-
:teach:เรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับชั้นสมัยยังเรียนชั้นม.ปลายอยู่น่ะนะ คิดว่าเพื่อนๆทุกคนก็คงจะเคยเจอะเจอมากันมั่งแหละ มันต้องมีล่ะน่า กว่าเรื่องนี้จะจบก็ปาเข้าไปหลายปีอยู่เหมือนกัน ยังไงเพื่อนๆก็เอาใจช่วยเราด้วยนะจ้า o7
[attachment deleted by admin]
-
ตอนที่1
ที่โรงเรียนมัธยมปลายชื่อดังแห่งหนึ่ง ฉันเรียนอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้นแล้วล่ะค่ะ ที่นี่ตอนมัธยมต้นเป็นโรงเรียนชายล้วน หุหุ ไม่ต้องสงสัยค่ะ ใช่แล้ว ฉันเป็นกระเทยแน่นอน อิอิ แต่ว่าพอขึ้นมัธยมปลาย ที่นี่ก็กลายเป็นโรงเรียนสหศึกษาไปเลยน่ะสิ น่าเบื่อจัง
สมัยตอนม.ต้น ฉันมีเพื่อนเยอะแยะเลยล่ะ หมายถึงแบบเดียวกับฉันนะ แต่ตอนนี้ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนคนละทิศคนละทางกันแล้ว แต่ก็ยังโชคดีหน่อยที่ยังเหลือเพื่อนฉันเรียนต่อ
ม.ปลายที่นี่อยู่ หุหุ เหลือแค่คนเดียวเองอ่ะค่ะ เฮ้อ มันน่าเศร้าใจจัง อ้ะ! พูดพร่ำมาตั้งนานฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเองเลยค่ะ ฉันชื่อ จืด แหะๆ เพื่อนมันตั้งฉายาให้เองน่ะ
“โอ้ว ได้อยู่ม.4/2 อ่ะปีนี้ ดีนะที่ไม่ได้อยู่ห้อง1” ฉันพร่ำใส่เพื่อนสาวสุดสวย (หรือ)
“ย่ะ จะบอกว่ามรึงแกล้งทำข้อสอบผิดอีกล่ะสิ อิจืด....” ชีว่าใส่ฉันฉอดๆ ให้มันได้งี้สิ
“เออสิยะ ก็กรูเซ็ง ไม่อยากเป็นเด็กเรียน เป็นมาตั้ง3ปี เบื่อจะตายชัก” พูดไปงั้นแหละ จริง ๆ แล้วภูมิใจอ่ะ แต่เพื่อนสาวกลับทำหน้าเบะใส่ สวยตายแหละมัน
“เออ ไม่เหมือนกรู ห้อง10ยังไงก็ห้อง10ยังงั้น” ชีบ่นมั่ง
“อ้อ จ้ะ แต่หล่อนก็ยังดี ไม่ต้องอ่านหนังสือสอบให้เครียด เพราะยังไงก็ห้อง10 5555”
“อิเวร แอบด่ากรูเหรอยะ นังนี่ ให้มรึงตกมาบ้างเหอะ จะหัวเราะให้ฟันหักเลย” แล้วชีก็หน้าบูดบึ้งต่อไป ระวังเหี่ยวเร็วนะเมิง
อ้อ ลืมแนะนำไป นี่คือเพื่อนสาวคนแรกในทีมเราค่ะ เธอสวยดังนางแบบ นาโอมิ แคมเบี้ยว เอ้ย แคมเบลล์ สูงยาว เข่าดี ใบหน้าเรียว แบบลูกครึ่งแขก อื้ม แต่ว่า ชีดำไปหน่อยนี่สิ เลยกลบความสวยลงไปนี้ดนึง หุหุ เธอมีนามว่า นาโอมิหรือน้องดำดอทคอมนั่นเอง ขอเรียกมันว่า นังเฉาก้วยละกัน แหะๆ กลุ่มเราตั้งฉายาให้กันเอง สวยเริดมั้ยล่ะ นี่ยังมีแค่ 2 คนเองน้า ยังมีอีกเพียบเลยล่ะค่ะ สำหรับแก้งค์เรา
เสียงออดดังขึ้น นั่นเป็นสัญญาณเปลี่ยนคาบเรียนใหม่แล้ว วันนี้ฉันนั่งเรียนแบบไม่สนใจใครเลย ถึงแม้ว่าจะมีเพื่อนนักเรียนหญิงสมัยประถมศึกษาย้ายมาเรียนห้องเดียวกันก็ตามเถอะ แต่วันแรกเราก็ทำเป็นยังไม่รู้จักกันไปก่อน ทำไงได้ล่ะคะ แรก ๆ ก็เงี้ย ต้องแอ๊บเนียน ว่าแต่ฉันเรียบร้อยไปหน่อยรึปล่าวนะ ถึงไม่มีใครดูออกว่าฉันเป็นกะเทยอ่ะ
“เอ่อ หวัดดีค่ะ นั่งด้วยคนได้มั้ยคะ” เอ๋ ใครเนี่ย กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่เลยฉัน
“อ้อ ได้สิ นั่งเลย ไม่มีใครนั่งหรอกที่ตรงนี้” ฉันพูดแรงไปรึปล่าวนะ คงไม่หรอกน่า
“ขอบใจจ้ะ” เธอพูดแล้วก็นั่งลงข้างๆ ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงวิทยาศาสตร์ แหงล่ะ ต้องนั่งเป็นกลุ่ม แต่พูดไปใครจะเชื่อ มีคนนั่งโต๊ะฉันแค่ 2 คนเอง ก็ฉันกับผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละ เฮ้อ น่าเศร้าใจ
“เธอ ชื่ออะไรเหรอ เราชื่อแมลงปอนะ” อะ ชื่อแมลงปอเนี่ยนะ แถมยังมายิ้มกรุ้มกริ่มอีก ยัยนี่ ชักจะยังไง ๆ อยู่นะยะ
“ฉันชื่อ จืด ยินดีที่ได้รู้จัก อ้อ ฉันไม่ใช่ผู้ชายนะ ไม่ต้องคิดแบบนั้นเลยจ้ะ” โฮ่ ๆ เรานี่แรงจริง ๆ เล้ย ยัยแมลงปอหน้าเสียไปเลยค่ะ เฮ่อ ไม่ค่อยชอบเลย แต่ก็นะ น่าสงสารชีอยู่เหมือนกัน
“นี่ปอ เราเป็นเพื่อนกันได้นี่นา ใช่มั้ย เธอมาจากโรงเรียนไหนเหรอ” ต้องเปลี่ยนเรื่องคุยเสียหน่อย
“โรงเรียนมารีจ้ะ อยู่ตรงข้ามโรงเรียนเรานี่เองแหละ แล้วจืดล่ะ มาจากร.ร.ไหนเหรอ”
“ก็ที่นี่แหละ สบายใจไม่ต้องไปต่อไหนไกล ๆ คุ้นเคยดีด้วยเนอะ” ฉันว่า การคุยในชั่วโมงเรียนมันไม่ค่อยดีเลย ฉันก็เลยเลิกคุยแล้วตั้งใจเรียนต่อไปดีกว่า
เฮ้อในที่สุดก็จบคาบซะที พักเที่ยงแล้ว ฉันนั่งรอนอนรอ ยัยดำเฉาก้วยตั้งนานแล้ว มันยังไม่โผล่มาอีก สงสัยจะติดผู้ชายใหม่ซะละมั้ง อ้ะ นั่น เดินมาละ แหม ขนาดเดินยังแอ๊บมาดนางแบบอีกนะยะ (สวยเลือกได้ ต้องทำใจ เหอ ๆ)
“ว่างัยยะ ทำไมนานนักล่ะมรึง รอตั้งนานแล้วนะ” ฉันหงุดหงิดเต็มประดา เพราะหิวมากกกก
“โทษทีย่ะ แหม ก็ผู้ชาย มันชวนกรูคุยอยู่นั่นแหละ ก็เลยมาสาย บอกว่าต้องรีบไป มันก็ฉุดรั้งเอาไว้ เฮ้อ เกิดมาสวยก็เงี้ย” ค่ะ ดูชีจะหลงตังเองมาก ๆ เลย อยากจะรู้นัก ว่าไอ้คนที่รั้งมันไว้น่ะ ผี รึปล่าว
“จ้า สวยมากกก สวยจริงๆ สวยจนผู้ชายต้องรุมจีบมรึงน่ะ” ฉันเบ้ปากใส่ชี ใครจะเชื่อล่ะ
“เออ ไม่เชื่อก็แล้วไป อิดอก ไปกินข้าวได้แล้ว มานั่งกัดกรูอยู่ได้ อินี่” ว่าแล้วเราก็เดินไปที่โรงอาหาร อ้อ เรื่องบ้า ๆ กำลังจะเริ่มต้นจากตรงนี้แหละ เรื่องที่มันทำให้ฉันรู้สึกว่า
“เจ๊อยากตายยยย”
///////////////////////////////////
โรงอาหารโรงเรียนฉันก็ใหญ่อยู่นะ แถมยังสะอาดและคุณภาพเลิศอีกด้วยตะหาก บริการก็สุดแสนจะประทับใจเจ๊สุด ๆ (พรีเซ็นต์กันเข้าไป) แต่คนซื้อสิคะ ไม่อยากจะพูดว่า จะถึงใจแค่ไหน
“อุ้ย ขอโทษนะ” ฉันเดินชนใครเข้าเนี่ย อ้ะอ้าว จานข้าวใครหล่นตรงหน้าฉันเนี่ย ตายล่ะกรู แย่แล้ว ทำไงดีวะเนี่ย ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของจานเลยอ่ะ
“.....” เงียบ ทำไมไม่พูดอะไรบ้างล่ะ ด่าฉันก็ยังดี แต่นี่มันเงียบทำไมฟะ
“.....” !!!!!!!!
“โอ้ย นี่ จะเอาไงก็เอาสิ ยืนเงียบอยู่ได้ เด๋วฉันซื้อให้ใหม่ก็ได้ ร้านไหนล่ะ บอกมาสิ” เงียบอยู่นั่นแหละ ฉันพูดเองก็ได้ฟะ
“เกลียดตุ๊ดโว้ย แมร่งอยากต่อยตุ๊ดจริง ๆ” อ้าว เชี่ยแล้วมั้ยล่ะ มรึงจะตะโกนหาพระแสงอะไร อ่ะ อะไรนะ เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรฉันนะ
“ไอ้บ้า เกลียดก็ต่อยซิยะ เอาเลยเด่ะ” ฉันเชิดหน้าใส่ไอ้บ้าตรงหน้าฉัน ฉันเห็นหน้ามันชัดแจ๋ว แค่เห็นก็เกลียดเข้าไส้เลยอ่ะ หน้าแมร่งมันกวนทีนอย่างแรง ดูตาที่มันมองมา คงเกลียดกระเทยเข้าไส้เลยสิท่า ชิ
อยากรู้จักหน้าตานายนี่แล้วใช่มั้ยล่ะ โอ้ะ ๆ หยุดคิดไปเลยนะ ว่าจะต้องหล่อเฟี้ยว เสียใจจ้ะ หน้าตาแบบนี้เหรอ ไม่สะดุดลูกตาฉันหรอกนะ หุ่นก็... ดี สูงใหญ่กว่าฉันอีกอ่ะ ขืนโดยต่อยมีหวังหน้าแหกแหง ๆ แต่ช่วยไม่ได้นี่นา เรามันสาวใจแกร่ง ตายเป็นตายโว้ย
“.....” เอ ฉันยืนคิดตั้งนานแล้วนะเนี่ยไม่เห็นแมร่งจะทำอะไรสักที
“เฮ้ย ไปกันดีกว่า ไม่อยากติดเสนียดว่ะ แม่งซวยชิบเป๋ง” อะ อะไรนะ ใครเสนียดกันแน่วะ ไอ้เวร ว่าแล้วนายนั่นก็เดินไปกับเพื่อนหนุ่มสุดเท่อีก 2 คน ว้า เสียดายจัง แต่ว่า ฉันรู้สึกคุ้นๆ แฮะ ว่าเคยเจอมันที่ไหนมาก่อนรึปล่าวน้า นึกไม่ออกจริงๆ
*********************************************
-
โอ้เย่เรื่องใหม่มาอีกละมาให้กำลังใจคนเขียนครับเรื่องนี้ท่าทางน่าสนุกดี เเล้วมาต่อไวๆนะครับ o11 ออ ให้1โหวตนะครับหุๆ
-
:interest: :interest: ท่าทางจะเข้าข่ายหนังคุณพิศาล อะป่าวครับ :haun5: :haun5:
-
ชนเขาแล้วไม่ขอโทษอ่ะดิ
o11
มันก็เลยเครียด
o16
ว่าแต่ว่านายเป็นใคร ใยหน้าคุ้นๆ
o2
-
:interest: :interest: ท่าทางจะเข้าข่ายหนังคุณพิศาล อะป่าวครับ :haun5: :haun5:
เห็นด้วย อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
o13
-
ให้กำลังใจเจ้าของเรื่อง
o4
ดูท่าทางเรื่องนี้น่าจะมันดีแฮะ
o12
-
ตามมาอ่านเรื่องใหม่ค่ะ :impress2: สู้ ๆ :laugh3:
-
ตามมาเป็นกำลังใจให้อีกคน ท่าทางจะมันอีกแระ :haun5:
-
มาเป็นกำลังใจจ้า o15
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มีตุ๊ดเพิ่มแล้ว....
มีเพื่นอสาวเป็นตุ๊ดเพิ่มแร้ว......
ไม่ต้องนั่งเหงาเวลาเจ้สองไม่อยู่บอร์ดแร้ววววววววววววววววววววววววววววววว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ว่าแต่ว่า.....
หลายปีกว่าเรื่องจะจบ.... หมายถึงเรื่องจริง หรือว่าเรื่องนี้อ่ะจ๊ะ กว่าจะจบ
555
-
อิอิ มีเรื่องใหม่ o14
ตามมาเชียร์งับ o13
ว่าแต่ o12 สองคนนั้นเป็นใครเนี่ยย
-
เรื่องนี้ท่าทางจามันส์ o13
-
:teach:
ท่าจะหนุก
คริๆ
ป.ล. บรรทัดมันติดๆ กันไงไม่รู้อ่ะครับ
เอ๊ะ หรือผมจะตาไม่ดีเองง่ะ ลุงๆ ป้าๆ ไม่เห็นจะว่าอะไรเล้ยยยยย T-T
o20
ป.ล. พี่ต๊อบจ๋า ออกนอกหน้าอย่างแรง
:laugh:
-
:o8:ขอบคุงทุกคนที่เปงกำลางจายห้าย (ยานไปหน่อย) เด๋วต่อให้เลยนะ
ปล.อาจจะอ่านยากไปนิ้ดนึงส์ เพราะหนูลงรายละเอียดมากไปหน่อย อิอิ :try2:
[attachment deleted by admin]
-
ตอนที่ 2
และแล้วคาบเรียนช่วงบ่ายก็มาอีกแล้ว คราวนี้เป็นวิชาภาษาอังกฤษ เหอๆ ฉันไม่ค่อยชอบเลย แบบเรียนไมค่อยเก่งอ่ะ แต่มันก็ดีอย่าง เผื่อไว้ใช้ในชีวิตจริงได้ เช่นที่ พัทยาไงคะ หุหุ (ว่าไปงั้น) ฉันแยกกับนังเฉาก้วย แล้วเดินตรงไปยังตึกอาคารเรียน 3 ห้องเรียนคราวนี้เป็นห้องแล็ป หรูหราเชียว พื้นปูพรม เปิดแอร์เย็นฉ่ำ แถมมีเฮดโฟนกับไมค์ไว้สนทนากันอีกตะหาก (แซ่บสิจ้ะงานนี้)
“เอาล่ะค่ะ นักเรียนทุกคนเลือกที่นั่งตามที่ตัวเองชอบได้เลยนะคะ” ครูสาวคนสวยดูยังไงก็ไม่น่าจะเกิน 25 ไปได้ แหมเห็นสายตาของพวกผู้ชายแล้วหมั่นไส้ชะมัด แหวะ (อิจฉาครูล่ะสิยะ)
ฉันเลือกที่นั่งหลังสุด แหงล่ะ คนสวยก็ต้องนั่งหลังสุดสิ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็จะได้แอบดูหนุ่ม ๆ ได้น่ะสิ ว่าแต่คนไหนจะถูกใจฉันบ้างน้า คริ ๆ
“นั่งกันเรียบร้อยแล้ว ก็เอาหูฟังขึ้นมาไว้ที่หู ครูจะเปิดเทปบทสนทนาประจำวันให้นักเรียนฟังกันก่อนนะคะ” พวกเราทำตามที่ครูสาวว่า
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นในขณะที่ฉันกำลังมองหนุ่ม ๆ ในห้องเพลิน ๆ ใคร 3คนก็เดินเข้ามาในห้องเรียน อ๋าย หน้ามันคุ้น ๆ แฮะ เอ๊ะ โอ๊ะ อ๊ะ (เกินไปย่ะหล่อน) นั่นมัน ไอ้โรคจิต ชอบด่ากระเทยนี่หว่า
ทำไมมันเรียนห้องนี้หละ เข้าห้องผิดรึปล่าว เชี่ยแล้วมั้ยล่ะกรู ต้องรีบมุดก่อนที่มันจะเจอ ว่าแล้วฉันก็มุดหัวลงแนบกับพื้น โชคดีที่มันมีแผงไม้กั้นเอาไว้เลยทำให้มองเห็นไม่ถนัดนัก แต่โชคร้ายคงมากกว่าโชคดีแหละมั้ง นายนั่นยังกับเห็นฉัน เล่นเดินตรงมานั่งอยู่ที่นั่งข้างหน้าฉันซะอีก แย่แล้วกรู……
/////////////////////////////////////
“มาสายนะคะนักเรียน นั่งเรียบร้อยแล้วก็หยิบหูฟังขึ้นมาได้แล้วค่ะ ครูจะเปิดเทปแล้ว” พูดเสร็จคุณครูสาวก็เปิดเทปให้ฟังประมาณ 10 นาที แต่ให้ตายเหอะ ฉันว่าหูฉันมันเพี้ยนไปหรือไงนะ ถึงได้ยินเป็นเสียงของไอ้บ้าห้าร้อยตรงหน้าฉันเนี่ย
“อิตุ๊ด มึงเจอดีแน่ กรูไม่ปล่อยไว้หรอก คอยดูเถอะมรึง” อะไอ้เชี่ย มาขู่ฉันอีกนะ ว่าแต่มันพูดส่งมาได้ไงกัน ฉันเลยรีบดูปุ่มตรงแผงควบคุม เอ๋ มันมีสวิทหมายเลขโต๊ะอยู่นี่ แถมไมค์นี่คงพูดถึงกันได้แหง ๆ ชิส์ ไอ้นี่วอนซะแล้ว เดี๋ยวได้รู้จักกะเทยฤทธิ์แรงแบบฉันแน่
ฉันกดเลขโต๊ะตัวหน้าฉัน แล้วลองเทสเสียงลงไปแบบหวาน ๆ ซะหน่อย (หวังผลเอาไว้นิด ๆ)
“สวัสดีค่ะ คุณขา” ดูดิ๊ มันจะตอบมามั้ย
“ควาย อ๊วกจะแตก พูดมาได้ไงวะ ดัดจริตนักนะมรึง” อ้า นั่นหละ ตอบมาเล้ย
“มึงสิควาย ไอ้เชี่ย เป็นส้นทีนอะไรของมรึงยะ กรูเป็นตุ้ดแล้วมันหนักหัว...มึงนักเหรอไง ไอ้เวร” เอากะฉันซิ บทจะด่าล่ะก็....
“เออ มันหนักหัว...กูว่ะ กูไม่ชอบขี้หน้ามรึง มีอะไรมะ”
“อ้าว ไม่ชอบก็อย่ามองสิ มองทำพ่... มรึงเหรอ”
“กูก็ไม่อยากมองนักหรอก สวยตายหล่ะมรึง หน้าก็จืด คิดว่าตัวเองน่ารักตายล่ะ อิตุ๊ด” โอ้โห ผู้ชายเชี่ยอะไร ปากร้ายชิบ... คำก็ตุ๊ด สองคำก็ตุ๊ด หนักหัวพร่อมรึงหรือคะ มันน่าตบปากให้ฟันหักทั้งปากจริงๆ
สรุปว่าฉันนั่งเถียงกับมันจนจบคาบนู่นแหละ เรียนไม่รู้เรื่องเลย เซ็งจริงๆ สงสัยจะเกลียดมันไปตลอดชาตินี้แหง ๆ ไอ้คนเฮงซวยเอ้ย
“เฮ้อ จบซะที น่าเบื่อชะมัด เรียนก็ไม่รู้เรื่อง เป็นเพราะไอ้เวรนั่น มานั่งด่ากรูอยู่ได้ รำคาญชี้บหาย” ฉันนั่งบ่นให้เพื่อนสาวฟังมานานแล้วล่ะ ตั้งแต่ต้นเลย มันก็นั่งฟังไป กินไป ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีจริง ๆ อินังเวร ฟังกรูหน่อยก็มะได้
“กรูว่าคงจะเป็นเนื้อคู่มรึงล่ะม้าง” ดูมันพูดสิยะ ฉันละอึ้งกิมกี่ แทนที่จะช่วยกันถากถางไอ้บ้านั่น มาพูดอะไรบ้า ๆ อีก
“เออ ลองเป็นเนื้อคู่กรูสิ จะฉะให้แหลกเลย คอยดู้” อีเฉาก้วยแอบนั่งกินอีกอีกและ อินังนี่ล่ะน้า เป็นงี้ทุกที เซ็งว้อยยยย
///////////////////////////////////
วันแห่งการเรียนของฉันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีวันไหนที่ฉันจะไม่โดนไอ้เวรนั่นแขวะกัดซักวัน อ้อ ทุกคนคงจะสงสัยใช่มั้ยล่ะ ว่าตานั่นน่ะคือใคร มาจากไหน..... เอ่อ ฉันก็ไม่รู้จักมันหรอกนะ แหะๆ รู้แต่ชื่อน่ะ ตานั่นมันชื่อ อาร์ทค่ะ
ไอ้อาร์ท (เรียกมันเงี้ยแหละ ชิ) เป็นเด็กใหม่ย้ายมาจากไหน ฉันก็ไม่รู้หรอก แต่สักวันฉันจะต้องรู้ให้ได้ หึหึ จะได้หาเรื่องห่วย ๆ ของมันมากัดบ้างไงล่ะ (อาฆาต ๆ)
“นี่ มรึง นั่งคิดอะไรอยู่อีกล่ะ เสียงออดดังแล้วนะเว้ย กรูไปเรียนก่อนนะ สงสัยจะคิดถึงแต่พ่ออาร์ทล่ะสิ” อิดอกเอ้ย กัดแรงมากเลยนะมรึง (เหอๆ ตรงเผงเลย - -*)
“รู้ดีนะยะ กรูกำลังวางแผนล้างแค้นมันอยู่ ไม่ช่วยยังมากัดกรูอีก อินี่” ว่าแล้วฉันก็ลุกขึ้นเดินไปยังอาคาร 2 คาบนี้เป็นวิชาสังคมศาสตร์ เหอะ ๆ น่าเบื่อที่สุดเล้ย
“มาแล้วเหรอจืด มาสายนะเนี่ย นั่งสิ เราจองที่ไว้ให้แล้ว” ยัยแมลงปออีกละ เดี๋ยวนี้ฉันก็นั่งกับยัยนี่ตลอดแหละค่ะ เฮ้อ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเพื่อนล่ะนะ
“ขอบใจนะ ปอ เอ่อ การบ้านเสร็จยังอ่ะ ยืมลอกหน่อยสิ เมื่อคืนเรานอนดึกน่ะ” สตอฯ อีกแล้วฉัน แหมก็คนมันขี้เกียจทำนี่คะ มัวแต่หาแผนกำจัดจุดอ่อนไอ้นั่นอยู่ทั้งวัน ประสาทจะกินอยู่แล้ว
“อะ อีกแล้ว ไม่หัดทำเองบ้างล่ะ เด๋วสอบไม่รู้เรื่องหรอกนะ จืดเนี่ย” อุ ขอยืมแค่นี้ก็บ่นอีกและ เรื่องมากจริง ๆ ไม่เอาก็ได้ย่ะ ชิส์
“ก็ได้ ๆ ทำเองก็ได้ เอ่อ อัจล่ะ มายัง” ฉันถามถึงเพื่อนสมัยเรียนตอนเด็กๆ ซึ่งตอนนี้เราก็คุยกันปกติแล้ว แต่ว่าไม่ได้นั่งด้วยกันหรอก
“อ้อ มาแล้วล่ะ นู่นไง นั่งตรงนู้น เป็นเด็กเรียนนี่นา ก็ต้องนั่งหน้าหน่อยล่ะ” ยังงี้ทุกทีเลยแหละ ขยันจริง ๆ ไม่เหมือนฉันที่ขี้เกียจ แต่ก็ยังโชคดีน้า ที่หัวดี ไม่ขี้เลื่อย หุหุ (หลงตัวเองนะยะ)
“วันนี้ ได้ข่าวมาว่า ครูจะให้จับกลุ่มทำรายงานเรื่องประวัติศาสตร์สมัยอยุธยาล่ะนะ แถมยังมีไป ทัศศึกษาที่นั่นด้วยล่ะ น่าตื่นเต้นจังเลยเนอะ” อะไรนะ ทำรายงานเหรอ แหวะ น่าเบื่อจะตายไป
“หา ต้องเดินทางด้วยเหรอ น่าเบื่ออ่ะ” ฉันบ่นกระปอดกระแปดไปงั้นแหละ ก็คนมันเซ็ง
“ทำไมล่ะ สนุกออก” โฮ่ จะให้สนุกได้ไงล่ะยะ ก็ฉันเมารถนี่นา นั่งนาน ๆ ได้ที่ไหนล่ะ ฉันยังจำได้เรื่องที่นั่งรถตู้ไปเที่ยวพิพิทธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้ง โอย เกือบตายแน่ะ ไม่มีเรี่ยวแรงเลย ถ้าคราวนี้ไปที่นั่นอีก ต้องตายแหง ๆ ไหนจะโดนไอ้บ้านั่น กัดสนุกปากมันไปเลยอีกล่ะ โอย แค่คิดก็เครียดแล้ว
“อ้อ พอดีไม่ค่อยชอบนั่งรถไกล ๆ น่ะ มันเหนื่อย”
“แน่นะ ไม่ใช่เมารถหรอกเร้อ” ยัยนี่รู้ทันอีกและ เกลียดพวกรู้ทันจริงๆ
“ปล่าวสักหน่อย ขี้เกียจพูดและ ทำการบ้านก่อนนะ” แล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตาทำการบ้านเก่าไปก่อนที่ครูจะเดินเข้ามา
ครูสอนสังคมก็เดินเข้ามา นักเรียนทุกคนหลังจากทำความเคารพแล้ว ครูก็บอกพวกเราเรื่องทัศนศึกษา แต่ก่อนอื่นต้องจับกลุ่มกันก่อน ตอนแรกฉันก็นึกว่าจะได้จับกลุ่มกันเอง แต่ที่ไหนได้ ครูดันให้จับสลาก แล้วฉันจะไปอยู่กับกลุ่มไหนล่ะเนี่ย เวรล่ะ
หลังจากที่ครูนำเอากล่องใบหนึ่งใส่สลากกลุ่ม 1-9 ลงไปแล้ว ก็มีนักเรียนเดินไปหยิบตามลำดับเลขที่ อ้อ ฉันอยู่เลขที่หลัง ๆ ห้องเราก็มีประมาณ 45 คน ค่อยยังชั่วหน่อยไม่ต้องออกไปจับคนแรกๆ อ้ะ ไอ้อาร์ทเดินออกไปจับสลากแล้วล่ะ หึ สาธุขอให้อยู่คนละกลุ่มกับมันทีเถอะนะ เกลียดขี้หน้ามันที่ซู้ดดด
“ ......... (อาร์ท) ได้กลุ่มที่ 9 กลุ่มสุดท้ายจ้ะ คนต่อไปหมายเลข 30 ออกมาจับได้” นายนั่นเดินมาเข้ามาทางผ่านโต๊ะฉันทำไมเนี่ย หน้าแมร่งกวนส้นทีน....มั่ก ๆ
“เฮ้ย อิตุ๊ด หวังว่าคงอยู่คนละกลุ่มกับมรึงนะเว้ย” พูดจบก็ยิ้มเหยียด ๆ ใส่ฉันอีกแน่ะ ไอ้บ้านี่ อยากตายรึไงวะ คอยดูเถอะ
“หมายเลข40 .... (จืด) ออกมาจับได้แล้วจ้ะ” ตาฉันสักที รอมาตั้งนาน อ้อ ตอนนี้มีกลุ่มเหลือเพียง 2 กลุ่มเท่านั้น กลุ่มที่ 1 กับอีกกลุ่ม คงไม่ต้องบอกนะ สวรรค์คงจะแกล้งฉันละมั้งงานนี้ ฉันภาวนาขออย่าให้ได้กลุ่มที่ 9 เลย สาธุ สาธุ โอว มือฉันล้วงลงไปหยิบขึ้นมาแล้ว มันเหลือแค่ 5 ใบเอง ลุ้นจัง อาหยิบมาได้แล้ว มือฉันสั่นสุดฤทธิ์ ส่งไปให้คุณครู เหงื่อแตกซิกๆ ใจฉันเต้นแรงมาก -*-
“ ..... (จืด) ได้กลุ่มที่.... 9 นะจ้ะ” O_O หา หูฉันฝาดไปรึปล่าวเนี่ย กลุ่ม..... 9 เหรอ ไม่จริ้ง อ๊ากกกกไม่เชื่อ ม่ายยยยย ขาฉันแทบหมดแรงยืน ฉันหันหลังกลับไปมองไปทางไอ้อาร์ท หน้าของมันซีดยังกะไข่ต้มแน่ะ เหอะ สมน้ำหน้ามรึง ไม่ต้องบรรยายเลยว่า คนเกลียดกันเข้าไส้ อยู่ด้วยกัน มันจะเป็นยังไง อนาคตของฉัน ต้องเจอกับอะไรอีกบ้างล่ะเนี่ย แง้ ๆ ๆ
**********************************************
-
:o เจ๊จ๋า ตัวหย่ายมากมายเลยย
หนุกๆๆ อย่างนี้สงสัยเจ๊ต้องได้กะพี่อาร์ทแน่ๆเรยตามตำรา
ยิ่งเกลียด(เธอ) ยิ่งเจอรักก กร๊ากๆๆๆๆๆ :haun5:
มาตามติดตอนต่อไปอยู่น๊า >w< o13
-
:impress:ถ้าเปงจริงก็ดีอ่ะจิ แต่ว่ามาน :sad3:
-
คำข้างหลังซ้ำยังไงเหรอ ไม่เห็นซ้ำเลยอะ หน้าจอของ nunyy เซตยังไงอ่า
ที่เห็นก็เป็นตัวหนา แล้วก็ไม่เว้นบรรทัด อาจะทำให้อ่านยากนา
เราลองแก้ดูให้นะ o13
ไม่ชอบใจยังไงบอกได้นะ :teach:
ปล ชอบเรื่องมั่กๆๆๆ หนุกจ้า เป็นกำลังใจให้นะ
-
:impress:ถ้าเปงจริงก็ดีอ่ะจิ แต่ว่ามาน :sad3:
นั่นแน่ เจ๊ คิดอะไรอยู่น๊า :interest:
ว่าแต่ ไอ "แต่ว่ามาน" มานอารายหรอ :interest:
-
:try2:ขอขอบพระคุณคุณมูมู่น้อยเป็นอย่างสูง แบบว่าอ่านง่ายกว่าเดิมเยอะเลยอ่ะ
ปล.ตอนนี้เขียนไปได้6ตอนแย้ว จะมาทยอยลงให้นะ เขียนไปก็ขำไป เหมือนเพิ่งจะเกิดเมื่อวาน o19หลับก่อนและนะ
-
ชีวิตมืดมน โอ้ว ม่ายยยย :serius2:
-
:laugh: โบราณเขาว่า เกลียดอะไรมักได้อย่างนั้น
โบราณว่าไว้ ไม่มีผิดเลยจิง จิง o16
-
อิอิ หนุก ๆ
มาต่ออีกนะจ๊ะ o3
-
ท่าจะมันส์แน่คู่กัดอยู่ด้วยกันอิๆ :try2:
-
ชอบที่สุดเยย ทำไมมันตื่นเต้นขนาดนี้
บุพเพอาละวาด
กร๊าก
:laugh3:
-
:o
งิงิ
ท่าจะมันส์ตอนต่อไป
คิกๆๆ
-
ที่บอกว่าซ้ำ
อาจจะเป็นเพราะว่าใช้ IE 7 ก็ได้นะจ๊ะ
ไม่เป็นไรดอก หุๆ
-
กร้ากกกกกก
พรหมลิขิต :give2:
-
:serius2:เฮ่อ วันนี้ซวยแต่เช้าเลยค่ะ โดนแมวกัดแมวข่วน โอ้ยเจ็บมากๆเลย มันบ้าอะไรก็มะรุ้กัดกันสองตัว เรารึจะไปห้าม ดันโดนซะเอง ดีนะคะที่เป็นคนใจบุญ ก็เลยเอาหมอนข้างฟาดไปซะหลายที อิอิ o3
เอาล่ะวันนี้ก็มีตอนที่3มาฝากชื่อว่า ฝันร้ายของสาวน้อย o1
ตอนที่ 3
เฮ้อ! ได้กลับบ้านพักผ่อนซะที เดี๋ยวเย็นนี้โทรไปหาอิตั้มดีกว่า เพื่อนสาวอีกคนหนึ่งของฉาน ตอนนี้เรียนที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่ง อ้อ มีเพื่อนฉันไปเรียนด้วยกัน 2 คนค่ะ อีกคนนึงชื่อ นังอั้มพัชราภา เพราะชีหน้าเหมือน (ตรงไหนหรือ) อ้อ ตายล่ะ ต้องรีบโทรไปเม้าท์ก่อนละ
“หวัดดี อินังตั้ม” ฉันส่งเสียงทักออกไปหลังจากมีคนกดรับสายแล้ว
“หวัดดีครับ ใครพูดครับเนี่ย”.... หะ อะไรเนี่ย โทรผิดเบอร์ปล่าวหว่า
“เอ่อ ขอโทษค่ะ ใช่เบอร์ตั้มปล่าวคะ” พยายามแอ๊บเสียงชะนีสุดชีวิต (เหมือนตายแหละ)
“อ้อ ใช่ครับ ตอนนี้พี่ตั้มกำลังอาบน้ำอยู่น่ะครับ ใครจะพูดสายด้วยครับ ผมจะได้บอกให้” หึ อิตั้มกำลังอาบน้ำ เอาล่ะสิอินี่ หลอกเด็กมาอย่างว่าหรอยะ
“อ่า ช่วยบอกว่า จืด โทรมานะคะ เพื่อนตั้มน่ะค่ะ” แล้วผู้ชายคนนั้นก็ตอบกลับมาว่า
“ผมชื่อ ต้อมนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่จืด”
“อ่ะค่ะ เช่นกัน ว่าแต่ ถามหน่อยเถอะนะคะ เป็นอะไรกะอีตั้ม เอ้ย ตั้มคะ” ง่า เกือบพูดหยาบไปซะแล้วสิเรา
“ผมเป็นเพื่อนเค้านะครับ เรียนที่เดียวกัน วันนี้ก็มาเที่ยวบ้านพี่เค้า แล้วพี่จืด คิดว่าผมเป็นอะไรกับพี่ตั้มหรือครับ” ตายละ ตาต้อมนี่รู้ดีจริงๆ
“อ้อ ก็นึกว่าเพื่อนจะมีฟงมีแฟนกะเค้าแล้วน่ะสิคะ จะแสดงความยินดีด้วยซะหน่อย” ฉันว่านายนั่นคงอึ้งนิดๆ
“ไอ้ต้อม ใครโทรมาน่ะ” อ้า เสียงอีตั้มนี่ สงสัยจะออกมาแล้ว หลังจากชีรับสายแทน ฉันก็แฉเลยค่ะ
“กูเอง อิจืด อาบน้ำนานเนาะมึง สาด ใครวะ ผัวมึงป่าว” ถามเป็นชุดเลยค่ะฉัน แบบเก็บกด
“อิดอก ผัวเผอที่ไหน อิโง่ โดนน้องกูอำแล้วล่ะมรึง”
“อ้าว อิสาด กูจะรู้ได้ไงว่าเป็นน้องมรึง มรึงไม่เคยบอกกูนี่ว่ามีน้องชาย อิเชี้ย” ฉันก็เลยด่ามันเลยค่ะ ก็ชีไม่เคยบอกเลยนี่คะว่ามีน้อง เห็นแต่มีพี่ ใครจะไปตรัสรู้ได้ล่ะคะ
“อ้าว อินี่ กูว่ากูเคยบอกนะ แต่สงสัยมรึงจะไม่เคยฟัง ไอ้ต้อมน่ะ มันไปอยู่กรุงเทพกับย่ากูมาตั้ง เด็ก ๆ แล้ว โตขึ้นแมร่งหล่อนะมรึง เมียมันเพียบเลย กูว่า คงจั่วสักวัน ไอ้เวรเนี่ย” ชีแอบกัดน้องตัวเองอีกแน่ะ อินี่ แรงจริง ๆ
“อิจฉาล่ะสิ ที่น้องมรึงมันหล่อ ก็มรึงอยากเกิดมาไม่สวยทำไมล่ะยะ คิคิ” กัดซะเลยค่ะอิฉัน
“ย่ะ อิสวย สวยมากเลยนะมรึง ว่าแต่กรู มรึงก็หาผัวยังไม่ได้เหมือนกันล่ะว้า อิดอก” แหม กัดแรงเหมือนกันยะนะอินี่ เดี๋ยวต้องเอาคืนสักวัน
“อิเชรี่ย มรึงจะกัดกรูอีกนานมั้ย กรูมีเรื่องร้อนใจมาปรึกษามรึงวะ แมร่งกลุ้มใจสุด ๆ”
“เรื่องเชี่ยไรอีกล่ะ กูเห็นกลุ้มใจทุกวัน” ดู้ดู มันพูด ไม่เป็นห่วงกรูเลยใช่มะเนี่ย
“อ้าวอีนี่ พูดดี ๆ สิคะ แต่จะว่าไปมันก็เชี่ยเหมือนกัน เรื่องก็มีอยู่ว่า ........................ เนี่ยแหละ กูจะทำไงดีวะมรึง มันเครียดดดดดดดดดด”
“อ้ะ อีดอก ไม่ดีหรอกเหรอมีผู้ชายเกลียดดีกว่าชอบ” อ่ะ อิห่- ดูมันพูดสิคะ อินรกแตก พูดมาได้ไง
“โอ้ย อิเวร มรึงให้ความคิดดี ๆ กับกูหน่อยได้มั้ย อิบ้า” อย่างนี้ต้องด่าค่ะด่า
“เออ ๆ มึงก็ทำเป็นเชิด ๆ ใส่มันสิ ไม่พูดเถียงกับมันก็พอแล้ว แค่นี้ทำได้มั้ยยะ” โห วิธีนี้ถ้ามันง่ายอย่างงั้นก็คงดีอยู่หรอก
“อิตั้ม มรึงก็รู้ ว่ากรูเป็นคนอารมณ์ร้อนขนาดไหน จะให้กรูนิ่งเฉยเนี่ยนะ เอาอะไรคิดยะ ไม่มีทาง อ้อแล้วไอ้เชี่ยนั่นน่ะนะ ไม่มีทางเงียบปากปีจอของมันหรอก กูรู้นิสัยมันดี แมร่งกัดได้ทุกที่ทุกเวลา” เว่อร์ไปปล่าวยะ
“สงสัยมันจะอาฆาตมรึงมาแต่ชาติก่อนว่ะ งานนี้ เด๋วกูต้องไปเจอหน้ามันซะหน่อย วอนซะแล้วไอ้นี่ ว่าแต่มันชื่ออะไรนะ” นังตั้ม จะไปเจอหน้าไอ้นั่นเหรอ ก็ดีน่ะสิ จะได้ด่ามันกลับไปเลย อิอิ
“ชื่อ อาร์ท เรียกไอ้อาร์ทเลยนะมรึง อยากรู้ หน้าตา สัดส่วนด้วยมั้ยล่ะยะ” ฉันแอบเหน็บชีนิดๆ
“ก็ดีนะ เผื่อถูกสเป็คกรู จะได้จิกมาเป็นผัวซะเลย อิอิ” ย่ะอิดอก คงจะได้หรอกนะมรึง
“อ้าว จังโกะมั้ยล่ะ อย่ากระแดะไปชอบมันนะยะ ไม่งั้นมีเฮแน่”
ไม่ได้หรอกค่ะ เด๋วอิฉันเสียเพื่อนเสียฝูงหมด แต่อิตั้มคงไว้ใจได้แหละ เพราะคงไม่มีใครมาเอามันหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ ไว้เลิกคุยโทรศัพท์กะมันก่อนนะ ค่อยเล่ารายละเอียดให้ฟังอีกที คริ ๆ (แอบเผาเพื่อนอีกละฉัน)
“เออ ๆ กรูพูดไปงั้นแหละ เด๋วกรูต้องไปข้างนอกแล้ว แค่นี้ก่อนนะ ค่อยคุยกันใหม่” ตัดบทง่ายจังเลยนะยะ อินี่
“ย่ะ ไปหาผู้ชายล่ะสิมรึง แล้วนัดเจอกันวันไหนดี” ฉันเริ่มมองวันที่ปฏิทิน อยากให้มันมาเจอไอ้อาร์ทเร็ว ๆ จัง
“เอาเป็นวันศุกร์นี้ล่ะกัน ตอนเลิกเรียนนะ เจอกันหน้าโรงเรียนมรึงล่ะกัน โอเค้”
“โอเช เจอกัน บาย”
“บายย่ะ” ตรู๊ด ๆ ๆ ๆ เสียงสัญญาณตัดไปแล้ว ฉันวางสายแล้วมนั่งคิดนอนคิดจะหาวิธีแก้เผ็ดนายนั่นยังไงดี โอ้ย เซ็งชะมัด ทำไมต้องมาอยู่ห้องเดียว กลุ่มเดียวกับมันด้วยน้า
และแล้วก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน ฉันก็ผลอยหลับไป ตายล่ะ ฉันนอนดึกเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ไหวเลย จะตื่นทันมั้ยน้อ คร่อกฟี้ ๆ ๆ ๆ ราตรีสวัสดิ์น้าทุกคน
////////////////////////////////////////////
“งืมๆ แจ๊บๆ ที่นี่ไหนหว่า” ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มันสลึมสลือพิกล เช้าแล้วหรอเนี่ย ไมมันยังง่วงอยู่ล่ะ เอ๋ อะไรแข็ง ๆ อยู่ตรงหน้าท้องฉันหว่า เหมือน... เหมือนแขนคนแฮะ เอ้ะ แขนคนเหรอ
“จ๊ากกกกก แขนใครเนี่ย” คราวนี้ตาสว่างเลย ฉันเอามือไปจับดู ใช่แขนจริง ๆ ด้วย ว่าแต่แขนใครฟะ
ว่าแล้วก็ค่อย ๆ หันหน้าไปดูเจ้าของแขน อ้ากกกก อ่ะ อ่ะ ไอ้เวรนั่น มันมานอนข้าง ๆ ฉันได้ไงเนี่ย แถมยังมานอนบนเตียงเดียวกันอีก ไอ้บ้า อย่างนี้ต้องฝันแน่ ๆ เลย ใช่มั้ยเนี่ย ไหนลองหยิกแขน (มัน) ซิ
“โอ้ย หยิกแขนเราทำไมอ่ะ กำลังหลับสบายเลย” อ้าวเฮ้ย ทำไมมันเจ็บล่ะ แล้ว.... มากอดฉันทำไมล่ะยะ ออกป๊ายยยยย
“เน่ มานอนบนเตียงชั้นได้ไงยะ มาได้งัยเนี่ย” เครียดจัดสิงานนี้ มันมาได้ไง
“อ้าว หายตัวมามั้ง ไม่เอาน่า ขอเรากอดอีกหน่อยนะ กำลังอุ่นสบายเลย” อ้ายยย ไอ้เชี่ย ใครจะอุ่นกะมรึงยะ เอาแขนออกไปนะ ชิ้วๆ
“อย่านะ ออกไปจากเตียงฉ๊านเลย โอ้ย จะบ้าตายยยย ช่วยด้วยยยย” ทนไม่ไหวแล้ว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ช่วยช้านด้วยยยยยยย ม่ายยยยยยนะ (เว่อร์เกินเหตุละ)
เอ๊ก..อี๊..เอ๊ก..ๆ ๆ
“ตื่นได้แล้ว ไอ้ลูกขี้เซา นอนกินบ้านกินเมืองรึไง มันสายแล้วนะ เด๋วก็ไปโรงเรียนไม่ทันหรอก เอ้า บอกให้ตื่น ยังไม่ตื่นอีก” ฉันสะดุ้งโหยงเลยสิ แม่นี่นา ปลุกฉันแต่เช้าเชียว เฮ่อ ต้องขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ ที่มาช่วยลูกสาวไว้ทัน ไม่งั้นโดนอะไรมั่งก็ไม่รู้ (แน่ใจหรือยะหล่อน นั่นมันฝันนะ)
“งืมมม ฮ้าววววว นอนต่อหน่อยไม่ได้หรอแม่ ยังง่วงอยู่เลย” ฉันบิดไล่ตัวขี้เกียจให้มันออกไป แต่สงสัยมันจะอยากอยู่กับฉันแฮะ ไม่ยักกะหายไปซักที
“ไม่ได้ นี่มันเจ็ดโมงแล้วนะ เด๋วก็ขึ้นรถไม่ทันหรอก” จ้ะ ๆ ตื่นก็ได้ ชิ แม่นะแม่
หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้ว แต่งตัวเรียบร้อย ตายห่ะ เจ็ดโมงครึ่งแล้วหรอเนี่ย ทำไมมันเร็วนักล่ะ ข้าวเช้ายังไม่ได้กินเลยนะ หิวจนตาลายอยู่แล้ว อ้าวนั่นรถมาแล้ว โอย ไปกินที่โรงเรียนก็ได้ฟะ
แล้วฉันก็วิ่งทึ่ก ๆ ไปขึ้นรถรับส่งทันท่วงที เง้อ ผลของการตื่นสายอ่ะนะ เป็นครั้งแรกนะเนี่ย เพราะไอ้นั่นแหละ ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ คอยดูนะ ต้องแก้แค้นมันให้ได้ บังอาจมาหลอกหลอนฉันในฝัน (เพื่อนๆอย่าเอาเยี่ยงอย่างฉันนะคะ มันไม่ดีค่ะ อิอิ)
กว่าจะถึงโรงเรียนก็เป็นเวลาเกือบ เจ็ดโมงสี่สิบห้า เวรล่ะ อีกสิบหน้านาทีเข้าแถวเคารพธงชาติ แล้วฉันจะกินข้าวทันมั้ยเนี่ย ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งปรู๊ดไปยังโรงอาหารทันที อ้ะ นั่นยัยเฉาก้วย กำลังยืนรอใครอยู่นะ ช่างเหอะ ฉันหิวแล้ว หลังจากวิ่งไปถึงโรงอาหารแล้ว สั่งข้าวมากินเรียบร้อย ใช้เวลากินก็ประมาณ 10 นาที กินเร็วมากเด๋วติดคอตายอีก อา อีก 5 นาที ทันอยู่แล้ว สบายมาก
อุ้บ นั่นมันไอ้อาร์ทนี่นา กำลังนั่งอยู่กับสาวห้องไหนน่ะ แหม สวีทกันดีนักนะมรึง นึกแผนชั่ว ๆ ออกแล้วเรา อิอิ *^* แกเสร็จฉันแน่
************************************************
จบตอนที่3และ อยากต่อตอนที่4เลยนะเนี่ย แต่เด่วช่วงบ่ายละกันนะจ้ะ :laugh:
-
กำลังสนุกเลย o15
รอรอบบ่ายก็ได้ :teach:
-
งืมๆ... o8
ดูท่าจะหนุกนะนี่......
รอด้วยอีกคนนะค้าบ... o14
-
o2ขี่มอเตอร์ไซด์ร่อนมากไปหน่อยตาลายเลยช้าน
ตอนที่ 4
สามวันต่อมา (แอบไปทำแผนให้สำเร็จมาละ อิอิ) เวลาแปดนาฬิกาตรงเป๊ะ เคารพธงชาติเรียบร้อยแล้ว ร้อนชะมัด หน้าร้อนนี่มันทรมานม้ากมาก เหงื่อแตกซิกๆ ดีนะที่เราเป็นสาวน้อย (แหวะ) เหงื่อเลยออกไม่มาก ไม่เหมือนพวกผู้ชาย โอยเหม็นตัวจะแย่
คาบแรกวันนี้เป็นชั่วโมงวิชาเลข เลข.... โอย ขี้เกียจเรียนจังง่ะ ปวดหัว มีแต่คำนวณ กลุ้ม ๆ หลังจากที่เราเหล่านักเรียนเดินมาถึงห้องกันแล้ว ก็เข้าไปจับจองที่นั่งกัน ส่วนใหญ่ก็ที่ตรงเดิมนั่นแหละ ฉันมักนั่งด้านหลังฝั่งขวา ส่วนนายผีนั่น ก็นั่งหลังเหมือนกันแต่ฝั่งซ้าย อยู่ไกล ๆ กันน่ะดีแล้ว เด๋วแมร่งมากัดฉันอีก
หลังจากครูสอนเลขจนจะจบคาบแล้ว แกก็พูดขึ้นมาว่า...
“นักเรียน ส่งการบ้านที่ครูสั่งให้ทำเมื่ออาทิตย์ที่แล้วด้วยนะ ใครเสร็จแล้วเอามาส่งที่โต๊ะครูได้เลย” ตายล่ะกรู การบ้านเลขเหรอ ฉันทำรึยังเนี่ย โอ้ย ทำไงดี อยู่ไหนนะ สมุด อา! เอ๋! เจอแล้ว แต่.....
“ว้ากกก ทำไงดีเนี่ย ลืมทำการบ้านมาอ้ะ ปอ” ฉันลืมได้ไงเนี่ย แย่แน่ ๆ เลย
“- -* ทำไมลืมทำมาล่ะเนี่ย เธอไม่เคยลืมทำมานะ” กำเวรของฉาน เด๋วก่อน จะแก้ปัญหาไงดีเนี่ย เอาล่ะ ค่อย ๆ คิด การบ้านมีตั้ง 10 ข้อแน่ะ โอย ตายล่ะ จะทำตอนนี้ก็คงไม่ทัน เอ เอาไงดีน้า ต้อง
สตอเบอรี่ล่ะงานนี้ เป็นไงเป็นกันวะ
“อ้าว ใครยังไม่ได้ส่งบ้าง เอาล่ะถ้าส่งครบแล้วก็จบคาบเรียนแค่นี้ล่ะกัน” หลังจากที่เราทำความเคารพกันเรียบร้อย ฉันก็รีบวิ่งไปช่วยครูยกกองสมุดการบ้านไปที่โต๊ะของแก ปกติฉันไม่แย่งหน้าที่หัวหน้าห้องหรอกค่ะ แต่เผอิญมันจำเป็นน่ะนะ พอถึงโต๊ะครูแล้ว ฉันก็เริ่มแผนการทันที
“เอ่อ ครูคะ หนูทำสมุดเลขหายไปเมื่อเช้านี้เองอ่ะค่ะ” ว่าแล้วฉันก็ตีหน้าเศร้า ๆ ค่ะ ดีนะที่ทำบ่อย เลยตีบทแตก โฮ่ ๆ ๆ
“หืม แล้วหายยังไงล่ะเรา”ครูถามมาอย่างงี้ก็เข้าทางหนูน่ะสิคะ
“เมื่อเช้าหนูหยิบใส่กระเป๋าออกมาแล้วก็กะว่าจะมานั่งทำให้เสร็จต่ออีกน่ะคะครู แล้วหนูก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ออกมาอีกทีสมุดบนโต๊ะก็หายไปแล้ว หนูกลุ้มใจแทบแย่” เฮ่อ สตอเบอรี่เต็ม ๆ เลยเรา
“งั้นก็ต้องทำมาส่งครูใหม่ทั้งหมดเลยนะ เข้าใจมั้ย” หา ทำทั้งหมด ตายล่ะกรู มันเยอะนะคะ
“คะ ครู หนูจะทำมาส่งใหม่ค่ะ” :p ฉันพูดเสียงอ่อยๆ มันแย่กว่าที่คิดนะเนี่ย นี่แหละม้าง ผลของการตอแ-ลอ่ะ กำจริงๆ
หลังจากคุยกับคุณครูเสร็จแล้ว ฉันก็เดินกลับเข้าห้อง และใครคนนึงก็กำลังนั่งแสยะยิ้มใส่ฉันอยู่ มันนั่นเอง ฮึ่ม สงสัยมันคงจะรู้แล้วล่ะสิ ไอ้บ้าเอ้ย งี้ฉันคงโดนมันกัดอีกแหง ๆ เครียดจังเลย เฮ้อ วันนี้ถอนหายใจไปหลายรอบแล้วนะฉัน ทำไมต้องเจอแจ็คพอทแบบนี้ด้วยน้า
ตอนนี้เป็นวิชาสังคมฯ อีกแล้ว คราวนี้ต้องจับกลุ่มเริ่มทำรายงานกัน ทำการบ้านยังไม่เครียดเท่ากะนั่งร่วมโต๊ะกะไอ้เวรนี่เลย แมร่งเตรียมจะกัดกรูอีกล่ะสิ
“เป็นไง โดนด่าอะไรมาบ้างล่ะ ได้ข่าวว่าลืมทำการบ้านเลขมานิ” รู้ดีจังนะมรึง ว่าแต่ใครไปบอกมันฟะเนี่ย หรือแมร่งมีตาทิพย์
“รู้ได้ไงยะ ใครบอกว่าฉันลืมทำการบ้านมา ฉันแค่ช่วยครูเอาการบ้านไปไว้ที่โต๊ะตะหาก” น่านแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ อีกนะ
“เฮอะ ใครเชื่อก็โง่เป็นควายแล้วล่ะวะ สงสัยจะมัวแต่คิดถึงผู้ชายอยู่ละซี้ ตุ๊ดก็เป็นอย่างงี้ทุกคน” ผู้ชายคนนั้นก็คือมรึงไงล่ะ ไอ้เวร ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวมันเริ่มจะสั่นแล้วล่ะสิ ทำไงดี มันสั่นไม่หยุดเลย นี่ล่ะมั้ง โกรธจนตัวสั่น
“ชั้นไม่อยากมีเรื่องกับแก เงียบไปเลยนะ” ฉันพยายามระงับอารมณ์ แม้จะรู้ว่ามันได้ผลน้อยเต็มทีก็เหอะนะ ก็ต้องพยายามกันหน่อยล่ะ แล้วนี่ก็อุตส่าห์ ไม่ขึ้นมรึงกะกรูแล้วนะ
“ไม่หยุดเว้ย ตุ๊ดอย่างมรึงต้องโดนแบบนี้ จะได้ไม่กล้ามาหือเข้าใจมั้ย” เข้าใจไรฟะ ไม่เห็นจะรู้เรื่องบ้าป่าวไอ้นี่
“อ้าว เงียบ ๆ ได้มั้ย นี่มันห้องเรียนนะ ไม่ใช่ตลาด รอเลิกเรียนค่อยมาด่ากัน ขอร้อง” ฉันก็พยายามขอมันล่ะ ไม่อยากโดนทำโทษ ขี้เกียจโดนครูตี (ขี้เกียจทั้งปีเลยกรู)
“ด้ายย เลิกก็ได้ แต่อย่านึกนะ ว่าจะยอมราง่าย ๆ หึ” ราขึ้นมรึงหรอ ไอ้โรคจิตเอ้ย กรูล่ะเกลียดมรึงจริง ๆ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย บ๊วยสุดๆ
//////////////////////////////////////
คาบนี้ก็มีการวางแผนทัศนศึกษาที่กำลังใกล้เข้ามา อีกสองอาทิตย์ก็จะได้ไปแล้ว (ทำไมมันเร็วนักวะ) กลุ่มฉันก็มีการตั้งหัวหน้ากลุ่มกันขึ้นมา โดยให้คนในกลุ่มเลือกกันเอง ตอนแรกเราสรุปกันไม่ได้หรอก ว่าจะให้ใครเป็นดี ก็อย่างว่าล่ะนะ ใครอยากจะเป็นกัน
สุดท้ายเลยต้องจับสลากเหมือนเคย งี้ฉันก็แย่น่ะสิ 1 ต่อ 5 โอกาสมีสูงนะเนี่ย ส่วนสลากก็แบ่งเป็น เลข 1 ถึง 5 คนจับได้เบอร์ 1 ก็เป็นหัวหน้าไปโดยปริยาย ส่วนเบอร์ 2 ก็ รองหัวหน้าสิ (จะมีทำไมเนี่ย) เอาล่ะเรามาลุ้นกันต่อไปดีกว่า
“เอ้า ใครจะจับคนแรกล่ะ เอาแอนก่อนละกัน” ฉันพูดขึ้นก่อนใคร แถมเป็นคนทำสลากด้วย ตัวเองจะได้จับคนสุดท้ายไง หุหุ
“เราได้เบอร์ 3 อ่ะ งี้ก็ไม่ใช่หัวหน้าอ่ะสิ เย้ ดีใจจัง” ชิ รอดตัวไปนะยะหล่อน
“อ้าว คนต่อไป ต้อม จับก่อนสิ” ฉันหวังว่าเธอคงได้นะ สาธุ ๆ (ชื่อดันเหมือนน้องเพื่อนฉันอีกนะ)
“อ้ะ เราได้เบอร์ 5 ล่ะ หุหุ รอดแล้วเรา” โห ดีใจออกนอกหน้านอกตาไปรึปล่าวยะ แม่คุณ (แอบแรงนะยะ รู้นะว่าเป็นอะไร เด๋วค่อยจัดการ อิอิ)
“อีก 3 คน ไม่ได้การ ฉันขอจับก่อนละกัน” ฉันรีบเอามือล้วงหยิบสลากทันทีเลยค่ะ แหม พวกนี้นี่ ทำปากเบ้ใส่ฉันเหรอยะ ไม่อยากเป็นกันล่ะสิ ไม่มีทางหรอก เชอะ เอ๋...... ง่า......
“อ้ากกกกก อะไรกานเนี่ย เบอร์ 1 ไม่จิ้งงงง เป็นไปไม่ด้ายยย” โฮ อะไรกันเนี่ย อุตส่าห์จับก่อนนะเนี่ย ทำไมดวงตกแบบนี้ล่ะ ไม่เอานะ
“นี่ ๆ เบา ๆ หน่อยสิ ครูมองมาทางกลุ่มเราแล้ว เด๋วก็โดนด่าหรอก” ต้อม แอบกระซิบบอกฉันเบาๆ
“ก็มัน... อ่ะ จับใหม่ได้ป่ะ” ฉันพยายามอ้อนวอนแล้วนะ แต่ดูจะไร้ผล
“แค่นี้ก็ทำเป็นปัญญาอ่อนไปได้ ไม่เคยเป็นรึไงหัวหน้าคนน่ะ เอ ใช่สิ ก็เป็นตุ๊ดนี่นา จะเป็นหัวหน้าใครได้ หึหึ” ไอ้ปากปีจอ มันกัดฉันทำไมเนี่ย ไอ้บ้าเอ้ย คนยิ่งเครียด ๆ อยู่
“อย่างกะแกเคยเป็นงั้นแหละ ไอ้อาร์ท” ฉันว่า มันคงตอบว่า เคยเป็นแหง ๆ
“ก็ใช่น่ะสิ มีปัญหาอะไรมะ” ย่ะ ไม่มีหรอก ไอ้หัวเน่า แหวะ ๆ
“เอาล่ะ ๆ เลิกเถียงกันซักที วิน ตานายจับมั่งแล้ว อาร์ทด้วย ทั้งสองคนเลย ใครจะได้เป็นรองหัวหน้ากันแน่” ยัยแอนบอกให้ทั้งสองคนจับเพราะเสียเวลามากแล้ว
หลังจากที่ทั้งสองคนหยิบสลากขึ้นมาพร้อม ๆ กัน พอคลี่ออกแล้ว.... คนที่ได้เบอร์ 2 ก็คือ....แอ่น...แอ้น..... ผู้โชคดีคนนั้นก็คือ วินค่ะ เย้ ดีใจจัง ที่ไม่ใช่ไอ้เวรนั่น มีหวังฆ่ากันตายก่อนแหงๆเลย ส่วนวินน่ะเหรอคะ ก็ไม่ทำหน้ายังไงหรอกค่ะ
คน ๆ นี้เขาหน้าเรียบ ๆ ตลอดเวลาเลยล่ะ ไม่ค่อยแสดงสีหน้าออกมาสักเท่าไหร่ อื้ม หน้าตาจัดว่าดีค่ะ อาจจะหล่อเลยด้วยซ้ำ ตี๋ถูกใจเจ๊จริง ๆ ดูเหมือนว่าเค้าจะเรียนเก่งด้วยล่ะน้า เฮ้อ โชคดีอะไรอย่างนี้นะ แอบปลื้ม น่ารักจิงๆ จุ๊ฟๆ (เว่อร์ไปและ)
“เอาล่ะเราสรุปได้แล้วนะ จืดได้เป็นหัวหน้ากลุ่มเรา วินเป็นรองหัวหน้ากลุ่มนะ แล้วก็แอน ต้อม กับอาร์ท เป็นลูกทีมนะ ตกลงตามนี้ มีใครจะคัดค้านมั้ยคะ” ยัยแอนเป็นคนสรุปเรื่องการเลือกหัวหน้าในครั้งนี้ แม่นี่หน้าจะเป็นหัวหน้ามากกว่านะเนี่ย แล้วจะมาตอกย้ำฉันทำไมยะ
“โอเค งั้นเด๋วฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันรู้สึกตึงเครียดเกินเหตุเลยจะขอไประบายซะหน่อย
“แล้วรีบมานะ ต้องมีประชุมเรื่องหัวข้อเรื่องอีก” แอนบอกย้ำฉันค่ะ สงสัยจริงใครเป็นหัวหน้าเนี่ย
“จ้ะ ๆ ไม่หนีไปไหนหรอกน่า” ว่าแล้วก็ขออนุญาตครูออกไปห้องน้ำด่วนเลย
ฉันเดินเรื่อยๆไปทางห้องน้ำที่อยู่ตรงริมทางเดินสุดเป็นห้องน้ำที่ค่อนข้างจะสกปรกไปสักหน่อย ยี้ แหวะๆ พอฉันทำธุระเสร็จก็กำลังจะเดินออกไปที่ประตูห้องน้ำ ก็มีมือข้างหนึ่งมาฉุดแขนฉันไว้ข้างหลัง อ๋า มือเย็น ๆ แบบนี้ หรือว่าจะเป็น ผีฮานาโกะในห้องน้ำล่ะเนี่ย (มาจากไหนยะ นี่มันเมืองไทยจ้ะ)
“ปล่อย ๆ อะ ปล่อยเถอะนะ ฉันกลัวแล้ว” ฉันร้องออกไปโดยที่ยังไม่ได้หันไปดูเลย ขี้กลัวซะจริงๆ แหม ผีนะจ้ะ ไม่กลัวได้ไงอ่ะ
“เอ ทำไมไม่ปล่อยสักทีเนี่ย” แถมมือก็เริ่มอุ่น ๆ ขึ้นและ เอ แปลก ๆ แฮะ แล้วฉันก็หันกลับไปดู โอ้ มายก้อด ตกใจกว่าผีค่ะ ไอ้อาร์ท มาจับแขนฉ้านทำไมเนี่ย
“ปล่อยนะ ไอ้บ้า จับไว้ทำไมวะ ปล่อยดิ”สะบัดก็แล้ว ปัดแรง ๆ ก็แล้ว ไม่ยอมปล่อยอีก สงสัยผีจะเข้ามันล่ะมั้งเนี่ย
“ไม่ปล่อย มีเรื่องต้องพูดกัน” พูดบ้าอะไรของแกวะ ในห้องน้ำเนี่ยนะ แล้วมันตามออกมาตอนไหนเนี่ย น่ากลัวจัง
“ไม่พูด ไม่คุย เป็นบ้าอะไรของมรึงล่ะ นี่มันชั่วโมงเรียนอยู่นะ เด๋วพวกนั้นก็บ่นอีกหรอก” อ้าวปล่อยซะทีเถอะ กรูเมื่อยแล้ว เจ็บอีกต่างหาก บีบอยู่ได้ จะโกรธแค้นอะไรกรูนักหนาเนี่ย
“ไม่ได้ ก็มรึงไปพูดเรื่องอะไรของกรูไว้บ้างล่ะ บอกมาให้หมด” พูดพร้อมกับทำหน้าโหดมาก ๆ ใส่อีกอ่ะ น่ากลัวจัง (พอดีวันนั้นที่เดินผ่านมันสองคน มันมองเห็นฉันด้วยนี่สิ ไม่นึกว่าจะเห็น ซวยจริง ๆ พับผ่า)
“ปล่าวนี่ พูดเรื่องอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะ เข้าใจผิดคนรึปล่าว อย่ามาปรักปรำกันสิ” ฉันต้องสตอฯให้แนบเนียนค่ะ โดนจับได้ตายแหง ๆ หน้าแหกแน่ ๆ กรู -^-
“ก็เรื่อง.... เออ ช่างมันเหอะ ไม่รู้ก็แล้วไป ใครวะ แม่งปากหมา พูดออกไปได้ไง ถ้าเจอมรึงตายแน่”
หวาย ถึงตายเลยหรอ อกอีแป้นจะแตก โชคดีเหลือเกินกรู นึกว่าจะตายซะแล้ว
พูดเสร็จ มันก็ปล่อยมือแล้วเดินดุ่ม ๆ ออกไป เฮ้อ โล่งอก น่ากลัวชะมัด อูย ฉันลูบข้อมือเบา ๆ มันแดงเป็นจ้ำ ๆ เจ็บอีกตะหาก ซวยจัง ส่วนเรื่องที่ฉันไปทำไว้น่ะเหรอ หึหึ ก็อย่างที่บอกไว้แต่แรกแล้วล่ะ แพร่ข่าวลือให้สะพัด เรื่องชู้สาวล่ะถนัดนัก เด๋วสักพักเรื่องสองคนนั้นคงขยายใหญ่ไปทั่วทั้งชั้น สนุกแน่งานนี้ อิอิ
“ไปห้องน้ำนานจัง จืด รอตั้งนานแล้วนะเธอ” ยัยแอนอีกและ บ่นจังนะนังนี่
“ขอโทษจ้า พอดีรอนานไปหน่อยน่ะ เริ่มรึยัง ถึงไหนแล้ว” ฉันถามอะไรออกไปเนี่ย ตลกรับประทานละ
“บ้าหรอ ก็รอหัวหน้าอยู่จะประชุมได้ไงล่ะ มา ๆ เสียเวลามากแล้ว” แล้วพวกเราก็เริ่มหาหัวข้อเรื่องกัน สรุปแล้วเราได้หัวข้อเรื่องว่า “.....” อุบไว้ก่อนะ คิดไม่ออกอ่ะ - -*
************************************************
-
:impress2:
ถึงขนาดเอาไปนอนฝันหวาน
o17
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอาเรยค่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยู่ห้องน้ำ เอามัเรยๆ
-
จะเป็นไงต่อน๊า o15
-
:haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
เนื้อเรื่องไม่หวานแหวว แต่น่าหวาดหวั่นกับหวิวๆ (เอ๊ะ...ยังไง?)
น่าติดตามมากเลยค่ะ เพื่อนสาว อิอิ
เชิดหน้าขึ้น แล้วกรีดกรายออกจากบอร์ด พร้อมแถมท้ายด้วยเสียง แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ขอด้วยคน เลียนแบบๆๆ
มีจับมือถือแขนด้วยวุ้ย นี่มันเกลียดกันจริงป่าวเนี่ย o16
รออ่านต่อๆ o15
-
o12 o12 ตกลงคุณจืดเริ่มการตอบโต้แล้วชะมะคับ ระวังตัวดีๆนะค้าบ o18 o18
-
:o
....ตกลงคุณจืดเป็นคนทำเหรอคับ..
ตอนแรกก็นึกว่าเรื่องไร..(จิ้นซะ) :haun5:
............รอต่อนะค้าบ.. o14
-
กร้ากกกกก
ตบจูบ ตบจูบ ตบจูบ ตบจูบ..... :haun5: :haun5:
สะจายยยยยย :o10:
-
กรี๊ดดดด (แปลงร่าง) เอาแล้วแกเอ๊ย มันหละทีนี้ :impress2:
-
สนุกมากครับ
รออ่านตอนต่อไปครับ :yeb:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ :haun5:
-
:impress:เค้าเป็นคนเรียบร้อยนะคะ มะช่ายอย่างที่คิดกันอ้ะ
o19ช่วงนี้แอบหลับ เริ่มมึนหัว ฝนตกมันทุกวัน กลัวฟ้าลงคอมอ้ะ
ป.ล.เพื่อนสาวคะ แรงมากๆ :bye2:
[attachment deleted by admin]
-
กลัวหนูจืดโดนเอา...คืนจริงๆ หุๆ :haun5:
-
o8 o15 o14 o15 รออยู่นะครับ
-
:dont2:แงๆ เครื่องโหลดตัวเนื้อเรื่องลงม่ายด้าย มานบล็อคมายคอม จะต่อตอนที่5 :o11:
-
เป็นกำลังใจ.. :amen:
มาต่อให้ได้นะ..ค้าบ o14
-
สนุกดี ชอบ ๆๆ แนวโหดๆ ตบจูบ ๆ เงี๊ยะ o13
-
สนุกดีค่ะ กัด เอ๊ย ทะเลาะกัน สนุกดี :like6:
-
ตอนที่ 5
ในที่สุดก็ถึงวันศุกร์ซะที นัดเจออิตั้มไว้น่ะสิ แมร่งจะมามั้ยเนี่ย ถ้าไม่มาตามนัดเจอกรูตามไปจิกหัวถึงวิทยาลัยแน่มรึง
“อร้ายยย อิดอกจืด กรูมาแล้ว อิเชี้ย” อิสาด แมร่งจะตะโกนหาพร่อเหรอคะ อิดอก กรูอายเค้าน่ะเนี่ย
“อิเชี้ย มรึงจะมาแบบเงียบ ๆ ซักทีได้มั้ยวะ อายเค้าอิดอก”
“อายเชี้ยไรมรึง เป็นกระเทยมีสิทธิ์อายหรอยะ” ค่ะ กรูไม่หน้าหนาเหมือนมรึงนี่ยะ
“อิอั้มมาด้วยนี่นา สวยเชียวนะมรึง ได้ผัวกี่คนแล้วล่ะ” แอบกัดชีค่ะ แอ๊บแบ้วดีนัก
“ก็... ไม่มากไม่มายหรอกย่ะะ แค่กิ๊กเฉยๆ ก็สิบกว่าคนเอง” ย่ะ สิบกว่าคน
“เออ ไม่สวยมั่งก็แล้วไป อิเชี่ย”
“อ้าว อิเฉาก้วยล่ะ ไปไหนล่ะมัน ไม่เห็นมาเลย” อิตั้มถามหาอิเฉาก้วย มันคงจะมาหรอก อิดอกนั่นน่ะ แหมกำลังระเริงกะเด็กใหม่อยู่น่ะซี้
“อ้อ ชีกะลังอินเลิฟอยู่น่ะ เห็นเอาอกเอาใจสารพัด” ถึงเวลาโดนกัดแล้วค่ะมรึง กรูชวนมาไม่ยอมมา
“ผู้ชายน่ะนะ เอาอกเอาใจ กรูไม่อยากจะเชื่อ”
“พวกมรึงเข้าใจอะไรผิดรึปล่าว ผู้ชายที่ไหนจะมาเอาใจมันยะ มีแต่มันนั่นแหละ เอาใจผู้ชาย” ต้องเผาต่อค่ะ เอาให้แซบ
“ยังไงยะ กรูเห็นมันเล่นตัวจะตาย”
“อ้อ ก็แค่ทำการบ้าน รายงาน เลี้ยงข้าว เลี้ยงขนม พาไปส่งที่รถทุกวัน โอ้ยสารพัดจะทำ กรูเห็นแล้วเครียดแทน อิดอกเอ้ย โดนหลอกแล้วยังไม่รู้สึกตัวอีก” พูดแรงไปป่าวเนี่ยกรู
“อิดอก มรึงก็ไปว่ามัน เด๋วมรึงเป็นมั่งแล้วจะรู้สึก” เออ กรูคงจะยอมหลอกนะ
“แล้วไหนล่ะ ไอ้อาร์ทน่ะ กรูจะได้เจอมั้ยเนี่ย” อิตั้มเริ่มร้อนรน ที่แท้ก็คันล่ะสิ อิเวร
“เออ เด๋วมันก็เดินออกมา มันรอรถตรงนู้น ไม่พลาดหรอกย่ะมรึง” อิพวกสันดาน แมร่งกลัวมันจะไปชอบไอ้เชี่ยนั่นจริงๆ แล้วถ้าแมร่งชอบขึ้นมาล่ะ กรูก็โดนแย่งพวกไปอีกสิเนี่ย
“อ้ะ มาแล้ว นั่นแหละ มันล่ะ” ชั้นชี้โบ้ชี้เบ้ไปที่กลุ่ม 3 หนุ่ม 3 มุมนั่นแหละ แต่อิตั้มมันคงจะรู้หรอกนะว่าคนไหน
“อิดอก คนไหนล่ะ กรูเห็นแมร่งมีแต่หล่อ ๆ ทั้งน้าน” อิดอกตั้ม น้ำลายไหลแล้วมรึง
“คนนั้นรึปล่าว อิจืด สูง ๆ หล่อ ๆ อ่ะ” อิอั้มเอามั่งคะ ใจคอพวกมรึงนี่เนาะ เห็นคนหล่อไม่ด้าย
“อิดอกทั้งสอง นั่นเพื่อนมัน อยากแดกล่ะสิ มรึง เห็นไอ้คนกลางมั้ย สูงๆ ผมทรงคีนูนั่นแหละมัน” เกลียดหัวมันจิง ๆ ดูเชี่ย ๆ ชอบกล (แต่บางคนบอกว่ามันดูเท่บาดใจ)
“อ้าย เถื่อนได้ใจกรูจริง ๆ อิจืด สเป็คกรูเลยว่ะ หล่อจัง” หล่อตรงไหนอิสาด เอาอะไรดูเนี่ย อย่างว่าแหละค่ะ คนมันเกลียดจ้างให้มองยังไงก็หาความหล่อไม่เจอ (เพ่งแล้วเพ่งอีก)
“นั่นน่ะนะหล่อของมรึง กรูว่าเพื่อนมันยังหล่อกว่าอีก” ชั้นพูดตรง ๆ เลยนะเนี่ย
“แล้วสองคนนั้นชื่ออะไรอ้ะ” อิอั้มเริ่มซักแล้วค่ะ อยากกินเต็มที่ล่ะสิมรึง แต่คงจะย้ากกส์นะคะ
“อ้อ ชื่อ กอล์ฟ กะ เอ ย่ะ ชอบคนไหนก็จิกเลยสิ แต่กลุ่มนี้เขาเล่นตัวนะจ้ะ เค้าเป็นผู้ดีเก่าย่ะ ไม่มาสุงสิงกะกะเทยอย่างพวกมรึงหรอก” ซะงั้นชั้น สงสัยจะเก็บกดเกินอัตรา
“อิสาด รวมมรึงด้วยล่ะสิ ไม่ใช่แค่พวกกรูหรอก” เออ อิเวร กรูก็กะเทยนี่นา (แอบคิดว่าตัวเองเป็นสาวน้อยน่ารัก) เหอๆ
“เดินมาทางนี้แล้ว แมร่งต้องด่ากรูอีกแหง ๆ” มันก็ต้องแหงอยู่แล้วล่ะ
“ไม่ต้องกลัว เด๋วกรูจัดการให้มรึงเอง” เออ ให้มันจิงดังปากมรึงเหอะ อิดอกตั้ม และแล้วสงครามแห่งความรัก เอ้ย สงครามล้างเผ่าพันธุ์ (กะเทย) ก็บังเกิดขึ้นค่ะ เหอ ๆ
“อ้าวนึกว่าแรดที่ไหนมานั่งเล็มหญ้าอยู่แถวนี้ ที่แท้ก็อิตุ๊ดหน้าจืด ๆ นี่เองว่ะ” ไอ้..... มรึงมาถึงก็ด่ากรูเลยเรอะ ไอ้ห่-เหว
“ตายละ หมาที่ไหนมันมาเห่าอยู่แถวนี้เนี่ย กำลังนั่งเม้าท์ใครบางคนสบายอารมณ์อยู่เชียว” กรูขอเปิดศึกกะมรึงหน่อย ไอ้เชี่ยอาร์ท
“เม้าท์ใครวะ อิตุ๊ด หรือว่านินทาพวกกรู”
“โถ ๆ ใครจะกล้าล่ะคะ กรูไม่นินทามรึงให้เปลืองน้ำลายหรอกย่ะ จะบอกให้” ตอแ-ลชัดๆ
เฮอะ คิดจะมาด่าฝ่ายเดียวรึไง ว่าแต่อิดอกสองตัวนั่น มันไม่ช่วยกรูด่ามั่งเนี่ย อ้าว หายไปไหนแล้วเนี่ย อิเชี่ย ไปยืนคุยกะผู้ชายเฉยเลย อิสาด ปล่อยให้กรูโดนด่าอยู่ได้คนเดียว
“อ้าว จะหนีไปไหน ไม่กล้าปากดีแล้วรึไง” ใครบอกมรึงยะ กรูจะไปด่าอีสองตัวนั่นตะหาก
“นี่ หล่อนจะมาช่วยชั้น หรือจะมาฆ่ากันแน่ยะ” วีนค่ะ วีนเท่านั้น
“อ้าว อินี่ ก็แค่คุยกันเท่านั้นเอง ไม่ได้ไปฆ่าใครนี่ยะ” ค่ะ ช่างกล้าเฉออกนอกเรื่อง
“ไหนบอกจะมาช่วยด่าไอ้นั่นช่วยกรูไงยะ”
“แหม มรึงก็พวกนี้ก็นิสัยดีออก คุยดีจะตาย ส่วนคนนั้นน่ะ กรูก็ชอบนะ แต่ออกจะเชี่ยเกินไปหน่อย กรูยกให้มรึงละกัน” อ้าว อิเพื่อนเวร หาเรื่องให้กรูอีกล่ะสิ
“โทดนะครับ ที่เพื่อนผมมันไปทำความลำบากให้กับเพื่อนคุณ มันก็นิสัยแบบนี้ล่ะครับ เกลียดอะไร
แล้วฝังใจไปอีกนาน” คนที่ชื่อกอล์ฟเดินเข้ามาพูดกะเรา 2 คน (ปากดีเนาะไอ้นี่)
ส่วนนายเอน่ะเหรอ อินังอั้มยังนั่งจิกนอนจิก เอ้ย ไม่ใช่ ชวนคุยป๋ออยู่เลยค่ะ ส่วนไอ้อาร์ทน่ะเหรอ ยืนตาเขียวปั๊ดอยู่ข้าง ๆ เพื่อนมันแหละ ชิ สม ไม่ต่อปากคำกับมรึงและ
“แหม แต่เพื่อนกอล์ฟก็เกินไปนะ มาด่าเพื่อนเราซะขนาดนั้น เป็นเราก็คงจะเหลือทนจริง ๆ น่ะแหละ” จ้า เมิงเพิ่งจะรู้รึไงอิดอก ดัดจริตนัก คุยกะผู้ชายล่ะเสียงหวานเชียว
“ก็อยู่ๆไป เด๋วก็ชินเองล่ะนะครับ ยังไงจืดก็หยวน ๆ มันหน่อยละกันนะ”
ใครจะยอมหยวนยะ ไม่มีทางหรอก ให้ตายก็ไม่ยอม
“นี่ ๆ จะคุยอีกนานมั้ย รถจะมาอยู่แล้ว พวกมรึงก็มัวแต่คุยกะอิตุ๊ดพวกนี้อยู่ได้ ไม่ขยะแขยงรึไงวะ กรูล่ะจะอ๊วก” แล้วที่มรึงด่ากะกรูทุกวันล่ะ ไอ้เชี่ย ไม่ขยะแขยงเลยเนาะ
“เฮ้ย ไอ้เอ รถจะออกแล้ว กลับได้แล้ว คุยไรนักหนามรึง”
อิอดอกอั้ม มรึงจะรั้งมันไว้ทำเชี่ยไรเนี่ย ปล่อย ๆ ไปซะทีเหอะ กรูเบื่อ
“พวกเราไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้นะจืด”
นายกอล์ฟโบกมือลาพวกเรา เอ่อ โทดทีนะ ฉันก็เจอกะพวกมรึง 3 คนทุกวันอยู่แล้วล่ะ จะลาทำไม
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด” อิเชี้ย ตกอกตกใจหมด อิสัดอั้ม จะกรี๊ดหาพร่อมรึงเหรอไงยะ
“อิดอก เป็นห่-ไรอีกล่ะ กรี๊ดซะเสียงดังเชียว” อิตั้มคงจะตกใจไม่แพ้กัน
“อิดอก คนชื่อเอ แมร่งน่ารักโคตร คุยกะกรูดีมาก แถมยังขอเบอร์โทรกรูด้วยแหละมรึง”
ย่ะอิดอก กรูว่า มรึงคงยัดเยียดเบอร์ให้มันมากกว่าล่ะสิ อย่านึกว่ากรูไม่เห็นนะ อิตอแห*
“จ้ะ ๆ สวยนี่คะ ว่าแต่มรึงจะกลับบ้านกันรึยัง รถกรูก็จะออกแล้วเหมือนกัน เด๋วก็ตกรถอีก”
“เออ กลับก็ได้วะ ผู้ชายวายหมดแล้วนิ ไปอิอั้ม กลับบ้าน” เออ ดีเนาะ อิเวรสองตัว สันดานจริงๆ
“ขอให้กลับถึงบ้านมรึงนะยะ คงไม่ไปฉุดผู้ชายที่ไหนก่อนล่ะ” แอบกัดนี้ดนึง
“เออ กรูกลับแล้วนะยะ เจอกันวันหลังนะ แล้วโทรมาหากรูมั่งล่ะ”
อิดอกเอ้ย ใจคอจะไม่โทรหากรูมั่งเลยเนาะ (แต่เอ โทรศัพท์ยังเข้าไม่ถึงบ้านเรานี่หว่า)
เฮ้อ ในที่สุดก็ได้กลับบ้านซักกะที เหนื่อยสุดๆ คืนนี้ต้องขอนอนให้เต็มอิ่มซะหน่อย ไม่ไหวแล้ว หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชั้นก็เดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง กะว่าจะนอนเลยซักหน่อย แต่เอ้ะ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ห่ะ ใครโทรมาฟะ” ฉันรับสาย
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” เอ ทำไมมันเงียบๆล่ะ ………..
“..............” เงียบ
“เฮ้ ไม่พูดชั้นจะวางสายแล้วนะ” ไม่มีสัญญานตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก (มั่วค่ะ เค้าโทรมา)
อะไรเนี่ย รมณ์เสียเลยฉัน ก็เลยวางสายแบบกระแทกใส่ซะเลย สมน้ำหน้า อยากโรคจิตดีนักใช่มั้ย
“นอนดีกว่า แมร่งโทรมาอีกกรูด่าไม่เลี้ยงแน่มรึง”
หลังจากนอนเล่นสักพัก นี่ก็ใกล้จะถึงวันไปทัศนศึกษาแล้วสินะเนี่ย จะเป็นยังไงบ้างน้อ คิดไปคิดมา ชั้นก็หลับค่ะ (ง่าย ๆ ซะงั้น)
******************************************
-
ง่าย จริงๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โคตรๆ เพื่อนสาว เอ๊ะ หรือพี่สาวดีเอ่ย....
หุๆ กรี๊ดๆๆๆ
เสียดาย ม.ปลายออกสาวได้แค่สองปี ตอนม. 4 เก๊กแมนตั้งนาน ชะนีตบกันแย่งเรา อ๊อย... อยากจะบอก อีดอก.... เหลือเกิน
ม. 5 เลยย้ายห้อง ย้ายกลุ่ม ออกสาวแมร่งสุดริดเลย....
555
มีความสุข
-
o14ช่วยกันวิเคราะห์ทีว่าควรปรับปรุงตรงไหนบ้างอ่ะค่ะ จะขอบพระคุณอย่างสูงเน้อ :impress:
( :a14:ปรับปรุงใหม่แล้วย่ะหล่อน)
ตอนที่ 6
ช่วงนี้ทุกคนคงจะคิดบ้างใช่มั้ยล่ะ ว่าเรื่องราวของนายอาร์ทกะแฟนสาวไปถึงไหนบ้างแล้ว ตั้งแต่ที่ข่าวมันถูกปล่อยออกไป สองคนนั้นก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าฝ่ายหญิงน่ะ แอบมีแฟนแล้วน่ะสิ อยู่นอกโรงเรียน ไม่รู้ทำอีท่าไหน นายอาร์ทดันไปจับได้เข้า ก็เลยเป็นเรื่อง สมน้ำหน้า อยากมาหาเรื่องชั้นดีนัก แต่เรื่องนี้มันก็สะใจชั้นอยู่หรอกนะ แต่ไอ้เรื่องที่จะมาถึงนี่สิ บอกได้คำเดียวว่า ตายแน่ ๆ
และแล้ว วันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง วันอะไรน่ะเหรอ ถามแปลกๆ ก็วันทัศนศึกษาน่ะสิ แต่ขอโทษทีเถอะ มันเป็นวันนรกของฉันซะมากกว่า ไหนจะเมารถ ไหนจะอ๊วกแตก ไหนจะโดนเพื่อนล้อ ไหนจะโดนไอ้บ้านั่นกัดอีก กรูเครียดดดดดด
“แหม อิจืดหน้าตาไม่สดชื่นเลยนะ จะได้ไปเที่ยวทั้งที”
“จ้า ใครจะสดชื่นเท่ามรึงล่ะจ้ะ กระดี้กระด้าเข้าไปเหอะ ระวังจะเป็นหนักกว่ากรูอีกน่ะ”
“เป็นอะไรยะ บอกมาเด๋วนี้” มันจะมาคาดคั้นอะไรล่ะเนี่ย คนยิ่งกลุ้มๆ
“ไม่มีอะไรหรอก อ่อ แล้วที่จะไปเนี่ย ไม่ได้ไปเที่ยวอย่างเดียวนะมรึง ไปหาข้อมูลมาทำรายงานด้วยล่ะ อย่ามัวแต่แรด เข้าใจมั้ย” นั่นโดนไปสักดอกสิคะ
“เออ กรูรู้แล้วย่ะ ใครจะเก่งเหมือนมรึงล่ะยะ” เฮอะ นังนี่ กวนจริงๆ
“อ้ะ แล้วนี่จะไปขึ้นรถกันได้รึยังล่ะ พูดมากอยู่ได้ ไปๆ” ฉันรีบชวนมันไปขึ้นรถบัส เพราะตอนนี้ ขี้เกียจมายืนคุยกะมันอยู่ค่ะ ฉันกะเฉาก้วยเราอยู่คนละห้องกัน ก็เลยต้องไปคนล่ะคันน่ะค่ะ งานนี้ก็ไปกันทุกห้อง ก็ปาไปสิบคันเห็นจะได้ล่ะคะ ก็ดีนะ จะได้อบอุ่น อิอิ
หลังจากแยกย้ายไปขึ้นรถแล้ว ฉันก็มองหาที่นั่งแจ๋ว ๆ ก่อนเลยค่ะ ตรงไหนน่ะเหรอ หุหุ ก็ที่นั่งที่ใกล้ห้องน้ำนั่นแหละ จะได้วิ่งเข้าทัน อิอิ โอ้ว ว่างพอดี โชคดีที่คนยังขึ้นมาไม่มากเท่าไหร่ สงสัยจะนอนกันดึกล่ะสิ เลยมาสาย
หลังจากวางกระเป๋าลงบนเบาะแล้ว ก็กะว่าจะไปหาซื้ออะไรมากินเล่นบนรถซะหน่อย แต่พอจะลงจากรถเท่านั้นแหละ ก็ชนกะใครบางคนเข้า อารามรีบร้อนไปหน่อย
“อุ้ย ขอโทษนะ” ฉันก็รีบขอโทษไป ไม่ทันได้มองหน้า แต่พอได้มองเท่านั้นแหละ พูดไม่ออก
“เหอะ เดินยังไงวะ แมร่งไม่ดูมั่งเลย ดีกรูไม่หล่นลงไปซะก่อน” อ่ะนะ ใครจะไปเห็นล่ะ คนมันรีบนี่หว่า ช่วยไม่ได้
“ก็บอกแล้วว่าขอโทษอ่ะ ขอโทษ พอใจรึยังยะ” แอบขึ้นเสียงนิดนึง อารมณ์เสียละกรู
“เออ ก็หลบไปสิ จะมายืนขวางทำไมอีก หลบเด่ะ” หึ๋ย ไอ้นี่ กวนบาทาจริงๆ หลบก็ได้วะ ชิ
“ว่าง่าย ๆ หน่อย จะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำลายด่ามรึง” เชี่ย ใครอยากให้มรึงมาด่ากรูล่ะ ไอ้ฟาย
หลังจากมันเดินขึ้นไปบนรถแล้ว ก็คงจะไปที่นั่งแถว ๆ ด้านหลังน่ะแหละ พวกเถื่อน ๆ ก็เงี้ย ส่วนฉันก็เดินเชิดหน้าลงรถไปเลยค่ะ ดีที่ไม่ตกบันได้รถไปซะก่อน (เชิดนักนี่) พอเดินไปถึงร้านค้าซึ่งเป็นซุ้มของเป๊บซี่ ซื้อนู้นซื้อนี่เรียบร้อย กำลังจะหันหลังกลับ อะจึ๋ย ใครมายืนอยู่หลังชั้นเนี่ย เกือบจะชนแล้วนะนั่น
“นี่ มายืนอยู่ข้างหลังกรูทำไมเนี่ย” ก็จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่ไอ้ตัวแสบสุด ๆ ที่มันมาด่าฉันทุกวันน่ะ
“ก็เดินถอยไปเด่ะ มายืนขวางทำไมล่ะ” ใครขวางมรึงคะ มายืนหลังกรูเนี่ยนะ
“อ้าว แล้วไม่เดินมาตรงนี้ล่ะยะ มันมีที่เดียวรึไงไม่ทราบ” พูดแล้วมันก็ทำหน้ายียวนกวนส้นทีนมาก ไอ้นี่มันเกิดมาเพื่อยั่วต่อมโมโหฉันจริงๆ
“ไม่ไป ก็จะซื้อตรงนี้ มีปัญหาอะไรมะ” กำจิง ๆ ตามใจเมิงเหอะ กรูไปล่ะ ขี้เกียจต่อปากต่อคำ
“อ้าวเฮ้ย จะไปไหนวะ รอก่อนเด่ะ”
“ก็ไปให้พ้น ๆ จากมรึงไงล่ะ ไอ้บ้า” ฉันด่ามันแล้วก็รีบวิ่งหนีไปเลย ไม่อยากอยู่ใกล้ กลัวติดเชื้อบ้า (แน่ใจหรอ ว่าตัวเองไม่บ้าน่ะ)
ฉันเดินไปถึงรถของตัวเองก็เจอะเจอกะหนุ่มน้อยน่ารัก จะใครซะอีกล่ะ ก็วินไงล่ะ เง้อ น่ารักจัง
“วินจ๋า นั่งตรงไหนเหรอ มานั่งกะเค้านะ นะ” หึหึ เจอลูกอ้อนฉันเข้าไป อึ้งล่ะสิจ้ะ
“อ๋า ไม่อ่ะ แบบว่าจะไปนั่งกะเพื่อนเราอ่ะ”
เพล้ง หน้าแตกเลยอิฉัน อิตาบ้า คนสวยอุตส่าห์ชวนแล้วนะยะ ยังเล่นตัวอีก ยังงี้ต้องใช่ไม้ตาย
“ในฐานะหัวหน้ากลุ่ม นายต้องมานั่งกะชั้น เข้าใจมั้ย ห้ามปฏิเสธนะ ไม่งั้นล่ะก็...” เล่นแรงไปป่าวเนี่ยเรา ไปบังคับขืนใจ (เว่อร์ๆ) เค้าอีก
“โหย จืดอ่ะ อ้ะ ก็ได้ นั่งก็นั่ง แต่ขนมนั่นน่ะ เรากินด้วยนะ”
เหวอ ตานี่ แหม แล้วมาลีลาท่ามาก จะกินขนมฉันนี่เอง มันน่าด่านัก ถ้าไม่น่ารักล่ะก็ โดนไปแล้ว
“ได้สิ ป่ะ ขึ้นรถเถอะ เมื่อยขาละ” แล้วเราสองคนก็เดินขึ้นไปบนรถ
“นั่งติดทางขึ้นเลยเหรอจืด กลัวปวดฉี่บ่อยอ่ะสิ ใช่ม้า” รู้ดี แต่ผิดย่ะ อ๊วกตะหาก แล้วแกจะรู้สึก คิคิ
“จ้า ประมาณนั้นแหละ วินนั่งในนะ เด๋วเราออกไม่ถนัด คงจะบ่อยเลยแหละ” ตอนพูดไป หน้าฉันก็เบะตามไปด้วย ทุเรศตัวเองจริงๆ
ตอนนี้คนเริ่มขึ้นรถกันเยอะขึ้นแล้ว ต่างคนก็หาที่นั่งเหมาะ ๆ ให้กับตัวเอง ยัยปอนั่งกะเพื่อนหล่อน ยัยแอนก็ไปนั่งกะแฟนชี (ไวไฟจริงๆ) ส่วนเพื่อนชั้นคนอื่น ๆ ก็นั่งเม้าท์สนั่น กันยิ่งกว่าตลาดสดซะอีก อะไรจะขนาดนั้น ไม่เคยเจอกันรึไงยะ นังพวกนี้
โอ้ะ ขึ้นมาและ ไอ้ตัวแสบ มันมองมาทางฉันกะวิน หน้างี้บึ้งยังกะไปกินรังแตนมายังไงยังงั้น สงสัยยังไม่หายโมโห เชอะ ไม่สนหรอกย่ะ อย่ามายุ่งกะฉันละกัน
“เฮ้ย ไอ้วิน มานั่งกะอิตุ๊ดนี่ทำไมฟะ โดนมันหลอกมารึไง” อ้าวไอ้นี่ รู้ดีซะด้วย ว่าฉันหลอกมันมาน่ะ
“ใครหลอกยะ วินเค้าเต็มใจมานั่งกะชั้นตะหาก แกไม่ต้องมาสาระแน นู้น ไปนั่งที่ซะ คนจะสวีทกัน มายืนพูดมากอยู่ได้”
อุอุ พูดได้ไม่อายปาก ดูไอ้วินสิ หน้าแดงแปร้ด อายล่ะสิมรึง สมอยากนั่งเงียบดีนัก โดนซะเลย
“เฮ้ย มรึงเป็นผัวเมียกันแล้วรึไงวะ มาสวีทเสวิทกันอ่ะ” สาด เป็นได้ก็ดีสิ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกะมรึงไม่ทราบคะ จะไปเสด็จได้รึยัง”
ฉันเลยมองมันด้วยหางตาซะ สงสัยจะรู้ตัวเอง มันเลยเดินกลับไปที่นั่งตัวเองที่อยู่ข้างหลังนู่นแหละ ไปซะก็ดี ชิ้วๆ
“จืด ทำไมไปพูดแรงอย่างงั้นล่ะ แล้วไมบอกว่าเราสวีทกันอยู่ด้วย เราเสียหายนะ”
ต้าย นายนี่เป็นอะไรมากรึปล่าวเนี่ย ฉันก็แค่ใช้เป็นเครื่องมือไล่ไอ้อาร์ทมันเท่านั้นแหละย่ะ มากมายจริง ๆ
“คิดมากไปได้ แค่ล้อเล่นเท่านั้นแหละน่า ไม่มีอะไรหรอก เอ้าขนม กินเข้าไปเยอะ ๆ ฉันเลี้ยงเอง” เง้อ ขนมช้าน อุตส่าห์กะจะมากินคนเดียวซะหน่อย (งกไปได้)
ตอนนี้รถเริ่มจะออกเดินทางไปจังหวัดอยุธยาแล้ว แง้ ตายแน่ ๆ เลย ลืมอะไรไปอย่างนึงอ่ะ ลืมอะไรน่ะเหรอ ก็ยาแก้เมารถน่ะสิ ซวยแล้วฉัน แล้วนี่ไม่ต้องอาเจียนไปจนถึงที่นู่นเหรอ ทำไงดีวะเนี่ย
“เป็นอะไรไปน่ะ จืด เห็นกระสับกระส่ายจังเลย ลืมอะไรรึปล่าว” เหอ ๆ นายนี่รู้ทุกอย่างเลยรึไงเนี่ย
“ก็ นะ เอ่อ ลืมยาน่ะ” ไม่กล้าบอกตรง ๆ อายอ่ะ
“หืม ยาอะไรอ่ะ บอกเรามาสิ เผื่อเรามีมาด้วย” โอ้ว พระเจ้า ขอให้มีมาจริงเหอะๆ
“ก็ยาแก้เมารถไงล่ะ วินเอามารึป่าว” แบบว่าตามีประกายแห่งความหวัง แม้จะริบหรี่ก็เหอะ
“เด๋วแป้บนึงนะ เราดูในกระเป๋าก่อน” แล้ววินก็ค้นๆ แล้วก็ค้น จะเจอมั้ยเนี่ย
“ว้า ไม่มีอ่ะจืด โทดทีนะ มีแต่พารากะแก้ปวดท้องอ่ะ” เง้อ ยังไงก็ขอบใจละกันนะเพื่อน เหอ ๆ เอามาทำไมฟะ
ไม่เป็นไร กะเทยอย่างเราต้องเข้มแข็งกันหน่อยล่ะว้า คนอื่นเค้ายังไม่เมารถกันเลย อุ๊บ ๆ โอ้ะ อ๋า มันมาแล้ววว จุกถึงคอแล้วกรู ไม่ไหวแย้วววว ฉันรีบวิ่งลงไปยังห้องน้ำด้านล่างทันที คงไม่ต้องบอกนะว่า อินี้เป็นอะไรอีก อายเค้าชิ้บเป๋ง
พวกนั้นก็มองกันใหญ่ จะมองหาอะไรยะ ไม่เคยเห็นคนเมารถรึไง หลังจากอ๊วกไปรอบนึงแล้ว ก็รู้สึกเพลียสุดฤทธิ์ โอย จะรอดไปถึงอยุธยามั้ยเนี่ยกรู พอกลับไปนั่งที่ นายวินก็ส่งซองยาอะไรมาให้ก็ม่ายรู้
“ยาอะไรอ่ะ” หมดแรงแม้กระทั่งจะออกเสียง ไม่ไหวเจงๆ
“ยาแก้เมารถ เอ้ากินซะก่อนที่จะเป็นหนักกว่านี้นะ” งืม ฉันรับมันมาแล้วก็กรอกยาเข้าปากไปซะ 2 เม็ดเลยค่ะ แบบหลับยาวรวดเดียว
“ขอบใจนะ ว่าแต่ของใครเหรอวิน” สงสัยจะเป็นเพื่อน ๆ ในรถเอาติดมาด้วยล่ะมั้ง
“ของอาร์ทมันน่ะ มันเห็นจืดลงไปอ๊วกในห้องน้ำ ก็เลยเอายามาให้” O_O หา นายนั่นเอายามาให้ฉันเหรอ อะไรเข้าสิงมันน่ะ
*****************************************
-
ต๊ายแรงมากนะคะ แอบตอบคนแรกเลยเหรอเนี่ย ว่าแต่ใครน้องกันคะเนี่ย เอาเป็นว่าเพื่อนสาวร่วมโลกละกัน อย่าลืมเม้าท์ล่ะ ว่าเขียนโอเคป่ะ เพราะเขียนครั้งแรกเลยนะเนี่ย
ปล. :impress:เรายังเด็กเหมือนในรูปจิงๆน้า อิอิ
[attachment deleted by admin]
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ยอมค่ะ ก็อยากแอบมาอัพเอาตอนเช้าๆ แกล้งคนอ่าน ไม่ดี๊ไม่ดีนะจ๊ะ (นิสัยเดียวกันเลย ชอบแกล้งคนอ่าน)
หุๆ เขียนได้สนุกดี ช้อบชอบ ทำให้นึกถึงสมัยตอนที่ออกสาวได้ แร่ดๆ ไปเรื่อยๆ
ไว้เดี๋ยวภาค ม.ปลาย ตอนที่ออสาวได้ จะเขียนแบบนี้ดีก่า... หุๆ เพราะตอนนั้นจำได้ว่าแร่ดมากกกกกกก
อุๆ
-
อิอิ นายอาร์ท :laugh: :laugh3: o3
-
มันส์อยู่จ้า เลิศล้า :teach:
-
แหนะ เอายามาให้ ว๊าย ๆ ๆ :impress2:
-
:laugh:
มันส์ครับ
ป.ล. แน่ใจหรอครับ ว่ายาแก้เมารถ
หึหึ
-
มันส์เจ้าค่ะ :laugh:
ต่อโลดเลยเน้อ
อาร์ทแอบน่ารักซะแล้วๆ :o8:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ (อีกรอบค่ะ)
เพื่อนสาว แรงมากค่ะ.....คริคริ....
ในความเห็นของเพื่อนสาวนะคะ เจ้าอาร์ทหน้าบึ้งก็คงเพราะหึงจนกลั้นไม่อยู่ แถมยังแอบน่ารักเอายามาให้อีก ไมตรีนี้จะตีความหมายเป็นอย่างอื่นไปได้จะใด...
เขียนดีแล้วนะคะ ใส่อารมณ์ความรู้สึกได้ดีมากเลยค่ะ เพื่อนสาวอ่านแล้วขำกลิ้งจนท้องคัดท้องแข็ง.... ตอนนี้กินส้มตำไปด้วย อ่านของเพื่อนสาวไปด้วยแล้วมันส์มากค่ะ...โฮะๆๆๆๆ คิดถึงสมัยที่เป็นนักเรียนหัวเม่นแล้วก็กระเทยหัวโปกที่เคยขี่รถแรดเที่ยวจิกผู้ชาย กรี๊ดดดดดดดดดดดดส์
อยากอ่านต่อค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ค่ะ.......
ปล. อ่านจบแล้ว ยืดตัวตรง พ่นลมหายใจหนักหน่วงกับเหนื่อยหน่ายใจ แล้ว rolled my eyes upward และกระแทกเสียงว่า "พวกผู้ชาย!"......
-
เขียนได้ดีจ้า รีบมาต่อนะ :teach:
-
เขียนได้สนุกดีล่ะ
เข้ามาอ่านตามติด ๆ
มาดูเพื่อนสาวเค้าคุยกาน o16
-
ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ ทำไมกระเทยมันเยอะอย่างนี้เคอะ? ไม่ไหวๆ ไม่โดดเด่น
งั้นเจ้ขอเปลี่ยนสปีชีส์ตัวเองนะบีดนี้
เพี้ยง!! กลายเป็นสาวเสียบในทันใด อิอิ
ต่อไปก็ขอเม้าท์นะเคอะคุณน้องขา
ก. โครงเรื่องสนุกดี อ่านแล้วเข้าถึงได้ง่ายเพราะคุณน้องเลือกฉากสมัยเรียนม.ปลายที่ใครๆ ก้เคยมีมาเป็นฉากหลังของท้องเรื่อง ทำให้ผู้อ่านคล้อยตามได้ง่าย เก๋เคอะ
ข. สองตอนหลังการใช้ภาษาของคุณน้องสละสลวยขึ้น คำผิดน้อยลง แต่ก้ดีมากขึ้นกว่าตอนแรกๆ เยอะเลยคะ
ค. แต่ว่างานเขียนของคุณน้องยังไม่ชัดเจนนะเคอะ ยังหาความแตกต่างจากงานเขียนของคนอื่นๆ ไม่ได้เลย อ่านแล้วเจ้ยังได้กลิ่นอิทธิพลจากงานของนักเขียนท่านอื่นๆ ในงานเขียนของคุณน้องอยู่นะเคอะ เช่น งานของคุณแบะ ของกระต๊อบ ของคุณสเตชั่นฯ เป็นต้น ลดๆ ตรงนั้นลงบ้างพยายามหาแนวทาง กลอุบาย วิธีบรรยาย และการใช้ภาษาเป็นของตัวเองหน่อยนะเคอะ แต่ถ้าจะถามว่าสำหรับเรื่องแรกทำได้ยังไงบ้าง เจ้ก็บอกว่า เริ่มต้นได้สวยแล้วเคอะ
ง. อันสุดท้าย พยายามเรียบเรียงถ้อยคำในประโยคอีกนิดหนึ่ง ดูความเรียบลื่นของตัวละคร เช่น การระบุว่าใครเป็นผู้พูดประโยคนั้นๆ ลดการสอดแทรกความคิดเห็นของคนเล่าเรื่องในตอนท้ายประโยคต่างๆ ลงเสียหน่อย นิยายของคุณน้องก็จะกลมกล่อมขึ้นอีกแยะเชียวคะ o13
หวังดีแต่ประสงค์ร้าย อิอิ
จากอิเจ้ กระเทยรุ่นเดอะ ในเล้าคร้า :give2:
ปล. ว่างๆ ต๊อบช่วยจัดทำ "ทำเนียบกระเทยในเล้าให้เจ้หน่อยสิ" อิอิ ป้องกันการแอบอ้างเป็นกระเทย เพราะการเป็นกระเทยสงวนสิทธิ์ให้เฉพาะผู้ที่มีพรสรรวค์และความงามอย่างล้ำลึกเท่านั้น :-[
-
เริ่ดดดดดคะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (เหนื่อยวะ) :try2:
เมนต์ตามอิเจ้ข้างบนนั่นแหละ 5555 ตามที่อ่านมารู้สึกว่าเขียนได้ดีขึ้นแล้วนะ อ่านแล้วไม่สะดุดมาก ช่วงแรกๆ มันขัดๆ บางครั้งอะ แต่ตอนนี้อ่านแล้วฮาแตก Nunyy ท่าทางจะอารมณ์ดีเนอะ แต่สำนวนคล้ายๆ คุณแบะจริงๆ นั่นแหละ อ๋อ ที่นึกได้เป็นอย่างแรกๆ เลยคือ เรื่องการสะกดคำนะ อย่างอิเจ้ว่าช่วงหลังๆ ไม่ค่อยเห็นผิดแล้วละ ดีแล้วจ้า สู้สู้
รออ่านต่อ เป็นกำลังใจให้น้า o15
-
:impress: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :o11: :o11: :o11: :o12: :o12: :o12:
ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ เข้ามาเช็คดูความเป็นไปของเรื่องและมายืนยันกับเจ๊ว่า หนูเป็นกระเทยจริงค่ะ...คุณสมบัติสำคัญข้อหนึ่งของกระเทยก็คือ กระเทยจะคุยกันไม่ได้ถ้าไม่ได้อยู่ในความมืด...อิอิ มันแอบจับผู้ชายยัดไปไว้ในมุมมืดอ่ะ...
แอร๊ยยยยยยยยยซ์ ขอลงชื่อในทำเนียบกระเทยค่ะ....
ปล. สลัดผมสยายยาวระตามไหล่ระหง แล้วปลดเปลื้องเครื่องนุ่งห่มกายออกจนชิ้นสุดท้าย จากนั้นก้าวเข้าลงไปในอ่างน้ำร้อนไอสีขาวพวยพุ่งกับอวลไปทั่ว.... น้ำร้อนๆราวปลดเอาความเกร็งเคร่งเครียดออกจากร่างนอนจมในน้ำ ถอนหายใจพรูงพรั่งแล้วหลับตาลงด้วยสุขสมประฤดี...
-
สรุป....ในเล้ามากระเทยแท้สามตัวคือ อิชั้น นังต๊อบ และรีบน(ชื่อไรยะหล่อนเรียกยากจริงๆ งั้นขอเรียกนังเจ๋อนะเคอะ ง่ายดี )
-
555+ เข้ามาขำเจ้
แบบว่าเพิ่งได้อ่านเรื่อง บันทึกรัก Leiden ของเจ้อะ
(เชยเนอะ o6 )
ตอนนั้นเจ้ดูแมนมั่กๆอะ
แต่ว่าตอนนี้... :o11: สวย เริ่ด เชิด หยิ่ง
-
เข้ามาดู สาว ๆ เค้าคุยกัน กิ๊ว ๆ :impress2:
-
เข้ามาให้กำลังใจคนเขียนค้าบ :impress2:
-
หุๆ....
เจ้อ่า
เค้าเปงตุ๊ด......
-
o15ขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ ที่เจ๊เอยไม่เจ๊เอยเมนท์มา ช่วงนี้ฝนตกหนัก เครียดมาก (จะหลับน่ะ)
แถมพักนี้ดิชั้นก็ต้อง :amen:ด้วยค่ะ เลยต้องพักบ้าง ก็เอาเป็นว่าจะเขียนต่อไปสู้ ๆ
ป.ล.เด๋วจะเปลี่ยนแนวเขียนล่ะนะ เป้นตอนพิเศษ ภาคสาวน้อยผู้พิทักษ์โรงเรียน เซเลอร์school เก๋ป่าว อิอิ (มาเมื่อไหร่จะมาลงต่อในเรื่องนี้แหละ ส่วนเรื่องของไอ้หัวเกรียนพักก่อน เพราะมันเริ่มจะแทม่งๆกะชั้นและ) :freeze:หนาวค่ะ
-
ตอนที่ 7
นี่โลกกำลังจะแตกรึไงกัน ทำไมคนที่เกลียดตุ๊ดอย่างนายอาร์ท กลับมาช่วยเหลือตุ๊ดอย่างฉันล่ะ อ้ะ หรือว่าจะเห็นความสวยของฉันเข้าให้แล้ว อิอิ (ประสาท หล่อนสวยตรงไหนยะ) เออไม่ใช่ก็ได้ย่ะ งั้นมันอะไรกันล่ะ หรือว่า มันก็คงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เราคิดไปเองก็ได้มั้ง ยังไงก็คงต้องไปขอบใจมันล่ะนะ
“ตอนนี้ ขอเรานอนพักเอาแรงก่อนล่ะนะ วิน”
ฉันหันไปบอกเบา ๆ กะนายวิน อ้ะ อ้าว มันหลับไปตอนไหนเนี่ย ไอ้.... หลับก่อนก็ไม่บอก ฉันเลยพูดอยู่คนเดียว ชิ หลับมั่งดีกว่าเรา ง่วงจังเลย
อา สบายจังเลย ถึงไหนแล้วเนี่ย แจ๊บ ๆ น้ำลายไหลอ่ะ (ฝันลามกรึปล่าวเนี่ย) อายเค้านะยะ
“ตื่นแล้วหรอจืด หุ หุ ท่านอนตลกจังเลยอ่ะ 5 5 5” ไอ้วินบ้า จะหัวเราะกรูทำไมเนี่ย อายจะตายอยู่แล้วนะเฟ้ย
“แล้วทำไมไม่ปลุกฟะ ปล่อยให้คนสวยอย่างชั้นทำท่าทุเรศแบบนี้ได้ไง เสียหายหลายแสน” เง้อ....
“ก็เห็นว่ามันน่ารากดีน่ะ อุอุ” กวนประสาทจริงๆ แมร่ง ไว้ทีเผลอบ้างเหอะ จะเอาคืนซะให้เข็ด
“ถึงไหนแล้วเนี่ย” ฉันถามมันออกไปงั้นแหละ เด๋วมาล้อชั้นอีก
“ใกล้จะถึงแล้ว รู้สึกดีขึ้นรึยัง หลับยาวเลยนะเรา” ก็ล่อไป 2 เม็ดนี่คะ
“เหรอ ดี ๆ จะได้ลงไปยืดเส้นยืดสาย นั่งนาน ๆ แล้วเมื่อยไปทั้งตัวเลย”
“เรานวดให้เอามะ เมื่อยตรงไหนมั่งอ่ะ มา ๆ” อ้าย ไอ้นี่ ชักจะลามปามใหญ่แล้วนะ
“หยุดเลย ไม่ต้องเลยนะ นวดให้ตัวเองเหอะ”
“ไมอ่ะ ไม่ชอบเหรอนึกว่าจะชอบซะอีก” ตลกตายล่ะ นั่นมันคนอื่น นั่นมันคนอื่นแล้วไม่ใช่ฉันย่ะ
ตอนนี้รถเราเริ่มจะเข้าสู่เขตในเมืองอยุธยาแล้วล่ะ อีกแป้บเดียวก็จะเข้าสู่ตัวเมืองเก่าแล้ว โปรแกรมก็จะมีไปทัวร์วัดที่สำคัญ ๆ ก่อน จากนั้นไปที่พิพิธภัณฑ์ฯ แล้วก็จบลงด้วยการไปทัวร์พระราชวังบางประอินต่อ โฮ่ หลายที่จังนะ (กรูเหนื่อยค่ะ เมารถ)
“เย้ ถึงที่ซะที ก่อนอื่นต้องไปขอบใจไอ้นั่นก่อน”
เฮ้อ แค่คิดก็กลุ้มใจค่ะ ไม่อยากไปเลย แต่ถ้าไม่ได้ยามัน ชั้นก็คงจะแย่ตลอดทาง เอาวะ สู้ สู้ สู้ตาย
“เน่... เรื่องยาอ่ะ ขอบใจละกันนะ” พูดดีสุดๆแล้วเรา (ใช่มะคะ) แต่ดูจากหนังหน้าของมัน ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรสักอย่าง
“เอากองไว้ตรงนั้นแหละ แค่ไม่อยากเห็นตุ๊ดมาวิ่งอ๊วกแตกบ่อย ๆ แมร่งรำคาญตา” อ๊ากกกกกกกก กรูเกลียดมรึงงงงงง ไอ้อาร์ท ไอ้... ไอ้เลววววว
“ไอ้ ไอ้บ้า กรูอุตส่าห์แบกสังขารมาขอบใจมรึง รู้งี้ไม่มาซะก็ดี ไอ้เชี่ย” ก่อนเดินกลับ ขอด่าแมร่งสักที ชิ ไม่รับก็อย่ารับ
“เฮ้ย ไอ้อาร์ท ทำไมไปพูดแรงอย่างนั้นล่ะว้า มรึงนี่” แอบได้ยินไอ้เอมันพูดค่ะ แบบยังพอได้ยิน (แอบฟังเค้าพูดกันน่ะสิหล่อน)
“แบบมันต้องเจออย่างงี้แหละ” โห ไปดีกว่ากรู นึกว่าจะตอบอะไรที่มันดีกว่านี้อีก
แล้วสาวน้อยอย่างฉันก็เดินตุปัดตุเป๋ไปหาเทพบุตรของช้าน ใครอ่ะเหรอ ก็ อิตาวินน่ะสิ แมร่งหายไปไหนวะเนี่ย หาไม่เจอ อ้ะ เจอแล้ว นั่งอยู่กะใครอ่ะ อ้ายยยย อินังต้อม แรงมากนะยะหล่อน บังอาจมาแจ๋กะเด็กของฉัน นังนี่
“วินขา มานั่งทำไรตรงนี้เนี่ย” ฉันนั่งลงข้าง ๆ วิน พลางส่งสายตาพิฆาตไปยังนังต้อม คิดว่า แอ๊บแมนแล้วฉันจะไม่รู้รึไง อินี่
“ก็มานั่งพักอ้ะ แล้วก็คุยเรื่องรายงานกันแหละ ว่าแต่จืดไปไหนมาเหรอ” แน่ใจเร้อ
ส่วนเรื่องของฉันน่ะ ไม่บอกหรอกย่ะ กลัวโดนสมน้ำหน้า ว่าไปขอบใจมาแต่กลับโดนด่ามาซะงั้น
“ก็ไปหาซื้อน้ำอ่ะ หิวกระหาย”ทำเสียงดัดจริตนี้ดนึงส์ ส่วนนังต้อมก็นั่งทำหน้าจิ้มลิ้ม ปั๊ดตบเลยอินี่
“ไม่บอกเราเด๋วเดินไปซื้อให้ก็ได้ เห็นเดินยังแทบไม่ไหว” โอววว ที่รักขา นิสัยดีจิงๆ (ถ้าได้เป็นผัว เอ้ย เป็นแฟนก็คงจะดีอยู่หรอก)
“ไม่เป็นไร เดินไหวน่า อ้าวต้อม นั่งทำหน้าสวยอยู่ได้ ไม่พูดไรบ้างล่ะจ้ะ” อิอิ แอบกัดชีนิดนึง
“เอ้ย อะไร ใครทำหน้าสวย เราก็ดูเธอสองคนสวีทกันอยู่น่ะสิ” ต้ายตาย ถูกใจเจ๊มาก ๆ ค่ะ แต่ดูชีคงจะกัดชั้นมากกว่านะ
“แหม ต้อมก็รีบหาแฟนไว้สิจ้ะ หน้าตาก็ดีนี่คงหาได้แหละ”
เหอ ๆ เอากะอิจืดสิ ส่วนนังต้อมก็หน้าเสียไปเลย ฉันว่า ชีคงรู้แล้วล่ะ ว่าฉันดูชีออก ก็ดีจะได้ดึงเป็นพวกซะเลย 5555 (ป.ล.หน้านังต้อมธรรมดาม้ากมากค่ะ เลยกัดมันได้)
“แหม ก็ใครจะสวยเหมือนจืดล่ะ มีผู้ชายมาเกลียด เอ้ย มาชอบตั้งหลายคน” อ้ะ อ้าว โดนเลยกรู
“จ้ะ ก็คนมันมีเสน่ห์อ่ะนะ ต้องเข้าใจ” วุ้ย เซ็งคุยกะอินี่และ
“อ้ะ อ้าว วิน จาไปไหนอ้ะ” เห็นตาวินลุกจะเดินไปไหนก็มะรู้
“ก็ครูเรียกแล้วอ้ะ ไม่ไปกันรึไง” หา เรียกตอนไหน ไม่เห็นรู้เรื่องเลยอ่ะ สงสัยมัวแต่กัดกะนังต้อม อยู่น่ะแหละ
“รอด้วยยยย จะรีบไปไหนยะ” แมร่งเดินเร็วชิบ ตามแทบไม่ทัน ส่วนนังต้อมก็วิ่งปาดหน้าเค๊กไปประกบกะไอ้วินแล้วค่ะ อินี่ เล่นสงครามกะฉันใช่มะ เด๋วมีเฮแน่ ๆ
เฮ้อ เดินเหนื่อยน่าดู ก็แมร่งเดินซะทั่วขนาดนี้ เป็นใครจะไม่เหนื่อย จาดูอะไรกันนักหนา ตอนนี้ฉันปลีกตัวเองมาเดินหาอิเฉาก้วย แบบคิดถึงเพื่อนสาว เหงาปาก แต่ว่า พอฉันเดินไปเจอมันปุ๊บ ฉันหันหลังกลับเลยค่ะ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็อิเวรนั่น มันกะลังหวานหยดย้อยกะผัวมันอยู่น่ะเส่ะ เห็นแล้วแสลงลูกนัยตา (อิอิ) ทุกคนอยากรู้เรื่องของมันมั้ยล่ะคะ แหมคงอยากจะรู้ล่ะสิ อ้ะ ๆ เผา เอ้ย เล่าก็ได้
จำตอนที่ฉันไปโรงเรียนสายได้มั้ย วันนั้นที่ฉันไปกินข้าวที่โรงอาหารแล้วเจออิเฉาก้วยยืนรอใครก็ไม่รู้อยู่ที่หน้าประตูทางเข้าโรงเรียนทางฝั่งโรงอาหารน่ะ นั่นแหละ มันยืนรอผู้ชายอยู่ค่ะ สืบทราบมาแล้วว่า (ดอก เป็นนักสืบรึไงยะ) เป็นหนุ่มนักเรียนห้องเดียวกะชี มาจากที่ใหม่ ไม่ได้เลื่อนมาจากร.ร.เดิมนะ
แบบคนนี้หน้าตาเหรอ ก็ดีอ่ะ ใช้ได้ ไม่งั้นอิเพื่อนคงไม่หลงจนโงหัวไม่ขึ้นร้อก (อย่าคิดลึกนะยะ) แล้วก็ไอ้คนนี้มันชื่ออะไรน่ะรึ อยากรู้ล่ะสิ บอกก็ได้ ชื่อว่า เต๊ะ ค่ะ สมชื่อจริงๆ เต๊ะท่ามาก ยังงั้นยังงี้ น่าถีบจิง ๆ ฉันเคยไปเจอมาแล้วล่ะ โอ้ย ขี้เก็กชิบหาย ผู้ชายเชี่ยไรก็ไม่รู้
ส่วนอิเฉาน่ะเหรอ (เรียกมันสั้น ๆ และ) เอาอกเอาใจสารพัด ทั้งลอกการบ้านให้ ทำรายงานให้ ซื้อข้าว ขนมให้ อ้อ นวดให้ด้วยค่ะ อินี่ เป็นไรมากรึปล่าวมรึง กลุ้มใจแทน ทำไงถึงจะตาสว่างซะทีน้อ สงสารมันอ่ะค่ะ โดนเค้าหลอก ก็หาว่าเค้ารัก โถ อิโง่ ไม่อยากจะด่ามัน พอแล้ว เผามันมาก เด๋วจะเข้าตัวเอง จบ....... :a12:
********************************************
-
หุๆ
ขอปาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คริๆ นี่เพื่อนสาว ทำไมชอบแอบมาอัพเอาตอนเช้าๆ คะ
-
หนุกดีๆๆ
-
:sad3: :sad3: ชอบเรื่องนี้มากมาย อ่านแล้วเหมือนกลับไปเป็น ตุ๊ดเด็กเลยอะ :laugh: :laugh:
ขอบคุณค้าบ เจ๊ นิยายเจ๊ หนุกมาก
-
o15เอาใจช่วยน่ะค่ะ เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ
-
สนุกอ่านเรื่องนี้แล้วหัวเราะทุกที นึกถึงเพื่อนตุดสมัยเรียน :laugh3:
-
กำลังอ่านอยู่จ้า แต่พึ่งอ่านไปได้หน่อยเดียวเอง แต่ฮาดี :laugh3:
o13 เปงกำลังใจให้คนแต่งจ้า..
-
:teach:ขอตอบคุนกาต๊อบ เพราะตอนเช้าๆจะต้องไปทำงานน่ะค่ะ พอดีคอมที่ทำงานเล่นเนตไม่ได้ก็ต้องใช้ที่นแทนอ้ะ
พอตกตอนเย็นก็ต้องกลับบ้าน เลยไม่ได้อัพตอนกลางคืน เพราะต้อง :amen:
ป.ล. o19 ช่วงนี้เหนื่อยง่าย เลยมะได้เขียนต่อเลย จบภาคแรกตอนที่10นะทุกคน จากนั้นก็ว่ากันใหม่อีกที :bye2:
-
กะลังหนุกเลยคับมาต่อเร็วๆน้าจะรอ o13
-
555+ เข้ามาขำเจ้
แบบว่าเพิ่งได้อ่านเรื่อง บันทึกรัก Leiden ของเจ้อะ
(เชยเนอะ o6 )
ตอนนั้นเจ้ดูแมนมั่กๆอะ
แต่ว่าตอนนี้... :o11: สวย เริ่ด เชิด หยิ่ง
กล้ามากนะเคอะเนี้ยที่เม้นต์แบบนี้ เด๋วปั๊ดจับทำปั๋วเสียเลยนี้
ส่วนน้องต๊อบขา เจ้รับทราบแล้วเคอะว่าน้องเป็น ตุ๊ดส์ จึงขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย อิอิ
-
กำลังมันส์เลยอะ มาต่อเร็วๆนะฮับ o14
555+ เข้ามาขำเจ้
แบบว่าเพิ่งได้อ่านเรื่อง บันทึกรัก Leiden ของเจ้อะ
(เชยเนอะ o6 )
ตอนนั้นเจ้ดูแมนมั่กๆอะ
แต่ว่าตอนนี้... :o11: สวย เริ่ด เชิด หยิ่ง
กล้ามากนะเคอะเนี้ยที่เม้นต์แบบนี้ เด๋วปั๊ดจับทำปั๋วเสียเลยนี้
โหๆๆ เจ้อะ รักหรอกจึงหยอกเล่นเน้อ :o9:
-
o15 o15เพิ่งได้เข้ามาอ่านก้อวันนี้เอง
อยากบอกว่า...
.
.
.
.
.... :impress2:น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมากเลย :like6:
-
น้องมิคุนี่เอง....
ตกลงไปอ่าน ของพี่นัทนที ยังเอ่ย....
-
สนุกมากครับ รออ่านต่อครับ :yeb:
-
เหมือนน้อยลง นะ o9
(อินี่เรื่องมากจริง ๆ o6)
ปอลอ หาอีโม ตบ ๆ ไม่เจอแฮะ T T
-
o8ดิชั้นจะลงถึงตอนที่10เลยนะเคอะ เพราะว่าต้นฉบับปั่นมะทันและ หยวนๆกันบ้างล่ะนะคะ
:teach:อ้อ เพื่อนสาวทั้งหลาย อยากให้ตอบกันหน่อยว่า ระหว่างรักที่เกิดจากความเกลียด กับรักที่เกิดจากความชอบ อันไหนมันจะยืนยาวกว่ากันคะ :impress:
ป.ล. :serius2:อ้ายยยยย ลืมเซฟตอนที่ 10 มาอ้ะ ได้แต่ตอน9 :try2:
ตอนที่ 8
เย้ ในที่สุดการทัศนศึกษาก็จบลงแล้ว ดีใจจังเลย อ้ะ ๆ งงล่ะสิ ไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้างเลยใช่มะล่ะ แหม ก็มันยาวอ่ะ ขี้เกียจเขียนนี่ หุหุ ก็คนมันเหนื่อยด้วยง่ะ ทำไงได้ (อ่ะ เล่าก็ได้)
พอเราเดินไปกราบไหว้พระพุทธรูปองค์สำคัญๆในแต่ละวัดแล้ว ก็มาแวะพักรับประทานอาหารกันที่ร้านแห่งหนึ่งซึ่งใหญ่พอสมควรเลยหละ ก็รับได้หลายคนอยู่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าต้องมาแออัดกันอยู่ร้านเดียวนะ เด๋วที่อื่นจะเจ๊งเอาดื้อ ๆ
“กินอะไรกันดีอ้ะ พวกเรา” อิฉันเริ่มก่อนตามประสาคนสวย (ตรงไหน) แบบว่าหิวมากกกกก
“แล้วแต่จืดดิ เด๋วเราต้องไปนั่งกินกันเป็นกลุ่มนะ เพราะต้องคุยเรื่องรายงานด้วยเลย” แหมหัวดีจริงๆนะวิน น่าจะเป็นหัวหน้าแทนชั้น
“อ่าว แล้วนายอาร์ท กะยัยแอนล่ะ จะไปตามหาที่ไหน คนตั้งเยอะ”
พยายามมองหาแต่ก็หาไม่เจอ ไปไหนของมันนะ สองคนนี้ เหลือแต่ฉัน วิน กะนังต้อม (สาระแนจริงๆ)
“เด๋วเราไปตามให้เอง จืดกะต้อมไปหาที่นั่งรอไว้เลยนะ เผื่อด้วยล่ะ”
จ้า พ่อหนุ่ม รีบไปตามมาเหอะ ช้านหิว เด๋วกินก่อนซะเลยนี่
“ไป ต้อม เรามีเรื่องต้องคุยกันนะยะ” น่าน มันทำหน้าเหรอหราละ เด๋วก็รู้ว่าเรื่องอะไร
“เรื่องอะไรอีกล่ะ มีอยู่ได้ทั้งวัน”
อ้ะ อินี่ เด๋วค่อยพูด ว่าแล้วฉันก็เดินไปเลือกโต๊ะเลิศๆ แต่ขอโทษค่ะ อิพวกนักเรียนห้องอื่นเต็มเลย จะหาเจอมะเนี่ย
“อ้ะ เจอและ มา ๆ นังต้อม” กำ หลุดไปซะแล้วฉัน มันก็รู้แล้วนิ จะเป็นไรไป
“เฮ้ย เรียกเราดี ๆ ดิ เรียกนังทำไม คนหันมามองกันแล้ว” ทำมาเป็นอาย ทีกรูยังไมเห็นอายเลย (หน้าด้านน่ะสิยะหล่อน)
“มานี่ นั่งลง แล้วอธิบายมาซะดี ๆ เลย” พอมันนั่งลงปุ๊บ ก็ถามชั้นทันทีเลยค่ะ กลัวล่ะสิ
“อธิบายอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง” แหมทำหน้าทำตา ไม่รู้นะน่ะ
“อย่ามาทำไก๋ ก็เรื่องแอบของหล่อน ชั้นรู้นะว่าหล่อนเป็น....อุ๊บ” ป๊าด อินี่เอามือมาอุดปากกรูทำไม ฟะเนี่ย อู้ อี้
“อย่าพูดไปนะ เราไม่อยากให้ใครได้ยิน เด๋วเค้ารู้กันหมดอ้ะ”
ย่ะ อายเอยอะไรกันนะ อินี่ เด๋วชั้นจะทำให้หล่อนไม่ต้องเก็บกดอีกต่อไปแล้ว ไม่ชอบรึไง (เหมือนตัวเองน่ะหรอ)
“อู้ อ่อยไอ้แอ้ว” แมร่งยังไม่เอามืออกอีก กรูไม่พูดแล้ว อิเชี่ย
“สัญญานะ ห้ามพูดเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด โอเค้” เออ เอามือออกซะทีเหอะ กรูเหม็นและ
“ก็ได้ แต่...” น้าน มีข้อแม้อีกกรู
“อะไร...อย่าบอกนะว่า...”อย่ามาทำเป็นรู้ดีอีกคนได้มะวะ พวกนี้
“ไม่มีอะไรมากหรอก แค่อยากให้ทำอะไรบางอย่างให้หน่อย ได้มะ”
มันทำหน้างงแป๊บนึงก็เข้าใจ ดีมากเพื่อนสาว (รู้สึกจะโหดไปหน่อยรึปล่าว)
“แล้วจะให้ทำเมื่อไหร่ล่ะ” อ้าวอินี่ มรึงรู้แล้วเหรอว่ากรูจะให้ทำอะไรให้ แหม้ ดูมัน
“เอาน่าเด๋วบอกเอง เมื่อถึงเวลา”อิอิ รอก่อนเถอะ ไอ้หัวเกรียน เด๋วเจอกัน
“เฮ้ สาวๆ นั่งรอนานมั้ยครับ ขอโทษนะที่ให้รอนานไปหน่อย กว่าจะตามหาตัวเจอ ไหนจะลากตัวมาอีก เหนื่อยแทบแย่” โถ โถ พ่อคุณ อยากอาสาไปตามเองทำไมล่ะคะ ช่วยไม่ได้
“โถ ที่รักมานี่มา ดื่มน้ำสิคะ เหนื่อยแย่เลย” ดัดจริตเท่านั้นคือตัวนุ่นที่สุดค่ะ
“ง่า เล่นเราอีกแล้วนะจืด” ค่ะ แล้วรับน้ำกรูไปดื่มทำไมยะ เอาคืนมาสิ
“นั่ง ๆ กว่าจะมากันครบทีม จะยืนไว้อาลัยเหรอ นั่งสิยะ”
แอบแขวะซะเลย หมั่นไส้ พอดีมันมากับเพื่อนอีกสองคนน่ะ แยกกันไม่ขาดเลยนะพวกมรึง เป็นสามหนุ่มสามมุมเชียว
“ไม่อยากนั่งกะอินี่เลยว่ะกรู เสนียดจะติดมั้ยวะเนี่ย” หู้ย แมร่งปากยังเก่งเหมือนเดิม
“ก็ไปนั่งกับพื้นเลยสิจ้ะ ถ้าไม่อยากนั่งน่ะ”
“เฮอะ นั่งก็ได้วะ เฮ้ยกินไรดีวะไอ้เอไอ้กอล์ฟ”
“เอา..... อะ ไปซื้อมาสิ เป็นหัวหน้ากลุ่มนี่ อย่ามานั่งเฉย ๆ ดิ” อ้ายยยยย กล้าดียังไงมาสั่งกรูคะ
“ช่างกล้า มาสั่งชั้น เป็นหัวหน้าแล้วไง ต้องสั่งลูกน้องอย่างแกไปซื้อมาถึงจะถูกเว้ย”
“ชิ ไม่มีน้ำใจมั่งเลย ที่ยายังเอาไปให้ แค่ซื้อข้าวให้แค่นี้ก็ไม่ได้” อึ๊ก สะอึกเลยเลยค่ะชั้น
ไหงเอาเรื่องนี้มาพูดล่ะ ไหนว่าไม่สนใจไง อ้อ กรูว่าแล้ว มันทะแม่ง ๆ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง ไอ้คนเจ้าเล่ห์เอ้ย
“เชอะ ไม่” ยังไงก็ต้องเชิดเข้าไว้นะ อิจืดอย่ายอมแพ้
“ก็ดี จะได้ไปบอกคนอื่น ๆ ไว้ว่า มรึงมันไม่รู้จักบุญคุณคน” ว้าก ไอ้เชี่ยนี่ แล้วทีกรูไปขอบใจมรึงล่ะ มันไม่รู้จักบุญคุณรึไง โอ้ยยยย เกลียดมันจริง ๆ เลย
“เอามา เด๋วไปสั่งมาให้ ฝากไว้ก่อนเหอะมรึง” รับโพยมาแล้วก็เดินสะบัดตูดใส่มันเลยค่ะอิฉัน
“แล้วอย่าลืมกลับมาเอาด้วยล่ะวะ 5555” แมร่งเสือกหัวเราะกรูอีก สักวันเถอะมรึง
หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อย พร้อมเสริฟให้มันเสร็จสรรพ (เขียนถูกป่ะเนี่ย) ก็นั่งกินกันจนอิ่มใช้เวลาไม่นานัก ก็มาเข้าเรื่องรายงานกันต่อ แบบไม่ให้หยุดพักหายใจหายคอรึไงเนี่ยตาวิน ส่วนยัยแอนน่ะเหรอ นั่งเม้าท์กะแฟน ไม่ได้สนใจอะไรเล้ยนะมรึง อิชะนี
“เอ้า สรุปว่าได้ข้อมูลอะไรดี ๆ มากันมั่ง เห็นเดินกันจัง จดอะไรมาบ้างล่ะ หรือเอาแต่จด ๆ จ้อง ๆ แต่อย่างอื่น” หันไปกระแทกเสียงใส่มันเลย หมั่นไส้นัก
“เอ้า มาแหกปากใส่กรูทำไมเนี่ย” กรูพอใจ มีอะไรมะ (ไม่กล้าพูดออกไปล่ะสิ)
“ไหน ๆ ดูดิ้ อืม.... จดดีนิ นึกว่าจะไม่ได้เรื่องซะและ”
แมร่งจดดีจริง ๆ นะ ไอ้นี่สงสัยจะเด็กเรียน แต่ท่าทางน่ะ มันไม่ได้เข้ากับหนังหน้าเลยนะนั่น
“แล้วมรึงล่ะ จดอะไรมามั่ง ไหนมาดูดิ”
หวาย ตายละกรู ดูของคนอื่นเค้าหมด แต่ตัวเองล่ะ อิอิ จดงู ๆ ปลา ๆ ค่ะ แบร่ ก็คนมันจดไม่เก่งนี่
“โห ไม่ได้เรื่องเล้ย จดภาษาไรวะ แมร่งตัวหนังสือก็ยึกยือ แถมยังจดมาแค่เนี้ย”
น่าน มีโชวให้คนอื่นดูอีกนะมรึง แค่นี้กรูก็ขายหน้าแล้ว ไอ้เชี่ยยยย
“เอาคืนมาเด๋วนี้นะ พอเลย ๆ สรุปว่า ประชุมกันแค่นี้พอ ไม่เอาแล้วโว้ย ไปดีกว่า”
ว่าแล้ว ชั้นก็รีบโกยเถอะโยมสิจ้ะ จะอยู่ให้พวกมันมาประจานเรอะ
หลังจากวิ่งหนีออกมาและ ก็กะว่าจะเดินไปหาอิเฉาก้วยมัน แบบคิดถึงเพื่อนสาวอีกรอบ ถึงมันจะอยู่กะไอ้หน้า.... ก็ช่างหัวแมร่งประไร ว่าแต่มันอยู่ตรงไหนวะ อิห่านี่ หาตัวยากจัง อุ้ย หนุ่มห้องอื่นมองกันใหญ่เลย ไม่เคยเห็นคนสวยล่ะสิ อ้ายยยย อายจังเลย
“แมร่งหน้าโคตรจืดเลยว่ะ ตุ๊ดห่าไรวะ ไม่สวยเลย” ง่ะ ฝันสลายเลยฉัน
ไอ้พวกเชรี่ยนี่มาตอกย้ำกรูทำไมคะ เออ กรูมันไม่สวย กรูมันหน้าจืด ถ้ากรูสวยอย่ามาง้อก็แล้วกัน ไอ้เวร คิดแล้วก็เดินเชิดหน้าไปหาอิเฉาก้วยต่อ แมร่งอยู่ไหนวะ อิสาด กรูโมโหแล้วนะ อินี่
อ้ะ อยู่นั่นเอง อิเชี่ย นั่งซะหลบมุม กลัวคนเค้าเห็นรึไงยะ
“อ้าวอิจืด มาได้ไงมรึง มา ๆ นั่งด้วยกัน กินอะไรมารึยังล่ะ” แหม มาถึงก็ถามเลยนะ
“มันกี่โมงแล้วยะ ถ้ากรูยังไม่ได้กินก็เกินไปและมรึง ว่าแต่ผัวมรึงล่ะไปไหน” ต้าย พอพูดถึงผัวล่ะก็ หน้าแดงเชียวนะยะ กระแดะจริง ๆ
“อ๋อ เดินไปซื้อน้ำมาให้กรูน่ะ เด๋วก็คงมาแหละ” จ้า แม่นางฟ้านางสวรรค์
“ดีเนาะ ปกติมรึงต้องเป็นขี้ข้ามันไม่ใช่เหรอ ฝนจะตกรึปล่าวเนี่ย” กัดซ้า หมั่นไส้
“อิสัด กัดกรูจังนะมรึง ไม่เจอกะตัวเองมั่งก็แล้วไป อิดอก” ต้าย วีนฉันนะยะ อินี่ แอบปกป้องผัวล่ะสิ กรูรู้ทัน 555
“เออ ขอให้เจอจิง ๆ เฮอะ แต่คงยากกกกกส์” แต่อย่ามีจะดีกว่า กลัวนิด ๆ เหมือนกัน
“ว่าไงสาว ๆ มานานยังจืด รู้งี้จะได้ซื้อน้ำมาเผื่อด้วย” ย่ะ เก็บไว้ซื้อให้ตัวเองเหอะ
“อ้อ ก็นานแล้ว ว่าจะกลับไปที่กลุ่มแล้วล่ะ เบื่อ” สะบัดหน้าไปทางอิเฉาก้วย
“กรูไปแล้วนะมรึง เชิญสวีทกันให้เต็มที่นะยะ”
แล้วฉันจะช้าอยู่ใย รีบเดินออกมาเลยค่ะ เหม็นหน้าไอ้เต๊ะ เกลียดที่มันมาหลอกอิเฉา อินี่แมร่งก็โง่จิง ๆ เฮ่อ โดนมันวางยานิด ๆ หน่อย ๆ ทำปลื้มไปได้ เห็นมันมองมาทางฉัน แล้วก็หันไปหาอิเฉาก้วย แล้วถามอะไรกันก็ไม่รู้ สงสัยจะถามเรื่องฉันมั้งนะ แต่ก็ช่างมันเหอะ
“ขึ้นรถได้แล้วววว จืด ไปไหนมาเนี่ย เร็วๆ รถเราจะออกแล้วนะ” วินตะโกนเรียกแล้วล่ะ ไอ้วินนี่มันก็ดีนะ ยังคิดถึงฉัน นึกว่าจะลืมกันไปซะและ
“มาแล้วจ้า วินขา” เอาอีกและกรู ก็มันติดปากแล้วนี่นา ทำไงได้ ดูเหมือนวินก็เริ่มจะชิน ๆ ซะแล้ว
ยังไงชั้นว่ามันคงไม่คิดมากอยู่แล้วล่ะ ขนาดชั้นยังไม่คิดเลย ก็เพื่อนกันน่ะนะ จะคิดอะไรมากล่ะ (เพื่อนแหละตัวดี ไว้ใจได้กา)
พอขึ้นไปนั่งทีปุ๊บ นายวินก็ยื่นซองยาแบบเดิมมาให้ อย่าบอกนะว่า ซื้อมาให้ฉันอ้ะ โฮ่ ๆ วินขา ที่รากกกกก หุหุ (เว่อร์ ๆ ไปและ)
“ซื้อมาหรอ เท่าไหร่อ่ะ เราจะได้ให้ตังค์” เวร ปากไม่ตรงกะใจนะอินี่
“ไม่เอาน่า เราซื้อมาให้ก็รับไปเหอะ กลัวจะเป็นเหมือนเมื่อตอนเช้าอีก กินซะนะจะได้หลับสบายๆ”
อ้าว สาด กรูก็นึกว่าจะห่วงกัน ที่ไหนได้ อยากให้กรูหลับนี่เอง บ้าที่สุด แง้ ๆ ๆ
“ไม่อาว เค้าจะคุยกะวินอ้ะ” ชิ ทำหน้าเหวอเลยนะมรึง ต้องแกล้งซะให้เข็ด
“แต่เราก็ง่วงแล้วนะ กินมาจนอิ่มแปร้เลย อยากหลับซักงีบอ่ะ” อ่ะนะ เหตุผลดีเหลือเกินนะ
เอ้า ก็ได้ กินก็กิน ว่าแล้วก็กินยาเข้าไป 1 เม็ดพอ เพราะต้องนั่งรถอีกไกล เด๋วรากออกมาอีก แถมเพิ่งกินข้าวเข้าไป เฮ่อ คนเมารถนี่ลำบากจริง ๆ เล้ย
******************************************
-
ตอนที่ 9
ในที่สุดการไปทัศนศึกษาก็จบลงด้วยดี แต่ที่หนักหนาสาหัสกว่านี้ยังมีอีกเยอะ และแล้ว มันก็ต้องมาถึงจนได้สิน่า เรื่องอะไรน่ะรึ ก็....การคัดเลือกตัวเข้าเรียนวิชานักศึกษาวิชาทหารไงล่ะอย่างหินเลย (สำหรับสาวน้อยน่ารักอย่างฉัน คิคิ)
“มรึงจะลงสมัครรึปล่าว อิเฉาก้วย”
ฉันพยายามหาพวกสุดฤทธิ์ ก็ทั้งชั้นปี มีกรูเป็นกะเทยคนเดียวนี่คะ แล้วก็อิเฉานี่แหละ ถ้ามันเรียนด้วยกันก็ดีไปอย่าง จะได้ไม่เหงาและมีเพื่อนแรด หุหุ
“ไม่ย่ะ กรูไม่เรียนเด็ดขาด” อิเวรเอ้ย เป็นเชี่ยไรอีกล่ะเนี่ย
“ทำม้าย มรึงกลัวอะไรของมรึง อิดอก”
“ก็กรูไม่อยากฝึกหนักน่ะสิ อิสาด แมร่งเหนื่อย แถมยังโดนรุมข่มขืนตอนเข้าค่าย อร้ายยย สาวน้อยอย่างกรูคงต้องเสียพรหมจรรย์แน่ ๆ เลยยย” ค่ะ คิดดีเนาะอีนี่
“ย่ะ เสียพรมจัญไลน่ะสิ อิห่- เรื่องมากนะมรึง แล้วใครจะกล้าข่มขืนมรึงไม่ทราบยะ” ด้วยความหมั่นไส้ ขอสักทีเถอะ
“เออ กรูมันไม่สวยเหมือนมรึงนี่ยะ อยากเรียนก็ตามสบาย แต่เค้าว่ากันว่า แมร่งคัดเลือกอย่างโหด เอาให้ผ่านเถอะมรึ้ง”
แน่นอนจ้ะ เพราะกรูเคยเป็นกรรมกรมาก่อนเว้ย อ่ะนะ (แบกข้าวเปลือกเป็นกระสอบ ๆ หุหุ ลูกชาวนาก็เงี้ย ดีนะที่กล้ามไม่ขึ้น หมดสวยกันพอดี)
“ยังไงก็ต้องได้จ้ะ เพราะกรูมั่นใจ” สู้ ๆ สู้ตายค่ะ
“ย่ะ กรูขออวยพร โชคดี แล้วเริ่มคัดตอนไหนวะ กรูจะได้ไปดูผู้ชายถอดเสื้อ อร้ายยย” อิดอก แมร่งลามก เอ้ะ ถอดเสื้อเหรอ
“ว้าย ถอดเสื้อ งี้ก็เห็นนมกรูอ่ะสิ อิสาด”
“อิเชี้ย นมใหญ่เหลือเกินเนาะมรึง อิดอก ใครเค้าจะมาดูของมรึงยะ อิเวร” เออ ก็กรูอายนี่ยะ
หลังจากคุยกันสักพัก ก็ถึงเวลาแห่งการคัดเลือกแล้วค่ะ โอ้วววว หนุ่มๆ หุ่นมาดแมน แอนแฮนซั่ม น่าหม่ำจริง ๆ มัดกล้ามสวยงาม แลดูบึกบึน สมชายชาตรี แต่.... หน้าเขาช่างเหมือน ผี เสียนี่กระไร อ้ายยยยยยยย ผีหลอกกกก
“อิควายเอ้ย กรูล่ะนึกว่าหล่อเต็มที่ จังโกะจริง ๆ เสือกผีซะนี่”
มรึงจะมาช่วยเชียร์หรือมาดูของดีเนี่ย แต่ฉันว่าดูของดีเจ๋งกว่านะ
“โอ้โห ดูนั่น อิจืด วิดพื้น 50 ที ซิทอัพ 50 ที ไหวมั้ยยะมรึง” ค่ะ กรูจะเดี้ยงก่อนมั้ยเนี่ย
“โอ้ย สบายย่ะ ง่ายมากกกก แค่นี้เอง” พูดไปงั้นอ่ะ แต่จากที่เห็น ผู้ชายบางคนมันยังหอบแฮกๆ เกือบเดี้ยงแน่ะ แล้วช้านล่ะ หญิงสาวตัวเล็ก ๆ (เล็กตรงไหนยะ) จะทำได้มั้ย
และแล้วก็ถึงเวลาของฉันละ เหอ ๆ อิตาผู้คุมคัดเลือกจ้องเอา จ้องเอานะมรึง กลัวว่าชั้นจะไม่ผ่านล่ะสิ ฝันไปเถอะจ้ะ
“หนึ่ง สอง สาม ....... สามสิบห้า....สามสิบโหก...”โอ้ย กรูจะรอดมั้ยเนี่ย ไมมันปวดแขนอย่างเงี้ยอ้ะ วิดพื้นนี่ มันเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ยังไงก็ต้องสู้
“สี่สิบ..........สี่สิบเอ็ด.......สี่สิบแปดดดดดด” โอ้วววว ใกล้แล้ว อ้ากกกกก กรูจะตายแล้ว น้ำตาปริ่มๆ ปานว่าจะขาดใจ อีกสองที ต้องรอด
“อึ๊บบบบ ห้าสิบ…..แอ๊ก” ฟุบเลยค่ะกรู หมดแรงข้าวต้มเลยชั้น
เรื่องแบบนี้ถ้าใครดีแรงดีก็ไม่มีปัญหา แต่สำหรับคนที่ไม่ค่อยได้ฝึกเลย จะทรมานมากขอบอก เพราะคืนนั้น จะปวดทรมานไปทั้งตัวเลยล่ะ สุดยอดดดด
“เป็นไงมั่งมรึง จะตายแล้วหรอ” อิเพื่อนปากเสีย แสนรู้จริง ๆ นะมรึง
“อิสัด แช่งกรูหรอเนี่ย” เหนื่อยค่ะ พอกันที ขอพักยกแป้บนึง
และแล้วด่านที่สองก็มาถึงค่ะ ไม่โหดเท่าด่านแรกหรอก แค่ซิทอัพ 50 ครั้งเอง เบาๆ กระโดดนั่งยองๆ เอง แต่ขอโทษเถอะนะ ทั้งขาของคุณจะเน่าค่ะ ไม่ใช่เนาะเฟะ แต่ปวดทรมานเช่นกัน อย่างฉันโดนไปเป็นอาทิตย์
“เริ่มได้...” เออ เตรียมพร้อมมาแล้วย่ะ สู้ ๆ สู้ตาย
หลังจากที่ฉันซิทอัพไปเรื่อยๆ ตาก็มองพวกผู้ชายไปมั่ง โฮะๆ อ่อนแอจริง ๆ นะยะ แค่นี้ก็จะทำท่าเหลวซะแล้ว แหมเป็นถึงผู้ชายแท้ ๆ นะ ไม่ค่อยจะอดทนเอาซะเล้ย (เฉพาะบางคนนะ) และแล้วสายตาก็ไปบรรจบกะใครคนหนึ่ง อ้ะ นั่นมัน
‘ไอ้อาร์ทนี่ โอ้โห อึดนี่หว่า ถึงว่าไมมันเถื่อนนัก ขืนโดนมันเอาเรื่อง มีหวังตายแหง ๆ ชิ จะแกล้งมันยังไงดีนะ เอาไว้นึกออกก่อนและกัน น่าดู’
คิดดังเนอะฉันเนี่ย สงสัยมันจะมีพลังจิตมั้งคะ พอฉันคิดจบ แมร่งก็หันมามองอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อกรูอย่างงั้นอ่ะ (ฟังรู้เรื่องรึไงยะ ไม่มีทางหรอก ไอ้บ้า)
หลังจากเสร็จภารกิจ ก็เล่นเอาขาแทบลุกไม่ขึ้น ใครจะคนเหล็กขนาดนั้นคะ
“โอ้โห กรูนึกไม่ถึงว่ามรึงนี่ก็แกร่งนะยะ แหม ผ่านมาได้ไง กรูนึกว่าจะจอดซะแล้ว” เออ อวยพรดีจริง ๆ เพื่อนกรู
“แล้วด่านต่อไปอะไรวะ มรึงไปถามมารึยัง” ยังมีอีกด่านนึง ด่านสุดท้าย มหาหินเลยอ่ะ
“ถามมาแล้ว ไม่ยากกกส์ สำหรับมรึงเลย อิจืด” ฉันยิ้มสิคะ จะได้เหนื่อยน้อยหน่อย
“อะไรเหรอ ขอให้ไม่ยากจริงๆ เหอะ”
“ก็แค่วิ่งเอง” ตาเป็นประกายค่ะ หุหุ
“วิ่ง วิ่งอะไรยะ อย่าบอกว่ามาราธอน” เหอะๆ คงไม่มีอยู่แล้วหรอกย่ะ
“โฮะๆ รู้ดีนี่ยะ ก็แค่วิ่งรอบสนามกีฬา 5 รอบเองย่ะ ง่ายนิ้ดเดียวเอง อิอิ”
“หา 5 รอบ อิเชี่ย ใครจะไปวิ่งไหวยะ 5 รอบบบบบ กรู กรูตายยยยยยย”
แหม จะให้ไม่ตายได้ไงล่ะยะ 5 รอบ รอบละ 400 เมตร อ้อ คุณอย่าคิดว่า แค่นี้เองหรอ แป๊บเดียวก็ครบ มันไม่ช่ายน่ะสิ
สำหรับคนที่ผ่านสองด่านแรกมาน่ะ มันคือนรกดี ๆ นี่เอง เพราะอะไรน่ะรึ ไหนจะแดด ไหนจะเหนื่อย แล้วยัง....เรื่องของฉันอีก คิดว่ามันจะจบแค่วิ่งเหรอ ถ้าเป็นอย่างงั้นก็คงดีอยู่หรอก แต่ว่า...
“อิเฉาก้วย อย่าลืมส่งน้ำให้กรูด้วยนะ อิดอก เด๋วถ้ากรูสลบกลางทาง อย่าลืมตบหน้ากรูด้วยล่ะ”
ฉันสั่งกำชับมันแล้ว กำชับเล่า กลัวมันทิ้งชั้นไว้กลางสนามแล้วชิ่งหนีไปน่ะสิ
“เออ กรูรู้แล้ว กรูจะตบแรง ๆ เลย สั่งอยู่นั่นแหละ มรึงไม่เป็นไรหรอก อิอึด” ดอก กรูอิจืดโว้ย
“ดีมาก กรูไปล่ะ สู้โว้ยยยย” ตะโกนอย่างหน้าไม่อายค่ะ หมดเวลาสวยแล้ว ยังไงก็ต้องได้
หลังจากออกวิ่งไปได้สักรอบนึง มันก็ล้านิดหน่อย แต่ก็มีกำลังใจ เพราะเพื่อน ๆ มาเชียร์กัน แต่แล้วยังไงน่ะเหรอ พอวิ่งไปรอบครึ่ง เอ้ะ นั่นมันหลังใครหว่า หัวเกรียน ๆ เหี้ยม ๆ เถื่อน ๆ โหด ๆ ง่า กรูแย่แล้วว จะทำไงล่ะเนี่ย แมร่งเสือกวิ่งอยู่ข้างหน้าอีก
เอาไงดีวะ เรา เอ้า รีบวิ่งเลยมันไปเร็ว ๆ ดีกว่า ขืนวิ่งอ่อมกบ (ชักช้า) ได้หมดแรงก่อนพอดี หลังจากตัดสินใจได้ ฉันก็แซงมันเลยสิ ไม่แซงปล่าว แลบลิ้นปริ้นตาใส่มันด้วยนะ 5555 ชิส์ หน้าตามันตอนนี้คงเครียดเต็มที่แล้วล่ะ ไปล่ะเว้ยยย ไอ้บ้าห้าร้อย
************************************
-
มันโคตร อ่านไปขำจนท้องขดท้องแข็ง
เห็นภาพและสีหน้าของตัวละครชัดดีครับ
:like6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (เหนื่อยอีกรอบ) :try2:
ฮาแตกอีกแล้วคะ ว่าแต่คุณจืดนี่ถึกน่าดูเหมือนกันเนอะ 55
รออ่านต่อเน้อ ตาอาร์ทนี้แอบชอบจืดป่าว :give2:
-
หนุกมากมายๆๆๆ :like6:
คุณจืดถึกมั่กๆ นึกว่าจะเป็นสาวน้อยร่างบาง :try2:
หุหุ ต่อเลยๆๆๆ
-
อึดจังเลย :o
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง แล้วต้องทำปากพะงาบๆ เหมือนปลากะโห้หน้าเหี้ยฮุบอากาศ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เพื่อนสาว ....อย่างนี้เข้าทำนอง... "อ้วน เตี้ย เหี้ย ระยำ ดำ ถึก แรด" นะค้าาาาาาาาาาาาา....................... ศึกนี้จะผ่านไปได้จะใดฤๅ เป็นห่วงเพื่อนสาวแท้น้อ.....
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยซ์...
เหนื่อย........
แล้วก็ออกจากบอร์ดไปทันที :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
มาเมนท์เป็นกำลังใจเลยจ้า
-
มารออ่านต่อจ้า :teach:
-
แบบนี้ไม่เรียกสาวน้อยแล้วม้าง . . . o13
-
:try2: เหอๆ สาวน้อยเหรอเนี้ย
ช่างอึดดีเหลือเกิน :o9:...แถมตรงช่วงรอบครึ่งเนี้ย จะแซงนายอาร์ท
ก้อแซงแบบธรรมดาไม่ได้ซะด้วย ยังแลบลิ้นปริ้นตาใส่เค้าอีก :sad3:
จะมีเรื่องอารัยตามมาอีกมั้ยเนี้ย
ป๊อลอถึงพี่ต๊อบ....นู๋มิคุเองจ้า o13ยังอ่านไม่จบเลยอ่ะพี่ต๊อบ
กะว่าพรุ่งนี้จะเริ่มอ่านใหม่และอ่านให้จบอ่ะ
-
เป็นสาวน้อยที่อึดมักๆ เเล้วไปวิ่งเเซงเค้าเเถมเเลบลิ้นใส่อีกเด๋วโดนเเหงๆ เหอๆ :interest:
-
เริ่มสนุกแล้วเคอะ เจ้อ่านแล้วก็ขำ อดนึกถึงตอนที่ตัวเองไปคัดด้วยไม่ได้ ได้กำลังจากปู้จายข้างๆ เคอ อิอิ เริ้ดมากกกกกกกกกกกกกก
ปล. ขอแก้นิดหนึ่ง จัญไร เคอะ มะช่าย จัญไล :bye2:
-
:laugh3: :laugh: o17 หนุกๆ กัฟ ผม o13
-
:serius2:อ้ายยยยย ไม่นะ มาว่าเค้าถึกได้ไง รูปร่างออกจะบอบบาง o7
เมื่อวานงานเยอะม้ากมาก มาอัพไม่ได้ วันนี้มาอัพให้แต่เช้าเลย เอ้า ไปดูกันว่าช้านกะอาร์ท จะเป็นยังไง o3
o9แง้ เครื่องลงไม่ด้ายอีกแล้วอ้ะ อะไรกานเนี่ย :sad2:
-
ตอนที่10
แฮ่ก ๆ เหนื่อยว้อยยยย เมื่อไหร่จะครบ 5 รอบฟะเนี่ย หิวก็หิว ร้อนก็ร้อน แล้วไหนยังจะต้องรีบวิ่งหนีอีตาบ้านั่นอีก แมร่งตามมาขนาบซะอยู่เรื่อยเลย คนยิ่งอารมณ์เสียอยู่ (สม อยากไปยั่วมันเองนะ)
“จะรีบไปไหนจ้ะ คนสวย ไม่เหนื่อยรึไง” อ้าว ไอ้นี่ จะมาไม้ไหนอีกวะเนี่ย
“???” เชิดค่ะ วิ่งต่อไป
“แหม ไม่ทักไม่ทายกันหลายทีแล้วนะครับ คุณตุ๊ดจืด”ปรี๊ดดดดดดดดดดดด อุณภูมิเดือดแล้วค่ะ ไม่สนมันแล้วโว้ย
“มรึงจะพูดหาพระแสงอะไรวะ กรูเหนื่อย เข้าใจมั้ย ไอ้เชี่ย” ด่ามันแล้ว โล่งใจจัง อิอิ (ซาดิสต์ล่ะสิ)
“อ้าว พูดงี้ได้ไงเนี่ย คนอุตส่าห์พูดด้วยดี ๆ แล้วนะ” อ่ะนะ ดีตรงไหนของเมิง ว่ากรูเป็นอิตุ๊ดเนี่ยนะ
“กรูขี้เกียจทะเลาะกับมรึงแล้ว ไอ้บ้า วิ่งไปก่อนเลยนะ ไป๊”
ว่าแล้วฉันก็ชลอฝีเท้าลง แล้วค่อย ๆ วิ่งจ้อกกิ้ง แบบว่าอยากให้มันไป ๆ ซะให้พ้น แต่กลายเป็นว่า ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ หนีไม่พ้นจริงๆ แมร่งยังวิ่งช้า ๆ ตามอีก ตุ๊ดเซ็ง ทำไมน้อ ชีวิตของฉันมันถึงได้เห้แบบนี้
“อ้าว หยุดทำไมล่ะ วิ่งดิ” ยังจะมาพูดอีก
“ไม่ อย่ามายุ่งกะกรูได้มะ” ชิ้ว ๆ ไปเลยนะ
“เป็นอะไร บอกให้วิ่งก็วิ่งดิวะ” พูดแล้วยังมาทำหน้ายักษ์ใส่กรูอีกนะมรึง
“เน่ กรูหมดความอดทนแล้วนะ ทำไมชอบมาเสือกกะเรื่องของกรูนักฮะ ทำไม๊” ในที่สุด กะเทยก็เดือดอีกแล้วค่ะท่าน หมดกันความเป็นกุลสตรี เหลือแต่กุลสตรีนแทน
“เออ ไม่เสือกก็ได้วะ คนอุตส่าห์เป็นห่วง กลัวจะตายคาสนามซะก่อน”
เหตุผลตื้นๆ จะมากวนส้นทีนกรูน่ะสิยะ ไม่มีทางเชื่อหรอก เพราะกรูเกลียดมรึง (เข้าไส้)
“เฮ้อ ไปซะที อีกรอบเดียวก็ผ่านแล้วกรู”
มันวิ่งไปแล้วล่ะ เมื่อกี้ก็ตกใจนะที่มันพูดว่าห่วงเรา แต่จากการที่มันได้ทำกะอิฉันไว้ ชั้นไม่มีทางให้ยกโทษให้เด็ดขาด เกลียดที่สุด ตั้งแต่เห็นหน้ามันแล้ว ตรงหน้าฉัน นังเฉาก้วยยืนรอคอยเอาน้ำให้ฉันดื่ม พอฉันวิ่งไปถึงก็รับมาดื่มอย่างหิวกระหาย
“เป็นยังไงบ้างมรึง กรูเห็นวิ่งขนาบมากะไอ้อาร์ทนี่ มันด่าอะไรมรึงอีกล่ะวะ”
มันไม่ได้ด่ากรูหรอก แต่กรูต่างหากที่ไปด่ามันน่ะสิ
“ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คุยเรื่องรายงานน่ะ” ทำไมกรูต้องตอแ-ลอิเฉาก้วยด้วยล่ะเนี่ย
“หรอ แต่กรูเห็นหน้ามรึงงี้ ยังกะตูดหมึก แน่ะ” อิเชี่ย ปากดีเนาะ
“อิดอก พอแล้ว กรูจะผ่านรอบสุดท้ายแล้ว แค่นี้นะ ไปล่ะ” เอ้าวิ่ง ๆ อีก 200 เมตร ก็จะผ่านแล้ว (ค่อนข้างจะดูไกลไปหน่อยนึงนะ)
และแล้วในที่สุด ช้านก็ทำสำเร็จแล้วววว เย้ สรุปคืนนั้น ฉันต้องนอนปวดระบมไปทั้งร่างกายและ..... หยุดเรียนอีกวันนึงค่ะ เปรี้ยวมั้ยล่ะ ดีที่ไม่ตายซะก่อน
หลังจากนอนสลบไปสามวัน โฮ่ ๆ คุ้มจริง ๆ ก็ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ไงล่ะ สบายตัวแล้วเรา และแล้ววันจันทร์สุดแสนน่าเบื่อก็มาถึงอีกละ วันนี้ก็มาถึงโรงเรียนแต่เช้า อากาศดีจังเลย อา ๆ ๆ ๆ อ่ะ อ่ะ อะไรเนี่ยยย กะลังสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างสดชื่น แต่พอลืมตาขึ้นมาก็เจอไอ้หัวเกรียนเลยค่ะ ยืนอยู่ตรงหน้าเลย เหวอกินไปชั่วขณะ
“มายืนทำไมตรงนี้ไม่ทราบ” เห็นมันยืนทำตาปริบ ๆ ต๊าย น่าสงสารตายแหละมรึง
“เป็นไงมั่ง เห็นหยุดไปตั้ง 3 วัน” อะไร มาถามเพื่อ...
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกด้วยล่ะยะ” เห็นหน้ามันแล้วก็เบื่อหน่ายในหัวใจ ไปดีกว่า
“เด๋วก่อน ยังไม่ตอบเลยนะ”
“ก็เห็นอยู่นี่ ว่าสบายดี หรืออยากให้ชั้นตาย ๆ ไปซะล่ะ” เฮ้อ พอซะทีเถอะ ฉันก็นะ เป็นอะไรนักหนาต้องไปโกรธไปเกลียดมันนักหนานะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ
“สบายดีก็แล้วไป เพราะเด๋วแกตายไป ชั้นก็ไม่รู้จะไปทะเลาะกับใครอีกน่ะสิ” เวรกรรม เหตุผลของมรึงเหรอเนี่ย โคตรดีจังเลยเอ็ง
“ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้... อย่าตามมานะเว้ย”
แล้วฉันก็วิ่งหนีมันไป ทุเรศจริง ๆ พอหันมาดูก็เห็นมันยืนหัวเราะใหญ่เลย เออ ตลกนักนะมรึง เด๋วคอยดูเถอะ จะเอาคืนซะให้เข็ด (หลายรอบแล้วนะ)
วันนี้บอกตรง ๆ เลยนะ ว่าเรียนแทบไม่รู้เรื่อง จะเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ไอ้บ้านั่นน่ะสิ วันนี้มันมาแปลกประหลาดสุด ๆ ปกติมันจะนั่งอยู่คนละฝั่งกะชั้น แต่ว่าวันนี้ มันมานั่งอยู่โต๊ะหลังชั้น ไอ้นั่งข้างหลังน่ะ ยังพอทน แต่สายตาพิฆาตที่ส่งมาน่ะเส่ะ เล่นเอาสะดุ้งเฮือกเป็นระยะ ๆ โอยยย น่ากลัวจริง ๆ
“อ้าว เป็นอะไรไปล่ะ นั่งกระสับกระส่าย ร้อนเหรอ เอ ร้อนใจหรือว่าร้อนรักกันแน่” ไอ้ ไอ้…..
“ไอ้บ้า ว่างมากนักรึไง มานั่งแหย่คนอื่นเค้าเนี่ย เงียบ ๆ ไปเลยนะ”
แมร่งยังมาทำหน้าทะเล้นใส่ฉันอีกนะ ไอ้คนไร้มารยาท
“นี่ ๆ ปอ คาบหน้าขอเรานั่งข้างกะจืดนะ” อ่ะ อะไรนะ เป็นบ้าอะไรของมันอีกล่ะเนี่ย
“ไม่ได้นะปอ ห้ามเด็ดขาด เข้าใจมั้ย” อย่าเชียวนะมรึงนังปอ
“อ้าว ทำไมล่ะอาร์ท ถึงอยากจะมานั่งที่ตรงนี้” ไปถามมันทำไมยะ ตอบว่า ไม่สิ
“เอาน่า แค่คาบเดียวนะปอ ขอร้องล่ะ พอดีมีเรื่องจะปรึกษาจืดมันหน่อยน่ะ นะ”
ท่าอ้อนของมัน โคตรน่าหมั่นไส้จริง ๆ อยากเอาบาทายัดปากเสียจริง
“อ้ะ ก็ได้ จืดอย่าว่าอะไรเรานะ แค่คาบเดียวเองนี่” ชิ ยัยนี่ ไม่รู้รึไงว่าเป็นแผนมันน่ะ
“ขอบใจนะปอ หึหึ” อ๋าย หัวเราะไรยะ ไม่มีทางได้นั่งกะกรูหรอกมรึง ไอ้อาร์ท
แต่แล้ว พอขึ้นคาบเรียนใหม่ มันก็ไม่เป็นไปตามที่หวังไว้น่ะสิ เพราะฉันยิ่งหนี แมร่งยิ่งตาม ไปนั่งกะคนนู้น มันก็มาขอแลกที่ โอ้ยยยย กรูจะบ้าตาย
“นึกว่าจะหนีพ้นรึไง” ใครหนียะ ไม่มีทาง (ตอแหลชัดๆ)
“มีอะไรก็ว่ามา อย่ามาอ้อมค้อม”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่เย็นนี้ เลิกเรียนแล้วต้องไปที่ ๆ หนึ่งกับฉัน แต่ถ้าไม่ไปด้วย ฉันก็จะนั่งที่เดียวกับแกตลอดทั้งเทอม ว่าไง”
เหอๆ ทั้งเทอม ทั้งเทอม ตายล่ะกรู งี้ก็สอบตกน่ะสิ ใครจะไปเรียนรู้เรื่อง ห่าเอ้ย แล้วแมร่งจะพากรูไปไหนล่ะเนี่ย คงไม่พาไปรุมโทรมหรอกนะ เวรกรรม (ช่างกล้า ใครจะรุมหล่อนจ้ะ)
“ว่าแต่จะพาไปที่ไหน บอกมาก่อนสิ” ยังกล้าต่อรองมันค่ะ ไม่ได้ ๆ
“ถึงเวลาก็รู้เอง ว่าแต่ตกลงรึปล่าว คิดดูให้ดีๆนะ ไม่งั้นล่ะก็” เฮ้อ กลุ้มใจจัง ทำไงถึงจะหนีมันพ้นน้อ ทำไงดี อ้ะนึกออกแล้ว.....
“ตกลง ยังไงชั้นก็ไม่มีทางนั่งโต๊ะเดียวกับแกตลอดเทอมหรอกย่ะ” ตกลงไปแล้วล่ะ แต่ฉันไม่กลัวหรอก มีแผนสองไว้แล้ว อิอิ
“ดีมาก เอาล่ะ เรียนกันดีกว่า ไว้เจอกันหลังเลิกเรียน ห้ามหนีกลับบ้านก่อนนะ ไม่งั้นแกตายแน่”
อะไรจ้ะ ตายเหรอ ไม่มีทางหรอก เพราะคนที่จะต้องตายน่ะ คือแกตะหากล่ะ ไอ้อาร์ท 555 เอ ว่าแต่มันเลิกพูดกรูมรึงกับฉันตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า งง
******************************************
-
เข้ามาติดตามอย่างกระชั้นชิด
สงสัยนายอาร์ทจะมีแผนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน o3
-
:interest: :interest:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
เครียดๆๆจะมาแผนไหนกันอ่ะ
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
อยากอ่านใจจะขาด
o11 o11 o11 o11
-
จะแผนไรนี่แอร๊ยย :o9:
-
ต่างคนต่างมีแผน จะเป็นไงต่อน้า o18
-
o9
อ๊า อยากรู้เรื่อง จะเป็นไงต่อ จะเป็นไงต่อ
-
อร้ายๆๆๆๆ
อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆ :serius2: :serius2:
-
:try2: :try2: อาร์ทเริ่มมีใจให้แล้วเหรอครับ :o8: :o8:
o3 o3 ว่าแต่จืดมีแผนจะให้เพื่อนไปรุมโทรมอาร์ทแทนอะป่าวเนี่ยะ :laugh3: :laugh3:
-
:impress:ภาค2 มาแล้ว หวานแหววนะจ้ะ
-
เน่ๆๆ
จบภาคแรกแบบนี้เหรอยะ ยัยเพื่อสาวร่วมโลก.....
ไม่ได้นะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
รอภาค 2 อย่างใจระทึกค่ะ
มาไวๆนะค่ะ
:impress:
-
จะอ่านอีก ๆ ๆ o9
-
ปูเสื่อรอแผนการณ์ครับ
สู้ๆ :yeb:
-
o8มาแล้วๆ หลังจากที่รอคอยกัน เพราะนั่งปั่นจน o19 เสร็จไปแล้ว 80% :laugh3:
ภาคนี้ มี :o12: ด้วยนะ อิอิ ชอบกันล่ะสิ :bye2:
ตอนที่11
ฉันโทรไปหานังตั้มทันทีหลังจากจบคาบเรียนแล้ว แน่นอนแผนของฉันก็คือ เอานังตั้มไปด้วย ก็มันไม่ได้บอกนี่ว่าฉันต้องไปคนเดียว หุหุ
“ฮัลโหล นังตั้มเหรอ”
“มีอะไรยะ โทรมาตอนนี้ มีอะไรเร่งด่วนไม่ทราบ” แหงล่ะ ถ้าไม่ด่วนจิง ๆ ให้ตายก็ไม่โทรให้เปลืองตังหรอกย่ะ
“มีเรื่องให้ช่วยหน่อยได้มั้ยยะ” ฉันต้องพยายามพามันไปด้วยให้ได้ งานนี้มันไม่ไป ฉันตายแน่ ๆ
“เออ ก็พูดมาสิ” แหม เสียงมันดูไม่สบอารมณ์เลยแฮะ
“ก็ ก็...” จะพูดยังงัยดีเนี่ย คิดไม่ออก
“เอ้า มีอะไรล่ะ พูดมาเร็วๆสิ ต้องไปเรียนต่อ” เฮ่อ จะพึ่งได้มั้ยน้อฉัน
“เย็นนี้ว่างมั้ย ไปทำธุระเป็นเพื่อนกรูหน่อยนะ ขอร้องล่ะนะ” หวังว่ามันคงจะไปด้วยนะ สาธุ สาธุ
“โถ่ เรื่องแค่นี้ ทำอึกอักอยู่ได้ ไปก็ไปสิ ว่าแต่จะไปที่ไหนล่ะ” นั่นแหละ กลัวหล่อนจะไม่ไปด้วยน่ะสิยะ
“เด๋วมาถึงก็รู้เองแหละน่า เจอกันเย็นนี้ที่หน้าโรงเรียนฉัน อย่าลืมมานะ” ใจไม่ค่อยดีเลย ทำไมถึงมันถึงใจแป้วแปลก ๆ แบบนี้นะ
“เออน่า ทำไมเสียงมรึงมันร้อนรนแบบนี้ล่ะ มีเรื่องอะไรรึปล่าวฮะ อิจืด” นังตั้มถามฉัน แล้วฉันจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย
“ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่... แค่ อ้อ ต้องไปเรียนแล้วนะ แล้วเจอกันหลังเลิกเรียนนะ บ้ายบาย”
ฉันรีบวางสายก่อนที่มันจะถามอะไรมากไปกว่านี้ รีบไปเรียนก่อนดีกว่า
ว่าแต่ว่า ทำไมฉันถึงไม่ชวนอิเฉาก้วยไปด้วยน่ะรึ เพราะว่า นังนั่นน่ะ ลมหายใจเข้าออกมีแต่ ไอ้เต๊ะน่ะสิ แล้วฉันล่ะ จะมีความหมายอะไร เฮ่อ คิดแล้วมันก็น้อยใจ แล้วทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ กลัวที่สุดก็เรื่องการเรียนของฉัน มันจะตกต่ำก็เพราะไอ้นั่นจริงจริ้ง
พอฉันเดินไปที่ตึก2 คาบนี้เป็นวิชาสังคม ต้องนั่งกลุ่มเดียวกันอีกแล้ว ก็ยังดีกว่านั่งกับมันสองคนล่ะนะ
“มาแล้วเหรอจ้ะจืด มานั่งข้างเราสิ” วิน หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารัก ชวนฉันนั่งด้วย อยู่กับตานี่แล้วก็รู้สึกสบายใจดีแฮะ (น่ากินอีกตะหาก อิอิ)
“จ้า ขอบใจนะจ้ะ วิน เรื่องรายงานเป็นยังไง ต้องส่งอาทิตย์หน้าแล้วนี่นา” อ้ะ ฉันเป็นหัวหน้านะ ทำไมไปถามคนอื่นล่ะ
“อ๋อ ใกล้จะเสร็จแล้ว รอตรวจคำผิดเท่านั้นเอง” โฮ่ วินขา ช่างแสนรู้ เอ้ย แสนดีจริง ๆ อิอิ
“ขอบใจนะ ถ้าไม่มีวินช่วยเรา เราคงแย่แน่ ๆ เลย” สตอเบอรี่สุด ๆ เลยฉัน
“เฮอะ เป็นหัวหน้าภาษาอะไร ให้ลูกน้องทำรายงานให้ แต่ตัวเองไม่เห็นจะทำอะไรเลยซักอย่าง”
นั่น มันเอาอีกแล้วล่ะค่ะ ชอบเจือกเรื่องของคนอื่นเค้าจริงๆ
“ว่าแต่ชั้น แล้วแกล่ะ ทำอะไรบ้างยะ เห็นเอาแต่นั่งกัดคนอื่นเค้าน่ะ” ฮี่โธ่ ไงล่ะ โดนซะมั่ง
“ฝากไว้ก่อนเถอะ เด๋วเจอกันแน่” อึ๋ย มันจ้องตาเขม็งมาเชียว หน้ากลัวจัง ไอ้นี่
“นี่ทั้งสองคน จะเถียงกันอีกนานมั้ยเนี่ย ครูมาแล้วนะ พอได้แล้ว” ยัยแอนสอดมา แต่ฉันว่าดีแล้วที่หล่อนมาสอด เพราะมันหุบปากไปเลยล่ะ
“ว่าแต่ต้อมล่ะ ยังไม่มาอีกเหรอ ครูเข้าสอนแล้วนะ” ฉันถามยัยแอน เผื่อมันจะรู้
“อ้อ รายนั้นน่ะเหรอ สงสัยจะโดดเรียนล่ะม้าง ไม่รู้เป็นอะไรพักนี้ ไม่ค่อยมาเข้ากลุ่มเลยอ่ะ”
“อืม น่าสงสัย ยังงี้ต้องสืบซะแล้ว”
เอ่อ สงสัยจะดูโคนันมากไปหน่อย (ว่าแต่ครูสอนแล้วยังจะมานั่งเม้าท์กันอีกเนอะนังพวกนี้)
และแล้วเย็นนี้ก็มาถึงจนได้ ไม่อยากไปเลย แต่เพื่อแลกกับอิสรภาพของเรา มันจำเป็นนี่นะ ฉันเดินไปที่หน้าประตูโรงเรียนคนเดียวโดยไม่ได้บอกใครเลย เพราะไม่อยากให้ใครต้องมารู้ว่า ฉันต้องไปกับคนที่ทะเลาะกันทุกวัน มันน่าอายแค่ไหนกันล่ะ
“มาแล้วเหรอ บอกใครไว้รึปล่าว” อ้าว มันพูดเหมือนจะรู้งั้นแหละ
“ปล่าวนี่ ไม่ได้บอกใคร ว่าแต่จะพาไปที่ไหนล่ะ”
ฉันไม่ค่อยสบอารมณ์ซักเท่าไหร่เลย ว่าจะโทรไปย้ำกับเพื่อนสาวอีกทีนึง ต้องรอมันเผลอซะก่อน
“ตามมาเถอะน่า อย่าพูดมากเลย” ฮึ่ย อะไรกันยะ มาบังคับกันแบบนี้ได้ไงเนี่ย
“ชิ ถามแค่นี้ก็ไม่ได้”
ตอนนี้ไอ้อาร์ทมันเดินนำหน้าฉันไปแล้วค่ะ แต่ เอ้ะ ทำไมไม่ไปข้างนอกล่ะ ไหงเดินตรงไปยังตึกกีฬาในโรงเรียนแทนล่ะ
“เฮ้ย ไม่ได้ไปข้างนอกเหรอเนี่ย” ฉันพลั้งปากถามออกไป
“ใครบอกว่าไปข้างนอกล่ะ เอ หรือว่าอยากให้ฉันพาไปเที่ยวหรือไงหา” มันพูดแล้วก็ยิ้มยิงฟัน แหวะ เห็นแล้วแขยงลูกนัยตาชะมัด
“บ้า ไม่มีทางหรอกย่ะ” ตายล่ะกรู แล้วอิตั้มล่ะ ป่านนี้มันไม่มารอแล้วรึ โอ้ย ทำไงดีเนี่ย
“แก ขอชั้นไปห้องน้ำแป๊บนึงได้มั้ย” มันหามามองหน้าฉัน แล้วก็ตอบมาว่า
“ไม่ได้ อดทนไว้ก่อน ถึงที่แล้วค่อยไป” หา ไอ้นี่ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ
“ไม่ทนโว้ย จะให้ฉันไปไหม คำเดียวบอกมาเลย”
ฉันเหลืออดแล้วนะ กับมันน่ะ ลองไม่ให้ดูดิ ตายแน่ มรึง
“โอเค โอเค ไม่ต้องมาทำหน้ายักษ์ใส่เลย ไปก็ได้”
มันกับฉันเลยเดินไปที่ห้องน้ำกันก่อน ว่าแต่ฉันจะหาโอกาสแยกตัวไปฮัลโหลหาอิตั้มได้ไงว้า
“เอ้า ไปสิ เด๋วฉันยืนรอหน้าห้องน้ำนี่แหละ” พอมาถึงปุ๊บ มันก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย จะบ้าเหรอเนี่ย มายืนเฝ้าทำไมหะ”
อะไรของมันนักหนาเนี่ย ทำยังกะฉันเป็นนักโทษอย่างงั้นแหละ เฮ้อ กลุ้ม
“เด๋วแกแอบหนีฉันไปก่อนน่ะสิ อยากนั่งเรียนกับฉันทั้งปีใช่มั้ยฮะ”
อิเชี่ย เอามาขู่อีกแล้วนะมรึง ไอ้เวรเอ้ย ทำไงดีฟะเนี่ย อิตั้มด่าฉันยับหมดแล้วมั้งเนี่ย เลยนัดมาตั้งนานแล้วด้วย เอาวะ....
“เอ่อ นี่ ฉันหิวน้ำ ไปซื้อมาให้หน่อยได้ป่ะ ขอร้องล่ะนะ”
“อืม ก็ได้ กำลังหิวพอดี เอาน้ำอะไรล่ะ” หุ ได้ผลแฮะ แผนตื้นๆ
“เอาโค๊กละกัน สัญญาว่าจะไม่หนีไปไหนเด็ดขาด” เฮอะ ฉันไม่มีทางนั่งเรียนกับแกทั้งปีหรอกย่ะ
“ดีมาก ว่านอนสอนง่ายกันยังงี้สิ ถึงจะน่ารักหน่อย” อ้ากกกก ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่หมานะโว้ยยยย
******************************************
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เพื่อนสาว
เอ่อ.... มันค้างค่ะ อย่าแกล้งกันสิ
-
ต่อด่วนๆๆ
-
o15 ต่อเนื่องจ้า :try2: เพื่อนสาวอย่าคันสิคะ o3
ตอนที่ 12
มันเดินหายไปแล้วล่ะ ร้านโค๊กก็อยู่ไกลเหมือนกัน เอาล่ะต้องรีบทำเวลาหน่อยแล้ว ฉันรีบวิ่งไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะที่ใกล้ที่สุด จากนั้นก็กดหมายเลขอิตั้มทันทีค่ะ
“ฮัลโหล พอลล่ารับสายค่ะ” ดัดจริตจริง ๆ อิตั้ม
“อิดอก ยังจะมาแอ๊บสวยอีกนะมรึง ตอนนี้มีปัญหาใหญ่มาก” ฉันพูดเร็วปรื๋อเลยอ้ะ
“ปัญหาอะไรของมรึงยะ กรูรอตั้งนานแล้ว แมร่งไม่เห็นจะออกมาซักที” มันบ่นอย่างแรง
“กรูจะออกไปได้ไง มันไม่ได้พากรูออกไปข้างนอก”
พูดไปแล้ว ฉันก็ต้องมองไปทางไอ้อาร์ท ตลอดเวลา กลัวมันมาเจอชิบหาย
“อะไรยะ มันที่ไหน นี่มรึงไม่ได้ไปคนเดียวรึไง อินี่” ตายห่า เอาไงเอากันวะ
“ก็ ไอ้อาร์ทน่ะสิ มันจะพากรูไปข่มขืน เอ้ย ไม่ใช่ พาไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ กรูก็กลัวน่ะสิ” ตายละ แอบหลุดปากนิดนึง อิอิ
“ย่ะ อิดอก สรุปมรึงก็ไปกับมันนั่นแหละ เผื่อจะได้ผัวกับเค้าซักที ขอให้โชคดีนะ อิเชี่ย” อ้ายยยย อิเวร ไม่ช่วยกรูเลยนะ อิเพื่อนเลว
“ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ”
วางสายไปซะและ ดอกเอ้ย ตายล่ะ มันมาแล้วนี่ หวาย ฉันรีบวางสายแล้ว ก็วิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไปทันทีค่ะ แมร่งมันมาเห็นเข้า จะโดนอะไรอีกมั้งก็ไม่รู้
“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย เอานี่น้ำ ไปกันต่อได้แล้ว” มันยื่นแก้วน้ำให้ ฉันเลยจะหยิบเงินให้มัน แต่ทว่า
“ไม่ต้องหรอก ฉันเลี้ยง” หา มันเลี้ยงน้ำฉัน เอ หูฝาดไปรึปล่าวหว่า
“ยืนทำหน้าเอ๋ออยู่ได้ ไปได้แล้ว เด๋วก็เย็นมากหรอก อ้อวันนี้รถออกกี่โมงล่ะ”
เราทั้งสองคนเดินไป พูดไป ดูดน้ำไป มันเดินนำหน้า ฉันเดินตามหลัง แมร่งยังกะคนรับใช้มันยังงั้นแหละ เวรกรรม
“ก็ออก 5 โมงเย็นน่ะ ทำไมล่ะ หรือมันต้องใช้เวลานานเหรอไง ที่จะไปเนี่ย” ฉันพูดไปดูดไป
“ก็แหงล่ะสิ งั้นก็กลับพร้อมฉันเย็นนี้ โทรไปบอกคนขับรถซะ ว่าวันนี้กลับพร้อมฉัน เอานี่ตังค์”
หวาย นี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย โอ้ยยย จะบ้าตาย มันจะทำอะไรกับฉันกันแน่เนี่ย
“ฉันจะกลับพร้อมรถ ไม่กลับกับแกเด็ดขาด” ฉันเดินสะบัดหน้าใส่มัน ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว
“นี่ อย่าให้ต้องบังคับนะ เอาตังค์ไป แล้วไปโทรเด๋วนี้ เร็วเลย”
มันยัดตังค์ให้ แถมยังลากไปที่ตู้โทรฯอีก มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย
ฉันยกสายแล้วกดไปหาคนขับรถ พอรับสายแล้ว ฉันก็บอกกับเค้าไปว่า
“ลุง วันนี้ฉันไม่กลับนะ เด๋วกลับรถเมล์เอง” ทางนู้นก็บอกว่าไม่เป็นไร เสร็จแล้วก็วางสายลง
“บอกเสร็จแล้ว พอใจรึยังล่ะ”
ฉันพูดกระแทกใส่หน้ามัน แล้วก็เดินไปก่อน มันรีบเดินตามมา แล้วก็เดินนำหน้าฉันเหมือนเดิม แมร่ง ไอ้บ้า ไม่ยอมเดินตามหลังกรูมั่งวะ เหอ ๆ
“ถึงแล้ว ตามเข้ามาสิ” มันเดินเข้าตึกไปแล้ว
ที่นี่เป็นโรงฝึกขนาดใหญ่ มีแสตนเชียร์ล้อมรอบ ตรงกลางเป็นสนามบาสเก็ตบอล วอลเล่ย์บอล แบตมินตัน และอีกมากมาย ใหญ่อยู่เหมือนกัน ฉันชอบมานั่งดูพวกผู้ชายแข่งบาสกันตอนสมัยม.ต้น แหมก็นะ หุ่นล่ำ ๆ เงี้ย แหม พูดแล้วน้ำลายไหยเลย อิอิ
“เอ๋ นี่มันห้องชมรมบาสนี่ พามาที่นี่ทำไม เอ้ะ อย่าบอกนะว่า” มันหามามองหน้าฉันก่อน
“ว่าอะไร ไหนพูดมาซิ” ใครจะกล้าพูดยะ ว่า พามาลงแขกน่ะ อิอิ
“ปล้าว ไม่มีอะไรหรอกน่า แล้วให้มาทำอะไรล่ะ” หวังว่ามันคงจะบอกนะ
“เด๋วก็รู้น่า เข้ามาก่อนสิ เร็วเข้า” ฉันเดินตามมันเข้าไป จะเกิดอะไรขึ้นมั่งเนี่ย
///////////////////////////
ภายในห้องชมรม ก็....นะ ไม่ต้องบอก ก็คงจะพอเดากันออกนะคะ แมร่งโคตรเหม็นเหงื่อพวกผู้ชายมากเลย มันมาจากไหนน่ะเหรอ ก็นั่นไงล่ะ เสื้อกางเกงของพวกมันน่ะ อี๊ สกปรกที่สุด กองพะเนินเต็มไปหมด ขยะก็เกลื่อนกลาด นี่มันห้องชมรม หรือรังหนูเนี่ย
“แหวะ ทำไมมันรกแบบเนี่ยอ่ะ ทำความสะอาดกันมั่งรึปล่าวยะ” ฉันหันไปกัดมันดอกนึง
“ไม่เคยโว้ย ก็ไม่มีคนทำนี่หว่า รอแกเนี่ยแหละมาทำให้” มันพูดตอกใส่หน้าฉันมั่งค่ะ ไอ้ ไอ้นี่
“อะไรนะ ไม่มีทางหรอก ใครจะไปเป็นคนรับใช้แก ฝันไปเหอะ”
หลังจากทะเลาะกันสักพัก ก็มีรุ่นพี่ม.6 คนนึงเดินออกมาจากห้องน้ำ
โอว เท่ แอนด์ สมาร์ท อ้ายยยย ทำไมหัวใจสาวน้อยอย่างเราเต้นแรงแบบนี้ล่ะ อุ้ยพี่เค้ามองมาทางเราแล้ว อา สายตาที่จ้องมองฉัน มันจะละลายฉันอยู่แล้ว พี่ขา ๆ ๆ ๆ (11รดเกินไปละ)
“เฮ้ย ๆ ตื่นได้แล้ว อย่ามัวแต่เพ้อ ตื่นดิวะ” อั้ย มาปลุกกรูทำไมฟะ ไอ้นี่ ส่วนพี่ก็เอาแต่หัวเราะ แหมขนาดหัวเราะ ยังเท่เลย
“นี่หัวหน้าชมรมบาส ชื่อพี่เหน่ง พี่ครับ นี่ จืด เพื่อนที่ห้องผม ที่จะพามาสมัครเป็นผู้จัดการชมรมเราน่ะครับ”
อะ อะไรนะ ผู้จัดการชมรมอะไรของแกยะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย
“อืม ท่าทางใช้ได้เลย รู้จักเลือกคนนะเรา จะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง เอาล่ะว่าไง น้องจืด ตกลงจะมาเป็นผู้จัดการชมรมให้พวกพี่มั้ย” พี่เหน่งถามมาแบบนี้ จืดก็ต้องตอบว่า
“ตกลงค่ะ จืดจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดเลยค่ะพี่”
อิอิ ฉันพูดตกลงโดยไม่คิดไม่เคิดมันแล้วค่ะ เป็นไงเป็นกันสิ มีรุ่นพี่น่ากิน เอ้ย น่ารักแบบนี้ สู้ตายจ้า
“เชอะ เห็นคนหล่อหน่อยไม่ได้ ยอมถวายตัวเชียวนะมรึง”
มันมากระซิบข้างหูฉันด้วยน้ำเสียงบ่งบอกว่า กรูหมั่นไส้ แหงอยู่แล้ว
“ช่วยไม่ได้ ก็มรึงอยากห่วยแตกทำไมล่ะ แหวะ” ฉันรีบหันไปพูดกับพี่เหน่งต่อ เบื่อพูดกับมันและ
“แล้วจืดต้องทำอะไรบ้างล่ะพี่ อย่าบอกนะว่า....” พี่มองฉันแล้วก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย อ้ายยย ไม่นะคะ
*******************************************
[attachment deleted by admin]
-
กำๆๆๆ เจอคนหล่อเข้าหน่อย
ลืมไปเลยหรอว่าถ้าอยู่ชมรมนี้ต้องเจอคู่กัดทุกคน
:freeze: :freeze: :freeze:
-
ตอนแรกนึกว่าอาร์ทจะพาจืดมา :o8: :o8:
ไม่นะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :laugh3: :laugh3:
-
ผู้จัดการชมรมต้องสักเสื้อผ้า เป็นกองๆ ปะ :laugh:
-
:like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6:
เพื่อนสาวจืดขา ให้เพื่อนสาวไปเป็นผู้ช่วยผู้จัดการทีมได้มั้ยคะ???????
แบบรุ่นพี่น่ากิน โฮะๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เหอๆ....
ตอนอยู่ชมรมยิงธนู.... ยิ่งหนัก
เวงเอ๊ย......
ธนูอันบางๆ ใครว่ามันเบาฟระ ลองแบกสักสองสามอันดูดิ๊.... เอิ๊กกกก
-
เฮ้อ :try2: สาวๆ สมัยนี้ ทำไมมันดวงดีกันจังวะ อยากมีผุจายหล่อๆ มาชวนไปอย่างนั้นบ้างจัง o3
-
:serius2: น่าอิจฉาตรงไหนอ้า โดนใช้ยังกะนางทาส :o7:
o3 ดีนะที่มีแต่คนหล่อ ไม่งั้นล่ะก็ ฉานหนีไปแล้ว o16 (ตอนนั้นอยู่ชมรมศิลปะอยู่แล้ว ชอบวาดรูปค่ะ)
ตอนที่ 13
ง่า สรุปว่างานของฉัน ก็คือ เก็บกวาดทุกอย่างในห้องให้เรียบร้อย เอาผ้าไปซัก (ด้วยมือ) คอยซื้อน้ำซื้อขนมให้พวกนักบาสเวลามาฝึกซ้อมกันตอนเย็น ๆ แถมยังต้องมานั่งซับเหงื่อให้พวกมันอีก เวรกำ อะไรของฉันล่ะเนี่ย กรูเป็นกะเทยนะยะ ไม่ใช่ผู้หญิง เข้าใจกันบ้างสิ
“กลับกันรึยัง จะนั่งคุยอีกนานรึปล่าว” ไอ้อาร์ทมันมาเรียกฉันให้กลับบ้าน เพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว ประมาณ 5โมงครึ่ง รถเที่ยวสุดท้ายมีแค่ 6 โมงเท่านั้น
“ก็ได้ เด๋วลาพี่เค้าก่อน แป๊บนึง” มันดึงแขนฉันไว้ แล้วบอกว่า
“ไม่ต้องบอกหรอก เด๋วพรุ่งนี้ก็มาอีก รีบเถอะ เด๋วไม่ทันรถเที่ยวสุดท้าย ป่ะ”
แล้วมันก็ลากฉันออกไปนอกห้อง ฉันก็ได้แต่มองหน้าพี่เค้า ตาปริบๆ พี่เหน่งขา ลาก่อนนะคะ
“พี่เหน่ง เจอกันพรุ่งนี้นะคะ พี่ขา” แรดจริง ๆ ฉัน อิอิ พี่เค้าก็นั่งหัวเราะอยู่นั่นแหละ ตลกนักรึไงฟะเนี่ย
พอออกมาข้างนอกฉันก็สะบัดแขนทันที จะไม่ให้ทำได้ไงล่ะ ดูแขนฉันซะก่อนสิคะ
“อะไรอีกล่ะ สะดีดสะดิ้งนัก” ไอ้นี่ พูดไม่ได้ดูเลยนะ
“เอ้า ดูซะนี่ ทำไมฉันถึงสะดีดสะดิ้งน่ะ ดูซะสิ ผลงานแกน่ะ”
ฉันยื่นแขนให้มันดู มันก้มมองดูแล้วก็ตกใจไปตามระเบียบ
“เฮ้ย เป็นไปได้ไง เล่นมายากลรึปล่าว จับนิดเดียวเอง”
ต๊าย ปากเหรอนั่น นิดเดียวของมันนี่บีบซะแรงเชียว
“บ้า มันเป็นเองโว้ย แล้วทีหลัง อย่ามาจับแขนฉันอีก เข้าใจมั้ย ไอ้คนชอบใช้กำลัง” ด่าซะเลย หมั่นไส้นัก มาขัดจังหวะความสุขฉัน
“เออ เข้าใจแล้ว แล้วบ้านแกอยู่ตรงไหนล่ะ ไปทางเดียวกันใช่มั้ยอ่ะ”
“อืม ไปทางเดียวกันนั่นแหละ อยู่.....” แล้วฉันไปบอกมันทำไมกันล่ะเนี่ย เวรกำ
“อ้อ อยู่ก่อนถึงบ้านฉันนี่ บ้านฉันนะเลยไปอีกตั้งไกลแน่ะ” มาบอกฉันทำไมล่ะ บ้าปล่าว
“อยู่ตรงไหนล่ะ ที่ว่าไกลน่ะ” อ้ะ อินี่ ไปถามมันทำไมล่ะยะ
“ก็ ที่.....” มันบอกมา ฉันตกใจเลยค่ะ มันไกลมากนะนั่น ห่างจากโรงเรียนก็ตั้ง50กว่ากิโลได้แน่ะ บ้านฉันแค่10โลเอง ยังน้อยไปด้วยซ้ำ นั่งรถแค่15นาทีเอง
เราสองคนเดินมาถึงที่รอรถประจำทางแล้ว ก็นั่งรอสัก 10 นาที รถก็มา เที่ยวนี้ เด็กนักเรียนไม่มากเหมือนเที่ยวก่อน ๆ เท่าไหร่ ฉันเดินไปนั่งเบาะหลังสุด มันกว้างดี ไม่ต้องไปนั่งเบียดกะใคร ยกเว้นคนเยอะ ๆ อ่ะนะ ไอ้อาร์ทก็ตามมานั่งด้วย ฉันยังสงสัยอยู่อย่างนึง เลยถามมันไป
“นี่ แกมาเรียนยังไงอ้ะ นั่งรถรับส่งมารึปล่าว” เนี่ยแหละที่ฉันอยากรู้ล่ะ
“ก็มารถประจำทางนี่แหละ” หา มารถประจำทางเนี่ยนะ
“เฮ้ย แล้วมาทันได้ไงล่ะบ้านอยู่ไกลตั้งขนาดนั้น” ฉันตกใจนิด ๆ ก็มันไม่ใช่ว่ามากันง่าย ๆ นะ
“ฉันก็ตื่นตั้งแต่ตี 4 น่ะสิ อาบน้ำ กินข้าว เสร็จแล้วก็มารอรถประจำทาง ตอนประมาณตี 5 ทุกวันน่ะแหละ”
มันสาธยายให้ฉันฟัง ตอนนั้นบอกตรง ๆ นะ ใจฉันรู้สึกแป้ว ๆ ไงไม่รู้ มันรู้สึกสงสารอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ
“ยังงี้ก็เหนื่อยแย่เลยน่ะสิ” ฉันหันไปมองหน้ามัน ค่ะ มันทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย แถมตอบมากวน ๆ อีก
“ชินซะแล้ว ไงอยากลองทำแบบฉันมั่งมั้ยล่ะ” ย่ะ ไม่มีทางหรอก แค่ชั้นตื่น ตอน 6 โมงเช้า ก็จะตายอยู่แล้ว
“นี่จืด เอาเบอร์ฉันมะ” ฉันหันขวับไปทางมันทันที
“เอ้า ทำตาโตอยู่ได้ อยากได้ล่ะสิ ใช่มะ” ไอ้บ้า ฉันตกใจตะหาก นึกเพี้ยนอะไรขึ้นมาอีกล่ะ
“อ่ะ โทรมาได้นะ ถ้ามีปัญหาอยากปรึกษาฉันน่ะ”
มันยัดกระดาษใส่กระเป๋านักเรียนฉัน แล้วก็ก้มหน้าก้มตา งุด ๆ เป็นบ้าอะไรของมันอีกล่ะนั่น
“ท่าจะบ้า ใคระจะไปปรึกษาแกยะ” ฉันบ่นเบา ๆ แต่ในใจก็เริ่มจะแปลกซะแล้วล่ะสิ นี่มันอะไรกันเนี่ย ไม่นะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย อึ๋ย น่ากลัวจัง
รถประจำทางวิ่งมาถึงปากทางเข้าบ้านแล้ว ฉันเดินไปกดกริ่ง แล้วยืนรอรถจอด
“พรุ่งนี้เจอกันนะ จืด” มันบอกฉัน โบกมือพร้อมกับยิ้มให้
“อืม แล้วเจอกัน”
อึ๋ย ฉันขนลุกซู่ ๆ เลยอ่ะ ตายล่ะ ไหงมันพิลึกพิลั่นจัง ก็มันเคยบอกว่าเกลียดตุ๊ดแบบฉัน แถมยังด่าแล้วด่าอีก แต่ไอ้ตะกี้ที่มันทำ น่ากลัวอ้ะ มันจะมาไม้ไหนล่ะเนี่ย สยองจริง ๆ
ว่าแต่จะเข้าบ้านยังไงล่ะเนี่ย บ้านฉันตอนนั้นก็ยังไม่มีโทรศัพท์ซะด้วยสิ ทางเดียวก็คือ เดินกลับค่ะ แต่ขอโทษ ตั้งกิโลครึ่ง ไกลนะเนี่ย แต่ก็ไม่หยั่นจ้า 2 กิโล ยังวิ่งมาแล้ว กลัวซะที่ไหน
ฉันเดินไปเรื่อยๆ ตอนนี้แสงแดดยังทอแสงอยู่ ยังไม่มืดหรอกค่ะ อากาศกำลังเย็นสบาย สองข้างทาง ก็เป็นทุ่งนา มีบ้านคนประปราย เดือนนี้ก็เข้าช่วงหน้าฝนแล้ว ชาวนาก็เริ่มจะไถนากันบ้างละ ขอบอกว่า ถ้าต้นข้าวโตเมื่อไหร่นะ ที่นี่จะเขียวขจี สวยมาก ๆ เลย ฉันชอบมาก
และแล้วก็เดินมาถึงบ้านจนได้ แต่ไม่ยักกะเหนื่อยแฮะ สงสัยจะชินแล้ว พอไปถึง แม่ก็ถามทันทีเลย
“ทำไมกลับบ้านเย็นนักล่ะ” แม่กำลังทำกับข้าวให้กินอยู่ หอมฉุยเชียวแหละ
“พอดีมีธุระที่โรงเรียนน่ะแม่ เลยกลับมืดไปหน่อย ทำอะไรกินอ่ะ ท่าทางน่าอร่อยเชียว” ฉันชะโงกหน้าไปดู อู้ว หอมจัง
“ปลานิลทอดกรอบราดพริก” โอ้ว ของโปรดเลยอ้ะ สุดยอด น้ำพริกที่ราดเนี่ย อร่อยจริง ๆ
“ไปอาบน้ำอาบท่าซะ แล้วมากินข้าวกัน”
แม่บอกฉันแล้ว ฉันก็เดินไปวางกระเป๋า อาบน้ำอาบท่า แล้วก็มานั่งกินข้าว กันทั้งครอบครัว
บ้านฉันมี พ่อแม่ ฉันกับน้องสาว 2 คน เป็นครอบครัวที่ถือว่าอบอุ่นดี เพราะฉันไม่เคยทำตัวชั่วช้า อย่างเช่น ไปเล่นยา หรือ เที่ยวตบตีมีเรื่องกับใคร (เหรอจ้ะ) แต่ก็ใช่ว่า ฉันจะไม่เคยร้องไห้ให้กับบ้านหลังนี้เลย พ่อฉันไงล่ะ พ่อไม่ค่อยชอบที่ฉันเป็นกะเทยมาตั้งแต่เด็ก ๆ
ฉันต้องทนโดนดุด่า แต่ไม่เคยโดนตี มาตั้งนานแน่ะ ร้องไห้เพราะเจ็บใจที่ตัวเองทำไมไม่เกิดมาเป็นผู้หญิงเสียให้รู้แล้วรู้รอด กว่าพ่อจะยอมรับได้ ก็นานอยู่เหมือนกัน เพราะฉันทำตัวดี เรียนหนังสือได้อันดับต้น ๆ ไม่เที่ยวเตร่ (แต่ก็มีบ้าง) พ่อก็ไม่ว่าอะไรแล้ว
สุดท้ายก็ปลง บอกว่าให้เป็นคนดีก็พอแล้ว ฉันว่าคนเราเป็นแบบนี้ มันต้องมีอุปสรรคมากมายอยู่แล้ว บางคนถ้าครอบครัวสอนดี ตัวเค้าก็ดีไป แต่ถ้าครอบครัวไม่ดีมีแต่แตกแยก ก็ต้องขึ้นกับจิตใจของคนนั้นเองว่าจะเข้มแข็งและสู้กับมันได้มากแค่ไหน แต่ฉันจะอยู่ได้ ถ้ามีคนคอยให้กำลังใจอยู่เสมอ นั่นก็คือ แม่ฉันนั่นเอง
********************************************
-
แม้ใครอื่นจะไม่เข้าใจเเค่ครอบครัวเราเข้าใจก็เพียงพอละ o7
-
อยากลงไปดิ้นๆๆๆให้ขาดใจตาย
เอาเบอร์มาให้ทำมายอ่ะ
o9 o9 o9
-
:o นายอาร์ทมีให้เบอร์ด้วย มาแนวคุ้มดีคุ้มร้ายนะเนี่ย :sad3:
-
:haun5: :haun5: หุหุ นายอาร์ท คิดไรอยู่ น้า...........
-
สงสารอาร์ทจัง แต่เป็นกำลังใจให้จืดด้วยนะสู้ๆ
-
มารอลุ้นต่อ o15
-
:confuse: :confuse: :confuse: :confuse:
หลังให้เบอร์กับจืดแล้ว อาร์ทกลับก้มหน้างุดๆ ไหนบอกว่าเกลียดตุ๊ดแล้วทำไมต้องทำดี :laugh: :laugh:
มีอะไรหรือเปล่านี่จ๊ะ...น้องอาร์ทจ๋า :impress2: :impress2: :impress2:
ปล. อาร์ทชอบจืด อาร์ทชอบจืด..................อืม น่าสงสารอาร์ทเหมือนกันนะ เง้อ เพื่อนสาวเข้าโหมดเศร้าอีกแร้วคร่ะ... :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
เหมยเพื่อนสาว....
หุๆ อย่าแซวจืดสิ เดี๋ยวเธอเขินเอาหัวโขกผนังตายหรอก
โฮะๆ ต๊อบโชคดีกว่าตรงที่ พ่อแม่ไม่เคยว่าเลย อาจจะตกใจบ้างมั้งตอนที่เห็นผู้ชายนอนเปลือยในห้อง...
หลังจากนั้น พ่อกับแม่ก็เลยรู้เลย
555
-
เหมยเพื่อนสาว....
หุๆ อย่าแซวจืดสิ เดี๋ยวเธอเขินเอาหัวโขกผนังตายหรอก
โฮะๆ ต๊อบโชคดีกว่าตรงที่ พ่อแม่ไม่เคยว่าเลย อาจจะตกใจบ้างมั้งตอนที่เห็นผู้ชายนอนเปลือยในห้อง...
หลังจากนั้น พ่อกับแม่ก็เลยรู้เลย
555
เอ๊ะคุณต๊อบ ผมพลาดไม่ได้อ่านตอนไหนไปรึป่าว ทำไมไม่เหนรู้เรื่องนี้เลย :laugh: :laugh:
ว่าแต่น้องจืดแพ้การสัมผัสโดยพะชายเจงๆเหรอครับเนี่ยะ :o9: :o9: อย่างนี้น่าสงสารแย่เลย o7 o7
-
อร้ายย
นายอาร์ทมีแผนอะไรเนี่ยย o9
ตอนท้ายแอบซึ้งนะเนี่ยย o7
-
ฉันว่าคนเราเป็นแบบนี้ มันต้องมีอุปสรรคมากมายอยู่แล้ว บางคนถ้าครอบครัวสอนดี
ตัวเค้าก็ดีไป แต่ถ้าครอบครัวไม่ดีมีแต่แตกแยก
ก็ต้องขึ้นกับจิตใจของคนนั้นเองว่าจะเข้มแข็งและสู้กับมันได้มากแค่ไหน
ชอบประโยคข้างบนนะ จุ๊บๆๆๆๆ o13
-
^
^
ตามนั้น (ผัวะ ๆ เลียนแบบคนอื่นซะงั้นหน่ะ) :sad2:
-
ชีวิตกระเทยก้เป้นดังนี้แล
ทำตัวเป็นเด็กดี เพื่อ ชดเชยให้พ่อแม่กับการที่ต้องเป็นกระเทย :sad2:
-
:teach:มีสาระกันจังเลยแฮะ ดีใจด้วยนะจ้ะ เอาล่ะ
o8 ต่อให้2ตอนควบ หายอยากไปเลย
ตอนที่ 14
วันนี้เป็นวันแรกแล้วที่ฉันจะได้ไปเรียนวิชา 11 ร.ด. เอ้ย ร.ด.เฉย ๆ น่ะ แหมก็คนมันชินน่ะนะ ต้องเข้าใจ ตื่นเต้นชะมัดเลย แต่ว่าจะไปเรียนยังไงดีล่ะ สงสัยจะต้องนั่งรถเมล์ไปเองเสียแล้ว พอพักเที่ยงแล้ว ก็เตรียมตัวเดินทางกันได้เลย ส่วนการแต่งตัวของช้านน่ะนะ อิอิ อายจังเลย ตัวเองแต่งแล้วมันแปลก ๆไงไม่รู้ รู้แต่ว่าคนอื่นแต่งแล้วเท่มั่กมาก โดยเฉพาะคนสูง ๆ นะ สุดยอดดดดดด
“จืด จะไปแล้วเหรอ ให้ฉันไปด้วยดิ นะ นะ”
เหวอแ*กเลยค่ะ ไอ้อาร์ทมาขอตามไปด้วย มันก็เรียนเหมือนกันนี่หว่า
“ไม่ไปกับเพื่อนแกล่ะ”
ฉันบอกมันไป แล้วก็เดินดุ่ม ๆ ไปหน้าโรงเรียนทันที แต่เห็นมันไปพูดอะไรกับสองคนนั้นก็ไม่รู้ แล้วก็วิ่งปรู๊ดมาทางฉันเลย แล้วเรื่องอะไรที่ฉันจะอยู่รอมันล่ะจ้ะ
“เฮ้ย รอก่อนดิ อย่าเพิ่งไป” ฮ่า ๆ ๆ ใสเจีย เสียใจ ฉันขึ้นรถเมล์ไปก่อนล่ะนะ
“ไม่รอโว้ย แน่จริงก็วิ่งตามมาดิ 555” รู้สึกฉันจะเล่นแรงไปม้างเนี่ย
ไอ้นั่นก็โง่หรือซื่อกันแน่นะ เจือกวิ่งตามมาซะงั้น แถมโบกไม้โบกมือใหญ่เลย น่าอายชะมัด ทำอะไรบ้า ๆ ทุเรศว่ะ แต่ว่า น่าสงสารเหมือนกันแฮะ อีตาคนขับรถก็ทำยังกับมองไม่เห็นยังงั้นแหละ
“พี่ ๆ จอดรถก่อนได้มั้ย มีคนจะขึ้นน่ะ จอดก่อน”
ฉันตะโกนบอกซะเสียงดังลั่นเลยค่ะ คนหันมามองเต็มเลย นี่ฉันจะหาเรื่องไปทำไมเนี่ย
“อ้าว แล้วก็ไม่บอก พี่ก็มองไม่เห็น” พี่เค้าก็จอดรถตรงหน้าโรงเรียนข้างๆ พอดีโรงเรียนเราติดกับโรงเรียนสตรี (เมื่อก่อนนะ) ไม่ไกลเท่าไหร่
ไอ้อาร์ทวิ่งกระหืดกระหอบมาถึง ก็ขึ้นมาบนรถ แล้วก็หอบแฮ่ก ๆ เหอ ๆ น่าสงสารตายแหละ
“โอย นึกว่าวิ่งตามไม่ทันซะแล้ว พี่แกเล่นไม่มองกันเลย” มันนั่งลงข้าง ๆ ฉัน (อีกแล้ว)
“ก็อยากมาช้าเองนี่ ช่วยไม่ได้”
ฉันพูดโดยที่หน้าตัวเองก็มองไปข้างนอกรถ เพราะแอบกลั้นหัวเราะอยู่ สะใจจริง ๆ ที่ได้แกล้งมันคืน อิอิ
“นี่ หันหน้ามาเลย หัวเราะอยู่ล่ะสิ ใช่มั้ย” มันกระชากตัวฉันให้หันกลับมา หน้าตามันบ่งบอกว่า กรูเหนื่อยมากกกกก 555
“ปล้าวน้า เอานี่ ยาดม ดมซะ เด๋วตายซะก่อน” ฉันล้วงหยิบในกระเป๋าให้มัน มันก็รับไปดม ดูท่าทางจะดีขึ้นแล้วล่ะ ฉันก็เลยขอคืน แต่ว่า
“ไม่ให้ ขอยึดไว้ละกัน” อ้าว ไอ้นี่ ยังไงเนี่ย ของ ๆ กรูนะ
“เอ้ย นี่ฉันซื้อมานะ เอาคืนมาเลย เด๋วตอนฝึกเกิดหน้ามืด จะทำไงล่ะ” มันทำท่าคิดนิดนึง แล้วก็บอกว่ากับฉันว่า
“เด๋วฉันซื้อให้ใหม่ อันนี้ขอก็แล้วกัน” ดูมันพูด มรึงก็ซื้อใหม่สิ มาเอาของกรูทำไมยะ
“จะคืนมั้ย” ฉันเริ่มกัดฟันพูดและ แบบมีน้ำโห
“ไม่ ขอเถอะ เด๋วลงไปซื้อให้ใหม่” เฮ่ย ไรวะเนี่ย แมร่งเป็นบ้าอะไรนักหนานะ ช่างหัวมันเถอะ ได้อันใหม่ก็ดีเหมือนกัน
“ก็ได้ แต่ต้องซื้อให้เลยนะ เพราะมันจำเป็นจริง ๆ” มันก็พยักหน้ารับ หงึ่ก ๆ ก็แล้วไป
รถวิ่งมาจนถึงทางเข้าหน้าค่ายทหารที่เราจะเข้าไปฝึกแล้วล่ะค่ะ ฉันกับมันก็ลงจากรถ แล้วก็เดินไปที่เซเว่นอิเลฟเว่นกันก่อน ฉันเดินไปซื้อโค๊กกินแก้วหนึ่ง ส่วนนายอาร์ทก็ไปซื้อยาดมให้ หุหุ ของใหม่ ไฉไลกว่าเดิม เสร็จแล้วเราก็เดินเข้าค่ายกัน วันนี้ มีนักเรียนมาเยอะทีเดียว เพราะมีตั้ง 3 ชั้นปีแน่ะ ชั้นอยู่ปีแรก เลยดูเด็กไปเลย อิอิ
การฝึกนั้น ในช่วงแรก ๆ จะฝึกกันหนักพอสมควร ปีแรกก็เงี้ย ดูพวกปีสองกะปีสามแล้ว สบายกว่ามาก ๆ เลย โดยเฉพาะปีสามนะ อ้ะโห นั่งเรียนทั้งวัน อิจฉา ๆ
พอฝึกไปสักพัก ก็พักเหนื่อย ยอมรับว่าเหนื่อยมาก ๆ ช่วงแรก ต้องใช้เวลาหลายอาทิตย์กว่าจะชิน ส่วนใหญ่จะทรมานก็เพราะแดดนี่แหละ บางคนเป็นลมไปเลยก็มี อ่อนแอจริง ๆ ฉันดิ เป็นกะเทยแท้ ๆ ยังทนได้มากกว่าซะอีก การฝึกวันแรกก็จบลงไป โดยไม่มีอะไรหวือหวา แต่ทว่า มันก็มีจนได้สิน่า ในช่วงเข้าแถวเลิกเรียนแล้ว
“เอ้ะ นั่นมันกะเทยนี่หว่า”
ฉันพึมพำเบา ๆ กลัวใครได้ยินอ้ะ เพราะสายตาเหลือบไปเห็นสาวน้อยนางนึง รูปร่างอ้อนแอ้นซะจริง ๆ คิดรึจะพลาดสายตาชั้นไปได้ ฉันเลยเดินเข้าไปใกล้ ๆ เผื่อชีจะมองเห็นฉันบ้าง แหม ถ้าได้เพื่อนในนี้ ก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“เอาล่ะ ลองดูดีกว่า... นี่เธอ อยู่ห้องไหนน่ะ” ฉันลองทักชีดูก่อนค่ะ เพื่อความแน่ใจ ว่าใช่ชัวร์
“อ้อ เราอยู่ห้อง 7 น่ะ เธอล่ะ ไม่เคยเห็นหน้าเลยนี่” ชัวร์ ชีตอบมา เสียงเสิงใช่เลย แอบกระแดะนิดนึง หุหุ
“อยู่ห้อง 2 น่ะ ถามตรง ๆ เลยนะ เราเป็นเหมือนกันใช่ป่ะ” ฉันว่าชีต้องตอบว่า
“แหม ดูไม่ออกเลยเหรอไง สงสัยต้องแรดกว่านี้แล้วล่ะ” ง่า ดูท่าจะแรงกว่าฉันแล้วล่ะมั้งเนี่ย
“ว้าย งั้นก็ดีน่ะสิ จะได้มีเพื่อนแรด เอ้ยเรียนด้วยกัน” ไม่ได้ค่ะ ฉันต้องแรงกว่า อิอิ
“ต๊ายหล่อน ไม่แอ๊บเลยนะยะ” อ้ะ หมดเวลาแอ๊บค่ะ เด๋วก็อดพอดี
“แอ๊บทำไมจ้ะ เด๋วนี้โลกเราพัฒนาไปไกลแล้วจ้ะ ว่าแต่หล่อนชื่ออะไรน่ะ ฉันชื่อจืดนะ” ฉันแนะนำตัวก่อนพอเป็นพิธี
“ฉันชื่อ เจี๊ยบ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ” ต๊าย ชื่อเจี๊ยบ หวานเชียวนะยะ เพื่อนสาว
เราสองคนยืนคุยกันจนเลิกแถวนั่นแหละค่ะ พอกำลังจะเดินกลับบ้าน นังเจี๊ยบมันบอกว่า มันเอารถมอไซต์มา ต่อไปนี้ก็ไปกลับกับมันเลย โฮ่ ๆ เจ๋งไปเลยเพื่อน
“ว้าว งี้ก็ไม่ต้องนั่งรถเมล์ แล้วเดินเข้ามาให้เมื่อยแล้วสิเนี่ย”
ฉันเดินไปขึ้นรถกลับนังเจี๊ยบ โดยลืมใครบางคนไว้ข้างหลัง 5555 ก็อีตานั่นแหละ ก็จะมีอะไรน่ะเหรอ ก็ตอนเข้ามา มันบอกว่าเลิกแล้ว ให้รอมันด้วย มันจะกลับพร้อมฉัน เหอ ๆ ขอโทษนะยะ ฉันมีรถกลับแล้วย่ะ อิอิ (ร้ายจริงๆ ไม่ยอมไปบอกมันก่อนอีกนะ)
ฉันกับนังเจี๊ยบกลับมาที่โรงเรียนตอนบ่ายสามโมงเย็น ก่อนเลิกเรียน เพราะต้องมาเก็บสัมภาระที่โรงเรียนกันก่อน พอมาถึงก็เจออิเฉาก้วย มาดักรออยู่ตรงหน้าทางเข้าโรงเรียนค่ะ
“อ้าว อิเฉา มารอฉันเหรอยะ” ฉันถามแล้วก็กำลังจะเดินไปหามัน แต่ว่า...
“ปล่าว กรูมารอเต๊ะย่ะ” อิเชี่ย อิเพื่อนเลว เห็นผัวดีกว่าเพื่อน เวรเอ้ย กรูว่าจะพานังเจี๊ยบมารู้จักกันซะหน่อย หมดอารมณ์เลย อิห่-
“อีดอกเอ้ย มรึงจะขาดผัวไม่ได้เลยรึไงยะ กรูถามจริง ๆ” มันมองหน้าแล้วก็ตอบว่า
“อิจฉากรูล่ะสิ อิดอก” คำตอบแมร่งเอาอะไรคิดวะ
“นี่เพื่อนใหม่กรู ชื่อเจี๊ยบ” ฉันดึงตัวนังเจี๊ยบมาให้ให้อิเฉาก้วยดูหน้า มันก็พยักหน้ารับ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อเฉาก้วย เพื่อน ๆ มันตั้งกันเอง เชี่ยจริง ๆ” อ้าวอิดอก ทีพวกมรึงล่ะตั้งชื่อกรูว่า อิจืด กรูยังไม่บ่นเลย
“พอแล้ว สรุปมรึงจะรอผัวใช่มะ กรูจะได้ไปหาอะไรแดกก่อน ป่ะเจี๊ยบ” แล้วฉันกับเจ๊ยบก็เดินไปโรงอาหารปล่อยให้มันยืนรอผัวต่อไป อิโง่ (ด่าอีกละ)
***************************************
-
ตอนนี้ค่อนข้างซีเรียสนะคะ เพื่อนสาว :try2: อย่าเครียดกันมากมายอ่ะ
ตอนที่ 15
ที่ฉันว่า นังเฉาก๊วยมันโง่นั้น ก็เพราะฉันเป็นห่วงมันจริง ๆ เพื่อนกันถ้าไม่ห่วงแล้วจะไปห่วงใคร เพราะในที่สุดวันนั้นมันก็ต้องมาถึงจนได้ซักวัน ในวันสุดสัปดาห์สุดท้ายของการสอบเทอมแรก เรื่องเลวร้ายที่สุดของเพื่อนฉันก็เกิดขึ้นจนได้
“อิจืด มรึงอยู่เป็นเพื่อนกรูได้มั้ยวันนี้” มันเดินมาหาฉันที่ห้องสอบ หลังจากจากยืนรอฉันนานแล้ว ฉันลอบสังเกตดูหน้าตาของมัน ก็รู้เลยว่า ต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่นอน
“อืม ได้สิ วันนี้สอบเสร็จแล้วนิ ไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันมั้ย ชวนอิตั้มกับอิอั้มไปด้วย” มันพยักหน้า หงึก ๆ
“แล้วแต่ แต่กรูไม่ค่อยหิวนะ พวกมรึงกินกันเองก็ได้” เฮ่อ สงสัยจะเป็นหนัก
ฉันกับมันเดินออกไปจากโรงเรียน แล้วขึ้นรถไปที่บ้านมัน จากนั้นฉันก็โทรไปหานังพวกนั้น พวกมันก็ตกลงกันว่าจะมาตามนัด เรานัดเจอกันที่ ร้านอาหารเล็กๆร้านนึง บรรยากาศดีมาก เพราะอยู่ริมน้ำ ปลูกบัวด้วย สวยทีเดียว
พอเดินเข้าห้องอิเฉาก๊วยไป ก็พบว่า มันกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ ฉันก็พอจะรู้อยู่แล้ว ก็เลยไม่รู้จะปลอบมันยังไงดี กลัวพูดไปมันจะร้องไห้หนักกว่าเก่าซะอีก
“อิเฉาก๊วยเอ้ย ร้องออกมาให้หมดเลยนะมรึง ผู้ชายดี ๆ สำหรับคนอย่างเราน่ะ มันไม่ได้หาง่ายๆหรอกนะ ที่มีอยู่ก็ต้องคอยทำใจไว้ว่า เราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมให้กับพวกนั้น คอยดูแลปรนนิบัติมัน ยังกับข้าทาส มันก็ยังไม่เคยเห็นใจในความรักที่พวกเรามีให้มันเลย แล้วทำไมล่ะ เราจะต้องมาเสียน้ำตาให้กับมันอีก ร้องพอแล้ว ก็อย่าร้องอีกเลยนะ กรูคงบอกมรึงได้แค่นี้แหละ”
ฉันว่านะ ที่ฉันพูดไปคงจะไปตอกย้ำมันล่ะมั้ง เห็นมันยิ่งร้องหนักกว่าเดิมอีก เฮ้อ ตูล่ะเซ็ง
เพื่อนสาวของฉันมันร้องจนมืดเลยค่ะ นี่ก็ใกล้เวลานัดกับพวกนั้นแล้วด้วย ซักพักเหมือนมันจะรู้ มันก็หยุดร้อง ตาของมันบวมมาก สงสัยคงร้องมาตั้งแต่คืนวานแล้ว
“เด๋วกรูลงไปล้างหน้าก่อนนะ อิพวกนั้นจะมาแล้วนี่” แล้วมันก็เดินลงไปห้องน้ำ พร้อมกับมาโบ๊ะแป้งเหมือนเดิม เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นงั้นแหละ แหม สตอเก่งจริงๆ
“กรูสวยยังอิจืด ผู้ชายมันต้องสนใจกรูอยู่แล้ว อิอิ” มันหัวเราะเบา ๆ แต่น้ำตาน่ะ เล็ดออกมาอีกแล้วนะมรึงเอ้ย
“ใช่ มรึงน่ะ มีเสน่ห์จะตาย ก็อีแค่ผู้ชายจังไล มรึงจะไปแคร์มันทำไม” ฉันเริ่มมีน้ำโหแล้วค่ะ
“ฮือ ๆ กรูทำใจยังไม่ได้ อิจืด กรูทำไม่ได้ ฮือ ๆ” มันเอามือปาดน้ำตาที่ตอนนี้ ขอบตาที่เขียนไว้เลอะหมดแล้ว โธ่ถัง เพื่อนฉัน
“เอ้า เปื้อนหมดแล้ว แต่งหน้าใหม่ซะ เด๋วไม่สวยนะ” ตอนนี้น้ำตาฉันมันเริ่มปริ่มออกมาแล้ว ฉันสงสารมันค่ะ ไม่ไหวเลย นี่จะต้องมาร้องไห้ด้วยเหรอเนี่ย
“ฮือ ๆ อิจืด มรึงจะร้องทำไม กรูโดนทิ้งมานะ ไม่ใช่มรึง” อิเชี่ย กรูสงสารมรึงนี่
“ฮึ่ก ๆ กรูขอโทษ แต่กรูกลัว กลัวจะต้องเป็นเหมือนมรึงนี่ กรูไม่อยากมีเลย” ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ
ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็ได้สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่ยอมรักใครแบบถวายตัวเด็ดขาด ถ้ามีรัก จะขอเป็นคนบอกเลิกก่อน แต่ใครจะบอกว่าฉันเห็นแก่ตัว ฉันก็ไม่สนใจหรอก เพราะบทเรียนจากเพื่อน ๆ ทั้งหลายของฉัน มันทำให้ฉันต้องทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว
เสียงรถมอเตอร์ไซด์วิ่งมาจอดที่หน้าบ้านอิเฉาก๊วยแล้ว แล้วอิตั้มกะอิอั้มก็เดินเข้ามาหา บ้านพวกมันอยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง มีแต่บ้านฉันแหละ ที่อยู่ไกลจากบ้านเพื่อน ๆ
“อ้าวอิดอก แต่งองค์ทรงเครื่องกันเสร็จยังล่ะ ไปกันได้แล้ว” อิตั้มมาถึงก็โวยเชียวค่ะ โมโหหิวรึไง
“ไปกันสิ กรูก็หิวแล้ว วันนี้กรูเลี้ยงเอง” อิเฉาก๊วยพูดขึ้น ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มีแต่ฉันที่รู้ว่า ภายใต้หน้ากากนั่น มันเจ็บปวดขนาดไหน
“เด๋วอิจืดไปรถกรูนะ อิเฉาก๊วยไปกับอิตั้ม” อิอั้มพูดขึ้นหลังยืนใบ้ตั้งนาน อินี่ ก็มีประวัติแบบนี้อยู่เหมือนกัน แต่ชีมีมากมายจนชินซะแล้วล่ะมั้ง ก็โชคดีไปที่ไม่ต้องเจอกับอะไรที่มันโหดร้าย
“ไปสิ เร็ว ๆ เหอะ กรูหิวมากกกกเลย” ฉันบ่นอีกรอบ เพราะแต่ละนาง มัวแต่อ่อมกบกันอยู่ได้
กะเทยน้อยทั้ง 4 ก็ได้พุ่งทะยานไปยังที่หมายของตัวเองซะที อา ในที่สุดก็มาถึงจนได้ บรรยากาศยามค่ำ ช่างดูน่าภิรมย์เสียนี่กระไร หุหุ หลังจากเลือกโต๊ะเลิศ ๆ วิวสวย ๆ ได้แล้วก็บรรจงนั่งลงอย่างนางงาม บริกรหนุ่ม (รูปหล่อ) ก็มารับออเดอร์ถึงที่
“น้องขา เอาต้มยำรวมมิตร ผัดหอยลาย ฯลฯ นะคะ” แหม ไม่มีอะไรที่อิตั้มจะไม่กล้าค่ะ กรูรู้นะจะจิกเด็กน่ะสิ อิดอก
“น้องคะ เป๊บซี่ลิตรขวดนะคะ มาเร็ว ๆ น้า” มีรึที่ฉันจะยอม อิอิ
“ครับ ๆ” บริกรหนุ่ม รีบเดินจ้ำอ้าวหนีไปแล้วค่ะ สงสัยจะกลัวจัด หึหึ (กลัวใครหว่า)
“แหมมรึงนี่ ดัดจริตนักนะ มาแข่งกะกรูเหรอ” อิตั้มวีนแล้วค่ะ มาเล้ย
“ทำไมล่ะยะ ก็คนมันน่ารักอ้ะ ทำอะไรก็ไม่น่าเกลียดหรอกย่ะ ใช่มั้ยอิอั้ม”
ฉันหันไปแหวอิอั้ม หาพวกค่ะ เพราะอีนี่ ชอบแอ๊บแบ๊วเหมือนกัน
“ถูกต้องค่ะ อิอิ” น่าหมั่นไส้มันจริงๆ เพราะมันแอ๊บแล้วน่ารักกว่าชั้น
“อ้าว อิเฉาก๊วย เป็นอะไรล่ะ นั่งซึมกระทืออยู่ได้ ไม่พูดอะไรมั่งเลย” อิตั้มคงจะรู้สึกได้ ว่ามันเงียบๆไป เลยชวนคุย
“ปล่าวหรอก กำลังคิดว่าจะไปเที่ยวปิดเทอมกันที่ไหนดี” ฉันตาโตทันทีค่ะ โดยเฉพาะเรื่องเที่ยว
“ฮึ่ย ไปจริงรึปล่าวอินี่” ฉันตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่อิสองตัวนั้นกับเขม่นฉันซะงั้น
“แหม ระริกระรี้เชียวนะมรึง คันล่ะสิ อิดอก” อิดอกตั้ม จะมากัดกรูทำไมยะ
“มรึงก็เหมือนกันแหละ กรูรู้” มันตีหน้าจ๋อยไปเลยค่ะ
“ใครบอกกรูคันยะ กรูน่ะ คันยิ่งกว่าย่ะ อิโง่” ค่ะ อิสัด หนักกว่ากรูอีก
“อิเชี่ย เงียบได้แล้ว อาหารมาแล้ว แดกๆกันซะ กัดกันยังกับหมา” อิอั้มได้ที กัดฉันอีตั้มทันทีเลยค่ะ แหมอีนี่มันร้ายจริงๆ
“อิดอก” “อิเชี้ย” ด่ากันพร้อมเพรียงเลยค่ะ ชั้นกับอีตั้ม อิอิ
แล้วสี่สาวก็นั่งเม้าท์กันอย่างสนุกสนาน พร้อมกับทานอาหารอร่อย ๆ เลิศไปเลยค่ะ ส่วนนังเฉาก๊วยก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างฉับพลันเลยล่ะค่ะ เนี่ยแหละน้า ไม่มีใครจะเข้าใจเราดีกว่าเพื่อนกันหรอกเนอะ จริงมั้ยคะ
****************************************
-
:like6: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
อุ๊ย....เพื่อนสาวคะ...ดูๆๆไปนะ อาร์ทก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะคะ...ยอมๆเค้าไปเถอะ อิอิ ว่าแต่ งงนะ..ว่าทำไม ถ้าจะซื้อยาดมอันใหม่แล้วยังต้องเก็บของคุณเพื่อนสาวไว้ด้วย...แน้....นายอาร์ทแอบ "รัก" เพื่อนสาวหรือไรนะนี่
ปล. กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปปล. เจอกันวันจันทร์นะคะเพื่อนสาว จะรอค่ะ :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
:haun5: :haun5: มะเห็นเล่ารายละเอียดเรื่องไปเรียนรด.ให้ฟังบ้างเลยครับ อยากรู้ว่าไปเรียนกับเพื่อนสาวแล้วสนุกมั๊ย o17 o17
-
จะมารออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
เป็นมิตรภาพที่น่ารักดีจริงๆครับ :laugh3:
-
อ่านแล้วขำกับการผูกมิตรที่รวดเร็วของสาวๆจริงๆ
:laugh3:
-
:serius2:มือถือหาย เซฟข้อมูลไม่ได้ แฟรชไดร์ก็โดนยืมไป o6
เลยมาลงช้าเลยอ่ะ ช่วงนี้ก็ปั่นภาคสามอยู่ กำลังมันส์ :interest:
พรุ่งนี้จะพยายามมาต่อให้จบไวๆนะคะ :impress:
ตอนที่ 16
ช่วงปิดเทอมแล้ว แค่ 15 วันเอง ไม่รู้จะไปที่ไหนดี ตอนแรกก็ตกลงกันแล้วว่าจะนัดกันไปเที่ยว แต่ที่ไหนได้ อดไปซะงั้น เพราะพวกมันไม่ว่างกันเลย ไม่รู้จะอะไรกันนักหนานะ พวกนี้ สรุปฉันก็เลยเหงาหงอยสิคะ แล้วยิ่งช่วงแรก ๆ มันก็สบายดีอยู่หรอก แต่พอสัปดาห์ที่ 2 มันก็เริ่มจะเบื่ออย่างแรง อ้ะ นึกออกแล้ว ฉันรีบบึ่งรถไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะทันทีค่ะ (ที่บ้านยังไม่ต่อโทรศัพท์ค่ะ อิอิ บ้านนอกจริงๆ)
“ฮัลโหล อิตั้ม อยู่บ้านรึปล่าว” พอมันรับสายฉันก็รีบพูดเลยค่ะ กลัวมันไม่ว่าง
“มีอะไรยะ กรูอยู่บ้าน” เออ ดีแล้ว
“วันนี้ว่างมั้ยล่ะ” อย่าบอกนะว่าไม่ว่างอีก อินี่
“ว่างย่ะ ทำไมยะ จะไปไหนอีกล่ะ ว่างมากนักนะมรึง” กัดกรูอีก อิเวร
“เออน่า พากรูไปวัดหลวงพ่อโสธรทีได้มั้ยวะ กรูอยากไปไหว้พระ”
งงล่ะสิ ทำไมกะเทยอยากเข้าวัด แหม ก็เราชาวพุทธนี่คะ
“อิห่า มรึงนึกคันอะไรขึ้นมายะ ถึงอยากไหว้พระ” แหม มันนี่ปากดีจริงๆ บาปกรรมจริงๆ
“แหม กรูก็มีเรื่องทุกข์ใจบ้างเป็นธรรมดา นะ นะ พากรูไปนะมรึง” ฉันอ้อนมันสุดฤทธิ์
“เออ ก็ได้ แล้วไปวันไหน ชวนอิสองตัวนั้นไปด้วยดีมั้ย” ว้าว ก็ดีน่ะสิ
“เอาเลย มรึงไปชวนมันด้วยนะ ไปกันเยอะ ๆ แหละดีแล้ว จะได้ทำบุญร่วมกัน” มันหัวเราะคิก ๆ
“ฮู้ย อิดอก กรูไม่อยากทำร่วมกับมรึงหรอก เด๋วแมร่งชาติหน้าเกิดมาเจอกันอีก”
ปากหิอีกแล้ว อินี่ จริง ๆ เล้ย เพื่อนสาวของฉัน คิดถึงพวกที่เหลืออีกจังเลย ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนกันบ้าง จะสบายกันดีรึ ปล่าวน้อ เพื่อนสาวทั้งหลาย
“เอาเป็นว่า ไปวันเสาร์นี้นะ ขึ้นรถไฟกัน สนุกดี” ฉันวางแพลนแล้วก็บอกมันไป
“โอเค แล้วเจอกันนะยะ บายย่ะ” หลังจากมันวางสายแล้ว ฉันก็มานอนคิดนั่งคิด ว่าจะอธิษฐานอะไรดีน้า เวลาไปกราบหลวงพ่อแล้ว งืม ๆ แล้วก็ผลอยหลับไปค่ะ (หลับทั้งปี)
//////////////////////////////
วันเสาร์ที่นัดไว้ก็มาถึงแล้วจ้า สี่สาวเกริล์รี่เบอร์รี่ ก็พร้อมเดินทางแล้วล่ะค่ะ แต่ละคนแต่งตัวแต่งหน้าสู้ตาย อย่างนี้ต้องกัดค่ะ กัด
“อิดอก ขอโทษนะคะ แต่งตัวจะไปวัดหรือไปเดินแบบจ้ะ” แหม ก็แต่ละคน มอสดี้งี้ เสื้อนี่รัดติ้วซะ
“สาด กรูก็ต้องสวยมั่งสิยะ จะให้เค้ามามองเป็นกระเทยกระโหลกะลารึไง” อิอั้มวีนค่ะ
“ใช่ ไม่ใช่มรึงนี่ แต่งตัวเชี้ยอะไร ปิดซะขนาดนั้น ขาก็สวย ไม่รู้จักโชว์ อิโง่”
ย่ะ ก็กรูไม่ได้หน้าหนาอย่างพวกมรึงนี่คะ (ขาสวยไปก็เท่านั้น)
“อ้อ พอดีฉันเป็นสาวน้อยเรียบร้อยดังผ้าพับไว้น่ะจ้ะ” ทำท่าดัดจริตนี้ดส์นึง
“แหวะ ผ้ายับ ๆ น่ะสิมรึง อิดอก”
แล้วมันก็พากันหัวเราะเยาะชั้น เออ กรูไม่แรดเหมือนพวกมรึงหรอกโว้ย
“ต๊าย อิเฉาก๊วย รู้สึกจะแรงไปรึปล่าวยะ”
ฉันหันไปแขวะมันทันที เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ชีน่ะนะ กางเกงงี้สั้นกุดจนรัดปิ๊มรึงแล้ว เสื้อกล้ามสีขาวรัดจนนมปริ้น รองเท้าแรด ๆ ถือกระเป๋าแบบสะพาย ส่วนหนังหน้าไม่ต้องพูดถึง โบกมาเมตรนึงได้มั้ง 55555
“อิสัด พอเลย กรูจะแต่งเงี้ย ใครจะทำไมยะ” ชียังเถียงสู้
“แต่นี่จะไปไหว้พระนะยะ ไม่ใช่ไปรำแก้บน อิดอก” มันเชิดหน้าใส่ สงสัยมันคงจะหายเฮิร์ทแล้วมั้ง ถึงได้แรดขนาดนี้
หลังจากรอรถไฟสักพัก รถไฟก็มาถึง คนแน่นทีเดียววันนี้ โดยเฉพาะหนุ่ม ๆ อาส์ กลิ่นกายของชายหนุ่ม ช่างยั่วต่อมคันซะจริง ๆ อิอิ (โรคจิตนี่หว่า) พอพวกเราสี่สาวขึ้นบนรถแล้ว ก็ไปยืนเบียดกับหนุ่ม ๆ ทันที นำโดยอีตัวแรงที่สุด นั่นก็คือ อิตั้ม นั่นเอง ชีมั่นทุกสถานการณ์จริง ๆ แต่งานนี้คงแพ้อีกตัวนึงค่ะ
“อ้าย อิดอก ผู้ชายแมร่งจับตูดกรูว่ะ คิก ๆ” อิตั้มกัดฟันพูดเบา ๆ แต่ดูมันจะสุขมากกว่านะ
“ต๊าย พวกนั้นคิดว่า ตูดมรึงเป็นเสารึปล่าว” ก็ตัวมันผอมก้างมาก แถมสูงยังกะเสาไฟอีกตะหาก
“อิสัดจืด ปากดีนักนะมรึง อิเชี่ย” อิอิ สมน้ำหน้า แรดนัก โดนกรูกัดซะเลย
“โอ้ะ อิเฉาก้วยไวมาก ดูมันดิ” ฉันหันไปดูมัน สรุปค่ะว่า ชีกะลังจิกผู้ชายอยู่ โอ้โห กลางวันก็ยังสู้ตาย แรงจริงๆ เพื่อนสาว
“มรึงไม่เอาอย่างมันมั่งล่ะ อิจืด” พูดอะไรของมรึงยะ อิอั้ม กรูไม่ใช่กะหลี่นะ อินี่
“เสียใจย่ะ กรูจะรักษาความบริสุทธิ์ให้กับคนที่ฉันรักคนเดียวเท่านั้น” หุหุ พูดไปได้ไงเนี่ยฉัน
“อิตอแหล รอชาติหน้าแหละมรึง” มันด่าพร้อมกันทั้งคู่เลยค่ะ อิเพื่อนเลว
อิเฉาก๊วยเดินมาหาเราแล้ว พวกผู้ชายก็ยังมองมา แถมยังยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย (ถูกป่าว) เห็นแล้วสยองขน อินี่ไม่รู้ไปวางยาอะไรเอาไว้อีกเนี่ย
“มรึงไปคุยอะไรมายะ ตกลงมันว่าไงมั่ง” อิตั้มออกตัวถามคนแรกเลยค่ะ คันล่ะสิมรึง
“ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ถามว่าจะไปไหนกัน มากี่คน ไปด้วยกันป่าว แล้วก็...เอามั้ย” อิเชี่ย ถามอะไรของมันเนี่ย อิดำเอ้ย
“อิสาด แมร่งสุดยอดเลยว่ะ ร่านจริง ๆ นะมรึง” อิตั้มก็ผสมโรงกันเข้าไป พอกันทั้งคู่
“อิดอกอั้ม สนใจคนไหนยะ เด๋วกรูจัดให้” ไปซะแล้วอิดำเพื่อนฉัน สงสัยจะสมองกลับตละปัด
“กรูจองคนขาว ๆ นะเว้ย แมร่งตี๋ถูกใจกรู สาด แมร่งน่ากินว่ะ”
อินี่ก็เป็นไปด้วย ทำไมกานเนี่ย เพื่อนสาวคะ นี่เรากำลังจะไปวัดนะคะ ไม่ใช่โรงแรม อิดอกทั้งหลาย
“พอ ๆ เลย พวกมรึง จะถึงวัดแล้ว ไม่ต้องกระแดะจะตามไอ้พวกนั้นไปเลยนะ” อิเฉาก๊วยหันมาแขวะฉันทันที
“ใครบอกกรูจะตามันไปยะ พวกมันแหละจะตามพวกเราไปด้วยน่ะย่ะ” แล้วชีก็หันไปส่งสายตาระริกระรี้ให้ผู้ชายต่อ เวรกรรม
“มันมากันกี่คนเนี่ย อิดำ” โมโหจัด เรียกแมร่งสีผิวของมันเลย
“มา 4 คน พอดีเป๊ะเลย อีจืดเอ้ย วันนี้มรึงจะมีผัวกับเค้าแล้วนะมรึง”
อ้ายยยยยยยยย อิเชี้ย ใครจะไปเอากะพวกมรึงยะ กรูมาไหว้พระ อิสาดดดดด
“พอเลยมรึง อย่าให้มายุ่งกับกรูเด็ดขาด กรูไม่ชอบ” ฉันก็บอกไปตามตรงอ่ะนะ เพราะว่าช้านขี้อาย
“ก็ดี้ กรูจะแดกแมร่ง 2 คนเลย อร่อยค่ะ” อิตั้ม ดอกทองจริง ๆ นะมรึง เชิญเถอะย่ะ
“ของกรูย่ะ มรึงไม่มีสิทธิ์ อิตั้ม” อิดำเริ่มวีนและ
“สองดอกมรึง ขอให้ได้แดกจริง ๆ เหอะย่ะ กลัวหมาไม่แดกน่ะซิ” อิอิ กัดมันได้แล้ว
รถไฟมาจอดเที่ยบชานชาลาที่แปดริ้วแล้ว พวกเราสี่สาวก็รีบเดินลงจากรถก่อนเลยค่ะ ไม่ใช่อะไร เมื่อยขาน่ะ ยืนมาตั้งชั่วโมงนึง ขอนั่งพักมั่งเหอะ ส่วนพวกหนุ่มๆ ก็แห่ลงตามกันมาอีก แหม เหมือนจะนัดกันมาเลยนะ พวกคุณขา แล้วกลุ่มที่อิดำ จิกไว้ ก็เดินตรงเข้ามาหา ขอบอกเลยค่ะ ว่าแทบจะหาผีไม่เจอ อินี่ มันก็เก่งเนอะ จิกได้แต่หน้าตาดี ๆ ทั้งนั้น แต่แปลกที่ไอ้พวกนั้น มันเล่นด้วยนี่สิ สงสัยจะลองของแปลกรึไงยะ (แปลกตรงไหนยะ)
“ไปด้วยนะจ้ะ สาว ๆ” ฟอร์มเดิม ๆ ไอ้หัวตั้งเดินเข้ามถามกลุ่มเราก่อน คงจะเป็นหน้าหมา เอ้ย หน้าม้า ใช่มะล่ะ อิอิ
“ดีสิคะ จะได้ไม่เหงา ไปกันหลาย ๆ คน สนุกดีออก จริงมั้ยจ้ะเพื่อนสาว”
อิตั้มแรงมาก อิดอก พูดมาไม่ได้เข้ากะหนังหน้าตัวเองเลยนะนั่น
“จริงค่ะ ว่าแต่ไปยังไงเหรอคะ เพิ่งมากันครั้งแรกเลยนะเนี่ย”
อิดำเอามั่งค่ะ มีฉันกะอิอั้ม นั่งเงียบกริ๊บ ปล่อยให้ไก่สองตัว ทำคะแนนไปก่อน (ฉันไม่เล่นด้วยนะ)
“ก็ขึ้นรถสองแถวไปต่อน่ะครับ รถมาแล้ว ขึ้นรถกันเถอะ” ไอ้หน้าตี๋เดินเข้ามาแจ๋ตอบทันที แล้วเรื่องราวต่อจากนี้ จะเกิดอะไรขึ้นบ้างล่ะคะเนี่ย (หน้า) กลัว (ตายล่ะ) ค่ะ
**********************************************
ปล.เรื่องเรียน ร.ด. รายละเอียดมันเยอะ ขี้เกียจเล่า เอาเป้นตอนไปเข้าค่ายจะเม้าทืให้ฟัง แซ่บมาก :laugh3:
-
กร๊าก มันดีแท้
มีรำแก้บนด้วย
คิดได้ไงเนี่ยะ
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
o13 o13 o13 อิอิ ได้ใจจิงๆๆๆๆ
-
ร้ายนะเคอะเนี้ยสาวๆ สมัยนี้ o13
-
แซ่บบบดี :teach:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อย่านะคะเพื่อนสาว อย่าไปกับหนุ่มตี๋นะ
เก็บขาสวยๆไว้ให้อาร์ทดูคนเดียวนะคะ เก็บความงามไว้ให้อาร์ทได้ชื่นชมเพียงคนเดียวนะคะ ได้โปรดดดดดดดด....
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
จะรอค่ะ......
ปล. คิดถึงส้มตำค่ะ เพื่อนสาว
-
:try2: :try2: คุณจืดไปทำบุญ แต่กลายเปนเพื่อนๆได้ผลอย่างเร็ว :haun5: :haun5:
-
ไหนๆก็ไปไหว้พระแล้วก็อย่าลืมถวายบัวด้วยล่ะ o3 o3 o3
-
:o แรงมาก ถวายบัวอ้ะ :impress: แต่ก็ดีนะ ลืมไปแล้วล่ะ ว่าถวายยังไง อิอิ o3
o18 ตอนต่อไปก็รอตอนเที่ยงนะจ้ะ เพราะร้านนี้มันไม่ให้ลงแฟรชไดร์ เฮ้มาก o12
:-[รอกันหน่อยนะจ้ะ สาวน้อยทั้งหลาย o8
-
ตอนที่ 17
ฉันกับเพื่อนสาวและหนุ่มๆ นั่งรถคันเดียวกันมาจนถึงหน้าทางเข้าวัดแล้ว โอ้โห สุดยอด ของขายเยอะมาก ๆ ยังงี้ต้องเหมาหมดเลย อิอิ พวกนังตั้มก็เอาแต่จิกผู้ชาย สรุปว่ามีแต่ฉันคนเดียวที่เอาแต่จะดูของกิน น่าอร่อยทั้งน้าน
พอลงจากรถ ฉันก็รีบบึ่งไปที่ร้านขายของกินก่อนใคร ตะกละค่ะ เสร็จแล้ว ก็ของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้ประดับบารมี คิคิ
“ชอบอันนี้มั้ย จืด” นายหน้าตี๋ (อิอั้มแอบจอง) พยายามชวนฉันคุยมาตั้งแต่บนรถแล้ว แต่เผอิญกรูไม่ชอบคุยค่ะ
“ไม่อ้ะ ชอบอันนี้มากกว่า” หึหึ หน้าแตกไปเลย
“อ้อเหรอ เราว่ามันดูเก่า ๆ ไปนะ”
งงล่ะสิคะ ว่ามันคืออะไร อิอิ ไม่บอกหรอกค่ะ ปล่อยให้เดาเอาเอง
“แต่เราชอบอันนี้ อิเฉาก๊วย อันนี้สวยปล่าว” ฉันเบื่อมันละ เลยหันไปถามอิดำเพื่อนซี้
“สวยใช้ได้เลยมรึง เอาดิ เท่าไหร่” พอแม่ค้าบอกราคา มันก็บอกว่าไม่แพง ฉันก็ซื้อเลย ชอบอยู่ด้วย
“เอ๊ะ เราลืมอะไรไปรึปล่าว” ฉันว่ามันตะหงิด ๆ อยู่นะ
“ลืมอะไรยะ” อิดำถามกลับมา ก็จะอะไรซะอีกล่ะ
“มรึงไม่ไหว้พระกันหรอ นี่ไม่ได้มาช๊อบปิ้งกันนะ อิดอก” เอาล่ะสิ หลุดคำหยาบไปซะแล้วกรู ต้องสำรวมซะหน่อย
“เออ จริงแฮะ ลืมไปเลย” อิตั้มเอามั่ง พอกันเลย
“ไป ๆ เด๋วมันจะเย็นซะก่อน” ว่าแล้วฉันก็เดินดุ่ม ๆ นำไปก่อนเพื่อนเลยค่ะ
อา มาถึงแล้ว รู้สึกอบอุ่นจริง ๆ ค่ะ แหะ ๆ อุ่นจนร้อนเลยล่ะ คนเยอะมาก ๆ ไปทางไหนก็เบียดกันแทบแย่ ไม่ไหวเล้ย คนสมัยนี้ เอะอะก็จะมาขอแต่โชคลาภเงินทองกัน ส่วนใหญ่จะเห็นเค้าบอกกันมาน่ะค่ะ วันนี้ก็เลยมาดูด้วยตาตัวเอง เง้อ เป็นอย่างที่เค้าว่ากันแหละนะ
“คนเยอะว่ะ อิ... ไม่ไหว กรูร้อนจะตายอยู่แล้ว” อิเฉาก๊วยบ่น เพราะชีขี้ร้อน
“เออ กรูเห็นด้วย ไม่ไหวจริงๆว่ะ รีบๆไหว้ แล้วออกข้างนอกกันเถอะ”
อิตั้มเห็นด้วยค่ะ ส่วนอิอั้มก็ อ้ะ อ้าว หายไปไหนซะแล้วล่ะ อินี่
“เฮ้ย ใครเห็นอิอั้มมั้งวะ มันหายไปไหนแล้ว”
ฉันถามพวกมัน ส่วนพวกผู้ชายก็แยกย้ายกันไปทางใครทางมันแล้ว คงจะร้อนจนทนไม่ไหว
“ไม่เห็นน่ะสิ อิ...เอ้ย ไปไหนวะไม่บอกกันเลย” อิตั้มมันเริ่มบ่นหงุดหงิด
“เอาน่าไหว้พระกันก่อนเถอะ แล้วเราค่อยตามหามันกัน” แล้วฉันก็ดันมันสองคนเข้าไปข้างใน หลังจากเช่าดอกไม้ธูปเทียนเรียบร้อยแล้ว
พอมาถึงหน้าหลวงพ่อโสธร เราทั้งสามก็ก้มลงกราบอย่างสวยงาม สมกับเป็นกุลสตรีไทย เหอ ๆ เกินไปละ จากนั้นก็อธิษฐานขอพรกันตามใจชอบ ให้ฉันเดานะ อิเฉาก๊วย ก๊คงไม่พ้น เรื่องผู้ชาย อิตั้มก็ เหมือนกัน ส่วนฉันก็.... อิอิ
‘ขอให้ลูกประสบความสำเร็จในเรื่องเรียน สอบผ่านฉลุยนะเจ้าคะ แล้วก็ขอให้ลูกเจอคู่ครองที่ดีด้วยนะเจ้าค่ะ’ ว่าแต่เค้า ตัวเองก็เอาด้วย
อิอิ ดูขอสิคะ ตอนนั้นยังเด็ก ๆ ก็เงี้ย ไม่ได้คิดอะไรมากมาย อย่างตอนนี้ เพราะตอนนี้ เรื่องเงิน เรื่องใหญ่ค่ะ ถึงเข้าใจไงคะ ทำไมมีแต่คนมาขอโชคขอลาภกันทั้งนั้น
“มรึงขออะไรมั่ง อิจืด” อิตั้มถามฉัน อยากรู้ล่ะสิมรึง
“ไม่เหมือนมรึงหรอกน่า ขอเรื่องผัวล่ะสิ” อิตั้มเชิดหน้าใส่ฉัน ว่าแล้วเชียว
“เออ แล้วจะทำไมยะ กรูก็อยากได้คนดี ๆ กับเค้ามั่ง ไม่ได้เหรอไง” เหอะ ๆ พอกะกรูนั่นแหละ
“ไปหาอิอั้มกันเถอะ กรูห่วงมันจะแย่อยู่แล้ว ไม่รู้เป็นไงมั่ง ตอนนี้”
เราสามคนเดินกันหาบริเวณนั้นจนทั่ว แล้วก็เดินมาหน้าวัดต่อ จนกระทั่ง ฉันหิวน้ำมาก ๆ นั่นแหละ
“พอละ ไปหาน้ำดื่มเถอะ กรูหิวแล้วว่ะ” ฉันเดินนำพวกมันสองคนไปที่ร้านขายน้ำ หน้าวัด ระหว่างที่กำลังจะเดินไปหยิบขวดน้ำบริสุทธิ์นั้น ก็ไปชนกับใครเข้าอย่างจัง
“ขอโทษค่ะ” พูดด้วยมารยาทงาม ๆ แต่พอคนนั้นหันหน้ามา ง่ะ ผีหลอกกรูรึปล่าวเนี่ยยยยย
“อ้าว เฮ้ย จืด มาด้วยเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ เป็นไปได้ไงวะเนี่ย…..”
ตาอาร์ทน่ะเอง มันยืนพูดฉอด ๆ อะไรก็ไม่รู้ ตอนนั้น ฉันมึนไปหมดแล้ว
“มาได้ไง มากับใครเนี่ย” พูดได้แค่นี้ล่ะค่ะฉัน เอ๋อแดก
“มากับพวกไอ้เอไอ้กอล์ฟ พอดีมันว่างเลยชวนกันมา อ้อ เพื่อนแกที่ชื่อ อั้มน่ะ อยู่กับพวกฉันนะ” มันบอกว่าอะไรนะ ตะกี้
“หา อิอั้มน่ะนะ มันไปอยู่ด้วยได้ไง” ถึงว่าสิ หายไปไหน อินี่ แรงมากนะมรึง ต้องโดนกรูตบล้างน้ำซะแล้ว อิเวร (บังอาจแย่งหนุ่ม ๆ ไปครอง)
“อ้าว ว่าไงจ้ะ รูปหล่อ มาได้ไงเนี่ย สงสัยจะเพราะบุพเพสันนิวาสล่ะมั้ง” อิตั้มกับอิเฉาก๊วยเดินมาถึง ก็เริ่มเปิดฉากแหลทันทีค่ะ
“คงไม่ใช่ล่ะมั้ง บุพเพอาละวาดน่ะสิ” ฉันหันไปแขวะซะเลย
“ย่ะ ปากดีเนาะมรึง แล้วเมื่อกี้ได้ยินว่า อิอั้มอยู่กับพวกนั้นเหรอ” ไอ้อาร์ทพยักหน้ารับแทนซะงั้น
“เอากะอินี่สิ มาทำให้พวกเราเป็นห่วง ต้องตบซะแล้ว” ฉันพูดด้วยความเจ็บใจ
“ใจเย็น อิดอก นี่วัดนะ ไม่ใช่ตลาดสด” ค่ะ แต่ดูรอบ ๆ สิ พอถู ๆ ไถ ๆ ได้แหละนะ
“เอาล่ะ จะไปหาเพื่อนพวกเธอกันรึยัง ฉันจะพาไป” เชอะ เมื่อยล่ะสิ ไปก็ไป เมื่อยเหมือนกัน
แล้วมันก็พาเดินไปยังที่เพื่อน ๆ มันรออยู่ ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ก็เจออีอั้ม กำลังนั่งเม้าท์อยู่กับนายเอและนายกอล์ฟ แหม สดชื่นเชียวนะมรึง ต้องด่าค่ะ ด่าเท่านั้น
“อิอั้ม อิดอก มรึงหายไปตอนไหนมาฮะ อิเชี่ย กรูตามหากันให้ทั่ว นึกว่าโดนพวกนั้นลากไปกระทืบซะอีก กรูจะได้ด่าซ้ำอีกรอบ เสือกแย่งของกรู อิเวรเอ้ย”
ค่ะ กรูยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะเนี่ย อิตั้มเล่นด่าก่อนซะงั้น แล้วฉันล่ะยะ ฉันยังไม่ได้ด่ามันเลยนะ
“อินี่ ก็กรูหลงทางกับพวกมรึงนั่นแหละ คนมันเยอะนี่หว่า แล้วก็พอดีมาเจอเพื่อนอิจืดมัน จำกันได้ก็เลยมากับพวกเค้านี่แหละ” แล้วชีก็หันไปคุยกับผู้ชายต่อ
“หงึ่ก ๆ ๆ” ฉันสามคน โมโหจนตัวสั่นเลยค่ะ ไม่น่าเป็นห่วงเล้ย
“แล้วนี่จะกลับกันรึยังล่ะ” ไอ้อาร์ทถามขึ้น พอพวกฉันเฉ่งอิอั้มจนพอใจ รู้ใจจริงๆนะพ่อคุณ
“ก็จะกลับแล้วล่ะ อาร์ทกับเพื่อนล่ะ จะกลับกันรึยัง”
อิตั้มส่งเสียงฉอเลาะ อินี่มันยังไงเนี่ย ไหนว่าไม่ชอบไอ้อาร์ทไง ไหงถึงมาทำตาหวานเชื่อมใส่ล่ะ ไม่น่าไว้ใจ ตะหงิด ๆ แฮะ สงสัยวันนี้ ไอ้อาร์ทมันอิ่มบุญล่ะสิ เลยหล่อขึ้นเป็นกอง (แหวะ ไม่สนหรอก ชิส์)
***********************************************
-
หุหุ แอบย่องมาเชียร์อาร์ท 55+
-
แล้วเรื่องนี้มันจะไปทางไหนหว่า
ปล. ถ้าคุณน้องไม่สนหนุ่มตี๋ งั้น....เจ้ขอนะเคอะ :laugh:
-
:impress2: :give2: :o8: :-[ หุหุบุพเพ
-
ตามอ่านต่อจ้า อย่าอาละวาท กะอาร์ทหนักน๊า :interest:
-
เกิดมาคู่กัน หนีอย่างไรก็ไม่พ้น
o17
-
:o :o :o อธิษฐานขอคู่ครอง คู่ครองก็มา :haun5: :haun5: :haun5:
-
ตอนที่ 18
สรุปกันแล้วว่า นก (อด) กลุ่มนู้น แต่ก็ยังมีกลุ่มนี้แทน อิตั้มมันว่างั้น แต่ฉันว่า ไม่เห็นจะดีเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ทางกลับบ้านฉันกับมัน ไปทางเดียวกันน่ะสิคะ นี่ต้องกลับด้วยกันอีกแล้วเหรอเนี่ย คิดหนักดิฉัน
“เฮ้อ เหนื่อยจังเลย แต่ก็สนุกดีเนาะมรึง”
อิตั้มตัวแสบบ่นมาตลอดทาง แต่ก็ยังไม่วายแอบจิกนายอาร์ทตลอดทางเช่นกัน ชิ แล้วบอกว่าไม่ชอบ แล้วนี่ฉันจะคิดเรื่องมันทำไมเนี่ย
“คราวหน้ามาเที่ยวกันอีกมั้ยล่ะ” ตาเอชวนพวกฉัน ซึ่งก็แน่นอนว่า….
“ไปสิ ๆ ไปกันเมื่อไหร่ชวนด้วยนะ” อิอั้มรีบตอบทันควันค่ะ มันแหงอยู่แล้ว ก็ดอกซะขนาดนี้
“ช่าย แก้เซ็งได้ดีเลยล่ะ แถมยังได้จิกผู้ชายอีกด้วย” โถ ๆ อิเฉาก๊วย หายอกหักไวจริงๆ นะมรึง
“แหม กระดี้กระด้าเชียวนะพวกหล่อน เด๋วฉันจะกลับบ้านเย็นนี้เลยนะ” ขี้เกียจอยู่ต่อละ เหนื่อย
“ฉันกลับด้วยนะ จะได้มีเพื่อนนั่งรถไปด้วยไง” ตาอาร์ทแจ๋ขึ้นมา เหอ ๆ ไม่จำเป็นหรอกย่ะ
“อืม แล้วแต่นะ ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้วนี่”
ตายล่ะ ไอ้นี่ ฉันพูดอะไรผิดเหรอ ทำไมทำหน้าย่นอย่างนั้นล่ะ เด๋วก็แก่กันพอดีหรอก (อิอิ)
ในที่สุดรถไฟก็มาเทียบชานชาลาที่พวกเราต้องลงพอดี ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง เหลือฉันกับนายนั่นที่ยังต้องไปกันต่ออีก (กลับบ้านนะคะ อย่าคิดไกล)
“ไปท่ารถยังไงดีล่ะแก” มันถามฉันหลังจากยืนลังเลพักนึงแล้ว
“ไปรถตุ๊ก ๆ ละกันไวดี นี่ก็บ่ายสามแล้ว ไม่อยากกลับบ้านเย็นมาก”
มันพยักหน้าหงึก ๆ แล้วก็เดินไปเรียกรถให้ แล้วเราก็ขึ้นรถกันไปยังบขส.
“วันนี้ ตอนไปไหว้พระ อธิษฐานอะไรมั่งอ้ะ บอกได้ป่ะ”
ฉันหันไปมองหน้ามัน แบบไม่พอใจ ทำไมจะต้องมาเจือกเรื่องของฉันด้วยล่ะ
“เรื่องทั่ว ๆ ไปนั่นแหละ ถามทำไม” ฉันตอบไปห้วนๆ ก็สไตล์ฉันอ่ะนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ยิ่งกว่านี้อีก แค้นฝังหุ่นเลยค่ะ
“ถามหน่อยก็ไม่ได้”
แล้วมันก็เงียบไป จนรถมาถึงที่แล้ว ก็ลงจากรถจ่ายเงินไปเรียบร้อย อ้อ ค่ารถนี่ตอนแรกมันจะออกให้ ฉันรีบควักตังค์ของตัวเอง ยื่นให้มันไปครึ่งนึงเสียก่อน อย่ามาทำเป็นบุญคุณหน่อยเลย เจ๊ไม่ปลื้ม
“กลัวเป็นหนี้เหรอไง” พอขึ้นไปนั่งรอบนรถ มันก็เริ่มเสต็บเดิม ๆ
“หนี้อะไรไม่ทราบ ฉันไม่กลัวอยู่แล้ว” มันยื่นหน้าเข้ามาแล้วก็บอกว่า
“หนี้รักไงล่ะ หุหุ” อะ มุขไหนยะเนี่ย หัวเราะไม่ออกเลยกรู
“ประสาท ไม่มีอะไรจะเล่นรึไง” ฉันแว๊ดใส่มัน เฮ้อ นี่ไม่ต้องนั่งต่อปากต่อคำไปจนถึงบ้านเหรอเนี่ย
“แหม แค่ล้อเล่นเองน่า ขำหน่อยนะ” เฮอะ ขำกับผีน่ะสิ เซ็ง
“จืด ฉันขออะไรแกอย่างนึงได้มั้ย” มันทำหน้าจริงจังมาก จนฉันยังใจเต้น ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ คงไม่ใช่อย่างว่าหรอกนะ อั้ย ไม่นะ (อีกรอบ)
“อะไรล่ะ ฉันไม่มีอะไรจะให้หรอกนะ” ไม่กล้ามองหน้ามันเลย กลัวอ้ะ.....
“มีดิ ก็... ก็...” เอ้า ไม่พูดมาล่ะ ก็อยู่ได้ ไอ้นี่ ฉันกลัวนะ (แอ๊บแบ๊วนิดๆแบบฟางพิชชานะค่ะ จะได้อรรถรส)
“เป็นเพื่อนกันนะ ได้รึปล่าว” มันพูดออกมาแล้ว โถ ขออะไรแปลก ๆ (นึกว่าขอแบบนั้นซะอีก อดเลย อิอิ)
“อะไรนะ เป็นเพื่อนกันเหรอ พูดอะไรออกมา เมื่อก่อนแกทำอะไรกับฉันไว้มั่ง ด่าฉัน แกล้งฉันทุกวัน เกลียดฉันด้วยไม่ใช่เหรอ พวกตุ๊ดน่ะ เกลียดไม่ใช่รึไง”
ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ไอ้อาร์ทเอ้ย อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ ฉันไม่ชอบนะเว้ย
“ฉันขอโทษแกว่ะ ที่ผ่านมายกโทษให้ได้มั้ย เวลาคุยกับแกแล้ว มันไม่เหมือนคุยกับ... เอ่อ ตุ๊ดคนอื่นน่ะ แกไม่เหมือนคนอื่นจริง ๆ นะ เป็นคนจริงใจดี ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไร นะ เป็นเพื่อนกันได้มั้ย”
พูดยาวจังเลยนะเมิง แล้วใครจริงใจ ใครไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเหรอ ฉันเนี่ยนะ เหอ ๆ (ฉันนี่แหละตัวยงค์)
“เข้าใจไรผิดรึปล่าว ฉันน่ะนะ เป็นอย่างที่แกพูด” ฉันว่ามันเพี้ยนไปแล้วแหละ
“เอ้า เอาเป็นว่าที่ผ่านมา ฉันยกโทษให้ ส่วนเรื่องเป็นเพื่อน จะลองดูก่อน ว่าแกจะทำตัวดีมั้ย ไม่ใช่ทำแบบเมื่อก่อนอีก โดนดีแน่ บอกไว้ก่อน” ฉันต้องขู่มันไว้ก่อนแหละ ไม่ไว้ใจ
“เฮ้ย ตกลงแล้วนะ ต้องยังงี้สิเพื่อน พรุ่งนี้ว่างมั้ย ไปเที่ยวฟาร์มบ้านฉันรึปล่าว” โอ้โห เกินไปหน่อยล่ะม้าง ถึงกับชวนไปเที่ยวบ้านตัวเอง น่ากลัวนะ
“ฟาร์มเฟิร์มอะไร ไม่เห็นเคยพูดถึง” อ้าวฉันนี่ ไหงเป็นแบบงี้ ไปถามทำไม (อยากรู้น่ะสิ)
“ฟาร์มโคนมไง ไปสิ น่าเที่ยวนะ สนปล่าว” น่าน จะมาหลอกล่อฉันไปรีดนมวัวล่ะสิ ไอ้นี่
“คิดดูก่อนละกัน แต่พรุ่งนี้ฉันไม่ไปแน่ ฉันเหนื่อย เข้าใจมะ”
แล้วฉันก็แกล้งหลับทันที ขี้เกียจคุยด้วยแล้ว รถก็ออกจากท่าแล้ว ส่วนตานั่นก็ยังตื้อชวนคุยนั่นคุยนี่ ทำไมพูดมากอย่างนี้วะเนี่ย ไม่เข้าใจมันจริง ๆ
“นี่ ๆ จืด อีกอาทิตย์นึง โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว สรุปว่า วันมะรืนนี้ ไปบ้านฉันนะ ตกลงนะ”
เหอะ ยังไม่เลิกชวนอีกเหรอเนี่ย อะไรกันนักกันหนานะจ้ะ ตาอาร์ท
“อือ ๆ ก็ได้ แล้วฉันจะไปยังไงล่ะ ไปไม่ถูกหรอก อ้อ...” ฉันสะดุ้งตัว จนมันยังตกใจเลย
“อะไร ตกใจหมดเลย” ฉันนึกออกแล้ว แต่มันจะเป็นไปตามแผนรึปล่าวน่ะสิ (อินี่มีแผนตลอด แต่ไม่เคยสมหวังสักที)
“ฉันชวนเพื่อนฉันไปได้มั้ยล่ะ ว่าไงยะ” มันทำท่าลังเลนิดนึง แล้วก็ตอบว่า
“ตามใจสิ แต่พวกนั้นจะมารึปล่าวเถอะ” ทำเป็นรู้ดีไป ให้ฉันชวนก่อนเถอะน่า
“ตกลงตามนี้นะ อ้อ แล้วเรื่องทางไปบ้านแกล่ะ จะทำยังไง” ฉันเกือบลืมไปแน่ะ
“อ่า เอาเป็นว่า นั่งรถมาลงที่.... แล้วฉันจะไปรับพวกแกเอง โอเค้” ก็ดี แฟร์ ๆ นึกว่าจะให้คลำทางกันเองซะอีก
“โอเค ได้ ๆ จะถึงบ้านฉันแล้ว ไว้คุยกันใหม่ละกัน” เอ๊ะ แล้วคุยกันยังไงล่ะเนี่ย
“เออ วันนั้นถ้ายังไงก็โทรมาบอกฉันก่อนนะ เบอร์ที่ให้ไปน่ะ ยังเก็บไว้รึปล่าว” เอ๋ เบอร์เหรอ อ่อ
“อืม ยังอยู่ แล้วจะโทรไปหา ถึงแล้ว ฉันลงก่อนล่ะนะ” ฉันกดกริ่งแล้วก็เดินลงไป เหมือนเดิม มันโบกมือบ้ายบาย พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง อ๊วกจะแตกค่ะ
อีกสองวันเองเหรอเนี่ย ฉันไปรับปากมันทำไมน้า หาเรื่องใส่ตัวจริง ๆ อย่างนี้เค้าเรียกว่า คัน ใช่รึปล่าวคะ อ้าย ไม่นะ น่าเกลียด ร่าน ยังดูดีกว่า (ย่ะ) เอาล่ะ โทรหาอิตัวป่วนก่อนดีกว่า มันนี่แหละ เหมาะที่สุดแล้ว จะใครน่ะเหรอ ก็อิตั้มยังไงล่ะ ยังไง้ยังไง ชีก็ต้องมาด้วย เชื่อเจ๊สิ เพราะชีน่ะ ชอบไอ้อาร์ทเข้าให้แล้วน่ะสิคะ งานนี้ แกได้สนุกแน่ ตาอาร์ทเอ๋ย
***************************************************
-
“กลัวเป็นหนี้เหรอไง” พอขึ้นไปนั่งรอบนรถ มันก็เริ่มเสต็บเดิม ๆ
“หนี้อะไรไม่ทราบ ฉันไม่กลัวอยู่แล้ว” มันยื่นหน้าเข้ามาแล้วก็บอกว่า
“หนี้รักไงล่ะ หุหุ” ค่ะ มุขไหนยะเนี่ย หัวเราะไม่ออกย่ะ
ลงไปดิ้น ดิ้น ดิ้น ชักแหงกๆๆๆๆ
o9 o9 o9 o9 o9
เมื่อไหร่จะจูจุ๊บสักที
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
o15 จารีบต่อเลยให้จบเลย
แหมคุณ b|ueBoYhUb ไม่ค่อยอินเลยนะจ้ะ :haun5:
ตอนที่ 19
ฉันโทรไปหาอิตั้มมาแล้วค่ะ ชีตอบตกลงตั้งแต่เอ่ยชื่อไอ้อาร์ทแล้ว อินี่เป็นเอามาก โดนของมันรึปล่าวเนี่ย ไม่เข้าใจจริง ๆ จะหลงอะไรกันนักกันหนา แต่ก็ดีไปอย่าง มีมันไปด้วยต้องหนุกหนานแน่ ๆ ส่วนอิสองตัว มันไม่ยอมไป มันบอกว่า.... ขี้เกียจ จะนอน (ทั้งปีนะพวกมรึง)
คืนนี้ ฉันนอนกระสับกระส่ายอย่างหนัก (หยุด ๆ ไม่ใช่อย่างที่คิดเลยจ้ะ) จะเอาไงดีน้า ถึงจะแกล้งมันได้ ไหน ๆ ก็ได้อิตั้มไปช่วยอีกแรงแล้ว โอ้ย คิดไม่ออก กลุ้ม ๆ (สงสัยฉันจะเข้าข่ายบ้า คิดแต่จะแกล้งเค้า) ว่าแล้วก็เด้งตัวจากที่นอน ตอนนั้นมันยังไม่ดึก เพิ่งจะมืด ๆ เอง
“เอาล่ะ ไปโทรหามันก่อนดีกว่า เด๋วจะนึกว่าเราไม่ไปอีก”
ฉันปั่นรถจักรยานไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะข้าง ๆ วัด (บรื๋อออ) แล้วก็โทรไปหามัน เบอร์มันเป็นเบอร์มือถือ (แมร่งรวย สมัยนั้นมือถือแพง) แต่มันเปลืองตังค์ฉันค่ะ ต้องไปไถมัน เพราะฉันเสียดายค่าโทร อิอิ
“สวัสดีค่ะ ขอสายใครคะ” อ้ะ เสียงผู้หญิงรับสาย สงสัยจะเป็นพระมารดาของมันมั้ง
“สวัสดีค่ะ ขอสายอาร์ทหน่อยค่ะ” แอ๊บสุด ๆ จนจะขาดใจดิ้น (เกินเหตุ)
“เพื่อนอาร์ทเหรอจ้ะ รอสักครู่นะ เด๋วแม่ไปตามอาร์ทมาให้”
แล้วแม่ก็เดินไป เสียงพูดเบา ๆ ดังลอดจากหูโทรศัพท์ออกมา….
“อาร์ท... โทรศัพท์ เพื่อนโทรมาน่ะ”
สงสัยมันจะเดินมารับแล้วล่ะมั้ง แล้วมันก็ส่งเสียงฮัลโหลเทสต์ ๆ มา
“ใครพูดสายครับ” อี๋ มาคงมาครับ ไม่ผ่านนะแก
“ฉันเองย่ะ จืด” ต้องอย่างฉันสิ
“อ้อ ครับ เด๋วสักครู่นะครับ” อี๊ หยะแหยงอ้ะ
รู้สึกมันจะลุกแล้วเดินออกไปข้างนอกนะ เพราะไม่ได้ยินเสียงทีวีแล้วล่ะ กลัวคนอื่นได้ยินล่ะเส่ะ
“นี่ ๆ พรุ่งนี้ นัดเจอกี่โมง ว่ามาเลย คุยนานไม่ได้ เปลืองตังค์ฉันย่ะ” อินี่ งกจริง ๆ เลยฉัน
“เอ้า เด๋วมาเก็บตังค์กับฉันก็ได้ กี่บาทจดมาเลย” อ่ะนะ ก็เข้าทางเจ๊สิ
“อย่ามลีลา บอกมาเร็ว ๆ ดิ มันมืดแล้ว เด๋วฉันก็โดนฉุดพอดี ยิ่งสวย ๆ อยู่”
ปล่าวหรอก จริง ๆ กลัวผี ส่วนมันก็คงคิดว่ามรึงสวยตายแหละ กรูรู้นะ (เรื่องจริงน่ะดิ)
“เก้าโมงเช้า เด๋วฉันไปรอแกที่นั่น อ้อ แล้วมากับใครล่ะ” มันถามมายังงี้ อยากรู้จริงๆเหรอ
“ไม่บอก พรุ่งนี้ก็เจอเองนั่นแหละ รับรอง แกต้องปลื้มแน่ ๆ เลยอ้ะ 555” ว่าแล้วก็หัวเราะใส่มันซะเลย ไอ้อาร์ทก็อยากรู้ใหญ่เลยทีนี้
“โห ไรอ่ะ บอกหน่อยดิ นะ นะ ฉันกลัวแกยกพวกมาข่มขืนฉันว่ะ”
( อั้ยยยย ไอ้บ้า หลงตัวเองไปหน่อยมั้ง )
“ตายละ ต่อให้เหลือแกคนเดียวในโลก ฉันก็ไม่เอามาทำผัวหรอกย่ะ ฝันไปเหอะ”
“เออ เล่นแรงนะแก ขอให้มันจริงอย่างปากว่าเหอะ แล้วอย่ามาอ้อนวอนขอร้องฉันละกัน”
เชอะ ไม่มีทาง ให้ตายก็เอามาทำฝาระมีไม่ลงจริง ๆ เถื่อนที่สุด (แต่ตัวเองเถื่อนกว่าอีกนะ)
“พอ ๆ แค่นี้นะ กินตังค์เร็วชิบ ไม่ไหว ๆ พรุ่งนี้อย่าลืมมานะ ไม่มาแกตายแน่” ไม่ใช่อะไร ขี้เกียจรอนาน มันเบื่อ และเซ็ง
“โอเค ๆ เจอกันนะครับ” ไอ้นี่ กรูหยะแหยง รับไม่ได้จริง ๆ พอเถอะ ครับ ๆ เนี่ย
“ขอร้องอะไรอย่างดิ อาร์ท” ฉันต้องพูดละ
“ขออะไรเหรอ บอกมาเลย”
“หยุดพูดไอ้คำว่า ครับ ครับ กับฉันได้มะ ไม่ชอบ มันหยะแหยง” บอกไปแล้ว มันคงเข้าใจล่ะนะ
“ได้สิ ตามใจเพื่อนสาวสุดเอาแต่ใจอยู่แล้ว” ว่าง่ายดีนี่ ยังงี้คบกันยาวหน่อย
“แค่นี้นะ ฉันไปนอนแล้ว บาย”
ฉันวางสายฉับทันที โดยไม่รอให้มันตอบมาทัน แล้วก็รีบปั่นจักรยานกลับบ้านด่วน กลัวอ้ะ ไม่ใช่กลัวโดนฉุดนะ กลัวผีตะหาก บรื๋อออออ
//////////////////////////////
เช้าแล้วค่า..... แหกขี้ตาตื่นตอน 7 โมง สายไปปล่าววะ ไม่หรอกน่า นัดตั้ง 9 โมงนี่ แล้วอิตั้มมันจะมาถึงกี่โมงเนี่ย นัดมันแปดโมง ให้มาที่บ้านฉันก่อนนะเนี่ย เด๋วก็ไม่ทันรถพอดี
หลังจากอาบน้ำอาบท่า กินข้าวเช้าแล้ว ก็เป็นเวลา 8 โมงพอดี อิตั้มก็เยื้องย่างพหุยาตราเข้ามาในเคหาสถานของฉัน (สวยสุด ๆ - -*)
“อิดอก ตรงเวลาเป๊ะนะยะ ไป ๆ เด๋วขึ้นรถไม่ทัน” ฉันรีบดึงมันให้ออกไปที่ท่ารอรถประจำทาง
“อิเชี่ย กรูพึ่งมาถึง มรึงจะหาน้ำหาท่าให้กรูแดกหน่อยไม่ได้รึไง อิเวร” มันวีนช้านค่ะ แง้ ๆ
“เออ ก็ได้ย่ะ ให้เร็ว ๆ ด้วยนะ”
ฉันเดินไปหยิบกระติกน้ำมายื่นให้มันเปิดดื่มเอาเอง หมดเวลาบริการเมิงแล้ว อิดอก
“อินี่ ไม่บริการกรูเลย เอะอะ ก็จะรีบไปหาแต่ผู้ชายนะมรึง”
อุ้ย รู้ดีนะจ้ะ ไม่จริ้ง ไม่จริง กรูกลัวตกรถตะหากล่ะ อิสาด รู้ไปทุกเรื่องนะมัน
“อิเชี่ย นั่นมันมรึง ไม่ใช่กรู แดกเสร็จยัง ลุก ๆ ไปได้แล้ว เด๋วรถไปซะก่อน” แล้วเราทั้งสองคนก็ให้คนที่บ้านขับรถไปส่ง ที่ท่ารอรถประจำทางหน้าปากซอย
ที่นั่นมีรถมอเตอร์ไซด์รับจ้างคันนึง เป็นลุงแก่ ๆ คนนึง ฉันรู้จักแกดี แกก็ขับมานานแล้วล่ะ บางวันก็ขับ บางวันก็ไม่ขับ เล่นเอางงเหมือนกัน เหมือนกับวันนั้น ที่ฉันกลับไม่ทัน แกก็กลับบ้านไปแล้ว ฉันเลยต้องเดินกลับเองซะงั้น
“เวรกำ จะ 8 โมงครึ่งแล้ว จะทันรถมั้ยเนี่ย”
ฉันกระสับกระส่ายนิด ๆ (แต่กรูว่าไม่นิดนะ อิตั้มมันคิด.... ถูกต้องย่ะ)
“เน่ มรึงจะตื่นเต้นอะไรนักหนายะ อิจืด กลัวไม่ได้เจอมันรึไง อินี่” อ้าวอิตั้ม เข้าใจไรผิดไปรึปล่าว
“บ้าเหรอ กรูกลัวไปถึงสาย ถ้าไม่เจอมัน ก็เสียเที่ยวพอดี เปลืองค่ารถกรู อิสาด”
เนี่ยแหละ เหตุผลของคนจน ๆ (เหอ ๆ งกมากกว่า)
“อู้ย อิดอกเอ้ย เรื่องเงินทั้งปี กรูออกให้เองก็ได้ อิงก” อ้ะ จริงเหรอ ก็ดีสิ รอต่อยังไหว อิอิ
“อ้ะ มาแล้ว อิตั้ม ลุกเร็วมรึง ไปกันเถอะ”
เราสองคน เดินไปขึ้นรถ แล้วก็เลือกหาที่นั่งเม้าท์ตามประสาสาวน้อยแรกแย้ม (ค่ะ แย้มจนหุบไม่ลงแล้วล่ะสิหล่อน)
รถวิ่งมาถึงที่นัด ประมาณ 9โมงเป๊ะ ยังกะทำเวลาตรงสถิติงั้นแหละ สองเราก็เดินลงจากรถ ไปรอตรงที่มันนัดไว้ หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่งในชุมชนนั้น ไปถึงก็เจอมันโบกไม้โบกมือรออยู่แล้ว
“นึกว่าไม่มากันซะแล้ว เอ่อ ตั้มใช่รึปล่าว มาคนเดียวเองเหรอ”
เชอะ อยากให้มากันเยอะ ๆ ล่ะสิ อยากโดนลงแขกรึไงฟะ ไอ้นี่
“ก็เท่าที่เห็นนี่แหละ” ฉันล่ะหมั่นไส้เจง ๆ
“หวัดดีค่ะ อาร์ท จำเราได้ด้วยเหรอ ดีใจจัง” อิตั้มออกอาการแหล ดอก... จริง ๆ นะมรึง
“แหมจำได้สิ เพื่อนสาวของจืดสวย ๆ ทั้งน้าน” กรูรู้นะ จงใจจะกัดทางอ้อมน่ะสิ ไอ้อาร์ท
“ย่ะ ยกเว้นฉันละกัน แล้วนี่จะไปยังไงต่อล่ะ รีบเลยนะแก”
“เอ้า ตามมา เราต้องไปต่อรถตรงนู้นอีกที แล้วก็จะมีรถมารับเข้าไปบ้านของเราเอง รับรอง สวยถูกใจแน่ ๆ”
เออ อวดเข้าไปเถอะ ลองไม่เหมือนที่อวดไว้นะ แม่จะกัดซะให้จมเขี้ยว (ง่ะ เป็นหมาเหรอเนี่ยฉัน)
“อิตั้ม ตามแผน แต่อย่าเว่อร์มาก กรูสะอิดสะเอียน เข้าใจนะอิดอก”
ฉันหันไปกระซิบกระซาบกับมัน ตอนที่ไอ้อาร์ทเดินนำไปแล้ว
“เออ ไม่พลาดย่ะ ฝีมืออยู่แล้ว” ทำหน้ามั่นใจซะ
( อู้ย อิดอกตั้ม ขอให้มันจริงดังปากมรึงว่าเถอะย่ะ กรูจะคอยดูอะไรหนุก ๆ อิอิ )
**********************************************
-
เป็นอีกเรื่องหนึ่งเลยที่เจ้ตามติด อิอิ
แต่พรรคหลังๆ มา ดูเหมือนว่า จืดจะหว้นไปหน่อยนะ ห้วนแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ห้วนแบบไม่มีที่มาที่ไปและเหตุผลรองรับการห้วนด้วย เรียกว่าห้วนแบบฟุ่มเฟือยไปหน่อยนะเจ้ว่า อ่านแล้วมันตะหงิดๆ ในอารมณ์ตอนอ่านอยู่ไม่น้อย ยังไงลองดูพิจารณาที่เจ้ว่าหน่อยดีไหมจ๊ะ?
ส่วนนายอาร์ท เจ้ว่า มันชักจะยังไงๆ อยู่นา การที่ผู้ชายอยากจะนำเสนอบ้านช่องห้องถิ่นนะ ถ้าคบกับตอนหนุ่มตอนสาวแล้วเจ้มักจะแปลความหมายไปว่าเขาชอบจืดเข้าแล้วนะ เลยอยากอวดที่อยู่ที่กิน แต่ถ้าคบกันเด็กๆ แบบนี้ เจ้ก้เข้าใจนะว่าพวกผู้ชายมันชอบจะคบกับตุ๊ดที่ดูผิดปกติ คือตุ๊ดที่ไม่ค่อยกรีดกราดเท่าไหร่(มั้ง?) ไม่รู้สิหรืออาจจะคิดไปเอง เพราะว่าตอนสมัยเรียนมัธยมเจ้ก็มีแต่เพื่อนผู้ชาย มีเพื่อนสาวแค่คนเดียวเอง อิอิ อีพวกผู้ชายมันว่า เจ้เถื่อนดี มันชอบ :sad4:
-
:laugh3: :laugh: o3 ใครจะเสร็จใคร :haun5:
-
เจ้ ปรมาจารย์
อิอิอิ ต๊อบไม่ขอเมาท์.... ดีก่า ฮุๆ
เพื่อนสาวคะ.... จัดการ กินหรรมมันเรย เอิ๊กๆ
-
หนุกดีจ้าช๊อบชอบ :impress:
-
หลวงพ่อโสธรศักดิ์สิทธิ์นัก o1
ดูท่าจะจืดจะมีคู่ครองที่ดีซะแล้วซิ
ขอบคุณครับ :yeb:
-
:like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6:
เข้ามากรี๊ดให้อาร์ทกับจืดค่ะ รู้สึกว่า พักหลังๆเนี่ย อาร์ทจะ "อะไรๆ" กับจืดเหลือเกินนะคะ....
แบบนี้มีหวัง เพื่อนสาวจืดของดิฉัน มีแฟนเป็นหนุ่มหล่อกล้ามโตอย่างอาร์ทแน่ๆ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล. ออกจากกระทู้ด้วยใจเบิกบาน :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
o3เผอิญเค้าคบแต่คนเถื่อนๆค่ะจะพยายามหวานให้มากที่สุดนะจ้ะ :impress:
ตอนที่ 20
หลังจากนั่งรถมาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ นานชิบ... ก็ถึงหน้าทางเข้าบ้านนายอาร์ทแล้ว พวกเราสามคนก็ลงจากรถกัน ทางเข้าไปในฟาร์มของมันก็ประมาณ....สองกิโลได้มั้ง ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกนะ ถ้าขับรถไปน่ะ
“มาขึ้นรถสิ เราให้พ่อมารับไปเชียวนะ”
อ้าย คุณพ่อเหรอ เล่นงี้เลยนะมัน แบบนี้ก็แย่น่ะสิ ต้องพูดจาเรียบร้อยอีกแล้วรึนี่
“สวัสดีคับคุณพ่อ”
อิตั้มแรงมาก แอบบอยสุดริด อิดอกเอ้ย พออยู่ต่อหน้าผู้ชายล่ะมรึง แรดเชียว
“สวัสดีฮะ”
เรื่องอะไรจะพูดว่าครับ ไม่มีทางหรอกฉัน ดีนะ ไม่พูดว่าค่ะ ออกไปน่ะ อิอิ
“พ่อครับ นี่เพื่อนผมเอง ที่บอกว่าจะพามาเที่ยวฟาร์มเราไง”
มันหันไปบอกพ่อ ตอนที่เราสวัสดีกันเรียบร้อยแล้ว ไม่บอกตอนถึงบ้านล่ะเมิง
“ดี ๆ มาเที่ยวพักผ่อนที่ฟาร์มพ่อบ่อย ๆ ก็ได้นะ ที่นี่บรรยากาศดี มีอะไรให้น่าดูเยอะเลย”
พ่อของอาร์ท ทำไมดูใจดีกว่าลูกตัวเองล่ะ ชิ ไม่เหมือนกันสักนิดเลย สงสัยจะได้เชื้อมานิดเดียว
“พ่อเราอนุญาตแล้ว ก็มาบ่อย ๆ ล่ะ แต่ไม่ให้มากินฟรีน้า บอกไว้ก่อน”
เออย่ะ ฉันงกก็จริง แต่ไม่ได้ตะกละขนาดนั้นนะจ้ะ (แน่ใจเหรอ คอยดูต่อไปละกัน)
“ว้าว ฟาร์มสวยจัง เขียวไปหมดเลย น่าอยู่มากเลยอ้ะอาร์ท” อิตั้มกระแดะไปแล้วย่ะ เด๋วพ่อมันรู้
“เบา ๆ หน่อย อิดอก ให้ถึงก่อน”
ฉันกระซิบใส่มัน มันก็พยักหน้ารับ แล้วเราสองคนก็เงียบไปจนถึงทางเข้าบ้านของมัน เง้อ ถึงซะที
/////////////////////////////
ที่นี่เป็นฟาร์มเลี้ยงโคนมขนาดกลาง ไม่ใหญ่มากนัก แต่ก็กว้างอยู่ดี ที่ฉันชอบมากที่สุด คือความเขียวชอุ่มของหญ้าที่ตัดไว้เรียบร้อย ดูสวยงามเป็นระเบียบ แปลงดอกไม้ที่ปลูกไว้ริมถนน เบ่งบานชูดอกหยอกล้อแมลงนานาพันธุ์
โอ้ว ยังมีที่พักผ่อนแบบซุ้มไม้โบราณอยู่ริมถนนด้วย ให้บรรยากาศเยี่ยมมาก โดยเฉพาะยามเย็น ลมพัดเบา ๆ นะ อื้ม.... ฝันซะนานเชียว อิตั้มก็มาเขย่าแขนฉันใหญ่ ตื่นเลยกรู
“อิดอก เพ้ออะไรของมรึงอยู่ได้ กรูเรียกตั้งนานแล้วนะ”
มันตะคอกใส่หน้าช้าน อิเวรเอ้ย น้ำลายมรึงน่ะ เต็มหน้ากรูเลย อิสาด
“อินี่ มีอะไรอีกล่ะ กรูกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่เลย” แล้วมันก็ชี้ให้ฉันดู
“นู้น... อาร์ทมันบอกให้ตามมันไปได้แล้ว เรียกมรึงตั้งนาน มัวแต่เพ้อฝัน มันเลยเดินไปก่อนเลย” อ้าว กรูจะไปรู้เรอะ
“เอ้า ไปก็ไปดิ” แล้วฉันกับอิตั้มก็เดินตามมันไป
ฉันเดินตามไปจนถึงตัวมัน แล้วก็ถามว่า.... “นี่ จะพาพวกชั้นไปไหนน่ะ”
“ก็พาไปดูโคนมของฟาร์มเราไง น่ารัก ๆ ทั้งนั้นเลย น่ารักเหมือน...” อะไรยะ พูดแล้ว ก็ยิ้มมีเลศนัย
“เหมือนอะไร บอกมาเลยนะ พูดให้ดี ๆ ด้วย ไม่งั้นแกโดนแน่” ขู่ไว้ก่อน พ่อสอนไว้ (ใช่ซะทีไหน)
“อ่า เหมือน... โอ้ย ไม่เอาแล้ว เล่นมาขู่กันแบบนี้ ฉันก็แย่ดิวะ”
เฮอะ นึกว่าจะแน่ รู้หรอกจะกัดฉันน่ะสิ อย่างงี้ต้องเจอกันหน่อยแล้วแก
“อิตั้ม จัดการตามแผนได้แล้ว”
ฉันหันไปกระซิบบอกมัน ดูเหมือนอิตั้มจะเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว ชีมู้ฟตัวเค้าหาตาอาร์ททันที อินี่ก็นะ ไวเหลือเกิน ดอกทองเอ้ย (แล้วเราจะไปด่ามันทำไมเนี่ย เป็นคนบอกมันเองแท้ ๆ)
“อาร์ทจ๋า ใกล้จะถึงรึยังอ่ะ ตั้มเหนื่อยแล้วนะคะ หิวน้ำด้วยอ่ะ”
อื้ม สตอเบอรี่เก่งจริง ๆ ดูไอ้อาร์ทสิ อิอิ ทำหน้าตายังกะเจอผีแน่ะ (ฉันป่าวด่ามรึงนะอิตั้ม หุหุ)
“เอ่อ... เด๋วก็ถึงแล้ว ใจเย็น ๆ หน่อยนะ ไม่ไกลหรอก”
แล้วมันก็หันมามองฉัน เหมือนประมาณว่า ช่วยกรูด้วย ฮิฮิ ใสเจีย เสียใจย่ะ
“แหม สวีทกันจังเลยนะ ฉันมาเป็น ก ข ค รึปล่าวเนี่ย” ถึงเวลากระแนะกระแหนค่ะ
“อะไรกันยะ อิจฉาล่ะสิ เพื่อนสาวก็หาแฟนให้ได้สิจ้ะ” โอ้โห ถึงขั้นเป็นฟงเป็นแฟนแล้ว แรงนะจ้ะ
“อุ้ย อาร์ทตกลงเป็นแฟนกับเพื่อนเค้าแล้วหรอ ดีใจด้วยนะ”
ฉันทำหน้าทะเล้นใส่มันทั้งคู่ อู้ย สะใจจริง ๆ คนเกลียดตุ๊ด ได้แฟนเป็นตุ๊ดซะเลย คิคิ
“เฮ้ย ฉันไม่ชอบนะเว้ย มาล้อกันเล่นแบบนี้ รู้งี้ไม่พามาซะก็ดี”
ใครอยากให้ชวนมาล่ะยะ ทีนี้มาทำบ่น สมน้ำหน้ามันแล้ว
“แหม อาร์ทก็ พวกเราแค่ล้อเล่นน่ะ อย่างอนสิคะ” อิดอกตั้ม ดัดจริ้ต ดัดจริต 11รดจริงๆ
“เอ้า ถึงแล้วนี่ ต๊าย แม่วัวเพียบเลย แต่ละตัว สวย ๆ ทั้งนั้น เลี้ยงยังไงเนี่ย”
พอฉันถามแล้ว มันก็ตอบอย่างภาคภูมิใจ (เว่อร์ซะไม่มี) ว่า…
“เราเลี้ยงวัวที่นี่ แบบดูแลเอาใจใส่อย่างดีนะ แม่วัวที่นี่ ก็เลี้ยงดูง่ายมาก ไม่ค่อยดื้อเท่าไหร่ เหมือนใครบางคน (อ้าวกัดใครวะน่ะ) ที่สำคัญนะ เราอาบน้ำทำความสะอาดให้พวกมันด้วย เชื่อมั้ยล่ะ”
โอ้ ถึงขนาดอาบน้ำเลยเหรอ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เพราะที่นี่เค้ารักความสะอาดจริง ๆ สังเกตตั้งแต่ตอนเข้ามาถึงแล้ว แต่ทำไม๊ ทำไม ไอ้อาร์ทถึงดูเถื่อนจังล่ะ (ตอนแรกที่เจอกันนะ แต่ตอนนี้ ดูดีขึ้นเยอะเลย เพราะอะไรกันน้า)
“อื้ม เราเชื่ออาร์ทนะ ดูสิ แต่ละตัว สะอาดทั้งนั้น อย่างงี้ นมที่นี่ก็ต้องสะอาดด้วยแน่ ๆ เลย”
อิตั้มรีบยกยอปอปั้นสุดฤทธิ์ กรูรู้นะ มรึงจะแดกนมสดของเค้าล่ะสิ
“ฮื่อ นมที่นี่อร่อยมากเลยนะ เด๋วจะพาไปลองชิมกัน มีไอศครีมนมสดด้วย อยากกินมั้ยล่ะ”
อ้าย มันเอาของกินมาล่อค่ะ ฉันทนไม่ด้ายยยยย อยากกิน อยากกิน....
“ไป ๆ พาไปเด๋วนี้เลยนะ” โอ้ย ฉันนี่ ไม่ระงับอาการเอาซะเลยนะ น่าอายชะมัด
“แหม อิจืด ตะกละนะมรึง” อิตั้ม อิเวร กัดกรูอีกนะ ฝากไว้ก่อนเถอะมรึง
“มรึงก็เหมือนกันแหละ อิตั้ม”
แต่ชีก็ตีหน้าใสซื่อ แอ๊บแบ๊ว (แต่ไม่คือย่ะ) น่าตบจริงๆ
“พอ ๆ ได้แล้ว จะไปกันมั้ยเนี่ย”
เอ้า ไอ้อาร์ทมันอารมณ์เสียแล้ว เด๋วก็อดกินพอดี (เห็นแก่กินจิงๆ)
เราสองคนหยุดกัดกันแล้วเดินตามมันไปที่บ้าน ไปถึงก็เห็นผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางใจดีนั่งรออยู่ มีขนมคุ๊กกี้ ไอศรีม แล้วก็นมสด วางอยู่บนโต๊ะด้วย อู้ย น่ากินจังเลยอ้ะ หิว ๆ
“นี่แม่ของเราเองนะ แม่ครับนี่เพื่อนผม เรียนที่เดียวกันครับ”
มันแนะนำให้รู้จัก ฉันสองคนก็สวัสดีตามระเบียบ แต่สายตานั้น จับจ้องแต่ของกินค่ะ อิอิ
“เอ้า มากินของว่างกันก่อนสิ อาร์ทดูแลเพื่อนให้ดี ๆ ล่ะ เด๋วแม่จะออกไปซื้อของข้างนอกกับพ่อ ดูแลบ้านด้วยนะ ตามสบายนะลูก”
แม่อาร์ทหันมาบอกกับเราสองคน ช่างเป็นแม่ที่ใจดีเสียจริง ผิดกับลูกอีกและ หุหุ
พอแม่เดินออกไปหาพ่อของอาร์ทแล้ว ฉันกับอิตั้ม ก็เหมาของกินสิคะ (มันหิวนี่) ไอ้อาร์ทก็นั่งจ้องเอา ๆ ประมาณว่า อิพวกนี้ ทำไมตะกละจัง
“ไม่เคยเห็นหรือไงยะ นั่งมองอยู่ได้ แล้วไม่กินรึไงแก” ฉันแหวใส่มัน หลังจากหมั่นไส้เต็มแก่
“อินี่ มาว่าแฟนกรูได้ไงยะ เค้านั่งมองกรูคนเดียวย่ะ”
เออ มองว่ามรึงตะกละตะกลามน่ะสิ อ้อ แล้วมันไปเป็นแฟนกันตอนไหนไม่ทราบยะ
“เอ้า มองไม่ได้รึไง เห็นกินเอา ๆ อดอยากมาจากไหน แล้วเป็นไงมั่ง อร่อยรึปล่าว” มันถามมาได้ไงยะ ว่าของอร่อยรึปล่าว
“อ้ะ ไม่อร่อยเลยมั้ง หมดแล้วเนี่ย มีอีกมั้ย”
“อืม ยังไม่อิ่มเลยอ่ะ อาร์ทไปเอามาให้อีกได้ป่ะ” ต๊าย งี้เจ้าของมิขาดทุนแย่เหรอ อิอิ กินฟรี
“ได้ ๆ เด๋วไปตักมาให้ใหม่ เห็นมั้ย บอกแล้วว่าสุดยอด กินให้เต็มที่เลยนะ จะได้อ้วน ๆ ผอมกันเหลือเกิน” ฉันสองคนตาโตทันทีค่ะ
“นี่แก จะขุนพวกฉันใช่มั้ยเนี่ย ไม่ใช่หมูนะยะ”
มันหัวเราะลั่น (น่าตบปากจริง ๆ) แล้วก็เดินหายเข้าไปในครัว พอกลับออกมาอีกที ก็มีไอศครีมถ้วยเบ่อเร่อออกมา โอ้ว อ้า สุดยอดดดดดด (ลืมหมดทุกอย่าง เห็นแก่แ-กอีกแล้วอินี่)
สรุปวันนั้น ฉันติดกับไอ้อาร์ทไปเต็ม ๆ ใครจะไปรู้ล่ะ ว่ามันจะซ่อนแผนอะไรเอาไว้ โอ้ย อยากจะบ้าตาย ไม่น่าไปกินของบ้านมันซะเยอะเลย แถมปวดท้องมาก ๆ ด้วยอ่ะ แมร่ง เสียท่าหมด โฮ ๆ ๆ ๆ ตุ๊ดเซ็ง
*******************************************
-
แผน?
แผนอะไร เอามาลงต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ปล. เพื่อนสาวคุณน้องนี่ แรง ได้ใจเจ้จริงๆ เลยนะเคอะ
-
ติดกับ..ไรหว่า???... :confuse:
-
อยากรู้เหมือนกัน แผนอะไร :confuse:
มาต่อไวไวนะ o15
-
นั่นซิ ถ้าแผนเสียสาวจะดีใจด้วยนะ :impress2:
-
:o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o :o
แผนอะหยังก๊ะเจ้า.....แม่นก่อแม่นว่า....(มั่วค่ะ ไม่ได้รู้ภาษาเมืองกับเค้าเล้ย"
อุ๊ย....มาต่อเร็วๆสิคะ เพื่อนสาว ขะยักขะย่อน(เขียนถูกหรือเปล่า ไม่รู้)อยู่ได้ มันคันนะคะ อยากรู้ค่ะ....
ได้โปรด :impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
ปล.ออกไปจากกระทู้ด้วยความอยากรู้สุดๆ :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
อาร์ทน่ารักเนอะ ดูเป็นสุภาพบุรุษดีจัง :-[
ว่าแต่มันจามีแผนอะไรละนั่น อ้าว หวังผลตอบแทนหรอกเหรอ
แผนทำให้จืดสมยอมอะไรอีกป่าว 55555 รออ่านต่อนะจ๊ะ สู้สู้
ปล อิฉันสงสัยว่าเพื่อนสาวนี่มันมีความหมายครอบคลุมไปถึงไหนกันคะ เริ่มสับสนตัวเอง :o7:
-
อ่า
ค้างมากๆ
มาต่อด่วนเลยน้า :dont2:
-
:teach: แผนเผินอะไรกัน ไม่ได้แอ้มจืดหรอกค่ะ ฝันไปเหอะ นายอาร์ทบ้า :laugh:
:impress2:ขอฝากหนุ่มอีกคนนะคะ จากนี้ไปจะมาแรงมาก เล่นเอาเราเคลิ้มเลย :impress:
ตอนที่ 21
ในที่สุดโรงเรียนฉันก็เปิดเทอมเสียที คิดถึงพวกเพื่อน ๆ ในห้องจัง ยัยปอจะไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างนะ ส่วนวินสุดเลิฟของช้านไม่รู้เป็นไงมั่ง ไม่ได้ติดต่อกันเลย คงจะหล่อขึ้นเป็นกอง (กองอะไรอ่ะ)
ส่วนเพื่อนสาวคนใหม่ ก็คงแรดไปตามระเบียบ เสียดายบ้านไม่ได้อยู่ใกล้กัน ไม่งั้นคงชวนไปเที่ยวด้วยแล้ว วันนี้ก็ต้องเตรียมตัวกันหน่อย พอดูตารางการสอนใหม่แล้ว อา คาบแรกเป็นวิชา พละหรือนี่ อย่างงี้ไม่เหนื่อยแต่เช้าเลยหรอฉาน
“จืด ๆ ไม่เจอกันตั้งนาน สบายดีรึปล่าวจ้ะ”
ยัยปอเดินเข้ามาทักฉันก่อนเป็นคนแรกของวันเลยค่ะ นับว่าเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลยทีเดียว
“สบายดีสิ ได้ไปเที่ยวมาตั้งหลายที่แน่ะ สนุกมากเลย แล้วปอล่ะ” ฉันถามชี แต่ชีก็ทำหน้ามุ่ยนิด ๆ
“ไม่ได้ไปไหนเลยน่ะสิ แม่ให้เราอยู่เฝ้าบ้าน น่าเบื่อมาก ๆ” โฮ่ ๆ เสียใจด้วยนะจ้ะ
“หรอ งี้ก็แย่น่ะสิ แล้วนี่ครูนัดเรียนที่ไหน ปอรู้รึปล่าว” วันนี้สงสัยคงไม่แคล้วสนามกีฬาร้อน ๆ
“อ๋อ เห็นเพื่อน ๆ บอกว่า วันนี้ได้เรียนในตึกกีฬาล่ะ สบายไปเลย ไม่ต้องตากแดดร้อน ๆ แล้ว”
“หา เรียนในที่ร่ม รอดไป ว่าแต่ทำไมเรียนในนั้นล่ะ สงสัยครูจะร้อนล่ะมั้ง”
“ใครบอก ฝนมันทำท่าจะตกตะหากล่ะ ไม่เห็นเหรอจืด” อ้าย หน้าแตกเพล้งเลยชั้น อายชะมัด
หลังจากคุยกันพอหอมปากหอมคอ เราก็พากันเดินไปที่ตึกกีฬา ที่ชมรมบาสอยู่ที่นั่นแหละ คือเรื่องที่ฉันไปเป็นคนใช้ เอ้ย ผจก.ชมรม น่ะ ยังไม่มีใครรู้เรื่องเลยนะจะบอกให้ ก็ฉันอายนี่นา เลยบอกให้ไอ้อาร์ทมันปิดไว้ก่อน เด๋วโดนล้ออีก พอไปถึงก็เพิ่งจะรู้ตัวว่าไปสายกว่าชาวบ้านเค้าอีก อิอิ ก็คนมันสวยนี่คะ ต้องโชว์ตัวหลังสุด
“มาแล้วเหรอ จืด หายปวดท้องรึยัง”
ไอ้เวรอาร์ท นี่คิดจะเอาเรื่องน่าอายของฉันมาแฉให้เพื่อน ๆ ฟังล่ะสิ ซวยแล้วมั้ยฉัน
“หา จืดปวดท้องเหรอ เป็นอะไรมากรึปล่าว” ยัยปอหันมาถาม คนอื่นก็สนใจอีกตะหาก
“ปล่าว ๆ ใครปวดท้อง ไม่มี้ อาร์ทมันแค่ล้อเล่นน่ะ อย่าไปเชื่อมันนะ”
ฉันรีบปดสิคะ แถมยังไม่กล้าสบตาเพื่อน ๆ ยกเว้นไอ้อาร์ท ไอ้บ้า แกตายยยยย
“แต่ว่าเมื่อวานนี้ จืดปวดท้องมากจริง ๆ นะ สงสัยจะกินมากไปหน่อย” เอาอีกแล้วนะแก ทำไมไม่หยุดพูดวะเนี่ย
“เฮ้ย จืดมันกินอะไรวะ ถึงปวดมากขนาดนั้น”
ไอ้เอ เพื่อมันก็ถาม จะเจือกรู้อะไรนักหนากันยะ ส่วนฉันก็จ้องตาเขียวปั๊ดส่งรังสีพิฆาตไปยังไอ้อาร์ท ประมาณว่า หุบปากแกได้แล้ว ฉันอายคนอื่นเค้านะยะ
“เออ ล้อเล่นน่า แกล้งตุ๊ดขำ ๆ อย่าซีเรียส”
อ้ายยยย ไอ้เลว ไม่น่าคบเป็นเพื่อนกะมันเลยอ่ะ โง่จิง ๆ ฉาน
“แหม มรึงนี่ ไม่มีใครให้แกล้งแล้วรึไง กรูเห็นแกล้งแต่จืด ชอบมันรึไงวะ”
เฮ้ย พูดเชี้ยอะไรเนี่ย ไอ้เอ เอาอีกคนแล้วมั้ยล่ะ ดูตาพวกสู่รู้ในห้องสิ แมร่งเป็นประกายกันเชียว
“จริงรึปล่าว เฮ้ ถ้าจริงก็เข้าตำรา ยิ่งเกลียดก็ยิ่งรักนะเว้ย”
ใครพูดเนี่ย ปากเหรอนั่น อ้อไอ้เวรบอยนี่เอง ไอ้ปากกระโถนประจำห้องสอง ปากดีนักนะเมิง
“เฮ้ย พวกมรึงเลิกล้อได้แล้ว ไม่มีเชี่ยอะไรทั้งนั้นแหละ จืดมันก็เพื่อนเราทั้งนั้น คิดไปไกลนะพวก มรึงนี่” มันคงจะเริ่มรำคาญแล้วล่ะมั้ง
“เอ้า แล้วมรึงญาติดีกับนังจืดมันตอนไหนวะ พวกกรูไม่เห็นรู้เรื่อง” ไอ้เอกเพื่อนในห้องก็ดั๊นมาถามอีกนะ เรื่องชักวุ่น ๆ
“ก็... ก็ช่วงก่อนหน้านี้นี่แหละ พวกมรึงไม่สังเกตกันน่ะสิ พอ ๆ ไปฝึกซ้อมกันได้แล้ว ไร้สาระว่ะ”
ใช่ ใช่ ฉันเห็นด้วยย่ะ ขี้เกียจโดนเม้าท์เสีย ๆ หาย ๆ ไปกับมันด้วย
แล้วพวกเราก็ลงสนามไปฝึกซ้อมบาสกัน เพราะคาบนี้เรียนเกี่ยวกับการเล่นบาสล้วน ๆ พวกไอ้อาร์ทเล่นได้ดีมาก แหงล่ะ มันอยู่ชมรมบาสนี่ ส่วนฉันน่ะเหรอคะ อ้าย ข้อมือแทบหัก เลี้ยงลูกบาสก็ห่วยแตกสุด ๆ แล้วยังงี้จะสอบผ่านมั้ยเนี่ย คิดแล้วมันกลุ้มใจเจง ๆ
“เฮ้ย แน่ใจเหรอวะว่าเล่นบาสน่ะ”
“ก็คนเล่นไม่เป็นนี่ จะให้เก่งเหมือนแกรึไงล่ะ พ่อนักบาสตัวจริง” มันทำหน้าแหย ๆ นิดนึง ก็จะแย่งบอลฉันไป แล้วเลี้ยงลูกบาสของฉันเล่น
“อ้าว เฮ้ย แล้วฉันจะเอาลูกบาสที่ไหนซ้อมล่ะ เอาคืนมานะ”
ฉันวิ่งตามมันไป มันก็บอกว่าแน่จริงเข้ามาแย่งสิ แหงล่ะ ก็นั่นมันลูกบาสฉันนะโว้ย ไม่มีอะไรจะทำแล้วรึไงเนี่ย
“โห ไม่ได้เรื่องเลยอ่ะ เล่นยังงี้จะสอบผ่านมั้ยเนี่ย”
อ้าว มาดูถูกฉันได้ไง คนเรามันก็ต้องฝึกซ้อมกันไปเรื่อย ๆ ก่อนสิยะ
“ก็ฉันเพิ่งเคยเล่นนี่ ไม่เหมือนแก เล่นมาตั้งนานแล้วใช่มั้ยล่ะ”
ฉันยังพยายามแย่งลูกจากมันอยู่ แต่แมร่งโคตรไวเลย แถมตัวก็สูงกว่าฉันอีก เอื้อมเอาลูกไม่ถึง (มันสูง 183 ซม. ส่วนฉันแค่168เอง) ขี้โกงนี่หว่า
“โอ้ย เหนื่อยแล้วนะ ไม่เอาแล้ว เชิญแกเล่นไปคนเดียวเหอะ”
ฉันเดินหนีออกมาดื้อ ๆ อยู่มันก็ขว้างลูกบาสมาโดนหลังฉัน อ้ากกก ไอ้เชี่ยอาร์ท กรูเจ็บนะ ฉันหับขวับไปหามันทันที
“ทำบ้าอะไรวะ ฉันเจ็บนะ ไอ้บ้า” ดูมันทำหน้าสิ มันหน้าตบจริง ๆ แล้วฉันก็คว้าลูกบาสมา แล้วปาใส่มันอย่างแรง แต่ขอโทษที ลืมไปว่ามันเก่งบาส เหอ ๆ
“ปามาให้แรงกว่านี้สิจ้ะ แรงน้อยจังเลย” นอกจากมันจะรับได้แล้วยังกัดฉันอีก ไอ้ ๆ กรี๊ดดดดดด
“ส่งบาสมาให้ชั้นเด๋วนี้นะ ไอ้อาร์ท”
เฮ้ย นี่กรูจะบ้ารึปล่าววะ ถ้ามันส่งแบบกระแทกมาให้ล่ะ ข้อมือกรูไม่หักเลยเหรอ
“เอ้า รับไว้ด้วยนะ หัวใจของเราอ่ะ” แง้ มันล้อฉันอีกแล้ว ไอ้เวรเอ้ย ไม่อายคนในห้องบ้างรึไง
“แหม คู่นั้น สวีทจังเลยนะ ไหนบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกันไงจ้ะ”
น่าน กรูว่าแล้ว โดนล้อจนได้เลย แกนะแก ไอ้อาร์ทบ้า
“อิจฉากรูล่ะสิ มรึงก็หามั่งสิวะ ไอ้บอย” เอ้า เล่นกันเข้าไปไอ้พวกนี้สนุกนักรึไงฟะ ไม่เอาแล้วฉัน
“เชิญล้อกันต่อไปเหอะ ไอ้พวกปากไม่ว่าง”
ฉันเดินหนีออกมาจากสนามบาส แล้วก็เดินไปห้องน้ำต่อ ระหว่างทางที่กำลังจะเดินไปนั้น ก็...
“จืด เราไปด้วยคนสิ”
เอ๋.... วินนั่นเอง ที่เดินตามฉันมา เฮ่อ จะตามมาทำไมนะ ฉันเลยไม่ค่อยกล้าเข้าเลย อายผู้ชายจะตาย
“ตามใจสิ ปิดเทอมเป็นไงบ้าง ไปเที่ยวไหนมารึปล่าวอ่ะ” ฉันถามวิน แต่ดูสีหน้าเค้าดูไม่ดีเท่าไหร่ไม่สบายรึปล่าวนะ
“ก็เรื่อย ๆ อ้ะแหละ ไปเที่ยวทะเลมา แต่ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่”
“ไม่อยากจะเชื่อ น่าอิจฉาวินจะตาย เราอยากไปจะแย่”
พอฉันพูดเสร็จ วินก็ทำตาโต แล้วบอกกะฉันว่า…
“อยากไปจริง ๆ เหรอ คราวหน้าไปด้วยกันสิ เด๋วเราจะพาไปเองนะ” เหอ ๆ ฉันก็พูดไปงั้นอ่ะนะ ไม่เห็นต้องจริงจังเลยก็ได้นี่หว่า
“แหม เราพูดไปงั้นแหละ แต่ถ้าจะไปเที่ยวล่ะก็ จะชวนวินไปด้วยนะ”
ฉันก็พูดไป แต่ตาวินสิ ดูจะหน้าบานเป็นพิเศษ สงสัยจะแอบชอบฉันอยู่แน่ ๆ เลยอ้ะ (หลงตัวเองแล้วย่ะหล่อน)
“ขอบใจนะ จืด ถึงห้องน้ำแล้ว เด๋วเรารอจืดหน้าห้องน้ำนี่แหละนะ”
อะ อ้าว กำ แล้วเดินตามตูมาทำไมเนี่ย นึกว่าจะมาเข้าห้องน้ำด้วยนะน่ะ
“งั้นก็ แป๊บนึงนะ เหอ ๆ”
ฉันเดินเข้าไปทำธุระเรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกมา นายวินก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ฉังสังเกตว่า ถึงสีหน้าจะดีขึ้นแล้ว แต่ยังดูอมทุกข์อยู่นะ
“วิน แน่ใจนะ ว่าไม่มีเรื่องอะไรอีกแล้วน่ะ”
“จืด กับ อาร์ท สนิทกันแล้วเหรอ” เอ๋ ถามอะไรน่ะ ฉันทำหน้าเอ๋อ (เหรอ)
“หมายความว่ายังไงเหรอ วิน ฉันไม่ค่อยเข้าใจ”
วินทำหน้าตาจริงจัง ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้ฉัน หน้าเราอยู่ห่างกันแค่นิดเดียวเอง อร๊ายยยยย อย่านะ วิน จะทำอะไรช้านนนน ไม่นะคะ (อย่าช้า อิ)
*******************************************
-
เขาบอกว่าจริงคร้าบ......
อิอิอิ
แต่ยังไม่กล้าขอ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เพื่อนสาวคะ จะได้กินหรรมทีละสองอันเลยเหรอคะ อ๊ากกกกกกกกกก แบ่งๆ ค่ะ แบ่งๆ
-
ลุ้นโคตร หุหุ
สงสัยวินจะกลัวโดนอาร์ทแย่งแน่เยย
เลยต้องรีบรุก
:like6: :like6: :like6:
-
:confuse: :confuse: :confuse: :confuse: :confuse: :confuse:
“หมายความว่ายังไงเหรอ วิน ฉันไม่ค่อยเข้าใจ” วินทำหน้าตาจริงจัง ก่อนที่เดินเข้ามาใกล้ฉัน หน้าเราอยู่ห่างกันแค่นิดเดียวเอง อ๊ายยยยย อย่านะ วิน จะทำอะไรช้านนนน ไม่นะคะ
............................................................................
แล้ววินก็ตะคอกด่าฉันแว๊ดๆเลยคะ
"แอร๊ยยยยยยยยย ดอกกกกกกกกกกกกก จะมาแย่งอาร์ทของชั้นหรือไงยะ ไม่ย๊อมไม่ยอมนะ"
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เพื่อนสาวสันนิษฐานค่ะ ว่าวินแอบชอบอาร์ท :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ปล. มาเฝ้ารอต่อไป............ :impress: :impress: :impress: :impress:
-
o12แรงมากนะจ้ะ Wordslinger ม่ายจิ้ง อย่าเปงเช่นนั้นนะ จืดม่ายอมเด็ดขาด o3
เล่นออดิชั่นมา
ไปล่ะคะ
บายนัจ้ะ
-
:o
วิน..รุก..แล้วเรอะค้าบ... :haun5:
(รอต่อๆ... o14)
-
เข้ามาอ่านตามเคย อิอิ เอาอีกแล้ว เกิดศึกชิงนางอีกแล้ว o7
-
แอร๊ยยยกินเผื่อด้วยนะจ๊ะ ว่าแต่อาร์ทสูงเท่าเราเลย :impress:
-
แอร๊ยยยกินเผื่อด้วยนะจ๊ะ ว่าแต่อาร์ทสูงเท่าเราเลย :impress:
กิ๊วๆ สูงๆ แบบนี้ชอบ อิอิอิ
-
ใช่ครับขอพระตรีมูลติหน้าเซ็นทรัลเวิร์ดครับ อย่าลืมเอาดอกไม้แดงไปด้วยนะครับ
แต่จำไม่ได้นี่ซิว่าเค้าให้ไปขอวันไหนอ่ะ :confuse:
รออ่านต่อครับ อยากรู้วินชอบอาร์ทรึชอบจืด
ขอบคุณมากครับ :yeb:
-
:confuse: :confuse: :confuse: :confuse: :confuse: :confuse:
“หมายความว่ายังไงเหรอ วิน ฉันไม่ค่อยเข้าใจ” วินทำหน้าตาจริงจัง ก่อนที่เดินเข้ามาใกล้ฉัน หน้าเราอยู่ห่างกันแค่นิดเดียวเอง อ๊ายยยยย อย่านะ วิน จะทำอะไรช้านนนน ไม่นะคะ
............................................................................
แล้ววินก็ตะคอกด่าฉันแว๊ดๆเลยคะ
"แอร๊ยยยยยยยยย ดอกกกกกกกกกกกกก จะมาแย่งอาร์ทของชั้นหรือไงยะ ไม่ย๊อมไม่ยอมนะ"
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เพื่อนสาวสันนิษฐานค่ะ ว่าวินแอบชอบอาร์ท :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ปล. มาเฝ้ารอต่อไป............ :impress: :impress: :impress: :impress:
คิดเหมือนกันเลย ว่าวินต้องกรี๊ด ๆ :laugh:
-
:serius2:ม่ายนะ อย่าคิดแบบนั้นกานสิ เค้ายิ่งกลัวๆอยู่ o6
และแล้วความจริงก็เปิดเผย :laugh:
ตอนที่ 22
“อยู่นิ่ง ๆ นะจืด หลับตาซะก็ดี”
เอ้ะ อะไรกัน หลับตาด้วยเหรอ เหอ ๆ ไม่นะคะ วินขา อย่า.... อย่าช้า (ซะงั้นไป)
“เอาล่ะ นิ่ง ๆ นะ” และก่อนที่ฝันของฉันจะเลยเถิดเตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหน
“เพี๊ยะ” อ้ายยยย อะไรเนี่ย เต็ม ๆ หน้าผากของกรูเลยอ้ะ
“โอ้ย เจ็บนะ ตบชั้นทำไมเนี่ย” วีนแตกเลยค่ะ ก็มันเจ็บนี่หว่า เล่นตบมาเต็ม ๆ เลยอ้ะ
“ขอโทษนะ พอดีกลัวมันหนีไปซะก่อนน่ะ นี่ไง เลือดเต็มเลย”
เวรกำ มันยื่นฝ่ามืออรหันต์มาให้ฉันดู ที่แท้ก็.... ยุงนี่เอง
“ฮี่โธ่ ฉันก็นึกว่าอะไรซะอีก” ฉันทำหน้ามุ่ย แล้วก็เช็ดเลือดออกจากหน้าผากตัวเอง
“ขอบใจนะ ที่ช่วยตบ...ยุงให้ฉันน่ะ” วินมันก็ทำหน้าแหย ๆ แล้วก็
“ขอโทษคร้าบ คราวหน้าจะบอกก่อน อย่าโกรธเราเลยนะ เอางี้เด๋วเย็นนี้พาไปเลี้ยงไอศครีมที่ร้าน เอามั้ย” เอ๋ ไอติมเหรอ ไอติม อิอิ
“ไปสิ ไป ไม่โกรธแล้ว” อินี่ ตะกละจริง ๆ เห็นของกินไม่ได้เลยนะ
“งั้นเจอกันนะจ้ะ”
แล้วเราสองคนก็เดินเข้าไปซ้อมบาสเหมือนเดิม แต่คราวนี้ ฉันซ้อมกับวินแทนล่ะ อา รู้สึกสบายใจจัง เราสองคนช่วยกันรับส่งลูก อย่างสนุกสนาน อิอิ ก็คนมันกำลังหวานนี่จ้ะ (คิดไปเองล่ะสิ)
“แหม จืด หายไปด้วยกัน พอกลับมาอีกที ก็สวีทกันเลยนะ” อั้ย อินังต้อม (หายไปนานนะยะหล่อน) มาแขวะฉัน อิจฉาล่ะเส่ะ
“ก็คนมันน่ารักอ่ะนะ ต้อม ต้อมก็ลองทำตัวน่ารักแบบฉันดูบ้างสิ เผื่อจะมีผู้ชายมาชอบบ้าง”
อิอิ โดนกัดซะเลย มันทำหน้าแบบว่า อินี่ กรูแหย่มรึงเล่น ๆ ไม่ได้เลยรึไงฟะ
“เด๋วหมดคาบนี้แล้ว เราขอพูดอะไรกับจืดหน่อยสิ”
นังต้อมฉันล่ะเบื้อเบื่อหล่อนจังเลยว่ะ จะแอ๊บจะเอิ๊บอะไรกันนักหนา มีฉันอยู่ทั้งคน กลัวไปได้ (ก็หล่อนแหละน่ากลัว)
“ได้สิ เจอกันที่หน้าห้องเรียนละกัน” มันพยักหน้าแล้วก็เดินไปรวมกับกลุ่มเพื่อนมัน ส่วนฉันก็ซ้อมต่อ จนเลิกคาบเรียนนั่นแหละ
////////////////////////////////
พอเลิกเรียนแล้ว ฉันก็เดินไปล้างตัวนิดหน่อย เพราะเหงื่อมันออก พอดีจะหันตัวกลับ ก็เจอไอ้อาร์ทมายืนอยู่ข้างหลังแล้ว
“ตกใจหมดเลย มาให้สุ้มให้เสียงบ้างสิแก”
“เย็นนี้ ไม่ต้องกลับบ้านพร้อมรถรับส่ง เด๋วกับพร้อมกับฉัน” ง่า พูดอะไรออกมาน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจ
“อะไร ทำไมจะต้องกลับกับแกด้วย ฉันก็มีธุระของฉัน เพราะงั้น แกกลับไปคนเดียวเถอะ” แล้วฉันก็เดินหลบมัน จะไปเรียนวิชาเลขต่อ
“เด๋วก่อน” มันคว้าข้อมือของฉันอีกแล้ว ไอ้นี่ เตือนไปแล้วนะ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” ฉันสะบัดแขนแรง ๆ แต่ดูจะไม่ได้ผลเลยแฮะ
“อยากให้ทุกคนในห้องรู้เรื่องน่าอายของแกยังงั้นเหรอ” อึ๋ย เรื่องน่าอายของฉัน เหอะ ไม่เอานะ
“เฮ้ย อย่าบอกนะ ห้ามเด็ดขาด”
ฉันล่ะกลัวมากที่สุด ก็เรื่องคนอื่นจะมารู้ว่าตัวเองตะกละจนเจอดีน่ะสิ เรื่องเป็นตุ๊ดยังน่าอายน้อยกว่าซะอีก (จริงจริ๊ง)
“ก็ได้ เพราะงั้น คงรู้ดีแล้วนะ อ้อ แล้ววันนี้ ก็ไปจัดการซักเสื้อผ้าในชมรมซะ มันจะล้นตะกร้าอยู่แล้ว เข้าใจมั้ย”
แง ๆ อีกแล้วเหรอ เปิดเทอมมา ก็เจอเรื่องแบบนี้เลยรึ แปลกใจล่ะสิ ว่าทำไมมันเต็มได้น่ะเหรอ ก็ตอนปิดเทอม ไอ้พวกนี้ มันมาซ้อมบาสกัน แล้วไม่ยอมซักกันน่ะสิ เวรเอ้ย ตุ๊ดเซ็ง
“ใจร้ายที่สุด เห็นฉันเป็นคนใช้แกรึไงยะ”
“ก็แหงล่ะ ช่วยไม่ได้ อยากเป็นเองทำไมล่ะ”
ก็ ก็พี่ ๆ เค้าหล่อนิ ช่วยไม่ได้ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็คุ้มย่ะ (แล้วหล่อนจะบ่นทำไมยะ)
“แล้ว... ธุระฉันล่ะ จะทำไงดีนะ”
ฉันยืนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว พอดีกับไอ้อาร์ทเดินไปแล้ว สมใจ แกแล้วสินะ ไอ้อาร์ทบ้า
เฮ่อ... เสียดายของกินจริง ๆ เล้ย ทำไงดีนะ ไอศครีมร้านนี้อร่อยมากด้วย ลูกค้าตรึม ทำไมน้อ ชีวิตของฉันถึงได้เจอแต่เรื่องโชคร้ายแบบนี้นะ วินจ๋า จืดคงอดไปด้วยแล้วล่ะ แต่ยังไงซะ ก็ไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ว่าแต่เมื่อไหร่ นังต้อมจะมาเนี่ย กรูรอนานแล้วนะยะ อินี่
“มาซะทีนะ ให้ฉันยืนรอตั้งนานแน่ะ”
“ขอโทษน่า ที่ให้รอนาน เด๋วเราไปคุยกันตรงนู้นป่ะ อีกสิบนาทีกว่าครูจะมาสอน”
พอเราสองคนเดินออกมานั่งตรงโต๊ะหินกลางสวนระหว่างอาคารเรียน 1 และ 2 พอนั่งลงปุ๊บ ชีก็รีบสาธยายเรื่องของชีทันที
“จืด ช่วยฉันหน่อยได้มั้ย ขอร้องล่ะ”
อ้าว อินี่ จะให้ฉันช่วยเรื่องไรอีกล่ะ ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย
“เรื่องอะไรเหรอ”
มันก็ทำท่าอึกอักนิดหน่อย ฉันว่าคงไม่พ้นเรื่องผู้ชายแน่ ๆ แล้วมันก็ค่อย ๆ พูดออกมาเบา ๆ กลัวใครจะได้ยินล่ะสิเมิง
“ฉันคิดว่า ฉัน... เอ่อ ฉันชอบ... วินน่ะ”
ฉันตาโตยิ่งกว่าไข่ห่านซะอีกค่ะตอนนั้น นี่ถ้าซื้อลอตเตอรี่ล่ะก็คงรวยเละไปแล้ว นึกไว้ไม่มีผิดเลย
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แหม อิตาวินนี่ ก็เสน่ห์แรงเหมือนแฮะ ทั้งสาวทั้งเกย์มารุมชอบทั้งนั้นเลย” เหอ ๆ แอบกัดชีนิดนึง อิอิ
“แหม จืดก็ ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะออกแบบจืดหรอกนะ แต่ที่บ้านฉันอ่ะดิ ไม่ยอมรับ ก็เลยต้องทำตัวแบบนี้แหละ อึดอัดจะตาย”
ก็นะ เข้าใจหล่อนอยู่นะ เพราะยังไง จิตใจเรามันก็ไม่ใช่ผู้ชายอยู่แล้ว
“แล้วทีนี้จะให้ทำยังไงล่ะ แล้ว ตาวินรู้ตัวรึปล่าวแก” ฉันก็เลยเป็นศิลาณีให้ชีไปโดยปริยาย
“น่าจะยังไม่รู้นะ เราก็คุยกับวินเหมือนเพื่อนธรรมดานั่นแหละ”
เง้อ น่าสงสารเหมือนกันแฮะ ฉันก็เข้าใจอ่ะนะ รักข้างเดียวของเจนจิราน่ะ ฉันก็เคยมีมาเหมือนกัน
“เอาน่าใจเย็น ๆ ซักวัน วินมันก็ต้องรู้ แกก็พยายามเอาใจเค้าสิ แบบเพื่อนก็ยังดี พอสนิทกันมากขึ้น เด๋ววินก็หันมาสนใจแกเองล่ะน่า (มั้ง)”
“อืม ๆ ขอบใจนะจืด เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ มีอะไรเราจะมาปรึกษาเธอนี่แหละ ป่ะ เข้าห้องเรียนกันได้แล้ว”
ง่ายจริง ๆ เลยนะ นังนี่ แล้วดูเพื่อนฉันแต่ละคนสิ ดี ๆ ทั้งน้านนน
/////////////////////////////////////
หลังจากเลิกเรียนแล้ว ฉันก็ไม่ลืมที่จะบอกกับวิน เรื่องที่จะไปทำธุระที่ชมรมของตัวเอง แต่ใครจะกล้าบอกล่ะว่า จะไปชมรมบาสน่ะ ต้องสตอฯไว้ก่อนแหละ ว่าจะไปชมรมตัวเอง เฮ่อ วินขา อดกินไอติมเลยอ่ะ
“ถ้าจืดยังไม่ว่างวันนี้ ก็ไม่เป็นไรนะ วันพรุ่งนี้ก็ได้ ตกลงมั้ย”
อิอิ ดีจัง ที่ยังไม่ล้มเลิกกลางคัน ไอติมของช้าน (ทนกับตัวเองไม่ไหวแล้ว เห็นแก่กินจริงๆ)
“ขอบใจวินมากเลยนะ แล้วเราจะเลี้ยงตอบแทนนะจ้ะ” หุหุ อีกนานจ้า เพราะตอนนี้จนอ่ะ
“ครับ ๆ เจอกันพรุ่งนี้นะ บ้ายบาย” เค้าโบกมือแล้วก็จากฉันไป ให้ยืนเดียวดายท่ามกลางสายลม
“เฮ้ย ๆ อิดอก ตื่นได้แล้วมรึง แหม เหม่อเชียวนะ” โอ เสียงเพรียกจากนรก ดังมาจากไหนเนี่ย
“อ้าว อิดอกเฉา มาตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ อิเจี๊ยบมาด้วยเรอะมรึง”
อิเฉาก๊วยกะอิเจี๊ยบเดินเข้ามาหาตอนที่ฉันกำลังยืนร่ำลาวินอยู่ มันเลยได้โอกาสกัดต่อ….
“แหม เด็กมรึงนี่ น่ารักเชียวนะยะ ว่าแต่จะเป็นผัวหรือเมียมรึงกันแน่ยะ”
เด็กที่ว่า วินน่ะเหรอ อิพวกนี้นี่ ปากเหแล้วมั้ยล่ะ กรูเป็นผู้หญิงนะยะ ไม่ใช่สาวเสียบ จังไลจริง ๆ (หยาบคายกะอิพวกนี้นะคะ)
“อิดอก พอเลย แล้วพวกมรึงจะไปที่ไหนกันเนี่ย” แหงล่ะ ถ้ามันมาหาฉันก็แสดงว่าต้องมาชวนไปที่ไหนแน่ ๆ
“กรูก็จะมาชวนมรึงไปกินส้มตำ ไก่ย่างสุดแซ่บร้านเดิมไงล่ะ วันนี้อิเจี๊ยบเลี้ยงเองเชียวนะมรึง”
อิเฉาก๊วยมันพูดประมาณว่า ถ้าไม่ไปคราวนี้ อดไปอีกนาน
“อ้ายยย นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยวะ วันอื่นไม่ได้รึไงกัน”
ฉันทนไม่ไหวแล้ว อดกินทั้งสองที่เลยอ้ะ แถมฟรีด้วย โถ่ ชีวิตกะเทย แสนเศร้าจริง ๆ
“เชอะ มีนัดล่ะสิมรึง ป่ะ อิเจี๊ยบ เราไปกินกันสองคนดีกว่า ไม่เปลืองดีด้วย” กรี๊ดดดดด ม่ายยยยนะ
************************************************
o3 หุหุ อดตามเคย
-
อดกินฟรีนี่ปัญหาระดับชาติเลยนะนั่น :laugh3:
ขอบคุณครับ :yeb:
-
o8จารีบให้ต่อเนื่อง เด๋วขาดตอน
:impress:ว่าแต่เมื่อไหร่ ปางบรรพ์จะมาต่อตอนต่อไปซะทีอ้ะ เค้าอยากอ่านอ้ะ o9
ตอนที่ 23
หลังจากอิสองตัวนั้นเดินไปแล้ว ฉันก็หดหู่ตามระเบียบ จากนั้นเสียงคนที่ฉานเกลียดมันเพิ่มขึ้น ก็ดังมาจากข้างหลัง เพราะแกคนเดียว ไอ้บ้าอาร์ท ทำให้ตูอดกินของฟรีเลย
“เอ้า มายืนอ่อยเหยื่อรึไง ทำไมไม่ไปที่ชมรมล่ะ” มันกัดอีกแล้ว กัดทั้งปี
“กำลังจะไป แต่พอดีแกมาก่อนนี่แหละ อย่าบอกนะว่ามาตามฉันน่ะ” มันทำหน้ายังกะจะบอกว่า คิดถูกแล้ว ชิ กลัวฉันหนีอ่ะดิ
“ไป ๆ อย่าลีลา วันนี้ยังไม่ต้องซักเสื้อผ้าหรอก” อ้าว ยังไงกันวะนี่
“แล้วจะให้ฉันไปทำอะไรไม่ทราบยะ ดูดิ๊ พลาดนัดตั้งสองครั้งแน่ะ เพราะแกคนเดียวเลย”
“เอาเถอะน่า ไปถึงก็รู้เอง ตามมาเหอะ อย่าเล่นตัวนักเลย” ฮึ ไม่ไปซะอย่าง มีปัญหาอะไรมะ
“แน่ะ ยืนอยู่ทำไม ไม่เดินใช่มั้ย อยากให้อุ้มงั้นเหรอ”
ว้าก จะทำอะไรช้านเนี่ย มันเดินเข้ามาทำท่าจะอุ้มตัวฉัน จนฉันต้องรีบวิ่งหนีมันซะก่อน
“แก ไอ้บ้า จะบ้าเหรอไง ไปก็ได้ ชิ”
โอย ไอ้นี่ นับวันมันจะบ้าขึ้นเรื่อย ๆ ขืนอยู่กะมันทั้งวัน ฉันไม่บ้าตายเหรอเนี่ย
“อยากเล่นตัวทำไมล่ะ ต้องเจอซะบ้าง”
คราวนี้ฉันต้องเดินนำหน้ามันไป มันไม่ยอมปล่อยให้ฉันคลาดสายตาไปได้เลยค่ะ ฉันงี้อยากจะหนีไปหาอิพวกนั้นใจจะขาด ส้มตำไก่ย่าง โอ พระเจ้า ช้านหิววววว
“หิวเหรอ” มันถามมา
“อะไร ใครหิว” ทำหน้าเหรอหรา
“ก็ท้องน่ะดิ ร้องดังซะขนาดนั้น”
ตายล่ะ ทำไมฉันไม่เห็นได้ยินอ้ะ สงสัยมัวแต่คิดถึงส้มตำไก่ย่าง เหอ ๆ
“แหะ ๆ ก็คงงั้นมั้ง” มันทำหน้าละเหี่ยใจ ก่อนจะบอกกับฉันว่า….
“แกเดินไปรอที่ชมรมก่อนเลยนะ เด๋วฉันตามไป”
เอ๋ ทำไมล่ะ อย่าบอกนะว่าจะหนีกลับบ้านก่อน แล้วทิ้งให้ฉันตกรถนะเฟ้ย
“จะไปไหนอ่ะ แล้วฉันต้องรอนานมั้ยเนี่ย”
มันก็ส่ายหน้า แล้วก็เดินจากไป ปล่อยให้ฉันยืนเคว้งอีกแล้ว อะไรกันเนี่ย ทำไมต้องมาทิ้งช้านไปกันหมดด้วยอ้า ใจร้ายที่ซู้ดดดด
ฉันเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อย ๆ จนมาถึงชมรมบาสจนได้ ไม่มีใครอยู่ในห้องเลย สงสัยจะไปซ้อมบาสกันหมดล่ะมั้ง ได้ข่าวจากเพื่อนในห้องมาว่า จะมีการแข่งขันบาสระหว่างโรงเรียนต่าง ๆ เพื่อไปแข่งขันต่อระดับจังหวัดด้วย มิน่าล่ะ เลยต้องฟิตซ้อมกันใหญ่
“เมื่อไหร่จะมาว้า รอนานแล้วนะ หิวก็หิว”
ฉันมานั่งรอมันตั้งนานแล้ว หรือว่าหนีกลับบ้านไปแล้วเนี่ย ตายห่ะ แล้วฉันจะกลับยังไงล่ะ ว่าแล้วฉันก็เด้งตัวขึ้น เตรียมเดินกลับทันที แต่ทว่า….
“จะไปไหน นั่งลงกลับที่เลย” อึ๋ย มาตอนไหนวะเนี่ย แล้วนั่นอะไรน่ะ เอ้ะ
“ถืออะไรมาน่ะ อืม กลิ่นหอมจัง ของกินหรอ”
“อืม ข้าวเหนียวไก่ย่าง เอ้า กินซะ จะได้เลิกท้องร้องซะที เสียงดังหนวกหู”
ชิ จะว่าอะไรก็เชิญ แต่ตอนนี้ขอโซ้ยก่อนล่ะน้า ว่าแล้วก็คว้าถุงไก่ย่างมันมาซะเลย อิอิ
“เอ้า ค่อย ๆ กินก็ได้ มูมมามจังนะแก อดอยากมาจากไหนเนี่ย” ฮึ่ม รอกินหมดก่อนเถอะ แกตายแน่
“กินเสร็จแล้ว ก็ตามมาข้างนอกด้วยล่ะ จะได้ไปซ้อมบาสด้วยกัน”
อึก สำลักไก่เลยค่ะชั้น เมื่อกี้มันว่าอะไรนะ ซ้อมอะไรแว่ว ๆ
“ว่าไงนะ ซ้อมอะไร” ฉันถามมันอีกที แต่มันก็ไม่ยอมตอบ กลับเดินหนีออกไปซะงั้น ๆ ไอ้นี่ มันกวนประสาทจริง ๆ
พอฉันกินเสร็จแล้ว ก็ดื่มน้ำที่มันซื้อติดมาด้วยไปหลายอึกอยู่ จากนั้นก็ลุกไปยังสนามบาส ที่พวกนักบาสซ้อมกันอยู่ มีประมาณ 5 คนได้มั้ง เอ พี่เหน่งอยู่มั้ยนะ อ้ะ นั่นไง แหม ยังหล่อ เท่เหมือนเดิม หุหุ
“เน่ ขอบใจนะ ที่ซื้อของกินมาให้น่ะ”
มันหันมาแล้วบอกว่า “ใครให้กินฟรี จ่ายตังค์มาด้วย”
ง่า อะไรกานเนี่ย ใจร้ายที่สุด ทำงี้กะสาวน้อยอย่างเราได้ไงอ้ะ -*-
“ล้อเล่นน่า อย่าทำหน้าซังกะตายอย่างนั้นดิ ฉันเลี้ยงแกเอง” เฮ้อ ค่อยยังชั่ว (จริง ๆ งกค่ะ)
“ขอบใจ แล้วไม่ลงไปซ้อมล่ะ”
“ซ้อมด้วยกันดิ” มันชวนฉัน
“เหอะ ไม่เอา ยังอิ่มอยู่เลย เด๋วท้องแตกตายพอดี”
มันก็หัวเราะ แล้วก็วิ่งลงไปที่สนาม รวมกลุ่มกับคนอื่น ฉันเห็นพวกนั้นทำท่าจะแบ่งกลุ่มเล่นเป็นทีมกัน ข้างละ 3 คน งานนี้ ได้ดูของดีก่อนใครแล้ว อิอิ
พอแบ่งกลุ่มเรียบร้อย ก็เริ่มแข่งกัน โดยที่พี่เหน่งอยู่คนละทีมกับอาร์ท แหงล่ะถ้าจะถามว่าฉันจะเชียร์ใคร แน่นอนอยู่แล้ว ก็ต้องเป็น พี่เหน่งน่ะสิ คิคิ ก็คนมันหล่ออ่ะ ช่วยไม่ด้าย
การแข่งบาสดำเนินไปโดยที่ทีมพี่เหน่ง เค้านำไปก่อนหลายลูกอยู่เหมือนกัน อาร์ทเอ๋ย สู้ ๆ เค้านะยะ ไม่งั้น อายฉันแย่ อิอิ โอ้ะ ไม่น่าเชื่อ ไอ้อาร์ท มันได้ลูกแล้ว แถมยังจะเลี้ยงลูกเข้าไปชู้ตด้วย หวา ลุ้นจังเลยฉัน อ้ะ ชู้ตแล้ว ไม่น่าเชื่อ ลงด้วยล่ะ ว้าว เก่งจังเลยแฮะ ตะกี้ท่าสวยมาก ดูเท่จัง มันหันมามองทางฉัน แล้วก็ยักคิ้วให้ แหวะ เท่ตายแหละ พี่เหน่งเท่กว่าเยอะเลยแก
พวกนั้นแข่งกันสักพักก็เลิกแข่ง ปรากฎว่า ทีมพี่ชนะขาดลอย ต้องขยันซ้อมหน่อยล่ะนะแก พอพวกพี่เดินขึ้นมาดื่มน้ำกัน มีรึที่ผจก.ชมรมอย่างฉันจะทำหน้าที่ขาดตกบกพร่อง ไม่มีทางเสียล่ะ
“พี่ขา เหนื่อยมั้ยคะ น้ำค่ะ” ฉันรีบบริการน้ำด่วนทันที จากใจของจืดเลยนะเนี่ย
“เด๋วหนูซับเหงื่อให้นะคะ” อย่างงั้นอย่างงี้ เค้าข่ายกระแดะเกินไปแล้วค่ะฉัน
“แหม เอาอกเอาใจหัวหน้าคนเดียวเลยนะ ทีพวกฉันล่ะก็เมินเชียว”
ไอ้อาร์ท มันจะแขวะทำเพื่อ.... สงสัยจะอิจฉาล่ะเส่ะ กรูรู้นะ
“ทำเองสิยะ ไม่เห็นเหรอ มือไม่ว่าง” แหม ก็นวดให้พี่เค้าอยู่อ่ะ ต้องเข้าใจ
“เชอะ บริการตัวเองก็ได้วะ เดี๋ยวจะใช้ซักผ้าซะให้เข็ด”
“พี่จืดคร้าบ ขอน้ำผมหน่อยเด่ะ” อ่า ไอ้รุ่นน้อง ม.3 ช่างกล้ามาใช้ฉันนะยะ
“เอานี่ แล้วต้องให้นวดด้วยมั้ยคะ”
“เหอ ๆ ไม่ต้องก็ได้พี่ กลัวไหล่ผมหักซะก่อน ดูหน้าพี่ดิ ยังกะยักษ์แน่ะ” เด็กปากเสีย มาแนวเดียวกะไอ้อาร์ทเลยนะเมิง
“ย่ะ พี่เหน่งขา เด๋วจืดต้องกลับบ้านแล้วนะ รถมันจะหมดเที่ยวแล้วอ่ะ เอ่อ พรุ่งนี้ จืดไม่มานะ มีนัดกับเพื่อนค่ะ”
ฉันไม่ยอมพลาดนัดเป็นครั้งที่สองแล้วโว้ย เป็นไงเป็นกัน
“ครับ ๆ ไม่เป็นไร วันนี้น้องจืดกลับบ้านได้แล้วล่ะ อ้อ กลับพร้อมกับอาร์ทใช่รึปล่าว”
ไม่กลับกับมัน แล้วจะให้กลับกับใครล่ะคะ แล้วมันหายไปไหนแล้วเนี่ย กรูยิ่งกลัวกลับคนเดียวอยู่
“อาร์ทไปไหนแล้วอ่ะพี่ เด๋วจืดไปตามก่อนนะ ลาเลยละกัน หวัดดีค่ะ”
พอไหว้พี่เรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกไปตามหามัน หายไปไหนหว่า สงสัยจะไปเก็บของในห้องชมรม
“อ้ะ อาร์ท....”
ฉันกำลังจะเรียกมันอยู่พอดี ตอนเดินไปถึงหน้าประตู แต่ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น….ฉันรีบหลบอยู่ข้าง ๆ ประตูนั่นแหละ
ในห้องมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ ส่วนอาร์ทยืนอยู่ข้าง ๆ คอยลูบผมให้ผู้หญิงคนนั้น ฉันทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนดูอยู่อย่างนั้น อา ทำไมนะ ฉันถึงรู้สึกเจ็บแปลบที่อกตัวเอง แล้วทำไมฉันต้องมายืนดูอยู่ด้วยล่ะ นั่นมันเรื่องของเค้าสองคนนะ
ฉันตัดสินใจเดินออกจากตึกกีฬาโดยที่ไม่ได้บอกนายอาร์ทก่อน แล้วตัวเองก็ไปรอขึ้นรถประจำทางคนเดียว เวลา 5 โมงเย็นกว่า ๆ แล้ว ผู้หญิงคนนั้นดูคุ้น ๆ แฮะ อ้อ ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง ที่ไอ้อาร์ทเคยคบด้วย ก่อนที่จะรู้ว่า หล่อนมีแฟนอยู่แล้ว ฮึ่ย แล้วฉันจะไปคิดถึงมันทำไมนะ พอกันที ความรู้สึกบ้า ๆ นี่ :เฮ้อ:
*********************************************
-
สงสัยจะชอบอาทเข้าแล้วละมั้ง
ถึงได้แปลบในอกอย่างนั้น :impress:
-
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
เพื่อนสาวทำไมเข้าโหมดเศร้าละคะ
ต๊ายย เพื่อนสาวเจ็บแปลบเหมือนเพื่อนสาวเลยค่ะ (งงมั้ยคะ??? เพื่อนสาวบานเบอะเลยค่ะ)
มาต่อเร็วๆนะคะ ใจจะขาดแล้ววววววววววววววววววว
ปล. แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยซ์ โหวงๆในใจคะ เข้าใจความรู้สึกเพื่อนสาวเลยค่ะ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:o12: เพื่อนสาวคะ เว่อรืเชียวค่ะนั่น ยังไม่ถึงขนาดน้านหรอกน่า เด๋วก็หวานแล้ว เชื่อดิ o3
ไปละ มาแอ่วเน้อเจ้า
ป.ล.เจ้านางน้อย อ้อยเอี้ยง เมื่อไหร่จะอัพคะ :impress: พลีสสสส
-
แหมก็อาร์ทหล่อนี่เนอะ คิกก เป็นใครๆก็หลง :impress2:
-
:like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6: :like6:
จริงหรือคะ??? หวานจริงอ่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงง.....(เบื่อตัวเอง แรดขึ้นทุกวัน เฮ้อ... :laugh: :laugh: :laugh:)
เข้ามารอนะคะ ถ้าไม่มาต่อไวๆ จะ....... o3 o3 o3 o3 o3
ปล. ปูเสื่อ แกะถั่วต้ม จิบไวน์ขาว กรี๊ดดดดด ชอบจังเลยคะ มุขนี้ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
อ๊ากสสสสสสสสสส มันมันมัน
ชอบจริงๆแนว กัดกัน แต่แอบรักกันแบบนี้
อย่าบอกนะว่าไม่รัก แล้วทนมองภาพบาดตาไม่ได้
ขัดจายๆๆๆ จะเป็นไงต่อนี่
o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
เหอๆ :o9:
จืด.ชอบ.อาร์ท..เข้าแล้วดิเนี่ย... :laugh3:
-
แง้ว.... แย่งกันกะชะนี มันส์ พะยะค่ะ
เอ๊ย.... เพคะ
-
:haun5: :haun5: ถ้าลองใจเสียวแปร๊บเมื่อเห็นอาร์ตนั่งกะกิ๊กเก่า ก็น่าจะคิดได้นะครับคุณจืด ว่าชอบอาร์ตแล้วอะยัง o16 o16
-
อา..... จืดแอบชอบอาร์ทซะแล้วว :sad4:
อยากให้มีฉากอาร์ทตามง้อจืดจังเลย ง้อๆ ตบจูบๆ ง้อๆ ตบจูบๆ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย(ตรูบ้าไปแระ55) :laugh:
รออ่านต่อจ้า :impress:
-
:serius2: ม่ายยยยยจริง เค้าไม่ด้ายชอบมานนะ ม่ายยยยยยยย o9
ตอนที่ 24
สรุปว่าเย็นวันนั้นฉันแอบหลบมันขึ้นรถ โดยไม่ให้มันเห็น ฉันนี่มันเป็นบ้าอะไรอยู่นะ จะต้องหลบมันทำไม ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลยนี่ มันไม่รู้สักหน่อยว่า ฉันน่ะมองเห็นว่ามันทำอะไรอยู่กับใคร แต่ว่าฉันมันพวกขี้ขลาดอ่ะ กลัวไปหมดแหละ พอกลับถึงบ้านแล้วก็อาบน้ำ กินข้าว จากนั้นก็เข้านอน แต่กว่าจะนอนหลับได้ ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เฮ่อ ฉันนี่ เป็นเอามาก ไม่เข้าใจตัวเองจริง ๆ
“วันนี้ทำไมมาสายจังหล่ะ จืด” นังต้อมเดินเข้ามาถามฉัน ตอนนี้เราเริ่มสนิทกันแล้วล่ะ
“ก็นอนดึกน่ะสิ เกือบมาไม่ทันแน่ะ”
ฉันตอบมันแล้วก็กวาดสายตาไปรอบๆห้อง แล้วก็พบกับสายตาของไอ้อาร์ทมองมาอยู่แล้ว อ้ะ มันลุกมาหาฉันแล้วอ่ะ ทำไงดีเนี่ย
“เมื่อวานทำไมต้องหลบด้วย นึกว่าฉันไม่เห็นรึไง ทำไมไม่รอกลับพร้อมฉันฮะ”
เฮอะ แล้วทำไมจะต้องมาตะคอกฉันด้วย ใครจะกล้ากลับพร้อมแกล่ะ กลัวแกจับพิรุธฉันได้น่ะสิ
“อ่า ฉันโมโหแกน่ะ เลยไม่อยากคุยด้วยก็เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากหรอกน่า คิดมากไปได้”
เหอ ๆ เหตุผลบ๊อง ๆ พูดไปได้ไงเรา มันก็ยังทำหน้าสงสัยอยู่ดี คงจะจับอะไรได้แล้วล่ะมั้ง
“เห็นเหรอ เมื่อวานนี้น่ะ” เฮ่อ ฉันอุตส่าห์ทำท่าปกติแล้วนะ มันยังจับได้อีก
“อืม เห็นแล้ว” ฉันตอบตามจริง จะโกหกไปทำไมล่ะ ไม่เกี่ยวกับฉันอยู่แล้วนี่นา
“ออกไปคุยข้างนอกกับฉันหน่อย”
คงไม่อยากจะให้ใครได้ยินสินะ ฉันเดินตามมันออกไปข้างนอก คาบนี้ครูไม่เข้าสอน ก็เลยโชคดีไป
“อยากรู้มั้ยว่า ออยเค้ามาทำไม”
ออย ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ มาบอกฉันทำไม ไม่เห็นอยากจะรู้เลย
“แล้วแต่แก ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนี่”
“เค้าทะเลาะกับแฟนมา เลยมาหาฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไง ทำได้แค่ปลอบใจเท่านั้น”
มันพูดแล้ว ก็มองหน้าฉัน อย่าตีหน้าเศร้าเลย มันไม่เหมาะกับแกหรอก
“ถามจริง ๆ นะ ยังชอบเค้าอยู่รึปล่าว” ฉันนี่ ถามอะไรออกไปวะเนี่ย บ้าจัง
“อืม ก็ยังมีบ้าง แต่ก็นะ เค้ามีแฟนแล้วนี่ ฉันจะไปทำอะไรได้” อืม แสดงว่ายังชอบอยู่สินะ
“ถ้าเค้าเลิกกับแฟนล่ะ แกจะไปเป็นแฟนกับเค้ามั้ย”
ฉันถามอะไรบ้า ๆ อีกแล้ว จะไปยุ่งเรื่องของมันทำไมกันล่ะเนี่ย
“ยังไม่รู้เลย แล้วอยากให้ฉันเป็นแฟนกับเค้ามั้ยล่ะ”
“เฮ้ย ทำไมมาถามฉันล่ะ ไม่เกี่ยวกันเลย” มันก็ยังจ้องตาคาดคั้นเอาอยู่ได้
“ทำไมจะไม่เกี่ยวกันล่ะ” เฮ่อ ใช่สินะ ก็ฉันเป็นเพื่อนแกนี่ ตอบก็ได้
“ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าแกคิดอะไรอยู่ แต่แกอยากจะทำอะไรก็เชิญทำตามใจแกแล้วกัน ฉันเป็นแค่เพื่อน ให้คำแนะนำได้แค่นี้แหละ”
แล้วฉันก็เดินจากมันมา พอเข้าห้องแล้ว อินังต้อมก็รีบวิ่งเข้ามาแจ๋ทันที
“นี่มันยังไงกันแน่เนี่ย แกกับไอ้อาร์ทมีอะไรกันรึปล่าว”
“มีบ้าอะไรล่ะ แค่มีเรื่องนิดหน่อย ไปนั่งที่แกได้แล้ว ฉันจะทำการบ้าน”
ฉันรีบไล่มันกลับที่ตัวเองไป เพราะไม่อยากตอบคำถามอะไรทั้งนั้นแหละ แล้วตัวเองก็หยิบสมุดการบ้านขึ้นมาทำแก้คิดมาก (ฉันว่ายิ่งคิดหนักกว่าเดิมนะ)
อาร์ทมันเดินตามหลังเข้ามา แล้วก็เอามือนั่งกุมขมับทั้งสองข้าง ท่าทางคงจะเครียดมาก เห็นแล้วรู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ อยากให้มันเป็นเหมือนเดิมมากกว่า วู้ว นี่ฉันจะไปห่วงมันทำไมกันนะ ไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ นี่ เมื่อไหร่มันจะหายไปซะที
“จืด ทำการบ้านอยู่เหรอ เรานั่งด้วยได้มั้ย”
วินนั่นเอง ที่มาทักฉัน หลังจากที่นังต้อมเดินกลับไปนั่งที่ตัวเองแล้ว
“ได้สิ นั่งก่อน” พอวินนั่งลงแล้ว ฉันก็ไม่ลืมที่จะทวงเรื่องนัดหรอกนะ
“เย็นนี้ อย่าลืมนะ ไม่งั้นไม่ยอมด้วย” วินก็ยิ้มให้ แล้วก็พยักหน้ารับ (หายเครียดฉับพลัน)
“ทำการบ้านอยู่เหรอ ขยันจังเลยนะเรา” อิ ป่าวทำหรอก เอาขึ้นมาวางเฉย ๆ
“เอ่อ วันเสาร์นี้ วินว่างป่ะ” ฉันคิดแผนเด็ดออกแล้วล่ะสิ หึหึ
“วันเสาร์เหรอ ว่างสิ ว่าแต่จะชวนไปไหนรึปล่าว”
รู้ดีอีกแล้วนะจ้ะวิน แต่จ้างให้ก็คงไม่มีทางรู้แผนของฉันหรอก หุหุ
“เอาน่า ว่างชัวร์นะ แล้วเราจะบอกอีกทีละกัน” ของอย่างนี้ อย่าใจร้อน ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงาม
ช่วงที่นั่งคุยกับวินนะ นังต้อมนั่งจ้องตาเขียวปั๊ดมาทางฉันตลอดเลยล่ะ อินี่ สงสัยจะเข้าใจฉันผิดแล้วล่ะมั้ง ฉันน่ะ กำลังช่วยหล่อนอยู่นะยะ ส่วนทางด้านไอ้อาร์ทก็ใช่ย่อย นั่งมองตั้งแต่ต้นจนจบ เอ้า พวกนี้นี่ คิดอะไรไม่เข้าท่าแน่ ๆ เลย พอเลิกวิชานี้แล้ว ฉันก็รีบดึงนังต้อมให้ไปกินข้าวเที่ยงด้วย แน่ล่ะ มีเรื่องต้องสะสางกันซะหน่อย
“เฮ้ย ลากเบา ๆ หน่อยสิ จะรีบไปไหน”
“เถอะน่า ก็ฉันหิวนี่ รีบไปจองโต๊ะก่อนเลย เด๋วมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”
เออ พอพูดว่ามีเรื่องจะเล่าเท่านั้นแหละ มันก็รีบวิ่งนำหน้าฉันไปเลยค่ะ สงสัยอยากจะรู้จัด
“เอ้า มานั่งสิ มีเรื่องอะไรจะพูดล่ะ” ต๊ายมันเร็วมากจริง ๆ อินี่
“สั่งข้าวกินก่อนได้มั้ย ฉันหิว”
มันทำหน้างอ แล้วก็บอกให้ฉันไปซื้อมาก่อน แล้วมันจะจองที่ไว้ เด๋วโดนแย่งที่ ก็ดีเหมือนกัน
ฉันเดินไปซื้อข้าวเสร็จแล้ว ก็มานั่งที่ที่มันรออยู่ มันก็ลุกไปซื้อของมันเอง เสร็จแล้วเราก็มานั่งเม้าท์กันต่อ....
“นี่ ๆ วันเสาร์แกว่างมั้ยยะ” ฉันเริ่มเปิดฉากสนทนาก่อน
“ก็ว่างนะ ทำไมเหรอ” ดีมาก นังต้อม ทุกอย่างจะเป็นตามแผนที่ฉันวางไว้
“วันนั้น ฉันจะชวนวินไปดูหนังด้วยกัน แน่นอน งานนี้ฉันทำเพื่อหล่อนโดยตรงเลยนะ”
“อั้ยย เอ้ย ขอบใจนะ ที่ช่วยฉันน่ะ บุญคุณนี้ไม่ลืมเด็ดขาด เอาเป็นว่าอยากกินอะไร ก็บอกมาได้เลย”
น่านแหละ เข้าทางฉันเลยล่ะ เรื่องของกินน่ะ (เหมือนเคย) คราวนี้ฉันอยากกินพิซซ่าอ่ะ หุหุ
“เอาเป็นว่า วันเสาร์นี้ เจอกันที่หน้าโรงเรียนเรานะ 8โมงเช้า โอเค้”
ฉันสรุปให้เลย เพราะตอนนี้ฉันชักอยากไปห้องน้ำแล้วล่ะ หลังจากที่เรานั่งกินข้าวจนอิ่มแล้ว
“เอ่อ ๆ จืด คือว่า” อ้าว เป็นอะไรไปน่ะ ทำหน้ายังกะเห็นผีงั้นแหละ
“เป็นอะไรไปอีกล่ะแก ทำไมทำหน้ายังกับ...”
เห็นอะไรของมันนะ พอฉันหันกลับไปข้างหลัง ก็ต้องตกใจอ่ะสิ ก็จะใครซะอีกล่ะ ไอ้อาร์ทนั่นเอง มันมาตอนไหนเนี่ย แล้ว ๆ เรื่องที่นัดกันไว้ล่ะ ไม่ได้ยินหมดแล้วเหรอ เวรกรรมล่ะฉัน
“ไม่คิดจะชวนกันบ้างเลยนะแก ที่ฉันยังชวนแกไปที่บ้านฉันเลย”
“เอ๋ จืดไปบ้านอาร์ทมาแล้วเหรอเนี่ย”
ตายล่ะ นังต้อมมันได้ยินหมดแล้ว ทำไงดีเนี่ย มันต้องไปพูดให้คนในห้องฟังแน่เลย ฉันรีบหันไปหานังต้อมก่อน
“ต้อม แกห้ามไปพูดให้ใครฟัง ไม่งั้น ชั้นไม่ช่วยแกแน่” ฉันขู่มันก่อนล่ะ มันน่าจะได้ผลล่ะนะ
“ก็ได้ ๆ ไม่พูดหรอกน่า ไว้ใจเหอะ” แล้วมันก็หันไปหาอาร์ท ยิ้มแปลก ๆ
“อาร์ทก็ไปด้วยกันสิ วันเสาร์นี้ 8 โมงเช้าเจอกันที่หน้าโรงเรียน ตกลงนะ งั้นฉันขึ้นห้องก่อนล่ะ”
:oเฮ้ย แกจะรีบไปไหนเนี่ย ฉันไม่อยากอยู่กับมันสองคนนะ อย่าเพิ่งไปสิ นังต้อม
*****************************************
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
เพื่อนสาว จะหลอกฟัน ปู้จาย......
-
เออ! ขำจริงๆ
หนุกวะ เอาไปหนึ่งบวก
-
:laugh:
ฮ่า ฮ่า หนุกอ่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งหนุก
o13
-
อุ้ยจัดการรวบหัวรวบ... อาร์ทเลย
-
จะปฎิเสธไปใย
ไม่รักแต่ถามซะอย่างกะซักพยาน
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
อยากบอกสั้นๆว่ามาต่อด่วน :serius2: :serius2: :serius2: :angry2: :angry2: :angry2:
ปล. จิบไวน์ แกะถั่วต้ม อมลูกอมกลั้วน้ำไวน์หอมหวานในปาก...กรี๊ด ชอบอีกแล้วมุขนี้ :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
ถั่วต้มกับ ไวน์....
เอ่อ... เพื่อนสาวจ๊ะ.... ระวังตดแหลกนะคร้า....
(ตดมีเนื้อนี่สิ น่ากลัว)
-
o11 ยัยเจ๊สองคะ อย่ามัวแต่ขำสิ อัพของตัวเองรึยัง รออ่านอยู่ค่ะ :impress:
เอาตอนต่อไปก็อุอุ :teach:อ่านเองละกัน
ตอนที่ 25
แล้วมันก็เดินมานั่งลงตรงหน้าฉัน แถมยังทำหน้าตาประมาณว่า แกอย่ามาปิดบังฉันนะ
“ไปกับต้อมสองคนเหรอ” เอ๋ แสดงว่ามาตอนหลังล่ะสินะ เลยไม่ได้ยินตอนแรก
“อ้อ ช่าย ไปกันแค่สองคน แกคงไม่อยากไปกับเราหรอกใช่มั้ย”
“อืม ใครบอกไม่อยากไป กำลังว่างพอดีเลย” ง่า…
“จะไปทำไม หนังไม่สนุกหรอก อย่าไปเลย น่าเบื่อจะตาย”
“ฮื้อ แล้วแกจะไปดูทำไม อย่ามาโกหกหน่อยเลยน่า”
ดูมัน ตื้อจริง ๆ เลย แล้วจะทำไงดีล่ะ ทีนี้ ถ้ามันรู้เรื่องวินล่ะก็ อาจจะไม่อยากไปก็ได้ ต้องลองเสี่ยงดู
“เอ แต่ฉันชวนวินเค้าไปด้วยนะ แกจะไป... เป็น ก ข ค เหรอ” อิอิ มันทำหน้าเอ๋อใหญ่เลยอ่ะ ตลกง่ะ
“ก ข ค อะไรฟะ ไม่เห็นจะเข้าใจ แล้วไอ้วินมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย”
“อ้าว ก็คนเค้าสนิทกัน จะชวนไปเที่ยวด้วยมันผิดตรงไหน” ฉันก็วีนมันเลยสิจ้ะ ทำไมวินจะไม่เกี่ยว
คือว่าฉันก็ไม่ได้โง่นะ ว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่คนเราก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้างสิ เอะอะก็จะลากไปไหนมาไหนด้วยเนี่ย มันก็หลายทีแล้วนะ ที่ไม่ได้เล่าให้ฟังน่ะ คือ ถ้ารักกันชอบกันมันก็โอเค แต่ประมาณว่า นี่อะไร เพื่อนก็เพื่อนกัน อย่ามากมาย บางทีมันก็รำคาญนะ (ว่าจริงมั้ย)
“เออ ๆ วันเสาร์จะออกจากบ้าน ก็โทรมาบอกก่อนละกัน ไป ขึ้นห้องเรียนได้แล้ว”
“ยุ่งจริง วิชาอะไรล่ะ จำไม่ได้แล้ว”
เหอ ๆ เป็นอัลไซเมอร์ค่ะ ชอบลืมบ่อย ๆ ว่าเรียนวิชาอะไรต่อ แถมตารางสอน ก็ไม่ค่อยจะพกติดตัวซะด้วยสิ
“โห สมองเสื่อมรึปล่าววะเนี่ย” อ้ะ ไอ้นี่ รู้ดีอีกละ
“เออ มีปัญหาอะไรมะ วิชาอะไร บอกมาสิแก อย่าเรื่องมาก”
มันก็บอกมา สงสัยคงขี้เกียจเถียงกะฉันละ ก็แหม มีใครเถียงชนะกะเทยบ้างมั้ยล่ะ
///////////////////////////////////
เราสองคนเดินไปอาคารเรียนที่สาม วิชาที่สบายที่สุด แต่ก็หินเหมือนกัน อ้ะ ๆ ก็วิชา ภาษาอังกฤษไง ฉันล่ะชอบห้องเรียนมาก ๆ เลย แอร์เย็นฉ่ำ น่าหลับนอน เอ้ย นอนหลับมาก ๆ อิอิ
“มานั่งนี่” นั่นไงล่ะ บอกไม่แล้วไม่เชื่อ มันต้องมากมายกะฉัน เห็นฉันเป็นอะไรคะ จะไปนั่งกะอิต้อมไม่ได้รึไงเนี่ย
“ไม่นั่งได้มั้ย จะไปนั่งกะเพื่อนฉัน”
ฉันบุ้ยปากไปทางนังต้อม มันก็มองด้วยหางตา แล้วก็ส่ายหน้า อะ ไอ้.... เอ้ย แมร่งกวนส้นทีนมากเลย อยากจะตะโกนด่ามันว่า เสือกอะไรกะกรูนักหนา ไอ้เวร แต่ก็ทำได้แค่... ลงไปนั่งกะมัน ตามระเบียบ
“เป็นบ้าอะไร นั่งแค่นี้มันจะตายนักรึไง”
“ปล่าว จะเรียนแล้ว ไม่ต้องมาชวนพูดเลย”
แล้วฉันก็ฟังทิชเชอร์บรรยาย แอ๊บตั้งใจเรียนดีกว่า ไม่อยากเสวนากับมัน
“เหอะ ขยันเป็นเหมือนกันแฮะ นึกว่าจะขี้เกียจตลอดชาติ” นั่น กัดกรูอีกแล้ว อิจืด อดทนไว้ ๆ งืมๆ
“....” เงียบไปแล้ว สงสัยคงเซ็งอ้ะดิ ที่ฉันไม่เถียงมัน ต้องเอาความสงบเข้าสยบ เอาล่ะ งีบดีกว่า
“โอ้ย ทำไรเนี่ย”
อะไรก็ไม่รู้ หนัก ๆ ประทะตรงหัวของฉันเต็ม ๆ ไม่ถือสาแต่ว่ารู้สึกนะยะ มันเจ็บนะ ไอ้เชี่ย
“ใครบอกให้นอน เมื่อกี้ยังทำตัวดี ๆอยู่เลย”
เมิงจะเจือกอะไรกะกรูนักหนาคะ นี่มันตัวกรูนะ ไอ้อาร์ท
“เออ ไม่นอนก็ได้ คราวหน้าอย่ามานั่งกะฉันอีกนะ” แล้วฉันก็ถ่างตาฟังครูสอนต่อ เจ็บอ่ะ
“หึหึ” ขำตายล่ะ
หัวเราะไปเหอะ สนุกนักนะมรึง ได้แกล้งกะเทย (น่ารัก ๆ) อย่างฉันอ่ะ (ตรงไหนที่น่ารักเหรอ)
ในที่สุดก็เลิกเรียนแล้ว เย้ จะได้ไปกินไอติมกะวินแหละ ดีใจจัง ลาภปากค่ะ งานนี้ ฉันกะวิน ก็กำลังจะเดินไปที่ร้านไอติมแถว ๆ นั้นอ่ะนะ ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก พอดีว่าเจอกับอิสองสาวดูโอ ก็จะใครซะละ อิเฉากะอีเจี๊ยบอ่ะสิ มันรีบปราดเข้ามาหาเราสองคน รังสีอำมหิตแผ่กระจายเลย อิสองตัวนี่ต้องคิดอะไรเชี่ย ๆ แน่ ๆ เลย
“จะไปไหนกันยะ อิจืด” อิเฉาเริ่มเปิดฟอร์ก่อน
“ไปเดินเล่นมั้ง อินี่” แหมช่างกล้าถามมาได้เนาะ
“จะไปกินไอศกรีมกันน่ะ ไปด้วยกันมั้ย” ไปชวนมันทำไมอ่ะ วิน เด๋วมันแย่งเค้ากินอ้ะ
“อุ้ย ไม่ดีกว่าค่ะ เกรงใจเพื่อนสาวน่ะ” อิเจี้ยบเอาบ้าง แต่สายตาน่ะ ไม่เกรงใจเลยนะมรึง
“ใช่ ไม่อยากไปเป็น ก ข ค น่ะ ปล่อยให้เพื่อนมีความสุขดีกว่า”
โอโห อิดำเอ้ย พูดมาอย่างงี้ ไอ้วินมันคงไม่รู้เลยนะมรึง อิดอกสองตัว กรูละกลุ้มใจ
“วิน เรารีบไปกันเหอะนะ เบื่ออิสองตัวนี้แล้วอ่ะ ป่ะ”
ฉันก็ไม่รีรอที่จะลากตัววินไปทันที ขืนอยู่ต่อ ชีคงไม่เลิกราแน่ ๆ อิจฉาล่ะสิ พวกมรึง อิอิ
“เชอะ ขอให้มีความสุขจนสำลักนะมรึง อิจืด อิเพื่อนเวร” ต๊าย มีการด่าส่งท้ายมาด้วยล่ะคะ เปรี้ยวมั้ยล่ะ เพื่อนฉัน
ในที่สุดก็ฝ่าด่านนางมารร้ายมาจนถึงร้านไอศกรีมได้ซะที พอไปถึงก็สั่งเอาสั่งเอา จนตาวิน งงเต๊กไปเลย
“กินไหวเหรอ จืด เด๋วปวดท้องน้า”
“หมดน่า ถ้วยเล็กอย่างกะอะไร ไม่อิ่มหรอก เราสั่งเผื่อวินด้วยนะ”
แล้วเราสองคนก็นั่งรอสักครู่ ชอคโกแลตซันเดย์ก็มาถึง ฉันก็ หมับ ๆ ๆ อร่อยมาก ๆ เลยค่ะ สบายอกสบายใจจริง ๆ ได้อยู่กับวินเนี่ย
“อ้อ วินวันเสาร์นี้ เราจะชวนไปดูหนังนะ ไปด้วยกันมั้ย” ฉันเริ่มชวนตามแผน
“อื้ม ไปสิ แล้วใครไปบ้างล่ะ เรากะจืดรึปล่าว”
เหอะ ๆ ฝันไปรึปล่าวจ้ะวินจ๋า ว่าแต่ฉันก็อยากไปเหมือนกันนะ อิอิ
“ก็มีต้อมกับอาร์ทน่ะ กลุ่มเรานี่แหละนะ ไปนะวิน” ฉันกลัวมันไม่ไปซะจริง ๆ ต้องออดอ้อน
“ไปสิไป นัดเจอกันที่ไหนล่ะ กี่โมงเหรอ” เอาล่ะจ้ะ แผนการเป็นอันสำเร็จด้วยดี
“8 โมงเช้า หน้าโรงเรียนเรานะ” วินก็พยักหน้ารับ โอเคแล้วนังต้อม ที่เหลือหล่อนก็จัดการเองละกัน
พอกินไอศกรีมจนอิ่มแล้ว ฉันก็ชวนวินกลับบ้านด้วยไม่อยากพลาดรถรับส่ง
“วิน รถจืดใกล้จะออกแล้วอ่ะ เด๋วเรากลับกันเถอะนะ”
“อืม ไปสิ คราวหน้ามาอีกนะ” อ้ะ ๆ จะให้ฉันเลี้ยงตอบแทนล่ะสิยะ ไม่มีทาง อิอิ (ล้อเล่นน่า)
“ได้จ้ะ มาแน่นอน ป่ะ ไปกันเถอะ”
แล้วเราสองคนก็เดินออกมาจากร้าน จากนั้นก็กลับไปยังบ้านของใครของมัน บ้านของวินมก็อยู่ไม่ได้ไกลจากโรงเรียนเลย เป็นคนในเมืองนี่แหละ เดินไปกลับ สบายโคตร ๆ พอเดินมาถึงรถ ก็ล่ำรากัน แล้ววินก็เดินกลับไปทางเส้นที่รถที่ฉันวิ่งผ่านนั่นแหละ พอฉันกำลังจะขึ้นรถ ก็มีใครบางคนมาเรียกซะก่อน ง่า จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ ตาอาร์ทนั่นเอง
“ไปไหนกับไอ้วินมา เนี่ยเหรอที่บอกพี่เค้าว่า มีธุระน่ะ”
โห มาถึงก็ถามงี้เลยเหรอ แล้วหน้าตาของมันน่ะ ไม่ต้องโหดขนาดนั้นก็ได้มั้ง ฉันกลัว
“ก็... ก็ไปทำธุระมาจริง ๆ ไม่ได้โกหกเลยน้า”
“เฮอะ เชื่อตายล่ะ บอกมาซะดี ๆ อย่ามาตอแ-ล”
โห ไอ้นี่ปากมัน... ส่วนฉันก็เดินหนีไปแถว ๆ นั้น อายคนที่รถอ่ะดิ เด๋วเค้าจะหาว่า มากัดกันยังกับหมา (น่าอายจริง ๆ นะ เง้อ)
“ไม่ยุ่งสักเรื่องได้มั้ย ฉันจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของฉัน แกเป็นพ่อฉันเหรอไงฮะ”
น่านแหละ จืด สู้ ๆ อย่าไปยอมมัน (เฮ้ย เข้าข้างตัวเองอีกนะ)
“ใครบอกว่าฉันอยากยุ่งเรื่องของแกล่ะ ก็แค่ที่ชมรมไม่มีคนไปดูแลเท่านั้นเอง พวกฉันเองก็ต้องซ้อมกัน เหนื่อยแทบตาย แต่ผจก.ชมรมกับไประเริงอยู่น่ะ มันใช้ได้ที่ไหนกัน”
อ่ะ อ้ายยยย เอาความจริงมาพูดทำไมยะ ฉันไม่ปลื้มนะ เหอ ๆ ตัวเองผิดเต็ม ๆ
“เออ ๆ พรุ่งนี้ก็ไปอยู่แล้วล่ะน่า ไม่ต้องมาตอกย้ำนักหรอก”
พอยืนคุยกะมันไปสักพัก รถประจำทางก็มาถึง ฉันก็ไล่ให้มันไปขึ้นรถซะ ชิ้ว ๆ กลับไปได้แล้ว
“พรุ่งนี้เจอกัน บาย” มันขึ้นรถไปแล้ว ก็หันมาโบกมือให้ จะโบกทำเพื่ออะไร
และแล้ว วันศุกร์ก็ผ่านไป ไวเหมือนโกหก เรื่องเรียนร.ด.นี่ ปกติดีทุกอย่าง รอวันเข้าค่ายก่อนนะ รับรอง แซ่บอีหลี อิอิ แล้วเจอกันวันเสาร์นี้จ้า จะได้ไปดูหนังแย้วววว
*********************************
o3 ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เขียนเลยตอนเข้าค่าย ได้ไปอ่านเรื่องของต้นข้าวกะทิวไผ่แล้ว ตอนเรียนร.ด.เลยอุบไว้ก่อนละกันนะคะ อิ o17
-
งี้ก็สวีทกันครบคู่เลยสิ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
แผนการณ์จะสำเร็จมั้ยน๊อ
ติดตามตอนต่อไปครับ
ขอบคุณครับ o1
-
o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8
หรือว่า อาจจะเป็นว่า วินกับอาร์ทชอบจืดทั้งสองคน แล้วต้อมโดนทอดทิ้ง โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากให้เป็นอย่างนั้นมากกว่านะเคอะ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ปล. จิบไวน์โดดเดี่ยวดุจหิ่งห้อยน้อยในหอสูง :impress: :impress: :impress: :impress:
-
น่าอิจฉาจิงงเลย
-
วินนี่มาเนียนๆใช้ได้เลยนะหุๆต่างกะอาร์ทที่กระโชกโฮกฮาก :laugh3:
-
รออ่านตอนต่อไป....หุหุ...
-
:haun5: :haun5: เคยได้ยินว่าแม่สื่อแม่ชักมักจะได้เอง มะรู้คุณจืดจะเปนงั้นด้วยอะป่าว อย่างนี้คุณอาร์ทก็หงอยแย่ซะครับ :try2: :try2:
-
o3เรื่องแม่สื่อแม่ชัก มานก็จริงบ้างล่ะนะ :impress:มันก้แล้วแต่โชคชะตาฟ้าลิขิตอ่ะค่ะ
:teach:เราตามไปดูหนังด้วยกันเถอะ รับรองว่ามีเซอร์ไพรซ์แน่นอนอิอิ :o9: :laugh3:โฮะๆๆๆๆๆ
ตอนที่ 26
ณ ศาลารอรถเข้าเมือง สาวน้อยนางหนึ่ง (แน่ใจหรือ) กำลังนั่งรอรถประจำทางอยู่ รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่โผล่มาซะที ก็จะใครซะอีกล่ะ นัดมาได้ 6 โมงเช้า มันบ้ารึปล่าว ไอ้ฉันรึก็มารอรถเที่ยวแรก ยังไม่เห็นมันมาก็ไม่กล้าขึ้น เที่ยวสองมันก็ยังไม่โผล่มา
ฮึ่ม..... นัดมาทำไมพร่อเหรอคะ ให้ตูมานั่งรอตั้งชั่วโมงนึงแล้วเนี่ย เครียดนะว้อย แล้วก็ไม่เห็นจะมาสักที รู้งี้มา 7 โมงซะก็ดี ชิส์ อารมณ์เสียสุด ๆ
หลังจากนั่งรอสักสิบนาที รถเที่ยวนี้ก็โผล่ออกมาจนได้ (เลทสุด ๆ) ฉันลุกขึ้นไปยืนรอ พอรถวิ่งเข้ามาเทียบข้างทางแล้ง นั่นไง ไอ้ตัวแสบ นัดมาได้ 6 โมงเช้า มันน่าด่านัก
พอฉันขึ้นไปบนรถแล้ว ก็นั่งลงข้าง ๆ มัน จากนั้นก็... เอาซะเลย มันก็ตีหน้าเศร้า ๆ ตามฟอร์ม
“ไม่มาซะพรุ่งนี้เลยล่ะยะ”
“ก็..... ตื่นสายอ้ะ โทษทีนะ” ฉันทำหน้ามุ่ย ๆ แล้วก็หาเรื่องกัดต่อ
“โอ้โห วันนี้แต่งตัวหล่อเป็นพิเศษเลยแฮะ จะไปเดินแบบที่ไหนเหรอ”
“เหอะ ก็คนมันหล่ออยู่แล้ว แต่งยังไงก็หล่ออยู่ดี” อี๊ ฉันเบะปากใส่ซะเลย
“เชอะ หลงตัวเองชะมัด”
ฉันบ่นพึมพำไปเรื่อย ช่วงนี้ก็เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว ปลายฝนต้นหนาวพอดี อ้อ ต้นข้าวที่บ้านเริ่มโตแล้วนะ เขียวขจีน่าดูมากเลยล่ะ สดชื่นจริง ๆ
“เมื่อคืนนอนกี่ทุ่มอ่ะ” มันหันมาถามฉัน
“ก็หัวค่ำ ทำไมหรอ จะบอกว่าตัวเองนอนดึกเลยตื่นสายอ่ะดิ” ถูกเผง มันพยักหน้า
“นอนไม่หลับ เพราะว่า...”
อ้าว เพราะว่าอะไร ไม่พูดมาล่ะยะ ชอบหลอกให้เราอยากรู้
“เพราะอะไรล่ะ”
“ไม่บอก” เอ้า ไอ้นี่ กวนบาทาแต่เช้าอีกละ
“เชอะ ไม่ได้อยากจะรู้เลย” ฉันก็เชิดใส่มัน เบื่อพวกชอบอมภูมิจริง ๆ
“แหม ล้อเล่นน่า ไม่อยากรู้แล้วเหรอ บอกให้ก็ได้นะ”
เออนะ ลีลาเหลือเกิน จะบอกก็บอกมาเถอะจ้ะ ฉันรอฟังอยู่
“บอกมาดิ”
มันเข้ามากระซิบข้าง ๆ หูฉัน สงสัยกลัวคนได้ยิน แต่คนที่ได้ยินถึงกับขนลุกซู่น่ะสิ
“อะ... ไอ้... บ้า ทำอะไรของแกเนี่ย”
แหม ก็จะไม่ไห้ด่ามันได้ไงล่ะ มันไม่มีอะไรจะเล่นแล้วรึไงนะ มันทำอะไรน่ะเหรอ มันก็มาเป่าลมใส่หูชั้นเบา ๆ น่ะสิ แล้วคิดดูว่าอากาศเย็น ๆ มันจะสยิวแค่ไหน โฮ่ มันน่าโมโหจริง ๆ นะเนี่ย ว่าแล้วฉันก็ทุบซะเลย เอาให้เจ็บ…
“โอ้ย ทุบฉันทำไมอ้ะ เจ็บนะ”
“แล้วเมื่อกี้ทำบ้าอะไรล่ะ เอาไปอีกหมัดเลยแก” มันก็หลบสิ จะยอมโดนทุบฟรีเหรอ ร้ายจริง ๆ
“พอแล้ว ๆ ขอโทษน่า ล้อเล่นเอง น่านะ” ล้อเล่นของมันน่ะ ฉันสยิวนะยะ
แล้วรถประจำทางก็มาถึงหน้าโรงเรียนพอดิบพอดีเลย 7 โมงครึ่ง ตายล่ะ รีบมากันเร็วไป รึปล่าวเนี่ย แล้วต้องนั่งรอพวกนั้นกันอีกเหรอ เซ็งแย่เลย แต่พอดี ตาอาร์ทถามขึ้นมาซะก่อน
“กินข้าวมารึยังจืด”
เออ ตายล่ะ ลืมไปเลยอ่ะ ยังไม่ได้กินมาด้วย ก็เล่นตื่นซะไก่โห่ขนาดนั้น จะเอาเวลาที่ไหนไปกินล่ะ
“ยังเลยอ่ะดิ ก็เพราะแกน่ะแหละ”
“เอ้า ขอโทษแล้วไง งั้น เด๋วฉันเลี้ยงข้าวละกัน”
“จริงอ่ะ คิดจะเอาของกินมาล่อฉันล่ะสิแก”
“โห เลี้ยงจริงสิ ฉันอยากเลี้ยงไถ่โทษบ้าง ไม่ได้รึไง” เอ้า ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไปก็ไปดิ
“แล้วจะไปกินร้านไหนล่ะ พาไปดิ”
เออ ไอ้อาร์ทนี่ มันก็ดีเหมือนกัน เลือกแมร่งร้านแพง ๆ แกล้งมันซะเลยดีมั้ยนะ อิอิ
“เฮ้ย ๆ อย่าแพงมากนะ รู้นะคิดอะไรอยู่” อ่ะนะ รู้ทันอีกละมัน
“รู้น่า ไม่แพงหรอก ตามมาสิ ยืนเก๊กอยู่ได้ หล่อตายชักล่ะแก” มีแอบบ่นอีก
แล้วฉันก็เดินนำไปร้านที่แสนจะโปรดปราน เหอ ๆ ที่ชอบหนีออกมากินข้างนอกบ่อย ๆ นั่นแหละ ฝีมือเจ๊แกอร่อยใช้ได้ทีเดียวเชียวล่ะ ส่วนเมนูโปรดของช้าน ก็คงไม่พ้น ผัดเผ็ดหอยลาย
“ถึงแล้วล่ะ ที่นี่ของอร่อยทั้งนั้นนะแก เอ้อ แล้วแกกินข้าวมารึยังเนี่ย”
“ยังเลย ก็รอมากินพร้อมแกนี่แหละ”
“จ้า ๆ เจ๊ขา สั่งข้าวหน่อยค่า” เรียกว่าสนิทกันแล้วล่ะกับเจ้าของร้านที่นี่
“เอาอะไรล่ะจ้ะ อิหนู”
ดูชีเรียกสิฉันสิคะ เปรี้ยวมั้ยล่ะ อิอิ แต่ดูหน้าไอ้อาร์ทสิ ขำ คิกเชียวนะมรึง เด๋วปั๊ดเหนี่ยวซะเลย
“หัวเราะไรยะ อยากโดนรึไง สั่งซะทีสิ เจ๊ยืนรอนานแล้วนะ”
“โทษที ๆ เอาผัดเผ็ดหมูป่าครับ ป้า” โห เรียกเจ๊แกว่าป้า เจริญล่ะมรึง
“เอ่อ เจ๊จ้ะ ของหนูเหมือนเดิมค่ะ”
เจ๊แกก็พยักหน้ารับรู้ แล้วก็เดินผ่านไอ้อาร์ทแล้วก็มองมันด้วยหางตา หุ สมน้ำหน้า ได้ของน้อยแน่ มรึง อิอิ
“ป้า แกโกรธอะไรฉันรึปล่าววะ”
“ก็จะไม่ให้โกรธได้ไง ไปเรียกเจ๊แกว่าป้าน่ะ เจ๊เค้าไม่ชอบ เรียกใหม่ซะนะ เผื่อจะมีโปรโมชั่นพิเศษให้แกมั่ง หน้าตาดีซะปล่าว”
อ้ะ ตายล่ะ ฉันไปชมมันซะได้ ผิดพลาดอย่างแรง ดูมันดิ หน้าแดงทำไมวะ ชมแค่เนี้ยเนี่ยนะ
“เมื่อกี้ พูดจริงรึปล่าว” ไอ้นี่ ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ ไม่เอาแล้ว ไปห้องน้ำดีกว่า
“นั่งรอนี่นะ ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน”
มันก็อือ ๆ แล้วฉันก็ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำ ไม่รู้วันนี้จะเจอเรื่องอะไรอีกบ้างนะ
พอเดินกลับมาที่โต๊ะ อาหารที่สั่งไว้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว มันกำลังนั่งรอฉันอยู่ ฉันล่ะแปลกอยู่อย่าง ทำไมมันไม่กินก่อนนะ อืม สงสัยจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกะเค้ามั้ง ถ้าเป็นฉันล่ะก็ กินก่อนไปตั้งนานแล้ว ไม่มานั่งรอให้หิวจนไส้ขาดอยู่หรอกย่ะ (ชั่วเชียว)
“ไม่กินก่อนล่ะแก รอทำไมเหรอ”
ฉันนั่งลงแล้วก็ถามมัน มันก็ทำหน้าเบะใส่ ไอ้นี่ วอนและ ๆ
“รอตามมารยาทน่ะ ไม่ใช่คนไม่มีมารยาทนี่นา” เออ ฉันมันคนไร้มารยาทโว้ย
“จ้ะ ๆ พ่อคนมารยาททราม เอ้ย มารยาทงาม กินได้แล้ว” มันก็ชักสีหน้าให้หน่อยนึง
“เอ้า กินช้า ๆ ก็ได้ เด๋วก็ติดคอตายหรอกแก”
ยุ่งอะไรด้วยวะ ก็คนมันหิวนี่นา ดู ๆ ไป มันก็ลูกคุณหนูไม่เบาแฮะ กินเรียบร้อยเชียว แต่งตัวก็ดี แล้วทีเมื่อก่อนล่ะ มรึงเอ้ยเถื่อนเชียว (ตอนแรก สายตามันเห็นอย่างงั้นจริง ๆนะ)
“เฮ้ย มองอะไรนักหนา ไม่เคยเห็นคนกินข้าวรึไง” เหอ ๆ มองไม่ได้รึไงยะ
“ปล๊าว มองว่าแกทำไมดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นตะหาก” ฮ่า ๆ มันหน้าบูดอีกละ
“เออ ด่าได้ด่าไป อย่าให้เอาคืนละกัน” แน่จริง ก็มาเอาเร็ว ๆ สิยะ (เอาคืนนะ ไม่ใช่เอา...)
กว่าจะกินข้าวหมดก็นั่งต่อปากต่อคำกับมันไปซะส่วนใหญ่ เวลาตอนนี้ก็ปาเข้าไปจะ 8 โมงแล้ว ไม่รู้พวกนั้นจะมารึยัง ฉันกับมันก็เลยรีบกินแล้วก็จ่ายเงิน โดยมันเลี้ยงเอง อิอิ จากนั้นก็เดินไปยังที่นัดเอาไว้ ก็เจอสองหนุ่ม เอ้ย ต้องหนุ่มกะสาวสินะ ยืนรออยู่แล้ว คิคิ พอมันเจอเราสองคนก็โบกมือให้ สงสัยวันนี้คงสนุกสนานแหง ๆ
อ้อแล้วภาพยนต์ที่เราจะไปดูกันน่ะนะ อยู่ที่กทม. มันต้องนั่งรถทัวร์ไปที่กรุงเทพกันอีกอ่ะสิ ในเมืองฉันตอนนั้น โรงหนังเฮ้มาก ดูไม่ได้ค่ะ โลวคลาสที่สุด ต้องหนีไปดูที่เมเจอร์ ไม่ก็อีจีวี ส่วนเรื่องที่จะไปดูกันตอนนั้น ก็ไม่พ้นเรื่อง ไททานิคจ้า (นานมากและ) อิอิ ชอบมากกกก
“มาแล้วเหรอจืด อาร์ทก็ด้วย”
นายวินทักฉันก่อนเลยล่ะ สงสัยจะคิดถึงล่ะสิ โดนวางยาก็เงี้ย (ยาอะไรฟะ)
“มานานแล้วจ้า แล้ววินกะต้อมมานานรึยัง”
ฉันทักตอบไป ซึ่งนังต้อมนะ ตอนนี้หน้างี้แดงมากเลย ตื่นเต้นล่ะสิหล่อน แหม แต่แต่งตัวผู้ชายมากเลยนะอินี่ น่าจะดูแบ๊วกว่านี้นิดนึง
“ก็เพิ่งมาเมื่อกี้เอง เรารีบไปขึ้นรถทัวร์กันเถอะ เด๋วจะไม่ทันเวลา”
วินนี่ก็ใจร้อนเหมือนกันนะเนี่ย อยากจะไปดูกับจืดแล้วใช่ม๊า คริ ๆ (หลงตัวเองชิบ....เลย o16)
********************************************
เอาไปตอนแรกก่อน วันหยุดอิฉันจะมาอัพรวดถึงตอนจบของเดทคู่นะคะ :bye2:
-
-*-
ค้างคาค่ะเพื่อนสาว.....
-
ว่าจะเม้นต์ตั้งกะเมื่อคืนแล้ว แต่ว่าชั่วโมงเน็ตมันตัดเสียก่อนอะ แงๆ
งั้นขอเม้นต์วันนี้นะ อาจจะไม่ทันเหตุการณ์ไปบ้างก็ขอโทษด้วยนะ.............................
อืม......ไม่รู้เม้นต์ไปแล้วจะโกรธเปล่า แต่ก็จะลองเสี่ยงเม้นต์ดูนะ ถ้าไม่เหมาะไง คุณน้องคนเขียนแจ้งผ่านโมฯท่านอื่นๆ ให้เข้ามาแก้ไขเม้นต์ของเจ้ได้เลยนะเคอะ
อืมๆๆๆ โครงเรื่องไม่ใหม่อีกแล้วเคอะ ไปคล้ายกะเรื่องของคุณแบะอีกแล้ว เจ้ว่าพยายามฉีกออกไปหน่อยจะดีไหมเคอะ มันคล้ายกรณีของ เอก-แบะ-เอก(จ้อด) มากเลย คือ วิน-จืด-อาร์ท คือมันซ้ำกับงานของคนอื่นนะ
คุณพี่ทราบดีนะเคอะว่าคุณน้องไม่ได้เลียนแบบแน่ๆ แต่คนพี่ว่าด้วยความสามารถของคุณน้องที่สามารถทำให้พี่ติดเรื่องราวของคุณน้องได้เนี้ย คุณพี่ว่าคุณน้องสามารถเขียนได้ดีกว่านี้เคอะ เขียนได้ดีกว่ารักสามเส้าของเด็กมัธยมปลายนะเคอะ เพราะชีวิตของเด็กมัธยมมันมีมากกว่านั้น เรื่องไปศึกษางานเขียนของยัยต๊อบก็ได้นะ รายนั้นเขียนออกมาได้ไม่เลี่ยน น่าอ่านดีเหมือนกันเคอะ เอาเป็นว่าเจ้ขอฝากเรื่องโครงเรื่องด้วยนะเคอะ อยากอ่านโครงเรื่องใหม่ๆ เก๋ๆ จากฝีมือของคุณน้องนะเคอะ
ส่วนการใช่คำพูดบางคำของตัวละครเพื่อสร้าง "อัตลักษณ์" ของความเป็นกระเทย-ตุ๊ดส์-แต๋วของตัวละครอย่าง จืดและผองเพื่อน นั้น เจ้ว่า.....บางทีมันก็เป็นถ้อยคำที่รุนแรงเกินความจำเป็นไปนิดส์หนึ่ง คุณน้องน่าจะลองหากลยุทธ์ในการแสดงความเป็นตุ๊ดส์สาวแตกของ จืดแอนด์เดอะแก้งค์ ใหม่นะเคอะ เอาแบบที่อ่านแล้วไม่สะดุดกับระดับความรุนแรงของคำได้ไหมเคอะ เจ้ว่าคุณน้องทำได้นะ
แล้วตอนล่าสุดเนี้ย ไอ้ความคิดเห็นของผู้เล่าเรื่องเนี้ย มีปรากฏในเนื้อเรื่องมากเกินความจำเป็นนะเคอะเจ้ว่า ยังไงก็ลองไปศึกษาจากเรื่องของคุณรอย ดูนะเคอะ เจ้ว่า คุณรอยทำได้ดีในเรื่องการสอดแทรกความคิดเห็นของตัวผู้เล่าเรื่องลงในเนื้อความของละครได้อย่างเรียบเนียนดี
ส่วนตอนล่าสุดเจอคำผิดด้วยนะ "ปะทะ" เคอะ ไม่ใช่ "ประทะ" ที่คนเหนือเอาคำหน้าไปใช่เป็น "บ่าได้ป๊ะกันเมินแล้วเน้อ" ส่วนคนปักษ์ใต้เอาคำหลังไปใช้ว่า "ไม่ได้ถ่ากันนานแล้วหนา"
ปล. คุณน้องคะ แบบว่าเรื่องของเจ้มันต้องหมักต้องดองนะเคอะ เจ้ก็เขียนตามกำลังสติและปัญญาของเจ้มันก็เลยเป็นแบบนั้น o6
ปลล. เจ้ต้องขอโทษ FC ของน้องจืดด้วย หากเม้นต์อันนี้จะทำให้คนอื่นๆ หมั่นไส้เจ้
-
งานนี้จะหมู่หรือจ่าหวา
จืดไม่คิดอะไร แต่คนอื่นนี่สิ คิดอะไรกันอยู่
:-[
ค่อยๆพัฒนาไปนะครับงานเขียน ยิ่งอ่านมาก รับฟังมาก ก็จะค่อยๆดีขึ้นเอง
o4
-
มาต่อไวๆๆเลยจ้าๆๆ
-
เรื่องไปศึกษางานเขียนของยัยต๊อบก็ได้นะ รายนั้นเขียนออกมาได้ไม่เลี่ยน น่าอ่านดีเหมือนกันเคอะ เอาเป็นว่าเจ้ขอฝากเรื่องโครงเรื่องด้วยนะเคอะ อยากอ่านโครงเรื่องใหม่ๆ เก๋ๆ จากฝีมือของคุณน้องนะเคอะ
เจ้มีแอบมาชมน้องกระต๊อบนอกกระทู้ด้วย
กรี๊ดๆๆๆ ขอบคุงค่าเจ้....
ที่ต๊อบไม่เมนต์ของจืดมากมายก็เพราะยังอ่อนด้อยในประสบการณ์อยู่ หุๆ แต่ว่าแนะนำได้อย่างเดียว
ยิ่งเขียน ก็ยิ่งเก่ง... แล้วพอเขียนๆ ไปก็จะเริ่มหาแนวทางของตัวเองเจอ...
งานเขียนแรกๆ ของกระต๊อบยังได้กลิ่นอาย บรรยากาศของคนอื่นที่เป็ฯแรงบันดาลใจติดมาบ้าง... แต่พอเริ่มไหลลื่น ก็เริ่มมีวิธีการเขียนเป็นของตัวเองมากขึ้น
อย่างเรื่อง ความคิดเห็นของคนเขียน
“เมื่อกี้พูดจริงรึปล่าวจืด” ทอแหลมั้ง ไอ้นี่ ไม่เอาและ ไปห้องน้ำก่อนดีกว่า
บางทีเราอาจจะไม่ใช้ก็เป็นได้ครับ เพราะในเรื่องมีการสอดแทรกความเห็นของคนเขียนเยอะอยู่แล้ว ให้ลองตัดออกเป็นบทสนทนาของคนสองคนสลับกันไปเลยสักสองสามท่อน
หรือบางทีอาจจะหันไปใส่ความสนใจที่บรรยากาศรอบๆ ข้าง แทนก็ได้ เพื่อให้ น้ำหนักของเรื่องมันดูผ่อนคลายลงบ้าง แทนที่การเน้นหนักไปที่ตัวละครเพียงอย่างเดียว
“เมื่อกี้พูดจริงรึปล่าวจืด” ไอ้อาร์ทมันพูดไปหน้าออกแดงเรื่อๆ นิดหน่อย แต่มือที่กระแทกหลอดดูดน้ำแข็งในแก้วแรงๆ เป็นอาการเขินเหมือนๆ กับตอนที่นังเฉาก๊วยมันเขินผัวมันเลย เอ๊ะ... แล้วมันจะเขินใครแถวนี้กันเนี่ย
แนะนำไปมาก็ดันแนะนำสไตล์ของตัวเองไปซะได้ แค่ยกตัวอย่างนะครับ
อยากให้จืดเพื่อนสาวได้พัฒนาฝีมือของตัวเอง ด้วยตัวเองมากกว่าครับ
เพราะจะได้... มีวิธีการเขียนเป็นของตัวเอง... ทีนี้ คนอ่านติดกันงอมแงมแน่ๆ
ปล. ใครก็ได้ กลับไปเมนต์ที่กระทู้ต๊อบบ้างจิ
เอ้อ.... เจ้สองเพคะ หมักดองไว้จนแทบจะเป็นปลาร้าต่วงแถวบ้านต๊อบแล้ว ว่าแต่กลิ่นมันคล้ายๆ กลิ่นตัวต๊อบแฮะ....
ข้อสาม บางคนบอกว่า เรื่องต๊อบตัวเอกบรรยากาศคล้ายการ์ตูนเรื่อง Sex Pistols
แล้วก็หาว่าเราลอกฉากจูบกันในเธคมาจาก.... Queer As Folk แง้ว.... เรื่องนี้ยังไม่ทันได้ดูเลยอ่า..... (บ่นนิดหน่อยค้าบ....)
-
o19จืดต้องขอขอบพระคุณทุกท่านที่ช่วยกรุณาแนะนำให้นะคะ โดยเฉพาะสองสาว เอ้ย สองหนุ่มน่ะจ่ะ
:o11:ก่อนที่จะเขียนเรื่องนี้ออกมา ก็คิดมากเหมือนกัน เพราะมันจะไปครือๆกับของเจ๊แบะเค้า
ตอนนั้นอ่านเรื่องของเจ๊เค้าตลอดเลย ติดมาก แล้วพอดีตัวเองมีประสบการณ์เกี่ยวกับผู้ชายในห้องตามที่เขียนไว้แต่แรกนั่นแหละค่ะ จืดก็เลยคิดว่ามันน่าจะสนุกดี เลยลองหัดเขียนดู พอเขียนไป บางทีมันก็ดูขัดๆใจตัวเองพิกล แต่ก็นะ คนไม่เคยเขียนมาก่อนก็เลยทำได้ดีที่สุดเท่านี้เองค่ะ
:teach:ว่าแต่คุณที่เม้นต์ให้จืดมาชื่อต๊อบกับใครนะ ที่เขียนปางบรรพ์อ่ะ มะรุ้จักชื่อเลย บอกหน่อยนะคะ
มันทำให้เรารู้สึกว่า เรื่องหน้าต้องไม่เหมือนใครละ จะพยายามหาแนวตัวเองให้เจอ แต่มันคงยากอ่ะนะ :o11:
o3 ส่วนเรื่องที่กลุ่มสาวๆของจืดพูดกันนั้น มันค่อนข้างแรง จนถึงแรงมาก ต้องขออภัยด้วยนะคะ o1
เอาล่ะ แถมให้อีกตอนไปเลยละกัน รออ่านไปเรื่อยแล้วกันนะ บางตอนอาจจะตัดเนื้อหาไปบ้างเพราะอยากให้มันกระชับ แบบขี้เกียจเขียนอ้ะ ช่วยติชมมาบ่อยๆละกัน
:impress:oaw_eang ไม่เขียนปางบรรพ์แล้วหยอ เค้ารออ่านอยู่นะ o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
-
ได้มาแก้ไขใหม่อีกที ก็พบว่าคุณนายเม้นต์เราซะ อิ แต่ก็ดีไปอย่างอ่ะนะ เพราะตอนนี้เรื่องนี้มันก็ผ่านอะไรมาหลาย ๆ อย่างแล้ว (ไม่เชื่อลองเปิดไปอ่านหน้าสุดท้ายจิ คิคิ :m13:)
ตอนที่ 27
รถทัวร์ออกจากที่นี่ประมาณ 8 โมงครึ่ง ไปถึงกรุงเทพฯ ก็ประมาณ 2 ชั่วโมง ไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไปสำหรับชั้น งานนี้เราเลือกดูที่อิจีวีรังสิตค่ะ เพราะใกล้ทางกลับบ้านเราดี แถมยังได้เดินเที่ยวเล่นในห้างด้วย เป็นการฆ่าเวลาไป (คงเดาล่ะสิ ว่าบ้านพวกเราอยู่ที่ไหนกัน ใช่ม๊า)
พอมาถึงฟิวเจอร์รังสิตแล้ว เราก็ลงจากรถ จากนั้นก็เดินตรงขึ้นไปยังโรงภาพยนต์ชั้นบน
“เด๋วเราขึ้นไปจองตั๋วหนังกันก่อนนะ แล้วค่อยว่ากันอีกที”
แน่นอนที่สุด ในชีวิตของฉัน ถ้ามาห้างแล้วไม่กินพิซซ่าล่ะก็ เสียชาติเกิดหมดเลย อิอิ
“ไปสิ ถ้าไง ดูรอบก่อนเที่ยงก็ดี เราจะได้หาอะไรกินหลังดูหนังเสร็จแล้ว” วินเป็นคนพูดเสริมฉัน
ส่วนสองคนนั้นน่ะเหรอ แมร่งแทบจะไม่พูดอะไรเลยค่ะ อีกคนก็เอาแต่เหนียมอาย แทนที่จะ11รดเหมือนตอนแรก กรูเห็นถนัดนักล่ะ ส่วนอีตาอาร์ทก็เอาแต่เหล่สาว ๆ น่าหมั่นไส้นัก ฮึ่ม (จะโมโหทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองอีกและ)
เราสี่คนเดินไปถึงหน้าโรงหนัง พอจองตั๋วเรียบร้อยแล้ว ได้รอบ 11 โมงพอดี ก็คงเลิกราว ๆ บ่าย 2 ได้มั้ง หนังยาวอยู่ พอดีออกมาคงหิวเต็มที่แล้วล่ะ จะได้ยัดเข้าไปได้เยอะ ๆ อิอิ (แหวะ)
หลังจากนั่งรอสักพักนึง เจ้าหน้าที่ก็เรียกเข้าไปในโรงหนัง เพราะจะได้เวลาฉายแล้ว พวกราก็เดินเข้าไปกัน ฉันจองแถวบน ๆ หน่อย เพราะขี้เกียจแหงนคอ เมื่อยค่ะ ส่วนที่นั่ง ตอนแรกก็กะจะนั่งข้างวินอ่ะเนาะ แต่ขอโทษ ไอ้อาร์ทไม่รู้โผล่มาจากไหนนั่งแทรกเฉยเลย ฉันก็งงสิคะ จะด่ามันก็กระไร อายเค้า ก็เลยกลายเป็นฉัน มัน วิน แล้วก็นังต้อม สมใจหล่อนแล้วล่ะสิยะ ขอให้โชคดีละกัน หนังยิ่งได้อารมณ์อยู่ แต่ตอนนี้ อารมณ์ฉันหายไปหมดแล้วล่ะ ก็เพราะไอ้คนข้าง ๆ นี่แหละ
“มานั่งตรงนี้ทำไม ไม่ไปนั่งตรงนู้นล่ะ” ฉันอดถามมันได้จริง ๆ
“ก็ตรงนี้มันตรงกลางกว่าอ่ะ” ดูมันตอบ ที่ที่ฉันเลือกมันก็กลางไม่รู้จะกางยังไงแล้ว
“เหตุผลบ้าไรวะ อ้างชัด ๆ” มันก็สะบัดหน้าไปคุยกับวินต่อ เออ ฝากไว้ก่อนเหอะ กันตนาฉันน่ะสิ
หนังเริ่มฉายแล้ว มีหนังตัวอย่างให้ดูก่อน นานมากกก เมื่อไหร่จะฉายสักทีวะเนี่ย เบื่อมาก เซ็งสุด ๆ ฉายซะทีเหอะ หลังจากนั่งบ่นไปมา เฮ่อ ในที่สุดก็ฉายซะที มีเพลงสรรเสริญก่อน เรายืนตรงทำความเคารพ แล้วก็นั่งลง อ้อ มีคนซื้อป๊อบคอร์นมาด้วยแหละ ใครหรอ ก็วินไงล่ะ ทีนี้รู้ยังล่ะ ว่าทำไมฉันถึงโมโหไอ้อาร์ทมันน่ะ ก็เพราะมันหยิบไม่สะดวกอ่ะสิ หุหุ
“เอามากินหน่อยดิ” ฉันกระซิบบอกมันเบา ๆ มันก็แกล้งทำไม่ได้ยิน
“นี่ กินมั้งดิ” แบบว่าอยากอ่ะนะ มันก็ยัง ฮะ ฮะ อยู่นั่นแหละ วอนและไอ้นี่
“นี่แน่ะ หูตึงนักใช่มั้ย” ฉันหยิกแขนมันซะเลย
“เจ็บนะ เอาไปเลย อ่ะ เอาน้ำด้วยมั้ยล่ะ”
“เอามาสิ จะถามทำไมล่ะจ้ะ”
สรุปหนังฉายไปเยอะแล้ว ฉันก็ยังแย่งของกินกับมันอยู่ดี สรุปใครซื้อมากันแน่เนี่ย เหอ ๆ
หนังฉายมาจนถึงฉากซึ้ง ๆ แล้ว โฮ หวานซะไม่มี เห็นแจ๊คแล้วคันค่ะ ตอนนั้นยังหล่อเฟี้ยว แต่ตอนนี้ หนูเป็นอิสลามละ (ไม่กินหมู อิ) ตอนนี้ ชักเริ่มไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะสิ ท่านผู้ชม ก็ไอ้คนข้าง ๆ อ่ะดิ มันมองมาทางฉันจังล่ะ เด๋วดูหนัง เด๋วหันมามองฉัน เหอ ๆ ฉันก็กลัวอ่ะนะ กลัวว่ามันจะอินเนาะ (ถ้าเป็นวิน กรูจะไม่กลัวเลย สู้ตายค่ะ แต่คงโดนอิต้อมจิกหัวตบซะก่อน น่ากลัว อยากเห็นมันกะวินจังว่าเป็นไงมั่งตอนนี้ ติดแต่ไอ้เนี่ยแหละ ทำฉันกลัวซะแล้ว)
“มองอะไรนักหนา ดูหนังไปสิ”
ฉันอึดอัดจนทนไม่ไหว เลยถามมันออกไป ทีนี้หนักกว่าเก่า มันมองมาทางฉันทางเดียวเลยทีนี้ โอย ตายแน่ ๆ หายใจไม่ออกค่ะ
“ก็... ก็...” ก็อะไรของแกยะ อย่าทำฉันหวั่นไหวสิ นี่เรามาดูหนังกันนะ ไม่ได้มาสารภาพรัก อ้ายยย
“ก็อะไรหรอ” น่าน ฉันแอ๊บแบ้วสุดชีวิต ดอกจริง ๆ คิดอะไรอยู่จ้ะ
“ก็... ก็ฉันปวดฉี่ ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อยดิ” กาม ปวดฉี่ ว่าแล้ว ทำไมมันมองบ่อยจัง อย่างงี้นี่เอง
“แล้วก็ไม่บอกแต่แรก ไปคนเดียวไม่ได้รึไง กลัวอะไรของแกยะ”
“น่านะ ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ เร็วเหอะ ไม่ไหวแล้ว”
“เออ ๆ เร็ว ๆ ด้วยล่ะ เด๋วขาดตอน”
แล้วฉันก็ลุกไปห้องน้ำกับมันสองคน มันหันไปบอกสองคนนั้นก่อนเดินออกมา เราก็ตรงไปห้องน้ำทันที โดยมันรีบเดินนำไปลิ่ว ๆ เลย สงสัยจะปวดมากน่ะซี้
“เร็ว ๆ นะแก” มันวิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้ว
ว่าแต่ทำไมฉันไม่เห็นปวดฉี่มั่งน่ะเหรอ ก็น้ำน่ะดิ โดนมันแย่งกินหมดอ่ะ สมน้ำหน้ามันแล้ว
รอมันอยู่พักนึง มันก็ทำธุระเสร็จ ขากลับเข้าโรงหนัง มันก็เจอเกย์(สาว)สองคนเดินผ่านเราไป มีการขยิบตงขยิบตาให้ไอ้อาร์ทซะด้วยนะ หุ ใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย
“แหม สเน่ห์แรงจังเลยเนาะ”
“อึ๋ย แบบนี้ไม่ไหวหรอก” อ้าว เหรอ ฉันนึกว่าชอบซะอีก
“ย่ะ แล้วแกมาเป็นเพื่อนกับฉันทำไมล่ะ”
ฉันก็เลยถามมันไป เพราะอะไรมันก็เคยบอกมาแล้วครั้งนึง แต่ฉันก็แกล้งถามไปงั้นเอง
“มันคนล่ะอย่างกัน แกไม่เหมือนกับพวกนั้น น่าจะรู้นะ”
ก็รู้อยู่ แต่อยากรู้อีกอ่ะ หรือว่า.... ฉันมันเรียบร้อยเกินไป ใช่มั้ยล่ะ (เรียบร้อยตรงไหนวะเนี่ย)
แล้วเราก็เข้าโรงหนัง ฉันสังเกตเห็นวินมองมาทางเราแวบนึงก่อน เหมือนกับจะถามว่า ไปนานเชียว แหงล่ะ ใครช้ากันล่ะ ส่วนนังต้อม กำลังอินกับหนังอย่างแรง อ่อนไหวซะจริงนะหล่อน
พอหนังเริ่มฉายจนใกล้จะจบเรื่อง มันก็ทำฉันต่อมน้ำตาแตกซะแล้วสิ ฉันก็อ่อนไหวเหมือนกันนะ เห็นภายนอกแข็งแกร่งก็เหอะ
เฮ้อ ในที่สุด หนังก็จบลงซะที รู้สึกสะเทือนใจอย่างแรง ไม่อยากมีหรอกนะความรักที่ต้องสูญเสียแบบนี้ มันทรมานเหลือเกินจริง ๆ พอออกมาจากโรงหนังแล้ว เราสี่คนก็ตกลงกันว่าจะไปกินพิซซ่าแก้เศร้ากันก่อน (เกี่ยวกันตรงไหนเนี่ย)
ในร้าน pizza hut เราเลือกมุมที่นั่งในสุด แหมทำตัวลึกลับเชียวนะ ยังกะจะมาทำอะไรลับ ๆล่อ ๆ อิอิ (แหม มันก็ต้องมีโลกส่วนตัวกันบ้างจิ)
“เอาพิซซ่าฮาวายเอี้ยนขอบชีสหนา ๆ ถาดใหญ่ค่ะ”
ตะกละมั้ยล่ะนั่น ฉันสั่งอะไรที่มันเน้นชีสค่ะ ของชอบมากกกก และที่ลืมไม่ได้ก็ สลัดบาร์ไง งานนี้ฉันแนะนำให้วินไปตักกับนังต้อมค่ะ ใกล้ชิดกันเข้าไปนั่นแหละ อิต้อมสู้ ๆ ขอให้ได้ผลละกัน ฉันช่วยแค่นี้พอและ (ฉันหิวจนเดินไม่ไหวตะหากล่ะ อิอิ)
“แหม สั่งเป็นคุณนายเชียวนะ จ่ายตังค์ด้วยล่ะมื้อนี้”
อิอิ แหงอยู่แล้ว ก็ตกลงกะนังต้อมไว้แล้วนี่จ้ะ ว่ามันจะเลี้ยงฉันน่ะ ไม่ทันฉันหร้อก ไอ้อาร์ท โฮ่ ๆ ๆ
“แน่นอน ไม่ต้องห่วง ว่าแต่นี่เราจะกลับกันกี่โมงอ้ะ จะกลับบ้านทันมั้ยเนี่ย”
ฉันรู้สึกกังวลใจลึก ๆ ขึ้นมาแล้วสิ อย่าลืมว่ารถหมดเที่ยวสุดท้าย 6 โมงเย็นนะ นี่ก็บ่ายสองด้วย
“ทันดิ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า กินให้สบายเถอะ” อาร์ทมันว่างั้น
อืม ฉันก็วางใจแล้วที่มันรับรอง แต่หารู้ไม่ว่า.... มันน่ะแอบซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ไว้ด้วยนี่สิ :m16:
***************************************
-
ไททานิคแน่ๆ
ตอนนั้นจำได้ว่า... อยู่ ม. 2
555 พี่จืด เป็นพี่สาวไปซะแล้ว.... เอิ๊กๆ เพราะ จืดอยู่ ม.ปลาย... ต๊อบอยู่ ม.สอง ก่อนจะเสียสาวอีกแน่ะ (เสียสาวตอนม. 3)
อ้อ คนแรกที่เมนต์น่ะ
ชื่อ
เจ้สองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
รักและคิดถึงเจ้นะจ๊ะ จุ๊บๆ
ปล. เน็ตตัด ไม่ได้ยินคำนี้มานานมากๆ แล้วนะ หุๆ ตั้งแต่ adsl เข้ามาในเมืองไทย....
เอิ๊กๆ เจ้สองอ่ะ ไฮสปีดยังไม่ถึงอีกเหรอเจ้.... กระเทยถึงก่อนเน็ตอีก
-
โอ้ว . . . ไททานิค จำได้ว่าเป็นหนังที่ดัง
แต่ไม่เคยดูอ่ะ แหะๆ :try2:
รอดูต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ขอบคุณครับ :yeb:
-
:haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
ค่ะ ยิ้มอะไรคะ คุณน้องอาร์ท
เพื่อนสาวจืดระวังตัวนะคะ ระวังเข้าไว้...ถ้าอาร์ทมีทีท่าละก็ เพื่อนสาวจับกดเลยคร่ะ หนับหนุน :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ปล. ไวน์แดงหมด ไวน์ขาวลดไปถึงก้นขวด งวดนี้คงต้องจิบ เหล้าสาโท :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: แต่ขอบอกว่า จิบเหล้าสาโทกับ หูฉลามนะคะ.... และกุ้งลอบสเตอร์ และ ไข่ปลาคาเวียร์ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
รีบนน่ะ
เมื่อเช้าเห็ฯมาซื้อเหล้าขาวเป๊กนึงที่บ้านค้านี่....
หุๆ
-
:o11:เครื่องนี้เนตมานเน่าจังว้า
-
ตอนที่ 28
หลังจากนั่งรอสองหนุ่มสาวไปตักสลัดบาร์มาแบบเต็ม ๆ (ทำได้ไงหว่า) พร้อมกับพิซซ่าก็มาถึงพอดี ฉันก็เลยเป็นประธานเปิดงาน (กิน) ก่อนซะเลย อิอิ ด้วยความตะกละ เลยโดนไอ้อาร์ททั้งด่าทั้งจิกกัดตลอดเวลา (ฝากไว้ก่อนเหอะเมิง)
“ทำยังกับไม่เคยมากินยังงั้นแหละ” มันพูดถูกอีกแล้วอ้ะ
“ไม่เคยกิน แล้วมีปัญหารึไง”
“พอเหอะน่า อาร์ท แกก็จะไปหาเรื่องจืดทำไม อยู่เฉย ๆ มั่งสิ” โอว พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยฉันแว้ว
“แหม ออกหน้าไปรึปล่าววะ ชอบจืดมันเหรอไง”
ซะงั้น ปากมัน อิต้อมนั่งอยู่ข้าง ๆ นะโว้ย เกรงใจมันบ้างเหอะ (แล้วไอ้อาร์ทมันรู้เรอะไงยะ)
“ก็เราไม่อยากให้มันเสียบรรยากาศเท่านั้นเอง เรามาสนุกกันนะ” พูดถูกค่ะ สนับสนุนอย่างแรง ถ้ามันไม่มาด้วยจะดีกว่านี้อีก
“เออ ก็ได้ กินมากระวังท้องแตกนะเว้ย” กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า
“ย่ะ กินให้ฉันทันก็แล้วกัน ช้าอดหมดแ-กนะจ้ะ”
พูดแค่นั้น มันก็คงกลัวฉันกินหมดมั้ง รีบตักเอาไปใส่จานตัวเองใหญ่เลย เฉิ่มเบ๊อะจริงๆ ตาโง่เอ้ย
“วิน พิซซ่าหมดแล้วนี่” ฉันรีบขยิบตาให้นังต้อมทันที เหมือนชีรู้ทัน เลยตักให้วินใหม่ แล้วก็หันมาทางฉัน ประมาณว่า ขอบใจนะยะ
“ขอบใจนะ ต้อม อืม บ้านนายอยู่ที่ไหนอ่ะ ไกลจากในเมืองมั้ย”
นั่นแหละ คุยกันเยอะ ๆ เข้าไว้ ความใกล้ชิดเป็นบ่อเกิดแห่งความรักนะ (แหวะ)
“ก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกวิน ต้องนั่งรถไปประมาณ 10 กิโลเอง” โห พอ ๆ กับบ้านฉันเลย
“อู้ว ก็ไกลพอ ๆ กะบ้านฉันอ่ะดิ”
“เหรอ แล้วงี้จะกลับบ้านกันทันมั้ยเนี่ย”
เออ วินมันถามมา เกือบลืมไปเลย นี่มันกี่โมงแล้วล่ะ ฉันก้มมองนาฬิกา ตายห่ะ บ่ายสามโมงนิด ๆเหรอเนี่ย นั่งกินกันนานเหมือนกันนะเนี่ย
“เฮ้ย นี่ รถเที่ยวที่เราจะกลับ มันจะมาแล้วไม่ใช่เหรอ รีบไปเหอะ เด๋วกลับไม่ทันอ่ะ” ฉันรีบยัดชิ้นสุดท้ายเข้าปากเคี้ยวตุ๊ย ๆ แล้วดื่มน้ำตาม
“อืม เด๋วเราไปจ่ายตังค์ก่อนนะ” ต้อมอาสาออกตัวไปจ่ายเงินก่อน
จากนั้นพวกเราก็เดินตามกันออกไป พอพวกวินจะจ่ายเงินให้ นังต้อมก็บอกว่าไม่เป็นไร วันนี้ถือเป็นวันพิเศษ เลยขอเลี้ยงพวกเราเอง (ใครจะรู้ดีเท่าฉันล่ะคะ)
จากนั้นเราสี่คนก็เดินไปยังป้ายรถประจำทาง เพื่อรอรถเที่ยวบ่ายสามโมงครึ่ง นั่งรอเกือบสิบนาที รถก็ยังไม่มา เลยเวลาไปก็แล้ว ตายล่ะกรู เครียดเลย ภาวนาขอให้มันมาซะทีเถอะ รอจนกระทั่งสี่โมงเย็น ก็ยังไม่มา สาด รถเสียหรือไงวะเนี่ย มีฉันกะนังต้อมที่ดูทุกข์ร้อนใจ แต่ไอ้อาร์ท
รึ นั่งสบายใจเฉิบ ใช่สิ แกมันผู้ชายนี่ ฉันผู้หญิงนะยะ กลับบ้านมืด ๆ เด๋วก็โดนฉุดพอดี (ตอมาก)
“เฮ้ย สี่โมงแล้วยังไม่มาแบบนี้ ฉันไม่ตกรถหรอกเรอะ”
“นั่นสิ รถเราก็หมดเที่ยวเหมือนกันนะเนี่ย” อิต้อมก็กระวนกระวายไม่แพ้กัน
“ใจเย็น ๆ น่า สงสัยรถติดแน่ ๆ เลย ทนอีกหน่อยนะจืด” วินจ๋า จืดกลัวกลับบ้านไม่ทันค่ะ
“งืม แบบนี้ที่บ้านด่าแหง ๆ เอาไงดีล่ะวิน”
ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน นี่มันเพราะมัวแต่นั่งเจริญอาหารนานไปหน่อยน่ะสิ
“ก็โทรไปบอกที่บ้านดิ ต้อม นายก็เหมือนกัน บอกให้เค้ารู้ว่าอาจจะกลับบ้านไม่ทัน จะได้ขอค้างบ้านเพื่อนเลยไง” เอ๋ พูดอะไรน่ะ ค้างบ้านเพื่อน บ้านใครล่ะ
“ได้สิ เด๋วเราจะได้โทรไปบอกไว้ก่อน” แหม อิต้อม ไม่คันเลยนะมรึง
“แต่บ้านฉันไม่มีโทรศัพท์นะ อ้อ เด๋วโทรไปบอกอาก็ได้ รอแป๊บนึง”
ฉันกับนังต้อมเดินไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะ แล้วก็โทรไปบอกทางบ้านไว้ก่อนว่าคงจะกลับไม่ทัน จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราสองคน
“เรียบร้อยมั้ย ที่บ้านว่าไงมั่ง” วินถามด้วยความเป็นห่วง
ว่าแต่ค้างบ้านใครเหรอ ฉันยัง งง ๆ อยู่เลย คงไม่ใช่บ้านอิเฉาก๊วยแน่ ๆ สังหรณ์ใจพิกลแปลก ๆ
ในที่สุด รถทัวร์ก็มาจนได้ แมร่งล่อไปสี่โมงกว่า พวกเราก็เดินขึ้นไปเลือกที่นั่ง งานนี้ อิต้อมหมดสิทธิ์นั่งกับวินค่ะ เพราะฉันแถไปนั่งด้วยก่อนเลย โทษทีนะจ้ะ ฉันขี้เกียจคุยกับไอ้อาร์ท
“พอดีมีธุระนิดนึง ต้อมนั่งกับอาร์ทไปก่อนนะ”
ฉันยิ้มแหย ๆ ให้นังต้อม ดูชีจะอารมณ์เสียน่าดู ช่วยไมได้นะคะ ก็มันจำเป็นนี่
“มีธุระอะไรกับเราเหรอจืด” มีสิจ้ะ สงสัยม้ากมาก เลยต้องมาถามเนี่ย
“ที่วินบอกว่าให้เราค้างบ้านเพื่อนเนี่ย บ้านใครเหรอ” วินมันก็ทำหน้ายิ้ม ๆ แล้วก็บอกว่า
“บ้านเราไง ยังไม่เคยไปไม่ใช่เหรอ อยู่ใกล้โรงเรียนแค่นี่เอง”
ฉันก็ตาโตสิคะ เกิดมายังไม่เคยค้างอ้างแรมบ้านผู้ชายเลย ตายล่ะ ฉันจะเสียตัวมั้ยเนี่ย (เว่อร์ ๆ)
“จะดีเหรอวิน พอแม่ไม่ว่าเหรอ ทำแบบนี้” เค้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยซะหน่อย
“จะว่าได้ไงล่ะ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา ตามสบายเลยนะ”
แล้วถ้าเป็นมากกว่าเพื่อนล่ะคะ อ้ะ อ้าว อิฉันคิดอะไรเนี่ย ทะลึ่งเชียว หุหุ
“ค่อยยังชั่ว จะได้ไม่ต้องกลัวอีกเวลาตกรถ เพราะส่วนใหญ่เราก็ไม่ค่อยได้ไปค้างที่ไหนหรอก กลับบ้านซะมากกว่า”
ฉันก็เคยตกรถนะ แต่ตอนนั้นให้ที่บ้านขี่รถมารับ (มอไซด์นะ) มันไม่ไกลหรอก แต่วันนี้ อยากลองของไงคะ อิอิ ไอ้อาร์ทเห็นเราคุยกันหนุงหนิง มันก็เริ่มหาเรื่องเลย
“แหม หวานจังเลยนะแก ระวังมดขึ้นล่ะ” เชอะ ไม่สนใจหรอก
“อ้อ อาร์ท แกให้ที่บ้านขับรถมารับใช่รึปล่าว” ฉันถามมันไป
ฉันคิดว่ายังไงมันก็คงกลับบ้านตัวเองแน่นอน คงไม่มาอยู่เป็นก้างขวางคอฉันกะนังต้อมหรอกนะ แต่ทว่า…..
“ปล่าว นอนบ้านไอ้วินน่ะแหละ กลับทำไม มันมืดแล้ว อันตราย” ค่ะ อันตรายตรงไหน ตัวมันน่ะสิ อันตรายสุด ๆ
“ตายล่ะ วิน มีห้องนอนกี่ห้องเหรอ เราขอแยกห้องกับมันนะ กลัวมันกัดเราน่ะ”
ฉันทำเป็นแกล้งถามวินก่อนไปงั้น แต่ใจจริงก็ไม่อยากนอนห้องเดียวกับมันหรอก น่ากลัว
“อยากนอนด้วยตายล่ะ เด๋วเชื้อตุ๊ดแก มันจะมาติดฉันว่ะ 555”
“ไอ้บ้า ติดเชื้อบ้าจากแกน่ะสิ”
มันยังหัวเราะไม่หยุดเลยอ่ะ มันน่าโมโหก็ตรงที่ตาวินเอากะเค้าด้วยน่ะสิ ฮึ่ย ตลกตรงไหนฟะ
“พอเลยนะ ถ้ายังไม่หยุด พวกแกโดนแน่”
พอพวกมันหยุดแล้วฉันก็งอนไปตามระเบียบ ชิ นอนดีกว่า อารมณ์เสีย เซ็งชิบ ไม่รู้ว่าคืนนี้จะเจออะไรมั่งเนี่ย หวาด ๆ ยังไงพิกล โดยเฉพาะ ไอ้บ้าอาร์ท แมร่งเพี้ยนขึ้นทุกวัน o16
*******************************************
ปล.ฉันจะเป็นคุณผู้หญิงแห่งแสงศูนย์ให้ได้ คอยดู้ :laugh3:
-
สรุป จืดกะอาร์ท ก็ยังไม่คืบหน้าเลย พอกันทั้งคู่เลยง่ะ กัดกันเก่งโคตร
-
:haun5: :haun5: นี่เปนครั้งแรกที่คุณจืดนอนค้างอ้างแรมกะผะชายเหรอครับ ครั้งแรกก็ควบ2เลยเหรอคับ o17 o17
-
ขอให้จืดโดนดี กร๊ากกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
อาร์ทสู้ๆ 555
มาต่อให้ไวน้า รู้ว่าตัวเองรักนวลสงวนตัวหรอก :give2:
-
เป็นผู้หญิงไม่ควรไปนอนบ้านคนที่ยังไม่ได้คบกันชัดเจนนะ
มันเสี่ยงอย่างยิ่ง
:o9:
-
ว๊ายนึกว่าจะหวานกันแล้ว เห้อๆๆ
-
:impress: :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:
ปล้ำอาร์ท ปล้ำอาร์ท ปล้ำอาร์ท ปล้ำอาร์ท ปล้ำอาร์ท กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ชี้โพรงให้กระรอกค่ะ
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
จืดเสร็จอาร์ทแน่ๆ o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8
ปล. เสร็จค่ะเสร็จ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:try2:เชียร์อะไรกันน่ะ จะดีเหรอ :o8: เค้ายังบริสุทธิ์อยุ่นะ :impress:
ปล.เนื้อหาอาจจะยังมีความคิดจืดแทรกอยู่บ้าง หลังๆเริ่มปรับปรุงแล้วจ้า o8
ตอนที่ 29
ในที่สุดก็มาถึงบ้านวินจนได้ อยู่เลยวิทยาลัยเทคนิคไปนิดหน่อย เดินมาประมาณ 5 นาทีอย่างช้าจากถนนใหญ่หน้าปากซอย ตัวบ้านสองชั้น เป็นบ้านไม้ขัดมัน สวยเชียว มีระเบียงหน้าบ้านด้วยแหละ
ในบ้านมีสองห้องนอนเองง่ะ แต่มีแอร์ด้วยล่ะ สบายเลยเรา แต่ปัญหาคือ ห้องนอนอ่ะดิ ต้องนอนรวมกันตั้งสี่คน โชคดีที่ห้องกว้างอยู่ พอเจอพ่อแม่ของวิน วินก็แนะนำให้เรารู้จัก หลังจากที่สวัสดีเรียบร้อยแล้ว แม่วินก็บอกให้ไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อน แล้วมานั่งทานข้าวด้วยกัน
ดูแล้วเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากเลย พ่อกับแม่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไรฉัน เพราะอะไรน่ะเหรอ ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนก็ตาม ฉันก็จะทำตัวเรียบร้อยเสมอ พูดจากมีสัมมาคารวะ พูดน้อย กินมาก (อิอิ) ใคร ๆ ก็เลยเอ็นดูนี่แหละ หลังจากทำภารกิจเรียบร้อย ก็เข้าสู่ห้องหอ เอ้ย ห้องนอนกัน หึหึ รู้นะ คิดอะไรอยู่น่ะ
พอเข้ามาในห้องวินแล้ว ก็พบว่าสะดวกสบายเชียว มีทั้งคอมพิวเตอร์ ทีวี เสตอริโอ แต่ที่นอน นอนได้แค่ 2 คนเองนะ อยากนอนบนเตียงอ้ะ ฉันรีบกระโดดไปจองเตียงก่อนใครเลยล่ะ หน้าไม่อายสุดฤทธิ์ (หน้าด้านอ่ะดิ อิอิ)
“โห แม่คุณ ใจคอจะไม่ให้คนอื่นนอนบนเตียงเลยรึไง” ไอ้อาร์ทแอบบ่น
อิจฉาล่ะสิยะ ฉันไม่ให้แกนอนหรอกย่ะ นอนพื้นนู่นแหละ เหมาะกับแกที่สุดแล้ว
“เสียใจย่ะ ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวเองนะ ก็ต้องนอนบนเตียงสิ” น่าน ข้ออ้างเดิม ๆ
“เหอะ ผู้หญิงตรงไหนวะเนี่ย เด๋วจับแก้ผ้าดูซะเลยนี่” ลองมาจับแก้ดูดิ แม่จะถีบให้หน้าหงายเลย
“เฮ้ย อย่าเข้ามานะเว้ย ไม่งั้นแกโดนถีบแน่” มันหาฟังคำฉันไม่ เดินหน้าหื่นเข้ามาละ
“พอแล้วน่า อาร์ท ไปแกล้งอะไรจืดมันนัก มาดูแข่งบอลกะเราดีกว่าน่า”
วินคงรำคาญแล้วล่ะมั้ง ทำไมฉันกับมันกัดกันอยู่ได้ทั้งวัน แหม ก็คนมันถูกกันซะที่ไหนเล่า
“อืม ฝากไว้ก่อนเหอะ เด๋วมาเอา”
เหอ ๆ เด๋วมาเอา เอาอะไรยะ พูดก็ไม่หมด ปล่อยให้ฉันต้องหวาดผวาต่อไป คิคิ
“จืด....” นังต้อมมันกระเถิบเข้ามานั่งข้างฉัน แล้วก็กระซิบบอกว่า
“ทำไงเราจะได้นอนกับวินล่ะ” อิดอก แรงมาก ถึงกับขอนอนด้วยเชียวเหรอเมิง
“ต๊าย จะล่อคืนแรกเลยรึไงยะ ว่าแต่ จะดีเหรอ”
มันก็พยักหน้า คงอยากอยู่ใกล้ชิดวินล่ะสิ ใครจะรู้ว่า.... ฉันก็อยากเหมือนกันนะโว้ย อินี่ แง้ว
“แกก็หาทางนอนข้างวินดิ เอางี้ ฉันจะขอนอนบนเตียงคนเดียว แกจะได้มีโอกาสไง โอเคป่าว”
ฉันว่ามีแต่วิธีนี้แหละ เจ๋งสุด (แต่จริง ๆ แล้ว หล่อนอยากนอนสบาย ๆ บนเตียงมากกว่าอ่ะดิ)
“ตกลง เพื่อนรัก” ย่ะ ระวังจะเป็นเพื่อนรักเพื่อนร้ายนะจ้ะ อิอิ
ระหว่างที่ฉันคุยกระซิบกระซาบกับนังต้อมอยู่นั้นเอง ฉันก็สังเกตเห็นสองคนนั้นคอยมองมาตลอดเวลาเลยล่ะ แน่ะ ฉันรู้นะ ว่ามันคิดอะไรกันอยู่ ก็นังต้อมกับฉันน่ะคุยไปหัวเราะไป มันก็ดู้เป็นผู้ชาย ส่วนฉันก็ไม่รู้เลยมั้ง แล้วมันจะคิดว่าไงล่ะ ส่วนนังต้อมน่ะเร้อ จะไปรู้อะไร เอาแต่กระซิบ ไม่ทันเห็นมันสองคนหรอก ฉันเดินเข้าไปหาทั้งคู่ แล้วก็ถามไปว่า
“วิน คืนนี้เราขอนอนบนเตียงได้มั้ยอ่ะ คือ.... แบบว่า” อ่ะนะ ทำเป็นยืนบิดตัวไปมา ที่แท้ฉันก็แผนสูงนี่เองแหละ มันสองคนดูปุ๊บก็รู้ปั๊บ
“อืม ก็คิดไว้อยู่เหมือนกัน จืดนอนคนเดียวเถอะนะ เด๋วเราสามคนนอนพื้นเอง”
โอว สุภาพบุรุษจริงๆ (แน่ใจเหรอ เค้ากลัวหล่อนปล้ำเอาน่ะสิ) ฉันหันไปกระพริบตาให้นังต้อมทีนึง
“ขอบคุณนะจ้ะ วินจ๋า” ฉันก็เดินหัวเราะคิก ๆ ไปหานังต้อม แล้วนั่งเม้าท์ต่อ ไม่วายที่สองหนุ่มก็เหล่มองมาตลอด กลัวฉันได้กันรึไงยะ มองจริง ๆ
สองคนนั้นนั่งดูบอลจนกระทั่งเที่ยงคืนก็ยังไม่หลับไม่นอน ส่วนนังต้อมสลบไปแล้วค่ะ หลังจากถ่างตารอนายวินนานมากกก สงสัยชีจะรอไม่ไหวเลยฟุ๊บไปตามระเบียบ ส่วนอิฉัน โปรดอย่าถาม ตาแข็งปั่ก ใครจะนอนหลับล่ะ ก็ผู้ชายสองคน ยังไม่ยอมนอน แล้วฉันซึ่งเป็นหญิงสาว (อีกละ) นอนอยู่บนเตียงคนเดียว อ้อ แล้วขอโทษนะคะ ที่สำคัญยิ่งกว่าอื่นใด มันหิวด้วยนี่สิ เบื่อกระเพราะอาหารตัวเองจริง ๆ จนฉันทนไม่ไหวเลยกระซิบเรียกวินเบา ๆ
“วิน ๆ” สงสัยจะไม่ได้ยิน เวร ดูอยู่ได้บอลน่ะ ดูจริงดูจัง
“วิน” ฉันเรียกดังขึ้น คราวนี้สงสัยจะได้ยินแล้วมั้ง
“หืม อ้าว จืด ยังไม่หลับอีกเหรอ” ฉันจะหลับได้ไง ไหนจะเสียงทีวีแก ไหนจะหิวอีกล่ะ
“ยัง ฉัน.... เอ่อ ฉัน....” อายอ้ะ ไม่กล้าบอก
“อะไรเหรอ อย่าบอกนะว่ากลัวโดนพวกฉันปล้ำน่ะ” ปากปีจออีกแล้วนะ ไอ้นี่ ไม่ยอมหลับยอมนอนซะที
“ฉันหิวอ่ะ วิน พาเราไปซื้อของกินทีสิ นะ นะ” ฉันออดอ้อน
วินทำท่าคิดนิดหน่อย แล้วกำลังจะพูดขึ้นว่า.... แต่ ไม่ทันไอ้อาร์ทซะแล้วล่ะ
“เด๋วฉันไปเอง แกดูต่อไปเถอะ เด๋วพลาดนัดสำคัญ ฉันก็หิวอยู่พอดี”
มันพูดมาอย่างนั้น วินก็เห็นดีด้วย เวรเอ้ย เอาบอลมาล่ออีกละ งี้ฉันก็แย่สิ ไปกับมันจะไว้ใจได้เหรอ
“เอ้า ไม่ลุกล่ะ ไม่หิวแล้วรึไง” ชิ ดูมันพูด ไม่เห็นใจฉันบ้างเลย ไปก็ได้วะ
“ว่ากันง่าย ๆ หน่อย ดื้อนักนะแก” เวรกรรม ฉันไม่ใช่เด็กนะเว้ย
พอลงจากบ้านแล้ว เราสองคงก็เดินไปหน้าปากซอยกัน ความจริงทางมันก็ไม่ได้มืดเท่าไหร่หรอกนะ แต่ก็ไม่สว่างเอาซะเลย ฉันก็ยิ่งเป็นโรคกลัวผีอยู่ด้วย ดังนั้นฉันก็เลย แหะ ๆ
“แก อย่าเดินเร็วนักสิ” ฉันพยายามเดินติดตัวมันตลอด มันก็หันมายิ้ม ยิ้มเยาะนะนั่น
“กลัวผีอ่ะดิ นี่รู้รึปล่าว เวลาเดินอยู่ข้างหลังน่ะ ระวังมีคนมาจับไหล่เอานะ”
อร้ายยยยย ฉันรีบวิ่งไปอยู่ข้างหน้ามันทันทีค่ะ กลัวผีที่สุดเลยอ้ะ (แต่ยังแพ้หนอน)
“ฮ่า ๆ ๆ” อ้าว มันหลอกกันนี่หว่า ไอ้บ้าเอ้ย
“แก หลอกฉันเหรอ ตายซะเถอะ” ฉันวิ่งไล่ทุบหลังมันใหญ่เลย แกล้งกรูนักใช่มั้ย
“โอ้ย พอแล้ว ๆ เจ็บนะเว้ย” พอมันจะเอาคืนมั่ง
ฉันก็รีบวิ่งหนีไปที่ร้านมินิมาร์ทก่อนเลยน่ะสิ ดีนะที่มันเปิด 24 ชั่วโมง อยู่ทางเข้าหน้าบ้านวินนี่เอง พอไอ้อาร์ทเห็นฉันวิ่งหนีไปแล้ว มันก็วิ่งตาม ปล่าวกลัวหรอก แต่มันจะตามมาเอาคืนฉันน่ะ
“เฮ้ย รอด้วย จะรีบไปไหนวะ” ก็รีบหนีแกไงล่ะ
พอไปถึงร้านแล้ว ฉันก็รีบไปซื้อมาม่าคัพมาถ้วยนึง แล้วกดน้ำร้อนใส่เลยค่ะ ทันใจดี
“โฮ่ เอาด้วยดิ กินรสอะไรอ่ะ ต้มยำกุ้งเหรอ”
มันก็หยิบตามฉัน แล้วก็ไปกดน้ำร้อนใส่ จากนั้นก็ซื้อขนมอีกหลายห่ออยู่ คงจะเอาไปฝากวิน พอจ่ายเงินแล้ว ฉันก็บอกมันว่า ขอนั่งกินหน้าร้านนี่แหละ มันก็ตกลง เรานั่งกินไปคุยไป แต่คำถามของมันเล่นเอาฉันสำลักเลยล่ะ
“จืด แกทำไมนุ่งกางเกงสั้นจังเลยอ่ะ”
เอ้า มาถามอะไรเนี่ย คนกำลังกินอยู่นะ สำลักเลยฉัน อ้อ แล้วที่ฉันนุ่งสั้นมันผิดนักหรือไงยะ (กางเกงของวินค่ะ อิอิ เลือกขาสั้นสุด ๆ ชอบ แอบมีด้วยนะ)
“มันสบายดี ไม่ร้อน ทำไมหรอ ใส่ไม่ได้รึไง” แล้วทำไมมันต้องมองขาฉันด้วยไม่ทราบ
“คือ มันไม่ดีมั้ง” หน้ามันเริ่มแดง อ้าว เอ้ะ ยังงัยซะแล้วไอ้นี่ คิดอะไรของมันอยู่เนี่ย
“ก็อย่ามองสิ หันไปทางอื่นเลยนะ”
โชคดีที่ขาฉันมันไม่เหมือนขาของมัน มันก็คงไม่สนใจหรอก แต่นี่เราเกิดมามีขาสวยก็ถือว่าโชคดีไป จะใส่สั้นใส่ยาวก็มั่นใจ หุหุ
“กินเสร็จยัง เอ่อ นั่งคุยต่อก่อนนะ อย่าเพิ่งเข้าบ้านเลย” ฉันหันไปมองหน้ามัน
“หึ ไม่เอาหรอก รีบเข้าเหอะ ฉันชักง่วงแล้ว ฮ้าววววว”
ฉันรีบแกล้งง่วงทันทีทันใด พอเถอะ ตาอาร์ท แกจะทำให้ฉันเริ่มหายใจไม่ออกอีกแล้ว อะไรของมันนักหนาก็ไม่รู้ ชักจะกลิ่นไม่ค่อยดีแล้วนะจ้ะ ขืนอยู่ต่อมีหวัง....
*****************************************
ป.ล.ฉันจะเป็นคุณผู้หญิงแห่งบ้านวินให้ได้ คอยดู้ :laugh: ง่ะ
ตอนนี้เขียนไว้จนจะจบตอนที่ 50 แว้ว เกือบ 200 หน้าแน่ะ เยอะมากเลยอ้ะ ลงแทบไม่ทัน ยังไงก็ตามอ่านไปเรื่อยๆนะ เรื่องมันชักจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้วล่ะหลัง ๆ โดนหาเรื่องตลอดเลยอ่ะ :sad2:
-
:confuse:ลืมถามอ่ะ ปกติตื่นอนกันกี่โมงเหรอ เห็นเรามาอัพแต่เช้าอยู่คนเดียวทุกวันเลยอ่ะ :teach: ไปทำงานก่อนละ :bye2:
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
สั้นจังฟระ......เพื่อนสาวคะ......... สั้นจังคะะะะะะะะะะะะะะะะะ.....
เอามาต่อยาวๆนะคะ
อืมม ตกลงอาร์ทคิดอะไรกับเพื่อนสาวแน่เรยค่ะ ก็เล่นมองขาแร้วหน้าแดงเนี่ย น่าจะคิดอะไรทะลึ่งๆอยู่แน่เรยนะ o3 o3 o3 o3 o3 o3
ปล. เอามาลงเยอะๆ หลายๆตอน แล้วก็ขอให้เสียตัวไวๆนะคะ :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
เป็นกำลังใจให้นะ
ตอนนี้เขียนได้ดีขึ้นจริง ๆ ด้วย o13
-
ตอนนี้อ่านลื่นขึ้นจริงๆ ด้วย....
หุๆ
เพื่อนสาวเก่งขึ้นนะคะ
-
เจ้ขอเข้ามาหนับหนุนรีบนเคอะ
ยินดีด้วยนะเคอะกับการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้น
ปล. จืดเคอะ เมื่อไหร่เจ้จะได้อ่านฉากเสียตัวเคอะ แบบว่าอยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่าน :laugh:
-
o9เค้าเขียนไม่สั้นนะ ตั้งสองหน้ากระดาษ กว่าจะร่ายได้อ่ะ :sad3:
:teach: พรุ่งนี้เจอกัน o8
ตอนที่ 30
มันก็ยังลังเล ประมาณว่ายังอยากอยู่ต่ออีก แต่คงสงสารฉันมั้ง เพราะเห็นฉันทำท่าง่วงแล้ว โถ ใครง่วงกันล่ะยะ ตางี้ สว่างจ้าเลยล่ะ เพราะแกคนเดียวนั่นแหละ มาทำให้ใจฉันไหวหวั่น
“งั้นก็ กลับเข้าบ้านกันเถอะ” มันก็ลุกขึ้น แต่ตอนนั้น ฉันลุกไม่ไหวซะแล้ว เหน็บกินอ่ะ
“ลุกไม่ไหวอ้ะ ฉุดแขนหน่อยสิ โอย” ฉันลุกไม่ไหวจริง ๆ นะ ไม่ได้มารยาเลยจริง ๆ มันก็เอามือมาจับแขนฉัน ฉุดให้ลุกขึ้น
“เดินไหวมั้ย” มันถาม
“อือ เป็นไม่ไรมากหรอก เด๋วก็หาย”
ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ฉันถามอาร์ทขึ้นก่อน เพราะสงสัยอะไรบางอย่างอยู่ วันนี้ต้องถามให้รู้เรื่องไปเลย
“เอ่อ ถามอะไรหน่อยสิแก”
“ถามอะไรเหรอ”
“แก ยังเกลียดฉันอยู่รึปล่าว” เนี่ยแหละ ฉันอยากรู้
“ไม่อ่ะ เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ มันไม่รู้สึกแบบนั้นแล้ว” เวลาตอบไม่หันมามองฉันเลยนะ
“งั้นก็ เลิกกัดฉันซะทีไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้หรอก ก็แกมันน่ากัดนี่นา หึหึ”
ซะงั้น นี่อ่ะนะ บอกไม่เกลียดฉัน แต่เอาเถอะ คนเป็นเพื่อนกันมันก็ต้องมีบ้างล่ะน่า
“แล้วแกล่ะ ยังเกลียดฉันอยู่รึปล่าว” นึกแล้วว่ายังไงก็ต้องถามฉัน
“ไม่อ่ะ ถ้าเกลียด จะมายืนคุยด้วยเหรอ”
ฉันตอบตามที่ฉันรู้สึก มันหายไปนานแล้วล่ะ ไอ้ความรู้สึกแบบนั้น ถ้าไม่มีมัน ฉันก็คงจะเหงาอยู่เหมือนกันแหละ มันเหมือนเราขาดอะไรไปบางอย่างในชีวิต
“งั้นเราก็เป็นเพื่อนกันแบบนี้ตลอดไปนะ” มันบอกกับฉัน
แต่มันจะรู้มั้ยว่าฉันน่ะ บางทีก็กลัวใจตัวเองว่าจะชอบมันเข้า ต้องคอยหักห้ามใจอยู่เรื่อย
“โอเค ๆ เพื่อนกันตลอดไป ถึงบ้านแล้ว ขึ้นบ้านกันเถอะ”
ฉันเดินขึ้นไปก่อน มันก็ตามขึ้นมาแต่มาช้าหน่อย เพราะต้องปิดบ้านด้วย พอฉันเดินเข้าห้องไป ก็เห็นวินเดินมานั่งลงที่หน้าจอทีวี เหมือนกับเพิ่งเดินไปไหนมางั้นแหละ
“ไปนานจังเลย เรารอตั้งนานแล้วนะ หิวจะแย่” ดูก็รู้ว่าไม่พอใจ น้ำเสียงฟังดูแปลก ๆ
“พอดีเราหิวมาก เลยนั่งกินอยู่หน้าร้านน่ะ ขอโทษนะที่ให้รอนาน”
ฉันขอโทษขอโพยที่ตัวเองเห็นแก่ตัวไปหน่อย อาร์ทเดินเข้ามาแล้วก็เอาขนมมาวางไว้ วินก็หยิบไปกิน ไม่พูดไม่จา สงสัยจะงอนแล้วล่ะมั้ง ดู ๆ ไปก็น่ากิน เอ้ย น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ
“เด๋วเราไปแปรงฟันก่อนนะ แล้วจะนอนเลย อ้อ พวกนายเองก็นอนกันได้แล้ว ไม่ง่วงกันรึไง”
มันก็ส่ายหน้า เฮ่อ ไอ้พวกนี้นี่ ฉันเดินไปห้องน้ำ แปรงฟันเสร็จเรียบร้อย ก็กลับมาขึ้นเตียงนอน แต่ฉันยังนอนไม่หลับสนิทนัก ก็ได้ยินเสียงสองคนนั้นคุยกันเบา ๆ ว่า...
“นายคิดยังไงกับจืดกันแน่”
เสียงวินกำลังพูดอยู่ คงคิดว่าฉันหลับไปแล้วล่ะสิ เหอ ๆ ยังย่ะแต่ก็เกือบไปแล้ว
“ก็อย่างที่นายคิดนั่นแหละ เราก็รู้ว่านายคิดยังไง” เอาล่ะสิ งานนี้ แอบฟังมันนินทาฉัน
“เราขอละกัน ต่อไปนี้อย่าพูดอะไรไม่ดีกับจืดอีกเลย” อู้ย ดีใจจังมีคนเป็นห่วงเราด้วย
“ไม่ได้หรอก เราชินซะแล้วล่ะ” โอเค ๆ ฉันเข้าใจ
“ก็ได้ งั้นอย่าหาว่าเราไม่เกรงใจแล้วกัน”
แล้วเสียงมันก็เงียบไป ส่วนฉันก็เริ่มฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องแล้ว เบลอไปหมด ก็มันตี 2 แล้วอ่ะ ดีนะที่เป็นวันเสาร์ ไม่งั้น ตายแน่ ๆ ในที่สุด ฉันก็ผลอยหลับไป
####################################
เอ.... อะไรหนัก ๆ เนี่ย
อือ.... หายใจไม่สะดวกเลยแฮะ
อืม.... ทำไมหมอนข้างมันแข็งจัง
งืม ๆ ฉันว่ามันทะแม่ง ๆ แฮะ
ฉันลองเอามือมาจับไอ้ของอะไรที่มันพาดอยู่บนอกของฉัน เอ... มัน มันเหมือนแขนคนแฮะ ไม่หรอกน่า ใครกันจะกล้ามานอนบนเตียงเนี่ย ฉันค่อย ๆ เผยอเปลือกตาขึ้น แล้วก็หันไปทางทิศที่แขนมันพาดมา อ๋า นี่มันแขนคนจริง ๆ นี่นา ตายล่ะ แขนใครล่ะ ฉันตาสว่างเลยสิจ้ะ ใครวะ บังอาจมาก
และแล้ว ใบหน้าที่ปรากฎในแสงสลัว ๆ ก็ปรากฎขึ้น อะจึ๋ย นะ นี่มัน ไอ้อาร์ทนี่ ขึ้นมาได้ไงเนี่ย ตายห่า มาได้ไงวะ ฉันค่อย ๆ เอาแขนมันออกไปจากตัวฉัน เวรกรรม ขาก็ด้วย พาดมาได้ไง ฉันไม่ใช่หมอนข้างใครนะยะ พอเอาแขนกับขามันออกไปแล้ว โชคดีที่มันไม่ได้เอาตัวเข้ามาในผ้าห่มด้วย ไม่งั้นฉันซวยแย่เลย ตอนนั้นฉันเอานาฬิกาข้อมือมาดู มันเป็นเวลาตีห้าแล้ว เวรกรรม แล้วนี่ฉันจะทำไงดีล่ะเนี่ย
“งืมมม” มันขยับตัวพลิกมาก่ายฉันอีกแล้ว
อี๊ ไม่นะ ออกไป ชิ้ว ๆ ฉันจะทำไงดีอ้ะ ขืนอยู่ต่อ มีหวังโดนประนามแหง ๆ คิดออกแล้ว ลงไปนอนข้างวินดีกว่า อิอิ แต่แล้ว เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น อ้ายยยยยย
“จะไปไหน” ตายล่ะ มันยังไม่หลับนี่นา
“จะไปนอนข้างล่าง”
ฉันก็พูดเบา ๆ กลัวคนอื่นเค้าจะตื่นกันอ่ะ ไม่อยากรบกวน แต่ดูท่าจะหลับลึกจริง ๆ
“ไม่ต้อง นอนนี่แหละ” แล้วมันก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอด อ้ากกก อย่าทำอะไรช้านนะ
“ปล่อยนะแก” ดูเหมือนยิ่งห้ามก็จะกลายเป็นยิ่งยุ
“ไม่ปล่อยหรอก นอนต่ออีกนิดนะ เด๋วก็เช้าแล้ว”
กำ ใครจะไปนอนหลับลงกันล่ะ เล่นมานอนกอดฉันอย่างงี้
“ตัวนิ่มจังเลยอ่ะ ขอกอดนาน ๆ นะ” เอ้า กอดเข้าไป หายใจไม่ออกแล้ว
เฮ้อ สงสัยมันคงจะอดอยาก เอ้ย เก็บกดล่ะสิ เอ้า ตามสบายเลยเมิง ไหน ๆ ก็เพื่อนกัน (มันส์ดี) อยู่แล้วนี่ ตามใจมันสักวันเหอะ
“พอเช้าแล้วแกรีบลงไปนอนข้างล่างเลยนะ ไม่งั้นแย่แน่ ๆ”
ฉันรีบกำชับมัน ไม่ไหวหรอก ใครมาเห็นเข้า ฉันไม่ซวยเหรอ โทษฐานอ่อยผู้ชายอ่ะ อิอิ (เค้าเรียกร่านย่ะ)
“อืม เรานอนแล้วนะ ห้ามหนีด้วยล่ะ”
แล้วมันก็หลับลงอย่างง่ายดาย ปล่อยให้สาวน้อยอย่างฉันต้องนอนหายใจไม่ออกต่อไป
ทำไมน้า ไอ้อาร์ทมันถึงได้ใจกล้าแบบนี้ อย่างนี้ฉันจะดีใจดีมั้ยเนี่ย แต่ฉันว่านะ มันคงติดหมอนข้างซะมากกว่า เพราะฉันเห็นหมอนข้างของวิน มันไปอยู่ข้างตัวอิต้อมแล้ว มันเอาไปตอนไหนก็ไม่รู้ สงสัยวินมาเอาไป แล้วโดนแย่งไปแหง ๆ พวกนี้นี่ ติดหมอนข้างกันจังเลยนะ ทำเอาฉันเครียดเลยอ่ะ แล้วเมื่อไหร่มันจะเช้าสักทีล่ะเนี่ย ฉันจะได้ปลุกให้มันไปนอนข้างล่างซะที
หลังจากนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ จนกระทั่งแสงสว่างยามเช้าลอดหน้าต่างเข้ามาแล้ว ฉันก็ค่อย ๆ ปลุกมันให้ตื่นจากบรรทมเสียที กรูจะได้นอนหลับบ้าง ปลุกเท่าไหร่ มันก็ไม่ยอมตื่น ฉันเลยโมโห หยิกแขนแมร่งแรง ๆ ซะเลย ดูดิ๊จะตื่นมั้ย อ่ะ ได้ผลแฮะ มันสะดุ้งเฮือกเลย แถมยังมองตาเขียวปั๊ดมาทางฉันอีกแน่ะ
“ไป นอน ข้าง ล่าง เด๋ว นี้ เลย นะ” ฉันเน้นทีละคำ ลองไม่ลงสิ โดนกรูถีบแน่
“ลงก็ได้ ขอบใจนะ หมอนข้างของฉัน”
อ้ากกกก ไอ้บ้าอาร์ท ไอ้เลว แกเห็นเป็นหมอนข้างจริง ๆ เหรอเนี่ย
“ไอ้บ้า ใครหมอนข้างแกยะ ลงไปเลย” ฉันผลักมันลงไปนอนบนพื้น มันก็นั่งทำหน้าทะเล้นใส่ แล้วก็คลานไปนอนที่เดิมของมันนั่นแหละ ตัวฉันเองก็ง่วงจนทนไม่ไหว หลับลึกเลยทีนี้ ตื่นมาอีกที ก็ล่อเข้าไปสิบโมงเช้านู้นแหละ ปรากฎว่า เค้าหาว่าจืดนอนกินบ้านกินเมืองอ้ะ เพราะเมิง ไอ้อาร์ทบ้า :angry2:
***********************************
-
o3หึหึ ไม่เสียตัวง่ายๆหรอกค่ะ เพราะจืดจาเป้นสาวพรมจรรย์ค่ะ ไม่ใช่ จันลาย นะคะ :laugh3:
ตอนนี้ก็เกือบเสียค่ะ เสียความรู้สึก ทำไมไม่เอาจืดซะให้รู้แล้วรู้แรดไปเลยนะ มาปล่อยให้นอนตาค้างอยู่ได้อ่ะ o3 อิอิ
ปล.เพื่อนสาวคะ ขอบคุงค่ะที่ติชม แล้วพบกันวันมะรุ่งเน้อ :bye2:
-
กอดกันแล้วคร้า......................................................................ง
อิจฉาวุ้ย
-
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
อ่านไปก็ตื่นเต้นและลุ้นระทึกตึกตักในใจ อยากให้เพื่อนสาวเสียตัว :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ค่ะ........จะรอพรุ่งนี้นะคะ ไม่มา จับเจี๋ยนเจ้าจู๋นะคะ เพื่อนสาว :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ปล. ผมตั้งเป็นนกหัวขวานกับยิ้มหน้าบานน่ารัก.............คือแฟนเราเอง o3 o3 o3
-
หุๆ
ต๊อบก็สาวพรมจรรย์
แต่ จรรย์ ดารา (จัน ดารา) อิอิอิ
-
เลิศๆๆจ้า :impress:
-
ชอบอาร์ทจริงๆ รักก็แสดงมันออกมา
เก็บมันไว้ทำไม
:-[ :-[ :-[
-
กอดกันก็แล้ว เมื่อไหร่จะ . . . ซะทีน๊อ :haun5:
ขอบคุณครับ :yeb:
-
:try2:รอเที่ยงๆนะเด๋วไปอัพเดทก่อนจ้า ทำงานก่อนค่ะ o8
-
ตอนที่ 31
พอเดินออกมาจากห้องนอนก็ไปล้างหน้าแปรงฟันอย่างทุกวัน พ่อกับแม่ของวินออกไปนอกบ้านตั้งแต่เช้าแล้ว เหลือแค่หนุ่มสาวอยู่บ้านกันตามลำพัง เอาล่ะสิ งานนี้ คงไม่มีใครรู้เรื่องเมื่อคืนหรอกนะ ฉันภาวนาขอให้เป็นอย่างงั้น ก็คนมันอายอ่ะ
“ตื่นแล้วเรอะ นึกว่าจะหลับยันพรุ่งนี้ซะอีก” ไอ้อาร์ท แหม เล่นตั้งแต่ฉันตื่นเชียวนะยะ
“ฝันร้ายน่ะ ฝันว่าโดนผีอำ ก็เลยนอนไม่หลับ แค่นั้นเอง” ไงล่ะคะ อยากหาเรื่องดีนักนี่ ส่วนมันก็รีบหุบปากตัวเองเลยล่ะ กลัวโดนเปิดโปงเรื่องของตัวเองล่ะสิ หึหึ อายเป็นด้วยเรอะ
“เหรอจืด แน่ใจนะ ว่าผีอำน่ะ” นังต้อมก็นะ ช่างสงสัยซะจริง เด๋วก็ความแตกพอดี
“ก็จริงน่ะสิ ช่างเหอะ มีข้าวกินป่าวจ้ะ วินจ๋า” น่าน มาแนวหิว หิวมากซะด้วยเรา
“มีสิ อยู่ในครัวแน่ะ เด๋วเราพาไปนะ” แล้ววินก็เดินนำฉันไป ฉันก็เดินตามหลังไปติดๆ ด้วยอารามหิวอย่างแรง (หมดแรงเลยค่ะ นอนเกร็งยันเช้า)
พอเดินเข้าไปในครัว ก็มีกับข้าววางอยู่บนโต๊ะอยู่แล้ว 2-3 อย่าง แต่ด้วยสปิริตของเจ้าของบ้าน ก็เลยบอกกะฉันว่า
“เด๋วเราเจียวไข่ไก่ให้จืดนะ กับข้าวมันเหลือไม่มาก เอามั้ย” ฉันตาโตเลยค่ะ เรื่องกินขอให้บอก
“เอาสิวิน อยากชิมฝีมือตัวเองเหมือนกัน ท่าทางจะอร่อย” แล้วฉัน ผู้เป็นแขกบ้านวิน ก็นั่งเป็นคุณนาย รอให้คุณชายทอดไข่ให้กินเฉย อิอิ สบายจริง ๆ
“อู้ว กลิ่นหอมจังเลยอ่ะวิน” วินหันมายิ้มให้ทีนึง แล้วก็หันไปทอดไข่ต่อ พ่อแสนดีของเดี้ยน ใครได้เป็นสามี โคตรโชคดีเลยอ้ะ แล้วฉันก็นั่งเพ้อฝันต่อไป แต่แล้วก็ฝันสลาย เมื่อ
“โห หอมจัง ว้าว น่ากินนี่วิน ขอเรากินด้วยสิ” เวรกรรม มันอีกแล้ว ตามเข้ามาทำไมเนี่ย นังต้อมด้วย กินกันแล้วไม่ใช่เหรอ จะมาแย่งช้านทำไมยะ
“นายทอดเองดิ จานนี้ของจืดเค้า” วินขา เธอช่างประเสริฐอะไรเช่นนี้นะ ที่รักของจืด (เพ้ออะไรยะหล่อน) เด๋วนังต้อมมันวีนเอา
“แต่เราอยากกินจานนี้อ่ะ ได้รึปล่าววะวิน” เอาล่ะสิ มันทำไมชอบเจือกจริงๆเลยนะ วินก็เริ่มไม่พอใจเหมือนกัน บอกให้มันทำเอง มันยังเรื่องมาก
“คงไม่ได้หรอก ถามจืดเอาเองล่ะกัน” แล้ววินก็หันไปตอกไข่เตรียมเจียวให้นังต้อมต่อ นังต้อมก็กุลีกุจอเข้าไปเป็นผู้ช่วยสุดฤทธิ์ น่าหมั่นไส้จริงๆเลยนังนี่
“ว่าไง ฉันกินด้วยได้มั้ย” มันนั่งลงตรงหน้าฉัน ตาจ้องมามองตาฉัน ขอโทษนะ เรื่องกินสำคัญกว่าเรื่องเมื่อคืนนี้ย่ะ อย่าฝัน …..
“ไม่….. เข้าใจมะ” มันก็ยิ้มเยาะ แล้วก็กระซิบเบา ๆ ว่า “งั้นก็สวย” เอ๊ะ อะไรสวย สวยอะไร อ้ะ หรือว่า
“เฮ้ย อย่านะ” มันทำท่าจะลุกขึ้นเดินไปหาสองคนนั้น เหมือนจะบอกอะไรพวกนั้น แก ไอ้บ้านี่ บังอาจเอาเรื่องเมื่อคืนมาขู่เรอะ ชั่วจริงๆ ว
“งั้นก็ กินด้วย” มันกลับมานั่งตามเดิม ส่วนฉันก็คอตกสิคะ ไม่ใช่ว่า งก แต่เสียดายของตะหาก เซ็ง
“อ้าวจืด แบ่งกับอาร์ทเหรอ แล้วจะพอกินมั้ยเนี่ย” วินหันมาเห็นไอ้อาร์ทกำลังตักไข่ในจานฉันกินอยู่ ดูท่าทางวินไม่ค่อยพอใจอย่างแรง แต่ก็พูดอะไรไม่ได้
“อืม จืดมันให้ฉันกินด้วย” ค่ะ แกขู่ฉันนี่ยะ ไม่งั้นไม่มีทางได้กินหรอกเว้ย ฉันรีบตักมาใส่จานตัวเองเยอะๆ เด๋วมันกินหมดก่อน ไม่ได้ ๆ
“เฮ้ย ตะกละจังล่ะ ฉันได้กินนิดเดียวเองนะเนี่ย” อิอิ อยากโง่เองทำไมล่ะยะ ไปทอดใหม่เองสิยะ
“อ้อ ได้ เล่นใช่มั้ย” มันยื่นช้อนมาแย่งของช้านไปอ่ะ ไอ้บ้า ทำงี้ได้ไงเนี่ย มันมากไปแล้วนะ
“เอาคืนมานะ ทุเรศ หน้าด้านที่สุด” ฉันด่ามันเลยค่ะ ทนไม่ด้าย มาแย่งได้ไง มันรึจะคืน รีบยัดเข้าปากเลยค่ะ ดูมันทำ เชี่ยจริงๆ
“อยากงกทำไมอ่ะ สมน้ำหน้า” เวรกรรม ฉันผิดเหรอคะเนี่ย มันคิดได้ไงวะ
“ชิ ทอดใหม่ก็ได้วะ ไอ้บ้า” แล้วฉันก็ลุกเดินไปหาวิน ตอนนี้ก็ทอดไข่ให้เรียบร้อยแล้ว
“วิน เด๋วเราขออีกฟองนะ ง่า คือ มันไม่อิ่มอ้ะ แหะๆ” วินคงจะพอเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ยิ้มให้แล้วก็จัดการทอดให้อีก พอทอดเสร็จ ฉันก็ยืนกินไปคุยไปตรงนั้นกับเค้าน่ะแหละ สร้างความอิจฉาตาร้อนให้กับนังต้อมอย่างแรง แหม ก็สายตามันน่ะนะ เพ่งเล็งซะขนาดนั้นน่ะ
“แหม สวีทกันจังนะ สองคนนั้นน่ะ” อ้ะ อินี่ เริ่มแล้วมั้ยล่ะ คงทนไม่ไหวล่ะสิยะ อิอิ หึงอ้ะดิ
“ก็นะ เจ้าของบ้านเค้านิสัยดีขนาดนี้ จะไม่ให้ขอบคุณก็กระไรอยู่” ฉันก็แถไปเรื่อย ไม่ได้ตรงประเด็นค่ะ กลัวมันกัดหนักกว่านี้
“เฮ้อ สงสัยจะหลงรักเค้าล่ะสินะ” อ่ะนะ ที่ไอ้อาร์ทมันพูดมาน่ะ ทำเอานังต้อมสะดุ้งเฮือกเลย ส่วนฉันน่ะเหรอ เฉยๆค่ะ ไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งอย่างงั้นซะหน่อย (แต่ก็ไม่แน่นะ)
“แล้วแต่จะคิด” ฉันก็พูดลอยๆออกไป แต่ทำเอาสามคนนั้นสะดุ้งเฮือก ฮ่า ๆ ๆ ขำชะมัด สองคนก็หน้าบูดไป อีกคนก็หน้าแดงแจ๋ นี่พวกมันคิดอะไรกันอยู่นะ อยากรู้จัง แต่ใครจะไปเดาใจมันได้ล่ะ
“เราอิ่มแล้ว เด๋วเราล้างจานเองนะวิน ไปรอข้างนอกก่อนก็ได้” หลังจากมัวแต่อึ้งกันอยู่ ฉันก็เลยพูดขึ้นทำลายความเงียบ เอาล่ะออกไปซะทีเหอะ
“ไม่เป็นไร เด๋วเราทำเอง จืดไปรอข้างนอกละกัน” เอ้ ตาวินนี่ ชอบขัดซะจริงๆเลยอ่ะ ฮึ ตามใจ (ขี้เกียจน่ะสิ รู้ทัน) แต่แล้วนังต้อมก็ฉวยโอกาสทองนี้ทันที
“วิน เด๋วเราช่วยละกันนะ พอดีมันว่างๆน่ะ” น่าน ข้ออ้างชี เอา ตามสบายละกัน ฉันไปนั่งเล่นหน้าบ้านดีกว่า อิอิ
พอฉันเดินนวยนาดออกมาหน้าบ้านแล้ว ก็นั่งทอดอารมณ์มองพันธุ์ไม้ในสวน มีทั้งกล้วยไม้หลากหลายพันธุ์ ต้นลีลาวดี ชวนชม โป้ยเซียนหลากสี อ่างบัว แล้วก็ยังมีอีกที่เรียกไม่ถูก กำลังเพลิน ก็มีนิ้วใครก็มะรู้มาจิ้มเอวเข้าให้ โตะจายโหมะเลยช้าน หันไปก็ นึกแล้ว มีแต่มานคนเดียวนี่แหละ นั่งขำคิก ๆ อยู่ได้ ปัญญาอ่อนจริงๆ
“เล่นอะไรบ้า ๆ เด๋วฉันก็หัวใจวายพอดี” ฉันยิ่งขวัญอ่อนอยู่ด้วยนี่นา
“หยอกนิดหยอกหน่อยทำเล่นตัว” ซะงั้น ใครเล่นตัว นี่มันไม่นิดหน่อยนะยะ
“จะกลับบ้านกี่โมงอ่ะ” พอมันหยุดขำ ก็ถามเป็นการเป็นงานทันที
“ไม่รู้สิ เย็นๆมั้ง ทำไม อยากกลับแล้วล่ะสิ กลับก่อนก็ได้นะ” แล้วฉันก็หันไปดูต้นไม้ต่อ หารู้ไม่ว่าฉันทำมันหน้าบูดอีกแล้วอ่ะ
“กลับเด๋วนี้เลย ไปบอกไอ้วินซะ” มันกล้าสั่งฉัน แกเป็นใครคะ มาสั่งช้านเนี่ย (หลายรอบและ)
“ไม่กลับ จะกลับตอนเย็น” ฉันว่ามันต้องเอาเรื่องอีกแน่ ๆ แหงล่ะ เรื่องเมื่อคืนอีกล่ะสิ ใช่มะ
“ก็ได้ ถ้างั้นไปเล่นเกมส์กับฉันก่อนกลับล่ะกัน” เหอ ๆ ไม่ใช่เหรอ แล้วเล่นเกมส์ เกมส์อะไรยะ ฉันเล่นเป็นซะที่ไหนกัน บ้ารึปล่าวเนี่ย
“เล่นไม่เป็น ไปเล่นคนเดียวเหอะ ฉันจะอยู่บ้าน” ดูมันจะไม่ยอมท่าเดียว มันเลยทำท่าจะเดินเข้าไปในครัว อ้าว ซวยแล้วไง ใช้จริงๆด้วย
“เฮ้ย เด๋วก่อน ไปก็ไป กลับมานี่” เฮ้อ ทุกทีเลย แทนที่มันเองจะอาย ทำไมกระเทยต้องอายแทนล่ะ ไม่เข้าใจจริง ๆ (สรุปหน้าบางว่างั้นเหอะ)
“โอเคแล้วนะ งั้นไปอาบน้ำซะ เปลี่ยนไอ้กางเกงขาสั้น ๆ นี่ซะด้วย” ดูมัน มายุ่งกะขาฉันทำไมคะ ผิดตรงไหนไม่ทราบที่คิดจะนุ่งสั้น ก็ชั้นร้อนนี่คะ
“เออ รู้แล้ว ยุ่งจริงๆ” ฉันก็เลยเดินเข้าไปในบ้าน สองคนนั้นก็เดินสวนออกมา ฉันก็บอกว่า จะไปอาบน้ำ จะออกไปนอกบ้านซะหน่อย วินก็เลยถามว่าจะไปไหน ก็เลยบอกไปว่า จะไปร้านเกมส์กับไอ้อาร์ทมัน เท่านั้นแหละ ตาวินรีบบอกว่าจะไปด้วยเลยค่ะ เอาเข้าไป นังต้อมก็จะตามไปด้วย แล้วบ้านล่ะคะ จะไม่มีใครอยู่เลยรึไงเนี่ย
********************************************
-
ตอนที่ 32
พอตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเดิม (เน่าอ้ะ) ต้องพรมแป้งหอมมากๆหน่อย อิอิ พอเดินออกมานอกบ้าน เหอ ๆ แต่ละคนดูมีความสุขกันจริงๆเหรอ หน้างี้ เหมือนคนไม่ได้ของถูกใจซะงั้น ก็ช่วยไม่ได้นะ แล้วนี่เอาไงดีนะ พอเล่นเสร็จแล้ว ชวนมันกลับบ้านเลยดีกว่า จะได้ไม่เสียเที่ยว เพราะร้านเกมส์ก็อยู่ในเมือง ช่วงนั้นเพลย์สเตชั่น กำลังบูม เนี่ยแหละที่จะไปเล่นกันล่ะ
“เอ้า เสร็จแล้ว ไปกันได้รึยังล่ะคะ ทำหน้าเหมือนไม่อยากไปงั้นแหละ” ฉันกัดซะเลย แล้วก็เดินเชิดลงบ้านไป พวกนั้นก็ตามลงมา วินปิดบ้านเรียบร้อยแล้ว ก็ตามมาเป็นคนสุดท้าย
“นี่ แล้วจะเล่นถึงกี่โมงอ่ะ ฉันจะได้กลับบ้านเลย” ฉันหันไปถามตาอาร์ท มันก็ตอบว่า
“ไม่รู้” อ้าว กวนทีนนี่นา ถามดี ๆ แล้วงี้จะได้กลับบ้านยามไหนคะคุณ
“งั้นฉันกลับบ้านและ ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว ร้านเกมส์เนี่ย ฉันเอามั่งสิคะ
“เฮ้ย ไม่ได้นะ สัญญาแล้วนิ ห้ามกลับเด็ดขาด” มันขู่อ่ะ ทำไงได้ ก็ต้องตามมันไปอยู่ดี เมื่อไหร่จะวันจันทร์เร็ว ๆ นะ
“จืด ชอบเล่นเกมส์อะไรเหรอ” วินเดินเข้ามถามฉัน เอ่อ วินคะ เกมส์อะไร จืดไม่เคยเล่นค่ะ เชยอ่ะ
“แหะ ๆ ไม่รู้สิ ไม่เคยเล่นอ้ะ” อายชะมัดเลย วินหัวเราะเบา ๆ ดูน่ารักน่าชัง ผิดกับใครบางคน ชอบหัวเราะเยาะฉัน ชิ
“งั้นเด๋วเราสอนให้เองละกันนะ ดีมั้ย จืดจะได้เล่นเป็นไง” อู้ย วินขา อย่าเลยค่ะ กลัวติด ติดวินนะ ไม่ใช่เกมส์ อิอิ
“แหม วินก็ เราก็เล่นไม่เป็นเหมือน สอนเราด้วยสิ” น่าน นังต้อม ไม่ยอมแพ้เหมือนกันนะยะ
“ได้ดิ แล้วนายชอบเล่นแบบไหนล่ะ” มันก็ทำท่านึกแป๊บนึงแล้วก็บอกว่าชอบเล่น มาริโอ อิบ้า เชยแล้วย่ะ (ตอนเด็กๆเล่นประจำ)
“ฮ่า ๆ ๆ อิต้อม เอ้ย ต้อม นายบ้ารึปล่าว เราจะไปเล่นเครื่องเพลย์นะ ไม่มีใครเล่นหรอกเกมส์นั้นอ้ะ” ฉันรีบกัดชีทันทีค่ะ แบบหมั่นไส้อ่ะ หุหุ
“เออ ใครจะไปรู้เหมือนแกล่ะ นังจืด” โห เด๋วนี้มันเรียกฉันว่า นังแล้วแฮะ ร้ายนักนะ
“เฮ้ยนายไปเรียกจืดแบบนั้นได้ไง” อ้าววิน ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ฉันชอบบบบ
“ขอโทษที ลืมตัวอ่ะ เห็นมันเป็นอย่างงี้เลยชักเรียกผิดเรียกถูก” หึหึ ไม่ว่ากัน ตามสบายเพื่อนสาว
“เฮ้อ คุยกันแค่สามคน ปล่อยเราเหงาอยู่คนเดียว” เพ้ออะไรจ้ะ คนนอกคอกอย่างแกน่ะ ใครเค้าอยากจะคุยด้วยล่ะยะ
“จะถึงร้านแล้ว วันนี้คนเยอะรึปล่าวก็ไม่รู้” มันบ่นพึมพำ ฉันว่าวันอาทิตย์ คงจะเยอะแหละ
“น่าจะนะ ถ้าไม่ว่างก็ลองไปดูร้านอื่นสิ” วินมันก็คงอยากจะเล่นสินะ เห็นท่าทางแบบนั้น
ในที่สุดก็เดินมาจนถึงร้านเกมส์ อยู่ในเมืองนี่แหละค่ะ โชคดีที่บ้านอยู่ในเมืองนะ ไม่งั้นเดินขาลากแหง ๆ ข้างในก็มีทีวีจอแบน แล้วก็เครื่องเล่นเพลย์ หลายเครื่องอยู่ โชคดีที่ยังมีคนมาเล่นไม่มากเท่าไหร่ เราเลือกเครื่องเสร็จแล้ว สรุปว่าฉันโดนไอ้อาร์ทลากไปนั่งด้วย วินเลยต้องนั่งกะนังต้อม แง น่าเสียดายจังเลยอ่ะ
“ทำไมต้องมานั่งกับแกด้วยล่ะยะ” ฉันวีนมันเลยค่ะ มันก็ยักหน้า ทำไม่รู้เรื่อง จัดแจงเปิดเครื่องให้พร้อม ส่วนเกมส์ มันก็เอาเกมส์อะไรก็ไม่รู้ ต่อสู้กันนี่แหละมาเล่น
“เกมส์อะไรน่ะ” ฉันถามมันออกไป เพราะอยากจะรู้อ่ะเนาะ
“สตรีทไฟเตอร์ เล่นด้วยกัน เด๋วสอนให้ ไม่ยากหรอก” เอ๋ ให้เล่นด้วยเหรอ แต่มันจะดีเร้อ ฉันไม่เคยเล่นมาก่อนนะ
“เอานี่ จอยเกมส์ เล่นเป็นตัวที่สองนะ” เรียกภาษาเกมส์ไม่ค่อยจะถูก (ตอนนี้เล่นแต่เกมส์ออนไลน์)
“มาแล้ว แกเลือกตัวผู้หญิงดิ ฉันตัวผู้ชาย” มันจัดแจงกดให้ฉันเลยเลยค่ะ สรุปฉันไม่สิทธิเลือกเหรอคะเนี่ย
“เอาล่ะ นี่นะ กดเตะตัวนี้ กระโดนตัวนี้ ยิงพลังอันนี้ ท่าไม้ตายไม่บอก หาเอาเอง” อ้าว เล่นงี้เลยเหรอ แล้วฉันจะชนะมั้ยเนี่ย แพ้อยู่แล้วล่ะ
ฉันเล่นเกมส์กับไอ้อาร์ทอย่างเมามันส์ โดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองติดเกมส์ไปเสียแล้ว เฮ้อ เศร้า โดนมันวางยาอ่ะเรา พอมันบอกว่าจะเลิกเล่นแล้ว จะกลับบ้าน ฉันก็บอกว่า อีกหน่อยน่า นะ นะ ก็เข้าทางมันน่ะสิ รู้แต่ทำไงได้ กำลังติดอ่ะ
“ตานี้ถ้าแพ้ ต้องเลิกเล่นนะ นี่มันก็จะเย็นแล้ว เด๋วตกรถอีกหรอก รึอยากค้างอีกคืนนึง” พอมันพูดว่าค้างคืน ฉันสะดุ้งโหยงเลยค่ะ
“ไม่อ่ะ อย่าดีกว่า เอา แพ้แล้วเลิกเลยก็ได้” และแล้ว ก็แพ้ตามระเบียบ ใครจะไปเล่นเก่งเหมือนแกล่ะยะ ส่วนสองคนนั้นน่ะเหรอ เลิกนานแล้ว มานั่งดูฉันเล่นกับมัน บางทีก็เล่นด้วยบ้าง หนุกหนานกันไป ฉันเนี่ยโชคดีนะ ที่อย่างน้อยก็มียังมีเพื่อนเป็นผู้ชายกับเค้ามั่ง ไม่ใช่มีแต่ผู้หญิงซะอย่างเดียว
“ป่ะ กลับบ้านเถอะ เด๋วมันจะเย็นซะก่อน ที่บ้านคงเป็นห่วงแล้วล่ะมั้ง ลูกสาวนี่” น่าน มีแอบจิกกัดเล็กน้อยนะจ้ะ
“จ้า ลูกชายคนเดียว พ่อแม่ไม่ห่วงเลยมั้ง คุณหนูอาร์ท” มันทำหน้าแยกเขี้ยวใส่ฉัน จะกัดล่ะสิ เอาดิ
“ฝากไว้ก่อนเหอะ” แล้วอย่าลืมมาเอาคืนนะคะ
“งั้นเรากะอาร์ทกลับบ้านก่อนนะวิน ต้อมกลับบ้านเลยรึปล่าวจะได้ไปขึ้นรถพร้อมกัน” ฉันหันไปบอกวินแล้วก็ถามนังต้อมต่อ มันก็ตกลง เราสามคนเลยลาวิน แล้วเดินไปที่บขส.ต่อ
“เจอกันพรุ่งนี้นะวิน บายจ้ะ” แล้ววินก็เดินกลับบ้าน
พอถึงบขส.แล้ว นังต้อมก็แยกขึ้นรถกลับบ้านตัวเองไป ส่วนฉันกับอาร์ทก็...เหมือนเดิมค่ะ เฮ้อ พักนี้อยู่กับมันบ้อยบ่อย ไม่รู้อะไรดลใจนักหนา เจอที่โรงเรียนยังไม่พอ วันหยุดยังอยู่ด้วยกันอีก
“คิดอะไรอยู่ เห็นนั่งเงียบๆ” มันคงเห็นฉันเหม่อๆมั้งก็เลยถาม
“ก็คิดเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอก” ฉันก็ตอบปัด ๆ ไป ใครจะบอกว่าคิดเรื่องของแกอยู่
“หรอ แล้วไปเที่ยวมาเป็นไง สนุกบ้างมั้ย” ถามแปลกจังแฮะ
“ก็ต้องสนุกสิ ไว้ไปกันอีกก็ยังได้นะ” ฉันตอบตามจริงแหละ ฉันชอบเที่ยวนะ ตัวตนที่แท้จริง อิอิ
“จริงเหรอ งั้นคราวหน้า วันหยุดยาวไปเที่ยวอีกนะ” เอ๋ วันหยุดยาว ไปเที่ยวนะ งง
“จะไปเที่ยวที่ไหนกัน วันหยุดยาวเนี่ย” มันก็ยิ้ม ๆ แล้วก็บอกมาว่า
“ก็ไปเที่ยวทะเล ไม่ก็เข้าป่าไง ช่วงเข้าหน้าหนาวพอดี น่าไปออก” เหอ ๆ ทะเลน่ะ พอว่า แต่เข้าป่า คิดอะไรอยู่เหรอยะ
“เข้าป่าด้วยเหรอ น่ากลัวจะตาย ไม่ไปหรอก” มันก็พยายามบอกถึงส่วนดีสุดฤทธิ์
“ฮึ้ย สนุกจะตายไป ได้เดินขึ้นเขาด้วยนะ ถึงจะเหนื่อย แต่พอไปถึงแล้ว เค้าว่าสุดยอดเลยล่ะ” เอ๋ เดินขึ้นเขาด้วยเหรอ ยังไงเนี่ย
“ที่ไหนกันแน่เนี่ย ฉันว่าถ้าจะไป ทะเลดีกว่ามั้ย” เหอ ๆ มันเมื่อยน่ะ สาวน้อยอย่างฉันไม่สู้ค่ะ
“ไม่เอาน่า ต้องลองดูก่อนดิ รับรองจะติดใจ เด๋วไปชวนพวกนั้นไปด้วยละกัน” อืม น่าคิด เอางัยก็เอากัน ตามใจคนพาไปเหอะ ฉันได้ทั้งนั้นแหละ
ถึงบ้านซะที ฉันลามัน แล้วลงจากรถ แล้วก็นั่งรถรับจ้างเข้าบ้านไป ในที่สุดวันหยุดสุดเพลียของฉันก็เป็นอันสิ้นสุดลงซะทีค่ะ
*******************************************
ลงสองตอนต่อเนื่องกัน แล้วพบกันใหม่จ้า
-
เรื่องนี้น่ารักดีอะ อ่านแล้วได้บรรยากาศ จินตนาการออก
อาร์ทน่ารักเนอะ :-[ :-[
รออ่านต่อนะ จืด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อาร์ทน่าร๊ากกกก :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตอนเป็นเด็กก็แบบนี้ เจอคนดีๆก็ไม่รู้ใจตัวเอง
กว่าจะรู้ตัวก็ห่างกันไปเสียแล้ว
o17
-
งุงิเพื่อนสาว....
หนุกหนานๆ
-
ขอบคุณมากครับ รออ่านต่อครับ :yeb:
-
เมื่อไรจะสวีทจี๊ดจ๊าดอีกอ้า
-
ตาอาร์ทนี่เค้าก็แทรกอะไรหวาน ๆ อยู่เหมือนกันนะ :o9:
แต่ใครกันหว่าที่ทำเสียเรื่องอยู่เรื่อย เนี่ย :angry2:
-
:haun5: :haun5:เริ่มจะไม่อยากจากกันแล้วชะมะคับ o17 o17
สงสัยอย่างที่เค้าบอกแน่เลย เกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้น :haun5: :haun5:
-
o19 ช่วงนี้ทำงานหนัก คอมก็จะเจ้ง ช้ามาก สงสัยจะติดไวรัสล่ะม้าง เลยไม่ได้เขียนมาหลายวันแล้ว
:impress:แถมยังติดเรื่อง ฤาสิเน่หา อีก อิเจีคะ เอามาลงต่อไวๆด้วยค่ะ o9 o9 o9 o9
[ตอนที่ 33
ลางร้ายปรากฎ
วันนี้ก็เปิดเรียนวันแรก ฉันมาถึงแต่เช้าเลยล่ะ กะมาหานังพวกนั้นก่อน พอไปถึงโต๊ะประจำกลุ่มเรา ก็นั่งรอไปได้สักพัก สองสาวก็เดินมาหา แรง ๆ ทั้งนั้น
“หวัดดีย่ะ มารอแต่เช้าเชียวนะ” นังเจี๊ยบทักทายฉันก่อนตามประสาสาวสวย
“ก็มานั่งรอเม้าท์กะพวกมรึงนั่นแหละ นั่งสิยะ กรูมีอะไรจะบอก” มันสองตัวรีบนั่งลงทันที ด้วยความคันสู่รู้เรื่องชาวบ้านเค้า
“เรื่องอะไรยะ อย่ามาอม บอกมาเร็วๆ” ค่ะ อิดอก ใครอมยะ ปากกรูยังอ้าอยู่
“เมื่อวันเสาร์นะ กรูไปดูหนังที่กรุงเทพฯมา อิดอก หนุกมายเลยอ้ะ” มันสองคนทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ไปดูหนัง ไปกะใครยะ อย่าบอกนะไปคนเดียวน่ะ บ้านนอกอย่างมรึงเนี่ยนะ” อิเฉา อิดำ ปาก....มากเลยค่ะ อิเวร
“อิสาด ใครบ้านนอกยะ พวกมรึงน่ะสิ อิเชี่ย” ด่าเสร็จและ ก็ต่ออีก
“กรูไปกับเพื่อนที่ห้องกรูมาย่ะ ใครเอ่ย ลองทายสิ” มันก็ทำท่าคิดสักพัก แล้วก็ตอบฉัน
“จะใครซะอีก อินังชะนีเพื่อนมรึงน่ะสิ ใช่มั้ย” ฉันส่ายหน้า มันก็ทายมาอีก เอาให้ถูกสิยะ
“งั้นก็คนที่ชื่อ วิน ล่ะสิ โอ้ย เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีทาง เค้าคงไม่อยากจะไปไหนกับมรึงหรอก” อ้ะ อินี่ มาดูถูกสาวน้อยอย่างฉัน
“ที่มรึงพูดมาน่ะถูกแล้ว แต่เผอิญวินมันไปกะกรูย่ะ” อิสองตัวนั้น อ้าปากค้างเลยค่ะ งงล่ะสิมรึง
“แล้วก็ยังมีไอ้อาร์ทด้วยนะ คู่อริกรูด้วย” คราวนี้สองคนนั้น ยิ่งตาโตกว่าไข่ห่านซะอีกค่ะ
“กรูไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้หรอก ยิ่งคนหลัง เป็นไปไม่ได้” อิดำไม่ยอมแพ้ค่ะ อิจฉากรูน่ะสิมรึง ดอก
“เออ ไม่เชื่อเหรอ เรื่องของมรึง อ้อ พวกมรึงทำไงกรูถึงจะรู้วะ ว่าผู้ชายมันแอบชอบกรูรึปล่าวอ้ะ” ฉันเริ่มเข้าประเด็น ก็แหม อยากรู้นี่คะ (อยากรู้ว่าเป็นใครใช่มั้ยล่ะ)
“อ้ะ อินี่ อย่าบอกนะ ว่าไปแอบชอบใครเข้าอีกล่ะ ระวังเหอะ จะเป็นเหมือนกรูน่ะ” อิดอก ใครจะไปสวยเหมือนมรึงล่ะ โดนหลอกยังไม่รู้ตัวอีก
“ใช่ ๆ ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ” อิเจี๊ยบก็พูดดีนะ ฉันน่ะ ระวังตัวระวังใจเต็มที่แหละ ไม่ต้องห่วงกันหรอก เพราะยังไม่มีใครมาชอบซะหน่อย
“แหม กรูถามอย่าง พวกมรึงตอบกันไปนู้น สรุปจะบอกมั้ยเนี่ย” มันก็เม้าท์ให้ฟัง ถึงจับผิดผู้ชาย ฉันก็นั่งฟัง ๆ ไป เสียงระฆังเรียกเข้าแถวเคารพธงชาติก็ดังขึ้น ต่างคนก็แยกย้ายกันไปเข้าแถว
หลังจากเคารพธงชาติเสร็จแล้ว ก็เข้าห้องเรียน เพื่อโฮมรูม จากนั้นก็เริ่มเรียนตามปกติ วันนี้นายอาร์ทก็มาขอนั่งกับฉันอีกแล้ว ส่วนเพื่อนซี้มันก็คงจะเริ่มงงกันแหละว่า เอ้ะ ทำไมมันชอบมาสุงสิงกับฉันจัง หรือว่าจะติดเชื้อฉันซะแล้ว หุหุ
“ทำไมไม่นั่งที่เดิมล่ะ มานั่งกะชั้นทำไม” มันก็ทำหน้าไม่พอใจ ฉันพูดอะไรผิดเหรอ ถามแค่นั้นเอง
“นั่งไม่ได้รึไง นี่มันโต๊ะของแกเรอะ” อ้าว ซะงั้น พูดมาได้นะยะ ไอ้นี่
“ก็ถ้ามันเป็นของชั้น แกจะได้มานั่งเร้อ ถามแปลกๆ แล้วแกไม่กลัวพวกนั้นมันจะว่าแกแปลกๆรึไง” มันก็ยักไหล่ เหมือนไม่แคร์ อืม หน้าด้านจริงๆ
“จะกลัวทำไม พวกมันก็เห็นอย่างที่เห็น เพื่อนกันทั้งนั้น คิดอะไรกับฉันรึปล่าววะแก” มันพูดงี้ ฉันก็ตกใจสิคะ พูดอะไรบ้า ๆ ถ้าฉันคิดอะไรกับแก คงไม่กล้านั่งข้าง ๆ แบบนี้ (เพราะจะอายมากเวลาเราชอบใครสักคน)
“แกอย่ามาเหมาสิ ฉันเนี่ยนะ จะคิด ฝันไปเหอะย่ะ” ฉันเริ่มรู้สึกร้อน ๆ หน้าแล้วอ้ะ สงสัยจะอายซะแล้ว ไหนว่าไม่คิดอะไรกับมันไงล่ะ ทำไมเป็นงี้เนี่ย
“อ้าว หันหน้าหนีทำไม หันมาคุยกันดิ” ว้าย ไอ้บ้านี่ เมื่อไหร่จะไปซะที ทำไงดีเนี่ย ใจฉันมันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วอ่ะ ซวยล่ะสิ
“เอ่อ แก ไปนั่งกับเพื่อนแกได้ไหม คือ คือ ฉัน ฉัน” มันทำหน้างง ๆ แล้วก็ยื่นหน้ามาใกล้หน้าฉัน
“เป็นอะไร หน้าแดงๆ ไม่สบายรึปล่าว” อ้ะ ไม่สบาย นึกออกแล้ว ขอบใจนะยะที่ช่วยกู้สถานการณ์
“ใช่ ใช่ คือ ฉันเป็นไข้หวัดน่ะแก แกไปนั่งที่เดิมเถอะนะ เด๋วจะติดเอา” แล้ววฉันก็เอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า มาปิดจมูกกะปากตัวเอง ไหนๆก็ต้องหลอกแล้ว เอาให้เนียน
“อึ๋ย เป็นจริงๆเหรอเนี่ย กินยารึยัง ตัวร้อนรึปล่าว” เวรกำ ฉันบอกให้ไปนั่งที่มันนะคะ ไม่ใช่มาตรวจโรคให้ ไอ้นี่
“อย่าแตะตัวฉันนะ เด๋วเป็นหนักกว่าเดิม ไปเหอะ เด๋วฉันไปห้องพยาบาล ขอยากินเอง” มันก็พยักหน้ารับ แล้วก็ลุกไปนั่งที่ตัวเอง แต่สายตายังมองมาตลอด เนี่ยมันห่วงฉันรึปล่าวนะ ถ้ามันห่วง ฉันก็เชี่ยไปเต็มๆล่ะค่ะ ฐานหลอกมัน
พวกเพื่อนมันก็ถามอะไรมันก็ไม่รู้ เห็นมันก็พยักหน้าหงึก ๆ อะไรเนี่ยแหละ ฉันก็ก้มหน้าก้มตา ทำสำออยต่อไป ใครจะกล้าหายดีล่ะยะ เด๋วก็โดนอ่ะดิ
“จืด ไม่สบายเหรอ เห็นเอาผ้ามาปิดปาก” ยัยปอเดินมาถาม ตอนนี้ชีได้ที่นั่งใหม่แล้ว กับเพื่อนชะนีที่ชื่อ แจงค่ะ ก็ดีไปนะ จะได้ไม่มาเสียการเรียนเหมือนช้าน
“อือ นิดหน่อยน่ะ” ฉันตอบเบาออกไป กลัวมันจับได้ แหม หลอกคนนี่มันลำบากจัง แต่เพื่อตุ๊กตาทองคำ ยอมค่ะ อิอิ
“งั้นขอให้หายเร็ว ๆ นะ อ้อ จืด” ชีหยุดคำพูดไว้ เหมือนจะถามอะไรบางอย่าง
“หืม อะไรเหรอ” ชีก็ทำท่าอึกอักนิดหน่อย แต่ก็ยอมพูดออกมา
“จืดสนิทกับอาร์ทแล้วเหรอ เห็นอยู่ด้วยกันบ่อยๆ” เอ๋ ถามอะไรแปลก ๆ สังเกตกันด้วยเหรอเนี่ย
“ก็ไม่เชิงสนิทหรอก ถามทำไมเหรอ หรือว่า เธอชอบ” ยัยปอก็รีบโบกมือพัลวันใหญ่เลย อ้าวไม่ใช่เหรอเนี่ย สงสัยจะเข้าใจผิด
“ไม่ใช่หรอก เราไม่ได้คิดอะไร แต่ แจงให้มาถามน่ะ คือ คือ แจงมันแอบชอบอาร์ทอยู่น่ะ” หา ฉันทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย อย่างไอ้นั่นน่ะนะ มีคนมาชอบด้วยเหรอ นิสัยก็แย่ หน้าตาก็งั้น ๆ
“จืดอย่าไปบอกใครนะ ไม่งั้นแจงด่าเราแน่เลย ขอร้องล่ะนะ” ฉันก็พยักหน้าให้ ชีก็คงพยายามช่วยเพื่อนสินะ แล้วฉันล่ะ จะทำไงดี จะให้ฉันเป็นแม่สื่อให้รึไง ไม่เอาล่ะ แค่นังต้อมก็จะแย่
“งั้นเรากลับที่ก่อนนะจืด ขอบใจนะ หายไวๆล่ะ” เอ ขอบใจฉันเรื่องอะไรอ่ะ งงจัง
พอชีเดินกลับที่ไปแล้ว ยังแจงก็มองมาที่ฉัน ขอบอกสายตาของชี เหมือนจะไม่ชอบขี้หน้าฉันเอาซะเลย ส่วนทางอาร์ทก็เหมือนเดิม นั่งมองมาเช่นเดิม อยากมานั่งด้วยอ้ะดิ อย่ามาเลย ทำฉันหายใจไม่ออก เฮ้อ นี่มันอะไรกันนักหนา ชีวิตของสาวน้อยอย่างฉัน
“นั่งคนเดียวเหรอจืด” อ้าว ใครอีกล่ะทีนี้ ทำไม๊ ทำไมชีวิตฉัน มันไม่หยุดนิ่งเอาซะเลย พอหันหลังไปก็ ก็พบว่า เป็นรุ่นพี่ที่ชมรมบาสนั่นเอง พี่เหน่งไงล่ะ จำได้มั้ย
“อุ้ย พี่เหน่ง หวัดดีค่ะ มาได้ไงเนี่ย” ฉันงี้ หายเป็นปลิดทิ้งเลย แหมก็รุ่นพี่หล่อสมาร์ทขนาดนี้ ไข้เข้ยหายหมด
“ก็ถามเพื่อนเราแหละ เย็นนี้อย่าลืมมาที่ชมรมด้วยนะ เสื้อเต็มตะกร้าแล้ว” แล้วพี่เค้าก็ยิ้มยั่วฉัน อาส์
พี่ขา จืดยอมทุกอย่างค่ะ แต่ขอทำอย่างอื่นมะได้หรอ o3
“ค่า คุณพี่ แล้วนี่จะแข่งบาสกันเมื่อไหร่คะเนี่ย” พี่เค้าก็ทำท่านึกแป๊บนึงแล้วก็บอกว่า
“ราว ๆ เดือนหน้าแล้ว ช่วงนี้ต้อมซ้อมกันหนักหน่อย อย่าลืมมาดูแลพวกพี่ด้วยละกัน” อิอิ แน่นอนอยู่แล้วล่ะ ซำบายมาก :interest:
แล้วพี่ก็เดินไปเรียนต่อ อ้อ เค้าไม่ได้เข้ามานั่งคุยด้วยหรอกนะคะ พอดีฉันเดินไปประตูหลังห้องแล้วยืนคุยกะพี่เค้าเองน่ะ ถึงบอกไงคะ ว่าหายป่วยเลย โง่จิงเรา แต่ทีนี้ล่ะ ปัญหาตามมาแน่ๆ :try2:
***************************************
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
จืดนี้ตลกเนอะ รู้ตัวปะ?
-
มาช่วยให้กำลังใจอีกแรงจ้า
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ไมมาต่อสั้นจังฟระ......มาเยอะๆดิ
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
อาร์ทเริ่มชอบคุณเพื่อนสาวมากๆ แล้วม้าง
แล้วปัญหาที่ว่าเนี่ย มันคือไรฟระ :angry2: :angry2: :angry2:
อุ๊บอิบอยู่ได้ เอามาเร็วๆๆ
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ท่าทางเราจะใจร้ายไป ต๊าย เพื่อนสาวคะ..มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่ค่ะ o3 o3 o3
ปล.หิวข้าวอ่ะ
-
555 จืดตลกจริงด้วย น่ารักดี :laugh:
จืดกับอาร์ท สองคนนี่ท่าทางยังไงๆ อยู่นา เริ่มมีใจให้กันป่าวเนี่ย
อาร์ทน่ารัก ชอบอาร์ทอะ
รออ่านต่อนะ o15
-
อ่านแล้วชวนฝัน เหมือนความรักที่บริสุทธิ์ ที่ได้เห็นได้อ่านแล้วรู้สึก
ว่าโลกสดใสดีจริงๆ
:like6: :like6: :like6:
-
*************แอบอ่าน อยู่นานล่ะ วันนี้มีโอกาสเม้นทืซะที *************
ในความคิดของเราอ่ะ เราว่าจืด น่ารักดีนะ :impress: นิสัยคล้ายๆเราเลย
เพราะถ้าเราชอบใคร เราคงไม่กล้าอยู่ใกล้เหมือนกานอ่ะ
สู้นะจืด :interest:
-
:try2: :try2: พอเจอคุณพี่เหน่งก็ลืมเรื่องตุ๊กตาทองไปเลยเหรอครับคุณจืด :haun5: :haun5:
-
อ่านแล้วนึกถึงเพื่อนตอนเรียนมัธยม :laugh:
-
:sad3:เค้ามาต่อให้แย้วนะ อย่างอนกานล่ะ :impress:
ตอนที่ 34
ฉันว่าแล้ว พอเดินกลับมาที่นั่งตัวเองเท่านั้นแหละ ก็ต้องเผชิญหน้ากับไอ้อาร์ทอีกแล้ว คราวนี้นะ หน้างี้แบบว่า ไปโดนใครตีมารึปล่าวยะ เอาไงเอากันสิยะ ต้องแอบเนียนต่อไป
“ไง จะตอแหลไปถึงไหนล่ะแก” อ้าย พูดแรงไปรึปล่าวยะ ฉันปล่าวนะ แค่สตอเบอร์รี่เอง (พอกัน)
“อะไรเล่า มาว่ากันทำไมล่ะ ไม่เห็นเหรอ เป็นจริงๆนะ ไม่กลัวติดรึไง” ฉันก็สตอสุดชีวิต ไม่อยากให้มีเรื่องในห้องเรียน อ้อ สงสัยล่ะสิ ว่าทำไมมาพูดกันได้ในห้องเรียน ครูไม่สอนรึไง เช่นเคยจ้ะ ครูไม่เข้าสอน เรียนด้วยตัวเอง เป็นประจำล่ะค่ะ
“เอาผ้าเช็ดหน้าออกเหอะ ไม่ต้องมาแกล้งสำออยเลย เห็นหมดแล้ว” เฮ่อ ก็ได้ ๆ ฉันก็เอาผ้าออกแล้วก็แกล้งทำเป็นเอาการบ้านออกมาทำ
“เหอะ หาข้ออ้างเรื่อยไปนะแก เย็นนี้ห้ามเบี๊ยวงานตัวเองนะ เออแล้วชมรมศิลป์น่ะ ทำไงล่ะ” เออ ฉันก็ลืมไปเลยเหมือนกัน ไมได้แวะไปนานแล้ว เด๋วเย็นนี้แวะไปสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน
“ก็ว่าจะแวะไปเย็นนี้ แล้วจะเลยไปชมรมบาสต่อเลย อ้อ ฉันกลับพร้อมรถรับส่งนะ แกกลับคนเดียวเหอะ” มันก็เหมือนเดิม ทำหน้าบูดทู้กที นี่ ฉันเสียตังค์ค่ารถนะยะ ไม่ได้ขึ้นฟรี o11
“ตามใจ แต่ถ้าใกล้จะแข่ง ต้องอยู่ซ้อมเป็นเพื่อนด้วย แล้วแกก็ต้องซ้อมด้วย จะได้สอบผ่านวิชาพละ ตกลงมั้ย” อื้ม มันก็พูดมีเหตุผลดี ฉันก็เลยพยักหน้า แล้วพลันสายตาฉันก็ไปเห็นเพื่อนยัยปอมองมาอยู่ก่อนแล้ว โหย ตอนนี้ต้องขอบอกเลยว่า มันแรงยิ่งกว่าตอนแรกซะอีก ยัยนี่ต้องคลั่งไอ้อาร์ทมากแหง ๆ เลย ยังงี้ฉันไม่ซวยเหรอ คงไม่ถึงกะต้องตบกะชะนีแย่งผู้ชายหรอกนะ อ้ายยยย ม่ายนะ :serius2:
“เอ้ย เป็นอะไรน่ะ เรียกตั้งนานแล้ว” อ้าว เรียกตอนไหนเนี่ย สงสัยมัวแต่วิตกอยู่เรา :try2:
“มีอะไรอีกล่ะ ฉันจะทำการบ้านแล้ว แกกลับไปนั่งที่เหอะนะ เจอกันเลิกเรียนละกัน ขอร้องล่ะ” ตอนนี้ฉันต้องทำให้มันกลับไปนั่งที่ตัวเองให้ได้ ก่อนที่ยัยนั่นจะเล่นของดำใส่ช้านซะก่อน o22
“ฮึ ไปก็ได้ ไล่อยู่นั่นแหละ อยากนั่งด้วยตายล่ะ” แล้วมันก็เดินไปนั่งที่ตัวเอง ส่วนฉันก็ก้มหน้าทำงานต่อไป เอ้อ วินกับนังต้อมล่ะ เป็นไงมั่งนะ พอฉันมองหาก็เห็นสองคนนั้นกำลังทำการบ้านด้วยกันอยู่ เง้อ โชคดีเป็นของแกแล้ว นังต้อม สู้ ๆ ต่อไปนะยะ
แล้วสองคนนั้นก็คงจะรู้ว่าฉันมองอยู่ ก็ช่วงพอดีกับวินหันมาเจอฉัน ฉันก็เลยยิ้มให้ทีนึง วินก็ยิ้มตอบมา ช่างเป็นยิ้มที่น่ารักจริง ๆ แล้วฉันก็นั่งทำการบ้านต่อ เฮ้อ เมื่อไหร่จะพักเที่ยงน้อ หิวละ
และแล้วก็เลิกเรียนแล้วล่ะค่ะ ฉันก็รีบไปที่ชมรมศิลป์ก่อนเลยค่ะ โดยที่ไอ้อาร์ทขอตามมาด้วย จะตามฉันทุกฝีก้าวเลยรึไงวะ หาเวลาเป็นส่วนตัวเองยากจริงๆ
“จะตามมาด้วยทำไมเนี่ย ไม่รีบไปซ้อมบาสล่ะ” ฉันรีบเดินไปที่นั่นเพราะว่ารู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆยังไงไม่รู้
“เฮ้ย จะรีบเดินไปตามควายรึไง ช้าหน่อยดิ” อยากตามมาทำไมล่ะ ช่วยไม่ได้ ไม่รอหรอกเว้ย
“ทำไมลางสังหรณ์มันไม่ดีเลยนะ จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยเนี่ย” ในที่สุดก็มาถึงชมรมศิลป์ พอมาถึงก็เปิดเข้าห้องไป พบว่ามีคนอยู่สามคน เป็นประธานชมรม กับ สมาชิกอีกสองคน กำลังนั่งปรึกษาอะไรกันอยู่พอดี
“หวัดดีค่ะพี่ เอ่อ คนอื่นๆไปไหนกันหมดอ่ะ” ฉันถามท่านประธานไปเบาๆ กลัวอ้ะ เขี้ยวมาก พี่เค้าอยู่ ม.6 แล้วนิ
“น้องจืด พี่มีเรื่องจะถามหน่อย” เอาล่ะสิ เรื่องอะไรเนี่ย น่ากลัวว่าจะไม่ใช่...หน่อยซะแล้ว
“เรื่องอะไรเหรอคะพี่” แล้วพี่ก็คงจะเห็นไอ้อาร์ทที่มันตามหลังฉันมาด้วย :try2:
“พี่ได้ข่าวว่า น้องไปเป็นผจก.ชมรมบาสแล้ว จริงรึปล่าว” นั่นไงล่ะ :o ตรงเผงเลย ซวยแล้วไง ใครไปบอกวะเนี่ย อุตส่าห์ปิดไว้แล้วนะ
“ค่ะ พี่ แต่จืดก็มาชมรมเรานะคะ อาจจะขาดไปบ้าง แต่ก็ไม่ใช่จะออกเลยนะพี่” พี่เค้าก็ส่ายหน้าประมาณว่า จะเอายังไงกันแน่
“เอาเป็นว่า น้องลาออกจากชมรมพี่แล้วไปเข้าชมรมบาสให้เต็มตัวดีกว่านะ พี่คิดว่าแบบนี้ น้องจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเกินไป” โฮ หน้าฉันซีดเป็นไข่ต้มเลยค่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันนี่ ฉันคิดว่าคงต้องมีใครมาบอกที่ชมรมเรื่องของฉันแน่ แต่ตอนนี้จะเอายังไงดีล่ะ เสียดายก็เสียดาย แต่ที่พี่เค้าแนะนำมามันก็โอเค ฉันอาจจะไม่ต้องเหนื่อยมากก็ได้ เอาไงก็เอากัน :o11:
“ค่ะพี่ ตกลงตามที่พี่พูดก็แล้วกัน จืดขอโทษพี่ๆด้วยนะคะ” แล้วฉันก็ลาพวกพี่ออกมาจากชมรม หมดสิ้นกันเลย ชมรมที่ฉันรัก ฉันชอบวาดภาพมาก มันทำให้ฉันสบายใจเวลาได้เห็นอะไรสวยๆงามๆ แต่ถึงออกมาแล้ว ฉันก็ไม่ทิ้งฝันตัวเองหรอกนะ o3
“เฮ้ย จืด ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องเหนื่อยมาก” อย่ามาพูดดีหน่อยเลย :angry2: เพราะแกคนเดียวนั่นแหละ ถ้าไม่ลากฉันไปที่ชมรมแกด้วย ฉันก็คงจะไม่โดนไล่ออกหรอก (ได้แค่คิดในใจ)
“อืม ว่าแต่พวกพี่เค้ารู้ได้ไงนะ ว่าฉันไปอยู่ชมรมแกน่ะ แปลกใจจริงๆ” ฉันก็คงคิดมากไป ใจเลยฟุ้งซ่านหนัก o6
“ช่างมันเถอะน่า รีบไปชมรมเราดีกว่านะ ผ้ากองเบ่อเริ่มรอแกอยู่นะเว้ย” แล้วมันก็วิ่งนำหน้าฉันไป ไอ้นี่ มันกวนประสาทฉันได้ทุกวันสินะ แต่ก็แปลก พักนี้ฉันรู้สึกไม่โกรธมันเลย แต่หมั่นไส้เท่านั้นเอง สงสัยจะชินกับมันแล้วมั้ง
“ตามมาเร็วๆดิ เดินอ่อยเหยื่ออยู่ได้ อยากมีผัวเร้อไง” เหอะ เมื่อกี้นี้ คงคิดผิดไปจริง ๆ ไอ้เวรเอ้ย
“ไอ้บ้า แกมันทุเรศที่สุด” แล้วฉันก็วิ่งตามไปทุบมัน แต่จะตามทันได้ไง แมร่งวิ่งโคตรเร็วเลย แป๊บเดียวก็มาถึงชมรมแล้วอ้ะ เร็วเป็นบ้าเลย (ทำอย่างกะเป็นแฟนกันแน่ะ :-[ อายตัวเองจัง) :impress:
พอมาถึง มันก็ถอดเสื้อออก จะเปลี่ยนใส่เสื้อกล้ามแทน อี๊ ฉันรีบปิดตา :haun5: (หรือจ้ะ) ใหญ่เลย แต่ไม่วายแอบลอดมองนิ้วมือดูด้วยแหละ ปัญญาอ่อนจริงๆเลยกรู o12
“จะปิดตาไปทำไมวะ ฉันต่างหากที่ต้องอายแกน่ะ” อ้าว ไอ้นี่ ฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะยะ :o8:
“แกเป็นผู้ชายจะอายทำบ้าไร ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ” ค่ะ เข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์ o3
“บ้า ผู้หญิงตรงไหนวะ ดูตัวเองมั่งป่าวเนี่ย” เออ เอาเถอะย่ะ :angry2: รอฉันเป็นผู้หญิงก่อนแล้วกัน จะหนาว หึหึ (ชาติหน้าอ้ะดิ)
“ไปซ้อมได้แล้ว มัวแต่ลีลาอยู่นั่นแหละ เด๋วฉันเอาผ้าไปแช่ก่อน เน่าชะมัดเลย ดองมากี่ปีแล้วเนี่ย” หุหุ กัดซะเลย มันก็หน้าเสียสิคะ เดินออกไปแล้วล่ะ
เหลือฉันต้องทำหน้าที่เป็นแม่บ้านจำเป็นอีก เฮ้อ เซ็ง พอเอาผ้าไปแช่แล้ว ตัวเองก็กลับกวาดพื้นห้อง เก็บขยะ โอ้ย ไม่คิดจะทำความสะอาดกันมั่งรึไงยะ เห็นแล้วท้อแท้ แต่ก็ต้องทำจนหมด กว่าจะเสร็จภารกิจ ก็ล่อไปเกือบชั่วโมง เหนื่อยแทบขาดใจ มานั่งหอบแฮ่ก ๆ สักพัก ก็ออกไปที่สนาม เห็นพวกนั้นกำลังซ้อมบาสกันอย่างเอาเป็นเอาตาย อืม เห็นแล้ว เราก็มีกำลังใจทำต่อไปอ่ะนะ ยังไงก็ขอให้ทีมโรงเรียนเราชนะการแข่งขันด้วยเถอะ ฉันเชียร์ขาดใจเลย :impress:
******************************************
-
:teach:ต่อเนื่องกันเลย เด๋ววีนเค้าอีก :serius2:
ตอนที่ 35
ฉันนั่งรอมันซ้อมบาสอยู่พักนึง มันคงเห็นฉันแล้ว ก็เลยวิ่งมาหา พวกพี่ก็คงเห็น เลยโบกมือให้ไป แล้วเค้าก็ซ้อมกันต่อ สงสัยอาร์ทคงจะบอกเรื่องนั้นแล้วล่ะ พอมันมาถึงก็เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ฉัน ฉันก็เอาน้ำให้ดื่ม คงจะเหนื่อยอ่ะแหละ เหงื่อเต็มตัวเลย (อี๊ เหม็นอ้ะ)
“ขอบใจนะ ไม่ลงไปซ้อมด้วยกันเหรอ” ฉันส่ายหน้าทันที มันไม่ไหวจริงๆ
“ไม่อ่ะ เมื่อกี้เหนื่อยมากเลย กว่าจะเสร็จ แทบแย่” มันก็เข้าใจ ฉันก็เลยเอาผ้าขนหนูแช่เย็นให้มันซับเหงื่อ อืม ดูมันดี ๆ ก็เท่เหมือนกันแฮะ ไม่แปลกใจเลย ถ้าจะมีสาวๆ มาชอบมันเยอะ
“มองอะไรอ่ะ” เอ๊ะ ฉันมองมันอยู่เหรอเนี่ย
“เฮ้ย ปล่าว ไม่ได้มองนะ คิดไปเองรึปล่าว” แล้วฉันก็หันหน้าไปดูพี่ ๆเค้าซ้อมกันต่อ
“ปิดบังไม่มิดหรอกนะ แต่เอาเถอะ ก็อย่างว่า คนมันหล่อ ก็เงี้ย” ดูมันพูด หล่อตรงไหนยะ หลงตัวเองชะมัดเลย
“นี่ ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ เด๋วรถจะออกแล้ว นี่ก็โทรไปบอกเค้าให้รอหน่อย” ฉันไม่อยากกลับเย็นมาก ขี้เกียจเดินกลับบ้านอ่ะ ถ้ามีรถรับจ้างอยู่ มันก็โอเค
“อืม เอาไงดีล่ะ งั้นแกกลับไปก่อนก็ได้ วันไหนพอจะกลับเย็นได้มั่งล่ะ” เอ จะถามทำไมล่ะ กลับใครกลับมันดิคะ
“ไม่มีอ่ะ กลับคนเดียวเองสิยะ ฉันกลับล่ะ ฝากบอกพวกพี่ๆด้วยล่ะ ฉันไปล่ะนะ บาย” ฉันลุกขึ้น แล้วก็เดินกลับห้องชมรม ไปเอากระเป๋า ระหว่างทางที่จะเดินออกจากตึกไปนั้น ฉันก็เดินสวนกลับชะนีนางหนึ่ง จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากผู้หญิงคนนั้นที่เคยมาร้องไห้ที่ชมรมแล้วนั่นเอง นี่หล่อนคงจะมาหาไอ้อาร์ทเหมือนเดิมสินะ อะไรกันน่ะแม่นี่ จะเอายังไงกับอาร์ทกันแน่นะ ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องของเราซะหน่อย กลับดีกว่า
พอกลับมาถึงบ้านแล้ว ก็ทำภารกิจประจำวัน นั่นคือ อาบน้ำกินข้าวดูทีวี แต่ตอนเข้านอนนี่สิ ไม่ไหว มันนอนไม่หลับอีกแล้ว ทำไมต้องมีแต่ภาพสองคนนั้นมันลอยมาอยู่ตรงหน้าตลอดเลย ทำไงก็นอนไม่หลับ เลยต้องไปเอายาแก้แพ้มากิน ถึงจะหลับได้ เนี่ยแหละน้า วิธีแก้ปัญหาของฉันแหละ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ เพราะถ้ากินบ่อย ๆมันจะติดเอาได้
เวลาก็ผ่านไปจนกระทั่งเวลาแห่งการรอคอยใกล้จะมาถึงแล้ว การแข่งขันบาสประจำจังหวัด โดยจะคัดเลือกเอาโรงเรียนแต่ละแห่งมาแข่งกัน โรงเรียนที่แข่งชนะจะได้รับเงินรางวัลและโล่เกียรติยศด้วย เป็นเกียรติแก่สถาบันเลยแหละ พวกนั้นก็เลยต้องซ้อมกันหนักทุกวัน โค้ชโรงเรียนเรานะก็ถือว่าฝีมือพอตัวเลยทีเดียว แต่งานนี้ โรงเรียนอื่น ก็เก่ง ๆ ทั้งนั้นแหละ การแข่งขันจะจัดขึ้นที่โรงเรียนฉัน ซึ่งถือว่า เป็นครั้งแรกเลยด้วย
พวกนักบาสเริ่มทยอยลงสนามแข่งกันแล้ว วันนี้ก็มีมาแข่งทั้งหมด 3 ทีมค่ะ จะแข่งกันไปเรื่อย เพื่อคัดเลือกทีมที่จะแข่งตัดสินรอบชิงชนะเลิศ มีทีมบาสเข้าร่วมแข่งทั้งหมด 10 โรงเรียน คงคัดเลือกกันมาก่อนแล้ว เห็นแล้วท่าทางเก่งกาจกันทั้งนั้น ไอ้ฉันก็ไม่สันทัดเท่าไหร่นักหรอกค่ะ เรื่องกีฬา ทีมของโรงเรียนฉันเริ่มแข่งช่วงบ่าย แน่นอนว่า ต้องแอบโดดเรียนหนีมาดูอยู่แล้ว เด๋วใครบางคนจะว่าเอา งานนี้ผู้หญิงที่ห้องก็มากันเพียบ ฉันว่าขอครูมาเชียร์ซะเลยดีกว่ามั้ยเนี่ย
“เฮ้ยจืด แกว่าทีมเราจะชนะมั้ย” มันถามฉัน แล้วฉันจะไปรู้เรอะ ตอนนั้นกำลังจัดเตรียมสัมภาระอยู่
“แหงล่ะ ก็ซ้อมกันซะขนาดนั้น ต้องชนะแน่นอน สู้เค้าสิแก” ฉันก็ให้กำลังใจเต็มที่ เพื่อชื่อเสียงของโรงเรียน เพื่อนทีมบาสชายของฉาน อิอิ
“ขอบใจนะ ถ้าชนะ เราไปเลี้ยงฉลองกัน โอเคมั้ย” เหอๆ ฉลองเหรอ แกออกนะ ฉันไปหมดแหละ
“ได้ ให้ชนะก่อนแล้วกัน อย่าเพิ่งโม้เลย เตรียมตัวได้แล้ว” ถึงเวลาลงแข่งแล้ว ทีมเราลงสนามไปแล้ว หวังว่าการซ้อมหนักมายาวนาน คงช่วยให้พวกเขาชนะนะ ฉันก็ได้แต่คอยเอาใจช่วยเนี่ยแหละ
การแข่งขันเริ่มดำเนินไปเรื่อย ๆ โดยที่ทีมฝ่ายตรงข้าม ก็เก่งใช่ย่อย ดูท่างานนี้จะเจอของแข็งเข้าซะแล้ว แต่จากที่ฉันยืนดู ก็ถือว่าทีมเราก็ฝีมือใช่ย่อยเช่นกัน ฝ่ายที่นำอยู่ถึงแม้ว่าจะเป็นทีมโรงเรียนอื่นแล้วก็ไม่ได้ทิ้งห่างมากนัก เอาเป็นว่ารายละเอียดการแข่งฉันคงต้องขอข้ามไป เพราะไม่ใช่โฆษกบรรยายค่ะ อิอิ
สรุปว่า แต่น แต้น ทีมโรงเรียนเราเป็น..... ฝ่ายชนะค่ะ เย้ ๆ ๆ ตอนนั้นฉันโคตรดีใจเลย กระโดดกรี๊ดดดดดดด ตัวลอยเลยอ่ะ ชะนีห้องฉันก็ไม่ยอมแพ้ กรี๊ดดังกว่าอีก แรงนะยะหล่อน ส่วนพวกทีมบาสน่ะเหรอ หอบกันแฮ่ก ๆ แต่สีหน้าทุกคนดูไม่เหน็ดเหนื่อยเลย แต่ดูมีความสุขกันมากกว่า สมแล้วที่สู้อดทนฝึกซ้อมกันอย่างหนัก ดีใจด้วยคะ
ฉันบริการน้ำพวกเขา เอาผ้าเย็นส่งให้ไปเช็ดคราบเหงื่อกัน เสร็จการแข่งแล้วก็ขนของกลับชมรม โคตรเหนื่อยพอๆกัน แต่ก็ภูมิใจอ่ะนะ ไปถึงยังมีงานใหญ่รออยู่ช่วงเลิกเรียนอีก นั่นก็คือ ซักผ้าไงล่ะ อี๊ เหม็นชะมัดเลยอ้ะ แต่ก็เอาเถอะนะ เต็มที่ล่ะค่ะ
ช่วงนี้บรรยายล้วนๆเลย บทพูดหายหมด แบบเหนื่อยกันนี่นา แล้วนี่ยังต้องแข่งรอบหน้าอีกสองวันที่จะถึงด้วย ได้พักไม่กี่วันเอง แต่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์-อาทิตย์ ก็คงจะได้ซ้อมกันเต็มที่ล่ะ
“จืด พรุ่งนี้ มาซ้อมบาสเป็นเพื่อนฉันทีนะ” ขณะที่ฉันกำลังง่วนอยู่กับการซักผ้าอยู่นั้น อาร์ทก็เดินมาหา แล้วนั่งลงถามฉัน
“อืม ได้สิ แล้วจะมาซ้อมกี่โมงล่ะ” ฉันก็ตอบกลับไป แต่มือก็ยังซักผ้าอยู่เลย ขยันมั้ยล่ะ
“สายๆก็ได้ ฉันช่วยซักผ้าเอามั้ย” แล้วมันก็ลงมือช่วยซักผ้าให้อีกน้ำนึง แต่ฉันก็ไม่อยากให้มันทำอ่ะ
“เฮ้ย ไม่ต้องก็ได้ แกก็เหนื่อยแล้วนี่ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันทำเองได้” มันก็ไม่ยอมฟัง ยังนั่งทำต่อไป อะไรกันหว่า
“ไม่ฟังเลยนะ ตามใจแกแล้วกัน เหนื่อยแล้วอย่ามาโทษฉันนะ” มันก็ยิ้มให้แล้วก็ซักต่อ เพื่อนๆค่ะ ใจฉันตอนนั้น มันรู้สึกว่า ทำไมหนอ ถึงต้องดีกับเราด้วย ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ค่อยพูดดีๆกับมันเท่าไหร่ แต่พอมันทำแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากจะคิดเลยว่า ตัวเองจะ จะ ชอบมันเข้า
ฉันรู้ รู้ว่าการที่จะรักใครสักคน มันต้องทนแลกกับความเจ็บปวดขนาดไหน ถึงจะมีความสุขกับเค้า แต่คนเรามักมองข้ามความทุกข์นั้นไปเสียหมด ฉันกลัว กลัวที่จะต้องมีความรัก เพราะฉันไม่อยากเจ็บ ไม่อยากร้องไห้ ฉันรู้ อดีตมันย้อนกลับไมได้ ดังนั้น ฉันถึงต้องทนทุกข์ทรมานจนถึงทุกวันนี้ (ขอโทษที่เขียนอะไรแบบนี้นะคะ)
พอเราซักเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็กลับมาที่ห้องชมรม ตอนนั้นพวกพี่ๆก็กลับบ้านกันไปหมดแล้ว คงกลับไปพักผ่อนกัน เหลือฉันกับอาร์ทสองคนแค่นั้นเอง เราสองคนนั่งพักเหนื่อยกันแป๊บนึง ฉันก้มลงมองดูนาฬิกา ตอนนี้เวลา เกือบจะ 5 โมงเย็นแล้ว
“อาร์ท เด๋วฉันคงต้องกลับบ้านก่อนแล้วนะ รถใกล้จะออกแล้ว แกก็กลับได้แล้ว อย่ากลับให้มันเย็นมากนักเลย” ฉันก็บอกมันไป แบบเป็นห่วงเพื่อนอ่ะนะ คงไม่ผิดใช่ไหม
“อืม ไม่ค่อยได้กลับด้วยกันเลยนะ พักนี้” เอ ก็จริงนะ ตั้งแต่ช่วงซ้อมก่อนหน้านี้ แต่ฉันว่าตอนนี้ฉันรีบกลับก่อนดีกว่า
“งั้นฉันไปก่อนนะ แกจะไปเลยมั้ย” มันก็พยักหน้า แล้วเรากสองคนก็ปิดห้องชมรมแล้วก็เดินไปที่รถรับส่งกัน แต่ทว่า
“อาร์ท รอออยก่อนสิ อาร์ท” เสียงคนที่ชื่อออย เรียกไอ้อาร์ทอยู่ข้างหลังไกลๆ กำลังวิ่งตามมา เธออีกแล้วสินะ
“ฉันไปก่อนนะอาร์ท” ฉันเดินเลยไปก่อน ไม่อยากเห็นภาพที่ทั้งคู่ยืนคุยกัน ฉันว่าฉันรู้ใจตัวเองแล้วล่ะ ว่า ฉันชอบเค้า ฉันห้ามใจตัวเองไมได้อีกแล้วล่ะ ทำไงดีล่ะ o9 ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
***************************************
-
o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
มาต่อโดยด่วนค่ะ โดยด่วน
เจ็บปวดใจแทนเจ๊จืดเลยนะคะ เจ็บปวดมาก เข้าใจความรู้สึก
เง้อ ไอ้อาร์ทนะไอ้อาร์ท แอบมาหว่านเสน่ห์จนเพื่อนสาวฉันต้องยอมรับว่าชอบ... :o12: :o12: :o12: :o12:
ไม่ไหวแล้วค่ะ ขอไปสงบสติอารมณ์ก่อนนะคะ
ปล. ตกลงยัยออยเนี่ย เป็นอะไรกับอาร์ทกันแน่ยะ???????? กรี๊ดค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ง่ะ เหมย มาก่อนต๊อบอีกง่า....
แง้วๆๆๆ
-
:amen:ใจเย็นๆโยม เรื่องมันอาจไม่เป็นอย่างที่คิดนะ ดูๆกันไปก่อน
:angry2:วันนี้อิชะนีที่ทำงานมานแรงมาก กล้าวีนฉ้าน ฉานจาตบมานค่ะ อิพวกเนี้ย เลวสาด :angry2: :angry2: :angry2:
:oอ้ะ ฉันพูดอะไรออกไป :impress:ขอโทษด้วยนะเคอะ
ต่อเลยดีกว่าเอามานเยอะๆ
เจ๊ก็อยากอ่านเหมือนกัน อิอิ o3
ตอนที่ 36
คืนนั้นฉันโทรไปหาอาร์ท เพื่อที่จะนัดว่าจะไปโรงเรียนกี่โมง ฉันไม่อยากจะโทรไปหาเท่าไหร่เลย แต่ทำไงได้ มันจำเป็นจริงๆ นี่นา ไม่งั้นตานั่นก็คงจะโกรธฉันอีกแหงๆ o16
“ฮัลโหล หวัดดีครับ” เสียงของนายนั้นรับสายแล้ว แต่ฉันสิ กลับพูดอะไรไม่ออก
“ฮัลโหล ๆ ขอสายใครครับ” ทำไงดีเนี่ยเรา ทำไมรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นรัวแบบนี้นะ ทางนั้นก็ทำท่าจะวางสายอยู่แล้วสิ
“เด๋วก่อน เราจืดเองนะ” อือ พูดออกไปแล้วอ่ะ เฮ้อ โล่งอก ไปที
“อ้าวจืด ทำไมเงียบอยู่ได้ตั้งนาน” เสียงมันดูจะตึงนิดๆ คงโมโหฉันด้วยแหละ
“ขอโทษทีนะ คือ คือว่า สัญญาณมันไม่ดีอ้ะ” หาข้ออ้างไปเรื่อยฉัน เข้าเรื่องเลยดีกว่า
“พรุ่งนี้นัดเจอกันกี่โมงล่ะ” ฉันถามมันออกไปแล้ว แต่ดูทางนู้นจะเงียบไปนิดนึง แล้วก็ตอบว่า
“เอ่อ พรุ่งนี้ฉันต้องขอโทษด้วยนะ พอดีมีธุระน่ะ ไว้เจอกันวันอาทิตย์นะ 8 โมง มารอที่เดิมล่ะ” เอ๋ ไม่ไปซ้อมวันเสาร์แล้วเหรอ งั้น เพราะอะไรล่ะ
“งั้นเหรอ ไม่เป็นไรหรอก ได้พักอยู่บ้านก็ดีเหมือนกัน แค่นี้ก่อนนะ” ฉันรีบวางสายก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเอง จะเสียงสั่นมากไปกว่านี้ อะไรกันเนี่ย ทำไมฉันอ่อนไหวขนาดนี้นะ กะอีแค่ไม่ได้ไปซ้อมด้วยแค่นี้เอง ทำไมต้องคิดมากด้วยล่ะ ยังไงวันอาทิตย์ก็ได้ไปอยู่แล้วนี่ (ชักงงตัวเอง)
ฉันกดโทรทัพท์ใหม่อีกรอบ คราวนี้ฉันโทรไปหาอิตั้มเพื่อนรัก คิดถึงจัง ไม่ได้โทรไปหานานแล้ว ไม่รู้จะเป็นงัยบ้าง
“ฮัลโหล อิตั้มเหรอ” พอมีคนรับสายแล้ว ฉันก็รีบพูดทันที ไม่รอให้มันพูดก่อนหรอก
“เออ กรูเอง อิจืดเหรอ แหม หายไปนานเชียวนะมรึง กรูนึกว่าตายไปแล้ว” อ้าว อินี่
“อิเวร มาแช่งกรูทำไมยะ พรุ่งนี้ว่างมั้ย” ฉันว่ามันคงว่างอยู่แล้วล่ะ จะไปไหนได้
“ว่างย่ะ ทำไมจะชวนกรูไปไหว้พระอีกรึไงยะ” อ้ะ อินี่ รู้ดีจังนะ แต่ฉันไม่ไปหรอกย่ะ
“ปล่าว ไปเที่ยวน้ำตกดีกว่า กรูอยากเล่นน้ำ” ฉันว่ามันน่าจะสนุกออก
“ว้าย เลิศค่ะ ไปกันเลย เด๋วกรูไปชวนอิพวกนั้นก่อน มรึงจะมากี่โมงล่ะ” มันก็คงจะคันเต็มที่ล่ะ
“ไปแต่เช้าเลย เจอกัน บ้านอิเฉาก้วยนะ โอเค้” มันก็ตกลง แล้วฉันก็วางสายลง แล้วขี่รถกลับบ้าน มานั่งดูทีวีแป๊บนึง ก็เข้านอน
ตอนนี้ฉันคิดว่ามีแต่วิธีนี้แหละ ที่จะทำให้ลืมเรื่องผู้ชายคนนั้นไปได้บ้าง จะได้ไม่ต้องเก็บเอามาใส่ใจมากนัก ยังไงเพื่อนก็เป็นได้แค่เพื่อน ฉันจะไม่ยอมให้มันเกินกว่าเพื่อนเด็ดขาด หลังจากนอนเล่นสักพักนึง ก็หลับไป คืนนั้น ฝันไม่ค่อยดีเลย ฝันว่า เจอพายุใหญ่พัดเขาหาตัวเอง สงสัยงานนี้จะมีอุปสรรคนานาล่ะมั้งเรา o22
วันเสาร์แล้ว ฉันรีบลุกมาอาบน้ำแต่งตัว นุ่งมันขาสั้นเสื้อตัวเล็ก ๆ เลย ไหนๆ ก็ไปน้ำตกแล้วจะมาเจี๋ยมเจี้ยมทำไมล่ะ เผื่อมีหนุ่มมาจิก o3 อิอิ ฉันออกมานั่งรอรถประจำทางตอนเจ็ดโมง พอ 7โมงครึ่งรถก็มา แต่ว่า ตอนนั้นฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย :o ตอนที่ฉันกำลังจะขึ้นรถ ฉันเห็นไอ้อาร์ทมันนั่งอยู่ริมหน้าต่างด้านที่ฉันรอรถ มันคงเห็นฉันแหละ ถึงมองมาใหญ่เลย ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันจะไปธุระอะไรที่ไหน แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้ามัน ฉันเลยตัดสินใจไม่ขึ้นรถคันนั้น เพราะถึงจะเลยเวลานัดอิพวกนั้นไป แต่ฉันก็ยังโทรไปบอกมันได้
“เฮ้ย จะไปไหนน่ะ ทำไมไม่ขึ้นรถมาล่ะ :angry2:” ฉันล่ะอายมันจริง ๆ ดีที่ไม่คนอยู่บนรถมากเท่าไหร่ เพราะเป็นวันเสาร์ ไม่งั้นอายชิบ.. :serius2:.
“ไม่ไป จะรอคันหน้า แกก็ไปทำธุระของแกสิ มายุ่งอะไรกะฉัน” ฉันพูดออกไป แล้วก็กลับมานั่งรอรถต่อ รถมันก็เริ่มวิ่งออกไปแล้ว มันก็ยังโผล่หน้ามาดู แถมยังทำหน้าโมโหมากด้วย :angry2: เชิญบ้าไปคนเดียวเถอะย่ะ ฉันจะไปหาความสุขใส่ตัวเองบ้างล่ะ o3 (เที่ยวน้ำตกนะคะ อย่าคิดลึก)
หลังจากนั่งรออีกครึ่งชั่วโมง รถคันต่อมาก็มาถึง ระหว่างที่รอฉันก็โทรไปบอกนังพวกนั้นแล้ว ว่าให้รอหน่อย พอขึ้นรถไปแล้ว ก็โทรไปบอกให้มันขี่รถมอไซด์มารับที่บขส. จากนั้นสี่สาวก็เริ่มออกปฏิการล่าฝัน :interest: อิอิ อีกครา
“นี่มรึง กรูว่าวันนี้ ผู้ชายแมร่งเยอะแหงๆเลยว่ะ” อิตั้มคงคันมากล่ะสิมรึง แต่ฉันว่า
“มรึงอย่าลืม ชะนีก็เยอะไม่แพ้ย่ะ” ฉันคิดว่ามันต้องเยอะแน่ ๆ
“ใช่ ๆ แต่พวกเราต้องแรงกว่าอยู่แล้วล่ะย่ะ” แหงล่ะ อิอั้ม กระเทยสมัยนั้นนะแรงจะตาย แต่ชะนีสมัยนี้น่ะสิ แรงฉิบ กระเทยยังสู้ไม่ไหว
“เออ ว่าแต่พวกมรึงจะไปน้ำตกที่ไหนล่ะ” อิเฉาก้วยถามมา เพราะว่ายังตกลงที่ไม่ได้
“เอาเป็นที่....ละกัน รับรองผู้ชายตรึม ออกล่ากันโลด” อิดอก ออกล่าเลยเหรอยะ อิตั้ม ตัวตั้งตัวตีนักล่ะมันน่ะ แต่ฉันว่างานนี้ คงสนุกจนลืมไปเลย
แล้วเราสี่คนก็ขับรถแมงกะไซด์มาเรื่อยๆจนถึงทางขึ้นเขา แหมก็น้ำตกมันก็ต้องอยู่บนเขาสิคะ งานนี้เล่นเอากระเทยหวีดสุดฤทธิ์ กลัวรถพังน่ะค่ะ อิอิ
“กรี๊ดดดดดดดด อิตั้ม ระวัง ควายยยยยย :serius2:” ตายห่า มีควายอยู่ข้างหน้าค่ะ มาจากไหนเนี่ย อิดอก โผล่มาได้ไง o9
“อ้ายยยยยยยยยยย อิดอก กรูเบรกไม่ทันแล้ว :sad5:” ผลปรากฏว่า รถอิตั้ม ชนตูดควายไปเต็มๆ ค่ะ แต่ดีที่มันล้มเบา ๆ ส่วนควายน่ะเหรอ สงสัยคงจะเจ็บตูดม้าง เปิดแน่บไปนู่นแล้ว ดีแค่ไหนไม่หันมาขวิดเอาน่ะ น่าสงสารมันอยู่เหมือนกัน :sad2:
“โอยยย อิดอก แมร่งดีนะที่ไม่ได้ขับมาเร็วมาก ไม่งั้นมรึงหน้าแหกกันไปแล้ว o12” อิตั้มบ่นหาพระแสงอะไรยะ อิดอก กรูล่ะเจ็บมือ
“อ้ายยยยยย :o อิเชี่ย เลือดออกอ่ะ” อิสองตัวขี่ตามหลังมา รีบจอดรถลงมาดูฉัน
“อิสัด เลือดออกนิดเดียว ดัดจริตนักนะมรึง ดูอิตั้มนู่น หน้าเกือบแหก :laugh:” ง่า ก็ฉันเจ็บนี่นา ส่วนอิตั้มน่ะเหรอ ก็ขาเคล็ดนิดหน่อย เพราะโดนรถล้มทับ แต่ก็ไม่เป็นอะไรมาก :try2:
“นี่มันชักจะลางไม่ดีแล้วล่ะมั้งมรึง กรูว่ากลับกันเถอะนะ” ฉันเป็นคนขวัญอ่อน เชื่อลางสังหรณ์ แต่ดูอิพวกนั้น จะคันมากกว่านะคะ แมร่งไม่ยอมฟังเลย o12 จะไปกันต่ออีกอ่ะ เฮ้อ เอาไงเอากันวะ o11
**********************************
ประสบการณ์ดอกของสี่สาวจะเป็นยังไง ติดตามอ่านกันพรุ่งนี้นะคะ o3
-
กรั๊กๆ ชนตูดควายด้วย 55555
ดีนะมันไม่ปล่อยอะไรอกอมาด้วย เอิ๊กๆ
พ่อเคยขับรถตามรถขนควายทีนึง แกเห็นมันยกหางจะฉี่... เลยชะลอๆ ปราะกฎว่า มีรถไม่รู้เรื่อง แซงขึ้นมาข้างหน้า
"เผละ............."
เหอๆ ทั้กเนื้อทั้งน้ำครับ เต็มรถเลย
ไม่รู้นะ เคลียร์กันเองเน้อ......
-
คิดกลัวอะไรอนาคต
ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด และเก็บความสุขเอาไว้
อย่างน้อยความทรงจำดีๆก็มีค่าอยู่กับเราไปอีกนาน
:give2:
-
ขำโคตรๆ เขียนได้ดีขึ้นแล้วนะ การสอดแทรกความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน(คนเล่าเรื่อง)ลงไปในเนื้อเรื่องก็ทำได้เนียนมากขึ้นจนเรียกได้ว่าแทบจะไม่สะดุดเลย เก่งขึ้นเยอะเลย ไม่เยแรงที่ต๊อบอุตส่าห์ยกตัวอย่างให้ดู ส่วนภาษาของเพื่อนสาวที่พูดกันสังเกตได้ว่าแม้จะยังเป็นคำที่ดูแรงตามวิสัยแห่งกระเทยแต่ก็ดูเรียบร้อยขึ้นในแง่ของร้อยแก้ว มีที่มาที่ไปและเหตุผลรอบรับคำพูดนั้นๆ ไม่ใช่จู่ๆ นึกอยากจะพูดก็พูดขึ้นมาเหมือนในตอนแรก อ่านแล้วไม่เจ็บนัยน์ตา
เจ้ขอยกให้น้องจืดเป็นคนเขียนเรื่องที่มีพัฒนาการดีเด่นเลยนะเคอะ
ส่วนรางวัลนั้นให้ไปรับที่ตาบลูเอาเองก็แล้วกัน เพราะช่วงนี้เจ้ไม่ค่อยมีตังค์ หมดไปกับการตามล่าหาสามีเคอะ :sad4:
-
แง่ะ เจ้มะเห็นมาเมนต์ของเค้ามั่งง่า
มาแค่ ชอบนะคะ อิอิอิ (ซาดิส อยากให้วิจารณ์มั่ง งุงิ)
-
o3รางวัลขอเปลี่ยนจากตังค์เป็นผู้ชายได้มะคะ หุหุ
:serius2:ว่าแต่เจ๊ยังหาผอสระผัวไม่ด้ายอีกหรอคะ o3
แหมอยากให้เจ๊ต๊อบโดน...เต็มๆจัง :laugh3:
เอาล่ะมาต่อแล้วนะ วันนี้หยุดงานแหละ จะไปวัดเล่งเน่ยยี่ :amen: ใครจะไปด้วยยกมือขึ้น(ตามมาเองละกัน)
ตอนที่ 37
ในที่สุดสี่สาวก็ดั้นด้น ฝ่าดงพงพีเข้ามาจนถึงเขตแดนแห่งสรวงสวรรค์ที่อุดมไปด้วยเหล่าชายหนุ่ม (แค่คิดนะคะ) แต่ แต่ว่า พอไปถึงแล้ว รู้มั้ยคะ ว่าเกิดอะไรขึ้น สวงสวรรค์ที่วาดกันไว้ อ้ายยยยยย กลับกลายเป็นป่าช้าไปซะงั้นอ้ะ
“อิเชี่ย ไหนล่ะ ผู้ชายเยอะไง อิสาด กรูยังไม่เห็นคนเลยนะเนี่ย” อิฉันบ่นก่อนคนแรกเลยค่ะ เสียรมณ์มาก ๆ อย่างแรง
“นั่นน่ะสิ อิตั้ม มรึงเอาอะไรคิดยะ ที่บอกว่าผู้ชายมากันที่นี่เยอะน่ะ อิดอก” อิอั้มไม่ยอมเหมือนกันค่ะ ได้ไงคะ
“แล้วนี่จะเอาไงล่ะ จะไปไหนต่อ กรูล่ะเซ็ง” อิดำก็ทำท่าเซ็งสุดขีด แต่ที่เซ็งสุดน่ะฉันนะยะ เจ็บตัวก็ด้วย นี่ยังมาเจ็บใจอีก กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
“เออ กรูผิดเองแหละ เอางี้ ไปอีกที่ ใกล้นี่แหละ” ค่ะ อีกที่ที่มันบอกมาน่ะ ไม่ได้ใกล้เลย ไกลจะตาย
“อ้ะ จะไปก็ไป อย่าลีลา กรูร้อน” มันร้อนจริงๆนี่คะ แดดแรงฉิบ... ดีที่เอาแจ๊คเก้ทมาด้วย สวมหมวกด้วยแหละ ไม่งั้น เน่าแน่
“ไป ๆ เร็วเข้า เด๋วตลาดวาย” อิอิ ช่างกล้านะ อิอั้ม คันมากล่ะสิ ว่าแต่ พวกนั้นมันไปเล่นที่น้ำตกไหนกันหว่า นึกไม่ออกจริง ๆ
และแล้ว สี่สาวก็ตระเวนออกล่าเหยื่อ เอ้ย เดินทางกันอีกครั้ง ครั้งนี้จะเจออะไรบ้างวะเนี่ย พอขี่รถมาได้ประมาณ 10 นาทีก็ถึงที่หมายค่ะ คราวนี้ยังพอมีคนอยู่บ้าง ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะร้างซะแล้ว หลังจากจอดรถเสร็จแล้ว เราก็เริ่มล่า เอ้ย ไม่ช่าย เริ่มหาทำเลดี ๆ เอาไว้คลายร้อนน่ะค่ะ
“ตรงนู้น ๆ สิ ที่กำลังดีเลย” อิตั้มค่ะ ตาไวๆ สุด ใช่สิ เห็นผู้ชายกลุ่มนึงอยู่แถวๆนั้นใช่มั้ยล่ะ อินี่
“ว้าย เลิศมากเลยอ้ะ ไปกันเถอะ สงสัยจะไม่นกแล้วล่ะมั้ง” กำ อิพวกนี้ กะได้กันเต็มที่ล่ะสิเนี่ย
“เออ จะตรงไหนก็ไปเหอะ กรูร้อนแล้ว อยากลงน้ำใจจะขาด” ต๊ายยย นี่หล่อนเป็น วาดจันทร์เหรอจ้ะ (กาษานาคา) อิเฉาก้วย สวยเนาะ
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ สวรรค์รอพวกมรึงอยู่ข้างหน้าแล้ว” ดิฉันก็หนับหนุนเต็มที่ แต่ตัวเองขอบายค่ะ บอกตรง ๆ ว่ากลัว
พอเราสี่คนมาถึง ก็เป็นไปตามคาดหมาย ชายหนุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้น ก็จ้องสุดชีวิต เหอ ๆ มา 3 คนค่ะ พอดีพวกมันเลย ฉันขอตัวละกัน
“มาเล่นด้วยกันมั้ยจ้ะ หนุ่ม ๆ” อิตั้ม (ไม่) แอบแรง จิกผู้ชายก่อนเลยค่ะ 11รดจริงๆ
“เอาสิจ้ะ เฮ้ยไปปล่าววะมรึง” มันส่งซิกให้เพื่อนอีกสองคน เหอ ๆ มีคนนึงไม่เล่นด้วยแฮะ ไม่น่าเชื่อ แต่อย่ามายุ่งกะฉันละกัน ขอบอกไว้ก่อนเลย
อิพวกนั้นกำลังสนุกสนานกับผู้ชายในสระน้ำ แถวนั้นไม่ค่อยมีคน อิพวกนี้มันชำนาญหาที่อยู่แล้ว ตายล่ะ นี่ฉันคงจะได้ดูหนังสดล่ะมั้งทีนี้ อั้ยยยย ไม่นะ ไม่ปฏิเสธค่ะ อิอิ
“ไม่ลงเล่นน้ำกับเพื่อนเหรอ” อ้ะ ไอ้คนที่เหลือ มายุ่งกับฉันทำไมยะ ฉันกำลังดูของดีอยู่นะ
“เอ้า ถามแล้วไม่ตอบล่ะ เล่นตัวเหรอ” ง่า อะไรเนี่ย ไม่ตอบก็หาว่าเล่นตัวซะงั้นอ่ะ ผู้ชายอะไร
“เด๋วก็ลงแล้ว ดูเพื่อนมันเล่นก่อน นายล่ะ ไม่ลงไปล่ะ” ตอนฉันพูดยังไม่ได้มองหน้ามันเลยค่ะ ไม่อยากยุ่งเท่าไหร่นัก
“ก็รอเธอลงก่อนไง จะได้ตามลงไปด้วย” หวายยยยย ไอ้นี่ จะมายุ่งกะฉันทำไมเนี่ย
“เอ้า จะมารอทำไม เพื่อนนายก็เล่นอยู่นู่น แล้วมันเกี่ยวกับฉันตรงไหนเนี่ย” คราวนี้หันไปคุยต่อหน้าเลยค่ะ แบบให้เห็นว่า ฉันไม่พอใจนะยะ อย่ามาแหยม (กำลังคิดเรื่องไอ้อาร์ทอยู่ด้วยตอนนั้น)
“หึ” คำเดียว แล้วฉันก็รำคาญมัน เลยหนีลงน้ำไปก่อนเลยค่ะ อาส์ เย็นช่ำชื่นใจหลายเน้อ แล้วดิฉันก็แหวกว่ายไปมา ดังนาคีสาวแสนสวย (ซะงั้น) แต่แล้ว ความสุขก็พังทลาย เพราะ
“เล่นด้วยดิ” อ้ายนี่ มายุ่งกะกรูทำไมคะ ไปไกล ๆ ชิ้ว ๆ
“ไปเล่นกับเพื่อนนายนู่น อย่างมายุ่งกะช้านน” แล้วฉันก็รีบว่ายหนีมันค่ะ จะไปหาอิพวกนั้นก็กระไร กำลังเล่นไรกันก็ไม่รู้ ผลุบๆโผล่ๆ น่าเกลียดจริงๆ อิพวกนี้
“อย่าตามมา ไปที่อื่นสิ” ฉันพยายามไล่มันแล้วนะ แมร่งยังตามมาอีก ตายล่ะกรู จะเสียสาวมั้ยเนี่ย ม่ายยยนะ ฉันยังไม่อยากมีผอสระอัว ค่ะ
แล้วฉันก็นึกอะไรออก ฉันลองมองไปทางอิพวกนั้นอีกครั้ง มันมีผู้ชายแค่สองคนนี่ แสดงว่าเพื่อนสาวอีกคนก็ต้อง ไม่มีคู่น่ะสิ อิอิ แล้วใครล่ะ อ้อ ตายห่ะ มันแท๊คทีมกันค่ะ ตูล่ะเครียด แต่ก็นะ สามารถค่ะ
“อิเฉาก๊วย ทางนี้ ๆ” ฉันตะโกนเรียกอิดำค่ะ มันกำลังแข่งสถิติกับอิตั้มอยู่ มันได้ยินเสียงเรียก ก็หันมาหาฉัน
“มีอะไร อ้าวมรึงก็ได้เรอะ อิจืด” สาด กรูได้ที่ไหน อิเชี่ย กรูจะให้มึงช่วยตะหาก อิเวร
“มานี่ที ช่วยกรูด้วย ไอ้นี่มันจะปล้ำกรู” น่าน เค้ายังไม่ทันทำไรเลย ไปว่าเค้าแล้ว แรงมั้ยล่ะ แต่ดูผู้ชายคนนั้นก็ ชะงักไปอยู่เหมือน ตอนที่เห็นอิเฉาว่ายน้ำเข้ามาหา 5555 กลัวล่ะสิยะ
“เฮ้ย เรียกเพื่อนมาทำไม เราไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอนะ จะบ้าเหรอ” บ้า ไม่บ้า ไม่รู้แหละ แต่ฉันกลัวนายนี่ยะ
“ก็นายจะได้มีเพื่อนเล่นด้วยไง มาแล้ว นั่นไง” อิเฉามาถึงพอดี ดูชีจะถูกใจชายหนุ่มมากเลย แต่ตอนนี้ตัวใครตัวมันค่ะ ฉันรีบหนีขึ้นฝั่งก่อนเลยค่ะ ไม่ไหว น่ากลัวชิบเป๋ง
“มาเล่นด้วยกันสิจ้ะ หนุ่มน้อย” โถ อิดอก พูดแบบงั้นผู้ชายมันคงสยิวตายล่ะ นายนั่นก็ทำท่าจะขึ้นด้วย แต่โดนอิเฉาลากลงไปอีก อิอิ สมน้ำหน้า ฉันนั่งหัวเราะ สบายใจอยู่บนฝั่ง รอดแล้วกรู
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ฉันก็เริ่มจะหิวแล้ว แถมนั่งรอจนเหงือกแห้งด้วย อิพวกเวรนั่นก็ยังไม่ยอมขึ้นสักที เป็นปลาแรดกันรึไงยะ เด่วแมร่งก็หนีกลับบ้านก่อนซะเลยนี่
“เฮ้ย เด๋วชั้นไปซื้อน้ำกับขนมก่อนนะ รออยู่เนี่ยแหละ” ฉันตะโกนบอกพวกมัน ซึ่งก็ยังเริงร่าเป็นปลากกระดี่ได้น้ำไม่ยอมเลิก กรูล่ะกลุ้ม ส่วนนายคนนั้น ขึ้นมาจากน้ำตั้งนานแล้ว หลังจากโดนอิเฉาก๊วยลากไปเล่นน้ำด้วย แต่อดแดกค่ะ ผู้ชายไม่เล่นด้วย สม อยากดำทำไมล่ะยะ อิอิ
“เด่วเราไปนะเธอ จะไปซื้อมาเพิ่มเหมือนกัน” เชอะ ข้ออ้างน่ะสิ จะตามฉันไปทำมิดีมิร้ายปล่าวเนี่ย ไว้ใจได้กา แล้วฉันก็เดินไปทางร้านค้าซึ่งมีนายคนนั้นตามไปด้วย เหอ ๆ พระเจ้าขา ช่วยลูกด้วยเถิด
*****************************************
ปล.เค้าต่อเลยละกัน เด๋วมาต่อไม่ทัน :bye2:ค่ะ
-
o3 o3 o3 o3 o3
ตอนที่ 38
ระหว่างทางเดินไปร้านค้านั้น มันจะเป็นทางค่อนข้างทึบ มีป่าอยู่ข้างทาง ถึงบอกไงคะ ว่าอิพวกนี้มันชั่งสรรหากันจริง ๆ ไม่ค่อยมีคนเลยด้วย แต่สวรรค์ (หรือนรกกันแน่) ก็ดันมารอพวกมันอยู่ ระหว่างตานั่นก็พยายามชวนคุยด้วย อิฉันก็หวาด ๆ อ่ะเนาะ ทางก็เปลี่ยว แถมยังไกลอีกตะหาก รู้งี้ ไม่มาซะก็ดี
“เธอเรียนที่ไหนน่ะ” มันถามมาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ฉันยังใบ้บื้ออยู่ค่ะ รำคาญก็รำคาญ เลยตอบมันไปซะ ให้หมดเรื่อง
“เรียนโรงเรียน.....” มันก็ทำท่าตกใจนิดหน่อย แล้วจะตกใจทำไมไม่ทราบ แค่บอกชื่อโรงเรียน
“เฮ้ย ก็เรียนที่เดียวกันน่ะสิ” อ้าว ซะงั้น ทำไมไม่เคยเห็หน้าล่ะยะ แต่ถ้าอยู่โรงเรียนเดียวกัน มันก็ยังดีกว่า อยู่รร.อื่นล่ะว้า
“เธออยู่ ม.อะไรน่ะ” มันก็ถามมาอีก ไม่ยอมเลิกค่ะ
“ม.4 แล้วนายล่ะ” เฮ้อ ไหน ๆ ก็เด็กร่วมสถาบัน คุยกับมันหน่อยจะเป็นไรไป
“อยู่ม.3 อ้าวงี้เธอก็เป็นรุ่นพี่น่ะสิ” หะ ก็เด็กกว่าน่ะสิ ถึงว่าสิ ตายล่ะ อิพวกนั้นก็กินเด็กกันน่ะสิ ต๊ายยยย เป็นน้องอั้มกันเหรอเนี่ย แรงจริง ๆ
“ก็ใช่น่ะสิ เพราะงั้นต้องเรียกฉันว่าพี่ เข้าใจป่าว” ฉันเริ่มคุ้นเคยแล้ว ไม่ต้องเกร็งเหมือนตอนแรก ๆ
“ไม่อ่ะ เรียกธรรมดาแบบเดิมแหละ” อ้าว งี้ก็ไม่เคารพกันน่ะสิจ้ะ อย่ามาแรง นะเด็กน้อย (แต่ตัวโตกว่าฉันอีก)
“เออนี่ เธอชื่ออะไรน่ะ” น่าน มานเรียกฉานว่าเธออีกแล้วอ่ะ แถมมีถามชื่อซะด้วย
“จำเป็นด้วยเหรอ เด๋วเราก็แยกกันแล้ว คงไม่ได้เจอกันอีกหรอก เพราะฉะนั้นไม่ต้องรู้น่ะดีแล้ว” เหอ ๆ แรงมั้ยล่ะฉัน ตัดไมตรีพี่กะน้องซะกระจุย
“โห เล่นงี้เลยเหรอ ยังไงก็คงได้เจอกันสักวันแหละน่า บอกหน่อยนะ” มันก็ยังตามตื้ออยู่นั่นแหละ นี่ฉันจะหนีมันพ้นมั้ยเนี่ย ชักเบื่อ ๆ ผู้ชายซะแล้ว สงสัยต้องเป็นทอมซะล่ะมั้ง คิคิ
“จะถึงแล้ว เอาไว้ค่อยบอกละกัน ตอนนี้ซื้อของก่อนเถอะ หิวน้ำจะแย่” มันก็ทำหน้าไม่พอใจอยู่ เด็กหนอเด็ก ช่างเอาแต่ใจจริง ๆ
พอมาถึงร้านแล้วก็ซื้อของกัน ต่างคนก็ต่างเลือกซื้อของตัวเอง ช่วงนั้นเป็นเวลาประมาณ เกือบเที่ยงแล้ว ฉันก็เลยกะว่า ซื้อส้มตำไก่ย่างแซ่บ ๆ ไปกินด้วยเลยดีกว่า ก็เลยเดินไปสั่งแม่ค้า แล้วก็นั่งตะมอยอ่อยเหยื่อต่อไป อิอิ จนนายนั่นซื้อของเสร็จก็ตามมานั่งด้วย
“ซื้อส้มตำไปกินด้วยเหรอ” ฉันก็พยักหน้า มันก็เดินไปสั่งกับแม่ค้าอีก แล้วก็กลับมานั่งที่เดิม
“สั่งอะไรน่ะ” ฉันถามมันไป เพราะสงสัยว่าเฉพาะในมือมันน่ะ ก็ถุงเบ่อเร่อแล้วนะ จะกินอะไรอีก
“ก็ของกินอย่างพวกคอหมูย่าง ซุปหน่อไม้ อะไรอย่างเงี้ยแหละ จะได้กินด้วยกันไง” อ้าว เวรแล้วมั้ยล่ะ จะมากินด้วยกันทำไมล่ะคะ
“เฮ้ย จะดีเหรอ แล้วเพื่อนนายล่ะ ไม่ว่าเอารึไง” มันก็ยิ้มขำ ๆ แล้วตอบฉันว่า
“ไอ้พวกนั้นน่ะ สงสัยมันจะไม่ไปนั่งที่เดิมแล้วแหละ” น่าน แค่ความหมายมันก็รู้แล้ว เอาล่ะสิงานนี้
“อ้าว ได้ของแล้ว ไปเอาสิ” ของที่เราสั่งไว้ได้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็พากันเดินแบกกลับมายังรังสวาทของนังพวกนั้น (เครียดชื่อค่ะ) พอมาถึงก็เห็นมันนอนแผ่หลากันอยู่ อิพวกนี้ แมร่งทำอะไรกันมายะ น่าเกลียดที่สุด (คิดไปเองรึปล่าวจ้ะ)
“ของกินมาแล้ว หมดแรงเชียวนะพวกมรึง” ฉันด่าพวกมันสิคะ เห็นว่าเที่ยงแล้ว คงนั่งรอเรา ที่ไหนได้ มานอนสบายใจเฉิบกัน ชิ
“หนายยะ อู้ว ส้มตำ ไก่ย่าง คอหมูย่าง น่ากินจัง” อิตั้มรีบลุกพรวดตรงมายังของกินทันที ตะกละจังนะหล่อน
“เฮ้ย ไอ้นนท์ มรึงก็ไปกะเค้าด้วยเหรอวะ” เพื่อนชายคนนึงพูดกับนายคนที่ไปกับฉัน อ้อ ชื่อ นนท์หรอกเหรอ
“เออสิวะ ลุกมากินได้แล้ว หมดแรงเลยสิมรึง” น่าน กัดกันเข้าไป เพื่อนมันก็หน้าด้านใช่ย่อย สงสัยจะเคยมานักต่อนักแล้วสิ อี๊ๆๆๆๆๆ
“ไหน มีอะไรกินมั่ง” ทั้งเพื่อนมันและเพื่อนฉัน ก็รื้อกันใหญ่ ตายห่า อิพวกปอบนี่ ไม่คิดจะขอบใจกันสักคำรึไงยะ แต่เอาเถอะ กินให้อิ่มและกัน
อาหารเที่ยงก็ถูกจัดการอย่างรวดเร็วภายในพริบตา (ขนาดนั้นเชียว) หลังจากอิ่มหมีพลีมัน ก็นั่งคุยกันตามประสาหนุ่มสาววัยแตกพาน เหอ ๆ ถามกันไปถามกันมา ก็อยู่โรงเรียนใกล้ ๆ กันนี่เอง โดยเด็กหนุ่มสามคนนั้นอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันและอิเฉาก้วย คนที่ไปกับฉันชื่อ นนท์ อีกสองคนชื่อ ต้นกับเอก อิเฉางี้หน้าบานเป็นกระด้งเลยค่ะ ฉันรู้นะยะว่าหล่อนคิดอะไรอยู่ หวังว่าผู้ชายคงไม่อยากลงนรกกะมันรอบสองหรอกนะ อิอิ
“กลับกันรึยังล่ะ นี่มันบ่ายโมงกว่าแล้ว เด่วฉันต้องกลับบ้านอีก” ฉันพูดขึ้น หลังจากที่พวกนั้นสนทนากันพอหอมปากหอม (ซอก) คอกันแล้ว อุอุ
“เอ้า จะรีบกลับไปทำไมกันล่ะ ยังไม่เย็นเลย” อิตั้มคงไม่อยากจะกลับล่ะสิ
“นั่นสิ อยู่ต่ออีกหน่อยเถอะน่า” อิอั้มเห็นด้วยกับมัน พอกันทั้งคู่
“ไม่ได้ กลับเด๋วนี้ ฉันไม่อยากกลับบ้านเย็นมาก” แต่แล้ว ดูเหมือนว่า พระเจ้าจะเข้าข้างพวกมันค่ะ จะอะไรซะอีก ก็นู่นไง เค้าฝนไม่รู้มาจากไหน อยู่ ๆ ก็มีลมพัดหอบมา ตายล่ะ จะหนีฝนทันมั้ยเนี่ย
“เฮ้ย ฝนจะตกแล้ว ท่าจะหนักซะด้วย รีบไปกันเถอะ” นายคนชื่อต้นรีบบอกกะเพื่อนมัน
“นั่นดิ จะอยู่ช้าใย รีบหนีกันสิยะ เด๋วแมร่งน้ำป่าไหลมาจะซวยกันหมด” อิฉันก็เร่งพวกมัน เข้าทางฉัยเลยสิยะ อิอิ แต่ก็กลัวตายเหมือนกันแหละ
“ไปสิ วิ่งเร้วววว” นู้นค่ะ อิตัวไม่อยากกลับบ้าน วิ่งนำหน้าไปแล้วค่ะ อิดอกเอ้ย น่าด่าจริง ๆ
แน่ล่ะ พอวิ่งมาได้สักครึ่งทาง ฝนก็เทลงมา เปียกกันหมดเลยค่ะ อุตส่าห์นั่งจนเสื้อแห้งแล้วเชียวนะ ฝนตกหนักมากจริง ๆ พวกเราก็ยังวิ่งไปที่รถตัวเองไม่ยอมหยุด จะหยุดได้ไง ไม่มีที่พักเลยนี่นา ตรงนั้นยังมีร้านพอหลบฝนได้
ในที่สุดก็วิ่งมาจนถึงที่จนได้ พวกเราคิดว่าคงจะปลอดภัยแล้ว แต่ฉันก็คิดเอานะว่า ตรงนี้มันก็ยังใกล้น้ำตกเกินไป ถ้าน้ำป่ามันไหลบ่ามาจริงๆ ก็คงจะขึ้นมาถึงตรงนี้อยู่เหมือนกัน แต่คงไม่รุนแรงมากนักเท่าไหร่ เฮ้อ น่ากลัวชะมัด ทำไมมาตกเอาตอนนี้ด้วยนะเนี่ย
ฝนตกนานเกือบครึ่งชั่วโมง เง้อ แต่ก็ยังไม่หยุดซะทีเดียว ยังตกปอย ๆ อยู่ น้ำในลำธาร ไหลเอ่อขึ้นท่วมตลิ่ง โชคดีที่ไม่มีใครเล่นอยู่ในน้ำแล้ว ก็ใครจะบ้าเล่นอยู่ล่ะคะ พวกฉันก็เลยตกลงที่จะขี่รถกลับบ้านกัน พวกสามหนุ่มก็กลับด้วย เป็นอันว่าวันนั้นตากฝนกลับตลอดทางเลย พอกลับถึงบ้านฉัน ก็ต้องรีบอาบน้ำ กินยาแก้ไข้ กันไว้เลยก่อน แบบว่ากลัวพรุ่งนี้จะไปซ้อมบาสกับไอ้อาร์ทมันไม่ไหวเอาน่ะสิ
*******************************************
:sad2: :sad2: :sad2:
-
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
สองตอนนี้หนุกดีอ่า ตายแล้ว ตอนต่อไปก็ต้องเจอกับอาร์ทแล้วอ่าดิ เง้ออออออออออออ
อยากอ่านต่อค่ะ
ปล. เอ แล้วน้องนนท์อะไรเนี่ย จะมีบทบาทต่อไปป่าวอ่ะ อาจจะเป็นคนมาทำให้อาร์ททนไม่ได้ แล้วสารภาพรักกับจืด???? :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
งั้นขอนนท์ละกัน
วินโดนต้อมจิกไปแล้ว...
-
งั้นคราวนี้เม้นต์สั้นๆ มั่ง เอาใจต๊อบ
ชอบๆๆๆๆๆ
อิอิ
-
มะช่ายง้าน.... ให้ไปเมนต์เขาบ้าง มะใช่เจ้มาเมนต์คนอื่นน้อยแบบเน้...
T_T
แง้วๆ
-
555 ชอบเรื่องนี้มากเลย ดีคับ เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้แต่ก็ชอบนะมาต่อเร็วๆนะ :bye2:
-
ว๊ายมีผชมาจิก2คนเลยนะนี่ อิจฉาจิงๆๆ :impress:
-
ว่าแต่ว่า ดำผุด ดำผุด นี่ทำรายเหยอ
:confuse:
มันมีเจงๆหรือ
:-[
-
:laugh5: เข้ามาขำพี่ต๊อบกับเจ้สองคับ
ยังไม่ได้อ่านตอนใหม่เลยคับ เดี๋ยว print ไปนอนอ่าน o17
-
:try2:อ่านต่อไปละกาน รับรองว่ามันไม่จบง่ายๆอย่างที่บอกอ่ะจิ o6
:o10:ตอนนี้ขอบอกมีแอบ....ด้วยน้า o3 o3 o3
ตอนที่ 39
พอรุ่งเช้า สาวน้อยอย่างฉันก็ต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่เช้า ทั้งอาทิตย์แทบจะไม่ได้พักผ่อนเอาซะเลย พอทำธุระเสร็จก็ออกไปรอรถเหมือนเดิม แหงล่ะ เมื่อคืนนี้ฉันไม่ได้โทรไปบอกมันก่อนซะด้วย ไม่รู้ว่าจะโดนด่ารึปล่าว คงไม่หรอก อย่างมันคงไม่มาสนใจฉันหรอกมั้ง (แน่ใจเหรอจ้ะ)
“รถมาแล้ว มันจะมาตามนัดมั้ยเนี่ย ถ้าไม่มาล่ะก็ ตายแน่(ฉันนะ)” ฉันชักฉุนนิดๆแล้วสิ ก็มันยังเบลอๆนิดหน่อย อันที่จริงฉันอยากนอนหลับอยู่กับบ้านมากกว่า
พอรถเที่ยว 8 โมงเช้ามาถึงแล้ว ฉันก็มองเห็นหัวมันโผล่ออกมาดู หึหึ หน้าไม่อายจริง ๆ ผู้ชายอะไร ฉันเดินขึ้นไปบนรถกะว่าจะแกล้งนั่งคนละที่กับมัน แต่ว่า ก็ได้แค่คิดอ่ะนะ
“จะไปไหน มานั่งนี่” ง่ะ มันสั่งฉันอีกแล้วง่ะ คนอะไรฟะ
“เออ รู้แล้วน่า” แล้วฉันก็แปะตูดลงข้างๆที่มัน อารามคนยังไม่หายง่วง ฉันเลยงีบต่อบนรถซะเลย
“เฮ้ย จะง่วงเงิ่งอะไรนักหนา ไม่ได้นอนมารึไง” มันก็นะ จะมาเซ้าซี้อะไรช้านนักเนี่ย
“งืม ง่วงนิดหน่อย ขอนอนพักได้ป่ะ” แล้วฉันก็งีบต่อ ดูมันคงไม่พอใจอย่างมาก เอาสิยะ ด่ามาเลย
“ไม่สบายรึปล่าว ไหนดูดิ” ง่า เฮ้ย ผิดคาดแฮะ มันเอามือมาแตะหน้าผากฉัน ไอ้นี่ เด๋วหน้าฉันก็แหกพอดี โชคดีที่ไม่เป็นไรมาก เพราะมันแตะแป๊บเดียวเอง
“ตัวร้อน ๆ นี่นา เมื่อนวานไปทำอะไรมา บอกฉันมาเลยแก” เหวอ :o มันจะมาคาดคั้นฉันทำมายเนี่ย จะให้ฉันตอบว่าไปตากฝนมาน่ะเหรอ ใช่เรื่องซะที่ไหน (o3จริงๆยิ่งกว่านั้น)
“ก็แค่ไปเล่นน้ำตกมาก็เท่านั้นเอง” มันทำหน้าไม่เชื่อเท่าไหร่ ฉันพูดเรื่องจริงนะยะ :try2:
“เหรอ แล้วไมเป็นไข้ล่ะ กินยามารึยัง” เป็นห่วงเหรอ ฉันไม่ต้องการหรอกย่ะ :o9: ไปห่วงแม่นั่นเถอะ
“กินแล้ว ฉันจะนอนแป๊บนึง อย่ากวนล่ะ” มันก็พยักหน้า แล้วฉันก็หลับตาลง เพราะยังง่วงอยู่
รถวิ่งมาจนถึงหน้าโรงเรียนแล้ว อาร์ทมันปลุกฉันให้ตื่น แล้วเราก็ลงจากรถ ตรงไปยังชมรมบาสก่อน พอมาถึงชมรม ก็มีแค่เราสองคนเท่านั้นเองที่มา อ่า :try2: แล้วคนอื่นๆ ล่ะ ไปไหนกันหมดเนี่ย
“นี่แก พวกพี่ๆแล้วก็รุ่นน้อง เค้าจะมาซ้อมกันรึปล่าว” ฉันชักเริ่มใจคอไม่ดีแล้วสิ อยู่กับมันสองต่อสองนี่ อันตรายกว่าที่คิด (เหอๆ สวยนะหล่อน o3)
“มาดิ ก็พี่เค้านัดฉันมานี่ เมื่อวานพวกนั้นยังมาซ้อมกันเลย” เอ้ะ มาซ้อม รู้ได้ไง :o
“อ้าว มาซ้อมกับเค้าด้วยเหรอแกน่ะ” มันชักสีหน้าแวบนึง ก่อนจะตอบฉัน
“ก็ มาตอนฉันไปทำธุระเสร็จแล้วน่ะ” ดูพิลึก ๆ แฮะ :confuse: ท่าทางของมัน ช่างเถอะ ขี้เกียจยุ่งเรื่องส่วนตัวของมัน จะทำอะไรก็เชิญ
“แกไปซ้อมก่อนก็ได้ ฉันจะนอนพักอีกสักหน่อย” แหม ฉันนี่ ขี้เซาจังเลยแหละ :onion_asleep:
“อืม ก็ได้ นอนไปก่อนก็แล้วกัน เด๋วฉันไปซ้อมก่อนนะ” แล้วมันก็เดินออกนอกห้องไป ฉันก็มองหาทำเลดี ๆ ไว้นอนสิคะ อาส์ วันหยุดของช้าน จะได้หลับสบายๆและ อิอิ :impress:
###################################
งืม นี่ฉันนอนไปนานเท่าไหร่แล้วหว่า เอ :confuse:ทำไมรู้สึกเหมือนมีใครมานอนอยู่ข้าง ๆ เนี่ย เหอๆ หวังว่ามันคงไม่ใช่อย่างที่ฉันหวาดกลัวหรอกนะ :sad3: พอฉันหันหลังกลับไป ง่ะ :o หน้ามันอยู่ใกล้กับฉันแค่คืบเอง เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย แล้วแมร่งมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย :sad5:
“บ้าจัง มาตอนไหนวะเนี่ย” ฉันยันตัวลุกขึ้น หัวยังหมุนติ้ว ๆ อยู่เลย สงสัยไข้จะกำเริบหนักแน่ ๆ เลย มันไม่ยักกะหายแฮะ :sad2:
“อืมมมม ตื่นแล้วหรอ จืด” มันลืมตางัวเงียขึ้น แต่ก็ยังนอนอยู่เหมือนเดิม ดูมันคงจะเหนื่อยอยู่เหมือนกัน (อะไรเหนื่อยล่ะเนี่ย o3)
“แก มานอนตรงนี้ทำไม ที่อื่นก็มีนี่ ออกไปได้แล้ว” ฉันพยายามผลักมันให้ห่างออกไป เพราะตรงที่ฉันนอนมันติดกำแพงอยู่น่ะสิ o9
“ฮึ่ยยย ไม่เอา จะนอนต่อ” เฮ้ย จะมานอนต่อได้ไง เด๋วใครมาเห็นเข้า ฉันก็แย่น่ะสิ ฉันเสียหายนะยะ :serius2:
“ลุกขึ้น บอกให้ลุก ถ้าพวกนั้นมาเห็นเข้า เราจะแย่นะ” ฉันรีบโวยวายสิคะ :serius2: แต่ขอโทษ มันทำหน้าเฉย ไม่รู้เรื่องอะไรเลย o16 เอ้ะ นี่มันยังไงกันแน่วะเนี่ย :confuse:
“ลุกก็ได้ กลัวไม่เข้าเรื่อง ใครจะมาเห็นแกกะฉัน พวกนั้นมันไม่มากันแล้ว มีแกกับฉันสองคนนี่แหละ” ฮ้า :o ฉันอ้าปากค้างสิคะ คิดไว้แล้วมันแทม่ง ๆ ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง
“ :angry2:นี่แกรู้มาแต่แรกแล้วใช่มั้ย ถอย ฉันจะกลับบ้าน” ฉันผลักมันจนมันเซไปข้างหลัง แล้วตัวฉันก็พยายามลุกขึ้น แต่ก็เซล้มลง เพราะหน้ามืด พอดีกับไอ้บ้านั่นมันมารับตัวฉันไว้ แล้ว ๆ o12
“เฮ้ย” ฉันล้มตัวลงทับตัวมันเต็ม ๆ แต่โชคดี ยังไม่จุ๊บกันย่ะ (อย่าคิดไกล o3) เพราะหน้าฉันเกือบฟาดลงพื้นแน่ะ เกือบนะ ก็ดูเหมือนคนกอดกันน่ะแหละ ตอนนั้นโคตรอายเลยค่ะ :-[
“แกปล่อยได้แล้ว” ฉันมีสติก่อน รีบยันตัวออกจากมัน แต่ มานดึงตัวช้านไปกอดอีกง่ะ แง้ ๆ ๆ :sad4: (แอบดีใจ o3)
“ไม่ปล่อย” อ้ายยยยย o9 ไม่นะ แก ฉันหายใจไม่ออกอีกแล้วอ่ะ :sad4: อย่านะ เด๋วหัวใจขาดออกซิเจ้น o3
“ไอ้อาร์ท ปล่อยเด๋วนี้ ปล่อยนะ แกจะบ้าเหรอ” ฉันพยายามดิ้นแล้วดิ้นเล่า ทำไมมันแรงเยอะจังวะเนี่ย แล้วฉันจะหลุดมั้ยเนี่ย :try2:
“อยู่เฉยๆได้มั้ย ขอฉันอยู่แบบนี้อีกสักพักนึงได้มั้ย” หา อีกสักพัก ฉันคงเด้ดสะมอเร่ก่อนน่ะสิ แก๊ o6
“เอางั้นก็ได้ ห้ามทำไรมากกว่านี้นะ ฉันกลัว” ตายและฉัน สตอเบอร์รี่จริงๆ o3 ว่าแต่จะดีใจหรือเศร้าใจดีเนี่ย มันยัง งง ๆ ปรับตัวไม่ทันเลย o17
“อืม” ตอนนั้น ฉันรู้สึกว่า เวลามันหยุดหมุนไปชั่วขณะ รู้สึกได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง เต้นตูมตาม เหมือนจะระเบิดออกมางั้นแหละ แหงล่ะ ฉันว่ามันก็คงจะได้ยินล่ะมั้ง ตัวชิดกันซะขนาดนี้ ในใจตอนนั้นยังคิดว่า ทำไม๊ทำไม ไม่จูบกันซะเลยล่ะ :laugh3: แต่ฉันมันพวกประมาณว่า กลัวอ่ะ :sad5: ขี้ขลาดเรื่องพรรค์นี้มาก ๆ เลย (เรื่องจริงๆจ้ะ จนถึงทุกวันนี้ยังเป็น “กระเทยไม่กล้า” อยู่เลยค่ะ) อิอิ o3
“อาร์ท พอได้แล้วมั้ง นานแล้วนะ ฉันเมื่อยอ่ะ” :sad2:เหอ ๆ ก็มันจริงนี่หว่า ไม่ไหวแล้วท่าเดิม ๆ เนี่ย o16
“เอาล่ะ พอก็ได้ คราวหน้าเรามาทำแบบนี้อีกนะ” อ้อ ได้สิจ้ะ ฉันทุบมันเลยค่ะ :angry2: โทษฐานลวนลามฉัน ไอ้ผู้ชายลามก o11
“เสียใจย่ะ หนเดียว อ้ะ ไม่ใช่สิ สองครั้งแล้วนะแก ที่ทำแบบนี้ ถ้ามีอีกครั้ง โดนดีแน่” ฉันทำหน้าดุใส่มัน แต่มันรึจะกลัว :serius2:
“จะทำอีก มีไรมะ จืดจ๋า” ย้ากกกกกส์ ไอ้ผีทะเลอาร์ท ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ (ได้แต่ด่าในใจค่ะ) :o12:
“ไม่พูดแล้ว ฉันขอกลับบ้านนะ ไข้ขึ้นอีกแล้วเนี่ย นะ นะ” ฉันพยายามทำหน้าอ้อนวอน :impress: ขอร้องสุดชีวิตแล้วนะ ได้โปรดเถอะ
“เอ้า กลับก็กลับ ซ้อมได้แป๊บเดียวเอง เห็นแก่คนอ่อนแอก็แล้วกัน” ฮึ่ม :angry2: กัดอยู่นั่นแหละ ถ้าฉันแฉเรื่องแกล่ะก็ มีเฮแน่นอน
“ย่ะ ตาคนแข็งแรง ลองป่วยสักวันเหอะ จะเหยียบซ้ำให้ คอยดู้” แล้วฉันก็ลุกขึ้นแล้วเราสองคนก็เดินไปรอขึ้นรถกลับบ้าน ประมาณเที่ยง ๆ ค่ะ เฮ้อ เซ็งชีวิต เจอแต่เรื่องวุ่นๆ - -* o6
**********************************
แล้วตอนหน้าจะจบพาท4แล้วนะ
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ชัดเลยค่ะ ชัดเลย
เพื่อนสาวจืดต้องตกเป็นของอาร์ทวันใดวันนึงแน่ๆๆ :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
ปล. มาอวยพรขอให้เป็นของกันและกันไวๆ :haun5: :haun5: :haun5: :haun5:
ปปล. ตอนนี้เป็นตอนที่ชอบที่สุดตั้งแต่อ่านมา :haun5: :haun5: :haun5:
-
กรี๊ดกร๊าดสุดๆ
หุๆ.... อาร้าย.... ไม่ยู้เยื่องเยย จาทามรายกานเหยอ....
-
ลุ้นขอให้ได้กันไวๆๆนะจ๊ะ :impress:
-
ขำอะไรจ๊ะน้องนินจา
ตอนนี้เขียนได้ดีขึ้นเยอะแล้วนะจ๊ะนู๋จืด o13
-
มารอลุ้นวันที่..ที่...... o3
-
>>> เหอ ๆ ก็มันจริงนี่หว่า ไม่ไหวแล้วท่าเดิม ๆ เนี่ย <<< :interest:
คือ หมายถึงให้เปลี่ยนท่าบ้างเหรอจ๊ะ :laugh: :laugh:
-
“อยู่เฉยๆได้มั้ย ขอฉันอยู่แบบนี้อีกสักพักนึงได้มั้ย”
:impress2: :impress2: :impress2:
ชอบตอนนี้ที่สุด ยกน้องต๊อบให้เป็นรางวัลแทนเงินหล่ะกัน
แต่ชอบแบบห้าวๆก็ยกสองให้ละกัน
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:oง่ะ น่ากลัวอ้ะ คุณบลู o9 o9 o9 o9 o9
o3เรื่องได้กัน มันต้องค่อยเป็นค่อยไปนะจ้ะ :o8:
o18คงอีกนานแหละ อิอิ
เอ้า จบแล้วนะ
ตอนที่ 40
:give2:อาส์ ชีวิตสาววัยรุ่นของช้าน ตอนนี้ฉันว่าฉันคงแอบรักเขาข้างเดียวแล้วล่ะ ทำไงให้อีกฝ่ายรู้ว่าเราชอบเขาดีนะ อ้ะ ๆ งงล่ะสิ ว่ารักใคร ชอบใคร อิอิ ไม่บอกหรอก อ่านต่อไปเองละกัน คริๆ o3
วันรุ่งขึ้น ฉันต้องหยุดเรียน เพราะไข้สูงมาก จนฉันเองคิดว่า ฉานไปทำอะไรผิดมาหรอคะ ทำมายมานปวดทรมานแบบนี้ ถึงขนาดต้องไปหาหมอฉีดยาเลยอ้ะ แบบมันกินยาแล้วไม่ดีขึ้นเลย แต่ที่ฉันเสียดายที่สุด ก็คงไม่พ้นเรื่อง แข่งบาสของโรงเรียนเรา ฉันก็ทำได้แค่ภาวนาให้ทีมเราชนะด้วยเถอะ สาธุ สาธุ :amen:
“วันพรุ่งนี้จะหยุดอีกวันมั้ย” แม่ถามฉันด้วยว่าคงเป็นห่วงลูกอ้ะเนาะ แต่ใจฉันไม่อยากขาดเรียนเลย อยากไปหา ไปถามว่า ทีมเราชนะมั้ย ตอนนั้นคิดอยู่แค่นั้นเองแหละ :o11:
“ถ้ามันเริ่มเบาลง หนูก็คงไปแหละแม่ ไม่อยากขาด เด๋วเรียนตามเค้าไม่ทัน” หึหึ ข้ออ้างขอฉันค่ะ o17
“อืม ๆ นอนพักซะ จะได้หายเร็ว ๆ แม่ไปทำกับข้าวก่อนล่ะ มีอะไรก็เรียกล่ะ” แล้วแม่ก็เดินไปซื้อกับข้าว ส่วนฉันก็นอนแบ่บต่อไปค่ะ เง้อ นอนจนเหนื่อยเลยอ้ะ ข้าวปลาแทบจะแตะไม่ลง มันขมปากมาก ๆ ปากก็แห้งแตก ทำไม มันทรมานแบบนี้ก็ไม่รู้ :sad2:
“ไม่รู้ที่โรงเรียนจะเป็นไงบ้างเนี่ย อาร์ท ขอให้แกแข่งชนะนะ” :onion_asleep:แล้วฉันก็หลับไป ตื่นมาอีกทีก็เย็นแล้ว พอมองออกไปนอกบ้าน ก็เห็นเพื่อนสาวของฉัน นั่งกินขนมอยู่ตรงม้านั่งหน้าบ้านกัน ตายล่ะ มากันตอนไหนยะเนี่ย นังพวกนี้ :o
“เฮ้ย อิจืดตื่นแล้วนี่ ไปดูมันกันป่ะ” สองสาวเพื่อนซี้ที่โรงเรียน มีอิเฉาก้วยกับอิเจี๊ยบมาด้วยกัน คงจะขี่มอไซด์มากันแหละ
“มาได้ไงล่ะมรึง” เสียงฉันแทบไม่มีแรงเลย มันแหบแห้งไปหมด :sad3:
“โห อินี่ท่าจะเป็นหนัก ไปทำอะไรมายะ” อิเจี๊ยบถามฉัน สาระแนนักหล่อน ถามอิดำโน่น o11
“อ้อ อิจืดนะ สงสัยจะตากฝนมากไปหน่อย เลยสำออยป่วยน่ะสิ” ค่ะ อิสาดดำ หาว่ากรูสำออย อิเชรี่ย กรูเป็นจริงๆ ย่ะ แหกตาดูดิ อิเวร o9 (หยาบไปหน่อย)
“มรึงลองมาเป็นเหมือนกรูสิ อิเฉา ดอกนักมรึง” ด่ายังแทบหมดแรง พอและชั้น ขี้เกียจเถียงมัน o3
“ย่ะ ๆ กรูล้อเล่น ขอให้มรึงหายไวๆล่ะ เด๋วไม่มีเพื่อนสาวแรดด้วยกัน :impress2:” ค่ะ ทำยังกะกรูมีเวลาไปกับพวกมรึงงั้นแหละ วัน ๆ ก็โดนแต่ไอ้อาร์ทประกบตัวตลอด จะไปไหนได้ o3
“กรูด้วย แล้วงี้มรึงจะหายทันเรียน ร.ด. มั้ยเนี่ย กรูเหงานะยะ :impress:” จ้า ฉันเห็นมันนั่งเม้าท์กะผู้ชาย เหงาตรงไหนยะ อิเจี๊ยบ :angry2:
“เออ ขอบใจ แล้วกรูจะรีบหาย สงสัยพรุ่งนี้คงลาอีกวัน ไม่ไหว สภาพกรูยังกับผีแน่ะ อายชิบเป๋ง :o8:” เหอๆ เรื่องความสวยสำคัญที่สุดค่ะ :haun5:
“งั้นกรูสองคนกลับบ้านก่อนนะโว้ย แล้วจะไปบอกอิตั้มกะอิอั้มให้ ไปล่ะ” พอมันลาแล้วก็ขี่รถออกไป ส่วนฉันก็ลืม ลืมถามไปเลยอ้ะ ว่ามันดูแข่งบาสมารึปล่าว โถ่ เวรกรรม กระเทยเศร้าอีกรอบค่ะท่าน :sad4:แง้ ๆ ๆ ๆ:dont2:
###################################
ผ่านไปอีกวัน แน่นอนค่ะ ฉันลาหยุดเหมือนเคย ตอนนี้เริ่มบรรเทาบ้างแล้ว แต่ยังมีอาการเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวอยู่บ้าง ฉันเริ่มกินข้าวได้บ้างแล้ว ตลอดสองวัน กินแทบไม่ได้ ฉันพยายามเดินออกกำลัง เดินบ้าง นั่งบ้าง มันยังมึนหัวอยู่ แต่ก็พยายามให้ตัวเองหายไวที่สุด เพราะขาดเรียนหลายวัน ไม่ดีแน่ (คิดถึงผู้ชายล่ะสิ o3) พอตกเย็นวันนั้น ทายซิ ใครมาเยี่ยมฉันอีกเอ่ย คราวนี้ ฉันงงมากๆเลย แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยง่ะ :o
“จืด มีเพื่อนมาเยี่ยมแน่ะ เข้ามาก่อนสิลูก” ฉันได้ยินเสียงแม่เรียกฉัน แล้วยังเรียกใครเข้าในบ้านด้วย พอฉันหันไปมองก็
“หวัดดี หายไข้ยังจืด” :impress:วินนั่นเอง ที่ถามอาการฉันก่อน แล้วนั่น นังต้อมนี่ มาด้วยเหรอยะ อิอิ ดีใจจังที่สองคนนี้มาเยี่ยม และ คนสุดท้าย :o :o :o
“ไง ยังไม่หายอีกเหรอ ขาดมากไม่ดีนะแก” ไอ้อาร์ทนั่นเอง หน้าฉันตอนนั้น (แอบยิ้มแก้มแทบแตกแน่ะ) แต่เป็นยิ้มแบบกึ่งโมโหนะ เฮ่อ ชอบมันเข้าซะแล้วนี่ ชอบมากด้วยแหละ :impress:(โถสงสารตัวเอง)
“มาถึงก็เอาเลยนะแก ขอบใจนะที่มาเยี่ยมเราน่ะวิน ต้อม แกด้วย” แล้วสามคนนั้นก็นั่งคุยกับฉันเรื่องอาการอีกนิดหน่อย แน่นอน คราวนี้ฉันไม่ลืมถามหรอกน่า o8
“แล้วเรื่องแข่งบาสล่ะ อาร์ท ชนะรึปล่าว” ฉันตั้งตารอฟังอย่างใจจดใจจ่อ มันก็ทำหน้าไม่สบายใจ เอ๋ อย่าบอกนะว่า คงไม่ใช่นะแก
“อืมม ทีมเรา.... เรา...” เอ้า มาอึกอักทำไมเนี่ย ตอบมาดิวะ คนยิ่งใจร้อนอยู่ เด๋วไข้กลับอีก o3
“แหม ก็บอกๆไปดิ ว่าทีมแกชนะน่ะ จะไปแกล้งจืดมันทำไมกัน” อ้าว นังต้อม หมายความว่า...
“ชนะเหรอ อ้าวชนะนี่ ทำไมทำหน้าอย่างงั้น แก แกล้งกันนี่หว่า ไอ้บ้าอาร์ท :angry2:” ฉันโมโหมัน บังอาจมาล้อเล่นเหรอ ฉันเลยเอาหมอนข้างตีซะเลย มันก็หัวเราะใหญ่ สนุกนักนะ ไอ้บ้า o11
“ขอโต้ด ล้อเล่นเองน่า แต่ตอนแข่งก็เกือบแพ้ไปเหมือนกัน พอแกไม่อยู่พวกนั้นบ่นหากันใหญ่เลย รู้รึปล่าว” แหม มันของแน่อยู่แล้วล่ะย่ะ o3 ใครล่ะจะมาคอยบริการพวกแกกัน :try2:
“เชอะ งี้แข่งรอบหน้า เมื่อไหร่ล่ะ” ฉันหวังว่า คงจะหายทันอ่ะนะ ไม่งั้นเฉาตายดีกว่า
“วันศุกร์นี้ แข่งรอบเช้าเลย” โห งี้ไม่เหนื่อยแย่เหรอ บ่ายไปเรียนร.ด.อีกล่ะ o6
“ว้า ทำไมเป็นวันศุกร์ล่ะ แล้วเรียนตอนบ่าย ไม่แย่เหรอ” มันก็ส่ายหน้า เออ รู้แล้วย่ะ ว่าแข็งแรง
“ย่ะ ทำเป็นเก่งไปเหอะ ว่าแต่ จดการบ้านให้เค้ารึปล่าวอ้ะ” ฉันหันไปหาสองคนนั้น :impress:
“เรียบร้อย ไม่ลืมเพื่อนหรอกน่า เอาไว้หายไข้แล้ว มาติวหนังสือบ้านเราก็ได้นะ” วินออกปากชวน ขนาดนี้ มีหรือจืดจะไม่ไป ชอบๆ :o8:
“ไปสิ อยากไปนอนบ้านวินอีก สบายดี o3อิอิ” น่าน แหลไม่เข้าเรื่อง สองคนนั้น มองตาขวางแล้วนั่น :o10:
“เชอะ อยากไปติวหรือไปทำอะไรกันแน่” อ้าว o12ไอ้นี่ ปากเหรอนั่น แก ทำไมชอบขัดจริงๆเลยนะ
“นายก็ไปด้วยกันดิ หรือไม่ไว้ใจเราล่ะ” วินหันไปพูดกับอาร์ท เอ พูดอะไรกันน่ะ งง :confuse:
“ไว้ใจอะไรกันพวกนาย ว่าแต่ไปวันไหนบอกเราด้วยล่ะ จะได้ไปติวด้วย” น่าน นังต้อม ก็ไม่ยอมนะจ้ะ o3 ไปไหนไปด้วย ว่างั้นเถอะ ขอให้มีวิน รู้นะจ้ะ :teach:
“ว่าแต่ พวกนายจะกลับบ้านกันกี่โมงเหรอ” ฉันเห็นว่าเด๋วมันจะมืดซะก่อน เป็นห่วงพวกมันน่ะค่ะ o16
“ไม่ต้องห่วงเราหรอก คืนนี้ต้อมมันค้างบ้านเราน่ะ :o ส่วนอาร์ทก็คงจะกลับบ้านปกติเหมือนเคย” วินบอกฉันว่า นังต้อมจะค้างด้วย แรงมาก :angry2: ไวจริงๆนะหล่อน คงกะจะกินให้ได้ล่ะสิ :serius2:ม่ายยยยย o9
“ต้อมมานี่หน่อยสิ เรามีอะไรจะบอก” นังต้อมทำหน้างง ก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน :confuse:
“จะเอาไข้มาติดฉันรึปล่าววะ” ดูมันช่างกล้าพูด เด๋วเอาใส่ตัวมันจริงๆเลยนี่ o3
“บ้า มานี่” ฉันกระซิบบอกมันเบาๆ มันก็พยักหน้าหงึกๆ ทำท่าจะเข้าใจ สองคนนั้นก็มองตาเขม็งเชียว o12 ไม่เกี่ยวกันย่ะ ไม่ต้องมอง o3
“โอเคนะ อย่าลืมล่ะ :teach:” มันก็โอเค แล้วก็เดินออกไป หลังจากลาฉันเรียบร้อยแล้ว เหอ ๆ ฉันว่านังต้อมโดนสอบสวนจากสองคนนั้นแหง ๆ อิอิ :laugh:
แล้วฉันไปกระซิบอะไรกะมันน่ะเหรอ บอกไม่ด้ายยยยย ความลับค่ะ อิอิ :interest:
*****************************************
จบแว้ว เง้อ แล้วจามาต่อพาทใหม่ให้นะ พรุ่งนี้หรือไม่ก็วันจันทร์นะจ้ะ บาย :bye2:
ปล.ไฟท์หน้า จืดต้องโดนมรสุมชีวิตเพียบ ช่วยกันด่า เอ้ย เชียร์เค้าด้วยน้า :impress:
-
สองคนนั่นไปแอบตกลงกันเมื่อไหร่หวา
แล้วมีแผนไรกันอ่ะ
หรือแผนเสียตัว
:laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
มะเอา มายกเค้าเป็นรางวัลได้งาย...
อิอิอิ พี่เรย์อ่ะ ถ้ายกให้ วินก็ว่าไปอย่าง ยินดีเป็นรางวัลให้
-
:haun5: :haun5: ตกลงค่าแม่สื่อกะต้อมเหรอครับคุณจืด :haun5: :haun5:
มาต่อไวๆนะครับ :impress: :impress:
-
เข้ามาโผล่หัวให้รู้ว่ายังมาตามอ่านเหมือนเดิม
ปล. คุณน้องเคอะ รูปไอคอนนะ ใส่มากไปมันก็ลายตานะเคอะ แถมน้ำหนักในการเสริมอรรถรสในการอ่านก็จะลดลงน้อยไปด้วย
-
เข้ามารอตอนต่อไปจ้า :teach:
-
อยากรู้อยากเห็นมากมาย กระซิบไรกันอ่ะ
ลุ้นๆ
-
o15จ้าเจ๊สอง จืดจะลดน้อยลง เพื่อนท่านผู้อ่านทู้กโคน :teach:
ไปเล่นออดิชั่นก่อนละ :bye2:
-
รออ่านต่อจ้า o15
-
รอจืดอยู่นะคร้าบ.....เมื่อไหร่จะมาต่อนะดึกแล้วคร้าบ
-
:teach:ในที่สุด เราก็ต้องใจอ่อนเอามาลงวันนี้ :impress: ตอนใหม่แล้วนะ ค่อนข้างหนักหน่อย เพราะอะไรก็ติดตามกันได้เลยนะจ้ะ o8
ตอนที่ 41
และแล้ววันแห่งการรอคอยก็มาถึงจนได้ วันรุ่งขึ้นฉันก็ได้ไปโรงเรียนสักที หลังจากหยุดมาสองวันแล้ว ยังดีที่ฉันเรียนรู้ได้เร็ว แถมยังมีเพื่อนติวให้ด้วย ก็เลยสบายไป พอไปถึงโรงเรียน ทุกคนก็ทักทายฉันกันใหญ่ ทำยังกะฉันหายไปสองปียังงั้นแหละ
“หายดีแล้วเหรอจืด แหม พอจืดไม่อยู่เท่านั้นแหละ ห้องเงี้ยบเงียบ” ยัยปอเข้ามาทักฉันก่อนเป็นคนแรก ชีคงจะห่วงฉันอยู่แหละ ส่วนเพื่อนชี ก็ยังหมั่นไส้สาวสวยแบบฉันเช่นเคย
“แหม ก็ดีขึ้นเยอะแล้วแหละ แต่ห้องเงียบไปเนี่ย เว่อร์มั้ง” ฉันพูดกึ่งขำๆ แล้วก็มองหากลุ่มเพื่อนซี้
“งั้นเราไปนั่งที่ก่อนนะ ยัยแจงเรียกแล้ว ไปล่ะจ้ะ” จ้า บ้ายบาย โชคดีนะจ้ะ เพื่อนสาว
พอยัยปอเดินกลับไปที่แล้ว ฉันก็หลับหูหลับตาทำการบ้านต่อให้เสร็จ ก็มันเยอะนี่นา แถมคนช่วยทำก็ไม่มีอีกน่ะสิ เฮ้อ แย่ชะมัดเลย พอเที่ยง ก็ไปนั่งกินข้าวกับวินกะนังต้อม ส่วนอาร์ทก็ไปกินกับกลุ่มเพื่อนมันน่ะสิ แต่แล้ว เหตุการณ์บังเอิ้ญ บังเอิญก็เกิดขึ้นรอบสองอีกแล้วค่ะท่าน
“เฮ้ย เธอ เธอน่ะ” เอ ใครเรียกใครน่ะ ฉันกำลัง งง ๆ ก็เสียงเรียกมันมาทางกลุ่มฉันนี่นา
“จืด ใช่จืดรึปล่าว” กำ ใครอ่ะ ตะโกนซะเสียงดังเชียว ฉันอายคนเค้านะยะ
“จืด เด็กคนนั้นเรียกแกอยู่น่ะ หันไปดูสิ นู่น” นังต้อมชี้โบ้ยไปทางด้านหลังฉัน พอฉันหันไปเห็นเท่านั้นแหละ อ้ะจ้ากกกกก นั่นมันเด็กเปรตตอนไปเที่ยวน้ำตกนี่นา
“จืดจริงๆ ด้วย จำเราได้ปล่าว เรา นนท์ ไง” เออ จำได้สิ ไม่มีทางลืมแน่ ๆ (เพิ่งผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์เองนี่ยะ) แล้วนั่นมากันครบสามคนเชียวนะ น่ากลัวจริงๆ
“จำได้สิ มาทำไรเนี่ย” ฉันก็ถามแปลก ๆ ก็มันมาเรียนน่ะสิ
“อ้าว ตากฝนแล้วเอ๋อเลยเหรอ” ตายและ ไอ้นี่ มาล้อเรียนช้านนะยะ คนยิ่งกำลังหิวข้าวอยู่ เด๋วปั๊ด
“ง่ะ พอดีเบลอๆน่ะ เพิ่งหายไข้ แล้วเจอพวกฉันอีกรึปล่าวล่ะ หลังจากวันนั้นน่ะ” มันก็ส่ายหน้า แล้วเราก็นั่งคุยกันสักพัก สร้างความสงสัยแก่สองคนที่มากับฉันอย่างมาก ว่าไปรู้จักกันตอนไหน
พอสามหนุ่มเดินออกไปจากโรงอาหารแล้ว สองคนนั้นก็รุมถามใหญ่เลยค่ะ จะอยากรู้ไปทำอะไรนักหนาคะ ฉันหิว
“ก็รู้จักกันตอนไปเที่ยวน้ำตกน่ะ” แน่นอนนังต้อม ย่อมต้องอยากรู้ต่อแน่นอนว่า
“แกไปเที่ยวอย่างเดียวแน่เหรอวะ จืด” โห ดูมันถาม ส่ออย่างมาก ตาวินก็นะ จ้องจนตาจะหลุดออกมาแล้ว
“ไอ้บ้า เที่ยวอย่างเดียวย่ะ คิดอะไรเนี่ย ฉันไม่ใช่พวกอย่างว่านะ แล้วพวกนั้นน่ะ รุ่นน้องเรานะ ใครจะไปคิดล่ะ” เหอ ๆ เหมือนจะดูดี แต่จริง ๆน่ะคิดนะจ้ะ อิอิ
“เหรอ ถ้าเรื่องนี้เข้าหูใครบางคน แกเสร็จแน่” เอ๋ นังต้อม พูดอะไรของมันเนี่ย
“เข้าหูใครไม่ทราบยะ แล้วทำไมต้องเสร็จด้วยล่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจ” ฉันก็แอ๊บงง แต่จริงๆน่ะรู้อยู่แก่ใจ ถึงไม่เล่าให้มันฟังไงล่ะ
“จ้า ทำเป็นไร้เดียงสาไปเหอะ แล้วนี่กินอิ่มรึยัง จะบ่ายแล้วนะ” เหอ ๆ ก็มัวแต่ชวนคุยนี่หว่า แล้วฉันก็รีบโกยข้าวเข้าปาก จนหมดจาน เรียบร้อยแล้ว ก็ขึ้นเรียนค่ะ
พอตกเย็นแล้ว ฉันก็ไปที่ชมรมกับนายอาร์ทเช่นเคย แต่คราวนี้ไม่ต้องทำงานหรอกนะ แค่ไปนั่งพักดูพวกนั้นซ้อมกัน อิอิ สบายจังเลย (แค่วันแรกเองนะยะ)
“นั่งดูตรงนี้แหละ เด๋วซ้อมเสร็จแล้ว จะพาไปส่งที่รถ” อืม ฉันก็พยักหน้า แล้วก็นั่งตะมอยอยู่ตรงนั้นไปเรื่อย ๆ กินขนมบ้าง กินน้ำบ้าง อ้ะ อ้าว นั่นมันของพวกนั้นนี่หว่า คิคิ แอบกินเล่นหมดเยยอ่ะ พอคิดขึ้นมาได้ ก็เลยกะว่าจะไปซื้อมาคืนสักหน่อย ก็เลยลุกจากที่
“อ้าว จืด จะไปไหนน่ะ” ตาอาร์ทตะโกนขึ้นมาถามฉัน สงสัยคงจะเห็นฉันลุกพอดี
“เด๋วมา ไปซื้อขนมก่อนนะ พอดีกินของพวกแกไปน่ะ” ฉันก็ตะโกนตอบไป พวกพี่คงได้ยิน ก็เลยตอบฉันมาว่า
“ไม่เป็นไรน้องจืด กินได้อยู่แล้ว ไม่ต้องไปซื้อมาใหม่ก็ได้” พี่เหน่งเป็นคนบอกมา
“ไม่ได้หรอกพี่ เด๋วจะหิวกันตอนเลิกซ้อม จืดเดินไปใกล้ๆแค่นี้เอง เด๋วมานะ” ฉันหันไปบอกทางอาร์ท มันก็ส่ายหน้าระอา ๆ ช่างแกเหอะย่ะ ก็ฉันจะไปอ่ะ แล้วฉันก็เดินออกไปข้างนอก เดินเลาะมาทางร้านค้าที่ใกล้ที่สุด
ระหว่างที่กำลังเลือกซื้อขนมอยู่นั้น ก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีใครมายืนอยู่ข้าง ๆ พอจะหันกลับไป ก็เดินไปอีกทางหนึ่ง พอหันไปอีกก็ไปอีกทาง เชี่ย ใครมาเล่นตลกอะไรวะเนี่ย
“เฮ้ย จะเล่นอีกนานมั้ย รำคาญแล้วนะ” ฉันชักหงุดหงิด แต่ก็มีเสียงหัวเราะตอบมาเบา ๆ คราวนี้มันไม่หลบแล้ว พอหันไปดู ที่แท้ก็…..
“อ้าว ไอ้น้องนนท์ เล่นอะไรเนี่ย แล้วมาตอนไหนล่ะ” ฉันเห็นมันยืนอยู่คนเดียว เพื่อนมันคงกลับบ้านไปแล้วมั้ง
“ก็พอดีเห็นเธอเดินออกมาจากตึกนู่นน่ะสิ เลยเดินตามมา เรานั่งอยู่ตรงนั้นไง” แล้วมันก็ชี้ให้ดูม้านั่งใต้ต้นไม้ แถว ๆ ที่มันชี้ไป
“อ้อเหรอ เลยมาแกล้งฉันแบบบนี้เนี่ยนะ แล้วไม่กลับบ้านกลับช่องล่ะ” ฉันถามมันแล้วก็จ่ายตังแม่ค้าไป
“แล้วทำไมเธอไม่กลับบ้านล่ะ ไปทำอะไรที่ตึกนั้นน่ะ” อ้าว จะมาย้อนฉันทำไมล่ะเนี่ย ฉันถามนายนะ
“ดูซ้อมบาสน่ะสิ ฉันอยู่ชมรมบาสนะยะ” ว่าแล้วฉันก็เดินจากมันไปที่สนามบาส แต่นายนั่นก็เดินตามมาด้วยค่ะ เป็นอะไรมากรึปล่าวคะเนี่ย
“ตามมาทำไม ไม่กลับบ้านตัวเองล่ะ” มันทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ตอบ กลับเดินตามฉันต่อ
“เฮอะ อยากมาก็ตามใจ” แล้วฉันก็เดินดุ่ม ๆ ไปที่เดิมค่ะ พอเดินเข้าตึกไปแล้ว ก็ไปโผล่ที่นั่งเดิม แต่คราวนี้ มีคนมาเพิ่มด้วยคนนึง ทำเอาพวกนั้น งงเป็นไก่ตาแตก โดยเฉพาะตาอาร์ท ถึงกับตาโตผิดปกติ แถมมันยังเดินขึ้นมาหาด้วยค่ะ ทำเอาฉันงงไปเหมือนกัน
“เฮ้ย นั่นมัน ไอ้นนท์นี่หว่า มาได้ไงวะเนี่ย” อ้ะ อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอ
“อ้าว พี่อาร์ทนี่นา วันนี้ซ้อมบาสด้วยเหรอพี่ นึกว่าจะกลับบ้านซะแล้วอีก” สองคนนั้นมันทักทายกันซะดิบดี เล่นเอาอิฉันนั่งนิ่งกริ๊บ
“แล้วนี่ แกรู้จักยัยนี่ด้วยเหรอวะ” ห้ะ นี่มันกล้าเรียกฉันว่า ยัยนี่ ตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ ไอ้อาร์ท
“ผมก็รู้จักจืดตอนไปเที่ยวน้ำตกเมื่อเสาร์ที่ผ่านมาน่ะสิพี่” ง่า ตายล่ะฉัน ทำไงดี จะห้ามไม่ให้มันพูดก็ไม่ทันซะแล้ว ไอ้อาร์ทสิ หันมาจ้องหน้าฉันทันที เอาแล้วสิ อย่ามองอย่างงั้นดิ ช้านกลัวนะ ม่ายย :serius2:
***************************************
:o11:แล้วชั้นจะโดนอะไรมั่งล่ะเนี่ย o9
-
หวา :o ...จืดจ๋า คนสวยแย่แล้ว o22
-
:oตกใจกว่า มารีคนแรกเลยรึ ปกติต้องเจ้เวิร์ลสลิงเกอร์นะ (แกชื่ออะไรจำไม่ได้) o3
ไปหาข้าวกินก่อนะ แล้วบ่ายๆจะมาลงต่อ :bye2:
-
มารอเชียร์..จืด..ให้โดนทำโทษ...หุหุ
-
ตอนที่ 42
หลังจากที่สองคนนั้นพูดอะไรกันก็ไม่รู้ โดยที่ฉันไม่ได้ไปนั่งฟังด้วย (โดนแยกให้มานั่งคนเดียวอ้ะ) แต่มีแอบหูผึ่งนิดหน่อย แหม ก็คนอยากรู้นี่หว่า คุยอะไรกัน นินทาฉันปล่าวเนี่ย
สักพักนายนนท์ก็หันมาหาฉัน แล้วก็โบกมือให้ เหมือนว่าจะกลับก่อนแล้วนะ ฉันก็พยักหน้าให้ ไปเหอะ โชคดีนะแก แล้วไอ้อาร์ทก็เดินเข้ามานั่งข้างฉันอ่ะ
“คราวหน้าจะไปไหนมาไหน บอกฉันด้วย เข้าใจมั้ย” มันเป็นบ้าอะไรของมันอีกล่ะ ไอ้นี่
“เฮ้ย ทำไมฉันจะต้องบอกแกด้วย ไม่ใช่เรื่องเลยนะ” ฉันชักฉุน ก็มันไม่เกี่ยวกับอะไรกันเลยนะ
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่บอกก่อน แกโดนดีแน่” อ้าว แกจะทำอะไรช้านยะ ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย
“ไม่เอาแล้ว แกนี่ถ้าจะบ้า ฉันกลับบ้านก่อนละ” แล้วฉันก็หันไปบอกลาพวกพี่ๆ จากนั้นก็เก็บของๆตัวเอง ส่วนมันก็บอกลาพวกพี่เหมือน คงกะจะกลับพร้อมกับฉันน่ะสิ
“คิดจะหนีไปคนเดียวรึไง บอกแล้วไม่ใช่รึไง ว่าจะไปส่งที่รถน่ะ” มันก็เดินตามมาติด ๆ ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“ไม่ต้องมาก็ได้นี่ แกต้องซ้อมให้มากๆนะ” ฉันพยายามเดินให้เร็วเท่าที่จะทำได้ เพราะอยากกลับบ้านแล้วล่ะ เบื่อมัน ผู้ชายเข้าใจย้ากยาก (ตอนนั้นยังใสซื่อ)
“อืม แต่แกก็ต้องมาดูซ้อมทุกวันด้วยล่ะ” เออน่า เข้าใจแล้วล่ะค่ะ ไม่หนีหรอก แค่วันนี้ มันชักเหนื่อยๆแล้วเท่านั้นเองแหละ
ในที่สุดเราสองคนก็เดินมาถึงรถรับส่ง อาร์ทมันยืนรอจนรถฉันออกแล้ว มันก็เดินไปรอรถประจำทาง จะว่าไป มันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ ติดแต่ตรงที่ชอบจู้จี้จุกจิกมากไปหน่อยเท่านั้นเอง
และแน่นอน ว่าเย็นวันนั้น ย่อมที่จะไม่พลาดสายตาของใครบางคนไปเป็นแน่แท้ คนๆนั้นเป็นใครน่ะเหรอคะ เด๋วทุกคนก็จะได้รู้แล้วล่ะ ว่าการโดนกลั่นแกล้งน่ะ มันน่าเจ็บใจซักแค่ไหนกัน (คิดแล้วอยากตบมันจริงๆ แต่ไม่กล้าค่ะ แง้ๆ)
และแล้ววันศุกร์ก็มาถึงจนได้ การแข่งขันบาสรอบก่อนรองชนะเลิศ ทีมฉันก็สามารถเอาชนะได้สบาย ๆ รอเข้ารอบรองชนะเลิศไป (ฉันขี้เกียจบรรยายอ่ะ) แน่ล่ะ ช่วงบ่าย ก็ไปเรียน ร.ด. ล่ะคะ และแล้ว ฉันกับนังเจี้ยบก็นั่งรถมอไซด์ไปที่ค่ายทหารกันแค่สองสาว ปล่อยให้หนุ่ม ๆ ไปกันเองละกัน
“นี่มรึง รู้ข่าวยังว่าใกล้จะถึงเข้าค่ายร.ด.แล้วนะยะ อิจืด” อิเจี๊ยบมันพูดขึ้นมาหลังจากที่เรามาถึงที่เรียนแล้ว ก็มานั่งเม้าท์กัน
“ห๊า จริงเหรอมรึง งี้ก็แซ่บสิยะ อิอิ” ฉันเริ่มฝันเฟื่องตามประสาสาวน้อยใสซื่อ (ตรงไหน)
“เออสิยะ กรูนะกะว่าจะแด-กแมร่งให้เรียบเลย” ค่ะ กรูหวังว่ามรึงคงจะได้น่ะนะ
“ให้มันจริง กรูกลัวจะนกน่ะสิ” แล้วชีก็หันมาทำตาขวางใส่ฉันค่ะ แหม ล้อเล่นน่า
“แน่นอนสิยะ รับรองมรึงโดนแน่ อิจืดเอ้ย” อ้ายยยยย ไม่นะ อิเจี๊ยบ กรูกลัว..... กลัวได้อ้ะ อิอิ
วันนี้ส่วนใหญ่จะเรียนในร่มมากกว่า ก็ทฤษฎีน่ะแหละค่ะ ไม่มีอะไรมากมาย แล้วก็แค่บอกเกริ่นเรื่องการเข้าค่ายว่าต้องทำยังไงบ้าง อีกไม่กี่อาทิตย์ ก็จะได้ไปเข้าค่ายแล้ว ตื่นเต้นมั่กมากเลย เห็นพวกรุ่นพี่บอกว่า โหดมากเลย (แล้วก็โหดจริงๆนะจะบอกให้) ฉันก็เชื่อไปเต็มๆแหละ เพราะขนาดเรียนเทอมแรกยังทรมานเลย แล้วนี่ฉันจะสู้ไหวมั้ยเนี่ย สู้ ๆ สู้ตายค่ะ (ตอนเข้าค่ายร.ด.จะเป็นตอนพิเศษนะ ยังไม่เขียนจ้า)
พอเลิกเรียนแล้ว ฉันก็ชวนนังเจี๊ยบกับนังเฉาก๊วยไปกินส้มตำไก่ย่างกัน ตามประสาเพื่อนสาวสุด11รด แบบว่าไมได้ไปกินด้วยกันมานานแล้ว เราเลือกร้านที่วันนั้นมันชวนฉันไปกิน แต่ฉันดันไปด้วยไม่ได้ พอไปถึงก็สั่งมากินกันซะเต็มโต๊ะเลยค่ะ อิอิ อร่อยปากไปเลยล่ะ
“ได้ข่าวว่าจะเข้าค่ายร.ด.เร็วๆนี้แล้วเหรอพวกมรึง” อิเฉาเริ่มสนทนาก่อนใคร รู้ข่าวเร็วจริงๆนะ
“ก็เออสิยะ กรูล่ะอยากให้ถึงไวๆจริงเล้ย” อิเจี๊ยบพูดพลางหัวเราะคิกคัก เก็บอาการหน่อยเถอะ
“แหม ไม่ค่อยคันเลยเนาะมรึง กรูล่ะกลัว” ฉันพูดเสียงอ่อยๆออกไป
“มรึงจะกลัวอะไรของมรึง อิจืด กรูล่ะอิจฉาพวกมรึงจะแย่” อิเฉา มรึงไม่มาเรียนเองล่ะยะ มาบ่น
“ก็กรูกลัว ไม่มีใครมาเอากรูน่ะสิ” อิสองตัว พอได้ยินที่ฉันพูด มันก็พร้อมใจกันพูดว่า
“อิดอกกกกกก” อ้าย มาด่าช้านทำไมคะ ฉันพูดอะไรผิดหรอ หุหุ
แล้วสามสาวก็นั่งกิน กิน แล้วกิน จนอิ่มแปล้เลยค่ะ มีฟามสุขจริงๆเลยอ่ะ เวลาอยู่กับพื่อนแล้วมันสบายใจจริงๆเน้อ แล้วอยู่กับแฟน มันจะเป็นยังไงน้อ (ไม่เคยมีเลยมะรู้ค่ะ) คิคิ
“เฮ้ย อิจืด เด็กมรึงมาแน่ะ” อิเฉาก๊วยมันพูดขึ้นระหว่างที่เรากำลังเม้าท์ต่อหลังจากกินอิ่มแล้ว
“ใครวะ เด็กกรู มีด้วยเหรอ” ว่าแล้วฉันก็หันไปดูตามที่มันยักหน้าให้ดูตาม พอหันไปเห็น ก็อิหรอบเดิม นายอาร์ทกับกลุ่มเพื่อนมันนั่นเอง ว่าแต่มากันทำไมน่ะ
“อ้าวสาวๆ มานั่งกันร้านนี้ด้วยเหรอเนี่ย” นายเอ เพื่อนที่ห้องทักเราสามคนก่อน ส่วนสองคนก็เดินไปนั่งโต๊ะข้างๆพวกฉัน
“ไม่มานั่งด้วยกันล่ะคะ” อิเจี๊ยบแอบแรง จิกกันเห็น ๆ ไอ้เอก็ทำท่าเล่นด้วยอีกและ
“ก็อยากนั่งด้วยละนะ แต่คนสวยกินกันจนอิ่มแล้วนี่” นังเฉาก๊วยไม่ยอมแพ้ เอาบ้างค่ะ
“ถึงอิ่มแล้ว ก็นั่งต่อได้นี่จ้ะ ชวนเพื่อนมานั่งด้วยกันสิ” เหอ ๆ ได้ผลสิคะ ไอ้เอหันไปเรียกสองคนนั้นมานั่งด้วย มันก็ลุกมาจริง ๆ
“ไม่รอกันเลยนะ ไอ้อาร์ทมันตามหาจืดซะให้ทั่วตอนเลิกเรียนน่ะ” หืม นายเอพูดอะไรน่ะ ตานั่นจะตามหาฉันทำไมล่ะ ฉันก็เลยหันไปหามัน มันก็ทำหน้าตาเฉย ไม่รับรู้อะไรงั้นแหละ กวนนี่หว่า
“เหรอ เสียดายจริงๆ ที่ตามมาเจอจนได้” ฉันหมั่นไส้เลยกัดออกไปซะ คราวนี้ได้ผลแฮะ มันเปลี่ยนโหมดตัวเองทันทีค่ะ
“นึกว่าอยากเจอนักรึไง” อ้ะ อ้าว งั้นเหรอ พูดออกมาเองนะ ฉันเลยลุกจากโต๊ะทันทีค่ะ
“จะกลับบ้านแล้ว พวกแกจะกลับกันรึยัง” ตอนนั้นแม่ค้ามาเก็บเงินค่าอาหารไปแล้ว ฉันก็ไม่มีอะไรต้องห่วง สองคนนั้นทำท่ากระมิดกระเมี้ยน ฉันรำคาญเลยเดินออกมาคนเดียวเลยค่ะ
“เฮ้ย กลับเร็วนักละ อินี่” ใครจะอยู่ก็อยู่ไปเหอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าใครบางคนก็แค่นั้นเอง
ฉันเดินออกมาจนถึงร้านถ่ายเอกสาร ก็มีคนวิ่งตามมาเรียก สงสัยจะเป็นสองคนนั้น แต่พอหันไปดู กลับเป็นไอ้อาร์ทแทนซะนี่ ไหนบอกไม่อยากเจอฉันไงล่ะ
“ตามมาทำไม ไม่นั่งกะพวกนั้นไปล่ะ” ฉันนี่ก็แปลก ชอบทำตัวเป็นเด็กๆไปได้
“ฉันพูดเล่น ทำไมแกต้องจริงจังด้วยนะ” ไม่รู้เหมือนกันย่ะ ฉันยังไม่เข้าใจตัวเองเลย ว่าเป็นอะไรกันแน่เนี่ย คงไม่ใช่ที่เค้าเรียกว่า “งอน” หรอกนะ โอ้ว ม่ายยยยยย
***********************************
-
:laugh:รีบมาต่ออีกนะคร้าบ....กะลังสนุกเลย.....เป็นกำลังใจให้นะคร้าบ o13
-
:laugh3: :laugh3: มีงอน มีหึงหวง มีคิดถึง อย่างนี้เรียกว่าอะไรดีล่ะครับคุณจืด :laugh3: :laugh3:
-
ว้ายๆๆๆ มีงอนง้อกันด้วย พ่อแง่แม่งอน ฮิ้ววววววววววววววววว
-
ว๊ายเลิศศศศศศศ :like6:
-
มาต่อไวไวนะ กำลังมันส์เลย :laugh:
-
หุๆ งอนกัน ทะเลาะกัน แล้วก็... ปี้กานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อิ๊ๆๆๆๆ
แต่เห็นจืดบอกอีกนานเหอๆ รอต่อปาย....
-
:oเจ๊ต๊อบแรงมากนะจ้ะ เรื่องของจืดคิกขุจังน้า เลิฟซีนเขียนไม่เป้นจ้า o3
ว่าแต่เจ๊เหมยหายไปเลย สงสัยกำลังเคร่งอยู่กับเด็จพี่วัชรินทร์ อิอิ ชอบมากมาย เจ๊แกเขียนเลิฟซีนสุดยอด
o15คาราวะ นับถือ ๆ
ตอนที่ 43
พอเดินมาถึงที่รอรถประจำทาง อาร์ทมันก็เรียกให้ฉันหยุดเดิน แล้วอยู่เป็นเพื่อนกับมันแป๊บนึงก่อน จากนั้นมันก็เปิดกระเป๋า เอาแผ่นกระดาษออกมาแผ่นนึง แล้วยื่นให้ฉัน ซึ่งกำลังงงๆอยู่
“อะไรเนี่ย” ฉันก้มลงอ่านข้อความในกระดาษ มันดูคล้ายเนื้อเพลงนะ
“เฮ้ นี่มันใช่เนื้อเพลงรึปล่าว แก” ฉันหันไปถามมัน มันก็พยักหน้าแล้วตอบมาว่า
“ใช่ เนี่ยมันเนื้อเพลงแปลหนังเรื่อง ไททานิค ที่เราไปดูกันมาไง”
“แล้วเอาให้ฉันดูทำไมล่ะ หรือว่า เขียนให้ฉันใช่ม้า” อิอิ ฉันนี่หลงตัวเองจริงๆ มันก็เบะหน้าใส่
“ใครบอกเขียนให้แก พวกผู้หญิงในห้องให้ฉันแปลเนื้อเพลงให้ต่างหากล่ะ” เพล้ง หน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลยค่ะ เหอ ๆ
“งั้นเอาคืนไปเลย ไม่อ่งไม่อ่านมันแล้ว” ฉันแกล้งทำเป็นงอนมันอีกรอบ หุหุ น่ารักตายล่ะ
“เอ้า ทำเป็นเล่นตัวไปได้ อ่านหน่อยน่า แล้วติหน่อย ว่าแปลดีรึยัง เด๋วพวกสาวๆจะน้อยใจเอา” มันคิดว่าทำท่าทางแบบนั้น ฉันจะยอมเรอะ ฝันไปล่ะมั้ง
“น่านะ จืดนะ ช่วยเอาไปอ่านคืนนี้หน่อยละกัน พรุ่งนี้มาคืนด้วยล่ะ” แล้วมันก็ยัดใส่กระเป๋าฉันเฉยเลย เอ่อ นั่นมันกระเป๋าฉันนะแก
“ไม่ไหวเลยแกนี่ ก็ได้ ๆ ฉันกลับบ้านก่อนล่ะ เจอกันพรุ่งนี้ละกัน บาย” มันก็ยิ้มให้ เป็นยิ้มที่ทำให้ฉันหายใจไม่ออกอีกแล้ว (ตามเคย)
พอรถกลับมาถึงบ้าน ฉันก็รีบวิ่งไปดูกับข้าวในตู้ก่อนเลยค่ะ อาส์ ของน่ากินทั้งน้าน จะช้าอยู่ใย ขอเปิบก่อนเลยนะม่ามี๊ อิอิ (คงจะงงกันว่ากินมาแล้วนี่นา เผอิญฉันเป็นคนหิวง่ายมากน่ะค่ะ ย่อยเร็วว่างั้นเถอะ) พอกินอิ่มแล้ว ก็นั่งดูทีวีต่อ ประมาณทุ่มนึง ก็อาบน้ำ จากนั้นก็ดูละครหลังข่าวต่อ เอ ฉันลืมอะไรไปรึปล่าวหว่า นึกไม่ออก อืม งืม อ้อ นึกออกแล้ว เพลงของไอ้อาร์ทนี่เอง แหม เกือบลืมอ่านไปแน่ะ หุหุ
ดูละครไปได้สักชั่วโมงนึง ก็เริ่มทนง่วงไม่ไหว เลยเข้านอน แล้วหยิบแผ่นเพลงมาอ่าน ในนั้น ตานั่นสามารถแปลเพลง มายฮาร์ทวิลโกออน ได้ดีทีเดียว ไม่เสียชื่อที่เก่งภาษาอังกฤษ อ่านไปก็ยิ่งรู้สึกกินใจ เนื้อเพลงค่อนข้างเศร้า ยิ่งตอนฟังเพลงไปด้วย ยิ่งได้อารมรณ์ (จินตนาการดูนะคะ)
และแล้วฉันก็เข้าสู่ภวังค์ค่ะ หลับนั่นเอง คืนนี้ง่วงนอนเร็วเป็นพิเศษ คืนนี้รู้สึกว่าฉันจะหลับอย่างเป็นสุข โดยหารู้ไม่ว่า ตัวเองจะต้องเจอกับเรื่องไม่ดีอะไรบ้าง โถ่ ชีวิตของฉัน
วันรุ่งขึ้น ฉันก็ตื่นตามปกติ อาบน้ำอาบท่ากินข้าว แล้วก็ไปโรงเรียนเพราะนัดกับอาร์ทมันไว้ว่าจะไปซ้อมบาสด้วยกัน คือทุกวันนี้ก็ต้องไปกับมันตลอด ยกเว้นวันไหนที่ฉันติดธุระจริงๆเท่านั้นเอง ก็จะไปด้วยไม่ได้ ทุกอย่างดูจะเป็นปกติของมัน แต่วันนี้ บางอย่างไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว
“แกนั่งดูของตรงนี้นะ เด๋วฉันลงไปซ้อมก่อน” อาร์ทมันสั่งฉันแล้วก็วิ่งลงไปเลย ปล่อยให้ฉันนั่งอ้าปากค้าง ยังไม่ทันพูดก็วิ่งไปนู่นซะแล้ว
“เฮ่อ น่าเบื่อจังเลย อยากดูการ์ตูน อยากดูหนังรอบเช้าก็ไม่ได้ดู” ฉันก็นั่งบ่นตามประสาคนขี้เบื่อ แต่ก็เบื่อได้แป๊บเดียว แป๊บเดียวจริงๆ
ที่หน้าประตูทางเข้าสนาม มีผู้หญิงสองคนกำลังเดินเข้ามา คนนึงในนั้นก็คือ ยัยแจง ที่อยู่ห้องเดียวกับฉัน ส่วนอีกคนก็จะเป็นใครไปไม่ได้ กิ๊กเก่านายอาร์ทนั่นเอง เหอ ๆ โลกแคบจังล่ะ งานนี้ คงไม่เกี่ยวกับฉันหรอกนะ
“อ้าว มาด้วยเหรอจ้ะจืด” ยัยแจงเดินเข้าทักฉัน ท่าทางของชีก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
“อืม ก็มาทุกวันน่ะแหละ แล้วเธอล่ะ มาดูซ้อมเหมือนกันเหรอ” ฉันก็ถามชีกลับไปพอเป็นมารยาท จริง ๆ ไม่ค่อยอยากพูดด้วยสักเท่าไหร่
“ก็แน่ล่ะ แฟนเค้ามาดูด้วยนี่ ฉันเป็นเพื่อนก็ต้องมาดูด้วยสิ” เอ๋ ฉันทำหน้างงเล็กน้อย ยัยออยเป็นแฟนไอ้อาร์ทเมื่อไหร่กัน
“อ้าว เหรอ ไม่เห็นอาร์ทบอกฉันล่ะ ว่ามีแฟนแล้ว” ดูยัยออยคงจะเหม็นหน้าฉันมาก ๆ ก็ชีไม่ยอมมองหน้าฉันเลย
“อ้อเหรอ เค้าจะบอกหล่อนทำไมล่ะยะ หล่อนสำคัญตรงไหนไม่ทราบ” อึก ฉันรู้สึกเหมือนกับไอร้อนมันเริ่มมาประทุที่หน้าเสียแล้วสิ แต่ก็พยายามระงับไว้เต็มที่
“ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าพวกเธอต้องการอะไรกันแน่ แต่ตอนนี้ ขอฉันนั่งคนเดียว ดูพวกนั้นซ้อมบาสได้มั้ย ขอร้องล่ะ” ฉันพยายามพูดด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย ไม่อยากจะมีเรื่องมีราวกันหรอกนะ
“ก็ได้ แต่ฉันบอกไว้ก่อนนะ ว่าอย่ามายุ่งกับอาร์ทอีก หวังว่าแกคงเข้าใจนะ อิกระเทย” แล้วมันก็เดินเชิดหน้าสะบัดตูดหนีไปทั้งสองคน คิดดูว่าสิคะว่า ฉันต้องกัดฟันขบกรามแน่นแค่ไหน แค่มันขู่ ฉันก็เจ็บใจแล้ว แต่นี่ มันพูดคำที่ฉันและทุกคนค่อนข้างถือมาก มันสุดจะทนได้นะคะ
แต่ฉันถือคติ เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ไม่อยากตบพวกมันหรอก เสียชื่อจืดหมด พวกมันไปนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง คอยมองด้วยสายตาถากถางฉันตลอด แถมยังซุบซิบนินทากันอีก ส่วนไอ้อาร์ท มันเห็นพวกฉันคุยกันแล้วล่ะค่ะ แต่คงไม่ได้ยินหรอก เพราะมันอยู่ไกลเกินไป แต่ดูมันก็คงจะพะวงอยู่เหมือนกัน เพราะดูแล้วไม่ค่อยดีเท่าไหร่
พอถึงช่วงพัก นังสองคนนั้นก็รีบวิ่งลงไปข้างล่างเอาน้ำไปให้พวกที่ซ้อมบาส ทำอย่างกับจะมาเป็นผู้จัดการชมรมเองซะงั้น ก็ดีเหมือนกัน ฉันก็ไม่อยากอยู่นักหรอก อยากมีอิสระบ้าง ฉันนั่งมองมันส่งน้ำให้อาร์ท แล้วยังคอยอี๋อ๋อ หน้าด้านชะมัด มีแฟนแล้วยังจะมายุ่งกับคนอื่นอีก โอ้ยยยย ทนไม่ไหวแล้วฉัน
ฉันลุกเดินหนีออกมานอกตึกโดยไม่ฟังเสียงตะโกนเรียกของไอ้อาร์ท ฉันไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ รู้สึกเหมือนมันเจ็บปวดที่หน้าอก มันทรมาน แล้วอยู่ ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมา ฉันรู้แล้ว ล่ะ ที่อิเฉาก๊วยมันเคยเป็นมาก่อน มันเจ็บแบบนี้นี่เอง
“จืด ๆ จะไปไหน จืด บอกให้หยุดก่อนไงเล่า” เสียงนายนั่นตามหลังมาใกล้ ๆ ฉันรีบปาดน้ำตาตัวเอง แล้วก็เดินต่อไป ไม่สนใจมันหรอก
“หยุด บอกให้หยุด” มันวิ่งเข้ามากระชากข้อมือของฉันให้หยุด โคตรเจ็บเลยอ่ะ รุนแรงชะมัด
“โอ้ย เจ็บนะ จะบีบให้ข้อมือฉันหักรึไงแก” ฉันหันไปด่ามัน พอเห็นหน้ามัน ฉันก็ต้องรีบหุบปากทันทีค่ะ เหอ ๆ โหดมากๆ
“จะไปไหน ทำไมไม่บอกกันก่อน” มันตะคอกใส่หน้าช้านอ่ะ โฮ ๆ น่ากลัว
“เอ่อ พอดีนัดเพื่อนไว้น่ะ แกไปซ้อมต่อเถอะนะ ฉันขอโทษที่อยู่ดูด้วยไม่ได้ ขอโทษจริงๆนะ” แล้วฉันก็บอกให้มันปล่อยมือออก มันทำหน้าเหมือนจะไม่เชื่อ แต่ฉันทำหน้าจริงจัง
“งั้นทีหลังอย่าเดินออกมาแบบนี้อีกนะ บอกกันก่อน เข้าใจมั้ย” ฉันพยักหน้ารับ แล้วก็เดินจากมันไป ที่หน้าโรงเรียน แล้วโทรศัพท์ไปหาอิตั้ม
พออิตั้มรับสาย ฉันก็ปล่อยโฮ ๆ ออกมาเลยค่ะ ฉันมันอ่อนแอเกินไป ฉันไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เห็นกันหรอกนะคะ ฉันมันก็แค่....คนขี้แงคนหนึ่งเท่านั้นเอง :sad2:
*************************************
ปล. แล้วจืดก็ชะแว้บไปอ่านเรื่องของเจ๊เหมยต่อ อิอิ o3
-
o16 ตกใจอะไรจ๊ะจืด แค่เม้นต์คนแรกเอง วันนี้อีกสักรอบเป็นไง
มันบังเอิญอ่ะเน๊าะ
น่าสงสารสาวน้อย โดนยัยตัวร้ายรังแก :sad5:
-
:sad5: :sad5: พอจะเข้าใจอาการของคุณจืดนะครับ เมื่อก่อนก็ใสซื่อบริสุทธิ์เหมียนกัน :laugh: :laugh:
มีแต่คนรุมแกล้ง แต่เมื่อเวลาผ่านไปตบะก็แกร่งกล้าขึ้นจนเด๋วนี้เปนแต่ด่าคนอื่น :haun5: :haun5:
-
โถๆๆๆ โดนนางมารร้ายเสี้ยมแฟนเก่ามารุมจิกกัดซะงั้น
เอาละเว้ย เริ่มมีการหวง มีออกคำสั่ง ก่อนจะไปไหนแล้วเว้ย...แต่กว่าจะรู้ตัว นายเอกจะช้ำใจตายก่อนไหมหนอ
-
เข้ามาส่งแรงใจให้..จืด...
-
เข้ามาเห็นใจนะจ๊ะสักวันเถอะอีชะนี...พวกนั้นต้องเสียใจที่ทำแบบนี้ :laugh3:
-
ไม่รัก แต่งอน แต่มานั่งเสียน้ำตา
:dont2:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:ไม่รู้จะพูดอะไร
ตอนที่ 44
หลังจากที่ปล่อยโฮได้สักพัก ฉันก็หยุดร้องไห้ อิตั้มมันก็พูดขึ้นมาเป็นประโยคแรก
“อิจืด มรึงโดนใครหักอกมาอีกล่ะ” หึหึ ก็เกือบถูกไปล่ะนะ เพื่อนสาว
“ปล่าวนี่ ก็แค่เหงาๆน่ะ คิดถึงพวกมรึงมั้ง” ฉันก็หาข้ออ้างไปเรื่อย ทำไงได้ไม่อยากโดนมันล้อนี่นา
“เหรอ กรูไม่เชื่อหรอก เพิ่งเจอกันไปหยก ๆ ทำมาเป็นคิดถึง” อืม มันก็พูดถูกอีกนั่นแหละ
“มรึงว่างมั้ย มาหากรูหน่อยสิ” ฉันไม่รู้จะไปหาใครดี เลยนึกถึงมันนี่แหละ ถึงมันจะทำตัวเปรี้ยวจี๊ดเกินไป แต่ก็ถือว่าเป็นคนดีคนนึง
“เออ ได้สิ ว่าแต่จะให้ไปหาที่ไหนล่ะ” มันคงจะเหงาเหมือนกันล่ะมั้ง เพราะปกติจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆที่โรงเรียนมัน
“มารับที่หน้าโรงเรียนกรูนะ เด๋วรอยู่ที่นี่แหละ” มันก็ตอบมาว่าอืม แล้วก็วางสายไป ฉันก็ออกมานั่งรออยู่ที่ศาลารอรถประจำทางหน้าโรงเรียน ตอนนั้นมันเป็นเวลาประมาณ 10 โมงเช้าแล้ว
พอนั่งรอรถไปได้สักห้านาที อิตั้มก็ขี่รถมอไซด์มาถึงที่ฉันรออยู่ มันลงมานั่งในศาลาด้วยกัน แล้วก็ถามฉันว่า
“มรึงมาทำอะไรที่โรงเรียนยะ” มันซื้อน้ำมาด้วย แล้วก็ยื่นให้ฉันขวดนึง
“ขอบใจ กรูมาดูเค้าซ้อมบาสกันน่ะ โรงเรียนมรึงก็แข่งด้วยนี่ เป็นไงบ้างล่ะ” ฉันก็คุยกับมันเพื่อเบี่ยงเบนเรื่องที่ฉันไม่อยากพูด
“อ้อ ก็แข่งแพ้น่ะสิ โรงเรียนกรูมันไม่เก่งเหมือนโรงเรียนมรึงหรอก ว่าแต่จะไปไหนกันดีล่ะ” มันเริ่มถามถึงที่จะไปกัน ซึ่งฉันก็คิดเอาไว้แล้ว ก่อนที่มันจะมา
“พากรูไปวัดที กรูอยากไปไหว้พระ” มันก็ทำตาโต แล้วก็พยักหน้า
“เออ มรึงนี่แปลกเนาะ แทนที่อยากจะไปเที่ยวน้ำตก ดันอยากไปวัดซะนี่” แล้วฉันกับมันก็เดินไปขึ้นรถ แล้วขี่ออกไปทางวัดที่เราจะไป ฉันก็ยังไม่วายหันไปมองตึกกีฬาอีกครั้ง อาร์ท ฉันอยากอยู่กับแกจังเลย แต่สงสัยคงจะยากขึ้นทุกทีแล้วล่ะมั้ง
เราสองคนขี่รถมาจนถึงวัดแก้วฯ เป็นวัดที่สวยงามมากวัดหนึ่ง มีสะพานลงไปสู่แพที่มีไว้สำหรับให้อาหารปลาบริเวณนั้น เป็นแม่น้ำที่มีปลามาชุมนุมกัน ฉันกับนังตั้ม ก็เดินลงไปให้อาหารปลากัน พวกมันมีมากมายที่เดียว เลี้ยงเป็นสิบโลก็คงไม่อิ่มแน่ ๆ
พอให้อาหารปลาเสร็จก็เดินเข้าไปไหว้หลวงพ่อกัน เป็นพระพุทธรูปปางอภัยทาน ใหญ่มาก ดูท่านศักดิ์สิทธิ์มากด้วยล่ะ ฉันไปนั่งกราบท่านมา แล้วก็ขออโหสิกรรมให้กับคนที่สร้างเวรกรรมไว้กับฉัน ฉันขออโหสิกรรมให้ เป็นทานแด่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พอกราบท่านเสร็จแล้ว จิตใจมันก็ชุ่มชื่น แจ่มใสขึ้นเยอะเลย สบายใจทีเดียวเชียวล่ะค่ะ (เพื่อนๆโมโหใครลองทำกันดูบ้างนะคะ จะสบายใจกันแน่นอน)
เราสองคนเดินไปหยอดเหรียญบาทตรงพระประจำวันด้วยค่ะ เพราะเชื่อว่าจะทำให้ชีวิตเรามีสิริมงคล คิดสิ่งใดสมความปรารถนา แล้วก็ที่ไม่ลืมแน่นอนเลยก็ ถือโอกาสถวายสังฆทานกับพระด้วยซะเลย ได้บุญไปเต็มๆเลยค่ะ วันนั้น แต่เขาบอกมาว่า ทำบุญอะไรก็ตามอย่าหวังผลตอบแทน เพราะจะได้บุญน้อย โชคดีที่เราพอมีความรู้มาจากผู้หลักผู้ใหญ่
ฉันกับนังตั้มตกลงกันว่าจะไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านเดิมที่เราชอบไปกินกัน อยู่หน้าโรงเรียนฉันเองแหละ เฮ้อ ใจจริงก็ไม่อยากไปกินแถวนั้นเลยนะ บอกตามตรง แต่ฉันก็ไม่กล้าขัดใจเพื่อนสาว
“ตกลงแล้วนะ ว่าเอาร้านเดิม” มันย้ำอีกที กลัวฉันไม่ไปมั้ง
“อืม ร้านนั้นแหละ อร่อยสุดแล้ว ไปกันได้ยัง ฉันหิวแล้ว” อยู่ในวัด พวกเราจะสำรวมระวังคำพูดกันมาก จะไม่พูดภาษาพ่อขุนรามกันเด็ดขาด อิอิ
“โอเช ถ้างั้นก็ เล้ทสะโก” แหม มันเล่นพูดซะกระแดะเชียวนะ แล้วเราสองคนก็ขี่รถรถกลับมาที่โรงเรียนฉันอีกรอบ พอถึงร้านข้าว เราก็ลงเดินเข้าไปในร้าน แล้วเราก็เจอ.....
“เฮ้ จืด มากินข้าวเหรอ มานั่งด้วยกันดิ” ไอ้อาร์ทนั่นเอง มันมากับพวกนักบาสแล้วก็ สองคนนั้น ทำไมต้องมาเจอกันด้วยเนี่ย
“ไม่เป็นไรหรอก เด๋วฉันนั่งกับเพื่อนก็ได้” ฉันกับนังตั้มเดินไปนั่งโต๊ะที่ยังว่างอยู่ พอนั่งลง อาร์ทก็เดินเข้ามาหา แล้วนั่งลงข้าง ๆ
“ไปไหนกันมาเหรอ สองคน” มันหันไปถามนังตั้ม เพราะฉันมัวแต่สั่งข้าวอยู่
“ก็พาอิจืด เอ้ย จืดไปวัดมาน่ะ” นังตั้มก็พยายามพูดจาเรียบร้อย เพราะเราจะไม่ค่อยพูดหยาบคายต่อหน้าคนอื่นเท่าไหร่นัก (ไม่เหมือนเมื่อก่อนนะ)
“ไปวัด ไปทำอะไรมาบ้างล่ะ” นังตั้มก็บรรยายซะยังกะฉายหนังงั้นแหละนะ อินี่ จะไปบอกมันละเอียดอะไรนักหนา
“คราวหน้าพาเราไปบ้างสิ นะจืด” มันหันมาถามฉัน ฉันก็ทำหน้าแหย ๆ ไปสิคะ อยากไปก็ไปเองสิ
“ไม่รู้ จะได้ไปเมื่อไหร่อีก” ฉันตอบกวน ๆ (มั้ยล่ะ) มันก็ทำหน้าไม่พอใจเลยล่ะทีนี้
“แล้วนี่จะนั่งกินโต๊ะนี้เลยรึไง แฟนแกจ้องยังกะจะกินเลือดกินเนื้ออยู่แล้ว” ฉันโบ้ยปากไปทางโต๊ะมัน เห็นมันทำหน้าปูเลี่ยน (ถูกป่าวคะ)
“เฮ้ย ใครเป็นแฟนฉัน ไม่มี้ แกมั่วแล้ว” อ้อเหรอ มันปฏิเสธพัลวัน ไม่ชอบเหรอไงกันนะ ที่ผู้หญิงที่ตัวเองชอบมาบอกว่า เป็นแฟนด้วยน่ะ
“อาร์ทยังไม่มีแฟนอีกเหรอเนี่ย แหม ไม่อยากจะเชื่อเลย นึกว่าเป็นแฟนผู้หญิงคนนั้นซะอีก” เยี่ยมมาก นังตั้มกัดได้เจ็บจริง ๆ ว่าแต่มันคงจะรู้แหง ๆ
“เฮ้ย ไม่ใช่ เข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว นั่นน่ะไม่ใช่แฟน” มันก็พยายามอธิบาย แต่เราก็ทำเป็นเชิดๆ
“ไม่เชื่อก็ตามใจ กินข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนกันต่อล่ะ”
“ยังไม่รู้เลย แล้วแต่จืดมัน” นังตั้มพูดขึ้น ส่วนฉันก็นั่งเงียบ รอข้าวมาเสริฟอยู่ นานแล้วนะเนี่ย
“ว่าไง จะไปไหนกันต่อ” มันหันมาเซ้าซี้ฉันต่อ โอ้ย จะยุ่งอะไรนักหนาเนี่ย
“ไม่รู้ กลับบ้านมั้ง แกกลับไปนั่งโต๊ะแกได้ยัง ฉันรำคาญสายตาของสองคนนั้นเต็มทีแล้วนะ” ฉันว่าทนเต็มที่แล้วนะ แต่ทำไมมันร้อนก็ไม่รู้ หลวงพ่อช่วยลูกด้วยยยยย
“ฮึ กลับก็ได้ สรุปจะกลับบ้านใช่มั้ย งั้นรอด้วยล่ะ จะกลับด้วย” ว่าแล้วมันก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง ปล่อยให้ฉันกับอิตั้มนั่ง งงเต๊ก อะไรของมันล่ะเนี่ย ผู้ชายเข้าใจยากจริงๆ
***********************************
:amen:เน้นพระธรรมด้วยแฮะเรา o3
-
o8ต่อเนื่องเลยจ้า มันต้องต่ออ้ะ
คิดถึงเพื่อนสาวๆ จัง
ตอนที่ 45
“อิจืด เด๋วมรึงจะกลับบ้านกับอาร์ทเลยใช่มั้ย กรูจะได้กลับบ้านก่อน”
“อืม คงงั้นแหละมั้ง” ฉันก็ไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรมากมาย
“กรูถามจริงๆเหอะ อาร์ทมันดูแปลกๆยังไงพิกลว่ะ” เอ อินี่ ต้องสงสัยอะไรอีกแน่ๆ เลย
“แปลกยังไง ก็ปกติดีนี่” ฉันชักเริ่มหวาด ๆ มันพิกล กลัวมันจะรู้อะไรไม่เข้าเรื่อง
“ก็อย่างเช่น พูดดีกับมรึงขึ้นเยอะ แถมยังชอบมาออกคำสั่งกับมรึงด้วย และที่สำคัญที่สุดนะมรึง ทำไมมันต้องแก้ตัวเรื่องชะนีคนนั้นด้วยล่ะ”
“ฉันจะไปรู้เหรอ มันไม่ด่ากรูน่ะ ดีขนาดไหนแล้ว มรึงชอบมันไม่ใช่เหรอ อย่าบอกนะว่าไม่ชอบแล้วน่ะ” ฉันแสร้งออกนอกเรื่องทันที กลัวมันมาตู่ว่า ตานั่นแอบชอบฉัน ก็มันไม่เคยบอกฉันนี่
“โอ้ย มรึงก็ ไอ้ชอบมันก็ชอบ แต่กรูไม่ได้เจอทุกวันแบบมรึงนี่ มันก็นะ” อืม ก็จริงของมัน ยิ่งใกล้ยิ่งผูกพัน แล้วก็ยิ่งเจ็บปวดมากด้วยแหละ
“โต๊ะมันลุกกันแล้ว สงสัยคงจะกลับแล้วมั้ง” อิตั้มบอกฉัน เพราะมันนั่งหันหน้าไปทางโต๊ะนั้น ฉันขอเปลี่ยนที่กับมัน ตอนที่ไอ้อาร์ทเดินกลับไปแล้ว เพราะรำคาญชะนีสองคนนั้น มันชอบมองตาขวางใส่
“เหรอ แล้วไอ้อาร์ทล่ะ กลับไปรึ...” ยังไม่ทันได้พูดจบ มันก็มายืนประชิดหลังฉันแล้ว
“ยังไม่ได้กลับ รอไปพร้อมแกน่ะแหละ อิ่มรึยัง จะได้กลับซะที” มันเดินอ้อมมานั่งข้าง ๆ ฉัน
“เด๋วจ่ายเงินก่อน แล้วแกทำไมไม่ไปซ้อมต่อล่ะ” ฉันสงสัยก็เลยถามมันไป
“ซ้อมจนเหนื่อยแล้ว กลับบ้านไปนอนดีกว่า” เหอะ ข้ออ้างชัด ๆ ต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ ๆ
ระหว่างที่เรานั่งคุยกันอยู่ สาวสองคนนั้นก็ยังไม่ได้ไปไหน แต่กลับเดินเข้ามาที่โต๊ะเรา ใจกล้ามาก ๆ ชีเดินเข้ามาท่าทางวีน ๆ
“อาร์ทไม่ไปซ้อมบาสต่อล่ะ จะกลับบ้านพร้อมพวกนี้น่ะเหรอ” ยัยออยถามมาแบบไม่พอใจ ยัยแจงก็ร่วมด้วยช่วยกันผสมโรง
“อาร์ทจะมานั่งกับนังพวกนี้ทำไมกัน เด๋วก็โดนคนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเหมือนพวกมันหรอก” อ้ากกกก ยัยนี่มันชักจะมากไปแล้วนะ
“นี่หล่อน มีสิทธิ์อะไรมาว่าพวกชั้นยะ หล่อนเป็นใครไม่ทราบ นังชะนี” น่าน นังตั้มระเบิดก่อนฉันซะอีก แหม สะใจจริง ๆ
“ก็พวกแกอยากมายุ่งกับอาร์ททำไมล่ะ ไม่เห็นเหรอว่าแฟนเค้ามาตามเนี่ย พวกหน้าด้าน” นังตั้มปรอทแตกแล้ว มันไม่ไว้หน้าใครแล้วค่ะ เบา ๆ ฉันอายเค้า
“ตรงไหนเหรอยะ เค้าบอกเหรอว่าเป็นแฟนหล่อน ตอนไหนไม่ทราบ ไม่ใช่พวกแกรึไงที่มาตอแหลว่าเป็นแฟนคนอื่นเค้าน่ะฮะ อิด**” อูย แรงสะใจ จริง อิตั้ม โชคดีที่มันมาด้วย
“ง่า พอเถอะ อย่าทะเลาะกันเลย เธอสองคนกลับไปก่อนเถอะนะ” อ้าว กำลังมันส์ มาห้ามทำไมยะ
“เงียบไปเลย เพราะแกน่ะแหละ ตัวต้นเหตุ ไอ้บ้าอาร์ท ฉันเกลียดแกที่สุด” เอาล่ะ ขอเล่นมันสองคนสักทีเถอะวะ เบื่อเป็นคนอ่อนแอแล้ว :angry2:
“แกสองคนด้วย ถ้ามายุ่งกับชั้นอีก จะโดนไม่ใช่น้อย ฉันเตือนพวกแกแล้วนะ อิตั้ม กลับ” ฉันหันไปเรียกอิตั้มให้ลุกตามมาด้วย มันทำท่าฮึดฮัด อยากจะด่าต่อล่ะสิ พอได้แล้ว แค่นี้มันสองคนก็กรี๊ดดดดในใจกันไปแล้ว
“รอด้วยดิจืด ไปด้วย” อาร์ทมันลุกวิ่งตามฉันออกมา ปล่อยให้นังชะนีสองตัวนั้น ยืนเอ๋อแด*กันอยู่ตรงนั้นต่อไป
ฉันให้นังตั้มกลับบ้านไปก่อน ส่วนฉันก็เดินไปรอรถที่หน้าโรงเรียนเหมือนเดิม นายนั่นก็เดินตามมารออยู่ข้าง ๆ มันทำท่าทางน่าสงสาร (ตายล่ะ) เพราะมัน ฉันเลยโดนนังสองตัวนั้นจวกด่าขนาดนี้อ้ะ o12
“จืด จืด” มันเรียกฉันหลายรอบแล้ว แต่ฉันก็ยังนั่งเฉย ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“ทำไมไม่พูดอะไรบ้างล่ะ ฉันขอโทษที่พวกนั้นมาว่าแก แต่ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆนะ” มันพยายามแก้ตัวน่ะสิ
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจ ฉันเองก็ขอโทษที่บอกว่าเกลียดแก ตอนนั้นมันโมโหน่ะ”
“จริง ๆ นะ ไม่โกรธไม่เกลียดฉันแล้วนะ” ก็ใช่น่ะสิ เข้าใจยากจังเลยเนาะ ตานี่
“แต่ฉันขออะไรแกอย่างนึงจะได้มั้ย” มันพยักหน้ารับ ส่วนฉันก็สูดลมหายใจเข้าปอด แล้วก็บอกมันออกไปว่า
“เราอยู่ห่างกันสักพักจะได้มั้ย” ฉันคิดว่าตัวเองคงจะพูดโดยที่ไม่รู้สึกอะไร แต่ในใจของฉันมันเจ็บ เจ็บมากจริง ๆ นะ
“ทำไมล่ะ ฉันทำไม่ได้หรอก” มันดูไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรเอาซะเลย ถ้าไม่ทำ ฉันก็คงต้องเจอหนักกว่านี้แน่ ๆ
“เชื่อฉันเถอะนะ อยู่ที่โรงเรียนเราไม่ต้องพูดกัน เอาไว้ฉันโทรไปหาก็ได้นี่” มันก็ไม่ฟัง ส่ายหน้าอย่างเดียว :serius2: โถ่ เชื่อฉันสักครั้งเถอะนะแก
“ไม่อ่ะ อย่าทำแบบนี้เลยนะ” มันหันมามองหน้าฉัน แต่ฉันต้องเข้มแข็ง เพื่อวันข้างหน้าจะได้ไม่ต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายที่มันจะเกิดขึ้น
“ถือว่าฉันขอร้องเป็นครั้งสุดท้ายนะ อาร์ท ทำเพื่อตัวแกเองก็แล้วกัน”
ฉันต้องทำแบบนี้ เพื่อใครน่ะเหรอ ก็เพื่อมันทั้งนั้นแหละ ฉันไม่อยากให้คนในห้องหรือแม้แต่ใครมามองว่ามันเป็นพวกเดียวกับฉัน ตัวเองฉันเองน่ะ ไม่แคร์หรอก แต่กับคนที่ฉันรัก ฉันต้องทำ ถึงมันจะต้องเจ็บแค่ไหนก็ตาม :sad2:
*********************************
เปิดเพลงในเวบนี้ไปด้วย ยิ่งเศร้าเข้าไปอีกอ่ะ :o7:
-
o14 ป.ล. ลืมบอก ตอนหน้าเค้าจะเสียสาว เอ้ย เสียจูบแรกแล้วนะ ให้ใครก็ตามดูกันไปเน้อ o3 o3 o3
-
+1 ให้คนเขียน
สู้เค้านะ o13 o13
-
จืดรักไปแล้ว..เหอๆๆๆ
อยากให้ถึงตอนหน้าเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 46
ระหว่างทางกลับบ้าน เราสองคนนั่งเงียบ ไม่พูดไม่จากันเลยตลอดทาง จนกระทั่งถึงท่ารถบ้านฉัน ฉันเตรียมตัวที่จะเดินไปกดกริ่ง พอดีกับอาร์ทก็พูดขึ้นก่อนว่า
“เสาร์หน้าไปเที่ยวบ้านฉันอีกนะ” ฉันยืนหันหลังให้ แต่ก็พยักหน้าตอบมันแทน
“แล้วเจอกันนะ ฉันไปล่ะ” ฉันลงจากรถไปแล้ว ก็หันไปมองมันที่หน้าต่างรถอีกครั้ง สายตาทอดมองอาลัย วันจันทร์คงไม่ได้พูดคุยกันแบบเดิมอีกแล้วสินะ
ฉันเดินกลับเข้าบ้านเอง แม้มันจะร้อน แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกอะไรเลย มันชา ๆ ไปหมด พอมาถึงบ้าน ก็เข้าไปหมกตัวอยู่ในห้องตัวเอง แล้วก็เอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้ แล้วก็หลับไปทั้ง ๆ อย่างนั้น
“ลูก ๆ ตื่นได้แล้ว มากินข้าวเย็นเร้ว” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงแม่ที่เรียกฉัน
“จ้าแม่ ลุกเดี๋ยวนี้แล้วล่ะ” ฉันพยุงตัวลุกจากเตียง หยิบกระจกมาส่องดูหน้าตัวเอง อา ตาบวมเฉ่งเลย
“มีอะไรกินบ้างเอ่ย แม่ แล้วน้องๆไปไหนกันน่ะ” ฉันเข้ามาอยู่ในห้องครัวแล้ว
“กินเรียบร้อยแล้ว ไปดูทีวีแล้วมั้ง แล้วเราล่ะ เหนื่อยมากรึปล่าว” แม่ถามด้วยความเป็นห่วง
“อืม เหนื่อยมากเลยล่ะแม่ เดี๋ยวหนูกินข้าวเลยนะ หิวแล้วล่ะ” ฉันเริ่มลงมือกินข้าวเย็น ส่วนแม่ก็เดินออกไปข้างนอกแล้ว
ตอนนี้เลยมีแต่ฉันคนเดียวนั่งอยู่ในห้อง พร้อมกับแมวเหมียวอีกสองตัว มันนั่งจ้องหน้าเหมือนจะขอข้าวกินบ้าง สองตัวมันดูรักกันดี แล้วฉัน ๆ ก็น้ำตาร่วงแผละ ๆ อีกเหมือนเคย ฮือ ๆ ทำไมต้องร้องด้วยนะ ทำไมกัน
ฉันกินข้าวไปได้นิดเดียวก็หยุดกิน ก็มันกินไม่ลงเลยนี่นา เลยตัดสินใจไปอาบน้ำให้มันสดชื่นดีกว่า หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยก็มานั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบ นี่ก็ใกล้เข้ามาแล้ว แบบนี้มันคงจะดีกว่าเอาแต่ไปคิดเรื่องที่รังแต่จะทำให้จิตใจเราฟุ้งซ่าน แต่ คิดว่ามันจะทำได้ง่าย ๆ เหรอคะ
วันจันทร์ก็มาถึงจนได้ วันที่ฉันแทบไม่อยากให้มันมาถึงเลย พอคาบเรียนแรกเริ่มเรียน ทุกอย่างก็เป็นไปตามที่ฉันคาดการณ์เอาไว้ ยัยแจงรวมทั้งเพื่อนชีอีกสองคน (ไม่รู้ไปเป่าหูเรื่องฉันมารึปล่าว) ก็เดินมาหาที่โต๊ะที่ฉันนั่งอยู่
“หวังว่า หล่อนคงจะรู้ตัวนะ ว่าต้องทำยังไงบ้าง ถ้าฉันเห็นหล่อนอยู่กับอาร์ทเมื่อไหร่ โดนดีแน่ จำเอาไว้” มันพูดขู่ฉัน ทำหน้าเบะใส่ สารพัด ไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับฉันเลย มีพวกมันนี่แหละ
“อืม ไปไกล ๆ ซะทีเหอะ ฉันจะเรียน” พอดีกับที่คุณครูเดินเข้ามาสอน พวกมันเลยเดินกลับไปที่ตัวเอง แต่ก็ยังหันมามองแบบอาฆาตตลอด
“วันนี้ของนั่งด้วยนะคนนะจืด”
“อ้อ วินเองเหรอ เอาสิ จะได้มีเพื่อนคุยเรื่องการบ้านด้วย” วินยิ้มให้แล้วนั่งลงข้าง ๆ
“ไม่เป็นไรแน่นะ ดูหน้าซีดๆไป” วินเป็นคนช่างสังเกตมาก ฉันส่ายหน้า
“ไม่เป็นอะไรหรอก อดนอนนิดหน่อยนะ เรียนกันดีกว่านะ” แล้วเราสองคนก็นั่งฟังครูสอนจนจบคาบ
ระหว่างที่เรียน ฉันก็มองไปทางโต๊ะของอาร์ทบ้าง นายนั่นแทบจะเรียกว่า เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง เพราะคอยมัวแต่มองมาทางฉันกับวิน พอมันมองมา ฉันก็หลบสายตามัน
เราสองคนไม่ได้พูดคุยกันเลย แม้แต่เวลาเดินสวนกัน ฉันก็จะทำเป็นมองไม่เห็น หรือไม่ก็คอยก้มหน้าไม่มองไปที่มัน (ถามว่าทรมานมั้ย ขอบอกว่า ทรมานมาก ทั้งที่ใจจริง อยากคุยเหมือนเดิมมาก)
“จืดทะเลาะกับอาร์ทเหรอ” ต้อมถามฉันตอนที่เรากำลังทานข้าวกันที่โรงอาหาร
“อึก ปะ ปล่าวสักหน่อย แค่ แค่...” ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
“แค่อะไรเหรอ แล้วนั่งกับวิน เค้าพูดอะไรถึงฉันมั่งปล่าว”
“อ้าว แล้ววินมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะเนี่ย” ฉันชักงง กับนังต้อมแล้วสิเนี่ย
“ก็คุยนิดเดียวเอง ไม่มีอะไรหรอก เออ ต้อม แกช่วยอะไรฉันอย่างนึงได้มั้ย” มันก็พยักหน้ารับ
“ว่ามาสิ มีอะไรให้ช่วยล่ะ”
“แกรู้จักยัยแจงกับกลุ่มเพื่อนมันใช่มั้ย” ฉันว่ามันคงจะรู้จักหมดแล้วแหละ ทุกคนในห้อง
“อืม พวกนั้นมันทำไมแกเหรอ เห็นเมื่อเช้าเดินไปหาแกนี่” เห็นด้วยเหรอมัน
“พวกนั้นมันไม่ชอบขี้หน้าฉันน่ะ มันบอกมันเกลียดพวกอย่างเรา แกต้องช่วยอยู่กับฉันตลอดเวลานะ ได้มั้ย ฉันไม่อยากโดนมันคุกคามอ่ะ” ฉันพูดเกินไปรึปล่าวเนี่ย
“ได้สิ ถึงว่า มันเบ่งใส่แกจังล่ะ ลองมันรู้ว่าฉันเป็นเกย์ คงโดนมันเล่นด้วยแหง ๆ” นังต้อมดูท่าทางจะโมโหแทนฉันซะงั้น แต่ก็ดีไป มีคนคอยช่วยบ้างก็ยังดี กว่าตัวคนเดียว
“ป่ะ ขึ้นเรียนกันเถอะ นั่งกับฉันนะ ฉันไม่อยากนั่งคนเดียว”
“โอเค แล้ววินล่ะ” มันคงอยากนั่งกับวินมากกว่าล่ะสิ
“ก็ชวนมานั่งใกล้ ๆ กันก็ได้นี่นา” มันก็พยักหน้า แล้วเราสองคนก็เดินไปเรียนวิชาต่อไป
ระหว่างทางไปตึกเรียนวิชาต่อไป เราสองคนก็เดินไปเจอกับพวกอาร์ท เอ กอล์ฟ เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี ตรงนั้นเป็นทางขึ้นไปชั้นเรียน เอาล่ะสิ
“รีบไปเหอะ ต้อม” ฉันดุนหลังมันให้เดินขึ้นบันได้ไปเร็ว ๆ แต่ก็ช้าไปซะแล้ว
“ไปกับฉันหน่อย” ตาอาร์ทเดินเข้ามาฉุดข้อมือฉันแล้วลากเข้าไปในห้องน้ำ อ้ายยยยยยย ไม่นะ อย่าทำอะไรฉันเลย
“เฮ้ย ไอ้อาร์ท จะทำอะไรวะน่ะ เฮ้ย มรึง” เสียงเพื่อนมันตะโกนเข้ามา
“มรึงขึ้นไปก่อน เด๋วกรูตามไป มีเรื่องเคลียร์นิดหน่อย” ดูมันพูด เคลียร์อะไรกัน
“เออ ไปว่ะ แกด้วยไอ้ต้อม เรื่องของคนอื่นเค้า อย่าไปยุ่งเลย” อ้ะ อ้าว นังต้อม ช่วยฉันก่อนสิ แก
มันลากฉันเข้ามาในห้องน้ำด้านในสุด แล้วก็ล็อคประตูไว้ ฉันก็กลัวสิคะ มันไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนนี่นา มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ แล้วก็ :angry2:
“ทำไมต้องทำแบบนี้ มีเรื่องอะไรกันแน่ ฉันถามหน่อยซิ” มันถามค่อนข้างจะตะคอกใส่เสียด้วยซ้ำ
“ฉันไม่ชอบนะ ไม่เอาอีกแล้ว เลิกทำแบบนี้ซะทีเถอะ กลับมาคุยเหมือนเดิมได้มั้ยฮะ จืด” มันไม่เข้าใจ ฉันทำไม่ได้หรอก :serius2:
“ฉัน ฉันว่าเราคุยกันหลังเลิกเรียนดีกว่านะ ตอนนี้ขึ้นห้องเรียนกันดีกว่านะแก” ฉันดันตัวมันให้ถอยออกจากประตู เพื่อที่จะเปิดประตูออกไป
“ยังพูดไม่รู้เรื่อง ไม่ต้องไป” มันจับไหล่ฉันสองข้างแล้วก็ยันติดกับกำแพง
“โอ้ย ฉันเจ็บนะแก ปล่อยนะ” ฉันพยายามดิ้นสะบัดให้หลุด แต่แรงมันเยอะเหลือเกิน
“พูดกันไม่รู้เรื่อง งั้นก็...” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรออกไป ก็เหมือนกับโลกนี้มันหยุดหมุนซะงั้นแหละ
“อือ อือ” มันก้มลงเอาปากมาประกบปากของช้านนนนอ้ะ แล้ว แล้วก็ ง่า บรรยายไม่ถูก มันทำรุนแรงมาก ตอนนั้นฉันรู้สึกเคว้งคว้างว่างปล่าว มันมึนงงไปหมด ทำอะไรไม่ถูก แรงต่อต้านมันหายไปหมดเลย เนี่ยเหรอที่เค้าเรียกว่าจูบ ครั้งแรกของฉัน โดนมันขโมยไปซะแล้ว แก๊ๆๆๆๆๆๆ :serius2:
ไอ้อาร์ทบ้า o9 o9 o9
*******************************************
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
ใจจริงอยากให้เสียสองบวกเลย ด้วยความที่ลงได้อย่างต่อเนื่องและเขียนได้ดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เจ้ชอบมากเลยจ๊ะ
เรื่องไอคอนนะ ใส่ได้นะจืด ไม่ใช่ไม่ใส่เอาเสียเลย ใส่ตรงที่ควรใส่ มันจะชอบเน้นให้เรื่องน่าอ่านและน่ารักสดใสสมกะวัยของตัวละครนะ เพราะเป็นเด็กม. 4 กันชะมะ
แต่ รร. ของจืดนี้แปลกเนอะ ชะนีกล้ามาหือกะเกย์สาวสวย ตอนสมัยเจ้เรียนม.ปลายนะ ทั้งม. 4-6 ไม่มีใครกล้ามาต่อแย่กะเจ้เลย เจ้ด่ากระจาย ด่าไม่ได้กรูตบแมร่งมันเลย อิอิ (พอดีมีผู้ชายอยู่เบื้องหลังเยอะ ล้อเล่น!) รึว่าเจ้จะแรงเกินไปเลยไม่มีใครกล้ามารังแก อิอิ
ปล. ขอตินิดนึง ตรงที่จืดเขียนว่า....
......พอให้อาหารปลาเสร็จก็เดินเข้าไปไหว้หลวงพ่อกัน เป็นพระพุทธรูปปางอภัยทาน ใหญ่มาก ดูท่านศักดิ์สิทธิ์มากด้วยล่ะ ฉันไปนั่งกราบท่านมา แล้วก็ขออโหสิกรรมให้กับคนที่สร้างเวรกรรมไว้กับฉัน ฉันขออโหสิกรรมให้ เป็นทานแด่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พอกราบท่านเสร็จแล้ว จิตใจมันก็ชุ่มชื่น แจ่มใสขึ้นเยอะเลย สบายใจทีเดียวเชียวล่ะค่ะ (เพื่อนๆโมโหใครลองทำกันดูบ้างนะคะ จะสบายใจกันแน่นอน).....
ตรงนี้ควรใช้ว่า ฉันขออโหสิกรรมให้ ถวายเป็นทานแด่องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พอจืดตกคำว่า "ถวาย" ความหมายมันจะเป๋ไปนิดนึงนะจ๊ะ
แต่ขอชมว่าใช้คำได้ถูกคือ คำว่า แด่ นั้น ใช้ในกรณีที่บุคคลที่เราให้ของเป็นผู้ใหญ่กว่าเราหรือคนที่เราเคารพนับถือ เก่งมากจ๊ะ
-
ให้กำลังใจจืดจ้า นับวันยิ่งเขียนได้น่าอ่านมากขึ้นจริง ๆ o13
แถมวันนี้ไฟแรง ลงเพียบกันไปเลย thanks. จ้า o15
-
รีบๆๆมาต่อนะคร้าบกะลังมาน......................อะเหวยจูบแรกของจืด
-
ว้าวและแล้วก็โดนขโมยจุ๊บแล้ว ดีจายด้วยนะจ๊ะ หนูจืด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เริ่ดค่ะ สาวจืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
บีบใจดีแท้
-
:haun5: :laugh3: :haun5: สมัยก่อนสวย ใส เกินไปอะป่าวครับคุณจืด o17 o3 o17
อ่านรวดเดียวได้หลายอารมณ์มากๆ ชอบครับชอบ เอาไป+1 o13 o13
-
น้องจืดจ๋าอย่าเป็นลมน่ะเดี่ยวอาร์ทลักหลับ o3 o3 o3
-
o13
เหอะ เหอะ เหอะ ชอบอ่ะ
ชีวิตสาวๆ ฮาจัง :interest:
-
ชอบตอนนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
เหอๆๆๆๆๆๆ..ชอบ..
จืด..เสียสาว..เอ้ย..เสียจูบแรกแล้วววว
-
วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มีแคร์์กันอย่างหนักหน่วงเว้ยยยยยยยยยยย :-[
-
ยินดีด้วยคับ o15ในที่สุดก็เสียจูบแรกซะที
ตอนนี้ถูกใจอย่างแรงคร้าบ :laugh3: เอาไป 1+ เลยคับ
เสียจูบแรก แล้วก็ต้องเสียจูบที่สอง แล้วก้อ........ :-[ :-[ o17
-
เสียจูบแรกแระ แล้วต่อไปจาเสียไรต่อน๊า :haun5:
-
o8ขอบคุงเจ๊สองอย่างมากเจ้าค่ะ แล้วก็คิดเจ๊มาก หายไปนาน แล้วก็เจ๊เหมยด้วย สงสัยกำลังปั่นผลงานอยู่ คิดถึงน้า :impress:
:teach:ซีรีย์เรื่องยาว "เกลียดตุ๊ดพูดมาได้" ฉายทุกวันจันทร์-ศุกร์ เวลา 8.00 น. เสาร์-อาทิตย์ เวลา 12.00 น. นะเคอะ o3
ตอนที่ 47
ตอนนี้ฉันเริ่มตั้งสติตัวเองได้แล้ว ก็เลยผลักมันให้ออกไปจากฉัน แล้วก็เปิดประตูออก วิ่งขึ้นไปยังห้องเรียน โชคดีที่ไม่มีใครมาเข้าห้องน้ำเวลานั้น แหงล่ะ มันเลยเวลาเข้าเรียนมาตั้งสิบนาทีแล้ว ตายแน่ ๆ :try2:
ฉันเดินเข้าห้องไป ครูเข้ามาสอนแล้ว แกมองมาที่ฉันแวบนึง ฉันไหว้ทีนึงก่อนเข้าห้องเรียน แกก็พยักหน้า ฉันเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง คนทั้งห้องก็มองมาตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว คงจะแปลกใจที่ฉันเข้าสายน่ะสิ
“มาสายจัง ทำอะไรกันอยู่น่ะ” นังต้อมกระซิบข้างๆฉัน
“ก็ ไม่มีอะไรหรอกน่า เรียนต่อเถอะ” ฉันไม่อยากคิดถึงมัน ก็เลยบอกไปแบบนั้น
แป๊บเดียว นายอาร์ทก็เดินตามเข้าด้วย สร้างความแปลกใจให้กับคนในห้องมากขึ้นไปอีก และแน่นอน ไม่ใช่แค่วิน หรือ เพื่อน ๆ ในห้อง ศัตรูคู่แค้นฉัน ก็ถึงกับทำตาโตเชียวแหละ ไม่โตอย่างเดียวเขียวปั๊ดเลย ตายล่ะวา งานนี้ฉันตายแน่ :o11:
“ขอโทษครับที่มาสาย” มันยกมือไหว้คุณครู แล้วเดินเข้าไปนั่งที่ตัวเอง เก่งจังนะ ทำอย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างงั้นแหละ
“เอาล่ะ เรียนต่อได้แล้ว ทุกคน” คุณครูก็เริ่มสอนไปตามปกติต่อไป
คาบนั้นฉันเรียนแทบไม่รู้เรื่องเอาซะเลย ภาพในห้องน้ำมันตามหลอกหลอนฉันตลอดเลย
แล้วยิ่งชั่วโมงหน้าต้องนั่งเรียนรวมกลุ่มกันอีก เฮ้อ มองหน้าไม่ติดจริงๆล่ะทีนี้ o17
“นี่ถามจริงๆเถอะนะ ไปคุยอะไรกันมาในนั้นอ้ะ” นังต้อมยังคงสงสัยเช่นเคย
“เฮ้ย พูดอะไรน่ะ วินนั่งอยู่ด้วยนะแก” ไม่ทันแล้วล่ะ วินมันได้ยินหมดแล้ว
“จืด ไปทำอะไรมาใช่มั้ย ตอนเข้าเรียนสายน่ะ”
“เอ่อ เข้าห้องน้ำอยู่น่ะ พอดีท้องไส้ไม่ค่อยดีนะ” ง่า ฉันโกหกไปซะแล้วล่ะ
“แน่ใจเหรอ” วินพยายามคาดคั้นฉัน จะถามไปทำไม ฉันอายนะ
“เชอะ ปิดบังคนอื่นได้ แต่ปิดฉันไม่ได้หรอกนะจืด” นังต้อมนี่มัน ฮึ่ม
“พอเถอะ ๆ ไปเรียนกันได้แล้ว ไม่พูดเรื่องนี้แล้วนะแก” ฉันเดินหนีสองคนนั้นไปก่อน พอไปถึงห้องเรียนวิชาวิทยาศาลตร์ (กลุ่มฉันมี 4 คน ก็คือ สี่คนที่ไปเที่ยวด้วยกันนั่นแหละค่ะ) ก็พบนายอาร์ทนั่งหน้าสลอนอยู่ที่โต๊ะแล้ว
“นึกว่าจะเข้าสายเสียอีก” มันทักทายฉันปกติ เหมือนไม่เคยมีเรื่องเกิดขึ้นยังงั้นล่ะ
“ก็ไม่ได้มีใครมาฉุดแล้วทำให้เข้าสายนี่” ฉันพูดเบาๆใส่มัน ได้ผลแฮะ มันชะงักไปนิดนึง
“อ้อเหรอ อยากโดนอีกมั้ยล่ะ” พอมันพูดจบเท่านั้นแหละ หน้าฉันก็แดงแปร๊ดทันที อายอ่ะ
“บ้า ไม่พูดกับแกแล้ว ไอ้บ้าอาร์ท ชิ” ฉันเชิดหน้าใส่มัน ก็มันยังอายอยู่นี่คะ :-[
แน่นอนว่าตอนที่เราสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้น ย่อมไม่รอดสายตาของนังมารร้ายในห้องไปได้ มันคอยมองเราสองคนตลอด ฉันรู้สึกได้ว่า รังสีจากยัยนั่นมันรุนแรงมากเลย คนที่เคยโดนคิดร้ายจะสัมผัสได้ด้วยตัวเอง ไม่เชื่อลองดูสิคะ :laugh3:
“เมื่อไหร่สองคนนั้นจะมานะ” ฉันนั่งบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
“คิดถึงมันเหรอ ไอ้วินน่ะ” มันพยายามหาเรื่องฉันอยู่เรื่อยเลยนะ
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะ ถ้าไม่รู้อะไรเลยน่ะ” คราวนี้มันคงโกรธฉันแหง ๆ เพราะมันดันลุกมานั่งข้าง ๆ ฉันเลย ปกติก็นั่งตรงข้ามกันอยู่แล้ว
“มาทำไม ไปนั่งที่เดิมของแกสิ เด๋วฉันซวยอีก”
“ซวยบ้าอะไร ฉันจะนั่งตรงนี้” มันก็ไม่ยอมท่าเดียว
“ไม่เชื่อใช่มั้ย งั้นฉันไปเอง” ฉันลุกไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับมัน มันก็ยังตามมาอีก เวรกรรม คนในห้องมองมาทางเราแล้ว น่าอายชะมัดเลย
“เออ ตามใจ อยากทำอะไรก็เชิญ” ฉันหมดความอดทนแล้ว มันก็นั่งยิ้มเยาะใส่สิคะ
ในที่สุดสองคนนั้นก็มาถึงจนได้ และก็สร้างความแปลกใจให้กับทั้งคู่อย่างมาก ที่ฉันกับมันนั่งอยู่ข้างๆกัน ทั้งที่ปกติ ฉันจะนั่งกับต้อม วินนั่งกับมันตลอด :o
“เออ แปลกแฮะ วันนี้ มีเปลี่ยนที่นั่งด้วยเหรอ สงสัยว่าจะ...” นังต้อมปากดีจะกัดอะไรฉันอีกล่ะ
“จะอะไร พูดดีๆ ไม่งั้นแกโดนแน่” ฉันขู่มันไว้ก่อนแหละ แต่ดูมันจะยิ้มขำ ๆ แล้วก็นั่งลง
“ปล่าว พูดเล่นน่ะ อ้ะ ครูมาแล้ว แหมทันเวลาพอดีเลย ค่อยยังชั่ว”
ชั่วโมงนี้ก็มีการทดลองทางวิทยาศาสตร์ ค่อนข้างจะสนุกสนานกันเป็นพิเศษ คลายความตรึงเครียดไปได้อย่างดีเลย พอจะจบชั่วโมงเรียน อาจารย์ก็สั่งให้ทำโครงงานวิทยาศาสตร์มาส่งเป็นคะแนนเก็บปลายภาค กลุ่มฉันก็ยังไม่ได้วางแผนกันเลยว่าจะทำอะไรดี
“เด๋วเย็นนี้ ถ้าใครว่างก็ไปคุยกันที่บ้านเราได้นะ พวกนายไปกันได้มั้ย” วินหันไปถามสองคนนั้น ส่วนฉันน่ะไม่มีปัญหาอะไรหรอก ไปได้อยู่แล้ว
“อืม งั้นเด๋วฉันขอซ้อมบาสแป๊บนึง แล้วจะตามไป อ้อ ฉันกับจืดนะ” มันหันมายิ้มเยาะๆให้ฉัน สะใจมันล่ะสินะ
“ตามมาก็แล้วกัน” วินดูท่าทางไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แต่นังต้อมแอบนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว
“อืม วินไปก่อนนะ แล้วเราจะตามไปให้เร็วที่สุด” แล้วฉันก็หันไปหยิกแขนมัน หมั่นไส้นัก
“โอ้ย เจ็บนะแก” มันร้องเบา ๆ แล้วก็เอามือมาโอบเอวฉัน อ้ายยยย แก
“ปล่อยนะ ไอ้บ้า” ฉันกัดฟันพูดเบากลัวพวกนั้นได้ยิน โชคดีที่ด้านหลังติดผนังห้อง ไม่งั้นคนอื่นเห็นแน่ ๆ
“ทำอะไรกันน่ะ สองคนนั้น ลับๆล่อๆ น่าสงสัย” โถ นี่ใจคอแกจะจับผิดฉันสองคนไปถึงไหนเนี่ย
“เลิกเรียนแล้ว ไป ๆ นายสองคนไปรอที่บ้านก่อนนะ เด๋วฉันตามไปนะ” สองคนนั้นยังสงสัยอยู่ แต่ก็พยักหน้ารับ แล้วก็เดินกลับบ้านวินไปก่อน
ส่วนฉันกับนายอาร์ทก็เดินไปซ้อมบาสที่ชมรมต่อ ดูเหมือนเรื่องราวมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่จริงๆแล้ว มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย พอไปถึงก็พบกับชะนีสองคนนั้นมานั่งรออยู่ที่สนามแล้ว มันจ้องมองมาที่ฉันกับอาร์ท สายตานั้นดูมุ่งร้ายเต็มที :angry2:
ถ้าจะถามว่า ไอ้อาร์ทมันจะรู้เรื่องบ้างมั้ยน่ะเหรอ บอกได้เลย มันไม่รู้อะไรสักอย่าง ทำไมมันถึงได้ บัฟฟาโล่ ขนาดนี้นะ ไม่อยากจะพูด
“แกซ้อมไปก่อนนะ ให้เวลาครึ่งชั่วโมง ฉันจะไปดูห้องก่อน เสร็จแล้วก็มาตามด้วยล่ะ” มันก็คงจะงงแหละ เลยถามมาว่า
“อ้าว ทำไมไม่มานั่งดูฉันซ้อมล่ะ ไม่ต้องไปหรอกที่ห้องน่ะ ไม่มีงานอะไรให้ทำนี่”
“เอาน่า ทำตามที่ฉันบอกก็แล้วกันนะ ฉันไปก่อนล่ะ” ฉันพูดเสร็จแล้ว ก็เดินกลับไปที่ห้องชมรม โดยรู้ทั้งรู้เลยว่า สองคนนั้นเดินตามเข้ามาด้วย :try2:
****************************************
ป.ล. จืดเขียนเรื่องแบบรวดเดียวจบ ไม่ได้มาทบทวนแก้คำผิดอะไรเลยนะ ผิดพลาดตรงไหนต้องขออภัยมานะที่นี้ด้วยค่า o1
-
o14ต่ออีกตอน จาไปทำงานแย้ว :bye2:
ตอนที่ 48
พอฉันเดินมาถึงห้องชมรมแล้ว ก็นั่งดูข้าวของในห้องที่ค่อนข้างดูเรียบร้อย สะอาดสะอ้านขึ้นเยอะ ฉันไม่ได้มาทำหลายวันแล้วมั้ง คงมีใครมาทำให้ล่ะสินะ ว่าแต่ใครกันล่ะ :confuse:
“เป็นยังไงบ้างล่ะ ห้องดูสะอาดขึ้นกว่าเดิมใช่มั้ยล่ะ ไม่เหมือนตอนที่ใครบางคนอยู่เนาะ ออย” เสียงของยัยชะนีจอมวีนเดินเข้ามาพูดเยาะฉัน
“อืม ก็ดีนะ อย่างว่าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับชมรม แต่ดันอยากมาเป็นคนใช้ ก็สมแล้ว” คิดว่าฉันจะยอมอีกต่อไปงั้นเหรอ ไม่มีทางซะหรอก
“นี่แก กล้ามากนะ ที่มาว่าเพื่อนฉันน่ะ” คราวนี้เป็นยัยชะนีที่แอบอ้างมากิ๊กกับนายอาร์ท
“ก็พวกเธออยากมาว่าฉันก่อนทำไมล่ะ ฉันไปทำอะไรให้เหรอ”
“ก็แกอยากมายุ่งกับแฟนเพื่อนฉันทำไมล่ะ” ดูชีจะไม่ยอมแพ้เลย
“แฟนเหรอ ไม่เคยเห็นอาร์ทมันบอกสำคำว่าเป็นแฟนกับเธอน่ะ” ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน เป็นไงเป็นกันล่ะ คราวนี้
“อ้อเหรอ แกคงคิดสินะ ว่าผู้ชายน่ะชอบแก อย่าฝันไปเลย” ยัยออย คงโมโหฉันเต็มที่ หน้าดำหน้าแดงแล้วนั่น
“มันก็ไม่แน่นักหรอกนะ ไม่ยังงั้น ผู้ชายมันจะอยากมายุ่งกับชั้นเหรอ” ฉันยั่วพวกมัน สนุกดี
“ฮึ่ม แก ฉันเตือนแกแล้วนะ ถ้าไม่เชื่อกัน แกจะต้องเสียใจแน่”
“ตามสบายละกัน ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว เชิญ” ฉันทำเหมือนจะไล่ พวกนั้นคงจะทนไม่ไหว ก็เลยเดินเชิดใส่ฉัน แล้วออกนอกห้องไป
เฮ้อ มันอะไรกันนักกันหนานะ กับผู้หญิงสองคนนี้ เป็นคู่เวรคู่กรรมกันมาแต่เมื่อไหรหนอ อุตส่าห์ขออโหสิกรรมแล้วก็ยังตามราวีฉันอีก เหนื่อยใจจริง ๆ o6
หลังจากที่นั่งทำใจอยู่พักใหญ่ ๆ นายอาร์ทก็เดินเข้ามาในห้อง สภาพดูเหนื่อย ๆ โทรม ๆ สงสัยคงจะเร่งซ้อมมากเกินไปละมั้ง
“เมื่อกี้ สองคนนั้นเดินเข้าที่นี่รึปล่าว” มันถามขึ้นหลังจากดื่มน้ำเรียบร้อยแล้ว
“อืม” ฉันเอาผ้าเย็นในตู้เย็นมาให้มันเช็ดหน้าเช็ดตา เพราะเหงื่อมันออกมามาก มันก็รับไป
“ขอบใจ ว่าไงล่ะ เรื่องที่ถามเมื่อตะกี้น่ะ” มันยังเซ้าซี้ถามเหมือนเดิม
“ก็แค่เข้ามาคุยเรื่องทั่วไปน่ะ แกอยากถามอะไรกันแน่” ฉันจ้องดูมัน มันหลบสายตาฉัน
“ถ้าพวกนั้นมาพูดอะไรไม่ค่อยดี แกอย่าไปฟัง อย่าไปสนใจนะ”
“ฉันไม่สนใจอยู่แล้วล่ะ แกอย่าห่วงไปเลย ไปบ้านวินได้แล้ว” ฉันลุกขึ้นหลังจากที่มันทำธุระเสร็จแล้ว มันก็ลุกตาม ก่อนเราจะออกไปข้างนอก ก็เจอกับสองคนนั้นอีก
“อาร์ทจะไปไหนต่อเหรอ เห็นเลิกซ้อมไวจัง” ยัยออยถามมัน แต่สายตายังมองมาที่ฉัน
“ไปทำธุระบ้านเพื่อนน่ะ” ดูอาร์ทก็ไม่ค่อยอยากจะพูดอะไรมาก
“ไปกับจืดเหรอ” ชียังไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ
“อืม ไปก่อนนะ ป่ะจืด” แล้วอาร์ทก็เดินออกไปก่อน ส่วนฉันก็
“เสียใจด้วยนะ ที่ผู้ชายเค้าไม่เล่นด้วยน่ะ” หึหึ สองคนนั้นยืนอ้าปากค้าง งงล่ะสิ ว่าทำไมฉันถึงกล้านัก ก็เพราะฉันเซ็งพวกหล่อนเต็มที่แล้วไง
“ฝากไว้ก่อนเถอะ อิกระเทย ระวังตัวไว้เลย” มันสองด่าฉันตามหลังมา แต่ฉันไม่สนใจ อยากทำอะไรก็เชิญเถอะ
ฉันกับอาร์ทเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงบ้านของวิน พอเราขึ้นไป ก็เจอสองคนนั้นนั่งรออยู่ในห้องของวินแล้ว
“มาแล้วเหรอทั้งสองคน เหนื่อยมั้ยอาร์ท” นังต้อมทักมาก่อน ฉันเห็นสองคนนั้นกำลังนั่งร่างแผนงานอยู่
“อืม นิดหน่อย แล้วนั่น เริ่มร่างแล้วเหรอ เรื่องอะไรล่ะ” อาร์ทนั่งลงแล้วร่วมดูกับพวกนั้นด้วย
“เรื่อง การศึกษามลภาวะในปัจจุบัน เราจะสร้างเครื่องทดลองขึ้นมาด้วยนะ” วินเป็นคนอธิบาย ฉันฟังแล้ว ก็ดูน่าสนใจดี แต่คงจะยากเอาการ
“อื้ม ใช้ได้นี่ งั้นเราให้นายเป็นหัวหน้าดำเนินงานเลยนะ มีอะไรก็ใชเราได้ทุกเวลาล่ะ” นายอาร์ทพูดเองเออเองหมดเลย แต่วินก็ตกลง
“ได้สิ ยังไงซะ หลังแข่งบาสแล้ว เราคงจะมีเวลามาทำงานตรงนี้มากขึ้น” วินอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับรายละเอียดของงานต่ออีกหน่อย
หลังจากนั่งคุยกันไปจนกระทั่งเกือบถึง 5 โมงเย็น ฉันก็ขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะรถออกตอนนั้นแล้ว ก่อนเดินมาบ้านวิน ฉันแวะบอกรถไว้ว่า จะรอหน้าทางเข้าบ้านวิน
“เดี๋ยวเราเดินไปส่งนะ ต้อมจะกลับด้วยเลยมั้ย” วินหันไปถามนังตั้ม มันก็จะกลับแล้วเหมือนกัน เราสี่คนเลยเดินไปรอรถหน้าปากทางเข้าบ้าน
“เรารอตรงนี้แหละ ขอบใจนะที่มาส่ง”
“ฉันก็จะรอรถตรงนี้แหละ พวกนายกลับกันได้แล้วล่ะ” นายอาร์ทจะยืนรอรถประจำทางอยู่เป็นเพื่อนฉัน ส่วนสองคนนั้นก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือฉันกับมันสองคน
“ทำไมไม่ไปรอที่เดิมล่ะ” ฉันเริ่มถามมันก่อน
“ขี้เกียจเดิน รอตรงนี้ก็ได้ขึ้นเหมือนกันแหละ”
มันเหมือนกับว่า ช่วงนี้เราสองคนไม่ค่อยจะเหมือนเดิมเลย เราไม่ค่อยจะพูดจากระทบใส่กันเหมือนเมื่อก่อนเลย สงสัยว่า เราสองคนคงจะเจออะไรมาหลายอย่างละมั้ง
ในที่สุดรถก็มาเสียที ฉันบอกลามันแล้ว ก็ขึ้นรถไป ส่วนมันก็นั่งรออยู่ที่เดิม น่าสงสารจัง อยากกลับบ้านด้วยจังเลย แต่ก็นะ เสียดายค่ารถอ้ะ เอาไว้ทนไม่ไหวก่อนก็แล้วกันนะ อิอิ
“พี่จืด ถามอะไรหน่อยสิ เห็นมาตั้งหลายครั้งแล้ว” เด็กในรถถามฉันขึ้นมา
“อะไรเหรอ น้อง” ฉันก็หันไปหาน้องเค้า
“พี่เป็นแฟนกับพี่ผู้ชายคนนั้นเหรอ” น้องคนนั้นกระซิบข้างๆหูฉัน คงกลัวฉันจะอาย
“ฮึ่ย บ้า ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ฉันหน้าแดงเลยตอนนั้น แต่เด็กนั่นแอบหัวเราะคิก ๆ
“ไม่เชื่อหรอก เห็นมาส่งตั้งหลายทีแล้ว โกหกไม่เนียนเลยนะพี่”
“แน้ ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่อย่าไปพูดกับใครส่งเดชนะ เด๋วพี่เค้าเสียหาย” ฉันยังมีกะใจห่วงมันอีกนะ
“ได้ค่ะ ไม่พูดหรอก แต่จะคอยดูต่อไปนะ” ร้ายจริง ๆ ยัยน้องนี่ น่าตีนัก
*************************************
ปล. จบตอนที่ 50 เมื่อไหร่ เค้าจะมีตอนพิเศษมาลงนะ ชื่อว่า "คืนบาปค่ายร.ด." o3 o3 o3 หุหุหุ
-
o15 o15 o15มาต่อให้ตั้งเยอะขอบคุณหลายหลาย
-
สนุกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องการใส่ไอคอนทำได้ดีขึ้นแล้ว กำลังสวย
ปล. เมื่อไหร่จืดจะกลายเป็นหวานอะ อิอิ :laugh:
-
:interest:อีกไม่นานเกินรอจ้ะเจ๊สอง รับรองหวานหยดย้อย ปานน้ำผึ้ง ก็ไม่ปาน (ไอ้อาร์ทนะ ไม่ใช่ช้าน อิอิ o3)
:impress:เพราะเค้าต้องเจ็บช้ำตั้งแต่ตอนหน้าเป็นต้นไป :o7: แง ๆ
ว่าแล้วก็ไป ออดิชั่นก่อนทำงาน o18
-
จะรอตอนหวานหยาดเยิ้มนะจ๊ะ :give2:
-
มาต่ออีกนะคร้าบ,,,,,,,,,,,เป็นกำลังใจให้
-
:haun5: :haun5: กลัวแต่ว่าจะทำให้อาร์ทเจ็บช้ำ เสร็จแล้วก็มานั่งร้องไห้คนเดียวอีกอ่ะดิคุณจืด :laugh: :laugh:
เร่งให้ถึงตอนพิเศษเร็วๆ อยากรู้เรื่องคืนบาป o17 o17
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้เรา .... o13
ชอบน้องจืดมากๆเลย น่ารักดีค่ะ เล่าเรื่องได้ตลกดี อ่านไปขำจนเพื่อนที่นั่งข้างๆ บอกว่าเป็นไรหน่ะ?? เหอๆๆ บอกได้ไงว่าอ่านอะไรอยู่ o3
มาเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะน้องจืดดดดดดดดดด ...ว่าแต่ว่า อยากอ่านตอนพิเศษจังเลย :o7:
-
หุๆ ร้อ รอ ฉากหวานๆ
-
ตอนที่ 49
วันนี้คาบแรกเป็นชั่วโมงพละ เราเรียนกันปกติ ไม่มีปัญหาอะไรเลย ฉันเล่นบาสได้พอใช้แล้ว เพราะได้คนสอนดี ตอนเรียนมีปัญหานิดหน่อยก็ตรงที่
“โอ้ย เจ็บนะ ใครขว้างบาสมาโดนฉันเนี่ย” ลูกบาสไม่รู้กระเด็นมาจากทางไหน พุ่งตรงเข้ามากระแทกหลังฉัน แรงมากทีเดียว :o7:
“เห็นรึปล่าวต้อม ว่ามันมาจากไหนอ้ะ” ฉันพยายามกัดฟันถามนังต้อม ตอนนั้นยังเจ็บอยู่ พวกอาร์ทก็วิ่งเข้าดู
“ใครเป็นคนขว้างบาสใส่จืดฮะ” ตาอาร์ทตะโกนถามทุกคนในสนาม แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครยอมรับสักคน
“ช่างมันเถอะอาร์ท ฉันไม่เป็นไรแล้ว ซ้อมต่อเถอะ” ฉันไม่อยากให้มีเรื่อง ก็เลยบอกปัดไป
“เค้าอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้ ไป ๆ ซ้อมต่อไป”
“เอางั้นเหรอจืด เด๋วไปนั่งพักตรงนั้นก่อนนะ” นังต้อมพยุงฉันไปนั่งตรงม้านั่ง ข้างสนาม
“ขอบใจนะที่มาส่ง แกก็ไปซ้อมต่อเถอะ” มันพยักหน้า แล้วก็เดินไปซ้อมต่อ
ส่วนครูพละ ก็ไม่อยู่ ทิ้งไว้ให้ซ้อมกันเอง แล้วแกก็ไปไหนไม่รู้ ไม่รับผิดชอบเอาซะเลย ระหว่างที่นั่งพักอยู่นั้น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นแม่ตัวแสบ มันยืนยิ้มเยาะอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เอ๋ หรือว่า จะเป็นมันนะ ต้องใช่แน่ ๆ (แต่เราไม่มีหลักฐานเอาผิดมันน่ะสิ) o12
หลังเลิกวิชาพละแล้ว ก็เข้าเรียนวิชาเลขกันต่อ วันนี้มีส่งการบ้านด้วย พอไปถึงห้องเรียน ฉันก็ต้องตกใจจนหน้าซีดทีเดียวค่ะ :sad5:
“เป็นอะไรน่ะจืด หน้าตาไม่ดีเลย” นังต้อมถาม คงจะเห็นอาการของฉัน
“เอ่อ ต้อม ฉันว่า ฉันหยิบสมุดเลขมาด้วยนะ เมื่อคืนนี้ แต่...”
“แต่อะไร อย่าบอกนะว่า” มันคิดถูกแล้วล่ะ
“มันหายไปอ้ะ ฉันเอามาจริง ๆ นะ มันหายไปไหนก็ไม่รู้ เมื่อเช้ายังเปิดกระเป๋าดูอยู่เลยอ่ะ” ฉันเริ่มใจคอไม่ดี แน่ล่ะการบ้านวันนี้สำคัญมาก เพราะจะเป็นการส่งเอาคะแนนเก็บด้วย :sad3:
“แก ฉันจะทำยังไงดี ฉันตายแน่เลย”
“เฮ้ย ทำใจดี ๆ ไว้ก่อน หาอีกทีนะ เผื่ออาจจะยังอยู่ก็ได้” มันก็พยายามปลอบใจฉัน
“อืม” ฉันลองหาอีกที ภาวนาให้หาเจอ แต่ก็ เหมือนเดิม
“ไม่เจออ้ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย” ฉันนึกอะไรไม่ออกแล้ว เลยนั่งฟุบกับโต๊ะตัวเอง
“ค่อยๆคิดนะ ว่าลืมไว้ที่บ้านรึปล่าวจืด” นังต้อมพูดไปก็ไม่เข้าใจหรอก มันหายไปแล้ว ต้องมีคนแกล้งฉันแน่ ๆ
“เอ๋ คนแกล้งฉัน ต้องใช่แน่ มันต้องแกล้งเอาสมุดของฉันไปแน่เลยอ้ะต้อม”
“ใครจะมาแกล้งแกกัน เฮ้ย อย่าบอกนะว่า พวกนั้น” มันเริ่มนึกขึ้นมาได้เหมือนกัน
“ฉันจะไปถามมัน แกรออยู่นี่แหละ” ฉันยัวะจัด เมื่อเช้าก็ทีนึงแล้ว คราวนี้ถ้ามันทำอีกล่ะก็
ฉันเดินเข้าไปหายัยพวกนั้น มันนั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เชิดหน้าลอยตาอยู่ o11
“พวกเธอเอาสมุดเลขฉันไปใช่มั้ย” ฉันถามมันออกไป แต่มันก็ยังทำหน้าเหมือนเดิม
“อะไร ใครเอาของแกไปยะ ฉันไม่จับมันให้เสนียดติดมือหรอก”
“ขอให้มันจริง เพราะถ้าฉันรู้ว่าพวกแกเอาไป ฉันจัดการพวกแกแน่” ฉันเดินกลับไปโต๊ะตัวเอง เจ็บใจที่ไม่มีหลักฐาน :angry2:
“มันไม่ยอมรับหรอก นังพวกนั้นน่ะ” นังต้อมสำทับอีกครั้ง หลังจากฟังฉันนั่งเล่าเรื่องแล้ว
“ช่างมัน ฉันจะไม่ยอมแพ้กับเรื่องแค่นี้หรอก โดนตัดคะแนนก็ช่างหัวมันสิ คอยดูเถอะ นังพวกนั้น ฉันต้องเอาคืนแน่” ตอนนั้นฉันแค้นมันมาก โทสะมันครอบงำเสียแล้ว
“เอาเถอะ แกก็บอกครูไปแล้วกันว่า สมุดมันหล่นหายระหว่างทาง ครูอาจจะให้ทำมาส่งใหม่ก็ได้”
“แหม แกก็พูดไป หายสองรอบเนี่ยนะ ครูคงจะคิดว่าฉันเป็นพวกรักษาของไม่เป็นแหง ๆ”
“เอาเถอะ ๆ ครูมาแล้ว เด๋วค่อยว่ากัน” คุณครูเดินเข้ามาพอดี พอสอนเสร็จแล้วแกก็ให้ส่งการบ้าน แน่นอน ไม่มีของฉัน แกก็ต้องสงสัยเป็นธรรมดา
“หายอีกแล้วเหรอ เธอนี่น้า รักษาให้มันดีๆหน่อย ทำมาส่งครูใหม่แล้วกัน แต่คะแนนอาจจะลดลงนะ” ฉันดีใจจนแก้มปริ ไหว้ขอบคุณคุณครู แล้วก็เดินกลับมานั่งที่ตัวเอง :impress:
ตอนเดินกลับ ฉันเดินอ้อมไปทางพวกนั้น มันนั่งแสยะยิ้มให้ แต่ฉันก็ไม่หวั่น ยิ้มเยาะให้มันด้วยเช่นกัน เพราะอย่างน้อย ก็ยังได้คะแนนบ้าง ดีกว่าไม่ได้เลย o3
ส่วนพวกนายอาร์ทก็มองหน้างงๆ คงจะสงสัยล่ะสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น แหงล่ะ แฟนคลับแก มันทำร้ายฉันขนาดนี้ ไม่รู้ก็ โง่ เต็มทีแล้ว :angry2:
“เห็นมั้ยล่ะแก ว่าครูเค้าต้องเข้าใจแก โชคดีไป” นังต้อมแสดงความยินดีกับฉัน
“ก็ใช่นะ แต่การบ้านทั้งเล่ม ฉันคงมือหงิกแหง ๆ” ก็มันเยอะมากนี่นา
“เอาน่า สู้ตายแก เด๋วฉันไปนั่งทำเป็นเพื่อน พอจะจำได้บ้าง” อืม นังต้อมมันก็เป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนนึงนะ ยิ่งคบกับมันไปก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้น
“ขอบใจแกนะ” ฉันยิ้มให้มัน “พักเที่ยงแล้วไปกินข้าวด้วยกันนะ”
“ได้สิ วินไปด้วยกันนะ” มันหันไปชวนวินด้วย ซึ่งนั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ
“ตกลง เดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยงเองนะครับ” แหม วิน มาแนวสุภาพบุรุษอีกแล้วนะ อิอิ
“ขอบคุณนะคะวิน” ฉันก็เลยสุภาพสตรีตอบกลับไปบ้าง หุหุ
“งั้นผมก็ต้องขออนุญาตตามไปด้วยสิครับ” มันมาอีกแล้วค่ะท่าน
“เอ๋ ใครชวนไม่ทราบจ้ะ” ฉันหันไปแหวมัน
“ก็ไม่มีใครชวนน่ะสิ เลยต้องมาขอไปด้วย”
“ไปสิ หลายคนสนุกดี แล้วเพื่อนนายล่ะ ไม่ไปกับพวกนั้นเหรอ” มันก็ส่ายหน้า
“ไม่อ้ะ พวกนั้นมันนัดสาวๆไว้แล้ว ฉันสิยังไม่มีสาวที่ไหนมาให้กินข้าวด้วยเลย”
“พอ ๆ พูดอะไร ไปกันได้แล้ว หิวจะแย่” ฉันรำคาญมัน ก็เลยลุกขึ้น แล้วเดินนำออกไปก่อน แต่ แว่บนึงก็นึกขึ้นมาได้ ต้องแก้เผ็ดนังพวกนั้นซะหน่อย พอพวกวินไปแล้ว ฉันก็เริ่มแผนเลย
“ :impress:อาร์ทจ๋า จืดอยากกินข้าวผัดอเมริกัน อาร์ทเลี้ยงเค้าทีนะ นะจ้ะ” ฉันเดินเข้าไปเกาะแขนมัน แล้วก็พูดเสียงดังนิดหน่อย พอให้พวกนั้นได้ยิน แน่ล่ะ ถ้ามันไม่ได้ยิน คงไม่มองกันตาลุกวาวขนาดนั้นหรอก
“เฮ้ย เล่นอะไรน่ะจืด ว่าแต่อยากกินจริงรึปล่าว เดี๋ยวเลี้ยงเอง” มันพูดแบบนี้ก็เข้าทางฉันสิคะ
“ :-[จริง ๆ นะ ชอบอาร์ทที่สุดเลยอ่ะ” เหอ ๆ กลั้นใจพูดนะนั่น
“บ้า พูดอะไรของแก เขินนะเว้ย” ดูมันทำท่า ฉันพูดเล่นย่ะ แค่ยั่วนังพวกนั้นเท่านั้นแหละ
“ไปกันเถอะ จืดหิวแล้ว” แล้วฉันก็ลากมันออกไปนอกห้อง แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปทิ้งหางตาไว้ทางพวกชะนีนั่น ตอนนั้นมันคงจะกรี๊ด แล้วก็กรี๊ดดดดละสิท่า :angry2:
โชคดีที่คนในห้องออกไปหมดแล้วเหลือแต่นังพวกนั้น ฉันก็เลยทำอะไรแบบนี้ได้ พอเดินออกมาได้นิดเดียว ฉันก็เอามือออกจากแขนมันทันที
***************************************
-
ในที่สุดก็มาถึงตอนจบของตอนนี้ ตอนหน้าจะลงตอนพิเศษให้อ่านกัน แบบถึงพริกถึงขิง (ไม่โป๊นะจ้ะ อิอิ) o3 o3
ตอนที่ 50
เรื่องราววันนั้น ฉันไม่เคยคิดเลยว่า มันจะสร้างความแค้นให้กับพวกนั้นมากแค่ไหน แต่ว่า มันก็ทำให้เรื่องที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับฉัน กลับต้องเกิดขึ้นจนได้ :serius2:
วันหนึ่งในขณะที่ห้องเรียนของฉันกำลังจะพักเที่ยงกันนั้น ชั่วโมงต่อไปก็ต้องเรียนห้องเดียวกันนี้เอง ฉันจึงไม่ได้รีบร้อนอะไร
“จืดยังไม่ไปกินข้าวอีกเหรอ เที่ยงแล้วนะ” ต้อมเดินมากับวิน ทุกวันนี้ฉันก็ไปกินข้าวกับสองคนนี้แหละ บางครั้งก็มีอาร์ทกับเพื่อนไปด้วย
“ยังหรอก เด๋วเราจัดของก่อน เสร็จแล้วจะตามไปนะ” สองคนนั้นพยักหน้าแล้วก็เดินลงไปก่อน
“เอ อยู่ไหนนะ” ฉันกำลังหากระเป๋าตังค์ของตัวเองอยู่ ตายล่ะ สงสัยจะลืมเอามาจากที่บ้าน
“หาอะไรอยู่น่ะ” เสียงของตานั่นนี่นา ยังไม่ไปอีกเหรอเนี่ย
“อ้อ คือ... คือว่า ลืมเอากระเป๋าตังค์มาน่ะ” ฉันตอบอายๆ อายตัวเองจัง
“เหอๆ งั้นไปกับฉันป่ะ เด๋วให้ยืมก่อนก็ได้ เอ หรือว่าจะให้เลี้ยงดีล่ะ” มันพูดล่อฉันอีกแล้วค่ะ ฉันก็ตาลุกวาวสิคะ ของฟรีอ้ะ :impress:
“แต่.... ไม่เลี้ยงฟรีหรอกนะ จะบอกให้” นั่นไง มาไม้ไหนกันแน่นะนายนี่
“งั้นไม่ต้องแล้ว ฉันไปยืมพวกวินก็ได้” ฉันเลยเดินออกนอกห้องไป ส่วนมันก็เดินตามมา
“โธ่ ล้อเล่นน่า ไม่งอนนะตัวเอง” แหวะ ดูมันพูดสิ อยากจะอ๊วกอ่ะ
“บ้า แล้วเพื่อนแกไปไหนแล้วล่ะ” มันก็ส่ายหน้าไปมา แล้วพูดว่า
“เหมือนเดิม พวกนั้นมันหาแฟนกันได้แล้ว เหลือแต่ฉันนี่แหละ” ไม่พูดปล่าว มันยังทำตาหวานซึ้งส่งมาให้ฉัน อี๊ ขนลุกอ้ะ o21
“แล้วมาบอกฉันทำไมยะ แกก็หาเอาเองสิ” ฉันก็เขินอ่ะเนาะ อายอ้ายอาย
“โห พูดขนาดนี้ยังจะใจดำอีกนะ” เฮ่อ ดูมันทำ ยังกับเด็กแน่ะ ติ๊งต๊องชะมัด
“เลิกบ้าได้แล้ว หิวจะแย่ เลี้ยงข้าวมันไก่ด้วยนะ” ฉันอ่ะนะ เห็นแก่กินทั้งปี แต่มันน่ะสิ โง่อ้ะปล่าว เลี้ยงฉันตั้งหลายครั้งและ อิอิ o3
หลังจากที่เราสี่คนกินข้าวกลางวันเรียบร้อยแล้ว ก็พากันไปนั่งทำธุระ ที่โต๊ะนั่งเล่นใต้ตึกกันก่อน ส่วนฉันก็นึกขึ้นได้ว่า น่าจะเอาหนังสือเลขมาให้วินติวให้
“นี่ ๆ เดี๋ยวฉันขึ้นไปบนห้องก่อนนะ จะไปเอาหนังสือเลขมาอ่านสักหน่อย”
“แหม ขยันจังนะจืด” นังต้อมแขวะฉันอีกและ
“ก็จะให้วินช่วยสอนให้น่ะนะ ผิดเหรอ” มันทำหน้างอนตุ๊บป่อง น่ารักตายล่ะหล่อน
“มาเร็วๆนะ คิดถึง” ไอ้อาร์ท พูดบ้าอะไรของแกเนี่ย ดูสองคนนั้นสิ มองใหญ่แล้ว
“แหม หวานเชียวนะอาร์ท คิดอะไรกับจืดหรือปล่าว” นังต้อมได้อีกที กัดช้านอีกแล้ว
“ก็ไม่ได้คิดอะราย แค่เพื่อนกันเฉยๆ เนาะจืด” ค่ะ เพื่อนกันจริงๆ อย่าให้เกินกว่านั้นเลย
ฉันเดินขึ้นไปบนห้องเรียนเดิม ยังไม่มีใครเข้ามาในชั้นเรียนเลย เวลาตอนนั้นก็แค่เที่ยงครึ่งนิดๆเอง ฉันเดินไปหยิบหนังสือแล้วก็สมุดเลขเชอร์ แล้วก็วิ่งลงมาที่ชั้นล่าง
“อ่ะฮะ มาแล้วๆ มากินขนมสิจืด อาร์ทมันเลี้ยงพวกเรานะเนี่ย” นังต้อมตัวดีรีบอวดขนมให้ฉันดูใหญ่เลย นึกว่าฉันเห็นแก่กินน่ะสิ :laugh:เรื่องจริงย่ะ
“คิดว่าเอามาล่อ แล้วฉันจะเลิกติวเรอะ” ฉันว่าแล้วก็นั่งลงแหมะตรงที่ตัวเอง
“โอว ไม่น่าเชื่อว่า คนเห็นแก่กินอย่างแก จะไม่เอาด้วยน่ะ” ตาอาร์ทมันช่างกล้าดูถูกฉันนะ
“ใครบอกยะ ว่าไม่กิน เอามานี่” ฉันแย่งขนมมาจากนังต้อมเรียบ อิอิ
“โธ่ นึกว่าแน่ ฮ่า ๆ ๆ ๆ” สามคนนั้นพร้อมใจกันหัวเราะเยาะฉัน แง้ ตาวินก็เป็นไปกับเค้าด้วยเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ
แล้วพวกเราก็นั่งกินขนมคุยกันไปอย่างมีความสุข โดยที่ฉันหารู้ไม่เลยว่า ความซวยกำลังจะมาเยือนอีกระลอกแล้ว :sad3:
ในที่สุดก็ได้เวลาเข้าเรียนวิชาภาษาไทยกันต่อ ครูสอนวิชานี้ เป็นคนที่เฮี๊ยบมาก ถ้าใครลืมทำการบ้านหรือตอบคำถามแกไม่ได้ แกจะทำโทษอย่างแรง น่ากลัวมั่กมากเลยค่ะ
พอแกเข้ามาสอนในชั้นแล้ว พวกเราทำความเคารพ จากนั้นก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่าน แกสอนไปจนจบชั่วโมงแรก ก็สั่งพักสิบนาที เพราะแกจะให้ส่งการบ้านด้วย แน่นอนว่าฉันไม่ยอมโดนแบบคราววิชาเลขหรอกน่า แต่มันก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้สิน่า o12
“คุณครูคะ” เสียงนักเรียนหญิงคนหนึ่งในห้องพูดขึ้น
“หืม มีอะไรรึ จิดาพร” หล่อนชื่อจิดาพรนั่นเอง แกมักจะจำชื่อทุกคนในห้องได้หมดล่ะค่ะ ความจำดีสุด ๆ น่าอิจฉา
“เอ่อ คือว่า...” หล่อนทำท่าอึกอัก เหมือนไม่กล้าพูดเท่าไหร่
“เอ้า ว่ามาสิ มีอะไรจะพูดรึ” ครูแกชักเริ่มยัวะค่ะ
“เอ่อ กระเป๋าตังค์หนูหายค่ะ หนูหาจนทั่วแล้วแต่หาไม่เจอเลยค่ะ”
“เธอหาดีแล้วรึปล่าว” ครูเริ่มซักชี เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
“หาดีแล้วค่ะ ตั้งแต่หนูเข้ามาในห้องแล้วล่ะค่ะ หนูรอจนคุณครูสอนเสร็จก่อน ถึงกล้าบอกค่ะ”
“เอ ห้องนี้ ไม่เคยมีประวัติลักขโมยของนี่นา เธอคิดว่ามีขโมยแน่ๆรึ หรือเธออาจะลืมไว้ที่ไหนรึปล่าว” ครูแกพยายามเบี่ยงเบนให้คิดในแง่อื่นๆ
“ไม่ลืมแน่ๆค่ะ เพื่อนหนูก็ยืนยันได้ เพราะตอนหนูออกไปกินข้าว หนูไม่ได้เอากระเป๋านักเรียนไปด้วย เพราะยังไงก็ไม่ได้ย้ายห้องเรียน แล้วหนูก็ทำแบบนี้มานานแล้วก็ไม่เห็นมันจะหาย หนูคิดว่า ต้องมีใครในห้องเราที่รู้ว่าหนูไม่ชอบพกกระเป๋าเงินไปด้วย เอาไปแน่ๆเลยค่ะ”
“เธอจะบอกกับครูว่า ให้ค้นกระเป๋าทุกคนในห้องเรียนนี้อย่างนั้นน่ะเหรอ” ครูแกสงสัยที่ชีพูด
“ใช่ค่ะครู” หล่อนยืนยันตามเดิม
“เอางั้นก็ได้ เพื่อความสบายใจของเธอ นักเรียนทุกคน ครูจะขอค้นกระเป๋าของพวกเธอนะ เอากระเป๋าขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะด้วย” จากนั้นครูแกก็เดินเปิดกระเป๋าของนักเรียนแต่ละคน
จนกระทั่งแกก็เดินมาจนถึงโต๊ะของฉัน ตัวฉันเองมั่นใจว่า ตัวเองไม่ได้ขโมยของๆใครไปแน่นอน แต่ฉันก็คิดผิดถนัด เมื่อแกเปิดกระเป๋าของฉันออกมาแล้ว แล้วแกก็พบ... :o
“(ชื่อจริงฉัน) นี่มันมาอยู่ในกระเป๋าของเธอได้ยังงัย” ครูแกยื่นกระเป๋าเงินใบสีชมพู อันหนึ่งมาที่ฉัน ฉันกระเดือกน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เป็นไปไม่ได้ มันมาอยู่ในกระเป๋าฉันได้ไงกัน
“ไม่จริงนะฮะครู หนูไม่ได้ขโมยกระเป๋าใบนี้มานะฮะ” ฉันพยายามอธิบายว่าฉันไม่ได้ขโมยมันมา แต่ครูแกก็ไม่มีท่าทีว่าจะเชื่อเลย :serius2:
“เธอมีหลักฐานอะไรว่าเธอไม่ได้ขโมยมันมา” ฉันกำลังโดนคาดคั้นเอาความจริงอย่างหนัก ทุกคนในห้องก็มองฉันเป็นสายตาเดียวกัน บางคนก็เชื่อ บางคนก็ยังสงสัย แต่ใครล่ะจะช่วยฉันได้ :sad4:
“โทรไปบอกผู้ปกครองของเธอสองคนมาพบครูที่โรงเรียนเดี๋ยวนี้ แล้วตามครูไปที่ฝ่ายปกครอง”
*******************************************
-
ร้ายมากๆๆๆๆๆๆ...
จืด....สู้เค้านะ..แงๆๆๆๆๆๆ
-
จะว่าไป ตาอาร์ทนี่บื้อนะ คนใกล้ตัวโดนทำอะไรยังไม่รู้เรื่องเล้ย :o10:
-
ทำไมอาร์ทไม่ทำไรเลย....เฉยได้ไง..
-
นังชะนีพวกนี้รายกว่าที่คิด
เป็นเจ้หน่อยไม่ได้ มันเสร็จตูแน่
-
o12 o12 เล่นกันอย่างนี้ก็ต้องเอากลับให้หนักกว่าเดิมเนอะคุณจืด o18 o18
-
:o8: :o8:จับมันขึงพืดเลยน้องจืด :laugh: :laugh:
-
ตบค่ะตบ
เจ้คะ... ไปรุมชะนีช่วยจืดกันค่ะ
-
เล่นยังงี้ ยอมไม่ได้ o12
สู้ๆ เลยจืด
-
ต๊อบค่ะ
เจ้ไม่ทำร้ายชะนีเคอะ :laugh3:
ตอแหลจริงๆ อิชั้นเนี่ย
-
บอกตามตรง เจอแบบนี้ต้องเอาคืน
แบบข่มขืนเวียนเทียนให้ขาดใจตายอ่ะ ดีที่สุด
o4
-
^
^
รีบนอ่า เอาจริงเหยอ :sad5:
แต่ยัยพวกนี้ทำไมมันตอแหลได้ขนาดนี้เนี้ย ตบๆๆๆๆๆ มานนนน :angry2:
แต่อย่าดีกว่า ไว้จืดค่อยแก้แค้นทีหลังดีกว่านะคะ สิบปียังไม่สายคะ
ตอนนี้เรียกคะแนนสงสารก่อนคะ (แล้วจะมีใครเชื่อจืดมั้ยเนี่ย)
รออ่านต่อน้า จะจบแล้วเหร อ ม้ายยย o9 o9
-
แค่ผู้ชายคนเดียว ทำกันได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ :o
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
วี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ของขึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฆ่าม้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อย่าคับพี่เรย์ อย่าทำอย่างนั้นเลย
แบบพวกนี้ต้องจับขึงพรืดแล้วเอาน้ำร้อนราดคับ :interest:
:angry2:บังอาจนัก
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
o17 o17 o17
o7 o7 o7
:o12: :o12: :o12:
:impress2: :impress2:
:o8: :o8:
:-[ :-[ :-[ :-[
:like6: :like6: :like6: :like6:
o18 o18 o18
:sad2: :sad2: :sad2:
o8 o8 o8 o8
Coming soon na ka. Miss you ka.
-
ชะนีแรงมากต้องตบๆๆๆๆๆ :angry2:
-
o22 รออ่านต่อไปน๊า กำลังสนุกเรยย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า o13
-
o12 o12 ค้างคาครับ อย่างนี้ต้องเอาคืนแบบให้คุณจืดยังสวยชะมะคับ o3 o3
-
:freeze: :impress: o13 o8 :sad2:จืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดรอรอนะ
-
น่ากลัวจังร้ายกันจิงนี้ขนาดเป็น น.ร นะถ้าเข้ามหาลัยจะขนาดไหน
-
:serius2:อ้ากกกกก เงินหายอ้า ปวดอเฮดมากกกกก ยิ่งถังแตกอยู่ด้วยอ่ะ :dont2:
o14สวัสดีจ้าสาวและไม่สาวทั้งหลาย :teach:จืดต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย (อย่างแรง) ตอนพิเศษของเค้าคงต้องเป็นโรคเลื่อนไปวันเสาร์นี้นะ ยังไงก็อ่านตอนหลักไปก่อนละกัน รับรองว่าต้องแอบคิดลึกกันแน่ๆ o3
o11เจ๊เหมยฮัว มะยอมพูดเลยแอบมาแล้วก็แอบไปเลยนะ เรื่องตัวเองเขียนลงต่อยังหว่า เด๋วไปดูก่อน o8
ตอนที่ 51
ฉันโทรไปบอกที่บ้านแล้ว พ่อไม่อยู่ไปทำงาน เหลือแต่แม่คนเดียว แม่ฉันพอรู้เรื่องแล้วก็ตกใจมาก รีบให้อาขับรถพามาที่โรงเรียนเลย ส่วนทางด้านเจ้าของกระเป๋าตังค์ดูจะไม่เป็นเดือดเป็นร้อนเอาซะเลย จนฉันรู้สึกแปลกใจ :confuse:
ฉันนั่งฟังครูฝ่ายปกครองเทศน์แล้วเทศน์เล่า โดยที่ฉันก็พูดอะไรไม่ออกเลย ใช่สิ ฉันไม่มีหลักฐานอะไรเลย ที่จะไปแก้ต่างได้ว่าตัวเองโดนกลั่นแกล้งเข้าแล้ว
ในที่สุดแม่ก็มาถึง แม่เข้ามาพูดคุยกับครูฝ่ายปค.ว่าให้ให้สืบดูให้แน่ชัดก่อน เพราะฉันก็ไม่เคยไปลักขโมยของใคร แต่ผู้ปกครองทางฝ่ายยัยนั่นก็ไม่ยอม บอกว่าต้องลงโทษฉันให้ได้ โชคยังดีที่แม่ไกล่เกลี่ยให้ฉันได้ ฉันเลยโดนแค่ พักการเรียน 1 อาทิตย์ เท่านี้มันก็แย่พอสำหรับฉันแล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ มันจะสอบเก็บคะแนนแล้วน่ะสิ ฉันกลัวเรียนไม่ทันจริงๆ :sad4:
“ลูกจืด แม่เชื่อนะว่าลูกไม่ได้ขโมย แต่แม่ขออย่างหนึ่ง อย่าไปโกรธหรือเกลียดคนที่เค้าทำกับลูกเลยนะ มันจะเป็นบาปเป็นเวรกันเสียปล่าวๆ บทเรียนคราวนี้ก็จำเอาไว้สอนไม่ให้ตัวเองประมาท เข้าใจนะลูกแม่” แม่ที่แสนดีของหนู หนูรักแม่ที่สุดเลยจ้ะ :impress:
“จ้ะแม่ หนูจะจำเอาไว้ให้ดีที่สุด” ใช่ ฉันจะจำเอาไว้ว่า ใครมันทำกับฉัน มันจะต้องได้รับผลตอบแทนอย่างสาสมแน่ ๆ ให้ฉันรู้ก่อนเถอะว่าใครมันเป็นคนทำ :angry2:
วันนั้นฉันขอตัวลากลับบ้านพร้อมแม่ก่อนเลย อีกสองคาบไม่ได้เข้าเรียน แน่นอนเรื่องของฉันแพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียนภายในวันรุ่งขึ้น มีสายรายงานมาค่ะ ก็คือเพื่อนสาวสองคนนั่นเอง มันมาหาที่บ้านของฉันเย็นวันนั้นนั่งเอง
“ฉันว่านะอิคนที่มันใส่ร้ายหล่อน มันต้องเกลียดหล่อนเข้ากระดูกดำแน่ๆ” นังเจี๊ยบมี่พูดปล่าวแต่มือยังยัดขนมเข้าปากเช่นเคย
“กรูก็ว่าน่าจะใช่นะ มึงลองคิดสิว่า ใครในห้องที่มันเกลียดมึงบ้างอิจืด” อิเฉาก้วยมันสมทบตาม
“ไอ้มีน่ะมีแน่ มีคนนึงเกลียดชั้นมาก ต้องเป็นมันแน่ๆ นังแจง” ฉันพยามยามระงับความโกรธเอาไว้
“อืม แล้วเราจะหาหลักฐานมามัดตัวมันยังไงล่ะ” นังเจี๊ยบกังวลแทนฉัน
“ไม่รู้เหมือนกัน เฮ้อ ช่างมันเถอะ ถือว่าเป็นเวรเป็นกรรมของฉันเองละกัน” ฉันชักจะปลงๆเสียแล้ว
“แหม นังแม่พระ หล่อนนี่เข้มแข็งจังนะ ถ้าเป็นฉัน คงอายแทบแทรกแผ่นดินหนีไปแล้ว” นังเฉาก้วยมันพูด โดยที่มันไม่รู้หรอกว่า ฉันน่ะเจ็บใจแค่ไหน มันทำให้แม่ฉันต้องเสียใจ มันทำให้ครอบครัวฉันต้องอับอายที่คิดว่ามีลูกเป็นหัวขโมย ตัวฉันเองน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ครอบครัวน่ะสำคัญกับฉันมากแค่ไหน o12
พวกมันพากันกลับบ้านไปแล้ว เย็นวันนั้นเกือบหกโมงเย็นแล้ว ขณะที่ฉันกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นหน้าบ้านนั่นเอง หมาปุยที่บ้านก็เห่าขึ้น ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ ฉันมองออกไปที่ถนนหน้าบ้าน เห็นเด็กนักเรียนผู้ชายคนหนึ่งยืนโบกไม้โบกมืออยู่ ฉันเลยเดินออกไปดู :confuse:
“เฮ้ ออกมาช้าจังล่ะ เรียกหลายทีแล้วนะแก” :oง่า นายอาร์ทน่ะเอง
“เฮ้ย แกมาได้ไงเนี่ย แล้วไม่กลับบ้านตัวเองล่ะ” ตอนนั้นฉันรู้สึกดีใจมากกว่าแปลกใจเสียอีก ฉันไม่เคยคิดเลยว่า ผู้ชายคนนี้จะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันทำลงไป
“พอดีโทรไปบอกที่บ้านแล้วว่าวันนี้จะค้างบ้านเพื่อนน่ะ” อาร์ทมันพูดว่าค้างบ้านเพื่อน บ้านใครน่ะ
“อ้าว มีบ้านเพื่อนอยู่แถวนี้ด้วยเหรอ ไม่เห็นยักกะรู้เลยล่ะ”
“แน่ะ อย่ามาทำไก๋ ก็บ้านแกไงล่ะ” มันพูดแล้วก็ยิ้มยิงฟัน น่าเกลียดชะมัดเลย ตานี่
“อะไรนะ บ้านฉัน แกจะมาค้างที่นี่ยังงั้นน่ะเหรอ” มันก็พยักหน้าหงึกๆ แต่มันก็ทำหน้าเศร้าอีก
“ถ้าแกไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร งั้นฉันกลับก่อนล่ะ” อ้าย มาไม้นี้อีกแล้วนะแก เง้อ
“เด๋ว” ฉันเรียกมันไว้ก่อน มันหันมายิ้มใหญ่เลยล่ะ
“ให้เราค้างด้วยแล้วใช่มั้ยอ่ะ” สรรพนามแทนตัวเองเริ่มเปลี่ยนไปนะยะ
“ปล่าว แกจะเดินกลับเหรอไง เด๋วฉันเอารถไปส่ง” อิอิ แกล้งมานซะเลย
“โหย จืดอ้ะ” มันโวยวายใหญ่เลยค่ะ นารักตายล่ะแก o16
“ล้อเล้นน่า มาๆ เข้ามาในบ้านก่อน” มันรีบเดินตามเข้ามาในบ้านฉัน ปล่าวติดฉันหรอกนะคะ มันกลัวหมากัดเอาน่ะ คริคริ
พอเราเดินเข้ามาในบ้านแล้ว มันก็สวัสดีพ่อแม่ฉัน ส่วนน้องสาวสองคนก็สวัสดีมัน เพราะอาร์ทมันเคยมาบ้านฉันครั้งนึงแล้ว หลังจากกินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว ฉันกับอาร์ทก็เดินไปนั่งโต๊ะหน้าบ้าน ตอนนั้นก็มืดแล้ว แสงไฟก็สว่างไม่มากนัก แต่นั่นก็เป็นข้อดีอย่างนึง o3
“ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างเหรอ” ทั้งที่ฉันรู้ทั้งรู้ก็ยังถามมันออกไป
“ก็ ลือกันไปทั่วแล้วล่ะ แต่ยังไงซะ เราก็ไม่เชื่อหรอกนะ ว่าจืดเป็น...คนเอาไปน่ะ” ฉันเห็นมันนั่งก้มหน้าพูดไป ก็ให้รู้สึกว่า การเชื่อใจใครสักคนมันคงยากมากสินะ
“อืม แล้วแต่แกจะคิดนะ ฉันไม่ได้อยากให้แกเชื่อฉันทั้งหมด แต่อยากให้ลองคิดดูละกัน ว่าฉันเป็นคนยังไง เราก็รู้จักกันมานานแล้ว แต่ฉันก็ต้องขอบใจนะ ที่ยังอุตส่าห์เป็นห่วงฉันน่ะ”
“อะ อืม เป็นห่วงสิ หยุดไปตั้งอาทิตย์ เรียนตามไม่ทันแน่ๆอ่ะ” นั่นสินะ แต่ฉันสู้ตายอยู่แล้วล่ะน่า
“แล้ววินกับต้อมล่ะ เป็นไงบ้าง” ฉันถามหาสองคนนั้น ไม่รู้จะยังเชื่อใจฉันอยู่มั้ย
“อ้อ สองคนนั้นนะเหรอ ไม่ต้องเป็นห่วง เห็นว่าพรุ่งนี้จะมาหาจืดนะ”
“จริงเหรอ ดีใจจังที่ยังคิดถึงเราอยู่” ฉันทำหน้าดีใจเกินไปรึปล่าวไม่รู้นะ แต่ว่าตาอาร์ทน่ะ
“แหม ทีสองคนนั้นจะมาล่ะดีใจใหญ่เชียว ที่ฉันมาล่ะก็นะ” ดูมันงอนสิ ไม่น่ารักเอาซะเลย
“โธ่ แกก็ เพื่อนมาฉันก็ดีใจทั้งนั้นแหละ ว่าแต่ คืนนี้แกนอนพื้นนะยะ” ฉันเริ่มเข้าเรื่องล่ะค่ะ o8
“อะไรนะ นอนพื้นเหรอ โห ไม่เอาอ้ะ o9 เตียงออกกว้าง นอนคนเดียวได้ไง” มันชักเริ่มงอแงเหมือนเด็กๆอีกแล้ว ตัวก็โตซะขนาดนี้
“อยากจะนอนนอกบ้านหรือในบ้าน หา :angry2:” ฉันเล่นขู่แบบนี้ ยังไงมันก็ต้องยอมล่ะ
“หง่ะ ก็ได้ๆ นอนพื้นก็ยังดีกว่านอนนอกบ้านล่ะว้า” หลังจากบ่นอุบอิบ แล้วเราสองคนก็เดินเข้าบ้านไป ตอนนั้นก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ฮ้าววว ชักง่วงละสิ
*********************************
เด๋วจะรีบมาต่อให้ตอนไหนดีน้า :o9:
:o11:เราจะโดนตาอาร์ททำอะไรรึปล่าวน้อ :confuse:
-
โหย แกล้งกันแรงจริง ๆ เลวมาก o12
อย่างนี้หนามยอก ต้องเอาหนามบ่ง o18
-
จืดจ๋ารีบๆๆคิดเรื่องเอาคืนได้แล้ว...เอาให้มานอับอายจนทนเรียนไม่ไหวเลย....มานเล่นแรงก่อนนะ
-
นายอาร์ท บุกเดี่ยวถึงบ้านเลยแฮะ o3
-
:oอย่างนี้ต้องโดนกระชากมาตบ........นางแจง :angry2: :interest:
-
มารอจืดเอาคืนนนนน..หึหึ..
-
อ่านเพลินเลยค่ะ สนุกดี
เอาใจช่วยนะคะ :teach: o13
-
ร้ายมากนะยะ อินังชะนี... o12
สู้เค้าน้องจืด พี่ยืนอยู่ข้างหลังน้องเสมอ อ่าววววววววว :laugh3:
-
ต่อด่วนเลยคร่าๆๆๆ o12
-
o4แอบมาต่อตอนสำคัญ
ตอนที่ 52
พอเราสองคนเดินเข้ามาในห้องของฉันแล้ว ก็พบว่าบนที่นอนมีหมอนกับผ้าห่มเพิ่มมา แสดงว่าแม่ต้องจัดไว้ให้แล้ว แต่ที่ตะขิดตะขวงใจก็ตรงที่ มันวางอยู่บนเตียงของฉัน สองที่น่ะสิ o12
“เอ่อ แกเอาของแกไปนะ เด่วฉันเอาฟูกมาปูให้” ฉันรีบกุลีกุจอไปเอาฟูกปูที่นอนมาให้มัน
“แหมแกก็ ไม่ต้องรีบขนาดนี้ก็ได้ ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า” ดูมันพูดเข้าสิ
“เชอะ ใครจะไว้ใจแกได้ล่ะยะ ดูอย่างคราวบ้านวินสิ แกยังทำฉันได้ แถม แถมคราวนั้นอีก” เง้อ ฉันจะพูดออกมาทำไมเนี่ย น่าอายชะมัดเลย
“โถ แกก็ หวงตัวไปได้” มันล้มตัวลงบนฟูกนอน แล้วก็มองมาที่ฉันที่นอนอยู่บนเตียงแล้ว
“ทำไมดีกับฉันนักล่ะอาร์ท” อยู่ๆฉันก็โพล่งถามออกไป ไม่ทันแล้วล่ะ
“เอ่อ ก็ แหม มัน ยังไงดีล่ะ” หุหุ ตาอาร์ทเวลาเขินก็น่ารักดีเหมือนกันเนาะ
“เอ้าตอบมาสิ อายอะไรนักหนา” ฉันแหย่มันเล่น อิอิ
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน บอกไม่ถูกอ้ะโอ้ย ม่ายเอาแล้ว นอนดีกว่า” แล้วมันหลับตาลง แต่ฉันรู้นะ แค่แกล้งหลับน่ะสิ
“นอนแล้วเหรออาร์ท ว้า ว่าจะบอกอะไรสักหน่อยเชียว” พอฉันพูดจบ มันก็ลืมตาโพลงเลยค่ะ
“บอกอะไรเราเหรอจืด” เหอ ๆ ไว้ใจไม่ได้จริงๆตานี่
“จะบอกว่า ราตรีสวัสดิ์น่ะ แค่นั้นเองแหละ อิอิ” แล้วฉันก็หันหลังให้มัน สงสัยป่านนี้คงนอนหน้าบูดแล้วม้าง หุหุ
ฉันปิดไฟที่หัวเตียงแล้ว ตอนนี้ยังไม่มืดเท่าไหร่ เพราะแสงไปสลัวๆจากข้างนอกลอดเข้ามาในห้องพอลางๆ
“จืด นอนรึยัง” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากฉัน แหงล่ะ ทำไมมันยังไม่หลับซะทีนะ ฉันยิ่งกลัวๆอยู่
“จืด” เรียกอีกแล้ว มันจะเรียกทำไมนะ :o
สักพักนึงก็รู้สึกว่า ขอบเตียงของฉันมันเริ่มยวบ ๆ เหมือนมีคนมาพิงขอบเตียงอยู่ แหงล่ะ ต้องเป็นนายอาร์ทแน่ๆ
“จ้องอยู่ได้ ไม่นอนรึไง” ฉันทนไม่ไหวในที่สุด ก็ต้องพูดออกทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ เป็นไงเป็นกันล่ะ :angry2:
“ก็ไม่ได้นอนเหมือนกันนี่ ตื่นเต้นเหรอไง” ดูมันพูดเข้าสิคะ ใครเขาจะกล้านอนกันล่ะ
“มีอะไรอีกล่ะ” ฉันลืมตาขึ้น ในความสลัวของแสงไฟ ฉันเห็นหน้า :haun5:ของอาร์ทค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้หน้าของฉัน อีกแล้วเหรอเนี่ย ตายล่ะฉัน ชักจะหายใจไม่ออกอ้ะ :serius2:
ปากของอาร์ทประกบลงบนริมฝีปากของฉันอีกครั้ง :o8: คราวนี้มันไม่รุนแรงเหมือนครั้งแรกแล้ว แต่กลับอ่อนหวานนุ่มนวลกว่าเดิม เล่นเอาฉันเคลิ้มไปเลยล่ะ :give2: ส่วนตานั่น ขึ้นมาบนเตียงตอนไหนก็ไม่รู้ มือไม้ก็สะเปะสะปะไปตามร่างกายของฉัน ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ฉันก็ o9
“อย่า อาร์ท พอก่อนเถอะ” ฉันพยายามผลักตัวมันออกไป
“ไม่เอาน่าจืด ทำไมล่ะ เรามาถึงขั้นนี้แล้ว จืดยังไม่รู้อีกเหรอ ว่าเราชอบจืดนะ” มันพูดแล้วก็ทำต่ออีก เฮ้อ กลุ้มใจจัง
“เด๋วก่อนอาร์ท ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม ฉันยังสับสนอยู่ อย่าเพิ่งใจร้อนไปเลยนะ” ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมเต็มที่ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ฉันกลัวนี่นา แง้ๆๆๆๆๆ :sad4:
“อืม เอางั้นก็ได้ แต่คืนนี้ขอนอนด้วยนะ” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรออกไป นายนั่นก็กอดเอาๆจนฉันแน่นไปหมด หายใจไม่ออกนะยะ แก
“ชอบจืดนะ ชอบที่สุดเลย” มันพูดอย่างงี้ซ้ำไปซ้ำมา จนหลับไป ส่วนฉันก็
“ชอบแกเหมือนกันนะอาร์ท” :impress:ฉันพูดออกไปเบาๆที่หูของมัน ฉันไม่กล้าบอกว่าตัวเองชอบมัน ฉันกลัวว่าพูดไปแล้วจะต้องสูญเสียมันไป ขอเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆดีกว่า
พอรุ่งเช้า นายอาร์ทก็อาบน้ำแต่งตัวไปเรียนหนังสือตามปกติ แต่ก็ไม่ลืมที่บอกกับฉันว่า
“จืด วันเสาร์ที่จะถึงนี้ เราจะแข่งบาสรอบชิงนะ ยังงัยก็ต้องมาดูให้ได้นะ”
“อื้ม ไปแน่นอน ยังงัยก็ต้องชนะให้ได้นะแก ฉันเชียร์เต็มที่เลยนะ” ฉันขี่รถมอไซด์ไปส่งอาร์ทขึ้นรถประจำทาง
จากนั้นก็กลับมาอ่านหนังสือต่อที่บ้าน ใช้ชีวิตไปตามที่เคยๆทำ บ้างก็ฟังเพลง บางทีก็ดูทีวี แต่อ่านหนังสือเตรียมสอบซะมากกว่าอ้ะ ต้องขยันๆเข้าไว้
แต่ก็ยังไม่วายคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่อีก คิดแล้วก็อายนะเรา ไม่รู้จะเป็นไงต่อนะ ถ้าไม่ห้ามทัพเสียก่อน เหอ ๆ คงแย่แหงๆ o3
พอตกเย็นวันนั้น วินกับต้อมก็มาหาฉันที่บ้าน แถมยังใจดีซื้อขนมมาฝากด้วย
“เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ยจืด” วินทักทายฉัน เค้ามีสีหน้าเป็นกังวลนิดหน่อย ฉันดูออก
“สบายดีสิ อิ่มแปล้เลย แถมยังได้นอนอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน ไม่ต้องไปนั่งเรียนให้เมื่อย อิอิ” ฉันพูดไปเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร แต่ใจจริงฉันน่ะ คิดมากเลยล่ะ
“แน่ใจเหรอ แต่ก็เอาเถอะ คิดได้ยังงั้นก็ดีแล้ว อ้อ แล้วนี่รู้รึยัง ว่าบาสน่ะ แข่งเสาร์นี้นะ” นังต้อมถาม
“อ้อ รู้แล้วล่ะ” ฉันก็ตอบออกไป โดยไม่เฉลียวใจ
“เอ๋ รู้ได้ไงอ่ะ ใครบอกเหรอ” นังต้อมทำหน้าสงสัย อ๋าย แย่ล่ะฉัน ทำไงดี
“เอ่อ อ้อ ก็ฉันโทรไปถามอาร์ทมันมาน่ะสิ ถามได้แก” สองคนนั้นมองมาหน้าฉัน สงสัยอะไรกันยะ
“แน่นะ งั้นก็แล้วไป นึกว่านายนั่นจะมาหาแกจริงๆซะอีก” เอื้อก มันพูดอะไรน่ะ ฉันงงไปหมดแล้ว
“เอ๋ หมายความว่ายังไงน่ะ” ฉันถามตัวคนพูดออกไป o16
“ก็อาร์ทมันว่าจะมาหาแกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ฉันกับวินก็ว่าจะมาด้วย แต่เผอิญติดธุระทางบ้านน่ะ เลยมาไม่ได้”
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง ก็ไม่เห็นจะมาเลยนี่นา” ฉันพูดโดยที่ไม่กล้าสบตาสองคนนั้น ก็มันอายนี่นา
“แล้วสรุปว่า วันเสาร์นี้ ไปแน่นะ ห้ามเบี้ยวล่ะ” วินกำชับฉัน ฉันต้องไปแน่ๆอยู่แล้ว
“จ้า ไปแน่ๆจ้ะ นี่ก็เย็นแล้ว กลับบ้านกันได้แล้วล่ะนะ” ฉันไม่อยากให้สองคนนั้นกลับบ้านมืดๆค่ำๆ ก็เลยพูดไป สองคนก็ตกลงว่าจะกลับอยู่พอดี ฉันเดินไปส่งเรียบร้อยแล้ว ก็กลับเข้าบ้าน อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆจังเลย o14
*************************************
ปล. ชะนีทำกะจืดแค่นี้ยังถือว่าพอให้อภัยนะ แต่คราวหน้านี่สิ สุดจะทน
-
เวรย่อมระงับด้วยการ(ไม่)จองเวร :amen:
................ชนะโกรธด้วยใจไม่โกธรตอบ.............
................นักปราชญ์ชอบชื่นชมสมประสงค์.........
................นั่นเป็นเพียงเวทนาอย่าได้งง..............
................ให้ยอมปลงลงไปสบายเอย.................
o13
-
รีบๆๆมาต่อนะคร้าบเป็นกำลังใจให้
-
ต้องจัดการเลยจืดชะนีเลวๆๆ o17
-
o9 o12 o9 ยัยชะยังมาแกล้งคุณจืดแรงกว่านี้อีกเหรอครับ :serius2: :angry2: :serius2: อย่างนี้ต้องเอากลับให้แรงเปนสองเท่า อ๊ะ สามเท่าดีก่า ถึงจะเหมาะเนอะคุณจืด :laugh3: :laugh3:
-
อะรายก๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดังๆ
จูบกัน บอกชอบกัน ง้อกัน งอล...
แล้วก็ปี้...
อิอิอิ
ว่าแต่จืด... เดี๋ยวไปช่วยตบชะนีให้อ่ะ ป่ะๆ
-
:amen:สงสารเค้าเถอะค่ะ อย่าจองเวรกันแหละดีแล้ว เราจะได้เป็นนางฟ้าที่แท้จริง งุงิ o18
ตอนที่ 53
และแล้ววันเสาร์ก็มาถึงไวเหมือนโกหก (อิอิ) เช้าวันนี้มีสารถีอาสาขับรถแมงกะไซด์มารับด้วยแหละ อ้ะ อ้า จะใครซะอีกล่ะ ก็ต้องเป็นนายอาร์ทอยู่แล้ว ไม่รู้นึกยังไงบอกจะขี่รถมาเองเลย เห็นปกติก็นั่งรถโดยสารเอานะ แต่ช่างเหอะ สงสัยจะรีบไปซ้อมก่อนมั้ง
การแข่งขันบาสรอบตัดเชือกนี่ก็จะเริ่มประมาณบ่ายโมง แต่เราสองคนหอบสังขารไปกันแต่เช้าเชียว ก็ดีไปอย่างมีเวลาเตรียมตัวเยอะดี พอเราสองคนไปถึงชมรมก็พบว่า ทีมบาสมากันเกือบครบแล้ว แหม ขยันจริงๆ
“แหม เด๋วนี้สองคนนี่ตัวติดกันตลอดเลยนะ” พี่เหน่งแอบแซวเราสองคน ทำเอาเอ๋อไปเลยค่ะ
“โธ่ พี่เหน่งก็ จืดก็แค่อาศัยติดรถมาเท่านั้นเอง เนอะอาร์ท” ฉันรีบแก้ตัวทันควัน
“เอ่อ ใช่ ๆ พี่ แหะ ๆ” อ้าว ทำตัวมีพิรุธอีกนะ ตานี่
“แหมพี่อาร์ท หน้าแดงแล้ว เจ๊จืดยังไม่เห็นอายเลย” เฮ้ ไอ้เด็กปามมอมอีกแล้ว แซวไม่เลือกที่นะยะ
“แหม น้องก็ พี่กะว่าจะอวยชัยให้น้องซะหน่อยนะเนี่ย สงสัยคงต้องน้องต้องอ่วมแทนอวยซะละมั้ง” พอพูดเสร็จฉันก็กระโดดใส่มันเลยค่ะ
“ว้ากกกกก ผ้มผิดไปแล้วก๊าบบบ” ดูมันล้อเลียนช้าน เด็กบ้านี่ สักวันต้องเจอดีแน่แก
“เอาล่ะ ๆ เลิกเล่นกันสักที มาประชุมกันดีกว่าว่าจะเล่นยังไงไม่ให้แพ้คราวนี้ แต่ถ้ามันเกิดแพ้ขึ้นมา เราก็ต้องทำใจให้ได้นะ กีฬามันต้องมีน้ำใจนักกีฬา แพ้ชนะเราก็สู้กันให้เต็มที่ เอ้า เข้ามา” แล้วเฮียแกก็เรียกลูกทีมไปประชุมเพลิง เอ้ย ประชุมลับกัน
ส่วนตัวดิฉันก็ ตามเคยค่ะ กองผ้าเท่าภูเขา (เว่อร์ๆ) กองอะยะอยู่เต็มเลยค่ะ แหม นังชะนีสองตัวนั้นนะ ทีฉันอยู่ล่ะก็แย่งทำกันจัง พอฉันไม่มาล่ะก็ หายหัวไปเลยนะ
“เฮ้อ แย่ชะมัด ไม่เคยคิดจะซักกันมั่งรึไงน้า ดองกันอยู่ได้” ฉันบ่นพึมๆพำๆ แล้วก็หิ้วตะกร้าผ้าไปที่บริเวณซักผ้า แล้วก็แช่มันไว้ พอฉันจะเดินกลับไปที่ห้อง ก็พบกับกลุ่มยัยพวกนั้น
“เฮอะ มาแต่เช้าเชียวนะ นังซิน” กรรม นังพวกนี้ช่างกล้าเรียกฉันนะยะ
“ใครนังซินไม่ทราบ ถอยไปฉันจะกลับห้อง” ฉันจะเดินฝ่าพวกมันไป แต่พวกมันมากัน 5 คน ไม่รู้ไปขนกันมาจากไหน หน้าไม่คุ้นเลย
“คิดเหรอว่า จะไปได้ง่ายๆฮะ นังกระเทย” ยัยอริประจำห้องฉันมันยืนขวางหน้า นึกว่าฉันกลัวตายนักแหละ
“แล้วไงล่ะ นังชะนีหน้าด้าน คิดว่ามรึงแกล้งกรู แล้วกรูไม่รู้รึไงวะ” ฉันชักยัวะแล้วล่ะสิ
“ก็เออ กรูแกล้งมรึง แล้วไงล่ะ มรึงทำอะไรได้ สมน้ำหน้า อยากโง่เองทำไมล่ะ กรูบอกให้เลิกยุ่งกะอาร์ท มรึงก็ยังดัดจริตเล่นตัว อีตุ๊ด” มันด่ามาแต่ละที ฉันต้องกำหมัดตัวเองจิกเล็บลงบนฝ่ามือจนห้อเลือด เกิดมายังไม่เคยมีใครด่าฉันขนาดนี้เลย มันเป็นใครกัน อีชะนีนี่
“พูดพอรึยัง จะถอยออกไปมั้ย” ฉันพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่มันพลุ่งพล่านเต็มที่แล้ว ตายเป็นตาย ไม่กลัวหรอกโว้ย (แต่ 5 รุม 1 นะ)
“เฮ้ย พวกเรารุมมันแมร่งเลย เอาให้เจ็บจนลุกไม่ได้เลย” ตายห่า เล่นเอาลุกไม่ขึ้นเลยเหรอ ไม่ได้นะ วันนี้ต้องไปดูแข่งนะเว้ย อิพวกเวรนี่
“ได้เลยเพื่อน เด๋วแม่จะกระทืบให้จมดินเลย กรูชอบนัก” เวรกรรม แต่ละตัว มันนักเลงทั้งนั้นเลยอ้ะ
ตายแน่ๆช้านนนน
พวกมันพากันเดินเข้ามาพร้อมกัน พร้อมกับ จิก ข่วน ตบ ตี ฉันพัลวัน ฉันก็ปัดป้องพร้อมกับสวนออกไปไม่ยั้งเหมือนกัน แต่อนิจจา ฉันพลาดท่ามันเสียแล้ว
“เฮ้ย จับแขนมันไว้สองข้าง อย่างงั้นแหละ มรึงเก่งนักใช่มั้ย อิตุ๊ด” อิชะนีตัวใหญ่มันสั่งสองคนนั้นให้จับแขนฉันยึดไว้ ส่วนตัวมันก็ตบหน้าฉันไม่ยั้ง โอยยย เจ็บนะเนี่ย
“ฮ่าๆๆๆๆ สะใจกรูจริงๆโว้ย เอามันให้หนักกว่านี้” อิแจง อิสารเลว อิเชี้ย (ได้แต่นึกด่ามันในใจค่ะ ปากเจ็บไปหมดแล้ว)
“มานี่ กรูขอมั่ง” มันเดินเข้ามาแล้วก็ตบๆๆๆๆๆฉัน โอ้ย อิเชี้ย กรูจะตายอยู่แล้ว อิสาด พอทีเถอะ
“เฮ้ย สงสัยแมร่งจะไม่ไหวแล้วว่ะ ดูดิ มันหมดแรงแล้ว พอดีกว่า” มันว่างั้น แล้วก็ปล่อยแขนฉัน ฉันล้มลงกับพื้น ทุกอย่างมันดูเบลอไปหมด ฉันรู้สึกว่าโลกรอบตัว มันหมุนติ้วๆ แล้วฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกแล้ว (สลบเลยค่ะ)
ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไหนสักแห่งหนึ่ง อืม ดูเหมือนจะเป็นห้องพยาบาลที่โรงเรียนล่ะมั้ง
“ฮึ่ย จืด ตื่นแล้วเหรอ เฮ้ จืดฟื้นแล้ว” เสียงใครพูดกันนะ ตอนนั้นฉันมึนมาก แถมหน้าตาก็เจ็บระบมไปหมด
“เป็นไงบ้าง เจ็บมากมั้ย” ฉันหันไปมองตามเสียง อ้อ วินน่ะเอง
“อือ เอ็บอิ” ฉันพูดมะชัด สองคนนั้นหัวเราะฉันใหญ่เลย ตลกนักรึไงยะ
“อิน อึ วิน กี่โมงแล้ว” ฉันพยายามฝืนพูดให้มันชัดขึ้น เพื่อที่จะได้เข้าใจได้ง่ายๆ
“บ่ายโมงกว่าแล้วล่ะ จืดไม่ต้องเป็นห่วงไปนะ ตอนนี้ทุกคนกำลัง เอ่อ ตั้งใจแข่งกันอยู่น่ะ” วินพูดติดๆขัดๆ นี่คงจะรู้เรื่องฉันกันหมดแล้วสิ
“เป็นความผิดของฉันอีกแล้ว ไม่น่าเลย” ฉันบ่นพึมพำ แต่สองคนนั้นก็ได้ยิน
“ไม่ใช่นะจืด แกไม่ได้ผิดอะไรเลย คนที่มันทำแกสิผิด แกรู้มั้ยว่าพวกมันเป็นใคร ฉันจะไปจัดการกับมันเอง” นังต้อมโมโหมาก มันพร้อมจะเอาเรื่องได้ตลอดเวลาเลย
“อย่าเลยนะ อย่าไปมีเรื่องกับมันเลย” นังต้อมมองหน้าฉันเหมือนไม่เข้าใจ
“อะไรนะ แกจะปล่อยให้มันแกฝ่ายเดียวรึไง ฉันไม่ยอมหรอก”
“เอาน่าต้อม จืดคงมีเหตุผลของตัวเองแหละ จืดนอนพักผ่อนให้มากๆนะ การแข่งจขันไม่ต้องเป็นห่วง เด๋ววินจะไปบอกพวกนั้นเอง ว่าจืดฟื้นแล้ว” ฉันก็พยักหน้าเห็นด้วย
“เอางั้นเหรอ ก็ได้ แต่อย่าให้รู้ละกัน ฉันไม่เอามันไว้แน่” โถ เพื่อนสาว จะไหวเหรอ มันตั้งหลายคนนะ ฉันยังเกือบแย่
“เอาล่ะ พักซะนะ ต้อมอยู่นี่นะ เด๋วเราไปที่สนามแข่งก่อน ได้เรื่องว่าไงจะรีบมาบอก”
วินเดินออกไปแล้ว ส่วนฉันก็นอนกระสับกระส่าย อยากไปดูการแข่งขันมากกว่า ทำไงได้ฉันมาวันนี้ ก็เพราะงานนี้โดยเฉพาะนะ เฮ่อ นี่มันเวรกรรมแต่ปางไหนของฉันน้อ
“คิดอะไรน่ะจืด เห็นเงียบๆไป” นังต้อมถามด้วยความเป็นห่วง
“เรื่องวันนี้ อย่าบอกใครเด็ดขาดนะต้อม” ฉันหันไปบอกมัน
“อ้าว ทำไมล่ะ ต้องฟ้องครูนะ ไม่งั้นมันก็ได้ใจน่ะสิ” มันเริ่มวีนอีกรอบแล้วค่ะ
“แกอยากให้ฉันโดนทัณฑ์บนอีกเหรอ ให้มันจบแค่นี้เถอะนะ” ฉันไม่อยากให้เรื่องมันยืดเยื้อ ทำไงได้ล่ะเพื่อน
“อ้อ อืม ก็ได้ แต่เรื่องนี้รู้กันหมดทั้งชมรมนะ แกจะห้ามพวกนั้นได้เหรอ”
“นั่นสิ คงต้องพึ่งแกแล้วล่ะ ช่วยหน่อยนะ” มันก็ทำหน้าลำบากใจนิดหน่อย ก่อนที่จะตอบตกลง
“แล้วแกจะเอายังไงต่อล่ะ นี่อีกสามวันก็ต้องมาเรียนแล้วนะ หน้าแกเป็นแบบนี้ ถ้ามันยังไม่หายก็แย่น่ะสิ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่บอกไปว่าล้มตกบันได้ แล้วหน้ามันล้มลงพื้นพอดี คงพอถูๆไถๆไปได้แหละมั้ง” ดูเหตุผลฉันสิคะ มันเข้าท่ามั้ยล่ะนั่น เฮ้อ บรมซวยจริง ๆ เลยช้าน
**********************************
:amen:อโหสิ ๆ
-
o8อีกตอนไปเลย ค้างสต๊อกไว้เยอะ
ตอนที่ 54
ในที่สุด การแข่งขันก็จบลงแล้ว วินรีบวิ่งมารายงานฉันทันที ตอนนั้นฉันพอจะเดาออกได้อยู่ ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง
“จืด คือว่า ทีมเรา เอ่อ.... แพ้น่ะ” กว่าวินจะพูดออกมาได้ ก็เล่นเอาแทบแย่
“ไม่เป็นไรน่า แข่งกันมันก็ต้องมีแพ้ชนะ อย่าคิดมากนะ” นังต้อมมันเสริมขึ้นมา
“อืม เสียดายเหมือนกันแหละ ฉันไม่น่ามานอนแบบนี้เลย” ฉันพูดเหมือนว่าตัวเองผิดเต็มประดา แต่ตอนนั้นเป็นใครก็ต้องคิด ฉันมันพวกคิดมากเสียด้วยสิ
“บ้าน่า ไม่เกี่ยวกับจืดเลยนะ พวกนั้นเล่นกันเต็มที่แล้วนะ ตอนขอเวลานอก พอเราไปบอกว่าจืดฟื้นแล้ว พวกนั้นยังดีใจเลย”
“งั้นเหรอ อึ๊บ” ฉันพยายามฝืนตัวลุกขึ้นบนเตียง มันเจ็บไม่มากเท่าไหร่นัก แต่รอยแสบนี่สิ มันยังอยู่
“ลุกไหวแล้วเหรอ เจ็บมากมั้ย” วินเข้ามาประคองตัวฉัน ดูเป็นห่วงเป็นใยพิเศษ
“อ้ะ ๆ น้อยๆ หน่อยวิน เด๋วแฟนจืดมาเห็นเข้าก็แย่หรอก” นังต้อมพูดอะไรน่ะ ใครแฟน
“บ้าน่าต้อม เราเป็นเพื่อนจืดนะ แล้วจืดมีแฟนซะที่ไหนกัน” วินค่อนข้างหงุดหงิดที่นังต้อมมันพูดออกไป แหงล่ะ ก็โดนขนาดนั้นน่ะ
“โอเค ๆ แค่ล้อเล่นน่ะ ทำจริงจังไปได้” แล้วชีก็หันไปหาน้ำดื่มในตู้เย็นมาให้ฉัน
“ขอบใจนะ เมื่อไหร่พวกนั้นจะมาซะทีล่ะ วิน” ฉันอยากเจอเค้าเร็วๆนี่นา ถึงจะเป็นตัวต้นเหตุก็ตามเหอะนะ (แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจ)
“เด๋วก็มา กำลังทำพิธีมอบรางวัลกันอยู่น่ะ”
“เหรอ เสียดายจัง อยากไปดูชะมัดเลย” ฉันล้มตัวลงนอนต่อ ทำไม ๆ นะ ทำไม มันถึงเป็นแบบนี้
พอผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง พวกนั้นก็พากันมาที่ห้องพยาบาล พร้อมกับถ้วยรางวัลรองชนะเลิศ อาส์ ถึงไม่ชนะ แต่ฉันก็รู้สึกปลาบปลื้มนะ
“ว่าไงจ้ะ คนดี หายเจ็บรึยังครับ” รุ่นพี่เหน่งเดินเข้ามาทักทายฉัน ดูพี่แกไม่มีทีท่าเสียใจเลยแฮะ
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะพี่ ยังเจ็บนิดหน่อย” ฉันรีบแกล้งทำสำออย แหม ก็เรียกคะแนนสงสารอ่ะนะ อิอิ
“ไหนตรงไหนครับ” น่าน มีเล่นด้วยอีกนะ พี่แก สร้างความไม่พอใจให้กับใครก็ไม่รุ
“เลิกเล่นได้แล้วพี่ ไหนดูดิ้ ไปทำอีท่าไหนมาอีกล่ะ ถึงได้มีสภาพแบบนี้” ตัวคนถามพูดมาไม่ได้ตรงกับสีหน้าตัวเองเลยนะ นายอาร์ท
“ก็แค่เดินสะดุดหกล้มมั้ง ถามได้” ฉันกัดมันไป ส่วนคนอื่นก็พากันหัวเราะ ขำอ่ะนะ
“เอาน่า ถือซะว่ายังไงจืดก็ไม่เป็นอะไรมากแล้ว เอาเป็นว่า หายเมื่อไหร่พวกพี่จะพาไปเลี้ยงอาหารอร่อยๆนะ” พี่เหน่งเอาของกินมาล่อฉันอีกแล้วง่ะ
“จริงๆนะพี่ ถ้างั้นจืดจะได้รีบหายไวๆเลยล่ะ อิอิ”
สรุปว่าวันนั้นเราก็นั่งคุยกันเรื่องแข่งบาสให้ฉันฟัง ก็ฉันอยากรู้นี่นา พอเย็นหน่อย ฉันก็ขอตัวกลับบ้านก่อน โดยขี่รถกลับบ้านพร้อมกับนายอาร์ทนั่นแหละ พอไปถึงบ้าน ก็อีหรอบเดิม ทำท่าทางไม่อยากจะกลับบ้านอย่างงั้นแหละ ฉันรู้ไต๋ เลยบอกไปว่า
“แกต้องกลับบ้านไปเลยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันดูแลตัวเองได้”
“แต่นี่มันก็เย็นมากแล้วนะ แม่เราบอกว่าถ้ากลับเย็นมากก็ขอค้างบ้านเพื่อนไปเลย” น่าน ข้ออ้างมัน
“แต่นี่ยังสว่างอยู่เลยนะ แกจะขี่รถนานขนาดนั้นเลยรึไง” มันก็อ้ำอึ้ง ไม่ยอมท่าเดียว
“น่านะ จืดนะ คืนเดียวเอง นะ นะ” อะไรเนี่ย ฉันอายนะแก หน้าบวมขนาดนี้
“ตามใจแกละกัน คืนนี้คืนเดียวนะ แล้วห้ามทำบ้าแบบคืนก่อนด้วยล่ะ” ฉันล่ะกลัวจริงๆ
“ไม่ทำหรอกน่า หน้าตาน่าเกลียดขนาดนี้ หุหุ” อ้ากกกกก แก ไอ้บ้าอาร์ท บังอาจมาก
“ว่าฉันเหรอแก อยากตายนักรึไง นี่ ๆ” ฉันทุบหลังมันดังแอ่กเลยค่ะ อิอิ
“เจ็บน้า ทุบแรงจัง เปลี่ยนเป็นนวดได้ปล่าว” ขำตายแหละแก มุขน่ะ
“ฝันไปเหอะแก” แล้วเราก็เถียงกันไปเถียงกันมา จนฉันเมื่อยปาก ก็เงียบไปตลอดทางจนถึงบ้านฉัน
พอไปถึงบ้าน พ่อแม่เห็นสภาพฉัน ก็ตกใจกันใหญ่ ถามว่าหน้าไปโดนอะไรมา ฉันก็บอกตามที่คิดเอาไว้น่ะแหละ มันอาจจะฟังดูบ้าๆ แต่ก็มีเหตุผลดีหน่อย
“ทีหลังระวังตัวเองบ้าง ไม่ใช่ซุ่มซ่ามแบบนี้” พ่อดูเครียดมาก แหมลูกสาวทั้งคนนี่คะ (แต่จริงๆแกไม่ชอบนะที่ฉันเป็นแบบนี้ แต่ก็ยังรับได้)
“อืม ไหนดูสิ ทายารึยัง เด๋วแม่ทาให้” แม่หยิบยามาทาที่หน้าฉัน ฉันล่ะมีความสุขนักที่มีแม่คอยเป็นห่วงเป็นใย แถมยังตามใจสุดๆด้วย
“ขอบคุณจ้าแม่ แล้วหนูจะไม่ซุ่มซ่ามอีกแล้วจ้า” ระหว่างนั้น พ่อก็นั่งคุยกับนายอาร์ทอยู่ ไม่รู้พูดอะไรกันอยู่
“เด๋วเรามานะ ไปโทรบอกที่บ้านก่อน ว่าคืนนี้เราจะค้างที่นี่” มันเดินมาบอกฉัน อ้อ สงสัยจะคุยกันเรื่องนี้นี่เอง
“อืม มาเร็วๆนะ” มันหันมาแล้วมองตาหวานเชื่อม
\
“เป็นห่วงเราเหรอ” เอ่อ เข้าใจอะไรผิดรึปล่าวจ้ะแก
“ปล่าว รีบมากินข้าวตะหาก เด๋วหมดนะ อิอิ” มันทำหน้าบูดแล้วก็ขี่รถเชิดหน้าออกไปนู้นแล้ว ขำๆ
คืนนั้นเป็นคืนวันเพ็ญ ท้องฟ้าสว่างไสวไปด้วยแสงจันทร์ ดวงจันทร์กลมโตดูงดงามบาดจิต แต่ในห้วงแห่งความงดงามนั้น ฉันกลับนอนทรมานทั้งคืน เพราะอะไรน่ะเหรอ
หนึ่ง มันเอาอีกแล้ว ไม่ยอมฟังกันเล้ย ไอ้ติดหมอนข้างเนี่ย สอง หน้าฉันปวดมาก นังพวกนั้นมันจ้องเล่นงานที่หน้าฉันอย่างเดียวเลย (ฉันสวยกว่าล่ะสิ) สาม ฉันนอนไม่หลับ ขนาดกินยาไปแล้วนะ เง้อ จะบ้าตาย
“อาร์ท” เรียกไปทีนึงแล้ว เบา ๆ
“อาร์ท” ดังขึ้นอีกนิด มันก็ยังหลับอุตุเหมือนเดิม ขี้เซานักนะ
“ไม่ตื่นใช่มั้ย นี่แน่ะ” ฉันหยิกที่แขนมันแรงๆเลยค่ะ ดูดิ้จะตื่นมั้ย
“โอ้ย เจ็บน้า ทำบ้าไรเนี่ย” ดูมันพูด ก็แกนั่นแหละที่บ้า มานอนกอดอยู่ได้
“ออกไปเลย มันอึดอัด ฉันไม่ชอบ เอ้า หมอนข้าง” ฉันโยนหมอนข้างไปให้มัน แต่ว่า
“ไม่เอาหมอนข้าง จะเอาจืด” กรี๊ดดดด จะเอาฉันเหรอ กล้าพูดออกมาได้ไงยะ
“จะเอาหมอนข้าง หรือจะนอนข้างล่าง เลือกเอา” มันก็หน้าหงิกสิคะ โดนปลุกจากนิทราขนาดนั้น
“เอาก็ได้ หวงตัวจังนะ เชอะ ไม่ง้อแล้ว” แล้วมันก็หันไปกอดหมอนข้างฉัน ไปซะก็ดีแล้ว มันหายใจไม่ออก นอนไม่หลับ
“ค่อยยังชั่ว โล่งขึ้นหน่อย สงสัยต้องไปกินยาเพิ่มแล้วล่ะมั้ง” ฉันลุกขึ้นจากเตียง
“จะไปไหนอ่ะจืด” เอ้า ยังไม่นอนอีกนะ มันหันมาถามฉัน
“ไปหายาแก้ปวดกิน มันปวดอีกแล้วอ่ะ” ฉันเดินออกไปนอกห้อง ไปที่ตู้ยาแล้วหยิบพารามาสองเม็ดกินเข้าไปแล้วดื่มน้ำตาม จากนั้นก็ไปเข้าห้องน้ำ ก่อนที่จะเข้ามานอนในห้องตัวเอง
“วันพรุ่งนี้ ไปไหว้พระกันมั้ยจืด” พอฉันล้มตัวลงนอน นายอาร์ทก็ถามขึ้น
“แล้วแต่สิ อยากไปก็ไป” ฉันตอบออกไปเนือย ๆ เพราะเพลียมากแล้ว
“เป็นอันว่า ตกลงแล้วนะ” มันหันมาทางฉัน แล้วก็ เฮ้อ อีกแล้ว กรรม
“ถ้ายังไม่เลิกเล่นล่ะก็ ฉันไม่ไปจริงๆด้วยนะ” มันก็คงกลัวอ่ะนะ เลยหันกลับไปนอนกอดหมอนต่อ ติดจังล่ะนะ หมอนข้างน่ะ ชิ ส่วนฉันก็ไม่อยากไปไหนนักหรอก หน้ามันเยินขนาดนี้ อายเค้าจะตาย
************************************
:bye2:เจอกันใหม่
-
ออกจะหวาน ปานน้ำตาลกินมด
เอิ๊กๆ
น่ารักใสกกิ๊กกันจริงเชียว
-
ถึงจะเจ็บตัวไปหน่อย..แต่ก็ได้หวานนะคะ.หุหุ..
-
โอ๊ย!! อยากกระโดดถีบขาลอยกับนังชะนีพวกนี้ซะจริง ผู้ชายเค้าไม่แลยังมาแกล้งสาวน้อยของเค้าอีก :angry2:
แล้วก็อีตาอาร์ทนี่จะไม่ช่วยอะไรนู๋จืดเลยเหรอเนี่ยยยยยยย ไม่เป็นเดือดเป็นแค้นแทนเลยนะ ปวดขนาดนั้นอ่ะ :amen:
ยังไงก็รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
สู้ๆ อินู๋จืด :impress:
-
ช่วงเว้นว่างจะหวาน ก็มีมารผจญโน๊ะ
สู้ ๆ นะจืด o13
-
เมื่อไหร่จืดจะเอาคืนพวกมันมั่งอ่ะ o12
ไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้นนะ แต่เด๋ยวพวกมันจะได้ใจแกล้งเอาๆ :angry2: :angry2:
แต่เจ็บตัวก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย หว้าน.หวาน
-
เข้ามารายงานตัวแล้วจ้า
หายไปวันนึงมีเรื่องราวเกิดขึ้นเยอะแยะมากมายเลย พอได้มาอ่านเรื่องของจืดก็เลยรู้ว่า...
จริงๆ แล้ว ไม่ได้มีแต่เราคนเดียวที่เจอกับเรื่องร้ายๆ
สู้ๆ นะเคอะลูกสาว
o13
-
อย่างงี้เขาเรียกทุกข์ลาภอะเปล่าอะฮุๆ
-
จืดซวยซ้ำซวยซ้อน เมื่อไหร่จาได้เอาคืนเนี๊ย :o11:
-
:o12:ดูหนังเกาหลีตอนเช้าแล้วปวดใจเหลือเกิน ร้องไห้เสียน้ำตาไปหลายก๊อก :sad2:
เอ้า ตอนพิเศษมาลงให้แล้ว พักยกกับพวกนั้นก่อนละกัน เหนื่อยใจ :undecided:
ตอนพิเศษ
คืนบาปค่ายร.ด.
[/color]
มาแล้วจ้า ตอนพิเศษของจืดเองนะ กว่าจะได้เขียนตอนนี้ ตอนหลักก็ปาเข้าไปตอนที่ 62 แล้ว โฮ่ ๆ ก็เนื้อเรื่องมันกำลังเข้มข้นอ่ะนะ แต่ยังไง้ยังไง ก็ไม่ลืมพลาดตอนนี้เด็ดขาด เอาล่ะ ไปตามชมชีวิตของ สองสาวดูโอ้ สุดมันส์ จืด-เจี๊ยบ กันเลยดีกว่า วู้วววว!!!!
ในที่สุด วันเขาค่ายพักแรมของนักศึกษาวิชาทหารก็มาถึงจนได้ หลังจากการรอคอยเวลาอันแสนยาวนานก็สิ้นสุดลง โอว พระเจ้า จะมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกสาวคนนี้บ้างมัยน้อ ขอให้เป็นเรื่องแซ่บ ๆ เอ้ย ดี ๆ ด้วยเถอะ เจ้าประคู้นนนน
“นั่งขออะไรอยู่ยะ อิจืด” อิเจี๊ยบกับอิเฉาก๊วยนั่นเอง เดินเข้ามาหาฉัน
“ก็ขอให้โดน เอ้ย ไม่ใช่ เจอแต่เรื่องดี ๆ น่ะ” มันสองคนมองหน้าฉัน แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฉันรู้นะยะว่าหล่อนคิดอะไรอยู่ หยุดเลย” ฉันบอกพวกมัน ก็ดูหน้ามันสิคะ
“เออย่ะ ว่าแต่หล่อนสองตัวจะไปกันเมื่อไหร่ยะ ฉันจะได้ไปส่ง อิอิ” นังเฉาก๊วย แจ๋ไรยะ
“ดัดจริต จะไปส่งหรือจะไปจิกผู้ชายกันแน่ยะ” ฉันกัดชีเลยค่ะ หมั่นไส้นัก สวยรึก็ไม่ แต่ชีแรงจริงๆ
“จ้า รู้ดีนี่ยะ แล้วเมื่อไหร่ล่ะ เอาให้แน่” มันยื่นคำขาดมา
“พรุ่งนี้แล้ว เร็วมากเลยอ้ะ ยังไม่ได้เก็บของเลย” อิเจี๊ยบก็บ่นกระปอดกระแปด
“ตายละ ฉันรู้นะ จะไปยืมของผู้ชายใส่ล่ะสิหล่อน” ฉันเหน็บแนมชีพอประมาณ
“ย่ะ รู้ดีนักนะ ของมันน่าใส่มั้ยล่ะ”
“เออ ๆ พอแล้ว กลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าได้แล้วพวกหล่อนน่ะ เด๋วฉันกลับไปทำสวยก่อน” อิดำ ช่างกล้าสวยเนาะ ดอกทองจริงๆ
“ค่าๆๆๆ สวยตายและมรึง” ฉันกับอิเจี๊ยบก็รุมด่ามันทั้งคู่เลยค่ะ อิอิ
วันรุ่งขึ้นฉันก็นัดกับนังเจี๊ยบให้มาเจอกันที่หน้าโรงเรียน เข้าค่ายปีนี้ จะไปค้างคืนที่ค่ายทหารบนเขาลูกหนึ่ง (ไม่บอกหรอกนะที่ไหนอิอิ) ขอบอกว่า ร้อนขนาด ร้อนม้ากมาก จนตับแล่บแน่ะ แต่กระเทยก็สู้ตายค่ะ คิคิ
“อิเจี๊ยบ เราจะไปไงกันวะเนี่ย” ฉันเดินแบกกระเป๋าไปหามัน มันยืนรออยู่ข้างๆรถมอไซด์คันโปรด
“ก็ไปรถฉันสิยะ ค่ายใกล้ ๆ แค่นี้เอง” เออ จริงสินะ ค่ายที่เราจะไป ห่างแค่สามสิบโลเอง
“โอเช งั้นเราไปกันเลย สู้ ๆ สู้ตาย” แล้วเราสองคนก็ขี่รถไปยังจุดหมายปลายทาง โอว สวรรค์รือนรก ก็คงจะได้รู้กันล่ะงานนี้ อิอิ
เราขี่รถมาประมาณ ชั่วโมงหนึ่งก็ถึงที่หมาย ก่อนเข้าค่ายก็จะมีทหารยามรักษาการณ์อยู่ อิเจี๊ยบก็แอบแรง จิกเข้าให้ทีนึง อินี่ กล้าจริง ๆ ทหารก็ดันเล่นด้วยอีกนะ เง้อ
“เข้าไปได้แล้ว อิดอก จิกอยู่ได้” ฉันกระซิบบอกมันเบา ๆ แต่ดูมันยังคงคันอยู่เช่นเดิม
“เออ ๆ รู้แล้วน่า หล่อนนี่ขัดลาภชั้นจริง ๆ” อินี่ ดูมันพูด ว่าแล้วฉันก็เดินนำมันไปก่อน รถของมันจะถูกดูแลโดยทหารฯที่คอยเฝ้าทางเข้าอยู่เป็นเวลา 3 วัน
โอว ลืมบอกไป 3 วันนี่ ฉันว่ามันเร็วไปหรือปล่าวนะ อิอิ แหงล่ะ ปีแรกก็เงี้ยแหละ แต่ถ้าปี 3 ก็ 7 วัน โอย ขาแทบลากเลยล่ะ เอาแค่ 3 วันพอ ก็จาตายและ
ฉันกับเพื่อนสาวเดินไปยังที่จ่ากองร้อย นัดให้เอาสัมภาระไปเก็บไว้ก่อน ที่พักของพวก ร.ด. ก็เป็นโรงนอนขนาดใหญ่ แต่หาเตียงไม่เจออ่ะ สรุปต้องนอนพื้นตามระเบียบ ฉันกับนังเจี้ยบ โดนจับแยกนอนคนละที่ เพราะดันแยกให้นอนเป็นห้องเรียน ชั้นกับมันอยู่คนละห้อง ก็เลยไม่ได้นอนด้วยกัน แต่มีรึ สาวน้อยอย่างฉันจะไม่สามารถ หุหุ
“เด๋วดึก ๆ แล้วฉันจะแว่บไปนอนกับหล่อน จองที่ไว้ด้วยล่ะ” อิเจี๊ยบก็พยักหน้า โอเค
“ได้ ๆ แล้วคืนนี้หล่อนจะมากี่ทุ่มล่ะ” มันถามฉันดูกังวลใจ
“เออน่า เอาดึกๆหน่อย รออิผู้คุมมันนอนไปก่อน” หลังจากเตี๊ยมแผนเสร็จแล้ว เราสองคนก็จัดสัมภาระของตัวเองกันต่อ
วันแรกของการฝึก มาถึงก็โหดเหลือเกิน มีทั้งฝึกเบสิก ๆ กลางแดดเปรี้ยง ๆ พวกผู้ชายอ่อนแอ (แอ๊บมากกว่า) ก็เป็นลมล้มพับไปหลายราย สำออยจริง ๆ ฉันเด่ะ เป็นสาวน้อยแท้ ๆ แต่กับไม่ยักล้มทั้งยืนแฮะ งงตังเอง
พอถึงช่วงพัก ก็มีคนมาหาเรื่องฉันทันทีค่ะ ก็จะใครซะอีกล่ะ คนเดิม ๆ
“ว่าไง ยัยถึก” เวรกำ มาถึงก็เล่นฉันเลยนะแก ตาอาร์ทบ้า
“ถึกแล้วงัย ก็ยังดีกว่าแกล่ะว้า ชอบมานั่งกดคนอื่นอยู่ได้” ฉันก็ไม่ยอมมันหรอกนะ
“แหม จืดมันก็เกือบ ๆ ไปแหละนะ แต่ดีที่ไม่ล้มไปซะก่อน” นังเจี๊ยบบ้า ไปบอกมันทำไมนะ
“จริงเหรอเนี่ย นึกว่าจืดจะถึกอย่างที่ไอ้อาร์ทมันบอกซะแล้ว” นายเอพูดบ้าง
“งืม เราว่าจืดดูอ่อนแอจะตายไปนะ ผอมก็ผอม ดูผิวสิ โดนแดดก็แดงเป็นปื้นแล้ว” นายกอล์ฟกัดฉันอีกนะ ตาบ้านี่ รวหัวกันดีนักนะ
“เหอะ ๆ จริงของแกว่ะ” ฉันเขม่นมองหน้านายอาร์ท แต่หารู้ไม่ว่า สายตาของนายนั่นน่ะ บ่งบอกคนละอย่างกับที่พูดออกมาล่ะ
“แล้วคืนนี้ เจี๊ยบนอนตรงไหนเหรอ” น่าน นายเอ เริ่มแทะโลมเพื่อนสาวฉันล่ะสิ
“นอนตรงไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบยะ” ฉันแขวะมันไปทีนึง
“เก๊าะ จะได้ตามไปนอนด้วยไงล่ะ” หึหึ มันหัวเราะออกมา
“ฝันไปเถอะย่ะ จริงมั้ยเจี๊ยบ” พอฉันหันไปหาอิเจี๊ยบ อิสาดดดดด ตามันงี้เยิ้มเชียว อิเพื่อนเชี่ย
“ดอกกนักนะมรึง ไปยั่วพวกมันทำไมฮะ” ฉันลากตัวอีกเจี๊ยบออกมาจากพวกนั้น เห็นมันขำกันใหญ่ ยกเว้นแต่นายอาร์ท นั่งชะเง้อมองมาทางเราตลอด
“แหม ก็เด็กห้องหล่อนน่ากินทั้งนั้นนี่ยะ ทำเป็นหวงก้างไปได้ อิเวร” ง่ะ มีด่าฉันด้วย อินี่
“เออ หล่อนได้แด*สมใจแน่คืนนี้ แต่ฉันขอล่ะ ไอ้พวกนั้นน่ะ อย่าไปยุ่งกับมันเลย” อิเจี๊ยบก็ทำท่าเชิด ๆ ใส่ โหย ไม่เชื่อกันเลนเนาะมรึง
ในที่สุดราตรีแรกแห่งความหฤหรรษ์ก็บังเกิดขึ้น (เหรอ) จะว่าไปก็ไม่น่าจะใช่สำหรับฉันนะ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ ก็มัน
“อิจืด คืนนี้อย่าลืมมานอนที่ฉันนะยะ” อิเจี้ยบกำชับฉันอีกครั้ง หลังจากที่ต้องเข้านอนแล้ว
ผู้คุมสั่งเป่านกหวีดส่งสัญญาณให้ทุกคนกลับเข้าที่นอนตัวเอง ฉันนั่งลงมองคนที่อยู่รอบๆตัวฉัน แน่ล่ะ การนอนเรียงตามลำดับห้อง ไปเรื่อย ๆ แล้วยังมีโรงเรียนอื่นมาเข้าค่ายด้วย ผู้ชายงี้หน้าตาดีเชียว แต่ฉันกลัวมากกว่า (เป็นโรคกลัวผู้ชายอย่างหนัก)
พอนอนไปได้สักพัก ฉันก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมา กรรมจริง ๆ แล้วคิดดูว่า ข้างนอกมันมืด ๆ น่ากลัวขนาดไหน ฉันกำลังจะเดินไปปลุกนังเจี๊ยบ แต่พอไปถึงที่ ก็พบว่า
“อิเชี่ยเจี๊ยบ ไปไหนของมรึงเนี่ย ดอกเอ้ย กรูยิ่งกลัว ๆ อยู่อิเวร” ฉันด่ามันออกไปเบา ๆ ก็มันน่ะสิ ดันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ดูดิฉันเลยต้องออกไปเข้าห้องน้ำคนเดียวเลย
ฉันเดินเบา ๆ ออกไปข้างนอกโรงนอน ห้องน้ำอยู่ทางด้านข้าง ๆ มีอยู่ประมาณ 10 ห้องได้ ตอนแรกฉันก็กลัว ๆ อยู่เหมือนกัน แต่ก็ต้องกลั้นใจเข้าไป เพราะมันปวดฉิ้งฉ่องมาก อิอิ พอฉันฉี่เสร็จก็กำลังจะออกไปนอกห้อง ก็ต้องปิดปากตัวเองทันที
‘เสียงใครน่ะ อ้า ๆ อือ ๆ เชี่ยแล้วมั้ยล่ะฉัน’ ฉันนึกในใจ นั่นมันเสียงคนกำลัง....ง่า กันอยู่นี่นา ตายล่ะ นี่ฉันจะได้ดูหนังสดเหรอเนี่ย คิกๆ (ขำตัวเอง)
********************************************
-
o14ต่อจ้า :teach:
ฉันค่อย ๆ ย่องเข้าไปให้ใกล้ห้องน้ำนั้นที่สุด อยากจะรู้นักว่าเป็นเสียงของใคร พอไปได้ใกล้สุดแล้ว ฉันก็ชะแว้บเข้าห้องน้ำข้าง ๆ แล้วแง้มประตูปิดเบา ๆ โชคดีที่ประตูไม่มีเสียงเอี้ยดอ้าด ดูเสียงสองคนนั้นดังกว่าซะอีก
‘เสียงใครว้า คุ้น ๆ แฮะ’ ฉันเงี่ยหูฟังแนบกำแพง (โรคจิตมากๆเลยอ้ะ) แล้วดิฉันก็ค้นพบว่า อ้ายยยยย อิดอกเจี๊ยบนี่นา จังโกะแล้วมั้ยล่ะ อินี่ แรงมาก ได้ผู้ชายตอนไหนเนี่ย
“อาส์ ๆ อื้ม ๆ โอ้ย เบาๆสิ” เสียงชียังดังเบาๆ ลอดออกมา แต่เสียงผู้ชายฉันจำไมได้หรอกว่าใคร สงสัยจริง ๆ อยากรู้นักว่าใคร
ในที่สุดฉันก็ทนไม่ได้ โชคดีนะที่ฉีไปแล้วไม่งั้นแย่แหง ๆ ฉันค่อยๆย่องออกไปนอกห้องน้ำ พอกำลังจะเดินกลับเข้าโรงนอน ฉันก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะมีมือใครบางคนมาอุกปากฉันไว้ แล้วยังมีอีกคนจับมือฉันไพล่หลังอีก แล้วมันกี่คนก็ไม่รู้ก็ลากตัวฉันเข้าข้างทางไป
“อ่วยอ้วย อ่วยอันอ้วย” ตอนนั้นฉันพยายามร้องออกมาสุดเสียง แต่โดนมือมันปิดปากไว้ โอย ตายล่ะ ทำไมฉันต้องมาโดนแบบนี้ด้วยเนี่ย
“เงียบ ๆ อย่าส่งเสียงดัง ถ้ายังไม่อยากเจ็บตัว” เสียงมันคนหนึ่งพูดขึ้นขู่ฉัน พวกมันน่าจะมีสักห้าคนได้ ลากฉันมาตรงหลังห้องน้ำ ซึ่งเป็นป่าละเมาะ โคตรน่ากลัวเลย
ตอนนั้นในใจนึกภาวนาขอให้อิเจี๊ยบได้ยินเสียงฉันทีเถอะ ฉันว่าพวกมันคงยังไม่รู้ว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำ หวังไว้หยั่งงั้นนะ ตรงนั้นมันมืด มีแสงนิดเดียวเอง ฉันมองไม่เห็นหน้าพวกมัน แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว มันน่าจะเป็นเด็กโรงเรียนอื่นมากกว่า
“เฮ้ย กรูก่อน มึงทีหลัง” ฉันตาโตสิคะ พวกมันจะข่มขืนฉันอ้ะ แง้ ทำไงดีเนี่ย ใครก็ได้ช่วยที
“เออ เร็ว ๆ หน่อยมรึง เด๋วแมร่งมีคนมาเห็นอีก” มันคุยกัน ดูแต่ละคน ท่าทางหื่นกามชะมัด
“มรึงดูต้นทางไว้ เด๋วกรูจัดการมันก่อน เห็นมันตั้งแต่ตอนฝึกแล้ว แมร่งโคตร...” สาดจริงพวกเชี่ยนี่ กักขฬะที่สุด ตายห่า ฉันนี่ ไอ้คนอุดปากมันก็ไม่ปล่อยสักที ทำไงดีเนี่ย
มันคนหนึ่ง จับฉันถอดเสื้อผ้า ว้ายยยยย ไม่นะ อย่าน้า พวกมรึง ฉันดิ้นสู้ตาย แต่ก็ต้องพ่ายแพ้แรงพวกนั้น ก็มันมีเยอะนี่นา ในที่สุดฉันก็ต้องถอนใจ นอนสิ้นหวังอยู่ตรงนั้นเอง
พวกนั้นมันทั้งไซร้ทั้งควักทั้งลวก สารพัด ฉันไม่กล้าบรรยาย อับอายตัวเอง เกลียดตัวเองด้วย ที่โดนพวกนั้นมันรังแก มีมันคนนึง บอกให้ฉัน ฉัน เอ่อ ทำรักด้วยปากอ่ะ ให้มัน ฉันก็หุบปาก หลับตาปี๋ ไม่เอาหรอก น่ากลัวจะตายไป (ไร้เดียงสายิ่งนักดิฉัน)
มันก็อารมณ์เสีย จับฉันบีบปากให้อ้าออก แต่ฉันก็ขืนสุดชีวิต มันคงทนไม่ไหวเลยตบปากฉันทีนึง โคตรเจ็บเลยอ้ะ ทำไมแมร่งจังไลแบบนี้เนี่ย พวกสัดเอ้ย ตอนนั้นน้ำตามันไหลออกมาแล้ว
แต่สวรรค์ยังคงเข้าข้างฉันอยู่ ฉันนึกว่าตัวเองตอนเสียตัวก็คราวนี้แน่ ๆ แต่เหมือนมีพระมาโปรด เพื่อนมันคนนึงเข้ามาบอกว่า มีคนเดินส่องไฟฉายมาทางนี้แล้ว ไอ้พวกสัดนั่นมันก็เลยเผ่นแน่บไปคนละทางกับที่แสงไฟฉายสาดเข้ามา
ส่วนฉันก็นั่งร้องไห้ น้ำตาไหลพรากๆ ตอนนั้นกลัวมาก ๆ เข้าใจเลยว่าเวลาคนจะโดนข่มขืน มันหวาดกลัวขนาดไหน ฉันจับเสื้อตัวเองมาใส่เหมือนเดิม กระดุมก็หลุดลุ่ย ปิดไม่หมด
“ใครน่ะ นั่งอยู่ตรงนั้น” เสียงใครคนนึงเดินเข้ามาใกล้ แล้วถามขึ้น
“จืด จืดรึปล่าว” คราวนี้เป็นเสียงอีเจี๊ยบ ฉันจำได้
“เจี๊ยบ อิเจี๊ยบ ฉันอยู่นี่” ฉันร้องไห้ไปเรียกมันไป มันก็วิ่งเข้ามา พอฉันเห็นมันก็กอดมันไว้แน่น
“อิเจี๊ยบ กุกลัว ฮือ ๆ” ฉันหลับหูหลับตาร้องไห้ไม่หยุด ส่วนอีกคนนึงก็นั่งลงข้าง เอามือมาลูบหัวฉัน ใครวะ บังอาจนัก
“ไม่เป็นไรแล้วนะแก ไม่เป็นไรแล้ว” เสียง เสียงนี่มัน ตาอาร์ทนี่นา ฉันหันไปมองหน้า แล้วก็ร้องไห้ต่อ แง ๆ ๆ อายมันอ่ะ
“ออกไปข้างนอกก่อนป่ะ แล้วค่อยเล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
อิเจี๊ยบมันพยุงฉันออกไปทางด้านหน้าห้องน้ำ แล้วก็พานั่งลงตรงม้านั่ง นายอาร์ทก็นั่งด้วย ฉันนั่งก้มหน้า น้ำตายังไหลไม่หยุด ไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อนเลย
“เลิกขี้แยซะทีจืด ไม่มีอะไรแล้ว” อาร์ทพูดว่าฉัน แกจะมาเข้าใจอะไรล่ะ
“อึก ๆ ไอ้บ้าอาร์ทว่าฉันเหรอ” ฉันหันไปด่ามันทีนึง ตอนนั้นยังไม่เลิฟๆ
“เอ้า ก็ร้องอยู่ได้นี่นา เด๋วคนอื่นก็ได้ยินกันหมดหรอก” ฉันจึงหยุดร้องไห้ ลืมไปเลย ถ้าผู้คุมออกมาตรวจแล้วเจอเข้าแย่แหง ๆ
“เออ แน่ะ เล่ามาเลยทีนี้ ว่าเกิดอะไรขึ้นยะ” นังเจี้ยบถามขึ้น จะไม่ให้ฉันพักหายใจบ้างรึไง
“ไม่รู้ ฉันมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็โดนพวกมันลากตัวไปข้างหลังนู่นแหละ ว่าแต่พวกแกมาเจอฉันได้ไงล่ะ” ฉันเล่าให้พวกมันฟังคร่าว ๆ แต่มีคนอยากรู้ลายละเอียดมากนั้น เสียใจย่ะ ไม่เล่าเด็ดขาด น่าอับอายยิ่งนัก
“เอ๋ นี่หล่อนเข้าห้องน้ำ งั้นเหรอ” อิเจี้ยบทำหน้าเหรอหรา ดอก ฉันรู้หมดแล้วย่ะ
“อืม แล้วก็ได้ยิ....” อิเจี๊ยบเอามือมาอุดปากฉันทันที ฉันหลิ่วตาให้มัน มันก็หน้าถอดสี
“ไม่ต้องพูดไป อิดอก” มันกระซิบ กลัวตาอาร์ทได้ยิน ตานั่นก็นั่งงงใหญ่
“แล้วหล่อนกับอาร์ทมาเจอฉันได้ไงล่ะ” ฉันอยากรู้มั่ง เลยถามออกไป
“ก็ ฉันมาเข้าห้องน้ำเหมือนกันนั่นแหละ” มันหยุดไปพักนึง หน้าแดงเป็นลูกตำลึง แล้วก็เล่าต่อ
“แล้วฉันก็เหมือนจะได้ยินเสียงคนร้อง อยู่ด้านหลัง ตอนแรกก็คิดว่ากำลังทำไรกันอยู่มั้ง แต่พอคิดไปคิดมา ทำไมมันถึงมีเสียงคนพูดมาเบา ๆ ว่า ดูต้นทาง ๆ อะไรเนี่ยแหละ ฉันก็รู้เลยว่า มันชักไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะ ฉันเป็นห่วงหล่อน ก็เลยรีบวิ่งไปดู พอไปถึงที่ หล่อนก็หายไป ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ฉันจะไปบอกผู้คุมก็ไม่กล้า เด๋วหาว่ากุเรื่องอีก ก็เลยกะจะบุกเข้าไปแมร่งเลย แต่ก็เจอกับอาร์ทก่อน ก็เลยชวนมาด้วยนี่แหละ” มันเล่าเสียยาวยืด จนฉันจะหลับเอาให้ได้ ซะงั้น
*****************************************
-
o4ลงทีเดียวรวด สบายอารมณ์จังเลย อิอิ o18
“แล้วนายล่ะ มาได้ไง” ฉันหันไปถามนายอาร์ทต่อ ก่อนที่ตาจะปิด
“ฉันเหรอ ฉันก็เดินตรวจเวรอยู่น่ะสิ อยู่ ๆ ก็เจอเพื่อนแก ทำหน้าจะเป็นจะตายอยู่แถวเนี้ยแหละ พอถามดูก็รู้ว่า แกอาจจะโดนลากเข้าไปในนั้น ก็เลยตามไปดูน่ะ” มันเล่าหน้าตาย
“คงสะใจล่ะสิ ที่ฉันโดนแบบนี้น่ะ” ฉันแขวะใส่มันทีนึง
“เฮ้อ ช่วยแล้วก็ยังมาด่าเราอีก ไม่น่าช่วยเล้ย” ดูมันพูดสิ มันน่านักแก
“พอ ๆ กันได้แล้ว รีบเข้านอนเถอะ เด๋วผู้คุมจะสงสัยเอา อิจืด หล่อนก็มานอนกับฉันเลยละกัน เด๋วจะโดนลากไปอีก” ค่ะ อินี่ พูดทำไมอีกล่ะ ฉันยิ่งหวาดๆอยู่
พออิเจี๊ยบพูดเสร็จก็เดินนำเข้าโรงนอนไปก่อน ส่วนฉันก็กำลังจะเดินตามไป แต่ก็โดนอาร์ทคว้ามือไว้ก่อน เอาแล้วไงล่ะ
“เด๋วก่อน อย่าเพิ่งไป” ฉันกำลังอ้าปากจะเรียกนังเจี๊ยบแต่ไม่ทันแล้วล่ะค่ะ
“มีอะไรอีกล่ะ ปล่อยมือได้แล้ว” มันก็รีบปล่อย เพราะรู้อยู่แล้วว่าอะไร
“ตัวแดงไปหมดแล้ว เจ็บรึปล่าว” มันถามมา เหมือนจะเป็นห่วงงั้นแหละ
“อืม เจ็บสิ เจ็บใจด้วย” ฉันไม่รู้จะเอาไงดี นังเจี๊ยบแทนที่จะโผล่มาดูฉันหน่อยรึก็ไม่
“เอายามาทาด้วยรึปล่าว” เหอะ ใครจะลืมเอามาล่ะ เผื่อไว้แหละฉัน
“อืม เอามา” มันก็ยืนทำหน้าเครียด ๆ ฉันก็งง มันจะเครียดทำไมล่ะ
“มีอะไรอีกมั้ย ฉันจะไปนอนแล้ว” มันก็ส่ายหน้า ฉันก็เดินกลับเข้าที่นอนของตัวเอง แล้วก็ย้ายของไปนอนตรงที่นังเจี้ยบ คืนนั้นฉันห่มผ้ามิดชิด
“ยังกลัวอยู่อีกเหรอมรึง” อิเจี๊ยบถามเบา ๆ มันยังนอนไม่หลับเหมือนกัน
“อือ เด๋วก็คงหายกลัวแหละ” ฉันก็พูดไปงั้น หลับตาทีไรก็เจอแต่ภาพพวกนั้นอ่ะ
“เออ แลวตอนเข้าห้องน้ำ หล่อนได้ยินเสียงอะไรรึปล่าว” นั่นไงล่ะ มันคงสงสัย
“อืม ได้ยิน กับใครเหรอมรึง” ฉันถามมันออกไป
“อิเวรเอ้ย กรูว่าแล้วเชียว ได้ยินเสียงใครหน้าห้องน้ำ มรึงนี่เองนะอิจืด”
“แล้วก็โชคดีที่มรึงได้ยินเสียงกรูนะ อิเจี๊ยบ” แล้วเราสองคนก็นอนหัวเราะคิก ๆๆ
“ว่าแต่ ใครวะที่มรึงได้น่ะ” มันก็บิดไปบิดมาไม่ยอมบอกอีก
“บอกเถอะน่า” คราวนี้ยอมเปิดปากและ
“ก็ไอ้ผู้ชายห้องฉันน่ะแหละ มันเล็งมานานแล้ว ก็เลยสนองไปซะหน่อย” อิอิ ไม่พ้นเด็กห้องตัวเอง
“เหรอ น่าเกลียดจัง งี้จะมองหน้ากันติดเหรอ”
“ก็ไม่ต้องมองสิยะ นอนได้แล้ว ถามมากนักนังนี่” แล้วมันก็หันไปนอน
ผ่านไปพักใหญ่ ๆ มันก็หลับไปแล้ว ส่วนฉันก็เริ่มเคลิ้ม ๆ แล้วล่ะ แต่พอกำลังจะหลับ ก็รู้สึกเหมือนกับมีแสงไฟส่องลงมาตรงหน้า ตอนแรกฉันก็ลืมตาดูแหละ แต่มันเบลอ ๆ
“อื้มมมม” ฉันครางออกไป หวังจะไล่แสงไฟนั้น แต่มันกลับไม่ยอมหายไปไหน ฉันเลยฝืนลืมตาเต็ม ๆ แล้วมองผ่านแสงไฟนั้นออกไป แล้วฉันก็ต้องตาค้างแข็ง
“อ้ะ” ฉันพูดอะไรไม่ออก ตอนนั้นคิดว่าทั่วทั้งร่างเกร็งไปหมด หวาดกลัวยิ่งกว่า ตอนพวกนั้นฉุดไปซะอีก ก็จะไม่ให้กลัวได้ไง ก็ภาพที่เห็นน่ะ มัน มันน่ากลัวมากๆเลยอ้ะ
แสงไฟลาง ๆ ทำให้เห็นภาพใบหน้าใครคนหนึ่งลอยเด่นอยู่ห่างแค่คืบเท่านั้นเอง มันมีใบหน้าซีดเผือด ไร้เลือดฝาด มองปราดเดียวก็รู้ว่า นั่น มันผีอ้ะ ฉันอยากจะกรีดร้อง :sad3: แต่ก็ทำไม่ได้ แถมจะหลับตาก็ทำไม่ได้ ขยับตัวยิ่งแล้วใหญ่ เหมือนโดนตรึงไว้กับที่
***************************************************
อีก 9 หน้า รอมาต่อคราวหน้านะจ้ะ จบแน่นอน บ้ายบาย :bye2:
-
o8 o8 o8 o8 o8 o8 o8
ตายล่ะ เหมยน่าจะอยู่ด้วยนะ ถ้าอยู่ด้วยละก็ ชะนีพวกนั้นกลายเป็นชะนีเน่าแน่ๆ กรี๊ดค่ะกรี๊ด
ไม่ได้เข้าหลายวันเพื่อนสาวดิฉัน เ่ล่นบทวิ่งสู้ฟัดกัดกะหมานะคะ โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตาอาร์ทก็แม่ง....หาเศษหาเลย เอาแต่ได้ ชิส์์ ไม่รู้รึไงว่า เค้าเป็นกุลสตรี หึ
กรี๊ด...อยากจะบอกว่า พอเปิดเทอม ยุ่งสุดๆ ไม่มีเวลามาแรดที่บอร์ดเรย แง งานเยอะชิหายส์ อาจารย์สั่งงานไรเยอะแยะก็ไ่ม่รู้ แต่ว่า เพื่อนสาวก็กะลังแต่งนิยายไม่ขาดนะคะ...มีเรื่องสั้นอีกเรื่องด้วย เสร็จแล้วจะเอามาลง
ต๊ายต้องไปแล้วค่ะ เดี๋ยวพบกันใหม่นะคะ
ปล. แอบมาต่อตอนพิเศษนะจ๊ะ กรี๊ด วิ่งสู้ฟัด อีกแร้วค่ะ นี่ๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมคนที่ลากจืดไปข่มขืนไ่ม่เป็นอาร์ท ถ้าเป็นอาร์ทละก็ จะดีมากเลยอ่ะ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
มาตามดันจ้า o13
-
:amen:ต่อกันให้จบไปข้างหนึ่ง พรุ่งนี้ไม่เข้าเวบและ จาอ่านนิยายใหม่ :laugh3:
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ หน้าของผู้ชายคนนั้นก็ยังลอยวนอยู่หน้าฉัน ไม่หายไปไหน ตามองตา โอยยยย ขนลุกไปหมดเลยฉัน แต่แปลก แววตาดูเศร้าจังเลย ไม่รู้ว่าตายนานรึยังนะ
ในที่สุดภาพคนๆนั้นก็ลอยห่างออกไป ออกไปเรื่อย ฉันลองขยับตัวเองดู มันก็เริ่มขยับได้แล้ว ในที่สุดก็กลับคืนเป็นปกติ ฉันไม่กล้านอนเลยคืนนั้นทั้งคืน นอนหวาดผวาตลอดเวลา
‘ทำไมกรูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย แมร่งเอ้ย ชีวิตกระเทย’ แอบก่นด่าอยู่ในใจ
ในที่สุดก็เช้าจนได้ เฮ้อ ขอบตาฉันลึกโหลเลยค่ะอดหลับอดนอนทั้งคืน ขนาดอิเจี๊ยบตื่นขึ้นมาเจอ ยังนึกว่าผีหลอกมันเลย อิเวร
“นี่มรึงไม่ได้นอนทั้งคืนเลยรึไงห้ะ อิจืด” มันถามฉัน ฉันก็พยักหน้าหงึก ๆ อยากจะเล่าให้มันฟัง แต่ก็กลัวว่ามันจะกลัว เพราะยังต้องค้างอีกคืนนึง
“วันนี้ฝึกหนัก มรึงจะเดินไหวมั้ยเนี่ย” ฉันก็ต้องไหวสิ ไม่ไหวได้ไง
และแล้ววันที่สอง สาวน้อยอย่างฉันก็ไม่สามารถค่ะ ฉันเป็นลมล้มทั้งยืนเลย ตอนกำลังฝึกอยู่นั่นแหละ เล่นเอาวุ่นวายกันไปหมด ก็นะ คนมันอดหลับอดนอน กินอะไรก็ไม่ได้ จะให้ทนไหวได้ไงล่ะ
พอฟื้นขึ้นมาอีกที ก็เกือบจะเย็นแล้ว ฉันนอนอยู่ในห้องพยาบาลในค่ายนั่นแหละ มีทหารดูแลห้องนั่งอยู่ด้วย พอเห็นฉันตื่นก็มาถามอาการทันที
“เป็นไงบ้างน้อง ยังรู้สึกเพลียๆอยู่มั้ย” นายทหารนั้นหยิบแก้วน้ำมาให้ฉันดื่ม
“ขอบคุณค่ะพี่” ฉันขี้เกียจแอ๊บแมน แอ๊บเพื่ออะไรคะ รู้ๆกันอยู่ จริงมะ อิอิ
“พี่เห็นน้องเนี่ย เป็นลมนานที่สุดแล้วนะ ในบรรดาคนที่มานอนที่นี่” เอ๋ นานที่สุดเหรอ
“พี่คะ กี่โมงแล้วเนี่ย” พี่เค้ามองไปที่นาฬิกาแล้วบอกว่า
“จะห้าโมงเย็นแล้ว” อ้าว งั้นก็เลิกฝึกกันแล้วน่ะสิ ตายล่ะเรา อู้นานซะด้วย
“พี่ น้องออกไปได้รึยัง ป่านนี้ครูฝึกไม่ด่าแย่แล้วเหรอ” ฉันถามพี่ทหาร
“ไม่หรอก ครูฝึกน่ะเค้าบอกให้พามาเองแหละ เรื่องฝึกมันสุดวิสัยจริงๆนี่”
“อืม งั้นเหรอ ถ้างั้นน้องขอตัวกลับไปที่โรงนอนก่อนนะพี่” พี่ทหารก็พยักหน้า
“ไปสิ เด๋วพี่พาไปส่ง” แล้วพี่เค้าก็พยุงฉันไปที่โรงนอน พอไปถึงนังเจี๊ยบก็วิ่งปรู้ดเข้ารับฉันทันที
“ขอบคุณนะคะพี่ขา ที่พาเพื่อนหนูมาส่ง” นังเจี๊ยบขยิบหรูขยิบตาให้พี่ทหารเค้า แร*จริงๆค่ะมัน
“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรก็เรียกใช้พี่ได้นะ” แล้วพี่ทหารก็เดินกลับไป
“โคตรเท่เลยว่ะ อิจืด กรูอยากกินจัง” ฉันเบ้ปากใส่มัน อินี่ แด*ไม่เลือกเลยนะมรึง
“พอ ๆ เลยมรึง กรูจะผ่านการฝึกมั้ยเนี่ย ดันมาเป็นลมไปซะก่อนมรึง” ฉันกังวลใจ ก็มันกลัวอ้ะ
“เฮ้ย ผ่านอยู่แล้วน่า ก่อนหน้านี้มรึงก้ทำได้ดี ไม่มีปัญหาหรอกเชื่อกรู ว่าแต่คืนนี้มรึงเป็นเวรยามรู้รึปล่าว” ฉันอ้าปากค้าง เวรยาม ตายห่* ล่ะ
“เฮ้ย อิเจี๊ยบ แล้วกรูจะทำไงล่ะ ถ้าพวกนั้นมันมาอีกน่ะ” อิเจี๊ยบก็กังวลไม่แพ้กัน
“เอางี้ กรูจะขอครูฝึกเป็นเวรยามคู่กับมรึงเอง” ฉันค่อยโล่งใจ ถ้ามันได้นะ
“เด๋วกรูมา แป๊บนึง” มันเดินเข้าไปในห้องของครูฝึก สักพักก็เดินยิ้มออกมา แสดงว่าได้แหง ๆ
“ว่าไงมรึง ได้มั้ย” มันก็พยักหน้า ชัวร์แล้ว
“จะเหลือเหรอยะ งานนี้มรึงไม่ต้องกลัว ถ้าพวกมันมานะ กรูจะจับทำผัวให้หมดเลย”
“จ้า ขอให้เก่งดังปากว่าเถอะ” แล้วเราสองคนก็ไปอาบน้ำกัน
เรื่องอาบน้ำ คงคิดว่าพวกเราจะไปอาบน้ำที่ห้องน้ำรวมอ่ะสิ โนเวย์ค่ะ น่าเกลียดตายชัก ฉันเลือกห้องน้ำส่วนตัวมากกว่า ถึงจะรอต่อคิวนานก็เหอะ แต่คืนนี้ มันนานจริงๆ ฉันก็เลยเลือกอาบตอนดึก ๆ ดีกว่า หารู้ไม่ว่า คิดผิดแล้ว
*****************************************
-
:serius2: :serius2: :serius2:
o9 o9 o9
คืนนั้นฉันกับอิเจี๊ยบได้เข้าเวรด้วยกัน อยู่คนละมุม แต่มองเห็นกันได้ ส่วนอีกฝั่งของโรงนอนก็มีสองคนเป็นเวรเหมือนกัน และแน่นอนฉันขอเลือกเป็นเวรยามฝั่งห้องน้ำ
“อิเจี๊ยบ เด๋วดึก ๆ มรึงเฝ้าหน้าห้องน้ำให้กรูด้วยนะ กรูจะอาบน้ำ”
“อืม ๆ อาบเร็วๆล่ะ เด๋วอิตาครูฝึกมาเห็นเข้า มรึงจะซวย” มันกำชับ
“เออ น่า แป๊บเดียวเอง” หลังจากตกลงกันเรียบร้อย ฉันก็เดินตรวจเวรยามไปมา พอล่วงเวลาสามทุ่มกว่า ๆ ก็ตัดสินใจเข้าห้องน้ำ เพราะสี่ทุ่มได้เวลาเปลี่ยนเวรกับผลัดต่อไป
“เฝ้าดีๆนะมรึง อย่าให้ใครเข้ามาได้เด็ดขาดนะ” ฉันสั่งอิเจี๊ยบให้เฝ้าไว้อย่างดีที่สุด
“เออ เร็วๆเข้า เด๋วใครมาเห็น” ฉันรีบเดินเข้าห้องอาบน้ำไปทันที
พอเข้าในห้องก็จัดแจงถอดชุดนอนออก มันเป็นชุด ร.ด. นี่แหละ ถอดยากชะมัด พอถอดออกหมดแล้ว ฉันก็ค่อยๆตักน้ำลาดตัวเองเบา ๆ อาส์ เย็นชื่นใจจัง แหมจะเย็นไปนิดนึงก็เถอะ ระหว่างที่ฉันอาบน้ำ ก็เฝ้าระแวงตลอดเวลา ว่าจะมีใครเข้ามาให้ห้องน้ำรึปล่าว แต่ก็เงียบดี
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็ใส่ชุดเดิมนั่นแหละ แล้วฉันก็ค่อย ๆ แง้มประตูออก ดูว่ามีใครมายืนอยู่ในห้องรึปล่าว อ้อ ลืมไปเลย ตอนนั้นกลัวทั้งคนทั้งผีเลยอ่ะ
“อิเจี๊ยบ” ฉันเรียกมันไปเบา ๆ แต่เงียบกริบ
“อิเจี๊ยบบบบ” ฉันลองอีกครั้ง เงียบฉี่ อ้าวอีนี่ เล่นฉันแล้วมั้ยล่ะ ฉันเลยตัดสินใจเปิดประตูออกไป พอกำลังจะเดินออกไปนอกห้องน้ำ
“เด๋วก่อน” ใครคนนึงดึงข้อมือฉันไว้ พอฉันหันกลับไปดู อ่ะ ตาอาร์ทนั่นเอง
“เฮ้ เข้ามาตอนไหนเนี่ย แล้วเพื่อนฉันล่ะ” ฉันจะดีใจหรือกลัวดีล่ะ แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ไอ้พวกนั้นล่ะนะ ค่อยยังชั่ว
“ฉันให้ไปเฝ้ายามแล้ว เด๋วจะผิดสังเกตเอาได้ แล้วทำไมมาอาบเอาตอนดึก ๆ แบบนี้ ไม่กลัวรึไง”
“กลัวสิ แต่มันก็ไม่ต้องแย่งใครอาบนี่นา” ฉันแก้ตัวไปเรื่อย
“งั้นเหรอ ออกเวรกี่ทุ่มล่ะ” ถามทำไมล่ะเนี่ย แต่มันก็ยังรอคำตอบอยู่
“สี่ทุ่มออก” มันก็ดูนาฬิกาของตัวเอง
“อืม อีกสิบนาทีเอง ป่ะ ไปรอแลกเวรได้แล้ว จะได้เข้านอน” อ้าว แล้วจะมาบอกฉันทำไมล่ะ ตานี่
มันเดินนำหน้าฉันออกไป ส่วนฉันก็เดินตามไปติด ๆ กลัวอ้ะ กลัวผีมาหลอกอีก ฉันเดินไปหาอิเจี๊ยบ ส่วนนายอาร์ทก็เดินไปเข้านอนแล้ว ฉันก็เลยเฉ่งมันซะเลย
“อิเจี๊ยบ ทำไมมรึงทำแบบนี้ฮะ” มันก็ทำหน้าเหรอหรา ไม่รู้เรื่อง
“บอกมาเลยนะ อย่ามาทำหน้าเอ๋อ อิดอก” มันก็เลยยอมเล่าให้ฉันฟัง
“ก็อาร์ทมันบอกให้ฉันไปเฝ้ายาม มันจะดูหล่อนให้เอง” มันหยุดไปพักนึง ก่อนจะพูดต่อ
“มันบอกว่าถ้าไม่ยอมไป มันจะเดินไปบอกครูฝึก กรูก็เลยต้องยอมไปเนี่ย” มันถอนหายใจ ฉันก็รู้ซึ้งแล้ว ว่าตาอาร์ทมันบ้า บ้าชัด ๆ
“ดีนะที่มันไม่ปล้ำฉันน่ะ ไม่งั้นมรึงโดนกรูตบแน่อิเจี๊ยบ อิเวร” ฉันก็เดินกระฟัดกระเฟียดหนีมันไปอีกฝั่งหนึ่ง
พอยืนสักพัก ก็มีคนมาเปลี่ยนเวรยามแทน ก็ยังไม่วายโดนแทะโลมอีก จะยุ่งอะไรกะฉันนักหนานะ ขอร้องทีเถอะ
“เธอ อย่าเพิ่งเข้านอนสิ อยากรึปล่าว” มาประมาณเนี่ย ฉันก็พยักหน้าตอบสิคะ
“จริงเหรอ งั้นเข้าเลยป่ะ” ผู้ชายคงคันสุด ๆ
“ไม่ใช่ฉัน คนนู้นตะหาก” ฉันโบ้ยไปข้างหลังมัน อีเจี๊ยบนั่นเอง ชีกำลังดอก...กับผู้ชายอีกคนอยู่
“เฮ้ย คนนั้นน่ะเหรอ ไม่เอาหรอก จะเอาเธออ้ะ” ค่ะ ฉันยังหวีดอยู่เลย พอทีเถอะ
“นี่นาย มาจากโรงเรียนไหนเนี่ย ไม่มีที่ระบายแล้วรึไงยะ” ฉันวีนซะเลยค่ะ หมั่นไส้
“น่านะ อย่าเล่นตัวหน่อยเลยน่า” มันเริ่มถึงเนื้อถึงตัว อ้ายยยย นี่ฉันต้องโดนอีกแล้วเหรอ
“ปล่อยนะ เด๋วใครมาเห็นเข้า ฉันจะซวย” ฉันก็สะบัดแขนแล้ว ก็ไม่ยอมปล่อย เชี่ยจริงๆ
“เข้ามาเลย อย่าสะดีดสะดิ้งไปหน่อยเลยน่า” มันลากฉันเข้าห้องน้ำไป ทำไมซวยแบบนี้เนี่ยฉัน ใครก็ได้ช่วยที ฉันจะเสียตัวมั้ยเนี่ย
“เฮ้ย ทำอะไรกันน่ะ ยังไม่เปลี่ยนยามกันอีกรึไง” อาส์ เสียงสวรรค์อีกแล้ว แต่ เอ้ะ เสียงคุ้น ๆ
“เอ่อ เปลี่ยนแล้วครับ ครู แต่เผอิญเราปวดฉี่น่ะครับ” มันพูดแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ โชคดีที่มันปล่อยมือฉันซะก่อน เลยรอดตัวไป
“งั้นเหรอ เปลี่ยนแล้วก็ไปเข้านอนได้แล้ว เราน่ะ” ครูฝึกเล็งมาทางฉัน ฉันก็พยักหน้าแล้วก็เดินเลี่ยงไปเข้าโรงนอน เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ แต่อย่าคิดว่าจะรอดแค่นั้นนะ
พอเข้าไปนอนที่ตัวเองแล้ว คืนนี้แอบหนีมานอนทางฝั่งยัยเจี๊ยบ ฉันมองหามันแต่ก็ไม่เจอ และแล้วเหตุการณ์เดิมก็เกิดขึ้นอีก แต่นี่มันจะเกินไปหน่อยล่ะมั้ง เกิดขึ้นในนี้เลยค่ะ ไอ้พวกหื่นกามเอ้ย โคตรเกลียดพวกมันเลยค่ะ
พวกมัน คาดว่าจะเป็นโรงเรียนเดียวกับฉัน อยู่คนละห้อง เคยเรียนด้วยกันตอน ม.ต้นมา ก็เลยมีด่ากันบ้าง พวกมันคงแค้นแอนด์หื่น เลยจับฉันขึงพืดตรงนั้นเลย อุ แม่จ้าว หน้าด้านซะไม่มีล่ะค่ะ คราวนี้มันมาเป็นสิบ อิฉันก็อยากจะกรี๊ดให้ลั่นโรงนอน แต่ก็ไม่กล้า อายอิพวกนอนอยู่มาก ก็เลยปล่อยให้พวกมันทำเชี่ยๆไป ขอบอกไม่มีอารมณ์เลย แถมเครียดมากๆด้วย (ไม่กลัวแล้ว)
“อยู่เฉยๆดิวะ แมร่งเด๋วก็ขึ้นสวรรค์แล้วมรึง” มันคนนึงพูด มันเป็นตัวเชี้ยประจำห้อง มันชอบรังแกฉันเป็นประจำ ไม่นึกไม่ฝัน มันจะจังไลขนาดนี้
พวกมันรุมไซร้ตัวฉัน ฉันรู้สึกว่าชักจะไม่ไหวแล้ว ไหนจะแพ้ ไหนจะคนเยอะ ไหนจะกลัวเค้ารู้กันทั่วอีก ในที่สุดก็ พอกันซะที ฉันใช้แรงเฮือกสุดท้าย ดันพวกมันจนหลุดออกจากตัว แล้วก็วิ่งไปนอนอีกฝั่งหนึ่ง ฉันจำได้ว่าไอ้อาร์ทมันนอนอยู่ตรงไหน ฉันพุ่งไปหามันทันที ฉันขอพึ่งบารมีแกหน่อยเถอะนะ คืนนี้ กรูไม่ไหวแล้ววววว
-
o4เง้อ จบซะที แล้วเจอกันใหม่นะจ้า :bye2:
(ถ้างงว่าทำไมไม่ไปหาวินกับต้อม บอกไว้ก่อนว่า สองคนนั้นไม่ได้เรียนร.ด.นะคะ)
“เฮ้ย มาได้ไงวะเนี่ย” ฉันเบียดแทรกกลางระหว่างไอ้เอ กับมัน ไอ้เอก็หลับไปแล้ว ก็ร้องอื้อ ๆ แล้วก็หลับต่อ ขี้เซาซะจริงนะ
“ขอนอนด้วยดิ ฉันไม่ไหวแล้ว” มันก็งงใหญ่
“อะไรไม่ไหว เฮ้ย อย่าบอกนะว่าแก....” ฉันรู้เลยว่ามันคิดบ้าอะไรอยู่ ไอ้นี่เอาอีกคนแล้ว
“บ้า คิดอะไรของแก ฉันแค่กลัวผีเท่านั้นเอง” ใครจะกล้าพูดความจริงล่ะ อายมันจะตาย
“แล้วเพื่อนแกล่ะ ไม่ได้นอนด้วยกันเรอะ” มันจะถามอะไรนักหนานะ ฉันยิ่งอยากเงียบๆอยู่ ก็ไอ้พวกหื่นกามมันกำลังเดินหาฉันให้ขวักอยู่น่ะ
“เงียบก่อนได้มั้ย ขอผ้าห่มหน่อย” ฉันแย่งผ้าห่มมันมา แล้วคุมโปงทันที ไอ้พวกนั้นมันเดินมาจะถึงแล้ว ไอ้อาร์ทคงพอจะเริ่มเดาเรื่องได้แล้ว ก็เลยแกล้งหลับ
“เฮ้ย แมร่งหายไปไหนแล้ววะ เร็วยังกับปรอท อินี่มันเล่นตัวจริง ๆ กรูจะพาขึ้นสวรรค์ซะหน่อย”
‘เชี้ย ลงนรกน่ะสิ ไอ้เชี้ย เวรกรรมอะไรของกรูเนี่ย’ ฉันบ่นในใจ พวกมันเดินเลยไปแล้ว ฉันก็โล่งอกไปที เหลือแต่อิเจี๊ยบ โชคดีนะมรึงอิเพื่อนยาก รับไว้ด้วยละกัน เหอ ๆ
“มันไปแล้ว หลับรึยัง” อาร์ทมันกระซิบมาเบา ๆ
“ใครจะหลับลงล่ะยะ น่ากลัวขนาดนี้” มันหัวเราะคิกคัก น่าตบปากจริงๆเลย
“ก็อยากทำตัวยั่วทำไมล่ะ” ฉันก็ตาโตสิคะ มาว่าฉันยั่วอ่ะ
“ยั่วอะไรของแก ฉันไปยั่วพวกมันตอนไหนยะ” ฉันก็งงดิคะ
“ก็ยั่วโมโหไงล่ะ ฉันเห็นนะ ตอนมันมาเล่นกับแก แต่แกดันไปด่าพวกมันเข้าให้น่ะ โดนดีซะบ้าง จะได้เข็ด” อั้ย ถึงว่าสิ ปกติมันไม่มายุ่งกับฉันนะ
“ถือว่าฟาดเคราะห์ไปก็แล้วกัน” ฉันชักร้อนก็เลยเอาผ้าห่มออกมาครึ่งตัว ตอนนั้นในห้องนอนมืดแล้ว มีเพียงแสงไปลอดมาจากข้างนอก แต่ก็ริบหรี่เต็มที
คืนนี้ฉันคิดว่า คงพ้นจากเคราะห์อันหนักอึ้งเสียที แต่ก็หารู้ไม่ว่า หนีเสือปะจระเข้ หนีจระเข้ปะงูเหลือม (จอมเลื้อย) เวรกรรมจริง ๆ นี่ฉันไม่ใช่อิพริ้งนะยะ
“จะทำอะไรน่ะแก” ผ่านไปได้สักประมาณเที่ยงคืน สิ่งผิดปกติก็เกิดขึ้น มือของใครก็ไม่รู้ พาดมาบนตะโพกฉัน พอฉันพูดมันก็หยุด
“......” ฉันแกล้งเงียบไป มันก็เริ่มเลื้อยอีก และฉันพอจะรู้แล้วว่าใคร ไอ้ ๆ ๆ
“หยุดนะแก ถ้ามากกว่านี้ ฉันจะร้องจริง ๆ ด้วย” คราวนี้ไม่ได้ผลค่ะ มันรั้งมาถึงหน้าอกฉันแล้ว จากนั้นก็กอดตัวจนแน่นเลย เฮ้อ สัมผัสแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ ก็เคยโดนมาแล้วครั้งนึงนี่
“หนาวอ่ะ ขอกอดหน่อยนะ” ฮึ มาฟอร์มเดิมทุกที ตาบ้า
“กอดเฉย ๆน่ะได้ แต่ทำไมไอ้นั่นของแกมัน....ล่ะ” คราวนี้ฉันชักฉุน ก็ไอ้...แข็ง ๆ ของมันมาดุนๆอยู่ด้านหลังฉันน่ะ อี๊ หยะแหยง
“เอาน่า ไม่มีอะไรหรอก คิดมากไป นอนเถอะ” เหอ ๆ ดูมันทำ
“จูบได้ปล่าวอ่ะ” มันพูดบ้าอะไรอีกล่ะเนี่ย พอทีเถอะ เมื่อไหร่จะเช้าวะเนี่ย
“ไอ้บ้า ไม่มีทางหรอก ฝันไปเถอะ” ไม่รู้มันจะทำหน้ายังไง แต่มันเงียบไปพักนึง แล้วฉันก็ต้องตกใจอีกรอบ มันพลิกตัวฉันให้หันไปหามัน แล้ว ๆ มันก็
“อ้ะ อุ้บ” ปากฉันยังไม่ทันได้พูดออกไปด้วยซ้ำ มันก็โดนปากตานั่นปิดไปซะก่อน มันเร่าร้อนรุนแรง วาบหวิวอย่างเหลือเชื่อ โอ้ว แม่เจ้า โดนเข้าแล้วงัยฉัน
“อื้ม ๆ อ่ะ อือ ๆ” ฉันครางออกมาเบาๆ ทำไมเก่งแบบนี้นะ ไปทำกับใครมาก่อนรึปล่าวเนี่ย
มันเอาขามันมาก่ายบนขาฉัน พันกันมั่ว แถมยังพยายามเอามือไปจับน้องชายมัน โอ้ย จะบ้าตาย ไม่ได้นะ ฉันม่ายทำ อย่ามาบังคับฉันสิ
“นะ จืดนะ ช่วยเราหน่อย” ฉันก็ไม่เอา ๆ ท่าเดียว
“ไม่ได้นะอาร์ท เด๋วใครมาเห็นเข้า เราจะแย่” ฉันก็ปรามสุดชีวิต ทั้งที่ใจจริงน่ะ อยากสุด ๆ
“อือ ๆ เสียดายจัง” มันบ่นพึมพำ ฉันล่ะกลัวคนได้ยินชิบเป๋ง
“นอนเถอะ แล้วอย่าก่ายฉันแบบนี้ล่ะ คนอื่นตื่นมาเห็นจะยุ่ง” มันก็นอนหงุดหงิดของมันต่อไป ฉันก็เสียวไส้ต่อไป อึ๋ย
ทำไม๊ทำไม ฉันอยากจะรู้จริง ๆ พวกผู้ชายทำไมถึงชอบหื่นกามเวลาเข้าค่ายกันจริงๆ สังเกตตั้งแต่ตอนเข้าค่ายลูกเสือตอนม.ต้น ม.1 ก็โดน ม.2 ก็ยังโดน ม.3 จะเหลือเหรอ (ไม่ได้โดนเอานะคะ อย่าเข้าใจผิด หมายถึงเจอพวกหื่นกาม)
ในที่สุดก็เช้าแล้ว เย้ จะได้กลับบ้านแล้ว หลังจากผ่านมรสุมอันแสนยาวนาน (แค่ 2 คืนเอง) มาแล้ว ฉันก็เดินไปหาอิเจี๊ยบตรงที่มันนอนอยู่ พอไปถึงฉันก็ต้องปิดปากตัวเอง ก็สภาพที่ฉันเห็นน่ะ มันไม่ต่างกับซากอะไรสักอย่าง แหม พูดแรงเกินไปปล่าวเนี่ย
“อิเจี๊ยบ มรึงไปวิ่งมาราธอนที่ไหนมายะ อิดอก” ชีนั่งอิดโรย ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง เสื้อผ้ารุ่งริ่ง และที่สำคัญ ตามคอตามตัว มีรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ เต็มเลย อิอิ
“อิเชี่ย ก็มรึงน่ะแหละ หายหัวไปไหนมา อิสาด พอกรูมาถึง แมร่งไอ้พวกเชี่ยนั่นมาจากไหนก็ไม่รู้ มาล็อคคอกรู แล้วลากเข้าห้องน้ำ กว่าจะเสร็จ กรูเกือบตาย” อุ ฉันปิดปากกลั้นหัวเราะต่อไป สงสารชีก็สงสารอยู่หรอก แต่ดูชีคงอิ่มเอมมากกว่า
“ไงล่ะมรึง มาเที่ยวนี้ เกินคุ้มเลยสิยะ” มันก็มองฉันเชิด ๆ สวยใสซะไม่มี
“แหงล่ะ กรูมันตู้สาธารณะ ใครจะเข้าออกก็ได้ตลอดเวลา” ค่ะ สวยจริง ๆ อิดอก
“เอาเถอะวะ วันนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว กรูล่ะรอมานานแล้ว แมร่งไม่ไหว”
“ไม่ไหวอะไรของมรึง กรูเห้นไปนอนกกกับผู้ชายมาเนี่ยนะ” อ้าย อินี่ เห็นด้วยเหรอยะ
“อิดอก มั่วแล้ว กกเกิกที่ไหน ไม่มีย่ะ” ฉันเถียงสุดฤทธิ์
“อย่ามาตอแหล กรูเห็นนะ นึกว่ากรูไม่รู้รึไง นั่นไงล่ะ เดินมาแล้วน่ะ” ฉันก็มองไปทางที่มันบุ้ยปากไป ไอ้อาร์ทน่ะเอง เดินมากับเพื่อนมัน
“อิดอก อย่าพูดมากไปนะมรึง กรูอาย” ฉันหน้าแดงมาก ๆ อายสุด ๆ
“สาว ๆ เมื่อคืนนอนหลับสบายดีรึปล่าว” นายเอทักทาย ส่วนนายอาร์ทยืนมองเลยไปทีไหนก็ไม่รู้ ส่วนนายกอล์ฟเอาแต่จ้องฉัน
“มองอะไรอ้ะ กอล์ฟ” ฉันชักทนไม่ไหวแล้วสิ
“เมื่อคืนจืดนอนที่ไหนอ่ะ” ง่ะ ฉันสะดุ้งเลยค่ะ ตาอาร์ทก็ไม่แพ้กัน
“ก็นอนกับเจี๊ยบไง ใช่มั้ยเจี๊ยบ” ฉันหันไปหยิกแขนมันทีนึง มันก็เออออห่อหมก
“ใช่ ๆ นอนหลับปุ๋ยเลย โดนปล้ำก็คงไม่รู้ตัวหรอก อิอิ” อินี่ พูดเกินไปแล้วย่ะ
“อ้อเหรอ สงสัยเมื่อคืนจะหูแว่วไป เหมือนได้ยินเสียงจืดอยู่ข้าง ๆ” อ้ายยยย สงสัยเกินไปแล้วนะ
“หูฝาดมั้ง เสียงลมน่ะสิ เนอะ” มันก็อืม ๆ แล้วก็พากันเดินไปที่ฝึกด่าสุดท้ายของวันนี้
และก่อนจะลาจากกัน ก็ขอทิ้งท้ายด้วยด่าสุดมันส์ นั่นก็คือ กระโดดสูงนั่นเอง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ยังไม่ได้กระโดดเลยย่ะ มั่วจริง ๆ
มีผู้ชายหลายคนที่กลัวสุดชีวิต รวมฉันด้วยแหละ ก็มันสูงอ่ะ น่ากลัวจะตายไป ตอนเรียกคนก่อนหน้านี้ ฉันก็จะได้ดู พวกนั้นห้อยโหนโยนตัวลงมากันก่อน ตลกมากเลย บางคนแหกปากร้องดังโคตร ๆ บางคนก็ตีปีกเหมือนนก บางคนอ้วนๆ เวลาหมุนตัว เหมือนบอลลูนเลย
มัวแต่ตลกคนอื่น พอมาถึงคิวตัวเอง ฉันก็ต้องขึ้นไปบนหอคอย ขาฉันสั่นดิก ๆเลยค่ะ พอขึ้นไปถึงก็แกล้งทำสำออย ว่าจะเป็นลมแล้ว แต่ขอโทษ ไม่ได้ผลหรอกจ้า ในที่สุดคนคุมข้างบนก็ใส่อุปกรณ์ให้ครบแล้ว ฉันก็ยืนสั่นพั่บ ๆ เป็นลูกนกตกน้ำ พอมองออกไปข้างนอก ก็ถึงกับตาเหลือกลานด้วยความหวาดกลัว แง้ มันสูงอ้ะ ถ้าตกลงไปก็...แหกพอดีสิ
“เอ้า ลงไปได้แล้ว จะกระโดดเองหรือว่าให้ถีบฮะ” แง้ จาถีบเค้าเหรอ ม่ายเอานะ เด๋วเปื้อนอ้ะ
“ครูขา หนูเป็นโรคกลัวความสูงค่ะ” ฉันพยายามอ้อนวอนสุดฤทธิ์
“อย่าลีลา กระโดดเดี๋ยวนี่ 1 2 ...” ก่อนที่ฉันจะโดนถีบ ก็หลับตาปี๋ ท่องนะโม นะโม แล้วก็
“อ้ายยยยยยยยยยยยยย” เสียงฉันว่าดังแล้ว เสียงอิพวกผู้ชายโห่ ยังดังกว่าอีก อิพวกเชี่ย โห่ทำไมยะ
เวลาที่ฉันลอยอยู่บนนั้น มันเหมือนกับใจเราจะขาดเสียให้ได้ มันวาบหวิว สยิวทรวง กลวงโบ๋ เหอ ๆ กรูจะตายมั้ยเนี่ย ตอนนั้นฉันคิดยังงั้น พอลืมตาก็ใกล้จะถึงฝั่งโน้นแล้ว เง้อ จะว่าไป มันก็มันส์ดีแฮะ เหมือนกับเล่นรถไฟเหาะ แล้วก็ไวกิ้งนั่นแหละ มันส์จนเสียว อิอิ
หลังจากผ่านการฝึกมาอย่างหนักหน่วงแล้ว ก็ได้กลับบ้านเสียที เฮ้อ ช่างเป็นการเข้าค่ายที่สุดแสนจะซวยสำหรับฉันจริง ๆ แล้วปีหน้าล่ะ คงไม่มีอะไรแบบนี้อีกแล้วล่ะมั้ง
******************End*******************
-
:-[ :-[ :-[จบตอนใช่ป่าวไม่ใช่จบเรื่องน่ะอ่านแล้วเสียว o3 o3
-
โอววว ช่างเป็นการเข้าค่ายที่มาราธอนซะนี่กระไร
อ่านๆ ดูน่ากลัวเนอะ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะหื่นกันได้ขนาดนี้
ขนาดตาอาร์ทก็ไม่เว้น (ดีใจด้วยเพื่อนสาว ที่จริงน่าจะลองดูนะว่าอาร์ทมันจะแน่ซักแค่ไหน 55)
ดีนะที่จืดรอดมาได้ (เอ๊ะ หรือใจจริงแอบเสียใจ o3)
มันส์ๆๆ จ้า รออ่านต่อ ชอบตอนนี้มั่กๆ ยาวได้ใจด้วย บวกหนึ่งจ้า o13
-
o2 o2 o2 o2 o2
ยังตามอ่านไม่ถึงครึ่งเลยอ่ะ
ขอพักสักแป๊บ
เดี๋ยวตามอ่านใหม่
แบบว่าตาลายมากมาย
o2 o2 o2 o2 o2
-
การผจญภัยของสาวน้อยอิๆๆ o13
-
เข้ามาติดตามผลงานน้องจืด พี่อ่านแล้วขำมากๆนึกถึงสมัยตัวเองเรียนมัธยม
แล้วต้องเข้าค่าย ร.ด. สมัยพี่ปี1ไปตั้ง 5 วัน มาปีหลังๆเศรษฐกิจไม่ดีหรือไงเนี่ย
จำนวนวันเลยลดๆลง ไปเข้าค่าย ร.ด. นี้ปกติผีค้างคาวจะออกล่าไอติมกัน แต่ของน้องจืดนี้
มาให้กินถึงที่เลยนะเนี่ย (แซวเล่นน่ะ อิอิ)
แล้วแก้งค์น้องนีนั้นน่ากลัวจัง พี่เองก็เรียนชายล้วน เลยไม่ค่อยคุ้นกับพวกน้องนีแบบนี้เท่าไหร่
พอมาเรียนมหาลัยยังดชคดีที่เจอแต่ น้องนีแบบดีๆซอฟๆ เอาเป็นว่ายังไงก็อย่าไปยอมมันมากล่ะ
เดี่ยวมันจะได้ใจเหลิงซะ แบบนังพวกเนี่ย ต้องเจอเรากำราบสักยกสองยก จะได้เข็ดหลาบเนอะ
-
รอลุ้นต่อจ้า :o9:
เอาใจช่วยน้องจือนะ :bye2:
-
o2 o2 o2 o2 o2 o2
ตามทันแล้ววววววว
แทบตาย
ตาลายมากมาย
จากการที่อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้นจนถึงตอนล่าสุด
บอกได้เลยว่าการเขียนพัฒนามากจริงๆ
ตอนหลังๆ นี่อ่านได้ลื่นดี
เอาไป+1 เลยนะจ๊ะ
:o8: :o8: :o8:
ปล. ขอตัวไปงีบสักเดี๋ยว ตาลายอย่างแรง
o2 o2 o2
-
:teach:มีข่าวร้ายมาบอก วันนี้กะว่าจะไม่มาเสียแล้วสิ
ส้มจืด มีเรื่องใหม่ที่แต่งไว้ก่อนเรื่องนี้นานแล้ว แต่ดันลืมไป o3
เลยเอามาลงให้ติชมกัน อย่าลืมตามไปอ่านด้วยนะ
o8ส่วนเรื่องนี้ ขอพักแป็บนึง แต่เอามาอัพต่อแน่นอน
o13เจอกันใหม่นะ
-
เหอๆประสบการณ์เข้าค่าย รด.ของจืดมันส์มากๆๆๆๆๆๆๆ
-
:sad3: :impress2:มาเร็วๆน้า
-
เคยไปโดดของจริงมาเหมือนกันค่ะ แต่มันจะเสียวตอนแรกทีเดียวอะ
แต่ตอนนั้นยังเนตนารีอยู่เลยค่ะ อ่านแล้วเสียดายที่ไม่ได้เรียน ร.ด. :impress:
-
จืดจ๊ะ...
ถ้าจะลงก็ลงมันคู่กันเลย
จะมากั๊กไว้ทามมายจ๊า...... ลงทั้งสองเรื่องพร้อมกันไปเลยเพื่อนสาว....
-
:impress:สวยเลือกได้ไงคะ ต๊อบ อิอิ o3 เอามาอัพต่อแล้วจ้า ว่าแต่ถึงตอนไหนแล้วง่า :confuse:
ตอนที่ 55
เรื่องราวของฉันที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ฉันปิดมันเป็นความลับแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของฉัน แน่นอน ฉันไม่อยากให้พวกมันไปมีเรื่องมีราวกับพวกนั้น ก็ฉันมันพวกแม่พระล่ะมั้ง หึหึ
วันรุ่งขึ้นฉันตื่นนอนก่อนอาร์ท ตานี่ช่างนอนขี้เซาจริงๆ ทีอยู่บ้านล่ะตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่ขันเลย แต่จะไปว่ามันก็ไม่ถูก แข่งบาสมาทั้งวัน คงเหนื่อยแย่
“อาร์ท ตื่นได้แล้ว” ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปเขย่าตัวมันเบา ๆ แปลกแฮะ ทำไมยังไม่ตื่นอีกล่ะ
“อาร์ท” ฉันลองเรียกดูอีกครั้ง
“.....” ไม่มีสัญญาณตอบรับ.....กรรม
“เฮ้ เป็นอะไรรึปล่าวเนี่ย” ฉันเลยลองเอามือไปแตะหน้าผากของมัน
“เฮ้ย ทำไมตัวร้อนจังล่ะ โอว ม่ายนะแก” ฉันลองเอามือไปแตะตรงซอกคอ ร้อนเช่นกัน สงสัยจะหนีไม่พ้นเป็นไข้แน่ ๆ
“อะไรเนี่ย ฉันหายแล้วแกเป็นต่อเลยรึไงยะ”
ฉันเดินงุด ๆ ออกไปจากห้อง ตอนนี้ก็เป็นเวลา 8 โมงเช้าแล้ว พ่อแม่ออกไปทำงานแล้ว ส่วนน้องสองคนก็นั่งดูทีวีกันอยู่ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรสักอย่าง
ฉันตรงไปหยิบผ้าขนหนูซับน้ำหมาด ๆ แล้วก็หายาแก้ปวดลดไข้ จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้อง ตอนนี้ตาอาร์ทเริ่มขยับตัวแล้ว
“จืด ทำไมเราหนาวจังเลย” มันขยับผ้าห่มมาคลุมตัวมันอีกชั้น น่าสงสารจัง หนูอาร์ท
“ก็เป็นไข้นี่นา สงสัยจะติดไปจากฉันล่ะมั้ง อิอิ” ยังมีอารมณ์ยั่วอีกฉัน
“แหง ๆ เลย จืดมานี่หน่อยดิ”
“เรียกทำไม จะเช็ดหน้า เช็ดตัวให้อยู่แล้ว” ฉันนั่งลงแล้วก็เอาผ้าเช็ดตัวให้มัน
“นี่ยาแก้ไข้ กินซะนะ จะได้หาย” ฉันยื่นยาพร้อมแก้วน้ำให้ มันก็รับไปกินเรียบร้อย
“ขอบใจนะ วันนี้เลยอดไปวัดเลย” มันทำหน้าเศร้า ๆ โถ อาร์ท วันหลังก็มีจ้ะ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า แล้วอย่างงี้จะกลับบ้านไหวมั้ยอ่ะ”
“ไม่แน่ใจอ้ะ ถ้าหายทันก็คงจะกลับเย็น ๆ ล่ะมั้ง” ฉันก็ขอให้เป็นยังงั้นแหละนะ
“จืด เราหนาวอ่ะ” เหอ ๆ แล้วมาบอกฉันทำไมล่ะคะ
“เด๋วไปหาผ้าห่มมาเพิ่มให้นะ รอแป๊บ” ฉันกำลังจะลุกขึ้น มันก็คว้าแขนฉันไว้
“ไม่เอาผ้าห่มอ่ะ” ค่ะ ฉันรู้เลยว่ามันต้องการอะไร สายตาแบบนี้ ทุกทีเลยนะ
นายอาร์ทดึงตัวฉันให้ล้มลงบนเตียง แล้วมันก็ตวัดแขนโอบรอบตัวของฉันทันที ไวมากๆ ฉันหนีไม่ทันเลยอ้ะ ฉันเลยดิ้นขาดใจ ทำไมคนเป็นไข้ แรงเยอะแบบนี้เนี่ย
“แกไม่เอาน่า เด๋วใครมาเห็นเข้า ปล่อยเหอะนะ”
“ไม่ปล่อยหรอก ผ้าห่มหรือจะสู้ตัวคน อุ่นกว่าแยะ” น่าน ดูมันพูด
“แล้วไม่กลัวฉันจะไข้กลับเหรอไงยะ” ฉันแหวกลับเลยค่ะ
“กลัวทำไมอ่ะ จืดเป็นแล้วนี่ โทษฐานที่ทำเราเป็น ต้องชดใช้” แล้วมันซุกไซร้ดิฉัน เง้อ จะบ้าตาย
“อย่าน่าอาร์ท เล่นอะไรบ้า ๆ เนี่ย ฉันเพื่อนแกนะ ไอ้นี่”
“เพื่อนก็ทำได้ ไม่เห็นแปลก” เจริญจริง ๆ ค่ะ เพื่อนก็ไม่เว้น
สรุปว่าฉันต้องเป็นผ้าห่มให้มันจนกระทั่งมันหลับไปอีกรอบนั่นแหละค่ะ ตั้งแต่เริ่มรู้จักกันมา ฉันก็เพิ่งจะรู้ว่ามันเป็นพวกชอบลวนลาม อิตาบ้า ลามก กรี๊ดดดดดดดดดด
พอมันหลับแล้ว ฉันก็เลยลุกขึ้นไปอาบน้ำ ใบหน้าอันสวยงามของฉัน (สวยเหรอ) ก็เริ่มยุบแล้ว ปากที่บวมเฉ่งก็ยุบแล้วด้วย เหอ ๆ ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย ฉันเอายามาทาหน้าบ่อย ๆ อยากให้หายเร็ว ๆ อายค่ะอาย
หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว ก็ลงมือทำข้าวต้มให้ตาอาร์ทที่กำลังเข้าฌาณอยู่ (หลับค่ะ) ส่วนกับข้าวต้ม ก็ไข่เค็ม กับ ผัดผักบุ้งไฟแดง ของแรงไปรึปล่าวเนี่ย อิอิ
พอทำเสร็จแล้ว ก็ชะแว้บเข้าห้องตัวเอง ไปดูอาการของหนูอาร์ท ว่าเป็นยังไงบ้าง นี่ก็เวลาใกล้จะเที่ยงแล้ว ฉันตัดสินใจปลุกมันให้ตื่นดีกว่า เด๋วจะเป็นโรคกระเพาะไปด้วยอีก
“อาร์ท อาร์ทตื่นเถอะ” ฉันก็เขย่าแขนมันเหมือนเดิม
“อืมมม เช้าแล้วเหรอจืด” กรรม เป็นเอามากแฮะ ตานี่
“บ้าเหรอ เที่ยงแล้วย่ะ ละเมอรึไง” มันก็หัวเราะเบา ๆ
“อ้าว เที่ยงแล้วเหรอเนี่ย อึ๊บ” มันค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเตียง
“ดีขึ้นรึยัง เดี๋ยวไปกินข้าวต้มนะ เที่ยงแล้ว” มันก็พยักหน้า
“อืม ค่อยยังชั่วแล้ว แต่ยังมึนอยู่เลยอ้ะ” ก็เป็นอย่างงี้แหละน่า
“ป่ะ ไปล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วมากินข้าวกัน” มันก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ทำธุระเสร็จแล้วก็ออกมาที่ห้องครัว ฉันก็นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“แต่น แต้น ข้าวต้มกุ้ย ฝีมือฉันเอง ลองชิมแล้วจะติดใจ” โฆษณาตัวเองเลยค่ะ อิอิ
“ไหนอ่ะ อะไรเนี่ย กินได้แน่เหรอ” ดูมันพูด น่าตบปากจริง ๆ
“กินได้สิยะ ไม่ตายหรอกน่า แต่แกจะตายก็เพราะปากแกนั่นแหละ” มันก็ยิ้มแหย ๆ แล้วก็นั่งลง
“กินล่ะครับ ขอบคุณนะครับ” พูดบ้าอะไรของแกยะ
“มากมายอีกแล้ว กินเข้าไปเยอะ ๆ จะได้หายไว ๆ แล้วนี่ยา กินต่อด้วยล่ะ”
“คร้าบบบ กินแล้วครับคุณแม่จืด” ป้าดดดด ล้อฉันอีก ไอ้บ้าอาร์ท
บ้า ใครแม่แกยะ” ฉันขี้เกียจนั่งฟังมันล้อ ก็เลยเดินออกไปนอกบ้าน
“อ้าว จืด ไม่กินด้วยกันเหรอ”
“ไม่ล่ะ กินแล้ว ตอนแกหลับนั่นแหละ เด๋วฉันมานะ ไปซื้อนมที่ร้านค้าแป๊บนึง
ฉันเดินไปร้านค้าแถวๆบ้าน แล้วเลือกซื้อนมกล่องแล้วก็ของขบเคี้ยวเล่นมากินแก้เซ็ง นมน่ะเอาไปให้ตาอาร์ท ส่วนขนมฉันกินเองค่ะ (จะบอกว่าสวีทจังล่ะสิ)
ขากลับบ้าน ก็เจอผู้ชายคนนึงขี่รถสวนมา ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะผู้ชายใส่หมวกกันน็อคมาด้วย พอจะเดินเข้าไปในบ้าน ก็มีคนมาเรียกฉันซะก่อน
“เด๋ว ๆ ใช่จืดรึปล่าวนะ” เสียงผู้ชายคุ้น ๆ ใครที่ไหนนะ
“เอ๋ คุณเป็นใครน่ะ รู้จักฉันได้ไง” ฉันถามออกไป แล้วคนนั้นก็ถอดหมวกออก เวรกรรม
“อ้าว นายน่ะเอง มาได้ไงเนี่ย”
“ก็มาหาเพื่อนแถวนี้ แล้วพอดีขี่รถผ่านเจอเธอน่ะ บ้านอยู่ที่นี่เหรอ” ตายล่ะ อย่าคิดเป็นอันขาดเชียว
“เอ่อ ใช่ บ้านเนี่ยแหละ เอ้อ นายไม่กลับบ้านเหรอ” นายนนท์ก็ทำหน้างง ๆ
“กลับสิ แต่ขอเข้าไปในบ้านก่อนได้ป่ะ หิวน้ำอ่ะ” เหอ ๆ จะดีเหรอ
“ง่า เอ่อ เอาไงดี เฮ้อ เข้ามาก่อนสิ” กลุ้มใจจัง อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะค่ะ งานนี้
***********************************
-
อิอิ รถไฟชนกันเหรอคับ น้องจืด อิอิ
-
เหอ..ขบวนรถไฟ..จะชนกัน...อย่างแรง..
คนสวยก็งี้แหละ..หุหุ
-
ตานนท์ มาเจอกะตาอาร์ท :o
มีคนงอนกันบ้างล่ะจืด
-
:impress2: :impress2: :impress2:สวยเลือกด้าย :impress2: :impress2: :impress2:
แถมน้ำใจยังประเสริฐเลิศแม่พระมาเกิดอีก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:like6:เสน่ห์แรงจังเลยนะจ๊ะน้องส้มจืด :laugh3:
-
มันต้องอย่างนี้สิ ต้องให้ได้อย่างนี้ มันต้องอย่างนี้สิ
เสน่ห์แรงจริงๆ คุณน้องอิชั้น o17
-
:laugh3:คิดอะไรกันเลยเถิดคะ ยังค่ะ ยังไม่ถึงเวลานั้นหรอกน้ะจ้ะ o3
ตอนที่ 56
“จืดหน้าเป็นอะไรน่ะ เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” นึกไว้แล้วล่ะ ว่าต้องถาม
“ก็ หกล้มนะ ตกบันได” ฉันเห็นมันทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ ตามใจมันสิ
“แน่ใจ เหมือโดนตบมามากกว่ามั้ง” น่าน รู้ดีจริง ๆ เลยนะยะตานนท์
“แหม บอกว่าตกบันไดก็ต้องตกบันไดสิ เข้าใจมั้ยจ้ะ” มันก็ทำหน้ายิ้ม รู้แล้วล่ะสิ
“ด้าย ๆ บ้านน่าอยู่นิ อยู่กับใครบ้างล่ะ” มันเดินนวยนาดเข้าบ้านฉันไป บ้านฉันนะยะ เบา ๆ หน่อย
“เฮ้ย รอข้างนอกเลย ไม่ต้องเข้าในบ้านเลยนะ” แหงล่ะ เด๋วเจอะกับตาอาร์ทมีหวัง เป็นเรื่อง
“ทำไมอ่ะ ดูหน่อยไม่ได้เหรอไง น่านะ”
“ไม่ด้าย ห้ามเด็ดขาด นั่งรอตรงนี้นะ ไม่งั้นอดกินน้ำแน่” ฉันขู่มัน ก็ได้ผลอยู่แฮะ
“มาเร็ว ๆ นะ คอแห้งแล้วเนี่ย” มันชี้ตรงคอมัน ฉันรู้แล้วย่ะ
ฉันรับเดินเข้าไปในครัวทันที ตาอาร์ทยังนั่งกินข้าวอยู่ พอไปถึงก็วางนมกล่องให้มัน
“เอ้า นม ดื่มด้วยนะ แล้วนอนพักต่อล่ะ ยังเหนื่อย ๆ อยู่อีกมั้ย”
“ก็นิดหน่อย แต่เราไม่อยากนอนแล้วอ่ะ อิ่มแล้วเดี๋ยวขอไปเดินนอกบ้านหน่อยนะ”
“อ้ะ ไม่ได้นะ ต้องนอนมาก ๆ สิ เชื่อเรานะอาร์ท นะ นะ” ฉันก็แหลสู้ตาย เรื่องอะไรล่ะ เด๋วเค้ารู้กันหมด ว่าแกมานอนค้างบ้านฉันน่ะ
“ก็ได้ เอาแต่ใจตัวเองจังนะ ขอเดินหน่อยก็ไม่ได้” มันก็กินต่อไป ฉันก็แกล้งทำเป็นหยิบน้ำในตู้เย็นเทให้มันดื่ม แต่จริง ๆ จะเอาไปให้ตานนท์ด้วย สงสัย มันบ่นละ
“เอ่อ เด๋วมานะ เสร็จแล้วเข้าห้องฉันเลยนะ เด๋วตามไป”
“จะไปไหนอีกล่ะ ไม่อยู่เป็นเพื่อนเราเลยนะ” น่าน ทำเป็นงอนนะคะ น่ารักตายล่ะ
“เด๋วมานะคะ พอใจยังคะ” มันก็ต้องยอมอยู่แล้วล่ะ เพราะฉันทำหน้าโหดนี่นา
ฉันเดินออกมาที่หน้าบ้าน เห็นตานั่นก็เพียรมองเข้ามาในบ้านจัง จะยกเค้าบ้านฉันรึไง น่าสงสัยนะเนี่ย
“มองหาไรน่ะ จะปล้นบ้านฉันเร้อ” มันก็หันมายิ้มแหย ๆ น่าหมั่นไส้
“บ้าเหรอ ก็แค่เห็นหายไปนาน นึกว่าจะทิ้งแขกอย่างเราซะแล้ว” ก็น่าอยู่หรอกนะนายน่ะ มาไม่รู้ เวล่ำเวลา เล่นเอาฉันเหงื่อแตกพลั่ก ๆ
“เอ้า น้ำบริสุทธิ์ ผุดผ่องค่ะ” ฉันวางแก้วให้มัน
“ขอบคุณครับ” เง้อ ฉันไม่ชอบเลยอ่ะ ครับ ๆ เนี่ย มันแสลงใจ
“เอ่อ ดื่มเสร็จแล้ว จะกลับเลยใช่ป่ะ” มันมองหน้าฉันทีนึง แล้วก็ดื่มน้ำต่อ
“ไม่รู้สิ ยังไม่มีที่ไปเลย ขอนั่งเล่นที่นี่ก่อนได้ป่ะ” เหอ ๆ ไม่ดีมั้งคะ
“ง่า ฉันคิดว่า กลับบ้านตัวเองน่ะดีแล้วนะ นนท์นะ”
“เอ่อนี่ อยากดูห้องจืดอ้ะ พาไปหน่อยสิ” กรี๊ดดดดด มันลุกพรวดแล้วเดินเข้าไปในบ้านฉันไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยค่ะ ทำไมหน้าด้านแบบนี้ล่ะ
“เฮ้ย อย่าเข้าไปนะแก อย่า” ไม่ทันมันแล้วค่ะ มันเดินเข้าไปในบ้านซึ่งต้องผ่านห้องครัวบ้านฉันอยู่แล้ว ฉันเห็นตานนท์ยืนนิ่งอยู่กับที่ แหงล่ะ เจออะไรเข้าแล้วล่ะสิ
“เอ่อ หยุดทำไมอ้ะ” ฉันอ้อมแอ้มถามออกไป แต่ใจน่ะเต้นโครมคราม
“เราหิวข้าวอ้ะ” มันหันมาตอบฉัน เวรกรรม จะเป็นลม
“อ้าว แล้วยังไม่ได้กินมาอีกเหรอเนี่ย”
“ยังเลยอ้ะ พอดีกะจะกลับไปกินที่บ้านอ้ะ ทำให้กินหน่อยดิ” เอ้า มาขออะไรฉันล่ะ
“แกก็กลับไปกินที่บ้านสิ มาขอฉันทำไมยะ” ฉันชักจะยัวะ กับตาบ้านี่และ
“นะ จืด นะ โอ้ย เจ็บท้องแล้วอ่ะ เนี่ย ๆ” มันชี้ไปที่ท้องของตัวเอง ปัญญานิ่มจัง ใครจะเชื่อยะ
“ก็ได้ ๆ เอาไข่เจียวนะ ไม่รู้จะทำไรให้กิน” มันก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หิวจริง ๆ ล่ะมั้ง
ฉันเดินเข้าครัวไปแล้วหยิบไข่มาฟองนึงตีให้เข้ากัน แล้วปรุงรสให้กลมกล่อม (ทำเป็นนะคะ แค่นี้เอง) แล้วก็ทอดให้หอมฟุ้ง หุหุ น่ากินจัง
“หอมจังเลยจืด เสร็จยาง” มันก็เร่งยิก ๆ ฉันก็กลัวจิง ๆ ว่าตาอาร์ทจะได้กลิ่น
“เสร็จแล้ว เอา กินให้เร็วๆด้วยล่ะ แล้วรีบกลับบ้านซะ เด๋วพ่อแม่จะเป็นห่วง”
“พ่อแม่เราเสียแล้ว นนท์อยู่กับยายแค่สองคนเท่านั้นแหละ” มันพูดแล้วกินข้าวต่อ โดยไม่ได้คิดอะไรมากเท่าคนฟัง
“เอ่อ ขอโทษที่พูดเมื่อกี้”
“ไม่เป็นไรหรอก ไข่อร่อยมากเลย มีสูตรยังไงบ้างเนี่ย” มันชมฉันเหรอเนี่ย หุหุ
“ไม่บอกหรอก หาเอาเองสิ” ฉันนั่งคุยกับมันไปสักพัก ก็นึกขึ้นมาได้ ตาอาร์ทล่ะ
“กินไปก่อนนะ เด๋วไปห้องฉันก่อน” มันก็พยักหน้า
ฉันเดินไปที่ห้องของตัวเอง ก็พบกับนายอาร์ทกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ ไหนบอกว่าไม่ง่วงไงล่ะคะ หุหุ สงสัยโดนฤทธิ์ยาเข้าไปน่ะสิ พอเห็นอย่างงี้แล้ว ฉันก็โล่งใจ เลยเดินออกไปหาตานนท์ต่อ (ดูเหมือนวันทองสองใจจริงๆ)
“อ้าว กินหมดแล้วเหรอ อิ่มรึยังล่ะ” ฉันนั่งลงแล้วถามมันไป มันก็ส่ายหน้า
“ไม่อิ่มเหรอ เอาอีกมั้ยล่ะ” ฉันก็นะ สงสารนี่นา
“งั้นเอาขนมนี่ไปกินละกัน อ่ะ” ฉันยื่นขนมให้มัน มันก็รับไปกินต่อ
“ขอบใจนะ จืดนี่ใจดีจัง” นายนนท์นี่ ดูยังไงก็ยังเด็กอยู่ดี ถึงตัวจะไม่เด็กก็เหอะ
“ไม่เป็นไร กินเยอะๆ ก็ได้ เออ แล้วยายเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย”
“อืม ก็แข็งแรงดี แกน่ะนะ เป็นห่วงเรามากเลย แต่เรามันไม่รักดีน่ะ หึหึ”
“ก็ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อยสิ ตั้งใจเรียน อย่าเกเรให้มันมากนัก สงสารยายบ้าง มีแค่นายเท่านั้นนะ” ฉันก็เทศน์มันสิคะ มันก็รับฟัง แต่จะเข้าหูรึปล่าวนี่สิ น่าคิด
“ค้าบบบบ คุณพี่จืด ผมจะตั้งใจเรียน จะไม่เกเรค้าบบบบ” เออ ล้อเล่นเข้าไป อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ
“ชอบเล่นนักนะ กลับบ้านได้แล้ว เด๋วยายเป็นห่วงเอานะ”
“งืม ขอบคุณมากนะจืด วันหลังเรามาเที่ยวอีกได้รึปล่าว” ฉันอ้าปากค้างเลยค่ะ บ้านนะไม่ใช่สวนสนุก พวกนี้นี่
“คิดดูก่อน” มันก็บุ้ยปาก ทำหน้าผิดหวัง
“มาก็ได้ แต่มาให้มันถูกวันหน่อยละกัน อ้อ ห้ามค้างคืนด้วยนะ ขอบอกไว้ก่อน” หุหุ กลัวอ่ะค่ะ
“จริงนะ งั้นพรุ่งนี้มาอีกนะ” เหอ ๆ มากไปแล้วแก จะมากไปแล้ว
“พอเลย ไม่ต้องถี่ ไปหาเพื่อนแกเลยนู้น ทางที่ดีอยู่บ้านตัวเองน่ะดีแล้ว”
“ง่า ก็ได้ ๆ เสาร์หน้าละกัน คงไม่ไปไหนนะ เด๋วมารับไปเที่ยว”
“ดูก่อนละกัน ไม่รับปากนะ” ใครจะไปกล้ารับปากล่ะ เผื่อโดนล็อคตัวอีกจะทำไง แค่นี้ก็แย่แล้ว
*************************************
ป.ล. เป็นสาวสวยเสน่ห์แรงแล้วกลุ้มใจจังค่ะ :impress: หุหุ o3
-
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณน้องจืดของอิชั้นกลายร่างเป็น "วันทอง" ไปซะแล้นนนนนนนนน
-
ว๊ายย อิจฉาจืดผู้ชายตอมหึ่งเชียว o13
-
สวยเลือกได้ ระวังนะเดียวจะเกิดอาการ อยากเก็บเธอไว้ทั้ง2คน แล้วจะแย่ :sad4:
ปล.อื้ม.......วันทองจริงๆด้วย o3
-
:laugh3: o3
ป.ล. เป็นสาวสวยเสน่ห์แรงแล้วกลุ้มใจจังค่ะ :impress: หุหุ o3
อืมม์ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าสำเร็จนี่ครับ ไม่น่ากลุ้มใจเลย m2 m2
+1 นะครับ สนุกดีเวลาสับรางน่ะครับ :haun5: :haun5:
-
เสน่ห์แรงจริงๆ คับพี่สาว m4
เอ่อ...คุณ ifwedo คับ ตอมหึ่ง เนี้ยมันทะแม่ง ๆ อยู่นา o3 :try2:
อ๊ะ!!มีของเล่นเพิ่มมาตั้งหลายตัว m2
-
สวยเลือกได้จริงๆ
ว่าแต่จะเลือกใครอ่ะ
:haun5: :haun5:
-
พี่หนึ่งพูดซะจืดเป็นอะไรไม่รู้
หึๆ
ตอมหึ่งนี่เห็นภาพเลยนะ
-
:-[ :o8: :give2:ป๊อบจิงๆๆๆนะ..........จืดอ่ะ
-
:m2:งือ ๆ พูดงี้เค้าก็แย่อ้ะจิ เค้ามะช่ายอุนจินะ :serius2: ใจร้ายที่ซู้ดดดดดด :o10:
ขอไอค้อนมาเพิ่มอีกเยอะๆนะคะ :m4:
ตอนที่ 57
นายนนท์กลับไปแล้ว ฉันรู้สึกโล่งใจมากที่ความยังไม่แตก ถือว่าโชคดีไป ฉันเดินเข้าไปในห้อง มองดูนาฬิกา เป็นเวลาบ่ายสองโมงแล้ว ฉันก็ชักจะเริ่มง่วงด้วยแล้วสิ ก็เลยถือโอกาสขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยซะเลย อิอิ
ฉันนอนมองหน้าของนายอาร์ทตอนขณะหลับ มันช่างดูน่ารักน่าชังนัก ฉันมองตั้งแต่ไรผม ดวงตา จมูก แล้วก็มาสะดุดที่ปาก อึ๋ย อายจัง สองครั้งแล้วสินะ ที่คิสกัน ริมฝีปากบางได้รูปนั่น จูบแรกของฉัน ง่า ฉันชักอยากจะคิสอีกรอบแล้วสิ (ม่ายยยยยยนะ อย่าคิดสิ) (เอาเลยยยยย มันหลับอยู่นะ) (อย่าเลย น่าเกลียดออก) (อย่าไปฟัง จูบเลย)
“พอซะทีเถอะน่า เถียงกันอยู่ได้” ฉันชักโมโหใจตัวเอง อะไรกันนักกันหนาเนี่ย
“อื้มมม จืดเหรอ เมื่อกี้พูดอะไรนะ” อ้าว ตื่นแล้วเหรอ
“ป่ะ ปล่าวนี่ ไม่มีอะไรหรอก ยังง่วงอยู่มั้ย” ฉันเฉไฉนอกเรื่อง ใครจะกล้าบอกล่ะ
“ก็ไม่ง่วงเท่าไหร่แล้ว กี่โมงละจืด”
“บ่ายสองโมงแล้ว ขับรถไหวมั้ย” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง กลัวมันขี่ไปไม่ไหว
“อืม พอไหวอยู่ ไปเดินออกกำลังกายยืดเส้นยืดสายหน่อยก็ดี”
“ไปสิ มาฉันช่วยนะ” ฉันพยุงมันให้ลุกขึ้น แล้วก็พาเดินออกไปหน้าบ้าน เราเดินกันไม่นานนัก อาร์ทก็ขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะเกือบจะบ่ายสามแล้ว
“อาร์ทขี่รถดี ๆ นะ อย่าขับเร็วมากล่ะ” ฉันกำชับมัน
“เป็นห่วงเราเหรอจืด” ถามได้ ก็ห่วงนะสิยะ
“อื้ม” ฉันตอบแบบเขิน ๆ ไปที แต่ก็หารู้ไม่ว่า แผนของนายอาร์ทกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้งแล้ว
“ถ้าเป็นห่วง ก็ไม่ตามไปส่งล่ะ” มันพูดลอย ๆ ขึ้นมา จี้ใจฉันสิคะ
“อ่ะ ถ้าไปส่ง แล้วฉันจะกลับยังไงล่ะ”
“ก็ไม่ต้องกลับสิ ค้างบ้านเราไง” พูดเป็นเล่น ใจคอจะนอนด้วยกันตลอดเลยรึไง
“ไม่ไปหรอก ดูหน้าตาฉันก่อนดิ เป็นแบบนี้ไม่กล้าออกไปไหนหรอก”
“ไม่เห็นจะต้องอายเลยนี่นา ไหนสัญญาไว้ว่าจะไปบ้านเราอาทิตย์นี้ไง” เอ๋ สัญญาตอนไหนอ่ะ
“ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย สัญญงสัญญาที่ไหนกัน” ฉันก็โบ้ยไปนู้นค่ะ
“อย่ามาทำงง ฉันจำได้นะแก ไปด้วยกันเลย” เวรกรรมของฉัน
“แล้ว เอ่อ เฮ้อ ไปก็ได้” มันก็ยิ้มสิคะ ฉันมันใจอ่อนเสียด้วย เป็นห่วงตะหาก
“ไปเก็บเสื้อผ้าสิ หุหุ เหมือนหนีตามกันไปเลยเนาะ” เง้อ ฉันละกลุ้ม ทำไมมันเป็นคนอย่างนี้ไปได้เนี่ย ฉันเดินเข้าห้องไปเก็บเสื้อที่ต้องใช้ใส่คืนนี้ แล้วชุดนักเรียนอีก พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะได้ไปเรียน แล้วก็ไปบอกน้องว่า จะไปค้างบ้านเพื่อน จากนั้นก็ขึ้นรถมอไซด์ ไปกับนายอาร์ท
กว่าจะขับไปถึงบ้าน ก็ปาเข้าไป 5 โมงเย็นกว่า ๆ ฉันเองล่ะที่บอกให้ขับรถช้า ๆ กลัวมันหลับในเอาน่ะสิ พอถึงบ้านแล้ว มันก็พาไปไหว้พ่อแม่กะแม่ ก่อนออกมาจากบ้านฉัน เราก็แวะโทรมาบอกที่บ้านมันก่อนแล้ว ว่าจะถึงเย็น ๆ หน่อย
พ่อกับแม่อาร์ทยังจำฉันได้ดี ท่านยังถามว่าหน้าไปโดนอะไรมาเหรอ ถึงเป็นแบบนี้ ฉันก็บอกไปตามเดิม อย่างที่บอกคนอื่นเค้า ท่านก็ได้ว่าอะไร ฉันก็รอดตัวไป แล้วก็บอกให้อาร์ทพาไปอาบน้ำแล้วก็มากินข้าวเย็นกัน
“เรื่องแข่งบาสก็เรียบร้อยแล้ว อย่าลืมอ่านหนังสือมากๆล่ะ ใกล้จะสอบแล้วนะ” พ่อของอาร์ทก็คงเป็นห่วงที่ลูกตัวเอง
“ครับพ่อ ผมมีเพื่อนมาติวด้วยแบบนี้ รับรองไม่เบื่อแน่นอน” มันเอาฉันไปอ้างอีกนะ
“ดีลูก ช่วยๆกัน จะได้สอบได้คะแนนดี ๆ” แม่มันก็เห็นด้วย แต่หนูล่ะคะ มันจะติวอย่างปากว่าเหรอ
“อิ่มแล้วครับแม่ ผมไปอ่านหนังสือกันก่อนนะครับ” ง่ะ มันทำไมอิ่มเร็วนักล่ะ ฉันยังไม่อิ่มนะ
“อ้าว แล้วหนูจืด อิ่มแล้วเหรอลูก” แม่อาร์ทถามมาทางฉัน
“อิ่มแล้วจ้ะแม่” ฉันก็พยักหน้า แต่จริงๆ ฉันยังหิวนิดหน่อยอ่ะ (ตะกละอ่ะสิ)
“งั้นก็ไปเถอะ เด๋วแม่เก็บจานชามล้างเอง ไปอ่านหนังสือกันเถอะนะ”
“ครับผม ไปกันเถอะ จืด” มันชวนฉันขึ้นห้องของมันทันทีค่ะ แหม จะรีบร้อนไปไหนคะ
“นี่แก ฉันยังไม่อิ่มเลยนะเนี่ย” ฉันโวยวาย มันก็เอาแต่ยิ้ม (ยิ้มเยาะนะ)
“ยังไม่อิ่มอีกเหรอ งั้น เด๋วเอาไอติมนมสดไปให้ละกัน ไปรอบนห้องเราก่อนนะ” มันชี้ไปที่ห้องซึ่งอยู่ชั้นสอง มองเห็นจากบันไดขึ้นไป ทางขวามือ ห้องของพ่อกับแม่ อยู่ทางซ้าย
ฉันเดินขึ้นไปถึงแล้ว ก็เปิดประตูห้องเข้าไป เพียงมองครั้งแรก ก็รู้ว่า นายนั่น เป็นคนที่มีระเบียบมากเลย ของทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ชั้นหนังสือก็มีแต่หนังสือเต็มไปหมด ส่วนใหญ่ก็จะเป็นนวนิยายแปลมากกว่า มีหนังสือรถ เกมส์ หลายอย่างทีเดียว
ในห้องของอาร์ทก็ยังมีเฟอร์นิเจอร์ครบคัน แต่ที่สะดุดตาฉันเห็นจะไม่พ้น เครื่องเล่นเกมส์เพลย์ค่ะ หุหุ มีด้วยเหรอเนี่ย หนังสงหนังสือคงไม่ได้อ่านแล้วล่ะม้าง อิอิ
“มาแล้ว ๆ ไอสกรีมอร่อย ๆ สำหรับคนน่ารัก” หืม คนน่ารัก ฉันอ่ะเหรอ อ้าย อายจัง
“น่ารักษาให้หายนะ หึหึ” เวรกรรม หลงดีใจซะอีกฉัน
“ไหน ๆ ว้าว ราดแยมสตอเบอร์รี่มาด้วยเหรอ” ฉันทำหน้าแหยนิดนึง สตอเบอร์รี่ บ่งบอกเชียวว่า ฉันมันแหล
“น่าอร่อยใช่ม้า เอาสิ กินให้หมดเลยนะ” มันวางไว้บนโต๊ะหนังสือ ฉันก็ละเลงตักใส่ปากอย่างเมาส์มัน อิ ตะกละค่ะ (แหม ก็ของเค้าดีจริงๆ)
“อาร์ท ฉันอยากเล่นเกมส์อ่ะ” ฉันอ้อนมัน ตามสเตปค่ะ
“เฮ้ย พ่อแม่บอกกว่าให้เราอ่านหนังสืออ่ะ” ตายและ ลูกแหง่นี่หว่าแก
“นะ นะ นี่ก็ยังไม่มืดมากเลย ค่อยอ่านก็ได้ เค้าอยากเล่นอ่ะ” ฉันเริ่มง้องแง้งแล้วล่ะค่ะ หุหุ
“เอ้า ตามใจ เล่นก็เล่น ชั่วโมงเดียวนะ” ฉันก็โอเค จากนั้นเราสองคนก็..... หึหึ
*********************************
ป.ล.วันนี้เจ๊โดดงานมานั่งอ่อยเหยื่อค่ะ คริๆ o3
-
แหมนึกว่าจะมีจึจึซะอีกอดเลยตอนกลางคืนมีป่าวน้า :confuse: :confuse: :confuse:
-
:จุ๊บๆ: :loveu: :pandalaugh:จืด............................แบบว่ามาต่อทุกวันน่ารักเจงงงง :m2: :m2:
-
:impress2: โอ้ย จืดอ่ะ มาบ้านอาร์ททีไรได้กินไอติมนมสดทุกที ของโปรดเค้าเลยอยากกินอ่ะ พูดแล้วเดียวไปหาของกินดีกว่า อิอิ :m4:
-
:catrun: ต่อๆค่ะ แอบไปดูรูปน้องฟิล์มมิสทิฟฟานี่มา ทำไมช้านไม่สวยน่ารักแบบนั้นมั่งนะ :เศร้า2:
:เศร้า1:เศร้าจาย
ตอนที่ 58
ฉันก็ลืมไปนะคะว่าอาร์ทมันยังไม่หายดี แต่ก็ดันชวนมันมาเล่นเกมส์อีก นิสัยไม่ดีเลยจริง ๆ พอเล่นไปได้สักพัก ฉันก็บอกว่าไม่เล่นแล้ว
“อาร์ทพอเถอะ ไปนอนพักซะนะ พรุ่งนี้จะได้หาย”
“หายไปจากโลกนี้น่ะเหรอ ไม่เอาอ่ะ” ยังมีอารมณ์มาเล่นมุขอีกนะคะ
“ล้อเล่นน่า ยังไม่ง่วงเลย ขออ่านหนังสือหน่อยละกัน” โอ ขยันจริง ๆ พ่อคุณ
“งั้นก็ตามใจ ฉันง่วงแล้ว นอนก่อนนะ” ไม่พูดปล่าว ฉันกระโดดขึ้นเตียงมันทันที อิอิ เตียงหนุ่มโสด อาส์ ชื่นจาย (โรคจิตตตตต)
“เฮ้ย อย่าคลุกตัวไปมาสิ ผ้าปูที่นอนยับหมดแล้ว”
“เอ้า ก็มันนุ่มอ่ะ แค่นี้ทำมาบ่น อ่านหนังสือต่อไปสิยะ” ฉันก็กลิ้งตัวต่อ สบายจัง
“พูดแล้วไม่ฟัง เดี๋ยวก็ปล้ำซะเลยนี่” หะ ปล้ำเราเหรอ คิคิ
“ก็ลองดูสิ ถ้าไม่กลัวพ่อแม่จะได้ยินเสียงฉันแหกปากร้องน่ะ” ฮ่า ๆ กลัวล่ะสิ แก
“โด่ ไม่แน่จริงนี่หว่า” เหอ ๆ จะพูดอะไรมา ฉันก็กลัวอยู่ดีนั่นแหละ
“คืนนี้ฉันนอนข้างล่างนะ ขอผ้าห่ม กับหมอนด้วยล่ะ”
“อ้าว นอนบนเตียงด้วยกันสิ จะนอนข้างล่างทำไม” มันทำหน้าไม่ค่อยพอใจ
“ก็.... ไม่รู้ล่ะ ทำตามที่ฉันบอกเถอะน่า หมอนกับผ้าห่มนายเก็บไว้ที่ไหนเหรอ” ฉันมองหาของ น่าจะอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าล่ะมั้ง
“อยู่ในตู้นั้นแหละ เด๋วหยิบมาให้” มันเดินกระฟัดกระเฟียดไปที่ตู้ แล้วก็หยิบเอาผ้าห่มกับหมอนออกมา
“เอ้า อยากนอนนักใช่มั้ย ตามสบายเลย เลือกที่เอาแล้วกัน” มันพูดประชด ๆ เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย
“แค่นี้ก็ต้องเครียด” ฉันลงจากเตียงแล้วอ้อมมานอนข้างเตียงของมัน
“นอนแล้วนะ ปิดไฟด้วยล่ะ ไฟมันแยงตาฉันอ้ะ”
“อืม” ตอบมาแค่นั้น สงสัยจะงอนแล้วแหง ๆ ผู้ชายอะไร ขี้งอนจัง เชอะ
หลังจากเวลาผ่านไปสามทุ่มแล้ว อาร์ทก็ดับไฟลง แล้วก็เดินอ้อมฉันไปขึ้นเตียง ตอนนั้นฉันยังนอนไม่หลับ แต่ก็เริ่มงุนงงแล้วล่ะ คิดว่าคืนนี้คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ เพราะมันงอนแล้วนี่นา ก็สบายฉันเลยสิ
พอฉันเริ่มเคลิ้มเต็มที่ มันก็เหมือนกับฝันไปอ่ะนะ แต่กึ่งหลับกึ่งตื่น ฉันรู้สึกเหมือนที่ตัวของฉันมันมีอะไรไหว ๆ ยวบ ๆ อยู่ จะหันไปดูก็ไม่ได้ มันขยับไม่ได้แล้วตอนนั้น
“อืมมมมม” ฉันเผลอร้องออกไป มันแบบว่า ต้องร้องอ้ะ
“นอนด้วยนะ” ฉันเหมือนได้ยินเสียงกระซิบข้างหู แต่มันชัดแจ๋วเลย
แล้วสักพักก็รู้สึกเหมือนกับถูกโอบรัดตัว ฉันพยามลองดิ้นดูแล้ว แต่มันชาไปหมดเลย มันมึนงง มันเบลอ ๆ โอย ตอนนั้นรู้สึกแย่มากๆเลย ทำอะไรไม่ได้
พอฉันเริ่มทนไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจ ปล่อยให้มันอยู่อย่างนั้นต่อไป ส่วนตัวเองก็ดิ่งสู่นิทราทันที ช่างหัวมัน อะไรจะเกิดก็เกิดไปเหอะ ง่วงจนไม่รู้จะง่วงยังไงละ
################################
ในที่สุดก็เข้าสักที ฉันขยับเปลือกตาเบา ๆ รู้สึกถึงแสงไฟในห้องถูกเปิดขึ้น ฉันกระพริบตาถี่ ไล่ความงุนงงให้มันหายไป จากนั้นก็เริ่มขยับตัวเอง แต่เอ้ะ ทำไมมันแน่น ๆ ล่ะ
ฉันรู้สึกว่า ลางสังหรณ์ของตัวเองชักไม่ค่อยดีแล้วแฮะ พอรู้สึกตัวเต็มที่ ก็หันไปดูนายคนที่นอนข้าง ๆ ฉัน พอฉันหันไปเท่านั้นแหละ
“ไง ตื่นแล้วเหรอจืด อรุณสวัสดิ์นะครับ” อ้ายยยย อีกแล้วเหรอคะท่าน
“แก เอาอีกแล้วนะ ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะเนี่ย”
“ก็เมื่อคืนมันหนาวอ้ะ จืดไม่ยอมนอนด้วย เราก็เลย...” ฉันมองมันตาขวาง โมโหค่ะ โมโห
“ผ้าห่มก็ออกหนา ยังจะหนาวอีกนะ ถึงว่าสิ เมื่อคืนเหมือนโดนผีอำ”
“โห จืดอ้ะ มาว่าเราเป็นผีหรอ” มันเริ่มงอแง เวรกรรม โตแล้วนะแก
“บ้า แค่สมมุติ คิดไปนั่น แล้วตื่นนานรึยังล่ะ” ฉันก็เริ่มระแวงสงสัย
“ก่อนที่จืดจะตื่นน่ะแหละ ทำไมตอนนอนน่าเกลียดจังอ่ะ” หะ ว่าฉานเหรอแก
“น่าเกลียดก็อย่ามองเส่ะ” ฉันก็งอนบ้าง (น่ารักตายล่ะ)
“โอ๋ ล้อเล่นน่า อย่าโกรธเรานะ” มันก็ต้องง้อฉันอยู่ดี อิอิ
“พอแล้ว ๆ ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว เด๋วไปโรงเรียนสายอีกนะ กี่โมงแล้วเนี่ย”
“เพิ่งตีสี่กว่า ๆ เอง ลุกไหวมั้ย” โอย ตีสี่กว่า ๆ ตายค่ะตาย
“เอ้า ลุกไม่ไหวเหรอ เด๋วเราช่วยนะ” มันทำท่าจะอุ้มฉัน ฉันก็วี้ดสิคะ
“อย่านะแก ฉันลุกเองได้” ฉันยันแขนกับพื้นแล้วเด้งตัวเองขึ้น มันปวดร้าวตัวไปหมด รู้งี้นอนบนเตียงซะก็ดีแล้ว
เราสองคนก็ลุกไปอาบน้ำแล้วก็แต่งตัว จากนั้นก็ให้พ่ออาร์ทขับรถไปส่งที่ท่ารอรถประจำทาง ก็ราว ๆ ตีห้าครึ่ง รถก็ออกตัว ฉันนั่งหลับต่อ ส่วนอาร์ทก็เหมือนกัน หัวฉันเซไปพิงไหล่มันตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าพอตื่นขึ้นมาก็จะถึงโรงเรียนแล้ว โคตรอายเลยค่ะ คนเต็มรถเลยอ่ะ
“แก ทำไมไม่ปลุกฉันล่ะ คนมองกันใหญ่แล้ว” ฉันกระซิบถามมันเบา ๆ หน้าฉันร้อนผ่าวๆ เลย
“ก็เห็นหลับอยู่ เลยไม่อยากปลุก อ้อ น้ำลายแกเต็มบ่าเราเลยล่ะ” มันหัวเราะคิกคัก ส่วนช้านน่ะเหรอ
“ไอ้บ้า ไหน ไม่เห็นมีสักหน่อยแก” ฉันมองหาร่องรอยของตัวเอง แต่ไม่เจอแฮะ
“ก็มันแห้งแล้วอ้ะ จะเจอได้ไง”
“อ้อเหรอ โกหกน่ะสิ นี่แน่” ฉันหยิกสีข้างของมัน เจ็บมั้ยจ้ะ
“โอ้ย เบาๆดิ เจ็บนะ” แทนที่จะบอกให้หยุด ดันบอกเบา ๆ ซะได้
“เลิกเล่นได้แล้ว ฉันอายเค้าอ้ะ ถึงโรงเรียนแล้วนี่ ไปรอตรงประตูรถกันเถอะ”
เราสองคนลงจากรถประจำทาง แล้วก็เดินเข้าโรงเรียนไป อา โรงเรียนที่ฉันไม่ได้มาอาทิตย์นึงแล้ว คิดถึงจังเลย
“ไปกินข้าวกันก่อนนะ ยังไม่ได้กินอะไรมาเลย” อาร์ทชวนฉัน เพราะเรายังไม่ได้กินข้าวเช้ามาเลย
“ไปสิ” แล้วเราสองคนก็เดินไปที่โรงอาหาร ตอนแรกฉันก็คิดว่า วันนี้คงจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับฉันบ้าง แต่ฉันคิดผิดถนัดเลย
พอเดินไปถึงโรงอาหาร ฉันก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนในนั้น ทุกคนมองมาที่ฉันกับอาร์ท แต่ส่วนใหญ่จะมองมาที่ฉันมากกว่า ฉันก็งง ว่ามองทำไมกันเหรอ จนกระทั่ง เดินไปนั่งโต๊ะว่างตัวหนึ่ง อาร์ทก็เดินไปซื้อข้าวมาให้ แล้ว แล้วฉันก็ได้ยิน
“นั่นไงเธอ คนนั้นแหละที่ขโมยกระเป๋าเพื่อนในห้องตัวเองไปน่ะ หน้าเกลียดจังเลยเนอะ ดูหน้าตาสิ เหมือนโดนตบมางั้นแหละ ว่ามั้ย”
“นั่นสิ น่าจะโดนไล่ออกนะเธอ มาเรียนทำไมก็ไม่รู้” ชะนีกลุ่มนั้นนั่งเม้าท์แบบเผาขนฉัน
“แล้วผู้ชายที่มาด้วยน่ะ สงสัยจะโดนหลอกด้วยล่ะมั้ง น่าสงสารเนอะ ที่ต้องมาคบกับคนแบบนี้น่ะ”
“ใช่ ๆ ไม่น่าเลย เสียดายแทนจริง ๆ” ฉันนั่งกำมือแน่น ทำอะไรไม่ได้เลย นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ
***************************************
s6s6 :try2: สุขขีพอแล้วฉัน ถึงโหมด o21นี้แล้วย่ะ
-
ปุจฉา....
ทำไมชะนีถึงชอบกัดกระเทย?
-
เอามือตบปากชะนี แล้วเอาปกตบปากผู้ชายนะจ๊ะ
ปล. ที่บอกตอมอะ หนึ่งหมายถึงดอกไม้นะ ไหงจิ้นไปเป็นอุนจิล่ะนี่ :m3:
-
หวานกันเจงๆ ไม่เกรงจายกันเยย
:m11: :m11: :m11:
ว่าแต่จะแก้ปัญหาไงต่อน้อ
:m15:
-
เวร...ย่อมระงับด้วยการ ตบคืน ค่ะ :laugh:
-
น้องจืด เมื่อไหร่องค์เจ้าแม่จะลงประทับร่างซักทีน่ะ
เล่นบนร้ายบ้างก็ดีน่ะคนอ่านจะได้มันมัน ชักเซ็งแล้ว :m15: :m15:
-
ตามอ่านยังไม่ทัน แต่มาเม้นท์ก่อน สนุกค่ะ คอนเม้นท์ของพี่ๆ ทั้งสาวใหญ่สาวน้อย ก็น่ารักด้วย :m3:
-
ถึงเวลาของกระเทยแล้ว
เอ้าเพื่อนสาวทั้งหลาย มารวมพลังกันคร่ะ เชิญวี๊ดๆ
-
o12 o12 เข้าโหมดต่อสู้ได้แล้วนะครับคุณจืด ปล่อยไว้นานจนพวกนี้ได้ใจใหญ่แล้ว :angry2: :angry2:
-
แหม อีพวกนี้น่าเอาเลือดปากออกนัก
เดี่ยวพาปล่อยป่าซะให้หมดซะนี้
น้องจืดอย่าไปยอมน่ะ แบบนี้มันต้องจัดการ ขั้นเด็ดขาด
ปล.แต่ต้องใช้สมองมากกว่าใช้กำลังนะจ๊ะ :teach:
-
ปุจฉา....
ทำไมชะนีถึงชอบกัดกระเทย?
วิสัชนา...
คิดว่าเพราะอิจฉาที่ตัวเองเด่นและแรงได้ไม่เท่าเค้าล่ะมั้ง
o12 o12 o12
-
เวร...ย่อมระงับด้วยการ ตบคืน ค่ะ :m4: ถูกต้องที่สุดนะคร้า คุณ@^_^@PeaZa
:angry2:นังชะนีน่ะ มันต้องโดนเจ๊เอาคืนแน่นอนค่ะ แต่รอไว้ก่อน เพราะตอนนี้ปัญหาหย่ายกะลังตามมา
แล้วน่ะสิคะ :m8:
ตอนที่ 59
“จืด เป็นอะไรอ่ะ เห็นนั่งเหม่อตั้งแต่ตะกี้แล้ว” อาร์ทกำลังกินข้าวอยู่ ส่วนฉันกินอะไรไม่ลงเลย
“ป่ะ ปล่าวนี่ ไม่ค่อยหิวน่ะ” ฉันแก้ตัวออกไปยังงั้น ในใจมันวุ่นวายไปหมด
“เออ วันนี้เรานั่งกับจืดทั้งวันนะ”
“หืม อะไรนะ” ฉันไม่ทันได้ฟังมันพูด มันก็ทำหน้างงๆ
“เอ้า เราบอกว่าจะนั่งด้วยนะวันนี้”
“อ้อ อืม ได้สิ” ฉันวางช้อนลงแล้วก็ดื่มน้ำตาม
“อิ่มแล้วเหรอ กินน้อยจัง ยิ่งผอมๆอยู่ด้วยนะ” มันบ่นตามเคย แต่ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นด้วย
“ขอฉันไปห้องพยาบาลก่อนนะ แกไปหาเพื่อนก่อนก็ได้”
“ไปทำไมอ่ะ ให้เราไปด้วยสิ” ฉันก็นึกไว้แล้วว่ามันต้องพูดแบบนี้
“อย่าเลย เห็นแก่ฉันเถอะนะ ฉันอยากไปคนเดียว” ใจจริงแล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า
“เอางั้นเหรอ ตามใจละกัน ถ้าไม่อยากให้ไปด้วยเราก็จะไม่ไป” มันพูดแล้วก็เดินจากฉันไป ฉันได้แต่นั่งนิ่งครู่หนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องพยาบาล
พอมาถึงก็เดินเข้าไปในนั้น ก็ไม่พบใครอยู่เลยสักคน ฉันเลยตัดสินใจเดินเข้าไปนอนที่เตียงหนึ่งซึ่งยังว่างอยู่ พอฉันล้มตัวลงนอน น้ำตาที่มันปริ่มว่าจะไหลออกมาอยู่ร่อมร่อ ก็พลันไหลออกมาเหมือนท่อน้ำแตก
ฉันเคยคิดนะว่า ชีวิตของฉันตั้งแต่เกิดมา โดนพ่อด่าเรื่องที่ฉันเป็นแบบนี้ แต่มันก็ยังไม่หนักหนาเท่ากับโดนคนอื่นเค้าเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองเป็นคนชั่ว ไหนจะคนที่เราชอบต้องมาโดนหางเลขไปด้วย แล้วนี่ทุกวันฉันจะต้องได้ยินเขาพูดเรื่องนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน มันทรมานเหลือเกิน
ฉันนอนจนหลับไปไม่รู้เรื่อง จนกระทั่งมีคนมาปลุกฉันให้ตื่นขึ้น
“นี่เธอ เป็นอะไรรึปล่าว ไม่ขึ้นเรียนเหรอไง” ฉันลืมตาขึ้นมองไปยังคนที่เรียกฉัน
“อะ อืม ปวดหัวน่ะ นี่เข้าแถวแล้วเหรอ” พี่คนนั้นพยักหน้า แกเฝ้าห้องพยาบาลอยู่นั่นเอง
“ใช่ แล้วก็เข้าเรียนแล้วด้วยนะ หายรึยัง กินยาแล้วใช่มั้ย”
“กินแล้วล่ะพี่ งั้นฉันขอตัวเข้าเรียนก่อนนะ” พี่แกก็เดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง ส่วนฉันก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เดินไปยังห้องเรียนวิชาแรก
ระหว่างทางที่ฉันเดินไปที่ห้อง ก็โดนคนนู้นมองที คนนี้มองที มันทำให้ฉันอึดอัดมากเหลือเกิน ฉันรีบเดินก้มหน้า อยากไปให้ถึงห้องเร็ว ๆ จัง
พอมาถึงห้องเรียน ฉันก็สวัสดีครู แล้วก็ไปนั่งที่ประจำของตัวเอง อาร์ทนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ฉันคิดว่า ไม่อยากให้มันมาอยู่ใกล้ฉันเลย ไม่งั้นก็จะโดนคนอื่นเค้าว่าเป็นพวกฉันไปด้วย
“ทำไมมาช้านักล่ะ มัวทำอะไรอยู่” พอนั่งลงปุ๊บ มันก็ใส่ ๆ ฉันไม่ยั้ง
“.........” ฉันก็เอาแต่นั่งนิ่ง ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น
“เงียบทำไม ไม่สบายรึปล่าว” มันถามฉันอีกรอบ ในที่สุดฉันก็ต้องตอบมันออกไป
“ฉันปวดหัวน่ะ ขออยู่เงียบๆสักพักนะอาร์ท” มันทำหน้าแปลกใจ เหมือนจะไม่เข้าใจฉัน
“ขอโทษนะอาร์ท อย่าโกรธฉันเลยนะ”
“อืม เราก็ขอโทษที่ถามเซ้าซี้อยู่ได้” ระหว่างที่เรากระซิบคุยกัน ก็ถูกคนในห้องมองอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะกลุ่มอริของฉัน มองด้วยความสมเพทเวทนา
คาบเรียนนั้นฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย เรื่องบ้า ๆ มันวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอด มันทำให้ฉันรู้สึกเครียดจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว จนกระทั่งเลิกเรียนวันนั้น ฉันก็กลับบ้านก่อนที่ใครจะทันได้เจอตัวฉัน ฉันในตอนนั้น ไม่อยากพบอยากพูดกับใครเลย อยากอยู่เงียบๆคนเดียวมากกว่า
พอกลับถึงบ้าน ฉันก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นั่งร้องไห้กระซิก ๆ มันทนไม่ไหวจริง ๆ มันอัดอั้นเหลือเกิน ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ
“จืด ออกมากินข้าวได้แล้ว ทำอะไรอยู่น่ะ” แม่นั่นเอง เรียกฉันให้ไปกินข้าว
“กินกันก่อนนะแม่ หนูยังไม่หิว เหลือไว้ให้บ้างนะ” ฉันตอบออกไป ก็มันไม่หิวจริงๆ
“อืม ถ้าไม่สบายก็กินยานะ อย่าปล่อยให้เป็นอีกล่ะ”
“จ้ะแม่” แม่เดินออกไปแล้ว ส่วนฉันก็นอนต่อ ร้องไห้จนเพลีย เลยต้องเก็บเอาแรงไว้บ้าง
ดึกแล้ว ทุกคนนอนกันหมด เหลือแต่ฉันคนเดียวที่ยังไม่นอน ฉันเดินออกมานอกบ้าน นั่งลงบนโต๊ะที่เคยนั่งคุยกับอาร์ท ตอนนี้ฉันคิดถึงมันเหลือเกิน ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง โกรธฉันรึปล่าวหนอ ที่หนีกลับบ้านก่อน (ฉันไม่ได้กลับพร้อมรถรับส่งนะ)
คืนนี้ท้องฟ้ามืดมิด ช่างดูเงียบเหงาวังเวง หัวใจอันแสนบอบบางของฉัน ก็พลอยหดหู่ไปด้วย บางทีนะ ฉันก็คิดอยากจะหนีไปให้พ้น ๆ จากที่นี่ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะห่วงพ่อแม่ น้อง ๆ ฉันนี่มันคิดมากเกินไปแล้วมั้ง
“ไปไหว้พระดีกว่า ฟุ้งซ่านมากไปแล้วเรา” ฉันเดินเข้าไปในห้องพระ แล้วก็จุดธูปเทียน บูชาพระ จากนั้นก็หยิบหนังสือสวดมนต์มาสวดตาม คงจะคิดว่าตอนเด็กๆทำแบบนั้นด้วยเหรอ คิดได้ไง คือว่าย่าของฉันเป็นคนสอนเอง ว่าถ้าทุกข์ใจมากๆ ก็ให้พึ่งพระ ท่านจะช่วยเราได้
ฉันสวดมนต์ไปเรื่อย ๆ มันช่วยให้ฉันลืมเรื่องวันนี้ไปได้บ้าง ฉันรู้สึกว่า การสวดมนต์มันช่วยฉันได้มากจริง ๆ พอสวดเสร็จ ย่าก็สอนว่า ต้องนั่งสมาธิต่อด้วย ฉันก็เลยนั่งสมาธิ ภาวนาต่อจากนั้น ตอนแรกมันก็คิดนู่นคิดนี่ คิดไปเรื่อย จนแทบจะถอดใจ แต่ก็นึกถึงว่า เราไม่อยากทุกข์ใจแล้วนะ หลวงพ่อโสธรช่วยด้วย ภาวนาถึงท่านไปเรื่อยๆ จิตใจของฉันก็สบายขึ้น จนฉันรู้สึกโล่งไปหมด คืนนั้น ฉันเข้านอน แล้วก็หลับสนิทไปทั้งคืนเลย
รุ่งเช้าฉันก็ตื่นขึ้นด้วยความสดชื่น ฉันตั้งความหวังไว้แล้วว่า ไม่ว่าใครจะพูดให้ร้ายฉันยังไง ฉันก็จะสู้กับชีวิตต่อไป ฉันมัวแต่ไปฟังคนอื่นพูดกัน โดยที่ไม่ได้คิดถึงตัวเอง ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ทำไมจะต้องไปกังวลกับคนเหล่านั้นด้วย ฉันนี่มันโง่นัก แต่เอาเถอะ วันนี้และวันต่อๆไป ฉันจะเข้มแข็ง แล้วก็จะไม่ยอมแพ้อีกแล้ว
*************************************
ต่อตอนต่อไปด่วน เข้าโหมดโดน.... :m14: อิอิ
-
:m5:วันนี้จืดลงต่อ ๆ กัน เพื่อน ๆ คงไม่ตาลายไปซะก่อนนะ :m13:
ตอนที่ 60
วันต่อมาฉันก็ใช้ชีวิตในโรงเรียนตามปกติ แรก ๆ ฉันอาจจะยังไม่ชินกับสายตาที่คอยมองมาที่ฉันตลอดเวลา เป็นใครก็ต้องอึดอัดใจเป็นธรรมดา แต่กับฉันมันใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่เอง :m15:
ฉันนั่งรอสองสาวเพื่อนซี้ที่โต๊ะตัวเดิมเป็นประจำทุกเช้า เมื่อวานนี้ฉันไม่ได้เจอกับพวกมันเลย เพราะหนีกลับบ้านก่อน วันนี้เลยต้องมาเจอซักหน่อย
“อ้อ นังตัวดี มาแล้วเหรอ แหม เมื่อวานนี้ได้ข่าวว่าสำออยนอนซมอยู่ที่ห้องพยาบาล จริงรึปล่าวยะ”
“อิเฉา มาถึงก็ด่ากรูเชียวนะมรึง กรูเป็นจริง ๆ ไม่งั้นจะไปทำไมล่ะ” ฉันตอแหลอีกแล้วค่ะ หุหุ
“ให้มันจริงเถอะ แล้วเมื่อวานเป็นไงบ้าง คนเค้าพูดเรื่องมรึงเยอะเหมือนกัน กรูล่ะไม่สบายใจแทนเลยจริงๆ” อิเฉาก้วยทำหน้าห่อเหี่ยว โถ เพื่อนสาว
“อย่าเครียดไปหน่อยเลยน่า กรูไม่ได้ทำผิด ใครอยากจะพูดอะไร ก็ช่างแมร่งมันเหอะ กรูปลงแล้ว”
“เออ ขอให้มรึงปลงได้จริงๆเหอะ แล้วอิดอกเจี้ยบมายังล่ะเนี่ย” มันถามหาเพื่อนสาวอีกคนซึ่งยังไม่โผล่หัวมาเลยค่ะ
“ยังเลย กรูก็นั่งรออยู่เนี่ย สงสัยจะมาสาย.....” ยังพูดไม่ทันขาดคำ ชีก็แว้ดมาแต่ไกล
“ว่าไง อิดอกสองตัว นั่งนินทาชั้นเหรอยะ” ค่ะ รู้ดีอีกนะ
“แหม ใครจะกล้านินทามรึงล่ะ สวย ๆ อย่างงี้” อิเฉากัดพร้อมกับเบะปากใส่ แรงไปย่ะ
“จ้า อิคนสวย สวยมากกกกก” มันก็นั่งลง แล้วสาว สาว สาว ก็ครบเซ็ท
“อิจืด คืนวันศุกร์นี้ไปเที่ยวกันป่าว” ช่วงนั้น อายุแค่ไหนก็เข้าผับได้ค่ะ (โคตรดีเลย มีแต่ดอเด็ก อิอิ)
“ไม่ล่ะ ฉันน่ะ เป็นกุลสตรีจ้ะ เที่ยวไม่เป็นหรอก” ฉันก็แอ๊บสวยสุดชีวิต
“ค่า กรูเห็นเที่ยวไม่เป็น พอเข้าไปเท่านั้นแหละ เต้นไม่หยุดเชียวนะมรึง อิดอก”
“อิเชี้ย พูดเรื่องจริงทำไมยะ อายเค้า อินี่” อิดำปล่อยไก่อีกแล้ว ตัวเบ่อเร่อเลยค่ะ
“ต๊าย อิจืด แรงนะยะ เห็นติ๋ม ๆ ก็11รดไม่แพ้นะมรึง” อิเจี๊ยบได้ที กัดฉันเลยค่ะ
“ใครจะสู้พวกมรึงได้ล่ะ อย่างน้อยกรูก็ยังเวอร์จิ้นอยู่ย่ะ” ฉันก็เอาความสาวเนี่ยแหละมาขู่พวกมัน แต่ว่า
“วุ้ย อิดอก ระวังจะขึ้นคานหาผัวไม่ได้ล่ะ อิพรหมจรรย์ (ลัย)” สองตัวพร้อมใจกันกัดชั้น
“อ้ายยยยยย อิเชี่ย พอเลยพวกมรึง จะกัดกรูอีกนานมั้ยเนี่ย ดอกกกกกกก” ฉันหงุดหงิดแล้วนะ
“เออ กัดพอแล้ว ว่าไง ไปปล่าว” อิดำถามต่ออีกรอบ
“ไม่รู้ ดูก่อนว่าจะไปได้รึปล่าว” มันก็หันไปกระซิบกับอิเจี๊ยบ
“มรึงต้องไปให้ได้นะ รับรองมีเซอร์ไพรซ์” อิเจี๊ยบพูดขึ้นมา เซอร์ไพร์บ้าอะไรยะ
“เออ ระฆังตีแล้ว ไปเข้าแถวดีกว่าพวกมรึง” แล้วเราสามคนก็วิ่งไปเข้าแถวกัน
ระหว่างเข้าแถว ก็ไปเจอกับอาร์ทแล้วเพื่อนมัน ฉันพยายามเดินเลี่ยงไปเข้าแถวด้านหน้า ๆ หน่อย ไม่รู้เป็นไง ไม่ค่อยอยากให้มันมาอยู่ใกล้ๆเลย (กลัวคนอื่นเข้าใจมันผิด) :o12:
“หวัดดีจืด เป็นไงบ้าง” ฉันเดินไปเข้าแถวข้าง ๆ วินกับต้อม สองคนนี้มักอยู่ด้วยกันตลอด ไม่รู้ความสัมพันธ์ไปถึงไหนแล้ว ไม่ได้ถามไถ่นังต้อมเลย
“ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ” ฉันไม่ค่อยอยากพูดอะไรมาก เลยยืนเงียบ ๆ พอเคารพธงชาติเสร็จ ก็นั่งฟังครูอบรมต่อสักพัก
“เย็นนี้ไปที่บ้านเรานะ มีเรื่องคุยกับจืดนิดหน่อย” วินพูดเบา ๆ ส่วนนังต้อมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะมัวแตเอาสมุดมาบังแสงแดดอยู่
“อืม เลิกเรียนแล้วเจอกัน” ฉันก็ตอบวินไป ส่วนสายตาก็มองไปที่อาร์ทบ้าง เห็นนายนั่นก็มองมาตลอด เฮ้อ อยากไปนั่งด้วยจัง
“อย่าลืมนะ เลิกเรียนแล้วมาเลยนะ ไม่ต้องแวะชมรมบาสหรอก”
“อืม” แล้ววินก็ทำท่าหันไปคุยกับนังต้อมต่อ ส่วนฉันก็นั่งหงอคนเดียวต่อไป ทำไมเช้านี้ร้อนจังนะ จะเข้าหน้าหนาวอยู่แล้วนะเนี่ย
พอเลิกแถวเรียบร้อยแล้ว ฉันกับวินต้อม แล้วก็ นายอาร์ท มาตั้งแต่ตอนไหนก็ยังงง ๆ เดินไปเข้าเรียนด้วยกัน สองคนนั้นเดินนำหน้าไปแล้ว ส่วนอาร์ทบอกให้ฉันเดินช้า ๆ หน่อย :m5:
“ตอนเข้าแถวคุยอะไรกับไอ้วินน่ะ” น้ำเสียงของมันแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ปล่าวนี่ ไม่มีอะไรหรอก ถามทำไมเหรอ” ฉันตอบมันแล้วก็เดินต่อไป
“ไม่มีอะไรได้ไง ก็เห็นไอ้วินทำหน้าดีใจซะขนาดนั้นน่ะ มีอะไรกันแน่ บอกเราได้มั้ย”
“อะไรน่ะอาร์ท เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ” ฉันชักจะหงุดหงิดแล้วสิ
“ก็ได้ งั้นฉันไปถามมันเอง” นี่จะเอาเรื่องให้ได้เลยรึไงกันนะ ตานี่
“บอกแล้ว ๆ เย็นนี้ฉันจะไปที่บ้านวิน ไม่ไปที่ชมรมนะ” มันก็อึ้งนิดนึง แล้วก็
“ไปกับใคร ไปคนเดียวรึปล่าว” ฉันก็พยักหน้า มันเลยเดือดเข้าไปใหญ่
“ไม่ต้องไปเลย ไปชมรมกับฉัน แล้วห้ามยุ่งกับมันเลยนะ” เฮ้อ ฉันถอนหายใจ ฉันเข้าใจน่ะนะ ไอ้ที่มันแสดงออกมาน่ะ แต่บางครั้งมันก็คิดมากเกินไปแล้ว
“แต่ฉันรับปากวินไว้แล้ว เค้าอาจจะมีธุระจริงๆก็ได้ ขอล่ะนะอาร์ท อย่าบังคับฉันเลย”
“ไม่เอาอ่ะ อย่าไปนะจืด อยู่กับเราเถอะนะ ทำไมต้อคอยหลบหน้าเราตลอดด้วยล่ะ มีเรื่องอะไรก็ปรึกษาเราได้นี่ อย่าเห็นเราเป็นแค่คนอื่นสิ” มันพูดหน้าตาเศร้า ๆ ดูแล้วน่าสงสาร โถ เด็กน้อย
“ฉันไม่เคยคิดนะว่า แกเป็นคนอื่น แกเป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนหนึ่ง คอยช่วยเหลือฉันตลอด ฉันไม่มีทางทิ้งแกหรอกน่า คิดมากไปได้” ฉันตบไหล่ของอาร์ทเบา ๆ ตานั่นก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย
“แค่เพื่อนเองเหรอ มากกว่านั้นได้มั้ย” มันกระซิบข้างหูฉันเบา ๆ ฉันงี้หน้าแดงเลยค่ะ
“บ้า อย่าหวังไปเลยย่ะ ไม่มีทางหรอก” ฉันเขินมัน ก็เลยวิ่งหนีขึ้นห้องไปก่อน ปล่อยให้มันยืนเอ๋อ
อยู่ตรงทางขึ้น อิอิ
หลังจากเลิกเรียนวันนั้นแล้วฉันก็เดินออกนอกโรงเรียนไป ก่อนเลิกเรียน อาร์ทก็มาหาอีกรอบ บอกว่าจะไปด้วย แต่ฉันห้ามไว้ บอกว่าอยากไปคนเดียวมากกว่า ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร ยังไง วินก็เพื่อนฉัน มันก็ยึกยักจะไปท่าเดียว จนฉันต้องใช้ไม้ตาย ถ้าไปด้วยก็เลิกคุยกัน มันเลยยอมฉัน เหอ ๆ ร้ายจริง ๆ เรา :m14:
พอฉันเดินไปถึงหน้าประตูก็เจอวินยืนรออยู่ข้าง ๆ ประตูด้านนอก ฉันเลยเดินไปบ้านพร้อมวิน วันนี้มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันงั้นเหรอ อยากรู้จังเลย
“วิน ต้อมไม่มาด้วยเหรอ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดนี่” ฉันถามขึ้น
“เอาไว้คุยกันที่บ้านนะ จืดอยากกินอะไรมั้ย เด๋ววินเลี้ยงเอง” แปลกแฮะ วินเนี่ย ทำไมใจดีจังล่ะ ฉันก็บอกว่า หิว (ไม่ค่อยเลยนะ) วินก็ยิ้มแล้วก็แวะซื้อของกินให้ แล้วเราสองคนก็.... :m3:อ้ายยยยยยยย
*********************************
เอาอีกตอน มาถึงจุดไคลแม็กซ์และ :m11:
-
:m7:เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ ติดตามกันต่อเลยค่า :m13:
ตอนที่ 61
พอเดินมาถึงบ้านวินแล้ว ก็พบว่าวันนี้ พ่อแม่วินไม่อยู่บ้าน ไปราชการต่างจังหวัด วินก็เลยอยู่บ้านคนเดียว ด้วยความที่ฉันหิว ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เราสองคนก็หม่ำของกินกันสองคน มีส้มตำไทยใส่ปู ข้าวเหนียวไก่ย่าง คอหมูย่าง ของอร่อย ๆ ทั้งนั้น ฉันกินจมอิ่มแปล้ ส่วนวินก็ดูอิ่มไม่แพ้กัน พอกินเรียบร้อยแล้ว เราก็มานั่งสนทนากันต่อ o19
“จืด เรื่องเรียนเป็นไงบ้าง มีอะไรให้เราช่วยไหม” พอวินพูดถึงเรื่องเรียนขึ้นมา ฉันก็หูผึ่งเลยค่ะ
“เอ้อ ลืมไปเลยอ้ะวิน การบ้านจืดนะ ยังไม่ได้ทำเลย เพราะไม่เข้าใจ แถมบางวิชาก็อ่านไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ” ฉันก็ตอบวินตามจริง เพราะมันไม่รู้เรื่องจริงๆอ้ะ
“งั้นเหรอ จืดก็ให้เราติวให้สิ เอามั้ย” ฉันก็รออยู่แล้วล่ะ เพราะวินน่ะเก่งจะตายไป
“จริงนะ งั้นติววันไหนดีล่ะวิน” ฉันก็ทำตาเป็นประกาย เพราะหาที่พึ่งได้และ
“คืนนี้เป็นไง ติวที่บ้านเรานี่แหละ” วินตอบฉัน ส่วนฉันก็ เอ๋อ ไปพักนึง
“เอ่อ จะดีเหรอวิน คือว่า” ฉันไม่กล้าพูด แหงล่ะ ถึงจะเพื่อนกัน แต่มันก็อยู่กันสองต่อสองอ่ะนะ
“ดีสิ เด๋วจืดก็เรียนไม่ทันหรอก มันใกล้จะสอบแล้วนะ” พอวินพูดถึงเรื่องสอบปุ๊บ ฉันก็ลืมเรื่องเมื่อกี้ไปเลยค่ะ เป็นงั้นไป
“ก็ได้ คืนนี้ก็คืนนี้แหละ แต่เสื้อผ้าเราล่ะวิน พรุ่งนี้จะเอาที่ไหนใส่”
“ก็เอาไปซักเครื่องบ้านเราไง มันแห้งทันอยู่แล้วล่ะ โอเคมั้ย” วินพูดพร้อมกับยิ้มให้
“อืม จริงๆด้วย งั้นเด๋วเราโทรไปบอกที่บ้านก่อนนะ” ฉันลุกขึ้น จะไปโทรศัพท์ที่หน้าปากซอย แต่วินก็เรียกไว้ก่อน
“จะไปไหนอ่ะจืด โทรบ้านเราก็ได้” เออ จริงสินะ แต่ฉันเกรงใจนี่นา
“จ้ะ ขอบใจนะวิน วินเนี่ยใจดีที่สุดเลย” ฉันก็ชมไปตามเรื่อง ส่วนวินน่ะเหรอ อายจนหน้าแดงไปแล้ว จะว่าไป วินคิดอะไรกับฉันรึปล่าวนะ (ตอนนั้นไร้เดียงสาค่ะ :impress: ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล้ย)
ฉันโทรไปบอกอาฝากบอกที่บ้านด้วยว่าฉันจะค้างบ้านเพื่อน จากนั้นฉันก็เดินไปบอกคนขับรถรับส่งว่า เย็นนี้ไม่กลับด้วย ทุกอย่างก็ลงเอยประการฉะนี้แล ส่วนนายอาร์ทก็หารู้ไม่ว่า สาวน้อยอย่างฉันต้องอยู่ค้างคืนกับหนุ่มน้อยอีกคน เอาล่ะสิ น่ากลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นมั้ยน้า :m12:
คืนนั้นเราสองคน มีฉันกับวิน นั่งติววิชาเลข แล้วก็วิทยาศาสตร์ เพราะฉันเข้าใจยาก งงมาก ถ้าไม่ได้เรียน วินก็สอนดีมาก เค้าเก่งจริง ๆ ฉันขอคารวะค่ะ อิอิ
“เป็นไงบ้าง มีตรงไหนไม่เข้าใจมั้ย” วินเอ่ยถามฉัน
“วินสอนดีมากเลยอ่ะ เราเข้าใจเกือบหมดเลย ขอบใจมากๆนะ ถ้าไม่ได้วินช่วย จืดแย่แน่ ๆ”
“ไม่เป็นไร ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา” วินมองฉัน ตางี้ หวานเยิ้มมาเชียว
“อ้อ จ้ะ จ้า เพื่อนกันนี่เนาะ” ฉันชักใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับ มันเริ่มขึ้นตอนที่ฉันอาบน้ำ เสร็จแล้วก็จะเอาเสื้อผ้าไปซักซะหน่อย แต่กลับไม่เห็นของตัวเอง พอไปถามวิน วินก็บอกว่า
“อ้อ เอาไปซักให้แล้วล่ะ เด๋วมันแห้งไม่ทันน่ะ” หึ ฉันก็ยืนเอ๋อรับทานตรงนั้นเลยสิคะ ทำให้ขนาดนี้เลยเหรอ แถมชุดที่เอาให้ใส่ตอนนอน ก็เหอ ๆ กางเกงขาสั้น เสื้อยืดตัวบาง ๆ ฉันงี้กลุ้มใจจริง ๆ :เฮ้อ:
“มีตัวที่มันหนา ๆ กว่านี้มั้ยอ้ะวิน เราว่ามันบางไปนะ”
“แต่วินว่า มันสบายดีออกนะ อย่าคิดมากเลยน่าจืด” ฉันก็ไม่อยากเรื่องมาก ก็เลยจำใจใส่ ๆไป
“อืม แต่ก็สบายดีจริงๆแฮะ ไม่ร้อนดี” ฉันก็รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ นะ คิดมากไปเองแหละ
หลังจากนั้นก็มานั่งติวกันนั่นแหละ จนกระทั่งสี่ทุ่ม ฉันก็หาวหวอด ๆ วินก็เลยบอกว่า
“ง่วงแล้วเหรอ งั้นก็เข้านอนกันได้แล้วล่ะมั้ง” ฉันก็พยักหน้า แล้วเราสองคนก็เดินเข้าห้องไป
ห้องวินเปิดแอร์รออยู่แล้ว เลยเย็นฉ่ำสุด ๆ ห้องของวินดูคลาสสิคกว่าห้องของอาร์ท ของนายนั่นออกแนวเป็นระเบียบมาก เพราะเจ้าตัวระเบียบจัดขนาด จู้จี้จุกจิกด้วย ส่วนวิน เค้าสบาย ๆ อยู่แล้วก็สบายใจดี ฉันเดินไปหยิบฟูกมาปูนอนแล้วก็หมอนกับผ้าห่มก็เตรียมไว้แล้ว :m7:
“นอนได้นะจืด” วินถามฉัน ฉันก็ตอบไปว่า “ได้สิ”
“อืม จืดเรามีเรื่องอยากจะบอกเกี่ยวกับต้อมน่ะ” ฉันหันไปทางวิน เอาแล้วสินะ
“เรื่องอะไรเหรอ” ฉันก็กลัวๆเหมือนกัน กลัวว่า
“เรารู้เรื่องหมดแล้วนะ ว่าต้อมชอบเรา แล้วเราก็รู้ด้วยว่า” วินค้างไว้แค่นั้น ตอนนี้วินลงมานั่งอยู่ข้าง ๆ ตัวฉันแล้ว ฉันก็นั่งตัวสั่นสิคะ กลัวอ้ะ
“ว่าอะไรเหรอวิน อย่ะ อย่าค้างสิ” :try2:
“ก็รู้ว่า จืดคอยเป็นแม่สื่อให้เราสองคนน่ะสิ” น่านไงล่ะ รู้จริงๆด้วย แต่ทำไมฉันไม่รู้มาตั้งแต่แรกแล้วนะ o6
“เอ่อ เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ” วินกระเถิบเข้ามาใกล้ตัวฉันมากขึ้น
“เราไม่โกรธจืดหรอกนะ มีแต่ จะ...” วินเอื้อมมือมาโอบรอบเอวฉัน ฉันสะดุ้งเฮือกเลยค่ะ ตายล่ะ :o
“อ้ะ วิน ทำอะไรน่ะ ปล่อยเรานะ” วินกอดฉันแน่นขึ้น ส่วนฉันก็ดิ้นเพื่อให้หลุดจากวงแขนของเค้า
“ไม่อ่ะ วินชอบจืดนะ ชอบมาตั้งนานแล้ว รู้มั้ย เวลาจืดอยู่กับอาร์ท เราทรมานแค่ไหน จืดรู้บ้างมั้ย” วินคร่ำครวญออกมา แต่ฉันมากกว่านะที่ต้องคร่ำครวญน่ะ :sad4:
“โธ่ วิน เราเป็นเพื่อนกันนะ อย่าทำแบบนี้เลย” เหมือนวินจะไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น เค้าผลักตัวฉันนอนลงกับพื้นฟูก
“เฮ้ย วิน อย่าเล่นบ้า ๆ น่า ปล่อยฉันเถอะนะ” ฉันในตอนนั้นพูดอะไรไป ไม่ได้เข้าหูของนายวินเลย เพราะตอนนี้เหมือนวินคุมสติตัวเองไม่ได้แล้วเหมือนกัน (เง้อ ซวยๆ)
“ขอเราเถอะนะ จืด” พอวินมันพูดคำนี้ออกมา ฉันถึงกับตาเหลือกด้วยความตกใจสิคะ โอ้ว ม่ายยยยยนะ อย่าทำอะไรช้านเลยนะแก ตา วินบ้า ฉันจะตายอยู่แล้วนะ :m8:
มัน (เปลี่ยนสรรพนามด่วน) เริ่มซุกไซร้ซอกคอของฉัน อย่างเมามันส์ โชคดีจริงๆที่มันไม่จูบฉัน ไม่งั้นตายแหง ๆ มือมันก็ล้วงนู้นนั่นนี่ ฉันก็ปัดแล้วปัดอีก จนในที่สุดก็โดนรวบตึง ขึงข้อมือไว้ทั้งสองข้าง อ้ากกกกก ช่วยด้วย ใครก็ด้ายยย ช่วยที :serius2:
************************************
เฮ้อ แล้วตรูจะรอดมั้ยคะเนี่ย :m9: เจอกันใหม่นะจ้ะ สาว ๆ ทั้งหลาย
-
:o ไหงงี้ล่ะจืด
ใครก็ได้ช่วยจืดที (ช่วยร้อง) :serius2:
ทำไมนายวินผู้แสนดี ถึงได้ทำกับคนสวยอย่างนี้อ่ะ :m15:
-
แล้วจืดของเจ้ ก็โดนชำเรา ศาลที่ไหนจะรับฟ้องเพราะว่าเมื่อเช้าฟังวิทยุ...มันถกกันว่า สสร. จะไม่บรรจุโทษของชายที่ชำเราชายด้วยกัน มันบอกว่า....เป้นเรื่องตลกพอๆ กับหญิงชำเราชาย
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ประเทศชาติของอิชั้น :freeze:
-
แย่แว้ว จะยอมหรือจะเลือกใครดีเนี่ยะ
:m10: :m10: :m10:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดด
ตื่นเต้น จืดจะรอดมั้ยเนี่ย :haun5: :haun5:
-
o12 มาต่อด่วนค่ะ :m15: ลุ้นมากกกกกกกกกก
-
:m15:แต่เค้าว่าเค้าไม่น่าทำเล่นตัวเลยนะ ของอร่อย ๆ คิดแล้วยังเสียดาย :m10:
-
ตอนนี้คิดว่าเราควรเปลี่ยนเป้าหมายจาก ตบชะนีพวกนั้นมาเป็น เอิ่ม :confuse:
ปล.จืดจะค้างคาแบบเนี้ยไม่ดีนะจะ :bye2:
-
อ่านๆ ดูมันมีเรื่องแบบนี้บ่อยเหมือนกันนะเนี่ย o22
ว่าแต่จืดจะดีใจหรือเสียใจเนี่ย เอาให้แน่ หุหุ
แต่ยังไงก็ขอให้รอดนะจ๊ะ รอตาอาร์ทอยู่อะ :m10:
-
จืดจ๋า
ค้างจ๊ะค้าง
ทำไมทำกันอย่างงี้ล่ะจ๊ะ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
จะขัดขืนหรือสมยอมล่ะจ๊ะ น้องจืด อิอิ
-
ว๊ายแล้วจะเป็นไงต่อนี่นะ ต่อด่วนเลยจ๊ะ :m15:
-
:serius2: :serius2: :serius2:ม่าย ม่าย ม่ายยยยยยยยยยย มาต่อแล้วนะสาว ๆ
ตอนที่ 62
ในระหว่างที่ฉันกำลังโดนเล่นเข้าให้นั้นเอง ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงนั้นมันช่วยปลุกสติคืนให้กับวิน วินชะงักไปครู่หนึ่ง ฉันเลยได้โอกาสผลักมันออกไป แล้วก็วิ่งออกไปข้างนอกห้อง แล้วรับโทรศัพท์ ฉันแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเองเลยว่า คนที่โทรมาจะเป็น :sad3:
“ฮัลโหล หวัดดีครับ ขอสายวินด้วยครับ” เสียงของนายอาร์ทนั่นเอง อาร์ทจริงๆด้วย
“อาร์ท อาร์ทเหรอ นี่จืดนะ อาร์ทใช่มั้ย” เสียงของฉันระล่ำระลัก สั่นมากมาย ตอนนั้นยังตัวสั่นอยู่เลย
“เฮ้ย จืด ยังอยู่ที่บ้านไอ้วินอีกเหรอ หรือว่า” มันหยุดพูดแค่นั้น
“ฉันมาค้างที่บ้านวินน่ะ เอ่อ มาติวหนังสือน่ะ” ฉันพอได้สติ ไม่ต้องการให้เรื่องเมื่อกี้มันแดงขึ้นมา ก็เลยต้องเงียบเอาไว้ก่อน :try2:
“เหรอ แล้วทำไมพูดยังกับจะร้องไห้ด้วยล่ะ เมื่อกี้นี่อ้ะ” มันเริ่มสงสัยฉัน
“อ้อ คือว่า แอร์มันเย็นน่ะ เลยเสียงสั่นไปหน่อย” ฉันแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ส่วนอาร์ทก็ยังพูดต่อไป
“แล้วไอ้วินล่ะ มันทำไรจืดรึปล่าว” ฉันสะอึกนิดนึง พอดีกับวินมายืนพิงประตูห้องรออยู่ก่อนแล้ว ฉันเลยยิ่งพูดไม่ออกไปใหญ่
“ปล่าวนี่ ไม่มีอะไรเลย กำลังจะเข้านอนกันแล้วล่ะ” ฉันมองวินตลอด กลัวว่านายนั่นจะสติแตกแล้วเข้ามาปล้ำฉันอีก โฮ น่ากลัวอ้ะ
“งั้นเหรอ อยากไปหาจังเลยอ่ะ เรานอนไม่หลับเลยรู้มั้ย ไม่สบายใจจริงๆนะ ทำไมจืดไม่โทรมาบอกเราบ้างล่ะ รู้มั้ยว่าเราเป็นห่วงแค่ไหน”
“ขอโทษ ขอโทษนะอาร์ท ต่อไปเราจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ฮือ ๆ” ฉันทนไม่ได้ น้ำตามันไหลออกมาเอง ฉันเอาแต่ขอโทษอาร์ท ฉันรู้ว่าฉันมันไม่ดีเอง ที่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของเค้า :m15:
“เฮ้ย จืด ร้องไห้ทำไมล่ะ ไม่เอาน่า เราก็พูดไปอย่างงั้นเอง อย่าคิดมากเลยนะจืดนะ” อาร์ทก็คงกังวลว่าทำไมอยู่ๆ ฉันก็ร้องไห้เป็นบ้าเป็นบอ ส่วนวิน ก็ยิ่งงงไปใหญ่ อย่างน้อย นายนั่นก็คงไม่กล้าทำอะไรฉันแล้วล่ะ
“อาร์ท จืดไปนอนก่อนนะ ขอโทษนะที่ร้องไห้ออกไป เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“อืม เราจะไปรอที่บ้านวินนะ พรุ่งนี้เช้า แล้วเจอกันนะจืด ราตรีสวัสดิ์นะครับ” แล้วอาร์ทก็วางสายไป ส่วนฉันก็ยืนตัวแข็งอยู่ตรงนั้นพักหนึ่ง วินก็เรียก
“จะยืนอีกนานมั้ยจืด เราขอโทษที่เมื่อกี้ทำไม่ดีลงไป ขอโทษจริงๆนะ” วินคงสำนึกตัวได้
“อืม ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจ ว่าวินชอบเรา แต่ก็ไม่ควรทำแบบนั้นนะ มันจะทำให้เราเข้าหน้ากันไม่ติดนะ” วินก็ก้มหน้า แล้วก็เดินเข้าไปในห้อง ล้มตัวลงนอนบนเตียง :เฮ้อ:
ส่วนฉันก็เดินไปนอนบนฟูกตัวเอง วินไม่หันมามองฉันเลย นอนหันข้างไปอีกทางนึง ดูๆไปแล้ว ก็น่าสงสารอยู่เหมือนกัน แต่ที่ทำเมื่อกี้นี้มันเกินที่ฉันจะรับได้ แล้วไหนจะต้อมอีกล่ะ ถ้ารู้เรื่องนี้เข้า จะเป็นยังไง โอ้ย ทำไมฉันต้องเจอแต่เรื่องน่าปวดหัวแบบนี้นะ กลุ้มใจจริง ๆ
ในที่สุดค่ำคืนอันร้อนแรงของฉัน (หรือ) ก็ผ่านพ้นไปด้วยดี ฉันลุกแต่เช้ามืดเลย กลัวจนนอนไม่หลับ พอลุกขึ้นก็มารีดเสื้อกับกางเกง แต่ก็ไม่วายที่จะ รีดเสื้อกางเกงให้วินด้วย ซะงั้นไป :try2:
จากนั้นก็ไปอาบน้ำอาบท่า พอดีกับวินตื่นแล้วเหมือนกัน
“อ้าว จืด รีดเสื้อผ้าให้วินด้วยเหรอ” วินสนใจ หันมาถามฉัน ฉันแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
“อืม เห็นวินตื่นสายน่ะ ก็เลยรีดให้” ตอนนั้นมันจะเจ็ดโมงเช้าแล้ว สายเหรอเนี่ย
“ขอบใจนะ ที่ไม่โกรธเราแล้ว”
“โกรธอะไรกัน เราไม่ได้โกรธวินซะหน่อย แค่ ตกใจเท่านั้นเอง” พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนฉันก็จะต้องหน้าแดงเถือก ก็มันน่าอายนี่นา :o8:
“แต่เราก้ไม่น่าทำแบบนั้นจริงๆเลย” แล้ววินก็เดินเข้าห้องน้ำไป ฉันก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ก๊อก ๆ ๆ” เสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังขึ้น ฉันเดินไปเปิดประตูออก ก็พบว่า อาร์ทมายืนรออยู่นั่นเอง
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณจืด” มันล้อเลียนฉันอีกแล้ว แต่มาคราวนี้ฉันกลับรู้สึกว่า อาร์ททำไมมันน่ารักขึ้นนะ อิอิ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณอาร์ท” ฉันก็เอาบ้าง แล้วเราสองคนก็ยิ้มให้กันและกัน ฉันรู้สึกมีความสุขมาก ๆ เลยล่ะ อาร์ทเดินเข้ามาในบ้าน แล้วก็นั่งลงตรงโซฟา เปิดทีวีดู แหม ทำยังกับบ้านตัวเองงั้นแหละ
“พ่อแม่วินไปทำงานแล้วเหรอจืด” ฉันก็สะอึกไป ไม่กล้าบอกความจริงเลย
“ก็ ไม่อยู่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไปต่างจังหวัดน่ะ” ฉันบอกตามจริงไป อาร์ทก็หันขวับมาทางฉันทันที
“งั้น งันก็เมื่อคืนนี้ จืดก็ ก็...” มันก็นะ คิดอะไรบ้า ๆ แหงเลย :m14:
“บ้าเหรอ คิดอะไรบ้า ๆ น่ะแก” ฉันนั่งลงข้างๆมัน แล้วก็ทำหน้าตาขึงขัง
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ รู้งี้เมื่อคืนเราจะขับรถมาบ้านวินเลย” ฉันก็งง ๆ
“จะขับมายังงัย ดึกขนาดนั้นแล้ว อันตรายจะตายไป”
“ก็ไม่รู้ล่ะ ทีหลังห้ามค้างกับคนอื่นสองต่อสองอีกนะ” แหม ก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่ามันจะเป็นแบบนี้
“จ้า ๆ ไม่ทำอีกแล้ว พอใจรึยัง” เราสองคนก็คุยหยอกกันเล่นไปเล่นมา โดยที่ฉันก็ไม่รู้เลยว่า วินน่ะ แอบยืนมองอยู่นานแล้ว
“อ้าว อาร์ท มานานรึยัง” วินแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมาทักทาย
“ก็มาได้สักพักแล้วล่ะ เมื่อคืนหลับสบายมั้ยล่ะ” อาร์ทเหน็บวินนิดนึง ตานี่เอาอีกแล้ว
“ก็สบายดีนะ เสียดายที่นายไม่ได้มาค้างด้วยกัน เนอะจืด” วินหันมายักคิ้วให้ฉัน เล่นเอาสันหลังของฉันเสียววูบเลยค่ะ
“อ้อเหรอ ถ้าฉันรู้ ก็คงมาอยู่แล้ว คราวหน้าไม่พลาดแน่นอน” สองคนนั้นท่าทางแปลก ๆ จนฉันคิดว่ามันเขม่น ๆ กันอยู่ล่ะมั้ง :m11:
“เอ่อ สองคน กินข้าวเช้าที่ไหนอ่ะ” ฉันรีบแทรกกลางระหว่างทั้งคู่
“แล้วจืดอยากกินที่ไหนล่ะ เด๋วเราเลี้ยงเองนะ” วินพูดตอบฉันก่อน
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก ฉันบอกจืดไว้ก่อนแล้วว่าจะเลี้ยงเอง” ตาอารท์ พูดตอนไหนกันยะ
“งั้นเหรอ ก็ได้ ๆ” วินก็เดินไปรอหน้าบ้าน ฉันกับอาร์ทก็เดินตามลงไป หลังจากนั้นเราก็เดินไปร้านค้าแถวนั้น พอกินเสร็จก็เข้าโรงเรียนกัน :m7:
**************************************
-
:m4:อิอิ ม่ายโดนแหละ ต่อ ๆ :m1:
ตอนที่ 63
หลังจากวันนั้น วินก็พยายามขอโทษฉันตลอด เค้าบอกว่า ตัวเองไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้นเลย ฉันก็เข้าใจอะไรง่าย ก็บอกไปว่าไม่เป็นไร เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ให้แล้วกันไป อย่าเก็บมาคิดมากเลย แต่ตัวเองน่ะ ยังหวาดหวั่นอยู่ในใจ ยังไงก็ไม่ยอมอยู่กับวินสองต่อสองแล้วล่ะ หุหุ :m14:
และเรื่องของฉันกับพวกนางมารใจร้าย ก็ยังไม่จบไม่สิ้น ตราบใดที่พวกมันยังไม่บรรลุความตั้งใจที่จะทำลายฉันลงได้ พวกนั้นมันจ้องเล่นงานฉันทุกวิถีทาง เชื่อเถอะค่ะ ว่าคนสมัยนี้ ทำได้ทำอย่าง เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ
วันหนึ่งช่วงพักเที่ยง ฉันกำลังจะไปกินข้าวกับพวกวิน พอเดินไปถึงโรงอาหารแล้ว ฉันก็พบว่า ลืมเอาแว่นตาที่วางอยู่ใต้โต๊ะเรียนมาด้วย (ปล.จืดใส่แว่นเรียนด้วยนะจ้ะ o8)
“ต้อม วิน เด๋วฉันมานะ ลืมแว่นไว้ในห้องเรียนน่ะ เด๋ววิ่งกลับไปเอาก่อนนะ”
“อืม มาเร็ว ๆล่ะ เด๋วข้าวหมดก่อนพอดี” นังต้อมบอกแล้วก็เดินไปซื้อข้าว
พอฉันวิ่งมาจนถึงห้องเรียน ก็พอดีกับที่จะเดินเข้าไปในห้อง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเสียก่อน
“นี่ยัยจ๋า พวกหล่อนคิดว่าแผนของฉันเนี่ยดีมั้ยยะ” เสียงยัยแจงพูดดังออกมา ฉันยืนแอบอยู่ตรงประตูเพื่อรอฟังเสียงพวกมันพูดกัน
“แผนของแกมันก็ดีนะ แต่แกมั่นใจเหรอว่า ครูจะจับมันข้อหา ลอกโพยตอนสอบได้น่ะ” เอ๋ ลอกโพยตอนสอบ อะไรกันเนี่ย
“แน่นอนสิยะ ฉันน่ะเตรียมแผนไว้แล้ว รับรอง มันไม่รอดแน่ ฉันล่ะหมั่นไส้มันนัก ดัดจริตทำเป็นคนดี ให้พวกผู้ชายเห็นใจ พวกหล่อนก็เห็นใช่มั้ย” :m15:ฉันป่าวนะ
“ใช่ ฉันน่ะนะ ไม่ชอบขี้หน้ามันตั้งแต่ตอนแรกแล้ว เกลียดอิพวกนี้มากเลย รวมทั้งเพื่อนมันด้วย”
“แต่ยัยแจง เรื่องนี้หล่อนไม่กลัวครูจะจับได้เหรอ ว่าพวกเราทำน่ะ” เสียงเพื่อนมันคนนึงกังวล
“ไม่มีทาง แกไม่ต้องกลัว ฉันไม่พลาดอยู่แล้ว ดูอย่างคราวกระเป๋าตังค์แกหายสิ ครูยังจับไม่ได้เลย” อ้ะ :o ฉันนึกแล้ว ว่าเป็นฝีมือมัน มือฉันกำแน่น เล็บจิกจนห้อเลือด อิพวกสารเลว :angry2:
ฉันตัดสินใจไม่เข้าไปในห้องเรียน แต่รอพวกมันออกจากห้องไปจนหมดก่อน ฉันจึงเข้าไปเอาแว่น คราวนี้แหละ พวกมันจะไม่มีทางทำได้สำเร็จหรอก ฉันจะเอาคืนพวกมันอย่างสาสมเลยทีเดียว โทษฐานที่ทำกับฉัน มันต้องได้รับคืนบ้าง (ตอนนั้น ความโกรธพุ่งปรี๊ดเกินยับยั้งแล้ว :fire:)
ฉันเดินไปที่โรงอาหาร ก็เห็นพวกวินนั่งกินข้าวกันจนไปมากกว่าครึ่งแล้ว
“มาแล้วเหรอ นั่งรอตั้งนาน ฉันกินข้าวจนจะหมดอยู่แล้วนะ” นังต้อมบ่นสุดฤทธิ์ กินก่อนยังจะมาบ่นอีกนะมัน
“พอดีไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ เลยช้าหน่อย” ฉันเดินไปซื้อข้าวมานั่งกินต่อ จากนั้นฉันก็แยกกับสองคนนั้น แล้วตรงไปยังตู้โทรศัพท์ทันที
“ตื้ด ๆ ๆ ๆ”เสียงเรียกสายของฝ่ายโน้น ดังขึ้นแป๊บนึง ก็มีคนรับสาย
“สวัสดีค่ะ พอลล่ารับสาย” อิตั้มนั่นเอง ดอกจริงๆ
“ชั้นเองย่ะ ดัดจริตนักนะมรึง” อิตั้มเหวอแด* โดนฉันด่าเข้าให้
“อิสาด กรูก็ต้องแอ๊บสวยบ้างสิยะ มีเรื่องอะไรล่ะ ไม่โทรมาหาตั้งนานแล้วนะมรึง”
“ถ้าไม่มีกรูก็ไม่โทรไปหามรึงหรอก” ฉันแหย่มันเล่น
“เออ อิเชี่ย ดีเนาะมรึง แล้วเรื่องล่ะ อะไร” มันชักหงุดหงิด ฉันเลยรีบบอกมันก่อน
“เย็นนี้เลิกเรียนแล้ว มาเจอกรูที่หน้าโรงเรียนหน่อย เอาอิอั้มมาด้วยนะ กรูจะบอกอิเฉาก้วยด้วย”
“เออ แมร่งต้องเรื่องใหญ่แหง ๆ แบบนี้ แล้วเจอกัน โอเช้” :m3:
“โอเค เรื่องใหญ่แน่ ๆ รับรองแซบมรึงแน่นอน” อิอิ ถูกใจหล่อนแน่ นังตั้ม จะได้แก้แค้นแล้ว (เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร อย่าเอาอย่างเค้านะ :m13:)
ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ฉันก็เตรียมตัวออกไปรอพวกนั้นที่หน้าโรงเรียนทันที แต่ก็ต้องมีอุปสรรคจนได้สิน่า
“เฮ้ จืด จะรีบไปไหนน่ะ วันนี้ยังไม่ได้คุยกันเลยนะ” ตาอาร์ทนั่นเอง นายนั่นจะมายุ่งกับฉันตอนนี้ไม่ได้นะ
“คุยกันวันหลังก็ได้ วันนี้ฉันมีธุระน่ะอาร์ท” มันก็มองหน้าฉันงง ๆ เหมือนไม่เชื่อ
“ไปไหนอ้ะ เราไปด้วยได้มั้ย” เหอ ๆ จะไปได้ไง ฉันไปวางแผนกับเพื่อนฉันนะยะ
“วันนี้ไม่ได้จริง ๆ นะอาร์ท อาร์ทไปซ้อมบาสก่อนนะ คืนนี้เราจะโทรไปหานะ” ฉันพยายามหว่านล้อมมันทุกทาง ได้โปรดทีเถอะนะ :m14:
“อืม ก็ได้ ไม่ไปก็ไม่ไป แต่จืดต้องโทรมาหาเรานะ ไม่งั้นโดนแน่” น่าน มีมาขู่ฉันอีกนะแก แต่ก็เอาเถอะ ไม่ไปน่ะดีแล้ว เดี๋ยวแผนแตกอีกฉัน
“งั้นฉันไปก่อนนะ อย่าซ้อมหนักนะ อ่านหนังสือสอบบ้างล่ะ ไปแล้ว” ฉันยิ้มให้มัน แล้วก็เดินออกไปรอนังเฉาก๊วยที่หน้าโรงเรียนต่อ
พอฉันไปถึงก็เจอสองสาวดูโอสุดหวิว ก็จะใครซะอีกล่ะ ก็นังตั้มกะนังอั้มน่ะสิ ชีมายืนรอฉันอยู่แล้ว พอไปถึงชีก็แว้ดๆๆเลยค่ะ
“อิดอก นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว มัวทำอะไรอยู่ยะ” อิตั้มขาวีน ช่างเหมาะกับงานใช้แรงคราวนี้จริง ๆ (น่านมีใช้แรงเพื่อนอีก)
“ใช่ ชั้นร้อนนะยะ ผิวเสียหมดแล้ว” ส่วนนังอั้มเหมาะกับการกัดให้ตายมากกว่า
“แหมใจเย็นๆสิจ้ะ มาคราวนี้พวกมรึงไม่เสียเที่ยวแน่นอน ฉันมีเรื่องสนุกให้ทำกัน” หึหึ ฉันหัวเราะน่ากลัว จนอิพวกนั้นมองตาค้าง (ฉันยังงงตัวเองเลย)
“เรื่องอะไร หนุกแน่เหรอมรึง” อิตั้มถามมา
“แล้วอิเฉาก้วยล่ะ จะมารึปล่าว” อิอั้มถามต่อ
“มาสิ นู้นไงล่ะ พูดถึงก็มาเลย อ้ะ รู้สึกเราจะมีตัวช่วยเพิ่มขึ้นแล้วล่ะสิ” สองคนมันหันไปดู ก็เจออิเฉากับอิเจี๊ยบเดินเข้ามาถึงแล้ว
“แหมมากันเร็วจริง ๆ นะพวกมรึง กรูนึกว่าจะมาเย็นกว่านี้” อิเฉามาถึงก็กัดทันที พวกฉันต่างหากที่ต้องกัดหล่อนน่ะ
“เออ มรึงล่ะไม่มาซะพรุ่งนี้เลยล่ะ อิดอก....” อิอั้มกัดไม่ปล่อย
ในที่สุดสี่สาวเพื่อนแซ่บ ก็มากันพร้อมหน้ารวมฉันก็เป็นห้าสาวสไปซ์ซี่ อิอิ รับรองงานนี้ อิพวกชะนีเจอดีแน่มรึ้ง เตรียมตัวเตรียมใจไว้เถอะ (แล้วก็สุมหัวกันวางแผนต่อ) :m4:
*********************************
-
:m12:กระซิบข่าวบอกเพื่อนสาว เจ๊กะเพื่อนจะเอาคืนนังชะนีที่คิดว่าเก่งทั้งหลายประมาณ ตอนที่ 70กว่า ๆ นู่นแหละ ช่วยเชียร์เจ๊ด้วยนะคะ :m13: อิอิ ไปและ :bye2:
-
อ้าว ค้างเลย
กำลังลุ้นเลยว่า 5 สาวสไปซี่ส์มีแผนอะไรเด็ด ๆ :interest:
ตอนนี้ตาอาร์ทน่ารักขึ้นจริง ๆ ด้วย :m3:
-
รีบมาต่อนะจืด....เอามานให้มองหน้าคนทั้งโรงเรียนไม่ติดเลยยิ่งดีจนมานทนเรียนไม่ไหวเลยนะ
-
o3เต็มที่เลยนะเจ๊ :bye2:งานนี้มีลุ้นอิๆ :m4:
-
555 แค่คิดถึงตอน 5 สามรวมพลังจัดการเอาคืนนังพวกนั้นก็สุดยอดแล้ว อิอิ
-
เหมือนขบวนการ จูเรนเจอร์เลยอะ ไงรีบมาต่อนะจ๊ะสาวๆๆ
-
รอจ้า :m4:
-
:m11: :m11: :m11:
-
o2ตายล่ะ เกิดความผิดพลาดทางเทคนิคอย่างแรง สงสัยดิฉันจะตาลายตอนเขียน o6
สรุปว่าตอนที่ 64 เลยยาวกว่าชาวบ้านเค้าค่ะ คุ้มเลยอ้ะ :m9:
ถ้าเพื่อนสาวพร้อมแล้ว ก็ตามไปดูแผนชั่วๆของนังชะนีพวกนั้นกันเลยจ้ะ รับรองว่าต้องอยากตบมันแน่ๆ :m11:
ตอนที่ 64
และแล้วการสอบเก็บคะแนนช่วงปลายภาค ก็มาให้ลุ้นระทึกซะแล้วสิ ที่ลุ้นน่ะ ไม่ใช่ข้อสอบ แต่ลุ้นวิธีที่นังพวกชะนีมันจะเล่นงานฉันน่ะสิ ว่ามันจะทำยังไงกัน งานนี้ฉันสู้ตายค่ะ o13
ในห้องฉันมีการจัดโต๊ะสอบแบบแยกแถวเรียงเดี่ยว เป็น 5 แถว ตั้งแต่หน้าห้องยาวจรดหลังห้อง และที่น่าแปลก ฉันอยู่แถวเดียวกับนังจอมวางแผน ชิส์ คิดไม่ออกจริง ๆ ว่ามันจะมาไม้ไหน
พอเข้าห้องสอบเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เริ่มลงมือทำข้อสอบ อ้อ ในห้องฉัน ถ้าไม่สอบใหญ่ปลายภาค ก็จะไม่แยกห้องสอบ แยกชั้นนะคะ เพราะสอบใหญ่จะต้องแยกไปสอบคนละที่ แถมยังต้องสอบรวมกับชั้น ม.5 และ ม.6 ด้วย ซึ่งก็มีทั้งดีและไม่ดี
ฉันทำข้อสอบได้บ้างไม่ได้บ้าง ตอนนั้นมีเรื่องมีราวมากมาย ทำให้อ่านหนังสือได้ไม่เต็มที่ แต่เผอิญโชคดี ที่ฉันเป็นคนหัวไว เรียนรู้ได้เร็ว ก็เลยทำให้รอดตัวไปได้บ้าง ก่อนหน้าที่จะสอบก็ไปติวหนังสือกับพวกนังต้อม วิน แล้วก็ยังมีนายอาร์ทมาแจมด้วยบางครั้ง ก็ถือว่าได้ความรู้มากมายเลย
ในที่สุดเวลาสอบวิชาที่ยากที่สุด นั่นก็คือ วิชาคณิตศาสตร์ (สำหรับฉันนะ) ก็สิ้นสุดลง คุณครูคุมสอบ ก็เรียกเก็บข้อสอบ โดยให้คนที่ทำเสร็จแล้วเดินเอาออกมาส่งแกที่โต๊ะ ฉันซึ่งทำเสร็จเกือบหลัง ๆ ก็รอคนข้างหลังลุกไปส่งก่อน และแล้วสิ่งที่ฉันระวังตัวอยู่เสมอ ๆ ก็เกิดขึ้น o12
นังแจงนั่นเอง มันอาสัยช่วงเวลาที่ชุลมุนนั่นแหละ เอาโพยข้อสอบเลขที่ฉันคิดว่า มันคงจะจดเอาไว้ก่อนแล้ว มาทิ้งลงบนพื้นข้างๆเก้าอี้ของฉัน โชคดีนะ ถ้าฉันไม่รู้เรื่องมาก่อน ฉันคงโดนครูว่า ลอกข้อสอบแน่นอน แต่ขอโทษนะที่ฉันรู้ทันซะก่อนน่ะ :m14:
มันทิ้งแล้วก็แสร้งทำเป็นเดินเลยไปส่งข้อสอบ อิเพื่อนๆของมันก็คอยจับตามองอยู่ตลอดเวลา เหมือนจะส่งซิกให้กัน ฉันก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แล้วก็อาศัยจังหวะที่พวกมันเดินไปส่งข้อสอบกันนั่นแหละ หยิบโพยขึ้นมาขยำ ๆ แล้วก็โยนเลี่ยพื้นไปที่โต๊ะของมันซึ่งอยู่ถัดไปด้านหลังสามตัว
หึหึ สำเร็จตามที่ฉันคิดไว้ มันอยู่ใต้โต๊ะนังนั่นพอดี เอากะฉันสิ ฉันรีบลุกแล้วแกล้งทำเป็นเดินไปส่งข้อสอบต่อ พอมันเดินผ่านฉัน ฉันก็ชนมันทันทีค่ะ :m7:
“โอ้ย” มันเซไปโต๊ะข้างๆ ฉันแอบหัวเราะเยาะนิด ๆ
“ครูคะ มันชนหนูค่ะ” แน่ล่ะ มันต้องฟ้องอยู่แล้ว เหตุที่ต้องชนมันก่อน ก็เพราะไม่อยากให้มันไปเห็นว่า ไอ้โพยของมันน่ะ ไม่อยู่ที่โต๊ะฉันแล้ว
“ฉันปล่าวนะ หล่อนน่ะแหละเดินมาชนฉันเองตะหาก” งานนี้ต้องไม่ให้เสียแผน
“งั้นเหรอ ได้ ครูคะ หนูมีเรื่องอยากจะฟ้องค่ะ คนนี้เค้าลอกข้อสอบค่ะ” มันเริ่มแล้ว ฉันก็พร้อมเสมอ
“เธอรู้ได้ยังงัย ว่าเค้าลอกข้อสอบน่ะ” ครูถามมัน แกคงจะสงสัยน่าดู
“ก็หนูเห็นโพยตกอยู่ใต้โต๊ะเค้าน่ะค่ะ ไม่เชื่อครูไปดูก็ได้น่ะคะ” เท่านั้นแหละ เสียงคนรอบห้องทั้งข้างในและข้างนอกก็ดังขึ้น
“ยังงั้นเหรอ เธอจะว่าไงล่ะ มันเรื่องจริงรึปล่าว”
“ครูก็ไปดูเองถอะค่ะ ว่ามันมีจริง ๆ มั้ย” ฉันเชิญครูไปที่โต๊ะของฉัน พอแกเดินไปถึงก็
“ไหนล่ะ โพยข้อสอบน่ะ ครูไม่เห็นว่ามันจะมีเลยนี่” แกก็พยายามมองหา หายังไงก็หาไม่เจอหรอกค่ะครู มันไปนู้นแล้ว
“ไงล่ะ เธอ ครูไม่เห็นอย่างที่เธอว่าเลยนะ” แกก็ถามยัยแจงใหญ่เลย ยัยนั่นก็ไมเชื่อ เลยก้มมองดูใหญ่
“แต่หนูเห็นมันอยู่ใต้เก้าอี้จริง ๆ นะคะครู” มันพูดแล้วก็ก้มดูใหม่อีกที แต่คราวนี้มันก็ต้องหน้าซีดเผือด :sad3: เพราะอะไรน่ะเหรอ หึหึ รู้ๆกันอยู่
“ว่าไงล่ะ เจอรึยังล่ะ” ฉันพูดข่มมันออกไป มันเริ่มลุกลี้ลุกลน
“เอ่อ ครูคะ หนูคิดว่าหนูคงจะตาฝาดไปน่ะค่ะ เอ่อ หนูขอโทษนะคะ” มันแหงอยู่แล้ว ก็โพยมันไปอยู่โต๊ะหล่อนแล้วนี่
“อะไรของเธอเนี่ย ทำเรื่องวุ่นวายไปหมด” แล้วครูก็ทำท่าจะเดินไปที่โต๊ะแก แต่คิดว่ามันจะจบแค่นี้เหรอยะ
“เด๋วค่ะคุณครู” ฉันตั้งใจเรียกครูเสียงดัง แกก็หันมามอง ส่วนนังแจงก็สะดุ้ง ตาโต ท่าทางหวาดกลัว
“มีอะไรอีกรึ” แกหันมาถามฉัน
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่ขอให้เค้าขอโทษหนูเท่านั้นเองค่ะ”
“เอายังงั้นเหรอ เธอก็ขอโทษเค้าซะสิ เล่นอะไรแผลงนะเราน่ะ” แกก็หันไปดุยัยแจง มันก็ทำหน้าหมั่นไส้ฉัน แล้วก็พูดห้วน ๆ ว่า
“ขอโทษ” แล้วมันก็เดินหนีออกไปนอกห้องเลย ทิ้งฉันไว้ให้สะใจเล็กน้อยเท่านั้น ยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ คอยดูเถอะ o3
พอฉันส่งข้อสอบเสร็จก็เดินออกมานอกห้อง เป็นช่วงพักสอบยี่สิบนาที ก่อนที่จะไปสอบวิชาต่อไป พอฉันเดินลงไปที่โต๊ะประจำ ก็เจอเพื่อนสาวมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว (ตอนนั้นทิ้งอาร์ทเลย)
“เป็นไงบ้างมรึง มันเริ่มแผนแล้วรึยัง” อิเฉาก๊วยถามฉันด้วยความเป็นห่วง เพราะมันไม่รู้ว่าอิพวกนั้นจะเริ่มกันตอนไหน
“มันทำไปแล้วย่ะ แต่โชคดีที่ฉันแก้ลำได้ซะก่อน ไม่งั้นล่ะตายแน่ๆ”
“เหรอ อิพวกเชี้ยนี่ มันทำจริงๆเหรอเนี่ย อย่างงี้มันต้องโดนตบ ” อิเจี๊ยบโมโหจนหน้าเหมือนนางยักษ์ขมูขีแล้วย่ะ :angry2:
“เออ พวกมรึงได้ตบแน่ ไม่ต้องกลัว กรูไม่ปล่อยให้มันเดินเชิดหน้าใส่กรูได้อีกต่อไปแล้วล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มเหี้ยมเกรียม (ตอนนั้นฉันยังคิดทำไมถึงโหดได้วะเนี่ย :m13:)
“พร้อมเมื่อไหร่บอกพวกรูด้วยล่ะ งานนี้ทุ่มสุดตัว” อิเฉาก๊วยก็คงคันมือคันเท้าเต็มพิกัด อิอิ
“เออ ๆ กรูไปรอสอบวิชาต่อไปก่อนล่ะ แล้วเจอกัน ไปนะยะ” ฉันลาพวกมันแล้วก็เดินไปยังห้องสอบวิชาต่อมา แต่ระหว่างทางก็เจออิพวกมารร้ายซะก่อน
“อย่าคิดว่าจะรอดไปได้ตลอดนะมรึง คราวนี้ถือว่าโชคมรึงยังดี กรูเอาคืนแน่” มันขู่ฉัน โถ อิชะนี จะจมธรณีอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีกนะ :m4:
“กรูจะรอ รอดูมรึงเห่าไม่ออกแล้วน่ะ อิโง่” ฉันด่ามันแล้วก็เดินเชิดไปที่ห้องสอบ อ้ายยย ทำไมเราปากจัดแบบนี้เนี่ย อายจัง
********************************
ฉันเดินสบายใจเฉิบมายังห้องสอบวิชาต่อมา ก็วิชาภาษาอังกฤษนั่นเอง วิชานี้ก็ไม่ง่ายเลยสำหรับฉัน ยากอยู่เอาการ แต่ฉันก็ไม่หวั่นเพราะมีตัวช่วย ก็ตาอาร์ทไงล่ะ ฉันมองหามัน อยู่ตรงไหนว่า อ้ะ นั่นไง :m13:
“ไฮ!” ฉันตอแหลไปมั้ยคะเนี่ย อิอิ ฉันเดินทะลวงเหล่าชะนีทั้งหลาย บุกเข้าไปหามันเลยค่ะ
“อะไรเหรอ มาแปลกแฮะ” มันทำหน้างง เพราะเห็นฉันยิ้มแป้นมาแต่ไกล มันยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เพราะมันดันออกไปซะก่อนน่ะสิ
“ก็ ช่วยติวตรงนี้ให้หน่อยสิ” ฉันแกล้งชี้ไปที่หน้านู้นหน้านี้ จริงๆน่ะ เข้าใจแล้ว แต่ที่ต้องทำก็เพราะ พวกนั้นเดินมาถึงแล้วตะหาก
“ไหน ๆ ตรงนี้เหรอ ไม่เห็นยากเลยนี่ มา เด๋วเราอธิบายให้ฟัง” มันก็พร่ำพูดไปเรื่อย ๆ ฉันก็แอ๊บทำเป็นออเซาะเบียดแขนมัน แล้วก็ทำเป็นใกล้ชิดกัน :m1:
โอ้ย สาแก่ใจฉันจริง ๆ อิพวกนั้นมันตาจะถลนออกมานอกเบ้าแล้ว 5555 หัวเราะในใจค่ะ แต่ก็ไม่พ้นออกมาทางสีหน้าอยู่ดี
“ยิ้มอะไรน่ะจืด” สงสัยอาร์ทมันจะเห็น ฉันเลยหุบปากตัวเอง
“ป่ะ ปล่าวนี่ ดีใจมั้งที่อาร์ทติวให้น่ะ” ฉันก็แกล้งทำเป็นตาหวานใส่มัน :impress: เท่านั้นแหละ มันก็อายจนหน้าแดง โถ ๆ อาร์ท ทำไมเด็กแบบนี้คะ
“พูดจริงป่าว งั้นเด๋วเราไปติวให้ที่บ้านนะ เอามั้ย” มันกระซิบข้างหูฉัน ฉันก็ยิ้มหวานแล้วก็กระซิบตอบไปว่า
“ฝันไปเถอะจ้ะ” เท่านั้นแหละค่ะ มันก็ทำแก้มตุ่ย บูดบึ้งตามเคย เหอ ๆ ที่แท้ก็เด็กน้อยนี่เอง
“ล้อเล่นน่า อย่างอนนะ โอ้ะโอ๋” ฉันแกล้งมันแล้วสนุกจังเลย คนแถวนั้นก็มองกันใหญ่ว่าอิสองตัวนี้มันเล่นอะไรกัน
“แหม จืดเด๋วนี้ เด๋วนี้หัดจีบไอ้อาร์ทตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” อ้าว ไอ้เอ :oปากมอมแล้วมั้ยล่ะแก
“เฮ้ย ใครจีบยะ เค้าเรียกว่า หมาหยอกไก่ยะ อิอิ” ฉันก็ตอบแบบสำบัดสำนวนสิคะ
“อ้าว วจืดเป็นหมาตั้งแต่เมื่อไหร่อะ” อ้ายยยยย :angry2: ไอ้อาร์ท เอากะเค้าด้วยเหรอแก
“ใครเป็นหมายะ ถ้าเป็นได้จริง ฉันจะกัดแกคนแรกเลย คอยดู” มันก็หัวเราะกันใหญ่ บ้าจริง ๆ
ฉันหมั่นไส้เลยเดินเชิดไปหาพวกนังต้อมดีกว่า มันนั่งอยู่กับวิน พอฉันเจอหน้าวินก็ต้องให้คิดถึงคืนนั้นทุกที :m10: แต่ก็เริ่มลืมได้บ้างแล้วล่ะ
“สอบเป็นไงบ้าง ทำได้รึปล่าวแก” ฉันถามไถ่นังต้อม มันก็ส่ายหน้าไปมา
“ยากว่ะ ทำไม่ค่อยได้เลย ขนาดติวแล้วนะ” โถ มาทำบ่น ก็ตอนติวน่ะ เอาแต่เหล่คนติวให้ตลอด
“เออ คราวหน้าก็อย่ามัวแต่เหม่อสิยะ หัดสนใจติวซะบ้าง” ฉันกัดมัน มันก็ถลึงตาใส่ชั้น
“จ้า ไม่มีใครเก่งเท่าแกหรอกจ้ะ” มันกระแนะกระแหนช้าน อินี่
“แล้วมีเรื่องอะไรกันเหรอ วิชาที่แล้วน่ะจืด” วินมันถามฉันขึ้น ฉันก็สะดุ้งโหยง
“เอ๋ เรื่องอะไรเหรอวิน” ฉันแอ๊บทำงงๆ
“อย่าทำไม่รู้หน่อยเลยน่า ก็ลอกข้อสอบอะไรเนี่ยแหละ” มันจ้องตาฉัน นังต้อมก็หูผึ่งทันที
“บ้าน่าทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องล่ะ” ก็หล่อนเดินออกไปก่อนนี่ยะ ไม่รอกันเลย
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่เข้าใจผิดน่ะ ช่างมันเหอะ” ฉันบอกปัดๆไป
“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้โดนแกล้งอีกน่ะ” แหม ตาวินนี่ชักจะรู้ดีเกินไปแล้วนะ
“ปล่าว เข้าใจผิดไปจริงๆ พอแล้วๆ ติวกันต่อเถอะนะ” มันก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ส่วนฉันก็นั่งอ่านด้วยเช่นกัน
จนกระทั่งครูเรียกเข้าไปนั่งประจำที่สอบ คราวนี้ ข้อสอบทำได้ไม่ยากนัก เนื่องจากฉันก็พอจำได้บ้าง ประกอบกับเข้าใจในบางเนื้อหาด้วย ไหนจะอาร์ทติวให้อีก ก็เลยผ่านฉลุย เย้ ๆ :m4:
ในที่สุดการสอบเก็บคะแนนวันแรกก็ผ่านไปได้ด้วยดี วันนี้อาร์ทชวนกลับบ้านด้วย มีหรือที่สาวน้อยอย่างฉันจะปฏิเสธ อิอิ
“สอบเสร็จแล้วไปเลี้ยงฉลองกันดีมั้ย” มันถามฉันระหว่างที่เรานั่งอยู่บนรถประจำทาง
“เลี้ยงฉลอง ฉลองอะไรเหรอ สอบได้คะแนนห่วยเนี่ยนะ” อิอิ ฉันหยอกแรงไปปล่าว
“ก็ของจืดคะแนนห่วย ของเราคะแนนดีไง” อ่านะ ดูมันพูด
“บ้า ไม่มีทางหรอกย่ะ ว่าแต่จะไปเลี้ยงที่ไหนดีล่ะ” มันทำหน้ายิ้ม ๆ แล้วก็บอกฉันว่า
“ไปเลี้ยงที่ดรีมเวิร์ลไง สนปล่าว” พอมันพูดออกมา เชื่อเถอะค่ะ ฉันแทบจะกระโดดไปกอดคอมันเชียวล่ะ ก็มันตื่นเต้นนี่นา ฉันไม่เคยไปเที่ยวสวนสนุกมาก่อนเลยน้า อิอิ :m11:
“จริงๆนะ ไปสิไป” ฉันพยักหน้าหงึก ๆ
“ได้เลย แต่จืดออกค่ารถนะ เราออกค่าเข้าให้เอง” แหม ฉันออกเองก็ได้จ้ะ ไม่ได้งกขนาด แต่ถ้าอาร์ทเสนอมา จืดก็สนองค่ะ หุหุ
“งั้นเสาร์ที่จะถึงนี้ เราไปกันเลยนะ” มันก็โอเค แต่ฉันเหมือนนึกอะไรออก
“อ้อ ชวนต้อมกะวินไปด้วยนะ” มันก็ทำหน้าบูดนิดหน่อย เรื่องอะไรจะไปกับแกสองคนยะ
“ก็ได้ ชวนก็ชวนสิ” โถ งอนอีกและ เด็กน้อย เอ่ เอ๊
“ไปกันหลายคน สนุกออก” ฉันก็บอกไปตามความจริงอ่ะนะ
“แต่ไปกับอาร์ทสนุกว่า” มันก็หันมาแล้วก็ยิ้ม เหอ ๆ ตานี่สงสัยจะเป็นเอามาก
“งั้นเราจะไปกันกี่โมงดีล่ะ” เราสองคนปรึกษากัน แล้รถก็มาถึงปากทางเข้าบ้านฉัน ฉันก็บอกลามัน แล้วก็ลงรถไป
วันนี้ฉันกลับก่อนรถรับส่ง เพราะอยากนั่งมากับอาร์ท ก็กะว่าจะขึ้นรถมอไซด์รับจ้างกลับ แต่พอไปถึงก็ไม่เห็นแกเสียแล้ว สงสัยจะไม่มา ฉันเลยตัดสินใจเดินกลับบ้านเอง โชคดีที่แสงแดดไม่แรงมาก เพราะเข้าหน้าหนาวแล้ว ระหว่างทางเดินกลับบ้านนั้นเอง :m7:
“เฮ้ ๆ ตกลงหรือไงจ้ะ” เสียงใครที่ไหนมาแซวฉันฟะ
“อ้าว นายน่ะเอง มาหาเพื่อนเหรอ” ไอ้น้องนนท์นั่นเอง มันขี่แมงกะไซด์คู่ใจมา
“ช่าย มาหาเพื่อนอ้ะ แล้วทำไมวันนี้กลับก่อนได้ล่ะ ปกติเห็นกลับรถรับส่งนี่”
“ก็อยากกลับก่อน มีอะไรมะ” มันก็ทำหน้าเหวอรับประทานสิคะ
“ง่า ไม่มีอ้ะ ขึ้นรถเราสิ เด๋วไปส่ง” ชิ ขึ้นก็ได้ ถ้าไม่ปวดขาซะก่อนนะ จ้างให้ก็ไม่ขึ้นหรอก
“รถจะออกแล้วนะค้าบบ เกาะให้แน่น ๆ ล่ะ” ดูมันพูด หมั่นไส้จริงๆเล้ย เด็กบ้า
รถมันออกสตาร์ทแล้ว ๆ มันก็บิดบรื้น ๆ เชี่ย เสียงดังนะยะ หูจะหนวกแล้ว :angry2:
“เบา ๆ หน่อยเด่ะ หนวกหูนะยะ” มันก็ไม่สนใจ รถก็ซิ่งไปข้างหน้า เด็กเวร ขับเบาๆหน่อยเส่ะ
“อ้ายยยยยย” มันแกล้งบิดคันเร่งใหญ่เลย จะฆ่าช้านเหรอยะ แต่แล้วมันก็
“เอี้ยดดดดดด” ตัวฉันกระแทกไปข้างหน้า เบียดตัวมันเต็ม ๆ ไอ้ ๆ นี่ มันเป็นบ้าอะไรของมันเนี่ย
“แก้ ไอ้เด็กบ้า แกล้งฉันเหรอ นี่แน่ะ” ฉันทุบหลังมันดังแอ้กเลยค่ะ สมน้ำหน้า
“โอ้ย เจ็บนะ ทุบเบาๆดิ แกล้งแค่นี้ก็โมโหไปได้” มันทำสำออย เชอะ
“ฉันจะลงแล้ว เดินไปเองยังจะปลอดภัยซะกว่า” ฉันทำท่าจะลงจากรถ แต่ ช้าไปซะแล้ว
*********************************
ปล. :m11:ฉันปล่าวน้า เค้ามาเอง ฉันปล่าวชวนน้า เค้ามาเองงงงง :m14:
-
ดีมากน้องจืดคนสวย(ไปไหนหมด) แล้วจะตบเมื่อไหร่เวลาไหนบอกหน่อยดิจะตามเชียร์ได้ถูกเวลา
สบายใจจัง :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
เล่นไม่เลือกใครแบบนี้ ปัญหาจะตามมา
:m9:
-
จืดจ๋า...แค่นี้มานยางน้อยอยู่นะเอามานให้หนักกว่านี้เร็วๆๆด่วนด้วย
-
มาช่วยดันเต็มที่เลยยย :m12:
-
คุณจืดขา แค่นี้นู๋ว่ามันยังน้อยไปนะคะ อิชะนีจังไรพวกนี้ เลือดชั่วๆ ไม่ไหลไม่รู้สึกหรอกคร่า..
เลวมากอีพวกนี้ ...... :angry2:
-
:m15:แง ๆ ๆ ๆๆ บอร์ดล่มไปสองวัน เหมือนล่มไปสองปี :sad4:เค้าก็นึกว่าเรื่องนี้จะไม่ได้มาลงแล้ว :sad2:
:m4:ในที่สุดเรื่องของช้านก็จะได้ลงให้จบเลียที ช่วยอย่าล่มอีกนะคะ :m5: สาธู้ สาธู้ :amen:
ตอนที่ 65
มันออกรถก่อนที่ฉันจะก้าวลง เล่นเอาใจหายใจคว่ำ โอยจะตายเสียให้ได้ ไม่เอาแล้วกะไอ้เด็กบ้าเนี่ย ในที่สุดชีวิตของสาวน้อยอย่างฉันก็รอดปลอดภัยมาจนถึงบ้านตัวเองจนได้
“เป็นไงมั่ง ฝีมือขับรถของเราน่ะ” มันโอ้อวดอย่างภูมิใจในฝีมือของมันงั้นแหละ
“ห่วยมาก เล่นเอาฉันเกือบตายเนี่ยนะ” ฉันด่ามันเลยค่ะ ทนไม่ด้าย
“แหม แค่ล้อเล่นเท่านั้นเองน่า อย่าคิดมากสิ”
“ย่ะ ล้อเล่น ถ้าทำจริง คงตายไปนานแล้วล่ะ” ฉันวีนยังไม่เลิก
“ขอเข้าไปกินน้ำหน่อยได้ป่ะ” น่านมามุขเดิม ๆ อีกแล้วนะยะ
“มีแต่น้ำประปาน่ะ จะกินมั้ย” มันทำหน้าเอ๋อแด* งงไปเลย
“น้ำใจอ่ะ น้ำใจ มีมั่งปล่าว” ดูมันพูด น่าด่าอีกสักรอบ
“ตามเข้ามาสิ จะยืนเก๊กท่าอีกนานมั้ย” ฉันเดินนำมาก่อน มันก็เดินจูงรถตามเข้ามา
“นั่งรอตรงนี้แหละ เด๋วเอาน้ำมาให้ แป๊บนึง” ฉันเดินเข้าไปหยิบน้ำมาให้มันแก้วนึง บริการมันทุกที
“ขอบใจนะ อา ชื่นใจจัง” มันดื่มน้ำลงไปแล้ว ฉันก็ไม่รีรอที่จะถามมันต่อ
“เย็นขนาดนี้แล้ว ยังไม่กลับบ้านอีกนะ ไม่ห่วงย่ารึไง”
“ก็ห่วงอยู่ แต่พอดีเอาการบ้านมาคืนเพื่อนน่ะ” คืนเพื่อนเหรอ
“ทำไมไม่คืนที่โรงเรียนล่ะ มาคืนที่บ้านทำไม” ฉันสงสัยเลยถามไป
“ก็มันป่วยน่ะสิ เลยต้องเอามาให้ที่บ้านเนี่ยแหละ จำไอ้คนที่ไปเล่นน้ำตกด้วยกันได้มั้ยล่ะ”
“อ้อ จำๆได้สิ ป่วยเป็นอะไรล่ะ” ฉันก็ถามไปเรื่อยๆ
“เป็นไข้หวัดน่ะ ยังไม่หายเลย เลยมาเยี่ยมมัน ไปด้วยกันมั้ยจืด”
“เหอ ๆ ไม่อ้ะ เด๋วติดมาอีก แย่เลย” แหงล่ะ ฉันอยากไปเที่ยวสวนสนุกอ่ะนะ
“งั้นเหรอ ไม่เป็นไร จืด ว่างๆก็ไปเยี่ยมย่าเราบ้างสิ” มันพูดยังกับว่า ย่าไม่สบายงั้นแหละ
“ได้ ๆ นายว่างเมื่อไหร่ก็พาไปละกัน”
“อืม แล้วเราจะบอกทีหลังละกัน งั้นไปหาเพื่อนก่อนนะ จะได้รีบกลับบ้าน เรไปก่อนนะ”
“จ้า โชคดีนะ ขับรถดีๆล่ะ อย่าสวี้ดสว้าดนัก” มันก็หันมายิ้มแล้วแลบลิ้น อ่ะ ไอ้เด็กบ้าๆๆๆ
มันขับเลยบ้านฉันไปแล้ว ฉันก็เลยเดินเข้าบ้าน แล้วก็อาบน้ำกินข้าว ดูทีวี แล้วก็หยิบหนังสือมาอ่าน ทั้งอาทิตย์นี้ มีสอบตลอด ฉันต้องสอบให้ได้ สู้ ๆ สู้ตายค่ะ
คืนนั้นฉันไม่ลืมโทรไปหาเพื่อนสาวของฉันหรอกค่ะ อิตั้มนั่นเอง ฉันบอกมันเรื่องนังชะนีที่มันแกล้งฉัน นังตั้มถึงกับวีนแตก บอกว่าจะไปตบมันวันพรุ่งนี้เลย แต่ฉันบอกไปว่า อย่าเลย รอสอบเสร็จเสียก่อน ทุกอย่างจะต้องค่อยเป็นค่อยไป แผนการเด็ดคอชะนีจะต้องไม่พลาด
“เออ วันเสาร์นี้มรึงว่างมั้ยยะ” ฉันอยากชวนพวกมันไปด้วยอ้ะ ตาอาร์ทคงไม่ว่าหรอกนะ
“ยังไม่รู้เลย แต่ดูท่าทางจะไม่ว่างแหง ๆ” มันตอบมา
“อ้าว มรึงจะไปไหนยะ มันวันหยุดนะ” ฉันก็งงกับมัน
“อ้ะ อินี่ ชั้นจะมีนัดกับเค้าบ้างไม่ได้รึไงยะ” มันโวยวาย นัดกับใครฟะ
“งั้นเหรอ น่าเสียดาย ว่าจะชวนไปเที่ยวซะหน่อย”
“เที่ยวที่ไหนยะ” มันคงอยากรู้ล่ะสิ ถึงได้ถาม
“ดรีมเวริ์ลไงล่ะ มีผู้ชายไปด้วยนะมรึง” พอฉันบอกออกไปเท่านั้นแหละ ชีก็หัวร่องอหาย
“โอ้ย อิจืด เที่ยวเป็นเด็ก ๆไปได้เนาะ อิดอกกก” อ้ะ อินี่ มาด่าฉันอีก
“อิเชี่ย ใครจะเลิศหรูเหมือนมรึงล่ะยะ ว่าแต่มรึงจะไปไหนล่ะ”
“กรูก็ไปเดิน11รดที่เซ็นทรัลลาดพร้าวสิยะ” ต๊ายยยแรงมากเพื่อนสาว สวยเนาะ
“เอาเถอะย่ะ เชิญตามสบาย ขอให้ได้ผู้ชายเป็นกระตั้กๆ แค่นี้ก่อนนะ บายย่ะ” ฉันลามันแล้วก็วางสาย ไม่ใช่อะไร ฉันง่วงแล้วล่ะ กลับบ้านไปนอนดีกว่า อิอิ
#############################
ในที่สุดการสอบเก็บคะแนนก็สิ้นสุดลงซะที เป็นอันว่า ฉันสามารถทำข้อสอบได้ดีในระดับหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คะแนนสูงลิ่วก็ตาม แต่ก็มั่นใจน่ะนะ ว่าตัวเองทำได้
ฉันชวนสองหนุ่ม วินกับนังต้อม ไปเที่ยววันเสาร์นี้ด้วยกัน สองคนนั้นตกลงอย่างรวดเร็ว เหอ ๆ ไม่คิดอะไรก่อนตอบเลยรึไงนะ ก็เป็นอันว่า เดทคู่ชู้ชื่น ก็เริ่มเป็นครั้งที่สอง คิคิ
หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ว่านัดมาเจอกันตอนเช้าที่เดิม เวลาเดิม ฉันก็เดินไปหาอาร์ทที่ชมรมบาส ไม่ได้มานานแล้ว เง้อ คิดถึงจังเลย พอเดินไปถึงสนามบาส ก็เจอพวกพี่ๆกำลังซ้อมอยู่
“พี่ ๆ อาร์ทไปไหนอ้ะ” ฉันถามพี่เหน่ง แกก็หันมาแล้วก็บอกฉันว่า
“อ๋อ อาร์ทน่ะเหรอ เห็นเดินไปกับออยน่ะ ไม่รู้อยู่ที่ห้องรึปล่าวนะ”
“อ่ะ เหรอพี่ ขอบคุณนะ งั้นจืดไปก่อนล่ะ” ตอนนั้นพอฉันได้ยิน ก็สะอึกไปเลย อะไรกันน่ะ ไปกับยัยออย ไปทำไมกัน
ฉันเดินตัวสั่น สั่นโมโหนะ ไม่ได้สั่นกลัว ได้ไงกัน ทำแบบงี้ได้อ่ะ ฉันไม่ยอมนะ ม่ายยยย
ฉันเดินเบา ๆ ไปที่ห้องชมรม พอใกล้จะถึงก็เห็นประตูปิดอยู่ แต่ยังดีที่มองผ่านกระจกบานเล็กตรงกลางประตูเข้าไปได้ และแล้วฉันก็เห็น ๆ
ยัยออยกำลังทำท่าทางไม่พอใจ พูดจารุนแรงใส่อารมณ์ (ฉันไม่ได้ยินเสียงหรอกนะ) กับอาร์ทอยู่ ตาอาร์ทก็ทำหน้าเหมือนเบื่อหน่ายเต็มทน ยัยนั่นพยายามพูดจาอะไรสักอย่าง ฉันงี้อยากจะผลักประตูแล้ววิ่งเข้าไปตบมันสักฉาดจริง ๆ อิชะนีหน้าด้าน กรี๊ดดดดดดด (บ้าไปแล้วฉัน)
แต่ด้วยความสวย เลยต้องขอสงบสติอารมณ์เอาไว้ก่อน พอดูไปสักพักเห็นว่าท่าจะไม่ดี เพราะนังนั่นเริ่มเลื้อยตาอาร์ทแล้วล่ะสิ มีเหรอที่จืดจะยอม มันทำอะไรกับฉันไว้ มันไม่มีทางได้สมหวังหรอกนะ ฉันตัดสินใจเคาะประตู แล้วผลักเข้าไปทันที
****************************************
-
:teach:อิฉันจะสมนาคุณด้วยการลง 4 ตอนรวดสะใจโก๋ไปเลย อ่านกันให้แซ่บไปเลยนะจ้ะ :m11:
ตอนที่ 66
สองคนนั้นหันมามองทางประตูด้วยความตกใจ แต่คนที่ดูตกใจสุดๆน่ะ ก็ตาอาร์ทไงล่ะ มันรีบผลักยัยออยออกไปทันที ฉันมองสองคนนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่จริงๆน่ะ มันโกรธจนสุดจะทนแล้วตะหาก
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะจืด” อาร์ทรีบลุกเดินมาหาฉัน ฉันแสยะยิ้มให้มันทีนึง
“ก็ทันพอที่จะเห็นอะไรเด็ด ๆน่ะสิ” ฉันกัดมันไปทีนึง หมั่นไส้นัก
“ไม่ใช่อย่างที่จืดเห็นนะ เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” มันพยายามอธิบายให้ฉันฟัง แต่ฉันก็ยังฉุนอยู่ดี
“แกออกไปรอข้างนอกก่อน เด๋วฉันตามไป” มันก็ลังเลนิดหน่อย
“ตามมาเร็วๆนะ จืด” มันทำท่าทางยังกับห่วงนังนั่นแหละ เอาเถอะ ฉันไม่ให้มันถึงตายหรอกน่า
“ออกไปก่อนเถอะน่า” ฉันผลักมันออกไปนอกห้อง จากนั้นก็ล็อคประตู นังออยทำท่าหวาดๆฉัน
“แกล็อคประตูทำไม” ฉันเดินเข้าไปหามัน มันถอยหลังกรูดไปจนติดกำแพง
“แกอย่าเข้ามานะ นังกระเทยหน้าด้าน” มันยังมีแรงด่าฉันอีกเหรอเนี่ย
“แกน่ะสิหน้าด้านหน้าทน ผู้ชายเค้าไม่เล่นด้วย ยังจะแรดมาหาเค้าอีก แกคิดว่าที่แกวิ่งโล่มาผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผัวตัวเองน่ะ นึกว่าผัวแกไม่รู้หยังงั้นเหรอ” ฉันหยุด พอให้มันคิดได้บ้าง
“อะไร แกพูดอะไรแกฮะ” มันตะคอกใส่หน้าฉัน อิเวรเอ้ย
“อิโง่ ก็กรูบอกให้เพื่อนกรูไปบอกผัวมรึงแล้วไงล่ะ อิหน้าด้าน กรูจะดูซิ ว่าผัวมรึงรู้เข้ามันจะทำหน้ายังไง ที่รู้ว่าเมียตัวเองน่ะ ร่านมาให้ท่าผู้ชายคนอื่นแบบนี้ 555” ฉันหัวเราะสะใจที่ได้ด่ามัน (ตายแล้ว นี่ฉันกลายเป็นคนโหดร้ายไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย คิกๆ)
“มรึง มรึง อิสัด คอยดูเถอะ กรูจะแก้แค้นมรึงให้ได้” มันด่าฉันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็วิ่งปาดน้ำตาเน่าๆของมันออกไปนอกห้อง ทิ้งให้สาวน้อยอย่างฉัน ยืนหัวเราะสะใจอยู่คนเดียว
“เชอะอิโง่ พวกมรึงนั่นแหละที่จะโดนกรูเอาคืนให้ถึงใจเลยล่ะ คอยดูเถอะ” ฉันเดินออกไปที่สนามบาส ก็ไม่เจอยัยนั่นแล้ว สงสัยมันคงจะรีบวิ่งไปหาผัวมันแล้วล่ะ
“จืด เป็นไงบ้าง เป็นอะไรรึปล่าว” ตาอาร์ทวิ่งมาหาฉัน แล้วก็ทำท่าเป็นห่วง
“ก็เห็นนี่ ว่าฉันสบายดี อ้อ พรุ่งนี้เจอกันที่เดิม เวลาเดิม ถ้ามาช้า ฉันจะไม่ไปด้วยหรอกนะ” พูดเสร็จฉันก็เดินกลับออกมาจากสนาม
“เฮ้ย รอด้วยดิวะ เป็นอะไรไปอีกล่ะ รอก่อน” มันรีบเก็บข้าวของแล้วก็วิ่งตามฉันออกมา
“จืด โกรธเราอยู่เหรอ เราไม่ได้ทำอะไรจริงๆนะ”
“ฉันไม่ได้โกรธอะไรแกสักหน่อย แค่หงุดหงิดเท่านั้นเอง” ฉันเห็นหน้าแกแล้ว ก็นึกถึงหน้ายัยชะนีนั่นทุกทีสิน่า
“แล้วจะหายหงุดหงิดเมื่อไหร่อ้ะ” มันก็วอนโดน...ฉันจริงๆ ยุ่งนัก
“ก็จะหายเมื่อแกหุบปากแล้วน่ะ ขอร้องล่ะ” ได้ผล มันหุบปากสนิทเลยล่ะ อิอิ
ฉันเดินมาจนจะถึงรถรับส่งแล้ว อาร์ทก็ดันพูดขึ้นซะก่อน
“คืนนี้ไม่กลับบ้านเรานะ ขอค้างคืนด้วยสิ” เอาอีกแล้ว ตานี่ นึกบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ
“ค้างทำไม บ้านตัวเองไม่มีนอนรึไง” ฉันก็พูดแรงตามเคย
“โธ่ จืดอ้ะ ก็จืดบอกว่าอย่ามาสาย เรากลัวมาไม่ทัน ก็เลยขอค้างด้วยเลยไง” อ่ะ เหตุผลเหรอน่ะ
“อ้าว ก็ตื่นให้ทันสิจ้ะ นอนกินบ้านกินเมืองเหรอไง” โฮ่ ๆ ขำในใจ
“ไม่อยากให้ค้างด้วยก็ไม่ค้างก็ได้” มันก็ทำหน้าเศร้าสร้อย เวรกรรม มามุขนี้อีกแล้ว
“ก็ได้ ๆ ไม่ต้องทำหน้ายังงั้นเลยนะแก” ใจอ่อนทุกทีสิฉัน
“จริงๆนะ ให้เราค้างด้วยแล้วนะ” มันทำหน้าเหมือนได้ของเล่นชิ้นใหม่ เฮ้อ ตูล่ะกลุ้ม
ในที่สุด ฉันก็ต้องกลับบ้านกับมันอีกครั้ง ฉันเดินไปบอกคนขับรถว่าวันนี้ไม่กลับด้วย จะกลับรถประจำทางเอง เด็กในรถก็แซวอีก อะไรกันเนี่ย
“แล้วเสื้อผ้าแกล่ะ อาร์ทเอาที่ไหนใส่” มันก็ทำท่าคิดนิดนึงแล้วก็บอกฉันว่า
“เราไปร้านขายเสื้อในเมืองกันป่ะ เด๋วค่อยกลับเที่ยวสุดท้ายก็ได้” ฉันก็ตกลงไปกับมัน ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปก็ไป
ฉันกับมันเดินไปถึงร้านเสื้อผ้า มันบอกให้ฉันเลือกเสื้อให้มัน แล้วฉันจะดูเป็นเหรอไงยะ
“แกก็เลือกเองสิ ทำไมต้องให้ฉันเลือกด้วยล่ะ” มันก็เซ้าซี้ไม่ยอมท่าเดียว
“น่านะ เราเลือกไปเป็นอ้ะ” คนอะไรเอาแต่ใจตัวเอง
“เลือกไม่เป็นบ้าอะไร เห็นแกแต่งตัวไปเที่ยวแต่ล่ะที เท่จะตายไป” ฉันแอบเขินนิดนึง อายง่ะ
“จริงเหรอ เราเท่จริงๆนะ หล่อด้วยใช่ป่าว” น่าน อ้ายยยย ม่ายนะ เขินอ้ะ
“ก็ หล่ออยู่” ฉันแอ๊บแบ๊ว สู้ตาย (จะอ๊วกตัวเอง แหวะ)
ได้ผล มันเดินไปเลือกซื้อของมันเอง ตาอาร์ทมันช่างทอแหลซะจริง บอกเลือกไม่เป็น แต่ไอ้ที่มันเอามาน่ะ ดูดีทั้งนั้น เฮ่จริงๆ พอซื้อเสร็จแล้ว เราสองคนก็ไปนั่งกินไอศกรีมต่อ ตาอาร์ทเลี้ยงฉันเองแหละ ซำบายจริงๆเลย อิอิ (แลกกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นคืนนี้ ยังไม่รู้ตัวอีกนะ)
พอกินเสร็จก็ไปขึ้นรถที่ บขส.ต่อ กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดพอดี เย็นนี้ช่างสุขีในอารมณ์ยิ่งนัก หุหุ พรุ่งนี้ก็จะได้ไปเที่ยวแล้ว
***********************************
:m3: :m1: :m4:
-
:m10: :m10: :m10:
ตอนที่ 67
คืนนี้บ้านฉันก็ต้อนรับแขกผู้มาเยือนคนพิเศษคนเดิมอีกครั้ง ตาอาร์ทก็ทำเป็นเอาอกเอาใจพ่อแม่ฉัน ด้วยการซื้อของกินมาฝาก โอ้โห มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลยล่ะ พ่อแม่ฉันรวมทั้งน้องสาว 2 คน ก็ชอบมันกันใหญ่ มีแต่ฉันนี่แหละ ยังแอนตี้อยู่น่ะ (จริงเร้อ)
“คืนนี้นอนพื่นเหมือนเดิมนะ” ฉันบอกมัน หลังจากที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว
“อะไรอ้ะ ไม่เอาหรอก พื้นมันแข็งจะตายไป” มันส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว
“เอ้า แล้วจะนอนข้างนอกรึไงล่ะ” ฉันก็แกล้งมันเล่นขำๆ
“ไม่ ไม่นอนไหนทั้งนั้นแหละ จะนอนบนนี้” มันกระโดนขึ้นบนเตียงฉัน เวร เกือบหลบไม่ทันแน่ะ
“นึกว่าหลบทันเหรอ” น่าน มาแล้วไง หน้าหื่น ๆ มันคว้าแขนฉันแล้วดึงเข้าไปหาตัวมัน
“อั้ย แกจะทำอะไรเนี่ย” ฉันร้องเบาๆ กลัวคนข้างนอกได้ยิน ตอนนั้นยังแค่สองทุ่มกว่าๆเอง
“ปล่อยนะ ฉันหายใจไม่ออก” แหงล่ะ มันรัดตัวฉันซะแน่น ใครจะไม่อึดอัด
“ไม่เอา นานแล้วนะไม่ได้มาค้างบ้านจืด” ยังกะฉันอยากให้มาทุกวันงั้นแหละ
“นานๆทีมาน่ะดีแล้ว แบบนี้ฉันก็ขาดทุนแย่สิ” ฉันก็แขวะมันสิ มันก็เอาแต่ซุกแถวๆคอฉันน่ะแหละ
“แก ฉันจั๊กกะจี๊ ปล่อยได้แล้ว”
“ม่าย เมื่อไหร่จะยอมเราสักทีนะ” เหอ ๆ ยอมอะไรยะ
“บ้า ยอมอะไรของแก พอแล้ว ฉันจะอ่านการ์ตูน” มันก็ทำหน้างง
“จะมาอ่านอะไรตอนนี้ นอนดีกว่าน่า” พูดแล้วก็ทำหน้าหื่นกาม ตานี่ ในหัวมันคิดอะไรมั่งเนี่ย
“อ่านดราก้อนบอล กำลังมันส์เลย อ่านด้วยกันมั้ย” พอฉันพูดจบ มันก็ปล่อยฉันเลยค่ะ ดีเนาะ
“ไหนอ้ะ โธ่ มีเรื่องนี้ก็ไม่บอก เราชอบมากๆเลยนะ” ก็ดีไป ค่อยโล่งขึ้นหน่อย
“อยู่บนโต๊ะ รอแป๊บ เดี๋ยวเอามาให้อ่าน ว่าแต่อ่านถึงเล่มไหนแล้วล่ะ” ฉันซื้อมาสะสมไว้เป็นกะตั่ก
“เล่มที่เท่าไหร่หว่า 20 กว่าๆแล้วมั้ง” มันทำท่านึกอยู่ แล้วก็เดินมาดูเองเลย
“อ้อ เล่มนี้แหละ แล้วจืดล่ะ” ฉันน่ะเหรอ เพิ่งเล่มที่ 10 เอง ไม่มีเวลาอ่านค่ะ มัวแต่11รด อิอิ
แล้วฉันก็รอดพ้นวิกฤตไปได้พักใหญ่ ๆ เพราะมันกำลังติดการ์ตูนอยู่ พอสักสามทุ่มกว่า ก็ชักจะหิวขึ้นมาตะหงิด ๆ เลยเดินออกไปหานมกล่องมาดื่ม
“อาร์ทหิวรึปล่าว” ฉันถามมันก่อนที่จะเดินออกไปนอกห้อง
“อืม จืดกินอะไรล่ะ เอาแบบนั้นแหละ” กรรม ไม่คิดเองบ้างรึไงนะ
“ฉันดื่มนมนะ เอารึปล่าว” มันก็พยักหน้า ฉันก็เดินออกไปดูที่ตู้เย็น ปรากฎว่าไม่มี เลยต้องชงโอวันติลเองเลย พอชง 2 แก้ว ก็ต้องเป็นสาวเสริฟ์เอาไปให้มันอีก
“มาแล้วจ้า คุณชายอาร์ทขา รับนมสักแก้วมั้ยเจ้าคะ” มันทำหน้าขำ ๆ แล้วก็หยิบไปแก้วหนึ่ง
“ชงเองเลยเหรอ อืม อร่อยดีนี่” มันชมมา ฉันก็เขิลนิดหน่อย
“แซ้งกิ้ว ดื่มให้หมดเลยนะ จะได้หลับสบายๆ” อิอิ มันทำท่าตกใจ
“เฮ้ย ใส่ยานอนหลับรึปล่าวเนี่ย อย่าบอกนะว่าจะลักหลับเราน่ะ” อ้าย อิตาบ้า ใครจะกล้าทำยะ (แต่ก็น่าสนนะ หุหุ)
“บ้า คิดอะไรของแกยะ มีแต่แกน่ะแหละ จะลักหลับฉัน” ฉันก้ว่ามันเข้าให้ มันก็หัวเราะใหญ่เลย น่ารักตายล่ะ (แต่ฉันชอบนะ)
พอเราดื่มนมเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ยกแก้วไปเก็บ ไว้ล้างพรุ่งนี้ละกัน ตอนนี้ชักง่วงแล้วล่ะสิพอเดินเข้าไปในห้อง ก็ต้องตกใจอีกรอบ
“มานอนตรงนี้สิ” มันทำท่าเชิญชวนฉัน เหมือนในหนังอ่ะแหละ ฉันก็หวีดสิคะ
“เอาหมอนข้างมาทางนี้เลยนะแก” ฉันรีบคว้าหมอนข้างทางตัวมันมาไว้ตรงกลาง
“เอ้า จะเอามาไว้ตรงนี้ทำไมล่ะ มันเกะกะจะตายไป”
“ก็ ก็แบ่งเขตกันไง คือเผื่อแกนอนดิ้น ฉันจะได้ไม่โดน” มันงง ฉันพูดอะไรของฉัน
“โดนอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” โธ่ ก็ฉันกลัวตบะแตกก่อนน่ะสิ ไม่ได้หรอก ฉันยังอยากเวอร์จิ้น อยู่น่ะ (เหรอคะ)
“เอา ก็ได้ ๆ ปิดไฟสิ ง่วงแล้วอ้ะ” มันทำท่าปิดปากหาวหวอด ๆ ฉันก็ได้ใจสิคะ มันง่วงแว้ว
“จ้า ๆ นอนหลับให้สบายนะ อย่านอนดิ้นด้วยล่ะ เข้าใจปล่าว”
“ค้าบ ๆ ไม่ดิ้นแน่นอน” แล้วมันก็หันตัวนอนตะแคงไปอีกฝั่งหนึ่ง
“ปิดแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์จ้า” ฉันดับไฟลง พรึ่บ มืดสนิท ยิ่งคืนเดือนมืด ก็ยิ่งมืดเข้าไปใหญ่
ฉันนอนหลับไปนานสักเท่าไหร่ก็ไม่รู้นะ แต่ด้วยความทีไวต่อสัมผัสอะไรต่อมิอะไร ฉันก็เริ่มรู้สึกตัวตอนไหนก็ไม่รู้ เมื่อพบว่าหมอนข้าง ๆ ตัวฉันมันหายไปเสียแล้ว กลายเป็นหมอนข้างมนุษย์แทน เวรกรรม นึกว่าจะรอดแล้วนะเนี่ย
คราวนี้มันยังไม่หลับแน่นอน เพราะฉันรู้สึกว่ามือไม้ของมันกอดฉันจากทางด้านหลัง ค่อยๆดึงให้ฉันหันหน้าไปหามัน ฉันก็ไม่อยากให้มันรู้เนาะว่าตื่นอยู่ เดี๋ยวไก่ก็ตื่นกันพอดี อิอิ
อยากรู้นักว่าจะทำอะไรฉันบ้าง (โรคจิตอีกและ)
พอฉันหันหน้าไปมันทั้งตัวแล้ว มันก็สวมกอดเข้ามาอีกรอบ ขาก็ก่ายกอดฉัน จนน้องชายของมันมากระทบขาของฉัน ตายห่ะ ทำไมมันหย่ายนักล่ะ (อิอิ ลามกอ้ะ) ถ้าโดนเข้าไปฉันจะเดินไหวมั้ยนั่น คิคิ
มันยังคงคิดว่าฉันยังไม่ตื่น เหลือเชื่อจริงๆ แต่ฉันน่ะ ใจเต้นโครมครามจนจะหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้วนะยะ และแล้วมันก็ค่อยซุกไซร้ซอกคอขึ้นมาจนถึงพวงแก้มของฉัน จากนั้นก็ เหอ ๆ เรียวปากอันงดงามของอิฉันน่ะสิคะ ฉันก็แกล้งทำเป็นหลับไม่รู้เรื่อง มันก็พยายามทั้งดุดทั้งดุนปากของฉัน เอากะมันสิคะ จนฉันรำคาญ เอาก็เอาวะ เลยเผยอรับไปเต็ม ๆ (พอก่อนนะ)
************************************
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
o18สะใจพอรึยังจ้ะ เด๋ววันจันทร์จะมาต่อใหม่ ตอนนี้จืดคิดไว้ว่า เรื่องนี้จะจบไตรมาสแรก (เหอ ๆ) ราว ๆ ตอนที่ 90 มั้ง
ไม่แน่นะ ส่วนปี 2 ก็อาจจะมีตัวใหม่เพิ่มมาให้ได้ลุ้นกัน รอดูก่อนละกัน ไปล่ะนะ :bye2:
ตอนที่ 68
และแล้วคืนนั้นฉันก็(เกือบ)ตกเป็นของมันค่ะ ดีนะที่ยั้งใจอันเร่าร้อนได้ทันซะก่อน สร้างความหงุดหงิดเสียอารมณ์แก่ตาอาร์ท
อย่างยิ่ง
“โธ่ จืด แล้วเมื่อไหร่เราจะได้ทำซะทีล่ะ” มันโวยวาย นี่ฉันเสียหายนะยะ
“ฉันไม่ใช่คนใจง่ายนะแก พูดมาได้ไง”
“ก็เห็นจูบสู้ ก็นึกว่าจะ...ง่า” มันอาย ๆ แต่ฉันอ้าปากหวอ
“ก็แกน่ะแหละ มาอะไรกะปากฉันอยู่ได้ ฉันก็เลย...อ่ะ” ฉันก็อายไม่แพ้
“แล้วเมื่อไหร่จะยอมซะทีอ้ะ” มันออดอ้อน แต่ฉันไม่ใจอ่อน อิอิ
“ก็รอจนกว่าจะทนไม่ไหวนั่นแหละ” ง่า มันทำตาลุกวาวทำไมอ่ะ
“งั้นก็ตอนนี้เลยน่ะสิ มามะที่รัก” มันคว้าตัวฉันหมับ แล้วก็กอดรัดฟัดเหวี่ยง โอย มึนหัว
“แก๊ ปล่อยนะ เล่นบ้าๆอีกแล้ว ไม่อาววว”
สรุปคืนนั้นฉันก็นอนไม่หลับเพราะโดนคนบ้ากามลวนลามทั้งคืน ถามว่ามีความสุขมั้ย ก็ต้องมีความสุขสิ แต่ในใจก็ทุกข์เหมือนกัน เรื่องเสียตัวไง อิอิ
พอรุ่งเช้า ฉันกับอาร์ทก็ออกเดินทางไปรอที่หน้าโรงเรียน พอไปถึงก็เจอกับวินกับนังต้อมมารออยู่แล้ว สองคนนี้จะว่าไปแล้วก็ดูสนิทกันจะตาย เสียอย่างเดียว อยากให้วินมันชอบนังต้อมบ้าง สงสารนังต้อมนะ ถ้ามันรู้ว่า วินคิดยังไงกับมัน
“มารอนานรึยังพวก” ตาอาร์ททักทายเพื่อนฝูง
“ก็นิดหน่อย ว่าแต่มาด้วยกันเหรอจ้ะ” นังต้อมแอบกระเซ้าฉัน
“ก็แหงล่ะ ถ้าไม่มาด้วยกันก็ต้องเจอฉันมาคนเดียวสิ” มันก็ทำหน้าจ๋อยสิคะ
“เราจะไปกันได้รึยังล่ะ เด๋วไม่ทันรถออกนะ” วินเร่งพวกฉัน สงสัยจะรำคาญแล้วมั้ง
“ไปสิ เอ้า มัวแต่ยืนเก๊กหล่ออยู่นั่นแหละ ไปได้แล้ว” ฉันเรียกตาอาร์ทให้ตามมา มันก็เดินตามมา
พวกเราเรียกรถตุ๊กๆ ให้พาไปส่งที่ บขส. จากนั้นก็ขึ้นรถทัวร์ไปลงที่ Dream world กว่าจะมาถึงก็เป็นเวลา 10.00 น. พอดี แต่ขอบอกเวลาแค่นี้ไม่พอเล่นได้ทั้งหมดหรอกนะคะ
“เย้ มาถึงซะที อาร์ทอย่าลืมนะ บอกไว้ว่ายังไง” ฉันหันไปทวงที่มันเคยบอกเอาไว้
“ไม่ลืมหรอกน่า เราพูดคำไหนก็คำนั้น ว่าแต่จืดเหอะ อย่าลืมบ้างละกัน” อ่ะนะ มีเรียกร้องคืนอีกนะ
“ได้สิ แต่รอไปก่อนนะ ไปจ่ายได้แล้ว เร็วเข้า สองคนนั้นเดินไปแล้ว ไม่เห็นรึไง” ฉันดันตัวมันให้เข้าไปช่องจ่ายตั๋ว
หลังจากจ่ายค่าตั๋วเรียบร้อยแล้ว เราทั้งสี่ก็เดินเข้าไปในนั้น โอ้ว ก้อด (ฉันจำไม่ค่อยได้แล้ว ว่าสถานที่ตอนนั้นมันเป็นยังไง ก็นานมาแล้วนิ เอาพอจำได้นะ)
“ต้อม ๆ จะเล่นอะไรก่อนดีอ้ะ” ฉันตื่นเต้นตามประสาสาวแรกรุ่น อิอิ นังต้อมก็ไม่แพ้เช่นกัน
“ว้า อยากเล่นหมดทุกอย่างเลยอ้ะ ต้องเล่นให้คุ้มนะแก” เราสองคนวางแผนกันใหญ่ ปล่อยให้สองหนุ่มมองตาปริบ ๆ ว่าอิพวกนี้เป็นอะไรมากรึปล่าว
“เฮ้ จะเล่นอะไรก่อนก็บอกกันบ้างดิ มัวแต่ซุบซิบกันอยู่นั่นแหละ” ตาอาร์ทก็อยากจะเล่นแล้วล่ะสิ รู้หรอกนะ
“ฉันอยากขึ้นเรือไวกิ้งก่อนน่ะ มันเสียวดี” ฉันทำท่าสยิว พวกนั้นเลยหัวเราะกันใหญ่
“หัวเราะไรยะ ระวังตัวไว้เลยนะพวกแกน่ะ”
“แหม ก็เล่นทำท่าตลกทำไมล่ะ ไปๆ อยากลองดูเหมือนกัน” อาร์ทเดินลากแขนฉันไป ทิ้งให้สองคนนั้นยืนมองดูงง ๆ (จะงงอะไรกันยะ เราเพื่อนกันจ้ะ)
“สองคนนั้นต้องมีอะไรแหงๆเลย” วินถามนังต้อม นังต้อมก็
“ใช่ ๆ มันต้องมีอะไรกันแล้วแน่ ๆ” อิเวรต้อม ยังไม่ได้มีอะไรกันย่ะ สองคนนั้นนินทาฉันแบบนี้แหงๆเลย (เดาเอานะ)
ตาอาร์ทลากฉันมาจนถึงเครื่องเล่นเรือไวกิ้ง โอ้วแม่จ้าว มันใหญ่มากเลย ตอนไปถึงมันยังแกว่งไกวไปมา ช่างดูน่าหวาดเจี๋ยวเสียนี่กระไร หุหุ
“แก” ฉันเรียกมันเบา ๆ มันก็หันมามอง
“มีอะไรเหรอ” ฉันบิดตัวไปมาแบบอายๆ
“เอ่อ มียาดมมาด้วยป่ะ อิ แบบว่ากลัวอ๊วกอ้ะ” มันก็ทำหน้าขำๆ
“จะขำทำไมยะ เอามารึปล่าว” ฉันชักมีน้ำโห กวนทุกที
“เอามาดิ้ ก็รู้ว่าแกน่ะไม่ชอบพก เอ้านี่ จำได้รึปล่าวของใครเอ่ย” มันยื่นยาดมแท่งนั้นมาให้ฉัน แหงล่ะ ใครจะจำไม่ได้ นั่นมันของฉันนี่
“โห ยังอยู่อีกเหรอ นึกว่าโยนทิ้งไปแล้ว” ฉันก็เอามันมาสูดดม อา ชื่นใจ
“บ้า ใครเค้าจะไปโยนทิ้ง เสียดายของแย่” มันตอบแบบน้ำขุ่น ๆ อารมณ์บ่จอย
“จ้า ๆ ขอโทษ งั้นฉันขอยึดเลยละกัน แกคงไม่ต้องใช้หรอกมั้ง เออ แล้วสองคนนั้น อ้ะ อ้าว มาถึงตอนไหนเนี่ย” ฉันกำลังจะอ้าปากถามหาอยู่ ก็พอดีหันไปเห็นสองคนนั้นมันยืนรออยู่ข้างหลังแล้ว
“ก็มาทันดูพวกแกจู๋จี๋กันอยู่นะเส่ะ” นังต้อมแอบวีนอะไรยะ
“บ้า ใครเค้าเป็นอย่างที่แกพูดกัน” ฉันรีบหลบสายตาคนอีกคนหนึ่งทันที ตาวินน่ะแหละ มันมองด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ
“เอ้า เถียงกันอีกแล้ว เครื่องหยุดแล้ว ไม่ขึ้นกันรึไง” ตาอาร์ทเริ่มวีน แหม นิดหน่อยเอง
พอหยุดหุบปากอันสวยงามของฉันแล้ว เราก็ยื่นตั๋วให้เจ้าหน้าที่ดู (เป็นตั๋วที่เล่นเครื่องเล่นได้ทุกอย่างค่ะ ยกเว้น เข้าไปในลานหิมะข้างใน ต้องเสียเงินเพิ่ม) พอพวกเราขึ้นไปบนเรือแล้ว ตาอาร์ทก็ชนวไปนั่งตรงริมท้ายสุด คนที่เคยไปเล่นมาแล้ว จะรู้ดีว่า นั่งตรงกลางมันไม่แซบเลย
“โห อาร์ท นั่งท้ายเลยเหรอแก” ฉันบ่นนิดนึง ตอนนั้นไม่รู้ประสีประสาอะไรเลย
“ตรงนี้แหละ รับรองถึงใจเลย มานั่งข้างๆเรานี่” ฉันก็นั่งลงข้างมัน ตามด้วยนังต้อมแล้วก็วิน เหอ ๆ
“สู้ตายรึปล่าววะจืด” นังต้อมแอ๊บบอย อิเวร ชั้นล่ะกลัว
“เชิญแกตายไปคนเดียวเหอะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก” อ้ะเรือเริ่มเคลื่อนตัวแล้วววววว
เรือคล่อย ๆ โยกไปทางด้านหน้า จากเบา ๆ ค่อย ๆ เริ่มเร็วๆขึ้น ตรงที่ฉันมันท้ายสุด เวลาเรือขึ้นไปทางด้านหน้าจนสุด ฉันก็จะอยู่ด้านล่าง หน้าเราก็แหงนขึ้นบนฟ้า โอยตรงนี้มันธรรมดา แต่พอด้านหน้าเรือ มันทิ่มหัวลงล่ะคะ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” นั่นคือเสียงสาวน้อยจืดนั่นเองค่ะ
“อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” นั่นมันเสียงนังต้อมนี่หว่า ออกลายแล้วมั้ยล่ะแก
ส่วนเสียงสองหนุ่มไม่ต้องพูดถึง เถื่อนมากกกกกกก อั้ย รับไม่ได้ค่ะ เรือมันก็เดินหน้าถอยหลังอย่างเงี้ยไปมาสักกี่รอบก้จำไม่ได้ แต่นานมาก ตอนนั้นเหมือนเครื่องในในท้องมันจะทะลักออกมาอย่างงั้นแหละ
“แง้ๆๆๆๆ อยากลงแล้วอ้ะ ไม่เอาแล้ววววว” ฉันตะโกนแบบไร้ยางอาย ก็ฉันจะตายแล้วอ้ะ
“อดทนไว้แก เด๋วก็หยุดแล้ว อดทนอีกนิด” นายอาร์ทกุมมือฉันไว้ อ้ายยยย ฉันยิ่งจะตายเข้าไปใหญ่ ฉันหายใจไม่ออกแล้ววววว
หลังจากทรมานชั่วกัลป์ชั่วกัลป์ ฉันก็ได้ขึ้นจากนรกเสียที (เว่อร์ไปมั้ง) ฉันเดินขาสั่นพั่บๆ (ยิ่งกว่าโดน...ซะอีก) ลงมาจากเรือไวกิ้ง พอลงไปถึงข้างล่าง อิฉันก็แพ้ท้องด่วนค่ะ เหอ ๆ อาเจียนน่ะ อายคนแถวนั้นมากมาย แต่ทำได้ หมดเวลาอายค่ะ
“อ่ะโห จืด เล่นแค่อันแรกก็จะตายแล้ว งี้อันอื่นจะไหวมั้ยเนี่ย” นังต้อมแอบกัดฉัน อินี่
“โอยยย ไอ้บ้า ไหวสิยะ มีหรือฉันจะยอมแพ้” ปากก็พูดไปงั้น แต่สาบานแล้วว่าจะไม่ขึ้นมันอีกแล้ว ไอ้เรือบ้าเนี่ย
*********************************
:oak: o6
-
:m11: :m11: :m11: :m11:
อยากไปเล่นมั่ง
ไม่ได้ไปมานานแสนนานแล้ว
-
ทำแบบนี้ เหมือนโดนขยี้หัวใจเลยแหะ
ทั้งๆที่รู้ว่าวินคิดอย่างไร
ไม่น่าต้องมาเห็นภาพบาดตา
:o12: :o12: :o12:
-
555 สวนสนุกน่าสนุกเนอะ แต่เอาคืนนังพวกนั้นท่าจะมันส์กว่าเยอะเลย อิอิ
-
ความรักมันบังคับกันไม่ได้หรอกน่ะแต่ขีนใจกันได้ :impress2: :impress2:
-
เกือบแล้วเกือบเสียตัวแล้ว ฮิ้วๆๆๆ : :m14:
-
จืดกับอาร์ทเริ่มผูกผันกันมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะเนี่ย :m10:
ว่าแต่ชอบดราก้อนบอลเหมือนกันเลยอ่า ชอบมั่กๆ
รออ่านต่อน้าเจ้จืด อยากเล่นไวกิ้งอีกจัง อยากขาสั่น 55 :m4:
-
o17 o17 อยากไปเที่ยวเหมือนกันอ่ะคับ :o11: :o11:
-
โหจืดอ่า อุตส่าห์ลุ้น :seng2ped:
ก้อยอม ๆ อาร์ตไปเท้ออออออ เพื่อนพ้องน้องพี่แถวนี้จะได้ โล่งใจกันเสียที :m2: :m13:
-
เหมือนจะสงสารวิน ต้องมาเห็นอะไรทิ่มแทงใจ :m15:
แต่ไม่เอาอ่ะ เชียร์อาร์ทต่อดีกว่า จืดก็ตกลงใจยอมเร็ว ๆ สิจ๊ะ
-
จืดค่ะ ถ้าไม่เสียตัว แล้วจะเสียว....ได้ยังไงละค่ะ o3
-
น่าสงสารจืดจังแฮะ....อยากเล่นดีนัก
-
อ่านแล้วสนุกดีอ่า ชอบๆๆๆ
มาต่ออีกนะคับ รออ่านอยู่ :m4: :m1:
เป็นกำลังใจให้คับ o14 o15
-
:m15: รู้สึกเศร้า ๆ ไงไม่รู้ เรื่องนี้จืดเขียนจบแล้วนะ เหลืออีกแค่11ตอนเอง ก็จะ :m2:
o8ไม่รู้จะเอายังไงต่อดี ตอนนี้ไปตามอ่านตอนต่อไปดีกว่า
ป.ล. ใกล้เวลาเอาคืนนังพวกนั้นเข้ามาทุกทีแล้ว รอกันหน่อยสิคะ
ตอนที่ 69
พอฉันพักได้สักพัก พวกเราก็เดินไปจุดหมายต่อไป ฉันบอกพวกมันไปว่า ขอพักไอ้โหดๆไว้ก่อนนะ ขอแบบธรรมดาพอ พวกมันเลยบอกว่า งั้นต้องเป็นอันนี้เท่านั้น สรุปว่า บ้านผีสิงค่ะ :sad3: เวรกรรมสำหรับคนกลัวผีอย่างฉัน
“แก ฉันกลัวอ้ะ” ฉันเริ่มเกาะแกะนังต้อมแล้ว ทำความไม่พอใจกับสองหนุ่มอย่างแรง
“เฮ้ยๆ ต้อมระวังจืดมันกัดนะเว้ย” ตาอาร์ทเริ่มแขวะฉันกับนังต้อม
“บ้า ใครจะกัดต้อมยะ กัดแกน่ะสิไม่ว่า” ฉันหมั่นไส้มันมั่กมาก
“เออ ลองมากัดดิ จะกัดตอบให้ลอยเลย” ฉันก็เหวอสิคะ แต่ที่เหวอกว่าก็นังต้อมอ่ะ
“นี่นังจืด ฉันว่าแกกับไอ้อาร์ททะแม่งๆนะ” มันกระซิบข้างๆหูฉัน
“บ้า แกคิดมากไปเองมากกว่ามั้ง เข้าไปได้แล้ว” ฉันผลักตัวมันเข้าไปในบ้านอันแสนหวีดสยอง
“แกไม่ไปกับไอ้อาร์ทวะ ฉันจะไปกับวินอ่า” มันเริ่มงอแง เอ้ นังนี่
“ไม่เอา เด๋วมันหลอกฉันซะเองน่ะสิ”
พอเดินเข้ามาในบ้านผีสิง แค่ทางเข้าฉันก็กรี๊ดเสียแล้ว นังต้อมน่ะสิตกใจเสียงฉันจนกระโดดไปหาวิน อ้ากกก อิเพื่อนเวร ทิ้งช้านนนนนได้ไงยะ
“ต้อมมม ไปไหนแล้ววะเนี่ย” ฉันมองมาหามัน ไม่รู้หายไปไหนแล้ว ทางมันก็สลัว ๆด้วย
ในระหว่างที่กำลังมองหาอยู่ ก็โดนใครก็ไม่รู้มาจี้ตรงเอว ฉันก็กรี๊ดดดดดสิคะ เชี่ย ตกใจโคตรๆเลยค่ะ พอหันไปดู อิเชี่ยอาร์ทน่ะเอง ฉันว่าแล้ว มันต้องแกล้งฉัน ฉันโมโหก็เลยด่าซะ :angry2:
“ไอ้บ้าอาร์ท ไม่มีอะไรจะเล่นรึไงฮะ ถ้าฉันเกิดตกใจจนเป็นลมไป จะทำไงยะ…..”ด่าแล้วก็บ่น มันก็ทำหน้าจ๋อย
“ขอโทษ ไม่รู้ว่าจะตกใจขนาดนี้อ้ะ ยกโทษให้ด้วยน้า” มันง้อฉัน ฉันก็งอนตุ๊บป่อง
“แล้วสองคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ” ฉันมองหาสองคนนั้น เอ ไปไหนแล้วนะ
“ไม่รู้สิ สงสัยเดินเลยไปแล้วมั้ง ไปกันเถอะ เด๋วผีมันหลอกเอานะ” มันทำหน้าทะเล้นใส่ แหม มันน่านักนะ ตานี่
“ก็เดินนำไปดิ ยืนรออะไรอยู่ล่ะ” พอพูดเสร็จมันก็เดินลิ่วๆเลย อ้าวเฮ้ย รอด้วยสิยะ
“แก๊ จะรีบไปไหน รอด้วย” ฉันวิ่งตามมันไป ผีข้างทางก็โผล่มาหลอกเอาจนฉันจะหายใจไม่ออกอีก
พอไปถึงตัวมัน ฉันก็เกาะแขนมันทันที ด้วยอารามกลัวจัด มันก็ทำหน้ายิ้มแย้ม สะใจล่ะสิ ฝากไว้ก่อนเหอะแก เราสองคนเดินมาเรื่อยๆ ก็จะถึงปากทางออกแล้ว ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรอ่ะเนาะ ว่าจะมีเซอร์ไพรซ์
“อ้ายยยยยยยยยยยย” มีหัวคนล่ะมั้งหล่นลงมาตรงหน้า ห้อยต่องแต่ง :sad5:ฉันลืมตัวผวาเข้ากอดตาอาร์ทไปเต็ม ๆ โอยยยย กรรมยิ่งกว่า มีคนเดินตามหลังมาเห็นเข้า แอบยิ้มกันใหญ่ ฉันงี้อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
“เอ้า จะเดินต่อมั้ยเนี่ย” ฉันชักยัวะ กลัวผีก็กลัว อายก็อาย อะไรกันนักหนาเนี่ย
“อ่ะ เดินก็เดิน เมื่อกี้นี้ ตลกจังเลยเนอะ” มันพูดอะไรของมันเนี่ย
“ตลกอะไรไม่ทราบ” ฉันแหวมันเข้าให้ (จะหวานกับเค้ามั้ยเนี่ย)
“ก็หน้าตอนตกใจน่ะดิ ตลกสุด ๆ” แล้วมันก็ขำต่อไป เอากะเค้าสิ
“นี่แน่ะ ตลกนักใช่มั้ย” ฉันทุบไหล่มันเข้าให้ มันก็วิ่งหนีใหญ่ จนไปเจอพวกวินรออยู่ข้างนอกแล้วนั่นแหละ
“แหม เดินกันนานจังเลยนะ มัวแต่จู๋จี๋กันอยู่ล่ะสิ” นังต้อมแรงมาก กัดฉันสุดฤทธิ์
“พูดบ้าอะไรของแก มั่วนี่หว่า” ทำไมฉันต้องแก้ตัวอยู่คนเดียวด้วยนะ ตาอาร์ทบ้า ไม่ช่วยกันเลย
หลังจากเดินเที่ยวดูนั่นนู่นนี่จนหนำใจแล้ว ก็เที่ยงพอดี เราสี่คนก็ไปทานอาหารกัน และขอจบการเที่ยวของฉันไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันนะคะ (เขียนไม่ไหวแล้วเพราะมีเยอะมาก บรรยายไม่ถูก) :เฮ้อ:
เย็นวันนั้นเรากลับประมาณบ่ายสามโมงครึ่ง ถึงบ้านก็ประมาณบ่ายห้าโมงเย็น แต่อยู่ๆวินก็คิดอะไรไม่รู้ ชวนพวกเราค้างคืนที่บ้านเค้าอีกคืนนึง เหตุผลพอถามแล้วก็เป็นแบบนี้แหละ
“อ้อ เราจะชวนพวกนายมาปรึกษาเรื่องโครงงานวิทย์ฯน่ะ” เนี่ยแหละ แต่ฉันสังหรณ์ใจนะว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่
“อืม ได้อยู่แล้วล่ะ แล้วอาร์ทกับจืดล่ะ ตกลงรึปล่าว” ต้อมหันมาถามฉันกับอาร์ท
“ก็ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว จืดก็ด้วย” ตาอาร์ทแรงมาก ตอบแทนฉันอีกนะ
“ถามจริงๆเหอะ เป็นแฟนกันรึไงฮะสองคนแกน่ะ” นังต้อมชักจุ้นมากไปแล้วนะ วินก็หูผึ่งเชียว
“บ้า ใครจะไปเป็นแฟนกับนายนี่ ไม่มีทางหรอกย่ะ” ฉันหลบหน้ามัน ก็อายนี่นา
“อ้าว ไหนบอกว่าชอบเราไง โกหกเหรอ” มันเล่นพูดงี้เลยเหรอ ใครกันแน่ยะที่บอกก่อนน่ะ
“ใครบอกแกตอนไหนฮะ มั่วนิ่มนี่หว่า” สองคนนั้นชักสนใจกันใหญ่ เล่นเอาฉันยิ่งหน้าแดงก่ำขึ้นไปอีก นายอาร์ทก็ยิ่งได้ใจสิคะ :o8:
“เอ แต่คืนนั้น....โอ้ย” ฉันหยุดมันก่อนที่จะปากโป้งแพร่งพรายเรื่องคืนนั้นออกไปซะก่อน
“เจ็บนะ หยิกทำไมอ้ะ” มันทำครวญคราง น่ารักตายล่ะ
“แหม ฉันว่าแกสองคนต้องเป็นแฟนกันแน่เลยว่ะ” นังต้อมไม่ยอมเลิกรา เพื่ออะไรคะ
“บอกว่าไม่ได้เป็น ก็ไม่ได้เป็นสิ เข้าใจมั้ย” ฉันชักฉุน เลยพูดออกไปซะแรง
“ไม่เห็นต้องอารมณ์เสียขนาดนี้เลยก็ได้นี่นาจืด” วินพูดเหมือนจะเข้าใจฉันน่ะนะ แต่ตาอาร์ทตอนนี้ หน้าบูดไปตามระเบียบ
“อ้าว เป็นอะไรอีกล่ะ กินนมบูดมารึไง” ฉันกัดมันอีกและ ก็มันน่ารักน่าหยิกนี่คะ
“บ้า นมแกมั้งที่บูดอ่ะ” ดูมันพูด กวนยิ่งกว่า สองคนนั้นขำกันใหญ่
“พอๆเลย ถึงบ้านวินแล้ว ฉันอาบน้ำก่อนนะ ร้อนจะตายอยู่แล้ว” ฉันเดินนำหน้าพวกมัน ขึ้นไปบนบ้านวินก่อน วันนี้พ่อกับแม่วินอยู่บ้านไม่ได้ไปไหน
พอสวัสดีพ่อแม่เรียบร้อยแล้ว วินก็บอกว่าพวกเราจะมาค้างด้วย พ่อแม่ก็ยิ้มต้อนรับ แล้วบอกให้ไปอาบน้ำจะได้มาทานข้าวกัน
หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว นังต้อมก็มารออาบต่อ มันแอบกระซิบกับฉันว่า :m14:
“จืด คืนนี้เหมือนเดิมนะแก” ฉันก็รู้ทันที แต่ฉันไม่อยากให้มันเหมือนเดิมเลยอ่ะ ก็เรื่องคืนนั้นไง
“จะดีเหรอ ฉันขอนอนกับแกได้ป่ะ” มันทำท่าสยิวกิ้ว ก่อนจะแอบกัดฉัน
“จะบ้าเหรอ พวกนั้นมันจะได้เข้าใจฉันผิดน่ะสิ ไม่เอาหรอก” แล้วมันก็เดินเชิดเข้าห้องน้ำไป อิเวร
“แกน่ะสิบ้า ใครจะไปเข้าใจผิดยะ สาวแตกขนาดนี้” แหงล่ะ คงงงกันล่ะสิคะ ก็ตอนนี้ ตาวินก็รู้แล้วว่ามันเป็นอะไร ไหนจะตาอาร์ทอีกล่ะ ก็รู้เลาๆเหมือนกัน แล้วท่าทีที่มันชอบวินน่ะ ก็ออกซะขนาดน้าน ใครเขาจะไม่รู้กัน
“ยืนทำไรอยู่หน้าห้องน้ำน่ะ” เสียงนายวินเดินเข้ามาหาฉัน
“อ้อ เพิ่งอาบเสร็จน่ะ ต้อมมันอาบต่อ” โชคดีที่ใส่เสื้อตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำแล้ว หุหุ เสื้อกะกางเกงของตาวินตัวเดิม อิอิ
“งั้นเหรอ ออกไปซื้อของกับเราหน่อยสิ” เอ๋ ทำไมมาชวนฉันล่ะ
“ซื้ออะไรเหรอ เยอะมากมั้ยอ่ะ” ฉันแกล้งถามออกไป ถ้าเยอะจะได้ให้ตาอาร์ทไปแทนไงล่ะ หึหึ
“ก็ไม่เยอะเท่าไหร่หรอก แค่อยากชวนไปเลือกของด้วยน่ะ” วินตอบมาแบบนี้ ฉันก็แย่อ่ะสิ
“งั้นรอเราปะแป้งก่อนนะ ว่าแต่ ไม่รอต้อมหน่อยเหรอ” ฉันอ่อมกบค่ะ
“เรารีบน่ะ เด๋วไปรอข้างนอกนะ” ว่าแล้ววินก็เดินออกไปรอข้างนอกจริงๆ ง่า ทำไงดีเนี่ย ไม่อยากไปสองต่อสองเลย :sad3:
****************************************
-
:try2:เหอ ๆ บอกผิดไป เหลืออีกตั้ง 20 ตอนแน่ะ อีกนาน
ตอนที่ 70
“ว่าแต่ อาร์ทไปไหนเนี่ย หายไปเลย” ฉันเดินไปพรมแป้งหอม แล้วก็เดินไปหาอาร์ท สงสัยจะอยู่ในห้องมั้ง พอเดินเข้าไปก็เห็นมันนั่งเล่นเกมส์อยู่ เวรกำจริง ๆ
“ว่าไง มีอะไรรึปล่าวจืด” มันหันมาถามฉัน แล้วก็กลับไปเล่นเกมส์ฟุตบอลต่อ ติดจริงๆนะแก :angry2:
“ปล่าว เล่นต่อไปเหอะ” ฉันล่ะเซ็ง เลยเดินออกไปหาวิน ซึ่งยืนรออยู่นอกบ้านแล้ว
“ไปบอกอาร์ทมันเหรอ ว่าจะไปไหนน่ะ” อ้าว ตาวิน ยังไงคะเนี่ย
“ปล่าวนี่ ก็แค่ไปดูเฉยๆว่ามันอยู่ไหน เท่านั้นเอง” วินมองอย่างไม่พอใจ อะไรกันอีกล่ะคะ
“งั้นเหรอ ไปกันเถอะ เด๋วจะไม่ทันมื้อค่ำ” ฉันก็พยักหน้าแล้วก็เดินตามวินไปที่ร้านขายของหน้าปากซอย
ระหว่างเดินทางไปนั้น ฉันก็พยายามวางตัวให้ปกติที่สุด แน่ล่ะ ภาพคืนนั้น มันยังฝังใจอยู่น่ะ :เฮ้อ: ไม่กลัวแต่ไม่กล้ามากกว่า วินพยายามชวนฉันคุยนั่นคุยนี่ ฉันก็ถามคำตอบคำ
“จืด เราถามจริงๆเถอะนะ ยังโกรธเราอยู่อีกเหรอ” ในที่สุดก็เข้าเรื่องคืนนั้นจนได้
“ป่ะ ปล่าวนี่ ไม่ได้โกรธสักหน่อย” ฉันตอบไปอย่างงั้น
“แน่นะ แล้วทำไมเราถึงไม่กลับมาสนิทกันเหมือนเดิมล่ะ”
“ก็สนิทกันนี่ วินคิดมากไปเองรึปล่าว” ฉันว่า ฉันมากกว่านะที่คิดมาก
“แน่ใจเหรอ ก็จืดทำท่ากลัวเราขนาดนั้นน่ะ เราบอกแล้วไง ว่าเราจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว” วินทำหน้าจริงจัง ดูๆไปก็เท่ดีนะ (วินใส่แว่นด้วยเน้อ ตี๋ๆน่ารักอ้ะ o8)
“อ่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” อยู่ ๆ ฉันก็เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ ทำไมเวลาตานี่ทำหน้าจริงจัง มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆล่ะ
“ถ้างั้นเราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแล้วสิ”
“อืม ใช่ เราเป็นเพื่อนกันอยู่แล้วนี่นา” พอฉันพูดจบ วินก็จับมือฉันเขย่าๆแล้วก็ยิ้มให้ ทำไมต้องดีใจขนาดนั้นด้วยนะ
“ขอบใจนะจืด” เราเดินมาจนถึงร้านแล้ว ก็เดินเข้าไปเลือกซื้อของกัน ส่วนใหญ่จะเป็นของครัว แล้วก็ของใช้ในบ้าน ฉันเลือกซื้อนมไปด้วย เผื่อตอนดึก ๆ เกิดหิวขึ้นมาอีก :m5:
“วินได้ของครบรึยัง” วินเดินไปเลือกของอีกที่นึง พอเลือกได้แล้ว เราก็เดินไปที่แคชเชียร์
“ครบแล้วล่ะ จืดซื้อนมไปด้วยเหรอ กลัวจะหิวเหมือนคราวก่อนอีกล่ะสิ”
“อืม ก็มันเป็นแบบนี้ทุกทีน่ะ” ฉันก็ช่วยวินหิ้วของ หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้ว
“ก็ถ้าจืดหิว ก็ออกมาหาอะไรกินข้างนอกกับเราก็ได้นี่” ฉันสะอึกไปหน่อยนึง เพราะดันไปนึกถึงคราวที่แล้ว
“คงไม่ออกมาหรอก เราเพลียมากด้วยแหละ คงจะหลับยาวเลยล่ะมั้ง”
“อืม พักให้เยอะ ๆ ก็ดีนะ ว่าแต่ปวดเมื่อยมั้ยล่ะ เราจะได้หายาทามาให้”
“ก็เมื่อยขาอยู่เหมือนกัน เดินมากไปหน่อยน่ะ อิ” ฉันปวดจริงๆนะ ปวดเอวด้วยแหละ มันล้าไปหมด อยากได้คนนวดสักคนจัง o3
“งั้นเอาถุงนั้นมาให้เราถือมา เด๋วจืดจะปวดหนักเข้าไปอีก” ตาวินรีบเข้ามาแย่งถุงที่มือฉัน
“ไม่เป็นไรหรอกวิน เราถือได้” แต่ก็ต้องยอมเค้าค่ะ โดนแย่งไปแล้ว
“เด๋วถึงบ้านแล้ว ก็กินข้าวกันเลย จืดหิวรึยัง” เอ ตาวินนี่ ห่วงฉันผิกปกตินะเนี่ย แต่ฉันก็รู้สึกดีใจนะที่ยังห่วงบ้าง
“ก็นิดหน่อยน่ะ” อิอิ ใครจะกล้าบอก ว่าหิวม้ากมากกกกก
“หึ แน่ใจเหรอ ท้องร้องดังขนาดนี้เนี่ยนะ” หวาๆๆ ท้องฉันร้องจริงๆด้วยอ้ะ พูดถึงเรื่องกินไม่ได้เลย
“แหะๆ น่าอายจัง” ฉันก็เขินมัน น่าเกลียดจังเรา
เราสองคนเดินมาจนถึงหน้าบ้านแล้ว ก็เจอกับสองคนนั้นนั่งรออยู่หน้าบ้าน ท่าทางไม่พอใจอย่างมาก หน้างี้ไม่รับแขกสุดฤทธิ์ o12
“ไปไหนกันมาน่ะ ทำไมไม่ชวนกันเลย” นังต้อมแอบวีนก่อนคนแรก
“นั่นสิ หายไปตั้งนาน” ตามมาด้วยตาอาร์ท
“ไม่เห็นรึไงจ้ะ ซื้อของน่ะซื้อของ” ฉันชักยัวะ จะมาวีนอะกันตอนนี้ ยิ่งหิวอยู่
“อืม โทษทีนะที่เราไม่ได้บอก เห็นนายสองคนทำธุระอยู่น่ะ”
“ทำธุระอะไร เราแค่...จืดนั่นแหละ ทำไมไม่บอกเราล่ะ ว่าจะไปซื้อของน่ะ” ก็ฉันหมั่นไส้น่ะคะ เห็นเกมส์ดีกว่าไม่ใช่เรอะ
“อ้าว มาโทษฉันได้ไง หาเรื่องเหรอยะ” ฉันวีนแตกสิคะ มาเลยมา
“พอซะทีเถอะ เราผิดเองแหละ ที่ไม่ได้บอกพวกนาย ไปกินข้าวกันได้แล้ว เด๋วพอแม่เราจะรอ”
“ก็ได้ ๆ” นังต้อมเดินตามวินเข้าไปแล้ว ส่วนตาอาร์ทดักฉันไว้ ยังไม่ให้เข้าไป
“คราวหน้าอย่าไปไหนกับมันอีกนะ เข้าใจไหม” มันพูดแบบนี้ก็ขู่กันน่ะสิคะ
“เอ้ะ ทำไมฉันจะไปไม่ได้ แกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันน่ะ” คราวนี้มันก็เกินไป วินมันเพื่อนกันนะ
“ไม่รู้ เราไม่ชอบ เข้าใจนะ” มันดูเข้าใจตรงไหนเนี่ย
“อืม” ฉันตัดปัญหา เลยเข้าใจไป ขี้เกียจเถียงมัน ผู้ชายอะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัด
พอเข้าไปในบ้าน เราก็ตรงเข้าไปที่ห้องครัว ตอนนี้ทุกคนรอกันอยู่พร้อมหน้าแล้ว หลังจากนั่งเรียบร้อยก็รับประทานอาหารกัน เป็นช่วงเวลาที่ฉันชอบมากเลย กับการได้กินของอร่อยๆ อิอิ :m1:
“อิ่มแปล้เลยล่ะแก แล้วแกล่ะ ยังไม่หายงอนอีกเหรอจ้ะ” ฉันเดินออกมาง้อนังต้อม ซึ่งมันแอบหนีออกมานั่งที่ระเบียงหน้าบ้านคนเดียว
“ใครงอนแกฮะ นังจืด” มันเรียกฉันว่า นังจืด แรงมาก
“แหม ไม่งอนเลยมั้งน่ะ แกก็ ฉันไม่ได้อยากไปกับวินหรอกนะ ตอนแรกก็กะรอแกไปด้วย แต่วินบอกว่าต้องรีบไป ฉันก็เลยไม่รู้จะบอกยังไงดี”
“พอๆเลย ไม่ต้องสาธยาย ฉันก็ไม่คิดอะไรมากหรอก แต่มัน...” ยังไม่ทันที่มันจะพูด
“หึงใช่ม้า อิอิ” ฉันก็ชิงพูดซะก่อนค่ะ :m12:
************************************
-
นึกว่าจะได้เห็นตอนเอาคืนแล้วนะเนี่ย :m9:
ปล.เมื่อไหร่น้องจืดจะ ยอมๆสักทีละคับ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
ขอบอกว่า :m3: เรื่องนี้
-
เมื่อไหร่จะเสียตัวซะทีจืดจ๋า :impress2: :impress2:
-
รอตอนเสียตัว ฮิๆๆๆ :m14:
-
มาช่วยรอด้วยอีกคน เหอ เหอ :m10: :m10: :m10:
ชอบเรื่องนี้นะเจ้จืด :m3:
-
:haun5:จะเสียเหรอ ตัวน่ะ มีแต่จะเสียเซล์ฟซะมากกว่า :try2:
:teach:เพื่อน ๆ รอหน่อยะนะ ตบเอาคืนใกล้เข้ามาแล้ว :m14:
-
:impress2:เร็วๆหน่อยก็จะดีน่ะจ๊ะจืดจ๋า :impress2:
-
:ped150:รีบบึ่งมาลงตอนต่อไป พักนี้ชักจะลงเยอะไปหน่อยแล้วนะเราเนี่ย :m14:
ตอนที่ 71
นังต้อมเพื่อนรัก บิดตัวไปมา ทำเขินอาย ไร้เดียงสา โถ ๆ เพื่อนสาวจ้ะ ดูไม่เข้ากับหนังหน้าตัวเองเลยนะคะ อิอิ :m14:
“แกเนี่ย พูดบ้าอะไรฮะ ใครหึงใครกัน” มันก็ยังม้วนอายอยู่อย่างงั้น
“พอ ๆ ย่ะ มากไปแล้วหล่อน เด๋วพวกนั้นมาเห็น จะนึกว่าฉันจีบแกอีก”
“บ้า ใครมันจะช่างคิดแบบนั้น แกก็พูดไป” อิอิ พูดเล่นเองน่า
“เข้าห้องวินกันดีกว่า ป่านนี้นั่งรอแล้วมั้ง” เราสองคนเดินเข้าไปยังห้องวิน ก็พบว่า
“เฮ้ ยังเล่นเกมส์อยู่อีกเหรอแก” ตาอาร์ทนั่นเอง เล่นจริงเล่นจัง ส่วนวินก็นั่งดูรายงานอยู่ ขยันจิงขยันจัง ต่างกันสุดขั้วเลยสองคนนี้ :เฮ้อ:
“ก็มันไม่มีอะไรทำนี่” ดูมันพูดสิคะ ไม่มีอะไรทำ
“แล้วรายงานล่ะ ดูรึยัง วินทำถึงแล้วอ่ะ” ฉันก็พอกันแหละ มัวแต่เม้าท์กะนังต้อมอยู่ อิอิ
“ใกล้จะจบแล้ว อยากให้ช่วยกันตรวจดูอีกรอบ มีตรงไหนที่ต้องแก้บ้างรึปล่าว”
“เหอ ๆ อย่างจืดน่ะเร้อ จะดูเป็น” ตาอาร์ทแอบแขวะฉันอีกแล้วอ้ะ
“ดูถูกกันเหรอยะ วิน เอามานี่ เราดูเอง” ด้วยความหมั่นไส้ ฉันเลยเอารายงานวินมาดู แต่พออ่านแล้ว
“อะไรอ่ะวิน เนี่ย ตรงเนี้ย” ฉันแสร้งทำเป็นออเซาะวิน จริงๆก็อ่านไม่รู้เรื่องหรอก
“เฮ้ย ๆ ทำไรน่ะ” ตาอาร์ทรีบกระโดดเข้ามาแจมทันที ไม่เล่นเกมส์ต่อไปล่ะ
“อุ้ย แกหยิกฉันทำไม” ฉันหันไปว่านังต้อม ก็มันมาหยิกฉันอ้ะ
“ให้มันน้อยๆหน่อย อย่าเว่อร์มากไป” น่าน แอบมีสั่งซะด้วย
“ค่าๆ” ฉันก็หันไปดูรายงานต่อ ตาอาร์ทก็มานั่งด้วยแล้ว ตอนนี้ก็ครบสี่คนพอดี เราก็เลยได้มานั่งคุยปรึกษาแล้วก็แก้ไขรายงานที่ผิดพลาดกันไป จนกระทั่งเริ่มดึกแล้ว :onion_asleep:
“ฮ้าววววว” ฉันเริ่มหาวก่อนชาวบ้านเค้าเลย
“เฮ้ย ง่วงแล้วเรอะ” ตาอาร์ทถามฉัน
“ก็ง่วงอ่ะดิ เด๋วฉันจะไปเอานมในตู้เย็น ใครจะเอามั่งอ่ะ”
“ฉันเอา” ตาอาร์ทอีกและ ยกมืออยู่คนเดียว ทำไมต๊องแบบนี้นะแก
“แล้ววินกับต้อมล่ะ” สองคนนั้นก็ส่ายหน้า สงสัยยังไม่หิวมั้ง
“งั้นเด๋วเรามานะ แป๊บนึง” พอฉันกำลังเดินออกไปนอกห้อง ตาอาร์ทก็ลุกแล้วเดินตามมาด้วย
“เด๋วฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะ”
ฉันเดินเข้าไปในห้องครัว ก็เห็นนายอาร์ทตามมาด้วย พอมันมาถึงตัวฉัน ก็เดินเข้ามากอดทางด้านหลัง โอ้ะ เล่นอะไรบ้าๆอีกแล้ว :m10:
“แก ปล่อยนะ เด๋วใครมาเห็นเข้า” ฉันก็ดิ้นขลุกๆ กลัวนี่นา
“ไม่มีหรอก ดึกขนาดนี้แล้ว สองคนนั้นก็อยู่ในห้อง” มันยังไม่ยอมปล่อยฉัน ฉันจะทำไงดีเนี่ย
“ไม่เอาน่า ปล่อยเถอะนะ ไหนบอกว่าจะเข้าห้องน้ำไง” มันส่ายหน้า
“ใครบอก ตามจืดมาตะหาก จืดหยิบนมออกมาสิ เราจะได้กินด้วยกันไง” ง่า บทจะหวานก็หวานซะ
“ฉันจะเอาไปกินในห้อง ปล่อยได้แล้วแก” ฉันหยิบนมออกมาแล้วก็บอกมัน อาร์ทมันก็ยอมปล่อย ฉันเดินกลับเข้าห้อง ส่วนตาอาร์ทก็เดินตามเข้ามาทีหลัง
“แหม ไปเอานมแค่นี้ หายไปนานจังนะ” นังต้อมกัดฉัน แรงนะยะ :try2:
“ก็ รอเข้าห้องน้ำต่อนะ ก็เลยมาช้า” ฉันก็อ้างไปเรื่อย สตอเบอร์รี่จริงๆ
“อ้อเหรอ” มันทำหน้าไม่เชื่อ ก็มันไม่ใช่เรื่องจริงนี่คะ อิอิ
“งั้นพวกแกจะนอนกันเลยรึปล่าว” ฉันถามเพราะว่าง่วงเต็มทน นมก็ดื่มจนหมดแล้ว
“นอนก่อนก็ได้ เด๋วเราเล่นเกมส์ต่อกับอาร์ทก่อนละกัน” วินนึกครึ้มใจอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย
“เอางั้นก็ได้ สงสัยนายจะดูไม่เหนื่อยเลยแฮะ” อาร์ทก็เอาอีกคน มีอะไรกันอีกล่ะเนี่ย
“งั้นเรานอนกับจืดก่อนละกันนะ” พอนังต้อมพูดเสร็จ สองคนนั้นก็หันไปทางมันเลยค่ะ
“เฮ้ย ๆ คิดอะไรบ้า ๆ” ฉันก็ว่าพวกมันสิคะ แหม หน้าไม่ฟ้องกันเลยมั้งน่ะ
“นอนไงล่ะแก เหมือนเดิมรึปล่าว” แต่ฉันฉันไม่อยากนอนบนเตียงคนเดียวแล้วนะ กลัว
“ก็ต้องงั้นสิ หรือแกจะมานอนข้างล่างด้วยล่ะ” นังต้อมมันพูดเข้า
“ก็ดีสิ งั้นฉันนอนด้วย” ฉันเดินไปหยิบหมอนกะผ้าห่มลงมา แต่ว่า
“เฮ้ย ไม่ได้ นอนบนเตียงนั่นแหละ ไม่ต้องลงมาเลย” ตาอาร์ทน่ะเอง ที่โวยวาย
“แต่ฉันอยากนอนข้างล่างอ้ะ แกก็นอนข้างบนเด่ะ”
“ไม่เอา แกอย่าเรื่องมากสิจืด บอกให้นอนก็นอน” มันบังคับช้าน ไอ้บ้าอาร์ท :m15:
“อาร์ท นายก็อย่าไปบังคับจืดให้มากนัก จืดไม่ใช่ลูกไล่นายนะ” วินจ๋า วินพูดถูกแล้วค่ะ
“นายเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ นั่นมันเรื่องของเรากับจืด” เอ้า ดูพูดเข้า งี้พวกนั้นก็เข้าใจผิดกันน่ะสิ
“จืดก็เพื่อนเรา นายนั่นแหละเป็นอะไรกับจืดกันแน่” อ้าว สองคนนี้ ไหงพูดงั้นล่ะ
“อ้อ นายไม่รู้งั้นเหรอ งั้นก็รู้ไว้เลยก็ได้ เรากับจืดเป็น...” อ้ายยยยยย อย่าบอกนะ มันไม่ช่ายยยย
“เป็น เป็นอะไร บอกมาเลยนะ” ฉันชักทนไม่ไหวแล้วนะ
“เป็นแฟนกันใช่มั้ย” อยู่ ๆ นังต้อมก็โพล่งขึ้นมา หาเหาใส่หัวฉันแล้วมั้ยล่ะ :angry2: อิต้อมบ้า
***************************************
-
:m9: ลืม ปาลิง มีข่าวดีมากบอกกกกกกก ตอนที่ 74 จะได้เลิกตบชะนี.....(ต่อกันเอาเอง) แล้วนะจ้ะ ลุ้นกันสุดทีนได้เลย
:m5: ช่วยเชียร์ขฃจืดด้วยเน้อ :m11:สู้ตายว้อยยยยยยย
-
รอจ้า เจ๊จืดก็รีบลงจิจาได้ดูตอนตบชะนีงายย :m4:
-
กลัวใจตัวเองเหรอจืด :m12:
-
สู่ตายนะค่ะเพื่อนสาว :angry2:
จะรอตอนที่47แบบรายวันค่ะ :impress:
-
สรุปว่าเพื่อนต้อมนี้ จะพาประโยชน์มาหรือว่าพาไปเจอซวยค่ะเนี่ย อิอิ
-
สงสัย ไม่ว่าทางใด ก็ต้องมีคนเจ็บ
และคงเจ็บกันหลายคน
:dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
-
หลังๆ มานี่รู้สึกว่าเพื่อนต้อมเริ่มสาวแตกขึ้นเรื่อยเลยนะ :m12:
แถมยังพาลจะพาเพื่อนจืดซวยอยู่เรื่อยๆ
-
ตอนที่ 72
คืนนั้นทั้งคืน ฉันไม่เป็นอันหลับอันนอนเลย ก็เด๋วคนนั้นล้อ คนนี้เล่น อีกคนก็ง้องแง้ง เอากะพวกนั้นสิคะ ไม่รู้จะอะไรกันนักกันหนา ฉันล่ะงงเง็งจริงๆ
“อ้าว ๆ จะนอนกันมั้ยยะ ฉันง่วงแล้วนะ” ฉันชักทนไม่ไหว ก็ตามันจะปิดอยู่แล้วนี่
“ไม่” สามคนพร้อมใจกันตอบ เออ ตามสบายค่ะ
“แน่ใจ ถ้าพวกนายเสียงดังกันล่ะก็ ฉันจะกรี๊ดให้บ้านแตกเลย คอยดูสิ”
“เฮ้ย อย่านะจืด เด๋วพ่อแม่เราตื่น” วินรีบขอร้องฉัน แหม ฉันไม่กล้าหรอกน่า ขู่ไปงั้นแหละ
“งั้นก็นอนกันได้แล้ว ฉันเหนื่อยนะ” ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียง คว้าผ้าห่มมาคลุมกาย
“ไม่เห็นจะเหนื่อยเลยว่ามะ พวกนาย” ตาอาร์ทบ้า แกเป็นคนเหล็กรึไงยะ
“ช่าย ไม่เห็นจะเหนื่อยเลย สำออยจังเลยเนอะยัยจืดเนี่ย” อ้ากกกกกก นังต้อม นังบ้า
“ใช่เลย แหมแกนี่พูดถูกใจฉันจริงๆ” เวร เข้าขากันดีนักนะ
“เงียบๆได้มั้ย คนจะนอน อยากให้ฉันกรี๊ดใช่มั้ย” ฉันวีนแตกล่ะงานนี้
“เฮ้ย พวกนายก็นอนกันได้แล้ว สงสารจืดเค้า” วินจ๋า ช่างแสนดียิ่งนัก
“แหม รู้สึกจะห่วงออกนอกหน้านะนาย” ตาอาร์ทไม่ยอมเลิกอีกนะ
“ก็จืดเป็นเพื่อนเรา ถ้าไม่ให้ห่วงจะให้ไปห่วงใครที่ไหนล่ะ” วินตอกกลับได้ใจจริงๆ อิอิ
“อ้อ เหรอ” นังต้อมอยู่ๆก็โพล่งมาซะงั้น เล่นเอาวินสะดุ้งเลยค่ะ ฉันแอบนอนมองอยู่น่ะ
“ไม่พูดแล้ว เรานอนดีกว่า ราตรีสวัสดิ์นะครับจืด” อ้ะ อ้าว หาเรื่องให้ฉันอีกแล้วมั้ยล่ะ ตาวิน
“เชอะ หวานกันเข้าไป” นังต้อมแอบสาวโดยไม่รู้ตัว นังนี่เข้าใจฉันผิดใหญ่แล้วนะยะ
“เหอ ๆ ราตรีสวัสดิ์นะครับจืด” นายอาร์ทหันมาล้อเลียนฉันตามวิน แถมยังหน้าเบะใส่อีก อิตาบ้า
แล้วพวกนั้นก็นอนที่ตัวเองกัน อ้าว แล้วใครจะเป็นคนไปปิดไฟล่ะคะ อย่าบอกนะว่า ฉันอีกน่ะ แย่ที่สุดเลย พวกนี้นี่ พูดเรื่องฉันแล้วยังให้ฉันลุกไปดับไฟอีก แง้
ฉันลุกขึ้นเดินไปดับไฟ แล้วก็เดินมาบนเตียง ห้องตอนนี้มืดพอสลัว ๆ ก่อนที่จะล้มตัวนอน ฉันก็แอบมองไปทางสามคนนั้น ฉันเห็นนายอาร์ทยังไม่นอนแม้จะมืดก็ยังพอมองเห็นใบหน้านั้นมองมาทางฉัน ทำไมน้อ ถึงเราจะกัดกันก็ตาม แต่ใจฉันมันก็ยังปารถนาอยากจะอยู่ใกล้ ๆ เค้า
ฉันส่งยิ้มให้อาร์ทในความมืด แม้จะมองเห็นเลือนลางก็ตามที ฉันก็เห็นเค้าส่งยิ้มมาให้ฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันล้มตัวลงนอนแล้ว แต่ก็ยังไม่หลับ เพราะคิดแต่เรื่องของอาร์ทอยู่ ฉันกลัวนะ กลัวว่าสักวันเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป กลัวว่าสักวันหนึ่งเราจะต้องจากกัน ถึงตอนนั้นฉันจะทำใจได้รึปล่าวนี่สิ
เฮ้อ จืดเอ้ย อย่าคิดมากเลย อนาคตมันยังมาไม่ถึง ยังไงซะตอนนี้ก็ทำใจให้สบาย ๆ ดีกว่า เรื่องร้ายๆก็ผ่านมาแล้ว ถึงแม้ว่าจะต้องพานพบเจออีกในหนทางข้างหน้า ฉันก็ขอสัญญาว่าจะฝ่าฟันอุปสรรคเหล่านั้นไปให้ได้ เอาล่ะ นอนดีกว่า พักผ่อนเอาแรงไว้ พรุ่งนี้ชวนทุกคนไปทำบุญดีกว่า
#####################################
ในที่สุด รุ่งอรุณแห่งความสดชื่นก็มาถึงจนได้ วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าเชียวล่ะ พอดีแม่วินชวนไปใส่บาตรพระหน้าบ้านด้วยกัน แม่ของวินเป็นคนใจบุญสุนทาน เหมือนกับแม่ของฉันเลยล่ะ น่ารักจริง ๆ
แต่มีเรื่องแปลกอยู่อย่างนึงนะคะ คนเหนื่อยทำไมนอนตื่นเร็วกว่าคนไม่เหนื่อยล่ะ ฉันว่าพวกนั้นต้องขี้โม้แหง ๆ ก็ดูสิ ฉันกับแม่วินตักบาตรเสร็จแล้ว ก็ยังไม่ตื่นกันเลย
“ลูกจืดนี่ชอบทำบุญตักบาตรด้วยรึจ้ะ” แม่วินถามฉันตอนเดินเข้าบ้าน
“จ้าแม่ แม่หนูสอนให้ทำบุญไว้เยอะๆ ชาติหน้าเราจะได้เกิดมาสบายๆอีก” อิอิ จริงรึปล่าวก็ไม่รู้นะ
“อืม แม่หนูนี่สอนดีแล้วล่ะ ถ้างั้นเด๋วหนูมาช่วยแม่ทำกับข้าวดีมั้ย” ว้าว แม่วินชวนฉันทำกับข้าว ก็ดีน่ะสิ จะได้สูตรลับสูตรเด็ดไปไว้ทำที่บ้านบ้าง
“จ้ะแม่ เด๋วหนูช่วยสุดฝีมือเลยฮะ” เหอ ๆ จะลงท้ายด้วยค่ะ ก็เกรงใจแม่เค้า หุหุ เป็นทอมเลยเรา
“งั้นตามแม่มา เด๋วจะสอนทำกับข้าวให้นะ” แม่วินเดินเข้าครัวไปแล้ว ฉันก็เดินตามเข้าไป แม่วินจัดของที่จะต้องนำมาใช้ทำกับข้าวมื้อเช้านี้ วันนี้แม่วินจะทำข้าวต้มทรงเครื่องอันแสนอร่อยให้กินล่ะ
“เอ้าหนูจืด เอาผักนี่ไปล้างนะ เด๋วแม่ไปเอาหม้อมาตั้งไฟต้มข้าวก่อน.....” และก็อีกหลายๆอย่าง แม่วินก็เริ่มสอนฉันว่าต้องทำอย่างไรบ้าง ต้องปรุงรสยังไง ทุกขั้นตอนถูกฉันจดจำไว้หมดแล้ว
ในที่สุดข้าวต้มทรงเครื่องอันหอมกรุ่นก็ส่งกลิ่นยั่วน้ำลายสอ ฟุ้งกระจายไปทั่วบ้าน พ่อของวินก็เดินเข้ามาในครัว แถมยังชมฉันอีกด้วยนะ ว่าขยันแหละ อิอิ เป็นปลื้มค่ะ แล้วพ่อแกก็เดินไปทำอะไรข้างล่างก็ไม่รู้ สงสัยจะไปดูสวนล่ะมั้ง
นี่ก็จะแปดโมงเช้าแล้ว สงสัยจริงๆว่าพวกนั้นตื่นนอนรึยัง ฉันเลยขอตัวไปดูก่อน พอเดินออกนอกครัวไปแล้วก็พบกับวินและต้อมนั่งคุยกันอยู่หน้าระเบียง ฉันเลยเดินไปทักทาย
“อรุณสวัสดิ์จ้า ตื่นกันแล้วเหรอ” ฉันทำท่าแอ๊บแบ๊ว ติ๊งต๊อง (เหอๆ ประจานตัวเองอีก)
“ดีจ้า ตื่นแต่เช้าเชียวนะแก ไหนบอกว่าเมื่อยไงล่ะ”
“ก็ไม่รู้สิ สงสัยจะนอนหลับสนิทมั้ง” ฉันแก้ตัวเนียนๆ
“จืดทำอะไรกินเหรอ เห็นอยู่ในครัวกับแม่เรา” วินถามบ้าง
“ก็ ข้าวต้มทรงเครื่องน่ะ แม่วินสอนเราด้วยแหละนะ รับรองอร่อยแน่นอน”
“แน่ใจเร้อ ฝีมือแกจะกินได้มะเนี่ย” อ้ะ อ้าวนังต้อม ปากดีนะยะ
“ก็ไม่ต้องกินสิจ้ะ จะได้อดมื้อเช้าไปเลย” มันก็จ๋อยไปเลยสิ กลัวอดกินล่ะเซ่
“แล้วอาร์ทล่ะ ตื่นรึยัง” ฉันถามถึงตัวท้อปของงานนี้เลย
“ยังไม่ตื่นเลยมั้ง สงสัยจะเพลียหนักกว่าใคร” อ้าว แล้วบอกว่าตัวเองไม่เหนื่อย สตอจริงๆ
“งั้นเหรอ เด๋วเราไปปลุกมากินข้าวก่อนละกัน พวกตัวเองก็เข้ามากินด้วยล่ะ” สองคนนั้นก็โอเค จากนั้นฉันก็เดินเข้าไปในห้องวิน พอเข้าไปแล้วก็เห็นนายอาร์ทยังสลบเหมือดอยู่เลย โถ ๆ น่าสงสารจัง เด็กน้อยของฉัน (เด็กตรงไหนยะ ตัวใหญ่กว่าอีก)
ฉันเดินเข้าไปนั่งลงข้าง ๆ ตัวอาร์ท แล้วก็เอื้อมมือไปสกิดที่แขนเบา ๆ อ่ะ ยังไม่ตื่นอีกแฮะ
“อาร์ท ตื่นได้แล้ว เช้าจนจะสายแล้วนะ” ตาอาร์ทเริ่มขยับตัว บ่นพึมพำเบาๆ
“อืมมมม จานอนต่ออีกอ่ะ ยางง่วงอยู่เลยย” อะ ตานี่ ขี้เซาจังเลยแฮะ
“ไม่เอาน่า ฉันอุตส่าห์ลงทุนทำข้าวต้มให้กินแล้วนะ ตื่นสิ” ฉันพูดกรอกใส่หูแล้วนะ มันยังไม่ลืมตาเลยอ้ะ อะไรกันเนี่ย
“เด๋วค่อยกินนะ ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ”
“ตามใจ งั้นก็นอนต่อไปละกัน ฉันจะได้ชวนสองคนนั่นไปวัดแก้วฯ” พอฉันพูดจบก็ลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่ยังไม่ทันลุกขึ้นเต็มที่ ก็โดนดึงแขนจนตัวล้มเซลงไปหาตัวคนดึง
“โอ้ย จะดึงทำไมเนี่ย เฮ้ย ปล่อยนะแก เด๋วใครมาเห็นเข้าอีก” โฮ เวรกรรมจริงๆเลย ทำไมพักนี้รู้สึกว่าโดนมันลวมลามบ่อยจังนะ
“หืม กลัวทำไม ก็เพื่อนกันทั้งนั้นน่ะ” ดูพูดเข้าสิ แกไม่อาย แต่ฉันอายนะเว้ย
“พอๆเลย รีบลุกไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวด้วยกันเลย เข้าใจมั้ย” ฉันหันไปทำหน้าโหดใส่มัน แหงล่ะ มันดีตรงที่ยอมเชื่อฉันบ้างนี่แหละ
“ก็ได้ ๆ ลุกแล้วค้าบบบ” มันก็ปล่อยวงแขนออกจากตัวฉัน แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้อง ส่วนฉันก็ ก็เก็บที่นอนให้น่ะเส่ะ เบื่อพวกมันจริงๆเลยค่ะ
****************************************
-
:serius2:ใกล้เข้ามาแล้วสินะ นี่ชั้นจะต้องตบกะชะนีจริง ๆ เหรอเนี่ย โอ้ยยยยย o9 จะหมดความเป็นกุลสตรีก็คราวนี้
ตอนที่ 73
หลังจากทานข้าวเช้ากันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ชวนสองหนุ่มกะหนึ่งสาว (อิอิ) ไปไหว้พระเลี้ยงอาหารปลากัน เพราะตาอาร์ทเคยบอกไว้ว่าอยากไป ฉันยังจำได้ดีอยู่เลย วันนี้สบโอกาสเลยชวนไปด้วยกันให้หมดนี่แหละ
“ก็ดีน่ะสิจืด กำลังเครียดอยู่พอดีเลย” นังต้อมพูดมาแบบนี้ เรื่องหัวใจแหงๆ
“จ้า แล้วสรุปจะไปกันเลยมั้ย ข้าวเช้าก็เรียบร้อยกันแล้ว”
“อืม ไปเลยก็ได้ พอไหว้พระเสร็จก็กลับบ้านกันต่อเลย” อาร์ทพูดเสริมขึ้นมา
“ก็ดีเหมือนกัน งั้นก็ออกไปรอรถข้างนอกกันเถอะ” ฉันเดินนำสามคนนั้นออกมาก่อน พอถึงหน้าปากซอย ฉันก็เรียกตุ๊ก ๆ เหมือนเดิม เร็วดี ประหยัดด้วย
“ไปวัดแก้วฯเลยพี่” พอขึ้นรถกันเรียบร้อย รถก็พาพวกเราไปยังจุดหมายปลายทาง
รถวิ่งมาจอดในวัดเลย วัดนี้ฉันเคยมากับนังตั้มแล้ว อืม จะว่าไปพักนี้ไม่ได้ติดต่อกันเลย คิดถึงพวกนั้นจัง ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง เด๋วเย็นนี้ต้องโทรไปหาซะหน่อย
“เด๋วเราจ่ายค่ารถเอง” วินอาสาออกค่ารถให้ สปอรต์จริง ๆ หนุ่มในฝัน หุหุ
“เราจะไปให้อาหารปลาก่อน หรือไปไหว้ก่อนดีล่ะ” ฉันถามพวกนั้น แต่ละคนก็บอกว่า ต้องไปไหว้พระก่อนสิ อิอิ ฉันนี่เฉิ่มเบ๊อะจริงๆ
“จ้า ๆ งั้นก็ไปกันเลย” เราทั้งหมดก็เดินเข้าโบสถ์ที่มีองค์พระประธานอยู่ ในโบสถ์นั้นมีพระสงฆ์อยู่รูปหนึ่ง คอยรับการถวายสังฆทานจากผู้มาทำบุญอยู่ด้วย พร้อมทั้งพรมน้ำมนต์เพื่อความเป็นสิริมงคลอยู่ด้วย
“จืด ถวายสังฆทานกับเรานะ” อาร์ทบอกฉันเบาๆ ทำไมเหรอ กลัวสองคนนั้นได้ยินรึไงนะ
“อื้ม เอาสิ แล้วไม่ชวนสองคนนั้นมาทำด้วยกันเหรอ” ฉันก็อยากรู้เลยถามออกไป
“เอ่อ สองคนนั้นทำร่วมกันน่ะ เราแบ่งกันทำสองถังไง” ฉันก็ทำหน้างง ๆ แต่ก็เออออห่อหมกไป
“อืม ๆ งั้นก็ได้” ว่าแล้ว นายอาร์ทก็เดินไปหยิบถังสังฆทานที่ทางวัดวางไว้สำหรับคนที่ต้องการจะถวายกับพระสงฆ์ พอหยิบมาแล้ว ก็ชวนฉันไปนั่งด้วย ฉันก็มองไปทางสองคนนั้น เอ ทำไมไม่เห็นสองคนนั้น มาทำด้วยกันล่ะ ชักแปลกๆแฮะ
“นี่ ทำไมสองคนนั้นไม่มาถวายด้วยกันล่ะ”
“ก็ ๆ เฮ้ย นายสองคนน่ะ ไม่เอามาถวายล่ะวะ” มันหันไปบอกสองคนนั้นเบา ๆ สองคนนั้นก็ทำหน้างง ๆ แต่ก็ยังไปหยิบมาอีกถังหนึ่ง แล้วก็เดินเข้ามาทำด้วย
“ทำไมไม่ทำด้วยกันไปเลย 4 คนน่ะ” ฉันยังสงสัยต่อ
“เอาน่า อย่าถามมากสิจืด” อาร์ทยิ้มยิงฟันให้ฉัน แต่ฉันว่ามันเหมือนจะกัดฉันมากกว่านะ
“เอ้า ถวายได้แล้ว เด๋วหลวงพ่อจะรอนาน” และแล้วก็ได้ถวายกะเค้าเสียที ฉันกับอาร์ทก่อน แล้วก็วินกับต้อม จากนั้นก็นั่งรับพรจากหลวงพ่อพร้อมทั้งพรมน้ำมนต์ เป็นอันจบพิธี
พอออกมาจากโบสถ์แล้ว เราสี่คนก็เดินไปซื้ออาหารปลามาคนละถุง แล้วก็ลงไปที่แพปลา
ฉันชอบให้อาหารปลามาก ๆ เพราะว่าปลามีเยอะมาก ๆ ส่วนใหญ่จะเป็นปลาตะเพียนแล้วก็ปลาเนื้ออ่อน เยอะแยะไปหมด
“นี่ๆ พวกเรา ซื้อปลามาปล่อยด้วยดีกว่ามั้ยอ่ะ” นังต้อมแนะนำขึ้นมาหลังจากให้อาหารปลาหมดถุง
“อย่าดีกว่าแก ถ้าจะปล่อยปลาก็ไปปล่อยที่อื่นเถอะ ตรงนี้น่ะ มีคนเคยมาปล่อยแล้วมันโดนปลาที่นี่กัดจนตายเลยล่ะ หรือถ้าไม่ตายก็สะบักสะบอม เชื่อฉันสิ”
“ยังงั้นเหรอ ถ้าแกไม่บอกก่อน ก็เหมือนกับทำบาปนะเนี่ย” นังต้อมหน้าจ๋อยไปเลย ไม่เป็นไรน่าเพื่อน อะไรที่เรารู้ก็อย่าลืมบอกต่อๆกันนะคะ
ในที่สุดฉันก็ได้กลับบ้านซะที เย็นวันนั้นฉันโทรไปหานังตั้มมัน ด้วยความคิดถึงสุด ๆ เพราะแผนการที่เราวางไว้ มันกำลังจะใกล้เข้ามาถึงแล้วน่ะสิ
“แหม อิดอกห หายไปเลยนะมรึง นึกว่าลืมกรูแล้ว” หวาย พอโทรไปหาก็โดนจวกเลยเหรอเนี่ย
“แหม มรึงก็ ช่วงนี้มันยุ่งๆน่ะ” หุหุ ที่ว่ายุ่ง ก็ไปเที่ยวกะผู้ชายมาไงยะ อิอิ
“เออ ๆ ยุ่งทั้งปี แล้วเรื่องนั้นล่ะ จะเริ่มเมื่อไหร่ยะ กรูคันไม้คันมือนานแล้วนะ”
“เอาน่า ใจเย็น ๆ ใกล้จะมาถึงแล้วล่ะ รับรองมรึงได้สนุกสมใจแน่” ง่า นี่ฉันเพิ่งไปทำบุญมานะ ทำไมยังคิดแบบนี้อยู่อีกล่ะเนี่ย
“กรูจะรอวันนั้น แล้วไงอย่าลืมติดต่อมานะยะ” มันทิ้งท้ายไว้
“ไม่ลืมหรอกน่า แค่นี้ก่อนนะ แล้วกรูจะโทรไปหาใหม่ บาย” ฉันวางสายโทรศัพท์ แล้วก็กลับบ้านตัวเอง พอถึงบ้านก็รีบเข้านอนทันที เพราะเหนื่อยม้ากมากเลย
ส่วนเรื่องแผนการณ์นั้น ฉันก็กะไว้ว่าจะรอให้ถึงวันนั้นเสียก่อน วันที่โรงเรียนของฉันจะจัดงานแสดงสินค้าจากโรงเรียนต่างๆเป็นประจำทุกปียังไงล่ะ แล้วฉันก็ได้ข่าวมาว่า พวกที่มันทำร้ายร่างกายฉัน ก็พวกนังแจงนั่นแหละ มันจะมาเที่ยวด้วย เพราะอิพวกนั้นมันคลั่งนักดนตรีโรงเรียนฉันจะตายไป เห็นนังแจงมันเม้าท์กับกลุ่มมันเอง ฉันก็เลยจะใช้โอกาสนี้แหละ เล่นงานพวกมันให้หงายท้องไปเลย ฮึ่ม คิดแล้วก็แค้นนัก อโหสิ คงช่วยอะไรไม่ได้แล้วล่ะ
วันต่อมาฉันก็นัดเจอกับนังเฉาก้วยและนังเจี๊ยบตลอดทุกเช้า เพื่อปรึกษาหารือกันเรื่องนี้ ตอนนี้ไม่มีเรื่องสอบมากวนใจแล้วนี่
“มรึงแน่ใจแล้วนะ ว่าจะเลือกวันงานเป็นวันคิดบัญชีพวกนั้นน่ะ” นังเฉาก้วยถามฉัน
“แน่นอน ว่าแต่พวกมรึงกลัวโดนพวกนั้นเอาเรื่องมั้ยล่ะ” ฉันไม่มั่นใจว่าพวกนั้นมันจะไม่เอาเรื่องพวกฉันเลย
“ถ้ากลัวกรูจะมานั่งคุยหาหอกตรงนี้เรอะ” มันวีนฉันเลยค่ะ ฉันนี่ไม่น่าถามเลย
“แกล่ะ นังเจี๊ยบ” อ่ะนะ ฉันยังกล้าถามันอีกนะ
“อินี่ ฉันจะกลัวพวกนั้นเพื่ออะไรยะ ถามแปลกๆ” ค่ะ มั่นมาก มั่นจริง ๆ
“งั้นก็ดี สรุปเป็นอันว่า พวกเราพร้อมแล้วที่จะตะบันหน้าชะนีพวกนั้น สู้ตายโว้ย” :angry2:
********************************************
ป.ล. ตอนหน้าเตรียมขนมขบเคี้ยวกินไปด้วยนะคะ เพราะว่ามัน.....มันส์ :m11: :m11: :m11:
-
วันนี้มาแต่เช้าเชียวอีก 4 ตอนน่ะซิจะรอน่ะจ๊ะจืดคนสวย :impress2: :teach:;
-
นี่จืดกะลงเอาโล่เลยนะเนี่ย
เหอๆ...
ยาวเฟื้อยเชียว
กรี๊ด กรีาด สุดๆ เลย....
อ๊าง....
-
เดี่ยวจะเอาเสื่อมาปูรอ พร้อมขนมคบเขี้ยว มารอดูเลยจ๊าน้องจืด
-
เตรียมมาปูเสื่อ จองที่รอด้านหน้าเลยคร้า :impress:
-
ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ :impress:แต่ก็ตามอ่านนะ :m3:
-
ตามช่วยกระทืบอิๆๆ :m14:
-
:เฮ้อ:งานหนักมาก ๆ ทำจนตาแทบจะหลุดออกมานอกเบ้าและ :m15:
อยากไปเที่ยวจัง :m9:
-
มาปุเสื่อรอตอนหน้า :laugh:
-
สู้ๆ :m11:
-
o11มารอตอนที่ 74 แบบลุ้น ๆ :m3:
-
กรี้ดดด สะใจ
จืดจะได้เอาคืนแล้ว ลุ้นๆ
-
ไม่มีเสื่ออ่ะ
ใครมีขอนั่งด้วยคน
เด๋วแบ่งถั่วต้มให้กิน
o11 o11 o11
-
แหม ไม่มีไรให้ตื่นเต้นเยย
:m14:
-
:m4: :m4: ดีใจจังค้าบบบบบ จะได้ดูคุณจืดตอบโต้พวกบ้าซะที :m2: :m2:
-
:m4: สนุกแน่ๆๆๆ รออ่านอยู่คร้าบบบบบ
อยากดูฉากบู๊ของจืดและเพื่อนสาว เร็วๆๆ แล้วสิ :laugh:
-
จามาตามวันล่ะสองรอบรีบมาต่อนะ....................จื๊ดจืดจัง
-
:teach: ไม่มีเวลาแล้ว รีบไปต่อกันเลยดีกว่า เด๋วไปทำงานมะทัน อิอิ o3
ตอนที่ 74
และแล้วเวลาแห่งการล้างแค้น เอ้ย เอาคืน (แรงไป) ก็มาถึงจนได้ งานจัดแสดงสินค้าราคาประหยัด (หรือ) ในโรงเรียนฉันก็เริ่มขึ้นในอาทิตย์ถัดมา เอิกเริกมาก ๆ ผู้ชายเอยชะนีด้วยจากโรงเรียนอื่นมาเต็มเลย หึหึ งานนี้คงได้เหยื่อเพิ่มขึ้นแหงม ๆ อร้ายยยยย
ฉันกริ๊งกร๊างไปตามอิตั้มกับพวกทันที สาว ๆ ทั้งหลายเอ๋ย จงรวมตัวกันเพื่อขจัดเหล่าวิญญาณที่ชั่วร้ายเถิด อิอิ
“เออ อิเวร กรูกำลังแต่งสวยอยู่ รอก่อนได้ป่ะ อิเชี้ย” ฉันโทรไปเร่งมันยิก ๆ ก็ด้วยความคันไม้คันมืออย่างแรง (นี่ถ้าตาอาร์ทรู้ว่าฉันแรดไปอ่อยเหยื่อ มันคงทิ้งฉานไปนานและ)
“แหม ก็ผู้ชายกำลังเยอะนิอินี่ กรูคันค่ะ” ฉันก็เป็นเงี้ย ดอก....ไปเรื่อย ไม่เคยเข็ด
“อ้าว แล้วอิดำล่ะ ไม่ได้อยู่กะมรึงเหรอ” เออ ลืมไปเลย อิเฉามันไปไหนเนี่ย
“กรูว่า แมร่งไปดอกกะอิเจี๊ยบสองตัวแล้วล่ะ แมร่งทิ้งกรู” สมควรโดนอยู่หรอกค่ะฉัน ก็วัน ๆ อยู่แต่กับผู้ชาย
“สมน้ำหน้ามรึง กรูได้ข่าวว่าเอาแต่แรดไปกับผู้ชายนี่ ดอกนักนะมรึง” อ้ายยย อิเชี่ยตั้ม ด่าฉานทำไม
“ผิดเหรอยะ ที่กรูไปกับผู้ชาย อินี่ ดีกว่าไปกับชะนีแหละวะ”
“เออก็จริงของมรึง ยังไงก็ระวังท้องไม่มีพ่อล่ะมรึง” ค่ะ เอาอะไรคิดคะเนี่ย
“อิดอก กรูไม่ใช่ปลากัดนะถึงมองตาแล้วจะท้อง” เพราะว่าฉันยังจิ้นอยู่ค่ะ คริๆ
“เออ ๆ กรูพูดเล่น รออยู่หน้าโรงเรียนล่ะ เด๋วกรูไปรับอิอั้มก่อน แมร่งเสร็จยังก็ไม่รู้ อ่อมจริงๆ”
“ย่ะ เด๋วกรูไปเดินหาอิพวกไม่สวยก่อน ไม่รู้ไปดอกที่ไหนกัน แค่นี้นะ” ฉันวางสายของมันแล้ว ก็เดินสวย (หรือ) ไปตามหานังพวกนั้นต่อ
ระหว่างที่กำลังเดินตามหาสองสาวโฟร์มด ก็พลันไปป๊ะกะกลุ่มนังชะนีตัวร้ายเข้า โอย กลัวค่ะกลัว กลัวตายแหละ
“โอ้ะโอ พวกเรา เจอตัวประหลาดเข้าแล้วว่ะ” อินังแจง ปากเชี้ยจริงๆ อินี่ ปากหล่อนคงจะไม่ได้พูดอีกนานแน่ ๆ
“ไหน ๆ อ้อ เนี่ยเหรอ โฮ่ น่าเกลียดชะมัดเลยเนาะ อิพวกชอบแย่งผัวชาวบ้าน” อะ พูดไม่ออกค่ะ
“ใครแย่งผัวชาวบ้าน พูดให้มันดี ๆ หน่อย พวกมรึง” เลือดขึ้นหน้าสาวสวยอย่างชั้นแล้วค่ะ ขอด่าสักตั้งเหอะมรึง
“ก็ยืนอยู่ตรงหน้าพวกกรูไง อิตุ๊ด” อ้ากกกก
“เฮ้ย พวกมรึงมายุ่งอะไรกับเพื่อนกรูยะ” เสียงอิเฉาก้วยนี่นา มาตอนไหนเนี่ย
“ก็เพื่อนมรึง อยากแรดมายุ่งกับแฟนเพื่อนกรูทำไมล่ะ” นังแจงเปิดฉากทำสงครามกับอิเฉาก้วย
“อ้อ ที่แท้ก็พวกมรึงนี่เองที่มาทำร้ายเพื่อนกรู มรึงจำไว้ทุกคนเลย ว่ากรูไม่ปล่อยพวกมรึงแน่” อิเฉาก้วยชี้หน้าพวกมันทุกคน อิพวกนั้นเหรอจะกลัว ขนาดฉันมันยังตบซะปากแทบฉีกเลย
“ได้เลย ถ้าพวกมรึงอยากมีเรื่อง พวกกรูไม่กลัวอยู่แล้ว อยากตบกระเทยอีกสักรอบเหมือน” แหม มันยังปากดีเหมือนเดิม
“มรึงได้เจอแน่ ไม่ต้องกลัว” อิเฉายิ้มเยาะให้พวกมัน สุดยอดไปเลยเพื่อน ฉันยังไม่ได้พูดสักคำเลย
“แล้วก็มรึง อิจืด ถ้ายังมายุ่งกับอาร์ทอีก อย่าหาว่ากรูไม่เตือน” มันชี้หน้าฉันแล้วก็เดินเชิดหน้าไปทั้งกลุ่มมันนั่นแหละ เชอะ ฉันไม่กลัวหรอกย่ะ
“อิจืด กรูว่าอิพวกนี้เอาไว้ไม่ได้แล้วล่ะมรึง แมร่งทั้งแรงทั้งแรด กรูล่ะอยากตบล้างน้ำจริง ๆ” อิเฉาเลือดเดือดปุด ๆ แล้ว
“ใจเย็นไว้ก่อนมรึง รอดูมันไปก่อน ให้พวกอิตั้มมาก่อน กรูจะเป็นคนนัดพวกมันเอง” หึหึ ใกล้จะถึงเวลาแล้วสินะ วันที่ฉันเล็งไว้เหมาะที่สุด ก็วันศุกร์นี่แหละค่ะ ตบมันแล้วก็หยุดเสาร์อาทิตย์พอดี ถ้ามันกล้าเอาเรื่อง ฉันก็เอาเรื่องเหมือนกันค่ะ ไม่ยอม
ฉันกับอิเฉาก้วยเดินออกไปรอหน้าโรงเรียน อิเจี๊ยบก็เดินตามมาสมทบ หลังจากที่ไปอ้อล้อผู้ชายมา แรดจริง ๆ เพื่อนสาวของฉัน
“ว่าไง อิดอก เป็นไงล่ะผู้ชายของมรึงน่ะ” อิเฉาทักทายมัน
“โอ้ย อย่าให้พูดเลย แมร่งเอาแต่ใจ จะเอานู่นเอานี่ เอาเชี่ยไรนักหนา กรูรำคาญเลยเดินหนีมันมาซะเลย” มันพูดแล้วทำท่าเชิด ๆ สวยเลือกได้จริง ๆ
“จ้า สวย สวยมากค่ะ” ฉันเลยกัดชีซะเลย
“แหม ใครจะเหมือนหล่อนล่ะยะ แอบหนีไปค้างบ้านผู้ชายมาน่ะ” อ้ายยยยย รู้ได้ไงเนี่ย
“เฮ้ย มรึงรู้ได้ไงยะ ไม่จริงสักหน่อย” ฉันทำหน้าบ๊องแบ๊ว ไร้เดียงสา แอ๊บค่ะแอ๊บ
“อย่ามาสตอ (แหล) เพื่อนกรูมันเห็นมรึงเดินไปกับผู้ชายในห้องมรึงน่ะแหละ แล้วก็เห็นมรึงเดินมาเรียนด้วยกันตอนเช้า ใช่มั้ยล่ะ อย่ามาตอแห*”
“ไม่จริงเลยย่ะ เพราะตอนเย็นกรูไปกับอีกคน พอตอนเช้ากรูก็มากับอีกคน จริงมั้ยล่ะ” เหอ ๆ หนักกว่าเดิมอีก
“อิเวร เหมือนกันน่ะแหละ กรูก็นึกว่าเป็นสาวเรียบร้อย ที่ไหนได้ แรงกว่าพวกกรูอีก” ดูมันยำฉันเละเลย เพื่อนสาวใจร้าย แง้ ๆ ๆ
หลังจากที่โดนนังเพื่อนคิดทุรยศ เล่นงานปางตาย (จิกกัด) อิฉันก็เหลือบไปเห็นผู้บ่าวสามหน่อกำลังเดินเฉียดกรายเข้ามาใกล้กลุ่มของอิฉันแล้ว (ง่า ภาษาไรเนี่ย) ว่าแต่อิตั้มกะอิอั้มมานช้าจัง
“ว่าไงจ้ะ สาว ๆ” น่าน มันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
“อ้าว ต้น เอก นนท์” เหอ ๆ สามหนุ่มสามมุม ที่น้ำตกสวรรค์ (ของอิเพื่อนสาวของฉัน) เองค่ะ
*********************************************
:try2:เวรกรรม ยังไม่ได้ตบเลยอ้ะ โทษทีนะจ้ะเพื่อนสาว :m5: รอมาต่อช่วงเที่ยง ๆ อีกที คิคิ :m14:
-
กำ o6
มาต่อสั้นจัง
ทุกทีนี่ยาวสองสามตอนเชียว
แสดงว่าวันนี้ตื่นสายหรอ
เมื่อคืนมัวแต่ทำอะไรอยู่เอ่ย :m12: :m12: :m12:
-
:เฮ้อ: มาต่อแค่นิดเดียวอ่ะ
ค้างอย่างแรง :sad2: รีบ ๆ มาต่อนะจ๊ะ จืดจ๋า o18
-
:m12:สองรีบน เนี่ยมารอกนแต่เช้าเชียวนะ เอาตอนต่อไปเลยจ้ะตอนที่ 75
พวกนั้นเดินมานั่งลงข้าง ๆ พวกฉัน อิเจี๊ยบซึ่งยังไม่เคยเห็นพวกมัน ก็คันทันทีค่ะ แหม ใจคอกะจะไปเว้นบ้างเลยรึไง
“มานั่งรอใครเหรอจืด” ตานนท์มันกระเถิบมานั่งข้าง ๆ ฉัน ฉันก็กระเถิบหนีมันสิคะ
“รอเพื่อน แล้วพวกนายล่ะ มานั่งรอใครไม่ทราบ” อิอิ ถามย้อนซะเลย
“เอ๋า นั่งด้วยไม่ได้เหรอ” มันทำหน้าเหรอหรา น่าตบจริง ๆ
“ก็นั่งไปสิ ใครว่า แล้วยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ” มันส่ายหน้าไปมา
“ไม่อ้ะ รอเดินเที่ยวก่อน เด๋วค่อยกลับ กลับด้วยกันมะ” อยู่ ๆ มันก็โพล่งคำท้ายออกมาดัง จนนังเพื่อนฉันกะเพื่อนมันได้ยิน
“เฮ้ย ๆ มรึงจะจีบพี่เค้ารึไงวะไอ้นนท์” นายคนชื่อต้นแซวมันมา แต่กระทบฉันย่ะ
“นั่นสิวะ สงสัยแมร่งจะชอบเค้าว่ะ” แหม เพื่อนกันนี่ มันช่างสนับสนุนดีแท้
“แหม เพื่อนสาวนี่เสน่ห์แรงจริง ๆ เลยนะ มีผู้ชายมาติดเพียบเลย” อ้ายยยย อิเจี๊ยบ ปากเชี่ยอีกแล้วมั้ยล่ะคะ อิเฉาก้วยก็เอาแต่ปิดปากหัวเราะคิก ๆ ทำฉันเสียหมด
“พูดอะไรของพวกมรึงยะ ใครที่ไหนมาติดกรู ไม่มี๊” ฉันลอยหน้าลอยตาตอบ ก็อายนี่นา อิอิ
“เรื่องจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย จืด” ตานนท์ทำหน้าจริงจัง เพื่ออะไรไม่ทราบคะ
“จริงไม่จริง ไม่เห็นเกี่ยวกับนายเลยนะ” มันทำหน้ามุ่ย ๆ ฉันล่ะงง
“แล้ววันนี้ไม่อยู่พี่อาร์ทเหรอ” ฉันสะดุ้งเฮือกเลย ถามถึงตาอาร์ท ฉันยังไม่อยากเจอตอนนี้น่ะสิ เด๋วมันลากตัวฉันไปไหนมาด้วยอีก ฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปตบนังพวกนั้นล่ะ
“เอ่อ พอดีฉันนัดเพื่อนไว้น่ะ เลยไม่ได้ไปด้วยกัน” แหะ ๆ ไม่กล้าพูดมาก มันทำหน้าเข้าใจ
“หิวปล่าว เด๋วไปซื้อไก่ย่างตรงนั้นมาให้กิน” ฉันหันขวับไปมองหน้ามันทันที เอ่อ อะไรเข้าสิงเหรอคะ ถึงจะไปซื้อไก่ย่างมาเซ่น เอ้ย มาเลี้ยงฉัน
“ก็ตอบแทนที่เลี้ยงข้าววันนั้นไง” มันพูดออกมาทำมายยยย อิพวกนั้นหูผึ่งเลยอ้ะ แง้ ๆ
“เฮ้ย ๆ นี่ขนาดเลี้ยงข้าวกันเลยเหรอเนี่ยมรึง แรงมากนะยะ” อิเฉาก้วยกัดฉันไม่ปล่อยแน่ ๆ เลย ฮือ
“กรูปล่าวนะ ไม่ใช่ เอ่อ” แมร่งจ้องหน้าฉันกันทุกคนเลย ไม่เว้นแม้แต่ตานนท์ปากสว่าง
“ง่า ก็แค่ทอดไข่ให้กินเอง” ฉันพูดเสียงอ่อย ๆ แต่ฉันทำผิดมหันต์อีกแล้วอ้า
“อะไรนะ ทอดไข่ให้กิน งั้นก็ นนท์ไปที่บ้านมรึงมาน่ะสิ” น่าน อิเจี๊ยบจอมสงสัย เดาไม่ผิดหรอกย่ะ
“ใช่ ๆ นนท์ไปบ้านจืดมาแล้ว ไข่เจียวอร่อยมากเลย” ดูมันพูด ฉันซี้แหงแก๋แล้ว
“อืม อร่อยจริง ๆ” สองสาวเพื่อนฉัน มันจ้องหน้าฉันแล้วก็พูดพร้อม ๆ กัน
แล้วสองคนมันก็กลับหันไปสนใจตาต้นกะเอกต่อ ปล่อยให้ฉันโดนตานนท์เคลม เอ้ย คุยกะฉันต่อ เง้อ เมื่อไหร่นังตั้มจะมาซะทีนะ ฉันทนไม่ไหวเลยตัดสินใจลุกไปโทรศัพท์
“จะไปไหนอ้ะ” เอ้า ยุ่งอะไรกะฉันนักหนาเนี่ย ตานนท์
“ไปโทรศัพท์หาเพื่อนฉัน จะมาด้วยมั้ยล่ะ” ฉันตอบออกไปด้วยความหงุดหงิด แต่ แต่ว่า
“ไปดิ เด๋วเราไปซื้อไก่ย่างด้วยเลย” ง่า ให้มันได้ยังงี้สิคะ
ฉันเดินไปที่ตู้ฯ ส่วนนายนั่นเดิมตามมาที่ตู้ฯด้วย อ้าว ไหนบอกว่าจะไปซื้อไก่ย่างไงล่ะ
“ไปซื้อไก่ย่างสิ มายืนอะไรตรงนี้” ฉันแหวมันไปทีนึง ดูมันจะยืนเฉย เหมือนไม่ได้ยินฉันพูดยังงั้นแหละ กวนโมโหนี่หว่า
“ชิ อยากยืนก็ยืนไป” ฉันเลิกสนใจมันแล้วก็กดหมายเลขเบอร์อิตั้ม ถือสายรอสักพักอิตั้มก็รับสาย
“ฮัลโหล ถึงไหนแล้วยะ” ฉันกรอกเสียงใส่หูโทรศัพท์ดังลั่น
“อิเชี่ย เบา ๆ หน่อยก็ได้ กรูกำลังไปแล้ว อิสาด” ชีคงตกใจเสียงฉัน แหม ก็ไอ้คนยืนข้าง ๆ ยังหันมามองหน้างง ๆ เลย หุหุ
“เออ ๆ ก็กรูรอตั้งนานแล้วนิยะ กรูเบื่อการรอคอยค่ะ อ้อ ก่อนมาก็แวะซื้อโรตีใส่นมมาให้ด้วยนะยะ” อุอุ ตั้งใจแกล้งใครบางคนที่ยืนอยู่แถวนี้ค่ะ
“โอ้โห ได้ทีเลยนะมรึง เก็บตังค์ปลายทางนะยะ” เวรกรรม แทนที่จะเลี้ยงพวกฉันมั่ง
“เออ มาเร็ว ๆล่ะ เด็กมรึงมายืนรออยู่เนี่ย” อิอิ ตานนท์หันมามองอย่าง งง ๆ เข้าไปอีก เหอ ๆ แกล้งนายนี่แล้วสนุกจัง ฉันวางสายไปแล้วก็ออกมาจากตู้โทรศัพท์ มันก็รีบชิงพูดก่อนเลยค่ะ
“เมื่อกี้ว่าเราเด็กใครนะ” มันทำหน้าเอาเรื่อง (เล่น ๆ) ฉันก็ทำหน้าเหรอหรา
“เด็กใคร ไม่มี๊ ฉันกลับล่ะ” ฉันทำท่าจะเดินกลับไปที่พวกนั้นนั่งรออยู่ มันก็มายืนขวางหน้า
“ไปซื้อไก่ย่างกับเราก่อน” ฉันทำตาโตใส่มัน มันก็ทำหน้ามู่ทู่
“ไม่ไป มีอะไรมะ หลีกไป ฉันจะไปรอเพื่อน” ฉันเดินอ้อมมันไป แต่มันก็ดักอีก อ้าว ตานี่ ยังไงคะเนี่ย อยากหาเรื่องฉันรึไง
“จะไปดี ๆ หรือจะให้ลากไป” โห เล่นแรงแฮะตานี่ มีขู่ฉันอีกนะ รู้จักจืดน้อยไปซะแล้น
“อ้อ ถ้าลากได้ก็ลองลากดูสิ” พอฉันพูดเสร็จ ฉันก็ชี้มือไปข้างหลังมัน แล้วตะโกนว่า
“เฮ้ย ระวังรถ มันวิ่งจะเข้ามาชนแล้ว” ฉันทำน้าตกใจสุดขีด (อิอิ จริง ๆ ไม่มีรถอะไรทั้งนั้นแหละ)
“ไหน…” มันหันไปดูตามที่ฉันชี้ จังหวะนั้นแหละ สาวน้อยอย่างฉันก็โกยแน่บค่ะ อิอิ ปล่อยให้มันยืนเอ๋อแด*ไปเลยค่ะ 555
ฉันวิ่งหนีมันมาจนถึงที่พวกฉันนั่งอยู่ อิพวกนั้นหัวเราะใหญ่เลยค่ะ สงสัยพอจะเดาเรื่องออก ฉันก็ลงไปนั่งขำด้วย ส่วนเพื่อนมันก็ใช่ย่อย ขำก๊าก ๆ พอตานนท์เดินมาถึง ก็หน้าง้ำหน้างอ ไม่ยอมพูดด้วย เหอ ๆ เล่นกะใครไม่เล่น
ฉันนั่งรอจนนังตั้มกะนังอั้มมาถึง ชีหอบของกินมาฝากตามที่ฉันบอก พอแบ่งโรตีให้ทุกคนแล้ว ชีก็แบมือมาทางฉัน
“อะไรยะ ขอทานเหรอ” ฉันแอบกัดชีไปนี้ดนึงส์ อิอิ
“อิเชี่ย ตังค์กรูล่ะ ไหน” ดอก ไม่คิดจะออกมั่งเลยนะ (ตัวฉันเองแหละ)
“เอานี่ แหม ทวงจริง ๆ นะมรึง” ฉันหยิบเงินให้มันไป แล้วเราก็โซ้ยโรตีกันอย่างเอร็ดอร่อย
หลังจากที่พวกหนุ่ม ๆ เดินกลับไปแล้ว ก่อนกลับ ตานนท์แอบมากระซิบฉัน บอกว่า จะเอาคืนทีหลังให้ได้ อ่ะนะ ช่างกล้า
***************************************************
-
อ้าว...
71 ข้ามไป 74
จืดเอ้ย... เบลอแล้วๆ 72 จ้า 72
-
เออ นั้นสิ
เบลอแล้วน้องนู๋ :m12:
-
อยากอ่านต่อจนจะขาดใจแล้ว o9
-
:o10: ฮึ มาต่อแค่นิดเดียว แล้วก้อไป :undecided:
-
:angry2:วันนี้โมโหอิชะนีที่ทำงานมาก อยากตบมันสักฉาด เอาไว้รอเอาคืนก่อนเถอะมรึง มะโห
-
อ้าวนึกว่าไปล้างแค้นซะแล้ว ยังเลยอะ :m12:
-
:impress:มารอลุ้นค่ะ
-
:impress:ปล่อยให้สาว ๆ รอเก้อ เอ้า มาแล้วจ้า เร่เข้ามาได้เยย
ตอนที่ 76
“นี่ ๆ มรึง เรื่องอิชะนีพวกนั้นจะเอาไงดี” อิตั้มเริ่มเปิดประเด็นร้อน
“พวกมรึงก็เตรียมอุ่นเครื่องไว้ได้เลย กรูจะไปท้าอิพวกนั้นตบเอง รับรองมันต้องมาแน่ ๆ กรูรู้ว่ามันจ้องจะตบกรูหลายรอบและ” ฉันบอกกับเพื่อนสาวที่กำลังนั่งเลียนิ้วมือมั่ง เช็ดปากมั่ง แมร่ง ไม่ได้สนใจเล้ย
“แหม มันจะอะไรมรึงนักหนาวะ กรูถามจริง ๆ เหอะ มันเกลียดมรึงเรื่องอะไรเนี่ย อิจืด” อิเจี๊ยบตัวสงสัย อีกแล้วนะมรึง จะล้วงลึกอะไรนักหนา
“นั่นสิ กรูก็สงสัยเหมือนกัน อิจืด ไหนมรึงลองบอกมาซิ” อิอั้มสมทบ แล้วฉันจะบอกยังไงดีเนี่ย
“ก็ ก็ เรื่อง เรียนน่ะแหละ กรูเรียนเก่งกว่า...” ฉันยังพูดไม่ทันจบ อิเฉาก้วยผู้รู้ดีก็โพล่งขึ้นทันที
“อิตอแห* ไม่ต้องมาปดเลย คนละเรื่องแล้วมรึง บอกความจริงมาซะดี ๆ ไม่งั้นพวกกรูไม่ช่วยนะยะ” แง้ ๆ ฉันไม่กล้าบอกอ้า กลัวพวกหล่อนแอบอิจฉา คริๆ
“บอกมาเด๋วนี้ อย่าอม เด๋วปากมรึงหนอนขึ้นซะก่อน” อิเชี่ยตั้ม จังโกะแล้วมั้ยล่ะ
“เออ บอกก็ได้ ห้ามกัดกรูนะ พวกมรึง โดยเฉพาะอิตั้ม”
“อะไรยะ กรูเอี่ยวด้วยเหรอ” ก็เออน่ะสิยะ หล่อนน่ะตัวดีเลย
“เอ้า บอกมาสิ อ่อมกบอยู่ได้ เย็นแล้วนะยะ จะได้ไปหาเหยื่อต่อ” ค่ะ สวยจริง ๆ เพื่อนสาวของฉัน
“เรื่องก็คือว่า เอ่อ.... คือว่า กรูอยู่กับไอ้อาร์ทมันมากไปหน่อยน่ะ อิพวกนั้นเลยไม่พอใจ แค่นั้นเอง” เหอ ๆ ยังไม่กล้าบอกมากกว่านั้น อายค่ะ
“แค่เนี้ยเหรอ กรูว่าต้องมีมากกว่านั้น อิดอก บอกมาให้หมดเลย อย่าอม” อมอีกและ อิพวกนี้
“เออ ๆ มันมีเพื่อนมันคนนึง ชื่อ นังออย อยู่ห้องห้านั่นแหละ มาชอบไอ้อาร์ท แล้ว ๆ พอดีไอ้อาร์ทมันไม่เล่นด้วย แต่ตอนแรกมันก็ชอบนังนั่นอยู่หรอกนะ แต่ไหงอยู่ ๆ ไม่เล่นด้วยก็ไม่รู้นะ (รู้อยู่เต็มอก) นังออยก็เลยคิดว่าไอ้อาร์ทมันอาจจะโดนฉันยุให้เลิกกะมัน เพราะฉันอยู่กับไอ้อาร์ทบ่อย ทีนี้มันก็เลยให้อิพวกนั้นมายำฉันไง เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ” ฉันเล่าเสร็จแล้วก็หลบตาพวกมัน เหอ ๆ
“แน่ใจนะมรึง ไม่ใช่ว่ามรึงไปมีอะไรกับไอ้อาร์ทก่อนหรอกนะ” อิเฉาก๊วยปากเห พูดอะไรเนี่ย
“เชี่ย ใครจะไปมีอะไรกะมันยะ” ฉันรีบพูดแก้ตัวใหญ่เลย
“ไม่มีอะไรกัน ทำไมมรึงต้องหน้าแดงขนาดนั้นด้วยล่ะ อ้ะ อินี่ อย่าบอกนะว่า...” อิตั้มจะพูดอะไรยะ
“อะไร พวกมรึงเข้าใจกันมั่วแล้ว” ฉันปฏิเสธพัลวัน แต่มันไม่ทันแล้วค่ะ
“ตอแห* มรึงสองคนแอบคบกันแล้วใช่มั้ย บอกมานะยะ” อิตั้มไม่ยอมแพ้ คาดคั้นฉันสุดฤทธิ์
“โอ้ย บอกว่าไม่ก็ไม่สิ เชื่อกันหน่อย” ฉันทำหน้าจริงจัง นังพวกนั้นถึงไม่ถามต่อ
“แล้วไป กรูนึกว่าคบกัน กรูจะได้สนับสนุนมรึงเท่านั้นแหละ อิพวกนั้นมันจะได้กรี๊ดสมใจ” อ้าว อิเวร แล้วก็ไม่พูดแต่แรก ปล่อยให้ฉันเครียดไปคนเดียว
“ใช่ ๆ ถูกต้องที่สุด หักหน้ามันมากเลย” อิอั้มแจมด้วย
“เออ แค่นี้พวกนั้นก็จะเอากรูตายอยู่แล้ว” ฉันล่ะเหนื่อยใจจริง ๆ
พอคุยกันจนหนำใจแล้ว เราห้าสาวก็ได้เวลาไปเดิน11รดแล้วค่ะ ระหว่างที่เดินดูของอยู่นั้นเอง ฉันก็เหลือบไปเห็นกลุ่มนังชะนีที่รุมตบฉันเข้า ช่างบังเอิญดีแท้เลย สงสัยสวรรค์จะดลให้มาเจอกับพวกมัน
“พวกมรึงรออยู่แถวนี้ก่อนนะ อย่าให้อิพวกนั้นเห็นล่ะ เด๋วกรูไปหาเรื่องพวกมันก่อน ถ้าพวกมันเดินตามกรูไปที่ที่เรานัดกันไว้แล้ว พวกมรึงก็เดินตามไปเลยนะ”
หลังจากวางแผนแล้ว ฉันก็ทำเป็นเดินไปดูของใกล้ ๆ มัน แล้วก็ทำเป็นเดินชนมัน
“อุ้ย ขอโทษนะ” ฉันทำเป็นขอโทษ โดยที่ยังไม่ได้มองหน้ามันเลย
“อ้าว นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็ตุ๊ดหน้าจืดนี่เองว่ะ” อิเพื่อนปากดีที่ฉันชนมันพูดขึ้น
“อ้อ ถึงหน้าฉันจะจืดแต่ก็มั่นใจว่าสวยกว่าหล่อนย่ะ” ฉันกัดมันคืนไปทันทีค่ะ ได้ผล อินั่นหน้าเหยเกและ สวยตายแหละ
“อ้าวอินี่ มาว่าเพื่อนกรูได้ไงวะ” โอ้โห มาโหมดทอมเลยเหรอ ถึงว่าหาผัวไม่ได้
“เออสิวะ มีปัญหาอะไรมะ อิพวกชะนีห*เน่า” โอ้ มายก๊อด นั่นฉันพูดเหรอคะ รับไม่ได้ค่ะ
“อย่างงี้มันต้องตบให้พูดไม่ได้เลยมั้ง อิตุ๊ดเชี้ย” ตอนนี้คนเริ่มจะมุงดูกันแล้ว เวรล่ะฉัน อายค่ะอาย
“ถ้ามรึงแน่จริง ก็ตามกรูมา อย่านึกนะว่ากรูจะกลัวมรึงน่ะ อิสัด” ฉันด่ามันแล้วก็เดินไปยังที่นัดกับนังพวกนั้นเอาไว้ พวกชะนีหน้า...ก็เดินตามมาด้วย ฉันล่ะนึกเจ็บใจที่อิออยไม่ได้มาด้วย ไม่งั้นฉันจะกระโดดตบมันก่อนคนแรกเลย ชิ
พวกมันก็ยกโขยงตามฉันมาติด ๆ ขอโทษค่ะ ถ้ามันหนีฉันก็แสดงว่าไร้น้ำยาเต็มที ถือว่าแผนการณ์ฉันใช้ได้ผล ถ้าคราวที่แล้วมันไม่ได้ตบฉัน มันก็คงไม่กล้าขนาดนี้
สถานที่ฝังศพ เอ้ย ฝังความแค้น ฉันเลือกที่เดิมค่ะ หึหึ ทำไมน่ะเหรอคะ ก็มันตบฉันที่นั่น ฉันก็ต้องเอาคืนที่เดิมน่ะแหละ ถึงจะสาแก่ใจ พอฉันเดินไปถึงที่หมาย อิพวกนั้นมันก็ไม่ลังเลเลยค่ะ ก็มันมากันตั้งหลายคน คราวที่แล้วแค่ 5 แต่คราวนี้เพิ่มพวกในห้องด้วย ก็ 8 คน โอ้มายก้อด
“อ้อ มรึงอยากรำลึกความหลังเหรออิตุ๊ด ได้เลย เด๋วกรูจัดให้” อ้ะโห ปากกล้าดีจัง
“กลัวจังเลยยยยย กลัวตายล่ะ เข้ามาสิยะ” ฉันมองเห็นพวกนังตั้มเดินออกมาแล้ว เราห้าคนกับพวกมันแปดคน สู้ได้สบาย ๆ คราวนี้ ฉันเตรียมตัวมาดี รับรองมันจมตีนฉันแน่
“อ้าว นึกว่าแน่ ที่แท้ก็พาอิกระเทยเน่า ๆ เพื่อนมรึงมาด้วย” อิแจงปาก...พูดทับถมฉัน
“ก็คงไม่เน่าเท่าพวกมรึงหรอก อย่ามัวแต่เห่า เข้ามาเลยดีกว่า วันนี้กรูจะเอาเลือดปากเชี้ย ๆ ของมรึงออกมาล้างตีนกรู อิสัด”
และในบัดดล กลุ่มพวกมันก็เข้าตลุมบอนกับกลุ่มฉัน โอ มันส์จริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ ฉันพุ่งเข้าไปหาอิตม. (ตัวแม่) ก่อนเลย พอถึงตัวฉันก็จิกหัวมันทันที แล้วง้างฝ่ามือพิฆาตฟาดลงบนหน้าเน่า ๆ ของมัน มันร้องโอ้ย แต่มันก็ยังฤทธิ์แรง ข่วนหน้าฉัน โอ้โห
“เก่งนักนะมรึง ไม่มีคนจับแขนกรูเหมือนคราวก่อน มรึงตายแน่” ฉันทั้งจิกทั้งตบด้วยความเมามันส์ โอ้ย เพื่อน ๆ คะ ตบกันแล้วมันสนุกแบบนี้ ฉันคงตบมันไปนานแล้วล่ะค่ะ
ส่วนอิเพื่อนสาวของฉันก็ใช่ย่อย อิตั้มล่อสองคน มันรุมตบอิตั้ม แต่ฉันว่า อิตั้มเป็นฝ่ายตบมันมากกว่านะ ส่วนใหญ่เพื่อนสาวของฉันจะโดนประกบสอง แต่ก็ยังไม่วายมีอิชะนีเพื่อนมันตัวนึง เข้ามาช่วยอิแจง
“ช่วยด้วย มรึง กรูจะตายแล้ว” มันร้องให้เพื่อนช่วย พอเพื่อนมันเข้ามาถึง ฉันก็ผลักมันให้หงายหลังล้มฟาดพื้นไปเลย ส่วนอิเพื่อนมันก็วิ่งเข้ามากระชากเสื้อ แล้วตบหน้าฉัน ตอนที่ไม่ได้ระวังตัว
“อิสัด มรึงตาย” ด้วยความโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ฉันกระโดดเข้าใส่มัน มันล้มลง ฉันคร่อมตัวมันเลย แล้วก็กระหน่ำฝ่ามือแรงเต็มที่ใส่หน้ามันไม่ยั้ง อินั้นร้องไม่ออกเลย มันกลัวฉันจนน้ำตาไหล อิเชี้ย แค่นี้ก็กลัวจนขี้ขึ้นหัวแล้วสิมรึง
“อิจืดพอได้แล้ว เด๋วมันตายมรึง” อิเจี๊ยบวิ่งเข้ามาดึงตัวฉัน ตอนนั้นฉันเหมือนคนบ้า แทบจะไม่รับรู้อะไรแล้ว พวกเพื่อนฉันมันมาช่วยกันแยกตัวฉันออก
“พอ ๆ เฮ้ย ช่วยดึงมันออกมาสิ มันบ้าไปแล้ว” ง่า อิพวกนี้นี่ ฉันยังมีสติอยู่ย่ะ แต่นิดเดียวเอง
“ฮือ ๆ ๆ” อินังชะนีนั่งร้องไห้คร่ำครวญ สม อยากซ่าดีนัก
“พวกมรึงจำไว้ ถ้ายังมายุ่งกับเพื่อนกรูอีก จะโดนยิ่งกว่านี้ เข้าใจมั้ย” อิตั้มตะโกนใส่หน้าพวกมัน อิพวกนั้นก็กลัวจนหัวหดแล้ว คงไม่เคยโดนตบขนาดนี้เลยน่ะสิ ดีแต่ไปตบคนอื่นเค้า
“พวกมรึงถ้าเรื่องนี้ถึงครูปกครองหรือพ่อแม่มรึงมาเอาเรื่อง อย่าหาว่ากรูไม่เตือนนะ เพราะทีเพื่อนกรูมันยังไม่เอาเรื่องพวกมรึง ถ้าไม่เชื่อกัน มรึงตายแน่” โห อิเฉาก๊วย บทจะโหด ก็ยิ่งกว่ายักษ์ขมูขีซะอีก น่ากลัวจัง
****************************************************
สาแก่ใจกันรึยังจ้ะ :m10:
-
+.+
อ๊าย.....
อ่านในห้องเรียนค่ะ
กรี๊ดดังไม่ได้
เดี๋ยวครูจะรู้ว่าเป็นตุ๊ดเหมือนกัน
-
เสียดายอ่า....อยากให้ตบอีออยด้วยตบมานให้ปากเจ๋อไปเลย :m4:
-
:m7:วันนี้ลงเอาโล่อีกรอบ :m11:
ตอนที่ 77
หลังจากที่เพื่อนฉันขู่มันไปจนหนำใจแล้ว ก็ตาฉันบ้างสิคะ เพิ่งตั้งสติได้ค่ะ แฮ่ก ๆ เหนื่อย
“อ้อ แล้วกรูฝากบอกอิสัดออยด้วยนะ ถ้ามันยังหาเรื่องกรูอีก กรูจะเอาให้หนักกว่าพวกมรึงเลย” พูดเท่านั้นฉันก็หอบต่อ เหนื่อยค่ะ
นังพวกนั้นนั่งหน้าจ๋อย บางคนก็ร้องไห้ ส่วนนังแจงเหรอ เลือดกลบปากเลยค่ะ โฮ่ ๆ นี่ฉันมือหนักขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย อิอิ พวกฉันเดินเชิดใส่ แล้วก็อออกไปข้างนอก มืดแล้ว ฉันดูเวลา 6 โมงกว่าเอง ก็มืดซะแล้ว คืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน เพราะถ้ากลับก็โดนด่าอีก ฉันเลยค้างบ้านอิเฉาก้วย
คืนนั้นพวกเราก็ได้แผลกันกลับไปไม่มาก ฉันบอกกับพวกมันว่าจะขอเลี้ยงข้าวมื้อเย็นเอง
ตอบแทนที่มันช่วยฉันแก้แค้นคราวนี้ สบายใจจัง โล่งอกไปเลยแหละ
“ว่าแต่จะไปกินที่ไหนดีล่ะพวกมรึง” ฉันถามพวกมันซึ่งกำลังแต่งหน้ากันใหม่อยู่
“ไปกินที่ริมน้ำดิ เลิศมากเลยล่ะมรึง” อิเฉาแนะนำ เพราะชีช่ำชองเรื่องนี้ค่ะ
“เหรอ ร้านอะไรล่ะยะ” ฉันก็อยากไปอยู่ ได้ข่าวมาแว่ว ๆ
“เอาน่าไปถึงก็รู้เองแหละ” แล้วพวกมันก็แต่งหน้ากันต่อ ฉันก็เดินไปอาบน้ำเปลี่ยน
-
:m5:ขอโทษอย่างแรง ลงขาดๆเกิน ๆ :m8:
ตอนที่ 77
หลังจากที่เพื่อนฉันขู่มันไปจนหนำใจแล้ว ก็ตาฉันบ้างสิคะ เพิ่งตั้งสติได้ค่ะ แฮ่ก ๆ เหนื่อย
“อ้อ แล้วกรูฝากบอกอิสัดออยด้วยนะ ถ้ามันยังหาเรื่องกรูอีก กรูจะเอาให้หนักกว่าพวกมรึงเลย” พูดเท่านั้นฉันก็หอบต่อ เหนื่อยค่ะ
นังพวกนั้นนั่งหน้าจ๋อย บางคนก็ร้องไห้ ส่วนนังแจงเหรอ เลือดกลบปากเลยค่ะ โฮ่ ๆ นี่ฉันมือหนักขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย อิอิ พวกฉันเดินเชิดใส่ แล้วก็อออกไปข้างนอก มืดแล้ว ฉันดูเวลา 6 โมงกว่าเอง ก็มืดซะแล้ว คืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน เพราะถ้ากลับก็โดนด่าอีก ฉันเลยค้างบ้านอิเฉาก้วย
คืนนั้นพวกเราก็ได้แผลกันกลับไปไม่มาก ฉันบอกกับพวกมันว่าจะขอเลี้ยงข้าวมื้อเย็นเอง
ตอบแทนที่มันช่วยฉันแก้แค้นคราวนี้ สบายใจจัง โล่งอกไปเลยแหละ
“ว่าแต่จะไปกินที่ไหนดีล่ะพวกมรึง” ฉันถามพวกมันซึ่งกำลังแต่งหน้ากันใหม่อยู่
“ไปกินที่ริมน้ำดิ เลิศมากเลยล่ะมรึง” อิเฉาแนะนำ เพราะชีช่ำชองเรื่องนี้ค่ะ
“เหรอ ร้านอะไรล่ะยะ” ฉันก็อยากไปอยู่ ได้ข่าวมาแว่ว ๆ
“เอาน่าไปถึงก็รู้เองแหละ” แล้วพวกมันก็แต่งหน้ากันต่อ ฉันก็เดินไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดสวย พอได้ฤกษ์ก็ออกไปยังที่ร้านริมแม่น้ำกัน หุหุ
ร้านนี้ขายอาหารเกี่ยวกับพวกส้มตำปูม้า ส้มตำกุ้งสด คอหมูย่าง เป็ดย่าง และอื่น ๆ อีกพะเรอเกวียน อาส์ มันช่างอร่อยอะไรเช่นนี้ พวกมันสั่งกันไม่เกรงใจฉัน ฉันก็นั่งอ้าปากเหวอ
“เฮ้ย อิดอก สั่งเยอะขนาดนี้ กรูก็ตายสิยะ” พวกมันหันมาทำตาค้อน แล้วก็พูดว่า
“แหม ทำเป็นงก ไหนบอกว่าจะเลี้ยงไงยะ” ดูมันพูด ใครงกยะ (ตัวเองน่ะแหละ)
“เออ ตามใจพวกมรึงละกัน แต่วันนี้สุดยอดมากเลย กรูขอบใจนะ คราวหน้าถ้ามีแบบนี้ เรียกใช้กรูได้เลยนะพวกมรึง” อิอิ ของชอบค่ะ ติดใจซะแล้น
“เออ มันแหงอยู่แล้ว แต่ถ้าอิพวกนั้นมันเอาเรื่องมรึงอีก ก็บอกพวกกรูละกัน” อิตั้มพูดไปก็ตบแป้งพัพฟ์ไปด้วย สวยจริง ๆ
“กรูว่ามันคงไม่กล้าหือไปอีกนาน” อิพวกนั้นก็เห็นด้วย จากนั้นอาหารที่เราสั่งก็มาครบแล้ว พวกฉันก็ลงมือโซ้ยกันเลย อร่อยที่ซู้ด อิอิ
พอกินเสร็จแล้ว พวกฉันก็กลับบ้านไปนอนหลับเอาแรงกันต่อ ไม่ไหวค่ะ วันนี้เหนื่อยเหลือเกิน สงสัยจะหลับลึกเลยแหละ เอ ฉันลืมอะไรไปรึปล่าวนะ นึกไม่ออกจริง ๆ แฮะ
###################################
พอรุ่งเช้า ฉันก็รีบตื่นตั้งแต่ไก่โห่ ตื่นทำไมน่ะเหรอคะ ไปใส่บาตรไง ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้นังพวกนั้น ขอให้มันอย่าจองเวรจองกรรมฉัน หุหุ อิเฉาก๊วยก็ไปด้วย เราสองสาวเดินนวยนาดเข้าไปตลาดสด เพราะพระจะนั่งรถมาบิณฑบาตรที่นี่ มีคนทำบุญเยอะค่ะ
ฉันเดินไปซื้อกับข้าวชุด ดอกไม้ แล้วก็ยืนรอพระเดินมา พอท่านมาถึงแล้วฉันกับนังเฉาก้วย ก็ใส่บาตรกัน เช้านี้พวกเราต้องสร้างกุศลไว้เยอะ ๆ จะได้ไม่มีมารมาทำร้าย อิอิ
เอ วันนี้ทำไมฉันรู้สึกเหมือนลืมอะไรไปอย่างนึงนะ นึกไม่ออกเลยแฮะ ช่างมันเหอะ วันนี้ว่าจะพักผ่อนให้เต็มที่ซะหน่อย ฉันเลยลาอิเฉาก๊วยกลับบ้านก่อน พอดีมีการบ้านค้างอยู่ด้วย จะได้เร่งทำให้เสร็จ ๆ ไป สรุปวันเสาร์ ฉันก็อยู่ด้วยความสุขสบายใจ แถมยังไม่ได้โทรไปหานายอาร์ทอีกตะหาก ลืมยาวเลยค่ะฉัน
พอวันอาทิตย์ ขณะที่ฉันกำลังนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่นั่นเอง หมาที่บ้านก็เห่าเสียงดังเชียว
“จืด จืด ออกมารับเราหน่อย” เสียงตะโกนโหวกเหวกของชายหนุ่มดังอยู่หน้าบ้านฉัน
“ใครฟะ มาแต่เช้าเชียว” ฉันโผล่หน้าไปดูทางหน้าต่าง อ้ะ อ้าว ตาอาร์ทนี่หว่า มาทำไรเนี่ย
“รอเดี๋ยว กำลังจะออกไป” ฉันเดินออกไปหน้าบ้าน ก็เจอนายอาร์ททำหน้าบูดยังกะกินของเสียมางั้นแหละ พอไปถึงก็โดนเอ็ดเลย
“เมื่อวานนัดไว้ทำไมมาหา รู้มั้ยว่าพวกฉันรอนานแค่ไหนน่ะ มาตามที่บ้าน เค้าก็บอกว่าไม่อยู่ ไปค้างบ้านเพื่อน ถามว่าเพื่อนที่ไหนก็ไม่รู้ โอ้ย อยากจะบ้าตาย” พูดจบรึยังคะ อาร์ทขา
“ขอโทษ ๆ ๆ นะ” ฉันนึกออกแล้วว่าลืมอะไร ที่แท้ก็นัดทำรายงานน่ะเอง เหอ ๆ ลืมสนิท
“ไม่เด็ดขาด ทำไมไม่โทรมาบอกเราก่อนล่ะ เคยพูดไว้แล้วนะว่าจะไปไหนให้บอกเราด้วย” โห ได้ทีทวงใหญ่เลยนะแก
“ก็เค้าจำไม่ได้จริง ๆ อ้ะ ขอโต้ดนะ นะนะ” ฉันออดอ้อน ทำหน้าตาให้น่าดูสงสารเหมือนลูกแมว หุหุ เหมือนเหรอนั่น
“ก็ได้ ๆ เข้าบ้านได้รึยังอ้ะ เราร้อน เด๋วไปคุยกันในห้องเลย” อ่ะ ทำไมต้องในห้องฉันด้วยล่ะ
“อะไร คุยกันข้างนอกก็ได้นี่” ฉันพอจะรู้แผนมันเรา ๆ ละ มันก็ฟอร์มจัด นึกว่าไม่รู้รึไง
“แล้วหน้าไปโดนอะไรมาอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าตกบันไดน่ะ” มันดักคอฉันอีกและ กำลังจะพูดอยู่พอดีเชียว ชิ
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แค่โดนแมวข่วนหน้ามาเอ้ง” ฉันพูดเสียงสูงแบบว่าสตอค่ะสตอ อิอิ
“ใครเชื่อก็บ้าแล้ว เด๋วต้องเอาเรื่องซะหน่อยแล้ว” อ่ะนะ จะทำอะไรฉันคะ
“แล้วจะมายุ่งอะไรกะหน้าฉันเนี่ย” ฉันเดินบ่นงึมงำ จนกระทั่งเข้าไปในบ้านแล้ว พวกน้อง ๆ นั่งดูทีวีกันอยู่ ส่วนพ่อแม่ออกไปข้างนอกแล้ว
“เข้าไปคุยกันในห้องเลย” ไม่พูดอย่างเดียว ยังดึงแขนฉันเข้าไปในห้องอีกตะหาก
“ปล่อยแก เด๋วน้องมันเห็น” มันก็ปล่อย ฉันเดินเข้าห้องไปแล้ว มันก็เดินตามมา พอฉันปิดห้อง มันก็ ก็จู่โจมทันที อ้ากกก ฉันไม่ใช่คนใจง่ายนะยะ ม่ายยยย
“แก ปล่อยได้แล้ว ไม่เอาน่า” ฉันทำสะบัดสะบิ้ง แต่ใจจริงแอบชอบ คริๆ
“ก็คนคิดถึงอ้ะ กอดหน่อยไม่ได้รึไง” ดูพูดเข้า ไม่เจอกันแค่วันเดียว จะตายรึไง
“พอเลย ไม่ต้องมาปากหวาน เด๋วมดจะขึ้นมันจะขึ้นห้องฉันซะก่อน” ฉันแกะมือมันออก แล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือ ส่วนมันก็นอนเล่นบนเตียง สบายจริง ๆ นะ
********************************************
-
ว๊ายสนุกจ้าๆๆ ตบบบกัน
-
รอเม้นต์จืดตั้งนานแล้วเนี่ย :m4:
ฉากแก้แค้น เสียดายยัยออยนั่นไม่โดนด้วย o12
ตาอาร์ทนี่ก็เหมือนรู้เรื่องเนอะ แต่อาร์ทไม่พูดไม่ถามซักคำเลยเหรอ ตั้งแต่คราวที่จืดโดนตบครั้งแรกแล้วนะ
เนียนปล้ำ เนียนปล้ำ ตลอด นางเอกเราก็แอบเป็นใจซะด้วยจิ
มีต่ออีกป่าว จาได้ลงให้มันได้โล่ของแท้ไปเลยไง 55 :m7: :m7:
-
555 สะใจมากกกกกกกกกกก แหมเสียดายขาดไป 1 ตัว :laugh:
แบบนี้ตบแล้วเอาไปปล่อยป่า หรือตบแล้วฝังเลยดี อิอิ
-
o8ช่วงน้เจ๊ก็แอบเนียนลงที่ทำงานทั้งวัน แบบว่าคอมตัวเองเพิ่งต่อเน็ตได้เอง :m3:
:m4:ก็เลยแซ่บได้ทั้งวัน แถมนับแต่วันนี้เป็นต้นไปก็จะต้องอยู่ที่ทำงานึง 3 ทุ่มแน่ะ o6
:m5:ใครว่างก็อยู่คุยแก้เหงาบ้างเน้อ เด๋วจะเอามาลงให้อีก วันนี้พอก่อน เยอะเกิน o2
-
หง่ะ นึกว่าจืดจะมาต่อซะอีก :m7: :m7: :m7:
ดีใจด้วยน้า จะได้ทำงานถึงสามทุ่มทุกวัน ไปทำงานแต่เช้า กลับก็ดึก เด๋วได้พนักงานดีเด่นนะ
เป็นกำลังใจให้ สู้สู้เน้อ
ปล ว่าแต่รูปใต้ชื่อจืดอะ น่ารักดีเนอะ 55 :m13:
-
o12 o12 เสียดายยัยออยไม่ได้ร่วมโดนตบด้วย :haun5: :haun5:
สะใจมากครับคุณจืด ไม่เสียทีรอมาตั้งหลายวัน :m12: :m12: บรรยายการตบตีได้อย่างสะใจจริงๆเลย :m4: :m4:
-
o3ขอบคุงจ้า o14
ปล. รูปนั้น ก็จืดเองล่ะจ้า ตอนไปแหล่ที่เมืองปลาดิบมา หน้าวหนาว :freeze:
:m4:วันนี้ก็คงต้องแอบลากลับบ้านก่อนละน้า บ้ายบายนะทุกคน :bye2:
-
ตายแล้วอยากเล่าให้ฟังค่ะ คือว่าที่โรงเรียนนะค่ะ ก็เพื่อนชะนีนะค่ะดันไปมีเรื่องกับชะนีอีกกลุ่มนึงค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องผู้ชายนะค่ะ
แล้วก็ไม่ใช่เรื่องทำตัวแรดด้วย แต่ที่คิดหนักมากๆคือว่าจริง2กลุ่มเนี่ยเป็นเพื่อนกันมาก่อน แล้วก็มีเรื่องเลยแยกกัน แต่ที่อยาก
ถามคือ หนูจะทำไงดีคือว่าเหมือนหนูอยู่ตรงกลางนะค่ะ นี่ก็เพื่อนนั้นก็เพื่อนจะทำไงดี คือจริงๆหนูไม่ได้อยู่กลุ่มนี้นะค่ะ แต่สนิท
กันมากๆกับกลุ่มนี้ ก่อนที่จะแยกกันเป็น2กลุ่ม เวลาที่เดินผ่านกัน ก็พูดจะรอยๆว่ากันนะค่ะ แต่ตอนเนี่ยมันใกล้จะตบกันเข้ามา
ทุกทีๆแล้ว หนูไม่รู้จะทำตัวยังไงเลย :impress:
-
o3 o3 o3
แม่เสือสาวแผลงฤทธิ์แล้ว
เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะเจ๊จืด :m14:
-
555 โดนซะมั่ง ชอบๆ :laugh:
-
แม๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นังชะนีออยน่าจะโดนด้วย
-
+.+
อ๊าย.....
อ่านในห้องเรียนค่ะ
กรี๊ดดังไม่ได้
เดี๋ยวครูจะรู้ว่าเป็นตุ๊ดเหมือนกัน
:m13: คริ คริ
-
o12 :m11: :angry2: :laugh:ตบมาได้สะใจมากเยยยยยยยยยยจืด o13 o13
-
:m13: คริ คริ
มาแอบขำเค้าเรอะ... หุๆ
ตายแล้วอยากเล่าให้ฟังค่ะ คือว่าที่โรงเรียนนะค่ะ ก็เพื่อนชะนีนะค่ะดันไปมีเรื่องกับชะนีอีกกลุ่มนึงค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องผู้ชายนะค่ะ
แล้วก็ไม่ใช่เรื่องทำตัวแรดด้วย แต่ที่คิดหนักมากๆคือว่าจริง2กลุ่มเนี่ยเป็นเพื่อนกันมาก่อน แล้วก็มีเรื่องเลยแยกกัน แต่ที่อยาก
ถามคือ หนูจะทำไงดีคือว่าเหมือนหนูอยู่ตรงกลางนะค่ะ นี่ก็เพื่อนนั้นก็เพื่อนจะทำไงดี คือจริงๆหนูไม่ได้อยู่กลุ่มนี้นะค่ะ แต่สนิท
กันมากๆกับกลุ่มนี้ ก่อนที่จะแยกกันเป็น2กลุ่ม เวลาที่เดินผ่านกัน ก็พูดจะรอยๆว่ากันนะค่ะ แต่ตอนเนี่ยมันใกล้จะตบกันเข้ามา
ทุกทีๆแล้ว หนูไม่รู้จะทำตัวยังไงเลย :impress:
จำได้ว่าเมื่อตอน ม.2 ก็มีเหตุการณ์แนวๆ นี้อยู่ เพราะว่า ตอนแรกเพื่อนพ้องกลุ่มใหญ่โตมโหฬาร สิบกว่าคนแน่ะ แต่พอผ่านไปนานๆ ก็ลดลงเรื่อยๆ เพราะความสนิทสนมมันไปกันไม่ทั่วถึง
ถ้าเป็นพวกผู้ชาย (ตอนเรียนมหาลัย เห็นพวกมันไปกันเป็น 10 นานๆ ก็แยกๆ กันไปตามความเข้ากันได้ ไม่มีเขม่น)
แต่ผู้หญิง... เห็นมาหลายที่แล้วล่ะครับ คบกันในกลุ่มแอบนินทากันก็มี แอบอิจฉากันเล็กๆ ก็มี ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่เพราะนิสัยบางอย่างของผู้หญิงทำให้พวกเธอต้องแยกเป็นสองกลุ่มครับ
พอแยกออกจากกัน ก็เกิดการเปรียบเทียบตัวเองกับกลุ่มเดิม ทำให้ ไม่ค่อยชอบกัน
เคยเป็นต้นทางให้เพื่อนตบกันด้วย ตอนแรกมันก็เป็นเพื่อนดีๆ สนิทๆ กัน นานๆ มันก็ เริ่มไม่ลงรอย มารู้ตัวอีกที นัดกันตบแล้ว...
คำแนะนำเป็นของอันตรายครับ ไม่กล้าแนะนำอะไรไปมากเพราะสถานการณ์แต่ละคนมาไม่เหมือนกัน
มีทางเลือก ไม่กี่ทาง
1. เลือกไปสักกลุ่ม
2. ไปหากลุ่มใหม่
3. ทำให้ทั้งสองกลุ่มคืนดีกัน
หรือจะเอาทั้งสามข้อมาประยุกต์ปนใช้กันก็ได้ครับ
อีกอย่างตอนนั้นผมเองก็ตัดสินใจเลือกกลุ่มมาแล้วทีนึงครับ แล้วก็ดีใจที่เลือกไม่ผิดด้วย เพราะเราดูแล้วว่าเพื่อนคนนี้ดีจริง
แต่ผมก็ไม่ได้แอนตี้อีกกลุ่มนะครับ ยังคุยกันได้ ดีๆ เหมือนเดิม แต่ก็ระวังไม่ให้ดูเหมือนเราสนิทสนม เพราะกลัวเพื่อนจะว่าเป็นนกสองหัว ที่ผมเลือกข้างแต่ไม่ร่วมรบกันเพราะว่า ผมถือว่าฝ่ายนั้นยังไม่ได้ทำอะไรให้ผมเดือดร้อน แล้วก็เรื่องที่เขาเขม่นกัน ก็เป็นเรื่องส่วนตัวด้วย อันนี้ดีที่เพื่อนเข้าใจ
ส่วนเรื่องทำให้ดีกนเหมือนเดิมทำไม่ได้หรอกครับ
ที่ผมทำได้คือ ทำให้เขาหมางใจกันน้อยที่สุด นานเกือบเดือนแน่ะ กว่าพวกนั้นจะค่อยๆ เพลาอาการปั้นปึ่งจิกกัด อ้อ ที่สำคัญ เพราะมันตบกันเสร็จแล้วด้วย เลยลดความหมางใจลงได้ หุๆ
ตายระ... อะไรกันนี่ ฉันผ่านมันมานานแล้วหรือ... อ๊าย.....
กลายเป็นคนแก่รวยความหลัง หนังตาเหี่ยว เยี่ยวไม่พ้นหลังตีนไปซะแล้ว.....
กรี๊ดดดดดดดดดดด รับไม่ได้..............................
-
:m12:แล้วถ้าเจ๊ต๊อบโดนเข้าแบบจืดบ้าง จะทนไหวมั้ยจ้ะ :m14:
ลืมเล่าเรื่องที่ทำงานเมื่อวานให้ฟัง คือที่ทำงานเราก็มีจืดกะเพื่อนสาว โฟร์มด o3
แวก็ชะนีเน่าๆสองตัว นอกนั้นก็ป้าๆ :เฮ้อ: (ผู้ชายหามีไม่ :seng2ped:)
เมื่อวานมันก็หาเรื่องเรา หาว่าเราเล่นเนต ทั้งที่จริงๆ เราก็แอบมาดูเวบนี้แป๊บเดียวเอง (ซึ่งจริงๆ ทำงานมากกว่า)
ส่วนมันก็ไปโทรหาผัวมาตั้งนาน กลับไม่ดูตัวเอง ส้นทีนมากค่ะ :m7:
แล้วตอนกลางวันจืดก็จะไปกินข้าวก่อนเที่ยง เพราะกลับมาตอนเที่ยงต้องทำงานอีก มั้นก็ไปฟ้องหัวหน้า ตาหัวหน้าก็ไม่ฟัง พอกลับมาก็โดนด่า มันนะ หัวเราะคิกคัก ทำยังกะชนะงั้นแหละ o12
ถ้าไม่ติดที่ป้าปลัดอีกคนห้ามนะ แมร่งจะตบให้หน้าแหกไปแล้วค่ะ :angry2:
สรุปจืดก็จิกกัดพวกมัน รวมหัวหน้าด้วยค่ะ เช่น โอ้ย อิดำ(จำได้มั้ยเอ่ยว่าใคร) กรูปวดท้องว่ะ สงสัยสัมพเวสีแถวนี้แมร่งเข้าท้องกรูแหง ๆ อิอิ o3
ปล. เรื่องนี้มันเกี่ยวโยงกับเรื่องที่มือถือจืดหายด้วยนะ ก็คนในนี้แหละที่เอาไป ขอสาปค่ะ :amen:
-
:try2:เหอ ๆ ระบายแล้วก็มาต่อกันดีกว่านะ แหะ ๆ
ตอนที่ 78
“จะบอกได้รึยังว่าหน้าไปโดนอะไรมา” มันถามขึ้นหลังจากที่นอนกลิ้งตัวอยู่บนเตียงฉันไปพักนึง (บ้าจริง ผ้าปูเตียงเพิ่งซักไปเองด้วย ยี้)
“ก็บอกไปแล้วว่าแมวข่วน ทำไมไม่เชื่อล่ะ ดูดิ เนี่ย ๆ” ฉันแกล้งทำหน้าอูมใส่มัน ให้มองเห้นรอยชัด มันเป็นเล็บคนข่วนชัด ๆ นิ
“ตามใจ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก แต่ก็รู้อยู่แล้วว่าโดนอะไรมา” อ้ะ อ้าว รู้แล้วจะมาถามทำไมยะ
“บ้า ทำเป็นรู้ดี แล้วเมื่อวาน คุยกันว่าไงบ้างล่ะ” ฉันถามถึงเรื่องรายงานที่ทำกันเมื่อวาน สองคนนั้นคงวีนฉันแน่ ๆ เลยอ้ะ
“ก็เหมือนเดิม ทำจนจะเสร็จแล้ว เหลือเข้าเล่มส่งครู แล้วก็ทำสิ่งประดิษฐ์เท่านั้นเอง”
“ดีจัง จะเสร็จแล้ว” ฉันจะได้สบายซะที อิอิ (ปกติก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว)
“อ่ะนะ แล้ววันนี้ไม่ไปที่ไหนเหรอ”
“ไม่อ้ะ เหนื่อย อยากพักผ่อนอยู่กับบ้าน แล้วแกมาบอกฉันแค่เรื่องนี้ใช่มั้ย” มันก็พยักหน้า ฉันก็เลยสบโอกาสทันที หุหุ
“งั้นก็กลับบ้านเลยน่ะสิ ใช่ป่ะ” ใครจะอยากให้แกอยู่นานยะ เด๋วปล้ำฉันอีก
“โอ้โห อะไรอ้ะ มายังไม่ทันไร ก็ไล่กันซะแล้ว ใจร้ายจังนะ” ง่า ดูมันบ่น ยังกับผู้หญิงแน่ะ ฉันต่างหากนะที่เป็นผู้หญิง
“พูดเล่นน่า คิดมากไปได้” ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็เลยทำเป็นอ่านหนังสือการ์ตูน
“จืด” มันเรียกทำไมเนี่ย คนกำลังติดอยู่
“อะไรเหรอ” ฉันหันไปหามัน ง่า ทำตาเยิ้ม ๆ ใส่ หมายความว่าไงน่ะนั่น
“มานั่งตรงนี้สิ” เอาแล้วไง เหอะ ๆ ฉันส่ายหัวไปมา กลัวอ่ะ
“มีเรื่องจะพูดด้วย มานั่งนี่หน่อยสิ” มันยังเพียรต่อไป ส่วนฉันก็ส่ายหัวสู้ค่ะ
“จะมาดี ๆ หรือต้องให้อุ้มมาฮะ” แง้ว มันเล่นบทโหดอีกแล้วอ่ะ เค้าก็กลัวจิ ฉันเลยจำใจเดินไปนั่งลงบนเตียง
“มีเรื่องอะไรล่ะ พูดมาสิ” เห็นมันยังหน้าโหดอยู่ ก็เลยพูดเบา ๆ ออกไป
“ไปเที่ยวด้วยกันนะ” เที่ยวเหรอ ฉันตาสว่างหายกลัวมันเลยค่ะ
“เที่ยวที่ไหน ยังไง เมื่อไหร่ แพงมั้ย” ง่า ถามซะมันงงเลยค่ะ อิอิ
“ก็กะว่าจะไปภูกระดึง จืดเคยไปรึปล่าว” ฉันส่ายหน้าไปมา
“ไม่อ้ะ ที่ไหนเหรอ ไกลมั้ย” ด้วยความไร้เดียงสา (โง่ค่ะ) ก็เลยแอ๊บไม่รู้เรื่องไป
“โห นึกว่าจะรู้จักซะอีก ออกจะดังนะที่นั่นน่ะ” ง่า ว่าฉันโง่ล่ะสิ แง้ ๆ
“แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ มันต้องไปอย่างน้อยกี่วันเหรอ” ฉันไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ นะ อิอิ
“ก็กะว่าช่วงวันปีใหม่ ไปสักสามวัน ที่นั่นบรรยากาศดีมากเลย ไปกันนะจืด ไปนะ” เหอ ๆ ทำไมจะไม่อยากไปล่ะคะ อยากจนตัวสั่นแล้ว
“แล้ว มีใครไปบ้างล่ะ” ฉันลองหยั่งเชิงถามอาร์ทดู มันจะชวนใครไปด้วยรึยังนะ
“ก็ยังไม่ได้ชวนใครไปเลย ชวนจืดคนแรกเลยนะ เอ หรือว่า ไปกันแค่สองคนดี เอามั้ย” ง่ะ ฉันส่ายหัวอัตโนมัติทันทีค่ะ ใครจะกล้าไปกับแกสองคนยะ น่ากลัว :serius2:
“โธ่ นึกว่าจะไปกันแค่เราสองคน หลงดีใจอยู่คนเดียว” มันทำหน้าห่อเหี่ยว เพื่ออะไรจ้ะ
“แล้วจืดจะชวนใครไปด้วยล่ะ แล้วแต่จืดเถอะนะ เรายังไงก็ได้”
“ก็คงจะเป็นเพื่อน ๆ ของฉัน แล้วก็วินกับต้อมแหละ แกว่าไงล่ะ” ฉันถามความเห็นของนายอาร์ท
“ก็แล้วแต่จืดอะ ยอมทุกอย่างแหละ” อ่ะนะ ยอมจริง ๆ รึปล่าว ฉันจะได้....หุหุ
“ก็ดีไปกันเยอะ ๆ รับรองต้องสนุกแน่นอน เด๋วฉันจะได้โทรไปถามเพื่อน ๆ ฉันก่อน”
“จ้ะ ๆ ถ้างั้นก็...” ฉันรู้แกวมันแล้วค่ะ พอมันจะเอื้อมมือมาจะดึงตัวฉัน ฉันก็เด้งตัวลุกขึ้นจากเตียงทันที ไม่ได้แอ้มหร้อก คึๆ
“โหย ใจร้ายอ้ะ ทำงี้ได้ไง ไม่ยอมนะ” ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง มันนอนดิ้นบนเตียงค่ะ มันทำไปได้ยังไง ต๊องจริง ๆ
“พอ ๆ เลยแก มากไปแล้ว ผ้าปูเตียงฉันยับหมดเลย”
“แหะ ๆ ขอโทษจ้ะ” มันยิ้มได้กวนมากค่ะ แหม ทำไมมันถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้นะ ไม่เข้าใจจริง ๆ
“แล้วจะกลับบ้านกี่โมงกี่ยามล่ะ” ฉันถามมันขึ้น
“ก็เย็น ๆ หน่อย แดดมันแรงแล้ว ไม่อยากออกไปไหน ขอนอนเล่นที่บ้านนะ”
“อืม ตามสบาย เห็นบ้านฉันเป็นโรงแรมไปแล้วนิ” อิอิ กัดซะหนึ่งดอก
“โห ไม่เคยคิดเลยนะ ทำไมจืดพูดงี้อ้ะ” แหม พูดเล่นหรอกน่า ทำน้อยใจไปได้
“ล้อเล่น อ่านการ์ตูนอีกมั้ย มีเยอะเลยนะ แก้เบื่อได้ดีเชียวนะ” คราวที่แล้ว มันก็มาอ่านค้างไว้
“ก็ดีเหมือนกัน ขอสักเล่มสิจืด” ฉันหยิบเอาไปให้อาร์ทมันเล่มหนึ่ง มันก็ชวนฉันอ่านด้วยกันบนเตียงนั่นแหละ เอ ไม่รู้มันจะอะไรนักหนากะเตียงฉันเนี่ย
เราสองคนนอนอ่านการ์ตูนกันเพลิน ๆ ก็ผลอยหลับไปทั้งคู่ คิด ๆ ไปแล้ว อยู่กับอาร์ทก็มีความสุขดีนะ เวลาขาดคน ๆ นี้ไป ฉันก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง เขาถึงบอกว่า ชีวิตของเรามันต้องมีส่วนที่คอยเติมเต็มอยู่เสมอ แล้วก็เวลาที่เราจะรักใครสักคน ก็ควรจะรักคนนั้นให้เต็มที่ เพราะในชีวิตของเราจะมีสักกี่ครั้งกันที่จะรักใครสักคนอย่างแท้จริง :m1:
พร่ำพรรณามาพอแล้ว ก็ถึงเวลากลับบ้านของตาอาร์ทแล้ว ฉันเดินออกไปส่งมันที่หน้าบ้าน อาร์ทเอารถมาเอง ตอนนั้นก็แดดร่มแล้ว ยังไม่มืด
“ขี่รถกลับบ้านดี ๆ นะ ระวังตัวด้วยล่ะ”
“อื้ม ขอบใจนะ เจอกันพรุ่งนี้ บาย” มันส่งยิ้มที่คิดว่าเท่สุด ๆ มาให้ฉัน เมินเถอะจ้ะ :m14:
“บาย โชคดีนะ แล้วจะโทรไปหานะ” ก็ฉันห่วงอ้ะ เลยต้องโทรเช็คเสียหน่อย แต่เอาไว้ค่ำ ๆ ก่อน ตอนนี้ขอตัวไปทำธุระต่อล่ะค่ะ
*****************************************
วันนี้จะพยายามแอบลงต่อเรื่อย ๆ นะคะ คริ ๆ แกล้งมัน นังชะนีเน่า o3
-
ปราบนังมารพวกนั้นได้ ก็ถึงตอนแฮปปี้แล้วล่ะสิ
-
:m4:จืดสู้ๆ ลุ้นกันต่อไปหุๆ
-
ตอนที่ 79
วันเปิดเรียนก็มีเรื่องเกิดขึ้นในห้องทันที อ้อ แน่นอน มีนักเรียนขาดเรียนตั้งสี่คนพร้อมกัน จะไม่ให้เป็นเรื่องได้ไงล่ะ หุหุ ก็วันนี้มันมีการรายงานหน้าชั้นเรียนในวิชาภาษาไทยน่ะสิ อิพวกนั้นซี้แหงแก๋ 55555
“แหม วันนี้อารมณ์ดีจังนะหล่อน” นังต้อมเดินเข้าทักทายฉัน
“ก็แหงล่ะ สบายใจจัง” มันทำหน้าสงสัย แต่ก็ยังไม่วายเหน็บแนมฉันเรื่องเมื่อวันเสาร์
“แล้ววันเสาร์หายไปไหนมา แอบอู้รึไงฮะ”
“ปล่าวซะหน่อย ไม่สบายตะหาก” ฉันแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ หึหึ
“อ้อเหรอ แต่ฉันว่าป่วยการเมืองน่ะสิแก” ฮ่า ๆ ฉันยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่มัน มันก็เบะปากใส่ แหม ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็จะจับจูบปากซะเลย คริๆ
“นี่ ๆ เด๋วพักเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันนะ มีเรื่องจะคุยด้วย”
“ได้สิ แล้ววินล่ะ เกี่ยวด้วยป่ะ” แหม มันต้องมีวินด้วยเสมอเลยนะ นังนี่
“เกี่ยวหมดแหละ เจอกัน ไปนั่งที่แกไป เด๋วครูก็เข้าสอนแล้ว” มันเดินกลับไปนั่งกับวินแล้วก็คุยกัน สักพักวินก็หันมายิ้มให้ฉัน อาส์ ถ้าไม่ติดมีอาร์ทก่อนแล้ว ฉันคงเป็นแฟนวินไปแล้ว อิอิ (น่าน จะเป็นนางกากีเข้าไปทุกทีและฉัน)
ในที่สุดก็พักเที่ยงจนได้ นายอาร์ทตามประกบฉันแจตามฟอร์ม ฉันก็ยัง งง ๆ ว่าทำไมไม่ไปกินข้าวกับเพื่อนมันบ้าง คำตอบก็คือ เพื่อนมันไปกินกับแฟน ทุกที
“จืดมีเรื่องอะไรจะพูดกับพวกเราเหรอ” วินถามฉันขึ้น ตอนที่เรานั่งอยู่ในโรงอาหารแล้ว
“ก็ปีใหม่ พวกตัวเองจะไปเที่ยวที่ไหนกันรึปล่าว” ฉันอ้อมแอ้มถามออกไป
“อืม พ่อแม่ชวนเราไปเที่ยวเชียงใหม่น่ะสิ ทำไมเหรอ” วินตอบ
“ส่วนฉันก็ไปเที่ยวกับครอบครัวที่เกาะช้าง” นังต้อมก็ด้วยเหรอ
“เอ่อ ไปเที่ยวกันหมดเลย น่าอิจฉาจัง แหะ ๆ” ฉันยิ้มแหย ๆ ไปทางนายอาร์ท แต่ตานั่นน่ะสิ ยิ้มดีใจเหมือนถูกหวยอย่างงั้นแหละ
“แล้วยังไงเหรอจืด” วินทำท่างง ยังไม่หายสงสัย
“ก็กะว่าจะชวนไปเที่ยวด้วยกันน่ะ แต่พวกวินก็ไปเที่ยวกะพ่อแม่แล้ว ก็...” ฉันพูดไม่ออกอ้ะ
“งั้นเหรอ น่าเสียดายจัง อยากไปเที่ยวกับจืดด้วยจัง ว่าแต่จะไปที่ไหนเหรอ” พอวินพูดจบ สองคนที่นั่งข้าง ๆ ก็จ้องฉันยังกะจะกินงั้นแหละ ตาวินนี่พูดอะไรลึกซึ้งอีกแล้ว
“เอ่อ ไว้วันหลังก็ได้นะวิน เที่ยวให้สนุกนะ” วินก็ยิ้มให้ฉัน สองคนนั้นทนไม่ได้เลยสอดขึ้นมา
“สรุปว่าไม่ไปกันใช่มั้ย งั้นฉันก็ไปกับจืดสองคน” ง่า นี่ก็อีกคน พูดอะไรออกมาเนี่ย
“อะไรนะ นี่นัดกันไว้แล้วสิท่า แล้วทำมาชวนพวกเราล่ะสิ” นังต้อมโวย เพื่ออะไรคะ
“อ้าว ฉันชวนแกผิดเหรอเนี่ย ดีเนาะ” ฉันทำหน้ามุ่ยใส่มัน มันก็หัวเราะแหะ ๆ
“ขอโทษ พูดเล่นน่ะ อย่างอนจิ” มันมาง้อฉัน หมดเวลาจ้ะ
“ฉันจะกินข้าวแล้ว อย่ารบกวนฉันนะ” ฉันก็นั่งกินข้าวเที่ยงอันแสนจะโอชะ โดยไม่มีใครกล้ารบกวนเลยแม้แต่น้อย
“คราวนี้ก็เหลือเพื่อนของฉันแล้ว หวังว่ามันคงไปกันนะ”
“แล้วถ้าไม่มีใครว่างไป จืดจะไปกับเราสองคนมั้ยล่ะ” ตาอาร์ทดูท่าจะเชียร์ให้เพื่อนฉันไม่ไปนะ
“ไม่มีทาง พวกนั้นว่างจะตาย แถมยังอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วย ยังไงก็ต้องไปด้วยอยู่แล้วย่ะ”
ฉันพูดไปทำท่าปากจู๋ ๆ น่าเกลียด ๆ อ้ะ แต่มันดูแล้วตลกกว่า
“เหอ ๆ งั้นก็ดี มีสาว ๆ ไปด้วยเยอะ ๆ ก็ดีเหมือนกัน” ฉันหันไปมองหน้ามัน
“เอ้ะ พูดงี้หมายความว่าไงจ้ะ” ฉันกัดฟันพูด แบบมะโหนิดนึง
“ปล่าว ไม่มีอะไร้ หึงเราเหรอ” อุ้บ มันพูดมาได้ไงคะ ว่าอิฉันหึง โนเวย์
“ไม่มีทาง หลงตัวเองเกินไปแล้วนะแก” จริง ๆ ฉันว่าฉันหึงแหละ อิอิ
“งั้นเหรอ จะคอยดู ว่าใครน้าที่บอกว่าไม่หึงเรา” มันพูดลอยหน้าลอยตา น่าหมั่นไส้เจง ๆ
ฉันเดินไปโทรศัพท์หาอิตั้มก่อนที่จะขึ้นเรียน ส่วนนายอาร์ทฉันบอกให้ไปรอที่ห้องเรียนก่อน ฉันกดเบอร์โทรฯของอิตั้ม รอสักพักมันก็รับสาย
“สวัสดีค่ะ พอลล่ารับสายค่ะ” อีกแล้วค่ะ สวยใสจริง ๆ เพื่อนชั้น
“สวัสดีค่ะ คุณพอเถอะย่า เอ้ย พอลล่า” อิอิ กัดซะเลยค่ะ 11รดนัก
“ย่ะ อิดอก มีอะไรอีกล่ะ โดนอิพวกนั้นมันตบมาอีกรึไง” ดูมันพูด อินี่ แช่งฉันอีกและ
“อิบ้า ไม่ใช่ย่ะ กรูจะโทรมาชวนมรึงไปเที่ยวช่วงวันปีใหม่ ไปด้วยกันมั้ย”
“ที่ไหนยะ ทะเลรึปล่าว” อ้อ มันอยากไปมานานแล้วค่ะ แต่มันไม่ใช่
“ปล่าว ไปภูกระดึง สนุกนะมรึง” มันเงียบไปชั่วครู่ เหมือนจะคิดดูก่อน
“โอเค ไปย่ะ ว่าแต่มรึงเป็นคนต้นคิดใช่รึปล่าวเนี่ย” มันถามกลับมา
“ไม่ใช่ มีคนชวนกรูไปอีกทีนึง อาร์ทไง” พอพูดเสร็จเท่านั้นแหละ มันก็กรี๊ดดดด ลั่นเลยค่ะ อิดอกเอ้ย แสบหูฉันหมด
“จริง ๆ นะมรึง แล้วเพื่อนมันไปปล่าว” อ้อ อิดอกที่แท้มีแผน
“ป่าว มีกรูกับอาร์ทสองคน ฝันหวานไปเถอะมรึง เออ แล้วมรึงไปชวนอิอั้มด้วยนะ มรึงว่ามันจะไปด้วยมั้ย” ฉันไม่ลืมที่จะให้มันไปชวนอิอั้มด้วย
“เออ ได้ ๆ อินั่นน่ะ ไปอยู่แล้ว คันจะตาย” ดู้ดู มันว่าเพื่อน แรงซะ
“ขอบใจนะยะ กรูไปเรียนก่อนและ บาย” พอฉันวางหูโทรฯ แล้วหันหลังจะไปเข้าเรียน ก็ชนกับใครคนนึงเข้า พอเห็นหน้าก็ตกใจเข้าไปอีก
“นาย มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้ว ๆ เมื่อกี้ก็ ได้ยินหมดเลยน่ะสิ” ฉันเห็นนายนนท์ยืนปั้นหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน มันต้องได้ยินหมดแล้วแน่ ๆ เลยอ้ะ แถม แถมดูเหมือนว่า มันจะ.....
****************************************
-
หุๆ มาทันพอดี
-
:m7:เอ วันนี้สาวๆหายไปไหนกันหมดหว่า :confuse: หรือว่าพออ่านแกตบกันจบแล้วก็หายไป :m15:
:m8:น้อยใจอ่ะ
-
อดสวีทกัน2คนเลยนะนี่ :เฮ้อ:
-
ไม่อาวววว.... จะไปกันฉองต่อฉองอ่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
ไปภูกระดึง งั้นก็นอนเต้นท์จิ :m12:
จืดจะนอนกะอาร์ทปะ ฉองต่อฉอง :m3:
-
:o8: ชวนไปเที่ยวฉอง ต่อฉอง เหอ ๆ
แอะ ๆ จืดก้อแอบคิดไรอยู่อ่ะดิ่ :m12: :m12: เค้ารู้ทันหรอกน่า :m14:
-
ไปภูกะดึง.......ตาอาร์ทชวนไปดูลึงค์....อะป่าววว :m10:
-
:m12: :m12: แก้เผ็ดพวกตัวแสบเสร็จ ก็จะมีอีกเรื่องมาแทนเหรอครับ :m14: :m14:
ปล.อิจฉาครับ o12 o12
-
จะชวนไปทำม๊ายยยยย
พวกเพื่อนน่ะ
ไปกันสองต่อสองก็พอแล้วม้างงงงงงงงงง
อิอิ :m12: :m12:
-
จะไปสวีทกันสองต่อสองก็ไม่ได้
:m14: :m14: :m14:
-
แรงมากมายนะจื๊ดจืด........................... :m3: :m3: :m3:
-
ไปภูกะดึง.......ตาอาร์ทชวนไปดูลึงค์....อะป่าววว :m10:
:oต๊ายคิดได้ไงอ้ะตัวเอง :m13:ถ้าได้ดูจริง ๆ มันก็ดีอยุ่หรอกนะ อุอุ :o8:
ตอนที่ 80
ฉันเดินหนีมันไปดื้อ ๆ ก็ใครล่ะอยากจะคุยกับมัน ตานั่นก็เดินตามแบบไม่ยอมห่าง ในที่สุดฉันก็หมดความอดทน เลยยืนคุยกับมันตรงทางขึ้นตึกเลยค่ะ o11
“จะตามมาทำไมยะ ไม่มีเรียนรึไง”
“มี แต่แค่อยากจะถามหน่อยว่า ไปเที่ยวด้วยคนได้มะ” ง่ะ ฉันยืนอ้าปากค้างตรงนั้น
“ว่าไง ไปด้วยไม่ได้รึไง” เหอ ๆ มันยังไม่ยอมแพ้
“จะไปรู้ได้ไง ฉันไม่ใช่คนจัดทัวร์นะจ้ะ อยากไปด้วยก็ไปถามนายอาร์ทนู้น ฉันไปเรียนล่ะ” ฉันโบ้ยให้ตาอาร์ท หวังว่าตาอาร์ทคงตอบว่า ไม่ให้มันไปด้วยนะ
“อ๋อ พี่อาร์ทน่ะเหรอ เด๋วไปถาม แล้วเจอกันนะ” มันยิ้มยั่ว แล้วก็วิ่งไปเรียนอีกตึกนึง โอย อกอีแป้นจะแตก นี่ถ้ามันไปด้วย ฉันไม่เละเป็นโจ๊กเหรอ
พอฉันเดินเข้าห้องเรียน นังต้อมก็วี้ดดดด (เปรตหรอคะ) เข้ามาหาฉันเลยค่ะ ดูมันทำหน้าตาเหมือนคนกำลังจับผิดฉันงั้นแหละ
“นังจืด เด๋วนี้แอบกิ๊กหนุ่มเหรอยะ” มันกระซิบข้างหูฉัน อ้ะ อินี่ เห็นเข้าแล้วล่ะสิ :o
“อิบ้า ใช่ที่ไหน อย่าไปพูดสุ่มสี่สุ่มห้านะยะ แล้วมีใครเห็นมั่งเนี่ย” นังต้อมบุ้ยปากไปทางตาอาร์ทกะนายวิน สองหนุ่มตัวเป้งนั่งจ้องเหมือนจะมองทะลุให้เห็นข้างในตัวฉันงั้นแหละ :m5:
“มองบ้าอะไรของมันเนี่ย แล้วมันว่าไงมั่ง”
“อู้ยยยย ไม่อยากจะเซดหรอกจ้ะ อาร์ทน่ะนะ หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย สงสัยจะโกรธ ส่วนวินของฉันเหรอ เค้าไม่สนใจหล่อนหรอกย่ะ”
“ต๊าย ดูดีนะหล่อน ว่าแต่ไม่ไปเที่ยวด้วยกันจริง ๆ เหรอ” ฉันไม่วายชวนมันอีก
“อ้อ ไม่ได้จริง ๆ ต้องไปกับครอบครัวน่ะ โทษทีนะ” เฮ้อ ช่างเหอะ
“ฉันกลับที่ก่อนนะ เด๋วเด็กหล่อนต้องเดินมาเอาเรื่องแหง ๆ อิอิ” มันหัวเราะคิกคัก แล้วก็เดินกลับที่ตัวเองไป ร้ายนักนะนังนี่
และก็ไม่ผิดคำมัน ตาอาร์ทเดินกร่างอวดเบ่งมาที่โต๊ะฉันทันที กะให้ฉันกลัวล่ะสิยะ ไม่มีทางซะหรอก แต่ก็แอบหวั่นนิด ๆ :try2:
“ไง คุยอะไรกะไอ้นนท์มันมาล่ะ” มันนั่งลงข้าง ๆ แล้วก็สอบสวนฉันเลยค่ะ เป็นตำรวจหรอคะ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ทักทายกันนิดหน่อย” มันจ้องตาเหมือนจะล้วงความจริงจากฉัน
“แน่ใจ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นแน่นะ” ง่า มันยื่นหน้าจนจะชิดอยู่แล้ว คนก็มองกันใหญ่ พอเถอะค่ะ ฉันอายเค้า
“ถอยออกไปก่อนสิแก” มันถอยฉากไปและ ฉันก็บอกความจริงกะมันไป
“ก็ตานนท์มันได้ยินที่ฉันโทรฯคุยกะเพื่อนฉันน่ะแหละ มันอยากจะไปเที่ยวด้วย ฉันเลยบอกให้มาถามแกเอง แค่เนี้ยแหละ”
“อ้อ นึกว่าเรื่องอะไร มันอยากไปก็ให้ไปด้วยสิ ไม่เห็นจะยากเลย” ฉันก็ตาโต เหวอไปเลยค่ะ
“จะดีเหรอ ไม่ดีมั้ง ให้เด็กรุ่นน้องไปด้วยน่ะ” มันหันมาสงสัยฉัน อ้าว พูดอะไรผิดคะเนี่ย
“เด็กบ้าอะไร มันตัวใหญ่กว่าจืดอีกนะ” อ่ะ ซะงั้นตาอาร์ท
“ให้มันไปด้วยน่ะแหละ พาไปเปิดหูเปิดตาซะมั่ง” เหอ ๆ แล้วฉันล่ะคะ มันยิ่งส่อเค้าว่าจะเล่นฉันอยู่
“แต่ เออ แล้วย่ามันล่ะ จะว่าไง” อ้ายยย ฉันหลุดปากพูดไปแล้วอ้ะ ทำไงดี
“เฮ้ย รู้ได้ไง ว่ามันมีย่าอยู่ เอ้ะ ชักยังไง ๆ อยู่นะ จืดกับมันเนี่ย” อ้ากกกก ทำไงดี ๆ
“เอ่อ ๆ ก็ ก็ตอนนั้นไง ที่มันไปดูซ้อมบาสอ้ะแหละ คุยกันบ้างก็เลยรู้” แง้ ๆ ๆ หาเหตุมาพูดไม่ถูกอ้ะ
“เหอะ ช่างเถอะ จะรู้จักกันตอนไหนก็ช่าง แต่อย่าให้รู้นะ ว่าแอบไปไหนมาไหนด้วยกันน่ะ” มันทำหน้าโหดอีกแล้วอ่ะ กลัวตายล่ะ คริ ๆ
“จ้า จืดไม่กล้าหรอก กลั้ว กลัว จังเลย” ฉันทำหน้าล้อเลียนมัน นี่ถ้าอยู่ที่บ้านคงโดน...ไปแล้ว
“ไปนั่งที่ได้แล้ว เด๋วพวกนั้นก็หาว่าแกมาป้อฉันหรอก” ฉันก็อายแทนมันน่ะนะ ฉันเป็นฝ่ายเสียหายนะจ้ะ หุหุ
“สนใจด้วยเหรอ นึกว่าจะด้านกว่าเราซะอีก” อ้ากกกกกกก ฉันหยิกแขนมันแรง ๆ เลยค่ะ ร้ายนักนะ
“โอ้ย เจ็บนะ ไปก็ได้” มันเดินลูบแขนตัวเองไปแล้ว ฉันก็นั่งทำหน้าเอ๋อไม่รู้เรื่องต่อไป อิ
*************************************
พอเลิกเรียนแล้ว นายนนท์ก็มาคุยกับตาอาร์ทเรื่องเที่ยว ส่วนฉันก็ไปหาพวกอิเฉาก้วยแล้วก็อิเจี๊ยบ ฉันเห็นพวกมันนั่งอ่อยเหยื่อผู้ชายอยู่ทางออกประตูทิศตะวันตก :เฮ้อ:
“อิ11รดดดดด ได้กี่ไม้แล้วล่ะ พวกมรึง” อุอุ ทักทายธรรมดา ๆ ค่ะ
“ย่ะ อิดอก ใครจะสวยเท่ามรึงจ้ะ ถึงมีแต่ผู้ชายมารุมตอมน่ะ” อ้ายยยยยย อิเวรเฉา
“เชี่ย ด่ากรูเหรอยะ พอ ๆ เลย กรูมีเรื่องจะบอกพวกมรึง” ฉันนั่งลงบนโต๊ะหินอ่อน
“อิดอก มรึงจะนั่งข้างล่างเหมือนพวกกรูบ้างได้มั้ย” อิเจี๊ยบกัดฉัน แหม ก็คนมันอยากเด่นอ่ะนะ
“เออ ก็ได้ แหม ทำบ่นนังนี่” ฉันเลยลงไปนั่งกะพวกมัน แล้วก็เริ่มสาธยายความ
“ถึงเวลาออกล่าเหยื่อของพวกเราแล้วย่ะ”
“ล่าเหยื่ออะไรของมรึง แล้วเมื่อไหร่ ที่ไหน ยังไง” อิเฉาก้วยถามหน้าตาเฉย ฉันล่ะเซ็ง
“ทีละอย่างได้มะอิดอก กรูงง คืออย่างงี้ เด็ก เอ้ย เพื่อนกรูมันชวนไปเที่ยวภูกระดึงปีใหม่นี้ สนใจไปด้วยกันมั้ยล่ะ” อิเฉาก้วยหูผึ่ง ฉันรู้มันต้องคันอยากไปแหง ๆ :m12:
“อ้าย ไปสิยะ กรูชอบ ผู้ชายคงเยอะน่าดู” แล้วมันก็ฝันหวานต่อไป สวยจริง ๆ
“แล้วมรึงล่ะ อิเจี๊ยบ” อิเจี๊ยบทำท่าคิดหนัก สงสัยรายนี้คงจะอดไปแฮะ
“คงไปด้วยไม่ได้ว่ะ พอดีที่บ้านทำบุญเลี้ยงปีใหม่ ไม่มีคนช่วย กรูเลยต้องอยู่ช่วยอ่ะ แมร่งเสียดายชิบ” น่าสงสารจังเลย แต่เอาบุญไว้น่ะ ดีแล้ว
“ไว้คราวหน้าก็ได้มรึง อิเฉาก้วยโอเคแล้วนะ ฉันจะได้ไปบอกเพื่อนฉันก่อน” มันก็พยักหน้า จากนั้นเราสามสาวก็นั่งเม้าท์เรื่อยเปื่อยเฉื่อยแฉะ แต่ก็ไม่วายมองหนุ่ม ๆ เป็นอาหารตา อิอิ :m4:
*****************************************
:m13:งานอดิเรกของพวกเราคือ :m5: เจอผู้ชายที่ไหนถวายบัวที่นั่นค่ะ o3
-
o4มีใครทราบข่าวของเจ๊เหมยบ้างมั้ยอ่ะ ชีหายไปไหนตั้งนานแล้ว คิดถึงนะเนี่ย :m15:
ตอนต่อไป ก็เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้นกะเค้า เดากันไม่ถูกหรอก :m14: อิอิ
ตอนที่ 81
และแล้วช่วงเวลาแห่งความสุขก็หมดลง เมื่อเจ้าพ่อของฉันมาเดินลากตัวฉันกลับบ้าน ง่ะ :m8:
“มาแอบนั่งคุยอยู่กับเพื่อนนี่เอง ถึงว่าหาตัวไม่เจอเลย” มันบ่นแล้วบ่นอีก
“แล้วทำไมไม่กลับก่อนล่ะจ้ะ จะมาตามหาฉันทำไมเหรอ”
“ก็วันนี้จะไปส่งที่รถอ้ะ ผิดเหรอ” จ้ะ ๆ ไม่ผิดจ้ะ พ่อคุณ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย อ้อ แล้วนนท์ล่ะ ว่าไง ไปรึปล่าว”
“อืม ไปดิ” มันตอบแล้วก็เดินไปแวะซื้อผลไม้กินก่อน ฉันเลยถามมันต่อว่า
“แล้วย่านนท์ล่ะ ใครจะดูแล ไปตั้งสามวันนะ” ฉันก็เป็นห่วงอ่ะนะ คนแก่ทั้งคน ใครจะดู
“อ้อ ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้นนท์มันเอาไปฝากญาติข้าง ๆ บ้านน่ะแหละ”
“เอ๋ มีญาติด้วยเหรอ ตานั่นน่ะ” ฉันงงสิคะ ไหนเคยบอกว่าไม่มีไง งงแฮะ
“ก็คนแถวบ้านน่ะ รู้จักมักจี่กันดี ก็เลยเหมือนญาติกันนั่นแหละจืด” มันอธิบายให้ฟัง
“อ๋อ งี้นี่เอง เข้าใจและ แล้วนั่นจะซื้ออะไรเยอะขนาดนั้น” ก็มันเล่นซื้อซะหลายถุงเลย
“ก็กินกับจืดไง ไม่เห็นเยอะเลย” ดูพูดเข้า ฉันกินน้อย ซะที่ไหนล่ะ อิอิ
“ขอบใจนะจ้ะ อาร์ทจ๋า” ฉันทำตาหวานเชื่อมให้มัน มันก็เบ้ปากใส่ อ้าว นึกว่าชอบซะอีก
“ห้ามทำตาแบบนี้ใส่ใครนะ เข้าใจมั้ย” แอ่ะ ที่แท้ก็แอบหึงเรานี่เอง หุหุ
“จ้า บอกตัวเองด้วยล่ะ เข้าใจ๊” หึหึ แอบต๊องหน่อย ๆ เรา มันก็ฉีกยิ้มให้ฉัน เหอะ น่ากลัว
“เด๋วไปนั่งตรงนั้นนะ วันนี้กลับบ้านกับเรานะ” น่าน หาเรื่องเสียตังค์ให้ฉันอีกแล้วนะ
“ก็ได้ เห็นแก่ของกินหรอกนะ ไม่งั้นกลับก่อนแล้ว” ฮา ฉันพูดจบ มันก็ไม่ยอมให้หยิบผลไม้เลยอ่ะ
“โหย ฉันล้อเล่น อย่างอนสิ มั่งนะ” ด้วยความอยากในของกิน อิฉันเลยต้องง้อมัน
“ทีหลังห้ามพูดแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นจะไม่เลี้ยงอะไรเลยด้วย” อุ จุกเลยค่ะ ไม่นะ ของกินของช้าน
“จ้ะ ๆ ไม่พูดอีกแล้ว เด๋วฉันมานะไปบอกคนขับรถก่อน” ฉันวิ่งจู้ดไปที่รถรับส่ง ส่งภาษาง่าย ๆ แล้วก็วิ่งจู้ดกลับมาหามัน
“อาร์ท สรุปแล้วนะ มีเพื่อนเราไปสามคน ก็มีตั้ม อั้ม กะเฉาก้วย” ฉันก็แจงรายชื่อเพื่อนร่วมคณะ
“อืม ส่วนเราก็มีนนท์ เห็นนนท์ว่าจะไปชวนเพื่อนมันอยู่ ไม่รู้จะไปด้วยมั้ยนะ” อ้าย จะมีผู้ชายไปเพิ่มเหรอเนี่ย ดีใจจัง คริ ๆ o3
“ยิ้มอะไรน่ะ อย่าให้รู้นะว่า คิดอะไรพิเลนท์ ๆ” ง่ะ รู้ดีอีกแล้ว ไม่คิดก็ได้ย่ะ แต่เสียดายนิด ๆ ไม่ได้ไปด้วยกันสองคน
“แล้วต้องเอาอะไรไปบ้างอ้ะ ฉันไม่เคยไปมาก่อนเลยนะ”
“ก็เตรียมพวกเสื้อผ้า เสื้อกันหนาวด้วยนะ แล้วก็พวกของใช้อาบน้ำทั้งหลายแหละ ส่วนน้ำก็ไปซื้อเอาที่นู้น แล้วถ้าเราจะไปก่อไฟหุงต้มอาหารก็ได้เหมือนกัน อาร์ทว่าจะเอาพวกอาหารแห้งไปด้วยล่ะ ดีมั้ยจืด” :m4:
“เยี่ยมมากเลยจ้ะ เอาไปเยอะ ๆ เลยนะ” อิอิ มีคนออกของกินแย้ว สบายเรา (ไม่ลงทุนเลยค่ะฉัน) o3
“แล้วเรื่องที่พักล่ะอาร์ท นอนกันยังไง” ฉันชักกังวลซะแล้วสิ
“อ้อ ไม่มีปัญหา จืดก็นอนกับเราไง อิอิ” ง่ะ ดูมันพูดเข้า ต้องคิดลามกอะไรแน่ ๆ เลยตานี่
“บ้า ไม่มีทางหรอก ฉันก็ต้องนอนกับเพื่อนฉันสิ” มันก็ทำหน้าทะเล้นใส่
“ก็ทำไมจะไม่ได้นอนด้วยกันล่ะ ก็มันเต้นท์ใหญ่นี่” ถึงตรงนี้ ฉันก็บางอ้อเลยค่ะ
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ด้าย ผู้ชายกับผู้หญิงจะมานอนด้วยกันได้ไง” อ่ะนะ ฉันช่างกล้าพูดเนาะ
“บ้า ผู้หญิงที่ไหนกัน ตุ๊ดตะหาก” มันล้อฉันอ้ะ ไม่ย้อม ๆ o9
“ไอ้บ้าอาร์ท กล้าล้อเลียนชั้นเหรอยะ” ฉันแอบหยิกขามันแรง ๆ เลยค่ะ สะจายเจง ๆ
“อู้ย พอแล้ว เจ็บ ๆ เราขอโทษ ผิดไปแล้วคร้าบบ”
“ทีหลังจะแกล้งก็ดูซะบ้างนะ ครางหน้าโดนตีกลางแสกหน้าแน่ ๆ” มันก็ทำท่าผวา หึหึ
“จ้า ๆ กลัวแล้วจ้า” เหอ ๆ แกล้งทำอ้ะดิ เห็นกลัวฉันซะที่ไหนกันล่ะ มันน่ะ
รถมาแล้ว เราสองคนก็นั่งกลับบ้าน บางทีก็ยืนบ้าง ตอนยืนนี่นะ บางวันถ้าคนแน่น ก็แอบมีเบียดหลังฉันอีกนะ เผลอ ๆ มีเป่าลมใส่หูฉันอีก ดูมันทำ ฉันล่ะกลุ้มใจ :เฮ้อ:
################################################
วันเวลาแห่งความสงบสุข ผ่านมาจะกระทั่งล่วงเข้าใกล้วันปีใหม่ สาวน้อยอย่างฉันก็เตรียมเฮแล้วสิคะ จะได้ไปเสียตัว เอ้ย เที่ยวแล้ว เย้ ๆ (แอบหลุดนี้ดนึงส์) อย่าคิดลึกนะ ขอบอก :m14:
ขอสรุปรายชื่อผู้ที่เข้าร่วมคณะเดินทางพิชิตยอดเขาเอฟเวอร์เรสในเมืองไทยกันเลยค่ะ (อิอิ แอบเรียกชื่อให้ดูดี) มีรายชื่อดังต่อไปนี้ นายอาร์ท (หัวหน้าคณะ) น.ส.จืด (อิอิ) น.ส.ตั้ม (ดอก) น.ส.เฉาก้วย (ดำ) นายนนท์ (แจ๋) และนาย.....วินค่า (มาได้ไงวะเนี่ย) :confuse:
เรื่องของอีตาวินนั้นพลิกโผมาก อยู่ ๆ มันก็วิ่งแจ้นมาหาพวกฉันช่วงก่อนวันปีใหม่สามวันเองค่ะ เรื่องมันก็เป็นแบบเนี้ย
“เฮ้ อาร์ท จืด เรามีเรื่องจะบอก” มันหอบมาเชียว สงสัยรีบจัด พวกฉันกำลังเดินกลับบ้านกัน จาไปเตรียมของอ่ะค่ะ พรุ่งนี้ก็ออกเดินทางแล้ว
“มีอะไรเหรอวะวิน” อาร์ทมันก็ถามขึ้น
“คือว่า เราจะไปเที่ยวภูกระดึงด้วยนะ” :o อ้าว ไหงงั้นล่ะคะ นายวิน
“ก็แกบอกไม่ไปแล้วนี่ จะไปเชียงใหม่ใช่เหรอ”
“ตอนแรกก็ว่างั้น แต่พอดีพ่อเราติดธุระสำคัญ เลยงดไปแล้วน่ะสิ” อ้อ แบบนี้นี่เอง
“เอ๋า งั้นก็แย่อ่ะสิ อดไปเลย” นายวินก็ส่ายหน้าไปมา
“แต่เราดีใจมากกว่า อยากไปเที่ยวกะพวกนายมากกว่า” อึ๋ย มันส่งสายตาพิลึก ๆ มาทางฉันแล้ว เหอ ๆ น่ากลัวอ่ะ :try2:
เรื่องราวย่อ ๆ มันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ แง้ ๆ นี่ฉันต้องเจอกับอันตรายเพิ่มเป็นสองเท่าเลยเรอะเนี่ย จะทำอย่างไรดีล่ะคะ ถ้านังต้อมมันรู้เข้า ไม่แหกอกฉันเหรอ ตาย ๆ :sad5:
**********************************************
-
พระพี่นางเหมย ท่าทางจะใกล้สอบแล้วกระมัง
เพราะพอเห็นช่วงจะสอบทีไรพระพี่นางจะหายเงียบไปราวกับจำศีลทุกที....
ว่าแต่... อยากไปภูกระดอมั่งจัง
-
o19ขอบคุงเจ๊ต๊อบที่แจ้งข่าวให้ทราบค่ะ หวังว่าเจ๊เหมยกคงจะยุ่งกบการสอบนะ มะช่ายยุ่งกะผู้ชายล่ะ o3
-
ขอบคุณคร้าบ..สนุกมากๆๆเลยรีบมาต่ออีกนะ
-
มอบโล่ห์ .....ให้จืดจ๊ะ
ลงเยอะๆนะเด๋วจาตามอ่าน.....
-
ว้าวผู้ชายเยอะแยะกินอร่อยๆนะ o15
-
:impress:สนุกดีมาต่อเร็วๆด้วยนะคะ
-
:impress:ไม่อยากให้มันจบเลยอ่ะ เรื่องนี้ เราก็จะพยายามให้มันจบแฮบปี้ (ไม่ใช่โดนปี้นะ) อิอิ o3
ตอนที่ 82
ส่วนเพื่อนสาวของฉัน และเพื่อนชายของตานนท์บอกว่า ไปด้วยไม่ได้ เสียดายอิอั้มเพื่อนฉันจังเลย กะว่าครบเซท กาลี่เบอร์รี่แล้วนะ (หุหุ) แต่เอาเป็นว่า ไปทั้งหมด 6 คนก็เยอะแล้ว
พวกเรานัดเจอกันตอนเย็นหลังเลิกเรียนวันสุดท้ายของสัปดาห์ เพราะต้องไปขึ้นรถที่กรุงเทพฯ เวลาประมาณ สี่ทุ่ม นั่นแหละ พวกเราขึ้นรถทัวร์เที่ยวสุดท้ายไปถึงหมอชิตใหม่ก็ประมาณ 2 ทุ่ม แล้วก็ไปจองตั๋วรถไว้ ช่วงนั่นก็หาอะไรกินกัน แล้วก็นั่งเม้าท์กันแหลกลาญ อิอิ จนกระทั่ง 4 ทุ่มก็ขึ้นรถไปยังจังหวัดเลย (คิดแล้วก็สนุกจัง อยากไปอีก)
ส่วนเรื่องที่นั่ง เหอ ๆ ฉันจะรอดจากนายอาร์ทมั้ยล่ะคะ นายนั่นกันตนาทุกคนเลย พูดดักหน้าคนอื่นเค้าเลยว่าจะนั่งกะฉัน ก็เลยเป็นอันว่า ฉันนั่งกับอาร์ท นนท์นั่งกะวิน อิตั้มนั่งกะอิเฉาก้วย บนรถก็มีการถ่ายรูปเก็บกันไว้ เพื่อนสาวฉันก็กรี๊ดกร๊าดน่าดู เฮ้อ ตรูละเซ็ง :เฮ้อ:
ช่วงที่คนอื่นนอนกันหมดแล้ว ฉันกับอาร์ทก็ยังนอนไม่หลับ เรานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย อากาศเริ่มหนาวแล้ว เพราะแอร์มันแรง ฉันคลุมผ้าห่มตัวเอง อาร์ทก็เหมือนกัน
“หนาวเหรอจืด” อาร์ทถามฉันเบา ๆ
“อืม แอร์เย็นจัง” ฉันเริ่มคางสั่นกระทบกันแล้วสิ
“เอางี้ละกัน” ฉีนสะดุ้งนิดหน่อย ก็นายอาร์ทเอามือของมันมากุมมือฉัน โอ้ว โรแมนติกจังเลย
“อุ่นยัง” ฉันว่าฉันหมดยางอายก็ตอนนั้นแหละ ฉันซบไหล่มัน แล้วก็หลับตาพักผ่อน อบอุ่นใจที่สุดเลยล่ะ ผู้ชายคนนี้จะดีกับฉันแบบนี้ไปอีกนานมั้ยน้อ
“หลับแล้วเหรอ” อาร์ทกระซิบถามฉันเบา ๆ ฉันอยากจะตอบอยู่หรอกนะ แต่หนังตามันลืมไม่ขึ้น
“หลับแล้วเหรอ กู้ดไนท์นะ” อาร์ทก็จุ๊บตรงหน้าผากฉันทีนึง โอ้วว มายก้อดดดดด คืนนี้คงหลับฝันดีแหง ๆ เลยเรา อิอิ (สุขใจ๊สุขใจ)
ค่ำคืนแห่งความหวานก็ผ่านพ้นไปแล้ว รถทัวร์เดินทางมาจนถึงเขตทางเข้าไปสู่ภูกระดึง แล้วก็จอดให้ลงตรงท่ารถ บริเวณนั้นมีร้านอาหารอยู่ข้างทาง มีของเกี่ยวกับพวกผ้าพันคอ หมวกคลุมหัว แล้วก็อีกหลายอย่างขายอยู่ด้วย ที่ตรงนั้นเรียกว่าอะไร ก็จำไม่ได้แล้วล่ะ ลืม ๆ ไปแล้ว
:m8:
ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ 6 โมงเช้ากว่า ๆ แล้ว พวกเราหกคนก็เดินลงไปล้างหน้าล้างตากันก่อน จากนั้นก็ต้องต่อรถสองแถวเข้าไปยังอุทยานแห่งชาติภูกระดึงกันอีก หนทางนี้ยังอีกยาวไกลนัก
“โอ้ยยย เหนื่อยชะมัดเลย ปวดตัวไปหมดเลยเนี่ย” อิตั้มบ่นอยู่ได้ ฉันก็เหมือนกันย่ะ นอนเกร็งทั้งคืน
“ฉันก็ด้วย ไม่ไหวเลย แล้วนี่พอไปถึงอุทยานแล้วต้องเดินขึ้นเขาอีกไกลมั้ยเนี่ย” อิเฉาก้วยถาม
“ให้อาร์ทตอบดีกว่า ฉันไม่สันทัดย่ะ” ฉันโบ้ยไปให้ตาอาร์ทตอบแทน
“ก็ไม่ไกลหรอก แค่ 30กว่า โลเอง” (ถูกรึปล่าวนี่ก็จำไม่ได้นะคะ) อิสองตัวนั้นพอได้ยินถึงกับตาเหลือกเลยค่ะ
“อะไรนะ 30กว่าโล โอ้ย ยังงี้พวกฉันไม่ตายก่อนเหรอเนี่ย”
“นั่นสิ เดินแค่สองโล ก็จะเดี้ยงแล้ว” แหม อิสองตัวนี้ บ่นอะไรกันนักหนา ตอนนั้นฉันก็คิดว่ามันคงไม่ลำบากสักเท่าไหร่หรอก คงจะไหว แต่พอเอาเข้าจริง ก็แทบเดี้ยงค่ะ
“สาว ๆ ถ้าไม่ไหวก็ขี่หลังผมได้นะ” ตานนท์แอบแซว เหอ ๆ ระวังไว้น่ะนะ จะไม่รอด
“ต้าย จริงเหรอจ้ะนนท์” อิตั้มทำตาหวานเยิ้มใส่ ตานนท์ก็ยิ้มแหยง ๆ น่าน
“เหอ ๆ พูดเล่นน่ะ” ฮี่โธ่ นึกว่าจะแน่ ชิ
หลังจากที่พวกเรากินข้าว ทำธุระเสร็จเรียบร้อย ก็แวะซื้อของใช้เล็กน้อย จากนั้นก็นั่งรถสองแถวเข้าไปยังอุทยานฯ พอไปถึงแล้ว ก็ติดต่อกับเจ้าหน้าที่ฯ เรื่องที่พัก พวกเราตัดสินใจแยกเต้นท์นอน ชายหญิง (อิอิ ตอแห*สุด ๆ) แหม เหตุผลจริง ๆ ก็มันไม่เหลือเต้นท์ใหญ่แล้วนี่คะ ก็อดน่ะสิ งานนี้มีคนแอบเสียดายแหง ๆ :m14:
พวกเราเดินไปตรงจุดรับฝากของต่อ ตรงนั้นจะมีการรับแบกของขึ้นภูให้ด้วย ราคาก็ไม่แพง พวกเราทุกคนก็ฝากของหนัก ๆ เช่นของกิน น้ำ เสื้อผ้าไป หลังจากนั้นก็เตรียมตัวออกเดินทางผจญภัยสุดขอบฟ้ากันเลย โก ๆ
พวกฉันเดินตามหลังพวกผู้ชายกัน เพราะว่าเหนื่อยค่ะ เหนื่อยโคตร ๆ นี่ก็เดินมากันได้หลายโลแล้ว เง้อ ยังงี้ไม่เป็นลมก่อนเรอะเนี่ย
“อิจืด กรูจะตายก่อนมั้ยเนี่ย อีกตั้งหลายกิโล” อิตั้มโอดครวญ โถ อิดอก ฉันก็จะตายเหมือนกันแหละ ดูอิเฉาสิ เฉาทั้งตัวแล้วน่ะ
“เอ้า สาว ๆ แค่นี้ก็ไม่ไหวกันแล้วเหรอ” ตานนท์ตัวแสบ จอมกัดก็เล่นเข้าจนได้
“ก็ฉันไม่ได้ถึกบึกบึนเหมือนแกนี่ยะ” ฉันโมโหค่ะ มาดูถูกกันได้ไง
“ใช่ ๆ พวกฉันไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก ใกล้แค่นี้เอง” อิเฉาปากดีเนาะ แต่หน้ามันน่ะไม่ได้เหมือนที่พูดออกมาเลยนะ
“เอ้า อาร์ทเดินช้า ๆ หน่อยดิ คนข้างหลังเดินตามไม่ทันแล้วนะ” นายวินตะโกนบอกตาอาร์ท
“เดี๋ยวก็จะถึงปางพักข้างหน้าแล้ว อดทนกันหน่อยนะ” อา จะถึงแย้วเหรอ เหอ ๆ เริ่มมึนค่ะ
“อ้าวจืด ไหวรึปล่าว เอายาดมเรามั้ย” นายวินเดินมาหาฉัน แล้วควักยาดมออกจากกระเป๋ามายื่นให้
“ขอบใจนะ กำลังมึนอยู่พอดีเลย” ฉันเอามันมาสูดดม อาส์ ชื่นจายจริง ๆ แต่งานนี้นึกว่าจะรอดพ้นสายตาของนายอาร์ทไปได้รึ สงสัยจะต้องโดนคิดบัญชีแหง ๆ
ในที่สุดพวกเราก็เดินมาจนถึงปากพักระหว่างทางจนได้ ทางขึ้นภูกระดึงจะมีปางให้หยุดพักหลายที่อยู่เหมือนกัน ก็เป็นสิบนะ จำไม่ได้แฮะ แต่ว่าจำได้ว่า บนทางขึ้นสูงสุด ก็บนยอดภูน่ะแหละ มีจุดที่บอกไว้ว่า คุณได้เป็นผู้พิชิตยอดภูกระดึง อะไรประมาณนี้แหละ ตรงนั้นที่เราไปถึงจะภูมิใจสุด ๆ เลย :m11:
********************************************************
-
ขึ้นภู?
เหนื่อยจะตาย....ขึ้นภูชาย...ง่ายกว่าแยะ อิอิ
-
ขึ้นภู?
เหนื่อยจะตาย....ขึ้นภูชาย...ง่ายกว่าแยะ อิอิ
:m3:ไม่จริง ไม่ใช่ ขึ้นอย่างว่า ยากจะตาย ถ้ามันไม่ลง :m15:
-
รีบนอะ ทะลึ่งจัง :m13:
-
หุๆ
ขึ้นภูกระดออ่ะค่ะเจ้....
ขึ้นแล้ว ลงไม่ได้...
-
:m11: :m11: ไปมา3หนแล้ว เกือบเหนื่อยเกือบตายทุกครั้งเลยครับ :try2: :try2: แต่เพื่อนผมก็ได้แฟน เพราะช่วยเหลือกันระหว่างเดินขึ้นนี่แหละครับ :m1: :m1:
-
ขอบคุณพี่ ก ร ะ ต๊ อ บ ค่ะสำหรับคำแนะนำ เข้าห้องปกครองกันเรียบร้อยแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้ตบกันนะคะ แค่เข้าไปให้อาจารย์ช่วยเป็นคนกลาง แต่หนูไม่ได้เข้าไปนะ แต่เห็นตอนออกมาก็ร้องไห้กันทุกคน ตอนนี้หนูขออยู่ตรงกลางค่ะ เพราะว่าจริงๆหนูไม่ได้อยู่กลุ่มนี้ แต่สนิทกันกับกลุ่มนี้มากๆเลยอะค่ะ เลยลำบากใจเหมือนกัน ก็อยากให้กลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ ถ้าเป็นไปได้:impress:
-
:teach:ดีแล้วค่ะ ที่อยู่ตรงกลาง ถ้าแบ่งพรรคแบ่งพวก ก็จะเป้นเหมือนจืดนี่แหละ o16
ส่วนจืดน่ะนะ ไม่โกรธพวกนั้นหรอค่ะ แต่ อาฆาต :laugh5:
มาต่อตอนต่อไปเลยดีกว่า วันนี้อยู่จนดึก เข้ามาคุยกันได้นะจ้ะ เพื่อนสาว :m13:
ตอนที่ 83
หลังจากที่นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว ก็เดินทางกันต่อ ขาขึ้นนี่จะใช้เวลาค่อนข้างมาก เพราะทางมันชัน โดยเฉพาะบางจุดเนี่ย ทำองศาตั้งฉากเลย แทบตาย ถ้าตกลงมาคงได้ไปเกิดใหม่เป็นผู้หญิงสมใจ แต่ตอนนี้ขอเป็นแบบนี้ก่อนดีกว่า อิอิ o3
“เหนื่อยกันมั้ย สาว ๆ” เบื่อตานนท์จริง ๆ แหกปากตลอดทาง กลัวเค้าไม่รู้กันรึไงว่าพวกฉันเป็นตุ๊ดน่ะ ชิส์
“เหนื่อยสิจ้ะนนท์ ตั้มจะไม่ไหวแล้วเนี่ย ช่วยอุ้มเค้าทีได้มั้ย” อินังตั้มแอบจิกตลอด กลัวหาผัวไม่ได้ล่ะสิ คิคิ แต่ดูตานนท์จะเหวอนะคะ
“ไม่อาวล่ะเพ่ ตัวใหญ่ขนาดนั้นอ้ะ ถ้าเป็นเจ๊จืดล่ะก็ โอเคเลย” โหย ไอ้นี่ ปากมันจะไม่พาดพิงมาถึงฉันสักเรื่องจะได้มั้ยคะ :m5:
“เจือกอะไรกะชั้นยะ จีบกันไป อย่าเอาชั้นไปเอี่ยวด้วยสิ” มันก็ยิ้มแห้ง ๆ กลัวล่ะสิ ฉันตะหากที่ต้องกลัว โน้น ตาอาร์ทจ้องมาแล้ว
“ขอโทษอ่ะจืด ล้อเล่นเอง” แล้วมันก็คงจะรู้ตัวว่า เล่นมากไปแล้ว เด๋วเจอลูกเตะ ฮ่า ๆ ๆ
“แหม ทีกะอิจืดล่ะ ก็กลัวเชียวนะ” อิตั้มไม่วายยังจิกกัดฉันอีก
“ไม่เหนื่อยแล้วเหรอยะ เห็นมีแรงกัดคนอื่นเค้าเนี่ย” มันรีบหุบปากเลยค่ะ โดนจับได้ล่ะสิอิเวร
หลังจากที่เดินมาจนถึงครึ่งทางแล้ว เวลาตอนนั้นก็ประมาณสิบโมงเช้ากว่า ๆ แล้ว อีกตั้งสี่ชั่วโมงแน่ะ กว่าจะถึงที่พักด้านบน เง้อ เศร้า พักก่อนดีกว่า ปางพักตรงนี้มีของขายจุกจิก ค่อนข้างเยอะอยู่พอสมควร มีร้านค้าหลายร้าน มาตั้งกันได้ไงนะ o16
“จืด เอาน้ำ เราซื้อมาให้” อาร์ทยื่นน้ำดื่มมาให้ขวดนึง สร้างความอิจฉาตาร้อนแก่นังสองสาวยิ่งนัก
“ขอบใจนะ” แล้วฉันก็เปิดฝาขวดน้ำ แล้วก็ดื่ม อาส์ ชื่นใจจริง ๆ อุ้ย น้ำหกรดเสื้อฉันแหละ อิอิ (แอบเซ็กซี่เล็กน้อย) อิสองตัวนั้นรอจังหวะกัดฉันพอดี
“ดื่มยังไงให้น้ำหกยะ อินี่” อิตั้มแขวะก่อนเลยค่ะ
“ใช่ อาร์ทเค้าอุส่าห์เดินไปซื้อมาให้ หรือว่าแอ๊บทำหกอ่อยอาร์ทยะ” อิดำปากกระโถน เล่นฉันแล้วมั้ยล่ะคะ อิเชี่ย
“อ้อ พอดีฉันร้อนน่ะ ผิดเหรอ” อิอิ ก็มันร้อนจริง ๆ นี่คะ
“ย่ะ เอามาให้ฉันกินมั่ง” อิตั้มไม่พูดเฉย แย่งของฉันไปเฉย อินี่
“เด๋วเราไปซื้อมาให้ใหม่ก็ได้ เอาขนมด้วยมั้ย” อู้ยยยย พ่อใจพระ เอาเลยค่ะ เยอะ ๆ เลยนะ
“ดีจ้ะ เฉาก้วยเอาคอนเน่ ป๊อบคอร์น โปเต้ ฯลฯ” โถ อิดอก ไปซื้อเองดีกว่ามั้ยคะ
“ได้ ๆ เด๋วเรามานะ” ฉันถึงกับเอ๋อแ*ก ตานี่มันซื่อหรือ...อะไรกันแน่คะเนี่ย (เค้าเรียกสุภาพบุรุษย่ะ)
พอตาอาร์ทเดินไปซื้อของกินมาให้ ตานนท์กับวินก็เดินเข้ามานั่งคุยด้วย สองสาวก็ดี๊ด๊ากันใหญ่ ขอให้สมความปารถนานะจ้ะ :m4:
“อาร์ทไปไหนน่ะ จืด” วินถามฉันขึ้น
“ไปซื้อขนมน่ะกับน้ำน่ะ พวกวินกินอะไรรองท้องกันรึยังล่ะ”
“ยังเลย กะว่าจะไปซื้ออยู่พอดี เด๋วรออาร์ทกลับมาก่อนละกัน” วินคงหิวล่ะสินะ อิตั้มเห็นวินนั่งคุยกับฉัน มันก็เริ่มส่งสายตาพิฆาตมาแล้ว
“วินจ๋า เราขอถามอะไรหน่อยสิ” อิตั้มยิ้มอย่างมีเลศนัย อินี่จะมาไม้ไหนเนี่ย
“อะไรเหรอตั้ม” วินหันมายิ้มให้นังตั้ม ทำเอามันสะดุดกึก ชอบล่ะสิ แหมตอนแรกก็อาร์ท ตอนนี้มานายวินอีก
“อ้อ ไม่มีอะไรมากหรอก จะถามว่าอีกไกลมั้ยกว่าจะถึงน่ะ” มันถามเรื่องเดิม ๆ ฉันว่ามันต้องมีเรื่องอื่น ๆ แน่ ๆ แต่มันไม่กล้าพูด อินี่ แปลก ๆ :confuse:
“ก็อีกครึ่งทางเอง น่าจะไปถึงราว ๆ บ่ายสองโมงนะ อดทนกันไว้หน่อยนะครับ” วินจะพูดลงท้ายด้วยครับกับคนอื่นเสมอ ช่างเป็นสุภาพบุรุษอะไรเช่นนี้
“งั้นเหรอ ขอบใจนะ” นังตั้มก้มหน้าก้มตา เอ้ะ หน้าทำไมแดง ๆ ล่ะยะ อินี่ มีแววซะแล้ว
“อิตั้ม มรึงเป็นไรอีกล่ะ แดดมันแรงเหรอหน้าแดงเชียว” อิเฉาก็คงสังเกตเห็น แต่ชีก็กัดซะ หุหุ
“อิบ้า แดดเดิดที่ไหน กรูแค่เหนื่อยเท่านั้นแหละย่ะ” แล้วมันก็มองมาทางวิน มันหน้าแดงใหญ่เลย ชัวร์ค่ะ จับได้คาหนังคาเขาเลย :m12:
“โฮ่ ๆ เสร็จฉันล่ะมรึง” ฉันหัวเราะคิกคัก ตานนท์ซึ่งนอนเอนตัวพาดหินอยู่ก็มองมาทางฉัน แล้วก็
“ร้อนจนทำให้จืดเป็นบ้าเลยเหรอเนี่ย” อ้ายยยยยย อิเด็กผี หาว่าฉันบ้าอีกนะ
“แกสิบ้า นอนไปได้ยังไงน่ะ ดู น่าเกลียดชะมัด” ก็ท่านอนของมันอ่ะ ถ้าเกย์กระเทยมาเห็นเข้าก็คงว่า เร้าใจ แต่ฉัน มันอุบาทว์ค่ะ
“บ้า ใครให้มองล่ะ” มันลุกจากท่าที่นอนอยู่แล้วก็มานั่งแจมกะฉัน อ้อ อิตานนท์เนี่ย นังเฉาก้วยมันเล็งไว้ตั้งแต่ตอนเล่นน้ำตกด้วยกันคราวนั้นแล้ว ฉะนั้นมันคงไม่พลาดโอกาสงาม ๆ นี้แน่
“นนท์ มานั่งนี่สิ” นังเฉาเรียกไปนั่งด้วย แต่ตานั่นมันคงกลัวจนฝังใจ เลยมานั่งข้าง ๆ วิน
“ไม่อ่าพี่ กลัว” เหอ ๆ อิเฉาเหวอไปเลยค่ะ มันพูดไม่รักษาน้ำใจเพื่อนฉันเลยเนอะ
“ทำเป็นเล่นตัวไป คืนนี้เสร็จฉันแน่” อิเฉาก้วยส่งสัญญาณมาแบบนี้ ตามสบายค่ะ อย่ามายุ่งกะฉันเป็นพอ ฉันกลัวโดนสองเด้ง
อาร์ทเดินหอบของกินมาแว้ว เยอะแยะไปหมด อาร์ทของจืดทำไมน่ารักแบบนี้นะ :m3:
“เอ้า มาแล้ว เด๋วเราจะออกเดินทางกันเลยมั้ย เดินไปกินไปน่ะ” ความเห็นใช้ได้
“อืม ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่เสียเวลา งั้นก็ออกเดินทางต่อเถอะ” วินเห็นด้วย ฉันก็เห็นด้วย โอเช ทุกคนก็ตกลง พวกเราทั้งหมดเริ่มออกเดินทางกันต่อ จุดหมายใกล้เข้ามาแล้ว :m11:
*************************************************
:m9:ตอนหน้าก็ถึงแล้ว จะมาลงประมาณ 4 ทุ่มอ่ะ อิอิ :m14:
-
4 ทุ่มไม่ไหวค่ะ ต้องไปฟัง Club Friday งั้นพรุ่งนี้จะติดตามต่อค่ะ :bye2:
-
หนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยอ่า
นี่ห้าทุ่มแล้วนา
หรือว่าจะเป็นสี่ทุ่มของพรุ่งนี้ :m7: :m7:
-
เข้ามารอจืดจ้า :m14:
-
:onion_asleep:ก็เมื่อคืนมันง่วงนี่นา ก็เลยกลับบ้านก่อน มาต่อให้ตอนเช้าละกัน o8
ตอนที่ 84
ในที่สุดพวกเราก็ปีนป่ายมาจนถึงยอดภูจนได้ บริเวณปางพักสุดท้ายบนยอดภูเลย บนนี้จะเป็นทุ่งกว้าง เต็มไปด้วยต้นไม้ประเภทสนซะมากกว่า แต่เดินเขาไปข้างในที่พักใหญ่ ก็จะเป็นป่าเลย มีสัตว์ป่าด้วยนะ
หลังจากโพสท์ท่านางแบบกันจนหนำใจแล้ว ก็ต้องเดินทางอีกสักพักนึงกว่าจะถึงที่ทำการอุทยานข้างบนก็ใช้เวลาไปเกือบครึ่งวัน พอไปถึงที่พักก็ต้องไปติดต่อเรื่องเต้นท์ ผ้าห่ม แล้วก็การขออนุญาตก่อไฟทำอาหารอีก เบ็ดเสร็จกว่าจะได้พักก็ล่อไปบ่ายสามโมง o6
“เย้ ดีใจจังเลยว่ะ มาถึงซะที” อิตั้มล้มตัวลงนอนในเต้นท์พวกเรา มันก็ค่อนข้างแคบนะ แต่ก็พอนอนได้ วุ้ย เสียดายจังอยากนอนเต้นท์ใหญ่ อิอิ
“นั่นสิ กรูล่ะขาแทบจะเดินไม่ได้ ปวดชิบ...ทรมานสุด ๆ” อิเฉาก้วยโอดครวญ
“เอายานี่ไปทา ก่อนที่จะเป็นอัมพาตย์ไปซะก่อน” อิเฉาหันขวับมาทางฉัน
“อิเชี่ย ปากดีเนาะมรึง เอามา ๆ” มันแย่งยาทาไป แล้วก็ทาขาตัวเอง ส่วนฉันจัดของเสร็จก็เดินออกไปดูเต้นท์หนุ่ม ๆ
“เสร็จแล้วจะไปไหนกันดีล่ะอิจืด” อิตั้มเดินตามออกมาด้วย ก็ในนั้นมันร้อนนี่หว่า
“ไม่รู้เหมือนกัน นี่มันก็จะเย็นแล้ว สงสัยต้องไปหาข้าวเย็นกินกันแล้วล่ะมั้ง”
“อืม แต่กรูว่า คนมันเยอะมากเลยนะมรึง ดูตรงนั้นสิอิจืด หนุ่ม ๆ เพียบเลย” อิตั้มกรี๊ดดดดใหญ่
“เออ กรูเห็นแล้ว แมร่งมีแต่หน้าตาดี ๆ ทั้งนั้นเลยว่ะมรึง” อิเฉาก้วยไม่รู้โผล่มาตอนไหน เล่นเอาตกใจนึกว่าผีหลอกกลางวัน
“อิเชี่ย กรูตกใจหมด อิห่ะ ผู้ชายเห็นมรึงเด๋วก็ตกใจหนีหมด” พอกันทั้งคู่แหละค่ะ
“ย่ะ ยังกะมันจะไม่กลัวมรึงแหละ” อิสองตัวนั้นยืนกัดกันกัดกันมา จนพวกอาร์ทออกมาจากเต้นท์กัน เต้นท์มันกะเต้นท์ฉัน อยู่ตรงข้ามกันเลยค่ะ หันหน้าเข้าหากัน
“ว่าไง มายืนรออะไรกันเหรอ” อาร์ทถามพวกเรามา
“ก็ยืนดูผู้ชายอยู่ไง” เอ้า ดีเนาะไปบอกพวกมันอีก ฉันก็อดสิยะ
“อ้อ เหรออออ” มันก็จ้องตาเขม็งมาที่ฉันสิคะ ฉันไม่เกี่ยวนะ แค่มอง ๆ เอง (ใจจริงอยาก...)
“ไปเดินดูรอบ ๆ บริเวณนี้กันดีกว่านะตัวเอ้ง” ฉันแกล้งกลบเกลื่อนความจังของอิพวกนั้นรวมทั้งตัวเองด้วย อิอิ
“ก็ไปสิ ร้อนจะตาย” ตานนท์เดินนำหน้าชาวบ้านเค้าก่อนเลย สงสัยจะร้อนจัด ช่วงกลางวันมันก็เงี้ยแต่ถ้าตกกลางคืนมืด ๆ หน่อยละก็ หนาวโคตร ๆ
พวกเราเดินไปยังร้านค้า มีทั้งร้านอาหาร ขายของกินและของใช้ เป็นแถวเลย ถัดไปก็เป็นทางไปน้ำตก แล้วก็ไปดูพระอาทิตย์ขึ้น ไว้พรุ่งนี้ค่อยไปกัน
“เย็นนี้มากินข้าวที่นี่กันก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยทำกินกันเอง ตกลงมั้ย” ผู้นำของเราเป็นคนแนะนำ
“ก็ดีพี่อาร์ท นนท์เห็นด้วย” อืม ฉันก็เห็นด้วย หงึก ๆ (พยักหน้า)
“แล้วเย็นนี้จะได้อาบน้ำมั้ยเนี่ย คนเยอะจัดเลย” อิเฉาก้วยบ่น
“ก็อาบตอนกลางคืนสิยะ รับรองไม่มีใครแย่งหล่อนแน่” ฉันก็บอกมันไป
“อิดอก จะให้กรูแข็งตายรึไงยะ” มันหันมาแขวะฉัน
“เหอ ๆ แล้วจะเอาไงล่ะยะ อาบตอนนี้เลยดีมะ” อิสองตัวมันก็มองหน้ากัน แล้วก็หันมาพยักหน้าให้ฉัน โอเค ๆ ไปก็ไป
“พวกฉันไปอาบน้ำก่อนนะ อาร์ท” สองคนนั้นเดินไปที่เต้นท์ตัวเองแล้ว ส่วนฉันก็หันไปบอกกับพวกนั้น
“เฮ้ย อาบกันเร็วจัง กลัวไม่ได้อาบรึไง” ตานนท์พูดมากทีไร ขัดใจฉันทุกที
“ผิดเหรอคะ” ฉันมองหน้าเอาเรื่อง เอาซี้
“เอ่อ ไม่ผิดครับ” มันทำหน้าจ๋อย ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าไผเป็นไผ ชิชะ
“งั้นเราไปก่อนะ พวกแกจะไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนก็ได้นะ เด๋วพวกฉันอาบน้ำเสร็จแล้วจะตามไป”
หุหุ แผนลวงหนุ่มไปเดินเล่น ฉันจะได้มีโอกาสไปหาเหยื่อต่อ อุอุ (ร้ายจริง ๆ) แล้วฉันก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าในเต้นท์ตามนังพวกนั้นไปที่ห้องน้ำ พวกฉันเลือกเข้าห้องน้ำที่มีคนเข้าไม่เยอะ (แล้วมันตรงไหนล่ะ) เหอ ๆ กว่าจะอาบเสร็จก็ล่อเข้าไปสี่โมงเย็น คนเยอะมาก ๆ รอต่อคิวอาบน้ำยาวเหยียด พอกลับมาที่เต้นท์ก็กะจะไปแอ่วหนุ่มต่อ ที่ไหนได้ พวกนั้นมันมายืนรอกันและ อดเลย
มันบอกว่าให้รอพวกมันไปอาบน้ำก่อน แล้วจะได้ไปกินข้าวด้วยกัน พวกฉันก็ได้โอกาสสิคะ อิอิ สามสาวทรีโอ ก็ออกปฏิบัติการล่าฝันกันด่วน
“มรึง ๆ กรูว่านะ พวกเราลองเดินเฉียดกลุ่มนั้นดูใหม่ เผื่อฟลุ้คว่ะ” หึ อิพวกนี้ใฝ่สูงกันจริง ๆ ค่ะ ก็ผู้ชายกลุ่มนั้นนะ หน้าตาแต่ละคนนะตี๋หล่อได้ใจ (โอ้ย ฉันคันมากเลยค่ะ แง้ๆอยากด้ายอ้ะ) o9
“ไปก็ไปสิยะ อิจืดว่าไง ไปรึปล่าวมรึง หรือว่าจะรอเด็กมรึงล่ะ”
“อิเชี่ย เด็กกรูที่ไหน นู้นตะหาก ท่าทางจะแซ่บ ๆ ทั้งนั้น” อ่ะนะฉัน อะไรเข้าสิงเนี่ย
“เลิศมากค่ะ อิจืด ต้องยังงี้สิยะ ถึงจะของจริง ๆ” ค่าอิตั้ม ฉันของปลอมย่ะ
“อย่าลีลา ไปได้แล้ว เด๋วพวกนั้นกลับมาจะเน่า” ฉันเร่งพวกนั้น กลัวก็กลัวอ่ะนะ ทำไงได้ คันด้วย
“แหม กรูถามจริง ตกลงมรึงกะลังกิ๊กกะคนไหนอยู่กันแน่วะ” อิตั้มมันถามฉัน อยากรู้ล่ะสิ
“มรึงก็น่ารู้ ใครเทคแคร์กรูดีสุดล่ะ อินี่” มันก็ถึงกับบางอ้อ
“อ้อ ที่แท้ก้วินนี่เอง ใช่มะ” เวรกรรม มันใช่ซะที่ไหนล่ะยะ อิโง่
“อิบ้า มั่วแล้วมรึง ก็น่าจะรู้นะว่าเป็นใคร”
“งั้นก็น้องนนท์ใช่มั้ยล่ะ กรูเห็นน้องมันชอบเล่นกับมรึงนี่ ชัวร์เลย” โถ่ อิดอกสองตัว ฉันไม่ใช่นางกากีนะยะ อิเชี่ย
“ผิดหมดแหละพวกมรึง คราวนี้คงรู้แล้วนะว่าเป็นใคร” มันสองคนถึงกับอ้าปากค้าง แหม ก็มันคงน่าเชื่ออยู่หรอกนะ เมื่อก่อนนี้เป็นยังไง มันก็รู้อยู่เต็มอก คนมันเกลียดกัน จะมาชอบกันคงยาก :m14:
******************************************
-
:impress: ต่อให้จบเร็วๆนะคะ ลุ้นๆ
-
:impress:ไม่อยากให้มันจบเลยอ่ะ เรื่องนี้ เราก็จะพยายามให้มันจบแฮบปี้ (ไม่ใช่โดนปี้นะ) อิอิ o3
ถึงจาจบแบบไม่แฮปปี้......ก็ไม่เป็นรายย
ขอแค่มีตอน...โดนปี้.....กะพอจ๊ะจืด
ให้ปี้ได้ก่อ....
-
รอฉาก...เต็มที่ :m1:
-
อย่าบอกนะว่ามาจบกันบนภูกระด
:m1: :m1: :m1:
:m3: :m3: :m3:
-
:try2: :try2: ไปเดินล่อตะเข้กันอย่างนี้ เด๋วก็โดนดีหรอกครับคุณจืด :m14: :m14:
หรือว่าโดนไปแย้ววววว :m12: :m12:
-
อย่าบอกนะว่ามาจบกันบนภูกระด
:m1: :m1: :m1:
:m3: :m3: :m3:
ทะลึ่งจริงๆ คนแก่อะไรกันเคอะเนี้ย แบบนี้ก็มีด้วย
-
555 อ่ะนะ จะบนภูกระดึงเลยเหรอ
เอาเลยจืด สู้สู้ เผด็จศึก :m4: :m4:
-
งานนี้ใครจะเผด็จศึกใครกันล่ะนี่
:m4: :m4: :m4:
-
ติดตามมานาน ชอบมากเลยอ่ะ น้องจืดรีบกลับมาต่อไวนะ :haun5:
-
มารอจืดด้วย อยากอ่านต่อขี้เกียจลุ้นแล้ววววววววววววคับ
-
รออ่านต่อจ้า แล้วบนภูจะเสร็จปะ :m10:
-
o2 o2อ่ะนะอย่าเพิ่งมึน..........มาต่อจิจื๊ดจืด
-
o9จบได้ไงภูผามาแล้วภูกระลาก(ดึง)ถอยป่าย :m14:
-
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ภูกระดอ ภูกระดอ
-
:try2:กลุ้มใจแต่ละคน เรื่องปี้ ๆ จืดไร้เดียงสาอ่ะ ทำไงกานหรอคะ :confuse: หุหุ
อ้อ เค้าจบบนภูกระดอ เอ้ย ภูกระดึง แต่ก็ไม่ได้หมายฟามว่า จบอวสานซะหน่อย เรื่องมันแค่เพิ่งเริ่มต้นเอง :m13:
ไปต่อกันดีก่า หายไปวันนึง ก็แอบไปทำพิธี.... :m5:มา (คนเล่นของ)
ตอนที่ 85
หลังจากที่เคลียร์อะไรต่อะไรกันเรียบร้อยแล้ว เราสามสาวก็เดินเยื้องกรายไปทางเต้นท์ของหนุ่มตี๋ที่หมายปองกันไว้ มากันตั้งสี่คนแน่ะ อิอิ โอว น้ำยายไหยแย้ว :m10:(กำเดาแล้วน่ะ)
“อี๋ อิจืด ขนาดนี้มีไอ้อาร์ทอยู่แล้ว มรึงยังคิดจังลัยกับคนอื่นได้อีกเนาะ อิเวร” อิตั้มมานด่าฉัน แง้
“อิบ้า กรูป่าวนะ กรูเห็นพวกนั้นทำกับข้าวน่ากินก็เท่านั้นเอง” เหอ ๆ เจง ๆ นะ
“ย่ะ เชื่อตายแหละ อุ้ย เค้ามองมาทางเราแล้วล่ะ” อิเฉาก้วยทำท่าดัดจริต แอ๊บแบ๊ว เอียงอาย โอ๊กๆๆ
“โอย ใจละลายก็ใจละลาย” อิตั้มร้องเป็นเพลงซาซ่า แต่ละนาง 11รดจริงๆ
“หวัดดีค่ะ มาเที่ยวกันครั้งแรกรึปล่าวคะเนี่ย” อิตั้มแรงมาก เข้าไปทักเค้าก่อนเลยค่ะ
“ก็มาครั้งแรกน่ะครับ” หนุ่มน้อยหน้าตี๋ กระชากใจสาวเทียมอย่างฉันตอบมา อา เสียงเท่จัง
“เหมือนกันเลยค่ะ ตั้มก็เพิ่งมาครั้งแรกเหมือนกัน” ชีลงไปนั่งคุยกับพวกนั้นด้วยเลยค่ะ อินี่มันร่าน เอ้ย แรงจริง ๆ
“ไม่มานั่งด้วยกันเหรอครับ” หนุ่มน้อยคนนั้นชวนฉันกะอิเฉาซึ่งยืนขาสั่นพั่บ ๆอยู่ ไม่ใช่กลัวนะคะ แต่มานตื่นเต้ลลลล
“ขอบคุณค่ะ” อิฌไม่มีรีรอ รีบมู้ฟตัวเองลงไปนั่งข้าง ๆ พวกนั้นเลยค่ะ ส่วนฉันก็ค่อย ๆ เดินไปนั่งด้วย ตาก็มองไปทางเต้นท์พวกตาอาร์ท ถ้ามันมาเห็นเข้าล่ะก็ ฉันตายแน่ ๆ :m8:
“มากันกี่คนครับเนี่ย” อีกคนนึงท่าทางอัธยาศัยดีถามมาทางฉัน
“เอ่อ มากัน ห...” ฉันยังตอบไม่ทันจบ อิตั้มก็แว้ดขึ้นมาทันที
“สามคนค่ะ สามคนเท่านั้นเอง” อิตั้ม อิเวร ไปโกหกเค้าทำไมยะ ฉันเขม่นมองไปทางมัน มันก็ขยิบตาให้ อินี่หาเหาใส่หัวแล้วมั้ยล่ะ
“งั้นเหรอ พวกผมมากันสี่คน ผมชื่อแอม คนนั้นชื่ออ้น นั่นก็บาส ส่วนคนนี้บอลครับ” โอ้ แต่ละคนเพอร์เฟคเหลือเกิน อิตั้มมองอย่างเพ้อฝัน ดอก เค้ารู้กันหมด
“เราชื่อตั้มนะคะ คนนี้ชื่อเฉาก๊วย นั่นก็จืด” พออิตั้มบอกชื่อเสร็จ พวกนั้นก็หัวเราะเบา ๆ แหม ก็ชื่อพวกชั้นมันสวยนักนี่
“แลวเย็นนี้จะไปกินข้าวที่ไหนกันล่ะครับ” คนที่บอลถาม
“ก็ เอ่อ คงเป็นร้านแถว ๆ นี้แหละจ้ะ” ส่วนใหญ่อิตั้มจะตอบตลอด ส่วนฉันก็กระวนกระวายใจ นั่งไม่ติดที่แล้ว ก็พวกนั้นคงจะมาแล้วล่ะ
“เอ่อ พวกแก ฉันกลับเต้นก่อนนะ สงสัยจะมากันแล้ว”
“อะไรมาเหรอครับจืด” เหอ ๆ ระเบิดลูกใหญ่เลยล่ะค่ะ ไปล่ะฉัน
“ไปก่อนนะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน” ฉันลุกขึ้น แต่อิตั้มก็ท้วงขึ้นซะก่อน
“จะรีบไปไหนจืด นั่งคุยเป็นเพื่อนกันก่อนสิ” ฉันยิ้มแห้ง ๆ ให้มัน
“ไม่เป็นไรจ้ะ เชิญคุยกันต่อไปเถอะนะ ฉันต้องไปแล้ว” ฉันเดินกลับมาที่เต้นท์ตัวเอง ก็รู้สึกโล่งอกไปที พอจะหันไปทางเต้นท์นายอาร์ท ก็ต้องตกใจค่ะ :o
“หายไปไหนมาอ้ะจืด เรามาแล้วไม่เห็นรออยู่เลย” ตาอาร์ทน่ะเอง มาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย
“อ้าว แล้วแกมาตอนไหนล่ะ วินกะนนท์ยังไม่มาเหรอ” ฉันแสร้งทำเป็นถามถึงสองคนนั้น
“ยังรออาบอยู่เลย เราอาบเสร็จก่อนแล้ว เข้ามาในเต้นท์เราหน่อยสิจืด”
“เข้าไปทำไม” ฉันถามมัน ก็อยู่ ๆ จะให้เข้าไปได้ไง เกิดพวกนั้นเดินมาเห็นเข้า ฉันก็ซวยสิคะ
“เข้ามาเถอะน่า นะนะ” ฉันล่ะไม่ไว้ใจมันเลยจริง ๆ แต่ก็นะ เข้าก็เข้า
“เอ้า มีอะไรอีกล่ะ” ฉันมุดเข้าไปในเต้นท์ของมันแล้ว ก็ถามมัน มันก็ไม่ตอบอะไร ฉันก็ระวังตัวสุดฤทธิ์ เพราะตานี่ไว้ใจไม่ได้
“เอ้า ไม่มีอะไร งั้นฉันออกไปรอข้างนอกนะ เด๋วพวกวินมาจะเข้าใจผิด ๆ อีก
“ทำไมต้องคอยแต่จะกลัวคนอื่นเค้าเข้าใจผิดด้วยล่ะ ทีเรายังไม่เห็นจะกลัวเลย” มันทำหน้าเศร้า ๆ
“ก็ ก็เพราะแกน่ะแหละ ฉันทำแบบนี้ก็เพราะไม่อยากให้คนอื่นมองว่าแกเป็น...เป็น”
“เป็นแบบจืดน่ะเหรอ จืดถ้ามัวแต่คิดแบบนี้ เมื่อไหร่เราจะได้คบกันจริงๆจังๆซะทีล่ะ” พูดมาแบบนี้ ฉันก็จุกสิคะ เหอ ๆ พูดไม่ออกเลยค่ะ
“ก็เราห่วงอาร์ทนี่ ผิดด้วยเหรอ” ฉันตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตานิดหน่อย :m15: ดูตาอาร์ทจะตกใจไปเลย
“เฮ้ย จืด อย่าร้องไห้ดิ เราขอโทษ อย่าร้องนะ” อิอิ บทเจ้าน้ำตามันยังใช้ได้ผลอยู่เสมอนะคะ เพื่อนสาว o3 (อย่าไปลองกับคนที่มันไม่รักเราล่ะ แทนที่มันจะสงสารจะโดนสมน้ำหน้าแทน)
“อือ ไม่ร้องก็ได้ แต่อาร์ทต้องเข้าใจจืดนะ ว่าจืดคิดยังไงกับอาร์ทน่ะ” มันก็ดึงฉันไปซบอก โอย จะละลายแล้วค่ะ อาร์ทขา
“อืม เราจะไม่คิดแบบนั้นอีกแล้ว เรารักจืดนะ” โอ้ว ก้อดดด ฉันมีความสุขที่สุดเลย ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งนายอาร์ทมาให้ฉัน
“จืดก็รักอาร์ทนะ” ฉันทนหน้าบางไม่ไหวแล้วล่ะค่ะ บรรยากาศมันเป็นใจ เราสองคนก็ ก็.... (อย่าคิดลึกสิคะ กลางวันแสก ๆ)
“อาร์ท เราต้องออกไปรอข้างนอกแล้ว เด๋วตามออกมานะ” ฉันเริ่มเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองแล้ว หุหุ เข้าโหมดหวานมั่งสิ
“จ้า เด๋วเราตามออกไปนะ” ฉันมุดเต้นออกไปข้างนอก ก็ต้องผงะตกใจสุด ๆ :o ก็ตานนท์กับนายวินน่ะสิ ดันเดินมาถึงพอดี สองคนนั้นทำหน้างงกันใหญ่ เท่านั้นยังไม่พอ ฉันมองไปทางเต้นพวกหนุ่ม ๆ ที่อิตั้มกะอิเฉานั่งอยู่ก็ต้องเอ๋อรับทานอีกรอบค่ะ ก็พวกนั้นมันกำลังมองมาทางฉันด้วยนี่สิ :bye2:
*****************************************
เด๋วจะต่อให้อีกตอนนะ :m12:
-
:impress:เค้าจะโดนจับได้มั้ยน้อ ว่าแอบกิ๊กกะอาร์ท :m5:
ตอนที่ 86
“จืด เข้าไปทำอะไรในเต้นท์เราน่ะ” นายวินถามฉัน ฉันจะตอบยังไงดีเนี่ย สถานการณ์ไม่สู้ดีแล้วสิ
“เอ่อ อ่า ไงดีล่ะ คือว่า….” o9แง้ ๆ ๆ ฉันจะตอบยังไงดีล่ะ
“ฉันเรียกจืดให้เข้ามาเองแหละ เราคุยกันเรื่องโปรแกรมวันพรุ่งนี้” นายอาร์ทเดินออกมาจากเต้นท์ แล้วก็ตอบคำถามแทนฉัน
“จริงเหรอจืด” วินถามฉันอีกครั้ง
“อืม จริงสิ เราคุยกันเรื่องที่จะไปไหนวันพรุ่งนี้น่ะ”
“งั้นเหรอ ได้เรื่องยังไงก็มาบอกพวกเราด้วยล่ะ” แล้ววินก็เดินเข้าเต้นท์ไป ส่วนนายนนท์ก็เดินมาเฉียดฉันแล้วก็กระซิบว่า
“ไม่เชื่อหรอก” แอ้ มันไม่เชื่ออ่ะ แถมยังแลบลิ้นใส่ฉันด้วย เด็กบ้า
“นี่ก็เย็นแล้ว พวกนายเปลี่ยนเก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ตามไปที่ร้านอาหารเลยนะ” อาร์ทเป็นคนบอกพวกนั้น ส่วนฉันก็หันไปดูทางนังเพื่อนสาว มันกวักมือเรียกให้ไปหา บ้า ใครจะไปฆ่าตัวเองยะ แต่พวกนั้นก็ดีเนาะ รู้ว่าโดนตอแห*แล้วยังคุยต่อได้อีก
“ป่ะจืด เราไปนั่งรอกันก่อนเถอะ” อาร์ทเดินนำไปแล้ว ส่วนฉันก็เดินตามไปติด ๆ ชักจะหิวแล้วล่ะสิ อากาศเริ่มเย็นตัวลงแล้ว หลังจากที่แสงแดดสุดท้ายกำลังจะอ่อนลงเรื่อย ๆ ความหนาวเหน็บก็กำลังคืบคลานเข้ามาทุกที อูยยยยยยย
ฉันกับอาร์ทเดินมาถึงร้านอาหารร้านนึง เรานั่งจองที่กันไว้ก่อน รออีกสี่คนจะตามมา กลัวก็แต่นังสองคนนั้นจะไม่มาน่ะสิ เพราะจะหาของฟรีกินกันซะมากกว่า :try2:
“จืดกินอะไรดี เราเอาตามจืดนะ” อาร์ทนั่งจ้องหน้าฉันตลอด ฉันล่ะอายแทนมันจริง ๆ
“คิดเองไม่ได้เหรอ จะมากินตามเราทำไมอ่ะ”
“ก็อยากกินอ่ะ ไม่ได้เหรอ” แหม ได้เสมอแหละค่ะ พ่อคุณทูนหัว
“จ้า งั้นเราสั่งผัดน้ำพริกเผารวมฯนะ กินได้ป่ะล่ะ” ฉันนึกไม่ออก เอาอันนี้แหละ ง่ายดี
“ก็บอกแล้วไง จืดกินอะไรเราก็กินด้วย” โอเค ๆ ยอมแพ้แล้ว
“งั้นเด๋วรอพวกนั้นมาก่อนนะ อ้ะ มาพอดีเลย” สี่คนนั้นเดินมาถึงแล้ว นึกว่าสองสาวจะแอบไปกินกับหนุ่ม ๆ ซะแล้วสิ
“ไม่รอกันเลยนะยะ ปล่อยให้พวกฉันนั่งจิกผู้ชายอยู่ได้” อิตั้มวีนแตก เรื่องอะไรเนี่ย
“นั่นสิ ดูสิ หิวก็หิว นึกว่าพวกนั้นจะชวนกินด้วย ที่ไหนบอกทำพอแค่ 4 คน คนอื่นไม่เกี่ยว แมร่งอารมณ์เสีย เห็นคนสวย ๆ อย่างฉันเป็นคนอื่นไปได้ เจ็บใจจริง ๆ” มันบ่นกันใหญ่ ก็ถูกของพวกนั้นแล้วล่ะ ก็พวกหล่อนมันคนอื่นนี่ยะ เค้าผิดตรงไหนกัน
“พอเลย อย่าบ่น สั่งอะไรก็สั่งซะ เค้ายืนรอฟังหล่อนพร่ำพรรณาจนปวดขาแล้ว”
“สวยเลือกได้ค่ะ ทำไมเหรอคะ เอาอันนี้ค่ะ ด่วนเลยนะคะ” ดอกจริง ๆ มาบอกเค้าว่าด่วน แต่ตัวเองมานั่งอ่อมอยู่ได้
หลังจากที่พวกเรากินข้าวเย็นเสร็จแล้ว ก็นั่งปรึกษากันว่าพรุ่งนี้จะไปเดินเที่ยวที่ไหนบ้าง ก็เป็นอันสรุปได้ว่า ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นก่อน จากนั้นก็เดินไปดูน้ำตก ไปเรื่อย ๆ ตามทางจนกระทั่งเย็น ก็ไปดูพระอาทิตย์ตกกัน 1 วันต้องเอาให้คุ้ม เพราะวันมะรืน เราก็ต้องลงเขากลับบ้านกันแล้ว
จากนั้นพวกเราก็แยกกันเข้าเต้นท์ใครเต้นท์มัน คืนนี้อากาศหนาวมาก ๆ นี่ถ้าไม่มีผ้านวมให้ล่ะก็ แข็งตายแหง ๆ :freeze:
“อูยยยย อิจืด อิเฉา หนาวมั้ยวะพวกมรึง” อิตั้มถามทั้งที่ปากมันสั่นเสียงฟันกระทบกันดังกึก ๆ
“อิสัด หนาวสิวะมรึง ถามมาได้ อิเชี่ย โอยยย” อิเฉาด่าเป็นชุด คงหนาวจัด
“ใช่ ๆ แล้วคืนนี้จะนอนหลับมั้ยวะเนี่ย” ฉันกำลังกังวลใจ อยากได้รับความอบอุ่นจากอาร์ทจัง อิอิ :m3:
“อิจืด ฝันหวานอะไรอีกล่ะ แหมหน้ายิ้มไม่หุบนะมรึง” อ้ะ อิตั้ม แจ๋จริง ๆ
“ยุ่งอะไรด้วยยะพวกมรึง” อิสองคนนั้นมันคงนึกอะไรขึ้นมาได้ เลยหันมานั่งจ้องหน้าฉัน
“เออ เมื่อเย็นนี้ มรึงเข้าไปในเต้นท์พวกนั้นทำไมยะ แล้วเข้าไปทำอะไรกะตาอาร์ทน่ะ” อิตั้มคงคันอยากรู้จัด
“ใช่ ๆ บอกมาเลยนะ ไม่งั้นกรูจะไปบอกทุกคน ว่ามรึงสองคนเป็นผัวเมียกัน”
“อิเชี่ย สันดานเลว ใครเป็นผัวเมียกันยะ อิดอกกกก” ฉันด่ามันมันเลยค่ะ พูดมาได้ อิเฉาก้วย อิดำ
“แล้วเรื่องมันเป็นยังไงล่ะมรึง บอกมาเลยอิสัด” อิตั้มไม่ยอมท่าเดียว จะรู้ให้ได้
“เออ บอกก็ได้วะ อาร์ทมันเรียกกรูเข้าไปคุยด้วย ก็เท่านั้นเอง” ฉันไม่ได้โกหกนะ แค่พูดไม่จบเท่านั้นเองง่ะ
“กรูว่ามันต้องมีมากกว่านั้น เพราะกรูเห็นเต้นท์มันสั่น ๆ” ฉันเบิร์ดกระโหลกอิเฉาไปทีนึงค่ะ o12
“อิดอกกก คิดเรื่องเชี่ยไรของมรึง กลางวันแสก ๆ นะยะ อิเชี่ย”
“แหม กรพูดเล่น อิเวร ถึงกับตบกบาลกรูเลยนะ” อยากปากดีทำไมล่ะยะ ฉันเสียหายนี่คะ คิคิ
“แล้วสรุปว่ามรึงสองคนเนี่ย เป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ยยะ” อิตั้มก็ยังไม่ยอมเลิกรา
“กรูจะบอกพวกมรึงยังไงดีนะ เอาแบบนี้ล่ะกัน กรูกับอาร์ทเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากกกกก เข้าใจรึยังล่ะทีนี้” อิสองคนนั้นทำตาหรี่ใส่ฉัน ประมาณว่า แน่ใจเหรอ o11
“ก็เออสิวะ อนาคตอาจจะพัฒนาเป็นมากกว่าเพื่อนก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ ใช่มั้ย” พวกมันก็พยักหน้าเข้าใจ เฮ้อ โล่งอกไปที
“เฮ้ย พวกมรึง กรูว่านะ”อิเฉาก้วย พูดก็พูดไม่จบนะอินี่
“อะไรของมรึงอีกล่ะ อิดำ” ฉันกับอิตั้มพูดพร้อมกัน
“กรูว่าพวกเราออกไปเต้นท์พวกผู้ชายที่เราจิกตอนเย็นไว้กันดีมะ จำได้ป่ะ” โถ อิเวร นี่มันจะสี่ทุ่มแล้วนะยะ น่ากลัวจะตายไป
“ว้าย ก็ดีน่ะสิ อินี่ กรูลืมไปเลยแน่ะ ดีนะที่มรึงเตือนความจำ” อิตั้มระริกระรี้ คันสุดตัว :m11:
“งั้นก็โอเคนะ เด๋วเราไปกันเลย”
***********************************************
ร่านจริง ๆ เลยค่ะ อีสองตัวนั้น :try2:
-
ใช่ๆ ร่านมาก
อิอิิอ
แล้วจืดล่ะ ไม่ร่านเลย
คริๆ
-
อิอิ แหมน้องจืดนี้ เอาตำแหน่งนางสาวไปไทยไปเลยละกันน่ะ เรียบร้อยซะ อิอิ
-
o9อ้ายยยย มาว่าเค้าร่านอ้ะ ม่ายจริงนะ :m13:เค้าแค่คันเฉย ๆ เองง่ะ :m15:
-
สุดรี๊ดสุดรี๊ :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:ด
-
เหมือนมีปิศาจกะนางฟ้าอยู่ในใจปะ
จะทำอะไร ก็เด่วเอียงซ้ายที ขวาที
:m12: :m12: :m12:
-
แหม ๆ บอกรักกันถึงขนาดนั้นแล้ว ยังบอกได้ว่าเป็นแค่เพื่อนสนิทททททททททททททนะจืด
ปากแข็งจริง ๆ :m12: :m12:
ถ้ายังงั้นแล้ว ต้องขนาดไหน ถึงจะเรียกว่าเป็นแฟนจ๊ะ :m14:
-
จืดแค่คันเอง แต่ต้องเป็นอาร์ทใช่มะที่เกาให้ :m12:
-
:m13: :m13: :m13:อยากให้จบไว ๆ จัง
ตอนที่ 87
อิเฉาก้วยรูดซิบหน้าเต้นท์ออก พอพวกมันมุดออกไปแล้ว ก็เหลือแต่ฉันคนเดียว พวกมันเลยกระซิบมา
“อิจืด ออกมาสิยะ” อิตั้มเรียกให้ตามมันออกไป
“ไม่เอา กรูไม่ไปหรอกมรึง” ฉันก็ยึกยัก ไม่ยอมท่าเดียว จนพวกมันชักโมโห เลยมุดเต้นท์กลับเข้ามาอีกครั้ง
“เป็นเชี้ยอะไรอีกล่ะ อย่าบอกนะว่ามรึง” มันมองหน้าฉัน
“กรูว่า มันมีอยู่เรื่องเดียวแหลอินี่” อิเฉารู้อะไรยะ
“มรึงกลัวไอ้อาร์ทมันจับได้รึไงยะ อิจืด” อิตั้มวีน
“ก็ ก็ใช่น่ะสิ ฉันกลัว” ฉันตีหน้าจ๋อย ทำไงได้ ก็คนมันไม่อยากนอกใจอ่ะนะ อิอิ
“อ้อเหรอ ทีมันไม่อยู่ กรูล่ะเห็นมรึงคันยิก ๆ อิดอก” ง่า ด่าเค้าทำมายอ้ะ ม่ายจริงนะ
“พวกมรึงไปกันเองเถอะ กรูไม่อยากไปจริง ๆ ขอล่ะนะ” ฉันอ้อนวอนพวกมัน
“เออ ๆ ก็ได้ เฝ้าเต้นท์ไปละกัน แล้วอย่ามาเสียดายทีหลังล่ะ” มันก็เชิดหน้าอันสวย (หรือ) ออกไปข้างนอก พวกมันเดินไปกันแล้ว เหลือแต่ฉันนอนห่มผ้านวมอยู่ในเต้นท์คนเดียว
จนกระทั่งเวลาผ่านไปสักพักนึง ก็มีเสียงเหมือนคนมาเรียกฉันเบา ๆ ข้างเต้นท์ ตอนแรกฉันนึกว่าหูแว่วไป ก็เลยเฉย แต่ก็มีคนเรียกอีกครั้ง ก็เลยตัดสินใจเปิดเต้นท์ออกไปดู
“จืด ออกไปข้างนอกกับเราหน่อยสิ” อ้อ อาร์ทน่ะเอง มีอะไรอีกนะ
“ไปไหนอ้ะ แล้วยังไม่นอนอีกเหรอ” อาร์ทส่ายหน้า แล้วก็ทำปากจุ๊ ๆ
“พูดเบา ๆ สิจืด ป่ะ ออกไปกับเราหน่อย” ฉันก็ยังไม่ง่วงเท่าไหร่ก็เลยมุดเต้นท์ออกไปแล้วก็รูดซิปปิดไว้ อาร์ทจะพาฉันเดินไปไหนวะเนี่ย
“จะไปที่ไหนน่ะอาร์ท มันมืดนะ” ฉันท้วงไป ก็มันกลัวผีอ่ะ
“จะถึงแล้ว นั่นไง” อาร์ทมันชี้ไปที่ศาลานั่งพักแถว ๆ นั้น มันไม่มืดมากเท่าไหร่ ว่าแต่พามาทำไม หนาวก็หนาวนะเนี่ย
“แล้วจะมาทำไมที่นี่ล่ะอาร์ท เราหนาวจะตายอยู่แล้วนะ” ฉันนั่งลง อาร์ทก็มานั่งข้าง ๆ
“ก็อยากอยู่ด้วยกันสองคนไง” เฮ้อ นึกว่าจะมีเรื่องอะไรมากกว่านี้ซะอีก
“ทำเหมือนกับไม่เคยอยู่ด้วยกันสองคนอย่างงั้นแหละ” ฉันก็แอบกัดนิดนึง มันก็ทำท่างอนทุกที
“จืดอ่า หนาวมากมั้ย” น่านเริ่มมาแนวนี้ อิฉันก็รู้แกวสิจ้ะ
“ไม่หนาวมั้ง ถามแปลก ๆ” เท่านั้นเอง ฉันก็โดนสวมกอด มันก็รู้สึกดีอ่ะนะ แล้วถึงคนจะเริ่มนอนแล้วบ้างนะ แต่มันก็ยังมีคนเดินไปมาเข้าห้องน้ำอยู่บ้างนะ ฉันก็อายสิคะ
“อาร์ท กอดพอแล้ว ปล่อยเหอะ ฉันอาย” แทนที่มันจะปล่อย มันยิ่งกอดฉันแน่น ฉันหายใจไม่ออกนะยะ ตานี่
“อายทำไมล่ะ เรายังไม่เห็นอายเลย” นั่นมันแกย่ะ ไม่ใช่ฉัน ฉันยังหน้าบางอยู่
“ไม่เอา อาร์ท คนชักเริ่มมองมาแล้วนะ ปล่อยเราก่อนนะ” มันก็ต้องยอม แหม นึกว่าจะหน้าหนา อิ
“ไปหาที่มืด ๆ คุยกันดีกว่ามั้ย” ดูมันชวนสิ น่ากลัวจริง ๆ
“แน่ใจเหรอว่าคุยอย่างเดียวน่ะ” ฉันเหล่ตามองมัน มันก็ยิ้มแหย ๆ แหงล่ะสิ ฉันรู้ทันนะยะ
“แหะ ๆ ก็นะ คุยจริ้ง ๆ” ฉันเลยทุบแขนไปเลยซะ ฐานที่คิดบ้า ๆ
“แล้วจืดไม่อยากไปเหรอไง” ดูเค้าพูดสิ ยังไม่ยอมเลิก
“ก็ ไม่อ่ะ มันมืด น่ากลัว แต่ก็” เหอ ๆ ใจจริงก็อยากไปอยู่หรอกนะ สตอฯจริง ๆ เลยฉัน
“อยากไปล่ะสิ แต่ไม่เป็นไรหรอก เราพูดเล่นน่ะ จืดง่วงรึยัง”
“ก็นิดหน่อยน่ะ แล้วอาร์ทล่ะ” ฉันเห็นตานายอาร์ทยังสว่างอยู่เลย แหม น่าสงสัยแฮะ
“ยังเลยอ้ะ อยากอยู่กับจืดทั้งคืนเลย อยากนอนด้วยอ่ะ” แล้วมันก็กอดฉันอีก แหงล่ะ ฉันต้องคอยมองดูคนเดินไปมาอยู่ก่อนแล้ว ไม่งั้นจ้างให้มันก็ไม่ได้กอดหรอก
เราสองคนสวมเสื้อกันหนาวตัวหนา ที่หัวก็มีหมวกไหมพรมใส่ไว้กันน้ำค้างที่ลงแรงเหลือเกิน แล้วก็สวมถุงมือด้วย ถุงเท้าอีกตะหาก คิดดูว่าจะหนาวขนาดไหน
“อุ่นจังเลยเนอะอาร์ท เราว่ากลับไปนอนกันได้แล้วล่ะมั้ง เด๋วพวกนั้นจะสงสัยเอาอีก”
“เออจืด จริงสิ พวกเพื่อนจืดหายไปไหนกันน่ะ ตอนที่เราไปหาจืด เห็นเดินออกไปไหนกันสองคน”
ตาอาร์ทชักจะสงสัยมากเกินไปแล้วล่ะมั้ง
“อ้อ ไปเข้าห้องน้ำน่ะ ไม่มีอะไรหรอก ป่านนี้คงกลับแล้วมั้ง” ฉันซ่อนยิ้มเอาไว้ ไม่รู้จะกลับกันมารึยังน่ะสิ
“จืด” อาร์ทเรียกฉันเบา ๆ
“หืม มี...” ยังไม่ทันได้ตอบเลย ฉันก็โดนอาร์ทขโมยจูบไปอีกซะแล้ว จะดีเหรอ ตรงนี้ยังมีคนเดินไปมาอยู่นะ แต่วินาทีนี้ ฉันก็ไม่สนใจอะไรรอบตัวแล้วล่ะ
ฉันกับอาร์ทเดินกลับไปที่เต้นท์ของแต่ละคน อาร์ทส่งฉันเข้าเต้นท์เรียบร้อย พอฉันเข้ามาในเต้นท์ก็ต้องตกใจกะอีสองตัวที่กำลังนั่งหน้าบูดอยู่น่ะสิคะ
“อิจืด มรึงหายไปไหนมาตั้งนานยะ” อิตั้มเริ่มแผงอิทธิฤทธิ์ก่อนเลย
“พวกกรูนั่งรอมรึงตั้งนาน นึกว่าไปเข้าห้องน้ำ ตามหาก็ไม่เจอ ทำให้พวกกรูเป็นห่วง นึกว่าโดนลากไปข่มขืนซะแล้ว” อิแก็พูดดีเนาะ อินี่
“อิดอก ปากเหรอน่ะ แล้วพวกมรึงล่ะ เห็นไปหาพวกนั้นมา เป็นไงมั่งล่ะ”
“อย่าให้พูดเลยมรึง กรูจะบ้าตาย” อิตั้มทำหน้าสยองขวัญ
“นั่นสิ กรูล่ะวิ่งเกือบไม่ทัน” อะไรกัน วิ่งสู้ฟัดกันเหรอพวกนี้
“แล้วมันเรื่องอะไรกันแน่ยะ บอกมาเร็ว ๆ สิ อย่าอ่อม” ฉันก็อยากรู้น่ะนะ
“ก็ไอ้พวกนั้นน่ะสิ พอพวกกรูไปถึงเต้นท์พวกมัน กรู กรูก็” มันจะอมทำเพื่อ อะไรวะเนี่ย
“อ้าว ก็อะไรล่ะ พูดมาสิยะ” ฉันก็คันอยากรู้ไม่แพ้
“พวกนั้นมันผัวเมียกันน่ะสิยะ อิเชี่ย กรูล่ะจะบ้าตาย” แล้วมันก็ทำท่าหมดอาลัยตายอยาก
“สมน้ำหน้าพวกมรึง คันกันดีนัก จิกไม่ดูตาม้าตาเรือ ดีนะที่พวกนั้นเค้าก็ยังดีกับเรา”
“ก็เออน่ะสิ กรูเข็ดแล้ว ว่าแต่มรึงเถอะ หายไปไหนกับไอ้อาร์ทมาล่ะ” ง่ะ พวกมันรู้ด้วยเหรอ แย่แล้วล่ะสิ มันจะเอาฉันไปเผามั้ยเนี่ย
********************************************
:m5:
-
จูบ....
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
จูบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เสียดายเนอะไม่ได้นอนเต้นท์เดียวกะอาร์ท ไม่งั้นได้จิ้นไกล :m10:
-
เหอ เหอ บรรยากาศเป็นใจนะ
อยากจิ้นอะจืด ตบก็มีละ กุ๊กกิ๊กก็มีละ ยังไม่มีฉากให้จิ้นไกลเท่าไหร่เลย 55 :m10: :m10:
-
จิกไม่ดูตาม้าตาเรือ อิอิ :m14:
-
อยากให้ถึงฉาก...ไวๆๆจังเลยอะอิๆๆ :m11:
-
:m1: :m1: อากาศเย็นเฉียบ แต่อุ่นด้วยวงกอดของอาร์ทชะมะคับคุณจืด :m2: :m2:
o9 o9 อิจฉาค้าบบบบบบบ o9 o9
-
:impress: ตอนนี้กำลังปั่นภาคใหม่อยู่ เหนื้อยเหนื่อย งานก็เยอะแยะเต็มมือ แถมเงินเดือนก็ยังมะออก ฮือ :m15: :m15:
ตอนที่ 88
ฉันทำท่ากระอักกระอ่วน ไม่อยากจะตอบนังพวกนั้น แต่มันก็ยังนั่งจ้องหน้าฉันอยู่นั่นแหละ สรุปก็เลยต้องยอมบอกพวกมันไป
“ไปนั่งคุยกันที่ศาลาข้างนอกนู่นมาน่ะแหละ” ฉันพูดไปแค่นั้น แล้วก็ล้มตัวลงนอน
“แค่คุยเหรอ พวกกรูว่าต้องมากกว่านั้นแหง ๆ ใช่มะ อิจืด” พวกมันก็น้าจะรู้ไปทำไม ฉันยิ่งเขิน ๆ อยู่ด้วย
“แค่คุยกันจริง ๆ ไม่มีอะไรซักหน่อย” ใครจะกล้าบอกล่ะว่าเราจุ๊บกันแล้ว
“แหลจริง ๆ ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก นอนก็ได้วะ” อิตั้มคงรมณ์เสียเลยกระฟัดกระเฟียดใหญ่ ส่วนอิเฉาก้วยก็นอนตามด้วย
“ราตรีสวัสดิ์นะจ้ะ เพื่อนสาว” แล้วฉันก็ดิ่งลงสู่นิทราอันหวานชื่น หุหุ
####################################
“สาว ๆ ตื่นได้แล้ว เด๋วต้องเดินทางไปไม่ทันดูพระอาทิตย์ขึ้นกันนะ”
“งืม แจ่บ ๆ ใครกันวะ มาปลุกแต่เช้าเลยเนี่ย” เสียงอิตั้มบ่นเบา ๆ ส่วนฉันก็ลืมตาขึ้นมามองดูคนปลุก ตอนนั้นฟ้ายังไม่สว่างเลย
“นนท์เหรอ อืม แล้วอาร์ทกับวินล่ะ” ฉันถามออกไปทั้งที่ยังมึนงงอยู่เลย
“สองคนนั้น ไปล้างหน้าแปรงฟันกันน่ะ ให้เรามาปลุกพวกจืด”
“อืม ตื่นแล้ว ตื่น ๆ อิพวกขี้เซา ตื่นได้แล้ว จะไปดูมั้ยยะ” ฉันเขย่าตัวอิเฉาก้วย ส่วนอิตั้มลุกงัวเงียขึ้น
“งืม หนาวจัง” พวกเราลุกขึ้นกันหมดแล้ว จากนั้นก็เดินไปล้างหน้าแปรงฟันกันก่อน
พอเสร็จแล้วก็เดินกลับมาที่เต้นท์กัน เห็นพวกอาร์ทยืนรออยู่ก่อนแล้ว เง้อ เห็นหน้าอาร์ทแล้วใจมันหวิว ๆ ยังไงไม่รู้ o2
“พร้อมเดินทางกันรึยัง วันนี้ต้องเที่ยวให้คุ้มกันเลยนะ” อาร์ทเดินนำทางให้พวกเราเดินตาม แหงล่ะ ก็นายเนี่ยเคยมาเที่ยวที่นี่ก่อนแล้วนี่นา
“คนเดินไปดูกันเยอะเนอะแก” อิตั้มหันมาเม้าท์กะฉัน
“อืม สงสัยต้องสวยแน่ ๆ เลยอ้ะ อยากเห็นเร็ว ๆ จัง”
“แล้วทางไปเนี่ย มันไกลมั้ยล่ะอาร์ท” ฉันถาม เพราะว่ากลัวมันไกลแล้วเดินไม่ไหว อิอิ เหนื่อย
“ไม่ไกลหรอก เดินแป๊บเดียวก็ถึง” พอตอบมาแบบนั้น ฉันก็ใจชื้น พอเอาเข้าจริง โหย เดินขาแทบลาก เหนื่อยแทบขาดใจ อิตาบ้าอาร์ท
ในที่สุดก็มาถึงจนได้ จุดชมวิวที่มีพระอาทิตย์ทอแสงยามเช้า รุ่งอรุณแห่งวันใหม่ก็กำลังจะมาเยือนอีกครา พวกเราซื้อกาแฟมาดื่มกันคนละแก้ว แต่ฉันฝากอาร์ทซื้อให้นะ แก้ง่วงนอนได้ดีนักแล จากนั้นก็เดินไปหามุมสวย ๆ รอถ่ายรูปกัน :m13:
“คนเยอะจังเลยเนอะ จะหาที่ถ่ายรูปได้มะเนี่ย” ฉันเดินไปเดินมาหาอยู่นาน
“ตรงนั้นเป็นไงจืด” วินชี้บอกไปทางแถว ๆ ต้นไม้ที่ยังไม่มีคนยืนอยู่
“ก็ดีนะ วิวใช้ได้เลย ป่ะวิน” ฉันกับวินก็เดินไปรอที่ตรงนั้นกัน ตาอาร์ทเพิ่งซื้อกาแฟเสร็จ หันมาเจอฉันยืนอยู่กับวิน ก็หน้าบูดทันที (แอบสังเกตเห็น)
“ทำไมไม่รอกันก่อนล่ะ” มาถึงก็วีนเลย
“ก็ถ้ารอ จะได้ที่สวย ๆ เหรอ” ฉันก็ตอบไปตามจริงอ่ะนะ
“จืดก็รอไปพร้อมเราก็ได้นี่ ให้วินกับเพื่อนจืดไปก่อนดิ” อ้าว ซะงั้น พวกนั้นเลยมองกันใหญ่ ทำไม้ทำไม ชอบทำเรื่องเล็กให้มันเรื่องมากก็ไม่รู้
“โอเค ๆ ขอโทษละกัน คราวหน้าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว พอใจรึยัง” ฉันก็พูดได้แค่เนี้ยแหละ
“อ้ะ ของจืด มายืนตรงนี้สิ” ฉันขี้เกียจพูดอะไรมากและ สงสัยพวกนั้นคงจะรู้อะไรต่อมิอะไรหมดแล้ว ฉันคิดว่างั้นนะ
ระหว่างที่นั่งรอเวลาอยู่นั่นเอง ฉันเห็นพวกหนุ่มหน้าตี๋เดินกันมาดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วย พออิตั้มกะอิเฉาก้วยเห็นก็รีบมุดหัวใหญ่เลย สงสัยจะกลัว อิอิ
พวกเรานั่งคุยกันไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งแสงแห่งรุ่งอรุณเริ่มส่องสว่างขึ้นทางด้านทิศตะวันออก ดวงอาทิตย์ค่อย ๆ ลอยตัวขึ้นสูง เริ่มจากโผล่พ้นทิวเขาและป่าไม้ จากเสี้ยวเดียว เริ่มเพิ่มขึ้นมาเป็นครึ่งวงกลม และแล้วดวงอาทิตย์กลมโตก็ลอยเด่นพ้นขอบฟ้าขึ้นยังนภากาศ ให้แสงสว่างอันอบอุ่นแก่มวลสรรพชีวิต :m2:
“สวยจังเลยว่ะมรึง” อิตั้มชื่นชมเพราะมันไม่เคยเห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ไหนสวยแบบนี้มาก่อน
“อืม สวยจังเลยเนอะ” อิเฉาก้วย แล้วก็ฉันด้วย
“แล้วต่อไปเราจะได้มาดูกันอีกมั้ยน้อ อยากมาอีกจังเลย”
“เออ อาร์ทเสร็จแล้วเราจะไปที่ไหนกันต่อล่ะ” อิตั้มถามขึ้น สงสัยคงอยากไปดูของดีที่อื่นอีก
“กลับไปกินข้าวเช้ากันก่อน จากนั้นก็ค่อยเดินไปเที่ยวน้ำตกในป่ากัน”
“ว้าว น้ำตกเหรอ ว่าแต่มันจะมีน้ำมั้ยล่ะเนี่ย”
“ไม่มีหรอก เพราะมันไม่ใช่หน้าฝนน่ะ” เหอ ๆ ก็รู้ ๆ กันอยู่อ่ะนะ
“แหะ ๆ น่าเสียดายจัง อดเล่นเลยเรา” อิตั้มบ่นเสียดาย รู้นะคิดอะไรอยู่
หลังจากดูพระอาทิตย์ขึ้นจนเริ่มร้อนแล้ว พวกเราก็เดินทางกลับที่พักกัน ไปอาบน้ำแล้วก็มานั่งทานข้าวกัน พอเสร็จแล้วก็เตรียมตัวเดินทางไปผจญภัยกันต่อ :m7:
****************************************
-
อีกตอน :m9:
ตอนที่ 89
พวกเราเดินไปตามทางที่เจ้าหน้าที่ได้ทำป้ายสัญลักษณ์บอกไว้แต่ละจุดว่าตรงนี้คือที่ไหน แถมยังมีคนเดินไปเที่ยวอีกก็เยอะ ดังนั้นไม่ต้องกลัวหลงทาง พวกฉันเดินไปยังน้ำตกแรก แถบนั้นจะมีต้นเมเปิ้ลที่ใบมันออกสีแดง ๆ สวยมาก หลายที่มักจะไม่มีต้นแบบนี้อยู่ พวกเราก็ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นระลึกกัน :give2:
จากนั้นก็เดินไปยังน้ำตกอื่นอีก จนกระทั่งพระอาทิตย์เริ่มตรงหัวแล้วน่ะแหละ ก็เลยหยุดหาข้าวกินกัน พวกเราเตรียมข้าวมากันเอง
“เลือกที่แถวนี้ละกัน ร่มดี” พวกเราเลือกสถานที่หนึ่งที่เป็นน้ำตกเก่า มีร่มไม้ครึ้มอยู่เหมือนกัน
“โอเค ทำเลดี เอานี่ ข้าวกล่องที่สั่งกันไว้”
“ของฉันกระเพราไก่ไข่ดาวนะยะ”อิตั้มแอบจิ๊กไปก่อน ถึงว่า ไข่ดาว
“ของเราผัดคะน้าหมูกรอบนะ” อาส์ ของอร่อย ๆ มาแล้ว
พวกฉันนั่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ก็ทั้งเหนื่อยทั้งหิวนี่คะ พอกินกันเรียบร้อยแล้ว ก็ออกเดินทางกันต่อ ช่วงนี้แหละที่จะเริ่มง่วงกันและ พอท้องอิ่มหนังตาก็หย่อนน่ะสิจ้ะ :onion_asleep:
“เหอ ๆ เราจะได้กลับที่พักกันกี่โมงอ้ะ” ฉันถามอาร์ทออกไป
“สงสัยจะยังไม่ได้กลับหรอกนะจืด เพราะพวกเราต้องเดินไปดูพระอาทิตย์ตกกันอีก”
“เอ๋ พระอาทิตย์ตก ที่ไหนอ้ะ” นี่มีขึ้นมีลงด้วยเหรอเนี่ย
“ก็ฟากตรงข้ามแหละ เดินไปอีกไกลโขอยู่ กว่าจะกลับถึงที่พักก็ราว ๆ สองสามทุ่ม” ฉันตาค้าง พูดไม่ออก โอย ฉันจะตายเสียให้ได้
“เอ่อ คือว่างี้นะ อ่า” ฉันกำลังจะพูดว่า
“มีอะไรเหรอ ว่าไง” พวกนั้นหันมาถามฉัน แต่ฉันพูดไม่ออกง่ะ
“ป่ะ ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก ไปต่อเถอะ” พวกเราเดินลัดเลาะจากด้านในป่า จนกระทั่งออกมาด้านนอกก็เป็นทุ่งโล่ง ๆ มีต้นไม้ใหญ่อยู่บ้าง แต่ก็ยังน้อย มีจุดนึงที่เป็นคล้าย ๆ ศาลเจ้าที่มั๊ง จำไม่ได้อ้ะ
พวกเราก็เข้าไปไหว้แล้วก็ตีระฆังกัน จำตรงนี้ได้อ่ะ แล้วฉันก็ตัดสินใจบอกพวกนั้นไป :impress:
“เอ่อ ทุกคน คือว่า ฉัน ฉันไม่ไปดูพระอาทิตย์ตกดินนะ ฉันรู้ตัวว่าเดินไม่ไหวน่ะ แค่ตอนนี้ก็ปวดขามากเลย ยังไงก็ขอโทษด้วยนะทุกคน”
“จะเอาอย่างงั้นเหรอมรึง แต่ก็น่าเสียดาย อยากให้มรึงไปด้วยอยู่หรอก” อิตั้มคงจะห่วงฉันอยู่
“อืม แล้วมรึงแน่ใจเหรอว่าอยู่ที่พักคนเดียวได้น่ะ” อิเฉาถามมา
“อยู่ได้สิ ไม่ต้องเป็นห่วง เด๋วฉันนอนเฝ้าเต้นท์ให้” ง่า ฉันเผลอหลุดออกไปแล้ว เหตุผลที่แท้จริง
“อิเชี่ย จะแอบไปงีบล่ะสิ กรูว่าแล้ว อินี่ ดอกจริง ๆ” แหงะ ได้ทีด่ากันใหญ่เลยนะยะ
“แล้วขาล่ะปวดจริงรึปล่าว” อาร์ทถามฉันบ้าง ฉันปวดจริง ๆ นะ ไม่เชื่อดูหน้าฉันสิ
“โอยยย ปวดสิ ปวดมากเลยด้วย ฉันเดินไม่ไหวจริง ๆ ก็เลยจะกลับไปพักเสียหน่อยน่ะ” ฉันก็ทำหน้าให้ดูน่าสงสารยิ่งขึ้น
“เออ ไม่ไปก็ไม่ไป เฝ้าเต้นท์ให้ดี ๆ ด้วยล่ะ” แล้วพวกเราก็เดินกันต่อ เพราะยังไม่ถึงทางแยกเข้าไปที่พักเลย
พอเดินมาถึงทางแยกฉันก็มีเพื่อนเดินกลับด้วยนั่นก็คือ ผู้หญิงรุ่นพี่คนนึง แกก็เดินไปไม่ไหวเหมือนกัน ฉันเลยเดินกลับมาทางเดียวกับแก เราเดินคุยกันมาจนกระทั่งถึงที่พัก ฉันก็ขอตัวกลับไปที่เต้นท์ตัวเอง
วันนี้อากาศไม่ร้อนมากมายนัก พอจะนอนพักได้ อิอิ ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว หลังจากปัดที่นอนเรียบร้อย ก็เตรียมตัวเข้าฌาณ (หลับ) พอดี๊ พอดี มีคนมานั่งยองง ๆ อยู่หน้าเต้นท์ ฉันเลยอดนอนเลย o6
“ว่าไงจะนอนแล้วเหรอเรา” ไม่พูดเฉย ๆ นะ ยังมุดเข้ามาในเต้นท์อิฉันด้วยค่ะ พอฉันมองเห็นหน้าเท่านั้นแหละ โวยเลย
“เฮ้ย เข้ามาในนี้ได้ยังไงเนี่ย แล้วทำไมไม่ได้ไปดูพระอาทิตย์ตกดินรึไง” คงสงสัยล่ะสิ ว่าใคร
“ก็ไม่อยากไปแล้วอ่ะ ถ้าไม่มีใครบางคนไปดูด้วย” เอ๊ มาพูดแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย ฉันเขินนะ
“บ้า ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย” แล้วฉันก็นอนลงที่เดิม สำหรับคน ๆ นี้ฉันให้เข้ามานอนด้วยได้อยู่และ
“แอบหนีมานอนก่อน เอาเปรียบกันชัด ๆ เลยนะ”
“ใครเอาเปรียบใครไม่ทราบ ก็เราเหนื่อยจริง ๆ นี่ ปวดขาจะตายอยู่แล้ว แค่ขาขึ้นมาบนเขา เราก็จะแย่ ขืนให้เดินไปที่นู่นอีก ตายแหง ๆ” ฉันพูดเรื่องจริงนะ ไม่ได้โม้ :m8:
“ฮ่ะ ๆ ปวดมากมั้ยอ่ะ เราทายาให้เอามั้ย” เหอ ๆ ก็ทาให้สิคะ จืดชอบบบบบ
“ไหนอะยา เอามาสิ เราทาเองก็ได้” แล้วนายอาร์ทก็ลุกไปที่เต้นท์ตัวเองแล้วก็เข้ามาพร้อมกับยาทาแก้ปวดเมื่อย โฮ่ ดีจัง
“มะ เด๋วเราทาให้” แล้วอาร์ทก็เอายามาทางตรงน่องขาฉัน ฉันรีบลุกขึ้นแล้วจับมือของอาร์ทไว้
“ไม่เป็นอาร์ท เราทาเองได้ เกรงใจน่ะ” ฉันแย่งยามาทาเอง แต่อาร์ทก้ยังนวดให้อยู่ดี คนอะไรใจดีชะมัดเลย ฉันล่ะปลื้มสุดใจ
“ขอบใจนะอาร์ท แล้วปวดขามั้ย เด๋วเราทาให้” หว๋าย ฉันอายตัวเองจัง
“ก็นิดหน่อย ทาแล้วนวดให้เราด้วยนะ แถว ๆ เนี้ย” ฉันต้องตีแขนมัน ก็แหม แทนที่จะชี้ไปที่ขา ดันชี้ไปที่หน้าอกตัวเองซะนี่
“บ้า เด๋วก็ทาตรงนี้ซะเลยนี่” ฉันเอายาป้ายแก้มมันก็หลบ เราเล่นกันไปมาแล้วก็ล้มตัวลงนอน
“มีความสุขจัง ได้อยู่กันสองคน อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆจัง”
“เราก็เหมือนกัน ว่าแต่ อาร์ทกลับมาก่อนได้ยังไงล่ะ พวกนั้นไม่ว่าเอาเหรอ” ฉันยังสงสัยอยู่เลย ว่ามาได้ไงกัน
“เราก็บอกไปว่าท้องเราชักเริ่มไม่ดีแล้ว สงสัยมันจะเสียเพราะข้าวกลางวัน เราก็เลยขอตัวกลับมาก่อนนี่แหละ”
“แล้วท้องเสียจริง ๆ รึปล่าวล่ะ” นายอาร์ทส่ายหน้าไปมา เวรกรรม
“แผนสูงนักนะ พวกนั้นคงรู้แล้วแหง ๆ” ฉันว่าต้องรู้แน่ ๆ เลยล่ะ
“ก็ช่างสิ ไหน ๆ เราก็คบกันแล้ว ก็ให้เค้ารู้กันไปเถอะ เพื่อนกันทั้งนั้น” งืม ก็ถ้ามันไม่มีปัญหาตามมาก็ดีน่ะสิ :m5:
**********************************************
ตอนจบ จะมาต่อช่วงบ่ายแก่ ๆ นะจ้ะ :m14:
-
บ่ายๆ ของคนแก่....
เจ้สองคะ ตอนไหนเรียกบ่ายคะ....
-
หุหุ เด๋วเจ๊แกเคืองเอาหรอก รู้สึกว่าคุณนายต๊อบจะตื่นเช้ามารีก่อนใคร แสดงว่าต้องแอบเล่นตอนเรียนล่ะสิเนี่ย ใช่มะ ใช่มะ
-
:impress2:มารอตอนจบปี 1 เราเข้ามาอ่านทุกวันนะคุณจืดไงก็เอามาลงเรื่อย ๆ นะอย่าขาดตอน เจ้าประจำอย่างเรารออ่านทุกเช้าหุๆ
-
:impress: มารอนะคะ
-
:impress2:มารอตอนจบปี 1 เราเข้ามาอ่านทุกวันนะคุณจืดไงก็เอามาลงเรื่อย ๆ นะอย่าขาดตอน เจ้าประจำอย่างเรารออ่านทุกเช้าหุๆ
ขอบคุณนะที่ติดตามอ่าน จืดคิดว่า ปี 2 คงจะหยุดไปสักพักก่อนนะ แต่จะอาจแวบมาอ่านเรื่องของเจ๊ ๆ หนุ่ม ๆ บ้างแหละ คาดว่าหลังวันที่ 10 ไปแล้วนั่นแหละ
แล้วเจอกันใหม่นะ :give2:
-
สนุกมากเลยยยยยยยยยยยยยยจื๊ดจืดใจดีมาต่อทุ๊กวันเลย
-
:m11: ทนรอตอนจบไม่ไหวแล้ว บ่ายแก่ ๆ ของอิเจ๊ คงเย็นแน่ ๆ เลย :m14:
ตอนที่ 90
หลังจากที่เราสองคนนอนพักรอเพื่อน ๆ จนกระทั่งตกเย็นแล้ว พวกนั้นก็ยังไม่มีทีท่าที่จะกลับมา สงสัยคงจะมืดแน่ ๆ เลย ฉันกับอาร์ทก็เลยก่อไฟไว้ย่างพวกของแห้ง แล้วก็ต้มน้ำไว้ชงชาดื่มกัน
“พวกนั้นจะกลับมาถึงกี่ทุ่มเหรออาร์ท” ฉันนั่งจิบชาแล้วก็ถามอาร์ท
“คงราว ๆ สองทุ่มเห็นจะได้” งั้นเหรอ เราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกยาวล่ะสิ อิอิ
“แล้วเราจะทำอะไรระหว่างที่รอพวกนั้นดีล่ะ”
“แล้วจืดอยากทำอะไรล่ะ หรือว่าจะเข้าไปนอนในเต้นท์เราดี” เหอ ๆ พอเลยค่ะ คิดอะไรบ้า ๆ อีกแน่ ๆ เลย นายนี่
“ตอบมาดี ๆสิ อย่าพูดเล่น” ฉันดุมันเบา ๆ อาร์ทก็ยิ้มยั่วประสาทฉัน ไม่มีอะไรจะเล่นแล้วรึไงเนี่ย
“งั้น อาบน้ำด้วยกันมั้ยล่ะ” ฉันทุบเลยค่ะ ทีนี้ มันร้องโอ้ย แล้วก็หุบปากตัวเอง
“เป็นความคิดที่ดี ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันลุกเดินเข้าไปในเต้นท์แล้วหยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำ
“รอด้วยสิ เราไปด้วย” อาร์ทวิ่งตามฉันมา แล้วเราก็เดินไปที่ห้องอาบน้ำด้วยกัน
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว พวกเราก็นั่งรอคอยการกลับมาของเพื่อน ๆ รู้สึกคนเริ่มจะทยอยกลับมากันบ้างแล้ว พอรอไปได้สักพัก พวกเพื่อน ๆ ฉันก็กลับมากันครบทุกคน
“โอ้ยยย กรูจะตายอยู่แล้ววววว ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย” อิเฉาก้วยหมดความอดทน
“ใช่ เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว ไม่เอาแล้วกรู” อิตั้มก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“แล้วเป็นไงบ้าง พระอาทิตย์ตกสวยมั้ยจ้ะวิน” ฉันถามวิน เพราะสองตัวนั้นคงเห็นว่าไม่สวยแหง ๆ
“สวยสิจืด เรายังอยากให้จืดไปดูด้วยเลยนะ” วินดูตื่นเต้น แต่ฉันตื่นเต้นกว่าค่ะ
“แล้วรูปล่ะ ถ่ายมาด้วยรึปล่าว เราอยากเห็น” วินพยักหน้า แสดงว่าถ่ายมาด้วย ดีใจจัง
“ขอบใจจ้า เรื่องของกินเรากับอาร์ททำไว้ให้แล้วนะ ไปอาบน้ำอาบท่ากันก่อนแล้วค่อยมากินละกัน” พวกนั้นก็โอเค แล้วก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำ
“จืด เวลาพูดกับวิน อย่าจ้ะจ๋าให้มากนักนะ เราไม่ชอบ” ตาอาร์ททำหน้าบูดใส่อีกแล้ว เง้อ
“อะไรอีกล่ะอาร์ท เราก็ไม่ได้คิดอะไรกับวินซะหน่อย”
“ไม่รู้สิ เราไม่อยากเห็นจืดคุยกับผู้ชายที่ไหนนอกจากเราคนเดียว” โห ทำไมอาร์ทคิดแบบนี้ล่ะ
“อาร์ท อันนี้มันก็เกินไปนะ บางครั้งเราก็ไม่อยากเห็นอาร์ทคุยกับผู้หญิงที่ไหนเหมือนกันนั่นแหละ แต่เราก็ต้องคิดนะว่า สังคมที่เราอยู่มันก็ต้องมีพบปะพูดคุยกับคนอื่นบ้าง เอาเป็นว่าเราไม่คิดอะไรกับคนอื่นก็พอแล้ว โอเคนะ” อธิบายมาซะยืดยาว นายอาร์ทคงเข้าใจนะ
“ครับ ครับ ที่รัก” ดูเค้าพูดเข้า ชักจะเริ่มไปกันใหญ่แล้ว
“ห้ามพูดแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นอีกนะ อายเค้าแย่” ฉันก็เขินน่ะสิ
“งั้นลองเรียกเราดูบ้างสิ ที่รักคะ ที่รักขาน่ะ น่านะ” ดูพูดเข้า ใครจะกล้าเรียกอ่ะ คนยังอยู่แถวนี้ตั้งเยอะแยะ อายจะตาย
“ไม่เอ้า อายเค้า” มันก็ยังรบเร้าเซ้าซี้ ฉันก็เลยบอกไปว่า
“ไว้บอกขากลับบนรถละกันนะ โอเค้” อาร์ทมันก็ยิ้ม แล้วก็พยักหน้า
พวกเรานั่งรอจนเพื่อน ๆ อาบน้ำกันเสร็จแล้ว ก็มานั่งร่วมวงกันดินเนอร์ ส่วนใหญ่พวกเราจะนั่งคุยกันถึงเรื่องที่ไปเที่ยวมาวันนี้ แล้วก็เรื่องที่จะเดินทางกลับบ้านวันรุ่งขึ้น
“พวกเราจะเดินลงเขากี่โมงดีล่ะ ถึงจะกลับบ้านทันน่ะ” นายนนท์ถามอาร์ท
“ก็คงจะเช้าเลยล่ะ ลงไปถึงอุทยานข้างล่างก็ราว ๆ เที่ยง จากนั้นก็ต่อรถไปลงกรุงเทพ สงสัยคงต้องค้างคืนบ้านของวินสักคืนน่ะแหละ” ฟังดูเหมือนจะทัน แต่ฉันว่ามันจะทันจริงรึปล่าวเนี่ยสิ
“ว้าย ค้างบ้านวินเหรอ พวกฉันไปค้างด้วยได้มั้ยล่ะ” อิตั้มคันออกนอกหน้า
“แหม ค้างเพื่ออะไรจ้ะ ฉันเห็นขี่รถมอไซด์ร่อนทุกคืน” ฉันเลยกัดมันเข้าให้หนึ่งดอก
“ก็นะ แล้วมรึงล่ะ จะค้างบ้านกรูรึปล่าว” อิเฉาก้วยถามฉัน
“ก็ต้องค้างสิ จะให้ไปค้างที่ไหนล่ะ” ฉันแอบเห็นอาร์ทผิดหวังนิด ๆ อิอิ อดจ้ะ
“งั้นก็ตามนี้ละกัน เด๋วฉันเข้านอนก่อนนะ ง่วงแล้ว เพลียมาก ๆ เลย” อิตั้มชวนอิเฉาก้วยเข้าไปนอนในเต้นท์แล้ว ส่วนพวกผู้ชายก็อึดกันจริง ๆ
“ยังไม่ง่วงกันอีกเหรอ” ฉันถามพวกนั้น
“ยังอ้ะ อากาศกำลังดีเลย น่าก่อกองไฟเนาะ” นายนนท์ไม่ค่อยได้พูดกับฉันเท่าไหร่เลย สงสัยจะเกรงใจอาร์ทอยู่ล่ะมั้ง หึหึ
“ก็ลองก่อดูดิ โดนเจ้าหน้าที่เล่นงานแหง ๆ” ฉันก็ตอบกลับไป
“งั้นก็เอาไว้ไปก่อที่บ้านละกัน” มันยิ้มหูตาแพรวพราว บ้านใครยะ คงไม่ใช่บ้านฉันละนะ
“ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ ใครง่วงก็ไปนอนก่อนก็ได้นะ เด๋วฉันกลับมาก็จะเข้านอนเลย”
“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ยจืด” อาร์ทท้วงขึ้นซะก่อน
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง เด๋วเรากลับมา” ฉันเดินไปที่ห้องน้ำเรื่อย ๆ คนเริ่มเข้านอนกันบ้างแล้ว สงสัยจะเหนื่อยกันมามาก
ฉันเดินเข้าห้องน้ำ ทำธุระเสร็จเรียบร้อยพออกมาก็เจอกับวินยืนรออยู่หน้าห้องน้ำแล้ว
“อ้าว วินมาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ” วินพยักหน้าตอบแทน
“จืด เรามีเรื่องอยากจะถามน่ะ” เอ๋ ถามอะไรฉันเหรอ ถึงต้องมาถามหน้าห้องน้ำด้วย
“เรื่องอะไรเหรอวิน” ฉันแอ๊บงง เหอ ๆ
“จืด คบกับอาร์ทแล้วเหรอ” วินทำหน้าตาจริงจัง ฉันก็ไม่รู้จะตอบว่าไงดี
“ก็ไม่รู้สิ เราสนิทกันมาก ไม่รู้เรียกว่าคบกันได้รึปล่าวน่ะสิ”
“จืดชอบอาร์ทตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกเราได้มั้ย” โถ่ วิน อย่าให้ฉันต้องพูดเลย ฉันก็ยังไม่รู้ตัวเหมือนกัน ว่าชอบอาร์ทตั้งแต่เมื่อไหร่
“จำไม่ได้หรอกวิน เรารู้แต่ว่า เราชอบอาร์ทก็เท่านั้นเอง” ถึงจะทำร้ายจิตใจวิน ฉันก็ต้องพูดล่ะนะ
“งั้นเหรอ ดีใจด้วยนะ ที่สองคนเข้าใจกัน แต่ เราไม่ยอมตัดใจง่าย ๆ หรอกนะจืด”
“โธ่วิน คนอื่นก็ดีกว่าจืดตั้งเยอะแยะ วินจะมาฝังใจกับเราทำไมล่ะ” ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมเค้า แต่ไม่รู้จะได้ผลรึปล่าวนะ
“ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน รอจนกว่าจะเจอ แล้วค่อยตัดใจละกัน” ดูพูดเข้า ฉันลำบากใจนะเนี่ย เง้อ
“ตามใจแล้วกัน ว่าแต่จะกลับเต้นท์ยังอ่ะ เราง่วงแล้วล่ะ”
“อืม ไปสิ” แล้วเราสองคนก็เดินกลับไปที่เต้นท์ของแต่ละคน
“กลับมาพร้อมกันเลยนะ นึกว่าหายไปไหนซะอีก” อาร์ทยังไม่เข้านอนสงสัยจะรอฉันอยู่
“วินนายเข้าไปก่อน เราขอคุยกับจืดหน่อย” วินเข้าใจดี ก็เลยเข้าเต้นท์ไปแล้ว
“จืดตามเรามานี่หน่อย” อาร์ทลากฉันไปทางศาลาเมื่อคืนนี้อีก
“อาร์ทมีอะไรรึปล่าว เราง่วงนอนแล้วอ่ะ” ฉันหาวหวอด ๆ หวังว่าคงจะเข้าใจฉันน่ะนะ
“จืดคุยอะไรกับไอ้วินมาเหรอ ทำไมไปนานจัง”
“ก็คุยเรื่องของเราน่ะแหละ วินสงสัยว่าเราชอบอาร์ทรึปล่าว” อาร์ทดูตื่นเต้นผิดกับตอนแรก
“แล้วจืดบอกว่าไงมั่ง ชอบเราใช่มั้ย” เวรกรรม ฉันบอกนายไปหลายรอบแล้วนะยะ
“ก็ต้องชอบสิ ไม่ชอบแล้วจะให้บอกว่าเกลียดเหรอจ้ะ” มันรีบหุบยิ้มทันที เหอ ๆ
“เอาชอบดีกว่า หรือว่ารักดีน้า” ชักจะหวานอีกแล้ว
“จืด เรารักจืดนะ รักมากด้วย” อาร์ทจับมือฉันแล้วก็พูด ทุกคำที่อาร์ทพูดมามันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นในหัวใจจริง ๆ
“เราก็รักอาร์ท รักมากที่สุดเลยนะ ที่รักของจืด” แล้วเราสองคนก็ ก็....เช่นเคย
และแล้วการทัวร์ครั้งสุดท้ายของปีนี้ก็สิ้นสุดลง คงอีกนานกว่าเราจะได้มาเที่ยวที่นี่กันอีกครั้ง
**************************************************
จบแล้วล่ะ ปีแรก เด๋วอ่านบทส่งท้ายต่อละกัน :m13:
-
o15บทส่งท้าย มอบแด่เพื่อนที่กำลังมีความรักทุกคน
ฉันนอนคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่ผ่านมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกับอาร์ท มันไม่ได้สวยงามอย่างที่ฉันคิดไว้เลย เราเกลียดกันเข้าไส้ แต่ทำไมต้องมารักกันด้วยก็ไม่รู้ แถมรักกันตอนไหนก็ยังจำไม่ได้ด้วย แต่ฉันก็ดีใจนะที่ยังได้รักกับเค้าบ้าง แต่ฉันเคยบอกแล้วว่า รักมันไม่ได้มีแค่สุขอย่างเดียวหรอกนะ มันก็ทำให้เราทุกข์ได้เหมือนกัน
ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะผ่านเรื่องราวร้าย ๆ มามากพอแล้ว ก็มันก็ยังไม่จบเพียงเท่านี้หรอก มันยังต้องดำเนินเรื่องราวต่อไปไม่รู้จักจบจักสิ้น ฉันก็หวังไว้แค่เพียงว่า จะทำให้ความรักระหว่างฉันกับอาร์ทมันมั่งคงตลอดไปให้ได้ก็แค่นั้นเอง
สุดท้ายนี้ฉันก็อยากบอกกับทุกคนว่า การที่เราจะรักใครสักคนนึง ขอให้รักคน ๆ นั้นให้เต็มที่ เพราะถ้าเรารักเค้าครึ่ง ๆ กลาง ๆ เราก็จะได้มาแค่ครึ่งเดียวเอง แถมยังทำให้เราไม่เจอกับคำว่ารักแท้ด้วย เพราะฉะนั้นจืดก็ขออวยพรให้ทุกคู่ที่รักกัน จงรักกันตลอดไปนะคะ Goodbye. See you next my friends. :m2:
******************************************
แล้วเจอกันใหม่ กับ รักวุ่นวายของยัยหน้าจืด (เกลียดตุ๊ดพูดมาได้ ปี2) นะเจ้าคะ :m11:
-
คิกคิก จูบส่งท้าย
ขอให้รักกันนานๆนะ
แต่ผมมองว่า จะรักใครหน่ะ ให้เผื่อใจไว้บ้าง
ทุ่มเทได้ แต่ถ้าผิดหวังก็อย่าไปเสียใจมาก มันเรื่องธรรมดา
บางคนได้ บางคนเสีย
:m1: :m1: :m1:
-
:m3:จบแล้วอิๆ เข้ามาอีกรอบก็ได้อ่านสมใจ :impress:แล้วจะมารอปี 2 ต่อไปจ๊ะ จะเข้ามาเยี่ยมทุกกกกวันเลย มีเวลาเมื่อไหร่ก็มาลงต่อนะชอบเรื่องจืดกะอาร์ทมาก ๆ น่ารักหุๆ
-
อาร์ทยังน่ารักเหมือนเดิม :m3:
รออ่านปี 2 ต่อจ้าเจ๊จืด :m4:
-
ฮิๆๆ รอปี2ด้วยน๊าๆๆ :m4:
-
คิกคิก จูบส่งท้าย
ขอให้รักกันนานๆนะ
แต่ผมมองว่า จะรักใครหน่ะ ให้เผื่อใจไว้บ้าง
ทุ่มเทได้ แต่ถ้าผิดหวังก็อย่าไปเสียใจมาก มันเรื่องธรรมดา
บางคนได้ บางคนเสีย
:m1: :m1: :m1:
คิกคิก จูบส่งท้าย
ขอให้รักกันนานๆนะ
แต่ผมมองว่า จะรักใครหน่ะ ให้เผื่อใจไว้บ้าง
ทุ่มเทได้ แต่ถ้าผิดหวังก็อย่าไปเสียใจมาก มันเรื่องธรรมดา
บางคนได้ บางคนเสีย
:m1: :m1: :m1:
ใช่ค่ะลุง อุ๊บ พี่บลู หุหุ โทษทีค่ะ จืดก็เคยรักมาก แล้วก็เจ็บมากด้วย ถามว่า ทรมาน จืดว่า มันก็รู้สึกแปลก ๆ นะ มันเจ็บจี๊ดที่ใจ ถ้าจะบอกว่ามันทุกข์ ก็ใช่ แต่เราก็ดันคิดไปว่า มันก็สุขเหมือนกันนะ ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ มันเรียกว่าอะไรเหรอ ช่วยตอบทีจิ :m13:
-
น่ารักมากๆๆๆๆอิอิ....
ปล.ยังไงจะรออ่านภาคสองนะ..
ขอบคุณณณณณณ
-
55555++++ So cute o15
คุณน้องจืดเล่าเรื่องได้น่ารัก กันเอง เหมือนเล่าให้เพื่อนฟังเลย สนุกดี แล้วก็ไม่ขาดช่วงนาน อ่านแล้วต่อเนื่องดี แล้วจะมาติดตามต่อนะ
-
ใช่ค่ะลุง อุ๊บ พี่บลู หุหุ โทษทีค่ะ จืดก็เคยรักมาก แล้วก็เจ็บมากด้วย ถามว่า ทรมาน จืดว่า มันก็รู้สึกแปลก ๆ นะ มันเจ็บจี๊ดที่ใจ ถ้าจะบอกว่ามันทุกข์ ก็ใช่ แต่เราก็ดันคิดไปว่า มันก็สุขเหมือนกันนะ ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ มันเรียกว่าอะไรเหรอ ช่วยตอบทีจิ :m13:
คงเหมือนกินส้มตำม้างครับ ไม่เผ็ดก็ไม่อร่อย
ถ้าคนเข้าใจความจริงที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ ก็จะมีมุมมองอย่างที่นัทว่า
มันเจ็บจริงๆใช่ แต่ถ้ามีความสุขอยู่กับมันได้ เพราะมองข้ามสิ่งร้ายไป
เลือกมองเฉพาะมุมที่เราอยากมอง มุมที่ไม่ทำให้เสียความเป็นตัวของตัวเรา
ก็มีความสุขจริงๆได้กระมั่งครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จบปีแรกแล้ว
เย่ๆ
นิยายสมัยนี้ทำเป็น ซีซั่น ทำเป็นปีเนอะ
เหอๆ
ยิ่งกว่า เควียร์ แอส โฟล์ค
เหอๆ รอซีซั่นถัดไปนะคะ
-
จบปีแรกแล้ว กรี้ดดดดดดดดดดดดดด
ปี2ต้องสู้ตายนะคะเพื่อนสาว o13
-
:m1: :m3: :m1: จบอย่างน่ารักเชียวครับคุณจืด อย่างที่เคยบอกแหละ ไปภูกระดึงถ้าไม่รักกันมากหน่อยก็เลิกกันที่นี่แหละ :m12: :m11: :m12:
-
จบลงด้วยการตกลงคบกัน
วิ้ววววววววววววววววววววววว :m11:
น่ารักจริงๆ :-[
รอปี 2 นะจ๊ะ o13
-
จบแล้วหรอ เสียดายจัง :m15:
แล้วรีบๆ มาต่อ ปี สองนะเคอะ
ปล. น้องต๊อบเคอะ ตอนบ่ายของเจ้คง ช่วงเวลาที่ตลาดหน้าร้านเที่ยวแถว อตก. กำลังจะวายเคอะ ราว ตีสามกว่า เจ้เรียกว่าบ่ายสุดๆ พอถึงตอนนี้ คว้าอะไรได้ก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ก่อนทั้งนั้นแหละเคอะ :m8:
-
เรื่องนี้น่ารักจริงๆ :m4:
เริ่มต้นแบบไม่น่าเชื่อ ว่าผู้ชาย..แบบอาร์ท..สุดท้ายแล้วจะยอมเปิดใจแล้วก็กล้ายอมรับความจริง
ความจริงทีว่า.. รักจืด..แบบไม่กลัวต่อสายตาคนรอบข้าง
ตอนนี้ให้คะแนนอาร์ทเต็มๆ เลย อิอิ ได้ใจคร๊าบบบ
ส่วนจืด ... สาวน้อยผู้น่ารัก.. เสน่ห์เธอแรงเกินร้อยจริงๆ ... แอบอิจฉานะเนี่ย อิอิ
รออ่านภาคต่อไปจ้า :m3: :m3: :m3: :m3:
-
o15 o14 รอนะเราจะรอจื๊ดจืดเอาตอนสองมาไห้อ่าน.................วินคับมารักกับเราก้อได้นะ
อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ
-
โอ้ย น่ารัก น่ารัก ได้จัยอย่างแรง กำลังรอ seasons ต่อไปนะ :m4:
-
ขอฝากให้ทุกคนเข้าไปอ่านหน้านี้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2023.0
หน่อยนะ เรื่องด่วนจริงๆ เจ้ขอร้อง :m5: :m5:
เรื่องที่YOUTUBE ได้เผยแพร่เรื่องราว ที่ลบหลู่ดูหมิ่นพระเจ้าอยู่หัวของพวกเราคนไทย
ด่วนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะเคอะ ทุกคน ขอแรงจริงๆ
o12 o12 o12 :angry2: :angry2: :angry2:
-
ขอฝากให้ทุกคนเข้าไปอ่านหน้านี้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2023.0
หน่อยนะ เรื่องด่วนจริงๆ เจ้ขอร้อง :m5: :m5:
เรื่องที่YOUTUBE ได้เผยแพร่เรื่องราว ที่ลบหลู่ดูหมิ่นพระเจ้าอยู่หัวของพวกเราคนไทย
ด่วนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นะเคอะ ทุกคน ขอแรงจริงๆ
o12 o12 o12 :angry2: :angry2: :angry2:
จัดให้แล้วค่ะเจ๊ :serius2: ทำไมทำกับในหลวงฉานแบบนี้นะ เลวจริง ๆ
ป.ล. ขอบคุณทุกคนมาก ๆ วันพรุ่งนี้ก็ครบรอบ 2 เดือนแล้ว ที่ได้มาลงบอร์ดนี้ เง้อ จบเร็วเหมือนกันนะเนี่ย :m5:
เด๋วขอจืดไปเขียนให้ได้สัก 30 ตอนก่อนนะ แล้วจะเอามาลง ฮิฮิ o3
-
จบแล้วหรอ เสียดายจัง :m15:
แล้วรีบๆ มาต่อ ปี สองนะเคอะ
ปล. น้องต๊อบเคอะ ตอนบ่ายของเจ้คง ช่วงเวลาที่ตลาดหน้าร้านเที่ยวแถว อตก. กำลังจะวายเคอะ ราว ตีสามกว่า เจ้เรียกว่าบ่ายสุดๆ พอถึงตอนนี้ คว้าอะไรได้ก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ก่อนทั้งนั้นแหละเคอะ :m8:
o8เจ๊ไปแท่แท๊นแถวร้านไหนเนี่ย เผื่อเราจะได้ตามไปแอบดู อิอิ :m14:
-
:impress:แล้วจะรอนะคะ
เข้าใจตั้งชื่อเนาะ รักวุ่นวายของยัยหน้าจืด :m13:
-
:o9:ขาประจำมารายงานตัวจ๊ะคุณจืด มารอปี 2 แง่ม ๆ :m1:
-
มีตอนพิเศษมาให้อ่านแก้คัน เอ้ย แก้คิดถึงกันไปก่อนนะจ้ะ :m14:
ตอนพิเศษ “รักร้อนค่ายลูกเสือ”
ฮิฮิ คิดถึงเรื่องราวสมัยยังสาวแล้วก็เลยอดไม่ได้ที่จะเอามาเล่าสู่กันฟัง เรื่องสมัยตอนยังอยู่ ม.ต้น นั้น จืดเข้ามาตอน ม.1 ก็เป็นเด็กสาวติ๋ม ๆ เงียบ ๆ ไม่กล้าแสดงออก ก็กลัวพวกผู้ชายมันรังแกเอา เรายิ่งอ่อนแออยู่ด้วย อิอิ :m5:
มาตอนแรกก็ไร้เพื่อนฝูง เพราะมีแต่ผู้ชายเต็มไปโหม้ด แลทางไหนก็เจอแต่....หุหุ แถมอยู่ห้อง 1 อีกตะหาก มีแต่หน้าตาหล่อ ๆ ทั้งน้าน โอว คิดแล้วยังเสียดาย ทำไมกรูไม่แรดซะตอนนั้นเลยเนี่ย :m15:
พอไปเข้าค่ายลูกเสือตอน ม.1 ก็ได้เจ้อะกะเพื่อนสาวเต็มเลย ๆ เด่น ๆ ก็สามคนละ ที่ยังแอ๊บแบ๊วก็อีกเพียบ ไม่รู้ใครเป็นใคร ฉันก็ยังไม่กล้าออกอยู่ดี ไม่มีเพื่อนง่ะ ตอนนั้นจำได้ว่านอนกับผู้ชาย 4 คน เต้นท์เดียวกัน ฉันงี้ โดนประกบซ้ายขวา อี๊ คันค่ะ แต่ต้องอดทน ก็มันทั้งก่าย ทั้งกก เบียดกันแน่นซะขนาดนั้น ไม่ฟูก็ให้มันรู้ไป
หลังจากขึ้นม.2 ฉันก็โดนเหล่าเพื่อนสาว ตามจิกหัวถึงรถรับส่งเลยค่ะ ม้านดันมาประกาศต่อหน้าชาวบ้าน ว่าฉันเป็นตุ๊ด มันชื่อ อิตั้ม (จำได้ป่ะ) กะอิเค (ตัวละครใหม่ที่กำลังจะมาใน ปี2) มานแรงมากกกกก ฉันงี้อับอายขายขี้หน้าชาวบ้าน แต่สุดท้ายก็ต้องไปคบกะพวกมัน นี่แหละคือตัวนุ่นที่สุด :m13:
-
ต่อ :m9:
หลังจากนั้น พอเทอม 2 ก็เกิดการรวพลครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์โรงเรียนของฉันเลยก็ว่าได้ เพราะมีการตาล่าหาเหล่านักรบสาว เอ้ย ตุ๊ดสาวประจำชั้น ม. 2 ซึ่งยังแอบซุกซ่อนอยู่แห่งหนใดก็ไม่ทราบได้ :confuse:
โดยการรวมดาวของโรงเรียนในครั้งนี้ เริ่มจาก นังเฉาก้วย (น่าน) นังอั้ม นังมนซี่ (ไม่ปรากฏในเรื่องหลัก) นังเค แล้วก็นังตั้ม ตอนนั้นเค้ารวมกลุ่มกันได้ 5 คนแล้ว (ยังกะเซเลอร์มูน) ส่วนฉัน พวกมันเพิ่งมาพบตัวก็เอาตอน ม.2 นี่หละ (เหตุตอนเข้าค่าย ม.1)
หลังจากนั้น ก็ปรากฏ เหล่าสาวเทียมออกมากันเป็นแถว ๆ ตามด้วย นังจิ (บวชแว้ว) สรุปก็เหล่าตุ๊ดครองโรงเรียนออกมา 7 นาง ยังเหลืออก 2 ซึ่ง ยังไม่เข้าร่วมขบวนการ นั่นก็คือ นังเต้ และนังโอเล่ สองสาวผู้สวยเชิดเริ่ดหยิ่ง :m13:
แต่สวรรค์ก็เหมือนกลั่นแกล้ง อยู่ได้ไม่นานชีก็ต้องยอมระเห็จมาเข้ากลุ่มด้วย ถึงแม้จะโดนแอนตี้จากเพื่อนไปนี้ดนึงก็ตาม แต่ก็พออภัย และนั่นจึงเป็นการเริ่มต้นแผนการยึดโรงเรียนของพวกเราค่ะ ฮิๆๆๆๆ (ปฏิบัติการกวาดผู้ชายหน้าตาดี มาเป็นอาหาร) :m4:
*******************************************
พวกเราเริ่มต้นด้วยการยึดพื้นที่หน้าอาคารเรียนที่ 1 เป็นเจ้าถิ่นค่ะ ใครกล้าแหยมเข้ามา โดนด่าไม่เลือกหน้า (รวมครูด้วย อิอิ) จากนั้นกลุ่มเราก็ดันไปเตะตา ยัยปีศาจร้อยกิ๊ฟเข้า (ครูชะนีแก่ ๆ ติดกิ๊ฟเต็มหัว ตลกชิ้บ)
"นี่พวกเธอ จะมานั่งส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดอะไรกันแถวนี้ยะ อายคนอื่น ๆ เค้าบ้างรึปล่าวเนี่ย"
"ว้าย ยัยร้อยกิ้ฟมาแหละพวกมรึง งานนี้โดนด่า...แหกแหง ๆ" อิโอเล่ขี้กลัวกระซิบเบา ๆ
"อีดอก กลัวเชี้ยอะไรล่ะ สู้มันสิยะ" อิมนตรีแรงมาก มันแรงที่สุดในกลุ่มแล้ว แรดมาก ๆ
"นี่ พูดอะไรกันน่ะ ยังไม่กลับบ้านกันอีกรึไง" ชียังไล่อยู่ค่ะ ไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ
"ครูคะ พวกหนูไม่ใช่อีตัวนะคะ ถึงจะได้ไม่มีสิทธิ์มานั่งตรงนี้ได้ อ้อ แล้วบ้านพวกหนูมันก็ไม่ได้วิ่งหนีหนูไปที่ไหนสักหน่อยนี่คะ ทำไมจะต้องรีบกลับด้วยล่ะ" ไงล่ะ เพื่อนสาวของฉัน ไม่ได้กลัวเล้ย
"นี่เธอกล้าเถียงฉันเหรอ นังพวกนี้นี่ ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ ไปพบฝ่ายปกครองเด๋วนี้เลย" อ้ายยยยยย เท่านั้นแหละค่ะ กลุ่มกระเทยก็แตกฮือ วิ่งหนีกันจ้าล่ะหวั่นเลย ฮิๆ
หลังจากนั้นกลุ่มฉันก็โดนราวีด้วยยัยปิศาจร้อยกิ้ฟทุกวัน แต่ก็สู้ตายค่ะ ไม่ยอมแพ้สุดฤทธิ์ เวลาผ่านไปจนกระทั่ง เข้าค่ายลูกเสือมาถึงอีกครา คราวนี้ เปรี้ยวไม่เปรี้ยว ก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ว่า ที่ที่ไปเข้าค่ายน่ะ อยู่ในวัด บนเชิงเขา ป่าครึ้ม ห้องน้ำหวีด ที่นอนไม่มี เต้นท์ไม่กาง โอยยย แม่จ้าว คิดดูว่ามันจะผวาซักขนาดไหนกัน :sad3:
***********************************************
-
:impress: แหม แอบมีตอนพิเศษนะคะ
-
อุ๊ยตายละ
ชอบจังตอนแรงๆ เนี่ย...
อยากมีเพื่อนตุ๊ดแรงๆ แบบนี้บ้าง...
-
:o10: ไม่อยากให้รอนาน ต่อ ๆ :m7:
2
ส่วนเรื่องการเดินทางไปที่นั่นน่ะเหรอคะ ขอบอกว่าโคตรไกล โคตรเหนื่อย เมื่อยโคตรค่ะ ก็เล่นให้เดินเป็นสิบ ๆ กิโล แถมสะพายเป้หนัก ๆ อิเชี่ย ฉันผู้หญิงนะยะ หลังแทบหัก o6
พอไปถึงก็แทบล้มทั้งยืน ตอนแรกก็กะว่าที่ทางคงจะดีอยู่หรอก พอไปถึงบรรยากาศสุดบรรยาย คืนนี้ กรูโดนผีหลอกแหง ๆ กรี๊ดดดดดดดดดดด
อิเพื่อนสาวทั้งแปดนาง แยกย้ายกันไปอยู่ตามห้องของตัวเอง เข้าแถวรอเรียกปล่อยให้ไปทำกับข้าว กางเตนท์ หาที่นอนกันเอง ส่วนอิฉันก็โชคร้ายสุด ๆ โดนไอ้เชี่ยในห้องจับขังห้องน้ำอีก แมร่งเลวมาก ไม่มีคนให้แกล้งแล้วใช่มั้ยเนี่ย o9
ก่วาจะมีคนมาช่วยเปิดให้ ก็จะมืดแล้ว นี่โชคดีชนาดไหน ที่ไม่โดนผีฮานาโกะ (ห้องน้ำ) หลอกเอาซะก่อน พอออกไปได้ ฉันก็ตามไปด่า ๆๆ ๆ ๆ ไอ้เวรนั่นจนหนำใจ แล้วก็เดินไปหาอิเพื่อนสาวทั้งหลายแหล่ ด้วยอารมณ์บูดยิ่งกว่า กับข้าวเสียซะอีก
****************************************************
"อิดอก เป็นอะไรอีกล่ะ ไปแด*ขี้มาเหรอ หายไปเป็นชั่วโมง" อิดำช่างกล้า
"อิเชี่ย มรึงก็ลองมาโดนแบบกรูมั่งสิยะ จะได้รู้ว่ามันอร่อยรึปล่าว"
"อะไรของมรึง อร่อย ๆ" อิตั้มแจ๋
"เจือกค่ะ" ฉันกะอีพูพร้อมกัน
"ย่ะ อิพวกเวร ถามนิดถามหน่อย ทำมาด่ากรู" ชีบ่น งอนไปแล้ว แล้วชีก็วิ่งร่าน เอ้ย โร่ไปหาผู้ชายห้องชี 11รดนัก
"แล้วคืนนี้จะนอนที่ไหนกันเนี่ย อิเต้สิ ไปนอนกับพวกผู้ชายสบายรูแล้ว" เอ่อ สบายรูอะไรเหรอคะ
"แหม้ กรูไม่สวยอย่างมันบ้างก็ให้มันรู้ไป" อิเคแอบอิจฉา
"รอชาติหน้าหละมรึง เอ้า ไปหาทำเลกันก่อนเถอะ เด๋วจะมืดแล้วเนี่ย" อิดำชวนเหล่าสาว ๆ ไปที่ด้านบนขึ้นไป
บนนั้นมันมีศาลาเล็ก ๆ อยู่หลังหนึ่ง ดูวังเวงวิเวกโหวงเหวง แต่ก็ยังมีหนุ่มใจกล้าท้าสู้กับผี เอากระเป๋าไว้วางไว้ที่นั่น :m5:
"เฮ้ย มรึงแน่ใจเหรอ กรูไม่เอานะ กรูกลัวผี" อิอั้มปอดแหกอีกแล้ว
"ใช่ ๆ กรูก็กลัวเหมือนกันนะมรึง" อิโอล่เห็นด้วย
"แต่กรูว่า ตรงนี้มันก็โอเคนะ ผู้ชายเพียบเลยมรึง" อิเฉาแรงมาก แต่
"ถูกต้องที่สุด คืนนี้กรูจะเป็นน้องลูกกวาดค่ะ :impress:" อิมนซี่ แรงกว่าหลายเท่าตัว
************************************************
o1ต้องขออภัยต่อทุก ๆ คนด้วย หากว่าภาษาที่เราใช้อาจจะค่อนข้างรุนแรงไปหน่อย แต่เผื่อความสมจริง
เลยต้องมีคำที่หยาบบ้าง จึงเรียนมาเพื่อทราบ
จื้ดจืด :m5:
-
แรงดีชอบๆๆ :teach:
-
ชอบจ้า :m11:
-
ขำดี สมัยเด็กๆนี่น้อยคนจะกล้าต่อกรกับครู
:m4:
-
ยังแรงได้อีก o13
-
อ่านแล้วนึกถึงตอนที่ตัวเองวิ่งหนีอาจารย์ฝ่ายปกครองตอนม.2 ชะมัด
วิ่งกันลืมตายเลยทีเดียว :m11: :m11:
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบแล้วสนุกมากเลยคับ
ไงมาต่อเรื่อยๆนะคับ
ขอบคุงคัฟ :m4: o1
-
:m12: :m12: ใจกล้าจังคับ ไปนอนบนศาลา มะรู้เค้าตั้งมากี่งานแล้ว :m11: :m11:
-
:monkeysad: ต้นฉบับอยู่ที่ทำงาน เลยเอามาลงที่ร้านเนตมะด้าย เด๋วไปแอบลงให้นะ :m8:
:m12: :m12: ใจกล้าจังคับ ไปนอนบนศาลา มะรู้เค้าตั้งมากี่งานแล้ว :m11: :m11:
มันก็ยังดีกว่านอนกลางป่านะตัวเอง (หมายถึงพวกผู้ชายนะ) ส่วนพวกจืดอ่ะ อ่านเอาเองละกัน
-
ช่วงนี้งานยุ่งมาก ว่างๆเลยรีบมาอ่านเลยเนี่ย
จืดรีบมาต่อด่วนเลยนะคับ
-
3
หลังจากที่ยังจัดหาที่นอนของตัวเองไม่ได้ ฉันและเพื่อนสาวเลยต้องขอใช้บริการหนุ่ม ๆ กันไปก่อน คิคิ ด้วยการเดินร่าน เอ้ย 11รดไปตรงนู้นตรงนี้ พวกหนุ่มขี้เหงาก็เฝ้ารอต้อนรับสาวพรมจรรลัย (ขาดแล้ว) กันเป็นทิวแถว ถามว่า เด็กม.2 หื่นมั้ย ขอตอบว่า หื่นมากกกกกกกกกกกก
"ทางนี้สิน้องอั้มจ๋า" เด็กหนุ่มที่ชื่อ ไอ้นุ้ย ผัวอีอั้มมันมั้ง เรียกให้เข้าไปหา
"จ้า นุ้ยจ๋า เมียมาแล้ว" แรงรึปล่าว จืดไม่รู้ รู้แต่ว่า ชีแรงกว่า
"มาทางนี้เร้ว มามะ" แล้วชีก็มุดเข้าเต้นผู้ชายไป ฉันก็เห็นเต้นท์สั่นๆ ตายละ ถ้าคนอื่นมาเห็นคงคิดว่า ลมพัดแรงละม้าง ฮิๆ
"วุ้ย อิดอกนี่ มัน11รดจริง ๆ น่าอิจฉา" อิเฉาคงคัน มันเลยเดินเข้าเต้นท์ผู้ชายห้องมันไปบ้าง
"พอกันแหละมรึงสองตัว" ฉันเลยเดินสวยใสไปกับอิตั้ม
"ไปตรงนู้นกันดีกว่ามรึง เผื่อเจอของดี" นังนี่ก็พอตัวเหมือนกัน คือถ้าถามว่าในกลุ่มใครเรียบร้อยสุด ก็ต้องตอบว่า จืดค่ะ หุหุ
"อุ้ย อีเต้นี่ อิเต้" ฉันรียกมัน ก็เห็นมันกำลังมุดออกมาจากเต้นท์ของมันเองแหละ อ้อ เต้นท์ชีโดนลมพัดแรงมาก พังยับเยินเลยค่ะ ฮ่า ๆ ๆ
"สมน้ำหน้า อยากดอกทองมานอนกับผู้ชาย เป็นไงล่ะมรึง" ฉันด่ามันไป
"อิสาด กรูกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ลมเชี่ย แมร่งพัดมาจากไหนก็ไม่รู้ หนีแทบไม่ทัน" แล้วชีก็เน่า
"แล้ว ที่มีแต่ลม ฝนไม่ตก ไม่งั้นคงโดนน้ำป่าพัดตกเขาตายห่ะไปแล้ว"
"ย่ะ ว่าแต่พวกมรึงเถอะ หาที่นอนได้รึยังล่ะ" มันถามมา
"ยังเลยน่ะสิ หาเต้นท์มุดไม่เจอ มีแต่ ผี ๆ เทวดาไปไหนหมดก็ไม่รู้" หุหุ ช่างเปรียบเปรย
"แรงนะยะ มาเด๋วกรูจัดให้ มีกรูอยู่ด้วย ไม่ต้องกลัวอดแด*" จะจริงเร้อ ตัวเองยังอดเลย อิอิ
**********************************************
พอพวกอิฉันเดินไปตามทางเรื่อย ๆ เห็นพวกผู้ชายกางเต้นท์นอนบ้าง นอนห่มผ้ากลางลมบ้าง นั่งคุย นั่งคัน นั่งจิก (กระเทยนะ) แต่เด็ดสุด นี่เลยค่ะ
"ว้าย อะไรน่ะ" ฉนเดินไปสะดุดอะไรเข้าบ้างอย่าง
"กรี๊ดดดด หลุมฝังศพนี่มรึง ซวยแล้วมั้ยล่ะ" อิเต้รีบแจง
"ดอก เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ อินี่ เด๋วผีมันก็ลุกขึ้นมาหลอกมรึงหรอก" อิตั้มปากดีอีกแล้ว
"ก็กรูไม่เห็นนี่ ว่แต่แน่ใจนะว่าหลุมฝังศพน่ะ" นลองเพ่งตามองดูดี ๆ
"เอ กรูว่ามันแปลก ๆ นะ ทำไมมันกระดุกกระดิกได้ล่ะ" อิเต้ฉงนฉงาย
และแล้วมันก็ ผลึ่บ เศษใบไม้ กับแสงพระจันทร์ มันทำให้ดูเห็นเป็นอย่างงั้น พอไอ้หลุมนั่น มันกลิ้งไปมา แล้วก็เด้งตัวขึ้น ฉันกับอิพวกนั้นก็
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ค่ะ
"อิดอกกกกกกกกกกก จะกรี๊ดหาบิดามารดามรึงเหรอ อิเชี่ย" อ้ะ ศพพูดได้
"อิสาดดดด อิจิ อิเวร มรึงหรอกเหรอเนี่ย" พวกเราพากันรุมด่ามัน ดีไม่กระทืบด้วย
"กรูกำลังนอนสบาย ๆ พวกมรึงนี่ มารบกวนกรูทำไมยะ" มันบ่นใหญ่
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ นึกว่าผี ก็มรึงตอนนี้เหมือนจะตาย" อิตั้มกัดซะแรงเชียว
"เออ อีพวกนางฟ้านางสวรรค์ กรูตาสว่างเลยทีนี้ เอาไงดีวะเนี่ย"
"จะยากอาไร้ ก็ออกล่าเหยื่อสิยะ" อิเต้พูดดีเนาะ ยังคันอยู่ล่ะสิ (ฉานด้วยยยยยยย)
*************************************************
-
:m4:ตอนพิเศษก็ยังดีอิๆ เจ้าประจำมาแล้วจ้าคุณจืด เข้ามาวันละสามรอบ555
-
อิชะนีแพร โทรมาทำไมยะ เจ๋อจิง ๆ o12
-
4
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินไปยังเต้นท์ต่าง ๆ และก็ต้องมาสะดุดอยู่เต้นท์นึง (พวกผู้ชายมันเอาของมันมากางเอง) ฉันกับพวกนั้นมองเห็นขาของใครสองคนโผล่ออกมาก็ไม่รู้ (เต้นท์มันเล็ก)
"เฮ้ย ขาใครวะน่ะ คุ้น ๆ แฮะ" แสงจันทร์ทำให้มองเห็นได้สลัว ๆ แต่อิเต้ก็ริดแรง ส่องไฟฉายเข้ไปในเต้นท์เลย
"ว้าย นี่มัน...." ชีค้างทำไมยะ
"ใครล่ะ อิดอก มันไม่ด่ามรึงเหรอ" ฉันถามมัน
"ก็ อีนี่มัน อิเฉาก้วยนี่ยะ" พอได้ยินชื่อเท่านั้นแหละ พวกฉันก็กรูกันเข้าไปแหวกดูเลยค่ะ (หน้าด้านเห็น ๆ)
"อิเชี่ย เบา ๆ สิวะพวกมรึง กรูกำลังเคลิ้มอยู่เลย" อิเฉาบ่นเสียอารมณ์
"อ้อ เหรอ ว่าแต่ใครวะเนี่ย" ฉันเห็นผู้ชายกำลงดูดนมมันอยู่ พอมองเห็นหน้า อ้ากกกก ผีหลอก
"ว้าย อิเฉาเป็นปลาไหลเหรอมรึง"
"ปลาไหลบ้าน....มรึงน่ะสิ" มันด่ากลับ ก็จะให้เป็นไง นั่นมันไอ้ฟันเหยินนะ
"ก็มรึงแด*กศพทำไมล่ะยะ แบบนี้เค้าเรียกว่าปลาไหล" อิตั้มกัดเยินเลยค่ะ
"อ้าว มรึงจะกินต่อเหรอ ตามสบายเลยค่ะ พวกเราไปกันต่อดีกว่า อุจาดตาว่ะ" เสียแรงนึกว่าผู้ชายหล่อ
"เชิญย่ะ อย่ามารบกวนกรูอีกนะ"
"เออ ขอให้มรึงเจอสวรรค์แล้วกัน กรูกลัวจะเจอนรกน่ะสิ" หลังจากกัดจนหนำใจแล้ว ก็เดินลาดตระเวนกันต่อ อ้ะ อ้ะ นั่นมันศาลากลางดงนี่ ทำไมมืดจัง
"มรึงจะเข้าไปจริง ๆ เหรอวะ กรูกลัว" อิเจ๊ (อิจิ) ตามมาสมทบด้วยบ่น
"อ้ะ อินี่ ของเน่า เอ้ย ของดี ๆ ก็อยู่ที่นี่ทั้งนั้นแหละ ตามมาเถอะน่า" อิตั้มตัวแรงสุดนำ
"จะดีเหรอ ฉันยังไม่อยากเสียจิ้นอะ" อิอิ แอบสวยค่ะฉัน
"จ้าาา มรึงคงจะขึ้นคานต่อไปนั่นแหละ อิจืด"
"ไปกันได้แล้ว กรูคัน อยากกินไส้กรอกแล้ว" วู้ย อิเต้ แรงมาจากไหนจ้ะ
"งั้นก็ไปกันเลยสิยะ" แล้วพวกเราก็พากันเดินขึ้นไปบนศาลา โอว หนุ่ม ๆ บางคนก็นอนแล้ว บางคนยังนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่เลย
"อ้ะ พวกมรึง นั่นมันกลุ่มไอ้เอ้ห้องอืจืดนี่ มีแต่หล่อๆ ทั้งนั้น" อิตั้มน้ำลายฟูมปากแล้วย่ะ
"อุ้ย ใช่จริง ๆ แอบมาอยู่นี่นี่เอง อิจืด บุก" อิเต้จ้ะ ก็ไอ้พวกนี้ ฉันถูกกับมันที่ไหน มันหล่อแต่เชี่ยจะตายไป
"เข้าไปสิยะ มันมองมาแล้ว" อิตั้ม อิเจ๊ อิเต้ และฉัน ขาดไปห้า มันไปอยู่ไหนกันวะเนี่ย
"ตัวเองขอเข้าไปนั่งด้วยสิ" อิตั้มแอ๊บหวาน ฉันกลัวจะโดนอะไรขม ๆ กลับมาจริง ๆ
"เข้ามาสิจ้ะ สาว ๆ" เอ้ะ ทำไมมันมาแปลก ๆ วะ สงสัยจะ อ้ะ นั่นมัน
"พวกมันกล้าแด*เหล้ากันด้วยว่ะ เอามาได้ไงวะเนี่ย" ฉันหันไปกระซิบกะอิเต้
"นั่นสิ แต่กรูว่างานนี้ มรึงได้มีผัวแน่ อิจืด" อ้ายยยยย จะดีเหรอ
***********************************************
-
:m3:จืดสู้ๆ
-
แซ่บหลาย :m11:
-
:m7:เย็นนี้จะไปกทม กลับบ้านก็วันเสาร์เลยกะเอามาลงให้จบเลย
5
แล้วพวกเราก็เข้าไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกมัน กลุ่มมันมีอยู่ 5 คน อ้ะ งี้ก็เกินมาน่ะสิ ตายละ ใครจะได้ไปสองหน่อเนี่ย อิอิ
"มา ๆ นั่งนี่สุดสวย มามะ" มันเมาละ ไม่อยากจะเชื่อ ลูกเสือแด*เหล้าด้วยแฮะ (ครูไปไหนหมด สงสัยหลับกันหมดและ นี่ก็จะห้าทุ่มเข้าไปแล้ว กระเทยยังเดินร่านอยู่เลย)
"เอ้จ๋า ไม่รังกพวกเค้าแล้วหรอ" อิเต้มันอยากได้มานานแล้ว เลยจับจะกิน
"ไม่ได้นะยะ เอ้ขา ตั้มนั่งด้วยนะคะ" ดอกทองพอกัน
"มานั่งทางนี้ด้วยสิจ้ะ" อีกคนเรียก อิเจ๊มู้ฟตัวอย่างรวดเร็ว แต่ติดที่หนังหน้าชีไม่ผ่าน ผู้ชายเลย
"เฮ้ย ผีหลอกว่ะ พวกมรึง"
"อิอิ" พวกฉันนั่งขำคิก ๆ กันตั้งนาน มนก็ทำท่าจะร้องไห้ โถ ๆ น่าสงสาร อยากเกิดมาไม่สวยเองนี่จ้ะ
"พวกมรึงจะหัวเราะอีกนานมะ" มันวีนค่ะ
"อ้ะ หยุดก็ได้ คมจ้ะ มานี่ เต้ป้อนให้นะคะ" หืม แรงมาก ๆ อิเต้ ดอกจริง ๆ
"อ้าย อย่าจับตรงนั้นสิ เต้เจ็บนะ" ไอ้คมมือไว บีบหน้าอกนังเต้อย่างมันมือ
"อา เต้ช่วยเอามั้ยคะ" น่านเริ่มติดเรทละ แล้ว
"เอาสิจ้ะ" มัดทำตาเยิ้มฉ่ำ อิเต้ก็คันมือสุด ๆ ฉันว่าคันปากด้วยแหละ อินี่มันแรงนัก
แล้วหัวขอ
-
:try2:ดันลงขาดอีก เนตเน่าจริง ๆ
แล้วหัวของเต้ ก็กลายเป็นเครื่องจักรกลสังหารไปทันที อิอิ ขึ้น ลง ขึ้น ลง (อี๊)
"จืดเข้ามาตรงนี้สิ" เอ้ะ ฉันกำลังดูเพลิน ๆ ใครมาเรียกฉันเนี่ย
"ไม่มา งั้นไปหาเองก็ได้" มันคลานมาหาฉัน แล้วก็ จับกด จับกด อ้ายยยยยย
"อย่านะ ปล่อยสิ อายเค้า" น่าน ทำเอียงอาย แต่ใจจริงคันสุด ๆ
"อย่านะอะไรกัน อย่าช้าใช่มั้ย มานี่" จับกดแล้วซุกไซร้ไปมา อ้า จั๊กจี้จังเลยอ่ะ
"ว้าย อิจืด แรงนะยะแอบกินไอ้เสือตัวร้ายของห้อง 1" หา อะไรนะ ไอ้เสือเหรอ ไอ้เชี่ยที่มันชอบแกล้งฉันตอน ม.1 ยัน ม.2 เนี่ยอ่ะนะ
"อั้ย ปล่อยนะ อย่า ไม่เอา ไอ้บ้า ปล่อย ๆ" ฉันรีบเอาเท้ายันท้องมันเลย กะจะยันตรงนั้น กลัวมันจะตื่นหนักเข้าไปอีก
"มานี่ อย่าเล่นตัวน่า" อดถีบแล้วล่ะ โดนล็อคแขนกะขาแล้ว หมดสิจ้า
"ช่วยกรูด้วย อิเวร ดูอยู่ได้" ฉันเรียกให้อิตั้มช่วย พวกคนอื่น ๆ แมร่งก็นอนขี้เซากันจังวะ (อย่างว่าเหนื่อยจัด)
"ทำไมจะไม่ช่วยยะ ช่วยให้มรึงมีผัวกะเค้าซะทีไง" โถ อิปากมอม พูดมาได้ ถ้าเป็นไอ้เอ้ ฉันคงเอาอยู่หรอก มันกะจะกินเองน่ะสิ
"เสือจ๋า นี่จืดนะ จืดที่เสือชอบเตะบ่อย ๆน่ะ จำได้ป่าว" ใช่ มันชอบเล่นรุนแรงมาก เกลียดมัน ๆ
"ก็จำได้สิ เอาน่า ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ขอเถอะนะ" ม่ายยยยย ฉันยังไม่อยากเสียจิ้น
ตอนนี้โดนไอ้เสือมันเอาอมาขยำหน้าอกจนเจ็บไปหมด แถมแมร่งยังกัดคออีก เชี่ย ซาดิสต์ชิบเป๋ง ใครจะไปเอาลงวะเนี่ย แล้วฉันก็ต้องอาศัยไม้ตาย นั่นคือทำเป็นยอมไปก่อน ให้มันตายใจ แล้วก็ ลูกถีบ มหาปะลัย ไชโย o9
"โอ้ย" มันกระเด็นสุดแรง ไปทับอิเจ๊นู่น อินั่นก็วี๊ดใหญ่ (เป็นเปรตเหรอคะ)
"อิจืด อิเชี่ย" มีการด่ามาอีกนะ อิเวร ตัวใครตัวมันล่ะโว้ย โกยเถอะตุ๊ด
"อ้าว อิจืด จะวิ่งไปไหนน่ะ" อิพวกนั้นร้องเรียกฉันใหญ่ อยู่ต่อไปกันเถอะ ฉันยังอยากขึ้นคานอยู่
***********************************************
6.
พอวิ่งมาจนถึงที่พวกอิอั้มนอนอยู่ อิเค อิมนตรี อิโอเล่ แล้วก็อิเฉา ก็อยู่ด้วยเหมือนกัน เฮ้อ โล่งอกไปที พอฉันนั่งลงข้าง ๆ พวกมัน ก็เม้าท์ทันที
"มรึงวิ่งหนีอะไรมาเหรอ อิจืด" อิอั้มถาม
"ผี" พอฉันพูดออกไป อิพวกนั้นก็ทำท่าผวา ปิดปากอุทาน
"ผี ผีอะไรยะ" จะงงอะไรกันอีกล่ะ
"ก็ผีผ้าห่มไง กรูเกือบเป็นเมียไอ้เสือไปแล้ว ซวยจริงๆ"
"ว้ายยยย ไม่จริง ไอ้เสือนี่นะจะเอามรึง อมค**มาพูดกรูก็ไม่เชื่อ อิดอกเคแรงมาก มีแต่อมวัดย่ะ
"เรื่องจริงย่ะ ไม่เชื่อามอิพวกนั้นก็ได้ มานู่นแล้ว" สามสาวเดินหน้าหงิกมาและ
"อิสัดจืด เพราะมรึง พวกกรูเลยอดแดรกเลย อิเชี่ย" อิตั้มด่า อิเต้บ่น อิเจ๊หน้างอ
"อะไรยะ กรูผิดตรงไหน กรูไม่อยากโดนไอ้เสือเอา ผิดมั้ยเนี่ย"
"ผิดดดดดดด" มันตอบพร้อมเพรียงกันทุกคน
"อิโง่ ไอ้เสือมันทั้งหล่อทั้งรวย มันจะเอามรึงก็ดีขนาดไหนแล้ว อิควาย"อิเต้คันเสียเอง
"อ่า แง้ ๆ พวกมรึงรุมด่ากรูทำไมเนี่ย ก็กรูเกลียดมันอ้ะ มันชอบกล้งกรู" ฉันก็แอ๊บคร่ำครวญสจ้ะ
"อิดอก อย่ามาสำออย ทีหลังไม่แดรกก็ส่งมาให้กรูนี่" อิเต้เอาซะเอง
"ย่ะ ยังกะมันจะเอามรึงงั้นหละ อิเวร" อิตั้มกัด
"ทำไมล่ะยะ ก็สวยกว่าน่ะ" อ้าว อิสองตัวนี้ มีวางมวยกันแน่ ๆ
"พอได้แล้ว อิเชี่ย กรูง่วงนอนแล้ว แค่คืนเดียวพวกมรึงก็คันกันซะขนาดนี้ แล้วพรุ่งนี้แมร่งจะขนาดไหน" อิอั้มบ่น
"เออ ว่าแต่ มรึงแน่ใจนะ ว่าจะนอนกันตรงเนี้ย" อิเต้พูด
"ช่าย ทำไมเหรอ นอนไม่ได้ก็ไปหาที่นอนใหม่เองสิยะ" อิเคกัด
"นอนก็นอนสิยะ ขี้เกียจไปหาที่อื่นแล้ว วันนี้พอก่อน พรุ่งนี้ค่อยเอาใหม่ คิคิ"
"โห ยังคนอีกแฮะ ดูอิโอเล่สิ ยังนอนเรียบร้อยอยู่....อ่ะ" ใครว่าล่ะคะ งานนี้ อิคนที่ไม่น่าจะวิน กับกำลังนอนกอดกับผู้ชายอยู่เลยค่ะ
"กรี๊ดดดดดดด อิโอเล่ แรงมากกกก" พวกเรารุมอิจฉานังกระเทยนอกคอก ก็มันไม่เด่นจริง ๆ นะ ผิวขาว หน้ายาว ๆ สิวก็เต็มหน้า แต่ว่า ชี.....
"อะไรยะ นกกันล่ะสิคืนนี้ โชคร้ายหน่อยนะ คิก ๆ" แล้วชีก็หันไปกกกอดกับผู้ชายต่อ
สรุปแล้วสาวใสอย่างพวกเราก็ต้องนอนตากน้ำค้างทั้งคืน เพราะไม่มีเต้นท์ให้กาง ไม่มีผ้าปูที่นอน มีแต่ผ้าห่มกับเป้ไปใหญ่หนุนหัว นอนกลางดินใต้ต้นไม้ ลมพัดหวิว ๆ เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงม ผสมไปกับเสียงของ เปรตตตตตต เจ้าค่าาาาา :sad3:
จบแล้วเน้อ :m11:
-
รอปี 2 จ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
อิอิ
เจ๊จืดเกือบเสียสาวตอนเข้าค่ายซะแล้ว
:m12: :m12:
-
พึ่งลองได้อ่านสนุกมากเลนอ่านแบบวันเดียวจบไงก็ขอให้ภาคใหม่มาลงไวๆน๊าค๊าฟ : :interest:
อยากถามพี่จือว่าภาคต่อไปพี่จืดจะยอมสาวให้พี่อาร์ดเปล่าคับ :m3:
เมือไรจะลงเอยกันสักที่แล้วก็ตอนนี้พี่จืดกับพี่อาร์ดยังคบกันอยู่หรือเปล่าคับ ? :confuse:
-
ชักอยากอ่านเรื่องของพี่เสือแล้วดิ
:m3: :m3: :m3:
-
นึกว่าจืดจะได้ขี่เสือซะอีกอิๆๆ ไงก็รอปี2ด้วยคนจ้า
-
มาช่วยดัน ให้เจ๊จืดแกหน่อย เดียวจะงอน o3
-
อยากกลับไปเจอบรรยากาศสมัยเรียนอีกจังเลย คิดถึ้ง...................คิดถึง
-
:m13: โทษทีนะเคอะ หายไป 3 วัน แบบว่าติดภารกิจด่วนอ้ะ :m5:
แถมกลับมายังเจอแต่ปัญหารุมเร้า วันนี้คงจะได้ลงแน่นอน แต่ก่อนอื่นขอเกริ่นไว้นิดนึงว่า
เรื่องนี้ คนอ่านจะสมหวังและผิดหวังด้วย ( :m15:อย่าโกรธเค้าน้า)
แล้วก็จะพยายามเล่าเรื่องนี้ให้จบแต่จะจบป่าวก็ไม่รุ้นะ สวัสดีน้านนาน o1
ไปและ :m7:
-
พึ่งลองได้อ่านสนุกมากเลนอ่านแบบวันเดียวจบไงก็ขอให้ภาคใหม่มาลงไวๆน๊าค๊าฟ : :interest:
อยากถามพี่จือว่าภาคต่อไปพี่จืดจะยอมสาวให้พี่อาร์ดเปล่าคับ :m3:
เมือไรจะลงเอยกันสักที่แล้วก็ตอนนี้พี่จืดกับพี่อาร์ดยังคบกันอยู่หรือเปล่าคับ ? :confuse:
o8ขอตอบนะจ้ะว่า มีคำตอบในภาคนี้ ติดตามได้ ส่วนยังคบกันอยู่ไหมก็ต้องตามดูตอนจบอ่ะว่ามันจะแฮ้บปี้ :m1:หรือแซดเอนดิ้ง :m15:
-
:impress2:เข้ามารอเหมือนเดิม :m4:
-
เจ้จืดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่าเชียวนะ ฆ่าทิ้งจริงๆ ด้วย
-
:m11:มาแล้ว มาแล้ว ภาคต่อ :m9:
รักวุ่นวายของยัยหน้าจืด
ตอนที่ 1
หลังจากที่ฉันเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 แล้ว ปิดเทอมตั้งสองเดือน ฉันก็ใช้เวลาอันทรงคุณค่านั้นอยู่กับหวานใจตลอดเลย ฉันไปเที่ยวบ้านของอาร์ทบ้าง หรือไม่อาร์ทก็มาบ้านของฉัน เราสองคนมีความสุขกันมาก :m1:
หลังจากเปิดเทอมแรกของชั้นปีที่ 2 ฉันก็ได้อยู่ห้องเดิม แน่นอน อาร์ท แล้วก็เพื่อน ๆ ของฉันก็อยู่ห้องเดิมเช่นกัน ส่วนพวกยัยแจงทั้งกลุ่ม ก็โดนเด้งลงไปอยู่ห้องห้า (โทษฐานที่มัวแต่จะ เก้ทกระเทยอย่างฉัน สมน้ำหน้า :m14: คิคิ)
ส่วนยัยออย ตั้งแต่พวกยัยแจงไม่มายุ่งกับฉัน หลังจากที่โดนฝ่าพระบาทของอิฉันเข้าไป ชีก็หายหน้าหายตาไปเลย สงสัยคงจะกลัวโดนหนักเป็นสองเท่า แต่ฉันได้ข่าวแว่ว ๆ มาว่า สามีของชีบอกเลิกกะหล่อนแล้วค่ะ เพราะว่ามีคนไปแอบเห็นตอนชีไปหาตาอาร์ทบ่อย ๆ (เย้ ๆ อย่ากลับมายุ่งกะแฟนฉันละกัน)
แล้วก็เพื่อนสาว (นังต้อม) ของฉัน ตั้งแต่ที่ชีไปสารภาพรักกับวินก่อนปิดเทอม ชีก็ต้อง เฮิร์ทอย่างหนัก เพราะนายวินดันไม่เล่นด้วย แต่ก็บอกมันไปว่า คิดแค่เพื่อนเท่านั้นเอง ยังไงก็เป็นเพื่อนกันต่อไปดีกว่า (ฉันว่าเพื่อนน่ะแหละตัวดี ดูอย่างฉันดิ o16)
หลังจากที่ชีนอนร้องไห้มาตลอดปิดเทอม พอเปิดเทอมใหม่ ชีก็เปลี๊ยนไป๋ มาดใหม่ของชี แรงฤทธิ์พิศวาสน่าดู ชีบอกว่า หมดเวลามาแอ๊บมาเอิ๊บแล้ว ขอ11รดอย่างฉันบ้างดีกว่า (เอ่อ ฉัน 11รดตรงไหนเนี่ย) สร้างความตระหนกตกใจให้กับหนุ่ม ๆ ในห้องอย่างมาก (ใครจะกล้าเข้าใกล้มันบ้างวะเนี่ย อิอิ)
ฉันรู้สึกผูกพันกับชั้นม.5/2 มาก ๆ เลย ช่วงปีนี้มีอะไรมากมายให้ทำ แต่มันก็ยังไม่เยอะเท่ากับ ม.6 หรอก เพราะนั่นจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีก ฉันเห็นเพื่อนบางคนก็อ่านหนังสือเอาเป็นเอาตาย เตรียมเอนท์กันแล้ว แต่ว่าฉันยังไม่ถึงเวลานั้นหรอกนะ ยังอยากเปรี้ยวอยู่ :impress:
ส่วนรุ่นพี่สุดหล่อแห่งชมรมบาส ก็พี่เหน่งไง ตอนนี้พี่เค้าเอ็นท์ติดที่มหาวิทยาลัยเกษตรฯแล้ว ฉันอยากไปเรียนด้วยจัง อิอิ ช่วงปิดเทอมก็ยังไปเลี้ยงส่งแกมาอยู่เลย อิ่มหนำสำราญจริง
และที่เด็ดสุด ๆ ของปีนี้ ก็คงจะไม่พ้น เรื่องวุ่น ๆ ที่ฉันจะต้องเผชิญกับมันจากนี้ไปน่ะสิ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า
เปิดเทอมวันแรก
ฉันบิดตัวขี้เกียจ เพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังลั่นอยู่บนหัวเตียงนั่นเอง ฉันลุกขึ้นแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากนั้นก็แต่งตัว แต่งหน้า (บาง ๆ) เสร็จแล้วก็ไปนั่งทานข้าวเช้า
“จืด รถมาแล้ว รีบหน่อย ๆ สิลูก” โฮ่ ยังกินไม่อิ่มเลย รถทำไมมันมาเร็วนักล่ะเนี่ย
“จ้า แม่ เด๋วจะไปแล้ว บอกให้เค้ารอหน่อย” ฉันรีบลุกขึ้น แล้ววิ่งไปขึ้นรถ โดยที่ยังไม่ได้เก็บจานข้าวเลย (ก็ให้แม่เก็บทุกวันน่ะแหละ อิอิ)
รถวิ่งมาถึงหน้าโรงเรียนแล้วก็จอดให้ฉันแล้วก็คนอื่น ๆ ลงด้วย จากนั้นก็ไปต่อที่โรงเรียนข้าง ๆ คนอื่น ๆ เดินกันไปหมดแล้ว แต่ฉันกลับยังไม่ยอมเดินเข้าไป เพราะเห็นใครคนหนึ่งยืนรออยู่แถว ๆ นั้น
“ว่าไง มายืนรอนานแล้วเหรออาร์ท” ฉันเดินเข้าไปหาเค้า อาร์ทดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น เท่แล้วก็ดูดีมาก ๆ เลยล่ะ (อาส์ เคลิบเคลิ้มเลยฉัน)
“ก็มารอจืดได้สักพักแล้วล่ะ กินข้าวมารึยัง” เราสองคนเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ
“กินมาแล้ว แต่ยังไม่อิ่มเลยอ่ะ รถดันมาซะก่อนน่ะสิ” ฉันบ่นอุบอิบ ก็คนมันหิวนี่
“งั้นก็ไปกินข้าวกับเราก่อนนะ เรายังไม่ได้กินข้าวเช้ามาเลย อุตส่าห์รีบมาแต่เช้า เพื่อรอใครบางคนนะเนี่ย” อ่ะนะ ตาอาร์ท
“จ้า ๆ งั้นก็รีบไปเถอะ เด๋วกินไม่ทันเข้าแถวนะ”
เราเดินไปที่โรงอาหารก่อน มีคนมากินข้าวเช้าที่นี่เยอะมาก ทุกอย่างกลับมาดูคึกคักเหมือนอย่างเคย เราสองคนเดินไปซื้อข้าวราดแกงกัน พอได้แล้ว ก็มานั่งที่โต๊ะ
“วันนี้คาบแรกเรียนอะไรเหรออาร์ท” อาร์ทมองหน้าฉันงง ๆ เอ๋ ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ
“จืดไม่รู้จริง ๆ อ้ะ ว่าคาบแรกวิชาอะไร” ฉันก็ส่ายหน้า
“แหม ชักจะเอาใหญ่แล้วนะเราเนี่ย หัดดูตารางสอนก่อนมาเรียนบ้างนะ” ดูมันเทศน์ฉันอีกแล้ว
“ก็คนมันลืมเอามานี่นา ไมต้องมาว่ากันด้วยอ่ะ” ฉันก็แกล้งงอนตุ๊บป่อง จริง ๆ เอามาย่ะ ถามไปงั้นแหละ
“อ้าวเหรอ เราขอโทษ อย่างอนนะ” เหอ ๆ ชอบตอนมันง้อค่ะ น่ารักดี
“แล้วมันวิชาอะไรเหรอจ้ะ บอกได้รึยัง”
“จ้ะ ๆ บอกแล้ว วิชาภาษาไทยน่ะ” เง้อ ฉันไม่ค่อยชอบเลยอ่ะ วิชานี้ มันยาก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ แถมยังน่าเบื่ออีกด้วย
“เหรอ ขอบใจนะ” แล้วฉันก็นั่งกินข้าวจนอิ่ม อาร์ทอิ่มทีหลังฉัน เพราะเบิ้ลไปสองจาน ดีนะที่มันไม่อ้วนน่ะ (เพราะฉันเป็นอิสลามค่ะ คริๆ)
หลังจากเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จแล้ว พวกเราก็เดินขึ้นชั้นเรียนวิชาแรกที่ตึกสอง ระหว่างทางฉันก็เจอกับ นิวลุคของนังต้อมมัน คนที่เอ๋อแด*ที่สุดก็คงไม่พ้นนายวิน
“นังต้อม หล่อนจะบ้าไปแล้วเหรอ ฉันจำแทบไม่ได้แน่ะ” ฉันทักทายมันแรงไปหน่อย อิอิ
“อินี่ ก็ฉันเบื่อแอ๊บแล้วน่ะสิยะ แถมยังโดนผู้ชายหักอกอีก จะให้ฉันมัวแต่เล่นบทเดิม ๆ อยู่รึไงไม่ทราบ” มันจีบปากจีบคอพูด ดอกจริง ๆ
“ย่ะ ฉันรู้ ว่าหล่อนสวย หล่อนมันนางฟ้า” ฉันเลยกัดซะ
“เออสิยะ ตั้งแต่เปลี่ยนลุคตัวเอง ก็มีแต่ผู้ชายมองตลอดเลยอ่ะ” ว่าแล้วชีก็ทำท่าแอ๊บสวย
“ฉันว่าที่เค้ามองหล่อนน่ะ ไม่ใช่มองว่าสวยหรอกนะ แต่มองว่า เฮ้ย ตัวอะไรวะน่ะ ตะหาก อิอิ”
ฉันขำกลิ้ง ส่วนอิต้อมก็ทำท่ากระฟัดกระเฟียด แหม กัดนิดกัดหน่อยก็ไม่ได้นะยะ
“นังจืด ว่าฉันเหรอยะ นี่แน่ะ ๆ” โห ขนาดชีทุบแขนฉัน ยังดูดัดจริตเลยอ้ะ อินี่เป็นเอามากแฮะ
***********************************************
-
มาแล้ว รออ่านต่อจ้า เจ้จืด :m3:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ :m4:
-
:impress: :impress: แอบสงสารต้อมนิดหน่อย แต่อย่างว่าครับ ความรักมันจะไปสมหวังทุกคนได้ไง o7 o7
:confuse: :confuse: ทำไมคุณจืดไม่ชอบวิชาภาษาไทยอ่ะครับ สนุกดีออก :laugh3: :laugh3:
-
อ้าวเจ้จืดเป็นอิสลามเหรอ....
ไหงสาวได้ขนาดนี้อ่ะ เพราะปรกติเพื่อนมันกลับบ้าน ห้ามสาวเด็ดขาดเลย... ไม่งั้นพ่อมันจะฆ่าทิ้ง...
-
เย่ๆมาแย้ว ^^ :m11:
-
เย้ๆๆๆๆๆ :m11: ได้อ่านต่อแล้ว
-
เย้ๆ
ในที่สุดก็ได้อ่านภาคสองแล้ว ดีใจจัง :m4:
-
ประเดิมเม้นท์ในภาคสองละกัน แต่อ่านมาตั้งแต่ภาคแรกแล้วนา :m1:
หนุกค่ะ ติดตามทุกเช้าตรู่ ถึงที่ทำงานนี่เปิดเรื่องนี้ก่อนเลย เมล์เมิลลูกค้าไม่สนใจเลยทีเดียว :m7:
-
อิสลามนี่ห้ามอย่างแรงเรื่องแบบนี้
ว่าแต่อาร์ทจะเข้าไปในใจจืดจนหมดแล้วม้าง
:m11: :m11: :m11:
อย่ามาปากแข็ง
:m12:
-
:m9:ตอนที่ 2
พวกเราเดินขึ้นห้องเรียนกันหมดแล้ว ในห้องก็มีทั้งเพื่อนเก่าและเพื่อนใหม่ที่ย้ายชั้นเข้ามากันเยอะแยะไปหมด เพราะโรงเรียนของฉันจะมีการวัดผลคะแนนการสอบด้วย ว่าเกรดระดับไหนจะอยู่ที่ห้องอะไร ส่วนฉันน่ะเหรอ ก็ได้เกรด 3 กว่า ๆ ค่ะ อิอิ ไม่เก่งหรอก
“จืด ปีนี้ทั้งปี เราขอจองที่นั่งข้าง ๆ นะ” อาร์ทน่ะเอง แหม ฉันก็อยากให้นายมานั่งข้าง ๆ ด้วยทั้งปีน่ะแหละ
“แล้วเพื่อนอาร์ทล่ะยังไม่มาเหรอ” ฉันถามหาสองคนนั้น ก็นายเอกะนายกอล์ฟน่ะแหละ
“สองคนนั้นน่ะเหรอ ย้ายไปอยู่ห้องอื่นแล้ว”
“อ้าวหรอ งี้อาร์ทก็เหงาแย่เลยน่ะสิ” อิอิ แหย่เล่น ๆ เผื่อฟลุ้ค ตาอาร์ทพูดจาหวาน ๆ กลับมาบ้าง
“ก็เหงาอยู่หรอก คนเคยเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ม.ต้น” เอ้า ซะงั้นน่ะ อดเลยฉัน
“เหรอ เหงามากกกกกมั้ย” มันก็ยิ้มแหย ๆ สงสัยจะรู้แกวฉันละ
“ไม่เหงาแล้วครับ แหะ ๆ” มันน่านักนะ ตาบ๊อง
ครูสอนวิชาภาษาไทยเดินเข้าแล้ว เป็นครูผู้หญิง (แก่ ๆ) อีกแล้ว ท่าทางดูจะใจดีกว่าคนที่สอนฉันเมื่อปีที่แล้วนะ
“สวัสดีค่ะ/ครับคุณครู” พวกเราทำความเคารพแกแล้ว ก็นั่งลง แล้วพวกเราก็ต้องแปลกใจกัน เพราะว่า
“สวัสดีค่ะนักเรียนทุกคน วันนี้ครูมีนักเรียนคนใหม่มาแนะนำตัวให้รู้จักกัน 2 คน เอ้า เข้ามาสิจ้ะ” นักเรียนชาย 2 คนเดินเข้ามาให้ห้องเรียน แล้วก็ทำความเคารพคุณครู
“ครูจะแนะนำให้รู้จักนะ คนแรกชื่อ อธิป .... ส่วนอีกคนชื่อ มานิตย์ .... พวกเธอสองคนแนะนำตัวกับเพื่อน ๆ อีกทีสิจ้ะ” แล้วครูก็นั่งลงกับที่
“สวัสดีครับผมชื่อ อธิป ..... ชื่อเล่น เบสครับ มาจากโรงเรียน...ที่กรุงเทพฯครับ” พอนายนั่นแนะนำตัวเสร็จ เสียงฮือฮาของสาวแท้และไม่แท้อย่างนังต้อม ก็ดังสนั่นหวั่นไหว ก็จะไม่ให้ดังได้ไง ก็นายนั่นน่ะ เล่นเอาฉันนั่งมองตาค้างไปเลยอ้ะ
นายอธิปเป็นคนที่หล่อมากกกก (ย้ำ หล่อมั่กกกกก) สูงยาวเข่าดี ทุกอย่างดูเพอร์เฟคไปหมด แต่เสียอยู่อย่างเดียว ไม่ค่อยยิ้มเลย สงสัยมนุษยสัมพันธ์คงแย่มาก แต่นั่นก็ดูจะไม่ได้เป็นข้อเสียตรงไหนของเหล่าสาว ๆ ในห้องเลย เหอ ๆ
“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อ มานิตย์ ..... ชื่อเล่น เต้ย หรือเรียกว่า เป้ยก็ได้นะคะมา จากโรงเรียนเดียวกับอธิปค่ะ” ง่า งานนี้เรียกเสียงกรี๊ดและวี้ดวิ้วจากคนในห้องได้อย่างดี ไม่อยากจะเชื่อ ว่าชีจะเปรี้ยวได้ขนาดนี้ ซูฮกเลยค่ะฉัน
คนที่ชื่อเป้ย เอ้ย เต้ยเนี่ย ดูตอนแรกที่เดินเข้ามาก็รู้แล้วว่าเป็นเหมือนฉัน แต่ว่า ชีแรงมากจริง ๆ ค่ะ แรงจนฉันคิดว่า อิต้อมที่แอบแรงแล้ว ยังได้แค่ขี้ผงของชีค่ะ แง้ว
“เอ้า เงียบ ๆ กันได้แล้วทุกคน เธอสองคนไปหาที่นั่งได้แล้ว จะได้เริ่มเรียนกันซะที” พอครูพูดจบ สองคนนั้นก็เดินมาแถว ๆ ด้านหลังห้อง
ยัยเป้ยเดินเฉียดกรายมาทางแถว ๆ โต๊ะฉัน ก็แหงล่ะ ข้างหลังมันยังมีโต๊ะว่างอยู่นี่นา สอง
คนนั้นดู ๆ ไปแล้วเหมือนจะเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนนะ แต่ทำไมไม่เห็นยักกะคุยกันเลยล่ะ
“จืด มองอะไรอยู่ได้ ไม่เคยเห็นรึไง” นายอาร์ทเอานิ้วมาจิ้ม ๆ ที่เอวฉัน
“อั้ย จะจิ้มทำไมล่ะ เราจั๊กจี๊นะ” ฉันเอามืออาร์ทออก ตานั่นก็ยังไม่ยอม
“บอกมาก่อนดิ มองแต่ไอ้เด็กใหม่อยู่ได้” เอ้า ก็เค้าหล่ออ้ะ ก็ต้องมองจิ เผื่อได้ อิอิ (ล้อเล่นค่ะ)
“ปล่าวซะหน่อย เรามองแต่อาร์ทคนเดียวแหละ จริง ๆ นะ” อาร์ทก็หน้าแดงไปตามระเบียบ ซื่อจริง ๆ เลยนะแฟนเรา คิคิ
สองคนนั้นเลือกนั่งโต๊ะหลังฉันจริง ๆ ด้วย ยัยเป้ยเลือกนั่งตรงหลังอาร์ท ส่วนนายเบสนั่งหลังฉัน พอนั่งแล้ว ยัยนั่นก็ทักทายมาที่พวกเราทันที
“สวัสดีจ้ะ ชื่ออะไรเหรอคะทั้งสองคน” ฉันสะดุ้งเฮือกเลยค่ะ ก็แหม ยังตกใจชีไม่หายเลยนี่คะ
“อ่ะ เอ่อ เราชื่อจืดน่ะ” ฉันหันไปยิ้มตอบชีเบา ๆ ดู ๆ ยัยเป้ยก็ยิ้มให้ฉัน ดู ๆ ไปก็น่ารักดีนะ (แอบอิจฉานิดหน่อย เด็กกรุงเทพฯนี่นา)
“แล้วอีกคนล่ะ ชื่ออะไรเหรอ” ชีก็หันไปถามอาร์ท อาร์ทดูไม่ค่อยอยากจะพูดด้วยเท่าไหร่
“อาร์ท” อ้าว ทำไมไปตอบห้วน ๆ แบบนั้นล่ะตานี่ ไม่ดีเลย
“งั้นเหรอ อาร์ทสินะ ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคนนะ เรียกเราว่า เป้ยนะ เราชอบ” แล้วชีก็แอบหัวเราะนิด ๆ พอสวยงาม (ดู ด.จ.ร. มากเลยค่ะ)
“อ้อ ลืมไป คนนี้ชื่อเบส เป็นเพื่อนเป้ยที่โรงเรียนเก่าน่ะ เอ้า ทักทายเพื่อนใหม่หน่อยสิ” ชีหันไปสกิดแขนนายเบส แต่นายนั่นดูไม่แยแสเอาซะเลย หยิ่งชะมัด น่าหมั่นไส้ นึกว่าหล่อตายแหละ (แต่มันหล่อจริง ๆ แฮะ)
“ไม่เป็นไรหรอก เค้าคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับพวกเราน่ะ” ฉันเห็นนายนั่นสบตาฉันแว่บนึง แววตาดูเย็นชาเหลือเกิน น่ากลัวจัง ไม่มองดีกว่าเรา
ครูเริ่มสอนไปได้สักพักแล้ว แต่ดูท่ายัยเป้ยจะอยากคุยกับฉันซะมากกว่า แหงล่ะ ก็พวกเดียวกันนี่คะ ไหนยังจะนังต้อมอีก งานนี้ห้องฉันก็มีสาว ๆ ๆ ตั้ง 3 คนแน่ะ เยอะเหมือนกันนะเนี่ย
ในที่สุดก็ได้ได้เวลาพักเที่ยงแล้ว มีหรือที่สาวน้อยใจดีอย่างฉัน (โอ้ก) จะไม่พาเพื่อนใหม่ไปทานข้าวด้วยกัน ตอนแรกนายเบสจะไม่ยอมไปด้วย (เล่นตัวนักนะ) แต่ยัยเป้ยก็ลากไปจนได้ สรุปก็เลยได้ไปกินข้าวด้วยกันตั้ง 6 คนแน่ะ กลุ่มใหญ่จริง ๆ
“นี่ ๆ เป้ย คนนี้เพื่อนเราชื่อ ต้อมกับวินนะ” ฉันแนะนำสองคนนั้นให้ยัยเป้ยรู้จัก
“อ้อ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เป้ยนะคะ” เค้ารู้กันทั่วห้องแล้วล่ะจ้ะ เพื่อนสาว
“ส่วนนี่ก็เบสค่ะ เพื่อนเป้ยเอง เบสนี่นายจะไม่ทักทายเพื่อนใหม่บ้างเลยรึไง” ยัยเป้ยหันไปสกิดแขนนายนั่น แต่ดูท่าทางหยิ่ง ๆ นั่น มันขัดตาพวกฉันยังไงไม่รู้ สูงส่งมาจากไหนกันยะ เด๋วแม่ก็วีนเลยนี่ (ตุ๊ดขี้วีน ผิดตรงไหน)
*********************
-
กี๊ซๆๆ บรรยายซะเห็นภาพฟามหล่อ
กี๊ซววววว จะมีไรให้ตื่นเต้นบ้างหนอ
ชอบๆๆ หล่อๆๆหยิ่งๆๆแบบเนี่ยะ เร้าจาย
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
:m4:มาแล้ว ๆ ตามมาติด ๆ สนุกเหมือนเดิมนะคะ o13
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย ดูจากเพื่อนสาวคนใหม่ ท่าจะมันส์ น่าจะมีวีรกรรมเด็ดๆแน่ๆ :m12:
-
:m4: :m4: มาต่อไวๆน๊า
-
อ่านแล้วคิดถึงวันเก่าจริงๆๆ :m15:
-
ยัยเป้ยจะมาแย่งอาร์ทไหมนี่ จืดระวังตัวนะจ๊ะ :m3:
-
ตอนที่ 3
พอกินข้าวเที่ยงกันเสร็จแล้ว นังต้อมก็ลากตัวฉันออกมาจากกลุ่มทันที
“จืด ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ” มันจะรีบมาปวดอะไรเอาตอนนี้เนี่ย
“เบา ๆ สิยะ จะรีบร้อนอะไรขนาดนั้น” ฉันบอกให้พวกนั้นรอก่อน อย่าเพิ่งรีบขึ้นห้อง
“เด๋วมานะอาร์ท หาอะไรกินไปก่อนนะ” ระหว่างนั้นก็วิ่งตามนังต้อมไป
พอมาถึงห้องน้ำ นังต้อมก็ยืนหอบแฮ่ก ๆ แล้วมันจะวิ่งมาทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจจริง ๆ
“นังจืดช่วยฉันที ฉันหายใจไม่ออกแล้ว” เอ้า อินั่งนี่ ซวยฉันอีกนะ ฉันล้วงกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบเอายาดมของอาร์ทออกมาให้มันดม
“เอ้า ดมซะ” มันหยิบเอาไปสูดดังฟื้ดฟาด โอย ของ ๆ ฉัน เจ๊งหมด
“แล้วไม่เข้าห้องน้ำรึไง เห็นวิ่งยังกะหนีหมาไล่ฟัดมางั้นแหละ” ฉันอดกัดมันไม่ได้จริง ๆ คริๆ
“อิบ้า ฉันไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำสักหน่อย ฉันแค่ แค่....”
“แค่อะไรยะ อ้ำอึ้งอยู่ได้ บอกมาเร็ว ๆ สิ ฉันจะได้กลับไปหาอาร์ท” น่าน มีแอบห่วงนิดหน่อย ก็นะ ไม่ค่อยไว้ใจสาวเป้ยสักเท่าไหร่อ่ะสิ ตอนกินข้าวงี้ นั่งมองอาร์ทไม่วางตาเลย เหอ ๆ
“ก็ ๆ ฉัน ฉันคิดว่า ฉันคงจะชอบเบสเข้าแล้วล่ะ น่าสินะที่เรียกว่า รักแรกพบ” เฮ้อ นังบ้านี่ นึกว่าเรื่องอะไร เซ็งเลยค่ะฉัน
“อะไรชอบอีกแล้ว เพิ่งอกหักมาเองนะยะ นังนี่ ไม่เข็ดเลยนะ” ดูมันจะไม่ได้ยินที่ฉันพูดเสียแล้ว ก็มันกำลังพร่ำเพ้อบ้าบออะไรอยู่ก็ไม่รู้
“นี่แก ไม่เข้าห้องน้ำแล้วใช่มั้ย ฉันจะได้กลับไปที่โรงอาหารก่อน” ฉันถามมัน มันก็หันมาตอบ
“ฉันไม่กล้าไปแล้วล่ะ” ฉันก็งงสิคะ
“ทำไมล่ะ เป็นอะไรไปอีก” มันก็ทำท่าเอียงอาย อินี่ น่าตบจริง ๆ
“ก็ฉันอายเค้านี่นา ตอนที่เค้ามองฉันนะ ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย” เฮ้อ นังนี่ สงสัยจะกู่ไม่กลับแล้ว พอฉันจะเดินกลับไปที่เดิมนั้นเอง
“เข้าเสร็จรึยังล่ะจืด” อ้าว อาร์ทน่ะเอง
“จะมาเข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรออาร์ท” ฉันถามออกไป
“ปล่าว เห็นจืดหายไปนาน ก็เลยตามมาน่ะ” โอว ที่รักของฉัน ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ มามะ มาจุ๊บที (ได้แค่คิดค่ะ อายเค้า)
“แล้วพวกนั้นล่ะ ขึ้นห้องกันรึยังล่ะอาร์ท”
“ขึ้นแล้วล่ะ เราบอกเองว่าไม่ต้องรอ แล้วเราก็เดินมาหาจืดนี่แหละ อ้าว แล้วต้อมเป็นอะไรไปน่ะ” อาร์ทมองไปที่นังต้อม ซึ่งตอนนี้กำลังนั่งฝันกลางวันอยู่
“เหอ ๆ อย่าไปสนใจเลยอาร์ท เข้าขั้นบ้าแล้วล่ะนั่น” อาร์ทก็ทำหน้างง ๆ
“บ้าอะไรเหรอจืด ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ช่างสงสัยจริง ๆ นะตานี่
“ก็บ้ารักไง มันกำลังบ้านายเบสนั่นอยู่ เชอะ ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย” ตาอาร์ทมองฉันแบบนั้นทำไมน่ะ เฮ้ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับนายนั่นจริง ๆ นะ
“แน่ใจนะ อย่าให้เราจับได้ละกันว่าแอบชอบมันอยู่เหมือนกันน่ะ” อ้ายยยย รู้ทันอีกและ
“บ้าหรอ เรามีแค่อาร์ทคนเดียวก็พอแล้ว ไม่ชอบใครอีกแล้วจ้า” ฉันต้องงัดไม้ตายมาใช้ทุกทีไป อิอิ
“ต้องอย่างงี้สิ ถึงจะรักกันยาว” หุหุ ยาวถึงไหนเหรอคะ ที่รัก
แล้วเราสองคนก็เดินขึ้นห้องเรียนไป ทิ้งให้นังต้อมนั่งฝันหวานอยู่คนเดียว ตามมาละกันนะหล่อน พอเดินเข้าห้องเรียนไปแล้ว วิชานี้เป็นวิชาสังคมฯ ก็ต้องมีการจัดกลุ่มทำรายงานอีกน่ะแหละ แต่คราวนี้ดีหน่อย ไม่ต้องจับสลากแล้ว ให้เรื่องกลุ่มกันเองได้เลย สบายเรา อิอิ
“คราวนี้ครูให้แบ่งกลุ่ม ๆ ละตั้ง 6คนแน่ะ ยังไงกลุ่มเราก็ต้องเหมือนเดิมอยู่แล้ว ขาดแต่ยัยแอนไปคนเดียว” ยัยแอนก็ชะนีคนเดียวในกลุ่มฉันตั้งแต่ชั้นม.4 แล้วล่ะคะ ตอนนี้ชีย้ายไปห้องสี่แล้ว
“งั้นก็ขาดอีกสองคน จะเอาใครมาเข้ากลุ่มดีล่ะ” นังต้อมตอนนี้ไม่รู้ไปหน้าด้านมาจากไหน รีบรี่ไปที่โต๊ะยัยเป้ยเลยค่ะ
“เป้ย มาอยู่กลุ่มเราสิเธอ” ยัยเป้ยหันมามองทางพวกฉันแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ อ้ะ หวังว่าคงไม่ใช่นะ
“ยังขาดอยู่เหรอ งั้นก็ดีน่ะสิ เป้ยอยู่ด้วยคนนะ” ยัยเป้ยรรีบเดินเข้ามานั่งกลุ่มด้วย แรงจริง ๆ
“เป้ย แล้วเบสล่ะ” นังต้อมถามชีเบา ๆ อายล่ะสิแก
“อ้อ เด๋วเป้ยชวนให้นะ เบส เบส” ยัยเป้ยเรียกนายเบสซึ่งตอนนี้โดนชะนีรุมทึ้ง เอ้ย รุมล้อมอยู่ เพราะหวังจะเคลมเข้ากลุ่มตัวเองให้ได้ (พ่อแม่ไม่ว่าเหรอ ทำแบบนี้) อิอิ
“เบสมานี่หน่อยสิ” นายเบสหันมามองดูก่อนที่จะลุกขึ้นเดินมาหาพวกเราที่โต๊ะ เวลานายนั่นเดินมันดูจองหองชะมัดเลย โอ้ย นี่ทำไมฉันต้องหมั่นไส้นายนั่นด้วยนะ ไม่ชอบเลย
“มีอะไร” โห ขนาดพูดจายังห้วนเลย แข็งกระด้างไม่เหมาะกับหน้าหล่อ ๆ นั่นเลย
“ก็กลุ่มนี้ยังขาดอีกคน มาเข้ากลุ่มด้วยกันสิ” ยัยเป้ยบอกไป
“ไม่เข้า” อ้ากกกก ทนไม่ไหวแล้วค่ะ เดี้ยนทนไม่ด้ายยยยย
“ไม่เข้าก็อย่าเข้า กลุ่มของฉันก็ไม่ยินดีต้อนรับนายหรอกนะ เพราะงั้น ไปหากลุ่มอื่นเถอะย่ะ” ฉันวีนแตกเลยค่ะ นายเบสยังสงบนิ่งอยู่
“จืด ใจเย็น ๆ หน่อยสิ” นังต้อมจะมาเข้าใจอะไรยะ มันเหมือนดูถูกกันนี่นา
“นั่นสิ ไม่ต้องพูดแรงแบบนั้นก็ได้นี่นา” นายวินก็เอาด้วย อะไรกันเนี่ย ฉันผิดเหรอไงไม่ทราบคะ
“เป้ยขอโทษแทนเบสด้วยนะคะ คือเบสเป็นคนพูดจาแข็ง ๆ แบบนี้แหละ อย่าถือสาเลยนะ” ยัยเป้ยแก้ตัวแทนนายนั่น นึกเหรอว่าคนอย่างจืดจะยอมง่าย
“เชอะ” ฉันเชิดหน้าใส่นายนั่น ตาอาร์ทที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็คอยจับมือฉันไว้ตลอด (ใต้โต๊ะ) แต่ดูฉันจะลืมไปแฮะ ว่าจับมือฉันอยู่ รู้ก็ตอนมันบีบนี่แหละ
และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น นายเบสมันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ แล้วก็ไม่พูดไม่จาอะไร ทำเอาพวกเรางงเป็นไก่ตาแตก
“เบสเข้ากลุ่มนี้แล้วใช่มั้ย” ยัยเป้ยถาม นายนั่นก็พยักหน้า อ้ายยยยย นี่มันอะไรกันอีกล่ะเนี้ย ฉันต้องอยู่กลุ่มเดียวกับนายเย็นชานี่ด้วยเหรอ แต่งานนี้ดูนังต้อมจะดีด๊าสุดตัว และแน่นอนชะนีในห้องก็แอบค้อนให้ตานั่นเป็นแถว ๆ ซวยจริง ๆ :เฮ้อ:
********************************************
ขอบคุณแฟน ๆ ที่คอยติดตามเรื่องนี้นะคะ :m5:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เริ่มเรื่องก็วุ่นวายซะแล้ว....
-
เรื่องวุ่นๆ ส่อเค้ามาอีกแระ :เฮ้อ:
-
ชอบที่สุดเยย
กวนกัน กัดกัน แต่ร๊ากกกกกกกกกกกกกกานนนน
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
หน้าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น จืดเลือกได้ เพราะคนมันสวย มากกว่า o3
-
หรือว่าเบสจะเป็นเหมือนอาร์ทที่แรกๆ ก็บอกว่าเกลียดอย่างนู้นอย่างนี้
สุดท้ายก็มารักจนได้ o3 o3
-
ยังไงจืดก็ต้องรักอาร์ดคนเดียวนะจำไว้ :m5:
-
o8 o8 ชักทะแม่งๆนะครับ ทั้งเป้ยแล้วก็เบส :confuse: :confuse:แล้วทำไมเบสต้องฟังเป้ยทุกอย่างด้วยนะเนี่ยะ :confuse: :confuse:
-
o8มันน่าสงสัยใช่มั้ยล่ะ สองคนนั้น แน่นอนว่า เรื่องนี้มันต้องไม่ธรรมดาแน่ o19
ตอนที่ 4
การสอนในห้องเรียนนั้นส่วนใหญ่จะเรียนเรื่องประวัติศาสตร์ซะส่วนใหญ่ ฉันล่ะเบื่อหน่ายสุด ๆ ง่วงแล้วก็ง่วงอีก ในใจก็คิดแต่ว่า เมื่อไหร่มันจะจบคาบเสียที ฉันง่วงงงงง
“เอ้า ตาจะปิดแล้วจืด” นายอาร์ทแอบกระซิบบอกฉันเบา ๆ
“อะ ก็มานง่วงนี่นา” พอฉันพูดจบ ก็ต้องสะดุ้ง ก็นายอาร์ทน่ะสิ มาหยิกแขนฉันอ้ะ
“หยิกเราทำไมเนี่ย เจ็บนะ” ฉันเลยหยิกคืนซะเลย มันก็บิดตัวเจ็บ ๆ
“ก็ตาจะได้สว่างไงล่ะ” อ้อ ดีเนาะ ฉันต้องเจ็บตัวด้วยใช่มั้ยเนี่ย ฉันกระซิบกระซาบกันสองคน โดยที่คนอื่นก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะชินแล้ว มียัยเป้ยนี่แหละแอบมองมาตลอด ส่วนนายเบสก็มองฉันด้วยหางตาเสมอ ๆ ฉันล่ะเกลี๊ยดเกลียดตามันจริง
ฉันก็มองแบบเหยียด ๆ สู้กะมันสิคะ นึกว่าทำได้คนเดียวรึไง ฉันก็ทำได้ย่ะ พอฉันมองมันแบบนั้น มันก็ยิ้มเยาะ ๆ ใส่ฉัน อ้ากกกกก โมโหค่ะโมโห สุด ๆ เลย อยากตบหน้าที่ใคร ๆ ก็ดูว่าหล่อนั่นจริง ๆ จะเอาให้หน้าแหกเลย
“เป็นอะไรน่ะจืด ดูหน้าบึ้ง ๆ ไปนะ” เลิกเรียนวิชานนั้นแล้วล่ะ ฉันก็เดินมาซื้อน้ำดื่มกับอาร์ทก่อนเข้าเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้
“ปล่าวนี่อาร์ท เราหน้าบึ้งขนาดนั้นเลยเหรอ” ก็ฉันไม่เห็นหน้าตัวเองนี่นา
“ใช่ บูดมาก ไม่น่ารักเอาซะเลย ยิ้มหน่อยสิ” เอ้า เพื่ออาร์ท ยิ้มก็ได้ ฉันฉีกยิ้มให้อาร์ทแบบว่า กว้างสุด ๆ ตาอาร์ทก็หัวเราะใหญ่เลย
“ตลกนักใช่มั้ย นี่แน่ะ” ฉันหยิกแขนมันเลยค่ะ หัวเราะฉันเหรอ
“โอ้ย ขอโทษค้าบ” ฉันก็ทำท่างอน ๆ นายอาร์ทก็ต้องตามง้อเหมือนเดิม ฉันชอบที่สุดก็ตอนง้อนี่แหละ แต่ก็ยังคิดอยู่นะ ถ้ามันไม่ง้อ ฉันไม่แย่เหรอ เหอ ๆ ไม่เอาดีกว่า
“อาร์ท เสาร์นี้เราไปเที่ยวที่บ้านตัวเองนะ” ก็ฉันคิดถึงไอติมนมสดน่ะสิ อิอิ อร่อยติดใจ
“จริงนะ เด๋ววันศุกร์ไปค้างบ้านเราเลย โอเคมั้ย” เหอ ๆ มาแนวนี้ทั้งปี จะได้ไม่ต้องเปลืองค่ารถไง อะไรแบบเนี้ย แต่จริง ๆ น่ะ มานไม่ช่ายยยย
“ก็ได้ แต่ว่า เหมือนเดิมนะ” หุหุ รู้กันสองคน
“ได้สิ ๆ” ฉันแอบแลบลิ้น ตลกตาอาร์ทจัง ทำไมแฟนฉันถึงน่ารักแบบนี้นะ
หลังจากหมดเวลาพักแล้ว เราสองคนก็เดินไปเรียนวิชาสุดท้าย วิชานั้นก็คือ วิชาคณิตศาสตร์นั่นเอง ได้ข่าวมาว่า ยิ่งสูงยิ่งยาก สงสัยจะใช่แฮะ
และก็เป็นไปตามที่คาดไว้จริง ๆ มันยากมากสำหรับฉัน แล้วจะทำข้อสอบได้มั้ยน้อ ตอนที่นั่งเรียนวิชานั้น ฉันก็ตั้งเรียนเต็มที่นะ ถ้าไม่ฟังครูสอนเลย ก็คงจะไม่เข้าใจ สรุปคาบนั้น ทุกคนก็ได้การบ้านไปหลายหน้ากันเลยทีเดียว แถมยังต้องส่งอีกสองวันด้วย งานนี้ก็เน่าสิคะฉัน เหอ ๆ
ในที่สุดก็เลิกเรียนแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันเรียนแทบไม่รู้เรื่องเลย สงสัยคงต้องปรับตัวเองอีกเยอะ
“วันนี้ไปที่ชมรมบาสด้วยนะจืด” อาร์ทบอกมา อาส์ ฉันไม่ได้ไปที่ชมรมมานานแล้วนะเนี่ย ไม่รู้จะรกขนาดไหน
“อืม” ฉันเก็บของเข้ากระเป๋าแล้วก็เดินออกไปนอกห้อง อาร์ทยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว ทุกคนเริ่มทยอยกันกลับบ้านแล้ว วินก็กลับบ้านไปก่อนแล้ว
“เด๋วก่อนจืด จะไปที่ไหนกันเหรอ” ยัยเป้ยน่ะเองที่เรียกฉันไว้ก่อน นายเบสก็อยู่ข้างหลังด้วย
“จะไปที่ชมรมบาสน่ะ แล้วกลับบ้านกันเลยรึปล่าว” ฉันถามยัยเป้ย ดู ๆ ไปชีก็น่ารักดีนะ เสียอย่างเดียว มั่นใจมากไปหน่อย ถ้าลดลงได้คงดูเหมือนชะนีแน่ ๆ เลย (อ้ายยย หยั่งงี้จืดก็เน่าอ่ะสิคะ)
“เอ๋ ที่นี่มีด้วยเหรอ แล้วผู้จัดการชมรมล่ะ มีด้วยรึปล่าว” ถามแปลก ๆ ก็ต้องมีสิคะ
“มีสิ เราเนี่ยแหละ ผจก.ชมรมล่ะ” ฉันเบ่งเลยค่ะ อิอิ
“เฮอะ” อ้ะ มาเฮอะอะไรใส่ฉันยะ นายนี่ ไม่พอใจเรอะไงยะ
“เราไปก่อนหน้าเป้ย เหม็นหน้าใครบางคนน่ะ” ฉันเดินสะบัดหน้าใส่มัน เฮ้ นี่ฉันทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะเนี่ย บ้าแล้ว
ฉันเห็นยัยเป้ยหันไปพูดอะไรกับนายนั่นก็ไม่รู้ แล้วยัยเป้ยก็เดินตามฉันมา
“จืด ๆ รอเป้ยด้วย เป้ยไปด้วยสิ” อ้า จะตามฉันมาทำไมอ่ะ ฉันจะไปสวีทกับแฟนฉันนะยะ
“รอตั้งนาน มัวแต่ทำอะไรอยู่” นายอาร์ทหน้าบูดเลยอ่ะ เพราะพวกนั้นแท้ ๆ เลย
“ขอโทษนะ พอดีเก็บของอยู่นะ อย่าโกรธนะ” ฉันขอโทษขอโพยอาร์ทเป็นการใหญ่ ก็เข้าใจนะว่าการรอคอยมันน่าเบื่อขนาดไหน
“ไม่เป็นไร งั้นไปกันเถอะ” เรากำลังจะเดินไปที่ชมรมกันอยู่แล้วเชียว ยัยเป้ยก็ดันมาถึงซะก่อน
“เป้ยไปด้วยคนสิ ไปด้วยนะ” ชีอ้อนวอน อะไรจะขนาดนั้น
“อืม ไปด้วยกันสิเป้ย” ฉันเห็นนายเบสนั่นยังเดินตามมาเรื่อย ๆ ไม่กลับบ้านรึไงนะ
เราเดินไปจนกระทั่งถึงห้องชมรม เย็นนี้ยังไม่มีใครเข้ามาเลย ดูท่าว่าจะยังไม่มาซ้อมกันมั้ง ฉันก็เดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดห้อง เพราะดูมันสกปรกเหลือเกิน ไม่มีคนมาดูแลเป็นเดือน ๆ แล้ว
“มา เป้ยช่วยจ้ะจืด” ยัยเป้ยผู้น่ารักก็เอาไม้กวาดมากวาดห้องด้วย ส่วนอาร์ทก็ปัดหยักไย่บนเพดานไป ส่วนนายเบสนั่นน่ะเหรอ นั่งดูเฉย ๆ แล้วมันจะมาทำไมเนี่ย
หลังจากทำความสะอาดห้องกันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ขอตัวกลับบ้านก่อน เพราะรถรับส่งต้องออกตามเวลา ใจจริงก็อยากจะกลับพร้อมกับอาร์ทน่ะนะ
“เราต้องกลับบ้านแล้ว เด๋วรถจะออกซะก่อน อาร์ทจะกลับรึยัง” ฉันถามอาร์ทออกไป
“อืม กลับสิ แล้วพวกนายล่ะ” ยัยเป้ยก็บอกว่า
“กลับสิ ว่าแต่บ้านอยู่ที่ไหนกันเหรอ แล้วกลับกันยังไง”
“บ้านเราไปทาง.... นั่งรถรับส่งกลับ ส่วนอาร์ทก็ไปทางเดียวกัน แต่นั่งรถประจำทางน่ะ” ยัยเป้ยทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ไม่พูดอะไร
“งั้นกลับกันเถอะ เด๋วจะไม่ทันรถ ป่ะจืด” แล้วอาร์ทก็เดินจูงแขนฉันออกไป (ไม่อายพวกนั้นรึไงกันนะ ตานี่ แต่ก็รู้สึกดีแฮะ)
****************************************
-
:m1:นายอาร์ทนี่น่ารักดีเนอะ :m3:
-
น่าสงสัยสองเพื่อนใหม่มากมาย ต้องมีอะไรแน่ๆ :serius2:
-
ท่าอาร์ทจะมีคู่แข่งแว้ว ใครจะเป็นตัวจริงน้อ
:m13: :m13: :m13:
-
เป้ยชอบอาร์ท วางแผนให้อาร์ทเลิกกับจืด ส่วนเบส ก็ชอบเป้ย... แต่ต้องยอมตามใจเป้ย แย่งจืดไปจากอาร์ท....
อิอิอิ
-
แรงนะจ้ะ ต๊อบ ผิดหมดค่ะ มะช่ายอย่างที่ตัวเองคิดซะหน่อย แบร่ ๆ
-
อาร์ทน่ารักนะอยากมีแฟนอย่างนี้บ้างจังเลย....เหอะๆๆ
-
ตอนที่ 5
ตกเย็นวันนั้นฉันก็โทรไปคุยกับเพื่อนสาวเรื่องเด็กนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ ดูอิตั้มอยากจะเจอสองคนนั้นมาก ๆ
“จริง ๆ เหรอยะ 11รดขนาดนั้นเชียว ขนาดกรูยังตายไปเลยเหรอ” ก็เออสิยะ
“ใช่ย่ะ แต่เวลาชีคุยกับผู้ชายนะ ชอบแอ๊บแบ๊วตลอด น่ารักตายล่ะ” จริง ๆ ฉันก็ไม่ค่อยชอบยัยเป้ยเท่าไหร่หรอกนะ ก็ชีชอบมองอาร์ทของฉันบ่อย ๆ ทำไมล่ะ
“ระวังแฟนมรึงไว้ละกัน ไว้ใจได้ที่ไหนล่ะ กระเทยสมัยนี้ยิ่งแรง ๆ กันอยู่” มันเตือนฉันมา
“ก็ดู ๆ อยู่ ลองมายุ่งสิ แม่จะตบให้หน้าหงายเลย” พิษรักแรงหึงค่ะ อิอิ
“เออ กรูจะคอยดู อิคนเก่งแต่ปาก เห็นวิ่งโร่มาขอให้พวกกรูช่วยทุกที”
“แหม แค่นี้ทำมาบ่น แล้วมันสนุกมั้ยล่ะ” ฉันแหย่มันเล่น ๆ
“อ้ะ อินี่ ถามแปลก ๆ ก็รู้ ๆ กันอยู่ คราวที่แล้วยังไม่หายคันมือเลย” ดู๊ดูมันพูด ฉันไม่เอาอีกแล้วล่ะค่ะ มือเจ็บไปหมด
“แล้วโรงเรียนหล่อนเป็นไงบ้างยะ มีหนุ่ม ๆ มาเข้าใหม่บ้างป่ะ”
“โอ้ย เยอะแย่ะย่ะ อ้อ ลืมบอกไป น้องนนท์มันย้ายมาเรียนปวช.ที่นี่แล้วนะยะ” เอ๋ ย้ายไปแล้วเหรอเนี่ย หวังว่าคงไม่เจอกันอีกนะ หุหุ
“เหรอ แล้วมันได้ทักหล่อนบ้างมั้ยล่ะ”
“ก็ทักสิยะ ฉันรุ่นพี่มันนะ จะว่าไปนนท์มันก็หล่อนะมรึง ใส่เครื่องแบบแล้วดูเท่จะตายไป” มันชื่นชมใหญ่เลย
“มรึงก็จีบมันเลยสิยะ จะยากอะไร เออ แค่นี้ก่อนนะ มืดแล้ว เด๋วโดนผีหลอก” แหะ ๆ พอดีวัดแถวบ้านมีงานงัง (งานศพ) อ่ะค่ะ กลัวผีหลอก
“เออ อิดอก เจอกันเย็นวันศุกร์นะ จะได้คุยกันให้หายคิดถึงหน่อย”
“ได้ ๆ แล้วเจอกัน บาย” มันก็บายตอบ แล้วก็วางสายไป ส่วนฉันก็วางสายแล้วก็ขี่รถกลับบ้าน เง้อ อยากได้โทรศัพท์จัง แต่ฉันกะไว้ว่าจะไปซื้อเพจเจอร์มาใช้ก่อน (ช่วงนั้นกำลังฮอตมาก มือถือยังแพงไป ไม่มีปัญญาซื้อค่ะ)
วันต่อมา ฉันก็ไปเรียนตามปกติ แต่วันนี้ชักจะเจอเรื่องที่มันยุ่ง ๆ เข้าอีกแล้วล่ะสิ หลังจากเลิกเรียนแล้ว ฉันกับอาร์ทก็ตรงไปยังชมรมกัน เพราะวันนี้มีนัดเรื่อง การเลือกหัวหน้าชมรมคนใหม่แทนพี่เหน่งที่จบการศึกษาไปแล้ว
“อาร์ทได้สมัครด้วยรึปล่าว” ฉันถามระหว่างทางที่เรากำลังจะไป
“สมัครสิ พี่เค้าบอกว่าเราก็มีคุณสมบัติอยู่เหมือนกันนะ” เหอะ คุณสมบัติอะไรเหรอ
“แล้วมีสมัครกี่คนอ้ะ อาร์ทรู้ป่ะ” มันก็ส่ายหน้า สงสัยต้องไปดูที่ชมรมเองล่ะมั้ง
พอเราเดินไปถึง ก็เจอกับพวกเราชาวชมรมยังอยู่กันครบดีค่ะ ตอนนี้ชมรมเรายังไม่มีนโยบายรับสมาชิกเข้าใหม่ ต้องรอไปจนกว่าจะถึงอาทิตย์หน้าน่ะ
“เจ๊จืด นึกว่าจะไม่มาซะแล้วอีก ไม่ได้เจอหน้าตั้งหลายเดือน คิดถึงจังเลย” อีกและ เด็กปากดีนั่น ชอบแซวฉันทุกที นึกว่ามันจะย้ายไปโรงเรียนอื่นแล้วนะ ที่ไหนได้ยังมาสอบเข้า ม.4 ที่นี่อีก
“แต่ฉันไม่คิดถึงแกย่ะ แล้วนี่ทุกคนตกลงกันได้รึยังว่าจะเลือกใครเป็นหัวหน้าชมรมเราอ่ะ” ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะเจ้ากี้เจ้าการเกินไปแล้วนะเนี่ย (ก็สวยสุดอ้ะ อิอิ)
“ก็คิด ๆ กันได้แล้ว ว่าจะให้พี่ชัยหรือไม่ก็อาร์ทเป็นหัวหน้าแหละ แล้วแต่ว่าใครจะเห็นด้วยยังไงน่ะนะ” ใช่ ตอนนี้เหลือพี่ ม.6 อยู่แค่ 3 คนเอง ส่วน ม. 5 ก็มี 3 คน แล้ว ม.4 ก็ตาเด็กบ้านั่นแหละ เหลือแต่รอรับสมาชิกเข้ามาใหม่ก็แค่นั้นเอง
“งานนี้เอาไงดีล่ะพี่” ฉันหันไปมองอาร์ท นายนี่ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากนัก ฉันคิดว่าถ้าไม่ได้เป็นจะดีกว่านะ เพราะหัวหน้างานมันยุ่ง เด๋วมีเวลาให้ฉันไม่พอ หุหุ
“อาร์ท นายจะว่าไงล่ะ” เพื่อนคนนึงถามมา อาร์ทก็คิดแป๊บนึง แล้วก็ตอบไปว่า
“ให้พี่เค้าเป็นดีกว่านะ พอดีเรายังยุ่ง ๆ อยู่ด้วยสิ” ตอบได้ดีมากค่ะ ที่รักของฉัน
“สรุปว่าเลือกพี่ชัยแล้วนะ งั้นเรื่องรับสมาชิกใหม่ล่ะ เราจะเริ่มเปิดเมื่อไหร่ดี” ฉันแจ๋เชียว แหมก็หนุ่ม ๆ จะมาสมัครกัน ทำไมเจ๊จะไม่ปลื้มล่ะคะ อุ
“นี่ ๆ ให้มันน้อย ๆ หน่อยนะ” ฉันโดนตาอาร์ทดุเข้าให้ แหะ ๆ กลัวแล้วจ้ะ
“ก็คงสักอาทิตย์หน้าแหละจืด ช่วงนี้ก็เคลียร์เรื่องสนามกันก่อน”
“ก็ดี จืดจะได้ไปทำป้ายประกาศรับสมัครมาให้เองละกัน” ฉันอาสาทุกเรื่องค่ะ ของชอบ
“ขอบใจนะ งั้นวันนี้เลิกประชุมแค่นี้ละกัน ใครจะไปซ้อมบาสต่อก็ตามพี่มานะ”
“อาร์ทจะไปด้วยรึปล่าวอ้ะ” ฉันหันไปถามอาร์ท แหม ดูก็น่าจะรู้แล้ว
“ไปสิ จืดรอหน่อยนะ ขอเราซ้อมก่อน อยากเล่นมานานแล้ว” โห ทำยังกะไม่ได้เล่นมาสิบปีงั้นแหละนะ ตานี่
“โอเค ๆ งั้นเรารอในห้องละกัน เลิกก่อนห้าโมงครึ่งนะ เราต้องกลับบ้าน เข้าใจป่ะ” อาร์ทพยักหน้า
“จ้า แล้วจะรีบมานะ หรือว่าจะไปรอเราที่สนามก็ได้” โอเค้ นายอาร์ทเดินออกไปแล้ว ส่วนฉันก็นั่งอ่านการ์ตูนต่อไป (แอบเอามาอ่านที่โรงเรียนด้วย)
ฉันนั่งอ่านการ์ตูนจนเพลิน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจ เพราะมีคนมาเคาะประตูห้อง ฉันมองไปทางบานกระจก เอ้ะ นั่นมัน
“มาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ” ฉันถามนายเบสออกไป หลังจากเปิดประตูห้องแล้ว
“ที่นี่รับคนเข้าชมรมใหม่รึยัง” อ้ะ นายนั่นถามทำไมน่ะ รึว่า
“ยัง แล้วก็จะไม่รับด้วย” ฉันพูดกันตนาออกไป เรื่องอะไรคนอย่างมันจะต้องเข้ามาอยู่ในชมรมนี้ด้วยล่ะ หน้าแบบนี้ต้องไปเข้าชมรมการแสดงนู้น
“เหรอ แล้วหัวหน้าชมรมคนอยู่ไหนล่ะ” เอ้ จะถามมากมายทำไมเนี่ย
“อยู่ที่สนาม ซ้อมบาสอยู่ แค่นี้ใช่มั้ย” ฉันปิดประตูใส่หน้ามันเลยค่ะ โทษฐานที่มันหล่อเกินไป ช่วยไม่ได้นะจ้ะ
มันเดินไปทางสนามบาสแล้ว ฉันล่ะอยากจะรู้นัก ว่ามันจะไปหาหัวหน้าชมรมทำไม มันต้องมีอะไรแน่ ๆ หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดตะกี้หรอกนะ ขืนอยู่ชมรมเดียวกะมัน ฉันก็ต้องบ้าตายก่อนแน่นอน ยังไงก็ไม่ยอมเด็ดขาด
******************************************************
-
งั้นก็ แท้ที่จริงเป็นผู้ชายปลอมตัวมา
แต่เบส เป้ฯกระเทยแปลงเพศแกล้งแอ๊บแมน...
-
งั้นก็ แท้ที่จริงเป็นผู้ชายปลอมตัวมา
แต่เบส เป้ฯกระเทยแปลงเพศแกล้งแอ๊บแมน...
จะ :m4: หรือ :m15: ดีเนี่ย :serius2: ทำไมเจ๊ต๊อบชอบแกล้งจังอ้า :m8:
-
พี่จืดชอบทำให้เอค้างอยู่เรื่อยเลยนะ....ไม่เสร็จสักที...หงุดหงิดหงุดหงิด......รีบมาต่อเร็วๆๆนะคร้าบจะรอ
-
เอาล่ะสิ เกิดเรื่องแล้วนะเนี่ย
-
เขาบอกเกลียดสิ่งไหนจะได้สิ่งนั้น
:m11: :m11: :m11:
-
ม่าย กะเทยแอ๊บแมน 555 :m4:
-
งั้นก็ แท้ที่จริงเป็นผู้ชายปลอมตัวมา
แต่เบส เป้ฯกระเทยแปลงเพศแกล้งแอ๊บแมน...
เอาอย่างนั้นเลยหรอ :try2: :try2: :try2:
-
ตอนที่ 6
พอนายนั่นเดินไปแล้ว ฉันก็ตามไปด้วย เพราะอยากจะรู้ว่ามันจะไปพูดอะไรกับรุ่นพี่ ไม่ด้ายค่ะ เดี๊ยนไม่ยอมเด็ดขาด พอไปถึงสนามก็เห็นนายนั่นเดินไปหาหัวหน้าฯ แหงล่ะ อาร์ทก็เห็นฉันเดินมาด้วย ก็เลยวิ่งขึ้นมาหา
“จะกลับบ้านแล้วเหรอจืด”
“หืม แล้วอาร์ทซ้อมพอรึยังล่ะ ถ้าพอแล้วก็กลับกันเถอะนะ” ฉันพูดกับอาร์ทแต่สายตาก็เหล่มองนายนั่นตลอด (เอ ชักจะสนใจมันมากไปแล้วนะเราเนี่ย)
“จืด กลับกันได้แล้ว มัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละ” อาร์ทสะกิดแขนฉันเบา ๆ
“เอ๋ อ่ะ กลับสิ ป่ะ” ฉันนี่ชักจะเบลอ ๆ แล้วแฮะ
ตอนที่เราสองคนเดินกลับออกไปจากนอกตึกนั้น ฉันเห็นนายเบสมองมาที่เรา สายตานั่นเย็นชาชะมัดเลย แต่แปลกแฮะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ
“จืด ทำไมตัวเองเหม่อ ๆจัง ไม่สบายรึปล่าว” อาร์ทคงจะเห็นฉันแปลก ๆ ไปสินะ
“สงสัยจะใช่มั้ง กลับไปต้องกินยาซะหน่อยแล้วล่ะ” ฉันยิ้มให้เค้า นายนี่ก็ห่วงฉันซะอยู่เรื่อย แต่ก็ดีนะที่ยังเอาใจใส่ฉัน
“อาร์ทเสาร์นี้เราคงไปค้างที่บ้านตัวเองไม่ได้นะ พอดีนัดพวกตั้มไว้น่ะ”
“โห นัดอะไรกันอ่ะ เห็นเพื่อนดีกว่าแฟนเหรอ” อ่ะนะ ปากแกนี่ มันน่า....จริง ๆ
“บ้า คิดอะไรแบบนี้อีกแล้ว เพื่อนจืดก็สำคัญนะ เราคบกันมาตั้งนานจะไม่ให้ไปเที่ยวด้วยกันบ้างเลยเหรอ ทีอาร์ทยังไปได้เลย” ตาอาร์ทก็หน้าจ๋อยไปเลยสิ จ๋มน้ำหน้า มาว่าเรา
“ขอโทษจ้ะ ต่อไปจะไม่คิดแบบนั้นอีกแล้ว งั้นวันอาทิตย์มาได้ป่ะ” ดูมันยังไม่ยอมเลิกอีก
“ก็ได้ ๆ มารับด้วยละกัน โอเคมั้ยล่ะ” ฉันก็ใจอ่อนเสมอแบบนี้แหละ
พอเดินมาถึงรถรับส่งเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ระหว่างที่รอรถออก ฉันเห็นยัยเป้ยเดินคุยกับหนุ่มนักเรียนโรงเรียนฉันอยู่แถว ๆ รั้วโรงเรียน ตายละ ยัยนี่แรงไม่แพ้กันเลยนะจ้ะ มาไม่กี่วันก็จิกผู้ชายได้ซะแล้ว
แล้วสองคนนั้นก็เดินเข้าไปในตัวเมือง สงสัยจะไปโรงแรมมั้ง (มั่วค่ะ) อิอิ อาร์ทคงขึ้นรถกลับบ้านไปแล้วมั้งตอนนี้ ส่วนรถฉันก็จะออกแล้วด้วย แต่เผอิ้ญเผอิญ สายตาอันแหลมคมดังตาเหยี่ยว ก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า
“พี่จืด ๆ คนนั้นหล่อจังเลยอ่ะพี่” เสียงเด็กชะนีร้องทักขึ้น (จิ้กจกเหรอ) ฉันเห็นก่อนย่ะ
“อ้อ ตานั่นน่ะเหรอ เด็กที่ห้องพี่เองแหละ หล่อตรงไหนกัน” จริง ๆ มันหล่อย่ะ ปฏิเสธไม่ได้เลย
“จริงเหรอพี่ ติดต่อให้หนูหน่อยสิ” โอ้โห ยัยนี่ มากไปแล้วย่ะ
“ก็เข้าไปทักเองสิจ้ะ พี่ไม่ใช่แม่สื่อนะ” หุหุ เป็นแม่สื่อทีไร ได้เรื่องทุกที
“แหม พี่ก็ หนูอายนี่นา” มันก็นั่งบิดตัวไปมา ดัดจริตจริง ๆ นะหล่อน
“เอ้ะ พี่จืด เหมือนพี่คนนนั้นเค้ากำลังเดินมาทางนี้นะพี่” เอ้ะ ไหน ๆ อ้ะ เดินมาจริง ๆ ด้วย ตายล่ะ ทำไงดีวะเนี่ย ต้องหลบด่วน
“อ้าว พี่จืด หลบทำไมล่ะ” อ้าย ยัยเด็กนี่ จะพูดเสียงดังไปทำไมกันล่ะยะ
“น้องครับ คนที่ชื่อจืด ขึ้นรถคันนี้รึปล่าว” มันเดินมาถึงรถแล้วก็ถามหาฉัน จะหาทำไมไม่ทราบคะเนี่ย ชะนีแถวนั้นก็มองมาทางนี้แทบทุกคนก็ว่าได้
“อยู่ค่ะพี่ คนนี้ไง เอ้า พี่จืด เอากระเป๋าออกได้แล้ว” อั้ย ทำไมมันต้องมาที่รถด้วยนะ ฉันอายนะเนี่ย
“มาทำไม ฉันจะกลับบ้าน” ฉันเอากระเป๋าที่บังหน้าอยู่ลง แล้วก็บอกมันไป
“ลงมาคุยกันหน่อย” มันพูดแกมขู่บังคับ ไอ้บ้าเอ้ย หล่อแต่หน้าแต่ปากงี้....
“ไม่ อย่ามายุ่งกะฉันนะ” คนในรถมองกันใหญ่เลย อายว่ะ
“จะลงมามั้ย หรือจะต้องให้ขึ้นไปหาฮะ” โอ้ยยยย ทำไมมันต้องมายุ่งกะฉันด้วยวะเนี่ย
“รถจะออกแล้ว ไว้คุยกันวันหลังเถอะ ลุงออกรถเลย” ฉันหันไปตะโกนบอกคนขับรถให้ออกรถได้แล้ว พอรถออกวิ่งไป ฉันก็หันไปดูนายเบส นายนั่นไม่ได้โกรธฉันเลย แต่ตามันทำไมดูเศร้าจัง แปลกชะมัด
พอกลับมาถึงบ้าน ฉันก็ทำกิจวัตรประจำวัน แล้วก็โทรไปคุยกับอาร์ทนิดหน่อย ต้องคอยถามว่าถึงบ้านยัง เป็นห่วงน่ะนะ แต่ฉันไม่ได้เล่าเรื่องนายเบสให้ฟังนะ เด๋วตาอาร์ทเข้าใจผิดอีก ฉันจะซวยเอา เหอ ๆ
วันต่อมา นายเบสก็ไม่เข้ามายุ่งกับฉันเลย ไม่แม้แต่จะมองหน้าด้วย เออ ก็แปลกดีแฮะ ส่วนยัยเป้ย ก็ยังมาทำสนิทสนมอยู่เช่นเคย โดยเฉพาะกับอาร์ท แต่เอาเถอะ ถ้าอยู่ในสายตาฉันก็พอให้อภัย แต่ถ้าลับหลังยังกล้า ฉันไม่เอาไว้แน่ (เหี้ยมค่ะ)
“นี่นังจืด ฉันว่านะ ยัยกระเทยคนใหม่นั่น มันชักจะยุ่มย่ามกับแฟนแกมากไปแล้วนะ” นังต้อมเข้ามากระซิบกระซาบกับฉัน
“อืม ช่างมันเหอะ ฉันมั่นใจว่าอาร์ทน่ะไม่สนใจมันอยู่แล้ว” ฉันคิดแบบนั้นจริง ๆ นะ (เหรอ)
“เออ แกระวังไว้เหอะ นังนั่นมันอ้อนเก่งซะขนาดนั้น เมื่อวานฉันยังเห็นมันไปนั่งกินไอติมกับผู้ชายอยู่เลย 11รดจะตายไป ทำมาเป็นแอ๊บสวยน่ารัก ชิส์” ท่าทางอินี่จะหมั่นไส้มากมาย
“ตามไปแอบดูมารึไงยะหล่อน” มันก็ยิ้มแหย ๆ อินี่ ว่าแล้วเชียว
“ถามว่าแรงมั้ย” อ้อ ถามฉันเหรอคะ
“แรงมากค่ะ นังดอก” ตอนนี้ฉันกับมันสนิทกันมาก ๆ ถึงขั้นกัดกันได้แล้ว
“ฉันเตือนหล่อนเพราะหวังดีนะ อาร์ทมันก็คนดีคนนึง ไม่อยากให้โดนอิกระเทยร่านนั่นหลอกเอา” โหย เรียกยัยเป้ยแบบนั้นเลยเรอะ อินี่ คงจะเกลียดมันมากแฮะ
“ฉันจะจำเอาไว้จ้ะ ขอบใจนะแก แต่ว่า ถ้ามันเป็นอย่างที่แกว่า ฉันก็คงจะไม่ปล่อยเอาไว้หรอก ทั้งคู่เลยล่ะ มันจะต้องโดนอย่างสาสมแน่” ฉันมองไปทางยัยเป้ยที่นั่งเซ้าซี้ตาอาร์ทอยู่ สายตาของฉันมันเหมือนคราวที่ไปตบนังชะนีพวกนั้นมาไม่มีผิด
****************************************
-
:impress2:มารอเหมือนเดิมลุ้นต่อไปอิๆ
-
:m1:มาทันได้อ่านพอดี หุๆ ลุ้นกันต่อไป
-
:m1:มาทันได้อ่านพอดี หุๆ ลุ้นกันต่อไป
:impress:แฟนพันธุ์แท้ ตัวจริง เหอ ๆ
-
:เฮ้อ:อิจฉาเรื่องเจ๊ต๊อบจัง เมื่อไหร่เราจะมีฉากอย่างว่ามั้งน้า :m13:
ตอนที่ 7
ในที่สุดก็ถึงวันศุกร์แล้ว เย็นวันนั้นฉันนัดเจอพวกเพื่อนสาวของฉันทั้งหลาย มีอิตั้ม อิอั้ม อิเฉาก้วย อิเจี๊ยบ อ้อ มีน้องใหม่ (แต่เก่า) มาเพิ่มด้วยค่ะ ก็นังต้อมไง พอทุกคนมาพร้อมกันแล้ว ก็เริ่มตั้งวงนินทากันเลยล่ะค่ะ อิอิ
“นี่ ๆ พวกหล่อนรู้มั้ยยะ ว่าห้องของฉันกะนังจืดน่ะ มีกระเทยมาใหม่ แร๊ดแรด สุดจะบรรยายค่ะ” ชีช่างกล้าเม้าท์คนอื่น ไม่ดูตัวเองเลยนะยะ นังต้อม
“จริงเหรอยะ ตายและ ฉันล่ะอยากจะเห็นมันจริง ๆ ว่าจะสวยสู้ชั้นได้มั้ย” อิเจี๊ยบพูดพลางวางมาดเจ้าหญิง เจ้าหญิงในสลัมนะยะ
“เรื่องจริงเหรอวะอิจืด” อิตั้มมันถามฉัน
“ก็จริงน่ะซี้ จะว่าไปมันก็สวยอยู่นะ สวยกว่ามรึงน่ะ อิเจี๊ยบ” ฉันกัดมันไปดอกหนึ่งค่ะ โทษฐานด.จ.ร.เกินเหตุ
“อ้าย อิดอกจืด ว่าฉันไม่สวยเหรอยะ” ชีวีนฉ้านค่ะ เอาซี้
“ก็ใช่น่ะสิจ้ะ แม่คนไม่สวย” มันก็เริ่มทำหน้างอนใส่ฉัน
“จ้า อิคนสวย สวยมากกกกกก” ประชดฉันเหรอเนี่ย แต่ก็เอาเถ้อะ ถือว่าเป็นคำชม หุหุ
“ขอบใจนะยะ” มันวี๊ดเลยค่ะ เง้อ ตุ๊ดกลุ่มนี้ ตลกจังแฮะ
“พอได้แล้วพวกมรึง กรูอยากรู้รายละเอียดของอินั่น ว่ามันมาจากไหน แล้วจะแรงมากซักขนาดไหน บอกมาเลยอิจืด” อิอั้มคันมาก กลัวแรงสู้ไม่ได้ล่ะสิ
“ก็....” ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบ อินังต้อมก็สาระแนตอบก่อนซะนี่
“มันน่ะนะ มาจากกรุงเทพฯ ย้ายมาพร้อมกับนักเรียนอีกคน โคตรหล่อๆๆๆๆๆๆเลยย่ะ ฉันงี้ แทบละลายเมื่อสบตากับเค้าเลยล่ะ อาส์” ดอก เพ้อไปแล้วค่ะ
“พอเลยอีเชี้ย มรึงจะเล่าเรื่องผู้ชายหรือเรื่องนังเป้ยกันแน่ยะ” ฉันด่ามันไป แต่ดูท่ามันจะมึน
“อะไรนะ ชื่อเป้ยเหรอ ดัดจริตโคตร ๆ เลยว่ะ อิดอกกก” อิตั้ม สงสัยผีเจาะปากมาพูดแหง ๆ
“ชื่อเป้ยแน่เหรอ กรูว่ามันดูตอแหลไปนะมรึง” อิอั้มถามซ้ำ
“อ้อ ไม่ได้ชื่อนั้นหรอก ชื่อจริง ๆ ชื่อเต้ย แต่มันแจ๋ให้คนอื่นเรียกตัวเองว่า เป้ย น้องเป้ยคะ น้องเป้ยขา อะไรแบบเนี้ย” ตายและอิฉัน เม้าท์แรงเหมือนกันนะเนี่ย
“เหรอ ไม่ได้การละ อินี่ ต้องไปดูหนังหน้าของมันซะหน่อย ว่าจะอุบาทว์ซักขนาดไหน” โถ ๆ อิตั้ม อย่าให้ฉันพูดเลยค่ะ ว่ามันสวยกว่ามรึงหลายร้อยเท่าน่ะ เหอ ๆ
“เน่ ๆ แล้วยังมีอีกเรื่องนะยะ มันแรงไม่แรงไม่รู้ รู้แต่ว่า มาโรงเรียนได้สองวัน ก็พาผู้ชายไปเที่ยวด้วยแล้วน่ะ คิดดู” อิต้อมคงจะตื่นจากฝันบ้า ๆ ของมันแล้ว ถึงได้เจือกโผล่มาเสนอหน้าอีกรอบ
“ต๊าย อินี่ วางใจไม่ได้แล้ว มันจะมากไปแล้วนะยะ แอบเปี้ยวถิ่นฉันเหรอ ยอมไม่ได้” อิตั้มวีนสุดฤทธิ์ ว่าแต่ มันเป็นเจ้าถิ่นตอนไหนยะ
“เออ อิเฉามรึงเคยเห็นมันรึยัง” ฉันหันไปถามมัน ที่มันไม่ได้เสวนากับเค้า ก็เพราะปากมันไม่ว่างค่ะ มันนั่งแ*กไก่ย่างอยู่ เชี่ยจริง ๆ
“กุเห็นแล้ว สาด สวยกว่ากุอีก” แล้วชีก็แด*ต่อค่ะ ไม่สนใจใคร เฮ้อ เค้ามานินทากันนะ
“อินี่ แด*อยู่ได้ ไม่เคยกินรึไง แล้ววันเสาร์ตกลงว่าไงยะ จะไปหรือไม่ไป” ฉันหันไปถามอิตั้ม
“ไปสิมรึง ไม่ไปได้ยังไงกัน ของอร่อย ๆ” อร่อยเชี่ยอะไร ฉันล่ะไม่อยากจะไปกับพวกมันเลย
“แล้วใครจะไปมั่งเนี่ย” ฉันหันไปถามคนอื่น ๆ สรุปว่า มันยกมือกันสลอนเลยค่ะ เยี่ยมมากกก
“มีตั้งหกคน รถสามคัน ก็พอดีเลย ว่าแต่ที่มรึงนัดไว้น่ะ ไปด้วยรึปล่าวยะ” อิเฉาหันไปถามอิตั้มซึ่งตอนนี้กำลังดูดน้ำจ๊วบ ๆ อยู่ (น่าเกลียดจริง ๆ)
“ไปสิยะ กรูนัดไว้แล้ว ไม่พลาดแน่นอน” ฉันก็งงสิคะ นัดเนิดอะไรกัน ไม่ใช่แค่กลุ่มเราหรอกเหรอเนี่ย
“นัดใครเหรอพวกมรึง” ฉันก็เลยถามมันไป
“อ้าว มรึงไม่รู้เหรอ อิจืด ว่าอิตั้มมันชวนพวกน้องนนท์ไปด้วยน่ะ ไปตั้ง 5 คนแน่ะมรึง” พออิเฉาพูดจบ ฉันก็อ้าปากค้างเลยค่ะ
“อาไรนะ ไอ้พวกนั้นมันจะไปด้วยเหรอมรึง” อ้ากกกกกก ไม่นะ ฉันไม่ไป ยังไงก็ไม่ไปอ้ะ
“มรึงทำหน้าแบบนั้นทำไมอิจืด มรึงอย่าบอกเชียวนะ ว่าจะไม่ไป ถ้ามรึงไม่ไป ตัดเพื่อนตัดฝูงกันล่ะงานนี้” อิตั้มจังโกะ มาขู่ฉันทำซากอะไรคะ ฉันกลัว
“ใช่ ๆ เพราะมรึงน่ะตกลงแล้ว ถ้าไม่ไปโดนพวกกรูตบแน่” โอย ถึงขั้นจะตบฉันเลยเหรอ เวรกรรม นี่เหรอเพื่อนที่แสนดี
“แหมอิจืดก็ ไปตั้งเยอะ สนุกดีออก” อิต้อมก็หน้าระรื่นเชียว คันรูล่ะสิท่า อิดอก
“แต่ว่า เรื่องนี้ ไม่รู้ว่าอาร์ทจะเอายังไง” ฉันพูดออกไปเบา ๆ อิพวกนั้นก็รุมพูดใส่ฉันเลยค่ะ
“อิโง่ มรึงก็อย่าไปบอกมันสิยะ” พร้อมเพรียงกันจริง ๆ นะพวกมรึง อิโง่นี่ เต็มหน้าฉันเลยค่ะ เชี่ยจริง ๆ นังดอกพวกนี้
“เออ ไปก็ไปวะ ทีหลังจะนัดใครไป บอกกรูก่อนด้วยล่ะ” ฉันก็ละเหี่ยใจ ไม่อยากเจอไอ้น้องนนท์ซักเท่าไหร่ เพราะปัญหามันเกิดตอนช่วงปิดเทอมน่ะสิ ไม่อยากจะคิดถึงมันเลย :m15:
*****************************************
-
o12 เห็นปัญหามาแต่ไกลเชี่ยวนะ :interest: ยิ่งไม่บอกยิ่งวางกับดักให้ความเชื่อใจระหว่างสองคนเข้าไปอีก
เป็นกำลังใจให้น้องจืดละ
-
เอาไปหนึ่งบวกเลยคร้า จาก ด.จ.ร และ คันรู
เพราะตอนนี้เจ้ก็รูคัน เหมือนกันเคอะ อิอิ
-
ตาเบสเป็นใครหนอ มีอะไรกับจืดหวา
:m13: :m13: :m13:
-
เอาไปหนึ่งบวกเลยคร้า จาก ด.จ.ร และ คันรู
เพราะตอนนี้เจ้ก็รูคัน เหมือนกันเคอะ อิอิ
เจ๊สองหายไปนาน :m11: กลับมาก็เป็นโรคกลากที่ตูดเลยหรอ อิอิ :m14:
-
ยัยจืด นี่ ทะลึ่ง :m3:
-
ต่อค่ะเจ๊ :m13: ลงมากไป กลัวเพื่อน ๆ อ่านตามไม่ทันจริง ๆ (เหรอ) ตอนนี้แอบมีฉากลุ้นด้วยเน้อเจ้า :m5:
ตอนที่ 8
เรื่องของฉันกับนายนนท์ มันก็อิหรอบเดียวกับนายวินนั่นล่ะ แหม ไอ้เรารึก็นึกว่ามันไม่คิดอะไรด้วย เห็นไปเที่ยวด้วยกัน ก็ไม่มีอะไร ที่ไหนได้ มันเล่นซะฉันพูดไม่ออกเลย
หลังปิดเทอมแล้ว ฉันก็มักจะไปเที่ยวบ้านอาร์ทช่วงวันศุกร์-อาทิตย์ (หลายวันเชียว แม่ไม่ว่าเหรอทำแบบนี้ อิอิ) แล้ววันหนึ่ง ตาน้องนนท์ก็ขี่รถมาหาที่บ้านฉัน
“จืด ๆ ออกมารับหน่อยดิ” มันตะโกนเข้ามาทางหน้าบ้านฉัน
“อ้าว มาได้ไงเนี่ย เข้ามาก่อนสิ” ด้วยความที่คุ้นเคยกัน ก็เลยให้มันเข้ามาในบ้าน วันนั้นพ่อแม่ไม่อยู่ น้องก็ไปเล่นบ้านเพื่อน เหลือฉันอยู่คนเดียว (เหอ ๆ)
“หิวน้ำอ่ะ ขอน้ำหน่อยดิ” ดูมันพูด บ้านฉันไม่ใช่ตู้กดน้ำนะ แต่ก็ต้องเดินไปหยิบเอามาให้มัน
“เอ้า แล้วมาที่นี่ มีธุระอะไรรึปล่าว” ฉันก็ถามมันหลังจากที่มันดื่มน้ำเสร็จแล้ว
“จำที่จืดเคยพูดไว้ได้ปล่าว ตอนนี้ย่าเราไม่สบาย เลยอยากให้ไปเยี่ยมหน่อย” เอ๋ ย่ามันไม่สบายเหรอเนี่ย
“ไม่สบาย เป็นอะไรน่ะ พาไปหาหมอรึยัง” ด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์ (โอ๊กกก) ก็เลยทำตัวเหมือนนางฟ้า (ซาตาน) อิอิ
“พาไปแล้ว แต่ย่าเราก็ยังไม่หายดีเลย เห็นจืดบอกว่าอยากไปเยี่ยมย่าเราไม่ใช่เหรอ วันนี้เราเลยมารับไง” มันพูดออกออกมาดูน่าสงสารมาก ฉันก็เลยโอเค
“งั้นเดี๋ยวปิดบ้านก่อนนะ” ฉันก็เดินไปเอากระเป๋าสะพาย แล้วก็ปิดหน้าต่างลงกลอน จากนั้นก็เดินมาหามัน แล้วปิดประตูบ้าน
“ป่ะ เสร็จแล้ว ว่าแต่วันนี้จะมาส่งที่บ้านฉันรึปล่าว อย่าบอกนะว่าให้กลับเองเนี่ย”
“เด๋วเรามาส่งน่า ไม่ต้องกลัวว่าเราจะทิ้งจืดหรอก” อ้อเหรอ งั้นฉันก็หายห่วงไปเรื่องนึง
เราสองคนก็ขี่รถมอไซด์ตรงไปยังบ้านของตานนท์ ซึ่งก็อยู่ห่างจากบ้านฉันไปประมาณ 5 กิโลเมตรได้ ไม่ไกลเท่าไหร่เลย เหอ ๆ พอรถมันเลี้ยวเข้าไปในซอย ก็ประมาณ 100 เมตรได้ ฉันก็ได้เห็นบ้านของมัน บ้านเป็นครึ่งปูนครึ่งไม้ สองชั้น มีรั้วกันรอบบ้าน มีรถยนต์อยู่คันหนึ่ง สงสัยจะมีคนมาเยี่ยมล่ะมั้ง
“รถใครน่ะนนท์” ฉันถามมันหลังจากที่ลงจากรถแล้ว
“อ๋อ รถญาติของย่าเราน่ะ” เอ้ะ ไหนบอกว่าไม่มีญาติที่ไหนไงล่ะยะ
“ญาติเหรอ ย่านายมีญาติด้วยเหรอ” ฉันพยายามเน้นเสียง มันก็ตีหน้าซื่อ ไม่รู้เรื่องรู้ราว
“อื้ม ก็ญาติย่าเราไง ญาติห่าง ๆ น่ะ” อ้ะจ้ะ โอเค ๆ ฉันยอมแพ้มันละ
“เข้ามาสิ ย่าเราอยู่ข้างในบ้านน่ะแหละ” มันเดินนำเข้าไปก่อน ฉันก็เดินตามเข้าไป พอเดินเข้าไปในบ้านก็เห็นย่าของนายนนท์ น่าจะใช่มั้งนะ เพราะดูแก่แล้ว
“นี่ย่าของเรา ส่วนนั่นก็ญาติของย่าเราไง” มันจะพูดเพื่ออะไรคะ ฉันรู้แล้วล่ะค่ะ
“สวัสดีจ้ะ คุณย่า” ฉันไว้แก แกก็รับพยักหน้าช้า ๆ ดูแกจะอายุประมาณ 70 กว่าแล้วมั้งเนี่ย
“หวัดดีหลาน เพื่อนนนท์มันเรอะเราน่ะ” คุณย่าถามฉัน เสียงแกเบามาก สงสัยจะอาการหนักมาก
“จ้ะย่า ย่าเป็นไงบ้าง หายป่วยรึยัง” ฉันนั่งคุยกับแกไป ส่วนตานนท์ก็เดินหายเข้าไปในบ้านแล้ว
“หนูจ้ะ เป็นเพื่อนตานนท์ เรียนที่เดียวกันรึปล่าวล่ะ” ญาติแกถามฉันมา
“เรียนที่เดียวกันจ้ะ ป้า แต่คนละชั้นนะ” ป้าคนนั้นก็พยักหน้า คนบ้านนี้ชอบพยักหน้ากันจัง
“แล้วตานนท์เค้าตั้งใจเรียนมั้ยล่ะหนู ป้าล่ะเป็นห่วงมันจริง ๆ” ดูท่าแกจะตั้งใจประชดมากกว่านะ
“ตั้งใจสิจ้ะป้า นนท์น่ะเรียนเก่งจะตายไป” อ้าวฉัน สตออีกแน่ะ จะไปปกป้องมันทำไมเนี่ย
“งั้นเหรอ ถ้าเป็นยังงั้นก็ดี ช่วย ๆ ดูเค้าด้วยนะหนูนะ” เหอ ๆ หนูยังเอาตัวไม่รอดเลยค่ะ จะไปดูแลใครได้ หุหุ
“เอ่อ ย่าครับ ป้าครับ ผมขอคุยกับเพื่อนผมเรื่องการบ้านหน่อยได้มั้ยครับ” ว้าว พูดจาซะเรียบร้อยเชียวนะ พ่อนักเรียนใหญ่
“หนูขอตัวก่อนนะจ้ะ” พอขอตัวแล้ว ฉันก็เดินตามตานนท์ไป นายนั่นพาฉันไปที่ห้องของมัน โอ้ว ห้องดูรกมาก อยู่ไปได้ไงเนี่ย เง้อ ผู้ชายก็เงี้ย
“นี่นาย ห้องเคยทำความสะอาดบ้างรึปล่าวยะ” มันก็ทำหน้าเหรอหรา น่าด่าจริง ๆ
“ทำแล้วเนี่ย สะอาดของเราแล้วนะ” โห ดูมันพูด กลุ้มใจจริง ๆ เลยฉัน
“แล้วเรียกมาเนี่ย ไหนล่ะการบ้านนายน่ะ” ฉันมองหาหนังสือ กับสมุดของมัน แต่ก็หาไม่เจอเลย เจอแต่ อ้ะ นั่นมัน เฮ้ย
“ไหนล่ะแก การบ้านน่ะ” มันไม่ยอมพูดอะไร แต่กลับเดินไปล็อคประตู ตอนที่ฉันหันกลับไปมองมัน ฉันก็ต้องแปลกใจ
“ล็อคห้องทำไมน่ะแก แล้วการบ้านล่ะ จะทำมั้ย” ตอนนั้นฉันชักใจไม่ดีแล้วสิ แถมการบ้านของมันน่ะ ไม่มีหรอก มีแต่หนังสือโป๊น่ะสิ โอย อกอีแป้นจะแตก
“ไม่มีหรอก การบ้านอะไรนั่นน่ะ เราแค่อยากอยู่กับจืดสองคนเท่านั้นแหละ” มันพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน
“แก อย่าเข้ามานะ อยู่ตรงนั้นแหละ” ฉันเดินถอยหลังหนีมัน แง้ ฉันจะทำไงดีเนี่ย ทำไมต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้วะเนี่ย
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่าจืด เราไม่ทำอะไรหรอก” ใครจะเชื่อยะ ไว้ใจใครไม่ได้หรอก
“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” ตอนนั้นมันเดินมานั่งเล่นบนเตียงของมันแล้วก็หยิบหนังสือบ้า ๆ นั่นมาอ่าน อ้ายยยย จะอ่านทำเพื่อ....
“แก ฉันอยากกลับบ้าน พาไปส่งหน่อยสิ” คราวนี้มันเงยหน้มามองฉัน เวรกรรม ตางี้มันแผล่บเลย
“เพิ่งมาได้แป๊บเดียวเอง อยู่ต่ออีกหน่อยสิ” ตรูอยากจะร้องกรี๊ด ๆ
“งั้นฉันกลับเองก็ได้ บายนะแก” ฉันเดินเลี่ยงมันไปทางประตู พอฉันจะเปิดประตูออกไป ก็ ก็
“เฮ้ย แกจะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ” ฉันโดนรวบตัวจากทางด้านหลังเสียแล้ว พ่อจ๋าแม่จ๋า นี่หนูจะต้องเสียตัวเหรอเนี่ย อาร์ท ช่วยฉานด้วย ม่ายยยยยย :serius2:
**********************************************
-
คันกันใหญ่ รับคนเกาสักที่มั้ยจ๊ะ :m3:
................................................
:sad5: นนท์จาทำไรจืดอะ
อย่านะบทนั้นต้องเป็นของอาร์ท o7
-
o19ตอบกระทู้สู้ตาย ใกล้จะเลิกงานแล้ว :m8:
ตาเบสเป็นใครหนอ มีอะไรกับจืดหวา
:m13: :m13: :m13:
พี่บลูคะ มีอะไรกับจืดหวา ตอนนี้เป็นตานนท์อ่ะค่ะ อิอิ :m14:
ส่วนบทนั้นกับอาร์ท อุอุ ไม่นานเกินรอจ้า :m10:
-
เหอะๆ แบบว่าชอบเบสอ่ะ ดูซาดิสดี เร้าจาย
:m3: :m3: :m3: :m3:
แต่ตอนนี้ก็มันดีเนอะ นนท์นี่ใจกล้าดีเจงๆ
:m4: :m4: :m4: :m4:
จะรอดได้ไหมนี่
:m10: :m10:
-
+.+
แร่ดนะ อิอิอิ
แหมๆ จะมีบทนั้นด้วยเหรอ รับมิด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ด้วยความใสซื่อ....
(แอบมองลอดหว่างนิ้ว)
กรี๊ดกร๊าด อยากได้นนท์อ่ะ...
-
อย่าไปยอมตานนท์มันนะเจ๊จืด
ต้องเก็บไว้ให้อาร์ทคนเดียวเท่านั้น :sad5: :sad5: :sad5:
-
ซ้อมๆ กับนนท์ไปก่อนก็ได้จืด :m10: :m10:
ไหนๆ ก็ไหนๆ แระ 55
อ้ายยยยยยยยยยยยยยย พูดอารายออกไป
ผิดๆ ให้ตาอาร์ทคนเดียวดีกว่า แต่... อยากจิ้นอ่ะ :m2: :m2: :m2: :m2:
-
อย่าคับ!! พี่จืด........... อย่าช้า :impress2:
ม่ายช่าย ๆ พี่จืดสู้ ๆ คับ อย่ายอมน๊า
เก็บไว้ให้พี่อาร์ทคับ อย่าไปยอม :m11: :m11:
แต่ว่านายเบสนี่ก็ชักจะยังไงๆอยู่นา :confuse:
อ่านมาตั้งนานหล่ะ ให้พี่จืด 1+ คับ
-
:m10:ฉันจะเสียสาวมั้ยเนี่ย
ตอนที่ 9
ฉันโดนมือมันปิดปากเอาไว้ เพราะฉันจะตะโกนให้คนข้างล่างได้ยิน แต่เหมือนเหตุการณ์จะไม่เป็นใจ เสียงรถของญาติมันดังออกไปจากนอกบ้านแล้ว โธ่ เวรกรรม :m8:
“ไม่ต้องกลัวเราหรอกน่าจืด เราก็แค่อยากกอด อยากใกล้ชิดบ้างได้มั้ย” เหอ ๆ แค่นั้นจริง ๆ นะ กลัวจะมากกว่านั้นน่ะเส่ะ
“เรารู้ ว่าจืดกับอาร์ทเป็นแฟนกัน” ฉันสะอึกเลยสิคะ นี่มันรู้ได้ยังไงเนี่ย
“รู้ได้ไง ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันถามมันออกไป ตอนนี้ชักจะเริ่มมีสติแล้วล่ะ
“ตอนแรกแค่สงสัย ยังไม่ปักใจเชื่อ แต่ตอนไปเที่ยวภูกระดึง เราก็แน่ใจว่าใช่ เพราะ...” มันนิ่งไป แต่ฉันอยากรู้นี่ยะ
“เพราะอะไร บอกฉันมาสิ แต่ก่อนอื่น ปล่อยก่อนได้ปล่าว” ดูท่ามันจะไม่ยอม ฉันล่ะอึดอัดจะตายอยู่แล้วนะแก
“เพราะ เพราะเราไปเห็นจืด จืดกับอาร์ท กำลังจูบกันอยู่น่ะสิ” อ้ายยยยยย ม่ายจริง เห็นด้วยเหรอ โอ้ว เวรกรรมของฉัน
“นี่ ๆ แกเห็นด้วยเหรอ นนท์ อย่าไปบอกใครเชียวนะ ฉันขอร้องล่ะ”
“อืม ได้สิ เราจะไม่บอกใครหรอก ถ้าจืดจะ....” อีกแล้ว จะ จะอะไรของแกน่ะ
“อะไร พูดมาให้จบสิ” ฉันกลัวจัง ไม่อยากให้ใครรู้เลยจริง ๆ ว่าฉันกับอาร์ท ถึงขั้นจูบกันแล้ว ถ้าคนในโรงเรียนรู้ อาร์ทต้องแย่แน่ ๆ
“จืดจะยอมเราทุกอย่าง เท่าที่เราต้องการ ตกลงมั้ย” เฮ่อ นี่มันเรื่องบ้า ๆ อะไรของฉันนะ
“เอาสิ ขออย่างเดียว อย่าให้ใครรู้เรื่องนี้ก็แล้วกัน” ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่ฉันรักแหละ อยากทำอะไรก็ทำ ขออย่างเดียว อย่าทำแบบนั้นกับฉันละกัน
“งั้นเราขอจูบได้มั้ย” ง่ะ สะอึกค่ะสะอึก พูดไม่ออก บอกไม่ถูก และยิ่งเป็นหนักเข้าไปอีก เมื่อมัน...
“อืมห์” มันอืมนะคะ ไม่ใช่ฉัน แน่ละ ฉันหลบไม่ทันด้วยซ้ำ โดนจู่โจมด้วยปากของมัน มัน เอ่อ เล่นซะฉันเบลอไปหมดเลยค่ะ ทำไมมันจูบเก่งนักวะเนี่ย (เคลิ้มเลยค่ะ)
“อื้ม” ฉันร้องนะ ปล่าวคราง (เหอ ๆ) แล้วตอนนั้นหน้าอาร์ทก็โผล่มาในห้วงสำนึกของฉัน นี่ฉันกำลังทำผิดอยู่นะ พอฉันได้สติก็ผลักตัวมันออกไป
“ไอ้บ้า แกทำแบบนี้ได้ยังน่ะ” ฉันโกรธมันมาก โกรธจนตัวสั่นเลยล่ะ ส่วนมันก็ทำหน้าสำนึกผิด
“ขอโทษ เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ” มันจะเดินมาหาฉัน
“อย่าเข้ามานะ อยู่ตรงนั้นแหละ ฉันบอกว่าอย่าเข้ามายังไงล่ะ ไม่งั้นฉันเกลียดแกจริง ๆ ด้วย”
“เราขอโทษ เราไม่ทำอีกแล้ว อย่าโกรธเรานะ เราสัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนั้นกับใครเด็ดขาด อย่าเกลียดเราเลยนะจืด” มันทำท่าจะร้องไห้ ผู้ชายบ้าอะไรวะ ฉันต่างหากที่ต้องร้องไห้
“ห้ามบอกใครนะ ไม่งั้นฉันจะเกลียดแกไปตลอดชีวิตจริง ๆ ด้วย” พอฉันพูดจบ มันก็ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น อ้าว นี่ฉันพูดอะไรผิดไปเนี่ย โอ้ย จะบ้าตาย
“ร้องไห้ทำไมแก ฉันต่างหากที่ต้องร้องน่ะ” ฉันอยากจะด่ามันเหลือเกิน
“ก็ ๆ เราชอบจืด เราไม่อยากให้จืดเกลียดเรานี่” ตอนนั้นเห็นมันร้องไห้ แทนที่จะด่าซ้ำกับสงสารมันมากกว่า
“มานี่ นั่งตรงนี้ก่อน” ด้วยความที่เราเป็นผู้ใหญ่กว่ามัน (เหรอ) ก็พอจะเข้าใจอะไรบ้าง เราสองคนนั่งลงบนเตียงของมัน มันร้องไห้ใหญ่เลย ทำไมขี้แยจังเลยวะเนี่ย
“จะร้องไห้ไปถึงไหนกันแก เลิกร้องได้แล้ว” ฉันก็เอามือไปลูบหัวมัน อ้าว เมื่อกี้ยังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่เลย แต่ถ้าฟัดกะมัน ฉันก็แพ้แน่นอน
“ยกโทษให้เรานะ เราขอโทษ” เรื่องนั้นมันก็ให้อภัยยากอยู่นะ แต่เอาเถอะ ฉันมันประเภทโกรธง่ายหายเร็ว ตาวินยังให้ได้เลย
“อืม แต่อย่าทำแบบนี้อีกละกัน”พอฉันยกโทษให้ มันก็หยุดร้อง แต่ยังมีสะอึกอยู่บ้าง
“แล้ววันนี้ ฉันจะได้กลับบ้านมั้ยล่ะแก” มันพยักหน้า
“เด๋วเราขี่รถไปส่งเอง จืด เราขออะไรอย่างได้มั้ย” มันขออีกแล้ว แต่ละอย่างน่ากลัวทั้งนั้น ฉันก็หวีดสิคะ งานนี้
“เอ่อ ขออะไรอีกล่ะ เมื่อกี้ยังไม่พออีกเหรอ” มันก็หน้าจ๋อยเลยสิ
“เราขออย่างเดียว เราจะต้องย้ายไปเรียนที่วิทยาลัยเทคนิคฯแล้ว เราขอไปหาจืดที่บ้านบ่อย ๆ ได้รึ ปล่าว” นึกว่าจะขออะไรที่มันพิเลนท์กว่านี้ เอาแค่นี้ฉันก็ให้ได้
“อืม ได้สิ ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่อย่าทำอย่างว่าอีกละกัน ฉันมีแฟนแล้วนะแก”
“รู้แล้วน่า ขอแค่ครั้งเดียวเอง ไม่สึกหรอกหรอก” น่าน พอยกโทษให้ มันก็ชักจะเริ่มกวนอีกแล้ว
“ย่ะ ไม่สึกหรอกเลยยยย” ฉันฟาดมันเข้าให้ เรื่องร้าย ๆ ก็จบลงแล้ว ฉันว่ามันกับวิน นายวินยังแพ้นะ เพราะนายวินยังไม่ได้จูบฉัน แต่มันนี่สิ ร้ายจริง ๆ
“เก็บห้องของแกเด๋วนี้เลย แล้วก็ไปส่งฉันที่บ้านด้วย ก่อนที่แกจะไปได้ไปที่นั่นอีก เข้าใจ๊” มันก็ยิ้มแหย ๆ แล้วก็รีบทำตามที่ฉันบอก
“ดีมาก มา ฉันช่วยเก็บ ที่หลังอย่าปล่อยให้มันรกนักล่ะ อ้อ แล้วหนังสือของแกเนี่ย กรุณาเก็บให้มิดชิดหน่อยนะ เด๋วย่าแกมาเห็นเข้า จะหัวใจวายไปซะก่อน”
“ครับ ๆ เจ๊” มันเรียกฉันว่า เจ๊ เลวมากกไอ้นนท์บ้า ตายซะเถอะ ฉันกระโดนเข้าเตะมัน ตุ๊ดก็เตะเป็นนะเว้ย เข้ามา ๆ :angry2:
*****************************************
-
อิอิ น้องจืดต้องเล่นบทพี่สาวคนดีเลยเหรอเนี่ย
ถ้าเป็นคนอื่นอาจไม่ปล่อย นายนนท์ไว้แล้วก็ได้นะเนี่ย ปลื้มๆๆๆๆ
-
ตามอ่านทันแหล๋ว :m3: สนุกจังเลย ชอบมั่กๆ :m11:
เจ้จืดรักนายอาร์ทคนเดียวนะคร้า ถึงตาเบสจะหล่อและดูเหมือนจะน่าฉงฉานก็อย่าไปปันใจให้น้า :serius2:
-
โดนจุ๊บไปแล้วเคลิ้มเลย
:m3: :m3: :m3: :m3:
ไหนว่ายอมทุกอย่างไง
พอตัวเองเผลอใจ กลับโบ้ยความผิดไปให้นนซะงั้น
:try2: :try2: :try2:
-
:m15:จะเสียดายไปใย ยังไงอนาคตก็ต้องเสียจิ้นอยู่ดี :m13:
ตอนที่ 10
นั่นก็เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับตานนท์ เนี่ยแหละ เหตุผลที่ไม่อยากไปเที่ยวกับนังพวกนั้น เพราะมันไปด้วยน่ะแหละ ทุกวันนี้ก็พยายามไม่ไปไหนกับมัน มันมาหาที่บ้านก็จริง แต่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้ เพราะยังไงซะคนอื่นก็อยู่ด้วย
และที่สำคัญ ฉันไม่อยากโกหกอาร์ทเลย แต่จะให้ไปด้วย ก็ ไม่เอาดีกว่า (รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ อิอิ) สรุป ฉันก็ต้องไป อย่างปฏิเสธไม่ได้ ทำไงได้ล่ะ ก็ที่ ๆ จะไปมันเป็นฝายเก็บน้ำที่ฉันชอบไปเล่นน้ำที่นั่นบ่อย ๆ ยิ่งช่วงหน้าร้อน ๆ แบบนี้ ยิ่งดีเลย แถมฝนก็ยังมีตกอยู่ น้ำเลยไม่แห้งเหมือนช่วงปิดเทอม
เย็นนั้นหลังจากที่พวกเราเหล่าสาวน้อยน่ารัก ฯ นินทาชาวบ้านกันจนอิ่มหนำสำราญแล้ว ก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ส่วนฉันก็เดินไปหาอาร์ทที่รอรถประจำทาง ช่วงนั้นเป็นเวลาที่รถใกล้จะมาแล้วด้วย (อ้อ ลืมบอกไป ฉันนัดกับอาร์ทไว้ว่าวันนี้จะกลับบ้านพร้อมกันแต่ให้อาร์ท ไปรอก่อน ฉันจะไปคุยกับเพื่อน ดีมั้ยล่ะ)
“มาแล้วเหรอ ปล่อยให้เรานั่งรอตั้งนาน” งอนอีกแล้วล่ะสิ แต่ฉันมีของแก้งอนมาด้วยนะ อิอิ
“ขอโทษนะ พอดีคุยธุระกันอยู่น่ะ อ้ะ นี่ ซื้อมาให้” ทายซิ อะไรเอ่ย ก็ ไอศกรีมวอลล์คอนเนตโต้นั่นแหละค่ะ มันชอบกิน ฉันแอบรู้มา ก็เลยเอามาเป็นของแก้งอนไงล่ะ
“อ้ะ ขอบใจนะ กำลังหิวอยู่พอดีเลย” อาร์ทรับไปแล้วแกะกิน ส่วนของฉันก็มีนะ ฉันชอบรสสตอเบอร์รี่ค่ะ เหมาะกะตัวเองดี หุหุ
“อาร์ท พรุ่งนี้เราไปธุระกับเพื่อนหน่อยนะ” ฉันพูดมากไป ตาอาร์ทต้องจับได้แหง ๆ
“ไปทำธุระ ที่บอกว่ามีนัดไว้น่ะเหรอ” มันดูไม่ค่อยสงสัยอะไรมากนัก เพราะมัวแต่สนใจไอติมอยู่
“อืม เพราะงั้น ไปบ้านอาร์ทก็วันอาทิตย์นะ โอเค้” มันพยักหน้าแล้ว งี้ก็ไปได้น่ะสิ เย้ ๆ
“แต่ต้องบอกมาก่อนว่าจะไปที่ไหนกัน” เวรกรรม จะถามทำไมอีกล่ะเนี่ย ซวยเลยสิฉัน
“อ่า เอ่อ ก็ ไป (ไปไหนดีวะเนี่ย) ไปงานวันเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนน่ะ” แง ทำไมฉันนิสัยแย่แบบนี้นะ แต่จะให้บอกความจริงทั้งหมด ไม่เอาด้วยหรอกนะ
“งั้นเหรอ ก็ไปสิ ทำไมต้องเหงื่อตกด้วยล่ะ หรือว่า...” อ้ะ อาร์ทมันจ้องหน้าฉันทำไมอ้ะ
“ว่า ว่าอะไรเหรอ” มันจ้องมองเข้าไปยังดวงตาของฉัน เค้าว่ากันว่า ถ้าคนโกหกจะหลบตา แต่ว่า จืดไม่ค่ะ อิอิ
“ปล้าว ไม่มีอะไรหรอก ขี้ตาน่ะ เอาออกบ้างนะ” หา ขี้ตางั้นเหรอ ตาบ้าเอ้ย ฉันก็ตกใจหมด นึกว่าอะไร ค่อยยังชั่วหน่อย แค่วันเดียวเองนะ อาร์ท อย่าว่ากันล่ะ
รถมาแล้ว เราสองคนก็ขึ้นรถกลับบ้านกัน ก่อนลงจากรถ อาร์ทก็บอกกับฉันว่า เย็นวันเสาร์จะมาค้างที่บ้านด้วย ง่ะ เนี่ยนะ คนไม่สงสัยอะไรเลย ชักน่ากลัวแล้วล่ะสิ
############################
วันรุ่งขึ้น ฉันก็นั่งรถไปหาเพื่อนสาวที่รออยู่หน้าโรงเรียนฉัน ทำไมไม่ไปรอหน้าโรงเรียนมันบ้างนะ พอฉันไปออกจากบ้านไปที่ท่ารอรถประจำทาง ก็พอว่า นายนนท์มานั่งกระดิกเท้ารออยู่ก่อนแล้ว
“ว่าไงเจ๊ มาช้าจัง” ฉันล่ะอยากจะเตะปากมันจริง ๆ เรียกมาได้ เจ๊ ๆ เนี่ย ฉันยังไม่แก่นะยะ
“แล้วแกล่ะ มาซะเช้าเชียว มารอใครไม่ทราบ”
“เอ้า ถามแปลก ๆ ก็มารอเจ๊น่ะสิ เจ๊ตั้มโทรมารายงานแล้วเมื่อคืน” ฮึ่ม อินังตั้ม โดนดีแน่
“ใครบอกให้มารอรับ ทำไมไม่ไปรอที่โรงเรียนล่ะ” ฉันก็เฉไฉ
“ขึ้นมาเถอะน่า ประหยัดค่ารถไม่ดีรึไง” แหะ ๆ จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะ
“ก็ได้ ทีหลังไม่ต้องมารอรับแล้วนะ” ฉันไม่รอช้ากระโดดขึ้นรถมันเลยค่ะ หุหุ
“แหม ไม่ค่อยอยากไปเลยนะ รีบขึ้นเชียว ปากไม่ตรงกับใจนี่นา” มันจะแซวหาอะไรคะเนี่ย สายแล้วนะเนี่ย
“ออกรถเร็ว ๆ เถอะน่า เด๋วนี้ชักจะพูดมากไปแล้วนะแก” เหอ ๆ มันรีบสตาร์ทรถเลยค่ะ กลัวล่ะสิ
“จ้ะ ๆ ออกแล้ว อย่าดุนักเส่ะ เด๋วก็แก่เร็วหรอก” นั่นไง โดนซักป๊าบเถอะนะ
โดนไปเรียบร้อยหนึ่งที ถึงจะหยุดพูด แต่แค่แป๊บเดียวนะ มันขับรถเร็วมาก จนฉันฉี่จะราด รู้งี้ขึ้นรถเมล์มาเองจะดีกว่ามั้ยเนี่ย ปลอดภัยกว่าเยอะ
พอมาถึงหน้าโรงเรียน ก็เจอนังพวกนั้นรออยู่ก่อนแล้ว มีอิตั้ม อิเฉาก้วย อิเจี๊ยบ อิอั้ม แล้วก็นังต้อม (มาด้วยเหรอยะ) ส่วนพวกผู้ชายล่ะ ยังไม่เห็นมากันเลย
“ว้าย ดูอิจืดสิยะ มากับหนุ่มที่ไหนเนี่ย” อิต้อมแรงอีกแล้ว แซวได้ไม่เลือกที่
“อิดอกกก ถามได้ว่าหนุ่มที่ไหน เจอกันเกือบทุกวัน” ช่วงก่อนหน้านี้นะ
“ฉันแซวเล่นย่ะ น้องนนท์นี่นับวันจะหล่อขึ้นเรื่อย ๆ นะ เป็นแฟนพี่เอามั้ยคะ” แรงมั้ยล่ะคะเพื่อนสาวของอิฉัน
“เหอ ๆ ไม่ล่ะพี่ ถ้าเป็นแฟนกับคนนี้ล่ะโอเคเลย” มันชี้ใครไม่ชี้ มาชี้ฉัน เด๋วแมร่งตัดนิ้วขาดซะเลย
“ทะลึ่ง ทะลึ่ง ขอร้อง อย่ามาทำเนียน” มันก็หน้าจ๋อยสิ เล่นกับใครไม่เล่นนะ
“แหม อิจืด มรึงก็นะ เด็กมันรักจริง ต้องเข้าใจมันบ้าง” อ้ะ อิตั้ม อะไรของมันอีกล่ะเนี่ย ปวดกบาล อิพวกนั้นก็หัวเราะคิกคักกันใหญ่ ฉันมีแฟนแล้วนะ อิเพื่อนบ้า ส่วนตานนท์ก็อายหน้าแดง เอากะมันสิคะ แต่ละคน
“อิพวกนี้นี่ ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะ จะไปกันมั้ย มัวแต่อ่อมกันอยู่นั่นแหละ” แมร่งวีนเลยค่ะ อารมณ์เสีย ยิ่งร้อน ๆ อยู่ อยากลงไปมุดน้ำดับร้อนแล้วตรู
“จ้า ๆ ไปแล้ว เออ นนท์ แล้วเพื่อนล่ะ จะตามไปทีหลังเหรอ” อิตั้มถามมัน
“อือ มันบอกว่าไปเจอกันที่นู่นเลย ไปกันเถอะ เด๋วใครบางคนจะอกแตกตายซะก่อน” อ้ายยย ไอ้นนท์ ไอ้บ้า ยังงี้มันต้องโดนเอาคืนซะแล้ว :m14:
***********************************************
-
รอเจ้จืดอยู่นะคร้าบ....รีบมาต่อนะ :m4:
-
ว๊ายหนุกดีๆๆๆ ช๊อบชอบ อิๆ
-
แอบหนีอาร์ทไปเที่ยวหรอเนี่ย กรี๊ดๆ
ชอบจัง รออยู่นะจ๊ะ
-
สวยเลือกได้จริงจริ๊ง o3
-
มารอนะคับ
-
:m14: :m14: ถ้าอาร์ทตามไปเจอเนี่ยะ คงจะต้องสมน้ำหน้าชะมะคับคุณจืด :m14: :m14:
-
เจ๊จืดหนีเที่ยว
ถ้าโดนจับได้ไม่รู้จะโดนอะไร :m10:
-
:m8:งานเยอะจัง ทำ7วัน ตายแน่ ๆ
ตอนที่ 11
สรุปว่า ฉันต่างหากล่ะที่ต้องโดนเอาคืนอีกรอบ ก็อินังตัวแสบพวกนั้นน่ะสิ ดันร่วมใจกันให้ฉันนั่งซ้อนท้ายไอ้น้องนนท์ด้วย ก็ไหนอิตั้มมันเคยแอบชอบตานนท์อยู่ไม่ใช่เหรอวะเนี่ย :try2:
พวกเรามีรถมาสามคัน ของอิตั้มไปกับนังอั้ม ส่วนอิเฉาก้วยซ้อนไปสามคน มีมันเจี๊ยบแล้วก็อิต้อม (แจ๋มาได้ไง) ส่วนฉัน มันส่วนเกินนี่ เลยได้ไปนั่งรถของตานั่น พอฉันขึ้นรถแล้วก็เอาเป้ที่ใส่ชุดมาเปลี่ยนกั้นไว้ตรงกลางเลย เพราะเด๋วมันจะต้องเบรกเอี๊ยดอีกแน่ ๆ (รู้แกวแล้วจ้ะ)
ระหว่างทางที่พวกเราขี่รถไปทางฝายกันน้ำนั้น ก็ขอบรรยายเสียหน่อยว่า บริเวณนี้อยู่ติดทางขึ้นเขาลูกหนึ่ง (ใหญ่มากนะ) แล้วตรงนั้นมันมีลำธารจากภูเขาไหลลงมา ชาวบ้านก็เลยไปสร้างฝายไว้กั้นน้ำ ต่อมาก็มีคนมาทำใหม่ให้มันแข็งแรงขึ้น มีปูนมาเทลาดเพิ่มความแข็งแรง น้ำค่อนข้างลึก แต่ก็มีบางจุดที่ตื้นแล้วเล่นได้ น้ำใสพอสมควร ที่สำคัญคนเยอะดี (ผู้ชายวัยรุ่นอ่ะ) เลิศมากค่ะ :m4: (ขนาดมีแฟนแล้ว ยังแรงอยู่เลย)
“อีกไกลมั้ยเจ๊ กว่าจะถึงเนี่ย” ฉันทุบมันเข้าให้ บังอาจมาเรียกฉันว่า เจ๊
“เจ็บนะ ทุบทำไมอ่ะ”
“ก็อย่าเรียกฉันว่าเจ๊สิ ฉันไม่ชอบ มันดูแก่ เข้าใจมั้ย” มันจะเข้าใจหรือไม่ก็ตาม แต่มันตอบว่า
“เข้าใจแล้วเจ๊” นั่นแหละ มันก็โดนอีก ปึ้ก สองปึ้ก สมน้ำหน้า
“ไม่เรียกแล้วก็ด้าย ว่าแต่วันนี้จะกลับกี่โมงอ่ะ”
“ก็ราว ๆ บ่ายสองบ่ายสาม ไม่อยากกลับเย็นมาก” แหงล่ะ ใครจะกล้ากลับมืดล่ะ ตาอาร์ทเล่นฉันแน่งานนี้
“เป็นห่วงแฟนว่างั้นเหอะ” เด็กมันยั่วอีกแล้วค่ะท่าน
“ก็ดีกว่าคนไม่มีแฟนละกัน” ได้ผล สงสัยมันจะฉุนกึกแล้ว ฮิฮิ
“ที่ยังไม่มี ก็เพราะคนข้างหลังนี่แหละ” อั่ก เหมือนโดนฆ้อนอันใหญ่ทุบลงบนหัวเลยค่ะ มึนตึ๊บ
“ขอโทษนะ” เง้อ ฉันไม่น่าไปล้อมันเล่นเลยอ่ะ
“ฉันก็ขอโทษแกด้วยละกัน ที่ไปว่าแก อย่าคิดอะไรให้มากดีกว่า เรากำลังจะไปเล่นน้ำกันนะ นี่ก็ใกล้จะถึงแล้วด้วย เย้ ๆ” แน่นอน ฉันต้องปัญญาอ่อนไว้ก่อน เหอ ๆ
“อืม” มันตอบแค่นั้นแล้วก็เงียบไป ว้า แย่จัง
:m11:ในที่สุดพวกเราก็มาถึงจนได้ ฝายแห่งนี้มีร้านค้าอาหารอิสานด้วยนะ แซ่บกันแน่ ๆ (ว่าแต่ใครจะเลี้ยงล่ะงานนี้) หุหุ พอฉันลงรถ ก็ต้องตกกะใจเสียงกรี๊ดของอิต้อม อินี่ มันไม่เคยมาเที่ยวรึไงเนี่ย ถึงแหกปากร้องดีใจขนาดนั้น แต่พอฉันเดินไปดูข้างล่าง ก็พอจะรู้และ
“อ้อ มันกรี๊ด เพราะเห็นผู้ชายเยอะแยะกำลังเล่นน้ำอยู่น่ะสิ อิดอกกกกก”
“อิจืด ลงมาสิยะ มัวแต่ยืนสวยอยู่นั่นแหละ” อิตั้มกัดฉันทำเพื่อ ฉันกำลังจะลงไปแหละ แต่เผอิญจะไปหาของกินมาให้มันน่ะสิ
“อิเชี่ย มรึงก็ลงไปก่อนสิยะ กรูจะไปหาของแด*มาให้กิน ไม่เอารึไง” เท่านั้นแหละค่ะ มันก็
“ว้าย ๆ ดีสิ ซื้อมาเยอะ ๆ นะยะ ออกตังค์ไปก่อนล่ะ เด๋วมาเอา”
“เออ ทุกทีแหละมรึง” แล้วฉันก็เดินเชิด ๆ เข้าไปในร้าน ตามพ่วงด้วยไอ้น้องนนท์ นี่มันจะไม่ยอมห่างตรูเลยใช่มั้ยเนี่ย
“ไม่ลงไปก่อนล่ะ” มันส่ายหน้าไปมา ระวังหัวจะหลุดค่ะ ส่ายแรงไปแล้ว
“งั้นก็ดี ช่วยถือของด้วยละกัน” มันก็พยักหน้า เออ ว่าง่ายดีโว้ย ชอบ ๆ (ไม่ได้ชอบแบบนั้นนะ)
“แล้วเพื่อนจะมาตอนไหนอ้ะ นนท์” ฉันถามมันโดยที่ยังไม่รู้เลยว่ามารึยัง
“มากันแล้ว รออยู่ข้างล่างโน่น ไอ้เอไอ้ต้นก็มานะ” เหรอจ้ะ งั้นอิพวกนั้นก็แซ่บเลยล่ะสิ แกก็ไปแซ่บกะเค้าสิยะ
“ซื้อเสร็จแล้ว ช่วยถือหน่อย อ่ะ” ฉันยื่นถุงขนมให้มัน ส่วนอาหารอิสานกะว่าเล่นกันสนุก ๆ ก่อนจะขึ้นมากินกันก่อนกลับบ้าน
“ว้าว น้ำใสจัง ขอเล่นให้ตัวดำเลย งานนี้” ฉันตัวขาวนะ แต่ตากแดดมากก็แดงจนดำอ่ะ
“เล่นด้วยดิ” ฉันหันขวับไปทางมัน
“แจ๋เลย ไปเล่นกับพวกเพื่อนฉันดิ มันรอแกอยู่นะ” ฉันทำหน้าล้อเลียนมัน ตลกตายล่ะ
“เหอ ๆ จะเล่นด้วยซะอย่าง” ขี้เกียจเถียงกะมัน ก็เลยตามใจเด็กไป
ฉันกับมันเดินลงไปตามสันเขื่อนกั้นน้ำเล็ก ๆ ข้ามไปอีกฝั่งที่พวกเราจองไว้ก่อนแล้ว มีผู้ชายนั่งอยู่สองคนส่วนอีกสอง ลงน้ำไปแล้ว ส่วนเพื่อนสาว ลงน้ำไปสาม เหลือหนึ่ง คนที่เหลืออยู่ก็คือนังอั้ม กำลังนั่งเม้าท์กะผู้ชายอยู่ :เฮ้อ:
“ถามว่าอั้มแรงมากมั้ย” ตานนท์มองหน้าฉันเอ๋อ ๆ งงล่ะสิยะ
“ก็แรงมากงั้ย ทำงงไปได้” มีมันดอกทองอยู่บนบกคนเดียวแถมควบสองจะไม่แรงได้ไง อิอิ
“มาแล้วเหรอวะ ไอ้นนท์ กรูรอมรึงตั้นนาน อ้าวเจ๊หวัดดี” อ่ะ อ่ะ อีกแล้วเหรอเนี่ย ใครสอนพวกมันวะเนี่ย ฉันโกรธแล้วนะ
“ขนมน่ะ จะกินมั้ย ถ้าอยากกิน อย่าเรียกฉันว่าเจ๊ให้ได้ยินอีกนะ นายเอ” มันน่ะเพื่อนกัน ก็เรียกได้
“คร้าบ ๆ ไม่เรียกแล้ว ไหนขนมอ้ะ เยอะแยะเลยนี่”
“เก็บเงินปลายทางจ้ะ ไม่มีฟรี เข้าใจ๊” ฉันทำเป็นแบมือไปทวงทางพวกนั้น
“โห งกอ้ะ” แหม พร้อมเพรียงอีกแล้ว
“บ้า ฉันล้อเล่น กินไปเหอะ ไปเล่นน้ำดีกว่า” ฉันเดินไปเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นกุด (จะได้แห้งไว ๆ ไงล่ะ หุหุ) เสื้อก็ตัวเดิมแหละ ขี้เกียจถอด
“ว้าว เจ๊ เอ้ย พี่จืด ขาสวยจัง” หนึ่งในหนุ่มปากเปราะ แซวฉันซะเสียงดัง คนงี้หันมามองกันตรึม เฮ่แล้วมั้ยล่ะฉัน อายเป็นเหมือนกันเฟ้ย :-[
*************************************
-
มีความผิดพลาดเกิดขึ้นอีกรอบแล้ว เมื่อตอนที่ 11 ยาวเป็นสองเท่าของตอนธรรมดา :m15: เนื่องจากเขียนมากจนตาลาย o2
ตอนที่ 11
พอฉันทำใจได้แล้ว ก็ต้องหน้าด้านเข้าไว้สิ ฉันก็วิ่งลงน้ำเลยค่ะ (เป็นตัวอะไรเนี่ย) โอว น้ำเย็นชื่นใจเหลือหลาย อาส์ นี่แหละ คุณค่าที่ดิฉันคู่ควร
“อิจืด มาเล่นทางนี้ดิ ตรงนั้นมันลึกนะมรึง” อิตั้มส่งเสียงเรียกฉัน
“ไม่เป็นไรหรอก กรูว่ายน้ำเป็น ไม่ต้องห่วง” แหงล่ะ กว่าฉันจะว่ายน้ำเป็น ก็เกือบตายมาหลายครั้งแล้ว เรื่องอะไรจะยอมจมง่าย ๆ ล่ะ
“นนท์ ไปดูมันใกล้ ๆ หน่อยแล้วกัน ฉันเป็นห่วงมันว่ะ” เสียงมันไม่ดังมากแต่ก็พอจับใจความได้แบบนั้นแหละ ว่าแต่จะมาห่วงฉันทำไมกันนักหนานะ
ตานนท์เดินเลียบตามฝั่งมาใกล้ ๆ ฉัน ถึงฉันจะไม่อยู่ห่างจากสันเขื่อนมากนัก แต่ตรงนั้นก็หยั่งเท้าไม่ถึงพื้นแล้ว ฉันว่ายไปก็ว่ายมา มีทั้งท่าฟรีสไตล์ กรรเชียง กบ โฮ่ ๆ มีความสุขจัง
“จืด เหนื่อยรึยัง” ตานนท์ถามฉันมา
“ยัง เพิ่งว่ายเองนะ ไม่ลงมาเล่นด้วยกันล่ะแก” ฉันตอบมันแถมมีชวนด้วยนะ
“เด๋วลงไปนะ” อ้าว ลงมาจริง ๆ แฮะ ว่ายคนเดียวก็เหงาอ่ะสิเรา ทำไมแถวนี้ไม่ค่อยมีคนเล่น เพราะมันลึก แต่ถัดลงไปอีกชั้น มันตื้น แถมมีน้ำไหลลงเหมือนน้ำตกสไลเดอร์ คนอื่น ๆ เลยชอบไปเล่นแถวนั้นกัน ตรงนี้น้อยคนนักที่จะชอบมาแหวกว่าย
“มาเร้ว ว่ายแข่งกัน ถ้าใครชนะต้องเลี้ยงข้าวนะ เอามั้ย” อิอิ หาของฟรีกินค่ะ
“เอาดิ จืดแพ้แน่ ๆ ขอบอก” บอกตัวเองน่ะสิ ฉันว่ายน้ำเก่งนะเฟ้ย อย่ามาดูถูกกัน
“อ้อ เหรอ งั้นว่ายจากฝั่งนู้น ไปอีกฝั่งหนึ่ง โอเคป่าว” ระยะทางก็ราว ๆ 30 เมตรได้ ใกล้จะตายไป
“โอเค ได้เลย ใครแพ้อย่าลืมสัญญาล่ะ” เราสองคนไม่ได้อยู่กันแค่สองคนซะแล้ว มีเหล่าเพื่อนสาวของฉัน และของมัน มานั่งดูบนสันเขื่อนด้วยซะนี่
“อิจืดสู้ ๆ จืดสู้ตาย จืดตูดลาย สู้ตาย สู้ ๆ” อิเชี่ย ใครร้องเพลงเชียร์คะเนี่ย แมร่งจังลัยโคตร
“อิเฉาก้วย อิดอก อิเชี่ย มรึงดิตูดลาย อิเวร” ด่ามันไปก็เท่านั้น มันนั่งตบมือชอบใจอีกนะ อิพวกนั้นก็หัวเราะกันใหญ่ แม้แต่เพื่อนตานนท์ก็ด้วย
“หยุดเลยนะ ถ้าหัวเราะล่ะก็ แม่จะกดจมน้ำจริงๆด้วย” ไอ้นนท์เตรียมจะหัวเราะแล้ว แต่ก็รีบหุบปากตัวเองซะก่อน
“เอ้า จะแข่งกันได้รึยัง กรูนั่งรอจน (เติมเองค่ะ) เปื่อยหมดแล้ว” แหม แต่ละนาง ดี ๆ ทั้งน้าน คำพูดช่างเสียดแทงหัวใจยิ่งนัก
“เด๋ว ๆ ฉันว่าเรามาพนันกันมั้ย ว่าใครจะชนะเกมส์นี้” อิต้อมดันท้าพนันขึ้นมาอีก แล้วตรูจะได้แข่งมั้ยล่ะเนี่ย
“เออ ดี ๆ กรูเอาด้วย เอาปล่าววะพวกมรึง” อิตั้มหันไปถามสองตัวนั้น พวกเพื่อนนนท์ก็เอาด้วย เออ สรุปว่า ฉันจะได้กินข้าวฟรีรึปล่าว ชักจะสงสัยแล้ว
“เริ่มการแข่งขันได้ สองคนเข้าประจำที่สิยะ มัวแต่อ่อมอยู่นั่นแหละ” อ้าว ก็พวกเมิงน่ะมัวแต่คุยเรื่องพนันกันอยู่นี่คะ
“เอ้า ๆ นั่นแหละ ดีมาก พร้อมนะ งั้นฉันจะเริ่มให้สัญญาณ พอฉันบอกว่าไป ก็ออกตัวได้เลย”
“โอเค้ พร้อมมมมมม ไป” การว่ายแข่งคราวนี้ เราตกลงกันไว้ว่า รอบเดียวไม่หนำใจ ต้องไปกลับถึงจะชนะ งานนี้ฉันมั่นใจเต็มร้อย
ฉันออกตัวด้วยการเอาเท้ายันพื้นที่ยืนอยู่แล้วพุ่งทะยานไปข้างหน้า แล้วว่ายด้วยท่าฟรีสไตล์ งานนี้ ฉันมาแรงแซงโค้งนายนนท์ไปหลายขุม ฉันว่ายสุดกำลังของตัวเอง แป๊บเดียวก็มาถึงอีกฝั่ง แล้วก็หมุนตัวกลับไปอีกทาง เอ้ะ ทำไมตานนท์ว่ายมาเร็วนักล่ะ โอ้ว ไม่ได้ ไม่ยอมแพ้เด็ดขาดเรา
พวกกองเชียร์ ก็กรี๊ดกร๊าดน่าหนวกหูชิบเป๋ง ไม่ใช่แค่พวกมันนะ มีคนอื่นมายืนดูด้วยอ้ะ แต่ตอนนั้นหมดเวลาอายแล้ว ต้องชนะเท่านั้นจ้า แต่แล้ว เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันของฉันมันก็เกิดขึ้นจนได้ พอฉันว่ากลับมาได้ครึ่งทาง ขาขวาของฉันก็เกิดอาการเกร็งของกล้ามเนื้อ หรือที่เรียกกันว่าตะคริวนั่นแหละค่ะ มันปวดมา ปวดสุด ๆ ฉันจมน้ำทันทีเลย เพราะมันว่ายไม่ได้แล้ว
ฉันทั้งสำลักทั้งกลืนน้ำเข้าไปเต็ม ๆ เลย ตอนนั้นฉันก็พยายามเอามือตะเกียกตะกายเพื่อที่จะขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่มันก็สู้ความเจ็บปวดของขาไม่ได้ ฉันนึกว่าตัวเองจะต้องมาตายในน้ำเสียแล้ว เพราะตอนเด็ก ๆ ฉันก็เคยเกือบจมน้ำเช่นกัน แต่มีคนมาช่วยไว้ทัน
ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวก็เหมือนมีมือสองข้างมาฉุดแขนฉันขึ้นไป ตอนนั้นมันรู้สึกเหมือนกับว่า เทวดามาช่วยเราแล้ว ไม่ได้คิดว่าเป็นคนที่ไหนเลยนะ คือคนมันจะตายแล้วอ่ะ พอโดนยกตัวขึ้นบนผิวน้ำแล้ว ฉันก็สุดลมหายใจเต็มแรงเลย ส่วนสายตาพร่ามัวไปหมด มองอะไรไม่เห็นแล้ว น้ำหูน้ำตาไหลเต็มไปหมด แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองถูกลากไปที่ริมฝั่ง แล้วก็มีคนมาเขย่า ๆ ตัว
“อิจืด อิจืด ตายรึยังวะมรึง” โธ่ อิเวร จะแช่งกรูทำไมคะเนี่ย
“อิดอก มรึงไปพูดยังงั้นได้ยังไง อิเชี่ย” มันจะเถียงกันเพื่อ…
“เออ ไหน ๆ ดูดิ มันหายใจอยู่ว่ะ แต่ทำไมมันไม่ลืมตาล่ะวะ” ก็ฉันลืมมันไม่ไหวน่ะสิ โอยย อยากพักผ่อน เหนื่อยจริง ๆ
“เจ๊ ๆ อย่าเพิ่งไปรบกวนเค้าสิ ไปหาผ้ามาเช็ดตัวเร็ว” แล้วฉันก็รู้สึกว่า มีคนมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้
หลังจากนอนได้สักพักนึง ฉันก็ลองลืมตาขึ้นมา มันค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว ขาที่ปวดมาก ๆ ก็หายดีแล้ว ถ้าจะถามจืดว่า เข็ดมั้ย ฉันก็ขอตอบว่า หึ ไม่เข็ดค่ะ เพราะเรารักการว่ายน้ำ คราวหน้าฉันก็คงไม่หักโหมเล่นแบบนี้อีกแล้ว แหะ ๆ ถ้าอยู่คนเดียว คงตายไปแล้วล่ะ
“ฉันว่า พวกเราพาอิจืดกลับไปส่งที่บ้านดีกว่านะ วันนี้ชักฤกษ์ไม่ดีแล้ว” เพื่อนสาวของฉันพูดขึ้น
“ผมก็ว่างั้นแหละ” เพื่อนตานนท์ก็เห็นด้วย
“งั้นก็กลับกันดีกว่า ไว้คราวหน้าค่อยมาเที่ยวกันใหม่” ฉันถูกเพื่อนสาวประคองตัวไปที่ลานจอดรถ คราวนี้ฉันนั่งไปกับอิตั้ม ฉันนั่งตรงกลาง อิอั้มนั่งหลัง พวกมันคงจะกลัวฉันวูบอีกล่ะสิ ฉันแข็งแรงแล้วจ้ะ
พวกนนท์แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ส่วนเพื่อนสาวของฉันก็พากันมาส่งที่บ้าน และแล้ว เหตุการณ์ต่อเนื่องมันก็ยังไม่จบ เพราะ นายอาร์ทมารอที่บ้านฉันแล้วน่ะสิ
***************************************
-
คืนนี้จะรออีกไหน เจ๊จืด o3
-
ท่าทางคืนนี้เจ๊จืดของเราจะโดนลงโทษหนัก o3 o3
-
ตายแล้ว มีระเบิดเวลามารออยู่ สงสัยพร้อมระเบิดและพลังทำลายล้างสูงแน่ๆ
-
ต่อด่วนเลยที่รัก :m5:
-
ตอนที่ 12
ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณบ่ายสามโมงแล้ว ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ก็อาร์ทมันบอกว่าจะมาเย็น ๆ นี่ ทำไมตอนนี้ถึงมาอยู่ที่บ้านฉันได้ล่ะ ตอนแรกที่มันเห็นสภาพของฉันก็คงแปลกใจอยู่หรอก พอพวกนั้นจะบอกมันว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน :o
“ไปทำอะไรกันมาน่ะ ทำไมถึงโทรมแบบนี้” อาร์ทเริ่มสงสัยฉัน
“ก็ อิจืดมัน....” ฉันรีบหยิกแขนอิตั้ม ก็มันกำลังจะบอกเรื่องไม่ดี ๆ นี่
“เด๋วก่อน อาร์ทมาที่นี่ได้ไง ยังไม่เย็นเลยนะ” อาร์ทมองฉันกับอิตั้มไปมา ไม่อยากให้มันรู้เรื่องนี้ เด๋วโดนดุเอาอีก
“ก็เพิ่งไปซ้อมบาสที่โรงเรียนมา เลิกเร็วก็เลยมาหาจืดก่อน”
“เราก็เพิ่งกลับมานี่ พอดีไปเที่ยวกับพวกนี้มา เลยให้มาส่งน่ะ” พวกนั้นก็พยักหน้าด้วย ช่วยฉันเต็มที่ ถ้ามันรู้ว่าฉันไปจมน้ำมา จะโดนยิ่งกว่านี้
“งั้นเหรอ อืม เหนื่อยมั้ยล่ะ พักกันก่อนค่อยกลับกันก็ได้” อาร์ทหันไปถามสองคนนั้น
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก คือว่าต้องรีบกลับบ้านน่ะ เราไปก่อนนะ” อิตั้มรีบขอตัว ขืนอยู่นานอาจโดนจับได้ ว่าไปทำอะไรกันมา
สองคนนั้นขับรถออกไปแล้ว ฉันเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมตาอาร์ท น้องสองคนมองมาที่เรา สงสัยจะรู้อะไรเกินเด็ก แถมตาอาร์ทมาออกบ่อย ๆ พวกมันคงชินแล้ว :เฮ้อ:
“เราไปอาบน้ำก่อนนะ อาร์ทรออยู่ในห้องละกัน” อาร์ทก็โอเค แล้วก็เดินเข้าห้องฉันไป ส่วนฉันก็เดินไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดใหม่ เสร็จแล้วก็เข้ามาในห้องตัวเอง
“ว่าไง บอกเราได้มั้ย ว่าไปเที่ยวที่ไหนกันมา” นี่ยังสงสัยอยู่อีกเหรอเนี่ย นึกว่าเลิกสนใจไปแล้วนะ
“ก็ไปเที่ยวน้ำตกเหมือนเคยนั่นแหละอาร์ท เพื่อนชวนไปเราก็ต้องไป” ฉันลงไปนั่งบนเตียง ส่วนอาร์ทนั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง จะไปกับเพื่อน เราไม่ว่าหรอก แค่บอกเราทุกครั้งก็พอแล้ว” อาร์ทลุกมานั่งลงข้าง ๆ ฉัน (โห ทุกครั้งเลยเหรอ)
“อืม เราต้องบอกทุกครั้งอยู่แล้ว อาร์ทก็เหมือนกัน ต้องบอกเรานะ จะไปไหนมาไหนกับใครน่ะ”
“บอกอยู่แล้วล่ะ” แล้วตานั่นก็เลื้อยเหมือนเดิม ทู้กที ถ้าวันไหนมาที่บ้านฉันแล้วไม่เลื้อย ก็ไม่ใช่อาร์ทแน่นอน
“อาร์ท เราเหนื่อยแล้ว อยากนอนพักสักแป๊บนึง ได้มั้ยอ่ะ” ฉันง่วงจริง ๆ นะ
“อือ นอนก็นอน” อ่ะนะ มันจับฉันกดตัวลงนอน เอ่อ ฉันอยากนอนสบาย ๆ ตัวนะ ไม่ใช่ให้แกมากอดแบบนี้ มันหายใจไม่ออก
“อาร์ท” ฉันเรียกเบา ๆ
“หืม?” แน่ะ มันน่าจะรู้นะ ฉันหมายความว่าไง
“ปล่อยเราได้แล้ว หมอนข้างอยู่ข้างหลังน่ะ” หึหึ ได้ผล ตาอาร์ทงอนตุ๊บป่องไปและ ฉันจะได้หลับซะที เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว o6
ฉันตื่นขึ้นมาประมาณบ่ายห้าโมงเย็น ถึงจะนอนแป๊บเดียวแต่มันก็เต็มอิ่มอยู่ เพราะอย่างน้อยเราก็ได้พักผ่อน ฉันเห็นตาอาร์ทยังหลับอยู่ ก็เลยไม่อยากปลุก ปล่อยให้นอนต่อไปละกัน
ฉันลุกไปล้างหน้าล้างตา พอดีเจอแม่ทำกับข้าวอยู่ในครัว ก็เลยเดินไปดูว่ามีอะไรกินบ้าง เผื่อจะขอช่วยแจม (กินนะ) อิอิ
“แม่ วันนี้เพื่อนหนูมาค้างบ้านเรานะ” แม่ก็พยักหน้ารับรู้ แหม ก็มีอยู่คนเดียวอ่ะนะที่มาค้างบ่อย ๆ
“เด๋วแม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว ลูกก็ไปเรียกเพื่อนมากินข้าวซะนะ” ฉันรับปากแม่แล้วก็เดินเข้าไปในห้อง กะว่าจะไปปลุกให้อาร์ทตื่นขึ้นมาวิ่งออกกำลังกายด้วยกัน
“อาร์ท อาร์ท ตื่นได้แล้ว” ฉันเอื้อมมือไปเขย่าแขนตานั่นเบา ๆ
“อืมมมม อารายหรอจืด” ง่ะ พูดซะยานเชียว ขี้เซาชะมัดเลย ตานี่
“ตื่นได้แล้ว ไปวิ่งเป็นเพื่อนหน่อยดิ นะนะ” ฉันเขย่าตัวมันใหญ่เลย โฮะ ๆ สนุกจัง ได้แกล้งคน
“โอ้ย พอแล้ว ๆ ตื่นแล้ว ไปก็ได้ หยุดเขย่าก่อนดิ” อิอิ ตาอาร์ทลุกจากเตียงแล้ว ก็เดินไปล้างหน้าล้างตา จากนั้นเราสองคนก็เดินออกไปถนนหน้าบ้าน
ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่า บ้านฉันบรรยากาศดีนะ อยู่นอกเมืองออกมาสิบกิโลเมตร แถบนี้จะไร้มลพิษเลยล่ะ แถมต้นไม้ก็เยอะ มีทุ่งนาด้วยล่ะ หุหุ ตอนเด็ก ๆ ที่มันยังไม่พัฒนาเหมือนปัจจุบัน ฉันยังวิ่งเล่นกับพวกผู้ชายอยู่เลย หนุกหนาน ๆ :m4:
“จืด จะวิ่งไปถึงไหนเนี่ย มันไกลจากบ้านเราแล้วนะ” ตาอาร์ทวิ่งไปบ่นไป
“ก็นู้นไง จะถึงแล้ว เด๋วค่อยวิ่งกลับก็ได้ บรรยากาศดีออก” ฉันวิ่งเหยาะ ๆ รออาร์ทวิ่งมาจนถึงฉัน
“งั้น ก็ได้ เรากลัวมันจะมืดซะก่อนน่ะสิ”
“บ้าน่า แดดยังมีอยู่เลย แถมเราก็วิ่งมาด้วยกันสองคนนะ กลัวอะไรเหรอ”
“ก็กลัวผีน่ะสิ เด๋วมันหลอกเอา” เหอ ๆ ตาอาร์ทกลัวผีด้วยเหรอ
“แหม ถ้าผีมันออกมาหลอกก็ดีน่ะสิ เราจะได้เห็นใครก็ไม่รู้วิ่งป่าราบก่อนอ่ะสิ หุหุ” ฉันแอบหัวเราะคิกคัก แต่ตาอาร์ทไม่สนุกด้วยน่ะสิ
“หัวเราะเราเหรอ มานี่เลย มา” อ้ายยย ทำบ้าอะไรเนี่ย
“เฮ้ย ปล่อยนะ เด๋วใครก็มาเห็นเข้าหรอก อาร์ทปล่อยดิ้” มันยกตัวฉันสูงลอยพ้นพื้น ใช่สิ มันตัวใหญ่กว่านิ เลยแกล้งฉันได้
“ก็อยากมาว่าเราก่อนทำไมล่ะ” มันหมุน ๆ ๆ ตัวไปรอบ ฉันก็เวียนหน้าดิ มันจะเล่นแบบนี้อีกนานมั้ยเนี่ย
“โอ้ย ไม่เอาแล้วแก หยุดที ฉันเวียนหัวแล้วนะ” สงสัยอาร์ทมันก็คงจะเวียนหัวเหมือนกัน มันเลยหยุด ในขณะที่เราสองคนกำลังสนุกกันอยู่นั่นเอง สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นคน ๆ นึงเข้า นั่นมันนายนนท์นี่นา มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วเมื่อกี้นี้ล่ะ คงเห็นหมดแล้วแน่ ๆ เลย :sad5:
**********************************************
-
o8 ต่อ ๆ ไม่อยากลงทีละนิด เอาใจคนอ่าน o4
ตอนที่ 13
อาร์ทเห็นฉันตกใจ ตานั่นเลยหันไปดู แล้วมันก็ต้องตกใจกว่า เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็นายนนท์รู้จักกับพ่อแม่ของอาร์ทด้วยน่ะสิ งานนี้ตานนท์จะไปบอกพ่อแม่ของอาร์ทรึปล่าวนะ
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะนนท์” นายนนท์เดินเข้าเดินข้ามาหาเราสองคน
“ก็มาเมื่อกี้แหละพี่ ทันพอได้เห็นอะไรดี ๆ” มันตอบกวน ๆ อ้าว วอนโดนแล้วมั้ยล่ะ
“งั้นเหรอ” อาร์ทดูเครียด ๆ สมมั้ยล่ะ ตอนทำอยากไม่คิดเองนะแก
“ผมรู้แล้วล่ะน่า ว่าพี่สองคนเป็นอะไรกัน ผมไม่บอกใครหรอก วางใจได้” นายนั่นพูดแล้วก็หันมายิ้มอย่างมีเลศนัยให้ฉัน ง่า
“ขอบใจแกล่ะกัน ว่าแต่มาทำอะไรที่นี่ล่ะ” ตาอาร์ทยังสงสัยอีก
“ก็กะว่าจะมาดูพี่จืดซะหน่อย เห็นว่าจ....” อ้ะ ตานั่นจะพูดเรื่องเมื่อตอนบ่ายเหรอเนี่ย ไม่นะ
“อ้ะ นนท์ มืดแล้ว กลับบ้านเถอะ มืดแล้วนะเนี่ย” ฉันก็พยายามขัดขวางมันสุดฤทธิ์ นายนั่นยิ่งยิ้มเยาะใหญ่ จะเอายังไงกะฉันวะเนี่ย
“อะไรกันจืด ตะกี้แกจะพูดว่าไงนะ” อ้าว ตานี่ก็ไม่ยอมเลิกราอีก โอย ฉันจะแย่
“ก็ไม่มีอะไรหรอกพี่ ผมกลับบ้านก่อนละกัน แล้วจะมาใหม่นะเจ๊” มันหันมายิ้มกวน ๆ ให้ฉัน ตาบ้า แกไม่ต้องมาน่ะดีแล้ว ฉันปวดหัว :try2:
“โชคดีย่ะ กลับให้ถึงบ้านนะแก” มันขี่รถกลับไปแล้ว เหลือฉันกะนายอาร์ท เหอ ๆ ตานั่นจ้องฉันใหญ่เลย จะถามเรื่องอีกล่ะสิ
“เราก็กลับบ้านกันเถอะนะ แหะ ๆ” ฉันชวนอาร์ทกลับบ้าน
“งั้นเราก็คงต้องมีเรื่องพูดกันยาวล่ะคืนนี้” เหอ ๆ ฉันจะสตอไปได้กี่น้ำกันล่ะเนี่ย กลุ้มใจจัง
เราสองคนวิ่งกลับบ้าน มาถึงก็มืดแล้วล่ะ จากนั้นก็ไปอาบน้ำ แล้วก็มานั่งกินข้าว คนอื่น ๆ กินกันเรียบร้อยแล้ว ฉันบอกไว้เองแหละ ว่าถ้ายังไม่มาก็ให้กินกันไปก่อน
“อาร์ท พรุ่งนี้จะไปบ้านตัวเองกี่โมงเหรอ” ฉันถามขึ้น แล้วก็กินข้าวต่อ
“ก็คงสาย ๆ หน่อย หรืออยากไปแต่เช้าล่ะ”
“สาย ๆ ก็ดี เอ่อ เรื่องวันนี้ อาร์ทอยากจะถามอะไรเราอีกมั้ยล่ะ” ฉันอ้อมแอ้มถามเบา ๆ
“อืม ไม่ดีกว่า เราเชื่อใจจืด จืดคงไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีมาหรอก ใช่มั้ยล่ะ” ง่า เค้าก็ไม่ได้อะไรไม่ดีมานี่นา
“จ้ะ จืดไม่มีทางทำให้อาร์ทเสียใจหรอกน่า” แล้วฉันก็อิ่ม อิ่มใจอ่ะ ที่เค้าเชื่อใจเรา
“รักษาคำพูดด้วยละกัน เราก็จะไม่ทำให้จืดต้องเสียใจเหมือนกัน” นั่นคือคำพูดที่อาร์ทฝากไว้ให้ฉัน ตอนนั้นฉันมั่นใจว่า อาร์ทจะรักฉันตลอดไป
วันรุ่งขึ้นเราสองคนก็ไปที่บ้านของอาร์ท ฉันเตรียมเสื้อ กระเป๋า ไปด้วยเลย เพราะต้องตื่นมาโรงเรียนกับอาร์ทอยู่แล้วเป็นประจำ วันนั้นเราก็ช่วยกันเลี้ยงโคนม ทำความสะอาด แล้วก็กลับมากินไอศกรีมอร่อย ๆ กัน
#########################
วันต่อมา ที่ชมรมบาสของฉันก็มีการรับสมัครสมาชิกใหม่เข้าชมรม โดยมีนักเรียนรุ่นน้องส่วนใหญ่สนใจเข้ามาสมัครหลายคนอยู่ แต่ละคนก็สูง ๆ ทั้งนั้น แถมยังหน้าตาดีอีกด้วย โฮ่ ๆ อยู่ชมรมนี้ ได้กำไรจริง ๆ เล้ย :m11:
“หวัดดีฮะพี่ สมัครชมรมตรงไหนครับ” หนุ่มไม่น้อย เดินมากันสองคน ตรงมาที่โต๊ะข้างสนามบาส ซึ่งมีฉันแล้วก็หัวหน้าชมรมกับพวกนักบาส กำลังซ้อมกันอยู่
“ทางนี้แหละจ้ะน้อง จะมาสมัครใช่มั้ยจ้ะ” พูดจาเราต้องอ่อนหวานเข้าไว้ หุหุ :haun5:
“น้องนั่งลงก่อนครับ แล้วกรอกใบสมัครให้พี่ก่อน” หัวหน้าชมรมจัดการเองเลยค่ะ
“ขอบคุณครับพี่” ว่าแล้วสองหนุ่มก็นั่งลงกรอกใบสมัครกัน ส่วนฉันก็กำลังนั่งมองตาเยิ้ม (อ่ะ ปล่าวนอกใจอาร์ทนะ แค่มองเท่านั้นเอง)
“เฮ้ ๆ ตาลอยเชียวนะเพ่” เอ้ะ เสียงใครน่ะ มาทำลายความสุขของฉัน
“เอ้า คนมาสมัครใหม่น่ะ ไม่เห็นเหรอไงเพ่” อ้อ ตาเด็กบ้าน่ะเอง ตัวกวนประจำทีม
“ไหนล่ะ ใครมาสมัครใหม่กัน” ฉันก็บ่นพึมพำ พอเหลือบสายตาไปมองคนมาใหม่ ฉันก็ต้องเกิดอาการเครียดกำเริบขึ้นมาค่ะ
“ผมมาขอสมัครเข้าชมรมครับพี่” ฮึ่ม ยังมาอีกเรอะ ตาเบส จะมาสมัครทำไมกันนะ ไม่ชอบเลย o12
“นั่งก่อนสิน้อง พี่นึกว่าเราจะไม่มาซะแล้ว ไม่งั้นเสียดายแย่” ตาหัวหน้า พูดแบบนี้หมายความว่าไงคะเนี่ย อย่าบอกนะว่า
“ต้องมาสิครับพี่ จะพลาดได้ไง” มันหันมายิ้มเชิด ๆ ให้ฉัน อ้ากกก ฉันอยากจะตบปากมันจริง
“ชิ น่าจะพลาดมากกว่า” ฉันบ่นพึมพำ แต่จงใจให้มันได้ยินอ่ะ
“พี่ ๆ ผมกรอกเสร็จต้องทำไงต่อครับเนี่ย” น้องสองคนนั้นถามมา
“เอาวางไว้ตรงนี้แหละจ้ะ แล้วน้องสองคนก็ไปนั่งรอตรงนู้นก่อนนะ เด๋วพี่ ๆ เค้าจะขอทดสอบอะไรนิดหน่อยน่ะจ้ะ” แหม น้องสองคนนี่น่ากิน เอ้ย น่ารักจัง เดินไปนู้นแล้ว ฉันมองตามไป แต่ก็ต้องรีบหลบ เพราะตาอาร์ทจ้องเขม็งมาเชียว เค้าปล่าวคิดอะไรจริง ๆ น้า อิอิ :m13:
“เอ่อ จืดเด๋วคอยรับเอกสารน้องคนนี้ทีนะ เด๋วพี่ไปดูน้องพวกนั้นหน่อย” ฮะ จะให้ฉันอยู่กะนายนี่สองคนเหรอ ไม่เอาอ้ะ
“เอ่อ คือพี่....” เหอ ๆ ไม่ทันแล้ว ตาหัวหน้าเดินไปนู่นแล้ว เง้อ
“ทำไม กลัวฉันมากรึไง” นั่นไงล่ะ มันคงหาจังหวะเล่นฉันอยู่น่ะดิ
“ปล้าว ใครกลัวนายไม่ทราบ” ฉันต้องทำใจดีสู้เสือไปก่อน ว่าแต่เมื่อไหร่มันจะเขียนเสร็จซักทีล่ะ
“เขียนให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิ จะได้ไปคัดตัวทางนู้น” มันก็จงใจเขียนช้า ๆ ดูดิ แมร่งกวนมากเลย
“พอใจจะเขียนช้า มีอะไรมะ” ทำไมมันต้องกวนทีนฉันด้วยวะเนี่ย
“ถามจริงเถอะ ฉันไปทำอะไรให้นายหมั่นไส้งั้นเหรอ” ฉันชักยัวะจัด เอาไงเอากันสิยะ
“จำไม่ได้จริง ๆ งั้นเหรอ” มันถามมา
“ใครจะไปจำได้ล่ะ” ฉันตอบแบบขุ่น ๆ
“เป็นอัลไซเมอร์เหรอ ความจำถึงได้สั้นนัก” อ้ะ ตานี่ กล้าว่าฉันเหรอเนี่ย
“นี่ นาย มันจะมากไปแล้วนะ กล้าดียังไง มากัดฉันเนี่ย ไอ้บ้า” ฉันพูดเบา กลัวคนอื่นได้ยิน อายเค้าตายเลย
“งั้นฉันจะระลึกความจำให้นายเอง” ฮ้า มันเรียกฉันว่านาย กรี๊ดดดดด ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ ไอ้บ้า :angry2:
********************************************
-
เจ๊จืดขามาต่อด่วนเร่ย ค้างอย่างแรงคร่า o9
-
“รักษาคำพูดด้วยละกัน เราก็จะไม่ทำให้จืดต้องเสียใจเหมือนกัน” นั่นคือคำพูดที่อาร์ทฝากไว้ให้ฉัน ตอนนั้นฉันมั่นใจว่า อาร์ทจะรักฉันตลอดไป
^
^
^
หมายความว่าไงอ่ะเจ๊จืด :o
อย่างนี้เค้าสับสนนะเนี่ย
หวังว่าคงไม่มีอะไรไม่ดีนะ :m5:
-
:amen:ทุกอย่างถูกฟ้ากำหนดมาแล้ว ต่อให้ฝืนเลือดตาแทบกระเด็น ก็หยุดยั้งมิได้ :m2:
“รักษาคำพูดด้วยละกัน เราก็จะไม่ทำให้จืดต้องเสียใจเหมือนกัน” นั่นคือคำพูดที่อาร์ทฝากไว้ให้ฉัน ตอนนั้นฉันมั่นใจว่า อาร์ทจะรักฉันตลอดไป
^
^
^
หมายความว่าไงอ่ะเจ๊จืด :o
อย่างนี้เค้าสับสนนะเนี่ย
หวังว่าคงไม่มีอะไรไม่ดีนะ :m5:
เค้ก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นเช่นกัน o6
ป.ล. ลืมกรี๊ดดดดดด :m11: เรารีที่ 777 เลขสวยดีใจจังเย้ ๆ
-
:amen:ทุกอย่างถูกฟ้ากำหนดมาแล้ว ต่อให้ฝืนเลือดตาแทบกระเด็น ก็หยุดยั้งมิได้ :m2:
“รักษาคำพูดด้วยละกัน เราก็จะไม่ทำให้จืดต้องเสียใจเหมือนกัน” นั่นคือคำพูดที่อาร์ทฝากไว้ให้ฉัน ตอนนั้นฉันมั่นใจว่า อาร์ทจะรักฉันตลอดไป
^
^
^
หมายความว่าไงอ่ะเจ๊จืด :o
อย่างนี้เค้าสับสนนะเนี่ย
หวังว่าคงไม่มีอะไรไม่ดีนะ :m5:
เค้ก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นเช่นกัน o6
ป.ล. ลืมกรี๊ดดดดดด :m11: เรารีที่ 777 เลขสวยดีใจจังเย้ ๆ
หมายความว่าไงหะจืด o12 หึหึถ้ามีไรไม่ดีเกิดขึ้น เลขสวยอาจไม่ช่วยอะไรนะจะ :angry2:
-
งั้นก็เศร้าดิ :m15:
-
จืดไปทำอะไรไว้เนี่ย
อย่าให้เค้าว่า เป็นปลาทองได้น่ะน้องจืด อย่ายอม อิอิ
-
จือดไปทำไรไว้ล่ะเนี่ย
-
ตายแล้วจะย้อนลำลึกอีท่าไหนนี่ ฮุๆๆ :m1:
-
เหอะๆ คู่อริเก่าจากไหนนี่
หรือคนที่หลงเสน่ห์จืดอีกคน
:m13: :m13: :m13:
-
:undecided:ตอนที่ 14
แต่ก่อนที่นายนั่นจะทันได้พูดอะไร ยัยตุ๊ดเป้ยก็วิ่งถลาเข้ามานั่งลงข้างนายนั่นซะก่อน :m7:
“แหม นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็มาอยู่ที่นี่เอง” มันพูดกับนายเบส แล้วก็หันมาทางฉัน
“จืดมานั่งรับสมัครเหรอ ให้เป้ยช่วยมั้ย” แหวะ หล่อนไม่ต้องมาช่วยฉันน่ะดีแล้ว
“แหม ถ้าเป้ยอยากมาช่วยย จืดก็ไม่ว่าอะไรหรอกจ้ะ” ฉันต้องกัดฟันพูดเชียวนะเนี่ย
“เหรอ งั้นเป้ยช่วยนะ” ชีเดินอ้อมมานั่งข้าง ๆ ฉัน นั่งตรงข้ามกับนายนั่น เหอ ๆ แถมชียังนั่งทำ หน้าสวยใสอีกตะหาก สวยจริง ๆ (แต่มันก็น่ารักกว่าฉันอีกอ่ะ ใช่สิ ฉันมันหน้าจืดนี่)
“แล้วเรื่องที่จะบอกฉันเมื่อกี้นี้ล่ะ ว่าไง” ฉันถามตานั่นต่อ
“ไว้วันหลังละกัน” มันตอบห้วน ๆ
“เรื่องอะไรกันเหรอ” ยัยเป้ยจะแจ๋ทำไมยะ ไม่ใช่เรื่องของหล่อนเลย
“ไม่มีอะไรหรอกน่า แล้วตามมาทำไมเนี่ย” นายนั่นพูดดุยัยเป้ย ยัยเป้ยก็ดูจะเกรง ๆ ตานั่นอยู่เหมือนกัน เอ สองคนนี้ดูแปลก ๆ แฮะ
“ก็อยากตามมาดูนายคัดเลือกนี่นา มาไม่ได้เหรอ” นายนั่นก็ถอนหายใจ แต่ฉันว่ายัยนั่นมาเหล่หนุ่ม ๆ มากกว่านะ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่” แล้วสักพัก นายเบสก็ยื่นใบสมัครมาที่ฉัน
“เสร็จแล้ว แล้วต้องไปไหนต่อ” อ้าว เมื่อกี้ก็ได้ยินที่หัวหน้าชมรมพูดแล้วนี่ จะมาถามทำไม
“ก็ทางนั้นไง เมื่อกี้ไม่ได้ยินเหรอ” ฉันพูดแบบไม่พอใจ ยัยเป้ยงงใหญ่
“เอ โกรธกันอยู่รึปล่าวเนี่ย” มันไม่กล้าพูดดัง กลัวฉันวีนล่ะสิ
“ปล่าวหรอก ไปด้วยกันมั้ย” มันชวนยัยเป้ยไปด้วย ไปกันให้หมดน่ะดีแล้ว ชิ้ว ๆ
สองคนนั้นเดินไปที่ทดสอบทักษะกันแล้ว ฉันก็นั่งตูดแฉะอยู่ตรงนั้นต่อไป แต่ฉันยังติดใจอยู่เรื่องนึง ตานั่นจะบอกอะไรฉันนะ อยากรู้จังเลย ต้องหาโอกาสคุยกับตานั่นให้ได้
พอนั่งไปได้สักพักนึง ฉันก็เห็นเด็กผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาที่โต๊ะฉัน ฉันก็ถามไปว่ามีอะไรกันรึปล่าว
“ปล่าวค่ะพี่ คือว่า พวกเราอยากมาดูการคัดเลือกสมาชิกชมรมบาสน่ะค่ะ” อ้อ อีกแล้วเหรอเนี่ย สงสัยจะว่างกันมาก ที่นั่งดูอยู่ตรงนู้นก็เพียบเลย
“ตามสบายเลยค่ะน้อง ทางนู้นนะคะ” สองคนนั้นวิ่งดี๊ด๊าไปแล้ว เฮ้อ เด็กสมัยนี้ แรงจริง ๆ
“อ้าว นั่งหน้าไม่รับแขกเชียวนะยะหล่อน” อ้ะ ใครอีกล่ะทีนี้
“นังต้อมนี่เอง นึกว่าใคร ตามมาดูหวานใจเหรอยะ” ชีนั่งลงแล้วเราก็เม้าท์กัน
“ก็ใช่น่ะสิ ว่าแต่เริ่มคัดกันรึยังล่ะ ว้าย ผู้ชายเพียบเลยอ้ะ หน้าตาดี ๆ ทั้งนั้นเลย อุ้ย นั่นเบสนี่ มาคัดด้วยเหรอ กรี๊ดดดดด ฉันไปก่อนนะหล่อน” มันมาพูด ๆ ๆ แล้วก็วิ่งจู้ดไปหาผู้ชายแล้วค่ะ โอ้ย ดีจริง ๆ ทิ้งฉันไว้คนเดียวเนี่ย
“ที่นี้ใครอีกล่ะ มากันให้หมดเลยดีมั้ยเนี่ย” ฉันหันไปมองทางไอ้คนที่มันมาสะกิดหลังฉัน
“อ้าว วินเองเหรอ นั่งก่อนสิ” นายวินน่ะเอง ไม่ค่อยได้คุยกันเลย มาก็ดีแล้ว
“นั่งอยู่คนเดียวเองเหรอ เรานั่งเป็นเพื่อนเอามั้ย”
“ก็ดีสิ เรากำลังเซ็ง ๆ อยู่พอดีเลย จะได้มีเพื่อนคุยด้วย” ตาวินรีบเปลี่ยนทิศนั่งด่วน น่าน รออยู่แล้วล่ะสิ งานนี้ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ นอกจากคุยเป็นเพื่อนกันแค่นั้นเอง
“จืด ๆ วันเสาร์หน้า ไปไหว้พระที่วัดโสธรกันมั้ย” นายวินเริ่มชวนคุยแล้ว
“ก็ดีนี่ เสาร์หน้าเหรอ น่าสนใจแฮะ ไปสิวิน” ฉันอยากไปอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้ชวนไปไหนไปกัน ดูตาวินยิ้มใหญ่เลย สงสัยคงจะหาเพื่อนไปด้วย
“จริงนะ ว่าแต่ จืดจะชวนใครไปบ้างล่ะ”
“ก็คงจะเป็นเพื่อน ๆ กลุ่มเรานั่นแหละ” กลุ่มฉันก็พวกที่ไปเที่ยวด้วยกันบ่อย ๆ นั่นแหละค่า
“งั้นเหรอ ไปเยอะ ๆ ก็ดีเหมือนกัน” แล้วเราก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย แต่หารู้ไม่ว่า เราสองคนอยู่ในสายตาของตาอาร์ทตลอด เพราะหลังจากที่การคัดเลือกจบลงแล้ว ฉันก็กลับบ้านพร้อมนายอาร์ท ส่วนรถรับส่งกลับไปก่อนแล้ว
“จืด เมื่อตอนที่เราคัดเลือกอยู่ คุยอะไรกับไอ้วินมั่งล่ะ” นึกแล้วว่าต้องถาม
“ก็คุยกันเรื่องจะไปไหว้หลวงพ่อโสธรน่ะ จำได้มั้ยที่เราเคยไปไหว้แล้วเจอกันที่นั่นน่ะ” ฉันรำลึกถึงความหลังครั้งก่อน
“อ้อ จำได้สิ แล้วจืดตกลงไปว่าไงล่ะ ไปรึปล่าว”
“ไปสิ อาร์ทก็ไปด้วยนะ” อาร์ทตอบตกลง ฉันก็ยิ้มใหญ่ ยังไงอาร์ทก็ต้องไปอยู่แล้ว
“แล้วจืดจะชวนใครไปด้วยล่ะ” ใจจริงอยากไปกับอาร์ทสองคนนะ แต่เผอิญฉันไม่ชอบทิ้งเพื่อนน่ะ ยังไงก็ต้องชวนอยู่แล้ว
“ก็เพื่อนเราน่ะแหละ ไปเยอะ ๆ ทำบุญร่วมกัน ดีออก”
“อืม เราจะได้เกิดมาพบกันอีกไง” ใช่ ๆ ต้องได้มาพบกันอีกแน่นอน เมื่อเราต้องจากกันไปไกลแสนไกล ฉันไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลย
“อาร์ทเราจะคบกันแบบนี้ตลอดไปได้นานแค่ไหนกันเหรอ” อยู่ ๆ ฉันก็ถามอะไรบ้า ๆ ออกไปก็ไม่รู้ ดูอาร์ทจะไม่คอยพอใจเสียแล้ว
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะจืด มันไม่ดี”
“เราขอโทษ คือมันไม่ทันได้คิดน่ะ อย่าโกรธเราเลยนะ” ฉันนั่งหน้าจ๋อย
“ไม่โกรธหรอก แต่มันใจหายเท่านั้นเอง จืด อนาคตยังมาไม่ถึง เราอย่าไปคิดถึงมันเลยนะ” ฉันก็พยักหน้า รถประจำทางมาแล้ว เราสองคนก็ขึ้นรถกลับบ้านกัน
คืนนั้นฉันนอนหลับ แล้วฝันถึงตอนเด็ก ๆ เรื่องที่ฉันลืมไปนานแล้ว (ไม่อยากจำมากกว่า) ฉันเคยโดนแกล้งตอนเด็ก ๆ พวกผู้ชายมันรุมแกล้งฉัน โดยเฉพาะ มันเอาสิ่งที่ฉันเกลียดกลัวที่สุดมาโยนใส่หน้า ต่อให้ฉันเจอผี ฉันก็ยังไม่กลัวเท่า “หนอน” เลย ฉันสะดุ้งตกใจตื่นขึ้นมา ตอนนั้นฉันดูนาฬิกา ตีห้ากว่า ๆ แล้ว
ฉันนอนไม่หลับแล้ว ก็เลยเดินออกกำลังกาย แล้วก็ช่วยแม่ตักบาตรตอนเช้าต่อเลย ฝันร้าย ๆ จะได้กลายเป็นดีบ้าง ขออย่างเดียวอย่าใครรู้ความลับเรื่องนี้ของฉันละกัน ไม่งั้นโดนล้อแหง ๆ
*****************************************
-
ตอนที่ 15
หลังจากที่ชมรมบาสทำการคัดเลือกหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรงเข้าทีมเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว ผลก็ปรากฎออกมาว่า มีสมาชิกเข้าใหม่ทั้งหมด 5 คน แน่นอน ต้องมีนายเบส (ห่วยแตก) รวมอยู่ด้วย พอฉันเห็นชื่อของมันในใบประกาศผล ฉันก็แทบอยากจะร้องกรี๊ดดดดด (ไม่ใช่กรี๊ดบ้ามันนะ)
หลังจากนั้นก็จะมีการนัดประชุมกันที่ชมรม และที่แน่ ๆ ฉันไม่ไปประชุมด้วยเด็ดขาด เหตุผลที่ฉันสตอนายอาร์ทไปน่ะเหรอ
“อาร์ท เค้าปวดท้องมากเลยอ้ะ ตัวเองไปประชุมคนเดียวก่อนนะ เด๋วเค้าไปห้องพยาบาลก่อน เสร็จแล้วเค้าก็จะกลับบ้านเลย ตัวเองไม่ต้องห่วงนะ” ฉันก็ต้องเนียนหน่อย เผื่อจะได้ตุ๊กตาทองกะเค้ามั่ง
“ให้ไปส่งก่อนมั้ย เดินไหวรึปล่าว” แหม รู้สึกดี เอ้ย ผิดจังเลย อิอิ
“ไม่เป็นไร ใกล้ ๆ แค่นี้เอง ตัวเองไปก่อนเถอะนะ” พอนายอาร์ทเดินไปแล้ว ฉันก็
“อิสองตัวนั้นอยู่ไหนวะเนี่ย” น่าน ดีมั้ยล่ะฉัน หุหุ
ฉันเดินตามหานังพวกนั้นตั้งนาน กว่าจะเจอมันก็เล่นเสียเวลาไปเยอะเลย ก็พวกมันดั้นเปลี่ยนที่ชุมนุมกันใหม่แล้วไม่บอกฉัน มาแอบนั่งแถวหลังห้องพยาบาลนี่เอง เวรจริง ๆ
“อิดอก เปลี่ยนที่แล้วทำไมไม่บอกกันมั่งยะ”
“อ้าว อิจืด มาถึงก็วีนแตกเลยนะ ไม่ไปกับแฟนมรึงเหรอไง” อิเฉามักจะชอบแซวฉันประจำ
“อ๋อ วันนี้ไม่ไปด้วย เพราะขี้เกียจไปเจอหน้าใครบางคน” อิพวกนั้นงงกันใหญ่
“ใครกัน ที่ทำให้มรึงเกลียดขี้หน้าได้เนี่ย” อิเจี๊ยบสงสัย
“พวกมรึงไม่รู้จริง ๆ เหรองัยยะ” ฉันถามอิพวกนั้น
“ก็จะไปรู้ได้ยังล่ะ มรึงก็บอกมาดิ ทำเป็นเล่นตัวอยู่ได้”
“เออ ๆ ก็ได้ ก็ไอ้หล่อ เด็กใหม่ห้องกรูไง” พอพูดชื่อออกไป อิพวกนั้นก้ถึงกับบางอ้อ
“อ้อ ๆ” พวกมันคงรู้แล้วสินะ ว่าเป็นใคร
“รู้กันแล้วใช่มั้ยล่ะทีนี้” มันสองคนพากันส่ายหน้า อิเชี่ย แล้วมาอ้อ
“ใครอ้ะ ไอ้หล่อ เด็กใหม่ห้องมรึงน่ะ” ฉันล่ะเบื่อหน่าย อิพวกนี้ตกข่าวกันได้ยังงัย มันออกจะดังในหมู่สาว ๆ
“มรึงอยากเห็นมั้ยล่ะ” มันสองคนรีบพยักหน้ากันใหญ่ คันล่ะสิ เจอผู้ชายหล่อ ๆ
“อยาก ๆ พาไปดูเลยได้ป่ะล่ะ” แหม ฉันก็อยากพามันไปอยู่หรอกนะ แต่เกรงว่า อาร์ทจะจับได้อ่ะดิ
“คิดดูก่อน เอางี้ เด๋วฉันพาพวกหล่อนไปดูตรงที่มันซ้อมบาส แล้วฉันจะชี้ให้ดู แต่ห้ามส่งเสียงดังนะ ฉันไปบอกอาร์ทว่า จะกลับบ้านก่อนเพื่อที่จะมาหาพวกหล่อนเนี่ยแหละ”
“ได้ ๆ ไม่ส่งเสียงแน่นอน ใช่มั้ยอิเจี๊ยบ” อิเฉาก้วยเป็นตัวนำทีไร นำแต่เรื่องดี ๆ มาทั้งนั้น
“ชัวร์ ไปกันเลยมั้ยล่ะ” อิเจี๊ยบคงอยากเห็นมาก ลุกแล้วไม่ยอมนั่งเลย
“แหม ใจร้อนกันจังนะ กรูรับรองเลยว่า พวกมรึงเห็นแล้วต้องหลงกันแน่ ๆ” ว่าแต่เขา ระวังอิเหนาจะเป็นเองเน้อ อิอิ
หลังจากเวลาผ่านไปเกือบบ่ายสี่โมงครึ่ง รถฉันออกห้าโมง ยังทันเว้ย ฉันกับอิสองคนนั้นก็เดินดแบบ สวย เชิด เริด หยิ่ง ไปทางไหนก็มีแต่คนมอง (มองว่าตัวอะไรนะ) หุหุ
“ว้าย ๆ กรูอยากเห็นใจจะขาดแล้วมรึง” อิเจ๊ยบเว่อร์มากกกกก
“ย่ะ ดอกจริง ๆ นะมรึง ว่าแต่ เค้าชื่ออะไรล่ะอิจืด” แหม เรียกค้งเรียกเค้า ไม่อายปากเลยนะ
“ชื่อ เบส ชื่ออะไรก็ไม่รู้ ตลกชะมัด” อิสองตัวนั้นเหล่ตามามองทางฉัน
“ย่ะ ยังกะชื่อมรึงไม่ตลกงั้นแหละ อิจืด” สองคนแท็กทีมกันมาอีกแล้ว อิเพื่อนทรยศ
“ใกล้จะถึงแล้ว เด๋วพวกมรึงเราแอบ ๆ หลบเข้าไปนะ อย่าให้พวกนั้นเห็นล่ะ”
“เออน่า กรูรู้แล้ว ไม่ต้องห่วง” หลังจากที่พวกเราแอบหลบเข้าไปด้านหลังของโรงยิมแล้ว เราก็แอบเข้าไปทางแสตนท์เชียร์ ตรงนั้นจะมีช่องว่างพอให้พอเห็นสนามบาสได้ (ขอบอกตรงนี้หนุ่มสาวชอบมาแอบจู๋จี๋กัน อี๊)
“คนไหนวะอิจืด มีแต่หล่อทั้งนั้น กรูเลือกไม่ถูกแล้ว” อิเฉาส่งเสียงเบา ๆ ออกมา
“อิดอก เห็นหล่อ ๆ ก็มึนแล้วเหรอมรึง” อิเจี๊ยบแอบกัด
“ย่ะ ยังกะมรึงไม่คันงั้นแหละ ว่าไงอิจืด จะบอกได้รึยัง” อิเฉาเริ่มรมณ์เสีย
“ก็คนนั้นไง ที่กำลังได้ลูกอยู่น่ะ” ฉันบอกพวกมันไป ว่าแต่ ประชุมกันเร็วจัง
“อ้อ นั่นน่ะเหรอ อ้ายยย หล่อจังเลยอ้ะ” อิเจี๊ยบดูจะไปแล้วหนึ่งราย เพราะสายตาชีหยาดเยิ้มมาก
“แหม อิเจี๊ยบ มรึงก็ ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย” ค่ะ ไม่หล่อเลย แต่ตาหล่อนน่ะ เป็นประกายยิ่งกว่าอิเจี๊ยบอีก สรุป ตานั่นก็ได้หัวใจของสาวน้อยไปแล้วสามคน เหลือแต่ฉัน (จะเสร็จมันมั้ยน้อ)
“อิจืด กรูอยากรู้ว่า เบสอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ไปกลับยังไง มีเบอร์โทรมั้ย ฯลฯ” อิสองตัวนั้นแย่งกันถามฉันใหญ่ ในที่สุดฉันก็....
“อิสัด ถามทีละอย่างได้มั้ย ทีละคนด้วย” ด่ามันเลยค่ะ ทนไม่ไหว
“อินี่ แค่นี้ก็ต้องด่ากัน แล้วรู้อะไรบ้างมั้ยล่ะ” มันยังอยากรู้กันอยู่
“ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันทั้งนั้นแหละ แล้วกรูก็ไม่อยากจะรู้ด้วย” สองคนนั้นจ๋อยไปเลยค่ะ
“มรึงช่วยสืบให้หน่อยไม่ได้เหรอ นะจืด นะ” อิเจี๊ยบเป็นเอามาก หนักพอ ๆ กะอิต้อมเลย
“วุ้ย ดูให้ก่อนละกัน ไม่อยากจะคุยกับมัน ฉันมันพวกเกลียดคนหน้าตาดี แต่ทำขี้เก๊ก หมั่นไส้” ฉันเบะปากใส่นายนั่น ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร
“ต้องสืบมาให้ได้นะ กรูอยากรู้จักเค้าจริง ๆ อา เบสขา” ลอยละล่องไปแล้ว เพื่อนสาวของอิฉัน
“นี่พวกมรึง กลับกันเถอะ รถกรูจะออกแล้ว เด๋วขึ้นไม่ทัน” ฉันเร่งพวกมัน
“กลับก็ได้ แล้วอย่าลืมที่บอกไว้ล่ะ” มีการทวงอีกนะ
“เออน่า ไป ๆ เด๋วใครจะมาเห็นเข้าซะก่อน” พวกเราพากันกลับออกทางเดิม พอไปถึงประตูหน้าโรงเรียน เราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะมรึง เฮ้ย เด๋วก่อน หยุดก่อน” ฉันว่าแล้ว ลืมอะไรไปอย่างนึง
“อะไรเหรอยะ อินี่กรูจะรีบกลับบ้าน” อิเจี๊ยบหยุดรถมันเสียก่อน
“วันเสาร์นี้ไป ไหว้พระที่วัดโสธรกัน ไปปล่าวมรึง” อิสองคนนั้นหันมาทำตาปริบ ๆ คงงกันล่ะสิ อยู่ ๆ ฉันนึกยังไงถึงชวนมันไปไหว้พระ
***********************************
-
o3ย่อง ๆ มารอคุณจืดคะ :m3:
-
บุราณท่านว่า....
ฝันเห็นหนอน ไม่ว่าจะกินซากศพ หรือ ขึ้นตามเนื้อตัว ทำนายว่า จะได้ลาภ :m4:
-
:impress2:ว้าย งี้จืดก็จะได้ลาภเป็นสัตว์สองเท้า (มนุษย์ผู้ชายหน้าตาดี) ใช่ม้า อิอิ o3
หุหุ คืนนี้ทำงานเกือบเที่ยงคืน ใครจะอยู่เป็นเพื่อนเรามั้งน้อ :m15:
-
สงสัยจังเลย ตาเบส นี่ดูลึกลับน่าค้นหา
:m11: :m11: :m11:
-
หมั่นทำบุญเยอะๆไว้อ่ะดีแล้ว แล้วอย่าลืมแผ่เมตตาด้วยน่ะจ๊ะ
-
55555 เจอกันคราวหน้า ตาเบสเอาน้องหนอนมาระลึกความหลังกะจืดอะป่าวเนี่ย o3
-
55555 เจอกันคราวหน้า ตาเบสเอาน้องหนอนมาระลึกความหลังกะจืดอะป่าวเนี่ย o3
:o :o :o ตกใจก่อน แล้วค่อยต่อ
ตอนที่ 16
พวกนั้นตอบว่าขอคิดดูก่อน แล้วจะบอกอีกทีวันศุกร์ที่จะถึงนี้ จากนั้นมันสองคนก็กลับบ้านไป ส่วนฉันก็เดินไปที่รถรับส่งของตัวเองกลับบ้าน สงสัยอาร์ทคงจะกลับรถเที่ยวสุดท้าย เง้อ น่าฉงฉานจัง ฝึกกันเหนื่อยแหง ๆ :m15:
พอถึงเวลาประมาณสองทุ่ม ฉันก็โทรไปหาอาร์ททันที เมื่อไหร่บ้านฉันจะขอโทรศัพท์ได้ซะทีนะ รอมานานแล้วนะเนี่ย ฉันกดเบอร์โทรฯไปที่บ้านอาร์ท
“สวัสดีครับ” เสียงอาร์ทรับสาย นั่นแน่ รอเราอยู่แหง ๆ
“จืดเองนะ เหนื่อยมั้ยอ่ะ” ฉันรีบหยอดความเป็นห่วงไปให้
“เหนื่อยสิ อยากให้จืดมานวดให้จัง” เหอ ๆ ไม่อยากจะคิดทะลึ่งเลยอ่ะฉัน แต่มันคิดไปแล้ว อิอิ
“เค้าก็อยากไปนวดให้อยู่หรอกนะ” เค้าเสนอมาเราต้องสนองจิ จริงป่ะ
“แล้วปวดท้องหายรึยังอ่ะจืด” หุหุ จะหายได้ไง ก็ไม่ได้ปวดท้องจริง ๆ นี่หว่า
“เอ่อ หายแล้วจ้า หายสนิทเลย ยาเค้าดีจริง ๆ นะ” เหอ ๆ สตอเบอร์รี่ชีสเค๊ก
“ง้านเหรอ ก็ดีแล้วล่ะ เราเป็นห่วงจริง ๆ นะ” จ้า ต่อไปเค้าจะไม่ตอแห*อีกและ หุหุ
“อาร์ทวันเสาร์นี้ไปไหว้พระที่วัดโสธรกันนะ เราชวนเพื่อน ๆ ไปเยอะแยะเลย”
“อืม ไปสิ แต่เราอยากไปกับจืดสองคนมากกว่า” อ่านะ ฉันก็อยากไปนะ แต่เพื่อนมันมาชวนเราก่อนเสียนี่ จะว่าเราก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนกันสองคนเลย
เราคุยกันได้สักพัก ฉันก็วางสาย เปลืองตังค์อ้ะ ไว้รอขอโทรศัพท์ได้ก่อน นายอาร์ทจะต้องเป็นฝ่ายโทรมาหาฉันบ้างล่ะ ฉันรีบขี่รถกลับบ้าน มันมืดนี่คะ กลัวผีอ่ะ :m5:
พอถึงวันศุกร์ ฉันก็รีบไปถามนังสองคนนั้น มันบอกว่าไปไมได้ ไม่ว่างเลย มีธุระ ฉันโทรไปถามอิตั้มกับนังอั้ม มันก็มีนัดกับพวกนนท์ เออดีเนาะ มีธุระกันหมด ฉันก็เลยไปชวนนังต้อมแทน
“ต้อม ๆ ไปไหว้พระกันมั้ยแก” ระหว่างพักคาบเรียน ฉันก็นั่งคุยกับมัน
“ไปไหว้พระ ที่ไหนยะหล่อน” มันถามขณะที่กำลังตะไบเล็บอยู่ สวยจริง ๆ เด๋วนี้แอบนั่งคนเดียวแล้วนะจ้ะ ฉายเดี่ยว (ปล่าวหรอก ไม่มีใครกล้านั่งกะมัน)
“แปดริ้ว ไปปล่าว” มันหันมามองหน้าฉัน
“ก็ไปสิ ว่าแต่ใครไปบ้างล่ะ” แล้วมันก็ตะไบเล็บต่อ
“ก็มีอาร์ทกะวิน แค่นั้นเอง” มันก็ทำแหย ๆ นิดนึง โชคดีที่มันยังคุยกะวิน ไม่งั้นแย่
และแล้ว สิ่งที่ฉันคาดเดาไม่ถึง มันก็มาจนได้ เมื่อสาวน้อยหน้าใหม่ถลาเข้ามาหาเราสองคน
“จะไปไหว้พระกันเหรอ เราไปด้วยสิ” นังเป้ยนั่นเอง มาแอบฟังพวกฉันคุยกันตอนไหนวะเนี่ย
“ก็ ไปสิ” ฉันน่ะไม่ซีเรียสเท่าไหร่หรอก แต่อิต้อมน่ะสิ แทบไม่อยากจะมองหน้ามันเลย
“จริงเหรอ งั้นเราไปด้วยนะ ไปกันวันไหนอ่ะ” ชีดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ อะไรจะขนาดนั้น มีแผนอะไรรึปล่าวยะ
“พรุ่งนี้น่ะ มาเจอกันตอนเจ็ดโมงเช้านะ มาทันรึปล่าวล่ะ” ฉันคิดว่ามันคงจะมาไม่ทันแน่ ๆ ฮิฮิ
“ได้ ๆ มาทันสิ แล้วเจอกันนะ” เอ ทำไมมันดูดีใจแปลก ๆ แฮะ น่าสงสัย ยัยเป้ยเดินไปนั่งกะนายเบสแล้ว ฉันมองตามไป ก็เจอกับตานั่น มันมองมาอยู่แล้ว ตาอาร์ทก็นั่งอยู่ข้างหน้าด้วย
“ตกลงตามนี้นะแก อย่าไปคิดมาก มันอาจจะไม่ได้คิดอะไรกับเราหรอก” ฉันเดินไปนั่งที่ตัวเอง อาร์ทก็ถามว่าได้เรื่องยังไงบ้าง
“เป็นไง ไปรึปล่าวล่ะจืด”
“ไปสิ จะพลาดเหรอ พอดีต้อมมันก็ยังไม่เคยไปไหว้เลยด้วย” ฉันตอบ
“อืม งั้นก็ดี เสียดายเนาะ ปีนี้ไม่ได้ไปกับเพื่อนเก่า ๆ กัน” อืม ฉันพยักหน้า
ระหว่างนั้นฉันก็ได้ยินเสียงคุยกันของคนข้างหลัง ยัยเป้ยนั่นเอง :o
“เบส พรุ่งนี้ไปไหว้พระกันมั้ย หลวงพ่อโสธรท่านศักดิ์สิทธิ์จริง ๆ นะ” เอ้ะ ทำไมต้องไปชวนนายนั่นด้วยล่ะเนี่ย
“เอ่อ เป้ย พรุ่งนี้มาทันแน่นะ” ฉันหันไปขัดจังหวะสองคนนั้น
“ทันสิจืด ไม่ต้องกลัว ทันแน่นอน ใช่มั้ยเบส” ยังหวังอีกเหรอว่าตานั่นจะไปด้วยน่ะ
“อืม” ฮะ พยักหน้าแล้วอืม หมายความว่ามันจะไปด้วยงั้นเหรอ
“ดีใจจัง ที่นายไปด้วย งานนี้เราจะได้มีคนไหว้พระด้วยแล้วล่ะ” แล้วยัยเป้ยก็มองมาทางฉันกับอาร์ท สายตาบ่งบอกว่า ฉันรู้นะ.....
ยัยเป้ยเป็นคนที่คิดอะไรอยู่แล้วไม่ค่อยจะพูดออกมา นั่นน่ะมันอันตรายกว่าคนเปิดเผยเสียอีก เหมือนกับนายเบสไม่มีผิด สองคนนี้ต้องมีอะไรปิดไว้แน่ ๆ
#############################
เช้าวันเสาร์ พวกเราก็มากันพร้อมหน้า ฉันกับอาร์ทมาพร้อมกัน อาร์ทขี่รถมอไซด์มารับแต่เช้า วันนี้การแต่งตัวต้องมิดชิด เปิดเผยมิได้อย่างไปเที่ยวน้ำตกแล้วค่ะ หุหุ :m14:
“มากันแต่เช้าเชียวนะ นังต้อม” ฉันเห็นอิต้อมยืนคุยกะวินอยู่ (พักนี้วินไม่ค่อยมีบทบาทเลยอ่ะ)
“แหม ก็กลัวมาไม่ทันนี่ ก็เลยรีบมาก่อนชาวบ้านเค้า ดีนะที่วินตามมาติด ๆ เนี่ย” อ้อ หรอ
“แล้วเป้ยล่ะ แหม เรานึกว่าจะตื่นไม่ทันซะแล้ว” ฉันแอบกัดชีไปดอกนึง
“จืดก็ เป้ยน่ะ ถ้าตั้งใจจะทำอะไรแล้ว ก็ต้องทำให้สำเร็จ” เอ พูดซะเป็นจริงเป็นจังเลยแฮะ แถมสีหน้าก็ดูมั่นใจมากด้วย
พอคุยกับยัยเป้ยเสร็จ ฉันก็มองเลยนายเบสไป ก็ฉันไม่ชอบขี้หน้ามันนิ ส่วนนังต้อมน่ะเหรอ เหมือนปลากระดี่ได้น้ำเลยแหละ สมใจมันล่ะสิ (แต่สงสัยต้องผ่านด่านยัยเป้ยหน่อยล่ะมั้ง) งานนี้ไม่ง่ายแน่นอน :try2:
********************************
-
ความหลังกะหนอนคือไรหรือ
:confuse: :confuse: :confuse:
ช่วยเอามาให้อ่านตอนนั้นหน่อยจิ ลืมไปแว้ว
:-[ :-[ :-[
-
ตามมาติดๆๆๆ :laugh3: เรื่องน้องหนอนอ่ะ ล้อเล่นนะน้อง แซวเล่นๆ พอขำขำนะ รักหรอกจึงหยอกเล่น :laugh:
-
:o8:ตอนที่ 17
หลังจากยืนรอรถไฟเกือบครึ่งชั่วโมง ก็ถึงเวลาที่รถจะมาแล้ว ฉันซื้อน้ำไว้สำหรับดื่มแก้กระหาย เพราะวันนี้คงจะร้อนน่าดู พอรถไฟมาจอดเทียบชานชาลาแล้ว พวกเราก็ขึ้นรถกัน
“ทำไมวันนี้คนเยอะจังเนี่ย แล้วแบบนี้ไม่ต้องยืนไปจนถึงแปดริ้วเลยเหรอ” นังต้อมบ่น
“ก็วันนี้วันเสาร์นี่ต้อม คนก็เลยเยอะเป็นพิเศษ” วินอธิบาย
“อืม เป้ยก็ว่างั้นนะ” แจ๋ด้วยคน ฮิ ๆ
พวกเรายืนคุยกัน ฉันยืนติดกับอาร์ท โอว คนเบียดกันเยอะมาก ร้อนก็ร้อน จะเป็นลมก่อนถึงวัดมั้ยเนี่ย
“พกยาดมมาด้วยรึปล่าวล่ะเรา” อาร์ทกระซิบถามฉัน
“อืม เด๋วลองหาดูก่อนนะ” ฉันลองค้นกระเป๋าดู อ่า ลืมเอามาจนได้
“ลืมอีกแล้วล่ะสิ ไม่ไหวจริง ๆ นะเรา เอานี่” อาร์ทยื่นยาดมมาให้ฉัน ช่างดีอะไรแบบนี้
ฉันสูดยาดมสุดแรง แหะ ๆ สำลักเลย รถไฟยังคงวิ่งต่อไป คนก็เบียดกันขึ้นมาอีก ยิ่งคนขึ้นมาเท่าไหร่ ก็เบียดฉันกับอาร์ทให้ห่างกันมากขึ้น ในที่สุด ฉันกับอาร์ทก็ อยู่กันคนละที่เลย แง้ ๆ ฉันชะเง้อมองหาอาร์ท เหมือนอาร์ทจะบอกว่า ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ เด๋วก็ถึงแล้ว ฉันก็พยักหน้าโอเค
รถไฟเวลาที่มันวิ่ง มันจะมีกระตุกบ้าง ทางโค้งบ้าง ฉันก็เซซ้ายเซขวา ไปข้างหน้าไปข้างหลัง ชนเค้ามั่วไปหมด ก็มันหาที่ยึดไม่เจออ้ะ ทำไงได้
“ยืนให้มันนิ่ง ๆ หน่อยได้มั้ย” เอ้ะ เสียงใครดังมาจากข้างหลังฉันนะ
“เอ้า ชนอีกแล้ว” คราวนี้มีจับแขนฉันด้วย ตายล่ะ บังอาจลวนลามฉันเหรอเนี่ย (หลงตัวเองอีกนะ)
“อ้ะ นาย” ฉันหันไปมองหน้า นายเบสนั่นเอง มาได้ไงวะเนี่ย
“ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะ” ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไง เอ้ะ แล้วยัยเป้ยล่ะ อยู่ไหนกัน
“นายน่ะแหละ มาอยู่ตรงนี้ได้ไง แล้วเพื่อนนายล่ะ” ฉันมองหายัยเป้ย แต่ก็ไม่เจอ
“ลองมองไปทางนู้นสิ” มันสูงกว่า เลยมองเห็นสินะ ฉันลองเขย่งเท้าดู อา ไม่นะ นั่นมันทาอาร์ทยืนอยู่นี่ แล้วนั่นยัยเป้ยทำไมไปอยู่ตรงนั้นได้ล่ะ
“หึ ทำไมทำหน้าเครียด ๆ ล่ะ หรือว่านายจะ....” อะไรอีกล่ะ ทำงี้ได้ไงกัน
“จะอะไรของนายกันแน่” ฉันยังมองไปทางอาร์ทตลอดเวลา ฉันเห็นยัยเป้ยยืนคุยกับอาร์ทอย่างออกรสออกชาติ จนฉันต้องกัดฟันตัวเอง อดทนไว้ ไม่มีอะไรหรอกน่า แค่คุยกันธรรมดาเอง
“ยังจำที่เรื่องที่ฉันจะบอกนายได้มั้ย” ฉันหันไปมองหน้ามัน
“เรื่องบ้าอะไร ฉันไม่อยากรู้แล้ว” แล้วฉันก็มองไปทางเดิมอีก จะปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้
“ก็เรื่องที่ฉันทำไมถึงหมั่นไส้นายไงล่ะ” เอ๋ หมั่นไส้อะไรฉันอีกล่ะ แค่นี้ฉันก็จะแย่อยู่แล้ว
“ก็บอกมาสิ จะต้องรออะไรอีกล่ะ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่านายเป็นบ้าอะไร ถึงเอาแต่จ้องจะหาเรื่องฉันน่ะ”
“ถ้าอยากรู้ วันจันทร์หลังเลิกเรียนแล้ว มาพบฉันที่ดาดฟ้าอาคารสาม ตกลงมั้ย”
“ดาดฟ้าอาคารสาม จะไปที่นั่นทำไมล่ะ ที่อื่นก็มีตั้งมากมาย” ฉันไม่เข้าใจ มันต้องการอะไรกันแน่
“ไม่ต้องถามมาก มาแล้วก็จะเข้าใจเอง ทุกอย่างที่นายอยากจะรู้ นายก็จะได้รู้” ใช่ฉันอยากรู้ แต่ขออย่างได้มะ หยุดเรียกฉันว่า “นาย” ทีเถอะ มันทะแม่ง ๆ
ในที่สุดก็มาถึงแปดริ้วจนได้ ฉันรีบฝ่าฝูงชน เดินเข้าไปหาอาร์ททันที พิษรักแรงหึงอ่ะ ไม่เข้าใครออกใคร พอเดินลงมาจากรถ ฉันก็ถามตาอาร์ททันที
“เมื่อกี้คุยอะไรกับเป้ย เห็นคุยกันสนุกสนานเชียวนะ” ฉันมองมันตาเขียวปั๊ด
“ก็คุยเรื่องทั่วไปน่ะแหละ หึงเราเหรอ” มันแหย่ฉัน จะไม่ให้หึงได้ไงล่ะ ถามแปลก ๆ
“แน่ใจนะว่าเรื่องทั่วไป อย่าให้จับได้ก็แล้วกัน” อาร์ทหัวเราะเบา ๆ สนุกนักล่ะสิที่ได้ยั่วฉันน่ะ
“ไม่มีอะไรจริง ๆ ไม่เชื่อใจเราเหรอจืด” อาร์ทหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ ตาบ้า
ฉันหันไปมองทางยัยเป้ยที่ตอนนี้กำลังคุยกับนายเบสอยู่ มีแอบเหล่มองมาทางฉันด้วยนะ แต่แวบนึง ฉันก้รู้สึกเหมือนกับว่า ยัยนั่นกำลังยิ้มเยาะ ๆ ให้ฉันอยู่ อะไรกันเนี่ย
“นี่ ๆ นังจืด เมื่อตอนอยู่บนรถไฟน่ะ ฉันได้ยินยัยเป้ยมันพูดกับอาร์ทด้วยนะ” นังต้อมเดินเข้ามาขอตัวฉันไปซื้อของกิน อาร์ทกับวินแล้วก็สองคนนั้นก็ไปนั่งรอรถสองแถวกันอยู่
“เรื่องอะไรน่ะแก” ฉันชักจะสงสัยขึ้นมาตะหงิด ๆ
“ก็นังเป้ยน่ะ มันถามว่าแกสองคนเป็นแฟนกันอยู่รึปล่าวน่ะสิ” เอ๋ ทำไมชีถึงกล้าถามขนาดนี้เลยล่ะ
“แล้วอาร์ทตอบว่าไง แกได้ยินมั้ย” ฉันอยากรู้มาก ๆ
“ก็ อาร์ทน่ะ อาร์ทมันตอบไปว่า ไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่เป็นแค่เพื่อนน่ะ” พอนังต้อมพูดออกมาแค่นั้น หัวใจดวงน้อย ๆ ของฉันก็ต้องเจ็บแปลบสุด ๆ
“แก พูดจริง ๆ เหรอ นังต้อม แกแน่ใจนะ ว่าแกได้ยินอาร์ทพูดแบบนั้นจริง ๆ” ฉันเริ่มน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็พยายามฝืนกลั้นมันเต็มที่
“ตอนแรกฉันก็ไม่อยากจะบอกแกหรอกนะ แต่ว่า บางที ถ้าบอกให้แกรู้ไว้คงจะดีกว่า” อิต้อมมันพูดเสียงอ่อย ๆ ฉันเข้าใจแกดี
“ช่างมันเถอะ อาร์ทมันอาจะอายคนแถวนั้นก็ได้นี่นา จริงมั้ยล่ะ” ทั้ง ๆ ที่ฉันรู้ดีน่ะเหรอ ว่ามันไม่จริงซักนิด เพราะใครจะไปรู้ล่ะ ว่าคนที่ชื่อ จืด จะเป็นฉัน
“ทำใจให้สบาย ๆ สิแก เราไปไหว้พระกันเถอะ จะได้สบายใจขึ้น” ฉันพยักหน้า แล้วก็หันไปมองทางอาร์ท เห็นอาร์ทยิ้มมาให้ ฉันก็ปวดใจ
“ซื้อของเสร็จแล้วนะ กลับไปนั่งกับพวกนั้นกันดีกว่า ป่ะ” ฉันเดินตามหลังนังต้อมไป พอไปถึงก็นั่งลงข้าง ๆ อาร์ท ฉันจะทำหน้าให้สดชื่นเหมือนเดิมได้ยังไงกันนะ กลุ้มใจเหลือเกิน
*******************************************
-
ดาดฟ้าอาคารสาม
:sad3: :sad3: :sad3:
อย่างกับหนังลี้ลับอำมหิต
มันมีอะไรกันหนา
o9 o9 o9 o9
-
:laugh3: :laugh3:มาลุ้นต่อ
-
มันเปลี่ยวอะป่าวอะ ไอ้ดาดฟ้าอาคารสามเนี่ย o22
เบสนี่มันมีลับลมคมนัยวุ้ย
รออ่านต่อนะจืด :m3:
-
มันเปลี่ยวอะป่าวอะ ไอ้ดาดฟ้าอาคารสามเนี่ย o22
เบสนี่มันมีลับลมคมนัยวุ้ย
รออ่านต่อนะจืด :m3:
มันเปลี่ยวอะป่าวอะ ไอ้ดาดฟ้าอาคารสามเนี่ย o22
เบสนี่มันมีลับลมคมนัยวุ้ย
รออ่านต่อนะจืด :m3:
:m13:คิดอะไรคะ มันเปลี่ยวสิจ้ะ หุหุ
-
จะโดนลากไปหมกดาดฟ้าป่าวเนี่ย หรือว่าจะได้ไปขึ้นสวรรค์น้า อิอิ
แล้วยัยเป้ยไรนี้ แค่ชื่อก็รู้แล้วว่าแรด แบบนี้ต้องจับเข้ากลุ่มแล้วรับน้องซะให้เข็ดนะจ๊ะ
-
ก็จาให้คิดอะไรละ จิ้นจนกู่ไม่กลับแล้วเนี่ย
เปลี่ยวๆๆๆ เอิ๊กส์ :m10: :m10: :m10:
-
:o8:ตายละ เรื่องนี้ เค้าจะเสียจิ้นให้ใครดีนะ เลือกไม่ถูกเลย
ป.ล. รอตอบกันอยู่เหรอจ้ะ แป๊บเดียวก็รีกันแล้ว :m12: เด๋วเอามาต่อให้นะ อิอิ
-
:teach:ชื่อตอน ดาดฟ้ามหาภัย นี้จะมาในตอนถัดจากไปไหว้พระแล้วนะ รอกันหน่อย :m14:
ตอนที่ 19
ฉันยื่นขวดน้ำให้อาร์ท พออาร์ทดื่มน้ำเสร็จแล้วก็หันมาถามฉัน
“จืด เป็นอะไรรึปล่าว หน้าดูซีด ๆ ไปนะ”
“ป่ะ ปล่าวนี่ ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย” ฉันหน้าซีดไปจริง ๆ เหรอเนี่ย
“งั้นเหรอ ถ้ามีอะไรก็บอกเราได้นะ เราเป็นห่วง” อาร์ทหันมากระซิบเบา ๆ เป็นห่วงฉันงั้นเหรอ ในฐานะอะไรล่ะ เพื่อนงั้นเหรอ
“ขอบใจนะ” ฉันพึมพำเบา ๆ แต่อาร์ทคงไม่ได้ยินหรอก
รถสองแถวมาแล้ว พวกเราพากันขึ้นรถ อีกไม่นานพวกเราก็มาถึงทางเข้าหน้าวัด เหมือนเดิมบรรยากาศไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย มีแต่ความคึกคักของผู้คนที่พากันเดินขวักไขว่ไปมา ซื้อของฝากกลับบ้าน ส่วนพวกฉันก็พากันเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปยังด้านใน
วันนี้ผู้คนมากมายเป็นพิเศษ เนื่องจากเป็นวันเสาร์ พวกเราก็เลยต้องทำใจหน่อย ยังไงก็มาจนถึงที่นี่แล้ว หลังจากที่เบียดเสียดผู้คนจนสามารถฝ่าเข้าไปจนถึงองค์หลวงพ่อโสธรแล้ว ฉันก็นั่งลงข้างกับอาร์ทนั่นแหละ ดูอาร์ทจะยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นพิเศษ ผิดกับฉันที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ต่อหน้าองค์พระคนเดียว
“จืด ทำไมหน้าตาไม่สดชื่นเลยล่ะ มาไหว้พระ ต้องสบายใจหน่อยสิ ยิ่งมากับเราด้วย”
“อืม” ฉันฝืนยิ้มให้อาร์ท ใช่ บางทีไหว้พระแล้ว อะไร ๆ มันอาจจะดีขึ้นก็ได้
“ยังงั้นแหละ มาอธิษฐานกัน” แล้วอาร์ทก็หลับตาอธิษฐาน
“อืม อธิษฐาน” ฉันพูดเสียงเบา ๆ พลางหลับตาลง แล้วก็นึกถึงหลวงพ่อ
‘หลวงพ่อเจ้าขา ลูกทุกข์ใจเหลือเกิน ลูกรู้ดีว่า ลูกไม่ใช่ผู้หญิงแท้ ๆ จะให้ใครมารักจริง มันคงเป็นไปไม่ได้ แต่หากคู่ของลูกมีอยู่จริง ก็ขอให้ลูกได้พบและรักกับเค้าด้วยเถิด.... สาธุ’ หลังจากอธิษฐานแล้ว ฉันก็ลืมตาขึ้น หันไปมองทางอาร์ท ก็เห็นตานั่นนั่งมองตาแป๋วอยู่ก่อนแล้ว
“หืม มีอะไรเหรอ” ฉันยิ้มน้อย ๆ ไปให้
“จืดอธิษฐานว่าไงบ้างอ้ะ บอกเราได้ป่ะ” อาร์ททำมาเป็นถาม
“ไม่บอกหรอก ความลับจ้ะ” แล้วฉันก็กราบท่านสามครั้ง จากนั้นก็ลุกออกมาด้านนอก อาร์ทก็เดินออกมาพร้อม ๆ กัน
“แหม ไหว้อะไรกันนานจังเลยล่ะสองคนนี้” นังต้อมกัดทันทีที่เจอพวกเรา สงสัยจะยืนรอนานแล้ว
“ก็คนมันเยอะนี่นา ทำไงได้” ฉันตอบมันไป
“อ้อเหรอ นึกว่าแอบไปนั่งอธิษฐานขอเป็นคู่กันไปตลอดชาติ ฮิๆ” น่าน นังนี่ ปากเสียชะมัดเลย
“บ้า พูดมากเด๋วก็เอาขี้ธูปยัดปากเลยนี่แก” ฉันขู่ ได้ผลมันหุบปากสนิทเลย
“หุหุ สองคนนี้ สนิทกันดีจังเลยนะ” ยัยเป้ยหัวเราะ แล้วก็แซวเราสองคน
“ช่ายสิยะ ก็เรามันเพื่อนซี้กันนี่ ใช่มะจืด” มันหันมาเกาะแขนฉัน ทำให้คนข้าง ๆ มองกันเป็นแถว
“อืม แกเลิกเกาะแขนฉันซักทีเหอะ คนมองกันใหญ่แล้ว” มันก็ปล่อยแขนออก
“แล้วเราจะไปไหนกันต่อดีล่ะ” วินถามมาบ้าง สงสัยจะเบื่อนังพวกนี้แล้ว (รวมฉันด้วยอ้ะ)
“ก็ต้องไปช๊อปปิ้งน่ะสิวิน ถามแปลก ๆ” นังต้อมตอบ
“งั้นก็ไปสิ เป้ยว่าตรงนี้ชักจะร้อน ๆ แล้วนะ” โอ้โห ทำเป็นกลัวผิวเสียเหรอจ้ะ คนสวย
“อาร์ทจ้ะ อธิษฐานว่ายังไงบ้างหรอ” ยัยเป้ยเข้ามาคุยกับอาร์ทอีกแล้ว ส่วนฉันก็โดนเบียดให้ไปเดินกับนายเบสแทน (มันเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา น่าตบมั้ยเนี่ย ดีนะที่อยู่ในวัด)
“ก็ไม่ได้อธิษฐานอะไรมากหรอก แค่ขอให้ความรักสมหวังเท่านั้นเอง” อาร์ทตอบแบบขอไปที
“งั้นเหรอ ก็เหมือนเป้ยเลยน่ะสิ” แล้วชีก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ฉันเดินมองดูด้วยความหมั่นไส้ อะไรกันนี่ ฉันต้องเล่นบทนางร้ายอีกแล้วเหรอคะ ไม่เอานะ
“เอ้า หน้านายน่ะ มันยังหมีกินผึ้งแล้วนะ” เจือกอะไรด้วยล่ะคะ ตาเบส
“หุบปากไปเลย ฉันไม่อยากได้ยินเสียงของนาย” ฉันสะบัดหน้า เดินเชิดเข้าไปหาอาร์ททันที ขืนให้มันอยู่กะนังเป้ยนานไปกว่านี้ ฉันต้องได้ตบคนแน่
“คุยอะไรกันอยู่เหรอจ้ะ” ฉันเข้าไปเดินกระแซะข้าง ๆ อาร์ท ตาอาร์ทเลยงงใหญ่
“ก็เรื่องทั่วไปน่ะแหละ” มันตอบแบบยียวน อ้อ กวนประสาทฉันเหรอ นังนี่
“อีกแล้วเหรออาร์ท เรื่องทั่วไปเนี่ย มันเรื่องอะไรไม่ทราบเหรอ” ฉันพูดจาหนัก ๆ ท่อนท้าย
“ถามอาร์ทเองสิ เราไปเดินกับเบสดีกว่า เซ็ง” แล้วมันก็สะบัดตูดลงไปเดินกับตาเบส ดีแล้ว เดินคู่กันน่ะเหมาะที่สุดแล้วย่ะ
“จืดเป็นอะไรอีกล่ะ ทำไมต้องถามแบบนั้นด้วยล่ะ” อาร์ทมันทำหน้าระอา อ้อ อยากคุยกับมันมากนักสินะ
“แล้วจืดถามไม่ได้เลยใช่มั้ย จะได้จำไว้” ฉันเดินกระฟัดกระเฟียดไปหานังต้อม
“อ้าวอินี่ เป็นอะไรไปอีกล่ะ งอนกันมาอีกแล้วล่ะสิ”
“ใครงอน ไม่มีทางหรอก คนอย่างฉันเนี่ยนะ ฝันไปเหอะ” โกหกอีกแล้ว
“เชอะ ใครจะเชื่อยะ หน้าของหล่อนมันฟ้องซะขนาดนี้” มันจ้องหน้าฉัน มองหาหวยเหรอไง อินี่
“เออ ฉันหงุดหงิดน่ะ ไม่รู้เป็นรู้เป็นอะไรเหมือนกัน” อิต้อมหรี่ตามองฉัน
“เค้าเรียกว่าหึงจ้ะ แหม หล่อนนี่พัฒนาขึ้นอีกโขเลยนะ” อ่ะ หึงบ้าหึงบออะไรกัน ไม่จริง ๆ
“ทำไมฉันจะต้องหึงด้วย ก็อาร์ทไม่เคยบอกว่าเป็นแฟนกับฉันเลยนี่” พอพูดมาถึงตอนนี้ ฉันก็ก้มหน้ามองพื้น คิดแล้วมันแปล๊บ
“โถ สาวน้อย น่าสงสารอะไรแบบนี้นะ เอาล่ะ ๆ ฉันมีเรื่องอะไรอยากจะบอกหล่อนสียหน่อย”
“เรื่องอะไรอีกล่ะ แต่ละอย่างที่หล่อนบอก ฉันเจ็บนะยะ” ฉันบ่น ๆ มันก็ไม่พูด แล้วก็ดึงแขนฉันให้ไปดูของตรงอื่นกัน (คือให้พ้นจากพวกนั้นว่างั้นเหอะ)
พอมันลากไปตรงแผงขายของจำพวกกิ๊ฟช็อปแล้ว มันก็เลือกอันนู้นอันนี้ โดยไม่มีทีท่าว่าจะบอกอะไรฉันเลย สงสัยมันจะลืม ฉันเลยต้องกระตุ้นความจำซะหน่อย
“อินังต้อม จะบอกฉันมั้ยยะ เมื่อกี้ว่ามีเรื่องจะบอกฉัน จะบอกไม่ทราบฮะ” มันก็ทำเป็นหยิบกิ๊ฟติดผมรูปคิ้ตตี้ขึ้นมาติดที่ผมอันน้อยนิดของมันน่ะแหละ 11รดจริง ๆ
“เอาน่า ทำเป็นซีเรียสไปได้ เอาอันนี้มั้ย ฉันซื้อให้” ฉันมองหน้ามันแบบ กรูทนไม่ไหวแล้วนะ อินี่
“แหม บอกก็ได้ แต่หล่อนต้องสัญญานะ ว่าจะไม่โกรธฉันน่ะ” ฉันก็พยักหน้า มันก็ทำท่าถอนใจ ก่อนที่จะยอมเปิดเผยเรื่องอันน่าสงสัยให้ฉันฟัง
**********************************************
-
o3มีข่าวดีมากบอก ในที่สุด ก็ถึงเวลาที่เหล่าแฟน ๆ รอคอยได้มาถึงแล้ว แต่ตตอนหน้านะจ้ะ :m14: ชอบให้เพื่อน ๆ อารมณ์ค้างกัน คึคึ :interest:
ตอนที่ 20
“เรื่องมันก็มีอยู่ แหะ ๆ ห้ามโมโหฉันนะแก” มันยังลีลาอีกแน่ะ อินี่ เด๋วแม่ก็บีบคอซะเลย
“เอ้า พูดมาเร็ว ๆ ดิยะ อย่าลีลา เด๋วพวกนั้นก็สงสัยกันหรอก”
“บอกแล้ว ๆ คือเรื่องที่ฉันบอกหล่อนเมื่อตอนไปซื้อของกินน่ะ คือว่า คือ”
“อะไรล่ะ คือ คืออยู่นั่นแหละ บอกมาสิ” ฉันเร่งเร้า มันเป็นยังไงกันแน่
“คือว่า ฉันโกหกหล่อนไปน่ะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันบอกหรอก” มันพูดจบแล้วก็ทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
“ฮ้า อิต้อม นี่หล่อนหมายความว่า หล่อนกุเรื่องมาหลอกฉันงั้นเหรอ” ฉันก็ตกใจสิคะ
“ฉันขอโทษ ฉันแค่อยากแกล้งหล่อนเล่นเองน่ะ สัญญาแล้วนะว่าจะไม่โกรธน่ะ”
“สัญญาตอนไหน ฉันยังไม่ได้พูดเลย นังบ้า นี่แน่ะ แกล้งฉันเหรอ” ฉันก็ทุบมันสิคะ นังเวรต้อม มาหลอกให้ฉันเกือบร้องไห้แล้วมั้ยล่ะ นังบ้า
“โอ้ย เจ็บนะยะ ฉันขอโทษแล้วไงล่ะแก” มันก็ร้องสิ ฉันทุบซะหนักเลย
“ขอโทษก็ส่วนขอโทษสิยะ เออ ฉันถามหน่อย ทำไมหล่อนต้องมาแกล้งฉันด้วย ฉันล่ะแปลกใจ”
“แหม จะไม่ให้แกล้งได้ไง ก็หล่อนน่ะยืนเบียดแถมยังคุยกะสุดที่รักของฉันด้วยนี่ยะ” เอ๋ ตาเบสเนี่ยนะ สาเหตุที่ทำให้มันมาแกล้งฉัน
“โธ่ นังบ้า ใครล่ะอยากจะไปเบียดกับมัน ฉันน่ะขยะแขยงจะตายไป รู้มั้ยว่ามันน่ะหยาบคายที่สุด” ฉันก็ใส่ร้ายป้ายสี กะว่านังต้อมคงจะตาสว่าง อิอิ
“อินี่ ไปว่าเค้าอีก ไม่จริงเลยย่ะ เบสออกจะสุภาพ เท่ หล่อ อาส์” เรียบร้อยโรงเรียนตุ๊ด มันเพ้อแล้ว
สรุปมาวัดคราวนี้ ฉันก็ต้องมีความสุขสุด ๆ อ่ะสิ เพราะอาร์ทยังรักฉันเหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปไหน เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดใจทีหลัง
พวกอาร์ทเดินตามมาจนถึง ฉันเห็นนังเป้ยเอาอีกแล้ว นังนี่ พอฉันไม่อยู่ทำไมชอบมาเกาะแกะนายอาร์ทของฉันจังเลยนะ (วอนโดนแบบนังแจงกะเพื่อนซะแล้ว)
“มาแล้ว ๆ ซื้ออะไรกันบ้างจ้ะ สาว ๆ” นังเป้ยแอบทอแหลนิดนึง
“ก็ซื้อเนี่ย ไว้เฉือนเนื้อควายน่ะ” นังต้อมยื่นมีดใส่นังเป้ย แรงจริง ๆ
“เอ้า เล่นของแบบนี้ ไม่ดีนะ ต้อม” ตาวินดันมาห้ามนังต้อมทำไมยะ กำลังดูของดีเลย ฮิฮิ
“แหม ก็มีดมันคมดีน่ะ เราก็อยากไปซื้อไว้ใช้บ้างน่ะสิ” แล้วชีก็หันไปจ่ายเงินแม่ค้า
“กลับกันเถอะ เด๋วจะกลับรถไม่ทัน” อาร์ทชวนทุกคนกลับบ้าน ก็ดีเหมือนกัน ฉันอยากกลับบ้านแล้วล่ะ มาวันนี้ ไม่สนุกเลย มีแต่เรื่องเครียด ๆ (เรื่องนังเป้ย นังต้อม นายเบส ปวดหัว)
“กลับก็กลับสิ” นายเบสพูดขึ้นหลังจากที่เดินเงียบมาตลอด
“นึกว่าเป็นใบ้ซะอีก” ฉันแอบกัดมัน ก็คนมันคันปากนี่หว่า
“ไปว่าสุดที่รักของฉันทำไมยะ นังจืด” นังต้อมแอบมากระซิบฉัน นังนี่มันจะมากไปแล้วนะ จะหลงอะไรมันขนาดนี้เนี่ย
หลัวจากกลับมาจากแปดริ้วแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน อาร์ทถามนายเบสเรื่องทางกลับบ้าน ฉันก็ต้องแปลกใจสุด ๆ ก็นายเบสนั่นน่ะ กลับรถทางเดียวกับฉันน่ะสิ มันจะไม่แปลกได้ไง (นายเบสขี่รถมาเอง)
“อ้าว นายกลับทางเดียวกันเลยนี่ บ้านอยู่ที่ไหนล่ะ” อาร์ทจะไปคุยกับมันทำไม อย่าไปคุยนะ
“อยู่แถว.....ล่ะ” ฉันถึงกับตกใจ พอมันบอกมา
“เฮ้ย แถว ๆ บ้านจืดนี่ ใช่มั้ย” อาร์ทคุยกับมันต่อไปอีก ส่วนฉันก็นั่งเอ๋อแด*เลยค่ะ จะเป็นไปได้ยังไง ก็ฉันไม่เคยเห็นหน้ามันมาก่อนเลยนะ
“นี่ ๆ นาย ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลยล่ะ ถ้านายอยู่แถว ๆ บ้านฉันจริง ๆ น่ะ”
“ก็นายจะเห็นได้ไง ฉันไม่ได้กลับบ้านที่นั่นเลยน่ะ” อ้ะ ถึงว่าสิ
“อ้าว งั้นนายอยู่ที่ไหนล่ะ ทุกวันนี้” อาร์ทถามต่อ
“ก็อยู่บ้านในเมืองเนี่ยแหละ พ่อกับแม่เราย้ายมาทำงานที่นี่ ส่วนบ้านที่เรากำลังจะกลับเนี่ย เป็นบ้านของยายเราเอง”
“อ้อ ยังงี้นี่เอง งั้นเราก็กลับด้วยกันสิ” อ้าย จะไปชวนมันทำไมล่ะอาร์ท
“ก็ดีเหมือนกัน งั้นก็ไปกันเถอะ” มันสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกไปก่อน ส่วนอาร์ทก็ขับตามไป
หลังจากที่ขับรถมาจนถึงบ้านของฉัน มันจะมีทางแยกไปอีกเส้นหนึ่ง นายเบสก็แยกไปทางนั้น ฉันก็เลยไม่รู้หรอกว่าบ้านนายนั่นอยู่ที่ไหน แต่ถ้าฉันไปบอกพวกนังตั้ม มีหวังพวกมันคงแห่กันมาที่บ้านฉันทุกวันแหง ๆ
พอเราสองคนเข้าบ้านแล้ว อาร์ทก็ขอตัวออกไปโทรศัพท์กลับบ้านเสียหน่อย ฉันก็งงว่าจะต้องไปโทรบอกทำไม ก็กลับเลยก็ได้นี่นา แล้วฉันก็รู้เหตุผล
“กลับมาแล้วจ้า รอนานมั้ยจืด” อาร์ทไปแค่แป๊บเดียวเอง มันนานตรงไหนกันเนี่ย
“แล้วอาร์ทไม่กลับบ้านล่ะ รออะไรอยู่เหรอ” ฉันถามออกไป พลางรินน้ำใส่แก้วให้อาร์ท
“ก็ ขอแม่ค้างคืนที่บ้านจืดอ่ะสิ เราจะได้อยู่ด้วยกันไง”
“ทำอย่างกับทุกวันนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันงั้นแหละ” ฉันยื่นแก้วน้ำให้อาร์ท
“ขอบใจจ้ะ ที่รัก” อุแหวะ จะมาเรียกแบบนี้ทำไม เค้าอายนะ
“บ้า ห้ามเรียกแบบนี้อีกนะ เด๋วใครได้ยินเข้า อายเค้าตายเลย” ฉันยืนบิดตัวไปมา หน้าแดงเป็นลูกตำลึง (ทำเป็นแอ๊บแบ๊ว)
“หึหึ นั่งก่อนสิ แล้ววันนี้ ครอบครัวจืดไม่อยู่บ้านกันเหรอ” เออ จริงสินะ หายไปไหนกันหมดเนี่ย
“นั่นสิ นี่กลับมาก็ยังไม่เห็นเลย เห็นแม่บอกว่าจะไปบ้านยาย น่าจะกลับมาแล้วนะ”
“เอ๋า เด๋วก็คงจะกลับมาละมั้ง งั้นเราไปซื้อผักมาผัดกินกันมั้ย” โอ้ว ดีเลย สงสัยรอแม่ก็คงมืดแหละ
“ก็ดีสิ งั้นเจียวไข่ด้วยละกันนะ” หุหุ เราสองคนก็ออกไปซื้อผักที่ตลาดนัด (พอดีวันนั้นมีตลาดนัดขายของอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ด้วย) เสร็จแล้วก็กลับมาทำกับข้าวกินกัน
แต่แล้ว เรื่องที่เกินคาด (อีกแล้ว) ก็เกิดขึ้นอีกจนได้ อาของฉันขับรถมาที่บ้าน แกมาบอกกับฉันว่า ครอบครัวของฉันจะค้างที่บ้านยาย อ้าว งี้ฉันก็ต้องอยู่กับนายอาร์ทสองต่อสองน่ะสิ โอ้ว ม่าย :m3:
*************************************************
อย่าพลาดตอนหน้า ขอบอก :m11:
-
พี่จืดค้าบ :m12: เขียนตอนผิดป่ะคับ ตอนที่ 18 หายอ่ะ
ต่อเลยไม่ได้เหรอ อยากอ่าน o9 o9 o9
-
:m12: :m12: ตอนต่อไปเนี่ยะ อย่าให้จิ้นรอนานๆนะคร้าบ :haun5: :haun5:
+1 ให้กับตอนหน้าแล้วกันครับ :m11:
-
หุหุ ไม่ได้ดูชื่อตอนอะไรทั้งนั้น o3
รอตอนหน้าอย่างเดียว อ้ายยยยยยย สองต่อสอง
จิ้นรอค้างคืนเลยดิเนี่ย :m10: :m10: :m10:
-
o8เนื่องจากตอนที่ 11 ยาวเกินไป เจ๊เลยขอแบ่งออกเป็นสองตอนนะจ้ะ เด๋วจะไปแก้ไขให้ จะได้ไม่งง :m14:
-
o3 คุณน้องจีด เหอ เหอ :interest: เนื้อคู่ตัวจริงคงใกล้ปรากฎตัวแล้วละ :laugh: :laugh: :laugh:
มาพร้อม......
-
มารอเจ๊จืดต่อตอนใหม่
เจ๊อยู่ทำงานถึงเที่ยงคืนงั้นก็ต่อไปเรื่อยๆ เลยแล้วกันนะจ๊ะ
:m4: :m4: :m4:
-
ไรๆๆ ตอนหน้ามากี่โมงอ่ะ
ปูเสื่อนอนรอ
:impress: :impress: :impress:
-
ตอนหน้านี้เสียสาวที่ดาดฟ้า หรือพลาดท่าตอนอยู่บ้านกันสองคนล่ะ อิอิ (แซวเล่นน่ะคับ)
-
:confuse:กะต๊อบหยไปไหนหว่า ปกติมาแอ่วห้องนี้นี่นา เจ๊สองก็หายด้วย
:m15:ต่อตอนนี้ดีกว่า
ตอนที่ 21
หลังจากที่อาของฉันกลับบ้านไปแล้ว ฉันก็เดินไปปิดรั้วบ้าน แล้วก็เดินเข้ามาปิดประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย คิดแล้วก็อดหวั่นใจไม่ได้ นี่เราจะต้องอยู่กับอาร์ทแค่สองคนเหรอ ที่ผ่านมา อาร์ทมันไม่กล้าทำอะไรฉันมาก เพราะว่าพ่อแม่แล้วก็น้อง ๆ อยู่กัน แต่งานนี้ฉันจะรอดมั้ยเนี่ย
“อาจืดว่าไงมั่ง” ตาอาร์ทรีบเข้ามาถามฉันใหญ่เลย
“ก็ คืนนี้คงไม่กลับหรอก บอกว่าจะค้างบ้านยายน่ะ” ฉันบอกไปแล้ว ตาอาร์ทก็ทำตาโตใส่
“จริงเหรอ งั้นคืนนี้เราก็ อยู่กันแค่สองคนน่ะสิ” ง่า มันทำตาเยิ้มใส่ฉันแล้วล่ะสิ ทำไงดีเนี่ย
“มองอะไรน่ะ ไปอาบน้ำสิ เราจะได้อาบต่อ” ฉันผลักให้มันไปอาบน้ำ ก็จะมามองอะไรอยู่ได้
“อื้อ อาบด้วยกันดิ นะ” ดูมันทำตาดิ น่าเกลียด
“ไม่เอา ไปอาบก่อนเลย อย่าทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยเลยน่า ไปได้แล้ว” ฉันหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ให้ นายอาร์ทก็เดินงอนเข้าห้องน้ำไปแล้ว
ฉันนั่งดูทีวีไปได้สักพักใหญ่ ๆ ตาอาร์ทก็เดินออกมาจากห้องน้ำ นายนั่นเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน ตอนแรก ๆ ก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ คุณพระช่วย ทำไม ทำไม มัน
“เฮ้ย อะไรเนี่ย ทำไมยังไม่แต่งตัวอีกล่ะอาร์ท” ฉันตกใจอ่ะ ก็มันดันนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมานั่งด้วย แถมตัวก็ยังมีกลิ่นของสบู่อยู่เลย เล่นเอาฉันแทบสำลัก.... อิอิ
“มองอะไรน่ะ อยากเห็นมากกว่านี้ล่ะสิ” อ้ายยยยย ตาบ้า รู้ดีอีกแล้วนะ คิคิ
“บ้า ใครอยากจะไปดูยะ ไปแต่งตัวเด๋วนี้เลยนะ” ฉันดันตัวตานั่น แต่ยิ่งดันเหมือนยิ่งยุ มันเลยกอดฉันซะเลย เล่นอะไรเนี่ย อย่านะ อย่าช้า.....หุหุ
“ไม่เอา ปล่อยนะอาร์ท เราจะไปอาบน้ำแล้ว” น่าน หาเรื่องเฉไฉล่ะฉัน ก็มันยังไม่ชินนี่นา
“แหม เห็นตะกี้ยังไล่ไปให้แต่งตัวอยู่เลย คราวนี้จะไปอาบน้ำอีกละ”
“ก็ร้อนนี่นา ปล่อยได้แล้ว” มันปล่อยฉันแล้ว ฉันก็รีบเผ่นเข้าห้องน้ำสิคะ โอย เสียว....จัง (แน่ะ ๆ อย่าคิดลึกนะ หุหุ)
“อาบเร็ว ๆ น้า เด๋วเรารออยู่ในห้อง” เชิญเถอะจ้ะ ว่าแต่คืนนี้ เหมือนลางสังหรณ์บอกตัวเองว่า ไม่รอดแน่เมิง เสร็จแหง ๆ (ฮ่วย ฉันยังไม่อยากเสียจิ้นนะ)
หลังจากอ่อมกบอาบน้ำเป็นชั่วโมง จนตัวเปื่อยไปหมดแล้ว ก็เลยเดินออกมาแต่งตัวด้วยชุดที่รัดกุม (เสื้อยืดตัวเล็ก ๆ กางเกงขาสั้นกุด รัดกุมจริง ๆ) แต่งแบบนี้เพื่ออะไรไม่ทราบคะ คิคิ
ทีวีปิดไปแล้วสงสัยอาร์ทคงจะไม่อยากดู ฉันก็เลยเดินไปที่ห้อง พอเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นนายอาร์ทกำลังนอนอ่านดราก้อนบอลอยู่ ฉันเลยโล่งใจ
“อาบนานจังเลยนะ” อ่ะ มีแขวะด้วยนะ ตานี่
“ก็อาบแบบนี้ประจำนี่นา” ฉันเดินไปหยิบหนังสือมาอ่านเล่น ตอนนั้นก็สามทุ่มแล้ว ยังไม่ง่วงกันเลย อาร์ทก็มองมาทางฉันตลอด
“มาอ่านตรงนี้สิ จะไปนั่งตรงนั้นทำไมล่ะ” ฉันหันไปมอง แล้วก็ส่ายหน้าไปมา
“อ่านตรงนี้แหละดีแล้ว ตรงนั้นมันอึดอัด” หุหุ เด๋วหายใจไม่ออก ฉันแย่เลย
“ไม่เอาน่า อึดอัดตรงไหนกัน มาตรงนี้เร็ว ๆ” ฉันก็ส่ายหน้าเหมือนเดิม รู้นะว่า แกคิดอะไรอยู่
“จะต้องให้อุ้มมาหรือเดินมาเองล่ะ” เหอะ ฉันเดินไปเองก็ได้ ชอบขู่กันจริง ๆ เชียว
“ดีมาก มานั่งใกล้ ๆ นี่” โห ดูมัน ฉันจะทำไงดีเนี่ย ฉันยังอยากจิ้นอยู่อ้ะ แง้ ๆ ๆ
“ตัวสั่นทำไมล่ะ กลัวเหรอ” ใครกลัวกันยะ สั่นสู้ตะหาก หุหุ (มั่วแล้ว)
“บ้า ใครกลัวกัน” พอบอกไปเท่านั้นแหละ มันก็กอดฉันทันทีเลย แถมยังซุกไซร้ซอกคอแล้วก็แก้มฉันด้วยอ้ะ อย่านะ จั๊กจี๊ คิคิ
“นี่แน่ะหัวเราะเหรอ” มันประกบปากสิคะ โอ้ว แม่จ๋า หนูเสร็จมันแน่ ๆ เลยอ้ะ
อาร์ทจูบฉันอย่างแผ่วเบาแต่ดูดดื่ม ริมฝีปากของฉันก็เผยอรับฝีปากของอาร์ทอย่างเต็มใจ ลิ้นที่สอดแทรกเข้ามานั้น สัมผัสไปตามส่วนต่าง ๆ ภายในปากของฉัน ลิ้นเราสองคนแลกกันอย่างแผ่วเบา มันช่างชวนให้วาบหวามเสียนี่กระไร
“อาร์ทเด๋วก่อน” อาร์ทจับตัวฉันกดลงนอนแล้วก็ถาโถมเข้าทับบนร่างฉัน ง่ะ ฉันหนักนะแก
“อะไรเหรอ” มันมองมาที่ฉัน ตาเยิ้มเชียว สงสัยจะ....สุด ๆ
“จะดีเหรอ เรายังไม่เคยนะ” แอ๊บอินโนเซนต์ใส ๆ แล้วเค้าจะเชื่อมั้ยเนี่ย
“ก็ดีอ่ะสิ ครั้งแรกของเราเหมือนกัน” ว้าย จริงอ้ะ งั้นเราก็ได้เปิดบริสุทธิ์ เอ้ย คนแรกของอาร์ทน่ะสิ อิอิ (ถามว่าแรงมั้ย)
“งั้นก็...” ยังพูดไม่จบฉันก็โดนจูบพิชิตความสาวอีกรอบ อาส์ มันช่างเร่าร้อนอะไรแบบนี้นะ อืมม
“อ้ะ เด๋วก่อนอาร์ท” ฉันร้องขึ้นมาอีกครา
“หืม อะไรเหรอ” น่าน อะไรเหรอ แต่ยังไม่ยอมหยุดนะ
“ปิดไฟก่อนได้มั้ยอ่ะ” อาร์ทเงยหน้ามามองฉัน
“ตามใจจืดสิ เรายังไงก็ได้” ฮิฮิ เป็นอันว่า เพื่อน ๆ ก็อดดูฉากเลิฟซีนของเค้าแล้วล่ะ ฮ่า ๆ (ไม่กล้าบรรยาย กลัวเลือดกำเดาตัวเองไหล หุหุ)
#########################
หลังจากค่ำคืนอันแสนหวานแอนด์เร่าร้อนผ่านพ้นไปแล้ว เช้าวันต่อมา ฉันก็แทบลุกไม่ไหว คนอะไรทำได้ทั้งคืน ฉันจะตายเสียให้ได้ ครั้งแรกทำไมมันเจ็บแบบนี้ฟะเนี่ย แต่ก็รู้สึกดีอยู่เหมือนกัน ในที่สุดก็ได้เป็นของกันและกันเสียที คิคิ
“อืมมมม” อาร์ทพลิกตัวมาก่ายกอดฉันอีก หลังจากที่เช้าตรู่แล้ว
“ตื่นแล้วหรอจ้ะ” อาร์ททักทายมา
“อืม ตื่นแล้วล่ะ เด๋วเราขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ”
“อื้อ ขอกอดต่ออีกหน่อยนะ แล้วค่อยไปอาบน้ำด้วยกัน” เหอ ๆ ไม่เอานะ อาบด้วยกัน แล้วถ้าเกิดอย่างว่าขึ้นมาอีก ฉันไม่ตายเหรอ
“ก็ได้ แต่เราขออาบคนเดียวดีกว่านะอาร์ท” ฉันบอกมันไป แต่ดูมันจะทำหน้างอน ๆ
“น่านะ แล้วอาร์ทค่อยตามไปอาบละกัน เด๋วเรามาปลุก” มันก็พยักหน้า เฮ่อ เหนื่อย
“อาร์ท จะกลับบ้านกี่โมงเหรอ” ฉันถามอาร์ทหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว
“ก็คงจะกลับสาย ๆ อ่ะแหละ ว่าแต่พ่อแม่จืดจะกลับบ้านกี่โมงเหรอ”
“ไม่รู้สิ คงบ่าย ๆ มั้ง อาร์ทก็ไปอาบน้ำสิ เด๋วเราออกไปหาข้าวกินกัน” วันนี้คงต้องออกไปกินที่ร้านนั่นแหละ ขี้เกียจทำเองอ้ะ
***************************************************
ถามว่าแรงมั้ย :m13:
-
:m11:ในที่สุดจืดก็เสร็จอาร์ท อะหุๆ o13
-
:m11:ในที่สุดจืดก็เสร็จอาร์ท อะหุๆ o13
:m12:รออย่างใจจดใจจ่อเลยนะน่ะ เมื่อคืนรีบกลับบ้านเพราะอิเฉามั้นง่วงมาก เลยอดลงตอนเที่ยงคืนเลย :m10:
-
:give2: :give2:
-
555 ในที่สุดก็สีกที แต่สงสัยจืดจะขี้อายนะเนี่ย ไม่ยอมเล่ารายละเอียดเลย อิอิ (แอบทวง)
-
:m9:รอหน่อยได้ป่ะล่ะ ทำใจก่อน เอ้า ต่อ ๆ
ตอนที่ 22
หลังจากที่อาร์ทกลับบ้านไปแล้ว ฉันก็ต้องนอนฝันเฟื่องทั้งคืน ทำไงถึงจะลืมเรื่องเมื่อคืนวานได้น้อ แล้วนี่ถ้าไปโรงเรียน ฉันจะไม่อายมันจนหน้าแดงแจ๋เลยรึ โอ้ะ ลืมอะไรไปอย่างนึงนี่เรา ฉันรีบวิ่งไปที่ตู้กระจกทันที น่านไง ชัด ๆ เลยตรู :sad5:
“จะทำไงดีวะเนี่ย รอยชัดเจนขนาดนี้ อิพวกนั้นเห็นมีหวังโดนกัดตายเลย” รอยจ้ำ ๆ นั่นน่ะ คงไม่ต้องสาธยายนะ ก็น่าจะรู้ว่ามันจากใคร
ฉันก็ไปหายามาทาที่บริเวณรอยนั้นตรงลำคอ ยาที่ว่าคงไม่พ้นฮีรูดอยล์ (เขียนถูกมะเนี่ย) แล้วเมื่อไหร่มันจะหายล่ะนั่น
วันต่อมา ฉันก็ไปโรงเรียนตามปกติ ด้วยใบหน้าที่อิ่มเอิบ (เหอ ๆ) ส่วนรอยนั่นก็พยายามดึงปกเสื้อให้มันสูง ๆ ปิดไว้ได้นิดหน่อยก็ยังดีอ่ะ ดีกว่าคนเห็น วันนี้ฉันเลี่ยงที่จะไปเจอกับนังเพื่อน ๆ ทั้งหลาย เพราะมันจับผิดเก่ง มะเอาดีกว่า
“อ๊ะ” ฉันสะดุ้ง อุทานออกมาเบา ๆ ก็มีคนมาจิ้มเอวจากด้านหลังฉันนี่
“ตกใจเชียวนะ มารอตั้งนานแล้ว” ที่แท้ก็ตาอาร์ทหวานใจนี่เอง
“เล่นอะไรพิเลนท์อีกแล้ว เกิดเรากรี๊ดขึ้นมาล่ะ จะหนาว” หุหุ ก็เป็นเรื่องสิคะ
“แหม รักดอกจึงหยอกเล่น กินข้าวมายัง เรายังไม่ได้กินมาเลยอ่ะ” มาตีหน้าเศร้าอีกละ
“ก็ไปกินสิ มาบอกเราทำไมอ่ะ”
“ก็อยากให้ไปกินด้วยอ้ะ ไปนะ นะ” ลูกอ้อน ต้องยกให้เค้าล่ะ
“ทุกทีเลยนะ ไม่รู้จักกินมาก่อน ชอบให้เราไปนั่งด้วยทุกที” แล้วฉันจะบ่นเพื่ออะไรเนี่ย
“อะไร ขอแค่นี้ก็ไม่ได้ ไม่รักเราแล้วเหรอ”
“เฮ้ย พูดดังไป อายเค้า ไปได้แล้ว” ฉันเดินดันตัวมันให้ไปทางโรงอาหาร ตานี่ชักจะเพี้ยนใหญ่แล้ว
พออาร์ทกินข้าวเสร็จแล้ว ก็เคารพธงชาติพอดี หลังจากนั้นก็เข้าห้องเรียนกัน วิชาสังคมมีเรียนวันนี้ เรื่องรายงานเนี่ยต้องมีให้ทำประจำ เน้นเรื่องประวัติศาสตร์เสมอ ๆ ฉันก็เบื่อจะตายอยู่แล้ว นี่ถ้าย้อนยุคไปได้ คงสนุกพิลึก
“เด๋วเราไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ครูยังไม่มาเลยนี่ นั่งรอกันไปก่อนละกัน” ฉันปวดฉี่ หลังจากดื่มน้ำมากไปหน่อย ตอนกินข้าวกลางวันมา
“ให้เราไปด้วยป่ะ” โอ้ะ พอเถอะจ้ะ จะตามทุกฝีก้าวเหรอไง
“ไม่ต้องหรอก ไปคนเดียวไม่โดนฉุดหรอกน่า” อิอิ แล้วฉันก็เดินแถไปที่ห้องน้ำทันที ปวดมาก
พอทำธุระเสร็จ ก็เดินจะกลับเข้าห้อง ก็เจอกับนายเบสยืนดักรออยู่ทางขึ้นห้อง ฉันทำเป็นไม่สนใจ มองไม่เห็น แต่ดูท่าว่ามันจะไม่ง่ายซะแล้ว
“เด๋วก่อน” มันยืนดักขวางทางฉัน
“ถอย จะรีบไปเข้าเรียน”
“ครูยังไม่มา คุยกันก่อนสิ” ฉันจึงต้องยอมคุยกับมัน ก็มันไม่ยอมถอยนี่นา
“เรื่องอะไรอีกล่ะ” ฉันพูดแบบไม่สบอารมณ์
“เรื่องเมื่อวานซืน วันนี้ตอนเย็นที่ดาดฟ้า อย่าลืมมาด้วยล่ะ ไม่งั้นฉันจะแฉเรื่องรอยช้ำที่คอนายให้คนอื่นได้ฟังกันแน่” อร้ายยยยย ไอ้บ้าเบส มันเห็นตอนไหนวะเนี่ย เลวมาก
“ไอ้ ได้ นายได้เจอฉันแน่” แล้วฉันก็เดินชนมันเลย สมน้ำหน้า อยากขวางทางดีนัก
“แล้วเราจะได้เห็นกัน” ฉันหมั่นเขี้ยวนัก บังอาจมากระตุกหนวดหมึก เอ้ย หนวดเสือ หุหุ
ก่อนเดินเข้าห้องเรียน ฉันก็ต้องสำรวจความเรียบร้อยของปกเสื้อก่อน หึหึ เด๋วคนอื่นเห็นเข้าจะยุ่ง แค่ตานั่นก็ปวดหัวพออยู่แล้ว
“ไปนานจังล่ะแก หรือแอบไปตกเบ็ดมาเหรอยะ” อิต้อม ปากเหรอนั่น น่าเอาขี้เถ้ายัดปากจริง ๆ
“อิบ้า ใครจะคิดได้อุบาทว์เหมือนหล่อนล่ะ” ฉันด่ามันไป
“ฉันล้อเล่น ขำ ๆ น่า อิอิ” ขำตายล่ะ
และแล้วคุณครูก็เดินเข้าสอนซะที หลังจากปล่อยให้นักเรียนนั่งรอนานเกือบ 20 นาที พอมาถึง ก็สั่ง ๆ ๆ แล้วก็สั่ง รายงานค่ะ ไม่ใช่อะไร จะรีบสั่งอะไรกันนักหนา ตั้งแต่ต้นเทอมเนี่ย ไม่เข้าใจจริง ๆ แต่พวกเราก็ต้องนั่งรับกรรมกันไป เง้อ
“สรุปพวกเราจะทำเรื่องอะไรกันดีล่ะ” ยัยเป้ยถามไถ่ หลังจากที่ไปโยกย้ายอยู่โต๊ะนู้นโต๊ะนี้มา นับวันจะยิ่งเพิ่มดีกรีความเฉี่ยว (11รด) ขึ้นทุกวัน ฉันตายไปเลยอ่ะ
“ใครจะไปรู้ล่ะ ต้องถามหัวหน้าสิจ้ะ” นังต้อมแอบกระแนะกระแหน
“วินคะ คิดว่าพวกเราจะทำเรื่องอะไรดีหรอ” หล่อนพูดแล้วทำท่าคิกขุ โอ้ยยยย แมร่งอยากตบตุ๊ดว่ะ ให้ตายสิ (ใจเย็น ๆ โยม)
“ก็คงจะเป็นประวัติศาสตร์ไทยทั้งหมดนั่นแหละ” วินตอบไป
“อุ้ย จริงสิ งั้นเราก็จะได้รู้เรื่องราวประวัติศาสตร์ของไทยอย่างละเอียดแน่ ๆ เลย” ย่ะ ทำอย่างกะหล่อนไม่เคยรู้งั้นแหละ
“เป้ยนี่ใฝ่รู้ดีนะ ช่วยเราหาข้อมูลด้วยละกัน” แล้วสองคนนั้น ก็คุยกันถูกคอ อ้ายยยย ไม่นะ วิน ไม่ อย่าไปหลงคารมมัน
ชิ้ง ๆ ฉันเห็นอิต้อมหันมาสบตาฉัน ตามันเป็นประกายแวบ ๆ ประมาณจะบอกว่า กรูขอตบอินี่ซักทีเถอะ ฉันก็ส่งสายตาไป อย่า อย่าช้าค่ะ อิอิ
“เอ้า จ้องกันอยู่นั่นแหละ เป็นปลากัดเหรอไง” อั้ย ตาอาร์ทจะมากัดฉันทำไมเนี่ย
“บ้า หาเรื่องเหรอ อยากโดนรึไง” ด้วยความที่กำลังหมั่นไส้ (อย่างแรง) ก็เลยพาลตาอาร์ทซะงั้น
“อะไรว้า ล้อเล่นนิดเดียวเองง่ะ” แล้วมันก็หน้าจ๋อยไปเลย โฮะ ๆ ๆ
“ขอโทษ ๆ พูดเล่นน่ะ อย่าคิดมากล่ะ เลิกแล้วอาร์ทไปซ้อมบาสก่อนเลยนะ เด๋วเราไปหาพวกเฉาก้วยก่อน แล้วจะตามไป โอเค้” อาร์ทก็พยักหน้า ส่วนฉันก็มองไปทางนายเบส ตานั่นทำเป็นเหลือบมองแวบ ๆ แล้วก็แอบยิ้มเหยียด อ้าก ฉันเกลียดมัน มันจะเอาอะไรกะฉันเนี่ย :angry2:
********************************************
-
รออ่านฉากเสียตัวบนดาดฟ้ากะนายเบส :m11:
-
เสร็จอาทไปแย้ว
เลือกตัวจริงได้สักที
:m11: :m11: :m11: :m11:
แล้วจะทำไงกะตาเบสหล่ะนี่
:freeze: :freeze:
-
แล้วจะทำไงกะตาเบสหล่ะนี่
:เฮ้อ:ตามตอนนี้หละ คุณบลู
ตอนที่ 23
โรงเรียนเลิกแล้ว เสียงสัญญาณกริ่งบ่งบอกเวลาแห่งการกลับบ้านของเหล่านักเรียน แต่บางกลุ่มกับยังคุยกัน เม้าท์คนนู้นคนนี้เป็นที่สนุกปากกันไป (แอบได้ยินมา) แต่ฉันกำลังจะไปเผชิญชะตากรรมกับคนบ้าคนหนึ่ง
หลังจากแยกกันแล้ว อาร์ทก็ไปชมรม ส่วนฉันก็เดินไปที่ที่นัดหมายกับนายนั่นไว้ บนดาดฟ้าชั้นสี่ของอาคาร 3 มันมีประตูเปิดไปออกไป ฉันเดินขึ้นไปเรื่อย ๆ ใจก็กลัวอ่ะนะ ว่ามันจะทำอะไรฉันรึปล่าว ฉันยิ่งสาวยิ่งสวยอยู่ด้วย (มั่ว ๆ แล้ว)
ฉันเดินขึ้นไปจนถึงชั้น 4 แล้ว ก็เปิดประตูออกไป บนนั้นมันกว้างอยู่พอสมควร มีห้องเล็ก ๆ อยู่ห้องหนึ่ง ฉันเดินไปดูตามช่องบานเกล็ดหน้าต่าง เอ ไม่มีใครอยู่นี่นา ฉันเลยเดินไปดูทางอื่น ก็ไม่เห็นมี เอ้ะ ตานั่นมันจะหลอกฉันมาขังไว้บนนี้รึปล่าวเนี่ย
พอคิดได้แบบนั้น ฉันเลยตัดสินใจเดินกลับไปที่ทางออก แต่แล้วก็เจอกับนายนั่นอยู่
“จะรีบไปไหนล่ะ” มันถามยียวนกวนบาทา
“นาย มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ” ฉันถามออกไป แต่ใจชักเริ่มสั่น
“ก็มาเมื่อกี้นี้เอง” มันตอบพร้อมกับเดินเข้ามาหาฉัน
“อ้ะ นาย นายตามฉันมาใช่มั้ย นายเป็นใครกันแน่” ฉันถอยหลัง มันก็เดินตามเข้ามา
“ใครตามนาย อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยน่า ฉันแค่อยากจะทำให้นายจำฉันได้แค่นั้นเอง”
“จำนายได้ ฉันไปรู้จักนายตอนไหนกัน” ฉันงง ๆ เบลอ ๆ แล้วตอนนี้
“นี่นายจำฉันไม่ได้จริง ๆ เหรอ ดูให้ดี ๆ สิ” มันชะโงกหน้าเข้ามาจนจะติดหน้าฉันอยู่แล้ว แอร้ยยย ออกไปนะ เด๋วฉันร่วง (ตอนนั้นติดขอบกำแพงแล้ว)
“ฉันจำไม่ได้จริง ๆ ถอยออกไปก่อนสิ” ฉันผลักตัวมัน จนมันถอยหลังไป
“ฮึ ทำไงก็จำไม่ได้ แล้วถ้างั้น แบบนี้จะจำได้มั้ยล่ะ” มันทำท่าหยิบอะไรในกระเป๋าเสื้อก็ไม่รู้
“อะไร จะทำอะไรน่ะ” ฉันชักหวั่น ๆ ละสิ มันจะทำอะไรกันแน่ (ถุงยางรึปล่าวนะ อั้ยยย)
“เอ้า ทีนี้จำได้รึยัง” ไม่ใช่อย่างที่หวัง เอ้ย คิดแล้วล่ะ แต่มันเป็น.....
“อ้ายยยยยยยยยยย เอามันออกไป เอาออกไปนะ ไอ้บ้า อย่านะ” ต่อให้ร้อง ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะว่านั่นมันคือ สิ่งที่อิฉันขี้เดียดเกลียดกลัวสุดชีวิต ใช่แล้ว มันคือ “หนอน” ค่ะ
“ทำไมล่ะ น่ารักออก หนอนแก้วของฉันเอง ชื่อน้องแก้ว ไม่ชอบเหรอนาย” แง้ ๆ เอาออกไปสิวะ
“ไอ้บาส ไอ้บ้า เอาออกไปนะ อย่าเอาเข้ามา” ด้วยความกลัวฝังใจเลยพูดอะไรแปลก ๆ ออกไป
“หึ จำได้แล้วสินะ ทีนี้ ต้องให้เล่นขั้นรุนแรงนะนายนี่” มันยิ้มให้ฉัน เด๋วก่อน จำได้อะไรกัน เอ้ะ
“อ้ะ บาส เฮ้ย นายคือไอ้บาส ไอ้อ้วนนั่นน่ะเหรอ ไม่ใช่อ้ะ” ฉันส่ายหน้า ต้องไม่ใช่แน่ ๆ
“บ้า ใครอ้วน แค่สมบูรณ์เท่านั้นแหละ” เด๋ว ๆ ฉันขอประมวลความทรงจำก่อน
“นายคือนายบาสแน่เหรอ แต่นายชื่อเบสนี่” มันก็ถอนใจ แล้วก็เริ่มรื้อฟื้นเรื่องราวตอนเด็กให้ฉันฟัง ฉันก็พยายามนึกตามไปด้วย
“ตอนเราอยู่ชั้น ป.1 พวกฉันชอบแกล้งนาย เพราะเห็นนายมันอ่อนแอ น่าหมั่นไส้ เหมือนพวกตุ๊ดไม่มีผิด และที่สำคัญ นายชอบเรียกชื่อฉันผิด ๆ ด้วย ฉันชื่อเบส นายก็เรียกบาส อยู่นั่นแหละ ฉันเลยแกล้งนายเข้าไปใหญ่” มันเล่าถึงเรื่องตอนเด็ก แต่ดูสีหน้ามันแล้วแปลก ๆ ชอบกล
“ใช่ แล้วฉันก็โดนนายเอาหนอนมาหลอกทุกวัน ทั้งโยนใส่ตัว ใส่ในกระเป๋านักเรียน ใส่ในโต๊ะ แล้วเพื่อนของนายยังจับฉันแก้ผ้าด้วย ไอ้เลว ไอ้บ้า” ฉันตะโกนด่าใส่หน้ามัน
“เฮอะ ก็อยากทำตัวน่าแกล้งทำไมล่ะ ช่วยไม่ได้” มันกวนประสาทเข้าไปอีก
“แก ทำไมฉันถึงจำแกไม่ได้นะ อ้อ รู้แล้ว เพราะฉันไม่อยากนึกถึงหน้าของคนเลว ๆ อย่างแกไงล่ะ” ฉันเดินหนีมันจะไปหาอาร์ท
“เด๋วก่อน ยังไปไม่ได้ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย” มันคว้าข้อมือของฉันไว้ แล้วก็บีบแรง ๆ
“โอ้ย ฉันเจ็บนะ ปล่อยสิ ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับแกแล้ว” ฉันสะบัดแรง ๆ แต่ดูมันจะไม่หลุดง่าย ๆ เลยแฮะ
“ไม่ได้หรอก ฉันอุตส่าห์มาเจอนายที่นี่ทั้งที นายจะทำเมินเฉยต่อฉันได้ไง ไม่มาเล่นกับน้องแก้วของฉันหน่อยเหรอ” มันเอาน้องแก้วที่ฉันกลัวเข้ามาใกล้แล้ว
“อย่าๆๆๆๆ เอาออกไป ฉันกลัวแล้ว” คนเรามันกลัวอะไรแบบสุด ๆ อาจจะช็อคได้นะเนี่ย
“หึหึ งั้นก็อยู่ต่อ ห้ามหนีไปไหน ไม่งั้นฉันเอาหนอนนี่ใส่ในเสื้อนายแน่”
“แกมันไอ้โรคจิต ดีแต่รังแกคนอื่น ฉันเกลียดแก เกลียดมาตั้งแต่ตอนเด็กแล้ว” ฉันด่าๆ แล้วก็ด่า มันก็ยังไม่หายแค้นเลย
“ทำยังกับตัวเองวิเศษนักนะ อยากจะรู้นัก ถ้าเลิกกับไอ้อาร์ทแล้วยังจะทำตัวแบบเดิมได้อีกรึ
ปล่าว” มันพูดอะไรน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
“แกหมายความว่ายังไงกัน ทำไมฉันต้องเลิกกับอาร์ทด้วย”
“รอดูต่อไปก็แล้วกัน นายต้องได้เลิกกับแฟนนายแน่” มันพูดพร้อมกับเอาน้องแก้วของมันมายื่นใส่หน้าฉันอีก
“แก....” ฉันนั่งหลับตาปี๋ด้วยความกลัวสุดใจ ทำไมต้องมาเจอเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ด้วยนะ
ตั้งแต่ ป.1 จนจบ ฉันต้องโดนไอ้บาส หรือเบสนั่นแหละ ทำทารุณกรรมด้วยการเอาหนอนมากลั่นแกล้ง ฮี่โธ่ ถ้ามันไม่รู้จุดอ่อน ก็คงไม่มีทาแกล้งฉันได้หรอก ทั้งปีนั้นฉันต้องเป็นโรคประสาท ไปทางไหนที่มีใบไม้ใบหญ้า ก็จะกลัวแต่ว่าจะมีหนอนมั้ย แม้กระทั่งตอนนอนก็ยังต้องตรวจดูแล้วดูอีก ทุกวันนี้ยังกลัวอยู่ แต่ไม่ขนาดตอนเด็กแล้ว
หลังจากจบ ป.1 มันก็ย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ เออ ไปซะก็ดีแล้ว ฉันจะบ้าก่อนแก่ก็เพรามันน่ะแหละ แล้วเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงตอนที่มันมาเข้าเรียนที่นี่แหละ ทำไมฉันจำมันไม่ได้น่ะเหรอ ก็เพราะไม่อยากจะนึกถึงมันน่ะสิ แล้วทำไมพอโตขึ้นมันถึงเปลี่ยนไปเยอะขนาดนั้นล่ะ
แน่นอนว่า วันเวลาแห่งความโชคร้าย จะต้องกลับมาเยือนอีกครั้งแล้วล่ะมั้ง แล้วนี่มันจะทำอะไรฉันกับอาร์ทกันแน่ ยังไงฉันก็ไม่ยอมเสียคนดี ๆ อย่างอาร์ทไปเด็ดขาด
***********************************************
-
เค้าบอกว่าเด็กๆ มักจะแกล้งคนที่ตัวเองชอบนะเจ๊จืด
:m12: :m12: :m12:
-
[/quote]เค้าบอกว่าเด็กๆ มักจะแกล้งคนที่ตัวเองชอบนะเจ๊จืด
:m12: :m12: :m12:
:m13:จริงเหยอ เจ๊ก็อยากให้มันเป็นหยั่งงั้นนะ อิอิ o3
อาทิตย์นี้โดนสั่งให้ทำงานจนดึกดื่นทุกคืน เลยไม่มีเวลาเขียนตอนต่อเลย แถมลงติด ๆ กันแบบนี้ สงสัยจะได้ลงเป็นละครจานด่วนแหง ๆ :m5:
-
อย่างนี้นี่เอง
หนอนกะเบส
แล้ว LoVeMoDe เป็นครายหวา
:m13:
หรือว่าที่เบสคอยแกล้งจืดแต่เด็ก เพราะหลงรัก แล้วก็เสียใจโดนด่าว่าไอ้อ้วนเลยไปฟิตมาซะหล่อ
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
ตายและ คุณบลูก็คิดไป จืดอายนะคะ :m3: แต่มันจะดีเหรอ ถ้าเค้าเป็นนางวันทองสองใจอ่ะ :m15:
-
คุณบูล สมาชิกใหม่อ่ะ
ว่าแล้วคำอธิษฐานของจืดที่วัดก็เป็นจริง เนื้อคู่ปรากฎตัวแล้ว หรือเปล่าเอ่ย พร้อมหนอนแก้ว กามเทพ o3
:m14:
-
คุณบูล สมาชิกใหม่อ่ะ
ว่าแล้วคำอธิษฐานของจืดที่วัดก็เป็นจริง เนื้อคู่ปรากฎตัวแล้ว หรือเปล่าเอ่ย พร้อมหนอนแก้ว กามเทพ o3
:m14:
สงสัยว่าทำไมรู้เรื่องหนอนล่วงหน้าอ่ะ เป็นกิ๊กจืดเหยอ
-
สงสัยว่าทำไมรู้เรื่องหนอนล่วงหน้าอ่ะ เป็นกิ๊กจืดเหยอ
:oแว๊กกกก ไม่ช่ายซะหน่อย เค้าคงเดาเรื่องจืดออกแหละ คิดไปไกลเชียว :m12:
-
:m7:ต่อ ๆ
ตอนที่ 24
ฉันเดินลงมาจากดาดฟ้า เรียวแรงหดหาย ถึงกับต้องเกาะราวบันได ฉันรู้สึกอยากได้ยาดมของอาร์ทมาดมเหลือเกิน มันเหนื่อยมาก ฉันเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงตึกกีฬา พอเดินเข้าไปถึงสนามบาส ก็เห็นอาร์ทกำลังซ้อมอยู่ พออาร์ทเห็นฉันมาแล้ว เค้าก็วิ่งเข้ามาหา
“มาช้าจังเลยนะจืด เอ ไม่สบายรึปล่าว ทำไมหน้าซีด ๆ ไปล่ะ”
“พอดีเราตากแดดนานไปหน่อยเท่านั้นเอง ไม่เป็นอะไรมากหรอก” โกหกไม่เนียนเลยฉัน ตากแดดต้องหน้าแดงสิ
“ไม่สบายแน่ ๆ เด๋วเราพาไปกินยาในห้องเอามั้ย” ตอนนี้จะให้ฉันทำอะไรก็ทำหมดแหละ มันหมดแรงฮึดสู้แล้ว
“อืม” ฉันลุกขึ้น แล้วก็เดินตามอาร์ทไป ในยิมนั้นมี สาว ๆ หลายคนมองมาทางเราสองคนอย่างสนใจ ช่างเถอะ อยากจะคิดยังไงก็เชิญเลย ฉันมันหน้าหนาอยู่แล้ว
พอเดินเข้าห้องชมรมแล้ว อาร์ทก็จัดแจงหยิบยาแก้ไข้มาให้ฉันกิน รู้ได้ไงเนี่ยว่าฉันเป็นไข้
“เอายาแก้ไข้ให้เรากินทำไมน่ะ เราไม่ได้ไข้สักหน่อย”
“ก็จืดตัวร้อนนี่นา เมื่อกี้จับมือมาก็ร้อน ๆ ไหนลองแตะคอหน่อยสิ” อาร์ทเอื้อมมือมาแตะที่คอ หน้าผากฉัน อืม จะว่าไปทำไม มันหวิว ๆ นะ
“นั่นไง ใช่จริง ๆ ด้วย จืดเป็นไข้แน่ ๆ เลย เอากินยาซะจะได้หาย เด๋วเราพาไปส่งที่รถ”
“ขอบใจนะอาร์ทที่เป็นห่วงเราน่ะ” ฉันหยิบยามาแล้วกินเข้าไป จากนั้นก็ตามด้วยน้ำแก้วนึง
“เราไม่ห่วงจืดได้ไง ก็เราเป็นแฟนกันนะ” อาร์ทดูเขิน ๆ เวลาพูดคำนี้ออกมา
“นั่นสินะ เราเป็นแฟนกันนี่นา” ฉันนั่งก้มหน้านิ่ง ฉันยังหวั่นใจอยู่เลย นายเบสนั่นต้องไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ แน่ ทำไมมันต้องมาเรียนที่เดียวกับฉันด้วยนะ
“เป็นอะไรไปเหรอจืด” อาร์ทนั่งลงข้าง ๆ แล้วจับมือฉันไว้
“ป่ะ ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก แล้วอาร์ทจะกลับบ้านเลยมั้ย”
“อืม ก็ไปส่งจืดก่อนแล้วก็คงจะกลับเลย ไม่กลับมืดหรอก เด๋วจืดเป็นห่วงเรา” อาร์ทช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน มันทำให้ฉันรักมากขึ้น ๆ
“เราจะไม่ห่วงได้ไง แฟนเราทั้งคนนี่นา” แล้วเราสองคนก็หัวเราะกัน
ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่า ความสุขตรงนี้มันจะอยู่ได้นานแค่ไหน ฉันก็ได้หวังไว้ว่า จะรักษามันไว้ให้ดีที่สุด ก็เท่านั้นเอง ฉันกับอาร์ทขอตัวกลับบ้านก่อน ที่สนามบาส นายเบสกำลังซ้อมบาสอยู่ มันจ้องมาที่ฉันแล้วก็ยิ้มเยาะ ๆ ฉันหลบสายตามัน ฉันไม่อยากเห็นมัน ฉันเกลียดมัน
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ กินยาเพิ่มด้วยล่ะ เป็นห่วงจืดมากนะ” อาร์ทพร่ำอะไรเนี่ย อายคนอื่นเค้านะ
“กลับบ้านได้แล้ว เราไม่เป็นอะไรมากหรอกน่า เชื่อสิ”
“ให้เป็นอย่างว่าละกัน งั้นเราไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” จ้า บ้ายบาย อาร์ทเดินไปรอรถแล้ว ส่วนฉันก็นั่งเหม่อมองไปเรื่อย ๆ ในใจก็ฟุ้งซ่านแต่เรื่องเก่า ๆ
พอกลับถึงบ้าน ฉันก็ลืมกินยาตามระเบียบ เนื่องด้วยมาจากคิดมากเรื่องนายเบส ไหนจะกลัวโดนมันเอาหนอนมาหลอก ไหนเรื่องที่มันจะแยกฉันกับอาร์ทอีก คนเราเวลาเครียดมาก ๆ ก็มักจะคิดอะไรไม่ออก เพราะมันไม่มีสติยับยั้งชั่งใจ เลยทำให้เราเป็นเหมือนคนเสียสติไป
“ทำไมเข้านอนเร็วจังล่ะลูก” แม่ถามฉัน ตอนที่กำลังจะเดินเข้าห้องนอน
“หนูเหนื่อยน่ะจ้ะแม่ ขอตัวนอนก่อนนะ” แล้วฉันก็เข้าห้องไป พอไปถึงเตียงนอน ฉันก็ล้มตัวลงนอน ฉันคิดถึงเรื่องราวเมื่อตอนเด็ก ๆ ฉันโดนแกล้งหนักมาก ฉันร้องไห้ทุกวัน ฉันคิดไว้ว่าจะลืม
ทุกอย่างให้มันจบ ๆ ไป แต่แล้ว มันก็ลืมไม่ได้
คืนนั้นฉันก็ฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก ฝันว่ามีหนอนหล่นมาใส่ตัวฉันเต็มไปหมด ฉันเคยฝันถึงบ้าง แต่ก็ยังไม่น่ากลัวเท่านี้เลย ฉันสะดุ้งตื่นแล้วก็นอนไม่หลับ กว่าจะหลับก็อีกนาน
รุ่งเช้าพิษไข้ก็เล่นงานฉัน ฉันไปเรียนไม่ไหว ก็เลยขอลาหยุดอีก ตกเย็นคนแรกที่มาเยี่ยมฉัน ก็อาร์ทนั่นแหละ พอมาถึงก็เข้ามาหาในห้องเลย
“เป็นยังไงบ้าง ได้กินยาตามที่เราบอกรึปล่าว” อาร์ททำหน้าดุ ๆ ใส่
“อ่า ลืมกินอ้ะ ขอโทษจริง ๆ นะเราลืมไป”
“ทีหลังก็อย่าลืมนะ เห็นมั้ยว่าไม่สบายเลย” ฉันทำหน้าจ๋อย ผิดไปแล้วจ้า
“แล้วพรุ่งนี้จะไปเรียนไหวมั้ยล่ะเรา” ฉันพยักหน้า
“ไม่ไหวก็ต้องไปแหละ เราไม่อยากขาดหลายวัน”
“งั้นก็กินยาตามเวลานะ ให้เราอยู่เป็นเพื่อนมั้ยคืนนี้” อาร์ททำหน้าเป็นห่วงจริง ๆ
“อย่าเลยดีกว่า แล้วนี่อาร์ทจะกลับบ้านทันมั้ยล่ะ เย็นแล้วนะ” อาร์ทมองดูนาฬิกาตัวเอง
“ทันสิ เที่ยวสุดท้ายยังไม่ออกเลย อยู่คุยกับจืดได้อีกตั้งนาน”
“งั้นเหรอ อึ้บ” ฉันดันตัวให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วก็มองไปที่ของอย่างนึง ที่ฉันแอบซื้อไว้ตอนไปไหว้พระที่แปดริ้วมา
“อาร์ท เรามีของจะให้” ฉันเอื้อมมือไปหยิบของสิ่งนั้นที่หัวเตียงมา แล้วก็ยื่นให้อาร์ท
“อะไรเหรอจืด” อาร์ทเปิดถุงดูของข้างใน
“สร้อยนี่จืด จี้รูปหัวใจซะด้วย ให้เราเหรอ” ฉันพยักหน้า ถึงของมันจะราคาไม่แพงมาก แต่ฉันก็อยากให้ของขวัญกับอาร์ทบ้าง
“ใส่ให้เราดูหน่อยสิ จะเข้ากับอาร์ทมั้ยนะ” อาร์ทสวมใส่ที่คอตัวเอง มันดูไม่หวานแหวว แต่ดูดีไปอีกแบบ เพราะตัวสร้อยไม่ใช่แบบผู้หญิง (อาร์ทจะสวมคอไว้ตลอดเลย น่ารักมาก ๆ)
“ขอบใจนะจืด แล้วเราจะซื้อให้นะ อยากได้อะไรล่ะ” ฉันส่ายหน้าไปมา
“แล้วแต่อาร์ทเถอะนะ อะไรที่อาร์ทให้ ก็สำคัญสำหรับเราทั้งนั้นแหละ” อาร์ทกอดฉัน ฉันก็กอดตอบ ฉันขอแค่มีความสุข แม้จะเป็นแค่ตอนนี้ ฉันก็พอใจแล้ว
**********************************************
ถามว่า ลงมากไปไหม กลัวจะเบื่อกันซะก่อน :m15:
-
ว๊ายแรงจังไงจืดสู้ๆจ้า
-
555 ขอมาขำเรย์หน่อยเถอะ คิดเป็นตุเป็นตะเชียว o3
แต่เอ มันก็น่าคิดเนอะ (ยังไม่เลิกๆ)
สงสัยจาโดนเบสทวงความรักความหลังครั้งเก่าซะแล้วว
แต่... อาร์ทของฉ้านนน ... จะต้องช้ำใจป่าวเนี่ย ....น่ารักขนาดนี้
รออ่านต่อนะจืด ถ้าแต่งได้เรื่อยๆ ก็ลงมาเถอะ ยังไม่มากไปมั้งนะ
แต่ถ้าแต่งไม่ทันก็น้อยกว่านี้ก็ได้จ้า น่ารักจริงๆ เลย +1 ไปเลย
:m1: :m1: :m1:
-
กำลังมาน ชอบจริงๆ กัดกันแต่รักกันเนี่ยะ
เชียร์ตาเบสดีฟ่า
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
o1เชื่อแล้วจ้า ว่ายังไม่เบื่อกัน จะเอามาลงต่อเนื่องไม่หยุด จนกว่าจะคนอ่านกะคนแต่งจะเดี๊ยงกันไปข้าง o3
-
ม่ายยู้จาเชียร์ใครดีอ่า :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แบบว่าเลือกมิถูก :m3:
-
พระเจ้า :o หายไปอ่านหนังสือสอบมา2วัน จืดเสร็จอาร์ทซะละ o3
แถบยังมีเรื่องให้น่าคิดอีก อย่ากนี้ต้องติดตามต่อไป :m3:
-
สงสัยว่าทำไมรู้เรื่องหนอนล่วงหน้าอ่ะ เป็นกิ๊กจืดเหยอ
:oแว๊กกกก ไม่ช่ายซะหน่อย เค้าคงเดาเรื่องจืดออกแหละ คิดไปไกลเชียว :m12:
"จืดจ๋า อย่าโกรธพี่นะ พี่พลาดไปแล้ว ไม่น่าให้คุณบูลรู้เรื่องที่พี่ยอมเป็นกิ๊กกะจืดเลย ..... " :give2:
:oอะ ล้อเล่นน้า........
ก็เป็นแฟนคลับ เลยพอเดาใจน้องจืดออกงัย :laugh3:
-
ด้วยความที่อยู่ ร.ร. ชายล้วนมาเลยพอมีประสบการณ์มาก
จะมีผู้ชายหลังห้องอยู่ จำพวกนึงชอบมาแกล้ง สาวๆหรือพวกที่มีแววจะออกสาว
แล้วส่วนมากไอ้พวกเนี่ย ก็จะเสร็จพวก สาวๆหรือพวกที่มีแววจะออกสาว เกือบทุกราย
เราเองก็มีไอ้พวกตี๋นรกอยู่ตัวมาแกล้งตั้งแต่ ม.4 ยันจบ ม.6 แล้วมันมาเฉลยเอาตอนเรียนมหาลัยแล้ว
คิดแล้วก็แค้นจะมาแกล้งให้ลำบากทำไม บอกมาดีๆก็เรียบร้อยไปแล้ว......อิอิ ไม่ต้องรอจนเรียนมหาลัยแบบนี้หรอก ......อิอิ
ปล.ช่วงนี้งานยุ่งเหมือนกันเลย จะถึงกำหนดแล้ว ยังไม่เสร็จเลย แง้ๆๆๆๆๆๆ :sad5:(เพราะมัวแต่แอบเข้ามาอ่านเนี่ยแหละ)
-
:o :o แล้วนายเบสจะทำไงถึงได้แยกคุณจืดกะคุณอาร์ตล่ะครับ o12 หรือว่าจะใช้ยัยเป้ย :angry2:
-
ตอนที่ 25
หลังจากที่นายเบสเผยตัวออกว่าเป็นใคร นายนั่นก็ทำเข้ามาตีสนิทสนมกับฉัน แล้วก็ท่าทางที่ดูจะคอยหาเรื่องนั่น ทำให้ฉันปวดหัวหนักเข้าไปอีก ฉันเดินไปนั่งคุยกับนังต้อมเล่าเรื่องที่มันอัดอั้นในใจให้มันฟัง
“จริงเหรอวะอิจืด ที่แกเป็นเพื่อนเก่าของเบสน่ะ” นังต้อมอยากรู้จนตัวสั่น แต่ฉันไม่สั่นด้วยหรอก
“จริง ไม่ต้องถามอะไรอีกนะ ฉันไม่อยากพูดถึงมัน” จะให้ฉันพูดเรื่องของคนที่ฉันเกลียดน่ะเหรอ ไม่มีทาง
“นี่แก จะอคติกับเค้าไปถึงไหนกัน” มันไม่เข้าใจหรอก ว่าฉันเจออะไรมาบ้าง
“แกอย่าไปชอบมันเลยนะ ฉันขอร้องล่ะ มันไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่แกคิดหรอกนะ”
“อะไร แกพูดแบบนี้ แกจะเก็บไว้กินคนเดียวงั้นล่ะสิ”
“แกจะบ้าเหรอ ฉันพูดเตือนแกดี ๆ แล้วนะ ทำไมถึงคิดแบบนี้ล่ะ ถ้าไม่อยากเสียใจทีหลัง ก็ทำตามที่ฉันบอกเถอะนะ” ฉันหวังว่ามันคงจะเข้าใจ แต่
“ไม่มีวันซะหรอก ก็ฉันชอบเข้าไปแล้วนี่ ถึงจะต้องเจ็บ ฉันก็ยอม” แล้วมันก็เดินจากไป
“ฉันเตือนแกแล้วนะนังต้อม” ฉันเดินเตะเท้าไปมา ก่อนที่จะไปเจอกับอิเฉาก้วยและอิเจี๊ยบเข้า
“อิจืด มานี่เลยมรึง มา ๆ” มันกวักมือเรียกฉันให้เดินเข้าไปหา ตอนนั้นพักกลางวัน ฉันแยกตัวมาอยู่คนเดียว กับอาร์ทฉันก็ยังหนีมาเลย
“ทำไมมาคนเดียวล่ะ แฟนมรึงไปไหนแล้ว” อิเฉาก้วยถามก่อน
“เบื่อ ๆ อยากอยู่คนเดียว เผื่อจะคิดอะไรออก” ฉันตอบไปที
“คิดอะไรของมรึง นี่มรึงกลุ้มใจอะไรอยู่รึปล่าวยะ” อิเจี๊ยบถามมาบ้าง
“นิดหน่อย (ไม่นะ) เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“แล้วบอกได้มั้ยล่ะ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง” ตอนนั้นฉันคิดว่า ถ้าฉันไม่ระบายให้ใครฟังบ้าง ฉันคงออกแตกตายก่อนแน่ ๆ เลย
“ฟังแล้ว พวกมรึงห้ามหัวเราะกรูนะ” ฉันกำชับพวกมัน
“เออน่า เล่ามาเถอะ กรูไม่หัวเราะมรึงหรอกน่า” อิเฉา มรึงน่ะตัวดี
“เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ ฉันกับนายเบส.......” ฉันเล่าเรื่องราวตั้งแต่ตอนสมัยเด็ก ๆ ให้มันสองคนฟังจนจบ แล้วก็บอกไปว่า
“ตอนนี้มันคิดจะ...เอ่อ ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่ามันจะทำยังไง” ฉันไม่กล้าบอกพวกมันเรื่องนั้น
“อื้ม เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อน ฉันล่ะงงจริง ๆ นี่สรุปว่าแกจำมันไม่ได้มาตั้งแต่แรกแล้วเหรอ” อิเจี๊ยบสงสัย
“อืม ฉันจำมันไม่ได้จริง ๆ มันเปลี่ยนไปมาก แทบไม่มีเค้าเดิมเลย แต่ถ้าสังเกตตาของมันดี ๆ ก็จำได้อยู่ แต่ที่ผ่านมา ฉันแทบไม่อยากจะมองหน้ามันสักเท่าไหร่
“แต่ทำไมมันถึงต้องคอยแกล้งแต่มรึงด้วยล่ะ กรูว่ามันต้องเกลียดมรึงแน่ ๆ เลยอิจืด” อิเฉาก้วยแสดงความคิดเห็น
“ใช่ มันต้องเกลียดกรูแน่ ๆ เพราะกรูจำได้ว่า ก่อนมันจะย้ายโรงเรียนไป กรูเอาขี้ควายปาใส่มันด้วยล่ะว่ะ ฮ่า ๆ ๆ”
พอนึกถึงวันที่มันมาหาฉันที่บ้าน ตอนนั้นมันมาหายายมัน แล้วแวะมาหาฉัน กะว่าจะเอาหนอนมาหลอกอีกล่ะสิ ฉันก็เลยเอาขี้ควายที่พ่อเอามาใส่โคนต้นมะม่วงเป็นปุ๋ยคอกนั่นแหละ ปาใส่มันซะเลย มันวิ่งหนีแทบไม่ทัน สมน้ำหน้ามันจริง ๆ
“ต๊าย อินี่ กรูว่าแล้วเชียว ทำไมมันถึงหมั่นไส้มรึง ทีนี้ล่ะมรึงเอ้ย มันเล่นงานมรึงทั้งปีแหง ๆ”
“ก็นั่นแหละ กรูถึงมานั่งกลุ้มใจอยู่เนี่ย กลัวแต่อาร์ทจะมาโดนลูกหลงไปด้วยน่ะสิ” ฉันเป็นห่วงอาร์ทมาก ไม่อยากให้เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเลย
“เออ จะว่าไป พักนี้กรูเห็นอิกระเทยเด็กใหม่ห้องมรึง มันชอบมาอยู่กับแฟนมรึงบ่อย ๆ นะ ระวังไว้หน่อยก็ดี” อิเฉาก้วยเตือนฉันมา
“อืม กรูก็ดูอยู่ ช่างมันสิ ถ้ามันคิดว่าทำได้ ก็ลองดู กรูก็อยากจะรู้นักว่าอาร์ทจะเป็นยังไง” ฉันนั่งถอนหายใจ กลัวมันไม่กลัวหรอก แต่...
“เฮ้อ มรึงก็นะ กรูว่าอาร์ทมันจริงใจกับมรึงมากนะ แต่มรึงนั่นแหละ พยายามอย่าอยู่ห่างจากมันมากนักล่ะ เอาใจกันหน่อย รักจะได้ยืด ๆ” ยืดจนยานน่ะเหรอ ไม่ไหวมั้ง
“เอาเถอะ ๆ กรูจะฟังคำพวกมรึงไว้ เด๋วกรูไปเรียนก่อนนะ ยังไงก็ขอบใจพวกมรึงด้วยละกัน ไว้สอบเสร็จ เราไปเที่ยวทะเลกัน เอามั้ย” พอฉันพูดจบ อิสองคนนั้นก็ตาโตกันใหญ่
“ว้ายยย ไปทะเลเหรอ เลิศค่ะ ไปสิ ๆ” อิเจี๊ยบคันล่ะสิ
“อั้ยยย ผู้ชายฝรั่งใส่บิกินี่ อิจืด กรูอยากไปเร็ว ๆ จัง อิดอก มาบอกให้กรูคัน” พอกันทั้งคู่ สวยจริง ๆ
“เวรกำ กรูไปก่อนและ แล้วเจอกันนะพวกมรึง” ฉันเดินไปเข้าห้องเรียนวิชาต่อไป พอไปถึงห้องเรียนก็เจอกับอาร์ทนั่งหน้าบูดอยู่ที่โต๊ะแล้ว
“หายไปไหนมา” น้ำเสียงแสดงความไม่พอใจอย่างมาก
“ไปคุยกับเพื่อนมาน่ะ” แต่น้ำเสียงฉันมันอ่อย ๆ
“แล้วทำไมไม่บอกเราก่อน” ก็ฉันกำลังเครียดนี่นา แต่ตอนนี้โล่งแล้ว (ระบายออกไปแล้วนิ)
“ขอโทษนะอาร์ทจ๋า” ฉันแอบพูดเสียงเบา ๆ ข้าง ๆ หูของอาร์ท (กลัวสองคนหลังแอบฟัง)
“ห้ามทำแบบนี้อีกนะจืด” อาร์ทบีบมือฉัน ส่งสัญญาณว่าเป็นห่วงมา เพราะฉันก็ยังไม่หายไข้ดี
“จ้ะ เราจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” ฉันบีบมือตอบ ให้สัญญาแล้วนะ แต่จะทำได้รึปล่าวนี่สิ คิดหนักเหมือนกันแฮะ ฮิ ๆ
*******************************
-
o11ตามสบายเลยนะคะคุณจืด ลงเยอะ ๆ ยิ่งดีอ่านมันส์ดี555 แต่จืดระวังกิ๊กเบสไว้ก็ดีนะหุๆ
-
มาเป็นกำลังใจให้น้องจืด สู้สู้
-
หวังว่าจืด....คงมีจุดยืนในหัวใจที่มั่นคงนะ :m5:
-
มีมารความรักเข้ามาเรื่อยๆเลยวุ้ย
:sad2: :sad2: :sad2:
-
บีบมือกัน
น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m4:
-
:m9:ตอนที่ 26
หลังจากกวันนั้น วันที่ฉันไปพบกับนายเบสมา นายนั่นก็ตามฉันแจตลอด แบบว่าฉันกับอาร์ทไปไหน นายนั่นต้องตามไปด้วย ไม่ใช่เฉพาะนายเบส ยัยเป้ยก็มักจะตามไปด้วยเช่น ทำเอาฉันปวดเศียรเวียนเกล้ากับพวกนี้จริง ๆ ไม่รู้จะย้ายมาทำไมกัน
“เย็นนี้อาร์ทซ้อมบาสรึปล่าวจ้ะ” ยัยเป้ยถามขณะที่เรากำลังพักคาบอยู่
“ซ้อมสิ” อาร์ทตอบเรียบ ๆ
“แล้วเบสล่ะ ไปมั้ย เราจะได้ไปดูด้วย”
“อืม” รายนี้แทบจะไม่พูดอะไรเลย
“งั้นตกลงเย็นนี้เราไปด้วยกันเนอะ จืด” แล้วชีก็หันมาหาฉัน ฉันก็อือออไป ขี้เกียจมากมาย
“นี่ ๆ วันหยุดนี้ เราไปเที่ยวน้ำตกกันมั้ยอ่ะ” ยัยเป้ยนี่ขยันพูดจริง ๆ แฮะ
“ว่าไงอาร์ท ไปมั้ย” มันจะเซ้าซี้แฟนฉันทำไมนักนะ
“ถามจืดสิ” ตาอาร์ทก็เริ่มหน่าย แล้วโยนมาให้ฉันทำไมเนี่ย
“เหรอ จืดว่าไงล่ะ ไปมั้ย” ชีดูจะเสียอารมณ์นิดหน่อย
“ไปสิ ไปแน่ ๆ” อยู่ ๆ ตาบ้านั่นก็โพล่งขึ้นมา เกี่ยวอะไรกับแกเนี่ย
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” ฉันจ้องตาเขม็งไปยังนายเบสนั่น
“ไม่ไปแน่เหรอ” มันจ้องตอบกลับมา ดวงตาดูมีเลศนัย แหงล่ะ ฉันรู้ดี มันหมายความว่าไง
“เอ่อ ถามอาร์ทก่อนละกัน” เหอ ๆ กลัวอ้ะ ถ้ามันบอกเรื่องของฉันให้คนอื่นฟัง มีหวังเน่าแน่ ๆ
“อาร์ท อยากไปเที่ยวมั้ย ไม่ค่อยได้ไปด้วยกันเลยเนอะ” ฉันแอบยิ้มแห้ง ๆ ให้ เพราะอาร์ทคงจะงง
“จืดอยากไปเหรอ เราไปด้วยก็ได้” ใจจริงไม่ได้อยากไปเลยตะหาก เพิ่งไปมาหยก ๆ เอง
“จริงเหรอ งั้นก็ดีน่ะสิ ไปกันวันเสาร์นี้เลยนะ” ยัยเป้ยกระดี๊กระด๊า นังนี่ต้องแอบมีแผนอะไรอยู่แน่ ๆ น่าสงสัยจริง ๆ
นายเบสยิ้มมุมปากให้ สมใจมันล่ะสิ สองคนนี้ต้องสมรู้ร่วมคิดกันแน่ ๆ ฉันต้องกระชากหน้ากากออกมาให้ได้เลยคอยดู ตกเย็นวันนั้น เราก็ไปที่ชมรมกัน นังต้อมก็ตามไปด้วย ฉันเลยถือโอกาสชวนมันไปด้วยเลย
“นังต้อม วันเสาร์นี้ไปเที่ยวน้ำตกกันอีกมั้ย”
“ว้าย ที่ไหนยะ ไปสิ คราวที่แล้วยังไม่หายสนุกเลย หล่อนดันมาจมน้ำซะก่อน”
“จะพูดทำไมยะ ฉันยิ่งผวาอยู่ สรุปว่าไปใช่มั้ย” มันก็พยักหน้า ดีมาก
“แล้วไม่ชวนพวกเพื่อนหล่อนไปด้วยเหรอ” ฉันนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่เด๋วนังเป้ยนั่นจะหาว่าฉันเอาเพื่อนไปกันซีน อย่าดีกว่า เราสองคนนี่แหละ ฉันมีเรื่องจะให้หล่อนช่วยอยู่พอดี”
“เรื่องอะไรยะ” นังต้อมทำหน้างง ๆ
“เอาน่า เด๋วรายละเอียดเอาไว้ฉันจะบอกอีกที ตอนนี้รีบไปดูไอ้หล่อของแกซ้อมบาสเถอะ” นังต้อมตื่นเต้นขึ้นมาเชียว นังนี่ถ้าชอบใครแล้วก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยล่ะ
เราเดินออกมาที่สนามก็พบกับนังเป้ยนั่งดูอยู่ก่อนแล้ว ชีส่งเสียงเย้ว ๆ เชียร์พวกนั้น เกินเหตุจริง ๆ แถมยังมีชะนีอีกหลายคน มานั่งจับกลุ่มดูพวกนั้นซ้อมบาส โดยเฉพาะแฟนคลับนายเบสนั่น เยอะเชียว (ถ้าไม่หล่อมันเน่าแน่)
“เธอดูพี่เบสสิ ฉันล่ะอยากเป็นแฟนพี่เค้าจังเลย” สาวน้อยคนนึงพูดขึ้น (พอฟังได้ยิน)
“อย่างเธอน่ะเหรอ ไม่มีทางหรอก พี่เค้าออกจะเพอร์เฟคขนาดนั้น” ตรงไหนคะ เพอร์ ตอนเด็กแมร่งโคตรอุบาทว์ แถมโตแล้วยังเลวอีก (กับฉันอ้ะ)
“ยังกะเธอจะได้งั้นแหละ” สองคนนั้นมัวแต่กัดกัน ส่วนอีกคนหน้าตาใช้ได้ ก็พูดขึ้น
“จะเถียงกันไปทำไม เราเป็นแฟนคลับพี่เค้าก็ดีแล้ว” แล้วชีก็มองทอดสายตาหวานเชื่อมไปยังนายเบส ตานั่นมองมาทางนี้แล้ว ก็ส่งยิ้มมาให้
“ว้าย พี่เค้าส่งยิ้มมาให้ด้วยแหละเธอ” ดี๊ด๊ากันสุดฤทธิ์
“เค้าส่งยิ้มให้ฉันต่างหาก ไม่ใช่เธอซะหน่อย”
“ฉันตะหาก” เอ้าเถียงกันเข้าไปนังเด็กพวกนี้
“เฮ่อ ชะนี้พวกนี้ทำไมแรงนักนะ ว่างั้นมะนังต้อม ง่ะ” พอหันไปก็เห็นชีนั่งยิ้มหวาน ตาเยิ้มตลอดเวลา เอากะชีสิ
“อิเวร ไปซะและ” ฉันเลยนั่งมองอาร์ทดีกว่า เล่นเก่งขึ้นตั้งเยอะแน่ะ แถมหุ่นก็รู้สึกว่าจะล่ำ ๆ ขึ้นด้วยแฮะ หุหุ น่ารักที่ซู้ดดดดด
“จืด ต้อม มานั่งด้วยกันสิ” นังเป้ยนั่นเอง ที่เรียกฉัน
“อืม นังต้อมป่ะ ไปนั่งทางโน้นกัน”
“ไม่อยากไปเลยอ่ะ ฉันนั่งตรงนี้ได้มั้ย” มันทำหน้าเบะ ๆ รู้หรอกน่าว่าคิดยังไง
“ไปเถอะน่า ถือว่าไปเป็นเพื่อนฉันละกัน” มันก็ทำท่าคิดหนักหน่อย แล้วก็ยอมตกลงไปด้วย
“เอา ไปก็ไป” แล้วเราสองคนก็เดินไปนั่งข้าง ๆ ยัยเป้ย
“จืดว่า อาร์ทดูเท่มากรึปล่าว” อยู่ ๆ ก็ถามขึ้นมา เพื่ออะไรเหรอ นั่นมันแฟนฉันนะ
“อืม เท่ดี ทำไมเหรอ”
“ปล่าวหรอก เป้ยคิดว่าเป้ยชักจะชอบอาร์ทเข้าแล้วล่ะสิ” โฮ่ ฉันตาโต พูดไม่ออกเลยอ่ะ
**************************
-
ตบมันแต่หัวลมเลยเคอะคุณน้องขา อิอิ :m12:
-
:o10:เจ๊สองช่วยตบได้ป่ะล่ะ ฮิฮิ
วันนี้ ทำงานไปก็ปวดหัว มีอะไรกะ.....ดีก่า :m11:
-
ขำตาสอง
:pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
ถ้ามันบอกเรื่องของฉันให้คนอื่นฟัง มีหวังเน่าแน่ ๆ
เรื่องไรหรือ เรื่องที่จืดกลัวหนอนอ่ะหรอ
:confuse: :confuse: :confuse:
-
รอลุ้นเจ้สองไปช่วยเจ้จืด :m11:
-
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
ไม่ได้เข้าบอร์ดนานเลย ตามอ่านตาแฉะเชียว.....
เรียนหนัก เรื่องวุ่นวายในชีวิตมากมายเหลือเกิน แต่ก็ไม่ลืมที่จะเข้ามาอ่านเรื่องของเจ๊จืดนะจ๊ะ เรื่องสนุกมากเลย ชอบที่อาร์ทเป็นคนอบอุ่นเช่นนี้ แต่ก็หวั่นใจที่มีเจ๊เป้ยกับเจ้าเบสเข้ามามีบทบาทร้ายแรง.....
มาอ่านแล้วก็ขอตัวไปก่อนนะจ๊ะ
เดี๋ยวมาใหม่อีกรอบจ้าาาาาาาาาาาาาา
ปล. คิดถึงเจ๊จืดนะคระ o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
ทั้งตาเบสทั้งยัยเป้ย
น่าสงสัยทั้งคู่เลย
อย่างงี้เค้าเรียกมารผจญป่าวอ่ะ
o12 o12 o12
-
^
^
แล้วเจ้เหมยอ่ะ เมื่อไหร่จามาต่อเรื่องตัวเองซะทีอะ เด็จพี่แก่หง่อมไปแว้ววว :angry2:
เห็นด้วยกับอิเจ้ ตบมันเลยคะจืด 55+
รออ่านต่อน้า :m3: :m3: :m3:
-
หมั่นใส้ เป้ยฉิบเป๋ง ไม่รู้รึไงว่าของใคร
ตบมันแต่หัวลมเลยเคอะคุณน้องขา อิอิ :m12:
ความคิดนี้ ล้ำลึก จริงๆคับเจ้สอง :m7: :m7:
:m2: :m2:
-
ตามมาลุ้นช่วยน้องจืดได้สมหวัง
o3 น้องเป้ยนี้ไม่ธรรมดา น่าจะเป็นตัวแปรสำคัญ ลุ้นกันต่อไป
-
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
ไม่ได้เข้าบอร์ดนานเลย ตามอ่านตาแฉะเชียว.....
เรียนหนัก เรื่องวุ่นวายในชีวิตมากมายเหลือเกิน แต่ก็ไม่ลืมที่จะเข้ามาอ่านเรื่องของเจ๊จืดนะจ๊ะ เรื่องสนุกมากเลย ชอบที่อาร์ทเป็นคนอบอุ่นเช่นนี้ แต่ก็หวั่นใจที่มีเจ๊เป้ยกับเจ้าเบสเข้ามามีบทบาทร้ายแรง.....
มาอ่านแล้วก็ขอตัวไปก่อนนะจ๊ะ
เดี๋ยวมาใหม่อีกรอบจ้าาาาาาาาาาาาาา
ปล. คิดถึงเจ๊จืดนะคระ o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9 o9
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
:m4:ในที่สุดเหมยฮัว เอ้ย เหมยลี่ก็เข้ามาอ่านแย้ว เรียนหนักก็พักเหนื่อยบ้างนะคร้า เหมือนคำที่เค้าบอกว่า เรียนไปก็ปวดหัว มีผอสระอัวดีกว่า o3 o3 o3 คิดถึงเช่นกันจ้า
เอ้า มาต่อกันตอนต่อไปเลยดีกว่า จะเป็นเหมือนที่เพื่อน ๆ ลุ้นกันรึปล่าวต้องติดตาม
ตอนที่ 27
“เป้ยเห็นจืดสนิทกับอาร์ทคงจะเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย” ฉันอยากจะบอกไปเลยนะว่า ไม่ใช่ แต่มันก็ติดที่ปาก พูดไม่ได้
“อืม” ได้แต่พยักหน้าเท่านั้นเอง
“งั้นจืดช่วยเป็นแม่สื่อให้เป้ยที่ได้มั้ยอ่ะ” นังต้อมซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ เริ่มตัวสั่น ๆ แล้ว ฉันก็ได้แต่บีบมือเอาไว้ อย่าใจร้อนไป
“คงไม่ได้หรอกเป้ย เรื่องแบบนี้มันต้องอยู่ที่ตัวอาร์ทเอง เป้ยชอบเค้าก็ไปบอกอาร์ทเองสิ”
“จะดีเหรอ เป้ยไม่เห็นอาร์ทสนใจเราเลย” แล้วชีก็ตีหน้าเศร้า ๆ
“เรื่องนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ” ฉันไม่อยากจะพูดอะไรให้มันมากความไปกว่านี้แล้ว ก็เลยเปลี่ยนเรื่องคุย
“เออ เป้ย ต้อมเราชวนต้อมไปเที่ยวน้ำตกด้วย คงไม่ว่าอะไรนะ”
“ได้สิ ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้วล่ะ” ชียิ้มเชิด ๆ
“งั้นก็ดี เอ่อ เราขอไปห้องน้ำก่อนนะ ป่ะต้อม” ฉันชวนนังต้อมไป เพราะไม่อยากคุยกับยัยนั่นต่อ
“ไปสิ เอ่อ เด๋วฉันจะกลับบ้านเลยนะ ขี้เกียจดูต่อแล้ว”
“อืม แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ” เราสองคนแยกทางกัน ฉันไปห้องน้ำ ส่วนนังต้อมเดินกลับบ้านไปแล้ว
หลังจากที่ฉันเข้าห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็จะเดินออกไปที่สนาม แต่แล้วก็เจอกับนายเบสยืนขวางทางอยู่เสียก่อน :o
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดด้วย ถอยไป” ฉันเดินหลีกมัน
“แต่ฉันมี” มันก็เดินขวางหน้าฉันอีก
“แต่ฉันไม่มี เข้าใจภาษาคนมะ” ฉันชักเริ่มฉุนกึก
“หรืออยากจะโดนน้องแก้ว หล่นเข้าไปอยู่ในเสื้อนายล่ะ” พอพูดถึงน้องแก้ว ฉันก็เสียวสันหลังวาบเลยอ่ะ
“อย่าบ้าน่า แกนี่มันไร้น้ำยาจริง ๆ ถึงเอาของที่ฉันเกลียดมาขู่ฉันน่ะ” ฉันตะโกนใส่หน้ามันไป ด้วยความเหลืออด
“งั้นเหรอ ฉันทำแบบนี้แล้วไร้น้ำยา งั้นถ้าทำแบบนี้ล่ะ” มันเข้ามาคว้าข้อมือของฉัน แล้วก็ลากเข้าห้องน้ำไป ฉันตกใจ ยังไม่ทันได้ร้องออกมาเลย
“แกจะทำอะไรน่ะ อย่าเข้ามานะ” มันเดินย่างสามขุม หน้าหล่อ ๆ นั่นดูดุดันยิ่งนัก :try2:
“ว่าฉันไร้น้ำยา มันจะดูถูกมากเกินไปแล้ว” โฮ ทำไมฉันต้องโดนในห้องน้ำทุกทีเลยอ่ะ
“ทำไมล่ะ หรือมันไม่จริง แกรังแกคนที่ไม่มีทางสู้ แกก็รู้ว่าฉันกลัวอะไร แล้วยังจะตามมาราวีฉันอีก แล้วจะให้ฉันเรียกแกว่ายังไงไม่ทราบ”
“ฮึ่ม” มันคงจะโกรธจัดทีเดียว มันง้างหมัดขึ้นมาจะต่อยฉันอยู่แล้ว ฉันก็กลัวจนหลับตาปี๋
“......” ทำไมหมัดไม่ลงมาสักทีนะ รอตั้งนานแล้วนะเนี่ย
ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองมัน ฉันเห็นมันเอามือลงแล้ว ตามันก็จ้องมองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้ามัน ไม่ยอมหลบสายตาเลย
“จะต่อยก็ต่อยสิ เอาเลย” ฉันยื่นหน้าให้มันต่อย
“ต่อยดิ้” มันก็ยังทำหน้าเฉย ๆ แล้วเหตุการณ์บ้า ๆ (หลายครั้งแล้ว) ก็เกิดขึ้นอีกจนได้
“เฮ้ย” ฉันอุทานได้แค่คำเดียว นายนั่นก็รวบตัวของฉันไปกอด กอดแนบแน่นมาก ๆ อี๊ :sad5:
“ปล่อยนะ แกจะทำอะไรน่ะ ปล่อย” ฉันยิ่งดิ้นเท่าไหร่ ตานั่นก็กอดแรงมากขึ้นเท่านั้น จนฉันแทบจะหายใจไม่ออก
“ไอ้ ไอ้เบส แกปล่อยฉันนะเว้ย บอกให้ปล่อยไงเล่า”
“ไม่” คำเดียวสั้น ๆ แต่ได้ใจความ ฉันดิ้นจนเหนื่อย ในที่สุดก็หมดแรง ยอมให้มันกอดเนิ่นนาน
“พอรึยัง” ฉันถามมันเบา ๆ
“อืม” มันความวงแขนออก แล้วก็หันหน้าหนีฉัน เดินออกไปจากห้องน้ำ ทิ้งให้ฉันยืนเอ๋อแด*อยู่คนเดียว :undecided:
“ไอ้บ้า แกมันไอ้บ้า” ฉันตะโกนด่าตามหลังมันไป แต่คงไม่ทันเสียแล้ว
ฉันยืนมองดูกระจกในห้องน้ำ แล้วก็บ่นกับตัวเอง ว่าทำไมต้องมาเจอแต่เรื่องแบบนี้ทุกทีเลยนะ อีกนานแค่ไหนถึงจะหมดเวรหมดกรรมกับคนพวกนี้เสียที
ฉันเดินไปที่สนามบาส มองไม่เห็นไอ้บ้านั่นแล้ว สงสัยคงจะหนีกลับบ้านไปแล้ว ส่วนอาร์ท พอเห็นฉันก็เดินขึ้นมาหา
“หายไปไหนมาตั้งนานอ่ะจืด”
“ไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ” ฉันรู้สึกหดหู่กับการกระทำของนายนั่น ตอนนี้ก็ยังไม่หายเลย
“ทำไมดูหน้าเศร้า ๆ ล่ะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึปล่าว”
“ไม่มีหรอกอาร์ท กลับบ้านกันเถอะนะ รถเราใกล้จะออกแล้ว”
“งั้นก็กลับกันเถอะ รอเราหน่อยนะ เด๋วไปเก็บของก่อน” ฉันพยักหน้าให้ อาร์ทก็วิ่งไปเก็บของมา จากนั้นเราสองคนก็เดินไปขึ้นรถกลับบ้าน
ตกคืนนั้น ฉันก็นอนไม่หลับ ภาพเมื่อตอนเย็นมันยังฝังอยู่ในจิตสำนึกของฉัน ภาพของหน้านายเบสที่ดูขึงขัง แต่แววตาเศร้า ๆ ตอนเดินออกไป ก็ดูหดหู่ ทำไมฉันจะต้องไปคิดถึงนายนั่นด้วยนะ ฉันควรที่จะลืมมันไปตะหาก ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับนายนั่นให้หมด ทุกอย่าง :m15:
*******************************************
-
:m15:กลัวไม่มีเวลามาลงตอนต่อ เพราะงานหนักม้ากมาก แทบไม่มีเวลาพักเลย เอาตอนต่อไปเลยนะ :m8:
ตอนที่ 28
วันต่อมา นายเบสก็ไม่ค่อยเข้ามาคุยกับพวกฉันเท่าไหร่ พอฉันมองไปที่มัน มันก็เป็นฝ่ายหลบหน้า ฉันแปลกใจทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ ในเมื่อมันกล้าทำแบบนั้นกับฉันไปแล้วนี่ o12
“จืด เป็นอะไรไป เห็นมองแต่นายเบสนั่นแหละ” อาร์ทสะกิดแขนฉันแล้วถาม
“เอ๋ ป่ะ ปล่าวนี่ ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเถอะ เราจะไปกินไอติมเย็นนี้นี่ ที่ไหนดีล่ะ”
“แน่ใจนะ” อาร์ทยังสงสัยอยู่อีกเหรอ
“แน่สิจ้ะ เมื่อกี้ยังไม่ตอบเราเลยนะ ไปทีไหนดี”
“ไปร้านนมสดละกัน อร่อยดี เราชอบ” ฉันยิ้มตอบให้อาร์ท
“งานนี้ใครจะเลี้ยงน้า” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม ตาอาร์ทเห็นแล้วก็แอบเขกหัวฉันเบา ๆ
“เจ็บนะ” ปล่าวซะหน่อย ทำเป็นสำออยไปงั้นแหละ
“บ้า เราทำเบา ๆ เองนะ เจ้าเล่ห์นักนะเรา” อิอิ ก็คนมันเคยอ้ะ ทำไงได้
ตกเย็นนั้นเราสองคนก็ไปนั่งทานไอศกรีมกันที่ร้านนมสด พอไปถึงฉันก็สั่ง ๆ อุอุ อาร์ท มองตาขวางเลยแฮะ
“ล้อเล่นน่า ของเค้าเอาแค่สตอเบอร์รี่ซันเดย์ที่นึงก็พอแล้วล่ะ”
“ทีหลังอย่าเล่นแผลง ๆ อีกนะ” อาร์ทยิ้มให้
“คับป๋ม” เหอ ๆ แอ๊บบอยบ้าง ขำ ๆ
หลังจากที่เราสั่งไปแล้ว ฉันก็เริ่มถามอาร์ทเกี่ยวกับเรื่องไปเที่ยวทะเลทันที
“อาร์ท ไปเที่ยวทะเลกันมั้ย”
“หืม ที่ไหนอ่ะจืด” ดูอาร์ทจะสนใจขึ้นมาแล้ว
“ก็คงจะเกาะเสม็ด ไม่ก็เกาะช้างแหละ หรือจะพัทยาล่ะ” หึหึ หลายที่เหลือเกิน
“ก็น่าสนใจดี แต่เราอยากไปเที่ยวเกาะช้างนะ จืดว่าไงมั่ง”
“อาร์ทไปไหน เราก็ไปด้วยทั้งนั้นแหละ” เราสองคนยิ้มให้กัน
“อ้อ เราลืมไป เพื่อน ๆ เราก็อยากจะไปเที่ยวด้วยนะ อาร์ทว่าไงดีล่ะ”
“อืม ใจจริงอยากไปกับจืดมากกว่านะ แต่ไหน ๆ เราก็เคยไปเที่ยวกันกับเพื่อนมาบ่อย ๆ แล้ว ก็ไม่เป็นไรหรอก จืดชวนไปด้วยก็ดีแล้วล่ะ” อาร์ทนี่เป็นคนใจกว้างดังมหาสมุทรจริง ๆ :impress:
“แล้วเราจะไปกันเมื่อไหร่ดีล่ะ อย่างน้อยก็ใช้เวลาสามวันขึ้นไปนะ” ฉันถามอาร์ท
“ก็น่าจะสอบกลางภาคเสร็จแล้วนะ เราว่าวันหยุดปิดเทอมนั่นแหละ ดีที่สุดแล้ว”
“อื้ม ตกลงตามนี้นะ จืดจะได้ไปบอกพวกนั้น” อาร์ทก็โอเค แล้วไอศกรีมที่สั่งไว้ ก็มาถึงแล้ว เราสองคนก็นั่งกินไปคุยไป จนกระทั่งกินเสร็จแล้วก็พากันกลับบ้าน
คืนวันศุกร์อาร์ทก็ขออนุญาตที่บ้าน มาค้างที่บ้านฉัน เพราะเช้าวันเสาร์ เรามีนัดกับเพื่อนจะไปเที่ยวน้ำตกกัน ตกเย็นนั้น ยัยเป้ยก็ไม่ลืมที่จะมากำชับให้เราสองคนไปให้ได้ ส่วนนังต้อมนั้นก็ไปด้วยอยู่แล้ว แถมยังฤทธิ์แรงไปชวนนายวินด้วยเสียนี่ :try2:
“นี่นังจืด ฉันชวนวินไปด้วยแล้วนะ นังเป้ยมันจะว่าอะไรฉันมั้ยวะ”
“อ้าว นังนี่ ไหงงั้นล่ะ แล้ววินไปด้วยมั้ยล่ะ” ฉันยังสงสัย
“ก็ไปน่ะสิ มันบอกว่าอยากไปเที่ยวด้วย ร้อน อยู่บ้านแล้วเบื่อ ๆ”
“งั้นเหรอ สงสัยวินมันคงจะเหงา ว่าแต่ทำไมไม่มีแฟนซักทีนะ” แหะ ๆ แอบแรงถามไป ดีนะที่นังต้อมยังไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับวินและฉัน ไม่งั้นเน่า :เฮ้อ:
“แหม มันหาซะที่ไหนล่ะ วัน ๆ เอาแต่เรียน” ชีแอบกัดตาวินอีกนะ
“ก็ดีกว่าหล่อนแหละนะ เอาแต่11รด ๆ ไปวัน ๆ น่ะ” อิอิ มันค้อนใหญ่เลย
“ย่ะ ใครจะเก่งเหมือนหล่อนล่ะจ้ะ แม่ต้มจืด” อ้ายยยย ดูมันเรียกฉันสิ ถึงฉันจะจืดแต่ก็อร่อยนะจ้ะ
“นังบ้า ใครให้เรียกฉันแบบนี้ยะ”
“น่ารักจะตายไป ต้มจืด ต้มจืด” เวร น่าเกลียดจะตายไปอ้ะ
“ไม่เอา ๆ ถ้าเรียกแนแบบนั้นอีก ฉัน ฉันจะไปบอกนายเบสว่าแกแอบชอบอยู่นะ” ได้ผล นังต้อมลุกลี้ลุกลนใหญ่เลย
“อ้าย อย่านะนังจืด ถ้าเบสรู้ล่ะก็ ต้องไม่ยอมไปไหนกับฉันแน่ ๆ เลยอ้ะ”
“ก็แหงอยู่ละ เพราฉะนั้นอย่าบังอาจเรียกชื่อนั้นอีกนะยะ”
“โอเค โอเค ไม่เรียกก็ได้ ต้มจืดน่ะ” อ่ะ ยังมีแถมอีกนะมัน น่าตบจริง ๆ
“แล้วคืนนี้อาร์ทจะไปค้างบ้านหล่อนด้วยเหรอ” มันกระซิบถาม
“อืม พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องตื่นแต่เช้า” เหตุผลดีมั้ยล่ะคะ หึหึ
“ต๊าย ยังงี้ก็มีแบบว่าด้วยอ้ะสิ” มันทำตาหลี่ใส่ คิดอะไรลามก ๆ อีกแน่ ๆ
“บ้า ไม่มี๊ ไปค้างเฉย ๆ นะยะ” ฉันก็อายอ้ะ เรื่องมันน่าอายจะตายไป หุหุ
“แน่ใจนะยะ ฉันว่าแกสองคนต้องมีอะไรกันแล้วแน่ ๆ เลยว่ะ” มันยังไม่ยอมแพ้
“ฮึ่ย ไม่พูดแล้ว เรื่องแบบนี้ พอ ๆ” ฉันต้องเป็นคนท้วงให้มันหยุดซะก่อน
“เอ่อ เรื่องเมื่อกี้นี้ เป็นเรื่องจริงรึปล่าว” ฉันกับนังต้อมสะดุ้งเฮือก ก็เราคุยกันแค่สองคน แต่เมื่อกี้ใครเป็นถามล่ะ พอเราหันไปมองดูด้านหลัง ก็พบยัยเป้ย ยืนทำหน้าแปลก ๆ อยู่ :o
“เรื่องอะไรเหรอ” ฉันถามออกไปเสียงสั่น ๆ ยัยนั่นต้องได้ยินแน่ ๆ เลย
“ก็เรื่องที่จืดมีอย่างว่าแล้วไง จริงเหรอ” ชีทำหน้าไร้เดียงสา แต่ฉันว่ามันดูตอแหลมากกว่านะ
“บ้า ใครจะไปมีกัน ไม่เคยหรอก เรื่องแบบนั้นน่ะ” ฉันต้องแอ๊บโกหกเนียน ๆ ไว้ก่อน
“แหง อย่างจืดไม่น่าจะรอดมาได้ถึงตอนนี้นะ เป้ยว่า” แล้วชีก็ทำหน้าเยาะนิด ๆ ใส่ฉัน อะไรกันนักกันหานะ นังนี่
“อ้อเหรอ ใครจะเป็นสาวไวไฟเท่าหล่อนล่ะจ้ะ” นังต้อมสงสัยจะเก็บกดมานาน เลยกัดยัยนั่นออกไปซะเลย
“อุ้ย ไม่ขนาดนั้นหรอก เราก็มีแค่ครั้งสองครั้งเอง” ชีพูดแบบมั่นใจว่า สวยอ้ะ
“เอ แต่ฉันว่านะ อย่างเธอเนี่ยน่าจะมากกว่านั้นนะ เนอะจืด” นังต้อมกัดแรงมาก ฉันก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ ตบกันแล้วอย่ามายุ่งกะฉันล่ะ
“แต่ก็คงจะแพ้ต้อมน่ะนะ” สองคนนั้นตอนนี้ ส่งสายตาพิฆาตข้ามฉันไปมา อ้าว นี่ฉันไม่ใช่กรรมการมวยนะยะ อย่ามาตบกันแถวนี้ล่ะ เด๋วฉันโดนลูกหลง o16
******************************************
-
จืดคะ เมื่อไหร่จะตบนังเป้ย :angry2: :angry2: :angry2:
-
สนุกๆๆๆๆๆแบบนี้ ต้องตบๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารเบสจังเยย
ทำไมฟ้าให้เรามาเจอกัน แล้วไยให้เบสมาพบจืดช้าเกินไป
:o7: :o7: :o7: :o7:
-
กล้ามากนะคะเป้ย
กล้ามากค่ะ o12 o12
ถึงขนาดมาขอให้เจ๊จืดช่วยเป็นแม่สื่อเชียวเหรอ
อย่างนี้มิสมควรเก็บไว้แล้วค่ะ :angry2:
-
เจ๊จืดขา มันพูดเยี่ยงนี้แร้ว จะเก็บไว้ทำอะไรคะ ตบมันให้หน้าแหกกันไปข้างนึงเรยดีกว่าคร่า... :angry2: :angry2: :angry2:
-
เจ๊จืดขา มันพูดเยี่ยงนี้แร้ว จะเก็บไว้ทำอะไรคะ ตบมันให้หน้าแหกกันไปข้างนึงเรยดีกว่าคร่า... :angry2: :angry2: :angry2:
ถูกต้องที่สุด นัดวันเวลามานะบัดนาว :laugh: :laugh: :laugh:
-
:oสาว ๆ ใจร้อนกันจัง จะตบมันให้เสนียดติดมือเราทำไมจ้ะ ควรจะเก็บเอาไว้ก่อน รอหวานมัน ค่อยว่ากัน :m4:
-
อาร์ทนี้บทจะหวานก็หวานจังนิ :m3: สู้ สู้ น้องจืด เป็นกำลังใจให้
-
ตอนที่ 29
ฉันกลัวมันสงคนจะตบกันซะก่อนก็เลยชวนนังต้อมกลับไปรอที่ท่ารถ ฉันเดินไปหาอาร์ทที่สนามแล้วก็บอกไป แต่ดูอาร์ทยังไม่ค่อยอยากกลับเท่าไหร่ เพราะเพิ่งซ้อมบาสไปเอง ฉันก็เลยต้องกลับไปรอพร้อมนังต้อมก่อน
“อาร์ทเด๋วเราไปซื้อขนมกับต้อมก่อนนะ แล้วจะไปรอที่ท่ารถเลย” ฉันบอกอาร์ทไป แต่นังเป้ยล่ะ มันยังไม่ยอมกลับนี่นา ทำไงดี
“จืดไม่รอเราเหรอ” อาร์ทงอนละ
“พอดีเรามีเรื่องต้องคุยกับต้อมน่ะ แล้วก็หิวด้วย เราไปก่อนได้มั้ยอ่ะ”
“อืม ได้สิ แล้วซื้อขนมเผื่อเราด้วยนะ” ง่ะ มีขออีกนะ
“อ้อ ลืมไป ห้ามแอบนอกใจเราด้วยนะ” ฉันกระซิบข้างหูอาร์ท ยัยเป้ยนั่งมองเราสองคนคุยกันอย่างสนใจ ดูหน้าชีจะหงุดหงิดนิดหน่อย
“ค้าบ ไม่มีทางแน่นอน” ฉันอยากจะหอมแก้มก่อนไปจัง แต่อายคนอื่น ๆ เค้าน่ะสิ
“เราไปก่อนนะ แล้วรีบตามมาล่ะ” ฉันกวักมือเรียกนังต้อมให้ลงมาหา จังหวะนั้นเอง นายเบสก็เดินเข้ามาดื่มน้ำตรงข้ามกับที่เรายืนอยู่
ฉันมองไปที่นายเบส นายนั่นก็มองสบตาฉันเป็นครั้งแรก แววตาที่ดูเย็นชา ทำเอาฉันรู้สึกไม่ดีไปด้วยเลย นังต้อมเดินลงมาแล้ว พอเจอนายนั่นนั่งอยู่ด้วย ก็ถึงกับเขินใหญ่ ฉันเลยรีบดึงต
-
มารอเจ้จืดต่อ :m3:
-
มาอ่านแล้วค๊าบ
-
:oสาว ๆ ใจร้อนกันจัง จะตบมันให้เสนียดติดมือเราทำไมจ้ะ ควรจะเก็บเอาไว้ก่อน รอหวานมัน ค่อยว่ากัน :m4:
รับทราบ...อย่างไม่เต็มใจ o12
-
จืดสู้ๆๆ
-
:o10:
นายเบสจะทำไรอ่ะ
-
:serius2:ลงไม่หมดอีกแล้ว
ฉันมองไปที่นายเบส นายนั่นก็มองสบตาฉันเป็นครั้งแรก แววตาที่ดูเย็นชา ทำเอาฉันรู้สึกไม่ดีไปด้วยเลย นังต้อมเดินลงมาแล้ว พอเจอนายนั่นนั่งอยู่ด้วย ก็ถึงกับเขินใหญ่ ฉันเลยรีบดึงตัวมันออกไปข้างนอกซะก่อน
“โอ้ย นังนี่ จะรีบไปไหนกันยะ ฉันยังไม่ได้คุยกับสุดหล่อของฉันเลย”
“ก็หล่อนมัวแต่เล่นท่าอยู่นั่นแหละ ฉันรำคาญ รีบไปกันเถอะ หิวจะแย่อยู่แล้ว”
“ย่ะ ย่ะ” แล้วเราสองคนก็เดินแจ๊ดแจ๋ไปนอกโรงเรียน
เราเดินแวะไปซื้อไอติมโบราณ แล้วก็โรตีสายไหมอร่อย ๆ มานั่งม้วนแผ่นกินกัน สนุกสนานกันไปตามประสาเพื่อนสาว ระหว่างที่นั่งรออยู่นั่นเอง นายวินก็เดินเข้ามาหา ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหนกันแน่
“อ้าว วิน มาได้ไงเนี่ย นึกว่ากลับบ้านไปแล้วนะ” ฉันถามออกไป
“พอดีเราเดินไปซื้อของในตลาดมาน่ะ ขากลับเดินแวะมาทางนี้ ก็เห็นพวกจืดนั่งอยู่”
“แล้วไปซื้ออะไรมาเหรอจ้ะ” นังต้อมส่องดูของในถุงกระดาษ
“ก็หนังสือเตรียมสอบน่ะ เรายังซื้อไม่ครบเลย” วินแกะออกมาให้ดู
“ว้าย วินเนี่ย ขยันจังเลยนะ ไม่เหมือนเรากับจืด ขี้เกียจจะตายไป ใช่ป่ะ” อ้าว อินี่ หาเรื่องเน่า ๆ ให้ฉันอีกละ
“หล่อนคนเดียวน่ะสิ ไม่ใช่ฉันสักหน่อย” มันก็หน้าเสียไปเลย
“แล้วพรุ่งนี้ นัดเจอกันกี่โมงล่ะ เราจะได้มารอตรงเวลา” วินช่างซื่อตรงซะจริง ๆ
“ก็ราว ๆ 9 โมงเช้าอ่ะนะ กำลังดี” ฉันบอกไป
“โอเค งั้นเจอกัน ว่าแต่ จืดไม่กลับรถรับส่งเหรอ” วินถามมา
“จืดน่ะเหรอ มันรอกลับพร้อม อุ๊บ....” ฉันรีบปิดปากมันซะก่อน พูดมากจริงนังนี่
“พร้อม พร้อมใครเหรอ” วินทำหน้าเหรอหรา
“อ้อ พร้อมคนอื่น ๆ น่ะ วินอย่าคิดมากเลย พรุ่งนี้เจอกันนะ” ฉันรีบตัดบท ว่าแต่จะปิดไปทำไมกันนะเนี่ย ไม่เข้าใจจริง ๆ
“อืม แล้วเจอกัน บายนะจืด ต้อม เรากลับก่อนล่ะ” แล้ววินก็เดินกลับบ้านไป โดยทิ้งความสงสัยเคลือบแคลงเอาไว้
หลังจากนั่งกินขนมจนหมดแล้ว นังต้อมก็ขอกลับบ้านก่อน ฉันเลยต้องนั่งหง่าวอยู่คนเดียว ตอนนั้นก็เป็นเวลาเกือบ 5 โมงเย็นแล้ว ตาอาร์ทก็ยังไม่โผล่มาเลย นี่จะให้ฉันนั่งรออีกนานมะเนี่ย ฉันนั่งรอได้สักพักก็มีคนเดินเข้ามาทักทางด้านหลัง
“นั่งรอแฟนคนเดียว คงจะเหงาแย่สินะ”
ฉันมองหันไปดูคนที่มันมาบังอาจแหย่หนวดเสือ อย่างนี้มันต้องเจอกันหน่อย พอหันกลับไปก็
“อ้ะ แก มาได้ไงเนี่ย” นายเบสนั่นเอง คิดถึงเรื่องคราวก่อนก็ยังเคืองไม่หาย แล้วไหงมันถึงมาพูดกับฉันได้ล่ะ
“ก็เดินมาน่ะสิ จะให้เหาะมาเรอะไง” ปากคอเราะร้ายเหมือนเดิม
“แล้วมาทำไมตรงนี้ จะมาหาเรื่องฉันอีกล่ะสิ” หลายวันแล้วที่ไม่ได้คุยกับมัน พอได้คุยก็ต้องเป็นแบบนี้ทุกที
“เฮอะ อยากตายล่ะ แค่อยากจะมาบอกนายว่า” มันหยุดไป แล้วมองหน้าฉัน
“ว่าอะไร” มันยังเงียบงัน
“อ้าว บอกมาสิ หน้าฉันมันมีอะไรแปลกนักรึไง มองอยู่ได้”
“ปล๊าว ตอนนี้แฟนนายกำลังนั่งคุยกับยัยเป้ยอยู่ ไม่ได้ซ้อมบาสหรอกนะ ฉันมาบอกแค่นี้แหละ”
“ไม่จริงหรอก นายเอาอะไรมาพูด อาร์ทไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่” ฉันเถียงออกไปทั้งที่ใจชักจะเริ่มไม่ดีเสียแล้ว
“ไม่เชื่อก็ตามใจ ฉันกลับดีกว่า”
“คิดเหรอว่าจะมาทำให้ฉันเลิกกับแฟนได้ง่าย ๆ น่ะ ไม่มีทางหรอก”
“งั้นเหรอ ฉันจะคอยดูละกัน ไปล่ะนะ” มันเดินกลับไปขี่รถ แล้วก็บิดกลับบ้านไปแล้ว ส่วนฉันก็นั่งใจเสียอยู่ที่เดิมน่ะสิ มันจะเป็นจริงรึปล่าวเนี่ย
ฉันนั่งรอไปได้เกือบ ๆ ห้านาที อาร์ทก็เดินออกมาจากโรงเรียน แล้วก็ตรงมาหาฉัน พอมาถึงแล้วก็นั่งลงข้าง ๆ ดูท่าทางเหน็ดเหนื่อยน่าดู
“เหนื่อยมากเลยเหรอ” ฉันถามออกไป
“อืม ซ้อมหนักมาก ๆ เลยอ่ะ” อาร์ทยังหอบอยู่เลย เหมือนกับจะวิ่งมาด้วยซ้ำ กลัวๆไม่ทันรถอ่ะดิ
“อืม” ฉันตอบแล้วนิ่งคิด ว่าจะถามอาร์ทดีมั้ย กลัวมันเป็นเรื่องจริงอ้ะ
“จืด เป็นอะไรน่ะ ดูหน้าเครียด ๆ จัง”
“เอ่อ อาร์ท เราถามจริง ๆ เถอะนะ คือว่า หลังจากที่เราเดินออกมาก่อนแล้ว อาร์ทได้คุยกับเป้ยต่อรึปล่าว” ฉันถามแบบกล้า ๆ กลัว ๆ คือ ถ้ามันไม่จริงก็หน้าแหกอ้ะ
“อืม เป้ยมาชวนเราคุยด้วย แต่เราไม่ได้คิดอะไรกับเป้ยเลยนะจืด” เฮอะ นั่นไงล่ะ จริง ๆ แล้ว ก็เป็นอย่างที่นายเบสบอกเลยสินะ
********************************
-
เริ่มจากความไม่ไว้ใจกันนี่แหละ
ทำให้เรื่องเลวร้ายลง
อย่าเชื่อในสิ่งที่ฟัง ถ้าไม่ได้เห็น
อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น ถ้าไม่ได้สัมผัส
:m11: :m11: :m11:
-
ตบเลยจ๊ะ ตบๆๆๆ
-
:m7:ตอนที่ 30
รถประจำทางมาแล้ว เราสองคนก็ขึ้นไปนั่งเบาะเดียวกัน อาร์ทดูจะเครียดกว่าฉันซะอีกตอนนี้น่ะ มันก็พยายามบอกกับฉันว่า คุยกันแค่แป๊บเดียวเท่านั้นเอง แล้วก็รีบไปซ้อมต่อ
“แล้วคุยกันเรื่องอะไรบ้างล่ะ บอกเราได้มั้ย” ฉันลองเชิงถามไป
“เรื่องที่จะไปเที่ยวน้ำตกกันน่ะแหละจืด เอ่อ แล้วก็เรื่อง...” อาร์ทเงียบไปอีกแล้ว ทำไมชอบเงียบกันจังนะ
“เรื่องอะไรเหรอ บอกมาสิอาร์ท”
“เอ่อ เรื่องที่จืดกับนายเบสเคยรู้จักกันมาก่อน” เอ้ะ เรื่องนี้มีแค่ฉันกับนายเบสเท่านั้นที่รู้นี่ ทำไมยัยเป้ยถึงรู้ได้ล่ะ
“เด๋วก่อน ทำไมเป้ยถึงคุยเรื่องนี้กับอาร์ทได้ล่ะ” มันน่าสงสัยยิ่งนัก
“อืม ไม่รู้สิ อยู่ ๆ ก็พูดขึ้นมา เรายังไม่อยากจะเชื่อเลย แต่พอเราจะไปถามนายเบส ก็เห็นกลับไปก่อนแล้ว”
“แล้ว อาร์ทเชื่อรึปล่าวล่ะ” ฉันถามออกไป
“แล้วมันจริงมั้ยล่ะจืด” อาร์ทถามย้อนกลับมา ฉันก็หงายเลยสิ
“ง่า เอ่อ อืม ยังไงดีล่ะ ตอนแรกเราก็ไม่คิดว่าจะจำนายนั่นได้หรอกนะ ก็ตอนนั้นเราอยู่ป.1เอง แล้วนายเบสตอนนั้นก็ไม่เหมือนตอนนี้เลยด้วย สรุปเพิ่งมาจำกันได้เมื่อเร็ว ๆ นี้เองแหละ”
“ยังงั้นเหรอ แล้วตอนเด็กเป็นเพื่อนสนิทกันมากรึปล่าวล่ะ” เอ๋ ถามอะไรแปลก ๆ
“สนิทกันสิ สนิทกันมาก ๆ เลยด้วย” ฉันลองแหย่อาร์ทดูเล่น ๆ
“พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ย” อาร์ทชักเริ่มฉุน ๆ แล้ว เอ้ะ เด๋วก่อน ฉันยังไม่ได้สะสางเรื่องนังเป้ยเลยนะยะ ตาอาร์ทจะมาเล่นฉันอีกแล้ว
“เด๋ว ๆ แล้วเรื่องของตัวเองล่ะ ว่าไง” ฉันรีบเสออกนอกเรื่องก่อนที่นายอาร์ทจะล้วงลึกฉันมากไปกว่านี้อีก
“ไม่มีอะไรจริง ๆ ไม่เชื่อใจเราเหรอ เราน่ะจริงใจกับจืดคนเดียวนะ” หุ พูดมาแบบนี้ เชื่อก็ได้จ้ะ
“จ้า เชื่อแล้ว จะถึงบ้านละ เด๋วไปกดกริ่งรอกันเลยดีกว่านะ” ฉันเดินไปกดกริ่ง แล้วรถก็จอด เราสองคนกลับมาถึงช้าไป ไม่มีรถกลับเข้าบ้านเสียแล้ว สรุปเลยต้องเดินกลับเองซะงั้น
พอมาถึงบ้าน ก็เหนื่อยนิดหน่อย โชคดีที่ยังวิ่งออกกำลังกายบ้างเลยชินไป หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ก็มานั่งทานข้าวเย็นกัน หลังจากนั้นก็เข้าไปอ่านหนังสือการ์ตูนกันต่อในห้องนอนของฉัน
“จืด” อาร์ทมันเรียกฉัน ซึ่งกำลังนั่งทำการบ้านอยู่
“อะไรเหรอ” ฉันหันไปถาม
“จะเสร็จรึยังอ่ะ” อาร์ททำตาละห้อย แน่ะ คิดอะไรพิลึก ๆ อยู่แน่เลย
“ใกล้แล้ว มีอะไรรึปล่าว”
“ปวดไหล่อ้ะ นวดให้หน่อยนะ” อ่านะ ใช้แรงงานกันเหรอเนี่ย ร้ายนักนะตาอาร์ท
“ปวดจริงหรือปวดเล่นกันแน่” ฉันถามเพราะกลัวมันจะสตอมากกว่า
“ปวดจริง ๆ นะ ตรงนี้อ่ะ” มันชี้ไปที่ไหล่ของตัวเอง
“ก็ได้ รอก่อนละกัน เด๋วจะเสร็จแล้ว” ฉันก็เป็นแม่พระทุกทีแหละ อิอิ
แล้วนายอาร์ทก็นอนยิ้มกรุ้มกริ่มอ่านการ์ตูนต่อไป เด๋วฉันจะนวดให้เต็มที่เลย เอาให้กล้ามเนื้อช้ำยิ่งกว่าเดิมซะอีก คอยดู คริ ๆ
“มาแล้วจ้า หนาย จะให้นวดตรงไหนเอ่ย” ฉันเดินไปหยิบยาทาแก้ปวดเมื่อยมา หลังจากทำการบ้านเสร็จแล้ว
“ตรงเนี้ยอ้ะ” มันชี้ไปที่เดิมนั่นแหละ
“ตรงนี้หรอจ้ะ มามะ เด๋วเค้าจะนวดให้หายเมื่อยเลย” ฉันเดินไปนั่งข้างหลังตาอาร์ทแล้วก็ลงมือทายาแล้วก็บีบนวดให้
“อา สบายจังเลยจืด” อื้ม สบายจ้ะ เด๋วก็รู้ พอมันเคลิ้ม ๆ ฉันก็เลยจัดการบีบซะเต็มแรงเลยค่ะ
“โอ้ย เจ็บนะจืด บีบเบา ๆ ดิ”
“บีบเบา ๆ ก็ไม่หายน่ะสิ ต้องแรง ๆ แบบนี้ไง” ฉันก็เลยแกล้งมันซะเลย
“อ้อ นี่จงใจแกล้งเราเหรอ งั้นก็” ฉันไม่ทันระวังตัว ตาอาร์ทก็หันตัวกลับมาจับฉันกดลงบนที่นอน
“อ้ะ จะทำอะไรอ่ะ เราแค่ล้อเล่นเองน้า”
“งั้นเราก็ล้อเล่นเหมือนกันไง” อ่ะนะ ล้อเล่นขอตานั่นก็คือ ซุกไซร้ซอกคอฉันเนี่ยนะ เง้อ ทำไมคนวัยหนุ่มถึงได้กลัดมันอะไรขนาดนี้นะ
“อาร์ท อย่าเล่นน่า พ่อแม่เราอยู่นะ” ฉันปราม ๆ มัน
“อื้อ ขอนิดหน่อยไม่ได้เหรอ”
“ตรงไหนนิดหน่อยของอาร์ทเนี่ย พอได้แล้ว รีบเข้านอนกันเถอะ”
“ก็ได้ ๆ แล้วเมื่อไหร่ เราจะ...แบบว่ากันซะทีล่ะ” เอ้า ถามมาได้ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ
“บ้า พูดอะไรน่าเกลียด นอนได้แล้ว” ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ
“วู้ พูดงี้ก็อดอีกนานอ่ะดิ” ตาบ้า พูดแต่ละอย่าง ไม่อายกันเลย
ฉันเดินไปปิดสวิทไฟแล้วก็เดินมาล้มตัวลงนอนบนเตียง นายอาร์ทก็เข้ามากอดตามระเบียบ
คืนนั้นฝกตกตั้งแต่ตอนหัวค่ำ แสดงว่ากำลังจะเริ่มเข้าสู่หน้าฝนแล้ว บรรยากาศมันก็ช่างเป็นใจเสียเหลือเกิน แต่ก็ต้องอดเปรี้ยวไว้กินหวานแหละ ทำไงได้ไม่ได้อยู่กันสองคนนี่นา หุหุ
***********************************
-
กลัวทนไม่ไหว ร้องเสียงดังเหยอ
:laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
ความไว้ใจเป็นพื้นฐานของความรักนะ :m1:
เป็นกำลังใจให้น้องจืด สู้สู้
-
ตอนที่ 31
วันรุ่งขึ้นพวกเราก็รีบตื่นแต่เช้าอาบน้ำอาบท่า แล้วก็เอารถมอเตอร์ไซด์ที่บ้านฉันไปตามที่นัดหมายกันเอาไว้ พอไปถึงหน้าโรงเรียน (อีกและ) ก็เจออีก 4 คนรออยู่ก่อนแล้ว ทุกคนมีรถซ้อนกันไปแล้ว ฉันกับอาร์ท ต้อมกับวิน และยัยเป้ยกับตาเบส (แอบเขม่นนิด ๆ)
“มากันครบแล้ว สรุปว่าเราจะไปเที่ยวน้ำตกไหนกันล่ะ” นังต้อมคงจะคันเต็มที่แล้ว
“น้ำตกธารทิพย์สิ น่าเล่นมาก ๆ เลยล่ะ” ฉันบอกมันไป (ใจจริงก็คันไม่แพ้)
“งั้นเหรอ รีบไปกันเถอะ เป้ยอยากเล่นน้ำใจจะขาดแล้วเนี่ย” แล้วชีก็ทำท่าออดอ้อนให้ตาเบสรีบออกรถ เห็นท่ามันแล้ว ฉันก็ต้องยอมแพ้ค่ะ
“เราก็ไปกันเถอะ อาร์ท เด๋วจะตามไม่ทัน”
“ช้า ๆ ก็ได้ อยากอยู่กับจืดนาน ๆ” อ่ะ หวานอีกและ ตานี่
“จ้า แต่ตอนนี้เค้าร้อนม้ากมากเลยอ้ะ” แหงล่ะ แดดมันเริ่มแรงแล้วนะ
“คับ ๆ ไปแล้ว” แล้วอาร์ทก็เร่งความเร็วตามพวกนั้นไป
พวกเราขี่รถมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงน้ำตก ซึ่งคราวนี้อยู่ห่างจากในเมืองไปทางเขาก็ประมาณ 20 กิโลเมตร ทางที่เราเข้าไปก็มีต้นไม้มากมาย ส่วนถนนก็ยังไม่พัฒนาดี ค่อนข้างลำบากนิดหน่อย แต่เค้าว่าที่นั่น น้ำใสมาก น่าเล่นสุด ๆ
“ว้าว ในที่สุดก็มาถึงจนได้ บรรยากาศดีจังเลย” ยัยเป้ยเดินหมุนตัวไปมา ยังกับเต้นบัลเลย์งั้นแหละ
“อื้มมม อากาศสดชื่นดีจัง” นังต้อมเอากะเค้าบ้าง
“เอ้า จะมัวมายืนชมกันอยู่อีกนานมั้ย รีบไปหาทำเลดี ๆ เล่นน้ำกันดีกว่า” ฉันเลยกัดซะเลย เพราะตอนนี้ ฉันร้อนนนนน
“ไปก็ไปสิ มัวยืนอยู่ทำไมล่ะ” นายเบสหันมาแขวะฉัน ฮึ่ม ก็ไม่เดินกันซักทีล่ะ
“ไป อาร์ท” ฉันผลักตาอาร์ทให้เดินนำหน้าฉันไป ก็ฉันไม่อยากเดินใกล้ไอ้บ้านั่นนี่
“เป็นอะไรอีกล่ะ หน้าบูดเชียว” อาร์ทถามตอนที่เรากำลังเดินตามทางไปเรื่อย ๆ
“ปล่าวนี่ ทำไมเหรอ หน้าเราดูบูดขนาดนั้นเชียว”
“มั้ง มีอะไรก็ปรึกษาเราบ้างนะ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว”
“กั๊บป๋ม” ฉันทำท่าแสดงความเคารพแบบทหาร (ปัญญาอ่อน) อาร์ทก็หัวเราะใหญ่
“ตลกตรงไหนอ้ะ” ฉันแกล้งทำงอน (น่ารักตายล่ะ)
“เอ้า พวกนั้นเดินไปไกลแล้ว เรารีบเดินตามไปให้ทันดีกว่านะ” อาร์ทจับมือฉันแล้วเร่งฝีเท้าตามพวกนั้นไป
“อืม” ฉันรู้สึกเขิน ๆ ไงไม่รู้ เวลาอาร์ทจับมือแล้ว มันรู้สึกอบอุ่นมาก ๆ เลยล่ะ
เราสองคนเดินตามไปจนถึงที่พวกนั้นนั่งจองกันเอาไว้แล้ว มันเป็นโขดหินใหญ่ ๆ วางซ้อนกันไปมาตามข้างทาง แล้วมีแอ่งน้ำตรงกลาง ไหลไปตามทางน้ำลงสู่เบื้องล่าง ถัดไปเรื่อย ๆ มีต้นไม้ใหญ่น้อยอยู่รอบ ๆ ฉันลองมองลงไปในน้ำ มันใสจนมองเห็นตัวปลาได้เลยล่ะ และที่สำคัญแถว ๆ นี้มีทางขึ้นไปบนยอดน้ำตกด้วย ฉันเคยปีนขึ้นไปด้วยนะ แต่ไม่ใช่ที่นี่หรอก อิอิ
“ว้าย ทำไมน้ำน่าเล่นแบบนี้ล่ะ เลิศมากกกก” นังต้อมฤทธิ์แรง กระโดดลงน้ำก่อนใครเลยค่ะ
“เบส อาร์ท วิน ลงมาเล่นน้ำด้วยกันสิ” อ่ะ ยัยเป้ยชวนแต่หนุ่ม ยกเว้นฉัน มันหมายความว่าไงยะ
“ไม่ล่ะ ฉันขอดูอยู่บนฝั่งดีกว่า” นายเบสขอตัว ส่วนวินก็ลงตามไปแล้ว คงร้อนแหละมั้ง
“จืด ลงมั้ยอ่ะ” อาร์ทหันมาถามฉัน
“เอ่อ คือ ตอนนี้เราขอนั่งพักเหนื่อยก่อนดีกว่า อาร์ทลงไปเล่นก่อนละกันนะ”
“ไม่เอาอ่ะ ถ้าจืดยังไม่ลง เราก็ยังไม่ลง” เอ้า ซะงั้นอ่ะ
“นายสองคนไม่ลงไปเล่นรึไง” นายเบสเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆ แล้วถาม
“ยังหรอก รอให้หายเหนื่อยกันก่อน” อาร์ทตอบไป
“หืม เดินแค่นี้เอง พวกนายเหนื่อยกันแล้วเหรอ”
“ฉันน่ะไม่หรอก แต่จืดเค้าเหนื่อย เดินมากไม่ได้” เอ๋ ใครบอกล่ะ ทีเดินกลับบ้านไกลว่านี้ จืดยังสู้ตายเลย (แต่ก็เล่นเอาปวดขาแทบแย่)
“หึ งั้นรึ ไม่ยักรู้แฮะ เหนื่อยจริงหรือว่าแกล้งสำออยกันแน่ล่ะจืด” นายเบสส่งสายตากวนประสาทมาอีกแล้ว เมื่อไหร่มันจะเลิกยุ่งกับฉันสักทีนะ
“เฮ้ย นาย อย่ามาว่าจืดสิ จืดไม่เคยแกล้งสำออยหรอกนะ” อาร์ทปกป้องเค้า ฮือ ๆ (เค้าแกล้งสำออยจริง ๆ น่ะแหละ)
“พอแล้ว จะเถียงกันไปทำไม” ฉันรีบปรามก่อนที่เสือกับสิงห์จะกัดกันซะก่อน แล้วแรดอย่างฉันจะพาลโดนลูกหลงไปด้วย หุหุ
“เออจริงสิ นายกับจืดเคยรู้จักกันมาสมัยตอนเด็ก ๆ จริงรึปล่าว” ว้าย อาร์ทจะเอาเรื่องนี้มาพูดทำไมล่ะเนี่ย เด๋วความก็แตกพอดี
“อ้าว นี่นายรู้แล้วเหรอเนี่ย นายบอกเหรอ” มันหันมาถามฉัน (เอ่อ เมื่อไหร่มันจะเลิกเรียกฉันว่า นาย ซะทีคะ)
“ไม่ใช่จืดหรอก เป้ยตะหากที่บอกฉัน”
“อ้อ ยัยตุ๊ดแสบนั่นอีกแล้วสินะ ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นอยู่เรื่อย” ดูท่าทางนายเบสไม่สบอารมณ์อย่างแรง
“สรุปแล้ว นายกับจืดรู้จักกันมากแค่ไหน” อาร์ทจะสงสัยไปเพื่ออะไร นั่นมันสมัยเด็ก ๆ นะ
“นายอยากรู้จริง ๆ เหรอ ว่าเราสองคนสนิทกันมากแค่ไหน” อ้ะ ตาบ้าอย่าพูดออกไปนะ ไม่งั้นนายนั่นแหละจะแย่ ฉันเตือนแล้วนะเฟ้ย
*************************************
-
o12 :angry2: o12 ยัยเป้ยตัวแสบเนี่ยะ ของช็อตเด็ดๆประมาณน้องชะฯโดนไปคราวที่แล้วนะครับคุณจืด :m5: :m5:
มะงั้นไม่สะจาย o3 o3
-
สำหรับนางเป้ยเนี่ย ใช่มืออย่างเดียวคงไม่ได้แล้วแหละ
จืดจะเอาอะไรก็บอกนะ เลื่อยไฟฟ้า สว่าน เหล็กแหลม
บอกนะจะ ที่บ้านมีหมด :laugh: :laugh: :laugh:
-
:m12: ตาเบสนี้มีลับลมคมในแปลกๆ ตลอดนะ o3
จึดมีอะไรก็เล่าให้อาร์ทฟังไปเถอะ ก็ให้ใจเค้าไปขนาดแล้วจะกลัวอะไร ยิ่งทำตัวลึกลับ ยิ่งน่าสงสัย ชวนให้ค้นหา แล้วไปค้นผิดค้นถูกก็จะยิ่งปวดหัวไปกันใหญ่นะ ถ้าน้องจึดมีอะไรแล้วปรึกษากับคนที่เราไว้ใจ ความรักมันจะแน่นเฟ้นขึ้นนะจ๊ะ
ซีเรียสไปเปล่าเนี่ย :try2:
-
ยัยเป้ยนี่ไม่ธรรมดานะ
ต้องการอะไรกันแน่เนี่ย
หรือว่าจะต้องการอาร์ทจริงๆ :เฮ้อ:
อย่างนี้มันต้องตื๊บๆๆๆ :angry2: :angry2:
-
สรุปยายเป้ยนี้ตัวแสบจิงๆด้วย ตอนแรกนึกว่าจะร่วมวางแผนกับนายเบส ที่แท้นังงูเห่า
-
ให้กำลังใจน้องจืด
[attachment deleted by admin]
-
เจ๊จืดขา ถ้าเจ๊มะว่าไร นู๋ขอตอบอิเป้ยซักสองสามทีนะคะ ให้สาสมกับความเจ๋อของมัน กะเทยอาร๊ายยย น่าตบจิง ๆ :angry2: :angry2: :angry2:
-
:m12: ตาเบสนี้มีลับลมคมในแปลกๆ ตลอดนะ o3
จึดมีอะไรก็เล่าให้อาร์ทฟังไปเถอะ ก็ให้ใจเค้าไปขนาดแล้วจะกลัวอะไร ยิ่งทำตัวลึกลับ ยิ่งน่าสงสัย ชวนให้ค้นหา แล้วไปค้นผิดค้นถูกก็จะยิ่งปวดหัวไปกันใหญ่นะ ถ้าน้องจึดมีอะไรแล้วปรึกษากับคนที่เราไว้ใจ ความรักมันจะแน่นเฟ้นขึ้นนะจ๊ะ
ซีเรียสไปเปล่าเนี่ย :try2:
:m13:คุณเลิฟโหมดเนี่ย ชื่ออะไรหรอ
:m1:พี่ทำรูปการ์ตูนออกมาโดนใจจืดจัง ขอบคุรมาก ๆ จ้า o15
: o8 เรื่องปรึกษาเนี่ย บางทีก็อยากทำนะ แต่..... :m15:
-
:teach: ขอต่อตอนต่อไปเลยละกัน บางฉากอาจจะดูน่าเบื่อ ทน ๆ หน่อยละกันนะ :m5:
ตอนที่ 32
นายเบสทำท่าเหมือนจะเล่าเรื่องระหว่างมันกับฉันให้อาร์ทฟัง แต่ดูจะไม่ใช่เวลานี้เสียแล้ว เมื่อสาวเป้ยว่ายน้ำเข้ามาหาซะก่อน
“เฮ้ พวกเธอ คุยอะไรกันอยู่น่ะ รีบลงมาเล่นน้ำด้วยกันสิ ปล่อยให้เราเล่นกับวินอยู่ได้” ฮึ ตาวินดูท่าทางจะเข้ากับยัยเป้ยได้ดีแฮะ สงสัยงานนี้เสร็จมันแน่ ๆ เลย (เหอ ๆ) :sad5:
“อ้อ กำลังจะลงไปเล่นอยู่พอดีเลย ป่ะพวกเรา” ฉันรีบดึงตัวอาร์ทลงน้ำก่อนเลย
“เฮ้ย เบา ๆ ดิจืด” เราเลยลื่นตกลงไปด้วยกันเลย พอโผล่ขึ้นน้ำมา ก็พบว่า นังเป้ยหน้านิ่วคิ้วขมวด ส่วนนายเบสน่ะเหรอ ฉันแลบลิ้นใส่ สมน้ำหน้า อดเล่าเลยล่ะ หุหุ
“อาร์ทมาเล่นด้วยกันทางนี้สิ” ยัยเป้ยฉุดแฟนฉันไปแล้ว อร้ายยย กล้ามากนะยะ นังนี่ :angry2:
“จืด ตามเรามาสิ” อาร์ทกวักมือเรียกยิก ๆ มีรึที่ฉันจะตามไป ด้วยอารมณ์เซ็ง ที่โดนแย่งซีนไป เลยจะว่ายน้ำไปหานังต้อม แต่
“จะรีบไปไหนล่ะ เมื่อกี้นี้นายคงจะกลัวมากเลยสินะ” นายเบสจับข้อมือฉันใต้น้ำ ดึงไว้ไม่ให้หนี
“กลัว กลัวอะไร อ้อ ปล่อยมือฉันเด๋วนี้” ฉันพยายามแกะมือมันออก แต่ดูมันจะแน่นเกินไป
“นี่ก็คงจะกลัวสินะ ว่าแฟนนายจะเห็นน่ะ” มันมองไปทางอาร์ท ซึ่งตอนนี้กำลังโดนยัยเป้ยเกาะไม่ยอมปล่อย
“ใช่ แกจะปล่อยดี ๆ หรือว่าอยากจะเจ็บตัวกันแน่” ฉันเม้มริมฝีปากตัวเอง
“เอาสิ อยากจะลองดูเหมือนกัน ว่าจะเก่งเหมือนเมื่อก่อนรึปล่าว” มันท้าฉัน ได้เจอดีแน่ ฉันกะเอาว่าเท้าของมันคงจะอยู่ตรงไหน ไม่ต้องกะมากมายก็เห็นเท้ามันลาง ๆ เพราะน้ำลึกระดับลิ้นปี่ เมื่อได้จังหวะ ฉันก็เอาเท้าตัวเองเหยียบเข้าไปที่เท้ามันเต็มแรง :m11:
แต่ดูเหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้งสาวน้อย (เหรอ) อย่างฉัน เมื่อฉันเกิดอาการวืดเสียหลักเพราะตะไคร่ที่พื้นหินมันลื่นฉันก็เลย
“อ้ายยยยย” แทนที่จะได้เหยียบตานั่นกลับกลายเป็นลื่นล้มทับตัวนายนั่นซะเอง
“เฮ้ย” มันโดนฉันเกาะตัวไปเต็ม ๆ เราสองคนลื่นจมน้ำไปด้วยกันทั้งคู่ ที่สำคัญ ตอนอยู่ในน้ำ มันกอดฉันด้วย
เราอยู่ในน้ำสัก 20 วินาทีได้มั้งตอนนั้น กว่าจะพลิกตัวขึ้นมาบนผิวน้ำได้เล่นเอาแทบแย่ คนอื่น ๆ ก็พากันว่ายน้ำเข้ามาดู
“เป็นไงบ้างจืด” อาร์ทเข้ามาประคองตัวฉันถามด้วยความเป็นห่วง (เง้อ ถ้าพวกนั้นไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรกันก็โง่เต็มทีแล้ว)
“ไม่เป็นไรมากหรอก พอดีหินมันลื่นน่ะ”
“งั้นเหรอ ขึ้นฝั่งก่อนดีกว่ามั้ย ตาแดงแล้วนะเรา” อาร์ทพยุงฉันขึ้นไปบนฝั่ง
“เบส เป็นไงบ้าง โดนยัยจืดเกาะจมน้ำไปด้วย เจ็บรึปล่าว” นังเป้ยแรงมากนะ กล้าเรียกฉันว่ายัย คงจะหมั่นไส้ฉันเต็มที่แล้วล่ะมั้ง
“ไม่เป็นไร” นายนั่นเดินตามขึ้นมา แล้วก็มองมาที่ฉัน ถ้าไม่คิดไปเอง หน้ามันเหมือนคนเป็นห่วงยังไงยังงั้นเลย (ฉันต้องคิดไปเองแน่ ๆ)
“เป็นไงบ้างล่ะ” แล้วมันถามฉัน นั่นไงล่ะ
“อืม ไม่เป็นไรมากหรอก แค่สำลักน้ำเท่านั้นเอง” ฉันตอบมันแล้วก็คนอื่น ๆ ด้วย ฉันนี่แย่จัง ชอบเป็นตัวก่อปัญหาให้คนอื่น ๆ เค้าอยู่เรื่อยเลย
“งั้นก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรแน่นะ ฉันจะได้ไปเล่นต่อ” นังต้อมคงยังไม่หายมันส์มั้ง
“อืม โทษทีนะ ที่ทำให้เป็นห่วงกัน”
แล้วพวกนั้นก็ไปเล่นน้ำกันต่อ เหลือเพียงแต่ฉันกับอาร์ทแล้วก็ ตาเบส อีกแล้ว นี่มันจะทำให้ฉันกับอาร์ทต้องเลิกกันจริง ๆ เหรอเนี่ย ฉันไม่ยอมเด็ดขาด
“จริงสิ เมื่อกี้นายจะเล่าเรื่องของนายกับจืดให้ฉันฟังไม่ใช่เหรอ”
“อาร์ท ทำไมถึงอยากรู้อีกล่ะ” ฉันถามอาร์ทออกไป นึกว่าลืมไปแล้วซะอีก
“เรื่องของจืด เราก็อยากรู้ทั้งนั้นล่ะ” เฮ้อ สงสัยจะห้ามไม่ได้แล้วล่ะมั้ง ช่างเถอะ
“ไหนนายลองเล่ามาให้ฉันหน่อยสิ” นายเบสทำท่าคิดอะไรบางอย่างแล้วก็เล่าออกมา เป็นเรื่องที่ฉันไม่ได้คิดไว้มาก่อน
นายนั่นเล่าให้อาร์ทฟังว่า มันกับฉันรู้จักกันตอนป.1 แค่ปีเดียวเท่านั้นเอง เพราะมันต้องย้ายตามพ่อแม่ไปเรียนที่กรุงเทพฯ ช่วงนั้นมันก็เล่าเรื่องที่ฉันชอบลอกข้อสอบเพื่อน ชอบแอบเอาขนมมากินในห้อง ชอบปวดฉี่ตอนเรียน ฯลฯ (โอ้ย อิตาบ้า เล่าเรื่องอะไรของมันเนี่ย ฉันเสียหายนะยะ :angry2:)
“เรื่องจริงเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลย” อาร์ททำเหมือนไม่เชื่อ แต่แล้วก็หันมาถามฉัน
“จริงรึปล่าวจืด ที่นายเบสเล่ามาทั้งหมดน่ะ”
“เอ่อ ง่า จริงจ้ะ” ฉันล่ะอายวีรกรรมตัวเองจริง ๆ ตาเบส คอยดูเหอะ ฉันต้องเอาคืนนายแน่
“เหอ ๆ จืดนี่ เซี้ยวตั้งแต่เด็กเลยนะเรา” อาร์ทเอามือมาขยี้ผมฉันแล้วก็หัวเราะ ตลกตรงไหนเนี่ย
“อาร์ทอ้ะ เล่นไรเนี่ย” เราสองคนไม่รู้เลยว่า ได้ตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อน ๆ หมดแล้ว โดยเฉพาะน้องเป้ย แอบเขม่นหนักเข้าไปอีก :try2:
“แหม สองคนนั้นน่ะ สวีทกันจังเลยนะยะ” นังต้อมกัดเราสองคนทันที
“นี่อย่าบอกนะ ว่านายกับจืดเป็น...” วินพูดยังไม่ทันจบ นังต้อมก็
“เป็นแฟนกันไงล่ะ นี่นายมัวแต่งมโข่งอยู่รึไง ถึงได้ความรู้สึกช้าแบบนี้น่ะ” นังต้อมกัดวินซะ
“อ้าว งั้นหรอกเหรอ ปล่อยให้เราคิดไปเองฝ่ายเดียวตั้งนาน”
“เอ้ะ พูดแบบนี้หมายความว่าไงกันแน่จ้ะ วิน” นังต้อมทำท่าสงสัย (แต่จริง ๆ รู้แล้ว)
“ก็ ก็...เรา เอ่อ” เฮ้ย ๆ อย่าพูดออกมานะ ตาวิน ฉันรู้นะว่าแกจะพูดอะไรน่ะ :o
*************************
-
o22 o22
:teach: ขอต่อตอนต่อไปเลยละกัน บางฉากอาจจะดูน่าเบื่อ ทน ๆ หน่อยละกันนะ :m5:
ตอนที่ 32
“ก็ ก็...เรา เอ่อ” เฮ้ย ๆ อย่าพูดออกมานะ ตาวิน ฉันรู้นะว่าแกจะพูดอะไรน่ะ :o
*************************
ก็ ก็ เราเอ่อ ชอบอาร์ต :haun5: :haun5: รึป่าวครับคุณจืด :laugh3: :laugh3: ล้อเล่นนะครับ o17
อย่างนี้คุณจืดจะเสียเพื่อนอย่างต้อมไปอะป่าวครับเนี่ยะ :sad5: :sad5:
-
หนุกดีๆๆๆๆ
-
o22 o22 :teach: ขอต่อตอนต่อไปเลยละกัน บางฉากอาจจะดูน่าเบื่อ ทน ๆ หน่อยละกันนะ :m5:
ตอนที่ 32
“ก็ ก็...เรา เอ่อ” เฮ้ย ๆ อย่าพูดออกมานะ ตาวิน ฉันรู้นะว่าแกจะพูดอะไรน่ะ :o
*************************
ก็ ก็ เราเอ่อ ชอบอาร์ต :haun5: :haun5: รึป่าวครับคุณจืด :laugh3: :laugh3: ล้อเล่นนะครับ o17
อย่างนี้คุณจืดจะเสียเพื่อนอย่างต้อมไปอะป่าวครับเนี่ยะ :sad5: :sad5:
อ่านแล้ว....ถึงกับจิตตก หวังว่าคงไม่จริงนะ o3
-
ตาเบสนี่เริ่ม "กวงติง" ขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ o12
จะเอายังไงก็ไม่พูด.....หรือว่าคิดจะแย่งจืด :o
-
“เป็นแฟนกันไงล่ะ นี่นายมัวแต่งมโข่งอยู่รึไง ถึงได้ความรู้สึกช้าแบบนี้น่ะ” นังต้อมกัดวินซะ :laugh: :laugh:
ชัดเจนมากกกก ดีแล้วจะได้รู้กันไปซะที เรื่องวุ่นๆๆจะได้จบง่ายๆ น้องต้อมน่ารักที่สุด :m1
พี่ทำรูปการ์ตูนออกมาโดนใจจืดจัง ขอบคุรมาก ๆ จ้า
>>>> น้องจืดพี่ดีใจที่น้องชอบรูปการ์ตูนที่ทำให้ (ตอนแรกนึกว่าจะไม่ชอบซะแล้ว แหะ แหะ ดีใจ)
คุณเลิฟโหมดเนี่ย ชื่ออะไรหรอ
>>>> เรียกพี่นัทก็ได้จ๊ะ
พี่ชอบอ่านเรื่องที่น้องจืดมาแชร์กับผู้อ่านนะ เป็นกำลังใจให้น้องจืดนะ
-
มาอ่านแล้วนะคับ
-
ไม่รู้ได้ไง ว่าแต่จืดจะกลัวอะไร ไม่เป็นเรื่องอ่ะ
หรือมีอะไรกว่านายเบสมากกว่านั้น
:m3: :m3: :m3:
-
โหเพื่อนสาวต้อมหมดรักวินไปแล้วเหรอเนี่ย กล้ากัดซะ สงสัยหลงนายเบสเต็มที่
แต่วินจะพูดไรอยากรู้แล้ว
-
:serius2: หมั่นไส้นังเป้ยจังเลยกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด อย่างนี้ต้องตบๆๆๆๆๆ
ตาวินนี่ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ทำไมดูไม่ออกนะ :o
-
:เฮ้อ:แต่ละคนอ่ะ คิดไปได้ไงว่าตาวินจะชอบอาร์ท เง้อ :m15:
:m4:ส่วนนังเป้ยน่ะนะ มันจะน่าตบยิ่งกว่านี้หลายสิบเท่า รอดูต่อไปละกัน
ตอนที่ 33
“เอ่อ คือ คือว่า เรา เรา” อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ นี่แหละ โอกาสของอิฉันล่ะ หุหุ
“โอ้ยยยย ปวดท้องจังเลย” ฉันก็แกล้งสำออยกระทันหัน เล่นเอาทุกคนตกใจไปเลย (ก็ร้องซะดังลั่นนี่นา อิอิ)
“จืด เป็นอะไรไปน่ะ” อาร์ทเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง ผิดกับนังต้อมที่แอบรู้ไต๋ฉันซะและ
“ปวดท้องตรงนี้อ้ะอาร์ท โอยยย พาเราไปซื้อยากินก่อนเถอะนะ จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว” แอ้ เรื่องเล่นละครล่ะเค้าถนัดนัก
“งั้นรีบไปเถอะ พอเดินไหวมั้ย” เขาทำท่าห่วงใยฉันจนออกนอกหน้า ทำเอาอีกสี่คนยืนมองแบบว่า นี่มันมากันสองคนรึไงวะเนี่ย
“พอไหว แต่ต้องพยุงหน่อยนะ เสียดตรงท้องมากเลย”
“มาเราพยุงเอง” อาร์ทหิ้วปีกฉันไป แล้วเราก็ค่อย ๆ เดินไปที่ร้านค้า เผื่อจะมียาแก้ปวดท้องขาย (แอบบอกว่าเป็นโรคกระเพาะ)
“ฮึ ยัยจืดต้องแอ๊บป่วยแน่ ๆ เลย อดอยู่ต่อเลย นังเวร” นังต้อมแอบบ่น แต่ฉันได้ยิน ก็มันดังนี่
“อะไรยะ ฉันเจ็บจริง ๆ นะแก หรือว่าอยากจะลองมาเป็นดูบ้างล่ะ”
“เอาเถอะย่ะ ไม่เอาด้วยหรอก โรคสำออยเนี่ย” ดู้ มันกัด เรื่องจริงทั้งนั้น
“พอเถอะต้อม จะว่าจืดให้ได้อะไร แค่นี้เค้าก็จะแย่อยู่แล้ว” น่าน ละอายแก่ใจจัง
“โอ๋กันเข้าไปเถอะ ระวังนังจืดมันจะทำให้แกเสียใจสักวันน่ะ” นังต้อมพูดแล้วก็เดินเชิดหน้าไปหานายเบสต่อ แต่เมื่อกี้มันพูดแรงมากเลยนะ เล่นเอาฉันสะอึกเลย
“จืด” อาร์ท คงไม่....นะ
“อะไรเหรออาร์ท” สีหน้าฉันกังวลพอสมควร
“จืดจะทำอย่างที่ต้อมว่ารึปล่าว” ฉันว่าฉันมองเห็นอาร์ทดูเศร้า ๆ ไปนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิอาร์ท ฉันเห็นแล้วยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก ฉันต่างหากที่ต้องกลัวว่าอาร์ทจะทำน่ะ
“ไม่ จืดไม่มีทางทำให้อาร์ทเสียใจหรอก อาร์ทไม่ต้องห่วงนะ”
“แน่นะ เราไม่อยากเสียจืดไป” อาร์ททำฉันน้ำตาคลอ ถ้ามีวันใดวันหนึ่งที่เราสองคนรักกันไม่ได้ ฉันคงต้องโทษตัวเองแน่ ๆ
“แน่สิ แน่นอนที่สุดเลยล่ะ” ฉันบีบมืออาร์ทเพื่อให้คำสัญญา แต่ใครเล่าจะไปรู้ว่า อนาคตข้างหน้า มันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ไม่มีใครรู้เลยจริง ๆ
พวกนั้นเดินไปถึงร้านค้าแล้ว ส่วนฉันกับอาร์ทก็ตามมาถึงทีหลัง พอไปถึงนายวินก็เอายาแก้โรคกระเพาะมาให้ ที่แท้นายวินก็เป็นคนซื้อให้ก่อนแล้ว นี่สิ ถึงจะเป็นเพื่อนที่จริงใจต่อกัน
“ขอบใจนะ วิน” แทนที่ฉันจะเป็นคนพูด อาร์ทกับชิงพูดซะก่อน
“อืม ไม่เป็นไร จืดก็เพื่อนเราเหมือนกัน” นายวินคงไม่ได้คิดอะไรกับฉันแล้วนะ (มั้ง)
“แล้วนี่จะเอายังไงดี เล่นต่อหรือกลับบ้านเลยดีล่ะ” ยัยเป้ยดูอารมณ์บ่จอย
“คงจะกลับบ้านเลยล่ะมั้ง เด๋วเราต้องไปส่งจืดที่บ้านด้วย” อาร์ทตอบ
“แล้วเบสล่ะ เอาไงดี” ยัยเป้ยหันไปถามนายนั่น
“ก็คงจะกลับเหมือนกัน พอดีต้องไปเยี่ยมยายด้วย”
“งั้นเหรอ เฮ้อ น่าเบื่อจัง หมดสนุกเลย” ดูมันพูด ไม่เกรงใจคนอื่นเลย เอาแต่ใจตัวเองชะมัด
“สรุปคือ กลับบ้านใช่มั้ย งั้นก็กลับกันเลยสิ” นังต้อมก็พอกัน สงสัยจะยังไม่ได้จิกผู้ชายสมใจ เหอๆ
หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ขี่รถกลับบ้านใครบ้านมัน นายเบสต้องขับรถไปส่งยัยเป้ยในเมืองก่อน จากนั้นก็ขี่ตามพวกฉันกลับไปที่บ้านยายมัน ฉันหงุดหงิดมากที่มันดันบอกให้พวกเรารอมันด้วย เพราะมันจะหาเพื่อนกลับด้วย ดูสิ ยังตามไม่เลิก ส่วนนายวินก็ไปส่งนังต้อมที่ บขส. แล้วก็กลับบ้านตัวเอง
พอเราขี่รถมาเรื่อย ๆ จนถึงทางแยกเข้าไปทางบ้านยายนายนั่น แทนที่มันจะเลี้ยวเข้าไป มันกลับขี่รถตามพวกเรามาด้วย
“อ้าว นายไปเข้าไปบ้านยายนายเหรอ” อาร์ทเป็นคนถาม ส่วนฉันก็นั่งเอ๋อ
“ปล่าว ว่าจะไปดูบ้านเพื่อนเก่าซะหน่อย ว่ายังเหมือนเดิมอยู่มั้ย” นายนั่นพูดแล้วก็มองหน้าฉัน (เอ่อ หน้าฉันมันแปลกนักเหรอไงยะ มองกันอยู่ได้)
“แล้วนายไม่ได้มาที่นี่กี่ปีแล้วล่ะ”
“ก็ตั้งแต่ย้ายไปกรุงเทพฯคราวนั้นแหละ แต่ฉันก็แวะมาเยี่ยมยายบ้าง แต่นาน ๆ ที”
“งั้นเหรอ” อาร์ททำท่าคิดอะไรอยู่ แล้วก็ถามออกมา
“แล้วนายไม่เคยมาหาจืดบ้างเลยรึไง บ้านไม่ไกลเท่าไหร่เลยนี่”
“อาร์ทจะถามไปทำไม” ฉันสงสัย อาร์ทดูจะถามมากเกินไปแล้วนา
“ก็เราอยากรู้ ว่าจืดกับเบสได้เจอกันมาก่อนบ้างรึปล่าว”
“หึ นายนี่ซื่อจริง ๆ นะ ถ้าฉันเคยไปหาจืดที่บ้าน จืดก็ต้องจำฉันได้สิ จริงมั้ย เว้นแต่ว่าจะแกล้งทำ
เป็นจำไม่ได้” นายนั่นพูดแล้วก็มองมาที่ฉัน มันจะมากไปแล้วนะ มาพูดให้อาร์ทเขวแบบนี้ได้ไง
“จืด เราคงมีเรื่องต้องคุยกันซะแล้ว” อาร์ทพูดแบบนี้ แสดงว่าไม่ไว้ใจฉันอ่ะดิ แง้ ๆ
แล้วอาร์ทก็เงียบไป ส่วนนายเบสก็ขี่รถตามมา ฉันหันไปมองมัน มันก็ยิ้มเยาะให้ คิดว่าแค่นี้จะทำให้อาร์ทไม่เชื่อใจฉันได้เหรอ มันยังน้อยไปย่ะ ในที่สุดก็ถึงบ้านฉันสักที นายนั่นมองเข้ามาในบ้านของฉัน มันเปลี่ยนไปมาก เพราะว่า บ้านของฉันเพิ่งปลูกใหม่ไปเมื่อสามปีที่แล้วนี้เอง
“เปลี่ยนไปมากทีเดียว ทั้งบ้านแล้วก็คนด้วย” โอ้ย ตานี่มันกวนประสาทจริง ๆ เลย
“นายพูดอะไร ใครเปลี่ยนไปด้วย” อาร์ทก็ช่างสงสัยจัง
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันมาแวะดูเท่านั้นเอง ฉันกลับบ้านยายก่อนนะ แล้ววันหลังจะมาบ่อย ๆ” เอ่อ ถ้ามันจะหยุดพูดแค่ กลับบ้ายยายมันนะ ฉันก็คงจะไม่ต้องโดนตาอาร์ทสอบแน่นอน
“ไปเหอะ ไปไกล ๆ เลยก็ได้ ไม่ต้องมาอีกนะแก” ฉันบ่นไล่มันเบา ๆ นายอาร์ทไม่ได้ยินหรอก เพราะมัวแต่จะตั้งคำถามฉันสารพัด เหอ ๆ
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“เรื่องอะไรเหรอ อ้อ นี่ก็จะเย็นแล้วนะ อาร์ทไม่กลับบ้านเหรอ” ฉันแกล้งถามมันไปงั้น ทั้ง ๆ ที่ก็รู้อยู่แก่ใจ
“ยังจะมาถามอีก วันนี้ค้างนี่แหละ พูดไม่รู้เรื่องก็ไม่ต้องนอนคืนนี้” อูยยย เอาจริงหรอ งี้ฉันก็ต้องขอบตาดำอ่ะดิ ไม่เอาหรอก ตาอาร์ทจอมสงสัย :m15:
*********************************
:m9:ใครอยากไปเที่ยวทะเล อดใจรอหน่อยนะ ไม่นานเกินรอ ฮิฮิ :m14:
-
:angry2:มาลุ้นตอนต่อไป จืดสู้ๆ
-
อยากรู้วิธีเค้นเอาความจริงของนายิร์ทแล้วละสิ คงสนุก อิอิ
-
“โอ๋กันเข้าไปเถอะ ระวังนังจืดมันจะทำให้แกเสียใจสักวันน่ะ” นังต้อมพูดแล้วก็เดินเชิดหน้าไปหานายเบสต่อ แต่เมื่อกี้มันพูดแรงมากเลยนะ เล่นเอาฉันสะอึกเลย
“จืด” อาร์ท คงไม่....นะ
“อะไรเหรออาร์ท” สีหน้าฉันกังวลพอสมควร
“จืดจะทำอย่างที่ต้อมว่ารึปล่าว” ฉันว่าฉันมองเห็นอาร์ทดูเศร้า ๆ ไปนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิอาร์ท ฉันเห็นแล้วยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีก ฉันต่างหากที่ต้องกลัวว่าอาร์ทจะทำน่ะ
“ไม่ จืดไม่มีทางทำให้อาร์ทเสียใจหรอก อาร์ทไม่ต้องห่วงนะ”
“แน่นะ เราไม่อยากเสียจืดไป” อาร์ททำฉันน้ำตาคลอ ถ้ามีวันใดวันหนึ่งที่เราสองคนรักกันไม่ได้ ฉันคงต้องโทษตัวเองแน่ ๆ
“แน่สิ แน่นอนที่สุดเลยล่ะ” ฉันบีบมืออาร์ทเพื่อให้คำสัญญา แต่ใครเล่าจะไปรู้ว่า อนาคตข้างหน้า มันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ไม่มีใครรู้เลยจริง ๆ
ใช่อาร์ท....อย่าไปเชื่อจืด
ความกลัว....ทำให้เกิด......คำสัญญา
แล้ววันหนึ่ง....เราก็ค้นพบว่า....สัญญามีเอาไว้ให้ลืม
บางทีอาร์ทต้องอย่าลืมว่า....
วันที่ทำสัญญา กับวันที่เปลี่ยนใจ มันคนละวันกัน
และ สัญญาสำหรับบางคน(โดยเฉพาะจืด) อายุสั้นเหลือเกิน :laugh:
ปล.เอามาอีกที แต่จำไม่ได้ :-[
ปล2.แล้วที่บอกว่า แต่ใครเล่าจะไปรู้ว่า อนาคตข้างหน้า มันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจืดจะต้องทิ้งอาร์ทไปชอบเบส ใช่มั้ย จืดต้องเป็นคนผิดแน่นอน หรือว่าอาร์ทจะไปทำนังเป้ยท้อง หะ o3
-
รออ่านสุดฤทธิ์
-
o3 งานนี้มีเจ็บตัวแถมเหนื่อยกันถึงเช้าแน่ๆๆๆ :laugh3:
โอกาสมาแล้ว มีอะไรก็เล่าให้อาร์ทฟังเถอะ เคลียซะเถอะ :teach:
-
ใช่อาร์ท....อย่าไปเชื่อจืด
ความกลัว....ทำให้เกิด......คำสัญญา
แล้ววันหนึ่ง....เราก็ค้นพบว่า....สัญญามีเอาไว้ให้ลืม
บางทีอาร์ทต้องอย่าลืมว่า....
วันที่ทำสัญญา กับวันที่เปลี่ยนใจ มันคนละวันกัน
และ สัญญาสำหรับบางคน(โดยเฉพาะจืด) อายุสั้นเหลือเกิน :laugh:
ปล.เอามาอีกที แต่จำไม่ได้ :-[
ปล2.แล้วที่บอกว่า แต่ใครเล่าจะไปรู้ว่า อนาคตข้างหน้า มันจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจืดจะต้องทิ้งอาร์ทไปชอบเบส ใช่มั้ย จืดต้องเป็นคนผิดแน่นอน หรือว่าอาร์ทจะไปทำนังเป้ยท้อง หะ o3
:try2:แรงมากเลยอ้ะตัวเอง ถ้าเค้าทำแบบนั้น ก็ต้องโดนรุมเกลียดเอาแหง ๆ เลย ไม่ได้การละ ต้องเปลี่ยนตอนจบด่วน แง้ว :m14: ล้อเล่งน่า ฮิฮิ :m11:
-
:m4: ตอนต่อไปเลยจ้า
ตอนที่ 34
คืนนั้นอาร์ทก็โทรไปบอกที่บ้านว่าจะค้างต่อบ้านฉันอีกคืน นี่ถ้าพ่อแม่เค้ารู้ว่าลูกเค้ามานอนกอดฉันทุกคืน ต้องอกแตกตายแหง ๆ อิอิ แต่อย่างว่า ฉันก็ไปนอนบ้านนายอาร์ทบ่อยอยู่นะ พ่อแม่เค้าคงจะชินแล้วมั้ง
“เอ้า นั่งลง” ฉันโดนายอาร์ทกดไหล่ให้นั่งกับเตียง ทำยังกับจะสอบสวนคดีเด็ดงั้นแหละ
“จะถามอะไรเราบ้างล่ะ” ฉันเตรียมตัวมาพร้อมและ
“จืดกับนายเบสเคยเจอกันก่อนหน้านี้รึปล่าว” นั่นไงล่ะ
“ปล่าว ตั้งแต่นายนั่นย้ายไปแล้ว เราก็ไม่เคยเจอมันเลยนะ”
“จริงเหรอ แน่ใจนะ” อาร์ทย้ำ มองตาฉันเหมือนจะดูใจฉัน
“แน่ใจสิ ไม่งั้นเราก็คงจะจำนายนั่นได้ตั้งนานแล้วสิ”
“อืม เราเชื่อใจจืด แล้วเรื่องตอนเด็ก ๆ จืดเคย...ชอบนายเบสรึปล่าว” เฮ้ย ถามอะไรเนี่ย สงสัยตาอาร์ทจะคิดมากจริง ๆ ด้วย
“บ้า ตอนนั้นจืดอยู่ ป.1 เองนะ จะไปชอบมันได้ไง” ฉันนั่งก้มหน้าตอบมัน
“เอ้า ก็ตอนเราอยู่ ป.1 ยังแอบชอบเพื่อนในห้องอยู่เลย” มันพูดแล้วก็หน้าแดง อ่ะนะ มีงี้ด้วย
“ไวไฟจังเลยนะ” ฉันเลยกัดเข้าให้
“โห จืดอ้ะ มันผ่านมาแล้วนะ อย่าว่าเราสิ” แล้วมันก็มานั่งสีข้าง ๆ ฉัน
“จะถามอะไรอีกมั้ยล่ะ” ฉันแกะมือมันออก จะถามหรือทำอะไรกันแน่ฟะเนี่ย
“แล้วตอนนั้น จืดกับมันสนิทกันแค่ไหนอ่ะ” ถามเรื่องเดิม ๆ อีกแล้ว
“สนิทงั้นเหรอ อย่าเรียกแบบนั้นเลยจะดีกว่า เอาเป็นว่าจืดไม่อยากจะรู้จักมันเสียด้วยซ้ำไป” คิดถึงเรื่องในอดีตแล้วมันมีแต่จะทำให้ขมขื่นซะปล่าว ๆ
“ก็ดีแล้ว ห้ามจืดเข้าใกล้มันนะ เราไม่ไว้ใจมันเลย เวลาที่มันมองมาที่จืด มันเหมือนกับว่า” อาร์ท
หยุดอีกแล้ว ทุกทีเลยสินะ
“พูดมาให้หมดสิ ว่าอะไร” ฉันอยากจะรู้จริง ๆ
“เรากับมันก็ผู้ชายเหมือนกัน เลยพอจะรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ เราว่ามันคงจะชอบจืดมาก่อนแน่ ๆ”
“ฮะ อาร์ท จะบ้าไปแล้วเหรอ นายนั่นน่ะนะจะมาชอบเราน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก อาร์ทคงไม่รู้อะไรล่ะสิ ตอนเด็ก ๆ มันน่ะแกล้งจืดสารพัด โดยเฉพาะเรื่องที่มันทำให้เราต้องเกลียดมันมาจนถึงทุกวันนี้น่ะ” ฉันทำหน้าเครียด ๆ
“เรื่องอะไรน่ะจืด อย่าบอกนะว่ามัน....” ดูตาอาร์ทมันจะคิดสิ เรื่องสร้างสรรค์ทั้งนั้น
“บ้า รู้นะคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่อย่างนั้น มันน่ะรู้ว่าจืดกลัวหนอน มันก็เลยเอามาแกล้งทุกวัน โยนใส่เรามั่ง เอาไว้ในกระเป๋านักเรียนบ้าง ใส่โต๊ะเรียนก็ยังมี เราเลยเกลียดมันถึงทุกวันนี้แหละ”
“เฮ้ย มันทำถึงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” อ้าว ตาอาร์ทโกรธไปซะแล้ว
“ใจเย็น ๆ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ไม่มีอะไรหรอกน่า” เหรอจ้ะ แล้วที่มันเอาน้องแก้วมาแกล้งน่ะ อะไรเหรอ
“แต่เรายังแปลกใจอยู่เรื่องนึง ทำไมมันไม่ทักจืดตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วล่ะ” เออ จริงสินะ ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันแฮะ
“นั่นสิ แต่ตอนแรกมันอาจจะจำเราไม่ได้ล่ะมั้ง” ฉันก็คิดได้แค่นี้แหละ
“น่าจะใช่ ช่างมันเถอะ ว่าแต่ต่อไปนี้ ห้ามให้มันเข้าใกล้จืดเด็ดขาดเลยนะ เข้าใจมั้ย” โอ้ะ มาสั่งฉันเฉยเลยอ้ะ แรงเนอะตานี่
“จ้า พ่อคุณทูนหัว” ว่าแต่ห้ามฉันน่ะได้ แล้วนายนั่นล่ะ
“ล้อเราเหรอ นี่แน่ะ” แล้วมานก็กดฉาน อีกและ คืนไหนอาร์ทมันไม่ยอมเล่นกับฉัน แสดงว่าเราสองคนต้องงอนกันมาก ๆ แต่อย่าเพิ่งมีมันเลยดีกว่านะ
“อาร์ทไม่เอา อย่าเล่นดิ” มันจั๊กจี๊ฉันทั่วตัวเลย ชอบเล่นอะไรต๊อง ๆ แบบนี้ทุกที
“ก็อยากทำให้มั่นเขี้ยวทำไมล่ะ” งั่ม ๆ เสียงมันขบหูฉันอยู่ ฉันเจี๋ยวนะเว้ย อ้ายยยยย
“ไม่อาววว อ้า” น่าน ไปแล้วฉัน พ่อแม่ยังอยู่นะยะ อย่าไปยอมมาน
“ขอเถอะนะ เราไม่ไหวแล้ว” เฮ้ย ไม่ได้นะ
“อาร์ท มันไม่เหมาะนะ พ่อแม่เรา น้องเรายังอยู่...อ้ะ” ตายแล้ว นี่มันอดอยากมาจากไหนเนี่ย
“น่านะ เราก็ทำเบา ๆ สิ ไม่มีใครรู้หรอก” ดูเค้าพูด
“จะบ้าเหรอ เสียงมันเบาซะที่ไหนกันล่ะ” ระหว่างที่ฉันพูด ต้องกระซิบตลอด กลัวคนข้างนอกจะได้ยินเสียง
“ไม่เอาอ้ะ” เอาไงดีเนี่ย คิดไม่ตกเลยจริง ๆ ใจนึงก็อยาก ใจนึงก็กลัว แง้ ๆ
“เบา ๆ นะ อย่ารุนแรงล่ะ ไม่งั้นเราตายทั้งคู่แน่ ๆ” อาร์ทมันดีใจใหญ่ รีบถอดเสื้อตัวเองทันที แต่
“เด๋วก่อน” มันหยุดชะงัก
“อะไรอีกอ่ะ อย่าบอกนะว่า” เหอ ๆ ไม่ช่ายยย
“รอดึก ๆ ก่อนได้ป่ะ ให้เค้านอนกันก่อนนะ” ฉันแอบกระซิบเบา ๆ ออกไป โคตรจะอายตัวเองเลย
“เอางั้นเหรอ... (ฉันพยักหน้า) อืม ก็ได้จ้ะ” อ้ะ แต่มันก็ยังถอดเสื้อออกอีก โอย ฉันจะทนถึงตอนนั้นไหวมั้ยเนี่ย ร่างกายของอาร์ทมันช่างเย้ายวนใจซะจริง ๆ
“ถอดให้เอามั้ย” มันเลื่อนมือมาเหมือนจะถอดให้ฉัน
“ไม่เป็นไร เรายังหนาวอยู่เลย” เหอ ๆ จริง ๆ ร้อนจะตายไป ดูจะได้ผล แต่ผลมันคนละแบบ ตา
อาร์ทล้วงมือลอดใต้เสื้อเข้ามา แล้วก็ลูบไล้ไปตามผิวนุ่ม ๆ ของฉัน มันละเลี่ยแผ่วเบา ฉันถึงกับสยิวขนลุกไปทั่วตัวเลย
“เป็นไงบ้าง ชอบมั้ย” ดูเค้าถาม แทนคำตอบ จืดพยักหน้าจ้ะ อิอิ
“ไม่คิดจะทำให้เรามั่งเหรอ” (ว้าย ไม่ดีมั้ง อายคนอ่านเค้าอ้ะ)
“จะดีเหรอ เราไม่เคยทำแบบนั้นมาก่อนเลยนะ” แบบนั้นน่ะแบบไหนเหรอจ้ะ (ชักจะติดเรทแล้วล่ะสิ อร้ายยยยยย ไม่เขียนต่อแล้ว รับไม่ได้อ่ะ) :m3:
******************************************
-
พูดความจริงซะก็หมดเรื่องแต่แรกละ
มัวแต่กัวนู้นกัวนี่ เห็นมะ อาร์ทเกือบเข้าใจถูกไปซะละ
:laugh: :laugh: :laugh:
ว่าแต่จืดทำไม่เป็นจริงเหยอ มามะเด่วสอน
o3 o3 o3
-
ทำแบบนั้น นี้ทำแบบไหนเหยอ อิอิ :m12:
-
:haun5:เผอิญโตแต่ตัว หัวใจเด็กประถมอ่ะ :m13:
-
เสร็จแน่คืนนี้ฮุๆๆ :m4:
-
:impress: ปี 2น่าจะตั้งกระทู้ใหม่ไปเลยนะคะจะได้แยกชัดเจน มันเริ่มยาวจนอ่านยากแล้วอ่ะค่ะ :m1:
-
:m13:
ตอนที่ 35
อาร์ทบอกให้ฉันทำ เอ่อ ทำอย่างว่าอ่ะ (อินโนเซ้นต์ค่ะ) ด้วยความอยากลองก็เลย ง่า นี้ดนึงส์ ว่ามันเป็นยังไง สรุปว่า เหอ ๆ ก็... ดีนะ อิอิ เพิ่งเคยครั้งแรกก็เงี้ยแหละ
แล้วดึก ๆ คนในบ้านเข้านอนกันหมดแล้ว ฉันก็โดนขืนใจด้วยชายอันเป็นที่รัก หุหุ ตรงไหนเนี่ย คืนนั้นกว่าจะเสร็จก็ปาไปเข้าไปเกือบตีสอง เล่นเอาเหนื่อยเลย ตาอาร์ทนอนกอดฉันทั้งคืน ฉันล่ะมีความสุขจริง ๆ ตอนนั้น แต่ในใจลึก ๆ มันกลับมีความรู้สึกอะไรบางอย่างแฝงอยู่ในความสุขนั้นด้วย มันคืออะไรกันนะ
“ก๊อก ๆ ๆ” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
“ตื่นได้แล้วลูก สายแล้วนะ” เสียงแม่เรียกให้ลุกนั่นเอง ฉันงัวเงียลุกขึ้นจากเตียง อาร์ทยังหลับอยู่เลย อืม กี่โมงแล้วนะ ฉันหันไปมองดูนาฬิกาที่หัวเตียง
“ฮ้า สิบโมงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมเรานอนขี้เซาแบบนี้นะ” แหม ก็เมื่อคืนทำการบ้านหนักไปหน่อย
“ตื่นรึยังลูก วันนี้ดูน้องด้วยนะ พ่อกับแม่จะออกไปซื้อของในตลาดหน่อย”
“จ้า แม่” ฉันว่าจะปลุกอาร์ท แต่ไม่เอาดีกว่า ฉันเลยเดินออกไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็เดินมาปลุกอาร์ทต่อ
“อาร์ทตื่นได้แล้ว ไม่กลับบ้านเหรอไง”
“อือออ เช้าแล้วหรอจืด” สายแล้วจ้ะ คุณอาร์ท
“ลุกได้แล้ว ไปอาบน้ำล้างหน้าเถอะนะ”
“จ้า ลุกแล้ว ฮ้าววววว” แหม ยังแอบมีหาวปิดท้ายด้วยนะ ตาอาร์ทของเรา
“อาบเสร็จแล้ว ก็มากินข้าวด้วยนะ เด๋วเราจะไปรอที่ห้องครัว”
“จ้า ที่รัก” มันหอมแก้มฉันฟอดหนี่ง แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป ทำเอาฉันยืนงงเต๊กอยู่ตรงนั้น
“นายอาร์ทนี่ก็น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจังเลยแฮะ” ฉันยืนยิ้มอยู่คนเดียว ใครมาเห็นคงนึกว่าฉันบ้าแหง ๆ เลย โฮ่ะ ๆ ๆ
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว อาร์ทก็กลับบ้านตัวเองไป เย็นวันนั้นก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้น เมื่อคนที่ฉันไม่อยากเจอหน้าบุกมาถึงหน้าบ้านเลย
“แฟนนายกลับไปแล้วเหรอ” มันมาถึงก็ถามหาอาร์ทเลย
“อ้าว ถ้าอยู่ก็ต้องเห็นสิ” กวนมั้ยล่ะฉัน
“เฮอะ เด๋วนี้รู้จักต่อปากต่อคำนะนาย”
“นี่ เลิกเรียกฉันว่า นาย ซะทีได้มั้ย ฉันไม่ชอบ เข้าใจมั้ย”
“อะไรนะ จะให้ฉันเรียกนายว่าอะไรงั้นล่ะ” มันทำท่าเหมือนจะหัวเราะ
“ตลกนักรึไงแก” ฉันชักจะโมโหแล้วสิ
“ก็มาหาคนคุ้นเคยกัน ไม่ได้รึไง”
“ฉันไม่เคยคุ้นเคยกับแก ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา แกคอยเอาแต่แกล้งฉัน รู้บ้างมั้ยว่าฉันต้องเครียดจนเป็นโรคประสาทก็เพราะแกนั่นแหละ” ฉันใส่อารมณ์ไม่ยั้ง ตอนนั้นมันเก็บกดมานาน
“ไม่ยักรู้ ว่านายจะเป็นถึงขนาดนั้น”
“ก็รู้ไว้ซะสิ กลับบ้านของแกไปได้แล้ว อย่ามาที่นี่อีกนะ” ฉันไล่มันไป แต่ดูเหมือนมันจะมึนนะ
“เพิ่งมาจะไล่กลับซะแล้ว ไม่มีน้ำใจเอาซะเลยนะ” ก็ฉันไม่อยากให้นายอยู่นี่ อาร์ทยิ่งห้าม ๆ อยู่
“ทำไมล่ะ ฉันเบื่อต่อคำกับแกแล้ว กลับไปเถอะ” ฉันเดินหันหลังกลับเข้าบ้าน แต่กลับโดนนายเบสคว้ามือเอาไว้เสียก่อน
“เฮ้ย ปล่อยนะ เด๋วใครมาเห็นเข้า ปล่อยสิ” ฉันนี่ชอบโดนทำแบบนี้อยู่เรื่อยเลยแฮะ
“ไปคุยตรงนู้นดีกว่า” อ้าย ที่ลับตาคนนั่นน่ะนะ ไม่ไปเด็ดขาด
“ไม่เอา ไม่ไป ปล่อยนะแก” ฉันยิ่งแกะ มันยิ่งลากไป ทำไมเราถึงอ่อนแอกันนักนะ (โดยเฉพาะกับคนหล่อ ๆ จริงมะ)
“ดิ้นมาก ๆ ไม่เหนื่อยรึไงฮะ”
“อ้าว ก็แกนั่นแหละ ลากฉันมาที่นี่ทำไมล่ะ ฉันจะกลับบ้าน”
“จะรีบกลับไปทำไม ไม่อยากรำลึกความหลังกับฉันเหรอไง”
“ใครอยากจะไปรำลึกความหลังบ้าบอกับแก ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต อย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ”
“ทำไมต้องเกลียดฉันขนาดนั้นด้วย” คราวนี้มันไม่พูดจากวนประสาทแล้ว แต่น้ำเสียงดูจะตัดพ้อมากกว่า
“เพราะอะไรน่ะเหรอ ถามตัวแกเองสิ ว่าเพราะอะไร” ฉันตะโกนใส่หน้ามัน
“เพราะฉันแกล้งนายน่ะเหรอ” มันมองหน้าจริงจัง
“ใช่ เพราะนายแกล้งฉัน รู้มั้ย ว่าฉันรู้สึกยังไง ทำไมตอนแรกที่เรารู้จักกัน นายไม่เคยแกล้งฉันเลย แต่อยู่ ๆ นายก็ทำกับฉัน นายมันเลว ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่าฉันกลัวหนอน ถ้านายจะเตะจะต่อย เหมือนเพื่อนของนาย ฉันก็จะไม่ว่าอะไรเลย แต่ที่นายทำ มันเกินกว่าที่ฉันจะให้ยกโทษให้นายได้ นายกลับไปซะเถอะ ฉันไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว” ฉันพูดไปน้ำตามันก็พาลจะไหลเสียให้ได้
“นายไม่อยากรู้เหตุผลเหรอ ว่าเพราะอะไรฉันถึงต้องทำแบบนั้น”
“ไม่ ฉันไม่อยากรู้ ให้มันจบ ๆ ไปซะทีเถอะ” ฉันตอนนี้รู้สึกอยากจะวิ่งหนีไปจากที่ตรงนั้นเหรอเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะใจนึงก็อยากรู้มาตลอดเหมือนกัน
“ฉันชอบนาย ชอบมาตั้งแต่ตอนที่เราเรียนด้วยกันแล้ว ถึงฉันจะเป็นเด็ก แต่ฉันก็ไม่เคยลืมนายเลย รู้มั้ย ฟังฉันนะจืด วันนั้นฉันอยากไปขอโทษนายจริง ๆ ฉัน....”
“ไม่ฟัง ฉันไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เลิกยุ่งกับฉันเถอะนะ เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว”
“ไม่ มันยังไม่จบหรอก เรากลับมาเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ” เหมือนเดิมเหรอ มันจะทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
“ไม่มีทางหรอก ลืมเรื่องเก่า ๆ ไปซะเถอะนะ ฉันมีอาร์ทแล้ว ฉันกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้หรอก”
แล้วฉันก็เดินจากมันมา นายเบสยืนเหม่อลอยอยู่ที่เดิม ฉันหันกลับไปดูมันแค่นั้น ในใจกลับสับสนว้าวุ่น ทำไมมันต้องมารื้อฟื้นเรื่องราวเก่า ๆ ของเราด้วยนะ ฉันอุตส่าห์ลืมไปได้แล้วเชียว ยังไงฉันก็ไม่ยอมยกโทษให้กับมันเด็ดขาด ถึงฉันจะเคยแอบมีใจให้กับมันก็ตาม (อุ๊บ :m13: ตอนเด็ก ๆนะ) แต่แต่ทุกอย่างมันเป็นอดีตไปหมดแล้ว
***********************************
-
:เฮ้อ: พูดกันให้ชัดเจนแบบนี้ก็ดีแล้ว จะได้เข้าใจโดยทั่วกัน แต่.... :m8:
ถ่านไฟเก่ามันน่ากลัวอ่ะ :m15:
-
:serius2: :serius2: :serius2:ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ม่ายนะ
-
เหอะๆๆๆ เป็นดั่งคาดเลยแฮะ แบบนี้ สิ่งที่น่ากลัวสุดก็คือใจของจืดเองน่ะสิ เหอะๆๆๆ
-
อย่างนี้นี่เอง กลัวหัวใจตัวเอง
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
:impress: :impress: หนักแน่นเข้าไว้นะครับคุณจืด :impress: :impress:
ว่าแต่ว่าเบสก็ท่าทางหล่อไม่เบานี่นา จะอดใจไหวมั๊ยเนี่ยะ :try2: :try2:
-
ควบสองเลยค่ะเจ้จืด :interest: เพราะยังไงเราก็มีแต่ได้ชิมิคะ :m4:
-
o19 ไม่อยากลงตอนนี้เลย มันยังไงก็ไม่รู้ รู้สึกไม่ค่อยดีเลย :เฮ้อ:
ตอนที่ 36
ความรักในวัยเด็ก ใคร ๆ ก็คิดว่าเป็นแค่เรื่องตลกให้คนอื่นขำเล่นกัน แต่สำหรับใครบางคนก็ยังจำฝังใจได้ดี บางคนก็เจอกันตั้งแต่เด็กยันโตมาด้วยกัน ก็เห็นเป็นแฟนกันไปหลายราย ส่วนฉันกับเบส มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย
วันเปิดเทอมวันแรกตอนป.1 ฉันไปโรงเรียนอย่างยากเย็น เพราะตัวเองเป็นคนที่ไม่ชอบไปโรงเรียนมาก แถมไปโรงเรียนก็ไม่มีใครอยากเข้ามาคุยด้วย ฉันก็เลยต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว หลังจากนั้นไม่นานก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาทักทายเป็นคนแรก มันชื่อเบส แต่ฉันชอบเรียกว่าบาสมากกว่า เด็กคนนั้นดูอ้วนท้วมสมบูรณ์ (ไม่ใช่อ้วนเหมือนหมูนะ แต่ฉันก็ติดเรียกมันว่าไอ้อ้วนประจำ) หน้าตาก็งั้น ๆ แต่เป็นคนนิสัยดีทีเดียว
เราเริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน เพราะบ้านเราอยู่ละแวกเดียวกัน มันบอกว่า พ่อแม่ทำงานอยู่ในเมือง ส่วนมันก็มาอาศัยอยู่กับยาย ก็เลยมาเข้าโรงเรียนที่นี่ ตอนนั้นฉันเริ่มรู้สึกว่า อยู่กับมันแล้วสบายใจดี มันคอยช่วยสอนการบ้านให้ฉัน แต่ฉันก็ยังดันไปแอบลอกคนอื่นอีก (หุหุ) แถมตอนสอบยังโดนครูตีเรื่องนี้เลย
แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เมื่อเพื่อนของมัน เริ่มมองเห็นฉันเป็นตัวตลก มันรุมรังแกฉันอย่างโหดร้าย (คงรู้นะว่าแบบไหน) ส่วนมันก็ได้แต่ยืนดู ไม่ยอมเข้ามาห้ามเลย ปล่อยให้ฉันต้องทนเจ็บเพราะพวกเพื่อนเลว ๆ ของมัน แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต้องเกลียดมันก็คือ อยู่ ๆ มันก็เอาสิ่งที่ฉันกลัว มากที่สุดมากลั่นแกล้งต่าง ๆ นานา เพราะมันรู้ว่าฉันกลัวอะไร ฉันไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอะไรของมันถึงได้ทำกับฉันแบบนี้
ในที่สุด ฉันก็ต้องทนให้มันกลั่นแกล้งอยู่คนเดียว โดยที่เพื่อนมัน ก็เริ่มเลิกรากับฉันไป ก็ดีแล้วล่ะ ขืนโดนทั้งเพื่อนมันแล้วก็มัน ฉันก็คงลาออกซะก่อนล่ะมั้ง ฉันนึกว่าตัวเองจะต้องโดนไปจนถึงป.6 โชคดีที่มันลาออกไปเสียก่อน เพราะพ่อแม่มันต้องย้ายไปทำงานที่กรุงเทพฯ
ชาตินี้ก็นึกว่าจะไม่ได้เจอกันแล้ว แต่ดูเหมือนชีวิตคนเรามันมีอะไรพลิกผันอยู่เสมอ สิ่งที่อยากเจอก็กลับไม่ได้เจอ แต่สิ่งที่ไม่อยากเจอก็ได้เจอ อะไร ๆ ก็มักจะไม่สมหวัง เหมือนถูกกลั่นแกล้งอยู่เสมอ ๆ แล้วเรื่องความรักของฉัน ไม่รู้จะเจออะไรอีกบ้าง คิดแล้วก็หนักใจ
“จืด จืด เป็นอะไรน่ะ เหม่อเชียวนะ” เสียงอาร์ท ปลุกให้ฉันตื่นจากห้วงแห่งความหลัง
“หืม อะไรเหรอ” ฉันหันไปถามงง ๆ
“เราเรียกตั้งนานแล้ว ทำไมถึงไม่ตอบล่ะ”
“อ้อ คือเรากำลังคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่น่ะ”
“คิดอะไรงั้นเหรอ บอกเราได้มั้ย” ถ้าอาร์ทรู้ ฉันก็แย่อ่ะสิ
“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องไร้สาระน่ะ ไปกินข้าวกันดีกว่านะ หิวแล้วล่ะ”
“ไม่มีจริง ๆ นะ งั้นก็ไปกันเถอะ พวกนั้นคงจะไปรอกันก่อนแล้ว” พวกนังต้อมเดินไปรอกันก่อนแล้ว เหลือแต่ฉันกับอาร์ทนั่งอยู่ในห้องเรียน
“ไปสิ ขอโทษนะที่ทำให้เสียเวลาน่ะ”
“จืดแปลก ๆ ไปนะ มีอะไรไม่สบายใจก็บอกเรานะ” ฉันส่ายหน้า แล้วก็ดึงแขนอาร์ทไปที่โรงอาหารกัน
พอไปถึงก็เห็นทุกคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว อาร์ทบอกให้ฉันนั่งรอ เพราะมันจะไปซื้อข้าวมาให้เอง ดีเกินไปก็อาจทำให้ใครบางคนแอบเขม่นฉันหนักขึ้นไปอีกน่ะสิ
“แหม อยากมีแฟนแบบนี้มั่งจัง เอาใจใส่กันดีจริงจริ้ง” นังต้อมแอบกัด ไม่อายใคร
“หล่อนก็หาให้ได้สิยะ” ฉันแอบกระซิบเบา ๆ ที่หูของมัน
“อ้าย ถ้าหาได้คงไม่มานั่งอิจฉาหล่อนหรอกย่ะ”
“ก็หล่อนสวยนี่ ช่วยไม่ได้ หุหุ”
“นังบ้า ระวังแฟนหล่อนไว้ดี ๆ” มันพูดยังกับอาร์ทจะไปมีใครอีกงั้นแหละ
“จ้า ฉันจะระวัง อาร์ทมาแล้ว” อาร์ทเดินเอาจานข้าวมาวางที่โต๊ะ เป็นข้าวมันไก่ทอดแสนอร่อย ที่เราสองคนชอบกินมาก ๆ
“ขอบใจนะอาร์ท น่ากินจัง”
“ไม่เป็นไร เราเลี้ยงเองนะ” สิ้นคำพูด นังเป้ยที่นั่งมองดูอยู่แล้วด้วยความหมั่นไส้ ก็พูดขึ้น
“แล้วเป้ยจะมีโอกาสที่อาร์ทจะเลี้ยงข้าวเป้ยบ้างมั้ยน้า” ชียิ้มตาหวานส่งมาให้
“ถ้ามีโอกาสนะ” แล้วอาร์ทก็กินข้าวต่อ โดยหารู้ไม่ว่า ฉันรู้สึกอารมณ์ขุ่น ๆ แล้วนะ
“จริงนะอาร์ท เราจะได้รอ” เฮอะ รอไปเถอะจ้ะ
“อาร์ท เย็นนี้เราอยากกินไอติมจังเลย พาไปกินได้มั้ยอะ” ฉันออดอ้อนมั่ง เรื่องอะไรจะยอม
“ที่เดิมน่ะเหรอ ไปสิ อยากไปอยู่พอดี” หุหุ ไอติมทอดอร่อย ๆ
“เราไปด้วยสิ” นังเป้ยแจ๋เชียว
“เอ่อ เราอยากไปกันแค่สองคน คนอื่นไม่เกี่ยวจ้ะ” แรงมั้ยล่ะฉัน หึงเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย
“แหม จะหวานอะไร ก็เกรงใจเพื่อน ๆ บ้างนะยะ อิจฉาค่ะอิจฉา” นังต้อมวีนเลย
“จะไปกินที่ร้านไหนกันล่ะ” คนที่นั่งเงียบมาตลอดก็พูดขึ้นบ้าง
“เบสจะไปกินด้วยเหรอ งั้นเราไปด้วยกันนะ” นังเป้ยดูหน้าตาสดชื่น อยากไปใจจะขาดอ่ะสิ
“อืม เห็นว่าไอติมทอดที่นั่นขึ้นชื่อเลยอยากลองไปดู” เชอะ แทนที่ฉันกับอาร์ทจะได้ไปสวีทกันแค่สองคน กลับมีตัวแถมมาด้วยซะนี่
***************************************
-
:m13:หนูโหวตให้พี่นัท +1 แล้วน้า ที่คอยให้กำลังใจ และ เอาตอนต่อไปเลยจ้า
ตอนที่ 37
ตอนเย็นของวันนั้น ฉันก็นึกว่าอาร์ทจะได้ไปกินไอติมกับฉันด้วย แต่สุดท้ายที่ชมรมก็ดันเรียกประชุมจนเลิกเกือบเย็น เลยอดไปกันเลย แถมฉันยังต้องกลับบ้านก่อนด้วยสิ เพราะกลัวจะตกรถรับส่งน่ะ
ระหว่างทางที่เดินกลับไปยังรถรับส่งอยู่นั่นเอง นายเบสมาจากไหนก็ไม่รู้ เดินเข้ามาขนาบด้านข้างฉัน :o
“ทำไมกลับบ้านก่อนแฟนตัวเองล่ะ”
“แกนั่นแหละ ออกมาก่อนทำไม ยังประชุมไม่เสร็จเลยนี่” ฉันท้วงกลับไป
“ก็เบื่อประชุมแล้วนี่หว่า” มันทำหน้าเซ็ง ๆ
“อ้าว ทำงี้ได้ไง เด๋วฉันไปฟ้องหัวหน้าฯให้ไล่แกออกซะเลยนี่”
“เอาดิ ถ้ากล้านะ” นึกว่าฉันกลัวแกรึไงยะ
“เอ้านี่ คิดถึงมั้ย” มันยื่นน้องแก้ว (หนอน) มาใส่หน้าฉันอีกแล้ว
“ไอ้บ้า ไอ้ทุเรศ ไอ้เลว” ฉันกระโดดถอยหนี แล้วก็ด่าซะ
“เมื่อไร่จะเลิกกลัวเนี่ย”
“เกี่ยวอะไรกับแกด้วยล่ะ เอาน้องแก้วของแกปล่อยไปซะ จะเอามันมาทรมานทำไม” ไม่ใช่แค่หนอน ฉันด้วยอ่ะ
“เฮอะ ไม่มีทางหรอก ฉันชอบเลี้ยงมันไว้ น่ารักดีออก ดูดิ” มันยื่นมาอีกแล้ว แถมยังวิ่งไล่ตรูอีกนะ
“อ้ายยยยย ไอ้บ้า อย่านะ” * ^ * แง ๆ คนแถวนั้นมองกันใหญ่เลยอ่ะ อายชิบ
ฉันวิ่งหนีมาจนถึงรถรับส่ง เหนื่อยเป็นบ้า ไอ้นั่นก็ยังวิ่งตามมาอีกนะ พอมันวิ่งมาถึงก็เอาน้องแก้ว เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อเหมือนเดิม แล้วเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน ฉันก็กระเถิบหนีสิ กลัวหนอนของมันจะกระโดดใส่ (วิตกจริตอย่างแรง) :try2:
“กลัวอะไรอีกล่ะ เอาน้องแก้วเก็บแล้ว ไม่ต้องกลัวไปหรอก”
“มันเรื่องของฉัน แกก็กลับบ้านแกไปสิ จะมานั่งทำอะไรแถวนี้อีก”
“อยากคุยด้วย ไม่ได้เหรอ” มันพูดมางี้ แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ ๆ เลย
“เรื่องอะไรอีกล่ะ พูดมาสิ รถจะออกอยู่แล้ว”
“เรื่องมันยาว ไปคุยกันที่ร้านไอติมทอดมั้ย” หืม ฉันหูผึ่งเลยสิ ไอ้นี่มันคิดอะไรอยู่กันแน่
“ฉันจะไปได้ไง รถจะออกอยู่แล้วเนี่ย” ใจนึงก็อยาก ไม่ ๆ อย่าเห็นแก่กินสิยะ
“ไม่เห็นจะยาก ก็ให้ฉันไปส่งที่บ้านไง” โห ลงทุนน่าดูนะไอ้เบส ฝันไปเถอะย่ะ
“งั้นก็ไปสิ จะรออะไรอยู่อีกล่ะ” เปรี้ยวมั้ยล่ะฉัน
“อ่ะ ทำไมง่ายแบบนี้วะเนี่ย” ดูมันพูด
“เลี้ยงฉันด้วยนะ ไม่งั้นฉันกลับบ้านดีกว่า” ง่ะ ทำไมฉันถึงเห็นแก่กินแบบนี้นะ ม่ายนะ
“ก็ต้องเลี้ยงอยู่แล้ว เป็นการขอโทษนายไปด้วยเลย”
“ของมันแน่อยู่แล้ว จะไปกันรึยังล่ะ ฉันหิว” ดูฉันทำเข้า ของกินมันไม่เข้าใครออกใครซะจริง
“หึ ถ้านายอาร์ทนั่นรู้เข้า จะเป็นยังไงน้า”
“เอ ไม่ไปแล้วดีกว่า ไม่อยากกินและ แกไปคนเดียวเหอะ รถฉันจะออกแล้วด้วย”
“เฮ้ย ทำงี้ได้ไง ไหนบอกว่าจะไปแล้วไง ยัยบ้า” สงสัยมันจะโมโหเต็มที่ ถึงกล้าด่าฉันว่า ยัยบ้า ช่วยไม่ได้ อยากแกล้งฉันทำไมล่ะ ฉันก็เลยเอาคืนบ้างดิ สมน้ำหน้า หลอกให้มันตายใจ แล้วก็เชิดใส่ หุหุ (นึกว่าฉันจะยอมไปกับมันง่าย ๆ เหรอจ้ะ)
“แบร่ :m14: ลาก่อนนะ ไอ้บ้า ” รถออกแล้ว ฉันเลยแลบลิ้นใส่มันได้ มันยืนอารมณ์เสียอยู่ที่นั่นต่อไป ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าไปในเมือง
###############################
ตอนนี้ที่บ้านฉันซื้อโทรศัพท์มือถือไว้แล้วเครื่องหนึ่ง :m11: ฉันดีใจมาก เพราะว่าจะได้ไม่ต้องขี่รถไปโทรที่ตู้แล้ว คืนนั้นฉันเลยโทรไปหาอาร์ททันที:m7:
“ตรู้ด ๆ ๆ….” เสียงสัญญาณโทรศัพท์ของอาร์ทดังขึ้น สักพักก็มีคนมารับสาย
“สวัสดีครับ....” เสียงของอาร์ทนั่นเองที่รับสาย คงจะงงกับเบอร์นี่ด้วยแหละ
“หวัดดีอาร์ท จืดเองนะ”
“อ้าว จืดหรอกเหรอ เอาเบอร์ใครโทรมาเนี่ย”
“เบอร์บ้านเราเองแหละ ที่บ้านเพิ่งซื้อมาเอง”
“ว้าว งี้เราก็โทรหาจืดได้แล้วน่ะสิ ดีใจจังเลยอ่ะ” เสียงฟากนู้นดูจะตื่นเต้นไม่แพ้ฉันเลย
“ช่าย เราก็ดีใจเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องออกไปโทรข้างนอกแล้ว”
“อืม นั่นสิ เราเป็นห่วงจืดจะตาย มันยิ่งมืด ๆ อยู่ด้วย”
“อ่ะ กลัวเราโดนฉุดเหรอ อิอิ” นายอาร์ทแอบหัวเราะแล้วก็ตอบมาว่า
“ปล่าวหรอก กลัวไม่มีใครฉุดมากกว่าอ่ะสิ” อ้าย อิตาอาร์ทบ้า ร้ายนักนะ
“เชอะ ทำไมจะไม่มีล่ะ เยอะแยะไป” ต้องขอลองใจซะหน่อย
“ใครเหรอ บอกได้ปะล่ะ”
“ก็อย่างเช่น นนท์ วิน แล้วก็นายเบสไง” หึหึ :haun5: ขอยืมชื่อพวกนายมาใช้หน่อยละกันนะ โหสิ โหสิ
“เฮ้ย ๆ อย่าล้อเล่นสิ พวกนั้นมาเกี่ยวกับจืดได้ไงเนี่ย” เอาล่ะ เข้าแผน
“ไม่รู้สิ ก็โดนฉุดมาแล้วอ่ะ” ฉันพูดเรื่องจริงน้า หุหุ
“ฉุดอะไร พูดมาดี ๆ นะจืด” อ้ะ สงสัยจะเริ่มหึงแล้ว ต้องยั่วต่อ
“ก็แค่โดนลวนลามนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเองแหละ ไม่มีอะไรหรอก”
“บอกมาให้หมดเลยนะ คงไม่ใช่แค่นั้นแน่ จืดมีอะไรกับพวกมันรึปล่าว” โหย ชักจะเป็นเรื่องแล้วสิเนี่ย แค่ล้อเล่นเองนะ
“ไม่มีอะไรนี่ อาร์ทคิดมากไปแล้ว เราแค่พูดเล่นเองนะ” ฉันกะว่าตาอาร์ทคงจะเชื่อนะว่าฉันพูดเล่น ไม่มีอะไรจริงจัง
“แน่ใจนะ เราไม่อยากให้แฟนเราไปคั่วกับใครหรอกนะจืด” เหอ ๆ ที่ผ่านมาของฉัน มันเรียกว่าคั่วได้มั้ยเนี่ย
“บ้าเหรออาร์ท เราไม่ได้มีอะไรกับใครจริง ๆ อาร์ทเองก็รู้ดีอยู่แล้วนี่”
“จริง ๆ นะ อย่าแอบนอกใจเราล่ะ ไม่งั้นเราคง....”
“คงอะไร คงไม่บอกว่า จะเลิกกับเราหรอกนะ” อิอิ ฉันก็พูดเล่นไปเรื่อย
“อืม คงงั้น” เสียงอาร์ทดูเศร้า ๆ ไป :o นี่ฉันเล่นแรงไปรึปล่าวเนี่ย
“อาร์ท เราขอโทษนะ เรื่องเมื่อกี้ อย่าเก็บไปคิดมากนะ เราแค่พูดเล่นเอง เรารักอาร์ทคนเดียวนะ”
“เราก็รักจืด คราวหน้าห้ามพูดเรื่องแบบนี้อีกนะ”
“อืม ไม่พูดแล้วล่ะ เชื่อขนมกินได้เล้ย” หลังจากที่เราคุยกันไปได้สักพัก ฉันก็วางสาย แล้วก็เข้านอน คืนนั้นฉันก็ต้องเป็นฝ่ายนอนคิดมากไปเอง เพราะตัวเองแท้ ๆ ดันไปพูดเล่นมากเกินไป เลยต้องมานอนปวดหัวทั้งคืน (กลัวโดนบอกเลิกอ่ะ) :m5:
**************************************************************
-
โห นายอาร์ทนี้ตัวก็โตแต่ขี้ใจน้อยแล้วค่อนข้างอ่อนไหวเหมือนกันน่ะเนี่ย
-
:impress: ยังสนุกและลุ้นเหมือนเดิมค่า มาให้กำลังใจ :m13:
-
อาร์ทน่ารักจังจุ๊บๆ
-
ว่าแต่น้องหนูจืด ล้อเล่นแรงดีเนอะ บนสถานการณ์ที่ไม่น่าไว้ใจ ขยันสร้างความเชื่อมั่นและความไว้วางใจให้อาร์ทหน่อยเถอะ ยิ่งอาร์ทไม่รู้เรื่องในอดีตของจีด เลยยิ่งกลัวๆว่าจะเป็นถ่านไฟเก่าหรือเปล่า :เฮ้อ:
เรื่องของความรัก ความเชื่อมั่นและไว้วางใจกันเป็นสิ่งสำคัญนะน้อง :teach: สู้ สู้ น้องจืด
:m13:หนูโหวตให้พี่นัท +1 แล้วน้า ที่คอยให้กำลังใจ และ เอาตอนต่อไปเลยจ้า
>>>> ขอบคุณนะจ๊ะ น้องจืด พี่ก็มั่นโหวตให้หนูเหมือนกันจ้า
-
:m15:คืนนี้เค้าทำงานทั้งคืนอีกแล้ว ไม่เสร็จไม่กลับอ้ะ ช่วยอยู่เป็นเพื่อนทีน๊า :m5:
แล้วจะมาต่อให้อ่ะ เรื่องมันชักจะบานปลายใหญ่แล้วจริง ๆ ด้วย รอดต่อไปนะ
ป.ล. :m11: มีตบกันด้วยแหละ เฮ้ว ๆ ๆ
-
:m11: เย้ๆๆมารอฉากตบกัน ตบนังเป้ยชิมิคะ ตบมันเลยๆ สะใจๆ o13
-
ความรักต้องเป็นเรื่องของคนสองคน แต่เมื่อไหร่ที่เป็นสามก็จะ :เฮ้อ:
-
ถ้าไม่ตัดให้ขาด เรื่องเลวร้ายต้องตามมา
:sad4: :sad4: :sad4:
-
:m4: :m4: มารอดูคนโดนตบครับ ตกลงใช่เป้ยอะป่าว o3 o3
-
:m23: รู้ว่าน้องทำงานจนดึก เลยมาให้กำลังใจ ก่อนที่น้องจืดจะแปลงร่างเป็นแพนด้า :laugh:
ดูแลตัวเองดีๆนะจ๊ะ ฟิตร่างกายให้เต็มที่ เพราะต่อจากนี้คงมีเรื่องวุ่นๆ อีกเยอะอ่ะนะ o3 ไหนจะอาร์ท เบส และ...... :laugh:
[attachment deleted by admin]
-
:m17:เมื่อคืนกลับบ้านก่อนเค้าเลยอ้ะ ไม่ไหวจริง ๆ ลุกแทบไม่ขึ้น เอ้ามาต่อกันเถอะ
:m24:ไอคอนใหม่ น่ารักจัง
ตอนที่ 38
วันต่อมา พวกอิตั้มก็มาหาฉันที่โรงเรียนตอนเย็น เรานัดเจอกันที่ร้านขายส้มตำเจ้าเดิม
“แหม ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ดูสดใสขึ้นเยอะเชียวนะยะ” อิตั้มพูดขึ้น
“เจ๊ ๆ เอาตำไทยใส่ปู ไก่ย่าง คอหมูย่าง ฯลฯ” อื้ม อิอั้มสั่งซะเพียบเลย
“โอ้โห สั่งยังกับไม่เคยกินงั้นแหละ” ฉันกัดมันไป
“เอ้าอินี่ ก็กรูหิวนี่ยะ” แล้วมันก็เอาแป้งพัพพ์มานั่งตบหน้าต่อ
“เออ แล้วอิเฉากะอิเจี๊ยบมันจะตามมารึปล่าววะ อิจืด”
“มาสิ เด๋วก็มาแล้ว” ฉันมองไปทางประตูหลังโรงเรียน ก็เห็นสองสาวเดินออกมาแล้ว
“นั่นไง พูดถึงก็มาเลย” สองคนนั้นเดินเข้าใกล้จะถึงแล้ว เสื้อนักเรียนพอดีตัว กางเกงนักเรียนขาสั้นจู๊ด หน้าลอยมาแต่ไกล แหม ทำไปได้
“สวยมาเชียวนะยะ อิดอก” อิตั้มกัดก่อนเลยค่ะ
“แน่นอน ใครจะมัวแต่ทำตัวโก๊ะกังอยู่ล่ะอินี่” อิเฉาจ้ะ คือแบบว่า การแต่งตัวมันไม่ได้เข้ากับตัว
มรึงเลยค่ะ อิดอก
“ย่ะ สวยมาก สวยจริง ๆ” อิตั้มระอา ส่วนอิอั้มก็นั่งปัดมาสคาร่า เอาซี้ เพื่อนสาวของฉัน
“สั่งแล้วใช่มั้ยเนี่ย โคตรหิวเลย พักนี้ไม่เห็นมรึงเลยนะ อิจืด มัวแต่หวานแหววกับผัวอยู่ล่ะสิ” อิเฉาก้วยกัดฉันซะแรงเชียว
“อิเชี่ย หวานเหวินอะไร ไม่มี๊” ฉันแก้ตัวพัลวัน
“แล้วนี่ มรึงสองคนได้กันรึยังวะ” อิเจี๊ยบถามมาบ้าง
“อิดอก เรื่องแบบนี้ ถ้ามันไม่มีกรูก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว” อิตั้มทำเป็นรู้ดีนะมรึง
“โอ้โห มองเห็นเหรอยะ อิตั้ม”
“อ้ะ หรือมรึงกล้าพูด ว่ายังไม่มีอะไรกันน่ะ” มันเถียง
“ก็ เอ่อ ก็ นั่นแหละ” ฉันไม่กล้าตอบตรง ๆ อายนี่หว่า
“น่านไงล่ะ เห็นมั้ยล่ะพวกมรึง จริง ๆ ด้วย”
“เออ อิจืด แซบมั้ยล่ะมรึง” อิอั้ม แหม พอถามที เล่นเอาฉันสะอึกเลย
“อิบ้า เรื่องแบบนี้เค้าไม่พูดกันหรอกย่ะ เด๋วผู้ชายเสียหาย” ฉันตอบมันไป ในใจนึกสงสารอาร์ทมัน
“อ้อเหรอ กรูว่า มันต้องแซ่บแน่ ๆ ใช่มั้ยวะพวกมรึง” ดู๊ ดู มันพูด เชี่ยจริง ๆ
“ถูกต้องที่สุดคร่า กรูเห็นด้วย” อิเฉาเอากะเค้าด้วย
“เออ พูดกันเข้าไปนะพวกมรึง” ฉันพูดออกไปได้แค่นั้น ก็มีเสียงพูดขึ้นทางด้านหลัง
“พูดอะไรกันอยู่เหรอ ทุกคน” เอ๊ะ เสียงคุ้น ๆ รูหู พอพวกฉันหันไปดู ก็ต้องกรี๊ดในใจ ตาอาร์ทมาตอนไหนวะเนี่ย ได้ยินที่เราเม้าท์กันรึปล่าวนะ อ้อ ยังมีนายเบสมาซะด้วย แล้วนังเป้ยล่ะ หายไปไหน ปกติเห็นมาด้วยกันนี่หว่า
“เอ่อ พูดเรื่อง อ่า ผู้ชายน่ะ หุหุ” เหอ ๆ พูดไม่ออกเลยอ่ะฉัน
“มานั่งด้วยกันก่อนสิ ว้าว มีผู้ชายมานั่งด้วยตั้งสองคนแน่ะ เป็นปลื้ม” อิตั้มเก็บอาการไม่อยู่ ก็เพราะนายเบสนั่นแหละ
“มารับจืดกลับบ้านเหรอจ้ะอาร์ท” อิเฉาก้วยถามอาร์ทแต่สายตากลับแทะโลมสุดหล่ออยู่
“อืม เห็นว่าจืดจะมานั่งกินส้มตำกับพวกเราก่อนนี่แหละ”
“แหม ยังไม่อิ่มเลย ว่าแต่อาร์ทกับเบสจะกินด้วยมั้ย จะได้สั่งเพิ่มให้” อิตั้มอาสา
“อ่า ไม่ดีกว่านะ แล้วนายล่ะเบส” อาร์ทขอตัว ส่วนนายเบสส่ายหน้าไม่เอา
“อาร์ทไม่กินเหรอ เออจริงสิ นี่พวกแก เสร็จของคาวแล้วก็ต้องตบท้ายด้วยของหวานสิ ไปกิน
ไอติมทอดกันต่อมั้ย วันนี้ฉันกลับบ้านเย็นได้” ก็แหงล่ะ กลับพร้อมตาอาร์ทนี่
“อุ้ย น่าสนนี่ อิจืด ความคิดดีมาก พวกแกว่าไงมั่ง” อิอั้มคงอยากกินอยู่แล้ว
“โอเคเลย อยากกินเหมือนกัน” ทุกคนเห็นด้วย ฉันเลยหันไปถามอาร์ท
“อาร์ทไปนะ นาน ๆ ทีเราจะได้ไปกินกับเพื่อนด้วยกันเนี่ย”
“ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เยี่ยมมาก สุดเลิฟของฉัน ส่วนนายเบสก็
“ไม่ต้องถาม ยังไงก็ได้” อ่ะนะ ดูมันตอบ งานนี้สาว ๆ ในกลุ่มก็กระชุ่มกระชวยหัวใจกันสุดฤทธิ์
เสร็จจากร้านส้มตำ พวกเราก็เดินเข้าไปในเมืองกัน ร้านไอติมทอดอยู่แถว ๆ ศาลหลักเมือง ร้านนี้ขายมานานแล้ว เป็นร้านเล็ก ๆ คนขายเป็นตาแป๊ะแก่ ๆ แต่ฝีมือแกอร่อยใช่ย่อย
“ว้าย อิเฉา กรูเขินจังเลยอ่ะ” อิเจี๊ยบทำท่าเอียงอาย กระแดะจริงเชียว
“กรูก็เหมือนกัน อิดอก” อิเฉาก็พอกัน สองคนนี้แอบชอบนายเบสถึงขั้นไปนั่งดูมันซ้อมบาสทุกวันเลยนะ ขอบอก
“แหม ชอบก็บอกเค้าสิยะ มามัวแต่อาย เด๋วก็อดพอดี” ฉันบอกมันไป ดีนะที่ผู้ชายสองคนนั้นเดินนำหน้าไปแล้ว กับนังสองตัวนั้น ส่วนฉันลงมานินทากับสองตัวนี้ เออ เข้าท่าจริง ๆ
“อิบ้า ใครจะกล้าล่ะยะ”
“งั้นกรูบอกให้เอามะ” มันโบกมือไปมา ไม่ให้ฉันบอก
“เออ ไม่บอกก็ได้ ดูอย่างนังสองตัวนั้นสิ มันยังกล้าเลยเห็นมั้ย ใจกล้าหน่อยสิพวกมรึง”
“แหม ใครจะแรงสู้มันได้ล่ะ ขอเป็นแบบนี้แหละ ดีแล้ว”พูดเสร็จเราก็เดินตามพวกนั้นจนทันกัน
พอมาถึงร้านไอติมทอด เราก็พบว่า วันนี้มีเด็กนักเรียนมานั่งกินกันเพียบเลย เด็กสาวพากันเหลียวมามองนายอาร์ทกับนายเบสกันเป็นแถว แต่ขอโทษค่ะ กระเทยแรงกว่า อิอิ ส่วนเด็กหนุ่มเหรอ ก็ต้องมองพวกเราสิ
จะไม่ให้มองได้ไง ก็อิพวกนั้น ดันไปส่งสายตายั่วยวนกวนทรีนซะขนาดนั้น ดีที่ไอ้พวกนั้นไม่เอาตีนยัดปากกลับมาซะก่อน เล่นอะไรไม่รู้เรื่องกันเลย นังพวกนี้ ดูอย่างฉันสิ แอบเหล่มองคนที่คิดว่าน่าเหล่ก็พอแล้ว ไม่โลภมากจ้ะ คริ ๆ (พอกันแหละย่ะ)
“ขอไอติมทอด รสสตอเบอร์รี่ 5 ที่นะคะ อ่า อาร์ทกับเบสเอาอะไรอ้ะ สั่งได้เลยนะ” อิตั้มเหมือนจะรู้ใจ กลุ่มเราต้อง สตอเบอร์รี่ค่ะ (เพราะแต่ละนางแหล ๆ ทั้งนั้น)
“ขอช้อคชิบครับ นายล่ะ” อาร์ทหันไปถามนายเบส
“ขอกาแฟแล้วกัน” อืม ดูดีนะยะ กินรสกาแฟ ทำตัวเป็นผู้ใหญ่เชียว นายนี่
หลังจากสั่งเสร็จแล้ว ฉันก็เหมือนจะได้ยินเสียงของเหล่าชะนีน้อยแอบเม้าท์นายเบสด้วย :m13:
***************************************
:m16:เริ่มรุ้แล้วใช่ม้า ว่าจะตบใครอ้ะ
-
ตอนที่ 39
โต๊ะถัดจากหลังเราไป มีนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่ง ประมาณ 4 คนได้ ดูจากเครื่องแบบแล้วน่าจะเป็นโรงเรียนคริสเตียนในเมืองน่าจะได้ กำลังนั่งมองแล้วก็แอบซุบซิบกันอยู่ ฉันก็ว่า มันไม่ได้ซุบซิบกันเลยนะ ก็เสียงมันดังจนฉันได้ยินอ้ะ
“คนนั้นหล่อจังเลยอ่ะ เธอว่ามั้ย”
“คนไหนเหรอ (เหลียวมองมา) อุ้ย จริง ๆ ด้วยแหละเธอ”
“แต่ว่า ทำไมมากับตุ๊ดล่ะ” อีกคนถาม
“นั่นสิ สงสัยจะเป็นตุ๊ดล่ะมั้ง”
“บ้า ดูยังไงก็ไม่ใช่ แมนออกขนาดนั้นน่ะ” ชียังยืนกราน
“เหรอ ฉันก็ว่างั้น แล้วทำไมมากับพวกนั้นได้ล่ะ อีกคนก็ดูเท่ดีนะเธอ”
“นั่นสิ ทำไมถึงไม่มองมาทางพวกเราบ้างนะ” แหม น่าจะรู้นะ พูดซะดังขนาดนั้น ไม่เกรงใจเลย
“เอ่อ ขอโทษนะ มากินไอติมทอด หรือมานั่งนินทาชาวบ้านคะ” รู้สึกว่าจะเป็นฉันนะ ที่แรงก่อนใคร เพราะตรูชักทนไม่ไหวแล้ว พวกนั้นก็นั่งเอ๋อไปเลย
“นั่นสิ พวกนี้เพื่อนของฉันย่ะ ทำไมจะมากินด้วยกันไม่ได้รึไงยะ นังชะนี” โอ้ อันนี้อิตั้มค่ะ ไม่ใช่ฉันละ (ไม่แรงพอ)
“อุ๊ย ตุ๊ดด่าพวกเราแหละ อุบาทว์ชะมัดเลยอ่ะ” เสียอิชะนีนางนึง ที่ปากวอนมีสีพูดขึ้น
“อ้ะ อินี่ ด่าใครให้มันรู้ซะบ้างนะ ทำยังกับพวกมรึงไม่อุบาทว์งั้นแหละ มานั่งคัน....อยากแด*ผู้ชายน่ะ” อิตั้มใส่ไม่ยั้ง เอามันเลยค่า ลูกค้าในร้านเริ่มมองตั้งแต่ฉันออกโรงแล้วล่ะ หุหุ
“ตั้ม ใจเย็น ๆ ก่อนสิ นั่งก่อน” อาร์ทห้ามมันทำไม เค้าอยากดูมันตบกันอ้ะ (จะได้แจมด้วย)
“อาร์ท นั่งเฉย ๆ เถอะน่า เรื่องของพวกเรานะ” ฉันชักหมั่นไส้ละ
“อะไรล่ะจืด เป็นกับเค้าไปด้วยรึไง ไม่เอาน่า” ตาอาร์ทดุฉัน เอางั้นเหรอจ้ะ ได้เลย
“อาร์ทจะไปว่าอิจืดมันก็ไม่ได้นะ อิพวกนั้นมันด่าเราก่อนนะ” อิเฉาไม่ยอม
“ใช่ ๆ เห็นด้วย” อิเจี๊ยบสนับสนุน เห็นแมะ เสียงข้างมาก
“เชอะ นังตุ๊ดพวกนี้ กระแดะจริง ๆ เลย พวกเราไปกินร้านอื่นกันดีกว่า เด๋วเสนียดมันจะติดพวกเรา” อิชะนีปากหรีหู (ผวนเอา) วอนโดนตบแล้วมั้ยล่ะ
“อิ.... เสนียดบ้านแม่มรึงสิ ติดพวกมรึงน่ะ อิดอก” อิตั้มโมโหจัด
“นี่ พวกมรึง คิดว่าอยู่โรงเรียนหรู แล้วจะมาเบ่งเหรอ หน้าตายังกะส้นตี* ไม่ได้ส่องกระจกดูหนังหน้าตัวเองบ้างเลยรึไงฮะ” อันนี้ จืดเองค่ะ ยืนเท้าสะเอวด่าเลย ด้วยความโมโหเช่นกัน
“วุ้ย อิตุ๊ดเชี่ย ยังกะพวกมรึงหน้าตาดีตายล่ะ ดูสภาพตัวเองบ้างรึปล่าววะ” อิชะนีตัวหนึ่ง ฤทธิ์แรงมาก ด่าสู้พวกเราเช่นกัน งานนี้มีเฮแน่ ๆ
เจ้าของร้านรีบวิ่งเข้ามาดูพวกเรา แล้วแกก็พูดห้ามปรามประมาณว่าอย่าทะเลาะกันเลย แต่ขอโทษค่ะ พวกเราฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ เสียใจจริง ๆ จ้ะแปะ
“พวกลื้อไปด่ากังข้างนอกได้ม้าย” เหอ ๆ
“ได้ค่ะ พวกมรึงว่าไง กล้าปล่าววะ” อิตั้มท้าพวกมัน แต่อิพวกนั้นก็ดูจะใช่ย่อย
“เออสิวะ เอาดิ นึกว่ากรูไม่กล้ารึไงอิตุ๊ด” โอ้ว ได้เรื่องแน่ ๆ ค่ะ งานนี้ มีออกกำลังกายชัวร์
“อ้อ แน่จริงตามพวกกรูเลย เฮ้ย ออกไปนอกร้านกันเถอะ” พวกเราลุกขึ้นจากโต๊ะ แล้วก็เดินออกจากร้านไป ระหว่างนั้นตาอาร์ทก็ห้ามฉันตลอด แต่
“หยุดเลย ไม่ต้องพูด ถ้าไม่อยากดูก็กลับบ้านไปก่อนเลย” ฉันหันไปตวาดใส่ตาอาร์ท ดูมันก็ชักจะเริ่มโกรธฉันแล้วด้วย แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว
“จืด ทำไมไม่ฟังกันบ้างฮะ อยากมีเรื่องแบบคราวก่อนรึไง ไม่เข็ดเรอะ” มันตะโกนใส่หน้าฉัน
“ไม่ ไม่ฟัง กลับไปก่อน เด๋วฉันจะตามไป” แล้วฉันก็เดินตามพวกนั้นไป นายอาร์ทก็ไม่ยอมกลับ เดินตามมาด้วย จะมาดูพวกฉันตบกันใช่มั้ยล่ะแก
“นาย ไปห้ามตอนนี้ก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมาหรอก จืดน่ะ เวลามันโกรธใครแล้ว มันไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ หรอก”
“งั้นเหรอ นี่เราไม่สำคัญกับจืดเลยใช่มั้ยเนี่ย” สองคนนั้นพูดมา นึกว่าฉันไม่ได้ยินรึไง ทำไมแกจะไม่สำคัญกับฉันล่ะ แต่มันคนละเรื่องกันนะ นี่มันเรื่องของฉัน
“ตอนนี้พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ เอาไว้รอจบเรื่องนายค่อยเข้าไปคุยกับจืดเองดีกว่า ฉันไม่อยากจะพูดอะไรมาก” นายเบส ทำยังกะแกเข้าใจฉันมากงั้นแหละ ไอ้บ้า
พวกเราเดินมาจนถึงสวนสาธารณะแถว ๆ นั้นแหละ พวกมัน 4 คน เชอะ กับพวกเรา 5 คน งานนี้ ให้ฉันกับอิตั้มก็สู้ไหว เพราะฉันคันมือยิก ๆ แล้ว
“เฮ้ย สองคนนั้นน่ะ ไม่เกี่ยวก็ถอยออกไปก่อน” อิตั้มหันไปบอกตาอาร์ทกับนายเบสให้หลีกไปไกล ๆ ก่อนจะโดนลูกหลง
“เฮ้อ พวกเธอนี่นะ ทำไมต้องมีเรื่องกันด้วย มันไม่คุ้มกันเลยนะ” อะไร คุ้มไม่คุ้ม ฉันคุ้มย่ะ เพราะได้ตบคน ช้อบชอบ
“อาร์ท ขอร้องล่ะ ถอยไปห่าง ๆ ก่อนนะ เด๋วเราค่อยคุยกัน โอเค้” ฉันหันไปบอกตานั่น แต่ดูมันจะยิ่งหงุดหงิดหนักเข้าไปอีก รู้งี้ไม่ชวนมาด้วยซะก็ดี
“ฮึ่ย ตามใจ อยากทำอะไรก็เชิญตามสบาย ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว” แล้วนายอาร์ทก็เดินกลับไปทางหน้าโรงเรียน สงสัยจะกลับบ้านเลยมั้ง
“อ้าว กลับเลยเหรอ ก็ดีเหมือนกัน แล้วแกล่ะ จะยืนรออะไรอยู่อีกล่ะ กลับไปสิ” ฉันหันไปเล่นงานนายเบสต่อ
“ไม่กลับ อยากดูนายมีเรื่อง มีปัญหาอะไรมั้ย”
“แก.... ไอ้บ้า เพราะแกคนเดียวนั่นแหละ ไอ้ทุเรศ” ฉันด่ามันเพราะมันน่ะแหละ ทำให้ฉันอดกินไอติมทอด ทำให้ฉันต้องมีเรื่องกับชะนี ทำให้ฉันกับอาร์ทต้องทะเลาะกัน (เอ ข้อหลังเนี่ย ตัวฉันทำเองนี่หว่า แต่มันก็มีส่วนแหละ ไม่สนใจเฟ้ย)
“อิหน้าจืด ไม่ต้องไปโทษคนนั้นเลยนะ เพราะมรึงน่ะแหละ ดัดจริตอยากมีเรื่องเองทำไมล่ะ” อิชะนีเริ่มเปิดฉากแล้ว
“อ่อเหรอ งั้นก็เข้ามาเลยสิ กรูรออยู่แล้ว นึกว่าแน่ก็เข้ามาสิวะ อิสั*”
“อิเชี่ย ตบมันแมร่งเลย อิตุ๊ดพวกเนี่ย” ด้วยความที่ตัวไล่เลี่ยกัน ก็พอสูสีกัน แต่อย่าลืม ยังไงกระเทยก็แรงเยอะกว่าอยู่ดี แล้วฝ่ามือน่ะ มันเบาซะที่ไหนกันล่ะ
อิชะนีผมเปีย มันวิ่งเข้ามาหมายจะจิกหัวฉัน แต่ขอโทษอย่าลืมว่าผมมันยาวกว่า มีหรือที่จืดจะยอมปล่อยให้พลาด ฉันก็คว้าหางเปียมันได้ ก็กระตุกกระชากอย่างแรง จนหัวมันเซไปตามแรงจิก
“โอ้ยย อิสัด ปล่อยกรู” มันร้องให้ฉันปล่อย แต่มีหรือที่อิจืดจะยอม
*****************************************
:m17:นี่เค้าทำอะไรลงไปเนี่ย อือ ๆ
-
:m23: รู้ว่าน้องทำงานจนดึก เลยมาให้กำลังใจ ก่อนที่น้องจืดจะแปลงร่างเป็นแพนด้า :laugh:
ดูแลตัวเองดีๆนะจ๊ะ ฟิตร่างกายให้เต็มที่ เพราะต่อจากนี้คงมีเรื่องวุ่นๆ อีกเยอะอ่ะนะ o3 ไหนจะอาร์ท เบส และ...... :laugh:
ดูแลตัวเองดีๆนะจ๊ะ ฟิตร่างกายให้เต็มที่ เพราะต่อจากนี้คงมีเรื่องวุ่นๆ อีกเยอะอ่ะนะ o3 ไหนจะอาร์ท เบส และ...... :laugh:
เอ้ ใครอ่ะ???? พี่นัท
-
มันส์หยดติ่งๆ อิอิ
-
เดี๋ยวไปช่วยตบนะจ๊ะ
-
:o อ่านจบอี้งไป 10 วิ น้องจืดทำไมเปรี้ยวซ่าส์ ขนาดนี้อ่ะ :try2:
-
:m26:แค่นี้เอง จืดก๋ากั่นสุด ๆ นะจะบอกให้ ตัวจริงอ้ะ
:m28:วันนี้ทำงานจนเอ๋อ ติ๊งต๊องไปเลย
-
เพราะยังไง กระเทย ก็ปู้ซายอยู่ดี :laugh:
-
:m28:ไอคอนเยอะจนตาลายเลยแฮะ อิอิ
ตอนที่ 40
ส่วนอิพวกนั้นก็ใช่ย่อย ศึกครั้งนี้เคยอุบัติขึ้นมาแล้วเมื่อครั้งกาลก่อน มาบัดนี้มันยังดุเดือดเลือดพล่านเช่นเดิน โฮะ ๆ งานนี้มีฉัน อิตั้ม อิเฉา ออกโรง ส่วนสองตัวนั้น ยืนเชียร์กันค่ะ ดีมั้ยล่ะ มันบอกว่า แค่เราสามคนก็เอาอยู่แล้ว ไม่ใช่แค่พวกนั้นนะ ยังไม่คนมามุงดูด้วย ส่วนใหญ่ก็พวกมาออกกำลังกายตอนเย็นนั่นแหละนะ
“เย้ :m11: สู้ ๆ เอาพวกมันให้เละไปเลย พวกมรึง” อิอั้ม แรงนะมรึง เอาแต่เย้ว ๆ
“อ้ายยยย แซ่บหลาย ๆ ค่ะ” อิเจี๊ยบเอาด้วยค่ะ พวกมันนี่ดีจริง ๆ
หลังจากที่ผลัดกันตบไปตบมา จนหน้าเริ่มแหก อิพวกนั้นก็รู้ตัวว่า มันจะเสียเปรียบ มันเลยจ้องจะหันมาเล่นงานฉันคนเดียว เพราะตอนที่ฉันกำลังฟัดกะอีกคนนึง พวกมันก็มีส่งสายตาให้พวกมันเข้ามาช่วย เท่านั้นแหละ อีกสองคนก็เข้ามรุมฉัน โทษฐานที่แรงเกินเหตุ
“อิเชี่ย พวกมรึงคิดจะรุมเพื่อนกรูเหรอ” ไม่ทันแล้วล่ะอิตั้ม อิดอก มันมาถึงแล้ว
พวกมันอีกสองคน จับแขนฉันคนละข้าง ส่วนอีคนกลางสะบัดหัวจนหลุดจากมือฉันได้ แล้วมันก็ ตบ ๆ ๆ ฉัน อิเชี่ย กรูซวยอีกแล้ว อิเวรตั้ม มาช่วยกรูทีสิยะ
“อิเชี่ย มาเร้ว ๆ กรูจะตายแล้ว อิ....” โดนอีกรอบฉัน พวกอิอั้มก็เห็นนะ แล้วมันก็วิ่งกันเข้ามาจะช่วย แต่ไม่ทันแล้ว เพราะอิพวกนั้นมันตบเร็วมาก จนหนำใจแล้ว มันก็พากันวิ่งหนีไปแล้ว ฉันก็หมดแรงอ่ะดิ แมร่งกรูโดนทุกรอบ (โทษที่ปากดีไปหน่อย)
“เป็นไงมั่งวะมรึง อิจืด เลือดกลบปากเชียว” อิดอก จะพูดเพื่ออะไรคะ
“อูยยยยย เจ็บสิวะ อิเชี่ย” ฉันสบถออกไป มันแสบปากไปหมดแล้ว
“มันหนีไปแล้ว ทำไงต่อดีวะพวกมรึง” อิตั้ม มรึงยังไม่หายคันอีกเหรอเนี่ย กรูเจ็บค่ะ
“อิดอก กรูเจ็บปากจะตายอยู่แล้ว พาไปซื้อยาใส่แผลก่อนสิวะพวกมรึง”
“เออ ไปสิวะ มัวแต่ยืนดูกันอยู่ได้” อิเฉาก็เจ็บเหมือนกัน เพราะมันโดนรุมสองคนตอนแรก อิตั้มสิ สบายเลย เพราะมันตัวใหญ่ได้เปรียบกว่า
“เอ่อ พวกเธอ พาจืดไปทายาที่บ้านฉันก่อนก็ได้ อยู่แค่ตรงนี้เอง จะได้ไม่ต้องไปไกลกัน” นายเบสเป็นคนเสนอเงื่อนไขที่ ฉันไม่ต้องการ แต่ อิพวกนั้น
“จะดีเหรอเบส..... บ้านอยู่ที่ไหนคะ ไปกันเลยดีกว่า” ค่า ดีมั้ยล่ะเพื่อนสาวที่แสนดี ทำกันได้
“งั้นก็พยุงตามมาละกัน อยู่ข้างหน้านี่แหละ” มันชี้ไปที่อาคารทาวเฮ้าส์แถว ๆ นั้น เดินไปประมาณสองช่วงตึกก็ถึงแล้ว
“ไปกันเถอะ อิจืดมันคงทรมานจะแย่อยู่แล้ว” เออสิยะ เพิ่งรู้เหรอไง จะไปไหนก็ไปซะทีเถอะ
อิพวกนั้นเอาผ้าเช็ดหน้าฉันมาซับเลือดที่ปากให้ คือไม่ให้มันอุจาดตามากเกินไป พวกเราเดินไปจนถึงหน้าบ้านของตานั่น สอบถามระหว่างทางก็ได้ความว่า พ่อแม่ยังไม่กลับมาจากที่ทำงาน มันเลยกล้าพามาที่บ้านได้
“เข้ามาก่อนสิ” มันเปิดประตูรั้วแล้วพวกเราก็เข้าไปในบ้านของมัน พอเข้าไปในบ้านแล้ว มันก็จัดแจงไปหาพวกอุปกรณ์ทำความสะอาดแผลมาให้ อิพวกนั้นก็รีบทำแผลให้ฉันกับอิเฉาทันที
“โอ้ย อิเชี่ย เบา ๆ สิ เจ็บนะเว้ย” ฉันแหกปากร้อง ก็มันเจ็บนี่หว่า
“สำออยนักนะมรึง โดนแค่เบา ๆ เอง อิดอก” อิคนทำแผลให้ก็บ่นไม่แพ้
“เออ มรึงก็ลองมาโดนแบบกรูสิ อิเวร” ตายละ พวกเราด่ากันโดยไม่ได้สนใจเจ้าของบ้านเลยค่ะ ทำไมล่ะ มีปัญหาอะไรมะ หรืออยากจะโดนตบ จืดจัดให้ค่ะ
“พวกเธอนี่ ท่าทางจะรักกันมากเลยสินะ” อยู่ ๆ ตานั่นก็พูดขึ้นมา
“ใช่ค่ะ พวกเรารักกันมากเลย เนอะ” อิเจี๊ยบตอบไปแบบว่า สวยใช่มั้ยล่ะ
“อืม แล้วนี่พ่อแม่จะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะเบส” อิตั้มถาม
“ก็คงราว ๆ ทุ่มนึงล่ะมั้ง ทำไมเหรอ กลัวพ่อแม่ฉันว่าเหรอไง”
“ก็คงงั้นแหละ พวกเรามารบกวนแค่นี้ก็คงพอแล้ว นี่ก็ว่าทำแผลเสร็จแล้วก็จะกลับบ้านกันเลย”
“แล้วพวกเธอกลับกันยังไงล่ะ” นายเบสถามแบบนี้เพื่ออะไรไม่ทราบยะ
“พวกเราเอารถมา แต่ตอนนี้จอดอยู่ที่ร้านค้าหน้าโรงเรียนนู่นแหละ เด๋วว่าจะเดินกลับไปเองน่ะ” อิตั้มตอบตลอดงาน ส่วนนังพวกนั้นนั่งเคลิ้มกันอยู่
“ให้ฉันขี่รถไปส่งเอามั้ย มันก็ไกลอยู่นะ” ฮึ ทำเป็นสุภาพบุรุษ จอมปลอมชัด ๆ
“เชอะ” ฉันแอบเบะปากใส่มัน มันก็หันมามองแล้วก็ยิ้ม ๆ ไอ้บ้าเอ้ย ยิ้มทำไมฟะ
“งั้นก็ได้ เด๋วเราว่าจะออกไปเอารถเลยนะ”
“อืม ไปสิ งั้นให้เพื่อนที่เหลือรออยู่บ้านเราไปก่อนแล้วกัน” อ้าว แล้วฉันล่ะ ฉันก็ต้องกลับบ้านนะ
“เด๋วมานะพวกมรึง รอกันอยู่นี่แหละ เด๋วมานะจ้ะ” เฮอะ อิตั้มกับอิเจี๊ยบดูดี๊ด๊าสุดฤทธิ์ ใช่สิ ได้ซ่อนท้ายไอ้บ้านั่นไป คงจะมีความสุขมากล่ะสินะ
สองคนนั้นซ้อนท้ายรถนายเบสออกไปแล้ว เหลือฉันนังอั้มแล้วก็อิเฉานั่งรออยู่ในบ้านมัน อิพวกนั้นเลยถือโอกาสสอบสวนฉันใหญ่เลย
“อิจืด ได้ข่าวว่ามรึงเคยเป็นเพื่อนกับเบสมาก่อนจริงรึปล่าวยะ” อิอั้มถามมา
“อะไร ใครบอกมรึงอีกล่ะเนี่ย อ้อ อิเฉา มรึงใช่มั้ย” ฉันหันไปหาอินั่น ซึ่งนั่งคลำเบ้าตาอยู่
“เออ มันนั่นแหละ แล้วมันเป็นไงมาไงล่ะมรึง” ด้วยความขี้เกียจเล่า ฉันก็เลย....
“รู้จักแค่ตอนป.1 แล้วก็เพิ่งมาเจอกันนี่แหละ”
“อิเชี่ย แค่นี้เนี่ยนะ บอกมาอีกสิ” อิดอก ฉันเจ็บปากจะตายห่ะอยู่แล้ว พอทีเถอะ
“อิอั้ม มรึงอยากรู้อะไรก็ไปถามมันเอาเองเถอะ กรูเจ็บปาก อิเวร” เท่านั้นแหละ มันก็เงียบกริ๊บเลย :m16:
****************************************
-
แรงกันจิงๆสาวๆ :a10:
-
o12 o12 นึกว่าจะได้เหนเลือดยัยเป้ย :try2: :try2:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: แล้วทำไมคุณจืดโดนหนักสุดล่ะเนี่ยะ :m20: :m20:
-
:m26:แค่นี้เอง จืดก๋ากั่นสุด ๆ นะจะบอกให้ ตัวจริงอ้ะ
:laugh: รู้ละว่าก๋ากั่น แต่ก็นะ ถนอมๆ ตัวเองหน่อยซิ ทั้งแผลทั้งร่องรอยตามตัว หมดสวยกันพอดี[/color] :laugh:
:m28:วันนี้ทำงานจนเอ๋อ ติ๊งต๊องไปเลย
:a2: สู้ สู้น้องจืด ระวังนะก๋ากั่นมากไป สมองจะกระทบกระเทือน จำผิดคน จับผิดตัวนะ :laugh:
น้องเบสนี่แผนการร้ายกาจเนอะ ว่าไหม :m12:
น้องจืดพยายามอย่าขยันสะสมไมล์....กับอาร์ทไวนักนะ เดี๋ยวได้บินเดี๋ยวไป....... :m2:
-
ตบไม่หายแค้นเยย
:m16: :m16:
น่าจะวางแผนตบให้ดีกว่านี้
อาร์ทเลยงอนไปเยย
:m26: :m26:
-
:m18:วันนี้ต๊องจนหยุดงาน แบบว่า :a12:อ่ะ
ตอนที่ 41
หลังจากนั้นไม่นาน พวกนั้นก็ขี่รถกลับมาถึงบ้าน พวกอิตั้มก็แยกตัวกลับบ้านพร้อมอิอั้มไปก่อน เหลือแต่ฉันกับอิเฉาและอิเจี๊ยบ ฉันเลยบอกกับมันว่าให้ไปส่งที่ท่ารถประจำทางที
“อิจืด มรึงเข้าใจอะไรผิดไปรึปล่าว นี่มันกี่โมงแล้วยะ” อิเฉาเตือนความจำฉัน
“เอ๋ กี่โมงแล้วล่ะ เฮ้ย อย่าบอกนะว่า....” ฉันยังเบลอ ๆ อยู่เลย
“ก็ใช่นะสิ รถเที่ยวสุดท้ายหมดแล้ว มรึงจะกลับยังไงล่ะ”
“อ้า ทำไงดีล่ะ ซวยเลยฉัน แล้วนี่กรูจะกลับยังไงวะเนี่ย” ฉันยืนบ่นอยู่หน้าบ้านนายเบสนั่นแหละ จนนายนั่นคงสังเกตุได้ ก็เลยออกมาดู
“ยังไม่กลับกันเหรอ มีอะไรรึปล่าว” นายนั่นถามมา
“มีสิเบส อิจืดมันตกรถแล้วล่ะ ไม่รู้จะเอาไงดี” อิเจี๊ยบบอกไป
“เหรอ แย่หน่อยนะ แล้วว่าไงล่ะเรา” มันหันมาถามฉันต่อ ดูหน้ามันแล้ว ไม่ได้สนใจอะไรเลย
“มันเรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว”
“ทำเก่งไป ให้ฉันไปส่งมั้ยล่ะ พอดีจะได้ไปหายายด้วย”
“ไม่จำเป็น ฉันมีปัญญากลับเองได้ ไม่ต้องให้นายไปส่งหรอกย่ะ” ฉันเชิดใส่มันเลย หมั่นไส้ ทำมาเป็นคนดี (ต่อหน้าอิพวกนี้)
“เฮอะ นึกว่าอยากไปส่งนักรึไง” ฉันก็ไม่ง้อหรอกเฟ้ย
“นี่ พวกมรึง ไปส่งกรูหน่อยสิ ได้มั้ย” ฉันหันไปทำตาอ้อนวอนพวกมัน แต่ว่า ผลที่ได้
“เหอ ๆ ขอโทษจริง ๆ ว่ะมรึง คือว่าบ้านกรูไกลอ้ะ คงไปส่งมรึงไม่ได้หรอก ให้เบสไปส่งน่ะดีแล้ว อย่าเล่นตัวนักเลยมรึง ดีกว่าไม่ได้กลับบ้านน้า” อิเวร พึ่งพาไม่ได้เลยนะพวกนี้
ครั้นจะให้ไปค้างบ้านนายวิน เหอะ ไม่เอาอ้ะ เด๋วเจอของดีอีก แล้วนี่ต้องให้นายเบสไปส่งจริง ๆ เหรอเรา ไม่เอาอ่ะ ต้องกลืนน้ำลายตัวเองเหรอเนี่ย
“ว่าไงมรึง พวกกรูจะกลับแล้วนะ” อิสองตัวนั้นก็เร่งจัง จะรีบไปไหนยะ
“ฮื่อ จะไปหรือไม่ไป ถ้าไม่ไปจะได้ปิดบ้านซะที” อ้าก ดุมันพูดดิ กวนชัด ๆ
“เซ็งว่ะ ไปก็ได้วะ (แมร่ง บ่นเบา ๆ)” อิสองตัวนั้นก็ดีใจใหญ่ เอ่อ มันต้องไม่ชอบสิ เพราะมันสองคนออกจะหลงตานี่จะตายไป ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
“ดีแล้ว พวกกรูกลับก่อนนะมรึง”
“เออ คราวหน้า กรูตกลงต้องไปส่งกรูนะเว้ย” ฉันขู่มัน
“ย่ะ เออ นี่ อิจืด กลับกับเบส ระวังเผลอใจรักชักยุ่งล่ะสิ ด้วยล่ะมรึง คิคิ” มันสองคนแอบกระซิบใส่ฉัน แล้วก็หัวเราะคิกคักกัน
“อิบ้า ปากดีนักนะมรึง ไม่มีทางหรอก กรูมีแฟนแล้วนะ อิเวร” ดีนะที่ตอนนั้น นายเบสเข้าไปเอารถมอไซด์ในบ้านอยู่ ถึงพูดกันได้
“กรูล้อเล่น กลับบ้านก่อนนะมรึง บ้ายบาย” แล้วอิสองคนนั้นก็บึ่งรถออกไปจากที่นี่ ตรงกลับบ้านของตัวเอง นายเบสก็เข็นรถออกมาพอดี
“กระเป๋านั่น เอาไปทำไมน่ะแก” ฉันเจอมันสะพายเป้ออกมาด้วย
“ถามได้ ก็ไปค้างบ้านยายฉันน่ะสิ” เออ จริงแฮะ ฉันนี่ โง่จัง
“เอ้า จะยืนอยู่อีกนานมั้ย ขึ้นรถดิ” เชอะ อยากขึ้นตายล่ะ ไอ้บ้า มันปิดบ้านเรียบร้อยแล้ว ส่วนฉันก็ต้องจำใจนั่งซ้อนท้ายรถมัน อ๋าย ไม่อยากนั่งใกล้มันเลยอ่ะ
“เน่ จะตกรถอยู่แล้ว เขยิบเข้ามาข้างในหน่อยก็ได้ รังเกียจกันมากนักรึไง”
“หึ ใช่ ฉันรังเกียจแก แล้วก็เกลียดแกด้วย” ฉันมองไม่เห๋นหน้ามันหรอก เลยไม่รู้มันจะทำหน้ายังไงบ้าง โกรธฉันรึปล่าวเนี่ย
“เกาะไว้แน่น ๆ จะออกรถแล้วนะ” มันพูดแค่นั้นเอง แล้วก็สตาร์ทรถ ขับออกไป
“อืม” แล้วฉันกับมันก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย บรรยากาศเริ่มมืดคลึ้มแล้ว เพราะตอนนั้นน่าจะเป็นเวลาราว ๆ 6 โมงกว่า ๆ แล้ว
ระหว่างทาง ฉันพยายามมองดูโน้นดูนี่ไปเรื่อย แต่อีกใจก็กลับพะวงอยู่กับหลังของคนที่อยู่ตรงหน้า ใจก็อยากให้ถึงบ้านเร็ว ๆ แต่ดูเหมือนนายเบสจะขับรถช้าจัง จนฉันต้องเริ่มเปิดปากพูดออกไปก่อน
“นี่ แก ขับให้มันเร็ว ๆ กว่านี้ไม่ได้เหรอ มันจะมืดแล้วนะ”
“ฉันชอบขับช้า ๆ แบบนี้แหละ อากาศเย็นสบายดีไม่ใช่เหรอ” อืม ก็จริงของมัน
“แต่มันใกล้จะมืดแล้วนะ เด๋วพ่อแม่ฉันจะเป็นห่วงน่ะสิ”
“ลูกแหง่จังนะนาย” ไอ้บ้า กล้าว่าฉันเหรอยะ
“ไม่คุยกับแกแล้ว กวนประสาทจริง ๆ เลย”
ในที่สุดเราสองคนก็มาถึงบ้านฉันจนได้ มันจอดรถที่ทางเข้าบ้าน พอฉันลงจากรถแล้วจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน มันก็เรียกฉันเสียก่อน
“เด๋วก่อนจืด” ฮะ มันเรียกชื่อฉันด้วยแหละ ปกติ ใช้นายนี่นา
“มีอะไรเหรอ” ฉันหันกลับไปทางมัน
“คุยกันก่อนได้มั้ย” อึ๋ย คุยอะไรอีกล่ะเนี่ย ฉันยิ่งเจ็บปากอยู่ แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะพูดอะไรกับฉันบ้าง
“อือ คุยตรงนี้แหละ” มันก็จอดลงข้างทาง แล้วเราก็นั่งคุยกันอยู่ข้างรถนั่นแหละ
“ขอบใจนะ ที่ยอมคุยกับฉันน่ะ” มันก้มหน้ามั่ง มองหน้าฉันบ้าง สลับไปมา จนฉันงงไปหมดแล้ว
“เอ้า มีอะไรก็พูดมาสิ ฉันหิวแล้วนะ” ฉันก็อ้างไปนู่น มันเริ่มมืดลงทุกทีแล้วนะ
“เอ่อ คือว่า คือ ฉัน.....” แล้วมันก็มองหน้าฉันด้วยสายตาที่เดาไม่ออกจริง ๆ
*************************************
-
:a11: ต่องับ ๆ ๆ ๆ
ตอนที่ 42
นายเบสเอาแต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ จนฉันชักจะรำคาญเสียแล้วสิ แถมฉันก็ยังกังวลเกี่ยวกับอาร์ทอีกด้วย ไม่รู้จะโกรธฉันมากแค่ไหน เฮ้อ
“อ้าว จะไปไหนอ้ะ ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะ” นายเบสร้องทัก เพราะเห็นฉันลุกยืนขึ้น
“ก็ไม่ยอมพูดซะที ฉันจะกลับเข้าบ้านแล้ว”
“กำลังจะพูดอยู่นี่ไงล่ะ นั่งก่อน” มันดึงแขนฉัน ให้ลงไปนั่งกับมัน ถือวิสาสะมากเลยนะ
“ทีหลังไม่ต้องมาจับแขนฉัน ปล่อย” มันก็ปล่อย ฉันก็นั่งหน้าบูด อารมณ์เสียด้วยความร้อนใจเรื่องอาร์ทไม่น้อย
“เรื่องที่อยู่ ๆ ฉันก็แกล้งนายตอนเด็ก ๆ น่ะ นายอยากรู้มั้ย”
“หือ อยากรู้สิ อยากรู้มาก ๆ ด้วย” ฉันมองมัน สายตาก็อยากที่จะรู้เรื่องนั้น
“ถ้างั้นก็ฟังฉันดี ๆ นะ นายจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ก็แล้วแต่นายละกัน”
“อืม ๆ พูดมาสิ ฉันรอฟังอยู่”
แล้วนายเบสก็เริ่มเล่าเรื่องตอนนั้นให้ฉันฟัง ตอนที่มันเล่าไปเรื่อย ๆ ฉันก็ถึงกับต้องคิดหนัก เพราะบางเรื่องมันก็เกินที่ฉันจะเปิดใจรับได้ แต่เหตุผลหลายอย่าง มันก็ตรงกัน มันนั่งเล่าเหมือนระบายทุกอย่างให้ฉันฟัง ฉันก็นั่งนิ่ง ก้มหน้ามองดูที่พื้น ไม่ได้พูดตอบโต้อะไรออกไปเลย
เวลาขณะนั้นมืดลงแล้ว มีเพียงแสงจากหลอดไฟขางทางเท่านั้นที่สาดส่องลงมา เพียงพอที่จะทำให้มองเห็นหน้าของคนที่เพิ่งเล่าเรื่องในอดีตจบไปเมื่อกี้นี่ ใบหน้าที่แลดูเศร้าหมองนั้น มันทำให้ฉันอึดอัดในหัวใจ ยิ่งมองก็ยิ่งทรมาน
‘ทำไมหนอ พระเจ้าถึงต้องส่งคน ๆ นี้เข้ามาในชีวิตของฉันในยามนี้ด้วย’ ฉันนั่งนึกในใจ ไม่ได้ ๆ ฉันมีอาร์ทอยู่ทั้งคนแล้ว ฉันคิดอะไรอยู่กันแน่นะ ไม่.....
“นายคิดยังไงบ้าง เชื่อฉันที่ฉันพูดใช่มั้ย” มันหันมาถามฉัน แต่ฉันกลับไม่กล้ามองหน้ามัน
“ขอฉันคิดดูก่อน แกกลับบ้านไปเถอะนะ มันมืดแล้ว” ฉันลุกขึ้นจากที่ตรงนั้น
“ขอให้เชื่อฉันสักครั้ง อภัยให้กับฉันเถอะนะ จืด” มันก็ลุกขึ้นตามฉันด้วย
“อือ ขับรถระวัง ๆ ด้วยล่ะ” ฉันเดินกลับเข้าบ้านทันที โดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองหน้านายเบสเลย
สักพัก ฉันก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ของนายเบสดังออกไปทางบ้านยายของมันแล้ว ฉันเดินเข้าไปในบ้าน แม่ก็เดินเข้ามาหาฉัน
“หน้าไปโดนอะไรมาอีกล่ะนั่น” นึกแล้วว่าต้องสงสัยแน่ ๆ
“ไปทะเลาะกับใครมาอีกล่ะ ไอ้ลูกคนนี้” เสียงพ่อน่ะเอง เฮ่อ ดีนะ ที่ไม่ถึงกับตีเอาน่ะ
“เอ่อ คือว่า พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะแม่ หนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันรีบวิ่งจู๊ดหนีเข้าห้องตัวเองไปก่อนเลย จากนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนที่จะมาทำการบ้านต่อ
แต่หลังจากนั้นสักพัก แม่ก็มาเคาะประตูห้อง ฉันก็เลยเดินไปเปิดประตูให้
“มีโทรศัพท์จากเพื่อนลูกมาน่ะ” อ๋า สงสัยจะเป็นอาร์ทแหง ๆ เลย ตายล่ะ ลืมโทรไปหาซะสนิทเลย
“ฮัลโหล หวัดดีจ้าอาร์ท” หลังจากแน่ใจว่าใช่ ฉันก็ทักทายออกไป
“ฮึ ทำไมไม่โทรมาหาเราเลยล่ะ กลับมาถึงบ้านนานแล้วไม่ใช่เหรอ” อ่า เสียงดุเชียวนะ
“เราขอโทษนะ คือว่าเราเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แล้วก็กะว่าจะโทรหาอาร์ทพอดีแหละ” สตออีกแล้วฉัน
“งั้นเหรอ แล้ว เป็นไงมั่งอ่ะ เจ็บมากมั้ย” หุหุ นึกว่าจะโกรธฉันซะอีก ที่ไหนได้
“อืม ก็เจ็บอยู่เหมือนกัน อาร์ท ไม่โกรธเราใช่มั้ย”
“ตอนแรกก็โกรธอยู่หรอก ก็จืดเล่นไม่ฟังเราเลยอ่ะ แต่ตอนนี้ ใจมันห่วงมากกว่า” อาร์ทช่างแสนดีอะไรแบบนี้นะ
“ขอบคุณนะ ที่เป็นห่วงเรา ตอนนี้เราสบายดีแล้ว ทายาเรียบร้อย เด๋วก็หาย”
“เอ้อ แล้วจืดกลับบ้านทันรถเที่ยวสุดท้ายมั้ยอ่ะ” ง่า นึกว่าจะไม่ถามเรื่องนี้แล้วเชียวนะเนี่ย
“เอ่อ พอดีพวกเพื่อนเรามันขี่รถมาส่งที่บ้านน่ะ”
“ดีแล้วล่ะ เราจะได้หายห่วง” ฉันกับอาร์ทคุยกันไปเรื่อย ๆ ไม่นานนักก็วางสาย เราราตรีสวัสดิ์ให้แก่กันและกัน และไม่ลืมที่จะบอกว่า รักนะ ก่อนนอนทุกคืน
สี่ทุ่มกว่าแล้ว ฉันก็ยังนอนไม่หลับ ที่ยังไม่หลับก็เพราะเรื่องเมื่อตอนเย็นที่คุยกับนายเบสนั่นแหละ เรื่องที่มันเล่นมานั้น มันมีอยู่ว่า
‘ฉันเจอนายครั้งแรกก็รู้สึกว่าถูกชะตากับนายมาก แต่เพื่อน ๆ ของฉันมันรู้ว่านายชอบทำตัวอ่อนปวกเปียก พวกมันก็เลยรุมรังแกนายได้ง่าย ๆ ที่ฉันต้องยืนทนดูนายถูกรังแก ใช่ว่าฉันไม่อยากจะช่วยนาย ฉันอยากจะช่วย แต่ก็ไม่อยากเสียเพื่อนไป’ เห็นแก่ตัวที่สุด คนเลว
‘ฉันมันเลวใช่มั้ยล่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่หาทางช่วยนายหรอกนะ ฉันตัดสินใจไปบอกพวกนั้นให้เลิกรังแกนาย โดยที่ฉันจะให้เงินพวกนั้นไปกินขนมทุกวัน แต่ทำแค่นั้นมันก็คงช่วยอะไรได้ไม่มาก ฉันก็เลยตัดสินใจเอาสิ่งที่นายกลัว มาแกล้งนาย เพื่อที่พวกนั้นมันจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับนายอีก’ นึกว่าฉันจะเชื่อนายรึไง ไม่มีทางซะหรอก
‘สิ่งที่ฉันทำไป ฉันอยากจะบอกว่า ขอโทษนะ วันนั้นก่อนที่ฉันจะย้ายไปกรุงเทพฯ ฉันไปหานายที่บ้าน คิดไว้ว่าจะไปขอโทษเรื่องทั้งหมด ให้นายยกโทษให้ แต่นายกลับไม่ฟัง ฉันเลยไม่ได้พูดกับนายวันนั้น’ ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ
‘หลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยลืมทุกอย่างเกี่ยวกับนายเลย ฉันยังเคยมาแอบดูนายตอนที่ฉันแวะมาเยี่ยมยายเลยนะ เห็นนายดูมีความสุขดี ฉันอยากเข้าไปทักทาย แต่ก็ไม่กล้า กลัวนายไล่ตะเพิดเหมือนวันนั้นอีก’ ลองเข้ามาสิ นายเจอดีแน่ ๆ
‘จืด ฉันอยากจะขอโทษนาย เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ยกโทษให้ฉันได้มั้ย ยกโทษให้ฉันนะ’ คิดหนักเลยสิฉัน ทำไงดีนะ
นั่นคือคำบอกเล่าทั้งหมด ที่มันเหลือเชื่อเกินไป ฉันถึงบอกว่า ฉันยังเปิดใจรับมันไม่ได้หรอก ความเกลียดชังที่มันฝังรากลึกแล้ว จะให้ขุดรากถอนโคนออกมาภายในคืนเดียว ฉันคงทำไม่ได้ ทุกอย่างคงขึ้นอยู่กับเวลาแล้วล่ะ :a12:
**********************************************
-
:m5:ถึงเพื่อน พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกคน ตอนนี้จืดกำลังประสบปัญหาเรื่องงานอย่างหนัก อาจจะถึงขั้นต้องลาออกจากงานเลย
:m15: ถ้าจืดลาออกจริง ๆ ก็กะว่าจะหนีไปบวชพราหมณ์สัก 3 เดือน ตามที่ตัวเองตั้งใจไว้
:amen:แต่ถ้าจืดทำใจได้กับที่ทำงานเดิม ก็จะพยายามมาลงต่อไปเรื่อย ๆ
:sad2:ทำไมชีวิตของกระเทยอย่างเรา ๆ มีแต่เรื่องให้ทุกข์ใจน้อ
:m17: ตอนนี้อาจจะเป็นตอนสุดท้ายแล้ว ขอเวลาเราไปตัดสินใจก่อนก็แล้วกันนะ
ป.ล. ขอให้ทุกคนประสบพบเจอแต่ความสุขนะ อดทนไว้ให้มาก ๆ จะได้ไม่อ่อนแอเหมือนเรา
-
เข้มแข็งไว้นะคะ
ไม่รู้จะพูดยังไง เอาเป็นว่า ถ้าคุณจืดอดทนที่จะสู้กับปัญหาเรื่องงานได้ เข้าพรรษานี้ก็ลองถือศีลดูก็ได้ค่ะ ไม่ต้องถึงกับบวช แค่ทำจิตใจให้สงบ นั่งสมาธิบ่อยๆ เมื่อจิตใจสงบ ก็ทำให้เราพร้อมที่จะแก้ปัญหาได้ดีขึ้น
อย่างเรา เข้าพรรษานี้กะว่าจะไม่กินเนื้อสัตว์ และจะพยายามถือศีลให้ได้ซัก 5 ข้อแรก (น้อยนิดแต่ก็ยากอยู่สำหรับเรา 555) ถ้าคุณจืดได้ถือศีลแบบนี้ เราว่าอย่างน้อยก็ทำให้จิตใจตัวเองดีขึ้นนะคะ ลองดูนา
สู้ๆ :yeb:
-
ค่อยๆคิดค่อยๆทำครับ
ใครก็เจอความลำบาก ยุ่งยากด้วยกันทั้งนั้น
ค่อยๆมองค่อยๆแก้ อย่าใช้อารมณ์ หาทางออกให้ตัวเองก่อน
อดทนสักนิด เมื่อมีหนทางที่ดี สมัครงานใหม่ได้ ค่อยไปก็ไม่สาย
:m21: :m21: :m21:
-
ยายจืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าบวชแล้วไม่กลับมา....
ชั้นจาตามไปลากเธอมาจากสวรรค์เลย
ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ใจเย็นๆนะจ๊ะน้องจืด ค่อยๆคิดแล้วกัน ช่วงนี้ได้หยุดหลายวันลองนั่งคิดทบทวนกับปัญหาต่างๆ บางทีการมีเวลาให้กับตัวเองมากขึ้นอาจจะทำให้น้องจืดคิดอะไรๆได้ง่ายขึ้นนะจ๊ะ
อย่าพึ่งท้อถอยนะ ปัญหามีไว้แก้ไม่ใช่มีไว้กลุ้ม ทุกคนจะเป็นกำลังให้จืดนะ
-
:m5:ถึงเพื่อน พี่ ๆ น้อง ๆ ทุกคน ตอนนี้จืดกำลังประสบปัญหาเรื่องงานอย่างหนัก อาจจะถึงขั้นต้องลาออกจากงานเลย
:m15: ถ้าจืดลาออกจริง ๆ ก็กะว่าจะหนีไปบวชพราหมณ์สัก 3 เดือน ตามที่ตัวเองตั้งใจไว้
:amen:แต่ถ้าจืดทำใจได้กับที่ทำงานเดิม ก็จะพยายามมาลงต่อไปเรื่อย ๆ
:sad2:ทำไมชีวิตของกระเทยอย่างเรา ๆ มีแต่เรื่องให้ทุกข์ใจน้อ
:m17: ตอนนี้อาจจะเป็นตอนสุดท้ายแล้ว ขอเวลาเราไปตัดสินใจก่อนก็แล้วกันนะ
ป.ล. ขอให้ทุกคนประสบพบเจอแต่ความสุขนะ อดทนไว้ให้มาก ๆ จะได้ไม่อ่อนแอเหมือนเรา
อ่านแล้วเป็นห่วงน้องจืดจัง ทำใจให้เข้มแข็งนะน้อง ทุกปัญหามีวิถีทางแก้ของมัน ค่อยๆ หาสาเหตุต้นตอของปัญหาแล้วค่อยๆ แก้กันไป มากน้อยตามแต่กำลังความสามารถ ถ้าเหนื่อยนัก ก็พักแล้วห่างออกมาซักหน่อย แล้วค่อยๆ พิจารณากลับเข้าไป อาจจะช่วยให้เห็นทางออกดีๆ นะ (จมอยู่กับที่มันคิดอะไรไม่ออก)
ความทุกข์ สุข มันเป็นของคู่กัน ตัดกันไม่ขาด ก็อยู่ที่ใจเราว่าจะเปิดรับอะไรมากกว่ากัน เหมือนที่เค้าว่า "ไม่มีความทุกข์แล้วจะรู้เหรอว่าสุขเป็นอย่างงัย"
เรื่องปัญหาเนี่ย มีกันทุกคน จะมากจะน้อยก็ว่ากันไป มีสติ คิดให้ถี่ถ้วน อย่างมีเหตุผล แบบที่เค้าเรียกว่าคิดอย่างมีตรรกะอ่ะนะ พยายามคิดมองหาต้นเหตุที่แท้จริงของปัญหาแล้วก็เคลียกันไป
เป็นกำลังใจให้น้องสู้ต่อไป น้องคงรู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับชีวิตตัวเองอยู่แล้วละ มีสติจะมีทางออก :amen:
-
เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆนะ
-
:amen: :amen: ดีแล้วครับที่เอาทางพระเข้าข่ม ยังไงก็เปนกำลังใจให้แล้วกันนะครับ :a1: :a1:
-
เป็นห่วงคุณจืดนะ ขอให้เข้มแข็งไว้นะ ทุกปัญหามีทางแก้ไขจ้ะ สู้ๆจ้ะ
ดีแล้วค่ะที่หันหน้าเข้าหาพระพุทธพระธรรม ใจจะได้สงบ มีสติปัญาแก้ปัญหาได้ลุล่วง
:a2: เป็นกำลังใจให้นะ
-
เป็นกำลังใจให้จืดนะ :a2:
ลองถอยออกมามองปัญหา แล้วก็แก้ไขเป็นขั้นตอนไป
เรื่องงาน ถ้าไม่ชอบอยากลาออกก็ตามแต่จืดจะตัดสินใจ
แต่วางแผนดีๆ แล้วกัน ว่าชีวิตจะทำยังไงต่อไป
บวชแล้ว หลังบวชแล้วจะทำยังไง
ลองคิดดีๆ นะจืด สู้ๆ
:a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
-
ปัญหามันเกิดขึ้นมาเพื่อให้เราได้แก้
อุปสรรคที่เราเจอก็ถือเป็นบทพิสูจน์ความเข้มแข็งของเรา
สู้ต่อไป..................
เจ๊จืดสู้ๆ สู้ตาย
o13 o13 o13
-
ปัญหา...มันก็เหมือนภัยธรรมชาติ
อยู่ๆมันจะเกิดก็เกิด แล้วมันก็จะผ่านไป
แค่ประคองตัว รับมือกับมันให้ได้
แล้วจะรอผู้ประสบภัย ชื่อเจ๊จืด รอดชีวิตกลับมานะ o13
-
o1ขอขอบคุณทุก ๆ กำลังใจที่ให้มานะ จืดเองตอนนี้ก็คงจะเข้าวัดเข้าวาก่อนเลยอันดับแรก
เพราะมันช่วยเราได้มากทีเดียว ทำบุญสร้างทานเข้าพรรษาปีนี้ ก็ภาวนาขอให้เราแต่เจอเรื่องดี ๆ
:amen:มีหนึ่งรีบอกว่า จะไม่ทานเนื้อสัตว์ช่วงเข้าพรรษานี้ เหมือนกับจืดเลย จืดก็ทำเหมือนกันนะ
สุดท้ายนี้ ช่วงนี้คงจะหายไปทำบุญสักหน่อย เพื่อน ๆ ทุกคนก็อย่าลืมไปสร้างบุญให้กับตัวเองด้วยล่ะ
:a1:เราไปก่อนนะ โชคดีทุกคนจ้า
-
อนุโมธนา ยินดีกับจืดที่หันเข้าหาพระธรรมนะ
ละทางโลกสักพักคงจะเห็นหนทางแก้ปัญหาได้เอง....
ที่นี่คงคิดถึงน่าดูเลยนะ....
-
o15อนุโมธนาสาธุด้วยคน อ่านบทสุดท้ายยังแจ่นอยู่เลย ปัญหาคงหนักแต่อย่าวิตก
ค่อยๆ คิด ค่อยๆ แก้ ไปทุกปัญหามีทางออก แล้วแต่ว่าเราจะเจอทางออกนั้น เร็วหรือช้า
สู้ต่อไป นายจืด อุ้ยลืมไปไม่ชอบให้เรียกนาย สู้ต่อไปน.ส จืด
-
เปงกำลังใจให้จืดนะ :m1:
ปัญหามีไว้แก้เหมือนผ้านั่นแหละ :m11: ขำๆนะ
-
เป็นกำลังใจให้น้องจืดนะ พักใจให้สงบ อาจคิดหาทางออกดีให้ชีวิตได้ :a2:
-
:a1:
ไงก็อนุโมทนาด้วยคับ
แต่แบบว่าอย่าไปนานนักนะคับ
อุตส่าห์ตามมาอ่านจนทัน
เฮ้อออ...
มันส์มากครับ
เขียนได้ดี จนติดไปแล้วเนี่ย :m29:
-
เจ๊อย่าลืมเอาบุญ มาฝากด้วยน้า :m5:
-
:m2:ไปทำบุญมาแย้วนะ ปรึกษากับพระแล้ว ท่านก็ว่าช่วงนี้เราจะมีปัญหาเยอะ โดนผู้ใหญ่ทำให้ทุกข์เอา
:m17:มันตรงเผงเลยอ้ะ แล้วท่านก็ยังบอกอีกว่า ไปติดสินบนกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไว้เยอะ ก็จะติดๆขัดๆไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ
แง้ ๆ :o7: แล้วเราจะแก้หมดมั้ยเนี่ย จำมะได้แล้วด้วย :m28:
:m5:ขอให้ทุกคนร่วมอนุโมทนาบุญกับเราด้วยนะ เกิดมาชาติหน้าจะได้สวยๆหล่อๆกันอีก หุหุ :m13:
เอาล่ะ ไปติดตามตอนต่อไปเลยดีกว่านะ มีแรงฮึดสู้และ :a9:
-
:m9: นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป จะคล้าย ๆ กับตอนพิเศษนะ เพราะมันจะยาวมากกกก ตอนนี้ก็ยังเขียนไปจบเลย :m28:
รายละเอียดเยอะจริง ๆ ช่วยตามดูกันหน่อยละกันนะ อย่าแอบหลับก่อนล่ะ :a5:
ตอนที่ 43
กาลเวลาผันผ่านไป เรื่องราวต่าง ๆ ก็ดำเนินไปตามเรื่องของมัน หลังจากที่สอบกลางภาคเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็จะได้ไปเที่ยวทะเลตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้แล้วสินะ
หลังสอบวันสุดท้าย ฉันก็นัดเหล่าเพื่อน ๆ มาประชุมเพลิง เอ้ย ไม่ช่าย ประชุมหารือเรื่องสถานที่ ที่พัก การเดินทาง ว่าจะเอายังไงกันดี โดยพวกเรานัดเจอกันร้านเจ๊ขายส้มตำเจ้าเก่า
วันนี้ก็มีห้าสาวสวยลากไส้ (ให้กากินนะ) แล้วก็หนุ่ม ๆ (มีอ้ายนนท์โผล่มาด้วยอ่ะ แง้) ตามด้วยส่วนเกินอย่างนังเป้ย (มาทำวะเนี่ย) โอ้ว งานนี้ถ้าไปหมด ก็หลายคนเลยอ่ะ มีตบตีกันแหงม ๆ :m4:
“อู้ย วันนี้มันจะมีการประท้วงใหญ่เกิดขึ้นเหรอไงวะเนี่ย ถึงมารวมตัวกันได้น่ะ” เสียงอิตั้มดังขึ้น ตอนเข้ามานั่งในร้านเจ๊ส้มตำ
“นั่นสิ เพียบเลยมรึง งานนี้ถ้าไปหมดนี่ กรูว่าคงมันส์พิลึก” อิอั้มแจ๋ด้วย สองคนนี้เพิ่งมาถึง
“หวัดดีสาว ๆ หวัดดี พี่อาร์ท ไม่ได้เจอกันนายเลยนะ” เสียงตานนท์ทักมาบ้าง มากะเค้าด้วยเรอะ
“ไง เจ๊ ไม่ทักทายกันเลยนะ” อ้ากกกก อยากถีบหน้ามันซักทีจัง
“ไอ้นนท์ เรียกให้ดี ๆ นะ ถ้ายังไม่อยากตาย”
“อุ กลัวแล้วเจ๊ อิอิ” ง่ะ กวนไม่เลิกนะมัน
“มานั่งตรงนี้ก่อนสิจ้ะ นนท์จ๋า มาเร๊ว” เสียงอิเจี๊ยบแหลมาก คงอยากแด*น้องมันอ่ะสิ
“ไม่อาว กลัวอ่ะ” ตานนท์แลบลิ้นใส่ แล้ววิ่งมาข้าง ๆ ฉัน แถมยังลากเก้าอี้มานั่งติดด้วยอีกตะหาก มันเล่นอะไรของมันวะเนี่ย
“ชิส์ ทำเล่นตัวไปได้ ระวังจะเสร็จเจ๊นะจ้ะ” น่าน อิเจี๊ยบ สวยมั้ยล่ะ
“ง่า ไม่เอาอ่ะ จืดช่วยเราด้วยดิ นนท์กลัวแล้วค้าบ” เสียงคนในกลุ่มเราหัวเราะขึ้น
“เล่นบ้าอะไรของแกฟะ” ฉันดุมัน
“เอ้า สั่งของกินรึยังล่ะ มาถึงเหนื่อย ๆ มันหิวนะยะ” นังตั้มโวยวาย สงสัยจะหิวจัด
“สั่งแล้วค่า คุณนาย เค้าไม่รอหล่อนกันหรอกย่ะ” อิเฉาวีน เพราะมันก็หิวเช่นกัน
“สรุปก่อนเลยนะ มีใครจะไปเที่ยวบ้าง” เสียงฉัน ซึ่งเป็นคนต้นคิด ถามดังขึ้น
พอถามเสร็จแล้ว อิเฉา อิเจี๊ยบ อิตั้ม อิอั้ม อิต้อม ยกมือกันพรึ่บเลย น่าเกลียดจริง ๆ ขานเสียงเอาก็ได้ย่ะ แหม้ ทำยังกะเด็ก :laugh:
“เราไปด้วย” เสียงนนท์ ทักขึ้น
“เราเหมือนกัน” แหม อาร์ทจะบอกทำไมฮะ ก็รู้ ๆ กันอยู่
“ฉันด้วย” นายเบสไปด้วยเหรอ งานนี้ แกเสร็จพวกเพื่อน ๆ ฉันแน่ โชคดีนะเว้ย
“เป้ยไปด้วย เบสไปไหนเค้าไปด้วยนะ” นังเป้ย หล่อนจะเอาใครกันแน่ยะ แต่งานนี้สงสัย หล่อนจะต้องโดนฝ่าพระบาทของนังเพื่อนสาวของฉันแน่ ๆ คิคิ
“คนสุดท้าย นั่งอมอะไรอยู่จ้ะ วิน” ฉันล้อมันเล่นน่า
“ถามได้ ก็ไปอ่ะดิ ทุกคนไปกันหมด แล้วเราจะอยู่บ้านเฉย ๆ รึไงอ่ะ” อ๋า รู้ตัวก็ดีแล้วย่ะ
“สรุปว่า ไปกันหมด รวมกันก็เป็น อ่า 1 2 3.... อู้ว ตั้ง 11 คนแน่ะ เยอะจังเลย” ฉันตื่นเต้น ก็ไม่เคยไปเที่ยวกันมากมายขนาดนี้เลยนี่นา
อาหารพวกส้มตำ แล้วก็ของทอด ย่าง ต้มซุป ก็ลำเลียงมาเรื่อย ๆ งานนี้ อิ่มท้องไปจนถึงเย็นเลยแหละ หลังจากกินกันไปได้สักพัก พวกเราก็เริ่มสนทนากันต่อ
“นี่ ๆ สรุปเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันล่ะ” นังต้อมสงสัยขึ้นมา ฉันยังไม่ได้บอกเลยนี่นา
“อ้อ ฉันไปค้นหาข้อมูลมาแล้วนะ ทั้งเรื่องสถานที่ที่เราจะไปพัก แล้วก็เรื่องค่าอาหารที่พักด้วย ฉันว่าเราน่าจะไปเที่ยวที่เกาะช้างกันนะ เพราะที่นั่นจะมีหาด ๆ หนึ่ง ทรายสีขาวละเอียด สวยมาก ๆ น้ำทะเลก็ใสด้วย อ้อ แต่ไปช่วงนี้ ถ้าโชคดีคลื่นลมไม่แรง ก็ได้สนุกกันแน่ ๆ เลยจ้ะ”
“อืม น่าสนใจดี แล้วเรื่องที่พักล่ะ ติดต่อไปรึยัง” อิตั้มถามบ้าง
“เรียบร้อยย่ะ ฉันโทรไปถามมาแล้ว มีบังกะโลชั้นเดียว สองหลังว่างอยู่ ค่าเช่าก็คืนละ300 บาทต่อหลัง ก็รวมเป็น 600 บาทต่อคืน ดีนะที่ตอนนี้คนยังไม่ค่อยไปเที่ยวกันเท่าไหร่ เลยโชคดีได้มาราคาถูกแบบนี้”
“ว้าว เลิศมากเลย สองหลังเหรอ แล้วจะแยกห้องนอนกันยังไงล่ะ อิอิ” อิดอกเฉา อย่ามาแรง ฉันรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ นังเวร
“เด๋วค่อยคิดย่ะ เออ แล้วเรื่องอาหารการกิน ที่นั่นค่อนข้างจะแพงไปหน่อยนะ ยังไงก็หาของแห้ง พวกมาม่า ไปไว้กินตอนกลางคืนหน่อยก็ดีนะ” ฉันเอ่ยไป ของมันแหงอยู่แล้ว ใคร ๆ ก็รู้ของบนเกาะแพงจะตายไป
“ได้ ๆ ไม่มีปัญหา เออ แล้วเราจะออกเดินทางกันวันไหนล่ะ” เสียงตานนท์ถามมาบ้าง อยากไปเร็ว ๆ อ่ะดิ
“เรื่องเดินทาง ฉันโทรไปถามเวลามาแล้วนะ เราต้องไปขึ้นรถที่กรุงเทพฯกัน ที่สถานีขนส่งเอกมัยน่ะ รถออกเวลาประมาณ สี่ทุ่มกว่า ๆ ได้มั้ง”
“งั้นเหรอ ก็เหมือนกับตอนไปเที่ยวภูกระดึงสินะ” อิตั้มบอกมา
“เอ๋ ไปเที่ยวภูกระดึงกันมาแล้วเหรอ เราอยากไปมั่งจัง” เสียงยัยเป้ยแจ๋ขึ้นมาทันที อยากไปก็ไปเองสิยะหล่อน
“อาร์ทก็ไปมาด้วยเหรอ” มันหันไปถามอาร์ท
“อืม ไปมาแล้วล่ะ” ใช่ ไปมาแล้ว แล้วเราก็เป็นแฟนกันบนนั้นด้วยย่ะ เหอ ๆ ชักฉุน
“จืด ๆ” เสียงนายวินเรียกฉัน แต่เผอิญฉันไม่ได้ยินอ่ะ
“อ้ะ เอ๋ อะไรเหรอวิน” ฉันเพิ่งรู้ตัวก็เลยหันไปหา
“หูตึงเหรอไงยะหล่อน” อิต้อม มันจะกัดฉันทำไมฟะ อินี่
“หล่อนนะสิ นังบ้า ว่าไงวิน มีอะไรเหรอ”
“แล้วไปวันไหนล่ะ บอกหน่อย จะได้เตรียมของทัน” อ่ะนะ ไม่แพ้เลยนะนั่น
“งั้นเราจะบอกให้ทุกคนฟังนะ วันจันทร์ที่จะถึงนี้ เราจะออกเดินทางจากที่นี่ไปขึ้นรถที่เอกมัย เวลาสี่ทุ่ม แต่เราจะนัดเจอกันที่บขส.เพื่อนขึ้นรถเที่ยว 6 โมงเย็น ไปถึงที่นู่นก็ประมาณเกือบ สามทุ่ม คง
ทันเวลาที่จะไปรอขึ้นรถ” ฉันสาธยายให้ทุกคนฟัง
“ดีจังเลย นี่ก็วันศุกร์แล้ว อีกสองวัน อ้าย ตื่นเต้นจังเลยอ้ะ” อิเจี๊ยบดี๊ด๊าสุดตัว
“งานนี้ต้องเป็นทริปที่สนุกแน่ ๆ ว่ามั้ยพวกเรา” นังเป้ยเอ่ยขึ้น แต่พวกเราทำหน้าเหยเก ใครเป็นเพื่อนกะหล่อนมิทราบยะ
นังสตอเบร์รี่ :m26:
***************************************
-
ถ้าจำไม่ได้ว่าไปบนอะไรไว้บ้าง ก็ไปแก้บนกลางแจ้งนะ
จืดลองไปถามผู้รู้อีกทีแล้วกัน จำได้แค่นี้ :m23:
รออ่านต่อนะ :m18:
-
:m30:ตายละหมีพูห์ มาแอบรีตอนไหนเนี่ย จืดก็คงจะทำแบบที่ตัวเองว่าแหละ แต่มันคงมีข้อแลกเปลี่ยนแน่นอน เราต้องทำได้ :a1:
:m22:ต่อให้อีกตอนนึง เพราะหายไปสองสามวัน
ตอนที่ 44
หลังจากที่พวกเราทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ก็เรียกเด็กเสริฟมาเชคบิล จากนั้นต่างฝ่ายก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ระหว่างที่กำลังจะเดินไปรอรถประจำทางพร้อมกับอาร์ทนั่นเอง อาร์ทก็เอ่ยขึ้น
“จืด เอ่อ วันนี้ค้างบ้านเรานะ” เอ๋ ฉันหันไปมองหน้าอาร์ท
“แต่ว่า....” ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร
“นะจืด ไปนะ พรุ่งนี้เราจะได้พาไปซื้อของไง” อ่ะ งั้นเหรอเนี่ย
“อืม ได้สิ ว่าแต่ไปซื้อที่ไหนอ่ะ” ฉันถามออกไป
“ก็ตลาดใกล้ ๆ บ้านเราน่ะแหละ มีร้านขายของใหญ่ ๆ อยู่เหมือนกัน มีให้เลือกซื้อเพียบเลย”
“อ้อ ต้องนั่งรถเลยไปอีกใช่มั้ยอ่ะ รู้แล้ว ๆ ไปสิ”
“โอเคแล้วนะ งั้นจืดไม่ต้องแวะเข้าบ้านนะ เด๋วไปบ้านเราเลย” ฉันทำท่าคิดนิดหน่อย
“ก็ได้ เด๋วค่อยโทรบอกที่บ้านเราละกัน” อาร์ทยิ้มกรุ้มกริ่ม รู้นะคิดอะไรอยู่ อย่าฝันไปเลยน่า ไม่ยอมง่าย ๆ หรอก
รถประจำทางมาแล้ว พวกเราก็ขึ้นไปนั่งที่ประจำเหมือนเคย รถแล่นไปถึงบ้านอาร์ทก็เกือบ ๆ สองทุ่ม น่าสงสารอาร์ทจัง ตื่นก็เช้า กลับก็มืด เฮ้อ เศร้า :m17:
“พ่อเรามารับทุกทีแหละ จืดไม่ต้องกลัวนะว่าจะเดินกลับเหมือนบ้านตัวเองน่ะ” ว้ากกก กัดฉันเหรอยะ
“นี่ ๆ เด๋วก็โดนเลย พูดแบบนี้น่ะ” ฉันหยิกแขนมันซะเลย หมั่นไส้
“เอ้า ก็เรื่องจริงอ้ะ เราพูดผิดตรงไหนอ่ะ” มันรีบวิ่งไปที่รถของพ่อ ฉันเดินตามไปสวัสดีเช่นเคย ครอบครัวนี้เค้าก็คุ้นเคยกับฉันดีแล้ว ฉันจึงไปมาหาสู่ได้สะดวกดี
พ่อขับรถมาจนถึงตัวบ้านแล้ว เราก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้าน เห็นแม่อาร์ทนั่งดูทีวีอยู่ ฉันก็ไปไหว้ ตามธรรมเนียม แม่อาร์ทใจดี ยิ้มแย้มอยู่เสมอ ฉันยังแอบปลื้มอยู่เลย
เราสองคนขอตัวไปอาบน้ำก่อน ส่วนเรื่องข้าวเย็น คงไม่ต้องถามแล้วล่ะ อิ่มกันมาเรียบร้อยแล้วล่ะ แต่ฉันก็ไม่ลืมเรื่อง ไอศครีมนมสดหรอกนะ มาทุกครั้งไม่ได้กินนี่ก็แปลกแล้ว
นายอาร์ทจัดแจงเตรียมมาเอาใจฉันซะดิบดี ต้องได้อย่างนี้สิพ่อคุณ ถึงจะรักกันจริง ส่วนฉันน่ะเหรอ นั่งเป็นคุณนายเล่นเกมส์อยู่หน้าจอทีวีสบายใจเฉิบ เหอ ๆ :m13:
“มาแล้วจ้า ไอติมอร่อย ๆ โหย จืดอ้ะ เล่นอยู่คนเดียวอีกแล้วนะ” มันวางถ้วยไอติมลงแล้วก็วิ่งปรู๊ดมากระแทกตัวฉัน
“โอ้ย เจ็บนะอาร์ท เล่นอะไรเนี่ย” ตาอาร์ทไม่ได้ฟังกันเลย หยิบจอยขึ้นมาแล้วรีเซ็ทเกมส์ใหม่ทันที
“อ้ากกกก อ่ะ อิตาบ้า ฉันกำลังเล่นอยู่นะ ทำงี้ได้ไงอ้ะ” ฉันวีนแตกสิจ้ะ
“ก็จะเล่นด้วยอ้ะ ตัวเองแอบเล่นก่อนทำไมล่ะ ไม่ยอมหรอก”
“เชอะ อยากเล่นก็เชิญเลย เล่นไปคนเดียวเหอะ” ฉันหน้าบูดอารมณ์บ่จอย เดินไปหยิบถ้วยไอติม มานั่งโซ้ยคนเดียว
“ไม่กินด้วยกัน” แต่ก็ไม่วายถามเค้า
“หึ กินเสร็จแล้วมาเล่นด้วยกันล่ะ” ตาอาร์ทส่ายหน้า แล้วก็เล่นต่อ
“ตามใจ กินคนเดียวก็ได้” ฉันนั่งกินไปมองมันเล่นเกมส์ไปเพลิน ๆ พอกินเสร็จแล้วก็รีบจับจอยมาเล่นด้วยทันที
“เอ้า รีเซททำไมอ่ะ จืด” โฮะ ๆ ผิดเหรอ ทีแกยังแกล้งฉันเลยอ่ะ แบร่ ๆ
“ก็จะเล่นด้วยอ้ะ มีอะไรมะ” ฉันทำหน้าทะเล้นใส่มัน
“เล่นด้วยงั้นเหรอ ได้สิ” แทนที่มันจะกดเกมส์ใหม่ กลับกลายเป็นฉันโดนกดแทนซะเอง
“เฮ้ย ไม่เอาน่า อย่าเล่นแบบนี้สิ” ฉันพูดเสียงเบา ๆ ออกไป กลัวพ่อแม่มันมาได้ยิน
“ก็อยากเล่นไม่ใช่เหรอไง” มันทำหน้าหื่น หว๋าย ไม่นะ
“ฉันล้อเล่น อย่านะอาร์ท ถ้าทำเรา พรุ่งนี้ไม่ไปซื้อของด้วยนะ แถมหนีกลับบ้านก่อนด้วย” เง้อ เอากะฉันสิ
“อะไรว้า เล่นงี้ทุกทีเลย แต่ขอมัดจำไว้ก่อนได้ป่ะ” อ่ะ มัดจำอะไรของแกฟะ
แล้วฉันก็ได้รู้ว่ามัดจำของตาอาร์ทก็คือ จูบอันแสนอ่อนหวานนั่นเอง เนิ่นนานพอสมควร แต่ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ฉันก็ผละหนีออกมาซะก่อน พอมองหน้าของอาร์ทแล้ว โอย อกอิแป้นจะแตก ตางี้เชื่อมยังกับน้ำผึ้ง พอเถอะจ้ะ
“กรุณาหยุดแค่นั้นก่อนเลย” ดูนายอาร์ทจะอารมณ์เสียนิดหน่อย ช่วยไม่ได้ ยังไม่พร้อมนี่นา
“ทำไมอ่ะ ไม่ได้จริง ๆ เหรอ” มันทำหน้าอ้อนวอน
“เหอะ ไม่อ่ะ ขอไว้ก่อนละกัน ง่วงแล้วล่ะ ไปนอนแล้วนะ”
อาร์ทนั่งมองเอ๋อ ๆ ว่าอินี่มันเป็นอะไร ส่วนฉันน่ะเหรอ กระโดดขึ้นเตียงได้แล้วก็รวบผ้าห่มพันตัวสุดฤทธิ์ เอาซี้ มาเลย ดูดิ๊ จะทำได้มั้ย หุหุ เรื่องอะไรจะยอมเจ็บตัว เด๋วพรุ่งนี้ก็เดินไม่ไหวพอดีน่ะสิ :m16:
****************************************
-
ขอโทษทีที่ปาด o1
จืดใจร้ายกะอาร์ทมากเลยนะ :m17:
โด่ อุส่าห์ลุ้น :a6:
*********************************
เค้ามะใช่หมีพูห์นะ เรียกเค้าปูสนะ :m18:
-
เจ๊จืดดดดดดดด
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยังไม่ตาย มากรี๊ดให้ก่อน ขอตัวไปอ่าน
แล้วจะมากรี๊ดกรอกหูเอาให้หนวกไปเลยอีกรอบ.....
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาแล้ว.............................................
-
o9อ้าย ปูด เอ้ย ปูส (โทษทีจ้า คิคิ) เค้านึกว่าพูห์ อ่ะ แหะ ๆ เห็นน่ารักดี กลายเป็นปูสไป :m30:
แล้วกระต๊อบกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ขนาดนั้น ไม่เจ็บคอแย่เหรอ เอายาอมบอระเพ็ดสักหน่อยดีมั้ยคะ อิอิ (ล้อเล่งจ้า)
คิดถึงพวกตัวเองจะตายไป เด๋วแวบไปโหลดเพลงก่อน :m7:
-
อุ้ย...นึกถึงตัวเองตอนไป Summer ที่อังกฤษเลยอะ :m13:
ไปกัน14คน ไปถึงอยู่บ้านเพื่อน กินมาม่า อยู่10วันแล้วกลับ :m8:
ได้ไปสวนสนุกอยู่1วัน แล้วไม่ได้ไปไหนเลย เซ็ง :เฮ้อ:
-
:m28: :m28: ไปบนบานอะไรไว้เยอะเหรอครับ ถึงจำมะได้ :m20: :m20:
เอาเปนว่าก็ทำบุญบ่อยๆแล้วกันนะครับ แล้วก็กรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวรเยอะๆ จะได้ผ่อนหนักให้เปนเบา :m23: :m23:
-
o7
มาแล้วๆ
ถ้านึกไม่ออก
แนะนำกรวดน้ำ ทำบุญ
แล้วก็ตั้งจิตให้มั่นขออโหสิในสิ่งที่ยังไม่ได้ใช้คืนท่านคับ
ไม่งั้นก็ขอให้ท่านช่วยตามมาทวง
จะได้ทราบว่ายังติดค้างไว้ที่ไหนอย่างไร
เฮอๆๆๆ พี่จืดจะกล้ามั้ยคับเนี่ย
-
:m26:เด๋วมาต่อบ่าย ๆ ไปเดินขบวนก่องนะ ร้อนตับแตกแหงม ๆ :m29:
-
ตอนที่ 45
เช้าวันจันทร์ ฉันลุกขึ้นมาเตรียมของใช้จำเป็นบางอย่าง เพราะเมื่อคืนนี้ ฉันเตรียมพวกเสื้อผ้าไปเรียบร้อยแล้ว อาร์ทบอกว่าจะแวะเข้ามาหาตอนสาย ๆ นี่ก็ปาเข้าไปเกือบเก้าโมงเช้าแล้ว ระหว่างที่กำลังรออยู่นั่นเอง
“ว่าไง รอแฟนอยู่เหรอ” นายเบสอีกแล้ว มันจะมาทำไมเนี่ย
“ก็ใช่น่ะสิ แกนั่นแหละ มาทำไม” ฉันย้อนถามมัน
“ก็มาหาแฟนเพื่อนไง” หึ วอนโดนซะแล้ว ไอ้นี่ ยิ่งฝันไม่ค่อยดีอยู่
“เป็นไรไป แซวนิดหน่อย ทำหน้าแก่ไปได้” มันยังไม่เลิกกวนประสาทอีกนะ
“ไอ้บ้า เลิกพูดได้แล้ว ปวดหัวมากเลยน่ะเนี่ย รู้มั้ย”
“เฮ้ย แล้วก็ไม่บอก กินยารึยัง” มันทำท่าตกใจ ฉันตอแห*ย่ะ รำคาญแกน่ะแหละ
“กินแล้ว ไม่ต้องมาทำท่าเป็นห่วงหรอกน่า” ฉันเบะปาก มันก็ดูเชื่ออีกนะ ตานี่ ทึ่มจริง ๆ
นั่งไปได้สักพัก อาร์ทก็มาถึงจนได้ พออาร์ทเห็นฉันนั่งอยู่กับนายเบสก็ต้องแปลกใจสุด ๆ แถมยังแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาด้วยสิ
“มาได้ไงอ่ะนาย” อาร์ทมันมานั่งลงข้าง ๆ ฉัน แล้วก็วางเป้ใบใหญ่ไว้ที่พื้น
“ก็ขี่รถมาน่ะสิ ถามได้” เอ้า ยียวนกันเข้าไป ถ้าจะต่อยก็ไปต่อยข้างนอกนู่นนะ
“อ่ะ จืด จัดของเสร็จรึยัง เด๋วเราไปหาอะไรกินในเมืองกันก่อนดีมั้ย” ฉันพยักหน้ารับ
“อืม เรียบร้อย ว่าแต่เราจะไปกันกี่โมงดีล่ะ” ฉันถามต่อ
“เด๋วไปเลยก็ได้” อาร์ทว่างั้น
“อ้าว แล้วนายจะไปกันยังไงล่ะ” นายเบสถามมา นั่นสินะ ถ้าอาร์ทเอารถไปด้วย แล้วจะเอารถไปจดไว้ที่ไหนล่ะ
“ก็คงจะให้ที่บ้านไปส่งที่รอรถเมล์นั่นแหะ” ฉันว่าไป
“เอางี้สิ นายสองคนไปรถฉันก็ได้ ยังไงฉันก็ต้องเอารถไปเก็บไว้ที่บ้านในเมืองอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์ไปไง” มันเสนอความเห็นออกมา
“จืดว่าไงล่ะ” อาร์ทหันมาถามฉัน ไอ้ฉันน่ะนะ ไม่มีปัญหา ประหยัดค่ารถดีซะอีก
“เอางั้นก็ได้” ฉันตอบตกลงไป
“งั้นก็ดี ว่าแต่จะไปกันเลยมั้ยล่ะ” มันถามกลับมา ฉันก็พยักหน้าว่าจะไปเลย เพราะจะได้ไปหาข้าวเที่ยงกินกันก่อน แล้วก็นัดเจอกับพวกนั้นไปในตัวเลย
นายเบสขับรถมอเตอร์ไซด์ออกไปแล้ว โดยที่ฉันนั่งซ้อนท้ายอยู่หลังสุด เหอ ๆ ยังไงตาอาร์ทก็คงไม่ยอมให้นั่งตรงกลางอยู่แล้วล่ะ (เด๋วจะกลายเป็นแซนวิชไปน่ะสิ อิอิ)
หลังจากที่มันขับไปจนถึงบ้านแล้ว มันก็บอกว่าให้รอหน่อยจะไปเอาเป้ออกมาก่อน เพราะมันจะไปด้วย พวกเราก็เลยรอ ระหว่างนั้นฉันก็โทรตามนังเพื่อน ๆ ทั้งหลายไปด้วย แต่ละนางเสียงยังเหมือนคนไม่ตื่นงั้นแหละ อิพวกนี้ไปเที่ยวกลางคืนมาอีกแล้วแหง ๆ
“ออกมาเร็ว ๆ นะมรึง มานั่งคุยกันก่อน” ฉันกรอกเสียงลงไป
“อือ จะรีบปาย แค่นี้ก่อนนะ” แล้วมันก็วางสายไป
“มาแล้ว ๆ โทษทีที่ให้รอนาน ไปกินข้าวที่ไหนกันดีล่ะ” เจ๋ออะไรด้วยล่ะเนี่ย ตาเบส
“คงแถว ๆ นี้แหละ” อาร์ทตอบมันไป
“อืม ฉันมีร้านเด็ด ๆ แนะนำ เพิ่งไปลองกินมาเร็ว ๆ นี้ รับรองอร่อยถูกปากแน่นอน” มันยิ้ม
“ถูกปากแกคนเดียวน่ะสิ” ฉันบ่นงึมงำ
“นายพาไปสิ ที่ไหนล่ะ”
“ตามมาเลย ไม่ไกลหรอก” แล้วมันก็เดินนำไป
เมื่อเดินมาถึงแล้ว ฉันก็ขอตัวออกไปโทรศัพท์หาพวกคนอื่น ๆ พอโทรไปหานังต้อมกับวิน ก็ได้ความว่า นังต้อมไปรอวินอยู่ที่บ้านแล้ว นังนี่ร้ายใช่เล่นแฮะ ส่วนนังเป้ยนั้น นายเบสบอกว่าจะไปเจอกันที่บขส.เลย
หลังจากโทรเสร็จแล้ว ฉันก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ สองคนนั้นสั่งข้าวเรียบร้อยแล้ว อ้าว แล้วของฉันล่ะยะ นี่ต้องสั่งเองใช่มั้ยเนี่ย กรรม
“แม่ค้า เอาไข่ยัดไส้จานนึง แล้วก็ข้าวอีกจานนึงนะจ้ะ” แม่ค้าก็รับรู้ แกสั่งให้ฉันจดใส่กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ไว้ แล้วฉันก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ
“สั่งอะไรเหรอจืด”
“เด๋วก็รู้เองล่ะน่า อาร์ทล่ะ อุ้ย มาแล้วนี่” เด็กเสริฟยกจานข้าวของสองคนนั้นมาแล้ว ได้เร็วจังเลยแฮะ ของอาร์ทเป็นอะไรที่เรียบง่าย ก็กระเพราะปลาหมึก ไข่ดาวไง
“น่าอร่อยจังเลย แล้วของนายล่ะ” ส่วนของนายเบสเหรอ อื้อหือ ข้าวผัดอเมริกัน หรูซะ
“หูย น่ากินจังเลยอ้ะ รู้งี้สั่งมั่งดีกว่า” เหอ ๆ ไม่ทันแล้วล่ะ
“แล้วสั่งอะไรไปล่ะ” มันถามมา
“เด๋วก็รู้ล่ะน่า รออยู่เนี่ย” และแล้วของที่รอคอยก็มาถึง ไม่ผิดหวังจริง ๆ เมนูนี้ นึกว่าเค้าจะทำออกมาไม่เลิศ แต่การจัดวางของไข่ ที่ห่อหุ้มด้วยไส้ที่ผัดมาอย่างดี ดูสวยงามน่ากินมาก
“โห น่ากินจัง ขอกินมั่งดิ” อ้าย ตาบ้า มาแย่งของฉันทำไมเนี่ย
“ตักดี ๆ สิยะ อาร์ทกินมั้ย อร่อยนะ เราลองชิมดูแล้ว” แล้วชั้นก็ตักแบ่งให้อาร์ทไป ตาเบสนั่งจ้องเราสองคนใหญ่เลย อิจฉาอ่ะดิ คนไม่มีแฟนก็เงี้ยแหละ หุหุ
****************************************
-
:m7: ใกล้จะได้ไปเที่ยวเกาะแล้ว :a9:
ตอนที่ 46
:m5:ในที่สุดก็มากันจนครบทีมสียที แต่คนที่มาสายสุดก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก น้องเป้ยสุดเซ็กซี่ ที่ชีมาพร้อมกับชุดแบบว่า กางเกงขาสั้นม้ากกกกกก เสื้อสีชมพูลายดอกกกกกก สพายเป้คิตตี้ หมวกแก้ปที่คิดว่าดูดีนั่นสวมมาทำไมยะ เก็บก็ได้ แล้วก็ทาเล็บสีชมพูมาด้วยล่ะ โอ้ย จะบ้าตาย อินี่เป็นเอามากเลยแฮะ
“นี่มรึง ดูอิตุ๊ดเป้ยดิ แมร่งแต่งตัวปัญญาอ่อนน่าดูเลยว่ะ” อิเฉาแอบนินทามันกับฉัน
“แต่กรูว่ามันยังดูดีกว่ามรึงนะอิเฉา อิดอก” ก็ดูมันแต่งสิ เสื้อกล้ามสีดำ กางเกงมอสดี้ ช่างกล้าแต่งไปได้ คนเรา มันก็ยิ่งดำอยู่แล้ว
“เออ อิเชี่ย ไม่สนับสนุนเพื่อนมรึงเลย กรูขอนั่งข้างสุดหล่อได้มั้ยวะ” ถ้าหล่อทันอิเป้ยมันนะ
“เรื่องของมรึง ไม่เกี่ยวกับกรูย่ะ” แล้วฉันก็เดินไปจองตั๋วรถให้ทุกคน นี่ฉันเป็นแม่งานนี้ไปแล้วเหรอวะเนี่ย
หลังจากไปซื้อตั๋วมาเรียบร้อยแล้ว ก็เอาไปแจกให้กับทุกคน พร้อมบอกให้เลือกที่นั่งกันเอาเองนะ งานนี้ เราต้องไปต่อที่กรุงเทพฯ อีก คิดเอาไว้แล้วว่า คงจะนั่งแท็กซี่กันไปเลยดีกว่า คนเยอะอยู่แล้ว ดีกว่าไปรถเมล์
“ขึ้นไปนั่งรอบนรถกันเลยดีกว่าพวกเรา” ฉันออกความเห็น ซึ่งทุกคนก็โอเค
ฉันเดินขึ้นไปก่อนใครเลย ฉันเลือกแถวกลาง ๆ จะได้ไม่เวียนหัวเวลารถวิ่ง เพราะตรงล้อรถมันจะกระแทกจนเรารู้สึกได้ แน่นอนว่าคนที่นั่งกับฉันก็ต้องเป็นอาร์ท แต่ไอ้ข้างหลังฉันน่ะสิ เป็นนายเบสกับน้องนนท์ อ้าวผิดคาดแฮะ แล้วนังเป้ยล่ะ
ฉันมองไปก็เห็นมันนั่งอยู่คนเดียวแถวหลังนู่นแหละ ฮ่า ๆ ส่วนเกินอ่ะ คริ ๆ เอ แต่มองไป ก็น่าสงสารอยู่เหมือนกันนะ คงไม่มีใครกล้านั่งด้วยล่ะสิ
อิตั้มนั่งกะอิอั้ม อิเฉากะอิเจี๊ยบ นังต้อมกับวิน นายเบสกับนนท์ ฉันกับอาร์ท แล้วก็น้องเป้ย โถ ๆ พวกฉันแอบนั่งหัวเราะคิกคัก สะใจนังพวกนั้นกันเลยล่ะ อิอิ
รถออกวิ่งแล้ว พวกเรานั่งคุยกันจ้อกแจ้กตามประสาคนไม่เคยเจอกัน (ตรงไหน) แถมยังมีการถ่ายรูปเก็บไว้เป็นระยะ ๆ ด้วย รถวิ่งมาจนถึงเขตกรุงเทพฯ ก็ราว ๆ สองทุ่มเห็นจะได้
แล้วก็มาถึงเซ็นทรัลลาดพร้าว พวกเราเลือกลงที่นั่นเพราะต้องต่อรถไปที่สถานีขนส่งเอกมั้ยต่ออีก ไม่อยากจะเข้าไปในหมอชิต ตอนนั้นยังไม่มีรถไฟฟ้า ถ้ามีก็นั่งแค่แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว
หลังจากเรียกแท็กซี่ได้สองคันแล้ว เราก็แบ่งกันไปขึ้นไปนั่ง แต่คันหนึ่งต้องอัดกันไปตั้ง 6 คนแน่ะ ตายแน่ ๆ กว่าจะถึง ไม่เน่าก่อนเรอะ เราเลยตัดสินใจใหม่ เรียกอีกคันดีกว่า ก็เลยกลายเป็นว่า คันที่นั่งไปสามคนนั่น ก็มีฉัน อาร์ทแล้วก็ นายเบส มันมาด้วยทำไมวะเนี่ย โอ้ จะตามไปถึงไหนกันเนี่ย พ่อคุณ
ตอนแรกนังเป้ยก็จะมานั่งด้วยอ่ะนะ แต่ตาเบสบอกไม่ต้องมาแล้วมันก็ดัน ๆ นังเป้ยนั่งไปคันพวกนังต้อม มันก็เลยงอนไป ความจริง นังต้อมน่ะต้องมานั่งคันเดียวกับฉันนะน่ะ
“ทำไมไม่ไปนั่งกะเด็กแกล่ะ” ฉันลองกัดมันเล่น ๆ คันปากอ้ะ
“เด็กที่ไหน ไม่มี๊” เสียงสูง ๆ ของมันนี่แหละ กวนอย่างมาก
“เหรอ เห็นงอนตุ๊บป่องไปแล้วนั่น”
“บ้าเหรอ บอกว่าไม่ใช่ไงล่ะ” อาร์ทเอามือมาหยิกแขนฉัน แบบว่าให้หยุดพูดได้แล้ว
“อือ ๆ” ฉันก็พยักหน้า แล้วก็ไม่พูด แต่นายเบสก็ยังถามต่อมาอีก
“แล้วเรื่องที่พักเนี่ย แยกกันยังไงเหรอ” นายเบสพูดแบบนี้ แสดงว่าต้องกลัวได้นอนกับสาว ๆ ล่ะสิ
“ไม่ต้องห่วง นายได้นอนกับพวกอาร์ทอยู่แล้วล่ะ ไงฉันก็ไม่ให้นายมายั่วเพื่อนฉัน” อิอิ พูดข่มมันไว้ก่อน คนขับแท็กซี่ก็มองใหญ่ คงงงล่ะสิ
“เหอ ๆ พูดไป ก็ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นฉันนอนไม่หลับแหง ๆ”
“จ้า พ่อคุณ ได้หลับสบายแน่ ๆ” หุหุ พูดแบบมีเลศนัย ให้คิด เอ ให้เพื่อนสาวของฉันรุมโทรมมันเลยดีมั้ยนะ คงสนุกพิลึก หึหึ
“เฮ้ย ๆ ทำหน้าหื่นแบบนี้ คิดอะไรอยู่น่ะจืด” มันหันมามองหน้าฉัน ตายละ นี่ฉันออกทางสีหน้าเลยเหรอ ไม่ไหว ๆ
“จืดนี่ ไปแกล้งเบสมันทำไม พอแล้ว” อาร์ทจับแขนกระตุกบอกว่าให้พอแล้ว
“ขอโทษจ้า ล้อเล่นน่า” แล้วเราก็นั่งเงียบ ๆ ไปจนกระทั่งถึงสถานีขนส่งเอกมัย ในเวลาต่อมา โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ ที่สองคนนั้นไม่ยอมให้ฉันจ่ายค่ารถแท็กซี่เลย เฮ้ย ๆ เห็นฉันเป็นพวกเห็นแก่ตัวหรือไงกันนะ พวกนี้นี่
“เอาไว้ขากลับก็แล้วกันนะ อย่าคิดมากเลยน่า” ฮุ ไม่คิดมากได้ไงล่ะ
“อือ ก็ได้ ห้ามทำแบบนี้อีกนะ” ฉันกำชับไป สองคนนั้นก็โอเค
แล้วรถของพวกนั้นก็ตามมาติด ๆ จากนั้นพวกเราก็เดินตรงไปซื้อตั๋วที่ช่องรถไปจังหวัดตราด เกาะช้างเป้าหมายที่เรากังจะไป รอหน่อยน้า จะไปหาแล้วจ้า
“คนเยอะน่าดูเลยเนอะ ขนาดวันธรรมดานะเนี่ย” อิตั้มบ่นอุบอิบ
“แต่ก็ยังดีที่ไม่ใช่เที่ยวเดียวกับเรา ไม่งั้นได้อดไปกันแน่ ๆ” ฉันบอกมันไป
“โชคดีจริง ๆ นั่นแหละ เอ้า ขึ้นรถกันดีกว่า”
พวกเราขึ้นไปนั่งจองที่ไว้ก่อน เด๋วคนมากันเยอะเราจะอดนั่งด้วยกัน ส่วนที่ก็นั่งเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงกันหรอก หลังจากลงมาทำธุระ เข้าห้องน้ำกันเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลารถออกแล้วล่ะ :a1:
************************************************
-
คิดถึงจังน้องจืด :m1:
ท่าจะสบายใจดีขึ้นบ้างแล้วนะ ใจเย็นๆ ค่อยๆ ค่อยแก้ไขปัญหาไปนะ ทุกปัญหามีทางออก ขอให้รู้สติในการกระทำนะ ในนี้มีหลายคนเป็นห่วงเป็นใยน้องจืดหลายคนที่เดียว ดูแลตัวและหัวใจตัวเองเผื่อคนในนี้ที่ห่วงใยน้องด้วยนะ
ดีใจที่กลับมา :m4:
-
ดีจายกลับมาแล้วสู้ๆๆน๊า :a11:
-
คิดถึงจังน้องจืด :m1:
ท่าจะสบายใจดีขึ้นบ้างแล้วนะ ใจเย็นๆ ค่อยๆ ค่อยแก้ไขปัญหาไปนะ ทุกปัญหามีทางออก ขอให้รู้สติในการกระทำนะ ในนี้มีหลายคนเป็นห่วงเป็นใยน้องจืดหลายคนที่เดียว ดูแลตัวและหัวใจตัวเองเผื่อคนในนี้ที่ห่วงใยน้องด้วยนะ
ดีใจที่กลับมา :m4:
คิดถึงเหมียนกัล พี่นัทนี่ต้องรู้จักจืดแน่ ๆ เลย สังหรณ์ใจยังไงไม่รุ้ มันแปลก ๆ อ้ะ :m26:
ยังไงก็ มีคนรัก ดีกว่า มีคนเกลียดหล่ะนะ เพราะตอนนี้ที่ทำงานเค้าคงจะเกลียดเรากันหมดแล้ว (โทษฐานที่แรงเกินไป อิอิ)
:m27:ต่อกันเลยละกัน ค้างสต๊อกไว้เยอะแล้ว
ตอนที่ 47
ระหว่างทางที่รถวิ่งมาเรื่อย ๆ นั้น ส่วนใหญ่ผู้โดยสารจะหลับกันหมดแล้ว อาร์ทก็หลับไปแล้วเหมือนกัน คงจะเพลียมากน่ะสิ ฉันก็ด้วยนะ แต่ก่อนที่จะหลับ ขอหอมแก้มสักฟอดแล้วกันนะ ดีที่ได้ความมืดช่วยพรางตาไว้ เลยทำได้ หุหุ
ฉันหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน แต่มารู้สึกตัวเอาตอนที่อาร์ทปลุกให้ตื่นนั่นแหละ ตอนนี้รถวิ่งมาจนจะถึงท่าเรือข้ามฟากไปยังเกาะช้างแล้ว
“จืด จืด ตื่นได้แล้วล่ะ” อาร์ทเขย่าแขนของฉัน
“อือออ ถึงแล้วหรอ” เสียงฉันยังงัวเงียอยู่
“จะถึงแล้วล่ะ เมื่อยตัวไปหมดเลยเนี่ย” อาร์ทบิดตัวขี้เกียจ ส่วนฉันก็เช็ดขี้ตาตัวเอง
“ยังไม่สว่างดีเลย กี่โมงแล้วเหรอ” อาร์ทมองดูนาฬิกาของเค้าเอง
“ตีห้าครึ่งแล้วล่ะ” อาร์ทเอาขวดน้ำมาให้ฉัน ฉันรับมันมาดื่ม ส่วนผ้าเย็นฉันไม่ได้เอามาเช็ดหน้าหรอก แต่เอาไว้เช็ดตามลำคอมากกว่า
“พวกนั้นตื่นรึยังน้า” ฉันหันไปดู ก็เห็นว่าตื่นกันหมดแล้ว
“อ๋า รถจะจอดแล้วล่ะอาร์ท” ฉันเอากระเป๋ามาเตรียมไว้ก่อน เพราะตอนนี้รถจอดแล้ว คนเริ่มทยอยลงกันไปหมดแล้ว เหลือแต่กลุ่มเราที่นั่งอยู่แถว ๆ หลัง ก็เริ่มเดินลงตามไป
“โอ้ยยยย เมื่อยชิบ...เลย” เสียงอิตั้มกรีดร้อง เอ้ย บิดตัวคลายความตรึงของกล้ามเนื้อ
“นั่นดิ นั่งรถไกล ๆ แบบนี้ไม่ชอบเลย” อิเฉาเห็นด้วย
“เอาน่า จะถึงแล้วอดทนกันหน่อย ความสนุกรอเราอยู่ข้างหน้าแล้วนะ” ฉันพูดไป
“แล้วนี่เราจะไปซื้อตั๋วต่อเลยมะ”
“ก็แหงล่ะสิ เด๋วฉันไปดูให้” ฉันอาสาอีกเช่นเคย
“เราไปด้วย” อาร์ทเดินตามฉันไปด้วย
ส่วนพวกนั้น บางคนก็ไปซื้อขนมนมเนย บางคนก็ไปซื้อน้ำดื่มมาเก็บไว้เป็นแพค ๆ เลย เพราะเราจะไปพักกันสามวัน สองคืน น้ำบนเกาะก็ขายแพงจะตายไป
ฉันกับอาร์ทเดินไปซื้อตั๋วเรือเที่ยว 6 โมงเช้า ซึ่งกำลังออกมาจากท่าเรือฟากโน้นแล้ว ฉันก็ได้สอบถามเค้าว่า ต้องไปต่อรถที่ไหน ยังไง คนขายตั๋วก็อธิบายให้ฟัง ฉันกับอาร์ทขอบคุณเขาแล้วเราก็เดินกลับไปหาเพื่อน ๆ
เรานั่งรอไปได้สักพัก เรือก็มาถึงแล้วจอดเทียบท่าเรือ พวกเรารอให้รถและคนบนเรือออกหมดเสียก่อนแล้วค่อยขึ้นไปหาที่นั่งบนนั้นกัน มีทั้งคนไทยแล้วก็ชาวต่างชาติมาเที่ยวกันมากอยู่ พวกฉันเดินไปเลือกนั่งด้านหน้าของเรือ เรือเฟอร์รี่มันจะมีสองชั้น ชั้นล่างเอาไว้จอดรถ ส่วนชั้นบนเป็นที่นั่งของผู้โดยสาร
“อา อากาศดีจังเลยอ้ะ มรึง” อิเจี๊ยบสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด
“อืม ดีจริง ๆ ด้วยแหละ” อิเฉาก็สูดเอาอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าด้วยเช่นกัน
แสงทองยามเช้าสาดส่องมากระทบกับผิวน้ำของทะเล ทำให้เมองเห็นเป็นประกายคล้ายเพ็ชรเม็ดงามดาษดื่น ฉันยืนมองด้วยความเพลิดเพลิน ในจิตใจมีแต่ความสดชื่นเบิกบาน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาเที่ยวทะเลของฉัน ฉันจะจดจำมันไว้จนตายเลยทีเดียว
“คิดอะไรอยู่เหรอจืด” อาร์ทมายืนข้าง ๆ ฉัน แล้วก็ถาม ตาเขามองลงไปยังที่ ๆ ฉันมองดูอยู่เช่น
“สวยใช่มั้ยล่ะ” ฉันถามเขา
“อืม สวยมาก ๆ เลย เรามีความสุขจังที่ได้มาเที่ยวกับคนที่เรารัก” อาร์ทหันมามองหน้าฉัน
“เราก็มีความสุขเหมือนกัน” ฉันตอบกลับไปเบา ๆ จิตใจเอิบอิ่มยิ่งนัก
“คุยอะไรกันเหรอสองคน” เสียงยัยเป้ยเดินมาขัดจังหวะเรา แหม มาไม่ดูกาลเทศะเลยนะ มันเนี่ย
“ปล่าวนี่ กำลังดูทะเลอยู่น่ะ” ฉันตอบไป
“ดูด้วยคนสิ” มันเดินไปยืนติดอาร์ท ฉันไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร
“แล้วแต่” ฉันก็ทำเป็นคุยกับอาร์ทต่อ มันก็ไม่ยอม ชวนอาร์ทคุยด้วยสิ
“อาร์ทเคยมาเที่ยวที่นี่รึยังอ่ะ” มันถามเสียงหวานแหวว นังนี่มันยังไงฟะเนี่ย เด๋วตาเบส ตาวิน แล้วก็อาร์ทเนี่ย
“ยังเลย ครั้งแรกน่ะ” อาร์ทก็ไปคุยกับมันอีกอ้ะ ไม่นะ
“เหรอ เป้ยก็ครั้งแรกเหมือนกัน อากาศที่นี่ดีเนาะ อยากไปถึงเร็ว ๆ จังเลย”
“อืม” อาร์ทคงรู้ว่าฉันเริ่มเครียด ก็เลยพูดน้อยลงเรื่อย ๆ ส่วนนังเป้ยก็เอาแต่จ้องหน้าของอาร์ท จนฉันชักจะมีน้ำโหแล้วนะ มายุ่งอะไรกะแฟนตรูวะเนี่ย
“อาร์ทไปนั่งกันเหอะ เค้าเมื่อยแล้วล่ะ” ฉันดึงแขนอาร์ทให้ตามไปนั่งที่ด้วย โดยที่ฉันเลือกนั่งข้าง ๆ เพื่อนสาวทั้งหลาย นังนั่นมันคงจะกลัวโดนตบอยู่ ถ้าแถเข้ามา
“จะถึงแล้ว อดทนไว้หน่อยละกัน” เสียงอิอั้มบอกอิตั้ม ซึ่งตอนนี้มันกำลังเมาเรือสุดฤทธิ์
“อ้าว อินี่ เมาเรือซะแล้ว” ฉันนั่งหัวเราะมัน
“มรึงก็ ไปหัวเราะมัน อินี่ ไม่เมาเรือบ้างไม่รู้หรอก” อิอั้มมันว่าฉัน
“กรูขอโทษนะ” ฉันก็หน้าจ๋อยตามระเบียบ
ฉันมองไปทางพวกหนุ่ม ๆ ตอนนี้ สามหนุ่มสามมุมก็กำลังยืนคุยกันอยู่อีกฟากหนึ่ง แล้วฉันก็เห็นว่าเรือใกล้จะถึงฝั่งแล้ว ฉันเลยลุกไปดูบ้าง ปล่อยให้อาร์ทนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ซื้อติดมาด้วยไปก่อน
“ไงเจ๊ เพิ่งแยกตัวมาได้เหรอไง” ตานนท์ปากมอมเดินเข้ามาทักฉัน
“บ้าเหรอ พูดอะไรไม่รู้แกนี่”
“จืด กับอาร์ทยังรักกันดีอยู่ใช่มั้ย” ตานนท์ถามถึงเรื่องนี้ด้วย
“อืม ก็ดีนะ แล้วเมื่อไหร่แกจะหาแฟนกับเค้าสักทีล่ะ” ฉันถามมันกลับไป
“ก็กำลังดู ๆ อยู่” เอ๋ มีแล้วเหรอ ใครนะ ที่นายนี่ไปจีบเอาไว้
“ใครอ้ะ บอกได้ป่าว” ฉันชักเริ่มสนใจแล้วสิ
“ก็เพื่อนที่เรียนที่เดียวกันน่ะแหละ” มันหันหน้าไปอีกทาง ไม่กล้าสบตาฉัน
“สวย น่ารักมั้ย อยากเห็นจังเลย พามาแนะนำบ้างดิ”
“อย่ารู้เลยดีกว่า เอ่อ จะถึงแล้ว ไปเตรียมของกันดีกว่า” มันเดินกลับไปที่วางกระเป๋าไว้ ส่วนฉันก็เดินไปที่ ๆ อาร์ทนั่งรออยู่เช่นกัน แล้วพวกเราก็ทยอยลง เมื่อเรือจอดเทียบท่าแล้ว
******************************************** :a11: :a11: :a11:
-
ตอนที่ 48
หลังจากที่พวกเราลงจากเรือเรียบร้อยแล้ว ก็มีคนขับรถสองแถวเดินมาถามว่าจะไปไหนกัน ฉันก็บอกที่ที่เราจะไปกัน เขาก็บอกว่า งั้นขึ้นรถเขาไปได้เลย ค่ารถก็ไม่แพงมาก จำไม่ได้แล้วว่าเท่าไหร่ ตอนนั้นแค่พวกเราก็เหมาไปเกือบกันคันนึงแล้ว อิอิ
พอรถพี่เค้าเริ่มออกวิ่งไปได้ ตอนแรกก็ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่อะไร แต่สักพัก พอขึ้นเขาเท่านั้นแหละ อิพวกเพื่อนสาวรวมทั้งฉันก็กรี๊ดกันสนั่นเลยสิคะ
“อ้ายยยยยยยยยยยยย” “กรี๊ดดดดดดดดดดดดด” “ว้ากกกกกกกกกกก” มีเสียงผู้ชายด้วยแฮะ
ก็จะไม่ให้ร้องได้ไง พี่แกเล่นซิ่งซะขนาดนั้น เห็นพวกฉันสวย ๆ น่ารักกันล่ะสิ แกล้งเอา ๆ เลี้ยวโค้งแต่ทีงี้ หวีดกันแทบแย่ เด๋วขึ้นลง ๆ ตอนกลางคืนมันไม่เท่าไหร่เพราะมองไม่เห็น แต่อิตอนกลางวันนี่สิ โอย เห็นแล้วใจมันหวิว ๆ
“เมื่อไหร่จะถึงวะเนี่ย กรูจะอ๊วกแล้วนะโว้ย” อิตั้มเมาเรือมาแล้ว ยังมาเมารถอีกตะหาก มันอ๊วกใส่ถุงไปเท่าไหร่มะรู้
“เด๋วก็ถึงแล้วอิเวร รอไปหน่อย ถึงทางเรียบก็โอเคแล้วมรึง” ฉันตะโกนบอกมันไป
“เออ อ้ายยยยยย” อีกรอบจ้า พี่ขา เบา ๆ หน่อยเหอะ เพื่อนหนูจะตายแล้ว หนูด้วยค่า ยาดมอยู่หนาย
หลังจากผ่านช่วงวิบากอันแสนโหดร้ายมาแล้ว ในที่สุดก็มาถึงที่หมายจนได้ โอย ใจจะขาดอยู่แล้ว พวกเราลงจากรถแล้ว ส่วนเรื่องค่ารถเราจ่ายกันก่อนขึ้รถมาแล้ว
ฉันเดินไปถามคนละแวกนั้นว่าบังกะโลที่ว่า มันอยู่ตรงไหนกันแน่ ได้ความว่าเดินไปอีกหน่อยนึง มันจะอยู่ทางซ้ายมือของเรา พวกฉันเลยเดินไปเรื่อย ๆ สักสามสิบเมตรได้มั้ง ก็เจอกับป้ายบอกชื่อเข้า
ตอนแรกก็นึกว่ามันจะอยู่ติดถนนเลยอ่ะนะ แต่ที่ไหนได้ต้องเดินเข้าซอยไปอีกหน่อย แต่ก็ลึกพอสมควร แถมข้างทางก็เป็นป่า ดีนะที่ถนนเป็นคอนกรีตเล็ก ๆ ขืนเป็นลูกรัง ฝนตกลงมา เละแน่ ๆ
พวกเราเดินเข้าไปจนถึงตัวบังกะโล โอ้โห มันน่าอยู่มากเลยล่ะ ตัวบ้านนะ แต่ไอ้พื้นที่รอบด้านหลังน่ะสิ เป็นป่าอ่ะ ไม่ชอบเลย น่ากลัวชะมัด ฉันเดินไปหาเจ้าของบังกะโล เป็นหญิงสูงอายุคนนึง ดูแกจะดีใจมากเลยนะ ที่มีแขกมาพักเนี่ย ฉันยังแปลกใจไม่หาย
หลังจากจ่ายค่าที่พักเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็เดินไปเก็บของกันในบ้านกัน ป้าแกให้กุญแจมาสองดอก คนละหลังกัน พวกผู้ชายตกลงไปอยู่ทางริมขวา ส่วนเราอยู่ริมซ้าย เวลาเดินออกมาก็เจอหน้ากันแล้ว
พอเก็บของเสร็จ ฉันก็ถามพวกนั้นว่าจะไปกินข้าวเช้ากันมั้ย มันบอกว่ายังเพลียอยู่ ขอนอนพักต่อก่อน อืม งั้นก็ตามใจนะ ฉันเลยเดินไปล้างหน้าล้างตา ที่นี่ยังดูสะอาดเรียบร้อยดี เหมือนไม่ค่อยมีคนมาเช่าเลยแฮะ
“อิจืด เสร็จรึยัง กรูปวดคี่” อิเฉาแมร่งจังโกะ คนกำลังแปรงฟันอยู่พอดี อิเวรเอ้ย
“เออ รอหน่อย แปรงฟันอยู่” ฉันตะโกนออกไป
“อิเชี่ย ออกมาก่อน กรูจะไหลอยู่แล้ว” แหวะ จะอ๊วกอ่ะ ฉันเลยต้องรีบเปิดประตูห้องน้ำให้มันเสียก่อน ที่มันจะราดข้างนอก
“เอ้า รีบ ๆ หน่อยล่ะ ทุกทีเลยนะมรึง ชอบปวดตอนเช้า ๆ” มันรีบมูฟตัวเข้าห้องน้ำไป แล้วปิดดังปัง อินี่ ไร้มารยาทจัง
ฉันเลยต้องเดินไปแปรงฟันตรงระเบียงด้านนอก มองออกไปเห็นแต่ป่า ง่ะ น่ากลัวจัง หวังว่าคงไม่มีเสือออกมาหากินตอนกลางคืนหรอกนะเนี่ย
พอฉันแปรงฟันเสร็จแล้ว ก็เดินเข้ามาในห้องเห็นเพื่อนสาวนอนสลบไสลกันไปเป็นแถบ แต่ฉันก็ต้องแปลกใจ เมื่ออีกคนหายไป นังเป้ยนั่นเอง เอ้ะ มันไปไหนของมันนะ :m28:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
“นี่ ๆ อิต้อม เห็นนังเป้ยมันมั้ย” ฉันเห็นอิต้อมยังไม่หลับก็เลยเข้าไปถามมัน
“ไม่รู้ดิ เห็นมันเดินออกไปข้างนอก ไปไหนก็ไม่รู้” แล้วชีก็นอนต่อ
“เอ หรือว่ามันจะไป ฮึ่ย ไม่ได้การละ” ฉันพอจะเดาออกแล้ว นังนี่ไว้ใจไม่ได้เลยแฮะ
ฉันเดินออกไปจากนอกบ้านตัวเอง แล้วมองไปบ้านของพวกผู้ชายที่อยู่ตรงข้าม โดยไม่รอช้า ฉันเดินตรงไปที่นั่นทันที อย่าให้จับได้ละกันว่าไปยุ่งอะไรกับแฟนฉันน่ะ
ฉันเดินไปถึงบ้านพวกนั้นแล้วก็ผลักประตูกระจกเข้าไปข้างใน แต่ สิ่งที่ฉันคิดว่าจะเจอกลับไม่เจอเสียนี่ มีเพียงแต่นายเบสนอนบนเตียงอยู่คนเดียว อ๋ายยยย หายไปไหนกันหมดเนี่ย :m29:
“เฮ้ย เข้ามาได้ไงเนี่ย คนกำลังจะนอนนะ” มันสะดุ้งตกใจตอนที่ฉันผลักประตูเข้ามาแล้ว
“เป้ยมาที่นี่รึปล่าว” ฉันถามมันออกไป
“อืม มาชวนไปกินข้าว แต่ฉันไม่ไป นอกนั้นไปหมด” หา ทำงี้ได้ไง ไม่มาชวนฉันเลยอ่ะ ตาอาร์ทนะตาอาร์ท แย่มาก
“ไปกินกันที่ไหน มันบอกไว้รึปล่าว” ฉันถามมันอีก
“หึ ไม่ได้บอกอ่ะ หิวเหรอไง เราน่ะ” มันจะถามเพื่ออะไร ตอนนี้ฉันไม่หิว แต่โมโหเว้ย
“เออสิยะ ไม่รู้อะไรเลยนะแกนี่” ฉันเดินเชิดจะออกไปตามพวกนั้น แต่นายเบสรีบลุกตามมาด้วย
“ไปด้วยดิ รอก่อน” มันปิดประตูล็อคกุญแจ แล้ววิ่งตามฉันมา
“จะตามมาทำเนี่ย ไม่นอนไปล่ะแก” มันวิ่งจนตามมาทันฉัน ซึ่งตอนนี้กำลังเดือดปุด ๆ
“โมโหอะไรของนายเนี่ย”
“ถามมากน่า ถ้าจะตามมาด้วยก็เงียบซะ” ฉันเดินไปถามป้าว่าแถวนี้มีร้านขายข้าวมั้ย แกก็บอกเดินออกไปเลี้ยวซ้าย ก็ถึงแล้ว ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก
ฉันขอบคุณแกแล้วก็เดินออกไปตามทางที่บอก พอไปถึงก็เห็นสี่คนนั้นกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ อาร์ทมองหน้าฉันงง ประมาณว่ามาได้ไง ส่วนนังเป้ยดูสีหน้าแล้วตกใจมากกว่า
“มานั่งกินกันอยู่นี่เอง ทำไมไม่ชวนเรามาด้วยล่ะอาร์ท” ฉันไปถึงก็วีนแตกเลย
“อ้าว ไหนเป้ยบอกว่าจืดไม่หิวไง” เอ๋ ฉันหันขวับไปทางนังเป้ยซึ่งตอนนี้นั่งหน้าเสียซะแล้ว
“อะไรกัน เราไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลยนะ” ตอนนี้ฉันชักพอจะเข้าใจแล้วสิ ว่าอิเป้ยมันต้องการอะไร อ้อ เล่นแบบนี้ใช่มั้ย
“อ้าวเหรอ เป้ยเรื่องมันเป็นไงกันแน่” นายวินถามนังนั่น
“อ้อ คือเราเห็นจืดพูดกับเพื่อนเค้าน่ะว่าไม่หิวกัน เป้ยก็เลยเอ่อ มาชวนพวกเราน่ะ” มันพูดอึกอัก
เด๋วก่อนถ้าวีนตอนนี้ ฉันก็ดูจะเป็นนางร้ายไป เก็บไว้ก่อนดีกว่า นังเป้ย แกไม่รอดแน่ :m16:
*********************************************************************************
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ ใจเย็น ๆ ...แล้วก็ขออนุโมทนาสาธุ..ด้วยนะคะ...ไปสร้างบุญเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น :m5:
-
จะมีอะไรแอบแฝงไหมนี่ :a6:
-
:m16:อยู่ดึกอีกแล้วอ้ะ เซ็งมากเลย เหนื่อยแย่เลย อยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยจิ :m26:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้คิดถึงเพื่อน ม.ปลาย สมัยที่โรงเรียน ตจว.
รุ่นนั้นเหล่าบรรดาสาวมั่น...แบบว่า... :m21:
มั่นมากๆ ไปโรงเรียนแบบว่า โกนขนขา ใส่ถุงน่อง ปัดขนตาสีน้ำทะเล :m21:
อาบ โคโลน เอฟเวอร์เซ้น วันละขวด....... :m21:
แม่เจ้า....บางคนลงรองพื้นไปด้วย...โอแม่เจ้า.... :a5:.
ส่วนปี้แสบก็จะยืนเก๊กแมนดูห่างๆ...ถ้าจ้องมากๆ จะโดนด่าเอาว่า "อีแอบ!!!" กัวครับ.... :a5:
แต่เรื่องนี้สนุกครับ พึ่งเริ่มอ่านได้ไม่กี่ตอน....... :a2: :a2:
-
:m18:ขอบคุณปี้แสบที่มาติดตามอ่านน้า ดีใจจัง คืนนี้ทำจนถึง 4 ทุ่ม คีย์ข้อมูลทั้งคืนกลัวตาเสียจังเลย :m28:
แล้วจะแว่บมาลงให้นะ ไปทำงานต่อล่ะ
ตอนที่ 50
นังนั่นมันข้าง ๆ ตาอาร์ท ฉันไม่รอช้า เดินเข้าไปลากเก้าอี้ มานั่งประกบข้างอาร์ทด้วยเช่นกัน โดยทีตานนท์ต้องเขยิบหลีกทางให้ หุหุ ก็ลองไม่หลีกสิ แกโดนด้วยอีกคนแน่ ๆ
ส่วนตาอาร์ทตอนนี้น่ะเหรอ นั่งสะเหวอแด*ยังไม่หาย เด๋วมองอิเป้ย เด๋วมองฉัน มันคงจะคิดว่าใครพูดตอแหลล่ะสิ งานนี้ฉันไม่โกรธอิเป้ยหรอกนะ แต่อาฆาตเลยแหละ (อิอิ ยืมสำนวนอิเฉามาใช้อ่ะ โหดดี)
“พี่ค๊า ขอเมนูด้วยค่า” ฉันตะโกนเรียกพนักงานในร้าน หลังจากพี่แกเดินเอาเมนูมาให้ดูแล้ว ฉันก็
“ขอ ราดหน้าไก่ จานนึงค่ะ” ฉันก็ไม่ได้อะไรมากหรอกนะ แค่กระแทกแดกดันใส่หน้าอินังเป้ยก็เท่านั้นเอง (คงรู้นะ ว่า ไก่ มันคืออะไร)
“เด๋วเราเลี้ยงเองนะจืด” ตาอาร์ททำมาพูดดีด้วย
“ก็ตามใจสิ” ฉันนั่งลอยหน้าลอยตา แล้วก็หันไปคุยกับหนุ่ม ๆ คนอื่นต่อตามประสาคนไม่สวย แต่น่าร๊าก คริ ๆ
“เย็นนี้ไปเดินเล่นที่ชายหาดกันมั้ยพวกแก” ตาวิน ตานนท์ พยักหน้าเห็นดีด้วย
“ไปดิ ๆ อยากไปใจจะขาด ว่าจะลงเล่นน้ำด้วยนะเนี่ย” ตานนท์คันสุด ๆ จะไปเล่นหรือไปดูอะไรกันแน่ฟระ รู้นะยะแก
“อ้อเหรอ เล่นอย่างเดียวรึปล่าวจ้ะ กลัวตาจะสอดส่ายไปนั้นนู่นนี่มากกว่าน่ะสิ”
“บ้าหรอ” มันยิ้มอาย ๆ ฉันรู้ทันนะยะ ตาวินก็หัวเราะ ส่วนนายเบสก็นั่งขรึมทั้งปี แต่นายอาร์ทชักจะไม่พอใจฉันเสียแล้ว
“อุ้ย” รู้สึกมันจะเอามือมาสกิดแขนฉัน ประมาณว่า พอเลย ๆ ไม่ต้องมากมาย
“เอ้า ราดหน้ามาแล้ว กินซะ” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจม้ากมาก แต่ฉันก็หาได้สนใจไม่ ลอยหน้าลอยตากินราดหน้าต่อไป
“อาร์ท เด๋วทานเสร็จแล้ว พาเป้ยไปซื้อของใช้ตรงร้านู้นทีได้มั้ยอ้ะ” อิเป้ย มันจะมากไปแล้วนะ ไปเองไม่ได้หรือไงยะ นังนี่
“อืม” อ้ากกกก ไอ้อาร์ททำงี้ได้ไงเนี่ย ฉันไม่ยอมนะ
“นี่ ๆ พวกนาย ไม่ต้องรอตอนเย็นแล้วล่ะ เรายังไม่ง่วงเลย เด๋วไปเล่นน้ำกันเลยมั้ย” ฉันก็ไม่ยอมแพ้เหมือน นังเป้ยดูจะหมั่นไส้ฉันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ฉันมากกว่าหล่อนสิบเท่าย่ะ
“จริงเหรอ เราจะได้ไปเตรียมชุดว่ายน้ำก่อน” นายนนท์จะใส่บิกีนีว่าน้ำตัวเดียวหรอ (อ้าย คิดไปเองล่ะสิฉัน)
“บิกินีเหรอ นนท์” ฉันแอบแซว ตานนท์ทำตาดุใส่ฉัน
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้มาถ่ายนู๊ดนะเฟ้ย ยัยเจ๊” อ้าว แล้วใครจะไปรู้แกล่ะฟระ
“แล้ววินกับ เอ่อ นายล่ะ จะไปปล่าว” ฉันหันไปถามสองคนนั้น
“ไปสิ กำลังอยากไปรับลมอยู่พอดี” วินตอบกลับมา ส่วนนายเบสก็ไม่พูดอะไร เวลาอย่าต่อหน้าทุกคน นายเบสจะเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ผิดตอนที่อยู่กับฉันมันจะกวนทีนเสมอ
“ว่าไง จะไปด้วยหรือว่าจะกลับไปนอนล่ะ” ตอนนี้ตาอาร์ทชักจะเพ่งรังสีอำมหิตใส่ฉันขึ้นเรื่อย ๆ ซะแล้ว โดยที่ฉันเองก็ยังไม่รู้ตัวซักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่สนใจเจ้าพวกนี้มากกว่า
“อาร์ท ไปกันเถอะ เด๋วพวกจืดเค้าจะไปเดินเล่นที่หาดกันต่อไม่ใช่เหรอ” ยัยเป้ยออดอ้อน แอ๊บสวยเข้าไปเหอะมรึง เด๋วเจอแม่เอาคืนจะหนาว
“อาร์ทจะไปเป็นเพื่อนเป้ยก่อนก็ได้นะ เราไม่ว่าอะไรหรอก ส่วนจะตามไปที่หาดด้วยมั้ย ก็แล้วแต่อาร์ทละกัน” ฉันพูดไปแค่นั้น ใครจะคิดว่า มันจะทำให้ฉันต้องโดนนายอาร์ทเอาคืนจนได้
++++++++++++++++++++
-
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้คิดถึงเพื่อน ม.ปลาย สมัยที่โรงเรียน ตจว.
รุ่นนั้นเหล่าบรรดาสาวมั่น...แบบว่า... :m21:
มั่นมากๆ ไปโรงเรียนแบบว่า โกนขนขา ใส่ถุงน่อง ปัดขนตาสีน้ำทะเล :m21:
อาบ โคโลน เอฟเวอร์เซ้น วันละขวด....... :m21:
แม่เจ้า....บางคนลงรองพื้นไปด้วย...โอแม่เจ้า.... :a5:.
ส่วนปี้แสบก็จะยืนเก๊กแมนดูห่างๆ...ถ้าจ้องมากๆ จะโดนด่าเอาว่า "อีแอบ!!!" กัวครับ.... :a5:
ตอนนั้นโคโลนยี่ห้อนี้กำลังอินเทรน :laugh: อืมปี้แสบก็หลาบฝนอยู่นะ :m20:
-
:m4:ถูกต้องที่ซู้ดดดดดด แล้วเด่วนี้ล่ะ ใช้อะรัยจ้ะ :m13:
-
:m29:คีย์จนเมื่อยมือไปหมด มาลงต่อดีก่า
หลังจากที่ยัยเป้ยลากตาอาร์ทไปร้านสะดวกซื้อแถวนั้น (ไม่ใช่เซเวนฯนะ) ฉันก็ทานเสร็จเรียบร้อยพอดี ตอนที่มันเดินออกไปกับแฟนชั้นนะ ใจมันอยากจะจิกหัวอินังเป้ยมาตบให้หนำใจเลย แต่ด้วยความที่เป็นสาวน้อยน่ารัก จึงมิกล้ากระทำการเยี่ยงนั้นออกไป เบรกไว้ก่อนละกัน
พวกเราก็มี ฉัน วิน นนท์ แล้วก็ นายเบส เชอะ ในที่สุดมันก็ต้องตามมาด้วยน่ะแหละ เหงาล่ะสิแก ไม่กล้าอยู่คนเดียว กลัวโดนอิพวกนั้นปล้ำใช่มะล่ะ ยิ่งหื่น ๆ กันอยู่ อิอิ
ส่วเพื่อนสาวน่ะเหรอคะ นอนเป็นผีตายซากกันไปหมดแล้วล่ะคร่า ก็แต่ละนางขี้เซาทั้งนั้น มีแต่อิฉันกับนังเป้ยนี่แหละ ที่ฤทธิ์แรงไม่ยอมแพ้กันเลย แต่ถ้าจะพูดไปมันก็ดูสวยกว่าฉันอ่ะนะ เง้อ ถ้าแข่งกัน ฉันก็แพ้มันอยู่ดีอ่ะแหละ
“เป็นอะไรทำหน้าเครียด ๆ” ตาเบสถามฉัน แถมยังมองหน้าอีกด้วย พวกมันเนี่ย เห็นดอก...บนหน้าฉันกันหรือไงฟะ
“เป็นตุ๊ด มีอะไรมะ” ฉันก็ตอบแบบกวนทีนกลับไป ก็คนมันเซ็งอ้ะ ถามทำเพื่อ
“เอ้า เป็นห่วงนะเนี่ย ตอบกวน ๆ อีก”
“แล้วฉันต้องตอบดี ๆ กับแกหรือไงไม่ทราบ” ฉันมองหน้ามันแวบนึง แล้วก็หันไปดูสองหนุ่มเล่นน้ำต่อ สองคนนั้นสนุกกันใหญ่เลย
ตานนท์ถอดเสื้อแล้วเห็นกล้ามเป็นมัด ๆ กำลังดี ผิวสีออกแทน ๆ โดนแดดส่องกระทบ หยาดน้ำที่เกาะตามตัวดูแพรวพราว เล่นเอาฉันแทบสำลักความเซ็กซี่ (มันซ่อนรูปนี่หว่า ไอ้นี่ น้ำลายหกเลยชั้น)
ส่วนนายวิน ก็สไตล์หนุ่มตี๋ ๆ หุ่นขาวจั๊วะ น่าเจี๊ยะ อูย ตาแล้ว มาเที่ยวนี้ไม่เสียของแล้วอิจืด ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนแล้ว แม่จะจับกินให้หมดเลย (อุ้บ ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย คริๆ)
“เอ้า ๆ น้ำลายไหลแล้ว เช็ดซะมั่งเหอะ” ตาเบสแมร่งขัดใจฉันอีกและ คนกำลังเคลิ้ม ๆ
“ยุ่งอะไรด้วย แกก็ดูของแกไปดิ นู่นน่ะ สาวฝรั่งโนตมเพียบ” ฉันบุ้ยปากไปอีกทาง มีกลุ่มนักท่องเที่ยวต่างชาติมาเที่ยวที่หาดนี้เยอะพอสมควร
“ก็ดูจนเบื่อแล้วนิ อยากดูแถวนี้บ้างไม่ได้เรอะไง”
“แถวนี้ จะมีอะไรให้ดู ก็มีแต่สองคนนั้นน่ะ อ้ะ อย่าบอกนะว่าแก...” ฉันค้างแค่นั้นแล้วก็ทำตาหรี่ใส่มัน (หน้าตอนนี้ของฉันจะกวนบาทามาก ๆ)
“เฮ้ย ๆ ยัยบ้า คิดอะไรเพี้ยน ๆ แล้ว ไม่ใช่เว้ย” มันรีบปฏิเสธพัลวัน กลัวเค้ารู้กันล่ะเส่ะ อิอิ
“อ้อเหรอ ไม่ใช่เนี่ย ไม่ใช่ผู้ชาย ไม่ใช่ผู๊ชายใช่ม๊า หุหุ” ฉันนั่งขำคิกคักมัน จนสองคนที่อยู่ในน้ำมองขึ้นมา แถมยังทำหน้างงกันอีกตะหาก ที่สำคัญ ตาอาร์ทกับนังเป้ยก็ดันเดินมาเห็นตอนฉันกำลังหัวเราะอยู่เสียด้วยสิ เอาล่ะวะ งานนี้ อิจืดโดนแหง ๆ
***************************************************
-
ยัยเป้ยนี้ไม่น่าไว้ใจนะ :m26:
** ตอนนี้ใช้สารส้มจ้าจืด :a3:
-
คิดถึงเหมียนกัล
>>>> ดีใจที่คิดถึงกัน :m3:
พี่นัทนี่ต้องรู้จักจืดแน่ ๆ เลย สังหรณ์ใจยังไงไม่รุ้ มันแปลก ๆ อ้ะ
>>>> พี่ไปเหมือนใครไกล้ๆ ตัวจืดเหรอจ๊ะ แล้วรู้สึกดีกะเค้าหรือเปล่าเอ่ย อิอิ แต่พี่ยืนยันว่าเรารู้จักกัน ส่งความปรารถนาดี และความห่วงใยให้กันผ่านตัวหนังสือในบอร์ดนี้เท่านั้นละ ไม่ต้องกังวลเหรอน้อง
ยังไงก็ มีคนรัก ดีกว่า มีคนเกลียดหล่ะนะ
>>>> ถูกต้อง เห็นด้วยที่สุดดดด พี่ว่าจืดเองก็คงรู้วิธีที่ทำให้คนชอบมากกว่า วิธิที่ทำให้คนเกลียดอยู่แล้วใช่ไหม แต่ชอบแกล้งลืมอะดิ งานคงเยอะ เลยมีให้กับสติตัวเองและเวลามองคนข้างๆ น้อยไปหน่อย ก็งานมันเยอะ เหนื่อยก็เหนื่อย แล้วจะให้เอาเวลาที่ไหนไปนั่งสนใจใครอีก แค่เรื่องตัวเองก็จะแย่แล้วใช่ปะ แต่ก็นะมนุษย์เป็นสัตว์(ประเสริฐ์)สังคมนี่น่า ความจริงจืดเป็นคนน่ารักนะ แล้วก็นิสัยดีอยู่ ไม่คิดอยากให้คนอื่นๆ ได้รู้สึกดีๆ แบบพี่บ้างเหรอ
เพราะตอนนี้ที่ทำงานเค้าคงจะเกลียดเรากันหมดแล้ว (โทษฐานที่แรงเกินไป อิอิ)
>>>> อ้าว รู้ตัวนี่น่า :try2: ถ้าแรงเยอะนัก ก็ใช้แรงที่เยอะนี่เอามาพลิกน้องจืดที่น่ารักให้ตื่นขึ้นมาสักทีซิ เป็นเด็กอ้อนบ้างก็ได้ ปรึกษาพี่ๆ ในที่ทำงานที่ใครๆ นับถือเผื่อว่าพี่เค้าจะอะไรดีให้จืด อย่าเพิ่งคิดอะไรหรือสรุปอะไรปเอง คงไม่ได้เป็นอย่างนั้นเหรอนะ จืดคงไม่เก่งขนาดทำให้ทุกคนเกลียดได้หมดเหรอ ยังมีคนที่เค้าอยากเป็นเพื่อนกะจืด พร้อมจะยิ้มให้จืดเวลาจืดไปหานะ เค้ารออยู่นะ อย่าปล่อยให้เค้ารอกันนาน เดินเข้าไปหาเค้าเหล่านั้นให้เจอนะ กระซิบนิด บางทีเค้าก็ใส่หน้ากากมารร้ายเพื่อรอจืดพิสูจน์ว่าจะเปิดใจเค้าได้หรือเปล่า แล้วเค้าก็จะออกมาจ๊ะเอ๋ ให้จืดได้ประหลาดใจกันเลยทีเดียว 555 ซีเรียสไปหรือเปล่าเนี่ย
พี่ยังคงมาติดตามอ่านเรื่องราวประสบการณ์ที่จืดเอามาแชร์ให้ได้อ่านเสมอ อ่านไปยิ้มไป นึกถึงสมัยยังเด็กไปก็มีความสุขดี (เอ๋ รู้สึกเมื่อเป็นคนแก่เลยเรา 555) มารอลุ้นอาร์ทสร้างความมั่นใจให้จืดอ่ะ อิอิอิ หวังว่าคงไม่รุนแรงเกินไปนะ 55555
-
:a11:มาเป็นกำลังใจให้จืดจ๊ะ...ไปบนอะไรที่ไหนมาบ้าง ถ้าเยอะจัดจำไม่ได้แนะนำให้ทำบุญกลางแจ้งนะอันนี้แน่นอนทำครั้งเดียวแก้ได้หมด ขอแนะนำให้รีบทำเลยนะจ๊ะจะได้หมดทุกข์หมดเคราะห์.... :a1:
-
:undecided:ตอนนี้กำลังแก้ให้เค้าอยู่ค่ะ เรื่องงานเลยเข้ามาเพียบเลย จะตายอยู่แล้น :sad2: ขอหลบไปงีบยาว ๆ ก่อนนะ :a12:
ตอนที่ 51
นังเป้ยกับตาอาร์ทเดินเข้านั่งข้าง ๆ เราสองคน นังนั่นไม่เห็นถือของมาด้วยเลย สงสัยจะเอาไปเก็บไว้ที่บ้านแล้วมั้ง ส่วนตาอาร์ทก็นั่งมองฉัน ตางี้ดุชะมัด เหมือนจะเอาเรื่องฉันให้ได้
“จืด ไปซื้อน้ำกับเราหน่อยสิ” พูดมาแค่นี้ฉันก็พอจะรู้แล้ว
“อือ ไปสิ” ฉันก็ไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา ทำไมจะต้องกลัวล่ะ
“ให้เป้ยไปด้วยสิ” สะแหระเลยมรึงน่ะ พอซะทีเถอะ (ฉันอยากจะพูดแบบนั้นออกไปจริง ๆ นะ)
“ไม่ต้องหรอก นั่งรออยู่นี่แหละ” อาร์ทพูดเสียงเข้ม อิเป้ยนี่มันก็เกินไปนะ รู้ทั้งรู้ว่าอาร์ทมันแฟนฉัน มันก็ยังหน้าด้านมาเกาะแกะอยู่เรื่อย
“ฝากซื้อด้วยสิ” เสียงนายเบสดังขึ้นตอนที่ฉันกำลังจะลุกจากที่พอดี
“เอาอะไรล่ะ เด๋วจะซื้อมาเผื่อ” ฉันเสนอตัวบริการให้มันเองเลย
“โค้กกระป๋องนึง อ่ะนี่ตังค์” มันยื่นแบ้งค์ร้อยมาให้ฉัน แต่ด้วยความที่หมั่นไส้ใครบางคน ก็เลย
“ไม่เป็นไร เราเลี้ยงเองนะ” ฉันพูดยิ้ม ๆ แต่เป็นยิ้มเหยียด ๆ ไปทางนังเป้ยนะ อินั่นมันคงจะรู้ว่า สื่อถึงอะไร มันก็ชักสีหน้าไม่พอใจทันที
“ไม่ต้อง เด๋วเราออกเอง” ง่ะ ตาบ้าอาร์ทเจือกอะไรด้วยวะ ทำมาใจใหญ่กว่าฉัน ตานี่
“มาเร็ว ๆ นะอาร์ท เด๋วไปเล่นน้ำกัน” หึย อิเป้ย กรูชักจะทนมรึงไม่ไหวแล้วนะ อิเวรนี่ แมร่งไม่น่าชวนมันมาเล้ย อยากจะด่า
ตาอาร์ทก็เอาแต่ลากลู่ถูกังฉันออกมาจากที่ตรงนั้น เหมือนจะออกไปให้พ้น ๆ งั้นแหละ พอไกลตาหน่อย (ไกลนะเนี่ย) มันก็เริ่มเปิดฉากทันที แต่ฉันเตรียมตัวมาดีพร้อมแล้วจ้า
“เราไม่ชอบนะ ที่จืดไปนั่งหัวเราะต่อกระซิกกับไอ้เบสน่ะ” มันพูดกระแทกแดกดันใส่ฉันต่อ
“มีเราแล้วยังไม่พออีกเหรอ” อูย มาถึงประโยคนี้ ฉันก็จุกอ่ะสิ หาว่าฉันเป็นนางวันทองล่ะสิ ไอ้นี่
“มันจะมากไปแล้วนะ เราไม่คิดอะไรกับเบสเลยนะ แค่พูดคุยธรรมดากันเอง แล้วอาร์ทล่ะ ดูตัวเองบ้างรึปล่าว เรายังไม่เคยยุ่งเรื่องของตัวเองเลยนะ” ฉันก็พยายามข่มอารมณ์ร้อนของตัวเองไว้เต็มที่ ไม่อบากจะทะเลาะกับอาร์ทมัน
“ก็ ไม่มีใครไปเป็นเพื่อนเค้า เราก็ไปเป็นเพื่อนเฉย ๆ เอง ไม่ได้คิดอะไรเลยนะ” ฉันรู้ ว่าอาร์ทไม่ได้คิดอะไรกับนังเป้ยมัน แล้วอาร์ททำไมมันไม่คิดบ้างล่ะว่าฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับนายเบสน่ะ
“โอเค เราเข้าใจ แล้วอาร์ททำไมไม่คิดแบบที่ตัวเองคิดบ้างล่ะ เราไม่ใช่คนที่จะง่าย ๆ กับใครหรอกนะ เข้าใจไว้ซะด้วย” ฉันสะบัดหน้างอนใส่มัน แล้วก็เดินซื้อน้ำที่ร้านค้าเล็ก ๆ เรียกว่าซุ้มจะดีกว่ามั้ง ตาอาร์ทเดินหน้าจ๋อยตามเข้ามา
++++++++++++++++++++++++
“ขอโทษนะ อย่าโกรธเราเลยนะจืด” เสียงพูดจาก็อ่อยตามไปด้วย สำนึกแล้วสิยะ
“ไม่ได้โกรธอะไรหรอก แค่ฉุน ๆ น่ะ เอ้า ถือให้หน่อยสิ มันหนักนะ” ฉันเอาถุงที่ใส่น้ำอัดลมกระป๋องที่มีอยู่ 6 กระป๋องให้อาร์ทถือ มีของนังเป้ยด้วย ฉันไม่ใช่คนใจร้ายใจดำหรอกนะ ถึงจะไม่ซื้อไปเผื่อมันด้วย
“จืดจ๋า” ตาอาร์ทยังเรียกฉันเป็นระยะ เพราะฉันไม่ได้พูดอะไรด้วยเลยระหว่างขากลับ
“ยังไม่หายงอนอีกเหรอ พูดอะไรกับเราหน่อยจิ” มันเอานิ้วมาจิ้มเอวฉัน ตอนนั้นอยากจะเอามือโบกหน้ามันซักทีจริง ๆ คนยิ่งไม่มีอารมณ์อยู่
“อะไร จิ้มอยู่นั่นแหละ จั๊กจี้นะเว้ย” มันก็หดมือกลับ
“คืนนี้ออกมานั่งดูดาวกันนะ” หืม ฉันหันไปมองหน้ามัน อุ้ย โรแมนติกเป็นกะเค้าด้วยตานี่ (ปกติก็เป็นอยู่แล้วนี่หว่า)
“ดูก่อนละกัน” เราต้องแอ๊บเล่นตัวเข้าไว้ก่อน เด๋วมันจะหาว่าอินี่ใจง่าย ถึงแม้จะเป็นแฟนกันก็เหอะ
(แต่ก็เสียจิ้นมาแล้วตั้งสองครา ยังไม่เรียกว่า ง่ายอีกเหรอจ้ะ)
“มากันแค่สองคนนะ” มีแอบกระซิบด้วยนะมัน
“รู้แล้วน่า ไม กลัวมีก้างชิ้นใหญ่ตามมาด้วยเหรอ” มันคงจะรู้ฉันหมายถึงใคร อิอิ มันพยักหน้าหงึก ๆ ใหญ่เลย ขำตายล่ะ อิอิ
พวกเราเดินมาถึงที่นั่งเดิมกัน ซึ่งแอบเอาเสื่อมาด้วยจ้า แบบพับมาได้ มันผืนไม่ใหญ่มากก็เลยแบกมาด้วย สบายไป เราพักอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ ต้นอะไรก็ไม่รู้นะ แต่ร่มดี สองหนุ่มก็เดินขึ้นมาจากน้ำแล้วเหมือนกัน
อิเป้ยนะ หูย ตางี้ยังกะจะทะลุเข้าไปถึงข้างในกุงเกงของพวกนั้นเลยล่ะ อิเวรนี่ กล้ามาก ฉันมองก่อนแล้วย่ะ (อุอุ) ตาอาร์ทเห็นฉันมองสองหนุ่ม ก็ไม่วายหยิกแขนฉันซะ เจ็บนะเฟ้ย
“โอ้โห ใครซื้อน้ำมาเลี้ยงเนี่ย” นายนนท์เดินเข้ามานั่งยอง ๆ ข้างหน้า โอย ใจจะขาดว่ะ ใส่เสื้อเถอะ เจ๊ขอร้อง วินด้วยจร้า เด๋วจืดเลือดกำเดาจะพุ่งปรี๊ดซะก่อน อิอิ
นี่ถ้านังพวกนั้นตื่นขึ้นมาเห็นเจ้าพวกนี้นะ มีหวัง ได้โดนกระเทยจับข่มขืนเป็นแน่ ระวังตัวไว้เลยนะจ้ะ โดยเฉพาะแก นายเบส เสร็จแน่ หุหุ
“นี่ คนนี้จ้ะ พ่อบุญทุ่ม ใจกว้างดั่งมหาสมุทร” ฉันแอบกัดนิดนึง พองาม อิอิ เล่นเอาตาอาร์ทหน้าบูดไปเลย บูววววว
“ขอบคุณน่ะพี่ กำลังกระหายพอดีเลย” แล้วตานนท์ก็โชวเสียวอีกรอบ เพราะตอนดื่มน้ำเข้าไป น้ำมันดันหกรดคอ ไหลลงบนแผงหน้าอกของมัน เล่นเอาฉันกับนังเป้ยนั่งกลืนน้ำลายเอื้อก ๆ กันเลยอ้ะค่ะ อูยยยยย บรรยายไม่ถูก :m25:
******************************************
-
เลือดกำเดาไหลด้วย
-
ไหลผ่านแผงออกที่มีกล้ามน้อยๆ
ไหลลงไปเรื่อยๆ
ผ่านสะดือที่มีไรขนอ่อนๆ
แล้วก็เลนออกทงด้านข้างเพราะมีพุงน้องนนท์ขวางเอาไว้ :a5:
:a6:
-
ตอนล่าสุดนี้ รู้สึกจะสนองคนเขียนเอง ยังไงไม่ทราบนะ :m11:
-
:a10:มาต่อตอเย็น ๆ o2 :a11:
ตอนที่ 52
พอจัดการกับของว่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว มีขนมด้วยนะ มันฟาดซะเรียบ เพราะฉันมัวแต่ตะลึงอยู่ แมร่งอดกินเลย เวร ตอนนั้นฉันนุ่งขาสั้นมาพอดีอยู่แล้ว ก็เลยกะว่าจะลงไปเล่นน้ำด้วยพอดี อ้อ ลืมไป นังเป้ยก็ด้วยนะ ชีก็ใส่มาเหมือนกันไม่ยอมแพ้เลยล่ะ
“เด๋วเราจะลงไปเล่นน้ำนะ ใครจะลงไปอีกมั่ง” ฉันหันไปถามพวกนั้น
“คงไม่แล้วล่ะ ขอพักเหนื่อยก่อนดีกว่า” ตานนท์ว่างั้นนะ วินก็ส่ายหน้าไม่เอา ส่วนตาเบส ไม่ต้องถาม มันไม่ลงอยู่แล้ว อาร์ทล่ะ ตาฉันเป็นประกาย
“ไม่อ้ะ ยังดีกว่า จืดไปเล่นก่อนเถอะนะ” เวรกำ นี่มันอะไรกันเนี่ย เล่นคนเดียวก็ได้ย่ะ
ว่าแล้วฉันก็วิ่งปรู๊ดลงน้ำไปเลยคร่า น้ำทะเลใสแหน่ว แถมเย็นชื่นใจอีกตะหาก ไม่ได้กินนะจ้ะ ฉันเหยียบย่างลงไปลึกระดับอก น้ำก็ยังใสอยู่ดี มองเห็นพื้นที่เป็นทรายสีขาว ตัดกับสีน้ำที่เป็นสีน้ำเงินออกเขียว ๆ ที่เค้าเรียก สีน้ำทะเลอ่ะแหละ
ฉันแหวกว่ายไปมา พลางก็กวักมือเรียกพวกนั้นให้ลงมาเล่นด้วย ก็ไม่มีใครสนใจ เชอะ ร้อนกันล่ะเส่ะ แต่ฉันน่ะไม่กลัวแดดอยู่แล้ว เพราะก่อนออกมา ทาครีมกันแดดมาแล้วเฟ้ย
ฉันก็ว่ายไปมาเรื่อยเปื่อยอ่ะนะ แต่สักพักก็รู้สึกเหมือนกับว่า จะมีใครว่ายน้ำเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ แล้วล่ะสิ ตอนนั้นมันยังไกลไป ฉันมองไม่เห็นหรอกว่าเป็นใคร พอใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ก็ต้องกรี๊ดดดดดดดในใจ ผู้ชายอ้ะ ผู้ชาย โอว แม่จ้าว แมนแอนด์แฮนซั่มด้วยแหละ
ตอนแรกก็คิดว่า เค้าคงจะว่ายไปกลับล่ะม้าง ด้วยความที่อิฉันเห็นผู้ชายหล่อไม่ได้ ถึงจะมีแฟนแล้วก็เหอะ ใจมันก็ยังอดดี๊ด๊ามะได้นี่นา เค้าคนนั้นดูแล้วน่าจะอายุไม่เกิน 25 นะ ขาวพอประมาณ หน้าตาคมคาย คิ้วเข้ม ปากบางได้รูป สีชมพูแดง ๆ น่า....อึ๋ย
ส่วนจืดอ่ะเหรอ ก็แอ๊บแบ๊วเล่นน้ำไป ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่ใจจริงอยากจะแกล้งทำเป็นตะคริวกิน แล้วให้เค้ามาช่วยจะตายไป แต่ก็ทำมะด้ายอ่ะ มันแรงเกินไป เราเริ่มเข้ามาใกล้กันเรื่อย ๆ จนกระทั่งห่างกันแค่เมตรเดียวเอง เค้าว่ายน้ำท่ากรรเชียงมา อุ ได้โอกาสอันงามแล้วจ้า
ฉันแกล้งทำเซ่อซ่า แอ๊บว่าไม่รู้ว่าเค้าว่ายน้ำมาใกล้ตัวฉันแล้ว นั่นแหละ เราสองคนเลยชนกันจัง ๆ หัวเค้ามาโดนหลังฉันดังแอ๊ก กรรม เจ็บตัวฟรีเลยตรู
“ขอโทษครับ ๆ น้องเจ็บมั้ยครับ” อุ้ย เสียงนุ่มทุ้ม เข้ากับรูปหน้าเค้าจัง อ๋าย ไม่นะ อิจืด
“เอ่อ ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ” ไอ้คำว่าค่ะเนี่ย เบามากกกกก ขอบอก ตอนนั้นยังไม่มั่นเท่าอิเป้ยมัน มันจะพูดคะขาตลอดเลย ทุกวันนี้ ฉันก็พูดคะขาเหมือนกันนะ ด้านแล้วอ้ะ หุหุ
“แน่ใจนะครับ เมื่อกี้พี่ว่าชนน้องแรงเหมือนกันนะเนี่ย” พี่เค้าก็ดูจะเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย หุ ลงทุนคราวนี้ได้ผลเกินคาด
“ไม่เจ็บแล้วล่ะ พี่มาเที่ยวคนเดียวเหรอ” ฉันแกล้งทำเป็นมองหาไปงั้นแหละ จริง ๆ พอจะรู้ว่าเค้ามาคนเดียว จริง ๆ นะ
“ครับ พอดีพี่มาพักผ่อนนะ แล้วน้องล่ะ มากับใครเหรอ” อุ้ย ก็เข้าทางฉันน่ะสิจ้ะ แต่ต้องแอ๊บไว้ตัวนิดนึงก่อน เด๋วจะหาว่าเราให้ท่า (เฮ้ย ๆ มีแฟนแล้วนะยะหล่อน)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
555 ไม่ธรรมดาเลยนะจืดเนีย หุ หุ หาเรื่องเจ็บตัวอีกแล้วน้องเรา :เฮ้อ:
-
“มากับเพื่อนน่ะค่ะพี่ นู่นไง นั่งกันอยู่ตรงนั้นน่ะค่ะ” ฉันชี้ไปทางกลุ่มเพื่อนฉันที่ตอนนี้ เอ่อ แบบพูดไม่ออกเลยอ้ะ ก็มันเล่นนั่งจ้องกันเขม็งซะขนาดนั้นอ่ะ ฉันก็รีบหันหน้าหนีอ่ะสิ
“อ๋อ มากันเพียบเลยนะเนี่ย” ไม่ใช่แค่นั้นค่ะพี่ ยังมีกระเทยที่พร้อมจะเขมือบพี่อีกเพียบเลยค่ะ หุหุ
“แล้วพักอยู่ที่ไหนกันเหรอ” พี่ยังไม่ยอมหยุดซักไซร้ฉันอีก อ้ะ ๆ ต้องคิดอะไรแน่ ๆ เลย งานนี้มีลุ้น (ลุ้นว่าจะโดนตาอาร์ทเขมือบเอาน่ะสิ มันนั่งหน้าโหดอยู่นั่นแล้ว แถมยังทำท่าจะลุกเดินเข้ามาอีกด้วยล่ะสิ)
“แถว ๆ นี้ล่ะค่ะ ถ้าเหงา ๆ ก็แวะมาคุยได้นะพี่ เอ่อ จืดต้องไปก่อนแล้วนะ เพื่อนเรียกแล้วล่ะ” เหอ ๆ ลองไม่ขึ้นดิ ตาอาร์ทลงมาแหกอกในน้ำแหง ๆ
“ครับ ๆ” แล้วฉันก็รีบวาดน้ำขึ้นบกทันที ด้วยเพราะอิตาอาร์ทมันเดินมาแล้วอ่ะดิ เสียดายชะมัดเลย (เง้อ ไม่ได้หลายใจนะ อิอิ)
“เมื่อกี้คุยกับใครน่ะ” แหม มาถึงก็ถามเลยนะแก หึงล่ะสิ
“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เค้าเลยขอโทษเราน่ะ” ฉันดึงแขนมันให้เดินกลับที่เดิม มันก็ถามต่อ
“แต่เห็นคุยกันนานจังนะ นี่ถ้าเราไม่เดินมาตามคงไม่ยอมขึ้นสินะ” วุ้ย ตาอาร์ทนี่ง้องแง้งจัง จะเอาอะไรกันนักหนานะ ฉันยังไม่ได้มีอะไรกับพี่เค้าสักหน่อย
“อาร์ทไม่เชื่อใจเราเลยเหรอ พึ่งบอกไปหยก ๆ ลืมแล้วรึไง” ได้ผล มันก็อิหรอบเดิม ตานี่มันขี้หึงเกินพิกัดแล้วนะเนี่ย ไอ้ดีมันก็ดี แต่บางทีมันก็เกินไปอ่ะ
“ขอโทษน้า” อีกแล้ว อย่างงี้ทุกทีเลยล่ะ ฉันมันก็ใจอ่อน แต่ก็ไม่อ่อนตามไปทุกเรื่องหรอกนะ
พอเดินไปถึงกลุ่มฉัน พวกมันก็แซวกันใหญ่ โดยเฉพาะตานนท์ปากเสีย มันน่าตบปากนัก
“โอ้โหแฮะ มีหนุ่มมาจีบด้วย เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะเจ๊” มันพูดจากวน ๆ
“ก็คนมันน่ารักอ้ะ ทำไงได้” ฉันทำหน้าแอ๊บสู้ตาย ประมาณว่า กรูไม่สวยแต่น่ารักโว้ย
“จร้า เจ๊น่ารักโดนใจผมจริง ๆ” อ่ะนะ ทำพูดดีไปเหอะ ระวังจะโดนฉันยุให้เพื่อนข่มขืนแกน่ะ
“เมื่อกี้ใครเหรอ” ตาขรึม (จะเริ่มเรียกมันแบบนี้ละ) ถามมั่งอีกคน อยากรู้อะไรกันนักหนานะพวกนี้เนี่ย หรือว่าแอบปิ๊งพี่เค้ากันอีกหล่ะ ฮี่โธ่
“ไม่ทราบค่ะ บังเอิญไม่ได้ถามชื่อน่ะ อยากรู้ก็ไปถามเองสิยะ” ตอบไปแบบไม่กลัวโดนเค้ากระทืบเอาเลยค่ะ อิอิ แล้วฉันก็รีบเผ่นกลับบังกะโลก่อนสิ เรื่องอะไรจะอยู่ให้โดนล่ะ แบร่ ๆ ๆ ๆ
****************************************
-
ตอนที่ 53
ฉันวิ่งมาจนถึงบังกะโลของตัวเอง โดยที่ยังทิ้งให้พวกนั้นนั่งเอ๋อกันอยู่ ไม่รู้หรอกนะว่า ตาอาร์ทจะตามกลับมาด้วยหรือปล่าว ตอนนี้ฉันสนใจแต่เรื่องอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วก็.....นอน หุหุ
พอเปิดประตูบ้านเข้าไป ก็เจอกับอิพวกเพื่อนทั้งหลายนอนสลบไสลไม่ได้สติกันอยู่ อิพวกนี้มันจะนอนกินบ้านกินเมืองกันไปถึงไหนนะ ฉันล่ะเซ็ง
ด้วยความที่ไม่อยากปลุกมัน ก็เลยเดินเข้าไปอาบน้ำ แล้วผลัดเสื้อผ้า แต่งตัวใหม่ให้เช้งกระเด้ะ ด้วยเสื้อยืดตัวบางแขนสั้นสีฟ้าอ่อนและกางเกงขาสั้นสีขาว จากนั้นอิจืดก็ นอนค่ะ เหนื่อยนี่จ้ะเล่นน้ำไม่ใช่ว่าจะไม่เมื่อยนะ สุด ๆ เลยล่ะ มันจะเพลียมาก
ฉันหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้สึกเหมือนกับว่ามีใครก็ไม่รู้ มาจ้องหน้าฉันอยู่แค่นี้เอง มันเป็นความรู้สึกของเราอ่ะนะ ตอนนั้นฉันก็เริ่มรู้สึกตัวแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่กล้าลืมตา เพราะกลัวว่าจะเป็นผีอ่ะ เหมือนตอนไปเข้าค่าย ร.ด. อ่ะแหละ หวีดตายชัก
มันนานจนกระทั่ง เอ้ สงสัยมันคงจะหายไปแล้วล่ะ ฉันเลยค่อย ๆ ขยับเปลือกตา ทำเป็นจะลืมตาขึ้นมา พอฉันลืมตามาได้หน่อยนึง ฉันก็มองไม่เห็นอะไรนะ เออ มันชักจะแปลก ๆ แล้วแฮะ
ฉันก็เลยลืมเต็มตาเสียเลย หืม ไม่มีใครอยู่เลยนี่นา อ้าว พวกมันหายไปไหนกันหมดล่ะเนี่ย ตายล่ะ นี่พวกนั้นมันทิ้งฉันไว้คนเดียวเหรอไงยะ ด้วยความที่ขี้กลัวผีจนขึ้นสมอง อิฉันเลยกระโดดลงจากเตียงอ่ะดิ แล้วก็เดินไปเปิดประตูทันที
อ้ะ นึกขึ้นมาได้ แล้วเมื่อตะกี้ ใครล่ะที่มันมานั่งจ้องหน้าฉันอยู่น่ะ ล่ะ หรือว่า อึ๋ย ไม่หรอกน่า คงไม่มีอะไรหรอก คิดมากไปแล้วเรา
“มันไปไหนกันหมดวะเนี่ย” ฉันเดินออกไปนอกบ้าน แล้วปิดประตูไว้ ตอนแรกก็กะจะเดินไปบ้านพวกผู้ชายซะหน่อย
ตอนนั้นมันเป็นเวลาประมาณเกือบๆ จะห้าโมงเย็นแล้วล่ะ ฉันนอนไปแค่สามชั่วโมงเอง พอฉันเดินไปเคาะประตูบ้านหลังนั้น ก็ยังไม่มีใครมาเปิดให้ พอเคาะอีกก็เหมือนเดิม เลยลองเปิดประตูดู
ไม่ได้ล็อคนี่ ใครอยู่กันนะ สาธู้ ขอให้เป็นอาร์ททีเหอะ หุหุ จะได้.....(อ่ะ ๆ คิดอะไรกันน่ะ รู้นะ) แต่ว่า คนอย่างจืด หวังอะไรมักจะกลับตาลปัตรอยู่ตลอดแหละ
“อ้าว ตาเบสนอนอยู่นี่หว่า แล้วคนอื่น ๆ ไปไหนหมดวะเนี่ย” ฉันเห็นนายเบสนอนอยู่บนเตียงคนเดียว ตายแล้ว อิพวกเพื่อนสาว ช่างกล้าทิ้งมัน เอ้ย ฉันไว้ให้นอนอยู่คนเดียว แล้วถ้าเกิดไอ้นี่มันหื่นขึ้นมา มิปล้ำฉันเหรอ (หลงตัวเองสุด ๆ)
อืม ไหน ๆ ก็เข้ามาและ ขอไปดูมันใกล้ ๆ หน่อยละกัน ฮิฮิ แหม ก็เพื่อนเก่าอ่ะนะ ไม่ได้คิดอะไรหร้อก แค่อยากเห็นหน้ามันชัด ๆ ตอนนอนเท่านั้นเองแหละ คิกๆ
ฉันเดินเข้าไปทางด้านข้างเตียงฝั่งที่มันนอนหันหน้าตะแคงข้างมาทางฉัน ไอ้จะเข้าไปดูใกล้ ๆ ก็ใช่เรื่อง มองมันตรงนี้แหละ (ห่างแค่เมตรเดียวเอง เหอ ๆ) มองไปมองมา ไอ้เราก็ว่า มันหล่อจังแฮะ อาร์ทยังแพ้เลย ฮื่อ หน้าแบบนี้คงผ่านชะนีมาเพียบแล้วแน่ ๆ เลย (เอ้า คิดอะไรเนี่ย)
“มองอะไร” เอ ฉันหูฝาดไปรึปล่าวนะ
“ฉันถามว่า มายืนมองหน้าฉันทำไม” คราวนี้แจ่มแจ้งแล้วจร้า ฉันยืนนิ่งตัวแข็งดิ ทำอะไรไม่ถูก อิตานี่มันตื่นตอนไหนอ้ะ ตายละตรู
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันยืนอึก ๆ อัก ๆ พูดอะไรไม่ออก เหมือนมีก้อนแข็ง ๆ มาจุกอยู่ที่คอหอย ส่วนมันก็ลุกนั่งบนเตียงนั่นแหละ แล้วก็จ้องมาที่ฉัน
“เอ้า ถามแล้วทำไมยังยืนบื้ออยู่ได้ เป็นใบ้หรือไง” โหย กวนทรีนมาก ๆ เลยมัน อยากจะพุ่งเข้าไปงับหูมันจริง ๆ
“อ่ะ อ่า ปล้าว ไม่ได้มองอะไรสักหน่อย แกรู้ได้ไงว่าฉันมอง ฉันแค่ แค่มาดูเพื่อน ๆ เท่านั้นเองว่าหายไปไหนหมดน่ะ” ฉันหลบตามันตอนพูดออกไป ใครจะกล้าสบตาล่ะ ก็สตอทั้งนั้นอ้ะ
“เหรอ แต่ฉันว่ามองนะ ชอบล่ะสิ” คร่า หล่อตายแหละ (หล่อจริง ๆ นะ)
“อะไรนะ ใครชอบแก คิดบ้า ๆ” เหอ ๆ ฉันไม่ได้ชอบมันจริง ๆ นะ ไม่ ๆ ๆ ๆ
“ให้มันจริงเหอะ เออ พวกนั้นน่ะ มันออกไปหาข้าวเย็นกินกันแล้ว เห็นว่านายหลับเลยไม่กล้าเรียก” อีกแล้วเหรอเนี่ย ทู้กทีเลย พวกนี้
“อ้าว แล้วแกไม่ไปกินข้าวกับพวกนั้นด้วยล่ะ” ฉันถามมันไป
“ยังไม่หิว แต่ตอนนี้ชักจะหิวแล้วล่ะสิ” มันลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา ว่าแต่ทำไมฉันต้องรอมันด้วยล่ะ ไม่เข้าใจเจง ๆ เหอ ๆ
“ป่ะ เสร็จแล้ว” เอ้า ดีเนาะ อะไรวะเนี่ยตรู งงกับชีวิต ทำไมต้องไปไหนมาไหนกับตานี่ตลอดเลยนะ ทีกับอาร์ท ทำไม๊ทำไม ไม่ยอมรอฉันบ้างเลย คืนนี้อดไปดูดาวด้วยกันแน่ ๆ คอยดูเหอะ
ฉันเดินหน้าบูด แต่ก็ไม่วายแอ๊บน่ารักตอนเดินผ่านกลุ่มผู้ชายที่เดินสวนไป หุหุ อันนี้มันเป็นนิสัยส่วนตัวที่เลิกไม่ได้อ่ะ ต้องเข้าใจ ตาเบสเดินตามมาด้านหลัง ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะใจมันมุ่งอยากจะไปด่านังพวกนั้นเหลือหลาย ดูดิ้ ทิ้งให้เราอยู่คนเดียว ดีไม่โดนผีหลอกซะก่อน
พอไปถึงร้านอาหาร แม่จ้าว ว่างปล่าวจากอิพวกเพื่อนทรยศ มันหายไปไหนกันหมด ฟระเนี่ย โอย อกอิจืดจะระเบิด นี่มันกล้าหาญทิ้งเจ้าของงานครั้งนี้เลยหรือวะ (โหมดทอมละ)
“กินข้าวกันก่อนมั้ย” เสียงอิตาเบสถามมา ตอนนี้มันทั้งหิวทั้งโมโหเลยล่ะ
“กินดิ ไหน ๆ ก็มาแล้ว” ฉันนั่งกระแทกลงบนเก้าอี้ อุ้ย ตายละ ลืมไป เราต้องเรียบร้อยดิ ไม่ได้ ๆ
“โมโหไรนักหนา พวกนั้นก็ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย แค่เกรงใจนายเท่านั้นแหละ คิดมากไปได้” ดูมันพูด ก็ลองแฟนแกหายไปบ้างสิ จะเป็นเหมือนฉันมะ
ฉันสั่งข้าวกระเพราปลาหมึกมา ตอนนั้นมันนึกเมนูไม่ออก เสียเวลา หิวด้วย นี่ฉันทำไมต้องมานั่งกินข้าวกับมันด้วยนะ ยังนึก ๆ อยู่ในใจ แทนที่จะได้มานั่งสวีทกะอาร์ทแค่สองคน กลับกลายมาเป็นตานี่ซะได้ จะเครียดดีมั้ยเนี่ย
แต่นายเบสก็ป๊อบอยู่นะ มีชะนีสามคนนั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ มองมาทางมันใหญ่เลย สนใจล่ะสิเจ๊ เอามั้ยจ้ะ เด๋วจืดส่งส่วยให้ หุหุ
“ขำอะไรน่ะ” มันคงเห็นฉันเอามือปิดปากขำคิก ๆ ก็เลยงงล่ะมั้ง
“ขำคนหล่อว่ะ” ฉันพูดออกไปเบา ๆ มันก็ชักสีหน้าทันที ฉันชมนะยะ ไม่ได้ด่า ตานี่
**************************************************
-
:m16: :m16: แล้วทำไมอาร์ทไม่ยอมรอคุณจืดล่ะครับ เด๋วก็มาหึงบ้าๆบอๆอีกตามเคย :m14: :m14:
-
จัดการมีสามีหลวงสามีน้อยไปเลย จืดฮุๆๆ :a11:
-
จัดการมีสามีหลวงสามีน้อยไปเลย จืดฮุๆๆ :a11:
ถูกต้องที่สุด :m4: :m4: :m4:
-
ตอนที่ 54
หลังจากกินข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว ฉันก็มีแรงฮึดตามล่าหาเหล่าเชลยทั้งหลายแหล่ ที่แอบหนีฉันไปเที่ยวกันก่อน ชิส์ ต้องตามไปเชคบิลซะหน่อยและ
“แกจะกลับไปที่บ้านก่อนก็ได้นะ ฉันจะไปตามหาพวกนั้นต่อ”
“ไปด้วยดิ ขี้เกียจกลับ” อุ้ เอางั้นเหรอ ก็ดีนะ ถ้าฉันไปเดินคนเดียวอาจจะโดนฉุดก๊ะได้ (เอาเถอะจ้ะ โดนฉุดไปตีอ่ะดิ)
“งั้นก็ไปสิ ยืนเก๊กหล่ออยู่ทำไมยะ” ฉันแอบกัดมันนิดนึง แหม้ พอสาวมองเท่านั้นแหละ ทำไปได้
มันก็ทำหน้าเหยเกใส่อ่ะสิ แล้วก็เดินนำฉันไปก่อน เอ้า รอด้วยดิวะ ไอ้บ้านี่
เราสองคนไม่ได้กลับไปที่บังกะโลหรอก แต่แอบเดินลัดลงไปที่ชายหาดกันเลย ตอนนี้ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงแล้ว แสงแดดก็เริ่มจางหายไปเรื่อย ๆ ฉันก็เลยเร่งเดินตามหาพวกนั้นอ่ะนะ
“โอ้ย หายไปไหนกันวะเนี่ย” ฉันโวยวายใส่ตาเบส (ไหงงั้นล่ะ)
“จะไปรู้เรอะ ก็ไม่เห็นเหมือนกันน่ะแหละ” เวรกรรมอะไรของฉานเนี่ย เง้อ คิดถึงอาร์ทๆๆๆ ไม่รู้จะเป็นไงมั่ง จะโดนนังเป้ยข่มขืนไปรึยังนะ (คิดได้ไงเนี่ยฉัน)
หลังจากเดินหาพวกนั้นไปได้สักพักนึง ก็บังเอิ้ญบังเอิญหรือไงไม่ทราบ ดันเดินไปเจอพี่คนเมื่อตอนเล่นน้ำเข้าจัง ๆ (แอบกรี๊ดดดดในใจ) พี่เค้ากำลังนั่งจิบเบียร์อยู่คนเดียวที่ร้านเล็ก ๆ ร้านนึง ฉันเห็นพี่เค้ากวักมือเรียกให้เข้าไปนั่งด้วย มีหรือที่จืดจะพลาด หึหึ
ฉันหันไปบอกให้นายเบสเดินตามฉันไปด้วย เพราะใจไม่กล้าพอ กลัวค่ะกลัว กลัวอดใจไม่อยู่ อิอิ ตาอาร์ทลืมไปเลย (ชั่วคราวนะ) ตาเบสส่ายหน้าเซ็ง ๆ แต่ก็ต้องจำใจตามมาด้วย
“มาเหอะน่า เด๋วได้กินของฟรีแน่ ๆ แก” ดูอิฉันคิด ไม่ไหวจริง ๆ
“เห็นแก่กินจริงนะ” อ่านะ ตานี่ ฉันขี้เกียจสนใจ เลยเดินยิ้มร่าเข้าไปทักทายพี่เค้ายังกะรู้จักกันมาชั่วชีวิตงั้นแหละ
“มานั่งคนเดียวเหรอพี่” พี่เค้ายิ้มให้ แล้วก็ตอบว่า
“ครับ” สั้นจังนะ ฉันเลยต่อซะเอง “งี้ก็เหงาแย่สิคะ” พร้อมทำตาเป็นประกายวิบวับ สร้างความหมั่นไส้ให้แก่คนข้าง ๆ ยิ่งนัก
“เกินไป ๆ” มันติงฉัน “ยุ่งน่า” ฉันรึจะยอม พวกนั้นอยากหายไปกันดีนัก ฉันก็แค่เหงา ผิดหรอ อุ
“ว่าแต่น้องชื่ออะไรกันบ้างครับ พี่ชื่อจักรนะ” อ้าย ชื่อจักรเหรอคะ กรุณาตัดใจจืดที ใจมันพันกันยุ่งไปหมดแล้วเนี่ย อิอิ
“ชื่อจืดค่า ส่วนนี้ชื่อเบส” ฉันแนะนำมันไปพร้อม ๆ กันเลย (งานนี้ไม่ต้องคิดกันเลยนะจ้ะว่าพี่จักรเค้าจะแอบปิ๊งนายเบสน่ะ มันเป็นไปไม่ด้ายยยยค่า เจ๊คอนเฟิร์ม)
“น้องจืด แล้วก็น้องเบส ถ้าไม่รีบไปไหนกัน นั่งคุยกับพี่ก่อนก็ได้นะ” โอเชเลยค่ะ แต่อีกใจนึงก็ค้านสุดฤทธิ์ ไปตามหาแฟนตัวเองได้แล้ว มัวมานั่ง11รดอยู่ได้ เด๋วก็เป็นเรื่องหรอก แต่เชื่อมั้ยว่า อิจืดมันพ่ายหนุ่มรุ่นพี่เสียแล้วสิ :m3: เหอ ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ฉันกับตาเบส (ไม่ค่อยสบอารมณ์) เลยต้องนั่งอยู่คุยกับพี่เค้าต่อไป โดยส่วนใหญ่ ไม่ล่ะ ทั้งหมดแหละ ฉันเป็นฝ่ายคุยกับพี่เค้าตลอดเลย แหม ก็คนเค้าคุยสนุกอ้ะ ฉันก็เพลินน่ะสิ คุยไปคุยมาไม่ได้ดูเวลาเล้ย มืดแล้วเหรอเนี่ย เอาไงดี
“เอ่อ พี่จักร คือว่า จืดกับเพื่อนต้องกลับที่พักแล้วล่ะ ป่านนี้คนอื่น ๆ คงจะเป็นห่วงแล้วมั้ง” ฉันบอกพี่เค้าไป เค้าก็พยักหน้า แล้วคิดอะไรสักอย่าง ก่อนจะพูดออกมา
“พี่ขอไปดูที่พักของน้องด้วยได้มั้ยครับ เผื่อพี่จะได้ชวนน้องจืดไปทานข้าวด้วยกัน” อุ้ยตายแล้ว สวรรค์ทรงโปรด จะดีเหรอค้า จืดมีแฟนแล้วนะ (แต่ยังไม่ได้บอกอ้ะ)
“ได้เลยค่าพี่ ยินดีต้อนรับเสมอ แต่ระวังน้า ไปแล้วพี่อาจจะโดนรุมโทรมก็ได้นะ” อิอิ ฉันนั่งหัวเราะคิกๆ พี่แกก็งงว่าอะไร
“ใครจะรุมโทรมพี่อ่ะ อย่าบอกนะว่าน้องจืดอ้ะ” อ่านะ ถ้าได้ก็ดีอ่ะสิ แต่คงหมดสิทธิ์จ้า
“แหม จืดก็พูดเล่นไปน่ะ ไม่มีอะไรหรอก งั้นเด๋วเรากลับกันเลยนะคะ” ฉันหันไปหานายขรึม ซึ่งตอนนี้หน้ามันนะ ตรึงเปรี๊ยะเลย สงสัยจะเครียดจัด
“กลับได้แล้วค่า ลุกซะทีสิ” มันก็เป็นของมันแบบนี้ทุกที
“เด๋วก่อนนะน้องจืด รอพี่แป๊บนึง” ฉันเห้นพี่จักรเดินเข้าไปในร้าน คงจะไปเชคบิลน่ะแหละ แต่ผิดคาด พี่แกหิ้วถุงอะไรก็ไม่รู้มาด้วยแหละ อยากรู้จัง ขนมล่ะมั้ง
“โทษทีนะ ที่พี่ช้าไปหน่อย” ฉันลองสังเกตดูในถุงนั้นแล้วนะ เอ เหมือนจะเป็นขวด ๆ อะไรน้า
“อะไรน่ะพี่ จืดช่วยถือเอามั้ย” พี่แกก็บอกว่า
“ไม่เป็นไรหรอก บาคราดี้ (เขียนถูกมะอ่ะ) น่ะครับ เอาไว้ไปให้น้อง ๆ ลองชิมดูกัน อร่อยนะ” เอ๋ บาคาดี้อะไรหรอ ไม่เห้นจะรู้จักเลย แต่ถ้ามันอร่อย ฉันก็กินทั้งแหละ อิอิ (ตอนนั้นยังใสซื่อไม่รู้หรอกว่า น้ำนั่นน่ะมันจะทำให้ฉันต้องเจอกับเรื่องดี ๆ เข้าจนได้)
“น่าสนนะเนี่ย เกรงใจพี่แย่เลย” ฉันยิ้มแหย ๆ แต่ใจจริงน่ะ อู้ว ของฟรีเว้ย
“เด๋วน้องจืดก็ลองดูหน่อยละกันนะ รับรองต้องชอบแน่ ๆ” แล้วพี่แกก็ทำสายตากรุ้มกริ่มมาที่ฉัน หุ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าพี่แกคิดอะไรอยู่ แต่จะไปทำสายตาท้าทายพี่แก ฉันไม่เอาด้วยหรอก เด๋วจะหาว่า ง่าย (ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเค้าจริง ๆ นะนอกจากเรื่องกินอ่ะ จริงจริ๊ง)
เราสามคนเดินตรงไปยังที่พัก ซึ่งตอนนี้ฉันคิดว่าพวกนั้นคงจะกลับมาแล้วแน่นอน ลองไม่กลับมาดิ แม่จะโบกให้หน้าแหกทุกคนเลย คอยดู๊
พอเดินไปถึงบังกะโลทั้งสองก็เปิดไฟไว้แล้วทั้งในบ้านและนอกบ้าน บังกะโลชั้นเดียวมีห้องนอนห้องใหญ่ แล้วก็ห้องน้ำเล็ก ๆ ในตัว มีเตียงนอนใหญ่ แต่ไม่มีทีวี รมณ์เสียเลยอ้ะ แต่เพื่อนสาวก็ไม่ยอมแพ้ค่ะ พกเอาวิทยุที่เล่นเทปมาด้วย แถมยังเป็นเพลงแด้นซ์กระจายทั้งน้าน งานนี้จืดก็สู้ตายสิ เรื่องอะไรจะยอมน้อยหน้าพวกมันล่ะ :m18: 55555
*******************************************
-
:m12: เอาเลย เอาเลย เอาเลย :m12:
-
ระวังเป็นคนไม่ดีน๊า
-
ตอนที่ 55
มาแล้ว ๆ ในที่สุดก็มาถึงจนได้ ฉันรีบเดินจ้ำอ้าวไปเปิดประตูกระจกที่มองเห็นข้างในได้ อยู่พร้อมหน้าเลยนะยะ งานนี้ต้องเจอดีกันไปข้างนึงล่ะ ฉันเปิดเข้าไปแล้วยืนจังก้า เท้าสะเอว ยังกะกุมารทองไงงั้น อายตัวเองชิบเป๋ง
อิพวกนั้นพอมองเห็นฉันก็กำลังจะอ้าปากพูดกัน (เอ่อ พวกมันกำลังจั่วไพ่อยู่อ่ะ เพื่อน ๆ อย่าเอาเยี่ยงอย่างนะ) แต่ฉันชิงพูดขึ้นก่อน
“หายไปไหนกันมายะ รู้มั้ยฉันเดินตามหาซะให้ทั่ว เดินจนเมื่อยขาไปหมดแล้วเนี่ย” อันหลังตอแห*ค่ะ ไม่จริงเลย หุหุ
“อ้าว อินี่ พวกกรูก็อยู่ที่บ้านนี่แหละ มรึงนั่นแหละที่หายไปน่ะ อาร์ทมันเดินตามหามรึงจนทั่ว บ่นแล้วก็บ่นอีกเนี่ย อิเวร” หวายยยย จริงอ่ะ แหะ ๆ
“อ้าวหรอ ก็กรูไปตามพวกมรึงที่ร้านข้าวแล้วไม่เจอนี่ นึกว่าไปเดินเล่นที่หาดกันซะอีก ไหงไม่เจอกันเลยอ่ะ” ฉันเริ่มเสียงอ่อยลง เพราะตาอาร์ทกำลังจ้องตาเขม็งมาทางฉันอยู่เลย
“ขอโทษน้า อ่า พอดีไปกินข้าวมากับอ่า เอ่อ เนี่ย” ฉันชี้ไปทางตาเบสซึ่งเดินไปนั่งดูพวกนั้นจั่วกันอยู่ แมร่งไม่ช่วยกรูเล้ย
“เออ ทีหลังพวกมรึงก็ปลุกกรูหน่อยละกัน อย่าทิ้งกรูไว้คนเดียว กรูกลัวผี” พอพูดจบ อิพวกนั้นก็สะดุ้งโหยง พร้อมกับประเคนคำด่าใส่ฉันไม่ยั้ง (ไม่บรรยายค่า)
“เออนี่ กรูมีพี่คนนึงมาแนะนำให้รู้จัก” อิพวกนั้นตาโตทันที
“ใครอ่ะ ไหน ๆ” อิตั้มสนใจมากกว่าใคร คันล่ะสิอินี่ ฉันก็ไม่รอช้า บอกให้พี่จักรเดินเข้าข้างในเลย สงสารพี่แกยืนรอนานและ พอพี่แกเดินเข้ามาเท่านั้นแหละ เชื่อมั้ยคะว่า
ไพ่ที่อิพวกนั้นถือไว้นะ หล่นค่ะหล่น อึ่งกิมกี่ไปเลย ไอ้พวกปู้ชายน่ะ ไม่ต้องไปคิด แต่อิพวกสาวแตกนี่สิ ตาถลนเลยล่ะ เง้อ ฉันเข้าใจอ่ะนะ แต่ก็ไม่น่าจะเว่อร์ได้ขนาดนี้
“สวัสดีครับ พี่ชื่อจักรนะครับ คืนนี้คงต้องขอรบกวนน้อง ๆ ด้วยนะครับ” อา ครับ ๆ บาดใจน้องเหลือเกิน เชิญเถอะพี่ จะทำอะไรก็เชิญเถอะค่ะ พวกเรายอมทุกอย่าง (คิดกันแบบนี้แหง ๆ)
พี่แกเดินไปนั่งลงข้าง ๆ กลุ่มที่พวกเรานั่งอยู่เพราะตอนนี้อิพวกนั้น ไม่สนใจไพ่แล้วล่ะ ก็เป้าหมายใหม่มันน่าสนใจกว่าหลายร้อยเท่านี่ สงสัยคราวนี้พี่แกคงจะรู้แล้วล่ะ ว่าทำไมถึงจะโดนรุมโทรมถ้ามาที่นี่ ฮิฮิ
“น้องจืดมานั่งคุยด้วยกันสิครับ” พี่จักรหันมาเรียกฉัน อิพวกนั้นก็มองมากันใหญ่ หยุดคิดไปเลยนะยะ ไม่มีอะไรในกอไผ่เจง ๆ
“จืดไปข้างนอกกับเราหน่อย” ตาอาร์ทจู่ ๆ ก็ผีเข้า ดึงแขนฉันออกไปข้างนอกบ้านเฉยเลย ตายล่ะกรู จะโดนอะไรมั่งเนี่ย
“เด๋วมานะ ไปคุยธุระแป๊บนึง” มีการบอกเค้าด้วยนะ นังนี่จะโดนดีแล้วยังไม่รู้ตัวอีก เง้อ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตาอาร์ทลากออกมาในที่ลับตาคน ก็มันมืดอ่ะตรงนั้น ฉันก็กลัวสิ กลัวผีนะ ไม่ได้กลัวมัน อาร์ทปล่อยแขนฉันแล้วก็พูดจาห้วน ๆ ออกมา
“ไปเจอกันที่ไหนมา” หมายถึงใครอ่ะ ตาขรึมหรือพี่จักรหรอ อยากจะถามแต่กลัวโดนมันด่าเอา
“ชายหาดน่ะแหละ พอดีพี่เค้าชวนนั่งคุยน่ะ เบสก็อยู่ด้วยนะ” ฉันรีบชื่ออิตานั่นมาอ้างก่อน โทษหนักจะได้เป็นเบา อิอิ
“อ่อ นี่ไอ้เบสมันก็ไปกับจืดด้วยสินะ คงสมใจเลยสิท่า” เอ้า อะไรวะเนี่ย สมจงสมใจอะไรเนี่ย ตานี่คิดมากอีกแล้ว
“อาร์ท คิดมากไปแล้วนะ เราไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับเบสเลยนะ จริง ๆ สาบานได้” หวาย แรงไปปล่าววะเนี่ยฉัน ถ้าเผลอใจไปรักมัน ตายแหง ๆ
“แน่ใจนะ แล้วไอ้พี่คนนั้นล่ะ” มันจ้องตาฉัน ถึงจะมืดแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมองไม่เห็นอะไรเลยนะ
“ไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ พี่เค้ามาคนเดียว คงอยากมีเพื่อนคุยเท่านั้นแหละ” ฉันอธิบายไปตามจริง (เหรอ) ดูอาร์ทก็ยังสงสัยอยู่นิด ๆ เหมือนกัน แหมจะไม่สงสัยได้ไง ก็พี่จักรแกเล่นเรียกแต่จืด ๆ อ่ะ
“อืม รู้มั้ยว่าตอนจืดไม่อยู่ เราตามหาแทบแย่ ไม่รู้ไปอยู่ไหน เดินตามหาก็ไม่เจอ มืดก็มืดด้วย เป็นห่วงแทบแย่ นี่ถ้าจืดไปคนเดียว ไม่มีไอ้เบสไปด้วย เราคงจะบ้าตายแหง ๆ” มันพร่ำซะ
“โอ๋ ขอโทษนะ เราผิดเองแหละ น่าจะเดินกลับมาที่บ้านก่อน ไม่งั้นก็คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก เราขอโทษนะอาร์ท” ฉันทำเสียงเศร้า ๆ อาร์ทจับมือฉันไว้ แล้วก็บีบมันเบา ๆ
“เราไม่โกรธจืดหรอกนะ เราแค่หงุดหงิดน่ะ ที่ไม่ได้อยู่กันสองต่อสองเลย เอางี้มั้ย เราไปเดินเล่นที่ชายหาดกันนะ” ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมามากแล้วล่ะ ที่อาร์ทไม่ได้โกรธอะไรฉันมากมาย
“อืม ตกลงสิ เราก็อยากไปเหมือนกัน เราไปบอกเพื่อน ๆ ก่อนดีกว่ามั้ย เด๋วมันจะหาว่าเราหายไปไหนกันมาแล้วไม่ยอมบอกอีก” ฉันว่าไงอาร์ทก็ว่างั้น ฉันเลยเดินกลับไปที่บ้านแล้วบอกพวกนั้น
“นี่ ๆ เด๋วฉันมานะ ไปซื้อของกับอาร์ทหน่อย พี่จักรอยู่คุยกับเพื่อนจืดไปก่อนนะ”
“ต๊าย จะไปซื้อของ หรือไปสวีทกันแน่ยะ” อิต้อมกัดฉัน แรงมากนะอินี่
“ย่ะ ดูแลพี่เค้าดี ๆ ล่ะ ดูเฉย ๆ นะ ไม่ใช่ทำอย่างอื่นด้วยล่ะ” มีหรือที่จืดจะไม่กัดพวกมันมั่ง ไม่ด้าย พี่เค้ายิ่งน่ากินอยู่ด้วย ไว้ใจได้กา (จะเอาไว้กินเองล่ะสินังจืด ร้ายนัก)
“แล้วรีบมาเร็ว ๆ นะครับ พี่จะเหลือไว้ให้น้องขวดนึงนะ” พี่แกขยิบตาให้ฉันทีนึง เล่นเอาเสียววาบไปถึงกลางหลังเลย ดีนะที่อาร์ทอยู่ข้างนอก ถ้ามาเห็นเข้า เป็นเรื่อง
ดูไปแล้ว พวกตานนท์ วิน เบส ไม่ค่อยพอใจกันเท่าไหร่ ก็ไม่รู้จะเขม่นกันไปทำไม ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น ปรองดองกันไว้เถอะ ไม่รอดแน่ เหอ ๆ (ฉันนะที่ไม่รอด)
“ป่ะอาร์ท เรียบร้อยแล้ว” อาร์ทอมยิ้ม ดูแล้วน่ากิน เอ้ย น่ารักจัง ฉันเลยถือโอกาสเป็นฝ่ายจูงมืออาร์ทแทน หุหุ มัวแต่ลีลาก็อดน่ะสิ เราสองคนเดินทอดน่องไปตามชายหาด คืนนี้เป็นคืนจันทร์เสี้ยว จึงมองเห็นดวงดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้าไปหมด เราเดินไปนั่งที่เดิมกันแล้วก็......
*****************************************
-
แล้วก็อะไร... :angry2: :angry2: :angry2:
-
จบได้ค้างคาใจมากกกกกกนะน้องจืด :laugh:
ว่าแต่บรรยากาศโรแมนติกขนาดนั้น........ รีบมาต่อเถอะ เดี๋ยวพี่จิ้น(จินตนา)ไปไกล
-
ต่อด่วนเลยจ้าๆๆๆ :m5:
-
o1ช่วงนี้จืดต้องขอหยุดพักไว้ชั่วคราวนะ เพราะจะรีบเคลีย์งานให้เสร็จก่อนวันที่15นี้ ช่วยรอกันไปก่อนนะทุกคน :m5:
-
จะรอนะค้าบบบบบบบบบบ :a1:
-
เอาใจช่วยคุณจืด เคลียร์งานไวๆนะจ๊าาาาาาา
จะรออ่านคะ
:a11: :a11: :a11: :a11: :a11:
-
มาเที่ยวทั้งที สวีทหน่อย
คิดไรมาก ไงเขาก็รักเรา
:a4: :a4: :a4:
-
มาดันให้เจ๊จ้า แล้วจะรอน้า :m8:
-
:m2:ดันไม่ขึ้นแล้วล่ะคร่า เพราะจืดลอยขึ้นสวรรค์ไปแล้วววววว เหอ ๆ o18 (เอ๋อรับทาน)
-
:m7:วันนี้โดดงานหนีมาคีย์ข้อมูลที่ร้าน เลยมีเวลาแอบมาลงต่อให้จบ
ตอนที่ 56
ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ ทุ่มกว่า ๆ แล้ว นักท่องเที่ยวยังเดินทอดน่องริมชายหาด พูดคุยหยอกล้อกัน ดูแล้วก็คงจะเป็นคู่รักที่พากันมาเที่ยวพักผ่อนเป็นแน่ หาดที่ว่านี่ ค่อนข้างสงบ ไม่ค่อยมีงานรื่นเริง ที่เรียกว่า ฟูลมูนปาร์ตี้ แต่ถ้าเป็นหาดที่เกาะสมุย หรือเกาะพงัน จะมีปาร์ตี้กัน สนุกมากเลย (ฉันไปมาแล้วล่ะ ภาคมหาวิทยาลัยนะ เลิศสุด ๆ เลย)
เราสองคนนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยแหละ ไม่รู้เหมือนกันว่า คุยกันไปได้ไง นี่ถ้าเราเอาเสื่อมาปูด้วยนะ ป่านนี้คงนอนดูดาวกันเพลินไปเลยล่ะ แต่ได้แค่นั่งด้วยกัน แถมยังจับมือกันตลอด เท่านี้ฉันก็ปลื้มใจสุด ๆ แล้ว
“จะกลับกันรึยังอาร์ท” ฉันเห็นว่าเราออกมานานพอสมควรแล้ว ก็เลยถามออกไป
“จะกลับแล้วเหรอ ยังอยากอยู่ต่ออีกอ่ะ” ฉันก็คิดว่า หายมานานเด๋วพวกนั้นจะห่วงเอา
“กลับเถอะนะ เด๋วเพื่อนเป็นห่วงเรากัน นะอาร์ท” ฉันต้องอ้อนมันน่ะ คิดดู
“ก็ได้ กลับก็กลับ พรุ่งนี้มาอีกนะ” ฉันพยักหน้ารับ
“จ้า มาแน่นอน ป่ะ” ช่วงจังหวะที่กำลังจะลุกขึ้นนั่นแหละ ตาอาร์ทดึงแขนฉันไว้ แล้วก็มองตาละห้อย เหอ ๆ อีกแล้วเหรอเนี่ย
“จะดีเหรอ ยังมีคนเดินไปมาอยู่เลยนะ” ฉันว่าไปงั้น ก็มันอายนิ
“งั้น ไปตรงนู้นกัน” โอ้โห เชื่อเค้าเลย ความพยายามสูงซะ มันเดินจูงมือฉันไปแถว ๆ ที่ไม่มีคนเดินไปมา พอลับตาคนเท่านั้นแหละ มันก็
“อ่า...” กำลังจะพูดซะหน่อย แต่สายตาดันจ้องมา ทำเอาฉันพูดไม่ออก ก็ต้องปล่อยให้มันเลยตามเลย เราคิสกันอีกแล้ว ถึงจะหวาด ๆ คนรอบข้าง แต่ก็ยอมรับว่า ตื่นเต้นดี อิอิ :fox2:
หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินไปซื้อขนมและนมเปรี้ยวมาตุนไว้กินกันก่อนนอน เมื่อซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เดินกลับบ้านกัน
พอไปถึงบ้านก็ได้ยินเสียงเพลงแด้นซ์ของนังพวกนั้นดังออกมาเบา ๆ เอาล่ะสิ เริ่มแล้วมั้ยล่ะ นังพวกนี้ ไม่ได้ ไม่ด้ายยยย อิจืดไม่ยอมเด็ดขาด ต้องรีบเข้าไปแจมด้วย อิอิ :a4:
โอ้โห พอส่องดูข้างใน ก็เห็นพวกอิเฉา อิตั้มเต้นแร้งเต้นกา อ่านะ เต้นยั่วสวาทดีกว่ามั้ยเนี่ย ทำไปได้ หุหุ ฉันเปิดประตูเข้าไป ทุกคนก็หันมามอง อิต้อมจิกกัดก่อนเลยคนแรก
“ต๊ายนึกว่าจะหายไปทั้งคืนแล้วนะยะหล่อน” ดูมันกัด อิเวรนี่
“อินี่ ก็แค่แวะไปเดินเล่นมาน่ะ คิดไปนู่น เอ้า ขนมย่ะ จะกินมะ” อิพวกนั้นรีบเข้ามาแย่งไปหน้าตาเฉยเลย เง้อ ปอบลงหรือไงฟะ
“น้องจืด เอานี่ ขวดนี้พี่เอาไว้ให้โดยเฉพาะเลยนะ” พี่จักรเดินเข้ามาหาแล้วเอาไอ้บาคราดี้อะไรนั่นแหละให้ฉัน ฉันก็รับไว้
“รสส้ม รับรองน้องจืดต้องชอบแน่ ๆ” อิอิ ชอบสิคะพี่ ท่าทางจะอร่อยเหมือนน้ำหวานแน่ ๆ เลย :impress:
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“อย่าดื่มจะดีกว่านะ” ตาขรึมมันแย้งมา พี่จักรแกก็ไม่ได้ว่าอะไร ตอนนี้หันไปเย้ว ๆ ก็อิพวกนั้นละ
“นั่นสิ เราก็ว่างั้นแหละจืด เด๋วจะเมานะ” อาร์ทก็ว่าเหมือนกัน
“เอ๋ ดื่มแล้วเมาด้วยเหรอ เราว่ามันหอมดีออกนะเหมือนน้ำหวานออก ดมสิ” ฉันยื่นไปให้อาร์ท แต่มันดันหลบซะงั้น ชิส์ แค่นี้ก็กลัว
“ไม่เมาหรอกอิจืด ดื่มเลย อร่อยจะตายไป จริงมั้ยอิอั้ม” อิเจี๊ยบสนับสนุนสุดฤทธิ์ อิอั้มก็เซเยสไปด้วย เอ สงสัยจะไม่เมาจริง ๆ ก็อิพวกนั้นยังไม่เห็นเมาเลยนิ
“เอาเล้ยเอาเล้ย อิจืด สู้ ๆ” อ่า ทำไมต้องสู้ ๆ ด้วยล่ะ อิต้อม ฉันเห็นนังเป้ยมันแอบยิ้มเยาะๆด้วย อะไรวะ มันอะไรกันนักหนาเนี่ย
แต่ฉันไม่สนใจหรอกย่ะ ก็ของฟรีใครก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ก่อนสิ จริงมะ ฉันลองชิมดูนิดนึงก่อน อุ้บ หวานส้ม ๆ อีกนิดซิ อื้ม อร่อยจัง ไม่เห็นเมาเลย (จะเมาได้ไงแค่ชิมเองนะยะ)
เท่านั้นแหละจ้ะ ฉันก็ดื่มอึก ๆ เลย เล่นเอาอิพวกนั้น รวมทั้งหนุ่ม ๆ มองค้างไปเลย ด้วยที่สาวจืดชืดอย่างฉัน นาน ๆ ทีจะได้ดื่มอะไรแบบนี้ แถมรสมันยังไม่ขมเหมือนเหล้าด้วย อิฉันก็เลยล่อเสียทีเดียวหมดขวด
เท่านั้นแหละ มันก็ได้เรื่องเลย คนอย่างฉันถามว่า กินเหล้ากี่แก้วแล้วเมา ขอตอบว่า แก้วเดียวก็มึนหัวไปหมดแล้วค่ะ :m8: ถ้าฝืนต่ออีกแก้วก็จะหัวหมุนไปมาแล้วล้มเลย ถ้าไม่อาเจียนซะก่อนนะ อ้อ แล้วอิแก้วแรก มันเปลี่ยนตัวฉันด้วยล่ะ จากจืด ๆ ก็จะกลายเป็นเปรี้ยวทันที งงล่ะสิ ก็มันจะมั่นใจจนเกินพิกัดอ่ะสิ
“อิจืด มรึงแด*เข้าไปได้ไง ทีเดียวหมดขวด อินี่ ไม่กลัวเมารึไง” อิตั้มมันถามฉาน
“มาวบ้าอารายกาน ฉานซาบายมากกกก” เหอ ๆ ตอนนั้นเริ่มไปแล้ว
“อินี่ ไปซะแล้ว พูดซะยานเชียวมรึง” อิเฉามันยังเต้นต่อไป อินี่แรงนัก ฉานไม่ยอมหรอกเฟ้ย
“เฮ้ย ๆ จะไปไหนน่ะจืด” ตาอาร์ทจะมาเรียกฉานทำไมวะ คนจาเต้น
“สงสัยคงจะคันน่ะ อาร์ท ปล่อย ๆ มันไปเหอะ” อิต้อมปากดีเนาะเมิง มาแข่งกันมะ
ให้ตายเหอะ ตอนนั้นฉันบังคับตัวเองให้มียางอายมะได้เลยอ่ะ น้ำเมาเปลี่ยนคนจริง ๆ ฉันลุกขึ้นออกไปเต้นกลางห้องกับอิเฉา อิตั้ม อิเจี๊ยบก็เอาด้วย ส่วนอิพวกผู้ชายน่ะเหรอ นั่งอ้าปากเหวอทำบ้าไรฟะ :m22:
“มาเต้นด้วยกันดิ นนท์ มามะ” ฉันก็ร่าน เอ้ย 11รดสุดตัว :try2: ไปดึงแขนไอ้น้องนนท์มาเต้นด้วย แหม แทนที่มันจะปฏิเสธซะหน่อยไม่ได้เลยนะมรึง มันก็เต้นสีสู้ตาย อ้ายนี่ ลามใหญ่แล้ว (ผิดที่หล่อนเองน่ะแหละ ไปยั่วเด็กมัน)
*************************************************
-
อู้งานมาอ่านเลย อิอิ รีบมาลงต่อให้จบเลยน่ะคับ
-
แดนซ์ให้มันสุดๆๆไปเลย :a11:
-
เริ่ดอะ แต่รู้สึกปาร์ตี้นี้คนน้อยๆนะ :m4: :m4: :m4:
-
มาต่อให้แล้ว ให้จบตอนนี้เลย :m26:
ตอนที่ 57
คราวนี้ พี่จักรแกก็ลุกมาเต้นกับเค้าด้วย ตายล่ะ สงสัยจะอดใจไม่ไหวอ่ะดิ ก็เพลงมันเร้าใจซะขนาดนี้ คิคิ อิตอนนั้นขอบอกว่าฉันไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว อยากจะทำอะไรก็ทำหมด โดยที่ไม่ได้สนใจตาอาร์ทที่กำลังนั่งหน้าดุอยุ่เลย หุหุ
ตอนนี้มีคนที่ยังนั่งอยู่กับที่แค่ อาร์ท นายเบส แค่สองคนเอง อ้าว แล้วอิเป้ย สะแหละมาเต้นด้วยตอนไหนยะ อินี่ ฉันหันไปมองมัน มันกำลังยั่วพี่จักรอยู่ อิเวรเอ้ย ดัดจริตนักนะมรึง
ฉันรึจะยอม นั่นมันของฉันนะเว้ย (อ้ะ อ้าวอินี่ หาเรื่องใส่ตัวแล้วมั้ยล่ะ) ฉันเดินปาดคนนู้นคนนี้ ไปเต้นข้าง ๆ พี่จักรเค้าทันที ด้วยฤทธิ์น้องแอล (แอลกอฮอล์) อิฉันก็ไม่รู้ทำอะไรไปบ้าง ก็แค่เต้นสีพี่เค้าแค่นั้นเอง ตายห่ะ ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย อ้ายยยยยย
เท่านั้นแหละ ตาอาร์ทก็คงจะทนไม่ได้ มาดึงฉันให้ไปนั่งลงเตียง แถมยังบีบข้อมือตรูซะแน่นเชียว เจ็บนะยะ ตานี่
“ปล่อย มันเจ็บนะ เราจะเต้น” ฉันไม่ยอมท่าเดียว เพลงกำลังมันส์ มาห้ามทำไมว้า แถมตอนนี้ฉันก็กำลังมองหาไอ้เจ้าขวดนั้นอยู่ด้วย
“พอแล้ว จะเต้นอะไรนักหนา มันน่าเกลียด รู้ตัวบ้างมั้ย” มันห้ามฉัน แต่มีรึที่นังจืดมันจะฟังน่ะ
“ไม่เต้นก็ได้ ปล่อยก่อนสิอาร์ท นะนะ” ฉันหันไปทำตาหวานเชื่อม เหอ ๆ ได้ผลแฮะ มันปล่อยทันทีเลย ตอนนี้อยากจะดื่มไอ้นั่นอีกใจจะขาด มันอร่อยจัง
พอมันปล่อยมือ ฉันก็กระโดดลงไปนั่งตรงของกินทันที เห็นแล้วนี่ไง ใครกินเหลือฟะ ฉันขอเหมาละกันนะ ครึ่งขวดน่ะ อิอิ ฉันกระดกเข้าปากด่วนจี๋ อิตาอาร์ทมาห้ามช้าไปแล้วย่ะ หุหุ
“เอ้า ดื่มอีกทำไมเนี่ย แค่นี้ยังไม่เมาอีกเหรอไง” มันดุใหญ่
“ยุ่งน่า นิดเดียวเอง woooo!!!” อิฉันบ้าไปอีกแล้ว เฮ้อ ตัวเองนี่เพี้ยนน่าดู
“เฮ้ย นายปล่อยไปปล่อย เด๋วก็สร่างเมาเองน่ะแหละ สงสัยจะเก็บกด” ชิส์ ฉันได้ยินนะเว้ย ไอ้เบส ไอ้บ้านี่ มาหาว่าฉันเก็บกด
“อาร์ท เต้นด้วยกันน้า” ฉันลากแขนมันทั้งสองข้าง ให้ลุกขึ้นมาเต้นด้วยกัน มันก็ต้องยอมสิ ถ้าไม่อยากให้ฉันโดนสีน่ะ ฮิฮิ โอ้ยยยย สนุกจริง ๆ จะมีสวิงกิ้งมั้ยเนี่ย (มั่วแล้วล่ะค่ะ)
ฉันเต้นยั่วอาร์ทสุดขาดใจดิ้น :m29: แบบว่าของมันขึ้นเลยอ่ะ ฮ่า ๆ ๆ แล้วที่สำคัญ ฉันยั่วไอ้เบสมันด้วย (ร่านจริง ๆ) ตอนนี้อะไรเป็นอะไร ฉันงงไปหมดและ เด๋วคนนู้นคนนี้ สีไปสีมา บางทียังรู้สึกเหมือนโดนล้วงอีกตะหาก (ไม่ใช่ล้วงไอ้นั่นนะ อย่าคิดลึก) ที่มองไม่เห็นกันก็เพราะมันเปิดไฟสลัว ๆ สีส้มน่ะ ก็เลยล้วงกันซะเต็มที่ เอาซะให้พอ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อูยยยย อาร์ทเค้าไปฉี่บ้านนู้นก่อนนะ เด๋วมา” ฉันปวดฉี่มั่กมาก แต่จะเข้าห้องน้ำที่นี่ ก็มีคนอยู่ข้างใน แมร่งรอตั้งนานแล้ว จนทนไม่ไหว ไปบ้านนู้นก็ได้วะ
“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย” อาร์ทถาม แต่ฉันบอกไปว่า
“ม่ายยย ไม่ต้องหรอก เราไปคนเดียวได้ ตัวเองอยู่นี่แหละ ไปแป๊บเดียวเอง” โดยไม่รีรอ ฉันรีบวิ่งปรู๊ดออกนอกบ้าน ไปเข้าห้องน้ำหลังนู้นทันที
พอเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ตอนนั้นยังรู้สึกมึน ๆ อยู่เลย ขนาดตอนวิ่งยังเซไปมาคิดดู พอทำธุระเสร็จ ก็รีบสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง (ไหวเหรอ) แล้วเดินออกมานอกห้อง
แต่แล้วก็เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้นอีกจนได้ เมื่อฉันเห็นใครคนนึงยืนอยู่หน้า และโดยไม่รอช้า ตัวเองก็ถูกผลักเข้ามาในห้องน้ำ อ้ายยยยยยยย ช่วยฉานด้วย ม่ายยยยนะ :serius2:
“แก ปล่อยนะ จะทำอะไรฉัน” ทายสิคะ ว่ามันเป็นใคร พี่จักรแน่ ๆ เลย (ไม่ช่าย) นนท์สินะ (เหอะ ลองอีกทีสิ) แล้วใครล่ะ ถ้ามันจะไม่ใช่
“ช่วยไม่ได้ อยากยั่วฉันทำไมล่ะ” เฮ้ย ฉานปล่าวนะ ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ
“อย่าทำอะไรฉันนะ ไอ้เบส แกปล่อยฉันออกไปเส่ะ เด๋วใครมาเห็นเข้า ปล่อยนะ” ตายห่ะ คราวนี้ตรูจะรอดมั้ยเนี่ย
มันไม่ฟังเสียงฉันเลย มันทำอะไรน่ะเหรอ มันก็ทำอย่างที่มันอยากทำน่ะสิ ยิ่งฉันดิ้นมันก็ยิ่งรุนแรง เลวที่สุด ไอ้พวกที่รังแกคนไม่มีทางสู้ ลองฉันไม่เมาสิ มีแตกหักกันไปข้างนึงแล้ว
แต่สภาพตอนนั้น ถามว่าจะเอาแรงที่ไหนไปสู้มันล่ะ แค่เดินก็ยังเซแล้ว จะดิ้นก็ไปไม่รอด ฉันเลยต้องโดนมันทำตามอำเภอใจ เอาเลย เอาให้เต็มที่ไปเลย ฉันอ่อนใจ ปลงเสียแล้ว
“ทำไมนิ่งไปล่ะ” มันจะถามทำห่ะไรฟะ
“อยากทำก็ปล่อยให้ทำแล้ว ยังไม่พอใจอีกเหรอไง” ฉันตอบหน้าตาย
“จืด ฉันอดทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ยิ่งนับวันมันก็ยิ่งจะเพิ่มมากขึ้น” มันพร่ำอะไรของมันนะ ตอนนี้ฉันหูอื้อไปหมดแล้วเว้ย
“ออกไปก่อน ฉันจะไม่ไหวแล้ว” ฉันเริ่มพะอืดพะอม ของในท้องเริ่มเลื่อนขึ้นมาที่คอแล้ว
“เฮ้ย จะอ๊วกเหรอ” เออสิวะ ฉันมองหน้ามัน แล้วโบกมือไล่ พอมันออกไป ฉันก็พุ่งเอาของข้างในออกมาจนหมดท้องเลย
“จืด เป็นไงบ้าง เฮ้ย มานี่” มันเข้ามาลูบหลัง แล้วเอาน้ำใส่แก้วมาให้ฉัน ฉันเอาออกอีกที เพราะมันแหละ ดันมาลูบ อิเวร ตรูจะตายเสียให้ได้ ทรมานชิบ
“มานั่งตรงเตียงก่อนนะ ค่อย ๆ เดิน” มันพยุงฉันออกไปจากห้องน้ำ แล้วเรื่องที่ฉันคาดไม่ถึงรอบสองก็เกิดขึ้นอีกรอบจนได้ อาร์ทน่ะเอง ที่มายืนตะลึงอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้าน
“นายทำอะไรจืดน่ะ ไอ้เบส” เสียงอาร์ทดุยังกับเสือ ตอนนั้นหน้ามัน คิ้วขมวดเข้าหากัน ตางี้ดุสุด ๆ
“อาร์ท นายเข้าใจผิดแล้ว จืดเค้าอาเจียนน่ะ มาช่วยกันดูหน่อยสิ” มันพูดแค่นี้อ่ะนะ เลวมากนะ ไอ้คุณเบส กลัวโดนต่อยน่ะสิแก ฉันสะบัดแขนมันจนหลุดแล้ว ก็ล้มตัวลงบนเตียง ไม่รับรู้อะไร อีกต่อไปแล้ว
*********************************************
-
:m21:ต่ออีก
ตอนที่ 58
หลังจากนั้น ฉันก็แกล้งทำเป็นหลับ ไม่เอาด้วยแล้ว อยากทำอะไร จะฆ่าจะแกงกันก็เชิญเถอะ อิจืดจะตายอยู่แล้ว ตอนนี้ขอนอนพักให้หายเมาก่อนเถอะนะ
“นายมาตอนไหน ทำไมฉันไม่เห็นวะ” เสียงอาร์ทแว่ว ๆ มา
“ก็ว่าจะมาเข้าต่อนั่นแหละ แต่พอดีจืดมันอาเจียนซะก่อน” เสียงเริ่มเบาลงเรื่อย ๆ แล้วจากนั้น ฉันก็หลับสนิท ไม่รับรู้อะไรอีกต่อไป อา สบายจังเลย เมาแล้วหลับเนี่ย (ถ้าไม่ปวดหัวนะ)
*********
****************
***************************
ฉันค่อย ๆ ขยับหนังตาที่หนักอึ้งของตัวเองขึ้นเบา ๆ กระพริบมันไปมา แล้วเริ่มถี่ขึ้น แสงสว่างสาดส่องผ่านบานประตูกระจกเข้ามา อืมมม เช้าแล้วเหรอเนี่ย
ฉันค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง หมุนคอไปมา สงสัยจะตกหมอน ถึงได้เคล็ดแบบนี้ เอ ว่าแต่ ฉันนอนอยู่ที่ไหนกันเนี่ย ฉันลองมองไปรอบ ๆ ตัว เอ้ะ อาร์ทนี่นา นอนอยู่ข้าง ๆ ฉัน ถัดไปก็วิน นนท์นอนข้างล่าง นายเบสนอนริมนู้น
ส่วนฉันรอมริมสุด คงไม่ต้องถาม แต่ที่ต้องถามตัวเองคือ ตรูมานอนในบ้านนี้ได้ยังไง ทำไมพวกนี้มันไม่พากลับไปนอนบ้านนู้นล่ะ เวรกรรม (ดีนะ ที่ไม่โดนลงแขก ฮิฮิ)
“ตื่นแล้วหรอ” อาร์ทพลิกตัวมาทางฉัน แล้วก็ทักทาย
“อืม ทำไมไม่พาเรากลับไปนอนบ้านนู้นล่ะ” ฉันถามขณะที่ยังสะลึมสะลืออยู่เลย
“แบกไม่ไหว” กำ คำตอบเหรอเนี่ย ฉันเลยตีแขนมันไปทีนึง
“เรากลับไปบ้านนู้นก่อนนะ” ฉันจะลงจากเตียงไป แต่อาร์ทจับมือไว้เสียก่อน
“หืม มีอะไรเหรอ” ฉันหันไปถามมัน
“รักนะ” เย้ย มันกระซิบบอกเบา ๆ กลัวคนอื่นได้ยิน แต่ฉันน่ะสิ เต็มสองหูเลย บ้าจัง อาร์ทเนี่ย จะมาบอกรักอะไรแต่เช้าเชียว
“บ้า ไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” ฉันยิ้มอาย ๆ แล้วก็ลงจากเตียง เดินกลับไปที่บ้านพักของตัวเอง
พอฉันเดินไปถึงบ้านพักอีกหลังนึง ก็ลองไปเปิดประตูดู ปรากฎว่าไม่ได้ล๊อคเอา ให้ทายนะ พวกมันคงเลิกกันใกล้จะเช้าแหง ๆ เลย ฉันผลักประตูเข้าไป โอ้โฮแฮะ นอนเกลื่อนกลาดเลยอ่ะ ยังกะฝูงอะไรดีเนี่ย (ช่างกล้ากัดนะเรา)
ฉันเดินเข้าไปสำรวจดูรอบ ๆ ห้อง ของกินก็ยังไม่ยอมเก็บกัน ฉันต้องมานั่งยัดใส่ถุงอีก แถมยังต้องมานั่งเช็ดพื้นให้พวกมันอีกด้วย เวรกรรม ว่าแต่ ไม่เห็นพี่จักรเลย สงสัยจะกลับที่พักของเค้าไปแล้วมั้ง
หลังจากเก็บกวาดเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เดินเข้าไปอาบน้ำต่อ เมื่อเรียบร้อยแล้ว ก็กะว่าจะเดินไปหาข้าวเช้ากินเสียหน่อย ระหว่างที่กำลังแต่งหน้าทาปากอยู่นั่นเอง อาร์ทก็มาเคาะประตูเรียก
++++++++++++++++++++++++++
“เสร็จรึยังอ่ะจืด ไปกินข้าวกัน” ฉันยิ้มให้ แล้วก็บอกไปว่า เสร็จแล้ว จะไปเด๋วนี้แหละ
“ปวดหัวมั้ย” อาร์ทถามตอนที่เราเดินไปร้านข้าวกัน
“ไม่อ่ะ ไม่ปวดเลย หลับสบายมาก” อิอิ ก็มันจริงนี่นา
“ถึงว่าสิ ขนาดทำอะไร จืดยังไม่รู้สึกตัวเลย” อาร์ทมันลอยหน้าลอยตา ทำปากจู๋ ๆ แหวะ น่าเกลียด
“อาราย ๆ นี่อาร์ททำอะไรเรา บอกมาเลยนะ” ฉันขู่มัน หนอยลักหลับฉันเหรอยะ
“ก็จุ๊บ ๆ แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก” มันทำท่าจุ๊บใส่ฉัน ดีมั้ยล่ะเนี่ย
“ตาบ้า เล่นอะไรเนี่ย แล้วคนอื่นเค้าไม่เห็นเหรอไง” ฉันตีแขนมันด้วย
“ไม่เห็นหรอก หลับกันหมดแล้ว” มันกระซิบข้างหู อ่านะ ตานี่ ร้ายจริง ๆ
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว เราก็ตกลงว่า จะไปเล่นน้ำทะเลกัน เย้ ๆ ในที่สุดเราสองคนก็ได้อยู่กันสองต่อสองแว้ว อิอิ
“อาร์ท เร็วสิ น้ำใสน่าเล่นมากเลยวันนี้ โชคดีจังที่ไม่มีฝน ไม่งั้นอดเล่นแน่ ๆ เลย” ฉันวิ่งลงน้ำไปก่อน อาร์ทก็เดินตามลงมา อาร์ทถอดเสื้อ เหลือแต่กางเกงขายาวแค่เข่า แบบที่ผู้ชายเขาใส่เล่นน้ำกันน่ะแหละ
“อู้ว” ฉันแอบปาดน้ำลายตัวเอง หุ่นแมนชะมัด (ขนาดเห็นหมดแล้วนะนั่น)
“มองอยู่ได้ ไม่เคยเห็นรึไงเราน่ะ” อุ้บ ก็มันยั่วใจอ่ะ ก็ต้องมองเป็นธรรมดาน่ะสิจ้ะ
“ไม่มองก้ะได้ มองคนนู้นล่ะกัน” ฉันแกล้งทำหันไปดูหนุ่มฝรั่งอีกทาง แค่นั้นแหละ มันก็ต้องจับหน้าฉันให้หันกลับมาที่เดิม
“พอ ๆ เลย ไม่ต้องมองใครทั้งนั้นแหละ ว่ายน้ำแข่งกันมั้ย” มันท้าฉานเหรอ ช่างกล้านะจ้ะ
“ได้เล้ย ถ้าเราชนะ ต้องเลี้ยงข้าวเย็นเรานะ” หุหุ ชอบของฟรี
“โอะ โอ เอาชนะเราให้ได้ก่อนดีกว่ามั้ง” ดูมันท้า ไม่ได้การละ ทำไงดีน้า อาร์ทมันถึงจะแพ้ เพราะยังไง ฉันก็แพ้มันอยู่วันยังค่ำ เง้อ เอาอย่างงี้ละกัน
เราสองคนเตรียมตัวออกจากจุดสตาร์ท จุดหมายอยู่ตรงหน้าไม่ไกลนี้เอง อาร์ทเป็นคนนับ 1 2 ยังไม่ทัน 3 อิจืดว่ายไปก่อนแล้วคร่า โกงเห็น ๆ 55555 ตาอาร์ทยืนยิ้มอยู่ อ้าว เด๋วก็ไม่ทันฉันหรอกนะ มัวแต่ยืนเก๊กอยู่นั่นแหละ
ฉันว่ายมาได้ครึ่งทาง อาร์ทก็ออกว่ายตามมา ฉันหันกลับไปดู ให้ตายเหอะ คนหรือเงือกล่ะนั่น ทำไมมันว่ายเร็วจัง ฉันก็เร่งสปีดเต็มที่ แต่เริ่มหมดแรงแล้วล่ะ พอใกล้จะถึงเส้นชัย พี่แกมาจากไหนไม่รู้ ว่ายแซงปาดหน้าเฉยเลย
สรุปว่า ฉันก็นกน่ะสิ อดกินข้าวฟรีมื้อเย็นเลยอ่ะ เซ็งสุดขีด ตาอาร์ทยืนหัวเราะใหญ่เลย ฉันก็หมั่นไส้ดิ เลยสาดน้ำใส่หน้าเสียเลย
“เฮ้ย ๆ แพ้แล้วพาลเหรอจ้ะ” มันก็สาดใส่หน้าฉันเหมือน อ้ายยย อิตาบ้า
“นี่แน่ ๆ” เราสองคนแข่งกันสาดไปมา อาร์ทมันก็เดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงตัวฉัน :try2: (จะทำอารายน่ะ)
*******************************
-
:m17: อีกตอนจะดีมั้ยนะ ลงอีกละกัน
ตอนที่ 59
น้ำที่เรายืนอยู่ ลึกระดับคอแน่ะ อาร์ทมันเดินเข้ามากอดฉันในน้ำ ให้ตายเหอะ อาร์ทนี่มันกล้างแจ้งนะยะ จะดีเหรอ แต่จะว่าไป ก็ตื่นเต้ลดีนะ อิอิ
“อาร์ท ไม่เอา อายคนอื่นเค้า” ฉันแอ๊บเล่นตัวนิดนึงส์
“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า มามะ” ว๋าย จะทำอะไรฉันน่ะ อาร์ทมันบอกให้ฉันมุดลงน้ำไป
มันจะทำอะไรฉันน่ะเหรอ ก็จูบใต้น้ำไง อิตานี่ก็เล่นอะไรพิเลนท์ทุกที ไม่อายฝูงปลาที่มันว่ายผ่านไปมาบ้างเลยรึไงนะ แต่จะว่าไป จูบในน้ำนี่ เค็มปะแล่ม ๆ แฮะ
สักพักเดีวเอง เราเองก็โผล่ขึ้นสู่ผิวน้ำ โอย หายใจไม่ทัน ไม่เอาแล้วนะ กลั้นหายใจแทบตาย
“เป็นไงบ้าง ชอบมั้ย” อ่านะ ถามมาได้ ก็ต้องชอบอ่ะสิ แต่ครั้งเดียวพอนะ
“อืม แต่ไม่เอาแล้วนะ หายใจแทบไม่ทันแน่ะ” เหอ ๆ ตาอาร์ทหัวเราะอีกแล้ว ขำอะไรนักหนาเนี่ย
“วันนี้เรามีความสุขจังเลยอ่ะจืด คราวหน้าเรามาเที่ยวกันแค่สองคนนะ” ฉันยิ้มให้ แล้วก็พยักหน้าให้อาร์ท ฉันก็อยากมาแค่สองคนเหมือนกันนะ
“จริงนะ ถ้ามีโอกาส เรามากันอีก ช่วงสอบปลายภาคเสร็จ เอามั้ย”
“อืม ก็ดีนะ จะได้มาผ่อนคลายความเครียดด้วย” เราสองคนยิ้มให้กัน แล้วก็เล่นน้ำกันต่อไป ฉันก็หวังไว้แต่ว่า คงจะได้มาเที่ยวกันสองคนอีกนะ คราวหน้าน่ะ ถ้าไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นเสียก่อน
เราเล่นน้ำกันมาพอสมควรแล้วก็เลยเดินขึ้นไปนั่งบนชายหาดกัน พอดีกับที่เพื่อน ๆ ทั้งหมดก็เดินมาจนถึงที่ ๆ พวกเรานั่งกันเมื่อวานนี้
“ต๊ายยยยย กรูว่าแล้วเชียว ว่าสองคนนี้ต้องแอบหนีมาสวีทกันก่อน ผิดปากกรูมั้ยล่ะ” อิตั้มนี่ ปากยังเก่งเหมือนเดิมนะมัน
“อิจฉามันล่ะสิมรึงน่ะ” อิอั้มกัด ถูกใจเจ๊จริง ๆ อิอิ
“ก็อิจฉาน่ะเส่ะ ถามได้ นนท์ ไปเล่นน้ำกับเจ๊มั้ยจ้ะ” อ่านะ หันไปคว้าตานนท์เลยเรอะนั่น
“เจ๊ตั้มลงก่อนดิ เด๋วตามไป” หุหุ อิตั้มหน้าเสียไปเลย แต่ชีก็ยังมั่นนะ ดูชุดสิ เสื้อกล้ามสีขาว กลางขาสั้นสีดำ สวยจริง ๆ (ตรงไหน)
“เฮ้ย พวกมรึงลงไปเล่นกันสิยะ เห็นนู้นมั้ย ฝรั่งเต็มเลย” ว่าแล้วชีก็วิ่งกรี๊ดดดดลงน้ำไป เอากะมันสิ
“อิเจี๊ยบ อิอั้ม ลงมั้ยยะ” อิเฉาถาม พวกนั้นก็ไม่รีรอตามลงไปด้วย นังต้อมลงไปก่อนหน้านี้แล้ว มีเหรอที่นังต้อมจะมานั่งอ่อมอยู่ที่นี่น่ะ นู้นค่ะ เป็นพยูนลอยคออยู่นั่นไง คิคิ
“ท่าทางสนุกกันดีนะ เพื่อน ๆ จืดเนี่ย” อาร์ทพูดออกมาหลังจากนั่งพักเหนื่อยแล้ว
“ช่าย กลุ่มเรานะ สนุกกันมากเลยล่ะ คบกันมาตั้งแต่ม.ต้น โชคดีที่ทุกคนยังอยู่ที่นี่กันส่วนใหญ่” ฉันนั่งชันเข้ามองพวกนั้นเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน อยากไปเล่นอีกรอบจัง
“อาร์ท เราขอตัวไปเล่นน้ำอีกรอบนะ”
“อืมไปสิ เรานั่งรอตรงนี้แหละ ระวังจะเพลียมากนะจืด” อาร์ทแสดงความห่วยใยออกมา ทำให้ใครบางคนแอบมองค้อนฉันด้วยล่ะ เหอ ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อ้าว เป้ย ไม่ลงไปเล่นน้ำกับคนอื่น ๆ ด้วยเหรอ” ฉันแอบหันไปทักชีเล่น ๆ นิดหน่อย
“ไม่ล่ะ ร้อนน่ะ เด๋วผิวไหม้หมด” มันจีบปากจีบคอพูด กระแดะจัง
“อ้าว ไม่มีครีมกันแดดทาเหรอ ยืมของเราก็ได้นะ” ฉันเลยกัดให้เสียดอกนึง คริๆ มันหน้าเสียเลย
“อ้อ มีน่ะมีอยู่หรอก แต่เผอิญไม่อยากเล่นเท่านั้นเอง” เชอะ แก้ตัวชัด ๆ นะหล่อน
“อาร์ทจ๋า นั่งดี ๆ นะ ระวังปลิงมันจะเกาะเอาล่ะ” 5555 ตาอาร์ทยิ้มแหยเลย รู้ล่ะสิ ว่าฉันหมายถึงอะไรน่ะ นังเป้ยยิ่งค้อนเข้าไปใหญ่ ระวังคอเคล็ดนะยะ
“แล้วนายล่ะ เห็นมาเที่ยวทะเล แต่ไม่ยักกะลงไปเล่นกับเค้าบ้างเลย” ฉันหันไปถามนายเบส
“เอ หรือว่าจะกลัวดำอีกคนล่ะ” กัดได้แค่นั้นฉันก็วิ่งหนีมันลงน้ำไปหานังพวกนั้นทันที ฉันก็เป็นแบบนี้ล่ะ ชอบปาระเบิดแล้ววิ่งหนีทุกที หุหุ
พวกนั้นเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ฉันเข้าไปร่วมแจมด้วย มีการเล่นลิงชิงบอลกันด้วยแหละ อุปกรณ์บอลน่ะเหรอ ก็เอาลูกบอลยางมาด้วยน่ะสิ เป่าลมเข้าไปก็เล่นได้แล้ว ฮู้ว ท่าทางจะมันส์น่าดูเลยแฮะ
งานนี้มีคนร่วมเล่นมากมาย ส่วน 3 คนนั่งดูอยู่บนฝั่งน่ะ ฉันกวักมือเรียกให้ลงมาเล่นด้วยกัน ไหน ๆ ก็มากันแล้วนี่นา จะมานั่งดูเฉย ๆ ทำไมล่ะ
“มาเล่นด้วยกันเถอะนะ มาเร้ว” ฉันตะโกนสุดเสียง อายเค้ามั้ยล่ะนั่น
“ใช่ ๆ มาเล่นเถอะ สนุกน้า” อิพวกนั้นก็ชวนสู้ตาย ชวนนายเบสนะ รู้หรอกน่า
ได้ผล สามคนนั้นเดินมาจนได้ พวกอิตั้มแอบกรี๊ดดีใจกันใหญ่ ส่วนฉันน่ะเหรอ หมั่นไส้อินังเป้ยเว้ย งานนี้ได้เอาคืนล่ะ ก่อนที่มันจะเดินมาถึง ฉันก็รีบเรียกอิพวกนั้นมากระซิบแผนกัน
“โอเช ได้เลยมรึง กรูก็หมั่นไส้มานานและ” อิต้อมสนับสนุน
“ไม่มีปัญหา งานนี้แซ่บแน่ ๆ ขอบอก” พวกเราประสานมือกัน ทำยังกะจะไปแข่งกีฬางั้นแหละ
“เฮ้ ๆ สาว ๆ ซุบซิบอะไรกันจ้ะ” ตานนท์จอมเจือกถามขึ้น
“จุ้นจ้า” ฉันตะโกนบอกมันไป
“ง่ะ ซะงั้นอ่ะ” วินยืนหัวร่อมัน สมน้ำหน้าตาชอบเจือก คิคิ
สามคนนั้นเดินลงน้ำมาแล้ว พวกเราก็ทำการเป่ายิ้งฉุบ ว่าใครจะได้เป็นลิงในคราวนี้ อ้ะอ้อ แผนการของเราคืออะไรน่ะเหรอ คอยติดตามดูต่อไปดีกว่านะจ้ะ :laugh:
**********************************************
ป.ล. ฝันที่เป็นจริง จะอยู่ราว ๆ ตอนที่ 63 นะฝันแบบไหน เป็นจริงยังไง เราบอกได้คำเดียวว่า :monkeysad:
-
ฝันที่เป็นจริงก็คือ การได้ตบนังเป้ย ใช่ปะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ทำไมเปยไม่ปิ๊งกะเบสน้า จะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัว
:a1: :a1: :a1:
-
:a1:เย้ ในที่สุดงานก็เสร็จซะที หลังจากที่ตรากตรำมา 13 วัน แล้วเรื่องนี้ก็ใกล้จะจบแล้วด้วย
โล่งอกไปที นึกว่าจะไม่จบเสียแล้ว
ตอนที่ 60
ผลการคัดเลือกลิงออกมาแล้วว่า ฉานต้องเป็นลิงอ้ะ หุหุ แค่นี้ก็เป็นไปตามแผนแล้วววว เพราะเราตกลงกันว่า ถ้าใครในกลุ่มเราได้เป็นลิงนะ ก็แกล้งโยนไปทางนังเป้ย แล้วไม่ให้มันรับได้ มันก้จะต้องเป็น แล้วคราวนี้แหละ มันเสร็จแน่ ๆ
อ้อ ฉันได้เป็นลิงคนแรกนี่ก็ดีนะจะบอกให้ จะได้แอ๊บชนหนุ่ม ๆ ไงล่ะ หุหุ ยกเว้น ไอ้คุณเบสสคนเดียวพอ ไม่ไหว ๆ น่ากลัว
“เอ้า นังจืด เป็นลิงนะยะ ไม่ใช่ค่าง รับ ๆ ดีล่ะ” แหม นังต้อมนี่มันปากน่าตบจริง ๆ กัดทุกที่ทุกเวลา มันแอ๊บโยนบอลไปทางหนุ่ม ๆ มันหมายตาวินไว้ ฉันก็แอ๊บทำเนียน ว่าแย่งไม่ทัน
โถ ๆ ก็รอเวลานั่นแหละ ขืนโยนให้นังเป้ยทีแรกเลย แล้วฉันแย่งได้ ก็ดูน่าเกลียดไปน่ะสิ พวกนั้นผลัดกันโยนไปได้สัก สี่คน ก็ถึงคราวอิตั้มบ้างแล้ว มันไม่รีรอ แอ๊บโยนบอลพลาดไปทางนังเป้ย เราส่งซิกให้กัน ฉันเลยสามารถคว้าบอลไว้ได้ 555 นังเป้ยเสร็จแน่ ๆ
“เป้ย รับไม่ได้ก็ต้องเล่นเป็นลิงนะจ้ะ หรือจะเป็นชะนีดีล่ะ” หุหุ แอบกัดนี้ดนึง
“เอ้า ๆ อย่ามัวแต่อ่อม ด่วนย่ะ กำลังมันส์” อิเพื่อนสาวของฉันกระหยิ่มยิ้มย่องกันถ้วน เว้นก็แต่พวกผู้ชาย มันจะรู้อะไรบ้าง
“เอาล่ะนะ” เราเริ่มเกมส์ที่นังเป้ยจะไม่มีวันรับบอลได้เลยล่ะ ก็กระเทยโยนให้กันตลอดน่ะสิ แล้วมันจะแย่งได้เร้อ โฮะ ๆ
“เฮ้ ส่งมาทางพวกเรามั่งดิ” ตานนท์โวยวาย
“นั่นดิ จะเล่นกันเองหรือไงเนี่ย” เอ้า ตาวินก็เหมียนกัล หงุดหงิดล่ะสิ เด๋วให้นุ่งลิง เอ้ย เป็นลิงซะเลยนิ ฉันเห็นว่านังเป้ยมันเริ่มเหนื่อยแล้ว หน้าก็หงิกมาก สมน้ำหน้า ฉันเลยกะแกล้งคนต่อไป (นิสัยไม่ดีเลยล่ะฉัน)
เป้าหมายคนต่อไปก็ นายเบสนั่นแหละ มาด้วยกันก็ต้องโดนด้วยกันสิ ถึงจะถูก บอลอยู่ที่ฉันเสียด้วย ฉันก็เลยแกล้งโยนเบา ๆ ไปทางมัน 555 เสร็จฉานล่ะนะ แก
“เฮ้อ รับได้ซะที นี่พวกหล่อนแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย” อินังเป้ยเริ่มวีน มาวีนทำไมตอนนี้มิทราบยะ
“ปล่าวน้า หล่อนก็รับได้แล้วนิ ตาเบสเป็นค่าง เอ้ย ลิงต่อนะ” ฉันหันไปตะโกนบอกมัน แทนที่มันจะโมโห แต่กลับมาดนิ่งเหมือนเดิม แถมยังยิ้มมุมปากอีกด้วย
“ยิ้มทำไมวะไอ้นี่ จะแกล้งซะให้เข็ดเลย” ฉันแอบพูดเบา ๆ ตอนนี้บอลอยู่ที่นังเป้ย มันก็โยนไปแต่ทางหนุ่ม ๆ ตลอดเลยแหละ แล้วเหตุการณ์บ้า ๆ ก็เกิดขึ้น
เมื่อนังเป้ยได้บอลอีกที มันโยนมาทางฉัน มันตั้งใจโยนเลยหัวฉันไป อินี่ มันแกล้งคืนนี่หว่า ตรงนั้นน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้เบสนี่สิ จงใจชัด ๆ แมร่งพุ่งตัวเข้ามาทางฉัน ไอ้จะหลบก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะมัวแต่มองบอล เลยชนกันเต็ม ๆ ฉันกับมันเลยหงายหลังจมน้ำไปด้วยกันทั้งคู่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฉันสำลักน้ำอย่างหนักเพราะว่าเวลาหงายหลังจมน้ำมันจะเข้ามาได้ง่าย แสบจมูกมาก ๆ เลย พอดันตัวขึ้นสู่ผิวน้ำได้ ฉันก็หมดอารมณ์เล่นเลย
“ไม่เล่นแล้วนะ แสบจมูกแสบตาไปหมดแล้ว พวกแกเล่นไปก่อนแล้วกัน” ฉันเดินลุยน้ำขึ้นฝั่งทันที อาร์ทก็เดินตามมาดูด้วยความเป็นห่วง
“ว้า อิจืดไปซะแล้ว เอาไงดีพวกเรา เล่นต่อมั้ยล่ะ” ฉันได้ยินมันคุยกัน สรุปว่ามันก็เล่นต่อไป ดีแล้ว อย่าเอาฉันไปทำให้หมดสนุกเลยดีกว่า
“เป็นไงล่ะ ชอบไปแกล้งคนอื่นดีนักเรา” ฮะ ตาอาร์ทนี่ ซ้ำเติมฉันทำไมเนี่ย
“ก็ มัน เฮอะ ช่างเหอะ” ฉันงอนมัน แล้วก็โมโหนายเบสมาก ตอนอยู่ในน้ำมันยิ้มเยาะใส่ฉันด้วย น่าโมโหมั้ยล่ะ (แต่ตัวเองแหละผิด)
“เราจะกลับไปอาบน้ำ อาร์ทจะไปด้วยรึปล่าว” ฉันถามมันไปงั้น ทั้ง ๆ ที่ก็รู้ในใจ ว่ามันไปอยู่แล้ว
“ไปสิ อาบด้วยกันนะ” ฉันหันไปองหน้า อ้าปากเหวอเลย
“ฝันเลย บ้านใครบ้านมันสิจ้ะ” มันก็หน้าบูดตามระเบียบ ฉันไม่มีอารมณ์นะจะบอกให้ มันหงุดหงิดอ่ะ ทำไงได้
เราสองคนเดินกลับไปอาบน้ำที่บ้าน เวลานั้นก็บ่ายแก่ ๆ แล้วล่ะ เล่นนานเหมือนกันนะเนี่ย พออาบน้ำเสร็จแล้ว ก็เดินออกมาเห็นอาร์ทนอนเล่นอยู่บนเตียงในบ้านซะแล้ว
“อาบเร็วจัง” ฉันนั่งทาแป้ง เก็บเสื้อผ้าเก่าไว้ซักตอนกลับบ้าน
“ปกติแล้วนะ เรานั่นแหละ อาบนานจัง”
“เอ้า ก็ปกติของเรานะ ว่าแต่เราจะออกไปหาพวกนั้นอีกมั้ยอ้ะ” ฉันหันไปถาม
“แล้วแต่จืดนะ แต่ไม่ไปจะดีกว่า อยากอยู่กันแค่สองคนอ้ะ” เหอ ๆ ฉันก็เข้าใจอ่ะนะ ฉันเลยยิ้มให้
“เหมือนกันจ้า งั้นเราจะทำอะไรกันดีล่ะ” เหมือนจะให้ท่า เอ้ย ให้ทางอาร์ท (ปล่าวนะ)
“จะให้ทำจริงรึปล่าว” มันทำตาเยิ้มแบบนี้ น่ากลัวอีกแล้ว
“มานั่งบนเตียงด้วยกันสิ” มันกวักมือเรียกแล้ว เอาไงดีเรา
“มาสิ” มันพยักหน้าเรียกอีก ไปก็ไป คงไม่มีอะไรหรอก นั่ง ๆ นอน ๆ เอง เหอ ๆ
“มีอะไรหรอ” แอ๊บเสียงสั่น ยังไม่ชินอีกนะฉัน พอนั่งลงบนเตียง อารท์ก็ขยับเข้ามากอดฉัน อ้อมแขนอันอบอุ่นที่สัมผัสมาหลายครั้งแล้ว จะอีกสักกี่ครั้งก็ยังเหมือนเดิม กลัวแต่ว่าสักวันฉันจะไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของคนๆนี้อีกแล้วน่ะสิ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ฉันหันไปมองอาร์ท หน้าฉันมันเหมือนคนคิดมากยังงั้นเหรอ
“หืม หน้าเราเป็นแบบไหนเหรอ” ฉันยิ้มให้อาร์ท ถึงมันจะดูจืด ๆ ก็เถอะนะ
“หน้าจืดมันดูเศร้า ๆ น่ะ เราไม่ชอบเลย” งั้นเหรอ แปลกดีเนอะแค่คิดมันก็ออกมาทางสีหน้าเลย
“อาร์ท” ฉันเรียกอาร์ทเบา ๆ
“หืม มีอะไรจ้ะ” ฉันมองหน้าอาร์ทนิ่ง ก่อนที่จะถามเขาว่า
*******************************************
-
:m1: คิดถึงน้องจืดจัง กลับมาให้หายคิดถึงซะที
-
o14 พี่นัทน่ะแหละ หายไปไหนมา งานยุ่งเหมือนกันเหรอจ้ะ :m12:
ตอนนี้วางแพลนไว้ว่าจะเขียนต่อ ภาควิทยาลัยดีมั้ยน้อ มีเรื่องให้เขียนเยอะแยะไปหมด แต่คงต้องรอดูก่อนนะว่า
:m5:จะมีงานใหญ่ ๆ หนัก ๆ มาอีกมั้ย ถ้าไม่มีก็ลุยงานเขียนอย่างเดียวเลย o19
แล้วเจอกัน กับตอน ฝันที่เป็นจริง พรุ่งนี้นะจ้า จะฝันดีหรือร้าย เด่วก็รู้
-
:laugh: :laugh: พี่ก็อยู่แถวนี้ละ เปื่อยหลายวันไปหน่อย นึกเป็นห่วงจืดอยู่นะ อิอิ
อ่านจบแล้ว :m15: อย่าเป็นอย่างที่คิดเลยนะ
-
เขียนภาค มหาลัย เถอะน้า :impress: :impress: :impress:
-
ตอนที่ 61
อาร์ทนอนยิ้มอยู่บนตักของฉัน เค้าดูเหมือนเด็กเลยเนอะ บางทีก็อ้อนเก่ง บางทีก็ดุ บางทีก็ขี้น้อยใจ หลาย ๆ อย่างที่มันทำให้ฉันชอบคน ๆ นี้ :o8:
“ถ้าวันใดวันหนึ่ง เราต้องจากกันไป อาร์ทจะร้องไห้ให้กับเรามั้ย อาร์ทจะเสียใจมากมั้ย” ฉันถามมันออกไปแล้วสินะ
สิ่งที่คนเราหวาดกลัวที่สุด ก็คือการพลัดพลากจากกันนี่แหละ ใยคนเราต้องกลัวด้วยนะ เมื่อมีพบก็ต้องมีจากกันเป็นธรรมดา ใครจะอยู่คู่กันตราบชั่วนิจนิรันด์ เมื่อถึงเวลา ไม่ก็ใครคนใดคนหนึ่ง ต้องตายจากกันไป มันเป็นสิ่งที่เที่ยงแท้แน่นอน ที่คนเรามิอาจหลีกเลี่ยงได้ :amen:
“จืด พูดอะไรน่ะ ไม่เอานะ มันไม่ดี” อาร์ททำหน้าแปลกใจระคนปราม ๆ ฉัน
“อาร์ทยังไม่ตอบเราเลยนะ” ฉันมองหน้าอาร์ทดวยความอ่อนโยน อาร์ทสุดที่รักของฉัน
“เราอย่าไปนึกถึงวันนั้นเลยนะ แค่ตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน มีความสุขด้วยกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ” อาร์ทคิดแค่นั้นเองเหรอ อะไรที่เราไม่เตรียมตัวไว้ก่อน มันมักจะต้องมานั่งเสียใจภายหลังซึ่ง ทุกข์กว่า
“จ้ะ เอาล่ะ ไม่คิดมากแล้วดีกว่า เมื่อยตรงไหนมั่ง เด๋วเรานวดให้” อาร์ทยิ้มใหญ่เลย ชอบล่ะสิ
“ตรงนี้ ๆ ปวดมากเลยล่ะ” อาร์ทชี้ไปที่หัวใจของตัวเอง อ่านะ
“อาราย แล้วจะนวดไงล่ะเนี่ย” มันจับมือของฉันไปทาบบนหน้าอก แล้วก็ถามว่า
“ได้ยินเสียงมั้ย” ฉันทำหน้างง ๆ
“เสียงอะไรเหรอ” อาร์ทก็บอกมาว่า “เสียงหัวใจมันบอกว่า รักจืด ไง” ฮึ ตาอาร์ทนี่ เล่นอะไรเนี่ย ทำเอาฉันเขินแทบแย่
“บ้าหรอ ไม่เห็นได้ยินเลย ไหน ๆ” ฉันเลยเอาหูแนบลงตรงหน้าอกอาร์ทซะเลย เก๋มั้ยล่ะ
“มีแต่เสียงหัวใจเต้นตุ๊บ ๆ” หุหุ เล่นไปเล่นมา เด๋วก็โดนจับกดหรอกเรา
“มันจะบอกได้ไง ก็ในเมื่อใจของเรามันไปอยู่ที่จืดหมดแล้วอ่ะ” อ๋าย ฉันแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตอนนั้นฉันมีความสุขจริง ๆ ลืมเรื่องที่คิดมากเสียสนิทเลย
ในที่สุดอารมณ์มันก็พาไป อาร์ทลุกนั่งเคียงข้างฉัน แล้วเขาก็โน้มใบหน้าเข้ามาหาหมายว่าจะจูบกันอีกครา แต่......
“ครืดดดดด น้อง.....” ง่า พี่จักร มาได้ไงน่ะ ฉันกับอาร์ทตกใจผงะออกจากกัน อาร์ททำเป็นนั่งไม่รู้ไม่ชี้ ส่วนฉันต้องทนอาย หันไปหาพี่เค้า
“เอ่อ คือ พอดีว่า อ่า...” จะพูดอะไรเหรอพี่
“มีอะไรเหรอพี่จักร” ฉันถามเองก็ได้
“คือว่า พอดีเห็นว่าเพื่อน ๆ น้องจืดเค้าเล่นน้ำกันอยู่ ก็เลยแวะมาดูที่นี่น่ะ” อ๋า แล้วพี่ก็ดันมาตรงเวลาพอดีเป๊ะเลยเนี่ยนะ
“แล้วเพื่อนจืด เค้าขึ้นมากันรึยังหรอ” ฉันถามพี่เค้าต่อ เพื่อที่พี่จะได้ไม่ประหม่ามากเกินไป
“เด๋วก็ขึ้นมาแล้วล่ะ พอดีพี่จะมาบอกว่าวันนี้พี่จะกลับแล้วนะครับ ยังไงก็ขอให้น้อง ๆ เที่ยวกันให้สนุกนะ พี่ไม่รบกวนแล้วล่ะ” อ้ะ อ้าว เป็นงั้นไป
“พี่จักร ขอให้เดินทางกลับบ้านปลอดภัยนะพี่ โชคดีนะคะ” ฉันก็เลยอวยพรให้พี่เค้าด้วยเสียเลย
“ครับ น้องจืดก็เหมือนกันนะ พี่ไปล่ะ” แล้วพี่จักรก็กลับไป โชคดีนะพี่ ลาก่อน :bye2:
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่เราก็ต้องกลับพรุ่งนี้กันแล้วนะ ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้มาเที่ยวอีก” อาร์ทพูด
“ว่างเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละจ้า เด๋วพวกนั้นคงจะขึ้นกันมาแล้ว เราจะได้ไปกินข้าวกัน”
“อืม” สักพักเพื่อน ๆ ก็มาถึงกัน แต่ละคนก็ไปอาบน้ำอาบท่า เสร็จแล้วเราก็ไปทานข้าวเย็นกัน สำหรับมาม่า ตกดึกเราก็ไปขอน้ำร้อนป้าแกมา ก็กินได้แล้ว
คืนนั้นฉันนอนไม่หลับ ตื่นขึ้นมาแล้วก็กระสับกระส่ายไปมา มันเป็นคืนที่แสนจะอึดอัดทรมาน อากาศคืนนี้ทำไมมันดูร้อนผิดปกตินัก ทั้งที่อากาศเย็นสบาย ขณะนั้นเป็นเวลาตีสามกว่า ๆ แล้ว ทุกคนหลับกันหมดเลย เพราะเหน็ดเหนื่อยมาจากการเล่นน้ำทั้งวัน :m29:
ฉันทนไม่ไหวเลยลุกขึ้น จะเดินไปเข้าห้องน้ำ หวังล้างหน้าล้างตาเพราะมันเหนียวเหนอะหนะไปหมดแล้ว ระหว่างทางเดินไปห้องน้ำนั้น หางตาฉันก็เหมือนจะเห็นอะไรก็ไม่รู้สีดำ ๆ เคลื่อนไหวผ่านไปทางด้านนอกระเบียง ซึ่งข้างหลังนั้นมันก็มีแต่ป่า
ฉันคงคิดมากไปเอง ไม่มีอะไรหรอกมั้ง เลยเดินเข้าห้องน้ำไป หลังจากที่ล้างหน้าเสร็จแล้ว ก็รู้สึกสดชื่น ต่ให้ตายสิ ตอนที่ฉันเอาโฟมล้างหน้าอยู่นั้น มันจะมองไม่เห็นเพราะต้องหลับตา ทำไมฉันรู้สึกเย็นวาบที่สันหลังก็ไม่รู้ ตอนนั้นฉันเริ่มคิดว่ามันแปลก ๆ แล้วล่ะสิ :m28:
ฉันรีบเดินออกจากห้องน้ำแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนเคย พยายามข่มใจคิดว่า มันไม่มีอะไรหรอก เราแค่หลอนไปเองเท่านั้น ฉันไม่อยากให้ปิดไฟนอนเลย แต่ทำไงได้ พวกนี้มันนอนกันแล้วนี่นา เตียงขนาดสามคนนอน ส่วนที่เหลือก็นอนพื้นกันหมด ฉันนอนริมในสุด
ฉันตาแข็งไปได้สักพักก็รู้สึกทนความง่วงไม่ไหว ในที่สุดก็เริ่มเคลิ้ม ๆ จะหลับแล้วล่ะ เจ้ากรรม ทำไมตรงปลายเตียงมันยวบ ๆ ล่ะ ตอนนั้นฉันมั่นใจว่าตัวเองยังไม่ได้หลับแค่เคลิ้มเท่านั้น ฉันลองขยับตัว แต่.... มันขยับไม่ได้ ตาของฉันลืมโพลง แสงสลัวทำให้มองเห็นอะไรบางอย่างคลืบคลานมาจากด้านปลายเท้า :o
อาห์ ฉันไม่เคยรู้สึกหวาดกลัวเท่านี้มาก่อนเลย หนอนก็หนอนเถอะ แต่มาเจอแบบนี้ฉันอาจจะช็อคตายก่อนก็ได้ มัน....เงาดำนั่น คล่อมทับร่างของฉันแล้ว ฉันมองไม่เห็นหน้ามันเลย เพราะมันมืดดำมาก ทั้ง ๆ ที่แสงรอบห้องก็ยังพอสลัว ๆ
ฉันพยายามร้องเรียกจะให้คนอื่น ๆ ได้ยิน แต่เสียงมันดันไม่ออกมาจากปากเลย สักพักไอ้ตัวนั้นมันก็ก้มลงมาใกล้ ๆ หน้าฉัน คิดดูละกันว่ามันน่ากลัวขนาดไหน ฉันหลับตาปี๋เลย แล้วก็รู้สึกว่า มันจะเลียหน้าฉันด้วย หยะแหยงที่สุดเลยอ้ะ (ถามว่ามันเหมือนคนเลียมั้ย เหมือนเลยแต่ขยะแขยงกว่ามาก) o9
ฉันนึกอะไรไม่ออกแล้วในตอนนั้น เลยพยายามนึกถึงพระที่เราเคยกราบไหว้มา คาถาตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าสวดยังไง เลยท่องได้แค่นะโมตัสสะ ไปเรื่อย ๆ เท่านั้นแหละ ฉันก็ลืมตาอีกครั้ง รู้สึกว่ามันจะหายไปแล้ว ตัวก็ขยับได้แล้ว ฉันหอบหายใจเหมือนคนวิ่งมาสักสิบกิโลได้
พอมันหายไปแล้วฉันก็ลุกขึ้นมานั่งแล้วก็หันไปมองรอบ ๆ ตัว ฉันสั่นสะท้านไปหมด ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหลับตา พวกนั้นพลิกตัวไปมาเหมือนปกติ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกัน ฉันมองดูเวลา ตีสี่กว่าแล้ว ทำไงดี ใครจะนอนหลับลงเนี่ย
ฉันอยากจะปลุกพวกนั้นจังเลย แต่ก็เกรงใจพวกมัน ฉันเลยตัดสินใจว่า นั่งมันยันเช้าเลยนี่แหละ ไม่หลับไม่นอนมันแล้ว น่ากลัวอะไรแบบนี้ มันต้องเป็นผีแน่ ๆ เลย เช้าก่อนเถอะ ฉันจะรีบไปถามยัยป้านั่น ว่าที่นี่มันมีอะไรกันแน่ :m5:
*******************************************************
-
อย่ามีไรที่ไม่ดีเลยนะ ไม่ชอบเลยแบบนั้น
-
ตอนที่ 62
พอสักประมาณตีห้ากว่า ๆ ใกล้จะ 6 โมงเช้าได้แล้วมั้ง อิต้อมก็ลุกงัวเงียขึ้นมาก่อนใคร มันหันมาเจอฉันนั่งอยู่ มันก็ตกใจ
“เฮ้ย อิจืด มรึงตื่นตอนไหนวะเนี่ย”
“ตื่นนานแล้ว อิต้อม เอ่อ มรึงอยู่เป็นเพื่อนกรูหน่อยสิ” ฉันยังผวาอยู่ อิต้อมมันเริ่มสังเกตเห็นแล้ว
“มรึงเป็นอะไร ทำไมตัวสั่นยังงั้นหล่ะอินี่” มันเริ่มใจไม่ดีเหมือนกันแล้ว
“เออน่า กรูหนาว มรึงมานั่งคุยเป็นเพื่อนกรูจนกว่าจะเช้าแล้วกัน”
“เออ ๆ ยังไม่เล่าตอนนี้นะ” มันพยักหน้าเหมือนรู้กัน แล้วอิตั้มก็ดันตื่นขึ้นมาเหมือนกันด้วยสิ สงสัยจะได้ยินเสียงพวกฉัน
“อืมมม ตื่นกันเร็วจังพวกมรึง เช้าแล้วเหรอ”
“ยังหรอก มรึงจะนอนต่อก็ได้นะ” ฉันบอกมันไป
“ไม่ล่ะ กรูนอนพอแล้ว เด๋วไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า” มันลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนคุย หลังจากที่นั่งหวาดอยู่คนเดียวตั้งชั่วโมงนึง
เราสามคนเดินออกไปนั่งคุยกันหน้าบ้าน มันมีโต๊ะหินอ่อนอยู่ อากาศตอนเช้าเย็นมาก ฉันต้องใส่เอาผ้าห่มมาคลุมแหนะ ดวงอาทิตย์เริ่มทอแสงมาบ้างแล้ว
“อะไรนะ เมื่อคืนมรึงถูกผีอำเหรอ” อิตั้มส่งเสียงดังขึ้น
“ชู่ว์ เบา ๆ สิมรึง เด๋วคนอื่นตื่นกันพอดี” ฉันบอกมัน
“แล้วทำไมไม่ปลุกพวกกรูล่ะ มรึงนั่งถ่างตาคนเดียวจนถึงเช้าได้ไงวะเนี่ย” มันบ่น
“กรูเกรงใจพวกมรึง” มันสองคนก็ทำท่าไม่พอใจปนหวาดนิด ๆ
“ถึงว่าสิ บ้านนี้มันมีอะไรแปลก ๆ” เอ๋ อิต้อมมันก็เห็นเหรอเนี่ย
“อะไร ที่มรึงว่าแปลก ๆ น่ะ” ฉันถามมัน
“ไม่รู้สิ กรูรู้สึกนะว่า มันเหมือนมีคนมาจ้องมองพวกเราอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่เดินเข้ามาในบ้านนี้แล้วล่ะ แต่กรูก็ไม่ได้คิดอะไร ไม่นึกว่ามันจะมีจริง ๆ” มันพูดแล้วก็โชว์ขนแขนที่ลุกเกรียวของมัน
“เหรอวะ เออ กรูจำได้แล้ว กรูก็ฝันแปลก ๆ เหมือนกัน” อิตั้มร้องทัก เหมือนจะจำอะไรได้
“ฝันอะไรเหรออิตั้ม” พวกฉันสนใจอย่างแรง
“ก็ฝันว่า กรูเดินสำรวจรอบ ๆ บ้านนี่แหละ พอเดินไปทางระเบียงหลังบ้าน กรูก็เห็นผู้ชาย เอ น่าจะใช่นะ ใส่ชุดสีดำ ๆ ขาด ๆ ยืนชี้หน้ามาทางกรูด้วยแหละ น่ากลัวมากเลยพวกมรึง อึ๋ยยย” มันพูดไป ฉันสิขนลุกซู่ ๆ เลย เพราะมันตรงกับที่ฉันเห็นเลย
“แล้วทำไมไม่เล่าให้พวกกรูฟังก่อนวะ” ฉันด่ามันไป
“อิบ้า ใครจะไปจำได้ล่ะยะ แล้วที่สำคัญขืนกรูบอกไป พวกมรึงก็จะกลัวกันเข้าไปใหญ่ เลยไม่ได้เล่าให้ฟังน่ะสิ” มันก็จริงของอิตั้ม
พวกเรานั่งคุยกันจนทุกคนตื่นมากันหมดแล้ว บ้านพวกผู้ชาย คนที่เปิดประตูออกมาก่อน ก็คือวิน แล้วก็ตามมาจนครบ ฉันบอกกับพวกนั้นว่า อย่าเพิ่งเล่าให้ฟังเลย เด๋วจะคิดมากกันไปใหญ่
“ไปจัดของเตรียมกลับบ้านกันเถอะพวกมรึง กรูไม่อยู่มันแล้ว น่ากลัวชิบเป๋ง” ฉันเดินไปบอกพวกวินว่า จะกลับกันแต่เช้าเลย พวกนั้นก็งงนิดหน่อย ฉันเลยกะเรียกทุกคนมาประชุมกันเสียเลย
สรุปว่า ทุกคนเห็นด้วยที่จะกลับกันแต่เช้า จะได้ไปถึงบ้านทันเวลาเย็นพอดี พวกเราเดินไปลาป้าแกก่อนกลับกัน ส่วนฉันก็ลาเป็นคนหลังสุด พร้อมด้วยนังต้อมกะอิตั้ม
“เฮ่อ ป้าขอโทษด้วยนที่ไม่ได้บอกพวกหนู ว่ามันมีประวัติมาก่อน ถ้าบอกไปพวกหนูก็คงไม่ยอมมาพักกันหรอก” ป้าแกก็ตีหน้าเศร้าไปตามระเบียบ ป้าคะ ไม่สงสารหนูบ้างเลยรึไง โดนเข้าไปเต็ม ๆ
ที่บังกะโลแห่งนี้ เมื่อก่อนเคยมีคู่รักมันพักกันที่นี่ แต่สองคนนั้นทะเลาะกันเรื่องราวใหญ่โตถึงขั้นที่ผู้หญิงแทงผู้ชายตายคาห้องเลยล่ะ เพราะผู้หญิงจับได้ว่าฝ่ายชายแอบไปมีกิ๊ก ฝ่ายหญิงคงวางแผนมาแล้ว เรื่องมันก็เลยจบลงที่บ้านหลังนั้น แล้วฉันก็ดันซวยสุด ๆ ที่มาเจออะไรแบบนี้
สาบานว่าจะไม่มาอีกแล้ว จะไปพักที่ไหนขอสืบให้ดี ๆ กว่านี้หน่อยดีกว่า มันไม่คุ้มกันเลยอ้ะ เสียตังค์แพงกว่านี้ยังดีกว่าเสียสตินะคะ
พวกเราเดินจากจากบังกะโลไปขึ้นรถสองแถว แล้วก็ต่อเรือขึ้นฝั่ง จากนั้นก็ไปรอรถทัวร์กลับบ้านกัน ทริปนี้ ฉันมีเรื่องให้ตื่นเต้นเยอะแยะไปหมด แต่เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ขออย่าให้เจอกับมันอีกเลยจะดีกว่านะ แต่คนเราน่ะ พอเจอแล้ว มันก็หนีไม่พ้นหรอกที่จะต้องเจออีก จริงมั้ยล่ะ
***********************************************
-
:o เฮ้ย ทำมายมันน่ากลัวอย่างงี้อ่ะ บรีอออออออออ o21
-
สยอง งี้จะตามมาด้วยอ่ะป่าว
:m5: :m5: :m5:
-
เรื่องนี้จะจบตอนที่ 70 แล้ว เขียนมาเยอะพอสมควร คงจะเบื่อ ๆ กันน่าดู ทนอ่านไปจนจบละกันนะ เรื่องนี้ไม่ได้จบสวยหรูนัก เพราะคนเขียนมันไม่สวยน่ะสิ o16
-
:m17:ตอนที่ 63
พวกฉันกลับมาถึงบ้านกันก็เย็นมากแล้ว คืนนั้นก็หลับเป็นตายเลย เพราะเหนื่อยมากมาย คืนนั้นฉันเลยฝันไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ เป็นฝันที่ฉันไม่คิดว่า มันจะเกิดขึ้นจริง ๆ ไม่อยากคิดถึงมันเลย
หลังจากที่ช่วงปิดเทอมหมดไปแล้ว โรงเรียนเปิดเทอมสองพอดี ผลสอบออกมาก็ใช้ได้เลยทีเดียว ไม่เสียแรงที่อ่านหนังสือมาอย่างดี แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ดูแปลก ๆ ไปนะ ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึปล่าว ฉันว่า อาร์ทดูซึม ๆ ผิดปกติ ฉันหาเวลาว่าง ๆ ที่จะถามเขา
“อาร์ท” ฉันเรียกเขา ในช่วงเวลาพักเที่ยงหลังจากที่ทานข้าวเรียบร้อยแล้ว
“หืม” อาร์ทดูฝืน ๆ ยิ้มยังไม่รู้ เล่นเอาฉันใจไม่ดีเลย
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึปล่าว” ฉันต้องถามเขา แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอะไรได้บ้างล่ะนะ
“ปล่าวนี่ ทำไมจืดถึงคิดว่าเรามีเรื่องไม่สบายใจล่ะ” ฉันก็สะอึกเลย
“แน่ใจเหรอ หน้าอาร์ทมันฟ้องนะ” ฉันยังไม่ยอมแพ้
“งั้นเหรอ” ฉันรู้ว่าอาร์ทแกล้งยิ้ม มันต้องมีอะไรแน่ ๆ
“อืม ถ้าไม่อยากบอกเรา ก็ไม่เป็นไร” ฉันไม่ควรเซ้าซี้ให้มาก รอเขาบอกมาเองจะดีกว่า
“จืด อาทิตย์ไปเที่ยวงานวัดกันมั้ย” อยู่ ๆ อาร์ทก็พูดขึ้นมา
“เอ๋ งานวัด มีด้วยเหรอ ที่ไหนกันเหรอ” ฉันงง ๆ
“อื้ม มีสิ ไปนะ จดที่วัดในเมืองนี่แหละ ใหญ่มากเลยนะ” ฉันก็ตื่นเต้นสิ น่าเที่ยวจะตายไป
“ไปสิ ๆ อาทิตย์ใช่มั้ย ไปแน่นอน” ฉันนั่งฝันหวานเลย ว่าจะต้องขึ้นชิงช้าสวรรค์ให้ได้ (ฝันเด็ก ๆ อีกแล้วน่ะสิ)
“แล้วเจอกันนะ จืด...” อาร์ทเรียกฉัน โดยที่เขายังก้มหน้าก้มตาอยู่
“อะไรเหรอ” ฉันพยายามมองหน้า ทำไมมันดูเศร้าจังเลยนะ ไม่ชอบแบบนี้เลย
“ป่ะ ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก ขึ้นเรียนกันเถอะนะ” ฉันก็เออออไป โดยที่ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น โดยที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้เลยว่ามันจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง
อีกอาทิตย์ต่อมา อาร์ทกับฉันก็ไปเที่ยวกันแค่สองคน เพราะอาร์ทขอเอาไว้ ว่าอยากไปเที่ยวกับฉันแค่นั้น เขาขี่รถมารับที่บ้านตอนประมาณ 6 โมงเย็น จากนั้นเราสองคนก็ขี่รถเข้าไปในเมืองกัน งานใหญ่อยู่เหมือนกัน มีการออกร้านมากมาย ยาวเหยียดเลยล่ะ มีตักไข่ปลา ยิงปืน สาวน้อยตกน้ำ ปาลูกโป่ง โอ เยอะแยะเลย และที่สำคัญก็ชิงช้าสวรรค์ (ต้องนั่งให้ได้)
อาร์ทชวนฉันไปเล่นตามร้านต่าง ๆ ฉันสนุกมากเลยล่ะ เราเดินซื้อของกัน และแล้วฉันก็ไปเจอกับเพื่อนสาวจนได้ นังเป้ยนั่นเอง มากะตาเบสอีกแล้วแถมยังมีสาวน้อยหน้าใสเดินตามมันมาด้วยล่ะ ใช่ย่อยเลยนะแก (มี ๆ ไปซะก็ดีแล้วล่ะ)
“อ้าว มาเที่ยวกันแค่สองคนเหรอ” นังเป้ยเป็นคนทักทายมาก่อน
“อืม แล้วพวกเธอล่ะ เที่ยวสนุกมั้ยล่ะ” ฉันเลยถามกลับไปบ้าง สายตาก็มองเลยไปทางตาเบส มันก็ยังกล้าสบตาอีกนะ
“สนุกสิ ผู้ชายนะ จีบฉันเยอะแยะเลยล่ะ” มันพูดจาดูกระแดะน่าดู
“หรอ แล้วได้ป่ะล่ะ” ฉันเลยกัดนิดนึง
“ได้สิจ้ะ แต่เราไม่ชอบน้ะ ก็เลยไม่เอา” อื้ม สวยเลือกได้จริง ๆ หมั่นไส้จริง ๆ
“เอ่อ ฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะ ยังเดินไม่ทั่วเลย ป่ะอาร์ท” ฉันเดินนำหน้าไปก่อน ปล่อยให้อาร์ทเดินตามมาเอง ฉันเบื่อพวกนั้นเต็มทีละ ไม่อยากเสวนาด้วยเท่าไหร่หรอก ขัดเวลาคนกำลังมีความสุขกันอยู่ได้
“จืด ๆ ไปนั่งชิงช้าฯกันนะ” ว้าว นั่นแหละที่จืดต้องการเลยล่ะ
“ไปสิ ๆ อยากขึ้นอยู่พอดีเลย” แล้วเราสองคนก็เดินไปซื้อตั๋ว อาร์ทออกให้หมดทุกอย่าง ฉันล่ะนั่งฟรีอีกแล้ว อิอิ
พอขึ้นไปนั่งกันบนนั้นแล้ว ฉันนั่งมองหน้าอาร์ทแล้วอมยิ้มให้ อาร์ทก็ยิ้มให้เหมือนกัน แต่ทำไมมันดูฝืนนักล่ะเนี่ย ฉันเห็นตั้งแต่ตอนมารับแล้วนะ หน้าอมทุกข์เนี่ย มันขัด ๆ ยังไงไม่รู้นะ
“อาร์ท ยิ้มแบบนั้น เราว่ามันดูฝืน ๆ ยังไงอยู่นะ” เหมือนจะจี้ใจอาร์ทยังไง ไม่รู้
“จืด.... เรา.... เอ่อ....” ฉันนั่งมองหน้าที่กำลังสับสนไปมาของอาร์ทอยู่
“อะไร....เหรอ จะบอกอะไรเราเหรอ” ฉันเริ่มใจไม่ได้เสียแล้ว อาร์ทมาแนวไหนเนี่ย
“จืด คือว่า เรา.... เราต้องไป....” อาร์ทพูดตะกุกตะกัก จนฉันชักจะรำคาญแล้วสิ
“ไปไหน บอกมาเร็ว ๆ สิอาร์ท จะไปไหนยังงั้นเหรอ”
“เราต้องย้ายโรงเรียนแล้วจืด” เหมือนมีอะไรมากรีดอกของฉันในตอนนั้น มันบอกไม่ถูกเลย
“อะไรนะ ย้าย โรงเรียน เหรอ พูดจริงเหรอ” ฉันพยายามฝืนพูดออกไป ตอนนั้นยังไม่ตกใจมากมายนัก อาจจะย้ายไปใกล้ ๆ นี่ก็ได้มั้ง ทั้งที่ใจตัวเองก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่
“ใช่ เราต้องย้ายตามพ่อแม่ไป” อาร์ทดูเหมือนไม่อยากพูดอะไรอีก
“ไป ที่ไหนเหรอ” ฉันเองก็ไม่อยากถามเลย กลัว กลัวว่ามันจะไกลเกินไป
“เชียงใหม่” เท่านั้นเอง น้ำตาฉันที่คลอเบ้าอยู่แล้ว ก็ร่วงพรูออกมาไม่ขาดสาย ฉันไม่ได้สะอึกสะอื้น แต่ปล่อยให้มันไหลออกมาอย่างนั้นเอง
“ไปเมื่อไหร่” เสียงมันเบลอไปหมด ในหัวมันไม่อยากจะรับรู้อะไรเลย
“อาทิตย์หน้าแล้ว จืด เรา เราไม่อยากไปเลยนะ เรา.....” อาร์ทพูด พูดอะไรออกมาตอนนั้นฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย ฉันรู้แต่ว่า ฉันเจ็บ เจ็บที่อกตัวเองมาก ๆ ไม่ไหวเลย เหมือนมันจะหายใจไม่ออกเลยล่ะ แย่ที่สุด ทำไมฉันถึงไม่เข้มแข็งเอาเสียเลยนะ แต่ที่เจ็บที่สุดก็ตอนที่อาร์ทบอกว่า
“จืด ถ้าเราไปแล้ว จืดจะคบกับใครใหม่ก็ได้นะ ไม่ต้องรอเราก็ได้” เท่านั้นเองฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว ฉันเอาแต่ร้องไห้ ร้อง แล้วก็ร้อง จนคนเขามองกันเต็มไปหมดแล้ว
พอชิงช้าหยุดหมุน มาจนถึงที่นั่งของเราแล้ว ฉันก็เดินออกมาจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว ฉันวิ่ง วิ่งออกมาจากที่ตรงนั้น ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน ฉันมองไม่เห็นทางเพราะน้ำตามันไหลท่วมตาไปหมดแล้ว ได้ยินเสียงอาร์ทเรียกตามมาทางด้านหลัง แต่ก็ห่างออกไปแล้ว
ฉันวิ่งมาหยุดในมุมมืดที่หนึ่ง ไม่มีคนเดินผ่านไปมานัก ฉันนั่งลงเอาหลังพิงต้นไม้ แล้วก็นั่งร้องไห้อีก นี่ฉันทำเวรกรรมอะไรมางั้นเหรอ ทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็คิด ๆ เอาไว้ก่อนแล้วแท้ ๆ แต่พอมาเจอแบบนี้ มันก็ทำใจให้รับไม่ไหวเหมือนกัน
แต่ที่เห็นจะทำให้ฉันเจ็บมากที่สุดก็คงจะไม่พ้นที่อาร์ทบอกว่า ให้ฉันไม่ต้องรอเค้า ทำไมล่ะ ทำไม่ถามฉันล่ะ ว่าฉันจะรอได้มั้ย ฉันจะรักเดียวใจเดียวไม่ได้เลยงั้นเหรอ ไม่ใช่เพราะเขาจะไปเจอใครที่ดีกว่า แล้วก็ลืมฉันไปงั้นหรือ คงเป็นยังงั้นล่ะสินะ ฉันนี่มันบ้าจริง ๆ เลย
***************************************************
-
:m15: :m15: :m15:
ก็ไม่เบื่อนา ติดตามอ่านอยู่เรื่อยๆ
ตั้งแต่ตอนนี้ไปต้องนั่งกอดทิชชู่แล้วใช่มั๊ยเนี่ย :เศร้า1:
-
:m15: เฮ้อ ต้องแยกกันแล้ว ท่าจะแยกกันไกล อาร์ทก็เล่นพูดแบบนั้น ถึงมันจะดูเหมือนว่าไม่เห็นแก่ตัวที่บอกให้ไม่ต้องรอ แต่ก็นะเหมือนไม่รักกันเลย......
สู้ๆ น้องจืด ถ้าหนุ่มรู้คงพากันมาให้จืดปวดหัวอีกแน่เลย
-
เศร้า สงสารจังเลยคับ การพลัดพรากลาจากไม่ดีเลยอ่ะ
รอนะค้าบบบบบบบบบบ จืด
-
:sad2:ตอนที่ 64
ฉันไม่รู้ว่านั่งอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่แล้ว แต่อาร์ทก็ตามหาฉันจนเจอ เขาเข้ามานั่งลงข้าง ๆ เหมือนคนหมดแรง ฉันไม่หนีไปไหนแล้ว เพียงแต่ไม่ได้มองหน้าเขาก็เท่านั้นเอง เพราะตอนนั้นเอาแต่นั่งหัวซุกเข่าอยู่
“จืด เราขอโทษนะ” อาร์ทเอามือมาลูบผมฉัน มืออันแสนอ่อนโยนนี้กำลังจะจากฉันไปไกลแสนไกล ฉันทนไม่ได้หรอกนะอาร์ท
“อย่าร้องเลยนะ เราไม่อยากเห็นจืดร้องไห้อีก” ไม่อยากเห็นงั้นเหรอ ทำไมไม่ร้องแทนฉันเลยล่ะ จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง
“อยากกลับบ้านแล้ว” ฉันพูดออกไปเบา ๆ
“ลุกไหวมั้ย” อาร์ทมาพยุงตัวฉันขึ้น ฉันปัดมือออกไป แล้วก็ยันตัวลุกขึ้นเอง
“ไหวแน่นะ มาเราช่วย” เขายังพยายามที่จะช่วยฉัน
“ไม่เป็นไร ฉันเดินไหว” ฉันเดินไปเองโดยที่ไม่ต้องการความช่วยเหลือใด ๆ จากเขา
เราเดินไปที่จอดรถไว้ ระหว่างทางกลับก็เจอกับกลุ่มนั้นอีกครั้ง ฉันไม่มีอารมณ์แม้แต่จะมองหน้าใครทั้งนั้น แม้ว่าพวกนั้นจะมองหน้าฉันกันก็เถอะ มันทักมา มีแต่อาร์ทที่คุยตอบกลับไป ส่วนฉันก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว
พอลากันเสร็จแล้ว ฉันกับอาร์ทก็กลับไปที่รถ จากนั้นอาร์ทก็ขับรถไปส่งที่บ้าน เขาขอค้างคืนด้วยคืนนึง ฉันก็ไม่ว่าอะไร เพราะมันก็ดึกแล้ว ถึงจะยังช็อคอยู่ก็อดเป็นห่วงมันไม่ได้
“คืนนี้เราเหนื่อย อย่าพูดอะไรอีกเลยนะ” พอไปถึงห้องแล้ว ฉันก็พูดออกไปแบบนั้น ฉันไม่อยากฟังอะไรจริง ๆ ฉันเหนื่อย เหนื่อยเกินไป
ฉันเดินไปอาบน้ำก่อน เสร็จแล้วก็เข้านอนเลย ปล่อยให้อาร์ทอาบต่อ พอเขาอาบเสร็จแล้ว ก็เข้ามานอนกด้วย มาถึงก็กอดฉัน กอดจนแน่นมาก แต่ฉันก็ไม่พูดอะไร อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ เพราะคงจะไม่มีโอกาสได้ทำอีกแล้ว
“เราขอโทษ ขอโทษจริง ๆ” ซ้ำไปซ้ำมา จะพูดเพื่ออะไรกันนะ
“นอนเถอะนะ เราเหนื่อยมากันพอแล้ว ไว้คุยพรุ่งนี้แล้วกัน” ฉันพูดไปแค่นั้นก็พยายามข่มตาหลับ แต่จะให้มันหลับได้ง่าย ๆ ยังไง ในเมื่อจิตใจมันฟุ้งซ่านไปหมด
“ฮึก ๆ” แล้วฉันก็แพ้ใจตัวเอง ร้องไห้อีกเหมือนเดิม เหนื่อยนะ ที่จะต้องร้อง แล้วก็ร้อง จนไม่มีน้ำตา ฉันเริ่มรู้สึกแล้วสิว่าฉันไม่ได้ร้องคนเดียว อาร์ทก็ร้องเหมือนกัน ถึงจะเบาก็เถอะ แต่ไอ้ที่เปียกต้นคอฉันน่ะ ของเขาแน่ ๆ
ในที่สุด ฉันก็ทนใจแข็งไม่ไหว ต้องหันไปดูอาร์ทจนได้ ฮึ ร้องไห้อยู่จริง ๆ ด้วย ผู้ชายอะไรร้องไห้ ไม่เข้มแข็งเอาซะเลย (ว่าแต่เขาน่ะ) ฉันหายโกรธอาร์ททันที เพราะรักมากมาย มันทำให้เราเกลียดเขาไม่ลงหรอก
“ร้องทำไม เราตะหากที่ต้องร้องน่ะ” ฉันกอดแล้วก็ลูบหลังอาร์ทไปมา
“เราไม่อยากไปจริง ๆ นะ แต่เราไม่ไปไม่ได้” ฉันเข้าใจ เข้าใจดีเท่า ๆ กับตัวอาร์ทนั่นแหละ
“ไม่เป็นไร ถึงจะไปไกล เราก็ยังติดต่อกันได้ไม่ใช่เหรอ”
“ฮึก แต่เราอยากเห็น อยากคุยด้วยมากกว่า” ฉันก็เหมือนกัน แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะ เรายังเด็กทั้งคู่ แล้วพอจบไปแล้วก็ต้องแยกย้ายกันไปเรียนต่อที่อื่นอยู่ดี
“นอนเถอะนะ อย่าร้องไห้อีกเลย เราก็จะไม่ร้องแล้วเหมือนกัน” ฉันหลับตาแล้วปล่อยให้หยาดหยดน้ำตาสุดท้ายไหลรินออกมาทั้งหมด จากนั้นก็นอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
ในฝันก่อนหน้านี้ ฉันเคยฝันว่า อาร์ทเดินไปที่ไหนก็ไม่รู้ มันมีหมอกเต็มไปหมด ฉันพยายามเรียกอาร์ทไว้ อาร์ทหันมามองหน้าแล้วก็ยิ้มให้เศร้า ๆ แล้วก็เดินหันหลังกลับไป ฉันเดินตามแต่ก็ไม่ทัน ยิ่งวิ่งก็ยิ่งเหนื่อย จนต้องตื่นขึ้นมา แล้วฝันมันก็เป็นจริง...... จนได้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ต้องแยกจากกันจริงๆอ่ะเหรอ เศร้าจังเลย :m15:
อ่านเรื่องของคุณจืด ไม่เบื่อหรอก
มาต่ออีกน้า ถึงจะเศร้าแต่ก็เป็นกำลังใจให้เสมอจ้า :a10:
-
เศร้าจังเลย สงสารทั้งคู่ :m17:
-
o17 o17 ดีใจจังครับที่คุณจืดกลับมาแล้ว
:a5: :a5: แต่ทำไมกลายเปนเศร้าซะขนาดนี้ล่ะครับ :m15: :m15:
+1ให้นะครับ ที่กลับมาต่ออย่างจุใจ :m2: :m2:
-
ตัวห่างไกล ถ้ารักมั่น ก็มีวันกลับมาพบกัน
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย แต่มันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ทุกอย่างมีพบก็ต้องมีพราก หวังไว้แค่ว่าสักวันจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง (นานเหลือเกิน) :monkeysad:
o1ต่อ http://www.popcornfor2.com/music/j_pop_hikaruutada.php ฟังเพลงไปด้วยน้า
เช้าวันรุ่งขึ้น อาร์ทก็กลับบ้านของเขาไป ส่วนฉันก็นั่งกลุ้มใจอยู่ที่บ้านคนเดียว ตอนนั้นในหัวมีแต่เรื่องนี้เพียงเท่านั้นเอง ฉันเครียดมาก จนกินข้าวไม่ได้เลย ไม่ได้อยากทำร้ายตัวเองแบบนี้หรอกนะ แต่ถ้าใครเคยเจอก็จะรู้ว่า มันกินอะไรไม่ลงจริง ๆ
ฉันไม่รู้จะปรึกษาเรื่องนี้กับใครดี ก็เลยตัดสินใจโทรไปหาเพื่อนซี้ที่สุด ก็นั่นเองที่มันพอจะพูดกันรู้เรื่อง ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดเบอร์โทรไปหามันทันที
“ตรู้ดดดดดด ตรู้ดดดดดด …..” เสียงสัญญาณเรียกสายดังอยู่สักครู่ อิตั้มก็รับสาย
“ฮัลโหล ว่าไงยะหล่อน”
“หวัดดี เอ่อ อิตั้ม คือว่า กรู...” ฉันพูดไม่ค่อยออกเลย
“อะไร อินี่ พูดมาเร็ว ๆ สิ อึกอักอยู่นั่นแหละ” มันเริ่มโวยวาย
“คือว่า อาร์ท มันจะ.... ย้ายโรงเรียนแล้วล่ะ” เสียงฉันเหมือนคนไม่มีแรงจะพูดเลยตอนนั้น
“อะไรนะ ย้ายโรงเรียน ย้ายไปไหนล่ะมรึง” อิตั้มมันก็คงตกใจนิดหน่อย
“เชียงใหม่ ไปอาทิตย์หน้าแล้วล่ะมรึง” ตอนนั้นน้ำตามันเริ่มจะไหลออกมาอีกแล้วสิ
“โห ทำไมไกลแบบนี้ล่ะมรึง งี้ก็แย่น่ะสิ”
“อิตั้ม กรู... กรู ฮึก ฮือ ๆ ๆ ๆ….” ฉันทนไม่ไหวก็เลยปล่อยโฮออกมา ทำเอาอิตั้มตกใจเข้าไปใหญ่ ฉันจำได้ว่าตอนนั้น มันร้องไห้หนักกว่าเมื่อคืนเสียอีก การที่เราระบายให้คนอื่นฟัง สิ่งที่อัดอั้นมันจะพรั่งพรูออกมาทางน้ำตานี่หล่ะ
“อิจืด ทำใจดี ๆ ไว้มรึง” มันก็ปลอบฉันไปเรื่อย แต่ตอนนั้นฉันเอาแต่ร้องอย่างเดียวเลย
“ร้องออกมาให้หมดเลยนะ..... พวกมรึงสองคนก็รักกันดีนี่ ถึงจะจากกันไปไกล ก็ยังคบกันต่อไปได้ไม่ใช่เหรอไงวะ” ฉันร้องไห้จนหยุดแล้วนั่นแหละ ก็เลยตอบมันไป
“ไม่รู้สิ อิตั้ม กรูกลัว มรึงก็รู้ ไกลกันขนาดนั้น โอกาสจะมาเจอกันก็น้อยมาก จะให้โทรคุยกันทุกวันก็คงไม่ไหว หรือมรึงคิดว่าไงมั่ง”
“กรูก็คิดเหมือนมรึงนั่นแหละ แต่คนเราถ้ามันรักกันจริง ก็ต้องมั่นใจสิ” อิตั้ม ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ฉันคงไม่มานั่งทุกข์ใจอยู่แบบนี้หรอก รักแท้น่ะใคร ๆ ก็บอกว่าแพ้ระยะทางมั่งล่ะ แพ้ใกล้ชิดบ้าง ฉันก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นตัวอย่างมาก่อน หลายคู่มันยากนะที่จะไปด้วยกันได้
“อิตั้ม ถ้าฉันจะเป็นฝ่ายทำให้ทุกอย่างจบลงเอง มรึงว่า........ มันจะดีรึปล่าว” ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจบอกมันไป
“อะไรนะ มรึงจะบ้าเหรอไง อย่าเชียวนะมรึง” เสียงของมันดูหนักใจยิ่งกว่าฉันเสียอีก
“อิตั้ม กรูไม่ไหวจริง ๆ กรูทนไม่ได้ ถ้าเลิกกันเสียตั้งแต่ตอนที่ยังเจอกัน มันคงจะดีกว่าต้องห่างเหินกันไปเรื่อย ๆ แบบนั้น....กรูทนไม่ได้จริง ๆ” ฉันเจ็บเหลือเกิน ถ้าต้องทำแบบนั้นจริง ๆ ฉันก็เชื่อว่า อาร์ทต้องเจ็บมากเช่นกัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริง ๆ ใครก็ได้ช่วยให้ฉันพ้นจากความทุกข์นี้ทีเถิด :m2:
*************************************************
-
o17 o17 ดีใจจังครับที่คุณจืดกลับมาแล้ว
:a5: :a5: แต่ทำไมกลายเปนเศร้าซะขนาดนี้ล่ะครับ :m15: :m15:
+1ให้นะครับ ที่กลับมาต่ออย่างจุใจ :m2: :m2:
ขอบคุณมากจ้า สำหรับ +1
ตัวห่างไกล ถ้ารักมั่น ก็มีวันกลับมาพบกัน
:o12: :o12: :o12: :o12:
จริงดังที่คุณบลูว่านะ แต่สำหรับจืดแล้ว มันไม่ได้เป็นแบบนั้นน่ะสิ มันสายไปเสียแล้วล่ะ แง้ ๆ o9
-
ตอนที่ 65
หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว ฉันก็วางสายได้สักครู่ อาร์ทก็โทรมา ฉันมองดูเบอร์นั้น มันช่างทรมานเสียจริง ๆ คน ๆ นี้ ฉันจะไม่ได้เจอหน้าเขาอีกนานเลยทีเดียว ฉันรับสายเขา เราคุยกันเรื่องที่ที่เขาจะไปเรียน อาร์ทคงไม่รู้หรอกว่า ฉันทรมานนะ ที่เอาเรื่องนี้มาพูด
พอวางสาย ฉันก็เดินเข้าห้องไปนอนร้องไห้เหมือนเดิม แล้วก็คิด คิดว่า จะบอกกับอาร์ทดีมั้ย เรื่องนั้นน่ะ ฉันจะทำได้มั้ย ฉันเห็นแก่ตัวไปรึปล่าว ที่ต้องทำแบบนี้ แต่ฉันไม่อยากให้เขาต้องมาผูกมัดกับฉัน ฉันเพียงแค่อยากให้เขาเป็นอิสระ คงเป็นอย่างที่อาร์ทพูดนั่นแหละ “จืด ถ้าเราไปแล้ว จืดจะคบกับใครใหม่ก็ได้นะ ไม่ต้องรอเราก็ได้” เป็นอย่างนั้นจริง ๆ สินะ
ฉันรู้ว่า ตัวเองนั้นถึงแม้ว่าอาร์ทจะไม่อยู่แล้ว ก็ยังมีเพื่อน ๆ ฉันอีกมากมายที่ยังอยู่ แต่อาร์ทล่ะ เขาย้ายไปอยู่ที่ใหม่ เพื่อนก็ยังไม่มี มันก็ไม่แน่ที่เขาอาจจะได้พบกับคนที่เข้ากับเขาได้ แล้วความใกล้ชิดนั่นแหละ จะเป็นตัวชี้ทุกอย่างออกมาทั้งหมด ฉันมั่นใจนะ ว่ามันต้องลงเอยแบบนี้แน่นอน
ถามว่าตัวเองจะเสียใจมั้ยที่ต้องทำแบบนี้ ถ้ามันทำให้เขามีความสุขก็ยังดี ฉันทำได้ทุกอย่าง ขอเพียงแต่ เมื่อใดที่เรากลับมาพบกันอีกครั้ง เราจะยังมีคำว่าเพื่อนหลงเหลืออยู่บ้าง แค่นั้นฉันก็พอใจแล้วล่ะ (น้ำตามันไหลออกมาเอง)
หลังจากที่ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ฉันก็จะบอกกับอาร์ทวันรุ่งขึ้น อาร์ทจะย้ายไปพุธนี้แล้ว ฉันคงไปส่งไม่ได้แน่ ๆ เลย ฉันทำใจไม่ได้จริง ๆ จะให้มองหน้าคนที่ตัวเองรักจากไป มันไม่ไหวหรอก
วันรุ่งขึ้น.......
ในห้องเรียนคาบแรก ฉันนั่งเรียนกับอาร์ท เราสองคนแทบจะได้พูดอะไรกันเลย เพื่อน ๆ ในห้องรู้กันหมดแล้วว่าอาร์ทจะย้ายไปเรียนที่อื่น ทุกคนล้วนแต่ใจหาย ไม่อยากให้อาร์ทไปกันทั้งนั้น นังต้อมพอรู้ข่าว ก็เดินมาเรียกฉันออกไปคุยนอกห้อง
“ตาบวมมากเลยนะหล่อน ร้องไห้ทั้งคืนเลยล่ะสิเนี่ย” ฉันมองเหม่อออกไปด้านนอกระเบียง สายตามันว่างปล่าว เหมือนคนสติล่องลอยไม่อยู่กับตัว
“อิจืดเอ้ย ชั้นเข้าใจหล่อนนะ มีพอก็ต้องมีจาก ไม่มีใครหรอกที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตน่ะ ยิ่งแบบพวกเราแล้ว มันคงจะเป็นไปได้ยาก ทำใจเสียเถอะนะ” มันก็ห่วงฉันนะ
“ขอบใจนะ ฉันตัดสินใจได้แล้วล่ะ” ฉันหันไปยิ้มให้มัน อิต้อมก็งง
“ตัดสินใจอะไร อย่าบอกนะว่า หล่อนจะ....” ฉันรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่
“อิบ้า ฉันไม่โง่ทำแบบนั้นหรอก นั่นมันพวกคิดสั้นย่ะ เอาเถอะ แล้วฉันจะกลับมาเป็นจืดคนเดิม เชื่อสิ” ฉันเดินฝืนยิ้ม ยิ้มที่จะร้องไห้น่ะ ขาเดินกลับเข้าห้องก็สวนกับนายเบสเสียก่อน
ฉันเดินเลยผ่านไป รู้แต่ว่า มันก็มองมาที่ฉันเหมือนจะรู้ว่า ฉันเป็นยังไง ฉันเดินเข้าไปนั่งที่ตัวเอง แล้วก็บอกกับอาร์ทว่า
“อาร์ท เย็นนี้ ไปที่ชมรมกันนะ เรามีเรื่องอยากจะคุยด้วย” ฉันยิ้มให้อาร์ท อาร์ทก็พยักหน้า
“อืม ว่าแต่จะคุยเรื่องอะไรเหรอ ใช่เรื่องที่จะไปส่งเรารึปล่าว ต้องมีของขวัญมาให้เราด้วยนะ ไม่งั้นเราโกรธจริง ๆ ด้วยน้า” อาร์ทพูดจาหยอกฉันเล่น ใช่ ฉันมีของขวัญชิ้นสำคัญที่สุดที่จะให้กับเขาแน่นอน
เย็นวันนั้น หลังเลิกเรียนแล้ว เราสองคนเดินเคียงข้างกันไปที่ชมรมบาส นี่ฉันต้องบอกเขาจริง ๆ เหรอเนี่ย ทำไมถึงกลัวแบบนี้นะ ไม่ได้ เราต้องใจแข็งเข้าไว้ ทุกอย่างเราคิดเอาไว้ดีแล้ว แบบนี้แหละ ดีที่สุดแล้ว
พอไปถึงชมรมแล้ว ฉันเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องเลย ก็ตัดสินใจที่จะพูดกับอาร์ทให้รู้เรื่องไปเลย “อาร์ท ยังจำที่ตัวเองบอกเราได้มั้ย คืนนั้นน่ะ บนชิงช้าสวรรค์” ฉันลองเกริ่นถามเขาไปก่อน
“หืม จำไม่ได้หรอก ก็ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน เลยพูดอะไรออกไปบ้างก็ไม่รู้สิ”
“งั้น เราจะบอกให้ฟังเองก็ได้ อาร์ทบอกกับเราว่า ถ้าเราไปแล้ว เราจะคบกับใครใหม่ก็ได้ ไม่ต้องรออาร์ท จำได้รึยัง” อาร์ทดูหน้าเศร้าลงทันที ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดเต็ม ๆ ก่อนที่จะพูดออกไปอีก
“เราเลิกคบกันดีกว่ามั้ยอาร์ท” พอฉันพูดจบ อาร์ทก็ตกใจมองหน้าฉันทันที เหมือนจะไม่เชื่อที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น แต่ฉันพูดออกไปแล้วนี่
“จืด พูดอะไรน่ะ พูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย”
“ปล่าวเลย เราพูดจริง ๆ อาร์ท เราคิดดีแล้ว เราถึงพูด เราขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ เราไม่อยากให้อาร์ทต้อง.... ห่วงเรา แคร์เรา คิดถึงเรา...” ฉันพูดออกไปได้ยังไงก็ไม่รู้ นั่นมันทำให้คนที่อยู่ตรงหน้ากำลังนั่งก้มหน้านิ่งอยู่
“ทำไมต้องบอกเลิกด้วย ทำไมล่ะ” อาร์ทเสียงสั่นเครือ ฉันรู้ว่าเขากำลังร้องไห้อยู่
“อาร์ท เราขอโทษ ขอโทษนะ ที่ต้องทำแบบนี้” ฉันนั่งลงตรงหน้าแล้วก็เอาแต่ขอโทษอาร์ทอย่างเดียว
“ไม่รักเราแล้วใช่มั้ย เกลียดเราแล้วใช่มั้ย”
“ไม่นะ เรารักอาร์ทมากที่สุด ไม่มีวันไหนหรอกที่เราจะรักอาร์ท แต่เราจำเป็นต้องทำ ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ” ฉันนั่งร้องไห้ ตอนนี้มองหน้าอาร์ทไม่เห็นแล้วล่ะ
“ออกไป” ฉันรู้ว่าเขาคงโกรธฉันมาก แต่จะให้ทำยังล่ะ ฉันไม่มีทางเลือกจริง ๆ
“อาร์ท” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไร เขาก็พูดไล่ฉันอีก “ออกไป ออกไปเด๋วนี้เลย”
ฉันยืนขึ้น น้ำตายังไหลพราก ฉันมองหน้าอาร์ทเป็นครั้งสุดท้าย ฉันเดินออกมาจากนอกห้อง ก็เจอกับคนอื่น ๆ ยืนอยู่หน้าห้องกัน ฉันเดินจากตรงนั้นมาโดยที่ไม่ได้อายใครเลย ฉันผิดเองที่ต้องทำแบบนี้ ฉันยอมให้อาร์ทเจ็บแค่เพียงนี้พอ ส่วนฉันขอรับมันไว้ทั้งหมดเอง
*******************************************************
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เศร้าไม่ไหวแล้วคับ
เป็นกำลังใจให้นะคับ
-
ถึงจุดวิกฤตแล้วนะเนี่ย
แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ
สู้ๆ สู้ตาย
ปล. ช็อกซีนีม่า :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:impress: :impress: :impress: :impress:
o7 o7 o7 o7
:o12: :o12: :o12: :o12:
:m8: :m8: :m8: :m8:
-
ไหงเป็นแบบนี้อะ ไม่ยอมมมมมมมมมม :a6:
-
:m15: ทำมายมันเศร้าอย่างนี้ละ
โชคชะตา มาท้าพิสูจน์หัวใจแบบนี้ o16
-
กลัวที่จะสูญเสีย จึงรีบวิ่งห่างมันออกไป
:o12: :o12:
-
แง๊ๆๆๆๆๆ...
ไหงงั้นอ่า ไม่ยอมๆๆๆๆๆๆๆ
:sad2: :sad2: :sad2:
-
:undecided: เขียนเองนั่งน้ำตาไหลเอง ตลกดีเนาะเรา :sad2:
ตอนที่ 66
ฉันหยุดเรียนติดต่อกันจนถึงวันที่อาร์ทย้ายโรงเรียนไปแล้วนั่นแหละ เขาโทรมาหาฉันเย็นวันนั้นหลายรอบ แต่ฉันไม่ยอมคุยด้วยเลย ฉันเหนื่อย ฉันทรมาน ร่างกายฉันทรุดโทรมเพราะกินอะไรไม่ได้เลย พ่อแม่ก็เป็นห่วง แต่เขาไม่รู้หรอก นึกว่าฉันไม่สบาย
อาร์ทก็ไม่ได้โทรมาอีกเลย จนกระทั่งวันที่เขาย้ายไปนั่นแหละ เขาก็ไม่โทรมา ดีแล้วล่ะ อาร์ทคงเกลียดฉันแล้วมั้ง ก็ดีแล้วนี่ ขอให้อาร์ทเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยที่ไม่มีฉันคนนี้อยู่อีกต่อไป ส่วนฉันก็จะขอรักคน ๆ นี้ตลอดไป (จนถึงทุกวันนี้ก็ยังรัก :m15:)
ฉันลาหยุดไปสามวัน ไปเรียนอีกทีก็วันศุกร์ เพื่อนสาวก็ทักกันว่า ฉันดูเหมือนผีเข้าไปทุกที ทั้งโทรมทั้งซีด ดูไม่ได้เลย เหอ ๆ ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันยังกินอะไรไม่ได้นี่หว่า
“ไม่ไหวเลยนะมรึง ดีขึ้นรึยัง กรูล่ะไม่อยากจะเชื่อ ว่ามรึงจะกล้าพูดออกไป อิจืดเอ้ย แล้วเป็นไง มรึงนั่นแหละที่ต้องมานอนซมอยู่แบบนี้” อิตั้มมันปลอบหรือด่ากันแน่เนี่ย
ฉันยิ้มให้พวกมัน “แหม เด๋วกรูก็หายดีแล้วล่ะน่า ว่าแต่วันนี้จะกินอะไรกันดีล่ะ กรูเลี้ยงเองนะ” ฉันก็พยายามทำตัวให้ร่าเริงเข้าไว้ ถึงใจจะยังเป็นแผลอยู่ก็ตาม
“จิ้มจุ่มดีกว่าวันนี้ อร่อยเลิศเลยนะมรึง” อิเฉาเสนอขึ้น
“เอาสิ ไปกันเลยมั้ย วันนี้กินให้เต็มที่ไปเลย” แล้วเรากลุ่มเพื่อนสาวก็มุ่งตรงไปยังร้านจิ้มจุ่มกัน
ช่วงนี้ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว เขาว่าอยู่คนเดียวมักจะคิดอะไรฟุ้งซ่าน บางคนอาจจะคิดสั้นไปเลยก็ได้ ฉันก็เคยคิดนะ ตอนที่มีเรื่องเครียดมาก ๆ แต่การที่เราอยู่กับเพื่อน มีเรื่องราวให้คุยมากมาย มันก็ทำให้ฉันดีวันดีคืน เริ่มกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง (แต่ก็มีบ้างที่นั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียว)
หลังจากผ่านไปได้สักหนึ่งอาทิตย์ ไม่มีการติดต่อกลับมาใด ๆ ของอาร์ทเลย คงจะเกลียดฉันแล้วแน่ ๆ :m17: ถามว่าฉันคิดถึงเขามั้ย ใช่ ฉันคิดถึงเขามาก มากมายเหลือเกิน เมื่อใดที่คิดถึงน้ำตาก็ไหลออกมาทุกที มันเป็นแบบนี้มาตลอด พอเขาไม่อยู่ ทำไมมันถึงได้เหงาขนาดนี้ก็ไม่รู้ เฮ่อ.....
เวลาเรียนที่นั่งของอาร์ทที่อยู่ข้าง ๆ ฉัน ไม่มีเขาอยู่แล้ว ฉันรู้สึกใจหาย ไอ้ความรู้สึกนี้ ฉันคิดว่ามันคงไม่มีอะไรมาก หลังจากที่บอกเลิกกันไปแล้ว แต่ที่ไหนได้ มันกลับยิ่งตอกย้ำให้ความเจ็บปวดทิ่มแทงจิตใจของฉันอยู่เสมอ
เวลาเดินไปที่ชมรม ภาพต่าง ๆ ก็ไม่เคยลบเลือนหายไป ไม่ว่าจะที่ไหน ก็มีแต่ภาพของเขา ฉันลืมเขาไม่ได้จริง ๆ เมื่อไหร่ที่ฉันจะลืมเขาไปได้เสียทีนะ แต่ละวันที่ผ่านไป มันช่างเฉื่อยชาเสียเหลือเกิน การเรียนของฉันก็เริ่มตกต่ำ นี่สินะ เขาถึงบอกว่าอย่าริมีรักในวัยเรียน เวลามีปัญหาขึ้นมา มันไม่ทำให้เราได้หรอก มีแต่จะเสียอย่างเดียว :o11:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ทำไมมันเศร้าจัง ยิ่งอ่านยิ่งเศร้า :m15:
แล้วจะรอตอนต่อไปจ้า
-
ไม่ชอบเลยเศร้าๆๆ
-
รู้สึกไม่ค่อยมีเหตุผลเลยที่ทำออกไป
แต่อย่างว่าบางทีคนเราก็มึนๆงงๆ ไม่รู้ว่าทำอะไรไป
:a6: :a6: :a6:
-
:m15: เศร้าจัง แต่เมื่อตัดสินใจทำลงไปแล้ว ก็คงต้องยอมรับ ผ่านไปแลวก็ผ่านไป แต่ก็น่าจะพูดความรู้สึกที่แท้จริง อย่างน้อยก็ทำให้ปัจจุบันดีที่สุดแล้วอนาคตก็จะได้ไม่ต้องเสียใจ........
สู้ สู้ น้องจืด
-
แงๆ...
ทามมายต้องเลิกกานด้วย เศร้าง่ะ
:m15: :o12: :m15:
-
ขออีกที
:impress: :impress: :impress: :impress:
o7 o7 o7 o7
:o12: :o12: :o12: :o12:
:m8: :m8: :m8: :m8:
-
:m15: :m15: ช่วงชีวิตวัยรุ่นเนี่ยะ เวลามีปัญหาเรื่องความรักเนียะ มันก็เหมือนเส้นผมบังภูเขาจริงๆครับ ทำยังไงก็แก้ไม่ตกเนอะคุณจืด ทั้งๆที่รู้ว่าแก้อย่างนี้แล้วจะเจ็บ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำไงให้หายเจ็บไวๆ :m23: :m23:
-
เศร้า :o12: :o12:
-
:a12:มาต่อให้แล้ว หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาพอสมควร
:m7:
หลังจากเวลาผ่านไปจนกระทั่งสอบปลายภาคมาถึง ฉันก็ต้องลืมทุกอย่างไปชั่วคราว เพราะผลสอบสำคัญที่สุดสำหรับฉัน เพราะถ้ามันตกขึ้นมา ฉันก็ต้องซ้ำชั้น หรือไม่ก็ต้องมาตามแก้กันน่าดู นั่นเลยทำให้ฉันต้องหาเวลามาติวหนังสือกับเพื่อน ๆ มันช่วยได้มากทีเดียว
หลังจากที่สอบปลายภาคผ่านไปแล้ว ก็ปิดเทอมอีกครั้ง คราวนี้ยาวเกือบสองเดือน ไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนดี แต่ไม่ไปดีกว่า อยู่บ้านดูทีวีเล่นเกมส์สบายใจกว่าเยอะ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเสียทีเดียว อย่าลืมนายคนนี้ไปเสียล่ะ ตาเบสนั่นเอง :m22:
วันหนึ่งในช่วงปิดเทอม มีเสียงรถมอเตอร์ไซด์วิ่งเข้ามาจอดในบ้านของฉัน ตอนแรกก็คิดว่าคงเป็นตานนท์ที่มาแวะเวียนอยู่บ่อย ๆ (ตานนท์นี่ไม่ได้คิดอะไรแล้วจริง ๆ แค่ยอมรับว่าสนิทกันเหมือนพี่น้องมากกว่า) แต่กลับเป็นว่าไม่ใช่ซะได้
“มาไงล่ะเนี่ย” ฉันทักทายออกไป ตอนนั้นกำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่เพลิน ๆ
“ก็ขี่รถมาอ่ะดิ ถามแปลก ๆ” เออ ก็จริงของมัน
“นั่งก่อน เด๋วไปเอาน้ำมาให้” ฉันเดินเข้าไปรินน้ำมาให้มันแก้วนึง ตามมารยาทน่ะนะ o16
“ขอบใจ เรื่องอะไรเนี่ย รันม่า เหอะ สนุกป่าวเนี่ย” อ่ะนะ สนุกสิยะ ไอ้นี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว
“เอาไปอ่านมั้ยล่ะ สนุกนะเว้ย” ฉันถามมันไป (เถื่อนเชียว)
“ก็ดี อ่านแก้เซ็ง เอามาให้สักสองเล่มละกัน” มันว่างั้น
“โห น้อยจัง เอาไปสักสิบเล่มสิ รับรองติดใจแน่นอน” มันก็เออออตามไปด้วย
“ว่าแต่ มีธุระอะไรรึปล่าวถึงมาหากันได้เนี่ย” ฉันถามมันไปเพราะยังสงสัยอยู่
“อืม พอดีว่าจะมาชวนไปเที่ยวอยุธยาด้วยกันน่ะ ไปมั้ย” เอ๋ นึกไงมาชวนฉันได้วะเนี่ย :m26:
“ไปกะใครล่ะ” ฉันก็อยากไปนะ โดยเฉพาะทำบุญ 9 วัดน่ะ สุดยอดอยากไปเลยล่ะ
“พ่อแม่แล้วก็ยาย ไปป่าว” เอ๋า ไปกับครอบครัว แล้วมาชวนตูทำไมฟระเนี่ย
“แล้วแฟนแกล่ะ ไม่ไปด้วยเหรอ” พูดถึงแฟนมัน ใช่สาวน้อยคนนั้นรึปล่าวก็ไม่รู้นะ เพราะไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่วันงานวัดน่ะ
“เฮ้ย แฟนเฟินที่ไหนกัน ไม่มี” มันก็ปฏิเสธใหญ่ อ้าวแล้วใครล่ะนั่น
“เอ้า ก็วันนั้นยังเห็นเดินด้วยกันอยู่เลยนี่ ที่งานวัดน่ะ” มันก็ส่ายหน้าแล้วบอกว่า
“นั่นมันเพื่อนยัยเป้ย พอดีมาลงมาเที่ยว เขาอยู่ที่กรุงเทพฯน่ะ ไม่ใช่แฟนซะหน่อย” อ้อเหรอ ก็เห็นเดินตามกันแจซะขนาดนั้น ใครจะไปรู้ได้
“อืมมมม เข้าใจละ โทษที ๆ” :m29:
“สรุปว่าไง ไปปล่าวเนี่ย จะได้ไปบอกพ่อแม่ฉันก่อน” เออ ลืมไปเลยเรา
“ไปเนี่ย ไปทำบุญใช่ป่ะ” ฉันก็แย็บถามมันไปก่อน ถ้าใช่ก็ตกลงเลยล่ะ โอกาสมันมีมาแล้วนี่
“ก็ใช่อ้ะดิ จะให้ไปเที่ยวห้างเหรอไงละ ถามแปลก ๆ” อ้ะ ไอ้นี่ กวนใหญ่แล้วนะมัน
“ย่ะ ไปก็ได้ ไปเมื่อไหร่อ่ะ” ฉันจะได้ไปทำบุญ 9 วัดแล้ว คราวนี้ ล้างซวยกันเสียหน่อย
“วันเสาร์นี้นะ เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมก็พอ เรื่องอาหารการกิน พ่อแม่ฉันจัดการให้แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วเจอกันนะ” มันพูดจบก็ขอตัวไปบ้านยายก่อน อีกแค่สองวันเองก็จะได้ไปแล้วสินะ :m2:
******************************************
-
:amen:ต่อจ้า ไปวัดกันอีกดีกว่า ได้บุญได้กุศลเน้อ o1กราบพระงาม ๆ จะได้เกิดมาสวย ๆ อีก อิอิ :m13:
ตอนที่ 67
ที่ฉันจะไปอยุธยากับครอบครัวนายเบสคราวนี้ ไม่ใช่เพราะพิศวาสอะไรในตัวมันหรอกนะ ฉันแค่อยากไปทำบุญให้จิตใจมันสบายขึ้นบ้างเท่านั้นเอง จมอยู่กับความทุกข์มาก็นานหลายเดือน อยากให้ความสุขกับตัวเองบ้าง ฉันขออนุญาตพ่อแม่ไปครั้งนี้ ท่านก็ไม่ว่าอะไร เพราะรู้จักกับยายนายเบสอยู่แล้ว ก็ไม่มีปัญหาอะไร
แล้ววันที่มันนัดเอาไว้ก็มาถึง นายเบสลงทุนขี่รถมอไซด์มารับฉันถึงที่บ้านเลยล่ะ เหอะ สบายฉันเลยสิ ฉันก็ไม่ได้เตรียมอะไรไปมาก ก็แค่นำเงินไปทำบุญในแต่ละที่ มีของตัวเองที่เก็บไว้ แล้วก็ของพ่อแม่ด้วย อิอิ (มีเรี่ยไร) o15
“ป่ะ รอนานรึปล่าว โทษทีนะ” เพราะฉันมัวแต่แต่งองค์ทรงเครื่องนานไปหน่อย มันเลยรอนาน
“รู้อยู่แล้วนี่ ไปได้แล้ว รถรออยู่บ้านยายฉันละ” ตาบ้าเอ้ย ได้ทีแขวะฉันเลยนะมัน
พอเราถึงบ้านยายของมัน ก็เจอพ่อแม่และยายมันรออยู่ก่อนแล้ว ฉันเดินเข้าไหว้พวกเขาจะว่าไปฉันก็เคยเจอมาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ แล้ว ไม่รู้ว่าจะจำฉันได้รึปล่าวน่ะสิ
“หวัดดีจ้ะลูก โตขึ้นเยอะนะเรา จำแทบไมได้แน่ะ” แม่นายเบสทักทายฉันอย่างอ่อนโยน ทำให้หายเกร็งไปได้เยอะเลย เราคุยกันนิดเดียวก็พากันขึ้นรถเตรียมออกเดินทางกัน
บนรถยนต์นั้น ฉันนั่งติดกับนายเบส พ่อขับรถ คุณยายนั่งอยู่ด้านหน้า ส่วนด้านหลังก็มีแม่ มันและฉัน นั่งใกล้มันรู้สึกอึดอัดชะมัดยากเลย อยู่บนรถฉันก็ต้องนั่งเป็นลูกคุณหนู ประมาณว่าพูดมากไม่ได้ เด๋วโป๊ะ ฮ่ะ ๆ เลยต้องสงบปากสงบคำ จนเขาว่า เรียบร้อยจังนะเรา เหอ ๆ :m23:
ในที่สุดก็มาถึงซะที อันดับแรกก็แวะหาร้านกินข้าวกันเสียก่อน ร้านที่เราไปกินตอนนั้นเห็นจะไม่พ้นร้านก๋วยเตี๋ยวนี่แหละ ที่ดัง ๆ อ่ะ จำชื่อร้านไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่าอร่อยมากเลย กินไปเสียสองชาม หุหุ น้อยน่ะนั่น แถมกินฟรีด้วย เพราะเขาเลี้ยง สบายท้องเราเลย อุอุ
จากนั้นก็ไปไหว้พระที่วัดอะไรน้า จำชื่อยากอีกแล้ว มันหลายที่เหลือเกินนึกไม่ค่อยออก แต่ว่าวัดดัง ๆ เราก็ไปหมดเลยนะ ตระเวนกันให้ทั่วเลย เป็นอะไรที่สนุกมาก ได้บุญกันถ้วนหน้า :m2:
แล้วมีอยู่ช่วงหนึ่งที่ฉันจะต้องมาอยู่กับนายเบสแค่สองคน เพราะพ่อแม่และยายยังไม่ออกกมาจากในโบสถ์ ที่มีพระประธานองค์ใหญ่ ๆ ข้างในคนเยอะมากกกกก วัดพนัญเชิงรึปล่าว ไม่แน่ใจ อาจจะไม่ใช่ก็ต้องขอโทษด้วยนะจ้ะ :m5:
“เป็นไงมั่ง สบายใจขึ้นบ้างรึยัง” มันถามฉันระหว่างที่ยืนรออยู่
“อื้ม ดีมากเลยล่ะ สบายใจสุด ๆ แต่ว่า คนเยอะไปหน่อยเนอะ ว่ามั้ย”
“ก็แหงล่ะ พระท่านศักดิ์สิทธิ์นี่นา ใคร ๆ ก็ต้องอยากมากราบทั้งนั้นแหละ” คงจะใช่ เพราะคนมากมายจริง ๆ แทบจะไม่มีที่ให้เดินเข้าไปเลยล่ะ
“เออ แล้วทำไมแกไม่ชวนยัยเป้ยมาด้วยล่ะ” ฉันสงสัยมาตั้งแรกแรกแล้ว แต่ลืมถามมันไป
“รายนั้นน่ะเหรอ ไม่มาน่ะดีแล้ว ถึงชวนไปก็คงไม่มาหรอก” เอ้า ซะงั้นไป
“ก็ไม่แน่หรอก” ฉันพูดแค่นั้นเอง มันก็หน้าบ่อจอยเสียแล้ว
“เอ่อ ถามไรหน่อย ได้มั้ย” มันทำท่าเหมือนอยากจะถาม แต่ไม่กล้า
“ก็ถามมาสิ ตอบได้ก็จะตอบ” ฉันยืนรอดูว่ามันจะถามอย่างที่ฉันนึกเอาไว้รึปล่าว
“คือ อาร์ทมันติดต่อแกมาบ้างรึปล่าว” หึ นึกไว้อยู่แล้วเชียว แต่พอพูดถึงชื่อนี้ทีไร ก็เสียวแปล๊บในใจทุกทีเลย มันใจหายยังไงไม่รู้ :m17:
“ไม่เลย คงจะเกลียดฉันแล้วมั้ง..... แต่ก็ดีแล้วล่ะ” ฉันพูดไปแค่นั้นเอง
“ขอโทษแกนะ ที่ถาม” ฉันส่ายหน้าไปมา แล้วก็บอกว่าไม่เป็นไร แค่นี้ไม่ถึงกับตายซะหน่อย :sad2:
เรายืนคุยเรื่องอื่นกันไปได้สักพัก พ่อแม่ยายมันก็เดินออกมา ตอนนั้นก็เป็นเวลาบ่ายแก่ ๆ แล้ว สงสัยจะทำไม่ครบ 9 วัดเสียแล้วกระมัง นี่ก็ได้แค่ 5 วัดเอง แต่ไม่เป็นไรหรอก จะกี่วัดก็อยู่ที่ใจ แค่วัดเดียวเราก็มีความสุขได้แล้ว ไม่ใช่หรือ
ขากลับบ้านฉันก็แวะซื้อของฝากกับไปบ้านด้วย เด๋วจะหาว่าไม่เอาบุญไปฝาก หุหุ กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแน่ะ คราวนี้พ่อแม่อาร์ทขับรถมาส่งถึงบ้านเลย ฉันไหว้ขอบคุณแล้วก็ลงจากรถ เดินกลับเข้าบ้านไปอย่างมีความสุข
:m7:หลังจากวันนั้น นายเบสก็เริ่มมาเที่ยวบ้านฉันบ่อยขึ้น ฉันไม่ได้โง่นะ ถึงจะไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ตอนนั้นฉันยังไม่อยากคิดอะไรให้มากเกินกว่าเพื่อน ฉันไม่ได้อยากอกหัก แค่ไม่อยากสูญเสียก็เท่านั้นเอง (ต่างกันมั้ยเนี่ย)
ส่วนใหญ่มันก็จะมายืมการ์ตูนไปอ่านบ้าง มานั่งคุย ซื้อของกินมานั่งกินที่บ้านฉัน (บ้านตัวเองไม่มีที่จะกินเหรอไงฟะ) บางวันก็เจอกับตานนท์ด้วย เออ ดี ไม่เหงาเลยแฮะเรา ส่วนเพื่อนสาวของฉันก็ยังติดต่อกันบ้าง ไปเที่ยวน้ำตกเหมือนเดิม มีคราวนึงไปวังตระไคร้ นครนายกน่ะแหละ นั่งรถปิ๊กอัพของเพื่อนไปกัน มันหยดเลย
ล่องแก่งด้วยห่วงยางรถยนต์ คุณเคยลองมารึยัง รับรองว่า ตัวคุณจะช้ำสุด ๆ เลยล่ะ แต่ขอบอกว่า พระเจ้าจอร์ช มันยอดมากกกกกก สุด ๆ ยิ่งห่วงนึงจับกันสองสามคนนะ แม่เจ้า หลุดจากห่วงกันระนาว น้ำไหลแรงพอสมควร เป็นแอ่งบ้าง โขดหินบ้าง กระแทกแต่ละที เจ็บระบมไปทั้งตัว o9
แต่สาวๆอย่างเรามีรึจะยอมแพ้ ล่องจนสุดทางน่ะแหละ โฮ่ ๆ แถมเด็ดสุด มีผู้ชายมาจิกนี่อ้ะดิ มันช่างใจกล้ามาก พวกฉันลอยอยู่กลางน้ำ มันยังว่ายมาสีเลย เฮอะ แต่ฉันไม่เอาด้วยหรอก อายคนอ่ะ เยอะแยะจะตายไป ก็เลยหนีพวกมันขึ้นมาก่อน ปล่อยให้นังเพื่อนสาวจัดการงาบซะเลย
นั่นก็คือช่วงเวลาปิดเทอมของฉันที่ยังจำได้อยู่ อีกไม่กี่วันก้จะต้องขึ้น ม.6 ปีสุดท้ายแล้วสินะ ฉันต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ไหนสักแห่งหนึ่งแล้วล่ะ คิดว่าฉันอยากจะสอบเข้าเรียนที่ไหนดีล่ะ ลองทายดูสิ :m26:
*************************************************
-
ลืมเรื่องอาร์ทไปได้บ้างแล้วเนอะ
ต่อไปนี้ก็จะได้อ่านตอนมหาลัยแล้ว อิอิ
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
ก็ที่ๆอาร์ทเรียนน่ะซิฮุๆ
-
เศร้าปนสุข
-
:m15: :m15: คิดถึงอาร์ท o7 o7
-
:m3: :m1:
โหหหห รีบๆมาต่ออภาคสามน้าครับบบบบบ
รออยู่
ไม่อยากให้เศร้าแบบนี้เลย แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
ตอนที่ 68
อาร์ทไม่ติดต่อมานานมากแล้ว ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง เบอร์โทรติดต่อก็ไม่มีเลย เพราะย้ายไปอยู่ที่นู่นแล้ว ก็ติดต่อใครไม่ได้เลย ฉันยังคิดถึงเขาอยู่ทุกลมหายใจ อยากเจออยากพูดด้วยอีกสักครั้ง มันนานมากแล้วนะ ทำไมคนเราถึงได้ลืมกันยากขนาดนี้
ทุกวันที่เรียนชั้นม.6 แม้ว่าจะมีเพื่อนมากมาย แต่ก็ไม่เคยไม่มีวันไหนที่จะไม่เหงาเลย เคยมีเพื่อนสาวแนะนำม่ว่า
“มรึงก็หาแฟนใหม่สิวะ กรูรู้นะว่ามีคนอยากคบกับมรึงอยู่น่ะ” อิต้อมน่ะแหละ ที่ยุฉัน
“ใครยะ กรูไม่เห็นจะมีเลย” ฉันก็ถามมันไป ด้วยความใสซื่อ (เหรอ)
“อย่ามาตอแห- มรึงก็รู้อยู่แก่ใจ คบ ๆ ไปเหอะ มันก็รอมรึงอยู่ไม่ใช่รึไง” อ้าว อิต้อมไหงพูดงั้น มันก็ชอบอยู่ไม่ใช่รึไง
“ไม่เอาหรอก ฉันไม่กล้าแล้วล่ะ” ฉันปฏิเสธมันไป
“ไม่กล้าอะไร กรูน่ะเห็นใจมรึงนะ กรูรู้ว่ามรึงยังคิดถึงอาร์ทอยู่ทุกวันนี้ คิดดูให้ดี ๆ แล้วกัน ที่กรูพูดเนี่ย” ฉันเข้าใจว่ามันหวังดี แต่ไม่คิดมั่งเหรอ ว่ามันจะไม่มีปัญหาในภายภาคหน้าน่ะ
“ขอบใจมรึงนะ ที่เป็นห่วงกรูน่ะ แต่กรูไม่เป็นไรหรอก” แล้วฉันก็ไม่ได้พูดกับมันเรื่องนั้นอีกต่อไป แต่ก็เก็บเอามาคิดดูเหมือนกัน
นับวันนายเบสชักจะเข้ามายุ่งกับชีวิตฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งตอนเรียนเนี่ย มันมานั่งข้างฉันตลอดเลย สร้างความหมั่นไส้ให้กับนังเป้ยและเพื่อนชะนีกลุ่มมันไม่น้อย ฉันถึงบอกไงล่ะ เรื่องยุ่งยากมันจะตามมาแค่ไหน ถ้าฉันตกลงคบกับมันน่ะ
แถมตกเย็นตอนไปซ้อมบาส มันก็จะตามฉันไปด้วยตลอด จนใคร ๆ เขาก็คิดว่า มันกับฉันเป็นแฟนกันแล้ว นั่นมันยิ่งทำให้ฉันเครียดเข้าไปใหญ่ ฉันว่าอยู่ตัวคนเดียว มันจะปลอดภัยกว่านะ ที่จะต้องอยู่กับนายเนี่ย จนวันหนึ่ง ฉันต้องพูดกับมันให้รู้เรื่องจนได้
“มานี่เลยแก ฉันว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ” ฉันเรียกตัวมันมาคุยบนดาดฟ้าที่ ๆ มันเคยเอาหนอนมาแกล้งฉันนั่นแหละ
“เรื่องอะไรอีกล่ะ” มันทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เห็นแล้วน่าด่าจริง ๆ
“นี่แกไม่รู้จริง ๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่” ฉันคาดคั้นมัน
“ก็ไม่รู้จริง ๆ นี่ มันเรื่องอะไรกันล่ะ บอกมาเลยดีกว่า” สงสัยมันจะไม่รู้จริง ๆ แฮะ
“ก็ ก็เรื่องที่เค้าลือกัน ว่าแกกับฉัน เป็น เอ่อ เป็น แฟนกันน่ะสิ” พอฉันพูดจบ มันก็หัวเราะร่วนเลย ไอ้นี่มันกวนจริง ๆ เลย
“นึกว่าเรื่องอะไร โธ่เอ้ย จะไปใส่ใจทำไมล่ะ เราบริสุทธิ์ใจเสียอย่าง ใครจะพูดยังไง ก็อย่าไปฟังสิ” พูดน่ะมันง่าย แต่ทำน่ะมันยากนะแก
“ฉันน่ะบริสุทธิ์ใจแน่นอน แต่ฉันกลัวอยู่อย่างเดียว แฟนคลับแกมันจะฆ่าฉันเอาน่ะสิ ฉันยังไม่อยากตายก่อนจบนะเฟ้ย”
“แหม่ ไม่ขนาดนั้นหรอกม๊าง คิดมากไปรึปล่าวแก” ฉันก็หวังไว้ว่าคงจะเป็นแบบนั้นล่ะนะ
“งั้นฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า แกไปซ้อมบาสต่อเหอะ”
“เฮ้ย ไม่ไปด้วยกันล่ะ อู้งานเหรอไง ไปด้วยกันเลยนะ” เอาเข้าไป ตานี่ ฉันละเบื่อจริง ๆ
“ไม่ไป จะกลับบ้าน ฉันเหนื่อยแล้ว เข้าใจมั้ย”
“โอเค กลับก็กลับ ไม่บังคับใจละ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ ไปส่งเอามั้ย” เพิ่งพูดไปหยก ๆ นะเนี่ย ดูมันทำ
“พอเลย ไปซ้อมบาสเลยไป จะแข่งอยู่แล้ว มาทำเป็นเล่นอยู่ได้ ฉันไปล่ะ” ฉันเดินหนีมันลงมาก่อน เพราะขี้เกียจต่อความยาวสาวยืด
วันต่อมา แทนที่นายเบสจะเลิกยุ่งกับฉัน กลับกลายเป็นว่า ยิ่งตามติดเป็นเงาตัวเลย นี่มันแกล้งกันชัด ๆ นี่หว่า ร้อนถึงยัยเป้ยที่ต้องเข้ามากระแนะกระแหนฉัน
“แหม ไม่นึกเลยนะว่าหล่อนเนี่ยก็เสน่ห์แรงไม่เบาเหมือนกันนะยะ” มันว่างั้น ถ้าจริงก็ดีน่ะสิ ฉันชอบจะตาย มีเสน่ห์ใครจะไม่ชอบ
“ขอบใจจ้ะ” ฉันตอบมันไปแค่นั้นแหละ
“เด๋วนี้ แกชักจะยุ่งกับเบสมากไปแล้วนะ พอเลิกกับอาร์ทไม่ทันถึงปีก็คิดจะมีผัวใหม่แล้วรึไง” โห พูดแรงมากเลยน่ะนั่น แต่เผอิญฉันใจเย็นมากกว่าก่อนแล้วล่ะ
“แล้วแต่จะคิดนะ อะไรที่มันไม่จริง มันก็ไม่จริงอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ” มันเริ่มหน้าแดงก่ำแล้ว นังเป้ยนี่ ถ้ามันไม่เป็นคนชอบหาเรื่องชาวบ้านจะดูน่ารักกว่านี้เยอะนะ
“ฉันรู้นะว่าแกน่ะคิดยังไงกับเบส เชอะ เห็นว่าตามครอบครัวเค้าไปเที่ยวอยุธยาด้วยกันนี่ คงสมใจล่ะสิท่า” มันยังไม่เลิกกัดฉันอีก นี่ถึงกับเอาเรื่องที่ผ่านมาแล้ว มากัดด้วยนะเนี่ย
“มีเรื่องจะพูดแค่นี้ใช่มั้ย งั้นฉันขอตัวก่อนนะ พอดีไม่ว่างน่ะ” ฉันเดินหนีมันออกมา ทำไมคนเราต้องมาอิจฉาริษยากันด้วยนะ ไม่เข้าใจเลย
“ทำเป็นเชิดเข้าไปเถอะ สักวันแกจะรู้สึก” มันคงยืนจ้องฉันแบบนังชะนีเมื่อตอนปี 1 แหง ๆ เลย ไม่รู้จะมาวีนอะไรกับฉันนักหนา ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ไปทำอะไรมันซักหน่อย
แต่นั่นก็แค่เบา ๆ เท่านั้นเอง เพราะมันเตรียมปาระเบิดลูกโตใส่ฉันแล้วล่ะ ยังไงน่ะเหรอ ก็ด้วยการไปบอกแฟนคลับนายเบส ให้มารุมกระทืบฉันไง ดีมั้ยล่ะ คนเรา เอะอะก็ใช้แต่กำลัง ส่วนฉันก็เบื่อหน่ายแล้ว กลับการที่จะต้องไปแก้แค้น เอาคืนกับพวกมัน ฉันเหนื่อย อยากให้เรียนจบไว ๆ เหลือเกิน อยากไปให้พ้น ๆ จากโรงเรียนแบบนี้สักที
********************************************
-
น่าเอาเลือกปากกระเทยขี้อิจฉาออกนัก ว่าม่ะคับจืด
-
น่าเอาเลือกปากกระเทยขี้อิจฉาออกนัก ว่าม่ะคับจืด
เห็นด้วย :angry2: :angry2: :angry2:
-
o21 o21 o21 โหดกานจังอ้ะ เหอ ๆ ๆ :m22:
-
:m21:เศร้าจังเลย ตกลงกะอาร์ตนี่จะไม่มีรีเทิร์นจริง ๆ เหรอ เสียดายจังเนอะคุณจืด :a9:
-
แอบเศร้าใจ : :a6:
-
คนเราทำไมชอบประหยัดคำพูดกันจัง มีอะไรก็คุยกันให้มัดีๆ รู้เรื่องกันไป
สู้ สู้ น้องจืด
-
จะมีโอกาสคืนดีกะอาร์ตมั้ยเนี่ย :a6: :a6:
-
:m26: คีย์งานอีกแล้ว 7 วัน ฉันจะตาย
จะมีโอกาสคืนดีกะอาร์ตมั้ยเนี่ย :a6: :a6:
:m5:อยากเหมือนกัน แต่....... :undecided:
มาต่อกันเลย ใกล้จะจบแล้ว ส่วนตอนมหาลัย รอหน่อยละกัน
ตอนที่ 69
ฉันตั้งใจเอาเวลาที่เหลืออยู่นี้ มาอ่านหนังสือเตรียมสอบกลางภาคดีกว่าที่จะต้องมานั่งฟาดฟันกับนังพวกนั้น หลังจากนั้นผลการสอบของฉันก็ออกมาได้คะแนนที่ดีพอสมควร ทำให้ฉันพอใจมาก ที่ตัวเองยังสามารถประคับประคองจิตใจไม่ให้หวั่นไหวฟุ้งซ่านไว้ได้
พอขึ้นเทอมปลายก็มีโควต้าจากมหาวิทยาลัยดัง ๆ มาให้สอบกัน ฉันก็ไม่พลาดที่จะร่วมเข้าสอบด้วย โควต้ามีทั้งหมด 3 มหาวิทยาลัย ฉันไม่ได้หวังอะไรไว้มาก ได้ก็ดีใจไม่ได้ก็เฉย ๆ เพราะยังไงก็ยังมีสอบเอนทร้านซ์อยู่
ฉันอยากจะบอกว่า ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะเลือกเรียนคณะอะไรดี สรุปก็เลยตาม ๆ เพื่อนไป เหอ ๆ คิดเองไม่เป็นอ่ะดิ ก็มีศิลปศาสตร์ของ ม.จุฬา ตอนไปสอบนะ โคตะระยากเลยอ่ะ มีวาดรูปลายไทยอีกนะ แย่เลย ตกค่ะตก ไม่ผ่านอ้ะ
ส่วนม.บูรพา ก็เลือกคณะวิทยาศาลตร์ อ๋า อันนี้ฟลุ้คมากเลย ปรากฎว่า สอบผ่านค่า ไปรายงานตัวด้วยน้า แต่สรุปว่า ไปได้อีกที่นึงค่ะ อุอุ อยู่ในกทม.แหละ เลยตัดสินใจเอรียนที่นั่นเลย
นั่นก็คือ ม.เกษตรฯ นั่นเอง คณะอะไรมะบอกนะ
ตอนไปสอบที่นั่น ก็ได้รถนายเบสนี่แหละไป แล้วก็ไปค้างบ้านเพื่อนผู้ชายที่เรียนห้องเดียวกันน่ะแหละ โหย ไปสอบกันยกแก้งค์เลย มีเราสาวสวยอยู่คนเดียว หุหุ เพื่อนชายในห้องเราก็มีเยอะน้าที่สอบติด รวมนายเบสด้วยหล่ะ มานี่ก็เลยไม่ขาดเพื่อน
แล้วระหว่างที่จะเรียนจบจากโรงเรียนเก่าไปนี่แหละ ฉันก็มีเรื่องหนักใจต้องให้คิดหนักอีกแล้ว หลังจากที่โล่งใจสอบติดแล้ว ไม่ต้องไปแย่งคนอื่นเขาสอบเอนฯกัน
หลังจากที่ได้ไปสอบมาแล้ว ฉันก็เริ่มรู้สึกแปลก ๆ กับตาเบสเสียแล้ว เพราะนายนี่ดูแลฉันดีมากตอนไปสอบ กลับมาเราก็เลยสนิทกันกว่าเดิมไปโดยปริยาย มีวันหนึ่งมันชวนฉันไปดูหนังที่ห้างเพิ่งเปิดใหม่ในเมือง ฉันก็อยากดูอยู่แล้ว ก็เลยไปด้วย
แล้วเรื่องที่ชวนไปดูดันมีรอบเย็นมาก ที่นี้ถ้าดู มันก็เลิกมืดเลยน่ะสิ แต่มันบอกว่าจะไปส่งที่บ้าน ฉันก็โอเค ไม่ได้ไกลมากเท่าไหร่นี่ ไปก็ไป เลิกเรียนวันนั้นก็เลยแอบหนีเพื่อนสาวทั้งหลายไปกับมันสองคน เหอ ๆ
พอไปถึง ฉันก็เดินไปซื้อตั๋ว คนเยอะน่าดูเลยแฮะ อย่างว่าแหละ เปิดใหม่ ๆ ก็เงี้ย คนเห่อกัน ตานั่นก็ยื่นตังค์มาให้ฉันตอนจองตั๋ว เอ แต่ว่ามันเกินมานะ ฉันเลยคืนมัน มันก็ไม่ยอมบอกว่าจะเลี้ยง แต่ฉันไม่ต้องการ มันก็ไม่ยอม เฮ่อ อะไรกานเนี่ย สรุป ฉันเลยต้องยอม
“ทีหลังแกไม่ต้องทำแบบนี้เลยนะ ฉันมีปัญญาจ่ายเองได้ย่ะ” ฉันนั่งกัดมันในร้านอาหารที่ห้างนั่นแหละ มันมี ฟูดเซ็นเตอร์ด้วย
“คราวหน้าก็เลี้ยงฉันดิ” มันลอยหน้าลอยตาพูด กวนชะมัด
“เออ เลี้ยงแน่นอน ไม่ต้องกลัว แล้ว จะไปส่งฉันที่บ้านแน่นะเว้ย” พูดกันแบบเนี้ยแล้วล่ะ
“แหม่ กลัวไม่ได้กลับบ้านรึไง ไม่ฉุดไปข่มขืนหรอกน่า” ดู๊มันพูด ไอ้นี่
“ก็แกมันไว้ใจได้เร้อ เห็นหน้าตาแบบนี้เหอะ” ฉันกัดมันอีกหลายดอก ฮ่า ๆ มันหน้าบูดไปและ
“พอเลย ๆ กินอะไรล่ะ เด๋วไปซื้อมาให้” ฉันนั่งกระดิกเท้า เป็นคุณนาย หลังจากสั่งมันไปเรียบร้อยแล้ว มีคนใช้ก็สบายแบบงี้แหละ หุหุ
สักพักมันก็ถือถาดอาหารมา โฮ่ ๆ เหมือนเด็กเสริฟเลยอ่ะ มันต้องยังงี้สิ ตาเบสเอ้ย
“มาแล้ว ๆ คุณหญิง นั่งสบายเชียวนะ” แหม มีบ่น
“เอ้า อยากถามทำไมล่ะ โอ น่ากินจัง ขอบใจนะจ้ะ” ฉันหยิบเอาจานของตัวเองออกมา แล้วก็จัดการลงท้องโดยพลัน
“หนังเริ่มกี่โมงอะ” ฉันถามมันระหว่างพักดื่มน้ำ ลืมบอกไปว่าตัวเอง โดนมันแย่งซื้อตั๋วแทนตอนเถียงกันเรื่องเงิน แล้วก็ลืมดูรอบไป
“อ่อ สองทุ่มอ่ะ” ฉันสำลักน้ำทันทีเลย แล้วก็ไม่รีรอ ด่ามันซะ
“ไอ้บ้า นี่แก ทำไมมันสองทุ่มล่ะ ไหนบอก 6 โมงเย็นไง” ฉันโวยวาย แต่เสียงไม่ดังมาก อายคนอื่น
“ก็มันเต็มอ้ะ ให้ทำไงล่ะ” มันก้มหน้าก้มตากินต่อไป ทำไม่รู้เรื่องรู้ราวนะไอ้นี่
“แน่ใจ ไม่ใช่แกจะแกล้งฉันเรอะ” ฉันจ้องหน้ามัน มันเงยหน้ามองฉันแล้วก็ว่า
“มันเต็มจริง ๆ ไม่ได้แกล้ง หรือถ้าไม่อยากดูก็กลับบ้านก็ได้นะ” มันทำท่าจริงจังมาก จนฉันเชื่อว่ามันคงไม่ได้โกหก
“บ้า แกเสียเงินไปแล้วนะ ฉันกลัวว่ามันดึกเกินไป กว่าหนังจะจบ ที่บ้านคงเป็นห่วงน่ะสิ” มันก็เข้าใจฉัน ก็เลยแนะนำมาว่า
“งั้นก็โทรไปบอกบ้านก่อนสิว่า วันนี้จะนอนค้างบ้านฉันน่ะ” อ่ะ ฉันอ้าปากค้าง กับคำแนะนำของมัน จะให้ฉันไปนอนบ้านมันเนี่ยนะ ฉันไม่คิดสั้นหรอกเว้ย
“ไม่มีทางหรอก เรื่องอะไรจะไปค้างบ้านแกวะ” มันกินอิ่มแล้ว ก็มองตาหรี่ ๆ มาทางฉัน กวนทีนอีกละ ไอ้นี่
“กลัวฉันทำอะไรแกงั้นเหรอ คิดอะไรบ้า ๆ ไม่ต้องกลัวหรอกน่า โทรไปบอกที่บ้านเลย เอานี่” มันยื่นโทรศัพท์มือถือมาให้ รวยนักนะยะ
“เอาดิ เมื่อยแขนแล้วนะ” ฉันเลยเอื้อมมือไปหยิบมันมา ก่อนจะตัดสินใจ โทรไปบอกที่บ้าน มันช่วยไม่ได้จริง ๆ หนังมันเลิกตั้ง 4 ทุ่ม คงต้องค้างบ้านมันจริง ๆ นั่นแหละ
หลังจากที่โทรไปบอกที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ก็ยังเหลือเวลาอีกตั้ง 2 ชั่วโมง แล้วจะไปไหนดีล่ะเนี่ย อีกตั้งนานกว่าหนังจะฉาย
“นี่ อีกตั้งนานจะไปที่ไหนกันดีล่ะแก”
“ไปบ้านฉันก่อนมั้ย อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วค่อยมากันใหม่” อืม เป็นความคิดที่ดี ไปดูลาดเลาไว้ก่อนดีกว่า กันไว้ดีกว่าแก้ หุหุ
หลังจากตกลงกันได้แล้ว เราสองคนก็กลับไปที่บ้านของนายเบสกัน แล้วฉันก็ต้องตกใจเป็นรอบที่สอง เพราะมันดันบอกว่า วันนี้ไม่มีคนอยู่ที่บ้านนะ ไปกรุงเทพฯกันหมด อ้าว งี้ฉันก็อยู่กับมันสองต่อสองสิคะ ซวยแล้วมั้ยล่ะ
**********************************************
:m22: แอบมีลุ้นมั้ยเนี่ย :m5:
-
เหอะๆๆๆ เบสนี้มาแรงนะครับ
เจ้จืดนี้ก้อเสน่ห์แรงจริงๆๆๆๆๆ
รีบๆๆๆๆมาต่อนะครับบบบบ
:m3:
-
เจ้จืดนี้ก้อเสน่ห์แรงจริงๆๆๆๆๆ
:m3:
:o8: ไม่ถึงขนาดน้าน เหอ ๆ คืนนี้อยู่ถึง 4 ทุ่ม ก้จะกลับไปนอนและ :a12:
-
:try2: ถ่านไฟเก่าอันนี้มันแรงจริงๆๆๆๆๆ มันคงเป็นชะตาฟ้าลิขติแล้วละ ให้จีดกะเบสต้องคู่กันนนน
-
ทำไมมันช่างเหมาะเจาะอะไรเช่นนี้เนี่ย หุหุ
แอบมีเฮแน่นอน :m26: :m26: :m26:
-
:m19:ในที่สุดก็มาถึงตอนจบจนได้ วันนี้เป็นวันดี ขึ้น 9 ค่ำ เดือน 9 o1
:m27:เอาล่ะ ไม่พูดมากละ อ้อ ลืมไป ตอนนี้เขียนภาคมหาลัยอยู่ แต่ทำไมเขียนไปแล้ว
ก็รู้สึกไม่อยากเขียนเลย โดยเฉพาะตอนที่มีอะไรกับ.....แล้ว มันเขียนไม่ออกเลย :m29:
:a1:ตอนที่ 70 (จบ)
ฉันเดินเข้าไปดูในบ้านมัน เคยมาแล้วครั้งนึง มันเป็นบ้านแถวสองชั้น ทาวเฮ้าส์นั่นแหละ ห้องนอนมันอยู่ข้างบน มันบอกว่าจะไปอาบน้ำ ให้ฉันเข้าไปนั่งเล่นในห้องมันก่อน
“เสื้อผ้าเลือกเอานะในตู้นั่นแหละ ผ้าเช็ดตัว อยู่ในลิ้นชัก หาเอาเองนะ” ฉันก็พยักหน้า แล้วมันก็เดินออกไปเข้าห้องน้ำ
“โห เป็นระเบียบจังเลย ไม่น่าเชื่อ” ฉันนะอยากจะค้น ๆ รื้อ ๆ ให้มันรกไปซะเลย หมั่นไส้มันที่เรียบร้อยกว่าเราอีก แหะ ๆ
ฉันหาของได้ครบแล้วก็เดินไปดูรอบ ๆ ห้องมัน ก็ไม่เห็นจะน่าสนใจอะไรเลย แต่เอ้ะ มีอะไรสะดุดตาฉันเสียแล้ว ก็ตรงโต๊ะเขียนหนังสือของมัน มีกรอบรูปนึงวางอยู่น่ะสิ ฉันลองเพ่งดูมันสักครู่ ก็รู้ทันทีว่านั่นมัน รูปสมัยตอนเด็ก ๆ ของนี่นา เป็นรูปถ่ายตอนไปทัศนศีกษากันนี่นา ในรูปมีอยู่ห้าคน มีตาเบสแล้วก็เพื่อนในห้อง เฮ้ มีรูปฉันตอนเด็กด้วย น่ารักชะมัดเลย ไม่อยากจะเชื่อว่าจะยังมีรูปนี้เก็บไว้อีกนะ ยังงี้ต้องขอดูรูปอื่นเสียแล้ว
“เฮ้ย ดูไรอยู่อ้ะ” เสียงของมันร้องทักมาจากทางด้านหลัง พอฉันหันไปมองก็ต้อง กรี๊ดดดด ในใจ
“แก ทำไมยังไม่แต่งตัวอีกเนี่ย” มันนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมาอีกแล้ว หมิ่นเหม่จริง ๆ นะพวกนี้นี่ ทำเอาฉันหายใจไม่ทั่วท้องเลย
“ก็มาแต่งในห้องประจำนี่ อาราย ไม่เคยเห็นรึไง” มันเดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉันรีบวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดกับเสื้อผ้า แล้ววิ่งออกไปนอกห้องทันที ปล่อยให้มันยืนหัวเราะก๊าก ๆ อยู่ในห้อง ไอ้บ้าเอ้ย ฝากไว้ก่อนเหอะแก
หลังจากยืนขาสั่นในห้องน้ำได้สักพักก็อาบน้ำ แต่งตัวใหม่จนเรียบร้อย เดินกลับเข้าในห้องอีกที มันก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เฮ่อ โล่งอกไปที
“กลัวอะไรแก ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า อ้อ คืนนี้แกนอนตรงนี้นะ” มันชี้ไปที่เตียงของมัน
“อ้าว แล้วแกจะนอนตรงไหนล่ะ” มันก็ชี้ไปที่เดิม เอ ฉันว่ามันต้องล้อเล่นแหง ๆ
“เฮ้ย ไม่เอา แกนอนบนเตียงเลยงั้น ฉันนอนพื้นเอง” ว่าจบแค่นั่น ฉันก็บอกให้มันไปได้แล้ว มันก็หัวเราะ ตลกมากนักรึไงเนี่ย
ตอนนั้นออกมาก็ราว ๆ ทุ่มนึงได้ เราสองคนออกไปเดินดูของกินในห้างกัน จนได้เวลาหนังฉายนั่นแหละ ก็เข้าไปดู หนังเรื่องนั้น ก็คือ อนาคอนด้านั่นเอง ไม่น่าดูได้ไงล่ะ สุดยอดดดด สนุกมาก ตื่นเต้นสุด ๆ เขาทำได้เหมือนจริงเลย เราสองคนลุ้นกันสุด ๆ จนหนังจบเลยล่ะ
พอหนังเลิกแล้วก็พากันกลับบ้าน ไปถึงก็ต้มน้ำร้อนกินมาม่ากันก่อนนอน อ่ะนะ เมนูฮิตติดปากแล้วนั่น ต้มยำกุ้ง ฉันรู้สึกว่า ชีวิตที่มีนายเบสอยู่ด้วยนี่ก็ไม่จืดชืดนะ มีอะไรให้ตื่นเต้นอยู่เสมอ ๆ อาจจะเพราะมันเคยรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วด้วยมั้ง เราก็เลยสนิทสนมกันได้ขนาดนี้
หลังจากกินมาม่ากันอิ่มแล้ว ก็ชักจะเริ่มง่วงแล้วสิ นายเบสเดินไปปิดล๊อคประตูหน้าต่างจนเรียบร้อยแล้ว เราก็พากันขึ้นข้างบน ฉันเดินไปแปรงฟัน ล้างหน้า แล้วก็เข้ามาปูที่นอน พอนายเบสทำธุระเสร็จก็ตามเข้ามา
“จะนอนตรงนั้นจริง ๆ อ่ะนะ” มันนั่งลงบนเตียงแล้วก็ถาม
“ใช่ ยังไงก็ไม่นอนกับแกแน่นอน” ฉันปูเสร็จแล้วก็นอนลงทันที
“ถามจริง กลัวฉันขนาดนั้นเลยเรอะ” มันยังถามต่อ
“กลัว กลัวอะไรของแก ไม่กลั๊ว” ฉันนอนหันหลังหนีสิ ไอ้นี่มันถามแปลก ๆ
“แน่ใจเหรอ ว่าไม่กลัวน่ะ” เอ เสียงมันทำไม ใกล้ฉันจัง คงไม่ใช่ว่ามันจะ
“เฮ้ย แก เข้ามาทำไม กลับไปที่ของแกดิ” ฉันเห็นมันนั่งยอง ๆ อยู่ข้าง ๆ ฉัน มันนั่งจ้องหน้า แล้วก็หัวเราะเบา ๆ
“กลัวจริง ๆ ด้วย ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่ทำอะไรจริง ๆ สาบานได้” เออ สาบานแล้วนะแก ฉันยังไม่อยากเสียตัว เหอ ๆ (แน่ใจ)
“จ้ะ จ้ะ งั้นก็ไปนอนสิ” ฉันโบกมือไล่มันหยอย ๆ แต่แทนที่จะไป มันยังนั่งอยู่อย่างงั้นอ่ะ
“จืด…” อะไรอีกล่ะ วันนี้ ทำไมมันเรื่องเยอะจัง
“ว่าไง พูดมาสิ” ฉันว่า คงไม่ได้นอนแล้วแหง ๆ ก็เลยลุกขึ้นนั่งเสียเลย
“ยังคิดถึงอาร์ทอยู่รึปล่าว” เฮ่อ จะถามถึงอีกทำไมนะ ก็รู้อยู่แล้ว ว่ายังไงก็ไม่มีทางลืมได้หรอก
“อืม ถามทำไมเหรอ” ฉันนั่งเหม่อมองไปที่กำแพงบ้าน เมื่อใดที่เอ่ยชื่อนี้ ฉันจะเป็นแบบนี้เสมอ
“เอ่อ คือ..... คยกันเป็นแฟนมั้ย” ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดมาก่อน เพราะเตรียมใจไว้แล้ว ว่าสักวัน มันต้องพูดออกมาแน่นอน สำหรับฉันก็เตีรยมคำตอบไว้รอแล้วเหมือนกัน
“เบส ที่ผ่านมา แกดีกับฉันมาตลอด ฉันขอบใจมากนะ แล้วก็จะไม่ลืมเลย ต้องตอบแทนแกสักสันแน่ ๆ แต่เรื่องคบกัน ฉันคิดว่า เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก่อนดีกว่ามั้ย ฉันว่า บางทีถ้าเราคบกัน มันอาจจะไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิดไว้ก็ได้นะ อาจจะทุกข์มากกว่าด้วยซ้ำไป” เบสมันนิ่งไปครู่นึง แล้วก็พูดขึ้นมา
“นึกเอาไว้แล้วล่ะ ว่าต้องพูดทำนองนี้ ไม่เป็นไร เป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็ดี ว่าแต่ ขออะไรอย่างนึงได้มั้ย” อ่ะ ขอเหรอ จะไว้ใจได้มั้ยเนี่ย
“ขออะไรของแก ถ้าให้ได้ก็จะให้” ฉันเหล่ตามมองมัน มันก็อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ขอหอมซักฟอดนึงดิ นะ” ไม่ทันที่จะได้พูดอะไร มันก็เอาหน้ามันมาชนแก้มฉัน อย่าให้พูดเลย พวกชอบฉวยโอกาส ทุกทีเลยตู
“แก ไอ้เบส ไอ้บ้า ตายซะ” ฉันเอาหมอนข้างไล่ตีมันไม่ยั้ง บังอาจมาหอมแก้มฉาน อย่าอยู่เลย
“เฮ้ย ล้อเล่นนิดเดียวเอง ม่าย อย่า....” สรุปคืนนั้น ฉันไล่ตีมันทั้งคืน จนเหนื่อยตาม ๆ กันไป ก็เลยแยกกันเข้านอนที่ใครที่มัน
หลังจากวันนั้น เราสองคนก็สนิทกันจนคนอื่นทักว่า เป็นแฟนกันไปแล้ว แต่จริง ๆ ใครจะรู้เรามันเพื่อนกันเท่านั้นแหละ ช่างเค้า ใครจะพูดไงฉันก็ไม่แคร์หรอก ในเมื่อเบสมันก็ไม่แคร์เหมือนกัน
หลังจากเรียนจบปีสุดท้ายแล้ว ฉันและเพื่อนสาว ๆ ก็มีอิตั้ม อิอั้ม อิเต้ (มามีบทตอนภาคมหาลัย) ก็พากันไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ไปเช่าอพาร์ทเม้นต์อยู่ด้วยกันปีแรก นายเบสก็ไปเรียนด้วย ไปอยู่บ้านที่กรุงเทพฯของมันเองแหละ เบสมันสอบติดวิศวะ (เด็กหล่อ ๆ เพียบเลย ต้องให้มันแนะนำให้ซะแย้ว อิอิ) ส่วนเพื่อนสาวของฉานก็ไปเรียน ม.เอกชน ไม่รู้ว่าชีวิตในมหาลัยจะสนุกกันแค่ไหน รู้แต่ว่า มันมีเรื่องราวที่ทำให้พวกเราหัวเราะ ร้องไห้ ไม่หยุดหย่อนเลยล่ะ
จบภาค ปีสองแล้วจ้า
********************************************
-
จบไปแล้วกับภาคแรกประทับใจ ตลก ฮา เศร้า ปนกันไป
จะรออ่านภาคสองของจืดต่อไปน่ะคับ คาดว่าต้องสนุกไม่แพ้กันแน่ๆเลยใช่ป่ะคับ
-
o13ตามมารอภาคมหาวิทยาลัย :a4: :a3: :a10: :a11: :a1:
-
เก็บใครบางคนไว้ในความทรงจำ อยู่กับปัจจุบันให้ดีที่สุด
อนุญาตให้ตัวเองได้มีความสุขเยอะนะน้อง เวลาเปิดกล่องความทรงจำจะได้มีแต่รอยยิ้ม :m1:
-
o1 ขอขอบคุณทุก ๆ คนจากใจจริง ที่อุตส่าห์มาตามอ่านกันแต่เช้า จากนี้ไปก็จะพยายามเขียนเรื่องดี ๆ ให้อ่านกัน :a11: รอหน่อยเด้อ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จบลงไปแล้วเหรอเคอะ
แล้วรีบๆ มาต่อนะเคอะคุณน้อง
ปล. เอาไปหนึ่งบวกเคอะ เก่งมากๆ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จบลงไปแล้วเหรอเคอะ
แล้วรีบๆ มาต่อนะเคอะคุณน้อง
ปล. เอาไปหนึ่งบวกเคอะ เก่งมากๆ
o14ขอบคุณค่ะเจ๊ หายไปไหนมาเนี่ย นึกว่าเป็นฝั่งเป็นฝาไปซะแล้ว :m13: คิคิ
:m24: ลงรูปสวย ๆ หล่อ ๆ ให้ดูหน่อยจิ เผื่อจาได้มีกำลังจาย :a2:
[attachment deleted by admin]
-
จบแย้วว
สนุกมากเลยคัฟ...
จารอภาคตอไปน่ะครับ
o17 o17 o17
-
รอภาคต่อไปด้วย
-
โห รีบๆมาต่อเลยนะเจ้
เชียร์เบสคร้าบบบบบ
หวังว่าจาไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นน้า
:m18:
-
รอภาคต่อไปจ้าๆๆๆๆๆ
:m1: :m1: :m1: :m1
-
อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น แต่ไม่เคยเมนต์เพราะเพิ่งสมัครสมาชิกเมื่อวาน
วันนี้ขอมาเมนต์หน่อยค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆ แม้จะรำคาญยัยเป้ยก็ตามที น่าหมั่นไส้ชะมัด
อยากอ่านภาคต่อไปเหมือนกัน สัญญาว่าภาคต่อไปจะตามอ่านตามเมนต์
สุดท้ายขอบคุณมากๆ ที่เขียนเรื่องเหล่านี้ให้อ่าน เวลาอ่านเมนต์แล้ว ดูเหมือนความรักจะไม่สมหวังยังไงไม่รู้ เอาใจช่วยอยู่นะ อยากให้สมหวัง
ส่วนชีวิตส่วนตัว อย่าเครียดนักเลย
เราเคยทำงานบริษัท เครียดเหมือนกัน เราเป็นพูดตรง บางอย่างถูกเขม่นทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพูดอะไร
เราว่าคนไทยจำนวนมากน่ะคิดเล็กคิดน่อยจนน่ารำคาญ
สุดท้ายเลยลาออกมาทำงานอิสระซะเลย ตอนนี้เรามีความสุขมากๆ
หวังว่าคนเขียนจะเจอที่ของตนเองเร็วๆ ล่ะ
รออ่านภาคใหม่ต่อนะ
-
ภาคมหาลัยคงสนุกมากๆเลยสินะ หุหุ
:m1: :m1: :m3: :m3:
-
:impress: ขอบคุณคุณjedi2543มากนะ ที่ช่วยแนะนำเรา ตอนนี้ก็กำลังมองหาอยู่เหมือนกัน แต่ยังไม่มีสิ่งที่ตัวเองชอบจริง ๆ เลยสักที อยากได้แบบทดสอบงานที่ตัวเองชอบนะ ว่าจะเป็นอะไร
:amen:ช่วงนี้เขียนไปตอนใหม่ไปได้ 10กว่าตอนแล้ว แต่ยังไม่ได้เอามาลงเลย เพราะต้องเคลียร์งานให้เสร็จภายใน 7 วันนี้ แต่จะหาช่วงเวลาเอามาลงให้นะ :m5:
ไปดู mv ที่เราชอบดีกว่า http://video.gigchat.com/view_video.php?viewkey=03fe2dac57c79f160c30606
:a11:ไปทำงานก่อนนะจ้ะ
-
สนุกตื่นเต้น มีเรื่องให้ปวดขมองเรื่อยเลย
:m18: :m18: :m18: :m18:
สงสารนายเบสจัง รักที่ไม่มีวันได้รักตอบ
:m17: :m17: :m17:
-
สนุกคับ
-
:m9: เย็นนี้มาอัพตอนใหม่แน่นอนเจ้าค่ะ โปรดติดตามอ่านด้วยนะจ้ะ :bye2: ไปทำงานและ มาส่งข่าวแว่บ ๆ :m7:
-
:a4: :a4: :a4: :a4: :a4:เดี๋ยวเย็น ๆ จะแว๊บเข้ามาดูคุณจืดอีกรอบ อยากบอกว่าเขียนได้สนุกมากอ่านแล้วเพลินดีหุๆ ตามกันต่อไป:a14:
-
:m7:มาแล้วกับตอนใหม่ล่าสุด ,,,,,,,รักนี้ไม่มีวันหยุด....... :m27:
ตอนที่ 1
เรื่องราวสุดแสนจะเน่าของฉันกลับมาอีกครั้งแล้ว หลังจากที่เรียนจบมัธยมปลาย สอบติดโควต้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้ ชีวิตที่ต้องออกไปเผชิญกับโลกกว้างกำลังจะเริ่มต้นขึ้น ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องราวให้ชวนปวดหัวอีกหรือปล่าว แต่ที่แน่ ๆ มันก็เกิดขึ้นมาแล้วละกัน
“กลับมาบ้านมั่งนะลูก มีปัญหาอะไรก็โทรมาที่บ้านล่ะ แล้วนี่จะไปอยู่กับเพื่อน ติดต่อที่พักได้แล้วใช่มั้ย ไปอยู่กันก็ประหยัดกันหน่อยนะ อย่าเอาแต่เที่ยว ขยันเรียนให้มาก ๆ ......” และอีกสารพัดที่คุณแม่ของฉาน แกเป็นห่วงพร่ำสอนฉันอีกมากมาย
หลังจากนั้นไม่นานนายเบสก็ขับรถมารับฉันที่บ้าน ตอนนี้มันไปสอบใบขับขี่มาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว (อิจฉา ๆ) ฉันต้องขนของไปอยู่ที่อพาร์ทเม้นต์แถว ๆ มหาลัยนั่นเอง ไม่กล้าเข้าไปอยู่หอใน ก็เพราะได้ข่าวมาว่า รับน้องใหม่หอในโหดมากกกกก โอย น่ากลัวเกินรับไหว (จะมีอะไรถ้าไม่ใช่ให้มาวัดไอ้นั่นกันน่ะ ทำไปด้าย อยากดูอ้ะ อิอิ :m3:)
อ้อ พอแม่ฉันเจอมัน แม่ก็บอกมันว่า ฝากดูแลฉันด้วย ฉันงี้อายจะแย่ ไปฝากมันทำไมแม่ก็ ตาเบสก็ตกปากรับคำอย่างดิบดี จะทำได้เร้อ มันลงมาช่วยยกของไปใส่ไว้ในรถ แถมยังมีบ่นอีกนะว่า จะขนอะไรกันนักหนา เยอะขนาดนี้ แหม ก็ของมันจำเป็นนี่จ้ะ ไม่ใช่มันนี่ มีบ้านอยู่กรุงเทพฯ แล้วนิ ก็สบายน่ะสิ
“เฮ่อ เสร็จซะที ขนไปเยอะ ขากลับไม่ช่วยขนแล้วนะ”
“ช่างแกสิ ฉันขนเองก็ได้ ไม่ง้อหรอกค่า” ฉันเดินไปนั่งด้านหน้าคู่กะมัน เพราะจะต้องไปรับอีกสองสาวด้วย นั่นก็คือ อิตั้มกะอิอั้มนั่นเอง
“บอกเพื่อนไว้รึยัง ว่าจะให้ไปรับที่ไหน” มันถามมา
“ไปที่บ้านอิตั้มเลย พวกนั้นมันรออยู่แล้วตอนนี้”
“อืม แล้วที่ไปอยู่เนี่ย แพงป่าว”
“ก็พอประมาณ เดือนละตั้ง 7,500 แน่ะ พอดีห้องมันไม่มีว่างน่ะ เช่าไปก่อน เด๋วค่อยย้ายลงมาห้องถูก ๆ เอา” ฉันเห็นมันทำหน้าแหย ๆ ฉันพูดผิดเหรอเนี่ย
“ก็ดีแล้ว ฉันว่ามันยังแพงไปนะสำหรับพวกแกเนี่ย”
“ก็ใช่น่ะสิ ถ้ามีห้องล่ะก็ ฉันก็ไม่เอาหรอกแก” ฉันบ่นอุบอิบ เสียดายเงินตั้งเยอะ ถึงแม้จะหารกะเพื่อนก็เหอะ มันก็ยังเยอะไปอยู่ดี อิอิ งกง่ะ
ระหว่างทางที่จะไปรับเพื่อน ฉันกับมันก็คุยเรื่อยเปื่อย มีสาระมั่ง ไร้สาระมั่ง สลับกันไป ตอนนี้มันก็เป็นเพื่อนผู้ชายที่เรียกว่า สนิทที่สุดแล้วมั้ง (ไม่ใช่แฟนนะ ย้ำ) เพราะถ้าฉันเอามันเป็นแฟนคงมีเรื่องปวดหัวตามมาอีกเป็นกระบุงโกย เรื่องอะไรจะหาเหาใส่หัวตัวเองด้วยล่ะ :m26:
“นี่ แก ถามไรหน่อยดิ” อยู่ ๆ มันก็ถามขึ้น หลังจากนั่งฟังเพลงไปได้สักพัก
“อะไรล่ะ”
“แกจะไว้ผมยาวรึปล่าว” ฉันหันขวับไปมองมันทันที
“อ้ะ ถามแปลก ๆ แกจะให้ไว้ทรงสกินเฮดรึไงจ้ะ” ฉันก็เลยแขวะมันซะ
“เอ้า ถามดี ๆ ตอบกวนอีกละ ฉันว่าแกไว้ยาวก็ดีนะ น่ารักดี”
“จ้า ฉันน่ะมันน่ารักอยู่แล้ว ไม่ต้องมาชมหรอก” ซะงั้นไป อิอิ :m13:
“หลงตัวเองชะมัด” มันบ่นพึมพำ แต่ฉันได้ยินนะโว้ย
“เด๋วโดนเลย ว่าฉันเหรอแก ยังกะแกไม่หลงตัวเองเลยนะ”
“ก็คนมันหล่ออ้ะ ทำไงได้” เออ หล่อเข้าไปเถอะ สักวันจะได้เรื่อง
พอไปถึงบ้านเพื่อนสาว ก็พบว่าพวกนั้นมารอกันอยู่ก่อนแล้ว มีกำลังใจมาส่งเพียบเลย เสียดายที่อิเฉา อิเจี๊ยบ อิต้อม ไม่ได้ไปเรียนด้วย ไม่งั้น คงจะมันส์น่าดู หลังจากล่ำรากันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ออกเดินทางเข้าสู่กรุงเทพฯ กันต่อไป
กว่าจะมาถึงก็ไปเข้าไปเกือบเที่ยงแล้ว โชคดีที่อพาร์ทเม้นต์ของฉัน อยู่ใกล้ถนนใหญ่ แถมเดินไปมหาลัยก็ใช้เวลาแค่ห้านาทีเอง แต่ตอนเข้าไปต้องนั่งรถเข้าไปอีก (รู้แล้วล่ะสิ ว่าที่ไหนกัน) รถของนายเบสจอดหน้าทางเข้าอพาร์ทเม้นต์ พวกฉันต้องรีบขนของลงไปก่อน เพราะเบสมันต้องหาที่จอดรถต่อ
พอขนลงมาเสร็จแล้ว พวกเราก็รอมันไปวนหาที่จอดรถแป๊บนึง มันก็เดินมาช่วยยกของขึ้นไปไว้บนห้อง ห้องของพวกฉัน อยู่ชั้น 7 โอว สูงมากเลยอ้ะ และที่สำคัญ ข้างห้องมีผู้ชายพักอยู่ด้วยแหละ โฮ่ ๆ ๆ (ออกอาการหื่น) :m10:
“ขอบใจมากนะเบส ถ้าไม่ได้เบสช่วยเนี่ย พวกเราคงแย่น่าดู” นังอั้มทำพูดจาอ่อนหวาน ผิดกะฉันเลย ออกแนวโหด ๆ
“ไม่เป็นไร เพื่อนกันทั้งนั้น มีอะไรให้เราช่วยก็บอกได้นะ” แหม ทีกับเพื่อนฉัน มันพูดซะเพราะเชียวนะ หมั่นไส้โว้ยยยยย
“เด๋วเบสจะกลับเลยรึยัง ลงไปกินข้าวกันก่อนดีกว่ามั้ย เด๋วพวกเราเลี้ยงเอง”
“ใครยะ พวกเราน่ะ” ฉันแอบบ่นนิดนึง อิตั้มก็หันมาทำตาดุใส่
“ไปนะเบส ถือว่าตอบแทนน้ำใจที่อุตส่าห์ช่วยเหลือพวกเราน่ะ”
“ไม่เป็นไร เราเต็มใจช่วยอยู่แล้ว” แหม ทำเป็นสุภาพบุรุษ น่ายกย่องจริงจริ้ง (มันเรื่องจริงจ้ะ)
พวกเราพากันลงลิฟต์มาชั้นล่างสุด แล้วก็เดินออกไปหาอะไรกินกันแถว ๆ นั้น มีร้านอาหารตามสั่งเยอะ เราเลือกข้าร้านที่ใกล้ ๆ อพาร์ทเม้นต์เรา ขณะที่เดินไป ฉันก็เหลือบไปเห็นร้าน ๆ หนึ่งเข้า :o
“อ้า ร้านเช่าการ์ตูน โอว ดีใจจัง ไม่เบื่อแล้วฉัน” ฉันชอบอ่านการ์ตูนมาก มีร้านให้เช่าแบบนี้ ก็เสร็จฉันน่ะสิ
“ระวังจะเรียนไม่จบนะ เอาแต่อ่านการ์ตูนน่ะ” ตาเบสมันมากระซิบว่าฉัน
“บ้า ฉันไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นนะเว้ยแก” มันเดินหัวเราะนำหน้าไป ปากมันช่างมอมยิ่งนัก
เราเดินเข้าไปในร้าน แล้วก็สั่งอาหารมารับประทานกัน มีหนุ่ม ๆ นั่งอยู่ในร้านเพียบ อูย สวรรค์อะไรอย่างงี้นะ อาหารปากยังไม่พอ ยังมีอาหารตาอีกด้วย น้ำลายไหยเลย อิอิ
ปล. ทำไมเจ๊ถึงหื่นได้แบบนี้ แหม :m3: ก็ต้องเข้าใจ ว่าเด็กมันหล่อ น่ากิน เอ้ย น่ารักทั้งน้าน ใครจะไม่หวั่นไหวล่ะ จริงมั้ยจ้า
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
หอพัก นักศึกษาชาย บรรยากาศแบบนั้น โอ้ยยยยยยยยยยย คิดแล้วแซ่บ :m10:
อยากกลับไปอยู่หอจังเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย อ่ะ
-
อ่ะโหย....
สุดยอด...........
พึ่งลง แต่ว่าเนื้อเรื่องไปไกลกว่าของต๊อบแล้วง่า...
แง้กๆ
อยากเอามาลงต่อมั่ง แต่ต้องเว้นวรรค อิอิอิ
-
:m15: :m15: นึกว่าจะไปเรียนที่เชียงใหม่ซะอีก :m17: :m17:
ขอบคุณนะครับสำหรับภาคมหาลัย :m11: :m4: :m11:
-
ไอเราก้อนึกว่า จาไปเรียนที่เชียงใหม่ อิอิ
รีบๆมาอัพต่อเลย เจ้จืดๆๆๆ
:m18:
-
หิวอาหารตาจัง :m18:
-
อาหารตาก็อิ่มแล้วล่ะ :m13: :m13: :m13:
-
เย้ๆ...
ตอนใหม่มาแล้ว :m11: :m11:
-
ภาคมหาวิทยาลัยนี่น่าสนใจ โตๆ กันหมดแล้ว อยู่ในสังคมที่กว้างขึ้นด้วย ตามมาปูเสื่อรอ
พี่คิดว่าภาคใหม่จะขึ้นกระทู้ใหม่ หาอยู่ตั้งนาน เหอะ เหอะ บ้าไปแล้ว
-
ตอนใหม่มาแย้ว :m11: :m11:
รอลุ้นบทอัศจรรย์ของเจ้จืดจ้า :m19:
-
ต๊อบจ๋า เอามาลงไว ๆ นะจ้ะ เด๋วแฟนคลับรอนานอ่ะ :m5:
ตอนใหม่มาแย้ว :m11: :m11:
รอลุ้นบทอัศจรรย์ของเจ้จืดจ้า :m19:
:fox2:บทอะไรหยอ บทอัศจรรย์ของเจ๊อ่ะ o3 o3 o3
o4ต่อเลยจ้ะ
ตอนที่ 2
นายเบสกลับไปที่บ้านของมันแล้ว มันบอกว่า วันหยุดก็ไปเที่ยวบ้านมันบ้างนะ เพราะมันอยู่คนเดียว หูย งี้มันก็พาสาว ๆ เข้าบ้านได้น่ะสิ อย่าไปทำใครเค้าป่องเข้าล่ะ เสียเครดิตเพื่อนอย่างฉันหมด (ได้แต่คิดล่ะนะฉัน o3)
“พรุ่งนี้ไปรับน้องที่มหาลัยใช่มั้ยมรึง” อิตั้มถามฉันมา อ้อ เราสามคนแยกกันเรียนคนละที่เลยอ่ะ สองคน อิตั้มมันไปเรียนม.เอกชนแถว ๆ นี้แหละ ส่วนอิอั้มถ่อไปอีกไกล ปีแรกพวกเราก็ต้องลองผิดลองถูกกันไปก่อนแหละ
“ช่าย กรูไม่อยากไปเลย แมร่งเด๋วแกล้งกรูอีก ยิ่งสวยใสอยู่”
“ย่ะ สวยใส แต่ไร้สติน่ะสิ อิดอกกกก” อิเวรตั้ม ด่าฉานทำไมเนี่ย
“ไปกี่โมงล่ะ ให้พวกกรูไปเป็นเพื่อนมั้ย” อิอั้มถาม
“แหม กรูรู้นะ ว่าจะแอบไปดูผู้ชายล่ะสิ ใช่ม๊า”
“ดอก รู้ดีนักนะ ก็ใช่น่ะสิ เผื่อฟลุ๊ค อิอิ” :m29:
“งั้นนอนเฝ้าห้องไปเถอะย่ะ” มันทำหน้าหงิกหน้างอ แล้วก็หันไปดูทีวีต่อ ส่วนฉันก็ลุกไปอาบน้ำให้ชุ่มฉ่ำหัวใจดีกว่า
ดึกแล้ว ฉันนอนคิดถึงใครบางคนที่ยังไม่เคยลืมเลือน อาร์ท ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะไปสอบเข้าที่มหาลัยไหนนะ ไม่ได้ติดต่อกันมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้จะสุขสบายดีรึปล่าว มีแฟนรึยังน้อตอนนี้ แล้วจะยังคิดถึงฉันอยู่บ้างรึปล่าว (สงสัยคงไม่ล่ะมั้ง ก็ไปบอกเลิกเค้าไว้นี่ ไม่น่าเลยฉัน :m15: เสียดายอ่ะ)
“คิดถึงอาร์ทอยู่เหรอมรึง” อิตั้มหันมากระซิบถาม
“อืม ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก ชาตินี้จะได้เห็นหน้าอีกรึปล่าวก็ไม่รู้”
“อย่าคิดมากเลย ถ้ามีบุญวาสนาร่วมกันมา ก็คงได้เจอสักวันน่ะแหละ” แหม อินี่ พูดดีจัง
“ขอให้ได้เจอกันอีกครั้งทีเถอะ ถึงแม้จะกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้แล้วก็ยังดี” ฉันเฝ้าภาวนาแบบนี้อยู่ทุกคืนวัน หวังไว้ในใจลึก ๆ ว่า สักวันเราจะกลับมาพบกันอีก :m5:
วันรุ่งขึ้นฉันตื่นแต่เช้า แต่งตัวสบาย ๆ ไปรับน้องใหม่ที่คณะของตัวเอง ไปถึงก็ประมาณ แปดเก้าโมงเช้าแล้วนู่นแหละ พอไปถึง ก็ต้องโอ้โห คนเต็มเลย มีเด็กใหม่มานั่งรอเพียบ ตัวฉันก็เงอะ ๆ เงิ่น ๆ ไม่รู้จะไปนั่งตรงไหน พอดีไปเจอเพื่อนชะนีที่สอบติดมาด้วยกันนั่งอยู่ฝั่งผู้หญิงก็โล่งใจ นึกว่าจะไม่เจอเสียแล้ว
พอฉันไปนั่งต่อแถวพวกผู้ชาย ก็มีมองมาทางฉันบ้างแหละ โฮ่ ๆ มองไมวะ ไม่เคยเห็นตุ๊ดเรอะไง ฉันก็นั่งก้มหน้าก้มตา อายอ่ะ แล้วพวกรุ่นพี่คณะ ก็บอกให้แบ่งกลุ่มกัน ด้วยวิธีนับเลข 1-10 นับได้เลขไหนก็ไปนั่งกลุ่มนั้น เออ ดีเนาะ
ฉันได้อยู่กลุ่มที่ 3 มั้งนะ จำมะได้แล้ว พอจับกลุ่มเสร็จ คราวนี้พี่แกก็ให้ไปทัวร์ตามจุดต่าง ๆ สิคะ อ่ะโห ด่านแรกมาก็โหดเสียแล้ว คลานลอดอุโมงค์วิบากเหลือเกิน ดีนะมันไม่เอาหนอนมาแหย่ด้วยนะ ไม่งั้น ฉันคงกรี๊ดแตกไปนานแล้ว พอโผล่ออกไปได้ ก็ให้กินเชี่ยอะไรก็ไม่รู้ อุบาดชิบ แหวะ ๆ ทนไม่ไหว อยากจะวิ่งไปอ๊วก :oak:
จากนั้นก็ไปด่านที่เรียกว่า กามมาก ๆ ก็จะอาไร้ ให้พวกชะนีไปล้วงมะนาวไล่ตามขากางเกงผู้ชายจากข้างหนึ่งไปอีกข้างหนึ่งน่ะสิ แหม่ ทำไมไม่ให้อิฉันทำล่ะคะ คงแซ่บน่าดู คิคิ
ชอบดูตอนมะนาวใกล้จะถึงเป้านะ อิพวกผู้ชายทำหน้าสยิวกิ้วกันใหญ่ เสียงเชียร์ก็ดังกระหึ่ม มันส์จริง ๆ พะย่ะค่ะ
และแล้วอิฉันก็มาเจอดีเข้ากับตัวเองจนด้าย เพราะดันมีรุ่นพี่ที่รู้จักเรียนอยู่ในคณะนี้ด้วย เป็นญาติกันแหละ ชีเป็นชะนีตัวหย่ายมาก อุอุ เลยกลั่นแกล้งน้องสาวอย่างเรา ด้วยเกมส์เอาหน้าแนบกระจกทั้งสองคน ปากชนปากผ่านกระจก อี๋ คิดดู ถ้าหล่อล่ะว่าไปอย่าง แต่นี่มันผีอ่ะ ฉันก็หวีดอ่ะดิ เหอ ๆ :m30:
กว่าจะผ่านมาได้เล่นเอาฉันแทบช็อค อยากจะวิ่งไปอ๊วกในห้องน้ำสักสิบรอบ เสร็จแล้วก็มานั่งดูสไลด์กิจกรรมของรุ่นพี่ว๊ากกกกก รับน้องรุ่นก่อน ๆ ดูทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจจริง ๆ ระหว่างนั่งดู ก็มีผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างมาคุยด้วยแหละ
“เฮ้ย นายอ่ะ ชื่ออะไรเหรอ มาจากไหน”
“จืด มาจาก.....” ก็ตอบไปแค่นั้นแหละ ขี้เกียจถามมันต่อ
“เอนท์ได้เหรอ” มันยังไม่ยอมเลิกถามอีก
“ป่าว สอบโควต้าได้”
“เก่งนี่หว่า เรียนเอกอะไรอะ” ง่ะ ถามไม่หยุดเลยทีนี้
“เอกวิทย์ฯ.... นายล่ะ” ครั้งแรกที่ฉันถามมัน
“ฉันชื่อ เอก อยู่เอกเพาะเลี้ยง” อ้ะ รู้แล้วล่ะสิ ว่าฉันเรียนคณะอะไรอ่ะ แม่นแล้ว คณะประมงเจ้าค่า
“เหรอ น่าหนุกดีนะ”
“นี่ ถามหน่อยสิ” มันทำหน้าสงสัย อ้ะ หรือว่า
“ถามอะไรล่ะ” :m28:
“เป็นกระเทยเหรอ” ป๊าด กรุว่าแล้ว มันต้องถามแบบนี้ ฉันก็เลยยิ้มแห้ง ๆ แล้วตอบไปว่า
“นึกว่าดูไม่เป็นซะอีก เก่งนี่” เหอ ๆ เปรี้ยวมั้ยล่ะอิฉัน มันก็เฉย ๆ
“ก็คิดไว้อยู่แล้ว ฉันชื่อเอก อย่าลืมนะ” อ่ะจ้ะ ไม่ลืมแน่นอน ก็เล่นใจกล้าถามมาแบบนี้น่ะ จำฝังใจเลยคร่า คุณเอก
แล้วมันก็หันไปคุยกับใครก็ไม่รู้ แล้วตานั่นก็มองมาทางฉัน เหมือนจะยิ้ม ๆ แต่ฉันมะมีอารมณ์เฟ้ย หมดไปตอนมันถามว่าเป็นกระเทยรึปล่าวนั่นแหละ เซ็งปวยเลยฉัน :m19:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เอกนี้จะได้เป็น แฟนหนุ่มหรือเพื่อนสาวคนใหม่หว่า :laugh: :laugh: :laugh:
-
อัพๆๆๆๆๆ
:m18:
-
:m24: โพสท์ท่าหน่อยสิจ้ะ
ตอนที่ 3
แล้วรับน้องก็เสร็จราว ๆ บ่ายสามได้ เหนื่อยชิบเป๋ง โดยเฉพาะอีตอนหมุนจิ้งหรีดนี่แหละ แทบล้มทั้งยืน แกล้งกันเข้าไป ฉันล่ะไม่ชอบเลย กลายเป็นแอนตี้รับน้องไปโดยปริยาย อ้อ แล้วระหว่างทางเดินกลับไปขึ้นรถ ก็เจอตาเบสมาดักรออยู่หน้าคณะแล้ว :o
“รับเสร็จแล้วเหรอ รอตั้งนานแน่ะ”
“เอ้า แล้วใครให้แกมารอเนี่ย ไม่กลับไปบ้านก่อนล่ะ”
“โห คนอุตส่าห์หวังดีมารับ ว่าจะมาชวนไปช้อปของที่ท้อปฯซะหน่อย” ฉันก็ตาโตทันทีสิ
“เฮ้ย ขอบใจมากเลยนะแก ไปสิ ป่ะ” อ่านะ เมื่อกี้ยังบ่นอยู่เลย
“รถจอดอยู่ตรงนู้น ไปดิ” เอารถมาเหรอเนี่ย เปลืองชะมัดเลย แต่สบายเรา อิอิ :m14:
หลังจากขึ้นรถแล้ว มันก็พาร่อนไปที่ห้างเซ็นทรัลลาดพร้าว เคยมาเดินก่อนหน้านี้แล้วเหมือนกัน กับเพื่อนสาว ชอบมาก เพราะหนุ่มเยอะดี หุหุ พอหาที่จอดรถได้แล้ว เราก็เดินไปเลือกของที่ท้อปกัน เออ จะว่าไป ลืมพวกอิตั้มไปเลยอ้ะ
“นี่ ลืมเพื่อนฉันไปเลยอ่ะแก ป่านนี้มันไม่บ่นแย่แล้วเหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เด๋วก็กลับแล้วนี่” แต่ฉันก็ยังกังวลอยู่ดี เด๋วมันหาว่าแอบหนีมาเที่ยวกับหวานใจมันอีก เหอ ๆ
“งั้นรีบซื้อแล้วรีบกลับละกัน เป็นห่วงมัน”
“แหม่ คิดมากไปได้ โต ๆ กันแล้วนะ” มันพูดกวน ๆ อีกแล้ว ฉันล่ะเบื่อ เลยเดินไปเลือกของใช้จำเป็นเอาไว้ แล้วก็เดินไปซื้อขนมนมเนย ไปให้พวกมัน เด๋วจะงอนเสียก่อนที่ไม่ยอมชวนมันออกมาด้วย
เรื่องชุดนักศึกษา พวกฉันกะว่าจะไปซื้อที่เจเจกัน โดยมีสารถีก็คือคุณชายเบส อีกแล้วคับท่าน อิอิ แหม ถือว่าช่วยเหลือเพื่อนสาวตาดำ ๆ สักสามคนน่ะนะ ต้องเข้าใจว่าพวกเรายังอ่อนต่อโลก ไปไหนมาไหนไม่ถูกหรอกในกทม.น่ะ (เหรอออออ :haun5:)
“กลับมาแล้วจ้า” ฉันเคาะประตูห้องเรียกนังพวกนั้นอยู่สองสามที ก็ยังเงียบ
“สงสัยจะไม่อยู่มั้ง” เฮ้ย ไม่อยู่ได้ไงล่ะ
“แล้วมันจะไปไหนล่ะ นังพวกนี้ทิ้งฉันอีกแล้ว” ฉันบ่นอุบอิบ แล้วหยิบพวงกุญแจออกมาไขประตูห้องเข้าไป
“เฮ่อ เหนื่อยชะมัดเลย” ตาเบสล้มตัวนอนลงบนเตียง เสียงดังเชียว ระวังเตียงฉันหักนะเว้ย ยิ่งไม่มีตังค์ซ่อมอยู่ด้วย
“เบา ๆ หน่อยดิแก เตียงนะ ไม่ใช่พื้นปูน” ฉันหันไปแขวะมันทีนึง
“แค่นี้ทำบ่น ทีขับรถให้ไม่เห็นจะบ่นเลย”
“อ้ะ ก็ฉันขับไม่เป็นนี่จ้ะ แกก็ต้องขับเส่ะ เอาน้ำ” ฉันยื่นแก้วน้ำให้มันไปดื่มแก้ร้อน จะเปิดแอร์ก็กระไรอยู่ แอร์เก่าซะขนาดนั้น เปิดทั้งคืน กลัวมันจะพังซะก่อนจริง ๆ
“แล้วนี่จะกลับบ้านเลยรึปล่าว”
“ยังหรอก ยังไม่หายเหนื่อยเลย เปิดทีวีให้ดูหน่อยดิ” เวร ใช้ฉันอีกนะมัน สบายจริงนะ
“จะดูช่องไหนจ้ะ” ฉันแสยะยิ้มให้มัน
“ช่องไหนก็ได้จ้ะ แหะ ๆ” ฉันล่ะเซ็ง อิพวกนั้นเมื่อไหร่จะกลับมาวะเนี่ย ไม่อยากอยู่กับมันสองต่อสองเลย (กลัวล่ะสิ กลัวอดใจไม่ไหวใช่ม๊า อิอิ o3)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++ อีกครึ่งมาต่อพรุ่งนี้นะ :m13:
-
แม๋ มีหนุ่มใหม่รึป่าวหว่า แล้วอาร์ทล่ะ :m21:
อ๊ะถ่ายเลยเจ้ :m19: ดูดีรึยัง
-
เบสแอบน่ารักนะนี่ :m21:
-
ภาคมหาวิทยาลัยนี่ท่าทางจะมีเรื่องดีๆ เยอะเลยนะ มาลุ้นลุ้นน้องจืดตามหาหัวใจอีกครึ่งให้เจอ รู้ตัวไวๆๆหน่อยซิน้อง
ตัวอยู่ใกล้ แต่หัวใจอยู่ไกลจัง :m15:
-
เบสดีขนาดนี้ไม่เป็นแฟนเค้าเลยล่ะ :m13:
-
โห เจ้จืดไม ทำงี้ มาต่อเลยๆๆๆๆ
:m27:
-
:m11: :o8: :give2:สงสัยจืดกับเบสจะได้เป็นแฟนกันตอนเรียนมหาลัยเนี่ยแหล่ะม้างงงงงงงง :m1: :m3: :m4:
-
o15ต่อจากวานนี้
“จืด หิวข้าวแล้วอ่ะ” ฉันว่าแล้ว มันเริ่มทำเสียงอ่อย ๆ มาละ
“เอาขนมไปกินก่อนละกัน”
“ไม่เอา อยากกินข้าว แกลงไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ นะนะ” จะอ้อนทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจ
“ก็ได้ รอแป๊บนึงก่อนละกัน” ฉันเดินไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ล้างหน้าแล้วก็แต่หน้าบาง ๆ ใหม่อีกที เพราะหน้าเดิมมันเยิ้มซะขนาดนั้นละ
“เฮ่ย จะแต่งตัวไปล่อใครเรอะ” อ้าว ปากมอมอีกละ มันล่อตรงไหนเนี่ย กะอีแค่กางเกงขาสั้นแค่เนี่ย (แค่ไหนก็ลองเดาเอาเองละกัน มันร้อน หุหุ)
“ล่อแกมั้ง ลงไปได้แล้วจะกินมั้ย ข้าวน่ะ” ฉันดุมัน สงสัยมันจะอายมั้ง ใส่สั้นมันผิดตรงไหน ไม่เข้าใจเจง ๆ
“เดินช้า ๆ หน่อยดิ จะรีบไปไหนวะแก” มันร้องตามหลังมาหลังจากล็อคห้องแล้ว เราเดินไปกดลิฟต์ รอสักครู่ ลิฟต์ก็เปิดออก โอ้ว มายก๊อดดดดด พระเจ้าช่วยลูกด้วยเถิด มันอะไรกันนั่น ชายหนุ่มหน้าตาดีใส่แว่นตาดูน่ารักน่าชัง ทายว่าคงจะเรียนอยู่แถว ๆ เดินออกมาจากข้างใน
เขามองสบตาฉันแวบนึง แค่นั้นใจฉันก็สั่นระริก :m13:อ๋าย ไม่นะ ฉันต้องไม่ใจง่ายสิ แต่ขอโทษมองตามเขาไปตลอดทางเลยอ่ะ อิตาเบสก็สะกิดแขนเสื้อเบา ๆ จนแรงเลย
“เฮ้ย มองอะไรนักหนา จะลงไปกินข้าวมั้ยเนี่ย” มันกระฟัดกระเฟียดใหญ่เลย โมโหหิวรึไงยะ
“ก็จะลงแล้วเนี่ย เร่งจังนะแก” ไม่วายที่ฉันจะหันไปมองอีกรอบ อ้าย เขาหันมามองด้วยแหละ อยู่ห้องนั้นเองรึ หุหุ
พอเข้าลิฟต์ไป อิตาเบสก็โวยวายทันที
“เห็นผู้ชายไม่ได้เลยนะแก” :o
“อ้าว ก็ฉันชอบนี่ ชอบไม่ได้เลยรึไงฮะ” ฉันทำหน้าวอนโดน....ใส่มัน
“แล้วนี่ลืมแฟนเก่าได้แล้วเรอะ” อ้าว ไอ้นี่ พูดทำไมเนี่ย
“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย อาร์ทฉันก็ยังคิดถึงเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่คงไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ” ฉันล่ะ พยายามจะไม่นึกถึงแล้วนะ ตาเบสละน้า มาตอกย้ำกันได้
“แล้วกับฉันล่ะ เมื่อไหร่จะเกินกว่าเพื่อนกัน” อ่ะนะ ฝันไปรึปล่าวแก
“รอไปเหอะแก เป็นแบบนี้แหละ สนุกจะตายไป” ฉันหัวเราะกลบเกลื่อน ฮ่า ๆ แต่ใจจริงก็เสียว ๆ มันอยู่เหมือนกัน กลัวว่าสักวันมันจะเกิดบ้าระห่ำขึ้นมา :m26:ฉันไม่แย่เรอะ เหอ ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตอนที่ 4
พอกินข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว ฉันก็ส่งมันกลับไปบ้านไป ชิ้ว ๆ ฉันจะขึ้นไปอ่อยเหยื่อต่อ ฮ่า ๆ แต่ก็ไม่ลืมแวะไปสมัครเป็นสมาชิกร้านการ์ตูนก่อน แล้วก็ยืมมาซะเพียบเลย น่าอ่านทั้งน้าน คืนนี้ไม่เหงาแล้วฉัน
ฉันเดินไปขึ้นลิฟต์ รู้สึกว่าที่นี่มีแต่นักศึกษาเยอะมาก ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกรุ่นพี่เสียมากกว่า ฉันเดินออกมาจากลิฟต์ ระหว่างทางเดินกลับไปที่ห้องตัว ก็เห็นประตูห้องอื่น ๆ เปิดไว้อยู่ พอเดินผ่านก็จะมองเห็นคนข้างใน ส่วนใหญ่จะเป็นชายหนุ่มเสียมากกว่า และ ฉันก็พบพี่แว่นอีกจนได้
ห้องของแกเปิดประตูทิ้งไว้ คงให้ลมเย็น ๆ พัดผ่านได้น่ะสิ ส่วนฉันก็แอ๊บเดินทอดน่องไปเรื่อย ๆ (ร้ายมั้ยล่ะเรา) แล้วก็ไม่น่าเชื่อว่าห้องของเขาจะอยู่เยื้องไปคนละทางกะห้องของฉัน ห้องเขาอยู่ฝั่งตรงข้าม เวลามองออกมาก็จะมองเห็นกันได้ มันไม่ได้อยู่ตรงข้ามกันนะ
ฉันเดินไปไขไประตูห้องเข้าไปแล้วก็ :m11:กรี๊ดดดดด ในใจ ไม่นะ เราเป็นอะไรไป อย่าให้ตัว11รดเข้าสิงสิ อิอิ สักพักอิพวกนั้นก็มาถึง ฉันเลยใส่ไปซะชุดนึง รับขวัญพวกมันเสียเลย
“อิเวร หายไปไหนมา กรูรอตั้งนาน”
“ไปเที่ยวมาสิยะ ใครจะมานั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ในห้องยะ น่าเบื่อจะตายไป”
“อ้อ ไป11รดมานี่เอง ที่ไหนล่ะยะ”
“เซ็นทรัลฯลาดพร้าวสิยะ เลิศจะตายไป ผู้ชายหล่อ ๆ เพียบเลย” หวาย ตายล่ะ ดีนะที่จ๊ะเอ๋กันซะก่อน ไม่งั้นโดนมันด่าแหง ๆ
“เออ ๆ ได้อะไรมามั่งล่ะ” เออ ตายล่ะ เพิ่งนึกออก ถุงท้อปของฉันล่ะ ถ้ามันเห็นล่ะ ตายแหง ๆ
“นี่ไงล่ะ ของกินเพียบ เด๋วกรูเอาไปเก็บก่อนนะ” ว้ายยยยย ไม่นะ
“ไม่ต้อง ๆ มรึงนั่งักเหนื่อยไปก่อนนะ เด๋วกรูเอาเก็บเอง” มันก็นั่งงง ว่าอินี่เป็นอะไร ปกติไม่เคยทำแบบนี้ เอาน่า ฉันขี้เกียจตอบคำถามัน แต่ชอบถามอ่ะ
“นี่ ๆ อิจืด มรึงเห็นผู้ชายห้องข้าง ๆ รึยัง แมร่งโคตรน่ากินเลยว่ะ” อิตั้มปาดน้ำลายตัวเอง (เว่อร์)
“ใช่ น่ากินมากเลย ทำไงถึงจะได้เนี่ย” อิอั้มจ้ะ ฝันหวานไปเหรอมรึง
“พวกมรึงนี่ ฝันกันไปรึปล่าว เขาอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้นะยะ”
“ไม่สนย่ะ” อ่ะนะ เพื่อนฉัน แต่จากที่ดู ๆ แล้ว น่าจะมีแต่ผู้ชายอยู่ล้วน ๆ นะ เพราะรองเท้ามีแต่ของผู้ชายทั้งนั้นเลย
“ตามใจ กรูไปอาบน้ำนอนดีกว่า เหนื่อยจะแย่” ฉันเดินหนีมันจะไปอาบน้ำ
“เฮ้ย มาเล่าเรื่องตอนรับน้องให้ฟังก่อนสิ อินี่” เสียใจย่ะ ฉันเพลียมากแล้ว ขอนอนดีกว่า ไม่หวาย
“ไว้วันหลังละกันนะพวกมรึง” แล้วฉันก็เข้าไปอาบน้ำ แต่งตัวใหม่ แล้วก็มานอนอ่านการ์ตูนบนเตียง ไม่นานก็ผลอยหลับไป
แล้วหลายวันต่อมาพวกนั้นก็ไปรับน้องกันมา แต่ละคนก็โดนฤทธิ์แผลง ๆ ของรุ่นพี่ไปคนละแบบ แถมอิอั้มโชคดีเชียว ตอนไปรับน้องมีค้างคืนด้วย อ้าย อยากค้างคืนด้วยจัง อิอิ อิจฉา ๆ มันบอกว่าเกือบโดนไปแน่ะ โหย ไฟแรงจริงนะเมิง ส่นอิตั้ม เนื่องจากสังขารออกไปแนว ๆ ผู้ชายมากไปหน่อย เลยต้องอาศัยความ11รดเข้าช่วย หุหุ สู้ต่อไปนะ เพื่อนสาว
แล้วฉันก็นัดให้คุณชายเบสพาไปซื้อชุดนิสิตที่เจเจวันเสาร์ ก็มันเปิดแค่สองวันเองง่ะ แล้วคนก็เยอะโคตร ๆ อ้อ รู้สึกฉันจะลืมบอกไปนะว่าบ้านของนายเบสอยู่ที่ไหน ก็ไม่ไกลจากมหาลัยฉันมากหรอก ขับรถแค่ยี่สิบนาทีเอง อิจฉาตาเบสมันอ่ะ สอบเอนท์เข้าวิศวะได้
วันนั้นร้อนสุด ๆ เหนื่อยก็เหนื่อย เดินกันได้ยังไงตั้งนาน ดีนะที่ยังมีเบรกเข้าร้านอาหารบ้าง พวกเราก็ได้ชุดกันมาสามสี่ชุด หมดเงินไปเป็นพันเลย หุหุ รวมชุดสวยอื่น ๆ อีกอ่ะ หลังจากที่เคลียร์อะไรเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเทอมเรียนวันแรกแล้ว ไม่รู้จะได้เจออะไรตื่นเต้นบ้าง :m5:
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
-
รอตื่นเต้นด้วยคน
-
รอลุ้น มีหนุ่มข้างห้องเพิ่มอีกแระ :m19:
-
ผู้ชายคนใหม่อีกแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
ต่อๆๆเลยครับ เจ้จืดดดดด
:m18:
-
คนใหม่นี่จะมาแนวไหนหนอ
:m11: :m11: :m11:
-
อิอิ...
เข้ามาเป็นกำลังใจ เหมือนเดิม
:m23: :m23: :m23:
-
:a4: :a4: :a4: :a4:ตามมาติด ๆ มาลุ้นกะคุณจืดต่อ..ตาเบสก็น่าสนใจน้าคุณจืดหุๆ
-
:m29:เหนื่อย ๆ ๆ จัง เหงื่อออกท่วมตัวเลยอ้ะ
และแล้วเปิดเทอมวันแรกก็มาถึงจนได้ ฉันตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อที่จะลุกขึ้นมาอัพหนังหน้าตัวเองให้มันดูดีหน่อย ขืนไปโทรม ๆ อายเขาตาย โชคดีนะที่ปีแรกเนี่ยให้เรียนรวมกันทุกเมเจอร์ ฉันก็เลยมีเพื่อนเก่าเรียนด้วยกัน
หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินอ้อยอิ่งไปที่มหาลัย ไม่รีบมากเพราะยังมีเวลาอีกเยอะเลย พอไปถึงท่ารอรถมหาลัย ก็เจอกับเพื่อนที่ชื่อ อัจ (ภาคแรก) เราก็ไปด้วยกัน อัจมันสอบติดสาขาชีววิทยาฯ เรียนคนละสายกับฉัน ฉันว่าของฉันมันน่าจะสนุกกว่านะ ก็เพราะชอบทะเล อยากไปอีกน่ะสิ
ส่วนใหญ่เราจะไปเรียนที่ตึกรวม ห้องกว้างใหญ่มาก จุคนได้เป็นร้อย ๆ แล้วคาบแรกนะ ก็มีเรื่องจนได้ อิ อย่างเราจะไม่มีใครมาคุยด้วยก็เกินไป
“ชื่ออะไรเหรอเรา” น่าน หนุ่มที่นั่งข้าง ๆ ถามฉันขึ้น อยากรู้จักล่ะสิ ว่าแต่ยังไม่เห็นคนชื่อ เอกเลย นั่งตรงไหนหว่า
“เราเหรอ ชื่อจืด” เหอ ๆ (ใช่ชื่ออื่นนะ แต่เอาชื่อ จืดแทนไปก่อนละกัน)
“เราชื่อ แมน มาจากไหนเหรอ”
“มาจาก ..... สอบโควต้าได้มาน่ะ แมนล่ะ” ฉันถามกลับไปมั่ง
“เอนท์ได้น่ะ เราอยู่ในกทม.นี่แหละ เลิกเรียนกลับด้วยกันสิ” เอ้ย อะไรจะขนาดนั้น
“ไปส่งเพื่อนผู้หญิง อย่างที่พวกรุ่นพี่บอกน่ะเหรอ ไม่เอาอ่ะ”
“อืม ทำไมไม่ไปล่ะ หรือพักอยู่แถวนี้” ถูก ถูกต้องนะคร้าบบบบบ
“ใช่แล้ว พักอยู่ตรงนี้เอง แถว ๆ....” มีการบอกไปอีกนะฉัน
“อ้อ ถึงว่าสิ แล้วเพื่อนชื่ออะไรน่ะ” มันมองไปทางไอ้อัจ (ฉันชอบเรียกเงี้ยแหละ)
“อ่อ ชื่ออัจน่ะ มาจากโรงเรียนเดียวกัน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” มันทักทายเพื่อนฉัน ไอ้อัจก็พยักหน้ายิ้มให้ เอ่อ ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่า แมนมันจะสนใจเพื่อนฉัน เพราะดูไม่ออกเลยอ่ะ ว่าชอบตรงไหน ที่สำคัญ อัจมันเป็นทอมหรือปล่าวก็ไม่รู้นะ ไม่เห็นมีแฟนซะที คบแต่เพื่อนหญิงทั้งนั้น
หลังจากเรียนไปสามชั่วโมง ฉันก็เล็งหาชายหนุ่มหน้าตาดี อิอิ อ้ะ นั่นไง คนนั้นที่ฉันลืมเล่าให้ฟัง เป็นหนุ่มหน้าตี๋ สูงยาวเข่าดี ขาวใสมากเลย เหะ ๆ น้ำลายไหย มาสืบชื่อทีหลัง ก็รู้ว่า ชื่อ เคโระ กบไงล่ะจ้ะ ที่สำคัญ เรียนสาขาเดียวกับอิฉันด้วย กรี๊ดดดดดดดดดดดด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
มาน้ำลายไหลด้วยคนน๊า
-
อ๊บๆๆๆ เจ้าชายกบมาแว้ว
:m11: :m11: :m11:
-
:m17: :m17: แล้วmove on แบบไม่เหลือเยื่อใยกับอาร์ทเลยเหรอครับ :sad2: :sad2:
-
จืดเริงร่ากับชีวิตมหาลัยสุดพลังเลยน่ะเนี่ย อิอิ
-
โห สั้นมากเจ้ มาต่อเลยๆๆๆๆๆๆ
:m9:
-
:m17: พูดถึงอาร์ททำไมอ้ะ :m15: เค้ายิ่งทำใจอยู่ :a6:
ตอนที่ 5
หลังจากวันนั้นเป็นมา แมนก็เพียรมาเข้ากลุ่มฉันเสมอ มีบางคราวมานั่งมองหน้าฉันอยู่นั่นแหละ ไอ้ฉันก็นะ จะอายดีมั้ยเนี่ย ลืมบอกไปว่า แมนน่ะเป็นคนหน้าตาดี ผิวเข้ม หน้าก็ประมาณ นุติ เขมะโยธินอ่ะแหละ ฉันก็สนใจนะ แต่เผอิญอะไรเข้าสิงก็ไม่รู้ คือประมาณว่า ผู้ชายสนใจ แต่เราไม่สนใจผู้ชายซะงั้น
เมื่อฉันไม่ค่อยสนใจ แมนก็เลยห่างออกไป แล้วฉันก็ต้องแอบกรี๊ด เมื่อมีเพื่อนสาว (แอ๊บบอย) รุ่นพี่รหัสของแมนมันน่ะแหละ คว้าไปเฉย ดู ๆ ก็อาจจะเป็นพี่น้องกัน แต่..... ใครจะรู้ดีเท่าจืดล่ะจ้ะ ของมันเห็น ๆ กันอยู่ ฉันก็เลยเซ็งจ้อช เสียดาย ๆ
ทีนี้ก็มาเล่าถึงอีกคนนึงดีกว่า นั่นก็คือพี่สาวสุดซี๊ด รุ่นพี่รหัสของอิฉันเอง ชีก็เป็นน้องเตยเหมือนกันจ้า แต่ฤทธิ์แรงกว่าร้อยเท่า 5555 ไม่แต่งหญิง แต่ชีตัวเล็กกว่าฉันอีก ผิวเข้ม หน้าตาก็ออกแบ๊ว ๆ อยู่นะ ฉันน่ะ สนิทกับแกมากเลยล่ะ ช้อบชอบ แกน่ารักดี
ส่วนเพื่อนรหัสก็มีแต่ชะนี รวมทั้งฉันด้วย อิอิ (เข้าใจไรผิดป่าวเนี่ย) ไม่กี่วันก็มีการเลี้ยงรับน้องของรุ่นพี่รหัสกัน ไปเลี้ยงที่เอ็มเคกัน อร่อยสิงานนี้ หุหุ เจ๊แกก็หมดไปเยอะอ่ะ เพราะน้องสาวปอบเข้าสิง ต้องทำใจ
“เจ๊หนึ่ง พักอยู่แถวไหนคะเนี่ย” ฉันถามเจ๊แกระหว่างทางนั่งรถกลับหอพัก
“อยู่แถวประตู 1 น่ะแหละ ต้องเดินหรือไม่ก็นั่งรถเข้าไปอีก วันหลังก็มาเที่ยวห้องเจ๊ได้น่ะ”
“ไปแน่นอนสิคะ ว่าแต่หอเจ๊เป็นแบบไหนเหรอ”
“หอชายล้วนสิยะ” อ้ากกกกก ม่ายนะ อยากไปวันนี้เลยอ่ะ อุ้บ
“เหรอเจ๊ งี้ก็ต้องได้บ้างล่ะสิ ใช่ม๊า” ฉันแหย่แกเล่น
“บ้าเหรอ ใครจะไปเอาล่ะ ขืนได้ในนั้น เจ๊ก็เน่าสิจ้ะหนู” เออ ก็จริงของแก ไม่ไหว ๆ
“อ้ะ เจ๊ จะถึงหอพักหนูแล้ว ลงก่อนนะ แล้วเจอกันค่า”
“โชคดีนะ ตั้งใจเรียนล่ะหนู” แกมักจะเรียนฉันว่า หนู นังหนู อ่านะ
ฉันลงจากรถแล้วก็เดินกลับหอพักไป ไม่รู้ว่าสองคนนั้นจะยังอยู่ที่ห้องรึปล่าว ขืนไม่อยู่ ฉันก็เหงาแย่เลย พอขึ้นไปถึงห้องตัวเองแล้ว ฉันก็ต้องเอ๋อรับทาน เพราะมันสองคนหนีชั้นไปอีกแล้ว นังเวร ตูละเบื่อ
“เอ่อ โทษนะครับ พอจะมีบัตรโทรศัพท์ หรือการ์ดอะไรก็ได้มั้ยครับ ผมขอยืมหน่อย” อ่ะ อ้ายยย ไม่นะ เค้าคนนั้น ที่อยู่ห้องฝั่งตรงข้าม
“เอ่อ รอสักครู่นะ เด๋วหาก่อนค่ะ” เหอ ๆ ทำอะไรไม่ถูก ร้อนรนไปหมด หา ๆ ต้องหาก่อน อ้ะ เจอแล้ว อยู่นี่เอง เป็นการ์ดโทรศัพท์ตู้สาธารณะน่ะเอง
“นี่ค่ะ” พูดค่ะ ได้ไม่อายปากตัวเองเลยนะเนี่ยเรา หุหุ
“ขอบคุณครับ” แล้วเขาก็เดินไปที่ประตูห้องตัวเอง ทำอะไรของเขาหว่า ฉันลองชะเง้อดู แต่ก็มองเห็นยากอยู่ดีแหละ สักพักเขาก็เปิดประตูห้องได้ เฮ้ย เปิดได้ไงฟะ
“ขอบคุณนะครับ เปิดได้แล้ว พอดีเพื่อนมันยังไม่กลับมาจากบ้านมันน่ะ ว่าแต่ เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอครับ” อ๋า ชวนเราคุยแล้วเว้ย มีลุ้นแฮะ
“อ๋อ เพิ่งมาอยู่น่ะค่ะ เรียนอยู่ที่....ปีแรกน่ะ แล้ว...” ฉันก็ถามเขากลับไปมั่ง
“เอ้า งั้นก็รุ่นน้องมหาลัยเดียวกันสินะครับเนี่ย พี่อยู่ปีสองแล้วนะ” อ๋าย รุ่นพี่เหรอเนี่ย น่ากินจัง (อ่ะนะ คิดอะไรเนี่ยเรา)
“พี่อยู่คณะอะไรเหรอ บังเอิญจังเลย” ฉันแอ๊บถามต่อ คุยนานก็ได้นะคะ หุหุ
“อยู่วิศวะครับ น้องล่ะ” อ้ายยยยย เลิศอะไรแบบนี้ ตาเบสเอ้ย แกสู้ไม่ได้เลยอ่ะ โชคดีนะยะ
“คณะประมงอ่ะพี่ แหะ ๆ” บอกแล้วก็อายตัวเอง แต่ฉันภูมิใจนะ ยังไงก็ได้เรียนว่ายน้ำด้วยแหละ เหอ ๆ นี่เราต้องใส่ทูพีซมั้ยเนี่ย (ต๊องละแก)
“เอ่อ พี่ชื่อ อาร์ทนะครับ น้องชื่อ.....” เอ่อ แบบว่า พูด อะไรมะออกเลยอ่ะ มันจะบังเอิญไปหน่อยละมั้งคุณพี่ ชื่ออื่นมีตั้งเยอะ ทำไมชื่อนี้หล่ะเนี่ย
“จืด จืดน่ะพี่ เอ่อ จืดขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะพี่” ฉันไม่อยากพูดกะพี่แกต่อละ หมดมู๊ดเลย ทิ้งให้แกยืนงงไปครู่หนึ่ง แล้วก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไป
เฮ้อ เบื่อโลกใบนี้จัง จะมาตอกย้ำอะไรฉันกันนักกันหนานะ คนกำลังจะได้กิ๊กใหม่อยู่แล้วเชียว ทำไมใยต้องมาแกล้งกันด้วยอ๊า ไม่เข้าใจเจง ๆ ฉันเลยเดินรมณ์เสียเข้าไปนอนแช่น้ำในอ่างให้เย็นใจดีกว่า พอนอนแช่ไปได้สักพัก ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เจ้ากรรม ฉันกำลังหาเสื้อคลุมมาใส่อยู่ มันจะเคาะอะไรกันนักหนาเนี่ย
พอเดินออกไปเปิดประตูก็พอว่า เป็นไอ้คุณเบสนี่เอง มันจะมาทำไมฟะเนี่ย ตอนแรกก็แน่ใจว่าไม่ใช่สองคนนั้นแน่ เพราะมันมีกุญแจห้องอยู่แล้ว
“เปิดช้าจังล่ะ เคาะตั้งหลายทีแล้วนะเนี่ย” มันจะบ่นหาอะไรคะ ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าตูกำลังอาบน้ำ
“มาทำไมยะ บ้านช่องไม่รู้จักกลับนะแก”
“อ้าว มาไม่ได้รึไง คืนนี้นอนค้างที่นี่ด้วยละกัน” หา ค้างที่นี่ ค้างทำเพื่อ....
“จะบ้าเรอะไง บ้านแกไม่มีนอนเหรอไง ไม่ได้ ๆ กลับไปนอนที่บ้านแกเลย” ฉันไม่ยอมเด็ดขาด มันอยากโดนรุมโทรมรึไงยะ คิคิ (ฉันปล่าวน้า ล้อเล่นน่า)
“เข้าบ้านไม่ได้ กุญแจหาย ไม่มีที่ไปจริง ๆ น่านะ” อ้าว ซวยล่ะสิมัน
“ไปทำอิท่าไหน มันถึงหายล่ะแก ไม่รู้จักรักษาของเลยนะ”
“จะไปรู้เรอะ มาหาอีกทีก็หาไม่เจอแล้ว ไม่รู้ไปหล่นหายที่ไหน เด๋วพรุ่งนี้ค่อยเอาช่างไปทำลูกใหม่ให้ คืนนี้นอนนี่แหละ” มันพูดแค่นั้นก็เดินเข้ามานั่งเล่นบนเตียง แล้วก็เดินไปหาของกินในตู้เย็น โห ทำยังกับห้องมันงั้นแหละ ไอ้นี่
“เอ้า ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ ไม่อาบน้ำต่อล่ะ” อ่ะนะ ลืมไปเลย ฉันเลยเดินเข้าอาบน้ำต่อ เมื่อไหรอิพวกนั้นจะกลับมาวะ ไม่อยากอยู่กับมันสองคน กลัวพี่... เอ่อ ง่า ไม่กล้าเอ่ยชื่อ เข้าใจผิดจาง อิอิ
“เฮ้ อาบนานจัง ฉันอาบมั่งดิ ร้อนจะตายอบู่แล้ว” เวรกรรม รบกวนเวลาตูอีก
“อะไรของมันวะเนี่ย กวนประสาทชะมัดเลย” ฉันบ่นอุบอิบ หลังจากใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา ก็พบว่า มัน.....ยืนพิงอยู่หน้าห้องน้ำก่อนแล้ว
“อ้าว มายืนอะไรตรงนี้ ถอยไปสิแก” พอฉันจะเดินออก มันก็เดินมาดักทางฉัน เอาล่ะสิกรู เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี่ย :o
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
แหม :m12: มาเสนอตัวถึงที่แบบนี้ จืดนี้ใจแข็งน่าดูเลยนะคับ
-
:m13:แหม เราก็ต้องรักนวลสงวนตัวบ้างจิ จิงม้า :m26:
-
ถึงเวลาเผด็จศึก รอมานานแล้ว
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
หิหิ...
จาโดนอะรายมะนี่ :m12:
-
:serius2:รีบลงต่อดีกว่า เด๋วเราจะโดนเข้าใจผิดไปกันใหญ่ ม่ายยยยย :m29:
ตอนที่ 6
นายเบสยืนทำหน้าตาเข้มมากกกก จ้า รู้แล้วว่าพยามทำหน้าโหด แต่มันโหดตรงไหนเนี่ย ไม่รู้กินอะไรผิดสำแดงเข้าไปอีกล่ะ เด๋วฉันไปพาไปล้างท้องเองนะแก :m14:
“เมื่อกี้ก่อนที่ฉันจะมา ฉันเห็นนะว่าแกกำลังยืนคุยกับผู้ชายอยู่น่ะ” โป๊ะเช๊ะ นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องแค่เนี้ย
“อารายของแก ฉันจะคุยกับคนอื่นก็ไม่เห็นแปลกซะหน่อย แกเป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย”
“ฉันไม่ชอบว่ะ ขอร้องอย่าไปทำตีสนิทกับคนอื่นมากนักจะได้มั้ย” อ่า ตานี่ คงจะเพี้ยนไปแล้วจริง ๆ
“แกไม่ชอบ แต่ฉันชอบอ่ะ มีปัญหาอะไรมั้ย” ฉันเดินชนมันกะจะเอาเสื้อคลุมไปตากที่ระเบียง ไอ้เบสมันก็คงจะฉุนจัด รวบตัวฉันไปกอด อ้ากกกก นี่ฉันเพื่อนเมิงนะ จะทำอะไรฉานเนี่ย :m16:
“เฮ้ย ปล่อยนะ บอกให้ปล่อย” ฉันก็ดิ้นสู้ตาย เรื่องอะไรจะยอมมัน ส่วนมันตอนนี้ ฉันมองไม่เห็นหน้ามันหรอก ก็มันอยู่ด้านหลังนี่หว่า
“ทำไมดื้อนักนะแก ฉันเป็นห่วงแกนะ อย่าไปเที่ยวรู้จักกับคนแปลกหน้ามากนัก ไม่รู้ว่าเค้าจะมาดีหรือร้าย แกควรจะระวังตัวไว้บ้างสิ” ฉันนิ่งไปพักนึง อืม ก็จริงของมันอยู่
“จริงของแก ฉันขอโทษละกัน ที่ไม่ฟังแก แต่ตอนนี้ จะปล่อยได้รึยัง” ฉันเหล่ตามองมัน มันก็ปล่อยสิ ก่อนที่จะโดนบาทาของฉันเข้าไปเสียก่อน
“ทีหลังก็ฟังกันมั่ง เอาแต่ใจตัวเองจริง ๆ นะแกเนี่ย”
“ค่า ขอโทษ ๆ ๆ ไปอาบน้ำได้แล้วแกน่ะ” ฉันเดินไปตากผ้าที่ระเบียง ส่วนตาเบสเข้าไปอาบน้ำแล้ว พอมาคิด ๆ ดู ก็ถูกของมันนะ เราเพิ่งมาอยู่ที่นี่ บางที การที่เราจะรู้จักกับใครก็ตาม ก็ควรระวังตัวไว้บ้างก็ดี เพราะที่นี่มันไม่ได้เหมือนบ้านนอกอย่างที่เราเคยอยู่ บางคนก็ไม่รู้จะคิดอะไรกับเราบ้าง หน้าไว้หลังหลอกก็มีถมไป ดังนั้น รักษาตัวเองให้ดีที่สุดจะดีกว่า
พอนายเบสอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็เป็นเวลาประมาณ 6 โมงเย็นนิด ๆ สองสาวก็ยังไม่เสด็จกลับมาอีก สงสัยจะไปเพลินกันแล้ว ฉันเลยต้องลงไปหาอะไรกินกับตาเบสอีกตามเคย เราเลือกร้านเดิม เพราะรสชาติอร่อยดี ได้เยอะด้วย อ่ะ อ้า ที่สำคัญ พอลงไปที่นั้น ก็ได้เจอกับพี่ ง่า อาร์ทนั่นอีกจนได้ :o8:
“น้องจืด มานั่งโต๊ะพี่มา” พี่แกอัธยาศัยดีเนาะ ฉันว่าแกน่ารักจะตายไป ใครไม่ชอบก็บ้าแล้ว
“ไปสิ ยืนแข็งอยู่ได้แก” ฉันหยิกแขนมันให้เดินไปนั่งโต๊ะพี่เค้าด้วยกัน ตาเบสทำหน้าไม่ค่อยพอใจตามฟอร์ม ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน
“พี่อาร์ท นี่เบส เพื่อนจืดเอง เรียนคณะเดียวกับพี่เลย” ตาเบสหันมามองหน้าฉัน คงจะตกใจอ่ะดิ ทำไมชื่อถึงไปเหมือนกัน
“รุ่นน้องพี่นี่เอง เรียนเอกอะไรเหรอเราน่ะ” ตาเบสตอบไปแบบขอไปที เสียมารยาทจังตานี่ นั่นมันรุ่นพี่นะยะ
“แล้วนี่เพื่อนพี่ยังไม่กลับมาอีกเหรอ” ฉันหาเรื่องคุยกับแก
“ยังเลย คงมาคืนนี้แหละ พรุ่งนี้มีเรียนน่ะ แล้วน้องล่ะ พี่เห็นอยู่กันสามคนไม่ใช่เหรอ” อุ้ย รู้ด้วยเหรอเนี่ย ตายละ ไม่น่าเชื่อว่า พี่แกจะสนใจด้วย
“อ๋อ พอดีออกไปข้างนอก ยังไม่กลับมาเลยน่ะพี่” ตาเบสเริ่มหลุกหลิก นั่งไม่ติดที่ มันหันมากระซิบกับฉันว่า ให้ซื้อข้าวใส่กล่องไปกินบนห้องกัน มันไม่อยากกินในร้านแล้ว ฉันก็งงเต๊กสิ
“น่าเกลียด ไม่เอาหรอก แกไปกินข้างบนคนเดียวละกัน” มันหยิกแขนฉันซะแรง โอ้ยยยย ตาบ้าเอ้ย แมร่งโรคจิตรึไงวะเนี่ย
“ก็ได้ ๆ ไอ้บ้า เรื่องมากจริง” ในที่สุดก็ต้องยอมมัน ฉันคิดก่อนจะหันไปบอกพี่แกว่า
“พี่ คือ จืดลืมไปว่า เพื่อนมันโทรมาบอกว่าจะกลับช่วงนี้ คงต้องขึ้นไปรอพวกมันที่ห้องก่อนนะ” ฉันสตอเบอร์รี่ไปเสียแล้ว พี่แกก็ไม่ว่าอะไร กลับบอกว่า คราวหน้าค่อยมานั่งกินด้วยกันก็ได้ พี่แกจะเลี้ยงเอง กรี๊ด o9
พอสั่งข้าวใส่กล่องเรียบร้อย ฉันกับตาเบสก็เดินแฉลบไปเซเว่นกันก่อน เหอ ๆ อ่อมกบตูอีกนะมัน ซื้ออะไรมากมาย จะไปขุนใครเหรอเนี่ย ขนมขบเคี้ยวเพียบเลย มันจะไม่นอนใช่มั้ยเนี่ย
“กินหมดเหรอน่ะแก” ฉันกัดมันเล่น ๆ
“เอ้า ไม่ได้กินคนเดียวนะ ตั้ง 4 คน หรือแกไม่กิน”
“กินดิ ไปได้แล้ว ฉันหิวข้าวจะแย่ แกนี่ชอบอ่อมจริง ๆ เลย” มันเดินเอ้อละเหยลอยชาย ตูละอยากถีบจริง ๆ หิวว้อยยยยยย
“แหม สองคนนั้นน่ะ สวีทจังเลยนะยะ” อ๋าย เสียงอิตั้มนี่หว่า มันดังมาจากทางด้านหลังเรา
“อ้าว มากันแล้วเหรอ นี่เราซื้อของกินเพียบเลย คืนนี้อิ่มแน่นอน” ตาเบสโชว์ใหญ่ เง้อ
“โอ้โห เพียบเลย ขอบใจนะจ้ะ เอ๋ คืนนี้ หมายความว่าไงเหรอเบส” นังอั้มตาลุกเชียว
“ก็คืนนี้หวานใจหล่อนจะนอนค้างที่นี่น่ะเส่ะ” ฉันเลยกัดเข้าให้ดอกนึง
“จริงเหรอเบส” อิตั้มทำเป็นถาม แต่จริงๆ ดีใจสุดขีด ฉันรู้นะ ไอ้เบสแกไม่รอดแน่คืนนี้ 5555
“อืม พอดีกุญแจบ้านเราหายนะ ขอนอนคืนนึงละกันนะ”
“ได้เลยจ้า ยินดีต้อนรับเสมอ” หึหึ โชคดีนะแก สองสาวจ้องแกตาเป็นมันแล้วนั่น
พวกเราเดินผ่านร้านอาหารอีกรอบนึง รู้สึกว่าพี่แกจะอิ้มแล้วนะ เห็นจ่ายเงินแล้วก็ลุกเดินออกมา เราเดินผ่านไปก่อน ฉันยิ้มให้พี่แก แกก็ยิ้มให้เหมือนกัน อิพวกนั้นเห็นเข้า ถึงกับออกอาการทันที มันเดินมาประกบฉันแล้วก็ยิงคำถาม :m26:
“รู้จักกันตอนไหนยะ บอกมาเด๋วนี้นะ”
“ใช่ ๆ ทำไมเขายิ้มให้แกล่ะ บอกมาเลย”
“ก็ฉันสวยไงล่ะ นังโง่ 5555” เปรี้ยวมั้ยล่ะตู ฉันวิ่งหนีอิพวกนั้นไปรอที่ลิฟต์ก่อน มันก็เดินตามมาจนถึง หลังจากนั้นก็รอลิฟต์สักพัก เพราะมันมีคนจะลงมาเหมือนกัน จนพี่อาร์ทแกก็เดินตามจนทัน สรุปก็เลยขึ้นลิฟต์ไปด้วยกันเลย
ในลิฟต์ฉันถูกไอ้เวรเบสยืนบังตัว ไอ้นี่แมร่งขัดลาภตูทุกที ส่วนนังสองคนนั้นก็ได้ทีทำเป็นยืนเบียดกับพี่แก เวรเอ้ย นั่นมันของฉันนะเว้ย ห้ามแย่งดิ (ตอนไหนเนี่ย)
“เอ่อ พี่อาร์ท” ฉันชะโงกหน้าไปเรียกชื่อแก อิสองคนนั้นหันขวับมามองฉันทันที ตกใจอีกล่ะสิ
“อะไรเหรอ น้องจืด”
“คืนนี้ ถ้าพี่ว่าง มานั่งกินขนมที่ห้องจืดก็ได้นะ” ฮ่า เป็นไงล่ะ ถามว่าแรงมั้ย
“ได้สิ พอดีพี่ก็มีเรื่องอยากจะคุยด้วยเหมือนกัน” หุหุ เรื่องอะไรน้า อยากรู้จัง :m28:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล. เจ๊ลงให้เยอะมั้ยอ้ะ น้องแนท ไม่สั้นแล้วนา :m26:
-
เหอะๆ เตือนไม่ฟัง ไปยั่วเขาแล้วอย่ามานั่งร้องไห้หล่ะ
:m26: :m26: :m26: :m26:
-
เลิศๆๆแรงๆๆช๊อบชอบ
-
:a3: :a3: :a3:คุณจืดถ้าจะมีแฟนใหม่...สงสัยจะผ่านด่านตาเบสยากนะเนี่ย555..
-
เหอะๆ เตือนไม่ฟัง ไปยั่วเขาแล้วอย่ามานั่งร้องไห้หล่ะ
:m26: :m26: :m26: :m26:
o9 o9 o9แอ๊ ๆ ๆ ๆ เค้าไม่ได้ยั่วซะหน่อย แค่อ่อยเหยื่อเองง่ะ :m17: ทายดิว่า จืดจะเสร็จมันป่ะ (แต่หลายคนคงทายว่า......ไม่รอดใช่มะละ :m29:)
-
ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยนี่ น้องจืดดูเหมือนจะแรงขึ้นนะ เหอะ เหอะ แต่มีน้องเบสคอยดูแลแบบนี้ก็ไม่ค่อยน่าห่วงเท่าไร เอ๋ หรือน่าห่วงหนักกว่าเดิม 5555 เรื่องนี้คงไม่มีใครตอบได้ดีเท่าจืดเหรอเนอะน้อง จริงไหมเอ่ยน้องจืด
แต่ให้ความหวังไปหลายคน ระวังจะปวดหัวที่หลังนะน้อง
-
นั้นเรียกเค้ามาถึงห้องเลยเหรอจืด
ของอยู่ใกล้มือไม่ยอมกิน ไปกินของไกลตัวซะได้ อิอิ
-
มาต่อเลยเจ้ๆๆๆๆๆๆๆ
:m21:
-
ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยนี่ น้องจืดดูเหมือนจะแรงขึ้นนะ เหอะ เหอะ แต่มีน้องเบสคอยดูแลแบบนี้ก็ไม่ค่อยน่าห่วงเท่าไร เอ๋ หรือน่าห่วงหนักกว่าเดิม 5555 เรื่องนี้คงไม่มีใครตอบได้ดีเท่าจืดเหรอเนอะน้อง จริงไหมเอ่ยน้องจืด
แต่ให้ความหวังไปหลายคน ระวังจะปวดหัวที่หลังนะน้อง
:m23:แหะ ๆ แบบว่า โตขึ้นแล้ว มันก็เลยทำตามใจตัวเองมากไปหน่อยอ่ะพี่ :m13:แต่เด๋วจืดก็เรียบร้อย (โรงเรียนจีน) แล้วนะ หรือหนักกว่าเดิมหว่า o3
-
ตอนที่ 7
พอออกจากลิฟต์แล้ว พี่แกก็เดินเข้าห้องไป พวกเราก็เดินเข้าห้องไปเช่นกัน พอปิดประตูเท่านั้นแหละ นังเพื่อนสองตัวก็กรี๊ดดดดดดเบา ๆ สงสัยผีเข้าแหง ๆ อิพวกนี้ :amen:
“อิจืด มรึงแรงมากเลยนะยะ ทำไงถึงไปรู้จักกับเค้าได้วะเนี่ย” อิตั้มถามฉันใหญ่ อิอั้มก็สนใจเช่นกัน ยกเว้น ตาเบส นั่งเซ็งอยู่หน้าจอทีวีคนเดียว
“ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่.....” แล้วฉันก็เล่าให้มันฟังทั้งหมด
“หูย บังเอิญอะไรขนาดนี้ โชคดีจังว่ะ แต่ ชื่อพี่แก เอ่อ” อิอั้มจะพูดอะไรฉันก็พอจะรู้
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงก็คนละคนกัน อาร์ทน่ะ ยังไงฉันก็ไม่ลืมหรอก แต่ไม่รู้จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่” ฉันอยากเจออีกสักครั้งจังเลย คิดถึงยังไม่หาย
ฉันก็เดินไปเปิดประตูห้องไว้ เผื่อพี่แกจะมา หลังจากเราเม้าท์กันเสร็จแล้ว แล้วแกก็มาจริง ๆ แกเข้ามานั่งอยู่ในห้องเรา สองคนนั้นก็บริการใหญ่ ส่วนอิตาเบสก็เอาแต่ดูทีวี ไม่สนใจอะไรเลยนะมัน พี่แกก็จะคุยเรื่องที่มหาลัยเสียมากกว่า พวกเราก็จะถามเกี่ยวกับรายละเอียดในเรื่องการเรียนปีแรก ๆ แล้วก็ตึกสำคัญ ๆ ถามหมด :give2:
คุยจนเกือบสามทุ่ม พี่ก็เห็นเพื่อนของแกกลับมา แกเลยขอตัวกลับห้องไปก่อน อื้ม จะว่าไป เพื่อนแกก็หล่อเหมือนกันน้า ลืมถามไปว่าอยู่กันกี่คนเนี่ย แต่ดูแล้วน่าจะสามคนได้นะ อีกคนไปไหนหว่า อยากเห็นจัง หุหุ
เราสี่คนนั่งกินไปดูหนังไป จนกระทั่งสี่ทุ่ม ก็ง่วงกันแล้ว คืนนี้ต้องตาเบสต้องนอนพื้นล่ะนะ อยากทำกุญแจบ้านหายเองนะแก ช่วยไม่ได้ ฉันที่นอนด้านริมอยู่แล้ว เพราะเป็นคนไม่ชอบนอนตรงกลางหรือติดกำแพง ก็เลยได้นอนใกล้มันไปโดยปริยาย
อิพวกนั้นก็แซวกันว่า คืนนี้อย่าแอบลงไปนอนด้วยกันล่ะ o12นังเวร ใครจะกล้าหาญเท่าพวกมันล่ะ ฉันไม่ได้คันขนาดนั้นนะยะ (ถ้าคันก็ไปเคาะห้องพี่เค้าไม่ดีกว่าเหรอ อิอิ)
หลังจากปิดไฟเรียบร้อยแล้ว ฉันก็นอนคุยกับเพื่อนสาวไปได้สักพักก็รู้ว่าพวกมันคงจะเหนื่อยกันแล้ว ฉันเลยหันกลับมานอนเหมือนเดิม แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งตกใจ :o เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็มือของตาเบสน่ะสิ มันมาจับมือฉัน ฉันก็กลัวสิ กลัวว่าพวกนั้นมันจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ฉันพยายามแกะมือมันออก แต่คงยาก มันประสานมือเข้ากับมือฉันแล้ว แถมยังกำซะแน่นเชียว อันนี้มันก็เกินเหตุ มันไม่เมื่อยหรือไงกัน แทนที่ฉันจะได้หลับกลับกลายเป็นนอนตาค้างไปซะนี่ พรุ่งนี้ฉันยังมีเรียนนะเนี่ย :sad2: จะเอายังไงกับมันดีนะ ในที่สุด ฉันก็ทนความง่วงไม่ไหว เลยต้องหลับไปอิท่านั้นแหละ ช่างหัวมัน....เอาไว้เล่นงานมันพรุ่งนี้ละกัน
พอเช้ามา ฉันก็ไม่เห็นมันเสียแล้ว แหม่ อดเฉ่งมันเลย เพื่อนสาวก็ต้องไปเรียนแล้วเหมือนกัน ฉันออกไปก่อน วันนี้ก็เรียนปกติเช่นเคย ได้เพื่อนใหม่เยอะแยะ ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิง มีคนนึงขาวสวยน่ารัก ผมยาวหุ่นดี แต่งตัวเปรี้ยวได้ใจ ฉันอยากแต่งแบบนี้มั่งจัง แต่มาปีแรกเราควรสงบเสงี่ยมเอาไว้ก่อน ปีสองค่อยเต็มที่ละกัน หุหุ :m13:
แป้งมักจะชอบคุยกับฉัน ฉันก็ชอบชีเหมือนกัน รู้สึกว่าชีดูไฮโซ แต่ติดดินดี บางวันก็นั่งทาเล็บให้ฉันด้วยนะเออ แปลกคน มีวันนึงวงดนตรีของพี่อะไรหว่า จำชื่อมะได้ อยู่เบเกอรี่มิวสิคอ่ะ ที่พี่นักร้องนำผู้ชายน่ารัก ๆ เสียงนุ่ม ๆ นั่นแหละมา ฉันยังไม่รู้จักเลยตอนนั้น แต่แป้งมันชอบมากลากฉันไปดูด้วย ฉันก็งง เออคนไหนวะ ขนาดผ่านพี่แกมายืนอยู่ตรงหน้า ฉันยังไม่รู้จักเลย เหอ ๆ (รู้ชื่อแล้ว พี่นภ พรชำนิ เพิ่งหาเจอวานนี้เอง)
อ้อ แล้วก็ผู้ชายที่ทักฉันตอนรับน้อง มันเรียนคนละสาขากับฉัน ก็เลยไม่ค่อยได้สนิทกันเท่าไหร่ มีนายเอก นายป๊อบ เนี่ยแหละ ส่วนใหญ่เจ้าพวกนี้มันก็ได้แฟนในคณะเดียวกันทั้งน้านส่วนฉันน่ะเหรอ เล็งตากบไว้แหละ ฮ่า ๆ :m3:
มีอยู่วันนึง เรียนที่ตึกกลาง ฉันเห็นผู้ชายคนนึงดูเหมือนจะเป็นเกย์ (เค้าว่ากันนะ แต่จริง ๆ มันไม่ใช่น่ะสิ) ด้วยความที่อยากจะแกล้งอ่ะเนาะ ก็เลยให้เพื่อนไปขอเบอร์ มันก็ไม่ให้มา แต่ตอนนั้นฉันบอกไปนะว่า ไม่ให้บอกว่าฉันเป็นคนขอ แล้วฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่านายคนนี้นี่แหละ มีบทบาทกับฉันมากทีเดียว
ส่วนนายแมนเอย นายกบเอย ฉันก็แค่แอบชอบไปวัน ๆ ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แต่จริง ๆ ก็ชอบอยู่นะ แต่มันอายจนไม่กล้าเข้าไปคุยด้วยน่ะสิ เชื่อมั้ยว่า กับนายกบฉันพูดกับมันไม่กี่ครั้งเอง ตลอดสี่ปี ได้แค่แอบมองก็มีความสุขแล้ว อิอิ ชอบมองคนหล่อ (แค่ไอ้หล่อใกล้ตัวไม่มอง :laugh:555)
หลังจากที่นังอั้มไปเรียนได้ไม่กี่วัน มันก็มีสมาชิกใหม่มาแนะนำให้รู้จัก ชื่อนังจิ๊บ (ขอบอกว่าแรงมาก หุหุ) นังจิ๊บมาจากแถว ๆ ชานเมืองนี่แหละ มาอาศัยอยู่กับญาติในกรุงเทพฯ คุยกันไม่กี่ครั้งเราก็สนิทสนมกันเสียแล้วยังกับรู้จักกันมานานแล้วงั้นแหละ ชีเข้ามาปีแรกยังสงบเสงี่ยมอยู่ แต่พอขึ้นปีสอง แต่งตัวแรงสุด ๆ กระโปรงสั้นจู๊ด เสื้อรัดติ้ว กรรม (เราก็อยากใส่มั่ง o16)
อีกไม่นานก็มีมาอีกคนชื่อ น้องเคโระ (อีกแล้ว) นังกบคนนี้พอกหน้าหนาเป็นเอกลักษณ์เลยล่ะ ถ้ามองไกล ๆ นะจะเห็นหน้างี้ลอยมาแต่ไกลเชียว อิอิ ในที่สุดกลุ่มฉันก็มีสมาชิกใหม่เพิ่มมาแล้ว 2 คน ยังไม่หมดจ้า ยังมีอีกเพียบเลย ไม่รู้มาจากไหนกัน 555
“อิจืด ไปเที่ยวมหาลัยกรูป่าว ผู้ชายหล่อๆ เพียบเลยนะมรึง” อิอั้มชวนฉันไปด้วย มีหรือที่จืดจะ....
“ไปสิ วันนี้เลยมะ” แง้ว ตอนปีหนึ่ง ขอบอกว่าฉันค่อนข้างไม่เอาใจใส่เรื่องเรียนเท่าไหร่เลยอ่ะ แต่สนใจไปเรียนที่มหาลัยคนอื่นเค้า แปลกมั้ยล่ะ เหอ ๆ
“เออ อิตั้ม มันมีปัญหารึปล่าววะ ช่วงนี้ดูมันเครียด ๆ”
“อืม กรูก็ว่างั้น ไม่รู้สินะ ว่าจะถามอยู่เหมือนกัน” อิอั้มมันว่างั้น
“ถามหน่อยก็ดี กรูก็พลอยไม่สบายใจไปด้วย คงไม่ใช่เรื่องผู้ชายหรอกนะ” อะไรมันจะไวไฟขนาดนั้นจ้ะ ฉันว่าน่าจะเป็นเรื่องอื่นมากกว่านะ ( :m26:ทำยังกะตัวเองไม่เลยงั้นแหละ)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
อย่างนี้แหลนเนอะ เข้าไปปีหนึ่งก็ไม่ค่อยตั้งใจเรียนเหมือนกัน สนุกอย่างเดียวเลย
กว่าจะมารู้ตัวก็ปรสองเข้าไปแล้ว เร่งทำเกรดกันแทบตาย
แต่เอาเถอะชีวิตมหาลัยใช้ให้คุ้มเนอะ ชีวิตทำงานนี้มันคนละโลกจิงๆเลยเนอะ จืด
-
:m21:มาต่อไว ๆ นะคุณจืด กำลังสนุก หุๆ :a4: :a4: :a4:
-
"คนดีที่รักเราอยู่ใกล้ตัว มักจะเป็นเหมือนขนตา อยู่ใกล้แต่มองไม่เห็น วันที่จากไปจึงเห็นค่า โดยเฉพาะในวันที่ฝุ่นเข้าตา ให้น้ำตามาล้างทั้งตาทั้งใจ" เอามากระชิบบอกน้องจืดต่ออีกที :m26: (แอบเป็นกำลังใจให้น้องเบส ถึงแม้วันนี้จะไม่ใช่คนในสายตา....)
ชีวิตในมหาวิทยาลัยมันน่าตื่นตาตื่นใจ ทั้งยังเป็นอิสระที่ผู้ใหญ่มอบด้วยหวังให้เรียนรู้และเติบโตด้วยประสบการณ์และความเขื่อใจในระบบมหาวิทยาลัย (น่าแปลกตอนอยู่ ม.6 ยังว่าเป็นเด็ก พอเข้ามหาวิทยาลัยบอกว่าเป็นผู้ไหญ่แล้วนะ 55555)
ปีหนึ่งจึงเป็นเรื่องธรรมดา บ้าๆ ซ่าๆ ไปตามเรื่อง มหาวิทยาลัยเค้าเข้าใจ กิจกรรมก็มากมาย ปลูกฝังความรับผิดชอบกันซะเพียบขนาดนั้น แต่น้องจืดก็ยังดีนะ มีสติรู้การกระทำของตัวเอง อิอิ
-
:m5:พี่นัทสอนจืดดีจัง ขอบคุณพี่มาก ๆ นะจ้ะ
:a11:กับเบส อีกไม่นานเกินรอจ้า จะมีข่าวดีมาฝาก :a1:
-
ตอนที่ 8
แล้วฉันก็หนีเรียนตามนังอั้มไปด้วย (นิสัยไม่ดี อย่าเอาเยี่ยงอย่างเน้อ) เราไปนั่งรถตู้ที่เซ็นทรัลฯกัน พอไปถึงมหาลัยก็แอ๊บนั่งเรียนไปกะเค้าซะงั้น ดีเนาะฉัน ไม่เรียนวิชาตัวเอง แต่ดันมาเรียนวิชาบริหารฯ แล้วฉันก็ได้รู้จักนังตุ่มอีกคนนึง กลายเป็นว่า ตอนนี้มีเพื่อนทั้งหมด 5 คนละ ไม่รวมนังตั้มนะ เพราะมันไปอยู่อีกที่นึง
และการรวมกลุ่มกันนี่แหละ มันทำให้มีผลตามมาติด ๆ นั่นก็คือ พอตกกลางคืนพวกฉันก็จะแอบหนีกันไปเที่ยวน่ะสิ ที่ไหนน่ะเหรอ ก็ RCA ไง โอ้ย ตอนนั้นฮิตมาก แล้วพวกเรานะ แต่งตัวเปรี้ยวเฉี่ยวยังกะอะไรดี ก็ชุดเกาะอก กระโปรง ไม่ก็สายเดี่ยวขาสั้น แต่ละนาง ไอ้เราก็ใจไม่กล้าพอ ตอนแรก ๆ ก็หวั่น ๆ มาหลัง ๆ ใส่ทุกงาน อิอิ (เด็กมีปัญหา)
แล้วที่แอบหนีไปกันเนี่ย ต้องแอบไป เพราะไม่อยากให้คุณชายผู้เข้มงวด (ตาเบส) รู้เอาน่ะสิ เด๋วโดนมันด่า หาว่าไม่ตั้งใจเรียน ก็ที่บ้านดันไปฝากฝังฉันไว้กับมันด้วย น่ะสิ ช่วงนี้มันไม่ค่อยว่างมาหา เพราะต้องเรียนหนัก เหอ ๆ เข้าทางฉันเลย (เกเรจริง ๆ ฉัน)
“อิตั้ม คืนนี้ไปด้วยกันมั้ยมรึง” ฉันหันไปถามมัน
“ไม่อ่ะ เบื่อ ๆ นี่พวกมรึง กรูมีเรื่องนึงอยากจะบอก”
“อะไรยะ อย่าบอกนะว่า อกหักน่ะ” อิอั้มกัดมัน
“ป่าว คือว่า กรูจะย้ายไปอยู่กับป้ากรูน่ะ พวกมรึงคงไม่ว่าอะไรกรูนะ” หา ถ้ามันไปแล้วค่าห้องล่ะ แต่นี่เราก็อยู่มาตั้งสามเดือนแล้วนะ
“ที่แท้ก็เรื่องนี้เองสินะ ที่มรึงกลุ้มใจน่ะ” นังอั้มเดินมานั่งลงข้าง ๆ มัน
“อืม กรูยังไม่แน่ใจเลยว่าจะเรียนจบรึปล่าว” มันนั่งก้มหน้า เครียด ๆ
“เฮ้ย อย่าท้อใจสิ ยังไงก็ลองดูสักตั้ง มันคงไม่ยากเกินกำลังของมรึงหรอก” ฉันบอกมันไปงั้น แล้วตัวเองล่ะ มัวแต่เที่ยวอยู่นั่นแหละ
“จะไปเมื่อไหร่ล่ะ” อิอั้มถามต่อ
“สิ้นเดือนนี้แหละ แต่ยังไงกรูก็จะหาพวกมรึงบ่อย ๆ นะ”
“เออ มาได้ตลอดแหละ ต้อนรับมรึงเสมอ ป่ะ คืนนี้ไปเที่ยวกัน อย่าเครียดไปเลย วันหยุดทั้งที”
“ไปก็ไป อ้อ อิจืด ไม่ชวนเบสไปด้วยเหรอ” อิตั้มมันหันมายิงฉัน
“จะบ้าเหรอ ชวนไปทำไมยะ กรูก็โดนมันเอาไปฟ้องแม่กรูน่ะสิ”
“โถ อิดอก 11รดนักนะมรึง เด๋วกรูจะบอกมัน” อิเชียตั้ม อย่าเชียวนะมรึง ไม่งั้นตายแน่ (ตูนะ)
แล้วเราสามคนก็แต่งตัวกันเสร็จก็ออกไปเรียกแท๊กซี่หน้าปากซอย ตรงไปยังสถานเริงใจ โฮ่ ๆ อาร์ซีเอจ๋า มาแล้วจ้า เราเลือกร้าน รูท66 ม้างนะ มันดังสุดตอนนั้นอ่ะ พอเข้าไปข้างในก็จองโต๊ะได้อยู่ แต่ถ้าไปดึก ก็อดเพราะเต็ม ยิ่งดึกยิ่งมัน เพราะเพลงมันส์ แด้นซ์กันกระจาย เพื่อนสาวก็จิกผู้ชาย ผู้ชายก็จิกเรา โอ้ย แซ่บจริง ๆ (ลืมอดีตเลยตอนนั้น เพราะหลงระเริงอยู่ แย่ ๆ)
ช่วงปีแรกนี่ เรายังไม่ค่อยเด่นเท่าไหร่ เพราะผมยังไม่ยาวพอ ก็ได้แค่นี้เอง (แรงจะตายอยู่แล้ว) หลังจากสอบกลางภาคแล้ว ผลคะแนนออกมาห่วยมาก นี่แหละ ผลของการไม่ตั้งใจเรียน ฉันเริ่มรู้ตัวเองแล้ว ว่าชักจะทำตัวแย่เกินไป ก็เลยตั้งใจเรียนเพิ่มขึ้น แต่ไม่วายยังเที่ยวเหมือนเดิม 5555
มาพูดถึงวิชาหนึ่งที่น่าสนใจมาก ๆ นั่นก็คือ ว่ายน้ำนั่นเอง อิอิ ได้ดูผู้ชายใส่บิกินีว่ายน้ำ เย้ ๆ แล้วฉานล่ะ ง่า ทำไงดีวะเนี่ย โดนบังคับเรียนด้วยสิ แต่ทำไงได้ ก็ต้องเรียนอ่ะนะ แล้วเรื่องชุดล่ะ ซวยอีก ฉันก็ไปปรึกษาเจ๊หนึ่ง แกก็บอกว่า ทำใจจ้ะ เท่านั้น แง้ ๆ ม่ายนะ กลัวอ้ะ
สรุปฉันก็เลยต้องไปหาซื้อกางเกงว่ายน้ำมาตัวนึง เป็นแบบขาสั้นจะได้ไม่น่าเกลียด อยากใส่เสื้อกล้ามลงน้ำด้วยอยู่หรอกแต่ก็ไม่ได้ เลยจำใจถอดออก เง้อ คิดเอาเองก็แล้วกัน ดีนะที่หน้าอกไม่ใหญ่มาก ไม่งั้นโป๊ะแหง ๆ พอถึงคาบนี้นะ ฉันจะต้องนั่งน้ำลายไหล (เหอๆ) หื่นสิ ก็ผู้ชายทั้งน้านอ่ะ ไม่ให้คิดลึกได้ไงล่ะ หุหุ โดยเฉพาะ นายกบนะ หูย ใส่บิกินีด้วยแหละ สุดยอดดดดด
ระหว่างที่ว่ายน้ำไปมานั้น ฉันก็ใช้สายตาอันแหลมคมดังเหยี่ยวมองหาเหยื่อ เหยื่อที่ว่าก็คือ สาวน้อยมหัศจรรย์ (น้องแอบ) นั่นเอง อ้ะ เจอแล้ว นั่นไง ขาว ๆ ตี๋ ๆ แต่ไม่หล่อนะ ออกจีน ๆ ชื่ออะไรน้า ไว้ไปสืบทีหลังละกัน อยู่เมเจอร์เดียวกะฉันเสียด้วย ไม่ได้การละ
“เฮ่อ เหนื่อยชิบ ดำหมดเลยชั้น” ฉันเดินไปอาบน้ำในห้องน้ำชาย อ้าย เต็มเลยอ่ะ ทำไงดีฟะเนี่ย
“อ้าว นังจืด ยังไม่อาบอีกเหรอ” เพื่อนใหม่ที่ชื่อเปิ้ลเดินมาถาม
“ยังเลย รออยู่เนี่ย” นังเปิ้ล เพื่อนชะนีที่สนิทกันเร็วมาก
“เหรอ เด๋วรอเป็นเพื่อนละกัน อายพวกนั้นเหรอยะ” มันแย็บถามมา
“ก็ใช่น่ะสิ อาบกันเพียบเลย อายน่ะสิแก”
“อู้ย ยังงี้จะหาสมีได้เหรอเนี่ย” อ้ะ นังนี่ ดูถูกฉันนะยะ
“หาได้ไม่ได้รู้หรอกนะ แต่เคยมีมาก่อนละกัน”
“ใครเหรอ แล้วเลิกกันรึยัง” ฉันสะอึก ไม่น่าเอามาพูดเลย มันไม่ดีเท่าไหร่ที่จะไปพาดพิงถึงอาร์ท
“เด๋วฉันไปอาบน้ำก่อนนะ แกรอด้วยล่ะ เด๋วไปด้วยกัน” ฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำก่อนที่มันจะถามมากกว่าเดิม ระหว่างที่อาบอยู่นั้น ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร จนกระทั่งเสร็จแล้ว ก็แต่งตัวเดินออกมาตามปกติ
เลิกเรียนวันนั้น นังเปิ้ลก็ชวนไปกินขนมปังปิ้ง นมสดกัน แถว ๆ สนามฟุตบอลนั่นแหละ อร่อยมาก ยกนิ้วให้ มีนิสิตมานั่งร้านนี้เรื่อย ๆ ดูไม่เงียบเหงาเลย จากนั้นเราก็ไปเดินช้อปปิ้งที่ท้อปฯกันต่อ ฉันเลือกซื้อของไว้กินตอนกลางคืน เพราะมันจะหิวบ่อย แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ฉันนั่งรถมาถึงหอพักตัวเอง กำลังจะเดินไปขึ้นลิฟต์ ก็เห็นนายเบสมานั่งรออยู่ชั้นล่างของตึก แถมสีหน้ายังดูหงุดหงิดมาก ๆ อีกด้วย ไม่รู้ไปมีเรื่องมีราวอะไรมารึปล่าว น่ากลัวจัง ฉันเดินเข้าไปทักทายมัน
“ว่าไง ไม่กลับบ้านกลับช่องล่ะ มานั่งทำอะไรแถวนี้แก”
“......” เงียบ ไม่ยอมตอบอีกนะมัน
“ว่าไงแก เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย”
“..... ขึ้นห้อง” แง่ว ฉันขี้เกียจเซ้าซี้มัน ก็เลยเดินไปรูดการ์ดเปิดประตูเข้าไปยืนรอลิฟต์ด้านใน มันก็เดินตามมาอยู่ทางด้านหลัง ฉันเสียววาบเลย เหอ ๆ กลัวอ่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เบสจะมาวินรึป่าวหว่า :m21: แต่ก็ยังคิดถึงอาร์ทอยู่อะ :m26:
-
อาร์ทไปไหน?
แบบว่า พลาดไม่ได้อ่านตอนนั้น
เฮ้อ! เศร้า จัง
ชอบอาร์ทที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
อาร์ทไปไหน?
แบบว่า พลาดไม่ได้อ่านตอนนั้น
เฮ้อ! เศร้า จัง
ชอบอาร์ทที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อาร์ทไปไหน?
แบบว่า พลาดไม่ได้อ่านตอนนั้น
เฮ้อ! เศร้า จัง
ชอบอาร์ทที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m26:เจ๊อ่ะ ตกข่าวได้ไง ส่วนอาร์ทน่ะ ไม่ได้หายไปไหนหรอกน้า เด๋วก็กลับมา หุหุ
:m8:กลับมาทำให้เราปวดหัวหนักกว่าเดิมอีก :a6:
:oอ้ะ นี่เราเผลอพูดอะไรออกไปนี่
:m7:ไปทำงานต่อดีก่า
-
มันต้องยังงี้สิ ยังงี้สิ :a4:
ต้องให้ได้ยังงี้ มันต้องยังงี้สิ ยังงี้สิ :a4:
-
ดันนน :a11:
-
:m22:ลงให้อีกตอน เพราะจากลับบ้านแล้วจ้า ไปแต่งตอนที่ 20 ต่อ o19
ตอนที่ 9
พอลิฟต์เปิดออก เราสองคนก็เดินเข้าไป ฉันกดชั้น 7 แล้วก็เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่มันจะถึง ระหว่างอยู่ในลิฟต์ มันไม่ยอมพูดอะไรเลย เอาแต่ยืนหน้าเคร่งเครียด เวงกรรม บรรยากาศเลยมาคุเข้าไปใหญ่ พอประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้น 7 ก็เจอกับพวกรุ่นพี่พอดี
“จะไปกินข้าวกันเหรอพี่” ฉันยิ้มทักทายออกไปตามประสาคนคุ้นเคย
“อื้ม ไปด้วยกันมั้ย” เหะ ๆ อยากไปสิ แต่คนข้าง ๆ มันจ้องตาเขม็งมาใหญ่เลยอ่ะ
“ไม่เป็นไรดีกว่าพี่ พอดีซื้อของมาแล้วด้วย จืดไปก่อนนะ” ฉันพูดเสร็จก็เดินละลิ่วมาที่ห้องตัวเอง รีบไขกุญแจเข้าไปข้างใน แล้วก็วางถุงของกินไว้บนโต๊ะ
“เอ้า ทีนี้บอกได้รึยังว่ามีธุระอะไร ถึงมาที่นี่ได้” ฉันถามมันออกไปหลังจากที่มันนอนบนเตียงแล้ว สบายนักนะมันน่ะ
“เอาขนมมากินหน่อยดิ” ป๊าด ให้มันได้งี้สิ แต่ฉันก็ต้องหยิบเอามให้มันกิน ฮือ ๆ เบเกอร์รี่ของฉัน
“ทำงกไปได้ แค่อันเดียวเองเหรอ ขออีกอันดิ” :m16:อ่ะ ไอ้คุณเบส แกล้งกันนี่หว่า
“เอาไปให้หมดถุงเลยย่ะ เชิญกินให้อิ่มจนท้องแตกไปเลยนะแก แล้วก็เล่า ๆ มาซะที” ฉันปรอทแตกละ ยิ่งเหนื่อย ๆ มาอยู่
“อา อิ่มจังเลย อารมณ์ดีขึ้นหน่อย” ฉันนั่งกัดฟันกรอด ๆ อยากจะบีบคอมันมากกกกก
“เน่ ฉันรู้นะ ว่าแกน่ะ แอบหนีไปเที่ยวกลางคืนมาน่ะ” ง่ะ เปิดประโยคนี้มา ฉันก็อึ่งกิมกี่เลยสิ
“เฮ้ย เที่ยวที่ไหนกัน ฉันไม่ได้ไปซะหน่อย” :m13:สตอเข้าไว้ อย่ายอมรับง่าย ๆ สิ คึคึ
“อ้อเหรอ แล้วโทรมาหาตอนกลางคืนตั้งหลายครั้ง ทำไมไม่รับสายเลยล่ะ” โทร โทรมาด้วยเหรอ จะบ้าตาย
“อ้อ พอดีตอนนั้นไม่อยู่น่ะ ลงไปซื้อของกินข้างล่าง” แถไปนู้น
“เหรอ แก้ตัวเข้าไป แล้วคืนวันก่อนที่อาร์ซีเอ เพื่อนฉันไปเห็นใครเข้าล่ะ ถ้าไม่ใช่แกกับเพื่อน ๆ ของแกน่ะฮะ” เฮ่อ รู้ก็รู้ไปสิ จะทำอะไรฉันได้ :m26:
“ใช่ ฉันไปเที่ยวมา มีปัญหาอะไรมะ”
“ฉันน่ะไม่มีหรอก แต่แม่แกน่ะสิ มีปัญหาแน่ ๆ” ตูว่าแล้ว มันบอกแม่ฉันไปยังวะเนี่ย
“แกบอกแม่ฉันไปรึยัง ห้ามบอกนะ ไม่งั้นฉันแย่แน่ ๆ” ฮี่โธ่ ที่แท้ก็กลัวน่ะสิฉัน
“ยังหรอก จะมาเตือนแกก่อนเท่านั้นเอง ทีหลังจะไปก็บอกฉันด้วย” อ่ะนะ จะตามไปคุมตูล่ะเส่ะ นี่มันเป็นพ่อหรือเพื่อนวะเนี่ย
“ก็ได้ แต่แกต้องชวนเพื่อนแกไปด้วยนะ” อิอิ ข้อแลกเปลี่ยนที่ดูฉันจะได้เปรียบมากกว่านะ 555 ก็เพื่อนมันน่ะ หล่อน่ารักทั้งน้าน (ไปเห็นมาแล้ว หุหุ :m10:)
“เด๋วจะโดนดีนะแก ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อย” ดีนะที่ไม่โดนเรียกว่า ร่าน อิอิ เกือบ ๆ ไป ตั้งแต่มาเรียนที่นี่ ชักจะบ้าไปกันใหญ่แล้วฉัน
ฉันชวนมันออกไปนั่งเล่น กินขนมกันที่ระเบียงด้านนอก เป็นระเบียงขนาดใหญ่ยื่นออกไปเป็นพื้นที่โล่งกว้าง อยู่ด้านนอกประตูทางเข้าออก เราสองคนนั่งคุยไปเรื่อยเปื่อย รอพวกนั้นกลับมาจากเรียน ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านเลย ฉันก็เลยหาเรื่องชวนมันกลับบ้าน
“นี่เบส อาทิตย์นี้กลับบ้านกันมั้ย” :m17:
“อืม ก็ดีเหมือนกัน คิดถึงยายอ่ะ” อ่ะนะ
“โอเคแล้วนะ คิดถึงบ้านเราจัง” คิดถึงอีกคนนึงด้วยเหมือนกัน ตอนนี้คงจะสบายดีอยู่สินะ
“เออ นี่แก ฉันมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย”
“หืม เรื่องอะไรเหรอ ถ้าพอจะช่วยได้นะ” ฉันนั่งมองเหม่อดูดวงดาวบนท้องฟ้า คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด มองเห็นได้ชัดอยู่เหมือนกัน
“มีสาวคนนึงมาขอคบกับฉันน่ะ.... คือเค้าก็สวยดีอ่ะนะ แต่ฉันไม่แน่ใจอ่ะ ว่าจะคบดีรึปล่าว”
“....” :try2:ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า มีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คออีกแล้ว มันพูดไม่ออกอ่ะ ความรู้สึกที่ได้ยินตาเบสพูดออกมา มันบรรยายไม่ถูก
“ว่าไง ฉันควรจะทำไงดีวะแก” มันเร่งเร้าฉันที่ตอนนี้กำลังมึนอยู่
“เอ่อ แกชอบ เค้ามั้ย ล่ะ ถ้าชอบก็คบไปเถอะ” ฉันบอกไปงั้น แล้วทำไมในใจมันแปลก ๆ ล่ะ ไอ้ความรู้สึกเสียดายนี่มันอะไรกันแน่
“งั้นเหรอ ถามว่าชอบมั้ย เค้าก็น่ารักดีอ่ะนะ……” มันก็ทำท่าทางอาย ๆ ฉันว่า มันต้องชอบแหละ
“งั้นก็คบไปเลยสิ ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ ร้อน” ฉันลุกขึ้นแล้วก็เดินเข้าไปเปิดประตูห้องของตัวเอง จับผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป
“อะไรว้า” ฉันได้ยินเสียงบ่นตามหลังมาแค่นั้นเอง พอเข้าไปในห้องน้ำ ฉันก็ถอดชุดออก แล้วก็ลงไปนอนในอ่างอาบน้ำ เปิดน้ำทั้งก๊อก ฝักบัว ให้มันลดดีกรีความร้อนลง ทำไมฉันต้องหงุดหงิดด้วยนะ ไม่เข้าใจจริง ๆ เลย ฉันกับมันเราเป็นแค่เพื่อนสนิทกัน หรือว่า ฉันไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไปกันแน่ :m5:
ฉันเดินกระโจมอกออกมาทั้งอย่างนั้นแหละ เพื่อนกันจะอายไปทำไม เชิด ๆ เมื่อก่อนยังแปลกใจจะอายมันทำไม พอเดินออกมา มันก็มองใหญ่เลย ผมเริ่มจะยาวและ แล้วก็ยังดีนะทีคณะฉันไว้ผมยาวได้ ไม่งั้นก็สั้นจู๋เหมือนเดิม :m19:
“มองอะไร ไม่เคยเห็นรึไง” o12ฉันแขวะมันทั้งที่ยังหาเสื้อใส่อยู่
“ปล่าวซะหน่อย คืนนี้ค้างที่นี่นะแก” ฉันสะดุ้งโหยง นึกในใจแมร่งเพี้ยนทำกุญแจหายอีกหรือไงวะ
“ค้างบ่อย เด๋วก็คิดค่าเชาห้องซะเลยนี่”
“ค้างทั้งคืนเอาเท่าไหร่ล่ะ” เฮ้ ไอ้นี่ ลามปรามใหญ่แล้วนะมัน :m16:
“ไอ้บ้า เด๋วก็ไม่ให้นอนเลยนี่ ไปอาบน้ำเลยไป เหม็นตัวแกจะตายอยู่แล้ว” ฉันไล่ เพราะขี้เกียจเถียงกะมัน
“ไหนล่ะผ้าขนหนู” มันเดินเข้ามาถามใกล้ ๆ ฉัน ฉันเบี่ยงตัวหลบมัน ก่อนจะหยิบผ้าให้มันไป
“เอาไป รีบ ๆ เข้าไปเลย อิพวกนั้นจะกลับมาเมื่อไหร่เนี่ย ไม่โทรมาบอกกันเลย”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล. ผู้ใดรู้ข่าวของเจ๊เหมยบ้างมั้ยอ้ะ เจ๊สองรู้ข่าวชีบ้างมั้ยคะ :impress:
-
รอลุ้นต่อ แล้วไอ้ความรู้สึ้กนี้มานคือไรน๊า :m21: :m21:
-
:m5:พี่นัทสอนจืดดีจัง ขอบคุณพี่มาก ๆ นะจ้ะ
:a11:กับเบส อีกไม่นานเกินรอจ้า จะมีข่าวดีมาฝาก :a1:
แค่น้องจืดยอมรับความหวังดีและความปรารถนาดีของพี่ไว้บ้าง พี่ก็ดีใจแล้วน้อง มันเป็นการส่งผ่านมิตรภาพและความรู้สึกดีผ่านตัวหนังสือนะ พี่เองก็ขอบคุณน้องจืดเช่นกัน เอาประสบการณ์มาแชร์ให้พี่และเพือนในบอร์ดได้อ่านกัน :m1:
พี่จะรอลุ้นน้องเบสอยู่นะ แต่พอให้อ่านตอนใหม่นี่พี่เริ่มหวั่นใจละ ก็วิธีทดสอบใจของน้องเบสนี่มัน........ :m16:
แล้วจะมารอลุ้นน้องจืดต่อ ไปละ
ปล. ดูแลตัวเองหน่อยนะน้อง ทั้งงานราษฎร์ งานหลวง เหนื่อยแทน
-
"ไม่มีเธอให้รำคาญเหมือนเก่า มีเพียงแต่ความว่างเปล่า แล้วน้ำตาทำไมๆต้อง"
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
รักแต่ไม่รู้จักมัน ตราบเท่าที่เสียมันไป
:m19: :m19: :m19:
-
:m26:เจ๊อ่ะ ตกข่าวได้ไง ส่วนอาร์ทน่ะ ไม่ได้หายไปไหนหรอกน้า เด๋วก็กลับมา หุหุ
:m8:กลับมาทำให้เราปวดหัวหนักกว่าเดิมอีก :a6:
:oอ้ะ นี่เราเผลอพูดอะไรออกไปนี่
:m7:ไปทำงานต่อดีก่า
ตกลงกลับมาจริงๆชะมะคับคุณจืด จะได้เตรียมเฮ :m11: :m11:
-
ฮาร์ทจะกลับมาอีกเหรอ แล้วนายเบสล่ะ มารอลุ้นตอนต่อๆไปดีกว่า อิอิ :a2:
-
:a5:ตอนที่10นี้ ขอให้ผู้อ่านทำใจด้วยนะ เพราะว่าจืด......
ตอนที่ 10
มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ฉันนั่งดูทีวีรอเพื่อนสาวกลับมา สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้น ฉันรับสายขึ้นมาแล้วก็รู้ว่า เป็นเพื่อนสาวนั่นเอง
“อิจืด คืนนี้คงไม่กลับไปห้องนะ พอดีพวกกรูจะไปค้างบ้านเพื่อนน่ะ มรึงอยู่คนเดียวได้นะ อ้ะ แค่นี้ก่อนนะ กรูต้องไปแล้ว...” เอ่อ ตูยังไม่ได้พูดอะไรเลยอ่ะ แล้วมันมาทิ้งฉันไว้แบบนี้ เหอ ๆ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ไอ้เบสมันก็ปิ๊งสาวอยู่นี่หว่า กลัวอะไรมัน :m29:
“เมื่อกี้ใครโทรมาน่ะ” อ่ะ พ่อคุณ ดึงมันขึ้นไปหน่อยเหอะ เลือดกำเดาฉันจะไหลอยู่แล้ว :m10: (ผ้าขนหนูพันรอบเอวต่ำซะ)
“เพื่อนฉัน มันบอกว่า ง่า คืนนี้ มันไม่กลับ” ฉันอยากจะวิ่งร้องกรี๊ด ๆ ไปที่ห้องพวกรุ่นพี่จัง (อ่ะนะ)
“นึกว่าเรื่องอะไร งี้ฉันก็นอนบนเตียงได้อ่ะดิ” ฝันเลยจ้ะ
“โนเวย์ นอนพื้นไปน่ะแหละแก”
“เอ้ย ได้ไง ก็เตียงกว้างขนาดนี้ ไม่เอาอ่ะ ไงฉันก็จะนอนบนเตียง”
“งั้นฉันนอนพื้น” เรื่องอะไรจะยอมนอนกับมัน เด๋วฉันใจแตกทำไงล่ะ หุหุ
“แกนี่ท่าจะบ้า ฉันไม่ทำอะไรหรอกน่า กลัวไม่เข้าเรื่อง” มันพูดเสร็จก็เดินผิวปากไปใส่เสื้อผ้า ดูมันทำจะไม่ให้กลัวได้ไง :m5:
ฉันเอาปิ๊กนิคมาปูนอนที่พื้น ส่วนนายเบสนอนสบายอยู่บนเตียง นี่ตูจะมาลำบากทำไมเนี่ย จะว่าไปก็กลัวเกินเหตุ มันไม่ทำอะไรเราหรอก ยังไงมันก็เพื่อนกัน แต่ฉันไม่ยอมเสียหน้าหรอก ก็บอกว่าจะนอนพื้นแล้วนี่ ทำไงได้
“แน่ใจ ไม่นอนบนนี้จริง ๆ อ่ะ” มันยื่นหน้าหื่น ๆ (อ่ะนะ) มาถาม
“เชิญแกตามสบายเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องเสด็จลงมาข้างล่างด้วยล่ะ” มันกลิ้งตัวไปมาบนนั้น บ้ารึปล่าว
หลังจากจัดที่นอนเสร็จแล้ว ฉันก็ต้องลุกไปปิดไฟอีก เซ็ง แทนที่มันจะปิดให้หน่อยนะ ฉันกลับมานอนบนที่ตัวเอง นอนถ่างตาไปได้สักพัก เสียงขยับตัวไปมาของตาเบสก็เงียบไป สงสัยจะหลับไปแล้ว ฉันก็เลยปล่อยใจให้ได้พักผ่อนบ้างเช่นกัน :a12:
>>>>>>>>
>>>>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
เอาไว้แค่นี้ก่อนนะ เด๋วจะมาต่อตอนบ่าย ๆ ไปทำงานก่อนละจ้า :a1:
-
มาหลอกให้อยาก แล้วจากไป o7 o7 o7
-
แอร๊ยยย มารีบต่อเลยจ้าๆๆๆๆ :a11:
-
มาต่อเรยจ้า ด่วนที่สุด นี่บ่าย 3 แระนา......
:a14: :a14: :a14: :a14: :a14:
-
นี่บ่าย 4 แล้วนะเจ๊ :angry2: :angry2: :angry2:
-
มาต่อไวไวนะเจ้จืด :m26:
-
แล้วอยู่ดีๆผ้าห่มก็ลอยขึ้นมาได้เอง
:a12: :a12: :a12:
เจ้าผีผ้าห่มมาแว้ว
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
หิหิ...
ระวังไม่รอดน่ะฮะ
:m23: :m23: :m23:
-
ต่อๆเลยเจ้ๆๆๆๆๆๆๆ
อิอิ เจ้จืดแอบมีใจให้แบสนะเนี่ย แอบหึงเขานะเนี่ย
:m18:
-
o1โทษนะทุกคน พอดีเมื่อวานเกิดอาการไม่ค่อยดี เลยรีบกลับบ้านก่อนน่ะ กลัวฝนจะตกด้วย ก็เลยลืมอัพ :m23:
มาต่อแล้วให้แล้วนะ ส่วนตอนที่ 11 ยังหาที่ลงเครื่องมะได้ รอกันต่อไป
/////////////////////////
//////////////////////////////////
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ได้ แต่ที่รู้ ๆ คือ ทำไมมันอึดอัดจังล่ะ หรือว่า ฉัน จะโดน.... ผีอำอีกเสียแล้ว :serius2:โอว ไม่นะ ทำไงดี ฉันไม่กล้าลืมตาเลย เพราะยังหวีด ๆ อยู่กับภาพตอนไปเที่ยวเกาะช้างมาง่ะ มันรู้สึกว่า เหมือนมีคนมาทับตัวเราอยู่ แขนขาก็ขยับไม่ได้ เอ แต่จะว่าไป ทำไมมันอุ่น ๆ อ่ะ มันต้องตัวเย็น ๆ สิถึงจะถูก อ้อ แล้วผีทีไหนมาไซร้ซอกคอฉันฟะเนี่ย :angry2:
พอมีสติ ก็ลืมตามองทันที ตายห่ะ มันมืด ๆ มองไม่ชัด แตค่ก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร ก็มีอยู่คนเดียวนี่ ไอ้เบส ไอ้เลว ฉวยโอกาสนี่หว่า ฉันรีบเอามือปัดตัวมันออกไป แต่ดูเหมือนจะไม่ทันมันเสียแล้ว เพราะมันจับแข็นล็อคทั้งสองข้างเลยน่ะสิ
“แก ปล่อยฉัน อย่า....” ฉันร้องบอกมัน
“อยู่เฉย ๆ สิ ขอเถอะนะ ” ขอบ้าขอบออะไรของแก ไอ้ o9
“ไม่ แก ขอร้องล่ะ หยุดก่อน....” ดูท่าว่าความหื่นจะไม่เข้าใครออกใคร มันเลื่อนขึ้นมาประกบปากของฉัน o2ทำให้คำพูดทุกอย่างหายไปในพริบตา
ให้ตายเหอะ ฉันต้องเสียตัวให้มันจริง ๆ หรือเนี่ย ทำไงดี แล้วหลังจากนี้จะมองหน้ากันติดมั้ยเนี่ย แต่เมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้ว อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปก็แล้วกัน ฉันก็เลยยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับมัน :m17: แต่ถึงยังไงฉันก็จะยังเป็นเพียงแค่เพื่อนของมันเท่านั้นพอ
/////////////////////
//////////////////////////////////
หลังจากมีอะไรกันเสร็จแล้ว ฉันก็ลุกไปอาบน้ำอีกรอบ เพราะมันเหนียวตัวไปหมด ฉันคิดถูกหรือปล่าวนะที่เราสองคนมีอะไรกัน แต่มันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ฉันเปลี่ยนชุดเดิมกลับออกมา คราวนี้ฉันไม่นอนบนฟูกแล้ว ฉันเลือกนอนที่ตัวเองบนเตียงแทน
เบสมันก็เข้าไปอาบน้ำเหมือนแล้วก็กลับออกมานอนที่เดิม มันเขยิบเข้าใกล้แล้วก็กอดฉัน
“ขอโทษนะจืด อย่าโกรธฉันเลยนะแก” มันจะขอโทษทำไม ก็ผิดด้วยกันทั้งคู่แหละ o16
“ช่างมันเหอะ ผ่านแล้วก็ผ่านไป อย่าเก็บมาคิดเลย” ฉันก็พูดไปตามความจริง คิดมากทำไม
“อะไรอ่ะ มันไม่มีความหมายสำหรับเราเลยรึไง”
“ก็ถือว่ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้นเอง” ดูเหมือนมันจะไม่ได้คิดแบบฉันเสียแล้ว ฉันนี่มันแกล้งโง่หรือโง่จริง ๆ กันแน่นะ :m29:
ตาเบสมันหันกลับไปอีกทางหนึ่ง สงสัยจะงอนไปแล้ว ฉันขอโทษ อยากขอโทษมันจริง ๆ ฉันน่ะไม่อยากคบกับใคร เพราะไม่อยากเจ็บ เพราะเจ็บอันเดิมมันยังไม่ได้หายไปไหนเลย ฉันก็เพียงแค่เก็บมันไว้ในส่วนลึกของหัวใจเท่านั้นเอง
“ขอโทษนะเบส ขอโทษ” เบสคงเพลียจนหลับไปแล้ว แต่ฉันยังนอนไม่หลับ น้ำตาเจ้ากรรมมันก็ดันหลั่งไหลออกมา :m15: เพราะดันเผลอไปคิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ อีกจนได้ แล้วไหนจะยังเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไปด้วยอีก มันตีกันไปหมดเลย กว่าจะหลับก็ใกล้จะเช้าแล้ว
ฉันกระพริบตาตัวเองถี่มากขึ้น เพราะแสงที่มาจากประตูหลังห้องมาส่องเข้ามา พอมองดูนาฬิกาตั้งโต๊ะ ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ” ตาเบสนั่นเอง
“ฮ้าวววว นี่แกยังไม่กลับอีกเหรอ” ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“ยังหรอก ไปล้างหน้าซะ แล้วมากินโจ๊กนี่” หืม ทำให้ฉันกินเหรอเนี่ย
“อืม แล้วแกกินอะไรรึยังล่ะ”
“เรียบร้อยแล้ว ไปสิ เด๋วจะหายร้อนเสียก่อน” จ้า ๆ ไปแล้ว สั่งฉันจังนะมันน่ะ :a14:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
พลาดไปแล้วแบบนี้จะทำไงต่ออ่ะ ดูนายเบสเองก็มีใจให้จืดไม่น้อยเลยน่ะ
-
:a9: :a9: :a9:ในที่สุดก็ ฮือ ๆ... :a11: ตาเบสแกแน่มากหุๆ
-
เมื่อไม่รัก ไม่แน่ใจ อย่าทำมันลงไป
:a3: :a3: :a3: :a3:
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณน้องจืดมี ผ. คนที่สองแล้ว :m25:
ปล. ไม่ทราบข่าวของ เจ้เหมยฮัว เลยเคอะคุณน้อง
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณน้องจืดมี ผ. คนที่สองแล้ว :m25:
ปล. ไม่ทราบข่าวของ เจ้เหมยฮัว เลยเคอะคุณน้อง
o15ขอบคุบเจ๊สำหรับข่าวคาว เอ้ย คราวนะคะ ส่วนหนูมีผ.คนที่ 2 แล้ว :m28: เอใช่รึปล่าวน้อ
ปล. ล้อเล่งค่า อย่าเข้าใจฉันผิด โปรดอย่าเข้าใจฉันผิด :m13:
-
อ่านที่พี่เจ้สองเมนท์แล้ว งง :m28: ผ. คนแรกอาร์ตหรอ เราอ่านตกหล่นไปท่อนไหนหว่า :a6: :a6:
-
อื่ม เหมือนแบบเซกส์เฟรนด์หรือเปล่า อ่านแล้วก็แอบสงสารน้องเบสอยู่เหหมือนกัน :เฮ้อ: ความสัมพันธ์ที่มีความรู้สึกไม่เท่ากันมันชวนให้ปวดใจจริงๆ สู้ต่อไป
-
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เสร็จตาเบสไปจนได้ อิอิ :m10: :m10:
-
สงสารเบสจัง..รักคนที่เขาไม่มีใจให้มันเจ็บนะคับ คุณจืดก็เปิดใจให้เบสหน่อยชิคับ ฮื้อ....มันเศร้า
-
:m2:เอาน่า รอดูไปก่อนละกันนะ
ตอนที่ 11
หลังจากทานโจ๊กเรียบร้อยแล้ว นายเบสก็แต่งตัวออกไปเรียน ชุดเดิมของมันน่ะแหละ ส่วนฉันก็ไม่ไปเรียน โดดจิ แต่สตอฯมันไปว่า ไม่มีเรียน ก็ฉันมันเพลีย ทำไงได้ สักพักใหญ่ ๆ เพื่อนสาวก็กลับมาถึง สภาพโทรมพอกัน ฮั่นแน่ มันไปค้างที่ไหนมากันแน่เนี่ย :m26:
“แหม โทรมเชียวนะพวกมรึง”
“ว่าแต่พวกกรู มรึงก็เหมือนกันแหละ ไม่ได้นอนเรอะไง” อิตั้มมองดูหน้าฉันใหญ่ แล้วมันก็มาสะดุดที่.....
“เฮ้ย อิจืด นี่มรึงอย่าบอกนะว่า เมื่อคืนนี้ มรึง.... มรึง”
“มรึงอะไรยะ เอ้า พูดมาสิ มัวแต่ซุบซิบกันอยู่นั่นแหละ” ฉันชักมีน้ำโห
“ก็ ที่คอมรึงน่ะ มีรอยจ้ำอยู่น่ะสิ แล้วมรึงจะให้พวกกรูคิดว่าไงล่ะ” :oอ้าว เชี่ยแล้วมั้ยล่ะ รอยจ้ำ ตอนไหนเนี่ย ลืมดูเลยฉัน ตายล่ะ งานนี้
“บ้าน่า รอยยุงกัดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” ฉันแกล้งทำเป็นเกา แบบว่า คัน แต่ว่า
“อ่อเหรอ ยุงกัดบ้านมรึงสิ รอยเบ่อเริ่มขนาดนี้ อย่ามาตอแ-ลดีกว่า” อิตั้มไม่ยอมแพ้เลยนะ อิเวน
“บอกมาเลยมรึง เมื่อคืนนี้มาใครมานอนยะ” อิอั้มหลี่ตามองมา
“เอ่อ..... เอ่อ.... อ่า....” ฉันจะพูดไงดีวะเนี่ย ทำไงดี ไม่อยากให้พวกนี้รู้เสียด้วยสิ
“อ้ะ หรือว่า จะเป็น.....” อิอั้ม นังดอก หรือว่ามันจะรู้แล้ว
“ใครยะ อย่าบอกนะว่า เป็น พี่ข้าง ๆ ห้องเราเนี่ย” เฮ่อ โล่งอกไปที
“อ้ายยยย จริงรึปล่าวอิจืด บอกมาเด๋วนี้นะมรึง” มันข่มขู่ฉาน
“เอ่อ จะบ้าเหรอ เพิ่งนรู้จักกันเองนะพวกมรึง” ฉันก็แหลต่อไป
“มันก็ไม่แน่หรอกนะยะ กรูเห็นมรึงคันเรอะเกิน” ดู้ ดูมันกัด ไม่ได้สงสารฉันเลยนะ
“อิบ้า ไม่ใช่ย่ะ ไม่ได้มีอะไรกับใครทั้งนั้นแหละ กรูแพ้ยุงกัด เข้าใจบ้างมั้ยเนี่ย” เอาวะ ได้ผลรึปล่าวก็ไม่รู้ งานนี้
“เออ ๆ ไม่บอกก็ไม่บอก อายล่ะสิมรึง มีอะไรกินมั่งเนี่ย” ก็อายน่ะสิยะ ถึงไม่กล้าบอก
“ร้านค้าเลยจ้ะ ไม่มีหรอกข้างบนเนี่ย”
“น่าเบื่อ เอ้ะ มรึงกินโจ๊กสองถ้วยเลยเหรอเนี่ย” โอ้โห อิตั้ม จะจับผิดไปถึงไหนคะเนี่ย
“เออ กรูหิวน่ะ มันไม่อิ่ม ไปอาบน้ำไป เด๋วลงไปนั่งเป็นเพื่อน” มันก็เชิดใส่ แล้วก็เดินเข้าไปอาบน้ำ ส่วนนังอั้มก็นั่งล้างเล็บของมันไป สวยกันจังสวยกันจริง
///////////////////////////
หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็เริ่มมีเพื่อนที่มหาลัยเยอะขึ้น แต่มีผู้ชายคนหนึ่งในคณะเดียวกันนี่แหละ เป็นโรคเกลียดคนแบบฉันเข้าใส้ (เอาอีกแล้ว ไอ้พวกนี้ เจอทุกที o16) เจอกันทีไร ฉันกับมันจะต้องด่ากันเสมอ ๆ ไอ้ฉันก็กลั้วกลัว ว่าจะไปชอบมัน เป็นงี้ทุกที แต่คนนี้ขอไว้ละกัน ไม่เอาดีกว่า
แล้วมีเรื่องตอนสอบวิชา Swimming ที่จะต้องขึ้นไปกระโดดน้ำที่ชั้นสองอ่ะ 5555 ฉันก็กลัวอ่ะดิ เรื่องอะไรจะขึ้นไปกระโดดล่ะ สูงจะตายไป ฉันก็เลยแอ๊บเดินไปเดินแถวนั้นล่ะ จนคนสุดท้ายขึ้นไปนะ มันชื่ออาร์ท (อีกแล้วคับท่าน เซ็ง) มันเป็นโรคกลัวความสูงมาก แต่ก็โดนอาจารย์บังคับให้กระโดด มันยืนขาสั่นพับ ๆ อยู่บนนั้นนานสองนาน พวกเราก็เชียร์กันเย้ว ๆ ข้างล่าง ฉันก็แอ๊บผสมโรงไปกับเค้าด้วย จนในที่สุดมันก็กลั้นใจกระโดดลงมา :a1:
ให้ตายสิ มันทำได้ เวรกรรม แล้วฉานล่ะ ตอนแรกนึกว่ามีคนลืม ที่ไหนได้ แมร่งหันมามองตูอีกนะ แถมโดนบังคับให้ขึ้นไปอีก ม่ายยยยยนะ ฉานกลัวอ้ะ ทำไงดีล่ะ ฉันก็เลยตัดสินใจ ขอไปโดดที่ชั้น 1 ละกัน ตอนนั้น อาจารย์แกคงจะเบื่อและมั้ง คงไม่ได้มองอยู่หรอก พอฉันขึ้นไปยืนบนนั้น ทำไมมันยังสูงอยู่ล่ะ ถ้าชั้นสองคงไม่ตายเหรอเนี่ย
ฉันกลั้นใจ เป็นไงเป็นกัน พอก้าวขาพ้นออกมา ตัวลอยละลิ่วลงน้ำในสระ แป๊บเดียวเองจริง ๆ แต่อีตรงแป๊บเดียวนี่แหละที่เสียวเข้าไส้เลยอ้ะ จะตายเสียให้ได้ ยังไงก็ไม่ยอมโดดอีกแล้ว งานนี้ สรุปว่า วิชาว่ายน้ำ ออกมาได้เกรด บีเจ้าค่า งงเลยอ้ะ ว่ายก็ห่วย โดดก็ไม่ได้ แต่ได้ บี (มีเทคนิคช่วย หุหุ) แล้วปีสองก็ต้องเรียนอีกจนได้ วิชาช่วยเหลือคนจมน้ำอะไรนี่แหละ เวรกรรม นึกว่าจะหนีพ้นละนะ ไม่ค่อยชอบเลย ให้ตายสิ ต้องมีโดนเนื้อต้องตัวกันด้วย อิอิ :m10:
////////////////////////////////
ฉันกับเจ๊หนึ่ง สองศรีพี่น้องดูโอ เราสนิทกันมาก มีหนังสืออะไร เจ๊แกก็หอบมาให้เสมอ มีวันนึงฉันอยากไปนอนห้องแก แกก็โอเค หุหุ จริง ๆ อยากไปดูว่ามีผู้ชายหน้าตาดี ๆ อยู่ด้วยป่ะ เท่านั้นเองแหละ :m26:
พอไปถึงห้อง พระเจ้าช่วย ห้องเล็กจังเลยอ้ะ แกอยู่ได้ไงหว่า หอนี้เป็นห้องน้ำรวม ไม่มีในตัว ผู้ชายส่วนใหญ่ก็นักศึกษา แล้วก็พวกทำงานนิดหน่อย ฉันกะว่าจะค้างคืนคุยเรื่องเรียนกับแกเสียหน่อย เฮ่อ แต่ดูไปแล้วไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่เลย สู้ห้องเราก็มะได้ รุ่นพี่จ๋า อิอิ
และแล้วก็มาถึงวันหนึ่งที่คาดไม่ถึงว่า สาว ๆ อย่างเราจะมีโอกาสอันงามเยี่ยงนี้ หุหุ ก็รุ่นพี่น่ะสิ แกเดินมาหาพวกฉันที่ห้อง ตอนเย็น ๆ ใกล้จะมืดแล้วล่ะ
“หวัดดีคับน้อง ๆ คืนนี้ว่างกันมั้ย” พี่อาร์ทเป็นนายหน้ามาเองเลย
“ว่างค่า มีอะไรรึปล่าวคะ” อิอั้มฤทธิ์แรงนะยะ นั่นมันของฉันนะหล่อน
“คืนนี้ วันเกิดเพื่อนพี่น่ะ จะพาไปเลี้ยงฉลองที่อาร์ซีเอ ไปมั้ย” ว้ายยยยยย จะเหลือเหรอคะคุณพี่
“จริงอ่ะ พวกเราก็กำลังจะไปพอดีเลย งั้นไปด้วยละกันค่ะ” หุหุ ฉันแย่งพวกมันตอบก่อน เชิด ๆ
“งั้นเจอกันนะ แต่งตัวเสร็จแล้วมาเรียกพี่ด้วยละกัน” พวกเราก็ตกลงไป พอพี่เดินกลับไปแล้ว พวกเราก็รีบอาบน้ำแต่งตัวกันให้เลิศไปเลย โฮ่ ๆ จะมีคนเลี้ยงทั้งที ไม่สวยได้ไง :m7:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:a5:ต่อกันอีกตอน
ตอนที่ 12
ระหว่างที่กำลังนั่งแต่งหน้ากันอยู่นั้นเอง เสียงโทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้น อิตั้มเดินไปรับสาย
“หวัดดีค่า ขอสายใครคะ”
“อ้าวเบสเหรอ ว่าไงจ้ะ อ้อ... กำลังจะไปเที่ยวกันนะ” ว้ากกกก อิตั้ม ห้ามมันไม่ทันซะแล้ว ไปบอกไอ้เบสมันทำไมเนี่ย
“อะไรนะ อ๋อ ไปกับพวกพี่อาร์ทน่ะ” เวรกรรม บอกไปหมดอีกนะมัน
“จะไปด้วยเหรอ มาสิ มาเร็ว ๆ นะ จะรออยู่ที่ห้อง.... จ้า แล้วเจอกัน” มันวางสายไปแล้ว ฉันก็นั่งหน้าจ๋อยสิ อด.....อีกตู คืนนี้
“เบสจะมาเหรอ วันนี้มีแต่คนหล่อไปด้วย มันส์แน่ ๆ เลย” จ้า พวกมันน่ะสิ มันส์ ฉันดิจะม่องเท่ง
เราแต่งหน้าแต่งตัวใกล้จะเสร็จแล้ว นังอั้มนั้นขาว แล้วก็หมวย ๆ ตัวเล็ก ๆ ชีใส่เกาะอก กระโปรงสั้น โอ่ มั่นใจเหลือเกิน ฉันแพ้ไปเลย ไม่สงสัยทำไมมันถึงได้ผู้ชายบ่อยจัง ส่วนอิตั้มก็ออกแนวเกย์อ่ะ เพราะมันตัวสูงผอม ขาว แถมผมยังสั้นด้วย มันว่า แต่งหญิงแล้วไม่เหมือน อืม ฉันก็ว่างั้น ส่วนฉันน่ะเหรอ 5555 แต่งเรียบร้อยจะตายไป สายเดี่ยวกระโปรงสั้น ฮ่า ๆ ๆ ตูจะโดนด่ามั้ยเนี่ย :m29:
เวลาผ่านไปจนเกือบสองทุ่ม อิตาเบสก็มาถึงห้อง อันดับแรก พอมันมองเห็นฉันแต่งตัวแบบนี้นะ มันรีบบอกให้เปลี่ยนด่วน ทำไมอ้ะ น่าเกลียดตรงไหน น่ารักออก หุหุ :m13:
“จะแต่งแบบนี้ มีอะไรมะ” มันลากออกไปที่ระเบียงด้านนอก
“ไม่ได้ น่าเกลียด ใส่ยินส์ไปจะดูน่ารักกว่าอีก” มันเถียง
“ม่าย มันร้อน” ฉันก็เถียงข้าง ๆ คู ๆ เหมือนกัน จริง ๆ จะแต่งไปยั่วพี่อาร์ทอ่ะดิ เหอ ๆ (อย่าคิดมากนะ จริง ๆ เค้าเรียบร้อยจ้า)
“งั้นก็ไม่ต้องไปเที่ยวแล้ว ไปดูหนังกับฉันละกัน” เออ ไอ้นี่ท่าจะบ้า ใครจะไปกับแกยะ
“ฝันเลย ถอย ๆ จะไปอัพหน้าต่อ มันหมดแล้วเนี่ย” ฉันเดินตรงกับไปที่ห้อง อิพวกนั้นยังแต่งไม่เสร็จ จะสวยไปถึงไหนคร้า แค่นี้ฉันก็ตายแล้วย่ะ
“แหม คุยอะไรกันนักหนาจ้ะ สองคนนี้” อิตั้มกัดฉัน
“ตั้มว่าจืดแต่งตัวงี้ ทุเรศป่าวอ่ะ” ฉันหันขวับไปทางมันทันที ไอ้เบส กวนใหญ่แล้วนะมัน
“อู้ย ทุเรศสิอาร์ท ไม่รู้แต่งไปได้ไง” อิตั้ม นังเวร กัดกันเข้าไปนะพวกเมิง
“อิจืด ใส่กระโปรงกรูมั้ย ลองดูดิ” อิอั้มหยิบกระโปรงสีขาวมาให้ฉัน มันยาวเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อย ฉันลองใส่ดู เออ ก็สวยดีแฮะ
“ยังงี้ น่าเกลียดมั้ยแก” ฉันหันไปถามอิตั้มกะนายเบส
“อืม ค่อยดูดีหน่อย แล้วเสื้อล่ะ เปลี่ยนได้ปล่าว” แหม เรื่องมากเนาะเมิง
ในที่สุดก็ต้องตามใจมัน กลายเป็นจาก11รด ๆ มาเป็นเรียบร้อยเฉยเลย เวรกรรม แล้วจะมีคนจิกฉันมั้ยเนี่ย เครียดดดด หลังจากนั้นเราก็เดินไปหาพี่ที่ห้องกัน พวกเค้าก็เรียบร้อยแล้ว คืนนี้เป็นวันเกิดของพี่ อาร์ม ส่วนพี่อีกคนก็ชื่อพี่ บอย ลืมบอกไป ว่าพี่บอยมีแฟนแล้ว ส่วนอีกสองคนมีรึ ปล่าว อันนี้ก็มะรู้เหมือนกันจ้า o16
พวกฉันขึ้นรถตาเบสไป ส่วนพี่ ๆ ก็ไปรถของเขาเอง รถพี่บอยน่ะ บ้านอยู่ในกทม. แต่มาเช่าอยู่กับพวกพี่อาร์ท ก็งงเหมือนกัน กว่าจะไปถึงที่นั่น ก็ปาไปสี่ทุ่ม คนเพียบแล้วจะมีโต๊ะมั้ยเนี่ย
“เด๋วฉันไปหาโต๊ะไว้ก่อนนะ ป่ะอิอั้ม” หุหุ รีบชิ่งหนีก่อน จะได้ไม่ก้างชิ้นโต
“เฮ้ย รอก่อนดิ” ไม่ทันแล้วจ้ะ ทิ้งไว้กับอิตั้มนั่นแหละ ฉันลากนังอั้มออกมากันสองคน เราเดินลงไปตรงทางเข้า บนถนนมีคนเดินไปมาเพียบเลย คืนวันหยุดก็เงี้ย นังอั้มหมวยเอ๊กซ์ ผู้ชายที่ไหนเห็นเข้าก็มองกันใหญ่ ส่วนฉันน่ะเหรอ ไม่ต้องมองก็ได้จ้า ฉันไม่ได้มาอ่อยเหยื่อ แค่มาหาความสนุกเท่านั้นเอง อิอิ
“น้อง ๆ คะ มีโต๊ะมั้ย” นังอั้มตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ถามเด็กเสิร์ฟ
“เด๋วรอก่อนนะพี่ จะลองหาให้” ลองไม่ได้ดิ นี่ลูกค้าประจำนะยะ 555 สักพักมันก็เดินมาบอกว่ามีอยู่ ตามมันไปได้เลย
พอได้โต๊ะแล้ว พวกรุ่นพี่ก็เดินมาพร้อมกับเพื่อนฉัน พี่อาร์มเป็นเจ้าภาพคืนนี้ แกสั่งเครื่องดื่มแอนด์มิกเซอร์มาเต็มที่ ฉันก็ชอบอ่ะดิ อิตั้มยังไม่ทันได้กินเลย ก็เปรี้ยวเสียแล้ว แด้นซ์กระจาย จนคนรอบข้างต้องถอยหนี ไม่ใช่อะไร กลัวมันวาดแขนไปโดนเค้าหน้าแหกน่ะสิ คิกๆ
ตั้งแต่ฉันมาเที่ยวก็ชักจะเริ่มดื่มได้เยอะขึ้น แต่แค่ไม่กี่แก้วนะ สักสามแก้วหนัก ๆ ก็ไปแล้ว ถ้าเบา ๆ ก็เรื่อย ๆ อ่ะ (ไม่ดีนะแบบนี้ ตอนนี้จืดไม่ดื่มแล้วจ้า) พอชักเริ่มจะกรึ่ม ๆ ฉันกับนังอั้มก็เต้นยั่วกันสิคะ แบบสองสาวเคล้ากันไป เหอ ๆ ไม่ใช่เลสฯนะ แบบจะให้ไปเต้นกับผู้ชายก็อาย เด๋วจะหาว่าร่านอีก :m13:
พอผ่านไปได้ราว ๆ สักชั่วโมงกว่าๆ ละมั้ง พวกรุ่นพี่ก็เริ่มกรึ่ม ๆ บ้างแล้วสิ อิตั้มกับนังอั้มก็เริ่มปฏิบัติการณ์ล่าฝันกันทันที เออ ดีเนาะพวกนี้ ส่วนฉานน่ะเหรอ เมาแล้วจ้า ตาลายไปหมดเลยตู อยากเข้าห้องน้ำชะมัดเลย ไปอาเจียนออกซะหน่อย คงจะดีขึ้น
“จะไปไหนน่ะ” เสียงอิตาเบสกรอกใส่หูฉาน หูตูจะแตกแล้วนะยะ
“ไปห้องน้ำ จาอ๊วกกกก” แล้วก็ไม่ได้สนใจมัน เดินเซไปเซมา จนมันต้องมาประคองตัวให้
“ไม่ไหวแล้วยังจะอวดเก่ง” พูดมากจังตานี่ เอิ้กกกก อ่า เรออ่ะ
มันพาเดินมาส่งหน้าห้องน้ำหญิง ใครจะกล้าเข้าห้องน้ำชายล่ะ แต่งตัวแบบนี้ ฉันเดินเซเข้าไปเอาของเก่าออกก่อน พอดีขึ้นแล้วก็ออกมาส่องกระจกดูหน้าตัวเองหน่อย ไมตาฉันมันเยิ้มจังล่ะเนี่ย แหะ ๆ พวกผู้หญิงข้าง ๆ ฉันยังยืนมองเลย ทำไมยะ ไม่เคยเห็นกระเทยรึไง ง่า ไปวีนเค้าอีกนะ
แล้วเราสองคนก็กลับไปที่เดิม ฉันเห็นนังอั้มมันสีพี่บอยอยู่ อ้าวอินี่ เด๋วแฟนเค้าก็ตบเอาหรอก แต่แฟนพี่ไม่อยู่นี่หว่า คงไม่เป็นไรมั้ง เอิ้ก ๆ ส่วนอิตั้มก็เต้นเอาเต้นเอา อดอยากมาจากไหนจ้ะเนี่ย ตลอดเวลาที่อยู่ในนั้น ฉันสังเกตเห็นว่า พี่อาร์มมองมาทางฉันตลอดเลย แกส่งยิ้มปราย ๆ มาให้เสมอ เอ่อ พี่คะ หนูปิ้งพี่อาร์ทค่ะ ไม่ใช่พี่ หุหุ :m21:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
หรือว่าพี่ๆพวกนี้ จะเป็น................. อิอิ
-
หรือว่าพี่ๆพวกนี้ จะเป็น................. อิอิ
o12เป็นอะไรจ้ะคุณน้อง คงไม่ใช่........... :m13:
-
เจ้ครับบบบ มาอัพต่อเลยน้า
ผมรออ่านอยู๋น้า แต่คืนนี้คงไม่ได้เข้ามานนะครับ จาไปอ่านหนังสือ
อัพๆๆนะครับ ติดตามเจ้จืดเสมอครับบบบบ
:m3:
-
รอตอนต่อไปงืมมม
-
เบส นี่คู่กรรมแน่ๆ
:m7: :m7: :m7:
-
ตามอ่านรวดเดียวจบเลยครับ
หนูจืดพัฒนาการเขียนขึ้นเยอะมากเลย
มาต่อไวๆๆ นะครับ
-
คนบางคนเป็นได้ทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียวคือ "คนรัก" ที่เธอไม่ให้เป็น
สงสารเบสจัง o7 o7 o7
-
คนบางคนเป็นได้ทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียวคือ "คนรัก" ที่เธอไม่ให้เป็น
สงสารเบสจัง o7 o7 o7
อ่านจบแล้วแอบเห็นด้วยกะคุณ PeaZa
:เฮ้อ:
-
รอลุ้นเบสจาได้เป็นมากกว่านั้นมั้ย :m1: :m1:
-
:a5: น้องแนทสอบยังไม่เสร็จอีกหรอ สู้ สู้เค้าน้า :amen: :amen:
คนบางคนเป็นได้ทุกอย่าง ยกเว้นอย่างเดียวคือ "คนรัก" ที่เธอไม่ให้เป็น
สงสารเบสจัง o7 o7 o7
อ่านจบแล้วแอบเห็นด้วยกะคุณ PeaZa
:เฮ้อ:
โถ พี่จ๋า จืดก็สงสารเค้าเหมือนกาน :m5: แต่ว่า จืดมันนิสัยไม่ค่อยดี อ่านต่อไปก็จะรู้เองแหละ ว่าจืดมัน..... :m17:
-
:m2:ต่อตอนที่ 13
แล้วสักพักนายเบสก็เดินไปเข้าห้องน้ำบ้าง นั่นแหละ อิตาพี่อาร์มก็มูฟเข้ามาหาฉันทันที พี่แกเข้ามายืนเบียดข้าง ๆ ฉัน ฉันก็เมาอ่ะนะ ทำไงได้ มันอ่อนเปลี้ยไปหมด พี่แกกระซิบอะไรมาฉันก็ไม่ได้ยินหรอก มันเบลอน่ะ แล้วพี่แกก็เอามือมาลูบตรงเอวฉัน ให้ตายเหอะ มันจั๊กจี๊นนะ o17
พี่อาร์ทก็มองมาทางฉันเหมือนกัน ฉันก็ส่งสายตาหวานเชื่อมมมมมมไปให้แก เหอ ๆ เมาแล้วทำได้ทุกอย่าง 555 ฉันล่ะอยากจะโดดเขาไปหาแกจริง ๆ ว่าแต่ ใครก็ได้ช่วยเอาอิตาพี่อาร์มออกไปทีได้มะเนี่ย รำคาญแล้วนะเว้ย
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปหาอิอั้มที่กำลังคั่วกับแฟนชาวบ้านเค้าอยู่ อินี่ ไม่กลัวตกนรกรึไงยะ o16 ฉันกระซิบบอกมันว่า จัดการอิพี่อาร์มให้ที ตูจะบ้าตายอยู่แล้ว มันก็บอกว่า โอเช แรงจริง ๆ ส่วนนังตั้มก็ไปสีผู้ชายโต๊ะข้าง ๆ เสียแล้ว ขอให้ได้นะเมิง อิเพื่อนยาก
สักพักตาเบสก็กลับเข้ามา มันเข้ามายืนติดฉันเลย ไม่รู้เป็นอะไร แต่ก็ดีไปอย่างไม่ต้องโดนเค้าลวนลามเอา เหอ ๆ ส่วนนังอั้มก็รวบตึงทั้งสองคนเลย เอาให้เต็มที่ มีพี่อาร์ทคนเดียวที่ไม่ยุ่งกับใคร แกก็ได้แต่นั่งดื่มของแกไป ไม่ค่อยเต้นด้วย เราสามคนนั่งชนแก้วกัน แต่นายเบสไม่ค่อยดื่ม เพราะต้องขับรถ พี่อาร์ทแกก็คอแข็งซะ(หรอ) ส่วนอิฉันแก้วเดียวก็ไปอีกและ เซ็ง :sad2:
หลังตีสองแล้ว เราก็กลับอพาร์ทเม้นต์กัน ฉันนอนหลับบนรถนายเบสตลอด ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าหรอก พอไปถึงห้องก็นอนแผ่หลาบนเตียง (น่าเกลียด) คืนนั้นใครนอนยังไง ฉันไม่รู้ค่ะ รู้แต่ว่า ใครทำอะไรใครก็ไม่รู้ตัวแล้วล่ะงานนี้ มันเบลอ หุหุ
พอเช้ามา กว่าจะตื่นก็ปาเขาไปเกือบเที่ยง ฉันขยี้ตามองคนอื่น ๆ ในห้อง ก็เห็นมีแต่พวกฉันนั่นแหละ สงสัยจะมาส่งที่ห้องแล้วก็กลับไปแล้วมั้ง ค่อยยังชั่ว ที่นังอั้มไม่ไปนอนห้องนู้น ไม่งั้นฉันวีนแตกแน่ ๆ เลย หุหุ (ยอมไม่ด้าย)
จากนั้นพี่จ๋าแกก็แวะเวียนมาที่ห้องเราบ้อยบ่อย จนฉันนึกว่าแกจะย้ายมาอยู่เหรอไงเนี่ย บางวันก็มานั่งเล่นไพ่ บางทีก็มาชวนไปนั่งเล่นคอมที่ห้องแก ส่วนใหญ่คนที่มาบ่อยสุดก็พี่อาร์มนั่นแหละ พี่อาร์ทแกก็มาบ้าง แต่พี่บอยแกก็ต้องอยู่กับแฟนแกอ่ะนะ
“เอ่อ พี่อาร์ทถามไรหน่อยสิ” ฉันหาโอกาสเหมาะ ๆ ถามแกเรื่องแฟนเนี่ยแหละ
“หืม ถามอะไรเหรอ”
“พี่ มีแฟนรึยังอ่ะ” ว้าย อายจังเลยอ่ะ อิอิ :m3:
“มีแล้วล่ะ” เพล้งงงงงงงง หน้าแตกเลยอ้ะ แง้ ๆ ๆ ๆ ๆ ม่ายยยยยยยยย o9
“แล้วจืดล่ะ มีรึยัง ใช่น้องเบสรึปล่าว” ป๊าด คิดได้ไงอ่ะพี่
“ไม่ใช่ ไม่ได้เป็นแฟนกันนะพี่ จืดยังโสดสนิทจ้า” เหอ ๆ กลุ้มใจเลยฉัน
“อ้าวเหรอ คืนนั้นพี่เห็นเบสยืนคุมเข้มเรา นึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก”
“อ้อ นายเบสน่ะเค้าก็เป็นแบบนี้แหละพี่ เราสนิทกันมากน่ะ อย่าคิดลึกสิ” ไม่รู้จะพูดไงดีเรา
“คับ ๆ เด๋วพี่จะลงไปข้างล่างก่อนนะ จืดจะเอาอะไรมั้ย เด๋วพี่ซื้อมาให้” อุ้ย จะดีเหรอคะ งั้นจืดขอ
“ไปด้วยได้มั้ยพี่” อิอิ ถึงมีแฟนแล้วเราก็เป็นพี่เป็นน้องกันได้นี่นา จริงมั้ย
“งั้นก็รอพี่หน่อยนะ เด๋วไปหยิบกระเป๋าตังค์ก่อน” แล้วเราสองคนก็เดินลงไปซื้อของกันข้างล่างกัน จากนั้นทุกวันฉันก็จะไปกินข้าวพร้อมกับพี่เค้าเสมอ ก็มันเหงานี่นา ทำไงได้ แล้วแฟนเขาไปไหนน่ะเหรอ ก็อยู่คนละมหาลัยกันน่ะสิ เค้าคบกันมาตั้งแต่สมัยม.ปลายแล้ว แต่สอบติดคนละที่กัน โอกาสจะมาเจอกันมันก็น้อยน่ะสิ
แต่ฉันก็ไม่ใช่คนประเภทที่จะแย่งของชาวบ้านเค้านะ ฉันไม่อยากมีทำบาปทำกรรมกับใครเขาเพราะทุกวันนี้เราก็ยังใช้กรรมกันไม่หมดเลย จะมาสร้างใหม่มันก็ใช่เรื่อง เอาเป็นว่า เราคบกันเป็นพี่น้องดีกว่า เพราะต่อไปในอนาคตฉันจะต้องตกลงปลงใจกับคนใกล้ตัวอยู่วันยังค่ำ :try2: (รู้สินะ)
///////////////////////////
//////////////////////////////////////////
และแล้วปีหนึ่งที่ไม่มีอะไรหวือหวาก็ผ่านไปอย่างเรียบง่ายแต่ไม่โสภาสำหรับฉันน่ะสิ เพราะว่าเกรดที่สอบได้ มันต่ำมากกกก ได้เกรดเฉลี่ยแค่ 2.00 เองน่ะสิ จะบ้าตายไหงเป็นงี้ไปได้เนี่ย สงสัยจะเที่ยวมากไปหน่อย ผิดกับคุณชายเบสได้เกรดดีซะ อิจฉามันค่า ไม่ย้อมไม่ยอม :serius2:
“เป็นไงล่ะ ชอบเที่ยวแต่ไม่ยอมอ่านหนังสือ เกรดถึงได้ออกมาห่วยแบบนี้”
“แหม ก็หัวฉันไม่ดีเหมือนแกนี่” ฉันก็แขวะมันไปตามเรื่อง
“คนเขาตั้งใจเรียนตะหาก ไม่ได้ขี้เกียจเหมือนแกน่ะ” ไอ้บ้า ด่าฉาน
“จะมาด่าใช่มั้ยเนี่ย”
“ป่าว จะมาชวนไปดูหนัง ไปป่ะ” อุ้ ตบหัวแล้วลูบหลังใช่มั้ยเนี่ย
“ที่ไหน ไปดิ” ถามนิดนึง แต่ที่ไหนก็ไปทั้งนั้นแหละ
“เมเจอร์ฯ ฉันเลี้ยงเอง” แหงอยู่แล้วล่ะ ฉันไม่มีตังค์ดูหรอก เอาไปช้อบปิ้งมาหมดแล้ว :m8:
“ขอบคุณจ้า” อิอิ :impress: ทำตาเป็นประกายใส ๆ ไร้เดียงสา แต่จริง ๆ ไม่ใช่น่ะสิ
“ไปรอที่ห้องละกัน เด๋วฉันไปรับ” ฉันพยักหน้า แล้วมันก็พาไปส่งหน้าหอ ก่อนที่จะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน มีอยู่วันนึงมันยังเปรย ๆ ว่าจะมาอยู่กับฉันเลย ฉันก็ต้องรีบห้ามความคิดมันก่อนสิ ไม่ต้องมาน่ะดีแล้ว แค่นี้เขาก็นึกว่ามันอยู่กับฉันแล้วล่ะ
ส่วนนังตั้มน่ะย้ายไปอยู่กับญาตินานแล้ว มีนังเต้มาอยู่แทน แต่นังเต้นิสัยไม่ค่อยดีเลย จ่ายค่าห้องน้อยกว่าชาวบ้านเค้าอีก รวยแต่งก น่าเกลียดจริง ๆ ที่สำคัญมันยังพาสารมี (ผอสะอัว) มาอยู่ด้วยบางครั้งนี่สิ แถมแฟนมันยังชอบมาเกาะแกะนังอั้มด้วย ฉันเลยไม่ชอบเข้าไปใหญ่ มันเห็นนังอั้มยังไม่แฟน ก็เลยคิดจะเคลมน่ะสิ ที่สำคัญไอ้ผู้ชายคนนี้มันก็คือ คนที่หักอกอิเฉาก้วยมาแล้วด้วยน่ะสิ มันก็คือ ไอ้เต๊ะน่ะเอง (ตัวก่อเรื่องในอนาคตข้างหน้าที่จะทำให้เพื่อนฝูงแตกแยกกัน)
ฉันเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองก็เจอมันอยู่กันสองผัวเมีย ฉันล่ะเซ็ง ไม่รู้จะมาอยู่ด้วยทำไม ฉันไม่ค่อยชอบสายตาของไอ้ผู้ชายคนนี้เลย ดีที่มันไม่กล้ามายุ่งกับฉันเพราะมีนายเบสคอยคุมอยู่ ก็ดีไป แต่กับนังอั้ม ถ้ามันยังไม่มีแฟนละก็ คงเสร็จไอ้นี่แน่ ๆ :m21:
ฉันอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ก็เดินมานั่งแต่งหน้าไปพลาง ๆ อิเต้มันก็หันมาถาม
“จะไปไหนเหรออิจืด” ไปหาผัวมั้งอินี่
“ไปดูหนัง” มันก็ถามต่อ
“ไปดูกับใครยะ” อินี่เซ้าซี้จัง น่ารำคาญ o12
“กับผัวมั้ง มรึงนี่ แล้วอิอั้มล่ะ ยังไม่กลับมาอีกเหรอ”
“ยังเลย สงสัยจะยังไม่เลิกเรียน” งั้นรึ คงไม่อยากกลับมาเจอพวกมันมากกว่าละมั้ง สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันรีบรับสายก่อนที่มันจะรับ
“มารอข้างล่างแล้ว ลงมาเลยนะ” นายเบสน่ะเอง
“โอเค รอแป๊บนะ เด๋วลงไป” ฉันวางสายแล้วรีบเดินออกจากห้องลงไปหามัน :m7:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล. ช่วงนี้จะพยายามลงทุกวันนะเจ้าคะ เพราะตอนนี้เขียนไปจนใกล้จะเจอกับอาร์ทแว้ว o19
-
ตอนที่ 14
ฉันลงไปหานายเบสซึ่งกำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะรับแขกด่านล่าง มันแต่งตัวดูดีเชียว ผิดกับฉันที่ยังดูกะโหลกกะลาอยู่ 5555 (เรื่องอะไรจะต้องแต่งตัวให้ดูดีล่ะ)
“โห แต่งตัวอะไรเนี่ย ดูไม่ได้เลยนะแก” :o
“ยุ่งน่า ไปได้แล้ว เสียเวลาว่ะแก” ฉันเดินนำหน้ามันลิ่ว ๆ ไปรอที่รถก่อน มันก็เดินตามมาถึง
“มองอยู่นั่นแหละ เด๋วก็ไม่ไปซะเลยนี่” ฉันล่ะหมั่นไส้นัก แต่งตัวแบบนี้มันผิดตรงไหนยะ
“มองแค่นี้ก็ว่า อะไรว้า”
เราสองคนคุยกันไปเรื่อย ๆ ระหว่างทางที่ไป รถก็ติดเหลือเกิน อยู่ใกล้แค่นี้ แต่ทำไมมันใช้เวลาน้านนาน จนฉันล่ะหงุดหงิดเสียเต็มประดา อยากจะลงจากรถไปยืนกรี๊ด ๆ ให้หายเครียด (แต่ทำไม่ด้าย อายง่ะ เด๋วหาว่าบ้าอีก)
จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่อยากจะเชื่อ เพิ่งมาถึง นานชิบ พอหาที่จอดรถได้แล้ว ฉันกับมันก็เดินไปจองตั๋วหนังก่อน พอดูเวลาแล้วก็น่าจะยังมีเวลาเหลืออีกเยอะ เราเลยไปหาอะไรกินกันก่อน แน่นอน ฉันต้องเลือกร้าน พิซซ่าสิ อิอิ พอดีอยากกินอยู่ด้วย :m11: (มีคนเลี้ยงแล้วเว้ย งานนี้)
“เบสจ๋า” ฉันทำเสียงออดอ้อนมัน แหม กลั้นใจนะเนี่ย
“อะไรของแก ทำท่าแบบนั้นน่ะ”
“เค้าอยากพิซซ่าจังเลยอ้ะ” ค่อย ๆ ตะล่อม แบบตกเบ็ดแล้วได้ปลาอ่ะ
“แน่ะ จะให้ฉันเลี้ยงอ่ะดิ” แหม รู้ดีนักนะมันนี่
“เลี้ยงเค้าหน่อยน้า เค้าอยากกินอ่ะ นะ นะ” อ้อนเท่านั้น ที่ครองโลก
“เอ จะเลี้ยงก็ได้ แต่มีข้อแม้....นะ” อ่ะ ข้อแม้อะไรของมันวะเนี่ย แต่อยากกินอ่ะ เอาก็เอา
“ว่ามาสิ ข้อแม้อะไรของแก” มันก็เข้ามากระซิบข้างหูฉันว่า
“คืนนี้แกไปค้างบ้านฉันสิ” อ่ะ ไอ้เบส ไอ้ลามกเอ้ย อยากจะตะโกนด่ามันมากเลยตอนนั้น แต่คนเยอะต้องเงียบไว้ก่อน
“ไอ้บ้า ใครจะไปยะ ไม่มีทางหรอก” ฉันด่ามันไปเบา ๆ ขืนไป ก็โดนอีกน่ะสิ ไม่มีทางเด็ดขาด
“งั้นก็... ไม่กินละ” โฮ่ ไม่กินก็ไม่กินสิ ไม่ง้อมันหรอก เชอะ
สรุปว่า มันก็ต้องยอมฉันอยู่วันยังค่ำ โฮ่ ๆ ๆ ฉันทำได้ไงน่ะเหรอ ก็แค่บอกว่า ไม่ดูแล้ว หนังเหนิงอะไรนั่นน่ะ ฉันก็ไม่ได้อยากมาดูสักเท่าไหร่หรอกนะ ก็แค่นั้นเอง อิอิ ฉันเลยได้กินของฟรี ดูหนังฟรี สบายจริง ๆ เลย ระหว่างที่นั่งกินพิซซ่ากันอยู่นั้น ฉันก็ถามมันขึ้นว่า
“นี่แก ฉันว่าจะถามตั้งหลายครั้งแล้ว ผู้หญิงที่แกบอกว่าจะคบด้วยน่ะ ตอนนี้ไปถึงแล้วล่ะ”
“อ้อ แนนน่ะเหรอ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเค้าสักหน่อย” อ้าว แล้วที่พูดวันนั้นล่ะ
“เอ แต่แกบอกว่าจะลองคบดูไม่ใช่เหรอ”
“ก็แค่บอกเฉย ๆ แต่ไม่คิดจะลองนี่ แกไม่ต้องถามเรื่องนี้แล้วนะ” มันอารมณ์เสียทำไมเนี่ย ถามนิดถามหน่อย ทำมาเป็นหงุดหงิด ชิส์ ไม่ถามก็ได้ (เด๋วสืบเอาเองเลย หุหุ ว่าแต่จะไปสนใจเรื่องของมันทำไมนะเรา)
หลังจากกินกันเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาไปดูหนังซะที อ้อ เด็ดสุดตอนนี้แหละ พอเข้าไปนั่งที่เรียบร้อยแล้ว สักพักหนังก็เริ่มฉาย (จำชื่อเรื่องไมได้แล้วล่ะ มันเยอะเกิน) ฉันก็นั่งเอกเขนกดูอย่างสบายใจ กินมาจนอิ่ม หนังท้องตึง หนังตาก็เริ่มหย่อน แง่ว
แต่เหตุการณ์อันไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อ เมื่อ อิตาเบส มัน มันเอามือของมันมาจับมือของฉานอ้ะ จะจับเพื่ออะไรเหรอ ฉันก็นั่งทำหน้าเหรอหรา เอ๋อรับทานชั่วขณะ มันไม่ได้หันมามองหน้าฉันเลยนะ ตอนจับมืออ่ะ ฉันก็เลยลองแกะออกดู แต่ก็แกะไม่ออก เพราะมันแน่น ก็เลยปล่อยเลยตามเลย นานไป ฝ่ามือชักเริ่มชื่นไปด้วยเหงื่อแล้วสิ เวรกรรม :try2:
จากที่จะหลับ ก็กลับตาสว่างทั้งเรื่อง ดีที่หนังไม่ได้เศร้าไปด้วย ฉันคงซึ้งไปกับมันแหง ๆ ตอนนั้นฉันก็ชักเริ่มจะหวั่น ๆ ใจตัวเองแล้วล่ะสิ ฉันกลัว กลัวว่าการที่จะรักใครสักคน มันจะทำให้ฉันต้องเจ็บเหมือนคราวก่อนรึปล่าว ก็เพราะความกลัวนี่แหละ เหมือนกำแพงที่ยังไม่มีใครสามารถพังทลายมันลงได้
พอหนังจบแล้ว เราสองคนก็เดินออกมาจากโรงหนัง ต่างคนก็ไม่ได้พูดอะไรกัน ฉันอาจจะยังตกใจกอยู่ แต่สาบานได้ว่า ตาเบสมันต้องอายอยู่แน่ ๆ มันจะอายทำไมวะเนี่ย ฉันต่างหากที่ต้องอาย โดนจับมือถือแขนได้ไง ฉันเป็นกุลสตรีนะจ้ะ o12 (ตรงไหนเนี่ย)
เวลาตอนนั้นก็ประมาณห้าทุ่มได้ ดึกเหมือนกันนะเนี่ย ฉันโทรไปที่ห้องแล้ว นังอั้มมารับสายเอง ฉันล่ะเป็นห่วงมันนะ ที่จะต้องอยู่กับพวกนั้น (โดยเฉพาะไอ้เต๊ะ น่ากลัวจริง ๆ)
“ไปเดินสะพนานพุทธกันมั้ย” อยู่ ๆ มันก็ถามฉัน
“สะพานพุทธ ไปเดินทำไมล่ะ” ด้วยความบ้านนอกอ่ะนะ ฉันเลยไม่รู้ว่ามันคืออะไร เหอ ๆ
“เฮ้ย ไม่รู้จริง ๆ หรือว่า แกล้งโง่กันแน่” อ่ะ ไอ้เบส มันน่าด่ามั้ยเนี่ย
“ก็ไม่รู้จริง ๆ น่ะสิ” มันก็ขำใหญ่ ตลกนักนะเมิง
“งั้นไปดูก็จะรู้เอง รับรองว่าแกต้องชอบแน่ ๆ” มันว่างั้น ให้มันจริงเหอะ เชื่อไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ว่าอยู่มาจนครบปี ฉันยังไม่เคยไปเดินที่นั่นเลยจริง ๆ (ลาวชะมัด)
สงสัยคืนนี้คงจะกลับห้องดึกเสียแล้วล่ะ ก็นายเบสพาไปเดินดูของที่นั่นซะจนขาฉันเดินแทบไม่ไหว เมื่อยสุด ๆ แต่ก็ได้ของมาเพียบเลย นี่ถ้ารู้ว่ามันมีของเยอะขนาดนี้นะ ฉันไม่มาดีกว่าม้าง เสียตังค์ไปเกือบพัน :m16: (กรรมตามสนอง)
“โอ้ยยย แก ฉันเดินไม่ไหวแล้ว กลับเหอะ”
“อะไร เดินแค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว ฉันได้ของนิดเดียวเอง” ก็นั่นมันของมันนี่ ไม่ใช่ของฉัน
“แต่ฉันไม่ไหวจริง ๆ กลับกันเถอะนะ นะแก”
“ก็ได้ ๆ ไว้ค่อยมาเดินกันใหม่” ใครจะมาเดินกับแกยะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก คงอีกนานล่ะงานนี้
นายเบสขับรถมาส่งที่อพาทเม้นต์ของฉัน ก็ปาเข้าไปเกือบ ๆ ตีสองแล้ว โห เดินกันนานนะเนี่ย พวกนั้นคงนอนกันหมดแล้วมั้ง พอฉันกำลังจะลงจากรถ เบสมันก็ดึงแขนฉันไว้เสียก่อน ฉันหันกลับไปมอง มันทำหน้าเหมือนกับว่า อยากจะบอกอะไรฉันสักอย่าง....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
จืดนี่น่ารักดีนะ เสียแต่เรื่องความรับผิดชอบในหน้าที่นักศึกษาไปหน่อย แต่ก็เข้าใจ สังคมใหม่ๆ กับอิสระซะขนาดนั้น เกรดมันเลยประท้วงซะเลย แต่ปี 2 คงจะปรับตัวทัน อย่าให้แพ้เบสนะ :m26:
เพื่อนกันห่วงใยกัน ผูกพันกันมานาน ยังไงก็คือเพื่อน มีอะไรไม่สบายใจก็คุยกันเตือนกันให้เข้าใจ แม้จะต้องแยกกันไป ความรุ้สึกดีๆ ในใจมันก็ยังคงอยู่ แล้ววันหนึ่งมันจะกลับมาต่อกันติดละ เป็นกำลังใจ :a2:
-
หุหุ...
จืดมะจายอ่อนซ๊ะทีเหรอ
:m23: :m23: :m23:
-
กรี๊ดดๆๆๆ
อ่านแล้วชวนฝันหวาน
ยอมเบสซะเตอะนะ
:m3: :m3: :m3:
-
เบสจะกระวิบรึจะจุ๊ฟนะ :m21:
รอลุ้นต่อจ้า :m11:
-
ใจอ่อนซะทีสิจืด :m26: :m26: :m26:
-
มาต่อเลยเจ้ๆๆๆๆ
เจ้ ผมว่าเอาเบสเถอะ ออกจะดีเลิศขนาดนี้
อิอิ รีบๆมาต่อเลยคร้าบบบบบ
:m3:
-
:m26:วันนี้มากทมเลยไปเดินตะวันนามา เหนื่อยมากๆเลย :m29:
:m13:แหมมีแต่คนเชียร์เบสแฮะ แอบชอบอยู่ล่ะจิ :m12:
:m9:ต่อกันดีกว่านะ
ตอนที่ 15
“คบกับฉันเถอะนะ” :o คำ ๆ นี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ ฉันคงจะไม่ได้เก็บมานอนคิดมากแบบนี้หรอก แต่ตอนนี้ฉันชักจะหวั่น ๆ ใจตัวเองว่า คงจะชอบนายเบสเข้าให้แล้วแน่ ๆ แล้วถ้าฉันจะคบกับเบสมัน จะเกิดปัญหาอะไรตามมารึปล่าวนี่สิ ฉันกลัว กลัวอยู่อย่างเดียว คือ ความสูญเสียนี่แหละ
“ขอคิดดูก่อนได้มั้ย แล้วฉันจะให้คำตอบเองนะ” ฉันบอกมันไปแค่นั้น แล้วก็มานอนทบทวนดู สงสัยว่า ฉันคงจะต้องยอมรับมันแล้วล่ะ (ใจง่ายไปมั้ยเนี่ยฉัน)
วันต่อมา ฉันก็ไปเรียนหนังสือตามปกติ ตอนนี้ เริ่มมีเข้าไปเรียนในคณะของตัวเองบ้างแล้ว มีบางวิชาที่ยังต้องเรียนรวมอยู่ ส่วนใหญ่เป็นวิชาหลัก ๆ การเรียนของฉันเริ่มดีขึ้น เพราะรู้ตัวว่าเกรดไม่ดีน่ะสิ แต่ก็ยังมีไปเที่ยวบ้าง แต่น้อยลงแล้ว (แต่หลังจากตอนนี้แหละ ที่มีแบบไปเที่ยวทุกคืนเลย หลังจาก.....)
“หา แกว่าไงนะ จะย้ายหองั้นเหรอ” ใช่แล้ว นังอั้มจะย้ายหอน่ะสิ ข่าวร้ายชัด ๆ
“อืม กรูว่าจะไปหาเช่าแถว ๆ มหาลัยน่ะ มรึงจะไปอยู่ด้วยมั้ย” เวรกรรม นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
“ทำไมถึงจะย้ายล่ะมรึง” มันก้ทำหน้าคิดมาก
“คือว่า เรื่องสองคนนั้นแหละ กรูอยากหนีพวกมัน” ฉันนึกแล้วเชียว คิดเหมือนกันเลย
“ถ้ามรึงย้ายไป แล้วกรูล่ะ เฮ่อ ไม่อยากนั่งรถไกลเลย” ดูเห็นแก่ตัวนะฉันเนี่ย (แต่มันรถติดจริง ๆ น้า น่าเบื่อจะตาย)
“เอางี้สิ มรึงก็ไปอยู่บ้านเบสสิ จะได้มาด้วยกันไง” อ่ะ แนะนำดีเนาะมัน ว่า แต่จะดีเหรอ.....
“บ้าเหรอมรึง ไม่เอาหรอก”
“ลองเก็บเอาไปคิดดูก่อน ไปปรึกษากับเบสดูสิ เผื่อเค้าอาจจะช่วยมรึงได้” อ่ะนะ คงคิดหนักน่าดูเลย
“ตกลงจะย้ายจริง ๆ เหรอ” ฉันลองถามมันอีกรอบ มันก็พยักหน้าลูกเดียว เฮ่อ กลุ้ม
หลังจากที่มันหาหอใหม่ได้แล้ว ก็พาฉันไปดู อยู่ใกล้มหาลัยมันมาก เดินแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว สบายดีจัง นังอั้มมันจะไปเช่าอยู่กับพวกนังจิ๊บ ค่าเช่าที่นั่นก็ไม่แพงมาก เดือนละสามพันเอง ถูกมาก เฟอนิเจอร์ครบด้วยหล่ะ เง้อ ถ้าไม่ติดว่าอยู่ไกล คงจะไปอยู่กับพวกมันด้วยแล้วล่ะ
“ว่าง ๆ ก็มาเที่ยวบ้างนะมรึง อ้อ นี่ แถวนี้นะ มีที่เที่ยวเหมือน อาร์ซีเอ อยู่ด้วย นั่งรถไปแป๊บเดียวเอง” ว้าว งี้ก็เปรี้ยวกันทุกคืนน่ะสิ (และมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ)
“เออ มาแน่นอน ไม่ต้องห่วง”
“แล้วมรึงล่ะ ตกลงไปคุยกับเบสมันมารึยัง”
“ยังเลย ไม่กล้าว่ะมรึง อายมันอ่ะ”
“จะอายทำไม แหม ถ้าบ้านเบสมันอยู่ใกล้มหาลัยฉันหน่อยนะ จะขอไปอยู่ด้วยแล้ว” อ่ะนะ ดูมันพูดเข้า ฉันไม่เหมือนกับมันนะ คำตอบเรื่องคืนวันก่อนก็ยังไม่ได้ตอบเลย นี่ก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายวันแล้ว ไม่รู้หายไปไหน ไม่มาหาเลย โทรก็ไม่โทรมา สงสัยจะเรียนหนักละมั้ง (คิดถึงเขาล่ะสิเรา o16)
ฉันเลยตัดสินใจโทรหามันเองซะเลย เพราะอีกไม่กี่วัน นังอั้มก็จะย้ายห้องไปแล้ว ฉันก็ต้องย้ายออกเหมือนกัน ส่วนสองคนนั้น ก็คงจะไปอยู่แถว ๆ มหาลัยมันแหละ (อย่ามาเจอกันอีกเลย)
“ตู๊ดดดด ตู๊ดดดด ......” สักพักก็มีคนรีบสาย
“สวัสดีครับ เบสพูดครับ” เอ ทำไมได้ยินเสียงแล้วใจเต้นล่ะเนี่ย ท่าจะไม่ดีแล้วสิฉัน
“เอ่อ ฉันเองนะ จืด” เสียงมันเงียบไปพักนึง แล้วก็บอกฉันว่า
“เด๋วค่อยคุยกันนะ พอดีติดธุระอยู่น่ะ แค่นี้ก่อนนะ” เอ๋ อะไรกัน ติดธุระเหรอ
“อืม...” ฉันวางสายแล้วก็เดินมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ริมระเบียงห้อง ฉันจะไปอยู่ที่ไหนดี ถ้าไม่มีที่ไปจริง ๆ ก็คงต้องไปอยู่กับเพื่อนฉันก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดหาที่อยู่ใหม่เอาละกัน
หลังจากนั่งเล่นไปได้สักครึ่งชั่วโมง เสียงโทรศัพท์ในห้องก็ดังขึ้น ฉันเดินไปรับสาย ปรากฎว่าเป็นนายเบสน่ะเองที่โทรกลับมา
“ฮัลโหล จืดเหรอ เมื่อกี้ขอโทษจริง ๆ นะ พอดีฉันเพิ่งทำธุระเสร็จน่ะ” ธุระอะไรนะ ช่างเถอะ ไม่อยากสนใจแล้ว
“เอ่อ เย็นนี้ว่างมั้ย” ฉันถามมันออกไป
“ทำไมเหรอ จะพาไปเที่ยวไหนล่ะจ้ะ” อ่ะนะ คิดแต่จะเที่ยวนะมัน
“พอดีมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย ออกมาหาหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิ ๆ ที่ไหนดีล่ะ”
“ร้านขนมปังนมสดนะ ห้าโมงเย็น ฉันจะรออยู่ที่นั่น มาให้ได้ล่ะ” ร้านนี้ก็อยู่ในมหาลัยฉันเอง เราเคยไปนั่งกินด้วยกันมาแล้ว ฉันอาบน้ำแต่งตัวใหม่ แล้วก็เดินออกไปที่นั่นทันที เพราะมีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเอง ไปนั่งกินขนมปังก่อนดีกว่า
//////////////////////
หลังจากถึงเวลานัดแล้ว ตาเบสก็ยังไม่มาเลย ฉันก็ยังนั่งรอมันต่อไป ฉันนั่งมองดูคนอื่น ๆ ที่เค้ามานั่งสวีทกันเป็นคู่บ้าง กลุ่มเพื่อนฝูงบ้าง เทียบกับตัวเองแล้ว ทำไมมันรู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้นะ แล้วก็ต้องพาลคิดไปถึง อาร์ท เฮ่อ ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ ไปเรียนต่อที่ไหน แล้ว จะมีแฟนใหม่รึยังก็ไม่รู้ คิดถึงจังเลย (อยากจะร้องไห้)
พอมองดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเอง ตายล่ะ นี่มันเลยมาตั้งยี่สิบนาทีแล้วนะ อะไรกันเนี่ย หลอกให้ฉันมานั่งรอรึไงเนี่ย โอ้ย หงุดหงิดชะมัด ไม่ชอบการรอคอยอย่างแรง ฉันกะว่าจะรอไปอีกสักสิบนาที ถ้ามันยังไม่มาล่ะก็ ฉันไม่รอแน่ ๆ :angry2:
“มาแล้ว ๆ โทษทีนะ ที่ให้รอนาน รถมันติดมากเลยอ่ะ” ฉันเหล่มองไปทางมัน ไอ้ท่าทางหอบแฮ่ก ๆ นั่นน่ะ วิ่งมาเรอะมัน
“ก็เกือบ ๆ ไปแล้วล่ะ ถ้าแกมาไม่ทันอีกนิดเดียว ฉันก็คงไม่รอแล้วล่ะ”
“โห ใจร้ายจังเลยนะ รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้” นิดหน่อยบ้าอะไรของมัน ตั้งครึ่งชั่วโมง
“สั่งอะไรกินก่อนก็ได้นะ มาเหนื่อย ๆ” เบสมันก็หันไปสั่งน้ำเย็น แล้วก็ขนมปังปิ้งราดนมเนยมากิน ส่วนฉันก็นั่งเตรียมใจที่จะพูดกับมัน :o11:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เหอะๆ ว่าแล้ว เจ้ต้องมาอัพเลย เลยมาดูอีกรอบ
:m3:
-
ต่อๆๆ เลยครับ กำลังมันส์ เชียร์เบส สุดๆๆๆ แต่ก้อยากลุ้นตอนเจออาร์ท อิอิ
-
ม่ายขอให้จืดไม่ผิดหวังนะจ๊ะ
-
บอกไปแล้วนายเบสจะดีใจมั้ยเนี่ย
แล้วที่ติดธุระ นี้ไปติดหญิงป่าวอ่ะ
-
:a4: :a4: :a4: :a4:มาลุ้นจืดกะเบส
-
ลุ้นระทึก จะเป็นยังไงต่อเนี่ย ขอให้โชคดีด้วยเถิด :impress: :impress: :impress:
-
:m28: :m28: ทำไมเบสต้องรีบวางโทรฯด้วยล่ะครับ ธุระอะไรสำคัญมากเหรอ :m26: :m26: หรือว่ากิ๊กอยู่ด้วย :m29:
-
:amen:วันนี้ไปไหว้เจ้าที่ชลบุรีมา ปล่อยปูทะเลด้วยแหละ ได้บุญมาฝากเพื่อน ๆ เพียบเลย อนุโมทนาด้วยน้า
มาต่อตอนต่อไปดีกว่า :m9:
ตอนที่ 16
“ว่าแต่ที่แกนัดมาเนี่ย จะมาตอบเรื่องที่ฉันถามไว้ใช่ป่ะ” มันกินไปถามไป
“เอ่อ อ่า ประมาณนั้นแหละ แล้วก็มีเรื่องอยากจะให้ช่วยหน่อยน่ะ”
“จริงอ้ะ แล้วเรื่องอะไรเหรอ” ค่อย ๆ ถามก็ได้ ขนมยังคาปากมันอยู่เลย
“เรื่องคบกันเอาไว้ก่อนนะ เด๋วจะตอบ” มันก็ทำหน้าหมดอารมณ์ แหม เด๋วก็ตอบน่า ใจร้อนจริง ๆ
“แก คือว่า ฉันกับเพื่อนจะย้ายออกจากหอเดิมกันแล้วนะ” พอฉันพูดเสร็จ มันก็ชะงักมือที่กำลังหยิบแก้วน้ำอยู่พอดี
“อะไรนะ จะย้ายเหรอ ย้ายไปที่ไหนล่ะแก” มันมองหน้า ดูสีหน้ามันก็รู้ว่า ตกใจอยู่เหมือนกัน
“ก็คงจะย้ายไปอยู่แถว ๆ มหาลัยเพื่อนน่ะแหละ......” ฉันอยากจะพูดเรื่องนั้นต่อ แต่ปากเจ้ากรรมก็ดันพูดไม่ออกเสียนี่
“แกจะไปด้วยเหรอ”
“ก็ยังหาที่อยู่แถวนี้ไม่ได้เลย แล้วฉันก็ต้องอยู่คนเดียวด้วยน่ะสิ ก็เลยคิดว่าจะไปอยู่กับพวกนั้นก่อนดีกว่า” มันก็ทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
“เอางี้สิ มาอยู่บ้านฉันก่อนมั้ยล่ะ จะไม่ได้ต้องนั่งรถไปมาไกล ๆ แบบนั้น” ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเบสมันจะคิดแบบนั้น แทบไม่อยากจะเชื่อเลย
“จะ ให้ฉันไปอยู่ด้วยงั้นเหรอ อืมมม มันจะไม่รบกวนแกมากไปเหรอ” เกรงใจเบสมันจัง
“ก็เอางี้สิ แกก็ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าอะไรหรอก แค่ช่วยค่าน้ำค่าไฟก็พอแล้ว นะ มาอยู่ด้วยนะ” ง่า มันอยากให้ฉันไปอยู่ด้วยจริง ๆ เหรอเนี่ย เอาวะ ตอนนี้ต้องเอาตัวรอดไว้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง ของใหมีที่อยู่ก่อนละกันฉัน
“อืม ตกลง ฉันจะไปอยู่บ้านแก ยังไงก็รบกวนหน่อยนะ”
“จริงนะแก แล้วจะย้ายสิ้นเดือนนี้เลยใช่รึปล่าว ฉันจะได้ไปช่วยขนของ” ฉันพยักหน้า เบสก็ยิ้มให้ฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกว่า คน ๆ นี้ช่างเป็นที่พึ่งในยามที่ฉันกำลังลำบากอยู่เสมอ แล้วฉันจะไม่ตอบแทนได้ยังไง ฉันตัดสินใจแล้ว เรื่องคบกัน ฉันคงเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะ
//////////////////////
เบสไม่ได้ขับรถมา มันบอกว่า รถเอาไปซ่อมที่อู่ ที่มันมาสายเพราะรถติดแล้วก็ต้องวิ่งมาอีก แต่ที่ฉันอยากรู้ ก็คือ หายไปไหนมาตั้งหลายวัน แต่ก็ไม่ได้ถามไป เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเรา หลังจากคุยกันเสร็จแล้ว มันก็ชวนไปกินข้าวเย็นแถว ๆ ประตูหนึ่งนั่นแหละ อร่อยมาก พอกินอิ่มแล้วก็ประมาณ ทุ่มเศษ เราสองคนก็กะว่าจะเดินกลับหอกัน :m7:
“จืด แล้วเรื่องนั้นล่ะ ตกลงว่าไงมั่ง” ทวงจังนะตานี่
“ได้คำตอบแล้วล่ะ” มันก็ยิ้ม แล้วก็ถามว่า
“ตกลงใช่ป่าว” อ่ะนะ เข้าข้างตัวเองจริง ๆ แต่ก็นั่นแหละ อย่างที่มันคิดเลย
“อืม” ฉันพยักหน้า แล้วก็หันไปมองถนน แบบว่าอายน่ะสิ
“จริง ๆ นะ ไม่ได้พูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย” ฉันหันไปมองมัน
“ใช่ ฉันไม่ได้ล้อเล่น ขอบใจแกมากนะ ที่ช่วยเหลือฉันทุกอย่าง ถ้าไม่ได้แก ฉันก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว” สงสัยมันจะตีความหมายของฉันผิดไปหรือไง มันเลยหุบยิ้มเลย
“เพราะเหตุผลนี้น่ะเหรอ ถึงตอบตกลงน่ะ แสดงว่าแกไม่ได้รักฉันเลยงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่นะ แกเข้าใจผิดแล้ว รักสิ ทำไมจะไม่รัก ไม่งั้นจะตอบตกลงเหรอ” อ๋าย ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ม่ายยยนะ เสียทีมันจนได้
“ฮ่ะ ๆ ในที่สุดแกก็รักฉันจนได้นะ” มันเดินไป หัวเราะไป ไอ้เบส ฉันอายคนนะเว้ย หยุดได้แล้ว
“จืด คืนนี้ไปค้างบ้านฉันมั้ย บ้านฉันน่าอยู่นะ” แบร่ จะหลอกฉันไปทำมิดีมิร้ายน่ะสิ ไม่มีทางอ้ะ
“ไม่ จะกลับห้อง เด๋วพวกนั้นรอนาน” แหงล่ะ นี่มันจะสามทุ่มอยู่แล้วนะ ป่านนี้นังอั้มคงมาถึงแล้ว
“อะไรอ้ะ ไม่ไปจริง ๆ เหรอ ไปนะ” อย่ามาอ้อนซะให้ยาก
“ไม่ดีกว่า ยังไงก็ต้องย้ายไปอยู่แล้วนี่ แล้วนี่แกจะกลับบ้านยังไงล่ะ” ฉันก็ห่วงมันเหมือนกันนะ
“คงนั่งแท๊กซี่กลับแหละ อยากอยู่กับจืดนาน ๆ จัง” อ่านะ เรียกชื่อฉันแล้วเหรอเนี่ย พัฒนาเนาะตานี่
“พอเลย ๆ มากไปแล้ว เด๋วขึ้นรถหน้าปากซอยฉันใช่ป่ะ” มันก็พยักหน้า
“งถึงแล้วล่ะ กลับบ้านดี ๆ นะ.... อ้อ เบส ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะ” ฉันยิ้มให้มันก่อนที่จะก้าวขึ้นรถไป เราส่งยิ้มให้กันและกัน รถออกไปแล้ว เหลือเพียงฉันยังยืนมองตามไปจนลับสายตา
ในที่สุดความรักครั้งใหม่ก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว แต่ใครจะรู้ล่ะว่า ความรักครั้งนี้ มันจะทำให้ฉันมีความสุขหรือเจ็บปวดมากกว่าครั้งก่อน ถ้าลางสังหรณ์ของฉันยังแม่นเหมือนเดิม ฉันว่าครั้งนี้ ก็คงจะหนีไม่พ้นกับคำว่า........เจ็บปวดรวดร้าว อย่างแน่นอน (ทำใจไว้แล้ว แต่ก็ไม่รู้จะทำได้แค่ไหน) :m17:
ฉันเดินกลับขึ้นไปบนห้องของตัวเอง พบว่าประตูเปิดอยู่ ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไรหรอกนะ เห็นมันเปิดอยู่ ก็นึกว่าอยู่กันครบ แต่พอฉันเดินเข้าไปใกล้ประตู ก็ได้ยินเสียงของไอ้เต๊ะกำลังพูดว่า อย่าหนีสิ มามะ อะไรนี่แหละ ฉันก็คิดว่ามันคงจะเล่นกับเมียมัน(อิเต้)อยู่ ส่วนนังอั้มคงยังไม่กลับมาล่ะมั้ง
แต่กลับกลายเป็นว่า เสียงอีกคนนึงที่ดังตอบกลับมา มันไม่ใช่เสียงอิเต้ แต่เป็น เป็นเสียงนังอั้ม นี่ฉันหูฝาดไปรึปล่าว ใช่ ฉันต้องหูฝาดไปแน่ๆ ก็เลยมองตรงบานประตูกระจกทางออกไประเบียง ฉันเห็น เห็นไอ้เต๊ะกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับนังอั้มอยู่ ให้ตายเหอะ ทำไมนังอั้มถึงทำแบบนี้ล่ะ แล้วอิเต้ไปไหนกัน เอาไงดีล่ะเนี่ย ไม่อยากเข้าห้องเลย
ส่วนห้องพวกพี่ ๆ ก็ยังไม่มาเลย ฉันก็เลยตัดสินใจเดินกลับมาใหม่ แล้วก็เดินลากแตะดัง ๆ ให้พวกมันได้ยินกัน เสียงเงียบไปแล้ว สงสัยคงจะรู้ตัวกัน ฉันเดินเข้าห้องไป ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร สองคนนั้นนั่งคนละที่ ทำเป็นดูทีวีกัน แต่ใครจะรู้ว่า มันมากกว่านั้น เฮ่อ นี่ถ้าอิเต้มาเห็น จะเกิดอะไรขึ้น ทำอะไรไม่คิดกันเลยนะพวกนี้ นังอั้มก็ไม่น่าเลย :m16:
“กลับมาดึกจัง ไปไหนมาเหรอมรึง” นังอั้มถามขึ้น
“ไปคุยกับเบสมาน่ะ เรื่องย้ายห้องนี่แหละ”
“เบสว่าไงมั้ง ตกลงให้มรึงไปอยู่ด้วยใช่มั้ย” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ
“ว้าย ดีใจด้วยนะมรึง ไม่ต้องมาลำบากหาหอใหม่อยู่แล้ว” อืม ฉันก็ว่างั้นแหละ แต่ก็คงจะไปหาพวกมันบ่อย ๆ น่ะแหละ แบบว่า ยังคันเที่ยวกลางคืนอยู่น่ะสิ อิอิ :m23:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เจ้จืด อย่าเจ็บปวดอีกเลยอ่า
สงสารทั้งเจ้จืด ทั้งคนอ่านหน่อยเถอะ
ช่ายม่ะครับ ทุกคนเห็นด้วยกับผมรึป่าว
:m3:
ขอให้รักกับเบสนานๆนะ
-
ช่ายอยากให้จืดสมหวังบ้าง เพราะเข้าใจเลยเจ็บปวดเพราะความรักเป็นยังไง :a6:
-
ไม่อยากให้เจ้จืด ต้องผิดหวังกะความรักอีกอะมานเศร้า :a6: :a6:
-
o6เพิ่งกลับมาจากกรุงเทพ นอนได้แค่3ชั่วโมงเอง แต่ก็รีบมาต่อให้แล้วนะ ก่อนไปทำงาน
ตอนที่ 17
คืนนั้นฉันไม่ได้ถามนังอั้มว่ามันกับไอ้เต๊ะมีอะไรกันรึปล่าว ฉันคิดว่าเรื่องนี้มันคงจัดการกันเองได้ ส่วนเรื่องในมหาลัย การเรียนของฉันยอมรับว่าดีขึ้น เพราะคบเพื่อนที่ขยันเรียน แต่ก็ยังมีบางวิชาที่โหดร้ายเหลือเกิน นั่นก็คือ แคลคูลัสกับสถิติ ที่เล่นเอาเกือบ F :sad2:
ส่วนเรื่องกลับไปเยี่ยมบ้านนั้น ฉันก็กลับไปเดือนละครั้งเอง บางครั้งก็นาน ๆ ทีนะ เพราะเรียนหนักเหมือนกัน โดยเฉพาะช่วงสอบ แทบจะไม่มีเวลาไปเที่ยวไหนเลย นั่งอ่านหนังสือสอบทั้งคืน ตาเลยบวมฉึ่ง น่าเกลียดจริง ๆ (ยิ่งหลัง ๆ สายตาเริ่มสั้นเลยต้องใส่แว่น ที่ไม่ใส่คอนแทคเลนส์เพราะลองใส่แล้ว มันเคืองตามาก ๆ เลยตัดใจใส่แว่นดีกว่า)
อ้อ แล้วหนุ่ม ๆ ในคลาสที่ฉันเล็งเอาไว้นะ บอกตามตรงยังไม่ได้คุยด้วยเลยอ่ะ เพราะเป็นโรคประหลาดชนิดนึงคือ พอเจอหน้านายกบทีไร หัวใจแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกแน่ะ นี่มันเรียกว่าอาการอะไรฤา หุหุ (ตอนนั้นคิดว่าตัวเองรักนายกบแล้วแหง ๆ แต่จริง ๆ มันก็ไม่ใช่)
ส่วนนายแมนตอนนี้ แทบจะไมได้คุยกันเลย เวลาเจอหน้ากันทีไร ฉันจะเป็นฝ่ายหลบหน้าเค้าทุกทีด้วยเหตุผลที่ว่า เมื่อทำไม่สนใจเค้าแล้วก็ต้องไม่สนไปตลอด ทั้งที่ใจจริง อยากเข้าไปคุยใจจะขาด 5555 แล้วนายคนนี้ เพื่อนสาวที่ชื่อ นังกบ ชีจะเครซี่มาก ๆ เลย แต่ก็นะ อดอีกเหมือนกัน อิอิ (เพราะต่อมานายแมนก็โดนชะนีคณะอื่นคว้าไปครอง หุหุ แห้วงับ :m20:)
////////////////////////
ในที่สุดก็สิ้นเดือนแล้ว ถึงเวลาที่จะต้องย้ายออกจากอพาร์ทเม้นต์นี้แล้วสิ โธ่ รุ่นพี่ที่รักของจืด เราได้ไปเที่ยวด้วยกันแค่ครั้งเดียวเอง (เสียดายอ่ะ ที่มีแฟนแล้ว) นายเบสอาสาช่วยย้ายของนังอั้มไปส่งที่หอใหม่เอง (แหม สุภาพบุรุษจริง)
พวกเราใช้เวลากันพอสมควรกว่าที่จะย้ายของออกไปจนครบ ส่วนสองผัวเมียนั่นก็ย้ายออกไปก่อนหน้านี้แล้ว รู้สึกจะย้ายไปอยู่บ้านนังเต้เองนะ แล้วจะมาเช่าหออยู่ทำไมเนี่ย ไม่เข้าใจ ส่วนนายเต๊ะ สวามีชีก็รู้สึกว่าจะย้ายไปอยู่หอแถว ๆ มหาลัยมันนะ
หลังจากขนของไปไว้ที่หอใหม่เรียบร้อยแล้ว มีนังจิ๊บมาช่วยด้วย ส่วนนังกบหายไปไหนก็มะรู้ นังจิ๊บนะ พอเห็นนายเบสล่ะ ตามันวาวเชียวนะเมิง ฉันก็ทำเฉย ๆ ดูดิว่าตาเบสมันจะทำไง แต่ก็เห็นมันทำท่าขรึม ๆ ตามฟอร์มแหละ ไม่ยักกะเล่นหูเล่นตาแฮะ (ยังงี้ค่อยโล่งใจหน่อย ไม่เหมือนฉัน เล่นมันทุกคนแหละ 5555 :laugh:)
“เหนื่อยชะมัดเลย ขอบใจมากนะ อิจืด เบสด้วย ว่าง ๆ ก็แวะมาเที่ยวมั่งนะ”
“ไม่เป็นไร เพื่อนกันทั้งนั้น” ฉันตอบไป
“ถ้าเราว่างนะ ว่าแต่จืดจะไปบ้านฉันเลยมั้ย” แหม เร่งจังนะ ตานี่ ไม่ให้พักก่อนรึไงเนี่ย
“ให้ฉันไปช่วยขนมั้ยด้วยมั้ยจ้ะ” นังจิ๊บอาสาช่วยสุดตัว
“อ้อ ไม่เป็นไรจ้ะ นังจิ๊บ อยู่จัดห้องหล่อนไปเหอะย่ะ” แหม รู้นะ ว่ามันคิดอะไรอยู่
“เด๋วกรูต้องไปแล้วล่ะ พวกมรึงอยู่ได้นะ” ฉันลาพวกมันเพราะนี่ก็ใกล้จะเย็นแล้วด้วย
“เออ ๆ พวกกรูน่ะ สบายอยู่แล้ว โชคดีนะมรึง ขอให้สมหวังกับรักใหม่ล่ะ” ประโยคหลังนังอั้มมากระซิบข้างหูฉัน นี่มันรู้แล้วเหรอเนี่ย (ใครดูไม่ออกก็เงอะเต็มที มีแต่ฉันเท่านั้นแหละ)
รักใหม่เหรอ แล้วรักเก่าของฉันล่ะ ฉันจะได้เจอมันอีกครั้งมั้ยนะ พอลงมาจากหอนังอั้มแล้ว นายเบสก็ขับรถพากลับบ้านของมัน บ้านของนายเบสอยู่ไกลจากมหาลัยประมาณ 20 นาที ต้องเลี้ยวเข้าซอยไปอีก บ้านของมันเป็นบ้านสองชั้น อยู่เดี่ยว ๆ มีรั้วรอบบ้าน ไม้ยืนต้นจำพวกมะม่วงมีเยอะหน่อย ดอกไม้ไม่ค่อยจะมีเลย o16
“เอ้า มาช่วยขนของหน่อยดิ” ตาเบสเรียกซะเสียงดัง ตกอกตกใจหมดเลย
“แกนี่ มองนิดมองหน่อยไม่ได้รึไง” เชอะ ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าใบใหญ่ลงจากรถมัน ของก็มีไม่มากหรอก กระเป๋าแค่ 4-5 ใบเอง แล้วก็เครื่องนอนปิคนิค หมอน ผ้าห่ม ฯลฯ ว่าแต่ว่า บ้านมันดูอึม ครึมยังไงชอบกล
“นี่ ๆ เบส ฉันว่าบ้านแกมันแปลก ๆ นะ” ตาเบสหันกลับมามอง
“แปลกยังไง ฉันก็อยู่มาตั้งนานแล้วนะ หรือว่าแก......” มันหยุดไว้แค่นั้น
“ฉัน ฉันทำไมเหรอ”
“ก็กลัวผีไงเล่า แกกลัวผีใช่มั้ยเนี่ย” เหอ ๆ ถูกของมันเลยล่ะ จำได้มั้ยล่ะ ตอนที่ไปเที่ยวเกาะช้างมาน่ะ ฉันเคยทิ้งท้ายไว้ว่า คนเราพอเวลามันเจอแล้ว มันก็จะเจออีกน่ะ หนีไม่พ้นจริง ๆ หวังไว้แต่ว่า อย่ามาเจอที่บ้านมันเลยละกัน ไม่งั้นอยู่ไม่ได้แหง ๆ o21
พอเราขนของไปไว้ในบ้านเสร็จแล้ว ฉันก็มองไปรอบ ๆ อืม น่าอยู่ดีนะ ข้างล่างเป็นห้องรับแขก กับห้องครัวแล้วก็ห้องน้ำ ส่วนข้างบนก็เป็นห้องนอนล้วน ๆ มีสองห้อง
“เอ่อ แกจะให้ฉันอยู่ห้องไหนอ้ะ” ฉันถามมันขึ้น หลังจากดื่มน้ำเย็น ๆ จนหมดแก้วแล้ว
“ก็อยู่ห้องฉันดิ จะไปอยู่ห้องใครล่ะ” แง้ว ห้องมันน่ะเหรอ ไม่เอาอ่ะ
“เฮ้ย ห้องอื่นไม่ได้เหรอแก” มันเหล่ตามองมาทางฉันแบบกวน ๆ (ขนาดเป็นแฟนมันยังทำงี้เลย)
“อีกห้องมันของพ่อแม่ฉัน ไว้เผื่อเค้ามาธุระที่นี่ ทำไม แกนอนกับฉันได้เหรอไง” มันบ่นใหญ่เลย
“ก็ คือว่า เอ่อ.... อ่า..... เฮ่อ อยู่ก็อยู่” หมดปัญญาจริง ๆ มาอยู่บ้านเค้าไม่ควรจะเรื่องมากนะเรา
“ดีมาก ว่านอนสอนง่ายยังงี้สิ ถึงจะน่ารัก” อ้ากกกกก ไอ้... ตาเบส
“ฝากไว้ก่อนเหอะแก” ฉันบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ตอนเดินขนกระเป๋าไปไว้บนห้องของมัน ห้องของมันกว้างมาก เตียงหญ่ายมาก ไว้นอนกี่คนเนี่ย เฟอร์นิเจอร์ครบเชียวล่ะ ทีวีจอแบน คอมฯ เครื่องเล่นดีวีดี เสตอริโอ และเครื่องเล่นเกมส์เพลย์ กรี๊ดดดดดดดดดดดด (ชอบอันสุดท้าย) :m11:
“เอาเสื้อไว้ในตู้นี้นะ ส่วนที่นอนน่ะ เอาเก็บไว้ในนั้นเลย” มันชี้ไปที่ว่างในตู้อีกใบหนึ่ง
“อ้าว แล้วฉันจะเอาอะไรปูนอนล่ะ”
“ก็นอนบนเตียงสิ แกจะนอนข้างล่างทำไม เตียงใหญ่ขนาดนั้นน่ะ”
“เอ่อ คือว่า อ่า มันไม่ชินอ้ะ นอนพื้นตลอดนิ” เฉไปนู้นอิฉัน
“จะนอนไม่นอน” อ่ะนะ ขู่อีกแล้ว อารายว้า ตาเบสนี่ มันทำไมดุฉันจังเนี่ย
“นอนก็ได้ ฮี่โธ่ ถือว่าเป็นบ้านตัวเองล่ะสิ จะสั่งอะไรก็สั่ง เชอะ” ฉันเชิดหน้าจัดของใส่ตู้ต่อไป โดยหารู้ไม่ว่า ชะตาชีวิตตัวเองกำลังตกอยู่ในเงื้อมมือของชายคนนี้เสียแล้ว แง้ว o9
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[attachment deleted by admin]
-
นายเบสแอบน่ารักน่ะเนี่ย อิอิ ชอบๆๆๆๆ
-
ในที่สุดก็มีรักครั้งใหม่เสียที :m3: :m3: :m3:
แต่รู้สึกเจ๊จือ ทิ้งปมไว้อีกแล้วนะ :serius2: :serius2: :serius2:
ขอให้รักกัน ไม่แยกจากกันซะทีเถิด :m5: :m5: :m5:
-
:a3: :a3: :a3:มาลุ้นตอนต่อไปอิๆ
-
มาลุ้นอีกคนจ๊ะ
-
ในที่สุดก็มีรักครั้งใหม่เสียที :m3: :m3: :m3:
แต่รู้สึกเจ๊จือ ทิ้งปมไว้อีกแล้วนะ :serius2: :serius2: :serius2:
ขอให้รักกัน ไม่แยกจากกันซะทีเถิด :m5: :m5: :m5:
แต่รู้สึกเจ๊จือ :o ทิ้งปมไว้อีกแล้วนะ :m13:เค้าชื่อจืดตะหาก หุหุ ล้อเล่ง
ปมมีไว้ให้แก้ ต้องแก้ผ้า เอ้ย แก้ปมกันให้ได้นะจ้ะ :bye2: เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ บาย
-
ในที่สุดก็มีรักครั้งใหม่เสียที :m3: :m3: :m3:
แต่รู้สึกเจ๊จือ ทิ้งปมไว้อีกแล้วนะ :serius2: :serius2: :serius2:
ขอให้รักกัน ไม่แยกจากกันซะทีเถิด :m5: :m5: :m5:
แต่รู้สึกเจ๊จือ :o ทิ้งปมไว้อีกแล้วนะ :m13:เค้าชื่อจืดตะหาก หุหุ ล้อเล่ง
ปมมีไว้ให้แก้ ต้องแก้ผ้า เอ้ย แก้ปมกันให้ได้นะจ้ะ :bye2: เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ บาย
แหมผิดนิดผิดหน่อยเอง :o8: :o8: :o8:
แล้วเรื่อง ดังสายน้ำฯ ละจะรออยู่น้า (ทวงซะเลย) :laugh: :laugh: :laugh:
ว่าแล้วก็อย่าลืมไปอ่านกันนะ จะได้มาช่วยกันกดดัน :m14: :m14: :m14:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1926.0
-
อ๊ากกกกกกกกกสสสสส
พ่นไปเป็นก๊อกซิล่าสสสสสสสสสสสสส
จัดการเลยเบสสสสสสสสส
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
:m26: มีความสุขกับปัจจุบันให้มากที่สุดละน้อง :a9:
และแล้วน้องเบสก็ทำได้ ลุยกันต่อไป 555
-
มาต่อๆๆ เลยครับบบ
สนุกๆๆๆๆ
เจ้จืด ว่างๆๆ ก้อทักแนทมั้งนะครับ อิอิ
:m3:
-
นอนห้องเดียว เตียงเดียวกันด้วย :m10: :m10:
-
เจ้จืด ว่างๆๆ ก้อทักแนทมั้งนะครับ อิอิ
:m3:
:m5: ช่วงนี้ไม่ได้มาดูบอร์ดตอนกลางคืนเลย เพราะต้องรีบกลับบ้าน เด๋วโดนฉุด :m13: หุหุ
นอนห้องเดียว เตียงเดียวกันด้วย :m10: :m10:
อ่ะนะ ปูส :m13: จืดอายนะ เรื่องแบบเนี้ยอ้ะ (แต่อยากลองเขียนเอ๊กซ์ๆดูนะ อิอิ :o8:)
-
:amen: มาแล้ว ๆ กับตอนที่ต้องลุ้นสุด ๆ ( :m26:ว่าจะมีอารายในก่อไผ่ป่ะ)
ตอนที่ 18
เอ่อ ว่าแต่ว่า ทำไมฉันกับนายเบสไม่เห็นจะหวานแหววเหมือนคู่รักคนอื่น ๆ เค้าเลยล่ะ เวลาพูดก็ไม่เห็นจะอ่อนโยนเหมือนอาร์ท แถมยังไม่โรแมนติกอีก ที่สำคัญมันชอบบังคับฉานอ้ะ แล้วจะไปกันรอดเหรอ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เป็นแบบนี้มันก็ดีนะ เหมือนเพื่อนกันดี o16
ค่ำคืนนั้น เราออกไปกินข้าวหน้าปากซอย มันมีรถป๊อบอยู่คันนึง เอาไว้ขี่ไปซื้อของน่ะ ก็สะดวกดีนะ ไว้ฉันจะได้ขี่ไปอ่อยหนุ่ม ๆ แถวบ้านมัน 5555
“นี่ แก ฉันอยากกลับบ้านเสาร์หน้าอ่ะ กลับกันมั้ย” ฉันชวนมันกลับบ้านหลังจากที่เรานั่งกินข้าวเสร็จแล้ว
“อืม ก็ดีเหมือนกัน ไม่ได้กลับนานแล้วนะเนี่ย เอางี้ เด๋วขากลับเราแวะไปซื้อของไปฝากที่บ้านกันมั้ย” มันเสนอความคิดกลับมา ว่าแต่ว่า
“ของฝากอะไรล่ะแก” :m28:
“ของทะเลไง เด๋วเราก็ไปดูแถว ๆ ปากน้ำกัน” เอ ก็ดีเหมือนกันแฮะ ใช้ได้ ๆ
“เอาสิ ไปกันเสาร์หน้านะ คิดถึงบ้านมาก ๆ เลย”
เราสองคนกลับเข้าบ้านไปในบ้าน ฉันเดินขึ้นไปอาบน้ำก่อน บ้านนายเบสนี่ถ้าอยู่คนเดียว คงหวีดน่าดูทีเดียวแหละ อ๋าย ไม่เอาน่า อย่าคิดมากสิเรา ไม่มีอะไรน่ากลัวกว่าฉันอีกแล้วล่ะ :laugh:
“จืด อาบน้ำอยู่เหรอ” ถามแปลก ๆ ก็ได้ยินเสียงฝักบัวอยู่นี่หว่า
“อาบอยู่....” ฉันตอบไปแค่นั้น เสียงนายเบสก็เงียบไป พอฉันอาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินเข้าไปในห้อง ก็เห็นนายเบสกำลังนั่งเล่นเกมส์อย่างเมามันส์ ง่า พูดไม่ออกเลยตู
“เสร็จแล้วเหรอ มาเล่นต่อทีดิ เด๋วมา” อ่านะ งงเลยฉัน
“อ่ะ แก ฉันเล่น.....” อ้าว ไปซะแล้ว แล้วนี่มันเกมส์อะไรล่ะ ฉันเล่นไม่เป็นโว้ยยยย :angry2:
พอมันตาเบสอาบน้ำเสร็จแล้ว มันก็รีบวิ่งเข้ามาในห้อง เสื้อผ้าก็ยังไม่ใส่ แมร่งไม่อายฉันบ้างรึไงเนี่ย นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว มันทำให้ฉันใจสั่นนะแก :m25: (เหอ ๆ)
“เฮ้ย ทำไมเป็นงี้ล่ะ นี่แกไม่ได้เล่นต่อให้ฉันรึไงเนี่ย” แหงล่ะ ใครจะเล่นฟะ ฉันก็นอนเอกเขนกบนเตียง ดูทีวีไปขำ ๆ
“ก็ฉันเล่นไม่เป็นนี่ จะบอกแกก็ไม่ทันอ้ะ”
“ไม่เป็นไร ไม่เล่นแล้วล่ะ” อ้าว นึกว่าจะโวยวายมากกว่านี้นะเนี่ย
นายเบสเดินไปแต่งชุดนอนแล้วก็กระโดดขึ้นเตียง (นิสัยเสียจริง ๆ) พอมันขึ้นมาบนเตียง ฉันก็หมุนตัวลงจากเตียงด่วนเลย ไปนั่งดูทีวีอยู่ที่พื้นแทน
“ไปนั่งทำไมตรงนั้น มานั่งบนเตียงด้วยกันดิ”
“เหอะ” ฉันส่ายหัวไปมา มันก็หัวเราะใหญ่เลย
“กลัวรึไงแก มานั่งตรงนี่มา” เรียกตูอีกละ อยากอยู่คนละห้องกับมันจังเลย แต่ทำไงได้ มาอยู่บ้านเค้าก็ต้องทำใจ เอาไว้หาหอแถว ๆ มหาลัยได้ก่อนละกัน (แปลกเนอะ แทนที่จะอยากอยู่ด้วยกัน แต่ฉันกลับไม่คิดแบบนั้นเลยสักนิดเดียว นี่ฉันรักมันรึปล่าวนะ :try2:)
ฉันเดินกลับขึ้นไปนั่งบนเตียง ข้าง ๆ มันน่ะแหละ เบสมันก็นอนมองหน้าฉันแทนมองดูทีวี นี่ก็สามทุ่มกว่าแล้ว เด๋วพวกเราก็คงจะนอนกันแล้วล่ะ เบสลุกขึ้นมากอดฉัน :o (นึกแล้วเชียว) ฉันนั่งนิ่งแต่ใจมันเต้นตึกตัก ๆ แล้วมันก็หอมแก้ม ลูบผมฉันเบา ๆ
“ดีใจนะที่จืดมาอยู่กับเรา” อุ้ย พูดจาแบบนี้ก็เป็นด้วย อิอิ (กับฉันอ่ะนะ)
“อืม” ฉันอายมันมาก :give2: อายจนอยากจะคลุมโปงหนีมันแล้ว
“อายเหรอ อายทำไมล่ะ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้วนะ” ก็อายที่มันมาทำกับฉันแบบนี้อ่ะสิ แล้วนายเบสก็ทำท่าจะลวนลามฉันอีก (อ่ะนะ)
“หยุดเลย ไม่เล่นแล้ว ง่วงจะแย่ นอนกันเถอะนะแก” ฉันกลิ้งตัวไปนอนอีกฝั่งของเตียง เอาผ้าห่มกับหมอนข้างมากั้นไว้
“คิดว่ากั้นไว้แล้วจะรอดเหรอจืด” :o
“บ้า นอนเลยนะแก พรุ่งนี้มีเรียนเช้า เด๋วจะตื่นสายอีก” ฉันแอบหันหลังให้นายเบส แล้วตัวเองก็อมยิ้มอยู่คนเดียวอ่ะ ไม่นึกว่าฉันจะต้องมาอยู่บ้านเดียวกับนายเบสเลย งงกับชีวิตตัวเองเหมือนกัน
//////////////////////////////
เช้าวันต่อมาฉันก็ไปเรียนตามปกติ ออกมาพร้อมกับเบสน่ะแหละ แถมยังโดนสั่งไว้ด้วยว่า ตอนเที่ยงให้มาเจอกันที่ KFC ด้วย เฮ้อ แล้วฉันจะได้ไปกินข้าวกับเพื่อนมั้ยเนี่ย
“อะไรนะ นี่แกไม่ไปกินข้าวพร้อมพวกเราเหรอ” นังเปิ้ลถามมา หลังจากที่พักเที่ยงกันแล้ว
“พอดีฉันมีนัดกับเพื่อนไว้ โทษทีนะ”
“เพื่อนหรือแฟนยะ” นังกวางกัดฉันให้ดอกนึง ช่างรู้นะยะ
“บ้าเหรอ แฟนเฟินที่ไหน ไม่มี๊” เหะ ๆ ต้องบอกว่าโสดไว้ก่อนแหละ เด๋วเค้าจะหาว่า11รด มีฝาระมีแล้ว อิอิ :m13:
“อย่าให้จับได้ละกัน อ้อ นังจืด นี่แกรู้รึปล่าว กบที่แกปลื้มอยู่น่ะ แอบกิ๊กกะยัยจ๋าอยู่นะ” นังกวางแจ๋อีกรอบ เอ้ะ กบกิ๊กกะใครนะ
“อะไรนะ กบน่ะนะกิ๊กกะนังจ๋า เป็นไปไม่ได้” ฉันไม่เชื่อ ม่ายยยย :serius2: กบของฉาน
“เรื่องจริงย่ะ ไม่เชื่อแกก็ลองไปแอบดูตอนเย็นหลังคณะเราสิ มันมักจะมานั่งอี๋อ๋อกันอยู่แถวนั้นแหละ” ค่า นังนี่รู้ดีทุกอย่าง แรงจริง ๆ
“แน่นอนย่ะ ไม่ต้องกลัว เอ้ย ตายล่ะ สายแล้วฉัน ไปก่อนนะเว้ย” ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังที่นัดหมายกับตาเบส นี่ก็เลยมาสิบนาทีแล้ว ฉันกะว่ามันยังคงไม่มาหรอกมั้ง แต่พอไปถึง ฉันก็มองหานายเบส จนกระทั่ง พบมันนั่งอยู่กับ.......ผู้หญิงคนหนึ่ง :confuse: ใครอ้ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:a10: :a10: :a10:มาลุ้นรายวันจ๊ะ :m18:
-
:a5:
ใครคะคุณน้อง
โอ๊ววววววววววววววววววววววววววววววววว!
ไม่นะ
:sad2:
-
แหม.....อะไรเนี่ย มีใครโผล่มากวนใจอีกแล้วเนี่ย
-
รีบต่อเลยจ๊ะ อยากรู้ที่สุด :a1:
-
มาต่อเลยครับบบบบบบ
:m3:
-
:m21:ต่อค่ะต่อ
ตอนที่ 19
ผู้หญิงคนนั้นดูน่ารักทีเดียว ฉันเห็นแล้วยังอิจฉาเลย แต่ฉันก็น่ารักเหมือนกันนา (อ่ะนะ) เอาไงดีนะเรา จะเดินเข้าไปหาดีรึปล่าวเนี่ย เฮ่อ ไม่อยากเข้าไปเลยอ่ะ กลัวจะเข้าไปทำให้สองคนนั่นเสียอรรถรสในการพูดคุยกัน
ฉันยืนคิดหนักอยู่นานเหมือนกัน ดูนายเบสก็มองมาทางประตูอยู่เหมือนกัน ฉันยืนแอบ ๆ อยู่ตรงที่พอจะมองเห็นมันได้ เอาก็เอา ฉันตัดสินใจแล้ว เดินเข้าไปหามันเลยดีกว่า ไหน ๆ ก็มาแล้วนี่ จะได้รู้กันไปเลย ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน
ฉันเดินตรงเข้าไปหาสองคนนั้น ตอนแรกนายเบสมองเห็นฉันก่อน มันยิ้มให้แล้วก็หน้าบูดใส่ สงสัยจะวีนที่ฉันมาสาย ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็หันมามองหน้าฉัน แล้วก็ยิ้มให้เหมือนกัน
“มาสายนะเรา” ฉันนั่งลงอีกด้านหนึ่งของโต๊ะ
“โทษทีนะ พอดีเลิกเรียนช้าน่ะ” ฉันแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ แล้ก็ทำเป็นมองไปทางผู้หญิงคนนั้น
“อ้อ เพื่อนเราเอง ชื่อ แนนไง ที่เคยเล่าให้ฟังตอน ตอนนั้นน่ะ” เหอะ ตอนที่ฉันเสียตัวให้แกน่ะเหรอ
“หวัดดี เราชื่อจืดนะ” ฉันแนะนำตัวเองแทน
“หวัดดีจ้ะ เราแนนนะ จืดเป็นเพื่อนเบสเหรอ”
“อืม เรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยม.ปลายแล้วล่ะ”
“เบสเค้านิสัยดีนะ ช่วยเหลือเราทุกอย่างเลยล่ะ” งั้นเหรอ ดูแนนคงจะชอบนายเบสมากเลยสินะ
“แล้วสั่งข้าวมาทานกันรึยังอ่ะ” ฉันหันไปถามนายเบส
“ยังเลย ก็รอจืดอ่ะแหละ มาสายงี้ เด๋วก็ให้เลี้ยงซะเลย” อ่านะ ไม่มีทางหรอก ยิ่งจน ๆ อยู่
“เบส ไปดูร้านนั้นกันมั้ย น่ากินมากเลยนะ” แนนชวนนายเบสไปซื้อข้าวที่ร้านหนึ่ง ส่วนฉันก็เดินไปที่ร้านราดหน้าแทน เฮ่อ ไม่สนุกเลยนะเนี่ย อยากไปกินกับพวกเพื่อนฉันจังเลย
พอเดินไปซื้อเสร็จแล้ว เราก็กลับมานั่งทานกัน คราวนี้แนนไปนั่งข้าง ๆ นายเบสแทน ส่วนฉันก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ตลอดเวลาที่ทานข้าว ชีจะชวนเบสคุยตลอด จนฉันต้องตีหน้ายิ้มให้เมื่อชีหันมาถามฉันบ้าง ส่วนนายเบสเห็นหน้าฉันก็คงพอจะเดาออก จนฉันกินเสร็จก่อนใครแล้วนั่นแหละ
“ฉันขอตัวก่อนนะ พอดีคาบต่อไปมีเทสน่ะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ จืดไปเถอะ เด๋วเราสองคนก็มีเรียนต่อเหมือนกัน” ชีพูดแบบนี้ มาแนวนี้ ฉันก็พอจะรู้แล้วล่ะ คนนี้น่ะเหรอที่นายเบสบอกว่าจะจีบ ทำไมไม่ไม่จีบไปเสียตั้งแต่ตอนนั้นนะ
“เย็นนี้กลับด้วยกันนะ” นายเบสเดินมาบอกฉัน ซึ่งเดินออกมาถึงประตูแล้ว
“พอดีต้องไปทำธุระกับเพื่อนน่ะ เด๋วฉันกลับเองดีกว่า” ฉันทิ้งมันไว้ตรงนั้นแล้วก็เดินออกมาคนเดียว ฉันไม่สนใจหรอกนะ ว่ามันจะคิดว่าฉันงอนมันรึปล่าว แต่ฉันมีธุระจริง ๆ นะ ก็เรื่องกบไงล่ะ
//////////////////////////////
หลังจากที่เลิกเรียนแล้ว ฉันก็ชักชวนก๊วนสาวนักสืบไปทำข่าวคดีเด็ดกัน ง่า ไม่ขนาดนั้นหรอก แค่จะชะแวบแอบดูขวัญใจของฉันไปทำอะไรกับนังจ๋าหรือเปล่าแค่น้านเอง พวกเราเดินไปยังโต๊ะหลังอาคารเรียนกัน พอไปถึงแล้วก็พบว่ายังไม่พบบุคลต้องสงสัย (อ่านะ)
“ยังไม่มาว่ะแก เอาไงดี” นังเปิ้ลใหญ่ตัวตั้งตัวตีงานนี้แอบบ่นอุบอิบ
“รอสิยะนังนี่ ถามมาได้” ฉันล่ะอารมณ์เสีย อยากเห็นนักว่ามันจริงอย่างที่เค้าลือกันมั้ย
“งั้นตกลง รอก็รอ” แล้วเราสี่คนก็แอบซุ่มรอ ระหว่างนั้นก็ไปซื้อยำมาม่ามากินกันอร่อยเหาะไปเลย
จนเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ อ้ะ ๆ นั่นมันนายกบสุดหล่อนี่ ไหงเดินมากับยัยจ๋าได้ล่ะ ตายล่ะวา สงสัยสองคนนี้จะกิ๊กกันจริง ๆ ซะแล้ว ไม่ได้การ มัวแต่วุ่นวายอยู่กับตาเบส ยังไม่ได้จีบเลยอ้ะ (กรรม หาเรื่องใส่ตัวเองแท้ ๆ)
“ไงล่ะหล่อน คราวนี้เห็นคาตา ว่ากบมันไม่ซิงเสียแล้ว” นังเปิ้ลสะเหร่อจริง ๆ ฉันรู้แล้วย่ะ
“ฉันก็ไม่ซิงเหมือนกันย่ะ ไม่ซี” พวกมันมองกันตาโตยิ่งกว่าไข่ห่านซะอีก
“ต๊าย โดนแล้วเหรอเนี่ย นึกว่ายังจิ้นอยู่” ตายละ ดูถูกอิฉันนะคะเนี่ย
“สวยขนาดนี้ ไม่โดนก็ให้มันรู้ไปสิ วุ้ย อารมณ์เสีย ไปหาอะไรกินแก้เซ็งกันดีกว่าป่ะ”
“อ้าว ไม่ดูต่อแล้วเหรอ” นังกวางถาม
“ดูเพื่ออะไรล่ะ เอาไว้มีโอกาสดี ๆ ก่อนละกัน ฉันจะลองจีบมันดูเล่น ๆ” ง่า พูดเหมือนกับตัวเองกล้าเข้าไปคุยกับเค้างั้นแหละ ขี้คุยชัด ๆ
“จ้า แม่คุณ ขนาดเห็นหน้ามันยังแดงแปร๊ดขนาดนั้น แล้วจะมาทำจีบเค้า” โอ้ะ นังเปิ้ลนี่ปากดีจริง ๆ
“แหม ก็คนมันยังเขินอยู่นี่ รอหน้าด้านก่อนละกัน ไปเหอะ หาอะไรกินกันต่อดีกว่า” นังพวกนั้นพร้อมใจกันมองหน้าฉัน แล้วรุมประนามว่า
“นังจืด เมื่อกี้เพิ่งกินไปหยก ๆ หิวอีกแล้วเหรอ ปอบเข้ารึไง” แง้ ๆ ๆ ๆ ว่าเค้าทำมาย ก็มันหิวอ้ะ
แล้วก็นั่นแหละ เราก็ไปหาขนมกินกันที่ท้อปเหมือนเดิม กว่าจะกลับบ้านนายเบสก็ปาเข้าไปเกือบทุ่มนึงแน่ะ นั่งรถไปจริง ๆ แป๊บเดียว แต่เสียเวลาเดินอ่อมอยู่เป็นชั่วโมง หุหุ พอไปถึงบ้านก็เจอกับคุณชายมานั่งกระดิกเท้ารออยู่หน้าทีวีด้านล่าง
“ทำไมมากลับเอาป่านนี้ฮะ” น้ำเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจของมัน ทำให้ฉันชักจะหงุดหงิดละ
“ทำธุระเพิ่งเสร็จ อ้ะ ขนม ซื้อมาฝาก” ฉันวางขนมไว้บนโต๊ะรับแขก แล้วก็เดินไปนั่งดูทีวีกับมัน
“ไปกับใครมาล่ะ เพื่อนรึปล่าว”
“อืม เพื่อนที่มหาลัยน่ะแหละ ไปเดินซื้อของที่ท้อปมาด้วย กินข้าวรึยัง”
“ยังเลย ก็รอเราอยู่น่ะแหละ ทีหลังก็โทรมาบอกมั่งสิ”
“ขอโทษนะ พอดีเห็นว่ามันยังไม่มืดเท่าไหร่ ก็เลย”
“ช่างเหอะ กินข้าวด้วยกันสิ” อ่า กินข้าวอีกแล้วเหรอ อิ่มจะแย่อยู่แล้ว
“เอ่อ คือว่า ฉันอิ่มแล้วน่ะ กินมาแล้ว” เบสมันก็เซ็ง ๆ เดินเข้าไปในห้องครัวคนเดียว ฉันก็เดินตามไปด้วย นายเบสนั่งกินข้าวคนเดียว น่าสงสารจัง นี่นายต้องนั่งกินคนเดียวทุกวันรึปล่าวนะ หรือว่า แอบพาใครมากินด้วย (อ้ะ เรานี่ชักจะฟุ้งซ่านมากไปแล้ว)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ชีวิตเพิ่งถึงจุดเริ่มต้น
คงใช้เวลาอีกสักพัก จะรู้จักคำว่า ใจเขาใจเรา
:a3: :a3: :a3:
-
มีคู่แข่งแล้ว เอาไงเนี่ย :m28: :m28: :m28:
-
มาต่อเลยเจ้ๆๆๆๆๆๆ
:m9:
-
เป็นกำลังใจให้ คงต้องใช้เวลาค้นหาความชัดเจนกันต่อไป
-
ทวงสิทธิ์ของเราไปเลย เอาให้แน่นอนเลยจ๊ะ
-
:m26:รอทำงานเสร็จก่อนนะ แล้วจะมาต่อให้ :a11:
-
อาการแอบเง้างอนปนหึงเล็กๆป่าวเนี่ย แต่แบบไม่ยอมแสดงออกเพราะกลัวเสียหน้าไรแบบเนี่ย
ปล.รีบทำงานแล้วรีบมาต่อน่ะคับ เดี่ยวจะรีบปั่นงานแล้วมาอ่านเหมือนกัน
-
:m18: :m18: :m18:lมารอจืดจ้า.... :a14:
-
:m7:มาละ
ตอนที่ 20
และแล้วก็มาถึงวันที่เราสองคนจะได้กลับไปเยี่ยมบ้านกันเสียที ก่อนกลับก็แวะไปซื้อของฝากที่ปากน้ำกัน ได้ของทะเลมาเพียบเลย เบสขับรถไปถึงบ้านก็ประมาณสองชั่วโมงได้ ระหว่างทางเราก็คุยกันเรื่อย ฟังเพลงบ้างแล้วแต่อารมณ์
“เด๋วขากลับแวะไปไหว้พระด้วยกันนะ”
“ที่ไหนเหรอ” ฉันชอบนะ เรื่องแบบนี้
“วัดโสธรไง ไปมั้ย” ฉันนั่งอมยิ้มแล้วก็ตอบไปว่า
“ไปอยู่แล้วล่ะ คิดถึงเพื่อน ๆ เนาะ ไม่ได้ไปด้วยกันมาตั้งนานแล้ว” อา พอพูดถึงตอนนั้น ฉันก็นึกถึงอาร์ทขึ้นมาอีกจนได้ ทำไมฉันถึงลืมคน ๆ นี้ไม่ได้สักทีนะ ฉันเป็นแฟนกับเบสแล้ว แต่ยังคิดถึงแฟนเก่าอยู่ มันไม่ดีไม่ใช่เหรอ
“เป็นอะไร หน้าตาไม่ค่อยดีเลย” เป็นห่วงฉันเหรอเนี่ย
“ปล่าวหรอก ไม่มีอะไร คิดถึงพวกเฉาก้วยมันน่ะ” ว่าจะกลับไปหาพวกมันเสียหน่อย ไม่ค่อยได้เจอกันเลย
“จืด....” ฉันหันไปมองเบส
“หืม ว่าไงเหรอ”
“ยังคิดถึงอาร์ทอยู่รึปล่าว” เวรกรรม นี่เบสคงจะดูฉันออกแน่ ๆ เลย
“เอ่อ ทำไมถามแบบนั้นล่ะ”
“ยังคิดถึงอยู่สินะ แล้วเราล่ะ จืดรักเราบ้างรึปล่าว” โอย เวียนหัว จะตอบไงดีเนี่ย ไอ้รักมันก็รักน่ะนะ แต่มันก็ยังตอบได้ไม่เต็มปากอยู่ดี
“อืม รักสิ ถ้าไม่รักจะยอมคบด้วยรึไง” ฉันอยากจะรักเบสนะ อยากลืมรักเก่า ๆ แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่ามันยาก ทำใจให้ลืมน่ะเหรอ สิบปีก็ยังไม่ลืมเลย
“รักเราคนเดียวนะ อย่าไปรักใครอีกล่ะ ไม่งั้นโดนดีแน่” ฉันนั่งมองหน้ามันค้าง อิตานี่เพี้ยนไปแล้วมั้ง จะให้ฉันไปรักใครอีกล่ะ แค่สองคนก็จะแย่แล้ว (อีกคน อาร์ทนะ)
“จ้า รักเบสคนเดียว พอใจรึยัง” มันนั่งอมยิ้มแล้วก็ฮัมเพลงต่อไป ส่วนฉันก็นั่งหุบปากตัวเอง แล้วก็ภาวนาว่า ขอให้ฉันรักมันคนเดียวไปตลอดทีเหอะ กลัวจะไปหลงเสน่ห์คนอื่นเข้าอีกนะดิ ซวยตายเลยทีนี้ (เจอแน่ ๆ ไม่ต้องกลัว)
/////////////////////////////////
ในที่สุดก็กลับมาถึงบ้านเสียที เบสแวะลงมาไหว้พ่อแม่ฉัน แล้วก็กลับไปบ้านยายตัวเอง เรานัดเจอกันวันพรุ่งนี้ เพราะลงมาได้แค่คืนเดียวเอง ต้องกลับไปเรียนหนังสือวันจันทร์อีก ฉันเอาของฝากไปไว้ในครัว พอตกเย็นแม่ก็เข้าครัวทำกับข้าวให้กินเพียบเลย แหม เลี้ยงมากไปเด๋วก็ฉุพอดี
“ตั้งใจเรียนนะ อย่าเอาแต่เที่ยว แล้วก็ประหยัด ๆ หน่อย เรายังเรียนอยู่นะ ต้องอดออมบ้าง” เนี่ยแหละค่ะ พ่อกับแม่ก็จะสอนเราประมาณนี้เสมอ ฉันก็รับเอามาเสมอ แต่เรื่องประหยัดนี่อ่ะดิ รู้สึกมันจะประหยัดไม่ค่อยได้เลยอ้ะ อิอิ
โห น่ากินทั้งนั้นเลย ต้มยำโคล้ง ต้มข่าไก่ ไข่พะโล้ น้ำพริกอ่อง โอ้ว แต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้นเลย เย็นนี้คงอิ่มจนท้องแทบปริเลยแหง ๆ แล้วเบสมันจะได้กินของดีแบบเรามั่งมั้ยน้า อ้ะ นี่ฉันคิดถึงมันเหรอเนี่ย หุหุ ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ
หลังจากกินข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินย่อยเสียหน่อย เลยกะว่าจะโทรไปหามันซะหน่อย ฉันจำเบอร์ของเบสมันได้อยู่แล้ว แต่ไม่ค่อยได้โทรไปหาเท่าไหร่ ก็มันเปลืองนี่นา
“ฮัลโหล เบสพูดครับ”
“เบสเหรอ จืดพูดเองนะ”
“ว่าไง คิดถึงเราเหรอ” แน่ะ รู้ดีอีกนะ ตานี่
“ปล๊าว แค่อยากรู้ว่ากินข้าวรึยังน่ะ”
“โห ไม่คิดถึงกันเลยอ้ะ เรารึคิดถึงจืดตลอดเลยนะ” บ้าหรอ จะคิดถึงอะไรนักหนา อยู่ด้วยกันตลอด (อ่ะนะ ตัวเองก็เหมือนกันแหละ)
“คิดถึงสิ ไม่งั้นจะโทรมาถามเหรอ”
“คิดถึงมากมั้ย” อ่ะนะ ชักจะกวนอีกแล้วนะ ตาเบส
“ม้ากมากกกกกกก ไม่คุยด้วยแล้ว ไปอาบน้ำแล้วนอนซะนะ ขับรถมาเหนื่อย ๆ”
“ครับ จะไปอาบเด๋วนี้แหละ รักจืดนะ” หึ ผู้ชายก็ปากหวานบอกว่ารัก แต่รักอะไรกันแน่ ไม่ค่อยเข้าใจจิตใจของผู้ชายซักเท่าไหร่
“หลับฝันดีนะ รักเบสเหมือนกันจ้ะ” ฉันก็บอกกลับไป ถามว่าตอนนั้นรักเบสมั้ย อาจจะรักก็ได้มั้ง (นี่ฉันรักเบสมันรึปล่าวเนี่ย ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย)
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว ฉันก็เดินไปอาบน้ำให้เย็นฉ่ำ แล้วก็เข้าไปนอนอ่านหนังสือพวกแม็กกาซีนในห้องของตัวเอง แต่พออ่านไปได้สักพัก แม่ก็มาบอกว่ามีโทรศัพท์มาหาฉัน ฉันก็งงว่าใครกัน พอดูชื่อแล้ว เบสนี่นา มีเรื่องอะไรรึปล่าวนะ
พอฉันรับสายแล้ว เบสมันก็บอกว่า อยากคุยกับฉันต่อ อ่ะนะ นึกว่ามีเรื่องอะไร สงสัยจะเป็นเอามาก เราคุยกันจนกระทั่งสี่ทุ่มแล้วก็วางสาย ก็ปาเข้าไปชั่วโมงนึงแน่ะ ตอนนั้นถือว่านานนะ ค่าโทรก็แพงจะตายไป ตานี่ ชอบฟุ่มเฟือยไม่เข้าเรื่องเล้ย
ฉันกะว่าพรุ่งนี้จะแวะไปหานังเฉาก้วยก่อนแล้วค่อยไปไหว้พระกัน นังต้อมได้ข่าวว่าไปเรียนต่อที่แปดริ้วนั่นแหละ ไม่ได้ติดต่อกันเลย ส่วนนังเฉาก้วยก็เรียนต่อปวส.ที่นี่แหละ นังเจี๊ยบก็ไปเรียนทหาร ตูจะบ้าตาย (พ่อมันเป็นทหาร มันเลยต้องเรียนตามใจเขา)
อ้อ แล้วตอนนี้นังตั้มก็รู้สึกว่าจะลาออกจากมหาลัยแล้วล่ะ มันบอกว่าเรียนไม่ไหว ออกไปเรียนต่อ ปวส.แล้วหางานทำแถว ๆ บ้านดีกว่า (เฮ่อ น่าเสียดายนะ แต่มันก็เลือกทางเดินของตัวเองแล้วนี่นา ทำไงได้) ส่วนฉันก็ต้องเรียนต่อไป จนกว่าจะจบแหละ ไม่เกินความสามารถเราหรอก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:a3: :a3:ตามจืดมาติด ๆ อ่านแล้วมีความสุข มาลุ้นจืดกะเบสต่อจ้า :a1:
-
มาต่อเลยครับบบบบบบบ รออยู่ๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงเจ้จืดจังงงงง อิอิอ
:m18:
-
อย่าทำร้ายคนอื่นเพราะความโลเลของตัวเองเลย
:a6: :a6: :a6:
-
อย่าทำร้ายคนอื่นเพราะความโลเลของตัวเองเลย
:a6: :a6: :a6:
เห็นได้วยกะคุณ blueBoYhUb :m9:
เพราะนอกจากทำร้ายคนอื่นแล้วมันยังคอยหลอกหลอนตัวเองให้รู้สึกผิดอีกด้วย :m15:
-
นู๋จืดยังไม่ได้ทำร้ายใครซะหน่อยนิ ตาบลู
จะทำร้ายก็แต่ตัวเองเท่านั้น อิอิ
ปล. โลเล เป็นโรคทางความรัก ที่มักทำร้ายใครหลายๆ คน ได้พร้อมๆ กัน รักษายังไงเคอะ คุณรีบน อิอิ
-
ทำไมถึงอยากลืมแฟนเก่ากันจัง ไม่ต้องลืมหรอกแค่รู้จักที่จะจำ :m28: :m28: :m28:
บ้าหรอ เป็นแฟนกันมาตั้งนาน อยู่ๆดีจะมาให้ลืม ไปถามสิ100มีใครจำแฟนเก่าไม่ได้บ้าง :m20: :m20: :m20:
ไม่แน่นะถ้าลืมได้หมดบ้างที เราอาจจะเศร้าสุดๆเลยก็ได้ o7 o7 o7
เพราะคนที่ทำให้เราลืมไม่ลง ก็เป็นคนเดียวกับที่ทำให้เราเคยมีความสุขมากๆมาก่อน
ถ้าความทรงจำดีๆนั้นหายไปหมด แล้วจะเหลืออะไรไว้ให้ชื่นใจหละ
คิดถึงได้ ไม่ต้องลืมก็ได้ แต่รู้จักที่จะคิดถึงเก็บความรู้สึกดีๆเอาไว้ แค่ได้คิดถึงก็สุขเป็นใจ
กับบางคน เก็บเค้าไว้จนลึกสุดใจก็พอ :bye2: :bye2: :bye2:
-
อยากให้จืดมั่นคงในรักของเบสจัง หวังไว้น่ะคับ
-
มาเป็นกำลังใจให้จ้า
-
..
-
พี่จืดดดดดดดดดด เค้าไม่ยอมจริงๆๆๆด้วย (ลืมแนะนำตัว เด็กใหม่ค่ะ ชื่อกิฟ๊ อิอิ) o15
ถ้าวันนั้นู๋เป็นพี่จืดน่ะ หนูจะไม่ยอมให้คนที่หนูรักมากที่สุด ต้องมาเสียใจก่อนไปเลย ทั้งๆท่รู้ว่ามันจะต้องเจ็บก็ตาม และก็ยิ่งเจ็บเข้าไปอีกเพราะเราเป้นฝ่ายบอกเลิกกับเค้าก่อน ถึงยังไงก้จะรอ และรอ แม้เขาจะไม่เหลือใจเลยก็ตามวันนั้นเราถึงจะบอกกับตัวเองว่า ขอบคุณสำหรับความสุขที่ให้มาน่ะ ขอร้องไห้ 3 วันแล้วฉานจะค่อยมาเป็นคนเดิม (ถ้ายังรักกานอยู่ สงสัยจะได้ไปเที่ยวเชียงใหม่แน่นอน) :m15:
และอีกอย่าง ตอนนี้อยู่เชียงใหม่ พี่อาร์ทแกอยู่แถวนี้เปล่า จาแย่งพี่จืด อิอิ :give2:
:serius2:ไม่เอาๆๆๆ ยังไงก็ต้อง return กับพี่อาร์ท ไม่เอาไม่งั้นไม่ยอม :serius2:
:angry2:ปล. จบแบบไม่ happy หนู๋โกธรจิงๆด้วย :angry2:
:m3:พี่อาร์ทน่าร๊ากกกก (เพ่ทามกับเค้ารุนแรงไปไหมค่ะ) :impress:
-
o1ขอบคุณที่ทุกคนให้คำแนะนำต่าง ๆ ที่ดีกับจืดเน้อ รู้สึกเป็นสุขใจยิ่งนัก :o8:
แต่...... อะไรในโลกนี้บ้างเล่า ที่มันจะจีรังยั่งยืนตลอดไป :amen: (บอกมาแนว ๆ นี้ คงจะรู้กันแล้วสินะ)
:a2:ยังไงซะ เราก็จะสู้ต่อไป สู้ สู้ สู้ตายค่า
-
ตอนที่ 21
วันรุ่งขึ้น เบสก็พาฉันไปหานังเฉาก้วย ดูมันสบายดีเชียวล่ะ แถมยังมีฝาระมีแล้วด้วยสิ แรงจริง ๆ (แต่ใครจะรู้ว่า เพื่อนสาวของฉันคนนี้ต้องโดนผู้ชายหลอกให้รักแล้วตักตวงจนอิ่ม จากนั้นก็เดินเชิดจากไป เฮ่อ น่าเศร้าใจ) เราคุยกันได้สักพักก็ลามัน เพราะต้องไปไหว้พระกันต่อ อ้อ เรื่องของฉันกับเบส มันยังไม่รู้หรอก เพราะฉันยังไม่ได้บอกมันไป มันก็คงคิดว่าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ :m23:
“นี่ อิจืด ว่าง ๆ วันหยุดก็ลงมาเที่ยวบ้างนะ ไปหาอิตั้มกัน” นังเฉาก้วยชวนฉัน
“ได้สิ แล้วเจอกัน อยู่บ้านตลอดนะมรึงน่ะ ไม่ใช่ลงมาแล้วไม่เจอล่ะ”
“เออ เจอแน่นอน โชคดีนะมรึง” เราลากันเรียบร้อย ฉันก็เดินไปขึ้นรถนายเบส ตอนนั้นก็เจอกับสมีมันที่ชื่อ เอ็มเดินผ่านมาพอดี (เป็นเพื่อนสมัยเรียนม.ปลายด้วยกัน ดูขี้ยาชะมัด) มันยิ้มให้ฉัน แต่ฉันมองเฉย ๆ แล้วก็ขึ้นรถไป ไอ้นี่มันต้องมาหลอกนังเฉาก้วยแน่ ๆ เลย เชื่อขนมกินได้ :m21:
“มองอะไรนักหนา” เอ้า มองนิดมองหน่อยก็ไม่ได้นะตานี่
“มองแฟนเพื่อน ผิดตรงไหนเนี่ย” ฉันแว๊ดนิดนึง
“ก็ไม่ให้มองอ่ะ” ตานี่ ท่าจะหึงฉันเกินเหตุไปแล้วมั้ง ยังไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เอ็มเลย
“ออกรถได้แล้ว บ่นอยู่ได้ เป็นคุณตารึไง”
“บ้า” น่ารักตายล่ะแก อิอิ แต่ก็ชอบนะ ท่าตลกดี
เรานั่งรถมาจนถึงวัดโสธรอีกครั้ง นานแล้วนะที่ไม่ได้มาที่นี่ คนก็ยังเยอะเหมือนเดิม เราสองคนเดินลงไปกราบหลวงพ่อโสธร คราวนี้ฉันไม่ได้อธิษฐานอะไร เพราะคราวที่มากับอาร์ท ฉันยังกลัวไม่หายอยู่เลย แต่ก็ยังไม่วายนึกขอให้ได้เจอกับอาร์ทอีกสักครั้งก็ยังดี (แล้วคนข้าง ๆ ล่ะ จะทำไง ถ้าอาร์ทกลับมาจริง ๆ คิดแล้วก็กลุ้ม :sad2:)
หลังจากไปไหว้พระเสร็จ เบสก็พาไปดูหนังต่อเย็นนั้น เบสดูจะเทคแคร์ฉันดีเกินเหตุ มันพาฉันไปเลี้ยงฟูจิ ซึ่งฉันคิดว่ามันสิ้นเปลืองเกินไป (แต่ก็อร่อยดีนะ 555) กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน แล้วยังงี้จะมีแรงไปเรียนไหวมั้ยเนี่ย
คืนนั้นพอเรากลับไปถึงบ้าน ก็อาบน้ำแล้วเข้านอนตามปกติ (ไม่มีอะไรมากกว่านั้นจ้า) เราต่างเหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางมามากพอแล้ว หวังว่าฉันคงจะมีความสุขเสียทีนะ
//////////////////////////////////////
วันรุ่งขึ้น ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนพร้อมกับเบสนั่นแหละ เพราะมันก็มีเรียนเช้าเหมือนกัน เบสแวะไปส่งฉันที่คณะก่อน แล้วมันก็ไปเรียนแถว ๆ ตึกกลางน่ะแหละ เพราะปีสองยังมีบางวิชาที่เรียนคณะอื่นอยู่บ้าง ขึ้นปีสามแล้วถึงจะเข้าเรียนในคณะตัวเองจริง ๆ
ระหว่างที่เรียนวิชาหนึ่งของคณะอยู่นั้นเอง นังเปิ้ลใหญ่ก็เดินเข้ามาหาฉัน แล้วก็กระซิบว่า :m26:
“นังจืด ฉันจะมีอะไรจะบอกแก” อะไรของมันอีกล่ะนังนี่ มีเรื่องได้ทุกวัน
“อะไรยะ” ฉันกำลังนั่งเซ็ง ๆ อยู่
“แมนมันอยากคุยกับแกน่ะ” หา อะไรนะ แมนน่ะเหรอ
“ฮึ่ย จริงอ่ะ เห็นว่าไปกิ๊กกับพี่รหัสไม่ใช่เหรอ” ตอนนั้นมันยังไม่มีแฟนชะนีนะ
“นังบ้า ใช่ที่ไหนล่ะ แกนี่มั่วจริง ๆ ตกลงว่าไงยะ”
“แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ” ฉันมองหานายแมนไปทั่วห้อง ก็เจอมันนั่งมองมาทางฉันอยู่ ฉันก็เลยยิ้มให้ทีนึง :give2:หุหุ
“นั่นแหละ คุยใช่มะ เด๋วฉันจะไปบอกมันให้ สงสัยมันจะชอบแกว่ะ” ย่ะ ฉันไม่เสน่ห์แรงขนาดนั้นหรอก แต่มีคนมาชอบก็ดีเหมือนกันเน้อ เหอ ๆ
นังเปิ้ลทำตัวเป็นแม่สื่อ ระวังจะได้เองเหอะ แต่ฉันว่ามันคงไม่เอาหรอก เพราะเห็นมันไปแอบปิ๊งรุ่นพี่รหัสอยู่น่ะซี้ ฉันเห็นมันคุยอะไรกับแมนก็ไม่รู้ เสร็จแล้วก็เดินมาหาฉันแล้วก็บอกว่า
“แมนมันนัดแกไปกินข้าวเที่ยงน่ะ” ก็เลิกเรียนวิชานี้อ่ะสิ
“ก็ไปสิ แกไปด้วยสิ” นังเปิ้ลส่ายหัวไปมา
“ไม่ไปดีกว่า ไม่อยากเป็น ก ข ค น่ะ”
“นังบ้า จะให้ฉันไปคนเดียวได้ไง เด๋วก็โดนฉุดพอดี” หุหุ นังเปิ้ลทำหน้าเอือมระอา แหม ล้อเล่นนิดหน่อย ทำเป็น.......
หลังเลิกเรียนวิชานั้น แมนก็เดินเข้ามาหาฉัน แล้วชวนไปกินข้าวที่โรงอาหารใกล้ ๆ นั่นแหละ ฉันก็ไม่ปฏิเสธอะไร แหม เขาบอกว่าจะเลี้ยงด้วยนี่สิ ใครจะพลาดล่ะคะ ของอร่อย ๆ อิอิ o17
“ไม่ได้คุยด้วยกันมานานแล้วเนอะ” แมนมันพยายามหาเรื่องชวนคุยก่อน เพราะฉันมัวแต่กินอยู่
“อืม แล้วนึกไงถึงชวนมากินข้าวด้วยล่ะ”
“ก็.... คนรู้จักกันนี่ หรือจืดว่าไงล่ะ” อ่ะนะ ฉันจะว่าไงได้ล่ะ
“ก็ไม่มีอะไรนี่ ช่วงนี้เห็นสนิทกับรุ่นพี่ดีนะ” ฉันลองแอ๊บถามดู เผื่อฟลุ้ค...
“หืม....” แมนชะงักไปนิดนึง ก่อนที่จะพูดต่อว่า
“ก็ไม่มีอะไรนี่ พี่เค้าก็ดีกับเรา ติววิชายาก ๆ ให้ ก็เลยเห็นว่าไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ เท่านั้นเอง” อ้อเหรอ ก็พอฟังได้นะ
“งี้เกรดแมนก็ดีน่ะสิ น่าอิจฉาเนอะ” ฉันพูดเล่นเรื่อยเปื่อย แล้วก็กินข้าวต่อ
“เย็นนี้ว่างมั้ย” แมนถามต่ออีก
“ก็ว่างนะ ทำไมเหรอ” ฉันมองหน้า แมนก็อึกอักอยู่ครู่นึง แล้วก็ตอบว่า
“ไปดูหนังด้วยกันมั้ย” หา อีกแล้วเหรอ เมื่อวานนั้นก็เพิ่งดูไปหยก ๆ ดูอีกละ
“เรื่องอะไรเหรอ ถ้าสนุกก็จะไปดู” ไอ้ฉันมันก็ว่าง่ายเสียด้วยสิ อิอิ ( แต่จะดีเหรอ ไปดูหนังกะชายอื่นที่มะใช่แฟนตัวเองง่ะ :m17:)
“สนุกสิ ตกลงว่าไปแล้วนะ เย็นนี้เลิกเรียนเจอกัน” อ่ะนะ พูดเอง เออเองตลอด เอากะเค้าสิ
“โอเช แต่ไม่เอารอบดึกนะ เด๋วที่บ้านด่าเราอีก ยิ่งไม่ให้เรากลับดึกอยู่ด้วย” แมนก็พยักหน้า แล้วก็กินข้าวต่อจนอิ่มนั่นแหละ เราสองคนก็เดินไปเรียนวิชาต่อไปด้วยกัน
พอฉันเอาเรื่องนี้ไปเม้าท์ให้เพื่อนชะนีฟัง พวกมันก็กรี๊ดกันใหญ่ อ่ะนะ อะไรเข้าสิงยะ นังพวกนี้ มันบอกว่า ไม่น่าเชื่อว่า ผู้ชายอย่างแมนจะมาสนใจฉันได้ แหม อย่าลืมนะ ว่าฉันน่ะเคยอ่อยมันไว้ก่อนหน้านี้ (นิสัยไม่ดี อย่าเอาอย่างนะ) กับแมนฉันก็แค่เพื่อนเท่านั้นแหละ มีเพื่อนผู้ชายสิสนุกดีออก (แต่ปัญหาน่ะ ตามมาเป็นกระบุงโกยอ่ะสิ :try2:)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล. มาส่งข่าวจ้า จะได้เจออาร์ทตอนที่ 29 นี้แล้วเน้อ ใครที่เป็นแฟนคลับอาร์ท เตรียมตัว :m11:
-
อ่อยอะไรๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เข้าเรียกว่าใช้ชีวิตคุ้มค่า
-
เหอๆ ก็คนมันสวยเลือกได้อ่านะ อิอิ :m12:
-
ทำเป็นปากดี
เด่วเวลาเขามีคนอื่นก็มานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่า
:m20: :m20: :m20:
-
:a4:จืดบอกอาร์ทจะมาแล้ว ก็เลยเข้ามารออาร์ทหุๆ :a11:ลุ้นทุกคนที่เข้ามาในชีวิตจืดอิๆ :a14:
-
ทำเป็นปากดี
เด่วเวลาเขามีคนอื่นก็มานั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่า
:m20: :m20: :m20:
:m14: :m14: :m14: กลัวที่ไหนกันล่ะ ฮิฮิ ยังแอบหนีไปเที่ยวอยู่เลย :m7:
-
o16ตอนที่ 22
บ่ายวันนั้นฉันก็โทรไปรายงานคุณชายเบสบอกมันว่า เย็นนี้เลิกเรียนช้า กลับบ้านไปก่อนได้เลย มันก็บอกว่าจะรอ ตายสิฉัน ฉันก็บอกมันว่า มันเลิกค่ำ ๆ นู่นแหละ กลับไปก่อนเหอะ (ดู้ดู สตอเบอร์รี่ไปอีกนะ ทำไมฉันนิสัยแย่แบบนี้นะ โอ้ย รับไม่ได้) ตาเบสก็ยอมกลับไปแต่โดยดี เอาน่า ขอแค่วันเดียวเองนะเบส เหอ ๆ (อย่ารุมด่าเค้านะ)
หลังเลิกเรียน ฉันกับแมนก็นัดเจอกันที่คณะ ก่อนที่จะนั่งรถไปที่เมเจอร์กัน เราจองตั๋วรอบใกล้ที่สุด ก็ราว ๆ ห้าโมงเย็น เลิกประมาณทุ่มนึง ก็ยังไม่ดึกเท่าไหร่ ระหว่างที่รอดูหนังอยู่นั้น แมนก็ถามฉันว่า
“จืด มีแฟนรึยัง” เป็นคำถามที่ฉันตอบแบบไม่คิดเลยว่า
“มีแล้วล่ะ แล้วแมนล่ะ” ฉันก็ถามกลับไปบ้างสิ
“ยังหรอก เสียดายเนอะที่จืดมีแฟนก่อนซะแล้ว ว่าแต่ บอกได้มั้ย ว่าใครอ่ะ” อ่ะนะ มาหลอกถามอีก
“อยู่คณะวิศวะน่ะ หล่อด้วยน้า ชื่อเบสน่ะ” หุหุ ภูมิใจนำเสนอ
“น่าอิจฉาจัง งี้เราก็แห้วน่ะสิ” เหอ ๆ แห้วไรอ่ะ
“บ้า หล่อ ๆ แบบแมน หาแฟนคงไม่ใช่เรื่องยาก เด๋วก็เจอน่า” ฉันยิ้มเจื่อน ๆ ไปอีกทางนึง น่ากลัวแฮะ ตานี่
นายแมนมองฉัน ตางี้เยิ้มเชียว นี่ตูจะเสร็จมันในโรงหนังมั้ยเนี่ย ฉันชักจะไม่แน่ใจเสียแล้วสิว่ามาดูหนังกับนายนี่ จะรอดกับไปบ้านรึปล่าว พอพนักงานบอกให้เข้าโรงได้ เราสองคนก็ไปนั่งแถวกลาง ๆ ที่สำคัญคนดูทำไมมันน้อยแบบนี้ล่ะ ไหนบอกว่าสนุกไง
หนังเรื่องนี้คงเข้าฉายนานแล้ว คนดูเลยน้อยไปหน่อย แถวที่เรานั่งไม่มีคนนั่งด้วยเลย เอาล่ะสิตู ฉันก็มองไปรอบ ๆ นับคนได้ไม่ถึงยี่สิบคน ตายล่ะ ผีจะหลอกมั้ยเนี่ย พอหนังเริ่มฉาย แมนก็ทำเป็นนั่งดูนิ่ง ๆ ฉันก็นั่งเกร็ง แต่เออ หนังก็สนุกดีแฮะ แมนก็ดูหนังของมันไป สงสัยฉันจะคิดมากไปเอง ฉันก็นั่งดูไปเรื่อย แต่พักนึงเท่านั้นแหละ มือเจ้ากรรมก็ดันมาคว้ามือฉันไปเฉยเลย จะเป็นของใครไปไม่ด้าย ถ้าไม่ใช่นายแมน :o
“ทำอะไรน่ะแมน ปล่อยเหอะ” ฉันกระซิบเบา ๆ บอกมัน
“......” ปากนิ่ง แต่มือไม่นิ่งเลยง่ะ แง้ ทำไงดีเนี่ย
“ปล่อยเหอะแมน” ฉันก็กระซิบบอกมันจนเซ็ง เมื่อไหร่หนังจะจบเนี่ย อยากกลับบ้านแล้วอ้ะ
กว่าหนังจะจบเล่นเอาฉันแทบกรี๊ดแตกในโรงนั่นแหละ มันน่าโมโหนัก นี่ถ้ายังไม่เป็นแฟนกับนายเบสล่ะก็ ฉันคงได้ตานี่เป็นแฟนไปแล้วแหง ๆ แต่ตอนนี้ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว อิตาแมนก็ถ่วงเวลาฉันจัง กว่าฉันจะหนีมันมาได้ก็ปาเข้าไปสองทุ่ม ตาเบสคงดมโหแล้วแน่ ๆ เลย ทำไงดีวะเนี่ย :m16:
ฉันรีบโทรไปหามันทันที เสียงที่รับสาย ฟังแล้วขนลุกเลยฉัน
“ทำไมยังไม่กลับมาอีกหะ มัวแต่ทำอะไรอยู่ ยัยจืด” ดุมาก ๆ เวลาโมโหก็จะเรียกยัยจืดด้วย
“แอ๊ ขอโต๊ด เค้าเพิ่งเลิกเรียนเองนะ กำลังจะกลับบ้านแล้วจ้า” หลอกมันเข้าไป ระวังจะจับได้เข้าสักวัน ตายแน่ ๆ
“อย่ามาโกหกหน่อยเลย ไหนบอกว่าเลิกทุ่มนึงไม่ใช่เหรอไง” เออ จริงด้วยแฮะ ก่อนดูหนังก็โทรไปบอกมันนี่นา ลืมไปเลยเรา
“พอดีเพื่อนชวนกินข้าวต่อน่ะ แล้วเบสล่ะ กินข้าวรึยัง”
“กินแล้ว เรื่องอะไรจะมานั่งรอเราอยู่ล่ะ ให้ไปรับมั้ย อยู่ที่ไหนน่ะ” หวาย อย่ามานะ ฉันอยู่หน้าโรงหนังเนี่ย
“ไม่เป็นไร เด๋วเราถึงหน้าปากซอย จะโทรไปบอกอีกทีนะ” แน่ล่ะ ให้มันขี่รถออกมารับน่ะสิ เรื่องอะไรจะเดินไป 555
“โอเค รีบ ๆ มานะ เป็นห่วงเข้าใจป่ะ”
“ค้าบบบบ รับทราบคับป๋ม” อุอุ เอาใจเค้าหน่อย เด๋วงอนอีก จากนั้นฉันก็ขึ้นรถเมล์กลับไปทันที
///////////////////////
หลังจากวันนั้น นายแมนก็เพียรเข้าหาฉันเสียเหลือเกิน ไม่รู้จะติดใจอะไรกันนักกันหนา ไอ้ฉันรึจะไปเดินหนีหน้าเค้าเหมือนแต่ก่อนก็ทำไม่ได้ ก็เลยต้องไปไหนมาไหนด้วยกันแหละ จนพี่รหัสมันชักจะเขม่นฉันยังไง ๆ อยู่นะ แมนมันเริ่มเอาใจเพื่อนชะนีในกลุ่มฉัน จนทุกคนก็ปลื้มมันเสียเหลือเกิน แต่ฉันดิ ไม่ปลื้มด้วยหรอกนะ เพราะว่า :m26:
มีอยู่วันหนึ่ง พวกเราไปกินข้าวกันที่ KFC ตอนแรกก็กะว่าจะไม่เฉียดไปแถวนั้นหรอก เด๋วไปเจอกับเบสเข้าจะเป็นเรื่อง แต่วันนั้นมันเหมือนเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว ฉันก็ไปกับเพื่อนชะนีด้วยแหละ มีแมนไปด้วย แต่พวกเพื่อนชะนีดันอิ่มกันก่อนแล้วก็ขอตัวไปซื้อขนมต่อ (เหมือนจงใจแกล้งฉันงั้นแหละ)
ฉันก็เลยต้องอยู่กับแมนสองต่อสอง และแน่นอนฉันกวาดตามองไปรอบโรงอาหารตลอดเพรากลัวจะเจอเบสมันเข้าน่ะสิ แล้วก็ต้องโล่งอกไปที เพราะนีทมันใกล้จะบ่ายโมงแล้ว เบสคงกินข้าวไปแล้วล่ะ แมนมันก็ถามว่า ทำไมดูแปลก ๆ ไปล่ะ หรือว่ากลัวแฟนเห็น :m5: (ก็ใช่น่ะสิยะ)
และแล้ว ฉันก็ไม่รอดจนได้ เมื่อคุณชายไม่รู้เดินมาจากไหน มากับเพื่อนหนุ่มอีก 4 คน โอ้ แม่จ้าว หน้าตาน่ากินจัง (เอ้ย ไม่ช่ายยยย) เบสมันเดินมานั่งโต๊ะตรงข้ามกับฉัน อิฉันก็นั่งเกร็งสุดตัวสิคะ ตูจะรอดมั้ยเนี่ย นายเบสมองมาทางฉัน ตางี้ดุยังกะเสือ แต่หน้ามันขรึมมากกกกก คนอะไรก็ไม่รู้ เวลาไม่แสดงออกมาทางสีหน้านะ จะโหดมั่ก ๆ
“เฮ้ย เพื่อนนายไม่ใช่เหรอวะ” เพื่อนมันคนนึงถามมัน เสียงมันดังพอจับใจความได้อยู่
“อืม” แค่นั้นเองง่ะ เหอะ ๆ แมนเห็นฉันลุกลี้ลุกลน ก็เลยหันกลับไปมองดูด้านหลัง แล้วก็หันมาถาม
“รู้จักกันเหรอ เห็นจืดมองจัง” ฉันพยักหน้าแล้วก็บอกไปว่า
“อิ่มแล้วอ่ะ เราไปเรียนกันต่อเถอะนะ” ฉันว่างานนี้ กลับบ้านไป มีแต่ตายกับตายแหงม ๆ :m29:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
น่าอิจฉาจังผู้ชายรุม.....รักตรึมเลย ไงรอฉาก อาร์ทโผล่มานะ :m3:
-
o15มีข่าวมาบอก ใครที่ได้รีที่ 22222 คนนั้นจะได้ของขวัญพิเศษจากจืดนะจ้า อิอิ :m13:
:m26:ว่าแต่มันคืออะไรง่ะ เพื่อน ๆ อย่าลืมตามไปให้กำลังใจเจ๊แบะกันด้วยนะ กับอกกระเทย
กลัดหนองน่ะค่ะ :m17:
เศร้าอ่ะ :m15:
-
นี้ ชักไม่อยากให้เจอ อาร์ทแล้วน้า :o12: :o12: :o12:
-
โห เจ้จืดนี้นิสัยไม่ดีเลยนะครับบบบบบ เบสดีจะตายยยยย
อย่าทำให้เบสโกดนะ อิอิ
:m3:
-
เจ้ว่า....
ท่าทาง จืด จะดอก....กว่าเจ้นะเนี้ย
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เป็นไปไม่ได้ ตำแหน่งดอก...นัมเบอร์วันของฉ้านนนนนนนนนนน
:m30:
-
:o11: :o11: กว่าอาร์ทจะมาเนี่ยะ สงสัยคุณจืดจะระบมหนักแน่ๆเลย o16 o16
-
พี่จืดๆๆๆๆๆ พี่นี่ก็น่ะ ถ้าไม่หาว่าไฟแรง ก็...... แล้วหละ
(เป็นบ้าไปแล้วเรา นั่งอ่าน 36 ชั่วโมงตั้งแต่หน้าแรกยันที่ ร.ร. ปรินไปอ่านอ่ะน่ะ แล้วก็ตามทัน)
(อารมณ์เกิดค้างนิดหน่อย เพื่อนๆก็เลยงงแถมด่าอีก จิกกรูซะไม่มีเลยน่ะมรึง :angry2:)
กิฟร๊ากกกกกก พี่อาร์ท อ่า พี่จืดอ่าๆๆๆๆๆๆ ทามไมพี่จืดทามแบบนี้ หนู๋ไม่ยอม
อย่างแรกที่จะโกธรพี่จืดคือ
1.พี่จืดไม่เคยบอกเพื่อนคนอื่นเลยว่ามีแฟนแล้ว (ตอนที่คบกับพี่อาร์ทน่ะ :m16:)
2.พี่จืดไม่เจ็บใจบ้างหร๋อที่บอกรักพี่เบสอ่ะ (ยังไงพี่อาร์ทก็ยังอยู่ในใจพี่จืดน่ะ :m3:)
3.พี่จืดกลัวว่าถ้าเจอพี่อาร์ทแล้วพี่จืดทามตัวแบบนี้ ( :oใครกันแน่ที่จะเจ็บ) ยกเว้นที่อาร์ทมีคนอื่นแล้ว :a6:
มีอีกหลายข้อ เดี๋ยวจาเอามาลงวบ่อยๆ อิอิ (พี่จืดห้ามว่าหนูนะ อารมณ์มานพาไปอ่ะน่ะ) ยังงายก็ยังเป็นสาวน้อยพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเหมือนกาน รักพี่จืดน่ะค่ะ (พูดได้ ตอนนี้ไม่อายหละ เริ่มนมออกหละ อิอิ)
ยังไงกิฟ๊จะยังรักพี่อาร์ทเหมือนเดิมน่ะ :m26: ห้ามว่าเค้าด้วยหละ (พี่จืดรีเทรินกับพี่อาร์ทเร็วๆๆน่ะ) ไม่ไหวแล้ว อกอีกิฟ๊ จะแตกกกก :serius2:
-
โพสต่อ ไม่อยากให้หลุด อิอิ พี่จืดเขียนดีมากๆค่ะ อิอิ add คุยได้นะคะเจ๊ข๋า อิอิ (จาจบม.6แล้วเฟ้ย)หลังจากที่อ่านประสบประการณ์ของเพ่ๆ เฮ่อ อยากเข้ากล่มบ้างจัง จาเที่ยวให้ทุกวันเลย อิอิ o13
**ยังไงไง ก็ยังคิดถึงพี่อาร์ทอยู่ดี** :impress:
เศร้าๆๆๆๆ
พี่อาร์ท มาเร็วๆๆๆน๊า :m13:
-
โห แบบนี้เบสไม่เอาถึงตายเหรอเนี่ย............จะรอดมั้ย รอลุ้นดีกว่า อิอิ
-
:m5:คุณน้องกิ๊ฟขา เจ๊ก็นิสัยไม่ค่อยจะเต็มสักเท่าไหร่ล่ะค่ะ
พี่จืดๆๆๆๆๆ พี่นี่ก็น่ะ ถ้าไม่หาว่าไฟแรง ก็...... แล้วหละ
(เป็นบ้าไปแล้วเรา นั่งอ่าน 36 ชั่วโมงตั้งแต่หน้าแรกยันที่ ร.ร. ปรินไปอ่านอ่ะน่ะ แล้วก็ตามทัน)
(อารมณ์เกิดค้างนิดหน่อย เพื่อนๆก็เลยงงแถมด่าอีก จิกกรูซะไม่มีเลยน่ะมรึง :angry2:)
กิฟร๊ากกกกกก พี่อาร์ท อ่า พี่จืดอ่าๆๆๆๆๆๆ ทามไมพี่จืดทามแบบนี้ หนู๋ไม่ยอม o9 o9 o9 เจ๊ผิดไปแย้ว
อย่างแรกที่จะโกธรพี่จืดคือ
1.พี่จืดไม่เคยบอกเพื่อนคนอื่นเลยว่ามีแฟนแล้ว (ตอนที่คบกับพี่อาร์ทน่ะ :m16:)
:o8:เจ๊อายน่ะ
2.พี่จืดไม่เจ็บใจบ้างหร๋อที่บอกรักพี่เบสอ่ะ (ยังไงพี่อาร์ทก็ยังอยู่ในใจพี่จืดน่ะ :m3:)
:m28:ตอนนั้นเจ๊เบลอค่ะ
3.พี่จืดกลัวว่าถ้าเจอพี่อาร์ทแล้วพี่จืดทามตัวแบบนี้ ( :oใครกันแน่ที่จะเจ็บ) ยกเว้นที่อาร์ทมีคนอื่นแล้ว :a6:
:m15:น้องคิดถูกแล้วล่ะ เจ๊อยากไม่อยากให้มันมาถึงเลย :o12:
มีอีกหลายข้อ เดี๋ยวจาเอามาลงบ่อยๆ อิอิ (พี่จืดห้ามว่าหนูนะ อารมณ์มานพาไปอ่ะน่ะ) ยังงายก็ยังเป็นสาวน้อยพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวเหมือนกาน รักพี่จืดน่ะค่ะ (พูดได้ ตอนนี้ไม่อายหละ เริ่มนมออกหละ อิอิ)
ยังไงกิฟ๊จะยังรักพี่อาร์ทเหมือนเดิมน่ะ :m26: ห้ามว่าเค้าด้วยหละ (พี่จืดรีเทรินกับพี่อาร์ทเร็วๆๆน่ะ) ไม่ไหวแล้ว อกอีกิฟ๊ จะแตกกกก :serius2:
ขอบคุณคุณน้องขามากนะจ๊ะ แล้วเจอกันตอนที่ 30 เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ด้วยนะจ๊ะ :m8:
-
เจ้ว่า....
ท่าทาง จืด จะดอก....กว่าเจ้นะเนี้ย
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เป็นไปไม่ได้ ตำแหน่งดอก...นัมเบอร์วันของฉ้านนนนนนนนนนน
:m30:
อิเจ๊ ถามว่าแรงมั้ย :impress:แต่อิฉันว่า ไม่ขอแย่งตำแหน่งดอกกกของเจ๊ดีกว่านะเคอะ
ขอเป็นตำแหน่ง.....แทนละกัน :o8: (รู้ ๆ กัน)
ฮิฮิ o3
-
วันหยุดพักผ่อนสบาย ๆ ก็ขอให้ทุกคนมีความสุขกันเยอะ ๆ นะ o4
ตอนที่ 23
เย็นวันนั้น นายแมนบอกว่าจะไปส่งที่บ้าน เหอะ ๆ แค่นี้ตูก็จะแย่อยู่แล้ว อย่าตามไปเลย กว่าจะบอกให้มันกลับบ้านตัวเองได้ ก็เล่นเอาแทบแย่ ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่ามันจะมาเซ้าซี้ฉันทำไมนักหนา ขนาดบอกว่ามีแฟนไปแล้วนะ
ฉันเดินคิดมากไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงประตู 1 (ไม่เมื่อยเหรอ....เมื่อยดิ :m29:) แต่ระหว่างทางต้องผ่านคณะวิศวะด้วย โอ้ มายก๊อด สายตาอันแหลมคมของฉันก็ไปพบเข้ากับโจทก์เก่า (ตาเบสน่ะสิ) จนได้ แถมไม่ได้นั่งอยู่คนเดียวซะด้วย มันดันนั่งอยู่กับยัยแนนนี่สิ แถมยังคุยกันกระหนุงกระหนิงอีกด้วย อ้อ มันมองเห็นฉันด้วยนะตอนนั้นน่ะ
แต่ให้ตายเหอะ สาบานได้ว่ามันยิ้มเยาะให้ฉานด้วย แอ๊ อิตาบ้า เล่นงี้เลยเหรอ ก็ได้ ๆ แล้วจะรู้ว่าน้องจืดก็ร้ายไม่เบาเหมือนกัน ฉันแลบลิ้นใส่มัน ก่อนที่จะเดินเชิดไปรอขึ้นที่นั่นต่อ อ้อ คืนนี้ฉันคงไม่กลับบ้านมันหรอก แน่นอน ฉันก็จะไปหาพวกนังอั้มน่ะสิ เที่ยวดีกว่ามานั่งคิดมาก :laugh:55555
ในที่สุดฉันก็นั่งรถมาจนถึงมหาลัยเพื่อนจนได้ แต่มันต้องเดินเข้าไปอีกตั้งไกลนี่สิ เฮ่อ เมื่อยขาจะตาย กว่าจะถึงห้องพวกมัน ก็เล่นเอาฉันแทบหมดแรง นังเวร แทนที่จะหาหอให้มันใกล้ ๆ ถนนกว่านี้หน่อย
“ต๊าย อิจืด มาได้ไงเนี่ยมรึง” อิจิ๊บร้องทักซะลั่นห้อง อะไรเข้าสิงยะ
“อ้ะ อินี่ ฉันก็เดินมาสิยะ จะให้เหาะมารึไง” ชีก็หน้าจ๋อยสิ
“แหม ว่าแต่อยู่บ้านเบส เป็นไงมั่ง ปั่มปั๊มกันรึยัง” อิอั้มถามมั่ง แต่ละอย่างของมัน
“อิดอก ปั่มปั๊มอะไรของมรึงยะ กรูไม่เข้าใจ” แอ๊บอินโนเซ็นต์นะเรา อิอิ
“อิเวร อย่ามาตอแ-ล กรูว่ามีอะไรกันแล้วแน่ ๆ เลย มรึงว่ามั้ยอิจิ๊บ”
“ใช่ถึงใช่ที่สุด มีหรือที่อิจืดจะพลาดน่ะ” เอาเข้าอิสองตัวนี่ แท็คทีมกันดีนัก
“คืนนี้ไปเที่ยวรึปล่าววะพวกมรึง” ฉันเริ่มก่อนละกัน
“พวกกรูออกทุกคืนแหละย่ะ แถมได้ผู้ชายกลับห้องตลอดด้วย” อ้ากกกกก จะดีเหรอ (หุหุ)
“หล่อป่าววะพวกมรึง” อ่า อิฉันทำไมถามงี้หล่ะ ไม่ดีนา
“จะเหลือเหรอ พวกกรูไม่กินผีหรอกนะ” จ้า แม่นางฟ้านางสวรรค์ทั้งหลาย
ว่าแล้วพวกเราสามสาวก็แข่งกันแต่งตัวสู้ตาย เอ่อ แต่พอเวลาแต่งออกมาแล้ว ทำไมมันเหมือนพวกขายตัวจังล่ะเนี่ย คิคิ (สมัยนั้นยุคเกาะอกสายเดี่ยวกำลังฮิต) แล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องออกไปลาดตะเวน เอ้ย เที่ยวกันแล้วล่ะจ้า แต่ว่า......
///////////////////////////
“ก๊อก ๆ ๆ” เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
“ใครนะ อิจืด ไปดูหน่อยสิว่าใครมา” แหม ได้ทีใช้ฉันเชียวนะยะ นังอั้ม
เอ ว่าแต่ใครนะมาหาพวกมันเอาป่านนี้ หรือว่าจะเป็นพวกผู้ชายที่มันนัดไปด้วยรึปล่าว แต่มันไม่ได้บอกนี่นา ด้วยความสงสัยฉันก็เลยกะจะแง้ม ๆ ดูเสียหน่อยว่าเป็นใคร พอฉันลองแง้มประตูดูเท่านั้นแหละ อุ แม่จ้าว ปิดแทบไม่ทัน จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่
“อ้าว เปิดสิ จะปิดทำไมเนี่ย” ไม่เปิดย่ะ เป็นตายยังไงก็ไม่เปิด
“บอกให้เปิดไงล่ะ ยัยบ้า เปิดเด๋วนี้นะ” เปิดให้โง่เหรอ ขืนมันเข้ามาฉันก็ตายอ่ะดิ
“ไม่ ยังไงก็ไม่เปิด” เสียงมันเคาะประตูดังมาก ให้ตายเหอะ ไม่อายชาวบ้านชาวช่องเค้ารึไงนะ
“เปิดเด๋วนี้นะ”
“ไม่ ๆ ๆ ๆ ๆ” ฉันยืนตะโกนเถียงกับตาเบสไปมา จนนังอั้มหงุดหงิดเดินมาหา
“อิดอก มรึงสองคนนี่ ทำตัวเป็นเด็ก ๆ กันอยู่ได้ ทำไมไม่รู้จักโตกันเสียที มีเรื่องอะไรกันก็คุยกันก่อนสิ อย่าใช้แต่อารมณ์ เข้าใจมั้ย” แอ้ โดนมันเทศน์เข้าให้แล้วเรา
“เข้ามาก่อนสิเบส” นังอั้มมันเปิดประตูให้ตาเบสเข้ามา ส่วนฉันก็ยืนหลบหลังนังอั้มอ่ะดิ กลัวโดนมันกระโดดกัดเอาน่ะดิ
“กลับบ้านเด๋วนี้เลย” แมร่งมาถึงก็สั่ง ๆ ๆ
“ไม่ ฉันจะเที่ยวกับเพื่อน ๆ” ฉันก็ไม่ยอมแพ้
“จะกลับไม่กลับ” มันขู่อีก นังอั้มชักจะหน้าเสียแล้วสิ เพราะมันไม่เคยเห็นเบสตอนโกรธนี่
“ไม่ ๆ ๆ ๆ” ฉันส่ายหัวไปมา ไม่ยอมท่าเดียว
“ใจเย็น ๆ ก่อนเบส นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอ ทำไมต้องขู่นังจืดมันด้วย”
“ขอโทษด้วยนะ พอดีจืดมันประชดเราน่ะ ก็เลยหนีมาเที่ยวกับพวกอั้มนี่แหละ” อะไร มั่วแล้วแก
“บ้า ใครประชดแก ขี้ตู่นี่หว่า”
“ไม่กลับใช่มั้ย ฉันจะได้ไปฟ้องแม่แกเอง” อ้ากกกกก อย่าน้า ม่ายยยย
“เอางี้ดีกว่า อิจืด มรึงกลับบ้านไปก่อน วันหลังค่อยมาใหม่ก็ได้ ไปเคีลยร์กันก่อนไป” นังอั้ม มรึงไม่เข้าใจ ขืนกรูกลับไป ก็ตายอ่ะดิ (ได้แต่คิดในใจ)
“เอาน่า เชื่อกรูนะ กลับไปก่อน เบส อย่าทำอะไรเพื่อนเราเลยนะ สงสารมันบ้าง” นี่ถ้านังอั้มรู้ว่าฉันทำอะไรมา มันคงด่าฉันเป็นชุดแน่ ๆ เลย เหอ ๆ โทษทีนะเพื่อนสาว
“โอเค” มันหันมาทางฉัน “ไปเปลี่ยนชุดซะด้วย แต่งตัวยังกะพวกขายตัวงั้นแหละ” นอกจากฉันจะอึ้งกิมกี่แล้ว นังอั้มกะนังจิ๊บยังเอ๋อแ-กเลยค่ะ ก็ใครจะไปรู้ว่า อิตาเบสมันปากจัดซะด้วย
“ชิ เปลี่ยนก็ได้” ฉันเดินไปหยิบชุดเดิมมาเปลี่ยนในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาข้างนอก
“หน้าด้วย ล้างออกให้หมดเลยนะ” หึ สั่งเข้าไป สักวันฉันจะสั่งแกมั่ง คนบ้า
พอทำอะไรเรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกมานอกห้อง ฉันต้องโดนนายเบสเดินตามคุมหลังตลอด กลัวฉันหนีรึไง ไม่ใช่นักโทษซะหน่อย พอเดินลงไปถึงที่จอดรถของมัน ฉันก็หันไปโบกไม้โบกมือให้กับเพื่อนสาว ส่งสัญญาณประมาณว่า เจอกันคราวหน้านะยะ คราวนี้ไม่พลาดแน่นอน อิอิ
“ยิ้มอยู่ได้ ขึ้นรถสิ หรืออยากจะเดินกลับเอง” กวนประสาทจังเลยตานี่ เป็นแฟนหรือพ่อฉันกันแน่
ฉันก็ต้องขึ้นไปนั่งบนรถมันตามระเบียบ พยายามหันออกไปมองทางด้านข้างตลอด แบบว่า ไม่อยากมองหน้ามันอ่ะ แต่ก็รู้สึกได้นะ ว่ามันน่ะมองมาที่ฉันบ้าง อยู่ ๆ มันก็เปิดเพลงฟัง สงสัยจะเงียบไปน่ะสิ เพราะเรายังไม่ได้พูดจากันตั้งแต่ออกรถมาเลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ต่อเลยเจ้ อัพยาวววววนะ อิอิ
:m11:
สนุกๆ
-
เบสแอบน่ารักจังเลย งุงิๆๆ
-
กลับไปจะโดนทำโทษปะเนี่ย :m21:
-
เบสดุชะมัด
แต่ก็เหมาะนา ก้อจืดเล่น.....ไว้ใจไม่ค่อยได้นี่นา
เราว่าความรักขึ้นอยู่กับความเชื่อใจ แต่เราอาจต้องทำตัวให้เหมาะกับความเชื่อใจด้วยนะ
-
อ่านแล้วรู้สึกสมน้ำหน้ายัยจืด
ต้องเจอเบสนี่แหละ จะได้คุมอยู่
:m14: :m14: :m14: :m14:
ปล.ว่าแต่ว่ารีที่เท่าไหร่ ได้รางวัลครับ
ถ้าอย่างที่เขียนจริง สงสัยไม่มีใครได้
:a3: :a3:
-
เบสดุเหมือนกันแฮะ แต่เค้าดุด้วยความหวังดีป่าว
-
หุหุ :m13: พอดีเขียนเลขที่รีผิดไปน่ะ เอาเป็นว่า จืดมั่วนิ่มไปก่อนละกัน มาต่อกันดี ว่ายัยจืดจะโดนอะไรมั่ง
ก่อนกลับไปนอนเล่นที่บ้าน :m19
ตอนที่ 24
เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ใครเป็นคนผิดนะ ฉันลองคิดทบทวนดู แล้วก็สรุปได้ว่า ตัวเองนั่นแหละที่ผิด ผิดที่ทำตัวเป็นเด็ก ๆ เหมือนเคย แต่เรื่องแมน ฉันไม่ได้คิดอะไรกับมันจริง ๆ นะ อยากจะเลิกยุ่งเสียด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องยัยแนน ตาเบสต้องประชดฉันชัวร์ อ่า งี้ฉันก็ต้องขอโทษมันน่ะสิ ไม่เห็นจะยากเลย ก็แค่พูดคำว่า ขอโทษออกก็เท่านั้นเอง พูดออกไปสิ :m29:
“เอ่อ เบส คือ ว่า อ่า....” ทำไมมันพูดยากจังล่ะเนี่ย
“หืม มีอะไรเหรอ” โอ้ะ เสียงอ่อนลงแล้ว เอาล่ะ ตอนนี้แหละดีสุดแล้ว
“คือว่า ฉันขอโทษนะ ที่ทำตัวไม่ดีน่ะ” ฉันนั่งก้มหน้างุด ๆ ไม่รู้ว่ามันจะว่าไง
“ไม่เป็นไรหรอก เราก็ขอโทษจืดเหมือนกัน” เบสเอามือมาลูบผมฉัน มันสยิวกิ๊วไงไม่รู้ แต่ฉันชอบนะ รู้สึกว่า อบอุ่นดี
“คือว่า กับแมน ที่เบสเจอเมื่อตอนกินข้าวน่ะ เราไม่ได้คิดอะไรกับเค้าเลยนะ” ฉันพูดออกไปแล้วล่ะ
“แน่ใจนะ อย่าแอบนอกใจเราล่ะ ไม่งั้นล่ะก็...” แง้ว ขู่อีกละ
“เบสก็เหมือนกันแหละ ถ้าแอบไปมีอะไรกับใครล่ะก็....” ฉันปล่าวขู่นะ
“ค้าบ ไม่มีหรอกน่า เชื่อใจได้เลย” หุหุ แต่จะเชื่อใจคนอย่างฉันได้เร้อ เหอ ๆ (พูดไรเนี่ยเรา ไม่ดีน้า)
“ไปกินข้าวต้มกันก่อนมั้ย” ว้าว ดีเลยล่ะ กำลังหิวพอดีเลย ฉันก็บอกเบสไปว่า โอเค ไปกินที่ประตู 1 กัน อร่อยดี กว่าจะกลับถึงบ้านก็เกือบห้าทุ่มแล้ว
คืนนั้นฉันขอตัวอาบน้ำก่อนอีกรอบเพราะเหนียวเหนอะหนะไปหมด พออาบน้ำเสร็จแล้วก็โดดขึ้นเตียงนอนทันที (ติดนิสัยมาจากตาเบสน่ะสิ) เบสมันก็เดินข้าไปอาบน้ำต่อ ฉันง่วงมากก็เลยเผลอหลับไปก่อน มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนโดน.....
“อึ...อืม” เหมือนใครมานอนกอดจากทางด้านหลัง แถมยังซุกไซร้ซอกคอด้วยนี่สิ
“อุ้ ไม่เอา จานอนแล้ว” ฉันเผลอพูดออกไปเบา ๆ เพราะเริ่มรู้สึกตัวบ้างนิด ๆ แล้ว แต่สงสัยเสียงมันจะดังในลำคอรึไง อีกฝ่ายถึงไม่ฟังเอาเสียเลย กลับกำเริบหนัก เอามือเข้ามาล้วงด้านในเสื้อฉันอีก
“อย่า ไม่.... เอา.... ง่วง” ง่า ~ ดูเหมือนว่าเบสคงจะกลัดมัน (อิอิ) เต็มที่แล้ว หลังจากวันนั้นก็ผ่านมานานแล้วเน้อ ส่วนฉันก็ชักจะเคลิ้มด้วยแล้วสิ เอาวะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว
ฉันเลยหันไปจูบปากกับเบสเสียเลย เราแลกจูบกันจนลืมไปเลยว่าพรุ่งนี้มีเรียนเช้า แหะ ๆ เบสก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการลอกคราบตัวเองซะล่อนจ้อน ฉันแอ๊บทำเป็นเอามือมาปิดตาตัวเอง (เห็นตายล่ะ ยังไม่ได้เปิดไฟเลย) แล้ว แล้ว...... เขาก็....... (จินเอาเองเน้อ เขียนมะออก)
///////////////////////////////
สรุปว่า เช้าวันต่อมาฉันก็ไปเรียนไม่ทัน ก็ตื่นสายน่ะสิ เพราะตาเบสนั่นแหละ ทำฉันเปลี้ยไปหมดเลย กว่าจะไปถึงที่มหาลัย ก็ปาเข้าวิชาเรียนที่สองแล้ว ไม่เป็นไรหรอก เด๋วไปตามจดเล็กเชอร์จากพวกนังเปิ้ลก็ได้
“ทำไมตื่นสายนักล่ะแก ดีนะที่ไม่มีสอบย่อยน่ะ ไม่งั้นตายแน่ ๆ” นังเปิ้ลเฉ่งฉันใหญ่เลย
“โทษที เมื่อคืนนอนดึกน่ะ” ฉันตอบพวกมันไปแค่นั้น
“เหรอ ไปเที่ยวมาล่ะสิ เอ้า ฉันจดไว้ให้แล้ว”
“ขอบใจจ้า เพื่อนรัก” แล้วเราก็นั่งคุยกันเพื่อรอเรียนวิชาต่อไป แต่แล้วก็มีผู้ชายสองคนกำลังเดินผ่านกลุ่มเราไป มันชื่อ เอ อะไรนะ จำมะค่อยได้ ชื่อ เอ็มกับศักดิ์มั้ง จำไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่า พอศักดิ์มันเดินมาทีไร พวกเราก็มักจะแซวนังเปิ้ลเสมอ (ตอนนี้มันอกหักจากรุ่นพี่ไปแล้ว)
“แหม ศักดิ์นี่เรียนเก่งเนอะ แถมยังสูงเท่อีกด้วย ถึงจะไม่ค่อยหล่อแต่ก็ดูดีนะ” ฉันเกริ่นให้นังเปิ้ลได้ยิน พวกนั้นก็รู้แกว เลยแซวต่อ
“ช่าย นี่ถ้าใครเป็นแฟนนะ ต้องสบายแน่ ๆ เลย มีคนติวให้ไม่ต้องกลัวสอบตก” นังกวางเสริม
“นี่ ๆ พวกแก เค้าได้ยินหมดแล้ว พูดเบา ๆ ก็ได้” เปิ้ลเล็กกลัวไปได้ ได้ยินก็ดีสิ
“ว่าไงสาว ๆ ไม่ไปเรียนกันเหรอ” นายเอ็มเดินเข้าทักกลุ่มเรา
“รอเอ็มอยู่ไงล่ะ” ฉันแซวเล่นไปตามประสา ไม่ได้คิดอะไร
“งั้นก็ไปด้วยกันสิจ้ะ” อ่านะ ฉันไม่ได้หว่านเสน่ห์ใส่มันนะเนี่ย แต่ดูเหมือนมันอยากจะคุยกับฉันงั้นแหละ โชคดีนะ ที่มันไม่ใช่เสป็คฉันน่ะ ไม่งั้นล่ะก็ ฮิฮิ
“เล่นมากระวังนะแก” เสียงนังเปิ้ลเตือนฉันมา รู้แล้วย่ะ ไม่เอาหรอกน่า แค่คบเป็นเพื่อนกันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน
แล้วเราก็เดินไปเรียนด้วยกัน ตกเย็นวันนั้นเบสก็ขับรถมารอที่คณะเลยล่ะ เพราะมันสั่งไว้ว่า เลิกเรียนแล้วให้รอมันด้วย เอากะเค้าสิ เย็นนี้มันบอกว่า จะพาไปเดินซื้อของกินที่เซ็นทรัล แหม แถวนี้ก็มีทำไมต้องไปไกลด้วยนะ
“ว้าย นังจืด ใครน่ะแก หล่อจังวะ” นังกวาง เว่อร์ค่ะ เว่อร์ไปแล้ว
“อ้อ เพื่อนน่ะ ฉันกลับก่อนนะ แล้วเจอกัน” ฉันขี้เกียจตอบคำถามพวกมัน ก็เลยเดินหนีออกมาก่อน เห็นพวกมันนั่งซุบซิบกันใหญ่ ตามสบายจ้า นังเพื่อนตัวแสบ :try2:
ฉันเดินขึ้นไปนั่งบนรถ เบสก็ถามมาว่า
“เพื่อนจืดเหรอ ท่าทางสนุกสนานกันดีนะ”
“อื้ม พวกเราสนิทกันมากเลยหล่ะ ทำไมเหรอ”
“ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก ดีแล้วล่ะ ว่าแต่ เมื่อกี้เห็นซุบซิบอะไรกันน่ะ” ฉันก็หลบตามันสิ
“ป๊าว ไม่มีอะไร ไปกันเถอะนะ” ตาเบสก็ไม่ถามอะไรต่อ
พอมาถึงเซ็นทรัล ตาเบสก็ลากลงไปชั้นใต้ดินทันที ฉันก็งงว่าจะพาไปไหนของมันนะ แล้วก็พอจะรู้ละว่า มันมาทำอะไร
“เข้าไปดูเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ร้านโทรศัพท์มือถือน่ะเอง ที่ตาเบสพาฉัรเดินเข้าไป
“มีอยู่แล้วนี่ จะมาดูอีกทำไมเหรอ”
“ก็ มาเถอะน่า ช่วยเลือกหน่อย” ฉันก็ตามใจมัน เข้าไปดูซะหน่อยก็ดี กำลังกะว่าจะหาใช้สักเครื่องอยู่เหมือน แม่ก็บอกว่าจะซื้อให้ แต่ฉันบอกว่ายังไม่เอาดีกว่า ก็เลยผลัดแม่ไปก่อน เอาไว้เป็นของขวัญวันเกิดไง อิอิ
“อันนี้ดีมั้ยอ่ะจืด เพิ่งออกใหม่เลยนะ” โห แพงจะตายไป ตานี่ รวยนักรึไงยะ
“ไม่ดีมั้ง นายมีตังค์รึไง” ฉันก็พูดไปงั้นทั้ง ๆ ที่ก็รู้ว่า ครอบครัวมันฐานะดีจะตายไป
“แต่เราจะเอาอันนี้แหละ ตกลงเอาเครื่องนี้นะครับ” เหอะ ตามใจแกละกัน ฉันไม่ยุ่งด้วยละ o16
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
น้องเบสนี่ท่าจะหวงจืดน่าดูนะ หามือถือให้น้องจืดค่อยเช็คความเปรียวซ่าของน้องจืดด้วย :m4:
-
นู๋จืดยังไม่ได้ทำร้ายใครซะหน่อยนิ ตาบลู
จะทำร้ายก็แต่ตัวเองเท่านั้น อิอิ
ปล. โลเล เป็นโรคทางความรัก ที่มักทำร้ายใครหลายๆ คน ได้พร้อมๆ กัน รักษายังไงเคอะ คุณรีบน อิอิ
คำถามนี้ตอบยาก ผมคิดว่าท่าคิดว่าถ้าเชื่อมั่นในความรักอาการโลเลก็น่าจะน้อยลง อันนี้ผมคงต้องขอคำแนะนำเพิ่มเติมจากคุณ oaw_eang แล้วละครับ
-
อิอิ ต่อเลยครับ เจ้ๆๆๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆ
เบสน่ารักที่สุดเลยยยยย
:m3:
-
เห็นด้วยกับรีบนสุดๆ คร้า
ปล. คุณน้อง LoVeMoDe คะ เจ้ว่า เจ้เองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ทางที่ดีเรามาช่วยกันวิเคราะหืปัญหารักกันสองคนไหมเคอะ
แบบว่า สองต่อสอง อิอิ
ปลล. หมั่นไส้ยายจืด สวยเลือกได้จริงๆ เจ้อยากสวยอย่างคุณน้องมั้งจัง ทำไงดีฟ่ะ ไปเกิดใหม่คงเป็นคำตอบสุดท้าย ว่าไหมเคอะคุณน้อง?
-
:m26:อิเจ๊คะ เป็นคำตอบที่กระเทยทุกคนเวลาถามแบบนี้จะต้องเจอเสมอ ๆ :m29:
แต่อย่าคิดมากเลยคร่า ทำตัวของเราให้แบ๊วที่สุด :m13:ก็โอล่ะ คริ ๆ (ปัญญาอ่อนน่ะสิชั้น)
ตอนที่ 25
แล้วนายเบสก็พาฉันไปเดินซื้อของที่ท้อปต่อ เราช้อปของกินกันซะเต็มที่เลย ส่วนใหญ่ฉันซื้อเองนะ เพราะตอนดึกมันชอบหิวนี่นา ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับไปที่จอดรถนั่นเอง เราก็เจอกับเพื่อนชะนีของตาเบสเข้าจนได้ (แถมมียัยแนนมาด้วยน่ะสิ :m26:)
“อ้าวเบส มาซื้อของเหรอ” แนนทักนายเบส แล้วก็หันมามองฉันด้วยหางตา (หมั่นไส้อะไรตูนักหนาเนี่ย ฉันทำอะไรผิดไม่ทราบ)
“จืดก็มาด้วยเหรอ” ชีถามฉัน
“อืม พอดีติดรถมาด้วยน่ะ” ฉันเลี่ยงที่จะบอกว่า มาด้วยกันมากกว่า
“เรากำลังจะกลับกันแล้ว แนนล่ะมาซื้อของกับเพื่อนเหรอ”
“อืม กำลังจะกลับแล้วเหมือนกัน เอ่อ เบส วันเสาร์หน้านี้วันเกิดแนนนะ อย่าลืมไปงานวันเกิด แนนด้วยล่ะ” เบสยิ้มแล้วก็พยักหน้าตอบ ยัยแนนก็ยิ้มดีใจสุด ๆ แล้วชีก็เดินไปกับเพื่อน ๆ ของชีนั่นแหละ เบสหันมามองทางฉัน ซึ่งตอนนี้ก็ยืนมองตามพวกนั้นไป
“ป่ะ กลับบ้านเราดีกว่า” บ้านเรางั้นเหรอ บ้านนายคนเดียวน่ะสิ
“จืด เสาร์หน้าไปด้วยกันนะ” ฉันหันไปมองหน้ามันทันที
“ขอโทษนะ พอดีวันนั้นเราติดธุระน่ะ คงไปด้วยไม่ได้หรอก” ฉันแกล้งโกหกนายเบสไป เพราะไม่อยากไปงานยัยนั่นจริง ๆ
“ธุระอะไร ที่ไหน”
“นี่เราจะต้องบอกทุกอย่างเลยเหรอว่าจะไปที่ไหน ทำอะไร ยังไง เบส เราก็อยากมีเวลาส่วนตัวของเราบ้างสิ ไม่ได้เหรอ” ฉันต่อว่าไปขนาดนี้ มันคงจะสำนึกบ้างล่ะนะ
“อืม ตามใจตัวเองละกัน แต่เราขออย่างนึงได้มั้ย”
“อะไรเหรอ ถ้าให้ได้ก็จะให้” เบสยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ฉัน ฉันก็มองหน้าเหรอหรา แบบว่า เอามาทำไมเนี่ย
“รับไว้สิ เอาของเราไปใช้ก่อนละกัน เวลามีอะไรจะได้โทรหากันได้” อ้าว แล้วของตัวเองล่ะ เอ้ะ
เด๋วก่อน หรือว่า
“อย่างที่จืดคิดน่ะแหละ เราซื้อเครื่องใหม่มาแล้ว ว่าจะไปเปิดใช้บริการพรุ่งนี้แหละ”
“แต่นี่มันของเบสนะ แล้วก็เบอร์ของเบสด้วย ถ้าใครโทรมา เราจะบอกเค้าว่าไงล่ะ” ฉันรู้สึกกังวล
“ก็บอกไปว่า เราไม่อยู่ก็ได้ จืดจะได้สบายใจไง ว่าเราไม่ได้มีใครคนอื่นจริง ๆ นะ” เหอ ๆ หาเรื่องให้ฉันอีกแล้วนะตานี่ เกิดยัยแนนโทรมา ฉันจะทำไงล่ะ
“นะ เอาไว้ใช้ไปก่อน” มันคะยั้นคะยอฉัน จนชักจะอ่อนใจ ฉันน่ะรู้จุดประสงค์มันดี มันจะได้โทรตามตอนเวลาฉันหายตัวไปน่ะสิ เชอะ ฉันก็ปิดมือถือหนีอยู่แล้วล่ะ ใครจะเปิดให้โง่ล่ะ :m14: (ร้ายจริงฉัน)
“ก็ได้ ๆ เด๋วเราซื้อใหม่ ค่อยคืนละกัน” ตาเบสยิ้มแก้มปริ เออ ดีใจเข้าไปเหอะแก แต่จะว่าไป มันก็ดีเหมือนกันนะ คิดดูแล้ว มันก็ห่วงเราเหมือนกันนี่นา อย่าไปแกล้งมันนักเลย สงสารเบสมัน
“เบส ขอบใจมากนะ ที่ดีกับเราขนาดนี้” ฉันอ้อมแอ้มพูดไปเบา ๆ
“ก็เรารักจืดนี่นา” อา รักฉันงั้นเหรอ แล้วฉันล่ะ ฉันรักเบสรึยังนะ ฉันยังก้ำกึ่งอยู่เลย อยากจะรักเบสเหมือนกัน แต่ทำไมใจฉันมันถึงเหมือนมีม่านหมอกบาง ๆ กั้นอยู่นะ เมื่อไหร่มันจะสลายไปเสียที
เราสองคนคุยกันจนถึงบ้าน ช่วงนี้เรามักจะกลับพร้อมกันเสมอ แล้วก็กลับมืดแล้วด้วยสิ คนแถวนั้นเลยไม่ค่อยรู้หรอกว่า ฉันน่ะมาอาศัยอยู่บ้านเบสแล้ว เค้านึกว่าคงมาค้างบางครั้งเองละมั้ง ใจจริงการที่เราจะคบกันเปิดเผย มันก็ยากนะ เพราะฉันน่ะเป็นคนที่ขี้เกรงใจมาก ไม่อยากให้คนที่เราคบด้วย ถูกคนอื่นเขานินทาเอาน่ะสิ ว่ามาชอบกระเทยอย่างฉัน เพราะฉะนั้นจะไปที่ไหน ฉันก็จะพยายามทำตัวแบบเพื่อนเสียมากกว่าคู่รัก เพราะมันคงจะดูไม่น่าเกลียดเท่าไหร่ (แต่คนอื่นเค้าจะคิดแบบนั้นจริง ๆ รึปล่าวนี่สิ :m28:)
///////////////////////////
เด๋วมาต่อให้ แอบไปโหลดเพลงก่องนะ งุงิ :m7:
-
อิอิ ติดตามครับบบบบ
เจ้รักเบสให้มากๆน้า อิอิ
:m3:
-
คนเรามักมองข้ามคนดีไปเสมอ
:m8: :m8: :m8:
-
:m15:กำลังฟังเพลงเกาหลีโคตรเศร้าเลย :m8: ไปฟังต่อดีกว่า
และแล้ววันเกิดยัยแนนก็มาถึง อาร์ทต้องพาพวกนั้นไปร้านคาราโอเกะกันต่อ ส่วนฉันน่ะเหรอ โอกาสทองมาถึงแล้ว ก็ต้องรีบไปหาพวกนังอั้มน่ะสิ ไม่ได้ไปเที่ยวมาตั้งนานแล้ว คิดถึงใจจะขาด อ้อ ตอนนี้พวกเรายังติดต่อกับพวกพี่อาร์ท พี่อาร์มอยู่นะ ยังไม่ได้หายไปไหนหรอก :m22:
แล้วพอดีพวกเราก็ชวนพี่แกไปด้วยน่ะสิ วันนั้นเลยมีผู้ชายไปกันด้วย งี้เราก็มีก้างชิ้นใหญ่กันน่ะสิ แง้ว แต่นึกเหรอว่านั่นน่ะก้างของจริง เพราะของฉันน่ะ ก้างของแท้ โทรมาทุกสิบนาทีเลยน่ะเส่ะ ขยันโทรจริงนะพ่อคุณ
“ฮัลโหล ว่าไงคะ” อีกแล้วครับท่าน
“อยู่ไหนอ่ะ” ถามอยู่เรื่องเดียว ไม่มีเรื่องอื่นจะถามเหรอไงจ้ะ พ่อคุณ
“ห้องอั้ม วันนี้วันเกิดจิ๊บมันน่ะ ก็เลยกะว่าจะเลี้ยงฉลองกันที่ห้องนี่แหละ” เอ้า สตอเบอร์รี่เข้าไป
“แน่นะ อย่าโกหกเราล่ะ จับได้โดนดีแน่” อ้ะ วันเกิดจริง ๆ นะ แต่อีกเดือนกว่าจะถึงน่ะ อิอิ
“จ้า เบสก็ร้องเพลงให้สนุกนะ ไม่ต้องโทรมาบ่อยก็ได้ เราไม่หายไปไหนหรอก”
“คงไม่ได้หรอก ก็เราเป็นห่วงนี่” อ่ะจ้ะ จืดเข้าใจ แล้วมันก็วางสายไป ตายห่ะ นี่ถ้าไปเที่ยวในผับ แล้วมันได้ยินเสียงเพลง ฉันไม่ซวยเหรอ จะปิดเครื่องก็กลัวโดนมันด่ายับอีก :m5:
“ผัวโทรมาเหรอมรึง” อิอั้มเดินมาจิกกัดฉัน
“อิสาดด ผัวบ้าอะไร ดุยังกับพ่อกรูงั้นแหละ” ตอนนี้นังอั้มมันรู้แล้วว่าฉันคบกับตาเบสอยู่
“แหม มันก็ยังดีนะที่ห่วงมรึงขนาดนี้ กรูล่ะอิจฉา” แหม นังอั้มมันก็สวยนะ มีคนมาจีบเยอะแยะ แต่มันไม่เอาใครสักคนนี่สิ เลือกมากระวังจะขึ้นคานนะจ้ะ
“เออ นังจิ๊บล่ะ หายไปไหนตั้งนานแล้ว ยังไม่มาอีก”
“อ้อ นังนั่นน่ะเหรอ ไปกินข้าวน่ะ เด๋วก็คงจะมา” สักพัก เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น นังอั้มเดินไปเปิดเอง แล้วคนที่เดินตามเข้ามาก็คือ
“อ้าว พี่อาร์ท พี่อาร์ม พี่บอย หวัดดีค่า” เหอ ๆ อิพี่บอยหนีแฟนมาเที่ยวอีกและ ตานี่ชักจะยังไงอยู่นะ ส่วนนังจิ๊บน่ะเหรอ มันเดินนำพวกพี่ ๆ มาน่ะสิ แล้วก็มานั่งแอ๊บสวยอยู่ ดูมันจะชอบพี่อาร์มเข้าให้แล้วสิ เห็นมองตาเยิ้มเชียว แต่ตาพี่อาร์มน่ะซี้ เดินมานั่งข้างตูทำไมฟะเนี่ย แถมยังเอามือมาจับไหล่อันเปลือยเปล่าของฉันอีกด้วยน่ะสิ อึ๋ยยย สยิว o21
“เป็นไงบ้างครับน้องจืด ไม่เห็นส่งข่าวมาบอกพี่มั่งเลย ว่าย้ายไปอยู่ที่ไหน พี่จะได้แวะไปเยี่ยม” เหอะ ๆ พี่ไม่รู้น่ะดีแล้ว ขืนรู้ ตาเบสคงตีหนูแหง ๆ
หลังจากที่พวกเราแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ไสตล์เดิม ๆ นั่นแหละ หมวย เอ๊กซ์ เซ็กส์แตก 5555 จนพวกพี่ตะลึงงันไปเลย (อิพวกนี้มันจะไปขายตัวกันรึไง)
“จะไปกันรึยังครับ น้อง ๆ นี่ก็จะสามทุ่มครึ่งแล้วนะ” พี่บอยเร่งพวกเรา อยากเมาเร็ว ๆ ล่ะสิ
“ค่า ใจร้อนจังนะพี่” นังอั้มแซวพี่แกนิดนึง สองคนนี้มองตากันแปลก ๆ น่าสงสัย เอ คงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดหรอกนะ เอาน่า คิดมากไปแล้วเรา ว่าแต่เมื่อไหร่อิพี่อาร์มจะเลิกเกาะแกะฉันซะทีเนี่ย o12
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เจ๊จืดแหละ น่าสงสารสุดแร้วนะ คิดว่า :undecided:
เพราะบ้างทีเนี่ย คนดีๆกับคนที่ใช่ มันไม่เหมือนกัน :เฮ้อ:
แต่สงสารเบสจังเลย อะ :m8:
-
มาให้กำลังใจจ้า
-
สนับสนุนให้รักเบสเถอะดีออกปานนั้น คิดมากเดี่ยวฉี่ไม่ออกนะคับ555
-
ตอนที่ 26
พวกเราไปรถของพี่บอยกัน พี่อาร์ทก็นั่งหน้าอยู่แล้ว พี่อาร์มก็ประกบฉันทางด้านหลังเลยน่ะสิ ทำเอานังจิ๊บนั่งหงุดหงิดซะไม่มี (ทำไมมันไม่ยั่วพี่เค้าหน่อยล่ะอินี่ มัวแต่นั่งสวยอยู่นั่นแหละ ฉันจะแย่อยู่แล้ว) ระหว่างทางไปผับ (RCA2) แถว ๆ หอพักของนังอั้มนั่นเอง เสียงมือถือก็ดังขึ้น เบสโทรมาแน่ ๆ เลย ฉันรีบรับสายแล้วพูดจาให้เป็นปกติที่สุด
“ว่าไงจ้ะที่รัก” เหอ ๆ ปกติตรงไหนเนี่ย พี่อาร์มนั่งมองหน้าฉันงง ๆ อินังจิ๊บคงยิ้มอยู่แหง ๆ
“อะไรอ้ะ มาแปลกนะเรา ตอนนี้เป็นไงมั่ง อย่าดื่มมากนะ เด๋วเลิกงานเลี้ยงที่นี่ แล้วเราจะไปรับจืดนะ” หา มารับฉันเหรอ เฮ้ย
“จะมาตอนไหนอ้ะ” เสียงเริ่มแปร่ง ๆ แล้วสิฉัน
“ก็ราว ๆ เที่ยงคืนแหละ เด๋วเราไปรับนะ อย่าเพิ่งหลับก่อนล่ะ”
“จ้ะ ๆ ไม่หลับแน่นอน แล้วเค้าจะรอนะ ตัวเองไม่ต้องรีบมานะ ขับรถมาดี ๆ ล่ะ เป็นห่วงนะคะ....
จุ๊บ ๆ” และอีกมากมายเล่นเอาตาเบสงงไปเลย ก่อนที่จะวางสายไป ที่ฉันทำไปเนี่ย ก็เพราะต้องการให้พี่อาร์มรู้ว่า ฉันมีสมี เอ้ย แฟนแล้วตะหาก อิอิ
“แหม หวานกันจังเลยนะแก” นังจิ๊บแอบกัดนิดนึง แต่ฉันรู้นะว่ามันน่ะชอบใจ
“ก็แฟนนี่จ้ะ ต้องคุยหวาน ๆ เข้าไว้ เค้าจะได้รักเรามาก ๆ ไง” เหอ ๆ พูดไปได้ไงวะตู
“น้องจืดมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย พี่ไม่เห็นรู้เลย” พี่อาร์มถาม
“คบกันเมื่อไม่นานมานี้เองแหละพี่”
“ใช่น้องผู้ชายที่เบสนั่นรึปล่าว” ตายละ นี่พี่เค้าดูเก่งจัง น่าจะดูดวงให้เราทีว่าจะได้เจอกับแฟนเก่ารึ
ปล่าว อิอิ
“แหงเลย ใช่มะ ว้า น่าเสียดายจัง” พี่แกบ่นอะไรเนี่ย ฮั่นแน่ แอบคิดอะไรกับฉันอยู่แน่เลย
“คนข้าง ๆ ก็มีนะ ไม่สนเหรอพี่” ฉันแอบกระซิบข้างหูแก แกส่ายหน้าแล้วก็กระซิบกลับมา
“สนใจน้องมากกว่า” อ้ายยยย น่ากลัวจัง อิจิ๊บ เอาพี่แกออกไปที อ้อ ลืมบอกไป ทำไมพี่อาร์ทถึงไม่ค่อยพูดค่อยจาเลย แกเอาแต่มองข้างทางอย่างเดียว ดูไม่ค่อยสบายใจยังไงก็ไม่รู้นะ
ในที่สุดก็มาถึงจนได้ คนเพียบเลย ส่วนใหญ่มีแต่วัยรุ่นน่ากิน เอ้ย น่ารัก ๆ ทั้งนั้นเลย แถมตอนนั้นนะ อายุ15ยังเข้าได้เลย คิดดูว่าจะเด็ดขนาดไหน นังจิ๊บกับนังอั้มเดินโฉบเฉี่ยวไปตามร้านต่าง ๆ แล้วเราก็ตัดสินใจเข้าร้านหนึ่ง (จำชื่อไม่ได้แล้วอ้ะ) หลังจากนั่งที่เรียบร้อยแล้ว คุณพี่แกก็สั่งเหล้ากะมิกเซอร์มาทันที แล้วไม่น่าเชื่อ คนที่กระดกแก้วก่อนใครอื่นจะเป็นพี่อาร์ทไปได้ :m26:
ฉันนั่งมองแกนั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียว แก้วแล้วแก้วเล่าก็ไม่เห็นแกจะหยุดดื่มสักที สงสัยจะกลัวไม่เมา ฉันสงสัยก็เลยหันไปถามพี่อาร์ม ส่วนพี่บอยน่ะเหรอจิ๊จ๊ะกะนังอั้มอยู่น่ะเส่ะ ตูว่าแล้วสองคนนี้มันยังไง ๆ อยู่นะ ไว้ใจได้ที่ไหน นี่ขนาดพี่บอยมีเมียแล้วนะ ยังมาเจ๊าะแจ๊ะกับเพื่อนเราอีก เอ หรือว่าเพื่อนฉันไปอ่อยพี่แกก่อนนะ งงล่ะสิ
ฉันลากพี่อาร์มออกมาข้างนอกร้าน เพราะเสียงมันดังเกินไป พี่แกคงคิดว่าฉันอยากจะอยู่กับแกสองต่อสองมั้ง เลยลากไปมุมมืดเฉยเลย แว๊กกกก อย่าทำอะไรหนูน้า :serius2:
“พี่ ๆ พี่อาร์ทเป็นอะไรน่ะ ทำไมดื่มหนักขนาดนั้น” ในใจยังหวั่น ๆ อยู่
“อ๋อ ไอ้อาร์ทมันอกหักน่ะ แฟนมันเพิ่งขอเลิกไปนี่เอง” หา พี่อาร์ทอกหัก อกอิแป้นจะแตก อยากจะวิ่งเข้าไปปลอบใจพี่เค้าจังเลย (ร่านละหล่อน)
“จริงอ่ะ โถ น่าสงสารพี่แกจังเลยเนอะ” ฉันเลยเศร้าไปด้วยเลย อิตาพี่อาร์มเห็นเข้าก็ทำท่าจะเข้ามาปลอบใจฉันแทนซะเอง
“เอ่อ จืดว่า เราข้านกันดีกว่านะพี่ ออกมานาน ๆ เด๋วพวกนั้นสงสัยเอา”
“อยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอครับ” แกเดินเข้ามาประชิดตัวฉัน เฮ้ย ๆ จะทำไรฉันเนี่ย
“เอ่อ พี่ คือว่าจืด หิวน้ำน่ะ เข้าข้างในดีกว่านะ” ฉันเบี่ยงตัวหลบพี่แก แล้วก็เดินลิ่ว ๆ เข้าในร้านไป ปล่อยให้แกเดินหน้าเสียตามมา โถ คุณพี่จ้ะ จืดมีสมีแล้วนะ ไม่คิดจะชู้หรอกจ้า (แน่ใจเร้อ)
พอเข้ามาในร้านฉันก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น นังจิ๊บแอบไปยั่วพี่อาร์ทตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย อั้ยยย ทนไม่ได้ค่า นังนี่ ชักจะแรงเกินไปแล้วนะ ก็มันเล่นกอดพี่อาร์ทจนตัวกลมซะขนาดนั้น แล้วทำไมฉันต้องเลือดขึ้นหน้าด้วยเนี่ย โอ้ย ไม่ได้ ๆ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย :m25:
ฉันเดินเข้าไปในระยะที่พี่อาร์ทพอจะมองเห็นฉันได้ ฉันยืนจ้องพี่เค้าไม่วางตา เอาสิ จะกอดกันอีกนานมั้ย ฉันก็อยากจะรู้ ดูเหมือนพี่แกจะมองเห็นฉันแล้ว แกรีบดันตัวนังจิ๊บออกก่อนที่จะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะต่อ สร้างความงุนงงให้กับนังเพื่อนสาวอย่างมาก (แล้วคืนนี้พี่แกจะรอดปากเหยี่ยวปากกาอย่างนังจิ๊บมั้ยน้อ)
“พี่อย่าดื่มเยอะสิ ระวังจะเมามากนะ” ฉันเตือนแกไป แต่ดูแกจะทำใจยากน่ะนะ สงสัยคงจะรักแฟนคนนั้นมากสินะ
“พี่กลุ้มใจ น้องจืดไม่เข้าใจพี่หรอก” แล้วพี่แกก็ดื่มเข้าไปอีก เฮ่อ ฉันล่ะกลุ้มแทน
“จืดก็เคยอกหักมาเหมือนกันนะ ทำไมจืดจะไม่เข้าใจพี่ล่ะ” อ่ะนะ อกหัก หรือไปหักอกเค้ากันแน่
พี่อาร์ทมองหน้าฉันแบบไม่ค่อยเชื่อ เชื่อเถอะพี่ ฉันอกหักมาจริง ๆ น้า หุหุ
“พาพี่ไปนั่งข้างนอกร้านทีสิ” เอางั้นเหรอ สงสัยเสียงเพลงมันคงจะดังไป ฉันก็เลยพยุงพี่เค้าออกไปนอกร้าน พี่อาร์มตอนนี้ไม่ต้องถามถึง ฉันส่งซิกให้นังจิ๊บจัดการละ อย่างว่าล่ะ คนเมามองใครก็สวยทั้งนั้นแหละ ฮิ ๆ
เราสองคนออกมานั่งอยู่ที่โต๊ะนอกร้าน ฉันดูเวลาในมือถือ ตอนนี้มันก็ห้าทุ่มเข้าไปแล้ว เหลือเวลาแค่ชั่วโมงเดียวเอง เบสก็จะมารับแล้ว พี่แกก็นั่งปรับทุกข์กับฉัน พอได้ฟังเรื่องราวของแกแล้วก็รู้สึกสงสารแกเนอะ แต่ของแกมันยังน้อยกว่าของฉันเยอะ เพราะของฉันน่ะ บอกเลิกทั้งที่ยังรัก ไม่ได้บอกเลิกเพราะหมดรักเหมือนแฟนแกซะหน่อย :m8:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
อีกตอนนึง อ่านให้จุใจนะจ้ะ
ตอนที่ 27
ฉันก็เลยเล่าเรื่องแฟนเก่าให้พี่แกฟังบ้าง พอแกรู้ว่าชื่ออาร์ทเหมือนแก แกก็อึ้งไปนิดนึงเหมือนกัน แหม อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นล่ะ จริงมะ ฉันน่ะ ใจจริงไม่อยากจะเล่าหรอกนะ แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เล่าซะเลยดีกว่า เผื่อพี่แกจะได้สบายใจขึ้นบ้าง
“นี่น้องจืดก็คงเจ็บปวดมามากเหมือนกันเนอะ เลิกทั้งที่ยังรักกัน เป็นพี่ก็คงทนไม่ได้หรอก”
“แหม พี่ก็ คนเรามีพบก็ต้องมีจากนะ ถ้ายังไม่ตายจากกันไปซะก่อน ก็คงจะได้เจอกันอีกนั่นแหละพี่” ฉันก็หวังไว้แบบนี้มานานแล้วนะ แต่ก็ยังไม่เจอสักที
“เอาน่า น้องจืดต้องได้เจออีกแน่ ๆ พี่เชื่ออย่างนั้นนะ ขอบใจน้องจืดมากที่ช่วยให้พี่รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย อ้อ แล้วเรื่องเมื่อครู่นี้น่ะ คือพี่ เอ่อ....” พี่แกคงหมายถึงเรื่องกอดกับนังจิ๊บแน่ ๆ
“พี่ชอบเพื่อนจืดเหรอ” ฉันแอ๊บถามไปงั้นแหละ แต่ก็พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว
“ปล่าว ๆ พี่เมาน่ะ เลยไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่” เหอ ๆ แล้วไมต้องหน้าแดงด้วยนะ สงสัยจะอายมั้ง ไม่เคยกับกอดกับพวกเรามาก่อนก็เงี้ยแหละ อิอิ
“เอ่อ พี่อาร์ท คือว่า เบสจะมารับจืดตอนเที่ยงคืนน่ะ จืดคงต้องกลับไปรอที่ห้องเพื่อนก่อนนะ” ฉันบอกพี่แกออกไป
“ให้พี่ไปส่งมั้ย”
“อย่าดีกว่าพี่ อยู่กับเพื่อนจืดน่ะดีแล้ว แล้วก็ระวังตัวด้วยนะ จืดเป็นห่วง” แน่ะ มีการหวงก้างอีกนะเรา นี่ถ้าตาเบสรู้คงด่าจนเสียคนแน่ ๆ เลย
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง เวลาประมาณห้าทุ่มครึ่ง เบสโทรมาบอกว่า
“ตอนนี้เรากำลังออกไปหาจืดแล้ว รออยู่ที่ห้องเพื่อนไปก่อน เด๋วก็ถึงแล้ว” ตายล่ะ ออกมาแล้วเหรอเนี่ย ทำไมมันไวนักล่ะ ทำไงดีฉัน
“เอ่อ พี่ จืดต้องไปแล้ว ฝากบอกพวกนั้นด้วยนะ” ฉันบอกพี่ไว้แค่นั้นก็รีบวิ่งไปเรียกแท๊กซี่ต่อทันที
“เมื่อกี้คุยกับใครน่ะ” เวรกรรม หูดีจังนะตาเบส
“อ้อ เพื่อนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก เป็นไงมั่ง ร้องเพลงสนุกมั้ย” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ไม่อ้ะ น่าเบื่อจะแย่ นี่เราก็ขอกลับก่อนนะเนี่ย”
“งี้ แนนไม่ว่าเอาเหรอ ยังไม่เที่ยงคืนเลยด้วยซ้ำ” ฉันกระแนะกระแหนไปตามฟอร์ม
“เราก็บอกไปว่า พรุ่งนี้มีสอบย่อยแต่เช้าน่ะสิ” แหม โกหกก็เป็นเหมือนกันแฮะ แต่คงแพ้ฉันอยู่ดี
“รีบมาเร็ว ๆ นะ คิดถึงเบสใจจะขาดอยู่แล้วเนี่ย” ฉันแอบหยอดความหวานนิดนึงก่อนจะวางสายไป เพราะเมื่อไปถึงหอเพื่อนแล้ว ฉันก็ต้องสตอฯมันต่อน่ะสิ :m13:
ไม่นานนักแท๊กซี่ก็พาฉันมาถึงหน้าหอพักของเพื่อนสาว พอจ่ายค่ารถเรียบร้อย ฉันก็รีบไขกุญแจห้องเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ลบเครื่องสำอางค์ออกทันที (ฉันมีกุญแจสำรองของห้องนี้อยู่ดอกนึง จะมาค้างเมื่อไหร่ก็ได้) แล้วก็เปิดไว้ในห้องไว้ก่อนลงมารอเบสที่โต๊ะรับแขกด้านล่าง
ไม่นานนักเบสก็ขับรถมาถึง ฉันเดินออกไปหาที่รถทันที เบสเปิดประตูรถออกมา ฉันยิ้มให้ดูหวานแล้วก็จริงใจที่สุด (อ่ะนะ กลัวเขาจับได้น่ะสิ)
“ลงมารอรับเราเลยเหรอเนี่ย” เบสเดินเข้ามาคลอเคลียข้าง ๆ เวลานั้นคนไม่ค่อยมีแล้ว
“กลับกันเถอะนะ เราง่วงนอนแล้ว” แต่ดูเหมือนเบสอยากจะขึ้นไปหาเพื่อน ๆ บนห้องก่อนนี่สิ เอาไงดีวะเรา
“เอ่อ อย่าขึ้นไปเลยนะ คือ เพื่อนจืดมันเมา ๆ กันแล้วน่ะ พูดจาไม่รู้เรื่องหรอก จืดบอกพวกนั้นไว้แล้วว่าเบสจะมารับกลับบ้าน พวกมันก็ไม่ว่าอะไร”
“งั้นเหรอ เอ้า กลับก็กลับ เชิญขึ้นรถได้เลยครับคุณหญิง” อ่ะนะ เล่นมุขเหมือนกันนะเนี่ย
“ขอบคุณค่ะ คุณชาย” อิอิ เอามั่ง เราสองคนนั่งรถกลับถึงบ้านก็ราว ๆ ตีหนึ่งเห็นจะได้ พอกลับมาถึงแล้วเราก็อาบน้ำเข้านอนกันเหมือนอย่างเคย เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขอพักผ่อนให้เต็มที่บ้างดีกว่า
///////////////////////////
และแล้วก็ใกล้จะถึงวันสอบไฟนอลเข้ามาแล้วสิ อีกไม่ถึงเดือนเอง ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย จะสอบได้ปล่าวก็ไม่รู้ พักนี้ฉันกลับเบส เราก็เข้ากันได้ดีขึ้นมากเสียด้วยสิ ฉันชักเริ่มจะสำนึกผิดในเรื่องที่ผ่านมา อย่างเช่น ชอบโกหกมันเอย ชอบหนีไปเที่ยวเอย แต่เรื่องไปกินข้าวเพื่อนชาย ฉันไม่ผิดนา ก็เราเป็นแค่เพื่อนกันจริง ๆ นี่ :m17:
“เบส อาทิตย์นี้เราจะกลับบ้าน” ไม่รู้เป็นไง อยากกลับบ้าน คิดถึงบ้านแปลก ๆ
“กลับเสาร์หน้าไม่ได้เหรอ เราจะได้กลับด้วย” เบสติดสอบอยู่สินะ
“เรากลับเองได้น่ะ เบสอ่าหนังสือสอบดีกว่านะ เด๋วเราซื้อขนมมาฝากนะ รับรองอร่อยแน่นอน” ฉันยิ้มให้เบส ก่อนเดินไปจัดกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเอง
“รีบกลับมาไว ๆ นะ อย่าไปนานนักล่ะ เราคิดถึง” แหวะ หวานตายเลย
“จ้า ไปแค่คืนเดียวเองนะ ไม่ได้ไปเป็นอาทิตย์สักหน่อย” เบสแอบอมยิ้ม ดู ๆ ไปแล้วมันก็น่ารักเหมือนกันน้า
วันศุกร์เย็นเบสก็ขับรถไปส่งที่หมอชิตใหม่ พอฉันขึ้นรถไปแล้ว เบสถึงกลับไปนั่นแหละ เฮ่อ ช่างแสนดีอะไรแบบนี้นะ นี่ถ้าสักวันฉันเกิดเจออาร์ทขึ้นมา แล้วเขาขอกลับมาคืนดีอีกครั้ง ตอนนั้นฉันจะไม่แย่เหรอ คิดแล้วก็กลุ้ม ใจนึงก็อยากเจอ แต่อีกใจนึงก็..... ไม่เจอกันเลยจะดีกว่ามั้ยนะ :เฮ้อ:
รถทัวร์วิ่งมาจนถึงสถานีขนส่งในเมือง แล้วก็เดินซื้อของฝากก่อนนั่งรถกลับบ้านตัวเองต่อ พอไปถึงบ้านแล้ว ฉันก็ต้องมารับฟังข่าวที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
“ลุงเสียแล้วล่ะลูก” ลุงของฉัน แกป่วยไม่ค่อยสบายอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ต้องมาเสียลงอย่างกระทันหัน ถึงว่าสิ ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ค่อยดีนักนะ
“แล้วนี่จะสวดกี่คืนเหรอแม่”
“สักสามคืนน่ะลูก แล้วก็จะเผาเลย” อา รู้สึกเศร้าใจจัง ทำไมชีวิตคนเราถึงได้จบกันง่าย ๆ แบบนี้นะ ทั้งที่ลุงแกอายุแค่ห้าสิบเอง
คืนนั้นฉันโทรไปบอกเบสว่า ลุงเสียแล้ว ต้องอยู่ช่วยงานจนเผาเสร็จก่อนนั่นแหละ เบสมันก็อยากลงมาช่วยเหมือนกัน แต่ติดที่ต้องสอบย่อยก่อนนี่สิ ฉันก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก ตั้งใจอ่านหนังสือดีกว่า ทางนี้ไม่มีปัญหาอะไร เราคุยกันจนฉันเริ่มง่วงแล้วก็เลยบอกให้เบสวางสายก่อน แล้วระหว่างที่ตัวเองกำลังจะเข้านอนนั่นเอง แม่ก็เดินเข้ามาบอกกับฉันว่า
“ลูกจืด แม่เกือบลืมบอกลูกไปแน่ะ เมื่ออาทิตย์ก่อนอาร์ทมาหาที่บ้านเราน่ะ ดูโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่เยอะเลยล่ะ” o2เอ๋ แม่พูดอะไรน่ะ แม่พูดจริงเหรอ เป็นไปไม่ได้.... ไม่ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย...... :undecided:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
กำ 55555+
อาร์ทกลับมาแล้วพี่จืด ทำไงละคราวนี้ ตายแน่ๆๆเลย
รีบไมต่อเลยเจ้ อารมณ์ค้างสุดๆ อิอิ รอๆๆนะครับ
ขอบคุณครับบบบบ
:m3:
-
อาร์ทมาแล้ววววววววว แอบดีใจ (ทำไมก็ไม่รู้อ่ะ)
แล้วไม่อยากให้ถึงตอนที่ 30 ที่จืด บอกใบ้ไว้เลย สงสารนายเบสอ่ะ
-
เย้ย อาร์ทกลับมาแร้ว จืดจะตัดสินใจยังไงเนี่ย ลุ้นๆ
-
:m13:เด๋วมาเฉลยคำตอบกันช่วงบ่ายนี้นะ ว่าจะเป็นไปตามที่ทุกคนคาดหวังเอาไว้กันรึปล่าว :a5:
-
หากเจ้สามารถ
เจ้จะมอบรางวัล นักเขียนคนขยันให้จืดเลย จริงๆ นะ
ปล. เบสของช้านนนนนนนนนนนนนนนน เธอจะทำยังไงเมื่อตาอาร์ทเริ่มโผล่เงาแย้ว :m30:
-
o14ขอบพระคุณค่ะ คุณนายสอง
เผอิญมันว่าง ๆ น่ะ ก็เลยนั่งเทียน เอ้ย เขียนไปเรื่อย ๆ ขำ ๆ ฮิฮิ
เด่วไปกินข้าวแล้วจะมาลงต่อเลย :m7:
-
นั่งเทียนเขียน?
เลยมันส์เลยชิมะ ก็เลยเขียนได้ยาวววววววววววววววววววววว อิอิ
ว่าแล้วเจ้ก็รีบไปเอาเทียนมานั่งบ้างดีกว่า จะได้มีแรงเขียน อิอิ
-
จะรออ่านนะจ๊ะ
-
ตอนที่ 28
ฉันนั่งนิ่งพูดอะไรไม่ออก มันเบลอไปหมด ถามว่าดีใจรึปล่าว ฉันว่าตอนนั้นมันมึน ๆ ยังไงไม่รู้สิ ไม่คาดคิดมาก่อนว่า อาร์ทจะมาหาถึงที่บ้าน ทั้ง ๆ ที่ล่วงเลยมาเกือบ 3 ปีแล้ว
“แม่ อาร์ทว่าไงมั่ง” ฉันถามแม่ หลังจากตั้งสติได้
“ก็ถามว่าหนูเรียนที่ไหนนั่นหล่ะ แม่ก็บอกไปเค้าไปแล้ว”
“อ้าว แล้วแม่ไม่ถามอาร์ทเหรอ ว่าเรียนที่ไหนน่ะ” ฉันคิดว่า แม่ต้องถามแน่ ๆ
“แม่ก็จะถามนั่นแหละนะ แต่พอดีเค้าบอกว่ามีธุระด่วน ต้องรีบไป” หา อะไรนะ ไม่อยากจะเชื่อเลย
“อะไรแม่ อาร์ทมาแป๊บเดียวเองเหรอ”
“ใช่ลูก เห็นมากับพ่อแม่เค้าน่ะ ไม่รู้จะไปไหนกันต่อ” สงสัยคงลงมาเยี่ยมบ้านเดิมล่ะมั้ง (ฟาร์มนั้นฝากให้ญาติเป็นคนดูแล)
“โห แทนที่จะให้เบอร์ติดต่อหน่อยก็ไม่ได้ แล้วงี้หนูจะได้เจออาร์ทอีกมั้ยเนี่ย” ฉันบ่นเบา ๆ
“เอ อันนี้แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ นอนเถอะลูก เดินทางมาเหนื่อย ๆ”
“จ้า งั้นหนูนอนก่อนนะแม่” แม่เดินออกไปนอกห้องแล้ว ฉันกลับมานอนคิดถึงเรื่องนี้อีกหลายรอบจนไม่รู้ตัวเลยว่ามีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“เอ ใครโทรมาหว่า” ฉันมองไปที่หน้าจอ อ้อ เบสน่ะเอง จะโทรมาทำไมอีกนะ มีเรื่องอะไรรึปล่าว
“ว่าไงจ้ะ มีอะไรหรอ” ฉันพูดสายไป
“เอ่อ คือว่า เราลืมราตรีสวัสดิ์น่ะ หลับฝันดีนะครับ” ง่า เสียงวางสายดังตู้ด ๆ ๆ เล่นเอาฉันงงไปเลยแฮะ ตานี่ก็เพี้ยน ๆ ดีจัง
//////////////////////////////////
หลังจากที่งานศพของลุงฉันทำพิธีเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือเตรียมสอบกับเค้าเหมือนกัน ในช่วงเวลานี้ฉันจะเคร่งมาก จนลืมคิดเรื่องอื่น ๆ ไปเลยก็มี โดยเฉพาะเรื่องของอาร์ทที่ฉันลืมไปแล้วว่าจะได้เจอกันอีกรึปล่าว
“เหนื่อยรึปล่าวจืด อย่าหักโหมมากนักนะ” เบสเข้ามาเตือนฉัน สงสัยจะเป็นห่วงแหละ
“ไม่เป็นไร มันจะสอบอาทิตย์หน้านี้แล้วนะ ถ้าไม่รีบอ่านล่ะก็ ตกแน่ ๆ วิชานี้ยากด้วยสิ”
“ก็ เอาเถอะ ยังไงก็ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ เด๋วจะน็อคไปซะก่อน” อ่ะนะ
“แล้วเราล่ะ อ่านจบแล้วเหรอ” ฉันถามกลับไปบ้าง
“เรียบร้อย ระดับนี้แล้ว ไม่ต้องห่วง” อ่ะจ้า พ่อคนเก่ง เดินไปนอนก่อนเรียบร้อยละ
“ฮ้าวววว ง่วงจัง กี่ทุ่มแล้วอ้ะ” ฉันมองดูนาฬิกาตั้งโต๊ะ หลังจากอ่านไปได้นานพักใหญ่ ๆ
“โห ตีสอง ตายล่ะ ไม่ไหวละ นอนดีกว่าเรา”
ฉันเดินไปที่เตียงซึ่งมีนายเบสนอนหลับปุ๋ยอยู่ ดูหน้าตอนหลับแล้วก็ น่ารักอยู่หมือนกันแฮะ เบสเอ๋ย แกจะรู้มั้ยหนอ ว่าอาร์ทมาหาฉันแล้วนะ ถ้าฉันได้เจอกับอาร์ทอีกครั้ง ก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะทำหน้ายังไง จะพูดคุยกันได้อย่างสนิทใจเหมือนเดิมมั้ย และที่สำคัญ ฉันกลัว กลัวใจตัวเองเป็นที่สุด เบส ฉันอยากจะรักแกตลอดไปนะ แต่......
ฉันค่อย ๆ ล้มตัวลงนอน กลัวว่าเบสจะตื่น แต่ตัวของเบสกลับพลิกมากอดฉัน แล้วก็หลับตาพริ้ม ฉันมองหน้านั้นแล้ว อยู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ฉันหันตัวไปอีกทางกลัวว่าเบสจะเห็น (ทั้ง ๆ ที่หลับไปแล้ว) ฉันไม่ได้สะอื้น แต่มันไหลออกมานิ่ง ๆ สงสัยว่าฉันคงจะเก็บกดเอาไว้มากไปกระมัง ปล่อย ๆ ออกมามั่งก็ดี
**********************
ในที่สุดช่วงเวลาสอบก็มาถึง อาทิตย์ก่อนอ่านหนักแค่ไหน แต่ก่อนสอบวันนึง ฉันต้องอ่านเต็มที่ทั้งวันทั้งคืน (จริง ๆ นะ) แล้วผลสอบออกมาก็ไม่ผิดหวัง ได้เกรดเพิ่มขึ้นอยากมากเลย เฉพาะเทอมก็ไม่ต่ำกว่าสาม แต่พอเอามารวมกับเกรดเฉลี่ย ทำไมมันน้อยจังล่ะ แง้ว
อ่อ ที่สำคัญแลกกับเกรดอันสวยงาม สุขภาพของฉันก็ย่ำแย่ถึงขีดสุด ต้องนอนซมเป็นอาทิตย์ ก็ไข้เป็นพิษนี่แหละ ที่ได้เบสช่วยดูแล ต้องขอบคุณเค้าจริง ๆ ไม่มีนายฉันตายแหง ๆ
“บอกแล้วว่า อย่าหักโหม เป็นไงล่ะ เห็นมั้ยว่าเป็นหนักขนาดไหน” บ่นจังนะพ่อคุณ เช็ด ๆ ไปเหอะน่า ฉันร้อนจะแย่อยู่ละ
“กินข้าวต้มนะ จะได้กินยาต่อไง” ฉันส่ายหน้าไปมา มันเบื่ออาหาร ไม่อยากกินอะไรเลย
“ไม่เอาน่า ทานหน่อยก็ยังดีนะ” เบสมันยื่นช้อนมาจ่อปากฉันซะขนาดนั้น ไม่กินก็คงจะโดนด่า
“ดีมากคนดี อีกคำนะ” เหอ ๆ แค่คำเดียวก็กล้ำกลืนฝืนทนละ
เป็นอยู่หลายวันก็ยังไม่หาย เบสเลยตัดสินใจพาฉันไปฉีดยาที่โรงพยาบาลเสียเลย เง้อ ฉันล่ะกลัวเข็มฉีดยาเป็นที่สุด แต่ดูนายเบสไม่ฟังเอาเสียเลย จนฉันต้องนั่งหน้าบูดตลอดทางไปโรงพยาบาล พอไปถึง ก็ตรวจอาการ มีเจาะเลือดตรวจด้วย (ย๊ากซ์ ตายแน่ตู)
กว่าจะเสร็จเล่นเอาฉันเกือบเป็นลม หมอบอกว่าให้รอผลตรวจเลย ระหว่างรอตอนนั้นนะ มันทุรนทุรายมากเลย อาการมันปวดเนื้อตัวไปหมด เหมือนกระดูกจะแตกเสียให้ได้ ทรมานสุด ๆ ผลตรวจก็ออกมาว่า เป็นไข้หวัดใหญ่ เครียดเลย ถ้ารักษาไม่หายก็แย่ ฉันเลยถูกรักษาตามระเบียบ
หลังจากหายป่วยแล้ว ก็กลับมาสดใสได้ดังเดิม ต้องขอขอบคุณคุณชายเบสมาก ๆ ที่ช่วยเหลือฉันไว้ในครั้งนั้น ฉันกับเบสก็กลับบ้านกันช่วงปิดเทอม พ่อแม่ก็ขอบอกขอบใจลูกเบสกันใหญ่ ถึงกับเลี้ยงจนอิ่มแปล้ไปเลยทีเดียว หลังจากที่ต้องทนหิวมานาน
และในช่วงปิดเทอมนี่เอง ที่มีเรื่องราวต่าง ๆ เกิดขึ้นกับฉัน มันจะเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเบสไป ทั้ง ๆ ที่ฉันก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้น แต่ฉันทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ทุกอย่างมันถูกกำหนดมาแล้ว ฉันก็ได้แต่ยืนมองดูมันโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:a4: :a4: :a4:ไม่อยากให้จืดเลิกกะเบสเลย สงสารเบสจัง.... :a12:
-
จะเศร้าแล้วหรอ เบสก็น่าสงสาร อาร์ทก็น่าเห็นใจ :เฮ้อ:
-
อืม ไม่อยากจาให้มีอารายมาเกิดกับจืดกับเบสเลย เพราะ เบสต้องเสียใจมากแน่ๆๆๆ เจ้จืดนะไม่เป็นไรหรอก อิอิ
รีบๆมาต่อเลยครับ อยากอ่านๆๆๆๆๆๆ
:m9:
-
ชั่วชีวิตนี้จะมีหาคนที่ดีเรา ทำดีกับเราแบบนี้ได้ไหม
:m17: :m17: :m17:
-
:serius2: ฉานต้องบ้าไปแล้วแน่ๆๆ เลย :m10:
พี่อาร์ทอ่า พี่อาร์ทมาแว้วววว คิดถึง อ่ะ พี่จืด!!!!!! เตรียมตัวโดน :angry2: 555+
พี่อาร์ทๆๆๆๆๆๆๆๆ รักพี่อาร์ทอ่า
ได้ทะเลาะกับแฟนคลับพี่เบสแน่ 555+ อีกิฟ๊ ตาย!!!!!!!
ยางงัยถ้าพี่อาร์ทกลับมาแล้ว พี่จืดอย่าทำให้พี่อาร์ทเสียใจน่ะ :impress: (หนูนักพี่อาร์ทที่สุดนะคะ :o8:)
ชะนีน้อยเชียงใหม่ (สู้ตายค่ะ :m3:)
-
เจ๊ข๋า ติดใจค่า โพรสต่อ กลัวหลุด :try2:
เออคือว่า !!!!! อย่างที่เจ๊ว่า ปิเทอมแล้วอารัยเปลี่ยน (ขอให้เปลี่ยนในทางที่ดีนะคะ)
หนู๋ก็สงสารพี่เบสอ่ะนะ แต่ว่า หนู๋อยากไห้เค้าดูแลพี่เฉยๆมากกว่าที่จะมาเป็นแฟนกัน
(ป.ล. เชียรพี่อาร์ทสุดฤทธิ์ :o) พี่อาร์ทแม้ว่าจะแค่ 2 ปี ที่คบกับพี่จืด แต่เค้ากับพี่เบสก็แทบไม่แตกต่างอะไรกันน่ะ o16 ทั้งเรื่องความเป็นสุภาพบุรุษ และทั้งเรื่อง (ก็อย่างว่าอ่ะนะ) เท่าที่อ่านมาก็คนละ 2 รอบ แต่พี่จืดนี่สิ ปาเข้าไป 4 หละ :m23:
ก็ยังร๊ากกกก และเป็นห่วงพี่อาร์อ่ะนะ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร (รักแท้ดูแลไม่ได้หร๋อ หนู๋ว่าไม่จริงอ่ะ)
คนที่เราเคยรักมากที่สุดในชีวิต คนนึง ยังไงยังไง ถ้าเค้ามาหนู๋จาไปกับเค้าด้วย (เข้าสูตรเจ๊ดาหละ o12)
:impress:อิจฉาพี่จืดอ่ะน่ะ อ่านทีไรก็น้ำตาซึม ทั้งเรื่องความรักและความหึง ทั้งความเสียใจแลความเศร้า แต่ยังไงก็คุ้มที่ อกหักดีกว่ารักไม่เป็น และอีกอย่าง ในชีวิตกิฟ๊ จะโชคดีเหมือนเจ๊จืดบ้างไหมหน๋า เศร้า คิดแล้วก้เศร้า
ถ้าพี่บอกให้ไปขอพรให้ได้แฟนอ่ะนะ (ขนาดหนู๋บน 10 วัดยังไม่ได้ซักคนเลย -*- บนเพรื่อ!!!!!!!! :try2:)
ขอบคูรนะคะพี่จืดที่เอาเรื่องราวดีดีมาฝากให้อ่านน้ำตาย้อยเล่นๆ (หนูไม่ย้อยแล้วสิ :o12:)
(ขอให้หนูได้สมหวังเหมือนกับพี่จืดบ้างเหอะๆ)
เก็บกดมานาน โพรสเยอะๆหน่อยนะคะ
-
o2 o2 ใจนึงก็คิดถึงอาร์ทนะครับ แต่อีกใจก็สงสารเบสจังครับ :m26: :m26: คุณจืดน่าจะมีฝาแฝดเนอะ :a1: :a1:
-
เห็นด้วยกับรีบนสุดๆ คร้า
ปล. คุณน้อง LoVeMoDe คะ เจ้ว่า เจ้เองก็ยังหาคำตอบไม่ได้ ทางที่ดีเรามาช่วยกันวิเคราะหืปัญหารักกันสองคนไหมเคอะ
แบบว่า สองต่อสอง อิอิ
"คุณ oaw_eang ครับ ขอบคุณที่ให้เกียรติ์ผมได้มีโอกาสวิเคราะห์ปัญหากันสองต่อสองกับคุณ แต่ผมคงมิบังอาจหรอกครับ 555
"พี่เป็นกำลังใจให้นะครับ"
-
ม่ายนะม่ายยยยยยยยยยย
-
:laugh:ถึงเวลาต้องบ่อน้ำตาแตกกันแล้วนะ เย้ย
ตอนที่ 29
ในช่วงปิดเทอม ฉันกับนังเฉาก๊วยแวะเวียนไปเยี่ยมนังตั้มกันบ่อยอยู่ มันทำงานอยู่อีกตำบลหนึ่ง ซึ่งนั่งรถไฟไปไม่ถึงชั่วโมงก็ถึงละ เราสองคนชอบไปนอนเล่นที่ห้องของนังตั้มกัน เพราะตกตอนกลางคืนเราสามคนก็จะไปเที่ยวผับกัน หุหุ หนุกหนาน ๆ (ตาเบสมะรู้หรอก เพราะฉันบอกว่าจะไปค้างเฉย ๆ อิอิ)
“อิตั้ม มรึงอยู่ที่นี่สบายดีรึปล่าววะ” ฉันถามมัน
“ฮุ้ย สบายสุด ๆ อยู่ที่นี่นะ จิกผู้ชายเพลินเลยล่ะมรึง” มันเม้าท์
“เหรอยะ แล้วผัวมรึงล่ะ ไอ้เอกน่ะ” เอ๋ นังตั้มมัน.....
“เฮ้ย มีผัวแล้วเหรอ อินี่ ทำเนียนเงียบนะยะ”
“แหม ก็กรูไม่อยากโชว์ใครนี่ยะ” อ้อ เหรอ กลัวโดนเพื่อนแย่งกินล่ะสิ นังเวร
“แล้วผัวมรึงหล่อป่ะวะ” ฉันถามมันต่อ มันก็เขินจนหน้าแดง
“ก็ธรรมดาน่ะแหละ ไม่หล่อเหมือนเบสของมรึงหรอก” เวร โดนย้อนอีกฉัน
“ย่ะ มีได้ก็บุญแล้ว แล้วมรึงล่ะอิเฉา กะไอ้เอ็มเป็นไงมั่ง” ฉันหันไปกัดนังเฉาต่อ
“อย่าให้พูดเลยย่ะ แม่รงไถกรูตลอด” เร้อ
“แต่ก็ยังให้อยู่ตลอดใช่มั้ยล่ะ” ฉันล่ะระอากับแฟนของเพื่อนแต่ละคน มันมีแต่มาหวังปอกลอกทั้งนั้นเลย ไม่พ้นรายผัวนังตั้มด้วยเช่นกัน เพราะฉันมารู้ทีหลังว่า ไอ้เอกมันมีเมียแล้ว เป็นอิตัวด้วยนะ มันมาหลอกนังตั้มเพราะหวังเงิน ทั้ง ๆ ที่นังตั้มมันก็รู้ แต่มันก็เต็มใจให้เค้าหลอก ทำไมหนอ กระเทยอย่างเราต้องโดนเขาหลอกอยู่ร่ำไป (บางคนนะ)
////////////////////////////
แล้วไม่นานเพื่อนฉันก็โดนผู้ชายสลัดทิ้ง เพราะมันไม่มีอะไรจะให้เอาอีกแล้วไงล่ะ เนี่ยแหละสันดานชั่วช้าของพวกมัน โชคดีที่ฉันไม่ได้เจอกับพวกแบบนี้ ถึงเจอด้วยจิตสำนึกที่เราก็รู้อะไรมามาก ยังไงฉันก็จะไม่รักพวกเห็นแก่ตัวเด็ดขาด (ถ้าต้องมีแฟนแบบนี้ ก็ขอไม่มีมันเลยเสียดีกว่า) นังตั้มโทรมาร้องไห้คร่ำครวญ ตอนนั้นก็ชักจะเริ่มใจไม่ดี กลัวมันคิดสั้นจริง ๆ เลย ก็เลยตัดสินใจชวนเบส กับนังเฉาก้วยไปหามัน
วันต่อมา ก็ไปหามันที่ห้องพัก ให้ตายเหอะ สภาพของมันเหมือนซากศพทีเดียว ผมเผ้ายุ่งเหยิง ดูไม่ได้เลย ขอบตาบวมช้ำ ใบหน้าซูบเซียวอิดโรย บ่งบอกว่าไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ถามคนแถวนั้นก็บอกว่า มันหยุดงานมาได้สามวันแล้ว โธ่ เพื่อนสาวของฉัน ทำไมเคราะห์ร้ายแบบนี้นะ
“เป็นไงบ้างมรึง ทำไมไม่กินข้าวกินปลาบ้าง” ฉันเช็ดหน้าเช็ดตัวให้มัน นังเฉาก็ทำความสะอาดห้อง ส่วนเบสออกไปซื้อข้าวมาให้มันกิน เราช่วยกันดูแลมันอย่างดีที่สุด สงสารมันจริง ๆ
“กรูทนไม่ได้ กรูไม่อยากอยู่อีกแล้วล่ะ อิจืด” มันพูดทั้งน้ำตา
“ไม่นะอิตั้ม มรึงอย่าคิดแบบนี้สิ ยังไงก็ชีวิตของมรึงนะ ทำไมต้องเอาชีวิตคนอื่นเข้ามาทำร้ายชีวิต
มรึงเองด้วยล่ะ” ฉันก็พูดไม่ค่อยเป็น แต่ก็พยายามปลอบมันนะเนาะ
“ใช่แล้วล่ะ ดูอย่างกรูสิ ล้มแล้วก็ต้องลุกขึ้นมาใหม่ได้เลย ทำไมมรึงจะทำไม่ได้ จริงมั้ย” อิเฉามันว่างั้น แต่ฉันก็หวังไว้นะ ว่าตอนไอ้เอ็มทิ้งมันไป มันจะไม่หนักยิ่งกว่าอิตั้มน่ะ
“ขอบใจพวกมรึงนะ แต่กรูก็ยังทำใจไมได้อยู่ดีน่ะแหละ กรูรักมันมาก แต่ทำไมมันต้องทำกับกรูแบบนี้ด้วย” แล้วมันก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อไป
เฮ่อ เพื่อนสาว คงอีกนานกว่าจะทำใจได้ เบสซื้อข้าวมาแล้ว พวกเราก็บังคับให้มันกินเข้าไปมั่งจะได้มีแรงคิดอะไรที่มันเป็นผลดีกับตัวเอง อิตั้มกลืนข้าวแต่ละคำก็แสนจะยากเย็น เห็นแล้วทรมานแทน เวรกรรมอะไรของมันนะ
เย็นวันนั้น นังเฉาก๊วยตัดสินใจที่จะอยู่เป็นเพื่อนนังตั้มมัน ฉันกับเบสเลยกลับมาบ้านกันก่อน ระหว่างทางกลับเราสองคนก็นั่งซึมกัน ฉันพูดอะไรไม่ออก มันน่ากลัวนะ เรื่องแบบนี้ ถ้าเกิดฉันโดนเบสทิ้งมั่งจะเป็นไงนะ คงจะเจ็บปวดเหมือนกัน แต่อะไรมันจะเกิด ก็ต้องเกิดล่ะนะ
*************************
หลายวันต่อมา นังตั้มก็อาการดีขึ้น สามารถไปทำงานได้ตามปกติ ทางที่ทำงานก็คิดว่ามันป่วยจริง ๆ ยังดีนะที่เขาไม่ไล่มันออกเสียก่อน ไม่งั้นคงต้องหางานใหม่ให้วุ่นวายเลยทีเดียว ส่วนนังเฉาก้วยก็ยังสวยเหมือนเดิม แต่ก็ใกล้วาระของมันแล้วล่ะ ก่อนเกณฑ์ทหารน่ะแหละ ที่นังนี่จะโดนเขี่ยทิ้งอย่างไม่มีชิ้นดี (อีกแล้วครับท่าน) บอกได้แค่ว่า สภาพมันเหมือนคนบ้าไม่มีผิด เวรกรรมแท้ ๆ แต่ละนาง เพื่อนสาวของอิฉัน
ส่วนอีกคนนึง ก็นังอั้ม รายนั้น โชคดีที่เกิดมาสวย แถมยังฉลาดเป็นกรดอีกด้วย เสียแต่ว่า มันทำผิดครั้งใหญ่เลยน่ะสิ มีวันนึงฉันโทรไปหามันเพื่อไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกัน
“เป็นไงบ้างยะมรึง สบายดีรึปล่าว ไม่กลับมาบ้านเลยนะ”
“ขี้เกียจน่ะ แล้วมรึงล่ะจะกลับกรุงเทพวันไหน”
“อาทิตย์หน้าแหละ ทำไมยะ จะชวนไปเที่ยวรึไง”
“แหม อินี่ คันจริงนะ แล้วอิตั้มล่ะ สบายดีแล้วนะ” มันถามด้วยความเป็นห่วง
“สบายดีแล้ว รายนั่นน่ะ พวกฉันช่วยกันเต็มที่ ไม่ต้องเป็นห่วง”
“เออ ก็ดี แล้วรีบกลับมาล่ะ คิดถึงพวกมรึงจังเลย” เอ เสียงมาแนวเศร้าแฮะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“โอเค โชคดีนะมรึง แค่นี้ก่อนนะ บายจ้า” แล้วฉันก็วางสายไป ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายเกี่ยวกับนังอั้ม เพราะมันเก่งอยู่ละ ก็เลยไม่ห่วงมัน แต่หารู้ไม่ว่าตัวเองแหละที่กำลังจะมีเรื่องเสียแล้ว
วันนึงในช่วงปิดเทอม อีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมใหม่แล้ว เบสบอกว่าจะพาพ่อแม่ไปทำธุระที่กรุงเทพฯ สักสามวัน ส่วนฉันก็นอนเล่นดูทีวีอยู่ที่บ้านสบายใจไป เหอ ๆ แต่ก็สบายได้แป๊บเดียวเองแหละ เพราะว่า มีคนมาหาฉันที่บ้านน่ะสิ
“มีใครอยู่มั้ยครับ” เสียงตะโกนจากนอกบ้านทำให้ฉันต้องลุกจากที่นอนไปดูว่าเป็นใคร
“มา......” ยังไม่ทันได้พูดคำต่อไป ฉันก็ต้องตกตะลึงยืนนิ่งอยู่กับที่ เพราะคนที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนเลย คนที่คุ้ยเคยกันมานาน คนที่จากกันไปนานเหลือเกิน และคนที่ฉันคิดถึงทุกลมหายใจ
“อาร์ท.....” เสียงสั่นเครือพร้อมทั้งหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูลงมาอย่างไม่ขาดสาย ในที่สุดฉันก็ได้เจอกับเขาแล้ว คนที่ฉันอยากเจอมากที่สุด :m5:
“ไง สบายดีมั้ย” ยิ้มที่ส่งมาให้ช่างอบอุ่นหัวใจฉันเหลือเกิน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ว้าว อาร์มมาแล้วเหรอเนี่ยยยยย
อาร์ทมีคนใหม่แล้วแน่ เจ้จืดจาทำไงน้า เบสรีบๆมากลับหาเจ้จืดเร็ว อิอิ
รีบๆมาต่อเลยครับ เจ้ คิดถึงๆ :m9: :m3:
-
ทำร้ายหัวใจคนอื่นรอบตัวและตัวเอง
:o12: :o12: :o12:
-
:a4: :a4:มารอตอนต่อไป ลุ้น ๆ อาร์ทมาแล้ว :a10: :a1:
-
คนดีเหลือเกินกับคนที่เรารักนี้มัน เลือกยากเหลือเกิน o7 o7 o7
-
แล้วมันจะเป็นยังไงต่อนี่นา
-
ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากคำว่าเพื่อนและคำว่าพี่น้อง มันมักไม่จีรัง ในความคิดผมน่ะ
แล้วไม่กล้าอ่านต่อแล้วอ่ะ ไม่อยากอ่านอะไรเศร้าๆ
-
:m14:ชอบแบบตบจูบอ่ะสิ pongsj :m26: เอาน่า อ่านต่อไปเถอะนะ ถึงจืดจะเครียดกับมันมากแค่ไหน ก็ยังต้องทำใจเขียนต่อไปเลย :o11:
-
:m14:ชอบแบบตบจูบอ่ะสิ pongsj :m26: เอาน่า อ่านต่อไปเถอะนะ ถึงจืดจะเครียดกับมันมากแค่ไหน ก็ยังต้องทำใจเขียนต่อไปเลย :o11:
อ๊ะ........มารู้ได้ไงว่าผมชอบแบบตบจูบ ป่าวซะหน่อย อิอิ (ไม่ใช่หนังพิศาลนะค้าบบบบบบบบบ) :try2:
จะพยามอ่านต่อละกันเพราะเชื่อว่าหลังเรื่องร้ายๆต้องมีเรื่องดีๆด้วยแน่ๆ ใช่ป่ะคับ
-
:give2:ดีใจจังที่อาร์ทกลับมาแล้ว แต่ว่า.....
ตอนที่ 30
เราสองคนเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน วันนั้นพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ไปทำงานกัน ส่วนน้องสาวสองคนก็ไปเล่นบ้านลูกพี่ลูกน้อง เหลือฉันเฝ้าบ้านอยู่คนเดียว :o11:
“เอ้า ร้องไห้อยู่นั่นล่ะ หยุดร้องได้แล้ว ขี้แงจังนะเรา” ฮึ ก็เพราะตัวเองน่ะแหละ ฉันถึงเป็นแบบนี้
“เอ่อ.......” พูดไม่ออกเลยแฮะเรา อยากถามหลายอย่างนะ แต่หัวมันมึนตึ๊บเลย
“ทำใจให้สบายก่อนดีกว่านะ” อาร์ทนั่งเหลียวมองไปรอบ ๆ บ้าน ก่อนที่จะหันมาหยุดมองหน้าฉันอีกครั้ง
“โตขึ้นเยอะเลยนะเรา” อาร์ทจ๋า อาร์ทก็โตขึ้นมากเลยนะ สูงกว่าเดิมอีก หน้าตาก็เข้มขึ้นเยอะเลย
“อาร์ทก็เหมือนกัน เอ่อ ว่าแต่ อาร์ทมาได้ไงอ่ะ ตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอ”
“เรามาเที่ยวบ้านเดิมน่ะ พอดีเห็นว่ามันปิดเทอมแล้ว จืดน่าจะอยู่บ้าน ก็เลยลองแวะมาดู แล้วก็เจอกันจนได้” ฉันนั่งมองหน้าอาร์ทตอนเล่า มันช่างดูดีเหลือเกิน อาส์ ใจดวงน้อย ๆ ของฉันยังคงรักคน นี้สุดหัวใจแน่ ๆ ฉันคิดแบบนั้น
“คิดถึงเหลือเกิน อาร์ทรู้มั้ย ว่าเราคิดถึงอาร์ทตลอดเลยนะ” ฉันเอ่ยออกไป เหมือนคนเหม่อลอย
“เราก็เหมือนกัน ช่วงที่ไปอยู่ที่นั่น เราอยากคุยกับจืดเหลือเกิน แต่เรากลัว ว่าจืดคงจะเกลียดเรา ไม่อยากคุยกับเราแล้ว” อาร์ททำหน้าเศร้า ๆ มันช่างบีบคั้นหัวใจฉันเหลือเกิน
“ไม่จริงนะ เราไม่เคยเกลียดอาร์ท เรายังคิดถึงอาร์ทตลอดเวลานะ” ฉันนี่ล่ะก็ บทจะพูด ก็ไม่อายเลย
“เราก็.....” อาร์ททำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่าง ดูเขาเครียด ๆ เหมือนกัน ฉันก็เดาไปว่าคงเป็นเพราะฉันบอกเลิกเขาไปก็ได้ เลยคิดหนักเหมือนกัน
“เราขอโทษนะ เอ่อ อาร์ทตอนนี้เรียนอยู่ที่ไหนเหรอ” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะรู้ว่าพูดเรื่องเดิมไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา
“ก็ เรียนที่เดียวกับจืดนั่นแหละ” หา เรียนที่เดียวกับฉัน บ้าน่า
“ฮึ่ย จริงอ่ะ ล้อเล่นรึปล่าว”
“จริงสิ เราเรียนคณะสัตวแพทย์น่ะ แต่เรียนช้ากว่าจืดไปปีนึงเอง” เอ๋ หมายความว่าไงเนี่ย
“แล้วทำไม ถึงเรียนช้ากว่าปีนึงอ่ะ เราไม่เข้าใจเลย”
“ก็ปีแรก เราเอนท์คณะนี้ที่มหาลัยฯไม่ติด แต่ไปติดที่ม.เชียงใหม่น่ะสิ เราก็เลยตั้งใจจะเอนท์ใหม่ แล้วพอปีต่อมา เราก็ติดจนได้” อืม มีความมุ่งมั่นสูงดีแฮะ นับถือเขาจริง ๆ
“ดีใจด้วยนะ ที่อาร์ทสอบได้ แล้วตอนนี้พักอยู่ที่ไหนเหรอ” ฉันก็ถามจังล่ะ แหมก็คนมันอยากรู้นินา
“ก็อยู่แถว ๆ นั้นล่ะ ว่าง ๆ ก็ไปเที่ยวได้นะ” อือ อยากไปนะ แต่.... เบสล่ะ จะบอกดีมั้ยนะเรา
“แล้ว จืดตอนนี้ เอ่อ มีแฟนใหม่ยัง” อาร์ทถามแบบกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ฉันสิ อึดอัดน่าดู
“อ่า ยังไงดีล่ะ เอ่อ........” มันทำไมพูดยากแบบนี้นะ ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย เบสมันก็ดีกับฉันมาก แต่กับคนที่อยู่ตรงหน้า ฉันก็รักเหลือเกิน โอ้ยยยย ปวดหัวชะมัด
“หืม มีแล้วแน่ ๆ เลย ใช่มั้ยอ่ะ” อาร์ทด่วนสรุปเอาเองได้ไงเนี่ย แต่ มันก็จริงง่ะ
“อืม มีแล้วล่ะ แล้วอาร์ทล่ะ มีรึยัง” ฉันก็ถามกลับไปบ้าง ตอนนั้นคิดว่า อาร์ทเท่แบบนี้ ยังไงก็คงมีแล้วแน่ ๆ
“เราก็มีแล้วเหมือนกัน” ยังคิดไม่ทันจบเลย ก็เหมือนมีก้อนหินใหญ่หล่นใส่หัวฉันดังตุ๊บ มันมึนงงยิ่งกว่าครั้งแรกเสียอีก ฉันได้แต่แสร้งยิ้มให้ แต่ในใจกลับโหวงเหวงเคว้งคว้าง
“คงน่ารักมากสินะ เค้าชื่ออะไรเหรอ” ฉันถามกลับไปเบา ๆ
“ชื่อ นิดน่ะ น่ารักไม่เท่าเราหรอก” อาร์ทพูดไปก็ยิ้มไป มันทำให้ฉันยิ่งทรมานมากกว่าเก่าอีก ตอนนั้นฉันอยากจะวิ่งเข้าห้องตัวเอง ไปนอนร้องไห้ให้สาแก่ใจ แต่ แต่อาร์ทยังนั่งอยู่ ฉันทำไม่ได้ น้ำตามันก็เริ่มคลอเบ้าแล้ว อาร์ทเล่าเรื่องคนนั้นให้ฟังว่าคบกันได้ยังไง แต่อาร์ทจะรู้มั้ย ว่าฉันไม่อยากฟัง ฉันไม่อยากได้ยินอะไรแล้ว :o12:
“เอ่อ อาร์ท เราขอไปห้องน้ำหน่อยนะ”
“ได้สิ” ฉันเดินเหมือนคนหมดแรงเข้าห้องน้ำไป พอปิดประตูห้องแล้ว ฉันก็ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอีกรอบ แต่คราวนี้มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความสุข แต่มันเจ็บปวดต่างหาก
ฉันนั่งร้องไห้ไปได้สักพัก ก็เดินออกมาพร้อมกับน้ำเย็น ๆ มาให้อาร์ทดื่ม พอฉันนั่งลง อาร์ทก็ถามฉันเรื่องแฟนบ้าง อยากให้ฉันบอกจริง ๆ น่ะเหรอ แต่ถึงบอกไป อาร์ทก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอกใช่มั้ย เพราะอาร์ทคงไม่ได้รักฉันแล้ว :sad2:
“ว่าไง บอกเราได้มั้ย” อาร์ทยังคงอยากรู้อยู่
“อืม แฟนเราก็ เบสไงล่ะ จำได้ใช่มั้ย” พอฉันตอบออกไป ดูอาร์ทชะงักไปเหมือนกัน คงคิดไม่ถึงว่าจะเป็นนายเบสไปได้
“จริงอ่ะ เบสที่เรียนห้องเดียวกับเราน่ะนะ” ฉันพยักหน้า โดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
“ไม่น่าเชื่อเลย แล้วคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ” เสียงอาร์ทเริ่มแข็งขึ้น
“ตอนเรียนปีสองน่ะ เบสเขาดีกับเรามาก ถ้าไม่มีเบส เราก็คงจะแย่เหมือนกัน”
“แล้วนี่ มันเรียนที่เดียวกับจืดรึปล่าวล่ะ” อาร์ทชักจะพูดจาห้วนขึ้นทุกที จนฉันก็งงกับพฤติกรรมของเขาว่าเป็นอะไร
“เรียนที่เดียวกัน แต่อยู่คนละคณะน่ะ” ฉันไม่ค่อยอยากจะพูดมากนัก ก็เลยต้องถามคำตอบคำ
“เอ่อ อาร์ท ตอนนี้พักอยู่ที่ไหนน่ะ” ฉันว่า รีบเปลี่ยนเรื่องคุยท่าจะดีกว่านะ
“ก็ค้างบ้านเก่าเรานั่นแหละ แล้วถ้าเราจะขอมาค้างบ้านจืดซักคืน จืดจะว่าไง” หา จะมาค้างบ้านฉัน ได้ไงอ้ะ
“หรือว่า ไม่ได้ งั้นก็ไม่เป็นไร” อาร์ททำหน้าเซ็ง ๆ
“ปล่าวนะ ยังไมได้พูดซะหน่อย จะค้างที่นี่ก็ได้ เราเพื่อนกันนี่ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ อาร์ทถึงหันมามองหน้าฉันแบบไม่ค่อยพอใจ ฉันว่า เราสองคนยังเป็นเพื่อนกันอยู่ไม่ใช่หรือ :m17:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:o ให้มาค้างบ้านเลยเหรอ ระวังถ่านไฟเก่ามันคุนะคับ
อืมพอจะเดาออกกับชื่อเรื่อง รักที่ไม่มีทางเลือก แล้วว่าจะมาแนวไหน (จะเดาถูกป่าวหว่า :o11:)
-
:a6:ระวังตาเบสนะนู๋จืด..หุๆ :m21:
-
อาทฮับไหนๆๆอาทก็มีแฟนแล้วง่ะจะมาหึงจืดเค้าทำไมล่ะ
ให้จืดเค้าอยู่กะเบสแหละดีแล้วสงสารเบสง่ะนะ
-
พี่จืดอ่า ทำไมพี่จิดขี้ใจน้อยแบบนี้ (กิฟ๊รู้น่ะ พี่อาร์ทเค้ามาหาแสดงว่าเค้ารักน่ะ ไม่เห็นต้องไปเสียใจมากกว่านั้นเลย)
ดูอารมณ์พี่อาร์ทสิ ตอนที่ได้ยินแล้วว่าพี่จืดคบกับพี่เบสอยู่อ่ะ แล้วพี่ไม่คิดบ้างหร๋อว่าพี่อาร์ทจะรู้สึกยังไงที่รู้ว่าพี่จืดคบกับพี่เบสอยู่
ไม่เอาอ่า ไม่จริง พี่จืดใจเย็นๆหน่อยจินะนะ หนูห่วงความรู้สึกพี่อาร์ทอ่ะนะ รักพี่อาร์ทคนเดียวหละ
โอ๊ยๆๆๆๆ พี่อย่าเสียใจขนาดนั้นเลย แต่ก็อย่างว่า น้ำตาลูกผู้หญิง ออกง่ายจะตายไป (พี่อาร์ทมาหาถึงบ้าน ดีใจเยอะๆคะ)
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนนะ ทั้งพี่จืดกับพี่อาร์ท ยังไงก็รักพี่อาร์ทที่สุดนะ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
-
เจ๊จืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แร่ดดดดดดดดดดดดด
มากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เอิ๊กๆ
แง่มๆ
-
เหอๆ อาร์ทกลับมาแล้วก้อดีนะ แต่ถ้าเบสรู้จะเป็นไงเนี่ย ไม่อยากจะจิ้น :m21:
-
เบสคงโดนกับเพลงนี้
รู้ ก่อนมีฉันนั้นเธอมีใคร
และเขาสำคัญเท่าไร
ก่อนที่เขาจากไปทิ้งเธอ
ฉัน ก็คือคนที่มีแค่ใจ
ที่รับเธอได้เสมอ
ทั้งรู้ว่าเธอไม่เคยลืม
ตลอดเวลา
เหมือนเธอรออะไร บางอย่าง
แต่ก็ยอม
เพราะหวังสักวัน ชนะหัวใจของเธอ
แล้ว สิ่งที่ฉันนั้นเคยหวาดกลัว
ไม่ขอให้มันเป็นจริง
สิ่งที่ทำให้เธอไหวหวั่น
เขากลับเข้ามา ให้เธอเห็นใจ
และขอให้เธออภัย
แล้วฉันต้องทำอย่างไร
เธอบอกกับฉัน
ไม่ต้องกลัวไม่มีอะไร
แต่อยู่กับฉัน
แค่เพียงกายแต่ไร้หัวใจ
เพราะว่าเธอและเขา
ถ่านไฟเก่ายังร้อน รอวันรื้อฟื้น
แล้วคนมาทีหลัง
ต้องทนต้องฝืน อย่างฉันคนนี้
เธอต้องบอกวิธี ให้ทำใจ
ตลอดเวลา
เหมือนเธอรออะไร บางอย่าง
แต่ที่ยอม เพราะฉันก็อยากชนะใจ
เธอบอกกับฉัน
ไม่ต้องกลัวไม่มีอะไร
แต่อยู่กับฉัน
แค่เพียงกายแต่ไร้หัวใจ
เพราะว่าเธอและเขา
ถ่านไฟเก่ายังร้อน รอวันรื้อฟื้น
แล้วคนมาทีหลัง
ต้องทนต้องฝืน อย่างฉันคนนี้
เธอต้องบอกวิธี ให้ทำใจ
เพราะว่าเธอและเขา
ถ่านไฟเก่ายังร้อน รอวันรื้อฟื้น
แล้วคนมาทีหลัง
ต้องทนต้องฝืน อย่างฉันคนนี้
เธอต้องบอกวิธี ให้ทำใจ
เมื่อถ่านไฟเก่าของเธอ ยังมีไฟ
อย่าได้ปล่อยฉันตาย ในกองไฟ
-
อาร์ทมีแฟนใหม่แล้ว เจ้จืดจาทำไงละ
เหอะๆ แล้วให้เขามาค้างบ้านนะดีแล้วเหรอ ระวังน้า อิอิ
:m3: รีบๆมาต่แลยเจ้
-
รับไม่ได้อ่ะ ไม่รักก็บอกมาตรงๆจะดีกว่า
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
เป็นกำลังใจให้จ้าสู้ๆๆน๊า
-
บางครั้ง การเป็นคนที่ต้องเลือกมันก็ไม่ใช่เรื่องสนุกเสมอไปหรอกเนอะ
ชิมิเคอะ คุณน้อง อิอิ
-
เพิ่งอ่านทันเนี้ยคับปาเข้าไปตั้ง3วัน
สนุกมากมายอ่าคับ
-
:m30: :m30: อาร์ทกลับมาแล้ว แต่ทำไมไปมีแฟนซะแล้วล่ะครับ :m15: :m15:
-
สงสารเบสคับ คุณจืดลืมความหลังชะ แล้วเดินหน้าต่อไปไหนๆอาร์ทก็มีแฟนแล้วลืมเขาเสียรักเบสคนเดียวก็พอคับ
-
สงสารเจ้จืด สงสารเบส สงสารอาร์ท :a6: :a6: :a6:
-
ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน...เรื่องราวมาไกลเยย
คุงจืดลืมนายอาร์ทดีกว่านะ อยู่กะปัจจุบันดีกว่านะฮะ
-
เพิ่งรู้ว่าความเหงา ก็ไม่เคยปราณีใครเหมือนกัน
ทำไมวันนี้เรารู้สึกแปลกๆหว๋า หรือว่าอินกับเรื่องของพี่จืดมากเกินไป (ท่าจะไม่ไหวแล้ว) :เฮ้อ:
เดี๋ยวนี้อารมณืขึ้นๆลงๆ คล้ายๆ เอาเค็กไปอบในเตา สุกแล้วก็พอง เย็นแล้วก็ยุบ -*- เฮ้อ :undecided:
-
:amen:มีอิเมลล์ส่งมาให้เราง่ะ
โปรแกรม พิเศษ1 Join Tour ไหว้พระ 9 วัด
สำรองที่นั่งได้ที่ 0-2909-9880,08-4154-4209
หรือ ท่านสามารถดูรายละเอียดได้ที่ เวปของ ธรรมะมงคลทัวร์
o2เอ๋อเลยค่ะ จาให้ฉันไปทำบุญล้างซวยชิมิคะเนี่ย แง้ว
:oเห็นรีเยอะเหลือเกิน แล้วแต่ละคนก็ดูจะให้กำลังใจเบสล้นหลาม (แต่น้องกิ๊ฟรักอาร์ทคนเดียว อิอิ)
เรื่องนี้มันยังตัดสินใจไม่ได้นะทุกคน เชื่อมั้ยว่าปกติ วันนึงจืดจะใช้เวลาแต่งได้ประมาณ 3-4 ตอน แต่เด๋วนี้ แต่งได้แค่ตอนเดียวเอง
เพราะมันเครียดมาก (ในเรื่องอ่ะนะ) มันตื้อ ๆ เบลอ ๆ ที่สำคัญ เราเหนื่อยใจเหลือเกิน ไม่อยากให้ถึงตอนนั้นจริง ๆ (เพราะมันเฮิร์ทสุด ๆ)
:m15: แง้ o9 o9 o9
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 31
สรุปว่าเย็นวันนั้น อาร์ทขอมานอนค้างคืนที่บ้านฉัน เพราะอยากคุยกับพ่อแม่ฉันให้มากกว่าคราวก่อนกระมัง พ่อแม่ฉันก็ต้อนรับอย่างดี มีการเลี้ยงอาหารเย็นเยอะแยะไปหมด เรียกว่ามาคราวนี้ อาร์ทก็อิ่มแปล้ไปเลย
“พี่ ๆ โทรศัพท์” เสียงน้องสาวของฉันเรียกให้ไปรับโทรศัพท์ ใครนะโทรมาหาเรา
“ขอบใจนะ” ฉันมองดูที่หน้าจอ เบสนี่นา ฉันหันไปมองอาร์ททีนึง ก่อนที่จะเดินออกมาคุยข้างนอก
“หวัดดีจ้า” ฉันส่งเสียงทักทายไป
“กินข้าวเย็นยังจืด” อ่ะนะ โทรมาถามเรื่องนี้เนี่ยนะ
“กินแล้วจ้า แล้วเบสล่ะ”
“ยังเลย รอจืดกินเสร็จก่อนน่ะ เด๋วเราจะได้ไปกินบ้างไง” อ่ะนะ ทำไปได้
“บ้าหรอ หิวก็กินก่อนสิ ทีหลังไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะ” ฉันบอกไปงั้น แต่ไม่รู้เจ้าตัวจะทำรึปล่าว
“ค้าบ จะรอจืดกินเสร็จก่อนนะ แล้วเบสจะกินตาม” ค่ะ ตามสบายเถอะพ่อคุณ กวนเสียจริง
“แล้วเบสจะกลับมาวันไหนอ้ะ”
“อีกสองวันน่ะ ทนคิดถึงเราไม่ไหวเหรอ” แหง่ะ ตานี่ชอบคิดเองอีกละ :o8:
“ปล่าว จะได้ขอกลับกรุงเทพฯด้วยคนน่ะ” อิอิ เป็นงั้นไป
“อ่า ทำไมทำงี้อ่ะ ไม่คิดถึงเราบ้างเหรอ เราสิคิดถึงจืดจะแย่อยู่แล้ว”
“คิดถึงสิ อยากให้เบสลงมาหาเราเร็ว ๆ จัง” ฉันยืนยิ้ม แต่มันเป็นยิ้มที่เศร้าเหลือเกินสำหรับฉัน
“.............” เราคุยกันได้สักพัก เบสก็วงาสายไป ฉันยืนนิ่งตรงนั้นครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน พอเดินเข้ามาแล้ว ก็ไม่เห็นอาร์ทอยู่ข้างนอกเลย
“เข้าห้องไปแล้วล่ะ สงสัยจะเพลียล่ะมั้ง” แม่บอกว่างั้น ฉันเลยเดินเข้าไปดูในห้อง ก็เห็นอาร์ทนอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียง มันช่างเหมือนกับภาพเมื่อตอนสมัยเรายังรักกันไม่มีผิด
ผิดก็แต่ที่เราสองคนต่างก็มีแฟนใหม่ด้วยกันทั้งคู่ แล้วจะให้ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเราสองคนก็ต่างเลิกรากันไปแล้ว ถ้าจะให้เลิกกับคนเก่ากลับมารักกันอีก มันก็คงจะเป็นไปได้ แต่คงน้อยมากทีเดียว เพราะตอนนี้ ฉันไม่อยากทำให้ใครต้องเสียใจอีกแล้ว :m5:
“แฟนโทรมาเหรอ” อาร์ทถามขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังอ่านการ์ตูนอยู่
“อืม อ่านเรื่องอะไรอยู่เหรอ” ฉันทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด เพราะตอนนี้ฉันอยากให้เราสองคนสนิทกันเหมือนเดิม ถึงจะเป็นเพื่อนก็ยังดี
“ก็ดราก้อนบอลน่ะแหละ อ่านยังไม่จบสักที” โอ้ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันรึอ่านจบไปตั้งนานละ
“แล้วไม่ซื้อมาอ่านล่ะ” อาร์ทส่ายหน้าไปมา ก่อนที่จะตอบว่า
“อยากมาอ่านที่นี่มากกว่า” มันทำเอาฉันงงงันไปหมด
“แหม อาร์ทก็ อ่านที่ไหนก็เหมือนกันล่ะน่า แล้วนี่จะกลับกรุงเทพฯเมื่อไหร่เหรอ”
“เบสมันจะกลับมาที่นี่เมื่อไหร่” อยู่ ๆ ก็ถามเรื่องเดิมอีก
“อีกสองวัน ทำไมล่ะ อยากเจอเหรอ” ฉันลองถามดู แต่คำตอบที่ได้ มันก็ตรงกับที่คิดไว้พอดี
“อืม อยากเห็นสักหน่อย ว่าตอนนี้สบายดีรึปล่าว”
“สบายดีสิ ถ้าเบสรู้ว่าอาร์ทเรียนมหาลัยเดียวกับเรา คงดีใจน่าดู” เหอะ ๆ ฉันนั่งยิ้มหวาด ๆ อยู่คนเดียว มันใช่ซะที่ไหนกันล่ะ คงเป็นเรื่องมากกว่า
“จืดรักเบสมันรึปล่าว” ฉันหันไปมองคนถาม ทำไมถามแต่ละอย่างที่มันตอบยากเสียจริง :o11:
“เอ่อ รัก ต้องรักอยู่แล้วล่ะ ถ้าไม่รักจะคบกันเหรอ” ฉันนั่งหันหลังให้อาร์ท เพราะตัวเองไม่อยากให้เขาเห็นหน้าตอนพูดน่ะสิ
“แน่ใจเหรอ” ฉันพยักหน้าแทนคำตอบนั้น
“แล้วเราล่ะ ยังรักอยู่มั้ย” ฉันสะดุ้งตัวนิดนึง ทำไมอาร์ทถามแบบนี้ล่ะ มันหมายความว่าไงกัน
“ว่าไงจืด ยังรักเราอยู่รึปล่าว” จะให้ฉันบอกว่า รัก ได้ไง ทั้ง ๆ ที่ฉันก็ยังรักไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ทำไม ทำไมเราต้องกลับมาเจอกันในเวลาแบบนี้ด้วยล่ะ ทำไมไม่มาให้มันเร็วกว่านี้ล่ะ
อาร์ทเห็นฉันนั่งนิ่งอยู่ แต่จริง ๆ ฉันกำลังนั่งน้ำตาไหลอยู่ต่างหาก ฉันมันคนอ่อนแอเกินไป เรื่องแบบนี้ ฉันมันอ่อนไหวเหลือเกิน เบส ฉันคิดถึงเบส อยากให้เบสมานั่งอยู่ข้าง ๆ อยากให้ปลอบใจฉัน ลูบผมฉัน แล้วฉันก็ทนไม่ไหว ปล่อยโฮออกมา :o12:
“ฮึก ๆ ฮือ ๆ ๆ” ฉันคร่ำครวญเสียงไม่ดังมาก เพราะกลั้นไว้เต็มที่ กลัวคนข้างนอกได้ยิน แต่อาร์ทดูจะตกใจมากกว่า เขาเข้ามาดูฉันทางด้านหน้า
“จืด เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม โธ่ อย่าร้องเลยนะ เราขอโทษ เราจะไม่ถามอะไรอีกแล้ว หยุดร้องเถอะนะ” อาร์ทเอามือมาปาดน้ำตาให้ฉัน มันอ่อนโยนก็จริง แต่ แต่ฉันกลับยิ่งเจ็บปวดมากกว่าเดิมอีก
“อาร์ททท เราขอโทษ ฮึก เราจะไม่ร้องอีกแล้ว ขอโทษนะ” ฉันมันก็ได้แต่ขอโทษเขาร่ำไป อาร์ทโอบกอดฉันเอาไว้ ฉันรู้ว่า เขาคงสงสารฉันมากกว่าที่จะรักเหมือนเคย
“โอ๋ อย่าร้องไห้เลยนะ เราอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่หนีไปไหนแล้ว หยุดร้องซะนะคนดี” อาร์ทปลอบใจสารพัด จนฉันรู้สึกดีขึ้น ฉันบอกว่าขอตัวไปอาบน้ำก่อน
พอเดินเข้าห้องน้ำไป ฉันก็เปิดฝักบัวให้มันไหลรินลงมา ช่วยพาเอาความเจ็บปวดของฉันให้มันไหลไปที ฉันไม่รู้ว่าต่อไปจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง นับจากนี้ มันคงไม่ใช่จะมีแต่ความสุขเพียงอย่างเดียวแล้วล่ะมั้ง พระท่านถึงบอกว่า มีสุขที่ไหน ย่อมมีทุกข์ที่นั่น เพราะมันเป็นของคู่กัน o1 สาธุ
ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วก็ถึงตาของอาร์ทบ้าง ฉันนั่งมองหาที่หลับที่นอนให้กับอาร์ท เพราะจะให้นอนเตียงเดียวกันอีก มันคงจะดูไม่เหมาะสม ก็เราสองคนไม่ใช่แฟนกันแล้วนี่นา พออาร์ทเดินกลับเข้ามาเห็นฉันกำลังปูที่นอนให้ ก็รีบพูดขึ้นทันที
“ทำอะไรน่ะจืด จะให้เรานอนตรงนี้จริง ๆ น่ะเหรอ” ฉันพยักหน้า
“อืม ทำไมเหรอ” อาร์ทคงพอจะเดาออก ว่าฉันต้องการอะไร เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ
พอจัดที่นอนเสร็จแล้ว ฉันก็กลับขึ้นไปนอนบนเตียงตัวเองตามเดิม ส่วนอาร์ทก็มานอนตรงที่ฉันปูไว้ให้ เขานอนอ่านการ์ตูนต่อนิดหน่อย แต่ตอนอ่านฉันเห็นเขาแอบมองมาทางฉันตลอด ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดใจเหลือเกิน เพราะฉันก็แอบมองเขาอยู่เหมือนกันน่ะสิ :m17:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:m3:มาลุ้นรายวันคะ หุๆ ทำไรนึกถึงตาเบสบ้างเด้อ :a6:สงสารเบส
-
ลุ้นด้วยๆๆๆๆๆ
จาเปงงายต่อน้า พี่จืด อิอิ
:a11:
-
หึ หึ........กลัวถ่านไฟเก่ามันคุจิงจิ้งงงงงงงงงงงงงเลยคับ จืด
-
จะเผลอตัวเผลอใจคืนนี้ไหมนะฮุๆ
-
:m17: พอดีตอนที่ 32 มันเซฟไว้แค่นี้อ้ะ เด๋ววันหลังเอามาลงต่อให้นะ :m7:
ตอนที่ 32
ทำไงดี รู้สึกว่ากลัว กลัวถ่านไฟเก่ามันจะคุขึ้นมาน่ะสิ นี่ถ้าอาร์ทเกิดอารมณ์อย่างว่าขึ้นมา ฉันจะไม่กระเจิดกระเจิงไปด้วยรึนี่ เบส เบสอยู่ไหน อยากให้เบสมาอยู่ใกล้ ๆ จัง ตอนนี้ถ้าฉันไม่นึกถึงเบสล่ะก็ ฉันคงจะโดนไฟปรารถนาครอบงำแน่ ๆ เลย :m25:
“จืด หลับยัง” เสียงอาร์ทเรียกเบา ๆ หลังจากที่ดับไฟนอนไปได้สักพัก
“......” ฉันเงียบไม่กล้าส่งเสียงออกไป อาร์ทมันจะได้คิดว่าฉันหลับแล้ว เขาจะได้นอนบ้าง แต่ว่า
“ยังไม่หลับใช่มั้ย” เสียงใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ หัวใจฉันก็เต้นโครมครามใหญ่เลย
“.......” ฉันสัมผัสถึงลมหายใจร้อน ๆ ของอาร์ทที่ระเรื่อไปตามใบหน้าของตัวเอง แล้วเขาก็.... :m5:
-
ง่ะ...
ไม่น๊า ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ค้างคาที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
โหพี่จืดครับจะฆ่าคนอ่านตายเหรอคับ
มาลงให้อยากแล้วจากไปทำได้ไงเนี่ย :m28:
-
:serius2:โหคุณจืดลงแค่นี้ทำร้ายจิตใจกันมากเลยนะเนี่ย ฮือ ๆ ค้างคาใจ :a12:
-
โห ค้างอ่ะ :sad5:
-
:serius2: ขอบตุณนะคะพี่จืด ที่ยังรู้จาย (ว่ารักพี่อาร์ทมากที่สุด) พี่จืดหน๋า!!!!! ร้องหาแต่พี่เบสอ่ะนะ :m28:
พี่อาร์ทก็อย่างว่าอะนะ ตามฟอร์มเดิม (แต่ในใจก็อยากคืนดีอ่ะนะ มาถามทั้งทีว่ายังรักเราอยู่หรือเปล่า)
ฟังแล้วหัวใจจะวาย o21(ฉานจะตอบว่าร๊ากกกกก และไม่มีวันหยุดรักเลยด้วย o9)
ลุ้นมากมาย+หัวใจจะวายตายไปข้างหละ เหลืออีกข้างไว้ไห้คนอื่น (ปล.ข้างละ 2 ห้อง ถ้าไห้ห้องเดียวเดี๋ยวจับไม่อยู่อีก :m4:)
เชียร์พี่อาร์ทนะนะนะนะ รักมากด้วยยยยยย (แต่ก็สงสารพี่เบสเค้าโน๊ะ :m19:) พี่จืดอ่า!!!!!!! :serius2:
ไม่มีไรหรอก อิอิ แค่วุ่นวายกับชีวิตมากเกินไป 555+ (ถ้าจะเป็นเอามาก o12)
-
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รักเธอไม่มีวันหยุด อิอิ
:a9:
-
:m5: ต้องขอโทษทุกคนจริง ๆ นะ พรุ่งนี้สัญญาว่าจะรีบเอามาลงแต่เช้าเลย
เพราะตัวเก็บข้อมูล ลืมไว้ที่บ้านอ้ะ :m29:
:m24: แล้วเจอกันพรุ่งนี้เช้านะ บ้ายบาย :bye2:
-
:a3:จ้า พรุ่งนี้จะมาแต่เช้าเลย :bye2:
-
ทำกันได้ลงคอ :a6:
แต่ยังไงก็รอด้ายย นะจ๊ะ อิอิ :a11:
-
มันผิดตั้งแต่แรกที่ยอมให้เขามาค้างที่บ้านแล้วหล่ะ
:m2: :m2: :m2: :m2:
-
เจ้จืดจบแบบนี้ ฆ่ากานดีกว่า :a6: :a6: :a6: ค้างมากมาย
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m25: :m30: :m11:
-
กำ เจงๆๆๆๆ
รีบมาต่อนะครับบบ
-
คุณจืดทำไมให้อาร์ทมานอนที่บ้านได้ไง ถ้าเบสรู้เขาจะไม่เสียใจแย่หรือคับ สงสารเบสจังคุณจืดใจร้ายจัง o7 โป้งคุณจืดแล้ว
-
นี่เช้าแร้ว......โอมเจ๊จืด จงมา ๆ ๆ :amen:
:a4: :a4: :a4: :a4: :a4: :a4: :a4:
-
:a1:มาแล้วจ้า เมื่อคืนแฟรชไดรว์ก็โดนน้องเอาไป แย่จริง ๆ ต้องไรท์ลงแผ่นเอง :m16:
ตอนที่ 32
แล้วสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่คอของอาร์ทเข้า นั่นมันสร้อยคอที่ฉันเคยซื้อให้ไปนี่ ตอนแรกฉันไม่ได้สังเกตเห็นเลย
“อาร์ท สร้อยนั่น ยังสวมอยู่อีกเหรอ”
“อืม สวมไว้ตลอดเวลาเลยล่ะ เวลาคิดถึงก็เอามาดูไง” หึ ทำไมต้องมาคิดถึงฉันด้วยนะ ก็มีแฟนใหม่แล้วนี่ (แล้วทีตัวเองล่ะ ยังไปคิดถึงเขาเลยอ่ะ)
“เอ่อ เราจะนอนแล้วนะอาร์ท ราตรีสวัสดิ์จ้ะ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีก็เลยนอนดีกว่า
“หลับฝันดีนะจืด” ฉันนอนหันไปอีกทางนึง ไม่อยากมองหน้าเขาเลย
ทำไงดี รู้สึกว่ากลัว กลัวถ่านไฟเก่ามันจะคุขึ้นมาน่ะสิ นี่ถ้าอาร์ทเกิดอารมณ์อย่างว่าขึ้นมา ฉันจะไม่กระเจิดกระเจิงไปด้วยรึนี่ เบส อยากให้เบสมาอยู่ใกล้ ๆ จัง ตอนนี้ถ้าฉันไม่นึกถึงเบสล่ะก็ ฉันคงจะโดนไฟปรารถนาครอบงำแน่ ๆ เลย
“จืด หลับยัง” เสียงอาร์ทเรียกเบา ๆ หลังจากที่ดับไฟนอนไปได้สักพัก
“......” ฉันเงียบไม่กล้าส่งเสียงออกไป อาร์ทมันจะได้คิดว่าฉันหลับแล้ว เขาจะได้นอนบ้าง แต่ว่า
“ยังไม่หลับใช่มั้ย” เสียงใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ หัวใจฉันก็เต้นโครมครามใหญ่เลย
“.......” ฉันสัมผัสถึงลมหายใจร้อน ๆ ของอาร์ทที่ระเรื่อไปตามใบหน้าของตัวเอง
อาร์ทไม่ได้ทำอะไรฉันมากไปกว่าการหอมแก้มแล้วก็กลับไปนอนที่เดิมของเขา.... เบส ฉันขอโทษที่ฉันไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ให้ลืมผู้ชายคนนี้ได้ ฉันรู้ตัวว่ายังรักเขาอยู่เสมอ ฉันมันไม่ดีเลยใช่มั้ย คนแบบฉันมันคงเลว ไม่สมควรที่จะได้ใครทั้งสิ้น สุดท้ายแล้วคนที่ต้องสูญเสียทุกอย่าง มันควรจะเป็นฉันมากกว่าใครสินะ เฮ่อ..... :เฮ้อ:
///////////////////////////////
เช้าวันต่อมา อาร์ทก็กลับไปที่บ้านเก่าของเขา เราแลกเบอร์โทรศัพท์กัน (ทั้ง ๆ ที่เป็นเบอร์ของเบสนะนั่น... ฉันขอโทษนะเบส แล้วฉันจะซื้อเครื่องใหม่ด่วนจี๋เลย) ฉันก็เลยตัดสินใจขอเงินแม่กับเงินเก็บของตัวเอง ไปซื้อโทรศัพท์มาใช้หลังจากกลับกรุงเทพฯ คราวนี้
แล้วอีกสองวันก็มาถึง เบสกลับมาจากกรุงเทพฯแล้ว เบสใจดีซื้อขนมเค๊กเอสแอนด์พีมาฝากด้วย ความใจดีนี่มันทำให้ฉันรู้สึกกล้ำกลืนฝืนทนอยู่เหมือนกัน คนเราจะรักใครสองคนพร้อม ๆ กัน มันคงเป็นไปไม่ได้ แล้วถ้าจะต้องเลือกใครคนใดคนหนึ่งล่ะ ฉันขอไม่เลือกใครเลยดีกว่า
“เป็นอะไร หน้าตาไม่สดชื่นเลย ไม่ชอบเหรอ ขนมอร่อยนะเนี่ย อุตส่าห์ไปซื้อมาให้อ้ะ”
“ชอบสิ ขอบใจนะเบส ขอบใจจริง ๆ” ฉันมองหน้าเบสด้วยสายตาที่มันอธิบายไม่ได้
“ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ กินกันเถอะนะ” เบสแกะกล่องขนมเค๊กออกมา ฉันนั่งมองการกระทำของเขาไปเรื่อย ๆ ในใจกลับคิดอะไรไม่ออกเลย
“กินสิ หรือว่าต้องป้อนด้วยจ้ะ” ฉันยิ้มให้นิดนึง แล้วก็หยิบช้อนมาตักใส่ปากของตัวเอง แวบแรก ความหวานของขนมเค๊ก มันช่างกลมกล่อมจริง แต่พอนานไปทำไมมันถึงหมดความหวานนั่นได้ล่ะ นี่ก็คงเปรียบได้กับความรักกระมัง หวานแค่เพียงชั่วครู่ชั่วคราว แล้วก็หมดไป
“อร่อยดีนะ เบสก็กินด้วยสิ” เบสตักเข้าปากตัวเองบ้าง เขานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เบส บางทีมีตัวเองมาอยู่ใกล้ ๆ มันก็ทำให้ฉันอบอุ่นใจได้เหมือนกันเนาะ
“เรามีเรื่องอยากจะบอกเบส แต่สัญญาก่อนนะ ว่า จะไม่คิดอะไรมาก” ฉันตัดสินใจแล้ว ยังไงก็ต้องบอกอยู่ดี เพราะวันหนึ่งเบสก็ต้องได้เจอเขาแน่นอน
“หืม เรื่องอะไรอ่ะ เฮ้ อย่าบอกนะ ว่าจะขอเลิกกับเราน่ะ ไม่เอาหรอก” อ่ะนะ นี่ขนาดยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะเนี่ย คิดมากจัง ตานี่
“ปล่าวซะหน่อย แค่จะบอกว่า อาร์ทมาเราน่ะ” พอฉันพูดจบ เบสก็นิ่งไปครู่นึง ก่อนที่จะเงยหน้ามองฉัน เบสดูตกใจอยู่บ้าง
“งั้นเหรอ แล้วอาร์ทเป็นไงบ้างล่ะ สบายดีมั้ย” เบสก้มหน้ากินขนมเค๊กต่อ แต่ฉันรู้ว่า เขาต้องคิดมากแน่นอน เป็นฉันก็คงคิดเหมือนกัน
“ก็ สบายดีน่ะ เอ่อ อาร์ทบอกว่า เขาเรียนที่มหาลัยเดียวกับเราด้วยนะ” เบสถือช้อนค้างเลยทีนี้ ตายล่ะ นี่ฉันไม่น่าพูดออกไปเลย
“เรียนคณะอะไร ทำไมไม่เคยเจอกันเลยล่ะ” น้ำเสียงดูหนัก ๆ พิกล
“สัตวแพทย์น่ะ เขาเรียนช้ากว่าพวกเราไปปีหนึ่ง”
“อืม แล้วจืด เอ่อ ดีใจรึปล่าว ที่เจออาร์ทน่ะ” หืม ทำไมถามแบบนี้ล่ะเบส
“ก็ต้องดีใจอยู่แล้วล่ะ เพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานนี่นา” เบสมันจ้องหน้าฉันเขม็งเลย คงจะจับผิดล่ะสิ
“แน่ใจเหรอ จืด เราถามจริงเถอะนะ จืดยังรักอาร์ทอยู่รึปล่าว” เอาแล้วไง คำถามพวกนี้
“เอ่อ เบส คือว่าเรา.... อย่าคุยเรื่องที่มันผ่านมาแล้วเลยนะ กินเค๊กกันต่อดีกว่า เด๋วเราป้อนนะ” ฉันไม่อยากรื้อฟื้นมันหรอก เพราะฉันก็เจ็บเหมือนกันนะ
“ยังรักอยู่สินะ” เบสก้มหน้าลง ฉันเห็นหยดน้ำใส ๆ หยดลงบนจานเค๊ก
“เอ๋ เบส เป็นอะไรไปรึปล่าว เบส” ฉันรู้ รู้ว่าเบสเสียใจ แต่ฉันก็เสียใจเหมือนกันนะ ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย
“อย่าร้องสิเบส ทำไมอ่อนแอแบบนี้ล่ะ นี่ รู้มั้ย อาร์ทน่ะ เขามีแฟนใหม่แล้วนะ ก็เหมือนกับเราน่ะแหละ ไม่ดีเหรอเบส” ฉันปลอบเขาโดยที่คิดว่าตัวเองน่ะเข้มแข็ง แต่จริง ๆ แล้ว
“จริงสิ อาร์ทมีแฟนใหม่แล้วงั้นเหรอ” เบสเงยหน้าขึ้นมาเช็ดตาป้อย ๆ ฉันยิ้มให้
“อืม จริงสิ อาร์ทมีแฟนแล้ว เห็นบอกว่าน่ารักด้วยล่ะ น่าอิจฉาเนาะ” ถ้าใครมานั่งอยู่ตรงหน้าฉันตอนนั้นก็คงจะตกใจเหมือนกับเบสแน่นอน เพราะตอนที่ฉันพูดน่ะ น้ำตามันไหลออกมาเสียแล้ว นอกจากนั้นฉันยังยิ้มด้วยนี่สิ ตลกมากใช่มั้ยล่ะ ทำไปได้ยังไงกันนะตอนนั้น :a6:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:m15:ไม่รู้จะสงสารใครดีเศร้าเนอะ :a3:แต่เราสงสารจืด เห็นใจเบสมาก ๆ เลย :m8:
-
สงสารตาเบส สงสารเจ๊จืด :m15: :m15:
ทำไมต้องเจออะไรแบบนี้
-
อ้าๆๆๆๆ พี่อาร์ทสู้ๆๆ พี่อาร์ทสู้ตาย :m26:
แอบยิ้ม แต่ก็สงสารทั้งคู่เศร้าโน๊ะ :เฮ้อ:
-
เศร้า :o12:รับอรุณมากเลยคับจืด
-
:m26: เรื่องมันเศร้า แต่ในความเศร้าก็แฝงไปด้วยความสุขเล็ก ๆ นะ
:m2:เพราะเหตุการณ์ในครั้งนี้ มันจะทำให้เราได้รู้หัวใจตัวเองสักที ว่าจะเลือกใครกันแน่
:m13:รักใคร ก็เชียร์คนนั้นไปนะจ้ะ อาจจะสมหวังก็ด้าย หุหุ
แล้วจะมาต่อตอนบ่าย ๆ อีกตอนนึง แล้วเจอกันจ้า :m7:
-
:a4:แวบมาดู แล้วก็แวบออกไป เดี๋ยวบ่ายมาอีกรอบ หุๆ จืดสู้ ๆ เบสสู้ตาย
-
ตอนที่ 33
จากที่เบสแอบร้องไห้ กลายเป็นฉันนั่งน้ำตาไหลพราก ๆ แทนซะงั้น ตาเบสก็เลยตกใจมาก ถามใหญ่เลยว่า ร้องไห้ทำไม ตอนนั้นฉันนึกอะไรไม่ออก ฉันเครียดมากจริง ๆ เรื่องแบบนี้ ทำฉันนอนไม่หลับมาตลอด
“โธ่จืด หยุดร้องเถอะนะ” สักพักฉันก็ค่อย ๆ หยุดร้องไปเอง รู้สึกว่าร้องออกมาแล้วมันโล่งขึ้นเยอะเลยนะ (ตอนนี้ฉันชอบนะเวลาเราเครียดมากแล้วร้องไห้ มันจะช่วยระบายความอัดอั้นได้เยอะเลย)
“เฮ่อ เราก็นะ กลับกรุงเทพฯกันวันนี้เลยละกัน เด๋วจืดไปเก็บของ เราจะได้กลับพร้อมกันเลย”
“อืม เด๋วเราไปบอกพ่อแม่ก่อน รอแป๊บนึงนะ” หลังจากที่เก็บของเรียบร้อยแล้ว ก็ไปลาพ่อแม่ จากนั้นเราสองคนก็กลับกรุงเทพฯกัน
พอถึงบ้านเบสที่กรุงเทพฯแล้ว ฉันก็บอกกลับเบสว่า
“เบส เย็นนี้พาเราไปซื้อโทรศัพท์ทีสิ” เบสมองฉัน แล้วก็พูดว่า
“ทำไมล่ะ ใช้เครื่องเราไปก่อนก็ได้นี่” ฉันส่ายหน้าไปมา
“ไม่ดีกว่า เรากลัวเครื่องเบสจะพังก่อนน่ะ นะเบส พาเราไปที” แต่ใครจะรู้ นอกจากจะให้เบอร์อาร์ทไปแล้ว ยังมีคนอื่นโทรมาหาเบสด้วย ก็ยัยแนนไงล่ะ เรื่องมันนานมาแล้ว ตอนนั้นชียังไม่รู้เบอร์ใหม่เบส ก็เลยโทรมาที่เบอร์เก่า พอฉันรับ ชีก็พูดจาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ใส่ฉัน ทำให้ฉันไม่รับสายชีอีกเลย เพราะชียังโทรมาเป็นประจำ เปลี่ยนเสียได้ก็ดี
“อืม ก็ได้ เด๋วเราอาบน้ำก่อนละกัน”
“ขอบใจจ้าเบส” เบสหันมายิ้มให้ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนบ้าน ฉันเดินตามขึ้นไปเก็บเสื้อผ้า จากนั้นก็รออาบน้ำต่อ
หลังจากที่เราอาบน้ำเสร็จแล้ว เบสก็พาไปที่เซ็นทรัลน่ะแหละ ใกล้ดี ฉันเลือกเครื่องที่ราคาไม่แพงมากนัก เพราะไม่ได้รวยมากรวยมายนี่นา เอาแค่ดูดีก็พอละ ในที่สุดก็ได้โนเกียมาเครื่องนึง พร้อมเปิดใช้บริการรายเดือนของ gsm 1800 ไปด้วย (ตอนนั้นโปรถูกอ่ะ)
กว่าจะใช้เบอร์ใหม่ได้ก็ต้องรออยู่นานเหมือนกัน พอใช้ได้แล้วเบสก็บอกว่า จะลองโทรเข้าเบอร์ของฉันหน่อย เบสกดหมายเลขโทรศัพท์ของฉัน สักพักก็มีเสียงเรียกเข้าของมือถือฉันดังขึ้น ฉันกดรับมัน เออ ลืมไปเลยว่าเราอยู่ใกล้กันแค่นี้ ฉันอายก็เลยเดินออกมาห่าง ๆ เบส :o8:
“เอ่อ แบบว่ามัน....” ฉันยืนพิงเสามุมหนึ่ง ส่วนเบสก็นั่งอยู่ตรงม้านั่ง
“อายเราเหรอ”
“ปล่าวซะหน่อย แค่..... ไม่เคยคุยตอนเจอหน้ากันนินา”
“อ่ะ กลับมานั่งด้วยเถอะน่า เด๋วเราวางสายก็ได้” เบสบอกงั้น
“เอ่อ อย่าเพิ่งวางเลยนะ เรา เราอยากคุยกับเบสแบบนี้นาน ๆ จัง” ฉันยืนก้มหน้าปล่อยให้ผมลงมาปิดตอนกำลังพูดอยู่ ตอนนั้นฉันรู้สึกว้าเหว่ แล้วก็เหงาเหลือเกิน
“เราก็คุยกันตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แต่เอาเถอะ เพื่อจืดแล้ว เราทำได้เสมอ”
“ขอบใจนะ เบส” ฉันยืนคุยโทรศัพท์กับเบสไปได้สักพักนึง ก็กลับมานั่งที่เดิม ฉันยิ้มให้เขาแล้วก็บอกว่า กลับบ้านกันเถอะนะ
////////////////////////////
ตกคืนนั้น ฉันก็ (แอบ) ออกมากดเบอร์โทรศัพท์ของอาร์ทเพื่อที่จะโทรไปบอกเบอร์ใหม่ให้เขารู้ ส่วนเบอร์ในเครื่องเบสก็ลบทิ้งแล้วบอกให้อาร์ทไม่ต้องโทรมาที่เครื่องนี้อีก (ฉันไม่ได้เลวใช่มั้ย ที่ทำแบบนี้ ฉันก็แค่ไม่อยากเสียความรู้สึกดี ๆ เมื่อก่อนไปเท่านั้นเอง :m17:)
“อาร์ทจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ” ฉันถามเขาไปก่อนที่จะวางสาย
“คงพรุ่งนี้แหละ เอ่อ จืดมาหาเราหน่อยได้มั้ย”
“ที่ไหนเหรอ” ฉันก็นะ เอาจริงเหรอเนี่ย
“หน้ามหาลัย ประตูใหญ่ก็ได้ นะจืด พรุ่งนี้มาหาเราให้ได้นะ” อาร์ทขอมาขนาดนี้ ฉันคงไม่ไปไม่ได้สินะ เฮ่อ.....
“จ้ะ เราจะไป แล้วเจอกันนะ” หลังจากวางสายแล้ว ฉันก็เดินกลับเข้าไปในห้องของเบส
“จืด มานั่งเล่นเกมส์ด้วยกันดิ กำลังมันส์เลย” อ่านะ ตอนแรกกะว่าจะนอนสักหน่อย แต่ เอาก็เอา เล่นแก้เซ็งก็ดีเหมือนกัน หุหุ
ฉันเดินเขาไปนั่งข้าง ๆ เบสน่ะแหละ แล้วก็หยิบจอยมาเล่น เบสมันกำลังเล่นเกมส์ต่อสู้อยู่ ของอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า มันส์น่าดู เวลาฉันแพ้ก็จะโวยวาย พอตาเบสแพ้ ก็มาตบหัวฉันซะงั้นอ่ะ ไอ้บ้าเบสนี่ ชักลามปรามแล้วนะยะ :m16:
สรุปว่า ฉันเล่นแพ้มันไปหลายตา เซ็งจ้อช คอยดูเถอะ ฉันจะเล่นให้ชนะมันทุกตาให้ได้ ฮ้าววววว นี่มันกี่ทุ่มแล้วหว่า หวา ตายล่ะ ตีหนึ่งกว่า ๆ แล้ว เล่นกันไปได้ไงเนี่ย ดึกซะ ฉันหันไปบอกเบสว่า
“เบสสสส เราไม่ไหวแล้วนะ ง่วงจะตายอยู่แล้ว”
“เราก็เหมือนกัน ฮ้าวววว หิวป่ะ” กรรม มาหิวอะไรตอนนี้คะคุณชาย
“เหอะ ไม่อ้ะ อย่าบอกนะว่าตัวเอง หิวอ่ะ” เบสพยักหน้าหงึก ๆ เง้อ แล้วบอกว่า ง่วง ตาเบสเอ้ย
“ไปหามาม่าในตู้มาต้มกินละกัน เด๋วเราทำให้ ป่ะ”
“ขอบคุณค้าบบบผม” อ่ะจ้า คุณชายเบส เชิญที่ห้องอาหารเลยค่ะ
เราสองคนลงมาต้มมาม่ากินรอบดึกกัน ต้มยำกุ้งรสแซ่บ แซ่บถึงใจจริง ๆ อิอิ ฉันเห็นนายเบสกินเอา ๆ ก็หิวไปด้วยน่ะสิ ก็เลยต้มกินมั่ง ไม่วายโดนตาเบสกัดจนได้ เพราะมันน่ะแหละ ทำให้ฉันหิวตามไปด้วย
พอกินเสร็จแล้ว เราก็ขึ้นไปแปรงฟันกันก่อนเข้านอน คืนนี้ฉันรู้สึกสบายใจจังเลยแฮะ อยู่กับนายเบสนี่ก็สนุกดีนะ แล้วพรุ่งนี้ล่ะ ฉันจะทำยังไงต่อไปดีนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:m18:ตามจืดมาติด ๆ :a10:มาเป็นกำลังใจให้เบสกะจืด :m1:
-
สงสัยต้องไปฟังเพลงทาทา อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน ซะแล้วสิ
-
ต่อๆๆๆเลยครับ เจ้ รออยู่ :m3:
-
มาตามลุ้นอะนะ
-
แหมเจ๊จืดจะ จะให้โหวตเหมือน AFหรอจะ :m4: :m4: :m4:
V1 อาร์ท V2 เบส งั้นขอโหวต V2 แล้วกัน :m13: :m13: :m13:
-
รอลุ้นจ้า เจ้จืดเลือกคนไหนที่ทำให้ตัวเองมีความสุขก้คนนั้นแหละที่เชียร์ :m3: :m3:
-
ดูเหมือนจะคล้ายๆ วัณทอง ยังไงไม่รู้นะค่ะ เจ๊จืดข๋า :m26:
ระวังใจสอง สองใจนะคะ เห้อ รักทั้งคู่ ตอนนี้เบสก้เจ้าชายคนที่สอง พี่อาร์ทก็เจ้าชายคนแรก (เหมารวมเลยได้ไหมอ่ะ)
รักพี่อาร์ทอ่ะนะ (แต่ก็ห่วงพี่เบสเหมือนกาน) :m4:
ลุ้นต่อนะคะ (เป็นกำลังใจให้เจ๊จืดค่ะ) :m18:
-
:m23: :m23: ถือคติใจเดียว แต่พื้นที่เยอะชะมะคับคุณจืด :m12: :m12:
-
เลือกมันซะเถอะ อย่าต้องให้เจ็บไปนานกว่านี้เลย
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
เหอะๆ...
ผมว่าไม่น่ามีความลับกันเลย
ยิ่งทำตัวลับๆล่อๆ คราวหน้าคราวหลังจะแก้ตัวลำบากนะฮะนั่น
ยิ่งทำแบบนี้จะยิ่งเจ็บไปไม่รู้นานแค่ไหนน๊า
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ฮือ...คนเก่าก็รักคนใหม่ก็แสนดี แล้วคุณจืดจะเลือกใครคับ สงสารเบสจังเลย
-
ตอนที่ 34
วันรุ่งขึ้นยังคงเป็นวันปิดเทอมอยู่ ต้องรออีกสักสามวันถึงจะเปิดเทอม ฉันรีบออกจากบ้านตั้งแต่เช้า บอกกับเบสไว้เมื่อคืนนี้แล้วว่า จะไปหาเพื่อนสาวที่มหาลัย เบสก็ไม่ได้ว่าอะไร (ฉันไม่กล้าบอกความจริง เลยต้องโกหกเบสไป)
ฉันนัดกับอาร์ทไว้ประมาณ 9 โมงเช้าของวันนี้ ฉันมาถึงก่อนตั้งครึ่งชั่วโมงแน่ะ ทำไงได้ก็รถมันไม่ติดนี่หว่า ฉันเดินไปหาหนังสืออ่านเล่นแถว ๆ นั้นก่อน แล้วก็ค่อยเดินไปยังจุดนัดพบกระหว่างเราสองคน
พอฉันเดินไปถึงก็เห็นอาร์ทยืนรออยู่ตรงประตูใหญ่ โฮ่ อาร์ทดูดีมาก ๆ เลยอ้ะ เห็นแล้วฉันก็อดใจสั่นไม่ได้ (ทำไงดีเนี่ย จะตัดใจก็ไม่ได้) ฉันเดินเข้าไปหาเขา ซึ่งก็พอดีกับที่อาร์ทมองเห็นฉันพอดี เราสองคนยิ้มทักทายให้กันและกัน
“หวัดดีอาร์ท เพิ่งมาเหรอ” ฉันทักเขาไปก่อน
“อืม แล้วจืดล่ะ เพิ่งมาเหรอ” ฉันพยักหน้า แต่จริง ๆ มาก่อนหน้านี้ตั้งนานและ
“อยากไปไหนเป็นพิเศษมั้ย” เอ๋ ไหงถามแบบนี้ล่ะ
“ก็อาร์ทอยากไปที่ไหนล่ะ เราไปได้ทั้งนั้นแหละ”
“งั้นห้องเรามั้ย” อ่ะนะ เอางั้นเลยเหรอ
“ล้อเล่นน่า ไปดูหนังกันดีกว่า เราไม่ได้ไปดูด้วยกันมานานแล้วนะเนี่ย” เฮ่อ ค่อยยังชั่ว นึกว่าพูดจริงซะอีก ฉันเลยตอบตกลงไป ตอนนี้จะไปที่ไหนก็ได้ แต่ เอ๊ะ เด๋วก่อน ฉันลืมอะไรไปอย่างนึง
“อาร์ท แป๊บนึงนะ เด๋วเราโทรศัพท์หาอั้มก่อน” นั่นแหละ ถ้าลืมล่ะก็ ซวยแน่
“ได้สิ” ฉันกดโทรศัพท์ไปหานังอั้ม แล้วก็บอกว่าถ้าเบสโทรไปถามมันก็บอกไปว่า ฉันมาหามันก็แล้วกัน (เลวจริง ๆ อิฉัน)
หลังจากคุยเสร็จแล้ว เราสองคนก็ตรงไปที่เมเจอร์ฯทันที หุหุ นานหลายปีแล้วนะ ที่ไม่ได้มาเดทกับแฟนเก่า คิดถึงเหมือนกันแฮะ (แต่ นี่มันแฟนใหม่คนอื่นเค้านี่นา เอาน่า ขอวันนึงจะเป็นไรไป จริงมะ ฮิฮิ)
ส่วนหนังที่ดู เรื่องอะไรก็จำไม่ได้และ เพราะมันดูหลายเรื่องเหลือเกิน เชื่อมะ ว่า อาทิตย์นึง ดูเกือบทุกวันเลย ช่วงนั้น บ้าสุด ๆ อาร์ทชวนฉันไปนั่งกินเอสแอนด์พีเจ้าเก่า หุหุ อร่อยสิงานนี้ ก็เขาเลี้ยงอ้ะ ของฟรีก็อร่อยหมดแหละฉัน เรานั่งคุยเรื่อยเปื่อย ส่วนใหญ่ก็เรื่องเรียน เรื่องเพื่อนสมัยเรียน และที่สำคัญ เรื่องของอาร์ทที่อยู่ที่นู่น
“แล้วแฟนใหม่อาร์ทล่ะ รู้จักกันได้ไงเหรอ” ฉันก็นะ ถามไปได้ อาร์ทนิ่งครู่นึง แล้วก็ตอบฉันมา
“เราเจอนิดอยู่ที่โรงเรียนเดียวกับเราน่ะ นิดเรียนอยู่ห้องเดียวกับเรา เธอคอยช่วยเหลือเราตอนที่ไปอยู่ใหม่ ๆ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้จักใครเลย มีนิดคนเดียวนี่แหละ ที่เข้ามาทักเราก่อน” อาร์ทหยุดไปพักนึง ก่อนที่จะเล่าต่อ
“แล้วนิดก็เริ่มเข้ามาใกล้ชิดเรามากขึ้นเรื่อย ๆ ตอนนั้นเรายังคิดถึงจืดมากเลย เราอยากโทรมาหาจืดนะ แต่ก็ไม่กล้า..... (โธ่ เวรกรรม น่าจะโทรมาหาฉันบ้าง ฉันจะได้บอกขอโทษทุกอย่าง แล้วกลับมารักกันอีก เฮ่อ เซ็ง)”
“แล้วไงต่อเหรอ” ฉันนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“แล้วนิดก็ขอคบกับเรา ตอนนั้นเราไม่ได้ชอบอะไรนิดเลย แต่เรารู้สึกสงสารเค้ามากกว่า เพราะเห็นเค้าไม่มีเพื่อนเลย เราก็เลย เอ่อ ตกลงไปน่ะ” เวรกรรม ไม่ได้ชอบเค้า แล้วไปคบกับเค้า ทำไมมาแบบเดียวกับฉันล่ะ เง้อ
“งี้ นิดก็น่าสงสารสิ แล้วตอนนี้อาร์ทรักเค้าบ้างรึยังล่ะ”
“เอ่อ ไม่รู้สิ นิดก็ดีกับเรานะ แต่ถ้าจืดอยากให้เราเลิกคบกับเค้า แล้วมาคบกับ....” ฉันยกมือประมาณว่า หยุดพูดต่อเลย ไม่ต้องคิดเด็ดขาด ยังไงฉันก็ไม่มีทางทำร้ายใครอีกแน่ ๆ
“อย่าพูดเลยอาร์ท มันไม่ใช่สิ่งที่ควรจะทำนะ” ฉันเข้าใจดี เพราะฉันก็ต้องทำร้ายเบสด้วยน่ะสิ
“แล้วเราจะทำยังไงล่ะ” ฉันล่ะกลุ้มใจ
“เราก็ไม่ต้องทำอะไรเลยไงล่ะ คบกันแบบเพื่อนก็ได้นี่นา” อาร์ทมองหน้าเหมือนคนไม่เข้าใจ ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะ ฉันน่ะอยากกลับไปคบกับอาร์ทเหมือนกัน แต่ทำไงได้ล่ะ ฉันทิ้งเบสไม่ได้ ฉันอาจจะรักเบสแล้วก็ได้มั้ง
“มากกว่านั้นไม่ได้เหรอ” เขาขอมากไปรึปล่าว จะให้คนใจโลเลอย่างฉันตอบยังไงกัน
“ไว้พูดกันทีหลังดีกว่านะ ตอนนี้ใกล้เวลาหนังฉายแล้วล่ะ ไปกันเถอะ” อาร์ททำหน้าผิดหวัง เขาเดินไปจ่ายเงินแล้วก็เดินตามออกมาด้านนอก เราสองคนเดินขึ้นไปถึงชั้นบน แล้วก็นั่งรอพนักงานเรียกเก็บตั๋วภาพยนต์ต่อไป
//////////////////////////////////
หนังฉายเสร็จราว ๆ บ่ายสองโมง อาร์ทชวนฉันไปดูห้องของเขา ซึ่งอยู่ไปทางสะพานใหม่ ฉันก็ไม่ได้อยากไปเท่าไหร่หรอกนะ (จริงง่ะ) แต่ก็นะ ไปก็ได้ อยากไปดูห้องแฟนเก่าเหมือนกันแหละ อิอิ
เรานั่งรถไปประมาณสิบห้านาทีก็ถึงละ มันไม่ไกลอย่างที่ฉันคิดเลย แล้วที่เราไม่เคยเจอกันเลยนั้นก็เพราะเรียนคนล่ะที่ แถมยังไปคนละทางอีกตะหาก ถึงจะเจอกันก็น้อยเต็มที พอมาถึงแล้ว อาร์ทก็พาขึ้นไปบนห้องของเขา ที่นั่นมันเป็นแมนชั่นมีอุปกรณ์ให้ครบ มีแอร์ด้วยสิ สบายดีเนอะ
“อาร์ทพักอยู่กับใครเหรอ” อาร์ทเดินไปเปิดตู้เย็น แล้วรินน้ำมาให้ฉันแก้วนึง
“อยู่คนเดียวน่ะ” โห อยุ่คนเดียวเนี่ยนะ ดูห้องนี้ท่าจะแพงน่าดูทีเดียว
ก่อนที่ฉันจะทันรับน้ำแก้วนั้นมา เสียงโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมของฉันก็ดันดังขึ้นมาก่อนเสียนี่ พอดูเบอร์โทรฯ ก็รู้ว่าเป็นเบสนั่นเอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
จืดเองก็ยังมีใจให้อาร์ทใช่ม่ะ เฮ้อตอนต่อไปคงเศร้าสุดๆเลย สงสารนายเบสจิงๆ
-
:a4: :a4: :a4:มาลุ้นการตัดสินใจของจืด...เราก็เชียร์อาร์ทนะแต่สงสารเบส :a1:
-
:m15: :m15: :m15:
-
แอบเข้าใจจืดน๊า
-
จืดน่าสงสารนะ แต่เราก็ต้องรับผิดชอบการตัดสินใจของเราด้วย :m8: :m8: :m8:
-
:m29: :m29: :m29:
-
:teach: เรื่องนี้ดราม่ามากไปหรือปล่าวเจ้าคะ สำหรับใครที่เคยอกหักรักคุด ตอนหลัง ๆ จารู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจอย่างแรงนะ ต้องระวังไว้หน่อยละกัน จืดเตือนแล้วนา :m8:
-
o2 o2
ตาลาย ตาลาย ตามอ่านมา 2 อาทิตย์ แทบแย่เลยครับคุณจืด ดีใจจังอ่านทันแล้ว
จะตามอ่านต่อไป :m7: :m7:
-
อิอิ เจ้จืดนี้ไม่ไหวเลยนะครับบบบบบ
ทำงี้ เบสเสียใจแย่เลย
:m3:
-
o2
อ่ะ จืด ตกลงเอาไงเนี่ย
อาร์ทมีแฟนใหม่ จืดมีแฟนใหม่
มันจะลงเอยยังไงหนอ
รออยู่นะ
:bye2:
-
:a4: :a4: :a4:มาลุ้นการตัดสินใจของจืด...เราก็เชียร์อาร์ทนะแต่สงสารเบส :a1:
ถูกค่าๆๆๆๆ
เห็นด้วยอย่างแรงค่ะ กิฟ๊ชอบพี่อาร์ท (และรักมากด้วย) แต่ก็สงสารพี่เบส เอาไงดีอ่ะ
เชียร์พี่อาร์ทค่าๆๆๆๆๆ ไม่เอา ไม่ยอม อิอิ :serius2:
-
ช่างเจ็บปวดดีแท้
โลกนี้มีคนใจดำขนาดนี้ด้วยหรือ
ไม่รักก็อยากมาทำแบบนี้เลย
:m15: :m15: :m15:
-
:เฮ้อ: รักสามเส้า
-
โหๆๆๆๆ ยังอ่านไม่ทัน กำลังตามอ่านอยู่นะจ๊ะ ถึงตอนไปนอนค้างบ้านวินแระ คริคริ จะเสียตัวไหมเนี่ยยยย อร๊ายยยส์ :m24:
ปล. ชอบเว็บบอร์ดที่นี่จัง มีอีโมชั่นเจ๋งๆ เพียบเยย... :a3:
-
น้องจืด ถ้ายังไม่ชัดเจนกับหัวใจตัวเอง โอกาสอยู่คนเดียวสูงมากกกกกก ด้วยความเป็นห่วง
-
น้องจืด ถ้ายังไม่ชัดเจนกับหัวใจตัวเอง โอกาสอยู่คนเดียวสูงมากกกกกก ด้วยความเป็นห่วง
ถูกอย่างแรงเลยค่ะ ระวังจะขึ้นคานนะค่ะเจ๊ข๋า รอมานานแล้วทามไมเจ๊ไม่ลงซักทีแง่ๆๆๆ
(รักพี่อาร์ทที่สุดน่ะ ร๊ากกกกกก)
-
คุณจืดอย่าทำร้ายจิตใจเบสนะคับ สงสารเบสยิ่งเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วย
-
แอบลุ้นให้จืดกลับไปคบก่ะอาร์ทสุดริส
:give2: :give2:
-
o1ต้องขอโทษทุกคนนะที่จืดไม่สามารถนำมาลงวันเสาร์กับอาทิตย์ได้ เนื่องจากมีเหตุขัดข้องบางประการ
:m5:แต่รับรองว่า พรุ่งนี้จะเอามาลง 3 ตอนรวดเลย หุหุ (แบ่งเป็นช่วง ๆ นะจ้า)
o13รับรองว่าไม่ขาดตอนแน่นอน
:m26:และสุดท้าย ใครที่บ่อน้ำตาตื้น กรุณาระวังไว้ให้ดีนะ เด๋วจะหาว่าจืดบ่อเตือน คริๆ
และสุดท้าย
ช่างเจ็บปวดดีแท้
โลกนี้มีคนใจดำขนาดนี้ด้วยหรือ
ไม่รักก็อยากมาทำแบบนี้เลย
:m15: :m15: :m15:
:serius2: บลูบลู้ ว่าเค้าแรงมากเลยนะ o9แง้ ๆ ๆ ๆ
แล้วตัวเองจะเข้าใจว่า เค้าไม่ได้ใจร้ายสักะหน่อย :a14:
-
โหๆๆๆๆ ยังอ่านไม่ทัน กำลังตามอ่านอยู่นะจ๊ะ ถึงตอนไปนอนค้างบ้านวินแระ คริคริ จะเสียตัวไหมเนี่ยยยย อร๊ายยยส์ :m24:
ปล. ชอบเว็บบอร์ดที่นี่จัง มีอีโมชั่นเจ๋งๆ เพียบเยย... :a3:
ลืมทักคนนี้ไปเลยอ้ะ ใช่เจ๊แบ๊ะแห่งเวบบอร์ดพันทิพรึปล่าวจ้ะ อิอิ ถ้าใช่ก็ดีใจสุด ๆ เพราะเราก็ติดตามเรื่องของแบะมาตลอดเหมือนกันเน้อ :m13:
-
ถ้าเจ๊จืดคิดมาก ไม่รู้จะทำไงดี มี2วิธีให้เลือกจะ
1.ให้ใครซักคน โดนรถชนตาย ตกน้ำตาย โดนยิงตายก็ได้ จะได้เหลือ2คน แต่ถ้าเป็นจืดตายอันนี้ไม่รู้
(คำเตือน วิธีนี้มีความเสี่ยงต่อชีวิตผู้แต่งสูงมาก)
2.ตื่นมาแล้วฝันไป (วิธีนี้ก็เสี่ยงอีก)
นี้แหละ2วิธีที่คิดได้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ยัยจืด หลายใจ ชิส์ :a14:
-
:impress: :impress: เข้ามารอครับคุณจืด :a11: :a11:
-
ตอนที่ 35
ฉันกดรับสายแล้วเดินออกมาคุยด้านนอกระเบียงห้อง อาร์ทนั่งลงบนเตียงนอน มองมาที่ฉันเหมือนจะรู้ว่าฉันคุยอยู่กับใคร
“ว่าไงจ้ะเบส”
“อยู่ที่ไหนอ้ะ” คำถามที่แฟนกันชอบถาม
“เอ่อ อยู่ห้องเพื่อนน่ะ” ฉันจะตอบไงดีเนี่ย
“เพื่อนที่ไหนล่ะ เราโทรไปหาอั้มมาแล้ว เค้าบอกว่าจืดกลับไปแล้วนี่” หวาย ตายล่ะตู ทำไงดีฟะเนี่ย
“อ้อ เพื่อนที่มหาลัยจืดน่ะ มาคุยกันเรื่องตารางเรียนน่ะ เบสไม่ต้องเป็นห่วงนะ เด๋วเราก็กลับแล้ว”
“จริงนะ ให้เราไปรับมั้ย” ง่า อย่ามาดีกว่ามั้ยอ่ะ น่ากลัว
“ไม่เป็นไร เรากลับเองดีกว่านะ ไปถึงบ้านแล้วเราจะโทรไปบอกนะ” เบสก็ว่าตามนั้น กรรมของฉัน มุสาไปกี่ทีแล้วเนี่ย
ฉันเดินเข้าไปในห้อง อาร์ทก็ไม่ได้ถามอะไร ฉันก็เลยพูดกับเขาไปว่า
“เอ่อ คือว่าเราคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะ” อาร์ทเลิกคิ้วสูงขึ้น ฉันก็งงกับท่าทีของเขา
“หืม บ้าน จืดมีบ้านที่กรุงเทพด้วยเหรอ” อ้ะ ตายล่ะ ทำไงดีล่ะ อาร์ทยังไม่รู้นี่นาว่าเราอยู่บ้านเดียวกับเบส
“อ่า คือ เอ่อ” ฉันยืนพูดติด ๆ ขัด ๆ จนอาร์ทชักจะสงสัยมากขึ้นไปอีก เอาไงก็เอากันล่ะงานนี้
“เราอาศัยอยู่ที่บ้านของเบสน่ะ” ฉันพูดไปแล้ว อาร์ทดูตกใจอยู่เหมือน สงสัยจะคาดไม่ถึง
“อ่ะ จริงเหรอ จืดอยู่บ้านมันจริง ๆ เหรอ”
“อืม” ฉันไม่กล้าสบตาอาร์ท เลยยืนมองออกไปทางนอกระเบียง
“ช่วงนั้นเรามีปัญหาเรื่องที่อยู่น่ะ แล้วเบสก็มาช่วยเราพอดี” ฉันหยุดเล่า แล้วก็หันมามองอาร์ท
“เราน่าจะพบกันเร็วกว่านี้...” เสียงนั้นเศร้าจับใจฉันจริง ๆ แต่ทำไงได้ล่ะ เราเจอกันสายเกินไปแล้วนี่นา
“เอาล่ะ เรากลับก่อนดีกว่า แล้วค่อยเจอกันใหม่นะ” ฉันทำเป็นยิ้มร่าเริง แต่ในใจกลับหมองเศร้าไม่แพ้กัน อาร์ทเดินลงมาส่งข้างล่าง แล้วก็พาไปที่รอรถประจำทาง
เราลากันแล้ว อาร์ทก็เดินกลับไปที่แมนชั่นของตัวเอง ส่วนฉันก็ขึ้นรถประจำทางมาแล้ว ฉันนั่งเหม่อลอยคิดเรื่องที่แสนจะหนักใจตลอดทาง ฉันคิดถึงอาร์ท แต่อีกใจนึงก็อยากอยู่กับเบส ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี แต่แล้ว ความคิดวูบนึงที่ผ่านเข้ามา นั่นก็คือ ถ้าเลือกไม่ได้ ก็ไม่ต้องเลือกใครเลยสิ (น่ากลัวจังกับความคิดอันนี้)
ฉันว่าฉันทำแบบนั้นไม่ได้แน่ ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม ฉันยังอยากมีความรักอยู่นี่นา เอาเถอะ เหตุการณ์ในอนาคตข้างหน้า อะไรมันจะเกิด ก็ให้มันเกิดไปละกัน ฉันคงต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอแล้วล่ะ
รถวิ่งมาจนถึงปากซอยทางเข้าหน้าบ้านของเบสแล้ว ฉันโทรไปบอกเค้าให้ออกมารับที เพราะเดินไม่ไหว มันเมื่อยอ่ะ สักพักเบสก็ขี่รถป๊อบน่ารักออกมารับฉัน พอฉันเห็นเขาแล้ว รู้สึกดีใจยังไงก็ไม่รู้
“รอนานมั้ยจืด ขึ้นรถสิ” ฉันกระโดนนั่งซ้อนท้าย ถึงแม้ว่ามันจะแคบไปหน่อยก็เหอะนะ อิอิ
“ไปเล้ย วันนี้มีอะไรกินมั่งอ้ะ”
“อยากกินอะไรล่ะเรา”
“กินอะไรก็ได้ หิวอีกแล้วล่ะ” เราคุยกันไปตลอดทาง จะว่าไปแล้ว อยู่กับเบสมันสบายใจกว่าจริง ๆ นะ เรามาถึงบ้านแล้วก็หาอะไรกินกันแก้หิวไปก่อน เพราะตอนเย็นเรากะไว้ว่าจะออกมาหาข้าวเย็นกินนอกบ้านกัน
“ปีสามนี่ จืดต้องขยันให้มาก ๆ นะ ไม่งั้นเกรดเฉลี่ยไม่ถึง 3 แน่”
“เหอ ๆ ไม่รู้ว่าจะทำได้รึปล่าวนะ แต่ก็จะพยายามเต็มที่เลย” ฉันเคี้ยวขนมกรุบ ๆ แล้วก็พูดไปด้วย
“เอ้า กินให้ดี ๆ หน่ออย เด๋วก็ติดคอหรอก” ไม่มีทางหรอกเพราะฉันดื่มน้ำตามตลอดย่ะ แล้วเย็นนั้นเราก็ออกไปกินข้าวเย็นนอกบ้านกันตามที่คิดเอาไว้
///////////////////////////////
แล้ววันเปิดเทอมภาคเรียนใหม่ก็มาถึง แล้วปีนี้ก็มีเรื่องรันทดใจฉันตั้งแต่ต้นปีเลยทีเดียวล่ะ นี่ฉันจะต้องเจ็บปวดอีกคราแล้วเหรอเนี่ย แง้ ๆ ๆ ๆ ม่ายนะ (เครียดดดดด)
อาร์ทโทรมาบอกกับฉันว่า อยากเจอเบสสักหน่อย เพราะไหน ๆ ก็เรียนมหาลัยเดียวกัน ฉันโทรไปบอกเบสว่า อาร์ทอยากเจอ เบสก็บอกว่า ได้ ฉันเลยตกลงนัดทั้งสองคนมาเจอกัน KFC นั่นแหละ แต่งานนี้รู้สึกจะมีคนมาเกินอีกหนึ่งด้วยสิ
ตอนเที่ยงของวันนั้น อาร์ทกับนิดก็มาตามนัด ฉันกับเบสนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอสองคนนั้นเดินเข้านั่งที่โต๊ะด้วยกัน ฉันก็นั่งมองดูคนที่ชื่อนิด บอกตามตรงว่าไม่สวยเลยสักนิด ดูไม่มีเสน่ห์เอาซะเลย (ว่ากันตามตรงนะ อย่าโกรธฉานเลย)
ฉันก็พอจะเข้าใจอาร์ทละ ว่าทำไมถึงไปคบกับยัยนี่ เง้อ ยัยนิดก็นั่งมองมาทางฉันกับเบส โดยเฉพาะฉันเนี่ย หล่อนมองเหมือนเคยรู้จักฉันงั้นแหละ อาร์ทเริ่มบทสนทนาก่อนใคร
“ดูดีขึ้นเยอะเลยนี่นาย” ของมันแน่อยู่แล้วล่ะ (ซะงั้นฉัน)
“ขอบใจ นายก็เหมือนกันนี่ สบายดีมั้ยไปอยู่ที่เชียงใหม่มาน่ะ”
“ก็สบายดี อ้อ ดีใจด้วยนะ” ดีใจเรื่องอะไรเหรอ (แจ๋กะเค้าด้วย)
“ดีใจเรื่องอะไร” เบสมันสงสัย อาร์ทก็เลยเหล่มองมาทางฉัน อุ้ย นี่ฉันมีค่าขนาดนั้นเลยหรอ หุหุ (คิดไปเองน่ะสิหล่อน)
“นายก็เหมือนกันนี่ แฟนชื่ออะไรล่ะ”
“อ้อ โทษที นี่แฟนเราชื่อ นิด” ยัยนิดดูหน้าเสียไปนิดนึง แต่ฉันว่ามันมากกว่านั้นนะ
“สวัสดีค่ะ” ชีทักทายเบสกับ ฉัน
“สวัสดีครับ ผมชื่อเบส แล้วนี่ก็ จืด แฟนผมครับ” อ้ากกกก บอกเค้าไปทำมาย จืดยังไม่พร้อมมมม
“เอ๋” ยัยนิดทำหน้างง เอ๋อแดกไปเลยสิหล่อน ฮ่า ๆ ๆ
“เหอะ ประกาศตัวกันขนาดนี้เลยเรอะ” อาร์ทหน้าเคร่งเครียด ฉันเข้าใจน่ะนะ ส่วนยัยนิดก็มองหน้าอาร์ทแล้วก็มองหน้าฉัน นี่ถ้าฉันเดาไม่ผิด อาร์ทต้องเล่าเรื่องฉันให้ยัยนี่ฟังแล้วแน่ ๆ เลย
“เอ่อ คือนิดอยากจะถามอะไรหน่อยน่ะค่ะ” พวกเราหันไปมองดูชีกัน
“ถามอะไรเหรอ” อาร์ทถามชีกลับ
“คือว่า เราจะไม่กินอะไรกันเลยเหรอคะ” แง้ว จริงด้วย ตั้งแต่มาเนี่ย ยังไม่ได้ไปสั่งอะไรมาเลย เวรกรรม ลืมหิวไปเลยเรา
“เออ จริงสินะ ลืมไปเลย งั้นเราไปซื้อกันป่ะ” อาร์ททำท่าหยอกล้อกับยัยนิด มันทำให้หงุดหงิดยังไงก็ไม่รู้สิ เบสก็ลากฉันออกไปซื้อข้าวด้วยเหมือน นี่ฉันจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้างเนี่ย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:m18:อยากเก็บไว้ทั้งสองคน หุ ๆ คุณจืดสู้ ๆ :a11:
-
สงสัยมื้อนี้จะเป็นสงครามย่อยๆซะแล้วมั้ยเนี่ย
-
o14มาต่อให้อีกตอนนึงแล้วนะ บ่าย ๆ จะมีมาอีกจ้า
ตอนที่ 36
หลังจากวันนั้น พวกเราก็ไม่ค่อยได้พบกันบ่อยเท่าไหร่นัก เบสขอร้องให้ฉันอยู่ห่าง ๆ จากอาร์ท ซึ่งมันก็ทำได้ยาก ตอนนี้ฉันไม่ค่อยเข้าใจคนรอบตัวสักเท่าไหร่ มันเบลอ ๆ ยังไงก็ไม่รู้ วันหยุดเมื่อไหร่ฉันเป็นต้องหนีไปหานังอั้มเสมอ เพราะอยู่กับพวกมันแล้วฉันก็รู้สึกว่า มีคนยังพอปรับทุกข์ได้ :m5:
“อิจืดเอ้ย มรึงก็เลือกเอาสักคนสิวะ ไม่งั้นมรึงก็เป็นแบบนี้ตลอดไปน่ะแหละ”
“กรูรู้ แต่มันทำยาก มรึงน่าจะเดาออกนะ ว่ามันตัดสินใจยาก” ฉันทำหน้าเซ็ง ๆ
“ก็แล้วแต่มรึงเถอะ แต่กรูขอเตือนไว้อย่าง ถ้าไม่เลือกใครสักคน ระวังจะไม่เหลือใครเลยนะมรึง” อิอั้มมันพูดขู่ฉันไปงั้น ๆ แต่ใจจริงของฉัน มันกลับคิดว่า คงจะเป็นยังงั้นจริง ๆ
“มรึงก็พูดไป อย่าลืมสิว่า อาร์ทมีแฟนใหม่แล้วนะเว้ย”
“อ้าว ไหนมรึงบอกว่าอาร์ทมันจะเลิกกับแฟนใหม่ไม่ใช่เหรอไง” ก็ นะ มันก็ใช่ แต่ว่า
“อืม แต่มรึงรู้รึปล่าว ว่าแฟนเค้าน่ะ คนที่ชื่อนิด มาคุยกับฉันแล้ว” อิอั้มทำหน้าสงสัย
“คุย คุยเรื่องอะไรมรึง อย่าบอกนะว่ามัน…..” ฉันว่านังอั้มคงเดาถูกแล้วล่ะ
“อย่างที่มรึงคิดนั่นแหละ ยัยนิดมันนัดฉันมาคุยเรื่องอาร์ทน่ะสิ” แล้วฉันก็เล่าความหลังให้นังอั้มฟัง :m26:
/////////////////////////////
บ่ายวันนึงก่อนหน้านี้ ยัยนิดโทรเข้ามามือถือฉัน ตอนแรกฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเบอร์ใคร ไม่คุ้นเลย พอมันบอกว่าเป็นแฟนของอาร์ท ฉันก็รู้ทันทีว่า มันคงเอาเบอร์ฉันมาจากเครื่องอาร์ท ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
“จืดเหรอ บ่ายนี้ว่างรึปล่าวคะ” หล่อนพูดจาสุภาพใส่ฉัน ซึ่งก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่
“ว่างค่ะ มีอะไรรึปล่าวคะ” ฉันก็ตอบสุภาพกลับไปบ้าง
“เอ่อ ช่วยมาเจอนิดที่ห้องสมุดหน่อยได้มั้ยคะ”
“อ่อ ได้สิ กี่โมงดีคะ” ฉันชักเริ่มได้กลิ่นอะไรบางอย่างแล้วล่ะสิ
“บ่ายสองละกันค่ะ แล้วเจอกันนะคะ” แล้วชีก็วางสายไป ตอนแรกฉันก็กะว่าจะชวนเพื่อนชะนีไปด้วย แต่ไม่เอาดีกว่า ชีอาจจะมีเรื่องลับก็ได้
แล้วบ่ายสองโมงฉันก็ไปตามที่นัดหมาย เห็นยัยนิดยืนกระสับกระส่ายอยู่ข้าง ๆ ห้องสมุดนั่นแหละ พอชีเห็นฉันเดินมา ชีก็บอกว่า ไปนั่งโต๊ะด้านหลังกัน ฉันก็เดินตามไป พอไปถึงเราก็นั่งลง แล้วเริ่มบทสนทนากัน :amen:
“นัดฉันมา มีเรื่องอะไรรึปล่าว” ฉันเริ่มถามก่อน
“คือว่า เอ่อ เราพอจะรู้มาบ้างน่ะ ว่าอาร์ทกับเธอเคยคบกันมาก่อน....” ชีเงียบไปนิดนึง ก่อนจะพูดต่อ
“แล้ว เมื่อวันก่อน อาร์ทก็มาพูดกับเราเรื่องของเธอ ดูเค้าอยากกลับไปคบเธอมาก”
“แล้วไงต่อเหรอ” ฉันเห็น ชีเริ่มตาแดง ๆ และ โธ่เอ๋ย คงจะเจออะไรดี ๆ มาแน่ ๆ เลย
“บอกตรง ๆ เลยนะ เรารักผู้ชายคนนี้มาก เธออย่าคบกับเค้าเลยนะ เธอก็มีแฟนอยู่แล้วนี่ นะ เราขอร้องล่ะ เราขาดเค้าไม่ได้ เราไม่มีเค้าไม่ได้...” แล้วชีก็นั่งปิดหน้าร้องห่มร้องไห้ใหญ่ เป็นภาพที่ฉันเห็นแล้วก็อิดหนาระอาใจ :m29:
นี่หรือ ความรัก มันสุขตรงไหนกัน ทำไมคนเราถึงปารถนาอยากจะครอบครองมันกันนักกันหนา ฉันเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอกับมันมาก่อน แต่อย่างว่า คนเราลองมันได้รักแล้ว ก็มักจะลืมหูลืมตาไม่ค่อยขึ้นกันหรอก
“นี่ เธอ หยุดร้องได้แล้ว เด๋วเค้าก็หาว่าฉันทำอะไรเธอพอดี” ฉันต้องห้ามชีเบา ๆ เพราะคนชักจะเริ่มมองมาที่เราสองคนแล้วสิ
“ฮึก ฮือ ๆ เธอช่วยเราได้มั้ย” เฮ่อ เรื่องแบบนี้มันก็พูดยากนะ
“เอ่อ ขอฉันเก็บไปคิดก่อนได้มั้ย ฉันก็ไม่คิดอยากจะแย่งของใครหรอกนะ แต่เธอต้องเข้าใจ ว่าฉันก็รักอาร์ทไม่แพ้เธอเหมือนกัน” ยัยนิดเหมือนจะเข้าใจ แต่มันก็ยังโหดร้ายต่อชีอยู่ดี
“เราเข้าใจ ฮือ ๆ” เฮ่อ ตูละหน่าย ฉันบอกลาชี แล้วก็เดินกลับไปที่คณะ ตอนนั้นในหัวก็มีความคิดสองฝ่าย ทั้งดีและไม่ดีตีกันใหญ่เลย (คงพอเดากันออกนะ)
/////////////////////////
พอเล่าจบ นังอั้มก็นั่งกุมขมับตัวเองแทนฉันซะนี่ มันก็คงไม่รู้จะช่วยฉันยังไงดี ถึงพวกเราจะเป็นกระเทย แต่ก็มีจริยธรรมกันนะ จะบอกให้ ไม่ใช่เอะอะ ก็จะไปแย่งของชาวบ้านเค้ามาเป็นของตัวเอง เพราะพวกเราน่ะ เกิดมาเป็นแบบนี้มันก็บาปพออยู่แล้ว ยังไม่อยากปีนต้นงิ้วหรอกค่า :amen:
“นี่อิจืด มรึงรู้รึยังยะ ว่าอิเต้น่ะ มันย้ายมาเรียนที่นี่ใหม่แล้วนะ” อิจิ๊บที่นั่งฟังอยู่ด้วยเอ่ยขึ้นมา
“เอ๋ มันมาเรียนที่นี่ แล้วผัวมันล่ะ” ฉันถามมันต่อ
“ก็เรียนที่เดิมนั่นแหละ แต่เห็นว่าไปไม่รอดทั้งคู่” ชิ ฉันก็นึกไว้แล้วเหมือนกัน
“แล้วมันพักอยู่แถวไหนล่ะมรึง” ฉันหันไปถามนังอั้ม
“อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง” เวรกรรมล่ะ งี้นังอั้มก็หนีผัวนังเต้ไม่พ้นน่ะสิ
“ระวังตัวไว้หน่อยก็แล้วกันมรึง” นังอั้มมองหน้าฉันงง ๆ อย่างงไปเลย สิ่งที่ฉันกลัวก็คือ กลัวมันจะสมยอมผัวนังเต้เข้าน่ะสิ แล้วเวลานั้นมันจะยุ่งยากแค่ไหนกัน :try2:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เลือกยากเนอะ กลุ่มแทน :a6: :a6:
-
มาเป็นกำลังใจให้จ้า ไงมีใครสักคนดีกว่าไม่มีเลยน๊า
-
:เฮ้อ: น้องจืดจัดประเภทของความรู้สึกถูกหรือเปล่าอ่ะ กะเบสนี่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมันเป็นรักแบบเพื่อนหรือเปล่า ส่วนความรุ้สึกกับอาร์ทนี่มันเพราะเป็นรักแรกเลยยังค้างคาอยู่ในใจใช่ไหมอ่ะ ถ้าพี่เข้าใจผิดก็ขออภัยด้วยนะ :try2:
-
o2อย่าว่าแต่พี่นัทเลย จืดเขียนเองยังบรรยายความรูสึกตัวเองไม่ค่อยจะถูกเลย มันเบลอ ๆ อ่ะ :a12:
:bye2:วันนี้ลงให้ครบ 3 ตอนแล้วนะ (มากไปป่าวเนี่ย เหอ ๆ)
ตอนที่ 37
กลับมาที่มหาลัยของฉันอีกครั้ง ตอนนี้เพื่อนที่คณะเดียวกับฉัน มันก็รู้กันแล้วว่าฉันมีแฟนแล้ว เพราะเรามักจะไปกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ จนพวกมันก็เริ่มจะหาแฟนกันมั่งล่ะ อิจฉาฉันล่ะเส่ะ แต่ไม่มีน่ะ มันดีกว่ามีอีกนะ ฉันว่า :m26: (แต่เผอิญยังตัดใจไม่ได้นี่คะ หุหุ)
วันหนึ่งในช่วงต้นเทอม เบสชวนฉันไปเดินตลาดนัดจตุจักรด้วยกัน เบสบอกว่าไม่ได้ไปด้วยกันมาตั้งนานแล้ว ฉันก็อยากไปอยู่พอดี ก็เลยโอเคเบตงเสียเลย แล้ววันเสาร์ก็มาถึง เราออกไปประมาณบ่าย ๆ ของวันนั้น
“รถติดน่าดูเลยเนอะ” ฉันบ่นเป็นระยะ ๆ ก็มันน่ารำคาญยิ่งกว่าอะไรซะอีก กับรถติดเนี่ย
“ใกล้จะถึงแล้ว อดทนอีกนิดนะ” เบสว่างั้น แต่ฉันว่ามันยังอีกไกลนะ
“อ่ะจ้า แล้วเบสจะไปซื้ออะไรเหรอ”
“ก็ว่าจะดูเสื้อกับกางเกงยีนส์เท่ ๆ สักตัวอ้ะ”
“โห ที่บ้านยังไม่พออีกเหรอ” ฉันกัดเล่น ๆ น่ะ
“อะไรอ้ะ เยอะที่ไหนกัน ของจืดยังเยอะกว่าของเราอีก” แง่ว เป็นงั้นไป
“อ่ะนะ” ฉันนั่งเงียบไปพักนึง เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น - - เป็นเบอร์ของอาร์ทอ่ะ
“ฮัลโหล” ฉันรับสายเบา ๆ เบสก็ขับรถของเขาไป
“ตอนนี้จืดอยู่ที่ไหนอ่ะ”
“เอ่อ กำลังจะไปเจเจน่ะ” ฉันตอบเขาไป แต่ในใจก็เกรง ๆ เบสยังไงไม่รู้
“ไปกับใครเหรอ”
“เบสน่ะ” เสียงอาร์ทนิ่งไปครู่นึง แล้วเขาก็พูดอีกทีว่า
“เด๋วเราตามไปนะ แล้วจะโทรไปอีกทีนึง” แล้วเขาก็วางสายไป เอ่อ นี่ตูไม่น่าบอกไปเลยนะเนี่ย กรรมแล้วสิฉัน
“ใครโทรมาเหรอ” นึกแล้วว่าเบสต้องถาม
“อาร์ทน่ะ เห็นว่าจะมาเดินเจเจเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ ไม่ใช่พอจืดบอกว่าจะมา มันก็ตามมาหรอกนะ” เง้อ มันเป็นอย่างที่คุณคิดเลยล่ะ เหอ ๆ
“ไม่ใช่นะ อย่าคิดมากสิ ตอนนี้เรามีแค่เบสคนเดียวนะ” เบสยิ้มมุมปาก คงคิดว่าฉันพูดเอาใจสินะ ช่างเหอะ บางทีคนเรามันก็ทำใจยากนะกับเรื่องแบบนี้ :เฮ้อ:
“ขอให้จริงอย่างที่ตัวว่าละกัน” ฉันก็หวังไว้แบบนั้นเหมือนกัน
///////////////////////////////////////
เราสองคนมาถึงเจเจแล้ว นี่ที่ยังคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ทั้งแก่ทั้งหนุ่ม (หล่อ ๆ น่ากินทั้งน้าน อิอิ) เบสลากฉันไปนู่นไปนี่ จนฉันชักจะเมื่อยแล้วนะเว้ย (แมร่งทนไม่ไหวเด๋วก็วีนแตกกลางเจเจเสียเลยนี่)
“เบส ทำไมเดินเก่งแบบนี้เนี่ย เราเห็นคู่อื่นเค้า มีแต่ผู้หญิงเดินนำ นี่ตัวเองเป็นผู้ชายนะ” ฉันยืนเฉ่งตาเบส โทษฐานทำฉันหน้ามันเยิ้ม กับปวดขาแทบตาย
“แหะ ๆ โทษที ก็ของมันน่าสนใจทั้งนั้นนี่นา” อ่านะ ฉันเห็นมีแต่มันนี่แหละที่ดูเนี่ย ฉันยังไม่ได้ดูของตัวเองมั่งเลย
“เดินมาตั้งนาน ได้แค่ตัวเดียวนี่นะ” ฉันเหล่ตามองมันแบบกวนๆ
“ง่ะ ก็มันไม่ถูกใจอ้ะ โอเค ๆ ร้านสุดท้ายละ แล้วเราจะตามใจตัวเองนะ” ให้มันได้ยังงี้สิ ตาเบสพาเข้าร้านเครื่องประดับ ตายล่ะ นี่มันเป็นตุ๊ดรึปล่าวเนี่ย ถึงได้ไปเลือกพวกสร้อย กำไลเนี่ย แง้ว
ฉันเห็นเบสเลือกอยู่นานพอสมควร บางทีก็เรียกให้ฉันไปดูแล้วก็ถามว่า สวยมั้ย น่ารักป่ะ อ้ากกก นี่แฟนฉานกลายเป็นพวกชอบของแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กานเนี่ย งือ ๆ ๆ :m8:
“เอาเส้นนี้ครับ” แล้วเธอก็ตัดสินใจเอาสร้อยข้อมือที่ทำด้วยเงินแท้ มีรูปจี้หัวใจห้อยอยู่สองอัน สวยมากเลย
“ซื้อไปให้ใครอ้ะ” ฉันแย๊บ ๆ ถามมัน
“ไม่บอก ปล่อยให้งง หุหุ” เอากะเค้าสิ มีอุบอิบด้วยนะ
“ไม่บอกก็ไม่อยากรู้หรอก เชอะ” ฉันเดินนำหน้าตาเบสไปก่อน ถึงทีฉันบ้างล่ะแก
ส่วนใหญ่ฉันจะเดินเข้าร้านเสื้อผ้ามากกว่า และที่สำคัญก็ร้านขายหนังสือมือสองนู่นไง ชอบมากเลย ฉันเป็นที่ชอบอ่านหนังสืออยู่แล้วด้วย ก็เลยโปรดเป็นพิเศษ ตาเบสก็ตามใจฉันตลอด ก็ได้ของที่ตัวเองขอบไปแล้วนี่ยะ เหอ ๆ
เสียงมือถือของฉันดังขึ้นอีกแล้ว สงสัยอาร์ทจะมาถึงแล้วมั้ง ฉันรับสายปกติ เบสก็ยืนดูหนังสืออยู่มุมนึง แต่เขาก็รู้นะว่ามีคนโทรมาหาฉัน
“ถึงแล้วนะ ตอนนี้จืดอยู่ที่ไหนเหรอ” อาร์ทถามมา
“อยู่ร้านขายหนังสือมือสองน่ะ” ฉันตอบไป
“งั้นรออยู่ตรงนั้นนะ เราจะไปหา”
“จ้ะ” ฉันชักจะลำบากใจแล้วล่ะสิ ถ้าอาร์ทมากับยัยนิด มันก็ดีไป แต่ถ้ามาคนเดียวล่ะ เฮ้อ ไม่อยากจะคิดเลย
“เบส อาร์ทจะมาหาเราที่นี่นะ เค้าบอกให้เรารอก่อน”
“งั้นเหรอ ก็รอสิ” เสียงเบสดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“ขอโทษนะ” ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“ขอโทษเราทำไม จืดไม่ได้ผิดสักหน่อย” ทำไมจะไม่ผิดล่ะ ก็ฉันมัน....
“ไม่ต้องเครียดแล้วน่า ทำหน้าให้มันสดชื่นหน่อยสิ เห็นแล้วมันเครียดตาม รู้มั้ย” นี่ถ้าอยู่สองคน เบสคงจะจับแก้มฉันแล้วก็ดึงให้เหมือนฉีกยิ้มแล้วล่ะ :m21:
“ขอบใจนะเบส ขอบใจจริง ๆ” ฉันพึมพำเบา ๆ ในขณะที่เบสหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไม่อยากให้ถึงตอนที่ 41 เล้ย o9 o9 o9
-
ไมจืดทำอย่างงี้อะ
ไม่แสดงออกว่าเสียใจ ใช่ว่าจะม่รู้สึกนะ จืด
-
เพื่อนอั้มพูดถูกแล้ว ในเมื่อเราเลือกที่อยู่กับเบสก็ต้องตัดให้ขาด
ไม่ก็เลิกกับเบสซะ แล้วกลับไปคบกับอาร์ท
ปล่อยไว้มีแต่จะเสียความรู้สึกกันไปหมด
สุดท้ายก็ไม่เหลือใคร
:m19: :m19: :m19:
-
ไม่อยากให้มีใครต้องเสียใจเลยอ่ะ
-
อาร์ทก็มีแฟนแล้วคุณจืดก็มีเบสแล้วตัดใจจากอาร์ทเสียแล้วรักเบสให้มากมีของดีอยู่กับตัวอย่าทิ้งเสียละคับ เดี่ยวจะเสียดายทีหลังนะ
-
เป็นกำลังใจให้น๊าจ๊ะ
-
ตอนที่ 38
อาร์ทมาถึงแล้ว เขามาคนเดียวตามที่ฉันคิดเอาไว้ มันทำให้บรรยากาศชักจะอึมครึมไม่น่าไว้วางใจ บอกตามตรงนะว่า ตอนนั้นมันเครียดมาก ๆ เลย ฉันปวดหัวจัดในเวลาต่อมา ไหนจะแดดแรง ไหนจะคนเยอะ ไหนจะคนข้าง ๆ อีก
อาร์ทชวนฉันคุยอยู่บ่อย ๆ ผิดกับเบสที่มักจะไม่ค่อยพูดจาอะไร เวลาเขากลับมาทำท่าเคร่งขรึมที่ไร ใจฉันก็พาลให้นึกถึงเรื่องราวครั้งหลังเสมอ เพราะอาร์ทกับเบสจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ในเวลานี้ คนที่ฉันควรจะทุ่มเทใจให้มากที่สุด ก็ควรจะเป็นเบสไม่ใช่หรือ
แล้วอาร์ทล่ะ หรือว่าฉันจะรักเบสมากขึ้นหรือเปล่านะ เลยทำให้รักอาร์ทน้อยลง ถ้ามันเป็นแบบนั้นได้ ก็คงจะดี แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดหรอก เพราะถึงแม้ว่าฉันจะทำเป็นคุยกับอาร์ทแค่เพื่อน แต่ใจจริงก็หนีความรู้สึกของตัวเองไปไม่พ้น ฉันสับสนเหลือเกิน ไปปรึกษาใครก็ไม่สามารถช่วยให้ฉันตัดสินใจได้เลย o2
“จืด เป็นอะไรไปน่ะ ดูเหม่อ ๆ” เบสถามฉัน ระหว่างที่เรากำลังกลับบ้านกัน
“ป่ะ ปล่าวนี่ แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“อย่าคิดมากสิ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาเราได้นะ” มันปรึกษาได้ที่ไหนกันล่ะ
“จ้ะ ขอบใจตัวเองมากนะ” ฉันนั่งหลับตาพักผ่อนไปจนกระทั่งถึงบ้าน
เราสองคนเดินหิ้วของลงจากรถ แล้วก็ไปนั่งในห้องรับแขก ฉันเดินไปหยิบขวดยาพาราฯมากินแก้ปวดหัว 2 เม็ด (ตอนนั้นยังไม่หายเลย) เบสมองเห็นฉันกำลังกินยาอยู่ ก็แปลกใจ
“จืดปวดหัวเหรอ ทำไมไม่เห็นบอกเราเลยล่ะ”
“ไม่ได้ปวดมากสักหน่อย กินยาก็หายแล้ว” จริง ๆ ฉันปวดมาก แต่ไม่อยากให้เบสเป็นห่วงเท่านั้นเอง เบสก็ยังดูห่วงฉันอยู่ดี ฉันชักจะเริ่มแพ้ใจตัวเองเสียแล้วสิ
“เด๋วไปนอนพักข้างบนซะนะ” ฉันพยักหน้าแล้วก็เดินขึ้นไปนอนพักตามคำสั่งของเขา
นานสักเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะรู้ได้ ฉันตื่นนอนขึ้นมาก็เห็นเบสมานั่งอยู่ข้าง ๆ แล้ว เบสเอาผ้าชุบน้ำเย็นมาโปะไว้ที่หน้าผาก แล้วก็เช็ดซอกคอ ซอกแขนให้
“เช็ดทำไมอ้ะ” ฉันถาม งง ๆ
“อ้าว ก็ตัวเองเป็นไข้อยู่ ไม่รู้เหรอ” เอ๋ เป็นไข้ ฉันเนี่ยนะ เป็นได้ไงอ่ะ
“ฮึ่ย ไม่ใช่มั้ง” น่าน ยังมีแรงเถียงอีกนะ ตอนนั้นเสียงชักเริ่มจะแหบ ๆ แล้ว
“ยังจะเถียงอีก ลุกไหวมั้ย กินข้าวเย็นก่อนแล้วค่อยกินยานะ” เบสทำท่าเป็นคุณหมอจำเป็นอีกและ
“เบสใจดีกับเราจัง ขอบคุณมาก ๆ นะ” เบสส่งยิ้มอันแสนอบอุ่นมาให้ฉัน แค่นี้มันก็ทำให้ฉันรักเขามากขึ้นแล้วล่ะ
“ก็เราเป็นแฟนกัน ไม่ใช่เหรอจืด” คำพูดนั้นมันทำให้ฉันสะดุดใจยังไงพิกล
///////////////////////////////////
ตกเย็นนั้น ฉันลองลุกขึ้นดู ปรากฎว่ามันยังพอลุกไหว แต่อาจจะวิงเวียนไปบ้าง เบสเอาข้าวต้มขึ้นมาให้กินบนห้องเลย ตอนแรกเขาบอกว่าจะซื้อกับข้าวมากินแล้ว แต่พอดีฉันมาเป็นแบบนี้ซะก่อน ก็เลยไปซื้อข้าวต้มมาแทน (ช่างแสนดีอะไรแบบนี้นะ)
“ตัวยังร้อนอยู่เลยนะ กินเสร็จแล้วเด๋วเราเช็ดตัวให้เองนะ” ฉันกำลังกินข้าวอยู่ แทบจะสำลักมันออกมาก็ตอนที่อีตาเบสพูดมาเนี่ยแหละ
“เฮ้ย จะบ้าเหรอ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก เราเช็ดเองได้”
“ไม่เป็นไร เราเช็ดให้ อ่ะ อย่าบอกนะว่า อายน่ะ” แหงล่ะสิ
“ไม่เอา ๆ เราทำเอง” ตาเบสก็ทำหน้าอมยิ้ม แหม่ แกล้งฉันได้สินะ ตาบ้าเอ้ย
หลังจากที่ฉันกินข้าวต้มจนอิ่มแล้ว เบสก็เอาผ้าขนหนูชุบน้ำหมาด ๆ กับอ่างใบเล็กใส่น้ำอุ่นมาให้ เบสพยุงฉันเข้าไปในห้องน้ำ แล้วฉันก็ไล่เขาให้ออกไป ตอนแรกทำท่าจะไม่ออก จนฉันต้องพูดเสียงดุ ๆ ถึงจะออกไป จะมาแอบดูฉันเปลือยอ่ะดิ (คิดไปเองน่ะสิหล่อน)
“รอหน้าห้องน้ำนะ มีอะไรก็เรียกด้วยล่ะ”
“โอเค เด๋วก็เสร็จแล้ว” ฉันถอดเสื้อผ้าตัวเองออก มันเหนียวเหนอะหนะตัวไปหมด อยากอาบน้ำจะตายชัก แต่ทำไงได้ เด๋วไข้ขึ้นจะพาลลำบากนายเบสเข้าไปใหญ่
“เสร็จยาง” เรียกอยู่ได้ตานี่ เป็นอะไรมากปล่าวเนี่ย
“ใกล้แล้ว” ตอนนี้ฉันเช็ดตัวเรียบร้อยแล้ว กำลังจะเปลี่ยนชุดนอนอยู่
“รีบออกมานะ คืนนี้มีอะไรจะเซอร์ไพรซ์ด้วยล่ะ”
“อะไรนะ จะบอกเลิกกับเราเหรอ” เหะ ๆ
“บ้า อยากให้บอกจริง ๆ รึไง” ฉันรีบเปิดประตูห้องน้ำออกไป ก็เห็นมันยืนยิ้มหน้าทะเล้นอยู่ก่อนละ
“ล้อเล่นน่า ไหนล่ะเซอร์ไพรซ์”
“เขาไปในห้องก่อนสิ” ฉันก็ทำหน้างง ๆ ไปตามระเบียบ อะไรของมันนะ เบสพยุงฉันกลับเข้าไปในห้องนอน คืนนี้ฉันบอกให้เรานอนแยกกันเด๋วเบสจะติดไข้เอา แต่เบสก็ไม่ยอมท่าเดียว เง้อ เป็นอะไรขึ้นมาฉันไม่พยาบาลน้า หุหุ
“ไหนอ้ะ จะบอกเราได้รึยัง”
“หลับตาก่อนดิ” อะไรต้องหลับตาด้วยเหรอเนี่ย จะแอบทำมิดีมิร้ายฉันแน่ ๆ เลย ชิชะ
“ลืมตาได้ยังอ้ะ”
“แป๊บนึง เด๋วนะ..... มาแล้ว ๆ” ฉันรู้สึกว่าเตียงยุบลง สงสัยเบสจะมานั่งที่เดิมละ
“เอาล่ะ ลืมตาได้แล้ว” ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่มองเห็นก็คือ เบสกำลังถือสร้อยข้อมือเส้นนั้นอยู่ตรงหน้าฉัน ไม่ต้องเดาอีกแล้ว เค้าซื้อให้ฉันอ้ะ
“เราสวมให้นะ” เบสสวมมันใส่ข้อมือของฉัน เขาบอกว่าตั้งใจจะซื้อให้ฉันตั้งนานแล้ว แต่หาโอกาสไม่ได้เลย ตอนนั้นฉันรู้สึกตื้นตันใจ มันพูดอะไรไม่ออก มีเพียงแต่หยาดน้ำใส ๆ ที่ไหลรินแทนคำบอกว่า “ฉันรักเธอ” เท่านั้นเอง
“โธ่ คนขี้แย ร้องไห้อีกแล้วนะ” เบสค่อย ๆ บรรจงจูบฉันอย่างนุ่มนวล ขอโทษนะอาร์ท ฉันรักเบสเข้าเต็มเปาแล้วล่ะ :m25:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
คนที่ดี กะ คนที่รัก อะเนอะ
เหอ ๆ ๆ ชั่วโมงนี้ขอไม่เลือกใครเรยจะดีกว่า แบ่บว่า ไม่เลือกทั้ง 2 คนแหละนะ
จะต้องอยุ่คนเดียวก็ยอม เพราะเลือกใครก็เจ็บ ไม่เลือกใครก็เจ็บ ไม่มีใครก็เจ็บ เฮ้อ..!
-
มันต้องอย่างน๊านนน :m19:
-
กรีสสสสสสสสสสสส เบสน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:m18:มาเป็นกำลังใจให้นะคะ ลุ้น ๆ :a11:แอบเชียร์เบส :a14:
-
เบส เบส เบส :m3: :m3: :m3:
-
:a2: ลงให้อีกตอนนึง (รู้สึกจาอัพเยอะนะเรา :m21:)
:m13:2ตอนนี้เป็นเรื่องราวของเพื่อนสาวที่แอบเลวนี๊สนึง หุหุ จะเป็นยังไงก็ตามไปดูกัน :m7:
ตอนที่ 39
เรื่องของฉันดูจะจบแบบแฮบปี้เอนดิ้งใช่มั้ยล่ะ แต่ฉันก็บอกไปแล้วนี่นาว่า โลกนี้มันไม่เที่ยง เอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ แต่ก่อนที่จะมาเข้าเรื่องราวของฉันอีกครั้ง ฉันขอนำเรื่องราวของเพื่อนมาเป็นข้อคิดให้กับใครบางคนที่คิดจะทำหรือกำลังทำอยู่ตอนนี้ดีกว่านะ :a6:
วันหยุดสุดสัปดาห์ของการเรียน อาทิตย์นี้ฉันไม่ได้กลับบ้าน แต่กลับไปนอนห้องเพื่อนสาว ก็นังอั้มนั่นแหละ ไม่ค่อยได้เจอกันก็เลยคิดถึง ไม่รู้ว่าช่วงนี้จะสบายดีรึปล่าว ก่อนมาก็โทรบอกเบสแล้วล่ะ ตานั่นก็ไม่ขัดใจฉันสักอย่าง ก็แหงล่ะสิ ฉันทำตัวเป็นเด็กดีของมันแล้วไงล่ะ เหอ ๆ
ส่วนอาร์ทก็ยังโทรมาเหมือนเดิมแหละ และช่วงนี้ก็ชักจะมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับอาร์ทเกิดขึ้นด้วย มันพ่วงกันหมดเลยล่ะงานนี้ เล่นเอาฉันเกือบประคองตัวไม่อยู่ ถ้าไม่เข้มแข็งจริง ๆ นะ รับรองเป็นอิบ้าไปแล้ว เหมือนกับนังเต้นี่ไง :เฮ้อ:
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า พอฉันไปถึงห้องของนังอั้มแล้ว ก็ต้องแปลกใจสุดขีด เพราะนังอั้มน่ะสิ นอนซมอยู่บนเตียง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่ มีผ้าก๊อซปิดหน้าปิดตา นังนี่ไปทำอะไรกับหน้าตัวเองมาแหงม ๆ
“อินี่ หน้ามรึงโดนน้ำกรดมารึไงยะ ถึงเอาผ้ามาปิดเต็มไปหมดเนี่ย”
“ดอก น้ำกรดแม่มรึงสิ อิเวร” ดูมันย้อนฉัน
“มันไปจิ้มหน้ามาน่ะสิ” นังจิ๊บหมั่นไส้ เลยบอกแทนซะงั้น
“ย่ะ หน้าเดิมมันไม่สวยรึไง อินี่ หาเรื่องเจ็บหน้าเจ็บตา” แล้วฉันก็ไปนั่งตรงโต๊ะแป้ง
“เออ คืนนี้กรูขอค้างด้วยนะ คิดถึงพวกมรึงว่ะ”
“ย่ะ กรูก็นึกว่าลืมพวกกรูไปแล้วเหมือนกัน เห็นมีความสุขกับผัวอยู่นี่” อิอั้มปากดีเนาะมัน น่าเอามือตบหน้าสักทีจริง ๆ
“สุขเหอะไรล่ะ ลองเจอแบบกรูมั่งแล้วจะรู้สึก” ฉันนั่งหน้าหงิกใส่พวกมัน
“จ้า ว่าแต่ว่าที่มาเนี่ย คงไม่ได้ทะเลาะกันมานะมรึง” อิจิ๊บถามต่อ
“ปล่าว ก็บอกว่าคิดถึงพวกมรึงไงล่ะ ดูดิ อิอั้มมาเป็นแบบนี้ อดไปเที่ยวเลย” ยังดอกอีกนะฉัน
“พอเถอะมรึง กรูขอพักก่อนละกัน รอกรูหายจะ11รดให้เต็มที่เลย” ย่ะ สวยเลือกได้จริง ๆ
พวกเราคุยกันไปได้สักพัก ก็มีเสียงคนเคาะประตูห้องดังขึ้น นังจิ๊บเดินไปเปิดห้องให้ ปรากฎว่าเป็นนังเต้กับไอ้เต๊ะผัวมันนั่นแหละที่มาหา สงสัยจะมาดูโฉมหน้าของเพื่อนสาวล่ะมั้ง
“เป็นไงมั่งมรึง ได้ข่าวว่าไปทำหน้ามาเหรอ เลิศมั้ยยะ” ดูนังเต้มันคงอยากจะไปทำมั่ง (และมันก็ไปทำจริง ๆ แหละ ทำจมูกน่ะ)
“เลิศสิยะ อูย เจ็บจะตายอยู่แล้ว” ก็แหงล่ะ มันบอกว่าเข็มใหญ่จะตายไป
“แล้วกี่วันมันจะหายล่ะมรึง”
“สองสามวันมั้ง ถึงจะยุบน่ะ” เออนะ มีงี้ด้วย งี้ฉันก็อดเที่ยวแหง ๆ เลย แต่ว่า
“พวกมรึง เพื่อนกรูชวนไปเที่ยวว่ะ ไปด้วยป่าว” โอ้ว มายก้อด อิเต้ช่างพูดถูกใจเจ๊อะไรเยี่ยงนี้ ไม่ได้เที่ยวมานานและ ขอไปเปิดหูเปิดตาบ้างเหอะนะ
“พวกมรึงจะทิ้งกรูใช่มั้ยเนี่ย” อิอั้มบ่นอุบอิบ
“ก็เออสิยะ ไม่ได้แด-กผู้ชายามาหลายวันและ” ดูอิจิ๊บพูด ช่างแรงจริง ๆ
“เอาน่าเด๋วมรึงหายค่อยไปก็ได้” ฉันว่างั้นไป
“เออ ๆ แล้วไม่ต้องพามาที่ห้องกรูนะ หน้ากรูยิ่งเห้อยู่”
แล้วเราสามสาวก็แต่งหน้าแต่งตัวกัน สามสาว ถูกต้อง คุณฟังไม่ผิดหรอก เพราะไอ้เต๊ะ มันบอกว่าไม่ค่อยอยากไปเที่ยว ขออยู่ดูทีวีที่ห้องดีกว่า แล้วก็แน่นอน สองสาวย่อมไม่สงสัย ยกเว้นหนึ่งสาว ก็คืออิฉัน นี่แหละ ที่พอจะรู้อะไรมาบ้าง แต่อย่างว่า เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ รอดูสถานการณ์ไปก่อนดีกว่า :m26:
หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว ฉันก็ต้องโทรไปหาคุณพ่อ เอ้ย แฟนตัวเองก่อน ว่าจะไปเที่ยวนะ ตอนแรกก็กะว่าจะไม่ให้ไปเที่ยวซะแล้ว แต่ไหงใจดีเป็นพิเศษปล่อยให้ฉันไปเที่ยวได้ล่ะ ถ้าให้เดาล่ะก็ คงจะไว้ใจฉันล่ะม้าง หุหุ
“ไปเร็ว อิจืด มัวแต่โทรอ้อนผัวอยู่นั่นแหละ” อิเวรจิ๊บ อินี่ชอบแขวะฉันจัง
“อิบ้า อ้อนที่ไหนกันยะ รู้ดีนักนะมรึง”
“อิดอก เถียงกันอยู่ได้ รีบไปเร็วเข้า เด๋วโต๊ะเต็ม” โอ้โห อิเต้ ไม่ห่วงผัวเลยนะคะมัน จ้องแต่จะเต้นแอนด์ดริ้งค์ท่าเดียว
แล้วคืนนั้นพวกเราสามสาวก็เฮฮาปาร์ตี้กันสุดเหวี่ยง ฉันไปเที่ยวตรงนี้ ฉันรู้ดีว่าไม่ควรเจ๊าะแจ๊ะกับใคร เพราะเบสไว้ใจฉัน ฉันเลยไม่กล้า (ถึงจะมีหนุ่มมาสีก็เหอะนะ) เราเที่ยวกันจนผับเลิกก็ประมาณตีสองนะ ตอนนั้นยังไม่ได้กลับทันทีหรอก ก็นังจิ๊บกับนังเต้น่ะซี้ ดั้นไปจิกผู้ชายไว้ ฉันเลยซวยไปด้วยเลย :m16:
พวกมันยืนตกลงเชี่ยไรกันนักหนาก็ไม่รู้ แถมพวกผู้ชายก็ยังมองมาที่ฉันอีกด้วย เล่นเอาเสียวสันหลังวูบเลย แมร่งจะพาฉันไปโรงแรมไหนเนี่ย ฉานม่ายไปนะยะ พอพวกมันคุยเสร็จก็เดินมาหาฉัน แล้วบอกว่า
“ไปปล่าวอิจืด” อิจิ๊บตัวการณ์กระซิบบอก
“ไปไหนยะ” ฉันถามมัน
“ก็ไปต่อที่ห้องผู้ชายไง” ดอก ขืนไปฉันก็ตายสิยะ
“ไม่เอาหรอก เด๋วผัวกรูด่า” ฉันหาข้ออ้างไปก่อน
“มรึงก็อย่าบอกมันสิ อิโง่” อิเวร มันจะให้ฉันทำชั่วเหรอไง ไม่เอาเด็ดขาด
“ไม่ไปก็อย่าไป ของอร่อย ๆ ไม่ชอบนะอินี่” จ้า อิสวย เชิญพวกมรึงตามสบายเลยจ้า
แล้วมันก็ทิ้งฉานให้กลับห้องคนเดียว ตายล่ะ ไม่สนุกเลยนะเนี่ย นี่ฉันจะต้องกลับไปเจออะไรเด็ด ๆ เข้าอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย แง้ อยากกลับบ้านอ้ะ :serius2:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย มาราธอนมั่กๆ หลังจากไม่ได้ตามอ่านมานาน :m29:
อ่านมาถึงนี่แล้ว อืมม.... เชียร์เบสแฮะ รู้สึกว่าเบสน่ารักอะ
ไม่รู้แระ อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
แต่เลือกซักคนนะจืด สู้ๆ รออ่านต่อคับ :a2:
-
กลับไปเจอช๊อตเด็ดเพื่อนรักสวมเขาเหรอเนี่ย
โห............แบบนี้ สงสัยเรื่องนี้คงอีกยาวแฮะ
-
o2 เง้อ...ลำบากใจจังเลย โมเอาไงแน่ เบสใช่ป่ะ
เข้าใจนะ...
เป็นเราก็โลเลเหมือนกัน
อยากเก็บเธอไว้ทั้ง2คน
:m17: :m17:
-
มาให้กำลังใจนะจ๊ะ
-
เย้ๆๆ ดูเหมือนเป็นรักที่ไม่ได้มาจากหัวใจ
:m29: :m29: :m29: :m29: :m29:
-
ตอนที่ 40
แล้วฉันก็กลับไปถึงห้องของนังอั้ม ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ คิดว่าสองคนนั้นคงนอนกันแล้วมั้ง ฉันมีกุญแจสำรองอยู่แล้ว ก็เลยเปิดเข้าไปเอง ปรากฎว่า ผัวนังเต้ยังนั่งดูทีวีอยู่บนเตียง ส่วนนังอั้มนอนอยู่บนเตียงเหมือนเดิม พวกนั้นหันมามองหน้าฉัน
“อ้าว ทำไมกลับมาคนเดียวล่ะ” ตานั่นทำเป็นถามฉัน
“อ้อ พอดีสองคนนั้นแวะหาอะไรกินก่อนน่ะ ฉันไม่หิวก็เลยกลับมาก่อน”
“งั้นเหรอ” แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำไป
“สนุกมั้ยล่ะมรึง” อิอั้มมันถามฉัน ฉันเหล่มองดูมันทั่วตัว ผมเผ้าดูยุ่งไปนิดนะ เอ้ะ นี่ฉันกำลังจับผิดเพื่อนอยู่นะ ไม่เอาน่า
“สนุกสิมรึง เสียดายเนาะที่มรึงไม่ได้ไปด้วย”
“เด๋วก็ได้ไปแล้วล่ะ” นังอั้มคุยนิดเดียวก็หันหน้าไปอีกทางนึง เหมือนกับว่าจะนอนแล้ว สงสัยฉันคงจะคิดมากไปมั้ง สองคนนี้คงไม่ได้ทำอะไรกันหรอก
แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดหรอก เพราะวันรุ่งขึ้น หลังจากที่สองคนนั้นกลับไปแล้ว ฉันเห็นนังอั้มลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้ตายเหอะ มีรอยจ้ำ ๆ ที่คอ แล้วก็หน้าอกของมัน เหอะ ชัวร์แล้วล่ะ ถึงฉันไม่พูดอะไร มันก็คงจะรู้ว่าฉันรู้แล้ว นังจิ๊บก็สงสัยมานานแล้วเหมือนกัน แต่มันก็ไม่พูด แต่มาคราวนี้ พวกฉันก็เตือนมันไปบ้าง
“คิดจะทำอะไร ก็ขอให้คิดให้ดี ๆ นะมรึง”
“ใช่ มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ ที่ทำแบบนี้น่ะ” นังจิ๊บเสริมด้วย
“กรูรู้ แต่ทำไงได้ กรูไม่มีแรงสู้นี่หว่า” อิอั้มมันว่างั้น แต่ฉันว่า
“เชอะ มรึงอย่ามาพูด กรูว่า มรึงก็ต้องชอบมันด้วยแน่ ๆ เลย ใช่มั้ย” ฉันขู่มัน (เริ่มออกลายละ)
“เอ่อ กรู กรูไม่รู้ กรูไม่แน่ใจ” มันหลบตาพวกฉัน
“จะยังไงก็ช่างเถอะ คิดดูให้ดีก็แล้วกัน อย่าต้องให้เสียเพื่อนเพราะผู้ชายเพียงคนเดียวเลยนะ” ฉันพูดทิ้งไว้ให้มันคิด ก่อนที่จะกลับบ้านเบสไป
///////////////////////////////
แล้วสิ่งที่ฉันคาดเดาไว้ก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อวันถัดมาจากวันนั้นไม่กี่อาทิตย์ เรื่องของนังอั้มกับไอ้เต๊ะก็แดงขึ้น เพราะมีคนไปบอกนังเต้ว่าผัวมันนอกใจไปแอบมีอะไรกับเพื่อนสาวของฉัน เท่านั้นแหละ ฉันก็รีบบึ่งไปที่หอมันทันที (เบสไปด้วย)
แล้วสิ่งที่เราได้เห็นก็คือ ทั้งสามคนนั่งหน้าเครียดจัดอยู่ในห้องนั่นเอง ส่วนนังจิ๊บก็กลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่ดีเลยรีบโทรมาบอกฉันก่อนนั่นแหละ ฉันรีบเข้าไปถามมันว่าเกิดอะไรขึ้น
“ก็พวกนั้นแหละ มีเรื่องทะเลาะกัน อิเต้มันวีนอิอั้มใหญ่เลย”
“แล้วตอนนี้เป็นไงมั่ง”
“ก็เพิ่งจะเลิกด่าเนี่ยแหละ แต่กรูว่ามันทะแม่ง ๆ อยู่นะ” อิจิ๊บพูดจบปุ๊บ ก็เกิดเรื่องจนได้
“เฮ้ย....อิเต้จะไปไหนวะนั่น” เสียงอิจิ๊บตะโกนขึ้นมาเสียก่อน
พวกเราเห็นนังเต้วิ่งไปที่บันได นายเต๊ะก็วิ่งตามไปติด ๆ ฉันกับคนอื่น ๆ ก็วิ่งตามไปด้วย ภาพที่เห็นคือ ไอ้เต๊ะกำลังฉุดตัวนังเต้ไม่ให้กระโดดลงบันไดไป นี่มันคงกะจะกระโดดลงไปให้ขาหักกระมัง (ในใจก็คิดว่า แมร่งทำไมไม่ไปกระโดดที่ระเบียงซะเลยฟะ คิคิ) สรุปเอาเองว่า ชีคงจะเรียกร้องความสนใจมากกว่าละมั้ง
เพราะสักพักนึงชีก็ชักตัวเกร็ง ลิ้นจุกปาก ใครก็ไม่รู้บอกให้ไปเอาช้อนมายัดปากมัน กลัวมันกัดลิ้นตัวเอง เฮ่อ คนเรา พอมันเครียดจัด สติก็ไม่มี มันก็เลยเป็นเสียแบบนี้ ผัวนังเต้ก็อุ้มมันไปขึ้นรถของเบส แล้วก็พากันไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
นังอั้มกับนังจิ๊บนั่งแท๊กซี่ตามมาติด ๆ นั้งอั้มค่อนข้างหน้าเสียมากทีเดียว ก็แหงล่ะ ถ้าอิเต้เป้นอะไรขึ้นมา ก็แย่สิ แต่เรื่องแบบนี้จะโทษใครไม่ได้หรอก ต้องโทษตัวผู้ชายถึงจะถูก (ใช่มะ ต้องเข้าข้างเพื่อนสาวไว้ก่อน)
“เพื่อนจืดนี่บ้าระห่ำเนอะ” ตาเบสกับฉันเดินออกมาคุยกันข้างนอก
“คิดไม่ถึงเหมือนกันนะเนี่ย”
“แล้วจืดล่ะ ถ้าโดนแบบนี้บ้าง จะทำไง” ฉันหันไปจ้องหน้าตาเบส
“ก็ไม่ทำไงหรอก คงจะกลับไปหาคนเก่าล่ะมั้ง” ฉันพูดลอย ๆ แต่ตาเบสสิ หน้าบึ้งละ
“ห้ามคิดเลยนะ” แหม พอพูดงี้ล่ะ อารมณ์บ่จอยเชียวนะมัน
“ไปดูเพื่อนตัวเองเถอะ เด๋วเราไปซื้อน้ำมาให้นะ” ฉันพยักหน้า แล้วก็เดินกลับเข้าไป เห็นเพื่อนสาวยังนั่งหน้าซีดอยู่เลย สักพักหมอก็เดินออกมาบอกว่า
“ตอนนี้เพื่อนคุณไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ เราฉีดยาระงับประสาทไว้แล้ว สักพักอาการคงจะดีขึ้น” อึ้งค่ะ ถึงกับฉีดยาระงับเลยเหรอ สงสัยนังนี่คงเป็นหนักจริง ๆ
“ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ” นายนั่นก็คงจะเป็นห่วงเมียมันบ้างล่ะนะ ส่วนนังอั้มก็นั่งหน้าเสียดีนะที่มันยังเป็นคนที่เข้มแข็งไม่ร้องไห้ออกมา แต่ที่ฉันดูแล้ว มันคงจะรู้สึกเสียใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว โธ่ เพื่อนสาวของฉัน ไม่น่าหลงผิดไปเลย มันคงจะเหงาด้วยล่ะมั้ง แต่ฉันว่า มันต้องมากกว่านั้น มันต้องรักผัวเพื่อนแน่ ๆ เลย เง้อ
เบสเดินกลับเข้ามาพร้อมน้ำผลไม้ ให้ฉันเอาไปแจกเพื่อน ๆ คืนนั้นทั้งคืนเราก็เลยรอดูอาการมันทั้งคืน จนฉันทนความง่วงไม่ไหวก็ขอตัวกลับบ้านก่อน คนที่อยู่เฝ้าก็มีผัวมันนั่นแหละ นอกนั้นก็กลับห้องตัวเองกันหมด ขอให้หายไว ๆ นะเมิง อิเต้
แล้วหลังจากวันนั้น ฉันก็ได้ข่าวว่า นังเต้เฮิร์ทหนักถึงขั้นตัดผมตัวเองสั้นเกรียน ประชดผัวหรือเพื่อนวะเนี่ย กลายเป็นว่า สองคนนั้นเป็นคู่เกย์ไปโดยปริยาย แต่อะไรมันก็เปลี่ยนแปลงเสมอ เมื่อผัวนังเต้บอกเลิกกับมัน เพราะทนไม่ไหวล่ะมั้ง แล้วก็หนีมาอยู่กับนังอั้ม ซะงั้นไป
แล้วเรื่องราวต่อจากนั้นก็คงไม่ต้องบอกนะ เพื่อนสาวของฉันก็ตกลงรับมันเป็นผัวต่อน่ะสิ เฮ่อ กระเทยเซ็ง เพื่อนหนอเพื่อน ทำไปได้ อย่างว่า ความรักมันทำให้คนเราทำได้ทุกอย่างจริง ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เออ เนอะ!
-
เอาหละ!!! ไม่อยากจะเม้าท์อารัยมากมายอิอิ
ยังไงกิฟ๊ก็รักพี่อาร์ทคนเดียวหละ (เรายังเชื่อในรักครั้งแรก และก็ยังรักเราตลอดไป)
พี่จิดอ่ะๆๆๆ ไหงเขียนซะเบสนี่ ดีไปหมดซะทุกอย่าง เฮ้อ ถึงขนาดนี้แล้ว :เฮ้อ:
(เป็นเรา เราก็เลือกไม่ถูกอยู่ดี อิอิ รักน่ะ ทั้งคู่ :m10:)
-
น่าดิ !! (เม้นต์สั้นตาม i-pex ) รออยู่จ้า :a2:
-
เหอะๆๆๆ จาเกิดอารายกับเจ้จืดเน้ออออ เรื่องราวชักวุ่ยวายไปหมด
:m15:
-
เฮ้อ.... เรื่องของหัวใจมันซับซ้อนเนอะ :try2:
คนหนึ่งก็ที่รัก+รักแรก+แสนนนนน..ดี
อีกคนหนึ่งก็ที่รัก+สุดแสนจะดี+ทนรัก>>รักทนมาตั้งนาน
พรุ่งนี้จะตัดสินแล้วใช่ป่ะคับ สวยเลือกได้ :a14: :a14:แต่ก็ไม่รู้จะใครซะนี่ o12
เลือกใครก็ไม่อยากให้เศร้าเลยพับผ่าสิ :m15: :m15:
-
แอบเห็นด้วยกะรีบน :m15: เรื่องของความรักบางครั้งก็ยากจะเข้าใจ :เฮ้อ:
น้อง pajaa ไม่เห็นตั้งนาน หวังว่าเรื่องร้ายที่เข้ามาจะผ่านไปด้วยดี ขอให้มีความสุขนะจ๊ะ
-
อย่าเศร้ามากมายเลยน๊า
-
:m5:เมื่อคืนจืดไปนอนบ้านนังเฉาก๊วยมา ก็เลยไม่ได้เอาตอนที่ 41 มาลงอีกแล้ว
:m26:แต่จะกระซิบบอกก่อนก็ได้ว่า หลังจากตอนนี้ไป มันจะเกิดเรื่องเข้าใจผิดขึ้น
ระหว่างเราสองคน ใครกับใคร ต้องเดาเอาเองนะ รับรองว่า :m15: :m15: :m15:
-
:m5:หวังว่าคงไม่ใช่จืดกะเบสนะ ไงเราก็เชียร์เบส :m16:
-
:เฮ้อ: ทำใจไว้ก่อนละกัน ต้องเศร้าแน่ๆเลยอ่ะ
แล้วอยากถามมานานแล้ว ว่าปัจจุบันจืดยังคุยกับทั้งเบสทั้งอาร์ทป่ะ
แล้วยังคบกับคนใดคนหนึ่งอยู่ป่าวอ่ะคับ
-
:m3:รีบนคิดเหมือนเราเลย อยากจะถามเหมือนกัน :a11:
-
รออ่านต่อค่ะ รู้สึกมันจะจบไม่สวยยังไงไม่รู้
ถ้าใจเย็นและใช้สติในการตัดสินใจ เราน่าจะแก้ปัญหาได้นะ
ยังไงก็ตาม โล่ห์นักเขียนขยันดีเด่นในใจเรา ถูกยกให้ nunny ตั้งนานแล้ว
-
ผัวเพื่อนมันก็เร้าใจแบบนี้แหละ
หาที่ไหนไม่ได้ก็เอามันใกล้ๆ เหอะๆง่ายดี
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
:เฮ้อ: ทำใจไว้ก่อนละกัน ต้องเศร้าแน่ๆเลยอ่ะ
แล้วอยากถามมานานแล้ว ว่าปัจจุบันจืดยังคุยกับทั้งเบสทั้งอาร์ทป่ะ
แล้วยังคบกับคนใดคนหนึ่งอยู่ป่าวอ่ะคับ
ในฐานะที่ตัวเองติดตามเรื่องนี้มาตลอด และจืดก็คิดว่าทุกคนคงอยากรู้กันแน่ ๆ
จืดบอกให้ก็แล้วกัน ว่า อาร์ทน่ะ จืดไม่ได้เห็นเค้ามาหลายปีแล้ว เมื่อต้นปีนี้เอง เพื่อนที่ชื่อ เอ แต่งงาน
แล้วเพื่อนเก่าเราก็มากัน อาร์ทก็มาด้วย ปรากฎว่า จืดอดไปงานนั้น เราก็เลย :a6: อดเจอกันเลยอ้า o9
ส่วนเบอร์เราก็ไม่กล้าขอนายเอ กลัวอ้ะ (มีเรื่องไม่สู้ดีเกิดขึ้น ทำให้เราสองคนต้องแยกจากกัน :m15:)
เมื่อตัดใจแล้ว ก็ต้องทำให้ได้ :m2:
ส่วนเบสน่ะเหรอ จืดไม่กล้าพูด ไม่อยากนึกถึงมัน ไม่อยากคิดถึงอีกแล้ว :sad2:
-
:m17:โอย..เศร้าอีกเรื่องนึงแล้วเหรอเนี่ย คุณจืดสู้ ๆ :a14:
-
ง่ะๆๆๆ
เจ้จืดพูดแบบนี้ แสดงว่า ตอนจบ จบไม่ดีแน่เลยยย แง้ๆๆๆๆ :m15:
ไม่อยากอ่านแล้ว ไม่อยากช้ำใจ อิอิ เศร้า ยังไงก้อต่อให้มันจบน้าครับ
:a6:
-
เศร้า ไม่อยากเขียนอะไรแล้ว เสียดายทั่งคู่ -*- เฮ้ออ..... :เฮ้อ:
-
เอ่อม...
วุ่นวายกันดีแท้ชีวิตนี้
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ฮือออ มายชีวิตรักต้องเศร้าด้วย :a6:
-
ผมว่าคุณจืดกับเบสต้องมีเรื่องร้ายแรงแน่เลย คุณจืดถึงไม่อยากพุด ไม่อยากคิดถึง เศร้าแน่ๆเลยคับ รอต่อไปคับผม
-
:m17:ก็ไม่อยากให้เรื่องมันเศร้าเลยจริงๆนะ แต่ เฮ้อจืดไม่พูดดีกว่า
o16เอาเป็นว่าเรื่องหน้าจะขอจบแบบแฮบปี้ละกาน (คิดพลอตไว้แล้ว ท่าทางจะมันส์) :a5:
ตอนที่ 41
เรื่องมันเศร้า
กลับมาที่เรื่องของฉันต่อ มันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอก (แน่ใจเหรอ) ก็แค่หลายวันต่อมา อาร์ทก็นัดฉันให้ไปหาเค้าเหมือนเดิม หลายครั้งแล้วที่เราเจอกันอยู่บ่อย ๆ คราวนี้ฉันจะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะอาร์ทโทรมาน้ำเสียงดูไม่ค่อยดีเลย เขาบอกว่ามีเรื่องอยากจะไปปรึกษาฉัน ไอ้เรามันก็ใจอ่อนอยู่แล้ว :a10:
แต่สถานที่นัดไปหาน่ะสิ เหอ ๆ ฉันต้องคิดแล้วคิดอีก จะเป็นที่ไหนไปไม่ได้ ก็ห้องของอาร์ทเองน่ะแหละ โฮ่ ทำไงดี กลัวอ้ะ กลัวว่าจะโดน..... หุหุ (คิดไปเองอีกละมั้ง)
“มาเร็ว ๆ นะจืด เรากลุ้มใจมากเลย”
“จ้า ๆ รอก่อนนะ เด๋วเรากำลังจะออกไปแล้ว” มันเป็นบ่ายของวันหนึ่งที่ฉันต้องโดดเรียนไปหาอาร์ท ลงทุนน่าดูเลยนะนั่น
แล้วฉันก็นั่งรถมอไซด์รับจ้างไปลงที่คณะสัตวแพทย์ทันที อาร์ทมันบอกว่าจะไปรอที่ป้ายรถเมล์หน้าคณะตัวเอง ลำบากฉันอีกละ พอมาถึงแล้วก็รีบเดินดุ่ม ๆ ไปที่ป้ายรอรถทันที ก็เห็นอาร์ทนั่งรออยู่ตรงนั้นพอดี
“มาแล้ว ๆ รอปล่าวเนี่ย” ฉันทักเขาไป
“ไม่หรอก ก็ตั้งแต่ตอนโทรไปหาจืดน่ะ” อ่ะนะ ก็นานหน่อยน่ะสิ
“โทษทีนะ แล้วนี่นิดไม่มาด้วยเหรอ” ฉันมองหาชี แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา
“เด๋วเราค่อยไปคุยที่ห้องกัน ป่ะ” อาร์ทลากฉันขึ้นแท๊กซี่ไปเฉยเลย สงสัยจะมีเรื่องร้อนใจจริง ๆ
รถแท๊กซี่วิ่งเข้ามาจอดหน้าแมนชั่นของอาร์ท เขาจ่ายค่ารถเสร็จแล้วก็เดินนำฉันขึ้นไปบนห้องทันที อาร์ทดูแปลก ๆ ยังไงชอบกล ฉันเดินตามเข้าไปในห้อง เอ ทำไมห้องมันดูอับ ๆ นะ สงสัยตาอาร์ทจะไม่ได้ทำความสะอาดแน่ ๆ เลย :m26:
“โห อาร์ท อากาศไม่ถ่ายเทเลยอ่ะ อยู่ได้ไงเนี่ย” ฉันบ่นแล้วก็เดินไปเปิดประตูที่ระเบียงออกให้ลมมันเข้าบ้าง
“อ้ะ” อยู่ ๆ อาร์ทก็เดินเข้ามากอดทางด้านหลังฉัน :oเล่นเอาตกใจหมดเลย
“จืด เรา เรา....” อาร์ทกอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
“อาร์ท ปล่อยเราก่อน ค่อย ๆ พูดก็ได้ มีเรื่องอะไรรึปล่าว” ฉันพยายามแกะมือเขาออก แต่มันก็แกะไม่ออกสักที อาร์ทยืนตัวสั่นเทา เฮ้ย เป็นไข้ปล่าวเนี่ย
“จืด เราบอกเลิกนิดแล้วนะ” เอ๋ อะไรนะ เลิกกันแล้วงั้นเหรอ ทำไมเป็นแบบนั้นได้ล่ะ
“ล้อเล่นน่า ไม่จริงใช่มั้ย” ฉันหันหน้าไปหาเขา ดูหน้าอาร์ทมันเหมือนคนทำผิดมายังงั้นแหละ
“เราพูดจริง เราบอกไปแล้ว ว่าเราไม่ได้รักเค้าเลย เราก็แค่....ไม่อยากให้เค้าเข้าใจเราผิดไปมากกว่านี้” อะไรกัน เหตุผลไม่เข้าท่าเลยนะนั่น
“ก็แล้วทำไมไปตกลงเป็นแฟนกับเค้าตั้งแต่ทีแรกล่ะ”
“เราไม่อยากเห็นเค้าร้องไห้ เราสงสารเค้า ก็เลย.....” เวรกรรม ฉันจะทำไงดีเนี่ย ยัยนิดก็เพิ่งมาร้องห่มร้องไห้กับฉันเมื่อไม่นานมานี้เองด้วย แล้วเรื่องมาเป็นแบบนี้ ฉันก็แย่น่ะสิ :m5:
“อาร์ทรู้ตัวมั้ย ว่าทำผิดมากแค่ไหน การไปให้ความหวังกับเค้า ทั้ง ๆที่ตัวเองไม่ได้รักน่ะ มันทำร้ายจิตใจเค้ามากแค่ไหน” ใช่ เมื่อก่อนฉันก็คิดว่าตัวเองก็เป็นเหมือนกัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว
“เรารู้ แต่ทำไงได้ เราไม่ได้รักเค้า เรารักจืด เรารักจืดนะ ได้ยินมั้ย”
“อย่า อาร์ท” คงไม่ทันแล้วล่ะ เมื่อฉันโดนอาร์ทใช้กำลังผลักลงไปนอนอยู่บนเตียงทั้งคู่ ตัวเค้าโถมทับร่างของฉันไว้ ฉันพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นออกมา แต่ไฉนจะไปสู้แรงคนกำยำอย่างอาร์ทได้ ตอนนั้นฉันไม่อยากโดนอะไรแบบนั้นจริง ๆ เพราะฉันเป็นแฟนกับเบสแล้ว แต่ว่า..... ฉันก็ทำผิดอีกจนได้ :m15:
/////////////////////////////////////
:sad2: :sad2: :sad2:
ฉันค่อย ๆ ขยับตัวลงจากเตียง โดยไม่อาร์ทตื่นขึ้นมา ฉันสวมเสื้อนักศึกษาตัวเดิม แล้วก็เดินออกมาจากห้องของเขา ฉันเดินร้องไห้ลงมาเรื่อย ๆ คนที่เดินผ่านก็มองหน้าฉัน คงจะหาว่าฉันเป็นบ้ากระมัง ช่างพวกเขาเถอะ ฉันเหนื่อย เหนื่อยใจเหลือเกิน
ฉันเดินมาจนถึงป้ายรอรถเมล์ ตอนนั้นฉันหยุดร้องไห้แล้ว ขืนร้องเขาคงประนามเอาแน่ ๆ พอรถเมล์มา ฉันก็เดินขึ้นไปนั่งเหม่อลอยจนกระทั่งถึงทางเข้าหน้าบ้านเบสนั่นแหละ ฉันลงจากรถแล้วเดินเข้าไปจนถึงบ้าน
ฉันกลัวเหลือเกิน ถ้าเบสรู้เรื่องนี้เข้า แน่นอนเลยว่า ฉันคงไม่ได้อยู่บ้านเค้าต่อแน่ ๆ ฉันก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้เค้ารู้เรื่องเลย ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากเสียเบสไป ฉันอยากจะลงเอยกับใครสักคน ที่ฉันอยากจะทุ่มเทให้
ฉันเดินเข้าไปในบ้าน เห็นไฟเปิดอยู่ เบสคงจะกลับมาแล้วกระมัง ฉันอยากเห็นหน้าเขาเหลือเกิน
แต่สิ่งที่ฉันเห็นก็คือ เบสกำลังนั่งคุยอยู่ยัยนิด นั่นยังไม่เท่าไหร่ แต่สีหน้าของเบสดูเย็นชาเหลือเกิน ยามมองมาที่ฉัน มันเหมือนกับมีอะไรมาบีบหัวใจของฉันให้ต้องปวดร้าวไปหมด
“เอ่อ หวัดดีนิด” ฉันทักทายออกไปเบา ๆ แต่กลับไม่มีใครพูดกับฉันเลยสักคำ
“เราขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” ฉันเดินหันหลังกลับขึ้นไปชั้นบน สิ่งที่ฉันกลัว มันมาเร็วเกินไป ฉันยังไม่ได้ทำใจรับมันเลย
กว่าฉันจะเดินขึ้นไปถึงบันไดขั้นสุดท้ายได้ ตอนนั้นมันเหมือนกับว่าเรี่ยวแรงที่มี ไม่รู้มันหดหายไปไหนหมด พอไปถึงขั้นบนสุด ฉันก็นั่งลงร้องไห้อีกครั้ง :impress3:ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันเข้มแข็งไม่ไหวแล้ว ฉันอยากกลับบ้านตัวเองเหลือเกิน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:sad4: :sad4: :sad4:
เศร้าอ่ะ
-
ผัวเพื่อนมันก็เร้าใจแบบนี้แหละ
หาที่ไหนไม่ได้ก็เอามันใกล้ๆ เหอะๆง่ายดี
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
กล้าพูดนะเคอะ ตาบลู
ปล. น้องจืดเคอะ ตัดแล้วต้องให้ขาด แต่ตัดสวาท นั้นยาก เกินทำใจเคอะ
แล้วเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เจ้ ว่า ตาเบส คงเจ็บใจน่าดูชม :a5:
-
เศร้าจิงๆๆด้วยแหละ ฮือออ
-
:a5: ---> :serius2:---> :sad2: ทั้งช็อก ทั้งเศร้า ทั้งผิดหวัง
ถึงคราวต้องจากทางใครทางมันแล้วซิ :m15:
เขียนไป นึกถึงความทรงจำเก่า โดยเฉพาะตอนเศร้าๆ นี่ น้องจีดคงต้องใช้ความพยายามมาก แต่ก็คงได้เก็บเป็นประสบการณ์ดีๆ ให้กับตัวเองและคนอ่านด้วย พี่เป็นกำลังใจให้น้องจืดนะ :a2:
-
:undecided:เข้าใจค่ะเจ๊สอง จืดจะพยามตัดให้ขาดดังชั่บ ๆ ๆ :m30:
:o11:จืดอยากถามว่า ทำไมถึงไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องเศร้า ๆ กันหรอ เราว่ามันจี๊ดใจดีนะ หุหุ (แอบน้ำตาไหลพราก ๆ บีบหัวใจดีแท้ :m18:)
ตอนที่ 42
พอร้องไห้เสร็จแล้ว ฉันก็เดินเข้าไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ ชำระล้างความสกปรกของตัวเองให้มันไหลออกไปให้หมด พออาบเสร็จแล้ว ก็เดินออกมาโทรศัพท์หานังอั้มชวนมันกลับบ้านต่างจังหวัดกัน นังอั้มก็เห็นด้วย เพราะมันก็คิดถึงเพื่อนสาวเหมือนกัน
สักพักอาร์ทก็โทรมาหาฉัน แต่ฉันตัดสินใจไม่รับสายของเขา ฉันปิดเครื่องหนี ตอนนี้ไม่มีแม้แต่อารมณ์จะคุยกับใครแล้ว ไม่นานนักเบสก็เดินขึ้นมาข้างบน คงจะไปส่งยัยนิดที่ปากซอยมาแล้วนั่นแหละ
เบสเดินมานั่งตรงโต๊ะอ่านหนังสือ แล้วก็นั่งมองหน้าฉันไม่วางตาเลยทีเดียว เบสทำกับว่า ฉันไปทำอะไรผิดมายังงั้นแหละ (ซึ่งมันก็จริงถ้าเขาจะคิดแบบนั้น ก็ฉันมันเลวนี่นา)
“ไปไหนมาเหรอ เราไปหาที่คณะมา เห็นเพื่อนบอกว่ามีนัดนี่” ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเบสจะไปหาที่คณะ แล้วนี่ใครเป็นคนบอกเบสไปนะ
“กับอาร์ทน่ะ” ฉันไม่รู้จะต้องโกหกไปทำไม ก็เลยพูดไปตามตรง
“นึกเอาไว้อยู่แล้วล่ะ ทำไม มีเราคนเดียวมันยังไม่พอเหรอไง” ฉันนั่งก้มหน้า พูดอะไรไม่ออก
“นี่ถ้านิดไม่มาบอกเราว่าเค้าถูกอาร์ทมันบอกเลิกแล้ว เราก็คงเป็นไอ้โง่ให้จืดหลอกตลอดไปใช่มั้ย”
“ไม่ เราไม่ได้หลอกเบสเลยนะ....” ฉันพยายามอธิบายเค้า แต่ว่า
“อย่ามาโกหกหน่อยเลย เราไม่เชื่อหรอก” เบสเครียดมากทีเดียว แล้วฉันล่ะ ไม่ยิ่งกว่าเขาเหรอไง
“เราไม่ได้บอกให้เค้าเลิกกันนะ เบสเชื่อเราสิ เราไม่รู้เรื่องจริง ๆ นะ” แต่ดูเบสคงจะเชื่อยัยนั่นมากกว่ามั้ง เค้าถึงดูฉุนจัดขนาดนี้
“แล้วนี่ไปกับมันที่ไหนมาล่ะ อย่าโกหกเรานะ”
“เอ่อ ไป... ไปที่ห้องอาร์ทมา” พอพูดไปแล้ว เบสก็โกรธจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงซะแล้ว
“ทำงี้ได้ไงอ่ะ ใครบอกให้ไปห้องของมันกัน” เบสเดินมาเขย่าตัวฉัน ตอนนั้นฉันกลัวมาก (กลัวว่าจะโดนตบตีมั้ยเนี่ยตู)
“เราขอโทษ ขอโทษจริง ๆ เราไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้เลย เราขอโทษ” ฉันร้องไห้ออกมา
“อย่ามาบีบน้ำตา ทำสำออยหน่อยเลย” เบสกระแทกฉันลงบนพื้น แล้วเขาก็ไปยืนหายใจหนัก ๆ สักพัก เขาก็พูดสิ่งที่ทำให้ฉันต้องใจหายวูบ
“มีอะไรกับมันรึยัง” ไม่ ฉันไม่อยากให้เค้าถามคำถามนี้เลย เพราะฉันตอบไม่ได้ ฉันขอโทษ
“ไม่ตอบ งั้นก็.....” เบสตาแดงแล้ว ฉันไม่กล้ามองหน้าเขาเลย
“เราอย่าเจอกันสักพักดีกว่า” ฉันนั่งมองพื้น อึ้งไปชั่วขณะ น้ำตารื้นเต็มดวงตา ไม่อยากจะเชื่อที่เขาพูดออกมา ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง
“หมายความว่ายังไง” ฉันพูดเหมือนคนไม่เข้าใจที่เบสพูดมา
“เรากลัว กลัวว่าจืดจะกลับไปหาอาร์ท แล้วตอนนั้นเราคงจะทนไม่ได้” เหตุผลแค่นั้นเองน่ะเหรอ ถึงกับบอกให้ฉันไป แค่นั้นเองน่ะเหรอ ฉันเข้าใจอะไรผิดไปรึปล่าว
นี่เหรอความรักของฉัน มันได้แค่นี้เองเหรอ ฉันคงกรรมเยอะล่ะมั้ง พอจะสมหวังก็กลับมีเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นแต่ก็ดันมาเกิดขึ้นจนได้ ฉันทำกรรมอะไรไว้หนอถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ไม่รู้จักจบจักสิ้น
ฉันลุกขึ้นไปอย่างเหนื่อยล้า น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหลเลย เดินไปเก็บเสื้อผ้าสองสามชุดใส่เป้ แล้วก็ของใช้จำเป็นบางอย่าง คืนนี้ฉันคงไม่สามารถอยู่มองหน้าผู้ชายคนนี้ได้แล้ว เค้าเอ่ยปากมาขนาดนี้ ฉันคงไม่หน้าด้านอยู่ต่อไปหรอก
“เก็บของทำไม จะไปไหนน่ะ” จะถามฉันทำไมเหรอ ก็ไล่ฉันแล้วนี่
“........” ฉันยังเก็บต่อไป ไม่สนใจเสียงที่เขาพูดมา
“ฉันถาม ไม่ได้ยินรึไง” มันจะตะคอกทำไม ฉันจะไปอยู่แล้วนะ
“เราอย่าเจอกันตลอดไป คงจะถูกกว่าใช่มั้ย” ฉันพูดทิ้งไว้แค่นั้น แล้วก็เดินหนีมันลงมาข้างล่าง ปล่อยให้เบสยืนอึ้งอยู่ที่เดิม
ฉันวิ่งออกไปนอกบ้าน ฉันวิ่ง วิ่งไปจนสุดกำลัง แล้วก็ไม่เหลียวมองกลับไปที่นั่นอีกเลย ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ฉันจะขอจดจำมันเอาไว้ ความทรงจำที่ดี ๆ กับเบส ฉันจะไม่ลืมมันเลย ขอบคุณที่ช่วยดูแลฉันมาตลอด ขอบคุณจริง ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ
////////////////////////////////
ตอนนั้นฉันเปิดมือถือเพื่อที่จะโทรหานังอั้ม เพราะตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ นังอั้มรับสายงง ๆ มันคงรู้ว่าฉันร้องไห้มาแน่ ๆ เพราะเสียงฉันมันสั่นพร่าไปหมด มันเป็นห่วงฉันมาก ฉันบอกกับมันไปว่าจะไปหามันที่ห้อง มันก็บอกว่าให้นั่งแท๊กซี่มาเลยนะ เด๋วจะช่วยออกค่ารถให้
พอฉันขึ้นรถไปแล้ว เบสก็โทรเข้ามา ฉันไม่ยอมรับสายสักครั้งเดียว จนคนขับรถแท๊กซี่คงจะรำคาญแล้วล่ะมั้ง ช่างประไร โทรได้ก็โทรไป คนใจร้าย ไม่เคยเชื่อใจฉันเลย ฉันยอมมอบใจให้แล้วแท้ ๆ แต่กลับทำกันได้ แบบนี้อย่าได้เจอกันอีกเลย
กว่ารถจะมาถึงหอนังอั้มก็ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ฉันเห็นนังอั้มกับนังจิ๊บยืนโบกมือให้ที่ระเบียง แล้วมันก็หายเข้าไปในห้อง ที่แท้ก็วิ่งลงมารับฉันข้างล่างน่ะเอง พอฉันเห็นมันก็ยิ้มฝืด ๆ ไปให้ มันก็เฉ่งฉันเลย
“ยิ้มแบบนี้ มรึงอย่ายิ้มเลยดีกว่าว่ะ เสียความรู้สึก” อิอั้มกัดฉันซะ
“โดนเค้าทิ้งมาล่ะสิมรึง” อิจิ๊บกัดหนักยิ่งกว่า
“อิดอก มรึงก็พูดไป อิจืดยังไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลยนะอินี่”
“ก็นะ ดูจากสถานการณ์แล้ว มันน่าจะใช่นี่ยะ” มันพูดถูกแล้วล่ะ นังอั้มเอ้ย
“เหล้ายังเหลืออยู่มั้ย” ฉันหมายถึงเรดที่เปิดไว้ในผับที่ไปเที่ยวกันบ่อย ๆ น่ะ
“ยังเหลืออยู่ จะไปเหรอมรึง ไหวเร้อ”
“ไหวสิ กรูอยากกินเหล้า พากรูไปที” คนที่คิดพึ่งเหล้า ไม่ใช่ทางที่ถูกต้องเลยนะ (อย่าเอาอย่างเน้อ)
“เออ มรึง เบสมันโทรมาหามรึงด้วยนะ” อิอั้มเพิ่งจะนึกออกหรือไงกัน
“แล้วมรึงบอกมันไปรึปล่าว”
“ปล่าว กรูบอกว่ามรึงไม่ได้โทรหากรูเลย” หวังว่ามันคงจะเชื่อน่ะนะ
“ช่างแมร่งเหอะ ไปเที่ยวกันดีกว่าพวกมรึง กรูคันละ” ฉันเริ่มกลับมามีนิสัยเหมือนเดิมแล้ว ในเมื่อฉันมันไม่ดี ฉันมันเลว ฉันก็จะเลวให้ดู :a6:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:m8: แง้ น้ำตาซึมเลย
-
เด็กๆ ก็งี้
อกหักแล้ว กินเหล้า
เอาไว้วางๆ ก็ค่อยกลับมานั่งนึกทบทวนการกระทำของตัวเองและใจคนอื่นบ้างนะ น้อง
หากเราเป็นเค้าแล้วเราจะรู้สึกยังไง
เจ้กลุ้ม....
-
เจ๊จืด....
ฉันเลิกอ่านของเธอแล้วนะ
ฉันรับไม่ด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มันเศร้า
ล้อเล่นย่ะ แบร้ๆ ชั้นจะมาดูจุดจบคนสวย....
โฮะๆๆ มาหัวเราะแบบสะใจ
-
อ่ะ ไปเที่ยวเด่วก็ได้แฟนใหม่แล้ว
:m18: :m18: :m18:
-
เจ๊จะเศร้าไปไหนจ้า :m8: :m8: :m8:
-
ทำไมคับ ความรักคนเรามันจบกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ
ทำไมความเชื่อใจ มันไม่พอกันเหรอคับ เศร้า
-
ไหงเป็นแบบนี้แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :a6:
-
:m8: :m8:
ฉงฉานนู๋จืดอ่ะ..ทำไมตาอาร์ททำงั้นอ่ะ
ไม่เห็นแก่หน้าหนูจืดเลย
แต่ไงก็ดีคงจะดีแล้วใช่ป่ะ ทุกอย่างคงลงตัวแล้ว
รออยู่จ่ะ :bye2: :bye2:
-
:m30:ก็เรื่องมันเศร้าอ้ะ จะให้หนูทำไงได้คะ แต่เอาน่า ถึงจะเศร้าก็ยังแอบมีเรื่องกุ๊กกิ๊กให้อ่านมั่งล่ะน่า ขำ ๆ
:laugh:สนุกหน่อยจิ เหอ ๆ ๆ
ตอนที่ 43
แล้วคืนนั้นก็มีฉัน นังจิ๊บ นังอั้มกับผัว(เพื่อน)ไปด้วย ฉันอยากดื่มเหล้ามาก เพราะมันคงช่วยให้ฉันลืมนายเบสไปได้บ้าง ถึงฉันจะเป็นยังไง นายนั่นก็คงไม่มาสนใจฉันหรอก
เรานั่งรถแท๊กซี่มาจนถึงร้านประจำกัน ก็รูท66นั่นแล คืนนี้หรือคืนไหน ๆ คนก็ยังเยอะเช่นเคย และแน่นอน การแต่งตัวของฉันและเพื่อนมันก็เกินเหตุกันอยู่แล้ว เรียกได้ว่า 11รดยังเรียกพี่เล้ย หุหุ ยังไงคืนนี้ฉันต้องเมาให้ได้ (แก้วเดียวก็ไปและ)
“ไหวแน่นะมรึง” อิอั้มมันถาม หลังจากที่ดวดเหล้าไปหลายแก้วละ
“หวายสิยะ กรุไม่คออ่อนขนาดน้านหรอก” อ่ะนะ แอ๋เลยล่ะ
“วู้ววววว มาเต้นกาน” ฉันลากนังอั้มมาเต้นด้วย อาส์ เวลามันมึน ๆ เมา ๆ นี่รู้สึกดีจริง ๆ (ต้องไม่ปวดหัวนะ)
คืนนั้นมีผู้ชายมาเต้นกับพวกเราด้วย มันชอบสีด้านหลัง ไม่รู้จะอะไรนักหนา ฉันก็มาวละ เลยซบแมร่งเลย อิพวกนั้นก็ดูไม่ค่อยชอบกิริยาของฉันสักเท่าไหร่ พวกมันรู้ว่าฉันทำไปเพราะประชดนายเบส อืม ไม่รู้เหมือนสิ ฉันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว
“คืนนี้ไปต่อกันมั้ย” เสียงผู้ชายที่เต้นกับฉันกระซิบถาม
“อื๋อ ม่ายอ้ะ ง่วงแล้ว”
“ไปนอนห้องผมก็ได้” ฉันส่ายหน้าไปมา แต่เหมือนคนไม่มีแรงงั้นแหละ นังเพื่อนเห็นท่าไม่ดี เลยลากตัวฉันออกมาซะก่อน อิพวกนี้นี่ มันจะกันตนาฉันทำไมเนี่ย
“กลับกันเถอะมรึง อินี่มันเมาจนคุยไม่รู้เรื่องแล้ว”
“อาราย ครายพูดไม่รู้เรื่องย่า” เอิ้กกกก จะอ๊วกค่ะ
“ดอก อิเวร มันจะอ๊วกป่าวเนี่ย ไป ๆ กลับ” อิอั้มกับนังจิ๊บหิ้วปีกฉันออกไปนอกร้านทันที
“เวรเอ้ย เสือกเมานะมรึง กรูอดแด*ผู้ชายเลย” นังจิ๊บอารมณ์เสียหายหลายแสน (ดอกจริง ๆ)
“เอิกกกกกก อะ โอกกกกกก” เหอ ๆ บรรยายไม่ถูกเวลาอาเจียนออกมา ดีนะที่ไม่ใช่หน้าร้านน่ะ แต่เป็นข้างถนนใต้ทางด่วนนั่นแหละ ไปรอรถแท๊กซี่กัน
“กรูว่าแล้ว อินี่มันต้องอ๊วก เชรี่ยจริง ๆ” อิจิ๊บจะบ่นหาพระแสงอะไรวะ อิสาด (ฉันได้แต่มันในใจ)
“มรึงก็ คนกำลังเสียใจ ทีมรึงยังอ๊วกแตกเลย แถมหน้าร้านอีกตะหาก” เป็นไงล่ะ หน้าเสียไปเลยมัน
“รถมาแล้ว พยุงมันขึ้นรถเร็ว” พวกมันหิ้วฉันขึ้นไปนอนบนรถ อาส์ เอาออกมั่งแล้ว สบายจังเลย แล้วไม่นานนักฉันก็หลับปุ๋ยไปเลย
มารู้ตัวอีกทีก็ เช้าละ โอย ทำไมตอนตื่นมาไม่สบายเหมือนตอนหลับเลยนะ นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย โอ้ะ สิบโมงแล้วเหรอเนี่ย ทำไงดี วันนี้ฉันต้องกลับบ้านด้วยสิ
“อิอั้ม ตื่นได้แล้วมรึง” ฉันเขย่าตัวเพื่อนสาว มันร้องงืม ๆ แต่ก็
“โธ่เอ้ย ไหนบอกว่าจะกลับบ้านด้วยกันไงเล่า” มันก็ยังไม่ยอมตื่นอยู่ดี
“เออ กลับคนเดียวก็ได้วะ”
สุดท้าย ฉันก็เลยต้องนั่งรถกลับมาที่บ้านต่างจังหวัดเพียงคนเดียว อ้อ ลืมบอกไปว่า ตอนอาบน้ำเสร็จแล้ว ตัวเองเดินมาเปิดดูโทรศัพท์มือถือ แล้วก็ต้องตกใจ มิสคอลขึ้นเกือบ ๆ 50 ครั้งได้มั้ง มีทั้งเบส ทั้งอาร์ท เห็นแล้วเครียด ฉันตัดสินใจปิดมันซะเลย เพราะตอนนี้ฉันไม่ต้องการพูดกับใครทั้งนั้น (ว่าแต่นายเบสมันจะโทรมาหาฉันทำไมเนี่ย)
ฉันไปขึ้นรถตู้ที่อนุสาวรีย์ฯ ใช้เวลากลับบ้านเร็วกว่ารถทัวร์เป็นไหน ๆ แต่กว่าจะมาถึงบ้านตัวเองก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน
“กินอะไรมารึยัง เด๋วแม่หาข้าวให้กินเอามั้ย”
“จ้ะแม่ เด๋วขอยาแก้ปวดหัวให้หนูด้วยนะ”
“อ้าว เป็นไข้ด้วยเหรอ” แม่เอามือมาแนบหน้าผากฉัน แล้วก็บอกว่า
“อือ ตัวก็ไม่ร้อนนี่ เด๋วแม่เอามาเผื่อด้วยแล้วกัน” แม่เดินเข้าห้องครัวไปแล้ว ส่วนฉันก็เดินไปอาบน้ำอาบท่าให้หายร้อนสักหน่อยจะดีกว่า
หลังจากทานข้าวแล้วกินยาเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เอาโทรศัพท์แม่โทรไปหานังตั้มกับนังเฉาก้วยทันที คิดถึงสองคนนี้จัง พวกมันก็มีชะตากรรมเดียวกับฉันเหมือนกัน
“ว่าไงยะ หายไปเลยนะมรึง ไม่เห็นโทรมาหาบ้างเลย” เสียงนังตั้มดูสบายดีมากเลย
“พอดีกรูไม่ว่างน่ะ ตอนนี้กรูอยู่ที่บ้านแล้วนะ ว่าจะชวนอิเฉาไปหามรึงซะหน่อย”
“จริงสิ มาเลยนะมรึง กรูจะได้ชวนไปเที่ยวน้ำตกกัน” เย้ น้ำตกเหรอ คิดถึงจัง ไม่ได้ไปมานานแล้ว
“ได้เลย เด๋วกรูโทรไปหานังเฉาก่อนนะ แล้วเจอกัน”
“โอเค มาเร็ว ๆ นะมรึง” แต่ก่อนที่ฉันจะวางสายไป
“เด๋วก่อน อิจืด เบสมาด้วยรึปล่าว” ใช่สินะ อิตั้มมันยังไม่รู้นี่นา
“ไม่ได้มาด้วย พอดีติดเรียนน่ะ” ฉันเลือกที่จะไม่บอกเพื่อนสาว เพราะมันจะทำให้เราไปเที่ยวน้ำตกไม่สนุกกันเสียปล่าว ๆ
“งั้นเหรอ น่าเสียดายเนาะ ช่างเถอะ แค่นี้นะมรึง” มันวางสายไปแล้ว ส่วนฉันก็โทรหานังเฉาต่อทันที
“ฮัลโหล ฮัลโหล” เสียงนังเฉาดูดัดจาริตมากกกกกก
“อิดอก กรูเอง”
“อ้าย มาได้ไงมรึง ว่าไงยะ”
“ไปหาอิตั้มกันมั้ย มันชวนไปเที่ยวน้ำตกน่ะ”
“ว้าย ไปสิมรึง เมื่อไหร่ล่ะ”
“พรุ่งนี้ เตรียมตัวให้พร้อมนะ เด๋วกรูไปหา” มันก็โอเค แล้วเราก็คุยนิดหน่อยก่อนวางสายไป
ฉันกะว่าจะลาหยุดไปจนถึงวันอังคารนู่นแหละ อ้อ คงต้องหาหอใหม่ด้วยล่ะมั้ง ฉันคิดเอาไว้แล้วว่า คงจะไปอยู่แถว ๆ หอเพื่อนชะนีที่ชื่อ อัจนั่นแหละ กลับกรุงเทพฯคราวนี้ค่อยว่ากัน
แล้ววันหยุดของฉันก็สนุกสนานจนทำให้ลืมเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมาได้บ้าง ( นิดหน่อยเอง ) แต่ถึงอย่างไรซะ กลับไปคราวนี้ ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไงกับชีวิตของตัวเองต่อไปดี
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล. (ก็กลับไปหาคนเก่าซี้ o16อ่ะนะ ยังกะจะทำได้ง่าย ๆ งั้นแหละนะหล่อน :m19:)
-
เชียร์เบสอ่ะ :m17:
-
:m18:มานั่งรอคุณจืดคะ เสียดายเบสเนอะ :a10:
-
อิอิ
สวยซะอย่าง จะเสียใจไปใย หาใหม่เลยเคอะคุรน้อง เจ้ขอบอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อิอิ
-
ตามมาลุ้นนน
-
อยากอ่านตอนขำๆสนุกๆแล้วคับจืด
-
o13อดใจรอหน่อยนะ เด๋วเขียนเรื่องใหม่ให้เจ๋ง ๆ เลย รับรองกัดกันยิ่งกว่า
ส่วนเรื่องนี้ ขอจบไว้แค่ตอนที่ 50 ก่อนนะ เพราะเขียนมะไหวแย้ว เหนื่อยง่ะ
เพราะมันก็จะอวสานแล้วด้วย ไปก่อนนะ :bye2:
-
:a11:ตอนที่ 44
ฉันกลับมากรุงเทพคราวนี้ ต้องรีบไปเดินหาหอใหม่อยู่ก่อน โดยมีเพื่อนที่ชื่อ อัจ พาไปดูแถว ๆ ประตู 1 ซึ่งฉันคิดว่า คงไม่มีใครตามมาเจอได้แน่นอน เพราะมันต้องเดินเข้าไปไกลเหมือนกัน แต่นั่นมันก็คงจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับคนที่ต้องการความสงบแบบฉัน
“แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้” อัจพามาดูหอที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ ๆ คล้ายบ้านมากกว่า แต่มีการแบ่งห้องให้เช่า ราคาก็ไม่แพงมากนัก
“อืม ที่นี่บรรยากาศดี คนไม่ค่อยเยอะด้วย ฉันคงอยู่ได้แน่นอน” ฉันมองดูรอบ ๆ ห้อง มีเตียงเล็ก ๆ ห้องน้ำในตัว มีโต๊ะและเก้าอี้สำหรับอ่านหนังสือ แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ
“โอเค ถ้ามีปัญหาอะไรก็เดินมาหาฉันได้นะแก”
“ขอบใจนะเพื่อน” หออัจ มันอยู่ฝั่งตรงข้ามหอฉันเอง ใกล้กันนิดเดียว
ฉันทำสัญญากับเจ้าของบ้านหลังนั้น แล้วก็ย้ายเข้ามาอยู่ในเย็นวันนั้นเลย ส่วนของใช้ต่าง ๆ ฉันก็ซื้อใหม่หมดเลย ชีวิตที่สุขสบายหมดสิ้นไปแล้ว คงเหลือแต่ความลำบากที่ฉันต้องเผชิญกับมันเพียงคนเดียว
/////////////////////////
วันต่อมาฉันก็ไปเรียนตามปกติ ที่มหาลัยเพื่อนชะนีของฉันก็ยังคงสนุกสนานกันเช่นเคย มีเพียงแต่ฉันเท่านั้นเอง ที่ยังซึมกระทืออยู่บ้าง จิตใจเคว้งคว้างล่องลอยในบางครั้ง จนพวกนั้นมันสงสัยขึ้นมา
“เป็นอะไรวะ อิจืด” นังเปิ้ลเพื่อนชะนีที่สนิทมากที่สุดถาม
“ป่ะ ปล่าวนี่ ไม่มีอะไร”
“ไม่มีได้ไง พวกฉันถามแก แกก็ไม่ตอบ เอาแต่นั่งเหม่ออยู่ได้”
“หืม ถามอะไรเหรอ พอดีฉันไม่ได้ฟังน่ะ”
“แฟนแกหายไปไหนวะ ไม่มารับเลยเด๋วนี้” อา แฟนเหรอ ถึงมีก็เหมือนกับไม่มีหรอก
“เลิกกันแล้ว” ฉันตัดสินใจบอกคำนี้ให้พวกมันรับรู้ ถึงแม้ว่าเบสจะยังไม่ได้พูดกับฉันก็ตาม
“อะไรนะ ล้อเล่นน่า เห็นพวกแกรักกันจะตายไป”
“คงเบื่อฉันแล้วมั้ง อย่าพูดถึงมันเลยดีกว่า เที่ยงนี้ไปกินข้าวที่ไหนดีล่ะ”
“โรงอาหารวิทยา อยากกินก๋วยเตี๋ยวที่นั่นอ่ะ อร่อยดี” หา ที่นั่นเหรอ ฉันไม่ค่อยอยากไปเลย แต่อาจจะไม่เจอก็ได้ เพราะเค้าคงไปกินข้าวอีกที่มากกว่านี่
“อืม ไปเข้าเรียนต่อเถอะ เด๋วโดนเชคเข้าสายอีก ป่ะ” แล้วฉันกับนังเปิ้ล (คนอื่น ๆ ไปตั้งนานแล้ว) ก็เดินไปเรียนที่ตึกใหม่กัน
**********************
และแล้วเที่ยงของวันนั้นก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันต้องสลดหดหู่ใจเข้าไปอีก เมื่อเราสี่คนเดินไปกินข้าวที่โรงอาหารวิทยากัน พวกเราเดินไปถึงก็พบว่าคนเยอะพอสมควร โต๊ะก็แทบจะไม่มีให้นั่ง แต่โชคดีที่ยังพอมีเหลือว่างอยู่
ฉันเดินนำพวกนั้นไปยังโต๊ะนั่น ซึ่งอยู่ติดไปทางด้านในหน่อย ข้าง ๆ ก็จะมีโต๊ะหินอ่อนแยกออกไปอีก และตรงนั้นแหละ ที่ฉันเห็น เห็นนายเบสกับกลุ่มเพื่อนนั่งกินข้าวกันอยู่
“นั่งสิจืด ยืนอยู่ทำไมเหรอ” เปิ้ลเล็กถามขึ้น
“เอ่อ เปิ้ล คือว่า ฉันขอตัวไปห้องน้ำหน่อยนะ” ฉันเห็นนายเบสมองฉันแวบนึง แล้วก็ทำท่าไม่สนใจอะไรอีก ตรงนั้นมียัยแนนนั่งอยู่ด้วย ดูชีจะส่งยิ้มให้ฉันนิดนึงด้วย
“งั้นเหรอรีบมาไว ๆ ล่ะ” แล้วเปิ้ลก็นั่งรอสองคนนั้นซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้
ส่วนฉันก็เดินออกมายืนหายใจแรงที่ข้างในตึกฟิสิกซ์ ปล่าวเลย ฉันไม่ได้เข้าห้องน้ำหรอก ฉันเพียงแต่รู้สึกทรมาน ที่ต้องเจอหน้าผู้ชายที่ตัวเองรักก็เท่านั้นเอง ทำไมฉันถึงยังตัดใจให้เด็ดขาดไม่ได้สักทีก็ไม่รู้
หลังจากที่ยืนทำใจพักนึง ฉันก็เดินกลับเข้าไปที่นั่นอีกที ก็พบว่าเบสไม่อยู่แล้ว คงจะกลับไปที่คณะแล้วล่ะมั้ง เฮ่อ กลุ้มใจจัง แล้วนี่ของที่ยังอยู่ที่บ้าน ก็ยังไม่ได้ไปเอาเลย ฉันกะไว้ว่าจะให้นังอั้มไปเอามาให้เสียหน่อย หวังว่าคงยังไม่เอาไปทิ้งหรอกนะ
“นี่นังจืด เมื่อกี้แฟนแกนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เห็นทักทายกันเลยล่ะ” นังกวางขี้สงสัยจังนะมัน
“เอ่อ คงมองไม่เห็นฉันมั้ง” ฉันตอบขอไปที
“แต่ฉันว่าไม่ใช่นะ เพราะแฟนแกมองมาทางนี้ตลอดเลย แถมยังส่งยิ้มให้ฉันด้วยแหละ” มันว่างั้น
“แกคงตาฝาดมากกว่ามั้ง” ฉันนั่งโซ้ยก๋วยเตี๋ยวที่ฝากมันซื้อมาให้
“ตาฝาดบ้าอะไร ถามพวกนี้ดูก็ได้”
“ใช่ นังจืด แฟนแกน่ะมองมาจริง ๆ ว่าแต่แกทำไมทำเหมือนกับหลบหน้าเค้าวะ” นังเปิ้ลใหญ่นี่มันฉลาดนะเนี่ย ขนาดฉันทำเนียนแล้วนะ
“หลบที่ไหนกัน ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ กินต่อเหอะน่า” ฉันวีนนิดนึง จนพวกมันก็คงเบื่อที่จะซักฉันแล้ว เราก็เลยกินก๋วยเตี๋ยวกันต่อจนอิ่ม
///////////////////////////////
ค่ำนั่นฉันโทรไปหานังอั้ม เพื่อขอร้องให้มันช่วยเป็นธุระไปเอาของที่บ้านนายเบสมาให้ฉันที ซึ่งมันก็ตอบตกลง แต่ก็มีเหน็บแนมฉันอีกนะว่า
“กรูว่านะ มรึงสองคนเนี่ย น่าจะปรับความเข้าใจกันดูบ้างนะ ไม่ใช่เอะอะก็เอาแต่หนีอยู่แบบนี้ มันไม่ได้ทำให้พวกมรึงมีความสุขกันหรอกนะ” ฉันก็อยากทำนะ แต่ว่า.....
“ขอบใจนะที่บอกฉัน ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะทำเหมือนกัน”
“ลองดูหน่อยนะ ยังไงฉันก็จะช่วยพูดให้อีกแรง” อ๋า อย่านะ เด๋วเบสมันจะหาว่าฉันขี้ขลาด
“เด๋วก่อนมรึง....” ยังไม่ทันพูดต่อ มันก็วางสายไปแล้ว ช่างมันเถอะ ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนขี้ขลาดยังไงไม่รู้สิ อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้มั้ง
แล้วคืนนั้นฉันก็นอนกระสับกระส่ายไปมา คิดถึงแต่นายเบส ไม่รู้ว่าที่พวกนั้นมันพูดจะจริงรึปล่าว แสดงว่าเบสมันก็คงอยากเจอฉันล่ะมั้ง โอ้ย คิดไปเองทั้งหมดมากกว่าละมั้งฉัน :a6:
นี่ก็สี่ทุ่มเข้าไปแล้ว อยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันรีบหยิบมันมาดู อาจจะเป็นนายเบสก็ได้ แต่กลับกลายเป็นว่า.....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
อาร์ทเหรอ
-
อาร์ทเหรอ
:m14: :m14: :m14:
-
เลือกแล้วก็ต้องทำให้ได้
เดินซ้ำรอยเท้าเดิมไม่มีประโยชน์อันใด
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
เลิกกันแบบนี้ แล้วถ้าอนาคตได้คุยกันจะรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้คุยกันวันนี้ไหมละ :เฮ้อ:
มิตรภาพและความรู้สึกดีๆๆ ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ ...... :m26:
-
ทำไมอยู่ดีๆกลายเป็นเรื่องเศร้าซะงั้นอ่ะ ฮือๆๆๆ :m15: :m15: :m15:
-
รีบมาต่อเลยนะครับ จะลงแดงแล้ว
:sad2: :sad2:
-
เป็นอะไรเหรออ
-
:m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13: :m13:
เจ๊จืด....อ่านมาโดยตลอดแต่ไม่มีเวลารีพลายให้เลย...อยากจะบอกว่า ชอบเบสมากกว่าอาร์ทหลายเท่า ตอนที่เจ๊เป็นแฟนกับอาร์ท เพื่อนสาวก็แอบกรี๊ดตลอดเวลา แต่พอมาอ่านช่วงที่คบกับเบส เพื่อนสาวรู้สึกเลยว่าเบสเนี่ยน่ารักจริง....และเพื่อนสาวเหมย ขอเชียร์ เบสค่ะ
อยากบอกว่า ไ่ม่อยากให้เิลิกกัน ไม่ให้เลิก และไม่ให้เลิก....
เพราะตั้งแต่อ่านมา เบสยังไม่ได้บอกเลิกเจ๊เลยนี่นา...เจ๊อ่ะ(อย่าโกรธนะ ถ้าจะบอกว่า) คิดไปเอง เบสแค่บอกว่า ให้อยู่่ห่างๆกันสักพัก ไม่ได้หมายความว่าต้องเิลิกกันนี่นา.... เจ๊จืดคงเข้าใจความรู้สึกปวดร้าวที่เพื่อนสาวเหมยได้รับหากว่าจืดและเบสต้องเลิกกัน...ใช่มั้ยคะ....
มันอึดอัดและคับในอกอย่างไงชอบกล....
เจ๊...อย่าให้จบเศร้าเลยนะ มันไม่ดีหรอก ไม่ดีต่อคนอ่าน และไม่ดีต่อเจ๊ด้วย....คนอ่านอ่ะ จะต้องร้องไห้แน่ๆ ส่วนเจ๊ เจ๊คงรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเอง...หุหุ....(ขู่ค่ะขู่)...
และจากที่อ่านมา...เหมยอยากจะบอกว่า เบสเค้า....ยังรักเจ๊มาก...และ้ต้องการคืนดีแน่ๆ...อย่าทำอะไรโดยไร้สติมั่นคง ตริตรองให้ดีก่อนทำนะคะ เพราะเดี๋ยวจะกลับหลังหันมาแก้ไขมันไม่ได้อีกแล้ว...
อยากเขียนให้มากกว่านี้อ่ะ แต่ไม่ว่างเลย ต้องกลับไปทำงานต่อ รายงานโครตเยอะเลยอ่ะ ไม่มีเวลาเขียนนิยายเลย แง....
เจ๊ไม่ต้องถามข่าวคราว(หรือคาว) เหมยแล้วนะ อยากให้รู้เลยว่า เหมยยังติดตามอ่านทุกครั้งที่่ว่าง เพียงแต่ว่าไม่มีโอกาสจะได้เม้นท์ให้แค่นั้นเอง....
สุดท้าย คิดถึงเจ๊ค่ะ... แล้วก็จะติดตามอ่านงานเขียนเรื่องต่อไปด้วยอ่ะ ....
คิดถึงค่ะ จุ๊บ จุ๊บ :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:
-
ต่อเลยๆๆๆๆๆ
:a9: :a9: :a9: :a9: :a9: :a9: :a9: :a9: :a9:
ง่วงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอขอก 3 คำว่า ......รับไม่ได้ๆๆๆๆๆ
-
เป็นผมก็ทำแบบคุณจืดนะ
เลือกใครไม่ได้หรอก เลือกใครก็เจ็บ ไม่เลือกทั้งคู่เลยจะดีกว่านะ เหอะ ๆ ๆ
-
:serius2: อ้ายยยยยยย เหมยมาแว้ววววววว นึกว่าจะไม่มาเม้นท์ให้แล้วนะเนี่ย คิดถึงจะแย่ ในที่สุดเพื่อนสาวก็มาจนได้
:m13:ขอบใจนะจ้ะที่ยังติดตามอ่านน่ะ แล้วก็ขอให้ทำรายงานให้เสร็จไว ๆ ด้วยล่ะ ตัวเองจะได้มาต่อนิยายให้จบไง หุหุ
:a2:สู้ สู้ สู้ตายน้า เจ๊เหมย เอาใจช่วยจ้า
ขอขอก 3 คำว่า ......รับไม่ได้ๆๆๆๆๆ
มาถึงคุณน้องกิ๊ฟขา เจ๊งงค่ะ ว่าน้องรับอารายบ่อได้คะ เจ๊ว่า ตอนต่อไปเนี่ย คุณน้องต้องแอบกร๊ดในใจแหงม ๆ เลย ชัวร์ :m30:
:m26:ส่วนรักนี้หัวใจจืดจอง (อ่านะ) จะเป็นของใคร ไปต่อกันดีกว่า หุหุ (ร่าเริงกันหน่อยจ้า ที่รักทุกท่าน)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:m21: ตอนที่ 45
อาร์ทโทรมาหานั่นเอง ฉันกดรับสายแล้วทักทายเค้าไปหลังจากที่ไม่ได้คุยกับเขาตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น
“หวัดดีอาร์ท”
“สบายดีไหมจืด” อาร์ทส่งเสียงมาเบา ๆ เหมือนกลัวฉันจะกดสายเขาทิ้งงั้นแหละ
“สบายดีสิ” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับอาร์ทดี ดูเหมือนว่าฉันเปลี่ยนไปมากเลยสินะ
“เรารู้เรื่องของจืดแล้วนะ” หึ นังนิดคงไปรายงานแล้วสินะ เพราะฉันคิดว่ามันคงไม่หยุดติดต่อกับเบสง่าย ๆ หรอกมั้ง
“อืม เอ่อ อาร์ทตอนนี้นอนรึยัง”
“ยังไม่ง่วงเลย ทำไมเหรอ”
“ออกมาหาเราหน่อยได้มั้ย” เชื่อว่าทุกคนคงคิดว่า ฉันมันทำตัวน่าเกลียดใช่มั้ยล่ะ :m17: ที่เมื่อกี้บอกว่าคิดถึงเบส แต่กลับบอกให้อาร์ทออกมาหา แต่ฉันเหงานี่นา ไม่อยากอยู่คนเดียว แล้วกับอาร์ทตอนนี้ฉันก็คิดกับเค้าแค่เพื่อนที่ดีคนนึงเท่านั้นเอง (แต่ก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงต่อไปเหมือนกันเนาะ)
“จะให้เราไปหาจริง ๆ น่ะเหรอ จืดไม่ได้พูดเล่นนะ” ถ้าพูดเล่นจะให้มาหาเหรอไงกันยะ
“เราจะรออยู่ที่ประตู 1 นะ มานั่งกินข้าวต้มเป็นเพื่อนเราหน่อย”
“โอเค รอเรานะ แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว” อาร์ทวางสายไปแล้ว สงสัยคงจะรีบออกมาละมั้ง ส่วนฉัน คิดผิดมั้ยเนี่ย ที่นัดอาร์ทให้มาหา (คงคิดว่าจะให้อาร์ทไปนอนที่หอด้วย คิดผิดแล้วล่ะนะ o16)
ฉันล้างหน้าที่มันเริ่มเหนียวเหนอะหนะแล้ว แล้วก็ประแป้งทาลิปมันนิดหน่อย ก่อนที่จะเดินออกไปที่ร้านขายข้าวต้มที่หน้าปากซอย หรือประตู 1 นั่นแหละ น่ากลัวนะเนี่ย เป็นหญิงสาว (ตรงไหน) แล้วมาเดินดึก ๆ ดืน ๆ คนเดียว ดีนะ ที่ยังมีไฟตลอดทาง ไม่งั้นล่ะเมิง
เอ้ย ผีหลอกแหง ๆ
ฉันเดินดุ่ม ๆ ออกมาที่หน้าปากซอยอย่างรวดเร็ว ระหว่างทางก็เจอคนเดินสวนไปมาบ้าง ส่วนใหญ่ก็พวกนักศึกษานั่นแหละ ก็ยังพออุ่นใจบ้าง พอเดินออกมาถึงร้านแล้ว ก็ไปนั่งจองโต๊ะรออาร์ทไว้ก่อน แป๊บนึงอาร์ทก็มาถึงแล้ว เร็วดีแฮะ (ก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่เล้ย)
“สั่งอะไรรึยังจืด” อาร์ทนั่งลงแล้วก็ถามฉัน เค้ายังคงยิ้มให้เหมือนเดิมทุกอย่าง
“สั่งแล้วล่ะ ผัดเผ็ดหอยลาย ผัดผักบุ้งไฟแดง ปลาจาระเม็ดทอดกรอบ” ของที่ฉันอยากกินทั้งนั้นแหละ
“น่ากินทั้งนั้นเลยเนอะ มื้อนี้เราเลี้ยงเองนะ” หึ ใจปล้ำเหมือนเดิมนะนายนี่
“แหม ไม่ต้องก็ได้ เราชวนอาร์ทออกมานะ เราก็ต้องเลี้ยงสิ”
“ไม่เอาอ่ะ ให้เราเลี้ยงมื้อนี้ คราวหน้าจืดค่อยเลี้ยงคืนละกันนะ” ฉันนั่งอมยิ้มให้ เราสองคนยังสามารถคุยกันแบบนี้ได้ ฉันก็ดีใจแล้วล่ะ
ระหว่างที่เรานั่งคุยกัน ก็มีนักศึกษามานั่งกินกันเยอะเหมือนกัน ร้านนี้เขาทำอร่อยดีนะ เมื่อก่อนนี้ ฉันยังเคยมานั่งกินกับใครบางคนเลย มีคนมองมาทางเราสองคนด้วยนะ ให้ฉันเดาเอา พวกนั้นก็คงคิดว่าเราสองคนต้องเป็นแฟนกันแน่นอน (ทำไมนะ เวลาที่ผู้ชายที่มากับเรา กินข้าวกับเรา เขาจะคิดว่าเป็นเพื่อนกันบ้างไม่ได้รึไง :try2:)
ของที่สั่งไว้มาครบแล้ว ถึงจะรอนานสักหน่อยก็เหอะนะ เราสองคนลงมือทานอาหารอันอร่อยพวกนี้กัน ตายล่ะ คืนนี้ฉันคงหลับสบายแหงม ๆ เลย อิอิ เรานั่งกินไปคุยไป เชื่อได้เลยว่า การที่เราอยู่คนเดียว มีแต่จะทำให้คิดมาก แต่หากเราได้มีเพื่อนมาคอยช่วยคุยช่วยคิดมันก็ทำให้เราไม่ฟุ้งซ่านได้เหมือนกัน
“จืด เราถามอะไรอย่างสิ” อยู่ ๆ อาร์ทก็ทำหน้าเคร่งขรึม
“หืม ว่าไงเหรอ”
“จืด อยู่คนเดียวได้นะ” โธ่ นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก
“อื้อ อยู่ได้สิ ทำไมเราจะอยู่ไม่ได้” อาร์ททำเหมือนกับไม่เชื่อที่ฉันพูดงั้นแหละ
“เราเป็นห่วงนะ ไปอยู่กับเรามั้ย” :o8:เหอ ๆ ฉันฟังผิดไปรึปล่าวนะเนี่ย
“ขอโทษนะอาร์ท เราคงไปอยู่ด้วยไม่ได้หรอก เราตัดสินใจแล้ว เราอยากลองใช้ชีวิตอยู่คนเดียวดูบ้าง มันคงไม่ลำบากอะไรขนาดนั้นหรอก”
“แต่เรา....” ฉันไม่ปล่อยให้อาร์ทพูดก่อน
“เชื่อเราสิอาร์ท เราอยู่ได้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ฉันบอกไปแล้ว ยังไงฉันก็ต้องอยู่ให้ได้ ฉันจะไม่พึ่งพาใครอีกแล้ว
“อืม ถ้ามีอะไรให้เราช่วยก็ บอกได้ทุกเมื่อนะ เรายินดีช่วยเสมอ” ฉันยิ้มให้อาร์ท
“ขอบใจจ้ะ อาร์ทนี่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ เอาไว้คราวหน้า จืดจะพาไปเลี้ยงไอศกรีมที่เมเจอร์นะ” แหม ฉันพูดแค่นี้เอง ตาอาร์ทถึงกับยิ้มแก้มแทบฉีกเชียวนะ
“ห้ามโกหกน้า ไม่งั้นเราเอาคืนสองเท่าจริง ๆ ด้วย” อาร์ททำหน้าตลก ๆ เล่นเอาฉันนั่งขำคิก ๆ o3
เราสองคนนั่งทานจนอิ่มแล้ว อาร์ทก็เป็นคนออกค่าอาหารเองทั้งหมด เง้อ นี่ฉันไม่คิดอยากให้เค้ามาเลี้ยงเลยนะ ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจไว้ว่าจะเลี้ยงเค้าแท้ ๆ พอถึงคราวที่จะต้องแยกกันกลับบ้าน อาร์ทก็ขอตามไปส่งที่หอของฉัน แต่ฉันก็ไม่ค่อยอยากให้ไปเลย กลัวว่าอาร์ทจะมาหาบ่อย ๆ ซึ่งมันจะกลายเป็นว่า..... ไม่ดีเหมือนกัน
“ไม่เป็นไรหรอกนะอาร์ท นี่มันก็ดึกแล้ว อาร์ทกลับห้องเถอะนะ”
“ให้เราไปส่งเถอะนะจืด มันอันตรายนะ” อาร์ทยังคงดื้อดึงจะไปส่งให้ได้
“โธ่ อาร์ท เราไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย จะต้องกลัวไปทำไมล่ะ ไม่มีใครทำอะไรเราหรอก” ฉันแอบขำนิด ๆ แต่ดูอาร์ทไม่ขำสักนิด
“เนี่ยอ่ะนะ ผู้ชาย ผมก็ยาว ผิวก็ขาว ขาก็.....” อ่ะนะ มองอะไรยะแก นี่มันขาตูนะเว้ย เดี๊ยะ ๆ :m16:
“บ้า ไม่ได้หมายความว่างั้น เอาน่า ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ กลับได้แล้ว เด๋วคราวหน้าไม่ชวนมาอีกนะ” ได้ผลแฮะ ตาอาร์ทยอมกลับไปขึ้นรถกลับอีกฝั่งแล้ว ส่วนสาวน้อยอย่างฉัน (ตรงไหนเนี่ย) ก็เดินกลับหอไปอย่างอารมณ์ดี (เพราะอิ่มน่ะสิ) คืนนั้นฉันก็กลับไปแปรงฟันแล้วก็นอนหลับปุ๋ยเลย :a12:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด ว้ายยยยยยยยยยยยย อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!! :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เจ๊จืดข๋า.......... หัวใจน้องกิฟ๊แทบละลาย ไม่ไหวแล้ววววววว โอ๊ยๆๆ อิจฉา.......
o9 o9 o9 o9 o9 o9
รักพี่อาร์ทน่ะค่าๆๆๆๆๆๆ
(ขอบคุณค่ะเจ๊จืด อ่านแล้วมีความสุขขึ้นเยอะเลย) อิอิ ของชอบ :m1: :m4:
-
ใช้เวลาสักนิดถามใจตัวเอง
:m1: :m1: :m1:
บางทีการทำอะไรลงไป มันมีผลเสมอ อย่าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ
บางทีมันอาจสายเกินไป
:m21: :m21:
ปล.
อ่ะ คุณเหมย ดีใจที่ยังไม่หาย เผื่อจะได้อ่านนิยายต่อ
-
มาตามดันจ้า
-
ขุดด้วย อิอิ ดันๆๆๆๆ (โห..... ใหญ่ขึ้นตั้งเยอะ อิอิ :a5:)
-
:oมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นแล้วล่ะ อยู่ ๆ ฮอตเมลล์ก็เปลี่ยนไป๋ ทำให้ข้อมูลมันกลายเป้นแบบนี้ไปซะงั้น แอ้ :a5:
แบบเนี้ย ดูกานนะ เด๋วเราจะไปหาวิธีมาลงใหม่
ตอนที่ 46
หลังจากวันที่ฉันโทรไปหานังอั้มได้สักสองวัน มันก็โทรมารายงานกับฉันว่า
“อิจืด กรูไปเอาของ ๆ มรึงมาแล้วนะ”
“จริงอ้ะ ขอบใจมรึงมากเลยนะ เด๋วกรูไปเอาที่ห้องมรึงเองนะ” ของฉันก็ไม่มีอะไรมาก ก็เสื้อผ้า หนังสือเรียน ที่นอนปิ๊กนิค (จริง ๆ มีมากกว่านั้นอีก แต่ฉันไม่ขนมาหรอก)
“เออ แล้วก็ เอ่อ” เอ้า เป็นอะไรของมันอีกล่ะนั่น
“อะไร มีอะไรจะพูดอีกรึปล่าวมรึง”
“มีสิ เบสน่ะ มันถามฉันด้วยนะ ว่ามรึงน่ะ ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร” เชอะ จะถามทำไมฟะ ก็ไม่อยากเห็นหน้าฉันไม่ใช่เหรอ
“แล้วมรึงบอกมันว่าไงล่ะ”
“ก็ อ่า ฉันก็บอกไปเท่าที่ฉันรู้อ้ะ”
“หา งั้นมรึงก็บอกมันไปแล้วสิ ว่าฉันอยู่ที่ไหน”
“ปล่าวบอกย่ะ อิจืดเอ้ย มรึงอย่าใจแข็งไปหน่อยเลย ไอ้เบสก็พอกัน แมร่งมรึงสองคนนี่ จะทิฏฐิกันไปถึงไหนว้า หันหน้ามาคุยกันมั่งเหอะ” นังอั้มมันจะไปเข้าใจอะไรเล่า มันไม่ได้มาโดนแบบฉันมั่งนี่หว่า
“ไม่ ไม่มีทางเด็ดขาด มรึงก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่ามันน่ะ ทำร้ายจิตใจกรูขนาดไหน”
“ดอกเอ้ย มรึงก็ไม่อธิบายมันไปมั่งล่ะ เอาแต่ปล่อยให้มันเข้าใจผิดอยู่นั่นแหละ” เหอะ เข้าใจผิดงั้นเหรอ ปล่าวเลย เบสมันเข้าใจถูกทุกอย่าง ว่าฉันไปหาอาร์ท แถมยังมีอะไรกันมาอีกด้วย (แต่ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลยนะ)
“พอเถอะอิอั้ม กรูรู้ว่ามรึงห่วงกรู แต่กรูจัดการชีวิตตัวเองได้น่า ไม่ต้องห่วงนะ ขอบใจมรึงมาก ๆ
เลย เด๋วกรูไปเอาของเย็นนี้ละกัน” ฉันวางสายแล้วก็เดินกลับไปเรียนต่อเหมือนเดิม
“เมื่อกี้เพื่อนโทรมาเหรอแก” เปิ้ลใหญ่ถามฉัน
“อืม เด๋วว่าจะไปเอาของสักหน่อยน่ะ”
“เหรอ กะว่าจะชวนไปเดินท้อปซะหน่อย”
“โทษทีนะ ไว้วันหลังละกัน วันนี้อาจารย์เข้าสอนมั้ยเนี่ย” วิชาสถิติ อันแสนจะโหดร้าย เง้อ ไม่อยากเรียนเลย แมร่งโคตรยาก
“มาสิยะ อย่าบอกนะว่าจะโดดอีกน่ะ”
“ก็ไม่แน่ อิอิ” ฉันทำเป็นขำต่อหน้าพวกนั้น แต่จริง ๆ กลุ้มใจจะแย่
///////////////////////////
ตกเย็นนั้นฉันก็ไปขนของกลับมาที่ห้องตัวเอง เสียค่ารถแท๊กซี่ไปเป็นร้อยเลย นังอั้มก็ยังมิวายพูดเรื่องนั้นอยู่ได้ ฉันล่ะเซ็ง พอกลับมาถึงห้องตัวเอง ฉันก็คิดว่า ออกไปเดินท้อปที่ประตู 2 ซื้อของกินตุนไว้ดีกว่า ตอนนั้นก็เริ่มจะมืดแล้ว
อาร์ทก็ขยันโทรหาฉันบ่อยเหลือเกิน นี่ถ้าโปรแพงมันจะโทรหาฉันมั้ยเนี่ย อยากจะรู้นัก ชิส์ แต่อีกคนสิ ทำไมมันไม่โทรมาหาบ้างเลยฟะ หรือว่าจะเลิกกันจริง ๆ เนี่ย (ทำยังกับว่า ยังไม่ได้เลิกกันแล้วงั้นแหละ)
“อยู่หนายอ้ะ” พูดยาน ๆ มาอีกละ
“อยู่ท้อป มาซื้อของกินน่ะ” ฉันเดินไปดูในส่วนพวกขนมนมเนย
“อยากไปหาจัง ไปได้ป่ะ” เด๋วนี้หัดพูดจาเหมือนเด็กเข้าไปทุกที
“อยากมาก็มาสิ แต่อีกเด๋วก็จะกลับหอแล้วนะ มาแล้วไม่เจอเราก็อย่าว่ากันล่ะ”
“โห อะไรอ้ะ รอก่อนดิ” อ่านะ
“ล้อเล่นน่า จะมาก็รีบมานะ ไม่ใช่ปล่อยให้เรานั่งรอเก้อล่ะ” ในที่สุดฉันก็ต้องยอมตามใจอาร์ท
“โอเค ๆ แป๊บเดียว ตอนนี้เราอยู่ในมหาลัยนี่เอง” อ้าวเหรอ นึกว่าอยู่ห้องซะอีก
“จ้า ๆ” แล้วอาร์ทก็วางสายไป สงสัยจะแป๊บเดียวจริง ๆ เพราะฉันยังเลือกซื้อของไม่เสร็จเลย ตาอาร์ทก็มาถึงแล้ว แหม่ เร็วทันใจแฮะ
“มาเร็วกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย”
“แหงล่ะ นั่งรถมอไซด์มาเลยนะ” แต่ฉันว่ามันต้องวิ่งมาด้วยแหง ๆ เลย ถึงดูหอบขนาดนั้น
“กินข้าวมารึยังอ่ะ” ฉันถามอาร์ท เพราะเวลาตอนนี้ก็ราว ๆ ทุ่มนึงได้แล้วล่ะมั้ง เอ ว่าแต่อาร์ทมันทำอะไรอยู่ในมหาลัยนะ
“ยังเลย พอดีเราเตะบอลอยู่น่ะ” อ่านะ เตะจนมืดเลยเหรอ
“ถึงว่าสิ เหงื่อซกเลย ป่ะ ไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า” เราสองคนสั่งอาหารมากินกัน แล้วก็นั่งคุยกันไปตามเรื่องตามราว ช่วงนี้รู้สึกว่าอาร์ทจะกลับมาทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
“เสาร์นี้ไปดูหนังกันมั้ย” ฉันแค่อยากเลี้ยงตอบแทนค่าอาหารวันนั้นน่ะ
“อื๋อ จริงอ่ะ ไปสิ” อาร์ทยิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่น ถึงจะโตขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังดูเหมือนเดิมในสายตาฉันเลยนะ (แอบหวั่นไหวซะแล้วสิ)
“อยากกินอะไรก็บอกได้นะ เราเลี้ยงเอง”
“อยากินพิซซ่า เอ็มเค เค๊กอร่อย ๆ แล้วก็” ฉันเบรกตาอาร์ทเกือบไม่ทันแน่ะ
“พอเลย ๆ ออกเองเถอะงั้นอ่ะ”
“ล้อเล่นน่า จืดเลี้ยงเราอะไรก็ได้ แค่นี้เราก็ดีใจแล้ว” ฉันนั่งอมยิ้ม เหอ ๆ อาร์ท อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันชักเริ่มใจคอไม่ดีแล้วนะเนี่ย (ยัยโลเลเอ้ย-แอบด่าตัวเอง)
พอเรากินอิ่มแล้ว อาร์ทก็เดินมาส่งฉันที่หอ ด้วยเหตุผลคือ ช่วยฉันถือของกินที่มันเยอะแยะไปหมด ประกอบกับฉันเดินกลับมาเอง ไม่ได้ไปขึ้นรถอีกฝั่งหนึ่ง อาร์ทเลยขอเดินมาเป็นเพื่อน แต่ไหงดันตามมาถึงหน้าหอที่ฉันอยู่ได้ล่ะเนี่ย ตายล่ะ (พลาดแล้วฉัน)
“ส่งแค่นี้แหละ อาร์ทกลับเหอะ มันชักจะดึกแล้วนะ” อาร์ทยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน
“อ้าว ไม่กลับล่ะ” ฉันเปิดประตูรั้วเข้าไปแล้วนะ ตาอาร์ทยังยืนมองมาทางฉันอยู่เลย แถม ยังทำตาละห้อยอีกนะ
“เฮ้อ นายนี่น้า เข้ามาก่อนก็ได้” อาร์ทเดินยิ้มแป้นตามฉันเข้ามา เง้อ ใจอ่อนอีกตามเคยฉัน หวังว่าคงไม่มีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้นหรอกนะ (ไม่ยอมให้เกิดเด็ดขาด สู้ สู้ สู้ตาย ยัยจืด)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แก้แล้วล่ะ
-
เง้ออ เจ๊ใจอ่อนจัง แต่ก็เอาเหอะ คู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน เนอะๆ :m13:
-
กลับมาเทใจให้อาร์ทอีกแล้ว อิอิ
-
อะไรกันเนี้ย
-
ดีคร้าบบบบบบบบบพี่จืด
พอเข้ามาอ่านก็เริ่มขึ้นภาคใหม่อีกแระ :m8: (ไปไกลแล้วด้วย)
ตามอ่านอยู่ตั้งนาน หัวโขกโต๊ะคอมตั้งหลายรอบ
ผมสงสัยอยู่คำหนึ่งอ่ะ คำว่า "อ่อม"
"อ่อมจริง ๆ" น่าจะหมายถึง ช้าจริง ๆ ใช่มะคับ
"อ่อมกบ" หมายถึงยางงายอ่ะคับ
เวลาทำอ่อมมันทำนานหรอคับ ถึงเอาคำว่าอ่อมมาใช้เวลาทำไรนาน ๆ
แล้ว"นก"นี่หมายความว่า "ชวด"ใช่ปะคับ
สงสัยมากกกกกกกกกกกกกกก
ดู Titanic แล้วก็นึกถึงพี่อาร์ทขึ้นมา
มันช่างเป็นความทรงจำอะไรที่ผมคิดว่าน่าจะดีนะ
เพราะได้ดูหนังเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกด้วยกัน
เอ๊ะ ความหมายของเพลงก็เข้ากับเรื่องของพี่จืดนะ ตอนที่เลิกกับพี่อาร์ทแล้วอ่ะ
...Every night in my dreams I see you, I feel you...
...Near, Far, wherever you are
I believe that the heart does go on...
...And you're here in my heart, and
my heart will go on and on...
ฮือ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ART COME BACK !
*-----*-----*-----*-----*-----*
เรื่องนี้ฉายตอนปีไหนอ่ะ ใครรู้บอกหน่อยจิ
บะบายคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:m13:ตอบคำถามคุณอากิระก่อนนะ
คำว่า อ่อม เป็นอย่างที่คุณน้องเข้าใจถูกต้องแล้วนะคะ
ส่วนอ่อมกบ อ่อมเขียด อ่อมปลาไหล เหอ ๆ พวกเราเรียกให้มันดูสนุก ๆ น่ะ
แต่ที่น่าเกลียดสุด ๆ ก็ อ่อมคางคก อิอิ แหวะ ๆ
แล้วก็คำว่า นก มันก็คือ การโผนบินจากไป หรือชวดนั่นแหละจ้า
เพราะเจ๊สองก็ นก อยู่บ่อยเหมียนกัล คริคริ (ล้อเล่งน่า)
เอาเป็นว่า สรรพนามเหล่านี้ เป็นที่อิตในหมู่เรานะคะ อาจจะงงไปสักนิดนึง
:m9:อ่านต่อไป ก็จะเข้าใจมากขึ้นเน้อ เจ๊ไปล่ะ :a11:
-
กว่าจะได้มาซึ่งความรัก
กลับเห็นหัวใจคนอื่นเป็นเรื่องล้อเล่น
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
กว่าจะได้มาซึ่งความรัก
กลับเห็นหัวใจคนอื่นเป็นเรื่องล้อเล่น
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
o9 แอ้ บลูบลู้ใจร้ายอ้ะ เราไม่เคยเห็นหัวใจคนอื่นเป็นของเล่นนะ
แต่อย่างว่า เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ใครจะไปรู้ล่ะ ว่ามันจะซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดเนี้ย
เด๋วก็มีโผล่มาอีก เฮ่อ กลุ้มใจ :a6:
-
:m13:โบนัสแทร็ค
ตอนที่ 47
ฉันเดินขึ้นมาชั้นสอง บ้านนี้มีสองชั้น ข้างบนมีห้องอยู่ประมาณ 5 ห้อง ห้องฉันอยู่ริมขวาด้านหน้าบ้าน เมื่อมองเข้ามา มีระเบียงเล็ก ๆ อยู่ด้านนอกด้วย ในห้องก็ไม่ได้ใหญ่มากมาย ชั้นบนเป็นไม้หมดเลย ขัดมันอย่างดี ตอนแรกฉันอยากจะอยู่ชั้นล่างมากกว่า แต่พอดีมันเต็มอ้ะสิ
“ห้องเล็กจัง” สำหรับสองคนมันก็ต้องแคบเป็นธรรมดา
“ก็เราอยู่คนเดียวนี่” ฉันเดินเอาของไปเก็บไว้ ที่นี่ไม่มีตู้เย็น ทีวี หรอกนะ นอกจากจะซื้อมาเอง
“เตียงแคบจัง งี้จะนอนยังไงอ่ะ” ฉันหับขวับไปมองนายอาร์ททันที
“ก็เรานอนคนเดียวนี่ แค่นั้นมันก็ใหญ่พออยู่แล้ว” อาร์ทยิ้มเจ้าเล่ห์
“แล้วเราจะนอนยังไงล่ะ” เหอ ๆ ฝันไปเหรอยะ
“อะไรนะ จะนอนที่นี่งั้นเหรอ คงไม่ได้หรอกมั้ง” ฉันเดินไปที่ระเบียงเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้เข้ามา
“โหย ไรอ่ะ คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ” เวรกรรม จะมาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย
“ไม่ได้หรอกอาร์ท กลับไปนอนห้องตัวเองเถอะนะ”
“ทำไมเราถึงค้างที่นี่ไม่ได้ล่ะ” อาร์ททำหน้าละห้อย เห็นแล้วอยากจะเดินเข้าไปหยิกแก้มจริงเล้ย
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้สิ”
“กลับก็ได้” อาร์ทนั่งทำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก โธ่เอ้ย อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันยิ่งใจอ่อนอยู่ด้วย
“ค้างก็ได้ แต่ต้องสัญญาอะไรก่อนนะ” นั่นไงว่าแล้วฉัน ใจอ่อนจนได้
“จริงนะ ได้สิ สัญญาอะไรเหรอ” ตาอาร์ทมันต้องแกล้งหลอกให้ฉันใจอ่อนแน่ ๆ เลย ตาบ้าเอ้ย
“นอนพื้นไป ห้ามมาแย่งที่เราเด็ดขาด อ้อ แล้วก็ อย่าคิดเรื่องนั้นเป็นอันขาด เข้าใจไว้ด้วยนะจ้ะ” ฉันพูดแบบนี้ไปแล้ว แต่ตาอาร์ทก็ยังยิ้มหน้าระรื่น ตายห่ะ ตูจะรอดมั้ยเนี่ยคืนนี้
/////////////////////////////////
-
o9สั้นจังเลยคุณจืด :a4:
-
ความฝันน้องกิฟ๊ ใกล้จะเป็นจริงขึ้นมาซะแล้ววววว อิอิ :laugh:
(พี่อาร์ทนี่น่ารักเป็นบ้าเลยยย หลงซะ ไม่เอาหละ o7)
อิจฉาเจ๊จืดๆๆๆๆ อิอิ อ่านแล้วอารมณืดีกว่าตอนที่อ่านตอนที่พี่จืดคบกับพี่เบสอีกอ่ะน่ะ (ลำเอียงสุดฤทธิ์) :m14:
แล้วมาต่อไวไว นะคะ :m11:
-
รับทราบคับพี่
ภาษาแนวดีจัง o13
*-----*-----*-----*-----*-----*
บะบายคร้าบบบบบบบบบบบ
-
โอย...ติดงอมแงมๆ สนุกมากๆ ครับ บองทียังเผลอออกเสียงตามเลย :m4:
แต่หลังๆ นี่เศร้าจังนะครับ (น้ำตาแทบร่วงมันสะเทือนใจอ่ะ) :m15:
ชักอินแล้วนะเนี่ย (สรุปเป็นเรื่องแต่งใช่ป่ะ จะได้โล่งอก ถ้าเรื่องจริงคงสะเทือนใจหน้าดู) :เฮ้อ:+
ผู้ชายเข้าใจยากจริงๆ ตัวเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลยบางที :เฮ้อ:
งัยก็ขอบคุณนะครับ (เล่นอ่านซะไม่เป็นอันหลับอันนอนเลย อิอิ) o13
-
ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องสด ๆ คงต้องขอความกรุณาคุณจืดว่า....
กลับไปคบกับคุณอาร์ทเห๊อะะะะะะ
อิอิอิ
-
เจ๊จืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
- -*
มาตบกันมั้ย.....
ใครจะสวยกว่ากัน.. เชอะ....
พอดีว่างๆ ไม่มีไรทำเลยมาชวนตบกันแก้เซ็ง....
เอิ๊กๆ
-
โดนแน่ๆๆเลยฮิๆๆ
-
คุณจืดใจโลเลจังเลยคับ พันธ์ใม้เลื้อยหรือเปล่าคับ 555
-
:serius2: o9เอามาทำไมนิดเดียว ระคายกระเพาะหมดดดดดดดด
ต่อไวๆเน้อ
-
ลองคิดว่าถ้าจืดเป็นเบส มาเห็นอาร์ทที่บ้านแบบนี้จืดจะรู้สึกอย่างไร
:o12: :o12: :o12: :o12:
ปล.แซวเล่นขำๆอย่าคิดมากนะ
-
ตอนนี้ดูเหมือนอาร์ทจะมีบทบาทกับฉันมากเลยทีเดียว นี่ถ้าเกิดเบสยังไม่ยอมคุยกับฉันอีก มีหวังคงต้องเลิกกันจริง ๆ แล้วล่ะ แล้วกับอาร์ท ฉันก็ยังไม่แน่ใจเลยว่า ความสัมพันธ์ระหว่างเราจะกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้งรึปล่าว
หลังจากที่ฉันยอมให้อาร์ทนอนค้างที่ห้องของฉันแล้ว เขาก็เดินเข้าไปอาบน้ำอาบท่า โดยใช้ผ้าขนหนูของฉัน ใส่เสื้อกับกางเกงของฉัน เหอ ๆ ดีนะที่ยังมีเสื้อตัวใหญ่ ๆ อยู่
ส่วนฉันก็รอให้อาร์ทอาบเสร็จก่อนแหละ ตัวเองถึงค่อยเข้าไปอาบต่อ หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราสองคนก็เกิดหิวขึ้นมาอีก ฉันเลยต้มมาม่าให้กินเสียเลย อิอิ (เจ้าเก่า)
“กินงี้ทุกคืนเลยรึปล่าว” อาร์ทถามตอนที่ฉันกำลังรินน้ำร้อนใส่ชามมาม่าอยู่
“ก็ไม่ทุกคืนหรอก วันไหนอยากก็ทำกินน่ะ”
“ไม่กลัวอ้วนหรือไง” เหอะ เอาตรงไหนมาอ้วนล่ะ ผอมยังกับอะไรดี
“เราผอมขนาดนี้ ก็ต้องกินเยอะ ๆ สิ เด๋วก็ได้เป็นเปรตพอดี” อาร์ทนั่งขำอยู่นั่นแหละ ตลกนักรึไงยะ
“ได้อยู่กับจืดแล้วเรามีความสุขจัง” ฉันชะงักไปนิดนึง
“แน่ใจเหรอ” ฉันถามเขาออกไป
“อืม ตอนนี้เรามีความสุขจริง ๆ นะ” ยังงั้นเหรอ แล้วฉันล่ะ ฉันมีความสุขมั้ยนะ ที่มีอาร์ทอยู่ข้าง ๆ แบบนี้
“ขอบใจนะ เอาล่ะ ท่าจะกินได้แล้ว นี่จ้า มาม่าสูตรเด็ดของเรา”
“สูตรเด็ดตรงไหนอ้ะ ไม่เห็นใส่อะไรเลย” ฉันพูดเล่นน่า คิดมากไปได้พ่อหนุ่ม
“เอาน่า ลองกินดูสิ รับรอง อร่อยที่ซู้ด”
เราสองคนนั่งกินมาม่าอันแสนจะอร่อย (ตรงไหน) แหม ก็คนมันหิว อะไรก็อร่อยหมดแหละ หุหุ หลังจากที่กินเสร็จแล้ว ก็ได้เวลาหลับนอน เอ้ย เข้านอนกันเสียที
ฉันเอาที่นอนปิ๊คนิคให้อาร์ทไปปูนอนตรงไหนก็ได้ แต่อย่ามานอนติดเตียงฉันเด็ดขาด หึหึ อาร์ทเลยเลือกนอนอีกฝั่งหนึ่งแต่มันไกลกันตรงไหนเนี่ย เดินสามก้าวก็ถึงแล้ว เหอ ๆ
"คืนนี้นอนดี ๆ นะ อย่าละเมอล่ะ” ฉันแอบกัดตาอาร์ทนิดนึง ตานั่นก็ทำหน้าบูดตามเคย อิอิ
“ใจร้าย” เอ้า ซะงั้นอ้ะ
ฉันนอนมองตาอาร์ทจัดที่นอนของตัวเองอยู่พักนึง แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนมองมาทางฉันเหมือนกัน ฉันอายเลยรีบหันหน้าไปมองทางอื่น แล้วก็เหลือบไปมองใหม่ ก็ยังเห็นเขามองมาเหมือนเดิม
“มองไรอ้ะ” ฉันสั่น ๆ ถามออกไป
“มองเราน่ะสิ จะให้มองใครล่ะ” เง้อ ตาอาร์ทนี่เนาะ จะทำให้ฉันหลับไม่ลงนะเนี่ย
“นอนได้แล้ว เราปิดไฟนะ” อาร์ทมันก็พยักหน้า ฉันก็เลยลุกไปปิดไฟที่ปลายเตียง ตายล่ะ คืนนี้ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลยทีเถิด
///////////////////////////////////
กว่าฉันจะข่มตาหลับก็ล่อเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เหอ ๆ แอบดูเวลาในมือถือน่ะ สงสัยตาอาร์ทคงจะหลับไปแล้วล่ะ ฉันจะได้นอนหลับซะที ง่วงจนทนไม่ไหวแล้ว
คืนนั้นก็ผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ แสดงว่าอาร์ทก็คงเห็นใจฉันอยู่เหมือนกัน ขอบคุณมากนะ ที่เชื่อฉัน ไม่ทำให้ฉันต้องผิดหวังในตัวเค้าเลย
และเช้าวันถัดมา อาร์ทก็กลับไปห้องของตัวเอง แถมยังมีชวนฉันให้ไปอยู่ด้วยกันอีกนะ ฝันไปเถอะจ้ะ อยู่แบบนี้แหละดีแล้ว จะได้มีเวลาอ่านหนังสือเตรียมสอบได้เต็มที่ ไม่ต้องมีใครมากวน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:o สงสัยแบบนี้ ต้องหันมาเชียร์นายอาร์ทแทนแล้วใช่ม่ะ อิอิ
-
:a3:แล้วจะเชียร์ใครดีหละเนี่ย รักเบสเสียดายอาร์ทเนอะคุณจืด :m23:
-
ถ้าเรารักทั้งสองคนแบบมากๆ คงตัดใจไม่คบทั้งสองคนอ่ะ
จะตัดใจจากอีกคนไปคบอีกคนก็รู้สึกผิด งั้นก็อย่าคบมันเลยละกัน :m8:
-
:oพี่อาร์ทสู้ๆๆๆ :oพี่อาร์ทสู้ตาย :m18:พี่อาร์ทไว้ลาย ระวังพี่จืดจาสวมเขาให้น่ะจ๊ะ ..... :laugh:
น่ารักขึ้นทุกวันน่า..... เนี้ย พี่อาร์ทอ่ะนะ รักจังงงง :give2:
รอต่อค่ะ ขุดๆ
-
:serius2:อ้า น้องต๊อบ อย่าตบเจ๊แรงนะ เด๋วหน้าแหกหาแฟนมะด้าย คริๆ
ต่อกันเลยดีกว่า
ตอนที่ 48
พักหลัง ๆ นี้ ฉันไม่ค่อยได้เจอเบสอีกเลย เพราะฉันต้องเข้าไปเรียนในคณะที่อยู่ด้านในสุด ของมหาวิทยาลัย โอกาสที่จะเจอกันก็น้อยมากเต็มที จากที่ไม่ได้พบกันเป็นอาทิตย์ ก็มาเป็นเดือน นี่ก็ปาเข้าไปเกือบสามเดือนแล้ว จนฉันเริ่มทำใจได้แล้วล่ะ เราคงไม่สามารถกลับมาคบกันเหมือนเดิมได้แล้วล่ะมั้ง
อาร์ทยังคงแวะเวียนมาหาฉันเสมอ แต่แปลกนะ ทำไมฉันกลับไม่รู้สึกเหมือนเดิมเลย เหมือนกับตอนที่เรายังคบกันสมัยม.ปลาย หรือที่เค้าพูดกันว่า แก้วที่มันมีรอยร้าวแล้ว ยากนักที่จะกลับมาประสานให้สนิทได้ดังเดิม ความรู้สึกของฉันคงเป็นแบบนั้นแล้วกระมัง (รวมทั้งของเบสด้วยแน่ ๆ เลย)
แล้วนี่ฉันต้องจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไงต่อไปดีนะ อ้อ หลังสอบปลายภาคเทอมแรกแล้ว คณะฉันก็จะมีการจัดให้นิสิตไปฝึกงานตามสถานที่ต่าง ๆ ด้วย ส่วนฉันจะได้ไปที่ไหน และมีเรื่องราวอะไรที่มันแปลก ๆ เกิดขึ้นอีกบ้างรึปล่าวนั้น อดใจรอกันหน่อยนะ
มีอยู่วันหนึ่ง ฉันกำลังนั่งเรียนวิชาของสาขาตัวเองอยู่ในคณะ โทรศัพท์มือถือที่ฉันตั้งระบบสั่นเอาไว้ มันเกิดสั่นขึ้นมา นี่ใครมันกล้าโทรมาตอนเรียนวะเนี่ย บังอาจนัก
“อ้าว ยัยนิดนี่หว่า ยังหน้าด้านโทรมาอีกนะมัน” ฉันก่นด่ามันในใจ เพราะมันนี่แหละ ทำให้อิตาเบสทิ้งฉาน (คิดไปเองรึปล่าว) ฉันก้มตัวลงไปมุดใต้โต๊ะเรียน (ซะงั้น) แล้วรับสายมัน
“ว่าไง”
“คนทุเรศ แกทำแบบนี้ได้ไงกัน” อ้าว อินี่ ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย
“ทำบ้าไรยะ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”
“พอเบสเค้าไม่เอาแก แกก็ไปคว้าเอาแฟนฉันมา-กกเลยสินะ นังหน้าด้าน” หา อินี่มันเป็นอะไรมากรึปล่าวเนี่ย สงสัยจะกินยามาผิดมั้งเนี่ย
“หล่อนจะบ้าเหรอ ใครไปเอาแฟนหล่อนมา-กกยะ อ้อ อาร์ทเค้าเลิกกับหล่อนแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วเค้าจะเป็นแฟนหล่อนได้ไง กรุณาใช้สมองคิดบ้างนะ ไม่ใช่เอาตรงนั้นมาคิด” อย่ามาแรงกับฉันนะจ้ะ ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ด้วย (เรียนไม่รู้เรื่องอ่ะ)
“อิบ้า คอยดูเถอะ แกจะไม่ได้ใครไปเลยซักคน” เสียงมันดูอาฆาตฉันเชียว
“เฮอะ ฉันก็ไม่ได้คันขนาดนั้นหรอกนะ เชิญแกคันไปคนเดียวเถอะ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวในโลกโว้ย จำไว้ด้วย” ฉันก็ใช่ย่อย ถ้าแรงมาก็แรงตอบเหมือนกัน ยิ่งถ้าเจอหน้าล่ะก็ แม่จะจิกหัวตบซะให้หน้าแหกเลย (โหมดชั่วร้ายอีกและฉัน)
อินังนิดเอ้ย โทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา เล่นเอานังเพื่อนชะนีนั่งอ้าปากเหวอไปเลย ดีนะที่อยู่หลังห้อง ไม่งั้นล่ะเมิง โดนอาจารย์ด่าแหง ๆ
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ ว่านังชะนีนิดมันจะใจกล้าหน้าด้านโทรมาระรานสาวน้อยอย่างฉันทู๊กวัน (พ่อหล่อนทำงานอยู่องค์การโทรศัพท์เหรอคะเนี่ย) วันไหนฉันอารมณ์ดี ก็กดสายทิ้ง วันไหนอารมณ์ร้าย แมร่งก็ด่ากราดเสียเลย แล้วก็ เฮ่อ โล่งใจจัง (อิอิ ระบายความเครียดไปได้เยอะเลย)
“อิจืด ฉันว่าแกนี่นับวันจะร้ายขึ้นเรื่อย ๆ นะ” นังเปิ้ลใหญ่เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย มานั่งเม้าท์ฉัน
“อาไร ร้ายตรงไหน ฉันออกจะเรียบร้อยขนาดนี้” เหอ ๆ เพิ่งด่าเค้าไปหยก ๆ
“ทีนเถอะ ฉันว่าแกน่ะ เปลี่ยนเบอร์หนีไปเลยดีกว่ามั้ย” มันว่างั้น
“เปลี่ยนเบอร์ เพื่ออะไรจ้ะ ขืนเปลี่ยนหนี ฉันก็เหงาปากแย่น่ะสิ”
“อิเวร ตามใจแกเหอะ” แล้วมันก็เอือมระอาฉัน ทำไม ฉันก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว จะให้เปลี่ยนไปเป็นสาวเรียบร้อยอ่อนหวาน มันไม่ช่ายยยยตัวช้านเลยนะ
“วันนี้ไปเดินห้างกัน” ฉันชวนมัน
“ก็ดี อยากไปดูการ์ตูนใหม่ ๆ อยู่เหมือนกัน” ใช่เลย ฉันก็อยากไปดูผู้ชายยืนอ่านการ์ตูนเหมือนกัน อิอิ จุดประสงค์หลัก
รู้สึกว่าช่วงนี้ฉันจะกลับมาคึกคักเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ยล่ะ ก็เพราะว่า ตอนนี้ฉันเริ่มคิดได้แล้วล่ะว่า ที่ผ่านมา ฉันไม่ค่อยรักตัวเองเลย เอาแต่ไปรักคนอื่นเค้า แล้วตัวเองก็มาเจ็บเสียเอง มันช่างเอาเปรียบตัวเองสิ้นดี
ทำไมฉันถึงกลับมารักตัวเองเอาตอนนี้น่ะเหรอ ก็เพราะคนเราเมื่อลองได้อยู่คนเดียว ทำอะไรให้กับตัวเอง คอยดูแลตัวเองบ้าง สักวันเราก็จะรู้ว่า ไม่มีใครหรอกที่จะรักเราเท่าตัวเราเอง นอกจากพ่อและแม่ (จำไว้นะ รักพ่อแม่ แล้วก็ดูแลตัวเองให้มาก ๆ ด้วย ส่วนคนอื่นนั้น เขาเข้ามาเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปเท่านั้นเอง ถ้าอยู่กันรอดก็ดีไป แต่ส่วนใหญ่มันหายากเหลือเกิน (อาจจะพูดผิดไปยังไง ก็ขออภัยด้วยนะ))
พักนี้ฉันกับนังเปิ้ลใหญ่ เราสองคนซี้กันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด บ้านนังเปิ้ลอยู่อนุสาวรีย์ ฉันมักจะชอบไปเดินเล่นแถว ๆ นั้นบ่อยเหมือนกัน เรานั่งรถมาถึงเซ็ลทรัลลาดพร้าวเจ้าเก่าอีกแล้ว พอไปถึงก็พุ่งลงไปชั้นใต้ดินกันทันที หนังสือการ์ตูนที่ฉันติดตอนนั้นมีหลายเรื่องทีเดียว แต่ที่ชอบที่สุดก็คือ “เพื่อนแบบนี้มีคนเดียวในโลก” น่ารักมาก ชอบคิโยมิเนะที่สุดเลย ขรึม ๆ เท่ ๆ ตรงกับใครน้า
หลังจากนั้นเราสองคนก็เดินขึ้นที่ร้านหนังสือชั้น 3 กัน ยืนอ่านนิตยสารกันจนเมื่อยขาและ ก็เลยชวนกันไปหาอะไรกินที่ฟู้ดเซ็นเตอร์กัน แล้วก็เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึง (อีกละ) ขึ้นจนได้
“แน่ใจนะว่าไม่ลงไปกินที่ท้อปน่ะ” นังเปิ้ลถามซ้ำอีกรอบ
“ชั้นนี้แหละแก ขี้เกียจลงไปแล้ว” แหงล่ะ ก็มันเมื่อยขา เมื่อยเอวไปหมดแล้ว
“เออ ๆ ก็ได้” สงสัยจังว่ามันอยากลงไปกินอะไรที่ท้อปนักหนา
พอเราเดินเข้าไปในศูนย์อาหารแล้ว ก็เดินไปแลกคูปองกัน ทันใดนั้นเอง นังเปิ้ลก็มากระซิบข้าง ๆ หูของฉัน
“นังจืด ดูนู่นสิ” มันบุ้ยปากไปทางขวามือของฉัน
“อะไรวะ นังนี่” ฉันมองตามที่มันบอกให้ดู แล้วฉันก็เห็น เห็นผู้ชายที่ชื่อ เบส กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ แนน ทำไมสองคนนี้ถึงมาด้วยกันได้นะ หรือว่า....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
มันจะยังไงน๊า
-
:serius2:
คุณจืด ทำให้ค้างอีกแร้วววว
มาให้ว่องเลย o12
-
ค้างคา...
สงสัยต้องตบกันจริงๆ ละ
โฮะๆ
-
อยู่ตัวคนเดียวก็มีความสุขได้
:m27: :m27:
-
ก็ปฃล่อยให้เค้าทานเข้าไปซะ 2 คนก็หมดเรื่อง o12
จาไปสนจายทำไม เห็นใจพี่อาร์ทบ้างเถอะค่ะ :o11:แก้วที่มันร้าวแม้จะมีรอย ถ้าดูแลดีดี รอยร้าวนั้นก็อาจจะเป็นสีสันของความรักเจ๊จืดก็ได้น่ะ :oนังนิดช่างหัวมันปะไร (ถ้าเบสไม่รักเจ๊จืดแล้วก็ปล่อยเค้าไปเถอะค่ะ ยัยแนนมันหน้าตาดีอยู่แล้ว แต่อีนิดนี่สิ รับไม่ได้) วันนี้เขียนยาวหน่อย ให้กำลังเจ๊จืดกับอารทอ่ะน่ะ ลงเอยอย่างไรก็ขอให้ happy ending น่ะ สงสารหัวใจคนอ่านบ้างเถอะค่ะ เบสเค้าเย็นชากับเราแล้วก็ปล่อยเค้าไป เรียกหาความรู้สึกเดิมๆที่มีให้กับพี่อาร์ทกลับคืนมา นะนะ น้องกิฟ๊ขอร้อง ขอบคุณค่ะ (วันนี้อารมณ์ดี ได้โน๊ตบุคใหม่ อิอิ) :m11:
-
ของอะไรที่เป็นของๆเรา ก็จะกลับมาเป็นของเรา แต่เห็นคิดอย่างนี้ทีไร ก็ไม่เห็นจะใช่ของเราซะที :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
หรือนี้จะเป็นสาเหตุที่เดี่ยวนี้ จืดลาขาดจากเบสไปแล้ว
-
เห็นคาตาซะขนาดนี้ เลิกจริงๆแล้วช่ายมะ :m26:
-
:m26: :m26: เพิ่งบอกว่าจะรักตัวเองให้มากเนี่ยะ เจอช็อตนี้เข้าไปมะรู้จะทำได้จริงรึป่าวครับคุณจืด :m23: :m23:
-
:m14:เดากันใหญ่เลยนะจ้ะ อิอิ :m19:
:m5:ต๊อบ อย่าตบเจ๊เลย เจ็แก่แว้ว (แต่ยังแอ๊บแบ๊วตลอดเวลา หุหุ :impress:)
:m13:พี่บลูขา จืดขอไปอยู่กับพลี่ได้ป่ะ มะอยากอยู่คนเดียวอ้ะ :m30:
แล้วจะต่อไงเนี่ย ข้อมูลอยู่ที่ทำงาน :try2:
o16 เด๋วค่อยไปลงที่ออฟฟิตละกันนะ
ปล. :amen: อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา (ต้องใช้กับตอนนี้นะ อย่าลืมล่ะ)
-
:m7: :m7: คุณจืด เดิน ย่อง ๆ ไป แล้วตบหัวทิ่มเลย อิอิ
คงมันส์น่าดู ขอบอก :m26: ( แต่อย่าเอะไปเดี๋ยวคนอื่นได้ยิน )
-
:m17:จะดีเหรอ จืดออกจะเรียบร้อย (โรงเรียนจีน) นะ หุหุ
มาที่ทำงานละ ต่อล่ะนะ
ตอนที่ 49
นังเปิ้ลมันก็รู้อยู่นะ ว่าฉันกับเบสน่ะไม่ได้คบกันแล้ว พอมันเห็นนายเบสก็ชวนฉันให้ไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ เลย เหอ ๆ จะบ้าตาย นายเบสมันไม่อยากเจอฉันนี่นา เรื่องอะไรฉันจะต้องไปนั่งให้มันเห็นด้วยล่ะ แต่สงสัยดวงเรามันคงจะหนีกันไม่พ้นซะล่ะมั้ง
“นั่นมันยัยจืดนี่เบส” ฉันเดาเอานะว่ายัยแนนคงจะกระซิบบอกเบสแบบนี้ เพราะสักพักนายนั่นก็หันมามองฉัน ฉันหลบสายตาทันที
“แกไปจองโต๊ะก่อนนะ ฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อย” อีกแล้ว ข้ออ้างของฉัน
“เออ ๆ แล้วรีบมาล่ะ” ฉันพยักหน้าแล้วก็รีบเดินไปทางห้องน้ำทันที
ฉันเดินเข้าห้องน้ำไปจริง ๆ นะ ก็แอร์มันเย็นนี่หว่า ระหว่างนั้นก็คิดเรื่องของนายเบส ฉันว่า สองคนนั้นอาจจะคบกันแล้วก็ได้มั้ง ถ้าเป็นแบบนั้น ก็เท่ากับเราเลิกกันโดยปริยายล่ะนะ
พอฉันเดินออกมานอกห้องน้ำ ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นนายเบสมายืนรออยู่หน้าห้องน้ำก่อนแล้ว ฉันมองหน้ามันแว่บนึงแล้วก็เมินหนี
“จะรีบไปไหนล่ะ” มันคว้าข้อมือฉันไว้ ฉันรีบสะบัดออก เพราะใช่ว่าจะไม่มีคนเดินไปมาตอนนั้น
“ปล่อย เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว” ฉันต้องกัดฟันพูดเบา ๆ
“มานี่” มันกระชากฉันไปตรงด้านในสุดอีกทาง
“โอ้ย ฉันเจ็บนะ” ก็มันเล่นบีบซะขนาดนั้นอ้ะ
“ไง ไม่ได้เจอกันนาน ดูสบายดีนะ” เฮอะ ใครกันแน่ฟะ
“จะมายุ่งกับฉันอีกทำไม”
“ก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก แค่อยากมาทักทายเท่านั้นเอง” ทักทายบ้านมันสิ เล่นซะตูเจ็บแขนเลย
“ฉันหิวข้าวแล้ว” ฉันเองตอนนี้ ยังเข็ดเรื่องเมื่อคราวนั้นอยู่เลย
“เด๋วค่อยไปก็ได้ คุยกันก่อนสิ”
“คุยอะไร ไหนบอกว่าอย่าเจอกันไม่ใช่หรือไง” นายเบสอึ้งไป คงคิดว่าฉันอยากเจอมันล่ะสิ
“ช่างมันเถอะน่า ว่าแต่ตอนนี้ พักอยู่ไหนล่ะ”
“เกี่ยวอะไรกับนายด้วยล่ะ ฉันจะพักที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน”
“ยังดื้อเหมือนเดิม” มันพูดเบา ๆ แต่ฉันได้ยินนะว้อย
“แล้วมีปัญหารึไง” เอาสิ ไม่ได้ต่อปากต่อคำมานานละ ขอสักที
“บอกหน่อยไม่ได้รึไง” มันยังตื้ออยู่อีกนะ
“ไม่ บอก อยากรู้ก็หาเอาเองสิ ถอย ฉันจะไปกินข้าวแล้ว” มันยืนขวางไม่ยอมให้ฉันเดินออกไป
“เน่ จะขวางหาอะไรไม่ทราบ หลีกเลย”
“มานี่เลย กลับบ้าน” เฮ้ย อะไรวะเนี่ย อยู่ ๆ ก็ลากตูไปเฉยเลย
“กลับบ้านอะไร ปล่อย ฉันจะไปหาเพื่อน” โอ้ย จะบ้าตาย อายคนแถวนั้นชิบเป๋งเลย แมร่งมันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ แล้วนังเปิ้ลล่ะ ทำไงดีเนี่ย
///////////////////////////////
“ฮัลโหล เปิ้ล ฉันมีธุระด่วนน่ะ ขอโทษจริง ๆ นะที่ต้องกลับก่อนน่ะ” ฉันต้องโทรไปบอกนังเปิ้ลหลังจากที่โดนบังคับให้เข้าไปนั่งในรถของตาบ้าที่ชอบใช้อำนาจนั่นน่ะ
“ทำไม ทำหน้าเหมือนคนจะตายงั้นแหละ”
“ก็ใช่น่ะสิ นี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ ไหนบอกว่าอย่าเจอกันอีกไง” ฉันชอบเล่นจังมุขนี้อ่ะ
“ขอร้องล่ะ หยุดพูดคำนี้สักทีได้มั้ย เราบอกว่าอย่าเจอกันสักพัก ไม่ได้เจอกันตลอดไปสักหน่อย”
“อ้อเหรอ แต่ฉันว่า ฉันบอกไปแล้วนี่นา ว่าอย่าเจอกันตลอดไปน่ะ” ฉันเถียงแหลกล่ะตอนนี้
“พอได้แล้ว ไม่อยากฟัง กลับบ้านแล้วค่อยคุยกัน” มันเร่งความเร็วรถ เล่นเอาฉันนั่งเสียวจน.....จะไหล ไอ้บ้าเอ้ย แกล้งกันได้นะ
“ชับช้า ๆ หน่อยเส่ะ ฉันยังไม่อยากdead....” มันยิ้มกวน ๆ เห็นแล้วอยากศอกกลับจริง ๆ
กว่าจะกลับมาถึงบ้านของนายเบส ก็เล่นเอาฉันนั่งหนีบขาตัวเองสุดชีวิต กลัวอั้นไม่อยู่น่ะสิ เหอ ๆ แล้วนี่ฉันทำไมจะต้องมาบ้านนี้ด้วยนะ บ้านของคนใจร้าย ใจดำ
“เอ้า ลงจากรถสิ นั่งบื้ออยู่ได้” โห ดูมันพูดกับฉันดิ ตอนรักกันก็หวานจนมดขึ้น ไหงตอนนี้
“ไอ้บ้าเอ้ย ใครให้นายพาฉันมากันล่ะ” ฉันบ่นพึมพำ แล้วก็ลงจากรถมายืนประจันหน้ากับมัน
“เข้าบ้านก่อนสิ” บ้านหลังนี้ ไม่ได้มาตั้งนานแล้วสินะ
“ฉันจะกลับหอฉันแล้ว”
“อย่าเพิ่งรีบกลับเลย เข้ามาคุยกันก่อนนะ”
“เรายังต้องคุยอะไรกันอีกเหรอเบส” ฉันถามคำถามนี้จากใจจริง
“มีสิ เรา เราอยากขอโทษจืดนะ”
“ขอโทษงั้นเหรอ ขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมา เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ฉันไม่โกรธนายหรอก”
“โธ่จืด เราขอร้องล่ะ นะ” ฉันพยายามใจแข็งให้ได้มากที่สุด บางทีเราสองคนอาจต้องคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยก็ดีเหมือนกัน
“ก็ได้” ตาเบสยิ้มร่า แต่ฉันกลับยิ้มเฝื่อน ๆ แล้วเดินตามเข้าไปในบ้าน
ฉันเดินไปนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก เบสเดินเข้าไปในห้องครัว ก็คงไปหาน้ำดื่มล่ะมั้ง ฉันนั่งเท้าค้าง กระดิกขารอจนกระทั่งตาเบสมา แหม ถือแก้วน้ำส้ม (มาลี) มาด้วยแฮะ หวานหมูล่ะ
“ขอบใจนะ” ฉันกำลังจะเอื้อมไปหยิบซะหน่อย แต่ว่า
“เฮ้ย นี่ของเราตะหาก” เพล้ง หน้าแตกเลยตู
“ล้อเล่น ของจืดน่ะแหละ” มันยิ้มได้แบบว่า แบบว่าฉันอยากจะ ตื้บจริง ๆ เล้ย (ทำไมมาคราวนี้ กวนประสาทเก่งจริง ๆ)
“ว่าไง มีอะไรก็พูดมาสิ รอฟังอยู่” ฉันนั่งดื่มน้ำส้มอย่างอารมณ์เสียนิด ๆ ตาเบสก็นั่งจ้องหน้าอยู่นั่นแหละ ไม่รู้จะมองหาอะไรนักหนา คนยิ่งอยากกลับหอตัวเองอยู่ด้วย :m16:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:m21:มาต่ออย่างเร็วเลยนะคุณจืด ค้างคาอย่างนี้ฆ่ากันดีกว่า :a6:หุ ๆ ล้อเล่น ๆ เราอยากให้สองคนคืนดีกันนะ
-
อยากให้คืนดีหรืออย่างน้อยก็จบด้วยดีจังเลยอ่ะ
-
:m22:เข้ามาแอบเช็คเป็นระยะ
อยากให้คืนดีหรืออย่างน้อยก็จบด้วยดีจังเลยอ่ะ
:m18: เอ จะคืนดีมั้ยน้อ อาร์ทก็อบอุ่น เบสก็เร้าใจ เอาใครดีล่ะเนี่ย
:m26:แต่ว่า ยังมีหนุ่มอีกตั้งสองคน ยังไม่ได้โผล่ออกมาเขย่าใจจืดเลยน้า
อุ๊บ :m13: เค้าพูดอารายออกปายเนี่ย แอร้ยยยยยยย :m2:
-
เบสสู้ๆ :m11:
-
:impress: :laugh:
คุณจืดเสน่ห์แรง จริง ยังจะมีโผล่มาอีก รับเพิ่มอีกคนไหม :m1: :m1:
-
หลายใจจริงเว้ยยยยยยยย :a6: :a6: :a6: :a6:
-
:impress: :laugh:
คุณจืดเสน่ห์แรง จริง ยังจะมีโผล่มาอีก รับเพิ่มอีกคนไหม :m1: :m1:
:m13: อุอุ สาว ๆ ก็เงี้ย แก่ตัวไป ใครจะมาเอากันล่ะ จริงป่ะ :give2:
:m21:ต้องรีบตักตวงให้ถึงทรวงใช่ม้า
(ปล. พูดเล่นเจ้าค่ะ ใครจะกล้าทำเยี่ยงนั่น ไว้ประมาณ บ่ายแก่ ๆ จะมาต่อตอนจบนะ)
ป.ล. ครั้งที่ 2 บ่ายแก่ ๆ อยากรู้ว่ากี่โมง ให้ไปถามเจ๊สองจ้า :m14:
-
:m16:ตอนนี้มันบ่ายแล้วนะจืด บ่ายแก่ ๆ แบบแก่มั๊ก ๆ เลยด้วยอะ :a6:เดี๋ยวเข้ามาลุ้นใหม่ ชิๆ :a14:
-
เบสเร้าใจเหรอ ฮุๆๆ
-
:เฮ้อ: จากบ่ายแก่ ๆ ตอนนี้เริ่มจะเหี่ยวแล้ว นะคร้าบบบบบ :เฮ้อ:
เวลานะจ้ะ มะใช้คนอย่าเพิ่งร้อนนะครับเจ๊สอง :m16:
ปล. ล้อเล่นคับป๋ม :m23:
-
:amen:โอ แม่เจ้า อะไรเข้าสิงหรือนั่น หัวหน้าจะมาให้ฉานกับเพื่อนไปเต้นโปงลาง (อีกแล้วเหรอ)
:serius2:คราวที่แล้วเต้นจนเกือบนมหกแหน่ะ (เกาะไม่อยู่ อิอิ) อับอายขายขี้หน้ามาเยย
แล้วทีนี้ ฉานไม่เต้น มาทำงอนอีกนะ กลุ้มใจ :sad2:
******************************
ในที่สุดก็จบซะที (ไม่ใช่อวสานนะ อย่าเข้าใจผิดเด้อ)
ตอนที่ 50 (จบภาคต้น)
“เอ้า ไม่พูดใช่มั้ย งั้นฉันกลับบ้านนะ” นี่มันก็มืดแล้วด้วย
“จืด หายโกรธเรารึยังอ่ะ” เบสพูดเสียงอ่อย ๆ
“ปล่าวนี่ ไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย”
“จริงอ่ะ เราไม่เชื่อหรอก ต้องโกรธเราแหง ๆ”
“อยากให้โกรธรึไงเล่า” ฉันลองแหย่นายเบสดู
“เฮ้ย ไม่เอา ไม่โกรธเราน่ะดีแล้ว” มันก็รีบท้วงใหญ่
“แล้ว เบสล่ะ โกรธมากไม่ใช่เหรอ ตอนนั้นน่ะ” ฉันถามคืนมั่ง
“ก็ ตอนนั้นเรา เอ่อ อืม ยอมรับว่า โกรธมากเลยอ้ะ” ให้มันได้อย่างงี้สิ
“แล้วก็ไม่ฟังอะไรเลยด้วย” ฉันเสริมให้อีกตะหาก
“แหะ ๆ ขอโทษจริง ๆ น้า เราผิดไปแล้ว ยกโทษให้เราด้วยนะ”
“อะไร จะให้เรายกโทษให้ตอนนี้เหรอ เร็วไปหน่อยมั้ง ไม่เจอกันแค่สามเดือนเอง น้อยไปนะเนี่ย”
“พอแล้วล่ะค้าบ อย่านานไปกว่านี้เลย เราทนคิดถึงจืดไม่ไหวหรอก” :m14:แหวะ เชื่อตายล่ะ คุณช้าย
“แล้วทำไมไม่โทรมาหามั่งล่ะ” ฉันย้อนถาม
“ก็เราโทรไปแล้ว จืดไม่ยอมรับสายอ้ะ” เออ ก็จริงแฮะ
“นั่นมันช่วงแรก ๆ หลัง ๆ ล่ะ ไม่เห็นโทรมาเลย”
“ก็ กลัวจืดไม่รับเหมือนเดิมแหละ เนี่ย เรายังเห็นจืดไปกินข้าวแถวโรงอาหารเก่าบ่อย ๆ เลย”
“อ้าว แล้วทำไมเราไม่เห็นเบสมั่งล่ะ” แปลกใจอย่างแรง ไปกินออกบ่อย แต่ไม่ยักกะเห็น
“จืดไม่มองเรามากกว่ามั้ง แล้วมันก็อยู่ไกลด้วย” :m29:
“งั้นเหรอ อ้อ แล้วตอนนี้มีแฟนใหม่รึยัง” เบสดูงงกับคำถามของฉัน
“แฟนใหม่ อ้อ นี่จืดคงคิดว่าเรากับแนนคบกันอยู่ใช่ม้า” เหอ ตรงเผงเลยล่ะ
“แล้วมันจริงมั้ยล่ะ”
“ไม่ใช่ เราแค่พาแนนไปซื้อของที่นั่นเอง ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เหรอ น่าเชื่อตายล่ะ :a14:
“ว่าแต่เค้า ตัวเองล่ะ กลับไปคบกับไอ้อาร์ทมันรึปล่าว” น่าน ฉันคิดในใจอยู่ก่อนละ ว่ามันต้องถาม
“เอ คบรึปล่าว อันนี้ต้องไปถามอาร์ทนะ หุหุ” เย้ ๆ ได้ปั่นหัวมันแล้วเว้ย
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่า กลับมาคบกันแล้วอ้ะ” ตาเบสหน้าหงิกไปเลยอ่ะ ถ้าคบกันจริง ๆ ก็ดีอ่ะสิ
“อะไร ยังไม่ได้ถามอาร์ทเลย ด่วนสรุปเองอีกล่ะ”
“จืดก็บอกมาสิ คบกันอยู่รึปล่าว” ฉันชักเซ็งละ บอกไปเลยดีกว่า
“ปล่าว เรากับอาร์ทเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่า”
“จริงดิ ไม่ได้โกหกเรานะ ว่าแต่ สนิทกันแค่ไหนอ่ะ” จะโกหกทำไมล่ะ เรื่องแบบนี้ เชื่อไม่เชื่อก็ขึ้นอยู่กับตัวเองแล้วล่ะ
“อ่ะนะ เออ เบส นิดมันยังมาพูดอะไรให้เบสฟังอีกรึปล่าว” ฉันสงสัยมานานละ
“ก็มีบ้างนะ” เบสดูเหมือนไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่
“บอกเราบ้างได้มั้ย” เบสมันจะบอกฉันมั้ยนะ
“ได้สิ นิดมันชอบมาร้องไห้แล้วก็พูดว่า จืดแย่งอาร์ทไป แล้วก็บอกว่า เห็นอาร์ทไปหาจืดบ่อย ๆ อะไรทำนองนี้แหละ” โห ยัยนี่ ไม่บอกไปล่ะ ว่าฉันเอาแฟนเก่ามันมากกด้วยน่ะ ชิชะ :m16:
“เบสเชื่อมั้ยล่ะ”
“จริงหรือไม่จริง เราก็ไม่สนใจหรอก เราอยากคุยกับจืดเหมือนเดิมมากกว่า”
“พูดจริงอ่ะ”ไม่น่าไว้ใจ :m21:
“จริง ไม่งั้นเราจะพาจืดมาบ้านเหรอ” คงงั้นมั้ง สงสัยฉันคงต้องกลับหอตัวเองได้แล้วล่ะ
“เบส เราต้องกลับหอแล้วนะ” เบสทำท่าเหมือนไม่อยากให้ฉันกลับไปงั้นแหละ
“ค้างคืนที่นี่ไม่ได้เหรอจืด” :o
“ไม่ได้หรอก เราต้องกลับจริง ๆ”
“งั้นเราไปส่งนะ” จะดีเหรอ ไม่อยากให้ไปเลยอ่ะ
“อย่าดีกว่า เรากลับเองได้ เกรงใจเบสน่ะ”
“จืด เราพูดจริง ๆ นะ กลับมาอยู่ด้วยกันได้มั้ย” อยู่ด้วยกันเหรอ ฉันคิดมาก่อนแล้วล่ะ ว่าฉันคงอยู่กลับใครไม่ได้ ฉันคงเหมาะกับการใช้ชีวิตด้วยตัวเองมากกว่ามั้ง
“ขอบใจนะเบส แต่เราตัดสินใจแล้ว เราอยากอยู่คนเดียวมากกว่านะ หวังว่าเบสคงเข้าใจเรา”
“ไม่เป็นไร เราก็รู้อยู่แล้วล่ะ งั้นให้เราไปส่งเถอะนะ เราเป็นห่วง” เบสทำหน้าเศร้า ๆ ฉันเข้าใจน่า
“ก็ได้ ไปสิ” ฉันเป็นคนใจอ่อนเสมอ เขาขออะไรก็ให้หมด เป็นงี้ทุกที :m17:
เบสขับรถมาส่งฉันถึงหน้าหอเลย เขาขอขึ้นไปดูบนห้องหน่อย ฉันก็ไม่ว่าอะไร พอเบสขึ้นไปเห็นเท่านั้นแหละ เขาถึงกับบ่นเลยทีเดียว
“จืดอยู่ได้ไงอ่ะ มันดูไม่ค่อยสะดวกสบายเลยนะ”
“อยู่ได้สิ เราไม่ได้อยู่ตลอดทั้งวันซะหน่อย แค่อาศัยนอนกับอ่านหนังสือเท่านั้นเอง”
“แต่ เราว่า.....” ฉันเข้าใจความคิดนั้นนะ เพราะที่บ้านเบสมันสบายทุกอย่างจริง ๆ
“เอาน่า เราอยู่ได้ละกัน เบสกลับบ้านได้แล้วมั้ง เด๋วจะดึกเกินไป”
“มีอะไรขาดเหลือก็บอกเราได้นะ” จ้า ตอนนี้ฉันไม่อยากได้อะไรอีกแล้วล่ะ
“ขอบใจจ้ะ ป่ะ เด๋วเราไปส่ง” ฉันกำลังจะเดินไปเปิดประตูห้องให้ซะหน่อย เบสก็เข้ามาสวมกอดทางด้านหลังฉัน :oo1: (แง้ว ไม่ใช่ท่านี้เน้อ อย่าคิดลึกสิจ้ะ)
ฉันยืนนิ่งไม่ได้ปัดป้องแต่อย่างใด เพราะฉันก็อยากกอดเขาเหมือนกัน เพียงแต่ตัวเองยังใจไม่กล้าพอ เบสยืนพึมพำเบา ๆ ว่าคิดถึงจัง แล้วก็หอมแก้มฉันเบา ๆ ฉันมีความสุขจังเลย อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องผิดใจกันไปตลอดชีวิต :m5:
เบสกลับไปแล้ว ฉันบอกกับเขาว่า ถึงบ้านแล้วให้โทรมาบอกด้วย แน่นอนเบสก็โทรมาหาหลังจากที่ถึงบ้านแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนว่าอะไร ๆ ก็ดูจะกลับมาเข้าที่เข้าทางเหมือนเดิมแล้ว แต่อย่างที่บอกไปว่า แก้วที่เกิดรอยร้าวแล้ว มันคงกลับมาประสานกันเหมือนเดิมได้ยาก แต่สำหรับฉัน ฉันจะให้แก้วใบใหม่กับเบส แล้วดูสิว่า มันจะร้าวเหมือนเดิมอีกมั้ย (ถ้าร้าวก็ตัวใครตัวมันล่ะนะ :try2:)
แล้วทำไมกับอาร์ท ฉันถึงไม่ให้แก้วใบใหม่กับเค้าน่ะเหรอ ก็เพราะฉันเล็งเห็นแล้วว่า อาร์ทเป็นคนดีสำหรับฉันเสมอ เป็นคนที่พึ่งพาได้ เป็นคนที่คอยให้คำปรึกษาในทุก ๆ เรื่อง จนความรู้สึกที่มีให้ต่ออาร์ทนั้น มันเกินคำว่า แฟนไปแล้วล่ะ มันเป็นความผูกพันที่ฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ฉันคิดว่า เราสองคนจะไม่มีวันเลิกกันแน่นอน เพราะเราสองคนเป็นมากกว่าแฟนกันเสียอีก :o8: (เอ เป็นอะไรน้า)
แต่ o22 ใครจะไปหยั่งรู้อนาคตได้ล่ะ เมื่อยังมีอีก 2 หนุ่มปริศนาที่ยังไม่ได้ปรากฎตัวออกมาเลย คนแรกเพียงเวลาแค่เดือนเดียวที่เราอยู่ด้วยกัน ความใกล้ชิดเริ่มก่อกำเนิด มันทำให้สำนวนที่ว่า รักแท้แพ้ใกล้ชิด อาจจะเป็นจริงขึ้นมาก็ได้ ใครจะไปรู้ล่ะ ส่วนคนที่สองนั้นยังไม่บอกดีกว่า อิอิ :a5:
พบกับเรื่องราวอันแสนวุ่นวายในภาคอวสานได้ เร็ว ๆ นี้ ใครจะอยู่ ใครจะไป ก็คงจะได้รู้กันในอนาคตข้างหน้านี้แล้ว หุหุ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล. เย้ ๆ ๆ ฉานไม่ตกงานแล้วเฟ้ย (ไม่ต้องไปพัทยาละ ฮิฮิ ขำ ๆ)
-
จืดจะมาต่อภาคสองเลยป่าว รออ่านไม่ไหวแล้วน่ะค้าบบบบบบ
ภาคสองนี้ต้องมีฉลองแซยิดที่ครบ100ตอนป่ะเนี่ย อิอิ
-
เออ...คือว่าคือ..... เออ..... ม่ายพูดดีกว่า ^-^ ยังไงก้พี่อาร์ทอ่ะน่ะ :o8:
มาต่อเร็วๆ น่ะค่ะ รอนานเดี๋ยวหมดหนุก :m26: โอเค๊..... :m21:
เฮ้ออ......เศร้า...แฟนไม่รัก แถมทำเป็นเฉยๆด้วย........ ปล.ก็แอบไปรักเค้าข้างเดียวนิ เค้ายังไม่ยินแกบอกว่าชอบเลย อีกิฟ๊เอ้ย...... :เฮ้อ: ดั้มมมมมม เค้ารักดั้มมมม น่ะๆๆๆๆๆ (ได้ยินยัง..... :m5:)
-
:m18:คุณจืดมาต่อเลยนะคะ อย่านานคิดถึงหุๆ...มาลุ้นหนุ่ม ๆ ของคุณจืด :a14:
-
คำว่ารัก ไม่มีหรอกที่สายไป
:a1: :a1: :a1: :a1:
ปล.ไม่เอา กัวคนจายร้าย
o21 o21 o21
-
มารอตอนต่อไปเลยอะ ฮุๆๆ
-
รออ่านตอนใหม่นะคับ ตามมาตลอดเลยน้า
-
โอ้โห..เรื่องยาวมากๆ..สนุกทุกตอนเลย o13
ตอนนี้เพิ่งอ่านถึงตอนที่เจอเบสเองอ่ะ..คงอีกนานกว่าจะทัน :try2:
เป็นกำลังใจให้น๊า.. :yeb:
-
มารอลุ้นภาคต่อไปคับ ความรักปล่อยไปตามพรหมลิขิตเถอะคุณจืด ถ้ามันใช่ก็คงใช่ ถ้ามันไม่ใช่ก็ตงไม่ใช่คับ
-
o1ยังไม่มีเวลาเขียนภาคจบเลยสักตอน เนื่องด้วยตอนนี้กำลังประสบปัญหาชีวิตอย่างหนักฃ
นั่นก็คือ :m5:เค้าต้องรำบนเวทีรับผู้ว่าฯอ้ะ น่ากลัวจัง คนก็เยอะ หนุ่ม(แก่ ๆ)ก็แยะ o21
:m13:เอาไว้ให้เสร้จงานนี้ก่อน จะมาแต่งต่อให้ใหม่เน้อ :a1:
-
:m3:งานนี้คุณจืดก็ขายออกแล้วซิ :m4: :a3:หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เพียบ อย่าลืมถ่ายวีดีโอมาให้เพื่อน ๆ ได้ชมกันบ้างเด้อ ว่างก็มาต่อละกันจะรอจ้า คุณจืด สู้ ๆ
-
เชียร์ค่ะ เชียร์ๆๆๆๆๆ อิอิ มาต่อเร็วๆน่ะเจ้จืด น้องกิฟ๊ขอคาราว่ะ :m14:
-
พี่จืดทามมายซาดิสก์อย่างนี้
ชอบเรื่องเศร้าแล้วทำให้จี๊ด
เด๋วเรียกพี่ต๊อบมาตบดีกว่า :m7:
เพ่ต๊อบบบบบบบบบบบบ มาจัดการพี่จืดทีดิ :angry2:
เอาแค่แบบว่ายังสามารถเข้ามาต่อได้นะ เด๋วอดอ่าน คิกคิกคิก
*-----*-----*-----*-----*-----*
ไปเรียนดีกว่า อิอิ :m14:
-
:amen:เรื่องใหม่ ๆ มาแว้วววววว ช่วยเจิมให้เค้าด้วยนะ คริ ๆ ๆ :m13:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2596.0
:bye2:ไปกินข้าวก่อนละ บาย
-
เจ๊จืด
ให้ไปรำช่วยมะ
โยนไหได้นะ ไม่เชื่อเดี๋ยวซ้อมให้
-
อิอิ ดีครับบบบบ เจ้จืด มาติดตามจนจบจนได้ๆๆๆ
โทษนะครับ ไม่ได้เข้ามาหลายวัน พอดีติดสอบอ่าครับ อย่าว่ากันเลยนะเจ้
รีบๆมาอัพต่อน้าครับบบบบบบบบบ
:m3:
-
:o11:ตอนนี้เริ่มเขียนไปได้ 4 ตอนแล้ว รอกันหน่อยนะ เด๋วจะเอามาลงเร็ว ๆ นี้แหละ
o15ต๊อบ โยนไห ระวังหล่นใส่หัวนะจ้า ฮิฮิ
-
:m3:มารอจ้า เจ๊จืดสู้ ๆ :a11:
-
จะรอตอนต่อไปจะ :m3: :m3: :m3:
-
:m30:เอามาลงเรียกน้ำย่อยก่อนนิดนึง คริคริ
ตอนที่ 51
ในที่สุดฉันก็กลับมาคบกับเบสเหมือนเดิม เพียงแต่ว่าคราวนี้ฉันไม่กลับไปอยู่บ้านเขาก็เท่านั้นเอง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เบสกังวลใจเท่าใดนัก เพราะเขามักจะแวะมาหาฉันบ่อยขึ้น :m7:
ส่วนอาร์ท ฉันก็หาโอกาสที่จะบอกเรื่องนี้กับเขาอยู่เหมือนกัน จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง ที่เรานัดกันไปทานขนมปังนมสดข้างสนามกีฬาฯ
“วันนี้นัดเราด้วย แปลกแฮะ ต้องมีอะไรพิเศษแน่ ๆ เลยใช่ปล่าว” อาร์ทยิ้มแบบนี้ มันยิ่งทำให้ฉันไม่กล้าที่จะบอกเขาเลย แต่.....
“อาร์ท เรามีอยากเรื่องอยากจะบอก” ฉันต้องบอกเค้าให้ได้ :m5:
“หืม อะไรเหรอ” อาร์ทยังไม่ระแคะระคายอะไร นี่ฉันต้องทำร้ายจิตใจอาร์ทอีกแล้วหรือไงกันนะ
“คือว่า เอ่อ เรา.....” ฉันอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ จนอาร์ทชักสงสัยขึ้นมาเสียแล้ว
“อะไรเหรอจืด พูดมาเถอะ เรารับได้อยู่แล้วล่ะ” พูดแบบนี้ขึ้นมา ฉันก็พอจะรู้แล้วเหมือนกัน
“อาร์ท เรากับเบส คืนดีกันแล้วนะ” ฉันพูดออกไปเพียงเท่านั้นเอง อาร์ทก็มองหน้าฉัน ตอนแรกฉันคิดว่า อาร์ทคงทำหน้าเศร้า แต่กลายเป็นว่า
“นึกเอาไว้แล้วล่ะ ว่ายังไงซะ จืดก็คงกับไปคืนดีกับเบสมัน” อาร์ทยิ้มแล้วพูดแบบนั้น เขาคิดแบบนั้นจริง ๆ เหรอ ฉันอยากจะถามเขานัก
“อาร์ท เราขอโทษนะ ที่.....”
“จืด อย่าพูดเลย เราเข้าใจดี ยังไงเราสองคนก็คงเป็นได้แค่นี้ ใช่มั้ย”
“อาร์ท....” ฉันนั่งก้มหน้า ไม่รู้จะบอกกับอาร์ทยังไงดี :m17:
“จืด เป็นอะไรไป ทำไมเอาแต่ก้มหน้าล่ะ” อาร์ท ฉันขอโทษ ฉันกลัว กลัวว่า ถ้าเงยหน้าขึ้น อาร์ทก็จะเห็นว่า น้ำตาฉันมันพาลจะไหลเสียให้ได้
ฉันพยายามกลั้นน้ำตานั้นเอาไว้ ทำเป็นเสยผม แต่จริง ๆ แล้วปาดน้ำตาไปด้วย ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับอาร์ทว่า
“ไปดูหนังกันมั้ย มีเรื่องนึงที่เราชอบมากเลยนะ อาร์ทต้องชอบแน่ ๆ ไปนะ”
“เอาสิ อ้อ แล้วอย่าลืมสัญญาด้วยนะ เลี้ยงไอศกรีมเราด้วยล่ะ” อาร์ท ทำไมเขาถึงยังยิ้มได้ล่ะ เขาไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง
“จ้ะ ไม่ลืมแน่นอน ไปกันเถอะ เด๋วเราไปจ่ายเงินเองนะ” ฉันลุกเดินไปจ่ายเงินพนักงาน ก่อนที่เราทั้งสองคนจะขึ้นรถไปยังเมเจอร์รัชโยธินกัน
********************************************
ป.ล. :m11:ไม่ต้องรำถวายแล้วโว้ยยยย ดีใจจัง ไม่ขายขี้หน้าและ :m30:
-
เลือกแล้วก็ทำให้มันชัดเจนลงไป
:a4: :a4: :a4:
-
ว้า.. ผู้ว่าฯอดดูคนสวยรำเลย เสียดายแทนจริงๆ :m23:
เย้ๆ เบสรีเทิร์น :m11:
-
ต่อๆๆ
ลุ้นๆ
จาจบไงเนี่ย o14
-
มาช่วยดันจองที่รอ
-
หนุกๆๆครับบบบบ :a1:
-
จะเป็นงัยต่อน๊า...
รอติดตามอยู่นะงับ
:m23: :m23:
-
ดีกันแล้ว
ดีใจจังเลย หุหุ :m11:
-
:a2:ต่อกัน
เบสยังโทรมาหาฉัน แม้เวลานี้ที่ฉันกำลังจะไปดูหนังกับอาร์ท ฉันถือว่า ครั้งนี้เป็นการดูหนังของเราสองคน ในฐานะเพื่อน ไม่ใช่แฟน มันคงดูแปลก ๆ แต่สำหรับเราสองคนมันอาจจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าก็ได้ :m17:
“ฮัลโหลที่รัก อยู่ไหนคร้าบ” อ่านะ ตั้งแต่กลับมาเนี่ย เล่นมุขจัง
“กำลังจะไปดูหนังเจ้าค่ะ” ฉันตอบไปตามจริง ไม่มีโกหกอะไร
“เอ๋ ดูหนังเหรอ ไปดูกับใครอ้ะ ไมไม่ชวนเราไปดูด้วย” เริ่มงอนอีกละ ตานี่
“ไปดูกับเพื่อนน่ะสิ แล้วเบสอยู่ไหนล่ะ”
“อยู่ที่คณะ จืดไปดูหนังที่ไหนอ้ะ เราไปหาได้มั้ย” เอ จะดีเหรอ ถ้ามาเนี่ย
“อ่า อยากมาจริง ๆ เหรอ” ฉันหันไปมองอาร์ท ตอนที่เราคุยโทรศัพท์กัน อาร์ทมักจะมองออกไปด้านนอกของรถเสมอ แต่คราวนี้ฉันคงต้องขอความเห็นจากแล้วล่ะ
“.....” อาร์ทพยักหน้าให้ฉัน ฉันเลยจำเป็นต้องบอกกับเบสไป
“มาสิเบส เราจะรออยู่ที่ร้านเอสแอนด์พีนะ” พอเราตกลงกันเรียบร้อยแล้ว เบสก็วางสายไป คงจะตามมาอีกไม่กี่นาทีนี้ล่ะมั้ง
ตัวฉันเองก็นั่งทำใจ ว่าเบสมาคราวนี้ต้องไม่พอใจแหง ๆ แต่มาก็ดีเหมือน ทั้งสองคนจะได้ปรับความเข้าใจกันเสีย ดีกว่าที่จะมาเข้าใจผิดกัน แต่ทั้งหมดที่ฉันคิด มันผิดถนัด เมื่อ....
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เบสก็ขับรถตามมาจนถึงเมเจอร์ ฉันเห็นเขาเดินมาทางร้านที่เรานั่งกันอยู่ ฉันที่กำลังจะชะโงกหน้าไปมองทางเค้า ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นว่า เบส ไม่ได้ มา คนเดียว
“ใครน่ะจืด ที่เดินมากับเบสมัน” อาร์ทถามฉัน แต่ฉันจุกอยู่ในอกจัง
“แนน เพื่อนเบสมั้ง” ฉันพูดสั้น ๆ แล้วก็นั่งกินขนมต่อ
“เหรอ ทำไมถึงกล้าพามาด้วย” อาร์ทเห็นฉันทำท่าไม่ค่อยดี เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ ส่วนฉันน่ะเหรอ กำลังนั่งรออย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ
สองคนนั้นเดินมาจนถึงที่เรานั่ง เบสเดินอ้อมมานั่งข้างฉัน ส่วนยัยแนนก็ต้องไปนั่งข้างอาร์ทโดยปริยาย ฉันมองหน้าชีแบบเฉยเมย เหมือนประมาณว่า มาทำไมเนี่ย
“หวัดดีจ้ะจืด พอดีเราก็อยากมาดูหนังเหมือนกันน่ะ เลยขอเบสมาด้วย จืดคงไม่ว่านะ” ฉันส่ายหน้า
“จะว่าอะไรได้ล่ะ มันเป็นสิทธิของแนนอยู่แล้วนี่นา จริงมั้ยเบส” ฉันหันไปยิ้มให้เบส ซึ่งตอนนี้กำลังจ้องหน้าฉันงง ๆ
“เอ่อ ประมาณนั้นมั้ง แหะ ๆ” เออ หัวเราะเข้าไปเหอะ
“เด๋วก่อน แล้วที่บอกว่ามากับเพื่อน อาร์ทเนี่ยนะ” เบสเริ่มเอาคืนมั่งละ
“อือ ใช่ อาร์ทเพื่อนเราไง” ฉันตีหน้าใสซื่อ เล่นเอาตาเบสเริ่มเครียดละ
“แน่ใจนะ” แถมยังมากระซิบข้างหูอีกนะ เหมือนอาร์ทจะรู้ เขาเลยบอกว่า
“เชื่อจืดเถอะ เราเป็นเพื่อนกันแล้ว นายไม่ต้องคิดมากหรอก ว่าแต่...” เบสพอจะเข้าใจที่อาร์ทมันถาม ก็เลยตอบไปว่า
“ไม่ต้องห่วง เพื่อนฉันน่ะ ชื่อแนน ใช่มั้ยแนน” เบสหันไปถามยัยแนน ฉันนั่งจ้องหน้าชี แต่ดูชีจะไม่สะทกสะท้าน กลับพูดขึ้นมาว่า
“แล้วแต่จะคิดกันนะคะ” ทำเอาฉันนั่งอึ้งกิมกี่ไปเลยสิ o12
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตอนที่ 52
นายเบสถึงกลับงง ๆ กับคำพูดที่ยัยแนนพูดออกมา ให้ฉันเดา มันคงจะหมั่นไส้ฉันอยู่ไม่น้อย แล้วมันก็คงแอบชอบเบสมานานแล้วด้วย อ้อ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าสองคนนี้จะไปถึงขั้นไหนกันแล้ว เพราะฉันก็ไม่ได้อยู่ด้วยตลอดเวลานี่หว่า
แต่อย่างว่า ช่วงเวลาสามเดือนที่ฉันไม่อยู่กับเบส มันอาจจะไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ได้ แต่เผอิญว่า ฉันมันไม่ใช่ประเภทที่ว่า จะต้องไปตามจิกราวีผู้ชาย ไม่ให้เจ้าชู้ เพราะฉันถือคติที่ว่า ผู้ชายถ้ามันคิดจะมีใหม่ ฉันก็จะบอกไปว่า แกมีหนึ่ง ฉันก็มีอีกหนึ่งเหมือนกัน :m14:
อ้อ แต่ถ้ายังไม่สะใจ ฉันก็สบทบทุนได้จ้ะ เพราะคนอย่างฉันตอนนี้ ถามว่ารักใครมากกว่ากัน ก็บอกไปแล้วนี่ พ่อแม่ ตัวเราเอง นี่แหละ สำคัญที่สุด (ไม่ลืมเด็ดขาด)
เบสแอบมาสะกิดที่ขาอ่อนฉัน อ้าว ไอ้นี่ วอนโดนแล้วมั้ยล่ะ แถมยังกระพริบตาให้อีก เออ รู้แล้วย่ะ ว่าจะให้ไปข้างนอกน่ะ
“เด๋วเรามานะ ไปห้องน้ำหน่อย”
“อืม มาเร็ว ๆ นะ” อาร์ทกับยัยแนนคงจะรู้ละ เพราะว่า
“เด๋วเราไปด้วย หาอะไรทานไปก่อนนะแนน”
เบสเดินตามฉันออกมา ไม่นานเราสองคนก็ออกมายืนอยู่ที่ลานจอดรถด้านหลัง เบสเริ่มอธิบายนั่นนี่นู่น จนฉันชักเริ่มเซ็ง ๆ ไม่เห็นจะต้องพูดขนาดนั้นเลยก็ได้ เพราะฉันไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้นเลย :m16:(เหรอ)
“จืดเชื่อเรานะ เราไม่มีอะไรกับแนนจริง ๆ”
“จ้า ๆ เราเชื่อเบส แล้วเบสล่ะ เชื่อเรามั้ย เรื่องอาร์ทน่ะ” ฉันลองย้อนถามกลับบ้าง
“อืม เชื่อสิ เราเชื่อใจจืดนะ” ฉันยืนยิ้มพอใจ ที่เบสไม่เรื่องมากเหมือนคราวก่อน ๆ แล้ว
“ดีแล้ว หัดเชื่อใจกันซะบ้าง จะได้คบกันยาว ๆ หน่อย เข้าใจ๊” ฉันพูดล้อเลียนเขา
“นี่แน่ะ เข้าใจ๊ไง” มันขยี้ผมฉาน แง้ ผมเสียทรงหมด อุตส่าห์ไดร์มาสวย ๆ ชิ
“เอามือออกไปเลยนะ ผมยุ่งหมดแล้ว ไม่เอ้า” เราสองคนยืนเล่นกันอยู่ตรงนั้น ดีน้าที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ ไม่งั้นอายเขาตาย เล่นอะไรก็ไม่รุ้ ตาบ้าเอ้ย :o8:
เราสองคนเดินกลับเข้าไปข้างใน สองคนนั้นคงนั่งคุยอะไรกันนิดหน่อยล่ะมั้ง พอฉันกับเบสเดินกลับเข้าไป เราก็นั่งทานอะไรต่อนิดนึง ก่อนที่จะขึ้นไปจองตั๋วหนัง สรุปว่าคืนนั้นได้ดูรอบสองทุ่มกันล่ะมั้ง
งานนี้ฉันถูกตาเบสนั่งกั้นจากอาร์ทเฉยเลย ไหนบอกเชื่อใจไงล่ะ ไหงเงี้ย อาร์ทก็เลยถูกเนรเทศไปนั่งข้างยัยแนน อ้ายยยย ไม่นะ ห้ามนั่งข้างมาน ฉานไม่ยอมมมม :angry2:
แต่จะทำไงได้ ก็อิตาเบสตัวดีน่ะดิ เง้อ (อยากโดนนั่งประกบทั้งสองข้างอ้ะ อิอิ) พอหนังฉายแล้ว คุณชายก็เอาแต่ชวนฉันกินอยู่นั่นแหละ ไม่กลัวอ้วนรึไงเนี่ย แต่ฉันน่ะกลัว ยัยแนนมันจะด่าเอาน่ะเส่ะ ก็มันไม่ได้กินด้วยเลยนี่สิ
อิอิ แต่จะว่าไปก็แกล้งมันเนอะ ขำ ๆ แต่งานนี้สงสารอาร์ทจัง อาร์ทจ๋า คราวหน้าเรามาดูด้วยกันใหม่ก็ได้เนอะ งานนี้มีตัวแถมซะและ หุหุ (ตาเบสด้วยแหละ มาทำไมก็มะรุ้)
หนังสยองขวัญ (ฉันชอบดู เข้าทีไรเป็นชวนมาดูทุกที) เรื่องนี้ รู้สึกตาเบสจะกลัวเกินเหตุ แทนที่ฉันจะกลัวนะ มันนะฉวยโอกาสจับมือฉัน พอถึงตอนน่ากลัว ๆ ก็จะเอนมาซบอกตูเฉย มันน่าตบมั้ยเนี่ย ทำไปได้ ไม่อายนังแนนมันเลยนะ
ที่สำคัญตาอาร์ทสิ นั่งเหล่มาทางเราตลอดเลย (สงสัยจะเครียดแทน :try2:)
“เบส ออกไปได้แล้ว มัน่ากลัวตรงไหนเนี่ย” ฉันแอบด่ามันเบา ๆ
“ก็เรากลัวอ้ะ จืดพามาดูเรื่องนี้ทำไมเล่า” มันโวย อ้าว ๆ เด๋วมีเฮหรอกแก
“อยากตามมาเองทำไมล่ะ ช่วยไม่ได้” ฉันว่างั้น
“ก็ลองไม่ตามมาดิ มีหวังได้ซบกับไอ้อาร์ทแหง ๆ” อู้ย ปากดีนะมัน มีตาทิพย์หรือไงจ้ะ พ่อคู๊ณ
“บ้า มีแต่เบสแหละที่มาซบเราน่ะ” ฉันหยิกแขนมันทีนึง ตาเบสหน้างอกลับไปนั่งตัวตรงเหมือนเดิมละ ฉันละกลัวคนข้างหลังจะเอาตีนถีบเราสองคนจริง ๆ แหม ก็มันน่าหมั่นไส้มั้ยล่ะ
กว่าหนังจะจบ เล่นเอาอิฉันแทบจะบ้าตาย เดินหัวยุ่งออกมาเลยทีเดียว คราวหน้าฉันจะไม่มากะมันอีกแล้ว เวรจริง ๆ ผู้ชายอะไรกลัวผี (ผีผ้าห่ม ไม่กลัวจ้า อิอิ)
เบสอาสาขับรถไปส่งพวกเรา ยกเว้นนังแนน หล่อนมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยจ้ะ นี่เป็นคำสั่งของสาวสวยอย่างฉาน คริ ๆ (ได้แกล้งมันสมใจและ) ชีคงหน้าหงิกไปเลย แหม ก็ได้ข่าวว่า ก่อนหน้านี้ให้เบสไปส่งที่บ้านบ่อยนี่ แต่หลังจากนี้คงอดแหละนะ 55555
“นี่ ๆ ไปกินข้าวต้มหน้าปากซอยเรามั้ย” อ่านะ ฉันช่างกล้าชวนสองหนุ่มไปด้วยกัน คิดได้ไงเนี่ย
“แล้วแต่จืดอ้ะ เราไงก็ได้” เบสตามใจฉันตลอดเลย ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ จืดชอบจ้ะ อิอิ
“อาร์ทล่ะ ไปกินด้วยกันนะ” ฉันหันไปถามเค้าต่อ
“ก็ได้ เราไม่ได้ไปกินด้วยกันมานานแล้วเนอะ” อาร์ทตอบตกลงแล้ว
“เย้ กินไรดีน้า อยากกินอะไรกันบ้างล่ะ”
“แล้วแต่จืดอ้ะ” เอ อิตาเบสนี่ ชักจะทะแม่ง ๆ แล้วนะ ฉันเหล่มองไปทางมัน
“เหล่เราไมอ้ะ หาเรื่องเหรอ” o16
“ปล้าว ไม่มีอะไร อาร์ทจ๋า กินไรดีเอ่ย” ฉันเล่นซะเลย ไม่มีอะไรจริง ๆ นะ
“แป๊ะซะ ยำปลาดุกฟู ต้มโคล้ง ดีมั้ยจืด” อาร์ทเล่นด้วยสิ งานนี้ตาเบสเริ่มมีเคือง จ๋ม หุหุ
“เราเอาสเต๊กปลาทูน่า ไก่เทอริยากิ สลัดผัก มีป่ะ” โอ้โห กวนแฮะ ตาเบส
“อ้อ มีจ้ะ แต่ตัวเองตัวเองต้องไปกินที่ร้านสเต๊กในซอยอมรพันธ์นะ ไปป่ะล่ะ” ฉันเลยกัดซะ ตาเบสหน้าบูดเข้าไปใหญ่ โฮ่ ๆ
“ใจร้ายจัง” มันบ่นอุบอิบ ตูได้ยินนะเฟ้ย เด๋วมีเบิร์ดนะจ๊ะ
ในที่สุดก็มาถึงร้านหน้าปากซอยเจ้าเก่าจนได้ ดูเวลาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้ว กำลังหิวทีเดียวแหละ :m11:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
มาถึงซะที ลงทีหลัง แต่จบก่อน....
ไม่ยอมน้า.....
ดองตอนจบแข่งกัน เร็วๆ เจ๊จืด
-
นี้ขึ้ยภาคใหม่แล้วใช่ป่ะ ภาคเก่าจบที่ตอน 50 ใช่ม่ะ ยัง งงๆ อยู่
-
:a11:มานก็ต่อกันน่านแหละ ภาคมหาลัยคาดว่านะ คาดว่าจะเอาให้จบประมาณตอนที่ 100 ก็แบ่งเป็นสองช่วงน่านแหละ
ไม่งงแล้วนะตะเอง :m14: ว่าแต่วันอาทิตย์ คนหายไปไหนกานหมดเนี่ย :m28:
ตอนที่ 53
เราสามคนนั่งสั่งอาหารกันเพียบเลย โดยเฉพาะตาเบสกะว่าฉันคงจะกินไม่หมดล่ะสิ แต่ขอโทษ ฉันกระเพาะเหล็กจ้ะ ฉะนั้นหมดสิทธิ์แกล้งจ้ะ o14
“กินให้หมดน้า เราตั้งใจเลี้ยงจืดเต็มที่เลยนะ”อ่ะจ้า ยิ้มระรื่นเข้าไป เด๋วก็รู้
“จริงน้า มื้อนี้จ่ายเองใช่ป่ะ งั้นเค้าไม่เกรงใจล่ะนะ”
“หึหึ” อาร์ทก็นั่งขำไปด้วย ตาเบสมองหน้าใหญ่เลย
“ขำไรวะอาร์ท” น่าน หาเรื่องเขาอีกนะ
“ก็ขำนายน่ะแหละ ไม่รู้เรอะไง ว่าจืดมันกินเยอะยังกับอะไรดี” อุ้ย ตายล่ะ เล่นเผาต่อหน้าเลยเหรอ
“บ้า ไม่ขนาดนั้นซะหน่อย มั่วใหญ่แล้วนะอาร์ท”
“เรื่องจริง เราไม่ได้มั่วนะ” ย่ะ จริงก็ได้ เหอ ๆ
“อ่านะ ยัยจืดกระเพาะใหญ่ งานนี้เราก็หมดตังค์เยอะอ้ะดิ” อะไรอ้ะ เล่นรุมยำฉันงั้นเหรอ โห งี้ฉันก็เละอ่ะดิ ฝากไว้ก่อนเหอะทั้งสองคนน่ะ
หลังจากที่สั่งอาหารมากินกันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เริ่มลงมือโซ้ยก่อนเป็นคนแรก (น่าเกลียดจริง ๆ) ช่วงนี้ฉันกำลังสบายอกสบายใจ เพราะฉันรู้สึกว่า เบสกับอาร์ทเริ่มกลับมาคุยกันเหมือนเดิมแล้ว อาจจะยังไม่สนิทกันเหมือนตอนม.ปลาย แต่ได้แค่นี้ก็ถือว่าดีแล้ว
“อะแฮ่ม นี่ ทั้งสองคน เรามีข่าวดีมาบอก” ข่าวดีของฉันมันคืออะไรกันล่ะ
“ข่าวดีอะไรอ้ะ” เบสกำลังเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ อยู่
“นั่นสิ ข่าวไรเหรอ” พอกันทั้งคู่
“แอ่น แอ้น แอ๊น ข่าวดีนั้นก็คือ เรากำลังจะได้ไปฝึกงานที่เกาะพงันด้วยล่ะ” พอฉันพูดจบปุ๊บ เชื่อมั้ยว่า สองคนนั้นสำลักข้าวพร้อม ๆ กันเลยล่ะ ว่าแต่สำลักกันทำไมนั่น :try2:
“วะ ว่าไงนะ ไปฝึกงาน” สังสัยจะไม่ได้ตั้งใจฟัง
“ที่ไหนนะ ขออีกทีได้มั้ย” อาร์ทรีเควสอีกรอบ
“แหม ไม่ได้ตั้งใจฟังกันเลยนะ เราจะไปฝึกงานที่เกาะพงัน จ.สุราษฎร์ธานีไง”
“เฮ้ย แน่ใจนะ ว่าข่าวดีอ้ะ ดีตรงไหนวะเนี่ย” ตาเบสบ่นสุด ๆ
“นั่นสิจืด ล้อเล่นรึปล่าว”
“เรื่องจริง จะล้อเล่นทำไมล่ะ ไปคราวนี้เราจะได้ไปดำน้ำดูปะการังด้วยนะ อาจารย์ให้ไปสำรวจแนวปะการังรอบ ๆ เกาะน่ะ” ฉันกำลังเพ้อฝันไปเรื่อย :give2: ส่วนสองคนนั้นน่ะเหรอ นั่งเอ๋อรับทานน่ะสิ
“ไม่ไปไม่ได้เหรอ” เบสบอกกับฉันแบบนั้น
“คงไม่ทันแล้วล่ะ ส่งชื่อไปแล้ว เราขอล่ะนะ อยากไปมาก ๆ เลย” จริง ๆ ฉันไม่ต้องขอเบสมันก็ได้ เพรายังไง มันก็เป็นสิทธิส่วนตัวของฉันอยู่แล้ว
“แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ จะไปยังไง แล้วไปกับใครมั่ง” โอ้โห ถามมาเป็นชุดเลยแฮะ จะตอบข้อไหนก่อนดีล่ะเนี่ย
“ปิดเทอมที่จะถึงนี้แหละ”
“อีกแค่เดือนกว่า ๆ เองนี่” ใช่แล้วล่ะ หลังสอบปลายภาคเทอมแรกที่กำลังจะมาถึงนี่เอง
“แล้วไปยังไงเหรอจืด” อาร์ทถามต่อ
“ไปรถไฟน่ะ เห็นเพื่อนบอกว่าเป็นรถด่วนสปิ้นเตอร์ด้วย” รถไฟติดแอร์ปรับที่นอนได้
“ไปกี่คนอ้ะ มีผู้ชายไปด้วยปล่าว” กรรม คิดอะไรอยู่ล่ะเนี่ย ตาเบส
“ไปแปดคน รวมเราด้วยนะ ผู้ชาย 4 หญิง 4” สองคนนั้นมองหน้าฉันงง ๆ
“จืดเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายอ้ะ” :angry2:อิเชี่ยเบส ถามดีเนาะ ตาอาร์ทก็เอาแต่ขำ แมร่ง เด๋วเตะก้านคอเสียซะดีมั้ยเนี่ย คิดแล้วมันแค้น
“ผู้ชายดิวะ เห็นเราเป็นผู้หญิงรึไง” ฮิฮิ เอามั่งดิ
“เย้ย พูดเล่นพูดจริง” ล้อเล่นมั้ง ตาบ้า
“เอาน่า รู้แล้วนี่ เด๋วจะถ่ายรูปน่ารัก ๆ มาฝากนะจ้ะ หนุ่ม ๆ” หุหุ เล่นกันเข้าไป
“เอารูปสาว ๆ นะ ขออึ๋ม ๆ ด้วยล่ะ” อ้ากกกกก ตาเบสช่างกล้าขอ ว่าแต่ว่า
“อาร์ทอาด้วยป่ะ เด๋วเราถ่ายรูปเราใส่ชุดว่ายน้ำมาให้” อิอิ สะใจจริงโว้ย อิตาเบสหน้าหงิกไปแล้ว
“จริงอ้ะปล่าว ให้ถ่ายมาจริง ๆ เหอะ” ฮั่นแน่ งานนี้มีหวังอดดูจ้ะ
“ห้ามเด็ดขาด เข้าใจป่าว” ตาเบสไม่รอช้า กันตนาสุดชีวิต
“เข้าใจแล้ว พูดเล่นหรอกน่า กลัวไปได้”
“ไว้ใจได้ที่ไหนกันเล่า” แหม มีแอบบ่นนะมัน เชื่อใจจืดสิจ๊ะ ว่าจืดน่ะไม่มีหรอก ไม่มีคนเดียวไง หุหุ (ล้อเล่ง :m14:)
//////////////////////
“อา อิ่มแล้วอ่ะ” เบสไปก่อนเป็นคนแรก ตามมาด้วยอาร์ท
“เอ สั่งต่ออีกจานดีมั้ยน้า” ฉันแกล้งตาเบสต่อ
“เย้ย พอได้แล้วคุณนาย กินอะไรเยอะขนาดน้าน เด๋วก็อ้วนเป็นหมูพอดี” ดูมันกัด ช่างกล้า
“อิ่มแล้วไม่ใช่เหรอไงเรา” อาร์ทรู้ทันอีกละ เซ็งเลย
“งั้นเราจ่ายตังค์ก่อนนะ” เบสเรียกแม่ค้ามาเก็บเงิน จากนั้นเขาก็ถามอาร์ทว่า
“นายจะกลับยังไง ให้ฉันไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไร เรานั่งแท๊กซี่กลับเองก็ได้” อาร์ทว่างั้น
“เองั้นเหรอ ตามใจนายก็แล้วกัน เด๋วฉันไปส่งจืดเอง” อาร์ทพยักหน้าให้ ก่อนมองมาที่ฉัน
“เรากลับก่อนนะ รักษาตัวดี ๆ ล่ะ” แง้ว ไหงพูดงั้นล่ะ ไม่น่าไว้ใจ :m28:
“ขอบใจนะ อาร์ทก็เหมือนกัน กลับบ้านดี ๆ ล่ะ” เราสองคนล่ำรากันแล้ว อาร์ทก็เดินไปขึ้นรถที่ป้านรถเมล์ จากนั้นเบสก็ขับรถไปส่งฉันที่หอ พอถึงแล้ว เบสก็ขอขึ้นไปบนห้อง ถึงฉันจะปฏิเสธยังไง ตาเบสก็ไม่ยอมท่าเดียว จนฉันต้องยอมให้ขึ้นไปด้วยจนได้
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:m26:ขึ้นห้องอีกแล้วหรอ อะไรกานเนี่ย
-
อิอิ หนุกๆๆๆๆๆ มาต่อเลยครับเจ้จืด
:m3:
-
:m13:มาเป็นกำลังใจให้คุณจืดคะ
-
ขึ้นห้องอีกแระ?
อะไรกัน
จาเกิดอะไรขึ้นต่อไปน้ะ?
-
กินเป็นพายุจิงด้วย อิอิ แซวเล่นน่ะคับ o17
-
ช่างกล้านะเคอะคุณน้อง กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :a5:
-
เกาะพงัน สวยๆๆๆ คอนเฟริม์ :give2:
จะได้ดีน้องจึดเอารูปสวยๆ มาลงด้วยซิ พงันวิวสวย บรรยากาศก็ดี :m26:
-
เกาะพงัน สวยๆๆๆ คอนเฟริม์ :give2:
จะได้ดีน้องจึดเอารูปสวยๆ มาลงด้วยซิ พงันวิวสวย บรรยากาศก็ดี :m26:
ช่าย แต่น้อยกว่าเกาะสุรินทร์อีกน้า ที่นั่นนะ สวยมั่กมาก ไปว่ายดูปะการังมาแล้น ดีนะที่ไม่ไปตอนสึนามิมาน่ะ อิอิ :m2:
ตอนที่ 54
ฉันเดินนำเบสขึ้นมาข้างบน มีคนเดินสวนลงไปข้างล่างด้วย เขามองหน้าฉันแล้วก็เบส ตายห่ะ นี่คงคิดว่าฉันเอามาผู้ชายมานอนด้วยล่ะสิ สายตาแบบนั้น เชอะ ดีนะที่เป็นชะนี ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็ ขายไม่ออกแน่ ๆ เลยอิฉัน คิคิ
เราสองคนเดินเข้ามาในห้องของฉัน ตาเบสเดินไปนั่งเล่นบนเตียงฉันก่อนเลยอ้ะ ส่วนฉันน่ะเร้อ ก็เดินย่อยสักพักสิ แถมยังต้องรอนายเบสกลับไปก่อนด้วย ถึงจะอาบน้ำได้
“นี่ เมื่อไหร่จะกลับบ้านตัวเองล่ะ เที่ยงคืนแล้วนะ” ฉันชักเริ่มง่วงแล้วสิ
“ไม่กลับได้ป่ะ เราง่วงมากเลยอ้ะ ขอนอนด้วยนะ” แง้ว ตูว่าแล้วเชียว ตาซ้ายขยิบ ๆ ตลอดเวลา
“อะไรอ้ะ ห้องเรานอนไม่สบายนะ เบสจะนอนได้เหรอ” ฉันพูดจริงนะ
“นอนได้ดิ” อ่ะนะ ไม่เกี่ยงเลยนะยะ
“แล้วจะนอนตรงไหนล่ะ” แหม ฉันก็ไม่น่าถามมันเนาะ ก็ดูท่าทางเขาสิ นอนพาดเตียงซะขนาดนั้น
“พอเลยจ้ะ ที่ของนายอยู่ตรงนั้นย่ะ” อืม คิดถึงอาร์ทเนอะ เขาก็เคยมานอนค้างที่นี่ด้วยเหมือนกัน ป่านนี้จะกลับถึงห้องรึยังน้า อยากโทรไปถามจัง เอาไงดีล่ะ
“เบส” ฉันต้องบอกก่อนแหละ เด๋วจะหาว่าแอบโทรอีก
“เราโทรหาอาร์ทได้มั้ย” เบสอึ้งไปนิดนึง ฉันเลยเสริมต่อไปว่า
“เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ถ้าจะโทรไปถามว่าถึงรึยังก็คงไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“เราก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แต่จืดต้องเอามือถือเราโทรไปนะ”
ตายละ คราวนี้รู้สึกตาเบสจะเล่นแรงไปหน่อยมั้ย ทำไมล่ะ ทำไมต้องคิดอะไรแบบนั้นด้วยนะ คนเราต้องเชื่อใจกันบ้างสิ รึว่ายังกลัวว่าฉันจะกลับไปหาอาร์ทอีกหรือไงกัน
“ถ้าเบสทำแบบนั้น เราไม่โทรไปจะดีกว่า” ฉันเดินเข้าไปอาบน้ำ ฉันไม่เข้าใจจิตใจของเบสหรอก ว่าเขาคิดอะไรกันแน่ แต่ตอนนี้ฉันขออาบน้ำก่อนละกัน
พอฉันอาบน้ำเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมานอกห้อง เห็นนายเบสนั่งทำหน้าเครียด ๆ อยู่ อะไรกัน ยังคิดเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอเนี่ย
ฉันเดินไปนั่งข้าง ๆ เขาแล้วถามว่า “เป็นอะไรรึปล่าว”
“เมื่อกี้ เราขอโทษจืดนะ เราไม่ได้ตั้งใจ” เบสเอนหัวมาซบไหล่ฉัน
“ช่างเถอะ เราไม่ได้คิดอะไรแล้ว เบสไปอาบน้ำเถอะนะ จะได้เข้านอน เราง่วงเต็มทีแล้ว”
“จืด นอนบนเตียงด้วยได้มั้ยอ่ะ” ดูเค้าขอสิ
“บ้าหรอ จะนอนยังไง เตียงแคบนิดเดียวเอง” แหงล่ะ มันไม่ได้แคบขนาดนั้นหรอก แต่ฉันพูดเว่อร์ไปเองแหละ แต่ขืนนอนกันสองคนมันก็ต้องเบียดกันน่าดู แล้วเบียดกัน อะไรมันจะเกิดขึ้นล่ะ ไม่อยากจะคิดเลยช้าน :m13:
:a12:นอนและ
-
อิอิ เบียดๆกันสิดี ว่าม่ะ อิอิ :o8:
ปล. ผมเองก็ชอบเที่ยวเกาะ สมัยเรียนก็ตระเวนไปมาแล้วเกือบทุกเกาะเลย ยกเว้นเกาะสุรินท์เนี่ยแหละ
เพราะตอนนั้น ยังเรียนมัธยมที่บ้านไม่ยอมให้ไป แต่พอเข้ามหาลัยนี้ ตะลุยไปหมดแล้วเกือบทุกที่เลย
ไม่รู้ จืดเคยไปเกาะรอก รึยัง ขอบอกว่าสวยมากๆ เป็นเกาะที่ปะการังกับน้ำทะเลสวยที่สุดในความคิดผมเลย
-
:a3:สงสารเบสจังเลยคุณจืด...รอลุ้นต่อไป :a6:
-
:a10: :a10:
ไม่รอด ไม่รอด..................... :oo1:
-
อุ้ย..... :oo1: :oo1: :oo1:
-
โดนแน่นยัยจืด อิอิ
-
ไม่ได้มาโพรส นาน ขอโทษด้ยนะคะ
พี่อาร์ทต้องเก็บความรู้สึกอยู่แน่ๆ เลย พี่จืด อยากถามอะไรซักหน่อย
ตอนนี้พี่คบกะใครอยู่ป๊ะ ช่าย หนึ่งในสองคนนี้เปล่าอ่ะ สงสารพี่อาร์ทเค้าน้า อิอิ มาก็หาเรื่องเลยแหะ อีกิฟ๊ :a14:
ไปหละ บะบาย เดี๋ยวจะมาลงต่อ (กินยาคุมไป สี่เดือน น้ำหนักจาก 49 มาเป็น 56 ดีน่ะที่ยังสูงตั้ง 180 ไม่งั้นอ้วนแน่ อิอิ หิวนิหว่า )
-
:m13:ดีจ้าน้องกิ๊ฟ นิยายเรื่องนี้ หนูๆไม่ต้องเครียดมากก็ได้นะ เราลองคิดว่ามันเป็นแค่นิยายดูก็ได้ เผื่อจะรู้สึกดีขึ้น
:a5:จริง ๆ มันคิดได้สองแง่สองง่ามนะ พี่ก็ไม่อยากให้คนอ่านต้องเครียดมากไป เด๋วมันจะหมดสนุกกันพอดี :a2:
เราแค่เอนจอยไปด้วยก็พอแล้วล่ะ มาต่อกันดีกว่า
:a10: :a10: :a10:
“ไปอาบน้ำก่อนละกัน เรื่องที่นอนเด๋วค่อยว่ากันอีกทีนะ”
เบสยอมเชื่อฉัน เขาเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ส่วนฉันก็เอาที่นอนปิคนิคออกมาปูให้ไงล่ะ เรื่องอะไรจะยอมให้นอนด้วยล่ะยะ หุหุ o16
เบสอาบน้ำนานโขอยู่ ไม่รู้ขัดอะไรนักหนา ส่วนฉันก็นอนรอตั้งนานแล้ว จนชักจะเคลิ้ม ๆ หลับไปก่อน แต่ก็ยังพอรู้สึกตัวนะ ว่าเบสมันออกมาจากห้องน้ำแล้ว ว่าแต่ว่า ทำไมตอนนั้นฉันรู้สึกว่า ร่างกายมันขยับไม่ได้เลยนะ มันหนักไปหมดเลย หนังตาก็ลืมแทบไม่ขึ้นด้วยแน่ะ
อาการแบบนี้ไม่ใช่ผีอำนะ แต่ฉันคิดว่าเป็นอาการของคนที่กำลังเข้าสู่ภวังค์มากกว่า (เคยเป็นกันมั้ยเอ่ย) แล้วหลังจากนั้นฉันก็รู้สึกว่ามีคนมาดันตัวฉันให้เขยิบไปชิดกำแพงด้านใน สงสัยจะเป็นตาเบสน่ะแหละ :m16:
ฉันคิดในใจ มันพูดไม่ได้ ว่าทำไมตาเบสมันไม่นอนตรงที่เราปูให้นะ ทำไมถึงอยากมานอนเบียดกับฉัน ตอนนั้นฉันพยายามฝืนตัวเองเพื่อที่จะตื่นขึ้นมาโวยวาย แต่ดูท่าว่าจะไม่เป็นผลแฮะ เพราะหนังตาเริ่มหนักขึ้น ๆ ทุกทีแล้ว
“จืด นอนด้วยนะ” เสียงดังเบา ๆ อยู่ที่ข้างหูของฉัน มันเลื่อนลอย เด๋วชัด เด๋วไม่ชัด มันแปลก ๆ
“อืออ” ฉันครางได้แค่นั้นเอง ไม่ใช่ให้เบสนอนด้วยนะ แต่อยากบอกว่า ไปนอนข้างล่างนู่นดิ แต่มันพูดไม่ได้อ่ะ
เบสไม่นอนเฉย เขากอดฉันแถมยังก่ายอีกตะหาก แล้วอะไรมันจะมาโดนตูมั่งล่ะเนี่ย อิฉันก็นอนแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ โอ้ย เครียด ทำไมมันไม่ออกมาเร็ว ๆ หน่อยวะเนี่ย จะได้ตอบสนองไปซะเลย ชิ มาทำเอาตอนที่ฉันเข้าสู่ห้วงนิทราเนี่ยนะ หมดอารมณ์เลย :sad2:
สงสัยเบสจะอดเปรี้ยวมานาน เลยแอบจะมากินหวานกับอิฉัน อิอิ มันเริ่มไซร้ฉันแล้วสิ โอ้ว ไม่นะ ฉันอยากตื่น ทำไงดี พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ลูกยังไม่อยากหลับค่ะ พลีสสสสส
และแล้ว เบสก็เริ่มลวนลามความจิ้นของฉัน (อ่านะ จิ้นตรงไหน) โอ้ว ม่าย อย่าค่ะ จืดไม่ อื้อ ไม่ ไม่ไหวแล้วอ้ะ
ไม่ไหวนี่คือ หลับไปแล้วนะ เพราะทนพิษความง่วงไม่ไหว ต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้นมั่งเหรอ ก็ไม่รู้สิ เพราะหลับลึกเลยไม่รู้เรื่องรู้ราว ให้เดาก็คงคิดว่า พอฉันหลับ ตาเบสก็คงไม่รบกวนแล้วล่ะมั้ง (แน่ใจ) ยังไงมันก็ต้องให้เกียรติฉันบ้างแหละ ไม่ใช่จะมาลักหลับกัน น่าเกลียด (แต่จริง ๆ ชอบ อิอิ :m13:)
/////////////////////////
ในที่สุดก็เช้าแล้ว หลังจากที่นอนสบายทั้งคืน เอ ทำไมรู้สึกหลับสบายทั้งคืนล่ะ ก็ในเมื่อเบสมันขึ้นมานอนเตียงเดียวกันด้วยนี่นา หรือว่า
ฉันหันไปมองข้างตัว ก็ไม่เห็นเจอเบสเลย พอมองลงไปที่พื้นตรงที่ฉันปูที่นอนเอาไว้ ก็เห็นเบสไปนอนอยู่ตรงนั้นเสียแล้ว โธ่เอ๋ย ก็บอกแล้วนี่นา ว่าบนนี้มันนอนสบายที่ไหนกัน
“ตาเบสเอ้ย ตอนหลับนี่น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย” ฉันนอนมองหน้าเบสจนเพลิน ว่าแต่นี่มันกี่โมงแล้วนะ วันนี้มีนัดกับพวกนังอั้มด้วยสิ ว่าจะไปเดินเจเจกันเสียหน่อย นานๆทีสาวๆจะได้เปรี้ยวกัน :laugh:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล. :oo1: อิโม้อันนี้ เห็นแล้ว แบบว่า :m25:
-
ต่อด่วน เพราะไม่มีเวลาลงที่ทำงานแล้ว (โดนบล๊อคเนต โทษฐานเอาแต่เล่น ไม่ยอมทำงาน คริคริ)
ตอนที่ 55
เช้าวันเสาร์ เช้าลุกขึ้นแต่เช้า อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เบสก็ตื่นขึ้นมางัวเงียสักพัก เห็นฉันกำลังเป่าผมให้แห้งอยู่
“จะไปไหนแต่เช้าอ้ะ” เสียงอ้อแอ้เหมือนเด็ก ๆ นั่นถามฉัน
“ไปหาอั้มน่ะ นัดกับมันไว้”
“ไปทำไมหรอ ไปด้วยได้มั้ย” มันเดินมานั่งลงข้าง ๆ ฉัน แล้วก็กอดเอว ดมหัวที่ยังเป่าไม่ทันแห้ง (เวรกรรม หัวนะยะ ไม่ใช่ของหอม)
“หอมจัง ใช้ยาสระผมอะไรเหรอ” จะถามทำไมคะ เมื่อวานก็เพิ่งใช้ไปไม่ใช่เหรอไง ความจำสั้นเนาะมัน
“อย่ามามุข ออกไปล้างหน้าเลย” ฉันดันตัวมันให้ออกไปห่าง ๆ คนกำลังไดร์มัน ๆ ขัดซะจริง ตานี่
“ไปก็ได้ แต่บอกมาก่อนดิ เราไปด้วยได้ป่ะ” ยังตื้ออีกนะมัน
“ไม่ได้ วันนี้เรานัดกันแต่สาว ๆ เท่านั้น ผู้ชายไม่เกี่ยว เข้าจั๊ย”
“อาราย สาว ๆ ไปเหล่หนุ่มกันอ่ะดิ ไม่ต้องไปเลย” ดูมันพูด วอนและ ๆ
“มั่วเลยนะ ไม่รู้ไรอย่าพูดดีกว่า” เหมือนจะจริงอย่างที่เบสมันพูดแหละ อิอิ เราแค่ไปเดินดูของกันเองน้า ปล่าวเหล่หนุ่มซะหน่อย (แค่มองเอง หุหุ :m14:)
“วู้ ไม่ไปก็ได้ แต่อย่าให้จับได้ละกัน ไม่งั้น....” อ่ะนะ มีขู่นะจ้ะ งานนี้
“ไม่งั้นอะไร อย่ามากั๊ก ขอร้อง ๆ” ฉันก็กวนประสาทพอกัน
“ก็ ทำแบบงี้ไง” อ้ายเบสบ้า แมร่งกระโดดทับตัวฉานได้ไงวะเนี่ย ยิ่งไม่รู้ตัวอยู่ด้วย มานล็อคคอฉันอ้ะ แถมยังจับกดอีกตะหาก แฟนกันเค้าเล่นแบบนี้เหรอ ตูจะบ้าตาย
“อ้าย ปล้อย หายใจไม่ออกแล้วนะ ไอ้เบสบ้า” ฉันเริ่มมะโหละ เล่นอะไรก็ไม่รุ้
“อยากรู้มะใช่เหรอ ก็กำลังทำอยู่นี่งาย” ดู๊ มันพูด น่าตบปากจริง ๆ
“รุ้แล้ว ปล่อยเหอะ หายใจมะออก เร็วดิ” สักพักนึง มันก็ปล่อยฉัน แล้วเดินผิวปากเข้าห้องน้ำไป ส่วนฉันก็นั่งหอบแฮ่ก ๆ เหนื่อยชิบ
“เฮ้ย ผมกรู เชี่ยแล้วมั้ยล่ะ อะ ไอ้เบส ไอ้บ้า ผมยุ่งหมดเลยอ้ะ” ฉันล่ะเซ็ง ต้องมานั่งไดร์ใหม่อีก โอ้โห มันไม่ได้ไดร์ง่าย ๆ นะจ้ะ ทำซะเสียหายหลายแสน
“ที่รัก สบู่หมดอ้ะ เอาให้หน่อยสิจ๊ะ” ฉันนั่งสงบสติอารมณ์ ข่มความคิดที่อยากจะวิ่งเข้าเตะผ่าหมากมันสักทีเจง ๆ
ฉันเดินไปหยิบสบู่ให้มัน อ้อ ตาเบสนี่ หน้าหนาเนาะ อาบน้ำก็ไม่ยอมปิดประตูด้วย แถมยังยืนยิ้มแป้นให้อีกนะ ฉันเห็นแล้วอยากร้องกรี๊ด ๆ แล้ววิ่งไปเอากล้องมาถ่ายรูป :m24:ลงเน็ตยิ่งนัก จะได้รู้ซะมั่ง ว่าใครเป็นใคร อิอิ :m25:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอเบสอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันก็ให้เบสไปส่งหน้าปากซอย เพราะต้องนั่งรถไปหานังอั้มต่อ ส่วนเบสก็กลับบ้านของตัวเองไป แต่กว่าจะยอมกลับได้ เล่นเอาฉันเหนื่อยเหมือนกัน ทำไมถึงดื้อขนาดนี้ก็ไม่รู้
“ฮัลโหล เจอกันที่ไหนมรึง” ฉันโทรไปหานังอั้ม แล้วนัดสถานที่กัน
“เจอกันที่หอนาฬิกาตรงกลางนะ เนี่ยกรูกำลังออกไปแล้ว”
“เออ แล้วนังจิ๊บกะผัวมรึงมาด้วยมะเนี่ย” ฉันเน้นผัวมันมากกว่า
“อิจิ๊บน่ะมาด้วย แต่ผัวกรูอดย่ะ” อิอิ ดีมากจ้า นังเพื่อนสาว ฉันไม่ชอบหน้าผัวมันน่ะ
“โอเค เจอกัน” ฉันวางสายแล้ว ก็นั่งรอรถสักครู่
ไม่นานนัก รถประจำทางก็มา ฉันนั่งรถไปถึงตลาดนัดจตุจักรก็ราว ๆ ครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างมาก พอไปถึงก็เดินลงไปยังที่นัดหมาย ดูจากเวลาแล้ว พวกนั้นก็น่าจะมาถึงแล้วนะ
“ร้อนชะมัดเลย ยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย” ฉันเดินมาถึงหอนาฬิกาแล้ว ด้วยความร้อนอบอ้าว ฉันเลยเดินไปซื้อโค๊กกระป๋องมาดื่มเสียหน่อย
ระหว่างที่ยืนรออยู่นั่นเอง ก็มีใครคนหนึ่งมาสะกิดหลังฉันเข้า
“อุ้ย” ฉันสะดุ้งนิดนึง ก่อนที่จะหันหน้าไปมองคนที่มาเล่นพิเรนท์แบบนี้
“ไง มารอใครเหรอจ้ะ” :oแว๊กกกกก พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ช่วยลูกด้วยอีกครั้งเถอะเจ้าค่ะ มาได้ไงยังไงเนี่ย
“พี่อาร์ม มาเดินด้วยเหรอ” ฉันล่ะอยากจะเดินหนีจริง ๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพี่อาร์มไม่ได้มาคนเดียว มีพี่อาร์ท พี่บอยมากันครบเลย (ไม่ได้เจอมาตั้งนาน ไหงบังเอิญขนาดนั้น เอ๊ะ หรือว่า.....)
“อินังอั้ม แหง ๆ มันน่านัก” ชัวร์เลย อิเพื่อนทรยศแหง ๆ ที่นัดมา เวรเอ้ย นึกว่าจะไม่เจอกันแล้วนะ
“จืด มารอใครเหรอ” พี่อาร์ทถาม
“อ๋อ รอพวกอั้มน่ะค่ะ” ฉันยืนมองไปทางซ้ายที ขวาที แก้เขินไปก่อนพลาง ๆ
“เด๋วก็มามั้ง ยืนตรงนี้ร้อนจะตายไป ไปนั่งรอที่ร้านกับพวกพี่ดีวกว่ามั้ย” พี่อาร์มชวนฉันยิก ๆ ร้านอะไรอีกล่ะนั่น
“จะดีเหรอพี่ คือว่าจืด” ฉันก็อึกอัก ไม่กล้าตกลง
“ไปเถอะจืด เด๋วค่อยโทรบอกเพื่อนอีกทีก็ได้นี่” พี่อาร์ทว่างั้น
“เอางั้นเหรอพี่ ไปก็ไป” ทำพูดไปงั้นแหละ แต่ถ้าพี่อาร์ทบอก จืดยอมทำตามทุกอย่างค่ะ คริ ๆ :m23:
ฉันถูกพาไปยังร้านขายอาหารพวกยำส้มตำไก่ย่างไก่ทอด ชื่อร้านอะไรหว่าจำไม่ได้ที่คนเข้าเยอะๆอ้ะ รู้แต่ว่าพอไปถึง คุณพี่ขาก็สั่งมาแบบไม่อั้น เล่นเอาอิฉันนั่งกลืนน้ำลายเอื๊อก ๆ (อุ้ย ปอบเข้าสิงแหละ หุหุ)
ฉันรีบโทรไปบอกพวกนั้นทันที นังอั้มก็บอกว่า ไม่รู้เรื่อง ไม่รู้อะไรจริง ๆ ไม่รู้ทั้งนั้น เอาเถอะจ้ะ อิพวกไม่รู้ทั้งหลาย รอให้กรูจับผิดได้ก่อนเหอะ โดนตื๊บแน่ ๆ เมิง :angry2:
“รอหน่อยนะอิจืด ใกล้จะถึงแล้ว อิดอก อย่าแด*ก่อนพวกกรูล่ะ อิปอบ” อิสาดอั้ม จังโกะเนาะมรึง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบและ ไปทำงานก่อนล่ะ :m7:
-
จืดเป็นปอปจิงเหรอเนี่ย อิอิ
-
:m3:รอตอนต่อไป ท่าจะวุ่นวายน่าดูเนอะคุณจืด :a11:
-
:m1: :m1:
มาตามคุณจืด ครับ จะไปโอเกะด้วย อยาก ๆ :m4: :m4: แต่สั่งยาดองให้ขวดหนึ่งด้วยนะ อิอิ
-
อิอิ หนุกคร้าบบบบ
เย้ สอบเสดแล้ว เจ้คร้าบบบ ติดตามต่อไป
:m9:
-
สนับสนุนให้จืดถ่ายรูปเบสลงเน็ตจ๊ะ จะได้ดูด้วยคนฮิๆๆ
ปล. ดีนะวันนี้เข้ามาอ่านเลยรู้ว่าต่อตอนใหม่แล้ว :m27:
-
อีก 2 หนุ่มเนี่ยจะเป็นน้า :m12: :m12: :m12:
-
แดดแรงๆแบบนี้ สงสัยฝนตกแน่เลย เจ๊จืดทักเราด้วยอ่า ไม่เคยเห็นมา ร้อยชาติ 555+
ไม่เครียดหน๋อ ไม่เครียดหน๋อ ไม่เครียดหน๋อ (ไปวัดมา เลยต้อง หน๋อๆๆๆ) อิอิ :m23:
คิดถึงพี่อาร์ทจังพี่จืด จะเป็นยังไงขอ Happy Ending น่ะค่ะ อิอิ :a1:
-
:o8:จะพยายามจ้ะ น้องหนูกิ๊ฟ :m2:
-
เชียร์ค่ะๆๆๆๆๆ
อยากให้พี่จืดเอารูปพี่เบสกับพี่อาร์ทลง น่ารักทั้งคู่แน่เลย (ออกวัดมาเริ่มหื่นหละ :m10: ห้าๆๆ :laugh:)
-
นู๋จืดมีคนมาเลือกเยอะดีจัง ระวังเลือกไม่ได้ ต้องอยู่คนเดียวนะจ๊ะ
-
เบสน่ารักจังเลยคับ ถึงจะขี้หึงไปหน่อยก็เถอะคุณจืดอย่าปล่อยไปละเสียดายแย่เลยนะคับ
-
:m13:จะได้ไปร้องคาราโอเกะแย้ว อิอิ
ตอนที่ 56
เง้อ ในที่สุดสองสาวสุดเปรี้ยวจี๊ดก็เดินเชิดหน้ามั่นใจอย่างแรงมาถึงจนได้ พอฉันเห็นมันแต่งตัวมา โอ้ว แม่จ้าว มรึงจะมาขายตัวกันหรือจ้ะ แหม แต่ละนาง ดอกจริง ๆ (ยกเว้นเรา เพราะเราเป็นสาวบริสุทธิ์.... ตรงไหนวะ)
“มาแล้วจ้า” เสียงนังจิ๊บสุด11รด ทักทายมาก่อน ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อค่ะ ว่าคนทั้งร้านหันมามองกลุ่มเรากันเกือบหมดแน่ะ โอ้ ดังเหมือนกันแฮะ (แต่ขอไม่เอาดังแบบนี้นะ เหอ ๆ)
“ดอก บ้านมรึงไม่มีเสื้อผ้าจะใส่กันแล้วเหรอเนี่ย” ฉันแอบกัดมันทั้งสองคน ช่วยไม่ได้นะ ก็ดูชีนุ่งมาสิ เสื้อสาวยเดี่ยวดันนมซะ กระโปรงสั้นจู๊ด เวลาก้มแต่ละที ไม่กลัวคนเห็นเค้าจะอ๊วกแตกรึไงก็ไม่รู้ แถมแต่งหน้า โอ้ว แม่จ๋า ไม่ใช่กลางคืนนะ นี่มันกลางวัน เด๋วหน้าก็ละลายพอดี (นังจิ๊บล้วนๆเพราะชีแรงมาก :m30:)
“เรื่องของกรูย่ะ อิจฉาล่ะมรึง” อ่ะจ้ะ อิจฉาสุด ๆ เลย
“เอาน่า มากันเหนื่อย ๆ คงหิวแย่เลย วันนี้วันเกิดอาร์ทมัน พี่เลยชวนพวกน้องมากินเลี้ยงกันที่นี่แหละ” ฉันนั่งเหวออยู่ครู่นึง อ้อ นังอั้ม ยังงี้นี่เอง นัดสำคัญของเมิงน่ะ o12
“แล้วไม่บอกกรูเลยนะ อิอั้ม” ฉันหันไปหยิกขามันทีนึง
“เด๋วมรึงก็ไม่มาอีก” มันแก้ตัวอีก
“ใครบอก กรูจะรีบมาเลยแหละ อิเวร” อ้าว ซะงั้นไปฉัน อิอิ
“อิดอก เชี่ยเนาะมรึง แด*กดีกว่า เด๋วไม่ทันอิผีมัน” อิผีที่ว่ามันก็หมายถึงนังจิ๊บน่ะเอง แหม ก็ชีเล่นเปิดงานนี้ก่อนใครเข้าเลยน่ะสิ สวยมั้ยล่ะ
พวกฉันก็เอามั่งดิ น้อยหน้าได้ทีไหนกัน พวกพี่ชายก็นั่งกินไปเม้าท์ไป เราไม่เจอกันมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่คราวนั้นที่ฉันมีปัญหากับเบสนั่นแหละ ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับพวกพี่ ๆ เค้าอีก
“น้อง ๆ คืนนี้ว่างกันรึปล่าว” พี่บอยถามเราบ้าง ว่าแต่ว่าจะถามอะไรอีกล่ะ
“อะไรเหรอคะพี่” นังอั้ม แรงนะยะ มีผัวแล้วนะเมิง ทำเล่นหูเล่นตากับพี่บอย
“คือว่า พวกพี่จะชวนไปร้องคาราโอเกะกันน่ะ” อุ้ยตาย ว้ายกรี๊ด ไปค่ะไป (ง่ะ พอกันเลยฉัน)
“หืม ไปสิพี่ ที่ไหนเหรอ” นังอั้มรีบถามเลยนะเมิง
“ใกล้ทางด่วนไปพระราม 9 น่ะ” ร้านเค้าหรูทีเดียวนะนั่น
“โอ้ว เสร็จกรู” อิจิ๊บแอบกระซิบ เอากันเข้าไป ฉันขอพี่อาร์ทละกันนะ อิอิ (ล้อเล่ง)
“ตกลงแล้วนะว่าไปกันน่ะ” พี่อาร์มถามซ้ำอีกรอบ เหอ ๆ ว่าแต่ทำไมต้องมองฉันแบบนั้นด้วยล่ะ ไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ
“ไปสิคะ ว่าแต่จะไปกี่โมงล่ะ”
“สักหกโมงเย็นละกัน จะให้พี่ไปรับที่ไหนดีล่ะ”
“ที่ห้องอั้มละกัน” แหม เสนอพร้อมเสร็จสรรพ ขี้เกียจนั่งรถไปหาพี่เขาล่ะสิ ฉันว่า
“ตกลงตามนั้นละกัน เออ แล้วตอนนี้น้องจืด พักอยู่กับอั้มรึปล่าว” พี่อาร์มถามล้วงลึกอีกแล้วนะ น่ากลัวจริง ๆ ว่า….
//////////////////////////////////////////
“ปล่าวหรอกพี่ มันไปอยู่คนเดียวแล้ว อยู่แถว.....โอ้ย” ฉันรีบหยิกต้นขามันแรง ๆ แม๊ อินี่ ปากโป้งอีกแล้วนะ ฉันยิ่งหนีตาพี่อาร์มอยู่ :a6:
“อยู่แถวไหนเหรอจืด” จะตอบไงวะเนี่ย
“แถวสะพานใหม่น่ะพี่” ฉันโกหกไปและ แต่ทว่า
“มันตอแหลค่ะ” อิจิ๊บ อิเชี่ย อะไรกันวะเนี่ย
“อย่าไปเชื่อมันพี่” พี่อาร์ทกับพี่บอยนั่งขำพวกฉันกันใหญ่ เอากะเค้าสิ
“อ่ะ ไม่อยากบอกพี่ก็ไม่เป็นไร เย็นนี้เจอกันนะ” อี๊ เจอกันเหรอ น่ากลัวจัง เอาเบสแด้วยได้ป่ะ อย่างน้อยก็เป็นไม้กันหมาล่ะว้า
“อ่า พี่ คือว่า” ฉันอ้อมแอ้ม ไม่กล้าถาม
“ว่าไงจ้ะ จะถามอะไรเหรอ” เอ่อ พี่จ้ะ ไม่ต้องจ้องหน้าขนาดนั้นก็ได้ค่ะ หนูกลัว
“คือว่า พาเพื่อนไปด้วยได้มั้ยอ่ะ” อิสองตัวนั้นหันขวับมาทีเดียว ปากก็กำลังเคี้ยวไก่ทอดอยู่เลย
“ไม่ได้” เอ่อ ไอ้ที่ตอบน่ะ ไม่ใช่พวกพี่นะ แต่เป็นนังสองคนนั้นตะหาก
“อะไรยะไม่ได้จริง ๆ เหรอ”
“ก็ไม่ได้น่ะสิ เข้าใจนะ” ไม่เข้าใจอ้ะ แต่ อย่าเรื่องมากเลยดีกว่าเรา
“ก็ได้ ๆ เชอะ” แล้วก็เป็นอันว่า เย็นวันนั้น ฉันก็ไปรอพวกพี่ ๆ เขามารับที่หอนังอั้มกัน
งานนี้คนมีแฟนแล้ว ขอเป็นโสดสักวันละกัน ดูอย่างฉัน นังอั้ม พี่บอยสิ หนีแฟนไปเที่ยวกันสุดฤทธิ์ สงสัยจะเบื่อของเก่า อิอิ (ฉันปล่าวน้า) เย็นวันนั้น เบสโทรมาเชคตามระเบียบ
“ฮาโหล กลับห้องยัง” เสียงงัวเงีย แบบนี้แสดงว่ายังตื่นไม่เต็มที่แหง ๆ (แอบนอนกลางวันชัวร์)
“ยังเลย วันนี้มานอนค้างห้องอั้มน่ะ”
“ค้างเลยเหรอ โห ว่าจะไปหาซะหน่อย” โอ้ะ ๆ อย่ามาน่ะดีแล้ว เมื่อวานก็เพิ่งมานะ
“โทษทีน้าเบส ตัวเองเริ่มอ่านหนังสือบ้างนะ อย่ามัวแต่เล่นเกมส์มากล่ะ เด๋วก็สอบตกหรอก” เหอ ๆ ว่าแต่เขานะ ตัวเองยังไม่อ่านเลย แต่จะไปร้องเพลงซะและ :m13:
“โอเค ๆ พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“จ้า แล้วเจอกัน บ้ายบาย” เบสวางสายไปแล้ว ฉันค่อยโล่งอกหน่อย เอาอีกละฉัน คราวนี้อยากให้เบสไปด้วยจริง ๆ นะ แต่ นังสองตัวนั่นแมร่งนั่งประกบข้างเลยอ้ะ ขืนชวนเบส มีหวังตายแน่ ๆ
“ดีมากนังจืด พลาดมาหลายงานละกรู คราวนี้ไม่ปล่อยแน่ ๆ” เอ๊ะ นังจิ๊บ พลาดอะไรของมันอีกล่ะ
“อะไร ไม่ปล่อยอะไรยะ” ฉันก็ถามไปซื่อ ๆ ทำเป็นสาวอินโนเช็นต์ แต่...- -*
“อิดอก ไม่สวยแล้วยังโง่อีก เด๋วคืนนี้มรึงก็รู้” อิจิ๊บทำตาแพรวพราว ฉันรู้ละว่ามันคิดอะไรอยู่ เชิญเถอะย่า o16
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:a5:โอ้ะ เกือบลืมไปแน่ะ ตอนนี้ดังสายน้ำ เขียนตอนที่ 10 แย้วนะ แต่ยังไม่ได้เอามางเลยอ้ะ อิอิ o3
:m26:รับรองว่า....... :m3:
-
เย้ๆๆๆๆ มาดันเป็นคนแรกเลย ต่อๆลยเครับ เจ้ อารมณ์ค้างมากๆๆครับบ
เจ้จืด ช่วงนี้เปงงายครับ ทำงานหนักอ่ะป่าว
:m3:
-
:m18:มาดันให้จ้า รอ ร๊อ รอ :a14:
-
:m29: คืนนี้ใครจะเสียตัวเนี่ย
คงจน่าหยดหยองน่าดู o21
มาเฉลยไวๆเน้อ
:m7::m7: :bye2: :bye2:
-
รออ่านนนน๊า
-
ร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับเล้าเป็ด
หนึ่งปี Thaiboyslove
บ้านหลังใหม่ แหล่งรวมความอบอุ่น สนุกสนาน ความบันเทิงเริงใจต่างๆ
อุตส่าห์ครบ 1 ปีกันแล้ว เราได้จัดงาน "เซ็งเป็ด อวอร์ด" ขึ้น
ขอความร่วมมือจากลูกเป็ดทุกๆ คน ช่วนกันเสนอชื่อผู้เข้าชิงรางวัลในสาขาต่างๆ ทั้งนิยายและ อื่นๆ รับผลการเสนอชื่อถึงวันที่ 16 ตุลาคมนี้เท่านั้น และจะเริ่มโหวตกันในวันที่ 17 ตุลาคมเป็นต้นไป
รักใครชอบใคร รักนิยายเรื่องไหน อย่างลืมไปให้กำลังใจเสนอชื่อกันได้ที่นี่ครับ
> > > > > เซ็งเป็ด อวอร์ด เดอะ นอมินี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2614.0) < < < < <
ถึงวันที่ 16 ตุลาคมนี้เท่านั้นนะครับ
-
:impress:แทง ยู จ้า กาต๊อบ จารีบไปโหวตทันที คิคิ
-
โหวตเจ๊จืดค่า หนีเที่ยวอีกแล้ว...... พี่อาร์ท..พี่เบส.....เจ๊จืดหนีเที่ยววววว :angry2:
-
รอต่อไปครับผม(ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับผม) :m13:
-
ดีมากกกกกกกกกกกก
ไปโหวตด่วนเลย อิอิ
-
เย้ๆๆๆๆ มาดันเป็นคนแรกเลย ต่อๆลยเครับ เจ้ อารมณ์ค้างมากๆๆครับบ
เจ้จืด ช่วงนี้เปงงายครับ ทำงานหนักอ่ะป่าว
:m3:
น้องแนท ช่วงนี้งานพี่ไม่หนักเลย แต่หนักใจมากกว่า ตอนนี้เพื่อนร่วมงานพากันแอนตี้พี่อ้ะ
:impress:โทษฐานที่สวยเกินหน้าเกินตาพวกมาน :m15: แง้ สวยกว่าแล้วมันผิดตรงไหนอ้ะ o9 (อิอิ)
โหวตเจ๊จืดค่า หนีเที่ยวอีกแล้ว...... พี่อาร์ท..พี่เบส.....เจ๊จืดหนีเที่ยววววว :angry2:
:m26:ปล่าวหนีน้า ไปกะเค้าเลยแหละ หุหุ :a11:
แว๊ก ฝนตกกกกก :serius2:ไปทำงานม่ายด้าย ซวยแล้วสิเรา
รอต่อไปครับผม(ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับผม) :m13:
:give2:ยินดีต้อนรับจ้ะ มามะ มาซบอกนุ่ม ๆ ของเจ๊เร็ว :m30:
-
:a12:ลงเสร็จแล้วกลับบ้านไปนอนดีก่า (โดดงานอีกและ)
ตอนที่ 57
เย็นวันนั้นฉันก็ไม่ได้กลับห้องของตัวเอง แต่ไปกลับเพื่อนสาวทั้งสองคน งานนี้ นังอั้มจะแก้ตัวกับผัวมันยังไงล่ะ อยากจะรู้นัก หุหุ :m13:
“หวังว่ามรึงคงไม่เอามันไปด้วยหรอกนะ” ฉันแอบเหน็บแนมชี
“รู้แล้วย่ะ กรูไม่เอาไปก็ได้ แหม” ใจจริงก็คันอยากเอาไปเหมือนกันล่ะสิ
เป็นอิจิ๊บนี่ดีเนาะ ไม่ต้องสตอผัวให้เมื่อย” ฉันนี่ก็นะ กัดเค้าไปทั่วเลย แหม ก็มันคันปากนินา
“อิดอก กัดกรูล่ะสิมรึง จะหาว่ากรูขึ้นคานใช่มั้ยล่ะ”
“อุ้ย แสนรู้จริง ๆ อิอิ” ฉันกับนังอั้มนั่งหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ปล่อยให้นังจิ๊บนังหน้าบูดไปจนถึงหอพัก
พวกเราสามคนเริ่มทำกิจกรรมของตัวเอง นั่นก็คือเลือกชุดเก่งออกมาแต่งประชันโฉมกัน แต่ว่านะ อิจิ๊บ ชุดเก่งของเมิงเนี่ย ฉันขอเถอะ อย่าใส่ไปเลย กลัวคนเค้าอ้าปากค้าง ร้องเพลงไม่ออกกันน่ะ เหอ ๆ :m29:
“อิจืด ไปอาบน้ำก่อนเลยมรึง” ประจำค่ะ มันต้องไล่ฉันไปก่อนทุกที ไม่รู้เพราะอะไร
“เออ อาบก่อนก็ได้วะ” ฉันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วก็ถอดชุดมันหน้าห้องน้ำนั่นแหละ ฮ่า ๆ
“อิดอก อุบาทว์ตาชะมัด รีบ ๆ เข้าไปเลย” อิจิ๊บ จ้า อิสวยทั่วเรือนร่าง
“ย่ะ แม่คนหุ่นดี เต่งตึงไปทุกอณู” ไอ้ที่เต่งตึงน่ะ เซลลูไลต์ของมันนะ หุ
อ้อ แล้วทำไมมันถึงให้ฉันอาบก่อนน่ะเหรอ ก็เพราะฉันน่ะ อาบน้ำนานน่ะสิ ฮิฮิ มันก็เลยต้องไล่ฉันให้เข้าไปก่อนไง และคราวนี้ฉันก็ล่อไปซะค่อนชั่วโมงเลย หุหุ
///////////////////////
“โอ้โห อาบอย่างเดียวเหรอน่ะ อินี่” นังอั้มบ่นอะไรยะ หล่อนบอกให้ฉันเข้าไปก่อนเองนะ
“อ้ะ อิดอก กรูก็ต้องสระผม ฟอกตัว แปรงฟัน อ้อ ขัดหน้า นวดหน้า ขัดตัวอีกนะยะ มันก็ต้องนานน่ะสิ” เป็นไงล่ะฉัน ไม่สวยให้มันรู้ไป
“อิดอกกกกกกกกกก” ง่า มันรุมด่าฉานอ้ะ แง้ ๆ o9
แล้วเราสามสาวก็อาบน้ำแต่งตัวกันเรียบร้อย แต่ก็ยังช้าไปกว่าพวกพี่ ๆ เขาอีกแน่ะ โอ้ะโอ งานนี้มีแฟนของเฮียบอยมาด้วยแฮะ งานนี้มีตบ เอ้ย เฮแน่นอน แต่ดูท่าทางแฟนของเฮียจะไม่ซีเรียสอะไรกับพวกเรามากนะ แต่เจ๊คะ เจ๊หารู้ไม่ว่า พวกอิฉันนี่แหละ ตัวแรงเลยล่ะ -*-
วันนี้รถพี่บอยคงอัดพวกเราไปไม่หมดแน่ ๆ ฉันก็เลยอาสาออกมานั่งแท๊กซี่แทน ส่วนอินังจิ๊บน่ะเหรอ จะเคลมพี่อาร์ทของตูล่ะสิ ชิชะ ไม่มีทางซะล่ะ อ้อ โชคดีนะที่นังอั้มมานั่งกับฉันด้วย
ว่าแต่ว่า อิตาพี่อาร์มตามมานั่งคันเดียวกับพวกฉันทำไมล่ะเนี่ย อ้ากกกก อย่ามาอยู่ใกล้ฉานนะ ฉันกลัวแล้วววว ไปสู่ที่ชอบ ๆ เหอะค่ะ
“น้องอั้มไปนั่งหน้านะ เด๋วพี่นั่งข้างหลังกับน้องจืดเอง” มะ ไม่นะ อิอั้ม อย่าไป พลีสสสสส ม่ายยยย :serius2:
//////////////////////////////////////////
ระหว่างทางไปร้านคาราโอเกะนั่นเอง ในรถแท๊กซี่คันที่พวกเรานั่งกันนั้น พี่อาร์มทำเป็นชวนพวกเราคุยนั่น นี่ นู่น แต่ฉันนั่งเบะปากมองออกไปด้านข้าง ๆ ให้ตายเหอะ คนเราถ้าไม่ชอบแล้ว ทำให้ตายยังไง ก็ไม่ชอบอ้ะ
“ใกล้จะสอบกันแล้วนี่ หาคนติวได้รึยังจืด”
“.........” ไม่ได้ยินที่เค้าถามอีกนะ
“อิจืด พี่เค้าถามมรึงอยู่น่ะ ไม่ได้ยินรึไง” อิอั้มกระซิบ (ซะดัง)
“อะ อ้อ ว่าไงนะพี่” ฉันหันไปถามงง ๆ
“โห ไม่ฟังพี่เลยอ้ะ น้อยใจแล้วนะ” เอ้อ มาทำงอนฉันอีกนะ เป็นอะไรกันคะเนี่ย อยากจะถามจริง ๆ
“โทษค่ะพี่ พอดีจืดใจลอยอยู่น่ะ”
“ใจลอย ลอยไปหาใครอยู่เหรอ พี่รึปล่าว” โอ้โห ขอเปิดกระจกรถอ๊วกแตกก่อนได้มั้ยเนี่ย o2
“มั่วนิ่มอีกและ จืดคิดถึงแฟนน่ะพี่ แฟนจืดที่ชื่อ เบส น่ะค่ะ” ไงล่ะ ชัดรึยังคะ คุณพี่ขา
พี่แกก็หน้าเสียไปเลยสิ อิอั้มทำหัวเราะคิกคัก เด๋วก็ตบหัวทิ่มเลยอินี่ ทำเป็นขำ อ้า จะถึงแล้วนี่ รถเลี้ยวเข้าไปส่งที่ทางเข้าร้าน ซึ่งกว้างขวางมาก มีบ้านคาราโอเกะหลายหลังทีเดียว อู้หู เฮะ ผู้ชายเยอะจาง :m30:
พี่อาร์มทำใจปั้มอีกแล้ว เขาจ่ายค่ารถแทนพวกเรา หุ ดีจังเลย ไม่ต้องออกตังค์เอง คึคึ จากนั้นพี่ขาก็พาเดินไปหาเพื่อน ๆ ของแกที่กำลังรออยู่ด้านบนแล้ว ก่อนมานี่ พวกพี่เขาก็จองไว้ก่อนแล้ว เลยไม่ต้องกลัวว่าจะเต็ม
“ร้องให้เต็มที่เลยนะสาวๆ”
“คร่าๆๆๆๆๆ” พร้อมใจกันประสานเสียง อิอิ
“อุ้ย โทรศัพท์มาแหละ” เสียงเรียกเข้ามือถือของฉันดังขึ้น เอ ใครโทรมาหว่า
“เด๋วฉันตามเข้าไปนะ พวกมรึงเข้าไปก่อนละกัน” นังพวกนั้นก็โอเค เดินตามพวกพี่ ๆ เข้าไปในห้องก่อนแล้ว
ฉันเดินออกมาดูเบอร์โทรเข้า เอ เบอร์ใครหว่า ไม่คุ้นเลยแฮะ ฉันกดรับสายดู เป็นเสียงผู้ชายโทรมา อืม คุ้น ๆ นะ :m28:
“สวัสดีค่ะ” ฉันทักทายเขาไป
“ใช่จืดพูดสายอยู่รึปล่าวครับ” หืม รู้จักชื่อฉันด้วยแฮะ
“ค่ะ เอ่อ ใครกำลังพูดสายอยู่คะ” ฉันว่าฉันต้องรู้จักคนนี้แน่ ๆ ฉันจำเสียงได้แต่นึกหน้าไม่ออก
“จำเราไม่ได้แล้วเหรอครับ ความจำสั้นจัง” อ้ะ ตานี่ ฉันไม่ใช่คอมพิวเตอร์นะคะ ถึงจะจำได้หมด
“แล้วชื่ออะไรล่ะคะ”
“ผมชื่อ กวินท์ไงล่ะครับ” กวินท์ เพนกวินอ้ะเหรอ คิกคิก
“กวินท์ไหนคะ เราไม่รู้จักหรอก” เอ แต่เด๋วก่อน กวินท์ เอ กวินท์ เอ๊ะ หรือว่า
“นึกออกยัง ถ้ายังนึกไม่ออก เราบอกให้ก็ได้ เรา วินไง” ฮ้า วินเหรอเนี่ย เป็นไปได้ไงกัน :m30:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:m7:เด๋วไปโหวตก่อง อย่าลืมไปโหวตกานนะ หนู ๆ
[attachment deleted by admin]
-
เจ๊จืดสู้ๆ :a1:
-
ตายละ เจ้จืด 55555 โจทก์เก่ามาอีกละ แบสท์มาได้ไงเนี่ย อิอิ
ติดตามต่อไป
เจ้ครับ ใครแอนตี้ เจ้ เจ้ก้ออย่ายอมจิ เอาคืนเลย สวยซะอย่าง กลัวอารายครับ
:m3:
-
ผู้ชายจืดเยอะมากกกกกกกกก
-
แหมนึกว่าวินจะหายไปซะละ สุดท้ายก็กลับมา จืดสวยเลือกด้ายยยยยยยย :a14: :a14: :a14:
-
และแล้ว หึหึ เจจืดข๋าๆๆ สงสัยจา Happy ENding ไม่รอดแหะ หึหึ ตาย!!!!!!!!! :angry2:
-
คุณจืดเสน่ห์แรงจิงๆยังงี้เบสจะเอาอยู่หรือเปล่านี้ สงสารตาเบสจัง
-
ตอนที่ 58
ฉันตื่นเต้นมาก ๆ เลย กับวินเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบสามปีแล้ว มันนานเหมือนกันนะเนี่ย ในบรรดาเพื่อนผู้ชาย ยังมีอีกคนนึงที่ไม่ได้เจอกันอีกเลย ก็น้องนนท์นั่นแหละ ป่านนี้คงมีเมียไปแล้วมั้ง หึหึ
“ได้เบอร์เรามาได้ไงเนี่ย” ฉันถามข้อนี้ก่อนเลย สงสัยจริง
“อ้อ เราได้มาจากที่บ้านจืดน่ะ พอดีแวะไปหาจืดที่บ้านมาเมื่อวานนี้เอง” สงสัยคงจะเป็นเย็นวันศุกร์มั้ง ว่าแต่ลงทุนน่าดูเนาะ ต้องมีอะไรแหง ๆ
“งั้นเหรอ ว่าแต่วินสบายดีป่ะ”
“สบายสิ แล้วจืดล่ะ ไม่เจอกันตั้งนานแล้วนะ”
“สบายดี แต่ก็เกือบแย่ไปเหมือนกันนะ”
“ดีแล้วล่ะ ตอนนี้เราเรียนอยู่ที่ จุฬาฯ นะ เพิ่งเอนท์ติดเมื่อปีก่อนนี่เอง” เหมือนอาร์ทเลยแฮะ
“คณะอะไรเหรอ”
“แพทย์ฯน่ะ พ่อแม่เราอยากให้เป็นหมอ” ว้าว เป็นหมอหนุ่ม อืม ท่าจะแจ๋ว (หมอโอ๊คป่ะ อิอิ)
“โอ้โห เก่งนะเนี่ยเรา แล้วตอนนี้พักอยู่แถวไหนเหรอ”
“คอนโด แถว ๆ พญาไทน่ะ มาหาเราได้นะ อยากเจอจืดมากเลย” โอ้ะ จะดีเหรอ เอ แต่จะว่าไป ก็อยากเจอตาวินเหมือนกันนะเนี่ย จะหล่อขึ้นกว่าเดิมอีกรึปล่าวน้อ
“เอาไว้ว่าง ๆ จะไปหานะ” หุหุ ซะงั้น ฉันปล่าวคิดอะไร จริงๆ น้า
“จริงนะ แล้ว ตอนนี้จืดอยู่ที่ไหนอ้ะ”
“ตอนนี้เหรอ อยู่ร้านคาราโอเกะน่ะ มาเลี้ยงวันเพื่อนรุ่นพี่ที่นี่”
“อือ ร้องให้สนุกนะ แล้วเราจะโทรไปหาใหม่ละกัน ฝากคิดถึงเบสมันด้วยล่ะ” เอ๊ะ โอ๊ะ แปลก ๆ แฮะ ทำไมต้องฝากด้วยล่ะ
“โอเค บายนะวิน แล้วเจอกัน” ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ฉันวางสายแล้วก็เดินไปหาพวกนั้นต่อ แต่พอกำลังจะถึง เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีกแล้ว อะไรเนี่ย ขยันโทรกันจังล่ะ
“ฮัลโหล ว่าไงจ้ะที่รัก” หุหุ มีอยู่คนเดียว
“กินข้าวยังอ้ะ” เหอ ๆ นึกว่ามีเรื่องอะไรซะอีก
“กำลังจะไปกินแล้วจ้า ตัวเองล่ะ กินรึยัง” ฉันถามบ้าง
“ก็กำลังต้มมาม่ากินอยู่เนี่ยแหละ เฮ้อ ไม่มีแฟนไปกินด้วยกันนี่นา”
“โอ ทำไมไม่ออกไปกินที่ร้านใกล้ ๆ ล่ะจ้ะ คุณขา” แต่คำตอยที่ได้คือ
“ขี้เกียจอ้ะ” เออ สมควรแล้วล่ะ ที่ต้องกินมาม่าไป ชิ
“งั้นก็เชิญกินให้อร่อยละกันนะจ้ะ” ฉันเดินมาจนถึงหน้าบ้านที่พวกเราอยู่กันแล้ว แต่ยังไม่เปิดประตูเข้า บ้านหลังนี้เป็นบ้านกระจกใสทั้งสี่ด้าน แล้วคิดดูเวลาเต้นจะอายเค้ามั้ยเนี่ย
////////////////////////////////////////////////
-
:m13: :m13: :m13:เป็นกำลังใจให้พี่จืดสาวสวยของผมนะครับ :m19:
-
รออ่านสุดฤทธิ์ แอร๊ยยย
-
ผู้ชายคนที่3 ปรากฎร่างแล้ว :m12: :m12: :m12:
-
ฮ่าๆๆ ดีใจจังมีแต่คนเป็นห่วง :m3:
เสน่ห์แรงนะเนี่ย
-
ชิชะ......แอบมีใจเล็กน้อยให้เพ่วิน .....เหอะๆๆๆ ไม่รอดแหะ ตาย!!!!!! :angry2:
-
สอบอ่าเจ๊จืด....
เดี๋ยวสอบเสร็จจะมาอ่านนะเจ๊ เหอๆ
ปล. ไปโหวตเจ้สองเรื่องดอง....
ดั่งสายน้ำอ่ะ ดั่งสายน้ำ ดองกว่าอีก.....
-
ผู้ชายคนที่3 ปรากฎร่างแล้ว :m12: :m12: :m12:
o16มะช่ายซะหน่อย ผิดคนแล้วจ้า พีซ (ใช่ป่าว)
คนที่3 จะปรากฏตัวราว ๆ ตอนที่ 70 ขึ้นไปนะ :m27:
:m17:ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ ปวดเมื่อยไปหมด เริ่มแก่แล้วก็งี้แหละ
อ่ะ ต่อให้จบตอน
คนจากข้างในก็มองมาที่ฉัน ว่าอินี่เสียมารายาทจริงๆ มัวแต่คุยโทรศัพท์อยู่ได้ ดูอินังจิ๊บสิ ทั้งเต้นทั้งร้อง สวยจริงๆ เอาเถอะจ้ะ เต็มที่เลย ฉันขอบาย
“เบสจ๋า แค่นี้ก่อนนะ เค้าจะร้อง เอ้ย กินข้าวแล้วล่ะ” อิอิ เกือบหลุด
“จ้า คืนนี้หลับฝันดีนะ ที่รักของเบส” แหวะ อยากจะอ๊วกกกก เลี่ยนชะมัดเลย ตาเบส สงสัยต้องกระดกวอดก้าแก้เลี่ยนซะแล้ว หุหุ (ล้อเล่นนะจ้ะ จืดไม่ดื่ม ---ไม่ดื่มแก้วเดียว ฮิฮิ)
เบสวางสายไปแล้ว ฉันเลยเปิดประตูเข้าไปข้างใน โอ้โห เสียงควายออกลูกที่ไหนเนี่ย มาร้องคร่ำครวญอยู่ได้ แมร่ง ประสาทหูฉันเสียหมด ให้ตายเหอะ ปรากฎว่ามันคือ อินังจิ๊บนั่นเอง (สวยทั้งเรือนร่างและซุ่มเสียง)
“อิดอก ร้องหรือว่ะนะ” ฉันก็บ่นสุดฤทธิ์ เมื่อไหร่เพลงมันจะจบสักที ฉันมองไปรอบ ๆ ห้อง เห็นพี่บอยกำลังถูกแฟนสาวคลอเคลียสุดชีวิต เอ่อ ให้ทาย ก็คงจะกันตนานังอั้มน่ะสิ ชะนีก็เป็นแบบนี้ทุกนาง ไม่รู้จะกลัวไปทำไม ยังไงผู้ชายก็ไม่มาจริงใจอะไรกับคนอย่างพวกเราหรอก
แต่ให้ตายเหอะ สายตาของพี่บอยดูจะเยิ้มเกินเหตุเวลามองนังอั้ม แหม ก็ขาว สวย หมวย เอ๊กซ์แตกขนาดนั้น แฟนพี่แกยังชิดซ้ายไปเลย อันนี้ต้องเข้าใจ มันเป็นเรื่องจริงที่ปฏิเสธไม่ได้น่ะ
แล้วพี่อาร์ทล่ะ เจ้าของวันเกิดไปไหนซะละ ฉันมองหาไม่เจอเลย สงสัยจะไปเข้าห้องน้ำล่ะมั้ง โอ๊ะ เพลงจบแล้ว งานนี้มีตบกันแย่งไมค์หน่อยล่ะเมิง
“เอ่อ อิคุณจิ๊บคะ กรุณาส่งไมค์มาด้วยค่ะ ก่อนที่จะโดนกรูตบ” ชีรีบยื่นมันมาให้ฉันด่วนเลยค่ะ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องสงสัยว่าอิฉันจะร้องเพลงอะไร อิอิ ก็ เพลงของไทรอั้มคอนด้อม เง้อ คิงด้อมน่ะ ส่วนเพลงน่ะรื้อ ผ้าเช็ดหน้าจิ
หุหุ งานนี้ อิจิ๊บมีเคือง เพราะฉันจะร้องกะนังอั้ม โฮะ ๆ แอ๊บไม่ได้ดูสังขารตัวเอง อายุจะยี่สิบละ แหม ก็คนมันอยากเด็กนี่นา สักพักพี่อาร์ทก็เดินกลับเข้ามาในห้อง พอดีกลับที่เพลงขึ้นอินโทร แกก็กลับมานั่งที่ตัวเองละ จากนั้นพวกฉันก็พากันทั้งร้อทั้งเต้น (ยั่วสุดพลัง :a10:) อิอิ
“ช่วยเก็บผ้าเช็ดหน้า.......” อ่านะ นังอั้มทำท่า ผ้าเช็ดหน้าตัวเองหล่นไปทางพี่บอย พร้อมส่งสายตาปิ๊ง ๆ ไปให้ เล่นเอาแฟนพี่แกเริ่มเดือดละ
“โอ้ย” สงสัยอิตาพี่บอยจะโดนหยิก ฮิฮิ
ส่วนฉันก็เอามั่งดิ จะอยู่เฉยได้ไง ฉันก็อ่อนเหยื่อพี่อาร์ทสิจ้ะ แต่เอ อิตาพี่อาร์มไมยกแก้วเหล้าให้ฉันล่ะ แถมยังทำตาหวานเชื่อมใส่อีก ยี้ ไม่นะ ฉันต้องพี่อาร์ทเท่านั้นย่ะ
กว่าเพลงจะจบเล่นเอาเจ็บหลอดคอไปตาม ๆ กัน เพลงอะไรฟะ เสียงสูงชะมัด เหนื่อยจนหายใจแทบไม่ออก พอฉันกับนังอั้มลงไปนั่งแล้ว ก็ถึงคิวคุณพี่ขา (อาร์ม) ออกมาโชว์เดี่ยวบ้าง ส่วนเพลงที่แกใช้ร้องน่ะเหรอ จำไม่ได้แล้ว รู้แต่ว่า เลี่ยนสุด ๆ
ฉันมองหาของดื่มก่อนเลย เหล้าไม่แตะนะ เพราะเด๋วเมา อุ้ย นั่นขวดอะไรน่ะ น้ำแดง ๆ ชื่อ สปายอะไรนี่แหละ ท่าทางจะไม่ใช่เหล้านะ ไหนลองจิบดูหน่อยสิ อู้ หวานจัง อร่อยดีด้วย หุหุ :m30:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น :serius2:
ตอนที่ 59
และในระหว่างที่ฉันกำลังดื่มสปายอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั่นเอง มือปริศนามาจากไหนก็ไม่รู้ แอบมาจับเอวของฉัน มันทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกเลยล่ะ (อารามตกใจ)
แต่จะว่าที่ตรงที่ฉันนั่งอยู่นั่นมันก็ติดพี่อาร์ท พี่บอย แฟน ส่วนสองคนนั้นนั่งข้างพี่อาร์ม คือฉันมาทีหลังเลยถูกดันไปนั่งตรงกลางแทน เพราะนังอั้มเขาจะนั่งต่อหน้าพี่บอย ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ว่างั้นไป
พี่อาร์มไปร้องเพลง งั้นมือปริศนานั่นก็ต้องเป็น เป็นของพี่อาร์ทน่ะสิ กรี๊ดดดดด พี่ขา มีใจให้ก็ไม่บอก ถึงกับจับเอวหนูเนี่ย จับจูบซะเลยไม่ดีกว่าหรือคะ (อ่ะนะ แรงไปย่ะ)
ฉันหันไปมองหน้าคนที่คิดว่าเป็นเจ้าของมือนั่น แต่แปลก ทำไมพี่แกทำเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยนะ ฮั่นแน่ แอบจับแล้วทำไก๋เหรอ แบบงี้ต้องลองถามดูซะหน่อยแล้ว
“พี่อาร์ท พี่” ฉันเรียกแก
“หืม มีอะไรเหรอจืด” โอว หน้าใส ๆ นั่นทำใจจืดละลายหมดแล้ว (อยากจะกระโดดปล้ำซะเจง)
“เมื่อกี้พี่เอามือมาแถว ๆ หลังจืดรึปล่าว” ถามไปแล้ว ดูดิจะตอบยังไง
“เอ ปล่าวนี่ พี่ก็นั่งอยู่เฉย ๆ นะ” เฮ้ย ไม่จริงหรอก พี่แกต้องฟอร์มแหง ๆ
“จริงอ้ะ” พี่แกก็บอกว่า อืม แล้วก็ชวนฉันกินผลไม้ต่อ
“งั้นใครอ้ะ ผีเหรอ” ฉันมองซ้ายที ขวาที หลังที แล้วก็ต้องฉุกใจคิดได้ว่า
“เอ๊ะ หรือว่า” ฉันรีบชะเง้อไปดูตัวต้นเหตุของงานนี้ก่อนเลย ถัดจากพี่อาร์ทไปก็ไอ้พี่บอยน่ะสิ ไม่น่าเป็นไปได้ แต่ เมื่อฉันมองหน้าพี่แกแล้ว โอ้ย ฉันอยากจะวิ่งหนีออกนอกห้องนี้จัง
ก็พี่แกยิ้มเจ้าชู้ให้ฉันอยู่น่ะสิ อะไรวะเนี่ย เราก็คิดว่าแกไม่สนใจแล้วนะ ไหงยังโดนหางเลขไปด้วยล่ะ มีกระพริบตาให้ด้วยนะ เลิกเลยฉัน ตอนนั้นฉันดื่มสปายไปได้ครึ่งขวดแล้ว หารู้ไม่ว่า เมื่อมันขวดเมื่อใด นังจืดจะต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็
“โอ๊กกกกก” อีกและ อะไรว้า เมาทุกทีเลยตรู ขนาดไม่ใช่เหล้านะเนี่ย ล่อเอาหมดแรงเลย
“ดอกเอ้ย ไม่รู้รึไงว่านั่นมันก็แอลกอฮอล์ดี ๆ เหมือนกัน แทนที่จะดื่มน้อย ๆ” นังอั้มกัดฉันใหญ่
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่ามันจะเป็นแบบนี้”
“ทีหลังก็อย่ากินอีกล่ะ” มันเตือนมา แต่มีรึที่อิจืดจะฟัง
“นี่มรึง กรูว่า ไอ้พี่บอยของมรึง แมร่งยังไง ๆ แล้วนะ” ฉันทักมันออกไป
“อะไรของมรึงล่ะ กรูไม่เห็นจะมีอะไร นอกจากอิชะนีนั่นจะกันซีนเห็น ๆ” มันทำท่ากระฟัดกระเฟียด อิดอก เมิงมีผัวแล้วนะยะ (หล่อนก็มีเหมือนกันนะจ้ะ อย่าลืม)
“เออ ช่างเหอะ มรึง กรูอยากกลับห้องแล้วว่ะ ง่วงจะตายชัก” ปล่าวหรอก ฉันอ้างไปงั้นแหละ ใจจริงไม่อยากอยู่แล้วตะหาก
“รออีกหน่อยก็เลิกแล้ว” อืม นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว รออีกหน่อยก็ได้ แต่งานนี้ขอเปลี่ยนที่ด่วน
////////////////////////////////////////
ฉันทำเป็นย้ายที่มานั่งริมสุดข้าง ๆ นังอั้ม มันก็อยู่ตรงหน้าสองคนนั้นพอดี เอาวะ ยังไงก็ปลอดภัยกว่าละกัน ฉันเริ่มสร่างแล้ว ตอนนี้คิดอยู่อย่างเดียวว่า อยากกลับไปนอนแล้วจริง ๆ เพราะนี่ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว
และในที่สุดก็ได้เวลากลับห้องสักที โชคดีที่คืนนี้ไม่มีการไปต่อที่ไหนกันอีก เห็นเค้าว่างั้น แต่ว่า ฉันก็คิดผิดไปถนัดเสียแล้ว เมื่อพี่อาร์มพูดขึ้นมาว่า
“เฮ้ย อาร์ท บอย ไปดื่มต่อกันที่ห้องน้องอั้มกันดีป่าววะ” โอ้ะ ไม่นะ อย่าไปเลย พี่ก็เมาจะแย่แล้วนั่น
“ฮึ่ย เกรงใจน้องเค้า” พี่อาร์ทว่างั้น แต่ มีคนที่แรงกว่าอีก
“น่าสนใจว่ะ ไปป่าวจ้ะหวาน” อิตาพี่บอย เอ่อ พาเมียกลับบ้านจะดีกว่ามั้ยจ้ะ
“ไม่เอา หวานจะกลับบ้านแล้ว” เฮ่อ โชคดีที่ชีง่วง ไป ๆ ซะเถอะ
“เอางั้นเหรอ กลับก็กลับ”
“อ้าว งั้นพวกฉันไปกันเองนะเว้ย” โอ่ คุณพี่ยังไม่ละความพยายามอีกหรือนั่น
“ว่าไงจ้ะ น้องอั้ม พี่ไปดื่มต่อที่ห้องน้องได้มั้ย” อี๋ เมาขนาดนี้ยังมีแรงดื่มอีกเหรอเนี่ย
“ได้ค่ะพี่ขา ห้องอั้มต้อนรับเสมอค่ะ”
“อิอั้ม” ฉันหยิกแขนมันแรง ๆ มันกำลังทำอะไรลงไปเนี่ย แล้วสามีมันล่ะ ไม่รออยู่ที่ห้องแล้วเรอะ
“โอ้ย อะไรของมรึง อิจืด”
“ผัวมรึงล่ะ ไม่อยู่รึไง” ฉันถามมัน นังอั้มยิ้มกรุบกริบ
“ไม่อยู่ย่ะ กลับไปบ้านแม่มันแล้ว” เหอ ๆ เอาเข้าไป แมร่งฉันว่า งานนี้มันต้องมีเรื่องไม่งามเกิดขึ้นแน่ ๆ โธ่ ชีวิตสาวสวยอย่างฉัน (ตรงไหนคะ ละเมอเหรอ)
“โอเคแล้วนะจ้ะ น้องอั้มจ๋า” โอย อกอิแป้นจะแตก ตัวใครก็ตัวมันล่ะ งานนี้
พี่อาร์ทก็ดูไม่มีปัญหาอะไรเลย แถมมีแกคนเดียวนี่แหละ ที่ยังไม่เมาเท่าคนอื่นเค้า ฉันเห็นพี่สองคนเดินไปคุยกับพี่บอย ที่ปล่อยให้แฟนรออยู่ในรถก่อน ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่สังหรณ์ใจของฉันมันบอกว่า ต้องมีเรื่องแน่ ๆ
แล้วพี่บอยแกก็มาลาพวกฉัน จากนั้นก็ขับรถไปส่งแฟนสาวของพี่แกน่ะแหละ ส่วนพวกเราที่เหลือก็นั่งรถแท๊กซี่กลับห้องตัวเอง อ้อ นังจิ๊บน่ะเมาแล้วด้วยนะ แถมยังมีแอบซบพี่เค้าด้วยแน่ะ ร้ายไม่เบานะเนี่ย
พอรถมาถึงหน้าหอแล้ว พี่สองคนก็อาสาไปซื้อเบียร์มาอีกหลายขวดเลยทีเดียว แหม กะเมายันเช้าเหรอเนี่ย ก็ดีนะ ว่าแต่ว่า อิฉันจะได้นอนมั้ยน้อ กลัวนอนไม่หลับเพราะเสียงดังเนี่ยแหละ
ไม่นานพวกพี่สองคนก็เดินมาถึงหน้าห้องจนได้ ฉันล้างหน้าล้างตาแล้ว ไม่ไหว เหนียวเหนอะหนะไปหมด ว่าแล้วก็อาบน้ำด้วยซะเลย ฉันได้ยินเสียงคนเข้ามาในห้องแล้วล่ะ อ้อ ห้องของนังอั้มมันแบ่งได้เป็นสองส่วน โดยมีตู้ใบใหญ่กั้นไว้อยู่ด้วย ฝั่งหนึ่งจะเป็นเตียงติดกับประตูห้อง อีกฝั่งก็คล้าย ๆ ห้องครัวแหละ มีตู้เย็น เครื่องใช้ไฟฟ้า พอฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เห็น...... :m30:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เห็นแววมีปัญหามาลิบๆๆ แล้วละ นู๋จืดเอ๋ย เพื่อนนะเพื่อน :try2:
-
พี่จืดคนสวยครับรีบมาต่อนนะครับผม :m21:
-
เห็นไรอะ กี๊ตตต
-
เลิศซะไม่มี..... :m4: สวิงกั้งค่า สกิงกิ้งค่า :m4:
อิอิ ต่อเร็วๆ น่ะค้าๆๆ อยากไปเที่ยวระยอง มีตังแต่ไม่เวลา (ปล.ไปทีก็ลดค่าที่พักได้เอยอะ....คนรู้จักมากมายอิอิ) อยากปร๊ายยย :m11:
-
เห็นอะไรเนี่ย............................
-
เห็น เห็นอะไรอ่ะ อิอิ
-
:m10: :m10: :m10:
:m25: :m25: :m25:
:m30: :m30: :m30:
:a12:ไว้มาต่อให้ละกัน
-
เห็นอะยายเหยอ
:a3: :a3: :a3:
รึว่างานนี้จะโดนอีกแล้ว
แบบนี้ช่วยไม่ได้นะ อยากทำตัวเสี่ยงต่อการโดนโทรมเอง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:amen:ปีนี้มากินเจกันเถอะนะ
ตอนที่ 60
โอ้ว แม้จ้าว ช่วยลูกด้วยเถิด ลูกไม่อยากเห็นภาพอันแสน......จะบรรยายไม่ถูกอ้ะ ก็อิพี่อาร์มน่ะสิ กำลัง เอ่อ ง่า แง้ว กำลังเล้าโลมนังจิ๊บอยู่น่ะสิ (ไม่อายกันเลยนะพวกเมิง) แสงไฟสลัว ๆ ไม่ได้สว่างมากนัก ส่งให้ดูวาบหวิวใช่เล่น หุหุ
“คิคิ” นังจิ๊บหัวเราะเบา ๆ จั๊กจี๊เรอะไงยะ
“เก่งเนาะนังนี่ เอาจนได้” ต้องขอบใจที่มันดึงเอาพี่อาร์มไปจัดการได้ซะก่อนที่ฉันจะโดนซะเอง
สงสัยว่าพี่อาร์มคงจะเมาเกินไปแล้ว จนไม่สามารถแยกแยะได้ว่าใครเป็นผีใครเป็นนางฟ้า โถ ๆ น่าสงสารจัง โชคดีนะพี่ ตื่นขึ้นมาก็อย่าหวีดละกันที่เจอหน้านังนี่ซะก่อน ฮิฮิ
อ้ะ แล้วพี่อาร์ท โอ๊ะ ม่ายยยยย อย่าเป็นอย่างที่ฉันคิดเลย พระเจ้า (จะไปห่วงเค้าทำไมเนี่ย) ฉันรีบเดินหลบสองคนนั้นออกมา ก็เห็นพี่อาร์ทกำลังนั่งดูทีวีอยู่คนเดียว อ้าว แล้วนังอั้มไปไหนเนี่ย
“พี่อาร์ท อั้มไปไหนอ่ะ” ฉันเดินไปนั่งลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“อื๋อ เห็นบอกว่าจะออกไปห้องเพื่อนหน่อยน่ะ”
“ห้องเพื่อนไหนวะ” ฉันนั่งสงสัย เอ หรือจะห้องรุ่นพี่ ตรงข้ามห้องมันวะ
“แล้ว ไปนานรึยังล่ะพี่”
“ตะกี้เอง น้องจืด ยังไหวอยู่รึปล่าว” อะไรไหว เอ งง
“หืม อะไรนะพี่” แอ๊บโนเนะ
“ดื่มไหวมั้ย พี่ไม่มีเพื่อนดื่มด้วยเลย” โถ ๆ นึกว่า อันนี้ก็นะ
“เอาสิ เด๋วดื่มเป็นเพื่อน กลัวเหงาล่ะซี้” ฉันหยอกพี่แกเล่นไปเรื่อย อิอิ
“งั้นมานั่งด้วยกันมา อ้ะ พี่รินให้” พี่แกเทเบียร์ใส่แก้วให้ฉัน แล้วยื่นให้ ฉันรับมาแล้วก็ดื่มมันเข้าไป
“อืม ขมไปนิดนะพี่”
“แรก ๆ ก็แบบนี้ล่ะ ต่อไปก็ชิน” งั้นเหรอ ต้องพิสูจน์ซะหน่อย
ไม่รู้พิสูจน์กันยังไง ฉันดื่มไปตั้งหลายแก้วละ ก็ยังขมอยู่ดี แถมยังรู้สึกตึง ๆ หน้าชอบกล อ๋ายยย หรือว่าฉันจะเมาอีกแล้วเนี่ย อิ แต่มันก็รู้สึกดีอ่ะนะ มันเคลิ้ม ๆ ดี สงสัยจะหลับสบายล่ะคืนนี้
“อ้าว เมาแล้วเหรอเนี่ย ยังไหวอยู่รึปล่าวน้องจืด”
“ม่ายไหวแล้วพี่ จืดง่วงแล้ว อยากนอนอ่า” ฉันล้มตัวลงบนเตียง โอว ตอนนี้โลกมันหมุนไปมาละ เอ แล้วนังอั้มมันหายไปนานจังล่ะ แล้วสองคนนั้นเสร็จกันยังหว่า งืม ๆ ยังไม่อยากหลับเลย
แล้วสายตาที่กำลังจะหลับของฉันก็เห็นว่า ประตูห้องถูกเปิดออกมา พร้อมกับคลับคล้ายคลับคลาว่ามีผู้ชายเดินตามนังอั้มเข้ามาด้วยแน่ ๆ แล้วใครกันหว่า
“อ้าว หลับซะแล้วเหรอ ............” ฉันได้ยินเสียงนังอั้มลาง ๆ จับใจความได้นิดเดียวเอง
ตอนนี้ฉันไม่สามารฝืนหนังตาตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว มันง่วงมากเหลือเกิน ก่อนหลับฉันรู้สึกเหมือนที่นอนข้าง ๆ มันยุบลงไป แล้วก็มีใครบางคน ใครบางคนเข้ามา เข้ามา.........
///////////////////////////////////////////
อ้ายยยย :serius2: ต้องเป้นพี่อาร์ทแน่ ๆ เลยอ่ะ :a12: ยอมดีมั้ยน้า หุหุ
-
มารอลุ้นให้คนที่ตามอั๊มมาเป็นเบสหรืออาร์ทอ่ะ อิอิ
-
ล่อกันมันเลยเนอะ อิอิ :a11:
-
:oo1: :oo1: :oo1: :laugh:
-
ตายและ สงสัยงานนี้มีเฮ อิอิ
-
ลุ้นนน
-
งานนี้คุณจืดมีเสียวแน่ๆเลย ฮิฮิฮิฮิๆ
-
แล้วต่อไปใครจะเส็ดใครมั่งเนี่ย
หลับทั้งอย่างนั้น อาจจะโดนลักหลับได้เลยเน้อออ
ลุ้นๆๆๆๆๆ
มาต่ออีกนะคับ
-
พี่จืดครับรีบมาต่อนะครับน้องค้างอ่ะครับผม :m5:
-
ต่อๆเลยครับ อิอิ หนุกๆๆ จะเกิดอารายขขึ้นกับเจ้จืดเนี่ย :m9:
-
สายแล้วหรือนี่ อืมมมม ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมา โอย เมื่อคืนนี้ดื่มมากไปเหมือนกันนะเนี่ย อ่ะ เพิ่งนึกได้ เมื่อคืนนี้ไม่รู้มีอะไรเกิดขึ้นบ้างรึปล่าว ฉันรีบมองรอบ ๆ ห้อง ห้องมืดอยู่เหมือน เพราะผ้าม่านปิดหน้าต่างหมด
ฉันขยี้ตาให้พอมองเห็นรอบ ๆ ตัวได้ บนเตียงมีฉัน มีนังอั้ม นังจิ๊บ นอนด้วยกันอยู่ 3 คน เฮ่อ โล่งอกไปที สงสัยเมื่อคืนนี้คงจะเป็นนังอั้มล่ะมั้งที่เข้ามานอนด้วย
ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้า เพราะอยากกลับห้องตัวเองแล้ว อยากเจอเบสด้วย ระหว่างที่ตัวเองกำลังล้างหน้าแล้วมองกระจกในห้องน้ำอยู่นั่นเอง ฉัน ฉันก็พบกับสิ่งประหลาดบนร่างกายตัวเองเข้าจนได้
ไม่ต้องคิดมากให้เสียเวลา รอยจ้ำ ๆ ตรงลำคอนี่ คงไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้ นอกจาก นอกจากรอยโดนดูดมา พระเจ้า อะไรกันนี่ อย่าบอกนะว่าฉัน ฉันโดนทำ อะไรมาเมื่อคืนนี้
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งคิดหนักกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นตอนไหนกัน แล้วฉันโดนทำอย่างว่าไปรึปล่าวนะ ทำไมฉันไม่เจ็บไม่อะไรเลยล่ะ หรือว่า อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ทำใจไว้ดี ๆ ก่อนดีกว่าเรา ตอนนี้ต้องรีบลบรอยบ้า ๆ นี่ออกไปให้หมดก่อนดีกว่า ขืนเบสเห็นล่ะก็ ตายแน่ ๆ
แล้วรอยนั่นก็มีหลายที่เสียด้วย แมร่ง ต้องจงใจแกล้งฉันแหง ๆ ใครฟะ อยากรู้นัก จะได้เอาคืนให้ถึงใจเลย ฉันต้องรีบหารองพื้นมากลบรอยบ้า ๆ นี่ อย่างน้อยมันก็พอช่วยได้บ้างแหละ โธ่เว้ย ไม่น่าเสียท่าเลยอ้ะฉัน
ฉันเดินเครียดออกมาจากห้องนังอั้ม ต่อไปนี้จะไม่ไปไหนกับพวกมันอีกละ โดยเฉพาะที่มีผู้ชายไปด้วยเนี่ย ขอบายเลย ฉันโทรไปหาเบสเพื่อที่จะบอกเขาว่า ตอนนี้กำลังจะกลับหอตัวเองแล้ว
“เมื่อคืนสนุกมากมั้ยอ้ะ เรารึอยากไปหามาก ๆ เลยรู้มั้ย” เบสว่างั้น
“งั้นเหรอ รู้งี้ให้ตัวเองมาด้วยก็ดีหรอก” ฉันพูดเบา ๆ
“หืม ว่าไงนะ”
“อ้อ ปล่าว ๆ อ่านหนังสือด้วยนะ ใกล้จะสอบแล้วนี่”
“จ้า ตัวเองก็เหมือน ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวนะ” อ่านะ ซะงั้น
“จ้ะ ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ใกล้จะถึงแล้ว”
“จืด เราไปหาตัวเองที่หอนะ” หา เฮ้ย ไม่ได้นะ อย่าเพิ่งมาตอนนี้สิ
“อ่า คือว่า เราต้องไปติวหนังสือกับเพื่อนที่คณะเย็นนี้น่ะ เบสมาก็คงไม่เจออยู่ดี”
“งั้นเราไปหาที่คณะ ได้มั้ย” โอ้ะ อะไรเนี่ย ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยล่ะ เอาไงดีวะ
“อ่ะ อืม มาก็ได้ ถึงแล้วก็โทรมาบอกเรานะ”
“โอเค แล้วเจอกันนะ บายคับ” เบสวางสายไปแล้ว ฉันนั่งห่อเหี่ยวหัวใจต่อไป ทำไมถึงมีแต่เรื่องก็ไม่รู้ ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจเลยสักนิด ก็เกิดขึ้นอยู่นั่นแหละ เมื่อไหร่จะสงบสุขเสียที
“นังเปิ้ลใหญ่ ไปติวหนังสือกันที่ศร.1ป่าว” งานนี้นังเปิ้ลไม่ว่าง ฉันเลยต้องไปนั่งรอเบสอยู่คนเดียว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
งานมันยุ่ง แถมที่ทำงานยังเอาเนตเราออกอีก เซ็ง :m16:
-
o22 ตอนที่ 61
เย็นวันนั้น ฉันโทรไปหานังอั้ม ยังไงซะก็ต้องรู้ให้ได้ ว่าใครมันกล้าทำกะฉันแบบนี้ ฉันรอรับสายจากนังอึ้มนานมาก จนเกือบจะวางสายไปแล้วก็มีคนรับ
“สวัสดีครับ” โอ๊ะ เสียงผู้ชาย ใครฟะ
“ขอสายอั้มค่ะ”
“อั้มกำลังอาบน้ำอยู่น่ะครับ เอ่อ ใครพูดสายอยู่ครับ” เอ เสียงมันเริ่มคุ้น ๆ แล้วนะ
“จืดพูดค่ะ ถ้าอั้มอาบเสร็จแล้ว ช่วยบอกเค้าด้วยนะคะ” ฉันรีบกดวางสายทันที สงสัยตานั่นคงจะเป็นผัวนังอั้มมันล่ะมั้ง น่าจะใช่มั้ง
ฉันอาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกรอบออกมาที่มหาลัย ฉันมีนัดกับเบสที่ศร.1 เพราะสถานที่ตรงนี้มีคนมาติวหนังสือเยอะเหมือนกัน ไม่เหงาดี ระหว่างที่กำลังเดินไปอยู่นั่นเอง เสียงสัญญาณโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“อิอั้มนี่” ฉันกดรับสาย
“ว่าไงยะ” ฉันทักมันออกไป
“มรึงโทรมาหากรูเหรอ” มันถาม
“เออสิ กรูมีเรื่องอยากจะถามมรึง”
“เรื่องอะไรอีกล่ะ เรื่องเยอะเรื่องแยะเนาะมรึง” มันบ่นอุบอิบ
“ไม่ต้องมาไก๋ เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น บอกกรูมาเลยนะ” ฉันเริ่มเลือดขึ้นหน้าละ
“เมื่อคืนเหรอ ก็ ไม่มีอะไรมากนี่” อะไรของมันนะ จะไม่มีได้ไง เต็มคอตูเลยเนี่ย
“อย่ามาตอแห- บอกมาซะดี ๆ กรูไม่โกรธมรึงหรอก” มันเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า
“กรูบอกก็ได้ เมื่อคืนนี้พี่บอยเขาไปส่งแฟนแล้ว แล้วก็กลับมาที่หอเราอีก ส่วนกรูก็ออกไปนั่งเล่นห้องพี่เอ ตอนแรกก็กะว่าจะให้มรึงอยู่กับพี่อาร์ทกันแค่สองคน จนกระทั่งพี่บอยมา กรูก็พาเขามาที่ห้องเรานี่แหละ แล้ว แล้ว” ฮะ อะไรนะ ไม่อยากจะเชื่อ ไอ้พี่บอยกลับมาที่หอด้วยเหรอเนี่ย
“อะไร แล้วอะไรอีก อย่าบอกนะว่า” ฉันไม่อยากคิดเลยจริง ๆ
“อือ กรูก็ไม่ได้คิดว่า พี่เขาจะ เอ่อ ชอบอะไรมรึงหรอก” อะไรนะ ฉันงงไปหมดแล้วนะเนี่ย
“เล่าต่อสิ มันยังไงกันแน่”
“กรูไปเข้าห้องน้ำ พอกลับออกมาอีกที กรูก็เห็น เห็นพี่บอย เค้า เอ่อ กำลัง อ่า จูบ มรึงอยู่น่ะ” หา เฮ้ย เป็นไปไม่ได้ ไม่จริงหรอก อย่างไอ้พี่บอยนั่นน่ะนะ จะมาสนใจคนอย่างฉัน
“มรึงโกหกกรูรึปล่าว อิอั้ม ถ้าเป็นพี่อาร์ทกรูจะไม่ว่าอะไรเลย” อ้าว ซะงั้นไป (อิอิ)
“กรูพูดเรื่องจริง มรึงก็รู้ ว่ากรูไม่ได้ตอแ*ล” มันใส่อารมณ์อย่างหนัก
“แล้วมรึงทำไมไม่ห้ามล่ะ มรึงก็ชอบเค้าไม่ใช่เหรอ” มันอึกอัก
“กรูก็ห้ามนะ ถ้าไม่ห้ามมรึงคงเสร็จพี่เค้าไปแล้วล่ะ” อะไรกานเนี่ย
“เออ แล้วพี่อาร์ทล่ะ พี่อาร์ทไปไหนตอนนั้น เห็นเพื่อนทำแบบนั้นกับฉัน ทำไมไม่ช่วยห้ามเนี่ย” ฉันเพิ่งนึกออก ทำไมนะ
“พี่อาร์ทน่ะเหรอ ฟุบตามมรึงไปน่ะสิ กรูเห็นนอนนิ่งไปและ ตอนที่เข้ามานั่นแหละ”
“เฮ้ย ไหงงั้นล่ะ กรูเห็นพี่แกยังไม่เมานี่หว่า”
“ไม่เมากะผีน่ะสิ จะหลับนิ่งขนาดนั้น สงสัยพอมรึงขึ้นไปนอนบนเตียง พี่แกก็น็อคไปเลยมั้ง” อ้าว เวรกรรม หลงนึกว่าเป็นพี่อาร์ท ไหงเป็นพี่บอย โอ้ย เครียดดดดด ทำไมคนมีเมียแล้วเป็นแบบนี้วะ
////////////////////////////////////
ในที่สุดเรื่องราวก็กระจ่างแจ้ง แดงแจ๋ออกมาอีกครั้ง เมื่อฉันรู้ลึกไปกว่านั้นนั่นคือ นังอั้มแอบไปมีอะไรกับกับตาบอยเรียบร้อยแล้ว นึกแล้วเชียว สงสัยจะเป็นคืนวันนั้นที่ไปเที่ยวด้วยกัน ชิ โชคดีนะที่ตูยังไม่เสียตัวให้มันน่ะ ไม่งั้น ตาย ๆ ๆ ลูกเดียว
ในที่สุดก็เดินมาจนถึงศร.1จนได้ ฉันมองหาโต๊ะนั่งอ่านหนังสืออยู่พักนึง อ้า มีโต๊ะว่างอยู่สองสามโต๊ะ พอดีเลย ฉันรีบเดินไปนั่งจองไว้ ก่อนที่จะโดนแย่งที่ไปซะก่อน ช่วงนี้คนเริ่มทยอยอ่านหนังสือเตรียมสอบกันมากแล้ว
เบสโทรมาหาฉันราว ๆ ห้าโมงเย็น ฉันบอกสถานที่เค้าไป คงจะมาถึงอีกไม่ช้านี้ ฉันวางหนังสือแล้วก็เดินไปซื้อขนม น้ำดื่มมาเตรียมไว้ให้พร้อมก่อนที่เบสจะมา พอกลับมานั่งที่ ก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นหนังสือของตัวเองหายไป
“อะไรวะ ก็วางไว้ตรงนี้นี่” ใครมันบังอาจมาแกล้งกันได้
“อยู่ไหนเนี่ย” ฉันมองหาไปรอบ ๆ มองโต๊ะนู้นทีโต๊ะนี้ที ก็ยังหาไม่เจอ และแล้วก็
“หานี่อยู่รึปล่าวจ้ะ” หนังสือถูกยื่นมาด้านหน้าฉัน ใครนะ เล่นพิเรนท์แบบนี้
“อ้าว เบส มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” โธ่ อิตาเบสนี่เอง แกล้งกันได้
“ก็มาถึงตอนที่เราโทรหาจืดน่ะแหละ” อ่านะ แล้วมาบอกว่ายังไม่ถึง สตอเบอร์รี่จริงๆ (แต่น้อยกว่าฉันนะ อิอิ)
“นั่งก่อน ๆ” เราสองคนนั่งลงที่โต๊ะตัวเดิม ฉันแกะห่อขนมออก เบสล้วงหยิบกินก่อนเฉยเลย
“กินข้าวเย็นมารึยังอ่ะ” ฉันถามเขา
“ยังเลย รอตัวเองน่ะแหละ”
“รอเราทำไม หิวก็กินมาก่อนก็ได้” เบสเคี้ยวขนมกรุบ ๆ
“ไม่อะ รอกินพร้อมจืด” เอาแต่ใจตัวเองนะเนี่ย
“โอเค ๆ แล้วหนังสือละเอามารึปล่าว” ฉันมองหาหนังสือของตาเบส แต่ไม่ยักกะเห็น
“อ่านมาแล้ว” แง้ว อ่านมาแล้ว พูดง่ายเนอะ
“ไหงงั้นล่ะ ไหนบอกว่าจะเอามาอ่านด้วยกันไง”
“ก็ ขี้เกียจอ่านแล้วนิ เด๋วเราติวให้จืดดีกว่ามั้ย วิชายาก ๆ อ้ะ” อ้อ วิชายาก ๆ เหรอ เยอะเลยแหละ โดยเฉพาะวิชา สถิติ แคลคูลัสน่ะ เคมีอีกตะหาก โอ้ย ปวดหัวจะตาย
“แล้วเบสเคยเรียนเหรอไง วิชายาก ๆ ที่ว่า”
“ไม่มีปัญหา เราน่ะ เก่งอยู่แล้ว” เฮอะ หลงตัวเองว่ะ
“อ้อเหรอ งั้นลองดูวิชานี้หน่อยสิ ว่าจะเคยเรียนมามั้ย” ฉันยื่นวิชาสถิติให้ก่อนเลย วิชานี้ฉันแทบไม่เคยเข้าเรียน เกรดที่ออกมาน่ะเหรอ ก็ ดีด๊อกไงล่ะ คริคริ (เกือบตกปาย)
“ฮู้ย สบาย ของกล้วย ๆ” อ้อเหรอ กล้วย ๆ ดูสิ ถ้าติวไม่ได้ แม่จะจับปรับเสียให้เข็ด หุหุ
ระหว่างที่เรากำลังนั่งติวกันอยู่นั่นเอง ฝนก็ตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา หนาวจัง o21
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
นึกว่าจะไม่รอดแร้วนะเนี่ย :laugh: :laugh: :laugh:
-
รอยอะไรครับ จืด ที่คออ่ะ ระวังเบสเห็นนะ o16 o16
-
ฝนตกแล้วมีกระท่อมปลายนาป่าว อิอิ
-
มาต่ออีกนะคับ
อยากจะรุ้ว่าเบสจะเหนรอยมั้ยจังเลย
-
ตายแน่คุณจืดแล้วรอยนั้นเบสจะเห็นรึเปล่านะ นึกแล้วเสียวแทนคุณจืดจังคับ
-
ติวให้สนุกน๊าอุๆๆ
-
:a5: ทำไมเรื่องนี้ลงทุกวันเลยนะ อาจจสงสัยกัน วันนี้เลยขอตอบแก้สงสัยกันไปเลยว่า
:a2:มันเป็นละครตอนเย็นที่ฉายทุกวันอ่ะจ้ะ อิอิ :m13:
ตอนที่ 62
ฉันกับเบสนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ คืนนี้ดูท่าว่าฝนจะหยุดตกยากเสียเหลือเกิน อากาศโดยรอบก็เย็นเสียด้วย จนฉันเริ่มสั่นแล้วสิ (ป่าว สั่นสู้นะ :m13:)
“หนาวเหรอจืด” เบสคงจะเห็นฉันแล้ว
“อืม เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตกก็ไม่รู้ เราอยากกลับไปนอนจัง” อ่านะ ที่แท้ก็ง่วงนี่เอง
“เอางี้ กลับบ้านเราเลยละกัน ดีป่ะ” โอ้นะ ช่างกล้าชวน
“กลับบ้านใครบ้านมันดีกว่ามั้ง” ฉันแหย่มันเล่น
“จืดอ้ะ ไม่เห็นไปค้างบ้านเรามั่งเลย ตั้งนานแล้วนะ”
“เอ้า ห้องเราก็มีนี่ จะให้ไปนอนค้างอ้างแรมบ้านผู้ชายได้ไง” ฉันนั่งยิ้มขำ ๆ ไปอีกทาง ส่วนตาเบสน่ะเหรอ งอนไปละ คนอะไรงอนเก้งเก่ง
พลันสายตาอันเฉียบคมของฉันก็ไปปะทะกับอะไรบางอย่างเข้า อุ้บ (ผู้ชายแหง ๆ อิอิ) ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ (อะนะ) ว่านั่นคือ คือ กบ เคโระ อ้าย น่ากิน เอ้ย น่ารักจัง หุหุ (คลั่งอ้ะ :m3:)
ฉันเห็นกบกับเพื่อนผู้ชายกลุ่มมันน่ะแหละ มานั่งติวเหมือนกัน สงสัยจะไม่เห็นฉันล่ะมั้ง เพราะอยู่คนฟากกันเลย อาส์ กบจ๋า ตี๋ ขาว หล่อ แมน อืม (เฮ้ย ๆ กลับมาได้แล้ว)
“จืด.... จืด......” เอ ใครเรียกตูหว่า
“จืดดดด” เย้ย ฉันสะดุ้งตกใจ อิตาเบสน่ะเอง เรียกซะดังเชียวนะยะ
“อะไรเหรอ” ฉันทำโนเนะ แอ๊บไม่รู้ไม่ชี้
“มองอะไรอยู่อ่ะ” อุ้ ตอบไงดี
“อ๋อ มองฝนน่ะ เมื่อไหร่จะหยุดซะทีน้า” ไปนู่นเลยชั้น
“ไม่ใช่มองหนุ่มอยู่เร้อ” แง้ว รู้ทันอีกและ
“ปล่าวน้า เค้าจะมองใครได้ นอกจากตัวเองน่ะ” ประเหลาะเข้าไป อิอิ
“จริงปล่าว” แหม เชื่อตายล่ะ หน้าแบบนั้นน่ะ
“ไม่จริงมั้ง เฮ่อ เราขี้เกียจอ่านแล้วอ้ะ กลับบ้านกันเถอะ” ฉันชักเซ็ง
“กลับบ้านเรานะ” ตานี่ก็ชวนจัง เห็นฝนตกล่ะไม่ได้ (อ้ะ ๆ คิดอะไรกันน่ะ รู้นะ)
“ไปก็ไป อยากไปเล่นเกมส์เหมือนกัน”
“งั้นเก็บของเลย รถเราจอดอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง” ตาเบสรีบเก็บของใหญ่เลย โอ้ จะรีบไปไหนจ้ะ คุณชาย
“ช้า ๆ ก็ได้ บ้านไม่หายไปไหนหรอกน่า”
“ฮุ ก็อยากกลับไว ๆ อ้ะ” เอ ชักจะยังไงแล้วนะเนี่ย น่าสงสัย
เราสองคนเก็บของเสร็จแล้วก็เดินไปที่รถของเบส แต่ให้ตายเหอะ ทำไมมันไปจอดทางที่โต๊ะนายกบนั่งอยู่ล่ะ อุ้ย ตายว้ายกรี๊ด เค้ามองมาทางฉันด้วยแหละ
“จะกลับแล้วเหรอจืด” อ้ากกกกกก เค้าทักฉัน โอ้ว มายก๊อด พลีสสสส เฮ้ว มี (หายใจไม่ออก :serius2:)
/////////////////////////////////
นี่มันหมายความว่าเยี่ยงไรกัน ทำไมตี๋หล่ออย่างถึงทักฉันได้ ปกติเราสองคนแทบจะไม่เคยคุยกันเลย ที่สำคัญ กบต้องเห็นฉันมาติวหนังสือเหมือนกันแน่ ๆ เลย งั้นก็หมายความว่า..... อิอิ (คิดไปเองน่ะสิยะ)
“เป็นไร นั่งยิ้มอยู่ได้คนเดียว ผีเข้าเหรอ” โอ้ะ อิตานี่ กวนอีกและ
“คนกะลังมีความสุข ยุ่งน่า”
“ความสุข ที่จะได้ไปนอนกับเราน่ะเหรอ” เชอะ ฝันไปแล้วนั่น
“มั่วละ ๆ ขับช้า ๆ หน่อย เรากลัวไม่ได้กลับไปเล่นเกมส์” ฉันแกล้งว่ามันไปงั้น
“นี่ก็ขับช้าแล้วนะ จืดมั่วเองรึปล่าว”
“สงสัยจะเป็นอย่างงั้น อิอิ” ฉันชักเริ่มปัญญาอ่อนเข้าไปทุกทีละ
“เออ เมื่อกี้ใครน่ะ ที่ทักจืดน่ะ”
“หืม นั่นน่ะเหรอ เรียนคณะเดียวกัน ไม่ค่อยได้คุยกันหรอก”
“เหรอ หล่อดีนี่” อุ้ย ชักจะยังไงละ
“เบสชอบเหรอ ติดต่อให้เอาป่ะ” เอากะฉันซี้ เล่นได้ตลอดเวลา
“จริงดิ ติดต่อให้หน่อยละกัน” o22อ้ายยยย มาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย ไม่ได้นะ น่านมันของฉ้าน เหอ ๆ
“ล้อเล่นน่า ทำหน้าจริงจังไปได้” มันว่าฉัน เหอะ ๆ เผอิญฉันปล่าวคิดงั้นนะ
“ใครบอกล่ะ คนนี้ เราจะเอาเองตะหาก คิคิ” ฉันนั่งหัวเราะขำ ๆ ส่วนอิตาเบสน่ะเหรอ เครียดไปแล้ว
“เฮ้ย ๆ อย่าพูดแบบนี้ดิ เราไม่ชอบนะ”
“แหม พูดเล่นน่า ทำเป็นซีเรียสไปได้”
“ก็คนมันซีเรียสอ่ะ ทำไงได้ ห้ามยุ่งกับคนอื่นนอกจากเราเด็ดขาด เข้าใจปล่าว” เอ อันนี้มันก็ไม่แน่น่ะนะ ต้องดูสถานการณ์ก่อน หุหุ
“ก็ได้จ้า ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง โอเค”
“สัญญาแล้วนะ ถ้าโกหก ขอให้ตัวเองไม่มีใครรักตลอดชาตินี้เลย” โอ้ ๆ คุณชาย เล่นแรงไปรึเปล่าเนี่ย น่ากลัวนะนั่น o21
“เบส จะดีเหรอ ไม่เอาได้ป่ะ ขอเป็น ขอให้มีแต่คนรักคนหลงอ่ะ” ซะงั้นฉัน
“บ้าเรอะ มีเราคนเดียวไม่พอรึไง”
“จ้า ๆ ตกลง ๆ มีเบสคนเดียวก็พอละ” มันยิ้มอย่างพึงพอใจ แต่เบสจ๋า เบสจะรู้มั้ยว่า พวกฉันน่ะ มันเคยพอเสียที่ไหนกัน (ส่วนใหญ่จะแค่หยอกเล่นขำ ๆ แต่บางทีก็เกือบตกหลุมไปเหมือนกัน หุหุ)
แต่ฉันก็ให้สัญญาเบสไปแล้ว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตของเรา มันจะเป็นยังไง ฉันก็ได้แต่ภาวนาว่า ขอให้ฉันกับเบสรักกันไปนาน ๆ ก็เท่านั้นเอง ถึงแม้ในส่วนลึกของหัวใจ มันจะบอกว่า เราสองคนต้องจากกันสักวันอยู่ดีนั่นแหละ ไม่มีใครหรอกที่จะอยู่คู่กันจนชั่วนิรันดร์ เมื่อมีพบก็ต้องมีจาก ผิดแต่ว่า จะจากเป็นหรือ....จากตายก็เท่านั้นเอง :bye2:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
มาต่ออีกน้า เจ๊จืด นุกๆ อ่า :m13:
-
รอต่อไปฮะพี่สาวสู้ๆนะฮะ :m3:
-
:m18:รู้สึกจะมีหนุ่มเข้ามาในชีวิตเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ จะเสน่ห์แรงเกินไปรึเปล่าจ๊ะคุณจืด หุ ๆ :m12:
-
เบส อย่าไปเชื่อจืด สัญญา มีเอาไว้ให้ลืม จำไว้ จำไว้ :amen: :amen: :amen:
-
เบส อย่าไปเชื่อจืด สัญญา มีเอาไว้ให้ลืม จำไว้ จำไว้ :amen: :amen: :amen:
:m11:ว้าย ตัวเองรู้ได้ไงอ้ะ คริ ๆ ๆ
-
“สัญญาแล้วนะ ถ้าโกหก ขอให้ตัวเองไม่มีใครรักตลอดชาตินี้เลย” โอ้ ๆ คุณชาย เล่นแรงไปรึเปล่าเนี่ย น่ากลัวนะนั่น o21
เหอะ เหอะ ไปบ้านเบส แล้วถ้าเบสเห็นรอยที่คุณพี่บอยฝากไว้จะทำอย่างงัย แค่คิดก็น่ากลัวแล้วนั้น :m22:
มารอลุ้นนู่จืด ผ่าวิกฤต
-
ขอกบก็ละกันถ้าไม่มีใครสนใจอิๆ
-
อยากให้เหนรอยเร็วๆจังอ่ะคับ - - :m29:
ตายแน่
-
:a3:รีบเข้ามาดู ..ยังไม่มาลงอีกเหรอจ๊ะคุณจืด อย่าอู้นะจ๊ะหุๆ กำลังสนุก...
-
ตอนที่ 63
ในที่สุดก็มาถึงบ้านเบสจนได้ พอจอดรถเรียบร้อยแล้ว ฉันก็วิ่งเข้าไปเปิดประตูบ้านให้เบสก่อน อา นานแล้วที่ไม่ได้มาเยือนบ้านนี้ ดูทุกอย่างไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย เบสคงทำความสะอาดทุกวัน เพราะเขาเป็นคนขยันนี่นา
“ไง คิดถึงล่ะสิ” เบสเดินตามเข้ามา
“อืม อยู่ที่นี่ สบายดีเนอะ”
“ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันสิ” ฉันส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ อยู่ที่นู่นแหละดีแล้ว ใกล้มหาลัยดี”
“เป็นแบบนี้ทุกที ไม่พูดละ ไปอาบน้ำกันดีกว่า” เบสเริ่มเขยิบเข้ามาใกล้ฉัน
“เบสไปอาบก่อนเถอะ เราว่าจะชงนมอุ่น ๆ ไปให้”
“เอางั้นเหรอ งั้นเราขึ้นไปอาบก่อนนะ” เบสเดินขึ้นไปข้างบนแล้ว ส่วนฉันก็เดินเข้าครัวไป ชงโอวันติลให้เบสแล้วก็ของฉันด้วย เพราะเย็น ๆ แบบนี้ต้องดื่มอะไรอุ่นเสียหน่อย
พอชงเสร็จแล้ว ฉันก็เดินตามขึ้นไปข้างบน เบสยังคงอาบน้ำอยู่ ฉันเดินเอานมไปวางไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือ แล้วตัวเองก็เดินไปเดินดูของใช้ที่ยังเหลือไว้ที่นี่อยู่
ทุกอย่างยังคงอยู่ครบเหมือนเดิม เบสไม่ได้เอามันไปทิ้งเลย ฉันนั่งอมยิ้มให้กับตัวเอง ฉันคงคิดไม่ผิดใช่มั้ย ที่ยังรักผู้ชายคนนี้อยู่ คนนี้ช่างดีกับฉันเหลือเกิน จนฉันคิดว่า ชาตินี้ก็คงจะรักใครไม่ได้อีกแล้ว
“อ้าว ขึ้นมาแล้วเหรอจืด” เบสเดินเข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้
“อืม นมวางอยู่บนโต๊ะนะ เด๋วเราไปอาบน้ำก่อน” ฉันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอน ก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำ
“เด๋วเราเปิดเกมส์รอนะ อาบเร็ว ๆ ล่ะ”
“จ้า เล่นไปก่อนละกัน”
ฉันอาบน้ำอย่างสบายใจ โดยที่หารู้ไม่ว่า ความซวยกำลังจะมาเยือนอีกครั้งแล้ว ไม่มีใครหรอกที่จะอยู่อย่างมีความสุข โดยไม่มีความทุกข์เข้ามาแทรกเลย ครั้งนี้ถึงแม้ว่ามันจะไม่หนักเหมือนคราวก่อน แต่ก็ทำให้คนอย่างเบสถึงกับ....
ฉันเดินกลับเข้ามาในห้องของเบส ตอนแรกก็ไม่ได้เอะใจอะไรหรอก พอฉันมานั่งข้าง ๆ เท่านั้นแหละ เบสก็เอาโทรศัพท์มาวางบนตักฉัน
“อะไรเหรอ” ฉันถาม งง ๆ
“ดูสิ ว่าใครโทรมา” เบสว่าแค่นั้น ฉันลองก้มดูเบอร์ที่ปรากฎอยู่
“หืม วินนี่” ฉันมองหน้าเบส ที่ตอนนี้กำลังตีหน้าขรึมอีกแล้ว อุ แม่จ้าว มันมาอีกแล้ว หน้าโหด ๆ
//////////////////////////////////////
“เอ่อ วินโทรมาเหรอ” ฉันถามแบบกล้า ๆ กลัว ๆ
“อือ ตอนที่อาบน้ำนั่นแหละ” อึ๋ย โทรมาทำไมว้า ตาวินเอ้ย
“แล้ว เอ่อ มันว่าไงมั่งอ่ะ”
“ก็ทักทายปกติดี ติดต่อกับมันอยู่เหรอ” โอ้ะ ปล่าวนะ เพิ่งคุยเอง
“ไม่ได้ติดต่อสักหน่อย วินมันเพิ่งโทรหาเราเมื่อวานนี้เอง มันไปขอเบอร์จากที่บ้านเรามาน่ะ”
“งั้นเหรอ แล้วไม่คิดจะบอกเราหน่อยเหรอ” เบสเริ่มทำหน้าแบบพวกสอบสวนคนผิดงั้นแหละ
“ก็ ก็กำลังจะบอกตัวเองอยู่ แต่เราลืมไปน่ะ”
“ทีหลัง จะติดต่อกับใครก็ช่วยบอกกันหน่อย” อะไรกัน นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันนะ ทำไมจะต้องบอกทุกเรื่องด้วยล่ะเนี่ย
“เบส นี่เราต้องบอกตัวเองทุกเรื่องเลยงั้นเหรอ เราจะมีเพื่อนคนอื่นบ้างไม่ได้เลยหรือไง เราขอเป็นส่วนตัวบ้างได้มั้ย” ฉันก็ชักเริ่มหมดความอดทนแล้ว
“ทีเรื่องของตัวเอง เรายังไม่เคยยุ่งเลยนะ อย่าลืมสิ ว่าเราจะเลิกกันเพราะอะไร ไม่ใช่เพราะไม่เชื่อใจกันหรอกเหรอ ถึงมีแต่เรื่องน่ะ” ฉันสาธยายออกมาเสียยาวยืด จนเบสเริ่มผ่อนลงบ้างแล้ว
“อาจจะจริงอย่างที่จืดว่าก็ได้ เราอาจจะคิดมากเกินไป” ไม่ใช่แค่คิดหรอก คิดเลยล่ะ ตาเบสเอ้ย
“ยังไง เราก็ขอโทษละกัน ที่ไม่ได้รีบบอกเบสน่ะ ถ้ามีเพื่อนเก่าหรือใครติดต่อเรามา เราจะรีบมาบอกละกัน”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เราขอโทษ ที่เมื่อกี้หงุดหงิดใส่จืด” ฉันถอนหายใจ อย่างน้อยคราวนี้ก็ปรับความเข้าใจกันได้
“ไม่เป็นไร เอาล่ะ เล่นเกมส์กันดีกว่า เครียดมาพอแล้ว มาเล้ย”
“มา ถ้าชนะเราได้ เราจะเลี้ยงพิซซ่าเอง” โฮะ ๆ แน่ใจนะไอ้หนู งานนี้นายแพ้แน่ ๆ
“ยังงี้ ได้เสีย”
เราสองคนนั่งกดจอยกันอย่างเมามัน จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบห้าทุ่ม โอ้โห เล่นซะเกือบสองชั่วโมง เหนื่อยนะเนี่ย ฉันว่าฉันลืมอะไรไปปล่าวหว่า
“เอ้อ นมเราล่ะ ตายล่ะ เย็นหมดแล้วมั่งเนี่ย” ฉันรีบวิ่งไปดูนมที่ตอนนี้เย็นชืดหมดแล้ว เพราะแอร์ด้วยประการหนึ่ง
“เฮ้ย แพ้แล้วหนีเหรอ” อ่านะ ฉันเปล่านะยะ แค่จะมาดื่มนมตะหาก
“แพ้แล้วไง ก็แค่อดกินพิซซ่า”
“ใครบอก” เย้ย หมายความว่าไงกัน ตาเบสเดินยิ้มหื่น ๆ เข้ามาใกล้ฉันแล้ว
“อะไร อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะ” ดูท่าจะไมได้ผล
“คนแพ้ก็ต้องยอมทำตามคนชนะสิ”
“ทำตาม ทำอะไร เฮ้ย อย่าเข้ามานะ ไม่เอ้า” ไม่ทันเสียแล้วล่ะ นี่มันกำลังจะทำอย่างว่าใช่มั้ย ไม่ได้นะ รอยที่คอฉันยังไม่หายเลยนะ โอ้ว พระเจ้า ช่วยลูกอีกทีเถิดเจ้าค่ะ เด๋วความแตก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:m7:
-
เจ๊มาต่อด่วน ค้างคามากกกก :angry2: :angry2: :angry2:
-
รีบต่อด่วนเลยยย
-
:m18: :a6: มาลุ้นตาเบสกะคุณจืดต่อดีกว่า หุๆ
-
รู้ว่าทำผิด ยังจะไปบ้านเขาอีก
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
:m5:ก็รู้ว่าทำผิด เลยยอมมาโดนลงโทษที่บ้านเค้าไงจ้ะ ตาพี่บลู :a12:
-
งานนี้คณจืดตายแน่ๆ ไม่รูจะสุขหรือทุกขลาภกันนะนี้งานนี้ 5555 ลุ้นกันต่อไปคับ
-
ช้าไปไย จัดการเจ๊ไปเรยยยยย
มาต่ออีกนะคับบบบ
-
ตอนที่ 64
และก่อนที่เบสจะเข้ามาถึงตัวของฉัน เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์เบสก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ไปรับสิ เผื่อสาว ๆ โทรมา จะโดนงอนนะ” ฉันแซวมันไป
“เด๋วโดนหรอก” มันเดินไปรับแล้วก็พูดสายอยู่สักพัก เห็นมีอารมณ์เสียนิดหน่อย
“แค่นี้ก่อนนะ ติดธุระอยู่” มันว่างั้น ว่าแต่ ธุระของมันน่ะ คงไม่ใช่
เบสวางสายไปแล้ว เขาเดินกลับมานั่งเล่นบนเตียง จ้องหน้าฉันแล้วก็ถามว่า
“ไม่ถามเราเหรอ ว่าใครโทรมา”
“เอ้า จะถามทำไมล่ะ มันเรื่องของเบสนี่” เอ่อ ใจจริงก็อยากรู้เหมือนกันอ้ะ
“แน่ใจ บอกให้ก็ได้” เชอะ จะบอกก็รีบบอกมาสิ เด๋วหายอยาก
“ใครอ้ะ” ฮั่นแน่ อยากรู้จริง ๆ ด้วย
“นิด” ฉันสะดุดกึก หน้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว เมื่อกี้ยังระรื่นอยู่เลย
“โทรมาทำไม” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ฉันเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยล่ะ เมื่อได้ยินชื่อยัยนี่
“ทำไมหน้าแดง ๆ ล่ะ โกรธเราเหรอ” เบสเริ่มกังวลแล้ว เปล่าหรอก ฉันไม่โกรธเบสเลย แต่ฉันโมโหนังนั่น มันจะโทรมายุอะไรเบสอีกล่ะ อินี่ มันวอนโดนแล้วมั้ยล่ะ
“ปล่าว นิดโทรมาทำไม ยังไม่เลิกคุยกันอีกเหรอ”
“ก็ เรื่องเดิม ๆ เราก็ไม่ชอบหรอกนะ ที่เค้าชอบมาพูดอะไรทำนองนี้” เบสว่างั้น แต่ฉันว่างี้
“ถ้ามันโทรมาอีก บอกให้โทรมาคุยกับเรานี่ ต่อไปนี้ เบสไม่ต้องไปฟังมันแล้ว เข้าใจนะ” บทจะโหด ฉันก็เอาไม่ยั้งเหมือนกัน ใคร ๆ ก็รู้ เวลาพวกอย่างฉันโมโหน่ะ มันรุนแรงยิ่งกว่าพายุซะอีก
“จ้ะ ๆ” ตาเบสเริ่มหวาด ๆ แล้ว อิอิ ดีมาก ไอ้น้อง เด๋วพี่จัดการเอง รับรองไปได้สวย หึหึ
“ฮ้าววววว ง่วงและ” ฉันกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง แล้วเอาผ้านวมมาม้วนตัวเหมือนเคย
“เฮ้ อย่าเพิ่งนอนดิ” มันพยายามแกะผ้านวมออกจากตัวฉัน
“อย่า ไม่เอา มันหนาว” ใครว่า ฉันกลัวเห็นรอยรักฝังลึกตะหาก
“ไม่ได้ ๆ ยังไม่ให้นอนอ้ะ” มันโวยวายใหญ่ เพื่ออะไรเนี่ย
“จะนอนไม่นอน” ฉันเริ่มวีนละ
“ยังไม่ง่วงนี่” เนิ่มทำเป็นเด็ก ๆ อีกและ
“ก็นอนไปเรื่อย ๆ เด๋วก็หลับเองแหละ” จริง ๆ น่ะ รู้เลย ว่ามันต้องการอะไร แต่ฉันขอสักวันเถอะนะ รอยมันยังไม่หาย
“ฮึ่ย นอนก็ได้ฟะ” ฮ่า ๆ ๆ ในที่สุดก็ต้องยอมจำนน ฮิฮิ
ตาเบสเดินไปปิดไฟ แล้วก็ขึ้นมานอนบนเตียง ภายในห้องมืดสลัว ๆ พอมองเห็นลาง ๆ ฉันมองเห็นมันนอนก่ายหน้าผาก สงสัยจะคิดหนัก 5555
ไม่นานนักฉันก็เริ่มร้อน เพราะผ้านวมเนี่ยแหละ ให้ตายสิ มันร้อนจริง ๆ ฉันเห็นเบสหลับไปแล้วมั้ง ฉันก็เลยค่อย ๆ เอาผ้านวมออกเบา ๆ จนหมด เฮ่อ ค่อยสบายเนื้อสบายตัวหน่อย
ในขณะที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัวนั่นเอง อิตาเบสที่แกล้งหลับก็พลิกมาทับบนตัวฉันเฉยเลย เฮ้ย อะไรกันเนี่ย มีงี้ด้วยเหรอฟะ o9
/////////////////////////////////////
:m14: อิ จบค้าง ๆ แบบนี้ เจ๊ชอบ
-
:laugh: :laugh:
สม อ่านเรื่องนี้แล้วทำไมรู้สึกสมน้ำหน้าคนแต่งทุกตอนเลยหว่ะ
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
เบสนายเก่งมาก
:m4: :m4: :m4: :m4:
-
:m17:ซะงี้นอ่ะพี่จืด :sad2:
-
o12อิตาบลู บร้าที่สูด มาสมน้ำหน้าเรา ชิ :a14:
-
ยังไม่มีเวลามาอ่าน
แต่ฉันมาปั่นทู้เธอย่ะ
:a14: ด้วยความสวยยิ่งกว่า....... ไว้มาอ่านนะจ๊ะ
-
สงสัย ไม่ว่ายังไงคืนนี้จืดก็ไม่รอดพ้น............ใช่ม่ะ อิอิ
-
ม่ายอย่าทำแบบนี้น๊าๆๆ
-
คุณจืดก็ยอมๆเบสหน่อยดิ สงสารเบสมืดๆเบสไม่เห็นรอยหรอก หรือไม่คุณจืดก็ตูดเบสให้เป็นรอยดิเดี่ยวเบสก็สนองเอง คุณจืดก็สวมรอยว่าเป็นเบสดุดดิคับ ฮิๆๆๆๆๆๆ
-
ค้างคา.....ใจร้ายที่สุด นานๆโพรสที ชอบ.....อิอิ
-
อ่ะ คุณจืด ก็แกล้งยอม ๆปแล้วก็โบ้ยรอยนั้นให้ตาเบสรับผิดชอบไปเลยไง
แค่นี่ก็รอดแล้ว 55 เริ่ดเลย :m4: :m14:
-
:a5:มาต่อแล้วจ้า
“เบส อย่า” ตาเบส สงสัยจะหื่นกระหายอย่างแรง เล่นไม่ฟังเสียงเลยอ่ะ แถมยังรุนแรงอีกตะหาก อ้าย ไม่นะ จืดขอแรงกว่านี้อีก อิอิ (ช่างกล้าคิดนะยะ)
“อยากเล่นตัวไมล่ะ” ดู๊มันพูด ทำไปได้
แล้วฉันก็ขี้เกียจพูดมาก ปล่อยให้มันทำไปตามสบายเลย ช่วยไม่ได้ ก็มันมืดนี่ ฮิฮิ ไม่กลัวโดนจับได้แล้ว (ไม่อยากเขียนบทเลิฟซีนเลยอ่ะ เด๋วใจแตก)
“เบส อ้ะ อื้ม ไม่ อุ อ้า” แต่ละคำ ฮิฮิ
“จืดจ๋า” เรียกทำไมล่ะ กำลังเพลิน
“หืม” เบสทำไมเก่งแบบนี้นะ
“แรง ๆ หน่อยสิ” อะไรแรง ๆ
“ตรงนั้นแหละ ดีแล้ว อ้า” ฉันครางเบา ๆ อย่างมีความสุข
“มีความสุขมั้ยจ้ะ ที่รัก”
“โอว ที่สุดเลยล่ะ เบสขา” อ่านะ
“ย้ายที่ดีกว่ามั้ย แฮ่ก ๆ” ฉันเหนื่อยหอบ
“ดีเหมือนกันจ้ะ” ฉันค่อย ๆ เปลี่ยนท่า
“เบา ๆ นะตัวเอง”
“จ้า” เบสค่อย ๆ บรรจง.......
****
*****
*******
***********
************************
บีบนวดตรงน่องขาของฉันอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะแรงขึ้นเรื่อย ๆ อูย รู้สึกดีจังเลย เมื่อกี้ก็นวดไหล่ให้ฉัน นวดตัวให้ อาส์ สบายตัวจังเลย อิอิ
(โฮะ ๆ ล้อเล่นน่า อันนี้เขียนขำ ๆ ให้คนอ่านคิดลึก หุหุ แต่จริง ๆ เราสองคนมีอะไรกันนะ ในคืนนั้น คืนฝนพรำ อิอิ)
////////////////////
เช้าวันต่อมา เราก็ไปเรียนกันตามปกติ (ไหวเหรอ) และอีกไม่นานนี้ สอบปลายภาคเทอมแรกก็จะมาถึงแล้ว ฉันควรจะรีบตั้งใจอ่านหนังสือเสียแล้ว เพราะเทอมนี้ยังไงเกรดก็ต้องออกมาดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
หลังจากสอบเสร็จแล้ว ก็ยังมีฝึกงานอีก ต้องห่างจากเบสกับอาร์ทตั้งเดือนหนึ่งแหนะ โอย มันนานเกินไปรึปล่าวเนี่ย แต่เอาน่า ที่นั่นคงมีสัญญาณโทรศัพท์นะ ไม่งั้นตายแน่ ๆ :m5:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
โชคดีไปนะเนี่ยที่เบสไม่เห็นรอย อิอิ
-
o19 ตอนนี้กำลังทำการปรับปรุงข้อมูลตั้งแต่ตอนที่ 1-18 อยู่ กะว่าจะปรับปรุงทั้งหมดเลย
เพื่อนอรรถรสในการอ่านที่แซ่บยิ่งขึ้น o3
o4 อยากแช่น้ำอุ่นจัง
-
:sad2:รอนะครับพี่จืด
-
:o11: หลังจากตอนนี้เป็นต้นไป เรื่องอาจจะเครียดไปบ้าง ใจจริงแล้วก็ไม่ได้อยากจะเขียนถึงเลย แต่เพื่ออะไรบางสิ่งบางอย่าง อยากให้คนอ่านได้รับรู้ และใช้ความคิดตามไปด้วย บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์แก่ทุกคนบ้างก็ได้
ตอนที่ 65
แล้วการสอบปลายภาคก็มาถึงจนได้ ฉันต้องอ่านหนังสือตั้งแต่เย็นยันเช้าเลย ยังดีที่มีสอบวันเว้นวันบ้าง ไม่งั้นก็เดี้ยง ส่วนผลสอบก็ออกมาน่าพอใจยิ่งนัก ยกเว้น สถิติ วิชาเดียว ทำฉันเสียวลากไส้ เหอ ๆ เกือบเอฟแล้วมั้ยล่ะตู
“นังจืด สอบได้ปล่าววะ” นังเปิ้ลใหญ่ถามฉันขณะที่เราสอบเสร็จกันแล้ว
“พอถูๆไถๆแหละ”
“อ้อเหรอ แต่งานนี้ฉันว่านะ คนที่ท๊อปต้องเป็น นายอดิษฐ์แหง ๆ”
น่าน นังเปิ้ลตอบแอบชอบอยู่แน่ ๆ แต่ว่า คนนี้ไม่หล่อเลยอ้ะ ดีแต่ว่าเรียนเก่ง สูงเท่ห์ หน้าตาธรรมดา แต่ ดูมีเสน่ห์
“คงงั้นแหละ ก็แมร่งเก่งขนาดนั้น”
“ฉันล่ะปลื้มจังเลย”
“ไม่ขอเค้าเป็นแฟนเลยล่ะ เห็นยังโสดอยู่นี่”
“บ้าเหรอ ใครจะกล้า” ตอนนี้ชีอายจนหน้าแดงไปแล้ว ฉันล่ะเซ็ง มัวแต่อายเด๋วก็อดพอดี
พวกเราเดินออกจากคณะไปยังโรงอาหาร ผ่านเจ๊หนึ่งพอดี ชีก็ยังแอ๊บเด็กเช่นเดิม อิอิ
“หวัดดีจ้ะ เด็ก ๆ จะไปไหนกันจ้ะเนี่ย” ชีถามไถ่พวกฉัน
“ไปกินข้าวค่ะเจ๊ ไปด้วยกันป่ะ” ฉันชวนชีไปด้วย แต่ชีก็ส่ายหน้าไปมา
“ไม่ล่ะจ้ะ เจ๊มีนัด” อุ้ย นัดกับหนุ่มที่ไหนน้า
“เอ๊ะ ๆ หนุ่มคนไหนเอ่ย ที่เจ๊นัดไว้น่ะ”
“บ้าเหรอ ยัยน้องจืด ไม่มี๊” โอ้โห อายม้วนไปแล้วนั่นนะ
“เจ๊ไปก่อนล่ะ เด๋วไปสาย”
“ค่า กินให้อร่อยนะจ้ะ เจ๊”
แกเดินไปอีกทางนึงแล้ว สงสัยจะไปศูนย์อาหาร เคเอฟซี ล่ะมั้ง
“งั้นเราก็ไปกันดีกว่า”
พวกฉันไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหารเก่ากัน เราคุยเรื่องที่จะไปฝึกงาน โชคร้ายชะมัดที่ได้ไปคนละที่กับนังเปิ้ลและเพื่อน ๆ ฉัน ก็นังพวกนั้น มันได้ขึ้นเรือเซฟเดคกันอ้ะ อิจฉาดีมั้ยเนี่ย (โอ้ ที่สัญมีผู้ชายมาเยอะด้วยอ้ะ จากจุฬาแหละ เสียด้ายเสียดาย อุ๊บ.....)
“แหม ฉันยังอยากไปเกาะเลยนะยะ จะมาอิจฉาอะไร” นังเปิ้ลเล็กแอบกัด
“แหม แต่ผู้ชายมันน้อยนี่ แค่ 3 คนเอง ไม่พอกินหรอก” อ่านะ ไปนู้น
“ดอกนะหล่อน ไปดูปลิงดูปลาน่ะดีแล้ว เด๋วผู้ชายทางนี้ฉันดูเอง” อ้าว นังเปิ้ลใหญ่แรงเนาะ
“โอ้โห สวยเนาะ ทำยังกะจะได้งั้นแหละ”
“อิเวร” ดูมันด่าฉัน
“แล้วจืดจะไปยังไงเนี่ย” กวางถามบ้าง
“ไปรถด่วนพิเศษ”
แล้วฉันก็อธิบายว่าจะไปยังไง งานนี้ต้องสนุกแน่ ๆ เลยอ้ะ คิดแล้วก็อยากไปเร็ว ๆ จังเลย
“ถ่ายรูปมาดูบ้างนะเว้ย”
“เออน่า ไม่พลาด” เราสี่คนกินข้าวเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
///////////////////////////////////
พักนี้ไม่ค่อยได้เจอกับอาร์ทเท่าไหร่ คงเพราะทางนั้นก็ติดสอบอยู่เหมือนกัน กับเบสก็พอกัน ช่วงนี้เราเลยต้องห่างกันสักพัก (ไม่กี่วันหรอก) แต่แปลกวันนี้คนที่โทรมาหาฉันก่อน คือ
“ฮัลโหล ว่าไงจ้ะ” ฉันรับสายตอนที่ตัวเองกำลังจะเดินกลับหอ
“สอบเสร็จรึยังจืด”
“เสร็จแล้ว โล่งเลยล่ะ”
ฉันรู้สึกสบายใจนะ หลังจากบุกบ่าฝ่าฟันมาเกือบสองอาทิตย์เต็ม ๆ
“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอ” หืม
“ก็กำลังจะกลับหอน่ะ”
“อย่าเพิ่งกลับได้มั้ย มาเจอเราหน่อยสิ” เอ มีเรื่องอะไรด่วนรึปล่าวหว่า
“ที่ไหนเหรอ”
“รอเราอยู่ตรงป้ายรถเมล์หน้าปากซอยนะ เด๋วเราไปหา แป๊บเดียว”
“อืม ๆ แล้วเจอกัน” ฉันวางสายงง ๆ อะไรหว่า
แล้วก็เดินไปรออาร์ทที่ป้ายรถเมล์นั่นแหละ ไม่นานนัก อาร์ทก็เดินข้ามสะพานลอยมา สีหน้าท่าทางไม่ค่อยดีเลย
ไม่รู้จะมีเรื่องอะไรรึปล่าว
“รอนานมั้ย” สงสัยจะวิ่งมา หอบแฮกเลยนะนั่น
“แป๊บเดียวเอง ว่าแต่ ทำไมรีบร้อนจังเลยล่ะ”
“จืด ไม่มีสอบอีกแล้วใช่มั้ย” ฉันก็พยักหน้ารับ เพราะมันวันสุดท้ายแล้วนี่
“อืม หมดแล้วล่ะ”
“งั้นก็กลับบ้านได้น่ะสิ” เอ ฉันชักเริ่มงงเข้าไปใหญ่แล้วนะเนี่ย
“บ้าน บ้านที่ต่างจังหวัดน่ะเหรอ”
อาร์ทบอกว่าใช่ เขาทำหน้าเศร้า ๆ ก่อนที่จะพูดต่อไปว่า
“จำนนท์ได้มั้ย”
“จำได้สิ ตาน้องนนท์สุดกวนนั่นน่ะเหรอ ตอนนี้ยังสบายดีอยู่รึปล่าว”
ฉันนึกถึงใบหน้าของคนที่ชอบหยอกล้อฉัน แถมยังเคยชอบฉันด้วย จะว่าไปก็ไม่ได้เจอมาตั้งนานมากแล้ว
“เอ่อ ตอนนี้ นนท์....” อาร์ทดูไม่ค่อยอยากจะพูดถึงเท่าไหร่
“ทำไมเหรอ หรือว่า นนท์มันจะแต่งงานแล้วล่ะ” ฉันก็นะ แหย่เล่นไปเรื่อย
“จืด นนท์เสียแล้ว”
อาร์ทพูดออกมาเพียงเท่านั้น เค้าก็นั่งก้มหน้าเครียด ๆ ส่วนฉันน่ะเหรอ ฉันจะพูดยังไงดีล่ะ ฉันพูดอะไรไม่ออก
มันค้างเติ่งอยู่แค่นั้นเอง
“อาร์ท อย่าพูดเล่นสิ มันไม่ดีนะ”
ฉันยิ้ม ฉันยังไม่อยากเชื่อ ว่านนท์จะตายแล้ว ไม่หรอก อาร์ทต้องพูดเล่นแน่ ๆ
“จืด กลับบ้านพร้อมกับเราเลยมั้ย”
“อาร์ท.... ไม่จริงใช่มั้ย”
จะให้ฉันทำใจเชื่อได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อนนท์ยังหนุ่มยังแน่น ภาพเก่า ๆ ที่เราเคยเล่นเคยเที่ยวด้วยกัน มันก็ผุดขึ้นมา แล้วคนอ่อนไหวอย่างฉัน จะทนกลั้นน้ำตาอยู่ได้อย่างไร
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันถามพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาไม่ขาดสาย
“เมื่อคืนวานนี้เอง”
เท่านั้นฉันก็นั่งเอามือปิดหน้า อะไรกัน ทำไมพอฉันสบายใจได้ไม่นาน ตัวเองก็ต้องมาพบเจอกับเรื่องที่น่าเศร้าแบบนี้ด้วยนะ ทำไมกัน :undecided:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความสุขยังไม่ทันจางหาย ความทุกข์ก็ถาโถมเข้าเสียแล้ว โลกนี้หนอ ช่างโหดร้ายเสียจริง ๆ :m2:
-
นึกถึงนิสัยร่าเริงของนนท์ที่จืดเคยเล่าไว้ แล้วอดเศร้าไม่ได้เลย
-
ชีวิตคนเรานี้สั้นนัก คุณละมีความสุขแล้วหรือยัง
:m8: :m8: :m8:
-
เข้ามาเสียใจด้วยคน
-
เฮ้อออ อนิจจา ชีวิตไม่เที่ยง
ยังไม่ทันได้เจอกันเลย ห่างหายกันไปนาน
เจอกันอีกที่ก้...เศร้าใจจัง
ภาพเก่าๆที่เคยร่วมสุขกันมา มันวิ่งย้อนมาเนอะ เศร้าๆๆ
-
:a5: เมื่อคืนกลับไปแก้ไขภาคแรก อ่านไปแล้วก็เสียดายวันเก่า ๆ อยากให้ชีวิตนี้มีแต่ความสุขเหมือนที่ผ่านมา
:เฮ้อ: คิดถึงอาร์ทจัง เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีกน้อ เห็นว่าไปเรียนต่อที่ โคราชอ้ะ :m2: ขยันจริงจริ๊ง
-
เจ๊อ่ะ........ไม่ต้องมาพูดเลย ....ก็เจ๊นั้นหละ....ทิ้งพี่อาร์ท เชอะ :a14:
เศร้า.......เว้ย...... :m15: อยากเป็นเหมือนเดิมก็ไปคบกับพี่อาร์ทดิ...... เค้ารักพี่แล้วพี่ก็รักเค้ามากแค่ไหน.... ย่อมรู้ตัวดี.. เข้าจั๋ย หึหึ :m4:
-
:a9:เศร้าจัง :m15:
-
เจ๊อ่ะ........ไม่ต้องมาพูดเลย ....ก็เจ๊นั้นหละ....ทิ้งพี่อาร์ท เชอะ :a14:
เศร้า.......เว้ย...... :m15: อยากเป็นเหมือนเดิมก็ไปคบกับพี่อาร์ทดิ...... เค้ารักพี่แล้วพี่ก็รักเค้ามากแค่ไหน.... ย่อมรู้ตัวดี.. เข้าจั๋ย หึหึ :m4:
:amen:รอดูต่อไปจิ อาจจะได้กลับมารักกันอีกก็ได้ ใครจะไปรู้ จริงป่ะ :m13:
ตอนที่ 66
ฉันโทรไปหาเบส เพื่อที่จะบอกเค้าว่าจะกลับไปงานศพของนนท์ เบสอยากลงไปด้วยเหมือน แต่เค้ายังสอบไม่เสร็จ ฉันเลยบอกว่าไม่เป็น สอบเสร็จแล้วค่อยตามลงมาก็ได้
“แล้วจืดจะลงไปกับอาร์ทใช่รึปล่าว”
“อืม ตอนนี้เราต้องลงไปช่วยงานเค้าก่อน เพราะนนท์มันก็ไม่มีญาติที่ไหน” เท่าที่จำได้ก็มีแค่ย่ากับป้าแก่ ๆ คนนั้นเอง
“งืม เราสอบเสร็จแล้วจะรีบตามไปนะ อย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งล่ะ มันไม่สวย”
เหอะ ยังแหย่ฉันเล่นอีกนะ ตาเบส ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ขันจริง ๆ
“งั้นแค่นี้ก่อนนะ เราต้องไปเก็บของก่อน”
ฉันวางสายเสร็จแล้ว ก็เดินกลับไปที่หอกับอาร์ท ระหว่างทางอาร์ทก็พยายามชวนคุยแต่เรื่องอื่น ๆ
แต่สำหรับฉัน มันไม่มีกะจิตกะใจที่จะคิดเรื่องอะไรแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านตัวเองให้เร็วที่สุดมากกว่า พอเก็บของเสร็จแล้ว ฉันก็ไม่ลืมที่จะโทรหานังอั้ม นังเฉาก้วย นังตั้ม ดูท่าว่านังตั้มจะตกใจมากกว่าใครเพื่อน ก็แหงล่ะ เคยเจอกันก็บ่อย เที่ยวด้วยกันก็มาก ฉันเชื่อว่ามันต้องร้องไห้แน่นอน
นังอั้มบอกว่าจะตามลงไปพร้อมกับผัวมัน ก็ต้องแล้วแต่มันนั่นล่ะ เพราะตอนนี้ฉันก็ขึ้นรถกลับบ้านแล้ว อาร์ทเล่าว่า นนท์ประสบอุบัติเหตุ รถมอเตอร์ไซด์ถูกชนระหว่างทางกลับบ้าน ตอนนั้นนนท์ทำงานแล้ว เลยต้องกลับบ้านมืด ๆ ค่ำ ๆ
คนที่เสียใจที่สุด คงไม่พ้นคุณย่าของนนท์ แกยิ่งอายุมากแล้วด้วย มาสูญเสียหลานชายไปก่อนแบบนี้ ไม่รู้ว่าแกจะทรมานมากแค่ไหน แล้วใครล่ะจะคอยดูแล เลี้ยงดูแก
ฉันนั่งร้องไห้ให้กับนนท์ตลอดทาง อาร์ทต้องคอยปลอบใจฉัน แล้วก็คงจะคิดว่าทำไมฉันถึงต้องร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้ด้วย อาร์ท ไม่รู้หรอก ว่าฉันกับนนท์น่ะ เราผูกพันกันมากแค่ไหน ถึงแม้มันจะไม่ใช่ความรักก็ตาม
อาร์ทเองก็เหมือนกันแหละ พอเห็นฉันร้องไห้หน่อย ก็ตาแดง ๆ เหมือนกันล่ะว้า แต่อย่างว่า ผู้ชายที่ไหนจะกล้าร้องไห้คร่ำครวญกันล่ะ ฉันเข้าใจ
ในที่สุดรถก็วิ่งมาจนถึงสถานีขนส่ง เราสองคนนั่งรถต่อไปยังบ้านของฉันก่อน คืนนี้เราสองคนต้องไปช่วยงานที่วัดก่อน
“จืด คืนนี้เราคงต้องขอค้างคืนที่บ้านด้วยนะ”
ฉันก็ตอบตกลง เพราะจะให้อาร์ทกลับบ้านตัวเองก็คงไม่ได้หรอก มันอันตราย
“ได้สิ อาร์ทจะได้กลับบ้านเป็นเพื่อนเราด้วย”
“อืม อาบน้ำก่อนนเถอะนะ แล้วค่อยไปที่วัดกัน”
เราสองคนเดินเข้าไปในบ้าน อาร์ทสวัสดีพ่อแม่ของฉัน พ่อกับแม่รู้เรื่องแล้วก็บอกว่าจะไปร่วมงานด้วย ฉันเดินเข้าไปอาบน้ำก่อน ตามด้วยอาร์ท จากนั้นก็ออกเดินทางไปยังวัดใกล้ ๆ บ้านของนนท์
อาร์ท (ตะหาก แหะ ๆ o17) ขี่รถมอเตอร์ไซด์ไปกับฉัน นังตั้มกับนังเฉาก้วยก็โทรมาบอกว่า กำลังจะไปเหมือนกัน พอเราสองคนไปถึงศาลาที่จัดงานอยู่นั่นเอง ฉันก็มองเห็นโลงศพที่ใส่ร่างของนนท์อยู่ ฉันยืนขาสั่นอยู่ด้านนอก ฉันไม่กล้าเข้าไปข้างใน
ฉันยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น นานแสนนาน จนพวกนังตั้มมาถึง พวกมันเดินเข้ามากอดฉัน เราร้องไห้ด้วยกัน ฉันเศร้า แต่พวกมันก็เศร้าไม่แพ้กัน พวกเราสูญเสียเพื่อนที่สำคัญไปอีกแล้ว น้องนนท์ที่พวกเรารักไม่อยู่แล้ว ฮือ ๆ
“หยุดร้องแล้วเข้าไปในงานกันเถอะ” อาร์ทเข้มแข็งมาก เขาช่วยเตือนสติพวกเราไว้
“อืม” ฉันปาดน้ำตาที่ตอนนี้มันชุ่มบนใบหน้าฉันไปหมดแล้ว
“อิจืดเอ้ย นนท์มันไปสบายแล้วล่ะ อย่าห่วงมันเลย” นังเฉาก้วยพูดปลอบใจเรา
“ขอให้นนท์ไปสู่สุขคติเถิด ป่ะ เข้าไปช่วยข้างในกันเถอะ”
พวกเราสี่คนเดินเข้าไปไหว้ศพตามมารยาทก่อน แล้วก็เดินไปไหว้คุณย่าที่ตอนนี้ท่านก็ยังทำใจไม่ได้ ดูจากสีหน้าแล้ว คงจะช็อคมาก ๆ ทีเดียว จากนั้นก็ช่วยกันเสริฟน้ำเสริฟข้าวต้มเลี้ยงแขกเหรื่อที่มางานกัน
พระเริ่มสวดมนต์แล้ว ฉันนั่งฟังอย่างสงบ พลางนึกแผ่เมตตา และส่วนกุศลที่เคยทำไว้ ให้กับน้องนนท์ ให้น้องนนท์ได้ขึ้นสวรรค์หรือเกิดมาเป็นมนุษย์อีก อย่าให้ไปสู่อบายภูมิเลย
กว่าพระจะสวดเสร็จก็ล่วงเลยจนเกือบจะสามทุ่มแล้ว พวกเราช่วยกันเก็บของ ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน
“ทำใจให้สบายนะมรึง ไม่ต้องเครียดมากนัก เด๋วจะไม่สบายไปด้วย” นังตั้มมันยังเป็นห่วงฉัน
“ไม่เป็นไร มรึงก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“เออ ไม่มีปัญหา กรูน่ะสบายมาก” เหรอ แต่ดูจากสีหน้ามันแล้ว อมทุกข์มาก ๆ เลย
“อิเฉา ฝากดูอิตั้มด้วยนะ”
ฉันห่วงมันมาก กลัวว่ามันจะกลับไปดื่มเหล้าจนเมานี่สิ น่าเป็นห่วง
“อือ เด๋วดูให้ มรึงก็กลับบ้านไปนอนพักผ่อนได้แล้ว”
“โอเค แล้วเจอกันพรุ่งนี้”
นังตั้มมันลางานมาจนถึงวันเผานั่นแหละ มันน่ะรักน้องนนท์มาก รักเหมือนพี่เหมือนน้อง เหมือนกับฉันนั่นแหละ
“ติดต่อคนอื่น ๆ ด้วยนะ”
ฉันบอกสองคนนั้นไป แน่นอนว่า พรุ่งนี้คงต้องมีเพื่อนแก๊งค์เรามาเพิ่มอีกแน่ ๆ ฉันกลับอาร์ทขี่รถกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย
พอถึงแล้ว ฉันก็อาบน้ำอีกรอบ ก่อนที่จะกินยาแก้แพ้ (มันทำให้ง่วงนอนได้ดี) เพราะยังไงซะ คืนนี้ฉันคงหลับตาลงยากแน่ ๆ อาร์ทก็อาบน้ำเสร็จแล้วเหมือนกัน แล้วเขาก็เข้ามาปูที่นอนเอง เพราะฉันหมดแรงที่จะทำให้แล้วล่ะ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ถูกใจล่ะสิ น้องกิ๊ฟ รู้นะว่ารอมานานแล้ว :m26:
-
:m8: :m8: :m8:
:m15: :m15: :m15:
o7 o7 o7
-
ฮั่นแน่......... ซ้อนท้ายกันด้วย..... อย่าลืมร้องไห้+กอดพี่อาร์ทด้วยน่ะ
แต่แบบว่า o12 .....พีอาร์ทมีหน้าที่ขับรถให้พี่จืดซ้อนแค่นั้นหร๋อ.....ไม่อาววววว ยังไม่ถูกจาย อิอิ
ปล. อันเนี้ย
เบสขี่รถมอเตอร์ไซด์ไปกับฉัน นังตั้มกับนังเฉาก้วยก็โทรมาบอกว่า กำลังจะไปเหมือนกัน พอเราสองคนไปถึงศาลาที่จัดงานอยู่นั่นเอง ฉันก็มองเห็นโลงศพที่ใส่ร่างของนนท์อยู่ ฉันยืนขาสั่นอยู่ด้านนอก ฉันไม่กล้าเข้าไปข้างใน
บทเนี้ยผิด..... ตาเบสจะมาได้ไง ฮะเจ๊..... หลงเกินไปมั้งเชอะ :a14:
-
:m30: ตายล่ะ สงสัยจะหลงจริง ๆ ก็ตอนนั้นคนเขียนนั่งน้ำตาไหลอยู่อ้ะ เบลอไปหมด ใครเป็นใครก็จำไม่ได้แล้ว เหอ ๆ :m23:
เด๋วไปแก้ก่อน อายคนอ่านจริง ๆ เล้ย :o8:
:m26:ว่าแต่น้องกิ๊ฟมะเห็นเล่าเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของตัวเองให้เจ๊ฟังบ้างล่ะจ้ะ กะดั้มไง อิอิ :m13:
-
อั้นแน่.......อยากรู้อ่ะดิ๊ เขียนอยู่เจ้าค่า..... ได้แค่ 4-5 ตอนเอง แล้วจาลงใหญ่เลยดีม่ะ อิอิ จะแต่งแข่งกับเจ๊ 55555+ ดั้มน่าร๊ากกกกกก เก๊กสุดยอด ใครอยากดูบอกน่ะค่ะ เดี๋ยวส่งห้าย อิอิ (ฝันไปเถอะ) อิอิ :m4: คิดถึงพี่อาร์ททททท อยากกอด อิอิ เจ๊ๆๆๆ เรื่องไหนน่าอ่านมั่ง อ่านแต่ของเจ๊ ค้างคา......ลุ้นแทบตาย ไม่ไหว ไม่ไหว อารมร์ค้าง ต้องไปหานิยายดีดีอ่าน อิอิ เจ๊บอกด้วยน้า
เจ๊ๆๆๆๆ หนูเอามาลงแล้วน้า....มันแค่นิดเดียวอ่ะ...แนะนำด้วย สงสัยอีกนานกว่าจะถึงตอนดั้ม ว่างๆจะเอารูปมาลงน่ะ อิอิ
เรื่องใหม่ : เส้นทางชีวิต….กับความสัมพันธ์นิดๆที่ยังคงอยู่ในฝัน By GivesZa (ช่วง:รักเริ่มต้น)
อ่านมั่ง อิอิ
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสาร โดยเฉพาะกับคนแก่ด้วยลูกหลานจากไปยิ่งน่าสงสารอ่ะ :m15:
-
สู้ๆๆนะ
-
เฮ้ย.....ชีวิตคนเรามันก็มีแค่นี้แหละ เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันขึ้นอยู่ที่ว่าใครจะไปช้าไปเร็วเท่านั้นเอง ปลงชะ
-
ตอนที่ 67
ค่ำคืนนั้นฉันนอนไม่ค่อยหลับเลย ดูเหมือนฤทธิ์ยาจะแรงไม่พอ เนื่องจากยังคิดมากอยู่นั่นเอง อาร์ทก็คงจะเห็น เขาไม่กล้าที่จะทำอะไรฉันมากกว่าการปลอบใจอยู่ห่าง ๆ ใช่สิ ตอนนี้เราสองคนไม่ใช่แฟนกันแล้วนี่นา เขาคงไม่กล้าที่จะมานั่งกอด นั่งปลอบฉันใกล้ ๆ แน่
“นอนไม่หลับเหรอ” อาร์ทถามมาเบา ๆ
“อืม” ฉันหันหน้ามาทางที่อาร์ทนอนอยู่
“อย่าคิดมากเลย ยังไงนนท์ก็ไปดีแล้ว ถ้าเรามัวแต่ห่วง มันจะไปอย่างสงบได้ไง”
“อาร์ทพูดถูก แต่เรายังทำใจไม่ได้ ขอเวลาเราหน่อยละกัน” ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง
“หิวมั้ย” เขาถามอีก
ฉันส่ายหน้าไปมา ก่อนที่จะถามกลับว่า “อาร์ทล่ะ หิวมั้ย”
“เราก็ไม่ จืดพยายามข่มตาหลับเถอะนะ พรุ่งนี้จะได้มีแรง”
“จ้ะ เราจะลองดู” ฉันล้มตัวลงนอนอีกครั้ง คราวนี้ฉันหลับตาแล้ว แต่รู้สึกว่า มันยังค้างอยู่เลย การนอนไม่หลับ มันช่างทรมานเสียเหลือเกิน
สักครู่ เหมือนอาร์ทจะเดินเข้ามาใกล้ ๆ เตียงของฉัน ฉันหันไปมอง อาร์ทยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แล้วก็เอามือมาลูบผมฉัน ตอนนี้ฉันอยากเข้มแข็งเพื่อเค้าอยู่เหมือนกัน แต่ทำไม ทำไมฉันทำไม่ได้ล่ะ น้ำตาทำไมมันต้องไหลออกมาด้วย
“โอ๋ ๆ อย่าร้องไห้สิ” ฉันร้องคราวนี้ ฉันไม่ได้เสียใจเรื่องนนท์ แต่ฉันทรมานอยู่ในใจของตัวเอง ทรมานที่ว่า ทำไมอาร์ทต้องทำดีกับฉันด้วย ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่ได้เลือกเขา
ฉันรู้ว่าเขาก็เจ็บปวดเหมือนกัน เขาคงทนฝืนมันเอาไว้ ถ้าเขาอ่อนแอให้ฉันเห็น ฉันก็คงไม่มีความสุขแน่ เขาคงคิดแบบนั้น แต่ อาร์ท ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากให้วันเวลาเก่า ๆ มันย้อนกลับมาได้ เพื่อที่ฉันจะได้แก้ไขมันทั้งหมด
แต่ในความเป็นจริง มันเป็นเช่นนั้นไปไม่ได้ เมื่อทุกอย่างมันสายไป แก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว คงทำได้แค่ยอมรับความจริงที่มันเกิดขึ้น
“พอแล้วล่ะอาร์ท ขอบใจนะ”
“จืด” อาร์ทเรียกฉันเบา ๆ
“อะไรเหรอ” ฉันมองหน้าอาร์ทที่ตอนนี้กำลังโน้มเข้าใกล้แล้วทุกที
“.....” ในความเงียบเหงา อ้างว้างปล่าวเปลี่ยวเดียวดายนั่นเอง
อาร์ทโน้มใบหน้าลงมาประทับจูบลงที่หน้าผากของฉัน แล้วก็เดินกลับไปนอนที่ฟูกของเขาเอง ปล่อยให้ฉันนอนมองเพดานค้าง พูดอะไรไม่ได้ มีเพียงแต่น้ำตาที่เท่านั้นเอง ที่มันไม่ยอมฟังคำสั่งของฉันเลย
ทรมาน ทรมานเหลือเกิน กับความรู้สึกที่ยังฝังลึกอยู่ในจิตสำนึกของตัวเอง นี่ฉันหลอกตัวเองอยู่หรือปล่าว ทำไมฉันยังต้องมีความรู้สึกแบบนี้อยู่ด้วย ทำไมกัน
/////////////////////////////////
-
:m15:ช่วงนี้เรื่องมันเศร้า ๆ เนอะคุณจืด เป็นกำลังใจให้คะสู้ ๆ :a14:
-
อร้าย.......แบบนี้สิสะใจ....สะใจน้องกิฟ๊..... :try2: ขอบคุณมากเลยเจ๊....เอาซะ..อร้าย..พี่อาร์ทน่าร๊ากกกกกกก ไม่ไหวแล้ว :serius2: o9.........ว๊ายยยยยยย อยากตะโกนให้ลั่นบ้านนนน :m11: :m11:
เรื่องกิฟ๊ลงเรื่อยน่ะจ๊ะ .ใครตามอ่านได้น่ะ อิอิ โปรโมท (คนไม่เคยแต่งนี่หว๋า.....อิอิ) อย่าว้ากานน้า
เจ๊ๆๆ.....สงสัยเองหนูจะไม่มีคนอ่าน อิอิ ช่างมานเถอะ....ดีจัยที่ได้ลง....อิอิ
เจ๊.....จะให้หัวข้อเรามีคำว่า New ได้ยางายอ่ะ..... ก็คนมานโง่นิหว่า...ไม่เคยรู้เรื่องกาบใครเล้ย อิอิ
-
มาดันให้เจ๊ค่ะ.....นอนไม่หลบเว้ย....เ o7ศร้า
-
จะเศร้าไปไหน หะเจ๊ :m8: :m8: :m8:
-
เสียดายวันเวลาที่ไม่ได้ทำสิ่งดีให้เขาเลย
:m15: :m15: :m15:
-
:m8:เคาะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆพี่สาวผม :m8: :m8:ไงก็ขอให้นนท์ไปสู่สุขคติด้วยนะครับผม
-
o9 แง๊ ๆ ๆ ไม่อยากทำงานอ้า แบบว่า ขี้เกียจ :myeye:
-
ตายแน่เจ๊.........จะอัพให้อ่านไม่ได้เลย คอยดูสิ.....หึหึ อิอิอิอิอิอิ ขยันสิตอนนี้.....โอ๊ย......ว่างเว้ย :m4:
-
สงสารจืดจางเลย
-
วันรุ่งขึ้น เบสโทรศัพท์มาแต่เช้า เขาบอกว่าวันนี้สอบเสร็จประมาณบ่ายสาม จะลงมาให้เร็วที่สุด ฉันก็บอกไปว่าให้ค่อย ๆ ขับมาก็ได้ อย่าประมาท เพราะฉันไม่อยากเสียใจซ้ำสอง (เหอ ๆ) :m15:
อาร์ทบอกว่า วันนี้เขาต้องกลับไปนอนที่บ้านเดิมของเขา ฉันถามว่าทำไมไม่ค้างคืนที่นี่ต่อล่ะ ทางไปบ้านอาร์ทก็ไกลจะตายไป น่าเป็นห่วง
แต่อาร์ทคงจะเกรงใจเบส เขาเลยไม่อยากอยู่ค้างต่อ ฉันก็พอจะรู้เหตุผลข้อนั้นดี
“แล้วตอนกลางคืนล่ะ จะกลับยังไง”
“คงขับรถกลับเองน่ะ”
“ค้างที่นี่ไม่ได้เหรอ เราเป็นห่วง” อาร์ททำหน้าเข้าใจฉัน แต่ว่า....
“ไม่เป็นไร เรากลับได้ ขอบใจนะที่เป็นห่วง”
“ตามใจอาร์ทก็แล้วกัน แล้วเย็นนี้จะมากี่โมงเหรอ”
“สักหกโมงเย็นได้มั้ง ให้เรามารับมั้ย” ใจจริงฉันก็อยากให้มารับอยู่เหมือน แต่คิดว่าเบสคงจะลงมาถึงแล้ว ฉันก็เลยบอกเขาไปว่า
“แล้วเราจะโทรไปบอกอีกทีนะ”
“อืม แล้วโทรมานะ จืดกลับบ้านตัวเองก่อนเถอะ ไปนอนพักให้มาก ๆ นะ”
“จ้ะ ขับรถมาดี ๆ นะ”
ฉันขี่รถมอไซด์กลับบ้านตัวเอง หลังจากนั้นเบสคงขึ้นรถประจำทางกลับไปแล้ว ส่วนฉันก็กลับไปนอนหลับพักผ่อนต่อ เพราะเมื่อคืนนี้นอนไม่พอเลย :a12:
เย็นวันนั้นประมาณสี่โมงกว่า ๆ เอง เบสก็ขับรถมาถึงบ้านของฉันแล้ว ถือว่าเร็วมากเลยนะนั่น ขนาดเตือนแล้วนะเนี่ย
“เหนื่อยมั้ยเบส” ฉันเอาน้ำเย็น ๆ มาให้เบส
“ก็นิดหน่อย จืดล่ะ ทำไมดูหน้าซีด ๆ จัง ตาบวมอีกตะหาก”
“ก็ น่าจะรู้นะ เบสแวะบ้านตัวเองมารึยัง”
“ยังเลย ตรงมานี่ก่อนเลย ว่าจะโทรไปบอกพ่อแม่ทีหลัง” อ่านะ ไหงทำงั้นล่ะ
“ไม่ดีเลยน้า แทนที่จะโทรบอกที่บ้านก่อน”
“ก็เราห่วงตัวเองนี่” แล้วทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้างล่ะน้า
ฉันไล่ให้เบสไปอาบน้ำก่อน จากนั้นฉันก็โทรไปบอกอาร์ทว่า จะไปกับเบส ให้อาร์ทมาเจอกันที่งานเลย
พอเราสองคนแต่งตัวเสร็จแล้ว เบสก็โทรไปหาพ่อแม่เขา ได้ความว่า พ่อกับแม่เบสจะตามมาตอนค่ำ ๆ หน่อย ส่วนพ่อแม่ของฉัน ก็จะตามไป
เหมือนกัน
แล้วเราทั้งคู่ก็เดินทางไปที่วัดทันที ถึงที่นั่นก็ราว ๆ หกโมงเย็น พอไปถึงก็เห็นอาร์ทมาถึงก่อนแล้ว เขากำลังช่วยงานอยู่พอดี และที่คาดไม่ถึง ฉันได้พบกับเพื่อนสาวคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานแล้วเช่นกัน นั่นก็คือ นังต้อมนั่นเอง คราวนี้มันมากับวินด้วยแหละ เย้ ดีใจจัง :impress:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เจ๊......ว่างๆหยุดงานไปเที่ยวระยองกัน......เลี้ยงข้าวแต่ไม่เลี้ยงค่ารถ โอเค๊.....แหะๆๆ :m4: โอ๊ย.......
คิดถึงตาอาร์ททททททททท
ของตัวเองไม่กล้าลงหละ.....เยอะเกิน :m12:
ปล.เพิ่งทะเลาะกับน้องมา หงุดหงิด :m16:
-
วินกะต้อม มาพร้อมกัน รึว่า........กิ๊กกานแระ
มาต่ออีกนะคับ
-
:a11:มาต่อ มาต่อ :a11:
-
อิจฉา คุณจืดจังมีแต่คนดีๆมารุมรักชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรน่า
-
ขอให้เรื่องร้ายยยผ่านพ้นไปเถอะๆๆ
-
:m26:ไปเที่ยวทะเลหรอ น้องกิ๊ฟ ไปขึ้นภูกระดึงดีกว่าม้าง เจ๊อยากไปอีกง่ะ มันหนาวดี (:m15แต่ไม่มีใครให้มากอดแล้วนี่สิ คิดแล้วเศร้า)
o15ที่บอกว่าทำไงถึงมีคนมารักมาชอบเราอ่ะเหรอ เอ เคยอ่านหนังสือ คนตายแล้วไม่ได้อ่าน มั้ยอ้ะ มันมีบอกด้วยนะ ว่าชาติที่แล้วทำอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้ (แต่สงสัยอยู่ว่า คงจะไปกิ๊กกะแฟนชาวบ้านจนได้เรื่อง เลยเกิดมาเป็นเยี่ยงนี้ เหอ ๆ)
รอช่วงบ่าย ๆ แล้วจะมาต่อให้นะ ตอนนี้ไปทำงานก่อนล่ะ ที่นี่เริ่มมีลมหนาวมาเยือนแล้ว แล้วที่บ้านทุกคนหนาวยัง :bye2:
-
จะรออ่านนะครับพี่สาวไงก็ขอให้ผ่านพ้นเรื่องร้ายๆไปได้ด้วยดีนะครับผม :amen:
-
วินมาด้วยหรอเนี่ย :m12: :m12: :m12:
-
ตอนที่ 68
ฉันกับเบสรีบเดินไปทักทายสองคนนั้นทันที แต่ อาร์ทพอเห็นฉันเดินมา เขาก็เดินกลับเข้าไปในห้องครัว ปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่ตรงนั้น :m28:
“สวยขึ้นนะหล่อน ไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ” นังต้อมตอนนี้ ดูสาวกว่าเดิมเป็นกอง ชีปล่อยผมยาวสยาย แต่งตัวเป็นชะนีไปเสียแล้ว โอว มาย ก๊อด
“แหม หล่อนก็ใช่ย่อย มากับแฟนเหรอ” อิอิ แซวเล่นซะเลย ทำเอาวินรีบป้องกันตัวเองใหญ่
“เฮ้ย ไม่ใช่นะ อย่าเข้าใจผิดสิ เราเพิ่งเจอกันที่งานเอง”
“อ้อเหรอ” ฉันหรี่ตาแอบจับผิดเพื่อนหนุ่ม ที่ตอนนี้หล่อตี๋ขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย
“ช่าย ๆ นังจืดนี่ ชอบยุให้เค้าเป็นแฟนกันอยู่เลย” ว่าแล้วชีก็หัวเราะคิกคัก
“เบสขา เด๋วนี้หล่อวันหล่อคืนเลยนะ มีแฟนรึยังเอ่ย” นังต้อมยังไม่รู้เรื่องเราสองคน ตาเบสก็ทำท่าจะบอกกับมันไป แต่
“มะ....” ฉันรีบหยิกแขนตาเบสก่อนที่จะปากโป้งออกไป
“นังต้อมก็ หล่อขนาดนี้ ไม่มีก็แปลกแล้ว” เบสมองฉันงง ๆ
“ก็จืด...” อ้ะ จะพูดอีกและ ไม่ได้ ไม่ด้าย โนๆ
“อะไรเหรอ ก็จืดอะไร” นังต้อมเริ่มสงสัยละ เบสก็จะพูดต่ออีก ทำเอาฉันรีบเปลี่ยนเรื่องด่วน
“นี่ ๆ แล้วรู้เรื่องนี้จากใครเหรอแก”
“อ้อ วินโทรมาบอกน่ะสิ”
“อุ้ย ยังติดต่อกันอยู่อีกเหรอ หุหุ”
ตาวินเริ่มเซ็งฉันแล้วมั้ง ที่เอาแต่แซวอยู่ได้ เลยเดินเข้าครัวตามอาร์ทไปแล้ว ส่วนนังต้อมก็
“เบสจ๋า ถ้ายังไม่มีแฟน มากิ๊กกะต้อมมั้ยคะ”
ดูมันทำ หว่านสายตาอันหยาดเยิ้มให้เบส เล่นเอาฉันแทบขำกลิ้งกับท่าทางของตาเบส
“เหอ ๆ ไม่ดีกว่าต้อม เรายังไม่อยากมีกิ๊ก” ว่าแล้วก็เดินตามตาวินเข้าไปอีกคน
ปล่อยให้สองสาวนั่งคุยกันตามประสาเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน มันเล่าว่า ทุกวันนี้ตัวเองทำงานอยู่แถว ๆ บ้านนั่นแหละ เปิดร้านอาหารตามสั่ง มีตู้คาราโอเกะด้วย เปิดตั้งแต่เย็นยันเกือบเช้าแน่ะ มันบอกว่าเหนื่อยมาก ๆ เลย อยากลองไปทำอย่างอื่นดูบ้าง :m26:
แต่อย่างว่า มันก็อยากทำงานอิสระล่ะนะ จะได้ไว้ผม แต่งหญิงได้ เผลอ ๆ มีคนมาจีบมันตอนเปิดร้านด้วยอีกตะหาก หุหุ (สงสัย เค้าจะเมามากน่ะสิ)
“ถามจริง ตอนนี้แกกับเบสเป็นแฟนกันรึปล่าว” นังต้อมมันคงจะรู้แล้วล่ะ
“อืม อย่างที่แกคิดน่ะแหละ” มันตบมือดังป๊าบ
“นึกแล้วเชียว นังจืด ร้ายนะยะแก ฉันยังเสียดายอยู่เลย แหม ทำยังไงถึงเอาทำผัวได้วะเนี่ย”
“อิบ้า พูดซะน่าเกลียด สามีย่ะ อิอิ”
แล้วเราสองคนก็นั่งเม้าท์จนกระทั่งนังตั้มนังเฉา นังอั้มกะผัวก็มาด้วย งานนี้ทำเอานังเฉาซีเรียสน่าดู เพราะอะไรก็น่าจะรู้กัน
/////////////////////////////////////////
พวกเราทั้งดีใจปนเศร้าใจที่วันนี้มีการรวมตัวกันของผองเพื่อน แม้ว่ามันจะไม่ครบทีมก็ตาม แต่มากันเยอะขนาดนี้ก็ดีมากแล้ว พวกเรานั่งฟังพระสวดมนต์จนเลิก ก่อนกลับก็มีถามกันว่า พรุ่งนี้ว่างมั้ย จะได้นัดไปทานอาหารกัน
“ว่างสิ อุตส่าห์ลางานมาจนถึงวันเผาเลยนะเนี่ย” นังตั้มบอก
“ส่วนฉันว่างเสมอ เพราะวิทยาลัยปิดเทอมแล้ว” นังเฉาก็ด้วย
“เราก็ปิดเทอมแล้วเหมือนกัน” วิน เบส อาร์ทและฉัน เราปิดเทอมกันแล้ว
“นังต้อมล่ะ แล้วนี่จะกลับบ้านยังไงเนี่ย” ฉันถามมัน
“ขับรถกลับเหือนเดิมแหละ” นังต้อม เด๋วนี้หัดขับรถกระบะแล้วนะมัน เปรี้ยวซะ
“ไม่ดีมั้ง ดึกแล้วนา ค้างบ้านฉันมั้ยแก”
“นั่นสิ ค้างบ้านจืดดีกว่ามั้ง” เบสเห็นด้วย แต่นังต้อมมันว่า
“อุ้ย ไม่เอาหรอก ค้างบ้านวินดีกว่า ได้มั้ยจ้ะ วินจ๋า” อ่านะ ดูมันเล่น ตาวินขนลุกแล้วนั่น
“ล้อเล่นหรอกน่า ไม่เป็นไรหรอก ฉันถึงบ้านอยู่แล้วล่ะ แต่พรุ่งนี้ไม่รู้จะมาได้รึปล่าวนะ”
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ขับรถกลับดี ๆ ละกัน เป็นห่วงนะแก” ฉันพูดเสร็จแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
อาร์ทที่ฉันเป็นห่วงอยู่ ก็กลับบ้านไปแล้ว ส่วนเบสก็ต้องขับรถกลับบ้านตัวเอง (แอบมีวิงวอนขอนอนค้างด้วย ฝันไปเถอะจ้ะ เมื่อวานก็อาร์ท วันนี้ก็เบส เด๋วพ่อแม่ฉันก็หาว่า เอาผู้ชายมานอนไม่ซ้ำหน้าน่ะสิยะ :m13:)
“ใจร้ายจัง ไม่ห่วงเราเหรอ ขับรถกลับคนเดียว มันอันตรายน้า”
“ตรงไหนเนี่ย ตอนขับลงมาจากกรุงเทพฯ ไม่อันตรายกว่าเหรอ” ฉันย้อนมัน
“ก็มันสว่างอ้ะ ไม่มืดนี่” อ่ะนะ เหตุผล
“ไมได้ก็คือไม่ได้อ่ะ” ฉันยืนกราน
“ใจดำ ไม่นอนก็ได้” เง้อ มีงอนด้วยเว้ย ผู้ชายอะไร ขี้งอนจัง
“เลิกหน้าบูดได้แล้ว น่าเกลียดจะตาย”
“ก็ให้ค้างด้วยดิ”
“อะไรเนี่ย ยังไม่เลิกคิดอีกเหรอ” แม่เจ้าโว้ย ตื้อจริง ๆ
“ทำไม ทีคนอื่นยังชวนได้ แล้วเราล่ะ แฟนตัวเองแท้ ๆ ทำไมถึงไม่ยอมให้ค้างด้วย” ตาเบสพูดมา
ฉันสะดุ้งเฮือก ตาเบสพูดออกมาแบบนี้ หรือว่า มันจะรู้ว่าเรา โอ้ะ ไม่น่าจะเป็นได้ เบสมันจะรู้ได้ยังไง ฉันหันไปมองหน้าเบสก่อนที่จะถามสั่น ๆ ว่า
“เบส อ่า คนอื่น ที่ว่า ใครเหรอ” ฉันชักจะเริ่มใจฝ่อแล้วล่ะสิ
“ก็....” เบสมันชะลอรถ แล้วก็หันมาจ้องตาฉันเขม็งเลย อุ น่ากลัวจัง
“ก็ต้อมไงล่ะ” แง้ว ตาเบสทำฉันเสียศูนย์เลยงานนี้ มันน่าเจ็บใจนัก ฝากไว้ก่อนเหอะ :a14:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:a5: ลงให้ 2 ตอน จุใจป่าวจ้ะ
ตอนที่ 69
เบสมาส่งฉันที่บ้าน จากนั้นก็ขับรถกลับไปบ้านของตัวเองต่อ ฉันเดินกลับเข้าบ้าน แล้วก็อาบน้ำ ก่อนออกมาหาอะไรอุ่น ๆ ดื่มแก้เพลีย ตอนนี้เบสน่าจะถึงบ้านแล้วล่ะ ฉันโทรไปหาเบสเพื่อที่จะถามเค้าว่า
“ฮัลโหล ว่างาย” เสียงยานอีกละ
“ถึงบ้านรึยัง”
“ถึงแล้วจ้ะ เป็นห่วงเราล่ะสิ”
“เอ้า หรือไม่อยากให้ห่วงล่ะ ไม่ห่วงก็ได้นะ” อิอิ เอาซะหน่อย
“เย้ย ไม่เอา ห่วงน่ะดีแล้ว จะนอนรึยังอ้ะ”
“ก็จะเข้านอนแล้วเนี่ย พอดีโทรมาหาเบสก่อน”
“จืดจ๋า.....” เสียงอ่อย ๆ เหอ ๆ มามุขไหนอีกล่ะ
“อะไรจ้า”
“รักจืดนะ” โอ๊กกกกกกก เลี่ยนอ่า
“รักใครนะ” ฉันก็แกล้งฟอร์มไม่ได้ยิน
“รักจืดดดดดด”
“ไม่ได้ยินเลย ว่าอะไรนะ”
“ยัยบ้า ไม่พูดแล้ว นอนดีกว่า” อ่านะ เล่นนิดเล่นหน่อย ทำเครียดอีกละ
“โอ๋ ๆ ได้ยินหมดแล้วจ้า เบสจ๋า เค้าก็รักเบสน้า”
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย” อ๋อ จะเอาบ้างใช่ป่ะ ได้เลย เด๋วจืดจัดให้ อิอิ
“รักกกกก เบสสสสส ที่สุดดดดดด เลยยยยยยยย” อ่า อันนี้คือตะโกนนะ ตะโกนสุดเสียงเลย ถามว่าข้างนอกไม่ได้ยินเหรอ ต้องตอบว่าได้ยินหมดแล้วล่ะ แต่เค้าคงคิดว่าพูดเล่นกันอยู่มั้ง
“โอ้ย ยัยจืดบ้า เจ็บแก้วหูไปหมดแล้วนะ” แหม มีบ่นนะ ก็บอกหมดแล้วนี่
“อย่ามาว่าเรา ก็อยากได้ยินไม่ใช่เหรอ เลิกเล่นได้แล้ว เข้านอนกันเถอะ”
“นอนก็นอน อยากไปนอนด้วยจัง” ไหนว่าเลิกเล่นไงล่ะ
“ก็หลับตาจินเอาสิ หมอนข้างน่ะ คิดว่าเป็นเราซะก็หมดเรื่อง” โอ้ คิดได้ไงฉัน
“นอนได้แล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะ” ก่อนที่เบสจะพูดอะไรมาอีก ฉันก็รีบวางสายไปก่อน ขี้เกียจพูดแล้ว เพลียมาก ๆ เลย เม้าท์กะนังพวกนั้นมากไปหน่อย
พอจะเคลิ้มซะหน่อย เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีก อะไรเนี่ย คนจะหลับจะนอน โทรจริงโทรจัง โมโหแล้วนะเว้ย ฉันกดรับสายโดยที่ไม่ได้ดูเบอร์
“ฮัลโหล โทรมาไม” เสียงอันห้วนและแหบแห้งของฉัน พูดออกไปอย่างไม่พอใจ
“ขอโทษนะ เราคิดว่าจืดจะยังไม่นอนน่ะ” อึ๋ย เสียงอาร์ทนี่หว่า ตายล่ะฉัน เถื่อนซะไม่มี
“เอ่อ ขอโทษนะ คือว่าเรา ไม่คิดว่า อาร์ทจะโทรมาตอนนี้น่ะ”
“เราต้องขอโทษมากกว่า ที่โทรมารบกวนเวลานอนของจืด”
“ไม่ พอดีเรายังไม่หลับน่ะ แค่เคลิ้ม ๆ” เหอ ๆ เอากะฉันสิ
“เราไม่กวนจืดแล้วล่ะ หลับฝันดีนะครับ” เอ้า ทำไมรีบวางล่ะ มีเรื่องอะไรรึปล่าวเนี่ย เง้อ แล้วโทรมาปลุกเราให้ตาสว่างเฉยเลย อ้ายยย จะหลับลงเหรอฉาน
//////////////////////////////////////
หลังจากคืนนั้น ฉันก็ไมได้คิดอะไรอีกแล้ว แต่อาจจะยังมีเรื่องคาใจอยู่บ้างนิด ๆ หน่อยก็ตาม บ่าย ๆ ของวันต่อมาเราก็พากันไปนั่งทานอาหารริมแม่น้ำกัน ส่วนใหญ่จะเป็นเมนูตามสั่งที่อร่อย ๆ ทั้งนั้น
แล้ววันเผาก็มาถึง เป็นวันที่ฉันรู้สึกสลดใจมากที่สุด มันไม่เหมือนวันแรกที่ยังรับไม่ค่อยได้ แต่มาตอนนี้มันหดหู่ใจมากกว่า พวกเราเดินเอาดอกไม้จันไปวางไว้ที่หน้าเตาเผาบนเมรุ ท้องฟ้าวันนั้นมืดครึ้ม ดูวังเวงเหลือเกิน
พอสัปเหร่อจุดไฟแล้ว ฉันก็มองไปที่ย่าของนนท์ ตอนนี้แกร่ำไห้ใจจจะขาด เห็นแล้วก็พาลจะร้องไห้ไปด้วย เบสเหมือนจะรู้ เขาเอามือมาจับมือฉันไว้แน่น บีบให้กำลังใจ ฉันมองหน้าก็เห็นเบสยิ้มให้ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กับฉัน
และแล้ว ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เหมือนกับจะบอกว่า นนท์กำลังร้องไห้เสียใจไม่แพ้กัน ถึงตอนนี้แล้ว ฉันก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ ฉันร้องไห้ออกมา ไม่ใช่แค่ฉัน นังตั้มที่ว่าใจแข็ง ก็ทนไม่ได้เหมือนกัน เราสองคนร้องอย่างไม่อายใคร เพื่อนคนอื่น ๆ ก็ยืนน้ำตาซึมกัน
ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจหรอก ว่าความตายมันเป็นเรื่องที่ทุกคนต้องพบเจอ ไม่มีใครหลีกเลี่ยงมันได้เลย ทุกคนเกิดมาแล้ว ก็ต้องตายด้วยกันทั้งหมด แต่ฉันที่ยังเป็นแค่ปุถุชนคนธรรมดา ยังมีโลภ โกรธ หลงอยู่เต็มหัวใจนั้น มันทำใจให้ยอมรับได้ไม่ง่ายนัก
นี่เป็นแค่เพียงการเริ่มต้นเท่านั้น เพราะวันข้างหน้า เราไม่อาจจะล่วงรู้ได้ ว่าเราจะตายเมื่อไหร่ เวลาไหน อาจจะตายวันนี้หรือวันข้างหน้าก็ได้ เพราะฉะนั้น ทุกวันนี้เวลาที่เหลืออยู่ของฉัน จึงต้องระลึกอยู่เสมอว่า คนเราต้องตาย แต่เราจะตายดี ไม่ตายชั่วเด็ดขาด (หุหุ สอนธรรมะซะงั้นเรา อันนี้ เป็นธรรมะที่จืดต้องจำไว้ขึ้นใจเสมอ อยากให้ทุกคนคิดแบบนี้ แล้วเราจะไม่ใช้ชีวิตกันอย่างประมาทแน่นอน)
เสร็จจากงานศพของนนท์แล้ว ฉันก็ชวนเพื่อน ๆ ไปทำบุญ ถวายสังฆทานให้กับวิญญาณของนนท์กัน เพื่อนต้องไม่ทิ้งเพื่อน ขอให้เพื่อนคนนี้ไปสู่สุขคติด้วยเถิด พอเสร็จสิ้นแล้ว ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
ฉันต้องกลับไปกรุงเทพ เพื่อเตรียมตัวกับการผจญภัยครั้งใหม่ หลังจากเมฆแห่งฝันร้ายได้ผ่านพ้นไปแล้ว ฉันก็กำลังจะได้เดินทางไปสู่เกาะเร้นรักซะที เหอ ๆ (มันยังไงกันหว่า)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:m3:เข้ามาเป็นกำลังใจให้คะ อ่านจุใจเลยวันนี้ขอบคุณนะคะ :m18:
-
สู้ๆนะครับพี่สาว :m9:
-
เกาะเร้นรักๆๆๆ
-
สู้ๆน่ะคับจืด ขอให้ผ่านเรื่องเศร้าไปได้ไวๆน่ะคับ
-
เพิ่งได้มาอ่านรวดเดียวหลายตอนเลย ตกใจอยู่เหมือนเรื่องน้องนนท์ :o ชีวิตคนเรามันหาอะไรแน่นอนไม่ได้จริงๆๆ
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด วันหน้าจะได้ไม่ต้องเสียใจ สู้ สู้กันต่อไป
-
อ่านตอนนี้ ชอบที่คุนจืดพูดมากกกกกก
แล้วมาต่ออีกนะคับ
ไปสู่สุขคตินะคับ คุณนนท์
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เจ๊จืด ในที่สุดก็ตามทันนนนน อุ้ยตาจะบอด >w<
รักเจ๊ TT^TT ........................รักเบส รักอาร์ท :m3: [ชักจะลาม อิอิ -///-]
เกาะเร้นรักเหรอ :m12: อย่าแอบนอกใจสามีน่ะเคอะคุณพี่ เด๋วเสือกัด >w< อิอิ
ปล.ไปสู่สุขคตินะ คุณนนท์ คิดถึงนนท์ เรารักนนท์เหมือนกันน่ะ
-
ทำวันนี้ให้ดีที่สุด คิดถึงนนท์ผู้น่ารัก
:m15: :m15: :m15:
เกาะเร้นรัก หวังว่าจืดคงไม่ได้ซ่อนชู้ไว้หรอกนะ
:a6:
-
:amen: :amen: อ่านแล้วก็ปลงครับ เกิด แก่ เจ็บ ตาย :amen: :amen:
สงสารก็แต่คนยังอยู่น่ะครับ โดยเฉพาะย่าของนนท์ :impress: :impress:
-
:m30: ตาบลูคะ ซ่อนชู้นี่แรงไปปล่าวอ้ะ :m13: แต่จะเรียกว่าชู้ได้รึปล่าวน้า อิอิ :o8: (เป็นงั้นไป)
:m24: และแล้ว หนุ่มปริศนาคนที่ 1 ก็จะเริ่มเผยตัวแล้วล่ะ เร็ว ๆ นี้ ได้เจอกับเขาแน่ อา ชายหนุ่มที่ดูอ่อนโยน สายตาหวานฉ่ำ ทำเอาใจฉานละลาย :give2:
(อินี่ แรงอีกละ เด๋วมาต่อเช่นเคย หุหุ)
-
ฮะรับทราบจะรอพี่สาวนะครับผม :m7: :m7:
-
:amen: มาแล้ว ๆ
ตอนที่ 70
ฉันและกลุ่มเพื่อนร่วมคณะทั้ง 8 คน (รวมตัวเองด้วย) มีสมาชิกไปฝึกงานคราวนี้ คือ ฉัน เต๋า ต๊อก โป้ง จอย จ๋า เจน หยี ครบทีมพอดี (เสียดายที่กบขอแลกกะนายเต๋า เลยเป็นเรื่องจนได้ :m16:)
พวกเราทั้งหมด ขึ้นรถไฟสายด่วนพุ่งตรงไปยังสถานีปลายทางที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี เป็นสถานีที่ใกล้กับท่าเรือไปเกาะพงันมากที่สุดแล้ว น่าเสียดายที่ไม่ได้ไปเกาะสมุยแทน
เบสจะโทรมาถามตลอดว่าถึงรึยัง ฉันเข้าใจนะ ว่าจากกันตั้งเดือนนึง คงจะคิดถึงกันน่าดู ฉันก็คิดถึงเหมือนกัน ตอนแรกก็กลัวว่าจะเหงาอ่ะเนาะ แต่อย่างน้อยก็มีเพื่อนชะนีคนนึงที่สนิทกันอยู่พอสมควรแหละ เธอชื่อจอย นิสัยดีทีเดียว
“แล้วมันจะมีสัญญาณมั้ยอ้ะ ที่เกาะนั่น” เบสกังวลใจ
“คงมีล่ะมั้ง” ฉันก็ไม่แน่ใจอ่ะนะ
“แล้วถ้าไม่มีล่ะ จะคุยกันยังไง”
“ก็ไม่ต้องคุยไง” หุหุ เป็นงั้นไป
“บ้าเหรอ ตั้งเดือนนึง ไม่คิดกันเลยเหรอ” เบสเริ่มโวยละ แถมเรายังคุยกันบนรถไฟซะด้วย ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสองทุ่มแล้ว รถออกตั้งแต่ทุ่มนึงไปถึงนู้นก็เกือบเช้าแหละ
“คิดถึงสิจ้ะ จะไม่คิดถึงได้ไง แล้วนี่จะนอนสักกี่ทุ่มเหรอ”
“เล่นเกมส์เสร็จก่อนแหละ” เหอ ๆ สบายดีจังเลยนะตานี่
“งั้นไปเล่นเกมส์ต่อเถอะนะ ถึงเมื่อไหร่จะโทรมาบอกจ้า”
“โอเคครับ แล้วโทรมานะ เบสจะรอ” หา ไม่นอนเหรอ อิอิ คงเช้านู่นแหละ
ฉันวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว จากนั้นก็เตรียมตัวนอนดีกว่า อ้อ ฉันได้นั่งที่เดียวนายเต๋าแหละ แต่เราสองคนยังไม่รู้จักกันเลย ตั้งแต่ปี 1 ยัน ปี 3 (ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแหละนะ) ดูนายเต๋านิ่ง ๆ นะ เป็นผู้ใหญ่เชียว
จำได้มั้ยว่าคนที่เต๋านี่แหละ ที่เค้าลือกันว่าเป็นเกย์อ้ะ แต่ฉันยังไม่แน่ใจนะ ว่าใช่รึปล่าว ท่าทางออกจะนุ่มนิ่ม ตัวก็เล็ก ไม่แมนแอนด์ล่ำเลยสักติ๊ด แล้วก็หน้าตานะ นี่ถ้าไม่ดูที่อายุ ก็จะนึกว่ารุ่นเดียวกันเสียอีก แต่ที่ไหนได้ อายุมากกว่าตั้งสองปีแน่ะ
เราสองคนไม่ได้คุยกันแต่อย่างใด ต่างคนต่างยังไม่คุ้นเคยกัน แต่ฉันมั่นใจนะว่าพอไปถึงเกาะแล้ว เราจะต้องทำงานร่วมกันเป็นทีม โอกาสที่จะสนิทกันก็มีสูง
รถไฟวิ่งไปเรื่อย ๆ โดยไม่แวะจอดสถานีใหญ่ ๆ ที่มีผู้โดยสารขึ้นหรือลงกัน ส่วนใหญ่จะลงมากกว่า เวลาผ่านไปจนกระทั่งฉันเริ่มง่วงแล้ว ในที่สุดฉันก็นอนหลับด้วยความกังวลนิด ๆ ว่า ตัวเองจะเจอกับอุปสรรคอะไรบ้างที่รออยู่ข้างหน้านี้
แต่เอาเถอะ สาวมั่นอย่างจืด มีหรือที่จะกลัว ต่อให้โดนชาวเกาะสักสิบคนลากไปข่มขืน (อ้าว ไม่ใช่ ลากไปตีหรอกเหรอ อิอิ) ก็ไม่กลัวจ้ะ สู้ ๆ สู้ตาย โฮะ ๆ ๆ ๆ
////////////////////////////////////
และแล้วพวกเราก็มาถึงสถานีรถไฟในตัวเมืองสุราษฎร์ธานีจนได้ พอลงจากรถไฟแล้ว พวกเราจะต้องขึ้นรถตู้ไปต่อที่ท่าเรือกันอีก งานนี้มีเจ้าหน้าที่จากศูนย์ฯที่เกาะพงันมารับเลยทีเดียว
อ้อ ได้ข่าวมาว่า มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเลยแหละ หุหุ แต่จะหนุ่มหรือแก่ ต้องรอไปเห็นกับตา เอาล่ะ ไม่รอช้า เมื่อถึงท่าเรือแล้ว ก็เห็นเรือเฟอร์รี่เพียบเลย ส่วนใหญ่จะไปเกาะพงันกับเกาะสมุยมากกว่า อ้า อยากไปปาร์ตี้ที่เกาะสมุยจัง
พอขึ้นเรือแล้ว ฉันก็หาที่นั่งเหมาะ ๆ ไว้อ่อยเหยื่อ อุ้บ ไม่ช่าย ไว้รับลมเย็น ๆ ตะหากล่ะ อ้อ ไม่รู้ว่านั่งอิท่าไหน ได้ที่ติดกับนายเต๋าด้วยนี่สิ ฮึ มันแปลก ๆ แฮะ
ฉันนั่งมองทะเลเพลิน ๆ มีทีวีให้ดูบนเรือด้วยแหละ ไม่เบื่อดี พอนั่งไปได้สักพัก ก็มีคนข้าง ๆ นั่งแทะไก่ทอดอยู่ โอ้โห ช่างกล้าเนาะ คนยิ่งหิวจนน้ำลายสอด้วย เด๋วแมร่งก็แย่งกินซะเลยนี่ นายเต๋าหันมามองฉัน ฉันก็มองกลับ แล้วเราก็ยิ้มให้กัน เชิงขำ ๆ อ่ะนะ (ก็คนมันหิว)
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นสัมพันธภาพระหว่างฉันกับคนที่ชื่อ เต๋า แล้วเหตุการณ์ที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อน มันก็เกิดขึ้นหลังจากนี้ (จนได้สิเรา :m21:)
“ชื่อจืดใช่มั้ยอ่ะเรา” นายเต๋าถามฉันก่อน
“ใช่แล้ว ส่วนนายก็ เต๋าใช่มั้ย”
“รู้ด้วยเหรอ แสดงว่าเราก็ดังเหมือนกันแฮะ” เหอะ ๆ ดังในทางแปลก ๆ อ่ะดิ
“อ่ะนะ เออนี่ เต๋าจับได้ที่เซฟเดคไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงแลกล่ะ” ฉันสงสัยม้ากมากเลย
“ก็เราอยากมาเที่ยวทะเลน่ะ” เวรกรรม
“อ้าว ที่นั่นก็ทะเลไม่ใช่เหรอ ได้ขึ้นเรือหลวงด้วย” ฉันงง
“ก็เราอยากมาสำรวจปะการังมากกว่า ขี้เกียจอยู่แต่บนเรือน่ะ” อ้อ เข้าใจละ
“อืม ๆ เข้าใจ ๆ งี้คราวหน้าก็ไม่ได้ขึ้นเรือแล้วนะ”
“ไม่มีปัญหา เรามีวิธี” เอ ชักทะแม่ง ๆ นะตานี่ แต่ช่างเถอะ ฉันหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย
“หิวเนอะ เมื่อไหร่จะถึงก็รู้” ฉันบ่นงึมงัม
“อีกครึ่งชั่วโมงเอง เด๋วก็ถึงแล้ว” เต๋าว่างั้น
“เต๋าเคยมาเที่ยวที่นี่รึปล่าว”
“ไม่เคยอ่ะ เพิ่งมาครั้งแรกเอง” เหมือนกันเลย เอ หรือ นี่จะเป็นพรหมลิขิตน้า หุหุ
เราคุยกันบ้าง หยุดบ้าง ตามประสาคนเพิ่งรู้จักกัน ตอนนั้นฉันยังไม่ได้คิดอะไรกับเต๋าเลยสักนิด แม้แต่เพื่อน ก็ไม่ได้คิดเลยนะ น่าจะเป็นคนที่รู้จักกันมากกว่า แต่พอถึงเกาะ ทุกอย่างก็จะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่า โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไรกับฉันอีก ทำไมต้องมีบททดสอบยาก ๆ ไว้ให้พวกเราคอยทำอยู่เสมอ และครั้งนี้ก็เป็นข้อสอบที่หนักหนาสาหัสมากสำหรับฉันเลยทีเดียว........ :a5:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เต๋า คือหนุ่มคนที่ 3 หรอป่าวเนี่ย :m3: :m3: :m3:
-
มาแล้วคนที่ 3 ว่าแต่สองคนแรกน่ะเคลียร์แล้วเหรอจืดดดดดดดดดดดดดดด :o11:
-
:m13: เอาไว้เคลียร์ตอนจบละกัน หุหุ
-
กรรมเวรพี่สาวผมทำไงได้สวยเลือกได้นี้นา :m12:
-
ผู้ชายเรียงคิวเอ้ยเรียงรายให้เลืกเยอะแยะน่าอิจฉาจัง
-
ฮันแน่ พี่จืดจะอบมีชู้ทางใจเหรอ :m21:
นอกใจพี่เบสม่ายดีนา~~~~~~~ ถึงจะสวยเลือกได้ก็เหอะ
ถ้า out ใจ เด๋วได้เป็นเรื่องกับเสือที่บ้านหรอก อะหุหุหุ
-
โทษทีเจ๊.....ได้ลงทั้งของหนู และของเจ๊เลย........ เข้าโรงบาลมา 3 วัน (เค้าบอกว่าเข้าโรงพบาลออกไปแล้วจาอ้วน แต่หนูนี่สิ.......ลดเอาลอดเอา...สมใจอยาก เหลือ 52 แล้วเว้ย.....จาก 59 อ่ะน่ะ......โดนรถเฉี่ยวอ่ะ....เจ็บโครต กลายเป็นตู๊กตากลิ้งได้อยู่กลางถนน เห้อ.....แย่จัง)
เออ...คือว่า....เจ๊
ไปภูกระดึงหร๋อ......ไปย้อนอดีตหละสิ ตินนี้อยู่ฝาง จ.เชียงใหม่ ออกโรงบาลมาใหม่ๆก็แรดเลย ฟิต เจ๊ไปเมื่อไหร่ก็ชวนหละกาน แหะๆ
หนูว่าเรื่องของหนูจะลงแบบไม่สนใจใครหละ....ไม่ไหวจริงๆ
ปล.มันมีบางช่วงบางตอนของรักแรกพบที่หนูตัดใจยังไงก็ไม่สามารถเขียนได้จริงๆ เห็นใจหนูด้วยน่ะค่ะ พี่เขียนมันก็ไม่ใช่เรื่องรักหรือนิยายหรอก ก็แค่ประสบการ์ณชีวิตของช่วง ม.3 - ม.6 อ่ะ หนูว่าหนูให้เจ๊ช่วยนำทางดีหละ..... หนูไม่ค่อยอยากโดนใครด่าหรอก แหะๆ เค้ากลัวน้า...... แล้วจามาลงน้า ...พอดีเน็ทไม่ได้ต่อกับโน๊ตบุค มาแอ่วบ้านเพื่อนเลยต้องใช้เวลาหน้อย......
:m3:ดถึงเจ๊จัง......... ระวังไปเที่ยวเกาะแล้ว หุหุ ไหงพี่อาร์ททำตัวแปลก......เป็นสุภาพบุรุษหน่อยดิ๊...แย่งพี่จืดมาเย นับหนุนๆๆ โอเค๊ ไปหละบะบาย :m18:
-
ไปเกาะนี้ ที่ว่าเกาะเร้นรัก
เพราะว่า อาจจะได้เต๋า ดั๊วะ อ่ะเป่า
หรือ ตาเบสแอบตามมา - - .......................ตกลงคือ ไม่รุ้
งั้นมาต่ออีกนะคับ
-
อะไรกันคุณจืดจะคบชู้สู่ชายหรือ เป็นผู้ฉิงรักนวนสงวนตัวหน่อยคับมันไม่งามนะ 555555
-
:m11: :m11: :m11:
เย้เย้..ในที่สุดก็ตามทันแระ..
ใช้เวลานานเหมือนกันนะเนี่ย..
จริงๆแล้วไม่อยากอ่านให้ทันหรอก..
จะรออ่านทีเดียวจนจบเรื่องเลย..แหะแหะ :try2:
แต่สงสัยว่าเรื่องนี้จะไม่จบง่ายๆ..
และที่สำคัญมันอดใจไม่ไหวด้วยอ่ะ..
ขอบอกว่าสนุกมากกกกกเลย.. :m3:
เบสก็ดี..อาร์ทก็น่ารัก..เลือกยากจริงวุ้ย..
แถมตอนนี้ยังรัก(ซ่อน)เร้นอีก..
เหอเหอ..ระวังเบสไว้ให้ดีเถอะ..
แล้วมาต่ออีกน๊า..คุณจืดนักเขียนคนขยัน(สร้างเรื่อง)555..
-
:amen: มีคนตามอ่านทันอีกแล้วเหรอเนี่ย สุดยอดเลยแฮะ ระวังตาลายนะจ้ะ o2
วันนี้จะไปศือศีลแปด เพื่อความงามจากข้างในจะได้โผล่ออกมาข้างนอกมั่ง อิอิ o1
เอาล่ะ ไปต่อกันเลยดีวกว่านะ เจ๊ไม่ชอบค้างคา ชอบแบบต่อเนื่องอ่ะ
ป.ล. น้องกิ๊ฟ ไปอยู่บ้านเพื่อนที่ชื่อ ป๋า จริง ๆ อ่ะ ตายแล้ววววว นี่คุณน้องขาจะมีกิ๊กชื่อเดียวกับกิ๊กของเจ๊เลยนะเนี่ย (เต๋านั่นแหละ แต่เจ๊ชอบเรียกว่า ป๋า ป๋าคะ ป๋าขา :give2:)
************************
ตอนที่ 71
เมื่อเรือจอดเทียบท่าที่เกาะพงันแล้ว พวกเราก็พากันหอบข้าวของสัมภาระลงจากเรือกันทันที และที่นั่นก็มีรถตู้ของเจ้าหน้าที่ผู้แสนใจดีมารอรับอยู่ก่อนแล้ว (หุ ลืมชื่อพวกพี่ ๆ ไปหมดแล้ว ต้องขออภัยอย่างยิ่งนะเจ้าคะ)
พวกเราไหว้พวกพี่ ๆ ก่อนที่แกจะช่วยขนกระเป๋าอันหนักอึ้งใส่หลังรถ จากนั้นพวกเราก็ขึ้นรถตามกัน อิอิ เป็นที่สนุกสนานกันเลยทีเดียว อ้อ ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่มีใครรังเกียจเลยนะ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ฉันน่ะห้าวยังกะอะไรดี ไม่ได้มาทำตุ๊งติ๊งให้เค้าเห็นน้า
รถของพี่พาพวกเราเข้าไปในกรมป่าไม้ ซึ่งอยู่ด้านในเกาะนู่นแน่ะ ที่นั่นมีบ้านพักอยู่หลายหลังเหมือนกัน บ้านของพวกเราเป็นบ้านไม้ชั้นเดียว แบ่งออกเป็น 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ มีระเบียงยื่นออกไปไว้สำหรับดริ๊ง โฮะ ๆ ๆ
อุ้ยตายล่ะ ฉันลืมอะไรไปสักอย่างแน่ ๆ เลย อ้อ นึกออกแล้ว โทรศัพท์ไงล่ะ ตายล่ะวา ลืมสนิทเลยว่าต้องโทรไปบอกอิตาเบส พอหยิบมือถือออกมาเชคสัญญาณดู ปรากฏว่า สัญญาณบอด แง้ว ตายล่ะวา งานนี้ ตาเบสฆ่าฉันตายแหง ๆ
“จืด มีสัญญาณมั้ย” จอยถามฉัน สงสัยชีจะเห็นฉันตอนเปิดมือถือ
“ไม่มีอ่ะจอย แล้วของตัวเองล่ะ”
“ไม่มีเหมือนกัน สงสัยแถวนี้ยังไม่ได้ตั้งเสาแน่ ๆ เลย” ฉันก็ว่างั้นเหมือนกัน ช่างเหอะ เด๋วไปตลาดลองเชคดูอีกที
“ขึ้นไปเก็บของบนบ้านกันดีกว่าจืด” ฉันพยักหน้าแล้วก็เดินตามขึ้นไป บ้านพักอยู่บนเนินเขา ที่เราต้องเดินขึ้นบันไดไปอีกหน่อย ไม่ไกลมาก แต่เล่นเอาเหนื่อย เหอ ๆ
พอมาถึงแล้วก็เดินเข้าไปสำรวจภายในบ้านกัน โอ้โห น่าอยู่ชะมัดเลย เหมือนบ้านพักตากอากาศยังไงยังงั้นแหละ เพื่อน ๆ เดินตามเข้ามาจับจองห้องเป็นของตัวเองกัน ฉันเลือกที่จะอยู่กับนายเต๋า เอ้ย ไม่ใช่ จอยตะหากล่ะ หุหุ (เกือบไปละ)
“จอย เค้านอนเตียงริมนี้นะ ตัวเองนอนติดกำแพงได้ป่ะ” ฉันถามชี จริง ๆ มันติดหน้าต่างใส ๆ อ้ะ กลัวผี
“ได้สิ ไม่เป็นไร” โชคดีแค่ไหนที่เป็นเตียงเดี่ยว 2 เตียงเนี่ย หุหุ
“ขอบใจจ้า เสร็จจากตรงนี้แล้ว ต้องไปไหนต่ออ้ะ”
“คงจะลงไปข้างล่างมั้ง กินข้าวกันไง” เออ จริงด้วยแฮะ หิวจนตาลายแล้วนะเนี่ย
“โอเค งั้นเรารีบจัดของกันเลยดีกว่าเนอะ”
เป็นอันแน่นอนว่า อีกสามสาว จ๋า เจน หยี นอนห้องเดียวกัน แล้วก็สาวหนุ่ม เต๋า ต๊อก โป้ง ก็ต้องนอนห้องเดียวกัน ฮ่า ๆ มีฉันกับจอยนอนกันสองคน หยึ๋ย โชคดีนะที่เราต่างก็เป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่ (เสียดายอยากนอนกับผู้ชายมากกว่าอ้ะดิ)
////////////////////////////////////////////////////////
พอจัดของเสร็จเรียบร้อยกันทุกคนแล้ว ก็ได้เวลาลงไปกินข้าวเช้ากันซะหน่อย นี่ของกินยังไม่ได้ตกถึงท้องเลยสักกะติ๊ดเดียว พอลงมาถึงโรงอาหารทางด้านล่างแล้ว ก็ต้องมีการตกลงกับแม่ครัวที่นี่กันเสียหน่อย
นั่นก็คือ แม่ครัวจะทำกับข้าวให้เรากินสามมื้อ คิดค่าอาหารรวมกันทั้งเดือนเบ็ดเสร็จก็ราว ๆ วันละร้อย ตกเดือนนึงก็สามพัน อุแม่จ้าว ทำไมมันโหดแบบนี้ล่ะ เหอ ๆ แต่เมื่อคุณได้พบกับเมนูอาหารทีนี่แล้ว คุณจะจุกจนพูดไม่ออก เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ลองคิดดูเอานะ อยู่แค่ครึ่งเดือน น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นเกือบ 5 กิโล เหอ ๆ จะบ้าตาย
แล้วฉันจะลดน้ำหนักได้มั้ยเนี่ย กลุ้มใจ พอตกลงกันเรียบร้อยแล้ว แม่ครัวก็เริ่มบรรเลงเมนูสุดฮอตมาให้พวกลิ้มลองกันก่อนเลย ด้วย ปลากะพงนึ่งมะนาว ผัดเผ็ดหมูป่า (มาจากไหนเนี่ย) ปูทะเลนึ่ง (แม้จ้าว ปูตัวหย่ายชิบ) วันนึงจะมีสักสามสี่อย่าง ข้าวมาเป็นโถ ๆ กินให้ตายกันไปข้าง
เวรกรรม เลี้ยงอุดมสมบูรณ์เกินเหตุไปรึปล่าวเนี่ย พออิ่มหมีพีมันละ ก็ได้ฤกษ์คุณพี่ขามาแนะแนวการฝึกงานในช่วงเดือนนี้ ว่าต้องทำอะไรบ้าง ไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่ออกไปสำรวจแนวปะการังรอบเกาะ แล้วจดว่ามีสิ่งมีชิวิตอะไรอยู่บ้าง แค่นั้นเอง (เหอ ๆ ยากนะนั่น)
แล้วคุณพี่ก็ให้หนังสือสัตว์น้ำตามแนวปะการังมาให้ดูสองเล่ม หากันเอาเองว่าไอ้ตัวที่เจอน่ะ มันเป็นยังไง จะจำได้มั้ยวะเนี่ย อ้อ ไม่มีปัญหา ตรงนี้พี่แกมีกระดานแผ่นเล็ก ๆ แถมดินสอให้ด้วย สามารถวาดรูปในน้ำได้ เห็นอะไรก็วาดมา ว่างั้นเถอะ (แล้วถ้าเห็นอย่างว่าล่ะ อิอิ)
จากนั้นก็พาพวกเราไปเลือกอุปกรณ์ดำผิวน้ำ (สคิวบ้า ไดว์วิ่ง) ก็มีหน้ากากแก้ว เย้ย แว่นกันน้ำตะหากเล่า สน็อคเกิ้ล (ท่อหายใจทางปาก) แล้วก็ตีนกบ หุหุ เมื่อเลือกกันได้ครบเซ็ทแล้ว คุณพี่ขาก็บอกว่า วันนี้ให้พักผ่อนกันก่อน ไว้พรุ่งนี้ค่อยเตรียมตัวออกลุยกันใหม่
บทพูดตอนนี้ไม่ค่อยจะมี เหอ ๆ อันเนื่องมาจาก (คนเขียนขี้เกียจนั่นเอง คิคิ) เอ ว่าแต่จะให้พักผ่อนเหรอ ตายล่ะ เหลือเวลาตั้งครึ่งค่อนวัน จะทำอะไรดีล่ะ
“ที่นี่มีทีวีให้น้อง ๆ ดูนะ มียูบีซี ใครอยากดูก็ดูได้นะครับ” ว้าย ยูบีซี อุ๊ เสร็จเจ๊ล่ะ งานนี้
“จริงสิพี่ งั้นน้องไปดูเลยนะ” โอ้โห ด้านสุด ๆ
“ได้เลย เด๋วพี่พาไป ตามมาสิ” แหงล่ะ ไม่ต้องมีใครบอก ฉันเดินตามละลิ่วตัวปลิวลม (แต่หนักนิดหน่อย เพราะกินมากไปหน่อย) ตามพี่เข้าไปด้านใน
มีเพื่อนฝูงเดินตามมาเป็นขบวน เชอะ จะไปไหนกันได้อ่ะ มีอยู่แค่นี้ พวกเราแค่มาลองของก่อนเท่านั้นเอง เพราะคราวหน้าจะลงมาเปิดเองเลย เหอ ๆ
“อ้อ ที่นี่ เป็นอุทยานฯ มีน้ำตก แล้วก็จุดชมวิวด้านบนด้วยนะ ถ้าน้องสนใจอยากจะไปดู พี่ก็จะได้พาไป” หูฉันผึ่งทันที น้ำตกเหรอ ตายล่ะ จะมีน้ำหลากมั้ยเนี่ย คริ ๆ
“พี่ ๆ อยากไปดูจุดชมวิวอะ พาไปได้มั้ยจ้ะ” พี่แกก็พยักหน้าตอบ
“ได้สิ ว่าแต่มีใครจะไปบ้างเหรอ” แหม มาด้วยกันก็ต้องไปด้วยกันสิคะ คุณพี่ขา ถามแปลก ๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:bye2:ไว้เจอกันใหม่นะ
[attachment deleted by admin]
-
หุหุหุพี่สาวผมเลือดนักสำหรวจพึ่งกระฉุดเลยจิ :m7:
-
หุหุ.....*0* เจ๊..................ที่มานอนบ้านเพื่อนอ่ะ..........เห้อ....ตัวมานใหญ่เหลือเกินนิ....นอนอยู่ดีดีก็กอดรัดฟัตเหวี่ยงซะขนาดนั้น โอ๊ย..................หนักเป็นบ้าเลย แต่ก็ยังดีที่รอด......... แหะๆ.......... อยากไปเที่ยวพงันด้วยจัง ว่างๆไปด้วยน่ะเจ๊
-
อยากไปทะเลบ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
น่าหนุกๆๆ
-
บรรยากาศเป็นใจซะด้วยสิ มาเหงาๆแบบนี้
คนไม่เข้มแข็งก็หวั่นไหวหล่ะสิ
o2 o2 o2
-
พี่บลูลลลลลล เจ๊จืดดดดด หนูกลัวไม่รอดดดด ช่วยหนูด้วยยยยย (ชอบหละสิ) หนูต้องอยู่บ้านมานอีกตั้ง 4 วัน 4 คืน ..........แล้ว
หนูจะรอดถึง 4 คืนไหมนี่ :serius2:
-
อยากไปเที่ยวจังเลยคับชอบทะเลจัง
-
ยังข้องใจไม่หายเลยว่า จะเร้นรัก ยังไง???
มาต่ออีกนะคับ
-
:impress:อยากไปเที่ยวทะเลจังเลย..
อยากไปนอนติดเกาะหลายๆวัน..
อยากกินอาหารทะเลสดๆ..
โอ๊ยยยยยยยย..แต่ไม่มีเวลาว่างเลยอ่ะ.. :m17:
-
คุณจืดจะไปภูกระดึงเหรอ ฝากแวะดูบ้านให้ด้วยนะครับ
ออ ! ระวังจะไปเจอพ่อ " มนต์รัก อบต.เขาหล่ะ "
ปล. คิดถึงบ้านจัง ว่าง ๆ จะกลับไปเยี่ยมนะจ้ะแม่ :m17:
-
เจ๊.............................คิดถึงเจ๊ๆๆๆๆ เบื่อๆๆๆ ไม่มีอารัยทำเล้ย ตาป๋าก็ขี้เกียจสุดฤทธิ์ ถามว่าจะกินอะไรก็ไม่กิน เห้อออออ เบื่ออออออ :m16:
-
จะไปน้ำตกอีกหละ เห็นเที่ยวทีไรก็น้ำตก :m28: :m28: :m28:
-
เห็นด้วยกะรีบนสุดๆ
ยัยจืด ไปเที่ยวที่อื่นๆ บ้างเดะ
เจ้เซ็ง อิอิ
-
:amen: หายไปสองวันสองคืน บวชชีพราหม์มาแหละ :m5: เอาบุญมาฝากทุกคนนะ รับไว้ด้วยล่ะ
:m13:น้องกิ๊ฟขา ยอม ๆ ไปเหอะ ของฟรีไม่มีในโลกนะจ้ะ แต่เพื่อนเจ๊ (อิเฉาก้วย) ฟรีจ้ะ
เจ๊สองกะพีซซ๋า ไม่เล่าตอนไปเที่ยวน้ำตกก็ได้ฟระ เอาเป็นหาดริ้นละกัน วันฟูลมูนปาร์ตี้อ้ะ
:m26: ขอบอกว่า...... แซ่บมาก (ฝรั่งตรึม ฉานยังเต้นยั่วมานเล้ย คริๆ :m13:)
อารัมภบทมาเยอะและ ต่อกันเลยดีกว่า
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
ตอนที่ 72
คืนวันแรก พวกเราก็ไม่มีอะไรจะทำกัน ( o16ทำไรอ้ะ) ก็เลยเข้าห้องนอนของใครของมัน แหม ก็คนเดินทางมาเหนื่อย ๆ คงไม่มีอารมณ์จะมานั่งอ่อยเหยื่อหนุ่มที่ไหนหรอก (หรอคะ) แถมฉันก็ยังเครียด ๆ เรื่องสัญญาณโทรศัพท์อีกตะหาก ให้ตายสิ นี่ถ้าช่วงหนึ่งเดือน ตาเบสแอบไปมีกิ๊กที่ไหนล่ะก็ คอยดู แม่จะเล่นให้เดี๊ยงเลย (แต่ตัวเองมีได้ ไม่ผิด :laugh:โฮะ ๆ ๆ)
คืนนั้นนอนไม่ค่อยหลับเลย ให้ตายเหอะ มันทะแม่ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ยิ่งมีประสบการณ์ตอนไปเกาะช้างมาแล้วด้วยอีก บรื๋อออออ ขออย่าให้เจออีกละกัน คงช็อคน่าดูล่ะฉัน
“นอนไม่หลับเหรอจืด” จอยหันมาถามฉัน สงสัยชีคงจะนอนไม่หลับเหมือนกัน
“อืม มันแปลกที่อ่ะจอย”
“แรก ๆ ก็งี้แหละ เราก็นอนไม่หลับ” แล้วชีก็พยายามข่มตานอนต่อไป
“เฮ่อ แล้วเมื่อไหร่จะหลับล่ะฉัน” บ่นพรึมพรำไปมา แล้วก็นึกถึงอดีตเก่า ๆ สมัยเด็ก ๆ คิดถึงเพื่อนสาวจังเลย อยู่ ๆ อาร์ทก็แวบเข้ามาในหัวของฉันอีก เง้อ....
ก่อนที่จะมาที่นี่ อาร์ทก็โทรมาหา สงสัยจะเป็นห่วงเรา ช่วงปิดเทอมอาร์ทกลับไปเชียงใหม่แล้ว ก็บ้านเขาย้ายไปอยู่ที่นั่นแล้วนี่นา ส่วนบ้านเดิมก็ให้ญาติ ๆ ดูแลไป อิจฉาอาร์ทเนอะ อีกไม่นานก็หนาวแล้ว
คิดถึงหน้าหนาว ก็อยากจะไปเที่ยวภูกระดึงอีกจังเลย ไม่ไหว ๆ ฉันนี่ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจริง ๆ ได้เวลาหลับแล้วน่า อย่าคิดมากสิ นอนหลับได้แล้ว ยัยหน้าจืดเอ้ย (สวยรึก็ไม่ :m26:)
หลังจากนอนเล่นไปได้สักสองชั่วโมง ความง่วงก็เริ่มเข้าจู่โจม และไม่นานฉันก็ผลอยหลับไป พรุ่งนี้งานชิ้นแรกของกลุ่มเราก็คือ จะต้องไปสำรวจสิ่งมีชีวิตตามแนวปะการังฝั่งตะวันตกของเกาะกันเสียก่อน หวังว่าท้องฟ้าคงเป็นใจนะ สาธู้
///////////////////////////
เช้าวันต่อมา พวกเราทั้ง 8 คนก็เดินทางไปยังแนวปะการังทางฝั่งตะวันตกกัน โดยมีพี่เลี้ยงตามไปด้วยสองคน พวกเขาต้องคอยขับรถรับส่งเรา ประกอบกับต้องคอยดูแลความปลอดภัยให้พวกเราด้วย วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใส น้ำทะเลใสสะอาดน่าดูชมทีเดียว
“เด๋วพวกน้อง ๆ ใส่อุปกรณ์ดำน้ำกัน (สคิวบา) เลยนะครับ” พี่คนที่อายุมากหน่อยบอกพวกเรา
“พี่คะ แล้วพวกเราจะต้องไปสำรวจตรงไหนบ้างคะเนี่ย” ยัยจ๋าเป็นคนถาม งานนี้ชีเป็นหัวหน้ากลุ่มเรา
“พี่จะแบ่งพวกน้องออกไปทีม ๆ ละ 2 คนนะ แล้วเวลาลงน้ำก็แบ่งออกเป็นสี่ส่วนตามแนวระนาบนี่ล่ะ” นาบอะไรคะ ฉันงง (ต๊องละ) แล้วพี่ก็จับแบ่งทีม หญิง 2 คู่ ชาย 2 คู่ อ้าย แล้วหนูล่ะคะ อยู่ทีมไหนเนี่ย (เวรกรรม :m23:)
สรุปว่า อิฉันก็ได้คู่กะนายเต๋า พระเจ้าช่วยแอนด์กล้วยชุบแป้งทอด บังเอิญไปแล้วม้าง นี่ฉันจะต้องฝากชีวิตน้อย ๆ นี่ไว้ในอ้อมอก เอ้ย มือของนายเต๋าหรือนี่ (เอ หรือใครดูใครกันแน่หว่า)
“เอาล่ะแบ่งทีมเสร็จเรียบร้อยแล้ว จำไว้นะครับน้อง ว่าอย่าว่ายออกไปไกลจากฝั่งมากนัก เอาแค่พอสิ้นสุดแนวปะการังก็พอ”
“แล้วก็เห็นสิ่งมีชีวิตอะไรก็ตามแต่ ช่วยจดหรือวาดมาด้วยนะครับ เพราะพวกเราจะต้องทำรายงานส่งพี่ด้วย เอาล่ะ เริ่มออกสำรวจกันได้แล้ว”
:m5:อ้ายยย น่ากลัวจัง ในทะเลนี่จะมีปลาฉลามมั้ยเนี่ย แง้ กลัวอ้ะ (กลัวตัวเองดีกว่ามั้ยจ้ะ) ก่อนที่จะลงน้ำกัน นายเต๋าหันมายิ้มให้ฉันทีนึง เหมือนจะส่งกำลังใจให้งั้นแหละ :o8: เอาวะ ช่วยไม่ได้ ลงก็ลง สู้ตาย งานนี้
/////////////////////////////////////////////
เพียงแว่บแรกที่ว่ายน้ำแบบสคิวบา ก็แค่พยุงตัวให้ลอยอยู่ที่ผิวน้ำ ส่วนขาก็ตีน้ำไปเรื่อย ๆ ตาก็มองดูสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตามแนวปะการัง นายเต๋าว่ายน้ำอยู่ข้าง ๆ ฉัน มีการทำสัญญาณให้ด้วย แบบว่า โอเคมั้ย เอ่อ ฉันว่ามันก็หนุกดีอ่ะนะ
“โอเอ ๆ” จะรู้เรื่องมั้ยล่ะนั่น เหอ ๆ ฉันตีน้ำออกไปอีกทางหนึ่ง เพราะเริ่มเห็นสิ่งที่น่าสนใจเข้าแล้วน่ะสิ หุ
นั่นก็คือเจ้าปลานกแก้วตัวโตฝูงนึงอ่ะสิ โอ้โห สีมันสวยมากเลยล่ะ เขียวเลื่อม ๆ แพรวพราวไปหมด แต่ละตัวก็พ่นอะไรออกมาทางก้นด้วยแหละ เอ มันเหมือนอึมันก็ไม่ใช่นะ ดูไปดูมา นั่นมันทรายนี่หว่า
ใช่แล้วล่ะ เจ้าพวกนี้มันชอบกินปะการังจะตายไป สาหร่ายที่เกาะตามปะการังนะ ถูกมันแทะกินหมดแหละ แล้วพวกหินปะการังที่มันกินเข้าไปด้วยก็จะถูกขับถ่ายออกมาเป็นทรายเนี่ยแหละ ที่เห็นหาดทรายขาว ๆ สวย ๆ ก็ฝีมือเจ้าพวกนี้ทั้งนั้น
ตัวต่อมาก็มีปลานกขุนทอง ปลาพระอินทร์ ปลากะรัง ปลาหมอทะเล ปลาแพะ ปลาผีเสื้อ เม่น ดาวทะเลมีบ้าง หมึกก็แอบมีด้วย แล้วเจ้าตัวที่ฉันพูดถึงตัวนี้ ทำเอาฉันหวีดแทบแย่แน่ะ ก็เจ้าปลิงทะเลหยึย ๆ นี่สิ โอ้วแม่จ้าว น่ากลัวเสียเหลือเกิน (กลัวปลิงทุกชนิดอ่ะค่ะ ต้องเข้าใจ)
นายเต๋ายังคงคอยว่ายน้ำตามคุมเป็นระยะ กลัวฉันหลงรึไงวะ ยังไงก็ไม่มีทางหลงอยู่แล้ว เพราะตอนนี้ฉันกำลังจว่ายเข้าฝั่งแล้วย่ะ (เผอิญเมื่อย) พอถึงฝั่งก็ถอดตีนกบออก แมร่งเจ็บชิบ รัดเท้าฉันซะ สงสัยต้องขอเปลี่ยนคู่ใหม่ซะแล้ว :m16:
“ขึ้นเร็วจังล่ะ” นายเต๋าถามฉัน
“เมื่อย ว่ายไม่ไหวแล้ว” ฉันตอบไปตามจริงอ่ะ เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว
“เหรอ คนอื่นยังไม่ขึ้นกันเลยนะ” อ้าว ก็เรื่องของคนอื่นสิคะ ฉันเมื่อยอ่ะ เข้าใจมั้ยเนี่ย
“นายก็ลงไปต่อสิ เราจะพักก่อน ได้ป่าว”
“เอางั้นเหรอ ก็ได้ ๆ อย่าไปไหนไกลนะ รออยู่แถวนี้แหละ” ฉันนั่งอ้าปากค้าง งงกับคำพูดตานั่น
“ทำไมฉันต้องรอแถวนี้ด้วยล่ะยะ ในเมื่อของกินรออยู่ที่โน่นน่ะ”
เปรี้ยวมั้ยล่ะอิฉัน อู้งานสุดฤทธิ์ เนื่องด้วยมีพี่คนขับรถนั่งรออยู่ที่จอดรถอยู่ก่อนแล้ว ฉันก็เลยเดินนวยนาดเข้าไปหา เพื่อหวังหาขนมกินแก้หิวไปก่อน :m7: (แรงจริง ๆ)
“อ้าวน้องจืด ขึ้นแล้วเหรอเนี่ย” พี่แกคงจะงง
“อ๋อ ปวดฉี่น่ะพี่ ห้องน้ำอยู่ทางไหนจ้ะ” อิอิ ตอแหลอีกและฉัน
“ทางนู้นจ้ะ เดินดี ๆ นะ ระวังจะโดนฉุดล่ะ” ต๊าย คนขับรถช่างกล้า ปากดีนะคะเนี่ย
“แหม ให้มันจริงเถอะค่ะพี่ หนูจะอ้าขา เอ้ย อ้าแขนรับเลยล่ะ”
พี่แกก็หัวเราะใหญ่ อย่าน้า อย่ามาแซวจืดนะจ้ะ เพราะจืดก็เล่นใช่ย่อยเหมือนกัน หุหุ
“ไปก่อนนะพี่ ถ้ามีเพื่อนมาถามหา ก็บอกว่าจืดไปห้องน้ำละกัน”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โฮ่ ๆ แล้วอิฉันก็แอบไปหยิบขนมมานั่งกินเล่นสบายใจเฉิบ (อินังอู้งาน :try2:)
ป.ล. รู้สึกจะวิชาการไปหน่อยนะ ตอนนี้ อิอิ
-
:m7:พี่จืดสุดสวยระวังผิวจะเสียนะครับไปดำน้ำเนี้ย :m13:สู้ๆนะครับผมพี่สาว
-
อนุโมธนาสาธุ
ทำบาปไว้มาก แอบมีชู้ผิดศีลข้อสาม
ต้องทำบุญแก้กันหน่อย
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
o12 อิตาบลู ช่างกล้าเม้าท์ฉานนะ ชู้เช้อที่ไหน แค่กิ๊กเท่านั้นเองย่ะ ยังไม่ได้เสียกันซะหน่อย :a14:
ป.ล. ศีลข้อไหนร้ายแรงที่สุดอ้ะ (สงสัยจะเป็นข้อ 3 ชัวร์ ๆ :oo1: )
อ้ะ เกือบลืมไปแน่ะ
คุณจืดจะไปภูกระดึงเหรอ ฝากแวะดูบ้านให้ด้วยนะครับ
:m13: ในฐานะลูกสะใภ้ใช่รึปล่าวคะ คึคึ
ออ ! ระวังจะไปเจอพ่อ " มนต์รัก อบต.เขาหล่ะ "
ถ้ากล้า ก็เข้ามาเลยค่ะ จืดสู้ตาย :laugh:
ปล. คิดถึงบ้านจัง ว่าง ๆ จะกลับไปเยี่ยมนะจ้ะแม่ :m17:
ปล.อีกที มาซบอกเจ๊ก่อนก็ได้นะจ้ะ จะได้หายคิดถึง (หรือหายไปเลยอ่ะ :m30:)
-
อย่าไปสวีทหวานกะเต๋าในน้ำมากนะ เดี๋ยวปลาสำลักความหวานฮิๆ
-
ข้อแรก
อนุโมทนาสาธุ ขอบคุณน้าค่ะ o15
ข้อสอง
หนูกับดั้ม.....เรา..... แหะๆ รู้ในเรื่องตอนที่ ประมาณ 20 อ่ะน่ะ แค่ตอนที่หนี่งหย่ายยังไม่จบเลย :m2:
ข้อสาม
ดำน้ำระวังแม่นทิ่มน่ะคะ ทั้งแหลม ทั้งคม และอะไรจะทิ่งที่เกาะก็ระวังด้วยน้า....เคอะ :m10:
ข้อสี่
หายไปไหนไม่เคย บอก เหอะๆ รออ่านตั้งนาน :m26: (แล้วไปยุงอารัยกะเค้าด้วย.....) :m16:
-
ร้ายกาจมากกกเลย อิอิ
มาต่ออีกน๊า 1 เดือนนี่ ดำน่าดูเลยอ่า
-
ตอนที่ 73
หลังจากที่ทำธุระเสร็จแล้ว ระหว่างนั้นก็แอบหยิบขนมมากินด้วยแหละ อิอิ พอเดินออกมาที่รถจอดอยู่ก็เจอะกับเพื่อน ๆ ที่ขึ้นมากันครบหมดแล้ว พวกนั้นก็มองฉันใหญ่เลย สงสัยจะหาว่า อินี่อู้งานอีกแหง ๆ แหะ ๆ มันก็จริงอ่ะ
“พอดีปวดฉี่น่ะ” พูดแค่นั่นเอง ฉันก็ทำหน้าละห้อยใส่
“พวกเราก็นึกว่าหายไปไหนกัน”
“นั่นสิ จะขึ้นมาก็บอกกันหน่อยสิจืด ถ้าตัวเองหายไปจะลำบากพวกพี่ ๆ เค้านะ” จ๋าวีนและ ว่าแต่ทำไมไม่มีใครถามพี่คนขับรถล่ะ อ้ะ อ้าว หายไปไหนล่ะเนี่ย
“เราฝากบอกพี่คนขับรถแล้วนะ ว่าเราจะเข้าห้องน้ำอ้ะ แล้วนี่แกหายไปไหนเนี่ย”
“ไม่เห็นนี่ พี่ชัยคะ พี่แกหายไปไหนเหรอคะ” จ๋าหันไปถามพี่ชัยที่ลงดำน้ำด้วยกัน
“ไม่รู้สิ สงสัยจะอยู่แถว ๆ นี้ล่ะมั้ง” แล้วพี่แกก็เดินตามหา
สรุปว่า อิตาพี่แก ไปผูกเปลนอนหลับสบายใจเฉิบในดงมะพร้าวโน่น โอ้โห ดีเนาะ สบายจริง ๆ ไอ้ฉันก็เลยพลอยซวยไปด้วยเลย แล้วทุกคนที่ขึ้นก็หิว ๆ กันด้วยสิ พี่แกเอ้ย ตายแน่ ๆ งานนี้
ฉันเห็นพี่แกรีบเดินกลับมาที่รถ แล้วก็ขอโทษพวกเราใหญ่เลย พวกเราก็ไม่ว่าอะไรแกหรอก แต่ตอนนี้ขอร้องให้แกเปิดรถเอาของกินออกมาก่อนดีกว่ามั้ย ข้าวกล่องที่แม่ครัวทำมาให้ไว้ อืม ถึงมันจะไม่ค่อยหรูหราเหมือนมื้อเช้ากับเย็น ก็ไม่เป็นไร พออนุโลมได้แหละ
“อ่ะ แจกจ่ายกันให้ทั่วเลยนะ ใครไม่อิ่มมารับเพิ่มได้อีกกล่อง รับรองเอามาพอแน่นอน” หยีเป็นคนแจกข้าวกล่องให้กับพวกเรา
จากนั้นก็ได้เวลารับประทานอาหารกลางวันกัน พอกินเสร็จแล้วก็พักผ่อนกันต่อสักประมาณชั่วโมงนึง ก่อนที่จะลงไปสำรวจต่ออีกครั้งให้ทั่ว เพราะถ้าจะให้ครบหมดก็คงจะบ่ายแก่ ๆ นู่นแหละ กว่าจะกลับถึงบ้านพักก็เย็น ๆ วันแรกก็เล่นเอาเปลี้ยไปทั่วตัวเลยทีเดียว
พอกลับมาถึงบ้านพักในกรมป่าไม้แล้ว ก็รีบไปอาบน้ำกันใหญ่ แหงล่ะ เหนียวตัวเป็นบ้าเลย ห้องน้ำก็มีแค่สองห้อง คนอาบตั้ง 8 คน เวรกรรม กว่าจะถึงคิวฉัน ได้กลายเป็นปลาเค็มกันพอดี
พวกผู้ชายที่เหลือก็หัวใส ไปเปิดก๊อกน้ำหน้าบ้านฉีดใส่ตัวกันเลย อ่ะฮ้า ถ้าฉันทำได้อย่างพวกมันล่ะก็ ทำไปแล้ว แต่เผอิญไอ้หน่มน้มเนี่ยน่ะสิ ตัวปัญหา กลุ้มใจจริง ๆ แต่จะให้นั่งรอจนเค็มไปทั้งตัวแบบนี้ก็ไม่เอาด้วยหรอก ว่าแล้วก็เลยเดินออกไปหาพวกนั้นซะเลย
“เน่ พวกนาย ขอใช้สายยางบ้างดิ”
“หา กล้าอาบข้างนอกเหรอจ้ะ” ไอ้ต๊อกนี่ปาก....อีกละ
“ถ้าไม่กล้าจะออกมาเรอะ เอามาเถอะน่า เหนียวตัวเว้ย” น่าน ตูเล่นมาดสาวห้าวไว้ก่อน มันจะได้ไม่กล้าข่มเรา (ข่มอะไรหว่า)
แล้วตาต๊อกก็ส่งสายยางมาให้ ดีนะที่มันกับนายโป้งอวบทั้งคู้ ไม่งั้นฉันคงสำลักเลือดกำเดาแหงม ๆ ส่วนอิตาเต๋าน่ะเหรอ ไฮโซอาบอยู่ในห้องน้ำนู่น ตั้งนานสองนานละ ไม่รู้ขัดอะไรนักหนา กลัวน้องชายจะเค็มรึไงกันยะ ชิส์
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
มีต่ออีก
ตอนที่ 74
พอล้างตัวจนความเค็มหมดไปแล้ว (เอาลิ้นเลียผิวตัวเองดู อิ) ก็เดินนวยนาดเข้าไปรอคิวหน้าห้องน้ำต่อ ไม่นานนาเต๋าก็ออกมาจากห้องน้ำ โอ้ะโอ๋ นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวด้วยอ่ะ (อีกแล้ว เลือดกำเดาตรูจะพุ่งเสียให้ได้)
“ฉันเข้าก่อนนะ จอยรอต่อห้องฝั่งนู้นเลย” เรื่องอะไรจะยอมล่ะฉัน
“ได้ ๆ ตัวเองไปอาบก่อนเถอะ”
“แท้งกิ้ว ไปล่ะนะ”
ฉันเดินเฉียดตาเต๋าไปนิดหน่อย อืม กลิ่นกายของชายหนุ่มมันช่างยั่วน้ำลายเสียนี่กระไร (เฮ้ย หื่นแล้วฉัน) ก่อนที่ตัวเองจะเอานายนั่นไปจินมั่วซั่ว รีบเดินเข้าไปอาบน้ำก่อนดีกว่า
พอฉันชำระล้างความเค็มออกจนมีกลิ่นของสบู่อ่อน ๆ โชยเตะจมูก (เจ็บมั้ยนั่น) เป็นที่พอใจแล้ว ก็ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าในนั้นจนเรียบร้อย ก่อนที่จะเดินออกมาตากเสื้อผ้าชุดเดิมที่ราวด้านนอกบ้าน
อ้อ ข้าง ๆ บ้านพักของเรามีบ้านอีกหลังอยู่ข้าง ๆ ด้วยนะ มีคนมาพักอยู่ด้วยแหละ น่าจะเป็นนักท่องเที่ยวนะ แล้วเป็นผู้ชายด้วยนี่สิ อ้ายยยย ต้องยั่ว (อ่ะนะ แรงอีกแล้ว)
“จืด ลงไปกินข้าวข้างล่างกัน” จอยอาบเสร็จแล้วเหมือนกัน
“จ้า แป๊บนึงนะ เด๋วเราตากผ้าก่อน”
“โอเค เรารออยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านนะ”
“อืม เด๋วตามไปจ้ะ” แล้วฉันก็ตากผ้าจนเสร็จ แค่ 2 ตัว ล่อไปซะหลายนาที อ่อมก็เงี้ย
คนอื่น ๆ ลงไปข้างล่างกันหมดแล้ว เหลือฉันกับจอยเนี่ยแหลีที่ช้าที่สุด แหม ก็อาบทีหลังเค้านี่ยะ ตอนแรกคิดว่าลงไปหมดแล้ว แต่ที่ไหนได้ นายเต๋ายังไม่ลงไปเลย ฉันเห็นนั่งคุยกับจอยอยู่ที่หน้าระเบียงนั่นแหละ
“อ้าว ยังไม่ลงไปอีกเหรอเต๋า”
“ยังหรอก รอพวกเธอน่ะแหละ” หืม รอทำไมอ่ะ
“เหรอ เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ หิวมาก ๆ เลย”
“ไปสิ ป่ะเต๋า” นายเต๋าก็ลุกจากที่แล้วเดินตามพวกเราลงมายังโรงอาหารด้านล่าง
พอมาถึงโต๊ะอาหารแล้ว ก็พบกับบรรดาอาหารสุดเลิศอีกแล้วค่ะท่าน บอกแล้วว่ามื้อเย็นเนี่ยแหละ สวรรค์ชัด ๆ (แต่ต้องแลกกับไขมันที่เพิ่มขึ้นนะจ้ะ) พวกเรานั่งลงใกล้ ๆ กันนั่นแหละ
“เอาล่ะ มาครบกันแล้ว ก็เริ่มทานกันเลยนะ” ยัยจ๋าเป็นคนเปิดพิธีก่อน
“มา ๆ เด๋วเราตักข้าวให้ ใครเอาเท่าไหร่ก็บอกเราด้วยนะ” ยาหยีอาสาเอง
“ขอบใจจ้า ของเราพอดี ๆ นะ” หึหึ ใจจริงอยากกินสักสองจาน
“ได้จ้ะ มา เราตักให้” แล้วเย็นนั้น พวกเราก็อิ่มเอมกับมื้อเย็นกันถ้วนหน้า ตกกลางคืนก็มีเกมส์......
////////////////////////////////
หลังจากทานข้าวเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ไปนั่งดูทีวีพักผ่อนหย่อนใจกัน ก่อนที่จะมาทำรายงานของวันแรก แน่นอนเราจะต้องมาลงบันทึกทุกวันว่าพบเจอกับอะไรมาบ้างในแต่ละแห่ง พอทำรายงานเสร็จก็ว่างกันสิ เอ งานนี้จะทำอะไรต่อดีล่ะ
“เพิ่งสองทุ่มเองง่ะ พวกเราจะทำอะไรดีล่ะ”
“อืม เอางี้มั้ย เล่นไพ่กัน” ยัยหยีร้องขึ้น
“เฮ้ย เอามาด้วยเหรอ” นายโป้งดูท่าทางระริกระรี้
“เอามาสิยะ กันเหงา” เหอ ๆ ดีเนาะ
“เอาดิ ว่าแต่จะเล่นอะไรดีล่ะ”
“โอ้ย มีหลายอย่างเลย ว่าแต่อยากจะเล่นอะไรกันล่ะ” ยัยหยีว่างั้น
“แกไปเอามาก่อนเลย เด๋วค่อยคิด” ยัยจ๋าก็คงคันไม่แพ้
“เอางี้สิ เล่นไพ่สลาฟกันมั้ย” อ๋อ ไอ้ที่ใครแพ้ ต้องโดนลงโทษน่ะเหรอ
“ก็ดีนะ ว่าแต่ใครจะเล่นมั่ง” พวกเรายกมือกันพรึ่บ น่าน
“เป็นอันว่าตกลงตามนี้”
ยัยหยีเอาไพ่ออกมาแล้ว แหม เตรียมพร้อมดีจริง ๆ และแล้ววงไพ่ถาวร เอ้ย ชั่วคราวก็เปิดขึ้น ว่าแต่อิไพ่สลาฟเนี่ยเล่นแปดคนมันเยอะไปนะ ฉันว่า แต่เราก็เล่นกันอย่างสนุกสาน เพราะคนแพ้ต้องดื่มน้ำเป็นแก้ว แล้วคิดดู แพ้เกือบทุกตาอ่ะ เมิงปวดฉี่ทั้งคืนแน่
“โหย แพ้อีกแล้ว” อิตาโป้งโวยวาย 555 ช่วยไม่ได้นะยะ
“ก็คนมันดวงตกอ้ะ โป้ง ต้องทำใจ” แอบมีกัดเค้านะฉัน
“จ้า ชนะแล้วมาข่มเหรอ” หุหุ เป็นบางตาเว้ย
“เอ้า แลกไพ่มาซะดี ๆ อย่าอ่อม”
“เมื่อไหร่ฉันจะเป็นคิงมั่งวะเนี่ย” อุ้ยตาย อยากเป็นคิงเหรอ งั้นฉันเป็นควีนละกัน หุหุ
“เอามาเร็ว ๆ อย่าลีลา” ฉันแลกไพ่แต้มน้อยที่สุดให้มันไป ชิส์
“ฝากไว้ก่อนเหอะ” อ้ะ ๆ มีฝากด้วย ไม่รับจ้ะ
และตาถัด ๆ มา ฉันก็แพ้มั่ง ชนะมั่งไปเรื่อย ผลัดกันไปกับคน ๆ อื่น ยอมรับว่า พวกเราเล่นกันสู้ตายเลย ล่อไปเกือบเที่ยงคืนแน่ะ แต่มีบางวันเปลี่ยนจากดื่มน้ำเป็นเหล้าแทน โฮ่ ๆ งานนี้มีเมา
หลังจากเล่นไปหลายตาก็มีเพื่อนบางคนเริ่มง่วงแล้ว ส่วนที่เหลืออยู่ก็มีแค่ ฉัน จอย เต๋า กับจ๋าแค่นั้นเอง ทนทายาดจริง ๆ และช่วงเวลานี้ ฉันจอยเต๋าก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น มักจะไปไหนมาไหนด้วยกัน ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับนายเต๋านะ เห็นติ๋ม ๆ งี้ นึกในใจ มันเป็นเกย์รึปล่าวน้า
แต่ว่าวันถัด ๆ มาก็จะเริ่มรู้ว่า จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่อย่างที่เราคิดหรอกมั้ง เพราะมันก็ดูปกติดีนี่ มีอยู่วันนึง ที่พวกเราออกไปสำรวจแนวปะการังฝั่งทิศใต้กันนั้นเอง นายเต๋าได้ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกแปลก ๆ เข้าแล้วสิ มันแปลกตรงที่ว่า ทำไมมันถึงชอบเดินตามฉันจังล่ะ เหอ ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
แล้วก็ยังมีต่ออีกเหมือนกัล..... :a5:
ตอนที่ 75
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า เย็นวันนึ่ง เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ (ไม่ต้องไปสำรวจ ให้พักผ่อนน่ะ) พี่เค้าจะพาขึ้นไปที่จุดชมวิวกัน พวกเราก็ไปกันหมดทุกคนแหละ เรื่องอะไรจะอยู่ล่ะ สักประมาณบ่ายสี่โมงเย็นได้มั้ง ก็ออกเดินทางกัน
“เดินระวังหน่อยนะน้อง ๆ ทางมันชัน”
“ชันตุเหรอคะพี่” หุหุ เล่นอีกแล้วฉัน
“555 ตลกนะน้องจืด”
“นั่นสิ พี่อีกไกลมั้ยกว่าจะถึง” ยัยหยีคงจะเหนื่อย เพราะชีอ้วนไปหน่อย
“ไม่ไกลหรอกน้อง” ฉันว่าไม่ไกลของแกนี่คงถึงบนนู้นเย็น ๆ แหละ
“กี่โลอ้ะพี่” ตาต๊อกถามมั่ง
“ก็ราว ๆ สองกิโลน่ะ”
“สองกิโลเองเหรอ ไม่ไกลนี่” ฉันว่าไปงั้น
“จืด แกล้งโง่หรือว่าโง่จริง ๆ เนี่ย 2 กิโลทางราบกับทางขึ้นเขา มันคนละเรื่องกันนะ” ยัยจ๋าด่าฉาน แง้ ไม่ยอมอ้ะ
“จริงเหรอพี่ขา” ฉันถามแกเพราะยังสงสัยอยู่
“เดินไป เด๋วน้องก็รู้เองน่ะ”
แล้วก็ได้รู้จริง ๆ ว่า 2 กิโลแม้วน่ะ มันเป็นยังไง โคตร ๆ เหนื่อยเลย ปวดขาสุด ๆ ทางชันมาก เค้าว่าขาลงเนี่ย ถ้าเดินไม่ดี มีหวังได้กลิ้งโค่โร่ลงมาแน่ ๆ งานนี้ล่ะเมิงเอ้ย ได้นอนวัดแหง ๆ
พอมาถึงบนจุดชมวิวแล้ว ก็ต้องยอมรับว่า รู้สึกสดชื่นมาก ๆ เลย มีศาลาอยู่บนนั้นด้วย เสียอย่างเดียว มีใครก็ไม่รู้มาเขียนบ้า ๆ บอ ๆ ไว้บนนั้นเต็มไปหมดเลย บนโขดหินก็ด้วย เฮ่อ เสียอารมณ์หมดเลยเรา
“วิวสวยเนอะ” อุ้ย นายเต๋ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“อ่ะ อืม สวยดี” ฉันมองหาจอยกับคนอื่น ๆ ตอนนี้ต่างคนก็แยกย้ายไปถ่ายรูปกันที่อื่น
“เอ่อ จืด เย็นนี้ไปดูทีวีเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
เอ๋ ทำไมต้องไปเป็นเพื่อนด้วยล่ะ แปลก ว่าแต่ ดูอะไรล่ะ
“อืม ก็ได้ แล้วเต๋าจะดูเรื่องอะไรล่ะ”
“แชแนลวี ฟังเพลงกัน” อ้อ น่าสนใจ
“เราก็ชอบเหมือนกัน แล้วจะไปกี่โมงเหรอ” เต๋าทำท่าคิดนิดนึง ก่อนจะตอบว่า
“ทุ่มนึงดีมั้ย”
“ทุ่มนึง จะดีเหรอ มันมืดแล้วนะ แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ” แหงล่ะ ฉันต้องกลัวคนอื่นเค้าจะมองไม่ดีน่ะสิ
“งั้นชวนจอยไปด้วยก็ได้”
สงสัยนายเต๋าคงจะรู้ว่ามันไม่ดีจริง ๆ แหละ เลยรีบบอกให้ชวนจอยไปด้วย ไม่งั้นคงเป็นข่าวแน่นอน (ข่าวคาวเสียด้วย หึหึ)
////////////////////////////
ผ่านมาได้อาทิตย์นึง ฉันคิดว่านายเต๋าอาจจะปิ๊งจอยอยู่ก็เป็นได้ ตอนนั้นเห็นสนิทสนมกันเป็นพิเศษ แต่จริง ๆ ฉันก็รู้มาอย่างนึงว่า จอยมีแฟนแล้ว แต่นายเต๋า ฉันไม่รู้ว่ามีรึยังนี่สิ แต่ตัวฉันเองน่ะ มีแล้วจ้า หุ (ระวังตัวไว้เถอะนั่น)
“ไปกันรึยัง” นายเต๋าเข้ามาชวนฉันกับจอยไปดูทีวีกัน
“ไปสิ” เราสองคนเดินตามนายเต๋าลงไปยังออฟฟิศด้านล่าง
พอไปถึงก็เปิดไฟแล้วก็เปิดทีวีกัน งานนี้เราขออนุญาตพี่ ๆ กันแล้ว พี่บอกว่าใครอยากมาดูก็เปิดได้เลย ระหว่างที่นั่งดูอยู่นั่น ไม่รู้ฉันคิดไปเองรึปล่าว นายเต๋าแอบชำเลืองมองมาทางฉันบ่อยมาก จนฉันชักจะเอะใจ ว่ามันเจออะไรบนหน้าฉันรึปล่าว
“มองอะไรเหรอ” ฉันทำท่าขมุบขมิบปากออกไปทางมัน
แต่มันก็ยิ้ม แล้วส่ายหน้าไปมา ทำเหมือนกับไม่มีอะไรงั้นแหละ เออ งงแฮะ
“บ้าปล่าว” ฉันบ่นพึมพำ แล้วอยู่ ๆ จอยก็พูดขึ้นมาว่า
“จืด... เต๋า เราง่วงแล้วล่ะ ขอตัวไปนอนก่อนนะ”
“ทำไมง่วงเร็วนักล่ะจอย เพิ่งสามทุ่มเองนะ”
“เพลีย ๆ น่ะ เราไปก่อนนะ” เฮ้ย ๆ อย่าเพิ่งไปสิ จะทิ้งฉันไว้กับนายเต๋าเหรอแก
“แล้วจืดล่ะ จะอยู่ดูต่อมั้ย” ตายล่ะ เกร็งเลยตรู
“อ้ะ อือ ดูสิ” ช่วยไม่ได้แฮะ ก็เพลงกำลังเพราะเลยนี่หว่า
จอยทิ้งเราสองคนไปแล้ว ปล่อยให้ฉันต้องอยู่กับชายหนุ่ม 2 ต่อ 2 อาส์ แล้วนี่จะเกิดอะไรขึ้นบ้างล่ะเนี่ย อุ้ยตายว้ายกรี๊ดดดดดด (กรี๊ดอยู่ได้คนเดียว)
“เพลงเพราะเนอะ” หลังจากเงียบไปนาน นายเต๋าก็พูดขึ้น
“อืม เพราะดี”
“อยากเปลี่ยนช่องมั้ย”
“แล้วแต่เต๋าสิ” อายว่ะ ทำไงดีวะเรา
“เอาช่องนี้แหละ (ผ่านไปสักพัก) จืด... ง่วงรึยัง” ถามงี้ แสดงว่าจะกลับบ้านแล้วใช่มะ
“ก็ นิดหน่อย”
“แต่เรายังไม่ง่วงเลย อยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ”
“อะไรวะ มีงี้ด้วย” แอบพูดเบา ๆ มันคงไม่ได้ยินหรอก
“จืด ถามอะไรหน่อยสิ” ถามอะไรฉันอีกล่ะ ว่าแต่ ทำไมชวนคุยนักนะ ตานี่
“ว่ามาสิ” แล้วนายเต๋าก็ถามฉันว่า
“มีแฟนรึยังอ่ะ” หา ไหงถามแบบนี้ล่ะ น่าคิดนะนั่น..... :m13:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล. o1เหตุที่ลงเยอะขนาดนี้ อาจจะงงกันว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่มีอะไรหรอกนะ ก็แค่อยาก.... :a12:
-
o12 o12
คุณจืดจะหนีไปไหน มาเลียร์ต่อเลยนะ ปล่อยให้ค้างได้ไหง :m16:
-
โปรโมชั่นพิเศษต้อนรับ สมี เอ้ย......แฟนใหม่หร๋อค่ะ......... ลงซะจุใจ สามตอนรวด เดี๋ยวดูหนูมั่ง จะเอาให้ตาลายเล้ย....
อย่างนี้เอาพี่เต๋าดีกว่า แหะๆๆๆ...........หยุ๊ดๆๆๆ อีกิฟ๊.....เชียร์พี่อาร์ทคนเดียว
:m1: พี่อาร์ทสู้ๆ.....พี่อาร์ทสู้ตาย ......ดั้ม.....เอ้ย!!!.....พี่อาร์ทไว้ลาย....... จับเจ๊จืดปล้ำเลยพี่........ :laugh:
-
ลงเยอะจุใจเลยน่ะเนี่ย .................แต่ทำไมจบได้ค้างคาแบบนี้ล่ะคับ จืด :a5:
-
“มีแฟนรึยังอ่ะ” หา ไหงถามแบบนี้ล่ะ น่าคิดนะนั่น.....
ท่องไว้ต้นงิ้วๆๆๆๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
มีการไม่ยอมรับความจริงอีก :m19: เด่วเบสทิ้งไปก็มานั่งหงอยเป็นเต่าอีก
คิกคิก
:m7: :m7: :m7: :m7:
-
ไหงเราต้องชอบกับคนที่ไม่เรารักด้วย....รำคราญที่สุด :m16: เห้อ.....ป๋าๆๆๆ....วันนี้พาไปเที่ยวหน่อยจิ แหะๆๆๆ :m11:
-
รอตามอ่านนะกี๊ตตตต
-
กระทู้หล่นเจ๊ๆๆๆๆๆๆ ดันๆๆๆๆ แหะๆๆ
ฝากด้วย....อิอิ
ปล. ฝากให้เจ๊จืด คนอื่นอยากอ่านก็เชิญน่ะเจ้าค่ะ แหะๆๆ :m4: :m4: :m4:
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2760.0
-
ง่ะ เจ้จืดมาทำให้ค้างแล้วจากปาย~~~~~~~ :m17:
เจ้จืดอย่านอกใจพี่เบสนา :m21: พูดแล้วคิดถึงพี่เบส :m1: อิอิ
เจ้เนื้อหอมเหลือเกิน แล้วเบสจาทามงายละเนี่ย :m21: ร๊ากกกเจ้จืดนา มาต่อไวๆเถอะ :m18:
-
คุณจืดทำให้ค้างคาอีกแล้วนะคับ ต่อไวๆนะ
-
:o11: เจ๊คงเขียนต่อไม่ไหวแล้วล่ะ นึกไว้แล้วเชียวว่าทำไม ก็ก่อนจะมาตอบที่นี่ เกิดรถล้มเกือบตกข้างไปน่ะสิ ขาข้างซ้ายเจ็บระบมไปหมด เคราะซ้ำกรรมซัดจริง ๆ :sad2:
ไว้รอกันหน่อยนะ ช่วงนี้ไปตามอ่านเรื่องของน้องกิ๊ฟเค้าก่อนก็ได้ เจ๊ขอพักฟื้นระยะนึงก่อน เจ็บจริง ๆ :m2:
-
เจ๊อ่า...................... :angry2:
ไหงทำตัวเงี้ย.............. วิญาญน้องนนท์มาแกล้งแน่นอน........หึหึ o12
ดูแลตัวเองด้วยน้า....................หนูก็โดนมาเหมือนกาน ไหงเราโดนไม่ต่างกันแทบอาทิตย์เลยแหะ แปลกๆ .....สงสัย หึหึ
ก็กูเทคอ่ะน่ะ กินแต่ยาเท่านั้นเองอ่ะ......กินมาจะสองปีหละ.....ไม่กล้าไปโดนเข็ม......แต่เพื่อนบอกโดนเข็มซักทสองทีเห็นผลทันควัน.....เจ๊แนะนำหน่อย
น้า........ ทั้งโปกีนอล โปรลูตอนนี่มันหมายตวามว่าอย่างไร แหะๆๆ ๆเปลี่ยนบอร์ดเค้าหน้าซื่อ แหะๆ :m23:
เดี๋ยวหนูมาเป็นตัวแทนรีให้หละกาน (อีว๊อก......อย่าสำคัญตัวผิดไป ยัยกิฟ๊............... :m16:) :laugh:
-
o19 ช่วงบ่าย ๆ จะมาต่อให้นะ ไม่พงไม่พักมันละ เจอกันบ่ายแก่ ๆ :m7:
////////////////////////////
"จืดมีแฟนรึยังอ่ะ" เต๋าทำไมถามแบบนี้ล่ะ จืดเขินนะ :o8:
"ว่าไงล่ะจ้ะ" อั้ยยยย
"เอ่อ อ่าม คือว่า จืด อ่า....."
"น่ารักแบบนี้ คงมีแล้วล่ะสิ" :m13:อุ้ยตายละ ไม่นะ ไม่ใช่
"อือ มีแล้ว.... แต่ไม่ได้มีคนเดียวนะ"
"โห เสน่ห์แรงนะเนี่ย" จริงหรือจ้ะ
"ก็... รอเต๋ามาเป็นแฟนจืดอีกคนไงล่ะจ้ะ จะได้ไม่มีคนเดียวไง คิคิ" ซะงั้น :give2:
"เหอ ๆ"
แล้วเต๋าก็คลืบคลานเข้ามาใกล้ ๆ ฉัน :m3:อ้า อย่าน้า อย่าทำอะไรจืดเลยนะคะ ไม่ โอ้ อย่าค่ะ อย่าช้า.....
" o16ฝันไปเถอะ อิตุ๊ด" ง่า ไหงงั้นล่ะ ไอ้เต๋าบ้า :serius2: ม่ายยย
///////////////////////////////
ป.ล. :m26:แต่งเองขำ ๆ เรื่องจริง ๆ ตอนบ่ายนู้นจ้า
-
555 ขำรีข้างบนช่างคิดได้เนอะ :laugh:
-
เง้อพี่สาวผม :a6:
-
น้าน............. อยากให้เป็นอย่างนั้นหละสิ แหะๆๆ มาดันให้เจ๊ค่ะ :m11:
-
:m15: งือ ๆ ทำไมเราถึงไม่ได้กินของดี ๆ กับเค้าบ้างเลยอ่ะ :m8:
ตอนที่ 76
ฉันทำท่าอึกอักอยู่นิดหน่อย นายเต๋าก็จ้องมองมาตลอด เล่นจ้องกันซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้ ทำเอาฉันทำตัวไม่ถูกเหมือนกันนะนั่น จนในที่สุด ฉันก็ต้องตอบนายนั่นไปจนได้
“มีแล้วล่ะ ว่าแต่.... ถามเราทำไมเหรอ”
“ปล้าว ไม่มีอะไรหรอก”
“ฮะ แค่เนี้ยนะ” อะไรของมันวะเนี่ย ตุ๊ดงง
“นี่ ฉันง่วงแล้วล่ะ กลับบ้านกันเถอะ”
“อะไรกัน ยังไม่จบรายการเลย อยู่ต่ออีกหน่อยนะ”
อะไรของมันอีกล่ะ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ นี่มันก็ดึกแล้วด้วยอ้ะ เดี๋ยวพวกข้างบนเค้าจะไม่คิดกันเหรอว่า ฉันกับมันสองคนลงมาทำอะไรกันอยู่ อี๋ (คิดแล้วเสียว)
“กลับเหอะ ฉันง่วงจริง ๆ นะเต๋า” อ้อนมันเข้าไป
“เอ้า กลับก็กลับ” ค่อยยังชั่ว มันยอมกลับด้วยและ
นายเต๋าเดินไปปิดทีวี จากนั้นก็เดินตามฉันออกมาที่หน้าประตูสำนักงาน แล้วก็ล็อคกุญแจเอาไว้ ระยะทางกลับบ้านมันก็ไม่ได้ไกลเท่าไหร่หรอก ประมาณ สัก 100 เมตรได้มั้ง แต่ว่ามันมืด ๆ นี่สิ น่ากลัวว่าจะ.....
“กลัวเหรอ” ชะอุ้ย มากระซิบตอนฉันกำลังหวาด ๆ อยู่พอดีเลย
“กลัว.... กลัวอะไรยะ”
“กลัวผีไง” เชี่ยแล้วมั้ยล่ะ ใครบอกให้เอ่ยคำนี้ฟระ
“บ้า ใครกลัวกันแน่”
ก็นายเต๋าน่ะสิ เดินเบียดฉันจังล่ะ ไปเดินห่าง ๆ ก็ด้าย ไม่ต้องมาใกล้ชิดฉันมากเลยจ้ะ
“ก็เห็นตัวสั่น ๆ” สั่นเพราะแกน่ะสิ
“เน่ เดินห่าง ๆ หน่อยได้มั้ย” มืดก็มืด กรูจะโดนไอ้นี่ปล้ำรึปล่าวเนี่ย
“ทำไมล่ะ อบอุ่นดีออก”
“อุ่นกะผีน่ะสิ” ฉันพึมพำเบา ๆ
“อะไรนะ”
“ปล๊าว จะถึงบ้านแล้ว” อีกไม่กี่ 10 เมตรเอง อา บ้านจ๋า คิดถึงเตียงนอนจัง
แต่ก่อนที่จะถึงบ้านพักนั่นเอง อยู่ ๆ นายเต๋าก็ฉวยข้อมมือของอิฉันไว้เสียก่อน อุ แม่จ้าว ช่วยลูกด้วยเจ้าค่ะ ลูกจะโดนข่มขืนแว้ว แง้ ๆ (มั่วอีกละ อินี่)
“เฮ้ย ทำอะไรน่ะเต๋า” ฉันตกใจอย่างแรง
“ขอคุยอะไรหน่อยนึงสิ”
“คุย... คุยอะไรเหรอ ไปคุยในบ้านก็ได้นี่ จะถึงอยู่แล้ว” ตายล่ะ มันส่ายหน้า นี่ฉันต้องโดน....จริง ๆ เหรอ อ้ายยยยย อย่านะ..... อย่าช้า หุหุ (11รดจริง ๆ)
//////////////////////////////////
-
สู้ๆนะพี่สาวระวังโดนปล้ำนะพี่จืด :a6:
-
ฮึ ฮึ จะฟ้องตาเบส
ว่าแต่คุณจืดอย่ายอมเต๋านะ ปล้ำเต๋าก่อนเลย อิอิ
-
เต๋าอย่าทำไรจืดนะ อย่านะ....... อย่าช้า จืดพร้อมแล้ว ฮุๆๆ ล้อเล่นรออ่านอยู่น๊า
-
เจ๊จ๋า มาต่ออีกน๊า
-
เชียร์ๆๆๆๆ...............โดนเลยเจ๊. ของยิ่งหายากอยู่แหะๆๆ :m10:
-
คิดถึงเจ๊อ่า............... หายไวไวน่ะเจ๊.... :impress:
ปีใหม่เดี๋ยวไปเที่ยวระยองกัน เพื่อนไปกานหลายคน แต่ยางไงก็จาเอาเจ๊ไปด้วย ที่พักจ่ายถูกและอาหารค่อนข้างกิน ฟรีๆๆๆๆๆ (ก็บ้านกิฟ๊ทั้งสองที่ แต่อยู่ท่ว่าพีชายที่สุดแสนจะจัยดีจาลดห้ายได้เท่าไหร่............น้องแท้ๆ ไม่ลดเดี๋ยวปั๊ดตบ.........) แต่ค่ารถ+เบ็ตเตล็ตออกเองน่ะเคอะ.... รับรอง
ม่วน :m4:
หายโดยด่วยเจ๊........... ไม่งั้นไม่ยอม o9
-
คุณจืดจะโดนปล้ำหรือเปล่างานนี้ 55555 ขอให้หายไวๆนะคับ
-
รู้สึกว่าคุณจืดนี่จะดูดีอกดีใจนิดนึงนะเนี่ย 555+
-
:amen: ดูกร.....น้องขา ว่าจะว่างไปได้ป่าว
ต่อตอนจบของตอนที่แล้ว
นายเต๋าลากฉันมาแถว ๆ ต้นไม้ใหญ่ต้นนึง (ต้นอะไรก็มะรู้สิ) จากนั้นมันก็เอาแต่จ้องหน้าฉัน อั้ย อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันยอมแล้ว (ง่ะ...)
“ว่ามาสิ มีเรื่องอะไรเหรอ”
“เอ่อ คือว่า เรา... เรา.....” เรา เราชอบจืด ต้องใช่แน่ ๆ เลยอ้ะ :m3:กรี๊ดดดด มีคนติดกับอีกแล้วเว้ย
“เราอะไรเหรอ” แอ๊บทำเอียงอาย
“คือว่าเรา.... ชอบจอยน่ะ”
:m30:อ่ะ อะไรนะ ชอบจอยหรอกเหรอเนี่ย เวรกรรม ไอ้เราก็นึกว่าชอบตัวเอง ที่ไหนได้ เสียเซลฟ์เลยตู หมดอารมณ์ละ เซ็งสุด ๆ (น่าน ไม่สำนึกอีกนะ ว่ามีแฟนแล้ว)
“แล้วไงล่ะ มาบอกเราทำไมเหรอ”
“ก็.... เห็นจืดสนิทกับจอยน่ะ”
“ก็เลยจะให้เป็นแม่สื่อเอง ว่างั้นเถอะ” ฉันทำปากยื่นปากยาวใส่มัน
“ได้ปล่าวล่ะ” ชิส์ ไม่มีทางอ่ะ กินมันเองไม่ดีกว่าเหรอ 555
“เอ... เอาไงดีน้า ถ้าช่วยแล้วจะให้อะไรล่ะ”
“อยากได้อะไร บอกมาสิ” แกพูดเองนะ ตาเต๋า
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก เลี้ยงข้าวฉันเป็นเวลา 1 อาทิตย์ โอเคป่ะ” เห็นแก่กินที่สุดเลยอิฉัน
“โห มากไปมั้ง” มีบ่น เด๋วปั๊ด ไม่ช่วยซะเลยนี่
“ไม่เอาใช่มะ งั้นฉันกลับบ้านละ”
ฉันแกล้งทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้านไป แต่โดนนายเต๋าดึงแขนอีกจนได้
“ตกลง ๆ เอางั้นก็ได้” อิอิ เสร็จฉันล่ะเมิงเอ้ย กินฟรี 1 อาทิตย์
(หมายถึงอาหารว่างนอกเหนือจากมื้อหลัก แต่ถ้าหลังจากฝึกงานไปแล้ว มันก็ต้องเลี้ยงฉันอยู่ดี 555)
“ตกลงแล้วนะ ถ้านายเบี้ยวฉันล่ะก็…” มีขู่ไว้ก่อน
“เอาน่า ไม่เบี้ยวหรอก เข้าบ้านกันเถอะ”
“เด๋วก่อน ฉันยังไม่ได้ถามนายเรื่องนึงเลยนะ”
“เรื่องอะไรเหรอ” นายเต๋าทำหน้างง ๆ
“นายมีแฟนรึยัง” เรื่องนี้สำคัญมาก ๆ เลยล่ะ
“ยังเลย โสดครับ โสดสนิทเลยล่ะ” อ้อเหรอ งั้นก็ แล้วไป
“แน่ใจนะ ถ้าโกหกล่ะก็” ฉันก็ไม่ช่วยน่ะสิ
“จริง ๆ ไม่โกหกหรอก กลับบ้านกันเถอะ” :m26:ชิ น่าสงสัยแฮะ
ได้กลับบ้านซะที ไม่รู้ว่าพวกนั้นจะคิดยังไงบ้างน้อ หายไปด้วยกันสองคน มันคงไม่คิดอกุศลกันหรอกนะ เหอ ๆ พอเราเดินเข้าไปในบ้านแล้ว ก็เห็นพวกนั้นยังตั้งวงเล่นไพ่อยู่เลย ทนทายาดจริง ๆ
“เลิกดูกันแล้วเหรอ” ยัยจ๋าถามขึ้นทันที
“อือ ง่วงแล้วน่ะ”
“หรอจ้ะ มาเล่นไพ่กันดีกว่า ตาจะได้สว่าง ๆ ไง” อ่ะนะ เป็นงั้นไป
“จะดีเหรอ แบบว่า....” แบบว่า จืดก็กระโดดเข้าไปร่วมวงด้วยน่ะสิจ้ะ อิอิ
“แหม นึกว่าจะง่วงจริงซะอีก”
ฉันมองหาจอย ก็ไม่เห็น สงสัยจะหลับไปแล้ว นายเต๋าก็ไม่ยอมนอนยังมานั่งเล่นด้วยกันอีก แต่ว่า นับจากนี้ไป ฉันก็ต้องคอยหาโอกาสให้มันได้ใกล้ชิดกับจอยสินะ งั้นก็ต้องคิดแผนเด็ด ๆ อีกล่ะสิ เง้อ น่าปวดหัวจริง ๆ (อยู่ดีไม่ว่าดี ดันหาเหาใส่หัวจนได้ :a6:)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
พี่จืดระวังนะครรับเป็นแม่สื่อให้เขาแล้วจะได้องอ่ะ :m9:
-
:m13:ก็คงจะยังงั้นม้าง คิคิ
ว่าแต่ :m26:น้องทรี ยังไม่เปิดเทอมเหรอ มหาลัยตอนนี้เปิดเทอมยังอ่ะ
คิดถึงเด็กหนุ่มมหาลัยจัง :o8: (โดยเฉพาะร้านเกมส์ o17 ฮี่ ๆ)
-
อ่าวพลาดไปได้ไง เต๋าอยู่นอกระยะเป้าหมาย
คิกคิก
:o :o :o
หรือว่าเป็นแผนลวงศัตรูให้ตายใจ แล้วตลบหลัง
:oo1: :oo1: :oo1:
-
ตามติด ติมตาม
แหะๆๆ เจ๊จืด แห้ว................ อารมณ์เหมือน :เตะ1: แว๊ก :m4:
-
อ้าววววววววววววววลุ้นเกือบตาย ว้าๆๆๆๆๆๆๆเสียดายแทนเลย อิอิ
-
โห ไอเราก็นึกว่าจะมีอะไรดีๆซะอีก เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ได้โอกาสต้องรีบเข้ามาเม้นท์ให้จืด คิดถึงจัง
ว่าแต่จืดเป็นอย่างงั้ยบ้างอ่ะ เห็นว่ารถล้ม ดูแลตัวเองด้วยนะ ระวังการอักเสบนะน้องเอ่ย
-
ว้า..สุดท้ายไปชอบเพื่อนซะงั้น..
แห้วเลยคุณจืด..อิอิ :m14:
-
คิดถึงเจ๊ตืดดดดด :m1: หายดีแล้วมาลงต่อน่ะค่ะ เป็นห่วงๆ :m4:
-
พี่จืดสู้ๆ มหาลัยผมยังไม่เปิเลยครับผม :m9:
-
แห้วแดรกค่ะเจ๊ 555+ :a6:
แร้วจะทำไงต่อไปน่ออออ
มาต่ออีกน๊า
-
อ้าว!
ตกลงกินแห้วหรือเคอะคุณน้อง
อิอิ
-
:m13: ต๊าย เด๋วนี้แห้วเค้าเปลี่ยนเป้นสมหวังแล้วค่ะ หุหุ คิดดูเองละกาน
:m29:วันนี้นั่งทำงานตั้งแต่เช้ายันเย็น เคยเหนมะคะ โรงงานนรกอ้ะ โหดชิบเป๋ง
เอ้า มาต่อให้แล้วนา
ตอนที่ 77
หลังจากวันนั้น พวกเราก็ไปสำรวจแนวปะการังกันอีกหลายที่ ส่วนตัวฉันเองก็คอยจัดแจงให้สองคนนั้นได้อยู่ใกล้ชิดกัน โดยที่หารู้ไม่ว่า ตาเต๋าน่ะ มีแฟนอยู่แล้วที่กรุงเทพฯน่ะสิ จนเรื่องมันมาแดงเอาก็ตอนที่พี่ ๆ พาพวกเราออกมาทานข้าวในเมืองของเย็นวันหนึ่ง
ระหว่างที่นั่งรอเสิร์ฟอยู่นั่นเอง นายเต๋าก็ลุกจากที่นั่งออกไปโทรศัพท์ข้างนอก แถว ๆ ชายหาดน่ะแหละ ฉันเห็นมันโทรได้ ของฉันก็น่าจะโทรได้เหมือนกันมั้ง เลยลองเปิดมือถือดูบ้าง สรุปว่า ไร้สัญญาณอยู่วันยังค่ำ เฮ่อ เซ็ง
แต่เดี๋ยวก่อน โทรศัพท์สาธารณะไงล่ะ ฉันลองมองหาดู ก็พบว่ามันอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหารเท่าไหร่ ก็เลยขอพี่เค้าไปโทรหาเพื่อนหน่อย พี่แกก็ไม่ว่าอะไร ฉันก็เลยเดินออกไปยังตู้โทรศัพท์ทันที
แต่มันก็เดินผ่านนายเต๋าด้วยนี่สิ อ้อ แล้วฉันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะฟังมันคุยอยู่หรอกนะ แต่เผอิญมันไปได้ยินเข้าเองนี่สิ ฉันได้ยินมันพูดจาหวาน ๆ รัก ๆ อะไรนี่แหละ เท่านั้นเองก็พอจะรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ในใจของฉันมันก็ขัดเคืองขึ้นมาทันที
“ไม่น่าไปช่วยมันเลยเรา นึกว่าไม่มีแฟนหรอกนะ ถึงได้ช่วยมัน” จากนี้ไปฉันคงไม่ยุ่งด้วยแล้วล่ะ
ฉันเดินไปจนถึงตู้โทรศัพท์แล้ว ก็ลองกดหมายเลขมือถือของเบสดู แต่ว่า.... กลับไม่มีเสียงรอสายดังมาจากทางฟากนู้นเลย มีแต่ กรุณาฝากข้อความหลังได้ยินเสียงสัญญาณ..... ฉันลองกดหมายเลขดูอีกครั้ง แต่มันก็เหมือนเดิม อะไรว้า พอจะโทรไปหาดันปิดมือถือซะได้
“ช่วยไม่ได้นะ โทรหาแกแล้วนะตาเบส”
“เอ โทรหาอาร์ทดีกว่าเรา” แล้วฉันก็ลองกดหมายเลขโทรศัพท์ของอาร์ทดู ปรากฎว่าติดแฮะ
เสียงสัญญาณฯ ดังอยู่สักครู่นึง ก็มีคนกดรับสาย
“สวัสดีครับ” เสียงของอาร์ท ฉันจำได้ดี
“อาร์ทเหรอ จืดเองนะ”
“อ้าว จืดเองเหรอเนี่ย โทรมาได้ไงอ่ะ”
“ก็โทรตู้สาธารณะไง มือถือเราไม่มีสัญญาณ เมื่อกี้โทรหาเบสแล้วไม่ติดก็เลยโทรมาหาอาร์ท”
อาร์ทนิ่งไปพักนึง ตายล่ะวาฉัน ไม่น่าพูดแบบนั้นออกไปเลยเรา อาร์ทคงเสียความรู้สึกน่าดู
“เอ่อ อาร์ท สบายดีมั้ย เรานะ อยู่ที่นี่อุดมสมบูรณ์มากเลยล่ะ อ้วนขึ้นตั้งเยอะแน่ะ”
“งั้นเหรอ ระวังนะ อ้วนมากแล้วแฟนจะไม่รักน่ะ” เอ๋ มีงี้ด้วยเหรอ
“บ้า ไม่ได้อ้วนขนาดนั้นสักหน่อย”
“พูดเล่นน่า จืด อยู่ที่นั่นสบายดีนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วยล่ะ” อาร์ทเป็นห่วงฉันเสมอเลย
“ขอบใจนะ อาร์ทก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองดี ๆ นะ”
“จ้ะ คิดถึงจืดเสมอนะ” อาร์ท.....
“เหมือนกันจ้ะ เราต้องไปแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนนะอาร์ท”
“อืม กลับมาเร็ว ๆ นะ”
“อีก 20 วันเอง แป๊บเดียว เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว”
ฉันวางสายโทรศัพท์แล้วก็เดินกลับมานั่งรวมกลุ่มที่โต๊ะอาหารเหมือนเดิม จากนั้นก็....กินน่ะสิคะ
////////////////////////////////
หลังจากอาหารมื้อพิเศษก็กลับมายังบ้านพัก งานนี้ต้องมีเคลียร์กับนายเต๋าซะหน่อย โทษฐานที่มาหลอกเราว่ายังไม่มีแฟน แล้วริจะมาจีบเพื่อนของเรา ไม่ได้ ๆ ฉันเดินเข้าไปนั่งคุยกับจอยในห้องกันแค่สองคน
“จอย เราถามหน่อยสิ ว่าตัวเองคิดยังไงกับเต๋าเหรอ”
“หืม เต๋าเหรอ ก็ดีนี่ ทำไมเหรอ” เอ สงสัยจะไม่เข้าในฃจที่ฉันถามมั้ง
“ไม่ช่าย จอยคิดกับเต๋าแบบเพื่อนหรือปล่าวน่ะ”
“อ้อ จืด เรามีแฟนแล้วนะ เราจะไปคิดอะไรกับเต๋าล่ะ เอ หรือว่าจืด... จะชอบ”
“เฮ้ย ไม่ใช่นะ เราก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน”
“อ้ะ จืดมีแฟนแล้วเหรอเนี่ย” จอยทำหน้าตาตกใจนิด ๆ
“ก็มีแล้วน่ะสิ แล้วทำไมตัวเองทำหน้าแบบนั้นอ่ะ”
“ป่ะ ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก วันนี้อาหารอร่อยเนอะ”
อ้าว ไหงเปลี่ยนเรื่องเฉยเลยอ้ะจอย แปลก ๆ นะ แต่ช่างเหอะ คิดกับนายเต๋าแค่เพื่อนก็ดีแล้ว จะได้ไปจัดการนายนั่นได้สะดวกหน่อย หึหึ
ฉันเดินไปเรียกนายเต๋าออกไปคุยนอกบ้าน เพราะในบ้านมันคงคุยไม่สะดวกสักเท่าไหร่
“เต๋า ฉันมีเรื่องจะพูดด้วย ไปที่ออฟฟิศได้มั้ย”
“อืม ไปสิ” นายเต๋ามองหน้าฉัน งง ๆ แต่ก็ตกลงไปด้วย
“ว่าแต่ มีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับเราเหรอ”
“เด๋วก็รู้ ตามมาเถอะน่า” ฉันเดินนำลงไปที่ ๆ เรานั่งดูทีวีกันบ่อย ๆ นั่นแหละ
พอไปถึงที่นั่นแล้ว นายเต๋าก็เดินไปเปิดทีวีดูเหมือนเคย ฉันนั่งลงที่ประจำ นายเต๋าหันหน้ามามอง แล้วก็ทำท่าเหมือนจะถาม
“โอเค ๆ พูดแล้ว ฉันถามนายอย่างนึงได้มั้ย”
“ถามมาสิ” มันหันไปดูทีวีต่อ
“นายมีแฟนอยู่แล้วใช่มั้ย”
“หือ รู้ได้ไง อ้อ... รู้แล้ว เมื่อตอนเย็นสินะ คงได้ยินหมดแล้วสิ” มันนั่งอมยิ้มมาทางฉัน
“หา ฉันไม่ได้แอบฟังนะยะ แค่เดินผ่านแล้วมัน เอ่อ ได้ยิน ก็แค่นั้นเอง”
“งั้นเหรอ ว่าแต่ ถามแค่นี้เองน่ะเหรอ” มันเริ่มถามแบบยียวนซะแล้ว
“ใครบอก ทั้ง ๆ ที่นายก็มีแฟนอยู่แล้ว จะมายุ่งกับเพื่อนฉันอีกทำไม” ฉันเริ่มขึ้นเสียงนิดหน่อย
“ก็ คนมันเหงา ทำไงได้ล่ะ” หะ เหงาเหรอ อะไรของมันเนี่ย
“นายจะบ้าเหรอ มันไม่ใช่เรื่องที่ควรทำเลยนะ”
“ไม่ควรตรงไหนล่ะ” นายเต๋าจ้องตาฉันเป๋งเลย อึ๋ย
“ก็... ก็ เอ่อ มันไม่ดีไงล่ะ ฉันจะไม่ช่วยนายอีกแล้ว” ฉันเดินออกมาจากที่นั่นก่อนนายเต๋า อะไรบางอย่างแปลก ๆ ที่มาจากสายตาของนายนั่น มันทำให้ฉันรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ พิกลแฮะ
++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:amen:ให้อีกตอน เพราะจะไปเข้าวัดแล้วจ้า พอดีต้องทำวัตรเย็นกะเช้า แล้วก้มีทอดกฐินด้วย อนุโมทนาด้วยเน้อ
ตอนที่ 78
ฉันทิ้งให้นายเต๋าอยู่ที่นั่นคนเดียว เหอะ สมน้ำหน้า อยากโกหกเราก่อนทำไมล่ะ ช่วยไม่ได้ ฉันรีบเดินเข้าห้องไปก่อนที่คนอื่นจะทันได้ทักทาย ส่วนนายนั่นก็คงเดินตามขึ้นมาถึงแล้วล่ะมั้ง
“จืด จะนอนแล้วเหรอ” จอยชะโงกหน้าเข้ามาถาม
“อือ ง่วงแล้วอ่ะ” ฉันแกล้งทำเป็นนอนคุมโปงไปงั้นแหละ
“ว่าจะชวนเล่นไพ่ซะหน่อย ขาดไปขานึงอ่ะ” อ่ะนะ
“ไม่ดีกว่า เราง่วงจริง ๆ โทษทีนะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ งั้นนอนก่อนก็ได้นะ เราไม่กวนแล้ว”
แล้วจอยก็ปิดประตูห้องเดินกลับไปนั่งร่วมวงต่อล่ะมั้ง ส่วนฉันน่ะเหรอ นอนไม่หลับหรอก เพราะอะไรน่ะรึ ก็ภาพหน้านายเต๋าน่ะสิ ลอยอยู่ตรงหน้าฉันอยู่ได้ อ้ากกกก หายไปซะทีได้มั้ย โธ่เว้ย มันอะไรกันเนี่ย
ฉันหลับตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วนั่นแหละ รู้สึกว่าฉันจะตื่นก่อนใครด้วยนี่สิ ฉันลุกขึ้นจะไปอาบน้ำ พอเปิดประตูห้องออกมาก็เจอกับนายเต๋ากำลังจะเข้าห้องน้ำเหมือน
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“..... อืม อรุณสวัสดิ์” ทำไมใจเต้นแปลก ๆ ล่ะเรา
“ตื่นเช้าจังเลย แล้วนั่น จะอาบน้ำแล้วเหรอ”
“อืม” ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ก็เลยเดินเข้าห้องน้ำไป
พออาบน้ำ แต่งตัวเสร็จแล้ว ก็เดินออกมา ก็พบว่า นายเต๋านั่งรออยู่ตรงโต๊ะหน้าระเบียงบ้านอยู่ก่อนแล้ว
“จืด มาดื่มกาแฟด้วยกันก่อนสิ”
“เอ่อ คือ...”
“เราชงให้แก้วนึงแล้วนะ” มันยื่นแก้วให้ฉันดู
“งั้น เด๋วฉันเอาผ้าไปเก็บก่อนนะ”
ฉันเดินเข้าห้องเอาผ้าขนหนูไปตากไว้ เสื้อเก่าก็รวม ๆ กันไว้ซักทีเดียว จอยยังนอนหลับอยู่เลย พอมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ มันเพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเอง
“มานั่งด้วยกันสิ” ฉันเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ขอบใจนะที่ชงให้ฉันแก้วนึงน่ะ” ฉันยกขึ้นมาจิบ ๆ ดู อืม ฝีมือใช้ได้เลยทีเดียว
“อร่อยมั้ย” นายนั่นถามมา
“ก็ ใช้ได้ ฝีมือดีเหมือนกันนี่” ฉันยิ้มให้ทีนึง
“วันหลังจะได้ชงให้อีกไง” นายเต๋าทำตาแปลก ๆ อีกแล้ว ทำเอาฉันชักจะหวั่น ๆ
“ไม่เป็นไร ฉันชงเองก็ได้ เกรงใจนายปล่าว ๆ”
“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยนี่ อีกสักแก้วมั้ย”
“ไม่ล่ะ แก้วเดียวก็พอแล้ว เออ แล้ววันนี้ทำไมยังไม่มีใครตื่นกันอีกล่ะเนี่ย” ฉันชักจะสงสัยซะแล้ว
“อ้าว นี่ไม่รู้จริง ๆ หรือ” รู้อะไรเหรอ ฉันทำหน้าเอ๋อ ๆ
“ทำไมเหรอ วันนี้มันมีอะไรกันเหรอ”
“ก็วันนี้ พี่เค้าบอกว่าไม่ต้องไปสำรวจหรอก ให้อยู่ทำรายงานกันไปก่อน เพราะช่วงเย็น ๆ พี่เค้าจะพาไปเที่ยวงานปาร์ตี้ ฟูลมูน ที่หาดริ้นน่ะ”
หืม ปาร์ตี้ ปาร์ตี้อะไรอ่ะ ไม่เห็นจะรู้จักเลย แต่ท่าทางน่าสนุกแฮะ
“จริงดิ โธ่เอ๋ย ไอ้เราก็ตื่นแต่เช้า โง่จริง ๆ เลยฉัน”
“แต่เราว่าดีนะ เราจะได้คุยกันแค่สองคนไง” หยึ๋ย หมายความว่ายังไงกันเนี่ย
“เอ่อ ทำไม ต้องแค่สองคนด้วยล่ะ” ฉันเริ่มระแวงมันละ
“ไม่มีอะไรแล้วล่ะ เด๋วไปปลุกพวกนั้นกันดีกว่า เราต้องลงไปกินข้าวเช้ากันอีกนะ”
เหอะ แบบนี้ เค้าเรียกว่าหลบเลี่ยงที่จะตอบคำถามเรานี่หว่า นายเต๋านี่ชักจะแปลกขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะเนี่ย คิดแล้วฉันก็เดินไปปลุกจอยกับคนอื่น ๆ ในห้อง ก็นี่มันเจ็ดโมงครึ่งไปแล้ว ข้าวเช้าเรากินกันตอนแปดโมงเช้านี่นา
แล้วเวลาช่วงกลางวันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แหงล่ะ ใคร ๆ ก็อยากให้ถึงตอนเย็นเร็ว ๆ น่ะสิ เพราะว่าพวกเราจะได้ไปเที่ยวงานปาร์ตี้สุดฮิบกันที่หาดริ้น ไม่รู้ว่าที่นั่นจะจัดงานแบบไหนกัน เห็นพี่เค้าว่ากันว่า คนเยอะมาก ส่วนใหญ่จะเป็นพวกชาวต่างชาติ
แล้วงานนี้ก็จะจัดขึ้นทุกวันพระจันทร์เต็มดวงด้วย ตามความคิดของฉันหลังจากที่ได้ไปเที่ยวมาแล้วนะ มันไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยอ้ะ เพราะวันนี้จะตรงกับวันพระ ซึ่งจริง ๆ แล้วพุทธศาสนิกชนอย่างเราควรจะเข้าวัดเข้าวามากกว่า แต่ตอนนั้นมันยังสาวยังแส้อยู่เลยหลงระเริงไปตามแสงสี กว่าจะรู้ว่าอะไรดีอะไรเลว ก็แก่แล้ว....อิอิ
“ตายล่ะ ไฟดับ” ใครคนนึงอุทานออกมา
ใช่แล้ว อยู่ ๆ ไฟก็ดับพรึ่บลงซะอย่างงั้น แล้วไหนบอกว่าเย็น ๆ จะไปกันไง นี่ก็ปาเข้าไปเกือบจะทุ่มนึงแล้ว แถมไฟยังดับอีกตะหาก เครียดนะเนี่ย
“แล้วจะเอาไงดีล่ะ”
“ไม่รู้สิ มันจะติดตอนไหนล่ะแก”
“งี้จะได้ไปเที่ยวมั้ยเนี่ย” บ่นกันสู้ตาย มืดก็มืด อ้าย ใครส่องไฟฉายมาโดนหน้าฉันวะเนี่ย
“จะส่องหาพระแสงอะไรยะ” ฉันวีนซะเลย แล้วคนส่องก็... ไอ้บ้าเต๋าน่ะเอง
“ไปแกล้งจืดทำไมล่ะเต๋า”
“ปล่าวซะหน่อย ส่องไปทั่วตะหาก” อ้อเหรอ ส่องไปทั่ว เห็นส่องแต่หน้าฉันเนี่ยนะ
“เด๋วจะโดนนะแก”
“แหะ ๆ โทษที ๆ อ้ะพี่มาแล้ว สงสัยงานนี้จะได้ไปกันแล้วล่ะพวกเรา”
เย้ ๆ ในที่สุดคุณพี่ก็พาพวกเราไปที่งานจนได้ เอ่อ แต่ก่อนจะถึงสถานที่จัดงานนี่สิ แทบจะรากแตกกันไปหลายรอบ เอาไว้มาบรรยายตอนหน้าละกัน สุด ๆ ของความหวาดเสียว o21
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ง้า พี่จืดมาอัพแล้ว :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: คิดถึงจังเลย~~~~*
มาทำให้อยากแล้วจากไป again นายเต๋ามันอยากมากิ๊กจะเจ้รึเปล่า :o ไอ่ตานี้มานแปลกๆอยู่น่ะ
แถมตอนนี้มาพี่อาร์ทด้วย อิอิ อยากอ่านต่อจางเลยเจ้ที่เลิฟรีบมาอัพน่ะจ๊ะ
-
:o :o ทำไมมีลางสังหรณ์เกี่ยวกับนายเบสยังไงไม่รู้นะครับ :amen: :amen: หวังว่าจะไม่ไม่เปนอย่างที่คิดนะครับ :m5: :m5:
-
:o :o ทำไมมีลางสังหรณ์เกี่ยวกับนายเบสยังไงไม่รู้นะครับ :amen: :amen: หวังว่าจะไม่ไม่เปนอย่างที่คิดนะครับ :m5: :m5:
เห็นด้วยอย่างยิ่ง...... แต่ก็น่ะ เค้ายังรักพี่อาร์ทมากกว่าเยอะ...... :a14: (รักพี่อาร์ทน่ะ)
-
รู้สึกว่าเต๋าชักจะยังไงกับคุณจืดนะระวังตัวนะเดี่ยวจะยุ่ง ขออนุโมทนาด้วยนะคับ
-
o19 ยังไม่มีเวลาเขียนตอนต่อไปเลย สงสัยงานนี้คงต้องเป็นละครจานด่วนแล้วล่ะ ไม่มีค้างสต๊อกแล้วนะ :m5:
-
ถ้าจะจานด่วน ขอแบบพิเศษเลยแล้วกันนะครับ ไข่เจียวด้วยนะไม่ชอบไข่ดาว
-
เผอิญคนทำไม่ชอบเจียวไข่อ่ะ แต่ชอบไข่ของลูกเขย เอ้ย ไข่ลูกเขยมากกว่าอ่ะจ้ะ o3
-
นายเต๋านี่ไม่น่าไว้ใจเลยแหะ
:m26:
สงสัยจะเป็นเจ๊กกบฏคิดไม่ซื่อซะแล้ว
:m21:
ว่าแต่ก็ดีนะ คล้ายๆตาเบส ถึงจะปราบพยศอยู่
:m20:
-
สงสัยจะเป็นเจ๊กกบฏคิดไม่ซื่อซะแล้ว
:m21:
พี่อาร์ทททท พี่จืดคิดกบฎ ปราบด่วนเลยยยยยยย :m4:
เจ๊....พิเศษๆอ่ะ.... ขอ2 จาน เอาแบบจานละ 550 เนอะเจ้าเคอะ :m30:
คิดถึงเจ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ หายไวไว (แต่อีกใจก็อยากให้ป่วย.....11รดม่ายด้าย :laugh:)
-
ตอนที่ 79
เส้นทางที่ไปยังหาดริ้นนั้น อันตรายมาก ๆ ทั้งชันทั้งโค้ง ดีนะที่เป็นตอนกลางคืนเลยมองไม่เห้นว่าอะไรเป้นอะไร แต่ก็นั่นแหละ ไม่ได้ทำให้ความเสียวลดลงเลยแม้แต่น้อย
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด" แม้แต่ผู้ชายยังกรี๊ด (เหอะๆ)
"เมื่อไหร่จะถึงวะเนี่ย จะอ๊วกแตกแล้ว"
"ไม่รู้โว้ยยยย ไม่เคยมา"
"เวรกรรม" ต่างคนต่างก็บ่นสู้ตาย
"รู้งี้นั่งหน้าก็ดีแล้วกรู แมร่งนั่งกระบะหลัง กลัวตกชิบ" ไอ้โป้งบ่นสุดๆ
"เด๋วก็ถึงแล้วมั้ง มันนานแล้วนะเว้ย" ฉันว่างั้น
"เฮ้ย นั่นไง" ไอ้ต๊อกชี้ไปทางข้างหน้า ซึ่งเริ่มมีแสงไฟระยิบระยับมาบ้างแล้ว
"กรี๊ดดดดด จะถึงแล้วว้อย กรูอยากเข้าห้องน้ำๆๆ" อิฉันเองแหละที่อยาก
ในที่สุดก็มาถึงชายหาดอันคราคร่ำไปด้วยชาวต่างชาติเสียส่วนใหญ่ โอ้ พระเจ้า โปรดประทานมาให้ลูกสักสิบคน เอ้ย คนสองคนทีเถิด อิอิ
พอลงจากรถแล้ว ฉันก็รีบแจ้นเข้าห้องน้ำสาธารณะ (แต่มีเก็บตังค์ซะงั้น) ไปเอาของเก่าออกเสียก่อน เฮ่อ แทบตาย แต่พอมาถึงก็ น่าจะคุ้มค่าล่ะนะ งานนี้ต้องเมา เมาเท่าน้าน หุหุ
"มากันครบรึยังน้อง ๆ" พี่แกถามหาคนอื่น ๆ
"ครบแล้วล่ะพี่ ว่าแต่จะไปนั่งตรงไหนกันล่ะ คนเยอะจัง"
"ตามพี่มาละกัน มีที่ประจำ" อ้ายยย มีงี้ด้วย
"งั้นเด๋วจืดขอพับขากางเกงก่อนนะคะ"
"พับทำไมอ่ะ" พี่เค้าสงสัย
"อ๋อ มันจะได้สั้น ๆ ไง แบบว่า ร้อนอ้ะ" เหอ ๆ แรงละ ๆ
แง่ว ทุกคนมากันเบะปากใส่อิฉัน ฉันผิดตรงไหนคะ แค่อยากจะอ่อยเหยื่อแค่เนี้ย ผิดมั้ยเนี่ย :m13: คิกๆ
++++++++++++++++++++++++
ปล. แต่งสด ๆ ที่ร้านเลยอ้ะ ได้แค่นี้แหละจ้า เด๋วมาอัพใหม่ เง้อ ไม่มีเวลาเขียนที่บ้านเลยอ่ะ
-
รออยู่นะครับพี่สาวสู้ๆนะครับ :a11:
-
อิอิ มีหวังว่าจะไม่ได้กินแห้วแล้วล่ะสิเนี่ย
-
ชอบจริงๆไปเที่ยวแล้วหลุดไปอยู่ในดงฝรั่งแบบระดับนายแบบนี่
เขาชอบไปป่าเขาลำเนาไพรกันหล่ะ
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
เข้าดง ป่าพรงไพร ระวังจะหลงไปอยู่ในพุ่มไม้ข้างทาน่ะจ๊ะเจ๊
ฝรั่งพวกนี้ยิ่งหื่นๆอยู่ :oo1:
:laugh: :laugh: :laugh:
คิดถึงเจ๊ๆๆๆ คิดถึ๊งคิดถึง :impress:
มาต่อโวยๆเน้อเจ้า..
-
มาต่อไวๆน๊า
-
ยัยจืด หายไปไหนนะ
ใครเห็นชีบ้าง :m28:
-
:m24: :m7: :m7: :m7: :m7:
:m3: :m3: :m3: :m3:
:m1: :m1: :m1: :m1:
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
:m10: :m10: :m10: :m10:
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
-
คิดถึงจางเลยพี่จึด :m1:
มาต่อซะสั้น แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อ่าน อิอิ
คุณพี่จึดที่เลิฟค๊าบ เด๋วเป็นลำยอง ละจะเป็นเรื่องนะคร๊าบ เบสไม่อยู่แบบนี้ไคจะคุมละทีนี้
-
อิอิ...ป๋มเปิ้งอ่านทันอ่ะงับ....หุหุ.....จ่อบบบ o7
พี่จืด....คณะประมงพี่ย้ายไปใกล้ๆ ชุมชนโรงสูบแย้วน้า...ตึกเก่าโดน มนุษย์ยึดไปแย้ว....อิอิ :laugh:
คณะประมงใหม่ใหญ่มากอยู่ติดกะสถาปัตอ่ะ....
Center point กะ KFC ม่ายมีแย้วน้า.....ยำมาม่าก็ย้ายไปอยู่บาร์ใหม่(อยู่ใกล้ตึก 13 ที่ถ่าย Season Change อ่ะ) o16
หุหุ....มา UP สถานที่ให้งับ..... o1 พี่จืด KU ไรอ่ะ....อิค KU 65 น้า....อิอิ :m7:
-
ลืมอนุโมทนาบุญ โทษทีจ๊ะ
-
:m17:คิดถึงทุกคนจัง ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยอ้ะ มะมีเวลาแต่งเลย
แต่จะพยายามมาลงนะ
ปล. เค้า KU 58 เจ้าค่า คิคิ (แก่แว้ว)
-
พี่จืดรักษาสุขภาพด้วยนะครับผม :m3:
-
:m22: เหวอ ๆ ยังไม่แก่หรอกครับ เพราะถ้าจืดแก่ ผมก็แก่ด้วยง่า อายุเท่ากัน :m29: :m29:
ปล. ไม่ยอมแก่ อ่ะ
-
ช้านนึกว่าเมอจะเข้ามาต่อ
ที่แท้ก็เข้ามาบอกความแก่ของตัวเอง
:laugh: :laugh: :laugh:
ปล. ยัยจืดแกแก่ อิอิ :m14:
-
ช้านนึกว่าเมอจะเข้ามาต่อ
ที่แท้ก็เข้ามาบอกความแก่ของตัวเอง
:laugh: :laugh: :laugh:
ปล. ยัยจืดแกแก่ อิอิ :m14:
:m13:ต๊าย ตัวเองก็ป้าเหมือน ๆ กัลนั่นแหละ คิคิ
เมื่อวานไปดูหนังมา วันนี้ก็จะไปกินเลี้ยงอีก เฮ่อ อ้วนพอดี :try2:
:bye2:ไปก่อนล่ะน้า คืนนี้จะไปแต่งมาให้อ่านซักกะตอน หุหุ
-
โหย
นึกว่าเจ๊จะไม่มาทักทายหละ หายไปหลายวน คิดถึ๊งคิดถึง
ปล.ไอ้ที่ว่าแก่นี่ เจ๊แก่จริงช่ายม่ะ :laugh:
-
ต่อไปจะเป็นยังไงน้า...... :m3:
-
:try2: วันนี้มาลงให้แน่นอน ไม่พลาดชัวร์ ๆ เพราะแต่งมาแล้นเมื่อคืน 2 ตอน เด่วไปหาที่ลงก่อนนะ
ร้านนี้แมร่งไม่ยอมให้ลงแฟลชไดรว์ อารมรณ์เสียอย่างแรง :m16:
-
จะรอพี่จืดคนสวยครับผม :m3:
-
รอนะจ้ะ ตัวเอง
-
o17มาแล้ว ๆ
ตอนที่ 79
ตามทางบนชายหาดจะมีร้านเครื่องดื่มจำพวกแอลกอฮอล์ตั้งอยู่เรียงราย พี่พาพวกเราเดินไปเกือบครึ่งทางแน่ะ กว่าจะถึงร้านที่จองเอาไว้ โอว น่ารักมาก ๆ เลยล่ะ มีเสื่อมาปูตรงชายหาดแล้วก็มีโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก ๆ ไว้ตั้งเครื่องดื่ม
พี่เขาสั่งเครื่องดื่มพวกเบียร์ แล้วก็เหล้ากับแกล้มมา นอกนั้นเราจะกินอะไรก็สั่งได้ตามใจชอบกันเลย โฮ่ ๆ งานนี้ เราก็ต้องแอ๊บเมาอีกแล้วล่ะสิ คิคิ
“เต็มที่เลยนะน้อง ๆ”
“พี่ขา แถวนี้มีผับมั้ยอ้ะ” ฉันสาระแนถามเขา
“มีสิ เดินไปอีกหน่อยก็ถึงแล้ว เข้าไปเดินเล่นได้สบาย ๆ เลย”
“โห จริงสิพี่ ไม่มีตรวจบัตรเหรอ”
“ฮุ้ย ไม่มีหรอก แถวนี้เค้าฟรีกันจะตายไป” อุว้าย แบบนี้ก็หวานปากอิฉันล่ะสิ
“จะไปเที่ยวหรอจืด” นายเต๋าแจ๋ทันที
“จะไปด้วยรึไง” ฉันหันไปถามมัน
“ไปสิจ้ะ พลาดได้ไง” เหอะ ๆ
“ก็ไปสิ จอยไปด้วยกันนะ” ฉันหันไปชวนเพื่อนสาว
“เอ่อ ไม่ดีกว่า เราอยากนั่งดื่มมากกว่า”
จอยดูเครียด ๆ ตั้งแต่มาที่นี่แล้ว เห็นชีคุยโทรศัพท์กลับมาก็เป็นแบบนี้เลย
“เสียดายจัง” ที่บ่นก็เพราะไม่อยากไปกับนายเต๋าน่ะสิ
“แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ มีใครจะไปมั่ง” ฉันหันไปทำสายตาออดอ้อนสุดชีวิต แต่ว่า......
พวกนั้นพร้อมใจกันส่ายหน้าไปมา เวรกรรม เห็นแก่กินจังนะพวกนี้ ไปคนเดียวก็ได้วะ (คนเดียวที่ไหนล่ะ ลืมเต๋าไปแล้วเหรอจ้ะ :m13:)
“งั้นฉันไปก่อนนะ เออ เหลือไว้ให้ฉันบ้างล่ะ เด๋วกลับมาดริ๊ง”
“จะไปหาฝรั่งทำสามีเหรอวะแก” โอ๊ะ ไอ้โป้ง แรงมาก
“ต๊าย รู้ดีนะแก ถ้าได้ก็ดีน่ะสิยะ” แล้วอิจืดก็สะบัดตูดใส่ไอ้หมูโป้ง เดิน11รด ๆ ไปยังผับทันที
“เฮ้ย รอด้วยดิ จะรีบไปไหนแก๊” นายเต๋าวิ่งตามฉันมา
“ตามมาทำไมเนี่ย ไม่นั่งดื่มกับพวกนั้นไปล่ะ”
“ไม่เอา จะไปเดินเล่น”
“เอ้า ก็ไปเดินสิ ตามฉันมาทำไมยะ” ฉันทำหน้างง ๆ มันก็
“จะไปด้วย มีปัญหามะ” เหอะ ใครจะกล้ามีกะมันล่ะคะ
“จ้ะ ๆ ไม่มีปัญหา ไม่มีเลย”
“หึ ว่าแต่.... ตัวเองไม่กลัวฝรั่งเหรอจ้ะ” พูดอะไรของมันวะ
“กลัว.... กลัวทำไม กลัวเพื่อ...” ฉันว่าไอ้นี่คงไม่มีเรื่องจะพูดแล้วล่ะมั้ง
“ก็ กลัวฝรั่งไม่สนใจแกไง” หา เรื่องเนี้ยเนี่ยนะ
“บ้า ทำไมฉันต้องคิดแบบนั้นด้วย”
“ปล๊าว ไม่มีอะไร จะถึงแล้ว ร้านอยู่ข้างหน้านี่เอง”
เชอะ ทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง จะบอกล่ะสิว่า ฝรั่งไม่สนคนตัวขาว ๆ แบบฉัน แหงล่ะ พวกนั้นมันชอบตัวดำ ๆ ผิวสีแทน (แต่ฉันขอผิวขาวดีกว่านะ)
เราสองคนเดินฝ่าคนเข้าไปในร้านนั้น เสียงเพลงแด้นซ์สากลดังกระหึ่ม หนุ่มสาวทั้งชาวไทย ชาวต่างชาติพากันเต้นสุดสวิง เห็นแล้วเกิดอาการคันอย่างแรง แล้วฉันจะรอช้าอยู่ใย ถึงไม่เมาก็แอ๊บได้ อิอิ เลยเต้นสู้ตาย ไม่สวยแต่แรงต้องเข้าใจ
นายเต๋าเห็นฉันบ้าไปแล้ว แล้วมันจะยืนเป็นไอ้บื้ออยู่หรือไร มันก็เต้นสู้ตายเหมือนกัน แต่ขอประทานโทษนะคะ จะมาเต้นสีฉันทำเพื่อ... ฉันยิ่งคัน ๆ อยู่ เด๋วก็จับกินซะหรอก ตานี่
ในผับมันจริง ๆ เพลงตอนนั้นก็อินมาก แบบว่าเหมือนไปเที่ยวผับเมืองนอกไม่มีผิด เพราะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ฝรั่งทั้งนั้น นายเต๋าเริ่มแอบเนียนเอามือมาเกี่ยวเอวฉันแล้ว เด๋วก่อน ๆ ได้เจอกันแน่เมิงไอ้เต๋า.... มีเมียแล้วไม่สำนึก :เตะ1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เอ เสียงอะไรฟ่ะ
เสียงน้ำมันเดือดๆ ในกะทะทองแดงหรอ?
อิอิ
น้องสาวชั้นทำไมมันแรงอย่างนี้ ชนะเลิศ คิกคิก
-
อยากไปด้วยจัง
-
:m3:น่าสนุกเนอะคุณจืด
-
สงสัยงานนี้.................................มีเฮ อิอิ
-
สงสัยงานนี้ไม่ลงกระทะอย่างเดียวแล้วม้าง..
ต้องมีปีนต้นงิ้วด้วยหล่ะ..เหอเหอ
-
ตอนที่ 80
นายเต๋าเริ่มเลื้อยหนักขึ้น ไหนมันบอกว่าชอบไอ้จอย แล้วทำไมตอนนี้มาเกาะแกะฉันล่ะ ฉันว่าตานี่คงจะเปลี่ยวล่ะสิ เหอ ๆ ไม่ใช่แค่มันเปลี่ยวน่ะสิ อิฉันก็ด้วยแหละ ฮิฮิ (พอ ๆ ร่านละ)
“นี่แก ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันหันไปตะโกนใส่หูมัน
“เล่นตัวเหรอไง” โอ้ะ ดูมันพูด
“เล่นตัวบ้านแกสิ อายเค้าเว้ย ถ้าพวกนั้นมาเห็นเข้า ได้โดนเผาจนดำเป็นตอตะโกแน่ๆ”
“ไม่เห็นหรอกน่า”
“ไม่ไว้ใจหรอกแก ปล่อยได้แล้ว ฉันจะกลับไปนั่งโต๊ะเราแล้ว”
ดูเหมือนว่าฉันยิ่งพูดเท่าไหร่ก็ไม่เข้าหูของมันเลย โชคดีที่ผับนี้มีแต่ฝรั่ง เค้าเลยไม่สนใจเรื่องแบบนี้กัน นายเต๋ายังดื้อดึงไม่ยอมปล่อย ฉันก็พยายามแกะมือมันออก จนสำเร็จนั่นแหละ ฉันก็เลยมูฟตัวออกมาจากร้านนั้นทันที
“รีบออกจังเลยล่ะ กำลังสนุก ๆ”
“สนุกกับผีน่ะสิ แกทำบ้าอะไรวะ” ฉันหันไปตวาดมันเบา ๆ
“กอดนิดกอดหน่อย ทำหวงตัวไปได้”
“อะไรของแก ใครหวงตัวไม่ทราบ ถ้าหวงจริงแกไม่ได้กอดฉันนานขนาดนี้หรอก”
นายเต๋ายืนยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉาน ทำเอาหัวใจดวงน้อย ๆ (แต่ว่า....) เต้นไม่เป็นจังหวะ
“ยิ้มอะไร เป็นบ้าเหรอแก”
“ยิ้มไม่ได้รึไงจ้ะ” ไม่ได้ เพราะฉันหายใจไม่ออก แง้วววว
“บ้า ไปดีกว่า”
ฉันเดินนำนายเต๋าลิ่ว ๆ ไปยังที่ ๆ พวกเรานั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอไปถึงก็เห็นพวกผู้ชายเมากันไปเสียแล้ว ส่วนสาว ๆ หายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ ฉันลงไปนั่งข้าง ๆ พี่ทั้งสองคน ซึ่งตอนนี้แค่หน้าแดง ๆ เอง
“พวกผู้หญิงหายไปไหนกันหมดเหรอพี่”
“ไปเดินเล่นแถว ๆ นี้แหละ มาดื่มด้วยกันสิน้องจืด” อุ้ย จะดีเหรอคะ ขอสักแก้วเข้ม ๆ ละกันค่ะพี่ อิ
“ได้เลย เด๋วจืดชงให้พวกพี่ ๆ เองนะ”
นายเต๋าเดินมานั่งลงข้าง ๆ ฉันตั้งนานแล้ว มันจ้องฉันตลอด ไม่รู้จะมองหาอะไรนักหนา ว่าแต่อีกสองคนไม่สงสัยเลยรึไงน่ะเหรอ จะสงสัยได้ไง ลงไปนอนแผ่หลากันซะขนาดนั้น
“เฮ้ย ๆ แค่นี้ก็ไปแล้วเหรอแก” ฉันเอานิ้วมือจิ้มพุงไอ้โป้งเบา ๆ
“ไม่มาวเว้ย เอามาอีกแล้วดิ๊” จ้า ไม่เมาเลย พูดแล้วยังไม่ลืมตาอีกนะเมิง
“ชิ ทำเป็นเก่ง อ่ะพี่ อีกแล้วนะจ้ะ”
หึหึ อีกคนมอมได้ แต่คนขับห้ามมอมเด็ดขาด เด๋วจะกลับไม่ถึงบ้านอ่ะดิ
“ขอฉันแก้วนึงดิ ชงให้แต่พี่เค้านั่นแหละ” นายเต๋าโวยวาย
“มีมือก็ชงเองสิ จะรอฉันทำไมจ้ะ”
“ใจดำ ชงเองก็ได้” แล้วมันก็น้อยใจรินเหล้าใส่แก้วซะครึ่งนึง อิบ้า เด๋วหมดกันพอดี ฉันยังไม่ได้ชงของตัวเองเลยนะยะ
“พอ ๆ เลย ฉันชงเอง แกนั่งเฉย ๆ เหอะ ชงเป็นรึปล่าววะเนี่ย”
“ทำแต่แรกซะก็สิ้นเรื่อง” ปากดีจริง ๆ นะเมิง ฝากไว้ก่อนเหอะ
แหงล่ะ ฉันมีแผนมอมเหล้ามันให้เมาแอ๋ไปเลย แต่ที่ไหนได้ ตัวเองดันจอดซะก่อนน่ะสิ ก็มันคออ่อนอ้ะ ทำไงได้ ดื่มไปได้ 5 แก้วก็ไปซะแล้ว โลกหมุนติ้ว ๆ แล้วก็.... ล้มเลยน่ะสิ
“เฮ้ย ๆ เมาแล้วเหรอจ้ะ น้องจืด ตื่นขึ้นมาดื่มกันก่อนสิ” นายเต๋าได้ทีกัดแม้กระทั่งกับคนเมา
“อย่าไปแกล้งน้องเค้าสิ มา ๆ ดื่มกันต่อดีกว่า”
ฉันได้ยินหมดแหละเค้าคุยอะไรกัน แต่มันลืมตาไม่ขึ้น มันหนักอึ้งไปหมด อยากจะหลับก็หลับไม่ลง เพราะมันไม่ง่วง ฉันนอนเล่นเพลิน ๆ สักพักใหญ่ ๆ พวกผู้หญิงก็กลับมา ฉันได้ยินเสียงพวกนั้นชวนกลับบ้าน เพราะตอนนี้ก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว
“ป่ะ จืด ลุกไหวมั้ย กลับบ้านกันเถอะ” จอยมาพยุงให้ฉันลุกขึ้น ตอนนี้พอเริ่มสร่างเมาบ้างแล้ว
“อืมมม ไหวอยู่” ฉันพยายามฝืนตัวให้ยืนขึ้น มันยังเบลอ ๆ อยู่
โชคไม่ดีเลยที่รถจอดอยู่ไกลเหลือเกิน กว่าจะเดินไปถึงก็เล่นเอาเหนื่อยเลย พอไปถึงรถแล้วฉันก็ขึ้นไปนอนบนกระบะหลังนั่นแหละ ส่วนพวกที่เมามากก็ไปนั่งหน้ารถ มันนั่งได้ประมาณ 4-5 คน ที่เหลือก็นั่งหลัง ส่วนใหญ่มีแต่ผู้หญิงนะ
และแล้วขากลับบ้าน ช่วงทางลงฉันก็หวีดไม่ออก เพราะไอ้ที่จะออกน่ะ ของในกระเพาะฉันมากกว่า โชคดีที่กลั้นมาจนถึงบ้านได้ งานนี้แต่ละคนเมาะเละไม่เป็นท่า (ยกเว้นสาว ๆ)
หลังจากที่อาเจียนเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ลากสังขารอันน่าสมเพชเข้าไปนอนบนเตียงของตัวเอง จอยยังไม่นอน แต่ชีเปิดห้องเอาไว้ไม่ได้ปิด ส่วนฉันก็จะลุกไปปิดเองก็ไม่ไหว ฉันยังนอนไม่หลับก็เลยมองออกไปด้านนอกห้อง แล้วฉันก็พบ.....
นายเต๋ามานอนอยู่ตรงกับประตูห้องของฉัน มันนอนอยู่ข้างนอก แล้วมองเข้ามาที่เตียงฉัน ฉันแปลกใจว่าทำไมมันไม่เข้าไปนอนในห้องของตัวเองล่ะ จะมานอนมองฉันทำไมกัน หรือว่า...
-
"หรือว่า"อะไรอ่ะพี่จืดรีบมาต่อนะพี่อย่าให้ผมจิ้นไปเองนะเฮอ เฮอ.. :m10:
-
เย้ๆๆๆๆ พี่จืดเสร็จพี่เต๋า พี่จืดเสร็จพี่เต๋า พี่จืดเสร็จพี่เต๋า :laugh:
-
:m12: :m12: หรือว่าจะรอลักหลับคุณจืด :m20: :m20:
-
"หรือว่า" อาราย~~~~~* ค้างแบบนี้ม่ายดีน่ะค๊าบบบบ
พี่จึดใจร้ายๆๆๆๆ กลับมาต่อเดียวนี้เลย
-
"หรือว่า"..จะรอให้จืดเรียกให้เข้าไปนอนด้วยกัน..หุหุ o3
จาดีเหรอจ๊ะ..รู้ถึงหูเบสล่ะก้อ..เหอเหอ :laugh3:
-
จะได้หายเปลี่ยวแล้ว
-
o21 วันนี้มาบอกข่าวว่า เป็นไข้หวัดนะ หนาวมากเลย ปวดเนื้อปวดตัวด้วยอ่ะ มาส่งข่าวบอกไว้ก่อน
เด๋วจะงงว่าหายไปไหนกัน วันนี้เจ๊ต้องมาทำงาน เจ๊อยากนอนอ้า :a12:
ตอ่ให้อีกนิดนึงเรียกน้ำย่อย
ตอนที่ 81
หรือว่า นายเต๋าคิดจะแอ้มฉัน อ้ายยยย ไม่นะ มันไม่ใช่อย่างนั้นแน่ ๆ (เผอิญก็อยากจะแอ้มอยู่เหมือนกัน หุหุ) มันนอนมองมานานแล้วนะนั่น ไอ้ฉันก็อายกลัวพวกเพื่อน ๆ จะจับได้ ว่าเราสองคนแอบคบคิดที่จะเป็นชู้ เอ้ย ไม่ใช่ ๆ เป็นกิ๊กกันตะหากล่ะ (เหมือนกันนั่นแหละ o16)
สักพักใหญ่ ๆ จอยก็เดินเข้ามาในห้องแล้วก็ปิดประตูห้องแห่งความลับลง (ซะงั้น) เฮ่อ ฉันถอนหายใจโล่งอกไปที ขืนมองมากกว่านี้ มีหวังท้องแหง ๆ (ไม่ใช่ปลากัดนะยะ)
“อ้าว ยังไม่นอนอีกเหรอจืด”
“เคลิ้ม ๆ แล้วล่ะ” ฉันสตอเบอรร์รี่ ที่จริงตาสว่างเพราะตาเต๋าน่ะแหละ
“งั้นเค้านอนก่อนนะ” จอยล้มตัวลงนอนบนเตียงของตัวเอง
“จ้า หลับฝันดีนะ”
“เหมือนกันจ้ะ” แล้วเราสองคนก็เข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนหวาน (จอยคนเดียวนะ)
เพราะฉันน่ะ แอบเนียนย่องเข้าห้องน้ำหลังจากที่นอนเล่นไปได้สักพัก อยากจะรู้เหมือนกันว่านายเต๋าจะเข้าห้องนอนของตัวเองไปแล้วรึยัง (ส่อว่า คันมาก ๆ)
และแล้วก็เป็นดังที่คาดไว้ คนอื่น ๆ แล้วก็มันเข้าห้องนอนไปแล้วง่ะ แง้ อดกินเลยอ้ะ (กินอะไรหรอ :m22:)
ตัวเองเลยเข้าห้องน้ำไปด้วยความเซ็ง แต่พอออกมาจากห้องน้ำ ฉันก็ต้อง พระเจ้าช่วยกล้วยชุบแป้งทอดน่ะสิ นายเต๋ามายืนอยู่หน้าห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โอ มันดึงตัวฉันกลับเข้าไปในห้องน้ำ ม่ายยย :serius2:
////////////////////////////////////
ปล. ต้นงิ้วอยู่ตรงหน้าและ :m13: จะได้ปีนมั้ยน้องานนี้
-
ปีนเจ๊ปีน ปีนสูงๆน่ะ เดี๋ยวช่วยดัน :laugh:
คิดถึงๆๆ
หายหวัดไวไวน้ะคะ......
:m4: :m4: :m4:
-
มาปีนต้นงิ้วเป็นเพื่อนจืดครับ พนันกันม๊า ว่าใครจะขึ้นสูงกว่ากัน :m11:
ปล. ไม่ดีนะครับ อย่าพึงเอาเป็นเยี่ยงอย่าง :m17: :m17:
-
ค้างยิ่งกว่าเดิมอีก :a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
พี่จืดจะ out ใจพี่เบสเหรอ ม่ายนา :serius2:
-
เข้าห้องน่ำไปแล้วววววววววววววววววววววววววววว ค้างคา :serius2:
-
คงจะเกิดเหตุการณ์เดิมๆสินะ หุหุ
-
แล้วปรากฏว่าที่โผล่จากห้องน้ำเปนคุณฮานาโกะ (ผีญี่ปุ่น) :m20:
เอ..... :m21: ว่าแต่แล้วจืดล่ะ........... :m29: แอบสลับตัวแน่เลย :m7:
มาเร็วๆ น้า...... :amen:
ปล. แอบจิ้นไปก่อน :o8: แล้วค่อยลุ้น :m10:
หายเร็วๆ นะเจ้จืด
-
ไม่ปีนหรอกช่วยให้เขามีความสุขน่าจะได้บุญนะฮิๆๆ
-
:m18:มาลุ้นหุๆ คุณจืดจะเสร็จน้องเต๋าเปล่าเนี่ย..ลุ้น ๆ
-
:a12:ได้กินยาแล้วหลับพักผ่อน เลยหายเมื่อวานนี้เอง ถ้าไม่ได้ยาสมุนไพรของลุงแถว ๆ บ้านล่ะก็ ตายแน่ ๆ
เอ้า มาต่อให้ละ จิ้นกันไปถึงไหน จะตรงใจรึปล่าวมาดูกัน
**************************************
“จะทำอะไรฉันน่ะแก” ฉันส่งเสียงเบา ๆ กลัวคนได้ยิน
“อย่านะเต๋า มันไม่ดี ปล่อยเถอะ” บ่นอยู่คนเดียว ส่วนอีกคนก็เอาแต่หื่นกระหาย สงสัยจะเห็นตูเป็นที่ระบายม้าง ไม่ได้ ๆ ฉันไม่ใช่ผู้ฉิงอย่างว่านะจ้ะ อย่ามาทำอะไรยุ่มย่ามแบบนี้
“ปล่อยดิแก๊ ฉันจะนอนแล้ว”
“อย่าเพิ่งนอนเลย” มันไซร้ไปไซร้มาจนฉันเริ่มเคลิ้มตามและ
“ไม่เอา อย่าทำแบบนี้เลย มันไม่ดีนะแก” ไม่ดียังไง สนุกจะตายไป เหอ ๆ
“เรารู้นะ ว่าจืดก็ชอบ” ดูมันพูด ถูกต้องทุกอย่าง
“แต่ฉันมีแฟนแล้วนะแก แกก็มีเหมือนกันนี่”
“เค้าไม่รู้ไม่เห็น จะเป็นไรไป” โอ้ พูดได้หน้าตาเฉยเลยนะแก
“แต่.....อุ๊บ” ไม่ทันแล้วล่ะ เมื่อริมฝีปากของฉันถูกนายเต๋าประกบปากซะมิดเลย
ฉันพยายามผลักตัวนายเต๋าให้ถอยห่างออกไป แต่ยิ่งผลักก็ยิ่งถูกรุกมากขึ้น ฉันกลัวว่าตัวเองจะห้ามไฟปารถนานี้ไม่ได้ และสุดท้าย ฉันก็.....พ่ายแพ้อย่างหมดรูป
เมื่อกิเลสตัณหาราคะเข้าครอบงำจิตใจแล้ว มีหรือที่เราจะไม่ทำอะไรลงไปตามที่ใจเรา ปารถนา สุดท้ายอะไร ๆ มันก็ต้องเป็นไปตามวิถีทางที่ถูกกำหนดไว้แล้ว ทุกสิ่งทุกอย่าง เมื่อสร้างมันขึ้นมาก็ต้องมีผลลัพธ์รอคอยอยู่เสมอ และผลแห่งการกระทำของตัวเองในครั้งนี้ ฉันก็ต้องก้มหน้ารับมันไปด้วยน้ำตาที่นองหน้า (เร็ว ๆ นี้...... เศร้าอีกและ :m15:)
///////////////////////////////
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ฉันไม่อยากเอ่ยถึงมันอีกแล้ว เมื่อรุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือน ฉันและนายเต๋าก็ทำเหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น แน่ล่ะ เพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบที่คนเราไม่ยับยั้งชั่งใจ ก็ก่อให้เกิดการกระทำที่เสียหายได้อยู่เสมอ
วันนี้ก็มีการสำรวจแนวปะการังตามปกติ ฉันเลือกที่จะไม่คู่กับนายเต๋า เพราะว่าฉันละอายแก่ใจของตัวเอง ฉันรู้ว่า ฉันทำผิดไป ฉันไม่น่าทำแบบนั้นลงไปเลย ส่วนนายเต๋าเองก็พยายามที่จะเข้ามาคุยกับฉันตลอด แต่... ฉันกลัว กลัวบาปในใจของตัวเอง
“ทำไมวันนี้พูดน้อยจังล่ะจืด” จอยถามฉัน คงจะเห็นฉันนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียว
“หืม...”
“ดูใจลอย ๆ นะ คิดถึงแฟนเหรอ” แฟนเหรอ ฉันไม่กล้าแม่แต่จะคิดเลย
“อืม อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ” ฉันคิดแบบนั้นจริง ๆ
“อีกไม่กี่วันเอง”
“ไปกินข้าวกันเถอะ จะเที่ยงแล้วนะ” จอยยังคงชวนฉันอยู่เหมือนเดิม
“จอยไปก่อนเถอะ เรายังไม่หิว”
“เอางั้นเหรอ รีบตามละกันนะ” แล้วจอยก็ลุกเดินไปที่รถจอดอยู่
“คิดถึงบ้านจัง” ฉันนั่งพึมพำเบา ๆ ฉันรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ฉันรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกับว่าจะต้องมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ
พอจอยเดินไปแล้ว อีกคนนึงก็เดินเข้ามาหาฉัน แล้วนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับพูดออกมาว่า
“เอ่อ... ไม่ไปกินข้าวเหรอเรา” นายเต๋านั่นเอง
“ยังหรอก ไม่หิวน่ะ” ฉันไม่ได้มองหน้านายเต๋า เพราะฉันเห็นแล้วก็อดคิดมากไม่ได้
“งั้น กินขนมนี่ก่อนมั้ย” เต๋ายื่นขนมปาปริก้ามาให้ฉันมั้งตอนนั้น
“ขอบใจนะ” ฉันหยิบมาชิ้นนึง
“โกรธฉันเรื่องเมื่อคืนนี้เหรอ”
“อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย ถ้าใครได้ยินเข้า มันคงไม่ดีแน่ ๆ”
“ก็ได้ คืนนี้ไปดูยูบีซีด้วยกันนะ” อีกแล้วเหรอ ฉันถึงกับถอนหายใจ
“ฉันยังไม่รู้นะ ว่าจะได้ไปไหม พอดีมันเพลีย ๆ” ฉันพยายามที่จะเลี่ยงมัน
“งั้นเหรอ แต่ถ้าไปได้ก็คงจะดีนะ” แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินไปยังกลุ่มเพื่อน ๆ ที่ตอนนี้ก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากกินข้าวกันอยู่
ฉันนั่งมองไปออกไปที่ทะเลอันกว้างใหญ่ที่ไม่มีที่สิ้นสุดสักพักใหญ่ ๆ แล้วก็สูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปยังเพื่อน ๆ ซึ่งตอนนี้ก็เริ่มทยอยกันพักผ่อนบ้างแล้ว บางคนก็ชวนเล่นวอลเล่ย์บอลชายหาด แก้เครียดกันไป พอกินข้าวพออิ่มแล้ว ฉันก็เข้าไปเล่นด้วยเหมือน ระหว่างที่แข่งอยู่นั่นเอง นายเต๋าก็นั่งมองมาทางฉันตลอด มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกจริง ๆ :try2:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
o19 ใกล้จะถึงฉากที่สำคัญมาก ๆ แล้ว ไม่ค่อยอยากจะเขียนเลย กลัวตาแดง :m15: แง่ว
ที่ทุกคนเคยถามว่ามันจะจบแบบแฮบปี้มั้ย ตอนนี้คงพอเดาออกกันแล้วล่ะมั้ง แต่ว่า.... มันก็ไม่แน่นะ
ตอนที่ 82
ฉันเล่นไปได้เกมส์สองเกมส์ก็เลิกเล่น แบบว่าถูกคนจ้องมองตลอด ต่อให้หน้าหนาขนาดไหนก็คงจะไม่ไหวเหมือนกัน ฉันเลยมาเป็นฝ่ายนั่งดูแทนดีกว่า งานนี้ฉันคงจะคิดไปเองก็ได้มั้ง นายเต๋าอาจจะมองคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันก็ได้ แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น เพราะ....
“ทำไมเลิกเล่นเร็วจังล่ะ กำลังสนุกเลยนะ” นายเต๋าเดินมานั่งข้าง ๆ ฉันเหมือนเดิม แล้วก็คุยกับฉันโดยที่สายตายังมองไปที่สนามแข่ง (จำลอง) อยู่
“อ้อ พอดีฉันปวดแขนน่ะ เลยเล่นไม่ไหว” ฉันตอฯใส่มัน
“หืม ไหน ปวดตรงไหนเหรอ” มันก็มองมาที่แขนฉันใหญ่เลย กรรม ฉันโกหกนะเนี่ย
“ช่างเถอะ เด๋วก็หาย”
“ไปทายาก่อนเถอะ เด๋วฉันเอามาให้” ยังไม่ทันจะพูดอะไร มันก็วิ่งไปที่รถแล้วก็วิ่งกลับมาพร้อมกับยาทาแก้ปวด (ที่มันเย็น ๆ อ้ะ)
“ฉันไม่ได้ปวดมากขนาดนั้นหรอกน่า ไปเอามาทำไมน้า”
“เอาน่า ปวดตรงไหน ฉันทาให้” หา ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ง
“ขอบใจนะ แต่ฉันทาเองดีกว่า” ว่าแล้วก็เอายาทามาจากมือของมัน ก่อนที่จะทาลงบนข้อศอกทางด้านขวามือ
“ช่วงบ่ายขอพี่เค้าพักก็ได้นะ ไม่ต้องลงไปหรอก” ฮึ ทำเหมือนเป็นห่วงฉันงั้นแหละ ไปห่วงแฟนแกเถอะนะ
“เด๋วก็หาย สบายมาก ฉันไม่อยากเอาเปรียบเพื่อนหรอก”
“ดื้อจริง ๆ เลยนะ” เหอ ๆ มาว่าฉันอีกนะ
“ก็ดื้อมาตั้งนานแล้วนี่หว่า” ฉันนั่งบ่นงึมงัม ๆ สักพักพี่ ๆ ก็เรียกให้ไปรวมตัวกัน
ฉันไม่ได้อู้นะคราวนี้ ถึงนายเต๋าจะรายงานพวกพี่ ๆ ไปแล้วก็ตาม แต่ฉันก็ยืนยันที่จะลง เพราะฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย มีแต่มันน่ะแหละที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทน ไม่รู้ว่าคิดยังไงกับฉันกันแน่ แต่ตอนนี้ฉันขอปฏิบัติภาระกิจให้เสร็จสมบูรณ์ก่อนละกัน
/////////////////////////////
เย็นวันนั้นฉันเพลียมากก็เลยไม่ได้ไปตามที่นายเต๋าชวน พอกลับถึงบ้าน กินข้าวเย็นแล้วก็กินยาแก้ไข้ต่อ เพราะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวชอบกล จากนั้นก็นั่งเล่นไพ่แป๊บนึงก่อนที่จะเข้าห้องนอนไปสักประมาณช่วงสองทุ่ม
หลับยาวจนถึงเช้าวันต่อมาเลยทีเดียว และทุก ๆ วันต่อมา เรื่องระหว่างฉันกับนายเต๋าก็ยังไม่มีใครสงสัยหรือสนใจแต่อย่างใด ทุกคนยังคิดว่าเราเป็นเพื่อนที่สนิทกันเหมือนเดิม จนกระทั่งก่อนวันสุดท้ายของการฝึกงานจะมาถึง ก้มีการจัดเลี้ยงอำลากันที่ร้านคาราโอเกะในตัวเมืองกัน
อ้อ ระหว่างที่เข้าในเมืองซึ่งนาน ๆ ทีถึงจะได้ไป ฉันก็จะโทรหาเบสตลอด แต่อนิจจา โทรไปก็ไม่มีคนรับสายเลย บางทีก็เหมือนปิดเครื่อง ตอนนั้นฉันกระวนกระวายใจนะ ว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นรึปล่าว แต่อีกใจก็บอกว่า เบสคงไม่ได้อยู่ใกล้โทรศัพท์ก็ได้มั้ง หรือไม่ก็มีสัญญาณ
ฉันรู้ว่า ฉันกำลังปลอบใจตัวเองอยู่ ฉันไม่กล้าคิดเรื่องอื่นที่มันนอกเหนือจากนี้หรอก ฉันกลัว กลัวว่าตัวเองจะรับไม่ได้ ใช่แล้ว.... ถ้าเรื่องที่มันเกิดขึ้นกับฉันไปเกิดขึ้นกับเบสบ้างล่ะ มันจะเป็นยังไง ถ้ามันเกิดขึ้นจริง แต่เบสไม่ได้จริงจังอะไรก็แล้วไป แล้วถ้า..... เขารักกันล่ะ
/////////////////////////////
เย็นของวันที่พวกพี่ ๆ จะพาพวกเราไปเลี้ยงฉลองกันนั้น พวกฉันรู้สึกโล่งใจสุด ๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็งานสำรวจน่ะ สำเร็จเสร็จสิ้นไปด้วยดีแล้วน่ะสิ เหลือก็แค่กลับไปทำรายงานส่งมาให้พี่เค้าก็เท่านั้นเอง แต่ตอนนี้คงต้องไปอาบน้ำเตรียมตัวร้องเพลงกันก่อนแล้วล่ะ
พอไปถึงร้านคาราโอเกะแล้ว (จำชื่อไม่ได้นะ) ก็ตรงไปยังห้องที่จองเอาไว้แล้ว งานนี้ยกกันไปเกือบหมดกรมป่าไม้ทีเดียว เหอ ๆ ปาเข้าไปก็สิบกว่าคนได้มั้ง งานนี้ใครจะเป็นครองไมค์ก็ไม่รู้สินะ รู้แต่ว่าถ้านังเฉาก้วยมาด้วยล่ะก็ ทุกคนอดร้องเพลงแน่ ๆ อิอิ
ฉันนั่งจับจองที่ริมประตู แบบว่าพอปวดฉี่จะได้ออกไปเข้าห้องน้ำได้ง่าย ๆ หน่อย พวกพี่ ๆ ก็สั่งอาหาร เบียร์ เหล้ามาเพียบ กะว่าไม่เมาไม่เลิกว่างั้น งานนี้ฉันก็สู้ตายสิ ยิ่งดื่มมากก็ยิ่งคอแข็ง (เหรอ เห็นพับไปยังไม่ถึงห้าแก้วเลย)
นายต๊อกเป็นคนที่ชอบร้องเพลงมาก ๆ แล้วขอบอกเลยว่า มันเสียงดีจริง ๆ นะ อ้อ มีอีกนะ นายต๊อกน่ะ เป็นน้องของตูนวงบอดี้แสลมด้วยเน้อ ถึงว่าเสียงดีมาก ๆ เสร็จจากมันแล้วก็มีคนต่อคิวร้องเพียบ แต่ฉันไม่เอาด้วยหรอก อายเสียงตัวเองอ่ะ มันไม่เพราะเท่าไหร่ หุหุ
หน้าที่ของฉันน่ะเหรอ ก็เป็นคนชงเหล้าน่ะสิ เหมาะที่สุดแล้วล่ะ ชงไปดริ้งไป หน้ามืดเป็นพัก ๆ อิอิ แต่ก็ยังสู้ตาย 5555 หลังจากที่เวลาผ่านไปได้สักสามชั่วโมง เร็วจริง ๆ นะ แบบว่าร้องเพลงตลอดจนลืมเวลาเลยไง
นายเต๋าก็คอแข็งได้ใจ แต่สุดท้ายก็ต้องน็อคเพราะฝีมือนังจืด ฮี่ ๆ หลับไปแล้วล่ะ ส่วนฉันก็แค่เบลอ ๆ เอง เหอ ๆ ยังไม่เมา (เหรอ) พวกพี่ ๆ บางคนก็กลับบ้านไปก่อนแล้ว เพราลูกเมียยังนอนหนาวรออยู่ที่บ้านกันนิ จนแทบจะไม่เหลือใครแล้ว มีคนขับแล้วก็พี่อีกสองคนเอง นอกนั้นก็เด็กฝึกงานทั้งน้าน
ระหว่างที่สาว ๆ ออกไปร้องเพลงกัน ฉันก็แอบชะแวบไปนั่งข้าง ๆ นายเต๋า ตอนหลับนี่ก็ดูน่ารักดีนะ หน้าออกตี๋ ๆ (เป็นคนอิสานนะนั่น) แต่ไหงเหมือนเด็กกรุงเทพฯจัง ไม่มีเค้าของถิ่นกำเนิดเลย ฉันเริ่มเอนหลังบ้าง แล้วฉันก็นอนมองมันตอนหลับ ก็แค่นั้นเอง จนพวกเพื่อน ๆ เริ่มแซวนั่นแหละ เป็นเรื่องเลยฉัน
“แน่ะ ๆ สองคนนั้นแอบสวีทกันอีกแล้วนะ” ยัยจ๋าดันประกาศออกไมค์มาได้ไง ฉันอายนะเว้ย
“บ้าหรอ ไม่ใช่ซะหน่อยแก” ฉันโวยวายใหญ่
“ไม่ใช่อะไรกัน เห็นมองตาเยิ้มขนาดนั้นอ้ะ” ชียังแซวไม่เลิก
“ไม่ช่ายน้า” ฉันเอามือปิดหน้าตัวเอง ประทานโทษค่ะ ตอนนั้นเมาจนหน้าแดงหรืออายก็ไม่รู้
“แน่ อายจนหน้าแดงใหญ่แล้ว แอบชอบไอ้ป๋าล่ะสิ” อ้าก ไอ้โป้ง พูดบ้าไรเนี่ย
“สงสัยจะชอบจริง ๆ ว่ะ” เวรกรรม ไอ้เพื่อนบ้า ฝากไว้ก่อนเหอะ
ฉันรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องก่อนที่จะโดนล้อไปมากกว่านี้ โชคดีที่นายเต๋าหลับไปซะก่อน ไม่งั้นมีหวังได้อายเป็นสองเท่า ทั้งมันและฉัน
ฉันยืนสูดหายใจเข้าลึก ๆ อยู่ที่หน้าห้องน้ำนั่นแหละ ในหัวของฉันมันก็เหมือนกับจะหมุนไปมาไม่หยุด ฉันไม่ได้ปวดฉี่แต่อย่างใด พอทำใจได้แล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องต่อ แล้วฉันก็ต้องตกใจ เพราะว่า.... นายเต๋ากำลังนั่งมองออกมาที่ประตูพอดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
o21คุณจืดไม่สบายเหรอคะ ขอให้หายไว ๆ นะคะ นอนหลับพักผ่อนเยอะ ๆ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะขอให้พระคุ้มครอง มาเป็นกำลังใจให้คะ :a12:
-
ไม่อยากจิ้นมาก รออ่านต่อดีกว่า ว่าแต่คุณจืด กว่าเบสนอกใจใช่ไหม :m29:
-
ฮือออ อย่ามีเรื่องเศร้าเลย
-
ชีวิตคุณจืดช่างวุ่นวาย น่าเวีนหัวจิงๆ เอาใจช่วยน่ะ
-
เมื่อทำไปแล้ว ก็ต้องรับผลที่ตามมา
:m21: :m21: :m21: :m21:
-
:m13:หุ ในที่สุด เราก็ได้เป็นกากีสมใจอยาก โฮะ ๆ ๆ ๆ :laugh:
-
คิดถึงเจ๊จัง อยู่กรุงเทพแล้ว ร้อนมากมาย
ไหงเชียงให่มานหนาวงี้ฟ่ะ :o11: :o11: :o11:
กำลังอยู่ในอารมณ์ :o11: :o11: :o11:
-
:o8: รักแท้แพ้ใกล้ชิดซะและ..... แล้วอาร์ทกะเบสล่ะ....... :m17:
จิ้นต่อ.....หลังจากโทรปายหาเบสแล้วไม่ยอมรับ.......ปรากฏ :o ว่านายเบสทำมือถือล่วงท่อเลยเอาไปซ่อม
แต่ดันมี clip อยู่ในมือถือเป็นเบสกะเจ้จืด........ :try2: เบสทำใจไม่ได้ที่ clip หลุด.......เบสจึงปิดมือถือหนีหน้าเพื่อน........ :laugh:
ส่วนนายเต๋า....โดนจับได้เลย............ :m29: ..........มาคบเจ้จืดอย่างเปนทางการ...... :m28:
ปล.จิ้นแล้วมันดีอ่ะ.....ขำๆ นะ.....อิอิ........ :m7:
-
:m18:เข้ามารอคุณจืดคะ :a11:
-
:impress: หนู ikki จิ้นได้ถูกใจเจ๊จังเลยอ้ะ :m4:
เง้อ ยิ่งใกล้กลับกรุงเทพฯเท่าไหร่ ก็ยิ่งน่ากลัวเท่านั้น :m29:
ตอนที่ 83
นี่นายเต๋าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อย่าบอกนะว่า ตื่นตั้งแต่แรกแล้วน่ะ ถ้างั้น เรื่องเมื่อกี้นี้ล่ะ มันไม่ได้ยินหมดแล้วเหรอ โอย จะบ้าตาย เครียดนะเนี่ย
“แหม ออกไปทำใจนานเชียวนะจ้ะจืด” น่าน ยังไม่เลิกแซวกันอีกนะ
“ไปห้องน้ำย่ะ ไม่ได้ไปทำใจ”
“หรอ ป๋ามันตื่นขึ้นมาก็ถามหาแกใหญ่เลยน้า” อิโป้ง เอาเข้าไป พูดบ้าอะไรอีกล่ะนั่น
“ถามหาทำไมไม่ทราบ” ฉันนั่งลงตรงข้ามกับพวกมัน
“คิดถึงแกมั้ง” อ่ะนะ
“บ้า” ฉันหยิบแก้วเหล้ามาชงแล้วก็ดื่มเข้าไปอีก ไม่เอาแล้ว เรื่องพวกนี้ ไม่อยากฟังอีกแล้ว
“เอ้า ดื่มมากเด๋วก็เมาแอ๋หรอก” จอยเตือนมาเบา ๆ
“ก็เราอยากเมานี่ มาจอย ชนกัน” หึ จอยก็รู้ใจ ชนแก้วกับฉันสู้ตาย
ทุกอย่างที่ฉันทำอยู่ในสายตาของนายเต๋าตลอด ตานั่นไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ฉันเข้ามา เอาแต่นั่งมองแล้วก็มองมาทางพวกเรา จนฉันรู้สึกอึดอัดมาก ๆ แล้วในที่สุดเหล้าก็สัมฤทธิ์ผลของมันจนได้ ฉันเมามากจนฟุบไป (หลับไปเลยนะ จากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีกแล้ว ดีเหมือนกัน)
/////////////////////////
มารู้ตัวอีกทีก็สายของวันต่อมานั่นแหละ จริง ๆ แล้ววันนี้ต้องออกเดินทางกันตั้งแต่บ่ายแล้ว โชคดีที่พวกเราจัดเสื้อผ้าไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนแรกก็นึกว่าตัวเองจะตื่นสายกว่าชาวบ้านเค้า ที่ไหนได้ อิตาโป้งนั่นแหละ ตื่นสายกว่าอีก ปากไม่ดี ยังขี้เซาอีก ชิ
“ลุกไหวมั้ยจืด” โห จอยนี่อึดแฮะ
“อือ ไหว กี่โมงแล้ว”
“เก้าโมงเช้าจ้ะ ป่ะ ไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ”
“จ้ะ อืม ปวดหัวจัง เอ่อ จอย ขอกาแฟเราสักแก้วสิ”
“ได้ ๆ เด๋วเราไปชงมาให้นะ ตัวเองไปอาบน้ำเถอะ”
“ขอบใจจ้ะ”
ฉันลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้า ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป ตอนนี้ทุกคนอาบน้ำแต่งตัวกันเกือบหมดแล้ว เหลือฉันกับนายโป้งเนี่ยแหละ คนอื่น ๆ ที่เหลือก็แบกกระเป๋าลงไปรอที่โรงอาหารกัน เพราะมื้อนี้จะเป็นมื้อสุดท้ายของที่นี่แล้ว
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ก็เจอกับเต๋าออกมาจากห้องของตัวเองพอดี เราสองคนมองหน้ากัน ฉันยิ้มให้นิด ๆ แล้วก้มหน้าเดินกลับเข้าห้องไป
“จืด กาแฟจ้า” จอยเอากาแฟมาให้ฉันในห้อง
“ขอบใจมาก ๆ จอย ยังอุ่นอยู่เลย” ฉันดื่มมันเข้าไปจนหมดแก้ว มันช่วยให้สร่างเมาได้น่ะสิ
“คนอื่น ๆ ลงไปข้างล่างหมดแล้วเหรอ” ฉันถามจอย
“อืม เหลือพวกเรานี่แหละ”
“หรอ... ป่ะ เราเสร็จแล้ว ลงไปกินข้าวกันดีกว่า”
พอเราสองคนจะเดินออกจากบ้านก็เจอนายเต๋ายืนรออยู่ก่อนแล้ว
“อ้าว ป๋า ยังไม่ลงไปอีกเหรอ” จอยถามมัน
“รอพวกจอยอยู่น่ะแหละ” มันว่างั้น
“งั้นก็ไปกันเถอะ เด๋วพวกนั้นจะรอนาน”
“อืม เอ่อ กระเป๋านั่น เราถือให้เอามั้ย” นายเต๋าเดินเข้ามาหยิบกระเป๋าของจอยแล้วก็
“ไม่เป็นไร ฉันถือเองได้ ขอบใจนะ” รวมทั้งของฉันด้วย
“ทำไม รังเกียจเหรอ”
“ฮะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ก็ของแกแล้วก็ของจอยมันก็หนักแล้วนี่”
“ป่ะ รีบไปกันเถอะ เด๋วจะสาย” ฉันเดินนำสองคนนั้นลงไปก่อน พอมองกลับไปดูก็เห็นสองคนนั้นเดินคุยอะไรกันก็ไม่รู้
พอกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว พี่ก็ขับรถพาไปส่งยังท่าเรือ เพื่อที่จะไปส่งยังสถานีรถไฟในตัวเมืองต่อไป (ขอตัดรายละเอียดตอนที่ไปค้างบ้านของเพื่อนคนนึงในเมืองก่อนที่จะกลับบ้าน เพราะมันไม่มีอะไรสำคัญมาก)
พอมาถึงตัวเมืองฉันก็รีบเปิดโทรศัพท์หาเบสทันที ฉันตื่นเต้นมากที่จะได้คุยกับเขา หนึ่งเดือนที่ไม่ได้เจอกัน ไม่รู้ว่าทางนั้นจะคิดถึงเราบ้างรึปล่าว ฉันกดหมายเลขโทรศัพท์ของเบสแล้วรอฟังเสียงคนรับสายอย่างใจจดใจจ่อ
“ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดด.....” สักพักนึงก็มีเสียงคนกดรับสาย
“อ่า.....” ฉันกำลังจะพูดขึ้นก่อน แต่ว่า
“สวัสดีค่ะ…..” เสียงผู้หญิงรับสาย
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ....” เสียงนั้นยังถามมาอยู่เหมือนเดิม
“เอ่อ... ขอสายเบสหน่อยค่ะ” ฉันพูดออกไปเบา ๆ
“เบสเหรอคะ ออกไปซื้อของอยู่ค่ะ ไม่ทราบว่าใครจะคุยด้วยเหรอคะ”
“เพื่อนค่ะ” ชื่อฉันไม่โชว์อยู่ที่หน้าจอหรือไงนะ
“มีธุระอะไรรึปล่าวคะ ฝากบอกก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้นะคะ” ฉันกดวางสายไป แล้วก็ต้องมานั่งเครียดว่าใครเป็นคนรับสาย
งานนี้ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้แล้วว่า อะไรเป็นอะไร ฉันพยายามมองโลกในแง่ดี ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นพี่เป็นน้องกับเบสก็ได้ หรืออาจะเป็นเพื่อนกันเฉย ๆ ใช่ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ แต่ให้คิดแบบนั้นเท่าไหร่ ฉันก็ไม่อาจจะหนีพ้นจากความจริงไปได้ ความจริงที่ฉันต้องยอมรับมันด้วยความเจ็บปวด ความจริงที่ฉันต้องชดใช้มันกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:a4:มารอตอนต่อจ๊ะ ทำไมวันนี้มันสั้นจังเลย :a11: มีให้ลุ้นทุกวันนะคุณจืด เบสคงจะไม่ทำอย่างที่เราคิดไว้หรอกเนอะ :a6: :m18:เป็นกำลังใจให้คุณจืดคะ
-
เศร้าอีกแว้วเหรอ
ทำไมเจอคนๆไม่รักษาเอาไว้กันหนอ
:m15: :m15: :m15: :m15:
-
โอ๊ยอะไรกันนี่ ฮือออ
-
จากกันสามวันนารีเป็นอื่น o7
-
มันคงไม่มีอะไรมั้ง
เบสคงไม่ทำงั้นหรอก
:try2:
-
โหยยยยเจ๊ๆๆๆๆๆ :m15: :m15: :m15:
เศร้าสุดใจ :o12: :o12: :o12:
-
จ้ากกกกก เอาแล้ว เจ้จืด โดนเขาทิ้งไหมเนี่ยยย
น่าสงสารจริงๆๆๆ
:m15:
-
อิ ตาเบสนิ่.....โถ่.....อย่าเพิ่งเสียจายนะเจ้....... :amen:
เจ้สงสัยบุญที่เจ้ทำคงไม่สงถึงนาย เบส ชัวร์เลย....... :m15:
อยากจิ้นแต่ลุ้นเองดีก่า......กะลัง Peak อิอิ :m15:
ปล.1 เจ้จืดยังลุ้นฉากตบจูบแบบอาพิศาลน่ะ.......ม่ายรู้ว่ามัน(เจ็บ)หรือป่าว...... :laugh:
ปล.2 ลุ้นว่าจะมีวัยอลวล ตอน จืดอาร์ท return......ไหม :impress:
ปล.3 เจ้จืดย้ายจากบ้านตาเบสอยู่แถวงาม 1 ปะ.....(อิอิ....ถ้าใช่ก็ซอยเด๋วกัน)
-
ขอให้เป็นการเข้าใจผิดจิงๆเหอะน่ะ
-
o19 เรื่องย่อของตอนต่อไปและต่อ ๆ ไป
อันเนื่องจากไม่มีแรงจะเขียน เพราะอากาศหนาวทำให้เป็นหวัด หายใจม่ายออก :a12: เลยนอนหลับก่อนเสมอ ๆ
แล้วช่วงนี้ก็เครียดเรื่องงานด้วย :m5: ทำไมชีวิตคนเรามันช่างทุกข์แบบนี้หนอ
เรื่องราวต่อจากนั้นก็มีอยู่ว่า จืดได้กลับไปถึงกรุงเทพฯแล้วใช่มั้ย ก็กะว่าจะโทรไปหาตาเบสก่อนนั่นแหละ แต่ไม่เอาดีกว่า เพราะว่าความอยากรู้ไง ว่าผู้หญิงคนนั้นเป้นใครกัน ก็เลยเอาของไปเก้บที่ห้องก่อน แล้วก็เลยไปหาตาเบสที่บ้านเสียเลย :m7:
แล้ว..... พอไปถึง ก็.... ไม่อยากจะให้มันเป็นอย่างที่เราคิดเลย ใช่.... ฉันเห็น เห็นตาเบสอยู่กับคน ๆ นั้น แล้วก็... ก็ยังดูสนิทสนมกันมาก ๆ ด้วย ไอ้เราไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แต่ที่รู้แน่ ๆ ตอนนั้น เบสคงเจอคนที่ใช่แล้วล่ะ :o11:
สมน้ำหน้าตัวเองจริง ๆ เลย ที่คิดว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายทำได้คนเดียว แล้วคิดว่าเบสจะรักแต่ตัวเอง มันผิดทั้งหมด ผิดทุกอย่าง ผิดมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ คนอย่างฉันมันไม่ควรที่จะมีความรักหรอก เพราะกรรมที่ทำไว้ มันจะต้องสนองคืนสักวัน
สุดท้ายทุกอย่างระหว่างเราสองคนก็จบลง ฉันหนีหน้าไม่ยอมพบใครอีก ปลีกตัวอยู่คนเดียว กว่าจะดีขึ้น ก็ใช้เวลานานเหมือนกัน แต่โชคดีที่ยังมีเพื่อนให้กำลังใจ การเรียนของฉัน ฉันไม่ทิ้งมันเด็ดขาด คนเราอกหักได้ แต่อย่าเสียสติเด็ดขาด คนที่บ้าเพราะความรัก ตายไปกับความรัก คือ คนโง่ (ฉันพร่ำบอกตัวเองแบบนี้แหละ :amen:)
เรื่องของจืดกับนายเต๋ากลับมาที่กรุงเทพฯก็ยังคบกันแบบเพื่อน มากกว่านั้นคงไม่ได้เพราะนายเต๋ามีแฟนบ่อยหลือเกิน แต่มันก็รักเค้าจริง แล้วก็ถูกทิ้งทุกที จนขอคบกับฉัน แต่ฉันปฏิเสธไป
สรุปว่า เรื่องราวทุกอย่างมันจะจบลงแบบไหนยังไง ในช่วงมหาวิทยาลัยนี้ ก็คงต้องตามกันต่อไป เพราะใกล้จะจบแล้ว พอจบแล้วก็ยังไม่รู้เลยว่า จะไปทำอะไรต่อดี o16 คิดไม่ออก หุหุ
ปล. กับอาร์ทน่ะหรือ ไม่บอกหรอก ปล่อยให้เดากันต่อไป อิอิ
-
:o :o :o :o
สปอยป่าวหวา ไม่อ่าน ย่องหนีออกไปจากกระทู้
:m7: :m7: :m7:
-
ว่าแล้วไง ตาเบสทำจนได้ :serius2:
-
:m17:เบสใจร้ายเนอะ ทำไมมันเป็นแบบนี้หละเสียใจนะเนี่ย คุณจืดเข้มแข็งไว้เราขอเป็นกำลังใจให้ :a1:ป่วยอยู่ขอให้หายไว ๆ รักษาสุขภาพนะคะ ดื่มน้ำเยอะ ๆ :m3:
-
จบกันด้วยดีก็ดีแล้วคับ
-
ช่วงหลังๆ ไม่ค่อยเข้ามาอ่าน เพราะงอนที่จืดชอบทำตัวไม่ค่อยน่ารัก
มีคนมาจีบเยอะแยะมากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แต่พอมาอ่านวันนี้ ก็ สงสารนะ
หัวอกลูกผู้หญิงเหมือนกัน
สู้ๆ วะน้อง
คราวหน้าคราวหลังก็อย่าทำตัวอย่างนี้อีกนะจ๊ะ
-
:m5:งือ ๆ ขอบคุณเจ๊สองที่ยังเปงห่วงเรา
:m26: เอ่อ ว่าแต่ว่า อิเจ๊เป็นผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ :m13:
ทำงานต่อและ วันนี้มีหนุ่น้อยมาให้เหล่เยอะแยะไปหมด แต่ก็ยังหดหู่ใจอยู่ดี :undecided:
-
ยัยบ้า!!
-
ฮืออ เบสทำกันได้ลงคอ
-
o12
เบสนะเบส เสียแรงเชียร์อ่ะ
:a14:
-
เบสเป็นคนแบบนี้เองหรอ ฮือๆๆ
-
อ้าว ไมพี่เบสทำเงี่ย ... -*- :m16:
รักแล้วทุกข์อย่างงี้ ขออยู่เป็นโสดแบบนี้ไปนานๆดีกว่า สบายกว่าเยอะ :a2:
เป็นกลังใจให้พี่จืด พี่จืดน่ารักจะตาย สักวันต้องมีคนที่ใช่แน่ๆ ที่เหลือก็แค่รอ...
-
เจ๊
หนูคิดถึงเจ๊จังเลย :dont2:
อ่านแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ :o7: :o7: :o7:
อ่านถึงพี่เบสแล้วก็คิดถึงพี่อาร์ท พี่อาร์ทไม่มาปลอบใจหน่อย :o12:
-
ม่ายเปนไรหรอกเจ้จืด สายเลืกได้ อิอิ o16
ปล.ใกล้จะจบแล้วหรอ กะลังมันๆ อยู่เรย :m11: :m11:
-
:m4:มาเป็นกำลังใจให้คุณจืดคะ เราเกลียดเบส :เตะ1:
-
o9 :o12:
นายอาร์ทอยู่ไหน..แงๆๆ
มาปลอบใจเจ๊จืดหน่อยจิ..
เฮ้อออออออออออออออออออออออ
-
จะพยายามมาลงวันนี้ให้ได้นะ อดใจรอกันหน่อย :m7:
-
แง่มๆ.....เจ้จืดรอน้าอิอิ.......อิ........เกลียดคนอย่างนายบาสกะนายเต๋า....... :angry2: :angry2:
ชอบคนอย่างนายอาร์ท.......... :a14:
จบยังงัยก็เชียร์เจ้จืดต่อ :m24: :m7:
-
ตอนที่ 84
ในที่สุดก็กลับมาถึงกรุงเทพฯจนได้ รถไฟมาถึงที่นี่ก็ราว ๆ เช้าของวันถัดมา พวกเราแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ฉันเรียกแท็กซี่ได้คันนึงก็ขนกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นรถ พร้อมกับโบกมือให้เพื่อน ๆ
“ฉันกลับก่อนนะทุกคน”
“บายจ้า โชคดีนะ”
“จ้า แล้วเจอกันเปิดเทอม ไปแล้ว บ้ายบาย”
หลังจากลากันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็หันไปบอกคนขับรถให้พาไปยังหอพักของตัวเองทันที ฉันนั่งเหม่อมองออกไปด้านนอกกระจกหน้าต่างรถ มองทิวทัศน์รอบ ๆ ตัวที่ยังดูสับสนวุ่นวายเหมือนเช่นเคย ไม่มีสิ่งใดเลยที่เปลี่ยนแปลงไป ยกเว้น.....ฉันและใครบางคน
“ตรื๊ดดดด ตรื๊ดดดดด.....” เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ฉันตกใจนิดหน่อย
“หืม” ฉันมองดูที่หน้าจอโทรศัพท์ คนที่โทรมาก็คือ เบสนั่นเอง
“รับดีมั้ยนะชั้น” ไม่อยากรับสายเลยเรา
ในที่สุดฉันก็ต้องกดรับสาย อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด เราห้ามมันไม่ได้หรอก
“ฮัลโหล” ฉันทักทายออกไปแค่นั้น
“จืด มาถึงแล้วทำไมไม่โทรมาบอกเราล่ะ เราจะได้ไปรับ” มารับฉันงั้นเหรอ
“ขอโทษทีนะ พอดีเราไม่อยากรบกวนน่ะ เรากลับแท็กซี่เองได้”
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นจะรบกวนเลย.....” ฉันยังคงนั่งฟังเบสพูดอยู่เงียบ ๆ
“จืด ทำไมเงียบจัง ไม่สบายรึปล่าว” เสียงนั้นยังคงถามมาเรื่อย ๆ แต่ใจฉันมันไม่ได้ฟังเลย
“เบส พอดีเราปวดหัว ขอนอนพักสักงีบหน่อย แค่นี้ก่อนนะ”
“หะ อย่าเพิ่งวาง....ตู๊ด ๆ ๆ ๆ”
ฉันกดวางสายไปแล้วล่ะ ฉันไม่อยากได้ยินเสียงใครแม้แต่คนเดียวในตอนนี้ ฉันเหนื่อยจริง ๆ
รถแท็กซี่มาถึงหน้าหอพักของฉันแล้ว ฉันจ่ายเงินเสร็จสรรพ ตัวเองก็เดินหิ้วกระเป๋าขึ้นห้องไปด้วยความอ่อนเพลีย เนื่องจากในรถไฟฉันนอนไม่ค่อยพอนั่นเอง พอมาถึงห้องฉันก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนแล้วก็ขึ้นเตียง ก่อนนอนฉันอยากโทรไปหาอาร์ทเหมือนกัน แต่ตอนนี้มันเพลียมากเลย ก็กะเอาไว้ว่าตื่นนอนค่อยโทรหาอาร์ทอีกที
ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ เหมือนกับมีคนมาเคาะประตูห้องของตัวเองอยู่ ฉันลุกขึ้นด้วยความมึนงงสับสนนิดหน่อย มันตื้อ ๆ ยังไงไม่รู้ ฉันเดินไปเปิดประตูห้องออกแล้วก็พบว่าเป็น...
“กลับมาแล้วทำไมไม่โทรมาบอกเราบ้าง” โห มาถึงก็พูด ๆ เลยนะ ไม่ให้ฉันพูดก่อนเลย
“ขอโทษจ้า ก็คนมันเพลียนี่ กะว่าตื่นแล้วจะโทรไปบอก จริง ๆ นะ”
“อ่อ แล้วมาที่นี่ได้ไง ถ้าฉันไม่อยู่ อาร์ทก็มาเสียเที่ยวนะ จะบอกให้”
“หือ ไม่อยู่ที่นี่ แสดงว่าจะไปอยู่บ้านไอ้เบสล่ะสิ” ฉันหน้าเสียเล็กน้อยที่อาร์ทพูดออกมาแบบนั้น
“ไม่หรอก คงจะกลับบ้านตัวเองมากกว่า” ฉันกลับมานั่งลงบนเตียง ส่วนอาร์ทนั่งตรงโต๊ะอ่านหนังสือตามเคย
“หน้าซีดจัง เป็นอะไรรึปล่าว อ้อ แล้วนี่แฟนโทรมาหารึยังล่ะ” ฉันหันควับไปมองหน้าตาอาร์ททันที ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมไม่ชอบให้มันเรียกคำว่า แฟน
“โทรมาแล้ว แต่ไม่เห็นยักมาหาฉันเหมือนแกบ้างเลย” ฉันนั่งถอนหายใจ
“อาจจะติดธุระอยู่ก็ได้มั้ง”
“คงงั้นมั้ง ธุระคงสำคัญจริง ๆ” อาร์ทมองหน้าฉันงง ๆ ฉันน่ะอยากจะลองปรึกษาเรื่องนี้กับใครสักคนดูเหมือนกันนะ แต่มาคิดดูอีกที ขอพิสูจน์ความจริงด้วยตัวเองดีกว่า
“เย็นนี้ไปกินข้าวที่ร้านเดิมกันนะ” ฉันชวนอาร์ทเช่นเคย
“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่งั้นวันนี้เราจะมาหาเหรอ” น่าน ถึงว่าสิ
“เข้าใจคิดนะ อ้อ ฉันถามไรหน่อยสิ”
“ถามอะไรเหรอ”
“แต่เด๋วก่อน ต้องตอบมาตรง ๆ นะ ห้ามโกหกฉันด้วย ไม่งั้นอดกินข้าวเย็นนี้แน่”
“อ่ะนะ เอ้า สาบานว่าไม่โกหกแน่นอน ด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญครับ” พร้อมทำท่าด้วย เฮอะ ตลกตายแหละแก
“อาร์ท ถามจริง ๆ เถอะนะ แกมีแฟนใหม่รึยัง” ฉันจ้องมองดวงตาคู่นั้นที่ไม่ได้คงหลบลี้หนีหน้าไปทางไหนเลย
“ถามเราจริง ๆ เราก็ขอตอบจริง ๆ ว่า.... ยังไม่มีครับ ยังโสดสนิทอยู่” ตานั่นพูดจาขึงขังก่อนที่จะจบด้วยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นอยู่เสมอ (แอบปลื้มตรงเนี้ย)
“ว่าแต่ ถามเราทำไมล่ะ เอ หรือว่า จะรีเทิร์นกับเราอีกรอบรึไงน้า”
“บ้า” ฉันว่าไปแค่นั้นแล้วก็
“แต่... ก็ไม่แน่นะ” แล้วฉันก็หัวเราะขำ ๆ ส่วนตาอาร์ทก็นั่งมองฉันขำอยู่อย่างนั้นเอง
แล้วเย็นนั้นฉันก็ชวนอาร์ทออกไปเดินซื้อของกินของใช้ที่ท๊อปก่อนที่จะกลับมานั่งกินข้าวที่ร้านหน้าปากซอยกัน ส่วนเบสตั้งแต่โทรมาหาฉันเมื่อตอนเช้าแล้วถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะโทรมาหาเลย
“จืด ทำไมดูเหม่อ ๆ จัง มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึปล่าว” อาร์ทคงจะสังเกตเห็นฉันเข้าจนได้
“ไม่นี่ ไม่มีอะไรหรอก สั่งอาหารแล้วใช่มั้ย สักพักก็คงจะมา กินให้อิ่มเลยนะ มื้อนี้ อาร์ทเลี้ยงฉันนะ โอเค้” ต่อให้ทำท่าทางสบายใจแค่ไหน ฉันก็ปิดความกังวลใจไว้ไม่มิดอยู่ดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เอ้า ๆ ๆ ๆ มาจิ้มตูดคุณจืด นึกว่าจะมัวแต่เหล่หนุ่ม ๆ อยู่ซะอีกนะเนี้ย :give2:
-
:m14: ถ้าแน่จริงก็ตามมาจิ้มให้ได้จิ :m7:
วันนี้มีกินเลี้ยงอีกและ จะให้ฉานอ้วนตายหรือไงกันนะ o16
-
และแล้ว หนู๋กิฟํก็ยิ้มออกซะที พี่อาร์ทมาแล้ว :impress:
คิดถึงเจ๊ๆๆๆ o9
-
อิอิ รีบๆมาต่อนะครับบบบบบ
คิดถึงเจ้จืดจริงๆๆๆๆๆ
:m9:
-
:pigwrite: มาต่อให้อีก 1 ตอนสำคัญ โชคดีนะคะผู้อ่านทุกคน
ปล. คิดถึงน้องกิ้ฟกะน้องแนทเช่นกันจ้า
เมื่อฉันต้องเผชิญหน้ากับความจริง.......
ตอนที่ 85
พอกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว อาร์ทก็เดินไปส่งที่หอ ก่อนที่เค้าจะกลับห้องของตัวเองไป อีกไม่นานฉันก็จะต้องขึ้นเป็นนิสิตชั้นปีที่ 4 แล้ว เหอะ แก่ขึ้นอีกปี แย่จัง กำลังนั่งคิดอะไรเพลิน ๆ เสียงมือถือก็ดังขึ้นอีกและ
“ฮัลโหล ขอสายใครคะ” เบอร์แปลก ๆ
“ขอพูดกับคนชื่อจืดหน่อยค่ะ” หืม เสียงคุ้น ๆ แฮะ
“กำลังพูดอยู่ค่ะ”
“อ๋อ จำเราได้มั้ยคะ ที่เคยพูดกันเมื่อวานนี้น่ะค่ะ” อื๋อ ยัยคนนั้นนั่นเอง
“อ้อ จำได้แล้วค่ะ มีธุระอะไรเหรอคะ”
“ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับเบสเหรอคะ” หือ ถามมาแบบนี้
“แล้วคุณคิดว่าฉันกับเค้าเป็นอะไรกันล่ะ” ฉันเริ่มวางฟอร์ม
“มีคนบอกว่าคุณสองคนคบกัน จริงรึปล่าว” เสียงหล่อนเริ่มแข็งขึ้นแล้ว
“แล้วแต่คุณจะคิดนะ”
“คงจะคบกันสินะ แต่ช่างเถอะ ฉันไม่สนใจหรอกค่ะ เพราะยังไงฉันกับเค้าก็เป็นแฟนกันแล้ว”
โห หล่อนพูดมา ทำเอาฉันพูดไม่ออกเลย ทำไมถึงกล้ามากขนาดนี้ล่ะคะ ไม่กลัวโดนฉันวีนเลยรึ
“คุณจะพูดอะไรมันก็เรื่องของคุณ ฉันคงไม่ขอยุ่งเกี่ยวด้วยหรอก คุณอยากจะเป็นแฟนกับใครก็ตามใจคุณเถอะ ไม่ต้องมาบอกฉันหรอก”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเค้าเป็นแฟนคุณไม่ใช่เหรอ” น้ำเสียงนั่นดูเหยียด ๆ ในที
“คงงั้นมั้ง ขอโทษนะพอดีฉันมีธุระ แค่นี้ก่อนนะคะ”
ฉันกดสายทิ้ง ถ้ามีคนถามว่าตอนนั้นฉันพูดออกไปโดยไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ ฉันขอบอกว่า ฉันนั่งตัวสั่นด้วยความโกรธ โกรธมากกก แต่ฉันก็ต้องคุมอารมณ์ตัวเองอย่างหนักเพื่อที่จะไม่ให้ไก่ตื่น เพราะฉันต้องพิสูจน์อะไรบางอย่างก่อน
ฉันกะเอาไว้ว่า พรุ่งนี้แหละ ที่ฉันจะไปพิสูจน์ความจริงที่บ้านนายเบส ถ้าฉันพบยัยชะนีคนนั้นอยู่ที่บ้านหลังนั้นล่ะก็ ทุกอย่างระหว่างเราสองคน เป็นอันจบทันที ฉันถือว่า ฉันไม่คู่ควรกับเบส ฉันมันไม่ดีเอง ฉันผิดเอง ทุกอย่างคงจะโอเคตามนี้
“ฮัลโหล อิอั้ม อยู่ที่ห้องรึปล่าว” ฉันโทรหานังอั้มต่อ
“อยู่ย่ะ แหม กลับมาแล้วเหรอยะ ตัวดำน่าดูสิมรึง”
“อืม ดำทั้งตัวทั้งหน้าเลย เออ มรึงได้กลับบ้านเรามั่งปล่าววะ”
“ไม่ค่อยได้กลับเลยว่ะ”
“งั้นเหรอ ยังเหลือปิดเทอมอีกตั้งเกือบเดือนนึงแน่ะ กลับไปเที่ยวบ้านกันมั้ยอ่ะ”
“เออ ก็น่าสน อยากไปเที่ยวน้ำตกจัง” อีกและ น้ำตกทั้งปี
“พอเถอะ น้ำตกบ้าบออะไรของมรึง กรูอยากกลับไปหาพ่อแม่ ตกลงนะมรึง”
“เออ ๆ ยังไงก็โทรมาบอกกรูด้วยละกัน”
“โอเค แล้วเจอกันนะยะ บ้ายบายจ้ะ” พอวางสายไปแล้ว ฉันก็อาบน้ำอีกรอบก่อนที่จะเข้านอน
/////////////////////////////
เช้าวันต่อมา ฉันออกเดินทางไปยังบ้านนายเบสตอนสาย ๆ เพราะฉันรู้ว่า มันจะไม่ได้ออกไปไหนตอนช่วงนี้หรอก ฉันไม่ได้อยากไปดูตัวนายนั่น แค่อยากจะไปดูว่า จะมีคนอื่นอยู่ที่บ้านนั่นด้วยรึปล่าวแค่นั้นเอง
พอรถแท็กซี่ไปจอดอยู่ข้าง ๆ บ้านนายเบสแล้ว ฉันก็ลงจากรถไปยืนซุ่มดู พอมองลอดกำแพงเตี้ย ๆ เข้าไป ฉันก็พบว่า รถนายเบสไม่ได้จอดอยู่ที่บ้านนี่นา แสดงว่าเบสคงออกไปข้างนอก แล้ก็ยังไม่ได้กลับบ้านของตัวเองแน่ ๆ
ถ้างั้นเบสไปที่ไหนกันล่ะ เฮอะ เสียเที่ยวชะมัด ฉันก็เลยกะว่าจะกลับไปหาพวกนั้งอั้มต่อซะหน่อย แต่จะเชื่อหรือไม่ก็ต้องเชื่อล่ะงานนี้ เพราะฉันต้องแวะไปกดเงินที่เซ็นทรัลลาดพร้าวก่อน แล้วจึงค่อยไปเจอกับนังอั้มที่หมอชิตต่อ
พอไปถึงเซ็นทรัลแล้ว ฉันก็เดินไปกดเงินที่ตู้เอทีเอ็มที่ชั้นใต้ดินตรงท็อปนั่นแหละ ตอนแรกก็กะว่าจะไปรอที่หมอชิตเลย แต่ดูเวลามันยังเหลืออีกตั้งเยอะแน่ะ ก็เลยไปเดินเล่นดีกว่า พอดีคิดถึงร้านหนังสือการ์ตูนอยู่ด้วย
ฉันโทรหานังอั้มเพื่อที่จะถามว่ามันออกมารึยัง
“ถึงไหนแล้วมรึง”
“กำลังแต่งตัวอยู่เลย มรึงล่ะถึงไหนแล้ว”
“ตอนนี้น่ะเหรอ กรูเดินเล่นอยู่ที่เซ็นทรัลย่ะ”
“อิดอก สบายใจเนาะมรึง”
“แหงอยู่แล้ว กรู...”
“อ้าว กรูอะไร ทำไมเงียบไปล่ะอินี่ มีอะไรรึปล่าว”
“อิจืด อิบ้า มรึงเป็นไรของมรึงยะ” เสียงนังอั้มยังคงโวยวายมา แต่มันคงไม่ได้เข้าหูของฉันเลยสักนิด ก็เพราะว่า....
ภาพที่ฉันเห็นอยู่อีกฟากนึงของห้าง ฉันอยู่ทางฝั่งร้านหนังสือแพร่ พอมองไปฝั่งตรงข้าม ซึ่งเป็นร้านขายเสื้อผ้า ฉันก็เห็น เห็นภาพของผู้ชายคนนึงที่ชื่อเบส กับ ผู้หญิงสองคน ซึ่งคนนึงฉันรู้จักเป็นอย่างดี มันก็คือนังนิด แฟนเก่าอาร์ทไงล่ะ
ส่วนอีกคนนึง ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา มันก็คือคนที่โทรหาฉันเมื่อคืนนี้นั่นเอง และสิ่งที่ทำให้ฉันไม่อยากจะมองภาพนั้นเลย ก็คือ ทั้งสองคนจับมือเดินไปด้วยกัน ฉันมองตามสามคนนั้นไปจนลับตา ฉันไม่ได้วิ่งตามไปดู ไม่ได้วิ่งเข้าไปหาเพื่อถามความจริง ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะยืน และฉันอยากร้องไห้เหลือเกิน :impress3:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เจ๊............. ทำไมตาเบสมันถงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
แค่เดือนเดียว เดือนเดียวแท้ๆ :m16:
โมโหหห เว้ยยยย!!!!!
ทำไมเบสทำอย่างนี้ ไม่เรียกพ่งเรียกพี่หละ ละอายใจ
เจ๊ๆๆ หนูร้องไห้ตามเจ๊แล้วนะ :o12: :o12:
:o7: :o7: :o7: :o7: :o7: :o7:
:dont2: :dont2: :dont2:
-
อ่า.....ลากนังนิดมาเลย...... :angry2:
เด๋วป๋มช่วยเจ้เอง.........นี่แหน่ะนังนิด........ :เตะ1:
เอาไปอีกดอกนึง......... :oo1:
ยังงัยก็รักษาความงามไว้เพื่ออาร์ทนะ........ :m19: อิอิ...........
เด๋วอาร์ทรับม่ายได้...... :o
ส่วนนายเบสช่างมัน....... ม่ายชอบตั้งแต่แรกและ.........
ปล.เจ้เอาน้องแก้วตาเบสมาเผาเลย........ :laugh: :laugh: :laugh:
(อุ้ย....ป๋มทำอารายลงปายเนี่ย....... :m13: )
-
ยังงัยก็รักษาความงามไว้เพื่ออาร์ทนะ........ :m19: อิอิ...........
เด๋วอาร์ทรับม่ายได้...... :o
อันนี้เห็นด้วยมากๆ พี่จืดต้องสวยให้พี่อาร์ทกลับมารักพี่อีกครับนะ อดทนนะพี่ นะนะ :o12:
ส่วนนายเบสช่างมัน....... ม่ายชอบตั้งแต่แรกและ.........
ช่าย กิฟ๊ไม่ชอบนายเบสตั้งแต่มันมาแย่งพี่จากพี่อาร์ทหละ เกลียดที่สุด เลว เลว โอ๊ยยย เกลียดผู้ชายแบบนี้ที่สุด :m16:
-
ได้หน้าแล้วลืมหลังแบบนี้
น่าจะมาตัด...ให้เป้ดกินซะเลย
-
:m16: :m16: คาดว่ายัยนิดเปนตัวตั้งตัวตีเชียร์ให้นายเบสมีแฟนใหม่แหงมๆ :m26: :m26:
อ่านแล้วก็ :o11: :o11:
-
เห็นใจจืดน๊า
-
สงสารคุรจืดจัง ทำไมไม่เข้าไปหาให้รู้ดำรู้แดงไปเลยคับ
-
อย่างนี้น่าจะเข้าไปชกหน้านะ
สะใจๆๆๆๆ :เตะ1:
-
:a3:มันน่าเจ็บใจแทนคุณจืด เราอยากจะ :เตะ1:นายเบสจังเลย..
-
ตอนที่ 86
ฉันเดิน เดิน เดิน แล้วก็เดินไปรอรถเมล์ที่จะไปยังหมอชิต ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ฉันเกลียด เกลียดที่แห่งนี้เหลือเกิน เกลียดนายเบส เกลียดยัยนิด เกลียดยัยคนนั้น รวมทั้งเกลียดตัวเองด้วย
ฉันนั่งก้มหน้านิ่งตลอด น้ำตาฉันมันไม่ได้ไหลออกมาสักหยดเลย แปลกดี ทำไมถึงเป็นแบบนั้นนะ ทั้ง ๆ ที่ฉันอยากจะร้องไห้ใจจะขาด แต่มันกลับไม่ยอมไหลออกมา ไม่นานก็ถึงหมอชิตใหม่ ฉันไปจองตั๋วรถไว้สองที่ ให้นังอั้มมันด้วย
จากนั้นก็เดินไปนั่งรอที่เก้าอี้ด้านในนั่นแหละ เสียงมือถือดังขึ้นคงจะเป็นนังอั้ม
“ฮัลโหล ถึงรึยังมรึง” มันถามมา
“ถึงแล้ว รออยู่ด้านในนะ”
“เออ ๆ จะถึงแล้วเนี่ย กำลังเดินไปหา”
“อืม” ฉันวางสายไป แล้วก็มองไปตรงทางเข้ามาในตึกนี้
นังอั้มเดินเข้ามาแล้ว มันมาพร้อมกับแฟนของมัน นึกเอาไว้แล้วล่ะคงเอากลับไปด้วย ฉันก็ไม่ได้สนใจนายนั่นสักเท่าไหร่ ซื้อตั๋วเอาเองละกัน
“มาแล้ว ๆ เพื่อนสาว แหม ตัวดำขึ้นเยอะเลยนะมรึง” มันกัดฉัน
“ใครจะขาวเหมือนมรึงล่ะ” ฉันก็กัดคืนมั่ง
“ย่ะ แล้วตั๋วล่ะ ซื้อยัง”
“ซื้อแค่มรึงกะกรู ส่วนของผัวมรึง ไปซื้อเองละกัน” ฉันมองหน้าไอ้เต๊ะทีนึง มันยิ้มให้แต่ฉันหน้าตายใส่ ทำไงได้
“ขอบใจย่ะ เด๋วกรูมานะ” แล้วมันสองคนก็เดินไปซื้อตั๋วรถที่ช่องเค้าเตอร์ก่อนที่จะเดินกลับมานั่งที่
“เออ เมื่อตอนที่คุยกัน ทำไมอยู่ ๆ ถึงวางสายไปซะงั้นล่ะ”
“อ๋อ พอดี มันไม่สัญญาณน่ะ” ฉันโบ้ยไปอีกทาง
“งั้นเหรอ นึกว่ามีเรื่องอะไรซะอีก”
“ไม่มีหรอกน่า คิดถึงอิเฉากะอิตั้มเนาะ อยากเจอมันอีกจัง”
“เด๋วก็ได้เจอกันแล้วนี่ เอางี้นะ พอกลับไปถึงแล้วเราก็ไปกินหมูย่างเกาหลีกัน โอเคมั้ย”
นังอั้มชวนฉันคุยเสมอ มันคงจะเห็นฉันเหงา ๆ ไปล่ะมั้ง
“อืม ดีสิ อยากกินอยู่พอดี”
“นี่ กรูถามจริง ๆ เถอะ มรึงมีเรื่องอะไรรึปล่าวเนี่ย ทำไมทำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากอย่างงั้นแหละ”
“หน้ากรูเป็นแบบนั้นเหรอ ไม่นี่ ดูดิ เห็นมั้ย กรูยิ้มแล้วไง” ฉันยิ้มให้มันดู
“อิบ้า ยิ้มหรือยิงฟันกันแน่ยะ พอ ๆ เลยมรึง ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร”
“ถึงเวลาแล้วกรูจะบอกเอง โทษทีนะเพื่อน” ฉันบอกมันไป มันก็พยักหน้ารับรู้
รถทัวร์ได้เวลาออกเดินทางแล้ว ฉันกับมันทั้งคู่ก็เดินขึ้นไปจองที่นั่งบนรถกัน นังอั้มกับผัวมันนั่งเบาะคู่กัน ส่วนฉันก็นั่งคนเดียว อยู่ข้าง ๆ มันนั่นแหละ พอรถออกเดินทางไปจนไปจนถึงห้างเซ็นทรัลลาดพร้าวก็จะหยุดจอดรับคนที่ตรงนี้อีกที่นึง
มีคนเดินขึ้นรถมาบ้างแต่ไม่มากนัก และคนที่เดินขึ้นมาในนั้น มีอยู่คนนึงที่ทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นหน้าคน ๆ นี้ จะเป็นใคร
-
อาร์ทรึ?? นิดน่าตบเนอะ
-
:เฮ้อ: เศร้าจริง
ให้กำลังใจจืดจ้า
-
พี่อาร์ทขึ้นมา พี่อาร์ทททท
-
ตอนมีเขาอยู่ก็เหมือนของตายไม่มีค่า
อย่าไปโทษใครเลย
:a11: :a11: :a11:
-
ความแน่นอน คือ ความไม่แน่นอน คับ
ตามอ่านมาตั้งหลายวัน กว่าจะทัน เห้ออออออออ
-
คิดพี่นิดเคอะ -*- ถ้าทำร้ายร่างกายแล้วไม่ผิดกฎหมาย
อิชั้นคงจิ๊กหัวคุณพี่ไปสัมผัสกำแพงแรงๆสักร้อยที ชาตินี้แกไม่มีวันได้เป็นนางเอกหรอกไอ่ เ บื๊ อ ก
รักพี่จึด ถ้าพี่เบสมันง้าว สมองเท่าไส้ติ่ง ก็ไม่ต้องไปสนใจมันแล้ว
-
คิดแล้วแค้นใจแทน
-
:m3:ต้องเป็นอาร์ทแน่ๆเลย
-
โอ๊ะ......ป๋มสะดุดใจ ตอนที่นายเต๋าโทรคุยกะแฟน........... :o
แล้วเป้าหมายนายเต๋าจ้องมาเล่นงานจืด................ :oo1:
นายเบสมีอารายปิดบังเจ้จืด.......... o12
แถมโทรมาก็เย็นชาอีก....ม่ายบอกอารายเจ้เลย....... :m21:
ป๋มเดาก่อนเลยว่าเต๋ากะนังสองคนนั้น (แอบแรงอีก... :laugh: ) ต้องมีอารายเกี่ยวข้องแน่เลย
ส่วนเบสคงเห็นอารายมาแน่ๆ จึงดูเย็นชากะจืด....... :m17:
ก็ตอนที่ขึ้นเกาะโทรไปก็มีปัญหา+เต๋ามานคุยกะแฟน........ ลงท้ายกลายมาเป็นเจ้จืด :a5:
ปล.1 นังนิดมันมาแรงคงเอาภาพตอนเจ้เสียรู้นายเต๋าแน่เรย....... :m16:
ปล.2 นายเบสก็ขี้หึงสุดๆ คงต้องแก้เผ็นเจ้แน่.......... :o12:
ปล.3 เจ้มีฮีโรเข้ามาแน่เรย.......หุหุ.....เป็นตาอาร์ทเจ้คงร้องไห้ไปแย้วอ่ะ........ ที่หมอชิตต้องเปนอาร์ท ชัวร์ (ถ้าเปนนนท์ ละก็ตัวครายตัวมานเน้อ........ o2 )
ปล.4 เจ้ T+อี+บ หัวเบสส่งเลยงับ........ เจ้จืด..สู้ๆ :a2:
-
ยังไงก็รักอาร์ท นะ แล้วคุณจืดจะว่าไง :m13:
-
เกิดอะไรขึ้น กับชีวิตรักของเจ๊ :m15:
-
อย่างนี้เลือกอาร์ทดีกว่ามั้ง
คนดีตลอดกาลลลลลลล
-
:a3:มารออ่านน่ะครับ
-
:amen: แต่ละคนก็ให้ความคิดเห็นที่คล้ายกันบ้าง ต่างกันบ้าง แต่สรุปแล้วก็คือ เรื่องทั้งหมด มันเกิดจากตัวเราเองทั้งนั้น เราทำอะไรไว้ ก็ต้องได้รับผลตอบแทนแบบนั้นเสมอ มันหนีไม่พ้นหรอก
:a12:เมื่อคืนนี้ก็ไม่ได้นอนเลย จนถึงเช้าได้นอนแค่ 2 ชั่วโมงเอง มันทรมานจริง ๆ นะ (ไม่ได้เที่ยวกลางคืน แต่นั่งอยู่เฉย ๆ คงไม่อยากจะเชื่อกันใช่มั้ยล่ะ แต่มันเป็นเรื่องจริง)
ชีวิตคนเรามันก็คงเอาแน่เอานอนไม่ได้ อยากจะให้สิ่งที่ตัวเองรักอยู่กับเราตลอดไป แต่สุดท้ายก็ไม่เคยได้สมหวังอะไรสักอย่าง มีแต่จะพลัดพรากจากกันไป ตัวเองก็ต้องเจอแต่ความทุกข์มาตลอด จนทุกวันนี้โชคดีที่ไม่ได้รักใครอีกแล้ว (นอกจากเขาคนนั้นคนเดียว)
แต่ก็แปลกนะ ทุกวันนี้เรายังไม่ได้พบเจอกันเลย แต่ก็ยังฝันถึงตลอด คิดถึงเสมอ แค่นี้ก็สุขใจแล้วล่ะ ตัวเองก็ได้แต่หวังไว้ว่า สักวันเราคงได้กลับมาพบกันอีกครั้ง เมื่อถึงเวลานั้น ฉันคงจะยิ้มได้ซะที o19
ปล. พล่ามอะไรของฉ้านเนี่ย งงไปหมดและ :m28:
-
มาต่อจากตอนที่แล้วกันดีกว่า
มีคนเดินขึ้นรถมาบ้างแต่ไม่มากนัก และคนที่เดินขึ้นมาในนั้น มีอยู่คนนึงที่ทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นหน้าคน ๆ นี้ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก อาร์ทนั่งเอง
“อ้าว กลับบ้านเหมือนกันเหรอเนี่ย” อาร์ททักสองคนนั้น ก่อนที่จะเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน
“จ้า อาร์ทก็กลับบ้านเหมือนกันเหรอ” นังอั้มทักตอบ
“อืม พ่อแม่กลับมาดูฟาร์มที่บ้านน่ะ เราก็เลยจะกลับน่ะ ไม่นึกว่าพวกอั้มก็กลับเหมือนกัน”
“อืม พอดีจืดชวนกลับก็เลยลงมาเป็นเพื่อนมัน” อาร์ทหันมาคุยกับฉันต่อ
“นึกไงถึงอยากกลับบ้านล่ะเรา” จะให้ฉันบอกได้ไงว่าไม่อยากเจอหน้าคน ๆ นั้น
“คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่”
“แล้วเบสล่ะ ทำไมไม่ชวนกลับด้วยกัน” ฉันหันไปมองหน้าอาร์ท ก่อนที่จะตอบว่า
“แล้วเบสล่ะ เคยชวนฉันกลับบ้านมั้ย” ตาฉันเริ่มรื้นไปด้วยน้ำตาบ้างแล้ว
“จืด เป็นอะไรรึปล่าว”
“ปะ ปล่าว ไม่มีอะไรหรอก จะกลับไปอยู่ที่นั่นสักกี่วันล่ะ” ฉันถามมันอีกเรื่องนึง
“สักอาทิตย์ล่ะมั้ง พ่อแม่เรามาอยู่แป๊บเดียวเอง แต่เห็นพ่อบอกว่า ปีหน้าอาจจะย้ายกลับมาอยู่ที่เดิมก็ได้นะ” อาร์ทพูดอย่างมีความหวัง
“ถ้าเป็นงั้นจริง ก็คงจะดี”
“นี่ ทำหน้าเซ็งกะตายแบบนี้ ไม่น่ารักเลยรู้รึปล่าว” แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมันด้วยวะเนี่ย
“ยุ่งน่า คนกำลังเซ็ง”
“เอางี้ เด๋วกลับไปถึงบ้านแล้วจะพาไปกินไอศกรีมนมสดที่บ้าน เอามะ” เชอะ นึกว่าเอาของกินมาล่อแล้วจะได้ผลเรอะ แต่...
“จริงนะแก งั้นก็.... น่ารักยัง” ฉันพยามแอ๊บแบ๊วสุดชีวิต ให้ตายเหอะเห็นแก่แ*กจริง ๆ เลยกรู
“ต้องยังงั้นสิ ค่อยดูดีหน่อย” ย่ะ ลองไม่มีไอติมนมสดดิ
“จืด เรามีเรื่องนึงไม่รู้จะบอกดีรึปล่าว”
ฉันหูผึ่งทันที เรื่องที่ตาอาร์ทจะบอกนี่ มันเยอะจริง ๆ ว่าแต่คราวนี้ มีเรื่องอะไรอีกล่ะ
“เรื่องอะไรเหรอ” สังสัยจริง ๆ เลยฉัน
“เอ่อ เราว่า เราไม่พูดดีกว่า”
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ พูดมาเถอะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย ฉันก็ฟังได้หมดแหละ”
“แน่ใจเหรอ ว่าจืดฟังแล้วจะไม่...... เสียใจ”
เสียใจงั้นเหรอ เรื่องอะไรกันอีกล่ะที่จะทำให้ฉันเสียใจ อย่าบอกนะว่ามีใครเป็นอะไรไปอีกน่ะ ฉันไม่เอาด้วยแล้วนะ :m8:
++++++++++++++++++++++++++++++
-
เจ๊ :dont2:
เจ๊ทำหนูร้องไห้แล้วววววว :o7: :o7: :o7: :o7:
หนูอวยพรให้เจ๊เจอกับพี่อาร์ทอีกนะ ขอแค่ให้เค้าเข้ามาในชีวิต เดินไปพร้อมกัน ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม :sad4:
ขอให้พี่อาร์ทกลับมาดูแลเจ๊จืดอีกครั้งเถอะ :m17: หนูจะไปบนวัดทั้วเชียงใหม่เลย :o12:
คิดถึงและเป็นห่วงจ๊มากๆเลยนะ o1
นอนไม่หลับนี่คิดถึงพี่อาร์ทสินะ แต่ก็ยังดีที่พี่มีคนสำคัญ แต่หนูกลบไม่มีเลย :undecided:
-
โห อิหนู ตอบเร็วยังกะสายฟ้าแลบแน่ะ ออนนานยังเนี่ย
ขอบใจนะที่เป้นห่วงเจ๊ ช่วงนี้เจ๊เหนื่อยเหลือเกิน บางทีก็อยากหลับไปเลยเหมือนกันนะ
คงจะสบายน่าดู :a12: เหอ ๆ
ส่วนคนสำคัญของหนู สักวันต้องได้พบกันแน่ ๆ เชื่อเจ๊สิ คนเราเกิดมาต้องมีคู่ด้วยกันทั้งนั้น ต่อให้เป็นแบบไหนก็ตาม
:amen: เจ๊จะสวดมนต์ภาวนาทุกวัน เพื่อขอให้น้อง ๆ ที่น่ารักทุกคนมีแต่ความสุขนะ
:m7:เอาล่ะ ได้เวลาไปช็อบปิ๊งแย้ว หุหุ นัดนังเฉาก๊วยมันไว้ เด๋วไปไม่ทันจะโดนมันด่าเอา เจ๊ไปก่อนนะ :bye2:
คิดถึงทุกคนมาก ๆ จ้า o15
-
อดีตส่วนดีๆ เอาไว้เป็นพลังใจว่าครั้งหนึ่งเราก็เจอสิ่งดีๆมาแล้ว
ส่วนไม่ดีก็เอาไว้เป็นบทเรียน
ขอเราไม่ยอมแพ้ เป้าหมายไกลแค่ไหน สักวันก็จะไปถึง
:m1: :m1: :m1:
-
ว๊ายมะมีคู่เหมือนกันเศร้าๆๆ
-
รออ่านต่อเจ้าค่ะ :m12:
-
อาร์ทอย่าพึ่งมีคนอื่นเลยนะ........ :m15:
-
เรื่องนี้จะจบตอนที่ 90 แล้ว ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมาตลอด ขอบคุณจ้า o1
ตอนที่ 87
“อะไรนะ เสียใจอีกแล้วเหรอ เฮ่อ เอาเถอะ จะยังไงมันก็ต้องรับรู้อยู่ดีนั่นแหละ อาร์ทเล่ามาเถอะ”
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ฟังมันอีกสักเรื่องจะเป็นไรไป อาร์ทจ้องตาฉันเขม็ง เขาทำเหมือนไม่อยากเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังเลย
“จืด เรื่องของเบสน่ะ” อาร์ทนิ่งไปครู่นึง แต่ฉันสะดุ้งโหยงในใจ คงไม่ใช่เรื่องเดียวกันหรอกนะ
“เบส ทำไมเหรอ” ฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง ก็เลยทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“คือว่า เรา รู้มาว่า เบสมันกำลังคบคนอื่นอยู่” อาร์ทดูเหมือนไม่อยากจะพูดออกมาเลย
“หืม คบกับคนอื่นอยู่ แกรู้ได้ยังไง” ฉันแกล้งถามต่อไปอีก
“เราเห็นที่คณะของมันนั่นแหละ แล้วก็... นิดเป็นคนมาบอกเราเอง”
“นิด แฟนเก่าแกน่ะเหรอ ทำไมถึงต้องมาบอกแกด้วยล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน จืด ไม่ต้องเชื่อเรื่องที่เราพูดก็ได้นะ”
“ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ” อาร์ทหันมามองหน้าฉันงง ๆ
“หมายความว่าไง นี่จืด รู้เรื่องแล้วเหรอ” ฉันพยักหน้าช้า ๆ ก่อนที่จะพูดต่อว่า
“วันนี้เองแหละ ที่เราเห็นที่เซ็นทรัล ไม่อยากจะเชื่อเลยเนอะ ว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้”
ฉันมองออกไปนอกรถ มองไปไกลเท่าที่จะไกลได้ ในหัวสมองกลับว่างเปล่าอีกครั้ง นัยน์ตาดูอ้างว้างเดียวดาย
“จืด” อาร์ทเรียกฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใด เขาก็เลยเลิกพูดแล้วก็ทำทีเป็นนอนหลับ
“ยังมีเราอยู่อีกคนนะ อย่าลืมล่ะ” ฉันได้ยินเสียงเบา ๆ แทรกเข้ามาในโสตทั้งสอง
“ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ” แล้วน้ำตาที่ไม่เคยมีท่าทีว่าจะไหลออกมา มันก็เอ่อท่วมท้นจนทะลักออกมาเป็นสาย อาบไปทั่วแก้มทั้งสองข้าง
ฉันพยายามข่มเสียงสะอื้นไม่ให้มันดังลอดออกมา มีเพียงแต่ร่างกายที่สั่นสะท้านบางครั้ง อาร์ทเอื้อมมือมาจับมือของฉันแล้วบีบเบา ๆ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกอยากร้องไห้ออกมาให้สาแก่ใจ น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดนั้น มันคงเป็นน้ำตาที่อัดอั้นเอาไว้นานแล้ว
นึกไม่ถึงจริง ๆ ว่า ฉันจะได้มาพบกับวันนี้ ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เรื่องที่ฉันทำเอาไว้มันจะกลับมาตอบสนองเร็วขนาดนี้ ฉันร้องไห้ไปได้สักพักใหญ่ ๆ ก็หยุดร้อง นังอั้มกับผัวมันหลับไปตั้งนานแล้ว เลยไม่รู้ว่าฉันนั่งร้องไห้อยู่ ดีแล้วล่ะ
แต่มีเรื่องนึงที่แปลก พอฉันร้องไห้เสร็จแล้ว ในใจก็กลับโล่งโปร่งสบาย ไม่อัดอั้นเหมือนเดิม ปกติแล้ว คนเราถ้าอกหัก ต่อให้ร้องแล้วหยุดร้อง ยังไงมันก็ยังไม่โล่งเสียทีเดียวหรอก แต่กับฉัน มันไม่ได้รู้สึกว่า ตัวเองจะต้องมานั่งร้องห่มร้องไห้อีกเลย
“สบายใจแล้วรึยัง” อาร์ทถามมาเบา ๆ
“อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ ขอบใจนะ” มือเราสองคนยังคงจับกันไว้อยู่
“บอกแล้วว่าให้กลับมาคบกับเราก็ไม่เชื่อ” เชอะ ได้ทีขี่แพะไล่เลยนะแก
“บ้า แล้วนี่ จะปล่อยมือได้รึยัง” ตาอาร์ทยังเฉยอยู่เหมือนเดิม
“แนะ ว่าแล้วยังไม่ปล่อยอีกนะ” มันยังมึนเหมือนเดิม ฉันก็เลยปล่อยเลยตามเลย
“หลับซะนะ ถ้าถึงแล้วเราจะปลุกเอง” อาร์ทบอกงั้น
“งั้นเรานอนนะ อย่าลืมปลุกด้วยล่ะ” ฉันหลับตาลงช้า ๆ ด้วยความอ่อนเพลียจากการเสียน้ำตาไปมาก ฉันก็เลยผลอยหลับไป
/////////////////////////////////////
รถทัวร์มาถึงบขส.ราว ๆ บ่ายสาม พอถึงแล้ว นังอั้มกับผัวมันก็กลับไปที่บ้านของตัวเอง ส่วนฉันกับอาร์ทก็กลับทางเดียวกัน ระหว่างทางตาอาร์ทก็พูดขึ้นว่า
“นี่ จำได้มั้ย ว่าบอกอะไรกับเราเอาไว้น่ะ”
“อะไร ตอนไหนเหรอ” ฉันทำหน้าเหรอหรา
“อะไรกัน ยังไม่ทันข้ามวัน ก็ลืมซะแล้ว”
“เอ้า ก็บอกมาสิ ว่าไปบอกอะไรไว้ล่ะ ฉันจำไม่ได้จริง ๆ”
“ก็เรื่องไปฟาร์มเราไง ไปกินไอติมน่ะ ตกลงว่า...” อ้อ เรื่องนี้นี่เอง ไม่ไปได้ไง
“อ๋อ ไปสิ ว่าแต่เมื่อไหรเหรอ”
“พรุ่งนี้ละกัน เด๋วขับรถมารับ โอเค้” ตาอาร์ทนี่รุกฉันไม่ยั้งเลยนะ
“ได้ ๆ ขับรถมาดี ๆ ละกัน เออนี่ ฉันชวนพวกเพื่อน ๆ ไปด้วยได้ป่ะ”
“เอางั้นเหรอ แล้วแต่จืดละกัน” เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดเลยนะตาอาร์ท
“พูดเล่นน่ะ เรื่องอะไรจะเอาตัวหารไปด้วยล่ะ จริงป่ะ” ฉันหัวเราะคิก ๆ ทำให้ตาอาร์ทรู้สึกโล่งใจว่าฉันคงไม่คิดมากแล้ว แต่ทว่า...
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ฉันดังขึ้นมาเสียก่อนที่จะทันถึงบ้าน และคนที่โทรมาก็คือ นายเบสนั่นเอง ฉันไม่ค่อยอยากจะรับเลย ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะพูดกับมัน ฉันแค่รอเวลาเท่านั้นเอง เวลาที่จะทำให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี
“ไม่รับเหรอ” อาร์ทถามฉัน
“คิดว่าควรรับมั้ยล่ะ”
“แล้วแต่จืดเถอะ” ทำไมนะ ตาอาร์ทถึงชอบเอาแต่บอกว่า แล้วแต่ฉัน อยู่ได้
“งั้นฉันไม่รับดีกว่า” ฉันปล่อยให้มันดังไปได้สักพักนึง ทางนู้นก็วางสายไป สักพักก็ดังขึ้นอีก ฉันเลยปิดเสียงไป
“จะถึงบ้านฉันแล้ว พรุ่งนี้อย่าลืมมารับด้วยล่ะ”
“ไม่ลืมหรอกน่า แต่งตัวรอไว้ละกัน”
ถึงปากทางเข้าบ้านฉันแล้ว ฉันเลยกดกริ่งลงจากรถ แล้วโบกมือให้อาร์ท อาร์ทบอกว่าถึงบ้านแล้วจะโทรมาหา สำหรับตอนนี้แล้วฉันชักจะเริ่มเข้าใจความรู้สึกของตัวเองที่ซ่อนอยู่ภายในลึก ๆ นี้แล้วล่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ทำไมเลวงี้อ่ะไอ้เบสไอ้ชั่ว :angry2:
พี่จืดครับสู้ๆนะผมเป็นกำลังใจให้เสมอนะครับผม o7
-
กลับไปหาอาร์ทดีกว่าเห็นๆ
-
:m22:แอบมาเป็นกำลังใจให้คุณจืดคะ สู้ ๆ เราเกลียดตาเบส :เตะ1:
-
จะจบแบบนี้จริงๆอ่ะหรือ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ชีวิตมันเศร้า
:m15: :m15: :m15:
มันก็แค่เรื่องทั่วไปที่ใครๆก็เจอะเจอ
:undecided: :undecided: :undecided:
-
มาอยู่เป็นเพื่อนคุณจืดนะครับ :a2:
-
อย่าจบแบบเศร้านะต๊ว
-
รีเทอนเจ๊ รีเทอน Retune!!!! ด่วนเล้ยยยย o9
พี่อาร์ทน่าร๊ากกกกกก :m1:
และก็ยังเหมือนเดิม รัก และก็รักมากที่สุด :m13:
-
โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ โฮะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
อุ๊ย.........สะจาย..........
นายเบสอะนะ o16 เสียของดีปายและ..........ขออีกที :laugh: :laugh: :laugh:
ที่เจ้จืดเล่าอ่ะสะจายนายเบสมันมากกว่าอ่า........ :m20: :m20: :m20: :m20:
ชิ.......นังนิดเอาไปอีกหลายๆ ดอกเลย :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
ปล.อยากรู้ว่าเจ้เฉา กะ เจ้อั้มเค้าจะมองหน้ากันงัยเนี่ย........นายเต๊ะ......เนี่ย....ชิ..........เบสอ่ะ....[คำว่าเบสเป็นคำด่าที่แรง....แทนความหมายได้ตามความสะจาย]
o22 อุ้ย......ป๋มม่ายด้ายตั้งจายนะ....... :m17:
-
เย้ๆๆๆๆ
จืดจะกลับมารักกะอาร์ทแล้ว
ดีจายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ว่าแต่ มันจะเป้นไปอย่างที่เราคิดไหมน้อ?
-
ทำตามที่หัวใจเรียกร้องเหอะจืด กลับไปคบกับอาร์ทนั่นแหละดีแล้ว :o8:
ตาเบสก็ชั่วได้อีก ไม่ทิ้งสันดานเดิม เซ็ง :angry2:
-
คุณเจ๊ขา ลุ้นจนตัวโก่งแล้วค่ะ :m17:
ผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไงหว่า :m21:
อย่าทรมานคนอ่านมากนะคะ หุหุ :m23:
-
:o11: รอหน่อยนะ ใกล้จะจบแล้ว ดีใจนะเนี่ย นึกว่าจะไม่จบซะแล้ว :a6:
-
เข้าใจความรู้สึกตัวเองแล้วนี่คือ
ที่จริงแล้วก็ยังชอบอาร์ทอยู่ช่ายมั๊ยอ่ะ
-
ตอนที่ 88
คืนนั้นทั้งคืนฉันนอนคิดเรื่องของเบสตลอด ฉันกำลังถามความรู้สึกของตัวเอง ว่าฉันคิดยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ทำไมฉันถึงไม่ค่อยเสียใจมากเท่าไหร่ ฉันร้องไห้ก็จริงแต่มันก็ไม่ได้มาจากความเจ็บปวดที่ถูกหักหลัง เพราะถ้าเบสหักหลังฉัน ฉันก็หักหลังเบสเหมือนกัน
ถ้างั้นความรู้สึกที่ผ่าน ๆ มาของฉันล่ะ ฉันรักเบสจริง ๆ รึปล่าว ฉันเคยถามตัวเองมาตั้งหลายครั้งแล้ว และในที่สุดเหตุการณ์ครั้งนี้มันก็ทำให้ฉันตัดสินความรู้สึกของตัวเองได้สักที
“ฮัลโหล อิตั้มเหรอ” ฉันโทรหานังตั้มในคืนนั้น
“ว่าไงยะ อยู่ที่ไหนล่ะมรึง”
“อยู่บ้านกรูเองแหละ มรึงหยุดงานวันไหนบ้าง”
“วันอาทิตย์น่ะ ทำไมยะ” ฉันกำลังคิดว่าอยากจะเจอนังตั้มมัน
“กรูจะไปหามรึงน่ะสิ”
“ได้เลย มาเที่ยวที่นี่สิ กำลังบูมเลยนะมรึง” มันคงหมายถึงผับน่ะ
“โอเค เด๋วกรูชวนอิเฉากะอิอั้มไปด้วย”
“อ้าว อิอั้มมาด้วยเหรอ ตายละ ชวนมันมาให้ได้นะ” นังตั้มคงอยากเจอมันมาก
“ได้ ๆ แล้วเจอกันนะ บาย” ฉันกดวางสายจากนั้นก็นอนคิดแผนการที่จะบอกเลิกคบกับเบส ให้เรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเราจบลงเสียที
/////////////////////
วันรุ่งขึ้น ตาอาร์ทขับรถมาหาที่บ้านแต่เช้าเลย สงสัยกลัวจะโดนฉันว่าละมั้ง โถ ๆ เพื่อนรัก (ยังรักอยู่เหมือนเดิม)
“ร้อนมั้ยแก” ฉันเดินออกมารับมันที่หน้าบ้าน
“ร้อนสุด ๆ หน้าร้อนก็เงี้ย” มันเดินเข้ามานั่งที่หน้าบ้านตรงโต๊ะหินอ่อน
“ตายล่ะ งี้ฉันก็หน้าแหกหมดพอดี เด๋วไปเอาน้ำเย็นมาให้ รอแป๊บนะ”
“จ้า มาเร็ว ๆ นะ คอแห้งมากเลย”
สักพักฉันก็เดินออกมาพร้อมกับน้ำเย็น 1 แก้ว แล้วก็กระเป๋าสะพายใบนึงเตรียมพร้อมออกเดินทางไปบ้านนายอาร์ทละ นาน ๆ ทีจะได้ไปเที่ยว
“ขอบคุณคร้าบ.... อาส์ ชื่นใจจัง” มันหันมายิ้มหวาน ๆ ให้กับฉัน เชอะ อย่าคิดว่าฉันอิกหักแล้วจะรับรักแกตอนนี้นะ มันยังไม่ถึงเวลาหรอก
“ไปกันได้รึยังล่ะ”
“พ่อแม่ล่ะ ไม่อยู่เหรอ”
“ไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว ทำไม อยากไหว้พ่อตาแม่ยายก่อนเหรอ” อิอิ แซวซะเลย
“งั้นมั้ง พูดเล่นเข้าไปเถอะ เด๋วก็เอาจริงซะนี่”
“ให้มันเจง อย่ามัวแต่พูด ไปได้แล้ว” ฉันล่ะอายตัวเองเหลือเกิน ท้าไม่เข้าเรื่อง
“จ้า ๆ ไปแล้ว” ฉันเดินลิ่ว ๆ ไปรออยู่ที่รถของมันแล้ว
“เกาะพี่แน่น ๆ นะน้อง ระวังจะหลุดจากวงโคจรไปอีกล่ะ”
“พูดบ้าอะไรยะ ไม่เห็นจะรู้เรื่อง อย่ามัวแต่อ่อมอยู่นั่นแหละ ฉันร้อนจะตายอยู่แล้วนะ”
กว่าจะถึงบ้านตาอาร์ทเล่นเอาหน้าฉันแสบ ๆ ร้อน ๆ ไปหมด โหย แดดหน้าร้อนนี่มันแรงจริง ๆ แต่พอมาถึงแล้วก็โล่งใจ ทุกอย่างที่นี่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย ยังคงเหมือนเดิมอยู่ แต่ที่เปลี่ยนไปก็คือ พวกหญ้าไม่ค่อยจะเขียวชอุ่มซักเท่าไหร่น่ะสิ ก็มันไม่ใช่หน้าฝนนี่นา
“เด๋วแวะไปไหว้พ่อแม่แกก่อนนะ” ฉันบอกมัน
“ไม่อยู่หรอก ออกไปข้างนอกแล้ว” อ้าว ไม่อยู่อีกแล้วเหรอ
“ไปไหนอ่ะ แล้วมีใครอยู่ที่บ้านมั่งเนี่ย”
“ก็ญาติเราแหละ เฝ้าฟาร์มอยู่ ทำไมเหรอ”
“ปล่าวหรอก ไม่มีอะไร แล้วเราจะไปที่ไหนกันก่อนล่ะ” ฉันน่ะเล็งกินไอติมไว้ก่อนและ
“อยากไปไหนก่อนล่ะ” มันย้อมถาม
“กินไอติมไง ร้อน ๆ แบบนี้ คงเย็นสบายแน่ ๆ เลย” หุหุ เห็นแก่กินต้องเข้าใจ
“ได้ ๆ ว่าแต่ว่า นิสัยเรานี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ” โฮ้ มีกัดฉันอีกนะ อิตาอาร์ท....
แล้ววันนั้นทั้งวัน ฉันก็นั่งกินไอติมนมสด นั่งเล่นเกมส์กับนายอาร์ททั้งวัน จนเวลาผ่านไปเกือบเย็น ๆ แล้วนู่นแหละ ถึงจะนึกออกได้ว่า มันเย็นแล้วนะคะ พ่อกับแม่ของอาร์ทก็กลับมาแล้ว ฉันสวัสดีท่านทั้งสอง ก็ได้รับการทักทายอย่างลูกอย่างหลาน
“เย็นแล้วจะกลับบ้านมั้ยลูก” แม่อาร์ทถาม
“คงกลับจ้ะแม่ เด๋วให้อาร์ทไปส่งที่ท่ารถเอาน่ะจ้ะ” ฉันตอบแม่ไป
“มันจะมีเที่ยวรถเหลืออยู่เหรอ แม่ว่ามันหมดแล้วนะ”
“ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ เด๋วหนูออกไปดูก่อนว่ามีเหลืออยู่มั้ย” ฉันก็กังวลอยู่เหมือนกัน
“อาร์ท พาเพื่อนไปดูเที่ยวรถสิ ว่ายังเหลืออยู่มั้ย ถ้ามันไม่มี ก็ค้างคืนเสียที่นี่แหละ” พ่อพูดขึ้นมา
“ครับ ป่ะจืด”
ฉันเดินตามอาร์ทไปที่รถ จากนั้นก็ขับไปดูรถประจำทางที่ท่ารถ ปรากฎว่า เที่ยวสุดท้ายเพิ่งออกไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง ฉันลองมาดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ก็พบว่า เกือบจะ 6 โมงเย็นแล้ว เวรกรรม มาไม่ทันจนได้
“ให้เราไปส่งที่บ้านมั้ย” อาร์ทหันมาถาม
“แต่มันจะมืดแล้วนะ อืม เอาไงดีล่ะ” ฉันกำลังลังเลอยู่ อาร์ทก็บอกขึ้นมาว่า
“ค้างที่บ้านเรานี่แหละ พ่อแม่เราก็บอกแล้วนี่ ถ้าไม่ทันรถ ก็ค้างที่นี่เลย”
“เอางั้นเหรอ” ฉันรู้สึกแปร่ง ๆ ยังไงชอบกล
“เอาตามนี้แหละ กลับบ้านไปอาบน้ำกินข้าวเย็นกันดีกว่า”
“ก็ได้ งั้นฉันโทรไปบอกที่บ้านก่อนได้มั้ยอ่ะ เด๋วจะเป็นห่วงเอา”
“เอาสิ เด๋วเราไปซื้อของกินในตลาดกันก่อนกลับบ้านด้วยนะ” อ่ะนะ หาเรื่องเถลไถลทุกที สรุปว่าคืนนี้ฉันต้องนอนค้างบ้านตาอาร์ทหรือนี่ ตายล่ะจะมีเกิดอะไรขึ้นอีกมั้ยนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตอนที่ 89
แต่ค่ำคืนนั้นก็ไมได้มีอะไรเกิดขึ้นมากกว่าการปลอบใจของอาร์ท ประกอบกันฉันก็เหนื่อยจากการเที่ยววันนี้ด้วย ตอนนี้ฉันกังวลเรื่องที่จะพูดกับเบสมากกว่า คืนนั้นฉันตัดสินใจโทรไปหาเบส โดยที่ตัวเองแอบออกมาโทรนอกห้องของอาร์ท
“ฮัลโหล” เมื่อทางนู้นมีคนรับสายแล้ว ฉันจึงพูดทักทายออกไป
“จืดเหรอ ตอนนี้อยู่ที่ไหน เราไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ โทรหาตัวเองก็ไม่ติด” จะติดได้ไงล่ะก็ฉันปิดมือถือตลอดทั้งวัน เพิ่งจะเปิดตอนโทรหาแม่เอง
“พอดีแบตหมดน่ะ ตอนนี้เราอยู่ที่บ้านเราแล้ว”
“กลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกเราเลย”
“พอดีเรารีบน่ะ ขอโทษนะ เอ่อ... เบส เรามีเรื่องอยากจะ.... พูด” ฉันกำลังทำใจให้เข้มแข็งมากขึ้น
“เรื่องอะไรเหรอ แล้วจะกลับกรุงเทพเมื่อไหร่อ่ะ”
“อีกสองวัน เราจะหาไปเบสที่บ้าน” ฉันตัดสินใจแล้ว ทุกอย่างจะต้องเคลียร์ภายในวันนั้น
“ให้ไปรับที่บ้านมั้ย” เบสอาสา แต่ฉันคงไม่รบกวนเวลาของเขาหรอก
“ไม่เป็นไร เราจะไปเอง แล้วเจอกันนะ บายจ้ะ”
“บายครับ” ฉันกดวางสายอย่างอ่อนแรง หมดแล้ว หมดสิ้นแล้วกับคำว่ารัก ไม่มีอีกแล้ว
ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ก็เห็นอาร์ทกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ฉันยิ้มให้แล้วก็เดินมานั่งลงบนฟูกที่ตัวเองปูไว้ตรงที่ประจำ อาร์ทวางหนังสือแล้วก็เดินมานั่งลงข้าง ๆ
“แน่ใจแล้วเหรอ ว่าจะทำแบบนั้นจริง ๆ” อาร์ทถามแบบนี้เพราะรู้จากฉันหมดแล้ว
“อืม อยากให้จบ ๆ กันไปน่ะ จะได้ไม่คาราคาซังอีก”
“ตัวจืดเองจะไม่เป็นฝ่ายเจ็บปวดหรอกเหรอ” ฉันมองหน้าของอาร์ทแล้วก็ส่ายหน้าไปมา
“ไม่หรอก ไม่เจ็บหรอก”
ใครบอก ว่าฉันไม่เจ็บ ฉันพูดไม่ได้ต่างหาก ฉันเจ็บจนพูดไม่ออก ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักเบสเลย อย่างน้อยคนก็เคยผูกพันกันมา ต้องมาจากกันแบบนี้ ยิ่งฉันต้องเป็นฝ่ายบอกอีก ฉันรู้ว่ามันจะเจ็บสักแค่ไหน
“ไหนบอกว่าไม่เจ็บไง” ทำไงได้ ไม่ได้อยากร้องไห้เลย แต่น้ำตามันดันไหลออกมาซะเอง
“ฮึก ๆ ฮือ ๆ ๆ” หัวฉันตอนนี้ถูกอาร์ทดึงไปซบที่อกของเขาเสียแล้ว นั่นยิ่งทำให้ฉันอ่อนแอหนักเข้าไปอีก ฉันมันอ่อนไหวเหลือเกิน
พอรุ่งเช้าฉันก็กลับบ้านของตัวเอง แล้วก็เลยไปหานังเฉาก้วย ตอนแรกก็กะว่าจะไปหานังตั้มกัน แต่เผอิญฉันต้องกลับกรุงเทพฯในวันต่อมา เพื่อไปเคลียร์ทุกอย่างให้จบ ก็เลยโทรไปเลื่อนนัดมันออกไปก่อน
นังเฉาก๊วยมีข่าวร้ายหรือข่าวดีมาบอกฉันก็ไม่รู้กันแน่ มันบอกว่ามันจับได้ใบแดง แถมยังต้องไปประจำการที่กองทัพเรือสัตหีบด้วย เฮ้อ เพื่อนสาวของฉันคงจะได้เป็นน้องโสสมใจก็คราวนี้แหละ เหอ ๆ แล้วเรื่องของมันที่นู่นนะ โดน ๆ ทั้งนั้นเลย (ยังแอบอิจฉาเสียด้วยซ้ำไป หุหุ)
แล้วเย็นวันนั้นฉันก็เดินทางกลับกรุงเทพฯ โดยที่ฉันก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครเลย ฉันโทรนัดเบสอีกครั้ง ว่ายังไงก็ต้องอยู่บ้านวันพรุ่งนี้ให้ได้
////////////////////////////////////////
ในที่สุดวันที่จะตัดสินทุกอย่างก็มาถึงจนได้ เช้าของวันนั้นฉันแต่งตัวเรียบๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะแต่งไปให้ใครดู ฉันนั่งรถแท็กซี่ไปจอดที่หน้าบ้านของเบส ก่อนที่จะเดินลงไปกดกริ่งที่หน้าประตูบ้านของเขา
สักพักฉันก็เห็นเบสวิ่งออกมาเปิดประตูรั้วให้ เบสยังดูเหมือนเดิมทุกอย่างยกเว้น ดวงตาของเขาที่ไม่ค่อยจะสู้ตาของฉันซักเท่าไหร่
“เข้ามาในบ้านก่อนสิ” เขาให้ฉันเดินเข้าไปในบ้านก่อนที่ตัวเองจะปิดประตูแล้วเดินตามมา
“นั่งคุยกันข้างนอกก็ได้นะเบส” ฉันแนะเขา
“ทำไมล่ะ เข้าไปข้างในเถอะ ข้างนอกมันร้อน”
“ก็ได้” ฉันไม่อยากขัดใจ ก็เลยเดินตามเข้าไปด้านในบ้าน
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน จืดสบายดีไหม” เขาถามเหมือนไม่ได้เจอกันมาเป็นปีงั้นแหละ
“อืม สบายดี มากๆ เลยล่ะ” ฉันยิ้มให้เขา
“เด๋วเราเอาน้ำผลไม้มาให้ดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไร เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า” เบสหันมามองหน้าฉันงง ๆ
“เอ่อ จืดทำไมดูซีเรียสจัง”
“นั่งก่อนสิ” เบสกลับมานั่งลงที่เดิม สีหน้าเขาดูแปลก ๆ ไป
“เบส เราถามอะไรสักอย่างได้มั้ย”
“ถาม.... อะไรเราเหรอ” เบสเริ่มกระสับกระส่ายนิดหน่อย
“ยังรักเราอยู่มั้ย” ฉันต้องการคำตอบนี้ที่สุด จากใจจริงของผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้านี้
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ”
“ตอบเรามาก่อนสิ”
“เรา... ยัง.... รักสิ รักอยู่เหมือนเดิม” หึ ตอบมาแค่นี้ฉันก็พอจะรู้แล้วล่ะ เอาล่ะ ถึงเวลาที่ต้องบอกลาแล้วสินะ ลาก่อน เบส เราคงจะไม่ได้พบกันอีกแล้วนะ ขอให้นายโชคดีกับคนใหม่ก็แล้วกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
o1 ในที่สุดก็จบซะที กับเรื่องราวที่แสนจะยาวนานของคนที่ชื่อจืด
จบเรื่องนี้แล้ว คงจะไม่หายไปไหน อาจจะยังแวะเวียนมาเยี่ยมที่นี่อยู่ เพราะยังคิดถึงทุกคนเสมอ ๆ
ถ้าจืดสมหวังเรื่องบางเรื่องตอนนี้ อาจจะเอาอีกเรื่องที่ตัวเองเขียนไว้ต่อจากเรื่องนี้ มาลงช่วงวันเกิดแหละ
ยังไงก็ ต้องขอบคุณทุกคนนะที่ตามอ่านมาจนจบ ขอบคุณจริง ๆ :m5:
****************************
ตอนที่ 90 (ตอนจบ)
หลังจากที่ฟังคำตอบของเบสแล้ว ฉันก็มั่นใจว่า ผู้หญิงคนนั้นคงล้างสมองเบสไปเรียบร้อยแล้ว จะว่าไปหล่อนก็สวยน่ารักใช่ย่อย ไม่รู้ว่ายัยนิดไปขุดมาจากไหน แต่ก็เอาเถอะ ถือซะว่าฉันกับเบสทำบุญร่วมกันมาแค่นี้
“เอาล่ะ เบส เราขอพูดตรง ๆ เลยนะ”
“....” เบสยังนั่งนิ่งมองหน้าฉันอยู่
“เรา.... เลิกกันเถอะนะ” กว่าฉันจะพูดคำนี้ออกมาได้ ก็นานอยู่เหมือนกัน
“อะไรนะ เลิกกัน หมายความว่ายังไง เราไม่เข้าใจ” เบสทำเหมือนงงหนักเข้าไปใหญ่
“หมายความว่า เราคงไปด้วยกันไม่ได้อีกแล้วไงล่ะ ให้ทุกอย่างมันจบลงวันนี้เถอะนะ”
“ไม่เข้าใจอ่ะ ทำไมต้องเลิกกันด้วยล่ะ” เบสเริ่มขึ้นเสียง
“ทำไมน่ะเหรอ ทำไมไม่ลองถามใจตัวเองดูก่อนล่ะ” ฉันย้อนเขาบ้าง
“ถามใจตัวเอง ถามทำไมล่ะ”
“ก็ถามว่าตัวเองยังรักฉันอยู่จริง ๆ รึปล่าวน่ะสิ”
“.... จืด หรือว่า...” เบสเริ่มเข้าใจอะไรดีขึ้นบ้างแล้ว
“ใช่ ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้ว” ฉันนั่งถอนใจเฮือกใหญ่
“เอ่อ เรา.... เรา”
“ไม่ต้องพูดหรอก ไม่ใช่แค่เบส เราก็เหมือนกัน ฉันก็ทำเหมือนกับเบสนั่นแหละ เหมือนกันไม่มีผิด ทีนี้พอจะเข้าใจรึยัง ว่าทำไมเราถึงไปด้วยกันไม่ได้” ฉันพูดออกไปเกือบหมดแล้ว
“ไม่จริง จืดพูดเล่นใช่มั้ยเนี่ย”
“พูดเล่นเหรอ คิดว่าฉันพูดเล่นงั้นเหรอ จะบอกอะไรให้เอามั้ย จริงๆ แล้ว ฉันไม่ได้รักนายเลย แม้แต่นิดเดียว” อา... พูดออกไปแล้วสินะฉัน ถึงแม้จะต้องทำร้ายจิตใจของเบส ฉันก็ต้องพูดออกไป
“เราไม่เชื่อหรอก อย่ามาพูดอำกันดีกว่า” เบสทำท่าไม่เข้าใจอะไรเลย
“จะเชื่อหรือไม่ นายเองก็รู้อยู่แก่ใจ เรื่องระหว่างเรามันจบลงแล้ว จบตั้งแต่ตอนที่ฉันรู้ว่าตัวเองได้ทำผิดลงไป แล้วยิ่งมารู้ว่านายมีแฟนใหม่ ฉันก็แน่ใจมากขึ้น” ตอนนั้นสายตาของฉันมันช่างเย็นชาเสียเหลือเกิน
“จืด....” อย่าพูดอีกเลยเบส ขอให้เราจากกันด้วยดี ไม่ดีกว่าหรือ
“เบส ที่ผ่านมา ขอให้เราเก็บมันไว้เป็นความทรงจำที่ดีต่อกันดีกว่านะ อย่าให้เราต่างฝ่ายต่างหลอกตัวเองกันอีกต่อไปเลย ให้มันจบแค่นี้เถอะนะ ฉันขอร้อง”
“ขอบคุณนะ ขอบคุณทุกอย่างที่ผ่านมา ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือฉันมาตลอด ฉันจะไม่ลืมมันเลย ขอบคุณจริงๆ ขอให้เบสมีความสุขกับคนๆ นั้นให้มากๆ นะ ลาก่อน”
ก่อนที่จะเดินออกมานอกบ้านนั้น ฉันยิ้มให้กับเบสเป็นครั้งสุดท้าย เบสได้แต่นั่งอึ้งอยู่ตรงนั้น เขาพูดอะไรไม่ออก เพราะฉันไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดเลย เพราะถ้าเขาพูดมา มันอาจจะทำให้ฉันใจอ่อนก็ได้ เพราะอย่างนั้นฉันเลยต้องรีบพูดให้จบแล้วเดินจากมาทั้งน้ำตา
////////////////////////////
ฉันเดินออกมาจนถึงหน้าปากซอย ฉันเดินร้องไห้ไม่ได้อายใครเลย ทำไมล่ะ คนร้องไห้มันน่าสมเพชขนาดนั้นเลยเหรอ กับฉันมันคงน่าสมเพชล่ะมั้ง หึ จะอีกกี่ครั้งก็ลงท้ายด้วยน้ำตาเสมอไป เมื่อไหร่หนอที่จะเข้มแข็งกับเขาได้สักที ไม่รู้จะอ่อนแอไปถึงไหนกัน
บนรถแท็กซี่ที่ตรงไปยังหมอชิตใหม่ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้นตลอดเวลา ไม่ใช่ใครนอกจากเบสคนเดียว สงสัยเบสคงจะยังไม่เคลียร์ แต่กับฉันมันจบแล้ว ฉันปิดมือถือ ไม่คิดจะเปิดจนกว่าจะถึงบ้านตัวเอง
ฉันตัดสินใจแล้วว่า จะไม่ยอมพบกับเบสอีกต่อไป ถึงแม้ว่าเราจะยังเป็นเพื่อนกันต่อไปได้ แต่ฉันคิดว่า ไม่พบกันเลยจะดีกว่า ฉันอยากจะลืมความเจ็บปวดอันนี้ไปเสีย จะขอเก็บแต่ความทรงจำที่ดี ๆ เอาไว้ดีกว่า ฉันคงไม่โลภไปใช่มั้ย
พอกลับถึงบ้านแล้ว ฉันก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ร้องไห้เสียใจอยู่อย่างนั้นเกือบสองวัน กินข้าวได้นิดเดียว ตอนแรกก็กะว่าตัวเองคงเป็นไม่มาก แต่ผิดคาดจริงๆ มันทรมานเหลือเกิน อาร์ทก็แวะมาหาอยู่เหมือนกัน เห็นสภาพฉันแล้วก็คงจะสงสารฉันล่ะมั้ง ยังไงก็ยังดีกว่าไม่มีใครคอยปลอบใจล่ะนะ
พวกเพื่อนสาวก็เพิ่งจะมารู้กันทีหลัง ทุกคนเอาแต่โทษเบสที่ไปคบกับคนอื่น ทำไมไม่โทษฉันบ้างล่ะที่ฉันก็แอบไปมีอะไรกับคนอื่นมาเหมือนกัน แต่อย่างว่า มันบอกว่าฉันไม่ได้ไปคบกับนายเต๋านั้นซะหน่อย แต่นายเบสมันไปคบเลยนะ หึ ก็คงจะจริงของมันล่ะมั้ง
ฉันทำใจกับเรื่องนี้ได้เร็วมาก เพราะมีคนคอยให้กำลังใจหลายคนทีเดียว เบสไม่โทรหาฉันอีกแล้ว เขาคงจะรู้แล้วว่า คนไหนที่เขาควรจะเลือก คนไหนที่เขาควรจะจบ จากนี้ไป ฉันก็เป็นอิสระแล้ว ได้กลับมาเป็นโสดอีกครั้งนึงนี่ มันก็สบายดีเหมือนกันนะ
ส่วนเรื่องที่พวกเพื่อนสาวยุให้กลับไปคบกับอาร์ทนั้น ฉันทำไม่ได้หรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ ฉันกลัวน่ะสิ กลัวว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับฉันมันจะซ้ำรอยเดิมอีก ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจขอเป็นเพื่อนสนิทกับอาร์ทต่อไปดีกว่า ซึ่งเรื่องนี้อาร์ทคงจะเข้าใจดีกว่าใครทั้งหมด
สำหรับนายเต๋านั้น เรายังคงคุยกันฉันเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่ เพราะยังไงก็ต้องเจอกันเกือบทุกวันอยู่แล้ว (เรียนสาขาเดียวกัน) มีอยู่ช่วงนึงที่เต๋าขอคบด้วย เพราะถูกแฟนชะนีทิ้ง แต่ฉันปฏิเสธไป เพราะฉันไม่ใช่ตัวแทนของใคร จากนั้นมาเราสองคนเลยเริ่มห่างกัน จนกระทั่งไม่ได้พูดกันเลย
พอจบปี 4 แล้ว ฉันก็ได้งานทำที่ภูเก็ต ส่วนอาร์ทก็ไปเรียนต่อที่ม.เกษตรฯ วิทยาเขตกำแพงแสน อีก 2 ปี ก่อนที่จะไปเรียนต่อโท เราสองคนไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่ตอนที่ฉันไปทำงานที่ภูเก็ต เนื่องจากฉันติดต่อเขาไม่ได้
และที่ภูเก็ตนี่เอง หนุ่มปริศนาคนที่ 4 ก็เข้ามามีบทบาทในชีวิตของฉันอีกจนได้ และเป็นคนสุดท้ายในวงจรชีวิตของฉันด้วย ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอีกเช่นเคย จะว่าไปแล้ว กับคนนี้โชคยังดีที่ไม่ได้มีอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อนกัน
ตลอดเวลาระยะ 6 ปีที่ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ ฉันยังคิดถึงอาร์ทอยู่เสมอ เป็นคนเดียวที่ฉันอยากเจอมากที่สุด อย่างที่เคยบอกไว้ตั้งแต่ต้นแล้วว่า งานแต่งของนายเอนั้น อาร์ทก็มา แต่ฉันดันไปไม่ได้เสียนี่ เลยอดเจอกันเลย เสียดายจัง แต่เอาน่า สักวันเราต้องได้เจอกันแน่นอน สักวันหนึ่ง.....
จบบริบูรณ์
[/b]
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
:bye2:ไว้พบกันใหม่นะจ้ะ ทุกคน บ้ายบาย
-
เก็บอดีตไว้ในความทรงจำดีๆๆ แล้วเดินหน้าสู้ต่อไปนะน้อง เป็นกำลังใจให้อีกหนึ่งแรง :a2:
เรื่องราวของจืดที่ถ่ายทอดมาให้แง่คิดดีหลายๆๆอย่าง เค้าถึงว่าเรียนรู้จากประสบการณ์จะให้สติเราได้อย่างดี ขอบคุณที่มาแชร์ประสบการณ์กันนะจ๊ะ ขอให้จืดมีความสุขมากๆๆ รักตัวเองเยอะๆๆนะ
-
ขอให้จืดเก็บสิ่งดีในความทรงจำไว้ เรื่องไม่ดีก็ให้เป้นบทเรียนซะ
แล้วต้องขอบคุณจืดมาก ที่มาเล่าประสบการณ์ชีวิตดีๆให้เราได้รู้กัน
ขอบคุณมากๆเลยน่ะคับ
-
เป็นกำลังใจให้จ้า ยังไงคิดว่าอย่างน้อยในความเจ็บปวดที่ผ่านมามันก็ยังมีสมหวังบ้างแต่ถึงแม้มันไม่สมหวังตลอดไปก้ยังดีกว่าหลายๆคนที่แม้แต่ความสุขในการคบกันยังไม่มีเลย ไงสู้ๆๆนะ ไงจืดมีใหม่ได้อีกแน่นอนแหละอิๆ
-
สู้ๆ ต่อไปนะจ๊ะ
ขอให้สมหวังกับเรื่องบางเรื่องที่ว่า
จะได้มีเรื่องมาเขียนให้อ่านกันอีก
o13 o13 o13
-
เศร้าสลดรันทดหดหู่
:m15: :m15: :m15: :m15:
ถ้าการจะเลิกกับใครสักคน ก็ให้เป็นการคิดที่รอบคอบนะ
เกิดจากการตัดสินใจทั้งสองฝ่ายดีกว่า
คนเราผิดพลาดกันได้
น่าจะให้โอกาสเขาตัดสินใจนะว่ามันเกิดจากอะไร
ให้เขาคิดดูให้ดี
ไม่งั้นคนดีๆก็ตกเป็นของพวกชอบแย่งของชาวบ้านสิ
แล้วปัจจุบัน เบสยังคบกับนิดหรือป่าวครับ
:m15: :m15: :m15:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ
-
เศร้าสลดรันทดหดหู่
:m15: :m15: :m15: :m15:
ถ้าการจะเลิกกับใครสักคน ก็ให้เป็นการคิดที่รอบคอบนะ
เกิดจากการตัดสินใจทั้งสองฝ่ายดีกว่า
คนเราผิดพลาดกันได้
น่าจะให้โอกาสเขาตัดสินใจนะว่ามันเกิดจากอะไร
ให้เขาคิดดูให้ดี
ไม่งั้นคนดีๆก็ตกเป็นของพวกชอบแย่งของชาวบ้านสิ
แล้วปัจจุบัน เบสยังคบกับนิดหรือป่าวครับ
:m15: :m15: :m15:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ
ขอตอบลุงบลูว่า ลุงเป็นคนที่คิดอะไรลึกซึ้งดีมากเลย จืดชอบนะจากที่ดูลุงเมนต์ประจำ
ไม่เห็นจะหื่นสมกับรางวัลเลยอ้ะ :try2:
แล้วก็ปัจจุบัน ไม่เคยเจอกันอีกเลย ไม่รู้เหมือนกันนะว่าไปอยู่ที่ไหน อ้อ เบสไม่ได้คบกับยัยนิดซะหน่อย
เพื่อนมันตะหากล่ะ นึกแล้วก็เจ็บใจ เอาเพื่อนหน้าตาน่ารักมาล่อซะได้ o16
เมื่อคืนนอนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่น เรื่อง รักนี้ชั่วนิรันด์ แล้วคิดถึงลุงเลยอ่ะ แอบนอนร้องไห้คนเดียว :m15:
ไปทำงานต่อล่ะ ทั้งคืนเลยมั้งวันนี้ o2
-
พี่จืดคะ เรามาให้กำลังใจ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดีที่นำมาเล่าสู่กันฟัง
ขอให้พี่จืดเข้มแข็งนะคะ พี่ต้องได้เจอคนดีๆมีความสุขแน่ๆค่ะ
:a1:
-
มาให้กำลังใจด้วยคนนะคะคุณเจ๊
ถึงแม้ว่ามันจะจบแบบไม่ค่อยสวยงามเท่ารัย
แต่เจ๊คงเข้มแข็งพออยู่แล้ว
มีคนมากมายที่รักเจ๊เจงๆ
แล้วเจ๊ก็ต้องเจอกับคนที่ใช่จริงๆแน่นอนค่ะ
เรื่องนี้มันเป็นบทเรียนเน๊อะ
เอาล่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆค่า o12 o12
-
หนู........................... :o11:
พูดอะไรไม่ออก :undecided:
แต่ที่รู้ๆ หนูคิดถึงพี่จืดนะ และก็อยากให้พี่จืดเจอกับพี่อาร์ทด้วย :impress:
ขอบคุณเจ๊ที่ทำให้เราได้รู้ว่า ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป ไม่ได้อยู่ที่ใครกำหนด แต่เป็นตัวเราเองเท่านั้น
คิดถึงเจ๊ที่สุดเลยน้า :m1:
ขอบคุณเจ๊อีกครั้งที่สอนหนูหลายเรื่องเลย o1
ขอบคุณคะ
-
:undecided: เป็นเพื่อนจืดนะครับ ชื่นชมนิสัยคุณจืดนะ น่านับถือ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีที่สุดละมั้ง
แวะทักทายกันนะ รอคุณจืดออนเอ็มตลอด แต่ไม่เคยเจอ ปรกติผมไม่เล่นนะ แต่เปิดรอคุยกะจืดนะ :m29:
-
เย้ๆ......จบแย้ว....^^
ยังงัยๆ เข้ามาเล่าเรื่องอีกน้างับ......เจ้จืดเล่าสนุกดีอ่ะ....... :m4:
-
จบแล้วหรอ ติดตามมาตั้งนาน
รู้สึกอินไปไหนต่อไหนแล้ว
เศร้าจังเลยอ่ะ
ขอบคุณมากคร๊าบบบบบบบบบบบ
ที่มาแบ่งประสบการณ์ชีวิต
o14 o14 o14 o14 o14 o14 o14
-
อ๋าพี่สาว !!!!!!!!!! love story ของพี่สาวก็จบแล้ว
จบได้สวยงามมาก เราอ่านเรื่องนี้มานานแล้ว พูดได้เลยว่า เราคงคิดถึงเร่องนี้ไปอีกนาน
อยากให้พี่รักกับอาร์ท จริงๆ สักกวันคงเจอกัน รักเจ้จืดจัง ขอให้เจ้มีความสุขมากๆ
....................จง สด ใส เหมือน พระ อาทิตย์................>w<
-
พี่คะ นี่มันเรื่องจริงๆหรอคะ
หนูจะตายให้ได้เลยคะ
ขอให้พี่โชคดีๆนะคะ
พระเจ้าอวยพรคะ
-
ว้า จบซ่ะและ อิ่มเอม ตื่นตัน ในความรัก
ชีวิตยังต้องเดินหน้าต่อไป ความทรงจำคือน้ำหล่อเลี้ยง
เมื่อยามที่เราเจ็บปวด หรือท้อแท้
แต่อย่างน้อยเราก็เคยมีความสุขกะมัน
ถ้ามีวาสนาต่อกัน จืดคงได้พบกับอาร์ทอีกนะ
คิดว่าคงเหมาะกันที่สุดแล้ว
-
:undecided: :undecided: ชีวิตมันผ่านมาเร็วแล้วก็ผ่านไปเร็วนะคุณจืด :undecided: :undecided:
เวลาโอกาสมันเข้ามาก็อย่าคิดให้มันมากเลยนะ :serius2: :serius2: เด๋วจะแก่เกินวัย :try2: :try2:
:a1: :a1: ยังไงก็ขอให้พบกับความรักแท้ในเร็ววันนะครับ อย่ากลัวเลยครับ กับความรักน่ะ :a11:
ปล. ขอให้ได้เจอกับเพื่อนๆทุกคนในเร็ววันนะครับ โดยเฉพาะคุณอาร์ท o17 o17
-
จบแบบเศร้า :m17:ขอบคุณที่เอาเรื่องมาลงให้อ่านเราก็เป็นคนนึงที่เข้ามาอ่านตั้งแต่แรก ๆ เลย :a5:ชอบการเขียนของคุณจืดการเล่าเรื่องทั้งสนุกทั้งเศร้า :a11:จบแล้วก็อย่าหายไปนะคะ เพราะเรื่องของคุณจืดทำให้เราต้องเข้าบอร์ดทุกวัน และก็จะมาดูทุกวันเหมือนเดิม :m18:เป็นกำลังใจให้คุณจืดนะคะขอให้เจอกะอาร์ทเร็ว ๆ อยากบอกว่าชอบคุณจืดกะอาร์ทแต่เราเกลียดเบส หุๆ :a14:
-
ขอบคุณนะครับพี่จืด เรื่องของพี่จืดนี้ทำให้ผมคิดอะไรได้หลายอย่างเลยอ่ะครับขอบคุณจริงขอเป็นหนึ่งกำลังใจให้พี่สาวคนสวยนะครับ :a2:
-
:m3:เย้ ๆ ได้พักร้อนงานยาวแล้ววว (ป่าวโดนไล่ออกน้า)
:a11:ฉันรอเวลานี้มานานแย้ว อิอิ
ขอบคุณทุกกำลังใจ เราต้องได้กลับมาพบกันอีกแน่นอน
กับความซ่าห์ของจืดเหมียนเดิม (เพียงแต่เปลี่ยนชื่อใหม่กับพระเอกคนใหม่ แซ่บค่ะ)
5555 มีความสุขจัง อยากไปเที่ยวพักผ่อนมาก ๆ
คิดถึงทุกคนน้า บ้ายบายจ้า :bye2:
ปล. คุณพงษ์ จืดออนบ้างเป้นบางวัน ส่วนใหญก็เที่ยง ๆ ไปแล้วแหละ หุหุ
-
มารับทรา :give2:บครับ คุณจืด ว่างก็แอดมานะครับ
-
ตามอ่านเรื่องของคุณจืดรวดเดียวจบ แล้วเม้นต์ทีเดียวคงไม่ว่ากันนะคะ
สงสารคุณจืดจังค่ะ เราเข้าใจนะคะเรื่องอย่างนี้ เพราะคุณจืดยังรักอาร์ทอยู่แต่ก็กลัวความเจ็บปวดที่จะตามมาเลยขอเป็นแค่เพื่อนสนิท เราว่าความเป็นเพื่อนยั่งยืนกว่าการเป็นแฟนนะคะ เพราะเมื่อเราเป็นเพื่อนกันไม่ว่าทะเลาะกันยังงัย ก็จะกลับมาปรับความเข้าใจกันได้เหมือนเดิม
แต่ถ้าเป็นแฟนกัน มันเหมือนแก้วมันมีรอยร้าว ยากที่จะประสานกลับมาเป็นเนื้อเดียวกันอีกเหมือนเดิม
เป็นเพื่อนกันไม่เจอกันนาน ๆ เจอกันอีกทีก็ดีใจ แต่ถ้าเป็นแฟนเก่า ไม่เจอกันนาน เวลาเจอกันอีกที เหมือนจะทำหน้าไม่ค่อยถูก
ขอให้คุณจืดพบเจอคนที่ใช่เร็ว ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ขอบคุณคุณจืดมากนะคะ ที่เอาเรื่องนี้มาลง o15
ขอให้คุณจืดเจอคุณอาทนะคะ
คุณจืดเก่งมากค่ะที่ทำใจได้ ถ้าเปนเราคงตายไปนานและ
อ่านเรื่องนี้จบทำให้คิดอะไรได้หลายอย่าง ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอน
ปลงเลยค่ะ ชาตินี้ไม่อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว จาได้ไม่ต้องรักใครมาก กัวเสียใจ
-
ขอบคุณคุณจืดมากนะคะ ที่เอาเรื่องนี้มาลง o15
ขอให้คุณจืดเจอคุณอาทนะคะ
คุณจืดเก่งมากค่ะที่ทำใจได้ ถ้าเปนเราคงตายไปนานและ
อ่านเรื่องนี้จบทำให้คิดอะไรได้หลายอย่าง ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอน
ปลงเลยค่ะ ชาตินี้ไม่อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว จาได้ไม่ต้องรักใครมาก กัวเสียใจ
ถูกต้องเลยค่ะ พี่ตุล ขา :m4:
-
:serius2:อ้าย ทำไมเรื่องของเราถึงๆไม่ได้นำไปลงในหัวข้อ นิยายที่จบบริบูรณ์แล้วล่ะ
:m28:คิดไปคิดมา น่าจะเป็นเพราะมันจบไม่จริงแหง ๆ เลย นั่นก็หมายความว่า เรื่องนี้ยังไม่จบจริง ๆ อ่ะสิ
:m5:เวรกรรม แล้วฉานจะโดนด่ามั้ยเนี่ย
เอาเป็นว่าถามความคิดเห็นของคนอ่านก่อนดีกว่า ว่าจืดควรจะเขียนภาค วัยทำงานกับหนุ่มปริศนาคนที่ 4มั้ย
:a5:ขอบความกรุณาด้วยน้า
-
มาให้กำลังใจคุณจืด เขียนเรื่องต่อครับผม ไงก็ตามอ่านอยู่แล้ว o13
-
เขียนเจ๊ เขียนๆๆๆ อยากอ่านนนนน จ๊เขียนไรอ่านหม๊ด :m4: :m4: :m4:
-
:m3:ต่อเลยคะ เขียนต่อเลยคุณจืด เราจะได้เข้ามารอทุกวันหุๆ คิดถึงคุณจืดนะคะ
-
เขียนต่อเรยค่ะ จามาติดตามนะคะ :m4:
-
o19 กำลังเขียนอยู่นะจ้ะ ตอนนี้ก็เขียนไปได้ 1 ตอนและ รอหน่อยละกัน อาจจะเอามาลงช่วง ลอยกระทง หุหุ :m2:
-
เย้ๆได้อ่านต่ออีกแล้ว ดีใจ อิอิ
-
:m22:เข้ามาดูคุณจืด แล้วก็เดินจากไปหุๆ คิดถึงจ้า :a5:
-
เย้มีภาค4ด้วยเย้ๆๆ
-
อะ มารออ่านหนุ่มปริศนา
-
เข้ามารอคุณจืดเขียนเรื่องต่อไปนะจ๊ะ
อยากให้คุณจืดมาเล่าเรื่องเรื่อยๆ จ๊ะ จะได้หายคิดถึง
o15 o15
-
:m7:เข้ามารอจ้า
-
o9 อ้ายยย อยากกินมาริโอ้จังเลยอะ บลูบลู้ :m13: คงจะอร่อยน่าดู คุคุ
และแล้ว ตอนแรกก็ได้วันคลอดที่แน่นอนแล้วจ้า ก็คือวันนี้นี่เอง
แต่ไม่รู้สินะ เขียนไป ๆ ทำไมมันไม่ยักกะหนุกหนานเหมือนตอนเด็กก็มะรุ้ หรือว่าเราแก่แล้วหว่า ใช่มะ บลู :m26:
แต่เอาเทอะ ยังไงก็จะเขียนอ่ะ ใครจะทำมาย จริงป่ะ :m14:
-
ตอนที่ 1
หลังจากเรียนจบปี 4 แล้ว ฉันก็ตกงานอยู่นานเกือบ 6 เดือนแน่ะ ไปสมัครงานที่ไหนก็สอบสัมภาษน์ตกทุกที เหะ ๆ แบบว่า ฉันพูดไม่ค่อยเก่งน่ะ ทำไงได้ o16 ก็คนมันเรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ (ผ้ายับ ๆ น่ะสิ)
แต่ช่วงนั้นมีเพื่อนที่มหาวิทยาลัยแนะนำมาว่าที่ สถาบันวิจัยฯ จ.ภูเก็ต กำลังรับสมัครงานอยู่ เกี่ยวกับสายงานโดยตรงของฉันเป๊ะ ๆ เลย งานนี้ฉันก็ไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะร่อนใบสมัครไปยังที่นั่น แล้วเหมือนโชคชะตาได้กำหนดเอาไว้แล้ว
ช่วงเดือนตุลาคม ก็มีคนโทรมาหาฉัน ซึ่งก็มารู้เอาทีหลังว่าเป็นหัวหน้างานที่ฉันจะไปทำด้วย ดีนะที่แกไม่เรียกตัวให้ไปสัมภาษน์ที่นู่น เราคุยกันทางโทรศัพท์เกี่ยวกับเรื่องงานนี่แหละ แกก็ถามว่าทำได้ไหม อะไรทำนองนี้
สรุปว่า แกก็รับฉันเข้าไปทำด้วย ที่ไหนได้นึกว่าเห็นเรามีความสามารถ แต่กลับกลายเป็นว่า มีพี่ที่ทำงานอยู่ที่นั่น จบจากมหาวิทยาลัยเดียวกัน รับฉันพิจารณาไว้ก่อนเสียนี่ ก็เลยเซ็งปวยสิคะ เด็กเส้นค่า เปรี้ยวมั้ยล่ะฉัน หุหุ :m13:
ส่วนเริ่มงานเมื่อไหร่นั้น แกก็บอกว่า สิ้นเดือนพฤศจิกายนให้มาเริ่มงานที่นี่ได้เลย เย้ ในที่สุดฉันก็ได้งานทำเสียที แถมยังได้ทำที่ภูเก็ต ดินแดนที่ฉันใฝ่ฝันว่าอยากจะไปเที่ยวมาก ๆ อีกด้วย งานนี้ ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับเรื่องอะไรอีกบ้าง แต่ตัวเองก็พร้อมอยู่เสมอแล้วล่ะ
“แน่ใจแล้วเหรอว่าจะไปทำงานที่นั่น มันไกลนะลูก”
แม่ถามฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันเข้าใจแกดี
“ไม่ต้องห่วงหนูหรอกแม่ ถึงจะไกลยังไง เราก็โทรคุยกันได้นี่นา”
“แล้วเรื่องที่อยู่ อาหารการกินล่ะ จะทำยังไง”
“ที่นั่นเข้ามีที่พักให้น่ะ ส่วนเรื่องอาหารก็คงจะหากินแถวนั้นเอา”
ฉันก็คิดเรื่องนี้เอาไว้ก่อนแล้วเหมือนกัน
“อืม ยังไงก็ต้องไปสินะ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ แม่เป็นห่วง”
สีหน้าแม่ฉัน ดูไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่เลย
“แม่ หนูโตแล้วนะ หนูเอาตัวรอดได้ แม่นั่นแหละ ต้องดูแลสุขภาพตัวเองบ้าง อย่ากินหวานมาก แม่ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่”
“แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะเรา”
“ก็คงอาทิตย์หน้านี้แล้ว ต้องไปจองตัวรถไว้ด้วยจ้ะ”
“กลับมาเยี่ยมบ้านเรามั่งนะลูก”
“จ้ะแม่ สงกรานต์หน้า หนูจะกลับมา พร้อมกับของฝากเพียบเลย”
พอนั่งคุยกับแม่เสร็จแล้ว ฉันก็เดินเข้าไปเรียกพ่อกับน้อง ๆ ออกมาทานข้าวมื้อเย็นด้วยกัน อีกไม่นานแล้วสินะ ที่ฉันจะต้องจากบ้านหลังนี้ไปอีกนาน แต่ยังไงเสีย สักวันก็ต้องได้กลับมาอยู่ที่นี่อีกแน่นอน
*************************************
เรื่องที่ฉันได้งานที่ภูเก็ตนี้ พวกเพื่อน ๆ ของฉันก็รู้กันหมดแล้ว ทุกคนก็ยินดีด้วย แล้วพวกเราก็นัดกันไปกินเลี้ยงส่งฉันกันที่ร้าน เนื้อย่างเกาหลีสุดอร่อย วันนั้นก็มีฉัน นังตั้ม แล้วก็นังอั้ม ส่วนนังเฉาก๊วยน่ะเหรอ ไปเป็นทหารแล้วน่ะเส่ะ (สบายรูเลยทีนี้มรึง :m2:)
“นี่ ๆ อิจืด มรึงไปทำงานที่นู่นแล้วระวังตัวด้วยล่ะ”
อิตั้มทำท่าจะเตือนอะไรฉันบางอย่าง
“ระวังตัว ระวังอะไรยะ”
“อ๊ะ อิดอก ก็ระวังจะได้ผัวเป็นปลาฉลามนะสิ”
ว่าแล้วมันก็หัวเราะคิกคัก ดูแล้วอยากจะเข้าไปตบปากมันจริง ๆ
“อิเชี่ย ปลาฉลามบ้านมรึงสิ แดกได้น่ะ ถ้าเป็นคนจับปลาล่ะก็ กรูจะไม่ซีเลย”
“ฮู้ย หน้าอย่างมรึงเนี่ยนะ หวังสูงไปรึปล่าวยะ”
อิดอกตั้มยังกัดไม่เลิก
“จ้ะ ถ้าคนจับปลาสูงไป แล้วจับกังที่มรึงแดกอยู่ทุกวันเนี่ย คงสูงส่งน่าดู”
กัดมันคืนซะเลย แรงนักแอบไปแดกวิศวะมา สวยมั้ยล่ะ
“แล้วมรึงหาได้อย่างกรูมั้ยล่ะอิจืด”
“ต๊าย กรูคงไม่ใฝ่สูงขนาดนั้นหรอกค่า เชิญมรึงตามสบายเหอะ”
“ย่ะ อิสวยเลือกได้”
“พอแล้ว ๆ มรึงจะกัดกันอีกนานมั้ย เนื้อไหม้หมดแล้ว อิควาย”
อิอั้ม อิสาด ด่าพวกกรูซะเจ็บเลย
“เออ ใครจะตะกละเหมือนมรึงล่ะ อิปากไม่ว่าง แดกตลอด”
ฉันหยิบเนื้อมาใส่จานตัวเองแล้วก็ลาดน้ำจิ้ม จากนั้นก็ใส่เข้าปากตัวเอง อาส์ อร่อยที่ซู้ดดดด
“คิดถึงอิเฉาจังเลยเนอะ”
“อินั่นน่ะเหรอ คิดถึงมันทำไม ป่านนี้มีผัวเป็นกระบุงโกยแล้วมั้ง กรูล่ะอิจฉา”
นั่นดิ แต่ฉันว่า กระบุงโกยคงไม่พอ ต้องเป็นทั้งยุ้งข้าวเลยมั้ง
“เออ อิจืด มรึงจองตั๋วแล้วยัง”
อิอั้มถามฉัน
“ว่าจะไปพรุ่งนี้แหละ”
“เหรอ งั้นก็กลับพร้อมกรูเลยละกัน”
“เออ แล้วมรึงจะกลับกี่โมงล่ะ”
“ก็คงสาย ๆ หน่อย แล้วจะให้กรูไปจองตั๋วเป็นเพื่อนมั้ยล่ะ”
“ไม่ต้องก็ได้ กรูไปเองดีกว่า เด๋วมรึงจะเหนื่อยแย่”
มันก็พยักหน้า แล้วก็กินต่อ ส่วนฉันก็นั่งคิดว่าจะเอายังไงกับข้าวของของตัวเองดี ไม่รู้ว่าจะต้องขนอะไรไปมั่ง เอาตังค์ไปเท่าไหร่ถึงจะพอ ไหนจะเรื่องเพื่อนใหม่อีก โอ้ย ปวดหัวจัง กินต่อดีกว่าฉัน ง่ำ ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ยัยจืด ตะลุยทะเลใต้
:m11: :m11: :m11:
-
กรี๊ดดดดด กลับมาแล้วเหรอค่ะ เจ๊จืด :m3:
ดีใจจังค่ะ หนูว่า กลับมาคราวนี้ต้องมีไรตื่นเต้นอย่างแน่นอนเลยค่ะ :m4:
-
:m18:ตามมาติด ๆ เริ่ม ๆ ก็น่าติดตามแล้วหละคุณจืด ขอบคุณนะคะที่มาลงต่อ :a9:
-
ได้อ่านต่อแล้ววววววววววววววววววววว :m3:
-
จะตามไปภูเก็ตด้วยคน นะ นะ
-
ยัยจืด ตะลุยทะเลใต้
:m11: :m11: :m11:
:m13: ไปด้วยกันมะเจ๊ ป่าตองค่ะป่าตอง (แต่ระวังโดนเจ้าถิ่น....เอาเน้อ :m30:คุคุ)
:ped150:พงษ์จ๋า ซ้อนท้ายเค้าสิ เด๋วจะพาไปแดนสวรรค์ด้วยกันนะ หุหุ
ดีใจนะที่ทุกคนยังให้การต้อนรับ ว่าแต่น้องสาวเราไปไหนหว่า มะเห็นมาทักทายเลยเนี่ย น้องกิ๊ฟฟฟฟ
-
มาแล่วเจ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแล้วววววววว ยะหู้
คิดถึงที่สู๊ด :m1:
ไปเข้าค่าย รด. ปี สามมา คืนบาปสุดฤทธิ์ โว้ยยยยย มัส์ๆๆๆๆ เพิ่งกลับมาก็เปิดประเดิมเลย เอิ๊กๆๆ :m10:
มาให้กำลังใจเจ๊เขียนเรื่องใหม่มากมาย เอิ๊กๆ ว่างๆจะไปเที่ยวด้วย อย่าลืมารับนะเจ๊ๆๆๆ :impress: :m4: :m4: :m4:
เข้าค่ายห้าวัน เอิ๊กๆ สงสัยจะ........... สยอง ว่างๆมาเล่าให้หังนะเจ๊ๆๆ คิดถึงเจ๊สุดๆๆ ห้าวันห้าวัน ท่องไว้ หมดภาระแล้วเว้ยยยย ดีจายสุดฤทธิ์
-
มาต่ออีกนะคับ
:m3:
-
:m26: :m26: ตกลงย้ายสำมะโนครัวเพราะได้งานหรือว่าหนีหนี้ครับคุณจืด :laugh: :laugh:
ล้อเล่นนะครับ มาเอาใจช่วยครับ :m11: :m11:
-
ตอนที่ 2
แล้ววันต่อมาฉันก็ขึ้นกรุงเทพฯพร้อมกับนังอั้ม ส่วนผัวมันน่ะเหรอก็นอนถ่าง.... รออยู่บ้านมันนั่นแหละ สบายจริง ๆ นะเมิง(แต่ต่อมามันจะต้องเป็นขี้ข้าเพื่อนสาวของฉาน 555 จ๋ม)
“ตอนนี้มรึงไปอยู่บ้านของไอ้เต๊ะมันแล้วใช่มะ อิอั้ม”
“อืม กะว่าจะอยู่สักพัก แล้วออกมาหาคอนโดอยู่ว่ะ”
อิอั้มตอนนี้ แม่มันออกรถให้คันนึงแล้ว แมร่งรวย อิห่*
“เออ ก็ดี ไปอยู่บ้านคนอื่น มันก็อึดอัดใจแบบนี้แหละ”
“ใครบอกยะ กรูแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ ที่เที่ยวเท่านั้นเอง อิโง่”
“อ้าว อิเชี่ย ไรของมรึงเนี่ย เที่ยวมากระวังเงินหมดนะยะ”
“จะหมดได้ไง บ้านกรูพิมพ์แบ้งค์เองย่ะ โฮะ ๆ ๆ”
อิสาด ดูมันตอบสิ กรูละกลุ้มใจ
“แน่ใจนะว่าไม่ให้กรูพาไปจองตั๋วน่ะ”
“ไม่ต้อง กรูไปเองดีกว่า มรึงกลับไปนอนกกกะผัวมรึงเหอะ”
อิอั้มหันมาทำตาเขียวปั๊ด
“อิดอก ทำเป็นพูดดีไป มรึงล่ะ เมื่อไหร่จะหาใหม่ซะที”
ฉันทำหน้าเซ็ง ๆ ก่อนที่จะตอบไปว่า
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ ไม่อยากมีแล้วว่ะ ผัวเผอเนี่ย น่าเบื่อ”
“อ่ะจ้า เบื่อ กรูเห็นเมื่อคืนนี้ ยังเหล่ผู้ชายโต๊ะข้าง ๆ ซะตาเขเลยนะมรึง”
“อ้าย รู้ดีนะยะ อันนั้นแค่มอง ไม่ได้แดรกซะหน่อย”
“ถ้าได้ จะเอามั้ยล่ะ”
“อ๊ะ อินี่ ใครจะไม่เอาล่ะวะ หล่อขนาดนั้น”
“กรูว่าแล้ว สันดานอย่างมรึง”
“อ้าย สันดานอย่างกรูเป็นยังไงยะ ยังกับมรึงจะไม่เอางั้นแหละ”
“ไม่เถียงค่ะ”
น่านไง สันดานกระเทย มีหรือ คนหล่อกำลังจะถึงปากแล้วจะไม่กิน ไม่มี๊ เจ๊ขอยืนยันนั่งยันนอนยัน (ยันมันทุกอย่าง เหอ ๆ)
“กรูไปก่อนนะ ขอบใจที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไร แล้วมรึงจะไปค้างที่ไหนล่ะคืนนี้”
“คงไม่ค้างหรอก อาจจะกลับบ้านเย็นนี้เลย โชคดีนะมรึง กรูไปล่ะ”
“เออ ๆ โชคดีเหมือนกัน แล้วโทรมาหาบ้างล่ะ”
“อืม แล้วจะโทรมา บาย”
ฉันลงจากรถนังอั้มที่อนุสาวรีย์ชัย ก่อนที่จะต่อรถไปยังสายใต้ใหม่ พอไปถึงที่นั่นแล้ว ฉันก็จองตั๋วที่บริษัทภูเก็ตท่องเที่ยว (ใช้บริการประจำ) ก็ได้ตั๋วเที่ยวหกโมงเย็น จากนั้นฉันก็กลับมาขึ้นรถที่หมอชิตใหม่เพื่อกลับบ้านของตัวเอง
หลังจากนั้นไม่นานก็ถึงวันที่จะต้องไปภูเก็ตแล้ว อ้อ ยังมีเรื่องสำคัญที่ไม่ได้บอกเอาไว้ นั่นก็คือ ผมของฉานอ้ะ ผมของฉาน แง้ ๆ ๆ ทำไงได้มันเป็นงานที่ต้องทำอยู่ในสถานที่ราชการ ถึงแม้จะไม่ใช่ข้าราชการก็เถอะ แต่งานนี้ฉันต้องหั่นผมอันดำสลวยของตัวเองเสียแล้ว กรี๊ดดดด
ง่า ฉันต้องกลายร่างมาเป็นหญิงสาวในคราบเด็กหนุ่ม ยี๊ รับตัวเองไม่ได้ ไหนจะต้องแอ๊บแบ๊ว เอ้ย แอ๊บแมนอีก อ้ากกก ทำใจมะได้ เอาวะ ลองดูลาดเลาไปก่อน ยังไงก็ต้องทนไปก่อน (สรุปว่า ทนได้คืนเดียว)
เย็นของวันที่ 27 พฤศจิกายน 2545 (น่าน ยังจำได้แม่นยำ) เป็นวันที่ฉันจะต้องไปขึ้นรถที่สายใต้ใหม่ และวันนี้เองที่ฉันก็ได้เจอเพื่อนชายที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน สาขาเดียวกันด้วยอยู่ที่นั่น เหมือนกัน สร้างความแปลกใจให้กับฉันอย่างมาก ฉันเลยได้เข้าไปถามซะเลย
“เฮ้ ปุ้ย กำลังจะไปไหนเหรอ”
นายปุ้ยหันมาทางฉัน ดูนายนั่นท่าทางแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เห็นฉันอยู่ที่นี่
“อ้าว จืดเองเหรอ พอดีเรากำลังจะไปภูเก็ตน่ะ”
“หา ไปภูเก็ต ก็ที่เดียวกับเราน่ะสิ เฮ้ย หรือว่า...”
เราสองคนต้องคิดเหมือนกันแล้วแน่ ๆ ในตอนนั้น
“อย่าบอกนะว่าจะไปทำงานที่นั่น”
นายปุ้ยพูดตรงเผงเลยล่ะ
“ใช่แล้ว นายล่ะ ไปทำงานเหมือนกันใช่มั้ย”
“ใช่ แล้วทำที่สถาบัน....ใช่มั้ย”
“นึกแล้วเชียว แสดงว่านายก็ส่งใบสมัครไปเหมือนกันล่ะสิ”
“อืม นึกว่าจะไม่เพื่อนในคณะสมัครซะแล้วสิ”
“แล้วจองตั๋วเที่ยวไหนล่ะ”
ฉันคิดว่าถ้าได้ไปเที่ยวเดี่ยวกับนายปุ้ยก็คงจะดี แล้วมันก็...
“เที่ยวหกโมงเย็นน่ะ แล้วของจืดล่ะ เที่ยวไหน”
“เหมือนกัน แหม โชคดีจริง ๆ นะเนี่ย มีเพื่อนไปด้วยแล้วเรา”
เราสองคนยืนคุยกันได้สักพักก็เดินไปขึ้นรถทัวร์ ฉันนั่งที่ด้านหน้า ๆ หน่อย ส่วนนายปุ้ยก็อยู่หลังซะ เราเลยไม่ได้คุยกันต่อจากนั้น แต่ช่วงดึก ๆ รถก็จะจอดพักทานข้าวต้ม เราสองคนก็ลงมาทานข้าวด้วยกัน
และหลังจากเวลาผ่านไปจนเกือบเช้าตรู่ของอีกวันหนึ่ง รถทัวร์ก็วิ่งเข้าสู่เขตของจังหวัดภูเก็ตแล้ว รถวิ่งข้ามสะพานที่เชื่อมโยงระหว่างจังหวัดพังงาและภูเก็ต ในที่สุดฉันก็มาถึงจนได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล. :m5:ไม่แน่ใจว่าใช่สะพานรักสารสินรึปล่าวนะ ใครรู้บ้างอะ ช่วยบอกที
-
สารสินเจ้าค่า มาจิ้มตูดเจ๊ก่อน เห้อ วันนี้สงสัยได้ไปลอยคนเดียว
ไปดูหมอมาเจ๊ ที่เพชรบุรีอ่ะเจ๊ เค้าบอกดวงหนูเจอคู่ตอนอายุ 22 โฮ้ยยยย 4 ปีก่อนวุ้ย
เซ็งงงงง o9 o9 o9
-
ชอบเรื่องของเจ๊จืดจัง.....ได้เดินทางท่องเที่ยวตลอดเลย
แอบอิจฉาอ่ะ.......... :o12:
เจ้จืดคงได้พบกะใครสักคนที่โน่นแน่เรย....... :m11:
ปล.ตื่นเต้นจัง + ดีใจกะนายเบสด้วย.......ไปๆ ได้ซะที......... :a2:
-
ตอนที่ 3
มาถึงภูเก็ตแล้ว ก็ใช่ว่าจะถึงที่หมายซะเลยทีเดียว หวา แล้วต่อจากนี้จะไปที่ทำงานได้ยังไงกันล่ะเนี่ย ฉันมองหานายปุ้ย ไม่รู้ว่าตอนนี้เดินลงมาจากรถแล้วรึยัง
“ปุ้ย ๆ ทางนี้”
ฉันเห็นนายปุ้ยเดินลงมาแล้ว ยังไงก็ห้ามทิ้งฉันไปนะเว้ย ไม่งั้นฉันตายแน่
“เอาไงดีจืด จะไปต่อยังไงล่ะทีนี้”
“ไปมอเตอร์ไซด์มั้ย”
“อย่าดีกว่า แพงจะตายไป”
“แล้วเอาไงล่ะ”
ฉันล่ะปวดหัว มาต่างที่ก็เงี้ย ไม่รู้จักอะไรเลยซักอย่าง (หมายถึงที่ทางนะ)
“เด๋วเรามา รอตรงนี้แป๊บนึง”
ว่าแล้วนายปุ้ยก็เดินเข้าไปถามแม่ค้าขายของแถว ๆ นั้นแหละ ใจกล้าดีแฮะ นายนี่
“จะได้เรื่องมั้ยเนี่ย”
ฉันยืนบ่นพึมพำ แป๊บนึงนายปุ้ยก็เดินตรงเข้ามาหาแล้วก็บอกว่า
“จากบขส.ตรงนี้เดินไปอีกหน่อยก็จะถึงตลาดในเมือง ตรงนั้นมีรถโดยสารไปที่ทำงานของพวกเราอยู่ เอ่อ พอจะเดินไปไหวมั้ย”
“หา เดินไปเหรอ ไกลมั้ยอ่ะ”
“ไม่รู้สิ เห็นเค้าบอกว่าเดินไปแป๊บเดียว เด๋วก็ถึงแล้ว”
“แน่ใจนะ ว่าแป๊บเดียวอ่ะ”
นายปุ้ยทำหน้าเหรอหรา แสดงว่ามันก็ไม่รู้ล่ะสิ เวรกรรม
“เอาไงล่ะ นั่งรถมอไซด์ไปเสียตังค์ตั้ง 30 บาท ไม่คุ้มหรอก”
“อ้ะ เดินก็เดิน คงไม่ไกลเท่าไหร่หรอกมั้ง”
แล้วไงล่ะ สรุปว่าฉันกับนายปุ้ยก็ต้องเดินแบกกระเป๋าของตัวเองไปยังตลาดในเมือง ตอนนั้นมันไม่รู้หรอกว่าระยะทางไปที่นั่นน่ะ มันไกลมั้ย แต่พอได้เดินไปเท่านั้นแหละ อุแม่จ้าว หนูไม่เอาอีกแล้ว พระเจ้าก็ช่วยไม่ทัน ทำไมมันไกลแบบนี้เนี่ย
“ไหนบอกว่าแป๊บเดียวไงล่ะ ฉันเหนื่อยแล้วนะเนี่ย”
ฉันบ่นยังกับหมีไปตีรังผึ้งมางั้นแหละ
“ใครจะไปรู้ล่ะ ก็แม่ค้าเค้าบอกมายังงั้น”
“เวรกรรม รู้งี้นั่งรถมอไซด์มาจะเร็วกว่ามั้ยเนี่ย”
“เอาน่า เด๋วก็ถึงแล้ว นั่นไง น้ำพุกลางถนนน่ะ”
อา เห็นแล้วล่ะเง้อ ในที่สุดก็ถึงซะที เหนื่อยชิบ (อันนี้ต้องอธิบายไว้ก่อนนะคะว่า ระยะทางจริง ๆ มันก็ไม่ได้ไกลมากมาย แต่อันเนื่องมาจากแบกกระเป๋าใบใหญ่ ประกอบกับไม่เคยมาที่นี่มาก่อน จึงทำให้มันดูไกลซะเหลือเกิน)
“เฮ่อ ถึงซะที ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย”
ฉันนั่งหอบอยู่บนรถแล้วตอนนี้ มาวันแรกก็เล่นซะแทบเดินไม่ไหว
“อะ น้ำเย็น ๆ”
นายปุ้ยเดินไปซื้อน้ำเป๊บซี่มาให้ฉันถุงนึง ของมันก็อีกถุง แหม ใจดีจริง ๆ เลยนะเนี่ย
“ขอบใจนะ (ซู้ดดดดด) อาส์ ชื่นใจจริง ๆ”
หืม อะไรอ่ะ นายปุ้ยนั่งจ้องหน้าฉันแบบเอ๋อ ๆ สงสัยจะไม่เคยเห็นฉันดูดน้ำแรง ๆ ล่ะสิ ฮิฮิ
“แหะ ๆ โทษทีนะ เสียมารยาทไปหน่อย”
“เหอะ ไม่เป็นไรหรอก”
รถเริ่มออกตามเวลาแล้ว รถที่ฉันนั่งไปเนี่ย จะไปลงข้างในสถาบันวิจัยเลย ส่วนสถานที่ก็อยู่ปลายแหลมของเกาะภูเก็ตทางตอนใต้นู่นแหละ เป็นที่ไหนคิดว่าเพื่อน ๆ คงพอจะเดาออกนะ เพราะที่นั่นมีอควาเรี่ยมตั้งอยู่ด้วย (แต่ตอนไปทำงานมันปิดปรับปรุงอยู่น่ะ)
“บรรยากาศดีเนอะ ว่ามั้ย”
นายปุ้ยเอ่ยปากขึ้น ตอนที่รถกำลังวิ่งผ่านหาด ๆ หนึ่งซึ่งมองลงไปยังด้านล่างจะมีต้นมะพร้าวขึ้นเต็มไปหมด ลมทะเลหอบเอาความเย็นสดชื่นขึ้นมาประทะใบหน้า ที่นี่ไม่ร้อนเพราะมีต้นไม้เยอะ
“อืม น่าอยู่เหมือนกันนะเนี่ย อ้ะ มีค่ายทหารอยู่แถวนี้ด้วยเหรอ”
หุหุ น่าสน แต่ก็นะ จะทำอะไรได้ กำแพงหนาซะขนาดนี้
“ก็ป้ายบอกอยู่ทนโท่นี่”
ย่ะ มีเหน็บแนมนะยะ
“โอ้โห มีเขื่อนกันริมหาดด้วยแฮะ น่ามาเดินอ่อย เอ้ย เล่นแถวนี้ตอนเย็น ๆ เนอะ”
แหะ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะฉัน
“เด๋วตอนเย็น ๆ ออกมาเดินเล่นกันมั้ยล่ะ”
อุ้ยจะดีเหรอ เด๋วเค้าหาว่าเรากิ๊กกัน อิอิ (ย่ะ ยังจะคิดอีกเนาะ)
“ก็ดีเหมือน จะได้ออกมาหาอะไรกินด้วย”
และแล้วรถโดยสารก็มาถึงสถาบันวิจัยฯจนได้ เสียค่ารถไปคนละ 20 บาทเอง เหอ ๆ แล้วเวลาจะเข้าเมืองก็ต้องนั่งรถนี่แหละ ออกไปกัน (แต่แค่ช่วงแรกๆ เท่านั้น เพราะหลังจากที่รู้จักคนในนั้นมากขึ้น ฉันก็ พี่ขา ขอยืมรถมอไซด์เข้าเมืองหน่อยน้า นะ นะ อะไรแบบเนี้ย)
เราสองคนเดินไปที่ตึกทำงาน ซึ่งมีอยู่สองที่โดยรวม คือตึกผอ.แล้วก็ตึกใหญ่ 4 ตึกเรียงกันเป็นรูปสี่เหลี่ยม คือเชื่อมต่อกันทั้งหมดนั่นแหละ ส่วนบริเวณรอบ ๆ ก็เป็นบ้านพักเกือบทั้งหมด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:a4:ตามมาจิ้มตูดคุณจืดคะ หุๆ ไปลอยกระทงที่ไหนมาสนุกไหมคะ...
-
:a4:ตามมาจิ้มตูดคุณจืดคะ หุๆ ไปลอยกระทงที่ไหนมาสนุกไหมคะ...
ลอยอยู่ที่จังหวัดของตัวเองนี่ล่ะคะ เฮ่อ อยากไปลอยที่ ม.เกษตรจะตายไป หนุ่ม ๆ เยอะ หุหุ
อีกสามวันนี้ จืดอาจจะหายไป ไม่ต้องตกใจนะคะ เพราะว่าจะไปถือศีลที่วัดป่าซะหน่อย
เราทำตรงนี้ เพราะอยากจะถวายกุศลแด่ในหลวง แล้วก็พ่อแม่ของเรา
ถ้าใครมีเวลาว่าง จืดก็ชวนไปสร้างบุญตรงนี้กันได้นะคะ o1
เด๋วจะลงต่อให้อีกนะ
-
ตอนที่ 4
เอาแล้วไง มาถึงที่แล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นจะมีใครออกมารับเลยสักคน เราสองคนเลยไม่รู้ว่าจะไปทางไหนต่อดี
“เอาไงดีล่ะปุ้ย”
“รอตรงนู้นละกัน”
มันชี้ไปทางโต๊ะหินอ่อนด้านล่างของตึก ๆ หนึ่งดูท่าว่าน่าจะเป็นหอพักซะมากกว่านะ
“ก็ดีเหมือนกัน”
เราสองคนเดินไปนั่งรอที่โต๊ะนั่นได้สักพัก ก็มีพี่สาวคนนึงขับรถมอเตอร์ไซด์เข้ามาหา ดูจากหน้าตาท่าทางแล้ว น่าจะเป็นคนใต้แท้ ๆ เลย ฟังจากสำเนียงการพูดแล้วนะ
“หวัดดีจ้ะน้อง ๆ ใช่คนที่จะมาทำงานใหม่ที่นี่รึปล่าวจ้ะ”
“ใช่ครับพี่ แล้วพี่เป็น...”
“อ้อ พี่ก็เป็นหนึ่งคนที่ทำงานที่เดียวกับพวกเรานี่แหละ”
ถึงกับบางอ้อ พี่สาวคนนี้ก็ทำงานกับเราเหมือนกัน จากที่รู้ ๆ มา ทีมเราจะมีคนมาทำงานด้วยกันทั้งหมด 5 คน มีฉัน ปุ้ย แล้วก็พี่คนนี้ และยังมีอีก 2 คน ที่ยังไม่พบตัวเลย
“พี่ชื่อ อัมนะ แล้วน้องสองคนล่ะ ชื่ออะไรกันบ้าง”
“ผมชื่อปุ้ยครับ แล้วนี่ก็ จืด”
“หวัดดีจ้ะ พี่อั้ม”
พี่อัมส่งยิ้มให้เราสองคน ก่อนที่แกจะบอกต่อว่า
“บ้านพักของน้องอยู่ตรงนู้นนะ เด๋วพี่จะพาไป”
“อ้าว นึกว่าอยู่ที่นี่ซะอีก”
ฉันก็นึกไว้แต่แรก ไม่ใช่เหรอเนี่ย
“ไม่ใช่หรอกจ้ะ ที่เนี่ยเป็นหอพักเอาไว้ให้พวกนักเรียนหรือนักศึกษามาฝึกงานกันน่ะ”
ว้าย นักศึกษา ฮิฮิ หวานปากนังจืดล่ะสิ
“เหรอพี่ แล้วเมื่อไหร่ล่ะ ถึงจะมีมา”
“ก็ตลอดทั้งปีนั่นแหละจ้ะ ตอนนี้ตามพี่ไปที่บ้านพักก่อนดีกว่า ป่ะ”
แล้วพี่อัมก็ชี้ไปที่บ้านพักของพวกเรา มันอยู่ตรงข้ามหอพักนี่เอง มีบ่อปูนขนาดใหญ่กั้นอยู่ ฉันกับนายปุ้ยเดินไปแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว โอ้โห บ้านสองชั้น ชั้นล่างมีห้องครัวที่ไม่ได้ใช้อยู่ กับห้องน้ำน่ากลัว ๆ (ไม่กล้าเข้าเลยอ่ะ)
ส่วนด้านบนก็มีห้องนอน 2 ห้อง ห้องน้ำห้องนึง นอกนั้นก็โล่ง ๆ พอขึ้นไปบนนั้นแล้วก็พบว่ามีสมาชิกอีก 1 คนมารออยู่ก่อนแล้ว พี่อัมเลยแนะนำให้พวกเรารู้จักกัน เธอคนนั้นคือ
“ออม มีเพื่อนมาใหม่อีกสองคนแน่ะ”
คนที่ชื่อออม เดินออกมาจากห้องนอนที่เธอจองไว้ก่อนแล้ว ออมเป็นคนอ้วนท้วม ผิวคล้ำออกดำ หน้าตาก็แขกจ๋าเลยล่ะ คนใต้เหมือนกัน บ้านเกิดอยู่ที่ภูเก็ตนี่เอง
“หวัดดีจ้า เราชื่อออมนะ”
“หวัดดี เราชื่อจืดจ้ะ”
“หวัดดี เราชื่อปุ้ย”
ต่างคนก็พูดคุยกันนิดหน่อย ก่อนที่จะขอตัวจัดข้าวจัดของไว้ในห้องก่อน ฉันเลือกอีกห้องนึงที่ยังไม่มีใครอยู่ ตอนแรกก็เสียว ๆ อยู่เหมือนกันว่าจะต้องนอนห้องเดียวกับนายปุ้ยเหรือปล่าว แต่สรุปว่า
“เอ่อ จืด เรานอนข้างนอกละกันนะ นายนอนในห้องก็ได้”
“อ้าว ทำไมล่ะ ไม่นอนด้วยกันเหรอ”
นายปุ้ยทำหน้าหยอง ๆ อ่ะนะ แหม ทำยังกะฉันอยากจะกินแกตายล่ะ
“ไม่ดีกว่า เด๋วเราไปซื้อผ้าม่านมาปิดตรงนี้ดีกว่า จะได้เป็นห้องของเราเองไง”
ชิ ตามใจแกเหอะ ฉันมีห้องเป็นของตัวเองก็พอใจแล้ว 555
“แล้วแต่นะ ยุงกัดไม่รู้ด้วยล่ะ”
เออนะ ยุงมันคงจะกัดอยู่หรอกนะ ก็ทั้งบ้านมุงมุ้งลวดหมดเลยเนี่ยนะ
“เออ พี่อัมไม่ได้พักที่บ้านนี้เหรอ”
ฉันเดินออกมานั่งคุยกับพี่แกที่ระเบียงหน้าบ้าน
“ปล่าวจ้ะ พี่อยู่กับแฟนที่บ้านพักทางด้านหน้านู่นแหละ”
“อ๋อ ที่แท้ก็อยู่กับแฟนนี่เอง”
สักพักออมก็เดินออกมานั่งคุยด้วย
“จืด มาจากที่ไหนเหรอ”
“มาจากจังหวัด.... แล้วพี่อัมกับออมล่ะ”
“พี่มาจากตรังน่ะ”
“ส่วนเราก็อยู่ที่ภูเก็ตนี่แหละจ้ะ”
“จืดจบจากไหนเหรอ”
“ม.เกษตรฯน่ะ แล้วออมล่ะ”
“เราเหรอ ม.จุฬา นี่ก็กำลังจะต่อโทอยู่”
“โห เก่งจังเลยนะเรา”
พวกเรานั่งคุยกันสักพัก นายปุ้ยก็เดินออกมาร่วมวงด้วย เราคุยกันไปคุยกันมาสักพักใหญ่ สมาชิกคนที่ 5 ก็มาถึงบ้านนี้จนได้ และคน ๆ นั้นก็เป็นผู้หญิงอีกแล้ว (เสียดายล่ะสิ)
คะเนว่าคนนี้น่าจะมีอายุมากกว่าเรา และก็เป็นเรื่องจริง ๆ พี่คนนี้อายุมากกว่าสักสามปีได้มั้ง คงจะรุ่นเดียวกับพี่อัม พี่คนนี้มีชื่อว่า แครง เป็นสมาชิกคนสุดท้ายที่จะมาร่วมงานกับพวกเรา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
อิอิ....ดันๆ....ชอบงับ....
นายปุ้ยนี้ นิสัยดีไหมงับ
ปล.อาร์ทจ๋า....กลับมาหาจืดเต๊อะ...... :m13:
-
มารออ่านตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
:m11: :m11: ท่าทางการเริ่มต้นใหม่จะสดใสนะคุณจืด เพราะว่าไปอยู่ภูเก็ต หนุ่มๆเยอะดี :a11: :a11:
-
พี่จืดครับกินให้เรียบเลยนะพี่เอาให้คุ้มไหนๆมาถึงภูเก็ตแล้วนี้:m12:
-
มันส์ดีอ่ะเจ๊ รู้จักคนเยอะ แต่ไหง หาผู้ชายยากจัง :m10:
อยากไปเที่ยวภูเก็ตตต o9
คิดถึงเจ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ สู๊ดดดด :m3:
-
เยสสสสสสสส พี่จึดที่เลิฟ มาแร้วววว
ดันๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาตามจืดไปภูเก็ต แต่ว่า :ped150: จืดจะพาซิ่งข้ามทะเลยเลยเหรอ โอว้ โอว โอ ว้าว ว ว ว
จะไปแก้ผ้าแอบแดด ด้วยคน:เหอะ1:
-
:m13:ใครว่าหายากล่ะจ้ะ น้องกิ๊ฟ เพียบเลยแหละ อู้ย เจ๊นะ คันสุด ๆ อ้าย ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย
อ้อ แล้วนายปุ้ยน่ะ แค่เพื่อนนะ ไม่ใช่ผู้ชายหมายเลข 4 ของเจ๊ซะหน่อย คุคุ
มันผู้นั้นจะปรากฏตัวเร็ว ๆ นี้แหละ :a5:
:bye2:เจ๊ไปก่อนนะ จะไปหาหนุ่มตาคล้าย ๆ มาริโอ้ในเมืองซะหน่อย ว่าแต่จะมีมั้ยน้อ
-
เจ๊ข๋า
อยากหยิบหน้าตาเหมือนมาริโอ้ มาฝากซักคนนะคะ กำลังเหงา :laugh: :laugh:
:m10: :m10: :m10:
ว่างๆเจ๊พาทัวร์รอบภูเก็ตหน่อยน้า...มิทราบว่ายังอยู่ภูเก็ตหรือเปล๊าน๋า
-
:m5:ไปปฏิบัติธรรมเหรอคะ ขออนุโมทนาสาธุด้วยนะคะดีจังเลย...
-
แล้วมาต่ออีกนะคับ
-
รอผู้ชายหมายเลข 4 ปรากฏตัวน่ะ
-
:m15:ฮึ เศร้า ต้องมาลงใหม่อีกแล้วเหรอ
ตอนที่ 5
มาวันแรกก็ต้องแอ๊บบอย เหอ ๆ พวกนั้นก็ดูกันไม่รู้เลยล่ะ แต่มีอยู่คนนึงที่รู้ดีกว่าใคร ก็แหงล่ะ นายปุ้ยน่ะเอง มันถึงไม่กล้านอนกับฉันไงล่ะ กลัวจะเป็นฝาระมีของฉานใช่ม้า คิคิ ฉันไม่เอาแกหรอกย่ะ เพราะในนี้มีหนุ่ม ๆ เพียบเลย (ตรงไหนเนี่ย)
“จืด เย็นนี้ออกไปหาข้าวกินกันมั้ย”
น่านไง ไม่มีเพื่อนก็ต้องมาหาอิจืด
“ไปดิ เด๋วอาบน้ำก่อนแล้วค่อยออกไป”
“อืม ๆ อาบก่อนแล้วกัน จะได้อาบต่อ”
แหม ไม่มาอาบด้วยกันซะเลยล่ะ คุคุ
ส่วนอีกสองสาวพอจัดของตัวเองเสร็จแล้วก็เดินออกมานั่งคุยกันที่ระเบียงหน้าบ้านเหมือนเคย นายปุ้ยเลยออกไปชวนสองสาวไปกินข้าวเย็นด้วยกัน สรุปว่าสองคนนั้นก็ไปด้วย
“ปุ้ย จะอาบน้ำต่อรึเปล่า”
ฉันอาบเสร็จแล้ว ก็เลยเรียกมันให้เข้ามาอาบต่อ ต้องทำเวลากันหน่อยสิ
“โอเค ๆ เด๋วไป”
นายปุ้ยเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ส่วนฉันก็เข้าห้องนอนของตัวเอง เพื่อประทินผิวสักหน่อยด้วยซิตร้าโลชั่น ชอบกลิ่นมัน หอมดี
พอแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินออกมานั่งคุยกับพวกสาว ๆ ต่อ
“จืดกับปุ้ยเป็นเพื่อนมหาลัยเดียวกันเหรอ”
ออมถาม
“อืม เรียนคณะเดียวกันน่ะ ไม่นึกว่าจะได้มาทำงานที่เดียวกันด้วย”
“แหม ดีจัง เอ ตัวหอมจัง ใช้น้ำหอมด้วยเหรอ”
ยัยออมนี่ถามมากจังแฮะ
“ทาโลชั่นน่ะ”
แล้วชีก็ทำหน้าแปลก ๆ อ้ะ หรือว่า ชีจะจับผิดฉัน
“อ๋อ ถึงว่าสิ แล้วนี่จะไปกินข้าวที่ไหนกันล่ะ”
“ยังไม่รู้เลย ออมเป็นคนภูเก็ตนี่ พาไปหน่อยสิ”
“ได้ ๆ แต่ไม่รู้จะถูกปากรึปล่าวนะ อ้ะ ปุ้ยออกมาแล้ว พี่แครงจะอาบน้ำรึปล่าวคะ”
“ไม่ดีกว่า เด๋วพี่ค่อยกลับมาอาบละกัน”
“โอเคค่ะ เพราะออมก็คงจะกลับมาอาบทีหลังเหมือนกัน งั้นเด๋วเรารอปุ้ยแต่งตัวเสร็จก่อนนะ”
“อืม”
ฉันนั่งมองยัยออม ยัยนี่ดูท่าทางทันคนมาก แถมยังเป็นพวกที่ชอบสงสัยซะด้วย งานนี้ตัวตนที่แท้จริงของฉันจะถูกเปิดเผยรึเปล่านะ หุหุ แต่ทว่า…
เย็นนั้นเราสี่คนเดินลงไปยังหน้าสถาบันฯกัน ระยะทางไม่ได้ไกลมาก เดินไปประมาณ 5 นาทีอย่างช้า อย่างเร็วก็แป๊บเดียว พอมาถึงหน้าทางเข้า ก็พบว่ามีรถเข็นออกมาขายอาหารกันเพียบ มีทั้งส้มตำไก่ย่าง ลาบ น้ำตก อาหารตามสั่ง ก๋วยเตี๋ยวก็มี งี้คงไม่อดตายแล้วล่ะ
“จะกินอะไรกันดีล่ะ”
นายปุ้ยถามพวกเรา
“ส้มตำมะ อยากกินอ่ะ”
ก็มันน่ากินด้วยนี่นา ไก่ย่างก็ท่าทางน่าอร่อยด้วยแหละ
“แล้วพี่แครงกับออมล่ะ”
“พี่ อะไรก็ได้”
“เราก็เหมือนกัน”
“งั้นก็ ส้มตำนี่แหละ”
“อ้า ดี ๆ สั่งเลยดีกว่า”
ไม่คันเลยนะนังจืด และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่พวกเราได้มาร่วมกินเลี้ยงเล็ก ๆ กัน พี่คนขายเอาเสื่อมาปูให้พวกเรานั่งริมทางเดินบนเขื่อนนี่แหละ (เขื่อนนี้ไม่ใช่เขื่อนเก็บน้ำนะคะ แต่เป็นเขื่อนที่กันตามริมฝั่งแม่น้ำอะไรแบบนี้ แต่อันนี้ทำตรงริมชายหาดไว้เดินเล่น นั่งพักผ่อนกันน่ะ)
ผ่านไปสักพักของกินก็มาเสิร์ฟถึงที่ อาส์ น่ากินทั้งนั้น ส้มตำปูม้า ปีกไก่ย่าง ซุปหน่อไม้ คอหมูย่าง ของโปรดทั้งนั้นเลย ฮึ มาวันแรกก็อิ่มหนำสำราญซะแล้ว แต่เชื่อเหอะว่าต่อไปต้องผอมแน่ ๆ เพราะแถวนี้มันต้องเดินไปเดินมา ไม่มีทางอ้วนหรอก
“นี่ ๆ พวกตัวเองรู้รึเปล่า ว่าเจ้านายของเราน่ะ เป็นคนญี่ปุ่นเชียวนะ”
ยัยออมรู้ดีกว่าชาวบ้านเพราะชีสนิทกับบอสใหญ่ของพวกเราที่เป็นคนรับเข้ามาทำงานที่นี่
“จริงดิ งั้นก็แสดงว่า งานนี้เป็นโปรเจคใหญ่ของชาวญี่ปุ่นสินะ”
“อืม ชื่อก็บอกอยู่แล้ว นางิซ่า โปรเจค”
“แล้วงานของเราต้องทำอะไรบ้างล่ะออม”
พี่แครงถามบ้าง
“ก็ซอร์ทติ้งแหละพี่แครง”
meiofauna sorting = การหาสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก ต้องใช้กล้องจุลทรรศน์ส่องดูจึงจะพบ (แล้วคิดดูว่าส่องทุกวันมันจะปวดตาขนาดไหน ตาย ๆ)
“ตายละ งานนี้ตาเราจะบอดมั้ยเนี่ย”
อิฉันก็บ่นไปตามเรื่องตามราว
“ไม่หรอก ก็ดูไปพักไปสิ ถ้าดูตลอดก็ไม่แน่นะ”
แล้วชีก็หัวเราะร่วน แหม ช่างอารมณ์ขันซะจริงนะหล่อน แต่เอาเถอะ งานแค่นี้ไม่คณาตาเจ๊หร๊อก
คุคุ ว่าแล้วก็กินต่อไป
“จืด นี่เรียบร้อยดีเนอะ”
อยู่ ๆ ยัยออมก็พูดขึ้นมา เล่นเอาฉันสำลักไก่ย่างที่กำลังจะกลืนลงคอพอดี
“อะ... อะไรนะ” :m29:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ขออภัยอย่างสูงครับ
อิอิ
หวังว่าคงมีไฟล์ครบนะครับ
:m5:
-
ก็เกือบไปแหละค่ะเฮีย แต่ของแบบนี้มันเหตุสุดวิสัยนี่นา :a5:
ตอนที่ 6
นายปุ้ยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แอบขำนิด ๆ เอากะเค้าสิ ส่วนยัยออม ฉันว่ายัยนี่น่าจะฉลาดน่าดู ส่วนพี่แครงน่ะเหรอ แกดูเงียบ ๆ เป็นผู้ใหญ่มากกว่า
“แหม ออมก็ เราก็เรียบร้อยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
เรียบร้อย (ร้อยอะไรล่ะคะ สำหรับเพื่อนสาวของฉัน ร้อยอะไรคงรู้กันนะ)
“ก็ดีนะ กินต่อกันดีกว่า”
“เฮ้ นั่นพี่อัมนี่ สงสัยจะมากับแฟนล่ะมั้ง”
ฉันทักออกไป ส่วนคนอื่น ๆ ก็หันไปดูกัน พี่อัมซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซด์มากับคน ๆ หนึ่ง
“พี่อัม จะไปไหนคะ”
ออมถามพี่อัม
“กำลังจะเข้าเมืองน่ะจ้ะ”
“เอ แล้วไปกับใครเหรอจ้ะพี่”
ฉันถามบ้าง
“อ๋อ นี่แฟนพี่เองนะ ชื่อ พี่ธน”
“สวัสดีครับน้อง ๆ อัมเล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว ยินดีต้อนรับนะครับ”
“ค่ะ/ครับ”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ แล้วค่อยเจอกันพรุ่งนี้จ้ะ”
แล้วพี่อัมกับแฟนก็ขับรถเข้าไปในเมืองเสียแล้ว แหม ฉันก็อยากจะไปเที่ยวเหมือนกันนะเนี่ย เห็นยัยออมบอกว่า ในเมืองจะมีจุดชมวิวตอนกลางคืนด้วย สวยเชียวแหละ อยู่บนเขารัง อยากไปชะมัด
พอกินมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็พากันกลับบ้านพัก คืนนั้นเราต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน เพื่อเอาแรงไว้สำหรับงานพรุ่งนี้ที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น อ้อ ฉันลืมบอกไป ว่า 3 วันแรกนี้ จะมีชาวญี่ปุ่นมาสอนงานก่อน 2 คน คนหนึ่งคือหัวหน้าโครงการนี้ ส่วนอีกคนก็เป็นผู้ช่วย ชื่อ ชิรายามา กับ คาโต้
ชิรายามาถึงจะมีอายุแล้ว แต่ดูอบอุ่นมาก ฉันเคารพเขามาก ส่วนคาโต้ ยังหนุ่มอยู่ ดูเรียบร้อยขยันแล้วก็เอาการเอางานน่าดูเลย หุหุ น่ารักจริง ๆ (ฉันชอบคนญี่ปุ่นมาก รู้สึกผูกพันตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว ยังคิดอยู่เลยว่า ตัวเองเคยเกิดเป็นคนญี่ปุ่นมาก่อนรึเปล่านะ อ้อ แล้วตัวเองก็ฝันเอาไว้ว่า สักวันหนึ่ง จะต้องไปประเทศญี่ปุ่นให้ได้ แล้วตัวเองก็ได้ไปจริง ๆ ด้วย เป็นอะไรที่ประทับใจสุด ๆ เลย จะอยู่ในช่วงหลัง ๆ ของเรื่อง)
“จืด ตื่นได้แล้ว แปดโมงแล้วนะ”
อะไรอ่ะ เช้าแล้วเหรอเนี่ย คนกำลังนอนหลับสบายอยู่เลย
“ฮ้าววววว”
ฉันลุกขึ้นบิดตัวไปมา (แต่ดูจะแรงไปหน่อย) โอยยย กระดูกกระเดี้ยวจะหักแล้วตู
พอมองไปดูเวลาในมือถือก็พบว่า.....
“เฮ้ย แปดโมงแล้วเหรอเนี่ย ตายล่ะ ต้องเข้างานแปดโมงครึ่งนี่นา”
ฉันเด้งตัวขึ้นจากที่นอนแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวกับชุดรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ส่วนคนอื่น ๆ น่ะเหรอ เค้าอาบกันเสร็จเรียบร้อยแล้วจ้า
“ตื่นสายเชียว”
นายปุ้ยนั่งคนโจ๊กอยู่ที่โต๊ะอาหารแอบกัดฉัน (แอบตรงไหนเนี่ย)
“ก็... อากาศมันน่านอนนี่นา ทำไงได้ล่ะ”
แล้วฉันก็เดินเข้าห้องน้ำไป สักพักก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
“เออนี่ ออมกับพี่แครงล่ะ ไม่เห็นเลย”
“อ้อ สองคนนั้นน่ะเหรอ ไปก่อนหน้าที่นายจะตื่นซะอีก”
“โอ้โห ขยันชะมัด แล้วนายล่ะ ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ”
“ก็รอนายอยู่ไง”
“รอทำไม ไม่ต้อง ฉันไปเองถูก ไม่หลงหรอก”
“เฮ่อ คนละเรื่องเลย”
“แล้ว โจ๊กนั่นน่ะ หมดรึยัง มีอีกป่ะ”
อ่านะ มีแอบขอของคนอื่นเค้าอีกนะฉัน
“หมดแล้ว”
“อะไรนะ ซื้อมาทำไมเนี่ย แค่ถ้วยเดียว”
“ล้อเล่นน่า จะกินใช่มะ เอา... มีอยู่หลายรส เลือกเอา”
“หวาย ใจดีจัง ขอบใจนะ ไหน ๆ ขอดูหน่อยสิ”
เง้อ นังจืดเอ้ย หน้าด้านจริง ๆ เลยฉัน
ฉันลืมบอกไปอย่างนึง นายปุ้ยกับฉัน เราสองคนไม่ได้สนิทกันมากหรอกนะ แค่คนรู้จักกันในคณะน่ะ อ้อ แล้วนายปุ้ยก็เป็นเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับนายเต๋าด้วย ฉันน่ะได้คุยกับนายนี่แค่ครั้งสองครั้งเองมั้ง ส่วนนายเต๋าน่ะเหรอ ตั้งแต่ตอนที่ฉันห่างออกมา เราก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย จนกระทั่งฉันต้องเป็นฝ่ายไปขอโทษมันที่อยู่ ๆ ก็เย็นชาใส่ เราสองคนเลยได้กลับมาคุยกันอีก แต่ก็น้อยครั้ง
“อิ่มรึยัง จะแปดโมงครึ่งแล้วนะ”
“แป๊บนึงสิ ใกล้จะหมดแล้ว”
ที่ทำงานอยู่ใกล้แค่นี้เอง ไม่รู้จะเร่งอะไรนักหนา ฉันเลยต้องรีบกวาดส่วนที่เหลือจนหมด
“หมดแล้ว ขอน้ำหน่อยสิ”
“จริง ๆ เล้ย เอ้า…”
“แหม ไหน ๆ ก็ทำให้ทุกอย่างแล้ว ขอบใจน้า… เอาล่ะ อิ่มแล้ว ไปทำงานกันเถอะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตอนที่ 7
ฉันกับนายปุ้ยเดินมาทำงานด้วยกัน ใช้เวลาเดินมาที่ตึกก็แค่ 2 นาทีเอง อิอิ ใกล้จะตายไป พอเดินไปถึงห้องประชุมด้านล่างของตึกทำงานแล้ว ที่นี่แหละที่จะใช้เป็นที่ฝึกงานของพวกเราภายใน 3 วันนี้
“อ้าว ยังไม่มาอีกเหรอ”
ฉันถามหนึ่งในสองคนนั้น เพราะเมื่อไปถึงแล้วก็ยังไม่พบกับชิรากับคาโต้เลย
“เห็นว่าจะมาตอน 9 โมงเช้านะ”
“อ้าว ไหนใครบอกว่า 8 โมงครึ่งไงล่ะ”
“สงสัยจะสื่อสารผิดล่ะมั้ง เพราะเวลานั้นสำหรับคนที่มาทำงานปกติน่ะ พวกเรายังไม่ได้เริ่มงานจริง ๆ นะ แค่มาฝึกงานกันก่อนน่ะ”
“อ้อ ยังงี้นี่เอง”
ฉันหันไปมองหน้านายปุ้ย ตาบ้า ดันบอกมาได้แปดโมงครึ่ง ยังงี้มันแกล้งกันนี่หว่า ตอนนี้นายนั่นนั่งหันหน้าออกไปมองทะเลแล้ว ฮึ่ม...
“ว่าแต่ ทำไมพวกตัวเองออกมากันเร็วจังล่ะ”
ฉันถามออมต่อ
“ก็มันนอนไม่หลับน่ะ เลยชวนพี่เค้าออกไปหาอะไรกินกันข้างนอก แล้วก็เดินเข้ามาที่นี่แหละ”
“อ๋อ ส่วนเราสิ นอนหลับเป็นตายเลย”
“ขี้เซาน่ะสิ”
“อะไรนะ”
ดูนายปุ้ยว่าฉันสิ แบบนี้มันกัดกันนี่หว่า
“จวนจะได้เวลาแล้วนี่ เลือกที่นั่งกันก่อนดีกว่ามั้ย”
มันเฉไฉไปเรื่องอื่นแล้ว หลบเก่งจริง ๆ นะนายนี่
“พวกเราเลือกกันได้แล้วล่ะ เหลือแต่จืดกับปุ้ยนั่นแหละ”
“งั้นเหรอ ถ้างั้น เด๋วเราหาที่ก่อนละกัน”
ในห้องประชุมจะมีโต๊ะตัวยาว ๆ ต่อกัน แล้วบนโต๊ะก็จะมีกล้องจุลทรรศน์ กล้องไมโคร-สโคป อุปกรณ์ช่วยในการแยกตัวอย่างสัตว์ทะเลขนาดเล็ก แล้วก็ตัวอย่างที่เก็บมาจากอ่าวพังงา ที่จะนำมาใช้ในการเทรนนิ่งในครั้งนี้
แล้วฉันก็เลือกที่นั่งได้แล้ว ส่วนที่นั่งก็ได้ที่ติดกับนายปุ้ยอยู่แล้ว แหงล่ะ มันเหลืออยู่แค่สองที่นิ เพราะอีกสามที่ถูกเค้าจองไว้หมดแล้วอ้ะ
สักพักชิรายามา คาโต้ กับหัวหน้าพวกเราก็เดินเข้ามาในห้อง หัวหน้าได้พูดอธิบายงานนี้คร่าว ๆ ให้เราฟังก่อน จากนั้นชิราก็มาพูดอธิบายอีกครั้งเป็นภาษาอังกฤษ อุแม่จ้าว ลืมบอกไปว่า การฝึกงานสามวันนี้ต้องใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกันล้วน ๆ ตายล่ะฉัน ไม่เก่งซะด้วยสิ ตายแน่ช้าน
กว่าจะฟังภาษารู้เรื่องก็เล่นเอาฉันงงเป็นไก่ตาแตก ต้องคอยหันไปถามเพื่อนตลอด พอจะฟังเองก็อะไรนะ หา ไม่เข้าใจ ซะงั้นอ้ะ ส่วนเรื่องการเทรนนิ่งของเขาก็ไม่มีอะไรมาก จะสอนวิธีการทำอุปกรณ์การซอร์ท วิธีซอร์ท แล้วก็เรื่องการแยกหมวดหมู่ของชนิดสัตว์ที่เราซอร์ท สนุกมากเลย จากนั้นก็สอนวิธีการเก็บตัวอย่าง เป็นอันจบการเทรนนิ่งในวันนี้
อีกสองวันก็ต้องหัดให้ชำนาญเพราะหลังจากนี้ไปจะต้องทำงานให้ได้ยอดทะลุเป้าหมายทุกวัน แน่นอนว่า คนที่แอคทีฟสุด ๆ อย่างฉัน (ตรงไหน) ต้องทำยอดได้พุ่งทะลุเพดานแหง ๆ 555
“เฮ่อ ได้พักเหนื่อยกันซักที”
ฉันออกมานั่งบ่นที่ม้านั่งด้านหลังอควาเรี่ยมกับเพื่อนชาย
“เพิ่งวันแรก ก็เหนื่อยซะแล้วเหรอ”
“เอ้า ก็มันปวดตานี่นา ฉันยิ่งสายตาสั้นอยู่”
“ก็ไม่เห็นจะต้องดูขนาดนั้นก็ได้นี่ พักหน่อยจะเป็นไรไป”
“ไม่เอาหรอก เด๋วยอดจะตก”
“เฮ้อ เป็นงั้นไป”
ถอนหายใจทำไมยะ งานต้องมาที่หนึ่ง แต่ตัวเองก็ต้องไม่ลืมว่า ร่างกายมันก็ต้องการพักผ่อนเหมือนกันนะ (ไม่ควรจะหักโหมมากนะคะ)
“อยากออกไปเที่ยวในเมืองเนอะ”
“นั่นสิ แต่จะออกไปยังไงล่ะ”
ฉันนั่งคิดสักพักนึง ตอนนี้ก็เย็นแล้ว รถออกไปก็คงหมดเที่ยวแล้ว จะไปหายืมรถมอไซด์คนอื่นก็ไม่กล้า เพราะเพิ่งจะมาเอง ยังไม่สนิทกับใครเลย
“สงสัยจะต้องออกไปวันหยุดแล้วล่ะมั้ง”
“โห งี้ก็อดเที่ยวตอนกลางคืนน่ะสิ”
“อะไร นี่เรามาทำงานกันนะ ไม่ได้มาเที่ยวสักหน่อย”
“เอ๋า ก็ไม่ได้เที่ยวแบบนั้นนี่ แค่อยากจะไปดูจุดชมวิวก็แค่นั้นเอง”
“อ๋อ อันนี้ก็ไม่รู้แฮะ”
ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งตรงนั้น แล้วก็บอกนายปุ้ยว่า จะออกไปซื้อขนมกินซะหน่อย
“ฉันไปคนเดียวก็ได้นะ นายน่ะจะกลับบ้านก่อนก็ได้”
“อืม แล้วอย่ากลับมืดล่ะ เด๋วโดน....”
“โดน โดนอะไรของนายฮะ”
“เปล่า พูดเล่นน่ะ กลับดีกว่า อยากนอนชะมัด”
แล้วนายปุ้ยก็เดินกลับขึ้นไปที่บ้านก่อน ปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่คนเดียว เชอะ อย่างฉันน่ะ โดนอยู่อย่างเดียวแหละค่ะ โดนฉุดไงล่ะ (ฉุดไปตีน่ะเหรอ หุหุ)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตอนที่ 8
อ้อ ลืมบอกไปว่า ที่ทำงานน่ะฉันค่อนข้างจะสำรวมตัวเองอยู่พอสมควร แต่พอออกมาข้างนอกแล้ว ไม่มีจ้ะ สำรงสำรวมอะไรนั่น ฉันทำไม่ด้ายยย อิอิ
ตอนนี้ฉันเดินออกมาจนถึงหน้าทางเข้าสถาบันแล้ว ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ 5 โมงเย็นได้ล่ะมั้ง แดดยังจ้าอยู่เลย หน้าฉันจะแหกมั้ยเนี่ย อีกนานล่ะมั้งกว่าจะหมดแดด แต่อิฉันก็ไม่ยอมแพ้ ดำก็ดำสิยะ
ฉันเดินเข้าไปในร้านมินิมาร์ท มีตั้งสองร้านแน่ะ ร้านนึงเป็นของโรงแรม แต่ฉันเข้าอีกร้านเพราะน่าจะถูกกว่า อิอิ พอเดินเข้าไปแล้ว ฉันก็เดินเลือกซื้อของกินที่ชอบ ส่วนใหญ่ก็ ขนมขบเคี้ยวซะส่วนใหญ่ แล้วก็ตบท้ายด้วยมาม่าเจ้าเก่า แหะ ๆ เด๋วมันจะหิวตอนดึกน่ะ
และแล้วเหตุการณ์อันระทึกขวัญก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อฉันเดินไปอีกล๊อคนึง ก็พบกับหนุ่มน้อยหน้าตาดีโคตร ๆ หน้าใสสุด ๆ อุแม้จ้าว เกิดมายังไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้ โอ้ย หัวใจของอิฉันจะละลายกลายเป็นดวงเดียวกับของเขา อ๋ายยยยย
ฉันเลยแอ๊บทำเป็นเดินไปดูของใกล้ ๆ อาส์ กลิ่นกายช่างหอมยวนใจอะไรแบบนี้นะ ซู๊ดดดด (ดมนะนั่น หื่นจังเลยกรู) หนุ่มน้อยหันมามองแว่บนึง ตาต่อตาสบกัน แอร้ยยยยย ฉันจะเป็นลม ช่วยจับฉันทีค่ะ คุณขา (กลัวเค้าจะถีบหล่อนมากกว่าล่ะสิ)
เขาหันกลับไปมองดูพวกโฟมล้างหน้าต่อ อะไรเนี่ย ไม่สนใจเราเลยเหรอ หรือว่าเราไม่สวย ไม่น่ารักพออ้ะ (หลงตัวเองจังนะ) ชิส์ ฉันออกจะแอ๊บแบ๊วขนาดนี้แล้ว ยังไม่หันมามองอีกนะ ในใจก็คิดว่า เล่นตัวจังนะ แหม ก็คนมันหล่อ ทำไงได้
กำลังจิ้นอยู่ดี ๆ ก็มีเด็กหนุ่มอีกคนเดินเข้าหาเขา แต่ เอ ทะแม่ง ๆ นะ ไหงอีกคนสะดีดสะดิ้งจังล่ะ แถมตอนพูด ทำไมต้องเรียกสุดหล่อของฉานแบบนี้ด้วยล่ะ
“นี่หล่อน จะดูอีกนานมั้ยยะ กลัวหน้าสวยสู้ชั้นไม่ได้รึไง”
แบบเนี่ย มันคืออะไรเหรอ ฉันไม่เข้าใจ
“แหม ก็ฉันไม่ได้หน้าสวยเหมือนหล่อนนี่ ถึงจะได้ใช้อะไรก็ได้น่ะ”
เฮือก.... ฉันสะดุ้งสุดทีน พระเจ้าช่วยกล้วยชุบแป้งทอด เมื่อกี้มันอะไรกันน่ะ ฉันไปฝันไปใช่ม้าย
“แล้วได้รึยังล่ะ จะได้รีบไปต่อ”
“เออ ๆ ได้แล้ว เร่งจังนะหล่อนเนี่ย”
ฉันยืนกลืนน้ำลายเอื๊อก ๆ โอย ตายแล้วกรู ดันชอบเพศเดียวกันเข้าเสียแล้ว
“โอ้ย เครียด คืนนี้ฉันจะได้ผู้ชายมั้ยเนี่ย”
“สวยอย่างหล่อน คงจะได้น่ะนะ”
ฉันหูอื้อตาลาย คล้ายจะเป็นลม สงสัยจะช๊อคอย่างแรง ส่วนสองสาวก็เดินออกไปจ่ายเงินแล้ว ส่วนอิฉันก็ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นไปพักใหญ่ ๆ เสียเซลฟ์หมดเลยตู
เวลาผ่านไปยังไม่ทันตดจะหาย........
พอเลือกซื้อของได้ครบแล้วฉันก็กำลังจะเดินไปจ่ายเงินที่เค้าเตอร์ ปรากฎว่า มีผู้ชายคนนึง หน้าตาแบบว่า ก็งั้น ๆ อ้ะ ผมเผ้าก็กระเซอะกระเซิง หนวดเครานี่สิ เขียวครึ้มเชียว ดูเถื่อนชะมัด เดินมาชนไหล่ฉัน มีการมองหน้าเหยียด ๆ แล้วไม่ขอโทษด้วยนะ เออ เอาเข้าไป เจอแต่ละคน เครียดเลย
“มารยาททรามจริง ๆ”
ฉันพูดแบบจงใจว่า ให้ได้ยินอ่ะ แล้วก็เดินเชิดไปจ่ายเงินต่อ
ไอ้เถื่อนหันมามองหน้าแวบนึง แล้วก็เดินเลือกของต่อ พอฉันจ่ายเงินเสร็จก็เดินไปหาของกินริมเขื่อน โอ้ มากันเพียบเลย กินหมึกย่างดีกว่า น้ำจิ้มอร่อยมาก ๆ เลย (นึกแล้วอยากกินขึ้นมาซะแล้วสิเรา)
“น้องจืด ทำไมมานั่งอยู่เดียวล่ะ”
พี่อัมกะพี่ธนจะออกไปข้างอีกแหง ๆ อิจฉาจังเลยฉาน
“พอดีมันว่าง ๆ น่ะพี่ จะออกไปในเมืองอีกแล้วใช่ม้า”
“จ้า พอดีจะไปโลตัสน่ะ”
“ห๊า มีโลตัสด้วยเหรอ โห อย่ากไปจังเลยอ้ะ”
“ถ้าอยากไปวันไหน ก็บอกพี่สิ จะให้ยืมรถไป”
“เอ๋ ยืมได้เหรอพี่”
ฉันเริ่มมองเห็นความหวังลาง ๆ แล้วสิ
“ได้สิ คนกันเองทั้งนั้น พี่ไปก่อนนะ”
“จ้า โชคดีนะคะพี่”
อุ๊บ ตายล่ะฉัน เผลอหลุดออกไปซะแล้วเรา แต่ดูพี่สองคนนั้นจะรู้อยู่ก่อนแล้วล่ะ แกยิ้มให้ แล้วก็ขี่รถออกไปแล้ว ปล่อยให้ฉันนั่งเป็นสาวน้อยตกเบ็ดต่อไป (อ่อยเหยื่อล่ะสิ)
พอหมึกย่างเสร็จแล้ว ฉันก็จ่ายเงินแล้วก็เดินกลับบ้านพักของตัวเอง หวาย ทำไมทางมันมืดแบบนี้ล่ะ น่ากลัวจังเลยอ้ะ นี่ฉันจะโดนลากไปอย่างว่ามั้ยเนี่ย (ค่ะ ลากไปยำน่ะเหรอ) ระหว่างทางเดินกลับนั่นเอง ฉันก็รู้สึกได้ว่า มีมอเตอร์ไซด์คันนึงขับตามมาช้า ๆ อุ้ยตายละ มาตามฉันทำไมเนี่ย น่ากลัวจัง....
ฉันเดินเร่งขึ้นเรื่อย ๆ รถคันนั้นก็ขับตามมาอีก แมร่งจะตามกรูมาทำไมวะ ไม่แซงไปก่อนล่ะ อิเชี่ย กรูยิ่งกลัว ๆ อยู่ จนฉันเริ่มจะเหนื่อยแล้ว ก็เลยปล่อยเลยตามเลย อยากจะตามก็ช่างหัวมัน ว่าแต่อยากจะเห็นหน้าจังว่าเป็นใคร ขอดูหน่อยเถอะ
ฉันหยุดเดินกระทันหัน รถคันนั้นก็ขับเข้ามาถึงตัวฉันแล้วก็หยุด อ้าว มรึงจะหยุดทำไมคะ ไม่ไปต่อล่ะ ซวยแล้วมั้ยล่ะกรู มันจะทำอะไรฉานมั้ยเนี่ย ฉันกลัวจังเลยอ้ะ ฉันยังไม่อยากเสียตัวนะ อย่าทำอะไรฉันเลย แต่พอลองซูมหน้าผู้ต้องสงสัยชัด ๆ
“เฮ้ย... ตามฉันมาทำไมเนี่ย”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
หลังจากที่ลงครบแล้ว ก็ได้เวลาของตอนใหม่ซักที ส่วนคนที่ 4 นี้ ไม่อาจจะบรรยายได้ เพราะน่ากลัวมั่กมาก
แล้วฉันจะชอบมันลงไปได้ยังไง (แต่ก็เผลอใจรักชักยุ่งล่ะสิ) :m5: ไปต่อกันเลยดีกว่า
ตอนที่ 9
จะเป็นใครไปได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ไอ้คนไร้มารยาทที่เจอกันในร้านมินิมาร์ทนั่นน่ะ นายนั่นจอดรถแล้วก็เอาแต่จ้องหน้าฉัน โอ้ย จะบ้าตาย หน้าเมิงก็โหดพออยู่แล้ว ยังจะมาจ้องฉันอีก อยากจะวิ่งหนีแล้วร้องกรี๊ด ๆ ซะให้รู้แล้วรู้แรด
“ถามแล้วไม่พูด เป็นใบ้เหรอแก”
เริ่มขึ้นเสียงละฉัน (ก็มันกลัวนิ)
“....”
เงียบ ไม่มีเสียงพูดใด ๆ หลุดออกมาจากปากนายคนนั้นเลยซักแอะ
“ไปดีกว่าฉัน มัวเสียเวลาคุยกับคนบ้าอยู่ได้แฮะ”
ฉันเลยเดินต่อไปโดยไม่สนใจมันอีกแล้ว ก็จะถึงบ้านแล้วนี่ ส่วนนายคนนั้นก็ไม่ได้ขี่รถตามมา พอฉันหันไปมอง มันก็ยังมองมาเหมือนเดิม อึ๋ยยย ขนคอลุกเลยฉัน น่ากลัวชิบ
พอกลับมาถึงบ้านแล้ว ฉันก็รีบเข้าไปในบ้านทันที เห็นทุกคนกำลังนั่งดูทีวีอยู่เลย ว่าแต่ว่าของใครกันล่ะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่
“ทีวีของใครเหรอ”
ฉันเดินไปนั่งกับเพื่อน ๆ แล้วก็เอาขนมที่ซื้อมาให้ทุกคนกินด้วย
“ของเราน่ะ ออกไปข้างนอกคนมาเหรอจืด”
ออมถามฉัน
“อืม น่ากลัวมากเลยอะ”
“น่ากลัว ทำไม เจออะไรมาเหรอ”
นายปุ้ยถามมั่ง
“ก็ เอ่อ... มันมืดน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
ฉันไม่กล้าบอกทุกคนไป เด๋วจะหาว่าตอแหลอีก ทำยังกะตัวเองสวยงั้นแหละ :m13:
“อ่อ นึกว่าอะไร ซื้อขนมมาเพียบเลยนะ”
“ก็เอาไว้เวลาหิว ๆ น่ะ กินด้วยกันนะ”
“ขอบใจจ้า อ้อ พี่มีเรื่องอยากจะถามทุกคนหน่อยน่ะ”
พี่แครงมีเรื่องอะไรนะ อยากรู้จัง
“เรื่องอะไรเหรอพี่”
“ก็เรื่องอาหารการกินน่ะ พี่ว่า พวกเราน่าจะซื้อของเข้ามาทำกินที่บ้านน่ะ ทุกคนว่ายังไงกันบ้าง”
“อืม จืดว่าก็ดีนะ แต่เราไม่มีอุปกรณ์ทำเลยนะ”
“ใครว่าไม่มีล่ะ พี่เอาหม้อหุงข้าวแล้วก็กระทะไฟฟ้ามาด้วยจ้ะ”
“งั้นก็ดีน่ะสิพี่ ทุกคนว่าไงล่ะ เรายังไงก็ได้”
“ก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องเดินออกไปไกล”
“เป็นอันว่าตกลงค่ะพี่ เด๋ววันอังคารกับวันศุกร์มันจะมีตลาดนัด พวกเราก็ค่อยออกไปซื้อของสดมาทำกันก็ได้”
ออมว่างั้น มีตลาดนัดด้วยเหรอเนี่ย ค่อยยังชั่วหน่อย
พวกเรานั่งดูทีวีกันจนละครเลิกแล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้องนอนของใครของมัน ฉันเดินไปอาบน้ำพออาบเสร็จแล้วก็ออกมานั่งตากลมอยู่ที่หน้าระเบียงบ้านแป๊บนึง นายปุ้ยก็เดินตามออกมา ส่วนสองสาวคงจะเหนื่อยแล้วมั้ง
“ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“อีกสักพักน่ะ แล้วนายล่ะปุ้ย”
“เหมือนกัน งานนี้คงเหนื่อยน่าดู ว่ามั้ย”
“ก็คงงั้นแหละ ปวดตาชะมัด”
“ก็ลองไปหาซื้อที่ปิดตามาใช้ดูสิ น่าจะช่วยได้นะ”
ที่ปิดตาที่ว่า สงสัยจะหมายถึง ไอ้ของเหลวที่อยู่ในถุงไว้แช่เย็นแล้วนำมาปิดตาตัวเองล่ะสินะ
“จะไปหาซื้อที่ไหนล่ะ”
“ในโลตัส บิ๊กซีน่าจะมีนะ”
“เออ พูดถึงโลตัส พี่อัมบอกว่า ถ้าอยากจะไปก็ไปขอยืมรถแกได้นะ”
“จริงสิ ถ้างั้นเย็นพรุ่งนี้ไปกันมั้ย”
โอ้โห ไม่ค่อยจะรีบร้อนเลยนะนั่น สงสัยจะคันอยากไปกว่าฉันล่ะสิ
“ก็ได้ ๆ ตอนนี้ฉันง่วงแล้วล่ะ ขอตัวไปนอนก่อนนะ”
“อืม เราก็จะไปเหมือนกัน”
“เออ จริงสิ นอนข้างนอนเป็นยังไงบ้าง อากาศเย็นขนาดนั้น”
“ก็สบายดีนี่ ทำไมเหรอ”
“เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอก นอนกันเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
เราสองคนแยกย้ายกันเข้าห้องนอนของตัวเอง ฉันนอนไม่ค่อยหลับเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะภาพของนายเถื่อนคนนั้นยังติดตาฉันอยู่เลย ตอนที่มันจ้องมา ฉันยอมรับว่ากลัวนะ เค้ายิ่งว่ากันอยู่ว่าคนใต้ใจดำ แต่เท่าที่รู้จักก็ใจดีกันทั้งนั้นนี่นา
แต่เอาเถอะคงไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันก็ได้แต่หวังไว้ว่า ฉันคงจะไม่เจอกับคนแบบนั้นอีกแล้วนะ และก็หวังไว้อีกว่า นายนั่นคงไม่ได้ทำงานอยู่ในนี้เหมือนกัน เพราะถ้ามันไม่เป็นแบบนั้น ฉันก็ต้องเจอกับมันอีกน่ะสิ
แล้วเช้าวันต่อมา ฉันก็คิดผิดทุกอย่าง เพราะตอนที่ฉันเดินไปที่ทำงาน ก็พบกับนายคนนั้นอีกจนได้ เฮ่อ สาวสวยอย่างฉัน (สวยตรงไหนเนี่ย) จะต้องเจอกับเรื่องอะไรอีกบ้างล่ะเนี่ย คิดแล้วกลุ้มใจจริง ๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล. การคุยกับผู้ชายสักคนทำไมมันลำบากจังเลยล่ะคะ :m17:
-
กลายเป็นไอเถื่อนของจืดไปซะแล้ว พระเอกเรา o7
-
ดีใจที่จืดกลับมา (555 คุ้นๆๆมะ โฆษณาอะไรหว่า)
เรื่องตอนทำงานแล้วก็ให้ดวามรู้สึกไปอีกแบบดี แบบเรื่องตอนเด็กนี่พี่นึกไม่ออกแล้วละ เหอ เหอ (แก่จริง)
ดูแลตัวเองดีๆนะน้อง คนป่วยเยอะจริง
-
:m30: แหง่ะ! จากหล่อใสๆ เป็น เถื่อนๆ เลย
อิอิ....หรือว่า เข็ดกับคนหล่ออ่า.......... :m26:
คนพวกนี้.....(เถื่อนๆ).....ถ้าดีๆดีเลยนะ.....ถ้าเลวก็สุดขั้วเหมียนกาน..... o21
ปล.รอให้ return กะ อาร์ท นะ......เชียร์ๆ :a2:
-
เย้ๆ...
ได้อ่านภาคทามงานต่อด้วย อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะคับ
:impress: :impress:
-
ในที่สุดก็อ่านมาได้จนจบ แฮ่กๆๆๆ :เฮ้อ:
ตลก เศร้า ครบรสเลยครับ คุณจืด :m26:
ยังไง ๆ ก็ขอติดตามด้วยอีกคนนะคร๊าบบ :m12:
-
ตอนที่ 10
ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินไปที่ห้องประชุมนั่นเอง นายคนเถื่อนนั่นก็ขี่รถมอเตอร์ไซด์ตามหลังมาตอนไหนก็ไม่รู้ เพราะฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร พอมันแซงหน้าฉันไปแล้วก็มีการหันมามองด้วย ไม่มองเฉย ๆ แต่กลับชูนิ้วกลางให้ฉันด้วย
“กรี๊ดดดดดด” ได้แต่ร้องในใจอ่ะนะ
ทำไมมันเลวแบบนี้ล่ะ หรือว่ามันจะโมโหฉันที่ไปด่ามัน แต่ว่าไปแค่นั้นเองนะ ไม่น่าจะเป็นขนาดนี้ (อ่ะเหรอ ด่าแรงเหมือนกันนะนั่น)
“ไอ้บ้าเอ้ย กะว่าชาตินี้คงไม่เจอไอ้พวกประเภทนี้แล้วนะเนี่ย”
ฉันเดินบ่นไปเรื่อย ๆ จนถึงห้องประชุมนั่นแหละ
“เป็นอะไรอีกล่ะ หน้าบูดมาเชียว”
นายปุ้ยถาม สงสัยหน้าฉันคงจะบูดจนเบี้ยวแล้วมั้ง
“เจอหมามันไล่กัดเอาน่ะ เซ็งสุด ๆ”
“หมาเหรอ ไม่เห็นมันจะไล่ฉันเลยล่ะ”
“อ้าว ก็นายหล่อมั้ง หมามันเลยไม่ไล่น่ะ”
“พูดไปเรื่อย”
ก็คนมันอารมณ์เสียนี่หว่า ทำไงได้ เจอหน้าแกอีก ยิ่งเสียใหญ่
“เย็นนี้ไปเดินโลตัสกัน”
นายปุ้ยมากระซิบที่ข้างหูฉัน
“หา ได้รถแล้วเหรอ”
“ได้แล้ว”
“เยี่ยมเลย ว่าจะไปซื้อของใช้อยู่พอดี”
“ออกค่าน้ำมันให้ด้วยนะ”
“อะไรนะ คนละครึ่งสิ”
งกสิฉัน เรื่องอะไรจะยอมออกคนเดียว มันก็ต้องออกด้วย ไปด้วยกันนี่ยะ
“ก็ได้ ๆ เลิกงานนะ”
“โอเค ว่าแต่ รู้เหรอว่าโลตัสไปทางไหนน่ะ”
เออแฮะ เพิ่งมาได้ไม่กี่วันแถมยังไม่เคยออกไปข้างนอกด้วย สงสัยต้องถามทางเค้าแล้วล่ะ
“ถามพี่อัมละกัน ช่วยกันจำหน่อย คงไม่หลงหรอก”
“หวังว่าคงงั้นนะ”
เหอ ๆ ฉันล่ะกลัวจริง ๆ ยิ่งกลับมืด ๆ ค่ำ ๆ น่ากลัวจะตายไป แต่ฉันก็มั่นค่ะ สู้ตายตลอดแหละ
แล้วการฝึกงานวันนี้ก็เหมือนเดิม เพราะต้องการให้เราชำนาญในการทำงานมากขึ้นนั่นเอง
ช่วงพักกลางวัน พวกเรายังคงต้องออกไปทานข้าวข้างนอกกัน เนื่องจากยังไม่ได้ซื้อของกินเข้ามาไว้ในบ้านเลย พวกเราตัดสินใจเลือกร้านอาหารตรงทางขึ้นไปรีสอร์ทบนเขา แถบนี้มีร้านอาหาร ร้านจัดทัวร์ ร้านขายเสื้อผ้า ส่วนใหญ่จะเน้นแขกชาวต่างชาติมากกว่า
อาหารที่นี่สำหรับคนไทยขายไม่แพงเลย ราคาก็ประมาณ 30 บาทอัพ ซึ่งก็ถือว่าถูกแล้วนะ ถ้าเป็นฝรั่งมากินก็คิดเป็นร้อยเลยล่ะ โชคดีของคนไทยไป อิอิ
“ข้าวผัดกุ้งค่ะ”
หุหุ ตอนนี้ฉันก็เป็นสาวสวยแล้วล่ะ เนื่องจากแอ๊บไม่ไหว
“เย็นนี้จะไปโลตัสกันเหรอปุ้ย”
ออมถาม ส่วนพี่แครงก็ดูจะสนใจเหมือนกัน
“อืม กะว่าจะไปดูของใช้สักหน่อย”
“ไปกับเราน่ะ”
ฉันเห็นยัยออมกำลังจะขยับปากถาม เลยชิงตอบซะก่อนเลย
“แหม รู้ทันอีกนะจืด”
“พี่ก็อยากไปเหมือนกัน แต่ขี่รถไม่เป็นนี่สิ”
“พี่แครง วันหยุดนี้ก็ไม่กับออมก็ได้ เด๋วให้พ่อมารับน่ะ”
“จะดีเหรอ พี่เกรงใจ”
“ไม่เป็นไร คนกันเองทั้งนั้น”
ระหว่างที่นั่งรอเสิร์ฟอาหารอยู่นั่นเอง ก็มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน มีตั้ง 4 คนแน่ะ ไอ้ฉันก็คันไม่แพ้ เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้ ต้องรีบโฟกัสทันทีว่าใครหล่อบ้าง และแล้วฉันก็พบว่า มีน่ารักอยู่คนหนึ่ง ถึงจะอวบไปนิดแต่ก็น่ารักเชียว หุหุ
แต่อมยิ้มได้แป๊บเดียวก็ต้องรีบหุบยิ้มทันที เพราะไอ้คนที่เดินตามหลังเข้ามาน่ะ มันอริตัวใหม่ของฉันน่ะสิ โฮ่ ฉันรีบหันหน้าหลบเอาเมนูอาหารขึ้นมาอ่านบังหน้า แต่มันคงจะปิดหมดอยู่หรอกนะ แผ่นนิดเดียว (ทำอะไรปัญญาอ่อนจริงฉัน)
“เป็นอะไรน่ะจืด”
ยัยออมถามซะเสียงดังเชียว นังนี่ มันหันมามองกันแล้ว
“เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอก”
“ข้าวผัดกุ้งมาแล้ว ไม่กินเหรอ”
“รอของพวกนายก่อนสิ”
เหอ ๆ จะหลบไปทำไม นายเถื่อนนั่นน่ะ เห็นฉันเข้าแล้ว หลบไปก็เท่านั้นแหละ
“ของนายเอาอะไรวะ”
ฉันได้ยินเสียงคนในกลุ่มนั้นถามมัน แล้วมันก็ตอบว่า “ยำรวมมิตร”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
หลังจากที่จืดพบกับหนุ่มใต้หน้าเข้มคนนั้น.....จืดพยายามที่จะไม่เจอ...นายคนนั้น
ต่อมาจืดต้องนั่งเรือไปวิจัยนอกเกาะร้างแห่งหนึ่ง....จู่ๆ ก็เกิดพายุขึ้น.... :laugh:
จืดซึ่งไปเก็บข้อมูลบนเกาะร้างที่ไปสำรวจแล้วแวะเดินเล่นจึงพลาดหลงกับกลุ่มเพื่อนๆ
ระหว่างที่เดินตามหาเพื่อนก็ไปพบกับหนุ่มคนนั้น.....จืดพยายามหนี......
นายคนนั้นโกรธที่โดนหลบหน้าจึงจับจืดไปขังเดียว......จากนั้น.....&^%+|_#......(อย่าคิดลึกน้า).....
จืดโดนจับขัง :m13:
หลังผ่านการทรมานของหนุ่มใต้...ความผูกพันจึงเกิดขึ้น......หนุ่มใต้จึงสารภาพรักกับจืด......
จากนั้นทั้งสองก็ครองรักกันในเกาะร้างนั้น....
ปล.เผอิญนึกอารายหนุกๆ ออกเลยเข้ามาจิ้น...ก่อน....เจ้จืดม่ายว่า ป๋มน้า...อิอิ
-
มาต่ออีกนะคับ
อยากรุ้จังเลยว่าจะลงเอยกันยังไง หุหุ
-
ช่วงนี้ขอพักแค่ตอนที่ 10 พอนะ พอดีอยากจะลงตอนพิเศษน่ะ :m17:
-
ตอนพิเศษ (วันเกิดที่รัก)
ฉันนั่งลงโต๊ะหินอ่อนหน้าบ้านที่ยังคงตั้งอยู่เหมือนเดิม ในยามเย็ม สายลมที่พัดเอาความเย็นยะเยือกจากภาคเหนือลงมากระทบกับใบหน้าของฉัน อากาศเวลานี้เริ่มหนาวขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ความคิดของฉันล่องลอยไปสู่อดีตที่ไม่มีวันลืม อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของฉันแล้ว กี่ปีกันแล้วนะที่ฉันไม่ได้เลี้ยงฉลองวันเกิดพร้อมกับคนที่ฉันรักเลย มันช่างดูเนิ่นนานมาแล้วเสียเหลือเกิน ถ้าหากสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ฉันอยากจะย้อนกลับไปในวันเกิดของฉันเมื่อปีแรกก่อนที่เราจะตกลงคบกันตอนไปเที่ยวที่ภูกระดึงในช่วงวันปีใหม่
+++++++++++++++++++
ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่ฉันกับอาร์ทยังเป็นเพื่อนกันอยู่ หวังว่าทุกคนยังคงจำกันได้ไม่ลืมเลือนนะ จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่อยากจะเขียนถึงสักเท่าไหร่ แต่มันคือความทรงจำที่นึกถึงเมื่อไหร่ก็รู้สึกสุขใจทุกครั้ง เวลาที่ได้คิดถึงอาจจะทำให้ทุกข์บ้าง เพราะอยากพบอยากคุยอีกครั้ง แต่มันก็ดูเลือนรางเสียเหลือเกิน :undecided:
“เฮ้... อิจืด เป็นอะไรน่ะ นั่งหน้าเครียดเชียว”
นังเฉาก้วยเพื่อนยากมาสะกิดไหล่ฉันแรง ๆ (สะกิดตรงไหนวะเนี่ย)
“โอ้ะ... อิเวร ตกใจหมดเลย มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”
“ก็มาตอนที่มรึงเห็นนี่แหละ เป็นเชี่ยอะไรอีกล่ะ”
นังเฉานี่มันดูคนเก่งแฮะ
“ก็เป็นกระเทยน่ะสิ อินี่ ถามแปลก ๆ”
“ดอก ตอบมาดี ๆ อย่ามาตอแหล”
“ย่ะ คือว่า กรูกำลังคิด เอ่อ... เรื่องทั่วๆไปอยู่น่ะ”
นังเฉานั่งลงข้าง ๆ ฉันทันที จะว่าไปอินี่ก็สนใจเรื่องคนอื่นเค้าเหมือนกันแฮะ
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจอีกล่ะ เล่าให้กรูฟังได้มั้ยล่ะ”
“อืม ก็ดีเหมือนกัน”
ฉันเลยตัดสินใจปรึกษานังเฉาก้วยไปเสียเลย
เราสองคนนั่งคุยกันเกี่ยวกับเรื่องวันเกิดของฉันที่กำลังจะถึงนี้แล้ว ฉันกำลังกลุ้มใจอยู่ว่าจะไปเลี้ยงฉลองที่ไหนดี พอนังเฉาได้ฟังเท่านั้นแหละ มันก็วีนฉันเลย :m30:
“อิจืด อิ... กรูจะด่ามรึงยังไงดีเนี่ย”
“ด่ากรูทำไมอ้ะ”
ฉันทำหน้าใสซื่อ แอ๊บแบ๊วไม่รู้เรื่อง
“อิดอกเอ้ย กรูนึกว่ามีเรื่องอะไรที่มันร้ายแรงกว่านี้ ที่แท้ก็เลี้ยงวันเกิด”
“ก็นั่นแหละ กรูไม่รู้นิว่าจะไปที่ไหนดี”
“กรูไปและ เชิญมรึงเครียดต่อไปเหอะ กรูไปชวนอิเจี๊ยบแดกส้มตำดีกว่า”
“อะไรนะ กินส้มตำเหรอ กรูไปด้วยดิ”
เหอ ๆ พอมีเรื่องกินเข้ามา อิฉันก็จะลืมเรื่องเดิมทันที ก็เป็นแบบเนี้ยทุกที ทำไงได้
“ก็ตามมาสิยะ เออ หารนะมรึง ไม่มีเลี้ยง”
“ย่ะ ทำเป็นงกไปได้”
จริง ๆ ตัวเองนั่นแหละที่งก แอบมีบ่นนิดนึง ตอนเดินไปหานังเจี๊ยบ
+++++++++++++++++++++++++++++++
เราสองคนเดินไปหานังเพื่อนสาวที่หอประชุมอเนกประสงค์ เพราะเลิกเรียนแล้วชีมักจะมานั่งแรดอยู่แถวนี้แหละ อ้อ แล้วฉันน่ะมากับพวกนี้ได้ยังไงน่ะเหรอ ก็วันนี้ตาอาร์ทไม่มาโรงเรียนน่ะสิ ไม่สบายนอนซมอยู่ที่บ้าน ฉันก็อยากจะไปเยี่ยมใจจะขาด :m15:
“ว้าย กระเทยสองตัว กำลังจะไปไหนยะ”
อิดอกเจี๊ยบร้องซะดังลั่น อิห่า ฉันยิ่งอาย ๆ คนอื่นอยู่
“อิเวร จะร้องหาค-ยหรือไงยะ”
อิฉันเลยด่าสาดไปซะ ส่วนอิเฉาก็เดินสวยเริดเชิดหยิ่งไปนั่งลงที่โต๊ะเดียวกับมันนั่นแหละ
“ก็มาตามมรึงไปแดกส้มตำไงเจ๊น้อยไงล่ะ ไปปล่าวยะ”
อิเจี๊ยบทำตาโต อิดอก ไม่รู้เลยว่า อยากแดก
“จะพลาดเหรอมรึง แล้วอิจืดล่ะ วันนี้มาได้ไง ปกติเห็นตัวติดกับอาร์ทเป็นตังเมเลยไม่ใช่เรอะ”
ดูมัน กัดฉันซะไม่มีดี ฝากไว้ก่อนเหอะ
“มันป่วย กรูเลยเป็นไท”
“อ้าว นึกว่าเป็นลาวซะอีก”
“อิเฉาก้วย อิดำ อิเวร ชอบกัดกรูจริง ๆ นะมรึง”
“กรูพูดเรื่องจริง ผิดตรงไหนเนี่ย”
ว่าแล้วมันกะอิเจี๊ยบก็หัวเราะเยาะฉัน ฉุนค่ะฉุน ฝากไว้ก่อนรอบสองละกันพวกมรึง
“ตกลงไปร้านเจ๊น้อยนะ เด๋วกรูเก็บของลงกระเป๋าก่อน”
“ของอะไรยะมรึง”
อิเจี๊ยบโชว์ของให้พวกฉันดู แต่ละอย่างของมัน แป้งตลับ ลิปสติก หวี กระจก ฯลฯ
“สวยจริง ๆ”
“สวยลากไส้ ลากออกมาให้กากินนะ”
“อิเชี่ย จะกัดกรูอีกนานมะ ดอก ไปกันได้แล้ว”
และแล้วสามสาวเซเลบม.ปลายชื่อดัง (กระฉ่อนเพราะไปตบชะนีเอาไว้ :laugh:) ก็เดินนวยนาดไปยังร้านส้มตำเจ้าเก่าที่สุดแสนจะอร่อย ฉันกินจนลืมตาอาร์ทไปเลย แหะ ๆ เอาไว้วันพรุ่งนี้จะไปเยี่ยมละกัน เพราะมันเป็นวันหยุดพอดีน่ะสิ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
พอกลับถึงบ้านตัวเองแล้ว ฉันก็รีบปั่นจักรยานไปที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะเพื่อโทรหาตาอาร์ทนี่แหละ แล้วช่วงนั้นมันก็เริ่มมืดแล้วด้วยสิ เฮ้อ เมื่อไหร่น้าที่โทรศัพท์จะเข้าถึงบ้านฉันซะที ยิ่งโดนพวกนั้นด่าว่าบ้านนอกอยู่เรื่อย :m17:
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ทางนู้นดังอยู่สักพักก็มีคนมารับสาย จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
“อะ ฮัลโหล สวัสดีฮะ”
ฉันทักทายออกไปก่อน คาดว่าคงจะเป็นแม่อาร์ทมารับ
“สวัสดีค่ะ ต้องการพูดกับใครคะ”
“(ใช่จริง ๆ ด้วย) เอ่อ ขอสายอาร์ทหน่อยจ้ะแม่ จืดเองนะฮะแม่”
“อ้อ หนูจืดเหรอ อาร์ทอยู่บนห้องน่ะ เด๋วแม่เอาไปให้นะ รอแป๊บนึง”
อิอิ แม่อาร์ทจำฉันได้ด้วยแหละ (แหงล่ะ ไปตั้งกี่ครั้งล่ะ)
ฉันได้ยินเสียงแม่ของอาร์ทเดินขึ้นบันไดไปบนบ้าน แล้วสักครู่นึงโทรศัพท์ก็ถูกเปลี่ยนคนรับสายแทน
“ฮัลโหล จืดเหรอ”
“อือ ฉันเองแหละ เป็นไงมั่งอาร์ท หายดีรึยัง”
“ยังเลยอ่ะ แค่ก ๆ”
เสียงอาร์ทยังดูเพลีย ๆ อยู่เลย สงสัยจะยังไม่หายจริง ๆ
“แล้วนี่แก กินยารึยัง”
“กินแล้วล่ะ จืด...”
“อะไรเหรอ” :m13:
“พรุ่งนี้ มาหาเราได้มั้ย”
ก็คิดไว้แล้วเหมือนกันแหละ ตอนฉันไม่สบายอาร์ทก็ยังมาเยี่ยมอยู่เลย แล้วทำไมฉันจะไม่ไปล่ะ :o8:
“อืม ไปสิ แต่ว่า... พอไปถึงบ้านแกแล้ว ฉันจะเข้าไปยังไงล่ะ”
“ไม่เป็นไร เด๋วเราออกไปรับเอง”
“อ้าว ไหนบอกว่ายังไม่หายไงล่ะ”
“ก็... ก็ยังไม่หายสนิทน่ะ แต่พอลุกเดินไปไหนมาไหนได้เท่านั้นเอง”
เอ ชักจะยังไงอยู่นะตานี่ แต่เอาเถอะ ยังดีกว่าต้องเดินเข้าไปตั้งสองกิโลล่ะว้า
“โอเค ตกลงตามนั้นละกัน พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“มาแต่เช้าเลยนะ เราคิดถึง”
หยึย หยอดคำหวานเรอะ นึกว่าจืดจะใจอ่อนรึไง :m19:
“จ้า จะรีบไปตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นเลยแหละ แค่นี้นะ บาย”
“บายครับ”
ฉันวางหูลงไปแล้ว ในใจของตัวเองยามนี้อยากแต่จะไปดูแลอาร์ท เป็นห่วงจริง ๆ นะเนี่ย แต่ว่าตอนนี้ห่วงตัวเองก่อนดีกว่ามั้ย นี่มันหน้าวัดนะ แถมยังมืดอีกตะหาก บรื๋ออออ ผีจะหลอกตูมั้ยเนี่ย o21 รีบเผ่นดีกว่าเรา....
+++++++++++++++++++++++++
-
เท่าๆที่อ่านมา
บางครั้งเราก็รู้สึกว่าวุฒิภาวะทางการตัดสินใจของจืดไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไรนัก
โตแต่ตัวว่างั้น
หลายครั้งที่เรามองว่าทำไปโยใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล แล้วมานั่งเสียใจทีหลัง
ความคิดเด็กมาก
เราไม่ได้ว่านะ
แต่เราอยากให้จืดมีความหวังกะชีวิตมากกว่าตอกย้ำว่าตนเองเป็นแบบนี้ใครจะมาจริงจัง
อวยพรให้วันนึงจืดได้พบกับคนที่ใช่จริงๆซะทีนะคะ
อาการเห็นผู้ชายแล้วคันน่ะ เพลาๆหน่อย อายุเยอะแล้วเดี๋ยวเด็กมันจะว่าเอาได้
อิอิ :m12:
-
:a3เข้ามาเป็นกำลังใจให้คุณจืดคะ ลุ้นกะหนุ่มเถื่อน
-
o8 จะพยายามนะ โดยเฉพาะเรื่องเหล่เด็ก ๆ เนี่ย แต่จริงๆ แล้วตัวจืดเองตอนนี้ก็เข้าใจนะว่าเราแก่แล้ว
แต่แปลก อย่างที่ตัวเองบอกวุฒิภาวะทางใจกลับไม่ยอมพัฒนาตามไปด้วย บางทีเราก็เหนื่อยนะ
ยิ่งช่วงนี้รู้สึกว่าอะไร ๆ ก็หดหู่ไปหมด หรือว่าเป็นเพราะสภาพอากาศกันนะ
ไม่รู้สิ จืดก็อยากจะให้เรื่องราวต่าง ๆ ที่มันเกิดขึ้นตอนนี้ ผ่านไปเร็ว ๆ เหมือนกัน
เผื่ออะไรมันจะดีขึ้นบ้าง :m5:
++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้นฉันรีบตื่นแต่เช้า ก็ราว ๆ เจ็ดโมงเช้านั่นแหละ เพราะปกติตัวเองจะรีบตื่นมาดูการ์ตูนน่ะสิ (ปัญญาอ่อนจริง ๆ) แต่วันนี้ปล่าวนะ เพราะวันนี้ฉันมีนัดตะหาก ไม่งั้นก็ยังไม่ตื่นหร๊อก
“จะไปไหนแต่เช้าน่ะ”
แม่ฉันถาม แกตื่นก่อนฉันซะอีก
“อ๋อ จะไปเยี่ยมเพื่อนหนูน่ะแม่ อาร์ทไง”
“แล้วจะกลับกี่โมงล่ะเรา”
“ก็คงกลับตอนบ่าย ๆ จ้ะแม่ เช้านี้มีอะไรกินบ้างเนี่ย”
ฉันเดินไปเปิดตู้กับข้าวดู ก็เห็นมีไข่เจียวกับต้มจืดวุ้นเส้นอยู่
“กินข้าวก่อนซะนะแล้วค่อยไป”
“จ้าแม่”
ฉันยกกับข้าวออกมาวงาบนโต๊ะแล้วก็เดินไปตักข้าวใส่จานมานั่งทานจนอิ่ม ก่อนที่จะขอร้องแม่ให้ไปส่งที่ศาลารอรถประจำทาง
“แล้วรีบกลับล่ะ อย่ามัวแต่เถลไถล ถ้าไม่กลับก็โทรมาบอกด้วยนะ”
“จ้ะ จ้ะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
แม่ขับรถกลับบ้านไปแล้ว ส่วนฉันก็นั่งรอรถประจำทางต่อไป ประมาณ 5 นาที รถก็มา พอขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว ฉันก็คิดเรื่องที่จะไปฉลองวันเกิดตัวเองว่า จะไปที่ไหนดีนะ แต่งานนี้ฉันก็แอบคิดเหมือนกันนะว่าอยากไปกับตาอาร์ทแค่สองคนน่ะ (แต่สงสัยคงจะยากอ่ะนะ)
หลังจากนั่งรถมาตั้งนานก็มาถึงปากทางเข้าบ้านอาร์ทจนได้ อ้อ ฉันน่ะโทรไปหาตั้งแต่ตอนที่ต่อรถมาบ้านของมันแล้วล่ะ เราก็กะเวลากันไว้พอดี พอไปถึงก็เห็นตาอาร์ทมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ฉันลงจากรถแล้วเดินไปเข้าไปหา
“รอนานมั้ยอ้ะ”
ฉันทักออกไปก่อน ใบหน้าของอาร์ทดูโทรมเชียว แสดงว่าเป็นหนัก
“ไม่นานหรอก แป๊บเดียวเอง”
เสียงก็แหบด้วย โถ น่าสงสารจัง
“ขับรถไหวแน่นะ”
“ไหวสิ ไม่งั้นเราคงขับออกมาไม่ถึงที่นี่หรอก”
ฉันก็ยิ้มแหย ๆ พลาดท่าจนได้สิเรา
“จ้ะ ๆ ไหวก็ไหว งั้นเรีบเข้าบ้านเถอะ เด๋วแกจะเป็นหนักกว่าเดิม”
“ขึ้นรถสิ กอดเอวเราไว้แน่น ๆ นะ เด๋วตก”
ฉันยิ้มขำ ๆ ก่อนที่จะตอบไปว่า
“ไม่กอดหรอก เด๋วติดเชื้อไข้มา จะทำไงล่ะ”
“ติดเชื้อไข้หรือติดใจเรากันแน่”
เวรกรรม ดูมันพูด แล้วฉันจะกล้ากอดมั้ยเนี่ย สรุปว่าฉันเลยไม่กล้านั่งใกล้มันเลย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
อยากอ่านต่อคับ
รออ่านทุกตอนเรยคับบบ
อิอิ :m1:
-
:m28:คุณจืดหายไปไหนเอ่ย รออยู่ รอ ร๊อ รอ :a13: :a13: :a13: :a13:ขอให้มีความสุขนะคะ ขอให้เจอหนุ่มหล่อในฝัน
-
รออยู่นะครับพี่จืด :amen:
-
:m22:เข้ามาแอบดูคุณจืด หายไปไหนเอ่ย คิดถึงเด้อ :m21:
-
:m22:ยังไม่มาอีกเหรอ
-
เจ๊จืดจ๋า มาได้แว้วววววววว
-
ขอที่ขอทางปูเสื่อรอ เจ๊จืดจ้า
-
:m22:มาแอบดู หายไปไหนนานจังเลย คิดถึง
-
:a12:รอ
-
เจ้จ้ารีบกลับมาต่อนะ :mc1:
-
:pig4: ทุกๆคน ตอนนี้ :oni2:ออกเดินทางตามหาความฝันของตัวเองอยู่ค่ะ เลยหายไปจากวงจรนี้เสียนาน
:mc4:แล้วคิดว่าตอนนี้ตัวเองเจอมันแล้วล่ะ :mc3: ชอบไอคอนใหม่ ๆ จัง น่าร๊ากสุดๆ คิคิ
ความเดิมของตอนพิเศษ
เจ๊นั่งฝันว่าอยากให้อาร์ทกับมาหาตัวเองอีกสักครั้งแล้วก็ฝันไปว่า อยากให้ติดต่อมาในวันเกิดของตัวเอง คือวันที่ 9 ธ.ค. แต่ลืมไปเลย
เค้าไม่มีเบอร์ติดต่อเรา จะโทรมาไงล่ะ เลยต้องกินแห้วไป
แต่ว่านะ ด้วยความไม่ย่อท้อ วันนึงเหมือนพระเจ้าดลบันดาลให้ถุกแจ๊คพอต :mc3: ไปเดินร้านดอกหญ้าเจออิตาเอเพื่อนเก่าเข้า
จำมันได้กันป่าวล่ะ เจ๊เลยไม่เลยรอช้า พุ่งตัวยังกับหลาวเข้าไปเสียบ เอ้ย ไปหามันทันที
เข้าไปทำอะไรน่ะเหรอ ก็ขอเบอร์อาร์ทน่ะสิ คิดว่ามันคงยังติดต่อกันแน่ ๆ :oni2: ได้โปรดให้เป็นแบบนั้นทีเถ๊อะ
มันเห็นเจ๊เข้าก็ตกใจพอกัน ก็แหม ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานแล้วนี่ยะ แถมเจ๊สวยเอ๊กซ์ขึ้นเป็นกอง แต่งตัวก็เปรี้ยว....ราดขนาดนี้
:m13:แอ๊บนุ่งสั้นตลอดศก ด้วยความแรด เอ้ย คิดถึง ก็เลยทักทายฮีไป
"ดีจ้าเอ ขออะไรอย่างได้ป่ะ" มันทำหน้าตกกะใจ ฉันไม่ได้ขอเอาเป็นผอสระอัวหรอกย่ะ รู้ว่ามีเมียแล้ว อินี่
"ขออะไรล่ะ" มันมองแต่เรียวขาอันขาวเนียนของเจ๊ กุรู้นะมรึงคิดอะไรอยู่
"ขอเป็นเมียมรึงมั้ง ไอ้นี่" ได้แต่คิดในใจ ขืนพูดออกไป คงได้เสียกับมันแหงมๆ
"มีเบอร์ติดต่ออาร์ทมั้ยอ่ะ" :m13: ทำหน้าออดอ้อนมัน
"ไม่มี..." :sad2:กำ ไม่จริ๊ง มรึงเพื่อนกันยังไงคะ
"ตอแหล..." เจ๊ไม่เชื่อ เลยด่าซะ
"รู้อีก.... รอแป๊บ เดี๋ยวหาให้" ไอ้... o12 มีเมียแล้วกวนตรีนเนาะ
"อาร์ทขา.... อึ๋ย... จะได้เบอร์แย้ว" :mc4: เหมือนถูกรางวัลแจ๊คพอต อิอิ
"เอ้า เมมไว้ด้วยล่ะ" กร๊ดดดดด เบอร์อาร์ทสุดที่ร๊ากของช้าน
ไม่รอช้า พอมันบอกเบอร์มา เจ๊ก็รีบกดมันลงเมมไว้ในเครื่องสุดฤทธิ์ โอ้ววว ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำมันหายไปไหนอีกแย้ว :mc2:
"ว่าแต่ แกยังโทรคุยกับอาร์ทอยู่รึป่าว" เจ๊กลัวค่ะ กลัวว่ามันจะโทรไม่ติดอ่ะดิ ก็อิตาอาร์ทเปลี่ยนเบอร์บ่อยซะจริง
"คุยกันอยู่ โทรไปเหอะ ติดแน่นอน" เหรอยะ มันว่างั้น
"คิคิ" มัวแต่ยืนยิ้มหัวเราะคิกๆ เหมือนคนบ้าสิคะชั้น
"นี่ ไปกินหมู่กระทะด้วยกันมะ" :oอ๊ะ หมายความว่าไง กินเสร็จแล้วคงจะพาเจ๊ไป รร . ต่อล่ะสิ
"ที่ไหนล่ะ" กำเวร แล้วทำเป็นกลัว
"เอมพี... ไปป่าว" ลังเลค่ะ คิดดูก่อน
"เมียไปด้วยมั้ยล่ะ" อ้าว เกี่ยวไรกะเมียมันล่ะคะ
"ไป...." เท่านั้นแหละ
"ขอบใจนะยะ สำหรับเบอร์อาร์ท ฉันกลับก่อนล่ะ บ้ายบาย :oni2:" แล้วเจ๊ก็ปล่อยให้มันยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นต่อไป
:mc1: :mc1: :mc1: :mc1: :mc1: :mc1: :mc1: :mc1:
ไปโทรหาอาร์ทดีก่า หุหุ
-
:mc3:เข้ามาแสดงความยินดีกะคุณจืดคะ โชคดีในวันเกิด :pig3: :pig3:
-
:mc3:เข้ามาแสดงความยินดีกะคุณจืดคะ โชคดีในวันเกิด :pig3: :pig3:
:d1:ขอบคุงค่ะ ซูบารุ เชื่อเลยล่ะว่าตัวเองเป็นFCตัวจริงของเราค่ะ ไม่หายไปไหนเลยน้า
:mc1:ช่วงนี้อาจจะหายไป เพราะ.... อิอิ ไปก่อนล่ะจ้า
-
:m21:มาปูเสื่อรอนะ ว่างเมื่อไหร่แล้วค่อยมาเล่าต่อละกัน รออยู่หุๆ :mc4:
-
:m23::m22: :pig3: :m4: :bye2: :mc4:หุๆ
-
หลังจากนั้น เราก็โทรไปหาคุณอาร์ท ติดด้วยแหละที่สำคัญ ตอนแรกก็ตื่นเต้นน่าดูที่จะได้คุยกัน แต่แล้วก็รู้สึกว่า เวลานี่มันทำให้คนเราห่างเหินกันได้เนอะ แต่เอาเถอะ ถือว่าความรู้สึกดี ๆ ก็ยังมีให้กันอยู่
สรุปแล้ว เราสองคนก็คุยกันเยี่ยงเพื่อน ก็ดีไปอีกแบบนะ จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดมาก o7
แล้วเราสองคนว่าจะนัดเจอกันซะหน่อย หลังปีใหม่ แต่กลายเป็นว่า
เกิดเหตุการณ์ไม่สู้ดีขึ้นมาจนได้ นั่นก็คือ.....
:oni2: ฉานต้องลงไปทำงานที่ภูเก็ตเหมือนเดิมเจ้าค่ะ
:m15:อด..... อดอีกแว้ว......
ปล. จบค่ะ เด๋วค่อยเอาตอนที่ 11 มาลงต่อ ไปและ แว่บมาบอกข่าว :mc1:
-
:sad2:กรรมเวรพี่สาวผมสู้ๆนะครับเป็นกำลังใจให้นะครับ(ไปอยู่ใต้ผิดพี่จืดไม่เสียเหรอครับผม) :pig4:
-
เจ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โอ๊ยยยย ความฝันเจ๊จะเป็นจริงแล้วววว ง่า...........
สาธุ ขออนุญาติไปบน 9 วัด ขอให้เจ๊จืดกะพี่อาร์ทกลับมาเป็นเหมือนเดิมมมมมมมมมมมมมมมมมม สาธุๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่...เจ๊ต้องลงภูเก็ตีกแล้วหร๋อ เห้อออ เศร้า... :o12:
คิดถึงเจ๊คนส๊วยส๋วย นะเคอะ อิอิอิอิ
ปล. คุยกะเจ๊มันส์ดี อะหึ่มมมม สุดย๊อดด
:mc3:คิดถึงเจ๊นะนะนะนะนะ คิดถึ๊งคิดถึง ดูแลตัวเองด้วยหละเจ๊ :mc3:
:pig3: :pig3:หนูกิฟ๊น่าร๊ากกก แหะๆๆ ปล.เจ๊จืดคนสวย :pig3: :pig3:
ว่าแต่เบอร์พี่อาร์ทเบอร์อารายหร๋อ โทรไปคุยมั่ง 55555+ :m20: o13 o13
-
รู้สึกนายเถื่อนจะได้จายนะ
:mc4: :mc4: :mc4:
ว่าแต่คิดถึงอาร์ท ไม่คิดถึงเบส เลยเหรอ
:m30:
-
มานั่งแบบ แอ่นๆ รอเจ๊จืด :mc4: :mc4:
แอ่นไม่พอ ขอไคว่ห้างด้วย อิอิ :m14:
ปล. ชอบประชันค่ะเจ๊ อิอิ :m4: :m4: :m4:
-
:mc1:จะวันที่ 25 อยู่และ จะได้ของขวัญอะไรจากลุงซานบ้างก็มะรุ้
รู้แต่ว่า... ตัวเองต้องทำภารกิจให้เสร็จสิ้นให้จงได้
:d1: ยังไงก็ขออวยพรทุกคนล่วงหน้าก่อนละกันน้า
คิดถึงน้องๆทุกคนค่า :bye2:
จะเอาตอนต่อมาลงหลังวันพระนะ เจอกัน
-
ลั่ลลันล้า..... :oni1: เจ้จืดกลับมาแล้ว...
ต้องต้อนรับหน่อยแย้ว....หุหุ :mc3: :mc2: :mc4: ความฝันป๋มใกล้เป็นจริงแย้ว
เชียร์พี่อาร์ทของเจ้จืดนะ........ o7
อิตาเบส...กลับลงหลุมที่นังนิดขุดเอาไว้ไปเลย....... :angry2:
Eนิด.....ไม่สวยแต่มาแรงผิดที่งับ....... :beat:
ปล.สุขขีสุขขังนะงับ.....ชอบเรื่องเจ้จัง.....โชคดีกะอาร์ทนะงับ.....(ไม่ยอมเลิก....ตู) :m12:
-
หวัดดีค่ะ โพสครั้งแรก แบบว่าเพิ่งตามทัน :m23: ไงก้อฝากตัวด้วยนะคะ :m13:
หนูชอบเรื่องของพี่มากเลย มันเปนธรรมชาติอ่า อ่านแล้วเพลิน จนอยากเขียนเรื่องของตัวเองไว้มั่ง แต่ติดไม่มีไรให้เขียนนี่สิ :เฮ้อ: ไม่มีใครให้กุ๊กกิ๊กเยอะแยะเหมือนพี่เลย อิจฉา :m12:
อ่านไปบางตอนก้อบีบใจ ไม่อยากอ่านต่อเลย แบบว่าเปนพวกเลือกอ่านแต่เรื่องที่สมหวังอ่า ไม่อยากอ่านแบบเศร้าๆ มันหดหู่ อ่านเรื่องของพี่ แรกๆก้อหยุดเปนพักๆ เพราะกลัวตอนต่อไปมันจะไม่เปนไปอย่างที่หนูหวังอ่า แบบว่าพักทำใจก่อนอ่านต่อ :m23: แต่พี่ก้อทำให้หนูคิดได้ว่านี่น่ะมันชีวิตจริงนะ เรื่องจริง มันไม่สวยหรูเหมือนในนิยายหรอก :m15: จะเปนกำลังใจให้นะคะ แล้วจะแวะมาเยี่ยมบ่อยๆ :bye2: ฝากน้องคนนี้ด้วย :m1:
-
:m22:แอบเข้ามาดู รออยู่นะจ๊ะคุณจืด สุขสันต์วันคริสมาสต์จ้า :pig3: :pig3:
-
:mc3:ยินดีต้อนรับน้องใหม่จ้า พร้อมตอนใหม่ด้วยนะ รอกันมานานแล้วอ่ะสิ รับรองว่าใครที่ชอบคลุกคลีกับพวกผู้ชาย ลองมาดูกันสิว่า เจ๊น่ะ 11รดไปรึปล่าว หุหุ :m30: (ปล. ยังไม่ใช่ตอนนี้นะจร้า หลัง ๆ นู่น)
ตอนที่ 11
ฉันถึงกับสะดุ้งสุดตัวสิ ยำรวมมิตร.... มันจะมายำฉันมั้ยเนี่ย (เปลี่ยนจากยำมาเป็น...ได้แมะ อิอิ) โอ้ย... ผู้ชายอะไร น่ากลัวชะมัด ฉันค่อย ๆ แอบมองไปทางโต๊ะของมัน อึ๋ย.... เค้า เอ้ย มันมองมาทางนี้ด้วยอ่ะ ตายแหง ๆ เลยฉัน แมร่งทำไมมันต้องทำหน้าโหดแบบนั้นด้วยล่ะคะ (ถ้ามันตัดผมโกนหนวดซะหน่อย คงจะดูเหมือนคนขึ้นอ่ะนะ :m13:)
“ไม่กินเหรอ เด๋วก็เย็นหมดหรอก”
“กินแล้ว ๆ” ฉันจำใจต้องกินข้าวผัดกุ้งของตัวเอง ทั้งที่ฝืดคอเสียเหลือเกิน ถามจริง ๆ เหอะ ใครจะกินอย่างมีความสุขถ้ามีคนมานั่งจ้องเอาเป็นเอาตายซะขนาดนั้น
“ไอ้ภู.... อาทิตย์นี้มึงต้องออกเรือไปสำรวจที่เกาะสิมิรันหรือเปล่าวะ” หนึ่งในนั้นถามไปทางมัน มันชื่อภูงั้นเหรอ ชื่อบ้านน้อก...บ้านนอกจัง (แล้วตัวเองล่ะยะ)
“ก็คงงั้น เบื่อว่ะ... ไปทีเป็นอาทิตย์” ว้าย... ไปเป็นอาทิตย์เหรอ ดีเลย ไปซะ ชิ้ว ๆ ไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีกก็ดีนะ อิอิ
“สนุกดีออก ฉันยังอยากจะไปด้วยเลย อยู่อีกกลุ่มแมร่งไม่ได้ออกไปไหนเลย”
“เฮอะ... สนุกตรงไหน อยู่ที่นี่กูว่าสนุกกว่าอีก”
หืม สนุกแล้วทำไมต้องมองมาทางนี้ด้วยล่ะ เฮ้ ๆ อย่าบอกนะว่า...
“มึงนี่จะท่าจะบ้า สนุกกับผีน่ะสิ ข้าวมาแล้ว... กินดีกว่าว่ะ”
แล้วพวกนั้นก็กินข้าวกันไป ตอนนี้ฉันก็เริ่มอิ่มแล้วด้วย และแน่นอนเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องอยู่ต่อจนพวกมันกินข้าวอิ่มด้วยล่ะ ฉันรีบฝากเงินยัยออมไว้จ่ายเผื่อด้วย จากนั้นตัวเองก็เดินออกจากร้านไป ปล่อยให้พวกนั้นนั่งงงกันว่า อินี่เป็นอะไรอีกล่ะ
ฉันเดินเลียบไปทางชายหาด ฉันชอบทะเลนะ มันสวยดีแล้วลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านมาน่ะ ถ้าแดดไม่ร้อนมากละก็ เย็นสดชื่นทีเดียว น้ำทะเลที่นี่ใส น่าเล่นมากทีเดียว กะว่าวันไหนว่าง ๆ จะชวนเพื่อนมาเล่นด้วยกันซะหน่อย
ฉันเห็นม้านั่งตัวหนึ่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่แถวนั้นก็เลยไปนั่งเล่นสักพักนึงก่อนจะดีกว่า พอพักได้แป๊บนึงก็อยากจะโทรหานังอั้มขึ้นมา ก็เลยหยิบมือถือขึ้นมาโทรหามันซะเลย
“ฮัลโหล หวัดดีย่ะ นึกว่าโดนฉลามคาบไปแดกแล้วซะอีก” โห อินี่ ทักทายกันดีเนาะ
“อิบ้า... แช่งกรูเหรอมึง อิเวร”
“กูล้อเล่นน่ะ อิดอก ทำเป็นจริงจัง เป็นไงล่ะมึง ได้ผัวใหม่รึยัง”
“อิเชี่ย กูไม่ใช่กระ*รี่เหมือนมึงนะ”
“อ้าว อิเวร ว่ากูซะงั้น แต่จะว่าไป หน้าอย่างมึงคงจะหายากสักหน่อยว่ะ”
“หายากยังไงยะ ถ้าจะหาจริง ๆ คงได้เป็นร้อย”
“มึงเป็นร้อย แล้วกูล่ะ ไม่เป็นพันเหรอ” สวยเลือกได้จริง ๆ เพื่อนกู ทับถมกันเข้าไป เถียงมันไม่ออกและ เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า
“กูยอมแพ้ เออ นี่มึง กูมีเรื่องจะเม้าท์”
“เม้าท์ห่-อะไรอีกล่ะ เห็นมีเรื่องทุกที” ก็คนมันฮอตน่ะ ทำไงได้ล่ะยะ
“ฟังก่อนสิอิดอก”
“เออ ๆ ไหนว่ามาซิ กูว่าไม่พ้นเรื่องผู้ชายแหง ๆ” เออแฮะ อินี่มันเก่ง รู้ไปหมดทุกเรื่อง
“ถูกต้องย่ะ แต่งานนี้มันไม่เหมือนคราวก่อน ๆ น่ะดิ”
“ไม่เหมือนยังไงยะ”
“คือว่า มีผู้ชายคนนึงหน้าตาน่ากลัวมาก ไว้ผมเซอะเซิง หนวดเคราเพียบเลย มองแล้วหยะแหยงอ่ะ รับไม่ได้สุด ๆ”
“เด๋ว ๆ แก่รึยัง”
“ไม่รู้ว่ะ มันบังหน้าไอ้นั่นไว้ แต่ดูแล้วอาจจะแก่กว่าเราก็ได้” อาจจะนะ ก็ฉันเดาอายุมันไม่ออกจริง ๆ นี่นา
“เหรอ แล้วยังไงต่อล่ะ”
“คือว่า วันแรกที่เจอกัน มันเดินชนกูแล้วไม่ขอโทษ กูเลยด่ามันไป”
“ด่าเลยเหรอ อินี่ มึงไม่กลัวโดนฆ่าตัดคอรึไงยะ เค้ายิ่งว่าคนใต้มันโกรธแล้วเอาเรื่องนะยะ”
อันนี้เค้าว่ากันมานะ แต่สำหรับฉัน ฉันว่ามันเป็นแค่บางคนเท่านั้นแหละ ส่วนใหญ่จะใจดีทั้งนั้น เท่าที่สัมผัสด้วยตัวเองนะ
“ก็กูไม่รู้นิ ว่ามันจะน่ากลัวขนาดนั้น แล้วมันนะยังคอยตามดูกู แถมทำท่ายังกะจะคุกคามกูงั้นแหละ แมร่งโคตรจูออนเลยว่ะ”
“สมน้ำหน้า ปากหรีอย่างมึงก็เป็นแบบเนี้ย”
“ดอก.... ยังจะกัดกูอีก แล้วกูจะทำไงดีล่ะมึง”
“ไม่รู้สิ ถ้าให้กูแนะนำ มึงไปขอโทษเค้าสิ กล้าทำมั้ยล่ะ”
“อะไรนะ ขอโทษมันเหรอ ไม่มีทางอ่ะ มันต่างหากที่ผิด ไม่ใช่กูนะ”
“งั้นมึงก็อย่าไปยุ่งกับมันละกัน”
“กูก็ไม่ได้อยากยุ่งกับมันเลยนะ แต่มัน....”
“อ้าว.... มันอะไรล่ะยะ อิจืด เฮ้ย ไม่พูดล่ะ เป็นอะไรอีกละ อิเวรเอ้ย”
ก็จะให้ฉันพูดต่อได้ยังไงล่ะอิอั้ม ก็ไอ้นั่นมันเดินมาจวนจะถึงตัวฉันอยู่แล้ว :serius2:ตายแน่ ๆ เลยกรู ทำไมมันต้องเดินเลียบชายหาดมาด้วยล่ะว้า แถมดูเหมือนกับว่า มันกำลังเดินตรงมาหาฉันงั้นแหละ แง๊..... แม่จ๋า หนูจะโดน.....มั้ยอ้ะ
( :oni2:)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตอนที่ 12
อีกแค่ไม่กี่ก้าวมันก็จะถึงม้านั่งที่ฉันนั่งอยู่ก่อนแล้ว ฉันรีบลุกขึ้นจากที่ตรงนั้นแล้วจะเดินหนีมันไป แต่ว่า...
“เด๋ว... จะไปไหนน่ะ” มันเรียกฉัน แต่ฉันก็ไม่กล้าหันไปมองแม้แต่หน้าของมัน (กลัวอ้ะ)
“เฮ้ย... หยุด... ฉันบอกให้หยุดไง” มันตะคอกฉันด้วยอ้ะ แง้ :serius2: ฉันกลัว
“ระ... เรียก... ฉันทำไม” ฉันค่อย ๆ หันไปพูดกับมัน เสียงก็สั่นไปหมด แมร่งกรูจะโดนฆ่ามั้ยเนี่ย
“เพิ่งมาทำงานใหม่เรอะ” ถามทำไมฟะ มันเรื่องของแกรึไงยะ ไอ้บ้า
“ฉันถาม ไม่ได้ยินรึไงวะ” อั้ย... มันตะคอกอีกแล้วอ้ะ
“อือ... เพิ่งมา” หงอเลยฉัน แมร่งโคตรน่ากลัว
“งั้นก็... น้องใหม่” น้องใหม่บ้านเมิงสิ เอ๋... เด๋วก่อน อย่าบอกนะว่า
“มะ... หมายความว่าไง” ฉันถามมัน แต่ดูเหมือนจะไม่มีคำตอบออกมาจากปากของมัน
มันยิ้มโหด ๆ ก่อนที่จะเดินเลียบถนนขึ้นไปด้านบน ทิ้งไว้ให้ฉันหวาดกลัวต่อสิ่งที่มันกำลังคิดอยู่ตอนนี้ มันว่าฉันเป็นน้องใหม่ งั้นมันก็ต้องมีรับน้องใหม่กันน่ะสิ รับน้องเหรอ บ้าไปแล้วล่ะ นี่มันที่ทำงานนะ ไม่ใช่ที่เรียนซะหน่อย คิดมากไปแล้วฉัน :o8:แต่ถ้ามีจริงก็ดีอ่ะจิ คุคุ
ฉันเดินกลับไปที่ห้องทำงานพวกนั้นมาถึงก่อนแล้ว สงสัยจะขึ้นอีกทางนึง เพราะทางนั้นจะร่มกว่า ต้นไม้มันเยอะมาก ช่วงครึ่งหลังฉันก็ไม่ค่อยมีสมาธิในการทำงานสักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่กลัวเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“พี่อัม... จืดถามอะไรหน่อยสิ” ฉันเดินไปหาพี่อัมซึ่งน่าจะรู้อะไรดี ๆ ตอนนี้ชิรากับคาโต้ไม่อยู่นะ เลยแอบนั่งเม้าท์ได้
“ถามอะไรเหรอจ้ะ”
“พี่อัมรู้จักคนที่ชื่อ ภู... มั้ยอ้ะ” พี่อัมทำท่าแปลกใจ ก่อนที่จะตอบฉันว่า
“อ๋อ... ภูธรน่ะเหรอ” ว้าย ชื่อบ้านนอกจริง ๆ ด้วยแหละ หุหุ
“น้องจืดถามทำไมเหรอ”
“เอ่อ คือว่า เค้าทำงานที่นี่นานรึยังอ่ะพี่”
“ก็ปีนึงแล้วล่ะ” ฉันล่ะไม่ค่อยอยากจะถามต่อเลย แต่เพื่อเอาไว้ป้องกันตัว (ตรงไหน) ก็ต้องถามแหละ
“แล้วเค้าทำอยู่กลุ่มไหนเหรอพี่”
“กลุ่มสัตว์หายากน่ะ เอ... น้องจืดถามเหมือนรู้จักกันงั้นแหละ”
“เปล่านะพี่ พอดีเห็นที่ร้านข้าวเมื่อกลางวันนี้น่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
ฉันถามแค่นั้นก็พอแล้ว เลยไม่รบกวนพี่เค้าต่อ จากนั้นฉันก็เดินมานั่งทำงานของตัวเองต่อ นายปุ้ยดูสนุกกับงานที่ทำอยู่ แต่เชื่อเถอะว่า งานนี้มันน่าเบื่อจะตายไป เพราะวันหนึ่งต้องนั่งส่องกล้องตลอดเวลา สู้งานออกนอกสถานที่ก็ไม่ได้ สนุกกว่าอีก
แล้วเย็นวันนั้นหลังเลิกงานแล้ว ฉันกับนายปุ้ยก็ยืมรถมอไซด์ของพี่อัมออกไปโลตัสกัน พี่อัมบอกว่าทางที่จะไปไม่งงเท่าไหร่หรอก แต่อาจจะหลงได้ เอ้า เป็นงั้นไป แล้วพวกฉันจะหลงมั้ยเนี่ย แต่ว่า งานนี้ฉันก็ไม่ยอมแพ้ เพราะคันอยากเที่ยวค่ะ คิคิ
“ไปถูกแน่นะปุ้ย”
“ถูกดิ เชื่อมือเถอะน่า” เหอะ ฉันล่ะกลัวจริง ๆ เชื่อมือเถอะน่าเนี่ย
“จำได้ใช่มั้ยที่พี่อัมบอกน่ะ” ฉันย้ำอีกที
“จำได้ดิ ออกไปจากศูนย์เรา ตรงไปเจอ 4 แยกไฟแดงแรกให้เลี้ยวขวา เจอ 4 แยกไฟแดงที่สองให้เลี้ยวซ้าย ตรงไปเรื่อย ๆ เจอไฟแดงอีกเลี้ยวซ้าย คราวนี้ตรงไปเรื่อย ๆ จนถึงสี่แยกบายพาร์ทเลี้ยวขวา จะเห็นบิ๊กซีก่อนแล้วก็โลตัส” โอ้โห จำแม่นเหมือนกันนะเนี่ย (ฉันเองแหละที่จำ)
“ใช้ได้ ๆ แบบนี้ไม่หลงแน่ เอาล่ะไปกันเถอะ ชักอยากจะช็อปเต็มที่แล้วสิ”
“ประหยัดหน่อยละกัน เงินเดือนยังไม่ออกนะ”
“จ้า.... รู้แล้วล่ะน่า เอาแต่ของจำเป็นเท่านั้นแหละ”
“ก็บอกไว้ก่อนอ่ะ ขึ้นรถสิ”
ฉันก้าวขึ้นนั่งซ้อนท้ายนายปุ้ย ขาออกเราจะต้องขี่ลงทางเลียบชายหาด เพราะที่นี่ มีทางขึ้นและลงไม่ซ้ำกัน เรียกวันเวย์นั่นแหละ ทางเข้าจะอยู่ทางบ้านพัก หรือด้านบนนั่นเอง ทางลงจะอยู่ด้านล่าง ที่นี่เป็นเนินเขา จึงไม่แปลกเลยที่คราวสึนามิถล่มเกาะภูเก็ตที่นี่จะปลอดภัยเพราะอยู่บนเนินนี่เอง โชคดีไป แต่อควาเรี่ยมโดนคลื่นซัดเสียหายเลย
แล้วทางลงก็จะมีบ่อเลี้ยงเต่าทะเลอยู่ด้วย แล้วที่นั่นฉันก็เจอนายภูนั่นอีก มันมองมาทางเราสองคน ฉันหันไปมองแล้วก็ ทำไงน่ะเหรอ ก็ชูนิ้วกลางใส่น่ะสิ หึหึ กลัวตายแหละ ไอ้เถื่อนเอ้ย :angry2:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:mc2: เย้ได้จิ้มคนแรกแล้ว :mc3:
ปล.ดีใจ๋ดีใจ..... ว่าแล้วก็ไปต่อดีก่า :oni1:
-
:mc4:ตามมาลุ้น เผื่อคุณจืดจะได้กิ๊กใหม่ ลุ้น ๆ :mc2:
-
เจ๊ๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!
คิดถึงคิดถึง หายไปน๊านนาน อิอิ
ตาภูอีกหละ
ทามไมเราต้องเจอกับพวกคนชื่อ ภูๆๆๆๆ อยู่เรื่อย เห้อออ :เฮ้อ: แต่หละคนก็หน้าตาแบบว่าอ่ะนะ o13 :m20: :m20: :m20:
ตามติดติดตามนะเจ๊ คิดถึงเจ๊ที่สู๊ดดด วิ้วๆๆๆ
-
พรุ่งนี้จะหายไป :oni2: กลับมาอีกทีก็.... ยังไม่แน่ใจ ช่วงนี้เดินสายบ้อยบ่อย :mc1: เหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย
ตอนที่ 13
อ๋าย อิตาปุ้ยทำไมขับรถน่ากลัวแบบนี้นะ ฉันฉี่จะราดอยู่แล้วนะเว้ย มันน่ะขับรถเหมือนคนเพิ่งหัดอย่างงั้นแหละ ดีนะที่ยังมาถึง เล่นเอาหัวใจแทบวายแน่ะ พอมาถึงแล้วฉันก็เดินงุด ๆ นำหน้ามันไปก่อน แหมก็อยากช็อปใจจะขาดนี่เนาะ ทำไงได้
“เดินเร็วจังล่ะ รอหน่อยดิ” แหม มันอยากเดินช้าทำไมล่ะ ฉันน่ะ สาวทำงานนะจ้ะ ต้องแอ็คทีฟตลอดเวลา
“อ่า เอางี้มั้ย ต่างคนต่างเดินไปซื้อของของตัวเองดีกว่า เสร็จแล้วก็โทรมาละกัน” ฉันบอกมันไป ก็แหม อยากเดินคนเดียวนี่หว่า
“เอางั้นเหรอ ก็ได้ ๆ แล้วเจอกัน” นายปุ้ยเดินไปอีกทางแล้ว ส่วนฉันก็เดินไปอีกทางนึง (ไปทางของกินน่ะ อิอิ)
หลังจากซื้อของกันเรียบร้อยแล้ว ตอนนั้นก็เป็นเวลาเกือบทุ่มนึงได้ โห เดินนานเหมือนกันนะเนี่ย แล้วดูของที่ซื้อมาสิ มันเยอะแยะไปหมดเลย มีทั้งของกินของใช้แล้วก็อันใหญ่สุดของฉันก็คือ ที่นอนปิกนิคไง (คงทุลักทุเลน่าดู)
“ไหวแน่นะปุ้ย”
“ไหวดิ แค่นี้ยังน้อยไป”
“อ้ะโห ทำเป็นเก่ง”
“จับดี ๆ ล่ะ ระวังจะหล่นนะ”
“นายก็ขี่ดี ๆ หน่อยสิ ฉันกลัวนะยะ”
“เอาน่า มือใหม่หัดขี่ก็เงี้ย” ตายแน่กรู ขามาตอนแรกของก็ยังไม่มี แต่ขากลับนี่สิ จะรอดถึงบ้านมั้ยเนี่ย
แต่ทว่า ชีวิตวัยสาวของฉันก็ยังอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงบ้านจนได้ ต้องยังงี้สินายปุ้ย ฉันยังไม่อยากตายตอนสาวนะยะ ขอมีสามีก่อนละกัน (แล้วที่ผ่านมาเรียกว่าอะไรล่ะคะ)
“นึกว่าจะแหกโค้ง...ซะก่อนละ”
“เว่อร์ ๆ ฉันขับห่วยขนาดนั้นเลยรึไง”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ”
“อ้าว พูดงี้ก็สวยสิ”
รถมอเตอร์ไซด์มาจอดอยู่ทางเข้าไปบ้านพักของพี่อัม พวกเรากะจะว่าจะถือของไปบ้านกันเอง แต่พอไปถึงก็พบว่า พี่อัมกับพี่ธนไม่อยู่ที่บ้าน แล้วพวกพี่เค้าไปที่ไหนกันล่ะเนี่ย
“เอาไงล่ะทีนี้” นายปุ้ยถามฉัน แล้วฉันจะไปถามใครล่ะคะ
“นายก็คิดสิ”
“คิดยังไงล่ะ”
“เวรกรรม เด๋วนะ คิดแป๊บ..... เอางี้ ไปบ้านเราก่อนแล้วกัน ค่อยว่ากันอีกที”
“โอเค ๆ เอาของไปเก็บก่อนใช่มะ”
“โอ้ว ฉลาดเหมือนกันนี่”
“เย้ย ว่าฉันเหรอเนี่ย”
“ว่าตรงไหน ชมตะหากล่ะ ไปได้แล้ว” นายปุ้ยหน้าหงิกหน้างอ แค่ฉันบอกว่ามันฉลาดเหมือน เหมือนอะไรน้า แค่เนี้ย ก็ทำมีน้ำโห ชิส์
รถวิ่งขึ้นไปตามทางที่สูงเป็นเนินขึ้นไปด้านบนบ้าน ที่ระเบียงบ้าน ฉันเห็นมีโต๊ะทานข้าวในบ้านออกมาตั้งอยู่ด้านนอก แล้วก็มีคนนั่งล้อมเต็มไปหมดเลย เท่าที่สังเกตก็มีคนในบ้านเรานี่แหละ อ๊ะ มีพี่อัมกับพี่ธนอยู่ด้วย แล้วก็.... ใครน่ะ
“เค้ากำลังทำอะไรกันอยู่อ่ะ” นายปุ้ยถามฉันอีกละ สงสัยจังนะมัน
“ถามฉันแล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ย” ตอบแบบเดิม ๆ นายปุ้ยกันมาแยกเขี้ยวใส่ หมั่นไส้ฉันอะเด่ะ
“ไม่ถามแกแล้ว กวนชะมัดเลย”
“แหม เด๋วนี้เรียกฉันว่าแก สนิทกับตอนฉันตอนไหนยะ”
“ก็ตอนนี้แหละ เอ้า ไม่ขึ้นบ้านรึไง”
“ขึ้นสิ แต่เด๋วก่อน”
“เด๋วก่อนอะไร เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วนะ”
“ไม่ช่วยฉันถือของหน่อยเหรอ มันหนักอ่ะ ช่วยถือหน่อยนะ นะนะ”
“อือ ๆ เอามาสิ” หวาย... นึกว่าจะไม่ช่วยฉันซะแล้ว ฉันเลยรีบจัดแจงยื่นของตัวเองไปให้มันถือซะครึ่งนึง หุหุ
“โหย เอาเปรียบกันจัง” มีบ่นอีกนะ เป็นผู้ชายก็ต้องช่วยผู้หญิงถือของสิยะ (ตรงไหนจ้ะ ผู้หญิง)
“แหม ปุ้ยก็ ขอบใจนะจ๊ะ เด๋วเลี้ยงข้าวมื้อนึง โอเค้”
“ไม่ต้องมาพูดเลย จะเลี้ยงก็เลี้ยง ขึ้นบ้านได้แล้ว”
“ค่า คุณชาย”
จะว่าไป นายปุ้ยก็สำอางจะตาย ครีมเคิม ของบำรุงผิวหน้าผิวกายนี่ ฉันเห็นแล้วยังอดคิดไม่ได้ว่า มันเป็น เกย์รึปล่าววะ (เห็นเพื่อนในคณะแอบเม้าท์มันด้วย ถ้าเป็นก็ดีนะสิ จะจับเป็นพวกซะเลย คุคุ :oni3:)
พอนายปุ้ยเดินขึ้นไปบนบ้านก่อนแล้ว ก็ได้ยินเสียงทักทายจากพวกพี่ ๆ ดังมา ส่วนฉันก็เดินตามขึ้นไปทีหลัง แล้วพอฉันเดินขึ้นไปจนถึงระเบียงบ้านแล้ว ฉันก็พบว่า ที่โต๊ะอาหารมีการทำเนื้อย่างเกาหลีอยู่ มีพวกเครื่องดื่มมึนเมาด้วยแหละ แต่ที่สำคัญที่สุด มี.... มี.... มีตานั่นนั่งอยู่ด้วยอ้ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตามมาจิ้มตูดเจ๊ :m20: :m20: :m20: เจ็บมะเจ๊ :oni2: :oni2:
ภู!!!
อิอิ เอิ๊กๆๆๆ เหอะๆ ลงบ่อยๆนะเจ๊ เริ่มติดหละ :m14:
ปล.คิดถึงเจ๊อีกรอบ ว่างๆไปออกรอบกัน :m25: :m25:
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:mc4:มาลุ้นหนุ่มภูธรกะคุณจืด..... :pig3:
-
สู้ๆนะครับพี่จืด :oni1:
-
ตายหล่ะ
ชื่อภูทั้งที
เรื่องอื่นเขา ภูผา ภูฟ้า เพราะๆกันทั้งนั้น
พระเอกเรื่องนี้เราดันชื่อซะบ้านนอกเลย
ภูธร
:m30: :m30: :m30:
-
:a4:เป็นกำลังใจให้ครับเพิ่งได้มาอ่านครับ
-
:m4:
ต่อด่วน อยากรู้ๆๆๆค่า
:m20:
-
o2อ่านเกือบทันแย้ว(ตาจาหลุดออกมานอกเบ้าอยู่แล้นนน)
รออีกนิ๊ดนะน้องจืดคนสวยยยย แล้วปี้จะมาเม้นท์อีกที
หลงร๊ากกกกกกก......น้องสาวเข้าไปเต็มๆๆๆๆ จายยยยยย เล้ย :m1:
-
:m23:มาลุ้นคุณจืดทุกวัน... :mc2:
-
เข้ามารอด้วยคนค่ะ :m1:
-
สมกะที่เปน ผุ้ชายพันธุ์หายากซะด้วย 555+
:m15: เจ๊ตายแน่ๆเร้ยยยยยยยย
-
...........................................
................................
.....................
...............
...........
.......
....
..
.
เจ๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :m20: :m20:
แบบว่า คิดถึงอ่า.......... ไม่ได้คุย m เลยนะเจ๊หน๋า ง่าๆๆๆ เห้อออ ปีใหม่ไม่ได้เที่ยว ไมมันเซงงี้ฟ่ะ o12
ดั้มมมมมมมมมมมมมมมมม แกไม่รักก็ไม่ต้องมาไห้ความหวังได้ไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม มันอ่อนใจหวั่นไหวว้อยยยยยย :serius2:
อุตส่าห์ทำใจได้แล้วนะเนี้ย :angry2:อ๊ากกก อยากตาย ฮือ.. :m15: :m15: :m15:
ดูแลตัวเองมั่งนะเจ๊ อย่าไปแรงเหมือนเจ๊เฉาหละ อิอิ จ๊ากก!!! :m12:
บะบาย เจ๊ของหนู จุ๊ฟๆๆ :bye2:
-
:oni1:ลัล...ลัลล้า... ใกล้จะปีใหม่แว้ว เรื่องที่ขอพรไว้ก็คงใกล้จะเป็นจริงและ อิอิ :o8: (เรื่องอะไร...ไม่บอกหรอก ปล่อยให้งง)
กลับมาคราวนี้ก็รีบมาลงตอนต่อให้ทุกคนได้อ่านกันทันที แบบว่า ค้างไว้เยอะแล้ว เด๋วบูด....
ป.ล. คิดถึงน้อง ๆ เพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคนนะคะ :pig3: NEW YEAR ล่วงหน้านะเคอะ
ตอนที่ 14
“ไปเที่ยวมาสนุกมั้ยจ้ะ น้องจืด” พี่อัมทักฉันก่อน
“หนุกจ้ะพี่ จืดเอาของไปเก็บก่อนนะ” ฉันยิ้มแห้ง ๆ สายตาก็เหลือบมองไปทางนายภูสุด....(พูดไม่ออก)นั่น มันมองมาทางฉันด้วยล่ะ น่ากลัวชิบเป๋ง....
“แล้วรีบออกมากินด้วยกันนะ พวกพี่เลี้ยงรับพวกเรานี่แหละ”
“จ้า... แป๊บนึงนะพี่”
ตายแล้ว ๆ ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ไอ้เรื่องรับน้องใหม่เนี่ย ต้องเป็นฝีมือของมันแน่ ๆ เลยอ้ะ ฮึ่ย... ฉันไม่อยากออกไปนั่งกินกับตานั่นเลย ให้ตายสิ แต่เด๋วก่อน ถ้าเราไม่ออกไป พวกนั้นก็ต้องหาว่าเราขี้ขลาดน่ะสิ ไม่ได้ ๆ ฉันไม่ใช่คนขี้ขลาดซะหน่อย แค่กลัวเท่านั้นเอง โถ่ถัง.... กะละมังแตก เครียดว้อยยยย :serius2:
“จืด... จืด....” เสียงเรียกจากด้านนอกดังผ่านเข้ามาในห้องของฉัน
“อะ ว่าไง” นายปุ้ยน่ะเอง
“ไม่ออกไปกินเลี้ยงข้างนอกเหรอ”
“เอ่อ... ออกสิ เด๋วจัดของแป๊บนึง” ทำเป็นอ่อมกบไปงั้น
“งั้นเหรอ ฉันออกไปก่อนนะ แล้วตามมาด้วยล่ะ” นายปุ้ยคงจะหิวล่ะสิท่า แต่ฉันน่ะ หิวยิ่งกว่าย่ะ ท้องร้องโคร่กกกก แล้วเนี่ย
แล้วฉันก็ทนความหิวเล่นงานไม่ไหว เอาไงก็เอางั้น ตายเป็นตาย (ทำยังกะจะไปรบงั้นแหละ) ฉันเดินออกไปที่ระเบียงหน้าบ้าน ดูจากจำนวนคนแล้ว มีพวกเราในบ้าน 5 คน แล้วก็พี่อัมกับพี่ธน ตาภูกับเพื่อนอีก 3 คน ตายล่ะ... เยอะเหมือนกันนะเนี่ย
“โทษทีนะ พอดีของมันเยอะน่ะ”
“ของเยอะหรือว่าไม่กล้าออกมากันแน่” อ๊ะ... ไอ้นี่ ใครไม่กล้าออกมายะ ไม่งั้นฉันจะมานั่งอยู่ตรงนี้เรอะ (จริงๆหิวตะหาก)
“เอานี่... พี่ย่างไว้ให้แล้วนะ” พี่แครงแสนจะใจดีหยิบจานที่ใส่เนื้อย่างแล้ว มาวางไว้ตรงที่ฉันนั่ง
“ขอบคุณจ้ะพี่” ไหว้อย่างนางงามได้รางวัลที่ 1 หุหุ
“วันนี้ไหงถึงมีงานเลี้ยงได้ล่ะพี่” ฉันสงสัยเลยถามพี่อัม ที่น่าจะรู้ดีที่สุดในงานนี้
“อ๋อ.... ก็ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ คือว่า พวกพี่ ๆ น่ะ เห็นว่าเราเข้ามาทำงานที่นี่กันใหม่ ก็เลยอยากจะเลี้ยงต้อนรับก็เท่านั้นเอง จะได้คุ้นเคยกันไว้ไงล่ะจ้ะ” พี่แกว่างั้น
“ใช่ ๆ แล้วเนี่ย ก็เป็นรุ่นพี่ที่เค้าทำงานอยู่ที่นี่กันมาก่อนแล้ว เค้าก็อยากจะมาเลี้ยงต้อนรับพวกเราเหมือนกัน” ยัยออมแจ๋ขึ้นมาทัน ทำเหมือนรู้จักกับพวกนั้นงั้นแหละ
“เอางี้ ยังไม่รู้จักกันเลย แนะนำตัวกันหน่อยดีมั้ย” พี่ธนพูดขึ้นมา ทำเอาฉันเครียดไปเลย แหงล่ะ... ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นี่ กับการแนะนำตัวเอง ก็ฉันมันไม่มั้นใจน่ะสิคะ
การแนะนำตัวเริ่มต้นขึ้นที่พี่ธนก่อนนั่นแหละ แล้วก็เรื่อยมาทางสี่หนุ่ม เริ่มจากคนแรก ชื่อ นายแอม (ชื่อสาวจัง แต่น่ากินมาก น่าตาน่ารักดี สุดท้ายโดนเพื่อนชะนีฉกไปกิน เซ็ง...) คนที่สอง นายภูเถื่อน (ไม่ต้องบอกนะ) คนที่สาม หมอสน (อู้ว... คุณหมอขา ตรวจไข้หนูทีสิเคอะ... เค้าเป็นสัตวแพทย์ย่ะหล่อน) คนที่สี่ นายเอก (อ๋าย... ถูกใจเจ๊ซะไม่มี แมนแอนด์ล่ำ อู้ววว)
สรุปมีคนเดียวที่ไม่ผ่านอย่างแรง ก็มันนั่นแหละ ม่ายรุ้มาอยู่ในกลุ่มเทพบุตรได้ยังไง ฉันล่ะสงกายิ่งนัก อาส์... ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเริ่มจะเป็นกันเองกับหนุ่ม ๆ ในกลุ่มนั้นซะแล้วสิ (ยกเว้นมันคนเดียว) พอมาถึงตัวฉันแนะนำ ฉันก็ต้องแอ๊บแบ๊วสุดพลังสิคะ คุคุ
ฉันว่านะ นายพวกนี้คงไม่ได้ตาถั่วพอที่จะมองไม่ออกหรอกว่าฉันน่ะเป็นอะไร แหม ก็ฉันพูดจากระแดะซะขนาดนั้น มันคงจะไม่รู้อ่ะนะ แต่เอาเถ๊อะ ใครไม่รู้ เด๋วฉันจะทำให้รู้เอง หุหุ ทำยังนะเหรอ ก็ต้องใช้วิชาเมาแล้วเลื้อยไงล่ะ เอิ๊ก ๆ
“อุ้ย น้ำแดง ขอแก้วนึงสิ” ฉันเห็นขวดน้ำแดงมิรินด้าตั้งอยู่ ก็เลยอยากดื่มขึ้นมา พี่แครงที่คอยเสิร์ฟให้ตลอด แกก็อึกๆอักๆ ไม่ยอมรินให้สักที
“อ้าว ไม่เทให้จืดหน่อยล่ะ” พี่ธนถามขึ้นมา
“จะดีเหรอพี่ มันไม่ดีมั้ง”
“ไม่ดียังไงเหรอ พี่แครง” ฉันถามเพราะความงง ว่าอะไรมันไม่ดี
“ก็นี่มัน....” ยังไม่ทันที่พี่แครงจะพูดจบ ตาภูก็แย่งพูดซะก่อน
“มาพี่... ผมเทให้เค้าเองละกัน” นายนั่นจัดแจงเทน้ำแดงใส่แก้วให้ฉัน เชอะ... ฉันไม่ได้ขอให้แกช่วยสักหน่อยนะ อย่างนี้เค้าเรียกว่าอะไรน้า สอระเอือกอไก่ ใช่มะ คิกคิก o3
“เอ้า ดื่มซะให้หายอยาก” มันวางแก้วลงตรงหน้าฉัน
“ขอบใจย่ะ” ฉันยกแก้วขึ้นมาดื่มด้วยความกระหายโดยหารู้ไม่ว่าน้ำแดงแก้วนี้กำลังจะทำให้ฉันเปลี๊ยนไป๋ เพราะอะไรน่ะเหรอ... ก็เพราะว่า น้ำแดงแก้วนี้มัน..... :m25:
+++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ต่อให้อีกตอนหนึ่งค่ะ แก้คิดถึงกัน :mc2: หุหุ
ตอนที่ 15
มันอะไรน่ะเหรอ มันก็ไม่ใช่น้ำแดงล้วน ๆ น่ะสิ โอ้ย ให้ตายเถอะ ฉันก็ดื่มไปซะเต็มกลืนเลย สำลักเกือบตาย แล้วทำไมไอ้เจ้าพวกนั้นมันต้องหัวเราะฉันด้วยล่ะเนี่ย ไอ้เจ้าปุ้ยก็ด้วย อ้าย ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะยะ
“ทำไมไม่บอกกันล่ะ ว่านี่มันเหล้าอ่ะ” ฉันโวยวายสุดฤทธิ์
“ก็พี่จะบอกแล้ว แต่....” พี่แครงทำท่าหวาด ๆ แต่ฉันไม่โทษแกหรอก ต้องโทษพวกนั้นมากกว่า
“สนุกนักรึไง หัวเราะอยู่ได้”
“เหอะ เหอะ” เอิ๊กกก... ดูมันหัวเราะ กรูอยากจะฆ่าจริง ๆ
“แหม จืดก็ รักดอกจึงหยอกเล่นน่า” ยัยออมก็เอากะเค้าด้วย นี่ก็คงจะรู้กันสินะ
“อ๋อ... รักดอกเหรอจ้ะ งั้นก็ มาชนแก้วกันหน่อยมั้ย” ยัยออมส่ายหน้าไปมา แต่ก็ยังมีการยกแก้วเบียร์ของชีให้ฉันอีกนะ เป็นงั้นไป
“เอ้า... ชนแก้ว นึกว่าจืดดื่มเหล้าไม่เป็นเหรอจ้ะ คิดผิดแล้วล่ะ”
ฉันรู้ว่า ถ้าตัวเองฝืนดื่มมากไป มันจะเป็นยังไง แต่เอาน่า ไหน ๆ ผู้ชายก็เยอะขนาดนี้แล้ว ขอสักทีละกัน (อะไรสักทีอ่ะ อย่าบอกนะว่า..xxxน่ะ)
เอ่อ.... อันนี้คงฝันไปเองแล้วล่ะ อย่าคิดลึกเลย มันเป็นไปไม่ได้
“โว้ว ๆ เก่งเหมือนกันนะเนี่ย” นายเอกเริ่มเอนจอยกะฉันแล้ว มามะ เด๋วจืดขอเลื้อยหน่อยสิ ฮิฮิ
“ชนแก้วกันหน่อยม้า”
“เอาสิจ้ะ” อื้อหือ เล่นแบบนี้ล่ะ ฉันชอบ มาเลย ๆ
“อุ้ย หมดแก้วแล้วล่ะ อีกแก้วได้มั้ย” ทำเป็นส่งสายตากวนประสาทไปให้นายนั่น ที่ตอนนี้ทำเป็นไม่สนใจ เอาแต่นั่งกินเนื้อย่างอยู่ได้ เชอะ
“รินเองไม่เป็นรึไง”
“อ้าว ก็นึกว่าเป็นบ๋อยนี่” นายนั่นทำเป็นเหนื่อยหน่าย อะไร นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้นนะแก ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
“ไอ้ภูไม่รินให้ก็ไม่เป็นไร เด๋วเอกรินให้เองก็ได้จ้ะ”
“แหม เอกนี่ใจดีจังเลยนะ”
เหมือนกับตัวเองจะโดนมอมเหล้ารึเปล่าก็ไม่รู้ เอ หรือว่าเราคิดไปเองมั้ง คงไม่มีอะไรหรอก ไอ้ฉันก็ชอบเสียด้วย ยิ่งเวลากรึ่ม ๆ นะ มันซาบซ่านดีแท้ มีความสุขแปลก ๆ ถึงจะสุขแวบ ๆ ก็เถอะนะ
“พอแล้วน่า ไอ้เอก จืดเริ่มเมาแล้วนะ” รู้สึกจะเป็นเพื่อนที่ชื่อ แอมมั้งบอกมา คนนี้ดูเงียบ ๆ แต่อีกคนเงียบกว่า
“ไม่หรอกน่า ดูดิ จืดยังตาใสแจ๋วอยู่เลย” ดูนายเอกมันพูด ใสตรงไหนวะ ตากรูปรือจะแย่อยู่แล้วเนี่ย
“จืด แกเมาแล้วใช่มั้ย” ยัยออมถามฉันทำไมยะ หล่อนก็เมาไม่แพ้กันนั่นแหละ
“เมาเมิวที่หนายยะ ฉันยังไม่มาวซะหน่อย” อ่านะ เสียงเริ่มยานแล้ว ต่อไปตาก็คงจะหลับแหละ
“ทุเรศว่ะ” อะ... เสียงหมาที่ไหนมันมาเห่าวะ อ้อ... หมาภูนี่เอง แมร่งกวนตรีนนี่หว่า
“ฮึ่ย ไปว่าเค้าทำไม ปากมรึงนี่มันมีหมาแม่ลูกอ่อนอยู่ข้างในรึเปล่าวะ”
“พอแล้ว ๆ จะด่ากันไปทำไมเนี่ย”
“นั่นสิ กินเหล้าแล้วเป็นงี้ทุกที” อ้ะ มันกินเหล้าที่ไหนกัน ไอ้นั่นน่ะ เอาแต่กินกับ เหล้าก็ไม่กิน สงสัยจะคออ่อนว่ะ 555
“เอ่อ พี่ขอตัวพาออมเข้าไปนอนก่อนนะ”
ยัยออมคอพับไปแล้ว นังเวร เมาหลับก่อนฉันได้ไงยะ แล้วนี่เจ๊แครงก็จะเข้านอนแล้วด้วย ตายล่ะ งั้นก็เหลือหญิงสาวแค่ 2 คนน่ะสิ แต่พี่อัมน่ะ ผ่านไปเลย มีพี่ธนละ งั้นก็....
“พี่ธน นี่มันก็ดึกแล้วนะ จะกลับบ้านรึยัง” เย้ย อย่าพึ่งกลับดิพี่อัม แล้วฉันล่ะ เจ้าพวกนี้ดูท่าว่าจะไม่กลับง่าย ๆ ซะด้วย
“อยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอ”
“ง่วงแล้วล่ะ”
พี่ธนดูเสียดายที่ไม่ได้อยู่ต่อ เพราะพี่อัมคงจะง่วงจริง ๆ แล้วล่ะ แกบอกว่าพรุ่งนี้จะมาช่วยล้างจานชามให้ นายปุ้ยก็บอกว่าไม่เป็นไรเด๋วมันจะจัดการเอง แหม ใจดีจังนะ ฉันก็อยากช่วยนะ ช่วยนอนดูน่ะ ก็เมาขนาดนี้ใครจะช่วยล้างไหวล่ะยะ
“ขอบคุณที่ให้ยืมรถนะครับพี่” พี่ธนขับรถพาพี่อัมกลับบ้านไปซะแล้ว ตายล่ะ งั้นก็เหลือแค่ ฉันกับ.... ผู้ชายอีก 5 คน
“เอ่อ คือว่า ฉันก็จะ...” ตอนแรกก็ใจกล้าอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้ใจแป๊วแล้วง่ะ
“หืม จืดจะขออีกแก้วใช่ป่ะ มาเด๋วเรารินให้นะ”
“มะ ไม่.....” ไม่ใช่นะ ไม่เอาแล้วอ่ะ ตาฉันจะหลับอยู่แล้วนะ พวกแกจะมอมฉันไปถึงไหนเนี่ย แล้วถ้าเกิดฉันหลับขึ้นมา ใครจะพาไปนอนล่ะ :a12:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:oni3:ป.ล. ตอนหน้าเป็นต้นไป พบกับความเถื่อนสุดๆ ของนายยะ ผู้แสนจะหื่นกาม มันมาพร้อมกับอาจารย์ที่สุดแสนจะลามก :m15:นี่ฉันจะเสียความบริสุทธิ์ (ตรงไหนยะ) ให้กับพวกมั้นมั้ยเนี่ย :serius2:กรี๊ดดดดดดดดดดด..... (กรี๊ดหาพร่อเหรอคะ)
-
ลั่ลลันล้า :oni1: มาอีกแว้ว...... เย้ๆ..... :mc3: :mc2:
ปล.เถื่อนๆ แบบนี้....หุหุหุ..... ยิ่งกว่าสมัยอาร์ทป่ะ......WoW
กรี๊ดๆๆๆๆ.................ทีนึง
-
เจ๊ข๋า................
มอมเจ๊อ่ะ เฉยๆ
มอมหนูนี่นะสิ น่าสนใจหว่า :m20: :m20: :m20:
มาลงแย้วววว ขอให้พรที่ขอสมหวังนะเจ๊ และอีกขอก็หรือไม่ก็หลายๆขอที่ ก็ขอให้ตามมาสมหวังเร็วๆหละกานอิอิ
คิดถึงเจ๊จืดคนสวยที่สู๊ดดด
บะบาย จุ๊ฟๆๆ :bye2:
-
ค้างง่ะค้าง :o12: ต่อจากนี้จาเกิดรายขึ้น o7
เจ๊จืดจาเปนไรมั๊ย :o8:
-
เจ๊จืด
ตกลง 4คนนี้ ของเจ๊หมดเรยอ่ะป่าว :m13:
ดีไม่ดีเจ๊คงได้ตาภู แน่นอน
ตอนหน้าจอแร๊งๆนะเจ๊
-
ตอนที่ 16
สรุปคืนนั้นฉันหลับคาโต๊ะไปเลยสิ แล้วใครล่ะแบกฉันเข้าไปนอนในห้อง มารู้ทีหลังเป็นเพื่อนชายของเรานี่เอง ตาปุ้ยต้องรับกรรมนั้นไป 555
“ทีหลังไม่เอาแล้วนะ เมาแล้วหลับเนี่ย” มันบ่น
“เอ้า โทษฉันได้ไงยะ พวกแกมอมเหล้าฉันไม่ใช่เรอะไง” มีเถียงกลับค่ะ
“ใครมอม แกดื่มเองทั้งนั้น” มันพูดถูกแฮะ
“เออ ๆ ฉันผิดเองแหละ แต่... ขอบใจแกละกัน”
“ไม่เป็นไร เพื่อนกันนี่” จ้า อย่าคิดเกินนั้นละกัน ยังไงฉันก็ไม่เอาหรอก เพื่อนกัน (มันส์ดี) น่ะ ชิส์
“นี่ ๆ อีกไม่นานก็ปีใหม่แล้วนะ” มันชวนฉันคุยต่อ ตอนนั้นเราสองคนออกมานั่งกินข้าวที่ร้านข้างนอกกัน
“ไม่ถึงเดือน... ทำไมเหรอ” ฉันนั่งกินข้าวไปถามไป
“ก็ที่นี่เค้าจะจัดงานปีใหม่น่ะสิแก” มันตื่นเต้นอะไรวะนั่น
“แล้วไง...”
“.... (ตาเป็นประกาย)” มันจ้องมาทางฉัน
“อะไร... มองแบบนี้ทำไมยะ” ฉันชักเริ่มระแวงล่ะสิคะ
“ก็... มันมีการจัดงานแสดงบนเวทีด้วยไง ก็เลย...”
“เฮ้ย ๆ แล้วแกมาบอกฉันทำไม” ฉันเริ่มนั่งไม่ติดที่แล้วล่ะสิ
“ก็ต้องบอกสิ ก็พวกเราจะส่งแกไปแสดงด้วยไง” มันส่อมาก จะให้แสดงอะไรยะ
“บ้า... ไม่เอาหรอก ใครจะกล้าแสดงคนเดียวล่ะยะ” ฉันไม่เล่นด้วยสิคะ
“แหม... เก่งๆ อย่างแก ไม่ยากหรอก” มันว่างั้น
“แล้วให้ฉันแสดงอะไรยะ”
“เต้นนางโชว์” เอิ๊กกก สลบเลยค่ะฉัน
“ไม่เอ้า... ชั้นเต้นไปเป๊น ไม่เต้นหรอก” ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“บอกพี่เค้าไปแล้วง่ะ” หา... เมิงจะบ้าหรอคะ
“อะไรนะ... แล้วไมไม่บอกฉันก่อนล่ะยะ อิบ้า” ด่าค่ะ ต้องด่าเท่านั้น
“หุ... แล้วจะให้ทำไงอ่ะ บอกไปแล้วนิ” มันพูดเสร็จก็นั่งแ-กข้าวต่อหน้าตาเฉย
“.... (โกรธจัด)”
“ฉันไม่เต้น ยังไงก็ไม่เต้นเด็ดขาดว้อย…” ฟิวว์ขาดแล้วค่ะ นังจืด
“นึกแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้” มันพูดขึ้นมา
“เอ๋... หมายความว่าไง” ฉันนั่งงงเต๊ก
“ก็คิดแล้วว่าไม่เอา พวกเราก็เลยตัดสินใจใช้แผนสอง ถ้าแผนแรกไม่สำเร็จ”
โอ้ย... งงกับพวกนี้จัง มันอะไรกันนักหนาคะ ทำไมเอาแต่เรื่องมาให้ฉันนักเนี่ย เครียดดดด...
++++++++++++++++++++++
เย็นวันนั้นอิฉันเลยต้องไปว่ายน้ำแก้เครียดซะหน่อย อิอิ ตอนแรกก็กะว่าจะได้เล่นคนเดียวอย่างสบายใจแล้วเชียว แต่ที่ไหนได้ คุณชายภูกับเพื่อนชายไม่รู้เสด็จมาจากไหนกัน แห่ลงมาเต็มหาดซะงั้น
ด้วยความที่ดิฉันเป็นสาวแรกรุ่น (ตรงไหน แก่ซะขนาดนั้น) ก็เลยแอ๊บอายไม่กล้าโชว์เนื้อหนังมังสา (มีกับเค้าด้วย) ก็เลยว่ายไปว่ายมามันตรงนั้นแหละ โคตรกลัวไอ้หลามชะมัด
สักพักพวกมานก็แห่แหนกันลงหาดอย่างกับไม่เคยเล่นงั้นแหละ ทำเอาฉันอยากจะวิ่งหนีขึ้นฝั่งใจจะขาด แต่โดนดักค่ะ หนีไม่ทันซะแล้ว
“จะไปไหนจ้ะ” อิเอกแอบปาดหน้าเค๊กว่ายเข้ามาหาตัวฉันก่อน (สงสัยจะเห็นว่าเราสาว แต่ไม่สวยน่ะสิ กลุ้มใจ)
“อ๋อ... มันมืดแล้วน่ะ กลัวโดนพี่หลามคาบไปวังบาดาลอ่ะค่ะ” แหลค่ะ แหลเท่านั้น
“5555” อ้าย หัวเราะแล้วยิ่งดูน่ากิน เอ้ย น่าหม่ำ (พอกัน)
“หัวเราะไรจ้ะ ไหงมาเล่นน้ำกันได้ล่ะ” ฉันถามกลับไปมั่ง
“ก็มันร้อนน่ะ แล้วก็อยากมาออกกำลังกายด้วย หุ่นจะได้เฟิร์มไง” แล้วมันก็โชว์แผงอกให้เดี๊ยนดู
“เอิ๊ก....” น้ำลายไหยแล้วชั้น
“ไอ้เอก... ทำไรอยู่วะ” อ้ะ เสียงของไอ้บ้านนอกนี่
“กำลังสอนเค้าว่ายน้ำอยู่โว้ย” อุ้ย... ช่างกล้า ฉันว่ายน้ำเป็นย่ะ
“เอ่อ... เข้าใจไรผิดป่าวเนี่ย” ฉันสะกิดแขนมันเบา ๆ
“เอาน่า....” ตาเอกกระพริบตาให้ฉัน เอาก็เอา อ่ะ.... รอแล้ว (11รดแล้วค่ะชั้น)
สักพักอิเพื่อนมันก็คงทนไม่ไหว อิจฉาล่ะสิยะ ได้มาแหวกว่ายกับสาวน่ารักแบบฉันน่ะ (ตรงไหนยะ น่ารัก) พอมันอีกสามหน่อมาถึง อฉันก็ต้องตกตะลึงกับภาพอันชวนวาบหวิว ก็ทุกคนถอดเสื้อหมดเลยอ่ะ (เลือดกำเดาจะไหลให้ได้... ง่ะ)
“อ่า... ขอตัวขึ้นก่อนนะ ฉันไม่ไหวและ”
“อ้าว ไหงรีบขึ้นนักล่ะ ว่าจะสอนให้ซะหน่อย” สอนไรยะ ชั้นว่ายเป็นย่ะ
“มันเพลียน่ะ เหมือนหน้ามืดเลย” แอ๊บค่ะแอ๊บ จริงๆอยากจะขึ้นไปนั่งดูพวกมันเล่นกันมากกว่า อิอิ
“ปล่อยไปเหอะ” ย่ะ อิตาภู ฉันก็อยากเล่นกับมันหรอก เชอะ
“เราขึ้นก่อนนะ... วันหลังเอกช่วยสอนให้เราด้วยนะ” ด้วยลูกไม้เดิม ๆ อิฉันก็ส่งสายตาออดอ้อนไปยังตาเอก เนี่ยแหละ ไม่ปล่อยให้รอดหร๊อก แกเสร็จฉันแน่ คิกๆ
“หมั่นไส้ว่ะ” เนี่ย... ไอ้ภูมันคงจะมองฉันว่า11รด แล้วก็คงคิดประมาณนี้แหละ
แต่ขอโทษ 11รด...แล้วไงยะ สุดท้าย มันก็ต้องมาหลงเสน่ห์ฉันเข้าจนได้ โฮะ ๆ ๆ งานของอิฉันคือการทำให้ผู้ชายอยาก... แล้วจากไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
อ่านทันแว๊วววว จ๊ะที่ร๊ากกกกจ๋า
เจ้จืด 11รด ได้ใจจริง จริ๊ง
มามะ มานั่งรอหม่ำ หนุ่มๆ ริมหาดด้วยกัน
ปล ฝากกระซิบเบาๆ ข้างหูตาอาร์ทด้วยนะ ว่ามีคนคิดถึง :o8:
:mc3: :mc3: :mc3:สวัสดีปีใหม่จ้า
ขอให้สวย เริ่ดเชิ่ดกว่าสาวใด
ขอให้ร่ำรวยความสุข ร่ำรวยเงินทอง และร่ำรวย....................โฮะ โฮ๊ะๆ เติมเอาเอง
ขอให้สุขภาพแข็งแรง ขอให้สุขสมหวังในทุกสิ่งดีๆที่ต้องการ :m1:
-
:m30:
11รด ทิ้งทวนรับปีใหม่เชียวนะคะ
เจ้ขา
:m4:
-
:mc4:สวัสดีปีใหม่คะคุณจืด ขอให้มีความสุขตลอดปีนี้นะคะ คิดหวังสิ่งใดขอให้สมความปรารถนา ร่ำรวยยิ่ง ๆ ขึ้น เฮง ๆ คะ :mc3: :pig3: :pig3:
-
รอบนี้เจ๊จืดเหมา o13
-
http://ecard.deedeejang.com/compose-181.html
:pig3: สวัสดีปีใหม่ (ย้อนหลังค่ะ) หายไปหลายวัน เพราะยังยุ่งอยู่น่ะ
ตอนนี้ว่างแล้ว ก็เลยมาอัพต่อ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะ ทุกคนทั้งที่เวบนี้และอีกเวบนึงจ้า
ตอนที่ 17
หลังจากนั้นไม่นาน ด้วยความที่เป็นคนสตอเบอร์รี่เก่ง ตัวเองก็เลยรู้จักเค้าไปทั่ว อ้อ... แล้วไม่ได้แอ๊บด้วยนะคะ ออกเลยค่ะ เชิด ๆ แอ๊บทำไม ทำไมต้องแอ๊บ.... หมดเวลาค่ะ อดแ-กพอดี
ส่วนกลุ่มพวกนั้นฉันก็ตีสนิทหมดเรียบร้อย ยกเว้นอยู่คนเดียว สนิทยาก เพราะไม่ค่อยชอบสันดาน อิอิ ทำไงได้ ไม่ยอมรับฉันเอง แต่เด๋วมันก็ใจอ่อน เชื่อเถ้อะ...
ส่วนที่ทำงานก็มีเด็กฝึกงานมาฝึกสองคน เป็นชะนีทั้งคู่ แต่ขอโทษ เป็นทอมไปซะ 1 เบาใจอิฉันไปหนึ่งเปราะ อิอิ แล้วพวกเราก็เข้ากันได้ดีเลยแหละ ไปเที่ยวด้วยกันออกบ่อย นอกจากนั้นแล้วก็ยังมีอีกคน เป็นผู้ชายมาทำวิทยานิพนธ์ อิตานี่ชื่อ ไอ้ยะ แมร่งโคตรหื่นกาม (ฉันช๊อบชอบ หุหุ)
มาไม่กี่วันพี่แกก็เล่นซะแล้ว ชวนก๊งเหล้ากันที่ริมสะพานท่าเรือเลยค่ะ เอากะเค้าสิ แล้วดิฉันจะปฏิเสธได้กระไร ก็แจ๋ตามไปด้วยตลอด อุอุ ก็ของฟรีอ่ะ ใครจะไม่ไป
“วันนี้พี่ขุนมา ว่าจะชวนมึงไปกินเหล้าที่สะพาน ไปด้วยกันมั้ยวะอิจืด” มันสนิทกับฉันตอนไหนเนี่ย อิเวรยะ
“ไปสิยะ จะถามทำไมไม่ทราบ” ชั้นก็แอบแรงพอกัน
“งั้นเย็นนี้ออกไปซื้อของด้วยกัน” เหอะ... ไมต้องเป็นชั้นด้วยล่ะคะ
“ดูก่อน...” มันส่ายหน้า
“ไม่ต้องดัดจริต ไปกับกูนี่แหละ” โอ้ะ อิเชี่ย บังคับกันอีกเนาะ
“เออ ๆ ไม่ให้กูพักบ้างรึไงยะ”
“เด๋วได้พักยาวแน่มึง” อ้าว... อิเวร หมายความว่าไงเนี่ย
สรุปตกเย็นนั้น คุณพี่ขุนก็มาถึงศูนย์เราจนได้ พี่แกดูอุดมสมบูรณ์เหลือเกิน (อ้วนน่ะสิ) แถมขอโทษ อิยะว่าหื่นแล้ว แต่อิพี่ขุนหื่นกว่าสิบเท่า กูจะบ้าตาย แต่ละคน สุด ๆ ทั้งนั้น
“อิยะ... ขับช้าๆสิวะมึง” ชั้นล่ะหวาดเสียวตอนที่มันพาขึ้นเนินนี่แล้วลงนี่แหละ
“อิห่า... มึงก็เกาะแน่น ๆ สิวะ” มันด่าฉ้าน
“ก็กูกลัวนี่ยะ ไอ้เชี่ย... อ้ายยย” เหมือนมันจะแกล้ง พอลงจากเนินเขาแม่งก็ไม่เหยียบเบรกเลยค่ะอิฉันก็กรี๊ดสิ หวาดเสียว (ยิ่งกว่าโดน...) สุด ๆ
“อิดอก... จะกรี๊ดหาพ่อมึงเหรอ” ไงล่ะ ผู้ชายนะเนี่ย ปากยัดหมาไว้ทั้งตัวเหรอคะ
“ก็กูกลัวอ้ะ ไอ้ควาย” ด่าคืนมั่งสิชั้น
กว่ามันจะขี่ไปถึงร้านขายเหล้าก็เล่นเอาฉันแทบเยี่ยวราด ดีนะที่ขี้ไม่แตกด้วยน่ะ ไม่งั้นเหม็นหึ่ง อิอิ พอมันซื้อของเสร็จแล้ว ฉันก็ทำท่าจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ แต่....
“มึงมานั่งหน้านี่” มันบอกงั้น
“อะ... อะไรนะ นั่งหน้า” ฉันเอ๋อแดก
“ก็เออสิวะ มาดิ เสียเวลา เร็ว ๆ” มันเร่งยิก ๆ (เร่งเชี่ยไรเนี่ย)
“อะไรของมึงเนี่ย บ้ารึป่าว กูนั่งหลังก็ดีอยู่แล้ว”
พอฉันก้าวขึ้นไปนั่งข้างหน้ามันแล้ว รู้มั้ยว่ามันทำยังไงกับช้าน เลวที่สุด.... มันกระแทกเป้ามันใส่ก้นฉาน โอ้ย... กูจะอยากวิ่งกรี๊ดดดดกลับบ้านจริง ๆ
“ไอ้เชี่ย มึงทำบ้าอะไรเนี่ย” ตะโกนด่ามันค่ะ
“อ้าว กูนึกว่ามึงชอบ” ดูมันพูด
“ชอบส้นตรีนอะไรยะ กูเจ็บ ไอ้ควาย”
“ปากจัดนะมึงเนี่ย เด๋วก็จับดูดซะหรอก” เวรกรรมอะไรของกูเนี่ย
“ปากเน่า ๆ แบบมึง จ้างก็ไม่ได้ดูดปากกูหรอก เฮ้ย... ขับดี ๆ สิยะ กูยังไม่มีผัวนะ” เหอ ๆ เปรี้ยวมั้ยล่ะฉัน
“เด๋วกูเป็นผัวให้เอามั้ยล่ะ” ตลกตายล่ะมึง
“กูยังไม่อยากฆ่าตัวตายย่ะ” แล้วมันก็หัวเราะ เอิ๊ก ๆ กวนส้น...อย่างมากค่ะ พอและ ฉันไม่ไปไหนกับมันแล้ว กามจริง ๆ
กว่าจะขี่มาถึงศูนย์ได้ ก้นฉันคงพังหมดแล้วล่ะ ก็เพราะไอ้เวรเนี่ยแหละ เอาแต่เบรก ๆ อยู่นั่นแหละ คันมากนักก็เอากันเลยดีกว่ามั้ยยะ จะได้หมดเรื่องหมดราวไป
ใกล้จะมืดแล้ว อิพี่ขุนก็เดินส่ายอาด ๆ ออกมา สายตาที่มองมาทางอิฉัน โอย... หื่นชิบหาย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะยะ ฉันเป็นกะเทยค่า เข้าใจบ่อ.... (นั่นแหละ ตัวดีเลย อิพวกนี้มันยิ่งชอบซะด้วย)
พวกนั้นนัดฉันแล้วก็เพื่อน ๆ ไปด้วย มีพี่แครงไม่ไปคนเดียวแกไม่ค่อยชอบเรื่องมัวเมาแบบนี้ มีแต่ยัยออมแล้วก็อิปุ้ย (มาทำไมเนี่ย) แล้วก็เอ่อ... สี่หนุ่มจตุรเทพนั่นแหละ (งานนี้ฉันจะได้ยั่วไอ้เอกมั้ยเนี่ย กลัวอิยะขัดแข้งขัดขาซะจริง)
ในที่สุดก็มืดแย้ว คิก ๆ นังจืดก็ไม่ยอมปล่อยเวลาทองให้หายไป รีบอาบน้ำแต่งตัวยั่วสวาทสุด ๆ ด้วยชุดที่แสนจะประหยัด เหอะ ๆ (ต้องสั้น ๆ เท่านั้นค่ะ) บ่งบอกว่า ร่านอย่างแรง อิอิ
“โอ้โห แต่งตัวไปกินเหล้าหรือไปอ่อยผู้ชายเนี่ยนังจืด” นังออมช่างกล้าถามนะยะ
“แหม... ก็ผู้ชายน้อยซะที่ไหน เผื่อได้” เหอ ๆ ตาปุ้ยมองแล้วทำหน้าระอา
“อะไรยะ... ทำหน้าแบบนั้นน่ะ” ฉันวีนมันเล่น ๆ
“เปล่า ๆ ไม่มีอะไร” มันรีบเดินนำลงไปก่อน ว่าแต่มันจะไปทำไมเนี่ย
“รอด้วยสิยะ” ฉันรีบวิ่งตามสองคนนั้นไป ให้ตายเถอะ คืนนี้ฉันจะเสียความบริสุทธิ์มั้ยเนี่ย (ตรงไหนยะ บริสุทธิ์...)
พอเดินไปถึงที่นัดหมาย อุแม่จ้าว ค... เอ้ย ผู้ชายเต็มเลย สวรรค์ชัด ๆ มาทำงานที่นี่แล้วเจ๊ไม่ผิดหวังจริง ๆ งิงิ ฉันรีบแถลงไปนั่งข้าง ๆ ตาเอก แหมก็เดี๊ยนเล็งไว้ตั้งแต่แรกแล้วนี่เคอะ
“เอกจ๋า... ชงให้เค้าแก้วนึงสิ” ด้วยความคัน เอ้ย ความอยากก็เลยอ้อนมัน
“รอแป๊บนะ” มันหันไปจัดการให้ฉัน เอ่อ... เบา ๆ ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเทขนาดนั้นหรอก แม่งเทเหล้าซะครึ่งแก้ว ฉันไม่เมาเรอะ
“อ้ะ เสร็จและ รวดเดียวหมดเลยนะ” เหอ ๆ มึงกินเองเถอะค่ะ
“จะบ้าเหรอ ชงเข้มซะขนาดนั้น” ฉันลองจิบ ๆ ดู โห... ขมสุด ๆ
“อร่อยป่าว” อร่อยกับผีน่ะสิ แต่ก็ต้องฝืนตอบมันไปว่า
“อร่อยโคตร ๆ เลยค่ะ” พอตอบมัน ในวงมันก็หัวเราะฉันใหญ่ เชี่ย... ฉันไม่ใช่ตัวตลกนะยะ
“จืด มามั่งตรงนี้มา” อาจารย์ขุนเรียกฉัน เริ่มแล้วมั้ยล่ะ
“อ่า... หนูนั่งตรงนี้ดีแล้วล่ะพี่” เรื่องอะไรจะไปล่ะ น่ากัวจะตาย
แต่สุดท้าย ด้วยความที่เมา ตัวเองเริ่มคุมสติไม่อยู่ เลยเกิดอาการนั่งอยู่ไม่ติดที่ เดินไปนั่งกระแซะข้างอิตาอ.ขุนเสียแล้วกู จะโดนอะไรบ้างเนี่ย....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
o2
ล่อเหล้าเข้าไปนี่
สติสตางไม่อยู่กะเนื้อตัวเลยนะคะ
เลือกไว้บ้างก้อดีนะคะ :o
-
หึ หึ .......
จืดเอ๊ยยยยยยยยยยยยยย...................................................เจรงๆๆๆๆๆๆ
ขอให้สมปรารถนาเน้อ น้องร๊ากกกกกกกกกกก
-
:m22:คุณจืดอ่อยสุดฤทธิ์ :mc4:
-
ลุ้นๆ....... :oni2:
หื่นๆ....นี้เจ้จืดอ่ะป่าวอ่า :m21:
ปล.กรี๊ดที่นึงงับ
-
เหอ ๆ มารีให้คุณจืด ขี้เหล้าเหมือนกันนะนี่
หวัดดีปีใหม่นะครับ ช้าหน่อยอย่าว่ากันเนาะ :mc3:
-
ง่า...อิจฉาเจ๊จืดอ่า รอบกายมีแต่หนุ่มๆ เพียบเรย :m21:
ไมหนูไม่มีมั่งอ่า... :m15:
ปล. หวัดดีปีใหม่ค่ะ :mc3:
-
เหอ ๆ มารีให้คุณจืด ขี้เหล้าเหมือนกันนะนี่
หวัดดีปีใหม่นะครับ ช้าหน่อยอย่าว่ากันเนาะ :mc3:
มาอวยให้กันยังดีกว่าไม่มานะคะคุณขา :pig4:
สวัสดีปีใหม่เช่นกันเจ้าค่า (แอบเลทเหมือนกัน อิอิ)
ถึงน้องนาอุมิ (เรียกงี้นะ) เด๋วก็มี เชื่อเจ๊ดิ ยิ่งตอนทำงานนะ ถ้าได้ไปทำกับที่ ๆ มีแต่หนุ่ม ๆ เชื่อดิ เชื่อเด่ะ โดนแน่ ๆ :m4: (เด้ง ๆ ๆ ก็ต้องเด้งให้มันเข้าท่า.... 0_o)
ปล. ปัญญาอ่อนละชั้น ไปต่อกันดีกว่า (ช่วงนี้เขียนมะออกเพราะว่าหลับก่อนทู๊กที)
-
ตอนที่ 18
เมื่อก่อนฉันว่าฉันเป็นคนเรียบร้อยนะ แต่เชื่อป่ะว่า พอเหล้าเข้าปาก ก็กลายเป็น... เอ่อ... เพื่อนๆมันเรียกฉันว่า... กาหรี่อ่ะค่ะ (ตรงไหนยะ คุณโสตะหาก เอิ๊ก... o2)
“ป๋าขา อีกแล้วนะคะ” ฉันนั่งลงบนตักของเฮียขุน แล้วก็เอาเหล้าป้อนแกมั่งกินเองมั่ง ส่วนคนอื่นก็นั่งมองว่า ทำไมอินี่มันแรดจัง
“อ้าม...” อันนี้ป้อนกับแกล้ม อิอิ
“เฮ้ย ๆ อิจืด มึงจะร่านเกินไปแล้วนะนั่น” ไอ้ยะ ปากเสีย ฉันร่านตรงไหนยะ ออกจะเรียบร้อย (ร้อย....น่ะสิ)
“ยุ่ง... คนกะลังหวานไม่เห็นเหรอไงยะ” เริ่มมึนค่ะ พูดจาเลยยังบังคับได้อยู่
“หวานจนจะอ๊วกแล้วน่ะสิมึง” ดูมันพูด ฉันผิดตรงไหนเนี่ย แค่ให้การต้อนรับแขกผู้มาเยือน
ตอนนั้นยัยออมเริ่มไปและ นายปุ้ยไม่ค่อยกิน ฉันรู้....แล้วมันมานั่งทำไม ที่แท้ก็คอยมาเก็บร่างพวกฉันนี่เอง เวลาเมาจนหลับใหลไม่ได้สติเนี่ย โถ ๆ ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีอะไรแบบนี้นะ
ส่วนสี่หนุ่มนั้น ตาแอมกลับบ้านไปและ เพราะบ้านอยู่ในเมือง ส่วนหมอขากับตาเอกยังอยู่ ตาภูก็เหมือนกัน จะอยู่ทำไมฟะ ไม่กลับไปซะที เหม็นหน้าว่ะ มานั่งเขม่นอยู่ได้ ไม่เคยเห็นกะเทยร่านรึไงยะ หุหุ (น่าน... ไปว่าเค้าอีก)
“จะไหวมั้ยเนี่ย” นายปุ้ยนั่งคุยกับพวกนั้น
“สภาพทุเรศขนาดนี้ ไม่ไหวแล้วมั้ง” :angry2:ไอ้ภูมานด่าฉาน ฉันได้ยินนะยะ
“สงสัยได้แบกกลับอีกเหมือนเดิม”
“ก็ปล่อยทิ้งไว้ที่นี่สิ ไม่เห็นจะยาก” เออ... เอาเข้าไป
“ไม่ได้หรอก ยังไงก็เพื่อนฉันล่ะวะ” โอว... ปุ้ยขา ช่างดีเลิศประเสริฐศรีอะไรเยี่ยงนี้
“แต่เป็นแบบนี้ทุกวันก็ไม่ไหวนะ” แง่ว... หมดกัน
สักพักของกินก็หมด ทีนี้จะทำไงล่ะ ต้องมีการตกลงกันว่าจะกินต่อมั้ย โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ไม่งั้นตายยยย ไอ้ยะเลยปรึกษากับสปอนเซ่อร์รายใหญ่ว่าจะเอายังไง
สรุปว่า กินต่อค่ะ โอ้โห กะถึงเช้ากันใช่มั้ยเนี่ยเธอ แต่อิฉันจะไม่ไหวแล้วนะคะ ง่วงก็ง่วง แรดไม่ออกแล้ว ส่วนนังออมน่ะเหรอ เรียบร้อยไปแล้ว ตอนนี้ตาปุ้ยกำลังขี่รถไปส่งที่บ้านอยู่
“แล้วใครจะไปซื้อเนี่ย” ไอ้ยะถามคนอื่น ๆ
“ฉานไปเอง” อิอิ ผิดไหมที่ใจอยากจะออกไปซื้อ (ไหวเหรอคะนั่น)
“เมาแอ๋ขนาดนี้ ขับรถไหวเร้อ” ไอ้ยะว่าฉัน
“เมาเมยที่ไหน ฉานยังไม่เมาย่ะ” แค่กรึ่ม ๆ นิดเดียวเอง o2อุอุ แต่พอยืนแล้วเหมือนโลกมันโครงเครงแฮะ แต่ก็พอไหวน่า
“งั้นฉันไปเองละกัน” เห... ใครจะไปอ้ะ อ้อ อิตาภูน่ะเอง
“ดูจากทุกคนแล้ว สงสัยจะไปไม่ไหว” มันว่างั้น รวมฉันด้วยป่าวเนี่ย
“ฉานไปด้วย” ด้วยความมึนประกอบกับอยากนั่งรถตากลมเล่น จะไปกับใครก็ไม่สนใจและ
“เอามันไปด้วยนั่นแหละ ดูๆมันหน่อยละกัน แม่งเอ๋อแล้วมั้งน่ะ” ชิ... กัดกูจริงนะ อิยะ
“อ้าว... ไปเด่ะ ยืนมองหา...เหรอยะ” ดู๊... เมาแล้วหาเรื่องเค้าอีกนะ
มันส่ายหน้าไปมา ก่อนที่จะรับตังค์แล้วก็เดินไปสตาร์ทรถ มันบอกว่าให้ฉันนั่งข้างหน้ามัน (อีกแล้ว ทำไมฉันต้องนั่งหน้าด้วย ไม่เข้าใจ)
“เน่... ฉันนั่งข้างหลังก็ได้ ไม่ตกหรอกน่า” ฉันวีน
“จะไปมั้ย... อย่าลีลา” อึ๋ย... ไปก็ได้วะ
“นั่งหน้าอีกละกู” ฉันบ่นงึมงำ แต่ก็ต้องจำใจขึ้นไปนั่งข้างหน้ามัน
“ก้มหัวหน่อยสิ มันมองไม่เห็น” อิเชี่ย แล้วจะไม่ให้กูนั่งหลังล่ะคะ
“เออ... ๆ” ก้มก็ก้ม
“นี่... ออกไปซื้อตรงไหนน่ะ” ฉันชักจะกังวลนิดหน่อย เพรามันดึกแล้วน่ะสิ ร้านไหนจะเปิดละคะ
“เอาเถอะน่า….” เอ... เอาเถอะน่าของมัน แปลกๆแฮะ
สรุปว่า มันพาไปไหนรู้มั้ยคะ โน่น.... เซเว่น11เกือบถึงตัวเมืองค่ะ อิห่า... งี้ พวกที่รออยู่มันไม่ด่าเอาเรอะ แต่ขอโทษมทันขับรถเร็วยังกับอะไรดี ขนาดฉานนั่งหน้านะ อกอิแป้นจะแตก กลัวก็กลัว สร่างเมาเลยค่ะ
“เป็นไรอีกล่ะ... หน้าซีดเชียว” ก็เพราะมึงนั่นแหละค่ะ
“จะอ๊วก...” ว่าแล้วก็แอ๊บทำท่าจะอ๊วกใส่มันซะงั้น
“เฮ้ย ๆ ไปอ๊วกที่อื่นเลย” มันกระโดดหลบ เชอะ ใครจะอ๊วกให้เสียของยะ
“ไปซื้อของมาเร็วๆเลย ฉันง่วงแล้วนะเนี่ย” ฉันวีนมัน
“เออ... ช่วยไม่ได้ อยากมาเองทำไมล่ะ”
“อิเวร... ก็ใครจะนึกล่ะว่า พามาซื้อซะไกลขนาดนี้” ฉันบ่น แล้วก็นั่งรอมันที่รถนั่นแหละ
มันเดินเข้าไปซื้อของในนั้น สักพักก็กลับออกมาพร้อมกับเหล้ากรมนึง โซดา กับแกล้ม น้ำแข็ง แล้วจะถือไปยังไงคะเนี่ย หวังว่าคงไม่ใช่....
“เอ้า...” มันยื่นมาให้ฉันถือ
“แล้วจะนั่งไปยังไงล่ะยะ” ฉันเลยวีนซะ
“ก็นั่งหลังไปดิ หายเมาแล้วไม่ใช่เรอะ” มันว่างั้น
“ถึงว่าสิ ฉลาดนักนะ” แล้วฉันก็ต้องจำใจถือของพวกนั้น หนักก็หนัก เซ็งจริง ๆ เลยว้อย
มันใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็กลับมาถึงที่พวกนั้นนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอไปถึงก็โดนแซวอีกนะฉัน พวกนั้นมันหาว่า ฉันกะไอ้ภูแอบไปได้กันมาแล้วล่ะสิ แม่ง... ปากเหรอนั่น จ้างให้ฉันก็ไม่เอามันทำผัวหรอกค่ะ หมดเวลา.... (รักเดียวใจเดียวเท่านั้นคือตัวนุ่นที่ซู๊ดดดด :mc2:)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตาภูเนี่ย
ทำไมพากลับมาเร็วจัง ชิมะ
อดเลย................. :m21:
มัย มาต่อน้อยจังอ่ะ จุ๊ฟๆๆๆๆๆๆ
-
หุหุหุ แอบเชียร์ พี่โหดภู พี่จืดจะว่ามะ :o8:
ว่าแต่น่ะเจ้ เมาแล้วดูแลตัวเองด้วยจิ เดียวก็โดนหิ้วหรอก
รึเจ้จะสมยอมหว่า :m12: 55555
-
:m30:
ยังแร๊งงงงงงงงงง
ได้อีกนะคะเจ๊
:m13:
เหล้านี่เพลาๆหน่อยเถอะนะคะ สงสารตับไตใส้พุงค่ะ
ที่สำคัญ
แอลกอฮอลล์ ทำให้
แก่...................................
เร็วอีกนะคะ
น้องอาร์ขอเตือน
-
เขาบอกว่ายิ่งเกลียดสิ่งไหนมักจะได้สิ่งนั้นนะคับ คุณจืด555 :a4:
-
เขาบอกว่ายิ่งเกลียดสิ่งไหนมักจะได้สิ่งนั้นนะคับ คุณจืด555 :a4:
จริงอ้ะ งั้นเจ๊ขอเกลียดผู้ชายหล่อ ๆ รวย ๆ เท่ ๆ ได้ป่ะ :oni2:
-
มารอเจ๊จืด น๊า :m13:
ยังมะสร่าง เหรอจ๊ะ อย่างงี้ต้องถอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :m30:
-
:m22:ยังไม่มีอีกเหรอจ๊ะ รออยู่เด้อ :mc4:
-
:m23:เข้ามารอ ร๊อ รอ ปูเสื่อรอ555
-
เริ่มจะปลื้มตาภูเข้าแล้วนะคะคุณเจ๊ อิอิ :m1:
รีบมาต่อเยอะๆเลยค่า :m4:
-
:oni3:เจ๊จืด อยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มามะ มา......
-
มาต่ออีกนะ ...คิดถึงเจ้
แบม เป็นน้องใหม่อ่ะ อ่านไป ลุ้นไปอ่ะ (แอบผิดหวังเล็กน้อย ถึงปานกลาง)
จะสอบพรุ่งนี้แล้ว...ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย
ถ้าขยันอ่านหนังสือ เท่ากับอ่านเรื่องของเจ้นะ A แหง...
-
:m14:ยังเผ้ารอคุณจืดมาต่อนะ :m12:
-
เดินมาเจอเจ๊จืดนอนอยู่เอง
เจ๊เจ๊
มาต่อได้แย้ว อิอิ :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
คิดถึงเจ๊เหมือนเดิมน๊า...จุฟจุฟ :m1: :m1:
-
:serius2: อ๋ายยย เครียดค่ะเครียด ตอนแรกนึกว่าจะได้ลงไปภูเก็ตเมื่อวานนี้แล้วแท้ ๆ ดันมาบอกให้เราเลื่อนออกไปอีกอาทิตย์นึง
:mc1: อุตส่าห์เก็บของเรียบร้อยแล้วเชียวนะ
:m13: แต่ที่เด็ดสุดนี่สิ จะได้ไปเป็นรูมเมทกะปู้ชายที่ชื่อ .... ด้วยแหละ :oni1: กี๊ซซซซซ ฉันจะเสียตัวมั้ยเนี่ย คิคิ (ด.จ.ร. มากมาย)
:m23:แหะ ๆ ขำ ๆ นะจ้ะ อย่าคิดลึกกันล่ะทุกคน (แต่ที่เม้าท์มามันเป็นเรื่องจริงอ่ะ)
เอาล่ะ มาต่อกันตอนต่อไปดีกว่า แอบหายไปนาน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 19
เฮ้อ.... เซ็งจิตกะอิพวกนี้เหลือเกิน ดื่มกันได้ทั้งคืน (แล้วทำไมฉันต้องมานั่งกะพวกนี้ด้วยเนี่ย ....แอบหวังอะไรลึกๆล่ะสิยะ) ด้วยความง่วง เวลามันก็ล่วงเลยเข้าไปเกือบตีสองได้มั้ง อิฉันก็ง่วงเหลือจะรับได้ โอ้... พระเจ้าขา ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจะเอาเต้นท์มากางนอนเสียตรงนี้จริง ๆ
“เอ้า ๆ จะหลับแล้วเรอะมึง” เสียงไอ้ยะกรอกใส่หูฉัน อิเชี่ย พูดเบา ๆ ก็ได้ค่ะ หูกูพังหมด
“ง่วงเชี่ยไร แค่ตาจะหลับเอง” ดูพูดเข้า
“แหม จืดนี่ อึดจริงๆนะเนี่ย” ตาเอกแซว
“เค้าอึดน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าตัวเองอึดนี่สิ.... อิอิ” ว่าแล้วก็หัวเราะคิกคัก (ที่กล้าพูดเนี่ย เมานะคะ ไม่งั้น...ไม่กล้าหรอก)
“โอ้วววว” อิยะเป็นห่-ไรอีกล่ะมึง
“แล้วจืดอยากลองมั้ยล่ะ” ตาเอกเริ่มส่งสายตาอันร้อนแรงมาทางฉัน มีหรือที่ฉันจะยอมแพ้
“อันนี้ก็ต้องแล้วแต่คนท้าน่ะนะ ว่าจะกล้ามั้ย”
“ไม่กล้าคงไม่ท้า...” ท้ากันไปท้ากันมา จนคนอื่นเริ่มรับไม่ได้และ
ตาภูคงจะเกิดอาการหมั่นไส้เต็มแรงเกิด เลยพูดขัดขึ้นมาซะอย่างงั้น
“จะจีบกันอีกนานมั้ยวะ ไม่ไปโรงแรมด้วยกันซะเลยล่ะ” น่าน อันนี้แรงกว่า
“....” งงเป็นไก่ตาแตก
“เอ่อ... มึงเป็นอะไรวะ ไอ้ภู” ตาเอกยังคงงงกับอาการของเพื่อนมัน
“สงสัยจะหึงนังจืดมั้ง 5555” อ้าว ปากเหรอนั่น ไอ้ยะ
“บ้าเรอะ พูดอะไรของมึง” มันรีบโวยวาย
“มันพูดเล่นหรอกน่า มึงก็ทำเป็นร้อนตัว” จารย์ขุนแซวมันด้วย
“เหอ ๆ” มีแต่ฉันคนเดียวนั่งเอ๋อ ไอ้พวกนี้มันเล่นอะไรกันอ่ะ
อ้อ... ตอนนี้เหลืออยู่แค่เท่าที่เห็นนี่แหละ นอกนั้นกลับบ้านไปหมดและ ทนความง่วงกันไม่ไหว เหลือชาย 4 กะเทย 1 (ตัวแรง) แล้วสักพักอิฉันก็เกิดอาการปวดฉี่ขึ้นมากระทันหัน อันเนื่องมาจากดริ๊งมากไปหน่อย
“ปวดฉี่อ่ะ” หันไปกระซิบข้าง ๆ ไอ้ยะ
“ก็ไปดิวะ มึงมาบอกกูทำไมเนี่ย”
“ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิมึง” ฉันอ้อนวอนมัน ใครจะกล้าไปคนเดียว แล้วไอ้ที่ฉี่ของพวกมันน่ะ แม่งไปยืนฉี่ริมสะพานนู่นแหละ อุบาทว์ชะมัด
“มึงบ้ารึเปล่า ก็เดินไปดิ แค่นี้เอง” อ้าย ไอ้นี่ ใครจะไปยืนฉี่แบบมึงยะ
“มึงสิบ้า กูเป็นผู้หญิงนะ จะให้ไปยืนแบบพวกมึงได้ไง อุบาทว์”
“ดัดจริตเนาะมึง ไปชวนคนอื่นนู่นไป” มันโบ้ยให้คนอื่นแทนซะงั้น
“ไอ้คนแล้งน้ำใจ พึ่งไม่ได้เลยนะมึง” ด่ามันอีกที เชอะ ถ้าไม่ติดที่ว่าห้องมันอยู่ที่ทำงานล่ะก็ ไปคนเดียวเองแล้ว
“จะไปห้องน้ำเหรอ” ตาเอกถามฉัน
“อือ.... ปวดจะตายอยู่แล้ว” ฉันก็บอกมันไป อ้อ... ไอ้ที่คิดจะเอามันน่ะ ไม่เลย... เพราะว่าฉันมันพวกชอบหยอกเค้าเล่น (แต่ว่า มันก็ไม่แน่นะ)
“งั้น... ไปด้วยกันสิ เราก็ปวดเหมือนกัน”
“ขับรถนะ เราขับไม่ไหว” ที่แท้ก็เมานั่นเอง เลยต้องหาคนขับให้
“เฮ้ย ๆ ไปเยี่ยวนะเว้ย ไม่ใช่ไปทำอย่างอื่น” จารย์ขุนปากดีเนาะ สงสัยในหัวคงจะมีแต่เรื่องอย่างว่า
“ค่า.... ไปฉี่ค่ะ ไม่ได้ไปเอากัน” เป็นไงล่ะ อิจืด ถามว่าแรงมั้ย.... ทำเอาคนที่เหลือนั่งเอ๋อแดกเลยค่ะ
สรุปว่าฉันก็ต้องซ้อนท้ายตาเอกไป อู้ย.... ใจจริงก็คันนะ แต่ด้วยความเป็นกลุสตรี(น) ก็เลยต้องแอ๊บนี้สนึงส์ เหอๆ แต่น้ำเมานี่ทำเอาคนใจกล้าหน้าด้านดีเหมือนกันแฮะ
“เอกจ๋า... ขับเร็ว ๆ หน่อยดิ จะราดอยู่แล้ว”
“จ้า ๆ จะถึงอยู่แล้ว รออีกนิดนะ” ตาเอกรีบบิดคันเร่งเมื่อถึงเนินขึ้นไปยังตึกทำงาน
แล้วก็มาถึงจนได้ ฉันค่อย ๆ ลงจากรถ ถ้าลงแรงเด๋วฉี่จะแตกเสียก่อน อิอิ พอลงแล้วก็แอ๊บเซนิดนึง แบบว่าเมาอ่ะค่ะ ตาเอกจอดรถปุ๊บก็รีบมาพยุงตัวฉันไว้ โอ... สุภาพบุรุษซะจริง แต่หารู้ไม่ว่า นังจืดมันตอแหละค่ะ
อิตาเอกคงไม่รู้เลยอ่ะ ว่าฉันยั่วมันอยู่ แต่เอ... คิดไปคิดมา มันก็ไม่ดีหรอกมั้ง น่าเกลียดจะตายไป ก่อนมาฉันก็พูดแบบนั้นไปแล้ว เอาวะ ไม่ทำตัวเป็นคนใจง่ายดีกว่า เด๋วเค้าจะมองเราไม่ดี (ยังกับพวกมันจะมองว่าหล่อนดีงั้นแหละ)
“เด๋วเราเข้าห้องนี้ละกัน” ตาเอกยิ้ม ๆ แหงล่ะ ก็นี่มันห้องน้ำหญิงนี่จ้ะ
“เสร็จแล้วรอด้วยนะ” คงนานแหละ อั้นไว้ซะเต็มกระเพาะ
“จ้า...” แล้วอิฉันก็ไม่รอช้ารีบเข้าห้องน้ำทันที จากนั้นก็ขัดการปลดปล่อยมันออกมาเต็มสตรีม เฮ่อ... ค่อยยังชั่ว อั้นไว้มาก โคตรปวดท้องเลย
ห้องน้ำที่เราไปเข้ากันมานั้น อยู่ที่ตึกที่พวกตาเอกทำงานอยู่ มันดูลับตาคนมาก ไม่มียามมานั่งเฝ้า แถมยังดูน่ากลัวอีกตะหาก แต่ที่น่ากลัวยิ่งกว่าผี คงจะเป็นอันนี้มากกว่า...
“อุ้ย.... ตกใจหมดเลยอ่ะ” ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไง ตาเอกมายืนพิงอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำน่ะสิ แถมตามันนะ อี๋.... หยาดเยิ้มสุด ๆ รู้เลยว่า คุณเธองอสระเอียนนอไม้เอกค่ะ (ไม่กล้าพิมพ์ตรงๆอาย)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล. :oni1: จืดจะยอมเสีย..... หรือว่า จืดจะยอมนก.... รอลุ้นกันต่อไปนะคร้าๆๆๆๆๆ :m14:
-
:m4: :m24: :m22:เข้ามาแอบดูคุณจืด....อ่อยหนุ่มๆ :pig3:...อะหุๆ
-
เราเชียร์เฮียภูอะ เค้าว่าพี่เอกมานดูเจ้าชู้ไงไม่รุ ไม่ปลื้ม :m21:
เจ้ที่เลิฟมาต่อเร็วๆเน้อ :oni2: จ๊ ว ฟ ฟ ฟ ฟ
-
:oni2: ไปภูเก็ต ไปภูเก็ต ไปภูเก็ต
ขอให้สมหวัง.........................................กะปู้ชาย................................... :laugh5:
-
:m23:ผ่านมา 1 วัน.........................................สงสัยไปภูเก็ตแล้วจริงๆ
เดินทางปลอดภัย ทั้งไป และกลับ
นะจ๊ะ เจ๊จืด จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :bye2:
-
นกดีกว่า
ไปเอาเถื่อนๆอย่าง ภู ดีกว่า
-
อย่าหายไปอย่างนี้ เพราะฉันรู้สึกไม่ดี........ :m15: (เพลงใครน้า??)
อิอิ เข้ามารอเจ๊จืดอย่างใจจดใจจ่อจ้า
(เอ่อ ว่าจะถามหลายทีแล้วค่ะ หนูเรียกเจ๊จืดได้มั๊ยคะ?รึให้เรียกอย่างอื่นดี กลัวเจ๊ไม่ชอบ แต่ก้อเรียกเจ๊จืดไปหลายครั้งแล้วอ่า :m23:)
ทำงานที่ภูเก็ตใช่มั๊ยคะ? ที่นั่นสวยมั๊ยอ่า???อยากไปเที่ยวมั่งจัง อยากไปเจอพี่ภู อิอิ :m1:
แต่ถึงยังไงก้อไม่เคยลืมพี่อาร์ทน้า ฝากความคิดถึงให้พี่อาร์ทด้วยนะคะ :m13:
แล้วจะแวะมาอีกค่ะ
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
:m15: o7 :oni2:
-
ยังไม่หายไปไหน เมื่อคืนเมาดิบไปหน่อย มาต่อให้แล้วค่า
บทที่ 20
โดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว (นี่ขนาดตัวเองเบ้าแล้วนะ ยอมรับเลยว่ามันคงจะสุด ๆ แล้ว) ตาเอกคว้าตัวอิฉันเข้าไปกอดซะเต็มแรง อ้ายยย ไม่นะ ฉันยังไม่พร้อม ฉันยังไม่อยากเสียสาว (อีกและ) แต่ขอโทษด้วยความเมานิด ๆ ร่านหน่อย ๆ (อันนี้แรงเกิน)
“เอก... จะทำไรเค้าน่ะ” ดูการพูดจาก็รู้เลย
“ก็ทำแบบนี้ไง” มันซุกไซร์ฉัน ม่ายยยยนะ
“อื้อ...” จะร้องไงล่ะคะ มันเสียว....
ฉันพยายามตั้งสติตัวเองโดยด่วน ไม่ได้ ๆ เรามาที่นี่ มาทำงานนะ ไม่ได้มาหาผัว เอ้ย แฟน ต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้น... แต่ว่า มันเก่งจริง ๆ นะเนี่ย เล่นเอาเคลิ้มเลย
“ปล่อย...เอก” ฉันหันหน้าหนี แล้วก็ผลักตัวมันออกไป แต่ไม่หลุด
“ไม่เห็นต้องอายเลย” มันซุกไซร้ไม่ยอมหยุด หื่นชิบ....
“ไม่เอา เด๋วพวกนั้นสงสัยกัน รีบกลับกันเถอะ” ฉันอ้างไปนู่น
“ไม่หรอก มันคงรู้แล้วล่ะ” เหอะ ๆ มันก็คงเป็นยังงั้นน่ะนะ
“ก็แบบนี้น่ะสิ เราต้องรีบไป นะ... ขอร้องล่ะ”
“.... ก็ได้ คราวหน้า...ละกัน” กรรม ฟังแล้ว สยองขน ยังจะเอาอีกเรอะ แล้วตูจะรอดมั้ยเนี่ย
พอหลุดจากอ้อมแขนของมันได้เท่านั้นแหละ อิจืดก็สร่างเมาแล้ว รีบวิ่งปรู๊ดไปยังรถมอไซด์ทันที มันก็เดินตามมาด้วยอารมณ์ค้างนิด ๆ (ไม่นิดนะนั่น) จากนั้นเราสองคนก็ขับรถตรงไปยังวงเหล้าต่อ
พอไปถึง ไอ้พวกนั้นก็มองมาเป็นตาเดียวกัน รู้นะ.... ว่าคิดอะไรกันอยู่ (ก็เกือบไปเหมือนกันแหละ ดีนะที่ยังละอายแก่ใจตัวเอง)
“ไปนานนักล่ะวะ กูนึกว่าพวกมึงมีอะไรกันแล้วซะอีก” ไอ้ยะ สาระแนรู้ดีนักนะมึง
“ถ้าเป็นงั้นก็ดีน่ะสิวะ” ฉันหันไปมองไอ้คนพูด ปากเหรอนั่น ไอ้เอก
“พูดอะไรกันเนี่ย ฉันเสียหายนะยะ เข้าใจมั้ย เอ้า... มองหาพร่อเหรอ เอามาให้กูแก้วนึงสิ” เหอ ๆ ไอ้ยะถึงกับอึ้ง ส่วนจารย์ทำท่าจะหลับและ ตาภูนั่งมองตาปริบ ๆ มันคงคิดว่า ทำไมอินี่แรงจัง
“ทำเองไม่เป็นรึไงวะ กูไม่ใช่ขี้ข้ามึงนะโว้ย อิจืด”
“ไม่ใช่ก็ใช่ซะสิ พูดมาก เอามาเร็ว ๆ”
“ตุ๊ดอะไรวะ ทุเรศชิบ” ฉันหันขวับไปทางไอ้คนพูด
“เป็นตุ๊ดแล้วหนักหัวใครไม่ทราบ” ฉันด่ามันสิ ไอ้ภูทำไมมันปากหมาแบบนี้นะ
“....” มันไม่ตอบแต่ทำลอยหน้าลอยตาไปมา เห็นแล้วมันกวนประสาทกันสุด ๆ
“ฝากไว้ก่อนเหอะมึง...ไอ้ภู” ฉันนั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน แบบว่า อยากจะกัดมันให้จมเขี้ยวจริงๆ
“มึงไปว่าเค้าทำไมว้า” ตาเอกทำเป็นห่วงฉัน ฮี่โธ่...
“เสือกไรล่ะมึง” ดูมันพูด
“โอ้ยยย ปวดหัว... มีผัวดีกว่ามั้ยเนี่ย” เป็นไงล่ะ ไอ้พวกนั้นหันมามองเป็นตาเดียวกันอีกรอบ งงล่ะสิ ว่าอินี่เพี้ยนอะไรอีก
“มองหาอะไรยะ หรืออยากมีเมียเป็นตุ๊ด” หุหุ
“ประสาทเหรอมึง อินี่ เมาแล้วบ้า” ไอ้ยะกัด หรือด่ากูวะเนี่ย
ไอ้ที่พูดไปเมื่อตะกี้เป็นเรื่องเลยแหละ ก็จารย์ขุนน่ะสิ แกน่ะลามกอยู่แล้วพอฉันให้ท่า เอ้ย พูดเล่นแค่นั้นเอง แกก็รวบตัวฉันลงไปนอนกองกับพื้นซะงั้น แล้วไงน่ะเหรอ แกเมาแกก็หน้าด้านสุดฤทธิ์ หอมแก้มข้างซ้ายทีขวาที ไอ้ฉันก็เป็นอิสลามซะด้วย (ไม่กินหมูค่ะ) เลยขยะแขยงซะเด็มประดา จะหนีก็ดิ้นไม่หลุด
“โอ้ย.... ช่วยกูหน่อยสิ กูจะตายอยู่แล้วนะ” หายใจไม่ออกค่ะ รัดตัวซะแน่นเลย
“ก็อยากมีผัวไม่ใช่เหรอไง” ดูไอ้ภูมันพูด
“เออ... แต่ไม่ใช่ตอนนี้โว้ย ช่วยกูหน่อยไอ้ยะ” ฉันหันไปบอกมัน
“เหอะ... ทำเองก็แก้เองสิวะ” แล้วมันก็หันไปแด*เหล้าเหมือนเดิม อิเวร... ไม่ช่วยกูเลย
แต่ดูเหมือนอิตาหมูขุนจะเริ่มหมดฤทธิ์ มือไม้เริ่มอ่อนปวกเปียก พอที่ฉันจะแกะออกได้ พอหลุดปุ๊บ ฉันก็กระโดดหนีไปนั่งอีกฝั่งทันที ไม่เอาแล้ว นั่งใกล้ตาขุนนี่ น่ากลัวชะมัด
พวกนั้นพากันหัวเราะเยาะฉัน ฝากไว้ก่อนเหอะพวกเมิง ไม่ช่วยแล้วยังมาซ้ำกันอีก ตอนนี้เหล้าเริ่มจะหมดแล้วล่ะ ดีเหมือนกันฉันจะได้กลับไปพักผ่อนบ้าง เวลาตอนนั้นก็ปาเข้าไปตีสามแล้ว ดึกนะเนี่ย คนอื่นเค้าหลับกันหมดแล้ว มีแต่พวกนี้แหละที่มานั่งเฮอาปาร์ตี้กันอยู่ได้
“กลับไปนอนกันเถอะพวกมึง” ฉันชวนคนอื่น ๆ ก่อน
“ตีอะไรแล้วเนี่ย” ไอ้ยะถาม
“ตีสามแล้ว กลับเถอะ เหล้าก็จะหมดแล้วด้วย”
“กลับก็กลับ จารย์... ลุกไหวมั้ยเนี่ย” มันหันไปปลุกจารย์ขุนที่ตอนนี้หลับไปแล้วพักนึง
“แล้ว....มึงจะกลับไงเนี่ย” ไอ้ยะถามฉัน แหงล่ะ ตาภูก็ต้องกลับกับตาเอกอยู่แล้ว
“ก็... ไปกับมึงไงล่ะ” ฉันบอกมันไป
“เฮ้ย... ไม่ไหวหรอก แค่จารย์ขุนก็หนักจะตายอยู่แล้ว” ย่ะ... กัดแกดีเนาะ
“แล้วกูจะกลับไงเนี่ย ให้เดินไป ไม่เอาหรอกนะ น่ากลัวจะตาย” กลัวผีหลอกค่ะ
“มึงก็ให้สองคนนั้นไปส่งสิวะ” มันเสนอมา
“หา... เอางั้นเหรอ” ฉันหันไปมองทางสองคนนั้น
“กลับด้วยกันนี่แหละ กลัวอะไรเหรอจ้ะ” ตาเอกทำเป็นถาม ก็กลัวมึงนั่นแหละค่ะ
“เอ้า เก็บของสิวะ จะได้กลับกัน” มันสั่ง แต่มันไม่ทำ น่าด่าจริง ๆ
พอเก็บของเสร็จ ฉันก็ต้องนั่งรถไปกับสองคนนั้น เอ่อ... ไอ้กลับด้วยน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่ทำไมต้องให้ฉันนั่งตรงกลางด้วยล่ะเนี่ย พอฉันบ่ายเบี่ยง มันก็บอกว่ากลัวฉันเมาตกรถ ปัญญาอ่อนเหรอ.... มือฉันก็มีนะ เกาะเอวมันไปสิ
++++++++++++++++++++++++++++++++
-
o13 o13 o13 o13
มีผู้ชายมาถวายตัวแล้วแท้ๆ ไม่น่าปฎิเสธเลย :oni1: :oni1: :oni1:
อิอิ
เจ๊จืดมาแล้ว
คิดถึงโคตๆๆๆๆ
:m1: :m1: :m1:
คิดถึงเจ๊เหมือนเดิมนะ :oni3: :oni3:
-
:o เจ้จึดเมายาบ้าแน่ๆเลย
ไม่ใช้ละ นี้ไม่ใช้เจ้แน่เลย เอาเจ้ของเราไปซ้อนไว้ไหน!!!!! บอกมาเดี๋ยวนี้!!!!!
....ล้อเล่นนา มาต่อเร็วๆน่ะ.....
ป๋อล๋อ เชียร์ตาภูเถื่อนฮับ ...ชมรมรักชายโฉด ว่ะ ฮ่า ฮ่า
-
:m29:
อึ้ง ทึ่งเสียวค่ะ
หวิดเป็นเมียทั้งวงเหล้าเลยนะเนี่ย
:m29:
-
คุณจืดแรงได้ใจจิงๆคับ
-
ง่า ค้างอีกแล้วอ่า :m21:
ถ้าเจ๊จืดนั่งตรงกลางแล้วพี่เอกกะพี่ภู ใครเปนคนขับกะคนซ้อนท้ายล่ะ??อิอิ :o8:
สงสัยคืนนี้ต้องไปนอนจิ้นก่อนซะแล้ว :m23:
รีบมาต่อเร็วนะคร้าบบบบบบบ :m1:
-
:o8:ถ้าเค้าบอกว่า จริง ๆ เป็นคนเรียบร้อย จะมีใครเชื่อมะเนี่ย :oni1:
:m22: คิดถึงน้องกิ๊ฟเหมือนกัน ช่วงนี้เค้าอาจจะแวบไปแวบมาบ้างก็อย่าว่าแล้วกันนะ
เอามาลงให้อีกตอนนึง เผื่อหายไปอีก อิอิ :mc1:
บทที่ 21
สรุปว่าฉันก็ต้องกลายเป็นไส้แซนวิชจนได้ มันก็ดีไปอีกแบบนึงนะ อิอิ นาน ๆ ทีจะมีประสบการณ์สยิว ๆ บ้าง พอกลับมาถึงบ้านพัก ตาเอกก็พาขึ้นไปส่งบนบ้าน ดีนะ... ไม่เข้าไปส่งถึงในห้องนอนน่ะ คงจะไม่ได้กลับห้องของตัวเองเป็นแน่ :m13:
“ขอบใจนะ” ฉันบอกออกไป เสียงยังเบลอ ๆ อยู่เลย
“ไม่เป็นไร คราวหน้า.... เอาอีกนะ”
“อะ... อะไรนะ เอาอะไรของแก” ฉันก็ตาโตสิ เอาอะไรของมัน
“ก็ไปกินเหล้าด้วยกันอีกไงล่ะ สงสัยอะไร... แน่ะ หรือว่า...” มันทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ฉาน
“พอเลย... พอ ลงไปได้แล้ว เด๋วเพื่อนแกก็รอนานหรอก”
“ไปแล้วนะ... พรุ่งนี้ไปเล่นเกมส์เพลย์ที่ตึกฉันนะ” เล่นเกมส์เหรอ น่าสนแฮะ
“ดูก่อนละกัน ไม่รู้จะลุกไหวมั้ย” ฉันมึนหัวไปหมดแล้ว อยากนอนเต็มทน เลยบอกไปว่า
“เอก... แกกลับบ้านไปนอนได้แล้วล่ะ ฉันจะนอนแล้ว ขอบใจอีกทีนะ บาย”
“บาย ไปแล้วนะ” แล้วมันก็เดินลงบันไดไป ฉันเห็นนายภูมองมาทางเราสองคน ดูท่าว่าจะง่วงมากแล้วนะนั่น เอาเหอะ เพื่อนแกลงไปแล้วนี่ ฉันเข้านอนบ้างดีกว่า...
*********************************
เช้าวันต่อมาฉันก็เกิดอาการลุกไม่ขึ้น ต้องนอนซมเพราะฤทธิ์เหล้าทั้งวัน กว่าจะหายก็เย็น ๆ นู่นแหละ วันนี้เพื่อน ๆ เอาข่าวมาบอกว่า วันปีใหม่นี้ตกลงกันได้แล้วว่า กลุ่มเราจะแสดงอะไรกัน
“หา... โสนว์ไวท์เหรอ จะบ้ารึไง ไม่เอาหรอก” ฉันโบ้ยทันที ไม่ไหวหรอก ฉันทำไม่ได้หรอก :serius2:
“ทำไมล่ะ ไม่เห็นจะต้องทำอะไรเลย ก็แค่เดินไปเดินมา ขำ ๆ” ดูนังออมมันพูดเข้า
“ไม่ขำย่ะ... ก็ฉันอายนี่หว่า”
“อาย... แกเนี่ยนะ อาย... แล้วเมื่อคืนล่ะ ไม่เห็นอายเลย” น่าน... เล่นกุอีกและ นังเพื่อนเวร
“ใช่ ๆ ทีแบบนั้นทำได้ แล้วนี่ มันส่วนรวมนะ พวกฉันก็เล่นกันนะเว้ย” ไอ้ปุ้ยมันบอกว่า เล่นด้วยเหรอ ฉันเลยถามมันไป
“เล่นอะไรล่ะ อย่าบอกนะว่า คนแคระน่ะ” เหอะ...พวกนั้นพากันพยักหน้าพร้อมกันอีกนะ
“จริงอ่ะ...”
“ก็จริงอ่ะดิ พวกฉันต้องรวมคนให้ได้ตั้ง 7 คนแน่ะ พวกพี่ ๆ เค้าก็จะเล่นด้วย”
“หะ... เล่นด้วยเหรอ ลงทุนกันจัง” ฉันแอบบ่นงึมงำ ใจก็ไม่อยากเล่นเท่าไหร่
“แล้วชุดล่ะ มีเหรอ” ฉันลองถามพวกนั้นดู
“ไม่มีอ้ะ หาเอาเอง” นังออมบอก
“หาเอง... เวรกรรม แล้วจะหามาจากไหนล่ะคะ”
“เอาน่า พี่พอจะมีกระโปรงพลิ้ว ๆ อยู่ เสื้อก็มี ลองใส่ดูละกัน น้องจืด” พี่อัมบอกมาแบบนี้ มันก็ยังหวั่น ๆ อยู่
“ส่วนเรื่องผม ก็ไปหาเช่าเอา”
“เฮ้อ... ไม่อยากเล่นเลยอ้ะ อายคนดูชะมัด” แต่ในที่สุด ฉันก็ต้องตกลงปลงใจที่จะต้องเล่น เพราะคนอื่นเขาบอกว่าจะเล่นกัน
แล้วการเตรียมงานก็เริ่มต้นขึ้น โดยการจัดหาอุปกรณ์การแสดงโดยพวกเราเองแหละ หากันทั้งงาน ส่วนเวทีการแสดง การจัดซุ้มอาหารก็เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ไป การแสดงมีทั้งหมด 4 กลุ่มได้มั้ง แต่มีอยู่กลุ่มฉันนี่แหละ ออกจะใช้คนแสดงมากที่สุด :m15:
รวมแล้วก็ประมาณ 8 คนได้ เอ้ะ... มีเจ้าหญิง คนแคระทั้ง 7 แล้วเจ้าชายกะแม่มดล่ะคะ หายไปไหนอ้ะ แปลก ๆ เนอะ ว่ามั้ย...
“ไม่มีหรอก พวกเราแค่ออกไปเต้นอวยพรวันปีใหม่กันเท่านั้นเอง” พี่อัมบอก
“อ้าวเหรอ แล้วจืดต้องทำไรบ้างล่ะ”
“ก็เดินแจกขนมพวกเด็ก ๆ บนเวทีไปนั่นแหละ แล้วก็เต้นน่ารัก ๆ ก็พอ”
“เอางั้นเหรอพี่” ฉันถามแบบงง ๆ (แต่จริง ๆ อยากถามว่า เต้นร่าน ๆ ไม่ได้เหรอ อิอิ)
“อือ... แบบนี้แหละ ดีที่สุดแล้ว หรือว่าอยากให้มีเจ้าชายด้วยล่ะจ้ะ” พี่อัมแกเริ่มแซวฉันเล่นละ
“โอ้ ๆ ไม่ล่ะจ้ะพี่ แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ” ฉันรีบโบ้ย เพราะกลัวจะมีฉากคิสกันน่ะสิ
“เย็นนี้ พี่จะออกไปเช่าวิกมาให้นะ น้องจืดมาลองดูชุดที่บ้านพี่เย็นนี้ด้วยละกัน”
“จ้าพี่ แล้วเจอกันนะ”
เย็นนั้นหลังจากที่เลิกงานแล้ว ฉันกับเพื่อน ๆ ก็เดินไปที่บ้านของพี่อัมกัน ฉันเห็นพี่แกรออยู่ก่อนแล้ว พี่ธนก็อยู่ด้วย วันนี้แกบอกว่าจะออกไปซื้อกระดาษมาเตรียมตัดเป็นตัวคนแคระด้วย ฉันเลยงง ๆ ว่า
“อ้าว ไม่ได้ใส่ชุดกันหรอกเหรอ”
“ไม่ได้ใส่หรอกจ้า” ยัยออมเสนอหน้าตอบแทนพี่แก
“แล้วจะแต่งตัวกันยังไงล่ะ” เล่นเอาฉันงงไปใหญ่
“ก็แบบนี้ไง พวกเราจะเอากระดาษน้ำตาลแผ่นใหญ่ ๆ มาตัดเป็นชุดแทนไงล่ะ ก็เหมือนกับเอามาทำถุงกระดาษใบใหญ่ ๆ ครอบตัวคนได้ แล้วก็เจาะรู ตา อย่างเดียวก็พอ ช่วงล่างก็ใส่กางเกงเด็ก ถุงเท้า เท่านี้ก็กลายเป็นคนแคระแล้ว” ยัยออมอธิบาย
“อ๋อ... ฮ้า.... งี้พวกแกก็ไม่มีใครเห็นหน้ากันน่ะสิ” ฉันเพิ่งจะนึกออก
“ก็ใช่น่ะสิ มีเห็นแค่แกคนเดียวนี่แหละ” นายปุ้ยแจม
“เฮ้ย... ยังงี้ก็ไม่ยุติธรรมน่ะสิฟะ ทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมจริง ๆ ด้วย”
“มันสายไปแล้วล่ะ เพื่อน” ดูมันพูด ไม่ได้นะ เด๊ยนรับไม่ด้ายยยยค่ะ
แล้วคุณเธอ (อิฉัน) ก็ต้องวีนอีกรอบ ไม่ยอมเล่นเพราะอับอายถึงที่สุด ทำเอาคนอื่นเอือมระอาอินี่กันอย่างแรง ไม่รู้แหละ ไม่เล่นอ่ะ ยังไงก็ไม่ยอมเล่นท่าเดียว
แต่ผลสรุปก็ออกมาว่า....... ยังไงมึงก็ต้องเล่นค่ะ....... จบ :m30:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:m24:อยากเห็นจัง มีรูปมั๊ยอ่ะ
คงสวยพิลึก 5555555++(ล้อเล่นน๊ะ เจ๊)
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
:m23: :m23: แฮะๆ เพิ่งได้มาอ่านครับ ช่วย+ ให้ละน๊า ไปแว้วน๊าครับ :m22: อ่านต่อ
-
ไม่เจ้จืดมาต่อสั้นจังเลยอ่ะ :sad2:
สโนว์ไวท์ ..... อยากเห็นจัง หุหุ :m13:
-
ต่อไวๆนะคะเจ๊ขา
รอลุ้น อยากเห็นสโนไวท์ อิอิ :m1:
-
:m24:
สโนวไวท์กับคนขยันแคะ ทั้งเจ็ด
งานนี้อ่วมแน่ค่ะ เจ้จืด
ฟันธง
:m24:
-
:o หนึ่งต่อเจ็ดหรอ??? :m30:
โอ้ว เหนสวรรค์รำไรซะแล้วจิ (เจ๊จะบอกสวรรค์รึนรกกันแน่ยะ)อิอิ :m25:
เจ๊จืด สู้ๆน้า :mc4:
-
ตามอ่านอู่นะคับ
:a5:
-
ตามมาอ่าน หนุกมั๊กๆ :m1:
-
:m29:แต่ละคนเมนต์มาเนี่ย ได้ใจจริง ๆ โดยเฉพาะคนนี้
:m24:
สโนวไวท์กับคนขยันแคะ ทั้งเจ็ด
งานนี้อ่วมแน่ค่ะ เจ้จืด
ฟันธง
:m24:
แรงจริง ๆ เจ๊ชอบค่ะ อิอิ :m13:
เรื่องที่จะลงไปภูเก็ตนั้น ฟันธงเหมือนกัล ลงไปวันที่ 28 แน่นอน ล้านเปอร์เซ็นต์
ไม่รู้จะต้องลงไปเจอกับอะไรอีกบ้าง ทำไมหนอชีวิตนี้มันช่างไม่จบไม่สิ้นจริง ๆ
แต่เอาเถอะ ยังไงก็จะพยายามให้นิยายเรื่องนี้ จบลงให้จงได้ (ไม่รู้จะจบเมื่อไหร่นี่ดิ ยังคิดอยู่ :m21:)
-
ตอนที่ 22
และแล้วงานเลี้ยงวันปีใหม่ก็มาถึงจนได้ เย็นวันนั้นมีการจัดสถานที่กันยกใหญ่ พวกพี่ ๆ ที่ทำงานบางส่วนก็ทำเวทีสำหรับโชว์การแสดงกัน อีกส่วนก็ไปจัดซุ้มอาหาร (น่าสนใจสุด ๆ ของกินเพียบเลยอ่ะ)
และฉันกับเพื่อน ๆ พี่ ๆ รวมทั้งหมด 8 ชีวิต ก็...... เตรียมตัวเตรียมใจสำหรับงานแสดงในค่ำคืนวันพรุ่งนี้ รู้สึกวันนั้นจะเป็นวันที่ 28ไม่ก็ 29 ธ.ค. นี่แหละนะ (ก่อนวันขึ้นปีใหม่)
“พี่.... ฉันกลัวอ้ะ”
“กลัวทำไมจ้ะ พี่รู้ว่า จืดทำได้อยู่แล้ว” พี่อัมแกชอบปลอบใจฉัน แต่ไงฉันก็กลัวอ้ะ
“ไม่ไหวอ่ะพี่.... เวลาอยู่ต่อหน้าคนมาก ๆ จืดจะมือสั่นใจสั่นตลอดเลย” แต่อยู่ต่อหน้าผู้ชายล่ะก็ ดอก....เชียวแหละ ( :serius2:ไม่จริงค่า ฉันออกจะเรียบร้อย)
“แกทำได้อยู่แล้วล่ะน่า นังจืด” นังออมมันว่างั้น
“แล้วแกไม่มาเต้นเองล่ะยะ” ฉันหันไปแว๊ดใส่มัน
“เอ้า ก็ฉันไม่สวยนี่ยะ” ฉันหันไปมองมัน ก็จริงอ่ะ อ้วนกลมซะขนาดนั้น
“ตกลง ยังไงก็ต้องเล่นใช่มั้ยเนี่ย”
“ใช่....” พร้อมเพรียงกันทู๊กคน เอากะเค้าสิ
“เออๆ เล่นก็เล่น” ในที่สุดก็ต้องยอม แต่ถ้าทำขายหน้าอย่ามาว่าฉันละกัน
คืนนั้นฉันต้องนอนพลิกไปพลิกมาเพราะกลัวจัด แง้ ๆ เกิดมาไม่เคยแสดงบนเวทีต่อหน้าคนเยอะๆ มาก่อนเลย งานนี้ ตายแน่ๆเลยฉาน
“กี่ทุ่มแล้ววะเนี่ย” แอบมองดูนาฬิกาปลุกคู่ใจ
“4 ทุ่มเอง ทำไงดีวะเรา นอนไม่หลับ แถมยังหิวอีก อิพวกนั้นก็นอนเร็วชะมัด” ลุกขึ้นมานั่งพึมพำ แล้วก็ทนไม่ไหวต้องเดินออกไปเปิดประตูห้องดูพวกนั้น
ปรากฎว่า นอนหลับกันหมดและ แล้วงานนี้ฉันจะชวนผู้ใดออกไปเป็นเพื่อนล่ะคะเนี่ย ขืนเดินออกไปคนเดียวต้องโดนฉุดแน่ๆ เลยอ้ะ (ย่ะ) ไม่ได้การและ ต้องรีบออกไปเร็ว ๆ เผื่อจะโดน.... อิอิ (กำ... กลัวซะที่ไหนล่ะนั่น)
พอฉันเดินลงจากบ้านไปแล้ว ก็เดินหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ ตัว เอ่อ.... ไอ้ที่กลัวน่ะ ไม่ใช่คนหรอกนะคะ แต่กลัวผีตะหาก ร้านสะดวกซื้อนั้นจะปิดประมาณเที่ยงคืน ระยะทางที่เดินไปก็ไม่ไกลมากเท่าไหร่ แต่ก็หลายนาทีอยู่เหมือนกัน
แต่ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเราแฮะ มีคนขับรถมอไซด์ผ่านไปมาอยู่บ้าง และคันนึงก็เป็นของตานั่นด้วยแหละ คันนี้ฉันไม่อยากเจอเอาซะเลย
“อ้าว... จะไปไหนเนี่ย” ตาภูจอดรถแล้วถามฉัน
“ไปหาอะไรกิน” ฉันตอบไป
“ที่บ้านไม่มีจะกินหรือไง” อ้าว ไอ้นี่ ถามแปลกๆ ถ้ามีกินจะเดินออกมาทำไมล่ะคะ
“...จะกลับบ้านตัวเองไม่ใช่เหรอ ก็กลับไปสิ ฉันจะได้รีบไป”
“ขึ้นรถสิ เด๋วฉันไปส่ง” มันเลี้ยวรถกลับไปทางหน้าประตูที่เข้าในศูนย์ฯ
“เฮ้ย.... ไม่ต้อง ฉันไปเองได้” เรื่องอะไรจะไปกะมันล่ะ เผื่อมันฉุดไปข่มขืน (พาไปตีมากกว่ามั้ง) ล่ะ
“ขึ้นมาเถอะน่า อย่าเรื่องมากนักเลย” มันเริ่มเสียงแข็ง
“ขึ้นก็ได้วะ” แม่งชอบขู่ แล้วฉันก็กลัวตลอดแหละ เลยจำใจต้องซ้อนท้ายรถมันออกไปข้างนอก
พอมันขับรถมาถึงหน้าร้าน ฉันก็รีบลงจากรถแล้วก็เดินเข้าร้านไปเลย ไม่สนใจมันหรอกว่าจะตามมารึเปล่า มันอาจจะกลับไปแล้วก็ได้ เรื่องอะไรจะต้องมารอฉันด้วยล่ะ จริงป่ะ...
“อ้าว... ยังไม่กลับอีกเหรอแก” มันเดินมายืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน แล้วก็ทำเป็นเดินดูของ ๆ มันไป
“กินอะไรล่ะ” มันถามฉัน
“ก็เห็นอยู่ไม่ใช่เหรอ ยังจะถามอีก” ตอบไปแบบกวน ๆ
“เออ... เห็นแล้วถามไม่ได้รึไง”
“ถอย ฉันจะไปจ่ายตังค์” ไอ้นี่มันชอบขวางฉันจริง ตั้งหลายครั้งแล้วนะ ขัดอยู่เรื่อย
พอไปจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินออกไปนอกร้าน กะว่าจะทำทีเป็นเดินกลับไปเอง แต่แล้วก็เข้าอิหรอบเดิม คือ.... ต้องซ้อนท้ายรถมันกลับไปอีกเหมือนเดิม
“ขอบใจนะที่มาส่ง” ฉันให้มันจอดตรงปากทางขึ้นบ้าน ที่ไม่ให้ไปส่งหน้าบ้านกลัวพวกนั้นจะตื่นมาเห็นน่ะสิ อายมันแย่
“ไม่เป็นไร คนกันเอง” ฟังแล้วทะแม่ง ๆ แฮะ
“ตอนไหนอ้ะ” มันก็มองหน้างง ๆ เออ... รู้แล้วล่ะ
“ขอบใจละกันที่มาส่ง แต่คราวหน้าไม่ต้องแล้วนะ”
“ทำไมล่ะ” ก็จะทำไมล่ะ
“เอาเหอะน่า กลับไปได้แล้ว” ไม่ใช่ว่ารังเกียจมันหรอกนะ แต่ว่า.... ฉันหิวตะหากล่ะคะ
“ไปนะ แล้วเจอกัน” ห่ะ.... มาแนวไหนอีกล่ะเนี่ย ทำเอาฉันงงอีกและ o12
“เหอะ แล้วเจอกัน” แล้วมันก็ไป ทิ้งให้ฉันยืนเอ๋อครู่นึง
ช่างเหอะ ตอนนี้ฉันหิวมากกว่า ต้องรีบกลับขึ้นบ้านไปโซ้ยของกินให้เต็มคราบ หุหุ ของกินที่ว่าก็มี ขนมปังฟาร์มเฮ้าส์ รสต่าง ๆ นมเปรี้ยวโยเกิร์ต แล้วก็ตบท้ายด้วยชาเขียว อาส์ อิ่มและ ค่อยนอนหลับสบ่ายหน่อยเรา (แต่ต้องไม่ลืมแปรงฟันด้วยเน้อ เด๋วฟันผุเหมือนเค้า ถอนไปและ 1 ซี่)
∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞
และแล้วเช้าวันต่อมาก็ได้เริ่มงานเลี้ยงฉลองวันปีใหม่ล่วงหน้ากันแล้ว โดยงานนี้จะจัดให้มีการแข่งขันกีฬาในช่วงเช้าโดยแบ่งทีมออกเป็นกลุ่ม ๆ ตามที่ตัวเองสังกัดอยู่ ก็มีทั้งหมด 5 กลุ่มได้ ของรางวัลก็จะมีมากมายเลยทีเดียว อ้อ.... งานนี้มีแลกของรางวัลกันด้วย (แล้วตัวเองได้อะไรรู้มั้ย เด๋วจะเฉลยให้ฟังตอนจบงาน) ตอนนี้ไปตามไปดูกันดีกว่า ว่าเค้าแข่งอะไรกันบ้าง :oni1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เจ๊จืดเนี่ย ท่าทางระบบล้างผลาญจาดี
หิวตลอด ไม่ว่าอะไร.................... :m23:
-
เอ่อ...เหนด้วยกะคนข้างบนอ่ะค่ะ :m23:
เจ๊กินเก่งมากเลยอ่า เหนชอบหิวตอนดึกบ่อยๆด้วย
กินตอนดึกงี้ไม่อ้วนมั่งหรอคะ?? อิจฉาจังอ่าเจ๊ดูท่าจะหุ่นดี เหนบอกขาสวยด้วย :m13:
-
:m29:
แซวเล่นค่า เจ๊
กลายเป็นว่าถูกอกถูกใจซะงั้น
จะรอตามตอนต่อไปนะคะ
-
:m12: :m12: อะอะ เริ่มเข้ามาเอาใจใส่คุณจืดแระ :m20: :m20: แล้วจะรอดเหรอคับคุณจืด ยิ่งแพ้คนเอาใจด้วย :m25: :m25:
-
แล้วคุณจืดได้ลงแข่งอะไรกับเขาหรือเปล่าคับ หรือได้ลงแข่งเล่นหมากเก็บ ฮิๆๆๆ :m23:
-
:oni1: :oni1: :oni1:สงสัยจะแข่งวิ่ง............ไล่ปู้จาย...... :m14:
-
:mc3: ฮิฮิ วิ่งแข่งไล่ปู้ชาย เค้าชอบจังเลยอ้า อุอุ
ขี้เกียจเม้นต์ล่ะ ต่อกานเลยละกัน
ตอนที่ 23
การแข่งขันของที่นี่ก็มีตั้งแต่สากเบือยันเรือรบ เอ้ย... มะช่าย ก็มีแข่งขันว่ายน้ำ วิ่งเปรี้ยวรอบศูนย์ฯ ขี่จักรยานช้าที่สุด (ห้ามล้มด้วย) แล้วก็แข่งกินขนม เป่าแป้งหาเหรียญอะไรพวกนั้นแหละ อิฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันเรียกว่าอะไร เพราะตัวเองไม่ได้เล่นอะไรกะเค้าสักอย่าง
อันเนื่องมาจาก กำลังวิตกจริตอย่างแรงที่ต้องขึ้นเวทีคืนนี้ แต่ก็ไม่วายไปช่วยเชียร์หนุ่ม ๆ สาว ๆ เค้าแข่งขันกัน ผลสรุปออกมาว่า กลุ่มฉันแพ้ค่ะ อิอิ ก็มีแต่สาว ๆ กับแก่ ๆ จะเอาอะไรไปชนะเค้าล่ะคะ ชิมิคะ หุหุ
“ว้า.... ชวดของรางวัลไปตั้งหลายอย่าง เซ็งมั่กมาก ๆ” นังออมบ่น
“แหงล่ะ ดูทีมเราซิละ” ฉันตอบกลับไป
“แต่อย่าดูถูกนะค้า ทีมหญิงของเรายังชนะวิ่งไม่ใช่เหรอ” น้องที่มาฝึกงานด้วยพูดขึ้น (แต่รู้สึกจะไม่เรียกพี่เรียกน้องนะคะ เป็นเพื่อนกันซะมากกว่า)
“ถูกต้องที่สุด ก็ยังดีนะที่ชนะบ้าง”
“แล้วนี่จะไปเตรียมตัวกันตอนไหนอ่ะ” พี่แครงถามเรื่องการแสดงคืนนี้
“ก็คงจะเป็นแถว ๆ ห้องนิเวศน์แหละพี่” ฉันบอกไป
“อ๋อ....พวกพี่จะได้เตรียมของกัน”
“ได้เลย ๆ แต่ก่อนขึ้นเวที จืดของสักแก้วนะ แหะ ๆ”
“จะดีเหรอยะนังจืด” นังออมแอบแซว
“ดีสิยะ ของยังงี้ มันต้องย้อมใจกันหน่อยสิ”
“แก้วเดียวนะแก ระวังจะเมาล่ะ” เชอะ... ไม่เมาหรอก ต้องสองแก้วขึ้นไปนู่น ฮิฮิ
หลังจากตกลงกันเสร็จแล้ว ฉันก็เดินกลับไปที่บ้านเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่ มากินเลี้ยงตอนเย็นก่อนที่จะขึ้นแสดงคืนนี้ราว ๆ สองทุ่มกว่า ๆ และระหว่างนั้นก็จะมีการจับสลากของรางวัลด้วยแหละ ฉันเอาของอะไรไปแลกก็จำมะได้แล้ว
พอฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็เดินไปที่งานก่อนใครเค้าเลย ก็คนมันหิวอ้ะ ทำไงได้ ที่ซุ้มอาหารนะ โอ้โห... ของกินเพียบเลยล่ะ ทั้งกุ้งเผาปลาย่าง อาหารทะเลซะส่วนใหญ่ ซึ่งฉันก็ชอบเป็นพิเศษซะด้วย โดยเฉพาะหมึกย่างกับน้ำจิ้มรสแซ่บ อร่อยเหาะอย่าบอกใครเชียว
แล้วที่นั่นฉันก็พบกับแก๊งค์หนุ่มเท่ห์ (ตรงไหนคะ) โดยไม่รอช้า อิฉันก็สาระแนเดินแถเข้าไปหาทันที (เรียกว่าอะไรคะเนี่ย)
“แหม... มาไม่รอกันเลยนะ” ฉันแอบจิกกัดใครบางคน
“ต้องรอด้วยเหรอวะอิจืด” ไอ้ยะมันว่ามา
“ไม่ได้ถามมึง เจ๋อค่ะ”
“ดอกนะมึง จะแ-กอะไรล่ะ เด๋วกูตักให้”
“ว้าย... หัดเป็นสุภาพบุรุษตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะมึง กูไม่อยากจะเชื่อ” กัดมันเข้าไป
“อินี่... ไม่ต้องแ-กแล้วมั้งมึง” มันวีนมั่ง
“แหม... รักดอกจึงหยอกเล่น อย่าทำงอนไปหน่อยเลย ตักมาเถอะ กูกินหมดแหละ”
แล้วมันก็ต้องตักให้ฉัน อิอิ ตาเอกเดินเข้ามายืนข้าง ๆ ฉัน แล้วก็ถามว่า
“ได้ข่าวว่า คืนนี้จะแสดงเป็นสโนว์ไวท์เหรอ” แหม... ข่าวเร็วจังนะ ใครช่างไปปล่อยไก่ซะได้
“ใครบอกอ้ะ” ฉันถามกลับไป
“รู้มาก็แล้วกัน”
“เนี่ย เราน่ะ... กลั้วกลัวแหละ” ฉันเริ่มแอ๊บละ
“กลัวอะไรล่ะ” ตาเอกเริ่มงง
“ก็กลัวว่าจะไม่ฟื้นขึ้นมาน่ะสิ”
“ทำไมถึงไม่ฟื้นล่ะ” เหอะ... ตามไม่ทันจริง ๆ เหรอเนี่ยมัน
“ก็... ไม่มีเจ้าชายมาจุมพิศเค้าไงล่ะ” อิอิ ตาเอกถึงกับบางอ้อ แต่ว่า....
“อ๊วกกกกกก” ตาภูอ่ะดิ ดูมันทำ ชิชะ ส่วนคนอื่น ๆ ก็ขำ ๆ กันไป
“เป็นอะไรยะ แพ้ท้องเรอะไง” ฉันวีนมัน
“แพ้ความตอแหลของใครบางคนมากกว่า” ดูมันตอบ
“เออ... ไอ้คนไม่เคยตอแหล ฝากไว้ก่อนเหอะ อิยะ ตักเสร็จยังเนี่ย อ่อมอยู่นั่นแหละมึง”
“อ้าว อินี่ มึงไม่เห็นรึไง มันยังไม่สุก หรืออยากเป็นผีปอบ แ-กดิบ ๆ ล่ะ” เวรกรรม ด่าซะเจ็บเลยนะ
แล้วอิฉันก็ต้องหุบปากของตัวเอง แล้วก็เขม่นตาภูอย่างแรง ไอ้นี่เด๋วคุ้มดีคุ้มร้าย ชอบแดกดันกะเทยอย่างฉัน ฉันผิดตรงไหนที่เกิดมาไม่สวย ไม่รวย แต่มีเสน่ห์ (ยาแฝดเหรอ) เหอ ๆ ชักเริ่มจะบ๊องตื้นและฉัน
หลังจากที่อิยะย่างหมึกกะกุ้งเสร็จแล้ว มันก็ส่งส่วยมาให้ฉัน อิอิ ขอบคุณค่ะ พอได้กินแล้ว อารมณ์โมโหหิวมันก็หายไป สักพักพวก ๆ สาว ๆ ก็ตามมาถึงที่ซุ้มกัน พวกเรานั่งทานอาหารเย็นกันจนอิ่ม เพื่อที่จะเตรียมตัวโชว์กันในคืนนี้ (มีแต่แต่ฉันน่ะสิ ที่เค้าเห็นหน้าอยู่คนเดียว)
“ไม่ต้องกินเยอะนะจืด” นังออมบอกฉัน
“เอ๋... ทำไมล่ะออม”
“ก็... ระวังจะใส่ชุดไม่ได้ไงล่ะ” เหอ ๆ
“เว่อร์ไปแล้วย่ะ ฉันไม่ใช่คนอ้วนนะยะ” แอบจิกหางตาใส่ชี เพราะชีอ้วน คิคิ
“ย่ะ นังผอม... เด๋วต้องรีบไปแต่งตัวกันแล้วนะ นี่มันจะสองทุ่มแล้ว”
“นั่นสิ เราต้องแสดงตอนสองทุ่มครึ่งนี่”
“ถ้างั้นขอกินจานนี้หมดก่อนแล้วเราค่อยไปเตรียมตัวกัน”
“โอเค....”
และอีกไม่นานการแสดงที่พวกฉันตั้งใจซ้อมก็จะเริ่มขึ้นแล้วล่ะสิ (เหอ ๆ เค้าเต้นเหมือนกันหมด ยกเว้นฉันที่ต้องคิดท่าเอาเอง ห้ามเหมือน.... มีงี้ด้วย :m15:)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
พี่จืดจ๋า เค้าอยากต่อ
อยากเห็นพี่จึดเป็น สโนว์แบล็ก ...เอ้ย..สโนว์ไวท์
แหะๆ
-
คุณจือใจร้ายค้างคาอย่างแรง อยากดู คุณจืดแต่งเป็นสโนว์ไวท์จังคงจะสวยพิลึกเนาะ5555(ล้อเล่นนะคับรู้ว่าคุณจืดน่ารักอยู่แล้วคับ) :m14:
-
เจ๊จืดที่ร๊ากกกกกกกกกก มาต่อเร็วๆๆๆๆๆๆๆ
อยากเห็นนางโชว์ สโนไวท์แย้วววววววววว :m24:
จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ตอนที่ 24
กรี๊ดๆๆๆๆๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมฉันแต่งตัวออกมาแล้ว ถึง.... ถึง.... ถึงได้น่ารักแบบนี้เนี่ย อิอิ (สตอแหลอย่างแรงค่ะอิฉัน) พวกนั้นพากันโอ๊กกกก ตอนที่ฉันชมตัวเอง อะไรยะ ฉันผิดตรงไหนเนี่ยที่ชมตัวเอง พวกนี้นี่ช่างไม่เข้าใจฉันเอาซะเลย
“สรุปว่า... มันน่าเกลียดงั้นเหรอ” ฉันเริ่มมีน้ำโห
“ไม่หรอกจืด พี่ว่าน่ารักออก” พี่อัมจะปลอบฉันอ่ะเด่ะ
“พี่อัมอ่ะ ไม่สวยก็บอกมาตรงๆเลยดีกว่ามั้ย”
“ไม่หรอกจืด ดูดีแล้วเนี่ย” พี่แครงก็บอกงั้น
“ปุ้ย ฉันเป็นไงมั่งอ่ะ” ตาปุ้ยทำหน้าเหวอ ๆ แล้วก็หันไปทางอื่น
“เอ๊ะ ตานี่ ฉันถามไม่ได้ยินเรอะแก” มันเชิดใส่ฉาน สงสัยมันจะอยากแต่งเองล่ะมั้ง คิคิ
“สวยแล้ว ๆ ไม่ต้องคิดมาก ใกล้จะได้เวลาแสดงแล้ว” พี่ธนบอก พี่บ่าวก็บอกว่าฉันโอเคแล้ว ไม่ต้องซีเรียส เราเต้นกันเพลงสองเพลงเอง
“งืม ๆ แล้วตะกร้าจืดล่ะ อยู่ไหน มีแอ๊บเปิ้ลด้วยป่ะ อิอิ”
“จะเอามากินแล้วแอ๊บตายใช่มั้ยล่ะ” นังออมรู้ดี สาระแนนัก
“ไม่มีหรอก มีแต่ขนมเอาไว้แจกพวกเด็ก ๆ เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว”
อ้ายยย ฉันต้องสั่นไปทั้งตัวแน่ ๆ เลยอ่ะ คนเยอะมาก ไหนจะไอ้เจ้าพวกนั้นอีก มันจะหัวเราะฉันมั้ยเนี่ย เครียด ๆ แบบนี้ต้องย้อมใจเสียแล้ว ขออีกสักแก้วละกัน
“เฮ้ยนังจืด เด๋วก็เมาหรอก” ยัยออมเบรกฉัน
“ไม่ไหวหรอกแก ฉันเมาดีกว่าทำงานนี้เสียหน้า”
“ไม่ดีมั้ง ไม่เห็นต้องอายเลยนะแก”
“อ่ะนะ แกไม่มาเต้นเองล่ะยะ ไปๆ ออกไปได้แล้ว” ฉันรีบกระดกเหล้าเข้าปากไปจนหมดแก้ว ก่อนที่จะเดินออกไปขึ้นเวที หลังจากที่เพลงเริ่มต้นขึ้นไปได้สักพักแล้ว
ช่วงแรกคนแคระจะเริ่มออกไปเต้นยึกๆยือๆ อิอิ เข้าจังหวะกันเสียก่อน เรียกเสียงจากประชาชีได้เยอะทีเดียว ก็คนมันไม่เคยเห็นอะเนาะ แต่ที่เด็ดสุดเห็นจะเป็นตอนที่ฉันเดินแหวกฝูงคนแคระ (ตรงไหนเนี่ย) ออกไปเนี่ยแหละ
คนดูที่อยู่ข้างล่างก็ฮือฮากันสุดฤทธิ์ เล่นเอาฉันอายจนหน้าแดงก่ำเลย แต่ก็ต้องจำใจเล่นต่อไป อิพวกเด็ก ๆ ก็วิ่งเข้ามาเกาะขอบเวที ชี้นิ้วใส่ฉัน อิเด็กเวรมันคงคิดว่า เธอ ๆ ดูสิ ตัวอะไรน่ะ...
กรรมของตู แต่ที่แท้ก็เข้าใจผิดไปเอง พวกมันต้องการของกินมากกว่าค่ะ เชอะ...
“ขอขนม.... ขอขนม.....” ตาและ เป็นเปรตกันเหรอคะ หนู ๆ
แต่ด้วยความที่อิฉันใจดีเยี่ยงนางฟ้าแสนสวย (โอ๊กกกก) ก็เลยเดินแอ๊บแบ๊วเอาขนมไปแจกพวกหนู ๆ เค้า พวกนั้นก็ดีใจกันใหญ่ แต่ไม่วายค่ะ มันคงไม่พอแ-กละมั้ง ก็เลยไม่ยอมไปไหน กลับยื่นหน้าสลอนขออีก ฉันก็เลยยิ้มแล้วยิ้มอีก แจกแล้วแจกอีกจนของหมดเกลี้ยง
อิพวกนั้นถึงได้วิ่งหนีหายไปหมด ดีเนาะ กินกันอิ่มแล้วก็หายหัวไปเลย ไม่มาช่วยกันทำมาหากิน (เต้นไงล่ะ อิอิ) แต่เอาเถอะ พวกมันไปหมดแล้วก็ดี แถมอิฉันก็เริ่มกึ่ม ๆ และ เจ้าพวกคนแคระก็เต้นกันไป มาถึงสาวน้อยอย่างฉัน มันเริ่มผ่อนคลายบ้างแล้ว ฉันก็เลย....
เต้นยั่วสวาทซะเลย ฮ่าๆๆๆๆ พวกผู้ชายข้างล่าง ส่งเสียงวี๊ดวิ๊วกันใหญ่ ตายละ.... นี่เราทำอะไรลงไป ไม่นะ.... เราเป็นสาวเรียบร้อยมาแต่ไหนแต่ไร (ร้อยอะไรเหรอคะ) มาทำเยี่ยงนี้ เค้าจะคิดยังไงกัน โอ้.... ม่ายนะ หยุดเถิด อย่าทำแบบนี้
“แชะ... แชะ...” เสียงกดชัตเตอร์รัวถ่ายภาพฉันกันใหญ่ อ้ายย จะถ่ายไปทำไมเนี่ย ฉันอายนะ
แต่ก็ยังไม่วายเต้นจนจบเพลง เง้อ.... พอลงจากเวทีแล้วนั่นแหละ พวกนั้นก็ว่าฉันกันใหญ่
“นังจืด หล่อนเต้นได้สุดยอดมากเลยอ้ะ” นังออมเม้าท์ฉัน
“โห... เต้นแรงมากเลยอ่ะ นึกว่าจะเป็นคนเรียบร้อยซะอีก” อิปุ้ยกัดกุแรงไปรึเปล่าคะ
“ย่ะ... ฉันอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ดีนะที่สายตาสั้นมองหน้าคนข้างล่างไม่ค่อยเห็นน่ะ”
“แต่ก็ทำได้ดีแล้วนี่ คนเค้าปรบมือชอบใจกันใหญ่” พี่ธนบอก
แล้วสักพักเดียวก็มีเสียงดังจากลำโพงตัวใหญ่ประกาศออกมาว่า
“ขอให้กลุ่มน้อง ๆ ที่แสดงเมื่อครู่นี้ออกมารับรางวัลด้วยครับ” กรี๊ดดดดด นี่มันอะไรกัน
“เฮ้ย... รับรางวัลอะไรอ่ะ”
“ไม่รู้สิ แต่รีบออกไปกันเถอะ”
“ไปสิ อย่ามัวแต่เหงื่อแตกสิยะ นังจืด” จะไม่ให้แตกได้ไง ออกไปแบบนี้เค้าก็เห็นตัวใกล้ ๆ กันหมดอ่ะดิ แง้ ๆ ๆ
พวกเราเดินเรียงแถวกันออกไปรับรางวัลกับผู้ว่าฯจังหวัดเชียวนะ โอ้ว แม่จ้าว นี่ฉันเต้นแร้งเต้นกาต่อหน้าท่านเหรอเนี่ย เวรกรรม จบสิ้นกันหมดแล้วเรา
“…..แสดงกันได้ดีมากนะทุกคน” เอ๋... หูฝาดกันไปรึเปล่าเนี่ย ท่าชมหรือด่ากันแน่
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” พวกเราไหว้ขอบคุณท่าน ก่อนที่จะรับของรางวัลเล็กๆน้อยๆมา (ไม่บอกหรอกว่าอะไร หุหุ)
พอฉันเดินไปรับแล้ว ก็จะเดินออกมาก็เจอกับพวกนั้นยืนดูอยู่ คนอื่น ๆ น่ะยิ้มให้กันทั้งนั้น ยกเว้นคนนึง มันยืนหัวเราะฉันอ้ะ อ๊ากกกกก อิตาภูบ้า หัวเราะช้านทำไมยะ มันตลกนักรึไงเนี่ยแก
“ไอ้บ้า” ฉันแลบลิ้มใส่มันทีนึง แล้วก็เดินเชิด ๆ กลับไปหลังเวที
“เป็นไรอ่ะ หน้าบูด” ไอ้ปุ้ยมันถามฉัน
“เปล๊า... ไม่มีอะไรหรอก ฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”
พอเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ฉันก็เดินออกมาที่งาน อ้อ... ไม่ลืมที่จะลบเครื่องสำอางอันหนาเตอะออกด้วยหรอกนะ การแสดงชุดอื่น ๆ ฉันบอกได้เลยว่า มันไม่มีชุดไหนที่จะเร้าใจเท่าชุดฉันแล้วล่ะ อิอิ ก็มีแต่ขึ้นไปร้องเพลง แล้วก็เด็กเต้นแอโรบิกเงี้ย น่าเบื่อตายชัก
แล้วสักพักฉันก็เดินไปจับสลากของขวัญ ภาวนาว่าขอให้ได้ของดี ๆ ด้วยเถอะ แต่แล้วดูเหมือนความโลภมันจะเล่นงานเอาจนได้ เพราะสุดท้ายฉันก็จับได้ ปีโป๊.... ปีโป๊เนี่ยนะ แง๊ๆๆๆๆ นี่มันอะไรกันอ้ะ ทำไมถึงได้ของเชี่ยแบบนี้ล่ะคะ
แต่ที่เด็ดสุด มันไม่ใช่แค่ปีโป๊ธรรมดาด้วยนี่สิ แต่มันคือ....
<<<<<<<<<< ปีโป๊เน่าค่า >>>>>>>>>>>>
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ปีโป๊เน่า??? มันเปนยังไงอ่าเจ๊จืด ปีโป้เน่านี่??? :m21:
-
เอ็นดูเจ้จืด :m14:
สโนไวท์ผู้เริงร่า :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
:m20: :m20: กำลังนึกภาพสโนไวท์ยั่วสวาท :m30: :m30:
ล้อเล่นนะครับคุณจืด :m23: :m23:
-
ปีโป้เน่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20: :m20: :m20:
-
:m15:รุมกัดกันเข้าปาย ฮึ น้อยใจละ ช่วงนี้ขอปล่อยแก่ก่อนดีกว่า แล้วเจอกันใหม่เน้อ ไปเที่ยวที่ไหนดีน้า หุหุ :mc1:
-
ไหนๆๆๆๆ ใครแก่ ใครกัน ไม่เห็นมี
มีแต่ สโนไวท์สวยยั่วสวาท ชิมิๆๆๆๆ :interest:
-
ตามมาดูสโนไวท์ ยั่วสวาท อิอิ :m24:
ว่าแต่ว่า ปีโป้เน่าเนี่ยเป็นยังไงหรือจ๊ะ :m21:
-
บทที่ 25 (ต่อสั้นๆ)
ในที่สุดวันปีใหม่สุดเฮง(ซวย)ของฉันก็ผ่านพ้นไปได้เสียที ตอนนี้ชีวิตฉันมันกำลังจะเปลี่ยนไป หลังจากที่เหงาใจมานานแล้ว (ห่างหายจากความรักไง) ฉันก็กำลังจะได้เริ่มต้นพบกับมันใหม่อีกครั้งแล้ว
เหตุเกิดขึ้นเย็นวันหนึ่งหลังจากที่เลิกงานแล้ว วันนั้นทั้งวันฉันไม่ได้พบกับนายภูเลย เพราะมัวแต่ทำงานทั้งวัน เหนื่อยก็เหนื่อยเลยกะว่าจะชวนเพื่อน ๆ ไปเดินซื้อของที่โลตัสซะหน่อย
“อะไรนะ ไม่ไปเหรอ... ทำไมล่ะ” ฉันงงที่ชวนแล้วก็ไม่มีใครไป
“ขี้เกียจขับรถ” ข้ออ้างที่หนึ่ง
“ขี้เกียจเดิน” ขออ้างที่สอง
“อยากนอน” อ่ะนะ
“สรุป... ไม่มีใครไปเป็นเพื่อนเลยใช่มะ” ฉันแอบงอนนิด ๆ
“โทษทีนะแก” นายปุ้ยขอโทษฉัน
“ไม่เป็นไร แล้วฉันจะไปดีมั้ยเนี่ย” ระหว่างทางที่กำลังเดินบ่น ๆ ลงไปที่หน้าตึกนั่นเอง
ฉันก็พบกับเรื่องมหัศจรรย์พันลึก (ย้ำ มันแปลกมาก เหอ ๆ) ก็จะเรื่องอะไรอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่...
“เฮ้ย... ฉันตาฝาดไปรึเปล่าวะแก” ฉันหันไปถามนังออม
“เออ... ฝาดมั้ง ไม่ได้ตาบอดนี่ยะ” มันกัดฉัน
“นังนี่ ฉันผิดใช่มั้ยเนี่ย ว่าแต่ ตานั่นนึกเพี้ยนอะไรขึ้นมาล่ะเนี่ย ถึงได้เปลี่ยนแปลงตัวเองได้ขนาดนั้นน่ะ” ฉันแอบชำเลืองมองไปทางด้านหน้าของตึกฝั่งตรงข้ามที่มีนายภู นายแอม ยืนคุยกันอยู่
“จะไปรู้เรอะ เด๋วฉันเรียกมาถามให้เอามะ”
“จะบ้าเหรอ ไม่ต้องเลยนะแก” ฉันรีบห้ามมันไม่ให้ทำเรื่องอย่างว่า น่าเกลียดจะตายไป
แต่ดูเหมือนจะไม่ทันแล้วล่ะ เมื่อคนฝั่งนู้นขี่รถมอไซด์มาหาพวกฉันเสียแล้ว ส่วนตาแอมก็เดินกลับขึ้นไปบนตึกแล้ว
“เลิกงานแล้วเหรอ” มันทักทายกลุ่มเรา
“เลิกแล้ว โอ้โห ตัดผมมาใหม่ ดูหล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ... แล้วนี่ภูจะไปไหนเหรอ” ยัยออมไปถามมันทำไมยะ แถมยังไปชมมันอีกนะ
“กำลังจะไปโลตัส ไปด้วยกันมั้ย” มันชวนยัยออมนะ ไม่เกี่ยวกับฉัน
“ฉันคงไปไม่ได้หรอก แต่...” ฉันยืนเซ็ง ๆ บิดไปบิดมา อยากจะไปจากที่นี่เต็มแก่แล้ว
“อะไรเหรอ”
“ฝากเพื่อนไปด้วยคนดิ” เอ๊ะ... เมื่อกี้นังออมพูดว่าอะไรนะ
“ใครเหรอ” นายภูก็ชักจะเริ่มงงแล้วเหมือนกัน
“ก็เพื่อนฉันคนนี้ไง” แล้วนังออมก็ดึงตัวฉันมายืนอยู่ข้างหน้ามัน อ้ายยยยย ทำงี้กับฉันไม่ได้นะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
หวัดดีเจ้จืด..... :mc1:
มาต่อไวไว มาม่า ยำยำ น้า
กัดกันไป เด่วก็ชอบกันเองหรอก
-
เจ๊!!!!!
หนูคิดถึงเจ๊อ่า............ :o12: :o12:
หายไปนานเลย (หมายถึงหนู๋นะ แหะๆ :m23:) พอดีงาน และเรื่องเค้านัดกิจกรรมรับน้องของมหาลัยอีก
ปลปล.ซื้อของอีก ทั้งชุด นศ. และอื่นๆ งานเยอะม๊ากกก ไม่ค่อยได้ทำไรเลย
วันนี้วันดี เพราะหลังจากนี้อาจจะว่าง
คิดถึงเจ๊!!!!!!!!!!!! ร๊ากกกกกเจ๊!!!!!!!!! ที่สู๊ดดดดด :m13:
ฮือๆ มีอีกหลายเรื่องเดี๋ยวเล่าให้ฟัง
ปลปล. ไหงตอนนี้เพ่ออม เอาพี่จืดใส่พานถวายนายภูซะงั้น :m14:
อิอิ มิสยูเจ๊นะ เหมี๋ยนเดิมทู๊กกกประการ จุฟจุฟ :m1: :m1:
-
หวัดดีค่ะคุณจืด ติดตามอ่านอย่างเงียบอยู่นาน อิอิ
ตอนนี้ตามลุ้นนายภูด้วยอีกคนค่ะ
-
ว่ะ ฮ่า ฮ่า เจ้จืดจะไปเสียสาวที่ ร้านดอกบัวรึ หุหุหุ
เชียร์ตาภู โหด เถื่อน หล่อ เพอร์เฟ็ค!!!!
-
อาฮุ อาฮุ ความรักครั้งใหม่
นึกว่าจะมีกะตาปุ้ยซะอีก งุงิงุงิ :m12:
รออยู่นะค๊าบบบบบบบบ มาต่อไวๆน๊า
-
คุณออมก็ช่างฝากถูกคนเสียจิงๆ5555ไม่กัดกันตายก่อนไปถึงโลตัสหรือคับคุณ จืด :oni2: :oni2:
-
ตาภู ท่าทางจะสะดุดรัก สโนไวท์ซะแย้วววววว :o8:
เปลี่ยนลุคใหม่ หลังสบตากัลลลลลลลล :m13:
-
:m13: รักครั้งใหม่งั้นรือ หุหุ มันจะออกหัวหรือก้อยน้า มาตามกันต่อไปดีก่า (คิดถึงน้งสาวที่น่ารักเช่นกันค่า)
//////////////////////////
“เฮ้ย... ไอ้ออม ไม่เอา ฉันไม่...” ยังพูดไม่ทันจบ
“ไปก็ได้ แล้วจะไปกี่โมงล่ะ” เย้ย... อะไรของมันวะเนี่ย
“ไปตอนนี้เลยก็ได้ เด๋วพวกฉันจะกลับบ้านแล้ว ป่ะ ปุ้ย” อยู่ ๆ นังออมกับนายปุ้ยก็ทิ้งฉานให้อยู่กับมันสองคน ทำงี้ไม่ได้นะ ฉันกลัว....อ้ะ
ฉันยืนมองนายภูในลุกใหม่ที่บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า เกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ก็ทรงผมที่น่าเกลียดนั่นน่ะ หายไปไหนกลายเป็นทรงอะไรก็ไม่รู้ ที่... ที่... เอ่อ... แบบว่า ง่า... ทำให้มันดู ดู... ดีกว่าเดิมเยอะขึ้น (สั้นเลยแหละ) ล่ะมั้ง
แถมหนวดเครานั่น พอโกนออกไปแล้ว หน้าดูเด็กขึ้นตั้งเยอะ แปลกจริงหนอ ทำไปได้ แล้วนี่ฉันมามัวแต่คิดอะไรอยู่ล่ะเนี่ย
“จะไปมั้ยเนี่ย ขึ้นรถซะทีสิ รอตั้งนานแล้วนะ” มันเร่งฉัน
“แล้วใครบอกว่าฉันจะไปด้วยล่ะยะ”
“อ้าว... ไม่ไปหรอกเรอะ งั้นฉันจะได้ไปซะที” แล้วมันก็สตาร์ทรถ
“เฮ้ย... ไปด้วยสิ” เหอ ๆ ในที่สุดก็คันอยากไป
“มันแต่เล่นตัวอยู่ได้” อิตาบ้าเอ้ย ใครเล่นตัวฟะ
พอขึ้นไปซ้อนท้ายบนรถมันได้มันทันไร มันก็บิดคันเร่ง รถก็กระชากตัวไปข้างหน้า ฉันเกาะแทบไม่ทัน เล่นเอาเกือบตกรถแน่ะ ไอ้ภู... ไอ้.... :angry2:
“ไอ้บ้า แกล้งฉันเหรอวะ” ฉันล่ะอยากจะทุบหลังมันซะจริง
“เปล่าซะหน่อย รถมันไม่ค่อยดี” มันอ้าง
“ตอ... เลยนะแก จะแกล้งฉันมากกว่าล่ะสิ ถ้าเกิดฉันตกรถขึ้นมาแกจะทำไง”
“ก็เจ็บตัวอ่ะดิ” ดูมันพูด เลวจริง ๆ
“จอดเลย ฉันไม่ไปกับแกแล้ว แม่งจะพาฉันไปตายมั้ยเนี่ย” มันไม่ตอบแถมยังไม่จอดด้วยสิ
“เน่... ฉันให้บอกให้จอดไงเล่า”
“ไม่จอดโว้ย พูดมากอยู่ได้ เงียบๆไปได้แล้ว” มันตะคอกฉานอ้ะ
“ไอ้... ฝากไว้ก่อนเหอะ” แล้วก็ต้องเงียบตามฟอร์มสิฉัน
ไม่นานก็มาถึงโลตัสจนได้ นึกว่าจะตายก่อนที่จะมาถึงซะแล้ว ก็ขับเร็วซะขนาดนั้น นั่งเกร็งจนขาปวดไปหมดและ พอลงจากรถเท่านั้นแหละ ยืนแทบไม่อยู่ มันเห็นเข้าก็ขำ
“ขำไร...”
“เปล๊า... เดินไหวป่ะล่ะ”
“ไม่ไหวก็ต้องไหว แกคงไม่อุ้มไปฉันหรอกมั้ง” ฉันพยายามเดินเหมือนคนปกติ เพื่อไม่ให้เสียหน้ามัน พอเดินเข้าไปในนั้นแล้ว ฉันก็บอกมันไปว่า เดินใครเดินมัน มันก็โอเค
พอเดินแยกกันไปคนละทางแล้ว ฉันก็เดินเลือกซื้อของที่จำเป็นเอาไว้ใช้ เดินไปสักพักก็มาเจอะกับนายภูเข้าเหมือนเดิม เราสองคนก็เลยไปจ่ายเงินที่เค้าเตอร์กัน จากนั้นก็กลับบ้านพัก ระหว่างทางที่จะกลับบ้าน นายภูชวนฉันแวะทานข้าวที่ร้านอาหารในเมือง ฉันก็ไม่ขัดข้องอะไร เพราะหิวแล้วเหมือนกัน :o8:(ท้องร้องโคร่กๆๆๆ)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล. สั้นอีกและ คิคิ :m23:
-
เจ้จืดเล่าได้น่ารักเหมือนเดิมเลยนะงับ..... :m1:
ชอบตอนเด็กชี้สโนไวท์มั่กๆ..... o7
เห็นภาพเลยอ่า......ก๊ากกกๆๆๆ....... :m20:
ปล.อยากรู้ซะแล้ว Beast ภู จะแปลงได้เนียนขนาดไหน....คุคุคุ
-
กิ้วๆ มีกินข้าวกานด้วยหยอ
จากินข้าวอย่างเดียวอ๊ะป่าว
รึว่าจากินอื่นๆด้วย
หุหุ มารอค๊าบบบบบบบบบบบ
ไปแระๆๆ :bye2:
-
หุหุหุ
อันนั้นเค้าเรียกว่าเดทละเจ้ เดทอ่ะ เดท หุหุหุ
เจ้จะขายออกรึยังเนี่ย ขายเจ้ ขายเจ้~~~*
-
กิ๊วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มีแวะ Dinner ฉองต่อฉอง ด้วย :m12:
-
บทที่ 26
“ร้านนี้อร่อยดีนี่” ฉันเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทานเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ก็แหงล่ะ หรืออยากให้พาไปร้านห่วย ๆ ล่ะ” อ้าว ดูมันพูดเข้า
“ฉันพูดดีๆแล้วนะแก ชอบกวนโมโห”
“เอาน่า เพื่อนกันไม่ใช่รึไง”
“อะไรนะ นี่เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เมื่อไหร่อ้ะ” ฉันแอ๊บทำท่างง ๆ
“ช่างเหอะ... น้อง ๆ เก็บเงินด้วยครับ” นายนั่นเรียกพนักงานเสิร์ฟมาพร้อมกับควักเงินตัวเองจ่ายไปทั้งหมดเลย ทำเอาฉันนั่งงงอีกรอบ
“ของฉันเท่าไหร่อ้ะ”
“ฉันเลี้ยง” หา... ฉันหูฝาดไปแน่ ๆ เลย
“จริงอ่ะ?” ฉันถามอีกรอบ
“จะไปกันรึยัง หรือจะกลับเอง” ตานั่นเดินนำออกไปก่อนแล้ว
“แปลกจริงหนอ เหอ ๆ” แล้วตัวเองก็เดินตามมันไปด้วยความรู้สึกงง ๆ
เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว ฉันก็ไม่ลืมที่จะขอบใจนายนั่น ถ้าไม่พูดอะไรเลยมันก็น่าเกลียดเกินไปแล้วล่ะ
“เอ่อ... วันนี้ ขอบใจแกนะ” ฉันอาย ๆ ที่จะบอกมันเหมือนกัน
“ไม่เป็นไร คนกันเอง”
“งั้น... ฉันไปล่ะ” ฉันเดินหิ้วถุงขึ้นไปบนบ้าน ส่วนนายภูก็ขี่รถกลับไปแล้ว
พวกนั้นพอเห็นฉันกลับมาแล้วก็แซวกันใหญ่ อะไรวะเนี่ย ที่ไปด้วยกันก็เพราะพวกแกนะเนี่ย ยุกันดีนัก ดูดิ๊... วันนี้เลยทำให้ฉันเอ๋อ ๆ เลย
“ไงจ๊ะ กลับบ้านซะดึกๆดื่นๆ แอบไปไหนกันมาสองคนล่ะ” นังออมนี่มันปากดีจังเนาะ
“บ้า... ไม่ได้ไปไหนมาซะหน่อย ก็แค่...” ฉันแอบหยุดคำพูดตัวเองไว้เท่านั้น
“แค่... แค่อะไรยะ บอกมาให้หมดดิ”
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันอาของไปเก็บก่อนนะ” แล้วตัวเองก็รีบเดินเข้าห้องนอนไปทันที
คืนนั้นฉันนอนคิดถึงแต่เรื่องของนายภู ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับมันซักหน่อย แต่ทำไมถึงต้องคิดเรื่องของมันด้วยนะ เอ... ชักจะงงกับตัวเอง หลังจากที่คิดไปคิดมาก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มาตื่นอีกทีก็เช้าแล้วนู่นแหละ
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา นายภูกับฉันก็เริ่มจะสนิทสนมกันขึ้นเรื่อย ๆ (ไหงเป็นงั้นไปได้ล่ะเนี่ย) นายเอกก็สนิทกับฉันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ส่วนมากฉันมักจะไปไหนมาไหนกับสองคนนี้มากกว่า (อย่าคิดไปล่ะว่า นี่จะเป็นเรื่องรักสามเศร้ารึเปล่า)
และวันหนึ่งนายภูก็วางยาฉันเต็ม ๆ ด้วยสิ่งที่ฉันคิดว่า ไม่น่าจะติดแต่ก็พลาดไปจนได้ อ้ะ ๆ คิดว่าเป็นยา...ล่ะสิ ไม่ใช่หรอก ของแบบนั้นฉันไม่มีทางแตะมันเด็ดขาด ฉันน่ะแอนตี้สุด ๆ เลยล่ะ
“จืด ๆ เล่นเกมส์เป็นรึเปล่าวะ” นายภูมันถาม
“เกมส์.... เกมส์อะไรล่ะ”
“เกมส์คอมพ์” มันบอก
“หึ.... ไม่เคยเล่น ฉันเล่นไม่เป็นหรอก แล้วนี่มาถามฉันทำไมล่ะ”
“ก็จะชวนเล่น”
“ไม่เอาอ้ะ ขี้เกียจ ไม่ชอบด้วยแหละ” ฉันขอตัวไปที
“ลองหน่อยน่า สนุกนะแก” มันยังตื้ออยู่เหมือนเดิม
“แกนี่ เอ้า... จะลองดู แล้วไปเล่นที่ไหนล่ะ” ในที่สุดฉันก็ต้องยอมมันจนได้
“ไปเล่นที่ร้านในเมืองกัน” หา ในเมืองเลยเหรอ
“แล้วจะกลับซักกี่โมงล่ะแก” ฉันเริ่มกังวลเล็ก ๆ
“ไม่ดึกหรอกน่า เด๋วเลิกงานแล้วไปเลยนะ” ใช่แล้วล่ะ ตอนที่เราคุยกันคือตอนพักเที่ยงที่ฉันมักจะไปกินข้าวกับมันบ่อย ๆ จนคนอื่นเขาไม่แปลกใจกันแล้ว
“เอางั้นก็ได้ แต่ห้ามกลับดึกนะว้อย เด๋วคนอื่นเค้าจะเข้าใจผิดกันพอดี”
“บ้า... ใครเขาจะไปคิดอะไรแบบนั้นวะแก”
“มันก็ไม่แน่หรอกนะแก” พอเห็นมันทำหน้าเหยเก ฉันก็หัวเราะเกทับมันซะเลย 5555
“แก... ไอ้จืด หัวเราะฉันเหรอวะ” ว่าแล้วมันก็เขกหัวฉัน อีกแล้ว.... ไอ้พวกชอบเขกหัวเนี่ย เหมือนใครกันนะ ใครคนนึงที่ฉันเกือบจะลืมไปเสียแล้ว
“เป็นอะไรอีกล่ะแก ทำหน้าเศร้าๆ” มันถามฉัน มันไม่รู้หรอกว่าก่อนมาที่นี่ ฉันพบเจอกับเรื่องอะไรมาบ้าง
“ป่ะ... เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” ฉันทำทีเป็นกินข้าวต่อ แต่ในใจกลับกำลังนึกถึงเขาคนนั้นอยู่ เขาคนนั้นที่ฉันไม่ได้ข่าวอีกเลย
เกือบปีกว่าแล้วที่เราไม่ได้เจอกันเลย ฉันมันโง่ที่ไปรักคนที่ตัวเองไม่ควรจะรัก แต่กับคนที่เขารักกลับไม่รัก ตัวเองเลยต้องพบกับความเจ็บช้ำ และฉันก็แน่ใจเหลือเกินว่าตัวเองจะไม่ได้พบกับความสุขสมหวังอีกในชีวิตนี้ เพราะบาปที่ฉันได้เคยก่อไว้มันจะตามมาทวงคืนทุกครั้งไป
และวินาทีฉันก็เฝ้าบอกกับตัวเองเสมอๆว่า จงอย่ารักใครจนหมดหัวใจอีกเลย อย่ารักใครเพียงเพราะความหลง ความใคร่ แต่ขอให้รักด้วยใจที่มีแต่อยากจะให้เขาคนนั้นมีความสุขโดยที่เราไม่เห็นแก่ตัวเองจะเป็นดีที่สุด ฉันพยามคิดแบบนั้นจริง ๆ แต่ว่า.... มันก็ไม่เป็นไปตามที่คิดสักที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
"คิดถึงพี่อาร์ท"
:sad2: :sad2: :sad2:
-
คุณจืดแทรกโหมดเศร้าอ่ะ :m15:
คิดถึงอาร์ท เหมือนกันเนอะ จะได้กลับมาคบกันอีกมั้ยหนอ
-
“จืด ๆ เล่นเกมส์เป็นรึเปล่าวะ” นายภูมันถาม
“เกมส์.... เกมส์อะไรล่ะ”
“เกมส์คอมพ์” มันบอก
“หึ.... ไม่เคยเล่น ฉันเล่นไม่เป็นหรอก แล้วนี่มาถามฉันทำไมล่ะ”
จืดโกหก โกหกกันเห็นๆๆๆๆๆๆๆๆ :3125:
จำได้นะว่าเคยเล่น กะตาอาร์ท
คิดถึง อาร์ท :โฮๆ1:
-
กรี๊ด!!! พี่อาร์ท
กลับมาโดยด่วนเลยงับ
เจ๊จืดรอ
ทนไม่ได้แล้ว....เจ้จืดสะกิดต่อมน้ำตา.....
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ง่าส์
คิดถึงอาร์ทด้วยคนคับ
อยากให้กลับมาคบกันอีกจัง :m1:
หวังว่าเค้าคงยังม่ายแต่งงานไปก่องน๊า
หุหุ พี่จืดก็ระวังจาสายไปนะค๊าบบบบบบบ :m12:
-
คิดถึงพี่อาร์ท :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
อยากให้กลับมาเจอกัน อยากให้มารักกันเหมือนเดิม :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
:m15:
เกือบลืมไปเสียสนิท คนคนนี้
ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ
ตกลงได้ข่าวบ้างไหมคะ อยากทราบค่ะ
-
:โหลๆ:อาร์ททททททททททททททททททททททททททททททททททท
-
หายไปหลายวะนแระน๊า
มาต่อได้แล้ว o13
-
:sad4: โอ้ เดียร์ เค้าขอโต๊ดนะ มะได้ตั้งใจทำให้เศร้ากันง่ะ ผิดไปแย้วววว
o19อย่าเศร้าไปใย ไปต่อกันเถอะนะ สายน้ำไม่มีวันไหลย้อนกลับฉันใด ความรักของจืดก็คงเป็นฉันนั้น :o12: โฮๆๆๆๆๆ
มีคนจับผิดเค้าด้วยอ่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย แต่ฟามจริงแล้ว ตอนนั้นมันเล่นเกมส์เพลย์มะใช่เหรอคะ :try2:
บทที่ 27
เย็นวันนั้น ฉันกับนายภูก็ออกไปในเมืองด้วยกัน นายภูพาฉันไปร้านเกมส์ออนไลน์ที่นายนั่นไปเล่นเป็นประจำ พอไปถึงนายภูก็จัดการซื้อชั่วโมงให้ตัวเองรวมทั้งของฉันด้วย โอ้ว... น่ากลัวนะเนี่ย รู้สึกมันจะทุ่มทุนไปรึเปล่า สงสัยจะหาเพื่อนเล่นด้วยล่ะมั้ง
“แก ฉันออกค่าเกมส์เองก็ได้”
“ไม่เป็นไร ฉันเลี้ยง” เอาอีกแล้ว ตานี่ชอบทำเหมือนใครคนนั้นทุกทีเลย
“แต่ฉันเกรงใจนี่นา”
“งั้นเอาเป็นเลี้ยงไอติมโบราณฉันแทนละกัน”
“เอางั้นเหรอ” มันพยักหน้าหงึกๆ
“ก็ได้” ฉันเลยต้องจำยอมมันไป
เราเลือกนั่งเครื่องติดกัน ส่วนเกมส์ที่เล่น เห็นมันบอกว่าชื่อ แร็ดนะร็อคอะไรเนี่ยแหละ ฉันก็เคยเห็นผ่าน ๆ ตาแหละนะ แต่ไม่เคยสนใจอะไร แถมยังไปเรียกชื่อเค้าอีกว่า รักนรก 5555 :laugh:
“เด๋วฉันสร้างไอดีให้ก่อน แป๊บนึง” แล้วมันก็จัดแจงทำให้ทุกอย่าง โถ ๆ อยากจะหาเพื่อนเล่นด้วยน่ะสินะแก ทำถึงขนาดนี้
“เสร็จละ เข้าเกมส์แบบนี้นะ...” แล้วมันสอนอะไรหลาย ๆ อย่างในเกมส์ จนฉันเริ่มจะคล่องบ้างแล้วล่ะ
“เล่นง่ายใช่มั้ยล่ะ สนุกนะแก เอ้า... อย่าไปตีมันเด๋วก็ตายหรอก”
“อ้า... ตายเลยอ้ะ”
“ก็บอกแล้วนี่” ตอนนี้ฉันชักจะเริ่มสนุกไปกับมันแล้วสิ โดยที่ตัวเองไม่รู้เลยว่า ติดอะไรก็ไม่ติดแต่มาติดเกมส์เนี่ย จะทำให้ฉันเจอปัญหาอีกเยอะเลย เหอ ๆ
***************************
หลังจากที่อิตาภูสอนฉันเล่นจนเป็นเองแล้ว พระเจ้าช่วย... ฉันก็ไม่เป็นอันทำการทำงานเลยน่ะซี้ มัวแต่จะแอบแว่บมาเล่นเกมส์นั่นอยู่ได้ จนเพื่อน ๆ เริ่มเขม่นแถมยังโดนพี่ที่ทำงานเดียวกันดุเอาอีก เง้อ... แบบนี้มันแย่นะเนี่ย :serius2:
“ก็บอกแล้วว่าให้แยกแยะเวลาไงล่ะ” นายปุ้ยมันว่าฉานอ้ะ
“ก็... มันติดนี่นา” ฉันตอบเสียงอ่อยๆ
“แล้วไปเล่นทำไมเล่า”
“เอ่อ... ลองดูอ่ะ ตอนแรกคิดว่ามันไม่ติดนี่ ใครจะไปรู้ว่ามันจะติดอ่ะ” ฉันแอบหลบตาเพื่อนชาย
“ยังไงก็ระวังพวกพี่ๆเค้าไว้หน่อยละกัน เล่นมากๆระวังเค้าจะไล่ออกล่ะ”
“รู้แล้วน่า” แต่ใครจะไปทำได้ล่ะ คนมันติดนี่หว่า ต้องไปโทษนายภูนั่นแหละ ดูดิ๊ มาหลอกล่อฉันได้ ทำให้ต้องโดนดุเลย (อ่ะนะ ตัวเองแหละผิด ไปโทษคนอื่นเค้าอีก)
พอตกเย็นวันนั้น ฉันก็เดินแหลๆ ไปนอกศูนย์ฯ เพื่อหาอะไรกินซักหน่อย ระหว่างทางที่เดินลงไปนั่นเอง นายเอกก็วิ่งมาจากไหนก็ไม่รู้ เอามือมาโอบคอฉันไว้ซะงั้นอ่ะ
“ว้าย.... ทำไรน่ะแก” อิอิ หลุดสาว (เอ... เราก็สาวนี่หว่า)
“จะไปไหนเหรอ” มันถามฉัน แถมยังไม่ยอมเอาแขนออกไปอีกนะ
“ไปหาไรกินหน่อย แล้วแกล่ะ มาวิ่งเหรอ” ฉันเห็นมันแต่งชุดนักกีฬา น่าจะใช่ล่ะนะ
“อืม... วิ่งด้วยกันมะ”
“เหอะ... ไม่อ่ะ ฉันกลัวน่องใหญ่” เหอ ๆ ใครบอกวิ่งแล้วน่องใหญ่ฟะ
“คิดมากไปแล้วน่า”
“ก็เค้าบอกมายังงั้นอ่ะ เอ่อ.... เอาแขนแกออกไปซะทีจะได้มะ”
“อึ๊... ไม่ชอบเหรอ” อิตาบ้า ใครจะไม่ชอบล่ะยะ แต่ฉันอายคนอื่นโว้ย
“เออ... เอาออกไปได้แล้ว” ฉันแกะแขนมันออกจากคอของตัวเอง
“ทำเป็นหวงตัวไปได้” ดูมันพูด อะไรของมันวะเนี่ย
“แล้วนี่จะไปไหน ทำไมไม่ไปวิ่งต่อล่ะยะ”
“ก็จะตามไปกินด้วยไง” ฉันหันไปมองหน้ามัน แล้วก็ปล่อยเลยตามเลย
“ตามใจแก”
สรุปฉันกับตาเอกก็เลยเดินออกไปข้างนอกพร้อมกัน พอไปถึงด้านหน้าศูนย์แล้ว เราก็มองหารถเข็นที่ขายอาหารอร่อยๆน่ะสิ ส่วนมากฉันจะชอบกินพวกส้มตำไก่ย่างนะ ลาบน้ำตกก็โอเค ชอบหมดแหละ มันหนักท้องดี :o8:
“กินส้มเหรอ” ตาเอกถามฉันเบา ๆ
“อือ... ไมหรอ อย่าบอกนะว่ากินไม่ได้น่ะ” ตาเอกส่ายหน้าไปมา
“เปล่า... แต่จืดไม่กลัวท้องเสียเหรอ” โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร
“ถ้ากลัวจะกินเหรอ มานั่งตรงนี้เถอะน่า เร็วสิ”
“โอเค ๆ กินก็กิน”
ฉันสั่งอาหารกับแม่ค้าไปแล้ว ระหว่างนั่งรออยู่บนเสื่อที่ปูอยู่ตรงริมเขื่อนยามเย็น ลมที่พัดมาเบาๆชวนให้รู้สึกสบายใจยิ่งนัก แถมยังมีหนุ่มมาดแมนมานั่งกินเป็นเพื่อนด้วยนี่สิ สุขีซะจริง ๆ อิอิ แต่ว่า.....
“มาแล้ว ๆ กินให้เต็มที่เลยนะจ้ะ” ฉันจัดแจงวางจานให้เป็นระเบียบ
“น่ากินทั้งนั้นเลยเนอะ” ตาเอกพูดเหมือนไม่เคยกินยังงั้นแหละ
“ก็ใช่น่ะสิ เอาล่ะ หม่ำแล้วนะคะ” ฉันเริ่มเปิบก่อนเลย นายเอกก็เอาบ้าง
“อื้ม... อร่อยเหมือนกันนะเนี่ย”
“เค้าเรียกว่า แซ่บ ตะหากล่ะยะ” ตาเอกยิ้มแขวะใส่ฉัน แต่มันทำให้ฉันหัวเราะซะมากกว่า อิอิ
ดูๆไป ตานี่ก็น่ารักดีนะ นิสัยออกจะร่าเริง ทะเล้นๆ แถมชอบทำหมาหยอกไก่เล่นอยู่เรื่อย แต่ก็อย่างว่าแหละ ยังไงซะฉันก็คิดว่า นายเอกคงไม่ได้คิดอะไรกับฉันอยู่แล้วล่ะ (เหรอคะ แล้วตอนก๊งเหล้าล่ะ เรียกว่าอะไร) (เขาเรียกว่า เผลอไปค่ะ อิอิ :m13:)
“เฮ้... นั่นมันไอ้ภูนี่หว่า จะไปไหนของมันวะนั่น” พอตาเอกพูดขึ้นมา ฉันก็หันไปมองดูตามที่มันมองไปทางตาภูนั่นแหละ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ตอนที่ 28
“เฮ้ย.... ไอ้ภู ทางนี้เว้ย” อ้าว ไปเรียกมันทำไมล่ะคะ
นายภูกำลังขับรถมอไซด์ออกไปในเมืองก็มองมาทางพวกเราพอดี แทนที่นายนั่นจะขับรถไปต่อ แต่ไหงถึงวกกลับมาทางที่พวกเรานั่งอยู่ด้วยล่ะเนี่ย
“มานั่งกินกันสองคนไม่ชวนเลยนะ”
“อะไรของมึงวะ กูเพิ่งมาเจอกับจืดมันนี่แหละ” อะ อ้าว ไปตอแหลมันทำไมล่ะคะ
“เหรอ... นั่งด้วยได้มั้ยเนี่ย”
“เอาดิวะ มานั่งกินด้วยกันก่อน” อ่ะนะ ตานี่
“ไง... ได้ข่าวว่าโดนที่ทำงานว่าเอาเรื่องเล่นเกมส์เหรอ”
“อุ๊บ... แค่ก ๆ ๆ”
“เหอะ ระวังจะติดคอตายซะก่อนล่ะ” ฮึ... อิตานี่ เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ทำไมชอบกัดฉันนักนะ
“ไม่มีทางหรอกย่ะ”
“แล้วนี่มึงจะไปไหนวะ” ตาเอกถามขึ้น ฉันก็สงสัยเหมือนกันแหละ
“ก็.... นัดเพื่อนไว้น่ะ” เอ๋ เพื่อนงั้นเหรอ
“เพื่อน ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ”
“ผู้หญิง สมัยเรียนมหาวัยด้วยกัน พอดีเค้าจะมาเที่ยวที่ภูเก็ตน่ะ”
“สวยป่าววะ” ตาเอกก็ถามมากซะจริง ๆ สวยไม่สวยไม่เห็นจะเกี่ยวกับมันเลย
“อยากรู้ก็ไปดูเองดิวะ เอ้า.... แล้วนั่นเป็นอะไรอีกล่ะ เอาแต่กินๆอยู่ได้ ไม่เห็นพูดอะไรมั่งเลย”
“แล้วมันเกี่ยวไรกะฉันด้วยล่ะ” ก็คนมันหิวนี่หว่า
“สั่งเพิ่มด้วยครับ” ตาภูหันไปสั่งอะไรก็ไม่รู้ ส่วนฉันน่ะเหรอ มัวแต่ไปคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช่เพื่อนนายภูแน่เร้อ ต้องเป็นแฟนกันแน่ ๆ คงจะสวยน่าดูสินะ เชอะ...
เย้ย... นี่เราเป็นอะไรไปวะเนี่ย ทำไมต้องไปคิดแบบนั้นด้วยล่ะเนี่ย ไม่ได้ ๆ ห้ามคิดอะไรบ้า ๆ แบบนั้นนะ
แล้วถ้านายภูไปเที่ยวกับคนๆนั้น แล้วใครจะเล่นเกมส์กับเราล่ะ อ้ายยยย คิดอีกทำไมฟะเนี่ย โอ้ยยยย ไม่เอาแล้ว
“เป็นอะไรน่ะ เห็นทำหน้ายุ่งๆตั้งแต่ตะกี้แล้ว” นายเอกชะโงกหน้าลงมาถามฉันใกล้ๆ
“เฮ้ย... มะ ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย แกคิดไปเองล่ะมั้ง” ฉันใจหายวาบเลย ที่นายเอกเอาหน้ามาใกล้ ๆ เนี่ย มันหวิว ๆ อ่ะดิ
“รู้สึกจะสนิทกันจังเลยนะ” นายภูพูดอะไรวะนั่น
“ก็... ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ ใช่มั้ยเอก” ฉันรีบหันไปขอความร่วมมือจากตานั่น
“ก็ใช่น่ะสิ เราเป็นเพื่อนกัน ก็ต้องสนิทกันเป็นพิเศษสิ จริงมั้ยจ้ะ จืดจ๋า” ไม่พูดเปล่า ตาเอกเอามือมาโอบคอฉันอีก อ้ายยย นี่มันต่อหน้าคนเยอะแยะเลยนะแก ทำไปได้ไงกัน
ฉันเห็นนายภูสะอึกนิด ๆ สงสัยฉันจะคิดมากไปเองแหละมั้ง คงไม่มีอะไรหรอก ตาเอกก็ยังไม่ยอมเอาแขนออกอีกนะ จนฉันต้องหยิกจนมันเอาออกนั่นแหละ ชอบฉวยโอกาสนักนะเมิง
“เข้าเมืองด้วยกันมั้ย” ถามใครล่ะนั่นตาภู
“....” ฉันนึกว่าถามตาเอก ก็เลยนิ่ง ไม่ได้ตอบมันไป
“ฉันถามไม่ได้ยินรึไง” อะอ้าว ถามฉันเหรอเนี่ย
“เฮ้ย... ไมชวนแต่จืดคนเดียววะ กูไปด้วยดิ” ตาเอกทำท่าจะไปด้วย
“มึงเอารถไปเองละกัน” เหยย....
“ก็ได้ ๆ งั้นจืดไปกับฉันนะ” เหอะ... สรุปยังไงเนี่ย
“ไปกับฉัน” อ้าว แล้วฉันต้องไปกับใครเนี่ย
“ไปกับกูโว้ย”
“เออ... ตามใจมึง” แล้วนายภูก็ต้องยอมตาเอกจนได้ นายเอกนี่น้า ต้องยอมเค้าจริง ๆ ว่าแต่ ทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ.... งงแฮะ
ตาเอกบอกให้ฉันกับนายภูรออยู่ที่นี่ก่อน มันจะวิ่งไปเอารถที่บ้านพักมา สักพักนึงนายเอกก็ฮ่อรถออกมาถึงที่ พร้อมกับเปลี่ยนชุดใหม่เรียบร้อย (สงสัยจะยังไม่ได้อาบน้ำแหง ๆ ยี๊ๆ)
“รอนานมั้ยจ้ะ” แหวะ จะอ๊วกกะมัน
“ไม่นานเลยมั้ง แล้วเราจะไปที่ไหนกันเหรอ” ฉันกันไปถามนายภู
“ไปรับเพื่อนฉันที่โรงแรมก่อน จากนั้นก็คงจะไปพาไปกินสเต๊กล่ะมั้ง”
“โห... กินดีซะด้วย” ฉันแซวมัน
“มันก็ต้องยังงั้นแหละ” เชอะ ทำเป็นผู้ดี ชิส์
เราสามคน (ทำไมชีวิตถึงมีแต่พัวพันกับชายหนุ่มเสมอ ๆ หนอ หุหุ) ขับรถเข้าไปในเมืองใช้เวลาแค่สิบนาทีเอง รู้สึกว่าเพื่อนมันจะรออยู่ที่หน้าโรงแรมในเมืองแล้ว
พอไปถึงก็เห็นเพื่อนมันแล้ว ตอนแรกนึกว่าจะสวย เหอะ ก็งั้น ๆ แหละ (แต่ไงก็เป็นชะนีแหละนะ) นายภูยืนคุยกับชีได้แป๊บนึง ก็บอกว่าให้ไปร้านเสต๊กกัน (หรูเชียวแหละ) ระหว่างทางฉันก็แอบมองสองคนนั้นตลอด เอ๊ะ... เราจะมองไปทำไมล่ะเนี่ย เค้าสองคนเพื่อนกันนะ
“เป็นไรอ้ะ ทำไมเงียบจังเลย” นายเอกหันมาถามฉัน
“เปล่าซะหน่อย เอ้า ขับรถดีๆสิ มองทางหน่อย”
“ก็... เห็นเงียบไปนี่”
“ไม่มีอะไรจริงๆ”
“งั้นเหรอ แล้วไป” นายเอกขับรถต่อไปเรื่อย ๆ อีกไม่นานก็จะถึงร้านแล้ว
ส่วนฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวเองอยู่ดีนั่นแหละ ฉันไม่ได้ชอบนายภูซะหน่อยนี่ ทำไมต้องไปคิดมากเรื่องสองคนนั้นด้วย เอ..... หรือว่าฉันอาจจะ... อาจจะ ชอบนายภูเข้าแล้วก็ได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล. ลงให้ 2 ตอนรวดแล้วนะ หวังว่าคงชอบกันนะ ไปก่อนล่ะค่า :oni2:
-
โห เจ้จืด ก่ะ ตาภู ตาภูก่ะเจ้จืด :m29: :m29: :m29: :m29: :m29:
เจ้จืดจะรักไคดีเนี่ย สับสนแทน :m21:
-
o2
คนเดียวหนูก็หัวปั่นแล้ว
แต่เจ้นี่ดันควบสอง
ระวังเถอะๆๆๆๆ o2
-
ทะมัยเวลาคุงจือจามีคัยเนี่ย
ชอบเข้ามาพร้อมกันสองคนเนอะ
เฮ้อ...เหนื่อยแทนเจงๆๆ
บุญมีแต่กรรมบังมั้งเนี่ย :เฮ้อ:
-
บรู!!!!!........เพิ่งรู้ว่าเจ้จืดมีใจหลายดวง :m14:
-
มารอค๊าบบบบบบบบ
-
:mc4: ซินเจียหยู่อี้ ซินนี้ฮวดไซ้ (เขียนถูกป่ะเนี่ย แหะ ๆ :m23:)
:m1:ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆนะจ้า จากใจเจ๊จืดเองเลย
-----------ตอนที่ 29-----------------
ไม่จริง ไม่จริ๊ง ไม่จริง ฉันไม่ได้ชอบนายภู ไม่ชอบจริง ๆ นะ ฉันก็แค่... คิดเรื่องของมันมากไปหน่อยเท่านั้นเองแหละ คิดมากไปได้น่าเรา เอาล่ะ มาถึงร้านแล้ว
“สี่ที่ครับ”
“ด้านในเลยครับ” เราเดินไปนั่งโต๊ะที่อยู่ด้านในร้าน จากนั้นก็สั่งอาหารกัน
“ยังกินไหวอีกเหรอจืด” นายเอกถามฉัน
“พอเป็นพิธีน่า ไม่น่าเกลียดไง” ฉันบอกไป
“เอางั้นก็ได้ ขอสเต๊กเนื้อครับ”
“ขอสเต๊กไก่ละกัน” ฉันไม่กินเนื้อวัวเจ้าค่ะ
สองคนนั้นสั่งไปก่อนหน้านี้แล้ว คราวนี้ก็มานั่งรอกันล่ะ
“เอ่อ นี่เพื่อนฉัน ชื่อ ออยนะ เรียนคณะเดียวกันมา” นายภูแนะนำเพื่อนมัน
“ชื่อออยค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” อึก... ชื่อออยเรอะ ตายล่ะ ชื่อนี้ฟังแล้วแสลงยิ่งนัก (คงจะจำกันได้นะ นังออยในภาคแรกน่ะ) ไหงดันมาชื่อเหมือนกันเสียได้
“หวัดดีครับ ผมเอกนะคับ” แหม เอาใหญ่เลยนะแก
“ฉันชื่อ...” กำลังจะพูดอยู่พอดี
“จืดครับ เพื่อนสนิทผมเอง” เย้ย... ไปพูดแบบนั้นได้ไงเนี่ย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เป็นเพื่อนกับภูเหรอคะเนี่ย” ก็ใช่นะสิยะ ถ้าไม่ใช่เพื่อนจะมาด้วยกันได้ไง
“ครับ แล้วนี่ออยจะมาเที่ยวสักกี่วันครับเนี่ย”
“ก็คงสามวันแหละค่ะ หยุดนานไม่ได้”
“แล้วทำงานที่ไหนครับ” นายเอกถามจังนะแก
“ตรังค่ะ พอดีเป็นวันหยุดยาวก็เลยกะว่าจะมาเที่ยวซะหน่อย ดีนะคะที่ภูก็ทำงานอยู่ที่นี่” ยัยออย (สรรพนามเริ่มปลี่ยน เพราะชีดูสตอมาก) หันไปมองทางตาภูด้วยสายตาเกินเพื่อนจริง ๆ
“ไหนบอกว่าเป็นเพื่อนไงวะ” แอบบ่นพึมพำ
“เมื่อกี้ พูดว่าอะไรเหรอ” นายเอกหันมาถามฉัน
“ปะเปล่า ไม่มีอะไร สเต๊กมาแล้ว” ฉันรีบเบนความสนใจไปที่ของกินทันที
ตั้งแต่มาถึง ดูนายภูจะไม่ค่อยพูดอะไรเอาซะเลย เอาแต่เงียบ คิดอะไรอยู่กันแน่นะ ตานี่ ส่วนนายเอกก็เอาแต่จ้ออยู่นั่นแหละ ชักจะรำคาญแล้วสิ ส่วนยัยออยก็ดูจะอ้อนนายภูซะเหลือเกิน แหงเลย ยัยนี่ต้องชอบนายภูแน่ ๆ
“มองอะไรอยู่ได้” นายภูพูดขึ้น
“เอ๋.... มอง มองอะไรเหรอ” ฉันทำเป็นเหรอๆหราๆ
“ช่างเหอะ อิ่มแล้วเหรอออย” มันหันไปถามแฟน เอ้ย เพื่อนมัน
“อื้ม เสร็จแล้วเราจะไปไหนต่อกันดีล่ะ”
“ไปชมวิวที่เขารังกันมั้ย” นายเอกภูมิใจนำเสนอ
“หืม เขารัง ที่ไหนคะ” ชีแอ๊บทำงง เอ่อ ฉันก็งงเหมือนกัน มันที่ไหนกันเหรอ มาอยู่ตั้งนานไม่เห็นรู้จักเลยล่ะ
“แถว ๆ นี้แหละ ตกลงไปกันนะ” นายเอกดูดี๊ด๊าแปลกๆ
“มันมีอะไรบนนั้นเหรอแก” ฉันถามมันไป
“ก็จุดชมวิวไง” ก็รู้อยู่แล้ว แต่ฉันว่ามันมีอะไรแปลก ๆ นะ
“แค่นั้นเหรอ”
“อืม แค่นั้นแหละ ไปกันเถอะ เด๋วมันจะดึกไป”
“ไปสิ” แล้วเราสี่คนก็เดินทางไปยังจุดชมวิวที่เขาบอกว่าสวยมาก มองเห็นวิวในเมืองได้ทั่วเลยล่ะ ยิ่งตอนกลางคืนยิ่งสวย
แต่ทางขึ้นเขานี่สิ น่ากลัวชิบเป๋ง ถ้ามาคนเดียวนะ ไม่มาเด็ดขาดเลย แต่ดูจากพวกเด็กวัยรุ่นพวกนี้แล้ว ใจกล้าน่าดู สงสัยคงจะขึ้นมา.... เหอะ ไม่อยากจะคิดอกุศล เสื่อมเปล่าๆ
“ถึงแล้ว” นายเอกจอดรถตรงจุดจอด
“ทางน่ากลัวมากเลยอ้ะ”
“ไม่ต้องกลัว มากับฉันแล้วปลอดภัยหายห่วง” เหอๆ มากับแกแหละน่ากลัว
“ป่ะ ไปทางด้านนู้นกัน” นายเอกเดินนำหน้าฉันไปก่อน ส่วนสองคนนั้นเดินตามหลังมา
พอเดินมาถึงจุดที่เอาไว้ชมวิวแล้ว ฉันก็ต้องตกตะลึงในความงามของเมืองภูเก็ต แสงไฟจากตึกมากมาย ระยิบระยับสดใสท่ามกลางความมืดมิด สวยงามมาก ๆ เลยล่ะ ฉันยืนมองเพลิน ๆ นายเอกก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วย ถามขึ้นว่า
“ชอบมั้ย”
“ชอบสิ ไม่นึกเลยนะว่าจะมีที่แบบนี้ด้วย ฉันนี่มันหลังเขาจริงๆเลย” ฉันหัวเราะเบาๆ
“ก็ไม่บอกล่ะอยากไปเที่ยวไหน คราวหน้าจะได้พาไป” จริงสินะ ฉันแทบจะยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยนอกจากในเมืองนี่ แถมยังเที่ยวไม่หมดอีกตะหาก
“อืม แล้วมันมีที่ไหนน่าไปมั้งล่ะ”
“แหลมพรมเทพไง ไปดูพระอาทิตย์ตกทะเลกัน”
“ตกทะเลเหรอ คิก เคยได้ยินแต่ตกดิน เพิ่งจะเคยเห็นตกทะเลนี่แหละ”
“แล้วก็ยังมีหาดป่าตองด้วยนะ รับรองต้องชอบแน่ ๆ”
“พูดแล้วนะ ว่าจะพาไป ห้ามเบี๊ยวด้วยล่ะแก” ฉันขู่นิดนึง
“ไม่เบี๊ยวหรอกน่า พาไปแน่ ๆ” นายเอกหันมามองฉัน ด้วยสายตาทะแม่ง ๆ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ก็เราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เรอะ แถมฉันไม่ใช่ผู้หญิงด้วยนะยะ อย่ามาคิดอะไรแปลก ๆ
“คิดถึงบ้านจัง” คิดมาถึงตรงนี้ฉันก็อดคิดถึงเพื่อนสาวไม่ได้ อยากเจอกันอีกจังเลย
แล้วฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น ยังคงนั่งมองวิวไปเรื่อย ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีใครอีกคนกำลังนั่งมองมาทางฉันอยู่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ทำไมต้องชื่อ ออย ทำไม ทำมั๊ยยยยยยยยย :serius2:
ยิ่งคิดฮอด อาร์ทอยู่ด้วย o6
-
มีแอบหึง :m12:
-
ชอบตอนนี้จัง
มันดูหวานซะ :o8:
มาต่ออีกนะคับ
-
ว้าๆ เจ้เนื้อหอม มีหนุ่มมาหมายตาซะแร้ว
แต่เรายังคิดถึงพี่อาร์ทอยู่ จะได้เจอกันอีกไหมอะ เฮ้อ~~~
-
มารอค๊าบบบบบบบ
-
รอ :music:
-
เข้ามารอด้วยคน
คิดถึงจืดน้า....................
จุ๊ฟๆ
-
มารอคับ :m4:
-
คิดฮอดอิเจ๊เหมือนกันเน้อ :seng2ped:
ตอนที่ 30
พอชมวิวกันเสร็จแล้ว พวกเราก็เดินทางกลับบ้านกัน โดยที่นายภูจะต้องไปส่งเพื่อนของมันก่อน ส่วนพวกฉันก็ต้องตามไปด้วยเหมือนกัน ขากลับมันก็เริ่มดึกแล้วเหมือนกัน ประมาณ 4 ทุ่มได้ล่ะมั้ง กว่าจะไปถึงบ้านพักก็ใช้เวลาสักครึ่งชั่วโมงได้
พอมาถึงแล้ว เอกก็บอกว่าอยากนั่งคุยต่ออีกสักหน่อย แต่ว่าฉันง่วงแล้วก็เลยบอกว่าเจอกันพรุ่งนี้เถอะ เอกก็ไม่พูดอะไร แล้วเขาก็ขับรถกลับไปที่บ้านตัวเอง
“กลับดึกจังนะแก” เสียงของนายปุ้ยดังขึ้นตอนที่ฉันเปิดประตูเข้าไปแล้ว
“อ้าว.... ยังไม่นอนอีกเหรอ”
“ก็นอนแล้ว แต่พอดีได้ยินเสียงรถ ก็เลยลุกมาดู”
“ขอโทษนะที่ทำให้ตื่นน่ะ ฉันเข้าห้องก่อนนะ” ฉันเดินไปเปิดประตูห้องของตัวเอง ส่วนนายปุ้ยก็เดินไปเข้าห้องน้ำ
“เหนื่อยจังเลยแฮะ อาบน้ำดีกว่าฉัน”
ฉันหยิบผ้าขนหนูกับชุดนอนเดินไปเข้าห้องน้ำ พอดีกับที่นายปุ้ยเดินออกมา
“อาทิตย์หน้ามีทริปไปเกาะพีพีนะ เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ”
“จริงอ้ะ ไปเกาะพีพีเหรอ โห.... ดีใจจังเลยอ่ะ จะได้ไปแล้ว” ฉันออกอาการตื่นเต้นสุดฤทธิ์
“รีบอาบน้ำแล้วก็นอนซะ เด๋วพรุ่งนี้ก็ตื่นสายหรอก” นายปุ้ยเหน็บฉันทุกที
“รู้แล้วย่ะ แกไปนอนเถอะน่า” นายปุ้ยเดินไปที่ห้องตัวเองแล้ว ส่วนฉันก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนสิคะ
วันต่อมา..... นายเอกก็แวะเวียนมาหาฉันที่ตึกทำงานเป็นประจำ แต่ว่า... ไม่ใช่นายเอกคนเดียวน่ะสิ มีนายภูตามมาด้วยอ่ะ แล้วมันจะมาทำไมล่ะเนี่ย
“ตอนนี้เวลอะไรแล้วล่ะ” นายภูเดินมาถามฉันตอนที่กำลังนั่งเล่นแร็คอยู่ (เลิกงานแล้วนะ)
“ยังไม่เท่าไหร่เลย ก็คนมันอ่อนนี่หว่า” ฉันว่าไป
“มันต้องเล่นบ่อย ๆ น่ะ วันหยุดนี้ไปเล่นที่ร้านด้วยกันมั้ย” มันชวนฉันอีกแล้ว
“ก็ไปสิ อ้า.... ตายอีกแล้วอ่ะ”
นายเอกที่นั่งฟังอยู่ สงสัยจะทนไม่ไหวเลยเดินมายืนอยู่ข้างหลังฉันแล้วก็ชะโงกหน้าลงมาดูใกล้ ๆ หน้าของฉัน เล่นเอาฉันสั่น (สู้) เลยทีเดียว แหะ ๆ
“ไม่เบื่อบ้างเหรอ” มันถามฉัน
“หึ... ไม่นี่ สนุกจะตายไป”
“งั้นเหรอ ฉันมีเกมส์เพลย์มาด้วย คืนนี้ไปเล่นที่ห้องฉันเอามั้ย”
“หา.... ไปสิ ๆ อยากเล่นอะ อยากเล่น” ซะงั้นฉัน พูดไปไม่ทันคิดว่ามันตอนกลางคืนนะ
“จะดีเหรอวะไอ้เอก” นายภูพูดแทรกขึ้นมา
“ทำไมวะ ไปเล่นไม่ได้หรือไง”
“เปล่า... งั้นกูไปด้วย” ฉันหันขวับไปมองทางนายภูทันที อะไรของมันอีกล่ะ
“ก็แล้วแต่มึง ไปกินข้าวเย็นด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปเล่นนะจืด” เอกหันมาบอกฉัน
“อืม ๆ ไปสิ” ตัวเองก็ตอบเขาไป แต่ตาน่ะยังมองเกมส์อยู่เลย อยู่ ๆ ตาเอกก็เอามือมาขยี้ผมฉันเล่น อ้าว ไอ้นี่ ลามปามเหรอคะ
“เลิกเล่นได้แล้ว ไม่ไปกินข้าวหรือไง” ยังขยี้ไม่เลิก เด๋วปั๊ดเหนี่ยวเลยไอ้นี่
“แป๊บนึง อ้อ... เอามือออกไปเลยนะ ผมฉันยุ่งหมด”
นายภูก็เอาแต่นั่งมองอยู่นั่นแหละ มองทำไมฟะ หรือว่า.... มันอยากเล่นเกมส์ซะเองน่ะ หึหึ ไม่มีทางหรอกเว้ย ฉันเล่นอยู่ อดค่ะอด
พอเลิกเล่นแล้ว ฉันกับสองคนนั้น (ทำไมต้องสองคนด้วยวะ) ก็ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน พอกินเสร็จแล้ว เอกก็พากลับบ้านไปอาบน้ำก่อน พอไปถึงบ้านก็เจอกับเพื่อน ๆ นั่งคุยกันอยู่ที่หน้าบ้าน ส่วนเอกก็กลับบ้านไปแล้ว บอกจะมารับอีกที
“แหมยัยจืด พักนี้รู้สึกว่าจะไปกับเอกบ่อยจังเลยนะ” ยัยออมเอ่ยขึ้น
“ก็เพื่อนกันนี่ ไปไหนมาไหนด้วยกันไม่เห็นจะแปลก”
“เพื่อนหรอ แน่ใจ๊” ชียังกัดอยู่
“ก็จริงอ่ะดิ ทำไม คิดว่าเป็นผัวฉันเรอะ” หุหุ ตอกกลับซะเลย
“ก็ใช่น่ะสิ” อ้าว นังเวร คิดไปได้นะเมิง
“พูดบ้า ๆ ไม่ใช่ว้อย ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ” ฉันขี้เกียจแก้ตัว เอ้ย พูดมากก็เลยเดินเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่
ไม่รู้พวกนั้นจะเข้าใจผิดรึเปล่านะ มันก็เป็นเสียแบบนี้ทุกที ทำไมเวลาที่ฉันไปกับผู้ชายคนไหน ทำไมไม่มีใครคิดว่าคนนั้นจะเป็นเพื่อนฉันบ้างว้า ทำไมชอบคิดอกุศลกันจัง ขอบอกเลยว่าไม่เฉพาะฉันหรอก กับเพื่อนสาวคนอื่นๆด้วย ชาวบ้านก็คงคิดว่าต้องมีอะไรกับผู้ชายคนนั้นแน่ ๆ
“คิดมากไปแล้วเรา” พอแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็เดินออกไปนั่งคุยกับพวกนั้นต่อ
“แล้วนี่จะไปไหนอีกเหรอ”
“ก็จะไปเล่นเกมส์ที่ห้องเอกน่ะ” ตอบไปแบบไม่คิดอะไร แต่....
“แล้วจะกลับกี่ทุ่ม” เสียงของนายปุ้ยเครียดเชียว เป็นอะไรอีกล่ะมัน
“ไม่ดึกหรอก เด๋วฉันเดินขึ้นมาเอง คราวนี้ไม่รบกวนแน่นอน”
“อย่าให้ดึกมากละกันนะน้องจืด” พี่แครงก็บอกด้วย สงสัยจะเป็นห่วงเราล่ะมั้ง
“ค่า... ไม่ดึกแน่นอนเจ้าค่ะ” ฉันก็รับปากไป สักพักนายเอกก็มารับ
“ไปก่อนนะ แล้วจะรีบกลับจ้า” ฉันเดินลงจากบ้านไปหานายเอก ทุกคนมองมาที่เราสองคนแบบไม่น่าไว้วางใจ เง้อ... ต้องทำใจอ่ะ เป็นเพื่อนกับผู้ชายได้ซะที่ไหน โดนคิดไปในทางที่ไม่ดีเสียหมด กลุ้มค่ะกลุ้ม แต่มีเกมส์เพลย์รอเราอยู่แล้วนี่น่า รับรองหายกลุ้มแน่นอน 5555
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
แอบซุ่มอ่านอยู่นานแล้ว :m23: ชอบมากๆเลยจ้า มาต่อไวไวน้า :oni2:
-
:serius2:
เจ้จืด ณ ภูเก็ต
เสร็จไม่นายเอกก็นายภู แหงมๆๆๆๆ
เขาชวนไป...... ยังทำโนเนะไม่รู้อีกนะคะ
จริงๆรู้แล้วทำเป็นไม่รู้หรือเปล่าคะเนี่ย...........
-
พี่จึดอย่าโดนเอาเกมส์ล้อซิคร๊าบ~~~ :เฮ้อ:
ไอ่ตาเอกไว้ใจได้ไหมเนี่ย :m29: :m29: :m29::m29:ไอ่ตาภูด้วย
-
เจ๊จืด....โดนล่อลวง....:m14:
เกมส์ PS นี้...มันเหรอ.... :m12:
เด๋วนายภู...ซื้อมาแล้วจะไปเล่นที่บ้านเค้าไหมนี้........ :m13:
ปล.ลุ้นๆ :oni2:
-
เพื่อนกันมันส์เจงๆ
เอิ๊กๆๆ
-
:a12: ง่วงค่ะ ง่วงสุด ๆ หมดแรง....
ตอนที่ 31
นั่งรถแป๊บเดียวก็มาถึงบ้านพักของเอกแล้ว เป็นเรือนไม้แถวอยู่ด้านหน้าๆของที่นี่ ก็ตรงทางเข้ามาจากด้านนอกนั่นเอง ส่วนบ้านของนายภูก็อยู่ใกล้ๆกันนั่นแหละ พอจะเดินเข้าไปในบ้านก็พบกับนายภูนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ชิส์.... จะมาเป็น ก.ข.ค. ทำไมฟะเนี่ย (อ่ะนะ นังนี่ คิดไรน่ะ)
“เข้ามาสิจืด” เอกชวนฉันเข้าไป
“อืม... เอ่อ เอก ฉันกลับไม่ดึกนะคืนนี้” แหงล่ะ อยู่กับผู้ชายตั้งสองคนแน่ะ ถ้าเกิดโดนอย่างว่าขึ้นมาล่ะ หุหุ
(ก็หวานจืดน่ะสิ คิคิ)
“พรุ่งนี้วันเสาร์ไม่ใช่เหรอ ถ้ามันดึกมากก็ค้างที่นี่ก็ได้” เอกว่างั้น
“เอ่อ... ไม่เป็นไร ฉันกลับบ้านดีกว่า” แต่ใจจริงคันค่ะ (มั่วแล้วหล่อน ฉันไม่ง่ายเน้อ... เหรอ)
นายภูมองมาทางฉันแวบนึง แล้วก็เชิดหน้ากลับไป แถมมองด้วยหางตาด้วยอ่ะ กี๊ซซซซซ หมายฟามว่าไงฟะ มองแบบเนี้ย เด๋วปั๊ดเหนี่ยว
“เฮ้ย ๆ ไอ้ภู แขกตัวจริงมาแล้วเว้ย มึงหลบไปเลย”
“เออ.... กูมันหมาหัวเน่านี่หว่า” แล้วมันก็ต้องถอยฉากไป เอ... ฉันว่าตานี่ แปลกๆแฮะ เอ๊ะ... หรือว่ามันจะหึงตาเอก อ้า... มันชอบตาเอกเหรอเนี่ย (คิดไปนู้น)
“สม... อยากมาทำไมล่ะยะ” ไม่วายแขวะมันอีกนะ อิอิ
“ฮึ” มันแยกเขี้ยวข่มฉัน ส่วนฉันก็แลบลิ้นใส่มัน
“เอก... เล่นเกมส์อะไรเหรอ” ฉันหันไปถามเพื่อนชายสุดเท่ห์ (จริง ๆ นะ)
“แล้วอยากเล่นอะไรล่ะ” ถามฉันเหรอ ก็ต้องเล่น ผีผ้าห่มไง อิอิ (ตอแหลจริงๆกรู)
“เกมส์อะไรก็ได้ เอาหนุกๆอ่ะ”
(แล้วมันเกมส์อาไรหยอ :m13:)
“งั้น... เกมส์นี้เลย ตกปลา สุดยอดมาก” มันบอกงั้น
“ตกปลา..... สุดยอดตรงไหนวะเนี่ย” แอบพึมพำอยู่คนเดียว ส่วนตาเอกก็กำลังหาแผ่นอยู่
“เจอแล้วๆ” มันรีบเปิดเครื่องแล้วใส่แผ่นลงไป สักพักเกมส์ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
“เล่นไงเนี่ย”
“เด๋วสอนให้” แล้วมันก็สอนวิธีเล่นให้
เกมส์ตกปลาเนี่ย ดูแล้วมันไม่น่าจะสนุกเลยใช่มะล่ะ แต่ขอโทษค่ะ มันยอดมากสำหรับฉัน เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ฉานไม่เคยเล่นนี่คะ มันก็เลยมันส์ไง โชคดีที่มันเล่นพร้อมกันได้ทั้งสองคน แถมตัวเกมส์ยังน่าสนใจด้วย ก็เลยทำเอาฉันเล่นซะเพลินเลยค่ะ
:o8:ตอนหลังจะมีฉากแบบว่า อุ้ย.... มันคืออะไร :a5:
ไปและค่า รอต่อปาย :mc1:
-
:m30:
แค่นี้และจบ
ต้องมีเรื่องที่ คาด ฝันไว้เกิดขึ้นแหงมๆๆ
รอนะคะเจ๊ขา.........
:m22:
-
:serius2:ย๊ากกกกกกๆๆๆๆๆ
มาสปอย แบบนี้ได้งัย
ดูๆๆๆ แล้วตัดฉึ๊บกันงี้เลยเหรอ เจ๊จืด :o7:
-
เหอ เหอ เหอ เจ้จืด หุ หุ หุ :m30: :m30:
-
:o หวา...เจ้จืดจ๋า มาสปอยแล้วตัดฉึ้บกันอย่างงี้ ใจร้ายกะคนอ่านเกินปายแล้วน้า :o12:
-
ซะงั้นเนอะคนเรา
หลอกให้อยากแล้วจากไป
-
อยากโดนตัดเหมือนที่หลอ่นตัดนิยายไหมยะนังจืด :angry2:
เอามาลงต่อเด๋วนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่าว~~~ มาทำให้อยากแล้วจากไปหนิ
เดี๋ยวปั๊ดตบด้วยปาก :o
-
โธ่...ค้างอีกแล้ว คุณจืดใจดำชอบว่างระเบิดแล้วก้บิดตูดหนีไปชะดื้อๆ :a5: :angry2:
-
:m15: เราทำบาปไปหยอเนี่ย โทษทีนะตัวเอง ก็กะว่าจะเอามาลงอีกวันนี้อ่ะ ก็เลยแปะไว้แค่นั้นก่อน
เจ๊สองขา คิดถึงมากมาย ยัยน้องต๊อบเป็นไงมั่ง สบายดีบ่อ o13
ตอนนี้มีหลายเรื่องรุมเร้าเข้ามา ก็เลยพยายามจะไม่เครียดนะเนี่ย
:mc2:แล้วก็ตอนนี้ แคนเซิลงานที่ภูเก็ตไปเรียบร้อยแล้วนะจ้ะ เพราะว่ามีเหตุผลบางประการ
อีกสองวันก็จะถึงวันสำคัญแย้ว :pig3: Valentine นะคะทุกคน
-
ต่อตอนที่แล้ว.....
“เน่ ๆ จะเล่นกันอีกนานมั้ยเนี่ย ขอกูเล่นมั่งดิวะ ไอ้เอก” ตาภูเริ่มรมณ์บ่อจอยละ
“รอก่อนดิ กำลังมันส์ เนอะจืด” ถามกรูทำไมคะ กำลังเพลิน
“อือ ๆ” ตอบแค่นั้นแหละ
แล้วตาภูก็นั่งเครียดต่อไป ดูทีวีไปเหอะ ไม่ต้องมาแจ๋ทางนี้หรอกย่ะ ยังไงก็อดแน่นอน แต่แล้วก็ได้ทีของมันจนได้
“เฮ้ย ไอ้ภู มาเล่นแทนกูหน่อย ปวด....ว่ะ” อ่ะนะ สงสัยคงจะอั้นไว้นาน
“เออ... ไอ้เวร ไปนาน ๆ เลยนะมึง” หยาบคายที่สุดพวกนี้
“อย่าเล่นตายนะมึง ไม่งั้นโดนแน่” ตาเอกมีห่วงอีกนะ
“เออๆ ไปได้แล้ว มานี่กูเล่นเอง” ตาเอกวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำไปแล้ว สงสัยคงอีกนาน
“ได้เล่นจนได้นะแก”
“ไม่อยากให้เล่นด้วยรึไง” มันค้อน ค้อนกรูเนี่ยนะ
“เอ้า.... ฉันยังไม่พูดเลยนะเนี่ย”
“ก็เห็นทำหน้ายังงั้น” อิตานี่ พิลึกคน
“แข่งกันหน่อยมั้ยล่ะ” โอ้โห ช่างกล้านะยะ
“เอาซี้ ถ้าแน่จริง” มีท้าค่ะฉัน
แล้วสงครามระหว่างฉันกับตาภูก็เริ่มขึ้น ในขณะที่เราสองคนกำลังแข่งตกปลากันอย่างเมามันส์นั่นเอง เหตุการณ์ณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อมีปีเตอร์ (แมลงสาบ) ตัวหนึ่ง บินมาจากไหนก็ไม่รู้ มาเกาะบนหน้ากรู อิเชี่ย เกาะที่ไหนไม่เกาะ มาเกาะตรงหน้าเนี่ยนะ เลวจริงๆ
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ” ร้องลั่นห้องเลยค่ะฉัน ไอ้ภูก็คงตกใจจนขวัญหายแล้วมั้งน่ะ
“เฮ้ยๆ เป็นไรวะ” มันก็ร้องเหมือนกัน
“แมลงสาบ.... แมลงสาบ เอาออกไปที” อ่ะนะ ปัดมันออกไปตั้งนานแล้ว แต่ไม่รู้ตัว ตอนนั้นหลับหูหลับตากรี๊ดอย่างเดียว :serius2:
แถมยังลุกขึ้นจะวิ่งหนีอีกตะหาก แต่พลาดค่ะ ดั๊นไปสะดุดสายจอยเกมส์เข้าให้เลยล้มลงไปทับตัวให้ภูเต็ม ๆ (ซีนนี้ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้นเลยนะเนี่ย) แถมตอนล้มก็ยังไม่ลืมตาเพราะว่ายังฝังใจว่ามันยังไม่หายไปไหน
“โอ้ย” เสียงตาภูร้องลั่น โดนทับเต็ม ๆ อ่ะดิ
“อ๋าย....” ร้องแหยง ๆ เพราะพอลืมตาก็เห็นหน้ามันเต็ม ๆ (ไม่มีจูบกันนะยะ แค่ล้มทับเฉย ๆ)
“โอย เจ็บนะเนี่ย เป็นไรรึป่าว” อ่ะนะ เจ็บ แต่ยังมาถามฉันอีกว่าเป็นไรมั้ย ซะงั้น...
“เกิดอะไรขึ้นจืด ร้องซะดังลั่น” ตาเอกคงรีบจะออกมาดูแหละ แต่ก็ยังช้าอยู่ดี พอออกมาก็เห็นช็อตเด็ดเลยนะมัน
ฉันรีบลุกขึ้นจากตัวนายภู น่าขายหน้าชะมัด ทับมันไปได้ยังไง แต่ก็ยังไม่วายลูบหน้าตัวเอง ว่าอิปีเตอร์ตัวร้ายออกไปยัง ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปล้างหน้าตัวเอง อี๋... สกปรกที่สุด
“มีเรื่องอะไรวะมึง” เอกถามนายภู
“ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆมันก็กรี๊ดขึ้นมา แล้วก็ลุกจะวิ่งหนีหรือไงเนี่ย แต่ดันไปเตะสายไอ้นี่เข้า เลยล้มลงมาทับกูเนี่ย แม่ง... เจ็บชิบหาย” แล้วใครอยากจะทับมันล่ะคะ แหม... ทำเป็นพูดนะ
“สมน้ำหน้ามึง ซวยแทนกูไป 555” :m20:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ป.ล.หน้าเค้าจะติดเชื้อโรคมั้ยเนี่ย หยะแหยงสุดๆแอนด์ซวยสุดๆ
-
:m20: ฮ่าๆๆๆๆๆ ปีเตอร์เกาะหน้า
เข้าใจมาเกาะ สงสัยปีเตอร์มาแอบจุ๊ฟ เจ้จืดม้างงงง :m14:
ตลกจริงๆๆๆๆๆ
ปอลอ เรียกไอ้ตัวร้าย ว่า "ปีเตอร์" เหมือนกันเลย :m26:
-
:m20: :m20: :m20: :mc4:
-
:o ปีเตอร์บินมาเกาะ น่ากลัวจริง ก็เข้าใจอ่ะว่ากลัว
เหอ เหอ คนแถวนี้ก็เป็น แถมมีการรับรู้ตั้งแต่ยังไม่เห็นตัวด้วย
ก็รู้ว่ากลัวแต่มัน.................... :m20:
-
ถ้าจะให้ปีเตอร์มาสัมผัสตัวน่ะ :m29:
เอาปืนมายิงกันเลยดีกว่า สัตว์ไรไม่รู้โครตน่ากัวเลย :sad2: :sad2: :sad2:
-
:sad2:
ผิดหวังเล็กน้อยที่เป็นมะแลง ฉาบ
แต่ก็จุดประกายอะไรบางอย่างให้เกิดขึ้นนะเนี่ย รอติดตามตอนต่อไปคะ
:m24:
-
น่าจะจุ๊บด้วยอ่ะ
คริคริๆๆ :m4:
-
:c1: :L2:
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะเจ๊จืด :L2:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:c2:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
:L1:
:L1: :L1:
:L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:L2: :L2: :L2: :L2:
:L2: :L2: :L2:
:L2: :L2:
:L2:
-
ไปฉลองกะคัยป่าวเนี่ย
อู้งานไม่มาต่อเลยๆ
คริๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะค๊าบบบบบบบบบ
-
:L3: มันเป็นอย่างเงี้ยอ่ะค่ะ อึอึ
:pig4: นะคะที่ส่งความสุขมาให้ ขอบคุณค่า
:m21: งั้นเรามาต่อกันเลยละกัน
/////////////////////////////////////////////////
ตอนที่ 32
ฉันก็เล่ารายละเอียดให้ตาเอกฟังไปจนหมดนั่นแหละ ตานั่นเลยหัวเราะใหญ่เลย ขำไรนักหนาวะ ฉันยิ่งใจหายใจคว่ำอยู่ จะเล่นเกมส์ต่อก็หมดอารมณ์แล้ว แถมไม่รู้ว่าบ้านข้าง ๆ เค้าจะมาด่าเอารึเปล่า ที่ดันมาร้องกรี๊ดๆตอนดึกๆเนี่ย
“4ทุ่มกว่าแล้ว เอกไปส่งหน่อยสิ”
“หืม... อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอ” ตาเอกชวน
“เอ่อ...”
“นะ... อย่าเพิ่งกลับเลย ยังมีอีกตั้งหลายเกมส์นะ อยู่เล่นต่อก่อนสิ พรุ่งนี้หยุดไม่ใช่เหรอ”
“อ่า.... อืม ก็ได้” แล้วก็ต้องยอมจำนน ฉันนั่งมองสองคนนั้นเล่นไปสักพัก นายภูก็ไม่มีท่าทีจะกลับห้องตัวเองเลย ไม่รู้จะอยู่ทำไม
“มาเล่นด้วยกันสิ เกมส์นี้เล่นได้หลายคนนะ”
“เอาสิ” ฉันนั่งดูจนเริ่มเบื่อ ก็เลยเข้าไปร่วมแจมด้วย จากนั้นเราสามคนก็เล่นจนเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเลิก โอ้โห มาราธอนจริง ๆ กลัวว่าจะเช้าเลยนี่สิ
แล้วไม่รู้ที่บ้านจะนอนหลับกันหมดรึยังนะ กลัวว่าเราจะทำให้พวกนั้นเป็นห่วงรึเปล่า แต่ไหน ๆ แล้ว นี่มันก็ดึกเกิดกว่าจะกลับบ้านตัวเองแล้ว นอนมันซะที่นี่แหละ หุหุ
“ง่วงแล้วอ่ะเอก” ฉันเริ่มไม่ไหวแล้ว ก็มันตีสองแล้วนิ
“งั้นเหรอ สรุปจืดนอนนี่ใช่มะ”
“อือ... คงไม่กลับแล้วล่ะ”
“แล้วมึงล่ะวะ จะกลับบ้านตอนไหน” เอกหันไปถามนายภู
“ไม่กลับว่ะ นอนห้องมึงนี่แหละ” หา... นอนนี่เหรอ บ้านมันเดินไปแค่ตรงเนี้ยเนี่ยนะ
“เฮ้ย... เองั้นเหรอวะ” ตาเอกก็ทำท่างง ๆ
“ไมวะ หรือมึงอยากนอนกับไอ้จืดแค่สองคน” เย้ย พูดอะไรของมันน่ะ
“พูด... พูดอะไรของแกน่ะ” ฉันร้อนตัวสิคะ ว่ามากันแบบนี้ มันตรงเกินไปแล้วนะ (อ้าว...)
“นั่นสิวะ มึงเป็นอะไรของมึงอีกเนี่ย”
“ก็... ปกติกูมานอนด้วย มึงก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่” ตาภูตอบแบบไม่กล้าสบตา
“น่าสงสัยแฮะ”
“สงสัยอะไร”
++++++++++++++++++++++++++++++++
จบไว้เท่านี้ก่อนนะ ฮิฮิ :m23:
ตอนต่อไป (นิดๆหน่อยๆ)
กลิ่นหอมของสบู่จากตัวนายภูลอยมาเตะจมูกฉันอย่างแรง กลิ่นมันหอมสดชื่นดีนะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย เวลาดมกลิ่นอะไรหอม ๆ แล้วมันมักจะเกิดอาการสั่นไหวไปทั่วร่างกาย แหะ ๆ แถมที่นอนก็กว้าง(ตายแหละ) ขยับนิดนึงก็ไปโดนตัวมันและ หยึย....
***************************
“ทำอะไรของแกเนี่ย” ฉันกัดฟันพูดออกไปเบา ๆ
“ก็ชอบไม่ใช่เหรอ” มันกระซิบมา
“ชอบตายแหละ เอาออกไปเด๋วนี้นะ”
*****************************
:oni1: อ้าๆๆๆๆๆ ไว้พบกันใหม่นะจ้า คริๆ
-
พี่จึดใจร้ายโครตๆ
มาค้างไว้ให้อยากแบบนี้ทามมายยยยยยย :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
อย่าปล่อยให้ค้างคาแบบนี้นะ :o
กลับมาเลยๆ
-
อ้าวเจ๊!!!!!!!! กลับมาก๊อนนนนนน :serius2:
ทำอย่างงี้ได้ไงนี่ มาวางระเบิดไว้แล้วหนีได้ไงอ่า ตั้งใจฆ่ากันรึงายยยย :o12:
กลับมารับผิดชอบเร็วๆนะเจ๊ :m15:
-
คุณ จืดกลับมาด่วน อย่าทิ้งไปแบบนี้ชิคับ ใจร้ายที่สุด :angry2: :c2:
-
:m15: หาว่าเราใจร้าย จะมาต่อให้วันนี้นะเนี่ย แง ๆ ๆ
“ก็สงสัยว่า... ฮึ ไม่มีอะไรหรอก สรุปว่านอนด้วยกันทั้งหมดนี่แหละเอก ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว”
“อืม... เด๋วปูที่นอนก่อน จืดนอนตรงริมไปละกัน” อ่านะ มันก็ต้องเป็นยังงั้นแหละนะ
“กูนอนตรงกลาง” ตาภูจะนอนตรงกลาง มันอะไรกันเนี่ย
“เฮ้ย... ได้ไงวะ มึงไม่ชอบนอนที่แคบไม่ใช่เรอะไง”
“แต่วันนี้กูจะนอนว่ะ” มันเถียง
“อะไรวะไอ้นี่” ตาเอกชักงงกับมัน ฉันก็งงค่ะ แต่อะไรบางอย่างที่ฉันสงสัยอาจจะเป็นจริงก็ได้
“เอาเถอะ ๆ จะนอนตรงไหนก็นอน ฉันง่วงแล้ว จะนอน” เริ่มวีนละกรู
สองคนนั้นเลยต้องยอมฉัน นายภูสงสัยจะร้อน ก่อนนอนถึงได้ไปอาบน้ำอีกรอบ ส่วนตาเอกก็นอนอยู่ริมนอกสุด มันมองมาทางฉัน สายตาช่างชวนมี.... เย้ย มะช่าย คิดอะไรของฉานเนี่ย ลามกจริง ๆ
“หลับฝันดีนะจืด” แอบมีกู๊ดไนท์ด้วยแหละ
“ฝันดีเหมือนกันนะ” อะ... อะไรกันเนี่ย ถ้าฉันไม่ได้คิดไปเอง ตาเอกต้องชอบฉันแน่ ๆ เลยอ่ะ แต่เด๋วก่อน ไม่ได้ ๆ เราจะไปหลงเสน่ห์ผู้ชายอื่นไม่ได้เด็ดขาด เรามันยิ่งเป็นพวกใจอ่อนอยู่ด้วย
สักพักนึงตาภูก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ฉันรีบทำเป็นหันไปด้านข้างกำแพง นายนั่นเดินไปปิดไฟแล้วก็หย่อนตัวลงบนที่นอนคั่นกลางระหว่างเราสองคน ชิส์... น่าจะไปนอนที่บ้านมันนะ ไม่งั้นล่ะก็ ฉันต้องเสร็จตาเอกแน่ ๆ เลยอะ อิอิ (อยากนะนั่น)
กลิ่นหอมของสบู่จากตัวนายภูลอยมาเตะจมูกฉันอย่างแรง กลิ่นมันหอมสดชื่นดีนะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย เวลาดมกลิ่นอะไรหอม ๆ แล้วมันมักจะเกิดอาการสั่นไหวไปทั่วร่างกาย แหะ ๆ แถมที่นอนก็กว้าง(ตายแหละ) ขยับนิดนึงก็ไปโดนตัวมันและ หยึย....
“คร่อกกกกก” กรี๊ด เสียงใครกรนน่ะ เดี๊ยนรับไม่ได้ค่ะ
“ใครฟะ” แอบคิดในใจว่าต้องเป็นตาภูแหง ๆ แต่... เสียงมันไม่ได้ดังใกล้ ๆ นี่หว่า เลยลองหันไปทางสองคนนั้น
“อ้าย...” แอบอุทานในใจอีก พอหันไปก็เห็นนายภูหันมาทางนี้อยู่ก่อนแล้ว แสงสลัว ๆ พอมองเห็นหน้ากัน มันทำให้ฉันเห็นว่า ตานั่นยังไม่หลับอ่ะ แถมตามันยังมองมาทางฉันด้วย สรุปคนที่กรนก็คือตาเอกน่ะเอง (ตาเอกกรน โอ้ว ม่าย ทำใจไม่ได้)
ตาสบตา มองกันเนิ่นนาน ไอ้จะหันกลับไปอีกทางก็ทำไม่ได้ เหมือนมันจะไม่กล้าขยับตัวไปไหน เสียงนายเอกยังคงกรนเบาบ้างดังบ้างไปเรื่อยๆ แสดงว่าหลับลึก นายภูหลังจากที่นอนมองหน้าฉันสักพัก ฉันก็รู้สึกเหมือนโดนขาของมันมาแตะขาของฉัน
แถมยังไม่ยอมเอาออกไปด้วยนี่สิ อะไรกันเนี่ย มันจะมาไม้ไหนกัน น่ากลัวจริง ๆ แล้วฉันก็... ก็เห็นมันยิ้มด้วยอ่ะ ยิ้มแปลกๆ หยึย... แล้วทำไมฉันไม่หันตัวหนีมันเนี่ย พอถูขาแล้วมันคงยังไม่หนำใจ มีการเอาแขนมาพาดตรงเอวฉันด้วยนี่สิ อ๊ากกกก ไม่ไหวแล้วนะโว้ย
“ทำอะไรของแกเนี่ย” ฉันกัดฟันพูดออกไปเบา ๆ
“ก็ชอบไม่ใช่เหรอ” มันกระซิบมา
“ชอบตายแหละ เอาออกไปเด๋วนี้นะ” ฉันชักขาออกแล้วก็เอามือไปจับแขนมันออก ก่อนที่จะหันตัวหนีไปอีกด้านนึง
“คิดว่าจะหนีพ้นรึไง” มันขู่ฉัน ขู่ทำเพื่ออะไร อย่ามายุ่งกับฉันนะ ไอ้บ้า....
++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:a5: :a5: :a5:
เจ้นี้ ตลอดอ่ะ -*- พวกทำให้อยากแล้วจากไป ชริ
ตาภูมันไงๆอยู่น่ะ งืมๆ ลุ้นให้เจ้น่ะเนี่ย รีบมาต่อเลย~~ :a11: :a3: :a11:
-
สั้นจางง
ค้างคาอีกแระ
บาปนะนั่น :o
-
โหเจ๊ ตะแรกตั้งใจจะปลอบที่เจ๊โดนหาว่าใจร้ายซะหน่อย
แต่พออ่านมาถึงตอนสุดท้าย :a5:เจ๊ใจร้ายจริงๆอ่า :o12:
ทำหนูนอนไม่หลับอีกแล้วคืนนี้ o7 รีบมารับผิดชอบด่วน :m15:
-
ไม่ได้เข้าหลายวัน มอบดอกไม้ย้อนหลังให้เจ้จืด อะ :L2:
ปอลอ :c5: เจ้ ไมของเจ้ สั้นจัง
-
:m25:
อึ๋ยยย
ไม่อยากจิ้นถึงตอนต่อไปเล้ยยยย
ต่อเร็วๆๆนะคะ :m25:
-
เจ๊จืดจ๋า....ยังไม่มาอีกเหยอ :m15:
เค้าจะคลั่งตายเลี้ยวน้า :serius2:
-
คุณจืดเสร็จตาภูแน่ๆ5555ชอบละชิคุณจืด
-
มาแล้ว มาแล้ว :oni1: วันนี้เกือบมาไม่ทันเพราะจะโดนตำรวจซิวเอาอ่ะสิ อิอิ รอดมาได้
ตอนที่ 33
ตอนแรกที่ฉันสงสัยเกี่ยวกับตาภูน่ะ มันก็มีอยู่ว่า นายเนี่ยอาจจะเป็นเกย์ก็เป็นได้ ก็ทำกริยาท่าทางแบบนั้น มันชวนให้คิดไปว่า แอบกันตนาฉันกับนายเอกรึเปล่า มันคงจะชอบตาเอกอยู่ เลยไม่อยากให้ฉันนอนค้างที่นี่ก็ได้
แต่พอมาตอนนี้ ฉันว่ามันอาจจะแกล้งฉันให้ประสาทเสียจนนอนไม่หลับก็เป็นได้ กลัวล่ะสิ กลัวว่าพอมันหลับแล้วฉันจะแอบไปสะกิดตาเอกรึไงกัน ฮึ... นี่ฉันคิดไปเองรึเปล่าวะเนี่ย
พอฉันหันไปอีกทางแล้ว ก็ดูท่าว่ามันจะสงบลง ระหว่างที่ฉันพยายามข่มตาหลับ แต่ความระแวงนี่สิ มันไม่ชวยทำให้หลับได้เลย ฉันเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่นายภูจะหลับนะ พอเห็นว่าเวลามันผ่านไปพอสมควร สงสัยมันคงจะเลิกเล่นแล้ว ฉันก็โล่งใจ กะนอนเต็มที่
ในที่สุดฉันก็หลับจนได้ หลับจริง ๆนะ เพราะทนความง่วงไม่ไหว แล้วก็ต้องมาตื่นเอาตอนไหนก็ไม่รู้ เพราะรู้สึกว่า ทำไมมันอึดอัดจัง หายใจไม่สะดวก ยังกับมีอะไรมารัดตัวไว้งั้นแหละ ฉันก็เลยต้องพยายามฝืนลืมตาตื่นขึ้นมาดู
ตอนนั้นก็ไม่รู้เวลาเสียด้วยสิ ว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว พอตัวเองตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังงัวเงียอยู่ ก็เลยยังจับสัมผัสอะไรไม่ได้มาก แต่ตอนนี้ มันเริ่มจับอะไรได้มากขึ้นแล้วล่ะสิ ฉันรู้สึกว่าตัวเองนอนหงายอยู่ โอเค อวัยวะฉันยังครบทุกส่วน แล้ว.... แล้วไอ้ที่เกินมานี่ล่ะ
เอ่อ... ฉันชักเริ่มเอะใจแล้วสิ ว่าไอ้ที่มันมาก่ายฉันเนี่ย มันจะเป็นของใครไปไม่ได้ ใช่แล้ว มันต้องเป็นของไอ้... ไอ้ภูแน่ ๆ ไอ้...
“แก...” ฉันไม่ปลุกมันหรอก กลัวมันตื่น แต่ก็พยายามเอาแขนกับขาของมันออกไป ก่ายมาได้ เห็นฉันเป็นหมอนข้างอีกแล้วรึไงวะเนี่ย (เหมือนใครฟะ)
“อื้อ....” มันคราง
“เฮือก” ฉันสะดุ้งอ่ะดิ
อุแม่จ้าว.... มันก่ายเหมือนเดิม มึงจะก่ายทำเชรี่ยอะไรคะ กรูไม่ใช่หมอนข้างใครนะเฟ้ย(เหมือนใครเนี่ย) ว่าแล้วก็เอาออกเหมือนเดิม คราวนี้มันพลิกตัวไปอีกทาง เออดีแล้ว ไปก่ายไอ้เอกนู่น อย่ามาก่ายกรูค่ะ กรูอึดอัด ไม่ได้นอนกันพอดี
“ฟู่...” ถอนหายใจก่อนที่จะหลับอีกครั้ง หวังว่าคราวนี้คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนะ
แล้วมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนถึงเช้านั่นแหละ ค่อยยังชั่วหน่อย ฉันตื่นก่อนใคร เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เล่นหลับ ๆ ตื่น ๆ น่ะสิ ไม่ได้นอนเต็มตากะเค้าหรอก ฉันตื่นมาตอนเช้าตรู่ประมาณแสงพระอาทิตย์สาดส่องลงมาปุ๊บ ฉันก็เด้งตัวลุกจากที่นอน แล้วรีบแจ้นกลับบ้านเลยน่ะสิ
ไม่ปลุกใครด้วย พวกนั้นน่ะเหรอ ก็นอนต่อไปสิ ส่วนฉันหนีไปนอนที่ห้องตัวเองดีกว่า ใครจะมายอมอดหลับอดนอนที่บ้านมันกันล่ะ รู้งี้ กลับมานอนบ้านซะตั้งแต่เมื่อคืนนี้ก็ดีแล้ว ไม่น่าเลยเรา พอถึงบ้านแล้วก็รีบไขกุญแจบ้าน เปิดประตูเข้าห้องตัวเองทันที
โชคดีที่ยังไม่มีใครตื่นสักคน เอาล่ะ ขอนอนให้เต็มอิ่มสักทีเหอะ (สรุปวันนั้น ตื่นบ่าย ๆ ค่ะ โดนเพื่อนๆประณามว่าเป็นอิขี้เซาไปซะแล้ว)
**************************************************
หลังจากวันนั้นก็ผ่านไปจนถึงวันที่จะต้องเดินทางไปเกาะพีพี (เที่ยวค่ะเที่ยว อิอิ) ที่ศูนย์มีจัดทัศนศึกษาให้กับพวกนักศึกษาฝึกงานกัน โคตรใจป้ำเลยอ้ะ มีงี้บ่อย ๆ เจ๊ชอบ
วันนั้นก็มีไปกันหลายคนเลยทีเดียว แน่นอนว่า ต้องมีหนุ่ม ๆ ไปด้วยอ่ะดิ เกือบทุกกลุ่มแหละ แต่มันก็ต้องมีคนเฝ้าสถาบันบ้างล่ะนะ การเตรียมตัวก็ไม่ต้องมีอะไรมาก เพราะไปเช้าเย็นกลับ ครั้งนี้ฉันตื่นเต้นมาก เพราะอยากไปมานานแล้ว เค้าว่าเกาะนี้สวยมาก
การเดินทางเริ่มออกตั้งแต่เช้า เดินทางใช้เวลาประมาณ 4-5 ชั่วโมง ก็นานพอสมควรล่ะนะ เรือที่ไปก็ใหญ่พอสมควร เป็นเรือที่สถาบันนั่นเอง มีทั้งเรือใหญ่แล้วก็เรือเล็ก มีท่าเรือพร้อมเลย
“แกเคยไปที่เกาะนั่นมารึเปล่าวะออม”
“ยังเลย เพิ่งไปครั้งแรกเนี่ย” มันตอบฉัน
“เหรอ คงจะสวยน่าดู”
“ไม่รู้สิ แต่เค้าว่าสวยนะ ฝรั่งไปเที่ยวเยอะเลยแหละ”
พวกเรานั่งคุยกันอยู่บนเรืออย่างสนุกสนาน มีการถ่ายรูปกันเก็บไว้ด้วย (แต่ไม่ได้ล้างออกมา เก็บไว้ในคอมพ์ หายไปหมดแล้วมั้ง) ส่วนพวกหนุ่ม ๆ นี่ เขาจะไปยืนคุยกันอยู่ด้านหน้าของเรือนู่น ร้อนจะตายไป ไม่กลัวดำกันรึไง
ในที่สุดก็มาถึงเกาะพีพีแล้ว เรือมาจอดอยู่กลางอ่าวต้องลงเรือเล็กต่อไปเอง กลุ่มเราก็ลงเรือลำเดียวกันสิ พอถึงฝั่งแล้ว ก็พบฝรั่งเต็มเลย มีคนไทยแต่น้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นชาวเกาะมากกว่า ที่นี่ดูเหมือนเมืองนอกไปเลยอ้ะ
“สุดยอดเลยเนอะ ที่นี่น่าเที่ยวมากๆเลยอ่ะ” ฉันพูดขึ้น
“ใช่แล้ว เออ.... เราจะไปเดินเล่นกันเลยมั้ย” ยัยออมชวนทุกคน
“รอพวกนั้นก่อนไม่ดีกว่าเหรอ” นายปุ้ยถาม
“เอาไงอ่ะ” ฉันหันไปถามยัยออม
“รอก่อนก็ได้มั้ง” ชีตอบ
“งั้นก็... รอก่อนละกัน”
สรุปเราเลยรอพวกหนุ่ม ๆ กันก่อน พอเรือไปรับมาแล้ว ก็ถึงเวลาที่พวกเราทั้งหลายจะได้เดินสำรวจเกาะแห่งนี้กันแล้ว นายภู นายเอก นายแอม หมอสน ไอ้ยะก็ตามมาด้วย (หายไปนาน) ก็เกินแอ่วสาวกันอย่างเมามันส์ ใช่ซี้ ฉันมันตุ๊ด ไม่เซ็กส์เอ๊กซ์แตกอย่างแม่พวกโนตมนั่นน่ะ
แต่เอาเหอะ สนใจไปใย เราก็แอ๊วหนุ่มฝรั่งกะเค้ามั่งจิ หุหุ แต่ละคน แม่งน่าจับมาทำผอสระอัวซะให้หมด แต่ก็ต้องทำใจ เรามันไม่ใช่สเป๊คของเขานี่ ไม่ดำมั่งก็แล้วไป ไปหาจิกพวกญี่ปุ่นไต้หวันดีก่า คิคิ :m13:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนต่อไป
อีกไม่นานก็จะมีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยมาร่วมกิจกรรมของศูนย์ฯประมาณ 30 คน เยอะ
มาเลยล่ะ และที่สำคัญจะน้องสาว(ชื่อน้องแนท เป็นกะเทยปี1ของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งจะมาสร้างสีสันให้กับฉันด้วยแหละ) มาร่วมด้วย งานนี้มีทหารหนุ่มหล่อล่ำมาด้วยสิ :oni2:โอ้วแม่จ้าว.....
-
:เฮ้อ:
แค่นี้เอง
รอเกาะพีพีละกันนะคะ ว่าจะแซ่บปานใด
:เฮ้อ:
-
อ้าวสรุปว่าเราจิ้นเก้ออ่ะดิ :m21: แต่ไม่บอกนะว่าจิ้นยังไงมั่ง อึ๋ยยยยยย :m25:
เอาเปนว่ามารอจิ้นที่เกาะพีพีแทนแระกัน :a11:
ปล.ว่าแต่ทำไมเจ๊ถึงจะโดนตำรวจซิวล่ะคะ? ข้อหาสวยเกิน?? :m22:
-
ว้า จิ้นเก้อเลย :o12:
-
"ใช่แล้ว เออ.... เราจะไปเดินเล่นกันเลยมั้ย” ยัยออมชวนทุกคน
“รอพวกนั้นก่อนไม่ดีกว่าเหรอ” นายปุ้ยถาม
“เอาไงอ่ะ” ฉันหันไปถามยัยออม
“รอก่อนก็ได้มั้ง” ชีตอบ
“งั้นก็... รอก่อนละกัน”
สรุปเราเลยรอพวกหนุ่ม ๆ กันก่อน
สรุปแล้วนายปุ้ยเนี่ย เค้าไม่ได้จัดอยู่ในหมวดหนุ่มๆ หรอค่ะ o12
-
ท่ามกลางปู้จายนี้สวรรค์พี่จึดเลยอะดิ หุหุหุ :m14: :m14: :m14: :m14:
-
เจ๊!!!!
สารภาพผิดพร้อม ละลา :oni1:
ไม่ได้มาแวะ มาเยี่ยม มาเยียนเจ๊เลย ห้ามโกธรน๊า อิอิ
ช่วงนี้กำลังจะปิดเทอมม.6แล้ว จาได้เป็นลูกช้าง มช. สมใจอยาก อิอิ o13
ก่อนอื่นเลยก็ :c1: นะจ๊ะ เจ๊จืดคนสวย หนูกิฟ๊ยังคิดถึงเจีคนสวยและร๊ากกก เหมี๋ยนเดิมนะเจ้า :o8:
อิอิ อิอิ
อย่างที่สอง
ช่วงนี้เป็นอะไรที่ เป็นช่วงชีวิตที่ดาวร์มากๆ เบื่อโลก ตังหาย โทรสับหาย 555+
แต่ยังไงก็ยางง คิดถึงเจ๊จืดคนง๊ามมม งาม อยู่นะเจ๊าค่ะ อิอิ :oni3: :oni3:
:L3: :L3: :L3: <<<< เห๋นแล้วเศร้า ฮือๆๆ
ไปแล้วนะเจ๊
คิดถึงเจ๊มากๆ
:L2:ส่งข่าวบอกมาได้ตลอดน๊า เป็นเดะในสังกัตเจ๊อยู่แล้ว อิอิ :mc1: :L2:
ฝานดีนะเจ๊ อิอิ
-
เพราะเจ้ ไปเที่ยวเกาะพีพี ชิมิ สึนามิมาเยื่ยมเลย แรงจริงๆ เจ้เนี่ย:L2:
-
คิดถึงเจ้จืดน้า....มาเป็นกำลังใจด้วยคน
มาต่อไวไวนา :m13: :m13:
-
วันนี้ก้อเข้ามารอน้า... :m13:
-
:m13: ขอบใจน้องกิ๊ฟ และน้อง ๆ ทุกคน ที่คิดถึงนะ วันนี้เป็นวันมาฆบูชา เจ๊เพิ่งไปโดน เอ้ย.... ไปเวียนเทียนมาเองเนี่ย :m23:
เสร็จแล้วก้รีบมาอัพให้ต่อเลยน้า แต่ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรแซ่บมากนะ เรื่อย ๆ อ่ะ ไม่ติดเรท เลยเบ้า... อิอิ
ต่อเลยละกันนะ :bye2: จ้า
ตอนที่ 34
แต่สุดท้ายก็นก แหม... ก็เรามันสาวเรียบร้อย (ร้อยอีกละ) จะไปทำกริยาแบบนั้นได้อย่างไรกัน มันต้องเก็บเอาไว้สิ เก็บเอาไว้ไปทำกับใครบางคนดีกว่า อิอิ
“โหย... นั่งเรือนี่ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย” อิฉันบ่นมากมาย
“เหนื่อยหรือเมากันแน่ยะ” นังออมนี่มันชอบกัดกุจังวะ
“เออ... เมาย่ะ ขามาไม่เห็นจะเป็นอะไร แต่ไหงขากลับมันถึงเมาได้วะเนี่ย”
“ก็ดูคลื่นสิแก ลูกเบ่อเร่อ เหมือนจะมีพายุเลยเนอะ”
“อืม พี่ก็ว่างั้น” พี่แครงก็เห็นด้วย ฉันก็เลยมองออกไปข้างนอก ลมแรงมาก ท้องฟ้าออกครึ้มๆ ดูน่ากลัวจัง
“อยากให้ถึงศูนย์เราไว ๆ จัง” ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย
นายภูไม่รู้เดินมาตอนไหน มายืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน แล้วก็มองออกไปที่ทะเลเหมือนกัน
“เป็นอะไรไป กลัวเหรอ” มันถามฉัน
“เปล่า... ไม่ได้กลัวสักหน่อย” ตอแหลค่ะ กลัวชัดๆ
“ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ” เหอ ๆ รู้ดีนะมัน
“จะมาหาเรื่องอะไรอีกละคะ”
“คิดไปนู่น เห็นยืนเหม่ออยู่คนเดียวก็เลยมาดูน่ะ” อ้อเหรอ นึกว่าเป็นห่วงฉันซะอีก
“แก...”
“หืม...”
“ฝนจะตกมั้ย” ฉันนี่ถามอะไรตลกจัง ทั้ง ๆ ที่ก็เห็นว่ามันไม่ตกหรอก
“ก็ไม่แน่นะ” เอ๋....
“แล้วมันจะมีพายุรึเปล่า”
“เฮ้ย... แกนี่ ตลกจัง พายุอะไรกัน ไม่มีหรอก ฝนที่นี่ตกไม่หนักขนาดเป็นพายุได้หรอก” มันบอกแบบนั้น แต่ฉันกลัวนี่หว่า
“เอาน่า บอกว่าไม่ก็ไม่สิ แล้วนี่เป็นอะไร หน้าซีดๆ เมาเรือล่ะสิท่า” แล้วมันก็หัวเราเยาะฉัน อิเลว
“ตลกนักเรอะไงแก เด๋วก็เจออ๊วกฉันซะเลยนี่”
“อย่านะเว้ย” มันรีบถอยออกห่างทันที ชิ...
ฉันคุยกับนายภูแค่นั้นเอง แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่มองออกไปยังที่ๆไกลแสนไกล บ้านของฉันน่ะเอง ฉันอยากกลับบ้านเหลือเกิน คิดถึงแม่ พ่อแล้วก็น้อง คิดถึงเพื่อนสาวของฉัน คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งหลายอย่าง
“คิดอะไรอยู่เหรอ” หือ นี่มันยังไม่ไปอีกเหรอเนี่ย
“อยากกลับบ้านน่ะ”
“กลับบ้านเหรอ เออจะว่าไปแล้ว ฉันยังไม่รู้เลยว่าแกมาจากที่ไหน” เออ นั่นสิ เราไม่เคยถามเกี่ยวกับเรื่องนี้กันเลย
“ฉันน่ะเหรอ มาจากไหนไม่บอกหรอก” ขืนบอก คนอ่านก็รู้น่ะสิ คิคิ (อ่านะ)
“เอ้า... เป็นงั้นไป” มันทำหน้าเซ็ง ๆ
“เอาน่า สักวันจะบอกแกเองแหละน่า”
“เออ... คงไม่ลืมกันไปก่อนหรอกนะ” มันจะอยากรู้ไปทำไมนะ
ในที่สุด กลุ่มเมฆที่ครึ้มมาแต่ไกล ก็แปรสภาพกลายเป็นฝนตกลงมาอย่างหนัก ลมก็พัดแรงขึ้นแต่ไม่ถึงกับเป็นพายุหรอก จริงอย่างที่มันบอก แต่คลื่นนี่สิ โอ้โห สองสามเมตรได้ อ๊วกสิคะ งานนี้ ไม่ไหว... ตายแน่ ๆ (ขนาดเรือใหญ่ะเนี่ย)
“จะไหวมั้ยเนี่ย นังจืด”
“ยาแก้เมาก็ไม่มีซะด้วย ไม่นึกว่ามันจะเป็นแบบนี้” เหอ ๆ ถ้ารู้แต่แรกก็ดีหรอก
“ไม่เป็นไร จะถึงรึยังเนี่ย” ฉันหมดแรงจริง ๆ
“ใกล้แล้ว อดทนหน่อยนะแก” ยังมีอีกหลายคนที่เมาเรือเหมือนฉัน ค่อยยังชั่ว ขืนฉันเมาคนเดียวได้อับอายขายขี้หน้าแหง ๆ
อีกสักพักใหญ่ ๆ เรือก็มาจอดเทียบท่าอย่างปลอดภัย เฮ่อ.... ค่อยโล่งใจหน่อย นึกว่าจะไม่รอดเสียแล้วเรา พอลงจากเรือได้ปุ๊บ ก็ต้องรอเพื่อนชายไปเอารถมารับ เพราะเดินไม่ไหวจริง ๆ และผู้อาสาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นายภูนั่นเอง
มีหลายอย่างที่ฉันประทับใจในตัวคนนี้ เห็นภายนอกดูเป็นคนแปลก ๆ ดูไม่ค่อยสนใจใคร แต่สำหรับฉันแล้ว นายภูเป็นคนที่ดูแลเทคแคร์คนอื่นดี อย่างฉันเนี่ย เราเพิ่งรู้จักกันก็จริง แต่ก็หลายเดือนแล้วเหมือนกัน เรื่องกินข้าวนายภูก็จ่ายเอง (งงเหมือนกัน) เรื่องไปเที่ยวในเมืองหรือที่อื่น นายภูจะเป็นคนพาไปเสมอ จนฉันคิดว่านายภูอาจจะชอบฉันก็ได้ แต่ฉันก็พยายามบอกตัวเองว่า คิดไปเองล่ะมั้ง คงไม่ใช่หรอก
แต่สิ่งเหล่านั้นที่มันเกิดขึ้นอยู่ทุกวัน ใจฉันไม่ได้แกร่งเหมือนหินผา หลังจากที่ต้องสูญเสียความรักไปถึงสองครั้ง ฉันเองก็ไม่เข็ดกับมัน อาจจะจำแต่ไม่เข็ด ประมาณนั้นล่ะมั้ง หึหึ ตลกดีนะ แล้วครั้งนี้ ฉันก็กลัวใจตัวเองเหมือนกันว่าจะมีรักอีกจนได้
ทุกวันที่อยู่ที่นั่นก็ได้แต่เฝ้าบอกตัวเองว่า อย่าให้คิดอะไรเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย มันไม่ยั่งยืนหรอก ความรักน่ะ สำหรับพวกเราแล้ว มันเกิดขึ้นเพราะอะไร แล้วมันจบเพราะอะไร ฉันหาคำตอบให้ตัวเองอยู่เสมอ แต่ทุกวันนี้ก็ยังไม่พบเลย ตัวเองถึงยังต้องเผชิญกับมันต่อไป
อีกไม่นานก็จะมีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยมาร่วมกิจกรรมของศูนย์ฯประมาณ 30 คน เยอะ
มากเลยล่ะ และที่สำคัญจะน้องสาว(ชื่อน้องแนท เป็นกะเทยปี1ของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งจะมาสร้างสีสันให้กับฉันด้วยแหละ) มาร่วมด้วย งานนี้มีทหารหนุ่มหล่อล่ำมาด้วยสิ โอ้วแม่จ้าว..... :oni2:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนต่อไป
แถมที่เด็ดกว่านั้น เรื่องมันก็มีอยู่ว่า มีผู้ใหญระดับบอสมาพักอยู่ที่นี่ด้วย เขาก็เลยให้เอาทหารมาเฝ้า แล้วก็ขอโทษนะคะ ทหารน่ากินมากกกกกก (คอนเฟิร์มอีกครั้ง หุ่นล่ำมาก สูงยาว หน้าน่ะเหรอ โอ้ย... ไม่อยากจะเซด เห็นแล้วอยากได้เป็นผัวน่ะค่ะ เก็ทมะ)
รู้สึกจะหื่นไปหน่อย กลับเข้าเรื่องด่วน วันนั้นทั้งวันอิฉันก็ใจจดใจจ่อ เมื่อไหร่จะเลิกงาน กรูอยากวิ่งไปดูหนุ่มๆค่ะ จนอิเพื่อนทั้งหลายจิกกัดแล้วก็แขวะยับเยิน นี่ฉันเป็นคนแบบนั้นหรือ ไม่จริง... ฉันออกจะไร้เดียงสา เรื่องอย่างว่า ไม่รู้จริง ๆ นะ (สตอสุด ๆ)
-
เหอๆๆ
-
หุหุหุ
รอวันเจ้ หื่นกระจาย 555
แล้วเมื่อไหร่เจ้จะเจอคนที่ใช่ซ้ากที ~~*
-
เข้าใจเจ๊นะ ความรักมันไม่ยั่งยืนจริงๆ :sad2:
แต่ทนไหวหรอ เวลามีคนคอยใกล้ชิด ดุแลเอาใจใส่ แม้จะไม่มากมายอะไร แต่มันก้อทำให้ใจคนเราสั่นคลอนได้เหมือนกันนะ แม้เราจะพยายามหักห้ามมันแค่ไหนก้อเหอะ:เฮ้อ:
สิ่งที่น่ากลัวที่สุด ก้อคือใจเราเองนี่แหล่ะ ชอบหาเรื่องให้เราอยู่เรื่อย:L3:
-
อย่างคุณ จืด ร้าย...เดียงสามากกว่าคับ555 :oni1:
-
:a4:เป็นกำลังใจให้คุณจืดครับ มีทหารมา จะรออ่านครับ
-
:a11: :a11: มารอคุณจืดคับ :a11: :a11:
ว่าแต่ตกลงน้องๆที่มาฝึกงานเนี่ยะ มะมีใครสู้ทหารได้สักคนเลยเหรอคับ :m20: :m20:
-
:m1:มีความสุขจังน๊า อยู่แวดล้อม หนุ่มๆ ปู้จายท๊างน๊านนนนนนนนนนนน
อิจฉาจริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ
-
หวัดดีเจ้จืด......ตามลุ้นน้าว่า นายภูเป็นคนที่ใช่ของเจ้จืดอ่ะเปล่า
.....ที่ใดมีรัก...ที่นั่นย่อมมีความหวัง
เป็นกำลังใจให้เจ้จ้า :m13: :m13: :m13:
-
:m15: ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ตะหาก แงๆ
ตอนที่ 35 ตอน คันสุด ๆ
และแล้ววันที่พวกน้องนักศึกษามาร่วมทำกิจกรรมก็มาถึง กิจกรรมนี้ก็เหมือนกับการฝึกงาน แต่เค้าเรียกว่า workshop มากกว่านะ ระยะเวลาก็ประมาณ 1 เดือน (มั้งนะ จำมะได้แล้ว) สั้นๆเอง งานนี้มีทั้งผู้ชายผู้หญิงมากันเพียบ แล้วก็มีกระเทย 1 นาง หุหุ ตอนแรกมะรู้หรอกว่ามี มาโป๊ะแตกเอาตอนที่เพื่อนอิฉันเม้าท์นี่แหละ
น้องนักศึกษาก็มาจากมหาลัยทั่วสารทิศ อิฉันก็กะอ่อย เอ้ย.... เทคแคร์เต็มที่อ่ะค่ะ แต่เผอิญว่า เป็นคนเรียบร้อยก็เลยเจี๋ยมเจี๊ยม (เจี๊ยวอ่ะดิ) คิคิ นับวันยิ่งทะลึ่ง พวกหนุ่ม ๆ เค้าก็พักที่หอกัน แยกชายหญิง ฉันงี้ อยากจะแจ้นไปนอนที่หอนั้นด้วยเหลือเกิน (ไม่บอกก็รู้ว่า... คันมาก)
แถมที่เด็ดกว่านั้น เรื่องมันก็มีอยู่ว่า มีผู้ใหญระดับบอสมาพักอยู่ที่นี่ด้วย เขาก็เลยให้เอาทหารมาเฝ้า แล้วก็ขอโทษนะคะ ทหารน่ากินมากกกกกก (คอนเฟิร์มอีกครั้ง หุ่นล่ำมาก สูงยาว หน้าน่ะเหรอ โอ้ย... ไม่อยากจะเซด เห็นแล้วอยากได้เป็นผัวน่ะค่ะ เก็ทมะ)
รู้สึกจะหื่นไปหน่อย กลับเข้าเรื่องด่วน วันนั้นทั้งวันอิฉันก็ใจจดใจจ่อ เมื่อไหร่จะเลิกงาน กรูอยากวิ่งไปดูหนุ่มๆค่ะ จนอิเพื่อนทั้งหลายจิกกัดแล้วก็แขวะยับเยิน นี่ฉันเป็นคนแบบนั้นหรือ ไม่จริง ฉันออกจะไร้เดียงสา เรื่องอย่างว่า ไม่รู้จริง ๆ นะ
“นี่ ๆ หล่อนรู้รึเปล่ายะ ว่ามีกระเทยมาด้วยนะ นังจืด” นังออมจอมสาระแนรายงานสุดฤทธิ์
“กระเทย ใครยะ... สวยรึเปล่า” ฉันหูผึ่งสิคะ บังอาจจะมาเทียบรัศมีชั้นรึ
“เป็นรุ่นน้องชั้นเองย่ะ สวยมั้ย แกต้องไปดูเอง เด๋วชั้นแนะนำให้รู้จัก”
“เมื่อไหร่ล่ะ”
“เย็นนี้แหละ แกจะได้มีเพื่อนสาวมั้งยังไงล่ะยะ”
“เออ... ขอบใจย่ะ”
ตกเย็นวันนั้น ชีก็พาฉันไปหารุ่นน้องของชี ครั้งแรกที่พบกัน ฉันก็รู้สึกถูกชะตาซะแล้ว เพราะอะไรน่ะรึ ก็ชีอ้วนน่ะสิ แถมยังไม่สวยด้วย อิอิ สบายใจแล้วสิฉัน
“น้องแนท นี่พี่จืด เพื่อนพี่เองแหละ” ยัยออมแนะนำชี
“สวัสดีค่ะ พี่จืด” ชียกมือไหว้ตามสมควร
“สวัสดีค่ะ น้องแนท” ฉันก็รับไหว้ชี เพื่อนชะนีรุ่นน้องก็ไหว้ฉันด้วย เฮ่อ... นี่ฉันแก่แล้วเหรอ
พอทักทายกันแล้ว พวกเราก็นั่งคุยกันสักพัก ก่อนที่จะขอตัวกลับไปที่บ้านพักของตัวเอง อ้อ... งานนี้มีอ.ขุนกับไอ้ยะมาด้วยนะ เพราะมันต้องมาเทรนนิ่งน้องเค้า หลังจากกลับกรุงเทพฯไป งานนี้ก็เลยไม่พลาดที่จะต้องมีก๊งเหล้ากันอีกแล้ว (จืดต้องดอก....อีกแล้วหรือนี่)
“พี่จืดมาทำงานที่นี่นานรึยังอ่ะ” น้องแนทถามฉัน ตอนนี้เราเริ่มสนิทกันแล้ว
“เพิ่งมาเมื่อปลายปีนี้เอง แล้วนี่แนทเรียนอยู่ปีไหนแล้ว”
“ปีสองค่ะพี่” โอ้โห เด็กกว่าฉันอีก แต่ฉันสวยกว่าค่ะ คริๆ
“แล้วเรียนเป็นไงมั่ง ยากป่ะ”
“ไม่อยากหรอกพี่ สนุกดีออก เด๋วก็ต้องไปออกนอกพื้นที่อีกแล้วเนี่ย”
“เหรอ... ที่ไหนอ่ะ” ฉันล่ะ คันอยากไปด้วยจริงๆ
“ก็เกาะหลังศูนย์เราไง ไปดำน้ำสำรวจปะการังกัน”
“อ๋อ... ไปเมื่อไหร่ บอกด้วยนะ จะได้แอบไปด้วย อิอิ” ฉันล่ะก็ อยากไปซะทุกเรื่อง
“เออนี่พี่ รู้รึเปล่า ว่ามีทหารคนนึง หล่อมากเลยอ่ะ” หูเริ่มผึ่งค่ะ พูดเรื่องผู้ชายไม่ได้เลย ยิ่งคนในเครื่องแบบ กรี๊ดค่ะ
“จริงดิ หล่อขนาดนั้นเชียว”
“อืม... แนทเห็นแล้วนะ ยังอยากได้เลย” ตายล่ะ ไม่ดูตัวเองเลยนะคะ
“แหม... แนทล่ะก็ แล้วเค้าพักอยู่ที่ไหนล่ะจ้ะ” เริ่มสืบสาวราวรักแล้วค่ะ
“ก็อยู่ที่เดียวกับแนทนอนแหละค่ะ” อั้ย... ไหงงั้นล่ะ
“อุ้ย งี้แนทก็รวบหัวรวบหางเลยสิจ้ะ” น่าน ไปยุมันอีก
“ไม่ได้หรอกค่ะพี่ แนทเป็นคนเรียบร้อย จะไปทำแบบนั้นได้ไง” ดอก.... ร้อยอะไรยะ ช่างกล้า
“แล้วตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหนเหรอ” อ่ะนะ อินี่เริ่มละ
“อยู่ที่หอพักนั่นแหละค่ะ ทำไมเหรอ”
“ก็ว่า... จะชวนไปกินข้าวด้วยกันน่ะ แนทว่าดีมั้ยล่ะ” หาพวกก่อนเรา
“ก็ดีนะพี่ เอาสิ ไปชวนกันเลยมั้ย” อุ้... จะเหลือเหรอคะ
ระหว่างที่กำลังจะเดินไปที่หอพักนั่นเอง ไอ้ภูกะไอ้เอกก็ขับรถมาจากไหนก็ไม่รู้ ปาดหน้าพวกฉันเฉยเลย ฉันก็กะว่าจะกรี๊ดซะหน่อย แต่ไม่ทันแล้วค่ะ
“อ้ายยยย ตายแล้ว” นังแนทค่ะ ร้องดังเชียวนะมรึง
“เอ่อ... น้องคะ ใจเย็น ๆ ค่ะ ยังไม่ตายค่ะ”
“อ้าว ยังไม่ตายจริง ๆ ด้วย” โห นังนี่ แรงจริงแฮะ
“จะไปไหนกันน่ะ แล้วนี่ใครเหรอ” ไอ้ภูถามขึ้นก่อน มันเสือกอะไรกะเรื่องชั้นเนี่ย
“จะไปไหนมันก็เรื่องของชั้น แล้วเนี่ย น้องแนท มาฝึกงานที่นี่”
“อ๋อ...” แล้วมันก็ทำหน้าย่นต่อไป
“นี่ไอ้ภู ส่วนคนนี้ เอกจ้ะ” เปรี้ยวมั้ยล่ะฉัน
“หวัดดีค่ะพี่เอก พี่ภู” แล้วชีก็ยกมือไหว้อย่างงาม ๆ ดอก... เรียบร้อยกว่ากรูอีก
“หวัดดีคับ น้องแนท จะไปไหนกันเหรอคับเนี่ย” ตาเอกถามซะเพราะเชียวนะยะ
“อ๋อ... จะไปตาม.....อุ๊บ” ฉันรีบสกัดมันก่อนสิคะ เด๋วแผนแตก อดแ-กอีกมรึง
“จะไปส่งน้องเค้าที่หอน่ะ พวกแกไม่กลับบ้านกันเหรอ” นังแนททำหน้างง ๆ ว่าอินี่เป็นอะไรอีก ฉันขยิบตาให้ ชีก็เข้าใจ ต้องให้ได้ยังงี้สิจ้ะ
“ก็จะไปแล้วเนี่ย งั้นไปก่อนนะ” เออ.... ไปเถอะ แล้วอย่าเจอกันอีกล่ะ :bye2:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนต่อปาย
พอเราเดินไปถึงก็แอ๊บทำท่าว่ามารอน้องแนทขึ้นไปเอาของบนห้อง ปล่อยให้ฉันนั่งตกปลาไปก่อน ฮ่า ๆ กรูอีกแล้วรึ แล้วจะตกได้มะเนี่ย
“.....(ยิ้มให้ก่อน)” ไม่รู้จะทำไงก็เลยส่งยิ้มไปให้ ดูลาดเลาก่อนไง
“....(ยิ้มตอบกลับมา)” เข้าทางกรูล่ะ งานนี้
-
เอ่อนี่หนูโพสคั่นรึเป่านี่? :try2:
แล้วใครยิ้มให้ใครอ่า... :-[
ปล.เหนชื่อตอนแล้วขำ คิดถึงสมัยเปนสาวน้อยๆ แขวะกันเล่นกะเพื่อน :laugh:
เอ่อ..เจ๊จืดเปนคนเหนือรึเปล่าคะ?:confuse:
-
มาดันให้เจ้ที่เลิฟ~~~ :a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1: :a1:
-
รู้แล้ว มัยเจ๊จืดเลือกเรียน ประมง o13
-
:m22:
-
เจ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หายไปไหนอ่ะ :call:
-
กำลังเข้ามาสิงกระทู้นี้ เพิ่งอ่านได้ 2 ตอนแรก ชอบใจจิง เข้ามาแปะชื่อเอาไว้ก่อน o13
-
กำลังเข้ามาสิงกระทู้นี้ เพิ่งอ่านได้ 2 ตอนแรก ชอบใจจิง เข้ามาแปะชื่อเอาไว้ก่อน o13
+1 ให้คนน่ารักนะคร้าบ
:o8:
-
:m29: เรื่องนี้เมื่อไหร่จะจบว้า เด๋วก็สั่งตัดเหมือนช่องหลายสีซะเลยนิ ฮิฮิ.....
ตอนที่ 36
พอสองคนนั้นไปแล้ว ฉันกับยัยแนทก็มุ่งสู่เหยื่ออันโอชะ (ไม่แอ๊บเลยนะนั่น) เห็นแล้ว เค้านั่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนนั่นเอง อยู่คนเดียวซะด้วย เพื่อนหายไปไหนหมดวะ ว่าจะจิกซะหน่อย
“ดูไกล ๆ ยังหล่อเลยเนอะ”
“ต้องดูใกล้ ๆ สิพี่ ใจละลายเลยแหละ” อุ้ย ซาซ่า....
“แล้วเพื่อนเค้าหายไปไหนกันหมดอ่ะ”
“ไม่รู้สิพี่ แต่คนนี้อยู่ก็ดีถมไปแล้ว เพื่อนเค้าน่ะ ไม่ค่อยหล่อหรอก”
“ถึงงั้นก็เหอะ รู้จักกันไว้ไม่เสียหลาย” อิอิ
พอเราเดินไปถึงก็แอ๊บทำท่าว่ามารอน้องแนทขึ้นไปเอาของบนห้อง ปล่อยให้ฉันนั่งตกปลาไปก่อน ฮ่า ๆ กรูอีกแล้วรึ แล้วจะตกได้มะเนี่ย
“.....(ยิ้มให้ก่อน)” ไม่รู้จะทำไงก็เลยส่งยิ้มไปให้ ดูลาดเลาก่อนไง
“....(ยิ้มตอบกลับมา)” เข้าทางกรูล่ะ งานนี้
“เอ่อ... ดีค่ะ” ทักไปนิดนึง รอดูท่าที
“ดีคับ” อั้ย... ตอบกลับด้วยอ่ะ (ทำเป็นเอียงอาย ด.จ.ร. ชิบ)
“มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ” ถามเค้าต่อปาย
“มาเฝ้าเจ้านายผมน่ะครับ แล้วคุณล่ะ ทำงานที่นี่เหรอ”
“แล้วจะมาอยู่สักกี่วันเหรอ”
“อาทิตย์นึงครับ” อะไรนะ อาทิตย์เดียว แล้วจะอิ่มเหรอ (อิ่ม.... อะไรอิ่ม) แบบนี้ต้องรีบกิน ไมได้การละ เมื่ไหร่นังแนทจะมาเนี่ย นานจัง
“แล้ว... ชื่ออะไรเหรอ เราชื่อจืดนะคะ”
“ตุ้ยครับ” รู้ชื่อแล้วก็ต้องชวน
“ตุ้ย กินข้าวเย็นรึยังคะ”
“ยังเลยครับ รอเพื่อนอยู่น่ะ ไม่รู้หายไปไหนกันหมด”
“งั้นเหรอ เอางี้มั้ย ไปกินข้าวกับพวกเราก่อนก็ได้ เพื่อตุ้ยคงไปกันแล้วล่ะมั้ง” จะได้ผลมั้ยวะเนี่ย
“ไม่รู้สิครับ เอาไงดี” ลังเล ลังเล แบบนี้ยังมีโอกาส
นั่น.... นังแนทเดินลงมาแล้ว นานจังนะหล่อน ฉันเห็นหล่อนถืออะไรลงมาด้วยก็ไม่รู้ ช่างเหอะ มาแล้วก็ดี จะได้ช่วยกันพูด
“นั่น น้องแนทค่ะ” ฉันแนะนำให้ตุ๊ย
“อ๋อ รู้จักแล้วครับ น้องแนท” เพล้ง... หน้าแตกเลยกรู แล้วก็ไม่บอกกันก่อนนะ นังแนท
“ว่าไงพี่จืด เรียบร้อยดีมั้ย” เอาอะไรมาเรียบร้อยล่ะคะ
“เอ่อ... แนท เมื่อกี้เดินผ่านข้างในมา เห็นเพื่อนพี่เค้าบ้างรึเปล่าจ้ะ” แอบขยิบตาให้นิดนึง
“อ๋อ... ไม่เห็นเลยพี่” ตามทันนะยะ
“งั้น ตุ๊ยก็ไปกับพวกเราละกันนะ” น่าน.... จะไปมั้ยเนี่ย
“เอาไงดี....” พลฯ ตุ๊ยคิดสักพักก็ตอบตกลง
“งั้นก็ไปกันเลยนะ เด๋วจะมืดค่ำซะก่อน” นั่นแหละที่ฉันต้องการ หุหุ นี่ถ้าพวกตาภูรู้ มันต้องหาว่า ชั้นร่านแน่ ๆ เลยอ้ะ (ไม่จริง ชั้นไม่ได้ร่านนะ แค่คันเอง)
และแล้วหนุ่มตุ๊ยก็โดนสองสาวขนาบคนละข้าง แบบว่าหนีไม่รอดแน่เมิง หูย... ผู้ชายอะไร น่ากินชะมัด หุ่นงี้ เพอเฟคสุด ๆ หน้าตาคมเข้มออกน่ารัก ๆ ผิวที่คล้ำแดดนั่นดูแล้วชวนสยิวยิ่งนัก กล้ามแขนงี้ อ้ากกกก อยากจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงจริง ๆ ให้ตายเหอะ (ตัณหาขึ้นหน้าแล้วค่ะกรู)
“พี่จืด เป็นอะไรน่ะ หน้าแดงเชียว” นังแนทแอบกัดชั้น
“อ๋อ... แดดมันแรงน่ะ” สองคนนั้นทำหน้างง ๆ
“ตรงไหนแดดอ่ะพี่” กรรม ลืมไป....
“อะ คือว่ามันแพ้มาตั้งแต่ตอนเดินลงมาแล้วน่ะ” ตอแหลไปนู่น
“เหรอ นึกว่าคิดเรื่องลามกอยู่น่ะเนี่ย” ยั้ย... นังแนท แรงไปรึเปล่าเนี่ย
“บ้าเหรอ พี่ออกจะอินโนเซ้นต์”
“หึหึ” นายตุ๊ยแอบขำ ตลกตรงไหนเนี่ย
“แล้วนี่จะกินอะไรกันดีล่ะเจ๊” อ้ะ... เปลี่ยนสรรพนามฉันทำไมเนี่ย ดูแก่เลยอ่ะ
“แนทคะ เรียกพี่สิจ้ะ” ชียิ้มแห้ง ๆ ให้ น่าโดนมั้ยเนี่ย
“กินอะไรดีล่ะตุ๊ย เค้าเลี้ยงเอง” น่าน.... ทำหน้าใหญ่ ระวังเหอะ
“อะไรก็ได้ครับ”
“กินอาหารตามสั่งนั่นแหละ” นังแนทว่างั้น
“อืม ๆ งั้นก็อาหารตามสั่งเนอะ”
พอเดินมาถึงปากทางเข้าศูนย์ มันก็จะมีร้านค้าอยู่ร้านนึง ข้างล่างเป็นมินิมาร์ท ข้างบนเป็นร้านอาหาร ก็วิวสวยดีนะ ราคาไม่แพงด้วย เมนูโปรดของฉันก็คือ ข้าวผัดแกงเขียวหวานทะเล อร่อยมากๆ กินแต่เมนูนี้เป็นส่วนใหญ่
“วิวสวยดีเนอะพี่ตุ๊ย” ยัยแนทชวนเค้าคุย ดูสวยเชียวนะยะ
“ครับ” ตานี่ก็พูดน้อยจริง ๆ อย่างว่า คงจะอายแหละ ชอบนักแล พวกขี้อายเนี่ย
“สั่งข้าวสิตุ๊ย” นายตุ๊ยถ้าเทียบอายุกันแล้ว ก็พอ ๆ กัน เพราะฉันตอนนั้นก็อายุ 22 แล้ว ไม่ต้องเรียกน้อง ให้กระดากปากตัวเอง ฮิฮิ
ระหว่างนั่งรออาหารอยู่นั่นเอง พวกเราก็นั่งคุยกันสนุกสนานไปตามเรื่อง ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเรียนมากกว่า ฉันกับยัยแนทรุมถามนายตุ๊ยซะตอบไม่ทันเลย หุหุ อยากเกิดมาหล่อทำไมล่ะ ช่วยมะได้ อาหารที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟให้แล้ว พอนั่งกินไปสักแป๊บเดียว ก็เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้น จะอะไรซะอีกล่ะ นายภูกับนายเอกน่ะสิ ดันขึ้นมากินข้าวที่ร้านเดียวกัน ตายล่ะวา.....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:m20: :m20: คุณจืดจะรอดมั๊ยเนี่ยะ :m20: :m20:
-
ไม่ค่อยเลยเจ้ :m29: :m29: :m29: :m29: :m29: :m29: :m29:
จะรีบจบปายหนาย เจ้ยังไม่เจอเนื้อคู่เลย :m12: :m12: :m12: :m12:
-
แรดนัก ความซวยเลยมาเยือน
จะไม่ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องอะซิคะเจ้
ทำไมไม่เลือกร้านที่มันไกลๆปลอดๆสองคนนี้หน่อยเล่า
หลุดมือไปทั้งของตายและขาจร
เหี่ยวแห้งหัวโตอดกินพอดีนะคะเจ้จืดขา...................
o2
o2
o2
ตอนเด็กนี่เรียบร้อยเชียว
โตมานี่เห็นใครไม่ได้จะจับฟาดทำฝาละมีหมดเลยเหรอคะ
:angry2:
-
มาแปะชื่อไว้อีกรอบ เมื่อไหร่จะอ่านจบนิ เพิ่งได้ 14 หน้าเอง o2 แต่อ่านไปก็กรี๊ดดดดดแล้วกรี๊ดดดอีก คุณจืดนี่สุดยอดดดดดดด
บรรยายซะเห็นภาพตอนเรียนมัธยม เสียดายจิง เค้าได้เรียนโรงเรียนชายล้วน :o12: ก็เลยไม่มีเรื่องตบตีแบบคุณจืด
เป็นกำลังใจให้นะคะ
kisseseseseses
-
:m14: :m14: :m14: :m14:
รอกันต่อไปนะ ตอนนี้ขอตัวพักผ่อนสักแป๊บ :a12:
-
งานนี้คุณ จืดไม่รอดแน่ แล้วก็รอต่อไปคุณจืด ชอบทำร้ายจิตใจคนอ่านจังเลยคับ o12
-
กำ.......
เหยื่อกำลังกินเบ็ดเชียว
-
:a4:กำลังเข้าด้ายเข้มเข็มสองคน ตามมาทำไมครับ ผมอยากรู้
-
รอหน่อยนะ ตอนนี้กำลังติดภารกิจสำคัญอยู่น่ะ เด๋วจะรีบเอามาลงนะ :bye2:
-
o12 o12 o12 o12 o12
อ่า.................เจ๊จืดอ่ะ ไหงทำอย่างนี้คะเนี๊ยะ เอามาลงด่วน ถ้าลง 1 ตอนขอให้ได้ผู้ชาย 1 คน , 2 ได้ 2, 3 ได้ 3 /อยากได้เท่าไหร่ก้อลงเท่านั้นนะเคอะ/
แอบสงสัยว่าตาเอกนี่ ใช่คนเดียวกันกับผัวเจ๊แบะรึเปล่า :m12: :m12: :m12: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เข้ามาเก้อ :laugh:
-
:m13:มาแล้ว มาแล้ว ขอโทษที่ให้รอนานนะ
ตอนที่ 37
ตายแล้ว ๆ ทำไงดีเนี่ย สองคนนั้นเดินขึ้นมาแล้วอ่ะ ต้องรีบหาอะไรมาปิดหน้าก่อนแล้ว หนังสือพิมพ์.... นั่นไง ฉันรีบเอามันมาทำเป็นอ่านไปงั้น ที่แท้ก็กลัวพวกนั้นจะเห็นซะมากกว่า (เอ... แล้วทำไมฉันต้องหลบหน้าพวกมันด้วยอ้ะ)
“นั่งตรงนั้นดีมั้ยวะมึง” เสียงตาเอกนี่ พวกมันจะนั่งตรงไหนกันนะ
“เอาสิ วิวสวยดี” เอ๋... วิวสวยดี มันก็แถว ๆ โต๊ะฉันอ่ะดิ
“แหม... เสียดายที่มันไม่มาด้วย กะว่าจะเลี้ยงข้าวซะหน่อย” อะไรนะ จะเลี้ยงข้าวใครน่ะ
“เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ จะไปเลี้ยงมันน่ะ ชวนแล้วทำเล่นตัว” อ้าว นั่นมันกรูนี่คะ
“ได้ติ๊ปมา เด๋วมื้อนี้กูเลี้ยงเอง” อ้ายยยย อดแ-ด-กเลยกรู
นังแนทมันรู้จักสองคนนั้นแล้ว มันเลยมาสะกิดแขนฉันแล้วก็ถาม
“พี่จืด ๆ สองคนนั้นเค้าพูดถึงพี่รึเปล่า”
“ไม่ใช่มั้ง อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้” โบ้ยไปนู้น
“เหรอ... แนทนึกว่าเป็นพี่ซะอีก ไม่งั้นล่ะอิจฉาแย่เลย” อิจฉาสิมีคนเลี้ยงข้าวน่ะ
“แล้วนั่นจะอ่านไปอีกนานแค่ไหนเหรอ” เสียงทหารตุ๊ยถามบ้าง
“อ้อ... ข่าวมันน่าสนใจน่ะ” เหอๆ ตอแหลเข้าไป
นายนั่นส่ายหัวไปมา คงงงกับพฤติกรรมของอิฉัน จะกินก็กินไปสิ มายุ่งอะไรกับฉันว้า ว่าแล้วก็แอบมองลอดด้านข้างของหนังสือพิมพ์ไปยังโต๊ะของพวกนั้น แหม.... นั่งคุยกันสนุกปากเชียวนะยะ แต่ตอนนี้ฉันชักจะหิวแล้วสิ เอาไงดีวะเรา
“พี่จืด ข้าวมันเย็นหมดแล้วนะ ไม่กินรึไง” กรี๊ดดดดด นังแนท อยู่ๆก็โพล่งออกมาซะดังเชียวนะมึง
“พูดเบา ๆ สิ เด๋วมันได้ยิน”
“ใครได้ยินเหรอ” นังแนททำหน้าเอ๋อ ๆ
ตอนแรกก็นึกว่าสองคนนั้นคงจะไม่ได้ยินหรอก แต่สายไปแล้วล่ะ พอฉันลดหนังสือพิมพ์ลง มันสองคนก็มองมาทางโต๊ะฉันเสียแล้ว
“แหะ ๆ หวัดดี” ฉันยิ้มแห้ง ๆ ให้พวกมัน
“เฮ้ย... มาตอนไหนเนี่ย” นายเอกทักคนแรกเลย
“ก็มาก่อนหน้าพวกแกน่ะแหละ”
“อ้าว... แล้วตอนชวนทำไมไม่มาด้วยกันล่ะ....” นายเอกหยุดพูดแป๊บนึงแล้วก็บางอ้อ
“อ้อ.... เข้าใจละ มากับหนุ่ม ๆ นี่เอง” เสียงนั่นฟังดูประชดนะยะ ฉันผิดเหรอเนี่ย ที่มากินข้าวกับหนุ่มหล่อล่ำอ่ะ
นังแนทที่นั่งมองฉันคุยตอบโต้นายเอกอยู่ ก็พลันเขย่าแขนฉันอย่างแรก อิดอก.... กรูเจ็บค่ะ
“อะไรยะ”
“ไหนพี่บอกไม่รู้จักสองคนนั้นไง”
“อ๋อ... พี่โกหกน่ะ” เหอ ๆ ง่ายดี นังแนทเลยทำหน้าบูดใส่
“จะเก็บไว้กินเองล่ะสิ ใช่ม้า” ค่า.... ถ้าจะกินคงกินไปนานแล้วย่ะ ไม่มัวมาดองของอยู่หรอก
“พูดอะไรน่าเกลียด น้องแนท พี่ไม่ทำกริยาไพร่เยี่ยงนั้นหรอก พี่น่ะผู้ดีนะคะ” แอ๊บเสียงสตอมาก ๆ จนสี่คนนั้นทำหน้าจะอ๊วกใส่ เชี่ย....
“ผู้ดีตายล่ะมรึง” อ้าว ไอ้ภู ปากเหรอนั่น
“ก็ดีกว่าแกแหละ ไอ้หัวหลิม” หุหุ หัวมันเป็นยังงั้นอ่ะ
“เรียกให้มันดี ๆ หน่อย ไอ้แห้ง” อ๊ากกกก มันเรียกฉานว่าไอ้แห้ง
“พูดแบบนี้มาต่อยกันเลยดีกว่ามะ”
“เหอะ” อะไรวะ มันลุกมาทำไมน่ะ จะมาต่อยฉันเรอะ ไม่นะ ฉันพูดเล่นเว้ย ไม่เอา....
สองคนนั้นเดินมาที่โต๊ะของพวกฉัน ตอนแรกนึกว่าจะมาหาเรื่องซะอีก ที่แท้ก็มานั่งด้วยนี่เอง แต่นั่นแหละ ก็เหมือนมาหาเรื่องโดยตรง นายเอกนั่งระหว่างฉันกับพลฯตุ๊ย ส่วนนายภูไปนั่งข้างนังแนทนู่น ดูท่านังแนทจะชอบซะด้วยสิ อิอิ (เชียร์น้องสาวเต็มที่)
“นี่เอกกับภู เพื่อนเราเองนะตุ๊ย” ฉันแนะนำให้เขารู้จัก ถ้าเทียบกันแล้ว ตุ๊ยดูหล่อล่ำที่สุด เง้อ... มองกี่ทีก็น่ากินไปหมดทั้งตัว หุหุ
“นึกไงมากับยัยนี่ล่ะ ไม่กลัวโดนมันงาบเหรอนาย” พลฯตุ๊ยยิ้มขำ ๆ
“อุ๊บ...” สำลักข้าวสิฉัน หนอย...ไอ้ภู ไหงมากัดฉันซึ่ง ๆ หน้าได้
“ไอ้บ้า ใครจะไปงาบเค้าวะ พูด....ไรเนี่ย”
“พูดเล่นน่ะ” ดูมันพูดดิ หน้าตายเฉยเลย มันน่าโมโหนัก
ฉันเครียดจัดกลัวแผนแตก เลยทำเป็นกินข้าวต่อไม่สนใจใคร นังแนทก็เอาแต่ถามไอ้ภูเรื่องนั่นนี่นู้น ส่วนนายเอกก็ชวนตุ๊ยไปกินเหลื้คนนี้กัน พอดีพวกจารย์ขุนจะไปก๊งกันที่สะพานเหมือนเคย (อีกแล้ว น่ากลัวว่าจะเกิดเรื่องเหมือนเดิม หุหุ)
“ไปมั้ยนาย” นายเอกถามอีกรอบ
“อืม ไปสิ เอ่อ... ชวนเพื่อนไปด้วยได้มั้ย”
“ได้สิ ไม่มีปัญหา” ย่ะ ไม่มีปัญหา คอยดูสิ มันต้องมีแน่ ๆ
“แล้วจืดล่ะ ไปด้วยรึเปล่า” ตุ๊ยหันมาถามฉัน
“โอ้ย... รายนั้นน่ะเหรอ ที่ไหนมีเหล้าที่นั่นมีมันตลอดแหละ” ฉันหันขวับไปทางไอ้ปากหมา ทำไมมันชอบกัดกรูนักวะ ไอ้ภู
“เออสิยะ หรือจะบอกว่าแกไม่ไปล่ะ”
“จะพลาดเหรอมันน่ะ” ตาเอกตอบแทนเสียเลย ฉันก็ขำเยาะสิยะ ว่าแต่คนอื่น ชิส์
“สรุปคืนนี้ไปกันหมดนะ จะได้ไปบอกจารย์แกไว้ก่อน”
หุหุ คืนนี้ต้องมีอะไรเด็ดดวงแน่ ๆ แล้วที่สำคัญ ทหารตั้งสี่นาย ผู้ชายอีกตั้งโขยง กะเทยแค่สอง โอ้.... จะรับไหวรึ (ดอก.... คิดอะไรเนี่ย น่าเกลียด) ไม่ได้ ๆ เราจะทำตัวร่านเยี่ยงนั้นได้อย่างไรกัน อย่าลืมคอนเซปสาวเรียบร้อยดังผ้ายับ ๆ พับไว้สิ เหอ ๆ
เอาเถอะ อะไรจะมันจะเกิดก็ต้องเกิดแหละ จืดพร้อมรับศึกแล้วค่ะ เอาล่ะ เย็นนี้ต้องรีบกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว (ล่อแหลม) ไปล่อผู้ชาย เอ้ย ไปนั่งกินเหล้ากับผู้ชาย อิอิ :m13:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
o13 อีกตอนงับ
ตอนที่ 38
คืนนั้นมันก็เหมือน ๆ เดิมแต่เพิ่มสมาชิกใหม่มาเท่านั้นเอง งานนี้ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรจากพวกเก่าๆ แต่อยากลิ้มลองรสชาติความเป็นชายชาติทหารดูบ้างเท่านั้นเอง ว่ามันจะเป็นยังไง เกิดมาก็ยังไม่เคยเจอสักที
ค่ำคืนเดือนมืด เหมาะยิ่งนักกับการสุมหัวเสเพลของเหล่านักดื่มตัวยง (ม่ายรวมอิฉันนะคะ เพราะคออ่อน) จากการกวาดสายตามองดูเหยื่อ เอ้ย ชายหนุ่ม(แอนด์แก่ 1 คน มาจากไหนวะ) ก็รวมเบ็ดเสร็จ 8 คนเอง อุ้ย... ตายและ จืดชักอยากจะเป็นน้องน้ำนิ่งดูบ้างแล้วล่ะสิ คิคิ
“หว๋าย เจ๊ ทำไมคนเยอะแบบนี้ล่ะ” นังแนทตกใจ หรือดีใจกันแน่ยะ
“แหม... ธรรมดาจะตายไป แค่เนี้ย จิ๊บ ๆ” หุหุ เราต้องสวยเริศเชิดหยิ่ง
“ค่าๆๆๆ มั่นมากว่างั้น”
“อยากได้คนไหนล่ะ เด๋วเจ๊จัดให้”เป็นแม่เล้าซะงั้น
“แหมเจ๊ก็ เลือกไม่ถูกหรอก เอาเป็นว่า..... แนทเอาหมดเลยละกัน” ค่า.... ดอกนักนะมรึง อินี่ เค้าคงจะเอาอยู่หรอก ยังกะหมูอ้วน
“จ้ะ ๆ ขอให้ได้ละกันนะ”
เราสองคนเดินลงมาจนจะถึงกลุ่มพวกนั้นแล้ว พอพวกนั้นเห็นก็กวักมือกันใหญ่ โดยเฉพาะทหารนะ มองตาเป็นมันเลยอ้ะ ตายแล้ว ๆ งานนี้เค้าต้องเสียตัวแน่ๆ เลยอ่ะ อ้ายยยยย
“เจ๊... เจ๊ เป็นไรน่ะ ขำคิกๆอยู่ได้คนเดียว”
“ป่ะ ปล่าว ไม่ได้ขำซักหน่อย ตาฝาดล่ะสิ” แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ
“เหรอ.... ไม่ใช่ว่าคิดลามกอยู่หรอกนะ” แหม รู้ดีจังนะยะ
“เอาเถอะน่า คืนนี้ ไม่พลาดแน่ ๆ”
ตัวแม่ออกโรงทั้งที มีหรือจะปล่อยให้ปลาชะโดหลุดมือไปได้ อุอุ พอฉันเดินเข้าไปถึงกลุ่มแล้ว สายตาก็แลไปยังเป้าหมายที่เล็งไว้ทันที อาส์ ตุ๊ยขา ทำไมเซ็กซี่แบบนี้ล่ะ พอลล่าอยากกินไส้กรอกคนใต้ใจจะขาด อิอิ (น้ำลายไหยแย้วฉาน)
“เฮ้ยๆ อิจืด มองอยู่นั่นแหละมึง น้ำลายเยิ้มออกมาแล้วน่ะ” อิเจี้ยยะ เสรือกกะกรูจริง ๆ
“ยุ่ง... คนกะลังเคลิ้มเลย สาระแนนักนะมึง”
“โฮะ อินี่ กะมาค...ยแ-กล่ะสิมึง” อ้าว เชี่ยแล้วมั้ยล่ะนั่น ปากเหรอคะ
“ไอ้บ้า กูไม่ใช่กะหลี่นะ ถึงจะร่านไม่เลือกที่น่ะ ไอ้ควายยย” อิยะโดนด่าเข้าไปแบบนั้น ก็หุบปากหมาๆของมันไปทันที ส่วนคนอื่น ๆ กำลังอึ้งค่ะ อึ้งว่า ทำไมอินี่ ปากจัดจัง
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ เผลอไปนิดนึง เอ้า ชนแก้ว...” น่าน รีบเปลี่ยนสันดานด่วนอิฉัน
“เจ๊นี่ สุดยอดจริง ๆ แนทอยากจะแรงแบบนี้บ้างจัง” มันมากระซิบข้างหูฉัน
“อย่าเลย เรียบร้อยน่ะดีแล้ว เมื่อก่อนเจ๊ก็เป็นแบบนั้น” แล้วทำไมถึงแบบนี้ไปได้ล่ะ งงอ่ะ
ฉันกระซิบบอกนังแนท มันก็เลยทำหน้าบูดๆ โถ ๆ หล่อนน่ะเรียบร้อยแล้วดีจะตายไป ขืนแรดสิ มันคงดูแปลกพิลึก งานนี้ไอ้ภูไม่ยักกะพูดอะไรเลยแฮะ นั่งเงียบกริบเชียว มันน่าสงสัย เอ๋... หรือว่ามันจะเมาเสียแล้ว ฮุ้ย... เป็นไปไม่ได้หรอก มันคอแข็งจะตายไป (เหรอ)
หลังจากนั่งกระดกเหล้าย้อมใจให้เป็นสาวแซ่บยิ่งขึ้น ฉันก็ได้เวลาเลื้อยทหารแล้ว ด้วยการอ่อยเหยื่อสุดหล่อก่อน อีกสามคนน่ะพอดูได้ แต่ไม่ชอบเลยว่ะ ชอบแต่ตาตุ๊ยคนเดียว ก็มันเร้าใจนี่นา (เอาเป็นว่าที่เหลือยกให้นังแนทไปละกัน โชคดีนะเมิง ฮิฮิ)
“ตุ๊ยขา จืดปวดฉี่อ่ะ พาไปห้องน้ำหน่อยจิ” ออดอ้อนแอนด์บ้องแบ๊ว ชวนให้ใครบางคนหมั่นไส้จนอยากจะถีบ กรูรู้นะว่าใคร (ลองมาถีบสิ แม่จะกระซวกให้)
“ไปกับน้องแนทไม่ได้เหรอ” เสียงฮีดูสั่น ๆ เมาใช่ม้า เอ... หรือว่าอายเค้าอ่ะ (คิดไปเองทั้งนั้น)
“ไม่เอาอ่ะ อยากไปกะตุ๊ย” ตอแหลจริง ๆ
“น้องแนทไปเป็นเพื่อนพี่เค้าหน่อยสิ” พอตาตุ๊ยขอร้องนังแนท มันทำท่าจะตอบรับ แต่ช้าไปแล้วค่ะ เพราะฉันเหล่ตาขวางใส่มันและ หุหุ
“ง่า... แนทยังไม่ปวดอ่ะพี่ พี่ตุ๊ยพาเจ๊เค้าไปหน่อยละกัน” แล้วมันก็หันไปกระดกเหล้าต่อด้วยความหวาดผวา
“นะ นะ ตุ๊ย ฉันจะไม่ไหวแล้วเนี่ย” แอ๊บทำลนลาน แต่จริง ๆ ก็ปวดน่ะนั่น
ตาตุ๊ยทำท่าคิดพักนึง แล้วก็กำลังจะพูดออกมา แต่ทว่า....
“เดี๋ยวกูพามันไปเอง ดัดจริตอยู่นั่นแหละ” ไอ้ภูดันโพล่งขึ้นมาซะก่อน กี๊ซซซซ ไม่นะ ไม่อาว ไม่ไปกะมันอ้ะ กลัวมันปล้ำฉ้าน
“เหอะ ไม่... ชั้นจะไปกะตุ๊ย ไม่ไปกะแกหรอก”
“ไปเลยมึง เรื่องมากอยู่นั่นแหละ” จารย์ขุนคงจะรำคาญเลยตัดบทฉึบ
“จารย์อ่ะ...” ฉันตัดพ้อ อะไรเนี่ย อุตส่าห์วางแผนไว้แล้วนะเนี่ย
“จะไปมั้ย” แกเริ่มทำหน้าดุใส่ เวร ไปก็ได้วะ
“ชิ... ไปก็ได้” ฉันเลยลุกขึ้นแล้วเดินสะบัดตูดไปที่รถแมงกะไซด์
“พามันไปนานๆก็ได้นะ ไอ้ภู กูรำคาญว่ะ” อ้าว ไอ้ยะ ปากหรือนั่น แต่จะว่าไปแล้ว ไปกับไอ้ภู มันก็ยังดีกว่าไปกับตาเอกแหละว้า แม่งเด๋วโดนเหมือนคืนนั้นอีก คราวนี้คงเผลอปล่อยตัวแหงๆ
อูยยยย ฉันเริ่มจะปวดขึ้นเรื่อย ๆ แล้วสิ นายภูก็เดินมาที่รถแล้วก็สตาร์ท ตอนนั้นฉันสังเกตสีหน้าของมันแล้ว ก็ดูแปลก ๆ เหมือนไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่ แล้วจะพาฉันไปทำไมว้า (เสียดายตาตุ๊ย ยังไงก็ไม่ยอมแพ้เด็ดขาด)
“ปวดจริงหรือว่าตอแหลฮะ” อยู่ ๆ มันก็ถามขึ้นระหว่างทาง
“อ้าว... ไอ้นี่ ปวดจริงสิวะ เร็วๆหน่อยได้มะ” แหม ถามมาได้ หาว่าฉันตอแหล เด๋วปั๊ดเหนี่ยว
“ก็เห็นออเซาะซะขนาดนั้น ถามจริง ชอบมันตรงไหนไอ้ทหารนั่นน่ะ” เอ๋...
“ก็... ชั้นชอบก็แล้วกัน แกถามทำไม อิจฉาล่ะสิ ใช่มะ” ฉันได้ทีเลยแหย่มันเล่น แต่สีหน้ามันเป็นยังไง :serius2:ฉันไม่รู้ รู้แต่ว่า....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
:a5: :a5: :a5: :a5:
มันค้างไม่ใช่เหรอเจ้ นึกว่าจะมาต่อเลยไม่เม้นคั่นน่ะเนี่ย
รักน่ะ จุ๊บๆ :L1: :L2: :L1:
-
สงสัยเจ๊จืดจะไม่อยากมีชีวิตรอด ถึงได้พูดไปแบบนั้น กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จัดการไอ้ภูไปเลยค่ะ อย่าให้รอดไปได้ ไม่งั้นเสียชื่อเจ๊จืดหมด :m25: :m25: :m25:
แล้วก้ออีกเรื่อง นานมากกว่าคุณเธอจะเข้ามาอับแต่ละตอน หมั่นไส้แล้วนะ :เฮ้อ:
-
:m13:พาร์ทนี้เจ้ (ดูเหมือน) เป็นสาวใสไร้เดียงสา ยามเมื่อดอกรักบาน :L1: เยี่ยมเจรงๆ
-
ตอนที่ 39
นายภูเงียบไปตลอดทางจนถึงห้องน้ำที่ฉันเคยไปเข้ามา มันก็เข้าด้วยเหมือนกัน พอฉันเสร็จแล้วก็ออกมานั่งรอมันที่หน้าห้องน้ำนั่นแหละ ฉันมายืนคิดเรื่องที่มันพูดออกมาเมื่อสักครู่ พยายามตีความหมายว่า มันหมายความว่ายังไงกันแน่ เฮ้อ... แต่คนสมองทึบอย่างฉัน จะไปรู้อะไรล่ะ
“นานจังว่ะ ชออยู่หรือไงนะ” อ่ะนะ คิดไปด้าย น่าเกลียดจริงเลยเรา
สักพักตาภูก็เดินออกมา อ้อ... คุยโทรศัพท์อยู่นี่เอง ถึงว่าสิ ทำไมไม่เห็นออกมาสักที
“แค่นี้ก่อนนะ แล้วจะโทรไปหา” มันวางสายไปแล้ว
“รอนานมั้ย โทษทีนะ พอดีมีสายเข้ามาน่ะ”
“อืม... งั้นรีบไปกันเถอะ เด๋วพวกนั้นเข้าใจผิดแย่”
“เหอะ กลัวเหรอ” อะ อ้าว พูดงี้ได้ไงฟะ
“ใครกลัว ไม่มีทาง แค่... อยากกลับไปกินเหล้าต่ออ่ะ เร็วหน่อยดิ”
“เออๆ เร่งอยู่ได้ น่ารำคาญจริง” แล้วจะมากับฉันทำไมล่ะยะ ทีนี้มาบ่น ไอ้นี่
พอฉันกำลังจะซ้อนท้ายรถ มันก็พูดอะไรบางอย่างขึ้นมา ทำเอาฉันงงไปอีกรอบ
“นี่... ขออะไรอย่างได้มั้ย”
“อะไรของแกอีกล่ะ”
“อย่าทำตัวแบบนั้นได้มั้ย มันทุเรศว่ะ” อะไรนะ มันทุเรศงั้นเหรอ หนอย นึกว่าจะพูดอะไรที่มันดักว่านี้ หลอกด่ากันนี่หว่า
“ไอ้ภู ขอร้องล่ะนะ อย่ามาเสือกเรื่องของชั้น โอเค้?” พูดด้วยน้ำเสียงที่โมโหมาก ๆ มาด่ากันแบบนี้ได้ไงอ่ะ อย่างงี้อย่าอยู่เลยดีกว่ามั้ง
“ก็ไม่ได้อยากจะเสือกอะไรหรอกนะ แกเป็นแบบนี้มันไม่น่ารักเอาซะเลย รู้ตัวรึเปล่า” เอ้า พูดอะไรออกมาอีกแล้วเนี่ย กรูงงไปหมดแล้วค่ะ
“อะ... ไม่น่ารักอะไร แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับแกด้วยล่ะวุ้ย... ไม่เอาแล้ว รีบไปเลย มันนานมากแล้วนะเนี่ย”
ฉันไม่อยากอยู่กับมันนานไปกว่านี้แล้ว เด๋วจะประสาทกันไปใหญ่ เฮ้อ... สับสนในชีวิต อุตส่าห์มีหนุ่มหล่อล่ำมาอยู่ตรงหน้าแล้วเชียว ดันมีก้างชิ้นใหญ่มาติดคอซะได้ เอาไงดีฟะเรา
ในที่สุดก็มาถึงที่จนได้ แล้วก็ไม่วายโดนแซวแล้วแซวอีก กรูว่าแล้ว มันต้องเป็นแบบนี้ เซ็งจ้อช อิฉันล่ะเบื่อ นังแนทตอนนี้ไปคลุกอยู่กับทหารเสียแล้ว อินี่ก็แรงใช่ย่อยนะยะ แหม... แต่ เด๋วก่อน นั้นมันพ่อเทพบุตรของฉันนี่ แรงมากนะมรึง บังอาจ....
“จืดจะไปไหนอ่ะ มานั่งตรงนี้มา” ว๊ากกกก ใครมาดึงแขนข้าพเจ้าเนี่ย
“โอ้ย” ไม่ดึงเปล่า กระชากอีกตะหาก ถึงกับล้มลงไปทับตัวคนดึงเลย พอหันไปมองหน้า เจี้ยเอกนี่เอง ทำไมทำกับช้านแบบนี้ล่ะคะ (เอ้าๆ แล้วพวกมึงจะหัวเราะกันทำไมคะ กรูเจ็บนะเนี่ย)
-
o2 o2 o2 น้อยมากเลยค่ะคุณพี่ ไม่ย้อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :sad2:
-
น้อยลง......ตอนที่เจ้มาลงนั้น.....น้อยลงทุกที
(ตอนหน้า) .............ไม่รู้จะเหลือเท่าไหร่~*
-
เจ้จืดตลกดีอ่ะ บรรยายได้ตลกดี :m20: เอาไป +1
ตาภู หุหุ งานนี้มีเฮ
-
(ต่อไป) จะเริ่มลงบ่อยขึ้นละนะ :m22:
“อะไรเนี่ย ดึงชั้นทำไมแก เจ็บมือเลยอ้ะ” ก็ตอนยันพื้นน่ะแหละ
“ก็ไม่เห็นมานั่งข้าง ๆ เราเลยอ่ะ ดื่มหน่อยนะ” ไอ้นี่ เมาแล้วหาเรื่องเหรอ นั่น เอาแก้วเหล้ามาแหย่ใส่ปากฉันอีกนะ อั้ยยยย
“โว้ยยย ไม่เอา ใครก็ได้ เอามันออกไปที”
“ทำดีดดิ้นนะมึง ชอบล่ะสิ อิจืด” ไอ้ยะ กัดกรูอีกแล้ว มรึงเป็นอะไรกับกรูนักหนาคะเนี่ย
“ชอบกับผีน่ะสิ มึงลองมานั่งแทนกูม่ะ” ไอ้ยะรีบส่ายหน้าทันที ควาย... แล้วมาทำซ่าส์นะมรึง
“เจ๊.... เสนห์แรงจังเลยนะ” นังแนทที่ตอนนี้กำลังเลื้อยตาตุ๊ยของฉาน ตานั่นก็ดันมันใหญ่ กลัวล่ะสิ ก็สมควรอยู่หรอก ต้องอย่างชั้นนี่ ถึงจะคู่ควร คิคิ
“เอกขา ปล่อยเถอะค่ะ จืดร้อน” ทั้ง ๆ ที่อากาศเย็นเนี่ยนะ
“ร้อนก็ถอดเสื้อสิจ๊ะ เด๋วเอกถอดให้นะ” จ๊ากกกก ไม่ต้องเลยมรึง เอามือออกไปน๊า จะล้วงเข้ามาทำไมเนี่ย กรี๊ดดดดด
“เฮ้ย ๆ พอได้แล้วไอ้เอก ไปแกล้งมันมาก เด๋วมันเอาจริงขึ้นมา มึงก็เสร็จมันหรอก” นายภูพูดขึ้นมา
“แหม่... หยอกเล่นนิดหน่อย ไม่เห็นจะเป็นไร จริงมั้ยจ๊ะ” ค่า แล้วมรึงมาทำตาเยิ้มใส่กรูทำไมคะ ไอ้เอก เมาแล้วก็เงี้ย ทุกคนแหละ น่ากลัวจริง ๆ
ในที่สุดก็หลุดออกมาจากวงแขนมันได้ซะที อิฉันก็เลยรีบย้ายตูดตัวเองไปนั่งประกบข้าง ๆ หนุ่มหล่อทันที โดยขอแหวกทางจากเพื่อนทหารมันอีกคน แต่รู้สึกว่ามันจะปลอดภัยจริงเร้อ เพราะอิตาทหารนั่นก็ดูหื่นไม่แพ้กัน (สรุปใครหื่นสุด.... จืดคร่า)
“อะไรคะ” เพื่อนมันมาสะกิดเอวฉัน สะกิดทำเพื่อ
“ไปด้วยกันมั้ย” อะไรนะ
“ไปไหนอะ ไปกับแนทได้มั้ยอ่ะคะ” โยนค่ะโยน อิแนทเอาไปกินเด๋วนี้ กรูกลัวค่ะ
“ไปกับตัวเองน่ะแหละ” อุ้ยตายละ ทำไมหน้าด้านแบบนี้ล่ะคะ (ว่าเค้าอีกนะ ตัวเองก็เหมือนกันแหละ) ไอ้พวกตรงข้ามก็นั่งจ้องน่าดู ทำไม มรึงจะไปกันด้วยเหรอคะ นี่ถ้าฉันเป็นผู้หญิงคงโดนลงแขกไปแล้วมั้งเนี่ย (ก็ร่านนี่คะ)
“คงไปไม่ได้หรอก ใช่มั้ยตุ๊ย” ฉันรีบหันไปเกาะแขนตานั่น ติดหนึบยังกะตุ๊กแกแน่ะ
“อ่ะ ไม่ทราบสิครับ” อะไรเนี่ย ตอบไม่ตรงไปประเด็นอีกแล้วนะ
“เจ๊ก็ไปสิ เค้าชวนแล้วนะ” อ้าวนังแนท ไหงฆ่าชั้นแบบนี้ล่ะคะ
“แนทก็ไปเป็นเพื่อนพี่เค้าหน่อยสิ สงสารเค้า” อ่ะจ้า พอกันทั้งคู่ นังแนทส่ายหน้าอย่างแรง
“ไม่เอาอ่ะ แนทจะอยู่กะพี่ตุ๊ย” ดอก.... ตอแหลนักนะมรึง คิดจะกินของดีงั้นเหรอ ไม่มีทางอ่ะ
สรุปว่า เกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมา ตาคนนั้นก็คงเสียอารมณ์เลยขอตัวไปฉี่ก่อน ไปซะก็ดี มาชวนอยู่นั่นแหละ นังแนทก็ทำเป็นเล่นตัว สวยจริงจริ้ง
“มึงยังไม่กลับเหรอวะ ไอ้ชัย” ตุ๊ยถามเพื่อนชายอีกคนนึง
“ยังว่ะ ขอดื่มต่ออีกสักหน่อย” อื้มมม คนนี้ก็น่าสนนะ เข้าท่าอยู่เหมือนกัน แต่ดูนังแนทจะไม่สนใจเอาซะเลย แหม้ มันเล่นของสูงแฮะ นังนี่
“ชัย เหล้าหมดแล้วนี่ เด๋วจืดชงให้นะ” ไงล่ะ นังแนท มัวแต่ประกบคนที่ไม่เล่นด้วย อดแดรกแน่
“ขอบคุณครับ” เขายิ้มหวานส่งมา อ๋าย ก็น่ากิน เอ้ย น่ารักอยู่
พอฉันจะมาชงเหล้าให้ชัย ฉันก็เห็นไอ้เอกซุบซิบกับตาภู สงสัยจะนินทากรูแหง ๆ เชอะ เชิดใส่ ยังไง ๆ พวกมันก็เป็นได้แค่เพื่อน ใครล่ะจะกล้ากิน ทำงานที่เดียวกัน เห็นกันทุกวัน อายคนอื่นเค้าแย่ ยิ่งถ้าคนอื่นรู้ มีหวังเน่าอย่างเดียว เนี่ยแหละ ฉันก็เลยไม่กล้ากินพวกมันไง
“จารย์ขุนไม่ไหวแล้วว่ะ เด๋วกูพาแกกลับบ้านก่อนนะ” งานนี้ก็เลยเหลือแค่อีกสองคนเท่านั้น กี๊ซซซซ ไปซะทีเถอะ ก้างชิ้นหย่าย.....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
มารอเจ๊จืด งาบผู้ชายต่ออออออออออออ
อิอิอิ
-
ถือคติ ชีไม่กินไก่วัด เหรอจ๊ะเจ้จืด
-
:m22: :mc4:
-
:m1: :m1: :m1: เจ๊อ่า...................แล้วอีกเรื่องนึงล่ะ ทำไมไม่อับบ้าง เรื่องนั้นก็สนุก ช่วยแต่งต่อไปด้วยนะเคอะ
-
รักน่ะเจ๊จืด จุ๊บๆ
-
:m1: :m1: :m1: เจ๊อ่า...................แล้วอีกเรื่องนึงล่ะ ทำไมไม่อับบ้าง เรื่องนั้นก็สนุก ช่วยแต่งต่อไปด้วยนะเคอะ
ไม่แน่ใจอ่ะนะ ว่าจะได้แต่งอีกเมื่อไหร่ ตอนนี้ต้องเอาเรื่องนี้ให้จบก่อน ภาคนี้ก็น้านนานเหลือเกินกว่าจะจบ
กะว่าจะเอาภาคพิสดารมาลงซะหน่อย (รับรองว่าไม่เคยมีที่ไหนกล้าเขียนมาก่อน :laugh:)
++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 40
ฉันนั่งเหล่มองสองคนนั้น แม่งเมื่อไหร่มันจะไปนอนซะทีวะ สองคนนั้นมันก็รู้แกวฉัน ว่าต้องการอะไร มันก็ทำเมิน ดื่มเหล้าต่อแถมยังชวนพวกนั้นคุยกันออกรสออกชาติอีกนะ
“โว้ยยยย จะคุยกันอีกนานมั้ยเนี่ย หงุดหงิด ๆ” ได้แต่นึกในใจ ไม่กล้าวีนค่ะ
“จืดจ๋า ไม่เห็นดื่มมั่งเลยอ่ะ” ตาเอกถามฉัน
“ไม่ไหวอะ เมาจะตายอยู่แล้ว” ว่าแล้วก็แอ๊บทำวิ๊ง ๆ หุหุ
“เมาแล้วเหรอ มาหนุนตักพี่มา” ไม่พูดนะ แม่งเขยิบเข้ามาข้างฉัน แถมยังเอามือกดหัวกรูลงไปแหมะบนตักมันอีก เชี่ยจริง ๆ ดีนะที่ไม่ได้คว่ำหน้าลงไปน่ะ เอิ๊กกกก
“ว้ายยยย อิจฉาเจ๊จังเลยอ่ะ” กรูล่ะเกลียดอีนี่จริง ๆ ทำไมมันแรดนัก
“หึหึ น้องแนทก็มาหนุนแทนพี่สิจ๊ะ” ฉันแสยะยิ้มให้มัน แต่มันก็หากลัวไม่ กลับทำเลียนแบบฉัน ด้วยการลงไปนอนบนตักของเค้า แถมยังถูๆไถๆอีกตะหาก
“กรี๊ดดดดดดดดด ม่ายยยยยย” ร้องในใจ เด๋วเค้าหาว่าบ้า
มันจะมากไปแล้วนะ โอ้ยยยย อกอิแป้นจะแตก ทำไม ทำไม ทำไม ไม่เป็นชั้นล่ะเนี่ย ปึด ๆ (เส้นเลือดบนหน้าผากเริ่มปูดและ)
“แล้วจะกลับกันตอนไหนล่ะนาย” เสียงตุ๊ยถามนี่นา
“เด๋วก็คงกลับแล้วล่ะ” นายภูตอบเค้าไป ดี ๆ กลับไปได้แล้ว ฉันจะได้กินซะที
“จะกลับแล้วเหรอ แต่กูยังไม่กลับนะ จะอยู่กับจืดต่ออีกหน่อย” เจี๊ยกกกก ไม่ต้องอยู่หรอกค่ะ มรึงนั่นแหละที่ต้องกลับน่ะ ไอ้เอก
“จะเอามันรึไงวะมึง” กรรม ตรงไปรึเปล่าน่ะ ตาภู
“มึงก็รู้ดีนี่หว่า” เออ... เอาเข้าไป แล้วไอ้แขนของมันเนี่ยจะมาล็อกคอฉันทำไมฟะ ช้านจะลุก
ตาภูถึงกับส่ายหน้าไปมา คงจะเอือมระอาเพื่อนเป็นแน่แท้ ก็อย่างว่าละน้า คนมันน่ารักน่าฟัดอ่ะ ก็ต้องเข้าใจล่ะนะ อิอิ (หลงตัวเองจริงๆ)
“ฉันจะลุกแล้ว เอาแขนออกไปซะทีสิแก” ฉันแกะแขนมันก็ไม่ยอมปล่อย อะไรวะเนี่ย นังแนทก็นอนยิ้มเยาะฉันอยู่อีกฝั่ง หนอย แค้นนนนน
“นอนให้หายเมาก่อนสิจ๊ะ” ตาเอกก้มหน้าลงมาจนจะติดหน้าฉันอยู่แล้ว ถ้ามองไกล ๆ ใครก็คงจะคิดว่าจูบปากกันอยู่ล่ะมั้ง ให้ตายเหอะ งานนี้ทำเอาหนุ่มอึ้งกันเป็นแถบ เพราะไม่คิดว่าตาเอกจะใจกล้าหน้าด้านขนาดนี้
“ว้ายยย เจ๊จืดยอดไปเลยอ่ะ” จะร้องหาพร่อเหรอคะ อายนะเนี่ย
“ออกไปได้แล้ว” จะว่าไปฉันก็เขินเหมือนกันนะ หน้างี้ร้อนผะผ่าวเลยล่ะ ก็มันไม่เคยนี่ (หรอ...)
++++++++++++++++++++++++++
-
ยัง แรดและทรงเสน่ห์ เหมือนเดิม
น้องสาวอิฉัน
อิเจ้
-
:pig4: ขอบคุงค่ะอิเจ้ ที่ชม(หรือด่า)อิชั้น คิดถึงเจ้เหลือเกิน ยัยต๊อบก็ด้วย เง้อ.....
:oni2: ขอให้เจ้ไปเที่ยวแล้ว หิ้วผู้ชายกลับมาเยอะๆด้วยนะ หุหุ
-
:oni3:อ่า เจ๊จืด เอามาลงต่อ ณ บัดนาว
-
:m30: 3 ทุ่มค่ะน้อง 3 ทุ่ม เจ๊ไปในเมืองก่อนและ ไปหาอิเพื่อนสาว กำลังเฮิร์ทหนักอีกและ
:a6: ทำไมมันต้องไปรักผู้ชายชั่วๆด้วยนะ ไม่เข้าใจ มันน่าจะโดนแบบนี้นะ :เตะ1: ถึงจะสะใจ
ไปและจ้า :bye2:
-
ขอให้เพื่อนสาวเจ๊จืดหายไวๆ น้า
ดีนะเนี่ยตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายประเภทนั้น
ปล. จะเจอได้ไง ก้อขี้เหร่ซ้า...........กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :sad2: หาปั๋วฝาหรั่งดีกว่า เผื่อเค้าจะชอบหน้าตาแบบแนวๆ
-
มารอเจ๊จืดแอ็บกินผู้ชายต่อ
ใครจะเสร็จใคร 5555555555555
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
แว๊บ มาให้กำลังใจเจ้จืด :oni2:
-
ต่อค่ะ
เอกมันไม่ยอมเงยหน้าขึ้น มันมองตาฉันไม่กระพริบเลยล่ะ ฉันงี้หายใจแทบไม่ออก เอาอีกแล้ว กรูจะเป็นโรคหัวใจมั้ยเนี่ย ทำไม๊ทำไม พวกนี้ชอบทำให้ฉันหายใจไม่ออกด้วยนะ
“ล้อเล่นน่า ทำหน้าเครียดไปได้นะเรา” อยู่ ๆ มันก็เงยหน้าขึ้นแล้วก็หัวเราะออกมา ทำเอาทุกคนงงไปเลย รวมทั้งฉันด้วย
“เอ้าลุก ๆ หายเมารึยัง” ค่ะ เมาที่ไหนกัน แค่กรึ่ม ๆ
“ทีหลังอย่าล้อเล่นแบบนี้อีกนะ ชั้นไม่ชอบ” ฉันโวยวายใส่มัน แต่ในใจลึก ๆ กับรู้สึกแปลก ๆ :o8:
นายเอกก็ได้แต่ยิ้ม หลังจากนั้น มันก็ขอตัวกลับก่อน นายภูเลยต้องกลับไปกับมันด้วย ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีใครมาเป็น ก.ข.ค. แต่ว่า ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่ดีด้วยนะ เอฮะ คิดมากน่า ไม่มีอะไรมั้ง แต่น่ากลัวนะ ถ้ามันกลับไปสองคน ก็เหลือทหารอีก 4 เหอ ๆ
“แล้วเราล่ะ ยังไม่กลับอีกเหรอ” นายตุ๊ยก็ถามฉันเหมือนกัน
“ทำไมล่ะ อยากให้กลับแล้วยังงั้นเหรอ” ฉันทำงอนนิด ๆ ตานั่นเลยรีบบอกว่า
“เปล่า ๆ ถ้าจะกลับแล้วก็บอกนะ จะได้ไปส่ง” ฉันยิ้มอย่างพอใจ ต้องยังงี้สิ แล้วเมื่อไหร่นังพยูนนั่นจะเลิกหนุนตักเค้าซะทียะ
ทีนี้ก็เหลืออีก 6 คน ชัยเห็นว่าฉันเป็นอิสระแล้ว เขาก็เขยิบเข้ามานั่งด้วย นายคนนี้ดูสุภาพก็จริง แต่มือไวยังกะหมึกแน่ะ ฉันก็ทำได้แค่ปัดป้องนิดหน่อย แต่นายนั่นก็ไม่ละมืออยู่ดี ฉันล่ะอยากให้เป็นตุ๊ยมากกว่า ส่วนสองคนนั้นก็ได้แค่มองแหละย่ะ
“แหม นั่งตัวติดกันเลยนะสองคนนั้น” แล้วหล่อนล่ะยะ ไม่ติดเลยมั้ง ฮึ่ย... รำคาญไอ้คนข้าง ๆ นี่จัง จับนู่นจับนี่อยู่ได้
ตอนนี้นายชัยเริ่มไซร้ซอกคอฉันแล้วน่ะสิ เอาไงดีล่ะเนี่ย จะกินสองคนเลยก็ดูตะกละเกินไป แหง่ะ หรือจะไม่กินเลยก็ดูโง่เกินไป เฮ่อ.... กลุ้มใจ o2 (แล้วอีก2คนล่ะ)
“ไม่เอา อย่านะ อ๊ะ...” มือนายชัยล้วงเข้ามาในเสื้อยืดตัวเล็กของฉัน มือนายนั่นขยำนมฉันซะเจ็บ หื่นมาจากไหนเนี่ย
“อืมมม อย่าดิ้นสิ” มืออีกข้างของนายนั่นโอบกอดเอวของฉันเอาไว้ซะแน่น แล้วมันก็พยายามดันตัวฉันให้นอนลงกับพื้น (คอนกรีตเนี่ยนะ เชี่ย กรูเจ็บค่ะ)
“อย่า...ไม่เอา” ฉันขัดขืนเต็มที่ ทำไงดีวะเนี่ย สายตาก็วิงวอนไปทางตุ๊ย ช่วยฉันด้วย ฉันยังไม่อยากโดนอะ นังแนทรึก็พยายามเล้าโลมแกเต็มที่ แต่ดูเหมือนแกจะไม่เล่นด้วย
อยู่ ๆ เพื่อนมันอีกสองคนก็เดินเข้ามารุมฉัน ตายละกรู ไม่นะ นี่มันอะไรกันเนี่ย แล้วทำไม ทำไมนายตุ๊ยถึงเอาแต่นั่งมองอย่างเดียว(ทำไมไม่เข้ามาร่วมด้วยล่ะยะ) ไม่ยอมว่าเพื่อนตัวเองเลย อะไรกัน... ทำไมฉันรู้สึกไม่ดีเลยล่ะ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็อยากไม่ใช่เหรอ
แต่พอเอาเข้าจริงทำไมถึงกลัวจนตัวสั่นแบบนี้นะ ใครก็ได้ ช่วยห้ามพวกนี้ทีเถอะ ฉันไม่อยากเอาแล้ว (ตอนนั้นมันกลัวจริง ๆ เพิ่งมารู้ว่า ตัวเองน่ะแค่ทำไปเพราะอยากสนุกเท่านั้นเอง หรืออาจจะเรียกได้ว่า แค่อยากเรียกร้องความสนใจล่ะมั้ง....ดอกก็เงี้ย)
ในช่วงเวลาที่คิดว่าตัวเองคงไม่รอดแน่ ๆ แถมยังต่อหน้าคนอื่นอีกด้วย ก็ทำเอาฉันแทบสติแตกแล้ว ฉันเห็นนายตุ๊ยกะนังแนทแล้วก็คิดว่า สักวันสองคนนี่จะต้องเจอฉันเอาคืนแน่ๆ เพราะมันไม่ยอมห้ามเพื่อนมัน แต่กับนิ่งดูดาย ทั้งๆที่รู้ว่าชั้นไม่เล่นด้วย
ส่วนนังน้องแนทก็ไม่เห็นใจฉันเลย แทนที่จะเข้ามาช่วยห้ามหน่อยก็ไม่ได้ ก็เห็น ๆ อยู่ว่ากรูไม่เอา มันก็ยังทำเป็นไม่รู้ งานนี้อิฉันจะรอดมั้ยเนี่ย.... :serius2:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เจ้จะรอดไหมเนี่ย
เพื่อนเจ้ทำไมไม่ช่วยว้า~
ไอ่นั้นก็หื่นไม่ดู -*-
รอเน้อ~
-
โฮ้ๆๆๆๆ งานนีเจ๊จืดจะรอดไหมนี้โดนรุมกินโต๊ะเลย ชอบไม่ใช่หรือคับ5555
-
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยย
เจ้จืดโดนข่มขืนนนนนนนนนนนนนน
อิอิอิอิอิอิ
-
ครายจะมาช่วยเจ้ว้า เอาแล้วไง :o
o12 o12 o12
-
เพื่อนๆ เจ๊หายไปหนายยยหมดล่ะเนี่ย
ปล่อยเจ๊เปรมคนเดียวเลย ชอบอ่ะเด๊
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แซนวิชเลยเหรอคะ
เจ้ขา
:m24:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย เจ๊น้ำนิ่ง เอาแล้วๆ
ขอเดาว่า สุดท้ายก็มีพระเอกขี่ม้าขาว เข้ามาช่วยนางสนม เอ้ย :o นางเอก ออกไปจากฝูงเสือ สิงห์
แล้วทั้งคู่ก้อ............................ :o8:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย เจ๊น้ำนิ่ง เอาแล้วๆ
ขอเดาว่า สุดท้ายก็มีพระเอกขี่ม้าขาว เข้ามาช่วยนางสนม เอ้ย :o นางเอก ออกไปจากฝูงเสือ สิงห์
แล้วทั้งคู่ก้อ............................ :o8:
โห้ อิหนูคะ ไปเป็นหมอดูได้เลยนะเนี่ย เจ๊คอนเฟริ์มว่า ต้องรวยแน่นอน อิอิ
ต่อๆๆๆๆ
ตอนที่ 41
ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน ก็มีแสงไฟจากรถส่องมายังกลุ่มของพวกฉัน มีดวงเดียวน่าจะเป็นรถมอเตอร์ไซด์ สามคนนั้นหยุดชะงักไป พวกมันไม่กล้าทำต่อเพราะตอนนี้แสงไฟมันทำให้บริเวณนั้นสว่างไปหมด
“ใครวะ แม่งไม่ยอมดับรถอีก” มันคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย
“เออดิวะ กูอยากรู้จริงๆว่าใคร”
ช่วงจังหวะที่พวกมันกำลังสงสัยกันอยู่นั้น ฉันก็รีบฉวยโอกาสลุกขึ้นจากที่ตรงนั้น แล้วก็วิ่งไปที่รถคนนั้นทันที ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นใคร แต่ฉันก็ขอเอาตัวรอดก่อนก็แล้วกัน
“เฮ้ย....” มันเห็นฉันวิ่งไปแบบนั้นก็ทำอะไรไม่ได้
“ช่วยด้วย ช่วยพาฉันกลับบ้านที” ฉันมองฝ่าแสงไฟนั้นเข้าไป เพื่อที่จะเห็นใบหน้าของเจ้าของรถ
“เอ๋...” นายภูนั่นเอง คนที่ขี่รถมาที่นี่
“เป็นไงมั่งล่ะ” มันถามฉัน
“อะไรเป็นไง แล้วแกมาทำไมที่นี่ล่ะ”
“พอดีกระเป๋าตังค์มันหล่นน่ะ เลยขี่รถมาหาดู” มันตอบ
“เจอมั้ย” จะยังไงก็ตาม มันก็คือโชคดีของฉันแล้ว
“เจอแล้ว ขึ้นรถสิ จะพาไปส่ง” ฉันไม่รอช้ารีบขึ้นไปซ้อนท้ายมันทันที
พวกนั้นมองมาทางฉัน แต่ฉันไม่กล้ามองพวกมัน ไม่อยากแม้แต่จะสบตา ส่วนนังแนทพอเห็นฉันกระโดดขึ้นรถตาภูแล้ว มันก็ถามขึ้นมาก่อนที่พวกฉันจะไป
“จะกลับแล้วเหรอเจ๊”
“อือ... กลับก่อนนะ พวกนายไปส่งน้องเค้าด้วยล่ะ” ฉันยังอุตส่าห์เป็นห่วงมันอีกนะ
“ภู... รีบไปกันเถอะ”
“อืม” มันไม่พูดอะไร แต่ฉันรู้ว่าภูมันรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วฉันก็กลัวแค่ไหน ให้ตายเหอะ ไอ้เรื่องโดนรุมเนี่ย ฉันเกลียดที่สุดเลย (ตั้งแต่ตอนม.ปลายแล้ว)
นายภูขี่รถมาจนถึงทางขึ้นบ้านฉัน มันไม่ได้ขับขึ้นไปจนถึงหน้าบ้านเลย เพราะเกรงว่าเสียงรถจะไปรบกวนคนอื่นเข้า ฉันเข้าใจดี ก็เลยลงมายืนอยู่ข้างๆมัน
“ขอบใจนะ”
“ขอบใจเรื่องอะไรล่ะ” มันยังจะมาถามฉันอีกนะ
“ก็... เรื่องเมื่อกี้” ฉันไม่อยากพูดถึงมันเท่าไหร่
“ไม่เป็นไร ทีหลังก็จำไว้ด้วยล่ะ” ฮึ... มาสอนฉันอีกนะแก
“จ้า จะจำไปจนวันตายเลย ฉันขึ้นบ้านก่อนนะ”
“จืด....” นายภูเรียกฉันไว้ก่อน
“หืม มีอะไรเหรอ” ฉันหันไปสบตากับนายภู เพียงชั่วแวบเดียวฉันก็เห็นอะไรบางอย่างที่บอกไม่ถูกเหมือนกันในแววตาคู่นั้น
“เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก ขึ้นบ้านเถอะ”
“อะไรเล่า อยู่ๆก็มาเรียก” ฉันเลยเดินขึ้นบ้านไป ส่วนนายภูก็ขับรถกลับบ้าน คืนนี้คงจะเป็นอะไรที่ฉันคงเข็ดไปอีกนาน หุหุ (แน่ใจเร้อ)
หลายวันต่อมา ฉันก็ไม่ได้ไปเจอหน้าพวกทหารอีกเลย ถึงเจอก็หลบตลอด แต่สำหรับนายตุ๊ยนั้น ฉันมีแผนเอาไว้แล้ว อีกไม่กี่วันนายนั่นก็จะกลับไปแล้ว ยังไงก็ต้องรีบทำตามแผนที่วางไว้ให้ได้ แต่ไม่รู้จะสำเร็จรึเปล่าน่ะสิ (กลัวอดใจไม่อยู่นี่สิ เหอๆ)
“วันนี้ไปในเมืองด้วยกันหน่อยสิ” นายภูมาชวนฉันอีกแล้ว
“ไปทำไรอีกล่ะ เห็นไปบ่อยจังเลยนะ” ฉันแอบบ่นนิดนึง แต่ก็เห็นไปด้วยทุกที
“เอาเถอะน่า จะไปมั้ย” มันถาม
“ก็รู้อยู่แล้วนิ ยังจะมาถามอีก” มันยิ้มแยกเขี้ยวใส่ แหวะ อุบาทว์ชะมัด
ตั้งแต่วันนั้นมา เราสองคนก็สินทกันมากขึ้นไปอีก ส่วนฉันที่เคยคิดว่าตัวเองอาจจะชอบนายภูอยู่นั้น มาถึงตอนนี้ฉันว่า ฉันแอบรักมันเข้าแล้วล่ะ จะทำยังไงดีล่ะทีนี้
“เป็นอะไรน่ะ นั่งเหม่ออยู่ได้” มันถามฉันขึ้น หลังจากที่นั่งเงียบกันอยู่นาน ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ในร้านข้าวมันไก่แห่งหนึ่ง ซึ่งอร่อยมากเลยล่ะ
“อ๋อ... คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ” เรื่องอะไรที่ฉันต้องพูดตรงๆด้วยล่ะ
“ว่าแต่แกเหอะ พามากินข้าวมันไก่เนี่ยอ่ะนะ ถึงกับต้องชวนฉันมาด้วยน่ะ”
“มาไม่ได้หรือไง”
“เอ้า... ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่มานี่ แกก็” ตานี่มันชักจะยังไงแฮะ
สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของมันก็ดังขึ้น มันมองไปที่หน้าจอแล้วก็บอกกับฉันว่า ขอตัวออกไปคุยข้างนอกหน่อย ฉันก็อือออมันไป ว่าแต่ใครนะ โทรมาหามัน อยากรู้อีกและ
“คงจะเป็นแฟนมันแน่ ๆ เลย” ฉันคิดแบบนั้น แต่เด๋วก่อน ไม่เคยเห็นมันบอกว่ามีแฟนเลยนี่นา สงสัยฉันจะคิดไปเองคนเดียวล่ะมั้ง
พอมันคุยเสร็จแล้วก็เดินเข้ามานั่งที่เดิม สีหน้าดูเคร่งเครียด ไม่ค่อยสบายใจยังไงยังงั้น ไอ้ฉันรึก็อยากจะถามว่ามันมีอะไรรึเปล่า แต่ก็ไม่กล้าไปยุ่งเรื่องของเค้า
“ข้าวมันไก่ที่นี่อร่อยเนอะ สมกับคำร่ำลือจริงๆ” ฉันหาเรื่องชวนมันคุย
“อืม” มันไม่ตอบอะไรมากไปกว่านั้น
“มีอะไรรึเปล่า ทำไมดูเครียดจัง” เฮ้อ... ถามไปจนได้สิฉัน
“ทะเลาะกับแฟนน่ะ” มันตอบฉันมา
นี่ฉันได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย นายภูมีแฟนแล้วเหรอ เป็นยังงั้นจริงๆเหรอ แล้วฉันล่ะ ฉันชอบมันไปแล้วนะ จะให้ฉันทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี ทำไมฉันถึงต้องเจอแต่เรื่องแบบนี้ด้วย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
:m14: หมดเวลาแรดของหล่อนแล้วย่ะ ถึงเวลาต้องร้องไห้แล้วนังจืด คริคริ
-
แหม..เค้ากำลังร้าวฉาน
เจ๊จืดน่าเสียบดีออก อิอิอิ
-
เห็นคนก่ะรีบน
เสียบเลยเจ้ :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
จืดจ๋า รักตัวเองให้มากๆนะ
-
โห รีบน จะให้เจ๊จืดผมเสียบเลยเหรอ
5555555555555555
ขึ้นคล่อมเลยเจ้...อิอิอิอิ
-
เจ้จืดเป็นกะลังใจให้น้า
เจ้จืดอาจเป็นคนที่ใช่ ในเวลาที่ภูต้องการครายสักคนก็ด้าย
o13 o13 o13 o13.....สู้ว้อย
-
:m23: ถ้าเป็นงั้นจริงๆก็ดีอ่ะสิ
แต่ตอนนี้ ไปอ่านอีกเรื่องของเจ๊ดีกว่านะ หุหุ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3801.0
แต่เรื่องนี้ก็ยังต้องดำเนินไปจนจบ แล้วจะไปต่อเรื่องนี้ทันที เพราะท่าทางจะแต่งได้ต่อเนื่องอ่ะ :bye2:
-
:serius2:ทำงัยดีๆๆๆๆๆๆ จะเชื่อฝั่งซานตาน หรือนางฟ้าในใจดี
เจ๊เนี่ย มีการโฆษณาแฝงด้วย อิอิ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย เจ๊น้ำนิ่ง เอาแล้วๆ
ขอเดาว่า สุดท้ายก็มีพระเอกขี่ม้าขาว เข้ามาช่วยนางสนม เอ้ย :o นางเอก ออกไปจากฝูงเสือ สิงห์
แล้วทั้งคู่ก้อ............................ :o8:
โห้ อิหนูคะ ไปเป็นหมอดูได้เลยนะเนี่ย เจ๊คอนเฟริ์มว่า ต้องรวยแน่นอน อิอิ
ต่อๆๆๆๆ
โห........เจ๊ อย่าลืมมาดูดวงสำนักหนูนะ แม่นจิงๆ ของทายว่า เจ๊มีตา 2 ข้าง แขน 2 ข้าง จริงป่าว ต่อๆ
ค่ำนี้เจ๊จะต้องนอนหลับ แถมอีกก้อได้ ตอนเช้าก็ตื่น :laugh: :laugh: :m20:
-
ตอนที่ 42
ฉันรู้สึกเจ็บแปลบตรงกลางอกนิด ๆ มันเสียวแปลก ๆ แน่นอนความรู้นี้ฉันรู้ มันคืออะไร อกหักสินะ อีกแล้วหรือนี่ หึหึ ดูซิ เพิ่งจะเริ่มชอบเท่านั้นเอง ก็อกหักซะแล้ว ฉันนี่นะ
“เป็นอะไรเหรอ นั่งเงียบเชียว” มันคงสังเกตเห็นฉันผิกปกติไปละมั้ง
“ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้สึกเหนื่อยๆน่ะ”
“งั้นกินเสร็จแล้วกลับบ้านเลยก็ได้” มันบอกงั้น ฉันก็พยักหน้ารับ แต่อยู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมาอีก
“กะว่าจะชวนไปเขารังซะหน่อย” เอ๋...
“อยากไปเหรอ” ฉันถามมัน
“ไปด้วยกันหน่อยสิ แป๊บเดียวก็ยังดี” ฉันไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี แต่เห็นมันทำหน้าขอร้องก็เลยใจอ่อนตอบตกลงไป
“อืม อย่ากลับดึกก็แล้วกัน ฉันง่วง”
“ขอบใจ” แล้วเราสองคนก็นั่งกินข้าวต่อจนหมด โดยไม่ได้พูดอะไรต่อเลย
บนเขารัง ฉันกับนายภูเดินไปนั่งตรงที่ประจำ ตรงจุดนั้นมันมองเห็นวิวได้ทั่ว ฉันนั่งเหม่อมองแสงไฟที่สวยงามนั้น ส่วนนายภูก็ทำเช่นเดียวกัน สักครู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก แต่คราวนี้มันไม่ยักกะรับสาย
“ทำไมไม่รับล่ะ” ฉันถามมันออกไป
“ไม่อยากรับ”
“ทะเลาะกันบ่อยมั้ย”
“ไม่หรอก เพิ่งครั้งแรกเนี่ยแหละ” ฉันอยากจะถามต่อ แต่ไม่เอาดีกว่า อย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่นเลย
“ไม่ถามต่อเหรอ”
“ไม่อ่ะ มันเป็นเรื่องของแก”
“เรื่องมันเกิดเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง ฉันจับได้ว่าแฟนฉันแอบไปกิ๊กกับคนอื่นน่ะ” มันหยุดพักนึง คงจะดูปฏิกิริยาของฉันล่ะมั้ง
“เล่าให้ฉันฟังทำไมล่ะ” ฉันไม่ได้อยากฟังเลยนะ เรื่องของคนที่ตัวเองชอบกำลังพูดถึงแฟนเนี่ย
“แล้วพอฉันรู้เข้า แฟนฉันก็ขอโทษฉันใหญ่ แต่แกรู้มั้ย ว่าฉันไม่ได้อยากยกโทษให้เลย”
“ทำไมล่ะ” ฉันไม่กล้ามองหน้ามัน
“ไม่รู้สิ ฉันรับไม่ได้มั้ง” มันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“คนเราทำผิดแล้วสำนึกตัวเองได้ ก็ควรที่จะให้อภัยแล้วก็มองดูเขาแก้ตัวใหม่ ไม่ดีกว่าเหรอ” กำ นี่ฉันเผลอพูดอะไรออกไปอีกล่ะเนี่ย
“ยังงั้นเหรอ แกต้องการให้ฉันทำแบบนั้นเหรอ” หืม พูดแปลกๆแฮะ
“แล้วแกจะทำได้มั้ยล่ะ”
“ก็ต้องลองคิดดูก่อน”
“เอาล่ะ อย่าคิดมากเลยนะ กลับบ้านกันเถอะ เด๋วมันจะดึก” ฉันลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย
“กลับก็กลับ เออนี่จืด”
“อะไรเหรอ” ฉันหันกลับไปถามมัน
“ไปบ้านฉันก่อนมั้ย” เอ๋ ไปบ้านมันงั้นเหรอ ไปทำไมอ้ะ :o
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่อ่านแล้วเจบเเปลบๆอ่า.... :sad2:
มีใครเปนเหมือนเรามั่งมั๊ย???? :sad2:
ปล. ไม่ได้มาตั้งนาน คิดถึงเล้าจัง :m1:
-
จะชวนเจ้จืดไปทำไรเนี่ย
เหอ เหอ ฤาว่าจะเป็นแผนของนายภู อ่ะ อ่ะ อ่ะ :o :o :o :o :o
-
ค้างคาอะ . . .
-
แหมมมม ไปทำไมอะเหรอ หนูจะอธิบายให้ฟัง :o8:
ก้อคนกำลังอกหัก เค้าก้อแค่ต้องการให้มีเพื่อนอยู่ข้างกายก้อเท่านั้น จริงมั๊ยคะเจ๊จืด เจ๊อย่าปล้ำเค้าละกัน o16
-
หุหุ ใจสั่งมา(มั๊ง)
ไปเถอะไป๊ ชักช้าเด๋วอด
-
ลุ้นๆ รอๆ
[attachment deleted by admin]
-
จืดขา รีบตามนายภูไปบ้านนะคะ
ช้าอดม่ายรู้ด้วย
-
:m29: ลุ้นกันจังเลยนะ สรุปว่า ไปก็ไป :o8:
+++“ไม่ต้องงง เมื่อวานฉันเพิ่งซื้อคอมตัวใหม่มา หร้อมติดเนตด้วย ไปเล่นเกมส์ที่ห้องฉันเอามั้ย”
ว้าว... งี้ฉันก็ไม่ต้องแอบไปเล่นที่ออฟฟิซอีกแล้วน่ะสิ ฉันเลยตอบตกลงไป นายภูก็เลยดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย แหงล่ะ ช่วงเวลาแบบนี้ ขืนอยู่คนเดียวก็คงคิดมากจนเส้นเลือดในสมองแตกก็เป็นได้
เราสองคนกลับมาถึงบ้านก็ราว ๆ สามทุ่ม ก่อนที่จะไปบ้านมันนั้น ฉันก็ต้องกลับไปที่บ้านพักตัวเองเสียก่อน เพื่อที่จะไปอาบน้ำแล้วก็บอกพวกนั้น เด๋วจะเป็นห่วงกัน
“แหม เด๋วนี้รู้ว่าแกกับภู ตัวจะติดกันตลอดเลยนะ” นังออมแอบกัดฉันอีกแล้ว
“พูดงี้ไม่ได้นะ ตัวฉันไปติดกับมันตอนไหน เห็นมั้ย ตอนนี้ก็ตัวคนเดียวนี่”
“โห แก้ตัวน้ำขุ่น ๆ” มันว่างั้น
“แล้วคืนนี้จะกลับมั้ยล่ะแก” นายปุ้ยถามฉัน
“กลับสิ แต่คงดึกแหละ ปิดบ้านไปเลยนะ เด๋วฉันเปิดประตูเอง” พวกเราจะมีกุญแจบ้านกันคนละดอกไว้ยามไปไหนมาไหน
“ดูแลตัวเองดีๆล่ะ ระวังตัวด้วยล่ะแก” นังออมยังแซวไม่เลิก
“ย่ะ ฉันไปก่อนนะ”
ไอ้ที่ฉันไปบ้านของนายภูเนี่ย จริงๆแล้วไม่ได้อยากไปอยู่เป็นเพื่อนมันเพื่อปลอบใจหรอกนะ แต่เห็นแก่เกมส์ตะหากล่ะ อิอิ เสร็จเรา
บ้านนายภูเดินลงไปอีกไม่ไกลเท่าไหร่ก็ถึงแล้ว ตอนแรกมันบอกจะมารับที่บ้าน แต่ฉันไม่ยอม เด๋วจะโดนแซวหนักกว่าเดิม เลยขอเดินไปบ้านมันเองดีกว่า
“เปิดประตูหน่อย” ฉันยืนอยู่หน้าบ้านมันแล้ว บ้านมันเป็นบ้านไม้ชั้นเดียว
“มาแล้ว ๆ” มันเปิดประตูให้ฉัน บ้านนายภูฉันยังไม่เคยมาหรอกนะ เลยไม่รู้ว่าข้างในมันจะเป็นยังไงมั่ง
พอมองเข้าไปเท่านั้นแหละ อุแม่เจ้า ทำไมมันถึงได้รกยังเงี้ยล่ะ เฮ้อ นี่แหละน้า เขาถึงเรียกว่าเป็นผู้ชายแท้ ๆ ไม่ค่อยเรียบร้อยเอาซะเลย
“นี่แก เคยคิดจะเก็บบ้านมั้งมั้ยเนี่ย”
“ก็มันไม่มีเวลานี่หว่า” มันตอบแบบง่าย ๆ
“ขี้เกียจมากกว่าน่ะสิ” ฉันพูดออกไปเบา ๆ
“อะไร พูดมาดีดีนะแก” ได้ยินอีกนะมัน
“เปล่า ๆ อ๊ะ....” ฉันรีบเดินไปยังโต๊ะคอมทันที อิตาภูออนเกมส์ไว้พอดี
“เฮ้ย ๆ นั่นมันตัวของฉันนะเว้ย”
“ไหนบอกว่าจะให้ฉันมาเล่นไง อย่ามามั่วนะแก”
“เออ ๆ ก็ได้” มันก็ต้องยอมสิ เพราะฉันน่ะใคร
นายภูนั่งมองฉันเล่นเกมส์อยู่บนเตียงของตัวเอง สายตาของมันดูว่างเปล่าพิกล สักพักมันก็เดินลากเอาเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ ฉันจนตัวแทบจะติดกันแน่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
จิ้มเจ๊จืด ก่อนจะโดนนายภูจิ้ม ฉึก ๆ ๆ :laugh:
-
ช่วยจิ้มอีกคน หุหุหุ...
o13 o13 o13
-
:o8: :o8: เอาล่ะสิ มานั่งข้างกัน
จากนั้นก็จะมีโอบ กอด และปลอบตามฉบับผู้ใหญ่ ใช่มะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m4:
-
....ไม่ได้ชิดก็ขอเพียงได้ชม
ไม่ได้สมไม่เห็นแคร์อะไร
ขอให้ได้รักข้างเดียวเอาไว้
ไม่เช่นนั้นใจฉันคงหลุดลอย .... :o8: :o8: :o8:
-
:m23:เข้ามาลุ้น :m12:
-
Wow !!!!
เจ้ไม่ต้องลีลาล่ะ จับทำผั-เลย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
Wow !!!!
เจ้ไม่ต้องลีลาล่ะ จับทำผั-เลย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
อ่านะ
-
โอกาสทองมาถึงแล้วเจ๊ :oni2:
-
ลองอ่านกันดูนะ
http://www2.manager.co.th/mwebboard/listComment.aspx?QNumber=253963&Mbrowse=6
อ่านแล้วได้ใจดี o13
-
:oni3: ฮึ!!! อะไรกันเนี่ย เอะอะ เอะอะก็จะให้เค้าทำอย่างว่า....
คิดเหรอ ว่าเค้าจะไม่กล้า..... :m13:
+
+++
++++++
+++++++++
:o8: ไม่กล้าทำจริง ๆ นั่นแหละ ก็เค้าเป็นคนเรียบร้อยดังผ้าพับไว้นี่จ้ะ หุหุ
ป.ล. จะมาบอกว่า ยังไม่ได้แต่งต่อเลยอ่ะ คิคิ รอกันต่อไปนะจ้ะ :oni2:
-
เป็นอันรู้เรื่อง ว่ารอต่อไป :a12:
-
:a6: แต่งเสร็จสดๆร้อนๆเลยนะเนี่ย เหลือเวลาอีก 3 นาที ขอให้อ่านกันอย่างสนุกสนานนะจ้ะ หนูๆ :bye2:
ตอนที่ 43
อยู่ ๆ มันก็เอาแขนขึ้นมาโอบไหล่ฉัน ทำประมาณว่าสนิทกันมากๆงั้นแหละ แต่ฉันไม่คิดอย่างงั้นน่ะสิ ถึงจะอยู่กันแค่สองต่อสองก็เหอะนะ มันก็ไม่ดีอยู่นั่นแหละ เกิดฉันเผลอใจไปทำไงล่ะ
“จะเล่นเหรอ” ฉันถามมัน
“ไม่ล่ะ ดูแกเล่นดีกว่า”
“งั้น... ช่วยเอาแขนออกไปทีได้มั้ย” ฉันว่าจะไม่พูดแล้วนะ แต่ก็อดไม่ได้
“ทำไมล่ะ หนักมากรึไง” อ้าว กรูผิดซะงั้น
“เออ.... โคตรหนักเลยว่ะ เอาออกไปได้แล้ว” เมื่อไม่ยอมเอาออก ฉันก็เลยปัดเองซะเลย
“เล่นตัวจริงน้า แหม... ทีไอ้พวกทหารล่ะ อ้อล้อเชียว”
เอ๋... ไอ้นี่ ชักจะยังเนี่ย พาลไปถึงพวกนั้นเฉยเลย กะมันน่ะ ทำไมฉันจะไม่อยากล่ะ (แต่ต้องอดใจไว้ กลัวเจ็บอ่ะสิ)
พอฉันไม่เล่นด้วย มันก็เลยเดินไปนอนเล่นบนเตียง ฉันว่า ได้เวลาต้องกลับห้องของตัวเองแล้วล่ะ ฉันเลยหันไปบอกมันว่า
“แก ฉันจะกลับบ้านแล้ว ไปส่งหน่อยสิ” มันนอนอ่านการ์ตูนไม่สนใจฉัน
“ไอ้ภู ไปส่งฉันหน่อยดิ” ครั้งที่สองก็ยังมึน
‘อะไรของมันวะเนี่ย กวนประสาทกูอีกละ เด๋วก็จับปล้ำซะเลยนิ หุหุ’ คิดเองเออเอง
ด้วยความง่วงแอนด์หงุดหงิด เลยเดินกร่างเข้าไปหามันที่เตียงซะเลย
“หูตึงหรือว่าแกล้งไม่ได้ยินฮะ ไอ้ภู”
“อะไร.... เมื่อกี้ว่าไงนะ ไม่ค่อยได้ยินเลยอะ” กวน กวนจริงๆ แน่ใจเหรอว่ามันเพิ่งทะเลาะกะแฟนมาเนี่ย ดูไม่ทุกข์ร้อนเลยนะมรึง
“จะกลับบ้าน จะไปส่งมะ”
“ฮึ่ย... ดึกแล้ว จะกลับทำไม นอนนี่ก็ได้” มันพูดหน้าตาเฉย แต่อิฉันสะดุ้งเฮือกสิ
“....???” เงียบกริบ มองตาปริบ ๆ
“อะไร กลัวฉันปล้ำรึไง” ดูมันพูดดิ อยากจะกรี๊ดๆๆๆๆ
“กลัว.... ฉั้นเนี่ยนะจะกลัว พูดผิดพูดใหม่ได้นะ” พูดจบก็ต้องวางฟอร์มมั่นใจสุดๆ แต่จริงๆอ่ะ กลัวโคดดดดด
“แน่จาย ไม่กลัวจริงหรอ” มันเริ่มทำหน้าล้อเลียน อ้าว ไอ้นี่ มันยังไงๆนะเนี่ย
“เหอ ๆ ส่งฉันกลับบ้านเหอะนะ” อ้อนวอนเข้าไปสิ จะได้มั้ยล่ะนั่น
“เดินกลับเองดิ ง่วงละ จะนอน” อ้ะ อ้าว ไม่ได้นะ ใครจะกล้าเดินกลับล่ะ มืดก็มืด นี่มันเลยเที่ยงคืนมาแล้วนะ
“ไม่เอาอ่ะ ไปส่งสิ จะกลับบ้าน” เริ่มงอแงแล้ว ดูดิมันจะส่งกลับมั้ย
มันก็ทำเป็นไม่สนใจ แถมยังทำท่าจะเดินไปปิดไฟด้วยอ้ะ ตายแล้ว เอาไงดีวะเนี่ย จะกลับหรือไม่กลับดี ถ้ากลับก็ต้องรีบกลั้นใจเดิน แต่เผอิญอย่าลืม เป็นโรคกลัวความมืดแล้วก็ผีอย่างหนัก แต่ถ้าเกิดไม่กลับล่ะ อิพวกที่บ้านก็ต้องสงสัยแล้วก็เอาไปนินทากันสนุกปากเลยอ่ะสิ แง้ๆๆๆๆ
“เด๋ว...” ฉันร้องห้ามมันก่อนที่จะไปปิดไฟ
“อะไรอีกล่ะ”
“แล้วฉันจะนอนตรงไหนล่ะยะ” นอนก็นอนวะ คงไม่มีอะไรหรอก
“นี่ไง....” มันชี้ไปที่เตียง” หา.... นอนเตียงเดียวกับเมิงเนี่ยนะ
“เหอะ นอนตรงอื่นไม่ได้รึไง” ก็เห็นนอนบนเตียงอ่ะ โดนทุกที (กลับไปอ่านภาคก่อนๆก็จะรู้)
“เอ้า... อยากนอนตรงไหนก็นอนไปละกัน”
“ถ้างั้น เอาหมอนกับผ้าห่มมาให้หน่อยสิ” มันก็เดินไปหยิบมาให้
“ขอบใจย่ะ อ้อ... อีกอย่างนึงนะ”
“อะไรอีกล่ะ เรื่องเยอะจังนะแก” มันเริ่มบ่นๆ สงสัยจะง่วงจริงๆ
“ปะ เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แกไปปิดไฟเหอะ” มันก็ยิ้มๆ แล้วก็เดินไปปิดไฟ อ๋าว ไอ้ภู มันต้องรู้แหงๆ ว่าฉันคิดอะไรอยู่
ตอนแรกก็กะจะบอกมันว่า ห้ามทำอะไรชั้นนะยะ แต่คิดไปคิดมา มันคงไม่ทำอะไรเราหรอก เพราะมันน่ะไม่ได้ชอบฉันซะหน่อย เราน่ะเป็นเพื่อนสนิทกันตะหากล่ะ
“จะปิดไฟล่ะนะ แล้วจะนอนตรงนั้นจริงๆอ่ะ”
“ตรงเนี้ยแหละ ปิดเลย” ฉันเลือกนอนข้างคอมพ์ ไม่ห่างกันเท่าไหร่หรอก นายภูปิดไฟแล้วก็เดินไปขึ้นเตียงของตัวเอง พอปิดไฟแล้วในห้องก็มืดมิดเลยล่ะ
ตอนแรกตัวเองก็นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ มันแปลกที่น่ะ ถึงแม้ในห้องจะมืด แต่ฉันก็ได้ยินเสียงในห้องนะ ฉันได้ยินเสียงเหมือนนายภูพลิกตัวไปมาอยู่นั่นแหละ นอนไม่หลับหรือไงนะ เอ... หรือว่า มันจะ.... เกิดอารมณ์อย่างว่าเข้าแล้วล่ะ
อ๋ายยยย ไปเอามาจากไหนเนี่ยเรา (ก็อ่านมาเจอนี่หว่า) ฉันเลยหลับไม่ลงเลยทีนี้ (กลัวโดนลักหลับอ่ะจิ) สักพักฉันก็รู้สึกเหมือนกับว่า มีเท้าคนเหยียบลงมาบนพื้นอย่างงั้นแหละ ตอนนั้นฉันหลับตาปี๋เลย (กลัวผีอ่ะ แต่จริงๆน่าจะคิดเป็นนายภูนะ หุหุ)
ตายละวา จะเป็นนายภูหรือผีกันแน่ ติดตามตอนต่อไปนะ บ้ายบาย :oni1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
ลุ้นนนนนนนนนนนนนนน :m13: :m13: :m13: :m13:
-
:a1:
ในที่สุด เจ๊คง
จะหายจากอาการคัน หลังจาก หยากไย่ปกคลุมมาเป็นระยะเวลายาวนานแล้วงั้นสินะคะ
:laugh:
-
เจ้จืด เอาแล้วไง
ลุ้นกานต่ปายยย :a1: :a1: :a1:
-
:m12: :m12: ใกล้จะโดนแระ :o8: :o8: เป็นกำลังใจให้พี่ภูรุกต่อๆ ไป :oni2:
ส่วนเจ๊จืดก้อ ............... "สู้เค้าเราของจริง" :a2:
-
:a1:
ในที่สุด เจ๊คง
จะหายจากอาการคัน หลังจาก หยากไย่ปกคลุมมาเป็นระยะเวลายาวนานแล้วงั้นสินะคะ
:laugh:
ถูกใจเจ๊จริง ๆ แต่ต้องมาตามดูละกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 44
มาแล้ว ๆ หลังจากที่ลุ้นระทึกว่า ใครน้อลงมาเดินย่ำพื้นอยู่ได้ สรุปค่ะสรุป นายภูนั่นแหละที่ลงมาเดินน่ะ แต่หาได้เดินมาหาฉันแต่อย่างใด มันเดินไปห้องน้ำค่ะ กำ อุตส่าห์จิ้นซะดิบดี เสียเซลฟ์หมดเลยตู
มันเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ฉันก็โล่งอก หลังจากที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้มันจนเมื่อย ก็เลยพลิกมานอนหงายมั่งดีกว่า สักพักนึงมันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ แสงไฟในห้องสาดมาแยงตาฉัน ตอนนั้นแอบมองมันอยู่ พอมันเปิดนั่นก็หลับตาเลย
เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา แต่เอ.... ทำไมใกล้ฉันจังเลยล่ะ ตายละวา งานนี้
“......” มันเดินมาหยุดข้างๆฉันแน่ ฉันรู้สึกได้ ฉันทำเป็นแกล้งหลับแต่หัวใจสิ แทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกแล้ว
แป๊บเดียวของมันนั้น สำหรับฉันแล้วมันนานแสนนานเหลือเกิน จะทำอะไรก็ทำซะทีเถอะ ฉันพร้อมแล้ว อ้างงงงงงง (กำของกรู)
“นี่แน่ะ แกล้งหลับล่ะสิ” มันเอานิ้วมาจิ้มหน้าผากฉันอ่ะ แถมยังพูดบ้าๆอีก
“มาจิ้มฉันทำไมเนี่ย” ฉันก็ตื่นสิคะ
“ก็แกล้งหลับทำไมล่ะ”
“เอ้า แล้วแกล่ะ ไมไม่ไปนอน มาจิ้มหน้าคนอื่นเค้าทำไมยะ” ฉันเถียงมัน ทั้งๆที่ยังนอนอยู่
“นอนไม่หลับ” สั้นๆเลย
“ก็กินยาแก้แพ้สิ หลับสนิทเลย” ฉันแนะนำมันไป
“ไม่มีอ่ะ”
“เอ้า แล้วจะให้ทำไงล่ะ ไปนอนเถอะไป เด๋วก็หลับเองแหละ” ฉันไล่มันไปนอนซักที
“ไปนอนด้วยกันป่ะ” มันพูดออกมา
“หะ.... อะไรนะ” ฉันก็นอนอ้าปากค้างสิ นึกไม่ถึงว่านายจะกล้ามาก
“ไปเหอะ มีคนนอนด้วย อาจจะหลับลึกก็ได้” กำ ตบหน้าฉันอย่างแรง หาว่าฉันไม่มีเสน่ห์ล่ะสิ อิตาบ้า น่าตบปากจริงๆ
“ไม่เอา จะนอนตรงนี้แหละ แกไปนอนได้แล้ว”
“ไปเหอะ ไปนอนเป็นเพื่อนหน่อย” มันยังรบเร้าอยู่เหมือน อืม ฉันว่ามันยังไงยังไงอยู่นะ
“เฮ่อ... แกนี่ ไปก็ไป แต่ห้ามทำอะไรฉันนะเว้ย”
“โฮ้ย ใครจะทำแกลงฟะ ถ้าเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง” กำ ตบหน้ากรูดีกว่ามั้ย มาพูดแบบนี้
“ย่ะ ขอให้เป็นอย่างปากพูดเถอะ ลองมาโดนตัวฉันนิดเดียวนะ ฉันจะถีบแกให้” เป้นไงล่ะ เปรี้ยวสุดๆ มันก็ทำหน้าแหยๆ
“ลุกๆ ไปนอนนู้น เด๋วฉันไปปิดไฟห้องน้ำเอง”
และแล้ว ฉันก็ต้องลุกไปนอนบนเตียงของคุณชายสาม (ว่าที่คนที่สาม) เอาวะ มันคงไม่ทำอะไรเราจริงๆนั่นแหละ ก็มันมีแฟนแล้วนี่ มันจะมาสนใจอะไรกับคนอย่างฉัน แถมเราก็ยังสนิทกันมากด้วย เอาน่า ไม่มีอะไรหรอก (ปลอบใจตัวเอง)
“เฮ้ย เขยิบไปหน่อยสิ นอนซะเต็มเตียงเลยนะ” อะไรยะ ตรงไหนเต็มเตียง ก็แค่เหลือที่ไว้ให้มันนิดนึงเอง หุหุ
“เออ นั่นแหละ นอนไป แล้วอย่ามากอดฉันนะเว้ย”
“หลงตัวเองไปหน่อยรึเปล่าแก” มีรึที่จะไม่กัดมัน
ไอ้ภูมันก็หัวเราะหึหึไป มันล้มตัวลงนอนแล้วเอาแขนพาดขึ้นไปบนหัว (เหม็นเต่าว่ะ อิอิ) สงสัยจะคิดอะไรอยู่ล่ะมั้ง ส่วนฉันก็เขยิบไปจนจะตกเตียงอยู่และ อย่างว่า คนไม่เคยอ่ะ (ไม่เคยครั้งเดียวน่ะสิ) (----รู้ดีจริงๆ)
“จะเขยิบไปถึงไหน” ในที่สุดมันก็ถาม
“ก็ กะว่าถ้าลงจากเตียงได้ก็คงลงไปแล้วล่ะ” หุหุ ตรงคำถามป่ะ
“เหอะ ดูพูดเข้า เขยิบมาใกล้ๆก็ได้ ไม่กัดหรอกน่า” อุ อยากให้กัดมากกว่าอ่ะ
“ตรงนี้แหละ สบายแล้ว”
“ตามใจ” แล้วมันก็นอนหันหลังให้ฉัน
“นอนซะที เหนื่อยกับมันจริงๆ” ฉันพูดพึมพำ และแล้วฉันก็เริ่มทนความง่วงไม่ไหว ตาเริ่มปรือๆ หัวสมองเริ่มวิ้งๆ
ในที่สุด ฉันก็.... หลับ นึกกันล่ะสิใช่ม้า ว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ เลย ไม่มีหรอกค่ะ เผอิญว่าเราบริสุทธิ์ใจกันทั้งสองฝ่ายน่ะ (หรอ ฝ่ายไหนล่ะจ้ะ) แหม กัดฉันจังเลยนะ อิคนแต่งเนี่ย
วันรุ่งขึ้น ฉันก็พบว่า นายภูขี่รถออกไปซื้อข้าวกล่องมาให้แต่เช้าเลย โอ้ว แม่จ้าว ช่างดีเลิศประเสริฐศรีอะไรเยี่ยงนี้ ทำดีกับฉันทำมาย ทำให้ฉันรักแกทำมายคะ
และแล้ว หัวใจอิฉันก็ยกให้กับความดีของชายคนนี้ที่ทำให้ฉันโดยไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไรเลย คุณเคยเจอบ้างมั้ย คนที่มีแต่ให้เรา โดยที่ไม่เคยขออะไรจากเราเลย
แม่ว่าฉันจะได้ในสิ่งที่ภูให้มาหลายๆอย่าง แต่มีอยู่อย่างเดียวที่ฉันไม่เคยได้เลย นั่นก็คือ ความรักจากเค้า ฉันได้เป็นแค่เพียงเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งเท่านั้น
บอกแค่นี้ ก็คงเดากันได้ว่าสุดท้าย ความรักครั้งนี้จะจบลงอย่างไร มันก็คงเป็นได้แค่ แอบรักเขาข้างเดียวเท่านั้นเอง เจ็บปวดยิ่งกว่าอะไรเสียอีก โดยเฉพาะเวลาสุดท้ายที่ฉันตัดสินใจบอกรักกับเค้า ทุกอย่างกำลังจะมาถึงบทสรุปแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปล. ตอนหน้าเป็นตอนจบแล้วนะ :bye2: สำหรับเรื่องนี้คงจบลงจริง ๆ ทั้งๆที่ยังมีเรื่องส่วนตัวหลังจากมาจากภูเก็ตแล้ว แต่คงไม่เอามาลงต่อเรื่องนี้แล้ว เพราะเหนื่อยเหลือเกิน :sad2: โชคดีนะทุกๆคนที่อ่านเรื่องนี้ขอให้รักสมหวังกันนะ อย่าเจอแบบจืดในเรื่องนี้เลย มันเจ็บ :m15:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ทำไมต้องจบด้วยล่ะคับคุณจืด :serius2: :serius2:
หลอกให้จิ้นซะตั้งนาน สุดท้ายก็หลับสนิท :m20: :m20:
-
ก็มันต้องจบนี่นา :m12: เอาน่า
ป.ล. โรตีแข๊งแขง ปล่อยไว้นานก็เงี้ย :m30:
ตอนจบนิดหน่อย
“ฉันมีอีกเรื่องจะบอก” มันพยักหน้ารับรู้
“แต่สัญญานะ ว่าถ้าบอกไปแล้ว เราจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่” ตอนนี้ภูเริ่มสงสัยหนักเข้าไปอีก บางคนพอบอกมาถึงตรงนี้ เขาก็จะรู้แล้วว่าจะบอกอะไร
“อือ สัญญาสิ มีเรื่องอะไรก็บอกฉันมาเถอะ”
“อื้ม จะบอกแล้วล่ะ ภูธร..... ฉัน.....”
-
:a6: :a6: ทำงี้ได้ไงอ่ะ มาต่อให้ค้างคาเหนๆนะคุณจืด :serius2: :serius2:
-
เส้าใจ
แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงอยู่ดี
ขอให้เจ้เจอ your sweet heart เร็วๆ
จะได้ไม่มีใครต้องโดดเดี่ยวไง
-
รีบมาต่อเร็วๆ นะ สนุกมากเลย อ่านตั้งแต่ 7 โมงเช้าถึงบ่ายสามอะ ตั้งแต่ภาคแรกเลย เขียนได้ดีมากๆๆคะ :a2:
-
เจ้จืด "ภู .....ฉัน......เอ่อ........ :o8:ชั้น.... อยากเป็นเมียนาย" <-----------------บอกไปแบบนี้เลยค่ะ o13
-
o7 เง้อ... จบซะทีนะ สำหรับเรื่องยาวเรื่องนี้ ร้สึกมัน่างยาวนานเสียเหลือเกิน
ตอนแรกนึกว่าจะเยนไม่จบ แล้วิ่งหนีไปซะก่อน สดท้ายเลยรวบรัดให้มันจบลงซะดื้อ ๆ
:pig4: ขอบคุณทุกคนที่ช่วยติดตามอ่านมาตลอดนะ เอาล่ะ ตอนอวสานมาแล้ววววว
**************************************
ตอนจบ
ฉันตัดสินใจบอกรักนายภูในวันที่ฉันจะต้องย้ายที่ทำงานจากภูเก็ตมาที่กรุงเทพฯ วันนั้นเป็นวันที่ฉันเศร้าใจมากที่สุด ฉันไม่อยากจากนายภูแล้วก็เพื่อนๆทุกคนที่นี่ไปเลย แต่ทำไงได้ทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว
“ไปบอกลาไอ้ภูมันรึยังล่ะ” ออมบอกฉันให้ไปลามัน แต่ฉันกลัว กลัวร้องไห้ต่อหน้ามัน
“เด๋วค่อยโทรไปบอก”
“ไปแล้วก็อย่าลืมโทรมาหากันบ้างนะ” ออมมันจะไปเรียนต่อโท
“อืม ไม่ลืมหรอก”
ทุกคนเครียดไปตามๆกัน ก็ทำมาเกือบสองปีแล้ว มันผูกพันนะ อยู่ๆจะต้องย้ายไป มันก็หดหูน่าดู เรื่องที่ฉันจะย้ายนี้ นายภูยังไม่รู้ แต่ฉันตั้งใจว่าจะโทรไปบอกตอนพักกลางวันนี้แหละ แล้วฉันก็โทรไปจนได้
“ฮัลโหล ฉันเองนะ”
“ว่าไง จะให้ไปรับรึไง” มันก็ถามเหมือนๆเดิม ปกติของพวกเรา
“อืม มารับไปกินข้าวด้วยนะ” มันก็ตอบอืม แล้วก็วางสายไป
พักเที่ยงมันก็ออกมารับฉันไปกินข้าวด้วย วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราสองคนจะได้เจอหน้ากัน อีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ที่ฉันจะได้พบมันอีก
“หน้าแปลกๆ มีอะไรรึเปล่าแก” มันถามเหมือนรู้
“อือ คือว่า” ฉันลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดต่อ
“เอาไว้บอกตอนเย็นดีกว่า เราไปเขารังกันนะ” ฉันว่าที่นั่นคงจะเหมาะดี
“เอ๋า... เอางั้นก็ได้ ท่าจะสำคัญมาก”
“แหงอยู่แล้ว” ฉันอยากมอง อยากจดจำภาพใบหน้าของคนๆนี้ไว้ แต่ฉันกลัว กลัวว่าจะลืมเข้าสักวันหนึ่ง
“ข้าวมาแล้ว มื้อนี้เลี้ยงเอง” ทุกมื้อเลยละมั้งเนี่ย ถ้ามากินกับมันน่ะ
“กับแฟนเป็นไงมั่ง” ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นโทรหากันเลยนิ
“ก็ไม่ยังไง มันไม่ค่อยมีเวลาน่ะ” เอ๋.... ห่างกันก็อย่างงี้แหละ
“งั้นเหรอ กินข้าวเถอะ เด๋วจะเย็นซะก่อน” ฉันเปลี่ยนเรื่อง เพราะไม่อยากให้ภูต้องมาเล่าอะไรเครียดๆให้ฟัง
เรากินข้าวเสร็จแล้ว ก็กลับไปทำงานตามปกติ พอเลิกงานแล้ว ฉันก็เดินไปหามันที่ตึกตรงข้าม บอกว่าจะไปอาบน้ำก่อน ให้มันรอที่บ้านนั่นแหละ
พออาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันก็เดินไปหามัน มันก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่เหมือนกัน เราสองคนนั่งรถเข้าเมือง ตรงไปหาอะไรกินกันก่อน จากนั้นก็ขึ้นไปบนเขารังกัน ตอนนั้นเป็นเวลาโพล้เพล้แล้ว
“วันนี้คนน้อยเนอะ” ดีแล้วล่ะ คนเยอะฉันคงอายเค้าจะแย่
“ไปนั่งที่เดิมของเราสิ”
“วันนี้มีอะไรรึเปล่าเนี่ย” มันเริ่มสงสัย ฉันน่ะมีแน่ๆ
“เด๋วก็รู้ ไปเถอะน่า” ฉันเดินนำมันไปนั่งที่ประจำของเราก่อน
นายภูเดินตามมานั่งลงข้าง ๆ ฉัน สายตาก็ทอดมองลงไปยังตัวเมืองด้านล่าง ที่ตอนนี้เริ่มเปิดไฟกันบ้างแล้ว ฉันนั่งมองใบหน้านั้น ฉันไม่รู้ว่าฉันรักไปได้ยังไง ภูไม่ใช่คนหล่อเหลาเอาการ แต่ภูเป็นคนดีมาก ถึงแม้จะติดเกมส์ไปหน่อยก็เถอะ แต่ข้อดีก็มีมากกว่าข้อเสีย
และนั่นแหละ ที่ทำให้ฉันรัก และยอมตัดสินใจที่จะบอกว่า ฉันรัก ต่อให้มันออกมารูปแบบไหนก็ตาม ฉันเตรียมใจมาแล้วล่ะ
“ว่าไง มีเรื่องอะไรจะบอกเหรอ” มันถามแล้ว
“คือ.... คือว่าพรุ่งนี้ ฉัน... เอ่อ” พอจะบอกจริงๆ มันก็อัดอั้น พูดไม่ออกแฮะ
“หืม พรุ่งนี้ทำไมเหรอ”
“ฉัน ต้อง... ย้ายไป กรุงเทพฯแล้ว”
“หือ ย้ายไปไหนนะ”
“ไปกรุงเทพฯ พรุ่งนี้แล้ว” มันทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“ฮึ่ย พรุ่งนี้เนี่ยนะ ทำไมมันกะทันหันนักล่ะ”
“ไม่รู้สิ ฉันต้องไปจริงๆนั่นแหละ” ฉันเศร้านะ ไม่อยากไปเลย แต่จะทำไงได้
“แล้ว พรุ่งนี้จะไปกี่โมง” เสียงมันดูซึมๆไปเหมือนกัน
“6 โมงเย็นน่ะ” ฉันเริ่มพูดไม่ออก เรื่องที่จะบอกรักก็ดูเหมือนจะยากยิ่งเหลือเกิน
“ให้ฉันไปส่งมั้ย” ไม่รู้สิ ถ้ามันไปส่ง ฉันต้องร้องไห้แน่ๆเลย
“อืม ภูธร…..” ฉันตัดสินใจแล้ว ต้องบอกไป เรื่องมันจะได้จบๆเสียที
“อะไรเหรอ”
“ฉันมีอีกเรื่องจะบอก” มันพยักหน้ารับรู้
“แต่สัญญานะ ว่าถ้าบอกไปแล้ว เราจะยังเป็นเพื่อนกันอยู่” ตอนนี้ภูเริ่มสงสัยหนักเข้าไปอีก บางคนพอบอกมาถึงตรงนี้ เขาก็จะรู้แล้วว่าจะบอกอะไร
“อือ สัญญาสิ มีเรื่องอะไรก็บอกฉันมาเถอะ”
“อื้ม จะบอกแล้วล่ะ ภูธร..... ฉันรักแกนะ”
หลังจากบอกคำนั้นออไปแล้ว ทุกอย่างดูสงบเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรเลย ภู พอได้ฟังแล้วก็ทำท่าอึ้งนิดๆ ก่อนที่จะหันหน้าไปมองในเมืองอีกครั้ง
พอมาถึงตรงนี้ ฉันก็รู้แล้วล่ะ ว่ามันหมายถึงอะไร ฉันรู้ ว่าทุกอย่างมันจะเป็นไปในรูปแบบไหน ฉันว่าฉันเตรียมใจมาพร้อมแล้ว แต่ว่า... มันก็ไม่ได้ทำให้ฉัน กลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ได้เลย
ฉันก็มองลงไปยังเมืองที่ตอนนี้มีแสงไฟระยิบระยับอยู่เหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่ ดวงตาทั้งของข้างของฉันมันเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย ฉันไม่สะอื้นออกมา เพราะมันสะอื้นอยู่ภายในอก
มันเจ็บแปลบ เจ็บร้าว ทรมานจนแทบจะหายใจไม่ออก แล้วก็มันก็ยิ่งเจ็บไปมากกว่านั้นอีก เมื่อภูมันบอกออกมาว่า
“ฉันก็รักแกเหมือนกันนะ แกเป็นคนพิเศษสำหรับฉัน เราสองคน...” มันหยุด แล้วก็พูดต่อ
“จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป”
ขอบคุณ.... ขอบคุณที่แกพูดออกมาแบบนี้ ขอบคุณนะ ฉันจะไม่มีวันลืมแกเลย ลาก่อน.... เพื่อนรักของฉัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
จะจบแล้วจิงๆ หรือเจ้จืด
อย่าเพิ่งจบจินะนะนะนะ
เ้จ้...อย่าเพิ่งเลิกเขียนเลยนะ
่ว่างๆ มาต่อตอนพิเศษก็ด้าย
แต่ยังไงก็ขอบคุณน้าและิคิดถึงมากมาย
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
บทส่งท้าย
เย็นวันต่อมา นายภูก็ขับรถมาส่งฉัน ครั้งนี้ฉันต้องเดินทางกลับบ้านคนเดียว เพราะนายปุ้ยนั้นได้ลาออกไปทำงานที่ใหม่ตั้งนานแล้ว ก่อนฉันขึ้นรถทัวร์แล้ว ก็โบกมือลาแล้วก็ยิ้มให้นายภู พยายามทำตัวร่าเริงให้ได้มากที่สุด แม้ว่ามันจะตรงกันข้ามกับใจฉันที่ตอนนี้กำลังทนเจ็บปวดอยู่
แต่ฉันก็ไม่อยากทำให้ใครต้องมาคิดมาก เพียงเพราะว่าเห็นความอ่อนแอของฉันคนนี้ พอนายภูกลับไปแล้ว ฉันก็บอกกับตัวเองว่า ต้องเข้มแข็งนะ เราจะร้องไห้ไม่ได้เด็ดขาด เราจะต้องอดทนกับความรู้สึกนี้ให้ได้ ก็เราน่ะ เจอมันมาตั้งเท่าไหร่แล้ว
สุดท้าย พอรถเริ่มวิ่งขึ้นสะพานสารสินเพื่อที่จะข้ามไปยังพังงา ฉันก็ทนกับความเศร้าของตัวเองไหว ฉันปล่อยให้น้ำตาที่มันอัดอั้นอยู่ข้างใน ให้รินไหลออกมาจนหมด ฉันไม่สะอื้น ฉันไม่ร้องไห้โฮ ฉันเพียงแค่ปล่อยให้มันได้ระบายออกมาก็เท่านั้นเอง
จบแล้ว ความรักครั้งสุดท้ายของฉัน ครบสามครั้งแล้วสินะ ที่ฉันผ่านมันมาได้ แต่ก็ต้องทนกับความเจ็บปวดนานทีเดียว เกือบครึ่งปีที่กว่าจะลืมความรักครั้งนี้ได้ แต่มันก็ทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้น ทุกวันนี้เราสองคนยังคงคบกันแบบเพื่อน มีติดต่อพูดคุยกันบ้าง ถึงจะไม่บ่อยก็ตาม
และล่าสุดฉันก็ได้ข่าวว่า มันมีแฟนใหม่แล้ว ร้ายจริงๆนะ ตาภูนี่ แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ เอาใจเก่งแสนดีขนาดนั้น ใครก็อยากจะได้เป็นแฟนทั้งนั้นแหละ
ปัจจุบันนี้ ฉันย้ายมาทำงานที่บ้านเกิดของตัวเองแล้ว ก็มีความสุขดีนะ แต่ก็ยังไร้วี่แววว่าจะมีใครเข้ามาในชีวิตอีกรึเปล่า สงสัยคู่ฉันคงจะไม่มีแล้วซะละมั้ง หุหุ
เอาน่า ชีวิตของคนเราถ้ายังไม่ตาย ยังไง้ยังไง มันก็ต้องได้เจอเข้าสักวันล่ะเนอะ ตอนนี้ฉันก็ได้แต่เฝ้ารอ รอคอยใครบางคนอย่างมีความหวัง หวังว่า.... จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง
เขาคนนั้น ยังไม่เคยหายไปจากใจดวงนี้ เขาคนนั้นยังสถิตอยู่ ณ ที่นี่ ที่อกข้างซ้าย ทั้งสี่ห้องหัวใจ มันฝังรากลึกแล้วล่ะ คงไม่อาจมีใครเข้ามาแทนที่คนๆนี้ได้ ฉันจะรอ รอวันที่เราจะได้กลับมาพบกันอีกครา
The End
-
หวัดดีเจ๊จืด
เพิ่งมาอ่านเรื่องของเจ๊นะเนี่ย
แบบ 3 ภาครวดเลย o2
หนุกหนานมากๆ มีครบทุกรส
แต่มาเมนต์ครั้งแรกก็มาเจอตอนจบ อวสานซะงั้น 555
เจ๊น่ารักมากนะ ... เป็นผู้ฉิงที่น่าเอาเยี่ยง (บาง) อย่าง หุหุ
ชอบที่เจ๊ใช้ธรรมะ ปลงกับปัญหา
คิดแง่บวกมองโลกใบนี้ o13 COOL MAN!!!
ขอให้เจ๊ได้เจอเขาคนนั้นที่เจ๊อยากพบอยากเจอมาตลอด
คนอ่านก็อยากให้กลับมาเจอกันจริงๆ (ลุ้นตัวโก่งตัวงอ)
ไม่ว่าจะมาเจอกันอีกในรูปแบบความรู้สึกใดก็ตาม
(ตัวเองก็รอพบใครบางคนเหมือนกัน...เฮ้อออออ :เฮ้อ:
เข้าใจความรู้สึกเจ๊เลย...)
ชอบเจ๊นะ :m1:
มีความสุขในชีวิตทุกๆ วันนะเจ๊
แล้วเขียนนิยายเรื่องใหม่มาให้อ่านด้วย จะติดตามผลงานของเจ๊นะ
-
ขอขอบคุณ สำหรับเรื่องราวดีๆ
ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ต่างๆ
ขอคุณสำหรับแง่คิดและมุมมองของความรัก
ขอบคุณเพื่อนฝูงเจ๊จืด
ขอบคุณคนรักของเจ๊จืด
สุดท้ายก้อขอบคุณเจ๊จืดที่เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้อ่าน ต้องขอบอกว่าได้ข้อคิดเยอะมาก ขอบคุณค่ะ o13
-
o7 o7 หวังว่าคุณจืดจะได้สมหวังกะคนที่เฝ้ารอนะครับ :m15: :m15:
ไว้ว่างๆมาเล่าเรื่องทั่วๆไปอีกนะครับ โดยเฉพาะตอนที่มีคนเข้ามาจีบอ่ะ :laugh: :laugh:
-
สารภาพว่าไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งแต่เดือนตุลาปีที่แล้ว
เพราะยุ่งๆ แถมคนเขียนก็ขยันมากก o2
กะว่าหลังเมษา จะเข้ามาตามอ่านซะหน่อย เพราะจะว่างจากการตกงาน 555
แต่วันนี้เห็นเป็นตอนจบ เลยรีบเข้ามาดู :m23:
ยังไม่ได้อ่านเนื้อเรื่อง แต่ก็ขอให้คุณจืดมีความสุขกับชีวิตมากๆนะคะ
การอยู่ด้วยความรักใครบางคน ถึงแม้คนนั้นอาจจะไม่ได้รับรุ้
แต่ก็น่าจะทำให้เรามีความสุขได้ใช่มั๊ยคะ
แล้ว เค้าคนนั้น นี่ใครเอ่ย ถ้าอ่านจนจบแล้วจะรู้มั๊ยคะ ใช่อาร์ตมั๊ยอ่ะ (แป่ว เก่าซะ :m23:)
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่เล่าสู่กันฟังนะคะ :m1:
-
ว่าแต่
คนนั้นที่อยู่ในสีห้องหัวใจคือใครคะเจ๊จืด
เบส อาร์ท หรือภู
อ่านแล้วร้องไห้คะ เขียนได้ดีมาก ไม่แพ้ชีวิตน้องพิมเลย
-
อ่านจบแล้ว
ประทับใจมากๆๆๆ
:L2: :L2:
สู้ๆๆนะ
-
ประทับใจมากๆค่ะ :L2:
ไม่รู้จะพูดยังไงดี มันโหวงในอกแปลกๆอ่า ที่เจ๊โพสว่ามันถึงตอนอวสานแล้ว :sad2:
มันรู้สึกผูกพันยังไงไม่รู้นะ ติดตามมาตั้งแต่ยังรักใสๆวัยเรียนอ่ะจนมาถึงวัยทำงานแล้ว เหมือนได้เปนเพื่อนกันเลยอ่าแล้วจู่ๆมาถึงตอนจบ มันรู้สึกเหมือนอะไรมันขาดๆไปอ่า เหมือนบางอย่างมันหายไป แต่ก้ออย่างว่าแหล่ะเนอะ มีพบย่อมมีจาก o16 ยังไงขอให้เจ๊สมหวังในความรักนะคะ :pig3: และอยากบอกให้รู้ว่ายังมีคนรอลุ้นให้เจ๊กลับมาเล่าเรื่องราวความรักครั้งใหม่ให้ฟังอีก :myeye:
ขอบคุนค่ะ สำหรับเรื่องราวดีๆที่นำมาแบ่งปันกัน o1 :L2:
-
ไหงรวบรัดตัดความจบเร็วจัง เจ๊จืด :m29:
อย่าลืมมาเล่าเรื่องหลังจากภูเก็ตด้วยนะ ถือว่ามาทักทายล่ะกัน :m12:
โชคดีนะเจ๊จืด ขอให้คนนั้นที่เจ๊เก็บใจไว้ให้กลับมานะครับ :m4:
-
นู่จืดจ๊ะ หัวใจห้องที่สี่เก็บไว้ให้ใครเอ่ย
-
:m15:ฉันรู้ รู้ว่าการที่จะรักใครสักคน มันต้องทนแลกกับความเจ็บปวดขนาดไหน ถึงจะมีความสุขกับเค้า แต่คนเรามักมองข้ามความทุกข์นั้นไปเสียหมด ฉันกลัว กลัวที่จะต้องมีความรัก เพราะฉันไม่อยากเจ็บ ไม่อยากร้องไห้ ฉันรู้ อดีตมันย้อนกลับไมได้ ดังนั้น ฉันถึงต้องทนทุกข์ทรมานจนถึงทุกวันนี้ :m15:
อย่างที่จืดว่านั่นแหละ อดีตมันย้อนกลับไม่ได้จริงๆ....
อ่านมาได้ 38 ตอนละ สนุกดีครับ ขำๆ ชอบที่พวกจืดคุยกันครับ เราว่ามีสีสันดี ช่างคิด อะไรแบบนี้มาได้ ตัวอย่าง
ตลาดวาย อ่ะ ขำจัง คิดได้ไง555 เรามีเพื่อนแบบนี้คนนึง ตอนเรียน คนเดียวในกลุ่ม นอกนั้นก็หนุ่มๆทั้งนั้น ชีวิตเขาน่าสงสาร นะแต่เขาก็ใช้ชีวิต ที่ดูแล้วมีความสุขกะเพื่อนๆได้ เขาทำให้เพื่อนหัวเราะ คอยปลอบใจเพื่อนๆ ติดต่อสาวให้เพื่อน และอีกหลายอย่าง แต่พวกผมดิ ตอนนั้นไม่เคยคิดถึงใจเขาเลย(มั้ง) ชอบอำ ชอบแซว ชอบแกล้ง สารพัด แต่ก็ไม่เห็นเธอจะโกรธเลย แต่อีกมุมหนึ่งของชีวิต เพื่อนของผมคนนั้นเขาไม่ได้มีความสุขในชีวิตสักหน่อย จะมีได้ก็เมื่อ อยู่นอกบ้าน เพื่อนๆคงพอรู้นะครับ คือสมัยนั้นสังคมแบบนี้ คงจะแคบไปหน่อย
จนทุกวันนี้ จบมาหลายปีก็ไม่รู้ข่าวคราวของเธออีกเลย ยังไงเราก็ขอโทษนะ ที่เคยแกล้ง คุณ เอาไว้ คุณวีรพล คิดว่าคงอ่านเจอนะ อิ อิ
เรื่องนี้ เหมือนเช็คอายุเลยนะเนี่ย555
สงสัย บ้านอยู่ สระบุรีแหง มีฟาร์มด้วย น้ำตกงี้ นั่งรถไปบางกอก 2ชั่วโมงงี้ เข้าข่ายมะ ผมเดาถูกป่าวครับ
มาให้กำลังใจจืดครับ มีเรื่องใหม่ก็จะ ติดตามต่อ ตอนนี้ยังอ่านไม่ได้เท่าไหร่ ไปนอนก่อน ง่วงแว้วว
ยังไม่คาดเดาเรื่องก่อนหรอกนะ เดี๋ยวอ่านแล้วไม่อิน :L2: :L2:
-
จบแล้วเหรอ เฮ้อ เสียดายจัง
เสียดายคุณชายสามด้วย แงๆๆๆๆๆๆ
แต่ความเป็นเพื่อนมันยาวนานดีเหมือนกันนะ แม้ว่ามันจะเจ็บจี๊ดๆ เวลาเจอหน้ากันก้อเหอะ
ดีแล้วที่ ทั้งสองฝ่าย ไม่มีอะไรเกินเลยกัน เพราะไม่งั้นมันคงเจ็บลึกไปกว่าที่เป็นอยู่นี้
ว่าแต่ การรอคอยใครบางคน ที่ไม่รู้ว่าจะโคจรมาเจอกันเมื่อใดมันทรมาน เราตั้งหน้าตั้งตาคาดหวังในตัวเค้าอยู่เสมอ แต่เมื่อพบเจอจริงๆ มันอาจไม่หวานเหมือนความหวังของเราก้อเป็นได้
ช่วงเวลานี้ เค้าคนนั้น ทำอะไรอยู่นะ จะคิดเหมือนกันหรือเปล่า (นายมัวรออะไรอยู่เหรอ ทำไมไม่มาซักทีวะ :angry2:)
แต่เมื่อมาเจอกัน
ต่างคน ก้อต่างเปลี่ยนแปลงไปแล้วสินะ
แต่สิ่งที่ที่เหมือนเดิม คือความทรงจำในอดีตที่มีร่วมกัน เท่านั้นเอง........... ใช่มั๊ย
ขอบคุณเรื่องราวดี ที่แบ่งปัน
ทั้งสนุก เศร้า เหงา รัก และลุ้น ไปกับพฤติกรรมของยัยจืด
สนุกจริงๆ แต่คราวนี้คงได้เหงากัน
เพราะใครบางคนจบเรื่องซะงั๊น(ไหนบอกว่าจะมาลงได้บ่อยๆ เพราะมีคอมแล้วงัย ชิๆๆๆๆๆ)
จะรอติดตามผลงาน เรื่องอื่นๆ ต่อๆ ไปเน๊อ เพราะรู้สึกดีๆ กับเจ๊จืดซะแล้ว :laugh:
-
:serius2:จบแบบไม่ทันตั้งตัวเลยคุณจืด..... :L2:ก็ขออวยพรให้เจอกับคนที่ใช่นะคะ.. :pig3: :L1:
-
ในที่สุดเจ้ก็พาชาวเล้ามาถึงตอนอวสานจนได้
แต่ชีวิตจริงยังคงดำเนินต่อ...จนถึงวันที่ไม่มีลมหายใจแหละนะ
ขอให้เจ้พบกับความรักที่เจ้รอน้า
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ป.ล. เจ้จืดงามแต้เนาะ ขอบอก
-
:sad2: o7 o7
[attachment deleted by admin]
-
o15 thank you very much for everybody.
:o8: อิอิ แอบอิเตอร์นิดนึง จะไปสัมภาษณ์งานใหม่เป็นภาษาอังกฤษ สงสัยจะตกตั้งแต่เดินเข้าไปแล้วมั้ง :laugh:
o4 คิดถึงทุกคนนเนี่ย เรื่องนี้มันก็ตั้งปีที่แล้ว ผูกพันไปแล้วด้วยสิ แต่เอาเถอะนะ ยังไงซะ เรื่องความรักของเจ๊ ก็ถือว่า
อวสานไปก็แล้ว ๆ กันเนอะ o13
o3 แต่เรื่องของเจ๊มันก็ยังไม่หมดง่าย ๆ หรอกนะ สำหรับใครที่ชอบอะไรหื่น ๆ
เจ๊ก็มีเรื่องเล่าแถมพิเศษมาให้เรื่อย ๆ ต้องคอยติดตามดูต่อไป
:o211: เรื่องแถมตอนแรกของเจ๊ ก็ชื่อเรื่องว่า น้ำตกสวรรค์ :oo1: หุหุ (ดูไอคอนก็รู้ว่า ต้องกามแหงๆ)
เจ๊ต้องไปแล้วล่ะ แล้วเจอกันใหม่นะ :bye2:
-
ต้องกามแหงๆๆๆ ชอบอ่ะ :o8:
จะรอค้า :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ๋า ~ ไม่มีเร่องจิงผ่านจอของเจ้ให้ตามอ่านแบบนี้เค้าคงคิดถึงเจ้ไปสักพัก
และไปติดตามอีกเรื่องเจ้แทน :laugh: :laugh: :laugh:
ความรักของเจ้มันเศร้าแต่มันก็สอนให้รู้ว่ารักเป็นไง
ขอให้เจ้เจอคนที่เจ้รัก และ รักเจ้ เร็วๆเน้อ
เจ้เป็นคนน่ารักจะตาย เน้อ~
-
แล้วมาเล่าใหม่นะครับ :a1:
-
:m4: :m4:ลงได้โล่ จริงๆด้วย อ่านไม่ทันครับ ง่วงนอนทุกที ขนาดอ่านตั้งแต่ 2ทุ่ม นะเนี่ย เป็นกำลังใจให้คุณจืดครับผม :L2: :L2: ไว้ จะมาอ่านให่จบครับ :bye2:
-
:m15:ฉันรู้ รู้ว่าการที่จะรักใครสักคน มันต้องทนแลกกับความเจ็บปวดขนาดไหน ถึงจะมีความสุขกับเค้า แต่คนเรามักมองข้ามความทุกข์นั้นไปเสียหมด ฉันกลัว กลัวที่จะต้องมีความรัก เพราะฉันไม่อยากเจ็บ ไม่อยากร้องไห้ ฉันรู้ อดีตมันย้อนกลับไมได้ ดังนั้น ฉันถึงต้องทนทุกข์ทรมานจนถึงทุกวันนี้ :m15:
อย่างที่จืดว่านั่นแหละ อดีตมันย้อนกลับไม่ได้จริงๆ....
อ่านมาได้ 38 ตอนละ สนุกดีครับ ขำๆ ชอบที่พวกจืดคุยกันครับ เราว่ามีสีสันดี ช่างคิด อะไรแบบนี้มาได้ ตัวอย่าง
ตลาดวาย อ่ะ ขำจัง คิดได้ไง555 เรามีเพื่อนแบบนี้คนนึง ตอนเรียน คนเดียวในกลุ่ม นอกนั้นก็หนุ่มๆทั้งนั้น ชีวิตเขาน่าสงสาร นะแต่เขาก็ใช้ชีวิต ที่ดูแล้วมีความสุขกะเพื่อนๆได้ เขาทำให้เพื่อนหัวเราะ คอยปลอบใจเพื่อนๆ ติดต่อสาวให้เพื่อน และอีกหลายอย่าง แต่พวกผมดิ ตอนนั้นไม่เคยคิดถึงใจเขาเลย(มั้ง) ชอบอำ ชอบแซว ชอบแกล้ง สารพัด แต่ก็ไม่เห็นเธอจะโกรธเลย แต่อีกมุมหนึ่งของชีวิต เพื่อนของผมคนนั้นเขาไม่ได้มีความสุขในชีวิตสักหน่อย จะมีได้ก็เมื่อ อยู่นอกบ้าน เพื่อนๆคงพอรู้นะครับ คือสมัยนั้นสังคมแบบนี้ คงจะแคบไปหน่อย
จนทุกวันนี้ จบมาหลายปีก็ไม่รู้ข่าวคราวของเธออีกเลย ยังไงเราก็ขอโทษนะ ที่เคยแกล้ง คุณ เอาไว้ คุณวีรพล คิดว่าคงอ่านเจอนะ อิ อิ
เรื่องนี้ เหมือนเช็คอายุเลยนะเนี่ย555
สงสัย บ้านอยู่ สระบุรีแหง มีฟาร์มด้วย น้ำตกงี้ นั่งรถไปบางกอก 2ชั่วโมงงี้ เข้าข่ายมะ ผมเดาถูกป่าวครับ
มาให้กำลังใจจืดครับ มีเรื่องใหม่ก็จะ ติดตามต่อ ตอนนี้ยังอ่านไม่ได้เท่าไหร่ ไปนอนก่อน ง่วงแว้วว
ยังไม่คาดเดาเรื่องก่อนหรอกนะ เดี๋ยวอ่านแล้วไม่อิน :L2: :L2:
[/quote
คาใจอ่ะ บ้านอยู่ปราจีนป่าว 555 ชอบเดา และชอบเล่นเกมส์ 20 คำถาม (ที่ไม่น่าถาม) อิ อิ
-
:m15:ฉันรู้ รู้ว่าการที่จะรักใครสักคน มันต้องทนแลกกับความเจ็บปวดขนาดไหน ถึงจะมีความสุขกับเค้า แต่คนเรามักมองข้ามความทุกข์นั้นไปเสียหมด ฉันกลัว กลัวที่จะต้องมีความรัก เพราะฉันไม่อยากเจ็บ ไม่อยากร้องไห้ ฉันรู้ อดีตมันย้อนกลับไมได้ ดังนั้น ฉันถึงต้องทนทุกข์ทรมานจนถึงทุกวันนี้ :m15:
อย่างที่จืดว่านั่นแหละ อดีตมันย้อนกลับไม่ได้จริงๆ....
อ่านมาได้ 38 ตอนละ สนุกดีครับ ขำๆ ชอบที่พวกจืดคุยกันครับ เราว่ามีสีสันดี ช่างคิด อะไรแบบนี้มาได้ ตัวอย่าง
ตลาดวาย อ่ะ ขำจัง คิดได้ไง555 เรามีเพื่อนแบบนี้คนนึง ตอนเรียน คนเดียวในกลุ่ม นอกนั้นก็หนุ่มๆทั้งนั้น ชีวิตเขาน่าสงสาร นะแต่เขาก็ใช้ชีวิต ที่ดูแล้วมีความสุขกะเพื่อนๆได้ เขาทำให้เพื่อนหัวเราะ คอยปลอบใจเพื่อนๆ ติดต่อสาวให้เพื่อน และอีกหลายอย่าง แต่พวกผมดิ ตอนนั้นไม่เคยคิดถึงใจเขาเลย(มั้ง) ชอบอำ ชอบแซว ชอบแกล้ง สารพัด แต่ก็ไม่เห็นเธอจะโกรธเลย แต่อีกมุมหนึ่งของชีวิต เพื่อนของผมคนนั้นเขาไม่ได้มีความสุขในชีวิตสักหน่อย จะมีได้ก็เมื่อ อยู่นอกบ้าน เพื่อนๆคงพอรู้นะครับ คือสมัยนั้นสังคมแบบนี้ คงจะแคบไปหน่อย
จนทุกวันนี้ จบมาหลายปีก็ไม่รู้ข่าวคราวของเธออีกเลย ยังไงเราก็ขอโทษนะ ที่เคยแกล้ง คุณ เอาไว้ คุณวีรพล คิดว่าคงอ่านเจอนะ อิ อิ
เรื่องนี้ เหมือนเช็คอายุเลยนะเนี่ย555
สงสัย บ้านอยู่ สระบุรีแหง มีฟาร์มด้วย น้ำตกงี้ นั่งรถไปบางกอก 2ชั่วโมงงี้ เข้าข่ายมะ ผมเดาถูกป่าวครับ
มาให้กำลังใจจืดครับ มีเรื่องใหม่ก็จะ ติดตามต่อ ตอนนี้ยังอ่านไม่ได้เท่าไหร่ ไปนอนก่อน ง่วงแว้วว
ยังไม่คาดเดาเรื่องก่อนหรอกนะ เดี๋ยวอ่านแล้วไม่อิน :L2: :L2:
คาใจอ่ะ บ้านอยู่ปราจีนป่าว 555 ชอบเดา และชอบเล่นเกมส์ 20 คำถาม (ที่ไม่น่าถาม) อิ อิ
ตายแล้ว ไปเป็นหมอดูจิคะ แม่นจริง ๆ
ปล. ลงตอนพิเศษหัวข้อใหม่ ไปตามอ่านกันได้ เด็กอายุต่ำกว่า 18 ห้ามเข้านะคะ เด๋วใจแตก
เอ.... แต่มันน่าจะแตกตั้งแต่ตอน ม.1 แล้วนะ คริคริ
-
จะตามไปอ่านนะเจ๊ :oni2:
-
อ๊ากกก มีญาติอยู่ปราจีนเหมือนกัน :oni2:
ใกล้ๆสถานีรถไฟที่นึง กับ......ซักที่นึงที่มันมีปั๊มน้ำมันตรงข้ามซอย 555 จำไม่ค่อยได้เค้าเรียกว่าไร :m23:
เท่าที่อ่าน เจ๊จืดน่าจะอยู่ไม่ไกลจากบ้านญาติเรา :m13:
-
:m15:นิยายจืด เนี่ย ยาวได้รางวัลจริงๆ นี่ก็อ่าน ยังไม่จบอีก เที่ยงคืนครึ่งละ ง่วงมาก กะลังสนุกเลย อ่านมา 5วันละเนี่ย เป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
ปอลอ...ตอนนี้ก็กำลังฝึกดูหมออยู่อ่ะครับ ทำไมคุณจืด เป็นหมอดูด้วยเหรอ สนใจดูกะผมป่าว สาวๆงี้ รอคิวดูเลยนะ อิ อิ
-
อ๊ากกก มีญาติอยู่ปราจีนเหมือนกัน :oni2:
ใกล้ๆสถานีรถไฟที่นึง กับ......ซักที่นึงที่มันมีปั๊มน้ำมันตรงข้ามซอย 555 จำไม่ค่อยได้เค้าเรียกว่าไร :m23:
เท่าที่อ่าน เจ๊จืดน่าจะอยู่ไม่ไกลจากบ้านญาติเรา :m13:
:o อาส์ เค้าคือใครกันนะ ปล. เจ๊อยู่บ้านนอกเน้อ แต่บ้านเพื่อนสาวอยู่ในเมืองกันทั้งนั้น แต่นั่นก็หาเป็นอุปสรรคไม่ เพราะเจ๊ร่อนทุกวัน
ว่าแต่เบบี๋ชิคคะ จะให้เจ๊ไปดูอะไรของตัวเองหรอ ดูดวงหรือดูตัวอ่ะ :m13: คิคิ
-
อ๊ากกก มีญาติอยู่ปราจีนเหมือนกัน :oni2:
ใกล้ๆสถานีรถไฟที่นึง กับ......ซักที่นึงที่มันมีปั๊มน้ำมันตรงข้ามซอย 555 จำไม่ค่อยได้เค้าเรียกว่าไร :m23:
เท่าที่อ่าน เจ๊จืดน่าจะอยู่ไม่ไกลจากบ้านญาติเรา :m13:
:o อาส์ เค้าคือใครกันนะ ปล. เจ๊อยู่บ้านนอกเน้อ แต่บ้านเพื่อนสาวอยู่ในเมืองกันทั้งนั้น แต่นั่นก็หาเป็นอุปสรรคไม่ เพราะเจ๊ร่อนทุกวัน
ว่าแต่เบบี๋ชิคคะ จะให้เจ๊ไปดูอะไรของตัวเองหรอ ดูดวงหรือดูตัวอ่ะ :m13: คิคิ
ที่บอกว่าปั้มน้ำมันตรงข้ามปากซอย ก็ออกแนวบ้านนอกเหมือนกันค่ะ :m23: ถ้าจำไม่ผิด แถวนั้นเรียกขอนขว้าง เข้ามาในซอย เรียกว่าดงบัง (มั้ง) เนี่ยแหละ ข้างถนนจะมีต้นไม้ขายละลานตาไปหมดเลย บ้านญาติเราทำบอนไซ /มะสังดัดค่ะ อิอิ โปรโมตนิดนึง
แล้วก็มีป้าอยู่แฟลตตำรวจก่อนถึง BIG C (ถ้ามาจาก กทม เอ๊ะ อันนี้มันใกล้สถานีรถไฟมั๊ยเนี่ย ชักงง o2) เค้าขายกล้วยแขกอยู่ใกล้ๆโรงพักอ่ะ เห็นบอกขายดีมาก คนรู้จักเยอะ เพื่อนๆเจ๊จืดจะเคยไปซื้อกินป่าวเอ่ย :m12: (อันนี้ก็ขอโปรโมตเหมือนกัน 555)
ส่วนญาติที่อยู่แถวสถานีรถไฟ ไม่ได้ไปมาหาสู่กันน่าจะเกิน 13 ปีแล้ว ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเป็นร้านขายผ้าหรือตัดผ้าเนี่ยแหละ :m29:
แหม ไอ้เราก็นึกว่าเจ๊จืดอยู่อยุธยาซะอีก :m1:
สรุปเจ๊จืดอยู่ใกล้ตำแหน่งเหล่านี้บ้างมั๊ยเนี่ย :oni1:
-
:m4:เย้ๆๆๆ ดีใจจัง อ่าน จนจบภาค มหาลัยแว้ว เฮ้อ...เศร้าจังอ่ะ แต่นับถือ เลยอ่ะ กล้าเนาะ กล้าเจ็บเอง อิ อิ
จืดครับ จืด เข้มแข็งจัง อันความเจ็บปวดนั้น ผมเองก็เคยมาแว้วววๆแต่ไม่หลายหนเท่าจืด ครั้งเดียวก็เกินพอครับ
ทุกวันนี้ปิดประตู (หัวใจ) ล็อกกุญแจอย่างดี ไม่กล้ามีแฟนครับ ทั้งๆที่ก็ อ่ะนะ...คนมันน่ารักช่วยไม่ได้ อิ อิ
นั่งอ่านเรื่องของจืด มันยังจี๊ดๆ อยู่เลยอ่ะ ความรักก็ไม่กล้ามี กลัวผิดหวัง ทั้งๆที่ไม่ลองนะอ่ะ จืดว่าผมขี้ขลาดไปป่าว :เฮ้อ:ชาตินี้ คงต้องอยู่คนเดียวแล้วละ
ไก้น้อย ไม่มีไรให้จืดดูหรอกครับ อิ อิ เก็บไว้ดูคนเดียวดีกว่า555...หมายถึงใจ โทรมๆครับ อย่าคิดลึก
แล้วจะติดตามตอนทำงานนะครับ มาเป็นกำลังใจให้ ว่าแต่ตอนนี้ กะลังอ่านนิยายใครเหรอ :L2: :L2:
-
เจ้ ... บอกได้คำเดียวว่า ...
"ยาวได้จายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย .." o7
อ่ะเหอ ๆ อานมาประมาณรวม ๆ กันก้อ 4-5 วันได้ละ (ไม่ได้อ่านทุกวันอ่ะเน้อ) เหอๆ ...
แต่เพิ่งถึงตอนภาคมหาลัย สักตอนที่ 20 ได้ แง้วววววว :o
เจ้ จะยาวไปหนายยยยยยยยยยยยย เหอ ๆ
แต่ก้อชอบนะ ผมมันเป็นพวก ไม่ออกทะไหร่อ่ะ ละก้อชอบฟังเรื่องราวคนอื่น (เจือกว่างั้น) :oni1:
5555 ชอบมากเลย พวกเรื่องราวน่ารัก ๆ แบบเจ้จืด พวกวี้ดว้ายเนี้ย อ่านไปขำไป 555
มีแต่เพื่อนชะนีล้วนแหง่ะ ... 5555 ชายก้อมีเน้อออออ แต่คาดว่า เกย์แดรก เพคะ :a2:
5555
ไงก้อ จะพยายามอ่านให้จบไว ๆ เน้อออออ ไม่รู้เลยตอจบจะเป็นไง ลุ้น ๆ 555
แอบปลื้ม เจ้จืด !! ... o13
:oni2: (แล้วก็แอบกระโดดออกจากบอร์ดอย่างว่องไว ...)
-
:m15:รีพลายสุดท้าย สำหรับเรื่องนี้ครับ :a2:เย่ ดีใจจัง อ่านจบซะที
:m23: จืดตัวจริงในเรื่องนี้ ต้องเห็นแก่กิน โอ๊ะ โอ๊ะ ม่ายช่ายคับ ต้องนึกถึงอาหารไว้ก่อน อึ๋ยย..
ไม่ใช่ดีกว่า เอางี้ จืดตัวจริงต้องเป็นคนห่วงใยสุขภาพตัวเองมากๆๆ กลัวเป็นโรคกระเพาะ ต้องทานอาหารทุกมื้อ และตรงต่อเวลา อันนี้ใช่แน่ๆ อิ อิ และเป็นคนที่ ใช้ทรัพยากรได้คุ้มค่ามาก โดยสังเกตได้จาก การกิน (เรื่องนี้อีกละ อิ อิ)
....จืดคงกินแบบว่า...พ่อครัวให้โล่ ..แต่หมางอนแน่เลยใช่มะ อิ อิ
....ใครอยู่ใกล้ๆจืด คงไม่มีใครไม่รักจืดหรอกจริงมะครับ ไม่งั้นชีวิตไม่โชกโชน เอ้ย คงไม่มีประสบการณ์ในชีวิตมากมายขนาดนี้หรอก
ตัวเป็นๆ ของจืดคงน่ารักนะครับ :L2:
...ผมล้อเล่ง อย่าโกรธกันนะครับ :a4:
...ถึงบทสรุปในเรื่องความรัก ของจืดจะจบแบบนี้ แต่จืดเข้มแข็งมาได้จนทุกวันนี้ก็ เก่งมากครับ
ตัวผมเอง ก็แบบจืดแหละ ( เรื่องความรักนะครับ ) แค่ได้รัก คนที่เคยรักก็พอแล้ว ไม่สามารถแล้วที่จะรักใคร แม้มันจะผ่านมานานเป็น 10 แล้วความรู้สึก ก็ยังเหมือนเดิม ทั้งๆที่ก็มีคนมากมายผ่านเข้ามา แต่ก็ไม่ได้ทำให้มันเลิกรักได้ซักที
...หวังว่าอาร์ทของจืด จะคิดแบบผมนะครับ ตอนนี้ อาร์ทอาจจะรอจืด เหมือนที่ผมรอคนคนหนึ่งอยู่ก้ได้ ใครจะรู้ แม้ว่ามันคงไม่มีวันเป็นจริงได้เลย
ขอให้จืด มีรักที่สมหวังนะครับ เอาใจช่วย จะติดตามอ่านเรื่องต่อไป :L2: :L2:
สุขภาพแข็งแรงด้วยครับ ประสบผลสำเร็จในชีวิตทุกอย่างนะ :bye2:
-
:pig4:ขอบคุณ คุณBABY_CHICK มากเลยนะ แล้วก็ทุกๆคนที่อ่านเรื่องนี้ หวังว่าเรื่องนี้คงจะให้อะไรกับคนอ่านได้บ้าง หลายๆอย่างที่ถ่ายทอดออกมา อาจจะดูเชื่องช้ายืดยาดไปบ้าง แต่ก็อยากให้ลองสังเกตบางจุดดูดีๆ
สุดท้ายนี้คงต้องขอให้ทุกคนมีความสุขกับชีวิตนี้ให้มาก ๆ ทำดีไว้เยอะๆนะคะ มันจะช่วยทำให้เราพบเจอแต่เรื่องดีๆ แล้วก็ อย่าลืมอ่านตอนสมัยจืดอยู่ ม.ต้นเน้อ (ตอนนี้กำลังลงเรื่องของเพื่อนๆ อยู่น่ะ)
:bye2: แล้วเจอกันใหม่เน้อ ทุกคน บ้ายบาย
-
ในที่สุดก็อ่านจนจบครับ
ติดตามมาหลายวัน อิอิ
แม้ว่าบทสรุปจะเป็นยังไง แต่พี่จืดก็เข้มแข็งดีอ่ะครับ เป็นกำลังใจให้นะ
แล้วจะเข้าไปอ่านเรื่องใหม่นะครับ ตอนนี้พักสายตาแป๊บนึง :a12:
ลึกๆแล้วเชียร์อาร์ทกับพี่จืดHappy Ending นะครับ :o8:
-
สามวันจบ ตาแฉะเลย :serius2:
สนุกมากมายคร๊าบ :o8:
-
หวัดดีคับ ผมมาใหม่คับ
มาอ่านเรื่องนี้เรื่องแรก ใช้เวลา 4 วันจบ
ชอบมากเลยคับ
ทำไงดีเนี่ย
เพราะว่าผมสงสารทั้งคุณจืดละก็คุณอาร์ทเลยอะ
ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ จิงๆนะคับ
ปล. จะมีตอน จืด กะ อาร์ท special บ้างมั้ยคับ???
(ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ได้ลงเอยด้วยกัน แต่ผมยังอยากรู้เรื่องราวความรักของจืดกะอาร์ทอีกง่ะ นึกละเศร้าอีกละ...)
ขอบคุณนะคับที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่าน ผมจะติดตามผลงานของคุณจืด
ถ้ามีเรื่องไหนอีกแปะลิ้งไว้ด้วยนะคับ จะตามอ่านคับ o13
-
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3874.0
ฝากด้วยละกันนะ จะมีตอน รักใสวัยทีนเอจ (ม.ต้นน่ะ) ตอนนี้ยังไม่ได้เขียนนะ แต่ลงตอนแรงๆไปก่อน
ป.ล. คิดว่ามันคือเรื่องแต่งนะ :o8:
-
ชอบมากเลยครับ ^^
-
หลังจากอ่านมา 3 วันงานการไม่ทำ ผลปรากดว่า..
พี่จืด เรื่องของพี่เศร้ามากเลยอ่า
ไม่รุจิ๊ พอเราได้อ่านเรื่องพี่เฟี๊ยต มาถึงเรื่องพี่จืด
เรารู้สึกพอใจจัง ที่อยู่โดยไม่มีความรัก อย่างน้อยถ้าเราจะแอบเหงาแต่เราก็ไม่ต้องเจ็บปวด
เราเป็นคนที่ไม่กล้าได้กล้าเสียจริงๆเลย เหอๆ
เป็นกำลังใจให้พี่จืดสู้ๆต่อไปนะ โอกาสหน้าเราคงได้คุยกันอีกบุยจ้า
-
sanook dee krub. Hope you have have boyfriend soon. take care
-
โอย อ่านจบรวดเดียวเลย ใช้เวลาไปเยอะเหมือนกัน แต่คุ้มงับ อิ อิ
สนุกมากๆเลยงับ มีทุกรสชาติเลย แถมมีแง่คิดดีๆสอดแทรกเข้ามาด้วย
พี่จืดเขียนเก่งมากๆเลย
ว่าแต่ ตอนท้ายๆนี่ พี่เอกหายไปไหนอ่า
:m13:
-
:m22: แวบเข้ามาดู
เอกหายไปไหนหรอ
เอกไปทำงานที่กทมแล้วจร้า
ทำที่สยามพารากอนตรงโอเชียนเวิร์ลงับ o7 อิจฉาจริงๆ
-
ช๊อบ ชอบบบ :m13:
รู้สึก รักเรื่องนี้จัง :กอด1:
ขอบพรุคุณ พี่จืดมากน่ะค่ะ
ที่แชร์ประสบการณ์น่ารักๆแบบนี้
เป็นกำลังใจให้พี่จืด สู้ สู้ ค่ะ o13
-
อ่านแล้วไม่ว่างเลยค่ะ ชอบมากๆๆๆ เนื้อเรื่องน่ารักและซึ้งดีชอบค่ะ จะติดตามต่อไปนะค่ะ
-
อ่านจบแล้วครับ
ซึ้งเจ๊จืดจิงๆ
ยังไงก็ขอให้สิ่งที่เจ๊ปรารถนา สมหวังน้าาาาาาาาาาาาา
ขออวยพรเน้ออออออ
-
ในที่สุดก็อ่านจบจนได้
แบบว่าเรื่องนี้ทำผมทั้งร้องไห้ ทั้งหัวเราะ เกือบบ้าอยู่เป็นอาทิตย์ (เพราะดันอ่านรวดทีเดียว)
แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ขอบคุณจากใจจริง ๆ ครับเจ๊จืด
ขอให้เจ๊โชคดีในรักนะ
-
อย่างแรกเลย ก็ต้องขอตบมือให้เลยคับ :m4:..... ชอบคับ
แต่อ่านแล้วเศร้าอะ .... o7 o7 o7
เบสนะอุตส่าเชียร์ :angry2: :angry2: ทำไมหนอ คนที่ผูกพันธ์กันมาตั้งแต่เด็ก ๆ ทำไมทำกันได้ :sad2:
ไหนบอกว่ารักไง .... แล้วไงเป็นคนแบบเนี้น แง ๆ :o12: :o12: "อิน คับ อิน "
ขอบคุณคับ สำหรับเรื่องดี ขอให้พี่เจอคนที่รักในเร็ววันนะคับ :n1:
ไปละอ่านจนตาลาย .... o2 o2
บาย :bye2:
-
อ่านมาสามวันยังอ่านไม่จบเลยอ่า
เดียวจะอ่านให้ได้คอยดู
-
:กอด1: ฉันอ่าน 90 ตอนแรกของเทอเมื่อวาน เมือยตุ้มมากๆ
90 สิบตอนสนุกมาก :L1:
:o :angry2: :angry2:
แต่ แกเขียนแบบว่าไม่ช่วยโลกร้อนเลย
90 ถ้าเอาเนื้อๆ ฉันว่ามันได้ แค่ สิบตอนเอง
โหลงเหลงมากๆ ถ้าไม่ลุ้นว่าฉันชอบอาร์มกะชอบหล่อนนะ ฉันจะเลิกอ่านทันที
หล่อนเสียเวลา เสียพื้นส่วนใหญ่ไปกับ
1.นิสิยชอบกินของหล่อน มีทุกตอนเลย เม่าอยู่นั่นแหละ ข้าวเหนียวส้มตำไก่อย่าง คอหมุย่าง
2.แก๊งหล่อน คำสนทนา เป็นกะบุง เกิดปีเม้ากันจริง แล้วก้แอบใส่ประโยคชื่นชมตัวเอง สวยอย่างงั้นอย่างนี้
เยอะมากกกกกกกกกกกกกกกก
3.เล่นตัวหนักหน้าไปหน่อย หรือว่าเฉพาะกะไออาร์ม ฉันเคยมีเพื่อนแบบหล่อนหลายคน
ที่สวยและแอบตะมอยปู้ชายเก่งมากๆ แต่ฟอร์มเยอะไม่เอามาเขียนลง อิอิอิ
4.อาร์ม ถ้ามองในแง่พัดทนาการเรื่องฮอร์โมนนะใช่แน่นอน ดูเป็นเด็กเรียน มีกิจกรรม
เป็นลูกแง่เล้กๆ พ่อแม่น่าจะห้ามเรื่องชะนี เลยมาลงเอยกะหล่อน อันนี้เดาเอานะ
ไม่รู้จะมีเวลาอ่านต่อเมือไร
ขอบใจนะคระ
:กอด1: :กอด1:
+ 1 ให้แล้ว
-
:m14: แบร่ ๆ ๆ ๆ ปี๊แสบ
แบบว่า เวลาคนเขียนมันมีเยอะอ่ะ ทำไงได้ เลยปิ้งกล้วยอ่อมกบอยู่นั่นแหละ
จริงๆเขียนเอาเนื้อๆ มันก็เขียนได้อ่ะนะ แต่มันเขียนยังไงหรอ o2
ขอบพระคุณนะคระ ที่มา + 1 ให้อิชั้น เพราะช่วงนี้เสียพลังงานไปเยอะ ได้มาเติมก็ยังดี หุหุ
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอ่านเรื่องของเจ๊อยู่นะจ้ะ :pig4:
:m32: ว่าแล่ว ก็บ๊ะบาย
-
:pig4: คุณจืดมากๆ เลยค่ะ ที่เอาประสบการณ์ชีวิต มาให้อ่านกัน ตอนแรก อ่านไป ชอบเวลาที่คุณจืด คุยกับเพื่อนๆ ดูสนุกดี แล้วก็ตอนที่ทะเลาะกับคุณอาร์ท ด้วย แต่หลัง ๆ ทำไมเริ่มเศร้าไม่รู้เนาะ
มีติดใจอยู่เรื่องหนึ่ง ตอนที่คุณจืดเลิกคบกับคุณเบส เนี่ย ทำไมไม่ลองถามดูว่า เป็นอย่างไร ถึงเลิกคบกันแต่ก็เป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่หรอค่ะ คืออยากฟังเหตุผลของเบส อ่ะ ค่ะ เพราะ มานั่งคิด อยู่ว่า คุณเบสเนี่ยเค้าชอบคุณจืดมาตั้งแต่ ป.1 แล้วกว่าจะคบกัน ก็ตอนปี2 ซึ่งมันเป็นระยะเวลานานมากเลย แค่เวลา 1 เดือนนะ ไม่น่าทำให้ความสัมพันธ์ ที่มีมานานขนาดนั้น พังลงได้เลย ดูไปแล้วคุณเบสเค้าก็เป็นคนดี คนหนึ่ง นะค่ะ เสียดายเวลาที่ร่วมกันมานะค่ะ แต่ก็เข้าใจสาเหตุที่คุณจืดทำแบบนั้นก็เพราะส่วนหนึ่งเรื่องเต๋าเป็นสาเหตุนี้เนาะ แต่อ่านแล้วคุณจืดเป็นคนดี คนนึงเลย แต่ดีเกินไปหรือเปล่าค่ะ กับบ้างเรื่อง เพราะเวลาไม่สามารถย้อนกลับมาได้คะ
ไม่อยากให้เหตุผลที่ว่า เพราะคุณจืดเป็นแบบนี้ ไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ เป็นสาเหตุต้องเสียสละ ตลอดไป ค่ะ ถ้าเรารักใครสักคนจริงๆ และ เค้าก็รักเรา อย่ายอมปล่อยมือง่ายๆ ซิค่ะ เพราะชีวิต นะไม่ได้เจอ คนที่คิดว่าใช่อยู่ตลอดไปหรอกค่ะ แล้วการที่ปล่อยคนที่เรารักไปอยู่กับคนอื่น คิดว่าคนนั้นเค้าจะดีพอหรอค่ะ บางทีเราอาจจะเป็นการทำร้ายเค้าอย่างไม่รู้ตัวเลยก็ได้
ที่บอกกับคุณจืด แค่อยากให้กำลังใจนะค่ะ เราต้องคิดว่าตัวเองเป็นคนดี มีค่าพอ ต้องรักตัวเองมากๆ นะค่ะ ต้องเชื่อในความรักนะค่ะ
สุดท้ายจริงๆ ขอให้คุณจืดเจอคนที่ดี ที่เค้ารักและพร้อมจะเดินเคียงข้างคุณจืด และก็ขอให้คุณจืดรักษาความรักนี้ให้ได้ตลอดไปค่ะ
-
พึ่งจะเข้ามาอ่านงับ
อยากบอกว่าสนุกมากเลย
แต่ว่าเราพึ่งมาอ่านได้ไม่กี่ตอนเองง่ะ
ไปอ่านล่ะเน่อ
-
กรี๊ซกร๊าซซซ
สนุกมาๆเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องนะคะ :pig4:
-
:monkeysad: คิดถึงเรื่องนี้จัง คิดถึงน้องๆหนูๆทั้งหลายนัก
-
สนุกมาก มีครบทุกรส เหมือนได้อ่านไดอารี่ของเจ๊จืด
ขอบคุณมากคับ
o13 o13 o13
-
คิดถึงเจ๊
กะพี่อาร์ท
:o12:
-
หวัดดีครับ พี่จืด
เรื่องของพี่มันมากมีทุกอารมณ์เลยอ่ะครับ
กว่าจะอ่านจบ นั่งอ่านตั้งหลายวัน ขอบอกว่าปวดตามาก
แต่ก็คุ้มค่าที่ได้นั่งอ่าน เพราะผมได้ข้อคิดดีๆจากเรื่องของพี่จืดเยอะเลย o13
สุดท้ายขอบคุณพี่จืดมากเลยนะครับที่นำเอาประสบการณ์ของพี่มาเล่าให้ฟังแบบไม่ห่วงสวยเลย(!?) :z1: :laugh: :laugh:
ขอบคุณนะครับ
ปล.แล้วกลับมาเยี่ยมที่เล้าฯบ่อยๆนะครับ :L2: :pig4:
-
หนุกมากมาย :m20: กับเรื่องเล่า
ที่มีทั้งความสุข :man1: และประสบการณ์ชีวิตเศร้า :m15:
แต่ก็มีรอยยิ้ม :-[ ทุกครั้งที่ได้อ่าน และก็ลุ้น :call:ให้สมหวัง
ทุกครั้งในเวลาที่เกิดเรื่องร้าย ๆ หลังจากนี้ขอให้จืดมีแต่ :n1:
ความสุข และสมหวังนะ
-
ไม่น่าเชื่อ.. ว่าเรื่องนี้จะเขียนมาได้เกือบ 2 ปีแล้ว (ไม่แน่ใจว่าจะเกินรึเปล่า?)
เสียดายมารู้จัก web นี้ช้าไปน่ะ..
เกิดมาเป็นสาว (เทียม) ต้องทำใจ
ตอนกำลังเอาะ ได้ใกล้ชิดใครก็จะถูกใจคนนั้น (ทั้งๆ ที่อาจจะเกลียดกันมาก่อน)
แต่เมื่อระยะเวลาผ่านไป.. โตขึ้นก็จะเริ่มรู้อะไรมากขึ้น
แต่อย่างว่า.. ผู้ชายน่ะก็ต้องการครอบครัว (จริงๆ) ที่อบอุ่น และสมบูรณ์แบบ
อย่าไปโทษเค้าเลยน่ะ.. ยังไงเราก็ต้องสู้ต่อไป
สาวมั่นซะอย่าง .. เป็นกำลังใจให้น่ะ
ยังไงก็ชอบเรื่องที่ให้ได้อ่านน่ะ.. กว่าจะจบถึงหน้านี้ เกือบอาทิตย์นึงแนะ.. o18
-
แปะ ไว้เป็นอนุสรณ์ว่าอ่านถึงหน้าีที่ 80
-
หลากหลายอารมณ์มากค่ะ ขอบคุณนะค่ะ :monkeysad: :o12:
-
สนุกค่ะ
ชีวิตมีหลายรสชาด
สุขเส้าเคล้าน้ำตา
แต่ก้อมีฟามสุขดีในปัจจุบัน
เปนสิ่งที่ยืนยันว่าเราใช้ชีวิตคุ้มค่าแร้น
สู้ๆค่ะ
-
ชีวิตพี่จืดครบทุกรสเลยนะคะ สนุก เศร้า เหงา ซึ้ง :o8:
ถึงจะไม่สมหวังในรัก แต่ชีวิตนี้พี่จืดก็ได้รู้จักความรักแล้วนะคะ อิจฉาจัง (นู๋ยังมะมีเล้ยย อิอิ)
ขอบคุณนะคร้า ที่มาเล่าเรื่องดีๆแบบนี้ให้ได้อ่าน :กอด1:
ขอให้พี่มีความสุขมากๆนะคร้า :bye2:
-
:impress2:
-
- 3 -
-
อ่านจบภายใน 2 วันค่าา เป็นเรื่องราวความรักที่สนุกจริงๆเลยนะ น่าอิจฉาจืดจังเลย ดีจังเลยเนอะ :impress2:
ถ้าเราได้เจอคนน่ารักๆ อย่างอาร์ตนะคงรักตายเลยแหละ :กอด1:
แล้วก็ขอบคุณนะคะ ที่นำเรื่องราวดีๆ มาเล่าสู่กันฟัง ไม่รู้ทำไมเวลาอ่าน เรื่องเล่าหรือนิยายในเว็ปนี้
ทำให้รู้สึกเหงาจังเลย จะชอบใครเค้าก็ไม่สนเรา หรือคนที่สนเราก็หวังแค่ฟัน ไม่จริงใจซักคนน :sad4:
แต่ก็ดี สนุกดีนะคะ จะติดตามไปเรื่อยๆแล้วกันค่ะ จะมีภาค 2 ด้วยหนิ มีหรือยังน้าา จะได้ตามไปอ่าน หุหุ :o8:
เริ่มง่วงแล้วค่ะ มะวานนั่งอ่านไปลุ้นไปจนตี 2 แน่ะ วันนี้ก็ตื่นแต่เช้าเปิดคอมอ่านนเลย 55555+ :laugh:
จุ๊บๆน้าาา ขอให้ความรักของ นายอาร์ท กับ นางจืด ยืนยาวตลอดไป !!!! :L1:
-
อ่านภาค 1 จบปุ๊บ วันต่อมาเราก็ได้ขึ้นเขาสมใจเลยแหละ อยากบอกว่าสนุกมากเลย เพราะไปกับคาราวานอ๊อฟโร้ด โหด มันส์ ฮา ฝนตก ถนนหนทางลื่น ใจจริงอยากกริ๊ดสุดใจแต่กลัวคนขับถีบออกจากรถ ขึ้นทางชันเสียวอย่าบอกใครเลยค่า (กลัวตกเขาง่าส์) พึ่งกลับมาก็มาโพสน์บอกเลยค่า หนุกมาก แต่เสียดายไม่ได้ไปกับคนรู้ใจแบบสาวจืด เหงานิดหน่อย แต่ก็ลืมเรื่องต่างๆ ที่อยู่ข้างล่างได้ชั่วขณะ เริ้ดมากๆๆ ถ้าทุกคนไปเที่ยว ภูเขาหรือบนดอย แนะนำให้ขี่อีอฟโร้ดไปนะคะ รับลองงง กรี้ดดดดสาวแตกแน่ มันส์สุดๆเลยค่ะ o13 o13 o13 o13
-
ขอให้เจอกับสิ่งที่รอมานานนะคับ....
:L1: :L1: :3123: :3123:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
:L2: :L2: :mc1: :mc3: :mc2: :L2: :L2:
เมอรี่คริสมาสต์
-
โอ้ย เหนื่อย อ่ะ หัวใจจะว่า แบบว่า อ่านเรื่องของคุณจืดแล้ว เดาทางไม่ออก ลุ้นตลอดเลย อยากให้แฮปปี้ อ่ะ ยังสบายดีมั้ย แล้ว คน?? กลับมารึยัง??
ขอบคุณที่มาแบ่งปันประสบการณ์นะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอให้เจอกับคนที่รอเร็วๆนะจืด
แอบเศร้าตอนจบ :m15:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
แอบเศร้าแต่ก็มีความสุขไปด้วย
ขอบคุณนะฮ๊าฟฟฟฟ
-
คึกคัก น่ารักอะ o13
-
มานั่งอ่านนิยายในวันเกิดตัวเอง
:m15:ทำให้เสียน้ำตาเลยอ่ะเรื่องนี้
แต่เขียนได้น่ารักมากเลยค่ะ
อยากรู้จังว่าตอนนี้ชีวิตคุณจืดเป็นยังไงบ้าง ขอให้มีความสุขกับสิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีิวิตนะคะ :o8:
-
ขอบคุณมากมากครับ ขอบคุณจากใจจริง ๆ ที่สรรหาสิ่งดีดีมาให้...
ปล.เวลาอ่านผมจะฟังเพลง "ไร้รัง" ตลอด จนอ่านจบ เข้าใจเลยว่าตอนที่จากภูมา...แล้วรู้สึกยังไง
-
:L2:
-
ประทับใจเรื่องราวของคุณจืดมาก ดีใจและมีความสุขที่ไ้ด้อ่าน (ตามมาจากกระทู้นิยายแนะนำ)
เป็นการเล่าที่อ่านสนุกจริงๆ และเนื่องด้วยเป็นเรื่องขนาดยาว ทำให้เห็นพัฒนาการในการเขียนชัดเจน สุดยอดเลย o13
เรื่องนี้ นอกจากการอ่านตัวเรื่องแล้ว เม้นท์ต่างๆก็ดึงดูดใจให้อ่านไปพร้อมๆกัน ได้ความรู้ทั้งเรื่องกลวิธีการเขียนจากกูรู และกลวิธีการใช้ชีวิตจากรุ่นใหญ่มากมายเลย
สุดท้ายนี้ขอให้คุณจืดสมหวังในทุกประการ และหัวใจได้รับสิ่งที่คุ้มค่ากับการรอคอย :L1: //ทางนี้แอบปลื้มคุณอาร์ทแต่แรกและโดยตลอด อิอิ
ป.ล. ชอบการ์ตูนเรื่องเดียวกันซะด้วย "เพื่อนแบบนี้มีคนเดียวในโลก" //เรื่องคลื่นใต้้น้ำ กับ Sex Pistols ก็โปรดมากเช่นกัน
จะตามไปอ่านตอนพิเศษของคุณต่อทันที เกลียดตุ๊ด พูดมาได้ : ตอนพิเศษ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3874.0)
-
:mew1: มาให้กำลังใจ ค่ะ เราเพิ่งสมัครเข้ามาเวปนี้ แม๊ มันน่าโบกไอ่เด็กปู้จายคนนัก
-
ขอบคุณนะคะเจ้จืด เรื่องน่ารักและสนุกมากถึงจะจบเศร้า
เจ้จืดเป็นไงบ้างคะตอนนี้ พี่อาร์ท พี่เบส พี่ภูด้วย อยากรู้
ถ้าว่างๆก็มาอัพเดทบ้างนะคะเขียนตอนพิเศษบ้างก็ดีค่ะ
ขอให้มีความสุขกับปัจจุบันนะคะเป็นกำลังใจให้นะคะ
:bye2:
-
ชอบเจ๊จืดมาก ดูเป็นตัวเองสุดๆ
เจ๊จืดน่ารัก :o8:
-
คิดถึงเจ๊จืดดดดดจางงงงงงงง เรยยย :hao7: :hao7:แฮๆๆๆๆๆอยากอ่านชีวิตปัจจุบันของเจ๊จุงเบยยยย แฮๆๆๆเห็นโพสมาหลายปีแหระ เจ๊อายุเท่าไหร่เนี่ย???? :ling1: :mew1: :hao7: :mew2: :mew3:
-
เกลียดอิตาเบส จืดไปฝึกงานแค่เดือนเดียวมีแฟนใหม่ละแถมบอกกับจืดว่าไม่ไปไม่ไดหรอถ้ารักจืดจริงมึงจะมีแฟนใหม่ทำไม แล้วเวลาจืดโทรไปหาก็ไม่รับกุสงสารจืดมากกก. เกลียดอิตาเบสสส
-
:hao3: :katai3: :katai3: :katai5:เกลียดอิตาเบส จืดไปฝึกงานแค่เดือนเดียวมีแฟนใหม่ละแถมบอกกับจืดว่าไม่ไปไม่ไดหรอถ้ารักจืดจริงมึงจะมีแฟนใหม่ทำไม แล้วเวลาจืดโทรไปหาก็ไม่รับกุสงสารจืดมากกก. เกลียดอิตาเบสสส
-
:angry2:
-
สนุกมากกกก อิอิ
-
:m14: แบร่ ๆ ๆ ๆ ปี๊แสบ
แบบว่า เวลาคนเขียนมันมีเยอะอ่ะ ทำไงได้ เลยปิ้งกล้วยอ่อมกบอยู่นั่นแหละ
จริงๆเขียนเอาเนื้อๆ มันก็เขียนได้อ่ะนะ แต่มันเขียนยังไงหรอ o2
ขอบพระคุณนะคระ ที่มา + 1 ให้อิชั้น เพราะช่วงนี้เสียพลังงานไปเยอะ ได้มาเติมก็ยังดี หุหุ
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอ่านเรื่องของเจ๊อยู่นะจ้ะ :pig4:
:m32: ว่าแล่ว ก็บ๊ะบาย
อ่านเรื่องนี้จบไปนานแล้วเพิ่งมาอ่านใหม่ คิดถึงคุณจืด ตั้ม อั้ม เฉา เจี๊ยบ ต้อม อาร์ต วิน เบส
เดาสถานที่บ้านคุณจืดคือ ปราจีนนะคะ เพราะจากไปไหว้พระหลวงพ่อโสธร / ทะเล และน้ำตกธารทิพย์
แต่มะก่อนเหมือนอ่านที่เวบ ๆ นึง คุณจืดว่าเจอคุณอาร์ตแล้วเปิดคลีนิคสัตว์ และมีรูปคุณอาร์ตลงด้วย
หรือจำผิด 555