-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
Pocky story
11/11/11
11:11
ป็อกกี้ คือขนมปังแท่งกลมๆอบกรอบแล้วเคลือบด้วยรสต่างๆบนพื้นที่เกือบทั้งหมดแล้วเหลือปลายน้อยๆเป็นที่จับพอดีมือ รสคลาสสิคอันเป็นที่รู้จักกันดีคือช็อกโกแลตและสตรอเบอร์รี่
ผมจำแนกป็อกกี้เป็นสองประเภทง่ายๆคือป็อกกี้สามัญชนและป็อกกี้ผู้ดี อันนี้จำกัดเฉพาะในประเทศไทยนะครับ ไม่นับของนอกประเทศที่อลังการงานสร้าง กินทีเหมือนได้เห็นเทพเจ้า~
ถามว่าจะจำแนกจากตรงไหนน่ะเหรอครับ?
ป็อกกี้สามัญชนก็คือป๊อกกี้ทั่วไปที่เราเห็นกันจนชินตา คือเคลือบเรียบๆทีเดียวจบ พิเศษหน่อยก็ช็อกโกบานาน่าที่แท่งเป็นสีดำ แต่ยังไงมันก็เคลือบครั้งเดียวอยู่ดี เพราะฉะนั้น มันก็เป็นป็อกกี้สามัญชน!!
ส่วนป็อกกี้ผู้ดีมีราคา มักจะเป็นแบบเคลือบพิเศษ เช่นมีส่วนผสมของเนื้อผลไม้หรือถั่ว หรือการสอดไส้ข้างในไปจนกระทั่งการเคลือบสองชั้นทำลวดลายอลังการงานสร้าง แล้วแต่บุญวาสนาของใครที่จะได้พบเจอ
แล้วถ้าจะถามว่าผมมาพูดอะไรอยู่นี่
ผมก็พูดเรื่องป็อกกี้ไงล่ะครับ! มันคือของหวานที่ถูกลิขิตให้เกิดมาคู่กับผม นายเป็นเอก อเนกอนันต์! ชื่อเล่นป็อกกี้ครับ เยส~
ไม่มีชื่อไหนในโลกจะเลิศเลอไปมากกว่านี้อีกแล้วครับ =w=b!
แล้วถ้าจะถามต่ออีกว่าทำไมผมต้องมาพูดอะไรตอนนี้
ก็จงหันไปมองปฏิทินสิครับทุกท่าน! ขี้เกียจหน่อยก็ลากเมาส์ไปวางตรงนาฬิกาที่มุมขวาล่างของหน้าจอคอมคุณก็ได้ คุณเห็นอะไรโผล่ขึ้นมาครับ? วันเดือนปีใช่มั้ยครับ?
ใช่แล้วครับ! วันนี้! มันคือวันที่ 11! เดือน 11! และปี 2011!
มันคือวันเกิดของผม! วันที่ทุกอย่างเป็นแท่งตรง! มันคือวันแห่งป็อกกี้มหาชาติ~!!
เต้นระบำบูชา~ ฮาเลลูย่า!!!!
********************************
ในตอนเที่ยงวันของสัปดาห์กีฬาสีประจำโรงเรียน ช่วงเวลาที่ทุกคนเหนื่อยจากการเล่นกีฬาและการตากแดดที่ร้อนแผดจ้ายิ่งกว่าอะไรดี เที่ยงวันของวันนี้ก็ยังเป็นอีกวันที่ผมหลบหนีความวุ่นวายขึ้นมาบนดาดฟ้าอาคารใหม่ซึ่งเป็นเขตหวงห้าม
ลมเย็นๆจากที่สูงพัดแรงจนยอดของต้นไม้ที่เห็นอยู่ไกลๆไหวเอน แน่นอนว่าอานิสงส์ของมันเผื่อแผ่มาให้ผมที่นั่งคาบป็อกกี้รสสตรอเบอร์รี่แบบเหม่อๆอยู่ในพื้นที่ร่มเพียงแห่งเดียวบนอาณาบริเวณกว้างใหญ่ของดาดฟ้าแห่งนี้
ตอนนั้นเองที่อยู่ๆก็มีเสียงทุ้มห้าวตะโกนมาจากบันไดทางขึ้น ร่างสูงปรี๊ดปร๊าดเจ้าของดีกรีนักกีฬาบาสโรงเรียนที่เพิ่งพิชิตเหรียญทองจากการแข่งบาสรอบชิงชนะเลิศเมื่อเช้าก้าวขึ้นมาจากบันได
“เฮ้ย! กูลิโกะ”
“กูชื่อป็อกกี้!!”
ผมหันกลับไปเถียงทันทีเมื่อถูกเรียกชื่ออันแสนภาคภูมิใจแบบผิดๆ ผู้เรียกชื่อผมเดินเข้ามาพร้อมกับป็อกกี้รสลิ้นจี่แบบที่มันมีเนื้อผลไม้ผสมอยู่(ไอ้ที่ลงท้ายด้วยจุ๊บุ จุ๊บุ อ่ะครับ เห็นป็อกกี้อันไหนที่มีแบบนั้น แสดงว่ามันต้องมีเนื้อผลไม้ผสมรวมอยู่ด้วย)
นั่น! นั่นมันป็อกกี้ผู้ดี?!
ผมอ้าปากหวอมองไอ้บ้าที่คาบแท่งป็อกกี้เดินเข้ามาหาแล้วเกิดอาการกิเลสพุ่งพรวด มันคือไอ้เพรทซ์! บุคคลที่ถึงแม้จะหล่อรวยนิสัยดีมีชาติตระกูลบริบูรณ์ด้วยชื่อเสียงแค่ไหนแต่ผมก็เกลียดมัน
เพราะมันชื่อเพรทซ์!
มันคือขนมปังแท่งอบกรอบที่ไม่เคลือบน้ำตาล!
มันไม่ใช่ของหวาน!
มันเป็นศัตรูของป็อกกี้โว้ยยยยย!
ไม่ใช่แค่ชื่อเท่านั้นนะครับ ไอ้เวรนี่ชอบเรียกผมว่ากูลิโกะทุกครั้งที่เจอ แล้วทั้งๆที่ชื่อเพรทซ์ แต่มันเสือกแดกป็อกกี้ผู้ดีได้แทบทุกวัน! แล้วแดกอย่างเดียวไม่พอ ต้องแดกให้กูเห็นด้วย! เรื่องของชายหนุ่มรูปงามนามไพเราะผู้เป็นเจ้าของฉายาไอ้บ้าป็อกกี้นั้น ทุกคนในโรงเรียนก็รู้จักดี ทั้งๆที่มันก็รู้ ทำไมต้องมายั่วกูด้วยล่ะวะ! (ที่น่าเจ็บใจเพราะเสือกยั่วแล้วไม่ให้กูกินนี่แหละ กูแค้นมาก!)
คุณรู้มั้ยครับว่าในชีวิตประจำวันของนายเป็นเอก อเนกอนันต์นั้น ต้องบริโภคขนมปังกรอบแบบแท่งเคลือบน้ำตาลรสชาติต่างๆไม่ต่ำกว่าวันละ6กล่อง แต่ด้วยทุนทรัพย์ที่มีน้อยนิดและความต้องการมีมากเกิดกำหนด จึงทำได้เพียงบริโภคป็อกกี้สามัญชนเท่านั้น ในหนึ่งอาทิตย์จะมีเพียงสองถึงสามครั้งที่ได้ป็อกกี้ผู้ดีมาเชยชม
ตอนนี้ไม่ได้กินมาสามวันแล้วด้วย อา...ป็อกกี้ผู้ดีที่รัก
“อยากกินมั้ยกูลิโกะคุง?”ไอ้เพรทซ์โบกป็อกกี้ไปมาตรงหน้าผม แน่นอนว่าศีรษะของผมส่ายไปมาตามดวงตาซึ่งจับพิกัดไอ้แท่งอร่อยนั่นไว้แล้วเป็นมั่นเหมาะ
“อยาก...”เออใช่ แล้วกูก็ชื่อป็อกกี้ด้วย…
“งั้นมึงมาเล่นเกมส์กับกู ถ้ามึงชนะ กูให้มึงทั้งกล่องเลย เอาป่ะ?”มันชูกล่องขนมขึ้นมา ในซองที่เปิดอยู่นั้นมีป็อกกี้ผู้ดีเหลืออยู่เป็นจำนวนมาก...
และแน่นอน ผมตาลูกวาว…
“เอา!”ผมรีบตอบตกลงไปแบบไม่หยุดคิดแม้แต่นิดเดียว เกิดมันเปลี่ยนใจก่อนขึ้นมาผมก็อดดิ!!
“เกมส์ของกูเล่นโคตรง่าย แค่ให้มึงกับกูกินป็อกกี้แท่งนี้จากคนละฝั่ง ใครกินได้มากกว่าก็ชนะไป ง่ายๆใช่มั้ยล่ะ?”มันว่าไปพลางกินป็อกกี้ที่มันเอามาโบกใส่ผมไปด้วย
สัด มึงหยุดกินก่อน เดี๋ยวป็อกกี้กูลดจำนวน!
“เออ แล้วไงต่อ?”
“ก็เท่านี้แหละ มึงกินฝั่งที่เคลือบนะ”เพรทซ์หยิบป็อกกี้ขึ้นมาจากกล่องแล้วสั่งให้ผมอ้าปาก
“กูจะชูสามนิ้ว พอกูนับถอยหลังแล้วกำมือเมื่อไหร่ก็เริ่มกินได้เลย เข้าใจนะ?”มันพูดขณะค้างป็อกกี้เอาไว้ไม่ห่างจากปากผม กลิ่นหวานๆของลิ้นจี่ลอยมาแตะจมูกจนผมอย่างแย่งมันมากินเอาตอนนี้ซะเลย!
แต่มาคิดดูระหว่างอันเดียวในตอนนี้กับได้มาทั้งกล่องในอนาคต อย่างหลังมันก็ดีต้องดีกว่าอยู่แล้วจริงมั้ยล่ะครับ!?
เครี๊ยกกกกกกกก!! วะฮ่าๆๆๆๆ!
“โอเคนะ?”เพรทซ์คาบปลายของแท่งป็อกกี้เอาไว้ ก่อนจะยื่นหน้ามาหาผมเพื่อให้รับอีกฝั่งเข้าปากไป
พอผมงับปลายป็อกกี้เอาไว้ได้ เพรทซ์ก็ชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้วแล้วค่อยๆลดลงทีละนิ้ว...ทีละนิ้ว...
เริ่มได้!
แน่นอนว่าคำแรกเป็นอะไรที่จะกัดเข้าไปได้เยอะที่สุด ผมอ้าปากแล้วกัดลงไปอย่างรวดเร็ว แอบเหลือบมองไปทางฝั่งมันก็เห็นว่าไอ้เหี้ยนี่แม่งกัดได้เยอะกว่ากูนี่หว่า! เวรแล้ว!!
ตรงส่วนกลางที่ยังไม่ถูกแตะต้องเหลือประมาณ5เซ็นติเมตร แต่ความห่างแค่นั้นทำให้จมูกของมันกับผมชนกันจนกินไม่ถนัด ไอ้เพรทซ์เอียงหลบออกไปเล็กน้อยแล้วเร่งกินเข้ามาอีก ขนตายาวๆปรือลงครึ่งหนึ่ง แถมยังเห็นแก้มกับหูของมันแดงแจ๋ซะยิ่งกว่าอะไรดี
ทำไมต้องแดงด้วยวะ??
จังหวะที่เผลอคิดไปทำให้ความเร็วของผมตกลงมา คำนวณจากความยาวแล้วผมกำลังแพ้มันอยู่ประมาณ3เซนติเมตร ไม่ได้การ...
ป็อกกี้อย่างผมจะแพ้ให้ไอ้เพรทซ์นี่ด้วยป็อกกี้ไม่ได้เป็นอันขาด!!
ในจังหวะสุดท้ายที่ไอ้เพรทซ์ดูน่าจะชนะเห็นๆ ผมก็กระทืบเท้ามันเต็มแรงจนเจ้าตัวเผลออุทานออกมา แน่นอนว่านั่นเป็นโอกาสที่มันอ้าปากอยู่ ผมจึงก้าวเข้าไปจนชิดหน้าอกมัน ใช้มือทั้งสองข้างโน้มคอของมันลงมาอย่างรวดเร็วแล้วสอดลิ้นเข้าไปข้างใน
ป็อกกี้ที่อยู่ในนั้นยังไม่ได้ถูกเคี้ยว แน่สิใครมันจะมีเวลาไปเคี้ยวกันล่ะ ผมควานลิ้นเข้าไปในปากของมันแล้วกวาดต้อนป็อกกี้ที่อยู่ในนั้นมาเป็นของตัวเอง จากนั้นผมก็ถอยออกมาแล้วเคี้ยวป็อกกี้ไปพลางมองมันอย่างภาคภูมิ
“กูชนะ!”
ไอ้เพรทซ์ยืนตัวแข็งทื่อไม่ตอบโต้อะไรผม มันมองหน้าผมนิ่งๆแต่ใบหูเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
ทำไมแดงได้ขนาดนั้นวะ? ถึงแดดจะร้อนแต่ตรงนี้มันร่มนี่นา ลมก็เย็นด้วยนะ!
ผมยื่นมือไปตรงหน้าเพรทซ์แล้วกวักมือดิ๊กๆให้มันส่งกล่องป็อกกี้ผู้ดีมาให้ผม แต่ไอ้เวรนี่กลับจ้องหน้าผมเขม็งแล้วโยนป็อกกี้ในมือทิ้งลงกับพื้น
อ่าวเฮ้ย!! ของกูนะมึง!!
“อ่ะ!”มือของผมถูกเพรทซ์กระชากเข้าไปหาตัวมันอย่างแรง เพราะไม่ทันได้ตั้งหลัก ผมเลยเซไปปะทะอกแข็งๆของมันเต็มที่ มือใหญ่ขนาดจับลูกบาสได้ด้วยมือข้างเดียวของมันจับหลังศีรษะของผมเอาไว้แน่นจนขยับไปไหนไม่ได้
ผมมองตามันเขม็ง กะจะโวยวายเอาเรื่องที่มันไม่ทำตามสัญญาเต็มที่ แต่ใบหน้าคมที่โน้มลงมากลับใช้ปากปิดปากผมมิดอย่างหนักหน่วง เรียวลิ้นแข็งแรงดุนดันริมฝีปากของผมให้เผยอออกจากกัน ก่อนจะรุกล้ำเข้าไปภายในแล้วเกี่ยวกระหวัดลิ้นของผมอย่างชำนิชำนาญ
แข้งขาผมอ่อนจนต้องจับแขนมันประคองตัวเองเอาไว้ เพรทซ์ดันผมไปจนชิดกับกำแพงสูงด้านหลัง มือข้างหนึ่งของมันรวบแขนของผมไว้ด้วยกันในระดับอก ก่อนจะบดจูบอันแสนหนักหน่วงนั่นลงมาอีกครั้งอย่างรุนแรง
เหี้ยเอ๊ย นี่มันอะไรกันวะ? กูงงไปหมดแล้วนะเว้ย แล้วความรู้สึกแปลกๆนี่มันอะไรกันอีกล่ะ?
ผมคิดขณะรู้สึกชาไปทั้งตัว ในหัวโล่งว่างและรู้สึกแปล๊บปล๊าบทุกครั้งเวลาที่ไอ้เพรทซ์มันดูดลิ้นผม จนต้องส่งเสียงประท้วงออกมาจากลำคออย่างอ่อนแรง หายใจไม่ทันจนรู้สึกทรมาณ
“เพรทซ์หยุด! ยะ…หยุดก่อน ไม่ไหว…แล้ว…”ในจังหวะที่ไอ้บ้านี่ผละออกมาเล็กน้อย ผมก็ถือโอกาสนั้นทิ้งตัวลงนั่งไปกับพื้น แขนทั้งสองข้างที่ยังถูกรวบไว้เลยชูอยู่เหนือหัว แลดูเป็นท่าทางพิศดารแปลกๆ
แต่ตอนนี้ใครจะมีเวลาไปสนเรื่องนั้นกันวะ! กูขอหายใจก่อนเหอะ!
ผมหลับตาแน่นแล้วรีบสูดอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด มีเสียงหอบเบาๆของตัวเองดังประกอบจังหวะไปด้วย แต่เมื่อลืมตาขึ้นมากลับต้องผวาเฮือกเมื่อใบหน้าของไอ้เพรทซ์อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ มันทำหน้าตาเครียดๆมองผมแล้วพูดบางอย่างออกมา
“มึงยั่วกูก่อนเองนะ…” หา? กูยั่วตอนไหนอ้ะ?!!
ว่าจบโดยไม่ทันให้ผมเถียง เพรทซ์ก็ก้มลงมาปิดปากผมอีกครั้ง มือข้างที่ยังว่างลากไล้ตั้งแต่ปลายคางไปจนถึงแอ่งตรงกระดูกไหปลาร้าก่อนจะปลดกระดุมผมออกทีละเม็ดอย่างรวดเร็ว จะแก้ผ้ากูทำไมเล่า!!
“แม่งเอ๊ย! กูเกลียดมึง!!!”
ผมตะโกนหลับตาปี๋แล้วดิ้นหลบไปมาสุดฤทธิ์ ไอ้เพรทซ์นิ่งชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หยุดมือ พอผมถูกขยี้ตรงยอดอกข้างขวา อาการเสียววาบก็แล่นขึ้นสมองจนผมต้องงอตัวหนีมือของมัน บ้าเอ๊ย! นั่นจุดอ่อนกูนะมึง!
“อ๊ะ!”ไอ้เพรทซ์ดูดริมฝีปากของของผมดังป็อบแล้วเปลี่ยนมาซุกไซร้ที่ซอกคอของผมแทน มือข้างที่ขยี้อกของผมอยู่นั้นบีบคลึงปลายยอดจนแข็งขึงเป็นเม็ด เสียงหอบปนครางของผมดังแผ่วๆท่ามกลางความเงียบสงัดของดาดฟ้าอาคารเรียน เพรทซ์ปล่อยมือของผมให้เป็นอิสระแล้วดึงเสื้อนักเรียนของผมมากองอยู่บนไหล่ จากนั้นจึงประทับรอยลงไปด้วยริมฝีปากของมันเอง
“เชี่ยเพรทซ์ อะ...อา…มึง…หยุด อ๊ะ!!”เสียงร้องห้ามของผมสั่นพร่าไม่เป็นภาษา แน่ล่ะว่าไอ้เพรทซ์มันไม่ได้ฟังแม้แต่น้อย แต่กลับเลื่อนมือลงไปแล้วปลดกางเกงของผมออกอย่างรวดเร็ว
“กูหยุดไม่ได้แล้วกี้…”มันว่าแล้วมองหน้าผมอีกครั้งพร้อมกับยิ้มเศร้าๆ มือร้อนจัดกอบกุมส่วนอ่อนไหวของผมเบาๆแล้วเร่งเร้าช้าๆให้มันตื่นตัว
“อ๊ะ เพรทซ์…ไม่ เอา…อ๊ะ อ๊า~!”เริ่มสำเหนียกได้ว่าเสียงครางของตัวเองที่หยุดไม่ได้นี้เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ผมเลยใช้มือทั้งสองข้างปิดปากตัวเองไว้แน่น
มือแรกใช้กั้นเสียงตัวเอง อีกมือใช้กั้นอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ…
“ขอโทษนะ”ไอ้เพรทซ์พึมพำเบาๆแล้วก้มหน้าลงตรงระหว่างขาของผม สัมผัสเปียกชื้นทว่าร้อนผ่าวที่รู้สึกได้ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก ส่งเสียงร้องห้ามไอ้เวรนี่ไม่เป็นภาษา ตรงนั้นของกูไม่เคยมีใครสัมผัสมาก่อนนะเว้ย แล้วนี่มันถึงกับใช้...ปาก
“มึงอย่า! ตรงนั้นมันสกปรก! ฮ่ะ..อ๊า!!”ความเสียวซ่านแล่นริ้วไปทั้งตัวทำให้ผมเกร็งจนตัวสั่น ผมน่ะหนุ่มซิงบริสุทธิ์ไม่เคยผ่านมือสาวใดมาก่อนซะด้วยซ้ำนะเว้ยครับ! เจอแบบนี้ใครมันจะไปทำอะไรถูกเล่า!
“ไม่สกปรกหรอกน่า”ไอ้เพรทซ์จับข้อพับขาผมยกขึ้นทั้งสองข้างแล้วเร่งจังหวะจนผมแทบสติหลุด ลิ้นร้อนโลมไล้ไปตั้งแต่โคนจรดปลาย ส่งผ่านอะไรสักอย่างเหมือนกระแสไฟฟ้าขึ้นไปที่สมองของผม
มันแปลก...เพราะไม่ใช่ความรู้สึกแย่ แต่ดีเกินไปจนน่ากลัว...ดีจนนึกไม่ถึงว่าจะมีอารมณ์แบบนี้ซ่อนอยู่ในตัวของเราเอง
สัมผัสที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนคุกคามตัวผมมากขึ้นเรื่อยๆจนผลักดันให้น้ำใสๆไปคลออยู่ในตาและค่อยๆไหลออกมาเป็นสายในที่สุด ไอ้เพรทซ์ที่กลายร่างเป็นไอ้หื่นพอเงยหน้าขึ้นมาเห็นผมมันก็คืนร่างเดิมทันที
“เฮ้ยกี้ มึงร้องไห้!??”เชี่ยเพรทซ์หยุดทุกการกระทำแล้วผวาเข้ามาโอ๋ผมพัลวัน ผมก้มหน้าลงซบกับเข่าตัวเองแล้วแกล้งสะอื้นเบาๆ ไอ้กลัวมันก็กลัวนะครับ น้ำตาแตกอยู่เนี่ย! แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยเกิดมันแปลงร่างอีกรอบผมก็ตายห่าอ่ะดิ!
“ฮึก..มึงมันเหี้ย!”ขอกูระบายก่อนเหอะ สัดเอ๊ย เข้าใจมั้ยว่ากลัวอ่ะ!
“เออ กูขอโทษ กูเหี้ยเองล่ะกี้ แต่มึงหยุดร้องเหอะว้า นะมึงนะ”ไอ้เพรทซ์ทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วลูบหัวผมเหมือนลูกหมา มันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากล่องป็อกกี้ที่นอนนิ่งอยู่กับพื้นแล้วหยิบแท่งนึงขึ้นมาจิ้มปากผมจึกๆๆเหมือนเอาขนมมาล่อเด็กอนุบาล แต่ป็อกกี้มาลอยอยู่ตรงหน้ามีเหรอผมจะปฏิเสธอ่ะ!
แดกแม่ง!
“ฮึก..เชี่ยเพรทซ์ กรุบๆๆๆ กูไปทำอะไรให้มึงวะ! ฮึก...กรุบๆๆๆ ทำไมต้อง ฮึก..แกล้งกูด้วย”ใช่ ค้างคาในใจกูมานานมาก มึงแกล้งกูทำไม!
“กูเปล่าแกล้ง...”ผมมองมันด้วยสายตาไม่เชื่อถืออย่างแรง พอมีป็อกกี้เข้าปากแล้วเลยหยุดสะอื้น แต่น้ำตายังคงไหลพรากๆอยู่แบบหยุดไม่ได้
“เออ ก็ แกล้งบ้าง แต่เฮ้ย! ครั้งนี้ไม่ได้แกล้งนะเว้ย!”
“แล้วที่มึงทำเมื่อกี้มันเรียกว่าอะไรวะ!!”
“กู....ปล้ำ….”
“ห๊า!!!???”
ผมอ้าปากค้าง ทำหน้าเหวอสุดฤทธิ์ ไม่ได้คิดว่ามึงจะตอบตรงขนาดนี้นะเว้ย! ไอ้เพรทซ์หน้าแดงแปร๊ดแล้วเปลี่ยนมาทำท่าโยนความผิดให้ผม
“ก็มึงยั่วกูก่อนทำไมล่ะ!”
“กูไม่ได้ยั่วเว้ย!”
“ก็มึงจูบกูอ่ะ!”
“กูแดกป็อกกี้เถอะสัด”
คราวนี้กลายเป็นไอ้เพรทซ์ที่อ้าปากค้างแทน ทันกุมขมับแล้วบ่นพึมพำๆ ได้ยินแค่ประมาณว่า “แดกพ่อง...กูไม่น่า...คนอย่างมึง”อะไรของมันก็ไม่รู้
คนอย่างกูทำไมล่ะ = =
..... แว่บมาต่อเงียบๆ :z10: แต่ตอนนี้มันง่วงแล้วอ่ะ :t3:จะพยายามให้จบในคืนพรุ่งนี้นะครับ :monkeysad:
ไม่สามารถแต่งตอนกลางวันได้เพราะคนเต็มบ้านเลยครับ ต้องรอให้หลับกันก่อนถึงจะแอบแต่งได้ รัดทดจริงๆ =[]=
ฝันดีราตรีสวัสดิ์ครับ :pig4:
Namioto Yo.
.
.
.
.
.
.
.
เพื่อให้ทันเวลาเลขที่ต้องการ ขอลงก่อนนะครับ o13
...อ่าวเฮ้ย ช้าไป1นาที o22 :z3: :sad4: :m15:
ต่อจากนี้จะเป็นฉากอัศจรรย์ ขอลงหลังตีหนึ่งนะครับ
บ้านผมเค้ายังไม่นอนกัน และคอมที่ใช้อยู่นี่ก็อยู่ในห้องนั่งเล่นพอดีเป๊ะ = =
-
ปาดดเรื่องใหม่ของคุณNamioto
ป๊อกกี้เอ๊ยย ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยนะเรา!
เพรทซ์เอ๊ยยงานนี้สงสัยต้องเอาป๊อกกี้ผู้ดีมาล่อเจ้าป๊อกกี้จนหมดตัวแน่ ฮ่าๆ
-
ป๊อกกี้คือชีวิตสินะ 55555555555555
-
อยากกินกูลิโก๊ะ ป๊อกกี้!!!
-
อ้ากก น่ารัก ไปอาบน้ำมานอนรอบทอัศจรรย์ดีกว่า
5555555555555555555 #หื่น
--------------------------
เรายังรออยู่นะตัวเธอ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
--------------------------
แป้ว ไม่มาหรอ คืนนี้หนูฟินทั้งคืน :haun4: :haun4:
-
:mc4: ปัง ปัง!! เรื่อง ประจำวัน 11/11/11 มาแล้วววว :z1:
เริ่มเรื่องน่ารักดีอ่ะ ชอบบบบบบบบบ
แต่งแบบยาวๆก้ได้น่ะคุคุ o18
ขอncเบา เบา ของน้องป้อกกี้ด้วยน๊าาาาา :o8:(พึ่งตอนที่1อยุ่เลย จะรีบไปไหน55)
-
ตอนทุกคนฉลอง 11.11.11 11:11 เรานอนอยู่อ่ะ
ไม่น่าเลยเรา TTTTTTTTTT'
(ไม่เกี่ยวกับนิยายเลยจ้า 5555)
น่ารักดีอ่ะ ป้อกกี้กับเพรสต์ ถ้ามีมือที่สามต้องชื่อโอโจ้ ♥
รอฉากอัศจรรย์อยู่นะคะ
-
ไอย๊ะ น่ารักอ่า :sad4:
รอตอนต่อไปดีกว่า
-
ป๊อกกี้ :-[
-
:กอด1:
-
จบ? ไม่นะครับ อยากอ่านๆ
-
อ้าว.. ฉากนั้นหายไปไหนๆๆๆ TOT
แวะมากรี๊ดคุนน้องป๊อกกี้น่าหม่ำก่อนไปนอน~ เว้ย อ่านแล้วมันเขินจริง
หิวด้วย 5555
แล้วจะตื่นมาตามหาฉากอัศจรรย์ที่รอคอยนะคะ หึหึ :-[
ปล. เค้าไม่ชอบป๊อกกี้รสลิ้นจี่อ่ะ :m20:
ปล.2 กรี๊ดดด สุขสันต์วันเปเปโร่เดย์ย้อนหลังนะจ๊ะ > <
-
อ้ากก :z3:
ขอโทษครับที่ไม่ได้มาต่อ เมื่อคืนบ้านผมไฟดับอ่ะ ช่างบอกว่าไฟมันโอเวอร์โหลดครับ
ต้องรอให้เค้ามาซ่อมให้เสร็จก่อนถึงจะใช้คอมได้ :m15:
ขอโทษจริงๆนะครับ ถ้าคืนนี้ใช่คอมได้จะรีบมาลงอย่างด่วนเลยครับ :z10:
-
ป๊อกี้นี่จูบเขาไปเต็มๆอ่ะ แต่ซื่อบื้อจังยังไม่รู้ตัวอีก
-
ป๊อกกี้จ๋า หนูไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ
:laugh: :laugh:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
แรงมากลูก
-
ม่าย ย ย อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
ชอบจังเรื่องนี้ น่ารักดีอ่ะครับ
รอตอนหน้าอยู่นะครับ :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ :o8: ลุ้นให้ไฟมาแล้วมาต่อนะคะ
-
ขอกินป๊อกกี้จากปาก(?)บ้างได้ไหมมมมมมมมม :serius2: (ตูหื่น)
-
กูลิโกะคุง ช่างกล้า :laugh:
-
เออะ น้องป๊อกกี้ นั่นมันดีพคิสแล้วนะลูก!
ไม่ได้รู้ตัวเลยสิะ เพลียแทนพรีสท์จริงๆ 555
รอตอนหน้านะคะ ท่าทางจะอัศจรรย์มากๆ คิคิ
-
มาต่อด่วนๆๆๆๆๆๆ
ป๊อกกี้ vs เพรสเซล
ชื่อน่ากินทั้งคู่เลย
-
ป็อกกี้ เพรทซ์ ชื่อนายเอกพระเอกเี่รื่องนี้น่่ากินมาก!
อ๊าย~ เกมอะไรเนี่ยล่อแหลมมาก :-[ ชอบๆ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว, ฉากอัศจรรย์ด้วย รอมาต่อน๊า~ :z1:
-
ซึนมากป๊อกกี้ลูก ก ก
5555555555
-
อ่านแล้วอยากกินป๊อกกี้จังเน้ออ แต่งดีจังเลย ^^ o13
พยายามเข้านะครับ Namioto
เจ้านายคนนี้เอาใจช่วยนะครับ :bye2: :L2:
-
น่ารักมากเลยค่า :impress2: อ่านแล้วฮา เหนื่อยใจแทนเพรทซ์ 555555
รอตอนต่อไป :pig4:
-
กินป๊อกกี้จนโดนกินป๊อกกี้เลยอ่ะ 555+
-
กี้เกือบไปแล้วไหมล่ะ
เจ้าตัวก็ช่างไม่รู้ตัวเลยว่าไปทำอะไรไว้ถึงถูกเค้าปล้ำเอา
-
เอร๊ย! :o8:
รอมาต่อให้จบนะ
-
:laugh: :laugh:
ป๊อกกี้น้อย โดนหลอกปล้ำอย่างงงๆ เอ๊อออ คราวหน้าไม่ต้องไม่แย่งถึงในปากซะก็สิ้นเรื่อง
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ยังไม่จบใช่มั้ยคะ
-
I love กูลิโกะ ป็อกกี้ :really2:
รอตอนต่อไปอะ
-
อยากกินป๊อกกี้ขึ้นมาแล้วสิเนี่ย
หิว หิว หิว
-
ง่ะ อยากกินป็อกกี้มั้ง แต่ใน7-11 หมด แงๆๆๆ
ร้องอะไรของมัน ผ่านเถอะ
เพรท ถ้าป็อกกี้มีขาย
จะซื้อมาฝากนะ
เค้าใจดีอยากแบ่งปัน ไม่มีอะไรแอบแฝงเลย
(เพรทบอก : อยากให้เอาขนมล่อ แล้วหลอกปล้ำหรอ....หึ... เจ๋ง :impress2:)
-
ป๊อกกี้น่ารักโคดอ่ะครับ
-
แวะมาให้กำลังใจ..อัพบ่อยๆนะจ๊ะ..อิอิ
-
ต่อๆค่ะ ^^ คู่นี้น่ารักเนอะ นู๋ป๊อกกี้ซื่อเกินไปแล้ว อิอิ
-
อยากกินป๊อกกี้
-
ถ้าจะอยากกินป๊อกกี้ ขนาดนี้
-
ร้องไห้แล้วยังจะกินป๊อกกี้ ฮาไปไหน 55555
เชียร์เพรทซ์ ปล้ำมันเลยค่ะ 555 :-[
-
อ่านเเล้วหิวทันที
สนุกมากกก :z2:
-
ป็อกกี้ น่าร๊ากก
:mc4:
-
สมกับเป็นป๊อกกี้จริงจริง ร้องไห้แล้วยังกินป๊อกกี้ได้อีก หุหุ
-
อยากกินป๊อกกี้ :interest:
-
Pocky story
11/11/11
11:11
ตอนนี้ป็อกกี้ในมือของผมหมดแล้ว ส่วนที่เหลือในกล่องเชี่ยเพรทซ์ก็เป็นคนถืออยู่ ผมมองหน้ามันที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองสลับกับกล่องป็อกกี้ในมือของมันแล้วเอ่ยปากทวงถามความยุติธรรม
“เชี่ยเพรทซ์”
“อ่ะ! หา?”พอผมเรียกมันเลยสะดุ้งแล้วกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง มันเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนที่หน้าหล่อๆของมันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ด
“ป็อกกี้กู เอามาดิ”ผมก็งงอยู่หรอกว่ามันจะหน้าแดงไปทำไม แต่ป็อกกี้กูสำคัญกว่าอ่ะ ผมก็เลยยื่นมือไปหามันแล้วทำท่าทวงของคืน
ไอ้เพรทซ์ชะงักไป มันมองป็อกกี้ในมือตัวเองแล้วมองผม จากหน้าแดงๆเมื่อกี้ก็กลายเป็นเฉยสนิทแล้วเริ่มลดระดับกลายเป็นบึ้งตึงในที่สุด
“....ชีวิตมึง...แม่งก็มีแต่ไอ้แท่งนั่นนั่นแหละ!!!”มันเหวี่ยงใส่ผมแล้วก็ผลุนผลันลุกขึ้นวิ่งออกไป ป็อกกี้แม่งก็เอาไปด้วย สาดดดดดดดด
ผมนั่งอ้าปากค้างอยู่ที่เดิมเพราะตามไอ้เหี้ยนั่นไม่ทัน สัดนี่ ของก็ไม่ให้กู แล้วอะไรคือไอ้แท่งนั่นของมันวะ??
สักพักก็มีเสียงคนวิ่งขึ้นบันไดมาอีกรอบ ปรากฏว่าเป็นไอ้เพรทซ์ที่วิ่งกลับมา เยส! มันเอาป็อกกี้มาให้ผมแล้วใช่มั้ย?
“แล้วเสื้อผ้าน่ะรู้จักใส่ให้มันเรียบร้อยด้วย! สภาพแบบนั้นมึงจะล่อคนมาข่มขื่นรึไง!?”ด่าจบมันก็วิ่งลงไปอีกที คราวนี้คาดว่าไปแล้วไปลับ เพราะผมอึ้งไปนานขนาดที่เพลงมาร์ชโรงเรียนซึ่งจะเปิดเพื่อบอกว่าหมดเวลาพักเที่ยงดังขึ้นจนจบเลยทีเดียว
“ก็แล้วใครมันถอดเสื้อผ้ากูล่ะ...?”
ผมถามอากาศเพราะไม่มีอะไรให้ถาม หัวคิ้วขมวดจนแทนมาเกยกันด้วยความงงขั้นสุดยอด
มันเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย????
********************************
ช่วงบ่ายเป็นอะไรที่ผมว่างมาก หลังจากที่ผมนั่งละเลียดป็อกกี้ของตัวเองอีกครึ่งชั่วโมงแล้วค่อยลงมาจากดาดฟ้าเพื่อมาเช็คชื่อเข้าสีของตัวเองแล้ว ผมก็ต้องมาร้องเพลงเชียร์สีตัวเองข้างสนามบอลต่อ
ไม่ไกล้ไม่ไกลมีไอ้เพรทซ์นั่งเช็ดเหงื่ออยู่ตรงโต๊ะของนักกีฬาบอลสีเขียว(สีของผมเอง) ซึ่งมันมาช่วยลงเป็นตัวสำรองให้เพราะหาคนมาเล่นไม่พอ มันหันมามองผมตอนเดินเข้ามาก่อนจะทำหน้านิ่วแล้วสะบัดบ็อบใส่(ซึ่งไม่มี เพราะมันทรงนักเรียนนี่หว่า)
ไอ้ผมก็งงสิครับ กูไปทำอะไรให้เมิ้งงงงง
“เฮ้ยกี้ เชี่ยเพรทซ์โกรธอะไรมึงวะ? ปกติพวกมึงผัวเมียกันจะตาย”เพื่อนสนิทของผมที่มาจองที่เอาไว้ก่อนถามขึ้นเมื่อมันมองเห็นไอ้เพรทซ์ทำหน้าบึ้งใส่ผม
“ผัวเมียเหี้ยอะไร กูไม่รู้เว้ย อยู่ๆแม่งก็เหวี่ยง”ผมเบ้ปากใส่หลังของไอ้บ้านั่นแล้วหันมาคุยกับเพื่อนต่อ มันชื่อวาโยครับ มันบอกให้เรียกโย แต่ผมเรียกวา เพราะผมต้องการความแตกต่างที่ไม่เหมือนใคร
“ป็อกกี้กูอ่ะ?”
“สัด แดกแต่ป็อกกี้ แดกให้Kมึงอันเท่าป็อกกี้ไปเลยไป กูฝากไอ้ต้นไปซื้อแล้ว เดี๋ยวแม่งก็มา”อันเท่าป็อกกี้ก็ป็อกกี้จัมโบ้ล่ะว้า...
“แล้วมึงใช้อะไรดูถึงบอกว่ากูกับมันผัวเมียกันวะ? ตีกันทุกวันจะตายห่า”ใช่ครับ ผมกับเพรทซ์ตีกันแทบทุกวัน เช้าที เที่ยงที บางทีมีโชคก็เย็นอีกทีด้วย
“มึงตีกันธรรมดาพวกกูก็ไม่คิดอะไรหร๊อกกก แต่แต่ละครั้งนี่ตีกันเหมือนจะกลืนกิน เชี่ยเพรทซ์แม่งชอบเอาป็อกกี้จุบุมาล่อมึงได้ทุกวัน มึงก็โดนมันล่อได้ทุกวันเหมือนกัน”ไอ้วาอธิบายพลางทำไม้ทำมือประกอบ ผมก็นั่งมองมันงงๆ
“แค่แย่งป็อกกี้กับมันเนี่ยนะ?”
“เออดิ มึงไม่สังเกตรึไง เวลามึงดึงมันไว้ตอนจะแย่งป็อกกี้มากิน เชี่ยเพรทซ์ก็กอดมึงตอบตลอด บางทีแม่งก็ลากมึงไปนั่งตักแล้วก็เอาป็อกกี้ชูสูงๆแหย่ให้มึงกินเหมือนปลาฮุบเหยื่ออ่ะ แม่งนัวเนียกันตลอดเว ใครมองแม่งก็นึกว่าพวกมึงได้กันแล้ว”
เมื่อกี้มันก็เกือบได้กูแล้วแหละ...
“กูไม่เห็นจะรู้”
“ในหัวมึงมีแต่ป็อกกี้ ชาตินี้เรื่องอะไรก็ไม่มีวันรู้หรอก”
“มึงด่ากู?”
“เปล่ากูชม”
“อ่าวเหรอ ขอบคุณนะ”ไอ้วาทำหน้าหมาเหม็นเบื่อใส่ผมแล้วถอนหายใจเสียงดังมากกก เน้นว่ามากๆแล้วขีดเส้นใต้ใส่วงเล็บอีกทีเลยอ่ะ ทำไมต้องทำแบบนั้นใส่กูด้วยอ่ะ เห็นอย่างงี้กูก็บอบบางนะเพื่อน
“โทษนะครับ ขอทางหน่อยครับคนสวย ขอบคุณครับ โทษนะครับ”อีกเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังของผม เป็นไอ้ต้นที่เดินขอทางน้องๆมอต้นมาข้างหน้าซึ่งผมกับวานั่งกันอยู่ ในมือมันมีถุงใส่น้ำกับขนมขบเคี้ยว แน่นอนว่ามีป็อกกี้มาด้วย
“อ่ะกี้ของมึง โย เป็บซี่ไม่มีกูเลยซื้อโค้กมาแทนนะ”ไอ้ต้นหย่อนถุงลงบนหน้าตักผมแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆ มันคุ้ยป็อกกี้ให้ผมแล้วหยิบขวดโค้กซีโร่ส่งให้ไอ้วาที่ทำท่าเสียดาย
“เป็บซี่กับโค้กก็รสเดียวกัน มึงจะเสียดายทำไมวะ”ผมถามวาขณะฉีกถุงป็อกกี้รสนมออก
“เป็บซี่มันซ่าน้อยกว่าเว้ย หวานกว่าด้วย กินโค้กแล้วกูระคายคอ”
“น่าสงสารเนอะ มีลำคอที่บอบบาง”ไอ้ต้นพูดล้อแล้วยักคิ้วใส่ไอ้วา ในมือมันถือยักคู่รสส้มที่ไม่หักแบ่งเป็นสองแท่งแบบที่คนอื่นเขาทำกัน
“เรื่องของกูเฟ้ยยย”ไอ้วาเขย่าขวดโค้กแล้วเปิดฝาหันไปทางไอ้ต้น แต่มันคงลืมว่าผมนั่งอยู่ตรงกลาง ผลที่คือกูได้ดื่มด่ำกับรสชาติของโค้กเปิดใหม่ก่อนใคร
“ไอ้เชี่ยยยย โดนกู!!!”ผมกระโดดลุกขึ้นยืนด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ แต่มันไม่ทันแล้วล่ะ เสื้อผมทั้งตัวเปียกโชก ไม่นานก็คงตามมาด้วยอาการเหนียวเหนอะและมดอีกฝูงกว่าๆ แม่งเอ๊ย!
“ฮ่าๆๆๆๆ เฮ้ย ขอโทษๆ เดี๋ยวกูพาไปล้างเสื้อนะ กูมีเสื้อสำรองอยู่ในกระเป๋า มึงยืมใส่ไปก่อนก็ได้”ทั้งไอ้วาไอ้ต้นหัวเราะกันสนุกสนาน น้องๆที่เห็นเหตุการณ์ก็หัวเราะคิกคัก คิดว่าพี่ไม่เห็นเรอะ!!
“มึงติดหนี้ป็อกกี้กูเลยวา พรุ่งนี้เอาผู้ดีมาให้กูเลยมึง หอกเอ๊ย”ผมสบถอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินนำหน้ามันไปทางห้องน้ำข้างสนามบอล ไอ้วาดูดโค้กแล้วคว้ากระเป๋าเดินตามผมมา ปล่อยให้ไอ้ต้นเชียร์บอลกีฬาโปรดของมันอยู่กับที่ไป
ผมเดินถอดเสื้อแล้วก้าวเข้าไปในห้องน้ำ ไอ้ยินเสียงคนเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าอยู่ไม่ห่าง แต่พอเงยหน้าดูก็พบว่าเป็นคนคุ้นเคย
ไอ้เพรทซ์...
ผมอ้าปากกำลังจะทักมัน แต่ไอ้บ้านี่กลับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วทำหน้าบึ้งก่อนจะเดินชนไหล่ผมออกไปสวนกับไอ้วาที่เพิ่งเดินเข้ามา
“เฮ้ยกี้ กูว่ามันโกรธมึงโคตรๆเลยนะนั่น ไปทำอะไรมันมาวะ?”
ผมมองตามทางที่ไอ้เพรทซ์เดินออกไปแล้วได้แต่ทำหน้าไม่เข้าใจ
“มีแต่มันนั่นแหละที่ทำกู....”
********************************
.
.
.
.
.
.
.
.
.
คาดว่าตอนหน้าจะจบแล้วครับ เป็นเรื่องสั้นตามอารมณ์ชั่ววูบจริงๆ o22
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและชื่นชอบในตัวละครของผมนะครับ :pig4:
คนเขียนคนนี้ที่จะอัพแต่ละเรื่องแต่ละทีก็นานเป็นชาติ แต่ก็ไม่มีใครทิ้งผมไปเลย รักที่นี่จริงๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เจอกันวันข้างหน้าครับผม :bye2:
์Namioto Yo
ปล.มีใครสังเกตมั้ยว่าเพื่อนของป็อกกี้นี่ชื่อคุ้นๆ ไม่ต้องสงสัยนะครับ คนเดียวกันกับเรื่องนู้นนั่นแหละฮะ แค่เป็นภาคมัธยม 555+ :laugh:
ตัวละครมีน้อย ใช้สอยให้คุ้มค่าครับ!
-
:-[
เพรทซ์งอนไรป็อกกี้อ่ะ
-
กูลิโกะน่ารัก :o8:
-
โกรธให้ตายป๊อกกี้ก็ไม่รู้หรอกเพรทซ์
ต้องปลำ้อย่างเดียว :oo1: :oo1:
-
อ่า....จะจบแล้วหรอ??
-
ก็ว่าทำไมชื่อมันคุ้นๆ จะว่าไปก็คิดถึงเรื่องโยเอิร์ธแล้วนะคะ อยากอ่านตอนใหม่ หุหุ
ถ้าไม่ทำอะไรให้ชัดเจนรู้แจ้งไปเลย กี้คงตรัสรู้ยากอ่ะนะว่าทำไมต้องโกรธกัน
ก็ในหัวมีแต่ป็อกกี้ซะขนาดนั้น :really2:
-
มะกี้อ่านไปด้วย กินป็อปกี้สามัญชนไปด้วย
ทำเอาฮา.... :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ชะอุ้ย เพรทโกรธใหญ่แล้ว
ภรรยาตามไปเคลียร์สามีสิ
:z6: ใครภรรยา! ใครสามี!
-
น้องกี้ก็ซื่อเกินไปนะ เพราะในหัวมีแต่เรื่องป๊อกกี้
มีวาโยกับต้นสมัยเยาว์วัยด้วย
นอกเรื่อ..เราว่าแป๊บซี่มันซ่ากว่าโค้กนะ
-
เรื่องนี้น่ารักจริงจัง อ๊ายยยยยยยยย
ตราบใดที่น้องป๊อกกี้ยังไม่เลิกซื่อ ไอ้เพรทซ์คงไม่ได้แอ้มน้องหรอก
(ประสาทคงกินตลอด 55+)
-
555 งอนป๊อกกี้แล้วรู้เรื่องมั้ยหล่ะนั่น
-
มันกะน่าโกรธนะ ป๊อกกี้ห่วงตะกินป๊อกกี้ไม่รู้เรื่องเล้ย
-
ป๊อกกี้ความรู้สึกช้าจังเลย
น่าสงสารเพรทซ์อ่า :sad11:
-
เรื่องนี้อ่านแล้วหิวเลย
น้องป๊อกกี้คงกินมากไปหน่อย เลยคิดตามไม่ทัน :เฮ้อ:
-
ชอบกินทั้งสองอย่างเลย ทั้งเพรสท์ ทั้งป๊อกกี้ :o8:
แต่อยากให้เพรสซ์ได้กินป๊อกกี้เร็วๆเหมือนกันนะ :haun4:
-
:เฮ้อ: อยากให้กี้รู้ สงสัยเพรทซ์คงต้องบอกล่ะว๊า
ดูท่าทางแล้วอย่าไปคิดว่ากี้มันจะรู้เรื่องเล๊ย ชีวิตมันมีแต่กูลิโกะ ป๊อกกี้ ! :z3:
-
น้องป๊อกกี้สนใจเรื่องคนรอบตัวบ้างก็ดีน๊า
ไม่งั้นน้องเพรทซ์แห้วแน่ๆ น่าฉงฉานๆ
ตอนนัวเนียกันนี่คงน่ารักน่าดูเลยอ่า กรี๊สสส อยากเห็นๆ
คนแต่งคะ ขอหวานๆได้มั้ยอ่ะ อยากอ่านจิงๆนะ
-
ชอบเรื่องนี้ ^^ ถ้าเป็นเรื่องยาวก็จะตามอ่านนะค่ะ
แต่ตอนหน้าจะจบแล้วหรอ ? แอบเสียดาย
-
หนูกี้นี้สุดๆของความใสซื่อ จนบื้อ ในหัวคงมีเเต่ป๊อกกี้เท้านั้นเเหละัมั้ง :really2: :really2: :really2:
เฮียจับกด!!!! :z3: :z3: :z3: :z3:
-
Pocky story
11/11/11
11:11
เข้าสู่ช่วงเวลาห้าโมงเย็น จากท้องฟ้าที่เคยสว่างสดใสไปด้วยแสงอาทิตย์ก็กลายเป็นมืดครึ้มเพราะเมฆฝนที่เริ่มก่อตัว กีฬาส่วนใหญ่เล่นกันจนจบทั้งหมดแล้ว เหลือแต่เพียงฟุตบอลคู่ชิงชนะเลิศระหว่างสีของผมและสีชมพู
ไอ้วาโดดกลับบ้านไปตั้งแต่บ่ายสองกว่าๆ อีกอย่างบ้านมันก็ใกล้โรงเรียนด้วย ไอ้เพื่อนตัวดีเลยถือโอกาสกลับไปนอนสบาย ทิ้งให้ผมซึ่งต้องกลับบ้านเองอยู่กับไอ้ต้นที่ยังไม่กลับจนกว่าบอลคู่นี้จะจบ
เหลือบมองท้องฟ้าที่มืดครึ้มขึ้นเรื่อยๆ ผมก็ตัดสินใจที่จะกลับซะตั้งแต่ตอนนี้ก่อนจะต้องไปเปียกฝนเอากลางทาง
“ต้น กูกลับก่อนนะ ฝนจะตกแล้วว่ะ”
“หา อะไรนะ? จะกลับแล้ว ฝนจะตกแล้วเหรอวะ? เออวะ ฟ้าแม่งโคตรมืด แล้วมึงกลับไงอ่ะ สองแถวใช่มะ?”ถ้ามึงจะถามเองตอบเองขนาดนี้ก็ไม่ต้องถามกูก็ด้ายยย =[]=
“รถฟรีว่ะ กูจะเก็บตังค์ไว้ซื้อป็อกกี้”ค่ารถ6บาท รวมกับทรัพย์เดิมที่คงเหลือจะทำให้ผมสามารถซื้อป็อกกี้สำหรับตอนเย็นได้กล่องนึงพอดีเด๊ะ อีกอย่างถึงรถฟรีจะรอนานหน่อย แต่เพื่อป็อกกี้ที่รัก…
ไอ้กี้ทนด้ายยย! ฮุยๆๆๆๆ
“อ่ะจ่ะ… = =”ไอ้ต้นทำหน้าเมื่อยใส่ผมแล้วโบกมือไล่แบบเดียวกับไล่หมาเด๊ะๆ
“Mata ashita!”ผมตะเบ๊ะบอกลามันเป็นภาษาญี่ปุ่นอย่างที่เคยทำบ่อยๆแล้วคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย ไม่ได้แสดงใช้นะครับ แต่ผมเป็นเด็กสายศิลป์ญี่ปุ่นนี่นา เพื่ออนาคตที่กำหนดไว้ว่าจะได้ทำงานในถิ่นแดนแห่งการผลิตป็อกกี้อันเป็นที่รักครับ!
ผมมองไปที่สกอร์บอร์ดแล้วพบว่าสีตัวเองนำอยู่ 2-0 ในเวลาที่ช่วงครึ่งหลังกำลังจะหมดเต็มแก่ เท่านี้ก็ไม่ต้องห่วงแล้วว่าสีของผมจะแพ้ กลับบ้านได้อย่างสบายใจแน่นอน ผมลุกขึ้นจากข้างสนามแล้วเดินห่างออกมาก่อนจะตรงดิ่งไปสหกรณ์โรงเรียนเพื่อซื้อป็อกกี้เอาไว้กินระหว่างทาง ได้รสช็อกโกแลตมาเชยชมครับ อ่ะฮึ้ยย หอมอร่อย
ผมใช้เวลาประมาณสิบนาทีก็มาถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนในที่สุด จำนวนนักเรียนมีอยู่เพียงบางตา สาเหตุแรกคงเป็นเพราะเวลาเย็นแล้ว อีกอย่างก็คงเป็นเมฆฝนที่ร้องครืนๆอยู่เหนือหัวของผมนั่นแหละ
เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีพร้อมกับรถสองแถวที่ผ่านไปแล้วหลายคัน หากแต่รถฟรีที่รอคอยกลับไม่โผล่มาให้เห็นแม้เพียงป้ายทะเบียน รอบด้านมืดครึ้มขึ้นเรื่อยๆและแทบจะเหลือผมอยู่เพียงคนเดียว แต่ผมก็ยังเฉยๆอยู่นะ ก็รถฟรีเนี่ย ดูตามสถิติแล้วมันครึ่งชั่วโมงมาทีนี่นา ไม่เป็นไร ไอ้กี้รอได้ แค่นี้ชิลๆ =3=
……
…………..
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปพร้อมกับฝนที่เริ่มลงเม็ดในที่สุด ไอ้ที่รอรถเมล์นี่ก็มีแต่ป้ายกับหลังคาเล็กๆที่พอกันแดดได้แต่กันฝนไม่ได้สักกะติ๊ด ลงพัดมาทีก็หอบเอาฝนเข้ามาด้วย ใช้เวลาไม่นานผมก็เริ่มเปียกโชก
เอาละเมิง รถก็ยังไม่มา เงินจะใช้ขึ้นรถสองแถวก็ไม่มีสักกะบาท แถมเริ่มจะเปียกไปทั้งตัวแล้วด้วย จะให้วิ่งกลับเข้าไปในโรงเรียนทั้งๆที่เปียกไปแล้วทั้งตัวก็ไม่ค่อยจะเกิดผลอะไรเท่าไหร่ ดีไม่ดีรถมาตอนที่เข้าไปหลบฝน ชาติหน้าผมก็คงไม่ได้กลับบ้านกันพอดี และถ้าจะถามว่าทำไมผมไม่โทรบอกให้ใครมารับ ผมคงลืมบอกคุณไปว่าผมยังไม่มีมือถือครับ ถ้ามีเงินพอซื้อมือถือได้ ผมเอาไปซื้อผู้ดีกินทุกวันดีกว่าเฟ้ย! วะฮ่าๆๆ
“กร๊าซซซซซซซ เมื่อไหร่มันจะมาสักทีวะเนี่ยยยยยยยยย”ไหนๆก็ไม่มีคนอยู่ ผมเลยตะโกนด่าฟ้าดินระบายอารมณ์แล้ววิ่งออกไปรับน้ำฝนเล่น
ไหนๆก็เปียกแล้ว กูเล่นเลยก็ได้วะ!
“โฝนนนนนตก ยิ่งนึกถึงทีรายยย ก็ยิ่งชุ่มช่ำ อุ่นในหัวจายยย”จะร้องเพลงต้องให้เข้ากับสถานการณ์ครับ ไอ้เหี้ยยย กูจะกลับบ้านอ้ะ!!!
“แม้ว่าตอนเน้ อากาศจะหนาวสักเท่ารายยย ก็ขอฝากลมโฝนนนน ช่วยเป็นสื่อให้เธอรู้ ว่าฉันคิดถึงบ้าน และยิ่งคิดถึงบ้านโว้ยยยยยยยยยยยย”
แง้ หนูจะกลับบ้าน! T[]T
ผมเปลี่ยนไปนั่งยองๆกับพื้นเพราะยืนนานจนเมื่อยขา โชคดีที่กระเป๋าของผมมันกันน้ำได้เลยไม่ต้องห่วงของข้างใน จากนั้นพอไม่มีอะไรให้ทำแล้ว ผมก็ก้มหัวลงซบกับเข่าแล้วมองวิวฝนที่ตกลงมากระทบพื้นถนนเล่นพร้อมกับครวญเพลงหงุงหงิงไปด้วย
รถราวิ่งผ่านไปมาแบบนานๆที พวกเขาคงนั่งสบายอยู่ในรถที่แห้งและอบอุ่นสินะ…ชักจะเริ่มเข้าใจความรู้สึกของหนูน้อยไม้ขีดไฟที่ต้องทนขายของท่ามกลางอากาศหนาวแบบนี้แล้วสิ….
(กุนอยด์….ฮือๆๆ)
ตอนนั้นเองที่มีรถเก๋งสีดำสนิทคันหนึ่งแล่นผ่านหน้าผมไป มันคงจะไม่สะดุดตาขนาดผมจะเอามาเล่าให้พวกคุณฟังนอกซะจากรถคันนั้นจะมีอะไรที่แปลกไปใช่มั้ยล่ะครับ รถคันนั้นชะลอความเร็วลงเมื่อวิ่งผ่านผมไปได้สักเกือบสิบเมตร ก่อนจะถอยหลังมาหยุดอยู่ตรงหน้าของผม
ด้วยความสูงในระดับสายตาของคนที่นั่งอยู่แบบผมแล้วเงยหน้ามองขึ้นไป ทำให้เห็นเพียงกระจกหน้าต่างรถที่ปิดฟิลม์สีทึบเท่านั้น เสียงเปิดปิดประตูฝั่งคนขับที่ผมมองไม่เห็นดังขึ้น แว่วเสียงกางร่มเบาๆก่อนผมจะรู้สึกได้ว่ามีคนเดินอ้อมรถมาทางนี้
ไม่นานฝนที่ตกกระทบหน้าผมตลอดเวลาจนรู้สึกชินชาก็หายไป พร้อมกับเสียงๆหนึ่งที่ผมคุ้นเคยเอ่ยถามออกมา
“มานั่งตากฝนอะไรตรงนี้?”
ไอ้เพรทซ์…
“…มารอรถ”ผมตอบแล้วเงยหน้าขึ้นมองมันที่ตอนนี้กำลังกางร่มสีเหลืองของธนาคารแห่งหนึ่งไว้เหนือหัว
มันกำลังโกรธผมอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาคุยกับผมทำไมวะ?
“ขึ้นมา เดี๋ยวกูไปส่ง”เพรทซ์ยื่นมือมารอให้ผมส่งมือตัวเองไปจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น แต่ผมเพียงมองมือของมันนิ่งๆแล้วนั่งอยู่ท่าเดิม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวรถก็มาแล้ว”ผมกอดเข่าตัวเองแน่นขึ้นแล้วละสายตาไปมองทางอื่น ปล่อยให้มันส่งมือมารอผมเก้อ
“วันนี้รถฟรีวิ่งถึงสี่โมงครึ่ง รอให้ตายมันก็ไม่มาหรอก”เสียงเพรทซ์ฟังดูเหนื่อยใจกับผมน่าดู ก็แล้วไงอ่ะ เหนื่อยนักก็ไม่ต้องมายุ่งกับกูเด่ะ!
“…..กูรอตั้งนานเพื่ออะไรวะ”ผมกระซิบพึมพำกับตัวเองแต่ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ แม่งเอ๊ย ทุกทีวิ่งถึงสองทุ่มนี่หว่า ทำไมกูไม่รู้ว่าวันนี้มันจะวิ่งถึงแค่สี่โมงล่ะเนี่ย!
“เร็วกี้ ขึ้นรถ”ไอ้เพรทซ์ยื่นมือมาหาผมอีกครั้ง มันจับแขนผมดึงขึ้นเพื่อให้ผมลุกตามมันไป แต่อยู่ๆผมก็หน้ามืดล้มลง คงเป็นเพราะผมตากฝนมานานนั่นแหละ ตอนลุกขึ้นมามันเลยตั้งตัวไม่ได้ติดและล้มไปข้างหน้าอย่างฝืนอะไรไม่ได้ หวัดแดกแล้วมั้ยล่ะ…
“เฮ้ย!”ไอ้เพรทซ์ยึดแขนของผมเอาไว้ไม่ให้ล้มไปกองกับพื้น ร่างผมเลยเซไปปะทะกับอกแข็งๆของมันซะอย่างนั้น
“โทษที นั่งนานไปหน่อย…”ผมผลักตัวออกจากอกของมันแล้วถอยออกมายืนห่างๆนอกเขตของร่ม แต่แขนของมันกลับรั้งเอวของผมไม่ให้ขยับหนีแล้วกอดเอาไว้แน่น
โกรธกูอยู่ก็อย่ามายุ่งกับกูสิวะ! ผมคิดในใจอย่างโมโหแล้วใช้มือดันอกของมันเอาไว้
“กี้ มึงตากฝนมานานแค่ไหนแล้วถึงได้ตัวเย็นขนาดนี้?”เพรทซ์ว่าขณะก้มหน้าลงมาให้หน้าผากของมันชิดกับหน้าผากของผมแล้วขมวดคิ้วทำหน้าดุใส่
“ก็ไม่นาน! ปล่อยนะ!”ผมตะคอกแล้วดิ้นหนีอยู่ในอ้อมกอดของมัน แต่ทั้งๆที่มันใช้แขนข้างเดียวในการจับตัวผมเอาไว้แท้ๆ ผมกลับสู้แรงมันไม่ได้แม้แต่น้อย อะไรวะเนี่ย!
“มึงอย่าดื้อ! เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”เชี่ยเพรทซ์ตะคอกผมกลับแล้วเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับก่อนจะยัดตัวผมเข้าไปข้างในแล้วปิดประตูกดล็อกไม่ให้ผมเปิดกลับออกไปได้
“เชี่ยแม่ง…”ผมขมวดคิ้วหลับตาแน่นเมื่อรู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองมันเริ่มจะร้อนผ่าว สักพักไอ้เพรทซ์ก็เปิดประตูรถอีกฝั่งเข้ามา มันคุ้ยผ้าขนหนูจากเบาะหลังแล้วเอื้อมตัวมาเช็ดหัวเปียกๆให้ผมอย่างเบามือ
“หน้ามึงโคตรซีดเลยกี้ กูว่ามึงไม่สบายแล้วล่ะ”เพรทซ์มองผมแล้วทำหน้าเครียด มันกุมมือผมทั้งสองข้างขึ้นมาเป่าแล้วถูแรงๆให้อุ่นขึ้น ก่อนจะถอดเสื้อชุ่มน้ำของผมออกมาแล้วค่อยๆใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวผมให้แห้ง
“กูไม่เป็นไรน่า”ผมปฏิเสธมันเสียงแผ่วแล้วปล่อยให้มันจับนู่นจับนี่ผมไปโดยไม่มีแรงตอบโต้ พอมาอยู่ที่สบายเข้าหน่อยผมก็เริ่มออกอาการ ในหัวมันหนักไปหมด แถมความร้อนในตัวมันก็พุ่งขึ้นมาที่ตาจนรู้สึกร้อน ตอนนั้นเองที่น้ำตาผมมันไหลออกมาโดยอัตโนมัติ สติสตางก็ค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆ…
“กี้! เฮ้ย! ป็อกกี้! มึงเป็นไรวะ? สัดเอ๊ย ไม่สบายจริงๆด้วย กี้!”
เสียงโวยวายของมันเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนที่ประสาททั้งหมดจะปิดกั้นการรับรู้แล้วพาผมเข้าสู่ความมืดมิดในที่สุด…
********************************
กะจะให้จบตอนนี้แต่ดันไม่จบ :z3:
ทำไมผมช่างต่อให้ยืดยาวได้ตลอดเวอย่างงี้เนี่ยย 555
ขอไปนอนก่อนแล้วกันครับ เดี๋ยวจะมาต่ออีกที ไม่คืนนี้ก็พรุ่งนี้ จะให้จบให้ได้ครับผ้ม :pig4: :pig4: :pig4:
ราตรีสวัสดื์คร้าบบบบ :bye2:
ปล.ตอนหน้า เสียเลือดดีมั้ยนะ...? :z2:
-
ชอบก็อิตรงป.ล.นี่แหละค่ะ จัดมาเต็มๆ o13
-
ตอนหน้าเสียเลือดก็ดีสิ!
เราจะได้เตรียมเลือดสำรองไว้
:m25:
-
ป๊อกกี๊แอบน้อยใจ
:L2: :L2:
-
^^ ยังไม่จบตอนนี้ อิอิ
-
แง่มม มม
ห่วงเค้าก็ห่วงแต่ก็ยังทำปากแข็งเนอะคนเราอ่ะ
5555555555555
-
ต่อไปเรื่อย ๆ ค่ะ ถ้ามันยังไม่จบ :bye2:
-
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
ปล่อยให้รอนานอ่ะ (เสียใจ กระซิกๆ)
ตรงป.ล.นี้นะสนใจนะ 55+
-
พร้อมให้ป๊อกกี้เสียตัวแล้ว จัดมาค่ะ 555
-
เห็น ปล. แล้ว
อั้ยยะ จัดมาครับ อย่าได้ช้า
-
เพิ่งเห็นเรื่องนี้ ไปอยู่ที่ไหนมา
สนุกมากค่ะ น้องกี้น่ารัก ดูปัญญาอ่อนดี ฮ่าๆๆๆ
นั่งฮาอยู่หน้าคอม แต่อ่านไปอ่านมาอยู่ดีๆก็เลือดพุ่ง ปรับตัวไม่ทัน ฮ่าๆๆ
มารอดูตอนหน้าว่าน้องป๊อกกี้จะรอดมั๊ย
-
:เฮ้อ: เป็นหวัดเพราะความงกแต้ๆ กี้เอ๊ยยยยยย
ตอนหน้าาาาา เค้ารอออออออ ฮุๆๆๆๆ :L2:
-
ป๊อกกี้เป็นรัยบ้างเนี้ย
-
เพรทคงดูแลอย่างดีสินะ
กี้ก็รุ้สึกดีๆขึ้นบ้างใช่มั้ย
-
อ้าวป่วยเลย :z3:
เพรทซ์เเนะนำนะ เธอซื้อป๊อกกี้ไว้เป็นลังเลยดีกว่านะ
ดูท่ากี้มันจะชอบมาก ถึงขั้นรอรถฟรีเพื่อป๊อกกี้
ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ o22
-
เมื่อไหร่กี้จะรู้ตัว
แอบสงสารเพรทช์ :z3:
-
คือ อ่านแล้วรู้สึกอย่างนึงว่า ผู้เขียนโหยหาป็อกกี้ เหมือนกับผมอยู่รึเปล่า ตอนนี้อยากกินป็อกกี้มากกกก แต่หาซื้อไม่ได้ อ๊ากๆๆๆๆ.....พูดแล้วก็คลั่งอยากกินป็อกกี้อ่ะ โรงงานมันจมน้ำหรือครับ ใครช่วยบอกผมที
-
Pocky story
11/11/11
11:11
สัมผัสเปียกชื้นที่หน้าผากปลุกให้ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวและมึนเบลอ แสงไฟสีส้มส่องผ่านเปลือกตาเข้ามาจนทำให้แค่การลืมตาขึ้นมาก็เป็นเรื่องยาก ผมขยับมือขึ้นมากดดวงตาของตัวเองเอาไว้แล้วค่อยๆทรงตัวลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับความรู้สึกไม่สบายตัวขั้นสุดยอด
“จะลุกขึ้นมาทำไม?”เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนหลับไปดังขึ้นมาเป็นเสียงแรกในตอนที่ผมรู้สึกตัว ตาผมยังไม่เปิดดีแท้ๆ แต่ไอ้เพรทซ์กลับผลักหัวผมให้หงายหลังลงไปนอนปุอยู่ที่เดิมแบบไม่ออมแรง
“กว่ากูจะลุกได้มันยากนะสัด!”ผมโอดครวญใส่มันด้วยความมึนในสมองเป็นสองเท่า ไอ้เพรทซ์หยิบผ้าที่วางอยู่บนหน้าผากผมออกไป ได้ยินเสียงบิดน้ำแว่วๆก่อนที่ผ้าจะถูกนำกลับมาวางไว้ที่เดิมอีกครั้ง
“ก็ไม่ต้องลุก นอนแบบนั้นก็ดีแล้ว”
ชิชะ =”=
“หิวอะไรรึเปล่า?”ไอ้เพรทซ์ถามผมที่นอนทำหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง
“ป็อก…”
“อะไรที่ไม่ใช่ป็อกกี้”กูยังพูดไม่จบเลยนะ!
เชี่ยแม่ง เผด็จการอ่ะ!!
ผมเขม่นตาใส่มันที่นั่งทำหน้าดุอยู่ข้างๆแล้วเปลี่ยนไปมองอย่างอื่นภายในห้องแทน และตอนนั้นเองผมถึงเพิ่งสำนึกได้ว่าไม่ได้อยู่ในห้องของตัวเองนี่หว่า
ห้องของผมต้องมีฝาผนังฝั่งหนึ่งซึ่งติดกล่องป็อกกี้หลากรสไม่ซ้ำกันอยู่เฟ้ย ดังนั้นไอ้ห้องรสนิยมเห่ยที่ติดภาพวาดม้ากำลังวิ่งอันใหญ่ๆแบบนี้น่ะไม่ใช่ห้องผมอย่างแน่นอน!
“ที่นี่คือ?”
“ห้องกูเอง มึงตากฝนจนไม่สบายแล้วสลบไปบนรถกู กูก็เลยพากลับมาดูแล”
“อ่าว? แล้วไม่ไปส่งกูที่บ้านอ่ะ?”บ้านผมก็มีนะครับ แล้วก็ใช่ว่ามันจะไม่รู้จักด้วย เพราะแม่มันกับแม่ผมเป็นเพื่อนกัน บ้านผมเป็นร้านอาหารธรรมดาสามัญ ส่วนบ้านมันเป็นเจ้าของพื้นที่ที่บ้านผมใช้ทำมาหากิน วันหยุดสุดสัปดาห์ส่วนใหญ่ไอ้เพรทซ์ก็จะพาแม่มันมาทานอาหารที่ร้านของผม
“แม่กูชวนน้าพิมไปงานบุญที่อุดร ดังนั้นถึงกูพามึงกลับบ้านไปก็ไม่มีใครอยู่ดูแลมึงหรอก กูเลยพามาบ้านกูแทน”น้าพิมที่มันว่าคือแม่ของผมครับ
แต่อะไรวะ มีอะไรเกิดขึ้นทำไมมันรู้ก่อนผมทุกอย่างทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของมันอ่ะ! คุณคิดดูนะครับ รถฟรีมันไม่ต้องขึ้น ส่วนผมน่ะขึ้นแทบทุกวัน แต่คนที่มีรถเป็นของตัวเองอย่างมันกลับรู้ว่าวันนี้รถจะวิ่งถึงกี่โมงทั้งๆที่ผมไม่รู้! แล้วแม่ผมอ่ะ! แม่ผมแท้ๆแต่ผมไม่เห็นรู้เลยว่าแม่จะไปไหน ทำไมมันถึงรู้อ้ะ!!
“แล้วสรุปจะกินอะไร? กูจะได้ไปหามาให้”มันถามผมเสียงห้วนๆ อันที่จริงก็ห้วนมาตั้งแต่ตอนผมตื่นนั่นแหละ แต่ผมเพิ่งสังเกตเห็น แต่ก็ไม่แปลกอะไร มันโกรธผมอยู่นี่นา ให้ตายเถอะ ถ้าเป็นอย่างงั้นแล้วมันจะเก็บผมมาทำไมเนี่ย
“ไม่ต้อง กูจะกลับแล้ว เดี๋ยวค่อยไปกินที่บ้าน”มันยังโกรธผมอยู่แบบนี้ผมอยู่ด้วยไม่ลงว่ะ กระอักกระอวนใจพิลึก ผมบอกมันเสร็จก็ขยับตัวลุกขึ้นอีกครั้ง ผ้าชุบน้ำที่วางอยู่บนหน้าผากหล่นลงบนตัก แต่ขณะที่ผมกำลังจะตวัดผ้าห่มออกจากตัว ไอ้เพรทซ์ก็จับมือผมเอาไว้แน่นแล้วตะคอกใส่เสียงดัง
“มึงอย่าดื้อได้มั้ย ก็เพิ่งบอกไปว่าไม่มีใครอยู่บ้าน! มึงจะกลับไปทำไมวะ!?”
“กูดูแลตัวเองได้เว้ย! ไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไรจากมึงหรอก!”ผมตะคอกกลับแล้วสะบัดมือมันออกไป ไอ้เพรทซ์มองผมอึ้งๆ แต่อยู่ๆมันก็เปลี่ยนท่าทีแล้วกดไหล่ผมทั้งสองข้างลงกับเตียงอย่างแรงแทน
“ดูแลตัวเองได้แบบไหนถึงไปนั่งตากฝนแบบนั้น!? ทำตัวเองจนเป็นหวัดนี่เหรอดูแลตัวเองได้? อย่าพูดให้ขำไปหน่อยเลยเหอะ!”เชี่ยเพรทซ์ขึ้นมาคร่อมบนตัวผม มือทั้งสองข้างของมันจับไหล่ผมเอาไว้แน่น ระหว่างมันกับผมมีแค่ผ้าห่มนวมผืนหนากั้นเอาไว้ แต่ตาของเรามองสบกันเขม็งแบบไม่มีใครยอมใคร
“กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู ไม่ต้องมาเสือก!”
“กูจะเสือกอะไรมันก็เป็นเรื่องของกูเหมือนกันนั่นแหละ!”
“ก็แล้วมึงจะมาวุ่นวายกูทำไมวะ! มึงโกรธกูอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาสนใจกูเพื่อ!?”
“ก็กูรักของกูอ่ะ!”
“ก็เรื่องของมะ…อะไรนะ???”มันพูดว่ารักเหรอ? หรือผมจะหูฝาดไปเอง? ผมมองมันหน้าเหวอๆ ปากอ้าค้างแบบพูดอะไรไม่ออก
“ก็บอกว่ารักไง! อ่ะ….”ทีนี้มันเหวอบ้างแล้วครับ คงเพิ่งนึกได้ว่าพูดอะไรออกมา แต่ผมน่ะได้ยินชัดเต็มสองรูหูนั่นแหละ
ผมกับมันมองหน้ากันอึ้งๆอยู่ในท่าเดิม ท่ามกลางความเงียบภายในห้องทำให้ผมได้ยินเสียงฝนตกกระทบหน้าต่างจากข้างนอกอย่างแผ่วเบา
แต่ยังมีอีกหนึ่งเสียงที่เริ่มดังกระหน่ำขึ้นเรื่อยๆ….
เสียงหัวใจของผมเอง….
“กูรักมึง…ได้ยินรึยัง?”เพรทซ์พูดเสียงแผ่วๆแล้วก้มหน้าลงมาหาผม ปากของเราแนบชิดกัน หากแต่มันไม่ได้รุกล้ำเข้ามา เพรทซ์สัมผัสผมแค่เพียงแผ่วเบาแต่เนิ่นนาน ก่อนจะค่อยๆผละออกไป มันจ้องหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งแล้วลุกขึ้นจากเตียง ทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง
เดี๋ยวก่อน!
เหมือนหัวใจผมร้องตะโกนว่าอย่างนั้น มันออกคำสั่งกับร่างกายผมก่อนสมอง ทำให้ผมยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อของไอ้เพรทซ์เอาไว้แบบไม่ทันได้คิดอะไร
“มึง…รักกูเหรอ?”ผมถามมันลอยๆ จ้องมองใบหน้าของมันที่หันกลับมาช้าๆ ไอ้เพรทซ์ก้มหน้าหลบตาผมแล้วพูดตอบแบบไม่เต็มเสียง
“ถ้าเป็นแบบนั้น…แล้วจะทำไมล่ะ?”มันเงยหน้าขึ้นมามองผมอีกครั้งแล้วถามผมเสียงจริงจัง
“ถ้าเป็นแบบนั้น มึงจะเป็นของกูรึไง…?”
“……”
“ก็ไม่…ใช่มั้ยล่ะ?”เพรทซ์กระซิบเสียงพร่าแล้วหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็วจนเกือบจะถึงประตูห้อง
ผมเลยรีบพูดออกไป ก่อนที่คนบางคนจะพูดอะไรทิ้งไว้โดยไม่ยอมฟังคำตอบของผมเหมือนเคย…
“ก็เป็นสิ”
ไอ้เพรทซ์หยุดชะงักอยู่หน้าประตู มันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นแต่ไม่ยอมหันหน้ากลับมา
“โกหก….”
“กูไม่ได้โกหก”
“งั้นมึงก็ไม่เข้าใจที่กูพูด! กูบอกว่าให้มึงมาเป็นของกูนะเว้ย! ขอให้มึงมาเป็นแฟนกู!….อุ้บ!!”
ผมเขย่งตัวขึ้นแล้วใช้มือข้างหนึ่งกอดคอเพรทซ์เอาไว้เป็นหลักยึด ปากของผมประกบปากที่โวยวายไม่หยุดของมันเอาไว้ชั่วขณะหนึ่งแล้วค่อยถอยออกมา
“ก็ตกลงแล้วไง? อย่าบ่นได้มั้ยล่ะ”ผมว่าขณะขมวดคิ้วมองหน้ามันที่ดูท่าจะแข็งเป็นหินไปแล้ว
เอ่อ…ฮัลโหล~ ป็อกกี้เรียกเพรทซ์จากดาวโลกถึงดาวพฤหัส ตอบด้วยคร้าบ ทราบแล้วเปลี่ยน~
ผมโบกมือตรงหน้ามันไปมาแต่ไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง ฮ่วย… =”= ทีนี้ผมเลยเปลี่ยนมาใช้สองมือโบกไปมาบ้าง กะว่าถ้ามันยังไม่ทำอะไรผมนี่แหละจะเอานิ้วจิ้มตามันซะ
แต่ปรากฏว่ามันทำครับ ไอ้เพรทซ์จับมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้แล้วก้มหน้าลงมามองผมนิ่งๆ
“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”
“อือฮึ”
“เปลี่ยนใจทีหลังก็จะไม่ฟังแล้วด้วย”
“อ่าๆ”
“งั้นป็อกกี้เป็นแฟนเพรทซ์แล้วนะครับ”
“เออออ”อย่าพูดสุภาพแบบนั้นได้มั้ยล่ะ! กูเขินเป็นนะสัด!
“ฮ่าๆๆ รักกี้ที่สุดในโลกเลย!”ทีนี้มันโถมมากอดผมทั้งตัวเลยครับ! มึงไม่ได้ตัวเท่ามดนะเว้ยไอ้หมีควายนี่! เชี่ยเพรทซ์รวบผมไปกอดทั้งตัวแถมยังเหวี่ยงไปมาอีก สำนึกหน่อยว่าอย่างน้อยกูก็เป็นไข้นะไอ้บ้า~!!
“เดี๋ยวๆ อย่าเหวี่ยงดิวะ! กูมึนหัว”ผมทุบไหล่มันแรงๆ ไอ้เพรทซ์เลยรู้ตัวแล้วอุ้มผมไปนอนบนเตียง
“ขอโทษที ดีใจไปหน่อย ฮ่ะๆๆ”มันว่าแล้วล้มตัวลงมานอนข้างๆผม เตียงของไอ้เพรทซ์เป็นขนาดคิงไซต์ สงสัยคงเพราะต้องรองรับความสูงของไอ้นี่นั่นแหละ ดังนั้นถึงมันจะมานอนกับผม เตียงนี่ก็ไม่ได้แคบลงเลย
แต่ก็อุ่นขึ้นนิดๆ…ล่ะมั้ง
จะว่าไงดีล่ะ ไอ้ฉากที่ว่ามันก็เกือบเสร็จแล้วล่ะครับ แต่ผมกลัวมันจะตัดอารมณ์เรื่องไปหน่อยนี่นา
ขอเอามาลงวันอาทิตย์นะครับ ตอนนี้ปั่นสุดฤทธิ์จนไม่ได้นอนเลยน้า :z10:
ตอนนี้ต้องชิ่งไปงานบวชญาติที่สุรินทร์แล้วครับ ชะแว้บเอามาลงก่อนไป 555 :z2:
โว้ว ไม่ทันแล้ว มีอะไรผิดพลาดไปจะกลับมาแก้ทีหลังนะครับ
ขอบคุณคร้าบบบ
-
เป็นแฟนกันแล้ว
:-[ :-[
-
เป็นแฟนกันแล้ว
อีกหน่อยก็...
:haun4:
-
ป๊อกกี้ :กอด1: เพรทซ์
กูลิโกะ จงเจริญ!!!!!
-
:กอด1: น้องกี้ยอมง่ายเลยนะ
เพรซท์น่าจะพูดตั้งนานแล้ว
-
น่าร้ากกกกกกกกก รออ่านๆๆ :-[
-
วะ ตกลงง่ายจริงเว้ยกี้ :laugh:
ดีๆ ยี่ห้อกูลิโกะเหมือนกัน ต้องสามัคคีกันเอาไว้นะ :laugh: :laugh:
-
น่ารักอะ :o8: :o8: :o8:
-
ได้กันแน่ๆ อุกรี๊สสสสสสสส :-[
-
โฮ่ะ โฮ่ โฮ่ะ! เป็นแฟนกันแล้ว o13
รีบๆได้กันเสี๊ยนะลูกน่ะ คึคึ!
-
ค่ายเดียวกัน รักกัน รักกัน :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นแฟนกันแง๊วววววว :กอด1:
สรุปว่ากี้นี่ก็มีใจอ่ะดิ บอกรักคำเดียว แทบตะคุรบกลับ ฮ่าๆๆ
-
น้องกี้ ~ บอกรักล่ะก็รับเค้าทันทีเลยนะ ♥
-
ไอย๊ะ เป็นแฟนกันแล้ว ขนาดไม่สบายอยู่นะนี่ยังขาดป๊อกกี้ไม่ได้
-
น่ารัก ก
ขอเป็นแฟนกันง่ายๆงี้เลย
55555555555555
นึกว่าต้องล่อ ด้วยป๊อกกี้ อ่ะ
-
ว๊ายยยยยยยย
บอกรักกันเเล้วอ่ะ
เขินนะตัวเธอ เพรสซ์จัดไปลูก :laugh:
-
เป็นแฟนกันแล้ววุ้ย
อีกไม่นานก็ อ่าครึ อ่าครึ :z1:
-
เป็นแฟนกันแล้วววว ^^
-
อุอิ้ฮุฮิครุคริ :o8: :o8:
รออ่านจ้า
-
Pocky story
11/11/11
11:11
เยาวชนที่ดี ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง เตือนแล้วนะตัวเอง :o8:
“เพรทซ์รักกี้นะ”มันนอนอมยิ้มแล้วตะแคงข้างหันมาทางผม
“รู้แล้ว จะพูดบ่อยทำไมฟะ!”
“รักๆๆๆๆ”
“รู้แล้วโว้ยยยย”มันเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย! ยิ้มไม่หุบอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้~!
“ขอรักหน่อยนะครับ”
“ก็ให้แล้วไง อ่ะ! อื้มมม”ไอ้เพรทซ์พลิกตัวขึ้นมาอยู่เหนือร่างผมแล้วประกบจูบลงมาอย่างหนักหน่วง เรียวลิ้นเชี่ยวชาญแบบที่มันเคยใช้กับผมเมื่อเช้ากลับมาทำหน้าที่เดิมอีกครั้ง แถมยังทำได้ดีกว่าเก่าด้วยซ้ำไป
ลิ้นของมันไล้ไปตามเพดานปากผม ดุนดันตามแนวฟันและพัวพันกับลิ้นของผมไม่ยอมห่าง เสียงเฉอะแฉะดังขึ้นจากการเสียดสีของลิ้นผมกับมันฟังดูทะลึ่งพิกลยังไงก็ไม่รู้
“อา…”มันถอนจูบออกจากผมแล้วเปลี่ยนไปซุกไซร้ที่ซอกคอ ปล่อยโอกาสให้ผมพักหายใจอยู่เดี๋ยวเดียว มือใหญ่ๆของมันก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ด
“เพรทซ์ รอเดี๋ยว! อ๊ะ!”ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อเพรทซ์ขบยอดอกผมเบาๆ ก็บอกแล้วว่าตรงนั้นมันจุดอ่อนผม แค่ปลายลิ้นของมันแตะมาโดนผมก็สะดุ้งเฮือก ยิ่งมันใช้ฟันมาขบแบบนั้นผมเลยต้องยึดหมอนที่หนุนอยู่เอาไว้แน่นเพื่อข่มเสียงร้องของตัวเอง
“รอไม่ไหวแล้ว”
“ฮ๊ะ อ่ะ อะไรของมึงวะ อยู่ๆ…ก็ อ๊า~”มันใช้มือมาขยี้หน้าอกผมอีกข้างที่ยังว่างอยู่ เว้ยเฮ้ย ให้พูดจบก่อนสิวะ!!
“กูอดทนมาเกือบสี่ปี รอมาตั้งนานกว่ามึงจะกลายเป็นของกู อย่าคิดว่าคืนนี้จะรอดเลยเด็กน้อย”มันเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ อะไรฟะ เมื่อกี้มึงยังหงอยอยู่เลยไม่ใช่รึไง!
“ฮ่ะ หมายความว่าไง สี่ปี?”
“ก็เพรทซ์รักกี้มาสี่ปีแล้วไงครับ”มึงพูดสุภาพแต่พฤติกรรมหื่นไปไหนวะเฮ้ย ระหว่างที่พูดอยู่เชี่ยเพรทซ์ก็ดึงกางเกงผมลงไปกองกับพื้นอย่างรวดเร็ว
มึงลอกคราบกูได้เร็วมว้าก~
“อ๊ะ อย่านะ!”เคยฟังที่กูพูดมั้ยเนี่ย? เชี่ยเพรทซ์ลดมือลงมาจนถึงจุดสำคัญโคตรๆของผม ปากของมันยังเล่นกับอกผมอยู่ไม่ห่าง แต่มือที่ยังว่างกลับกอบกุมไอ้น้องของผมไว้แล้วรูดขึ้นลงเล่นยังกะชักเสาธงงั้นอ่ะ!
“อื้อออ!!!”ความเสียวซ่านแล่นวาบขึ้นสมองของผม ลำตัวบิดหนีมือของมันเต็มที่แต่สลัดไม่หลุดแม้แต่น้อย เพรทซ์ลดใบหน้าลงมาและเริ่มใช้ปากกับส่วนนั้นของผมอีกครั้ง เมื่อเช้ามันหยุดเอากลางคันก็จริง แต่พอมาดูทีท่ามันตอนนี้คาดว่าคงจะไม่หยุดง่ายๆแน่นอน T[ ]T
“อ๊า! เพรทซ์! แบบนี้ไม่เอา! ฮ่ะ อา~”มือของมันจับขาของผมไม่ให้ขยับหนีไปไหนได้ ลิ้นเชี่ยวๆของมันพอเอามาใช้กับตรงนั้นเลยยิ่งพาสติผมหนีเตลิดเข้ารกเข้าพงไปเลย
“แปบนะกี้”ไอ้เพรทซ์ว่าแล้วอยู่ๆก็ลุกออกไป ปล่อยให้ผมที่จวนเจียนจะถึงจุดอยู่มรอมมร่อนอนทรมาณอยู่บนเตียงคนเดียว รอสักพักมันก็กลับมาพร้อมกับขวดโลชั่นในมือ ที่สำคัญคือมันมายืนถอดเสื้อผ้าอยู่ข้างเตียงนี่แหละ
ใช่ว่าผมจะเซ่อจนไม่รู้ว่าผู้ชายเค้าทำกันยังไงนะครับ แค่ได้ยินพวกผู้หญิงในห้องพูดกันก็ไม่ต้องไปหาข้อมูลที่ไหนแล้ว และพอไอ้เพรทซ์มันดึงกางเกงซึ่งปิดบังส่วนสุดท้ายของมันออกไปก็เล่นเอาผมครางด้วยความหวาดผวา
ใหญ่ไปทำฐานจรวดเหรอครับพี่….
เพรทซ์ปีนกลับขึ้นมาบนเตียงและเข้าประจำตำแหน่งเดิมของมันอีกครั้ง มันยิ้มหวานส่งมาให้ผมแล้วยกขาข้างหนึ่งของผมขึ้น มันเปิดฝาขวดโลชั่นแล้วเทใส่ด้านหลังของผม สัมผัสเย็นวาบทำเอาผมสะดุ้งเฮือกแล้วถดตัวหนีมือของมันที่เข้ามาสัมผัสกับที่ลับของผมอย่างจัง
“จะ…จะดีเหรอเพรทซ์ มึงทำเป็นเหรอ? อ๊ะ!!!”ผมถามมันเสียงสั่นก่อนจะต้องสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้งเมื่อปลายนิ้วข้างหนึ่งของมันล่วงล้ำเข้ามาข้างใน
…..!!!!
ไหนสาวๆพวกนั้นบอกว่าไม่เจ็บไงวะ! ไอ้การ์ตูนเกย์ที่บังคับมาเปิดให้ผมดูนั่นน่ะ ไอ้ผู้ชายที่โดนเข้าไปตั้งหลายนิ้วมันครางสุขสมจะตายไป
โกหก! หลอกลวง! แค่นิ้วเดียวกูก็เจ็บที่สุดในสามโลกแล้วเว้ย!!
“ยังไม่เคยทำจริงหรอก แต่กูก็หาข้อมูลเอาไว้บ้าง แล้วก็นะ ในฝันน่ะ กูทำกับมึงไม่รู้กี่รอบแล้วล่ะมั้ง”มันว่ายิ้มๆแต่มือยังขยับเข้าออกอยู่ที่ตรงนั้นของผม เชี่ยแม่ง….เจ็บเชี่ยๆ!!
“ไอ้ลามก! ฮ่ะ มันเจ็บ! อ่ะ อา….เอาออกนะ ไม่เอาแล้ว…อื้อ!ไม่…ไม่ทำแล้วโว้ยยยย”ผมตะโกนลั่นประสานเสียงครางแล้วดิ้นสามตลบจนหลุดออกจากการถูกข่มเหงโดยเชี่ยเพรทซ์ แน่นอนว่าที่สุดของวงโคจรคือพื้นที่ว่างเปล่าข้างเตียง ส่งผลให้ผมหล่นตุ้บกระแทกพื้น เจ็บยอกไปทั้งเอว
“ซี้ด~”ผมซู้ดปากด้วยความเจ็บปวดแล้วเหล่มองไอ้เพรทซ์ที่มองผมจากข้างบนเตียงขำๆ
“ให้เพรทซ์ทำน่ะเจ็บน้อยกว่ากี้เอาก้นไปกระแทกพื้นแบบนั้นอีกนะ”
“ไม่สนเว้ย อ๊ะ! อย่าเข้ามานะ!!”ผมกระดึ๊บหนีไอ้เพรทซ์ที่ก้าวลงจากเตียงมาหาด้วยสปีดไวกว่าหนอนไม้ไผ่หนีน้ำท่วมจนไปชนกับตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้านหลัง
“ก็บอกแล้วว่าคืนนี้ไม่รอดแน่ๆ มึงจะหนีทำไมนะกี้”มันค่อยๆสาวเท้าเข้ามาหาผมช้าๆ เจตนาจะข่มขวัญผมแถมยังทำหน้ามึงเสร็จกูแน่แบบนั้นอีก เย้ดดด
กูหนีเข้าตู้ก็ได้วะ!!!
ผมคิดเสร็จก็เลื่อนประตูไม้แบบบานเกล็ดเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของไอ้เพรทซ์แล้วใช้เท้ายันเอาไว้ไม่ให้คนจากข้างนอกเลื่อนประตูเข้ามาข้างในได้ จากนั้นก็นั่งหอบแฮ่กอยู่ท่ามกลางความมืดที่มีแสงจากภายนอกส่องผ่านแนวบานเกล็ดเข้ามาเป็นเส้นเรียงกันทำให้เห็นภายในได้เล็กน้อย
สัมผัสของผ้าที่ถูกพับไว้เป็นกองๆรองรับตัวผมเอาไว้ เหนือหัวขึ้นไปมีเสื้อผ้าที่แขวนอยู่เรียงรายเป็นแนว แต่อะไรที่ชัดเจนที่สุดคงจะเป็นกลิ่น…
ในนี้มีกลิ่นของเพรทซ์เต็มไปหมดเลย…
“กี้ มึงคิดว่าจะหลบอยู่ในนั้นได้นานเท่าไหร่เนี่ย?”เจ้าของกลิ่นในตู้เคาะเรียกผมจากข้างนอกแล้วถามด้วยเสียงขำๆ
“นานเท่าไหร่ก็เรื่องของกูเฟ้ย!”ผมตะโกนตอบกลับไปแล้วเพิ่มแรงดันที่เท้าเมื่อไอ้เพรทซ์มันจะเปิดประตูเข้ามา
“แม่งโคตรดื้อ…”มันพึมพำเบาๆอยู่ข้างนอก แต่ขอโทษเหอะ กูได้ยิน!!
“งั้นกูมีข้อเสนอ”
“ไม่สน!”
“เกี่ยวกับป็อกกี้ผู้ดีเชียวนะ?”ได้ยินประโยคนี้ผมถึงกับชะงัก
“…ถะ ถึงจะเอาผู้ดีมาล่อกูก็ไม่ออกไปหรอก!!!”กูไม่หวั่นไหวง่ายๆนะโว้ย
“ป็อกกี้ผู้ดีทุกเช้าเลยนะ?”
“...หมายความว่าไงทุกเช้า?”ผมแค่ถามรายละเอียดเฉยๆนะ!
“ก็ถ้ายอมออกมาดีๆ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้จนครบหนึ่งเดือน กูจะเอาป็อกกี้ผู้ดีมาบรรณาการแก่มึงทุกเช้าไงล่ะ ไม่ต้องเสียตังค์ซื้อเอง แถมมีกูเอามาป้อนให้ถึงปากเลยนา”
“....”
“แลกกับการให้มึงเปิดประตูตู้เองนะ”
แบบนี้....
แบบนี้มัน…
ข้อเสนอโคตรหน้าสนใจ กูหวั่นไหวเชี่ยๆ!!!
“ให้โอกาสนับถึงสาม ไม่งั้นกูจะพังเข้าไปแทน แล้วทีนี้จากที่จะได้มึงก็จะไม่ได้อะไรสักอย่าง หนึ่ง...”
ผมเอาเท้าออกจากการดันประตูตู้ แต่ยังเงียบไว้อยู่ ป็อกกี้ผู้ดีกับไอ้เพรทซ์ตีกันอยู่ในหัวอย่างดุเดือด
“สองงง”
ผู้ดีทุกเช้าเลยนะเว้ย แลกกับการเจ็บแค่แปบเดียวนะมึง...(ผู้ดีพูด)
เมื่อกี้แค่นิ้วก็เจ็บแทบตายไม่ใช่เหรอ แล้วถ้าเจอฐานจรวดเข้าไปล่ะ มึงไม่รอดแน่ๆ! (ความหวาดกลัวไอ้เพรทซ์กล่าวตอบ)
“สองครึ่ง ตึงๆ โป๊งๆ ตึง!”ไอ้เพรทซ์เคาะตู้เป็นจังหวะกลองเร้าใจ เหมือนสร้างแบ็คกราวน์ประกอบเพื่อให้การตัดสินใจของผมดูระทึกขวัญ
อ้ากกกกก!!! ผู้ดี ความเจ็บปวด ผู้ดี เจ็บตูด ผู้ดี โดนจรวดเชี่ยเพรทซ์ ผู้ดี ผู้ดี ผู้ดี….
ผู้ดี! ฮว้ากกกกก!!!!
“สองจุดเจ็ดห้าแล้วนะ”มันรัวนิ้วใส่ประตูเร่งผม ไอ้เฮ้นี่
ผมกระดึ๊บไปประตูตู้แล้วเลื่อนเปิดออกเป็นช่องเล็กๆพอให้ผมเอาหัวออกไปได้ จากนั้นก็เขม่นตามองไอ้เพรทซ์ที่ยืนก้มหน้ามองผมตาระยับอยู่ข้างนอก
“มึงนี่เลี้ยงง่ายดีนะ”มันล้อผมเสร็จก็จับประตูตู้เลื่อนเปิดออกเต็มแรงจนผมยื้อไว้ไม่ทัน ไอ้เพรทซ์ผลักผมลงไปนอนกับกองผ้าที่พื้นตู้ก่อนที่มันจะก้าวตามเข้ามาข้างในแล้วเลื่อนประตูตู้ปิดลง ความมืดมาเยือนผมอีกครั้งในบรรยากาศเช่นเดิม แต่มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือจำนวนคนในตู้เพิ่มขึ้นเป็นสองคน…
“ทำในตู้เสื้อผ้าก็ไม่เลวว่าไหม?”เชี่ยเพรทซ์กระซิบข้างหูของผมแล้วงับเบาๆพอให้ผมได้สะดุ้ง
“ฮ่ะ เล่นอะไร แผลงๆ อื้อ!!!”ให้เวลาเตรียมตัวเตรียมใจก่อนได้ม้ายยยยยย อยู่ๆก็อย่าเอานิ้วจิ้มเข้ามาอย่างงั้นสิวะไว้บ้านี่!!
ไอ้เพรทซ์จับขาผมข้างหนึ่งขึ้นไปพาดบนไหล่ของมัน นิ้วที่รุกรานข้างหลังเพิ่มขึ้นมาเป็นสอง ทวีความอึดอัดคับแน่นขึ้นอีกเท่าตัว
“เพรทซ์ อ่ะ…มันเจ็บ! อ๊ะ อา~”มืออีกข้างที่ยังว่างของมันกอบกุมไอ้น้องของผมที่หงอไปเพราะความเจ็บขึ้นมาเล่นด้วยอีกครั้ง ความเสียวซ่านกับความเจ็บปวดหลอมรวมกันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ลงตัวอย่างไม่น่าเชื่อ ผมขยุ้มเสื้อผ้าของไอ้เพรทซ์ในตู้ไว้เป็นหลักยึด ครางเสียงพร่าจนได้ยินเองก็รู้สึกอายเอง
“เจ็บไม่นานหรอก เพรทซ์สัญญาจะทำให้กี้มีความสุขที่สุดนะครับ”มันพูดชิดกับริมฝีปากผมแล้วประกบจูบอีกครั้ง มือทั้งสองข้างของมันทำงานอย่างแข็งขันขันพอๆกับลิ้นที่ช่วยกันเกี่ยวรั้งสติของผมขาดสะบั้นจนคิดอะไรไม่ออกอีกต่อไป
“อื้อ!!”เหมือนเวลาหยุดลงเมื่ออะไรที่มันใหญ่กว่านิ้วค่อยๆขยับเคลื่อนเข้ามาในตัวของผม ความเจ็บปวดแล่นริ้วจนน้ำตาไหลเป็นทาง ไอ้เพรทซ์ครางเสียงหนักแล้วหยุดเมื่อเข้ามาได้แค่ครึ่งเดียว
“เพรทซ์ เจ็บ! ฮ่ะ.. ไม่ไหว มะ มันใหญ่เกินไป เอาออกนะ นะ”
“อืมม อย่าเกร็ง ยิ่งเกร็งกี้ก็ยิ่งเจ็บนะ ค่อยๆผ่อนคลายนะครับ”มันบอกผมเสียงพร่าแล้วโน้มหน้าลงมาจูบผม นิ้วมือเลื่อนขึ้นมาขยี้ที่ยอดอกเพื่อให้ผมเกิดอารมณ์อีกครั้ง
ผมลองผ่อนคลายตามที่มันบอก ค่อยๆหายใจเข้าลึกๆ ใช้ทั้งสองมือโอบรอบคอมันเอาไว้แล้วจูบตอบมันอย่างเงอะๆงะๆ จูบกันอยู่สักพักจนผมเริ่มอารมณ์ขึ้นอีกครั้งมันก็กระแทกเอวเข้ามาจนมิดลำเล่นเอาผมสะดุ้งเฮือกน้ำตาหยดเผาะๆ
“อ๊า!!! เชี่ยเพรทซ์ ไอ้บ้า! ฮ่ะ จะเข้ามา ก็บอกก่อน อา~อ๊ะ!”มันเริ่มขยับเข้าออกช้าๆโดยไม่ฟังที่ผมพูดสักคำ เหี้ยเอ๊ย T[ ]T
“กี้...ของมึง...สุดยอด” พูดอะไรก็อายบ้างเห้ออออออ
ผมโอบคอมันไว้แน่นเมื่อไอ้เพรทซ์เพิ่มความเร็วในการสอดใส่ขึ้นเรื่อยๆ มันยกขาผมทั้งสองข้างขึ้นวางพาดไว้บนบ่าแล้วจับมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้แทน พอมันโน้มตัวลงมาแล้วเร่งจังหวะ สะโพกผมก็ยกขึ้นสูงโดยอัตโนมัติ ตอนนั้นเองที่เหมือนมันกระแทกโดนจุดบางอย่าง ความเสียวแล่นตรงไปสู่สมองฉับพลันจนผมร้องครางไม่เป็นภาษา
“อ๊า!! ตรงนั้นอย่า อ่ะ อ่ะ อ๊ะ! เพรทซ์ตรงนั้นมัน! อื้อ~”ผมจับมือของมันเอาไว้แน่น สมองปิดการรับรู้ไปเรียบร้อย ภายในตู้เสื้อผ้าที่มืดสนิท แสงเพียงเลือนรางจากข้างนอกทำให้ผมเห็นใบหน้าชื้นเหงื่อของมันที่จับจ้องมายังผมแน่นิ่ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องอยู่ในตู้เสื้อผ้าแคบๆทำเอาผมเลือดขึ้นหน้า
เสียงมัน....ลามก...ได้อีก
“ตรงนี้ใช่มั้ย?”ว่าจบไอ้เพรทซ์ก็เร่งจังหวะขึ้นทันควัน โอเค เข้าใจแล้วว่าทำไมไอ้คนข้างล่างในการ์ตูนมันถึงทำท่าอย่างงั้น เสียวโคตรๆแบบนี้นี่เอง...
“อ๊า~ อ๊ะ เพรทซ์! กูจะ อ๊ะ อ๊ะ”
“รอกูก่อนสิ อา..กี้ มึง ตอดแรงสุดยอดเลย”ไอ้เพรทซ์เร่งความเร็วเข้าไปอีก เสียงครางของผมกับมันปนกันมั่วจนแยกไม่ออก
“เพรทซ์! อ๊า~ ไม่ไหว! จะ...ไป มันจะ! ฮ่ะ อ๊า~!!!!”
จวบจนสุดท้ายที่เกิดกว่าขีดเส้นอารมณ์ผมจะทนไหว ผมก็ปลดปล่อยออกมาในที่สุด สัมผัสของน้ำอุ่นร้อนกระจายอยู่บริเวณหน้าท้องของผม
“อื้อ! กี้...รัก..นะ อ่ะ!!!”
ไอ้เพรทซ์กระแทกแรงๆอีกสองสามครั้งก็ปล่อยไอ้อะไรแบบเดียวกันเข้ามาในตัวผม อุ่นวาบไปทั้งท้องน้อยเลยอ่ะ... มันขยับออกจากตัวผมช้าๆแล้วดึงผมขึ้นมานั่งมองหน้ากัน
“....ป๊อกกี้”
“ฮ่ะ หือ?”
“บอกรักกูหน่อยสิ”มันมองผมตาหวานแบบอ้อนๆแล้วดึงผมมานั่งบนตัก
“....”
“เพรทซ์รักกี้นะ...กี้รักเพรทซ์รึเปล่าครับ?”มันโน้มหน้าลงมาบอกรักผมแล้วถามตอนที่ปากเราอยู่ชิดกัน
“ก็....นั่นแหละ”ผมงึมงำตอบมันเสียงเบาแล้วหลบตาไปมองทางอื่น
“อะไรนั่นแหละ?”ไอ้เพรทซ์มันจับคางผมให้หันหน้าไปทางมันแล้วจ้องนิ่งๆ
“กูรักคนที่รักป็อกกี้!”สุดๆของกูแล้วเว้ย!
“อื้อ กูรักป็อกกี้มากๆเลยล่ะ”
แล้วมันก็ก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง จูบหวานๆเบาๆ แต่เล่นเอาผมเคลิ้มไปเลย พอผล่ะออกจากมันได้ผมเลยทุบไหล่มันไปแรงๆทีนึง
“รู้แล้ว จะบอกบ่อยทำไมวะ”ผมด่ามันเบาๆแก้เขิน...มั้ง ก็คงเขินน่ะแหละ อยู่ในตู้มืดๆแบบนี้แม่งไม่รู้หรอกว่าผมทำหน้ายังไง แต่มันเสือกยิ้มแปลกๆซะงั้น....
“งั้นขอรักอีกรอบนะครับ”
มึงอย่ามา!!!
.
.
.
.
.
.
.
คิดว่าผมจะรอดมั้ยล่ะครับ?
“อ๊า~ เชี่ยเพรทซ์!!!”
ก็ไม่รอดน่ะสิ....
****************END****************
แถมนิสๆ
ป็อกกี้: เฮ้ยเพรทซ์ ทำไมมึงชอบเรียกกูว่ากูลิโกะวะ?
เพรทซ์: บริษัทที่ผลิตป็อกกี้ชื่ออะไรล่ะ?
ป็อกกี้: ก็กูลิโกะ...
เพรทซ์: แล้วบริษัทที่ผลิตเพรทซ์ชื่ออะไร?
ป็อกกี้: ก็บริษัทเดียวกันมึงจะถามทำไมเนี่ย!?
เพรทซ์: อือฮึ ก็เหมือนเป็นนามสกุลของเราสองคนไง แต่งงานกันแล้ว สามีคือเพรทซ์ ภรรยาคือป็อกกี้ นามสกุลกูลิโกะ
ป็อกกี้: ห๊ะ!!!??
เพรทซ์: ไหนๆก็นามสกุลเดียวกันแล้ว ไปจดทะเบียนกันป่ะ
ป็อกกี้: บ้านเอ็งเซ่!!!!
จบเห๊อะ สวัสดีครับ :z13:
-
ฟินาเล่!!! :mc4: :mc4: :mc4:
เรื่องแรกในชีวิตที่แต่งจบครับ
เป็นอะไรที่แบบว่า โอ้โห อื้อหือมาก
ถึงจะเป็นเรื่องสั้นความยาวสามสิบกว่าหน้าก็เถอะ
แต่ผมได้ใช้คำๆนี้แล้วครับ
จบแล้วววววววววววว :o12: :man1: :เฮ้อ: :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4: :call:
(มันหลากหลายความรู้สึก 555+)
ก็เป็นฉากแบบจัดเต็มครั้งที่สองในชีวิต (ครั้งแรกคือในใครว่าทำดีแล้วได้ดีฯ)
สังเกตได้ว่า ไม่เคยจะอยู่บนเตียง...
เรื่องนั้นอยู่ที่อ่างน้ำ เรื่องนี้อยู่ในตู้เสื้อผ้า... เอิ่ม :z3: :z3:
สปอล์ยว่าฉากหน้าก็ไม่ถึงเตียงอีกอยู่ดี o22
โอ้วะ... :a5:
ถือเป็นช่วงพักและเป็นการฝึกปรือฝีมือก่อนไปจัดเต็มกับเรื่องโน้นครับ
หื่นส่งท้ายปีจริงๆ :z6:
มาถึงเรื่องสุดท้าย คือช่วงว่างงาน(จริงๆมีงานแต่ไม่ทำ :beat:)
นั่นล่ะครับ ผมวาดรูปเพรทซ์กับกี้ตัวเล็กเอาไว้ ก็เลยกะเอามาทำเป็นพวงกุญแจแจก
วาดด้วยดินสอ ส่วนสูงประมาณนิ้วชี้ผม มีชิ้นเดียวในโลกและไม่เหมือนใครแน่นอนครับ
แจกฟรีนะครับ ไม่เสียตังค์ใดๆ เดี๋ยวผมจัดส่งให้เอง
จะมีคนอยากได้มั้ยเนี่ย แต่ผมอยากให้นี่นา :z6: 555+
เอาเป็นว่า ช่วยคิดชื่อจริงให้นายเพรทซ์หน่อยสิครับ
ป็อกกี้เค้ามีชื่อจริงว่า เป็นเอก อเนกอนันต์แล้ว
แต่ชื่อนายเพรทซ์ผมยังไม่ได้คิดเลย
ชื่อไหนถูกใจพร้อมให้เหตุผลเจ๋งๆมา รับไปเลยครับ พวงกุญแจป็อกกี้และเพรทซ์
ผู้โชคดีสองคนนะครับ คนนึงได้กี้ คนนึงได้เพรทซ์ (พวกแกต้องแยกจากกัน 55+)
ดูรูปกันซักนิด เห็นส้มๆแบบนั้นเป็นเพราะไฟ อันที่จริงเป็นสีขาวนะครับ
(http://i44.tinypic.com/23mt0fs.jpg)
ป็อกกี้
(http://i40.tinypic.com/34fy9t0.jpg)
เพรทซ์
(http://i44.tinypic.com/30lp3ja.jpg)
เปิดรับถึงวันที่ 11 ธันวาคมนี้แล้วกันนะครับ ตามเลขแห่งการเป็นบ่อเกิดของเรื่อง ครบ 1 เดือนพอดี
(จะมีใครอยากได้มั้ยเนี่ย :z10:) แล้วแต่ใครอยากร่วมสนุกก็ได้นะครับ เอาเป็นว่าไปนอนแล้วนะคร้าบ
ฝันดีครับนักอ่านที่รัก :pig4: :pig4: :L1: :L1: :L1:
Namioto Yo
-
อยากได้อ่ะ น่ารักๆๆๆๆๆ :o8:
แต่...คิดชื่อไม่ออกอ่ะ :z3:
แล้วก็ทำบนเตียงดีๆก็ได้นะลูก สงสารแทน กลัวเหน็บกินถ้าอยู่ในที่แคบๆ :laugh:
-
น่ารักดีจริงๆ เรื่องนี้ รูปก็น่ารัก
-
วาดรูปได้น่ารักมากเลย
เสียตัวเพราะป๊อกกี้เลยนะกี้
-
:o8:
รักกันได้น่ารักมาก
-
เพรซ์กับป๊อกกี้จิ๊วๆ น่ารักเชียว>__<
อ่านแล้วจะฮาไปไหน สุดท้ายก็แพ้ป๊อกกี้
-
เย้ อ่านทีเดียวรวดเลย
ว่าแต่ป๊อกกี้ ยังไม่หายไข้ไม่ใช่หรอลูก แล้วยังจะมาทำกิจกรรมเข้าจังหวะครั้งแรก :oo1: อีกแถมในตู้อีก :laugh:
:pig4:
-
น่ารักจริงน๊า
-
น่ารักจัง อยากได้พวงกุญแจอ่ะ
ภาษาคุ๊นคุ้น เพราะในชีวิตประจำวันก็ใช้อยู่แล้ว 555 วัยรุ่นถูกใจ เอาไป 1 เป็ด!
อืม ชื่อเพรทหรอ
นายเลิศวุธ อลังการ
เหตุผล ก็ฐานจรวดไง
ฮ่าๆๆ คิดเล่นๆ โปรดอย่าใส่ใจ ^_^
-
ขอเลือดกรุปส์ Y ด่วน ไหลหมดตัวแล้ว :pighaun:
อ่านะ .... แต่ละเรื่องนี่ ช่าง NC ช่างคิดได้
ว่าแต่ :oo1:ในตู้เสื้อผ้า...ไม่เมื่อยกันบ้างเหรอ :laugh:
ชื่อจริง นายเพรทซ์....คิดไม่ออกอ่ะนะ
-
น่ารักมาก ๆ เลย
-
น่าร้ากกก มิสเตอร์แอน มิส(ซิส)เตอร์ กูลิโกะะะะ
ฃ
-
น่ารัก ^^
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :-[
ป๊อกกี้เอ๊ยยยในที่สุดก็ไม่รอดพ้นเพรทซ์มันเนอะ :m20: :m20:
ชื่อเพรทซ์..... คิดมิออกง่ะ -*-
-
เธอหื่นมากอ่ะเพรทซ์
คิดได้ ไปโป๊ะฉึ่งกันในตู้เสื้อผ้า :laugh:
เธอไม่ร้อนหรือไร กร๊ากกกกกก
ชื่อจริงของเพรทซ์ ....มันยากอ่ะ คิดไม่ออก :z3:
-
โคตรน่ารักเลยค่ะ
-
อ๊างง น่ารักได้อีกอะคู่นี้ 555
รูปน่ารักมว๊ากก อยากได้อะ
เฮ้อหัวทางด้านการคิดชื่อมันต่ำ แต่เอาเถ๊อะ ลองดูละกัน
นายหนึ่งเดียว เอกกสกุล
เหตุผล เรื่องนี้ มัน 11/11/11 นี่นะ ก็เลยอยากให้อะไรๆมันเป็นหนึ่งประมาณนั้น เหมือนเป็นนเอกไง อารมณ์แบบนึ่หนึ่งๆ แท่งๆ เอกๆ 555 อะไรแบบนั้น วู้ววว (อีนี่มันบ้าอย่าไปฟังมัน555)
-
ฮู้วววน่ารักอะ ป็อกกี้น่ารักๆๆๆ
ดูเอ๋อๆมึนๆดี ฮ่าๆ
เพรทซ์เอ้ยยยยงานนี้คงเสียเงินค่าป็อกกี้ให้เจ้าป็อกกี้กินจนหมดตัวแน่
นายเลิศวุธ อลังการ
เหตุผล ก็ฐานจรวดไง
ชอบชื่อนี้ ฮาาาาไม่ไหวละ :m20:
เราเอามั่งๆ เอาเป็น นายเต็งหนึ่ง กฤตกลทีบ์(อ่านว่า กริด-กน-ละ-ที)
เหตุผลเพราะ ความหมายจะได้ใกล้เคียงกับป็อกกี้ที่ชื่อเป็นเอก
แหมม แม่เป็นเพื่อนกันไม่แปลกที่ลูกจะชื่อความหมายคล้ายกันทั้งชื่อจริงและชื่อเล่น (แถๆที่จริงมักง่ายเพราะคิดไม่ออกฮ่าๆ)
อีกอย่างเรื่องนี้มันก็มีเกี่ยวกับเลข1เยอะ เอาเป็นเต็งหนึ่งไปละกัน
ส่วนนามสกุลมีควมหมายนะเออออ กฤต แปลว่า กระทำแล้ว
กลทีบ์แปลว่า เปรียบเสมือนแสงสว่างเปรียบเสมือนที่พึ่ง
อารมณ์พระเอกก็ต้องผู้เป็นที่พึ่งอะไรประมาณนั้น แล้วมันก็ฟังเพราะดี ฮ่าๆๆ
-
:impress3: อ่านแล้วยิ้มเพราะความน่ารัก ซื่อ(บื้อ)ของ Pokky
-
:m25:
ในที่สุดกี้ก็เสร็จเพรทซ์แหละนะ
ในตู้เสื้อผ้าซะด้วย! :haun4:
-
คิด ได้ ไง ไอ้ "กูลิโกะ" เนี่ย
ชอบ หว่ะ 555
o13 o13 o13 o13 o13
จะ เอา ชื่อ จริง ไป ใย
จะ แต่ง ต่อ หรอ จ้ะ
อิ อิ :z1: :z1: :z1:
รัก คน แต่ง
:L2: :กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :กอด1:
ปล. โดด เรียน เพราะ ไม่ สบาย หรือ มา แต่ง นิยาย ว้ะ
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
( ล้อ เล่น ๆ )
-
โดน!!!!
-
ป็อกกี้น่ารัก
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่าๆๆ น่ารักอ่ะ
ชื่อ พระเอก เอานี่ได้ป่ะ
นาย ชนะศิลป์ เทพสัมฤทธิ์
เหตุผล ชนะ หนูป๊อกกี๊ ด้วยศิลปะ การหลอกล่อ
เทพสัมฤทธิ์ เพราะมีฤทธิ์เดช สยบใจหนูป๊อกกี๊
อิอิ
-
Pocky story
11/11/11
11:11
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
แท้แด~ นึกว่าจะไม่มีคนอยากได้ไอ้กี้กับนายเพรทซ์ไปกกไว้ซะแล้ว
มีผู้เข้าร่วมส่งชื่อให้นายเพรทซ์ 4 คนนะครับ
Zurruz
นายเลิศวุธ อลังการ
เหตุผล ก็ฐานจรวดไง
ฮ่าๆๆ คิดเล่นๆ โปรดอย่าใส่ใจ ^_^
(ใส่ใจสิครับ 55+ เป็นชื่อที่แลดูเทพมากเลย ขอบคุณสำหรับการร่วมสนุกนะคร้าบ :pig4:)
Rafael
นายหนึ่งเดียว เอกกสกุล
เหตุผล เรื่องนี้ มัน 11/11/11 นี่นะ
ก็เลยอยากให้อะไรๆมันเป็นหนึ่งประมาณนั้น
เหมือนเป็นนเอกไง อารมณ์แบบนึ่หนึ่งๆ แท่งๆ เอกๆ 555 อะไรแบบนั้น
(เหตุผลเดียวกับที่ผมตั้งชื่อป็อกกี้เลยครับ 55+ เป็นแท่งๆเดี่ยวๆ เป็นเลขหนึ่งอะไรแบบนั้น ขอบคุณสำหรับการร่วมสนุกนะคร้าบ :pig4:)
PoP~Pu
นายเต็งหนึ่ง กฤตกลทีบ์(อ่านว่า กริด-กน-ละ-ที)
เหตุผลเพราะ ความหมายจะได้ใกล้เคียงกับป็อกกี้ที่ชื่อเป็นเอก
แหมม แม่เป็นเพื่อนกันไม่แปลกที่ลูกจะชื่อความหมายคล้ายกันทั้งชื่อจริงและชื่อเล่น
(แถๆที่จริงมักง่ายเพราะคิดไม่ออกฮ่าๆ)
อีกอย่างเรื่องนี้มันก็มีเกี่ยวกับเลข1เยอะ เอาเป็นเต็งหนึ่งไปละกัน
ส่วนนามสกุลมีควมหมายนะเออออ กฤต แปลว่า กระทำแล้ว
กลทีบ์แปลว่า เปรียบเสมือนแสงสว่างเปรียบเสมือนที่พึ่ง
อารมณ์พระเอกก็ต้องผู้เป็นที่พึ่งอะไรประมาณนั้น แล้วมันก็ฟังเพราะดี ฮ่าๆๆ
(มีรายละเอียดเยอะมาก ตั้งใจตั้งชื่อนายเพรทซ์สุดๆเลย ขอบคุณมากนะครับ
ชอบตรง กฤต แปลว่า กระทำแล้ว 55+ กระทำไปแว้ว~ 555 (ตูเพ้อเจ้อ :z6:) ขอบคุณสำหรับการร่วมสนุกนะคร้าบ :pig4:)
wichaiP
นาย ชนะศิลป์ เทพสัมฤทธิ์
เหตุผล ชนะ หนูป๊อกกี๊ ด้วยศิลปะ การหลอกล่อ
เทพสัมฤทธิ์ เพราะมีฤทธิ์เดช สยบใจหนูป๊อกกี๊
(ชื่อนี้ตั้งมาเพื่อสยบไอ้กี้ล้วนๆ 555+ ขอบคุณสำหรับการร่วมสนุกนะคร้าบ :pig4:)
ทำไงดี อยากให้ทุกคน :m15: :monkeysad: :z3: :z3: :z3:
แต่กติกาต้องเป็นกติกาเน้อ
เอาละนะครับ
และผู้ที่ได้รับป็อกกี้และนายเพรทซ์ไปก็คือ~
:mc4: :mc4: :mc4:
พี่ Rafael และพี่ PoP~Pu นะคร้าบ~ :z2: :mc4: :L2:
ชื่อนายหนึ่งเดียว เอกกสกุล และชื่อนายเต็งหนึ่ง กฤตกลทีบ์
เป็นอะไรที่แบบว่าตรงใจมาก 55 :กอด1:
สำหรับการรับของรางวัล ช่วยส่งที่อยู่และเลขที่ไปรษณีย์มาทาง PM ด้วยนะครับ :pig4:
เดี๋ยวจะจัดส่งทางไปรษณีย์ครับผม (ผมอยู่ขอนแก่น จะเอาไปให้เองคงยากไปนิส 55+)
ขอบคุณสำหรับการร่วมสนุกนะครับ ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านและเข้ามาเม้นด้วยครับผม :pig4: :pig4: :pig4:
เจอกันอีกทีในเรื่องที่ยังค้างเอาไว้นะครับ (มานึกขึ้นได้ เป็นเดือนกว่าแล้วนี่หว่า... o22 :a5: :beat: :beat: :beat:)
ชิ่งแม้วฮ้าฟฟ
Namioto Yo
ปล.จะอัพทำดีฯภายในอาทิตย์นี้ ถ้าเวลาพอก่อนสอบจะอัพTi Voglioด้วยนะครับ(มีแต่ฉากใหญ่ๆ...จะรอดมั้ยน้อ...)
แล้วเจอกันครับผ้ม :pig4: ^w^
-
เออ วุ้ยยย
ได้เฉยยเลยอะ กรี๊ดดด
555 เสร็จเจ๊ล่ะ ป๊อกกี้และเพรทส์คุง หุหุ
-
ฮ่าๆๆขอบคุณที่ชอบชื่อนี้นะคะ
เราก็แอบขำแล้วก็ชอบคำว่า กฤต ที่แปลว่าผู้กระทำแล้ว เหมือนกัน กระทำแล้ว? กระทำอะไร?!?! o3 ฮ่าๆ
-
น่ารัก พระเอกหื่นได้ตลอด
-
อูยยยย เรื่องนี้น่ารักอ่ะ! ชอบนามสกุลกูลิโกะจัง
วาดรุปน่ารักมากเลยค่่า แต่งคงหมดเขตแล้วสินะ ยินดีกับคนที่ได้ไปด้วยค่ะ
-
น่ารักอ๊าาา ชอบตอน ปล. ตอนจบมาก อิๆ นามสกุลกูลิโกะอะ น่ารักดี
-
ป๊อกกี้น่ารักมาก :impress2:
ฮาตรงที่ถูกล่อด้วยป๊อกกี้ผู้ดีเนี่ยแหละ อะไรจะชอบกินขนาดน้านนนน :laugh:
-
พึ่งจะได้เข้ามาอ่าน และอ่านรวดเดียวจบ!
สนุกโคตรๆ *-* ชอบมากๆ
กี้น่ารักมว๊ากกก แต่ว่าลูกจะติดป๊อกกี้มากไปน่ะหนู ระวังอ้วน ไม่ก็เบาหวานถามหาน่ะจ๊ะ
ส่วนตาเพรทซ์ พี่คนนี้ก็หื่นได้ตลอดเวลา (เหมือนตาคุณเอิร์ธเรื่องโน้นจริงๆเลย -*- 555+)
ป.ล. อยากให้คู่กี้+เพรทซ์ มีแต่งเป็นสเปเชี่ยวสั้นๆ แทรกตามเรื่อง ทำดีได้สามี จัง //เว้าวอน
-
รูปน่ารักมากมาย
ชอบๆๆๆ
-
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ. เด็กๆรักกัน โลกสดใส
-
ป๊อกกี้น่ารักจัง อยากอ่านอีก ><
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ชอบมากเลยค่ะ เราชอบกินป๊อกกี้นะแต่คงน้อยกว่าน้องกี้อะ กิ้วก้าว กาวใจสุด ๆ
แบบนี้ทำให้ชอบป๊อกกี้ขึ้นไปอีกและคงจะชอบกินแฟนป๊อกกี้(???) เพิ่มด้วยล่ะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เด็กอะไรเลี้ยงง๊ายง่าย เลี้ยงด้วยป๊อกกี้ 5555555
-
น่ารักอ่ะ :L2:
-
อรั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ป๊อกกี้กะเพรทซ์น่ารักมากๆเลยอ่ะ
ขอบคุณคนแต่งสำหรับเรื่องสั้นน่ารักๆและสนุกมากๆแบบนี้นะคะ ^^
-
น่ารักมากๆเลยเจ้าค่ะ
-
ชอบมาก ตอนนีเจอแต่ของญี่ปุ่น
-
น่ารักจังเลย :-[
-
ป๊อกกี้เพรทซ์อ่านแล้วอยากกิน =.,=
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบอ่ะ
น่ารักมากๆเลย มีนามสกุลด้วย :-[ :-[
ปล.น่าจะมีตอนพิเศษนะคะ
-
น่ารักมากๆเลยทั้งสองคน
-
น่ารักอ่ะ
-
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่านเเล้วอยากกินกูลิโกะ เอ๋!!ป๊อกกี้
น่ารักมากค่ะ
-
อ๊างงงงงงงงงงงงงง
คู่นี้น่ารักมากอ่ะ
-
:-[ :-[ :-[
-
เรื่องนี้มันน่ารักนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ :pig4:
-
น่ารักมาก ขอบคุณครับ
-
เรื่องนี้น่ารักมากค่ะ อ่านแล้วอยากวิ่งไปซื้อกูลิโกะมากินเลย
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
:jul1: จบแบบนี้ทำได้อย่างเดียวบริจาคเลือดช่วยป๊อกกี้