-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
เปิดเรื่องใหม่จ้า มีครบทุกอย่าง ยกเว้น สาระ อย่าไปหา ฮ่าๆๆๆๆๆ
แต่ฝากเรื่องแรกไว้ด้วยนะคะ ก็คนมันรักทำไงได้ ติดตามอ่านได้ค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32312.0
ตอนนี้ฝากอ่านเรื่องใหม่ก่อนเลยจ๊ะ
**** สารบัญอยู่หน้า 106 นะคะ พอดีจะย้ายแล้วมาหน้าแรกมันไม่มาอ่ะ :ling1:
เครดิตการทำยกให้ คุณ TIKA_n และ คุณ teatimes ขอบคุณ ม๊ากกกกกกกกกมากกกกกกก ค่ะ ที่ช่วยทำสารบัญให้ :pig4:
ป. 1
กลางดึกเงียบสงัดมีแต่เสียงลม เสียงแมลง ฟังจนชินหูไปแล้วสำหรับบ้านนอกเรียกให้ดีก็ชนบท เรียกทางการก็ต่างจังหวัด เรียกอีกทีไม่รู้จะเรียกอะไรดี รู้แค่มันไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงก็แล้วกัน
“เฮ้อ ร้อนอะไรอย่างนี้วะ”เสียงทุ้มฟังก็รู้แล้วว่าหล่อ บ่นไปมือพัดไปด้วย
“ลมก็พัด มึงยังบ่นร้อนอีกเหรอวะ”เสียงทุ้มแหบน่าจะเคยหล่อมาก่อนหน้าผมเกิด แล้วถ่ายทอดมาให้ผมหมดในตอนนี้ นั่งลงข้างๆมวนยาสูบดูดพลุ้ยๆ
“พัด แต่วันนี้ไม่รู้พัดเบอร์อะไร ไม่แรงอ่ะ”บอกหยอกคนเคยหล่อก่อนจะนอนลง
“น่าจะสี่สิบ”คนเคยหล่อที่เป็นพ่อผมเอง หันมาหยอกกลับ
“พ่อรู้ได้ไง”นอนตะแคงเอามือหนุนหัวถามคนเคยหล่อ
“รู้ กูใส่ทุกวัน”หันมาบอกยกยิ้ม
“นั่นมันเบอร์รองตีนพ่อ ตีนหนูก็น้องๆพ่อนั่นแหละ”ตอบมาได้เบอร์รองเท้า
“ตีนน้องๆกูที่เป็นอามึงใหญ่กว่าเยอะ”ยังไม่เลิกย้อนจุกยิ่งกว่าโดนศอกถองอก
“พอแล้ว กับลูกก็ไม่เว้นเอาชนะอยู่ได้”ผมโบกมือให้พ่อเคยหล่อพอสักที
“กับคนอื่นกูก็โดนสิ กับมึงยังไงคงไม่ทรพีลุกมาเตะกูหรอก”มียักคิ้วตบท้ายของชายวัยห้าสิบกว่า ทำไปได้
“หนูไม่กล้าเตะ แต่กล้าเหยียบ”ผมยักคิ้วกลับให้รู้ว่าทำได้เหมือนกัน อาจจะฟังและดูเป็นเป็นกิริยาที่ไม่เหมาะสม ที่ผมพูดกับพ่อแบบนี้เราหยอกเล่นอย่างนี้ประจำ
“อกตัญญู”ชี้หน้าและนอนลงบ้าง บอกให้รู้ว่ารอการเหยียบจากผม
“พ่อใช้หนูเหยียบเองนะ เวลาเมื่อยน่ะ”ผมไขข้อสงสัยว่าทำไมถึงกล้าเหยียบพ่อบังเกิดเกล้าได้ยังไง ก่อนขึ้นเหยียบก็กราบทุกครั้งเป็นการขมา และเริ่มทำพิธีเหยียบทันที ช้าอีกนิดผมจะกลายเป็นฝ่ายถูกเหยียบซะเอง
“อืม ดี ดี ตรงนั้นหน่อย ไอ้หนู”พ่อดูสุขสมในการเหยียบ บอกผมที่ชื่อ หนู หรือ ไอ้หนู คิดว่าผมเป็นตุ๊ดล่ะสิพูดหนู แต่ผมว่าไม่แปลกนะแถวบ้านผมผู้ชายส่วนใหญ่นอกจากคำว่า ‘ผม’ หรือชื่อตัวเอง ก็แทนตัวด้วย ’หนู’ ก็เยอะ ตอนเด็กผมเคยอายนะคือชื่อเหมือนเด็กผู้หญิง เพื่อนผู้ชายมันก็เรียก อีหนู อีหนู ต่อยโครมเข้าให้ คิดจะเปลี่ยนชื่อเล่น
‘พ่อ หนูจะเปลี่ยนชื่อเล่น’เดินหน้าง้ำปากเจ่อนิดไปบอกพ่อ
‘เปลี่ยนทำไมน่ารักดีออก’พ่อหันมามองแว่บหนึ่งก่อนจะดูทีวีต่อ
‘เพื่อนล้อ เรียกอีหนู อีหนู อย่างกับตุ๊ด หนูอาย’เดินไปนั่งข้างๆอย่างแรง ถ้ามีบ๊อบคงสะบัด แต่โก๊ะกลางหัวก็สะบัดได้ ตอนเด็กป่วยบ่อยปู่เลยทำพิธีแบบโบราณให้เลือกตุ๊กตาดินปั้น ไอ้เราก็คิดว่าให้เลือกของเล่น ล่อตัวนี้เข้าให้ในตอนนั้น ดีนะไม่ปั้นทรงพั้งค์หรือเดทร็อค ไม่งั้นเสร็จกูแน่ ฮ่าๆๆๆ
‘กูไม่เห็นอายเลย’พ่อตอบด้วยรอยยิ้ม
‘ก็มันไม่ได้ล้อพ่อนิจะได้อาย’ย้อนพ่องอนๆ
‘แต่ก่อนกูโดนล้อ เพื่อนเรียก อีนก อีนก กูก็ขานรับ จ๋า พร้อมยันไปโครม เลิกเรียกเลย’พ่อหัวเราะบอกกลับอย่างภูมิใจ พ่อชื่อเล่นนก ชื่อจริง กนก ผมคิดสภาพตามที่พ่อพูดทำให้หัวเราะปากกว้างจนลืมว่ามันเจ่ออยู่
‘หนูเอ้ย ชื่อจริงชื่อเล่น ถ้าพ่อแม่ตั้งให้มงคลชีวิตทั้งนั้นแหละ มันไม่ได้ตั้งตามหลักตามดวง แต่กูกับแม่มึงตั้งจากใจที่ดีใจตอนมึงเกิด เข้าใจไหม แต่ถ้ามึงจะเปลี่ยนก็ตามใจ ยังไงก็ไอ้หนูลูกกูอยู่ดี’พ่อลูบหัวบอกผมด้วยรอยยิ้ม แป้งที่ทาหน้าทาตัวขาวโพลนตัดกับตาดำจริงๆ หลังจากนั้นผมเลิกอายเพราะมีพ่อเป็นไอดอล
“ไอ้หนู แล้วเรื่องแต่งงานเอ็งจะเอายังไงล่ะ”พ่อถามผมที่กำลังเหยียบย่ำกลางหลังให้เส้นคลายและตื่นจากความคิด
“ก็คงเอาหลังแต่งแหละพ่อ เอาก่อนคงไม่ดีหรอกมั้ง ผู้หญิงเขาจะเสีย หะ โอ้ย”ผมตอบพ่อไปตามตรง แต่คงตรงใจพ่อพลิกตัวมาฟาดหน้าแข้งด้วยด้ามไฟฉายประจำตัวไม่รู้จะส่องอะไรนักหนา ผมลงมานั่งกุมสูดปาก
“มันเรื่องของมึงจะเอาหน้าเอาหลังก็ช่าง แต่ระวังข้างหลังมึงจะโดนเอาไม่รู้ตัว”พ่อฟาดด้วยผ้าขาวม้าและอวยพรให้พร้อม ผมถลาไปกอดหอมฟอดๆ
“ขอหนูเอาคืนบ้างดิ สักดอกก็ยังดี และพูดอวยอะไรแบบนั้นเล่า”ผมโยกตัวพ่อสุดที่รักไปมา แกเอามือลูบหัว ใช่ครับอีกห้าวันผมกำลังจะแต่งงานกับสาวหมู่บ้านเดียวกัน ครอบครัวเรารู้จักกันมานานแล้ว
“พ่อไม่ได้บังคับหนูนะ”พ่อย้ำกับผมอีกครั้ง แกถามว่าผมมีคนชอบอยู่บ้างไหม อายุก็เยอะแล้ว แค่ยี่สิบห้าเนี่ยะนะ น่าจะมีครอบครัวได้สักที ผมคิดไม่นานก็ตอบว่าไม่มี
“หนูเต็มใจเองแหละ หยกก็เห็นกันมาแต่เล็กเป็นเพื่อนกันมาก็นาน นิสัยก็ดี”ผมบอกให้พ่อสบายใจ ตั้งแต่ผมเรียนจบจนกลับมาบวชครบพรรษาลาสิกขาไปทำงานก็นานอยู่ เบื่อความวุ่นวายเลยกลับมาบ้านก็ได้เวลาจะเบียดพอดี เรื่องอย่างว่าตอนเรียนก็มีบ้างตามประสาผู้ชายแต่ป้องกันทุกครั้ง ฐานะบ้านผมไม่ได้รวยเท่าไฮโซแต่อยู่ได้กับค่าเช่านา เช่าตลาด สวนผลไม้ขนาดกลาง และที่เปล่าๆอีกร้อยกว่าไร่ อยู่อย่างพอเพียงก็กินได้จนตาย ลืมบอกไปผมดูเหมือนไม่เต็มแต่จบบัญชีนะครับ สงสัยสิทำไมผมไม่เรียนเกษตร เหตุผลคือพ่อผมเรียนแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ พ่อซึมซับกรอกหูผมตั้งแต่เด็กแล้วเลยให้ผมเรียนบัญชีไว้ประดับสมองอีกซีกซะ
“อืม งั้นก็หมดห่วง”พ่อระบายยิ้ม
“พูดเป็นลางอะไรอย่างนั้น รุ่นนี้เหนียวแน่นตายยาก เชื่อหนูเหอะ”ผมพูดให้สบายใจกอดแกแน่นกว่าเดิม
“กูแค่พูดเป็นลาง มึงนี่พูดตรงๆเลย อวยกูจังนะ ยังไงสมบัติก็ของมึงอยู่แล้ว”พ่อตบหัวผมสองที
“พ่อหาเองเหรอ”ผมถามยิ้มๆ
“เปล่า ยึดของพ่อกูมา”เอากับแกสิตอบซะหัวเราะลั่นจนปู่สะดุ้งแล้วมั้ง ก่อนนั่งรับลมสักพักก็เตรียมจะเข้าบ้าน ผมประคองพ่อลุกขึ้น กำลังจะก้าวข้ามธรณีประตู ปัง ปัง ๆๆๆๆๆๆๆ ผมหันขวับกับเสียงที่ได้ยิน
“เฮ้ย มันเลยตรุษจีนแล้วนิ”พ่อกูไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเลยยังคิดบวกว่าเขาจุดประทัดวันตรุษจีนอีก
“ตลกอะไรตอนนี้ เข้าบ้านก่อน”ผมรีบดันพ่อเข้าบ้านปิดประตูปิดไฟหน้าบ้าน หมาที่ใต้ถุนพร้อมกันคอรัสทันที ผมหยิบปืนและเดินไปซุ่มตรงหน้าต่าง อยู่ตรงนั้นมองฝ่าความมืดออกไปก็ไม่มีความผิดปกติอะไร เสียงก็เงียบไปแล้ว
“เกิดอะไรวะ”ผมงึมงำ ก่อนจะหันมา”ว๊าคคคคคคคคคคคคคคค”ร้องสุดเสียง
“กูเอง”พ่อมายืนข้างหลังเอาผ้าขาวม้าคุมหัวเห็นแต่ตาดำทำกูแหกปากเข่าแทบทรุด
“โอ้ย พ่อ อย่าเล่นอย่างนี้อีกนะเกิดหนูตกใจเอาปืนไปโดนอกดังปัง จะทำไง”ผมตั้งสติได้โวยใส่พ่อไปนิดๆ ไม่ใช่โกรธแต่เป็นห่วง เกิดปืนลั่นขึ้นมา ตาย กูโดนข้อหาปิตุฆาตโดนประชาทัณฑ์เข้าไปอีก เอามือกุมอกดีไม่ร้อง กรี๊ด
“โดนขนาดนั้นทำศพสิมึง แล้วเป็นไงวะ”พ่อตอบกลับและถามด้วย
“ไม่รู้เงียบไปแล้ว สงสัยเขาออกหาหนูกันมั้ง”ผมส่ายหน้าบอกพ่อเดินเอาปืนไปเก็บ
“หามึงทำไม ไปทำอะไรไว้”พ่อถามด้วยน้ำเสียงตกใจ จับตัวผม
“หนูนาที่พูดถึงเป็นสัตว์ชนิดหนึ่ง อาศัยตามท้องนาร่องสวน กินพืชผลสร้างความเสียหาย แต่ตัวมันกินได้ ไม่ใช่หนูรูปหล่อที่เป็นลูกพ่อ ถามจริงก่อนมาได้แม่ทำงานคาเฟ่มาก่อนหรือเปล่า”ผมสาธยายสายตัวเหนื่อยๆ ถามพ่อที่ยังคงความขี้เล่นไม่มีบันยะบันยัง แกเป็นคนอารมณ์ดีคาบเส้นกับคนบ้าเลยก็ได้ ผมไม่ได้พูดว่าพ่อตัวเองนะ แต่พ่อแม่ของพ่อซึ่งก็คือปู่กับย่าผมเป็นคนพูดเอง โอ้ย แล้วจะพูดให้สับสนทำไมวะบอกปู่ย่าก็จบแล้ว เลยตกทอดมาถึงผมด้วยในด้านอารมณ์
“ฮ่าๆๆๆๆ กูอำมึงคลายเครียดไปงั้นแหละ ไป ไป นอน นอน”แกหัวเราะดันผมเข้าห้องนอน
“เครียดกว่าเดิมสิไม่ว่า หามุกมาเล่นตอบแทบไม่ทัน หนูรักพ่อนะ”ผมส่ายหน้าอีกทีพร้อมบอกแกอย่างนี้ประจำก่อนจะปิดประตูห้อง เมื่อแกปิดห้องแล้ว อืม พรุ่งนี้ถ้าหูเราไม่ฝาดต้องมีคนในหมู่บ้านพูดเรื่องนี้แน่ เอาไว้ไปดมกลิ่น เอ้ย สืบดีกว่าตอนนี้นอนก่อน ท้องแข็งไปหมดแล้ว ไม่ใช่ขี้ไม่ออกแต่หัวเราะพ่อตัวเองจนเจ็บไปหมด
/
/
/
“เมื่อคืนได้ยินเสียงปืนไหม”หยกถามผมที่ร้านก๋วยเตี๋ยวในหมู่บ้าน
“ได้ยิน แต่แน่ใจเหรอว่าปืน ไม่คิดว่าใครจุดประทัดเล่นเหรอ”ผมพยักหน้าถามหยกยิ้มๆ
“ใครจะบ้ามาจุดเล่นกลางค่ำกลางคืน บ้าแล้ว ไม่ใช่ตรุษจีน”หยกตอบส่งค้อนให้
“ว่าที่พ่อสามีหยกไงจ๊ะ”ผมยักคิ้วตอบยิ้มๆ ทำเอาหยกหัวเราะ
“คงมีแต่ลุงนกนั่นแหละคิดแบบนั้น”หยกพูดถึงพ่อผมด้วยรอยยิ้ม หยก ไม่ใช่คนสวยจัด แต่น่ารัก ผิวพรรณขาวแบบลูกคนจีนตามชื่อ แต่ตาสองชั้น รูปร่างอวบไม่ผอมแบบสมัยนิยม เป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ
“ไอ้นก ไอ้นก”เสียงตื่นเต้นเรียกชื่อดังลั่น
“สัด ชื่อพ่อกู อุ้ย หยก โทษที ว่าไง สำเริง”ผมด่ามันแถมขอโทษที่พูดหยาบ หยกยิ้มไม่ถือสา หันไปถามมันก่อน
“จวย สำเริงพ่อกูเหมือนกัน”ไอ้รงค์ลูกลุงเริงเพื่อนพ่อผมเอง “อึก กูตื่นเต้นไปหน่อยเลยเรียกผิดเรียกถูก”มันบอกอีกทีหลังยกล้อผมดูด โอเลี้ยงครับไม่ใช่ยกล้อแบบนั้น
“ตื่นเต้นอะไรเหรอรงค์”หยกถาม ไอ้รงค์เป็นเพื่อนอีกคนที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่เด็กจนมัธยมก็แยกกันแต่ก็เจอกันตลอด และมันจบเทคนิคประจำจังหวัด มันเรียนไม่ค่อยเก่งแต่หัวดีเรื่องเครื่องยนต์ทุกชนิด ก็เลยหันมาเอาดีทางทำนา ถามว่าเกี่ยวอะไรกัน เกี่ยวข้าวไงครับ บ้านมันเป็นโรงสีใหญ่ที่สุดในตำบล มันดูแลรถทุกอย่างของพ่อมัน ตั้งแต่ รถแทรกเตอร์ รถเกี่ยวข้าว รถปิกอัพ รถมอไซด์ และอีกหลายๆรถของคนในหมู่บ้าน ซ่อมที่ไหนไม่หายมาหาณรงค์ มันไม่เคยคิดเงินแม้แต่บาทเดียว มีแต่ตอบแทนด้วยการไปเยือนที่บ้านถ้ารู้ว่าลูกสาวสวย มีน้ำใจมากเพื่อนผม
“เมื่อคืนไง ที่เขาว่าได้ยินเสียงปืนติดต่อกันหลายนัด ได้ยินพ่อกูคุยกับลุงผู้ใหญ่ว่ามีนักโทษแหกคุกหนีมา”ไอ้รงค์เล่าสั้นๆแต่หน้าตื่นเต้นเหมือนเล่าหนังเรื่องยาว
“จริงเหรอวะ แล้วไงต่อ”ผมก็ตื่นเต้นตามมัน จริงๆไม่ใช่มุก
“เขาบอกว่ากำลังขนย้ายนักโทษจากกรุงเทพไปอีกจังหวัด แต่มีการปล้นนักโทษระหว่างทาง ยิงต่อสู้กันฝ่ายตำรวจบาดเจ็บ นักโทษหนีไปได้”ไอ้รงค์เล่าต่ออีกนิดเท่าที่มันรู้ ก่อนจะส่งยิ้มส่งสายตาให้ลูกสาวป้าแช่มที่ยิ้มตอบเหมือนกัน
“เดี๋ยวก็โดนจับ”ผมบอกก่อนจะตักลูกชิ้นลูกสุดท้ายเข้าปาก มัวฟังมันเพลินลืมกิน
“อืม ตอนนี้เขาระดมกำลังจับอยู่”มันหันมาพูดเออออกับผม
“หมายถึงมึง ข้อหาพรากผู้เยาว์”ผมพูดใส่มัน หยกหัวเราะก๊าก
“เชี่ย กูนึกว่าไอ้พวกนั้น จับได้ไงกูไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย มีจรรยาบรรณพอโว้ย”มันด่าก่อนจะหาข้ออ้าง ลูกป้าแช่มอายุเพิ่งจะสิบหกแต่โตกว่าสาววัยเดียวกันมาก
“ไม่สามารถเปิดเผยใบหน้าได้หลังทำไปแล้วถูกตีนชาวบ้านรุมยำ”ผมต่อให้มันอีก เลยโดนตบไหล่แทบทรุด หยกขำน้ำตาเล็ด ก่อนจะขอตัวไปขึ้นเวร เราเพิ่งกลับมาจากในเมืองไปรับการ์ดแต่งงานและของชำร่วย ส่วนชุดวิวาห์เพื่อนหยกที่เปิดร้านเสื้อผ้าเตรียมให้ ช่างภาพก็ไอ้เล็กเพื่อนผมอีกจบเมืองนอกเชียวนะครับการศึกษาไม่เล็กเหมือนชื่อ หาแดกกันเองนี่แหละสะดวกดีเงินทองหมุนเวียนในหมู่เพื่อนไม่มีก็ติดมันได้
“มึงนั่นแหละจะโดนกูก่อน ห้ามแย่งกูอุปถัมภ์นะมึง”ไอ้รงค์ด่าและชี้หน้าผมว่าอย่าปาดหน้าหม้อมัน
“กูมีจรรยาบรรณพอโว้ย”ผมย้อนใส่มันบ้าง
“หลังเพื่อนไม่เอาแล้วกูเอาต่อแบบนี้เหรอ”มันก็ย้อนใส่อย่างรู้ทัน แต่เป็นย้อนแบบเล่นกันเฉยๆ ไม่ได้เจตนาดูถูกแต่อย่างใดและพฤติกรรมทางสันดานผมไม่เคยทำกับสตรีรวมถึงบุรุษด้วยครับ แมนสุดๆ
“ตีน กูว่าพอเถอะใครได้ยินเขาจะมองว่ากูไม่ดี ส่วนมึงไม่ดีอยู่แล้ว”ผมดูดโอเลี้ยงแก้วใหม่ที่สั่ง
“ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นมาเลย กูไม่ไปรดน้ำมึงแล้ว”มีงอนกูอีก
“รดน้ำงานมึงเห๊อะ หลั่งน้ำพระพุทธมนต์โว้ย”ผมเตะหน้าเข้งมันจนร้องซี๊ด
“สายไหนวะ”ยังไม่เข็ด ติดเชื้อพ่อกูไง
“สายบ้านตาเริงมั้ง สันดาน ไม่ใช่พุทธมณฑล”ย้อนรอยไปบ้านมึงซะ มันก็หัวเราะ
“มึงไม่ไปตัดผมเหรอวะ”มันพูดและจับผมที่ยาวจนมัดได้
“ใกล้ๆก่อน หรือว่าจะไว้แบบนี้ดีวะ เท่ห์ดี”ผมตอบก่อนจะยอตัวเอง
“ตัดเห๊อะ เดี๋ยวจะสวยเกินเจ้าสาว ครึครึ”มันหัวเราะชอบใจ
“สวยเชี่ยไร น่ารักก็ไปอย่าง ฮ่าๆๆๆๆ”ผมด่าก่อนจะหยอกมันกลับ มันเป็นปมด้อยผมอีกอย่างที่หน้าถอดแบบแม่มาเยอะ แม่ผมเป็นนางเอกลิเกเก่าหน้านี่หวานหยด ผิวขาวจั๊วะ ผมรับมาแค่ดวงตาหวาน คิ้วเข้มในแบบผู้ชาย ผิวขาวเหลือง แต่สูงโปร่งติดพ่อ ผมเคยเล่นเป็นพระเอกลิเกตอนเด็กด้วยนะ แม่ยกติดตรึมเกือบจะเอาดีทางนี้แล้ว แต่หันเหซะก่อน แม่เสียตอนผมอยู่ มอ.สาม จำได้ว่าร้องไห้กับพ่อข้ามวันข้ามคืนเลย กว่าจะทำใจได้
“เออว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”มันพูดและหัวเรากลับบ้างก่อนเราจะคุยกันอีกนิดก็แยกย้าย ผมขับรถจี๊ปของพ่อที่ใช้มานานเกือบยี่สิบปีแล้ว เข้าบ้านหมาไม่มีเห่าเพราะจำเสียงจำกลิ่นได้
“อ้าว หนู กลับไวจัง”มะยมลูกป้าจันทร์ที่ผมจ้างมาเก็บกวาดบ้านเอาผ้าไปซักรีดด้วย แกถามก่อนจะหันไปตากผ้าต่อ แต่งงานแล้วครับ ผัวแกรับเหมาเดินทางบ่อย ลูกก็เข้าเรียนมัธยมหมดแล้ว ผมเห็นแกอยู่บ้านเฉยๆก็เลยถามแกก็ตกลง เก็บเป็นค่าขนมค่าเรียนได้
“ไม่มีอะไรมากหรอกพี่ ไปรับ และก็กลับ”ผมตอบก่อนจะหอบเอกสารขึ้นบ้าน แวะไปธนาคารมาด้วย ส่วนของเอาไปไว้ที่บ้านหยกแล้ว พี่มะยมพยักหน้าไม่ได้ถามต่อ
“พ่อไปสวนเหรอพี่”ผมถามพี่มะยมที่เตรียมจะทำกับข้าว วันนี้แกเก็บมะรุมในสวนที่ออกเยอะมากมาแกงส้มให้ แถมมีปลานิลจากบ่อเลี้ยงเองมาทอดด้วย
“เออ แกไปคุมคนตัดผลไม้น่ะ”พี่มะยมตะโกนบอก คนงานที่ว่าคือคนแถวนี้แหละครับประมาณสิบคนได้ ผมไม่ได้ถามอีกหยิบบัญชีรายรับรายจ่ายมาตรวจสอบ ปีนี้ผลผลิตดีขึ้นหลังจากเจอน้ำท่วมเข้าให้เมื่อปีที่ผ่านมา
“หนู หนู ไอ้หนู อีหนู โว้ยยยยยยยยย”เสียงโวกเวกโวยวายเรียกผมให้ตื่นจากแฟ้ม อ้าว หลับไปเมื่อไรวะกู
“จ๋า ใครวะ”เสียงใครมาเรียกวะ คุ้นๆแต่กูรับปากก่อนดีกว่า ตอนใครวะพูดกับตัวเอง
“พ่องมึงไง ช่วยตัวเองหรือไงวะ ใจร้อนไปได้ไม่กี่วันมึงก็มีคนช่วยแล้ว”กูว่าแล้ว เป็นใครไปไม่ได้ พ่องกูเอง คุณนก
“เราต้องช่วยตัวเองก่อนให้คนอื่นช่วยสิ พ่อสอนเองไม่ใช่เหรอ”ผมเดินออกมาไม่ลืมหยิบน้ำเย็นๆไปให้ พร้อมสาลี่ที่ปลอกไว้เรียบร้อยติดไปด้วย
“เหรอวะ กูสอนให้มึงเป็นคนดีขนาดนั้นเลยเหรอ”พ่อทำหน้าคิดแถมพูดเหมือนจำไม่ได้ ผมหรี่ตาเล่นมุกหรือเปล่าเนี่ยะ
“จำไม่ได้ก็ไม่ต้อง กินก่อนจะได้หายเหนื่อย”ผมเลยตัดบทดีกว่า แต่ทันเห็นพ่อแอบหัวเราะ
“เออ ไอ้หนู เดี๋ยวก่อนเข้านอนคืนนี้ดูรอบๆบ้านกันอีกทีนะ”พ่อพูดหลังจากพักจนหายเหนื่อย
“ก็ดูทุกคืนอยู่แล้ว”ผมบอกพ่ออย่างไม่ใช่เรื่องแปลก ปกติก็ทำตลอด
“แต่มากขึ้นว่ะ ก็เรื่องเมื่อคืนนั่นแหละ ไอ้บุญมันบอกว่ามีนักโทษแหกคุกออกมากบดานแถวบ้านเรา”พ่อพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังไม่ได้ล้อเล่นอย่างทุกครั้ง ไอ้บุญที่พ่อพูดถึงคือเพื่อนที่เป็นกำนัน ผมคงเรียกไอ้ตามแกไม่ได้หรอก ลูกชายแกก็ไอ้ปอนด์เพื่อนผมเหมือนกันแต่ทำงานอยู่กรุงเทพฯ ตอนผมออกจากงานกลับมาบ้านมันก็ช่วยขนของมาส่งให้ คอนโดที่โน่นผมก็ปล่อยให้เขาเช่าไป
“จริงเหรอพ่อ”ผมถามย้ำ
“จริงสิ ก็สารวัตรเขามาแจ้งด้วยตัวเองกับไอ้บุญเลยนะ”พ่อพยักหน้า
“ไอ้รงค์มันก็บอกว่าลุงผู้ใหญ่ก็ไปคุยกับพ่อมันเหมือนกัน เอาไงดีล่ะพ่อ”ผมบอกให้พ่อฟังถามความเห็น
“เราก็ป้องกันเท่าที่เราทำได้นั่นแหละวะ ว่าแต่วันนี้มะยมมันทำไรกิน”พ่อสรุปใจความเป็นอันเข้าใจก่อนจะถามถึงกับข้าวมื้อเย็นที่พี่มะยมกำลังทำอยู่
“แกงส้มมะรุม กับปลานิลทอด น่าจะเสร็จแล้วมั้ง”ผมบอกพ่อที่พยักหน้า ก่อนแกจะขอตัวไปอาบน้ำ
“หนู พี่กลับก่อนนะ”พี่มะยมเดินขึ้นมาบอก
“ครับ พี่มะยมเอานี่ไปกินสิ เพื่อนส่งมาให้”ผมรับคำก่อนจะส่งสาลี่ถุงใหญ่ให้
“เออ ขอบใจนะ พี่ไปล่ะ”แกรับก่อนจะลา ผมเดินดูรอบบ้านอีกทีก่อนจะอาบน้ำบ้าง
/
/
/
“พ่ออยู่บนบ้านนี่แหละ หนูไปดูเอง”ผมบอกพ่อที่จะลงไปด้วย
“ไปด้วยกันนั่นแหละ น่ากูไม่หลอกผีมึงหรอก”พ่อจะไปให้ได้ แถมล้อผมอีก
“โถ่ ล้อไม่เลิก หนูเป็นห่วงพ่อต่างหากล่ะ อยู่รอบๆบ้านแล้วกัน โอเคนะ”ผมทำหน้าแบบอะไรว๊าล้ออยู่ได้ ต่อรองอีกนิด แกหัวเราะก่อนจะเดินแค่รอบๆ ผมก็เดินไปอีกทาง ฟากทางสวนมีไฟสว่างพอสมควร เดินไปอีก
“รอยอะไรวะ”ผมก้มมองพื้นที่มีรอยเหมือนน้ำหยด ก่อนจะเบิ่งตาเมื่อเห็นชัดๆ“คราบเลือด” ผมสูดลมหายใจเดินเข้าไปอีกนิด มือกระชับ 9 มม. ให้เตรียมพร้อม เดินไปจนได้ยินเสียง แกรก แกรก พงหญ้าขยับไปมา ในหัวเริ่มคิดว่าถ้าแหวกเข้าไปเจอ ปอบ นั่งแหวกไส้ไก่กินอยู่ล่ะจะทำไงดี คิดอีกทีกูคิดลึกซึ้งไปหรือเปล่าวะ ผมหยิบกิ่งไม้ที่ใหญ่พอสมควรก่อนจะซุ่มข้างต้นไม้ใหญ่ จะยิงเข้าไปเลยก็กลัวว่าจะไม่ใช่โจรเกิดเป็นอย่างอื่นล่ะ ให้มันปรากฏตัวก่อนดีกว่า ผมเหวี่ยงเข้าไปตรงพงหญ้าแรงพอสมควร
“เอ๋งงงงงงงงงงง เอ๋งงงงงงงงงงงงงง”ครางยาวเลย เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ซวยแล้วกูทำบาปเข้าให้
“ไอ้ตะบัน ห่าราก พาสาวมาติดเป้งก็ไมบอก เกือบแล้วมึง”ผมชี้หน้าไอ้ตะบัน หมาพันธ์ทางตัวใหญ่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกับอีหมาสาวที่มาจากไหนไม่รู้
“ขอโทษโว้ย กูไม่ได้จะขัดจังหวะการตะบันของมึง เชิญมึงทำให้เสร็จต่อไป มีเสบียงสำรอง กะล่อยาวเลยสิมึง”ผมคุยและแซวมันไปด้วย ที่แท้รอยเลือดก็คือหัวปลาสดสองหัวเผื่อแฟน สงสัยมันคงเอามาจากถังขยะแน่ๆ ผมเลยเดินกลับเมื่อไม่มีอะไรนอกจากหมาที่กระทำอนาจารกันอยู่เท่านั้น
“อ้าว คุณนกขึ้นบ้านไวจริง ไม่รอกันเลยนะ ไม่เหมือนตอนจะลงมาเลย”ผมบ่นงึมงำแต่ขำๆมากกว่า เดินขึ้นบ้านปิดประตูนอกชานลงกลอนแน่นหนา ทีนี้โจรขึ้นบ้านก็ลงไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ ฉลาดจริงกูคิดไปได้
“เรียบร้อยพ่อ”ผมบอกมือก็ลงกลอนประตูสุดท้าย
“เหรอ”สั้นๆ แต่หันขวับ เบิกตาก่อนจะหรี่ลง
“พ่อ”แค่นั้นที่หลุดจากปาก ทรุดลงกับพื้นเมื่อเสียงดังปึกตรงท้ายทอย
*********************************************************************************************
ปล. อ่านสบายๆไม่เครียด เราไม่เน้น แต่เรื่องนี้อาจจะมาต่อช้าหน่อย เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ ติได้ค่ะจะได้ปรับปรุง ขอบคุณค่ะ
-
จอง
ฉลองเรื่องใหม่ิ :hao3: เย้ๆ :hao7:
สงสัยไอ้หนูของพ่อนกจะไม่ได้เป็นเจ้าบ่าวซะละมั้ง
น่าจะได้เป็นเจ้าสาวของโจรแหกคุกแทนไหมเนี่ย :katai2-1:
***********************
ขออนุญาตใส่สารบัญหน้าในโพสเพื่อความสะดวกแก่ผู้ยืมอ่านในภายหลังนะครับ
admin
***************************
................................................................................
อิมเมจ
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG เฮียกร<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2483783#msg2483783)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG น้องหนู<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2484836#msg2484836)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG พี่สิบ<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2491229#msg2491229)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG น้องเบียร์<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2490169#msg2490169)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG พี่เข้ม<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2496932#msg2496932)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG น้องรัน<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2504212#msg2504212)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG นายเทียน<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2500210#msg2500210)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG นายเฟย<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2499945#msg2499945)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG พ่อนก<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2536592#msg2536592)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG แม่ไก่<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2547540#msg2547540)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG หมอฉัตร<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2613737#msg2613737)
........................................................................
สารบัญ
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.1<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2330758#msg2330758)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.2<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2333463#msg2333463)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.3<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2338388#msg2338388)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.4<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2341729#msg2341729)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.5<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2344991#msg2344991)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.6<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2351221#msg2351221)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.7<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2356152#msg2356152)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.8<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2360928#msg2360928)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.9<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2368152#msg2368152)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.10<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2374195#msg2374195)
ปล้นร้ายกลายรัก ตอนพิเศษ >>วันพืชมงคล<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2378611#msg2378611)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.11<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2382518#msg2382518)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.12<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2390047#msg2390047)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.13<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2395597#msg2395597)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.14<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2401685#msg2401685)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.15<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2408333#msg2408333)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.16<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2412507#msg2412507)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.17<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2416826#msg2416826)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.18<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2420119#msg2420119)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.19<< Part เบียร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2425198#msg2425198)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.20<< Part เบียร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2428699#msg2428699)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.21<< Part พี่สิบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2433357#msg2433357)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.22<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2437123#msg2437123)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.23<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2442699#msg2442699)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.24<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2452302#msg2452302)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.25<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2461797#msg2461797)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.26<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2467136#msg2467136)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.27<< Part รัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2473519#msg2473519)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.28<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2479605#msg2479605)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.29<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2486390#msg2486390)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.30<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2492187#msg2492187)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.31<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2497089#msg2497089)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.32<< Past’s Here (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2501223#msg2501223)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.33<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2505625#msg2505625)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.34<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2514179#msg2514179)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.35<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2519352#msg2519352)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.36<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2524732#msg2524732)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.37<< ความสัมพันธ์ที่น่าหลงใหล # 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2528864#msg2528864)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.38<< ความสัมพันธ์ที่น่าหลงใหล # 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2534414#msg2534414)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.39<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2541461#msg2541461)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.40<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2548499#msg2548499)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.41<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2553835#msg2553835)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.42<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2556369#msg2556369)
ปล้นร้ายกลายรัก ตอนพิเศษ >>สุขสันต์วันพ่อ<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2560398#msg2560398)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.43<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2568989#msg2568989)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.44<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2574056#msg2574056)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.45 ครึ่งแรก<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2584505#msg2584505)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.45 ครึ่งหลัง<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2587154#msg2587154)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.46 << Sip & Beer # 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2596106#msg2596106)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.47 << Sip & Beer (End) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2599896#msg2599896)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.48<< นาย & นาย บทสรุปความสัมพันธ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2608294#msg2608294)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.49<< Run ???? # 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2614889#msg2614889)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.50<< Run # End (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2622131#msg2622131)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.51 ปิดการปล้น << (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2632862#msg2632862)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #ความสุขของคุณพ่อ#<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2641599#msg2641599)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #ความในใจของคุณหมอ#<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2648475#msg2648475)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #ผมชื่อเข้ม #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2658515#msg2658515)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #เข้ม รัน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2666244#msg2666244)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #ครั้งหนึ่งเมื่อวันสงกรานต์???? #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2672886#msg2672886)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #เรือนหอที่คอยรอ #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2684423#msg2684423)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #Sweet Time #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2712677#msg2712677)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ # เฮ้อ! เสร็จสักที #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2731609#msg2731609)
-
โจรปล้นสวาทมาแล้วหรอ :impress2: :impress2:
-
ต้อนรับเรื่องใหม่ :mc4:
:กอด1: :L2:
-
จากที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวสงสัยจะได้เป็นเจ้าสาวแทนซะแล้วมั้ง
-
ชอบค่าาาา
-
เรื่องใหม่มาแล้วววว :z2:
+1และเป็ด
-
น่าสนใจ หวังว่าคงไม่มีมาม่า :hao5:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
อยากอ่านต่อ ๆ
-
:katai1: อีกสักตอนจิ กำลังมันส์
-
บังไงโจรแหกคุกรึเปล่าเนี่ย
รออาสนตอนต่อไปค้าบบบ
-
สงสัยจะไม่ได้แต่งงานแล้วล่ะอิหนู
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด :katai1: :katai1:
-
ตามและรอตอนต่อไปค่ะ :katai2-1:
-
เรื่องแรกสนุก เรื่องนี้ก็ลุ้นน่าติดตาม ^^
-
:oo1: ว้ายคุณโจรจะปล้นแล้วปล้ำรึเปล่าคะ? อุ้ย 5555555
-
อั๊ยยะ
มาอ่านเรื่องใหม่ด้วยคน
ชอบจริงๆเลยแบบนี้ กร๊ากก
น้องหนูของเราสงสัยจะไม่ได้แต่งล่ะงานนี้
ไปเป็นจำเลยรักก่อนน่าจะเวิร์คกว่า ฮ่าๆๆๆ
-
มาติดตามด้วยคน
ไรหว่า โดนคุณโจร(ปล้นใจ)เล่นเข้าแล้ว :katai5:
-
:hao6: :hao6: อิอิ รอลุ้นน้าาา
อยากอ่านต่อจังเลย รีบมาต่อนะคะ
-
คุณนกโคตรเกรียนอะ!! ติดตามนะฮะ
-
เรื่องใหม่
แอบตามมาจากเรื่องโน้น :-[
ท่าทางหนูนกจะไม่ได้เป็นเจ้าบ่าวชัวร์
คุณโจรเล่นแรงเน๊าะ
อยากอ่านต่อง่ะ :hao5:
กดบวกแลพเป็ด
-
รอติดตามๆ. ฮามากกกก เกรียนคู่ดูโอ้ 5555 o13
-
กำลังสนุกเลยอ่ะ
ลุ้นว่าจะเสร็จโจรหรือเปล่า :hao3:
-
สนุกๆน่าติดตามค่ะ :katai5: มาต่ออีกนิดเถอะนะ :hao5:
-
ต่อ ๆ
-
จะรอๆๆๆจ้าา
-
สนุกดี---ชอบๆๆ
ได้บรรยากาศบ้านนาดี
ที่สำคัญนายเอกไม่ดูสาวเกิน
+ เป็ดจ้า
-
มาให้กำลังใจเรื่องใหม่ด้วยคน
พระเอกเรื่องนี้จะเป็นยังไงน๊า. (ยังแอบชอบพี่ไผ่อยู่)
จะโหดมั้ย. รออ่านอยู่นะ
-
อั๊ยยะ...จากเมืองกรุงมุ่งสู่ท้องนา
น้องหนูของเราได้เป็นเจ้าสาวแน่ๆ
ชอบพ่อนกน่ะ.....กวนจริงๆ
-
โฮพ่อนกพูดยังกับตาเห็นจะเข้าวิวาห์อยู่แหละ
ว่าแต่คนที่จะมาเป็นเจ้าบ่าวคงไม่ใช่โจรอย่างที่ตำรวจเขาตามหาตัวกันหรอกนะ
-
ตามมาอ่านอีกเรื่อง
สงสัยหนูจะไม่ได้เป็นเจ้าบ่าว แต่เป็นเจ้าสาวแทน :laugh: :laugh: :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุ้นระทึก นักโทษนะ คดีอะไรอ่า?
-
สนุก เฮฮา กับการหยอกล้อของสองพ่อลูก ใครจะเป็นเจ้าบ่าวล่ะ
ขอบใจจร้าาา
-
อร๊ายยยย :hao7: ตามมาจากก็คนมันรักทำไงได้ ค่ะ และเรื่องนี้ก็จะติดตามต่อไป สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ :katai2-1:
-
หนูโดนนักโทษทำร้ายจริงเหรอนั่น หรือคือใครที่หนีมา ถ้าตามชื่อเรื่องนี่ก็อาจเป็นนักโทษจริง
แต่ถ้าเป็นงั้นจริงเรื่องราวมันจะไปไงต่อ เต็มไปด้วยคำถามค่ะ 555 รอคนเขียนมาตอบเนอะ
หนูกับพ่อน่ารักดี จะแต่งงานจริงเหรอ จากท่าทางลักษณะมาเป็นนายเอกดีกว่านะ
พ่อนกฮาได้อีก มุกเยอะมากกกกก ครอบครัวอารมณ์ดี
ขอบคุณค่า รอนะค้า :mew1:
-
คิดถึงแล้ว :กอด1:
-
มา-ต่อ-ได้-แล้ว-นะตะเอง
-
>>ป. 2<<
เสียงเหมือนคุยกันดังขึ้นรอบตัว แต่ตาผมกลับลืมไม่ขึ้น มันหนักชอบกล พยายามขยับตัวก็ไม่สะดวกเอาซะเลยจะยกมือก็ไม่รู้ว่าใครซาดิสม์ชอบเล่นเชือกมัดแม่งซะแน่น หรืออาชีพเก่ามึงเป็นสัปเหร่อ
“มึงทุบแรงไปหรือเปล่า”เสียงใครไม่รู้น่าจะหวังดีและห่วงใย ถามไอ้คนที่เอาส้นตีนหรือสันมือไม่ทราบประเคนท้ายทอยผม
“กูก็ทุบแบบปลาไง”มึงเป็นพ่อค้าปลาเก่านี่เอง ล่อซะคอกูเกือบหัก
“ถ้ามันตายขึ้นมาเราจะซวย”โถ ทำไมก่อนทุบมึงไม่บอกมันก่อน สามัญสำนึกผมทั้งนั้นที่คิดออกมาเป็นประโยคพูด ตาเริ่มกระพริบๆ
“ไม่ตายหรอก ตามันกะปริบกะปรอยแล้ว” สัด นี่มันตากูไม่ใช่รูเยี่ยว ขอดูหน้าพวกมึงหน่อยเหอะว่าเป็นใครมาเยือนบ้านกูยามวิกาลแถมประทุษร้ายท้ายทอยกูอีก ผมกระพริบตาอีกสองสามครั้งเห็นเพดานมีจิ้งจกสองตัว ไฟสองดวง พัดลมแกว่งไปมา แม่ยิ้มสวยในกรอบรูปพร้อมพ่อและผม รูปปู่ย่าตายาย ญาติที่จำได้ว่าเป็นใครบ้าง ผมไม่ได้บ้ามาเพ้อเจ้อให้ฟัง แต่กำลังรวบรวมสติว่าความจำยังไม่หนีไปไหนและยังอยู่บ้านตัวเอง
“อูย”คำแรกที่ออกจากปาก สะบัดหัวไปมา เงยหน้าจะมองว่าใคร ชัดมาก แม่งโพกผ้าคลุมหน้าทั้งคู่เลย เสียเปรียบโคตร กูเปิดเผยแต่พวกมึงมิดชิด มองไปมานึกขึ้นได้
“พ่อ พ่ออยู่ไหน”ผมเรียกหาพ่อ ภาพสุดท้ายที่เห็นหนึ่งในนี้เอาปืนจ่อหัวพ่ออยู่ และผมก็สลบไป หัวใจเหมือนถูกบีบจนจะแหลกเมื่อคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อ ผมไม่อยากคิดในแง่ร้าย ภาวนาให้พ่อยังปลอดภัยแต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า บุญก็ทำกรรมก็สร้างทั้งตั้งใจไม่ตั้งใจ
“พวกมึงเอาพ่อกูไปไว้ที่ไหน”ผมตวาดใส่พวกมันที่ยืนหน้าตาเฉย ผมรู้แล้วกันถึงมันจะคลุมหน้าก็เถอะ อย่ามาถามผมเวลานี้ว่ารู้ได้ยังไง
“กูถามไม่ได้ยินหรือไง อ่อก”ผมใส่อีกจะลุก แต่โดนขัดขาจนหน้าคะมำลงไปกับพื้นกระดานที่ถูขัดมันวับ สัด มือเร็วไม่พอกิริยาส่อสันดานว่าเป็นคนชอบขัดคนอื่น กูขอให้มึงขาหัก แอบแช่ง แช่งดังเดี๋ยวมันฆ่าจะพาไม่รู้ว่าพวกมันเอาพ่อไปกลบที่ไหน
“อย่าเสียงดัง”ไอ้คนที่ขัดขาผมพูดก่อนจะไล่มากลางหลังคลึงไปมา กูไม่เมื่อยไม่ต้องมาเอาใจ ไอ้เลวฆ่าได้กระทั่งคนไม่มีทางสู้แถมแก่แล้วด้วย น้ำตาผมเริ่มไหล
“มึงร้องไห้ทำไมวะ”เสียงไอ้คนที่นั่งตรงเบาะหน้าทีวีถามขึ้นมา ผมมองอย่างเจ็บแค้น
“ถ้าพ่อมึงตาย มึงจะหัวเราะหรือไง”ผมตวาดมันไปอีกอย่างไม่กลัวแล้วจะฆ่ากูก็ตามใจ ไอ้สัด หันไปเห็นอีกหนึ่งเป็นสาม ยืนสูบบุหรี่ตรงหน้าต่างที่มีแสงสลัวๆเห็นแค่เสี้ยวหน้ากับสันจมูกแต่ก็ยังไม่ชัดอยู่ดี
“อ้าว ไอ้สัดถามดีๆมาแช่งพ่อกู”มันขึ้นเสียงลุกตรงมาจะกระทืบผมแน่นอนเลย
“หยุด”คำเดียวจากไอ้คนสูบบุหรี่ ทำมันหยุดตีนได้ แต่ตบหัวแทนเดินฮึดฮัดไปนั่งที่เก่า ไอ้คนที่เหยียบดึงผมขึ้นไปนั่งตัวตรง
“พ่อกูอยู่ไหน”ผมถามอีกที ถ้าไม่หน้าสิ่วหน้าขวานเป็นเหตุการณ์สมมุติกูจะทำท่าแบบพี่จาด้วย ไอ้พวกเหี้ย เอาพ่อกูคืนมา
“ส้วม”ไอ้คนที่คุมตัวผมอยู่ตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ
“ทำไมมึงต้องเอาพ่อกูไปหมกส้วม ไอ้เหี้ย ไอ้ชิงหมาเกิด”ผมด่าพวกมันที่ยังมองหน้าเงียบกริบ มึงสำนึกตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว แต่ที่ไหนได้มันหัวเราะออกมาสุดเสียง กูขอให้ใครได้ยินและไปแจ้งกำนันผู้ใหญ่บ้านตำรวจ หรือ ฮีโร่ที่ไหนก็ได้มาจับพวกมึง ผมรู้แล้วว่าพวกมันเป็นใคร จากยูนิฟอร์มที่สวมใส่เป็นที่นิยมแถวบางขวางซะส่วนมากก่อนจะแพร่หลายทั่วไป
“โกรธ โกรธ สัด อกตัญญู”ไอ้คนเหยียบมันจิ้มหัวผม
“แช่งพ่อตัวเอง ไอ้เลว”ไอ้คนที่ตบหัวพูดขึ้นมั่ง จนเอะใจในคำพูดมัน
“พ่อมึงยังไม่ตาย กลัวจนเยี่ยวแตกกูเลยให้ไปเปลี่ยนกางเกงที่ห้องน้ำ เหม็นฉิบ”มันพูดเสียงกลั้วขำ ถ้าปกติกูคงขำไปแล้วแต่นี่ไม่ใช่เวลามาตลก ผมมองพวกมันอย่างไม่เชื่อ สักพักพ่อเดินออกมาในชุดกางเกงตัวใหม่
“พ่อ”ผมเรียกจะลุกไปหาแต่ไม่มีแรง เหน็บกิน รู้งี้ให้มันเหยียบคลายเส้นให้ก็ดี
“หนู เอ็งฟื้นแล้วเหรอ”พ่อเดินมาหาผมลูบหน้าลูบหัวไปมา ผมซุกตัวหาอกพ่อทันทีอยากจะกอดก็ไม่ได้มือโดนมัดอยู่
“พ่อจริงๆด้วย หนูนึกว่ามันฆ่าพ่อไปแล้ว ฮึก”ผมไม่อายแม่งแล้ว พ่อลูบหัวกอดปลอบผม
“ไม่มีอะไรแล้ว พ่ออยู่นี่”พ่อพูดเหมือนตอนผมยังเด็กเวลาที่กลัวอะไรจัดๆ
“แล้ว พ่อเจ็บตรงไหนหรือเปล่า มันซ้อม มันทุบ มันทำอะไรพ่อไหม”ผมผละออกสำรวจและถามพ่อรัวเลย
“ไอ้ซ้ำซากแค่มึงพูดว่า พ่อเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ก็พอแล้วพูดแม่งซะยาว”ไอ้คนขัดขาผมพูดขัดขึ้นมาอีก เรียกไอ้ขัดแล้วกัน
“เรื่องของ กะ อุ๊บบบบ”ผมหันจะไปด่าแต่พ่ออุดปากส่ายหน้าไม่ให้พูด เดี๋ยวโดนตีนทั้งคู่ พ่อขอร้อง ผมเดาหน้าพ่อผมออก
“ไม่เข็ด ไม่เข็ด”เพื่อนเหี้ยไอ้ขัดพูดขู่
“พอแล้ว”ประโยคที่สองของไอ้คนที่ยืนตรงหน้าต่าง มันหันกลับมาแต่คลุมหน้าตามเดิม เดินมานั่ง
“มึงเอาไงต่อ ไอ้เฮีย”ไอ้คนที่จะกระทืบผมถามเฮียที่คงจะเหี้ยมากกว่าแน่ๆถึงได้เป็นเฮีย เรียกเหมือนจะนับถือ
“กูขี้เกียจคิด”มันพูดแค่นั้น ก่อนจะมองมาทางผมกับพ่อ ดวงตาที่โผล่พ้นผ้าคลุมดูมีอำนาจ รูปร่างสูงใหญ่
“แต่เราจะตามไม่ทันนะโว้ย ไอ้เฮีย”ไอ้คนขัดขายกเหตุผลมาบอกมัน เออ มึงขยันเถอะอย่าขี้เกียจเลย ไปจากบ้านกูเร็วๆยิ่งดี แล้วกูจะลืมซะว่าเคยอยู่ร่วมบ้านกันแว๊บๆ ระหว่างที่ผมคิดยุมันในใจ ไอ้เฮียก็หันไปมองลูกน้อง
“มึงจะไปก่อนก็ได้”มันตอบไอ้ขัด ทำเอาเงียบไปอีก สะใจ เฮ้ย ไม่ใช่ผมจะมาเข้าข้างไอ้เฮียเพราะเกลียดไอ้ขัดไม่ได้ มันพวกเดียวกันต้องไปให้หมด
“ไอ้เฮียว่าไงก็ตามนั้น มึงเลิกขัด”ไอ้ส้นตีนเห็นพ้องกับเฮีย หันไปบอกไอ้ขัด บรรยากาศเงียบลงไปอีก
“ขอโทษ”เฮียมันเอ่ยขึ้นเงียบไปอีก ก่อนจะพูดต่อ”ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกใจ” มึงจะให้กูตอบว่า ไม่เป็นไรครับเฮียหรือไงวะ เล่นซะพ่อกูเยี่ยวแตกยังไม่ได้ตั้งใจอีก
“เราตั้งใจจะไปอีกที่แต่มีเหตุจำเป็นเลยต้องแวะบ้านลุงก่อน”มันบอกต่อ กูอยากจะถามทำไมมึงต้องจับฉลากได้บ้านกูด้วยแต่ผมไม่ได้อยากโยนขี้ไปบ้านอื่นนะ แค่คิดว่าทำไมต้องเกิดขึ้นด้วยวะ พวกมึงนั่งรถไปกับเขาดีๆไม่แหกออกมาก็จบแล้ว
“ไม่เป็นไรพ่อหนุ่ม แค่อย่าทำร้ายเราก็พอแล้ว”พ่อผมตอบไอ้เฮียไป
“เราจะไม่ทำร้ายลุงกับลูก ถ้า”มันรับปากแต่มีเงื่อนไข มองผมกับพ่อที่ตั้งใจฟัง”ถ้าไม่บอกใคร จะขอรบกวนไม่นาน แล้วเราก็จะไป”นั่นคือถ้าของมันที่ขอ ผมควรจะบอกว่า ตามสบายครับเฮีย บ้านเรามีหลายห้อง เชิญครับ เหรอ
“ได้ ๆ”พ่อรีบรับปากทันที ผมหันขวับ
“พ่อไปรับปากง่ายๆได้ไง”ผมกระซิบถามพ่อแต่เน้นชัดถ้อยชัดคำให้พ่อได้ยิน ยกเว้นไอ้ขัดที่ยืนไม่ไกลนัก
“หรือมึงอยากตายล่ะ”พ่อก็กระซิบกลับมาบ้าง
“ไม่อยาก แต่จะเชื่อได้ไง ไม่เคยได้ยินเหรอ ไม่มีสัจจะในหมู่โจร”ผมปฏิเสธก่อนจะโน้มน้าวพ่ออีกนิด
“เฮ้ย นี่มันนักโทษคงมีล่ะวะ ไอ้หนู เชื่อกู”กูอยากเอาหัวโขกพื้นบ้านกับคำตอบของพ่อ ยังมีแก่ใจตบมุกมองโลกสวยหรือพูดจริงก็ไม่รู้แต่ดูแกเชื่อใจไอ้เฮียนั่นมาก
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“ก๊ากกกกกกกกกกก”
ผมกับพ่อหันไปมองไอ้ขัดกับไอ้ส้นตีนที่หัวเราะ ยกเว้นไอ้เฮียมันที่เงียบกริบ เป็นเหี้ยอะไรกัน อย่าเสือกตอบเป็นนักโทษนะมึง มันสองตัวหัวเราะไม่หยุด
“โอ้ย กูว่ามึงเชื่อพ่อเหอะ ครึครึ”ไอ้ขัดพูดกลั้นหัวเราะ
“ใช่ เขาเกิดก่อนมึง ความคิดความอ่านเขาต้องดีกว่าอยู่แล้ว ครึครึ”ไอ้ส้นตีนพูดเหมือนจะชมพ่อ ถ้าพวกมึงเป็นนักเลงทั่วไป กูจะสวนกลับเลย แล้วพ่อใครเกิดที่หลังลูกวะ พ่องงมึงหรือไง แต่ย้อนในใจดีกว่าเดี๋ยวมันกระทืบเอาอีก
“ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันให้เชื่อใจได้ แต่ขอพูดต่อหน้ารูปพระ จะทำตามที่พูดถ้าลุงกับลูกทำตามที่เราขอ ถ้าผิดคำพูดขอให้โดนจับ”ไอ้เฮียมันฟังอยู่นานหรือไม่ก็รอให้เสียงหัวเราะที่เก็บลึกลงตูดแล้วผายออกไปแล้วมั้งถึงได้พูดขึ้นมา ผมหันไปมองพระในกรอบรูปที่มันพูดด้วย
“แสดงว่ามึงฆ่ากูแน่เพราะพวกมึงต้องโดนจับอยู่แล้ว”ผมพูดใส่พวกมัน
“ไอ้เด็กเปรต กวนตีนจริงๆ”ไอ้ส้นตีนจิ๊ปากพูดและง้างตีนจะเตะ แต่ไอ้เฮียจับไหล่ให้หลีกซะก่อน รอดไปกู มันลุกเดินตรงมาหาผมกับพ่อ ผมดันพ่อไปข้างหลังซึ่งถ้ามีอะไรเกิดขึ้นคงไม่รอดทั้งคู่นั่นแหละ แต่สัญชาตญาณยังไงก็ต้องปกป้อง มันเดินไปแบมือขออาวุธจากลูกน้องมันที่ทำท่าลังเล ก่อนจะปลดเซฟเอาลูกกระสุนออกต่อหน้า มีดพกอีกสามอัน เอามาวางตรงหน้าพวกผม
“พอใจหรือยัง ถ้ายังก็มาค้นดู”เฮียมันถามเสียงนิ่งแต่ดูคุกคามมาก พ่อกับผมมองหน้ากัน
“เอ้า มึงไปค้นมันซะสิ ไม่เชื่อก็”พ่อกระซิบกับผม จะค้นได้ยังไงวะมือก็มัดอยู่ไอ้ควายเอ้ย เก่งจริงมึงแก้มัดกูด้วยสิ
“ไม่ต้องกระซิบแล้วพ่อ ถามจริงตอนหนูสลบมันเป่ามนตร์รักลุ่มหลงใส่หรือไงถึงได้เชื่อนัก”อดไม่ได้เหน็บสักนิด ชักเริ่มหมั่นไส้คุณนกขึ้นมาตะหงิดๆ ไอ้สองคนหัวเราะลอดผ้าออกมาอีก
“เอาไง”ไอ้เฮียคงเริ่มรำคาญแล้ว
“ก็ได้ ถ้าผิดคำพูดกูรอดไปได้มึงเจอแน่”ผมตกลงแต่ยังปากดีไปขู่มันอีก ทีนี้มันยิงทิ้งและแทงซ้ำกูจนตายสนิทแน่ๆ เสือกไปชี้ช่องทางให้มัน
“ลูกลุงนี่ปากดีจริงๆเลย ขนาดความตายจะเยือนทุกนาทียังจะขู่อีก หึหึ”ไอ้ส้นตีนพูดเหมือนเยาะผมที่จ้องพวกมันเรียงตัว ไม่เห็นหน้าแต่จ้องตาอาฆาตก็ยังดีวะ
“อย่าถือสามันเลย มันกลัวน่ะก็เลยพูดไปงั้นเอง”พ่อผมไกล่เกลี่ยพูดกับมัน ทำเอาไอ้ส้นตีนขมวดคิ้ว งงสิมึงเจอพ่อกูเข้าไป
“ดีแล้วเหรอไอ้เฮีย ไอ้เด็กนี่ดูไม่น่าไว้ใจเลย”ไอ้ขัด ขัดอีกแล้ว นี่หน้าตากูส่อมากไปหรือไงวะมึงถึงได้รู้ว่ากูคิดอะไร ก่อนที่ผมจะได้พูดออกไป มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่ใบหน้าออกแรงบีบให้รู้สึก
“ดีแล้ว กูชอบ”มันพูดแค่นั้นก่อนจะปล่อยและเดินไปนั่งที่เดิม ทิ้งให้ผมนั่งคิดถึงสิ่งที่มันพูด ชอบอะไร มึงอย่าพูดคลุมเครือ ชอบอะไรก็ระบุมาสิโว้ย
/
/
/
หลังผ่านเหตุการณ์ระทึกใจเต้น ตึก ตึก ผมกับพ่อก็นั่งข้างไอ้สามคนที่มันกำลังล้อมวงกินข้าวกันอยู่ กลายเป็นผมกับพ่อที่ถูกปิดตาแทน ได้ยินแต่เสียงช้อนกระทบจาน คุยแจ๊บๆๆ เรอ แต่ยังไม่หยุดแดก
“อร่อยจริงๆว่ะ”เสียงไอ้ขัด เก่งจริงกูจำเสียงมันได้ ขอให้มึงติดคอตายห่าซะ กินด้วยพูดไปด้วยเกือบตลอด
“อืม อ่อยๆๆ”ไอ้ส้นตีนแล้วกันเสียงอู้อี้ ไอ้เฮียมันคงไม่ทุเรศแบบนี้หรอกดูมาดดี เฮ้ย ทำไมผมต้องคิดว่ามันดูดีกว่าลูกน้องมันด้วยวะหน้าก็ไม่เห็นแม่งคง โหด โฉด สถุล เพราะยังไงก็นักโทษเหมือนกัน
“อิ่มแล้วเหรอ ไอ้เฮีย”เสียงไอ้ขัดถาม
“อืม”มันตอบสั้นๆ ไม่มีการพูดคุยกันอีก ผ่านไปสักพักผมเริ่มหัวตกแล้วแต่ยังพยายามตั้งสติอยู่ กลัวหลับไม่ตื่น
“ลุง ยืมเสื้อผ้าใส่หน่อยนะ”เสียงไอ้ขัดพูดกับพ่อผม ทีนี้มีมารยาทขออนุญาตตอนมึงเหยียบกูไม่ขอเลย
“ตามสบาย อย่าไปหยิบชุดเมียลุงเข้าล่ะ”พ่ออนุญาตแถมยังเตือนมันอีก
“ลุงเป็นคนอารมณ์ดีเน๊าะ ตายไปเสียดายแย่เลยคนมองโลกแง่ดีขนาดนี้”มันยังชมสยองๆปิดท้าย พ่อก็ยังหัวเราะ ไม่ใช่ว่าผมกับพ่อตลกไม่ดูสถานการณ์นะ มันกลัวซะจนไม่รู้จะกลัวยังไงแล้ว ทำอะไรไม่ถูกหาโอกาสจะไปบอกใครก็ไม่ได้ เหมือนมันรู้ทันสายโทรศัพท์บ้านก็โดนตัด มือถือก็ถูกเก็บหมด เหลือสติที่ยังดีแต่ไม่รู้จะสั่งให้ทำอะไรได้ในตอนนี้
“หนู คนเรามันถึงที่ตายมันก็ตาย ก่อนตายคงจะเจ็บนิดเดียวละมั้ง”พ่อเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไร หันมาพูดกับผมยิ้มๆ
“ไม่รู้สิพ่อ หนูไม่เคยตาย”ผมตอบพ่อยิ้มๆ ปลอบใจกันและกัน ถ้าตายพร้อมพ่อผมก็ไม่กลัวหรอก
“เคยสิ นึกให้ดี”พ่อเอานิ้วจิ้มหัวพยักหน้าหงึกๆให้นึก
“หนูเล่นมุกนะพ่อ พูดอย่างกับเรื่องจริง”ผมจับมือพ่อมากุมไว้ จะจิ้มแบบแกก็คงไม่ได้ นรกจะกินกบาลเอา
“กูก็พูดจริง”พ่อสีหน้าจริงจัง ก่อนจะพูดต่อ”มึงไม่ตายแล้วจะเกิดมาเป็นลูกกูได้ไงล่ะ”ทำเอาผมเกือบหัวเราะ มันสามคนผลัดกันอาบน้ำทีละคนจนครบ แต่ยังโพกผ้าที่หน้าเหมือนเดิม ตอนนี้มันแก้เชือกและแกะผ้าปิดตาออกให้แล้ว แต่ผมก็ยังทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้อยู่ดี
“สบายตัวหน่อย”ไอ้ส้นตีนบิดตัวไปมา เดินมานั่งที่เดิม ก่อนจะเปิดทีวีไล่ไปตามช่อง
‘ค่ะ ตอนนี้ทางการได้ประกาศออกมาแล้วว่า เหตุการณ์นักโทษเรือนจำได้หลบหนีออกจากรถขนนักโทษ เป็นเรื่องจริง ทางเรือนจำได้ส่งรายชื่อให้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจเพื่อประสานงานในการติดตามจับกุม ทั้งนี้ยังเป็นที่สงสัยกันว่า นักโทษหลุดออกไปได้ยังไงทั้งที่การคุ้มกันหนาแน่น เราได้ไปติดตามสอบถามก็ยังไม่ได้คำตอบที่แน่ชัด ประเด็นที่ตั้งไว้ คนในน่าจะเป็นหนอน เพราะนักโทษที่หลบหนีเป็นนักโทษที่มีอิทธิพลมาก ตามที่ได้รับรายงาน’ จากที่ได้ฟังไม่ใช่แค่พวกมันสามคนที่หนียังมีอีกสาม มันสามคนนั่งฟังข่าวไปเรื่อยไม่ได้แสดงท่าทีวิตกกังวลแต่อย่างใด ทั้งที่มีการตั้งค่าหัว ก่อนมันจะปิดทีวีลงเมื่อมีการเปิดเผยใบหน้า ผมจิ๊ปากอย่างขัดใจแต่แอบๆ
“เสียดายสิมึงไม่เห็นหน้าพวกกู”ไอ้ขัด ก่อนติดคุกอาชีพเสริมมึงหมอดูหรือเปล่าวะ ผมก็เฉยขี้เกียจต่อปากต่อคำกับมัน เดี๋ยวจะตายไวซะ ตั้งสติเก็บแรงไว้ดีกว่า เผื่อพรุ่งนี้จะรอด
“เอาไงต่อ”ไอ้ส้นตีนถามไอ้เฮียที่ยืนนิ่งตรงข้างหลังผม
“นอน”คำตอบของมัน เออ ดีกูก็ง่วงเหมือนกันพ่อกูสัปหงกแล้ว
“ผลัดเวรแล้วกัน”ไอ้ขัดเสนอ
“ไม่ต้อง”ไอ้เฮียขัดมัน เป็นโอกาสดี ถ้าพวกมันหลับจะได้หาทางหนี เสียดายไอ้ตะบันไม่ใช่นกพิราบสื่อสารจะได้ให้มันทำหน้าที่หรือถ้ามันแสนรู้มากกว่านี้ก็คงไม่ว่างอีกมันติดภารกิจสืบพันธ์อยู่ คิดอีกทีเป็นเพราะผมไปขัดขวางมันหรือเปล่าวะเวรกรรมเลยตามทัน ไม่ได้ ไม่ได้ ผมจะมาคิดฟุ้งซ่านตอนนี้ไม่ได้ต้องหาทางหนีก่อน
“จะดีเหรอ เกิดมันหนีล่ะ”เหี้ยเอ้ย ชัดเลยแม่งหมอดูร่างทรงเก่า ญาณทิพย์ความคิดกูจริงๆ ไอ้สัด เปลี่ยนให้แม่งเลย
“นั่นดิ ไอ้เฮีย ลุงกูไม่กังวลหรอกแต่ไอ้เด็กเปรตเนี่ยสิ”ไอ้ส้นตีนเห็นด้วยแถมใส่ร้ายผมอีก ถึงหน้ากูจะเด็กแต่ไอ้นั่นกูโตแล้วโว้ยถ้าพูดอีกกูจะยัดปากมึงให้อม เอ้ย ดู ทำไม่ได้แค่คิดว่ากูเก่งก็พอแล้ว
“มึงเอาลุงเข้านอนไปด้วย”ไอ้เฮียพูดกับมันสองคนที่ขมวดคิ้ว
“แล้ว”มันยังสงสัยไม่เลิก เออ กูก็สงสัย
“กูจัดการเอง”เงียบกริบกันหมด ผมอ้าปากหวอหันไปมองพ่อที่ทำหน้าไม่ต่างกัน
“ไม่เอาโว้ย กูจะนอนกับพ่อ เกิดพวกมึงฆ่าพ่อกูล่ะ ไม่เอา กูไม่ยอม ไม่ยอม”ตั้งสติได้ผมโวยวายทันทีไม่สนอะไรแล้ว
“หุบปาก”ไม่ดังแต่เน้นทำกูหุบทันที
“ครึ ครึ กูเก็ตแล้ว ได้ ได้ กูเอาลุงเอง ส่วนมึงเอาไอ้นั่นไป คงจะสนุกหูล่ะมึง ครึครึ”ไอ้ขัดหัวเราะคิกคัก
“พ่อหนุ่ม ลุงแก่แล้วเอาไม่สนุกหรอก ลูกลุงก็เหมือนกันตัวมันเหม็น เส้นตื้น สารพัดจะไม่มีความสนุก ปล่อยเราพ่อลูกเถอะนะ ลุงสัญญาจะไม่หนีจนกว่าพวกพ่อหนุ่มจะไปเอง”พ่อผมบอกพวกมันถ้ายกมือไหว้ได้แกทำแล้ว แทนที่พวกมันจะเห็นใจเสือกหัวเราะดังกว่าเดิม ยกเว้นไอ้เฮีย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ย กูจะเยี่ยวราด”ไอ้ขัด
“หลงมาบ้านตลกหรือเปล่าวะ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้ส้นตีน
“พอแล้ว”ไอ้เฮียสั่ง ก่อนจะหันไปมองพ่อ”ไม่ใช่อย่างที่ลุงคิด แต่ถ้าตุกติกอาจจะเป็นตามที่คิดก็ได้”มันพูดเหมือนจะดูดีแต่แฝงไปด้วยความข่มขู่ เอาสิมึงกูสู้ตายเรื่องอะไรจะยอมเสียแบ็คเวอร์จิ้นวะถ้าต้องมีคู่ผู้ชายกูต้องเป็นคนเสียบโว้ย ผมพอจะรู้มาบ้างว่าในคุกพวกนักโทษส่วนใหญ่จะหาวิธีระบายอารมณ์ไม่ช่วยตัวเองก็มีตัวช่วยที่เป็นนักโทษด้วยกัน กว่าจะได้เอ่ยอะไรอีก ผมก็ลอยหวือตามแรงดึงไปยังห้องนอนตัวเองทันที แต่ยังได้ยิน
“ไปลุงเราไปสนุกกันต่อในห้อง มีอะไรขำๆปล่อยให้หมด”ไอ้ขัดพูดกับพ่อ
“พวกฉันเครียดมานานแล้ว ช่วยปลดปล่อยหน่อย”ไอ้ส้นตีนพูดโคตรกำกวมเลย โธ่ พ่อกลายเป็นที่ระบายความเครียดไปซะแล้ว กูล่ะ เสียงสุดท้าย ปัง
/
/
/
หลังปิดประตูผมนั่งตรงที่นอนตัวเอง ที่ปูตรงกลางห้องผมไม่ชอบนอนเตียงเพราะเป็นคนกลัวความสูง เลยทำให้มีผลกับร่างกาย ไม่เกี่ยว ผมพูดปลอบใจตัวเอง มันยืนตรงหน้าต่าง ทั้งที่อยู่กันสองคนตัวต่อตัวแล้ว ผมน่าจะหาทางสู้กับมันนะแต่จากรูปร่างผมเสียเปรียบมันแน่นอน ตัวสูงใหญ่ถ้าไม่รู้ว่ามันเป็นนักโทษก็นึกว่านายแบบ แค่หุ่นมันนะยังไม่รู้หน้าตามันเป็นยังไง ไอ้เรื่องฝีมือก็ไม่รู้อีก มันไม่เก่งหรอกมั้งถ้าเก่งมันต้องไม่โดนจับเข้าคุกสิ ส่วนผมก็พอตัว
“มองกูทำไม”มันถามแต่ไม่มองหน้า ทำเอาผมสะดุ้งแต่ไม่ร้องว้าย แค่นิดๆ
“...........”ผมเงียบดีกว่า มันเดินกลับมาตรงผมนั่ง เอนตัวนอนทันที อะไรจะปล่อยตัวขนาดนี้ไม่กลัวกูเลยเหรอ
“มองได้แต่อย่าเสียงดัง”มันพูดหลับตามือก่ายหน้าผาก แสดงว่ามึงคิดอะไรอยู่ คิดจะฆ่ากูใช่ไหม
“มองเหี้ยอะไรมีเสียง”ผมพึมพำกับประโยคบอกเล่าแกมสั่งของมัน
“มองแบบมึงนี่ไง กูจะนอน”มันย้อนและบอกให้รู้อย่าออกเสียง ทำเอากูอ้าปากค้างต้องหุบลง หูดีอีก กูพูดเบาที่สุดเสือกได้ยิน ผมนั่งหัวโด่ตรงปลายตีนมัน ใจก็เป็นห่วงพ่อป่านนี้คลายเครียดให้พวกมันไปถึงไหนแล้ว เหลือบตาไปเจอรูปแม่ ผมพนมมือ แม่จ๋าช่วยพ่อกับหนูด้วย อย่าให้พวกมันทำอะไรพวกเราเลยนะ ผมสบตากับแม่ในรูปก่อนจะลดมือลง เอ๊ะ ทำไมผมไม่ขอให้แม่ดลใจให้ใครมาช่วยนะ ว่าแล้ว
“มึงจะนอนได้ยัง”ไอ้สัด ขัดกูอีก มือที่กำลังยกวางลงทันที ก่อนจะหลายหลังเมื่อโดนดึงลงไปนอนทับมัน
“ปล่อยกู”ผมพูดและต่อยท้องมันแต่โดนไม่เต็มแรงมันกันไว้ได้ ก่อนจะหยิบเชือกที่ไม่รู้กูมีติดห้องไว้ตั้งแต่เมื่อไร มามัดมือผมไว้ตามเดิม มึงมาคิดอะไรได้ตอนนี้วะ
“อีกที ปากมึงจะโดนปิด”พูดจบมันเอาหลังมือดันผมให้ลงไปนอน
“มึงอย่ามาโดนกูแล้วกัน”ผมบอกมันกลับ ได้ยินเสียงหัวเราะ หึหึ ขอให้มึงขาดอากาศหายใจตายเพราะผ้าคลุมหน้า
“มึงจะแต่งงานเหรอ”มันพูดลอยๆ ผมมองมันที่ยังนอนท่าเดิม
“...........”ผมไม่ตอบมันไม่ใช่เรื่องจำเป็น
“เจ้าสาวถ้าจะสวย”มันพูดอีก
“อย่ายุ่ง”ผมขู่มันที่ดูจะได้ผล มันหัวเราะเบาๆ
“ถ้าไม่อยากให้ยุ่ง ก็ทำตัวดีๆ พรุ่งนี้กูก็ไปแล้ว”มันพูดเตือนอีกครั้ง ผมเลยเลือกที่จะเงียบ ไม่ได้กลัวแต่เลือกทางรอดไว้ก่อน ต่างคนต่างเงียบจนผมเคลิ้มและหลับไปในที่สุดข้างคนแปลกหน้าที่มีตำแหน่งหน้าที่เป็นนักโทษ
/
/
/
ห้อยท้ายอีกนิด
-
“อืม อีกนิด”เสียงผมงึมงำ
“อา อย่า มัน”ผมไม่ลืมตาแต่ส่ายหน้า เมื่อรู้สึกมีบางอย่างสัมผัส
“ครึ ครึ”หัวเราะเมื่อโดนแรงขึ้น
“พ่อ ไม่เอาแล้ว หนูจั๊กจี๋”ผมเรียกและเอาตัวเข้าไปซุกอกพ่อไว้
“ตื่น”เสียงเข้มๆ พร้อมทิ่มอย่างแรง
“โอ้ย”ผมร้องและลืมตา ห้องกูนี่หว่า พ่อไปไหนล่ะ เล่นซะแรงเอวแทบหัก มือไม่ได้โดนมัดแล้ว ผมคลำสิ่งตรงหน้า อกแกร่ง แขนมีกล้าม ไล่มาหน้าท้องที่แข็งไม่แพ้ส่วนอื่น เต่งตึง ไม่เหี่ยว ผิวสีแทน เงยหน้าไปสบตาคมที่มองสบด้วย ไม่ใช่พ่อกูนี่หว่าแล้วมากอดกูทำไมเนี่ย อะไรตุงๆวะ มองต่ำไปไอ้นั่นตุง ไอ้นั่นตุง
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย”ผมร้องและนึกได้ดันตัวเองออก ผมถีบมันและหยิบหมอนฟาดอย่างแรง”กูบอกว่าอย่าถูกตัวกูไง ไอ้สัด”ผมขว้างแม่งทุกอย่างที่คว้าได้ มันก็รับได้และเขวี้ยงกลับโดนหน้ากูเต็มๆ
“โอ้ย”ผมร้องออกมาเมื่อหมอนแข็งทรงเหลี่ยมปะทะเข้าให้
“มึงกอดกูเอง”มันพูดเรียบๆลุกไปยืนตรงหน้าต่าง ตาสอดส่องไปด้วย
“มึงอย่ามั่ว”ผมชี้หน้ามัน
“ตามใจมึง”มันไม่สนใจ ผมมองหน้ามันที่โผล่แค่ลูกตา มองต่ำอีก กูจะสนใจอะไรนักหนาวะ”กูไม่ได้มีอารมณ์ กูปวดเยี่ยว แต่มึงกูไม่แน่ใจ”ไอ้เฮียพูดและหลุบตามองต่ำบ้าง ผมก้มมองของตัวเองทันที ไม่ตุง เงยหน้า ได้ยินเสียงเหมือนหัวเราะในลำคอเดินออกไป ทิ้งไว้แค่ผมที่หน้าเหวอ กว่าจะออกเสียงได้มันก็ปิดห้องแล้ว
“ไอ้สัด ขอให้มึงลื่นเยี่ยวตัวเองหัวแตกไปซะ”ผมด่าและแช่งมัน ก่อนจะเดินออกไปบ้างไปเคาะห้องพ่อทันที
“พ่อๆๆๆๆๆ”เรียกรัวพอกับที่เคาะ ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเคาะอีก ถ้าไม่เปิดจะไปหยิบกุญแจสำรอง ไม่พุ่งให้เจ็บตัวหรอก เก็บแรงไว้สู้พวกมันดีกว่าถ้าจำเป็นก็ สู้โว้ย
“หนู พ่ออยู่นี่”เสียงพ่อดักความคิดเอาไว้ซะก่อน
“พ่อ เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหน”ผมถามและสำรวจพ่อทันที โดยเฉพาะตรงนั้นคลำเป็นพิเศษ
“ก้นกูสบายดี ของมึงล่ะ”พ่อบอกและคลำกลับ
“ปลอดภัยดีพ่อ”ผมตอบก่อนจะกอดพ่อ ที่น่าจะอาบน้ำแล้วเพราะไม่ได้ใส่ชุดเมื่อคืน แต่ไม่แน่หรอกบางทีแกก็ล้างหน้าแปรงฟันเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย ยิ่งหน้าหนาวยิ่งชอบขนาดติดเครื่องทำน้ำอุ่นยังไม่อาบเลย นิสัยจริงๆ ส่วนผมนอกจากเมาจริงๆถึงจะไม่อาบ นอนรวมกับไอ้ตะบันและพวกมันนั่นแหละ
“พวกมันไปไหนพ่อ”ผมถามถึงไอ้สองคน
“กินกาแฟและดูข่าว”พ่อตอบเหมือนมีแขกมาพักบ้าน
“มันนึกว่าพักรีสอร์ทหรือไงวะ”ผมสบถอย่างหมั่นไส้
“เดี๋ยวพวกเขาก็ไปแล้ว”พ่อจับแขนผมให้ใจเย็น ก่อนจะหันไปเจอไอ้คนที่มันหาว่าผมกอดมันเดินออกจากห้องน้ำ ไม่ได้คลุมผ้าแต่หันหน้าไปอีกทาง ผมสะกิดพ่อให้แอบเผื่อมันหันมา พ่อเกาะแขนผมทำหน้าลุ้นสุดๆ มันใส่กางเกงตัวเดิม หันมาสิวะ ผมภาวนาในใจตาก็มองแผ่นหลังมันไม่ละถ้าไม่เห็นหน้าก็ขอจำรายละเอียดส่วนอื่นแล้วกัน แผ่นหลังสีแทนสะอาดแต่ไม่ว่างถูกทับด้วยรอยสักรูปหงส์สวยงามมาก ผมไม่เคยเห็นผู้ชายสักหงส์นะ ส่วนใหญ่จะ มังกร งู เสือ ซะมากกว่าหรือไม่ก็ยันต์อักขระทั่วไป แขนสองข้างมันสักเหมือนรูปพระอาทิตย์กับพระจันทร์แต่ดูอีกทีก็ไม่ใช่มั้ง
“ทำอะไรกัน”เสียงอย่างดัง
“ว๊ากกกกกกกก”ทำเอาหงายหลังทั้งคู่เกือบทับพ่อ ผมมองก็เห็นไอ้ขัดยืนเท้าเอวชะโงกหน้าลงมามอง
“มีอะไร”ไอ้เฮียที่โพกผ้าเสร็จแล้ว เดินมาถาม
“ปะ เปล่า พ่อหนุ่ม ไม่มีอะไร”พ่อผมรีบปฏิเสธ
“มีสิ เห็นอยู่ว่าจ้องไอ้เฮียตาวาวเลย”ไอ้ขัดยืนยันสายตาอันเฉียบคมของมัน
“เออ ดู แต่ไม่มีอะไร พอใจหรือยัง”ผมยอมรับแต่แถนิดๆ
“ดู ก็ต้องมีสิวะ อยู่ๆจะมาจ้องได้ไง”ไอ้ส้นตีนโผล่มาร่วมวงด้วย มึงอยู่ในเหตุการณ์กับพวกกูหรือไง
“พวกมึงพาลุงไปก่อน”ไอ้เฮียพูดกับมันสองคนที่มองหน้า ก่อนจะหิ้วพ่อผมออกไป มันเดินมาใกล้ผมหลังจากเหลือแค่สองคน มันก้มตัวลงมานั่งคุกเข่าข้างหนึ่งเอื้อมมือจะจับหน้า แต่ผมปัดมันก็จับบิดไปข้างหลังทั้งสองข้าง ดันจนหงายหลังติดพื้น ตาจ้องกันไม่มีหลบจะถีบมันออกก็ไม่ได้ มันคร่อมผมทั้งตัว
“อยากดูหน้ากูใช่ไหม”มันถามผม
“...........”
“ใช่ไหม”เอามือบีบคาง
“อึก”ออกได้แค่นี้
“ถ้าให้ดู มึงต้อง”มันพูดแต่มีข้อแม้ตลอด
“กูไม่อยากดู รีบๆไปให้พ้นบ้านกูสักที มึงจะผิดคำพูดหรือไง”ผมตะโกนใส่หน้ามัน
“กูไปแน่ แต่”มันพูดกลับ แต่ยังไม่ทันจบดี
“ไอ้หนู ไอ้หนูโว้ย”เสียงตะโกนขัดขึ้นมาซะก่อน ไอ้รงค์ ผมรู้สึกใจเต้นด้วยความดีใจ มันจ้องหน้าผม
“อยู่หรือเปล่าวะ”มันตะโกนอีก ไอ้สองคนที่เพิ่งออกไปลากพ่อเข้ามา ทั้งสามคนเห็นสภาพพวกผมก็เงียบแต่ออกท่าทาง พ่ออ้าปากหวอ ไอ้สองคนผมไม่รู้อ้าหรือเปล่าแต่ตาโตนิดๆ
“เอาไงดี”ไอ้ขัดถามทำลายความเงียบ
“ลุก”ไอ้เฮียสั่งผม “พวกมึงรออยู่นี่ อย่าทำอะไรถ้ากูไม่สั่ง”มันกำชับอีกครั้งก่อนจะเดินไปตรงหน้าต่าง มันดันผมและพยักหน้าให้จัดการ
“กูอยู่นี่”ผมชะโงกไปพูดกับไอ้รงค์
“เหี้ย กูเรียกตั้งนานขี้อยู่ไงวะ”มันด่าและพูดขำๆ มึงอย่าเพิ่งขำ ดูตากูหน่อย ผมขยิบตาทำปากพะงาบ”อ๋อ ตาเจ็บล่ะสิมึง อย่าขยี้ล่ะเดี๋ยวอักเสบ”ไอ้ควายยยยยยยยยยย กูอยากเอาหัวโขกหน้าต่าง ไอ้ข้างหลังกูก็บิดแม่งอยู่นั่นแหละ ตายไปเถอะกูมีเพื่อนมาช่วยก็เสือกโง่อีก ไม่เหมือนตอนชวนไปจีบหญิงเลย มองตาก็รู้แล้ว
“มึงมีอะไร”ผมถามมัน
“กูจะถามเรื่องงานแต่งมึงอ่ะ เฮ้ย กูจะตะโกนทำไมวะ มึงลงมาดิจะได้คุยกัน”มันกำลังจะบอกแต่เสือกคิดได้กะทันหัน
“เอ้อ”ผมอึกอัก เหล่ข้างหลังปรึกษามันว่าเอาไงดี
“บอกไป ไม่ว่าง ค่อยมาใหม่”มันให้คำแนะนำ ผมพยักหน้าและนึกได้ เชี่ย แล้วกูจะปรึกษามึงทำไมเนี่ย
“มึงพูดมาเลย กูไม่ว่างเคลียร์งานอยู่ ไม่งั้นค่อยมาใหม่เย็นๆ”ผมบอกมันคล้ายประโยคแนะนำมันนิดๆ กูคิดเป็นโว้ย
“ยุ่งอะไรวะ ขี้เกียจลงสิมึง กูขึ้นไปเองก็ได้”ไอ้รงค์ปกติเข้าใจง่าย แต่มึงจะยากอะไรตอนนี้ อยากขึ้นมาตายร่วมกับกูอีกหรือไง ผมเริ่มเลิ่กลั่ก ก่อนจะคิดอะไรได้ โป๊ก”โอ้ยยยยยยยยยยย ไอ้เหี้ยมึงเขวี้ยงหัวกูทำไมเนี่ย”ไอ้รงค์ร้องอย่างดังทรุดไปนั่งกุมหัว ผมกำลังจะบอกว่ากูเปล่า ต้องชะงักเมื่อไอ้คนที่ปาจ้องเขม็ง นี่แค่กระป๋องแป้งมึงยังแม่นขนาดนี้ ถ้าปืนคงไม่พลาด
“กะ ก็บอกว่ายุ่ง มึงก็เซ้าซี้อยู่ได้ เอาไว้เย็น โอเคนะ”ผมสวมรอยยอมรับไปซะ
“เออ เหี้ย สารเลว สัด กูมาใหม่ก็ได้วะ แม่งปูดเลย”มันด่าอีกก่อนจะยอมหยิบกระป๋องแป้งติดไปด้วยสงสัยจะเอาไปแก้แค้นที่ทำหัวมันปูด ต้องเจ็บตัวก่อนถึงเข้าใจ ผมถอนหายใจอย่างน้อยก็ไม่ได้ดึงให้มันมาตายด้วย มันขี่จักรยานออกไปแล้ว ผมหันกลับไปตามเดิม มันดูจนแน่ใจก็ดึงผมมานั่งกับพ่อ เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง
“ไปหรือยังวะ”ไอ้ส้นตีนพูดสิ่งที่ผมต้องการสักที ผมกับพ่อมองหน้าและยิ้มให้กัน
“กูเตรียมเสบียงไปแล้ว ขอบใจนะลุงที่ช่วยเหลือ ถ้ามีโอกาสจะกลับมาตอบแทน”ไอ้ขัดชูเป้ให้ดูแถมยังขอบใจพ่อผมอีก
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลับมาหรอก ไปให้รอดเถอะ”พ่อผมก็ตอบรับน้ำใจแถมอวยพรให้พวกมันอีก ได้ยินมันหัวเราะชอบใจ ไอ้สองตัวดูลาดเลาและสำรวจความพร้อมอีกที ไอ้เฮียติดกระดุมเสื้อเชิ้ต หันมาสบตากันพอดี
“ขอบใจ”มันพูดกับผม หันไปยกมือไหว้พ่อ ตอนมาไม่ไหว้ตอนลามีไหว้นะมึง ดูมีมารยาททำไมมึงถึงทำชั่ววะ ระหว่างที่พวกมันกำลังจะไป
“นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ อย่าคิดต่อสู้ ลงมามอบตัวซะดีๆ เราล้อมไว้หมดแล้ว”ผมหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินเสียงฮีโร่ที่โผล่มาตอนท้าย พวกมันหันขวับมองหน้ากัน
“เหี้ยแล้ว พ่อมึงมาได้ไงวะ”ไอ้ขัดหันมาพูดกับเพื่อนมัน
“สัดเอ้ย เพื่อนไอ้ห่าเนี่ยสิ แม่ง”ไอ้ส้นตีนสบถออกมา จ้องมาทางผมที่นั่งอึ้ง ไอ้รงค์ ยังไงกันแน่ มึงเหมือนไม่รู้ไม่เห็นนี่หว่าผมยังอดสงสัยไม่ได้อะไรทำให้มันย้อนกลับมาพร้อมตำรวจ ระหว่างที่กำลังคิดเสียงทุ้มแต่ฟังดูมัจจุราชชัดๆ
“มึงหาเรื่องเองนะ”ไอ้เฮียพูดกับผมจ่อปืนตรงหน้า ผมกลั้นหายใจจับมือพ่อไว้แน่น คิดว่าอะไรเกิดก็ต้องเกิด หลับตาลงอย่างยอมรับในชะตากรรม
*********************************************************************************************
ปล. เข็นมาอีกตอน ยัดเยียดให้อ่านอีก 55555 ผิดพลาดตรงไหน หรือมันไม่สมเหตุสมผลยังไง บอกด้วยนะคะ ยกเว้นสาระไม่มีอยู่แล้วค่ะ หุหุ
***มีเหตุเดินทางไปเรื่องงานคะ กลับมาน่าจะวันศุกร์ หรือไม่ก็วันเสาร์ รอไปเป็นตัวประกัน อุ๊บ ไม่ไม่ ไปดีกว่า
-
กำลังมันส์ จบตอนซะได้
มาทำไมเนี่ยคุณตำรวจ จะได้เป็นเจ้าบ่าวอยู่แล้ว
เดี๋ยวโดนลากตัวไปเป็นเจ้าสาวแทนซะหรอก
-
ค้าง...... :ling1:
เป็นพ่อลูกที่ฮามาก แม้จะโดนจับเป็นตัวประกัน ก็ยังยิงมุกกันกระจาย :hao3:
-
มันส์ๆ เอาอีกกกกกกกกกกก :hao7:
-
อ๊ากกก ค้างงง ไอ้เฮียอย่าทำไรน้องหนูน้าาาาา :ling1:
-
กำลังสนุกเลยยยยย :-[
อ้าวหนูจะแต่งงานแล้ว เฮียล่ะคร้า ? *0*
-
ค้างงงงงง :katai1: :katai1:
-
เป็นพ่อลูกที่เปิดคณะตลกหากินอีกทางได้เลย
หนูจะถูกจับไปด้วยเพื่อเป็นตัวประกันหรือเปล่าเนี่ย
เรื่องนี้เล่นเอาค้างทุกตอนเลยค่ะ
-
ตลกล่ะ ฮากับพ่อนกซะ
โดนแน่หนู โดนย่างกลิ่นหอมฉุย ขอบใจจร้าาา
-
ฮาพ่อนกกับลูกหนูเนี่ยแหละ
คนเขียนผิดพลาดตรงที่ทำให้คนอ่านอยากอ่านต่อ :o11:
-
:hao7: :hao7: :hao7: ค้างๆๆค่ะ...น่าจะเอาฝิ่นมาฟิชเจอริ่งภาคนี้เน๊าะเป็นแขกรับเชิญซักตอนก็ดี อิอิ
-
อยากอ่านต่อออออออออออ
กำลังสนุกเลยอะ อยากรู้วุ้ย
เขาจะได้กันยังไง แล้วเฮียเนี่ยเป็นนักโทษจริงหรอ
รีบมาต่อนะคะ อยากอ่านอีกจัง
-
อ่านแล้วชอบบบมากกกก
เคยอ่านแล้วชอบแนววว พระเอก คุกๆ มาเรื่องนึง ชอบมากก และหาอ่านอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ไม่เคย เจอที่ถูกใจ
จนมาเจอเรื่องนี้ ลุ้นนนน มากกก รีบมาต่อเร็วๆนะค่ะ
-
พ่อมึงมางานเข้า
งานนี้ใครไปเรียกมาล่ะทีนี้
ฮามาก ตบมุกกันพอๆกับเรื่องนู้นเลย 555555
ค้างไปหน่อย
รีบกลับมาต่อนะค้าาา
:hao5:
-
คำผิดดังนี้จ๊ะ
ตอนแรก
“แต่มากขึ้นว่ะ ก็เรื่องมือคืนนั่นแหละ ไอ้บุญมันบอกว่ามีนักโทษแหกคุกออกมากลบดานแถวบ้านเรา” เมื่อคืน, กบดาน
ตอนสอง
จะยกมือก็ไม่รู้ว่าใครซาดิสชอบเล่น ซาดิสม์
“ไม่ตายหรอก ตามันกระปริบกระปอยแล้ว” กะปริบกะปรอย
ผมรู้แล้วกันถึงมันจะคุมหน้าก็เถอะ อย่ามาถามผมเวลานี้ว่ารู้ได้ยังไง คลุมหน้า
แต่โดนขัดขาจนหน้าขมำลงไปกับพื้นกระดานที่ถูขัดมันวับ หน้าคะมำ
ผมตะวาดมันไปอีกอย่างไม่กลัวแล้วจะฆ่ากูก็ตามใจ ตวาด
ดวงตาที่โผล่พ้นผ้าคุมดูมีอำนาจ ผ้าคลุม
แต่สัญชาติญาณยังไงก็ต้องปกป้อง สัญชาตญาณ
ความจริงตอนหนูสลบมันเป่ามนต์รักลุ่มหลงใส่หรือไงถึงได้เชื่อนัก เป่ามนตร์
เรื่องอะไรจะยอมเสียแบล็คเวอจิ้นวะ แบ็คเวอร์จิ้น
ขอให้มึงขาดอากาศหายใจตายเพราะผ้าคุมหน้า ผ้าคลุมหน้า
“มันนึกว่าพักรีสอทร์หรือไงวะ”ผมสบทอย่างหมั่นไส้ รีสอร์ท, สบถ
ไม่ได้คุมผ้าแต่หันหน้าไปอีกทาง ผ้าคลุมหน้า
“ว๊าคคคคคคคค”ทำเอาหงายหลังทั้งคู่เกือบทับพ่อ ว๊ากกกกกกก
“กะ ก็บอกว่ายุ่ง มึงก็เซ้าซี้อยู่ได้ เอาไวเย็น โอเคนะ” ไว้
อ้างอิงจาก http://www.royin.go.th/th/knowledge/detail.php
และ http://www.school.net.th/library/create-web/10000/language/10000-4136.html
เรื่องนี้ชอบคุณนก เกรียนกระชากวัยดี ช๊อบชอบ :hao3:
-
ตัดได้ค้างงงงง รอลุ้นว่าจะเกิดอะไรต่อไป
-
ซะงั้นจะรอดแล้วเชียว
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ลูกหนูกับพ่อนกอารมณ์ดีจริงมีนักโทษบุกบ้าน
ยังมีโต้ตอบให้ได้ฮากันอีก :m20:
สงสัยลูกหนูจะโดนเฮียนักโทษฉุดไปเป็นตัวประกันแน่ๆเลย
-
ฉากนี้อยู่ในภาวะหน้าสิ่วหน้าขวาน แต่ทำไมอ่านไปด้วยข้าพเจ้า :laugh: :laugh:ไปด้วยหว่า
รอลุ้นว่าสามนักโทษนี้ติดคุกในคดีอะไร แล้เวจะแหกวงล้อมของตำรวจได้หรือไม่ อย่างไร
แล้วไอ้เฮียคือ :confuse:
-
เป็นการปล้นบ้านที่ฮาที่สุด
:laugh: :katai5:
-
สนุกดีอ่ะ แม้อยู่ในสถานการณ์คับขันสองพ่อลูกก็ฮาได้อีก หนูนี่แบบแฟ่ด ๆ มาก กลัวปากจะพาซวยเอา
เฮ้อ กำลังจะหลุดพ้นแล้วตำรวจรีบมาทำไมเนี่ย จะพากันซวยนะ แต่ถ้าไม่ซวย งานแต่งงานก็ต้องเกิดขึ้นดิ
นี่มันต้องไม่เกิดขึ้น จับลูกชายเค้าไปเป็นตัวประกันเลยเฮีย (อ้าว อินี่ยุให้โจรจับน้องหนูไปซะงั้น)
จากที่อ่าน ดูเฮียเป็นผู้มีอิทธิพล เค้าอาจจะไม่ได้ทำความผิดจริงมั้ยเลยหนีมาหรืออะไรยังไง
รู้แต่สุขุมแล้วก็เป็นคนดีคนหนึ่งนะ ดูมีเหตุผลไม่โวยวาย ทำไมถึงถามเรื่องแต่งงานกับหนูล่ะ รู้ได้ไง
อยากเห็นหน้ามาก ท่าทางจะหล่อเนอะ (คนอ่านแอบปลื้มเฮียพี่โจรเบา ๆ )
รอมาต่อนะคะ ขอบคุณค่า
-
น้องหนูโดนพรากจากอกพ่อ......
ไปเป็นโจรีศรีสมรแน่ๆ งานนี้
เรื่องนี้คาเฟ่มากๆ คุณพ่อนี้ตัวฮาจริงๆ
-
อ่านแล้วมันยิ้ม มันขำ มันหัวเราะ
ตัดจบแบบ..ต้องมาแวะดูว่าอัพหรือยังทุกวัน
ในภาวะอากาศร้อนๆแบบนี้ อ่านเรื่องนี้แล้วคลายเครียดเลยค่ะ o13
-
ตัดจบตอน ค้างอย่างแรง :serius2: :serius2: :serius2: รีบๆมาต่อนะค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบพ่อนก มากๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องหนูอย่าโวยวายไอ้เฮียมากลูก
-
คุณพ่อตลกเก่าชัดๆ55555
-
เกือบจะเห็นหน้าแล้วเชียว !!
-
555+++
very funny, luv dad & noo, luv their humor & optimistic spirit.
luv Rat character, as wise men say -a clever man is one who never shows his cleverness to others-
good plot & characters
pls keep writing
-
แทนที่จะได้เมีย
กลับกลายเป็นจะได้ผัวซะงั้น
ดูท่าว่าเรื่องนี้จะมีเงื่อนงำซับซ้อนอยู่นะ
+ เป็ดจ้า
-
สองตอนแล้วอ่ะ พอรำ่ลาฝิ่นกับพี่ไผ่เสร็จก็ตามมาเรื่องนี้ น่าติดตามๆๆ
-
เรื่องใหม่ๆ เย้ๆ หนุกอีกแล้ววว
รอตอนต่อไปคร่า
ยังมีมุกเยอะเหมือนเคย อ่านไปแล้วก็คิดถึงคุณน้อง :-[ :-[
พระเอกทำไมถึงเป็นนักโทษอ่าาาาา
-
ตามมาให้กำลังใจเรื่องใหม่แล้วค่ะ
พล็อตเรื่องน่าสนใจค่ะ
:mew1:
-
นี่มันนิยายหรือเกมส์โชว์ :laugh:
-
:katai1: :katai1:
-
สนุกมากๆ
-
ขอแปะก่อนนะครับ ช่วงนี้ยุ่งจริงๆ เดี๊ยวกลับมาอ่านน้า :katai5:
-
จอดๆ เราแวะมาอ่านเรื่องนี้
-
ผิดพลาดตรงที่ทำให้คนอ่านค้างอะ :ling1:
-
จะรอดแล้วเชียว
-
มันเหมือนจะเครียดแต่มันฮาอะ :m20:
-
ค้าง!!! โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :z3: :z3:
พ่อนกอย่างเกรียน 555555555555555 :laugh: :laugh:
-
ดีใจจังเลยน้องฝิ่นลาจอก็มีน้องหนูมาให้อ่านต่อทันที :m18:
ยังคงความฮาไว้เหมือนเดิม แล้วนายเอกก็ยังเกรียนได้ใจอีกด้วย
แต่ก็ยังน้อยกว่าคุณนกอ่ะนะ อันนี้เค้าเรียกว่าตัวพ่อจริงๆ
ว่าแต่ไอ้เฮียที่เรียกกันนี่เป็นพระเอกใช่ไหม ท่าทางให้ซะด้วย
สุขุม พูดน้อย แค่เห็นด้านหลังกับรอยสักก็รู้แล้วว่าหล่อ :mew1:
แต่ไปทำอีท่าไหนถึงได้ติดคุกกันล่ะเนี่ย ดูแล้วก็เป็นคนดีอยู่นะ
อย่างนี้ต้องติดตาม ตามติดซะแล้ว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้เรื่องใหม่
-
ชอบๆๆ ..สนุกน่าติดตาม..
พ่ออย่างฮา..คุณลูกก็น่ารัก..
อ่านแล้วอารมณ์ดี..มีความสุขจ๊ะ :laugh:
:L1: & :pig4:
-
สนุกค่ะ พ่อใจเย็นเพราะผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่า
หนูก็หวิดจะโดนดีเพราะปากหลายหน
จะตามอ่านนะคะ
-
ดันดัน :mew1:
-
พ่อของหนูนี่ฮามาก อารมณ์ดีได้ทุกสถานการณ์
-
มาต่อโดยด่วนครับ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ ลงแดงแล้วคนเขียนนนนนนน :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
>>ป.3<<
“มึงหาเรื่องเองนะ”ประโยคที่ออกจากปากมันเหมือนว่าผมเป็นคนผิด แต่จะพูดหรือแก้ตัวอะไรได้ล่ะในเมื่อคนที่พาตำรวจมาคือ ไอ้รงค์ เพื่อนผมที่มันเกิดฉลาด มีลางสังเห่าสังหอนมากกว่าบรรดาหมากูที่นอนเงียบไม่เอะใจเลยว่าทำไมเจ้านายกูไม่ลงไปหาอะไรให้แดก จะเรียกเลี้ยงเสียข้าวสุกได้ไหมเนี่ย หรือมันคิดว่าเป็นแขกมาพักที่บ้านเนื่องในงานมงคลสมรสวะ
“อย่าฆ่าเราเลยนะ เราไม่รู้เรื่อง พ่อหนุ่มก็เห็นว่าเราติดต่อใครได้ที่ไหน ไอ้ตะบัน นังกระถิน ไอ้ลอย มันก็พูดไม่ได้ หลังบ้านตรงห้องเก็บของมีทางหนีฉันพาไปได้ เชื่อเราเหมือนที่เราเชื่อพ่อหนุ่มสิ”พ่อรีบพูดสีหน้าอ้อนวอนให้มันไว้ชีวิตขนาดยกหมาใต้ถุนบ้านมาอ้างแถมชี้ทางหนีให้มันอีก ไม่รู้เข้าหูมันแค่ไหน ปืนยังไม่ล่ะจากหน้าผมเลย
“ขอให้ปล่อยตัวประกันและมอบตัวซะ โทษหนักจะเป็นเบา”เจ้าหน้าที่ยังเกลี้ยกล่อมตามประสา ไอ้ส้นตีนซุ่มมองตรงประตู
“โทษหนักก็ต้องเป็นหนักสิวะ จะเบาได้ไง ไม่ใช่เยี่ยวนะโว้ย”ไอ้ขัดพูดสวนขึ้นแต่ไม่ดังแค่ได้ยินกันบนบ้าน
“เจ้าหน้าที่สามคน บันไดหนึ่ง ตรงมุมสวนอีกหนึ่ง แหกปากหนึ่ง เท่านี้ก็เรียกล้อมแล้วเหรอวะ”ไอ้ส้นตีนรายงานแกมเยาะนิดๆ มึงไม่คิดว่าเจ้าหน้าที่เขาหลอกมึงบ้างเหรอวะ อาจจะแอบทางประตูหลังก็ได้
“อย่าประมาท ตรงไหนมีรูมีช่อง เขาอุดหมดไม่ให้รอดออกไปได้หรอก”ไอ้เฮียพูดโชว์ความฉลาด นี่สิมันต้องอย่างนี้ อ้าว กูจะไปชมมันทำไมวะ แม่งจะฆ่ากูอยู่แล้ว ไอ้ส้นตีนเดินไปทางห้องนอนพ่อ ไอ้ขัดไปที่ห้องนอนผม เหลือแค่นี้ถ้าผมบิดข้อมือมันจะทันหรือเปล่าวะ
“อย่าแม้แต่จะคิด”มันดักความคิดผม ตาก็จ้อง จนไอ้สองคนนั้นออกมา
“จริงอย่างมึงว่า ที่ปากทางเข้าสวนมีสอง ตรงบ่อปลาอีกสาม ผมรู้สึกดีขึ้นอย่างน้อยก็เจ้าหน้าที่เยอะกว่า มันเงียบมองหน้าไอ้สองคนแวบหนึ่งหันกลับมาทางผม
“ใครจะเป็นตัวประกัน”มันเสนอทางเลือก ขนาดมันโดนล้อมขนาดนี้ยังไม่ยอมเลย
“ลุงเอง ปล่อยไอ้หนูไป”พ่อเสนอตัวขณะที่ผมเพิ่งจะอ้าปาก
“ไม่ได้”ผมหันไปพูดกับพ่อเสียงดัง ก่อนจะหันไปหามัน ”กูไปเอง”ประโยคนี้กูมอบให้มึง
“ดี”มันพูดและจ้องตากับผมไม่มีหลบกัน
“กูนึกว่าจะให้พ่อรับแทนซะอีก”ไอ้ส้นตีนพูดใส่ผมทำให้ผมต้องหลบไปมองมัน
“กูไม่ใช่คนอกตัญญูกินบนเรือนขี้ในส้วมคนอื่นอย่างพวกมึง ปล่อยพ่อกูลงไป”ผมตะโกนใส่หน้ามันที่พยักหน้าให้ไอ้ขัดมาเอาพ่อไป
“ขอตบปากสักทีวะ แหกปากอยู่ได้”ไอ้ส้นตีนเงื้อมือแต่โดนกันเอาไว้ก่อน
“กูจัดการเอง”มันพูดนิ่งๆ
“ไอ้หนู เอ็งกำลังจะแต่งงานนะ พ่อแก่แล้วอยู่ไม่นานหรอก พ่อ”พ่อไม่ยอมไปหันมาพูดเสียงเศร้ากับผม
“พ่อ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องสืบพันธุ์ จะแก่จะหนุ่มยังไงพ่อก็คือพ่อ หนูไม่ยอมให้พ่อเป็นอะไรหรอก เอาไว้รอดหนูจะกลับมาทำหลานให้นะ”ผมพูดติดตลกปลอบใจและกอดพ่อเหมือนเป็นการลาครั้งสุดท้ายไม่รู้จะได้กลับมาทำตามที่พูดไหม
“หนู หนู พ่อรักหนู อย่าเอามันไปเลย ฉันจะไปถ่วงเวลาเจ้าหน้าที่ให้ ให้ไอ้หนูพาหนีออกตรงที่บอกก็ได้”พ่อร้องไห้ต่อรองพร่ำขอร้องจะยกมือไหว้ แต่ไอ้เฮียจับมือพ่อเอาไว้ก่อน
“พาลุงไปได้แล้ว ดูแกด้วย”มันบอกไอ้ขัด
“ไปลุง”ไอ้ขัดดึงพ่อขึ้น แกมองหน้าผมมือค่อยๆหลุดออก
“พ่อไม่ต้องห่วงหนู หนูรักพ่อนะ”ผมยิ้มให้พ่อที่น้ำตายังไหล
“เขาจะปลอดภัย”มันบอกพ่อผมเหมือนเป็นคำสัญญา พ่อเดินไปจนถึงประตูหันมามองผม ไอ้ขัดปล่อยแขนพ่อ
“มันจะปลอดภัยแน่นอน ขึ้นอยู่กับลุงว่าจะจัดการไอ้พวกข้างล่างยังไง”ไอ้ขัดพูดรับรองปนขู่กับพ่ออีกคน กูไม่เชื่อพวกมึงหรอก ไอ้เชี่ยเมื่อกี้จะตบปากกูอยู่เลย
“ลุก กูจะดูแลมึงตามที่พูด แต่”มันดึงผมขึ้นก้มมาพูดข้างหู ผมสะบัดออกไม่รอให้มันพูดจบ
“มึงเลิกแต่ได้แล้ว แต่ห่าเหวอะไรนักหนา แค่อย่าฆ่าพ่อกูแค่นั้นพอ”ผมตวาดใส่มันก่อนจะลุกเดินนำไปตรงทางออกหลังบ้านแถวห้องน้ำส่วนนอกที่ไม่ค่อยได้มาใช้มีห้องเก็บของข้างๆกันประตูหลังเปิดทะลุออกไปจะเป็นทุ่งโล่ง ไอ้ส้นตีนดูลาดเลาอีกที ผมยังเห็นพ่อมาชะโงกดูห่างๆ แกยังไม่ยอมลงไป ผมพยักหน้าให้แกอีกที มองสบตากันให้รู้ว่าผมจะกลับมาหาพ่อแน่นอน แต่ในรูปแบบไหนเอาไว้ติดตามกันต่อไป
/
/
/
Part Nok
“ลุงนก ลุงนก เป็นไงมั่ง”ไอ้รงค์เพื่อนไอ้หนูวิ่งมาหาผม เจ้าหน้าที่และไอ้บุญกับไอ้เริงที่ถือปืนอยู่เดินมาหาผม”ดีนะที่ฉันเห็นข้อความ ไอ้หนูมันฉลาดและขว้างแม่นจริงๆ”ไอ้รงค์ชมไอ้หนูปิดท้าย ผมส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะพูดอะไร สักพักปล่อยโฮ
“ฮือๆๆๆ ไอ้บุญ ไอ้หนู ไอ้หนู”ผมร้องไห้กับอกไอ้บุญเพื่อนวัยเด็กยันวัยดึก
“ไอ้นก ใจเย็น มึงค่อยๆเล่าสิ ทำไม ไอ้หนูเป็นอะไร”มันกอดปลอบผมและถามถึงไอ้หนู
“ยังไงลุง พวกมันยังอยู่บนบ้านหรือเปล่า มีกี่คน”น่าจะเป็นสารวัตรที่ถามผม
“ฮึก ฮึก พวกมันจับไอ้หนูเป็นตัวประกัน แล้ว แล้ว”ผมยังรู้สึกเสียใจเรื่องลูก ไม่รู้ชะตามันจะเป็นไงต่อ แต่ตอนนี้คงต้องถ่วงเวลาให้พวกมันสักนิด และค่อยบอกทางทีหลังดีกว่า อย่างน้อยก็น่าจะตามทัน พื้นที่แถวนี้พวกเรารู้จักดี
“ไอ้หนูมันเป็นอะไรลุงนก พูดมาสิ พวกมันฆ่าไอ้หนูใช่ไหม”ไอ้รงค์ถามเสียงดัง ผมอยากจะตบกบาลจริงๆไอ้เด็กเหี้ยฉลาดไม่ดูสถานการณ์ แต่ยังไงมันก็หวังดี และไม่ใช่ความผิดมันซะทีเดียว ผมผิดเองที่เสือกไปแอบเขียนข้อความติดก้นกระป๋องแป้ง เผื่อฟลุ้ค ความเป็นไปได้น้อยมากที่ใครจะเห็น แต่ไม่นึกว่าไอ้รงค์จะเห็น และไอ้นั่นจะหยิบไปขว้างหัวมัน ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าไอ้รงค์มาได้ยังไง ฮือออออออออ ไอ้หนู พ่อขอโทษษษษษษษษษษษษษ กังวานอยู่ในใจ
“ไอ้รงค์ ไอ้ลูกเวรพูดไม่เป็นมงคล ไอ้หนูยังอยู่ใช่ไหมไอ้นก”ไอ้เริงดุและตบหัวไอ้รงค์ไปที เผื่อกูด้วย ก่อนจะหันมาถาม
“อยู่ มันขอให้พวกนั้นปล่อยกูมา ฮือออ ไอ้บุญ ไอ้เริง ไอ้เจ้าหน้าที่ ช่วยลูกกูด้วย”ผมเรียกมั่วไปหมดแล้ว แต่ไม่ใช่การแสดงหรือถ่วงเวลาแล้ว ผมเป็นห่วงลูกจริงๆ ภาวนาให้พวกมันทิ้งไอ้หนูไว้ท้ายหมู่บ้าน ผมจะไปรับลูกเอง คิดว่าพวกมันน่าจะทิ้งคงไม่เอาไปเป็นภาระหรอกและไม่รู้ทำไมผมถึงเชื่อคำพูดไอ้คนตัวสูงที่มันบอกว่า ไอ้หนูจะปลอดภัย ผมเชื่อว่ามันไม่ฆ่าไอ้หนูแน่นอน สารวัตรสอบถามผมอีกหลายอย่าง ผมตอบได้มั่งไม่ได้มั่งเพราะใจห่วงแต่ไอ้หนู
“สารวัตรครับ สารวัตร”เสียงตำรวจยศจ่าวิ่งหน้าตื่น
“มีอะไร จ่า”สารวัตรหันไปถาม
“พวกมันหนีไปได้ครับ ตรงจุดที่พวกเราซุ่มอยู่ไม่วี่แววเลย พวกผมเลยกระจายกำลังดู ปรากฏว่ามันหนีไปทางบ่อพักขี้ครับ”จ่ารายงานละเอียดยิบ พลางชี้มือไปตรงจุดที่ไม่มีใครนึกถึงเพราะทางลงตรงนั้นไม่ค่อยเป็นที่น่าสนใจ
“รีบกระจายกำลังออกติดตาม ไปปิดท้ายหมู่บ้านไว้ด้วย ขอกำลังเสริมด่วน”สารวัตรสั่งการทันที ผมเบิ่งตานิดๆเมื่อตำรวจรู้แล้วว่าพวกนั้นหนีไปทางไหน ผมจะภาวนายังไงดี เกิดตำรวจไปทันและมีการต่อสู้โดนไอ้หนูเข้า ไอ้พวกนั้นดูก็ไม่ใช่คนเลวในสันดานจะให้มันตายก็สงสาร แต่ตัดสินคนแค่วันเดียวก็ไม่ได้อีก หรือจะภาวนาให้หนีรอดไปได้ แล้วลูกกูล่ะ โอ้ย เอาไงดีวะ เอางี้แล้วกันขอให้พวกมันปลอดภัยและทิ้งไอ้หนูไว้ให้ผมด้วยเถิด สาธุ รอพ่อนะหนู
“ไอ้หนูต้องปลอดภัยแน่ลุง พวกมันคงไม่รู้ทางหนีแถวนี้หรอก”ไอ้รงค์ปลอบใจผม
“ถ้ามันบังคับไอ้หนูนำทางล่ะ”ไอ้เริงยังเอะใจคิด ผมก็คิดเหมือนมัน
“ไอ้หนูมันคงไม่โง่พาไอ้พวกนั้นหนีรอดหรอกพ่อ มันอาจจะหลอกพาวนๆก็ได้”ไอ้รงค์ยังคิดถึงความฉลาดไอ้หนูที่น่าจะมีอยู่บ้างเพราะมันเป็นลูกผม ตอนทำให้มันเกิดผมตั้งใจถ่ายทอดทุกกระบวนท่าไม่มีพลาด
“กูขอให้เป็นอย่างนั้น”ผมพูดแค่นั้น ถ้ารอดขอให้พวกมันรอดกันหมด อีกใจก็อยากให้จับได้ กลับไปติดคุกถ้าโทษพวกมันไม่หนักก็คงได้รับการลดหย่อนบ้างดีกว่าถูกวิสามัญโดยเฉพาะไอ้หนูอย่าโดนไปด้วยเลย ก่อนจะวิ่งขึ้นไปหยิบปืนบนบ้านตามพวกเขาไปด้วย
/
/
/
Part Nuu
“โอย แม่งเลิกตามยังวะ”ไอ้ขัดเอ่ยขึ้นหลังจากหลุดพ้นบริเวณบ้านเกือบถึงท้ายหมู่บ้านแล้ว ถ้าเดินไปอีกสิบเมตรเลี้ยวขวาข้างหน้าจะเป็นถนนตัดเข้าหมู่บ้าน ผมคิดจะล่อพวกมันไปทางนั้น อย่างน้อยก็ยังมีคน เขาอาจเห็นและกลับไปบอกตำรวจได้ ตอนนี้ข่าวคงกระจายไปทั่วหมู่บ้านแล้วล่ะ
“กูว่าเรารีบเถอะ เดี๋ยวพ่อพวกมึงไปเอาญาติมาอีกโขยง”ไอ้ส้นตีนพูดไปหอบไป ตั้งแต่มันให้นำทาง พวกมันพาผมวิ่งไม่ได้หยุดเลยเกือบห้ากิโลเชียวนะจากบ้านมาท้ายหมู่บ้าน ถ้าขี่รถก็ไม่ได้ไกลอะไรหรอกแต่นี่ทั้งเดินทั้งวิ่งเลยเหนื่อยฉิบ แต่ดูไอ้เฮียจะไม่เหนื่อยเลย ไอ้สองคนออกอาการนิดๆ แต่ผมสิหอบแดกเลย
“เฮ้ย อย่าเพิ่งตายนะมึง พวกกูยังไม่หลุดจากหมู่บ้านเลย”เสียงไอ้ส้นตีนพูดต่อเอามือตบหน้าผมแปะๆให้รู้สึกเจ็บมากกว่าจะรู้สึกดี ตบอย่างนี้มึงชกกูเลยก็ได้
“หายใจช้าๆ เออ อย่างนั้น เอ้ากินน้ำก่อน”ไอ้ขัดช่วยอีกแรง แหมกลัวกูตายพูดดีเชียวนะมึง ผมรีบหยิบมาดื่มแต่โดนดึงอีกแล้ว ไอ้เฮีย ที่คงถ่ายทอดนิสัยมาให้ไอ้ขัด ขัดแม่งตลอด
“เดี๋ยวจุกตาย”มันพูดตาก็มองไปเรื่อย ผมคิดว่าหายใจปกติแล้วจะหยิบแม่งก็หันไปอีกทาง มันมองอยู่นั่นแหละ
“โว้ยยยย กูจะได้แดกไหมเนี่ย”ผมโวยทันทีมันหันมาผมกระชากไปกระดกทันที น้ำบ้านกูสดชื่นจริงๆ เป้ก็ของกู สองใบเชียวนะ เดี๋ยวไอ้ใบเล็กที่ห้อยอยู่คุ้นๆ ผมเพ่งมอง
“มองของตัวเองทำไมวะ”ไอ้ส้นตีนเอ่ยกำกวม ผมเงยมองหน้ามันอยากจะเสริมให้อีกว่า บางทีกูก็เล่นกับมันด้วย
“มันจะดูให้แน่ใจล่ะมั้ง ว่ากระเป๋าตังค์มันหรือเปล่า”ไอ้ขัดไขข้อข้องใจผมหายทันที”ยืมก่อนโว้ย มีแล้วจะคืน”ตบท้ายด้วยความไม่น่าเชื่อถืออีกตามเคย
“ไม่ต้อง แลกกับปล่อยกูก็พอ”ผมบอกมัน ก่อนจะถูกดึงไปกินต่อโดยไอ้เฮียแต่มันหันข้าง ขอให้มึงจุกชอบคาบไปแดกไม่รู้จักขอ แล้วทำไมมึงไม่กินขวดอื่นต้องแย่งกูด้วย
“มึงก็พาพวกกูไปให้รอดก่อนสิ”ไอ้ขัดพูดกวาดตามองรอบๆอย่างระแวดระวัง
“ถ้ามึงพาพวกกูย้อนศร เตรียมตัวได้เลย พ่อมึงก็จะซวยไปด้วย”ไอ้ส้นตีนพูดเอานิ้วปาดคอเป็นการเตือน ผมรู้สึกขนลุกที่พวกมันพูดเหมือนรู้ความคิดผมอีกแล้ว
“ลุกได้แล้ว”ไอ้เฮียดึงแขนผมขึ้นพาเร่งเดินต่อ นอกจากสมองที่อยู่ในหัวแล้วผมไม่มีอะไรจะคิดต่อแล้ว ได้แต่พาพวกมันไประหว่างจะเลี้ยวขวา โดนดึงแขนไว้ก่อน
“อะไรวะ ไอ้เฮีย”ไอ้ขัดถามเมื่อเห็นว่ามันหยุดเดิน และมองไปรอบๆ ใจผมเริ่มสั่นกลัวมันจะจับความคิดสุดท้าย
“มีทางอื่นอีกหรือเปล่า”มันไม่ตอบไอ้ขัดหันมาถามผม ที่ใจสลายไปแล้วสวรรค์ไม่เข้าข้างกูเลยแสดงว่ากรรมกูเยอะกว่าบุญ
“ทำไมวะ”ผมยังไม่ทันตอบ ไอ้ส้นตีนถามออกมาอย่างสงสัย
“กูได้ยินเสียงรถ ทางนี้น่าจะเป็นชุมชนติดถนน เกิดตำรวจไปดักก็จบ”มึงจะฉลาดอะไรนักหนาวะ ในคุกนอกจากข้าวแดงเขาเสริมโอเมก้าให้มึงแดกด้วยใช่ไหมเนี่ย ผมเบือนหน้าไปจมกับชีวิตตัวเอง
“อยากกลับไปหาพ่อและสืบพันธุ์ก็บอกมา มีหรือเปล่า”มันเห็นผมเงียบไปนาน ดึงกลับให้มาตอบ ผมตัดสินใจบอกแม่งไปดีกว่า รอดไม่รอดก็ช่างเถอะแค่เห็นพ่อปลอดภัยก็พอแล้ว ผมไม่ตอบพามันเดินตัดไปอีกทาง มันก็ไม่ถามเดินตาม ถ้าหลุดตรงนี้ไปก็เป็นป่าแล้ว ถ้านึกไม่ออกว่าแบบไหนให้นึกถึง เขาใหญ่ ประมาณนั้นแต่เล็กกว่า ทางอำเภอเพิ่งจะยื่นเรื่องขอให้เป็นเขตอนุรักษ์พันธุ์ไม้และสัตว์ป่า เพราะได้ทำการสำรวจแล้ว อาผมก็ทำงานกรมป่าไม้อยู่เคยพาผมกับเพื่อนเข้าไปด้วยทำให้รู้เส้นทางดี
“เฮ้ย ตรงนี้มีรอยเท้า”หูผมตั้งทันทีที่ได้ยินเสียงคนตะโกน ทั้งดีใจทั้งอยากจะด่าด้วยความชื่นชมในการทำงานอันรวดเร็วของเจ้าหน้าที่ถ้าลดเสียงตะโกนลงหน่อยค่อยๆตามติดประชิดและจับกุมไม่ได้หรือไงวะ
“ซวยแล้ว ไอ้เฮีย”ไอ้ขัดพูดเสียงตื่นๆ แต่ไอ้เฮียยังนิ่ง มือที่จับแขนผมไม่มีสั่นสักนิด ซุ่มตรงพุ่มไม้ใหญ่
“เอาไงดี”ไอ้ส้นตีนถาม มือกระชับปืนไว้มั่น ผมไม่อยากให้เกิดการต่อสู้เลย ไม่อยากให้มีใครต้องบาดเจ็บหรือตาย แม้แต่ไอ้พวกนี้ ยังไงมันก็เป็นคน ถ้ามีโอกาสมันน่าจะกลับตัวได้
“มอบตัวเถอะ”ผมพูดลอยๆ มองไอ้เฮียที่หันมามอง
“เสือก ใครถามมึง”ไอ้ส้นตีนด่าผม
“กูตอบเอง อย่างน้อยพวกมึงก็มีทางรอดและเลือกได้”ผมพยายามใจเย็นพูดกับมัน ทั้งที่อยากเอาส้นตีนยัดปากมึงนัก
“เงียบ”ไอ้เฮียพูดสอดขึ้น เมื่อเห็นว่าจะเกิดสงครามปากย่อยๆกัน
“เรารู้ว่าอยู่ไม่ห่าง มอบตัวซะดีๆ”เสียงเจ้าหน้าที่พูดพร้อมเสียงเหยียบหญ้าดัง สวบ สวบ มันดึงผมให้เดินแกมวิ่งต่อ แค่เดินไม่ถึงสิบก้าว ปัง ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นฟ้า น่าจะเป็นการข่มขู่ ไอ้ทางนี้ก็ยิงตอบไปบ้าง ผมเบ้หน้าทันทีไม่ได้กลัวแต่หนวกหู
“มึงทำอะไร”เสียงไอ้เฮียตะวาดถาม ไอ้ส้นตีนที่ยิงปืน
“ก็มันยิงใส่เรานี่หว่า”ไอ้ส้นตีนหันมาตอบ
“เขายิงขึ้นฟ้า ตามึงบอดหรือไง ทีนี้เขาก็รู้สิว่าอยู่ตรงไหน”ไอ้เฮียชี้ความฉลาดให้มัน สมเป็นเฮียจริงๆมึง
“เออ มึงทำเหี้ยอะไรไม่คิด”ไอ้ขัดเห็นด้วยผลักไหล่มัน มันคงตกใจหรือไม่ก็ประกาศศักดาว่ากูก็มีปืนเหมือนกัน ผมภาวนาให้เจ้าหน้าที่ตามมาเร็วๆ
“ตรงนั้น ตามไป”เสียงเจ้าหน้าที่พูดไม่ไกลนัก คุณเจ้าหน้าที่จะตะโกนไปถึงไหน มันรู้ตัวแล้วโว้ย
“วิ่ง”มันพูดและลากผมทันที ไอ้สองตัววิ่งตามคอยระวังหลัง และมีเสียงวิ่งตามผมคิดว่าอีกไม่นานเจ้าหน้าที่ต้องตามมาถึงแน่เพราะชำนาญพื้นที่ แต่ผมคงคิดในแง่ดีไปหน่อย ไอ้เฮียพาผมวิ่งแต่หูตามันไวมากฟังเสียงมาทางไหน มันพาวิ่งย้อนเสียงไปอีกทาง อีกทาง และอีกทางที่ไม่รู้วนไปวนมาจนเสียงติดตามเริ่มห่างไป ห่างไป พ่อจ๋าหนูลาก่อน บอกล่วงหน้าเลย
/
/
/
ต่อต่อต่อ
-
Part Nok
“ผมไม่คิดว่าพวกมันจะใช้เส้นทางชุมชนนะ”สารวัตรออกความเห็นหลังจากพวกเรามาถึงท้ายหมู่บ้านสำรวจรอบๆบริเวณ ไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย โธ่ ไอ้หนู พ่อไม่น่าทิ้งเอ็งให้ไปคนเดียวเลย ผมเริ่มใจไม่ดีถึงจะรู้ว่าตอนนี้ไอ้หนูคงยังไม่ถูกฆ่าหรอก คงต้องนำทางพวกมันไปจนกว่าจะหลุดออกจากเขตนี้
“ผมเห็นด้วย น่าจะเข้าป่ามากกว่า”ไอ้บุญเห็นด้วยกับสารวัตร ก่อนจะเดินดูรอบๆ
“คนร้ายน่าจะยังไปไม่ไกล ผมแจ้งเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ให้ช่วยและบอกเจ้าหน้าที่สกัดทุกจุดที่คิดว่าพวกมันจะไป ยังไงลูกลุงต้องปลอดภัยแน่”สารวัตรคาดการณ์และพูดให้ผมสบายใจ ผมไม่ต่อว่าเจ้าหน้าที่หรอกครับที่ทำได้เท่านี้ พวกเขาก็ทำหน้าที่สุดกำลังแล้ว
“อะไรนะ อืม อืม ผมจะรายงานสารวัตร”เสียงเจ้าหน้าที่รับรายงานวิทยุ
“มีอะไรจ่า”สารวัตรถามลูกน้องที่มายืนตรงหน้า
“สายรายงานว่า พวกมันหนีเข้าป่าตรงท้ายหมู่บ้านอีกฟากหนึ่งครับ ตามไปติดๆ มีการยิงปะทะ”เจ้าหน้าที่รายงานแต่ยังไม่ทันจบดี
“อะไรนะ ยิงกัน ไอ้หนูล่ะ ไอ้หนู”ผมปรี่เข้าไปถามเขย่าอย่างลืมตัว ไม่คิดว่าไอ้หนูจะพาพวกมันไปอีกทางของหมู่บ้าน ส่วนนั้นจะติดป่ามากกว่า ผมลืมไปได้ยังไงถึงได้มาดักตรงนี้ โธ่ กูพลาดอีกแล้ว แต่คิดอีกทีถ้าไอ้หนูรอดกลับมาหลังกอดรับขวัญจะตบกบาลให้เขาหลุดเสือกพาพวกมันไปทางนั้นทำไม
“ใจเย็นลุง ลูกลุงยังมีชีวิตอยู่ พวกเราแค่ยิงขึ้นฟ้าขู่เท่านั้นไม่ได้ยิงโดยตรง มันยิงโต้ตอบทำให้รู้ว่าอยู่ตรงไหน แต่พวกมันฉลาดมากครับ ไม่ชำนาญทางแต่วิ่งย้อนไปมาทำให้เราจับทิศทางไม่ได้เลย แต่ก็ยังติดตามอยู่”เจ้าหน้าที่บอกให้ผมคลายกังวลไปเปราะ แต่อีกเปราะก็ยังคาบเส้น เอาเถอะแค่รู้ว่ามันยังมีชีวิตอยู่ก็ดีใจแล้ว
“ไอ้หนู เพราะกูแท้ๆเลยมึงถึงได้โดนจับ ถ้ากูไม่บอกตำรวจ พวกมันคงไม่เอามึงไป”ไอ้รงค์นั่งกับพื้นหน้าเศร้ามือกุมหัว
“ไอ้รงค์ เอ็งอย่าโทษตัวเองเลย อะไรมันเกิดก็ต้องเกิด เอ็งทำดีที่สุดแล้ว”ผมปลอบใจเอามือจับไหล่มัน ถ้าจะผิดกูก็ผิดด้วยเสือกคิดอะไรไม่เข้าท่า
“ผมว่าลุงกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ พรุ่งนี้จะให้เจ้าหน้าที่มาบันทึกปากคำ และที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเรา ยังไงตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าพวกมันอยู่ในป่า”สารวัตรบอกผมด้วยสีหน้ามุ่งมั่น แกเป็นคนดีตั้งแต่มาประจำที่นี่ไม่เคยมีเรื่องอะไรที่จัดไม่ได้ จะใหญ่มีอิทธิพลขนาดไหนก็ไม่เคยกลัว ให้ความยุติธรรมเท่ากันหมด
“แต่ผมอยากตามไปดู นะครับ”ผมอ้อนวอนสารวัตร ถึงไม่เห็นหน้าแค่ไปดูทางก็ยังดี
“เชื่อสารวัตรเถอะ เอ็งตามไปตอนนี้ก็ยังไม่เจอหรอกเอ็งอย่าเพิ่งคิดมาก ไอ้หนูมันเป็นคนดีพระต้องคุ้มครอง”ไอ้เริงบอกผมอีกคน ทำให้ผมคิดได้ นั่งตรงหญ้าเงียบไปอึดใจได้ยินเสียงสารวัตรสั่งการต่อ จนไอ้บุญมาจับไหล่พยักหน้าให้กลับเถอะ
“ขอบใจพวกเอ็งนะที่มาช่วย สารวัตรด้วยครับ”ผมบอกเพื่อนก่อนจะยกมือไหว้สารวัตรที่รับ
“มันเป็นหน้าที่ของพวกผมอยู่แล้ว ลุงนกพักก่อน พรุ่งนี้เราวางแผนและออกติดตาม”สารวัตรรับคำก่อนจะให้พวกไอ้บุญพาผมกลับไปก่อน ในใจผมนึกถึงแต่ลูก และยังเชื่อว่าไอ้หนูจะปลอดภัยแน่นอน คำพูดไอ้หนุ่มนั่นยังก้องอยู่ในหู ทำไมผมถึงได้เชื่อมันนักก็ไม่รู้
“ลุงนก เป็นไงมั่ง”หยกว่าที่ลูกสะใภ้ผมเดินเข้ามาถาม ก่อนจะประคองนั่งตรงแคร่ใต้ต้นมะขามใหญ่
“ไม่เป็นไร”ผมส่ายหน้าเนือยๆ ไอ้รงค์เลยเล่ารายละเอียดให้หยกฟังแทน พ่อมันแวะไปบ้านก่อน มะยมเดินมากวักมือเรียกไอ้รงค์ให้ไปในครัว
“หยกเชื่อว่าหนูต้องปลอดภัย ลุงต้องพักผ่อนและกินข้าวนะจ๊ะ เดี๋ยวจะล้มป่วยไป”หยกจับผมกุมยิ้มให้กำลังใจ
“ขอบใจนะ แล้วเรื่อง”ผมตบหลังมือเบาๆ ถามเรื่องแต่งงาน
“ไม่เป็นไรลุง หยกเข้าใจเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นใครจะมาห่วงเรื่องนี้ เตี่ยกับแม่เป็นห่วงลุงกับหนูมากกว่า แกตกใจเหมือนกันที่รู้ข่าว”หยกบอกผมให้คลายกังวล ก่อนจะคุยกันอีกพักหยกก็กลับบ้าน ก่อนกลับยังกำชับให้ผมพักผ่อนกินข้าว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาใหม่ ผมคิดว่าไอ้หนูเลือกคนไม่ผิดหรอก
“พี่นก พี่ต้องเข้มแข็งไว้ ไอ้หนูมันไม่เคยคิดร้ายกับใคร ฉันเชื่อว่ามันต้องปลอดภัยแน่นอน ถ้าพวกมันจะฆ่าคงฆ่าไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว ฉันโทรบอกไอ้เนกให้ช่วยติดตามแล้ว”ไอ้เอนกน้องคนสุดท้องทำงานกรมป่าไม้แต่ไม่เดียวกัน ไอ้นาจพูดให้กำลังใจ ถ้ายังปกติผมคงทักมันว่า มายังไงล่ะ ไอ้อำนวยหัวคาด เหมือนทุกครั้งแล้ว
“ใช่แล้วลุงนก พี่หนูไม่เป็นอะไรหรอก”ไอ้อำนวย ลูกไอ้อำนาจ หลานผม น้องไอ้หนู เออ กูยังมีแก่ใจลำดับญาติให้ฟังอีก ผมพยักหน้าเนือยๆ พวกมันรู้ข่าวจากไอ้บุญแน่ๆถึงได้รีบมา มันอยู่ในตัวเมืองเปิดร้านขายส่งถือว่าใหญ่พอสมควร น้องอีกสองคนก็จะมาพรุ่งนี้ ตอนเป็นหนุ่มก็แยกย้ายไปสืบพันธุ์กันคนละทิศตามสกุล พันธุ์มโหฬาร ที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน
“ลุงกินข้าวเถอะ พี่มะยมแกเตรียมให้แล้ว”ไอ้รงค์เดินกลับมาเรียกผม มะยมก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน ปกติมันจะมาทำบ้านให้ตอนเช้าแต่เมื่อวานลูกมันเกิดป่วยกะทันหันต้องไปเฝ้าที่โรงพยาบาล วันนี้ก็ยังเจียดมาทำกับข้าวให้
“กินข้าวเถอะ น้านก ไอ้หนูไม่เป็นอะไรหรอก ฉันเชื่ออย่างนั้น”มะยมยิ้มให้ผมก่อนจะลากลับไปดูลูกที่กลับมาพักฟื้นที่บ้านแล้ว พ่อมะยมอายุมากกว่าผม ตายไปเมื่อปีที่แล้ว
“เมื่อกี้ ไอ้ปอนด์ ไอ้เล็ก ก็โทรมาถามข่าว”ไอ้รงค์พูดต่อก่อนจะตักข้าวให้ผม ที่พยักหน้ารับเฉยๆ
“ป่านนี้ไอ้หนูจะกินหรือยังวะ”ผมพูดลอยๆตามองไปรอบบ้านที่ตอนนี้ไม่มีเสียงหัวเราะกวนหู ไม่มีใครคอยเหยียบให้
“กินสิลุง ไอ้หนูมันไม่ยอมอดข้าวหรอก ยังไงมันก็ต้องกินเพื่อที่จะได้มีแรงกลับมาหาลุงไง”ไอ้รงค์ปลอบผม มันก็คงไม่รู้จะพูดยังไงดีมั้ง
“กูเชื่อ มึงก็กินเยอะๆนะ”ผมก็ปลอบใจมันมั่ง หารสองแล้วกันความผิดกูกับมึง ไอ้นาจกับไอ้นวยก็พยักหน้า ผมยิ้มรับก่อนจะกินข้าวต่อ ไม่อยากให้พวกมันเป็นห่วงมากไปกว่านี้
“ไก่ นกขอโทษที่ดูแลลูกไม่ดี คุ้มครองหนูด้วยนะ” ผมพูดกับรูปเมียที่วันนี้เหมือนไม่ยิ้มเลย สงสัยจะโกรธ ตอนยังมีชีวิตอยู่เราจะพูดแทนด้วยชื่อตัวเอง หลังกินข้าว นั่งดูข่าว ไอ้หนูลูกผมดังแล้วออกทุกช่องเลย ผมเห็นหน้าไอ้หกคนที่แหกคุกแล้ว แต่ไม่รู้ว่าไอ้ที่เอาไอ้หนูไปหน้าตาเป็นยังไง ผมจำได้หมด แต่มีอยู่คนที่ผมคุ้นกับดวงตามันมาก หน้าคมเข้ม ให้ความรู้สึกเหมือนไอ้หนุ่มที่พูดว่า ไอ้หนูจะปลอดภัย
“พ่อรักหนูนะ รีบกลับมาหาพ่อเร็วๆนะ” ผมพึมพำผสมภาวนาไปด้วย ก่อนจะนอนลงที่นอนของลูก หยิบผ้าห่มมันมากอด นึกถึงแต่หน้าและกลิ่นคุ้นเคยของมัน
/
/
/
Part Nuu
ตอนนี้ไม่รู้เป็นเวลาเท่าไร รู้แต่มืดแน่นอน อากาศเริ่มเย็น ผมกับพวกมันเข้าป่าได้หลายชั่วโมงแล้วไม่มีการหยุดพักเพราะมันกลัวเจ้าหน้าที่ไล่ตามมาทัน ผมนั่งกอดเข่าตัวเองใต้ต้นไม้ใหญ่ ไอ้ขัดก่อกองไฟกันยุงและอันตรายจากสัตว์ป่าที่อาจเข้ามาทำร้ายเพราะมันคิดว่าเราบุกรุกเขตของมัน
“ป่านนี้พ่อจะเป็นไงบ้าง กินข้าวหรือยัง พ่อไม่ต้องห่วงนะ หนูไม่เป็นอะไร สบายดี”ผมรำพรรณเบาๆฝากสายลมฝากสิ่งศักดิ์สิทธ์ทั้งหลายไปถึงพ่อ ตั้งแต่แม่ตายเราก็อยู่กันมาสองคนตลอด ถึงจะมีคนมาติดพ่อบ้างก็แค่คุยกันไม่ได้สานสัมพันธ์ผมไม่เคยหวงนะถ้าพ่อจะแต่งงานใหม่ ได้แต่ห่วงกลัวเขามาหลอกพ่อให้ช้ำใจ
“กินซะ”เสียงไอ้เฮียดังข้าง ยื่นปลาทอดให้ ผมอยากจะปัดทิ้งแต่เห็นแววตามันเลยไม่กล้า ตอนนี้ผมอ่อนแอไปหมด
“ไม่หิว”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะหันไปอีกทาง
“ไม่หิวก็ต้องกิน ไม่อยากกลับบ้านไปหาพ่อมึงเหรอ”มันยัดใส่มือและพูดถึงบ้านที่พวกมันเอาผมมา
“ทำไมไม่ปล่อยกูกลับตั้งแต่แรก กูก็บอกมึงไปหมดแล้วว่าให้เดินไปตามทิศเหนือเรื่อยๆจะเจอถนนใหญ่ข้ามไปอีกจังหวัด แล้วจะไปไหนก็ไป ฮึก ไอ้เชี่ย”ผมถีบมันพูดใส่เกือบจะตะโกน กลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ลอดออกไป กลัวมันหาว่าใจเสาะ
“............”ไม่มีเสียงตอบรับจากมัน แต่มีจากอีกทาง
“ปล่อยเหรอ มึงเห็นไหมตำรวจยกโขยงมาเต็มเลย พวกกูเกือบซวย”ไอ้ส้นตีนโยนความผิดใส่ผม
“ถ้าพวกมึงไม่เอากูมาเขาจะตามไหมล่ะ”ผมยังปากดีเถียงกลับมัน
“ตาม ถ้าพวกกูทิ้งมึงไว้ตรงนั้น ยังไงเขาก็ต้องถามมึงอยู่แล้วว่าพวกกูไปทางไหน”ไอ้ขัดพูดใส่บ้าง มีแต่ไอ้เฮียที่ยังนิ่ง มันคงสนุกล่ะมั้งฟังคนทะเลาะกันหรือคิดว่าจะฆ่าผมแบบไหนดี
“พวกมึงก็ทุบกูให้สลบก่อนหนีไปสิ กว่ากูจะฟื้นมาให้ปากคำ พวกมึงก็แหกดากไปไกลแล้ว ไอ้ควาย”ผมแนะนำและด่ามันอย่างเหลืออด ไอ้เหี้ยจับกูมายังเสือกมาโยนความผิดให้กูอีก มันสองตัวเงียบกริบคงอึ้งกับความฉลาดผม
“เออว่ะ ทำไมเราไม่ทำแบบนั้นวะ”ไอ้ขัดตั้งสติได้พูดขึ้นมา หันไปหาไอ้ส้นตีน
“ฆ่าแม่งเลยดีกว่ามั้ง จะได้หุบปากสักที คร่ำครวญเหี้ยอะไรนักหนา กูชักเริ่มรำคาญแล้ว”ไอ้ส้นตีนพูดข่มขู่
“กูคิดถึงพ่อนี่โว้ย จะฆ่าจะอะไรก็เรื่องของพวกมึงเถอะ ไอ้พวกเหี้ย”ผมตะโกนใส่มัน
“ไอ้สัด ได้เลย เอาไปก็ภาระพวกกู”ไอ้ส้นตีนเดินถือปืนเข้ามา ผมนั่งจ้องหน้ามันไม่ลนลานหรือลุกหนี
“มึงหยุด”ไอ้เฮียดึงไหล่มัน
“มึงห้ามทำไม จะบอกว่าให้ใช้มีดเสียบกูดีกว่า ปืนแม่งเสียงดัง เดี๋ยวเขาตามเจอใช่ไหม ห๊ะ”ผมหันไปพูดกับไอ้เฮียอย่างหาเรื่องใส่ตัวให้ตายเร็วขึ้นโดยการแนะนำวิธีฆ่าให้มัน นึกว่ามึงฉลาดคนเดียวหรือไง กูก็คิดเป็นถึงจะคิดสั้นไปหน่อย ขี้เกียจอยู่แม่งแล้ว
“ไอ้เด็กเวร มึงนี่มันวอนจริงๆว่ะ อึ้ย”ไอ้ส้นตีนด่าผมทำเสียงเหมือนไม่พอใจ
“กูไม่อยากจะขำว่ะ สงสัยมันกลัวจนเสียสติไปแล้ว”ไอ้สัด ไม่อยากแล้วมึงพูดกลั้วหัวเราะซะขนาดนี้มึงแหกปากออกมาเลยก็ได้ กลั้นไว้ขอให้มึงจุกอกตาย
“มึงไม่อยากกลับไปหาพ่อหรือไง”ไอ้เฮียถามผมซ้ำอีก
“อยาก ปล่อยกูไหมล่ะ”ผมพูดเหมือนประชดมันมากกว่า
“ปล่อย”มันพูดออกมา ผมอึ้ง ไอ้สองตัวก็อึ้ง ผมกำลังจะฉีกยิ้มอย่างดีใจ”แต่ไม่ใช่ตอนนี้”หุบตามเดิม
“ไอ้เหี้ย มึงจะพูดให้ความหวังกูทำไม กูคิดถึงพ่อโว้ย พ่อกูจะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีกู สัด”ผมด่ามันทันทีที่ตั้งสติได้ เสียงสั่นเครือนิดๆตอนท้ายเมื่อนึกถึงพ่อ
“เขาก็อยู่เหมือนทุกวัน”มันยังตอบได้น่าโดนส้นตีน ผมเดินไปหามันทันที
“แต่เขาไม่มีกู มึงฟังภาษาคนเข้าใจไหม”ผมด่าและเงื้อมือต่อย ปึก ไม่ใช่เสียงกระทบหน้าแต่เป็นมือมันที่รับหมัดผม
“พ่อกับมึงอยู่ค้ำฟ้าหรือไง อีกหน่อยก็ต้องตายจากกัน หัดทำใจแต่เนิ่นๆไว้สิ”ผมอ้าปากค้างเมื่อได้ยินมันพูดกลับ ก่อนจะเดินออกไปอีกทาง ได้ยินเสียงหัวเราะ ไอ้ส้นตีนมันเยาะผม
“ไอ้เลว ไอ้ชั่ว มึงมันไม่มีหัวใจ ไม่มีพ่อให้นึกถึงหรือไงวะถึงได้พูดพล่อยๆแบบนี้”ผมลุกตะโกนด่ามันตามหลัง
“เฮ้ย ไอ้อ่อน มึงหุบปากเลย”ไอ้ขัดเอ่ยขึ้นเสียงมันดูตื่นๆ เสือกมาเรียกกูอ่อนอีก แต่กว่าจะคิดอะไรได้ ไอ้คนตัวโตเดินกลับมาตะปบคอเสื้อดึงผมเข้าไปใกล้
“พ่อกูตายแล้ว”มันพูดใส่หน้าผมด้วยน้ำเสียงคุกคามแต่ชั่ววูบแววตาเหมือนมันเจ็บปวดก่อนจะแรงกล้าตามเดิม ผลักผมจนเซปะทะต้นไม้เดินไปนั่งอีกทาง ได้ยินไอ้ขัดถอนหายใจ ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง
“กูชื่อเบียร์”กำลังนั่งจมกับความเงียบก็มีเสียงพูดข้างๆ หันไปมองเห็นส้นตีนที่คงจะแทนหน้ามันที่ถูกคลุมไว้ให้ฟังแต่เสียง
“กูไม่อยากรู้” ตอบเสร็จก็หันกลับ ไอ้ส้นตีน มันเสือกมาบอกชื่อผม
“กูอยากบอก ตอนมึงตายจะได้จำชื่อกูถูก”มันพูดเสียงเยาะกึ่งขำ
“มึงกล้าบอกชื่อสกุลจริงไหมล่ะ ที่อยู่ไม่ต้องก็ได้”ผมถามมันกลับเสียงท้านิดๆ
“มึงจะเอาไว้แจ้งจับกูหลังจากมึงตายไปแล้วเหรอ”มันถามกลับยืนค้ำหัวเหมือนเดิม
“เปล่า กูจะได้กรวดน้ำให้ถูก เผื่อมึงตายก่อน”ผมตอบด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกับมัน ก่อนจะหน้าทิ่ม
“กวนส้นตีนแล้วมึง”มันเตะสีข้าง แต่ผมจับและดึงจนมันหงายหลัง ขึ้นคร่อม ผลัวะ ผลัวะ
“มึงสิไอ้หน้าส้นตีน ไอ้สัด”ผมด่ามันและต่อยอีกให้แม่งเจ็บทะลุผ้าไปเลย มันรับได้พลิกผมลงไปบ้าง ต่อยคืน
“ไอ้เหี้ย เก่งจริงมึงแก้ผ้าสิโว้ย”ผมยังปากดีท้ามัน ต่อยกลางหน้ามันไปอีกที มันผงะนิดๆ
“แก้ผ้าล่อมึงไง นี่ ไอ้เด็กเปรต”มันด่ากลับ ต่อยลงมาอีกแต่ผมกันได้ ยื้อสุดแรงไม่ให้โดนหน้าอีก สัด ยังแปลความหมายกูผิดอีก
“เฮ้ยๆๆ ไอ้เหี้ย พอแล้ว”เสียงไอ้ขัดร้องห้ามก่อนจะดึงมันออก ผมลุกได้ถีบท้องมันจนหงายหลังทั้งคู่ จะซ้ำแต่มีมือมาดึงไพล่หลังเอาไว้
“ปล่อยกู”ผมตะโกนใส่ ตีนก็ไล่เหยียบไล่ถีบมันไปด้วย แต่แม่งแข็งแรงยิ่งดิ้นมันยิ่งบิด
“ขออีกเถอะวะ”เสียงไอ้ส้นตีนปรี่เข้ามา ไอ้ขัดยังนอนกุมท้องอยู่คงจะจุกเพราะโดนทับอย่างแรง
“หยุด”ไอ้เฮียพูดแค่นั้น มันชะงักก่อนจะเข้ามาอีก
”ไอ้เบียร์”มันเรียกเสียงดัง ชื่อเล่นมันจริงๆนี่หว่า มันหยุดแต่ฮึดฮัดไม่พอใจ
“เป็นเหี้ยอะไรวะ แม่งพากูจุกไปด้วย”ไอ้ขัดลุกขึ้นมาได้กระชากไหล่ถามมัน
“มันกวนตีนกู”ไอ้เบียร์พูดตาจ้องผมเขม็ง
“ถุย มึงนั่นแหละมาแช่งกูก่อน”ผมถุยน้ำลายปนเลือด ว่ามันกลับ
“ไอ้สัด”มันด่าจะเข้ามาอีก แต่ชะงักเมื่อสบตาไอ้เฮียอีกรอบเอามือที่กำหมัดปล่อยลง หันไปเตะพื้นแทน ขอให้เสี้ยนแทงมึงตายห่าเพราะบาดทะยักซึมเข้ากระแสเลือดไปซะ อูย เจ็บปาก เสือกแช่งแม่งซะยาว
“ไอ้รัน”ไอ้เฮียเรียกไอ้ขัด คงเป็นชื่อมัน กลัวกูล่ะสิรีบบอกว่ามันชื่ออะไร พยักหน้าให้พาไอ้เบียร์ไปสงบสติอารมณ์ ก่อนจะดึงผมมาอีกทาง ผลักให้นั่งลง มันลงมานั่งด้วย ผมเขยิบห่างมันคว้าไว้ทันเอามือกันจนหลังติดต้นไม้
“กินเข้าไป”มันยื่นไข่ต้มที่ไม่รู้มันแอบไปปอกตั้งแต่ตอนไหน พออ้าปากมันจับยัดทั้งใบ
“อึก อ่อก เอี้ย อิดออ(เหี้ย ติดคอ)”ผมสำลักบอกมัน
“เคี้ยว”มันไม่ปล่อยพูดอีก ผมเลยต้องทำตาม ไอ้รันเดินเอาน้ำมายื่นให้ ไอ้เฮียรับและกรอกปากผมที่รีบดื่มทันที
“แค่ก แค่ก อ่อก”หลังกลืนได้ผมไอทันที มันดึงผมเข้าไปกอด ไอ้สัดไม่ต้องมาโอ๋เหมือนพ่อกูเลย แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด ปึก ปึก
“ไอ้เชี่ย กูเจ็บนะโว้ย เอิ๊กกก”ผมด่าและเรอออกมาทันทีที่มันทุบหลังผมสองปึก อยากจะอ้วกใส่หน้าแต่เสียดายของปล่อยไปก็โดนแค่ผ้าคลุมหน้ามัน มึงนึกว่ากูเป็นเด็กหรือไงแดกเสร็จตบหลังให้เรอ ไม่อุ้มกูพาดบ่าตบก้นไปเลยล่ะ
“หายหรือยัง”มันถามเงื้อมือขึ้นมาอีก
“หายแล้ว เหี้ยเอ้ย”ผมรีบบอกแต่มีอุบอิบตอนท้าย มันลดมือลงกลับมานั่งตามเดิมปลดผ้าออกและกินบ้าง ผมค่อยๆชะโงก
“มึงคงยังไม่หาย”มันพูดออกมา ผมรีบกลับไปนั่งตามเดิมทันที ไอ้สองคนก็กินเหมือนกันแต่นั่งหันหลังให้ ผมเลยล้มเลิกความตั้งใจนั่งเงียบๆคิดถึงพ่อต่อไป พ่อจ๋า หนูยังไม่ตายแต่ไม่สบายนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงนะ ก่อนจะโงนเงนและล้มตัวลงนอนไปด้วยความเหนื่อยผสมอ่อนเพลียปล่อยกายและใจให้หลับใหลไม่มีระวังอะไรแล้ว พวกมันจะฆ่าหรือทำอะไรผมก็คงไม่รู้ตัวแล้วล่ะ ตายแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“อืม ซื๊ด”ผมงึมงำเมื่อรู้สึกถึงความอุ่น ปรือตาเห็นใครก็ไม่รู้เอาเสื้อคลุมให้ หยิบชายเสื้อแนบปากเป่าและประคบตรงมุมปากผมที่ช้ำ หมดความอยากจะดูหน้ามันแล้ว หัวก็ไม่รู้หนุนทับอะไรอยู่อุ่นดี ผมซุกตัวมากกว่าเดิมหรือว่าผมกำลังฝันกันแน่นะ ช่างมันเถอะ ขอสบายก่อนดีกว่าถึงจะแค่นิดเดียวก่อนจะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะได้ตื่นหรือหลับสบายไปตลอดชีวิต อืม คร่อกกกกกกกกกกกกก
**************************************************************************************************************
ปล. กลับมาแล้ว (คนอ่าน: รีบกลับมาทำไมวะ / คนเขียน: ไม่รู้หนูอยากกลับ) และค้างงงงงงงอีกกกกแล้ววววววววววว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ออกตัวแทนคนอ่าน อย่าเพิ่งรำคาญกันเด้อ ใจเย็นๆ ตอนนี้เป็นความคิดของฝ่ายหนูก่อน ส่วนของเฮียรออีกนีดส์นุง หุหุ ถ้ามาต่อช้าอย่าเพิ่งต่อว่ากันเลยนะ งานเยอะจริงๆ ไม่สนุกติดขัดหรือว่าอื่นๆ บอกได้นะคะ คนเขียนจะได้รับทราบไว้ อ่านให้คลายเครียดอย่าอ่านแล้วซีเรียส ขอบคุณนะคะที่ให้กำลังใจ ไปแล้วจ้า อีกนิด ขอบคุณคุณ mutoo ด้วยค่ะที่ช่วยตรวจคำผิดและชี้แนะให้ ขอบคุณหลายๆ
-
โอ้
ขยับเข้ามาอีกนิด ใกล้ชิดกันมาอีกหน่อย
ดูเฮียจะเป็นห่วงหนูมากเป็นพิเศษนะ อิอิ
รอมาต่อนะคะ
-
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
อยากรู้ว่าสรุปเฮียนี่เป็นใครอะไรยังไงกัน
ดูฉลาดแบบไม่น่าจะมาเป็นโจรอะ :katai3:
แต่ฮาตอนที่ยิงปืนขึ้นฟ้าขู่ตำรวจอะ ขำจนปวดท้อง
สงสัยมันจะลืมจริงๆว่าตัวเองเป็นโจรอยู่ :laugh:
สนุกมากค่ะ รอติดตามต่อนะคะ :bye2:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
อยากอ่านอีกอ๊ะะ
-
สนุกค่ะเอาอีก ๆ สถานการณ์ในเรื่องมันเครียดแต่อ่านแล้วตลกอ่ะ ทั้งพ่อทั้งลูกเลยฮากันมากแม้ในยามคับขัีน
แต่สงสารพ่อนกจังลูกโดนจับไปแล้ว แต่เชื่อเถอะเฮียไม่ผิดคำสัญญาแน่ อยากแกะผ้าดูหน้าเจง ๆ
สงสัยจะหล่อนะ พ่อเฮียตายแล้วแกต้องมีปมกับเรื่องนี้แน่... สงสารหนูด้วยอ่ะ ถูลู่ถูกังลากกันไปติดในป่า
แต่หนูก็เข้มแข็งมากเลยนะ เยี่ยมเลย นายเอกเรา แน่ะ มีห่มผ้าให้ ประคบแผลให้ เฮียทำชิมิ
โอย อยากอา่นต่อมากค่ะ
ป๋องแป้งนั้นพ่อนกมีเขียนข้อความไว้นี่เอง สุดยอดอ่ะพ่อ เกือบจะรอดแล้วลูกหนูพ่อนก แต่ไม่ทัน
โกโซบิ๊กเลยทีนี้ เอาน่ะ ยิ้มเข้าไว้โลกสดใส ฮาตอนแกลำดับญาติให้ฟังแล้วงงว่าลำด้ับทำไม
ขอบคุณค่ะ
-
รอตอนต่อไปน๊า
-
สงสัยหนูจะไม่สบายแล้ว แล้วจะหนีรอดกันไหมเนี่ย
-
อ่านจบ แล้วเหมือนใจจะขาด :katai1: ไม่อยากให้จบตอน
อยากอ่านต่อแย้วววววววว :ling1: :z3: มาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะ ก่อนคนอ่านจะลงแดง
:hao7: :ling3:
-
อิเฮีย .. เอาน้องหนูไปด้วยนะ นะ .. อย่าเพิ่งปล่อยไป :hao3:
+1 ขอบคุณค่ะ
:กอด1:
-
สถานการณ์น่าจะเครียด แต่คนอ่านเครียดไม่ออกเพราะพ่อนกนี้ล่ะ :laugh:
พ่อแกปล่อยมุกได้ตลอดเวจริงๆ รอๆๆ :katai5:
-
เย้ มาต่อแล้ว :ling1:
-
คึคึ ครอบครัวตัว น. !! แล้วตกลงไอ้เฮียชื่อไรอ่า??
-
มาต่อทุกวันเลยนะค้าบ :impress2:
-
สรุปแล้วผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการให้ลูกมีสามีก็คือ คุณพ่อนั่นเอง :katai2-1:
-
คลายเครียดได้จริง มากมาย เรื่องร้ายแรงยังฮาได้ ลูกหนู พ่อนก
ขอบใจจร้าาาา
-
โอ้เย้ เรื่องใหม่ เย้ววว :mc4:
คนเขียนชอบให้ค้างอยู่เรื่อยยย อยากเห็นหน้าเฮียจะแย่อยู่แล้วว
แล้วอย่างนี้ ถ้าเกิดเฮียแหกคุกมาจริงๆ แล้วอย่างนี้ไม่ต้องหนีกันไปตลอดหรอกหรอคะเนี่ย :sad4:
คนเขียนสู้ๆๆ รออ่านนนตอนต่อไปค่าา :heaven
-
สรุปแล้วผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการให้ลูกมีสามีก็คือ คุณพ่อนั่นเอง :katai2-1:
ฮ่า ฮ่า ฮ่า :laugh: คุณ RainyMooD ก็ว่าไป ลุงนกแกทำไปโดยมิได้มีเจตนานะ
คงเป็นเพราะบุพเพอาอะวาดกระมัง o3 อิ อิ
สงสัย(ไอ้)คุณเฮียจะคิดอะไรกับน้องหนูเราแล้วม้างดูแลซะดีเชียว
ป.ล. "...มันยื่นไข่ต้มที่ไม่รู้มันแอบไปปลอกตั้งแต่ตอนไหน..." แก้ให้นะจ๊ะ "ปอกไข่"
ปอก เป็นคำกริยา = เอาเปลือกหรือสิ่งที่หุ้มออก
ปลอก เป็นคำนาม = สิ่งที่ทำสำหรับสวมหรือรัดของต่างๆ
-
:katai5: :katai5: ช่วยๆๆดันๆๆ
-
:mew1:
-
เมื่อไหร่เฮียจะให้หนูเห็นหน้าล่ะะะะะ
:katai4:
-
อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
อยากรู้ว่าสรุปเฮียนี่เป็นใครอะไรยังไงกัน
ดูฉลาดแบบไม่น่าจะมาเป็นโจรอะ :katai3:
แต่ฮาตอนที่ยิงปืนขึ้นฟ้าขู่ตำรวจอะ ขำจนปวดท้อง
สงสัยมันจะลืมจริงๆว่าตัวเองเป็นโจรอยู่ :laugh:
สนุกมากค่ะ รอติดตามต่อนะคะ :bye2:
สงสัยเหมือนกัน ยิงปืนขู่ตำรวจ คิดได้ไง นรกมาก 555+
-
เออ หนูนอนละเมอไปกอดเฮียอีกแน่
ใกล้เข้าไปอีกนิด ตอนนี้ได้มาสองชื่อ
เหลือเฮีย อีกคน เปิดหน้ามา จะมีคนตะลึงมั้ย
-
เห็นใจกันตอนผจญภัยในป่านี่แหละ
-
อยากเห็นหน้าเฮียอ่ะ อยากรู้ชื่อด้วย ที่แท้ก็พ่อนกนี่เองที่เป็นสาเหตุให้ตำรวจมา แล้วเฮียจะปล่อยหนูคืนสู่อ้อมอกพ่อนกป่ะ?
-
ดูเฮียจะสนใจหนูนะ
ว่าแต่ที่สงสัยยิ่งกว่าคือถ้าเฮียเป็นนักโทษ
แล้วติดข้อหาอะไรอะ :hao4:
-
:sad4: :sad4:
ทำไมชื่อพระเอกยังไม่โผล่ เฮียคงไม่ได้ชื่อแมวหรอกใช่มั้ยยย อิอิ
-
น้องหนูเรากวนได้เชื้อพ่อจริงๆ
รู้จัก 2 หนุ่มล่ะ พี่เฮียรอตอนต่อไป
มีมุมอ่อนโยนเล็กๆ
-
น้องหนูเราโดนเฮียเอาไปด้วยเเล้ว
-
จะรักกันตอนไหนอะไรยังไง ลุ้นค่ะลุ้น :katai1:
-
โอ้ยจะรอดกันไปได้ไหมเนี่ย
พิมพ์คำตกนะครับ"เจ้าหน้า"ไม่มี"ที่"เลย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:ค้างจริงๆนั้นละ แต่ไม่เป็นไรเรารู้ว่านักเขียนขยันเดี่นวก็มาอีก555555555555 ละมเอไปเอง :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตามมาอ่านแล้วจ้า ถึงจะช้าไปนิดแต่ก็มานะ อิอิ หนูท่าทางจะไปถูกตาต้องใจเฮียเข้าแล้วล่ะ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ท่าทางจะโดนใส่ร้ายรึเปล่านะ
แถมพ่อก็ตายอีก
รอตอนต่อไป
+ เป็ดจ้า
-
ก็ว่าเฮียเค้าจะเป็นคนดีอ่ะนะ พอมาตอนนี้ยิ่งมั่นใจมากกว่าเดิม
ว่าหนูจะปลอดภัยและได้กลับไปหาพ่อนกในไม่ช้า
ถ้าไม่ทะเลาะกับเบียร์จนฆ่ากันตายก่อนล่ะก็นะ :laugh:
แล้วที่ติดคุกก็อาจเป็นไปได้ว่าเป็นการเข้าใจผิดหรือถูกใส่ร้าย
ก็เดากันไป ก็พระเอกจะเป็นคนร้ายได้ยังไงล่ะเนาะ :m17:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ นานแค่ไหนก็จะรอจ้า :mew1:
-
อ๊ากกกกกตกลงมันยังไงกันละเนี่ย
อิเฮียที่ติดคุกนี่โดนใส่ร้ายว่าฆ่าพ่อตัวเองหรือป่าวเนี่ย
กลัวแบบว่านายเอกเป็นผู้บริสุธิท์พระเอกติดคุกนี่มันจะ
ลงเอยกันยังไงรีบมาเฉลยโดยด่วนมันค้างคา
(หรือเราคิดมากเกินไปเองฮ่าฮ่า) :katai5:
+1และเป็ด
-
อยากเห็นหน้าเฮียอ่ะ
คุณโจรผู้มีอิทธิพล
คริคริ
-
อยากรู้ภูมิหลังเฮีย แต่ตอนนี้อยากรู้มากว่าเฮียชื่อไร
:กอด1: :L2:
-
:hao6: อยากเห็นหน้าเฮียยยยยยยยยยยยยยยยย
รู้สึกหนูนี่กวนโอ๊ยมากกกก :hao7: 555++
หุหุหุ เฮียคือใครน้อออออ :mew2:
-
อยากอ่านต่อค่ะ
เฮียเค้าถูกใส่ร้ายจนติดคุกหรือเปล่าเนี่ย :hao4:
-
ฮาพ่อนกมาก ขนาดโดนจับ แกยังฮาได้
-
สงสารพ่อนกนะ...เป็นห่วงลูกหนูมาก ๆ เลย แม่ไก่เข้าฝันบอกแกหน่อยสิว่า
ไม่ต้องห่วงลูก เพราะลูกเขยในอนาคตเค้าดูแลให้อย่างดีแล้ว
แต่สงสัยเฮียโดนคดีอะไร...ร้ายแรงไหม อนาคตลูกหนูต้องคอยส่งข้าวส่งน้ำให้หรือเปล่า
รอต่อไปค่ะ
:กอด1: & :pig4:
-
>>ป.4<<
ผมเริ่มขยุกขยิกตัวหลังจากหลับไปนานอยู่ ดีขึ้นมาหน่อยไม่ค่อยเพลียเท่าไรแล้ว แต่เจ็บปากเหมือนกันวุ้ย เออ พูดถึงเจ็บปากเมื่อคืนช่วงเคลิ้ม เหมือนปากจะโดนประกบด้วยผ้าหลายครั้ง 555 คิดว่าติดเรทล่ะสิ
“ยังมืดอยู่เลย”ผมพึมพำเมื่อดูบรรยากาศรอบตัว ก่อนจะกระเด้งตัวลุกขึ้นเมื่อรู้สึกการกระดุกกระดิกตรงหู
“กูปวดเยี่ยว”ไอ้เฮียพูดบิดตัวสลัดขาไปมาคลายความเมื่อยก่อนจะลุกไปเอาน้ำ(เยี่ยว)ออก นี่ผมนอนหนุนตักมันทั้งคืนเลยเหรอนี่ กูว่าแล้วอะไรแทงหู มีอารมณ์ตลอดมึง กับหูกูก็ไม่เว้น ดีนะไม่ตรงจมูกแม่งต้องอุดจนกูขาดอากาศตายแน่ ผมเลยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ โวยวายไปก็เท่านั้น ไม่ใช่คิดได้ ผมเจ็บปากต่างหาก เหลือบตาไปมองไอ้สองคนเก็บของเรียบร้อย ผมลุกขึ้นยืนบ้างตาสำรวจไปรอบๆ
“ต้องรอพระอาทิตย์ขึ้นก่อน ไม่รู้ทิศไหนเป็นทิศไหนเลยตอนนี้ เฮ้อ”ผมถอนหายใจหันกลับมาก็เจอคนมายืนตรงหน้าไม่ห่างมากนักพร้อมเสียงทักทายที่เข้าหูแต่ลงส้นตีน
“หลับสบายเชียวนะมึง ตักไอ้เฮียอุ่นไหมล่ะ ซี๊ด”ไอ้เหี้ยเบียร์ปากญาติสุนัขไม่เลิก แขวะกูแต่เช้ามืดแทนที่จะสูดอากาศดีๆ สมน้ำหน้ามึงน่าจะเจ็บไม่น้อยกว่ากูหรอก
“ปากมึงสงสัยไม่เจ็บอย่างเดียว ดูผ้ามันตุงผิดปกติสงสัยจะยื่นยาวเหมือนปากหมาแล้วมั้ง อูย”ผมว่ามันกลับไปมั่งเอามือกุมปากนิดๆ
“ไม่เข็ดนะมึง”มันปรี่เข้ามา ผมก็ยืนเต็มความสูงที่มีอยู่ทั้งหมด ถึงความสูงกูไม่หดแต่มันก็ไม่เพิ่มโว้ย แต่ผมก็ไม่ได้เตี้ยกว่ามันเท่าไร ไอ้ขัดยังเตี้ยกว่าผมอีก ไอ้เฮียสูงที่สุด มันถึงได้เป็นเฮียไอ้พวกนี้
“เอาสิวะ”ผมถกแขนเสื้อเตรียมจะตีกับมันรับอรุณ
“ไอ้เหี้ย พวกมึงจะอะไรนักหนาวะ ไอ้เบียร์มึงก็ชอบไปยุ่งกับมันอยู่เรื่อย ไปไป”ไอ้ขัดหรือไอ้รันเข้ามาขัดทัพไว้ก่อน”ยังอีก มึงอยากให้ไอ้เฮียมาจัดการเองใช่ไหม”ไอ้รันพูดย้ำเมื่อมันยังไม่ยอมถอย ก่อนจิ๊ปากสะบัดหน้าไป
“มึงก็เหมือนกันเจียมตัวมั่งสิวะ เป็นตัวประกันยังอวดดีอยู่ได้ อย่าคิดว่าไอ้เฮียมันคุ้มหัวมึงอยู่นะ ถ้ามันรำคาญขึ้นมา มึงก็ไม่เว้น”ไอ้ขัดหันมาพูดกับผมแบบเตือนกลายๆ
“กูอยู่ของกูดีๆ พวกมึงนั่นแหละมาทำชีวิตกูเป็นแบบนี้”ผมพูดและหันหลังเดินไปที่เดิม ไอ้ขัดไม่ได้พูดอะไรอีก มีแต่เสียงถอนหายใจแรงๆ ให้โพรงจมูกมึงไหม้ไปเลย
“เรียบร้อยหรือยัง”เสียงไอ้เฮียดังขึ้นหลังจากมันหายไปพัก ไปขี้มาสิมึง ไม่ต้องมาใกล้กูเลย
“อืม”เสียงไอ้ส้นตีนรับคำ ทีนี้พูดน้อย
“แผนที่ยังอยู่หรือเปล่า ไอ้รัน”มันพูดถึงแผนที่ อ้าวมีแผนที่แล้วเอากูมาด้วยทำไมวะ
“อยู่นี่”ไอ้รันพูดและควักออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เสื้อกูนี่หว่า กางเกงก็ของกู กูเลิกแปลกใจดีกว่ามันต้องของกูอยู่แล้วเพราะพวกมึงปล้นมาจากบ้านกูทั้งนั้นรวมทั้งกูด้วย
“อีกไกลไหมจะถึงตรงที่มึงบอก”ไอ้เฮียเดินมาถามผมที่นั่งจุมปุ๊กเอาไม้เขี่ยพื้นไปมา ผมเงยหน้ามองก่อนจะชี้ไปข้างบน
“ต้องใช้เครื่องบินเลยเหรอวะ”ไอ้รันพูดแหวกอากาศออกมา บ่องตรงมึงคิดได้ไง
“เห๊อะ กูว่าแล้วมันโกหก หน้าอย่างมันน่ะเหรอจะเคยเข้าป่า ถึงจะลูกชาวนาชาวสวนแต่ท่าทางสำอางไม่เคยลำบาก ไม่น่าเอามาเป็นภาระเลย กูว่าเก็บมันดีกว่า”ไอ้ส้นตีนพูดเยาะผมมือเท้าเอว ตีนมันกระดิก ตาจ้องอย่างเอาเรื่อง
“พูดดีๆ”ไอ้เฮียพูดตามแบบของมัน
“พูดดีกับมันรู้เรื่องที่ไหน ต้องให้เจ็บตัวก่อน”ไอ้ส้นตีนเดินเข้ามาแต่ต้องหยุดเมื่อไอ้เฮียพูดต่อ
“ไม่ได้หมายถึงมึง”มันปรายตามอง ก่อนจะหันมาทางผม
“เช้าอีกหน่อย ตอนนี้กูดูทิศไม่ออก”ผมตอบก่อนจะลุกมั่ง นั่งนานๆเหน็บกินเดี๋ยวมันมาช่วยเหยียบ มันพยักหน้าก่อนจะส่งแผนที่ที่น่าจะเขียนขึ้นเองส่งให้ไอ้รันเก็บตามเดิม
“ไอ้เบียร์เคลียร์พื้นที่อีกที จะได้เดินทางต่อ กูได้ยินเสียงน้ำตกน่าจะไม่ไกลเท่าไร”ไอ้เฮียสั่งไอ้เบียร์ให้ดูความเรียบร้อยหรือเก็บหลักฐานให้ดีไม่งั้นจะโดนตามมาทัน
“เออดี เผื่อจะล้างตัวหน่อย”ไอ้รันพูดบ้าง ดีจะได้เอาเฮียพวกมึงล้างตูดด้วย ผมมองมันที่หันหน้าไปทางทิศที่ได้ยินเสียง อืม แต่มันได้ยินเสียงน้ำตกถ้าอย่างนั้นตอนนี้เราน่าจะอยู่ทิศเหนือ เกือบสามสิบกิโลจะถึงถนนใหญ่ผ่านไปอีกจังหวัดและเป็นเส้นทางขึ้นภาคเหนือด้วย เอาวะอดทน ไอ้หนู สู้สู้ แล้วถ้าเกิดถึงแล้วมันฆ่าผมปิดปากล่ะ ไอ้หนู ชู่ว์ชู่ว์ อย่าคิดดังเดี๋ยวมันรู้ว่ามึงรู้แล้วหรือชี้แนวทางให้มันฆ่ามึงอีก เงียบเอาไว้ มีโอกาสค่อยโกย
“เรียบร้อยไปเลยดีกว่า เดี๋ยวญาติไอ้เด็กเหี้ยนี่จะตามมาทัน”ไอ้เบียร์ยังไม่วายเหน็บผมอีก ถามจริงกูไปแย่งเมียมึงหรือไงวะ ถึงได้แดกดันกูอยู่ได้ เอ๊ะ หรือว่ากูไปแย่งผัวมันโดยไม่รู้ตัว ต้องใช่แน่ๆมันหึงไอ้เฮียที่ให้กูหนุนตัก ชัดเลยมันต้องเป็นผัวเมียกันแน่นอน ไอ้เฮียคงเป็นผัวมันกูตัดสินจากสรีระและไอ้รันน่าจะเป็นเมียน้อยดูไม่ค่อยกล้าหือเท่าไร อย่ามาดึงกูไปร่วมบ่วงขี้กับพวกมึงนะโว้ย ไปเคลียร์กันเองกูไม่เกี่ยว หรือถ้าผัวพวกมึงอยากเป็นเมียกูก็ช่วยไม่ได้ คนมันหล่อ คิดเข้าไปความสุขก่อนตายจะคิดอะไรก็ได้
“ไป”ไอ้เฮียเดินมาคว้าแขน ผมบิดออก อย่ามาจับกูเดี๋ยวเมียมึงจิกกูอีก
“กูไม่หนีหรอก”ผมตอบก่อนจะเดินนำ แต่ยังไม่ก้าวที่สาม “โอ้ยยยย จิกหัวกูทำไม”ผมร้องและถามไอ้คนที่ดึงผมจนเกือบหงายหลัง อุตส่าห์บำรุงให้เงางามสลวย ต้องมาร่วงเพราะน้ำมือมึงแถมก่อนหน้าจับเยี่ยวมาอีก แหวะ
“เดินกับกู”ไอ้เฮียสั่งข้างหู ก่อนมันจะปล่อยและเอาเชือกมัดข้อมือผม นี่มึงคิดจะผูกมัดกูเหรอ แค่ใกล้ชิดเมียมึงก็แทบจะเหน็บสีข้างกูอยู่แล้ว
”เดิน”มันไม่พูดเปล่ากระตุกเชือกด้วย กูไม่ใช่ไอ้ตะบัน เดี๋ยวแม่งต้องมีแขวะ
“ดีเว้ย ในป่ามีหมาด้วย ครึครึ”นั่นไง กูชักเริ่มมีญาณทิพย์บวกจิตสัมผัสแล้ว ไอ้สัด ได้ทีนะมึง หึงผัวล่ะสิ
“นั่นดิ”อีเมียน้อยเสริมมั่ง ก่อนมันจะหัวเราะให้กัน ถ้าไม่ติดว่ามึงเป็นผู้ชาย กูจะลองมีเมีย มอ .บางขวางสักหน่อยเดี๋ยวมึงเจอกู
“เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอ ในป่ามีเหี้ยลากหางตามหมาด้วย หึหึ”ผมพูดลอยๆหัวเราะมั่ง
“เฮ้ย มะ”พูดแทบพร้อมกัน
“หุบปาก” สะใจเจอผัวตวาดเข้าให้ ให้รู้มั่งตอนนี้ถังขี้ใครแรงส์ ก๊ากกกกกกกกกก ในใจครับ เงียบกริบไปเลย ผมไม่พูดอะไรอีกเดินต่ออย่างสบายใจนิดๆ ไม่รู้สิตอนนี้ความกลัวมันหายไปไหนแล้ว สงสัยไว้ใกล้ถึงที่หมายมันคงมาเยือนอีกครั้งมั้ง ผมเดินไปตามเสียงที่ได้ยิน พระอาทิตย์เก็ทอัพแล้ว ทำให้รู้ทิศที่แน่นอน
“พวกนั้นยังตามเราอยู่หรือเปล่าวะ”เสียงไอ้รัน หรือ อดีตชื่อไอ้ขัด พูดขึ้นมา
“ตามสิ วันนี้คงมากกว่าเดิม คงมีทั้งหน่วยยั่วสวาท คุณสุนัขตำรวจ ด้วยล่ะมั้ง”ไอ้ส้นตีนเบียร์พูดขำๆ จากคำพูดและลักษณะดูมันเป็นคนกล้าได้กล้าเสีย(ตัว)แต่ออกจะใจร้อน ส่วนไอ้ขัดก็คงเหมือนกันแต่ใจร่มกว่ามันหน่อย ส่วนไอ้เฮีย ดูยากว่ะ พูดน้อย ต่อยก็คงหนักดูจากการกระชากลากถูและยัดปากกู ก็จะตายห่าอยู่แล้ว แค่มือมันนะ ตีนมันก็ใช่ย่อยถ้าเจอเข้าไปทั้งหน้าทั้งปากแหกแน่กู แล้วไอ้นั่นมันล่ะถ้ายัดเข้าไปไม่แหกเลยเหรอ ไอ้สองตัวนั้นมันก็ยังอยู่ดีนี่หว่า เฮ้ย นี่ผมคิดเรื่องอะไรวะเนี่ยเวลาแบบนี้แทนที่จะคิดว่ากูจะรอดไหม แต่ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่าดูมันใจเย็นกับผมมากนะ อาจเป็นเพราะว่าผมยังมีประโยชน์อยู่มั้ง พอหมดก็คงเชือดภาระอย่างผมแน่ ผมคงไม่โชคดีที่จะเจอนักโทษใจดีและมีสัจจะเหมือนในละครคอมเมดี้ซิทคอมเฮฮาหรอก
“ถึงแล้ว”ผมบอกเมื่อถึงน้ำตกที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ ตอนนี้เริ่มเข้าหน้าฝนทำให้มีน้ำเต็มอยู่
“กูโคตรอยากอาบน้ำเลยว่ะ มึงดูสิไอ้เบียร์”ไอ้รันพูดเสียงตื่นเต้นเหมือนเด็กที่พ่อแม่พามาเที่ยวหรือมาทัศนะศึกษากับโรงเรียน มึงไม่เหมือนนักโทษใจโฉดเลยตอนนี้
“อืม แต่จะดีเหรอวะ แค่พักและเติมน้ำเอาไว้กินกลางทางก็พอมั้ง”ไอ้เบียร์รับคำแต่ก็ยังพะวงกลัวว่าเจ้าหน้าที่จะตามมาทัน และตรงนี้ถ้าผมจำไม่ผิด ห่างไปประมาณห้ากิโลมีบ้านพักเจ้าหน้าที่อยู่ ใจผมเริ่มฟูขึ้น ภาวนาให้พวกมันพักเล่นน้ำและส่งเสียงให้ดังสุดๆเขาจะได้ได้ยิน หึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ปึก
“อ่อก ทุบกูทำไม”ไอ้เฮีย แม่ง ทุบหลังผมอีกแล้ว กูไม่ได้มีอะไรติดคอ
“นึกว่าตะคริวแดกปากมึง เห็นอ้าค้าง”มันบอกความปรารถนาดีในการทุบ เชี่ยเอ้ย กูฉีกยิ้มและจินตนาการอยู่ ช่างแม่ง ขืนพูดไปมันก็รู้สิ ปล่อยมันไปก่อน
“ครึ่งชั่วโมงน่าจะทัน พวกมึงก่อน”ไอ้เฮียคาดคะเนตามองรอบๆ ก่อนจะหยุดตรงทิศที่ผมคิด ได้โปรดพักหูพักตาพักสมองอันเจิดจรัสของมึงบ้างเถอะ อย่าไปทางนั้นเลย หรือถ้ามึงจะไปขอให้เขาจ๊ะเอ๋แล้วจับมึงซะ
“เฮ้ย มึงลงไหม”เสียงไอ้ขัด ขัดความคิดภาวนาผม มันกวักมือหยอยๆ กูเพื่อนมึงเหรอ ห๊ะ ผมส่ายหน้าเบือนกลับที่เดิม ต้องผงะหงายหลัง”ไอ้เหี้ย ตกใจหมดยื่นมาแม่งซะใกล้”ผมด่าไอ้เฮียที่สะเออะลอยหน้าที่โพกผ้าตรงหน้า ทำเหมือนพ่อกูไม่มีผิด มันไม่พูดไม่จาลากผมไปนั่งตรงต้นไม้แกะเชือกออก อา อิสระแค่เอื้อม ก่อนจะปีกหักเมื่อโดนมัดกับกิ่งไม้ที่แข็งแรง สันดานนึกว่าจะปล่อยกู
“รอกูตรงนี้”มันบอกหลังผูกเสร็จดึงจนแน่ใจว่าไม่หลุด
“ไม่บอกกูก็ต้องรออยู่แล้ว ฉิบหายมัดอย่างกับผูกตราสังข์จะไปไหนได้วะ”ผมย้อนมันกลับอย่างลืมตัว นึกขึ้นได้ก็ไม่ทันแล้วปล่อยไปเป็นฝูงเลย เดี๋ยวมันคงฌาปนกิจกูต่อแน่เลย คอตกไว้อาลัยให้ตัวเองแต่ยังมีเงาหัวอยู่นี่หว่า เงยหน้ามันเดินไปแล้ว ผมมองสักพักก่อนจะหันไปมองไอ้สองคนที่เริงร่า ผมกระตุกยิ้ม ไอ้สัด ขนมาหมดห้องน้ำกูเลยมั้ง สบู่เหลว ยาสีฟัน แปรงสีฟัน ยาสระ ยานวด พกมาสระขนรักแร้กับขนล่างมึงหรือไง ขนบนหัวแทบไม่มี พวกมันนั่งหันหลังล้างหน้าแปรงฟันกันอยู่ ผมมองน้ำตกที่ใสไหลจากที่สูงสู่เบื้องล่างแตกกระเซ็นเย็นตาเย็นใจ ไอ้เบียร์มีรอยสักรูปงูตัวใหญ่ตรงสีข้างด้วย ไอ้รันไม่มีแต่ผิวในร่มผ้ามันขาวนะ ผมพิจารณามันสองคน และสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
“อ๊ากกกกกกกกกกกก มด ๆๆๆๆๆๆๆๆ กัดกูกกกกกกกกกกกกก”ผมร้องอย่างดังเต้นสะบัดสะโพกไปมาพร้อมซอยเท้ายิกๆเมื่อก้มไปดูเห็นมดแดงไฟรุมประชาทัณฑ์ตีนผมอยู่ ทำเอา มันสองตัวหันหน้ามาหาผมที่เต้นก่อนตาจะอุตริสังเกตสิ่งตรงหน้า ขาก็ยังไม่หยุดซอย ไม่อยากจะเชื่อหน้าแบบนี้เป็นนักโทษ ไอ้รันหน้าตาน่ารักเหมือนพวกลูกครึ่ง ไอ้เหี้ยเบียร์หน้าตรงข้ามออกตี๋ๆแต่คิ้วเข้ม ก่อนมันจะวิ่งขึ้นมาเอามืออุดปากผม
“อื๊อๆๆๆๆ”ผมร้องตาเหลือก แม่งปิดจมูกผมด้วย คิดดูมันสองคนสี่มือ
“มึงร้องเรียกพ่อมึงมาเหรอ”ไอ้เบียร์เน้นเสียงใส่ผม โถไอ้เหี้ยพ่อกูได้ยินก็ดีสิ เมื่อคืนกูยิ่งฝันเห็นแกนั่งร้องไห้กระซิกๆมือก็สั่นระริกกรวดน้ำให้กูอยู่
“สัด”ไอ้รันพูดพร้อมควักมีดออกมา ผมตาเหลือก นี่กูต้องมาตายสภาพนี้เหรอวะก่อนจะรู้สึกแรงเหวี่ยง”อ้าว ไอ้เหี้ยวิ่งลงน้ำสิเดี๋ยวพองหรอกมึง”ไอ้รันดันหลัง ไอ้เบียร์ถีบก้น ส่งจนถึงน้ำผมลงไปยืนซอยเท้าต่อ ได้ยินพวกมันหัวเราะ
“ไอ้เด็กเวร สมน้ำหน้า พูดมากนัก”ไอ้เบียร์สมน้ำหน้า ผมเงยไปมองพวกมันทำหน้ากลั้นหัวเราะอยู่ ทีนี้กูเห็นเต็มๆตาเลยว่าหน้ามึงสองตัวเป็นยังไง ก่อนผมจะทำหน้าแบบพวกมันบ้าง
“เฮ้ย มึงขำอะไรวะ”ไอ้รันเท้าเอวถามผมที่เอามือกุมท้อง ตีนก็ยกถูขาสลับไปมาด้วย
“มดกัดจนเสียสติหรือไงวะ”ไอ้เบียร์ถามมั่ง
“กูนึกว่าอยู่ฉิมพลี เห็นครุฑอยู่ตรงหน้า ครึครึ”ผมบอกมันกลั้วหัวเราะ มันทำหน้างง มองหน้ากัน ไอ้รันคงนึกได้ก่อน
“ก๊ากกกกกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เออๆ กูเพิ่งสังเกต”ไอ้รันปล่อยสุดเสียงมือชี้ปากไอ้เบียร์ที่บวมตุ่ย หมัดกูใช้ได้เหมือนกันนี่หว่านี่ขนาดมันมีผ้ากั้นยังขนาดนี้ ถ้าไม่มีจะขนาดไหน โอ้ยแค่ขี้คุยในความคิดกูก็มีความสุขแล้ว
“ไอ้รัน มึงจะเรียกพ่อมึงอีกคนหรือไง”ไอ้เบียร์ว่าเอามือดันปากมันไปด้วย ก่อนจะหันมามองผม “เฮ้ย มึงเห็นหน้าพวกกูแล้ว”ไอ้เบียร์เพิ่งนึกขึ้นได้
“เออ เหี้ยแล้ว”ไอ้รันลนลานวิ่งไปหยิบผ้าจะปิด
“ไอ้รัน ไม่ทันแล้วมึง แม่งเอ้ย”ไอ้เบียร์หยุดมันด้วยเสียง สบถนิดๆ หันมามองผม
“มึงหันกันมาเองนะ กูไม่ได้เรียกสักหน่อย”ผมออกตัวทันที อย่ามาโยนความผิดให้กู โน่นไปกระทืบรังมดหรือไอ้เฮียที่เป็นต้นคิดผูกกูไว้ตรงนั้น
“มึงเสือกแหกปากทำไม”ไอ้เบียร์เดินมาดึงแขนผมก่อนจะเหวี่ยงลงกับพื้น
“ก็มดมันกัดกูก็ต้องร้องสิ จะให้กูร้องในใจหรือไง”ผมพูดใส่มัน ก่อนจะถูกกระชากเสื้อขึ้นมา
“วอนนะมึง ที่ปากกูเป็นแบบนี้ฝีมือมึงใช่ไหม”มันแสยะยิ้มพูดใส่ผม ตอนนี้ถ้ามันเป็นบอยแบนด์เกาหลีแต่พฤติกรรมเหี้ยผมคงเป็นแฟนคลับมันไม่ลงแน่ หน้าแม่งเหมือนพวกตัวโกงในหนังซีรี่ย์ดังที่ฉายสามเวลาไม่รวมรีรัน
“มึงทำกูก่อน”ผมบอกมันกลับ หางตาเห็นไอ้รันรีบเก็บของอยู่
“ไอ้เบียร์ อย่าทำมัน รอไอ้เฮียก่อน”ไอ้รันพูดเตือนสติมัน
“กูไม่ฆ่ามันหรอก แค่อยากเอาคืนนิดหน่อย”มันยกยิ้มพูดใส่ผม เงื้อมัดแต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ โดยเฉพาะพระเอกอย่างผม
”อ๊ากกกกกกกกกกกกก ไอ้สัด ไข่กู”มันทรุดกับพื้นเมื่อเจอขุนเข่ากระเด้าเป้าเข้าไปเต็มๆ เป็นโอกาสผม วิ่งสิครับ ไอ้รันมัวตาโตตกใจที่เห็นเพื่อนมันทรุด
“เฮ้ย มันหนีไปแล้ว ซวยแน่”ไอ้รันพูดตามหลัง ผมไม่อยู่ฟังมันหรอกครับ โกยอย่างเดียววิ่งก่อนทิศค่อยดูทีหลัง
/
/
/
“โอย แฮ่ก แฮ่ก”เสียงผมเองครับ นั่งหอบแดกเป็นหมาเพลียแดดใต้ต้นไม้ใหญ่ หูก็ฟังเสียงไปด้วยว่าไอ้พวกนั้นตามมาไหม ผมไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งมาไกลขนาดไหนหรือวิ่งวนไปมา ดูจากพระอาทิตย์น่าจะวิ่งมาทางทิศใต้ ถ้าจะกลับไปหมู่บ้านต้องเดินย้อนแต่ถ้ามุ่งไปข้างหน้าจะไปโผล่อีกหมู่บ้านหนึ่ง
“พวกมันคงไม่เสียเวลาตามหรอกมั้ง สู้รีบหนีดีกว่า”ผมพูดเองเออเอง ถ้าผมเป็นพวกมันจะทำแบบนั้นนะ แต่ถ้าเกิดมันย้อนกลับมาฆ่าพ่อกับผมทีหลังล่ะ ผมชักเริ่มกลัวซะแล้วสิ ไม่ได้ ไอ้หนูตั้งสติไว้ หนีไปให้ได้ เจอหน้าพ่อเมื่อไรเก็บกระเป๋าทำพาสปอร์ตพาพ่อออกนอกประเทศก่อน ระหว่างที่กำลังคิดผมได้ยินเสียงเหมือน อืม คุ้นๆ วะ ผมลุกเดินไปตามเสียง ชัดเลยเสียงเลื่อยไฟฟ้าหรือจะเป็นเครื่องตัดหญ้า ไอ้บ้า ป่ารกขนาดนี้ใครจะบ้ามาตัดหญ้า ตัดไม้ก็ไปอย่าง ห๊ะ ตัดไม้ อย่าบอกนะว่ามีพวกลักลอบมาตัดไม้ ไม่น่าจะใช่เพราะคราวก่อนเจอเจ้าหน้าที่กวาดจับไปหมดแล้วนิ หรือเป็นไม้ที่ได้รับอนุญาต หรือ หรือ หรือเหี้ยอะไรอีก ไอ้หนูมึงเดินจนถึงแล้วเบิ่งตาดูสิวะ ผมค่อยๆย่างเท้าเปล่าเข้าไปเสือกลืมหยิบรองเท้ามาอีกกู เจ็บตีนไปหมดเพิ่งจะรู้สึก
“ชาวบ้านนี่หว่า”ผมนั่งตรงพุ่มไม้ใหญ่ เห็นผู้ชายหกคนกำลังเลื่อยไม้อยู่ หน้าตาเหมือนชาวบ้านทั่วไปไม่น่าจะเป็นพวกลักลอบนะ เดินไปขอความช่วยเหลือดีไหมวะ หรือสังเกตดูไปก่อนเผื่อไม่ใช่ เดิน ไม่เดิน ไป ไม่ไป เอาไงดีวะ ไม่ดีกว่าปล่อยผ่านไปก่อน เอาไว้ไปเจอเจ้าหน้าที่ค่อยบอกเขา ผมค่อยๆถอยหลัง กร๊อบ โอ้ย พล็อตเน่าแท้หลาว พระเอกหนีทีไรมีอุปสรรคทุกที แม่งหันมากันแล้วปืนตั้งเตรียมพร้อมเลย ไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาซะแล้ว
“ใครอยู่ตรงนั้นวะ”หนึ่งในนั้นตะโกนถาม ถ้ากูร้องเมี๊ยว เมี๊ยว ออกไป ต้องจับได้แน่ ไอ้เสียงแมวป่าก็เสือกร้องไม่ได้อีก เสียงหมายิ่งแล้วใหญ่ เสียงไก่ล่ะ ทางที่ดีกูหุบปากดีกว่า
“ออกมา ไม่งั้นกูยิงนะมึง”ตะโกนข่มขู่ เอาสิมึงยิงเลย ทีนี้ทั้งเจ้าหน้าที่ทั้งนักโทษ แม่งได้แห่มาแน่ถ้าผ่านมาได้ยิน
“อย่าเสือกยิง เดี๋ยวญาติมึงจะแห่มา”ทำไมมันต้องมีคนฉลาดอยู่ในหมู่โจรด้วยวะ
“มึงสองคนลองเดินไปดูสิ เป็นเหี้ยอะไรก็แล้วแต่ เก็บซะ”ไอ้คนตัวโตหนวดครึ้มสั่งการ กูอยากจะบอกว่า จากหางจุกตูด หนีเสือปะจระเข้ ตอนนี้รวมที่กูหมดเลย เกือบลืม ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา สงสัยไม่เข้าเรื่อง ไม่น่าเดินมาเลยกู ถ้าถอยอีกตอนนี้พวกมันต้องรู้แน่ว่าผมอยู่ตรงนี้ ตาเหลือบไปเห็นกิ่งไม้แห้ง ผมหยิบและขว้างไปอีกทาง ฟุบ อีกอัน ฟุบ ฟุบ
“เฮ้ย ทางโน้น”พวกมันวิ่งไปตามเสียง ผมถอนหายใจโล่งอก ชะโงกไปมองนั่งรอเวลาสักพัก ค่อยๆถอยหลัง ถอย ถอย ถอย กิ๊ก ที่ไม่ใช่ ชู้ คู่ขา แต่เป็นเสียงปืน
“ฉลาดนักนะมึง ลุกขึ้น”จ่อหัวเต็ม ผมค่อยๆลุก ว่าแต่กูมึงก็ฉลาดไม่เสือกวิ่งตามไอ้พวกนั้นไปวะ
“มึงเป็นใคร”มันเตะขาผมจนพับไปคุกเข่า
“เป็นชาวบ้านแถวนี้”ผมบอกมันตามจริง
“ตำรวจมากกว่ามั้ง ลูกพี่”ไอ้ลูกน้องที่เหลืออยู่เสนอหน้าฉลาดมั่ง
“ไม่น่าใช่ ตำรวจไม่โง่มาคนเดียวหรอก”ลูกพี่มันฉลาดกว่า เอาด้ามปืนดันหัวผมอีก พ่องมึงเขาไม่บอกหรือไงอย่าเอามีดเอาปืนมาจ่อเดี๋ยวผีผลัก
”มึงเป็นใครกันแน่ และมากับใคร”มันถามย้ำอีก
“เป็นคนแถวนี้ และมาคนเดียว”ผมตอบมันห้วนๆ ไอ้พวกนี้ก็เลวไม่ต่างจากนักโทษที่ติดคุก บางคนนะ ถึงผมจะไม่รู้ว่ามันเคยฆ่าใครหรือเปล่าแต่การกระทำของมันก็บอกว่าเลว ตัดไม้ทำลายป่า และผมเบิกตานิดๆเมื่อมองเห็นซากสัตว์จมกองเลือด ฮึ่ม ไอ้เลว เจ้าป่าเจ้าเขาช่วยลูกให้รอดไปแจ้งกรมป่าไม้ด้วยเถอะ สาธุ เอ๊ะ ทำไมตอนที่อยู่กับไอ้พวกนั้นผมไม่เคยขอเจ้าป่าเจ้าเขาให้ช่วยพาหนีวะ ผลัวะ
“อุ๊บ”ผมกลั้นเสียงร้อง มันเอาด้ามปืนกระแทกตรงกลางหลัง ร้องให้พวกมึง กูร้องให้มดที่กัดดีกว่า
“กูให้มึงตอบอีกที ตอบไม่ดีกูเชือดมึงแน่”ไอ้หัวหน้ามันขู่ผม ปากแสยะยิ้ม
“ก็บอกไปแล้ว จะให้พูดยังไง กูไม่ใช่ตำรวจ ไม่ใช่ป่าไม้ แค่คนธรรมดา”ผมเงยหน้าไปตอบมัน ที่จ้องตอบ ก่อนจะเอามือหยาบกร้านกว่าไอ้เฮียมาบีบคางผม
“หึ มึงนี่กล้าดีแท้ จ้องตาไม่มีสลด”มันกระตุกยิ้ม ลูบหน้าผมไปมา สะอิดสะเอียนฉิบหาย
“ลูกพี่ ไอ้หนุ่มนี่มันหล่อนะ แต่ดูอีกทีก็น่าเจี๊ยะวะ ขาวใสอย่างกับไอ้หนุ่มกรุง หรือไอ้พวกนักร้องเกาหลีที่ฮิตๆเหมือนกันนะ”ไอ้ลูกน้องมันเดินมาใกล้เอามือจับผมขึ้นไปทำท่าสูดดม ผมสะบัดออกตาวาวใส่ มันหัวเราะชอบใจ
“มึงจะเอามันเหรอวะ”ลูกพี่มันถามเสียงขบขัน
“ได้ก็ดี แก้เงี่ยนไม่ได้เอาน้ำออกมานานแล้ว”มันพูดด้วยถ้อยคำน่ารังเกียจ
“ขอกูก่อนแล้วกัน กูไม่เอาหรอก แค่ให้มันอมก็พอแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอ้ลูกพี่มันทุเรศไม่ต่างกัน มึงงัดมายัดปากกูเมื่อไรจะกัดให้ขาดเลยมึง ผมกัดฟันรอโอกาส ดีนะที่เชือกหลุดจากมือไปแล้ว
“ได้ ว่าแต่ไม่รอไอ้พวกนั้นก่อนเหรอพี่ จะได้ให้มันดูด้วย”ไอ้ลูกน้องมันเสนอหน้าแนะมาอีก
“เห่ย เอาไว้ให้พวกมันดูตอนมึงล่อดีกว่า ตอนนี้ หึหึ”มันดึงผมขึ้น ก่อนมันจะล้มลง
”อุ๊บ ไอ้”มันร้องเมื่อโดนหมัดฮุกเข้าปลายคาง ไอ้ลูกน้องมันถือมีด ผมหันไปตวัดตีนใส่จนหลุดและเตะมันอย่างแรงเข้าที่ท้องทรุดไปอีก
“หายเงี่ยนไหมล่ะมึง”ผมเยาะมันมั่งแต่ไม่ข้าม หยิบปืนขึ้นมาจ่อ”อย่าเสือกตามกูมาล่ะ ยิงไส้แตกแน่”ผมกำลังจะหนี
“วางปืนลง”เสียงมารดังข้างหลังผม พอดีกับไอ้ลูกพี่มันลุกขึ้นมาได้กระชากปืนไปจากมือ
“เก่งนักนะมึง”มันเดินเข้ามาตบซ้ำจนหน้าผมหัน ต่อยท้องอีกจนทรุด
“พวกมึงจับมันขึงพรืด กูจะเสียบมัน”ไอ้หัวหน้ามันสั่ง ผมหรี่ตามองก่อนจะยันไอ้คนที่เข้ามาจับ แต่ยังจุกอยู่พอควร พระเอกคนเดียวหรือจะสู้ผู้ร้ายหลายคนได้
ต่อ ต่อ
-
“หึหึ ไม่รอดแล้วมึง แก้ผ้ามันออก”ไอ้หัวหน้ามันสั่ง
“เดี๋ยว”ผมท้วงพวกมัน
“อะไร มึงจะบอกว่าอย่าแตกแถวได้ทุกคนเหรอ ฮ่าๆๆๆ”มันยังหัวเราะไม่เลิก ไอ้สัดเมื่อกี้ฟันมึงน่าจะหลุดนะ
“เปล่า กูแค่จะบอกว่า พวกมึงเอาเวลาที่สนุกหนีก่อนดีกว่าไหม”ผมส่ายหน้าพูดกับมัน
“มึงพูดอะไร”ไอ้หัวหน้ามันขมวดคิ้ว
“ก็อีกไม่ถึงสิบนาที เจ้าหน้าที่จะมาแล้ว กูเพิ่งวิทยุแจ้งเขาไปเมื่อกี้เอง”ผมบอกพวกมันทำสีหน้ายิ้มๆ แต่ใจสั่นหน่อยๆ
“มึงอย่ามาโกหก พวกกูเข้ามาตัดไม่เคยมีใครรู้สักครั้ง และส่วนใหญ่ไอ้พวกสอดรู้สอดเห็นเหมือนมึงก็เป็นผีเฝ้าป่าโดยเฉพาะไอ้พวกเจ้าหน้าที่ หึหึ”มันเหยียบท้องผมพูดความเลวตัวเอง ผมใจฝ่อแต่ยังฝืนเล่นต่อ
“ไม่เชื่อก็ตามใจมึง วิทยุติดกูขว้างทิ้งไปแล้ว สักพักเถอะ ต่อให้มึงฆ่าสักเท่าไรก็ยังมีคนกล้าเข้ามาทำต่อ และคราวนี้เขาเตรียมการมาดี สายที่รายงานก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มันก็ไอ้คนประเภทมึงนี่แหละที่ถูกจับได้และเอาตัวรอดโดยร่วมมือกับเรา”ผมยกยิ้มใส่มันบ้าง เอาวะไม่ลองไม่รู้ แผนตื้นอาจจะรอดก็ได้ ถ้าไม่รอดก็ตายเป็นผีหลอกพวกมันและอยู่รักษาป่าต่อไป คนดีจริงกูขนาดจะตายยังใจหล่อ
“กูว่าแล้ว ว่ามึงไม่ใช่ชาวบ้านแถวนี้แน่ รายงานนายไหมพี่”ไอ้ลูกน้องมันอ๋อขึ้นมาเชียว ดี ช่วยเสริมแผนกูหน่อย
“ยังไม่ต้อง พวกมึงไปดูสิ สองคนพอ ที่เหลืออยู่นี่”ไอ้ลูกพี่มันสั่งหลังจากนิ่งไปพัก”กูป้องกันไว้ก่อนไม่ได้กลัวที่มึงขู่ และถ้ามึงโกหกมึงโดนเอาจนตายแน่”มันเหยียบหน้าท้องผมไปมาก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้จุดบุหรี่สูบลูกน้องมันที่จับผมก็ปล่อยอย่างชะล่าใจมันคงคิดว่าผมหมดฤทธิ์แล้ว ผมมองไปมา เอาไงกับไอ้คนทื่ถือปืนข้างๆผมดีวะ วินาทีเดียวผมตัดสินใจพุ่งเข้าหามันอย่างเร็วพลิกมันอยู่ข้างหน้า ปังงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงงปังงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงง รัวทะลุป่าให้แม่งได้ยินให้หมด ฝูงนกแตกฮือ
“เฮ้ย ไอ้เหี้ย ยิงมาทางนี้ทำไมวะ”ไอ้ลูกพี่มันโดดหลบแทบไม่ทัน ไอ้คนที่ถือปืนพยายามกระทุ้งผมออก แต่ผมจับมันแน่นมากลากมันถอยมาเรื่อยๆ มือก็กราดยิงไม่หยุด ก่อนจะผลักมันจนหน้าทิ่มและแย่งปืนวิ่งหนีทันที
“ตามไป อย่าให้มันรอดไปได้”ไอ้หัวหน้ามันตะโกนสั่ง พร้อมเสียงปืนไล่ตามหลัง โอ้ย วิ่งอีกแล้วกู ไม่เสียแรงเป็นแชมป์สารพัดวิ่งยกเว้นวิ่งราว ไอ้หนูคิดถึงแต่หน้าพ่อก็เลยวิ่งหน้าตั้งก้มไปด้วยกลิ้งไปด้วยหยุดไม่ได้ ถ้าหยุดกูได้มีผัวเป็นพรวนแน่ เห็นกูไว้ผมยาวไม่ได้เกิดอารมณ์พอกับไอ้เฮียเลย ทำไมผมต้องนึกถึงมันด้วยวะ ป่านนี้แม่งล้างตูดเสร็จแหกดากไปกันแล้วมั้ง ปังงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงง ผมกลิ้งไม่เป็นท่าเพราะนึกไม่ออกว่าจะลงท่าไหนดีปืนกระเด็นไปอีกทาง
“ฮ่าๆๆๆ เสร็จกู ตายซะมึง”ไอ้คนที่วิ่งตามมาทัน คงเป็นแชมป์วิ่งราวแน่หน้าเหี้ยขนาดนี้คงไม่ติดทีมชาติ แสยะยิ้ม ตลอด กูเห็นมาหลายเรื่องแล้วไอ้ผู้ร้ายที่ตายห่าไม่ใช่เพราะไม่เก่งหรอกแต่มัวลีลา ผมถอยก่อนจะเบิกตา
“เฮ้ย มาแล้วเหรอ”ผมพูดออกไปเสียงตื่นเต้นประดุจมีคนมาช่วย มันเกือบจะหันแต่
“ไอ้เหี้ย ไม่ต้องมาหลอกกู”มันเสือกรู้ทันอีก ฉิบหายตายของจริงแน่ มันยกปืนขึ้นผมหลับตา พ่อนกแม่ไก่ช่วยหนูด้วย ฉึก เสียงอะไรวะ ผมลืมตาข้างหนึ่งเห็นไอ้เลวล้มลงมาตรงหว่างขาที่อ้าทันทีกลัวมันซบตัก หลังมันมีมีดปัก คงไม่ใช่คิวปิดปักให้แน่ ผมเงยหน้าอ้าปากหวอ ชัดเลยของแท้ต้องโพกผ้า ไอ้เฮีย ไม่พูดไม่จาดึงมีดที่ปักออกน่าจะตัดขั้วหัวใจเลยมั้ง มันเดินมาฉุดให้ลุกขึ้น ผมมัวแต่ตะลึงตึงตึงว่ามึงมาได้ไง
“จะนั่งรอพวกมันมาล่อมึงหรือไง”มันพูดใส่ก่อนจะกระชากให้วิ่งต่อ มึงรู้อีกแล้วว่ากูรอ เอ้ย ว่ากูจะโดนล่อ ชีวิตกูตอนนี้นอกจากคำว่า ตาย ก็มีคำว่า วิ่ง เพื่อที่จะไปเจอคำว่า รอด ซึ่งกูจะได้เจอหรือเปล่าหนอ
“เฮ้ย มันอยู่ตรงโน้น”เสียงมันตะโกนไล่หลังมาอีก ไอ้เฮียหันไปมองก่อนจะดึงผมวิ่งๆๆๆๆ จนห่างมันก็พาหลบตรงพุ่มไม้ใหญ่ ผมนั่งหอบหายใจแรงแทบจะขาดใจ ตาเหมือนจะหรี่ลงแต่พยายามฝืน ได้ยินเหมือนพวกมันมาใกล้แล้ว ไอ้เฮียดึงผมเข้าไปใกล้สบตากันทั้งที่ยังหอบแต่ผมมากกว่ามัน ตาผมเริ่มเลือนรางหายใจถี่ขึ้นแต่ยังทันเห็นมันปลดผ้าคลุมออก ก่อนจะเบิกตาเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นแนบริมฝีปากไม่ได้บดเบียดสอดลิ้นแบบมีอารมณ์ มันถอนออกและประกบใหม่ทำอย่างนี้อยู่หลายครั้งจนผมรู้สึกหายใจคล่องขึ้น
“อยู่นิ่งๆพวกมันยังไม่ไปไหน”เสียงกระซิบดังอยู่เหนือหัว อะไรไม่รู้ทำให้ผมซุกตัวเข้าหามัน มือใหญ่ตบหลังเบาๆ ทำไมผมถึงไม่รังเกียจนะทั้งที่มือนี้เพิ่งฆ่าคนตายหมาดๆ หรือเพราะว่าไอ้นั่นมันเป็นคนชั่วสมควรแล้วที่พบจุดจบแบบนี้
“แม่งไปไหนวะ กูเห็นแวบๆเมื่อกี้”เสียงดังไม่ห่างจากที่เรานั่งอยู่ มันกระชับทั้งผมและหยิบปืนออกมาเตรียมพร้อม
“ยังไงก็ต้องหาให้เจอและฆ่ามัน ถ้าตายก็ต้องเห็นศพ ไม่งั้นลูกพี่เอาตายแน่ ต้องมีใครมาช่วยมันไป แถมฆ่าไอ้เชิงอีก”ไอ้เลวอีกตัวพูดและออกความเห็นก่อนเสียงจะเงียบไป ไอ้เฮียแหวกดูนั่งต่อสักพัก
“ไป”มันพูดแค่นั้นดึงให้ผมลุกและเดินต่อ ตามันก็ระวังไปด้วย
“มาได้ไง”ผมถามมันหลังจากเดินมาไกลพอสมควร
“เดิน”จุกสิกู ไม่น่าถาม ผมเหล่มองก่อนจะเดินต่อยังดีที่มันประคอง เออ มันโอบเอวผม และก่อนหน้ามันจูบผมด้วย ผมยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่าไม่ชอบ แต่ไม่ได้รังเกียจเท่าไอ้เหี้ยพวกนั้น ผมไม่ถามมันหรอกว่าจูบทำไม คิดซะว่ามันช่วยผายปอดก็แล้วกัน ไอ้ที่โอบก็เพราะผมหมดแรงและเจ็บตีน ก่อนมันจะหยุด ผมมองหน้ามันว่าหยุดทำไม อึ้งนิดๆกับใบหน้าที่ผมกระเสือกกระสนอยากจะเห็น บทจะเห็นก็ง่ายซะไม่มี แค่เสียปากให้ก็ได้แล้ว รู้งี้ยอมเสียตั้งแต่ที่บ้านก็ดีหรอกไม่ต้องถ่อมาถึงนี่ นั่นไม่ใช่ความคิดผมครับ
“ไหวหรือเปล่า”มันถาม ผมพยักหน้าก่อนจะหลุบแต่เหลือบนิดๆ
“มองกูตรงๆเลยก็ได้”มันพูดลอยๆปรายตาใส่
“เสียสายตา”ผมเหน็บมันกลับ ถ้ามึงสวยกูไม่เกี่ยง แต่นี่เสือก ฮึ่ย ไม่อยากจะพูดว่าหล่อเอาแค่ดูดีพอ ตามันคมจริงๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกเป็นสัน ผมไม่ได้ทำไฮไลท์ แต่สื่อว่าเกรียน
“แล้วมึงอึ้งทำไม”มันถามกลับ สัด สังเกตกูอีก
“ไม่นึกว่ามึงจะมีจมูก”ผมตอบมันกลับอย่างไม่รู้จะพูดอะไร มันคงไม่คิดว่าผมกวนตีนมันหรอกมั้งเวลาแบบนี้ มันมองก่อนจะเบือนหน้าออก จุกสิมึง ก่อนจะชะงักเมื่อมันย่อตัวลง ผมขมวดคิ้วนิดๆ
“ขึ้นมา”มันบอก ผมลังเลนิดๆก่อนจะทำตามที่พูด เข้าที่เรียบร้อยแต่มันยังไม่ลุก หันมามอง
”ถ้ารอดมึงค่อยกลับไปบวชแก้บน แต่ตอนนี้เลื่อนลงมาหน่อย”มันพูดออกมาเมื่อเห็นผมขี่คอมัน อ้าว ไม่บอกว่าแค่หลัง ผมเลยเลื่อนจากตัวถังมาที่เบาะหลังแทน มันถึงลุกเดิน ไม่น่าเชื่อมันจะแบกผู้ชายที่ตัวไม่เล็กอย่างผมได้ ระหว่างทางเราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผมเริ่มรู้สึกเพลียมาก ถ้าหนังเรื่องบ้านผีปอบรีเมคอีกนึกถึงผมนะครับ ก่อนจะเคลิ้มและหลับไปบนหลังกว้างที่เดินด้วยความมั่นคง
/
/
/
ผมนอนสบายขึ้นเหยียดขาเหยียดแขนได้เต็มที่ แต่รู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนจะเป็นไข้ ทำให้ต้องหดทุกอย่างในร่างกายเข้าหากันเพื่อให้อบอุ่น
“มันเป็นไข้ป่าหรือเปล่าวะ”เสียงไอ้ส้นตีนเบียร์ถาม ในน้ำเสียงถ้าไม่ฝันหรือหูฝาดแฝงความห่วงนิดๆ หรือมันสำนึกได้ว่าเพราะมันจะฆ่าผมเลยทำให้ตะเริดไปแอดแวนเจอร์กับไอ้พวกลักป่าแต่ตัดแม่งซะเกือบเหี้ยนแถมยังเสี้ยนจะเอากูอีก ดีนะท่อนซุงฮีโร่ช่วยกูไว้ทัน
“นั่นดิ ดูตีนมันสิ ขึ้นอืดแล้ว”ไอ้รันขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหยงๆ ไอ้ควาย เขาเรียกบวมโว้ย ถ้าอืดนั่นคือกูตายไปแล้ว แย้งในความคิดไม่มีแรงจะลุกไปด่าพวกมันแล้ว
“แค่ไข้ธรรมดา เมื่อกี้มึงให้ยาลดไข้มันแล้วใช่ไหม”ไอ้เฮียชันสูติผมได้ดีที่สุด ตายตาหลับสักทีกู อืม
“อืม เดี๋ยวกูดูอีกทีว่าหยิบถูกหรือเปล่า”ไอ้ส้นตีนเบียร์รับคำแต่มีลังเล อ้าว เหี้ยแล้วกูตายไม่ได้ตื่นมาฟังผลก่อน ผมปรือตามองมันสามตัวที่ล้อมรอบ”พาราเซตามอล ดีคอลเจน เออ ถูกแล้ว กูหยิบทิฟฟี่ให้มันกิน”ไอ้สัดร่ายซะยาว จบที่ทิฟฟี่ ยังดีไม่หยิบรูมาติ้วกันขี้แตกให้กูแดก
“แล้วไอ้พวกนั้นมันเป็นใครวะ”เสียงไอ้รันถามต่อ กูรู้แต่ตอบไม่ไหว
“น่าจะพวกลักลอบ”ไอ้เฮียตอบก่อนจะเขี่ยไฟให้โชติขึ้น ค่อยอุ่นหน่อย มันหันไปหยิบเสื้อมาสองตัวคลุมหัวคลุมขา ปิดหน้ากูทำไมยังไม่ตาย จะหยิบออกก็ไม่ได้เดี๋ยวมันรู้ว่าตื่นแล้วแอบฟังมันคุยกัน
“ฮึ ไอ้พวกเหี้ย ทำลายธรรมชาติ นี่แหละเวลาธรรมชาติเอาคืนบ้างก็ไปโทษมัน”ไอ้รันพูดน้ำเสียงไม่พอใจไอ้พวกนั้น ไม่น่าเชื่อว่ามึงจะคิดดีก็เป็น แล้วไปติดคุกทำไมวะ
“ตายห่าซะได้ก็ดี เสียดายกูไม่ได้ไปด้วย จะฆ่าแม่งให้หมดเลย”ไอ้เบียร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกันแต่ฟังน่าขนลุกกว่า
“กูไม่ได้อยากจะฆ่ามันหรอก แต่จำเป็น”ไอ้เฮียพูดเรียบๆ ก่อนจะคิดได้เอาผ้าออกจากหน้าผม เอามืออังหน้าผาก
“พวกมันคงฆ่าเจ้าหน้าที่ด้วยแน่เลย”อะไรนะ ไอ้รันมันพูดว่าฆ่าเจ้าหน้าที่ ไม่นะ ผมอยากจะลุกขึ้นไปถามแต่ไม่มีแรง
“น่าจะเป็นไปได้”ไอ้เฮียเห็นด้วย มิน่าล่ะ ถึงไม่มีเจ้าหน้าที่คนไหนออกมาตรวจพื้นที่เหมือนทุกที แล้วอาผมล่ะ คงไม่ แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เกิดกับเจ้าหน้าที่คนไหนนะ
“ไอ้เด็กนี่แม่งก็ไม่บอกว่ามีเจ้าหน้าที่แถวนั้น พวกกูเลยแหกปากซะเต็มที่”ไอ้เบียร์พูดถึงผม แต่ในน้ำเสียงไม่ได้ติดเยาะหรือไม่พอใจอะไร
“จะบอกทำไมล่ะ ถ้าเจ้าหน้าที่ไม่ตายเขาคงมาช่วยมันอยู่แล้ว พวกเราจะโดนไปด้วย”ไอ้รันก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกัน
“เป็นเรื่องธรรมดา ใครเป็นมันก็ต้องทำเหมือนกัน”ไอ้เฮียพูดเสียงเรียบๆ รอดไปกูอย่างน้อยไอ้เฮียก็ยังเข้าใจความรู้สึกคนอื่นเป็น ผมไม่โดนยำตีนแล้วล่ะ
“แล้วจะเอาไงกับมันต่อ”ไอ้เบียร์ถามต่อ ฮึ นึกว่าจะรอดในที่สุดพวกมันก็หาวิธีจัดการผมจนได้ ฆ่าและฝังกูไว้ที่นี่ก็ได้ ยังไงก็ยังเป็นเขตบ้านเกิดกูเคลียร์กับเจ้าที่ได้ ดีกว่าไปตายที่อื่น
“ทิ้งมันไว้ที่นี่ไหม เอายา น้ำ อาหารไว้ให้ด้วย ดูแล้วมันไม่เป็นอะไรมาก ฟื้นมาก็คงกลับได้เอง”ไอ้รันออกความเห็นที่ฟังดูจะโหดไปนิด แต่สำหรับผมขอให้มันทำอย่างที่พูดเถอะ
“ไม่ได้”ไอ้เฮียมึงจะขัดมันทำไมวะ ถือว่าเป็นลูกพี่หรือไง ปล่อยกูเอาบุญเถอะ มึงจะได้บุญใหญ่เลยนะ ครั้งหนึ่งในชีวิตคิดทำดีบ้างสิวะ
“แล้วมึงจะเอามันไปด้วยหรือไง เราจะล่าช้ากว่าเดิมนะ”ไอ้เบียร์ มึงขัดมันเยอะๆ ถ้าไม่โดนตีนอย่าหยุด
“เราไม่จำเป็นต้องเอามันเป็นตัวประกันแล้ว หรือว่ามึงจะฆ่ามันที่เห็นหน้าพวกเรา”ไอ้รันช่วยมันขัดด้วยแต่ตอนท้ายนี่มึงเสนอความตายให้กูนี่หว่า
“กูไม่เคยคิดจะฆ่ามัน กูรับปากลุงเอาไว้แล้ว ว่ามันจะปลอดภัย”ทำไมใจผมเต้นแรงนักเมื่อได้ยินคำพูดจากปากไอ้เฮีย ก่อนมันจะพูดต่อ”วันนี้ถ้ามันไม่เจอไอ้พวกนั้นและมันรอดไปได้ก็คงจะดี แต่มันก็ฉลาดและกล้านะที่เอาตัวรอดจากพวกนั้นได้ ถึงจะทุลักทุเลไปหน่อย”ปิดท้ายเหมือนมันจะขำ ถ้าผมยังมีสติคงฟังไม่ผิด มีชมกูซะด้วย
“ยังดีที่มึงไปช่วยทัน”ไอ้รันขำมั่ง
“ตามติดขนาดนั้น ไม่ทันกูไม่รู้จะว่าไงแล้ว หึหึ”ไอ้เบียร์พูดปิดท้าย เดี๋ยวนะประโยคนี้มันฟังตะหงิดๆ สรุปไอ้เฮียมึงตามกูตลอดแต่ปล่อยให้ไอ้พวกนั้นยำตีนและจะรุมโทรมกูเนี่ยนะ ไอ้เฮีย ไอ้เหี้ย หลงคิดว่าตัวเองมีบุญยังเหลือถึงส่งมึงมาช่วย ฮึ่ม ฮึ่ม ไอ้เหี้ยฝากไว้ก่อนเถอะ
“กูก็อยากดูเชิงมันบ้าง ว่ามันจะเอ๋อแดกเหมือนหน้ามันหรือเปล่า”ไอ้เฮียปิดท้ายพร้อมเสียงไอ้สองตัวที่หัวเราะชอบใจ ไอ้สาดดดดดดดดดดดด ขอให้พวกมึงหัวเราะให้เจ้าป่าเจ้าเขาดลใจเจ้าหน้าที่มาช่วยกูเถอะ ผมคิดมาตลอดว่าเวรกรรมอะไรทำให้ผมกับพวกมันต้องโคจรมาพบกัน พรหมลิขิต กรรมลิขิตขีดเขี่ยให้เหี้ยเดินมาเจอกู หรือ หรือ ใช่แล้ว เหลืออีกอย่างที่ผมลืมไปได้ไง
มันคือ
มันคือ
คือ
‘เบญจเพส’ ที่ไม่รู้เป็นญาติฝ่ายไหนของเบญจรงค์หรือเปล่า อายุยี่สิบห้าว่าจะไปทำบุญสะเดาะเคราะห์ ว่าจะ ว่าจะ จนได้ กู เฮ้อ คิดได้ก็สายแล้ว ตอนนี้ขอกูพักเอาแรงก่อน ตากำลังจะหลับหูก็เสือกดีได้ยินมันพูดข้างๆ
“พรุ่งนี้ กูต้องทำอะไรกับมันหน่อย ปล่อยไม่ได้แล้ว”เสียงไอ้เฮียพูดทำให้สยองในใจ หัวสมองทำงาน ว่ามึงจะทำอะไรกูอีก แม่ง ตายห่าไปเถอะกู ฮืออออออออออออออออออออ
**********************************************************************************************
ปล. ลากมาอีกตอน ใจเย็นๆนะ ค่อยเป็นค่อยไปเรื่องเฮีย ตอนหน้าจะเป็นมุมของเฮียบ้างแล้ว มาต่อช้าแต่มาแน่คนอ่านคนเม้นท์อย่าเพิ่งหนีหายนะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน เขาเหงาอ่ะ หุหุ
-
^
^
อิอิ ได้จิ้มด้วย
เฮียจะจัดการหนูยังไงนะอยากรู้จริงๆ
-
หนู(จะ)เป็นเมียเฮียต้องอดทนนะ...
หนู//ใครจะเป็นเมียเมิงงงงงง555
-
:m20:
ท่าทางหนูจะดวงสมพงศ์กับเฮียอย่างแรง หนีกันไม่พ้นจริงๆ :katai5:
-
เฮียจะทำอะไรอะ :katai2-1:
-
รอเฮียมาแถลงการณ์ :z2:
-
อิเฮีย อิเบียร์ อิรัน มันต้องไม่ใช่นักโทษธรรมดาแน่ๆ :ruready
อิหนูเกือบไปแล้ว หนีเสือป่ะเหี้ยตัวใหญ่เลยนั่นหน่ะ โชคดีที่รอดมาได้
-
เฮียจัดเลย อิอิ :katai2-1:
-
สนุกอะ เค้าชอบเฮียยยย :-[
ยังคงอยากรู้ว่าเป็นไงมาไงถึงมาเป็นโจรกันได้
ดูท่าแม่งไม่เหมาะจะเป็นกันเลย :laugh:
หนูก้เกือบจะซวยแล้ว ดีนะเฮียมาช่วยทัน
ตอนนี้เห็นหน้าเห็นตากันหมดล่ะ
หนูอย่าหวั่นไหวกับหน้าหล่อๆตาดุของเฮียนะจ้ะ
ตอนหน้ารอลุ้นดีกว่าว่าเฮียจะทำอะไร :hao6:
-
น้องหนูนี่ฮาได้ตลอดเวลาจริงๆ แม้ยามหน้าสิ่วหน้าขวาน
พระเอกของเราสมกับเป็นพระเอกเลย ออกมาตอนสำคัญพอดี
แม้จะเจตนาก็เถอะ แต่ก็ถือว่าได้ใจหนูไปหน่อยนึงล่ะ :laugh:
สงสัยจะเป็นช่วงเบญจเพศบวกกับบุพเพอาละวาดซะล่ะมั้งหนู
ผู้ชายเข้าหาเป็นฝูง แต่มีตัวจริงเพียงแค่หนึ่งเดียว :-[
อยากรู้ความคิดในมุมของเฮียเร็วๆจัง อยากรู้ว่าพระเอกคิดอะไร
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
รอเฮียมาแก้ตัว
-
รู้สึกว่าหนูจะถูกชะตากับผู้ชายเหลือเกิน ใครเห็นก็อยากฟัด :hao3:
-
สามคนนี้ไม่น่ามาเป้นโจรนะ
ถ้าจะหน้าตาดีกันขนาดนี้
ไปเป็นดาราเหอะ กร๊ากกก
หนูเกือบไปแล้วไหมล่ะ ดีนะเฮียมาช่วยทัน
-
สนุกค่ะ
หนูนี่น่ารักเนอะ ทะเลาะกับตัวเองตลอดเว :hao6:
-
ตอนหน้าเฮียจะกินหนูแล้วหรอ :m25:
-
โจรหน้าบอยแบนด์เหรอเนี่ย!! ไอ้เฮียจะจัดการยังไงกับหนูเนี่ย??
-
เฮียจะทำอะไรหนูอ่ะ ทำอะไรไม่ว่าอย่ายำตีนให้ล่ะกัน :laugh:
-
น้องหนูนี่ฮาได้ทุกสถานการณ์นะ 55555
-
:z1: เป็นภรรยาเฮียต้องอดทน :katai2-1:
-
เกือบไปแล้วนะ น้องหนู .. ดีที่อิเฮียมันไปช่วยทัน
รอตอนต่อไป ฟังทางอิเฮียบ้างค่ะ
:mew1:
-
:laugh: :laugh: น้องหนูนี่ฮาอ่ะ
-
ฮาอีกแล้ววว
เมื่อไรจะรู้ชื่อเฮียยย
เฮียจะชื่อหล่อขนาดไหน????
-
เกือบไปแล้วหนูเอ้ยยย....
หนีจากกลุ่มนึงไปเจออีกกลุ่มที่เลวกว่า ถ้าเฮียไม่ไปช่วยป่านนี้ เป็นผีเฝ้าป่าไปแล้วน้อ
อิอิ รอจ้า คนเขียนมาต่อบ่อยๆ น้า
-
ตายและถ้าเฮียเป็นเมียหนู -0- 555555555555555
กรี๊ดเบียร์กะรัน คู่กันอ้ะป่าว >< เค้าชอบเบียร์อ่ะ ดูปากร้าย หงุหงิ
-
ชอบสำนวณเรื่องนี้จังค่ะ ไม่ลิเก ไม่บรรยายมาก แต่อ่านแล้วสนุก
เราชอบนายเอกและพระเอกแนวนี้มากเลย
นายเอกแมน เกรียน ไม่สาวแตก
พระเอกขรึม ฉลาด และอบอุ่น แอร๊ยยยย :hao7:
ได้นิยายมาติดตามอีกเรื่องแล้วสิ >w<
มาต่อไวๆ นะคะ
-
ขำหนูโดนมดกัด
เฮียคิดอะไรกะหนูหรือเปล่า ไม่ยอมปล่อยหนูไว้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะเป็นไงต่ิอหว่าา :hao5: รอนะคะ
-
ชอบๆ อ่านแล้วนั่งขำแทบจะทุกตอนเลย
-
รอเฮียมาจัดน้องหนู :hao7:
:กอด1: :L2:
-
น้องหนูฉลาด..ถึงจะทุลักทุเลบ้างแต่น้องหนูก็สู้แค่ตายค่ะ
เฮียคิดทำอะไร..ถึงจะเอาเด็กแสบได้อยู่หมัดล่ะ...
รอต่อไปค่ะ
:L1: & :pig4:
-
หหนีเสทอปะจระเข้จริงดีนะที่เฮียมาช่วนทัน
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบ
-
สัจจะในหมู่โจรที่ดีแบบเฮียมันมีจริงค่ะ ดูแลดีเกินฐานะตัวประกันไปนะ เฮียปิ๊งหนูแล้วดิ๊
หนูผมยาวด้วย หน้าตาก็น่ารัก แถมฉลาดมีอารมณ์ขันอีก เมื่อคืนนอนตักเฮียสบายเลยน๊า
แหม่ ตอนนี้ได้เห็นหน้ากันถ้วนทั่ว แก๊งค์โจรนี่เค้้าหน้าตาดีจริง ๆ น้า โดยเฉพาะเฮีย
คมเข้ม หล่อซ้า พาร์ทนี้เอาใจช่วยหนูสุด ๆ ตอนไปเจอพวกตัดไม้ กะล่อนจนเกือบจะรอดแล้ว
แต่ก็นะถ้าเฮียไม่มาช่วยนี่หวาดเสียวมาก ๆ จากจะเป็นเมียมันเป็นจะตายเอาน่ะสิ
โอ๊ย มีประกบปากช่วยหายใจด้วย โรแมนติกในป่าลึกมาก ๆ (อิคนอ่านบ้าไปแล้ว)
มีให้ขี่หลังกันด้วย ฟินค่ะฟิน ชอบตอนอีกสองโจรบอกว่าเฮียรีบตามไปด้วย ห่วงหนูอ่ะสิ
อบอุ่นใจเมื่อได้อยู่ใกล้เธออออออออ อยากอ่านอีกอ๊า :mew2:
ขอบคุณค่า
-
อ่านไปอ่านมาเฮียชื่อไรอ่า ????
เค้าอยากรู้ ฮรี่ๆ
-
ชอบเรื่องนี้จัง ลุ้นทุกวันให้คนแต่งมาต่อให้
น้องหนู น่ารักแต่เกรียนแบบนี้ถูกใจแม่ยกที่สุด
ขณะรอก็อ่านซ้ำตอนเดิมๆ อยู่ด๊ายยชั้น.. คิดดูว่ารักน้องหนูแค่ไหน :hao3:
เจอคำผิดดังนี้จ้า
>>ป. 2<<
“ไม่ตายหรอก ตามันกะปริบกะปอยแล้ว” กะปริบกะปรอย
“ครึ ครึ กูเก็ตแล้ว ได้ ได้ กูเอาลุงเอง เก็ท
>>ป.3<<
“พ่อ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องสืบพันธ์ สืบพันธุ์
ทางอำเภอเพิ่งจะยื่นเรื่องขอให้เป็นเขตอนุรักษ์พันธ์ไม้และสัตว์ป่า พันธุ์ไม้
ตอนเป็นหนุ่มก็แยกย้ายไปสืบพันธ์กันคนละทิศตามสกุล พันธ์มโหฬาร ที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน สืบพันธุ์, พันธุ์มโหฬาร
ได้ยินไอ้ขัดถอนหายใจ ปล่อยให้ความเงียบปกคุมอีกครั้ง ปกคลุม
>>ป.4<<
ห่างไปประมาณห้ากิโลมีบ้านพักเจ้าหน้าอยู่ ใจผมเริ่มฟูขึ้น บ้านพักเจ้าหน้าที่
ตอนนี้ถ้ามันเป็นบอยแบรนด์เกาหลีแต่พฤติกรรม บอยแบนด์
ไอ้สัดร่ายซะยาว จบที่ทิพฟี่ ทิฟฟี่
-
เฮียจะทำไรหรา :impress2: :impress2:
-
ว๊ายยยย เฮียจะทำไรหนูน่ะ อิอิ
-
อ่านแล้วสนุกมาก
เรามีความสุขบนความทุกข์ของ"หนูกะพ่อนก"
ทำใจเหอะพ่อได้ลูกเขยแระ
-
ลุ้นกะหนูว่ารอด ไม่รอดแต่หนูนี้มองโลกได้อารมณ์จริงๆ ขนาดช่วงเป็นตายเท่ากันยังมีอารมณ์คิดอะไรขำๆได้ตลอด
-
ฮาหนูจริงๆ ขนาดโดนจับมันยังฮาได้
-
ฮากระจายจริงๆ เรื่องนี้
อยากรู้ว่าเฮียกับพวกโดนข้อหาอะไร
แต่เดาว่าเฮียคงไม่ใช่คนธรรมดาสามัญแหละ
-
ขำอ่ะ เฮียเก่งนะ คุมสติได้ขนาดนั้น
หนูมันรอดไปได้ไงไอ้มุกขี่คอเนี่ย น่าโดนโบกอยู่นะ ฮ่าๆๆ
:กอด1:
-
เห็นหน้าเฮียแล้วววว
:katai5:
อยากรู้ชื่อเฮียด้วยอะ :hao5:
ไม่ใช่ว่าตอนหลังเฉลยว่าเฮียเป็น "ร้อยตำรวจเอกปลอมตัวมา"
เงิบนะ o22
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบ:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
รอน้าาาาาา อยากรู้ว่าทำไมพระเอกถึงได้ตืดคุก คึคึ :z2:
-
เฮียจะทำไรอ่ะ อุ๊ย คิดไปไกล
คิดว่าจะตั้งแต่คืนแรกนะนี่ เฮียเป็นคนดีจังแล้วทำไมเป็นนักโทษนี่
แล้วยังแหกคุกอีก โอ้แถมยังมีลูกน้อง
-
อ่านแล้วชอบเลยอะ
ฮาได้อีก 555+
แล้วเฮียจะทำอะไรต่อไปละเนี้ย -*-
-
อยู่ในนาทีระทึกขวัญน้องหนูก็ยังฮาได้สามารถจริงๆ :laugh:
-
ขอโทษที่มาช้าแต่ก็มาแล้วนะ เรื่องนี้ให้บรรยากาศเหมือนน้องเวอร์ชั่นรั่วพี่ไผ่เวอร์ชั่นร้ายเลย แต่เราก็ชอบนะ\^¤^/
-
เฮียจะลงโทศเยี่ยงไร :hao7:
-
มาอีกเร็วๆ นะครับ เนื้อเรื่องสนุกมาก
-
ท่อนซุงฮีโร่มาช่วยทันน้องหนูเลยปลอดภัย และยังได้เห็นหน้าหล่อๆของไอ้เฮียอีก ว่าแต่เฮียจะทำอะไรกับน้องหนูนะ
-
หนูเอ๊ย แกคิดในใจคนเดียวยังเยอะกว่าคนอื่นเค้าพูดกันทั้งตอนเลย :laugh:
-
โถ่ว อิหนูเอ้ยยย!! หนีไปก้อไม่รอดหรอก รอให้ อิเฮียแดกทั้งตัวทั้งใจไปเถ้ออออออ อิอิ :katai2-1:
คนเขียนนนน มาต่ออีกนะ ชอบมากๆๆเลย ฮามากก ฮาทุกตอนนนนนน 55+ :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
หนี่เสือปะจรเข้แท้ ๆ เลยหนู
รออ่านความคิดของเฮียนะ :hao3:
-
น้องหนูสุดฮาจริงๆ ....
ที่แอบฮาคือ เฮีย อยากดูว่าจะเอ๋อตามหน้าหรือเปล่า
-
ดีเท่าไรแล้วที่เฮียมาช่วยทัน
เนื้อเรื่องสนุกมาก รอตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
:mew1:
-
เตรียมตัวอ่านเรื่องใหม่ค๊า :mew3:
-
เสร็จเเน่..น้องหนู :oo1:
-
>>ป.5<<
ผมมองไอ้คนที่นอนหลับแต่ขยุกขยิกตัวไปมาเกือบตลอดทั้งคืนเพราะพิษไข้ มือก็เช็ดหน้าและตามตัวที่มีเหงื่อซึมออกมาแสดงว่าน่าจะทุเลาลงบ้างแล้ว ก่อนจะวางโปะหน้าผากให้ ไอ้เบียร์กับไอ้รันเพิ่งจะหลับไปได้สักพัก หลังจากผลัดเวรกัน ตอนนี้ไม่ได้ระวังเจ้าหน้าที่อย่างเดียว เพิ่มไอ้พวกลักลอบเข้าไปอีกมันไม่ปล่อยแน่ ผมไม่โทษไอ้คนป่วยหรอก มันเป็นความผิดผมเองที่ดันไปแวะบ้านมันและเอาติดมือมาด้วย
“คงต้องรอให้มึงหายดีก่อนถึงจะเดินทางได้ อดทนหน่อย”ผมพูดกับตัวเองเบาๆ เอามันมาแล้วก็ต้องดูแลให้ดีเหมือนที่รับปากพ่อมันไว้ ยังไงก็ถือว่ามีบุญคุณกับพวกผมถึงจะแค่วันเดียว แกอุตส่าห์คิดว่านักโทษคงมีสัจจะมากกว่าโจร ทำเอาผมอดที่จะยกยิ้มไม่ได้กับความอารมณ์ดีของแกที่คงถ่ายทอดมาให้ลูกชายด้วย ดูจะกวนตีนใช่ย่อยถ้าเจอกันสถานการณ์อื่นก็คงจะดีกว่านี้ แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้เราต่างกันผมไม่อยู่ในฐานะที่จะผูกสัมพันธ์กับมันได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมทำได้คือดูแลและส่งมันกลับไปสู่อ้อมอกพ่อให้เร็วที่สุด ผมเชื่อว่าสองพ่อลูกไม่ใช่คนที่พูดมากในเรื่องบางอย่างที่ไม่สมควรพูดหรือถ้าเจ้าหน้าที่สอบถามมันก็คงบอกได้แค่บริเวณที่จากกันเท่านั้น ที่เหลือเขาก็แกะรอยเอาเอง ผมส่ายหน้ากับความคิดล่วงหน้า ก่อนจะบีบยาคลายกล้ามเนื้อที่เป็นเจลใสใส่นิ้วป้ายตรงตีนมันที่พองคงเกิดจากเหยียบเศษไม้เศษหินเพราะวิ่งตีนเปล่า มันสะดุ้งหดตีนก่อนจะเหยียดออกตามเดิม ผมแต้มให้จนครบที่ อดจะทึ่งกับความฉลาดและความกล้าหาญของมันไม่ได้ จากรูปร่างถ้าตัวต่อตัวมันพอสู้ได้อยู่ แต่นี่เป็นกลุ่ม ยังไงมันก็ต้องเสียเปรียบอยู่แล้ว ผมซุ่มดูอยู่ตลอดรอจังหวะที่จะเข้าไปช่วย ถ้าเกิดโผล่ไปอาจจะเสียท่าถูกจับได้ทีนี้โอกาสรอดคงยาก ตอนที่ไอ้พวกนั้นกระจายออกค้นอะไรบางอย่างผมกำลังจะเข้าข้างหลังไอ้หัวหน้ามัน แต่ไอ้เด็กนี่กลับพุ่งตัวใส่ไอ้คนถือปืนและกราดยิงซะก่อน มันคงคิดแล้วว่าตายเป็นตาย รอดก็รอด
“มันดีขึ้นไหมวะ”เสียงไอ้เบียร์ขัดความคิดผม มันตื่นมานั่งตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ข้างๆก็คือไอ้รันที่นั่งตาปรือ ไม่รู้จะเสือกตื่นมาทำไมละเมอไงมึง
“อืม ไข้ลดแล้ว”ผมรับคำก่อนจะเก็บยาตามเดิม เอนตัวพิงผนังถ้ำที่สำรวจแล้วไม่มีอะไรเป็นภัย เราก่อกองไฟข้างหน้าและทำกับดักไว้ด้วย กันทั้งคนทั้งสัตว์ที่อาจเข้ามาเยือนได้ทุกเมื่อ
“มึงจะเอามันไปด้วยจริงๆเหรอ”ไอ้รันถามผมพยักหน้าไปทางไอ้คนป่วย
“แค่หลุดจากเขตนี้เท่านั้น”ผมตอบก่อนจะเอาผ้าปัดแมลงให้มัน
“ถ้ามันบอกตำรวจล่ะ”ไอ้เบียร์ถามต่อเรียบๆหน้ามันไม่ได้กังวลแต่อย่างใด
“มันจะรู้ไหมล่ะว่าเราไปไหน”ผมพูดแค่นั้น เพราะยังไงคงไม่เอามันไปลำบากและเผชิญความตายมากกว่านี้แล้ว มันควรจะมีชีวิตกลับไปหาพ่อและแต่งงานกับคนที่มันรักต่อไป
“ถ้ามันรู้ล่ะ”ไอ้เบียร์ยังไม่วางใจ มันใจร้อนพอกับที่มันชอบระแวง คงเป็นเพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิตมันก็เลยค่อนข้างจะเชื่ออะไรยากโดยเฉพาะคนที่เพิ่งรู้จัก
“จากใครล่ะ มึงคิดว่ากูหรือเปล่า”ผมพูดปรายตาใส่มัน
“เห่ย กูไม่ได้คิดแบบนั้น เกิดมันรู้ขึ้นมาเองประมาณนี้”ไอ้เบียร์รีบบอกทันทีว่าไม่ได้สงสัยผม
“นั่นสิ ถ้ามันรู้เองมึงจะทำยังไง”ไอ้รันที่เงียบไปถามบ้าง
“กูเชื่อว่ามันไม่หาเรื่องใส่ตัวหรอก อย่างน้อยมันต้องนึกถึงชีวิตพ่อมันแน่นอน”ผมพูดด้วยความมั่นใจในตัวไอ้คนป่วย ผมไม่รู้จะบอกยังไง มันเหมือนว่า ไว้ใจ เชื่อใจ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ขอให้เป็นอย่างนั้น”ไอ้รันยักไหล่ก่อนจะล้มตัวนอน
“พรุ่งนี้มันจะไหวไหมวะ”ไอ้เบียร์พูดถึงไอ้คนป่วย มันเดินกอดอกมาดูใกล้ๆ ผมมองหน้ามันก่อนจะมองไอ้คนที่นอน ตอนดีๆมันชกไอ้เบียร์ซะปากเจ่อ หมัดหนักไม่ใช่เล่น อีกข้อที่รู้ได้ นิสัยมันไม่ยอมให้ใครรังแกฝ่ายเดียวแน่นอน และมันก็ไม่ใช่คนที่หาเรื่องใครก่อนด้วย
“ดูก่อน”ผมตอบก่อนจะมองมันอีกที ลุกขึ้นจะไปดูข้างนอกว่ามีอะไรผิดปกติบ้างหรือเปล่า
“แล้วมึงจะไป เอ้อ บ้านไหม”ไอ้รันถามผมเสียงเบา มันกลัวผมจะว่ามั้ง
“ว่าจะ”ผมตอบมันหลังเงียบไปอึดใจ เป็นอีกเรื่องที่ผมคิดว่าถ้ามีโอกาสอยากจะแวะไปบ้าน แต่คงต้องรอเวลาป่านนี้เจ้าหน้าที่คงรุดไปบ้านผม รวมถึงบ้านไอ้สองคนนี้ด้วยแล้ว ถึงเขาจะคิดว่าพวกผมอาจจะไม่ไปแน่ แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ เหมือนที่เขาบอกกันว่า ‘ที่ที่อันตรายคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด’ ก็ยังใช้ได้อยู่ เพราะผมก็กำลังย้อนรอยกลับไปที่อันตราย
“ทั้งที่ไอ้คนบ้านนั้นเอามึงเข้าคุกเนี่ยนะ ยังจะไปอีกเหรอ กูว่ามึง ฮึ่ย”ไอ้เบียร์พูดอย่างเจ็บแค้นแทนผม
“คนผิดก็ต้องติดคุกเป็นธรรมดา”ผมบอกมันเรียบๆไม่ได้มองหน้าก่อนจะพูดต่อ
“กูคิดถึงลูก” สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ นอกจากพ่ออันเป็นที่รัก ก็คือลูก อยากเห็นหน้า อยากกอด มันสองคนไม่พูดอะไรอีก ขณะจะก้าวเท้าออก
“พ่อ แม่ อย่าไป อย่าทิ้งหนู หนูกลัว”เสียงเพ้อดังลอดริมฝีปากแห้ง มือจับขาผมเอาหน้าซุกอย่างไม่รู้ตัว ถ้ารู้มันคงไม่รักตีนผมแทบจะกลืนกินขนาดนี้หรอก ไอ้เบียร์เลิกคิ้วยกยิ้ม
“มึงดูลูกที่นี่ไปก่อนแล้วกัน ครึครึ”มันพูดกลั้วขำก่อนจะเดินไปนอน ไอ้รันชะโงกหัวมาขำมั่ง เดี๋ยวกูเหยียบเรียงตัว ผมก้มไปแกะมือมันออก ทรุดนั่งเมื่อไม่ยอมปล่อย
“พ่อ ฮึก พ่อ หนูหนาว หนาว”มันกอดและห่อตัวเอง มือไขว่คว้าไปทั่วจนเจอมือผมจับไปแนบหน้าซุกตัว ผมถอนหายใจก่อนจะล้มลงนอนข้างๆตัดสินใจดึงมันมากอด ไอ้คนป่วยคว้าหมับซุกอกทันที ตอนนี้มันเหมือนเด็กที่เจ็บป่วยอ้อนพ่อ ไม่เหลือเค้าไอ้หนุ่มใจนักเลงวิ่งหน้าตั้งเมื่อกลางวันเลย มนุษย์จะแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาก็ต่อเมื่ออ่อนแอหรือกลัวอะไรสุดสุด
“พ่อ อุ่นจัง”เสียงงึมงำ ผมลูบหัวมัน คิดซะว่านอนกอดลูกแล้วกันถึงจะแทนไม่ได้ แค่คลายความคิดถึงก็ยังดี อายุผมแค่หลักสามคงยังไม่ถึงกับเป็นพ่อมันได้หรอกมั้ง อีกอย่างตื่นมาอย่าเสือกโวยวายว่ากูถูกตัวมึงล่ะ มึงร่ำร้องเองนะ
/
/
/
“ยังมึนหัวอยู่หรือเปล่า”ผมถามไอ้คนป่วยที่นั่งหน้าแดง ปากซีดแตก ตาปรือ มันส่ายหน้า
“ตีนล่ะ”ผมถามต่อ มันยกมาดู ก่อนจะหันมาให้ผมร่วมพิจารณาด้วยว่ายังบวมอยู่แต่ไม่มากแล้ว มึงไม่ต้องแสดงหลักฐานที่ชัดเจนขนาดนี้ก็ได้
“กินน้ำก่อน”ผมยื่นน้ำที่ใส่กระบอกไม้ให้ มันรับไปกินโดยดี คงจะคอแห้ง มันขมวดคิ้วก่อนจะกินต่อ คงสงสัยว่าทำไมมันอุ่น ไม่ต้องคิดว่ากูเอากระติกน้ำร้อนบ้านมึงมาหรอกนะถึงเอามาก็ไม่มีปลั๊กให้เสียบอยู่ดี ผมเอาไปต้มเองแหละกลัวมันจะติดเชื้อ น้ำที่เอามาจากบ้านมันหมดแล้วเลยไปเอาน้ำในลำธารใกล้ๆ ถ้าปกติก็กินกันตายไปก่อนแต่นี่มันเป็นไข้เลยต้องอนามัยหน่อย ผมส่งปลาย่างเสียบไม้ให้มัน เมื่อเช้ามืดไอ้รันกับไอ้เบียร์ไปหามาได้หลายตัวอยู่ มันเลยย่างเก็บไว้กินกลางทางด้วย ไม่รู้วันนี้จะได้เดินทางไหม ดูไอ้คนตรงหน้าจะไม่ไหวแน่
“เจ็บคอ”มันส่ายหน้าบอกด้วยเสียงแหบๆ
“ฝืนหน่อย”ผมบอกมันที่ยังนั่งอึนหน้ามึน มองหน้าผมก่อนจะมองรอบๆ ไอ้สองคนยืนคุยและสูบบุหรี่ที่เป็นมวนจาก มันเอาของลุงมาเพียบ มีการบอกไม่ได้หยิบมาเฉยๆนะ ลุงยัดเหยียดให้มา ของกินของใช้แกก็ให้บอกอยากได้อะไรก็เอาไปอีก ขอแค่ชีวิตแกกับลูกชายเท่านั้น อืม ลุงเขาพูดขนาดนั้นพวกมึงยังนึกว่าเขายัดเหยียด เขากลัวพวกมึงจะฆ่าเขาน่ะสิ แต่ผมว่าดูแกเป็นคนดีมีน้ำใจตามปกติอยู่แล้ว
“เอ้า”ผมแกะปลาส่งให้ มันทำหน้าแบบกูไม่อยากแดก มองหน้าผมและส่ายหน้ายืนยันว่ากูไม่กิน
“ให้กูเคี้ยวและยัดปากให้ไหม ถ้าไม่กิน”ผมเสนอทางเลือกให้ มันรีบหยิบไปกินทันทีเคี้ยวแบบฝืดก่อนกระเดือกลงคอ สักพักล่อไปสามตัว กินยาตบท้าย
“เป็นไงวะ”ไอ้เบียร์เท้าเอวเหนือหัวมัน
“ป่วย”มันตอบไอ้เบียร์
“กระทืบซ้ำไหมจะได้หายไวไว”ไอ้เบียร์ยกตีน แต่ปากมันอมยิ้ม มันติดนิสัยชอบแกล้งชอบแหย่ ไอ้รันโดนประจำ
“ปากอย่างนี้รอดมาได้ไงวะ”ไอ้รันพูดขำๆนั่งข้างมัน
“ปากดีและกูฉลาดไง”มันก็ยังมีแรงไปกวนตีนไอ้รัน
“ถุย”สองคนมันพร้อมใจกัน ถ้าไม่ติดว่าสถานะพวกเราคืออะไร คงนึกว่าเพื่อนมาตั้งแค้มป์และแซวกันตามประสา มันมองหน้าพวกผมก่อนจะหลุบตาลงมองมือตัวเอง
“มึงเห็นหน้าพวกกูทั้งหมดแล้ว”ไอ้รันเอ่ยขึ้นมา
“หล่อไหมล่ะ”ไอ้เบียร์นั่งลงมั่ง กระตุกยิ้ม
“น้อยกว่ากูเยอะ”มันก็ตอบกวนๆเหมือนเดิม สีหน้าแววตาไม่มีความหวั่นเกรงอะไรทั้งนั้น
“ไอ้เหี้ยยยย กล้าพูด”ไอ้รันทำเสียง
“มึงคิดว่าพวกกูควรทำยังไงกับมึงดี”ไอ้เบียร์พูดเหมือนขอความเห็นแต่ข่มขู่ไว้ด้วย ผมนั่งเงียบฟังพวกมัน อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้
คนป่วยมันจะไปยังไงต่อ ถ้าถามขนาดนี้
“ฆ่ากูซะสิ ถึงยังไงตอนนี้หน้าพวกมึงก็มีคนเห็นทั่วประเทศอยู่แล้ว มึงจะปิดไปได้นานสักเท่าไร”มันพูดน้ำเสียงไม่บ่งบอกว่าประชดแต่อย่างใด แต่ทำเอาเงียบกันได้
“ก็จริงของมึง ไหนไหนก็เห็นหน้าเห็นตากันแล้ว ชื่อพวกกูมึงก็รู้แล้วมั้ง แล้วมึงชื่ออะไร ได้ยินแต่พ่อมึงเรียก ไอ้หนู ไอ้หนู”ไอ้รันยักไหล่ยอมรับคำที่มันพูดก่อนจะแถไปเรื่องชื่อ
“หนู”มันตอบสั้นๆ
“กูไม่ใช่พ่อมึง ไม่ต้องมาแทนตัวหรอก”ไอ้เบียร์พยักหน้าใส่มัน
“นั่นแหละชื่อกู แค่ก แค่ก”มันพยายามตะเบ็งเสียงพูด จนไอ
“เหอะ โตเป็นควาย ชื่อหนู”ไอ้เบียร์กระตุกยิ้ม แหย่มันอีก
“ชื่อมึงดีตาย”มันพูดกลับมามั่ง
“ดีสิ แมนกว่ามึงเยอะ”มันยักคิ้วใส่
“กูว่าเรียกเพี้ยนเสียงมากกว่า ที่จริงมึงชื่อเหี้ยใช่ไหมแต่เพี้ยนเป็นเบียร์”มันก็ทำกลับ
“ไอ้สัด กวนตีนกูเหรอ”ไอ้เบียร์เอาตีนยันมันแต่ผมดึงเอาไว้ มันจิ๊ปากชี้หน้าแบบ รอดไปนะมึง คิดอีกที มึงว่าเหมารวบยอดกูไปด้วยหรือเปล่าวะ
“ฮ่าๆๆๆ กวนตีนดีแท้ งั้นไอ้เฮียก็ ครึครึ”ไอ้รันหัวเราะ หันมาพูดกับผมเอามือปิดปาก เอาความคิดกูไปพูดอีก
“เออว่ะ น่าจะออกเสียงเพี้ยนกว่าชื่อกูอีก ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอ้เหี้ยเบียร์ขำออกมาบ้าง
“แค่ชื่อ แต่หน้ามึงเหี้ยกว่ากูเยอะ”ผมกระตุกยิ้มใส่มัน ที่หุบทันที
“สัด”สั้นๆ
“กู รัน นั่นไอ้เบียร์ นี่ก็ไอ้เฮีย”ไอ้รันแนะนำตัวเองอีกครั้ง มันเข้าใจว่าตอนนี้อยู่มหาลัยที่เพิ่งเข้าไปศึกษาเจอเพื่อนใหม่เลยแนะนำตัวกันมั้ง
“รู้ว่าเป็นลูกพี่ไม่ต้องย้ำหรอก”ไอ้คนป่วยพูดเสียงแหบแต่ออกเซ็งๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกก”
ไอ้สองตัวหัวเราะสุดเสียงอย่างไม่กลัวว่าญาติฝ่ายพ่องมึงที่เป็นเจ้าหน้าที่หรือไอ้พวกเหี้ยลักลอบจะได้ยินว่าซุ่มกันอยู่ตรงนี้ ไอ้หนูทำคิ้วขมวดว่ามันพูดอะไรผิด ผมคลี่ยิ้มน้อยๆกับความเข้าใจของมัน
“ไอ้หนูเอ้ย กูถามจริงๆมึงกวนตีนพวกกูหรือเปล่า”ไอ้รันจับไหล่มันพยักหน้าถาม
“หน้ามึงมันคาบเส้นซื่อกับกวนตีน แยกไม่ออกว่ะ”ไอ้เบียร์พูดกลั้วหัวเราะ
“ก็กูได้ยินเรียก เฮีย ไอ้เฮีย แต่ช่างเถอะ กูไม่อยากรู้หรอก”มันพูดเรียบๆก่อนจะตัดใจไม่อยากรู้
“นั่นแหละชื่อมัน ไอ้เฮียยยยยยยยย”ไอ้รันไขข้อข้องใจให้มันลากหางซะยาว มันหน้าเหวอปนแดงไม่รู้อายที่เข้าใจผิดหรือพิษไข้กำเริบกันแน่ หันมามองหน้าผมที่มองมันอยู่แล้ว
“กะ กูไม่รู้นิ คนเหี้ยอะไรชื่อเฮีย ไม่เคยได้ยิน”มันพูดแก้ตัวติดขัดแต่ยังยัดสัตว์ใส่ให้ผมด้วย
“คนเหี้ยแบบกูนี่แหละ ชื่อเฮีย จำเอาไว้ให้ดี”ผมบอกมันก่อนจะลุกเดินไปข้างนอก ทิ้งให้มันอ้าปากหวอ
“แหล่ว แหล่ว แหล่ว มันงอนมึงแล้วที่ไปด่ามัน”เสียงไอ้รันพูดเหมือนจะจริงจัง มึงใช้คำว่ากูโกรธจะดีกว่ามั้ง ฟังชอบกล หน้าอย่างกูนี่นะงอน และกูจะงอน เอ้ย โกรธมันเรื่องอะไร ในเมื่อมันพูดจริง ทำไมผมถึงเชื่อว่ามันพูดอะไรจริงตลอด
“มันไม่ได้งอนหรอก”ไอ้เหี้ยเบียร์พูดแก้ตัวให้ผมที่น่าจะดูเกรงขามขึ้น ก่อนจะพูดต่อทำใจฟีบไปนิด
”มันแค่น้อยใจ”โธ่ ไอ้เหี้ยไม่ต่างจากไอ้รันเลย ผมหันไปมองมันที่ยกยิ้มล้อเลียน
“เออ โทษทีกูใช้คำผิดไปหน่อย ครึครึ”ไอ้รันเล่นตามมัน เดี๋ยวพวกมึงจะโดนกูเล่นมั่ง ไอ้หนูยังเฉยไม่เอ่ยอะไร
“มันอุตส่าห์ไปช่วยและดูแลมึงไม่ได้หลับไม่ได้นอน แถมอ้อมกอดอันอบอุ่นให้อีก ไม่สำนึก”ไอ้เบียร์ช่วยเสริมเข้าไปอีก
“หุบปากได้แล้ว”ผมหันไปพูดใส่มันสองคน ไอ้หนูมองก่อนจะหลบตา ผมกำลังจะเดินออกไปลำธารว่าจะล้างตัวสักหน่อย หูยังเสือกได้ยินไอ้หนูพูดประโยคเด็ดตามหลัง
“ไม่ใช่เมียกู กูไม่ง้อหรอก”ทันทีที่มันพูดจบ ไอ้สองตัวหัวเราะลั่นถ้ำ ผมสุดจะกลั้นรีบเดินไปลำธารอย่างไว ไม่งั้นหัวเราะต่อหน้าพวกมันแน่ๆ สัด ถามกูบ้างก็ได้ว่าอยากได้มึงทำผัวหรือเปล่า
/
/
/
“เดินทางเลยดีกว่าว่ะ ชักช้าได้แห่มาทันแน่”ไอ้รันมือเก็บของปากก็พูดไปด้วย
“กูก็ว่างั้น มันบอกว่าอีกไม่กี่สิบโลจะถึงทางออก วันนี้น่าจะทันอยู่”ไอ้เบียร์เห็นด้วย เก็บหลักฐาน ผมหันไปมองไอ้คนที่เพิ่งฟื้นไข้ ตัวมันไม่ร้อนแล้ว แต่ตีนยังบวมอยู่ ถ้าเอามันไปด้วยต้องล่าช้าอยู่ดี จะให้แบกตลอดทางก็คงไม่ไหวเหมือนกัน ถึงตัวมันจะเล็กกว่าผมแต่ยังไงน้ำหนักก็ต่างจากผู้หญิง และจะปล่อยทิ้งไว้ก็คงไม่ได้ เกิดไอ้พวกนั้นตามมาทันได้ฆ่าและคงแถมข่มขืนให้มันก่อนตายด้วย คงทรมานน่าดู
“พวกมึงไปเถอะ ทิ้งกูไว้ที่นี่แหละ หรือถ้ากลัวกูบอกตำรวจก็เก็บกูซะ”ไอ้หนูพูดออกมาตามองข้างหน้าที่เป็นผนังถ้ำ มองอยู่อย่างนั้นเหมือนจะเปลี่ยนให้เป็นจอแอลซีดีให้ได้มั้ง น้ำเสียงมันเหมือนปลงกับความตาย ทั้งที่มันกลัวไม่น้อยมือมันสั่น หน้ามันนิ่งแววตาสั่นไหวเหมือนจะร้องไห้ มันคงคิดว่ายังไงก็คงไม่ได้เจอพ่อและกลับไปแต่งงานทำหลานให้แกแล้ว
“มึงพูดจริง”ไอ้เบียร์เลิกคิ้วใส่มัน
“ยังไงกูก็ตายอยู่ดี ส่งพวกมึงเสร็จคงไม่ถีบหัวกูส่งอย่างเดียวหรอก”มันกระตุกยิ้มก่อนจะพูดเหมือนรู้ว่าชะตาต้องเป็นตามนั้น
“ไม่คิดว่าพวกกูมีสัจจะบ้างเหรอ ขนาดพ่อมึงเขายังเชื่อเลยนะ”ไอ้รันมานั่งข้างๆพูดใส่มันเหมือนประชดนิดๆแต่ผมว่ามันสองตัวคงดูเชิงไอ้หนูมากกว่าที่จะทำจริงๆ เพราะพวกมันไม่กล้าขัดคำสั่งผมแน่ ถ้าผมไม่สั่งใครก็ฆ่ามันไม่ได้ทั้งนั้น ถ้ามันจะต้องตายผมต้องเป็นคนลงมือเอง
“พ่อกูเขาเป็นคนดี มองโลกในแง่ดี เขาหวังว่าความดีที่เขาทำคงไม่มีใครมาทำร้ายเขาและกูได้ แต่เขาคงลืมคิดไปว่าโลกนี้มีทั้งคนดีและคนชั่วปะปนกัน”มันพูดต่ออีกหันมาทางพวกผม
“ฮึ มึงหมายถึงมาเจอคนชั่วๆแบบพวกกูน่ะเหรอ”ไอ้เบียร์กระตุกยิ้ม
“ถ้าพวกมึงดีจะไปติดคุกทำไม”มันย้อนถามไอ้เบียร์
“คนดีติดคุกก็มีเยอะ มึงไม่เคยได้ยินแพะรับบาปเหรอ”ไอ้เบียร์ตอบมันเดินเข้าไปใกล้อีกนิด และพูดต่อ”มึงอย่าคิดว่าในคุกจะมีแต่คนชั่วๆ ไอ้ที่มึงเจอเมื่อวานมันก็ชั่วไม่ต่างจากพวกกูและไอ้ที่อยู่ในคุกหรอกโว้ย”
“เดี๋ยวมันก็ติดคุก ถ้ามันถูกจับได้ หรือถ้าไม่ถูกจับมันก็ต้องได้รับเวรรับกรรมที่มันทำอยู่ดี”ไอ้หนูยังไม่ยอมเถียงกลับ
“เหอะ เมื่อไรล่ะ ตอนที่ป่าถูกตัดจนหมด เจ้าหน้าที่โดนฆ่า หรือ ร่วมมือกับไอ้พวกนั้นช่วยเปิดทางให้พวกมันได้สะดวกขึ้น หรือมันรอดไปแก่ตายอย่างสลบในบั้นปลายเพราะหมดแรงจะทำชั่วแล้ว ห๊ะ”ไอ้รันทำเสียงเยาะใส่
“ฮึ คนข้างนอกที่เป็นเจ้าหน้าที่ก็ไม่ได้ชั่วไปหมดเหมือนที่มึงคิดหรอก คนดีและรับผิดชอบหน้าที่ยังมีอีกเยอะที่เขาเสียสละทำหน้าที่ตรงนี้ แม้แต่ชีวิตเขาก็สละได้อย่างทหารที่รักษาชายแดน ตำรวจที่จับคนร้ายจะช้าจะเร็วเขาก็ทำ จราจรที่ยืนโบกรถไปมา ไม่รู้ว่ารถจะวิ่งมาชนตายเมื่อไร หรือแม้แต่เจ้าหน้าที่ป่าไม้อย่าง สืบ นาคะเสถียร ก็ยังสละชีวิตปกป้องป่า พอไหมกับตัวอย่างที่กูพูด หรือมึงจะเอาครูจูหลิงอีกคนที่เป็นผู้หญิงจากบ้านเกิดไปอยู่ที่พื้นที่อันตราย ฮึก พอไหม“มันเอาคำพูดไอ้พวกนั้นมาย้อนก่อนจะร่ายยาวทำเอาไอ้สองตัวเงียบกริบ มันเบือนหน้ามามองผม
“กูไม่ได้อยากจะว่าพวกมึง กูไม่รู้และก็ไม่อยากจะรู้ด้วยว่าพวกมึงติดทำไม ถ้าผิดจริงก็ต้องยอมรับสิวะ ถ้าไม่ผิดก็สู้คดีสิ ถ้ามึงมีคนคอยห่วงก็นึกเขาบ้างก็ได้ ถ้าไม่ร้ายแรงมึงก็ติดไม่กี่ปีก็ได้ออกไปเจอหน้า”มันพูดต่อด้วยอารมณ์ไหนผมก็ยังคาดเดาไม่ได้ เพื่อเอาตัวรอดให้พวกผมยอมปล่อยมัน หรือพูดจากใจจริง แต่ผมเชื่อว่ามันพูดจากใจจริง
“และถ้าไม่ได้ออกไปเจอหน้าล่ะ เกิดกูตายในคุก”ไอ้รันพูดเบาๆนั่งก้มหน้า
“ชาติหน้าก็ยังมี”ไอ้หนูตอบเรียบๆ
“โธ่ ไอ้เหี้ย แล้วจะพูดให้พวกกูเกือบเคลิ้มทำไมวะ”ไอ้เบียร์หลุดปากออกมา ก่อนจะเงียบเมื่อหลุดฟอร์มโหด
“สัด กูกำลังจะคิดได้เจอมึงพูดแบบนี้ไป คิดแบบเดิมดีกว่า”ไอ้รันส่ายหน้า ผมยกยิ้มแต่พวกมันไม่เห็นหรอก มัวแต่สบถใส่กันอยู่
“เหมือนกูไง ที่คิดเอาไว้แล้ว ถ้าตายไปเกิดอีกกี่ชาติก็ขอให้ได้เจอพ่อแม่กูทุกชาติ”มันพูดต่อเสียงเหมือนจะขำ
”กูไม่ได้บอกว่ากูเป็นคนดีหรอกนะ ตอนเด็กก็เคยขโมยเงินพ่อ โตมาก็เวรกรรมตามทันเจอหญิงหลอกแดกตังค์ตลอด ไอ้ที่โหดสุดก็ฆ่าไปหลายศพอยู่”มันยังไม่หยุดพูดเหมือนกลัวว่าตายไปจะไม่ได้พูด
“หน้าอย่างมึงเนี่ยนะ ฆ่าไปหลายศพ”ไอ้รันพูดและทำหน้าอย่างไม่เชื่อ
“ฉิบหาย เมื่อกี้ยังเทศน์ให้พวกกูกลับตัวกลับใจอยู่เลย กูไม่เชื่อหรอก ไม่งั้นมึงฆ่าพวกกูแล้วถ้ามึงโหดขนาดนั้น”ไอ้เบียร์ด่าและส่ายหน้าไม่เชื่อเหมือนไอ้รันเช่นกัน ส่วนผมก็ยังนั่งมองตามเดิม อยากรู้มันจะปล่อยมุกอะไรอีก
“จริงๆ นก หนู ปลา กบ แม้กระทั่งหอยกูยังฆ่าเลย กูทุบ ชำแหละ แกะ สับ หลังจากนั้นก็เอาไว้ทำกับข้าวกิน ”กูว่าแล้ว มันพูดแล้วนั่งกอดเข่าก้มหน้า สงสัยกลัวโดนตีนไอ้สองตัวที่กว่าจะนึกได้ว่าโดนมันหลอก
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยย ยังจะมาคุย”ไอ้รันลากเสียงตามหางมัน
“ถุย ไอ้ส้นตีน ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอ้เบียร์ด่าแต่สุดท้ายหัวเราะ พอกับไอ้รัน
“แล้วมันมีชีวิตไหมล่ะ นี่แหละก็ถือเป็นเวรกรรมที่กูไปพรากพวกมันมาจากพ่อแม่ ดีนะกูไม่ฆ่ายกครัว ไม่งั้นพ่อกูคงโดนไปด้วย”มันยังมีแก่ใจสาธยายให้ฟังต่อ พาหัวเราะกันไปอีก ดีเหมือนกันคลายเครียด มันก็คงจะปลอบตัวมันเองไปด้วย
“เออๆๆ กูเชื่อ ยังมีอีกไหมวะ ครึครึ”ไอ้รันทำหน้าแบบยอมๆ
“มี ล่าสุดเลย”มันพยักหน้าหงึกๆ
“อะไรวะ มึงทำอะไร”ไอ้เบียร์ที่ตอนแรกเหมือนไม่อยากจะรู้ แต่ตอนนี้เสือกเต็มตัวเลย
“มันเกิดวันที่มึงมาปล้นบ้านกูนี่แหละ”มันพูดและหยุด ไอ้สองตัวก็ทำหน้าลุ้น
“มึงเล่าสิ หยุดทำไมวะ”ไอ้รันทำเสียงแบบขัดใจนิดๆ คืออยากฟังจนตัวสั่น
“เร็วดิ เกี่ยวอะไรกับพวกกู”ไอ้เบียร์ก็เส้นตื้นตามไปอีกคน
“กูกับพ่อลงไปตรวจรอบบ้าน กูเดินไปในสวนเห็นมีร่องรอย ก็นึกว่าพวกโจรหรือเปล่า ย่องเข้าไป ย่องเข้าไป”มันพูดและทำเสียงประกอบการเล่าเหมือนนิทานกล่อมเด็ก “กูแอบตรงพุ่มไม้ซุ่มดูพุ่มไม้อีกพุ่มที่ขยับไหวไปมา กะจะยิงแต่กลัวว่าเป็นอย่างอื่นก็เลยขว้างไม้เข้าไปอย่างแรง ทีนี้แม่งร้องเสียงหลงเลย”
“อะไรวะ สรุปคนหรืออะไร”ไอ้รันถามเสียงตื่นเต้น ถ้าใครไม่รู้ว่ามึงเป็นนักโทษต้องนึกว่ามึงปัญญาอ่อนแน่ที่สนใจเรื่องไม่เป็นเรื่องและสุดท้ายก็เป็นเรื่องจนได้
“จะอะไร ก็ไอ้ตะบันหมากูน่ะสิ มันพาเด็กมาล่อในสวน กูขว้างไปเต็มๆมันหลุดจากติดเป้งเลย”ไอ้หนูทำหน้าแบบมึงไม่น่าถามให้กูอับอายหรือเสียดายที่ไม่ได้ดูหมามันล่อต่อ
“ก๊ากกกกกกกกกก”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
มันสองตัวขำจนก้องถ้ำ ผมเลยหยิบก้อนหินเล็กๆเขวี้ยงหัวไปคนล่ะที
“มึงจะหัวเราะเรียกญาติไอ้ตะบันหรือไง เดี๋ยวฟังเสียงดมกลิ่นมาถูกทางหรอกมึง”ผมเตือนพวกมันนิด ๆ ไม่ได้ว่าพวกคุณเจ้าหน้าที่เป็นไอ้ตะบันนะครับ ผมหมายถึงสุนัขตำรวจที่ไอคิวการดมกลิ่นเหนือมนุษย์
“โอ้ย เหี้ย กูลืมตัว”ไอ้รันร้องแถมทำมือกัน
“เออ โทษที ก็กูขำมันนี่หว่า ครึ ครึ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพวกกูวะ”ไอ้เบียร์ยกมือแบบขอโทษ ก่อนจะสนใจต่อ กูนึกว่าจะเลิกยังเสือกต้องการคำตอบอีก
“เกี่ยวสิ ก็กูไปขัดขวางความสุขมันไง เลยทำให้ไม่ได้แต่งงานเพราะโดนพวกมึงจับมา เวรก๊ำ เวรกรรม กูแท้ๆ ไม่น่าเลย”มันพูดใส่ก่อนจะทำเสียงและหน้าอย่างฮามากตอนท้าย
มีอีกต่อน
-
“ฮึฮึ”เสียงผมที่หลุดนิดๆก่อนจะหยุด พวกมันหันมามองว่าออกจากปากหรือตูดกันแน่ ก่อนจะหันไปขำใส่กันตามเดิม ไอ้หนูไม่ได้หัวเราะแค่ยิ้มเฉยๆ ครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่มันยิ้มตั้งแต่โดนจับตัวมา เป็นยิ้มแบบเต็มใจไม่ใช่แค่นยิ้มหรือเพ้อเจ้อ
“ไอ้เฮีย มึงไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ”ไอ้รันหันมาถามผมอีก
“หัวเราะก็ยังดี มันอุตส่าห์เล่าเรื่องขำขันให้ฟัง”ไอ้เบียร์พยักหน้าใส่
“ไม่ล่ะ กูทำตัวเหมือนใบตองแห้งฟังเสียงพวกมึงเงียบๆก็ดีอยู่แล้ว”ผมบอกมันก่อนจะลุกไปยืนดูหน้าถ้ำที่ไม่ไกลจากพวกมันนัก สักพัก
“ไอ้สาดดดดดดดดด มึงด่าพวกกูตรงๆเลยก็ได้”ไอ้รันที่คิดได้ก่อนด่าตามหลัง
“เออ ว่าพวกกูเป็นหมา จวย”ไอ้เบียร์เออออตามไอ้รัน แต่มีหนึ่งเสียงที่ค้านเสียงดังฟังชัด
“กูไม่ได้เป็น”ไอ้หนูไม่ยอมรับ
“เป็น มึงนั่นแหละต้นเรื่อง เสือกเล่าเรื่องไอ้ตะบัน พาพวกกูโดนว่าไปด้วย”ไอ้รันหันไปโทษไอ้หนู
“ใช่ ถ้ามึงไม่พูดเรื่องเวรกรรมขึ้นมามันจะว่าไหม”ไอ้เบียร์ที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง โทษมันอีกคน
“ตีนเห๊อะ พวกมึงเสือกอยากรู้อยากฟังเองนี่หว่า อย่ามาเหมารวม ถ้ามึงจะด่า โน่น ไปด่าผัวพวกมึงโน่นเลย กูไม่เกี่ยว”ไอ้หนูไม่พูดเปล่ายกตีนและลามปามมายันผม สงสัยมันจะลืมตัวเถียงฉอดๆ แต่เดี๋ยวนะในรูปประโยคมีบางอย่างแอบแฝง
“อะไรนะ ใคร เป็นผัวพวกกู”ไอ้รันที่ฉลาดเอะใจได้ก่อน
“กูฟังไม่ถนัด พูดใหม่สิ”ไอ้เบียร์เอานิ้วแคะหูยื่นหน้าไปหามัน เดี๋ยวมันก็เอาตีนช่วยแคะให้มึงหรอก
“กูพูดว่าให้พวกมึงไปเคลียร์กับผัวมึงโน่น”มันก็ยังมีหน้าพูดช้าๆเน้นๆให้ฟังอีกรอบ มือก็ชี้มาทางผมที่ยืนขมวดคิ้วนิดๆกับความคิดที่ไม่รู้อะไรดลใจให้มันพูดแบบนั้น
“ไอ้เฮีย เนี่ยนะ”สองตัวมันพูดพร้อมกัน ชี้มาทางผม
“เออ กูรู้หรอกที่พวกมึงไม่ชอบกู เหน็บ แขวะ แซะ กูตลอด เพราะหึงที่ผัวพวกมึงดูแลกูใช่ไหมล่ะ”มันยอมรับก่อนจะพูดแบบกูรู้จริงเหล่มาทางผม ก่อนจะพูดตัดหน้าไอ้รันที่อ้าปาก
“กูจะบอกไว้เลยว่า กูไม่เอาผัวพวกมึงหรอก ไม่ต้องมาเขม่นกูนักหนา เดี๋ยวพอกูส่งพวกมึงถึงที่หมายมันก็ฆ่ากูทิ้งแล้ว ใครจะมาเห็นลำไส้ดีกว่าขี้ที่พกติดตัวมานานอย่างพวกมึงได้”ทันทีที่พวกมันพูดจบ ทำเอาไอ้สองคนอ้าปากหวอ ก่อนจะหันมาทางผมมองหน้ากัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ไอ้รันหัวเราะแบบลงไปนอนกลิ้ง พอกับไอ้เบียร์ที่หน้าดำหน้าแดงกลั้นเสียง ผมกระตุกยิ้มเดินกลับมาหาพวกมันที่ยังขำไอ้หนูไม่หยุด
“มันน้อยใจมึงวะ ครึครึ”ไอ้เบียร์พูดขำๆ ผมเลยถีบมันจนล้มไปทันไอ้รันที่ยังขำอยู่จนจุกทั้งคู่
“กูไม่ได้หัวล้านและมานั่งน้อยใจผิดวิสัยผู้ชายหล่อๆหรอกโว้ย” ไอ้หนูโวยใส่มันแต่ดันชมตัวเองไปด้วย
“เออ มึงหล่อ หล่อซะจนมีคนอยากเป็นผัวตามมาเป็นพรวน”ผมกระตุกยิ้มพูดใส่มัน ที่หันขวับทันที แต่ต้องหยุดปากที่อ้าจะเถียงเมื่อสบตากับผมเข้าจังๆ
“ถ้าตีนมึงดีเหมือนปากก็คงจะดี”ผมนั่งลงตรงที่เดิม มันไม่ได้เขยิบหนี หันมาแค่นยิ้มพูดใส่ อารมณ์ต่างจากเมื่อกี้ลิบลับไม่มีเค้าไอ้หนูที่เฮฮากลับเป็นไอ้หนูใจกล้าตามเดิม
“กูไม่ได้บอกให้มึงรอสักหน่อย ถ้าพวกมึงจะไปก็ฆ่ากูหรือจะทิ้งให้กูเผชิญชะตากรรมก็ได้ ถ้ามีบุญอยู่บ้างกูคงรอด ไอ้บอกตำรวจก็มีอยู่แล้วเพราะยังไงเขาก็ต้องสอบปากคำ กูก็ตอบเท่าที่รู้ พวกมึงก็ระวังอย่าให้กูรู้แล้วกันว่าไปไหน”มันพูดลอยๆติดขู่ตอนท้ายตามนิสัยปากดีของมัน
“กูถามจากใจจริงเลยนะ มึงกลัวพวกกูบ้างไหม”ไอ้เบียร์คงจะทนฟังมันมานานแถมพูดแต่ล่ะอย่างมีแต่ทำให้ชีวิตมันกุดลง
“กูก็ตอบจากใจจริงเลย ว่า กลัว”มันตอบตรงแต่หน้านิ่ง
“แล้วทำไมมึงถึงพูดจาเหมือนไม่กลัวตาย กวนตีนพวกกูนัก หรือมึงเห็นว่าพวกกูไม่เอาจริงเลยได้ใจ”ไอ้รันใส่มันบ้าง
“แล้วถ้าพวกมึงเป็นกูจะทำยังไง”มันไม่ตอบแต่ย้อนถาม ไอ้สองคนอึ้งไป มันกระตุกยิ้ม
”ใช่ว่ากูไม่ขอร้อง พ่อกูร้องไห้อ้อนวอนด้วยซ้ำ พวกมึงยังไม่ปล่อยเลย โทษอีกว่าเป็นความผิดที่เพื่อนกูไปพาตำรวจมา”มันพูดน้ำเสียงติดเยาะที่โยนความผิดไปให้มัน ไอ้สองตัวเงียบลงไปอีกหันมามองผมที่เฉย มันกวาดตามองและพูดต่อ
“ความกลัว ความตาย ใครมันก็กลัวทั้งนั้นแหละ ถ้ากูยังมีชีวิตก็ต้องดิ้นรนจะรอดให้ได้ ถึงความหวังจะไม่มีเลยก็ตาม ยังไงกูก็สู้พวกมึงไม่ได้อยู่แล้ว และถึงพวกมึงไม่ฆ่ากู ไอ้พวกนั้นก็ต้องตามฆ่ากูอยู่ดี หรือคิดอีกที พวกมึงนั่นแหละผิดเต็มๆที่เสือกไปแวะบ้านกูและเอากูมาด้วย ย้อนกลับไปอีก ถ้ามึงไม่แหกคุกยอมไปกับเขาดีๆก็จะไม่มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น หรือ”
“ฉิบหาย พอแล้ว ย้อน ย้อน หรือ หรือ แต่ แต่ อยู่นั่นแหละ กูวิงกบาลไปหมดแล้ว”ไอ้รันต้องพูดใส่ให้มันหุบปาก เอามือคลึงขมับไปด้วย ไอ้เบียร์ควานในเป้ส่งยาดมให้ พวกมึงไม่ยกมาทั้งตู้ยาเลยวะ สารพัดจะมี ผมนั่งกลั้นหัวเราะและสมองเสือกอ่อนคิดตามคำพูดมันไปเรื่อยๆ ก็จริงของมันอีกแล้ว
“อีกนิดนะ พวกมึงเชื่อไหม เชื่อเถอะอย่าเสือกทำหน้าไม่เชื่อเลย กูคิดว่า พวกมึงถ่ายหนังกันหรือเปล่าวะ หรือ กูโดนอำแบบรายการเซอร์ไพรส์อะไรแบบนี้ กะว่าเดี๋ยวสักพักพวกตากล้องคงมาเฉลย แต่กูคงดูหนังมากไปว่ะ”มันพูดต่อแบบติดตลกแต่หน้าเริ่มหงอยเมื่อสิ่งที่มันคิดไม่ใช่เรื่องจริงแต่เป็นเรื่องจริงที่มันต้องเผชิญกับความลำบากและเฉียดตาย ไม่มีใครพูดอะไรต่อไม่รู้ว่าถ้าพูดอีกมันจะแพล่มอะไรให้ฟังอีก
“หมดเรื่องคุยแล้วเหรอ”ผมถามหลังจากมีแต่ความเงียบ
“มีอะไรจะสั่งเสียอีกไหม”เออ พวกผมไม่ได้พูดนะครับ ประโยคนี้ ไอ้หนูพูดออกมา
”มองหน้ากูทำไม กูพูดแทนพวกมึงกลัวจะเหนื่อย”มันพูดต่ออีกมีเหน็บก้มหน้ากอดเข่า
“ไอ้สัด กวนตีนจนท้ายสุด”ไอ้เบียร์ส่ายหน้าเซ็งๆ
“เอาไง ไอ้เฮีย”ไอ้รันหันมาขอความเห็นผม
“เราจะเดินทางพรุ่งนี้ เพราะเมื่อกี้กูเห็นท้องฟ้ามืดครึ้ม อีกไม่นานฝนน่าจะตก”ผมสรุปและบอกสภาพอากาศที่สังเกตได้ ยังไม่ขาดคำดีฝนก็เทลงมา ต้องขอบใจมันนะที่พูดถ่วงเวลาไม่ให้เดินทางไม่งั้นลำบากและไข้ป่ากินแน่ โดยเฉพาะมัน
“มึงกรมอุดตูดเก่าเปล่าวะ พูดปุ๊บตกปั๊บ”ไอ้รันพูดทำหน้ากวนตีนใส่ แล้วไปว่ามัน
“กูถนัดแต่กรมอุดปาก โดยเฉพาะใช้ตีนอุด ถ้ายังพูดมากอีก”ผมตอบมันที่ทำหน้ากวนจนหุบ ก่อนจะหันไปมองไอ้หนูที่ยังนั่งท่าเดิมไม่พูดอะไรออกมาอีกไม่รู้กลัวโดนอุดเหมือนไอ้รัน หรือนั่งปลงชีวิตของมันต่อ ผมเดินไปนั่งข้างหน้ามันเอามือจับคางขึ้นมามองจ้องไปในดวงตาที่สั่นไหวนิดๆ
“กูไม่เคยคิดที่จะฆ่ามึง แต่ไอ้พวกนั้นฆ่ามึงแน่ถ้ากูปล่อยมึงไว้ที่นี่ เอาไว้ให้ถึงจุดหมาย และมีหนทางส่งมึงกลับได้อย่างปลอดภัยกูถึงจะปล่อยมึง”ผมพูดกับมันเหมือนคำสัญญา มันเบิกตานิดๆก่อนจะคลี่ยิ้มจับมือผมไปกุม
“มึงพูดจริงๆนะ”มันถามเสียงดีใจ ผมไม่ตอบแต่พยักหน้า มันยิ้มก่อนจะหันไปมองไอ้สองตัว ประมาณว่าพวกมึงล่ะ
“ขึ้นอยู่กับกู”ผมย้ำความแน่ใจให้มันอีกครั้ง ทำเอามันยิ้มกว้าง แต่ผมอึ้งแทนมัน รอยยิ้มมันสว่างไสวเหมือนถ้ำมีสปอร์ตไลท์หรือถ้าเป็นโฆษณาก็น่าจะพรีเซ็นเตอร์ยาสีฟันที่ทำให้ฟันขาว
“แต่ตอนนี้กูมีอยู่เรื่องที่ต้องจัดการกับมึงก่อน”ผมพูดไล่ความคิดตัวเอง มันหุบยิ้มทันที เมื่อเห็นผมหยิบมีดคมกริบออกมา ถอยตัวออกห่าง
“ไอ้เฮียเหี้ยๆๆๆๆ ไหนมึงบอกจะไม่ฆ่ากูไง”มันโวยวายทันทีมือกำก้อนหินเตรียมขว้างใส่ ผมพยักหน้าให้ไอ้สองตัวจับมันเอาไว้ซะก่อน
“กูไม่ได้จะฆ่ามึง แค่จะจัดการให้เรียบร้อย”ผมบอกมันเดินเข้าไปใกล้
“กูไม่พูดหรอก อย่าตัดลิ้นกูเลยนะ กูอยากมีชีวิตแต่ก็เอาลิ้นไว้ด้วย กูสัญญาจะไม่พูดมากก็ได้ระว่างทาง”มันยังโวยวายไม่เลิก ยกตีนถีบไปมา ผมเข้าไปนั่งทับ
“หยุด อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นหูมึงจะไปก่อน ถอดเสื้อมันออก”ผมสั่งมันก่อนจะหันไปสั่งไอ้สองคนที่ยกเสื้อมันออกทางหัวทันที มันยังดิ้นก่อนจะหยุดเมื่อไม่มีผล
“เอาเลย ไอ้ควายยยย กูไม่ขอร้อง ไม่เชื่อพวกมึงแล้ว ขอให้ อื๊อออออ”มันท้าและแช่ง ผมเลยเอาเสื้ออุดปากมันซะ ก่อนจะลงมือทำในสิ่งที่คิดไว้ มันเบิกตาเมื่อมีดเข้าไปใกล้ และหลับตาปี๋กลั้นใจเมื่อผมลงมีด
ฉับ
ฉับ
ฉับ
ฉับ
และอีกหลาย
ฉับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ไอ้ส้นตีน ตัดผมกูอย่างนี้ มึงตัดหัวกูดีกว่า เหี้ยเอ้ย ผมกู”มันคร่ำครวญหลังผมลงมือตัดผมให้มันจนสั้นเสมอหู ผมลากมันมาอาบน้ำตรงลำธารตอนนอนจะได้ไม่คัน ดีนะกูยังให้มึงถอดเสื้อออกก่อน ไอ้สองตัวนั่งขำไม่หยุดหลังเห็นสภาพหัวมันที่ตัดเกือบจะเข้ารูปดีกว่าทรงหนูแทะตามชื่อมันหน่อย
“กูหวังดี”ผมบอกมัน ตาก็มองระวังไปรอบๆ
“หวังดีประสงค์เหี้ยอะไร มึงอิจฉาผมกูที่ยาวและสลวยกว่าหัวมึงที่เกรียนใช่ไหม”มันยังโวยใส่มือก็เกาหัวไปด้วย
“ประสงค์ให้มึงไม่มีผัวไง ไม่ดีเหรอ”ผมพยักหน้าบอกมันที่กำลังจะเถียงต่อ
“ โอ้ย แสบตา”มันล้างหัวไปครึ่งเดียวอีกครึ่งฟองยังอยู่เงยหน้ามาโวยใส่ทำให้แชมพูเข้าตามัน
“สมน้ำหน้า น่าจะเข้าปากมึงไปด้วย และมึงช่วยหุบปากสักห้านาทีได้ไหม เดี๋ยวไอ้พวกนั้นแห่มาจะซวย”ผมว่ามันก่อนจะปามมันไปด้วย มันเงียบทันทีหันไปจัดการตัวเองต่อ ผมยืนหันข้างเดี๋ยวมันหาว่าแอบดูมัน ตอนแรกมันจะลงทั้งชุดแต่โดนผมสกัดไว้ก่อน เดี๋ยวเปียกไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน มันย้อนว่าไอ้รันเอาของมันมาเยอะ แต่มันถอดอยู่ดีเมื่อผมถือมืดจะลงหัวมันอีกทีนี้กูจะโกนให้เลย มันเลยรีบถอดรีบลง แค่หางตาก็เห็นว่าผิวมันขาว มีรอยแผลเป็นยาวตรงไหล่ขวาถึงสะบักหลังแต่ไม่น่าเกลียด ไอ้ช่วงล่างก็แค่วับๆแวมๆ ผมเดินไปอีกทางไม่รู้ทำไมรู้สึกแปลกๆทั้งที่ตอนอยู่คุกก็อาบรวมเห็นจนไม่รู้จะเห็นยังไง ทำอะไรกันมากกว่าเห็นก็เคยเจอมาแล้ว ยังไม่รู้สึกหวั่นไหวขนาดนี้ ที่สำคัญมันก็ผู้ชายแท้ๆไม่ใช่เกย์หรือกะเทยแน่นอน ผมมั่นใจมันและก็ตัวเองที่ไม่เคยเผลอใจให้กับผู้ชายที่ไหนถึงจะมีเข้าหาทั้งในและก่อนเข้าไปในนั้น
“กางเกงกูล่ะ”มันส่งเสียงถาม ผมเดินไปหยิบจากกิ่งไม้ส่งให้ ก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าชีเปลือยเดินกุมเป้ามารับกางเกงเดินเร็วๆไปทางพุ่มไม้และใส่ คิดอีกทีผมกับมันจะอายอะไรวะ ของก็เหมือนๆกันต่างแค่ขนาด
“เสร็จหรือยัง”ผมถาม
“เออ”มันตอบและเดินออกมา ผมหันไปก็เห็นชายหนุ่มหน้าใส ผมสั้นเสยตั้งเดินมาจนใกล้
“เดินไปสิ”ผมบอกมันให้เดินนำหน้า ส่วนผมก็ระวังหลัง
“โว้ โว้ หล่อเหี้ยๆ”ไอ้รันแซวก่อนเลยเอามือจับปล่อยจับปล่อย
“แหม มึงน่าจะตัดให้มันตั้งแต่แรก จะได้ไม่มีผู้ชายวิ่งตามมาเป็นผัว ครึครึ”ไอ้เบียร์ลูกคู่เหน็บมันที่ควักแป้งออกมาทาตัวและโปะหน้าเหมือนพ่อมันเลย กลางวันแสกๆมึงจะรีบโปะแป้งเข้านอนไปไหน หรือมันหัดพรางตัว
“อิจฉากูล่ะสิ มึงไม่ต้องมาพูดเลย กูเสียหัวอยู่”มันว่าไอ้เบียร์มองไอ้รันและพูดกันท่า ก่อนจะมุดหัวนอนทันที เอาผ้าหนุนอุดหูเสียงหัวเราะไอ้พวกนั้น ผมส่ายหน้าก่อนจะเดินไปปากถ้ำ ไอ้พวกนั้นตามมาสบทบ และฝนก็ตกลงมาอีกหลังจากหยุดไปพักหนึ่ง คิดว่าคงตกถึงกลางคืนแน่ หันไปไอ้เด็กแสบเงียบไปแล้วหลังขยุกขยิกไปมาสงสัยจะนอนกลางวันมันนึกว่าอยู่บ้านล่ะมั้ง อายุมันไม่เด็กแล้วแต่การการกระทำมันสื่อว่าเหมือนเด็ก แต่ไอ้เด็กคนนี้มันถ้ามันฮึดสู้ขึ้นมาก็ลูกผู้ชายคนหนึ่งเลยล่ะ พรุ่งนี้ขอให้ฟ้าใสและไปถึงจุดหมายโดยไม่มีอุปสรรคเถอะ ไอ้หนูจะได้กลับบ้านไปทำหลานให้พ่อมันตามที่พูดไว้
**********************************************************************************************
ปล. ตอนนี้รู้ชื่อไอ้คุณเฮียแล้วใช่ไหมคะ เพราะใช่ไหมล่ะ เฮียของหนู หรือ หนูของเฮีย หรือ หรือ หรืออะไรอีกวะคนเขียนพอกับน้องหนูเลย อย่าเพิ่งรีบร้อนเบื่อกันซะก่อนนะคะตอนนี้ออกแนวเรื่อยๆที่จริงมันก็เรื่อยๆทุกตอนนั่นแหละ(คนอ่านบอก) ช่วยติและเสนอแนะได้นะคะ ขอบคุณคุณ yayee คุณfannan คุณmutoo ที่ช่วยแก้ไขคำผิดให้ และขอบคุณทุกอ่านทุกเม้นส์ค่ะ เจอกันอีกทีหลังสงกรานต์เด้อพี่น้องงงงงงงง ขอให้เดินทางกลับบ้านหรือไปเที่ยวโดยสวัสดิภาพกันนะคะ
-
หนูฮาจริงอะไรจริง :m20: :m20:
-
มันเป็นอะไรที่ฮามากกกกกกกกกก โจรกะตัวประกันคุยกันได้กวนมากกกกกกกกกกก :m20:
-
:laugh: ฮาอ่ะ
ยังคิดไม่ออกว่าเขาจะรักกันได้ไง แมนๆกันทั้งนั้นเลย :hao4:
รอตอนต่อไป
-
ยาวจริงอะไรจริงตอนนี้ 555
อ่านกันจนตาแฉะ
เฮียมีลูกแล้วเหรอ แอร๊ยย พ่อหม้ายลูกติดเหรอเคอะ
รออ่านต่อ กี๊ดกิ๊วว
:katai4:
-
อ้าวววว
หน้าแตกตามหนูไปด้วยอีกคน
สรุปว่าเราได้รู้ชื่อเฮียคนแรกเลย
:o8:
เฮียของหนู หนูของเฮีย :-[
อารมณ์เด็กเสี่ยมาก :laugh:
ปมยังไม่คลี่ แต่ก็ได้รู้ว่าเฮียมีลูกแล้ว และอายุ30
ผิดจากที่คาดไว้แฮะ
รอต่อไปปปปป :katai5:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: เฮียและพวก หนีไปอย่างปลอดภัย อย่าโดนจับนะ สาธุ
-
เฮียเริ่มหวั่นไหวใจแกว่งๆกับน้องหนูแล้ว :hao6:
-
เฮียปล่อยหนูไปไม่ได้หรอก :hao3:
-
ตอนนี้มัน.....
........น่ารักเว่อร์!!!
คุยเล่นหัวกันอย่างกับเป็นกลุ่มเพื่อนที่มาเทึ่ยวด้วยกัน 55555
สนุกมากค่ะ มาอัพไวๆนะคะ รออ่านอยู่น้าาาา อิอิ
-
ชื่อเฮียเหรอ ระวังเพี้ยนเป็น.............
หนูมันเกรียนดีจริงๆ
ทุกคนเริ่มคุ้นเคยกันแล้ว
มีปมเรื่องของเฮียกับที่บ้านโผล่ออกมาแล้ว
ปล.สุขสันต์เทศกาลสงกรานต์ เดินทางปลอดภัย
-
เฮียมีลูกแล้วไม่ว่า แต่อย่ามีเมียละกัน :katai5:
แอร๊ย คิดถึงเวลาสองคนนี้เค้าสวีทกันแล้วเรียกกัน เฮียๆ หนูๆ
ฟังแล้วเข้าใจผิดได้เลยนะเนี่ยยย 555+
มาต่อไวๆ นะคะ เรื่องนี้เดาทางไม่ถูก อยากอ่านต่อมากๆ
-
คุยเล่นกันยังกะเพื่อนแหน่ะ
ตอนนี้สนุกดี ตอนที่แล้วเครียดนิดๆ
-
ตอนนี้ไม่ค่อยเครียดแล้ว หนูก็มีคุยเล่นกับพวกเฮียด้วย
แต่มีคนชื่อเฮียด้วยเหรอเพิ่งเคยได้ยินเหมือนหนูเลย 5555
-
หนูของเฮีย ฮามากๆๆๆๆ5555
-
นี่แคมป์สัญจรของเหล่าชายหนุ่มหรือกลุ่มนักโทษ+ตัวประกันที่กำลังหลบหนีกันแน่เนี่ย 555
:laugh:
-
ตลกหนูมากเลยอ่ะ อารมขันสุดยอด
อาเฮียก็เก็กขรึมนะ อิอิ มีแอบหวั่นไหวด้วย ชิมิ ชิมิ
-
หนูน่ารักเนอะ สงสัยเฮียจะตกหลุมรักเร็วๆนี้ :katai2-1:
-
เฮียมีเรือพ่วงด้วย
ชักอยากจะรู้แล้วว่าเืรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่
+ เป็ดจ้า
-
เฮีย กับ หนู ชื่อสมพงค์กันมากเลยค่ะ อิอิ :hao6:
-
ก็ยังคงฮาอย่างต่อเนื่อง ไม่ได้นึกถึงสถาณการณ์เลย
จริงอย่างที่เฮียว่า บรรยากาศเหมือนมาตั้งแคมป์มากกว่า
ถ้าได้เป็นเพื่อนกันจริงๆก็คงดี ท่าทางจะวุ่นวายน่าดู
เอาใจช่วยให้สามหนุ่มหนีได้สำเร็จ อย่าโดนจับก่อนเลย
ไม่ใช่ว่าเข้าข้างคนผิด แต่คิดว่าทั้งสามคนเป็นคนดี
อาจจะโดนใส่ร้ายหรือยังไงก็ต้องรอดูกันต่อไปล่ะนะ
ว่าแต่เฮียมีลูกแล้วหรือนี่ อย่างนี้หนูก็ไม่ต้องเหนื่อยน่ะสิ :z1:
มันยังไงๆอยู่นะ เฮียเริ่มหวั่นไหวกับหลังขาวๆของหนูเนี่ย
หนูของเฮีย เฮียของหนู น่ารักเนาะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
:laugh: ฮาอ่ะ
-
หนูของเค้า สติลความฮาไว้ตลอดเลยอ่ะ 555+
-
เฮียหวั่นไหวซะแล้วสิ
-
เริ่มคุ้นเคยกันแล้ว
เอาใจช่วยให้น้องหนูได้กลับไปทำหลาน :hao6:
:กอด1: :L2:เที่ยวสงกรานต์ให้สนุก ปลอดภัยนะคะ
-
ว๊ายยย อิหนูของเฮียยย :hao7:
-
เฮียจะปล่อยหนูไปจริงๆเหรอ ไม่ใช่พอคิดถึงก็ไปลักพาตัวมาอีกล่ะ ยิ่งไม่เหมือนใครอยู่ :laugh:
-
หนูฮาอ่ะ ถามจริงก่อนหน้าที่จะกลับมาบ้านนี่เคยทำคาเฟ่มาก่อนใช่ป้ะ ? 55555
แต่ถ้าเป็นเรื่องจริงป่านนี้หนูคงตายไปนานแล้วอ่ะ เ่ล่นกวนตีนซะขนาดนั้น :z10:
-
เรียกแล้วน่ารักอ่ะ ชื่อแบบนี้ เหมือนเกิดมาเพื่อคู่กันเลยเหอะ <<แล้วใครว่าไม่ใช่
:กอด1:
-
หนูฮาจริง คณะนี้ถึงจะหนีตำรวจแต่ก็ส่งเล่นมุขกันตลอด
-
เฮีย คิดผิดคิดใหม่ได้นะ จะปล่อยให้หนูกลับไปทำหลาน หรือจะกักตัวหนุไว้ให้เฮียทำรัก ล่ะค่ะเฮียขาาาาา 55+ :katai2-1:
-
แล้วต่อไปจะทำไงกันละทีนี้
น่ารักจริงๆพวกนี้นิ
ว่้าแค่แผลเป้นนั้นอะไรนะ
-
เฮียของหนูววววววววววววววว~~~ รู้ชื่อไอ้เฮียแล้ว โคตรฮามาก สรุปชื่อเฮียจริง ไม่ต้องห่วง
หนูด่าให้เรียบร้อยว่าคนอะไรชื่อแปลกจริง เบียร์กับรันก็เข้ากับหนูได้มากขึ้น คุยกันเพลินยังกับอยู่แก๊งค์เดียวกัน
หนูก็เพลินกันทุกสถานการณ์นะ ชอบปากอ่ะ สุดยอดจริงอะไรจริง พาซวยและพารอดมาได้หลายครั้งแล้ว
คุณเฮียห่วงใยหนูเป็นพิเศษเนอะ น่ารักอ่ะ ยอมเดินทางช้าหนึ่งวัน ดูแลป้อนอาหารป้อนยา
ตัดผมให้อีกเฮ้ย แต่เฮียมีลูกแฮะ แล้วเมียล่ะ... ที่บ้านมีเรื่องจริงด้วย เป็นแพะรับบาปอะไรป่าวเนี่ย
เฮียมีหวั่นไหวกับความขาวหนูด้วยน้า กิ๊วๆๆๆๆๆ
เอาใจช่วยแก๊งค์หน้าตาดีแก๊งค์นี้สุด ๆ ถ้าจากกันคงใจหายเนอะ
ขอบคุณค่ะ เที่ยวสงกรานต์ให้สนุกจ้า
-
ฮาทุกประโยคเลยอะ!! หนู.. โดนตัดผมเลยอะ... เฮียจะตัดทำไมไม่บอกหนูก่อน... ปล.. อ่านตอนดึกๆนี่มันทรมานชิบหาย หัวเราะเสียงดังก็ไม่ได้ ต้องกลั้นขำสุดฤทธิ์ !! :D
-
น้องหนูยังคงความเกรียน...
-
ชอบน้องหนูมากกกกกก o13 ชอบนายเอกแบบนี้จัง ไม่ใช่ดีแต่ปาก แต่บู๊เก่งด้วย
ไม่ได้อ่อนแอรอให้คนอื่นมาช่วย ที่สำคัญกตัญญูมาก ๆ ชอบเวลาพ่อนกกับลูกหนูอยู่ด้วยกันจัง
น่ารักอ่ะ :mew1:
-
เฮียมีลูกแล้วด้วย
รออ่านตอนต่อไอ้หนูจะเป็นไง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูฮาจริงอะไรจริง :laugh:
-
5555555 ที่แท้ก็เรื่องผมของหนูนี่เองที่ต้องจัดการ
หนูยังน่ารักเหมือนเดิม
ปล.ตกใจเหมือนกันที่เฮียมีลูกแล้ว o22
-
ฮาดีจัง
-
อ่านแล้วยิ้มได้ตลอดเลย หนูฮาจริงฮาจัง พวกเฮียก็ขยันตบมุก รับมุกจริงวุ้ย
รอดูว่าจะรักกันอีท่าไหน อิอิ
-
เพิ่งอ่านหน้า3 อยากบอกว่าสนุกมากๆๆๆๆค่ะ
ชอบพ่อนกมาก ชอบนิสัยสุดๆตลก น่ารักๆ
โจรก็เกรียน ฮา มีอารมณ์ขัน
ถ้ามีโจรแบบนี้ยอมให้ปล้นบ้านเลยค่ะ. อิอิ
-
ชอบมากเลยครับ เยี่ยมๆๆๆๆ
-
อาเฮียมีเรือพ่วงเหรอเนี่ย :ling1: แต่ก็ดีนะจ้ะ ได้ลูกเขยให้พ่อนก 1 แถมหลานให้พ่อนก อีก 1 เหมือนซื้อ 1 แถม 1 เลยดีจะตายกำไรเห็น ๆ :laugh: :laugh:
พอเป็นการบรรยายผ่านทางเฮียถึงรู้ว่าใต้ใบหน้านิ่ง ๆนั่น คิดอะไรเยอะแยะไปหมดเลยนะ แต่พยายามเก๊กมาดนิ่งก็เท่านั้นเอง :mew5:
ชอบที่น้องหนูใจกล้าปากดี พูดตรงจริงใจ ทำเอาคนฟังสะอึกอย่างนี้จริง ๆนะเนี่ย :hao7: :hao7: ว่าแต่หนทางรักทั้งคู่คงยังอีกยาวไกลสินะดูแล้วทั้ง 2 ฝ่ายเหมือนยังไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันเลยเนี่ยสิ ฮือ ๆ
ปล. ตอนต่อไปหลังสงกรานต์เลยเหรอคะ :mew6: :mew6: แต่ไม่เป็นไรค่ะรอเสมอ รักคนแต่งจ้า :L1:
-
จะหนูของเฮียหรือเฮียของหนูก็ชอบทั้งนั้นแหละ ว่าแต่เฮียมีลูกแล้วเหรอผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ
-
ต่อปากต่อคำกันน่าดูเลย
คุณเฮีย เห็นความขาวของ น้องหนู แล้วใช่มั๊ยคะ .. อ่ะเชิ้บ อ่ะเชิ้บ :hao3:
+1 ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
Happy Songkran ka ^^
-
รอตอนต่อไปค่ะ :katai2-1:
-
:hao7: หนูฮามากอ่ะ
ชอบเฮียจัง พูดน้อย อิอิ แต่ถ้าพูดหวานๆละก็คงละลายแน่เลย (รอฉากหวานๆอยู่ คิคิ)
รอความจริงเปิดเผยจ้า อยากรู้ว่าพวกเฮียติดคุกได้ยังไง แถมมีลูกด้วย!? รอคนเขียนมาเฉลยน๊าาา
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ อ่านได้เรื่อยๆ ไม่เบื่อจ้า
-
ขนาดจะรอดหรือไม่รอด หนูก็ยังฮาได้พ่อมาจริง ๆ
-
หนูคงน่ารักมากเนอะ เฮียยังหวั่นไหวซะแล้ว
ขอบใจจร้าาา
-
>>ป.6<<
“เรียบร้อยกันหรือยัง”ผมหันไปถามความพร้อมของทุกคน ไอ้รันกับไอ้เบียร์ไม่ค่อยเท่าไร แต่ไอ้อีกคนยังทำหน้าเพลียปนละเหี่ย ไม่ได้เกิดจากอาการไข้แต่มันหงุดหงิดที่ผมไปโกนผมไฟให้มัน บอกว่าหวังดีมันก็ไม่เชื่อ เลยปล่อยเลยตามเลย
“พวกกูพร้อมแล้ว ถามไอ้หนูหน้าหงิกขนหดเถอะ ครึครึ”ไอ้เบียร์ยักคิ้วกวนๆใส่มัน
“ดีกว่ามึงที่หำหด”มันย้อนใส่ก่อนจะลุกขึ้นมายืนกับผม หาที่หลบตีนสิมึง
“เดี๋ยวกูถีบ มึงรู้ได้ไงหำกูหด”ไอ้เบียร์ยกตีนจะถีบมัน แต่ติดตรงมันยืนข้างหลังผม
“กูเห็น”มันยื่นหน้าไปตอบ
“แสดงว่ามึงแอบดูกูอาบน้ำเหรอ”ไอ้เบียร์ชี้หน้ามัน
“กูไม่ได้แอบ แต่มึงเสือกหันมาเอง”มันยื่นหน้าไปตอบอีกแต่เปลี่ยนข้าง กูไม่ใช่ต้นไม้ที่พระเอกนายเอกหนังแขกใช้ร้องเพลงโยกใส่กันไปมานะมึง
“กูจะหันไปคุยกับไอ้รันโว้ย เออ มันจ้องมึงด้วยว่ะ ไอ้รัน ตาเขม็งเลย”ไอ้เบียร์แก้ตัวก่อนจะนึกได้หาพวกเอี่ยวด้วย
“เออ ตั้งแต่เมื่อวานแล้วมึงมองหน้ากูทำไม”ไอ้รันก็เข้าคู่ ผมหันไปมองมันที่ขมวดคิ้ว ดึงมันยืนข้างๆจะได้โดนถนัดหน่อย
“แล้วมึงจะให้กูมองอะไรล่ะ”มันไม่ตอบแต่ย้อนถาม
“นั่นสิ แล้วมึงจะให้มันมองอะไร”ไอ้รันก็ดันหันไปถามไอ้เบียร์
“มองจวยมั้ง ห่าราก กูให้มึงช่วยกู ไม่ใช่ไปช่วยมัน”ไอ้เบียร์ประชดและว่ากลับ
“เออ แล้วสรุปมึงมองหน้ากูทำไม”ไอ้รันก็หันเหมาถามซ้ำซากกับไอ้หนูตามเดิม
“กูว่า มันสนใจหน้ามึงว่ะ”ไอ้เบียร์กอดไหล่กระซิบกระซาบไอ้รัน ซึ่งไม่รู้มันจะกระซิบทำไม ได้ยินเต็มๆ
“คิดจะเอากูทำผัวเหรอ”ไอ้รันหรี่ตาถามมัน
“เหอะ กูสนุกกับตัวเองดีกว่า”ไอ้หนูทำเสียงใส่ ไอ้รันจะอ้าปาก
“พวกมึงจะเดินทางได้หรือยัง ข้องใจอะไรนักหนา อยู่กันแค่นี้ ก็ต้องมองหน้าเป็นธรรมดา”ผมพูดทะลุตัดปัญหาให้จบๆไป ไอ้สองตัวเบะปากใส่ไอ้หนูที่แอบอมยิ้ม เด็กฉิบหาย พอมีผู้ใหญ่พูดเข้าข้างทำหน้าได้ใจ กูไม่ได้เข้าข้างใคร กูรำคาญ
“ก็ไปสิ แต่กูก็ยังอยากรู้อยู่ดี”ไอ้รันไปหยิบเป้พูดพึมพำยังไม่เลิกสงสัย พอกับที่ไอ้เบียร์ก็ตรวจความเรียบร้อยเหมือนทุกครั้งก่อนจะได้ฤกษ์เดินทางกันสักที เสียเวลาไอ้เรื่องหน้ามาพอแล้ว
“เดี๋ยว”ผมบอกให้พวกมันหยุดก่อนจะชีพจรลงตีน มันสองตัวพร้อมไอ้หนูหน้าหงิกหันมามอง
“อะไรของมึงอีกวะ ไอ้เฮีย”ไอ้เบียร์พยักหน้าใส่
“เดี๋ยวไปเดี๋ยวให้หยุด ปวดขี้หรือไงวะ”ไอ้รันเท้าเอว ผมไม่ตอบเดินไปที่ไอ้ตัวปัญหา เอามือดึงเสื้อยืดขึ้นไปปิดหน้ามัน ผมหยิบเอาเสื้อคอกลมมาสวมให้หน้ามันโผล่แบบเวลาไปทำสวนทำไร่ นึกภาพออกใช่ไหมครับ
“กูหายใจไม่ออก”มันบอกออกมา
“มึงก็หายใจเข้าสิ”ผมบอกมันที่ทำปากใส่ ดึงลงให้พ้นจมูกนิดหนึ่งปิดปากมันที่ยังมีเสียงเล็ดลอด ถ้าฟังแบบคนดีก็น่าจะออกเสียงชื่อผม แต่ไม่น่าใช่แล้วล่ะ
“ไอ้เชี่ยะ หายใจบ้านมึงสิเข้าอย่างเดียว หรือถ้าจะให้กูหายใจทางเกล็ดแบบมึงกูก็ทำไม่ได้หรอก”มันด่าออกมาใส่หน้าผมเต็มๆ ไอ้สองคนหัวเราะชอบใจ
“ถ้าไม่คลุมมึงจะไม่มีโอกาสหายใจทางไหนทั้งนั้น”ผมบอกแค่นั้นก่อนจะผลักไหล่ให้มันเดิน ทีนี้มันเงียบกริบดึงขึ้นไปปิดเองเหลือเห็นแต่ตา ผมกับมันเดินนำหน้า ไอ้สองคนประกบหลัง มันเดินอย่างเงียบไม่พูดอะไร ระหว่างทางมันก็เก็บผลไม้ลูกเล็กๆใส่ย่ามไปด้วย ผมให้มันสะพายใบหนึ่งเอากระเป๋าตังค์คืนมันไปแล้ว แถมมีดให้อีกหนึ่งเล่มไว้ป้องกันตัว ตอนแรกที่ผมให้มันดูลังเล
‘รับเอาไป เผื่อเกิดอะไรระหว่างทาง’ผมยัดใส่มือมัน
‘ไม่กลัวกูฆ่ามึงเหรอ’มันย้อนถาม
‘คนจะลงมือเขาไม่ถามกันหรอก’ผมตอบมันที่นิ่งไป
“เงียบแท้วะวันนี้”ไอ้รันเอ่ยออกมาเมื่อเดินมาเกือบจะครึ่งวันแล้ว สังเกตจากพระอาทิตย์ที่เริ่มจะตรงหัว
“ป่านะมึงไม่ใช่ตลาดนัด คนจะได้เยอะ”ไอ้เบียร์ตอบมันกวนๆ
“ไอ้สัดเบียร์ กูรู้แล้วว่าป่า กูหมายถึงว่าไม่มีใครอีกแล้วเหรอนอกจากเรา”ไอ้รันถีบมันและขยายความ
“ก็ดีแล้วที่มีแต่เรา หรือมึงอยากให้ญาติฝ่ายพ่องมึงตามมาทันวะ”ไอ้เบียร์กอดไหล่พูดเสียงดังเน้นตรง ‘พ่องมึง’ ใส่หูมันที่เอามือดันหน้าออกอย่างแรง
“พ่องมึงสิ ห่าราก หูกูจะหนวกเพราะมึงนี่แหละ”มันเอานิ้วแคะหูไปมา
“อีกไกลไหมวะ ไอ้หนู”ไอ้รันถามหลังจากจัดการหูตัวเองเสร็จ
“อีกสิบกิโลได้มั้ง”มันตอบก่อนจะทรุดลงนั่งบ้าง หยิบอะไรไม่รู้ในย่ามใส่ปากเคี้ยวแหงบๆ
“โอยยยยยยยยยย ไกลเหมือนกันนี่หว่า”ไอ้รันครวญก่อนจะเอนพิงต้นไม้
“ไกลก็ต้องทน ทำไมนายไม่ให้ใครมารับเราวะ”ไอ้เบียร์นั่งบ้างตบไหล่ไอ้รัน พูดบางอย่างออกมา ผมหันไปมองพวกมันที่ยังไม่สังเกตถึงสายตาผม
“แล้วนายเขารู้ไหมล่ะว่าอยู่ตรงไหน ตอนแยกกันกูยังฟังไม่ทันเลยว่าเขาพูดอะไรบ้าง”ไอ้รันเสือกโพล่งผสมโรงกับมัน ก่อนจะนึกได้หันมามองหน้าผมยิ้มเจื่อนๆทั้งคู่ ก่อนมันจะทำหน้าตกใจ
“เฮ้ย ไอ้หนูนนนนนน”ไอ้รันร้องเสียงดังเดินเข้ามาหา พร้อมไอ้เบียร์ที่หน้าตื่นไม่แพ้กัน
“ เหี้ยแล้ว มึงแดกอะไรเข้าไป สัด คายออกมา”ไอ้เบียร์ถึงตัวมันได้เขย่าๆๆ ผมยังงงอยู่เลยว่าพวกมันเป็นเชี่ยอะไร
“อ่อก แค่ก แค่ก สัด อ่อย อู”ไอ้หนูไอพูดเสียงอู้อี้ ผมดึงมือมันออก เห็นปากมันเป็นสีม่วงคล้ำไปหมด เหมือนโดนพิษบางอย่าง
“คายออกมา”ผมบีบปากมันให้อ้าออกเอานิ้วล้วงลงไปทันที แม่ง หายจากไข้ หายเจ็บส้นตีน แดกห่าอะไรเข้าไปอีกล่ะมึง
“เหี้ยเอ้ย กูเห็นมันเก็บโน่นเก็บนี่แดก”ไอ้รันสบถก่อนจะเอาน้ำกรอก ผมก็ล้วง ไอ้หนูตาเหลือก ส่ายหน้าไปมา จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ไอ้เบียร์กดขาอยู่
“สัด ตะกละไม่เข้าเรื่อง แดกมั่วซั่วเดี๋ยวกลายเป็นผีเฝ้าป่าหรอกมึง”ไอ้เบียร์ว่ามันแต่ก็ดูเป็นห่วง
“คายออกมาให้หมด อ้วกออกมา”ผมล้วงอีก มันตาเหลือกก่อนจะผลักและแหวะออกมาเต็มๆ
“อ่วกกกกกกก แหวววววววววววววะ”พ่นออกมา ผมกับไอ้รันหลบทัน
“ควายยยยยยยยยยยยยย เต็มหน้ากูเลย เหี้ยเอ้ย อ่วกกกกกกกกกก”กลายเป็นไอ้เบียร์รับไปเต็มๆ
“แค่ก แค่ก ไอ้พวกเหี้ย มึงจะฆ่ากูหรือไง”มันคลำคอตัวเองเอาตีนยันไอ้เบียร์ มือทุบไอ้รัน หันมาหาผม
“ฆ่าเหี้ยอะไร นี่พวกกูช่วยมึงอยู่นะ สัด ปากคล้ำซะขนาดนั้น”ไอ้รันยังยืนยันเจตนาที่ดี
“มึงเป็นไง หายใจติดขัดไหม”ผมถามมันเอามือทุบหลังเบาๆ มันหันมาถลึงตาใส่ ปากคล้ำไปหมด ดึงผมไปทุบบ้าง เล่นเอาจุกเหมือนกัน
“กูจะหายไปจากโลกนี้เพราะพวกมึงนี่แหละ เป็นจวยอะไรกัน อยู่ๆก็วิ่งมีบีบ มาล้วง มาควัก กูให้มั่วไปหมด”มันโวยเสียงดังเป็นชุด
“ดูปากมึงสิคล้ำไปหมด มึงแดกอะไรเข้าไป มึงจะฆ่าตัวตายหนีพวกกูใช่ไหม”ไอ้รันเอานิ้วชี้ปากมันหรี่ตาถาม
“บอกกูก็ได้ โป้งเดียวจอด ไอ้ห่าไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”ไอ้เบียร์หลังเช็ดหน้าเสร็จหันมาด่ามัน
“หรือมึงแค้นไอ้เฮียที่ตัดผมมึง ก็เลย”ไอ้รันยังสันนิษฐานได้ปัญญาอ่อนต่อ
“โว้ยยยยยยยยยยยย กูไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ไอ้ควายยยยยยยยยยย”ด่าเสร็จมันเอาน้ำกลั้วคอเสร็จแทนที่มันจะบ้วนทิ้งเสือกกลืนลงไปดังเอื๊อก
“ก็ปากมึง”ไอ้รันยังสงสัยไม่เลิก ผมมองมันที่ล้วงไปหยิบลูกสีดำเล็กมั่งใหญ่มั่งออกมา ก่อนจะยัดปากไอ้รัน
“เอ้า แดกเข้าไปจะได้ตายเป็นเพื่อนกู”มันเอามืออุดไม่ให้คายออกมา ไอ้รันตาเหลือก
“อัด อูไอ่อากอาย เอี้ยเอีย อ้วยอูอ้วย”ไอ้รันด่ามือก็กวักไอ้เบียร์ ก่อนไอ้หนูจะปล่อย ไอ้รันหลังกลืนไปแล้ว
“ตายไหมล่ะมึง แดกลูกหว้านี่ตายไหม”มันถามก่อนจะเฉลยออกมา แบย่ามให้ดูที่มันเดินเก็บ นอกจากลูกหว้า ก็มีลูกตะขบ มันเหมือนจะขำก่อนจะกินต่อ
“ไอ้สัด แล้วไม่บอก”ไอ้รันโวยใส่ถีบมันบ้าง ก่อนจะหยิบกินมั่ง
“แล้วพวกมึงเปิดโอกาสให้กูไหมล่ะ แม่ง ล้วงมาได้มืออย่างตีนทั้งเค็มทั้งสาก”มันด่ากลับปรายตามาทางผม
“ลองตีนล้วงไหมล่ะ เผื่อจะหวานและนุ่มคอ”ผมกระตุกยิ้มถามมัน ที่หยิบไอ้เม็ดลูกหว้าขว้างใส่แต่ผมเอามือปัดได้ทัน
“เขาเรียกอะไรนะ”ไอ้เบียร์หยิบมาพินิจพิจารณา ก่อนจะลองกินมั่ง
“ลูกหว้า แต่นี่มันพันธุ์เล็ก ถ้ามันสีดำคล้ำๆจะหวานอมฝาดนิดๆ หากินตามเมืองไม่ค่อยมีแล้ว แถวบ้านมึงไม่มีเหรอ”มันตอบและอธิบายคร่าวๆก่อนจะถาม
“ไม่มีอ่ะ บ้านกูไม่ได้อยู่บ้านนอกเหมือนมึง”ไอ้เบียร์ตอบมันยิ้มๆ แต่กูกวนตีน
“ถุย ไม่รู้จักมึงก็บอกมาเถอะ ไม่ต้องอ้าง บ้านกูอยู่ติดเมืองก็ไม่มีเหมือนกัน”มันถุยเม็ดใส่ไอ้เบียร์ ถุยใส่กันไปมา โสโครกสิ้นดีอย่าเสือกมาถุยใส่กูนะมึง สักพักก็เตรียมออกเดินกันต่อ
“ใส่ซะ”ผมบอกไอ้หนูที่มองหน้าและก้มมองตีน รองเท้ามันขาดตรงหู แต่มันไม่บ่นเอาเศษผ้ามัดแต่ไม่ค่อยจะอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไร มันยังใส่ได้”มันส่ายหน้าบอกสะพายย่ามจะเดิน ผมจับแขนมัน
“ใส่”บอกสั้นๆ พยักหน้า
“แล้วมึงล่ะ”มันถามผม
“กูชินแล้ว”ผมตอบก่อนจะหยิบคู่เก่ามันใส่ย่าม ถ้าทิ้งไว้จะเป็นหลักฐานให้ไอ้พวกนั้นได้ ถ้าเป็นเจ้าหน้าที่ผมไม่กังวลหรอก
“ขอบใจ”เสียงพูดเบาๆเหมือนกระซิบแต่หูผมก็ยังได้ยินในถ้อยคำที่ไม่คิดจะได้ยินจากปากมัน เพราะเราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่จะมาพูดอะไรแบบนี้
“อืม”ผมตอบรับก่อนจะเดินทางกันต่อไป ยิ่งไวก็ยิ่งดี ไอ้คนนำทางมันจะได้รีบกลับไปหาพ่อมันสักที
/
/
/
“ชื่นใจ นี่ถ้ามีเวลากูอยากอาบน้ำเลยว่ะ”ไอ้รันวักน้ำในลำธารล้างหน้า ไอ้หนูบอกว่าถ้าพ้นเขตตรงนี้จะเป็นหมู่บ้านเล็กๆ แต่ตรงที่พวกเราจะไปต้องเดินทางไปอีก
“ดีใจล่ะสิมึงจะได้กลับบ้านสักที”ไอ้เบียร์ตบไหล่มันที่ยืนยิ้มฝันหวาน ว่ากูจะได้กลับไปทำหลานให้พ่อแล้วโว้ย อยู่มั้ง
“ระวังฝันสลายนะจ๊ะ น้องหนู ครึครึ แว๊กกกกกกก ไอ้ห่า พูดเล่นก็ไม่ได้”ไอ้รันเดินมาพูดล้อมันใกล้ๆหันหลังกลับไปเตรียมจะล้างตีน มันเกือบหน้าคว่ำตกน้ำ โดนถีบเข้าให้
“กูก็ถีบเล่นๆเหมือนกัน”มันตอบไอ้รันก่อนจะล้างหน้าล้างแขนบ้าง
“โห มึงไม่เล่นแล้ว อีกนิดตีนจะถึงหัวกูแล้ว เดี๋ยวมึงโดนกูถีบมั่งหรอก”ไอ้รันสาดน้ำใส่ยกตีนจะถีบมันบ้าง
“กูไม่ใช่จักรยานไม่ต้องมาถีบ ขี่ก็ห้าม”มันสวนไอ้รันเดินขึ้นฝั่งมานั่งใต้ต้นไม้ ไอ้รันอ้าปากหวอหน้าเหวอ ไอ้เบียร์หัวเราะ
“ไงล่ะมึง เจอมุกพระเจ้าเห็บเล่นหมากเก็บเข้าไป ครึครึ”ไอ้เบียร์พูดยิ้มๆมือป้องปากใส่ไอ้รัน
“เงียบตูดไปเลยมึง ซ้ำกูซะเหลือเกิน”ไอ้รันแยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะล้างเนื้อล้างตัวกันต่อ
“มึงเอาไปใส่บ้าง”ขณะที่ผมกำลังเอนตัวหลับตาพัก ได้ยินเสียงพูดข้างๆ ลืมตามองก็เห็นไอ้หนูมานั่งข้างๆถอดรองเท้าให้
“มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอวะ”ผมย้อนถามมันหลับตาต่อ
“รู้ แต่กูไม่อยากเอาเปรียบมึง ผลัดกัน”มันพยักหน้าและบอกเหตุผล
“ไม่ต้อง กูคืนกำไรให้ตัวประกัน”ผมพูดและเขี่ยไปคืนมัน หายากนะมึงโจรดีมีน้ำใจอย่างกูเนี่ยะ ดูแลมึงตลอดทริป
“กำไรห่าอะไร รองเท้าเห็นๆ แถมของพ่อกูด้วย โน่น ก็ของกู ของบ้านกูทั้งนั้น ขโมยมาก็โง่อีก เดินป่าแทนที่หยิบผ้าใบเสือกหยิบอีแตะ ควายเอ้ย”มันกระแทกเสียงเหน็บกวนๆใส่ มือก็ชี้ไปที่ไอ้รันที่จิ๊กรองเท้ามันมา
“ก็ใช่ไง กูคืนให้ ถ้ามึงไม่ใส่ก็กอดแก้คิดถึงพ่อก็ได้ แล้วมันจะรู้ไหมว่าต้องเข้าป่า”ผมยอมรับก่อนจะแนะวิธีใช้งานอย่างอื่นให้มันแทนการใส่ ว่ามันกลับนิดๆ
“ส้นตีน”มันด่าเบาๆ
“ก็รู้นิ ใช้ที่ตีน หรือมึงจะสวมที่หน้าก็ตามใจ”ผมยักคิ้วใส่มัน
“ยัดปากมึงดีกว่าไหม พูดมาก ว่าแต่กู”มันก็ยักคิ้วกลับ เพิ่งสังเกตว่าคิ้วมันดกพอกับขนตามันเลย ไอ้นี่ถ้าเป็นพระเอกลิเกแม่ยกติดกันเกรียวแน่ แต่ผมว่ามันน่าจะใช่หรือไม่ก็ที่บ้านคงจะเคยเป็น ผมเห็นในห้องนอนมันมีรูปผู้หญิงใส่ชุดนางเอกลิเกตั้งอยู่ ไม่น่าจะใช่แฟนมัน หรือมันไปติดใจนางเอกลิเกที่ไหนเอาไว้ ก็ไม่น่าเป็นไปได้ดูปีที่ถ่ายก็นานแล้ว แต่เค้าหน้าเหมือนไอ้หนูอยู่เหมือนกัน
“ขอบใจที่แนะวิธีทำให้มึงหุบปากได้”ผมกระตุกยิ้มใส่มันที่หุบปากทันที สนุกดีเหมือนกันเถียงกับมันคลายเครียด
“ไอ้ลูกเมื่อกี้ยังเหลือไหมวะ”ไอ้เบียร์เดินมาแบมือขอลูกหว้าจากมัน
“ติดใจสิมึง”มันพูดเสียงเหมือนจะเยาะ แต่ไม่จริงจัง หยิบส่งให้
“ถ้ามันมีสตรอเบอร์รี่กูคงไม่แดกหรอก เฮ้อ”ไอ้เบียร์ทำเป็นถอนหายใจ เป็นที่น่าหมั่นไส้ ไอ้รันเบะปากพอกับไอ้หนู ตัวมันพอๆกันแต่ไอ้หนูสูงกว่า
“มึงมองหน้ากูอีกแล้ว ถามจริงหน้ากูมีอะไรติดวะ”ไอ้รันวกกลับมาเรื่องเดิม ไอ้หนูสะบัดหน้าแบบกูมองตอนไหนวะ ผมว่ามันไม่ได้มองนะมันกำลังเหม่อลอยแต่ไอ้รันนั่งตรงหน้าพอดี
“กูไม่ได้มอง กูกำลังคิดอะไรเพลินๆ”ไอ้หนูตอบมันเสียงเซ็งๆ
“จริงเหรอ”ไอ้รันถามเหมือนไม่เชื่อ
“ไม่จริง”ไอ้หนูตอบมัน
“นั่นไง กูว่าแล้วมึงต้องโกหก”ไอ้รันตบเข่าแบบใช่เลย
“ถ้ากูตอบว่าจริง มึงก็ไม่เชื่ออยู่ดี อีกอย่างหน้ามึงมีอะไรชวนมองวะ โอเค ตามึงโต จมูกก็งั้นๆ ดีหน่อยมีสองรูเหมือนกู ปากก็ปกติไม่ยื่นยาวอะไร อ้อ มีกระนิดๆ โดยรวมกูดีกว่าเยอะ”มันย้อนไอ้รันก่อนจะบรรยายสภาพหน้าไอ้รันและสรุปที่มันว่าดี
“ไอ้เลว เข้าข้างหน้าตัวเอง จมูกใครมีรูเดียววะ ไม่ใช่ตูดหรือรูเยี่ยว”ไอ้รันโวยใส่มันบ้าง ไอ้เบียร์ยิ้มนิดเดียวก่อนกินต่อดูมันจะติดใจลูกหว้ามากไม่งั้นปากมันคงเถียงกับไอ้หนูมากกว่านี้ ตอนแรกกูเห็นกัดกันจะตายไปข้างตอนนี้มึงดีกันเพราะลูกไอ้นี่เหรอวะ กลายเป็นไอ้รันแทน
“แต่บางครั้งกูก็ไม่ชอบหน้าตัวเองหรอก โดยเฉพาะหน้าที่ตกกระ”ไอ้รันพูดออกมาเบาๆ ทำเอาบรรยากาศเงียบหลังจากเมื่อกี้ยังโวยวายอยู่
“เป็นธรรมดาของลูกครึ่ง กูยังมีเลย”ไอ้หนูพูดอย่างไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรแถมชี้ใส่ตัวเองด้วย
“มึงลูกครึ่งตรงไหนวะ ไหนกระมึง”ไอ้เบียร์พูดเอามือจับหน้ามันหันไปมา
“มึงหาไม่เจอหรอก นี่ มันอยู่นี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ”มันปัดมือออกและชี้บอกตำแหน่ง ทำเอาอึ้งกันเป็นแถบ
“ฉิบหาย กูก็มี กระเจี๊ยวน่ะ ไม่ต้องลูกครึ่งหรอก”ไอ้เบียร์ผลักไหล่มันจนหงาย ไอ้รันขำตัวงอ ผมส่ายหน้ากับความทะลึ่งของมัน คิดว่ามันคงปลอบใจไอ้รันให้น้อยใจหน้าตัวเอง หลังหัวเราะจนพอใจ
“เออ มันไม่แปลก แต่มันเป็นปมด้อย ที่ถูกล้อมาตลอดตั้งแต่เด็ก ลูกเมียเช่า ลูกฝรั่งขี้นก พอจะเป็นปมด้อยได้ไหมล่ะ”มันกระตุกยิ้มเมื่อพูดถึงวัยเด็ก ผมกับไอ้เบียร์รู้อยู่แล้ว
“แล้วมึงเป็นอย่างที่เขาล้อหรือเปล่าล่ะ”มันย้อนถามไอ้รัน
“กูก็ไม่รู้ เกิดมาก็ไม่เคยเจอหน้าพ่อ เห็นแต่แม่กับยาย พอโตอีกหน่อย แม่ก็แต่งงานใหม่ ปล่อยกูอยู่กับยาย แต่เขาก็ส่งเงินมาให้ใช้”นับว่าแปลกที่ไอ้รันคุยเรื่องส่วนตัวกับคนแปลกหน้า ตอนเจอมันใหม่กว่ามันจะยอมคุยกับผมและไอ้เบียร์ก็ค่อนข้างนาน แต่มันติดหนี้บุญคุณผมตอนอยู่ในนั้นมันก็เลยไว้ใจผมมากขึ้น ทั้งที่ผมบอกมันไปแล้วว่าอย่าคิดว่าเป็นบุญคุณอะไรแต่มันไม่ยอม ก็เลยปล่อยมัน
“งั้นมึงก็อย่าไปคิด ถ้ามึงคิดแสดงว่ามึงไม่ได้ดูถูกแค่ตัวเองแต่ยังดูถูกแม่มึงด้วย”ไอ้หนูพูดใส่มันด้วยสีหน้าจริงจัง เหมือนไม่ค่อยพอใจเท่าไรที่ไอ้รันพูดดูถูกตัวเอง ทำเอามันเงียบ
“แต่กูเห็นเขานิยมกันจะตาย ดูอย่าง ดารา นักร้องสิ หน้าออกฝรั่งก็เยอะ”ไอ้หนูเลยเปลี่ยนเรื่องพูดใหม่แต่หัวข้อเดิม
“ฮึ นักโทษแบบกูใครจะมานิยมวะ”มันทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนเยาะตัวเอง
“ไอ้นี่ไง ผัวมึงเนี่ยะ”มันชี้มาทางผม ไอ้รันที่กำลังนั่งทำหน้ามิวสิคหันขวับปรับหน้าแทบไม่ทัน รวมไอ้เบียร์ที่พรวดน้ำออกมาจากปาก
“ไอ้เฮีย”ไอ้รันพยักหน้ามาทางผม
“เออ กูไม่อยากมีปัญหากับพวกมึงเพราะเรื่องนี้หรอกนะ เคลียร์ตรงนี้เลยว่ากูไม่ได้คิดจะแย่งหรืออะไรทั้งนั้น พวกมึงวางใจได้ เพราะฉะนั้นตลอดการเดินทางควรจะปล่อยวางกูเรื่องนี้ได้แล้ว โอเค๊”มันพยักหน้าร่ายคำตอบตบท้ายได้น่าหมั่นไส้อีก
“ไม่โอเค”ไอ้รันกับไอ้เบียร์ตอบพร้อมกัน
“อะไรวะ กูอุตส่าห์คุยอย่างสันติชนแล้วนะมึง”ไอ้หนูโวยใส่มั่ง ผมซึ่งนั่งหัวโด่อยากจะถีบมันให้กลิ้งตกน้ำกับความคิดอกุศลที่ไม่รู้มันเสือกคิดได้ยังไง ตั้งแต่คราวก่อนนึกว่าจะจบไปแล้ว พวกกูอุตส่าห์ไม่พูดถึงปล่อยๆไป เพราะเดี๋ยวก็แยกทางกันแล้วยังจะวกกลับมาคิดอีก พอกับเรื่องหน้าไอ้รันเลย
“ก็มึงคิดอุบาทว์ ๆ ใครจะสันติชนด้วยวะ”ไอ้เบียร์ชี้หน้ามัน
-
“ถามจริงๆ อะไรทำให้มึงคิดว่าพวกกูเป็นเมียไอ้เฮีย”ไอ้รันเขยิบมาถามใกล้ๆ
“กูคิดเอง เห็นไอ้เบียร์มันแหง่งๆกูอยู่ได้ มึงคอยห้ามแต่ก็เข้าข้างมัน กูก็เลยเข้าใจว่าพวกมึงหึงผัวน่ะสิ”ไอ้หนูยอมรับหน้าชื่นตาบานแถมยกเหตุผลมาประกอบความคิดมันไปด้วย
“ไอ้สัด ที่กูแหง่งๆมึง เพราะกูหมั่นไส้พูดมากคร่ำครวญกวนส้นตีนอยู่ได้หรอกโว้ย”ไอ้เบียร์แก้ความเข้าใจให้มันใหม่
“ใช่ และไอ้ที่กูคอยห้ามเพราะรำคาญพวกมึงที่กัดกันอยู่ได้ ไม่ใช่เพราะเข้าข้างหรือช่วยไอ้เบียร์มันหึงไอ้เฮีย เวรเอ้ย”ไอ้รันดึงหูมันไปมาพูดใส่
“โอ้ยยยยยยยยยย หูกูจะหลุดแล้ว ซี๊ดด”มันปัดมือไอ้รันออกร้องโอดครวญ สมน้ำหน้าผมคิดในใจไม่อยากออกนอกหน้า
“ไอ้เฮียมึงช่วยยืนยันมันอีกคนสิ”ไอ้รันหันมาพูดกับผม
“นั่งกูก็ยันได้”ผมอดจะประชดไม่ได้ คิดได้น่าถีบเหมือนจักรยานจริงๆมึง
“ใครจะไปรู้เล่าโว้ย ขนาดชื่อมึงกูยังนึกไม่ถึงเลย นึกว่าเรียกตามตำแหน่ง แม่ง ไม่ได้เป็นก็ไม่ได้เป็นสิ พวกมึงจะโวยใส่กูทำไม”มันเสียงดังกลบเกลื่อนความคิดอันอับอายตัวเอง กลายเป็นเรื่องขำขันที่สองลองจากเรื่องชื่อของผม
“ครึ ครึ มึงนี่ตลกว่ะ คิดอะไรที่คนไม่คิดจริงๆ”ไอ้เบียร์ยังอดขำมันไม่ได้
“กูก็คิดกับคนที่ไม่ใช่คนเท่านั้นแหละโว้ย”มันก็สวนกลับอย่างปากดีไม่เลิก มันก็ทำหน้าทำท่าใส่กันจนหันมาเจอหน้าผมที่มองแบบว่า ถ้าไม่หยุดกูจะถีบทั้งคู่
“เอาล่ะที่นี้มึงก็สบายใจได้แล้วนะ ที่ไอ้เฮียไม่ใช่ผัวพวกกู เชิญอี๋อ๋อกันตามสบาย ว๊าคคคคคค”ไอ้รันยังแหย่มันต่อก่อนจะกลิ้งม้วนหลังเพราะโดนตีนผมเข้าไป เป็นที่ถูกใจไอ้หนูกับไอ้เบียร์
“เลิกเล่นกันได้แล้ว ไป จะได้ถึงที่เร็วๆ”ผมลุกขึ้นสั่งให้เดินทางต่อ นั่งไร้สาระกันมานานแล้ว
“เติมคำว่า ‘หมาย’ หลัง ‘ที่’ หน่อยไหม จะได้ฟังไม่เป็นลาง”ไอ้เบียร์ยังมีแก่ใจเล่นมุกใส่ผม ชักเริ่มติดไอ้หนูแล้วสิมึง หรือติดพ่อมันมาวะ
“อยู่นี่มึงก็ถึงที่ได้ ถ้าเสียงยังดังขนาดนี้”ผมบอกมันที่เลิกเล่นเก็บของออกเดินทางทันที
“ไอ้หนู ตอนนี้โลกภายนอก เพลง หนัง อะไร ที่เขากำลังฮิตกันวะ”ไอ้รันสงสัยจะเหงาปาก เดินมากระแซะถามไอ้หนู
“เยอะแยะไปหมด กูจำไม่ได้หรอก”ไอ้หนูตอบมือก็ตีกิ่งไม้ไปเรื่อยจนผมต้องตีให้มันหยุด ไม่ใช่กลัวมันทำสัญลักษณ์แต่กลัวตัวเองตาบอด แกว่งไปมาแถวหน้ากูอยู่นั่นแหละ
“เท่าที่นึกออกก็ได้”มันยังเร้ารื้อต่อ
“ในคุกเขาไม่มีทีวีให้ดูเหรอ”มันไม่ตอบแต่ย้อนถาม
“ก็มี แต่กูไม่ค่อยได้ดู”มันตอบตามจริง
“แล้วทำไมมึงไม่ดู”มันถามอีก
“กูขี้เกียจ”ไอ้รันยักคิ้วเป็นอันจบคำถาม
“เรื่องสุดท้ายที่มึงดูคือเรื่องอะไร”มันเปลี่ยนคำถาม ไอ้รันทำท่านึก
“จำไม่ได้ว่ะ มึงนั่นแหละบอกกูหน่อย”มันส่ายหน้าผลักไหล่ให้บอกมัน
“ล่าสุด ก็ คู่กรรม เขารีเมคใหม่ อย่าเสือกถามกูล่ะรอบที่เท่าไร”ไอ้หนูบอกมันและดักคอ
“ไม่ถามก็ได้ ภาคไหนวะ”มันไม่ถามแต่เปลี่ยนคำถาม
“กูไม่รู้ รู้แต่พระเอกแม่งตายทุกภาค”มันตอบหน้าตาเฉยแต่เสียงกวนตี๊นกวนตีน
“เออว่ะ เพลงประกอบยังเหมือนเดิมไหม”มันเห็นด้วยแต่ก็ยังถามอีก ไม่ได้ต้องการคำตอบหรอกคงจะกวนตีนกลับ
“เปลี่ยน”ไอ้หนูบอกมันแต่ไม่ได้หันไป
“มึงพูดจริง”ไอ้รันเริ่มไม่เชื่อใจ หรี่ตาจับผิด
“ทำไมเปลี่ยนวะ”ไอ้เบียร์สงสัยเลยถามมั่ง
“เขาก็เปลี่ยนให้เข้ากับสมัยนิยมไง”ไอ้หนูยังไม่ออกอาการอะไร
“เพลงอะไรวะ”มันถามเกือบพร้อมกัน
“จีบได้แฟนฉันตายแล้ว”ไอ้หนูตอบก่อนจะหันมาอมยิ้ม ผมมองหน้ามันแต่ในใจคิดตามมันไปแล้ว ก่อนไอ้สองตัวจะปล่อยก๊ากออกมาเมื่อนึกได้
“ไอ้เหี้ยยยยยยยย ดีนะกูเพิ่งฟังมา ไม่งั้นเอ๋อแดกแน่”ไอ้เบียร์ด่าพูดขำๆ
“ไอ้หำ กูว่าแล้วแม่งต้องมีเงื่อนงำ”ไอ้รันกระแทกไหล่มัน
“มีอีกเรื่องที่ไม่มีใครเคยรู้มาก่อนนะโว้ย เกี่ยวกับโกโบริและอังศุมาลิน”ไอ้หนูพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าชวนสงสัย
“เรื่องอะไรวะ”ไอ้รันถามทันที
“อย่าบอกนะ โกโบริเป็นเกย์”ไอ้เบียร์ทำเป็นหน้าตกใจ
“ไม่ใช่ มึงก็คิดลึกเกินไป”ไอ้หนูปฏิเสธ
“อังศุมาลินแปลงเพศ”ไอ้รันเอามั่ง
“มึงลึกกว่ามันอีก สมัยก่อน ยันฮอย ยังไม่ตั้งเลย ห่าราก”ไอ้หนูส่ายหน้าเซ็งๆ
“แล้วอะไรวะ”ถามพร้อมกัน
“กูจะบอกให้เอาบุญ”ไอ้หนูทำหน้าแบบสงสาร
“มึงอย่าลีลาพูดมาได้แล้ว”ไอ้รันผลักมันอีก
“กูจะบอกนี่ไง”มันจิ๊ปาก และพูดต่อ”ก่อนจะมาเกิดเป็นโกโบริ กับ อังศุมาลิน เมื่อชาติที่แล้วทั้งคู่คือ พี่มากกับแม่นาค ไง”
“โธ่ กูนึกว่าอะไร ถุย”ไอ้เบียร์ถ่มน้ำลาย
“ไอ้ควาย เขารู้กันแล้ว กูติดคุกยังรู้เลย”ไอ้รันผลักหัวมัน
“ไอ้ดับเบิ้ลควาย แล้วเสือกมาตั้งประเด็นถามกูทำไม”มันก็ผลักกลับไปกลับมา ก่อนหูผมจะได้ยินเสียงเดินสวบสาป
“ปิดหน้า มีคนมา”ผมบอกพวกมัน ก่อนจะหลบตรงพุ่มไม้
“เฮ้ย พวกมึงเป็นใครวะ”แต่ไม่ทัน โดนสกัดด้วยเสียงคนและเสียงปืนที่ขึ้นนก พวกผมหยุดชะงักทันที
“ไม่ได้ยินเหรอวะ พวกมึงเป็นใคร”มันถามและเดินมาใกล้
“พวกเรามาหาของป่า”ไอ้เบียร์ตอบมัน
“มึงเป็นคนแถวนี้เหรอ”ไอ้คนหนวดเฟิ้มถามกลับ
“อืม อยู่หมู่บ้านข้างหน้านี่เอง กำลังจะกลับแล้ว”ไอ้เบียร์ตอบมันไปอีก ผมพิจารณาพวกมันอยู่ว่าใช่ไอ้พวกลักลอบตอนนั้นหรือเปล่าหันไปไอ้หนูก็มองไม่ต่างกัน
“ไม่มีไอ้พวกนั้น”ไอ้หนูพูดเบาๆให้ผมได้ยิน
“อืม อยู่นิ่งๆ”ผมรับคำกระชับแขนมันมากกว่าเดิม
“ถ้าไม่มีอะไร พวกเราขอตัว”ไอ้รันพูดบ้างเมื่อเห็นพวกมันมองและหันไปพูดอะไรกัน ขณะจะก้าวขาออก
“เดี๋ยว”เสียงเดิมหยุดเอาไว้
“ถามอะไรหน่อย”ไอ้คนตัวใหญ่อีกคนโผล่มาจากทางหลังพูดออกมา ทำเอาไอ้คนข้างผมเกร็งทันทีจนผมต้องเลื่อนไปจับมือมันเอาไว้ ใช่แล้ว มันคือไอ้หัวหน้าพวกลักลอบที่จะข่มขืนและฆ่ามันวันนั้น อย่างที่คิดมันออกตามล่าไอ้หนูจริงๆ ตามมาด้วยไอ้ลูกน้องอีกสองคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้น
“อะไรเหรอพี่”ไอ้รันถามเสียงนอบน้อม แต่ใจมันไม่ได้คิดแบบนั้น
“เห็นไอ้หนุ่มผมยาวผ่านมาแถวนี้บ้างไหม ตัวประมาณเอ็งนี่แหละ”ไอ้ลูกน้องมันเป็นฝ่ายถามขึ้นมา
“อืม ไม่มีนะ พวกฉันเองก็เพิ่งจะเข้าป่ามาวันนี้ หลังพักไปเป็นเดือน”ไอ้เบียร์เป็นคนตอบ
“พวกเอ็งมากันสี่คนเหรอ มีคนอื่นอีกไหม”ไอ้ลูกพี่มันถามบ้าง
“แค่นี้แหละพี่”ไอ้รันบอกมือมันกระชับตรงเอวที่เหน็บมีดตลอด ไอ้เบียร์ก็เหมือนกัน พวกผมตกลงกันว่าจะไม่ใช้ปืนถ้าไม่จำเป็น
“แล้วไม่เห็นได้อะไรกันกลับไปเลย”มันยังสงสัยไม่เลิกเดินมาใกล้ขึ้น
“ถ้าสัตว์พวกเราเลิกล่าแล้ว กลัวเจ้าหน้าที่ ได้แต่หาพวกสมุนไพร แต่ยังไปไม่ถึงไหนเลย ฤกษ์ไม่ดีซะก่อน”ไอ้รันแพล่มไปเรื่อยเปื่อยไม่รู้เข้าหูพวกมันมากน้อยแค่ไหน
“ถ้าจวนตัว มึงวิ่งไปเลยนะ”ผมกระซิบกับไอ้หนู
“วิ่งไปไหนวะ”มันกระซิบกลับ
“วิ่งไปให้รอด”ผมบอกอีก
“งั้นวิ่งกับมึงนี่แหละ”มันตอบกลับมาและจ้องหน้าผมที่ยังจับมือมันอยู่
“เฮ้ย ไอ้สองตัวซุบซิบอะไรกันวะ เป็นเหี้ยอะไรจับมือกันซะแน่น”ไอ้ลูกน้องมันเสือกตาดีหันมาพูดใส่พวกผม
“น้องชายฉันมันตื่นคนนิดหน่อย แถมพามันเข้าป่าครั้งแรกก็เลยออกอาการ”ผมตอบพวกมัน
“ฮึ กูนึกว่าผัวเมียกันซะอีก”มันพูดติดเยาะ ถ้าไม่ใช่เสียเปรียบพวกมันอยู่คงได้เหยียบหน้ามันไปแล้ว โดยเฉพาะไอ้คนข้างๆ
“แล้วพวกฉันไปได้หรือยัง”ไอ้รันถามตัดบท
“ยังไปไม่ได้”เป็นคำตอบจากไอ้ลูกพี่มัน
“อะไรอีกล่ะพี่ ถามมาฉันก็ตอบให้แล้ว”ไอ้เบียร์พูดเหมือนอ่อนใจ แต่มันกำลังระงับอารมณ์ที่จะปะทุอยู่ ผมสบตากับมันสองคนว่าให้ใจเย็นให้มากที่สุด
“ไม่มีอะไร แค่”มันยิ้มมุมปาก
“อะไรพี่”ไอ้รันถามมือเตรียมพร้อม
“เปิดหน้าพวกมึงให้กูดูหน่อย”ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าพวกมันต้องไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่ กระชับอาวุธเต็มที่
“ไม่ได้ยินเหรอวะ ลูกพี่กูบอกให้เปิดหน้าพวกมึง”ไอ้ลูกน้องปากดีเดินมาใกล้ จะดึงผ้าคลุมหน้าไอ้รันแต่โดนกันไว้ก่อน ไอ้นั่นหน้าเบ้นิดๆคงจะเจ็บเพราะโดนบิดข้อมืออยู่แต่มันร้องไม่ออกเพราะโดนมีดจ่อพุง มันเบิกตานิดๆ
“โห พี่ จะดูไปทำไมหน้าฉันก็เหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ”ไอ้รันยังทำเป็นใจเย็นต่อรองกับมัน ผมกะเวลาและจังหวะเหมาะที่จะสู้และหาทางหนีไปด้วย ค่อยๆถอยหลัง ไอ้สองคนก็เหมือนกันดึงไอ้นั่นตามมาด้วย
“ถ้าเหมือนพวกมึงก็เปิดสิวะ ไอ้เกริก มึงเป็นอะไรยืนซะชิดมันเชียว”ไอ้ลูกพี่มันพูดอีกก่อนจะผิดสังเกตลูกน้องมัน
“เอ้อ อึก”ไอ้คนชื่อเกริกอึกอัก ไอ้รันดันเข้าไปอีก ถ้ามันตุกติกเพียงนิดเดียวมีดที่เรียกว่า สปาต้า เสียบทะลุพุงแน่ และไอ้รันทำจริงแน่นอน
“พวกมึงเป็นใคร ไม่งั้นกูยิง”ไอ้ลูกพี่ที่ฉลาดพอตัวเอ่ยพร้อมจ่อปืน ลูกน้องมันอีกห้าคนก็ทำตาม
“กูไม่ยุ่งกับพวกมึง พวกมึงก็ไม่ควรยุ่งกับพวกกู ต่างคนต่างไป มึงจะไปหาไอ้คนที่ตามอยู่ก็ไปซะสิ”ไอ้เบียร์พูดเสียงเย็นก่อนจะดึงไอ้เกริกมาเป็นตัวประกันมีดจ่อ แขนล็อคจนตาเหลือก
“ฮึ ฮึ กูว่าแล้วพวกมึงต้องไม่ใช่ชาวบ้านแถบนี้”ไอ้ลูกพี่มันกระตุกยิ้ม ไม่สะทกสะท้านที่ลูกน้องโดนมีดจ่อ เดินมาใกล้เรื่อยๆ
“มึงเข้ามาอีกกูเชือดไอ้นี่แน่”ไอ้เบียร์พูดใส่มัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ก็เอาสิวะ ลูกน้องไร้ฝีมือสู้ไอ้หนุ่มผมยาวตัวขาวยังไม่ได้ เลี้ยงไว้ก็ไร้ประโยชน์”มันหัวเราะและพูดเยาะลูกน้องตัวเองอย่างไม่แยแส ไอ้ลูกน้องมันทำหน้าแบบนึกไม่ถึง
“อ้าว พี่ ทำไมพูดหมาๆแบบนี้ล่ะ”มันพูดใส่ลูกพี่มันเหมือนเจ็บใจ
“ฮึ เสียมึงแค่คนเดียว คุ้มจะตายกับฆ่าไอ้สี่คนตรงหน้า และกูมั่นใจว่า ไอ้นั่นคือคนที่กูตามแน่นอน กูจำลักษณะมันได้”ไอ้หัวหน้าทรพีลูกน้องพูดอย่างไม่ยี่หระ แถมชี้มาตรงไอ้คนข้างๆผม มันเดินมาใกล้เรื่อยๆ ปัง ปัง ไอ้หัวหน้ามันก้มตัวลงจะยิงแต่ไอ้รันเตะปืนมันออกจากมือกระเด็นไปไกล จะตามไปซ้ำมันกลิ้งหลบทัน
“อ๊าค”
“อ๊าค”
“ไอ้เบียร์ จัดการ”ผมยิงไอ้คนชักปืนข้างหลังไอ้หัวหน้ามันลงไปสอง น่าจะทะลุข้อมือ ไอ้เบียร์ผลักไอ้เกริกเอามีดเสียบตรงสีข้าง ทำเอามันร้องอย่างเจ็บปวด ยึดปืนมันมาด้วย ถ้าไม่จำเป็นพวกเราจะไม่ฆ่าใคร
“วิ่ง”ผมดันไอ้คนข้างๆให้หนี แต่มันเบิกตาก่อนจะทำบางอย่างข้ามหัวผมไป
“อั่ก”เต็มๆกระบาลไอ้นั่น ก้อนหินขนาดเขื่องที่ไม่รู้มันหยิบตอนไหน ผมฉุดข้อมือมันวิ่งต่อ ไอ้สองตัวยิงสกัดพวกมันที่ตามมาสบทบอีก แสดงว่าพวกมันต้องอยู่บริเวณใกล้ๆ ตอนนี้หนีกันอุตลุด ได้ยินเสียงปืนตามหลังมาติดๆ
“เราต้องแยกกัน ไม่งั้นตายแน่”ผมสั่ง มันสองตัวพยักหน้าเห็นด้วย
“พวกมึงจำทางที่ไอ้หนูบอกได้ไหม”ผมถามมันอีกครั้งเมื่อมีทางแยกข้างหน้า
“น่าจะได้”ไอ้รันพูดอย่างไม่แน่ใจ
“เอาน่า ไม่ตายก็เจอกัน เร็ว พวกมันตามมาแล้ว”ไอ้เบียร์พูดหูก็ฟังเสียง ก่อนพยักหน้าให้กันอีกครั้งและแยกกัน ไอ้หนูมองไอ้สองคนก่อนจะโบกมือให้ด้วย ไอ้สองตัวก็โบกตอบ
“จำไว้ อยู่ทางไหนให้จำทิศเหนืออย่างเดียว”มันตะโกนบอกไอ้พวกนั้นอีกครั้ง ก่อนจะโกยหน้าตั้งกันต่อ
/
/
/
“แฮ่ก แฮ่ก โอย พะ พวกมันไปยังวะ”เสียงไอ้หนูถามผมกระท่อนกระแท่นหลังวิ่งหนีกันลูกเดียวไม่ได้หยุดพัก
“น่าจะยัง พวกมันดูชำนาญป่าไม่น้อย”ผมกวาดตามองกระชับปืนแน่น
“เอาไงต่อล่ะ”ไอ้หนูถามผมสีหน้ากังวลปนเหนื่อย
“พักก่อน มึงไหวไหม”ผมบอกและถามมัน ดึงเสื้อเช็ดหน้าให้มันไปด้วย มันพยักหน้า
“ไม่ไหวก็ต้องไหว เฮ้ย ตีนมึง”มันพูดก่อนจะตกใจเมื่อเห็นตีนผมที่มีเลือดออก
“นิดหน่อย”ผมส่ายหน้าแบบไม่เป็นไร มันเอาเสื้อที่เช็ดหน้าเมื่อกี้
“เช็ดเลือดก่อน”มันบอกและซับให้อย่างเบามือในแบบผู้ชาย ผมไม่เจ็บแต่แสบนิดๆ ก่อนจะดึงมาซับเอง
“ไอ้สองคนนั้นเป็นไงบ้างวะ”มันพูดลอยๆน้ำเสียงดูเป็นห่วงไอ้สองคนไม่น้อย
“ไม่รู้ว่ะ มันก็คงรอดเหมือนเราแหละมั้ง”ผมส่ายหน้าก่อนจะตอบแบบภาวนาให้พวกมันรอดไปด้วย ไอ้หนูพยักหน้า ตาก็มองไปรอบๆ หยิบไอ้ลูกหว้าออกมากินอีก
“กินกันตายแก้กระหายไปก่อน”มันบอกและส่งให้ผมที่รับมาใส่ปาก
“กูน่าจะปล่อยมึงที่หมู่บ้านเมื่อกี้”ผมพูดออกมา เมื่อเราต่างเงียบกันไปสักพัก
“แล้วไม่ปล่อยวะ”มันถามกวนๆไม่ได้แสดงว่าโกรธที่ไม่ปล่อยมันแต่แรก
“กูไม่แน่ใจว่ามึงจะปลอดภัยจริงหรือเปล่า เกิดไอ้พวกนั้นมันอยู่ในหมู่บ้านนั้น ฮึ แต่ก็เสือกเจอจนได้”ผมบอกเหตุผลให้มันฟังก่อนจะทำเสียงขึ้นจมูก
“ช่างมันเถอะ เบญจเพสกูลิขิตมาแล้วว่าต้องเจอ”มันกระตุกยิ้มพูดกลับขำๆ ผมกำลังจะพูดตาสังเกตเห็นบางอย่างพุ่งเข้ามา ดึงมันหมอบลงกับพื้นทันที ฉึก เสียงมีดปักกับต้นไม้
“เฮ้ย มันอยู่ทางนี้”เสียงโวกเวกตามมา
“เหี้ยเอ้ย แม่งตามมาจริงๆ ไอ้ควาย ปืนมีไม่ยิงวะ”ไอ้หนูสบถแต่เสือกเยาะเขาอีก ผมโบกหัวมันไปที
“มึงไม่ต้องเสือกไปแนะนำมันเลย”ผมบอกมันก่อนจะพากันคลานปนเดินเร็วๆออกจากตรงนั้น ปัง ปัง ปัง
“เป็นไงล่ะ ฝันที่เป็นจริง เร็ว”อดเหน็บมันไม่ได้ที่ยิ้มแหยๆ ก่อนจะโกย กระสุนเฉียดหัว เฉียดตีนไปมา ไอ้หนูวิ่งไปกระโดดไป ผมจับมันก้มหัวไปด้วย
“โอ้ยยย”เสียงมันร้องเมื่อสะดุดรากไม้จนถลากลิ้งเป็นลูกขนุน
“ไอ้หนู”ผมเรียกและวิ่งตามไปหามัน
“เป็นไงมั่ง ลุกไหวไหม”ผมพยุงมันขึ้นมา หน้าทิ่มดินเศษไม้เต็มปากไปหมด
“วะ ไหว โอย”มันแล่บลิ้นแพร่ดๆ บอกทรงตัวลุกต้องร้องออกมา
”ขากู แม่งเอ้ย มึงไปเถอะ ทิ้งกูไว้นี่แหละ ยังไงพวกมันก็ไม่ปล่อยกูอยู่ดีถึงรอดจากมึงไปได้ ถ้ามึงรอดไปได้แล้ว คุ้มครองพ่อกูด้วยนะ กูขอร้อง”มันจับขาก่อนจะพูดกับผมและฝากพ่อมันไปด้วย
“พ่อมึง ๆ ก็ดูแลเองสิวะ ฝากกูได้ไง กูไม่ทิ้งมึงหรอก ขี่หลังกูนี่ เร็วๆ”ผมบอกมันก่อนจะนั่งยองๆ
“ไอ้เฮีย ไอ้เหี้ย มึงจะแบกกูไปได้สักเท่าไรจะพากันตายทั้งคู่เปล่า หรือถ้ามึงจะใช้หลังกูกันกระสุนกันมีดก็ได้อยู่”มันเรียกชื่อผมที่น่าจะแยกออกนะว่าชื่อไหนกันแน่ คร่ำครวญเหมือนจะห่วงผม แถมมีน้ำใจเสนอประโยชน์หลังมันอีก
“มึงหยุดมุกสักพักเถอะ เร็วๆ”ผมส่ายหน้ากับมันพร้อมเร่งเร้า มันลังเลก่อนจะวาดขาขึ้น แต่ยังไม่ทันออกตัว
“พวกมึงขี่คอตายพร้อมกันนี่แหละ ฮึ ฮึ”เสียงไอ้พวกชั่วก็ดังพร้อมขึ้นนกปืน จ่อมาทางเรา ไอ้หนูสบตากับผมก่อนจะมองหน้าพวกมันที่ขึ้นปืนอยู่ ผมกับมันไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงในอีกไม่กี่วินาที แต่มือเราสองคนจับกันโดยไม่มีสาเหตุ ไม่ใช่จับธรรมดาแต่ประสานกันแนบแน่นเหมือนกับเตรียมใจว่า เราจะตายไปด้วยกัน
**********************************************************************************************
ปล. โอย ร้อน ร้อน ร้อน อะไรอย่างนี้ ได้พักไม่กี่วันกลับมาตันอยู่กับกองงาน ขอโทษที่มาอัพช้าไปหน่อยค่ะ ไม่รู้ยังจำกันได้หรือเปล่า ฮิ้ว ฮิ้ว ขอกำลังใจหน่อยจ๊ะ เอาใจช่วยหนูกับเฮียหน่อยนะจ๊ะ ไปเคลียร์งานแล้วเด้อ
-
สถานการณ์คับขัน
หนูยังฮาได้อีก :z2:
รอลุ้นต่อไป
-
โอ้
ระทึกใจได้ทุกตอนจริงๆ
ไอพวกนั้นก็จองเวรจองกรรมกันจริงจริ๊งงง
-
อ้ากกกกก ลุ้น!!!! เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
ตามๆๆๆๆๆ
-
:call: :call: รอดๆๆทั้งคู่ อ้อ อย่าลืมเอารองเท้าให้เฮียใส่ด้วยนะน้องหนู (ว่าแล้วแอบแว๊บไปหาพี่ไผ่กะน้องฝิ่นอีกรอบก่อน หุหุ)
-
โอยยยยย ค้างงงง จะเป็นไงต่อเนี้ย ตำรวจมา ไอ้สองตัวนั้นมาช่วย
-
ลุ้นๆๆๆๆ เอาตัวรอดให้ได้นะเฮีย หนู :z2:
-
ชอบไอเฮียยยยยยยยยย :hao6:
สนุกค่ะ จะติดตามนะคะ
ขอบคุณคนเขียนค่า :3123:
-
:ling1: ร้อนจายยยยย อยากอ่านต่อ
-
คุณเอ๋ย ฉันค้างมาก ลุ้นตัวเกร็งเล็บจิกพื้น ขอให้เบียร์โชว์เทพยิ่งแม่งงงง :hao7: :hao7:
ขอบคุณนะค่า
-
มาเห็นใจกันตอนที่ระหกระเหินกันในป่านี่แหละ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: โอ๊ยยย ลุ้นว๊อยยย
-
โอ๊ยไม่ไหวละ อ่านไปขำไป หนูนี่สุดยอดมุกจริง ๆ :hao7:
-
:L2:ลุ้นมาก เนื่้อเรื่องน่าติดตามมากค่ะ
-
โอยยย เดาเนื้อเรื่องไม่ออกเลย
แต่สนุกมากค่ะ
มาต่อเร็วๆ นะ
-
มาทำให้ค้างแล้วจากไปอีกแล้ว :ling1:
ว่าแต่จะมีใครมาช่วยทันไหมเนี้ยะ
แต่คงจะรอดไปได้นะ เพราะเป็นพระเอกนายเอกนี่
ถ้าตายเรื่องคงจบ 5555 :laugh:
-
ต้องรอดซิ :mew6:
-
ค้างงงงงงงงงง กำลังมันส์เลยยยย :ling1:
หนูนี่มันฮาตลอดศกเนอะ :laugh:
แต่เราชอบเฮียมากอะ :-[
คู่นี้จะเห็นใจกันก้เวลาแบบนี้แหละ รอลุ้นค่า :mew1:
-
ค้าง :hao5:
คนเขียนหาเวลาให้หนูกะเฮียได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองใช่มั้ยค้า สถานการณ์คับขันมาก รันกับเบียร์จะเป็นไงเนี่ย :ling3: :ling3:
เป็นห่วงน้า TT
-
สงกรานต์ผ่านไป น้องหนูกับไอ้เฮียก็กลับมามาพร้อมการหนีตายที่ตื่นเต้นและลุ้นสุดๆ ขอให้ปลอดภัยน้า~
-
วิ่ง สู้ ฟัด ยิ่งกว่าเฉินหลงมาเอง :laugh:
เขามีโมเมนต์เช็ดเหงื่อให้กันด้วย อ๊างงงง.... :hao6:
-
ตกลงพวกนี้จะเอาหนูทำเมียให้ได้เลยใช่ไหม :serius2:
ตามล่ากันมาไกลขนาดนี้ กะว่าไม่ให้รอดไปได้เลยว่างั้น
แต่ถึงแม้ว่าจะหน้าสิ่วหน้าขวานขนาดไหนหนูก็ฮาได้
ไม่เป็นอุปสรรคต่อการเล่นมุขแต่อย่างใด :laugh:
ขอให้ทุกคนรอดปลอดภัย บาดเจ็บนิดหน่อยไม่ว่ากัน
จะว่าไปเหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนสนิทกันโดยไม่รู้ตัวเลยเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
ค้างมากกกกก อยากอ่านต่ออ่า ลุ้นๆๆๆๆ
-
ตามมมมมมมมมมมมมม
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
จะรอดไหมเนี่ยเจอไอ้โจรจังๆ แล้ว
-
เค้ารอให้มาต่ออยู่นะ จุ๊ สนุกมากเบยยย
เมื่อไหร่จะรักกันล่ะคะเนี่ย อย่างงี้ต้องต่อเรื่องบ่อยๆนะแจ๊ะ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
:katai4: :katai4: :ling1: :ling1: :katai1: :katai1:
-
ขอให้รอด ขอให้รอด ....
-
ขอให้รอด ให้ปลอดภัย ทั้งสี่คน
:กอด1:
-
ขอให้รอดนะ หนู เฮีย เบียร์ รัน :ling3:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
โอยพ่อคู๊ณณณณณณณณณ ขอให้รอดกันเถอะนะพ่อ
-
ว๊ากกกกกก แล้วใครจะมาช่วยเฮียของหนู กะอิหนูของเฮียล่ะเนี่ย :katai1:
-
แอร๊ยยยย!!! ลุ้นๆๆๆๆๆ :katai1:
+1 ขอบคุณมาก ๆ ค่าาาา
ปล. หนูตล๊กกกตลกกก อิอิ
:mew3:
-
ลุ้น ระทึก
ฮากระจายมาก o13
-
หนูทั้งฮาทั้งน่ารัก :-[ ใกล้เวลาจะสวีทกับเฮียแล้ว
-
เนื้อเรื่องเครียดแต่มุกฮา
คนอ่านทำอารมณ์ไม่ถูกคร๊าบ
-
ยังไงๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอ้ยลุ้นๆ
ใครจะมาช่วยปะเนี้ย
-
โอย...ลุ้นมากๆ ต่อด่วนๆ :z13:
-
ต้องมีคนมาช่วยสิ
-
โอ๋ย ๆ ตื่นเต้นเร้าใจมาก ไอ้พวกลักลอบตัดไม้นี่มันเลวจริง ๆ ตามล่าหนูขนาดนี้เลยเหรอ
สติลฮาหนูนะคือสถานการณ์คับขันก็ยังพยายามเล่นมุขอีก เฮียต้องขอเลยอ่ะ
เฮียไมน่ารักจัง สละรองเท้าให้ คอยดูแลโน่นนี่ แต่ตอนล้วงลูกหว้ากันนี่ฮามากนะ
นี่ยังให้ขี่หลังอีก เป็นคุณโจรที่โคตรเท่ห์มาก... ทำไมนายของสี่คนนี้ไม่หาวิธีช่วยเลยอ่ะ
ตอนจบนั่นเร้าใจมากนะ จะยังไงต่อ แต่เชื่อว่ารอดเพราะเฮียสามารถ รันกับเบียร์มาช่วยเร็ว
เข้ากันดีมากเลยทุกคน น่าจับเข้าคณะเดียวกัน คณะตลกนะ
ขอบคุณค่า
-
ค้าง :ling1: :ling1: :ling1:
-
หนูนี่มันสุดยอด เกรียนดีจริงๆๆ
เฮีย หนู รัน เบียร์ เริ่มมีความผูกพัน ห่วงใย ให้กัน
โดนตามล่าอีกแล้ว หนีมันต่อไป สู้ๆๆ
-
ลุ้นจริงๆ จะรอดมั้ยๆ
-
มุขกระจาย ฮาตลอด
รอดมาไปตั้งคณะตลกกันเหอะ.......5555
-
แอร๊ยยยยยย แบบบบอย่าเพิ่ตายไปด้วยกันเลยยย ><ยังไม่ได้วั่ม อุ้ย เอิ่ม รักกันเลยจะตายได้ไง 55+ :hao5:
* รอคนเขียนมาต่อ แม่งงลุ้นนนนว่ะ คนเขียนโครตเก่งแต่งได้น่าติดตาม ตื่นเต้นทุกตอนม่องงงงงงงเบยยยย :hao5:
-
ฮาอยู่แป๊บๆ ต้องหนีตายกันซะงั้น
เบียร์กะรันจะมาช่วยทันไหม
-
เหอ เหอ มาหลอกให้อยากแล้วก็จากไป :z3:
ให้ความรู้สึกเหมือนหนูหนีตามพวกเฮียไม่ใช่พวกเฮียเอาหนูไปเป็นต้วประกันอยู่กันแบบฮามากๆ :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เกือบจะได้กลับบ้านอยู่แล้วเชียว
ไหนจะอดแต่งเมีย---เผลอๆกลับบ้านไปอีกที
อาจจะมีผัวไปฝากพ่ออีกต่างหาก---เฮ้อ---เวรกรรม
+ 1 + เป็ดจ้า
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้ได้อ่านกันนะ
-
ต่อด่วนๆ เลยค้าบ
-
แปะไว้เดี๋ยวมาอ่าน
..........................................................
-
ตามลุ้นคอนต่อไป
-
:laugh3:& :m29:
:L2:& :L1:
-
น้องหนูเอ้ย ฮาได้ตลอดอะ :laugh: แต่ละคนน่ารักจังเกรียนได้ใจจริง ๆ กลายเป็นเพื่อนกันไปแล้วสินะเป็นห่วงกันเหลือเกิน
น้องรันมีปมด้อยเรื่องหน้าตางั้นเหรอ ฮุ ๆ แต่อ่านแล้วแต่ละคนคงมีขีวิตสุดแสนรันทดกันมาสินะ ไม่เป็นไร อยู่กับน้องหนูรับรองหายเครียดแน่ ๆ :z2:
เฮียน่ารักมาก ไม่ทิ้งน้องหนูแบกหนีไปด้วยกัน แต่สุดท้ายก็ถูกจับได้ซะแล้ว อย่าเพิ่งตายไปด้วยกันนะจ้ะ ยังไม่ทันได้รักกันเลยน้า :hao5:
รอเอาใจช่วยทั้งคู่อยู่นะจ้ะคุณคนเขียน :mew1: :mew1:
-
ไอ้เราก็คิดว่าพอแยกกัน คู่นี้ก็จะมาสวีทในถ้ำ เพราะฝนตก
แล้วก็ตามมาด้วยบทอัศจรรย์ เฮ้อ
สุดท้ายก็ต้องมาหลบห่ากระสุน
-
สนุกมาก ขำท้องคัดท้องแข็งก็หนู ชื่อเข้ากั๊นเข้ากันเนอะ เฮียของหนู หนูของเฮีย :hao6:
ล่าสุดลุ้นระทึกมาก จะรอดไม่รอด รออัพค่าา :ling3:
-
เป็นเรื่องที่ผจญภัยผาดโผนเกือบทั้งเรื่องเลย น่าติดตามค่ะ เมื่อไหร่จะพ้นจากพ่อมรึง
-
เฮียของหนู. เบียร์ของรัน 555
-
เขาเริ่มห่วงกันด้วยอ่าาา
อ่านไปอ่านมา อ้าววเห้ยย เฮีย............... มีลูกแล้วว :katai1:
แล้วยังงี้หนูจะเป็นของเฮียได้ยังไง :z3:
-
เลวร้ายจริงๆๆเกือบจะรอดแล้วเชียวหนูดั้นเจอโจทย์เก่าอีก
จะรอดไหมเนี่ยรอลุ้นครับบบบบบบบบบบบบบบ
-
ตื่นเต้ลลลลลลลลลลลลลลลลลล :katai1:
ลุ้นตลอดเวลาเลยอ้ะ :z2:
-
>>ป.7<<
‘พวกมึงขี่คอตายพร้อมกันนี่แหละ ฮึ ฮึ’เสียงไอ้พวกชั่วก็ดังพร้อมขึ้นนกปืน จ่อมาทางเรา ไอ้หนูสบตากับผมก่อนจะมองหน้าพวกมันที่ขึ้นปืนอยู่ ผมกับมันไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงในอีกไม่กี่วินาที แต่มือเราสองคนจับกันโดยไม่มีสาเหตุ ไม่ใช่จับธรรมดาแต่ประสานกันแนบแน่นเหมือนกับเตรียมใจว่า เราจะตายไปด้วยกัน ทั้งที่ไอ้คนขี่หลังผมมันคงไม่ได้อยากตายตอนนี้เพราะยังไม่ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับพ่อมันเลย ตัวมันสั่นแต่ใจมันสู้ มันเลื่อนตัวเองลงจากหลังผมมายืนข้างๆ มือยังไม่ปล่อยจากกัน ไม่ใช่อารมณ์ที่มีต่อกันเหมือนคนรัก คงเป็นเพราะมีแค่เราเท่านั้นที่กำลังเผชิญความตายในขณะนี้
“กูว่าเราไม่ตายง่ายๆหรอก เดี๋ยวก็รอด”มันกระซิบกับผม
“ทำไม”ผมมองหน้ามันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสนใจไอ้คนตรงหน้าพร้อมพวกอีกสองคน มือผมยังกำปืนไว้อยู่ น่าจะเหลือกระสุนอยู่ไม่กี่นัด ต้องประหยัดหน่อยแต่ไม่รู้จะอยู่ทันได้ใช้หรือเปล่า
“มันลีลา เดี๋ยวมันต้องรอลูกพี่มันมาก่อน เชื่อกู”มันยักคิ้วตอบ อารมณ์ขันมึงนี่คงที่ตลอดขนาดจะตายยังอุตริคิดแง่ดี
“เฮ้ย อย่าเพิ่งฆ่ามัน”ไอ้อีกคนพูดออกมา
“เห็นไหม”มันพูดสีหน้าลิงโลด ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าไอ้นั่นจะเอ่ยอะไรต่อ
“ทำไมวะ มัวแต่ลีลาเดี๋ยวแม่งก็รอดไปได้อีก จำไม่ได้หรือไงวะเมื่อคราวก่อน”ไอ้คนจ่อปืนถามอย่างหัวเสีย พูดดักทางความคิดไอ้หนูอีก ผมหันไปมองหน้ามันที่อ้าปากหวอ ก่อนจะหุบและมองหน้าผม
“ใจเย็นๆ ยังไงมันก็ต้องรอลูกพี่มันอยู่ดี เชื่อกู”มันยังมีกระจิตกระใจปลอบผมให้เชื่อมัน ผมเลยพยักหน้าให้มัน เออกูเชื่อ
“ลูกพี่ให้จับเป็น”ไอ้นั่นตอบ
“ฮึ ฮึ เป็นไง เชื่อกูยัง”มันหัวเราะในลำคอพูดกับผม ทำอย่างกับรอดตายแล้ว
“ก็ยังไม่รอดอยู่ดี”ผมบอกมันอีก แต่ก็ทึ่งกับมันที่คิดถูก น่าจะจำมาจากหนังล่ะมั้ง ที่ตัวโกงตายห่าเพราะลีลาเยอะ
“ก็ยังดีกว่ามันฆ่าทันทีนะมึง ระหว่างนี้เราก็ค่อยๆหาทางหนีก็ได้ มันต้องมีมั่งละวะ เมื่อกี้กูบนขอพ่อขอแม่กูในใจแล้ว”มันกระซิบกระซาบเหยียดยาวบอกผม
“มึงบนว่าอะไร”แทนที่ผมจะเห็นด้วยกับมันหาทางหนี เสือกจี้เส้นถามเรื่องที่มันบน
“ไม่ได้ เขาไม่ให้พูดเดี๋ยวไม่ขลัง”มันส่ายหน้าพูดจริงจัง กูอยากจะขำแต่ขำไม่ออก
“ทิ้งปืน”มันสั่งผมที่ยังถือปืนอยู่ ผมยังลังเลว่าจะทิ้งหรือยิงโต้ระยะประชิดมันดี แต่กว่าจะได้ตัดสินใจ ไอ้คนข้างก็ทรุดลงไปกับพื้น
“โอ๊ะ”เสียงร้องสั้นๆ ผมหันไปก็หน้าหันเมื่อเจอด้ามปืนกระแทกเข้าเต็มๆ
“แสบนักนะมึง ไอ้เด็กเหี้ย”ไอ้หัวหน้ามันที่โผล่มาจากข้างหลังทุบเข้ากับสันคอไอ้หนู ก่อนจะเตะซ้ำที่สีข้าง มันจะซ้ำอีก ผมรีบเอาตัวเองเข้าไปรับเอาไว้
“อุบ”ผมร้องอย่างกลั้นเอาไว้ จุกไม่ใช่น้อย แต่ไอ้คนตัวบางกว่าผมล่ะมันจะเจ็บและจุกขนาดไหน โดนเข้าไปเต็มๆ
“ฮึ น้องมึงใช่ไหม ห๊ะ”ผลัก ผลัก มันพูดยิ้มๆก่อนจะเตะซ้ำผมที่ยังบังร่างไอ้หนูอยู่ ลูกน้องมันยืนหัวเราะชอบใจ
“พะ พอแล้ว มึงอยากทำ ทำกูนี่”ไอ้หนูที่ตั้งสติได้พูดออกมา
“อ๋อ ปกป้องพี่ หรือ ปกป้องผัววะ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้ลูกน้องมันทำสีหน้าและพูดจายียวน
“ก็ดีกว่าพวกมึงที่ปกป้องไอ้ลูกพี่ใจหมา ถุย”ไอ้หนูพูดเยาะกลับพร้อมถ่มน้ำลาย ผมมองหน้ามันที่ไม่สงบปากสงบคำเอาซะเลย แทนที่จะรอดจะกลายเป็นยุให้พวกมันฆ่าไวขึ้น แต่ดูจากสีหน้าและแววตามันที่ไม่มีความกลัวตายเลยสักนิด มันกระชากไอ้หนูไปจากตัวผมที่รั้งไม่ทัน ไอ้หนูเชิดหน้าท้าทายกวนตีนใส่
“ปากดีนัก”ผลัวะ ผลัวะ ไอ้ลูกพี่มันว่าก่อนจะตบหน้าหัน ผมจะเข้าไปช่วยแต่โดนเตะเข้าที่ท้องและเหยียบเอาไว้
“ถุย”มันถุยน้ำลายที่มีเลือดใส่หน้า ยิ้มเยาะ
“ไอ้เด็กเวร มึงมานี่เลย”มันกระชากไอ้หนูไปตรงต้นไม้ก่อนจะเหวี่ยงอย่างแรงกระแทกดังอักจนตัวงอ
”ปากมึงมันดีนัก ลองอมให้กูหน่อยสิว่าจะดีไหม ถ้าดีกูจะปล่อยพวกมึงไป”มันเอาตีนเหยียบท้องไอ้หนูปลดซิบกางเกง ผมพยายามดิ้นให้หลุด คิดว่าตายเป็นตายยังไงก็ต้องช่วยไอ้หนูให้ได้
“ว่าไง ทำไม่ทำ”มันเหยียดยิ้ม
“มึงก็ควักออกมาสิ”ไอ้หนูเอามือเช็ดปากพูดใส่มัน ตามันก็มองมาที่ผมกระตุกยิ้มใส่ ไอ้ลูกพี่มันกดย้ำตรงท้อง ไอ้หนูกลั้นเสียงร้องพอมันควักออกมามันกดหน้าไอ้หนูให้ไปจ่อตรงนั้น ไอ้หนูเอามือจับประคองรูดคลึงไปมา สีหน้าขยะแขยงแฝงเครียดแค้นแต่ยังใจเย็นทำเป็นประเลาะเล่นไอ้นั่น ไอ้หัวหน้ายิ้มกริ่มเริ่มเคลิ้ม ไอ้ลูกน้องมันก็สีหน้าไม่ต่างกัน พวกมันไม่ได้ตามไอ้หนูด้วยเรื่องแค่นี้หรอก มันต้องการจะเก็บที่ไอ้หนูไปรู้เรื่องพวกมันลักลอบเข้ามาตัดไม้ในป่า และแค้นที่เสียรู้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนจนทำให้มันเสียงาน
“เก่งนี่หว่า ทำบ่อยเหรอวะ”มันดึงผมไอ้หนูไปมา
“ดีกว่านี้ก็เป็น”มันยังปากดีใส่ มองทางผมเหมือนจะส่งสัญญาณบางอย่าง
“ทำให้พี่มึงบ่อยล่ะสิ ดูมันมองสิสงสัยจะอยากร่วมด้วย”มันหันมาพูดเยาะใส่ผม ไอ้หนูหัวเราะเบาๆก่อนจะอ้าปาก ไอ้หัวหน้าสารเลวทำหน้าลุ้นสุดสุดก่อนมันจะตาเหลือกด้วยความเสียวซ่านกระมัง
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”เสียงร้องอย่างดัง ของไอ้หัวหน้า ผมอาศัยจังหวะที่พวกมันตกใจเสียงลูกพี่ตัวเองพลิกตัวอย่างเร็วจับขามันกระตุกอย่างแรงจนหงายหลัง เอามีดปักตรงมือมันทะลุกับพื้นดิน เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังลั่น อีกสองคนคว้าปืนจะยิง ผมกลิ้งหลบอย่างเร็วเข้าไปเตะขาพับไอ้คนทางซ้ายอัดกำปั้นที่หน้ามันจนน็อกไปกำลังจะหยิบปืนแต่ไอ้นั่นยิงเข้ามาซะก่อนเฉียดมือผมไปนิดเดียวเลยต้องกระโดดเข้าที่กำบังก่อน หันไปมองไอ้หนูอย่างเป็นห่วงกลัวจะโดนไอ้นี่เล่นงาน เห็นไอ้หัวหน้าเหยียบๆๆๆ มันให้ปล่อย แต่มันเกาะและกัดไว้แน่น จนไอ้นั่นหาที่ยิงไม่ถูก
“อื้อ อื้อ เอ็นไอ เอี๋ยวไอ๋ อื้อ ไอ้เอี้ยยย”เสียงมันอู้อี้ไปมา กอดรัดจนไอ้นั่นล้มไปทับมัน ผมจะเข้าไปไอ้นั่นหันมาเห็น ยิงใส่ ตอนนี้เหลือแค่มันกับลูกพี่มันแล้ว ไอ้ที่โดนมีดปักกัดฟันพยายามดึงมีดออกอยู่
“เฮ้ย มาช่วยกูก่อน”มันร้องเรียกไอ้ลูกน้อง ผมเห็นท่าไม่ดีแล้วพุ่งเข้าประชิดตัวไอ้นี่จนหน้าคว่ำ ปืนกระเด็นจากมือ มันพลิกตัวมาต่อยผมที่หลบไม่ทัน มันจะซ้ำผมก็ถีบมันกลับและขึ้นคร่อมต่อยไปอีกสองมัด แต่ตัวมันค่อนข้างใหญ่เลยแค่มึนๆ มันเอื้อมมือมาบีบคอผม แม่งโคตรมือเหนียวผมพยายามแกะ มือก็ต่อยมันไปด้วยจนมือมันล้า ผมดึงและหักข้อมือทันที
“อ๊าคคคคคค ไอ้เหี้ย มึงงงงงง”มันร้องเสียงคงไม่ต่างจากสัตว์ที่โดนพวกมันเชือด
“นี่สำหรับที่มึงชอบฆ่าสัตว์ด้วยความสนุก”ผมบอกมัน ถือว่าผมแก้แค้นให้แล้วกัน ก่อนจะลุกไปดึงขามันขึ้นมาและบิดอย่างแรง
“อ๊าคคคคคคคคคค ขากู”มันร้องออกมาอีก ไม่ต่างจากตอนแรก
“และนี่สำหรับต้นไม้ที่พวกมึงตัด”ผมพูดใส่มันอีก มันบิดหน้าบิดตัวด้วยความเจ็บปวด หันไปอีกทีไอ้คนที่โดนมีดปักกำลังจะถึงตัวลูกพี่มันอยู่แล้ว ไอ้หนูกำลังตาเหลือกเพราะถูกไอ้หัวหน้ามันบีบคออยู่
“เฮ้ย”ผมส่งเสียงไอ้นั่นหันมา ฉึก คาอกพอดีมันล้มลง กูว่าจะไม่ทำแล้วมึงบังคับกูเอง ผมรีบเข้ากระชากไอ้หัวหน้าออกจากตัวไอ้หนูอย่างแรง ดูมันจะโกรธจัดถีบสวนผมกลับมาตามมาซ้ำ
“แค่ก แค่ก”เสียงไอปนสำลัก ผมหันไปมองไอ้หนูที่ไอออกมามีเลือดเจือปนอย่างเป็นห่วงแต่ต้องจัดการไอ้นี่ก่อนที่ลูกน้องมันจะตามมาสมทบอีก ผมต่อยสวนมันไปสองทีเตะซ้ำจนมันเซไปกระแทกต้นไม้บ้าง ก่อนจะอัดอีก และอีกจุด
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย”มันด่าอย่างแรงเมื่อโดนซ้ำตรงจุดที่ถูกกระทำในตอนแรก ผมไม่รอช้าเตะซ้ำจนมันทรุดหน้าคว่ำนิ่งไป ผมรีบไปดูไอ้คนปากดีแต่ใจสู้ก่อน
“หนู หนู ไอ้หนู”ผมตบแก้มมันไปมาเรียกสติ ตามันปรือเผยอยิ้มนิดๆ
“เฮีย”มันเรียกชื่อผม หูผมไม่ฝาดมันเรียกชื่อผมโดยไม่มีคำนำหน้าใดๆ ก่อนประโยคถัดมาทำกูใจแฟบลง
“ไอ้เฮีย เชี่ยะเอ้ย ช้าจังนะมึง ปะ ปล่อยให้กูแดกไอ้นั่นตั้งนาน แหวะ”มันทำหน้าพะอืดพะอม
“กูนึกว่าชอบ เห็นกัดไม่ยอมปล่อย”ผมเลยอดเหน็บมันกลับไม่ได้ ดึงเสื้อเช็ดปากให้มัน
“เชื่อกูยัง ว่า ระ เรารอด”มันยังโวยกหางตัวเอง ผมประคองมันขึ้นมานั่ง เช็ดหน้าที่มีคราบเลือดคราบดินติดอยู่ให้อย่างเบามือ หน้ามันช้ำไม่น้อยยิ่งผิวมันขาวรอยเลยเด่นชัดมากกว่าปกติ ดูน่าสงสารมาก ถ้าพ่อมันเห็นคงจะลมจับแน่
“เออ มึงเก่ง ไหวไหม เราต้องไปจากตรงนี้แล้ว ก่อนพวกมันจะแห่มา”ผมจิ้มตรงมุมปากมันแรงๆไปทีอย่างหมั่นไส้ ทำเอามันสูดปากทุบผมกลับ
“ไม่ไหวก็ต้องไหว ฮึบ”มันตอบก่อนจะรวบรวมกำลังทรงตัว ตาผมเหลือบไปเห็นวัตถุสีดำลอยขึ้นด้วยน้ำมือของใครบางคน ผมดึงไอ้หนูเข้ามากอดและกลิ้งหลบสิ่งที่พุ่งตรงมาทางเรา ปัง ปัง
“โอ๊ะ”เสียงผมร้องออกมา เอามือกุมไหล่
“ไอ้เฮีย”เสียงไอ้หนูร้องอย่างดัง
“เออ กูไม่เป็นไร”ผมกัดฟันบอกมัน
“เป็นสิ ฉิบหายเลือดออกเต็มเลย”มันโวยออกมา
“หนีไป เร็วๆ”ผมดันมันออก ถ้าเตะได้จะเตะโด่งส่งหมู่บ้านมันซะเลย มันส่ายหน้า
“ไม่ กูไม่ใช่หน้าตัวเมียกลัวตาย”มันยังแสดงความเป็นลูกผู้ชายต่อ ทั้งที่ผมรู้แล้วว่ามันกล้าขนาดไหน
“ไม่ใช่เวลาจะมาเบ่ง ไป กลับไปหาพ่อมึงซะก่อนจะไม่มีโอกาส”ผมผลักมันอีก เอ่ยชื่อพ่อมันเป็นการกระตุ้น
“กูกลับแน่ แต่ต้องเอามึงไปด้วย เผื่อจะได้รางวัลนำจับแถมดังด้วย มึงลุกสิ”มันไม่ยอมไปพูดติดตลกดึงผมให้ลุกขึ้น
“นึกว่าห่วงกู มึงนิ”ผมกระตุกยิ้มกับคำพูดมัน ก่อนจะได้ยินเสียงไอ้คนยิง รู้อย่างนี้กูซ้ำให้มึงตายซะก็ดี
“ฮึ ฮึ พวกมึงไปนรกซะเถอะ”ไอ้หัวหน้ามันลุกเดินโซเซมือก็เล็งมาทางผมสองคนอีก ผมจะลุกตอนนี้ก็คงไม่ทัน ได้แต่เอาตัวบังมันไว้ก่อนจะกอดมันและหลับตา ปัง ปัง ปัง ก่อนจะได้ยินเสียงล้มดังตึง ผมลืมตาขึ้นพร้อมไอ้หนู หันไปเห็นไอ้หัวหน้านอนกระตุกตาเหลือก และไอ้คนที่โดนผมหักมือหักขาก็ตาเหลือกตามไปเช่นกัน
“เฮ้ย ไม่เจ็บว่ะ ไอ้เฮีย เรารอดแล้ว”ไอ้หนูคลำตัวผมและตัวเองพูดอย่างดีใจโถมเข้ามาใส่ผมอย่างลืมตัว ผมเลยกอดและตบหลังมันก่อนจะลูบไปมาเรียกขวัญให้ เสียงมันหัวเราะในลำคอ
“ตายซะเถอะมึง ไอ้หัวหน้าเหี้ย”ปัง ปัง ไอ้คนพูดยิงซ้ำอย่างโกรธแค้น ผมนึกได้จับมันออก ยังไม่ปลอดภัยซะทีเดียว ไม่รู้ว่าไอ้คนที่ยิงมันทำเพื่อตัวเองและจะเก็บเราไปด้วยหรือเปล่า มันมองมาทางพวกผม ผมดันไอ้หนูให้ไปอยู่ข้างหลังทั้งที่มันก็เสนอหน้าจะอยู่ซะจริงๆ มันคิดว่าผมเป็นอะไรกับมันหรือเปล่าถึงได้ไม่หนีเอาตัวรอด เพื่อนก็ไม่ใช่ ญาติพี่น้องยิ่งไม่ใช่เลย
“พวกมึงไปเถอะ ขอบใจที่ทำให้กูรู้ซึ้งจิตใจลูกพี่เหี้ยๆ แม่ง คิดจะฆ่ากูซ้ำอีก”ไอ้เกริกพูดกับพวกผม ก่อนจะพูดถึงอดีตลูกพี่มันที่ไปทัวร์นรกแทนพวกผมซะแล้ว มันพูดแค่นั้นก่อนจะรีบไปจากตรงนั้นแถมพูดทิ้งท้าย
“อ้อ ฝากบอกเพื่อนมึงด้วยขอบใจที่แทงถากๆ ถ้ากูรอดไปได้จะไปแทงมันคืน”มันพูดเสร็จก็ไปทันที เออ ถ้าเจอกูจะบอกให้แล้วกัน
“ถึงมันจะช่วยเราแต่กูก็ไม่อยากให้มันลอยนวลเลยว่ะ อยากให้มันได้รับสิ่งที่มันทำบ้างโดยการไปมอบตัวและกลับตัวซะถ้ามันคิดได้”ไอ้หนูพูดออกมาคล่องปากขึ้นสงสัยดีใจที่รอดตายเลยลืมอาการฟกช้ำตัวเอง
“ไม่มีใครหนีพ้นสิ่งที่ตัวเองทำไปได้หรอก ไม่งั้นจะมีเวรกรรมไว้เพื่ออะไรล่ะ และ มึงเหมารวมบอกกูด้วยหรือเปล่า”ผมพูดเรียบๆก่อนจะพยักหน้าใส่มันในประโยคหลังๆ ฟังดูเหมือนรวบยอดกูไปด้วย
“จะกลับพร้อมกูเปล่าล่ะ จะพาไปมอบ”มันก็ทำใส่มั่ง
“ยังไม่ถึงเวลา”ผมยักไหล่ตอบมันแค่นั้น ก่อนจะประคับประคองกันไปจากตรงนั้นสักที
“ต้องให้ตายซะก่อนหรือไง”ยังมีขมุบขมิบ ก่อนมันจะขมวดคิ้วละจากแขนผมเดินไปหยิบมีดตัดเสื้อไอ้คนตายออกจากตัว เลือกตรงที่ไม่เปรอะเลือดมาพันแผลเพื่อห้ามเลือดให้ผม ก่อนจะจับมือผมไปวางบนไหล่มันตามเดิม
“แช่งกูจะเอามึงไปด้วย จะได้ไม่เหงา”ผมหันไปพูดกับมันที่หันมาปลายจมูกมันเฉียดคางผมไปนิด
“เอาไปทำส้นตีนอะไร ในนรกคนเพียบ แถมมึงต้องรับเวรรับกรรมไม่มีเวลามาเหงาหรอกโว้ย”มันเหมือนจะหน้าแดงแต่ปากนี่ฉอดๆๆๆไม่มีหยุด
“ฮึ ฮึ ยังไงมึงก็ต้องตกนรกอยู่ดี ก่อคดีฆ่าหลายศพอยู่ไม่ใช่เหรอ”ผมหัวเราะในลำคอยักคิ้วให้มันที่เบ้ปาก
“สัด ล้อเลียน เดี๋ยวมึงเจอ ชำแหละ”มันว่าแถมขู่ ผมได้แต่ยกยิ้มก่อนจะกระชับเอวมันแน่นขึ้นและพาเดิน กัดฟันอดทนให้พ้นจากตรงนี้ให้ได้ ถึงจะรู้ตัวว่าเริ่มล้าแล้ว ใจผมก็คิดถ้ามีเจ้าหน้าที่ตามมาทันก็ดีจะได้ให้มันไปกับเขาซะ ส่วนตัวผมก็จะหนีต่อไปถ้าหนีได้ แค่รู้ว่ามันกลับไปหาพ่อได้อย่างปลอดภัยก็พอแล้ว ไม่ทราบว่าไปไหนกันหมดครับหรือวางแผนจับกุมพวกผมอยู่ รีบๆหน่อยนะ
/
/
/
“พักก่อน หน้ามึงซีดจังวะ ขนาดดำกูยังเห็นเลย ที่จริงอยู่ในคุกมึงน่าจะขาวนะทั้งที่ไม่ได้ไปไหน”วาจาฟังน่าเป็นห่วงแต่เสียดแทงสีผิวกูฉิบหาย เขาเรียกสีแทนโว้ย แถมวิจารณ์ที่พักพิงกูเหมือนว่าเข้าไปอยู่แล้วสบาย
“มึงลองเข้าไปติดดูบ้างก็ได้ คุกนะมึงไม่ใช่ฟิตเนตจะได้ออกกำลังในร่มอย่างเดียว”ผมก็ยังมีแรงเถียงกับมัน ตาเหมือนเริ่มจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่
“เลือดมึงโคตรเยอะเลย แดกเหล้าเยอะสิมึง เลือดลมถึงได้ดี ไหนกูดูแผลสิ”ไม่รู้มันไปเอาทฤษฎีจากไหนมาใช้กับเลือดผม มือมันก็แหวกดูแผลไปด้วย
“กูจะแดกตอนไหนวะ ถ้าก่อนเข้าก็เคยอยู่”ผมส่ายหน้ากับมัน ก่อนจะพูดต่อ”มึงดูตัวเองก่อนเถอะ ว่าเป็นยังไง”ผมหลับตาพิงต้นไม้บอกมัน
“กูไม่เป็นไร หายจุกเสียดแล้ว แต่มึงสิ”มันพูดเรียบๆก่อนจะเบาตอนท้าย ผมลืมตามามองหน้าขาวๆที่ตอนนี้มอมแมมไม่ต่างจากหมาไปคลุกฝุ่นเลย มันคงจะหายจริงๆถึงหน้ามันจะโชว์รอยช้ำเด่นชัด
“ต้องมาเจ็บตัวเพราะกู”มันพูดต่ออีก เอามือลูบหน้าผมปัดรอยเปื้อนให้ ไม่ได้นุ่มนวลนุ่มนิ่มเหมือนมือผู้หญิงแต่ก็นุ่มกว่ามือผมเยอะ
“ก็กูพามึงมาลำบาก ก็ต้องรับผิดชอบสิ และกูรับปากพ่อมึงไว้แล้ว ว่ามึงจะปลอดภัย”ผมบอกให้มันคลายสีหน้ากังวล
“มึงเป็นนักโทษจริงหรือเปล่า”มันถามผมจ้องหน้าเขม็ง
“ทำไม หน้าตากูดีเกินกว่าจะเป็นหรือไง”ผมกระตุกยิ้มยักคิ้วให้มัน
“ไม่ใช่หน้าตา แต่สันดานที่แสดงออกมันไม่เหมือน มึงทำตามที่พูดกับพ่อกูไว้ ถึงจะไม่ดีที่สุด แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้กูตาย บางครั้งกูก็คิดว่ามึงเป็น เอ้อ”มันพูดไปเอามือกดปากแผลผมไปด้วยให้เลือดหยุด พอกับที่มันหยุดพูดตรงท้ายประโยค
“มึงคิดว่ากูเป็นร้อยตำรวจเอกปลอมตัวมาเหมือนในหนัง พอเสร็จเรื่องก็เฉลยหรือไง”ผมเสริมความคิดที่หยุดหายไปของมัน นึกว่ามันจะส่ายหน้า เสือกพยักหน้าเร็วๆ
“ใช่ ใช่ กูคิดแบบนั้น ปัญญาอ่อนกว่าเรื่องเรียลลิตี้หลังกล้องหรือเปล่าวะ”มันตอบและย้อนถาม
“อืม”ผมตอบสั้นๆกับความคิดมัน
“ฟังนะ กูเป็นนักโทษจริงๆ ไม่ได้ปลอมตัวอะไรเลย”ผมพูดให้มันฟังอีกหลังจากจบคำตอบสั้นๆ มันก็เงียบไม่พูดต่อ
“แต่”ยังมีเล็ดลอดออกมาแบบไม่แน่ใจอีก
“กูอาจจะหลอกมึงให้มึงตายใจก็ได้ แบบมุกเก่ามันน่าเบื่อเลยเปลี่ยนใหม่ให้ดูดีและเชือดทิ้งทีหลัง เริ่มกลัวกูหรือยัง ฮึฮึ”ผมยื่นหน้าไปพูดใกล้มันที่ผงะเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้า
“กูไม่ได้เริ่มกลัว แต่กูกลัวมาตลอด กลัวไม่ได้กลับไปหาพ่อ”มันพูดเสียงเบาหวิว แต่สีหน้าเรียบเฉยไม่ได้กลัวเหมือนที่พูด
“ตอนนี้กูไม่มีแรงแล้ว ถ้ากูหลับมึงก็ฆ่ากูซะ หรือไม่ก็ทิ้งกูไว้ที่นี่แล้วกลับไป”ผมตอบเสียงไม่ต่างจากมันแต่หนักแน่นกว่า
“กูทำไม่ได้ นอกจากฆ่าเพื่อทำกินในบางครั้ง กูไม่เคยฆ่าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนเลย”มันส่ายหน้าบอกความรู้สึกอีกด้านหนึ่งของมัน และประโยคถัดมากลายเป็นผมที่เงียบไปบ้าง”แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร กูเชื่อมึง”
“.................”
“.................”
“จากตรงนี้ไปเป็นอะไร”ผมถามต่อหลังจากเงียบกันไปพัก เลือดผมเริ่มหยุดพอกับสติที่เริ่มจะเลือนๆเหมือนกัน
“ถ้าจำไม่ผิด น่าจะใกล้ทางออกไปสู่ถนนใหญ่แล้วล่ะ”มันทำท่านึกก่อนจะบอก
“อีกไกลไหม”ผมถามต่อ ส่ายหน้าตัวเองไปมา
“ถ้าเดินทางตอนนี้ก็น่าจะสี่ห้าชั่วโมงได้”มันกะเวลา ผมพยักหน้า ก่อนจะส่งปืนให้มันที่ทำหน้างงๆ
“เอาติดตัวไป ตอนนี้ยังไม่มืด มึงน่าจะถึงได้เร็ว และหาทางกลับบ้านซะ”เสียงผมเริ่มแผ่วลงแต่ยังฝืนพูดกับมัน
“แต่มึง”มันมองหน้าและมองแผลผม
“ไปเถอะ ไม่ว่าช้าหรือเร็วกูก็ตายอยู่ดี หนีเวรหนีกรรมไม่พ้นหรอก ถ้าถึงบ้านแล้วกูไม่อยากให้มึงพูดเรื่องพวกกู หรือไปโฉบแถวหน้าทีวีเพราะอยากดังตามปากมึงซะล่ะ”ผมแค่นยิ้มพูดใส่มัน
“กลัวหรือไง”มันถามผมเขยิบเข้ามาใกล้
“กูไม่ได้กลัวตำรวจมาจับ แต่กลัวมึงกับพ่อจะได้รับอันตราย มึงก็รู้นิไม่ใช่แค่พวกกูที่หนี”ผมตอบมันพิงต้นไม้อีกครั้ง
“แล้วมึงไม่คิดว่าป่านนี้หน้ากูออกทีวีพร้อมพวกมึงไปแล้วเหรอ”มันประชดกลับมามั่ง เหล่ตามอง
“ตอนแรกคงโชว์ แต่พอมึงรอดไปได้ตำรวจเขาไม่โง่เอามึงไปโชว์ตัวหรอก อย่างน้อยเขาต้องกันมึงไว้เป็นพยานและป้องกันมึงอยู่แล้ว ถ้าเขามีจรรยาบรรณพอนะ”ผมปลอบใจมันในตอนแรกก่อนจะกั๊กตอนท้ายนิดๆ
“โอ้ยยยยยยย สรุปยังไงกูก็ต้องตายใช่ไหมเนี่ยยยยยยยยยยย”มันโวยออกมา
“ไอ้หนู มึงจะตะโกนเรียกญาติฝ่ายไหนอีกวะ”ผมเอ็ดมันทั้งที่ใกล้จะหมดแรงอยู่แล้ว มันรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที
“ก็มึงพูดไม่ให้ความแน่ใจอะไรกูเลย ไล่กูกลับเหมือนจะไปดี คิดอีกทีเหมือนกูกลับไปตายซบลงตักพ่ออออออ”มันคร่ำครวญต่อด้วยทำนองเหมือนเพลงนักร้องดังคนหนึ่งเจ้าของวลีฮิต เอาอยู่ ผมเกือบจะขำออกมาแล้วแต่ไม่มีแรง ไม่อยากเชื่อว่ามันอายุยี่สิบห้า และถ้าผมไม่เอามันมาไอ้หนูก็กำลังจะแต่งงานมีลูกมีหลานให้พ่อมัน และมันก็จะกลายเป็นพ่อคน ลูกมันคงเชื้อไม่ทิ้งแถว ไม่ต้องสืบดูพ่อกับปู่มันก็รู้แล้ว แล้วลูกผมล่ะป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ลืมผมไปหรือยัง
“แล้วมึงจะไปได้หรือยังมัวแต่แพล่มเดี๋ยวก็มืดค่ำพอดี”ผมกระตุ้นมันก่อนจะหลับตาลงอย่างเพลียๆ
“เฮ้ย มึงเป็นอะไร ไอ้เฮีย ไอ้เชี่ยะ อย่าเพิ่งหลับ”ยังไม่ทันจะพักสายตา หัวสั่นหัวคลอนเสียงร้อนรนเรียกให้ตื่นมาอีก
“จะเป็นก็เพราะมึงเขย่ากูนี่แหละ กูเหนื่อยจะพักก่อน มึงจะไปก็ไปเลย เดินดีๆล่ะอย่าทะเล่อทะล่าวิ่งเข้าไปหาใครมั่ว ดูให้ดีก่อน เดี๋ยวจะมีผัวไม่รู้ตัววิ่งตามมาอีก ฮึฮึ”ผมลืมตามาพูดกลั้วขำกับมันที่เลิกเขย่าจ้องหน้าผมทำปากใส่ให้ของลับ ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้ง สักพักได้ยินเสียงกรอบแกรบ ผมยกยิ้ม มันคงไปแล้ว ดีแล้วล่ะ ขอให้มึงโชคดีเจ้าที่เจ้าป่าคุ้มครองมันด้วย แล้วผมก็หลับตาลงได้สักที
/
/
/
ปล้นต่อข้างล่าง
-
ไม่รู้หลับไปนานแค่ไหน ปรือตามาเห็นบรรยากาศรอบตัวมืดแล้ว มีเสียงลมกับเสียงแมลงร้อง อากาศเย็นคงเพราะฝนตกแต่ผมไม่รู้สึกหนาวสักนิด คงเพราะมีกองไฟสุมอยู่ตรงหน้า ผมส่ายหน้าเบิกตาอีกนิดว่าเป็นกองไฟที่ก่อเพื่อความอบอุ่นและป้องกันสัตว์ไม่ใช่กองไฟที่ก่อเพื่อเผาศพ ผมยังไม่ตายแน่ใจได้ว่ายังอยู่ที่เดิม รู้สึกสบายขึ้นไม่เจ็บหลังน่าแปลกต้นไม้นิ่มและอุ่นได้ขนาดนี้ ป่านนี้ไอ้หนูจะเป็นไงบ้างนะ ถึงบ้านหรือยัง
“อืม”ผมส่งเสียงบิดตัวไล่ความล้าจากตัว
“ตื่นแล้วเหรอ”เสียงทุ้มพูดข้างหลัง ทำเอาสะดุ้งนิดๆ คงไม่ใช่เจ้าที่ประจำต้นไม้หรอกมั้งที่ถาม ผมตั้งสติมองตัวเองที่ถูกโอบด้วยแขนและขา มือก็ถือปืนด้วยแต่วางได้เสียวมากเหนือหว่างขากูขึ้นมานิดเดียว ถ้ามีอะไรเข้ามาอย่าเสือกหยิบผิดกระบอกซะล่ะ ของกูมีลูกยิงไม่ตายแต่ทำลูกเพิ่มได้
“ไอ้หนู”ผมเรียกมันให้แน่ใจว่าใช่แน่ ไม่ใช่ยมทูตจำแลงมาหลอก
“เออ กูเอง ไม่ใช่พระเอกแต่ก็ญาติกัน”มันบอกแต่ยกหางตัวเองเหมือนเดิมเพื่อยืนยันว่าใช่มึงแน่
“มึงยังอยู่”ผมถามมันอีก
“อยู่สิวะ ก็รอดตายมาพร้อมมึงนี่ไง”มันตอบแบบสำบัดสำนวน ถ้ามีแรงจะเอาศอกกระทุ้งพุงเข้าให้
“มึงคิดว่าตัวเองหล่อ กูแถมให้อีกข้อ”ผมพูดเนือยๆใส่มัน
“ถ้าบอกว่า รวย ไม่ต้องนะ กูแค่มีกินชาตินี้ไม่หมดเท่านั้น”มันสวนทันทีเหมือนกัน
“เปล่า กูจะบอกว่า โง่”ผมเฉลยให้มันก่อนจะกระเด้งตัวนิดๆ มันผลักไหล่ข้างที่ไม่เจ็บ
“จวย รู้งี้กูปล่อยให้เลือดหมดตัวซะก็ดี อย่ามาเถียงกูนะ ว่าไม่ได้ขอให้ช่วย”มันว่าพร้อมรำเหริบบุญคุณและดักทางเสร็จสรรพทั้งที่ผมแค่กำลังจะคิดในใจ แต่ไม่ทันปากมันที่โพล่งออกมาซะก่อน สักพักหลังผมก็พิงต้นไม้ตามเดิม มันลุกเดินไปเขี่ยๆอะไรข้างๆกองไฟออกมาเป็นท่อนๆ อย่าบอกนะว่ามันจะเอาฟืนมายัดปากผมที่ว่ามัน ซาดิสม์เกินไปแล้ว
“อ้าว กินซะก่อน”มันเดินมาใกล้กลิ้งไปกลิ้งมาในใบไม้ กลิ่นหอมมาก
“อะไร”ผมถามมัน
“มันเผา”มันบอกก่อนจะหักครึ่งและปล้อนเปลือกส่งให้ ผมจะหยิบแต่มันดึงกลับไปเป่าไม่ใช่เป่าธรรมดา ถ้าเป็นพัดลมก็น่าจะเบอร์สี่
“เบาๆก็ได้”ผมบอกมัน
“เดี๋ยวไม่หายร้อน”มันบอกและพรวดๆๆต่อ
“คงหายแล้วล่ะ น้ำลายมึงยังกับน้ำดับเพลิง”ผมพยักหน้าบอกมัน
“ไม่ต้องแดก กูแดกเอง”มันเหล่มองก่อนจะกัดเข้าปาก คุ้ยตุ้ยๆ ตาเหล่มอง
“อ่ะ ทำหน้าน่าสงสาร กูแบ่งให้”มันยื่นส่งให้ผมกินบ้างหลังมันกัดเป็นเกือบครึ่ง ผมรับมากินอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะหิว และมันก็ทำแบบเดิม เป่าแบบฮาตาริ
“ไอ้สองคนมันจะหนีจุกตูดเหมือนเราหรือเปล่าวะ”มันถามผมหลังกินอิ่มเคลียร์พื้นที่เตรียมจะพัก ผมรู้สึกดีขึ้น ที่แผลมีอะไรโปะอยู่ไม่รู้เขียวๆน่าจะเป็นสมุนไพรหรือเปล่าไม่แน่ใจ ไอ้หนูเห็นอารมณ์ดีตลกเฮฮาแต่มันก็มีความสามารถในการเอาตัวรอดได้หลายอย่าง ไม่ว่าจะการสู้เมื่อมีภัยมาถึง การกินการอยู่ก็ดูจะง่ายๆ ต่างจากรูปร่างมันเลย ถ้าไม่เจอกันในสภาพแบบนี้ผมคิดว่ามันเป็นคนกรุงทำงานบริษัทแน่นอน
“คงไม่”ผมตอบมันเอามือก่ายหน้าผาก
“ทำไมวะ”มันนอนตะแคงถาม ถ้าไม่คิดว่ากำลังหนี เหมือนมานอนป่าดูดาวคุยกันรอบกองไฟ ถ้าจะดีนะถ้าเป็นแบบนั้น
“มันไม่ได้พ่วงมึงไปด้วย อุบ”ผมตอบมัน ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่ทันเมื่อโดนเศษไม้ขว้างใส่
“มึงว่ากูตัวซวยเหรอ ห่าราก ลากกูเองมานะ ยังมาด่ากูอีก ไอ้เชี่ย”นั่นคิดเองเออเองด่ากูเองอีก
“กูไม่ได้ว่ามึงเลยนะ พูดออกมาเอง”ผมแย้งมันเอามือปัดเมื่อมันขว้างใส่ไม่หยุด
“หรือมึงจะให้คิดว่ากูเป็น นายกวัก เรียกไอ้เหี้ยพวกนั้นมาวะ”มันเถียงกลับ มีด้วยเหรอวะ นายกวัก เออ แต่ก็น่าใช่ เพราะจะใช้นางก็กระไรอยู่เพราะมันยังไม่ได้แต่งงานนี่หว่า ผมอดจะคิดขำๆกับมุกไม่แยกแยะสถานการณ์ของมัน
“กูไม่ได้คิดว่ามึงเป็นตัวซวย จริงๆ”ผมยืนยันให้มันฟังอีกครั้ง
“ไม่ได้คิดเหี้ยอะไร มึงลงท้ายว่า จริงๆ แสดงว่ามึงคิด”มันเถียงออกมาอีก แม่งกวนตีนกูหรือไงวะ แต่ดูหน้ามันจริงจังคิดว่าผมว่ามันจริงๆ
“กูไม่ได้คิด”ผมย้ำอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อเดี๋ยวไม่ทันมันที่อ้าปากรออยู่แล้ว
”ไอ้พวกนั้นมันตามมาเก็บมึง มันก็ต้องตามมึงสิ จะตามไอ้พวกนั้นไปทำไม ถ้ามันเอามึงไปด้วยมันก็ต้องตามมึงไปอีกอยู่ดี กูพูดนี่มึงเข้าใจไหม”ผมพยายามอธิบายให้มันฟัง
“กูงง ตามกันไปตามกันมา สรุปใครเอากูไปด้วยซวย จบ”และมันก็ยอมรับตัวเอง ก่อนจะพลิกไปนอนหงายเอามือก่ายหน้าผาก ยกตีนวางบนเข่ากระดิกนิ้วไปมา
“หนู”ผมเรียกชื่อมัน
“อะไร เติมไอ้ด้วย เรียกเฉยๆ กูฟังแปลกๆ”มันรับคำแต่มีต่อท้าย
“ไอ้หนู”เรียกตามใจมันหน่อย
“เออ”มันหันมามอง
“ทำไมมึงไม่กลับบ้าน กลับไม่ถูกเหรอ”ผมถามสาเหตุที่มันยังอยู่ต่อ
“มึงรู้จักหมอไหม”มันย้อนถาม
“เกี่ยวอะไร”ผมย้อนกลับ
“คนเป็นหมอตามจรรยาบรรณ ไม่ว่าคนไข้จะเป็นใครเขาก็ต้องรักษาแม้แต่นักโทษในคุกก็ยังต้องมีหมอไว้รักษายามเป็นอะไรขึ้นมา”มันพูดเรียบๆตาก็จ้องผมไม่มีหลบ ก่อนจะหันกลับและพูดออกมาอีก
“เขาก็ต้องรักษาสิ คนชั่วจะรีบตายไวไปทำไมล่ะ อยู่นานๆรับเวรรับกรรมก่อน”ผมแกล้งพูดขัดมัน
“สัด อย่าเยอะ”มันด่าทันควัน ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนมันจะพูดต่อ
”กูไม่ใช่หมอ และไม่ว่าจะด้วยสาเหตุอะไร กูก็ปล่อยให้มึงอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก ในเมื่อมึงเป็นแบบนี้เพราะกู”ทำเอาผมเงียบกับคำตอบที่ได้รับ ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้วที่ความรู้สึกที่เรียกว่าใจสั่น มันเต้นอยู่ในอกอย่างยินดีกับสิ่งที่ได้รับ น้ำใจจากคนที่ผมไม่น่าจะได้
“ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกมั้ง คนอื่นก็อาจจะทำแบบกูก็ได้ มึงว่าไหม”มันพูดกลั้วขำ
“ไม่รู้สิ กูไม่เคยเจอมาก่อน”ผมตอบมันทันทีโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดนาน และเราก็เงียบกันอีก สภาพการนอนของเราตอนนี้ ผมนอนก่ายหน้าผาก มันนอนหันหลัง เหมือนคนชีวิตคู่ล้มเหลวเตียงหักที่พรุ่งนี้เช้าจะไปหย่าและแยกกันไปคนล่ะทาง อืม ทำไมผมถึงคิดแบบนี้วะ อยู่กับมันมากไปล่ะมั้งเลยติดนิสัยจินตนาการสุดล้ำเกินขอบเขตมนุษย์จะคิด แต่แค่ไม่กี่วันเองนะ
“มึงนอนพักเถอะ พูดมากเดี๋ยวแผลปริ”มันหันหน้ามาพูดทำลายความเงียบ แผลอยู่ที่ไหล่มันเกี่ยวอะไรกับพูดมากแล้วจะปริวะ ไม่ได้เจ็บที่ปากสักหน่อย
“กูว่ามึงนั่นแหละปากจะปริถ้ายังไม่หยุดพูด เริ่มจะเหมือนปากไอ้เบียร์แล้วนิ”ผมว่ามันกลับ ชี้ไปที่ปากเจ่อๆ
“มึงไม่น่าโดนถากๆเลยเน๊าะ ปากอย่างนี้น่าจะฝังใน เฮ้ย แต่ถ้ากระสุนฝังในก็ลำบากกูอีกน่ะสิ ต้องแปลงร่างเป็นหมอผ่าตัด ครึครึ”มันด่าปนแช่งก่อนจะพูดติดตลกตอนท้าย
“มึงทำเป็น”ผมเลิกคิ้ว
“โอ้ย ไม่เป็นหรอก มึงก็โง่เน๊าะถามมาได้ ยังไงโอกาสรอดมึงก็น้อยอยู่แล้ว ผ่าไม่ผ่ามีค่าเท่ากัน แต่ไม่แน่นะ เผื่อฟลุ้ค มึงก็ได้ไปต่อ ฮ่าๆๆๆ”มันหัวเราะกับคำตอบตัวเอง แถมบอกสาเหตุให้คนเหมือนใกล้จะตายอย่างกูสบายใจมาก โชคดีของกูแล้วที่แค่ถากๆ หรือถ้าโดนก็ตายห่าคาที่ไปดีกว่า
“มึงผ่าหมาออกจากปากตัวเองก่อนดีกว่า เห่าออกมาแต่อย่างดีๆทั้งนั้น”ผมส่ายหน้ากระตุกยิ้มใส่มัน
“เดี๋ยวมึงนั่นแหละจะโดนก่อน หลับเมื่อไรกูจะล้วงออกมาซะ”มันหรี่ตาพูดขู่ผม ก่อนจะนอนหนุนมือตัวเองอมยิ้มด้วย ทำเอาเผลอแสยะยิ้มตามมัน ก่อนจะหุบยิ้มเรียกสติว่า นี่กูเป็นนักโทษ มันเป็นตัวประกัน เราไม่ได้มาปักหลักถ่ายหนัง มนต์รักในป่าใหญ่กันนะเว้ย อีกแล้วที่ผมเริ่มสติสั่นคลอน ติดมันแน่ๆ แพร่เชื้อเร็วจริงๆ
“ลืมเลยกู”มันเหมือนนึกอะไรได้ เด้งตัวขึ้นมานั่งพับเพียบหลับตาพนมมือปากพึมพำ ก่อนจะลืมตาถอนหายใจ
“ไหว้เจ้าป่าเจ้าเขาเหรอ”ผมอดถามมันไม่ได้ แล้วทำไมผมต้องมาสงสัยพฤติกรรมรั่วๆของมันด้วย
“อืม แต่หลักๆกูไหว้ขอบคุณพ่อกับแม่ที่ช่วยคุ้มครอง ถึงกูจะมองไม่เห็นแต่ก็รับรู้ได้”มันพยักหน้าสาธยายให้ฟังต่อ
“ก็ดี แล้วถอนหายใจทำไม”ผมเห็นด้วยกับสิ่งที่มันทำ ไม่มีอะไรที่ปกป้องเราได้ดีไปกว่าพระในบ้าน
“จะอะไร ก็เรื่องที่กูบนน่ะสิ อุ๊บ”มันทำเสียงก่อนจะพูดออกมาเหมือนเผลอ เอามืออุดปากและนอนต่อ ผมขมวดคิ้ว
“ทำไม มึงบนอะไรที่มันสัปดนหรือไง”ผมถามดักคอมันที่ตาโต
“รู้ได้ไงวะ”มันถามเสียงตื่นๆ
“จากหนังหน้าและพฤติกรรมมึง คงไม่บนอะไรที่ปกติแน่”ผมตอบมันแต่ในใจคิดว่า กูเดาถูกด้วยเหรอวะ
“มันก็จริง แต่ตอนนั้นมันกลัวนี่หว่า นอกจากนึกถึงพ่อแม่ กูก็เสริมเข้าไปอีก ไม่คิดว่าจะรอดด้วยซ้ำ”มันยอมรับหน้าตาเฉยพร้อมสีหน้าดูเคร่งเครียด
“มึงบนอะไร”ผมถามต่อ นี่กูกลายเป็นคนอยากรู้อยากเห็นตั้งแต่เมื่อไรวะ น่าจะตั้งแต่เอามันมาด้วยมั้ง
“เอ้อ กูจะบอกยังไงดีวะ”มันอ้ำอึ้ง สับสน ลุกมานั่งเอามือยีหัวตัวเองไปมา ดีนะมันไม่พูดเรื่องที่ตัดผมมัน หวังดีแต่ไอ้เหี้ยนั่นเสือกความจำดี จำส่วนอื่นมันได้
“บอกไม่ได้ก็ไม่ต้องบอก ค่อยๆคิดไปแล้วกัน”ผมตัดปัญหาที่จะเอาคำตอบจากมัน หลับตาลง
“เฮ้ย มึงอย่าเพิ่งนอนสิ ตื่นมาแก้บนกับกูก่อน”มันปรี่เข้ามาเขย่าและพูดเรื่องบนที่มีผมไปเอี่ยวด้วย
“เกี่ยวอะไร กูไม่ได้บนกับมึงสักหน่อย”ผมขมวดคิ้วใส่มัน
“เออออออออออ มึงไม่ได้บน แต่กูบนเผื่อมึงไปด้วยนี่หว่า”ผมลากเสียงยาวและบอกความปรารถนาดี
“กูขอเหรอ”ผมเลิกคิ้วใส่
“กูรู้มึงไม่ได้ขอ แต่กูเผื่อมึงด้วย ไม่งั้นจะรอดมาด้วยกันได้ไงเล่า”มันยื่นหน้ามาพูดใส่ พยักหน้าให้ลุกมานั่งฟังมันก่อน
“มึงบนอะไร”ผมลุกขึ้นมานั่งเผชิญหน้ากับมัน ไอ้ที่เพลียๆเปลี่ยนเป็นละเหี่ยแทน มันเอามือป้องปากซุบซิบๆ
“อะไรนะ”ผมถามซ้ำเงี่ยหู ก่อนจะหันขวับไปมองหน้ามัน
“ไอ้หนู”เรียกเน้นๆ มันพยักหน้าหงึกๆ
“เด็กเวร”ผมสบถออกมา
“น่า รีบทำเถอะจะได้เสร็จๆ”มันไม่สำนึกเร่งเร้าผมอีก
“กูไม่ทำ มึงอยากทำก็ทำไปคนเดียว”ผมยืนกรานยังไงก็ไม่
“แป๊บเดียว”มันย้ำ
“จะกี่แป๊บ กูก็ไม่แก้ มึงบนเองก็ทำเอง”ผมไม่มีทางที่จะทำตามสิ่งที่มันบนเด็ดขาด
“ไม่ได้ กูลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น หรือมึง”มันก็ไม่ยอมมีการยึดอุดมการณ์และพาลเหน็บผม
“ลูกผู้ชายไม่จำเป็นต้องทำอะไรสัปดนเหมือนมึงก็ได้”ผมจิ้มหน้าผากมันจนหงาย
“ถ้าปกติกูไม่ได้สัปดนอย่างนี้หรอก แต่ตอนนั้นมันหน้าสิ่วหน้าขวานกูก็ต้องบนอะไรที่แปลกนิดๆ แต่มันก็ไม่ได้แปลกมากสักหน่อย ใครๆก็ทำกูเคยได้ยิน เพื่อนกูยังทำเลย และถ้าไม่แก้ตามที่บนจะมีอันเป็นไปนะมึง ถือว่าช่วยกูก็ได้ ครั้งเดียว แล้วกูจะไม่ขออะไรที่มันเสียวๆแบบนี้อีก”มันแพล่มปนร่ายให้ผมยินยอมตามมันให้ได้
“เด็กเปรต”ผมไม่รู้จะด่าอะไรมันอีก ทำไมผู้ชายวัยสามสิบต้นๆต้องมานั่งเถียงนั่งฟังไอ้หนุ่มวัยยี่สิบห้าพูดจาขอร้องให้ทำอะไรทุเรศๆด้วย ไม่เข้าใจเลย อิทธิพลเบญจเพสมึงกลืนกูไปด้วยหรือไงวะ
“มึงก็อายไม่เข้าเรื่อง มีใครที่ไหนนอกจากกูกับมึง เร็วๆ เสร็จแล้วจะได้พักสักที เดี๋ยวคืนนี้กูเฝ้าเวรให้ก็ได้”มันยังมีหน้าต่อรองข้อเสนอให้ผมอีก
“เออ”สุดท้ายผมก็ต้องรับคำ เหี้ยเอ้ย แก้บนกูไม่ว่า แต่นี่แม่ง
“กูลดหย่อนให้หน่อยหนึ่งก็ได้ หลับตาก็ไม่เห็นแล้ว โอเค กูเริ่มแล้วนะ”ไอ้หนูกำลังแก้บน หันมาลดหย่อนให้ผม มันแก้บนจริงๆ มือถอดเสื้อก่อนจะหันหลังเดินตรงไปที่มืด ฟึบ ดึงกางเกงลง
“พร้อมยัง”มันตะโกนถามผมที่อยู่อีกฟาก
“มึงไม่ต้องมาถาม ต่างคนต่างทำ”ผมบอกมันก่อนจะเริ่มพิธีแก้บน ตามด้วยท่อนล่าง วิ่งวนไปมานับหนึ่งถึงสิบ ไอ้เด็กเวรเสือกบนว่าถ้ารอดไปได้ จะแก้ผ้าวิ่งโดยมีผมฟีชเจอริ่งกับมันด้วย แต่ผมไม่ได้วิ่งหรอกแก้เป็นเพื่อนมันเฉยๆ ให้ไอ้เด็กเปรตตัวขาววิ่งซะให้เข็ด ไอ้เบียร์ไอ้รันมึงโชคดีไปไม่ต้องมาทำอะไรอุบาทว์แบบกู ดูสิถ้ามีใครมาเห็นเข้า แม่ง ต้องคิดว่า เปรตคู่กู้โลกวิ่งไปมาน่าอนาถจริงๆ
“เห็นไหม แค่นี้ เอ้า นอนได้แล้ว”มันพูดหลังจากทำภารกิจเสร็จ บอกผมให้นอนซะ มีการย้ำห้ามไปบอกใคร ถึงมึงไม่บอกกูก็ไม่คิดจะพูดให้ใครฟังอยู่แล้ว ผมเอนตัวพิงต้นไม้ มันนั่งเขี่ยกองไฟไปมา มือถือปืน ตาก็มองไปด้วย ผมมองมันเพลินจนเริ่มเคลิ้มหลับไปแต่มือก็กระชับมีดเอาไว้ด้วยเผื่อเกิดอะไรขึ้นแล้วมันเอาไม่อยู่
ปึก
ปึก
ผมจับมีดเตรียมพร้อม เมื่อมีบางอย่างกระทบตัว หรี่ตาขึ้นมามองก็เจอไอ้ที่เกือบเสียบ ไอ้คนเฝ้ายามนอนกลิ้งตีนพาดขาผมถ่างอ้าซ่า แต่มือจับปืนเหนียวแน่น
“หนู”
“หนู”
“ไอ้หนู”
ผมเรียกชื่อและเขย่ามันเบาๆ แต่เงียบกริบหลับสนิทยิ่งกว่ากูอีก นี่เหรอจะเฝ้ายาม แต่ก็นับถือมันนะที่อดทนนั่งเฝ้าน่าจะนานอยู่ ผมค่อยขยับตัวดึงมันมาใกล้ๆ มันส่งเสียงอืออาในลำคอ เอานิ้วมือเกลี่ยรอยช้ำตรงปาก หยิบผ้าที่มันชุบน้ำมาเช็ดให้ผม เช็ดให้มันบ้าง
“กูขอโทษที่เอามึงมาลำบาก”ผมพูดกับมันที่ทำปากแจ๊บๆ พลิกมาก่ายเต็มตัวแทบจะเกย
“หนูคิดถึงพ่อ อืม ฟี้ ฟี้”เสียงมันงึมงำ คงจะฝันถึงพ่อ ผมเลยเอามือลูบหัวมันที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ จนเสียงกรนเงียบไป กลายเป็นผมที่ต้องนั่งถ่างตาเฝ้ามันแทน เฮ้อ ไอ้หนูเอ้ย หึหึ
**********************************************************************************************
ปล. มาต่อแล้วจ้า ขอโทษที่ช้าบ้างอะไรบ้าง งานยุ่งจริงๆค่ะ เสพกันต่อเลย หลายคนปรับอารมณ์ไม่ทัน สรุปมันจะเครียด เศร้า ฮา ลุ้น ระทึก น่าเบื่อ หรือ ยังไง ตอบเลยค่ะ มีหมด ยกเว้น สาระ อย่าไปหา อ่านเอาเพลิน แต่อย่าเมินกันเน้อ ส่วนใครคิดถึงพ่อนกกับเจ้าหน้าที่ เดี๋ยวจะตามมาค่ะ เร็วๆนี้
-
:hao3:
-
จิ้มมมมมมมมมมมมม
เราอยากเป็นที่ 1 อ่า
....................................................
และแล้วก็มาช้ากว่ารีบน
ตอนนี้เริ่มมีใยสัมพันธ์ก่อตัวแล้ว หนูหล่อมาก
-
+1 ง้าบ
เมื่อไหร่จะออกจากป่ากันซะทีอ่ะ รู้สึกจะติดนานเกิ๊นนนน
-
สองคนนี้อยู่ด้วยกัน มันมีหลายอารมณ์เกิ้นนนนนนน
เจ้าหน้าที่มาตอนจบเลยดีกว่าตามสูตรนิยายไทย
ปล.ความเกรียนของหนูนี่คงทน จริงๆทุกสถานะการณ์
-
ตอนนี้สวีทกันไร้กขค.เลยนะ ยังไม่อยากให้แยกกันเลย ยังไม่ได้เป็นเฮียของหนู หรือหนูของเฮียเลย อิอิ
-
เราก็นึกว่าหนูจะบนว่าจะยอมเป็นเมียเฮีย
ฮา ตลอดเรา :katai5:
-
อร๊ายยยย นึกว่าหนูบนไว้ว่าจะีฟีทเจอริ่งกับเฮียซะอีก >w<!!
ยังไม่อยากให้สองคนนี้แยกกันอ่า ยังไม่ทันได้รักกันเลย
-
เมื่อไหร่เขาจะได้กัน
เอ๊ย ไม่ใช่ เมื่อไหร่จะได้ออกจากป่ากัน 555555
คิดดังไปหน่อย คิ____คิ
:hao6:
-
เฮ้อ!!! นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว
หนูนี่ฮาตลอด 555
-
:call: :call: :call:
นกรอค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสัยตื่นเต้นหนูเลยบนไปแบบนั้น 5555
-
ฮาทุกสถานการณ์จริงๆ ให้ตายสิ แต่คนอ่านก้ชอบนะ 555+
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ตื่นเต้น มาก
-
ส่งสัยจะเสร็จกันในป่าแล้วล่ะงานนี้ :hao6:
// คนอ่านไม่ได้หื่นเลยนะอย่าเข้าใจผิด :hao7:
-
อ่านไปก็ฮาไป ขนาดจะตายมันยังฮากันได้อีก :m20:
แต่แก้บนแบบนี้ มันโคตรโรแมนติกนะ :katai2-1:
-
ต่อด่วน 0__0
-
ฮาไอ้หนูจริงๆ555555
-
หนูฮาตลอดด ไปเปิดคณะตลกเหอะ
อยากรู้ว่าเฮียมีคดีอะไรอะะ อยากรุ้แล้วววว :hao7:
-
โอ๊ยยยยย ฮาาาาาาาา หนูแม่งทุกที่ทุกเวลาจริงๆ 55
แล้วดูมันบน เป็นเฮียนะก่อนจะทำขอโบกหนูสักที
คิดเร่ื่องดีๆไม่มีหรอก พอเป็นเรื่องสัปดนนี่คล่องนัก
แต่ก้นะ ถือว่าโอเคเอาตัวรอดเก่งมาก
อีกไม่นานเขาต้องเสร็จกันในป่าแน่เลย หุหุ
รอตอนต่อไปค่ะ มาไวๆนะ
-
โห่!!! นึกว่าบนอย่างว่า....ก็อย่างว่าอะแหละ ชิ!!! แต่หนูเก่งนะเอาตัวรอดได้ดีทีเดียว
-
โหด มันส์ ฮา
-
เมื่อไหร่หนึ่งในสองหนุ่มนี่จะหวั่นไหวกันสักทีนะ
-
หนูยังคงปากเก่งและตลกจริง ๆ :laugh:
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ +1
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
:mew3:
-
หน้าสิ่วหน้าขวานก็ยังมีอารมณ์ขัน ฮาได้ตลอด
นับถือเขาล่ะจริงๆ เมื่อไหร่จะรักกันซักที :ling1:
-
o13 รอดดด....
น้องหนูกะเฮีย..เริ่มผูกพันกันล่ะ ...
แก้บน...แก้ล่างเค้ายังทำร่วมกันเลยยยย.. :katai2-1:
:L1: & :L2:
-
ไม่ใช่หนู คิดไม่ได้นะเนี่ย อิหนูเอ๊ยยยยยยยย
แถมเฮียก็ยังเป็นไปกับเขาด้วย ความรั่วติดต่อกันทางลมหายใจได้จริงๆ :laugh:
-
รอดจนได้ นี่ถ้าไม่บนแบบนี้นะ มีหวังไม่รอดแน่!!
-
หนูฮาตลอดแต่น่ารักมาก
เอาจริงๆ เราก็คิดว่าพวกเฮียปลอมตัวมานะ :o11:
-
เดี๋ยวก็ขี่หลังกัน จับมือกัน กอดกัน แน่ะ ยังจะแก้ผ้ากันอีก!!!
นี่มาฮันนีมูนกันรึอะไรยังไง แต่แหม.. เขินเน๊อะ อิอิ
:กอด1:
-
:hao6:ฮาตลอดดดดดด นะจ๊ะน้องหนู ครึครึ
o13
-
5555+ ตามมาอ่านทันแล้ว :กอด1:
-
ฮาตอนท้าย หลับยามกันเห็น ๆ จ๊ะ หนูนี่น่ารักจังเลยอ่ะ ถึงเวลาคับขันก็ไม่ทิ้งเฮียนะ
เพราะเฮีัยเองไม่ทิ้งหนูตอนนั้ันที่ไม่สบายหนักดูแลอย่างดี ฮาตอนเป่ามันด้วยพลังลมแรงสูง
น่ารักอ่ะ
สมน้ำหน้าไ้อ้พวกโจรอยากหื่นนัก หนูจัดให้ แซ่บเว่อร์จริงนายเอกเรา แล้วบนไรเนี่ย ยิ่งขาวจั๊วะ
เดี๋ยวเฮียก็แอบดูหรอก 555 อยากรู้เรื่องราวของเฮียกับพวกจริง ๆ ว่าเกิดไรขึ้นถึงต้องมาเป็นแบบนี้
ขอบคุณค่ะ
-
เมื่อไหร่จะออกจากป่านะสงสารน้องหนูอ่ะ
-
หนูสุดยอดมาก จะคับขันยังงัยก้อปล่อยมุขตาหล๊อดดดด :mew4:
-
หนูเหมือนตัวฮาของเรื่อง ก๊ากๆ บนได้น่ารักมาก
-
ช่างบนน่ะ.......5555
เฮียก็น่ะ.....โหด มัน ฮา กันตลอด
-
ฮาได้ตลอดจริง ๆ :กอด1:
-
อึ้ง ทึ่ง เสียว
เป็นนายเอกที่เก่งสุดๆ เลย เอาตัวรอดได้ทุกสถานการณ์ เก่งมาก
ว่าแต่ได้อยู่กันสองต่อสองแล้ว น่าจะคืบหน้ามากกว่านี่หน่อย
-
โอ้ บู้กระจายสะใจเลยทีเดียว ขำน้องหนูอ่ะจะตายอยู่แล้วยั้งอุตส่าห์มีอารมณ์ขันอีกนะ :pigha2:
ช่างทรหดอดทนกันดีทั้งคู่เลย โดยเฉพาะน้องหนูเนี่ย เมื่อนึกถึงคนที่ใช้ชีวิตอยู่อย่างคนธรรมดาทั่วไป
แล้วอยู่ ๆ ต้องมาเจออะไรอย่างนี้ เป็นเราคงรับไม่ไหวหรอก แต่น้องหนูถึงจะโดนซ้อมโดนกระทืบซะ
ขนาดนั้น แต่ก็ยังใจสู้แถมยังปากดีไม่สร่างซะด้วย ฮะ ๆ o13 ใจเด็ดมากตอนกัดไอ้นั่นของหัวหน้าชั่วน่ะ แหวะ แหยะ
ที่จริงน่าจะกัดให้ขาดเลยนะเนี่ย :pigangry2:
และแล้วในที่สุดก็รอดกันมาได้ แม้จะแบบทุกลักทุเลแต่ก็ยังดีเพราะตอนนี้...
มาพร้อมกับอาการใจสั่นของเฮียนี่สิ เย้ ๆ เริ่มละ ๆ เริ่มมีออกอาการกับน้องหนูแล้วสินะเฮีย :impress2:
ใกล้ได้เห็นตำนานรักในพงไพรแล้วสินะ เอิ๊ก ๆ :m12:
เอาล่ะเฮียกับน้องหนูนอนแล้วเราก็นอนบ้างดีกว่า ง่วงมากกกก พิมพ์อะไรไปบ้างก็ชักเบลอ ๆ แล้ว :t3:
ยังไงก็รอติดตาม ป. ต่อไปอยู่นะจ้ะ ขอบคุณค่า :L2:
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: รอๆๆค่ะ
-
รอคุณพ่อนกมาร่วมฮา :hao7:
-
นึกว่าจะไม่ดูดำดูดีเฮียซะแล้ว
คงจะรอดกันแล้วนะ
-
หนูกับเฮียใช้เวลาที่ติดอยู่ในป่าได้คุ้มค่าจริงๆ เลยนะคู่นี้
เจอมันทุกรูปแบบ ทุกอารมณ์ จนเริ่มจะสนิทกันในระดับหนึ่งแล้ว
อีกสองหนุ่มก็ไม่รู้ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไง จะเหงาปากหรือเปล่า
แต่ที่แน่ๆเฮียเค้าพูดเก่งขึ้นเยอะเลยเวลาที่อยู่กับหนูเนี่ย :laugh:
พ่อนกจะมีบทแล้วเหรอเนี่ย อย่างนี้เฮียกับหนูก็ต้องแยกกันแล้วสิ
บรรยากาศของสองคนนี้กำลังดีเลย แม้ลำบากแต่ก็ยังฮาอยู่ดี
แล้วไหนจะความรู้สึกแปลกๆที่เฮียเริ่มรู้สึกอีกล่ะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ ได้ทุกอารมณ์จริงๆ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
หนูฮามาก
-
เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว แอบฮาตอนแก้ผ้าวิ่งแก้บนอ่ะ แต่ทั้งสองคนเริ่มผูกพันกันแล้วใช่ม้า~
-
โจรถูกปล้นใจ :laugh:
-
:o8: :o8: แก้ผ้า แก้บน อิอิ
เฮียกะหนูจะรักกันกลางป่านี่แหละนะ เราว่า กว่าจะออกจากป่ากันได้ คงนานมั้ง อิอิ
อยากอ่านต่อจังเลย :hao5:
-
ฮื่อออ !! ชอบมากเลยค่าาา เฮียนิ่ง หนูกวนตีน คาแร็กเตอร์แบบนี้มันใช่อ้ะ!!
รีบมาต่อ เถอะน้าาาาา :impress2:
-
โหดจริงไรจริงเเต่ก็รอดมาได้ก็ดีเเล้วล่ะ เมื่อไหร่จะออกจากป่าอ่ะเนี่ยะติดนานมากกก
-
ฮา ตลอดอ่าา 55+ เอ๊ะ เมื่อไหร่จะเฟชเจอริ่งงงง กันจิงๆสักทีล้ะ ฮ่าๆๆ :hao5:
-
ฮาเมี๊ยนเดิม เพิ่มบู๊นี่ซิ ว๊าก ถึงพริกถึงขิง เก่งจริงจัง เอามารวมอยู่ในเรื่องนี้ได้หมดยังไง
เขียนเก่งจังเลย จินตการสุดบรรเจิด ภาษาไพเราะ (คำหยาบยังไพเราะ เว่อร์เนอะ) ขอบใจจร้าาา
-
เพิ่งมาตามอ่านนนนน
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อร๊ายย ตัดผมทำไม ไว้มาตั้งนานอ้ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
>>ป.8<<
“อย่า ปล่อย อย่าทำ ไอ้หนูนนนนนนนนนนนนนนน ลูกพ่ออออออออออ”เสียงร้องอย่างดังและเด้งตัวขึ้นมา นั่งจับอกตรงที่หัวใจเต้นระรัว เหงื่อท่วมตัว หายใจอย่างแรง
“หนู อย่าเป็นอะไรนะลูก คุณพระคุณเจ้า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ รวมไก่จ๋า ของนก ปกป้องหนูด้วยเถอะ”ผมพนมมือบอกกล่าวสิ่งที่ขอได้ ก่อนจะสะดุ้ง ปัง ปัง ปัง ใครมาปล้นบ้านกูอีกวะ กูไม่มีลูกให้เอาไปแล้วโว้ย
“ลุงนก ลุงนก เป็นอะไรหรือเปล่า”ไอ้รงค์ กับ ไอ้เล็ก เพื่อนไอ้หนูมาอยู่เป็นเพื่อนผมได้หลายวันแล้ว เคาะประตูรัวๆๆแต่ไม่พูดตอนแรกทำกูเข้าใจผิด กว่าจะแสดงตัวได้ มึงนึกว่าเป็นพระเอกปลอมตัวมาเฉลยทีหลังหรือไงวะ ผมลุกไปเปิดประตู
“ลุงนก ร้องซะดังเลย โดนขืนใจในฝันหรือไง นั่นไงเปียกเชียว”ไอ้เล็กเห็นสภาพผมร้องถาม มือชี้ตัว
“เออ กูฝันเปียก”ผมตอบมันก่อนจะเดินข้างนอก
“โห ลุง อายุขนาดนี้ ลูกก็โดนจับตัวไป ยังมีอารมณ์ฝันเปียกอีกเหรอ”ไอ้รงค์พูดปาวๆเดินมานั่งข้างๆ
“ก็กูฝันเปียกจริงๆ นี่หว่า”ผมบอกมันอีกก่อนจะรับน้ำที่ไอ้เล็กไปหยิบมาให้ ทำไมกูยังเปียกไม่พออีกเหรอ
“ฉันเข้าใจ ว่าป้าไก่จากลุงไปนาน ก็คงอยากบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่น่าจะเป็นช่วงนี้นี่หว่า”ไอ้เล็กอยากมีส่วนร่วมบ้างพูดสมทบไอ้รงค์เข้าไปอีก
“มันเลือกได้หรือไงวะ และกูฝันเปียกจริงแต่ไม่ใช่เรื่องสัปดนอย่างที่มึงคิด”ผมอธิบายให้ไอ้เด็กคราวลูกที่เป็นเพื่อนลูกฟัง อย่าเพิ่งรำคาญผมนะครับที่ชอบพูดอธิบายอะไรยาวๆซ้ำซาก ย้ำคิดแต่ไม่ค่อยย้ำทำเท่าไร ไอ้หนูรับจากผมไปเต็มๆ แน่ล่ะมันเป็นลูกชายคนเดียวของผมนี่หว่าไม่ให้ถ่ายทอดให้มันจะให้ใคร
“ไม่ต้องอายหรอกลุง มันเรื่องปกติของผู้ชาย อีกอย่างลุงนกน่าจะภูมิใจที่วัยใกล้จะถึงฝั่ง ยังฝันเปียกได้”ไอ้รงค์พูดปลอบใจแกมยกย่องผมไปด้วย
“มึงใช้วัยทองดีกว่าไหม ไอ้วัยใกล้ฝั่งไปใช้กับพ่อมึงโน่น เดี๋ยวปั๊ดถีบเข้าให้”ผมว่ามันยกขาจะถีบ มันดันหลบไปหาไอ้เล็กที่หัวเราะ ไอ้นี่ก็ดี๊ดีรู้ข่าวปุ๊บ เสร็จงานกลับจากเนปาลปั๊บ มันไปถ่ายทำสารคดีที่โน่น ไอ้รงค์ต้องเล่าให้มันฟังเป็นวัน ไอ้ปอนด์ก็เพิ่งกลับกรุงเทพฯไปเมื่อวาน มันจะบอกเพื่อนมันที่เป็นตำรวจสายสืบช่วยติดตามให้อีกที เพื่อนดีก็เป็นศรีแก่ตัวถึงบางครั้งมันจะพาไปเจิมสีอื่นตามหน้าตามตัวมาบ้าง
“ใจเย็น ลุงนก แหย่กันขำๆ น่ะ ”ไอ้เล็กพูดห้ามแต่ดันไอ้รงค์ให้ผมถีบตลอด
“กูฝันเปียกจริงๆ ฝันว่าเห็นไอ้หนูมันวิ่งๆๆๆๆ หนีๆๆๆๆ กูก็เรียกแต่มันไม่ได้ยิน วิ่งหน้าตั้งกับไอ้คนที่เอามันไป แต่กูไม่เห็นหน้าหรอกมันคลุมผ้าแต่กูรู้ เพราะมันเคยมาบ้านกู พวกมึงไม่สงสัยใช่ไหม”ผมย้ำเรื่องฝันเปียกอีกและเริ่มเล่าที่มาของฝันเปียกให้มันสองตัวฟัง ที่พยักหน้าในตอนแรก ก่อนจะเริ่มขมวดคิ้วและพยักหน้าอีก
“เล่าต่อเลยลุง เอาให้งงน้อยกว่าเวลาไอ้หนูมันเล่าหน่อยนะ”ไอ้รงค์พยักหน้าให้เล่าต่อ มีย้ำด้วยนะมึง ไอ้เล็กพยักสองงึก
“มันวิ่งกับไอ้คนนั้น หนีกลุ่มคนที่ถือปืนถือมืดวิ่งตามหลัง แต่พวกมันไม่มีใครได้ยินหรือเห็นกูเลย มันหนีจนไปสุดทางเจอแม่น้ำกว้างมาก”ผมเล่าต่อทำมือทำปากประกอบการเล่าไปด้วย ไอ้สองคนก็ทำหน้าลุ้น
“กูวิ่งตาม เหมือนไอ้นั่นมันสั่งให้โดดๆ แต่ไอ้หนูมันยังกล้าๆกลัวๆไม่รู้เป็นเพราะมันโดนหมาบ้ากัดเมื่อตอนเด็กหรือเปล่าเลยกลัวน้ำ แต่ตอนนั้นกูก็พามันไปฉีดยาจนครบแล้วนะ”ผมเล่าต่อก่อนจะเท้าความหลังอีกนิด
“ลุง เล่าเนื้อๆ เพลาน้ำหน่อย ป่านนี้ไอ้หนูแม่งไปขึ้นอีกฝั่งแล้วมั้ง”ไอ้รงค์ขัดผมอีกแล้ว ลูกไอ้เริญชอบขัด
“สรุปมันรอดไหม”ไอ้เล็กตัดบท
“มันพากันโดดลงน้ำ ไอ้พวกนั้นก็กระหน่ำยิงๆๆๆๆๆ กูเห็นก็ร้องเรียกและกระโดดตามลงไป แต่ไม่เจอพวกมัน รู้แต่ว่าเลือดเต็มท้องน้ำไปหมด แล้วก็เด้งตื่นขึ้นมาเหงื่อเปียกเต็มตัวกูเลย นี่แหละที่มาของฝันเปียก”ผมเล่าต่อเสียงตื่นๆก่อนจะเบาตอนพูดถึงเลือด เงยหน้าพูดขำๆตอนท้าย แต่มันสองตัวไม่หัวเราะ
“ไอ้หนูมันไม่เป็นอะไรหรอกลุง โบราณเขาว่า ฝะ”ไอ้รงค์ปลอบผมจะพูดต่อ
“ฝันร้ายกลายเป็นดี คิดอย่างนี้นะลุงนก”ไอ้เล็กคาบคำพูดมันไปซะก่อน
“ขอบใจพวกเอ็งที่ปลอบข้า แต่มันอดคิดไม่ได้”ผมตบไหล่มันสองคน เมื่อวันก่อนสารวัตรก็แจ้งข่าวให้ทราบว่าแกะรอยพวกมันได้แล้วว่าไปทางไหน แต่มีอุปสรรคคือช่วงนี้ฝนตกบ่อย ทำให้เป็นห่วงไอ้หนูมากขึ้นกลัวมันเป็นไข้ป่า ถึงมันจะเข้าป่ากับไอ้เนกบ่อยรู้ดีไม่แพ้อามัน ก็ยังอดห่วงไม่ได้ ทำไมผมถึงห่วงไอ้หนูเรื่องนี้แทนที่จะคิดว่าไอ้หนูถูกพวกมันฆ่าไปหรือยัง ผมก็บอกไม่ถูกว่าทำไม คำพูดไอ้หนุ่มนั่นยังก้องอยู่ในหูในหัวผมอยู่เลย ‘เขาจะปลอดภัย’
“ผลบุญที่ลุงทำจะช่วยหนุนนำไอ้หนูให้ปลอดภัยแน่ เชื่อสิ”ไอ้เล็กพูดให้ผมสบายใจต่อ
“ตอนนี้ลุงนอนต่อเถอะ พรุ่งนี้จะได้ใส่บาตรแต่เช้า”ไอ้รงค์พูดด้วยรอยยิ้ม โชคดีของไอ้หนูที่มีเพื่อนดีๆ ผมเห็นพวกมันมาตั้งแต่เล็กเอ็นดูไม่ต่างจากลูก ตอนนี้พวกมันก็มาดูแลผมไม่ต่างจากไอ้หนูเหมือนกัน ผมพยักหน้าก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องปิดตูให้เรียบร้อย ผมเดินไปนั่งบนเตียงล้มตัวลงหนอน หยิบรูปถ่ายหนูอุ้มตุ๊กตามิคกี้เม้าที่ซื้อให้ไอ้หนูตั้งแต่เด็กมากอด จำได้ว่าตอนนั้นราคามันแพงมาก มันยืนมองตาปริบๆตอนเข้ากรุงเทพและไปห้างครั้งแรก
‘นี่ไงมิคกี้เม้า ชื่อเล่นภาษาอังกฤษของหนูที่เคยบอกพ่ออ่ะ’มันพูดเสียงตื่นเต้น ชี้ให้ผมดูไอ้ตุ๊กตาหน้าแปลกๆ ไม่รู้มันเหมือนหนูตรงไหนในความคิดผมนะ
‘อยากได้เหรอ’ผมถามมันที่ยืนดูดอมยิ้ม นานๆให้กินที แม่มันด่าเรื่อยว่าชอบให้ลูกกินอะไรไร้สาระ
‘อยาก พ่อบอกหนูว่าถ้าสอบได้เลขตัวเดียวจะซื้อให้’มันพยักหน้าเร็วๆตาวาวเขย่าแกว่งมือผมไปมา
‘แล้วสอบได้หรือเปล่า ขอดูผลการเรียนเอ็งก็ไม่ให้พ่อดู’ผมทวงสัญญากับมันที่บอกว่าจะสอบให้ดีกว่าเดิม
‘ได้สิพ่อ หนูสอบได้ที่สามเชียวนา’มันยิ้มแป้นชูนิ้วบอก
‘จริงเหรอวะ แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก ข้าจะได้พาเอ็งกับเมียข้าไปกินร้านอาหารฉลองให้ที่เรียนดีขึ้น’ผมพูดกับมันเสียงตื่นเต้นอย่างกับมันรับปริญญาทั้งที่มันเพิ่งอยู่ประถมสามโรงเรียนเทศบาลแถวบ้านเอง
‘ถ้าบอกพ่อก็ไม่ตื่นเต้นสิ เป็นไงรู้ทีหลังตื่นเต้นไหม’มันยิ้มกว้างจนเห็นฟันล่างที่อยู่ครบกว่าฟันบน
‘เออ แสบนะมึงรู้จักสไปร์ทพ่อ ไปไป พ่อซื้อให้’ผมเดาะภาษาอังกฤษใส่มัน
‘เขาเรียกเซอร์ไพร์สต่างหากล่ะ สไปร์ทน่ะมันน้ำอัดลม และสะใภ้ก็ในอนาคตหนูจะหาให้ ไม่ต้องเอามาเล่นเลย รู้ทันหรอก’มันแก้ต่างให้แถมดักคอผมเสร็จสรรพ เซ็งลูกรู้ทันกูตลอด มันยักคิ้วชอบใจ ผมเขกหัวมันก่อนจะจูงมือเข้าร้านของเล่น กลับไปแม่มันต้องบ่นแน่ที่ซื้อของแพงให้ เอาน่านานๆที เดี๋ยวซื้อเครื่องสำอางพร้อมชุดชั้นในไปฝากนางเอกลิเกเก่าสักหน่อยก็หายแล้ว
***ณ ที่บ้าน***
‘ไอ้หนู ไอ้หนูโว้ยยยยยยยยยยยยยย’ผมเรียกไอ้ลูกตัวแสบลั่นบ้าน
‘จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาา’มันลากเสียงขานรับวิ่งถือไอ้หนูฝรั่งหน้าตั้งเข้ามาหา
‘ไหนมึงบอกว่าสอบได้เลขตัวเดียวไง’ผมถามมันหลังเห็นสมุดพก คุณครูคอมเม้นท์มาบอกว่าลูกผมเป็นเด็กร่าเริงมากถึงมากที่สุด มนุษย์สัมพันธ์ดีกับเพื่อนตลอดรวมถึงเวลาเรียนด้วยคุยไม่เคยหยุดปาก ถามอะไรตอบได้หมดยกเว้นเรื่องเรียน เป็นเด็กรักษาของทั้งของตัวเองรวมถึงของเพื่อนเก็บใส่กระเป๋าตัวเองตลอด แม้สุขภาพก็แข็งแรงโดยเฉพาะสายตา ดีมาก ไม่บอดสีบอกได้หมดเพื่อนใส่กางเกงในสีอะไร สรุปไอ้หนูลูกกูเป็นเด็กปกติทั่วไปใช่ไหม
‘ก็ตัวเดียวไง พ่อดูดีๆสิ’มันยื่นหน้ามาชี้ๆ
‘ที่สามสิบสามเนี่ยะนะ มันตัวเดียวตรงไหน หา’ผมสุดจะทนกับสิ่งที่ได้เห็นได้ยิน ขอกูฟังการแก้ตัวที่มึงจะนำเป็นเหตุผลมาบอกกูหน่อยเถอะ
‘ก็เลขเดียวจริงๆ ไม่มีตัวอื่นปนเลย’เหตุผลที่หนึ่งของมันที่ยังยืนยันไม่เปลี่ยนใจ
‘และทำไมมึงถึงบอกกูว่าสอบได้ที่สาม’ผมกลั้นใจถามมันอีก
‘เอ้า ห้องหนูมีสามสิบห้าคนใช่ไหม’มันทำเสียงสูงและพูดถึงเพื่อนมันในห้องที่ผมไม่ได้อยากรู้
‘เออ กูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามึงได้ที่สามได้ยังไง’รับคำและขอคำตอบเพิ่มเติมเพราะกูยังงงกับมึงอยู่
‘โห พ่อ เข้าใจอะไรยากจัง ก็หนูนับจากข้างหลังขึ้นมาไง ชัดไหม’มันเกาหัวบ่นพ่อมันนิดๆ
‘ดีนะที่มันย้ายโรงเรียนไปห้าคน ไม่งั้นหนูต้องสอบได้เลขสองตัวแน่ๆ’มันยังพูดต่อด้วยใบหน้าใสซื่อโถ ลูกยังมองโลกในแง่ดี ไม่ได้รู้สึกเหมือนหน้ากูสักนิดที่แหกแตกร้าว
‘ห้องมึงมีสามสิบห้าคน มึงได้ที่สามนับจากข้างหลังขึ้นมา เลขตัวเดียวไม่มีตัวอื่นปน’ผมทวนทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูกบอก มันพยักหน้ารับอย่างลูกผู้ชาย
‘จ๊ะพ่อ ถ้าไม่สงสัยอะไรแล้ว หนูไปเล่นตุ๊กตากับหยกต่อนะ กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มเลย เรียกมาซะได้’มันส่ายหน้าต่อว่าผมนิดๆที่ไปขัดความสุขมัน คงจะเล่นครอบครัวสุขสันต์พ่อแม่ลูกกันอยู่
‘กูถามอีกนิดสิ’ผมยังรั้งมันต่อ
‘อะไรอีกล่ะ เดี๋ยวไอ้รงค์มันมาจีบหยกพอดี’มันชะงักหันมามอง
‘มึงคิดได้ยังไงว่ามันเป็นเลขตัวเดียว ครูเขาไม่ได้บอกมึงเหรอ ว่าเลขสองตัวที่เหมือนกัน คือเลขเบิ้ล’ผมยังอุตส่าห์ไปสงสัยความคิดแถมอธิบายมันเข้าไปอีก
‘พ่อคิดมากอีกแล้ว มันไม่ใช่มอเตอร์ไซด์จะได้เบิ้ล แหน๋นนนน แหน๋นนน ฮ่าๆๆๆๆ ไปแล้วนะพ่อจ๋า แว้นสสสสสสสส’มันก็อุตส่าห์ตอบแถมทำท่าพร้อมเสียงเบิ้ลมอเตอร์ไซด์ให้ดูด้วย หัวเราะชอบใจ ก่อนจะวิ่งด้วยท่านั้นลงจากบ้าน ไม่หันกลับมาดูหน้าพ่องงมึงเลยว่าเป็นยังไง แม่ง กูไม่น่าถามให้มันมาย้อนศรซะได้
‘ไอ้หนู ไอ้ลูกพ่อแม่สั่งสอนแต่ไม่เคยจำ ไอ้ ไอ้ อึกๆ’ผมได้แต่สะอึกแต่ไม่สะอื้น ชี้นิ้วที่สั่นระริกไปทางลูกตัวแสบที่วิ่งลงจากบ้านไปแล้วมึงเอาตังค์ค่าตุ๊กตาและหุ่นยนต์บังคับที่กูแถมให้คืนมา โหยหวนอยู่ในใจ จุกอกพูดไม่ออก
‘อ้าว เสด็จพี่เป็นอะไรเพคะ’แม่ไอ้หนูออกมาด้วยใบหน้าแต่งเติมสวยสมยศตำแหน่งนางเอกเก่า ฉลองเครื่องสำอางใหม่แถมพูดด้วยสำนวนลิเกใส่
‘ไม่เป็นไรหรอกน้องนาง เสด็จพี่แค่อยากจะเป็นลมเพราะชักจะทนพฤติกรรมพระโอรสไม่ไหวแล้ว’ผมก็ตอบสำนวนเดียวกัน ก่อนจะนั่งหน้ามืด ร้อนถึงเมียวิ่งเอายาดมมาเสียบรูแถบไม่ทัน หลังจากนั้นผมเลยต้องจ้างครูสอนพิเศษติวเข้มลูกเป็นพิเศษ จนมันดีขึ้นและเริ่มรู้แล้วว่าเลขตัวเดียวเป็นยังไงและเขานับจากไหนไปไหน แยกแยะและนำมาใช้ได้ถูกต้อง จนในที่สุดก็รับปริญญาสมใจพ่อแม่ เสียดายที่ไก่จ๋าไม่ได้อยู่จนเห็นลูกรับปริญญา บวช และกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา มันยังไม่หมดแค่นี้หรอกสำหรับเรื่องไอ้หนูลูกรักของผม
‘พ่อ หนูอยากเปลี่ยนชื่อจริง’มันกลับมาบ้านได้วิ่งมากอดผมกำลังเพลินกับนกเขาในกรง ไม่ใช่นกเขาตัวเอง
‘อีกแล้ว คราวก่อนก็ชื่อเล่น ทำไม พฤษภ (อ่านว่า พรึ-สบ,พรึด-สบ) มันไม่เพราะตรงไหนวะ’ผมพูดเสียงเหมือนระอาใส่มัน ผมตัดเดือนเกิดมันมาตั้งชื่อจริงให้ แปลว่า กลุ่มดาวรูปวัว ราศีพฤษภ
‘ไม่เพราะแถมไม่เป็นมงคลอีก พวกมันชอบเรียก พบศพ พบศพ ตลอดเลย อีกอย่างเพื่อนหนูมันมีชื่อตามวันสำคัญทั้งนั้น หนูก็เกิดวันสำคัญ ทำไมพ่อไม่ตั้งให้’มันหน้าง้ำอ้างเพื่อนท้วงชื่อตัวเอง
‘แค่มึงเกิดเป็นลูกกูกับเมียกูก็มงคลแล้ว จะเอาดับเบิ้ลมงคลอะไรนักหนาวะ หา’ผมหันไปโยกหัวมันไปมา
‘ก็หนูอยากมีชื่อตามวันเกิดตัวเองอ่ะ’มันเริ่มเบะปากหน้าเบ้เสียงงอแงเอาแต่ใจ
‘มึงอยากเปลี่ยนจริงๆเหรอ’ผมถามย้ำมันที่นั่งกอดอกหันหลัง
‘เยสสสส’มันเดาะตอบภาษาญาติฝ่ายไหนของมันก็ไม่รู้ พยักหน้าโก๊ะสะบัดไปมา
‘ชื่อ พืชมงคล เนี่ยะนะ ที่มึงอยากจะเปลี่ยนไปใช้ ตั้งแต่กูเกิดมาก็ไม่เคยได้ยินได้เห็นใครชื่อนี้มาก่อนเลยนะ ไอ้หนู’ผมย้ำให้มันรู้วันเกิดตัวเองอีกครั้ง มันเกิดวันพืชมงคล ซึ่งเป็นวันมงคลที่สำคัญวันหนึ่ง ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามีใครชื่อนี้หรือเปล่าหรือมีแต่ผมไม่รู้เอง เพราะผมไม่ยุ่งเรื่องคนอื่น ก๊ากกกกกกกก เป็นคนดีจริงกู
‘นั่นแหละ เท่ห์ดี ไม่ซ้ำใคร ไม่มีใครเหมือน’มันหันมาบอกเชิดหน้าด้วยความมั่นใจและภูมิใจ
‘กูว่ามึงก็โดนล้ออยู่ดี’ผมบอกมันอย่างรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า มันหันขวับ โก๊ะเกือบตีหน้าผมที่ยื่นไปใกล้มัน
‘ทำไมล่ะ ชื่อเพราะออก พ่ออย่ามาหลอกหนูซะให้ยาก’มันขมวดคิ้วก่อนจะหรี่ตาพูดดักผมที่ก้มไปทำหน้าแบบเดียวกับมัน
‘เพื่อนมึงไม่คิดว่าเท่ห์หรอก คอยดูสิ มันจะทักมึงว่า ว่าไง ไอ้วัชพืช ไปไหนมาวะ ทีนี่ฮายิ่งกว่าเดิม ฮ่าๆๆๆ’ผมทำเสียงทำหน้าเยาะเลียนแบบเพื่อนมันและหัวเราะใส่ มันทำหน้าเบ้แหกปากร้องทันที
‘พ่อใจร้าย ไม่เข้าใจหนู แม่ไก่กกกกกก’แล้วมันก็วิ่งแหกดากไปหาแม่มันที่กำลังน็อกอยู่ในห้องนั่งเล่นอีกฟาก แต่ไม่ต้องเป็นห่วงมีเพื่อนคอยประคองพัดและเกเงินหน้าตักส่งให้ วันว่างแม่บ้านเขานานๆครั้งก็ลับสมองกันลืม เฮ้อ ไอ้หนู ป่านนี้เอ็งจะเป็นยังไงบ้าง ขอให้เอ็งปลอดภัยเหมือนที่ไอ้หนุ่มนั่นมันบอกพ่อนะ
“ฮ่าๆๆ ฮึก ไอ้หนู พ่อคิดถึงเอ็งจังเลย รีบกลับมาหาพ่อนะ พ่อจะรอ”ผมหัวเราะพร้อมน้ำตาที่ไหลเพราะความคิดถึงลูก เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตที่ลูกทำวีรกรรมแสบสันต์พอนึกย้อนไปทีไรก็ขำทุกที ก่อนจะหลับตาฝันถึงลูก ผมนึกได้ว่าไม่ได้เล่าความฝันทั้งหมดให้ไอ้สองตัวนั่นฟังกลัวมันหาว่าผมเพ้อเจ้อ ในฝันผมเห็นไอ้หนูวิ่งหนีก็จริงแต่ไอ้หนุ่มนั่นคอยประคองและระวังให้ตลอด เรียกว่ามันเอาตัวเป็นโล่กำบังให้เลยดีกว่า ดูไปเหมือนฉากหนังเรื่อง เรื่องอะไรวะ
อืม
อืม
อ้อ นึกออกแล้ว
‘คู่กรรมนี่เอง’ เหมือนโกโบริกับอังศุมาลิน ตอนหนีระเบิดไม่มีผิด ถ้ามันแบกไอ้หนูวิ่งได้คงแบกแล้วล่ะ หรือมันจะแบกกันไปแล้วแต่ไม่ให้ผมเห็นวะ ไม่น่าพลาดเพราะผมฝันเห็นลูกทุกคืนจะรอดสายตาไปได้ไง ขนาดมันเป่าปากให้ลูกผมตอนหนีจนหอบแดกผมยังเห็นเลยแต่ไม่ได้ขัดมันที่กำลังช่วยชีวิตลูกผมอยู่จะไปขัดมันได้ยังไง ไอ้หนูผมก็ตายพอดี
/
/
/
ติ่งอีกนิด
-
อายุ วันโน สุขัง พลัง เสียงเจริญพรหลังใส่บาตรเรียบร้อยแล้ว ผมสาธุแต่ยังพนมมืออยู่ เงยหน้าสบตากับหลวงพ่อ
“เป็นไงบ้างล่ะ โยมนก”หลวงพ่อถาม
“ถ้าตัวผมก็ยังกังวลเรื่องไอ้หนูอยู่ ถ้าไอ้หนูตอนนี้ทางการเขาก็ติดตามให้อยู่ครับ”ผมตอบท่านตามตรงไม่ได้มีเจตนาจะกวนแต่อย่างใด ท่านพยักหน้าช้าๆ
“ทำใจให้สบาย คิดซะว่ามันเป็นช่วงกรรมของเขา อาตมาตรวจดูชะตาให้แล้วโยมหนูยังไม่ถึงฆาต บอกได้เท่านี้แหละที่เหลือก็ต้องเป็นไปตามกรรมของเขานะ”หลวงพ่อบอกผมทำให้ยิ้มออกมาได้บ้างถึงจะน้อยนิดแต่ก็ทำให้ผมสบายใจ
“ขอบพระคุณครับ หลวงพ่อ”ผมก้มกราบท่านสามครั้ง ท่านยกยิ้มและเดินบิณฑบาตต่อ ผมเก็บของเข้าบ้านเอาน้ำที่กรวดอุทิศให้ผู้ที่ล่วงลับและเจ้ากรรมนายเวรไอ้หนูไปเทรดโคนต้นมะม่วง ไอ้รงค์กับไอ้เล็กไปทำธุระในจังหวัดแต่เช้ามืดเลยไม่ได้อยู่ใส่เป็นเพื่อน หยกก็แวะมาถามข่าวคราวตลอด ผมซึ้งในน้ำใจของเด็กพวกนี้จริงๆ ถ้าไม่เกิดเรื่องป่านนี้ไอ้หนูคงเข้าพิธีวิวาห์ทำลูกทำหลานให้ผมไปแล้ว เฮ้อ
“โฮ่ง โฮ่ง”เสียงทักตัดความคิดฟุ้งซ่านที่กำลังจะแตกตัว
“ไอ้ตะบัน ไงล่ะมึง ไปส่งเด็กแล้วเหรอวะ”ผมลูบหัวไอ้ตะบัน
“หงิง หงิง”มันส่งเสียงเหมือนจะบอกว่า เรียบร้อย
“ดีแล้ว ฟันเขาก็ต้องรับผิดชอบ”ผมเกาคางมันที่เอามาเกยตรงหน้าขา
“คิดถึงไอ้หนูไหม”ผมถามมัน ถ้ามันพูดออกมาผมคงจะวิ่งเป็นแน่แท้
“โฮ่ง โฮ่ง”
“ไม่ต้องเห่าเลยมึง วันที่มีเรื่องเสือกเงียบกริบ โดนขู่เหมือนกูล่ะสิ ฮืม”ผมพูดหยอกมันที่ทำหน้าหงอยปนฉงน ก่อนจะลุกไปขุนข้าวให้มันและพวก ผมเดินไปหลังบ้าน
“มาแล้ว โทษทีนะมาช้า หิวล่ะสิ คุณมงคล”ผมทักเพื่อนใหม่ที่รับมาอยู่บ้านได้สองวันแล้ว เป็นกระบือหนุ่มรูปงามกำยำ ผิวคล้ำ เขาโง้ง ไม่รู้วิ่งมาจากไหน ในตอนแรกชาวบ้านช่วยกันจับไว้ได้ จะสอบถามก็ดูตื่นกลัวและคงฟังภาษาคนไม่ออกแต่รับรู้ได้นะ จนมีคนวิ่งกระหืดกระหอบมาแจ้งความประสงค์ว่าควายของเขาเอง ท่าทางไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เกือบจะคืนให้แล้วถ้าไม่ได้ยินว่าจะนำไปโรงฆ่าสัตว์ คุณมงคลในตอนนั้นขืนตัวสุดฤทธิ์ไม่ยอมไป น้ำตาไหล ร้องเสียงดัง ผมเลยเจรจาขอซื้อเอาไว้ เขาไม่ยอมให้ ผมต่อรองตั้งนานให้มากกว่าที่เขาซื้อมาจนสุดท้ายก็ยอมให้ ไม่ใช่คุณมงคลตัวเดียว มีอีกสามตัวผมขอซื้อทั้งหมดเรียบร้อยก็นำไปให้ที่ศูนย์อนุรักษ์ แต่คุณมงคลไม่ยอมอยู่ เดินตามผมมาที่รถ มองหน้ากันไปมาผมเลยเอากลับมาด้วย แววตาซื่อๆเหมือนไอ้หนูไม่มีผิด อีกอย่างผมคิดว่าบุญที่ทำครั้งนี้จะช่วยให้ไอ้หนูปลอดภัย ใครจะว่าผมทำบุญหวังผลก็ได้ ขอแค่ให้ลูกกลับมาหาผมก็พอ
“กินซะ หญ้าออแกนิก ปลอดสารพิษ ช่วยบำรุงสมองและเขาให้เงางาม”ผมส่งหญ้าให้กินและใส่รางไว้ด้วย เติมน้ำใส่ถังให้ ดูจะชอบส่งเสียงตอบรับหายใจฝืดฝาดส่ายเขาไปมา คุยกันสักพักผมก็เดินเข้าสวนเหมือนอย่างทุกวันยกเว้นจิตใจที่ห่อเหี่ยวไม่เต่งตึงเหมือนผลไม้ที่กำลังออกผล คนงานสามสี่คนกำลังเก็บและใส่ปุ๋ย ทักและให้กำลังใจกันเหมือนเคย
“นก ไอ้นก อยู่หรือเปล่าวะ”เสียงโหวกเหวกเรียกที่รั้วหน้าบ้าน
“อยู่โว้ย เข้ามาเลยไอ้บุญ”ผมตะโกนบอกมันหลังออกจากสวนนั่งได้สักพัก เดินไปรับมันที่หน้าบ้านก็เห็นมันมาพร้อมสารวัตร และ หนุ่มหน้าคมอีกหนึ่งคน
“สวัสดีครับสารวัตรคชา”ผมยกมือไหว้
“ครับ ลุงนก ไม่ต้องไหว้ผมนักหนาหรอก เจอออกจะบ่อย”สารวัตรรับไหว้พูดอย่างเป็นกันเอง นี่เป็นนิสัยแกอีกอย่างที่ไม่ถือเนื้อถือตัวใช้ชีวิตง่ายๆแต่ดูแลทั่วถึง ผมยิ้มรับ
“ขึ้นบ้านก่อนครับ”ผมเชิญทุกคนขึ้นบ้าน ก่อนจะเรียกมะยมที่ให้นำน้ำกับผลไม้มารับรองแขก
“ผลไม้สวนลุงนกยังหวานกรอบเหมือนเคย”สารวัตรชมผลไม้ที่ได้ชิม ผมเคยเอาไปฝากแกบ่อยไม่ได้ประจบแต่ให้ด้วยน้ำใจ ตลอดจนเพื่อนบ้าน คนที่มารับจากสวนผมไปขายก็ต่อรองกันได้
“เดี๋ยวขากลับเอาไปกินกันนะครับ”ผมบอกกับทุกคนอย่างนี้เป็นประจำ จนคำว่าเกรงใจไม่ต้องบอกแล้ว เล็กๆน้อยๆ
“วันนี้ผมไม่ได้มากินผลไม้ลุงนกอย่างเดียวหรอก มีเรื่องจะแจ้งเกี่ยวกับลูกชายด้วย”สารวัตรพูดออกมาทำเอาผมยิ้มอย่างดีใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไอ้บุญพยักหน้าด้วย
“จริงเหรอครับ ไอ้หนูลูกผมเป็นยังไงบ้าง ช่วยมาได้แล้วใช่ไหม มันอยู่ไหน ผมจะไปรับ”ผมละล่ำละลักถามเสียงตื่นเต้น จับมือสารวัตรเขย่าไปมาอย่างลืมตัว
“เฮ้ย ไอ้นก ใจเย็นๆ เดี๋ยวหัวใจวายตายก่อนเจอไอ้หนูหรอกมึง”ไอ้บุญรีบดึงและบอกให้ผมระงับสติอารมณ์
“กูดีใจนี่หว่า ลูกทั้งคนนะมึง”ผมโวยมันนิดๆตามนิสัย ไอ้บุญส่ายหน้ายิ้มๆ
“เออ จริงสิ สารวัตร เมื่อวานไอ้เนกน้องผมมันบอกว่ามีพวกลักลอบถูกฆ่าตายในป่า จริงเหรอครับ”ผมนึกขึ้นได้เลยถามสารวัตร ตอนไอ้เนกโทรมาบอกผมตกใจมากนึกถึงไอ้หนูขึ้นมาทันที ถึงมันจะบอกว่าไม่พบไอ้หนูปนเปื้อนอยู่ในนั้น มึงก็พูดอย่างกับหลานเป็นสารเคมีหรือฉี่หนู
“นี่แหละที่ผมจะแจ้งลุงนก คือเจ้าหน้าที่แกะรอยและติดตาม พบศพผู้ชายถูกฆ่าตายด้วยอาวุธทั้งมีดและปืนในป่า จากการตรวจสอบประวัติลายนิ้วมือมีคดีติดตัวกันทั้งนั้น เป็นพวกลักลอบเสียดายที่ไม่รู้ว่าใครบงการ ได้แต่เรียกผู้ต้องสงสัยไปสอบอย่างเดียว คนที่ลงมือมีฝีมือดีทีเดียว ยังไม่แน่ใจว่าฆ่ากันเองเพราะขัดแย้งเรื่องผลประโยชน์ หรือว่า ไปเจอผู้ต้องหาที่หลบหนีและต่อสู้กัน แต่ก็ไม่พบ เอ้อ ศพของพวกนั้น บริเวณโดยรอบมีร่องรอยการหนีไปได้ แสดงว่าลูกลุงยังมีชีวิตอยู่แน่นอน เราได้สกัดทางเข้าออกป่าไว้ทุกจุดแล้ว ผมบอกให้ลุงคลายความกังวล ไม่รู้ได้มากแค่ไหน”สารวัตรเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในป่าให้ผมฟังพร้อม ถามตอนท้ายด้วยรอยยิ้มแสดงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ
“ครับ ได้ฟังแค่นี้ผมก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่จะไม่ให้คิดเลยก็คงไม่ได้ ยังไงผมฝากสารวัตรด้วยนะครับ ช่วยเอาลูกผมกลับมาที”ผมรับคำและฝากฝังกับสารวัตร
“มันเป็นหน้าที่ของตำรวจเราอยู่แล้ว ลุงนกไม่ต้องกังวล “สารวัตรยิ้มรับ ก่อนจะนึกขึ้นได้”คุยกันตั้งนานลืมแนะนำให้รู้จักกันเลย ผมขอแนะนำผู้ที่จะมาช่วยเราทำคดีนี้”
“นี่ ร.ต.อ สิบทิศ จากกองปราบปรามในกรุงเทพฯ จะมาช่วยติดตามคดีนี้”สารวัตรแนะนำหนุ่มหน้าคมที่นั่งฟังเงียบๆ มาได้สักพักอายุน่าจะไม่เท่าไรแต่ยศไม่ธรรมดาเลย
“สวัสดีครับ”เขายกมือไหว้ผมที่พิจารณาเขาอยู่
“คะ ครับ สวัสดีครับท่าน ร.ต.อ.สิบทิศ”ผมรับไหว้แทบไม่ทันเส้นตื้นพูดชื่อเขาซะยาว ทำเอาเขายกยิ้ม
“ไอ้นก อีกแล้วนะมึง ตลกไม่หาย”ไอ้บุญคิดว่าผมเล่นมุก
“ห่า กูตกใจจริงๆไม่ได้เล่น”ผมกระทุ้งและกระซิบกับมัน
“อย่าเติมท่านเลยครับ เรียกผม สิบ เฉยๆ ก็ได้ อ้อ ไม่ต้องต่อคำว่าเฉยนะลุง”เขาแนะนำอย่างเป็นกันเองและติดตลกทำให้ผมหายเกร็งหน่อย ดูหน้านิ่งแต่อารมณ์ขันไม่เลวเหมือนกัน
“สิบ มีอะไรจะเพิ่มเติมก็ถามลุงนกแล้วกัน”สารวัตรคชาหันไปบอกเขา
“ผมขอดูรูปลูกลุงอีกครั้งได้ไหม”พ่อหนุ่มหน้าคมหันมาพูดกับผม
“ได้ ได้สิ รอแป๊บนะ ไอ้บุญไปหยิบมาสิ”ผมรีบบอกก่อนจะสั่งไอ้บุญให้ลุกไปหยิบอัลบั้มรูปหรือกรอบรูปก็ได้
“เวร พูดอย่างกับจะไปหยิบเอง”ไอ้บุญบ่นแต่ลุกไปหยิบอย่างรู้ดีว่าอยู่ตรงไหน
“นี่ครับ ไอ้หนูลูกผม”พอรับจากมันผมก็ส่งให้คุณสิบทันที เขารับไปดูและเปรียบเทียบก็ตรงกัน ใช่สิลูกผมหน้าตาแบบนี้มีคนเดียวในโลก ก่อนจะถามเพิ่มเติมผมก็ตอบเต็มที่
“เรากำลังเร่งสืบแหล่งกบดานของหัวหน้ามันอยู่ น่าจะได้ข่าวเร็วๆนี้ ยังไงถ้าออกจากป่ามันต้องไปสมทบกันแน่นอน แล้วลุงได้ยินพวกมันคุยอะไรกันบ้างไหม”คุณสิบบอกข้อมูลเล็กๆน้อยๆให้ทราบและถามกลับ ผมทำท่านึก
“ไม่นะครับ ส่วนใหญ่พวกมันคุยนอกเรื่องกันซะมากกว่า ผมกับลูกถูกจับแยกห้องกันด้วย”ผมตอบตามความจริงแต่ไม่ทั้งหมดใครจะบอกว่าคืนนั้นเมื่อยปากแทบตายต้องเล่าเรื่องขำขันให้มันฟัง อายตายห่า ส่วนไอ้หนูผมไม่รู้มันเมื่อยปากเหมือนผมไหม รู้แค่ตอนเจอหน้ากันดูมันก็ปกติดีไม่ได้ปากเจ่อหรือบั้นท้ายสูญเสียแต่อย่างใด
“ครับ แต่ที่จริงพวกมันคงไม่หลุดปากอยู่แล้ว”คุณสิบรับคำและพูดถึงพวกนั้น ใช่มันไม่หลุดปาก
“นายใหญ่พวกมันจากประวัติ อิทธิพลกว้างมาก กว่าจะจับได้เล่นเอากรมตำรวจปั่นป่วนไปหมด เส้นสายในนอกมีหมด นี่ก็คงวางแผนไว้แล้ว”คุณสิบพูดต่อกับสารวัตรคชา ผมกับไอ้บุญได้แต่นั่งฟังเงียบๆ
“นั่นสิ ผมคิดว่าคนในต้องมีส่วนอยู่แล้ว ไม่งั้นจะรู้ทางหนีทีไล่ได้ยังไง”สารวัตรคชาพูดอย่างเห็นด้วย
“พวกนั้นไม่ได้ทำร้ายอะไรลุงกับลูกมากกว่านี้ใช่ไหม”คุณสิบถามย้ำผมอีกครั้ง
“ครับ เหมือนเพื่อนมาเที่ยวบ้าน แต่ถ้าย้อนได้อย่ามาดีกว่า แหะ แหะ”ผมหัวเราะเจื่อนๆ ทำให้ทุกคนยิ้มตาม
“เดี๋ยวผมขอตรวจบ้านหน่อยนะ เผื่อจะเจอหลักฐานเพิ่มเติม”คุณสิบขออนุญาต
“ตามสบายครับ”ผมตอบรับด้วยความยินดี ก่อนจะคุณสิบจะบอกให้ผมเป็นไกด์ทัวร์บ้านตัวเอง คุณสิบดูเป็นคนหูตาไวมาก ละเอียด ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็หยุดสำรวจ เราอยู่กันใต้ถุนบ้านแล้ว
“แถบไม่ทิ้งอะไรไว้เลย”คุณสิบพูดกับสารวัตรคชา ก่อนจะถอดถุงมือเก็บในกระเป๋าเสื้อ ถ้าไม่บอกว่าเป็นตำรวจผมนึกว่าเป็นคนทั่วไป เพราะเขามาในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ เป้หนึ่งใบ แต่ตรงนั้นตุงๆ ผมหมายถึงบั้นเอวครับ น่าจะเป็นปืน
“ขนาดหนีเข้าป่ายังหลอกลูกน้องผมซะหัวหมุนตามไม่ทันเลย คิดดูเถอะ”สารวัตรพูดสมทบความฉลาดไอ้พวกนั้น พวกเราคุยกันอีกสักพักสารวัตรและคุณสิบก็ขอตัวกลับ
"ไม่ต้องห่วงนะลุงนก ยังไงพวกเราต้องช่วยลูกลุงกลับมาให้ได้”สารวัตรให้ความมั่นใจกับผมอีกครั้ง
“ขอบคุณครับ แค่นี้ผมก็ซึ้งน้ำใจสารวัตรและตำรวจทุกๆนายแล้ว ผมฝากด้วยนะครับ”ผมพูดกับสารวัตรแต่ตามองคุณสิบไปด้วย
“ถ้ามีอะไรคืบหน้า ผมจะแจ้งลุงนกทันทีนะ”สารวัตรบอกก่อนจะเดินไปขึ้นรถ ไอ้บุญเดินไปส่ง เหลือคุณสิบที่ยังยืนอยู่
“ลุงมีอะไรจะถามผมหรือเปล่า”คุณสิบพูดขึ้นมาราวกับรู้ถึงในใจผม ผมอึ้งไปนิดกับคำถามตรงๆ
“เอ้อ มี แต่ไม่รู้ว่าคุณสิบจะบอกได้ไหม”ผมลังเลกลัวถามแล้วไม่ได้คำตอบ
“ผมจะบอกเท่าที่บอกได้ ถามมาเถอะ”คุณสิบพูดเรียบๆแต่น้ำเสียงแฝงความใจดี
“ผมฟังข่าวในทีวี ว่าพวกนั้นเป็นนักโทษคดีอาญา แต่เท่าที่ดูพวกเขาก็ไม่ได้โหดร้ายหรือทำร้ายอะไรผมกับลูก แต่ไม่ได้หมายความผมวางใจหรอกนะ แต่”ผมเกริ่นออกไปก่อน
“ลุงพูดมาตรงๆเถอะ”คุณสิบพยักหน้าให้ผมพูด
“คุณสิบรู้จักพวกที่มาบ้านผมใช่ไหม”ผมตัดสินใจพูดกับคุณสิบตรงๆ
“ผมเป็นตำรวจก่อนทำคดีก็ต้องรู้ประวัติผู้ต้องหาเป็นธรรมดา”คุณสิบยกยิ้มตอบผม
“แต่รู้จักมากกว่าผู้ต้องหาทั่วไป”ผมพูดต่ออีก
“อะไรทำให้ลุงคิดแบบนั้น”คุณสิบถามผมต่อด้วยรอยยิ้ม
“คุณเก็บบางอย่างไป ไม่บอกสารวัตรคชา”ผมชี้ไปในกระเป๋าเสื้อคุณสิบที่อึ้งไปนิด ก่อนจะยิ้มต่อ
“ลุงน่าเป็นตำรวจนะ สันนิษฐานได้เก่งจริงๆ”เขาชมผมไม่ได้ประชด ผมดูออก เขาไม่ใช่คนที่พูดจาไม่มีสัมมาคารวะกับผู้ใหญ่หรืออวดเบ่งแต่อย่างใด ผมว่าผมดูคนไม่ผิดถึงจะคุยแค่ชั่วครู่
“ขอโทษนะครับถ้าผมละลาบละล้วงเกินไป”ผมพูดขอโทษเขา
“ไม่หรอกลุง ผมต้องขอบคุณลุงมากกว่าที่ไม่พูดออกมา สารวัตรคชาเขารู้แต่ไม่พูด เขาเป็นรุ่นพี่ผม”คุณสิบอธิบายขยายความต่อในข้อที่ผมสงสัย ไม่น่าจะเป็นการแก้ตัว สรุป ไอ้บุญไม่รู้คนเดียว
“ลูกลุงจะปลอดภัยมีชีวิตรอดกลับมาแน่นอน ผมรับประกัน”เขาพูดให้ผมเชื่อมั่นเหมือนไอ้หนุ่มนั่นไม่มีผิด แต่ก็ยังมีให้กังวลนิดๆในตอนท้ายก่อนเดินไป
“ถ้ายังอยู่กับพวกนี้นะ”
ผมมองคุณสิบที่ขึ้นรถไปแล้วจนลับตา ก่อนจะเดินเข้าบ้าน ที่ผมถามเขาแบบนั้นเพราะก่อนจะไปจากบ้าน ไอ้หนุ่มคนที่อยู่ห้องเดียวกับผมมันลืมเอาไว้ เป็นตะกรุดสวมรอบเอวที่ผู้ชายส่วนใหญ่นิยมห้อยกัน ผมแขวนไว้ตรงข้างที่นอนไม่ได้ส่งให้ตำรวจหรือพูดอะไร คิดว่าคงเป็นของสำคัญของมัน ถ้ามีโอกาสก็จะเอาไปให้ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ตอนนี้คงไม่ต้องแล้วเพราะมีคนเอาไปคืนแทนผมแล้วล่ะ ถ้ายังไงผมฝากเอาลูกกลับมาให้ด้วยนะ
/
/
/
ผมมองของที่เอามาจากบ้านที่พวกนั้นไปหลบซ่อนและจับลูกเจ้าของบ้านไปเป็นตัวประกัน ผมรู้ว่าพวกนั้นพร้อมเด็กหนุ่มนั่นยังไม่ตายแน่นอน อีกแล้วที่ผมปล่อยให้เขาจากไป อีกแล้วที่ผมปกป้องเขาไม่ได้ เมื่อไรผมกับเขาถึงจะได้กลับมาเหมือนเดิม
“พี่สิบ กินข้าวเถอะ”เสียงเรียกปลุกให้ผมออกจากภวังค์ เก็บของในกระเป๋าเสื้อ
“อืม ขอบใจนะ”ผมรับคำและขอบใจนายตำรวจรุ่นน้องที่มาด้วยกัน
“ได้เรื่องไหมพี่”ภูมิถามผมปากก็กินไปด้วย
“นิดหน่อย”ผมตอบสั้นๆ ภูมิไม่ถามได้แต่พยักหน้า มันเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย ไม่เซ้าซี้ ผมถึงเลือกมันมาด้วย ถึงไม่เลือกมันก็เสือกอยากมาด้วยอยู่แล้ว
“ฉันนอนก่อนนะ เหนื่อย หาววววววว”ไอ้ภูมิหลังเก็บล้างเดินมาบอกผมหาวปากกว้าง
“เออ ถอยหน่อยเดี๋ยวจะเขมือบหัวกูเข้าให้”ผมแซวมันที่ยักคิ้วใส่ เดินเข้าห้องนอนที่เป็นบ้านพักตำรวจ ผมส่ายหน้ากับความทะเล้นของมันก่อนจะหยิบบุหรี่มาจุดสูบ
“หนีพี่ไปอีกแล้วนะ ไม่รอกันเลย”ผมรำพึงออกมา ปล่อยใจและควันให้ลอยไปกับอากาศ จนหมดมวนถึงเดินเข้าห้อง ก่อนนอนกราบพระ กราบพ่อแม่ ก่อนจะภาวนาถึงคนที่หนีกันไปก่อนจะล้มตัวลงนอน หยิบของดูต่างหน้ามาวางข้างหมอนหนุน
“ขอให้ปลอดภัย รอพี่ก่อนนะ”
***อีกฟาก***
“เป็นอะไร นอนไม่หลับเหรอมึง”เสียงถามผมที่พลิกตัวไปมาก่อนจะลุกนั่ง
“อืม”ตอบสั้นๆ
“เป็นห่วงไอ้เฮียเหรอ”มันถามอีก
“หรือมึงไม่ห่วง”ย้อนถาม
“ห่วงสิ ไม่รู้มันเป็นไงบ้าง แถมพ่วงไอ้หนูตัวยุ่งไปด้วย หึหึ”มันพยักหน้าก่อนจะพูดต่อขำๆ มือเขี่ยไฟไปมา
“แต่มันก็เอาตัวรอดได้นะโว้ย กูเชื่อว่าพวกมันไม่เป็นอะไรหรอก”บอกมันก่อนจะพิงต้นไม้ แหงนหน้ามองฟ้า มือคลำรอบเอวไปมา ไม่มีก็เหมือนขาดอะไร ก่อนเข้าเรือนจำอุตส่าห์ขอพัศดีเข้าไปด้วย แม่ง ไม่ยอมอีก ดีว่ามีคนขอให้เลยเอาติดตัวไปได้ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ลืมไว้บ้านไอ้หนูซะได้ ป่านนี้ลุงไม่มอบให้ตำรวจไปแล้วเหรอ
“ยังเสียดายอยู่เหรอวะ”มันถามผมเมื่อเห็นเอามือลูบเอวไปมา
“ก็มันติดตัวกูมาตลอด”ผมตอบแต่ไม่ได้มองหน้า กลับมองฟ้าที่คืนนี้มีดาวประปราย
“พ่อแม่มึงให้มาล่ะสิ ถึงได้เสียดาย”มันยังพูดต่อ ล้มตัวนอนแทนผม
“เปล่า”ผมปฏิเสธ
“แฟน”มันทายอีก
“ฮึ”ผมแค่นเสียง หันไปมองหน้ามันที่เลิกคิ้ว
“คนที่กูเกลียดมากที่สุดต่างหากล่ะ”ผมบอกมันก่อนจะแหงนมองฟ้าตามเดิม
“ขอโทษนะที่กูถามมากไปหน่อย”มันขอโทษ
“คิดมาก กูไม่ได้โกรธมึงสักหน่อย นอนเถอะ กูเฝ้าเอง”ผมบอกไอ้คนนอนที่พยักหน้าหงึกหงึก
“ไอ้เบียร์”มันเรียกผมหลังเงียบไปพัก
“หืม”ผมส่งเสียง
“มึงว่าเราจะออกจากป่าได้ไหม”มันถามเหมือนเด็กที่ถูกทิ้งและหลงทาง
“ได้สิ ไอ้หนูมันก็บอกแล้วให้พุ่งไปทิศเหนืออย่างเดียว”ผมบอกมันขำๆ
“เออว่ะ งั้นกูนอนก่อนนะ เหนื่อย”ไอ้รันบอกก่อนจะขยับหัวขึ้นมาหนุนตักผม
“อืม”ผมบอกและเอามือลูบหัวมัน ก่อนจะมองฟ้าตามเดิม ปล่อยใจให้คิดไปเรื่อย ๆ อดีตมันไม่น่าจดจำถ้ามันไม่ใช่ความทรงจำที่ดี แต่สำหรับผมไม่เคยลืมได้สักครั้ง ยิ่งลืมยิ่งจำตอกย้ำทุกอย่างเด่นชัดไม่เคยจางหาย
“ป่านนี้คงจะออกตามแล้วล่ะสิ ต้องเห็นกูตายต่อหน้าต่อตาก่อนใช่ไหมถึงจะสาใจ”
****************************************************************************************************
ปล. ตอนนี้ให้เฮียกับหนูเขาพักกองถ่ายไปก่อน ให้นักแสดงคนอื่นออกโรงบ้าง เริ่มคลี่ออกมาทีละนิด ละนิด ปริบมาหน่อยๆ จะทยอยไหลมาเรื่อยๆ ใจเย็นนะคะ เดี๋ยวก็จะออกจากป่ากันแล้วเพื่อไปสู่ป่าที่ใหญ่กว่านี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณ คุณ SuMoDevil ค่ะที่ช่วยแก้เรื่องยศให้ ลำดับผิด :mew1:
-
จิ้มๆ
พ่อนกขนาดเครียดๆยังฮา
สิบกับเบียร์มันเป็นมายังไงนะ
-
สิบทิศ กับ เบียร์หรอ? อิอิ ลุ้นไปเรื่อย ๆ ><
-
แปะก่อนเดี๋ยวมาใหม่
.................................................................. :katai5:
หึหึ เราคิดว่าเบียร์ต้องเป็นเคะตั้งแต่หนูบอกรูปพรรณ สันถานแล้วเพียงแต่ไม่รู้ว่าคู่กะใครแค่นั้นเอง
คิดถึงหนูกะเฮียจังเลย
ปล.พ่อนกฮามาก o13
-
คนที่สิบตามนี่ใช่เบียร์หรือเปล่า
พ่อนกคงเป็นห่วงหนูมากแต่ยังมีอารมณ์ขันนะ
-
ได้แก้ผ้าด้วยมาแล้ว เริ่มสปาร์กกันบ้างยังเฮียของหนู 555 ตอนหน้ามาไวๆนะ คิดถึง ไม่มีหนูกวนๆแล้วเงียบเหงา
-
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ลุงนกนี่แกฮามากจริงๆ รู้แล้วว่าหนูมันได้เชื้อพ่อมาเต็มๆ :laugh:
ตอนนี้มีตัวละครเพิ่มมา ท่านเป็นอะไรกับยอดชายนายเบียร์น้อคุณตำรวจสิบทิศ :m12:
อยากอ่านต่อจังค่ะ กำลังมันส์ คิดถึงหนูกับเฮีย เมื่อไหร่เขาจะได้วี้ดวิ้ววววววกันสักที :haun5:
บวกค่าาาาาาา ตอนหน้ามาเร็วๆน้า อยากอ่านคู่พระนายแล้ว :hao7:
-
โอ..ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆละ รอๆๆ :katai5:
-
ลุงนกน่ารักจังเลยน่าจะมีหนุ่มมาดูแล ฮิ้ววววว
-
อืม เหมือนกันจริงๆพ่อลูกคู่นี้!!
-
คุณเฮียถูกตัดบท เฮียสิบมาแรงแซงทางโค้งพร้อมปริศนาว่าเกี่ยวไรกะเบียร์อ่ะ พี่น้องจริงๆเหรอ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซับซ้อนน่าติดตามมากกกก
-
ชายเบียร์มีเจ้าของแล้วหรือนี่ ท่าจะดราม่าส่วนตัวหนักอยู่นะ
:กอด1:
-
อ่าาาาา คุณสิบๆๆๆๆ มีอะไรกะเบียร์แน่ ๆ เบย :katai5:
+1 ขอบคุณมากนะคะ
:mew3:
-
เราเรื่องสนุก ได้ใจเลยจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านต่ออีกแย้ว
-
เป็นเรื่องที่ตัวละครทุกคนสู้ชีวิตมากกกกกกกกกกกกก
เดินป่าเนี้ย ย ย ยยย ยย 10โลก้ว่าเหนื่อยตายห้ะ เเล้วนะ เล่นเดินเป็นวันๆ :katai5: :katai5: :katai5:
-
อุ้ยต๊ายตาย พ่อหนุ่มตำรวจคนนั้นเป็นใครน้อ :mew3: :mew3:
-
ป่าเดียวกันสินะคะ 55555
รอตอนต่อไปค่าา
-
เฮียของหนู หนูของเฮีย ก็ยังฮาเหมือนเดิม :laugh: โอ๊ย เราชอบเรื่องนี้มากเลยนะ มันจะฮาไปไหน
แต่สำหรับตอนนี้ แอร๊ยยยย เบียร์ เอ็งมีกิ๊กแล้วเรอะ ปากเปราะแบบนั้น ท่านสิบสเป็คไม่ธรรมดานะเนี่ย 5555
-
เอ้ยยย อย่าบอกนะว่าเบียร์เป็นเคะ? :a5: ถ้าใช่นี่เหนือความคาดหมายโคตรๆ อ่ะคนเขียน 555.
ออกจากป่าไวๆ นะ ><
#ชอบตอนที่ลุงนกนึกถึงตอนหนูเด็กๆ ตอนอยากเปลี่ยนชื่อนี่เราหัวเราะค้างเลยอ่ะ ไอ้ "วัชพืช" คิดได้ไง 555.
แล้วก็ชอบตอนที่ลุกนกนึกไปร้องไห้ไป ที่บอกคิดถึงหนูอ่ะ (ถ้าจำไม่ผิด)
ชอบเพราะสองเหตุการณ์นี้มันเกิดขึ้นติดๆ กัน คือนึกฮาอยู่ดีๆ ลุงแกก็ร้องไห้เฉย ทำเอาเราที่หัวเราะกรามค้างอยู่เกิดรู้สึกขอบตาร้อนขึ้นมาซะงั้น 555. ถ่ายทอดอารมณ์ำออกมาได้ดีมากๆ ค่ะ อยากน้อยก็ทำให้นักอ่านคนนึงรู้สึกเศร้าและสงสารลุงนกได้จับใจทั้งที่มันก็ไม่ไช่ฉากใหญ่ดราม่าเรียกน้ำตาอะไรเลย o13
-
เชื่อแล้วว่าหนูได้พ่อนกมาแบบเต็มๆไม่คลาดเคลื่ิอนแม้แต่น้อย
ยิ่งเร่ื่องอารมณ์ขันนี่ไม่ต้องพูดถึง สำเนาถูกต้อง :m20:
แม้จะเศร้าแต่ก็ฮา มันคงอยู่ในสายเลือดไม่ได้ตั้งใจแต่อย่างใด
อยากกระซิบบอกพ่อนกว่าหนูปลอดภัยดีรวมทั้งเฮียด้วยจ้ะ
แต่อีกสองคนคงต้องกระซิบบอกพี่สิบทิศ โดยเฉพาะเบียร์
ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์เป็นอะไรกันแต่จิ้นไว้ก่อน :z1:
ขอให้ทั้งสี่คนได้เจอกัน ขอให้หนีรอดปลอดภัยทุกคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
อุ้ย มาอีกคู่แล้ว
คู่สิบกับเบียร์น่าจะมีอดีตอันฝังจิตอยู่นะ อยากรู้อ่ะ
ลุงนกนี่ฮาได้ใจจริงๆ :ling1:
-
พ่อนกขนาดเป็นห่วงยังฮ่าได้เลยน่ะคะ
สิบกับเบียร์นี้ ต้องมีอะไรเเน่ๆ
-
ฟินคู่รันกับเบียร์นะ
พ่อลูกคู่ฮาจริงๆ
-
คิดถึงหนูกับเฮีย ขอให้แคล้วคลาดปลอดภัยทั้งสองคู่เลยนะ
-
หัวอกพ่อ หลับไม่สนิทซักคืนเพราะห่วงลูก แต่แกฝันแม่นนะหลายฉากก็คล้ายคลึงอยู่
ทำไปทำมาโยงกับคู่กรรมซะได้ 555
หนูนี่ฮาเนอะเรื่องผลการเรียน เกรียนแต่เด็กเลย ออกแนวฉลาดแกมโกงพ่อยังตามไม่ทัน
เรื่องชื่อก็ฮา ใจคอจะชื่อพืชมงคล พฤษภ เพราะกว่าอีก
พี่ตำรวจเป็นกิ๊กรันสินะ แต่ดูจะดราม่ากันมากมาก่อน
ขอบคุณค่ะ
-
ของเขาดีจริงๆ สุดยอดความเกรียน
คุณสิบกะเบียร์ คุณตำรวจทำอะไรไว้
อยากรู้ หรือว่าชอบเจือกเรื่องชาวบ้านว่ะเรา 555
-
:ling1: เบียร์-สิบ อะไรกันคะ
-
เว้ยๆแล้วมันจะยังไงต่อไปเนี้ยะ :z3:
ถ้ารอดไปได้ไหนจะเรื่องคดีอีก
ทั้ง เฮีย หนู
ทั้ง สิบ เบียร์ -*- :ling1: :ling1:
มาเร็วๆนะครับคนแต่ง รออ่านใจจะขาดแล้ว :katai1:
:pig4:
-
สิบกะเบียร์เอ๊ะยังไง??
-
คุณพ่อจะฮาไปไหน.....
-
พ.ต.อ.นี่มันใหญ่กว่าสารวัตรอีกนะจ๊ะคนเขียนที่รัก
ถ้าบอกว่าสิบยังหนุ่มและเป็นรุ่นน้องสารวัตรคชา งั้นสิบก็ต้องเป็น ร.ต.อ. มากกว่านะจ๊ะ o13
โอ้ยยย อยากอ่านคู่ผู้กองสิบ VS ผู้ร้ายเบียร์ ต่ออีกจังเลยคร้าบบบบ อิอิอิ :impress2:
-
ชอบหนูตอนเด็กมากๆเรยย ทั้งน่รัก ทั้งกวน แอบฉลาดเล็กๆ 5555
มีอีกคู่แล้ว เย่ๆ สิบกับเบียร์ ใช่มั้ยย เค้านึกว่ารันจะคู่กับสิบซะอีก >< แล้วพวกเฮียเขาโดนข้อหาอะไรกัน อยากรู้ๆๆ
-
:mew6:คู่ใหม่ได้กำเนิดขึ้น :hao
-
เบียร์หนีสิบมา ?
-
มีอีกคู่ใช่มั๊ยเนี่ย :z2:
ยังคงฮาและเกรียน :laugh:
-
พืชมงคล คิดได้ไงอ่ะหนู 555
สิบทิศกับเบียร์นี่ยังไงอ่ะ อยากรู้ๆ
-
สงสารพ่อนก
คิดถึงน้องฝิ่น(อันนี้ไม่เกี่ยวละ)
-
เบียร์กับคุณร้อยเอกเหรอเนี่ย อิอิ
-
:hao7: อยากอ่านต่อแล้วครับ :katai5:
-
ฮามากกกกกกกกก เหมือนนั่งดูพี่มากขาาาาาาาาาาาา น้องเบียร์ ใช่คนที่หน้าตาลูกครึ่งชิมิ มีกิ๊กเป็นคุณสิบล่ะ โอ้แล้วตี๋รันจะมีคู่มั๊ยนะ
-
อยากรู้ รอตอนต่อไป :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอะๆๆ ร.ต.อ. สิบ กับเบียร์ ลุงนกยังสกิลตลกไม่ตก
รอไอ้หนูกลับบ้าน
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ สนุกมากกก ลุ้นๆด้วย
การค่อยๆเเย้มอะไรออกมาทีละนิดเเบบนี้มันชวนให้ติดตามจริงๆ o13
-
ร.ต.อ. สิบ กับ เบียร์ คู่นี้จะรักดรามามั้ย??
เห้อออ คิดถึงอาจารย์สิปปะ กับน้องมันตา ♥ #คนละเรื่องอ่อ 5555
-
พระ-นายเขาพักกองให้พ่อนกมาแทน แบบขำมากอ่ะโดยเฉพาะพูดสำนวนลิเกใส่กันอ่ะ แต่คุณตำรวจสิบทิศกับเบียร์นี่ต้องมีซัมติงกันแน่ๆ
-
สนุกมาก
-
เรื่องมันซับซ้อนนะเนี่ย
พวกตำรวจกับคุณเฮียไปทำไรไว้กันน้า
-
น่านัก.
-
แลดูเป็นเรื่องรักต้องห้ามม
นักโทษกับตัวประกันน :z1:
ลุ้นทั้งเรื่องจริงง :z2:
พี่สิบกับน้องเบียร์นี่ยังไง
ต้องมีซัมติงแน่ๆ :hao6:
-
o13ฮาาาาาาาาาาาามากกก และสนุกมากกกกกหนุมันเกรียนนนนนจิงๆ อ่านแล้วต้องแอบหัวเรา
เะร่ะอยุ่ในที่สาธารณ ไม่ได้อ่านเฮียหนุ คิดถึงแล้วแหะ คนเขียนกลับเข้าป่าได้แล้วค่ะ
คิดถึงคุ่นั้น
-
เบื้องหลังของคุณสิบกะเบียร์ ท่าทีจะเจ็บพอควร :mew6:
น้องหนูเกรียนมาแต่น้อยเลยนะ
:กอด1: :L2:
-
“ฮ่าๆๆ ฮึก ไอ้หนู พ่อคิดถึงเอ็งจังเลย รีบกลับมาหาพ่อนะ พ่อจะรอ”ผมหัวเราะพร้อมน้ำตาที่ไหลเพราะความคิดถึงลูก เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตที่ลูกทำวีรกรรมแสบสันต์พอนึกย้อนไปทีไรก็ขำทุกที
อ่านถึงตรงนี้แล้วน้ำตาไหล
-
ฮะ ๆ ขำพ่อนกตอนคิดอดีตของน้องหนูมาก ฮากันทั้งบ้านจริง ๆ ตอนแรกคิดว่าหนูเจ้าเล่ห์จะหลอกเอาของขวัญพ่อนกซะอีกที่ไหนได้น้องหนูคิดว่าเลขตัวเดียวกับลำดับเค้านับกันแบบนั้นจริง ๆ เหรอเนี่ย ฮะ ๆ :laugh: พ่อนกใจดีมาก ๆ เลยที่ช่วยชีวิตพวกเจ้ามงคลเอาไว้ ผลบุญต้องส่งผลให้น้องหนูปลอดภัยแน่ ๆ จ้ะ ว่าแต่พ่อนกนี่ถอดจิตตามน้องหนูได้รึเปล่าเนี่ย ทำไมฝันเหมือนไปอยู่กับน้องหนูจริง ๆ เลยอ่ะ
เปิดตัวละครใหม่หนุ่มหล่อสิบทิศ โอ้ แฟนน้องเบียร์เหรอเนี่ย จะบอกว่าเราคิดว่าเบียร์เป็นเมะมาตลอดเลยนะเนี่ย คิดกระทั่งว่าจะมาเป็นพระรองแอบชอบน้องหนูซะอีกอ่ะ ผิดคาดมั่ก ๆ ค่ะ แต่น่าสนใจมากตำรวจกับผู้ร้ายจะลงเอยกันได้ยังไงน้อ :hao4: ทีนี้ก็เหลือน้องรันสิน้าจะมีคู่กับใครเค้ามั้ยละเนี่ย รอลุ้น ๆ นะจ้ะ :hao3:
ตอนหน้าอาเฮียกับน้องหนูพักเหนื่อยเสร็จแล้วรีบมาเข้าฉากน้า คิดถึงจะแย่อยู่แล้วอ่ะ :mew2:
ให้คุณคนแต่งจ้า :3123: :L2:
-
:z10:
-
คุณสิบกับเบียร์เป็นอะไรกัน
คนหนึ่งคิดว่าเป็นคนที่เกรียจกับอีกคนคิดว่าเป็นคนรักหรือเปล่า
-
>>ป.9<<
“มึงแน่ใจเหรอว่าจะเดินทางต่อ”ผมถามไอ้เฮียที่คราวนี้มันเป็นคนเจ็บบ้าง
“อืม”ตอบสั้นๆ ทั้งที่กูถามมึงอย่างเป็นห่วง เอ้ย อย่างยาว ตอบรับความปรารถนาดีกูแค่เนี้ยะ ตอนกูเจ็บป่วยมึงยังรอให้กูหายดีก่อนเลย ไม่ได้ห่วงมึงนะกูไม่แค่ไม่อยากเอาเปรียบ จะได้หายกันไม่ติดค้าง
“พักอีกหน่อยก็ได้ กูไม่รีบ”ผมบอกมันก่อนจะผูกผ้าพันแผลเสร็จพอดี
“เรื่องของมึง แต่กูรีบ”มันไม่สนใจผมสนแต่ตัวมัน
“ถ้ามึงรีบ แล้วแวะบ้านกูทำไม”ผมย้อนถามมันอย่างหาเรื่อง กูตันคำพูดเลยขุดเรื่องเก่ามาคุยซะ
“มึงอย่าหาเรื่องกูว่ะ เถียงไม่ได้ก็หุบปากซะมั่ง”นั่น รู้ทันกูอีก พูดอย่างกับมึงเป็นผัวที่หนีเที่ยวและกูเป็นเมียจับได้ก็แถไปเรื่องอื่น เฮ้ย ทำไมกูต้องเอาเหตุการณ์นี้ไปเปรียบเทียบปัญหาผัวเมียตีกันด้วยวะ
“งั้นมึงกับกูก็แยกทางกันตรงนี้ เดินตรงไปอีกประมาณห้ากิโลก็ถึงถนนใหญ่แล้ว”ผมลุกปัดก้นหลังบอกมันเสร็จ
“มึงต้องไปด้วย”มันดึงแขนผมให้หันกลับมา
“อะไรอีกวะ ไหนมึงบอกว่าจะปล่อยกูไง”ผมบิดมือมันแต่ไม่หลุด มือแม่งยังกับกาวตราตะกวดผสมปลิง
“กูบอกว่าจะปล่อย ก็ต่อเมื่อถึงที่หมาย และมันถึงหรือยัง”มันพูดใส่ผมหน้านิ่งๆ แต่มีสีเลือดต่างจากเมื่อวานที่ซีดเหมือนตีนเปียกน้ำ ฮ่าๆๆๆๆ ผิดคาดล่ะสินึกว่าผมจะเปรียบเป็นไก่ต้ม มันธรรมดาไปครับสำหรับหน้ามัน
“อีกนิดเดียวมึงก็ไปสิ หายแล้วไม่ใช่เหรอ แข็งแรงแล้วนี่ จะเอากูไปด้วยทำไมล่ะ”ผมพูดใส่หน้ามันที่ยังนิ่ง ก่อนจะยกยิ้มมุมปากทำให้หน้ามันดูดีขึ้น
“ยิ้มทำหอกอะไร กูพูดอะไรผิด”ผมเลิกคิ้วใส่มันที่ยังไม่เลิกอมยิ้ม
“เปล่า”มันยักไหล่แต่ยังไม่ปล่อยแขนผม
“มึงจะเปล่าได้ไง กูเห็นมึงอมยิ้ม หรือมึงอมตีน อุ๊บ”ผมหลุดปากเถียงมันก่อนจะอุดปากไม่ทันเมื่อรู้ว่าบริจาคหมาออกจากปากอีกแล้ว เกิดมันโมโหฆ่ากูขึ้นมาทีนี้ตายอยู่ตรงนี้ไม่ต้องไปไหนกว่าพ่อจะเจอและนิมนต์พระมาเรียกกูกลับคงอีกนาน
“เดี๋ยวจะให้มึงอมแทนถ้ายังสงสัยไม่เลิกว่ากูยิ้มทำไม”มันกระตุกยิ้มพูดใส่ผม
“มึงตอบกูก็จบแล้ว ความผิดมึงนั่นแหละ หาเรื่องให้กูปากเสีย”เรื่องอะไรกูจะยอม ถึงกูเรียนไม่เก่งแต่โต้วาทีไม่เป็นทางการกูชนะขาด
“มึงอยากรู้ไปทำไม”มันย้อนถามผมเอามือเสยผมที่ไม่ค่อยจะมี แต่ไปขึ้นรอบๆปากแทน ส่งให้หน้ามันดูดำขึ้นไปอีก ฝันไปเถอะว่ากูจะชมว่าหล่อเข้ม ไม่มีทางได้ยินจากปากและความคิดกูหรอกโว้ย หึหึ
“กูไม่อยากรู้แล้ว ปากมึง จะยิ้ม จะอม จะดูด อะไรก็เรื่องของมึง และปล่อยแขนกูสักที กูเมื่อยแล้ว”ผมเหน็บมันเพื่อให้ปล่อยแขนผมสักที มึงไม่เมื่อยหรือไงบีบอยู่ได้ มันขมวดคิ้ว งงสิมึง สมน้ำหน้า
“กูไม่เมื่อย”มันบอกหน้าตาเฉย และพูดต่อเมื่อเห็นผมอ้าปาก มันกลัวไม่มีโอกาส
“ที่กูยิ้มเพราะไม่คิดว่ามึงจะงอนที่กูไม่พักเลยขอแยกทางกับกูซะ”ทำเอาผมอ้าปากหวอกว่าเดิม กว่าจะตั้งสติได้ไอ้เฮียก็อมยิ้มมากกว่าเดิมในความคิดผม ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาหลายวันยังไม่เคยเห็นมันยิ้มมาก่อน ไม่รู้ตลกอะไร
“ตะ ตีนเหอะ งอนบ้านมึงสิ ห่วงมึงเรื่องอะไร กู คะ คิดว่าในเมื่อมึงหายดีแล้วก็ไปซะ ละ แล้วปล่อยกูเพราะยังไงก็หมดประโยชน์แล้ว มึงก็ไปนั่งรอไอ้สองตัวนั้นเองแล้วกัน กูไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย มึงอย่ามั่ว คิดเองเออเอง จวยยยยย”ผมเถียงมันติดๆขัดๆ เมื่อได้ฟังเหตุผลการยิ้มของมัน ถ้ารู้ว่ามึงจะตอบรู้ทันที่กูพูดประชดมึง กูไม่เซ้าซี้ถามหรอก สันดาน
“ไม่ใช่เหรอ”มันยื่นหน้ามาถามใกล้ๆ
“เออ มึงเป็นเมียกูหรือไง กูถึงจะต้องงอนและประชดประชันมึง”ปัญญาอ่อนมากที่พูดแบบนี้กับมัน
“กูไม่เคยคิดจะเป็นเมียมึง หรือว่าเมียใคร แต่ถ้า อุก”มันหรี่ตาพูดใส่แต่ก่อนจะจบ ผมเอามือปิดปากมัน และกระทืบหลังตีนมันทีเผลอ
“มึงไม่ต้องแต่ กูเลิกสงสัยแล้ว จบเรื่องนี้ สรุปกูไปต่อ โอเค จบ”ผมรีบพูดรีบพยักหน้าให้มันตกลง
“นั่นไง มึงกระพริบตาสองครั้งเป็นอันจบเรื่อง”ผมสรุปกับตาที่กระพริบสองทีของมันและปล่อย เดินไปเก็บของที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากกระเป๋าผ้าสะพาย ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่ก็ยังมีเสียงทุ้มแฝงกับความเงียบให้ได้ยิน
“กูแค่ดีใจ ที่ยังมีคนรู้สึกห่วง ทั้งที่สถานะตัวเองในตอนนี้ไม่น่าจะได้รับจากใคร โดยเฉพาะมึง ที่กูพามาลำบากและเกือบตาย”เหมือนจะตัดพ้อก็ไม่เชิง ว่าแต่มันผมก็คิดเองเออเองเหมือนกัน
“ขอโทษ”ไม่รู้เรื่องอะไรบ้าง
“ช่างเถอะ”ผมตอบรวบยอดทุกเรื่อง
“ขอบใจ”สั้นๆเหมือนตอนที่ผมพูดกับมัน
“อืม”และผมก็คัดลอกคำตอบมัน
“ใส่ซะ จะได้ไม่เจ็บตีน”มันหยิบรองเท้ามาวางให้ผมที่ยังยืนหันหลังอยู่ รองเท้าที่แทบจะไม่เหลือสภาพแต่ก็ยังพอใส่ได้ ผมเหลือบตามองและชำเลืองไปที่ตีนแตกระแหง มีรอยแผลเล็กๆเต็มไปหมด คงจะสากไม่ใช่น้อยถ้ามันยกมาสัมผัสที่หน้าหรือปากผมเข้าให้โทษฐานหน้าตาดีแต่ปากเสียในบางครั้ง ดูๆไปไอ้ที่เรียกว่าสากที่ใช้กับครกบ้านกูยังผิวเรียบลื่นกว่านี้อีก ผมก้มไปหยิบและเหวี่ยงไปตรงพุ่มไม้
“กูไม่ใส่”ผมบอกมัน ก่อนมันจะหลุบตาคม และหันหลังแต่ประโยคที่ผมพูดต่อทำเอามันชะงัก
“หนังตีนคนเหมือนกัน มึงเจ็บกูก็เจ็บ มึงไม่เจ็บกูก็ต้องไม่เจ็บ”มันคงคิดว่าผมปฏิเสธความหวังดีของมัน ถ้าผมมองไม่ผิดแววตามันดูสลดหน้ามันเจื่อนนิดๆตอนผมเหวี่ยงไป แต่ผมไม่พูดหรอกเดี๋ยวมันพูดรู้ทันให้ได้อายออกมาอีก ได้ยินเสียงมันหัวเราะในลำคอพร้อมส่ายหัวก่อนที่เราจะเดินทางกันต่อ เพื่อที่จะให้ถึงจุดหมายและแยกย้ายกันสักทีถ้าไม่มีอุปสรรคอะไรมาขัดขวาง ผมจะไม่บนอีกแล้วกลัวมีมันเอี่ยวมาด้วยต้องเสียเวลาอยู่แก้บนกับมันอีกถ้ารอดไปได้ ปล่อยให้เป็นไปตามลิขิตของเบื้องบนแล้วกัน
/
/
/
“พักก่อนได้ไหม”ผมบอกมันไม่รอให้อนุญาต ลงไปกองทันที อากาศก็ดี ทางก็เรียบง่าย เดินสะดวกกว่าทุกวันแต่ทำไมเหมือนมันลำบากและห่างไกลชอบกลทั้งที่เหลืออีกไม่กี่กิโล สงสัยเราเดินเรื่อยเปื่อยชมนกชมไม้อยู่มั้งเลยดูนาน ถ้ามารถยนต์หรือรถประจำทางใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงก็บรรลุอีกจังหวัดแล้วแต่นี่เดินป่าก็เลยไกล เงยหน้าไปเห็นมันขมวดคิ้วมองแต่ไม่พูดอะไร คงแปลกใจที่ผมหยุดพักเกือบตลอดทาง ที่ผ่านมาเดินนานกว่านี้ผมไม่เคยปริปากมีแต่มันที่สั่งให้พัก
“เหนื่อยเหรอ”มันมานั่งไม่ไกลนัก ตามองไปรอบๆก่อนจะหันมามองผมส่งน้ำให้ ผมรับไปดื่มส่งกลับ ไม่ว่าจะอะไรที่กินได้มันจะให้ผมกินก่อนทุกครั้งไม่รู้ว่าเสียสละหรือให้กูเป็นหนูลองยาก่อนก็ไม่รู้ ผมมองมันแง่ร้ายไปงั้นเองถ้ากินแล้วตายมันก็ต้องตายด้วยอยู่ดีเพราะมันกินต่อจากผมไม่ถึงเสี้ยวนาที
“อืม”ผมตอบมันก่อนจะก้มหน้ากอดเข่า ก่อนจะสะดุ้งนิดๆเมื่อมีสัมผัสอุ่นปนสากลูบที่เท้า
“เจ็บตีนหรือเปล่า”มันถามเอาน้ำราดช้าๆ
“อูย”ผมร้องออกมาแต่ไม่ดัง แสบนิดๆ ยังไงตีนผมก็ไม่เก่งเท่าตีนมันทั้งที่คราวก่อนหนีไอ้พวกนั้นช้ำยิ่งกว่านี้อีก
“กูบอกให้ใส่ร้องเท้า ก็ไม่เชื่อ”มันพึมพำ เอามือปัดเศษออกให้ ก่อนจะยกทั้งขาไปพาดหน้าขามันบีบเบาๆพอผ่อนคลาย ผมจะชักกลับก็กลัวมันจะเสียน้ำใจ เลยพาดไปอีกข้างไม่ให้น้อยหน้ากัน มันเหร่มองบีบต่อ
“จะถึงแล้ว”ผมพูดลอยๆ
“มีรถวิ่งผ่านไหม”มันถามมือก็บีบไปด้วย เพลินดีโว้ย
“มีถนนก็ต้องมีรถสิวะ ถามแปลกๆ”ผมตอบตรงๆไม่ได้คิดจะกวนมันแต่อย่างใด ไม่สาบานแต่เชื่อผมเถอะ
“กูรู้ หมายถึงมีรถวิ่งพลุกพล่านหรือเปล่า หรือนานๆครั้ง”มันไม่ได้ว่าแต่ขยายความให้ฟัง
“ถ้ารถส่วนตัวก็เยอะอยู่ ตามติดด้วยสิบล้อ รถบัสแบบ ประถม 1 ประถม 2 ก็ตกสองชั่วโมงคันแล้วแต่บางวันนะ”ผมก็ขยายการวิ่งรถให้มันฟังบ้าง ต่างจังหวัดก็อย่างนี้แหละ นานๆรถจะมาที
“ไอ้ประถม รถนักเรียนเหรอวะ”มันสงสัยไอ้รถคันหลังที่ผมเอ่ย
“ฮ่าๆๆๆ บ้าเหรอ มึงคิดได้ไงวะว่ารถนักเรียน ครึครึ”ผมหัวเราะกับสิ่งที่มันถาม หน้าเคร่งขรึมแต่ถามติงต๊องฉิบหาย หรือกู
พูดให้มันเข้าใจอย่างนั้นวะ
“ก็มึงเรียกประถม”มันยกขาผมลงไปวางกับพื้นตามเดิม
“ทำงอนไม่บีบต่อ โธ่เอ้ย กูเฉลยให้ฟังก็ได้“ผมพูดกลั้วขำใส่มัน
“มึงเป็นเมียกูหรือไง กูถึงจะต้องงอนให้มึงง้อ”หุบขำเลยกู เจอย้อนศร อีกแล้ว มึงยกยิ้มอีกแล้ว
“สัด กูไม่ได้ง้อ อย่าเสือกถามกูอีกล่ะ”ผมด่ามันก่อนจะหันหนีหน้าไปอีกทาง แค่หันเฉยๆนะครับไม่ต้องนึกภาพว่าผมสะบัดหน้าแบบเมียงอนผัว
“งอนไม่เข้าเรื่อง”ได้ยินเสียงมันพูดต่อ
“กูไม่ได้งอน เฮ้ย กูว่าเราเลิกใช้คำว่า งอน เถอะว่ะ สงวนให้ผู้หญิงประเภทหนึ่งสองสามเขาใช้กันไปเถอะ”ผมหันไปพูดใส่มันสีหน้าเอาเรื่องแต่ไม่น่ากลัวเท่าหน้ามันที่มองเฉยๆก็ขนลุกได้
“เออๆ แล้วมันรถอะไรวะ”มันพยักหน้ายอมๆ ผมยกยิ้ม ในที่สุดมึงก็ง้อจะเอาคำตอบกูจนได้ หึหึ
“มึงเคยเห็นรถประจำทางที่เขาเขียนข้างรถว่า ป.1 และ ป.2 ป่ะ”ผมยังไม่ตอบแต่ย้อนถามมัน
“เคย เขาเรียกรถปรับอากาศไม่ใช่เหรอ”มันยอมรับและเฉลยซะเอง ผมได้โอกาสอยากจะเล่าต่ออยู่แล้ว เข้าทางกูเลย
“นั่นแหละ แต่ก่อนกูไม่รู้ไง พ่อเขาพากูไปขึ้น จำไม่ได้ว่าไปไหน กูก็ไม่ยอมขึ้น จนพ่อกูถามว่าเป็นอะไรไม่ขึ้น กูก็บอกเขาไปว่า หนูขึ้นไม่ได้ หนูอยู่ ป.สี่ จะขึ้นได้ยังไง มันให้ขึ้นแค่ ป.1 กับ ป.2 กูก็ชี้ให้พ่อดูไปด้วยไม่ว่าคันไหนๆทั้ง บขส. มันเขียนอยู่สองชั้น คนที่ได้ยินหัวเราะกันใหญ่ แต่ยังไม่เท่าพ่อกูที่ขำหน้าดำหน้าแดงกับความซื่อของลูกตัวเอง”ผมเล่าให้มันฟังตอนสมัยเด็กๆที่พ่อไป บขส. แล้วเห็นอย่างที่เล่าก็เข้าใจอักษรย่อผิด หลังหัวเราะลูกจนพอใจพ่อก็อธิบายให้ฟัง ผมก็โวยอีกทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกหลงปล่อยหนูไปหลายตัว พูดแล้วก็คิดถึงพ่อเหลือเกินป่านนี้คงหงอยเหงาเพราะไม่มีใครต่อปากต่อคำตามประสาพ่อลูกกัน รอหนูนะพ่ออีกนิดเดียวจะได้กลับไปหาพ่อแล้ว
“กูไม่ได้โง่นะโว้ย ครูสอนมาแบบนั้นนี่หว่า มึงเคยเรียนใช่ไหม อักษรย่อน่ะ”ผมแย้งทันทีที่เห็นมันเหมือนจะขำ ตาคมก็มองราวกับว่า ไอ้นี่โง่ฉิบหาย เรียนที่ไหนกูจะไม่ส่งลูกส่งหลานไปเรียนที่เดียวกับมันเป็นเด็ดขาด
“มึงเรียนจบ ป.6 ไหม”มันไม่ได้ว่าอะไรถามผมต่อ
“ม.3 ล่ะ”มันถามอีก
“จบสิ”ผมตอบหงุดหงิดเล็กๆ
“ต่อ ม.6 หรือเปล่า”ชักเริ่มรำคาญมันแหละ มีปัญหาอะไรกับการศึกษากูมากไปหรือเปล่า
“มึงไม่ถามเลยทีเดียววะ ว่ากูจบขั้นเทพชั้นไหน แม่ง ขยักขย่อนเป็นขี้ติดริดสีดวงอยู่นั่นแหละ สูงสุดกูจบระดับมหาวิทยาลัยโว้ย”ตอบมันซะทีเดียวจะได้ไม่ถามอีก มันกลั้นหัวเราะกระตุกยิ้มเฉยๆ
“ไม่น่าเชื่อ เด็กที่ฉลาดน้อยโตขึ้นมาจะฉลาดมากจนเรียนจบมหาวิทยาลัย”มันพูดกำกวมชอบกล เหมือนจะชมแต่ก็แฝงเหน็บแนมเล็กๆ เพียงแต่มันใช้คำที่ฟังดูดีกว่า ผมไม่พูดหรอกว่าแทนคำไหนเพราะผมไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย
“มันก็เหมือนที่เขาบอกว่า เด็กที่ขี้เหร่โตขึ้นจะหน้าตาดี กูก็พัฒนามาตามนั้นเป๊ะ หึหึหึ”ผมยักไหล่ตอบมันที่ส่ายหน้าทำหน้าเนือยๆเอือมๆ อะไร พ่อกูยังไม่เคยทำหน้าแบบนี้เลย มึงอยู่กับกูไม่กี่วันทำได้ไง
“สรุปมึงแยกแยะอักษรย่อได้ตอนไหน”มันยังมีปัญหากับความฉลาดของผมอยู่
“น่าจะตอนที่อ่านหนังสือบันเทิง คอลัมน์ซุบซิบอักษรย่อ ดารา นี่แหละมั้ง ครึครึ”ผมพูดขำๆ ทั้งที่ไม่ค่อยชอบอ่านหรอกซื้อยังไม่ซื้อเลยแต่เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มสมัยเรียนมันชอบ ก่อนจะพูดต่อเมื่อมันพยักหน้าเฉยๆ
“ไม่รู้ว่ะ กูไม่เคยแยกแยะการใช้สักที พอผิดก็มีคนบอกให้รู้ตลอด กูก็จำนำไปใช้ ถามว่าอายไหม ก็มีบ้างเป็นธรรมดา แต่กูไม่รู้จริงๆนี่หว่า ก็ยังดีกว่าโง่อวดฉลาดให้เขาหัวเราะเยาะนะมึง”ผมพูดกลั้วหัวเราะตอนท้ายๆกับความคิดแบบปลอบใจตัวเอง
“ก็ดีที่คิดแบบนี้ มึงเป็นคนมองโลกในแง่ดี ดีมาก บางครั้งดีจนน่าเป็นห่วง”มันไม่ได้พูดอะไรที่ส่อว่าเหน็บผมอีก สีหน้ามันดูจริงจังในตอนประโยคท้ายที่พูดเรียบแต่เบา ผมหันไปมองหน้ามันหลุบตาลง
“ก็คิดแบบนั้นมันสบายใจนี่หว่า”ผมตอบมันด้วยเสียงเดียวกัน
“หายเหนื่อยยัง”หลังจากเงียบกันไปอีกมันก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากออกมา
“อืม”ผมลุกขึ้นเตรียมจะเดิน มันจับข้อมือไว้
“ขี่หลังกูดีกว่า มึงจะได้ไม่เจ็บตีน”มันบอกผม
“แล้วมึงเจ็บไหม”ผมย้อนถามมัน ไม่จบสักทีเรื่องส้นตีนๆ
“เจ็บ แต่กูทนได้”มันยอมรับและมีแต่ต่อท้ายตลอด
“กูก็ทนได้ ลูกผู้ชายเหมือนกัน หนังตีนคนเหมือนกัน”ผมบอกมันก่อนจะบิดข้อมือออกและเดินนำ ยังไม่ถึงไหน
“ว๊าคคคคคคคคคคคคคคค”เสียงผมเองร้องออกมาเมื่อสะดุดหินหน้าถลาอย่างแรงแถมเป็นทางลาดชันถ้าไม่สังเกตจะไม่รู้เลยว่าเป็นเนิน ประกอบกับฝนตกด้วยเลยทำให้หญ้าชื้นและลื่นได้ โธ่ กูก่อนกลิ้งยังเท่ห์อยู่เลย แล้วกูจะลงท่าไหนดีวะให้สมกับความเป็นชายที่ประกาศเอาไว้
“หนู”เสียงมันเรียกและพุ่งเข้ามารวบตัวผมและกลิ้งอย่างสวยงามเป็นตุ๊กตามหาเสน่ห์ผูกติดกัน ปึก เสียงกระทบสุดท้ายของการกลิ้งผมไม่รู้สึกเจ็บแต่รู้สึกนิ่มที่ปาก ค่อยๆหรี่ตาขึ้นมองก่อนจะเบิกเมื่อปากผมประกบปากมันอยู่ ตัวก็ทับร่างสูงใหญ่ ที่หลังถูกโอบด้วยแขนแกร่ง ช่างเหมือนกับฉากพระนางละครคลองชลประทานสันเขื่อน มิน่ากูถึงไม่เจ็บเพราะได้เบาะรองพร้อมเข็มขัดนิรภัยรองรับอย่างดีแถมชนปุ๊บถุงลมก็พองประคองปากกันกระแทกทันทีทุกอย่างลงตัวราวกับจัดฉาก ห้วงเวลานับจากนี้พระเอกนางเอกมองตากันอย่างซาบซึ้งในความเสียสละที่พระเอกมีให้โดยการเอาตัวรับความเจ็บไว้ซะเองทั้งที่มันเป็นความซุ่มซ่ามหรืออ่อยของนางเอกก็ไม่ทราบได้ รู้แต่เสียงหัวใจเต้นตึกตักและลมหายใจที่เป่ารดกัน ปากก็ยังไม่ได้เอาออก ใช่มันคือบทบรรยายในนิยายชายหญิง แต่ฉากล่อแหลมที่ผมกับไอ้เฮียกำลังสวมบทบาทมันคงมีในนิยายหรือหนังเกย์เท่านั้นที่ตัวเอกเป็นผู้ชายทั้งคู่ แต่กูไม่ใช่ ก่อนที่สำนึกเรียกร้องให้เอาท้องแยกจากมัน เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง นั่นไงระฆังจากฟากฟ้าผ่าลงมาแล้ว
“อ๊าคคคคคคคคค อย่าเพิ่งผ่า ลูกหนูยังไม่ได้ทำอะไรกันเลย”กลัวซะจนบอกชื่อตัวเองแทนลูกช้างเลยกู ตัวจากที่ทาบแนวราบตอนนี้อยู่ในท่าคุดคู้บนตัวมันแล้ว ผมร้องและกอดรัดเบาะนิรภัยส่วนตัวอย่างแรง แม่งก็กอดกูแน่นจริงๆ กลัวเหมือนกันล่ะสิ
“มึงได้ยินไหม ฟ้าดินจะลงโทษกูกับมึงอยู่แล้ว ไอ้เฮีย ไอ้เชี่ย ปล่อยกูสักที”ผมเตือนสติมันทั้งที่หน้าซุกอกมันไม่ยอมปล่อย ทำไงได้ล่ะก็มันกอดผมแน่นซะหลุดไม่ได้
“กูได้ยิน แต่กูจุกอยู่ จะลุกมึงเสือกกระแทกซ้ำลงมาอีก มึงแหกตาดูด้วยว่าใครสมควรจะโดนปล่อย อูย”มันตอบผมด้วยเสียงกระซิบปนซี๊ดซ๊าดไม่ใช่เสียวซ่านแต่มันจุกจริงๆเพราะเข่าผมคงกระแทก เอ้อ ผมไม่แน่ใจว่าโดนพุงหรือโดนเป้ามันแน่ แต่จากสีหน้าดำปนแดงน่าจะแทงน้องมันเข้า
“อ้าว แล้วไม่บอกวะ ให้กูทับอยู่ได้”ผมเงยหน้าขึ้นมาบอกและลุกออกจากเบาะ ส่งมือฉุดมันลุกขึ้นมา
“กูทันได้พูดไหมล่ะ”มันบอกหันหลัง แต่ผมเห็นว่ามันคลำสำรวจตรวจเป้าอยู่
“คอหักหรือเปล่าวะ โทษที กูไม่ได้ตั้งใจ แหะแหะ”ผมชะโงกหน้าไปถามอาการ ยิ้มแหยๆ กลัวมันเอาคืน
“มึงลองให้กูกระแทกมั่งไหมล่ะ”มันพูดตาเหร่มอง เฮ้ย มึงพูดสี่แพร่งเกินไปไหม จะมากระท่งกระแทกอะไรกู
“เรื่องอะไร กูก็จุกเหมือนมึงน่ะสิ”ผมรีบปฏิเสธความหวังดีประสงค์ข้างหลัง(คิดเอง)ของมันทันที แต่ยังไม่ทันพูดอะไรกันต่อฝนเม็ดเล็กๆก็ตกลงมา มันฉุดมือผมให้เดินแกมวิ่งทันที ไม่รู้มึงจะรีบทำไมยังไงก็เปียกอยู่ดี ทำอย่างกับเลี้ยวโค้งหน้าในป่าจะมีโรงแรมให้กูกับมึงเข้าไปพัก ถ้ากระท่อมร้างแบบในหนังลูกทุ่งที่ฝนตกและตัวเอกไปติดฝนจนผสมพันธ์กันล่ะก็ไม่แน่ อาจจะมี แต่ต้องไม่ใช่คู่กูกับมึงนะ แค่ไม่ตั้งใจทับกันยังคำรามขนาดนี้ สงสัยจะพิโรธที่โจ่งแจ้งไปหน่อย วิ่งไปคิดไปฝนเริ่มหนาเม็ดขึ้น ผมยกมือลูบน้ำฝนที่สาดใส่หน้า ถ้ามีแป้งโปะด้วย ชัดเลย เทศกาลโคโยตี้ที่เดี๋ยวนี้ตีเสมอเจ้าของเทศกาลตัวจริงคือสงกรานต์ สาดน้ำปะแป้งให้เปียกให้เปรอะไม่พอ มีถอดเสื้อผ้ากันปอดบวมขึ้นไปเต้นอย่างเมามันส์ ที่พูดไม่ใช่ผมไม่ดูนะ มีที่ไหนตามไปส่องที่นั่นเผื่อเป็นญาติพี่น้องพ้องเพื่อนที่รู้จักจะได้บอกว่าอย่าทำมันไม่ดี แต่ลึกๆ ไปดูให้แน่ใจว่าถอดจริงหรือเปล่า 55555555
“เข้าไปหลบที่นั่นก่อน”เสียงไอ้เฮียพูดและฉุดเข้าไปทันที กูอยากจะหัวเราะให้ดังกว่าความคิดเมื่อกี้ แม่ง ใครมาทำโลเกชั่นถ่ายหนังไว้หรือเปล่าวะ กูเข้าป่าไม่รู้กี่รอบไม่เคยเห็นกระท่อมหลังนี้มาก่อน อย่าบอกว่าสร้างรอกูกับไอ้เฮียมาติดโดยเฉพาะเพื่อถ่ายทำฉากมหัศจรรย์(ใจ)รักในป่า(เดียวกัน) ภาคต่อมนต์รักในป่าใหญ่
“น่าจะเพิ่งสร้าง สงสัยไอ้พวกลักลอบทำไว้พักแรม”ไอ้เฮียสันนิษฐานความน่าจะเป็นได้ดีกว่าผมที่พุ่งทะยานนอกกรอบไปเรียบร้อย ถ้ามันรู้ต้องกระตุกยิ้มและถามกลับว่ามึงเอาเนื้อเยื่อสมองส่วนเขาหรือเปล่าที่คิด
“น่าจะใช่”ผมพึมพำเห็นด้วย หันไปอีกทีไอ้เฮียถอดเสื้อที่เปียกออกสลัดผึ่งตรงไม้ยาว
“มึงชอบดูฟุตบอลเหรอ”ผมถามเรื่องที่ไม่เกี่ยวอะไรกับฝนตกหรือป่าสักนิด
“ทั้งดูทั้งเล่น ถามทำไม”มันตอบผม แต่ไม่ได้หันมามอง สายตามันเพ่งฝ่าสายฝนไปด้านนอก
“เห็นมึงสักหงส์คิดว่าเป็นแฟนลิเวอร์พลู”ผมตอบและชี้รอยสัก พูดต่อไปอีก”กูว่ามึงไม่เล่นอย่างเดียวหรอก ต้องรับแทงด้วยแน่ๆ ใช่ไหม”ผมบิดเสื้อที่เปียกพอหมาด ไม่อยากถอดโชว์กล้ามสวยงามแข่งกับมัน ถึงแผงที่ท้องจะไม่เท่าแต่ก็เร้าใจพอๆกับพระรองเกาหลีเชียวนะครับ
“เดี๋ยวจะแทงมึงนี่แหละ ไอ้เด็กผี แปลความหมายกูแต่ล่ะอย่างผิดกฎหมายทั้งนั้น เล่นของกูคือเตะเพื่อออกกำลังกาย ไม่ใช่โต๊ะบอลอย่างที่มึงคิด”อ้าว รู้อีกกูเด็กแมนยูฯ แถมพูดกำกวมหรือกูคิดลึกกันแน่วะ น่าจะตรงตัวนะแทงของมันที่จะใช้กับผมคงหมายถึงมีดที่เอามาจิ้มพุงแน่ๆ
“กูเดาเฉยๆ คิดว่ามึงติดคุกเพราะรับแทงบอลหรือเปล่า แค่นั้นเองไม่ได้คิดอะไรเลยนะ”ผมบอกมันพร้อมพยักหน้าให้เชื่อไปด้วยว่าจริง
“มึงเรียนจบสายอะไร”มันถามเรื่องที่ไม่เกี่ยวกันกับสิ่งที่ผมบอกบ้าง
“บัญชี มึงจะหางานให้กูทำเหรอ”ผมตอบจริงแต่เล่นนิดๆตอนท้าย
“กูไม่กล้าเอามึงไปฝากกับใครหรอกกลัวเจ๊ง ดีแล้วที่มึงไม่จบกฎหมาย”มันทำเสียงขึ้นจมูกนิดๆ
“ทำไม หน้าอย่างกูเรียนไม่ได้เหรอ”ผมพยักหน้าใส่มัน หนอยดูถูกกูซะไม่มี ถึงกูจะดูโง่ แต่เล่นไพ่กูไม่เคยโง่นะมึงน็อกตลอด
“แค่มึงคิดก็ไม่ต้องเรียนแล้ว ถ้ากูติดคดีเล็กๆจะหาเรื่องแหกคุกให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไมวะ เสียค่าปรับนอนโรงพักสักคืนและออกไปทำใหม่ไม่ดีกว่าเหรอ”มันหันมาย้อนใส่เต็มๆ
“มึงจะจริงจังทำไม กูก็บอกว่าเดาๆๆๆ และมึงล่ะจบอะไร ไหนบอกกูสิ”เถียงมันไม่ออกแถไปมีปัญหาเรื่องการศึกษามันมั่ง
“บอกไปมึงก็ไม่เชื่อหรอกว่าหน้าอย่างกูจะมีการศึกษาที่ดี”โห ไอ้เฮียขนาดไม่บอกยังพูดเหมือนข่มกูซะ
“มึงก็บอกมาก่อนสิ เชื่อไม่เชื่อกูพิจารณาเอง”ผมก็เสือกอยากจะรู้อยู่ดีว่ามันจบอะไร มันหันมามองก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ
“ถอดเสื้อก่อน”มันไม่ตอบแต่สั่ง
“แค่กูอยากรู้เรื่องการศึกษามึง ถึงกับให้กูถอดเสื้อเลยเหรอ”ผมเลิกคิ้วใส่ มือจับเสื้อแน่น
“เดี๋ยวเป็นหวัด มึงไม่เหนื่อยมั่งเหรอคิดลึกซะทุกเรื่อง”มันเตือนด้วยความหวังดีแต่มีเห็บ เอ้ย เหน็บ
“ไม่เหนื่อยกูชอบใช้สมอง”กูก็ย้อนมันตลอด มือก็ถอดเสื้อและสลัดตากมั่ง
“กูถอดแล้ว จะบอกได้ยัง”ผมท้วงเมื่อมันฉวยโอกาสเงียบทำลืม
“กูจบxxxxxxxxxxxxxx”คำตอบที่ได้รับทำเอาอึ้งกับการศึกษาที่ไม่ธรรมดาเลยของนักโทษกิตติมศักดิ์ระดับดอกเตอร์ จากมหาวิทยาลัยชื่อดังของต่างประเทศที่ติดอันดับต้นๆของโลก
“แล้วทำไม”ผมพึมพำเสียงเบาว่าอะไรเป็นสาเหตุให้คนมีการศึกษาขนาดนี้เข้าไปใช้ชีวิตในเรือนจำ มันมองหน้าผมด้วยสีหน้าสงสัยแทนผมว่าทำไมไม่แย้งหรือขัดคอมันในเรื่องที่บอก ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเชื่อในสิ่งที่มันบอก
“มึงสงสัยว่า การศึกษากูดี แต่ทำไมถึงติดคุกใช่ไหม”มันถามแทนผมที่พยักหน้า มันแค่นยิ้ม
“คุกไม่ได้จำกัดวุฒิการศึกษาที่จะเข้าไป มันเปิดรับความชั่วไม่มีขีดจำกัดให้เข้าไปอยู่ต่างหากล่ะ เข้าใจไหม”มันไขข้อข้องใจผมด้วยประโยคที่ส่อให้รู้ว่ามันไม่ได้โกหกแน่นอน คำพูดที่สื่อให้รู้ว่า คนจะดีจะชั่วไม่ได้อยู่ที่การศึกษาที่ได้รับมันอยู่ที่สันดานในการกระทำเหมือนสุภาษิตที่เขาบอกว่า ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว มีจริง ไม่ใช่ ทำดีได้ดีมีที่ไหนทำชั่วได้ดีมีถมไป เหมือนที่ผมและเพื่อนเคยพูดกันเล่นๆ
“และกูก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่การศึกษาไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยกับสิ่งที่ทำลงไป กูทำตัวเองก็ต้องได้รับผลตอบแทนแบบนี้”มันย้ำให้ผมเข้าใจลึกซึ้งยิ่งขึ้น
“อยากรู้ใช่ไหมว่ากูติดคุกเพราะอะไร”มันถามผมต่อเหมือนจะรู้ว่านี่แหละคือคำถามที่แท้จริงที่ผมอยากได้คำตอบ แต่ผมกลัวคำตอบที่จะได้รับจังเลย ผมส่ายหน้า
“ทำไมล่ะ มันอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่มึงจะรู้ก็ได้นะ”มันไม่พูดเปล่าหยิบมีดขึ้นมาด้วย มันคงไม่ตัดผมเหมือนคราวที่แล้วแน่ ผมหายใจติดขัดเริ่มขยับหนี
“อย่าขยับ”มันสั่งด้วยเสียงจริงจัง ผมหยุดหนีทันทีเพราะยังไงก็ไม่รอดแน่ บอกไม่ถูกว่าทำไมในอกถึงสั่นไหวรุนแรงเหลือเกิน ไม่ได้เสียใจที่จะตายแต่เสียความรู้สึกกับสิ่งที่มีให้กัน ผมกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาทั้งที่มันพร่าเต็มสองตาเห็นมันเงื้อมือที่ถือมีดและพุ่งมาอย่างเร็ว
ห้อยต่อ
-
“อึก”เสียงผมที่สะอึกและสะดุ้งไปพร้อมหลับตาแต่ยังทันเห็นมีดเฉียดหัวไปนิดเดียวถ้าจับเวลาไม่ถึงวิด้วยซ้ำ ไม่ได้โม้
“หนู”ชื่อกู
“หนู”นี่ก็ชื่อกู
“ฮึก ฮึก”เสียงมันเรียกผมที่ตอนนี้อยากจะแปลงเพศและกรีดร้องให้ดังๆว่ามึงทำอะไร ปามีดใส่กูเพื่ออะไร แต่จุกในลำคอร้องไม่ออก ตั้งสติได้มันเขย่าตัวผมเบาๆ
“ไม่ต้องกลัวนะ”มันปลอบผม
“สัด”คำแรกที่พูดออก มันคงประทับใจถึงยกยิ้ม
“ไม่ให้กลัวเชี่ยะอะไร หน้าตาอย่างกับฆาตกรโรคจิตวิตถาร มึงหลอกกูทำส้นตีนอะไร แค่พูดกูก็กลัวแล้ว ไอ้เฮีย ไอ้เหี้ย ไอ้เลว หลอกกระทั่งผู้ชายวัยเบญจเพส มึงรู้ไหมว่ามันบาปแค่ไหน สัด”ผมถีบมันที่ยังงงกับคำด่าผมอยู่แทบหงายหลัง
“กูไม่อยากให้มึงตกใจ”มันยังพูดน่าโดนตีนอีกรอบ
“ไม่ตกใจห่าอะไรถ้าปวดเยี่ยวกูก็แตกไปแล้ว แม่ง กูแค่ถามเรื่องการศึกษานิดเดียว เสือกตอบกูซะยาว”ผมยังไม่เลิกด่ามันแถมประจานตัวเองอีกว่าเกือบเยี่ยวแตก
“โน่น กูไม่ได้จะฆ่ามึง”มันชี้ให้ดูข้างหลังพูดถึงเจตนาว่าไม่ได้คิดจะฆ่าผม มึงเล่นของฆ่าเงากูหรือไง ผมค่อยๆหันไปตามที่มันบอกเบิกตาเท่าที่มีทั้งหมด
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย”ผมร้องอย่างดังกระโดดขึ้นไปหามันทั้งตัว แต่ท่ายังคงความแมนอยู่
“งู ไม่ใช่เหี้ย”มันเล่นมุกปลอบขวัญผม เสียงหัวเราะขำๆในลำคอ
“กูรู้แล้ว แค่อุทาน ห่าราก งูเวรไม่สมชื่อมึงเลย มาไม่ให้สุ้มให้เสียง”ผมอยากจะเอาฟันเฉาะหน้ามันที่กวนตีน ก่อนจะหันไปด่าไอ้งูเห่าตัวเขื่องที่มีดปักหัวอยู่ แต่ยังดิ้นกระแด่วๆก่อนจะหยุดส่ายไปมาทำเอากูอยากจะกรี๊ด ให้แมนแสนแมนเจอข้างหน้าโจรข้างหลังงูอย่างกูเข้าไปก็แต๋วแตกได้ล่ะวะ
“มันตายยังวะ”ผมชะโงกหน้าไปดูแต่ถามไอ้เฮีย ในห้วงความคิดสั้นๆ ขำๆ มึงต้องเป็นแชมป์ปาเป้ามาก่อนแน่ปาแม่นฉิบหาย ถ้ามีโอกาสกูอยากชวนไปงานวัดปาโป่งเอาตุ๊กตาจริงๆ
“มึงจะผายปอดมันหรือไงถ้าไม่ตาย”กูว่ามึงชักเริ่มซึมซับสันดานกูแล้ว กวนตีนไม่เลิก
“ปกติมึงพูดมากอย่างนี้ไหม เงียบอย่างเดิมก็ดีแล้ว”ผมถามมันแต่ยังทับมันตามเดิม นี่ผมไม่รู้ตัวนะว่าทับมันอยู่ แค่บรรยายให้เห็นภาพเท่านั้นเอง
“ไม่”มันใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวิในการตอบ งั้นกูหมดคำถาม แสดงว่าเพิ่งมาเป็นตอนอยู่กับกูสองต่อสอง
“เพิ่งเป็นเมื่ออยู่กับมึง”เอ้า เสือกตอบตรงความคิดกูอีก
“เอ้อ ละ ละ แล้วมึงไม่บอกกูดีๆล่ะ หลอกทำไม”ผมพูดไม่ออกติดอ่างชั่วขณะ
“บอกมึงก็ตกใจถอยไปให้มันกัดอยู่ดี นี่แหละวิธีดีที่สุดแล้ว”มันยักไหล่บอกเหตุผลที่หลอกผม กูจะเห็นด้วยดีไหมเนี่ยะถึงมันจะทำให้ผมรอดชีวิตจากงูกัดแต่อาจหัวใจวายตายได้กับสิ่งที่มันทำ
“กะ กูไม่โง่ขนาดนั้นหรอกมั้ง”ยังไม่อยากยอมรับวิธีของมัน
“ก็ไม่แน่ อะไรก็เกิดขึ้นได้กับคนอย่างมึง”มันพูดหน้าตาเฉยถึงรูปพรรณสัณฐานและพฤติกรรมไม่ปกติของผม กำลังจะโต้ตอบแต่นึกได้ว่าผมกับมันถ่ายทำฉากล่อแหลมกันนานไปแล้ว สำนึกได้เขยิบตัวจะลงไปที่เดิมแต่มันรวบตัวไว้ ทำเอาผมตัวแข็งทื่อกับวงแขนที่โอบชั่ววูบมันอุ่นดีเหมือนกันนะ
“อยู่แบบนี้ก่อนได้ไหม”มันพูดทำลายความแข็งของผมที่เกร็งอยู่
“............”จะตอบไวก็ดูใจง่ายไป
“ได้ไหม”ถามย้ำ
“ทำไม”ถามมั่งเป็นการหยั่งเชิง ดูดีกว่าเล่นตัวหน่อย
“งูมันอาจยังไม่ตายก็ได้”มึงตอบได้ตรงคำถามมาก กูยี่สิบห้าไม่ใช่ห้าขวบจะได้แยกไม่ออกว่าไอ้งูนอนนิ่งมีดปักหัวมันตายหรือสลบ
“เผื่อมันมาอีก” วิญญาณมันคงไม่ไปเรียกพวกมันมาแก้แค้นและรับร่างมันกลับไปจัดงานศพเร็วขนาดนั้นหรอกมั้ง หลอกกูเข้าไป กูไม่เชื่อมึงหรอก แต่ก้นกูเสือกเชื่อไม่ยอมดิ้นรนเอาออกจากตักมึงเลย
“แค่ฝนหยุดตก”และถ้ามันตกทั้งคืนล่ะ กูไม่เมื่อยก้นแย่เหรอ
“อืม”ปากเผลอตอบไม่ตรงกับที่คิดเลยกู ไม่เป็นไรหรอกมั้งให้มันกอดไปเถอะ เดี๋ยวก็แยกกันแล้ว
“เก่งมาก”เสียงมันพึมพำสะกดจิตข้างหู ชมกูเหรอ แค่ให้กอดและซบไหล่กูเก่งมากเลยเหรอ แล้วไอ้ที่กูวิ่งหนีตายมึงไม่เห็นชมกูเลย
และแล้ว
มันก็
เหมือนฉากหนังติดฝนในกระท่อมทั่วไป
ที่
กอดกัน
เพื่อ
ความอบอุ่น
แต่
ไม่เห็นมีใครบอกผมเลย ว่าเขาซื้อลิขสิทธิ์หนังเรื่อง Brokeback mountain Version Thai มาสร้างโดยมีผมกับมันแสดงนำไม่รู้ไปแคสติ้งกันเมื่อไร ต่างจากเวอชั่นแรกแค่ไม่มีแกะให้เลี้ยง ส่วนแพะก็ติดคุกเป็นอาชีพเสริม อืม ก็ไม่แปลกนะผู้ชายนั่งตักกอดกัน เพราะมันไม่มีใครเห็นนี่หว่า ถ้าต่อหน้าคนเยอะๆสิถึงจะแปลก เฮ้อ หนูเซ็ง นั่งหมดอาลัยพิงอกไอ้คนขอกอด
/
/
/
ตลาด ห้าง งานวัด เทศกาล ไม่ใช่ นี่คือ ป่า ที่ไม่ได้มีคนเยอะนอกจากเราที่เดินจับมือยังไม่ปล่อยกันตั้งแต่ออกจากกระท่อมหลังฝนหยุดตก ไม่อยากจะเอ่ยตกนานมาก โคตรเมื่อยก้นเลยผมนั่งสัปหงกโยกไปมาบนตัวมันจะโน้มไปข้างหน้ามือก็รั้งเข้าไปกอดตลอดหน้าเลยไม่ทิ่ม จนผมคิดว่านอกจากแชมป์ปาเป้า มันน่าจะขายประกันชีวิตด้วยดูแลให้บริการลูกค้าเป็นอย่างดี
“ไอ้สองคนมันจะมาถึงหรือยังวะ”ผมถามไอ้เฮียที่นำหน้านิดๆ มือยังจับอยู่ มันให้เหตุผลว่าผมจะได้ไม่สะดุดล้ม ฟังดูน่าเชื่อถือกว่าเหตุผลขอกอดหน่อย
“มาก็เห็นเองแหละ”ขอถอนคำพูดที่เห็นว่ามึงเป็นคนมีเหตุผล จะดึงออกมันรู้ทันจับแน่นกว่าเดิม
“มึงไม่ต้องตอบกูซะดีกว่า”ผมเตะขาแกร่งแต่น่องไม่โปร่ง
“แล้วกูตอบผิดตรงไหน”มันหันมามองและย้อนถาม
“ผิดตรงที่มึงตอบนี่แหละ”ผมพูดใส่มันไปบ้าง มันยักไหล่ก่อนจะดึงผมไปใกล้จนชนตัวมัน แรงเย่อ ไม่ใช่ แรงเยอะจริงๆ ก่อนจะได้พูดอะไรมันดึงหลบตรงพุ่มไม้ข้างๆ
“อะไร”ผมกระซิบถาม
“มีคนเดินมา”มันบอก หูดีกว่าจมูกไอ้ตะบันอีกนะมึง น่าเอาไปเฝ้าบ้านแทนว่ะ
“ไอ้เบียร์กับไอ้รันหรือเปล่า”ผมพูดถึงความน่าจะเป็น
“ไม่รู้ ดูก่อน อาจจะเป็นไอ้พวกนั้นหรือไม่ก็เจ้าหน้าที่”มันส่ายหน้าและพูดคาดคะเน ตรงเจ้าหน้าที่เสียงมันเบามาก พอกับใจผมที่ฟ่อลงแทนที่จะพองและภาวนาให้เป็นเจ้าหน้าที่ผ่านมา ผมจะได้กลับไปหาพ่อสักที แล้วมันล่ะ
“ถ้าเป็นเจ้าหน้าที่ล่ะ”ผมถามมันที่หันกลับมาจมูกเฉียดแก้มไปนิดเดียว
“มึงดีใจหรือเปล่าล่ะ”มันไม่ตอบแต่ถามกลับ ตั้งแต่อยู่สองคนมีแต่คำถามคำตอบเต็มไปหมด
“ดีใจสิ จะได้กลับบ้าน”ผมตอบตามตรง มันหันกลับไปสังเกตการณ์ต่อ
“งั้นก็ภาวนาให้เป็นอย่างนั้น”มันพูดเรียบๆ แต่มือกระชับมากขึ้น
“แล้วมึงล่ะ”ถามกลับอย่างไม่ต้องคิด
“ห่วงกูเหรอ”มันก็ย้อนคืนไม่ต่างกัน
“มอบตัวเถอะ”ผมไม่ตอบแต่พูดอ้อมๆ
“ตอบกูก่อน”มันไม่ยอม
“ถ้าบอกจะมอบไหม”ผมก็ไม่ยอม
“ไม่”สั้นๆชัดๆ
“ก็ลืมไปซะ”ผมหันหน้าหนี แต่ต้องหันมาอย่างไวเพราะถูกดึง
“ห่วงกูหรือเปล่า”มันย้ำอีก
“มึงมีใครที่ห่วงบ้างไหม”ผมเลียนแบบมัน ไม่ตอบแต่ถาม
“มี”มันตอบทันที
“แล้วทำไมมึงไม่ทำเพื่อคนที่มึงห่วงล่ะ ไม่คิดว่าเขาจะรอมึงกลับไปหาบ้างเหรอ เอาแต่ หนี หนี หนี หนีไปได้มึงจะมีความสุขหรือไง อยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ กูไม่รู้ว่ามึงทำอะไรผิด ร้ายแรงแค่ไหน ถึงได้ต้องติดคุกและแหกออกมา มึงพูดเองไม่ใช่เหรอคนเราหนีสิ่งที่ทำไม่พ้นหรอก น่าจะลองดูเผื่อมีทางรอด อย่าง เอ้อ สู้คดีไง เคยลองหรือยัง”ผมพูดกับมันอย่างไม่รู้ว่าไปขุดอะไรมาเกลี้ยกล่อมนักหนา
“ยัง”กูพูดยาว มึงตอบแค่ตอนท้าย ก็ยังดีวะที่ตอบดีกว่าจ้องอย่างเดียว
“ไม่ลองล่ะ”ผมยื้อมันอีก
“กูไม่อยากลอง”จบเลย
“ตามใจมึง”ผมไม่พูดให้เมื่อยปากแล้ว
“กูมีเหตุผล แต่บอกไม่ได้ เพราะยังไงเดี๋ยวก็แยกกันแล้ว กูขอแค่ให้มึงกลับไปหาพ่อก็พอแล้ว”มันพูดต่อเมื่อเห็นผมไม่พูดจริงๆ มองก็ไม่มอง
“หนู”
“หนู”
มันเรียกชื่อเมื่อผมไม่สนใจมันจริงๆ
“หนู”เรียกอีกแล้ว
“กูบอกว่าไง”ผมถามไม่มองหน้า จำไม่ได้ย้อนไปดูประโยคที่บอกว่า เรียกชื่อผมมีไอ้ด้วย ฟังแปลกๆ มันดูน่ารักเกินไป
“แค่ก่อนจากกัน”ขอกูอีกแล้วใช่ไหม
“พูดก่อนขอทุกที พอกับที่กอดกูเลย”ทำไมกูย้อนเหมือนงอนมันเลยวะ ไม่ได้ ตกลงกันแล้วคำนี้สงวนให้ใครใช้
“ก็ไม่เห็นมึงว่าอะไร”อ้าว ความผิดกูอีกที่ไม่ว่า สรุปกูใจง่าย
“เออๆ แล้วสรุปใครวะ เห็นหรือยัง”ผมเลยยอมๆให้มันผ่านไป ถามเรื่องที่ทำให้มานั่งหลบในที่แคบกับมันดีกว่า
“มันเงียบไปแล้ว”มันบอกก่อนจะเพ่งมอง
“มันรู้เหรอวะ ว่าเราอยู่ตรงนี้ กูว่าเราก็คุยกันไม่ดังนะ”ผมถามหน้าตาตื่น ก่อนจะได้คำตอบ ก็มีเสียงสวบสาบมาข้างหลังมันระวังอยู่แล้วดึงผม พุ่งเข้ามาอย่างเร็วและก็หงายอย่างแรงเหมือนกันเมื่อโดนตีนยันม่าเข้าเต็มๆ
“สัด กูเอง”เสียงด่าครวญบอก
“กูบอกแล้วอย่าเข้าไป ให้แอบฟังก็ดีแล้ว สมน้ำหน้า เจอตีนเลยมึง”เสียงคุ้นๆดังตามมาติดๆ มันเปิดผ้าคลุมออก ยักคิ้วใส่
“ไอ้รัน”ผมเรียกอย่างดังถ้าฟังจะแฝงความดีใจ มันยิ้มถลามาหาผม
“ไง ไอ้หนู เสร็จลูกพี่กูยังวะ”มันพูดเอามือกอดคอ
“จวยเหอะ”ผมยกนิ้วและพูดเต็มๆหน้า
“กูเห็นหยอดกันอยู่นึกว่าเรียบร้อยเรือนจำไปแล้ว อูย ตีนหนักชะมัด”ไอ้คนหงายหลังเอามั่งไม่เข็ด เดี๋ยวกูแถมให้อีกสองตีน
“ไอ้เบียร์ของแท้ หมายังอยู่ครบในปาก”ผมยกยิ้มพูดใส่มัน ลืมไปเลยว่าอยู่ในสถานะไหน คิดแต่ว่าดีใจที่เพื่อนปลอดภัยจากเหตุการณ์อะไรสักอย่างแล้วมาเจอกัน ก่อนจะพากันออกมา
“พวกมึงรอดมาได้ไงวะ”ไอ้รันถามผมมือยังกอดคออยู่
“ไปถามมันโน่น”ผมโบ้ยไปให้ไอ้เฮีย
“ถามมึงง่ายกว่า”ไอ้เบียร์พูดเหมือนรู้
“กูไม่เล่า ขี้เกียจ เดี๋ยวพวกมึงไปเล่ากันเองเถอะ”ผมตัดบทก่อนจะเดินนำพวกมันไปยังทางออก ได้ยินเสียงมันสองตัวหัวเราะคิกคัก
“มันงอนมึงเหรอวะ”อีกแล้ว คำนี้อีกแล้ว ผมกำลังจะหันไปด่า ก็เห็นไอ้เบียร์ตัวงอเป็นสัญลักษณ์ยูเทริน์ เพราะโดนศอกกระแทกอย่างแรง
“พูดอีกมึงโดน”ไอ้เฮียบอกมัน ไอ้รันเอามือปิดปากเดินมาหาผม
“หยุดก่อน”เสียงไอ้เฮียสั่งเมื่อถึงทางออกสักที “อย่าเพิ่งออกไป ญาติพวกมึงอาจจะดักอยู่”กูว่าแล้ว มันต้องรอบคอบสมกับเป็นหัวหน้าโจรจริงๆ
“เดี๋ยวกูไปดูให้”ไอ้เบียร์พูดเอาผ้าคลุมหน้าตามเดิม
“กูจะไปดูตรงโน้น”ไอ้รันทำบ้างก่อนจะเดินไปตามที่พูด เหลือสองคนตามเดิม
“ยังพอมีรถวิ่งใช่ไหม”มันถามผม
“อืม”พยักหน้า ใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
“จำหน้ากูได้ไหม”มันถามพร้อมกับเอามือจับแขนผม
“ได้”ผมตอบตรงๆไม่ได้คิดลึกในประโยคที่มันถาม มันกระตุกยิ้ม
“ไม่เก่งเลย มึงต้องตอบว่าจำไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กูจะได้ไม่ฆ่ามึง”มันเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม
“มึงไม่ฆ่ากูหรอก ไม่ต้องมาหลอก”ผมพูดและจ้องหน้ามันไม่มีหลบ
“หึหึ ถ้าไม่ตายคงได้เจอกัน”มันยกมือมาลูบหน้าผมไล่ไปปิดตาให้หลับลง บอกไม่ถูกว่าตามันร้อนผ่าว
“ไอ้เฮีย”เสียงไอ้รันดังมาก่อนตัว
“มีอะไร”มันหันไปถาม ผมค่อยๆลืมตาขึ้น
“แม่ง ตั้งด่านอย่างที่คิดเลยว่ะ เอาไงดี”ไอ้รันพูดเสียงตื่นเต้น ต่างจากไอ้เฮียที่สงบ
“กูคิดไว้อยู่แล้ว ไอ้เบียร์ล่ะ”มันพูดอย่างรู้ล่วงหน้า ก่อนจะถามหาไอ้เบียร์
“กูอยู่นี่ ทางโน้นก็มี”ไอ้เบียร์โผล่มาพอดี แต่ตื่นเต้นน้อยกว่าไอ้รัน
“พวกกูต้องไปแล้ว มึงเดินไปหาเขาแล้วกัน”มันหันมาลาและบอกผม
“ไปสิ”มันพูดอีกเมื่อไม่เห็นผมเดินไป
“ถ้ากูไปตอนนี้เขาต้องรู้และตามพวกมึงทัน พวกมึงหลบไปก่อนเถอะ”อะไรไม่รู้ทำให้ผมพูดออกไปแบบนั้น
“มึงพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม”มันถามเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“รู้สิ กูไม่เอาเปรียบมึงหรอก ถ้ารอดก็ต้องรอดด้วยกัน เลือกที่จะหนีไม่ใช่เหรอ ก็หนีให้รอดสิ อย่ามาถูกจับหรือตายต่อหน้ากู ไปสิ รอให้พ่อพวกมึงมาหรือไง”ผมยักคิ้วพูดกวนๆใส่มัน
“ไอ้หนูเอ้ย เจ๋งจริง เดี๋ยวเจอข้อหาให้ความร่วมมือกับโจรหรอกมึง”ไอ้รันยกนิ้วให้พูดล้อนิดๆ
“อวยพรพวกกูได้ดีมาก เอาไว้ว่างกูจะไปหานะ”ไอ้เบียร์กระตุกยิ้มพูดในสิ่งที่ไม่รู้จะเป็นไปได้หรือเปล่า
“ให้มันจริงเถอะ ไปได้แล้ว”ผมก็ทำบ้างก่อนจะไล่พวกมัน ไอ้สองคนพยักหน้าเตรียมจะเดิน
“โชคดีนะ”ผมพูดเบาๆ กับคนตรงหน้าที่ยังไม่เดินไปสักที มันหยุดก่อนจะคว้ามือผมไปกุมแน่น
“อืม”มันรับคำสบตาชั่วครู่แล้วออกเดินมือเราค่อยๆหลุดจากกันเหมือนภาพสโลว์โมชั่นในหนัง มันกำลังจะไปแล้ว
ถ้า
ไม่มี
เสียง
นี้
“หยุดอยู่ตรงนั้น”
ผมมองคนที่สั่งยกปืนขึ้นจ่อเล็งไปทางพวกนั้นที่ชะงักแต่ไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด ข้างหน้าก็มีอีกคนดักเอาไว้ ผมทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะบนอะไรดี ทำไมต้องให้กูลำบากใจตอนนี้ด้วยวะ
*******************************************************************************************************
ปล. กลับมาแล้วววววววว (ใครถาม) งานจุกก้นไปหมด ก็ติดตามชีวิตเฮียกับหนูและพรรคพวกกันต่อเด้อ ก้าวออกจากป่าแล้วนะเห็นถนนแล้ว ส่วนคดีและอดีตของแต่ละบุคคลใจร่มนะ จะค่อยๆเฉลยให้อ่านกัน ตอนนี้ติดตามกันต่อเลยจ้า มีอะไรผิดพลาดหรืออื่นๆ บอกกันด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้คะ
-
วิ้ววววๆๆ
มีนั่งตัก เกยไหล่กันด้วย
นึกว่าจะได้กันซะอีก :katai2-1:
-
ท่านสิบมาแน่เลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เอ๊ยยยย บรรยากาศเป็นใจมากก :hao6:
คุณตำรวจอย่าทำไรพวกเฮียเลยน้าา
รอลุ้นต่อไป :mew1:
-
ตำรวจหรือใครละนั่น????
:katai5:
-
อ๊างงง! มีนั่งกอดกันด้วย คึคึ
-
กรี๊ด~ตอนนี้มีฉากสวีทนั่งตักกอดกันในบรรยากาศฝนพรำด้วยอ่ะ เขิน~ดีใจได้เจอเบียร์กับรันด้วย แต่ตอนท้ายนี่สิจะรอดกันไหมเนี่ย
-
เป็นตัวประกันต่อเลยค่ะน้องหนู
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: โหยยยย หนีให้ได้นะ
-
ในที่สุดก็เจอกันครบหมดทุกคนเเล้ว เเต่สุดท้าย ตำรวจไหนโผล่มาเนี่ย :ling3:
-
เฮียกับหนู น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกอ่ะ
แม่งกวนบาทาดีจริงๆ
รอลุ้นครั้งหน้า รอดูหน่วยสวาท รอดูหน่วยจู่โจม รอดูชายในเครื่องแบบค่า :katai2-1:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
ท่าทางจะเป็นตัวประกันอีกนาน :hao7:
-
:m20:มาเงียบไม่สมชื่อเลยนะมึง กร๊ากกกกกกก
อ่านแล้วอารมณ์ดีอ่ะชอบ
จบลุ้นได้อีก จะรอดมั้ยเนี่ย. หนูยังเหลืออะไรให้บนอีก 5555555555
-
เอิ๊อววววว ค้างงงง!!!
จูบกันแล้วว เย้ เย้ ..ถึงจะอุบัติเหตุก็เถอะ
จะโดนจับมั้ยอ่าๆๆๆ ..คงไม่โดนหรอกเนาะ - -
หนูรีบๆบนสิลูก!!!
รอคอยนะค๊าบบบบบบ ^^
-
อ๊ายยหนีให้ได้นะT^T
-
อ๊ายยหนีให้ได้นะT^T
-
น่ารักมากทั้งคู่เลย
สงสัยสิบมา จับเบียร์ไปเคลียร์เองเหอะนะ
-
คราวนี้น้องหนูจะบนอะไรอีกล่ะ 5555
ขอเด็ดๆนะจะได้รอดกัน กร๊ากกก
-
วิ่ดวิ๊วววววววววววว :hao7: :hao7:
เห่ยยยย เค้าหวานกันอยู่ จะมาขัดทำไมเนี้ย นานๆจะหวานนนนน :mew1: :mew1:
ตร . มาเเบ้ววว ไม่ไปตั้งด่านต่ออ้ะ เกลียด ตร.จากใจ โจรไม่เคยจับหรอกสาดด ขยันตั้งด่านจับหมวกนอกเวลา :serius2:
-
โอ๊ย!!! มีฉากสวีทด้วย เอ๊ะ หรือไม่ใช่ แต่น่ารักอ่ะ 55
ใครมาน่ะ ใช่ตำรวจหนุ่มคนนั้นหรือป่าว อิอิ
-
มาแล้ววววววว เขาเริ่มจะสวีทกันแล้วอะ
หนูรู้ตัวไหมเนี่ยว่าตัวเองหวั่นไหวกับเฮีย
ส่วนเฮียดูไม่ออกเล้ยยยยยยยย 555
ตอนหน้าจะเป็นยังไงนะ อยากรู้
ตัดจบได้ค้างคาจัง รอตอนต่อไป มาเร็วๆนะคะ
-
สนุกมากกกกกกก จะหนีรอดอยู่แล้ว เสียงตอนท้ายนั่นพวกไหนฟระ เจ้าหน้าที่ พวกตัดไม้ หรือพวกไหน
อร๊าย คนอ่านห่วงพระเอกดีกรีดอคเตอร์มาก ๆ ค่ะ อยากให้หนีไปได้ตลอดรอดฝั่ง ไปตั้งหลักก่อนค่อยกลับมาว่ากัน
ตอนนี้เริ่มมีบรรยากาศหวาน ๆ เข้ามาแล้ว ความรักเข้าแทรก ตอนนี้อาจแค่ความชอบและประทับใจ ก็หนูน่ารักซะขนาดนั้น
ไม่รักได้ไงเล่า ห่วงเค้าพอเค้าไม่ห่วงตัวเองก็งอน ฮ่าๆๆๆ ไอ้เฮียนี่พูดเก่งจริง ๆ นะเวลาอยู่กับหนู ต่อปากต่อคำตลอด
แต่ชอบหนูจริง ๆ นะ น่ารัก ฉลาด ปากก็ไวดี เฮียอ่ะช่วยหนูตลอดเหมือนกันทำตัวเป็นเบาะกันเลยตอนสะดุดล้ม
ฆ่างูให้อีก โอ๊ย แล้วที่นั่งตักกอดกันที่กระท่อมนั่นมันอาไร๊ บรรยากาศดีฝุดๆ กอดกันจนหลับเลยอ่ะ น่ารักมาก
ตอนที่คุยกันหลังพุ่มไม้อีก ชั้นฮา คุยกันยาวมาก คือถ้าเป็นพวกไม่หวังดีนี่มีเอาปืนจ่อหัว แต่เฮียแกก็คงไม่ยอมให้ถึงตัวหรอก
(ปลื้มพระเอกค่ะ) ประเด็นคือเฮียแกพยายามจะให้หนูบอกว่าห่วง ฮุ้ว ต้องมาถามทำไม มากันขนาดนี้แล้วน้อ
ตอนจะจากกันนี่แบบเศร้านะ ใจหาย ... แต่แว่ ได้จากกันมั้ยไม่รุ เพราะค้าง 555
ขอบคุณค่ะ
-
สงสัยงานนี้หนูได้เป็นตัวประกัน ยันจบเรื่องแน่ๆ :hao7:
-
จะรีบไปไหน นี่อยู่เมืองไทยไม่ใช่โตเกียว
ว่าแต่ใครมาล่ะนั่น ไม่ถงไม่ถามกความพร้อมกันบ้างเลย
ไอ้หนูลุย!!!
:กอด1:
-
หนีให้ได้น้าาา อย่าถูกจับง่ายๆแบบนี้น้าาา
-
ใครโผล่มา เจ้าหน้าที่หรือพวกหลบหนีที่เหลือ
-
แอร๊ยยย เห็นว่าอัพแล้วถลาเ้ข้ามาหน้าแทบทิ่ม แบบว่าติดหนูสุด ๆ เลย 555
เกือบจะรอดอยู่แล้ว ใครทักเอาไว้ล่ะเนี่ย :katai1: แต่ข้อดีคือเฮียกับหนูจะได้ไม่จากกันเร็วเกินไป :hao3:
ติดใจท่านสิบ รอท่านสิบออกโรง อยากรู้ความหลังของเหล่าโจร
เฮียกับหนูก็ชักจะซัมติงวรองกันใหญ่แล้ว :-[
-
จะรอดไหมเนี่ย :ling3:
-
หนูหวั่นไหวแล้วใช่มั้ย พ่ายแพ้ให้กับความดูแลเอาใจใส่ของเฮีย อิอิ
ว่าแต่ใครมา.. ดูท่าคราวนี้เฮียและหนูจะยังไม่ได้จากกันง่ายๆ
-
:laugh:
-
โอยยยยย เพิ่งจะได้สวีทกันจริงจังแท้ๆ TT^TT
มาต่อเร็วๆ นะคะ :katai4: :katai4:
-
ขอให้เป็นผู้กองสิบ ขอแค่นี้~~~~~~ ><
-
โฮกกก คนที่ตามทันคือใครกัน
เค้ากำลังจากกันเอาซะหนังเกาหลีพี่ชายเลยนะ
-
ติดตามกันต่อไป
-
คาดว่าหนูคงตัดสินใจเป็นตัวประกันให้เฮียกะพวกต่อ. แต่อยากรู้จะต่อรองกับเจ้าหน้าที่กันยังงัย
-
:katai1: :katai1: ใครแวร๊ยยยย
-
จะรอดมั้ยเนี่ย :serius2: :serius2: :serius2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮ่าฮ่าหนูถึงกับลำบากใจเลยเหรอ
สงสัยจะเป็นตัวประกันกันอีกนาน :z2:
-
Who!!!!! :ling1: :ling1: :katai1:
-
จะหนีได้อยู่แล้ว สงสัยร่ำลานานไปหน่อย 5555
-
แว๊กกกกกกกกกกก!!!! ใครว้าาาาาาาาาจะรอดอยู่แล้วเชียว
-
ตำรวจคงเดาทางไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
หนูจะทำยังไงดีล่ะ :katai4:
-
เหมือนจะมีใจให้กันแล้ว
-
จะโผล่มาทำไมๆๆๆ :ling1:
ขอให้รอดๆๆๆ
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ใครมาอีก
-
สุดที่รักจะโดนจับแล้ว
-
ด้วยมีงานด่วนเข้ามาทำให้ต้องไปทำให้เสร็จ เลยขอหยุดการปล้นหนึ่งอาทิตย์จ๊ะ คิดถึงก็ย้อนเข้าป่ากันก่อนนะ รอด้วยนะ ไปแล้วจ้า ทำเป็นแจ้งแต่จริงๆอีนี่แอบดัน หุหุ อย่าบอกใครนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
เค้าหวานกันแล้ว~ บรรยากาศก็แสนเป็นใจ :-[
แต่น่าเสียดายที่ต้องแยกจาก :o12: เหมือนคู่รักเลยเนาะ
ว่าแต่ตำรวจสองคนนั้นเป็นใครกัน หนึ่งในนั้นจะใช่สิบหรือเปล่า
ถ้าใช่ก็เบาใจไปเปลาะอย่างน้อยก็ยังพอมีทางช่วยล่ะ
ขอให้ทุกคนปลอดภัย และหนูได้กลับบ้านไปหาพ่อนกที่แสนคิดถึง
รอติดตามและตามติดชีวิตของทั้งสามคน เฮีย รันและเบียร์นะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ด
-
กำลังหวานซึ้งตรึงใจ (?) แต่เสียงสุดท้ายทำเอาสะดุ้ง o22
แต่ต้องรอไปก่อนถึงจะรู้ว่าเสียงนั้นเป็นใคร รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
เขาหวานกันแล้ว>o< ขอให้คนที่เจอคืออดีตของเบียร์ เพี้ยง (/\)
-
ค้างมาก..ก....ก...ค่า.. :a5:
-
ชอบมาก บรรยากาศเป็นใจทุกอย่างแต่แม่งงง ทำไมตอนท้าย ตำรวจมาขัดจังหวะ จังว่ะ :ling2:
แม่งโครตเซ้งกำลังเขิลลลลล น้ำตาท่วมจอออ งื้ออออออออออออออออออออ ทีนี้จะทำยังไงดีง๊าาาาาาาาาาาา :katai1:
............ มาต่อเร่วๆนะค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา :hao7:
-
เพิ่งตามมาอ่านสนุกมาก ๆๆ ค่ะ หนูน่ารักที่สุด แอบขำที่ไม่ชอบให้ใครเรียกหนู ต้องเรียก ไอ้หนู ลุ้นสุด ๆๆ อยากให้พระเอกและผองเพื่อนหนูรอดแล้วไปสู้คดี ค่ะ จะได้ออกมาอยู่กับหนูแบบไม่ต้องหลบ ซ่อน ๆๆ รออ่านตอนต่อไป
ฉากสวีทแทบไม่มีหนีตล๊อด ๆๆ งานนี้คงไม่ได้แต่งงานแล้วละมั้ง
-
เอาล่ะเหวยยๆๆๆ อมยิ้มอ่านเลย ตอนนี้ >///////<
-
อ๊ากกกกกกกกกกกอยากรู้ใครมา???????มันค้างงงงงงง งือออออ
-
ใครส่งเสียงน่ะ?
สารวัต? คุณสิบ? นายใหญ่? หรือหัวใจของน้องหนู 5555555555555555555555555555555555555
รอตอนต่อไปค่ะ
สนุกๆ เราชอบ ^^
-
>>ป.10<<
“โชคดีนะ”ผมพูดเบาๆ กับคนตรงหน้าที่ยังไม่เดินไปสักที มันหยุดก่อนจะคว้ามือผมไปกุมแน่น
“อืม”มันรับคำสบตาชั่วครู่แล้วออกเดินมือเราค่อยๆหลุดจากกันเหมือนภาพสโลว์โมชั่นในหนัง มันกำลังจะไปแล้ว
ถ้า
ไม่มี
เสียง
นี้
“หยุดอยู่ตรงนั้น”
ผมมองคนที่สั่งยกปืนขึ้นจ่อเล็งไปทางพวกนั้นที่ชะงักแต่ไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด ข้างหน้าก็มีอีกคนดักเอาไว้ ผมทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะบนอะไรดี ทำไมต้องให้กูลำบากใจตอนนี้ด้วยวะ
นั่นเป็นเหตุการณ์ตอนที่แล้วผมย้อนให้นิดๆ เผื่อลืม เข้าเหตุการณ์ปัจจุบันดีกว่า ว่าจะเป็นยังไง ผมมองหน้าไอ้คนที่กำลังจะไปอยู่แล้ว ไม่ได้มองเพื่อปรึกษามันว่าจะเอายังไง แต่สื่อให้รู้ว่า มึงจะทำไงต่อ ต่างกันตรงไหนวะ และพวกมึงช่วยตื่นเต้นเพื่อเป็นการให้กำลังใจเจ้าหน้าที่เขาสักหน่อยสิ อุตส่าห์มาขัดขวางได้ทัน ไม่มีอารมณ์ร่วมเอาซะเลยยืนนิ่งเป็นหลักกิโลที่ปักตามข้างทาง
“ทิ้งอาวุธ และชูมือขึ้น”คนดักหน้าผมกับไอ้เฮียเป็นคนพูด เขาไม่ได้สวมเครื่องแบบ แต่แค่สกรีนบนแจ็คเก็ตก็บอกแล้วว่าเป็นใคร ‘POLICE’ ที่ไม่ใช่เครือเดียวกับโพลาลิสแน่นอน อาวุธในมือไอ้เฮียไม่มี แต่ไอ้สองคนมี และไม่มีทีท่าจะทำตามที่บอกด้วยยังถือเล็งใส่อีกฝ่ายที่เล็งเหมือนกัน
“ส่งตัวประกันและมอบตัวซะ”เสียงทุ้มสั่งการจากคนที่ยืนขวางไอ้เบียร์กับไอ้รัน อยู่ในชุดไม่ต่างกัน ไอ้เบียร์กับไอ้รันค่อยๆถอยลงมากองรวมกัน แต่ยังไม่ทำตามที่บอก
“ทำตามที่บอก เจ้าหน้าที่กำลังตามมาสมทบอีก”คนขวางหน้าผมสั่งและบอกให้รู้ว่า กูไม่ได้มาแค่สองคนนะโว้ย เดี๋ยวพวกกูตามมาอีก ยอมซะดีๆ ผมแปลความหมายคุณเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบในแบบบ้านๆเพื่อความเข้าใจง่าย ทั้งที่ไม่มีใครสงสัยและถามสักคน
“เอาไงวะ”ไอ้รันกระซิบถาม
“นิ่งไว้ก่อน”ไอ้เฮียสั่ง ผมกับมันห่างกันแค่คืบ
“เดินไปหาเขาสิ”มันหันมาพูดกับผม
“แล้วพวกมึงล่ะ”ผมก็ตอบทันทีโดยไม่นึกถึงสถานะตัวเองเลย ว่าเป็นใคร พวกมันเป็นใคร
“เรื่องของพวกกู”ไอ้เฮียพูดเรียบๆ ทำเอาผมนึกโกรธที่มันพูดใส่ แม่ง ต่างจากตอนลาจากกูเลยนะ ไอ้เฮีย ไอ้สองคนมองหน้าผมแต่มือเล็งปืนอยู่ตามเดิม ถ้าดูจากสถานการณ์เจ้าหน้าที่เสียเปรียบนะในสายตาผม
“แค่มึงได้กลับบ้านก็พอแล้ว”มันพูดต่อหลังเห็นหน้าผมงอน ไม่ใช่สิต้องไม่ใช้คำนี้ เปลี่ยนเป็น หน้าบึ้งและเสียใจนิดๆที่แม่งมองข้ามความห่วงใยของตัวประกันชั้นดีอย่างกู หาได้ที่ไหนห่วงโจรไม่ต่างจากคนในครอบครัว
“คุณหนู เดินมาเลยครับ ไม่ต้องกลัว”เรียกชื่อกูซะผู้ดีเลย ดูบอบบาง ร่างเล็ก เหมือนสาวน้อย แต่ภาพลักษณ์ต่างจากคำว่า ‘คุณหนู’โดยสิ้นเชิง ทั้งถึก บึกบึน กล้ามงามสมชาย แอบน้อยกว่าไอ้เฮียหน่อย แต่ก็เข้าเส้นเร้าอารมณ์อยู่
“เอ้อ”ผมอึกอัก ลังเล ว่าจะเอาไงดี ถ้าตามหลักความเป็นจริง ผมเดินไปก็ได้เพราะไอ้เฮียไม่ทำอะไรผมอยู่แล้ว แต่ก็ไม่รู้ทำไมว่าถึงตัดสินใจยากขนาดนี้
“มอบตัวซะ”เสียงคนที่ดักหน้าไอ้สองคนเอ่ย ฟังดูไม่เข้มเหมือนเวลาจับผู้ร้ายโดยทั่วไป ออกจะขอร้องนิดๆ สายตาพุ่งไปตรงไอ้เบียร์โดยเฉพาะ ถ้าผมตาไม่ฝาดนะ
“อยากจับก็เข้ามาจับสิวะ ไอ้ตำรวจไม่มีน้ำยา” ไอ้เบียร์พูดเสียงเยาะใส่เหมือนที่เคย ช่างกล้ามากมึง ด่าตำรวจเดี๋ยวโดนข้อหาหมิ่นประมาทเพิ่มนะโว้ย และมึงรู้จักเขาหรือไงไปดูถูกเขา เป็นกูกูไม่ยอมหรอกนะเพราะคำว่า’ไม่มีน้ำยา’มันครอบคลุมทุกๆเรื่องของผู้ชายเลยเชียว
“มึงรู้จักเหรอวะ”เสียงกระซิบจากไอ้รันที่เอาความคิดผมไปถามไอ้เบียร์
“รู้”ไอ้เบียร์ตอบแต่ตากับปืนจ้องคุณเจ้าหน้าที่คนนั้นไม่มีหลบ
“เป็นใครวะ ญาติมึงเหรอ เราก็มีทางรอดแล้วดิ”ไอ้รันถามเสียงดีใจ
“มันเป็นตำรวจ”ไอ้เบียร์ตอบตามตรงไม่มีแถว่าเป็นอย่างอื่น
“ถุย ไอ้เหี้ยเบียร์ ถ้ามึงจะตอบกูแบบนี้ ไม่ต้องตอบดีกว่า ถึงมันไม่ใส่เครื่องแบบกูก็รู้แล้วว่ามันเป็นตำรวจ เขาคงไม่ส่งเทศกิจมาจับพวกเราหรอก ห่าราก”ไอ้รันทำเสียงใส่อย่างหมั่นไส้ พอกับผมที่อยากจะขากใส่หน้ามันเหมือนกัน จะมารู้จักซื่อสัตย์อะไรตอนนี้ ตอนดีๆไม่เป็นจะได้ไม่ติดคุก
“และกูตัวคนเดียว ไม่มีญาติ ถึงใช่กูก็ไม่นับ”ไอ้เบียร์ไม่เล่นด้วยพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนโกรธแค้นคนตรงหน้า ทำเอาไอ้รันอึ้งไปนิด ผมว่าไอ้รันมันต้องคิดเหมือนผมแน่ๆ
“มอบตัวซะ เจ้าหน้าที่ใกล้มาถึงแล้ว”เจ้าหน้าที่คนนั้นยังเกลี้ยกล่อมต่อ ไม่สนใจคำพูดมัน
“ไอ้เฮีย”ไอ้รันเปลี่ยนทิศมาหาไอ้เฮียที่ยังนิ่งอยู่ ผมก็ยืนฟังเพลินเลยไม่ใช่อะไร ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดีเลยทำให้ก้าวขาไม่ออกไปด้วย ถ้าผมเดินไปรอดอยู่แล้ว แต่พวกมันจะโดนวิสามัญหรือเปล่าถ้าขัดขืนเจ้าหน้าที่
“ไปด้วยกัน”ผมพูดและฉุดมือไอ้เฮียให้เข้าไปมอบตัวพร้อมกัน เหมือนกูเป็นพวกมึงเลยนะ ผมไม่อยากให้มีคนตายอีกแล้วที่ผ่านมายังติดตาไม่หาย ถึงไอ้พวกนั้นจะเป็นคนชั่วผมก็สวดมนต์แผ่เมตตาให้มันทุกครั้งที่หลับตา กลับไปจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้มันอีกทีจะได้ไม่ติดค้างกัน ผมแค้นนะแต่พอเห็นมันได้รับกรรมไปแล้วก็อโหสิให้
“มึงไปสิ”มันไม่ยอมแกะมือและดันผมออก เจ้าหน้าที่ตรงหน้าที่อยู่ห่างพอสมควรขมวดคิ้วคงสงสัยทำไมผมฉุดมือโจร แทนที่โจรจะจับผมเป็นตัวประกันต่อรองเจ้าหน้าที่เหมือนที่เคยเห็นมา
“เขาจะฆ่ามึงกับพวกมันนะ ถ้าไม่มอบตัว มึงจะสู้ตายหรือไง มอบตัวเถอะเผื่อมีทางรอด”ผมต่อรองกับมันอีก เจ้าหน้าที่ก็สาวเท้าเข้ามาเรื่อยๆ
“เขาไม่ฆ่าพวกกูหรอก เชื่อสิ”ไอ้เฮียพูดอย่างมั่นใจ ผลักผมไม่แรงนักส่งให้
“มอบตัวและสู้คดี เชื่อกูสักครั้ง ถึงจะไม่ได้เป็นอะไรกันก็เถอะ นะ”ผมพูดเสียงเรียบเกลี้ยกล่อมมันอีก แต่แอบเบาหวิวในตอนท้าย ใช่ ไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ร่วมเป็นร่วมตายกันมากูก็รู้สึกห่วงมึงไม่น้อยกว่าคนที่กูรู้จักหรอกนะ
“...........”ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ที่เอิ้น
“มึงดื้อจังวะ เรียนมากไปเหรอคิดเยอะนัก หา ไอ้ดอกเตอร์โจร”ผมเริ่มหงุดหงิด เรียกแม่งอย่างนี้แหละ โจร ตรงตัว ไม่ใช่ โจนส์ หรือ โจนาธาน แบบฝรั่ง
“มึงไปซะ”มันไม่ฟังผลักผมอย่างแรงเลยคราวนี้
“อุก”ผมไม่ทันตั้งตัวหงายหลังใส่พื้น ดูมันตกใจและถลาเข้ามาหาผมทันทีที่รู้ว่าทำผมเจ็บและจุก
“ไอ้เหี้ยยยยย ถีบกูซะกระเด็นเลยนะมึง”ผมด่ามันให้ฟังดูเว่อ ก่อนจะได้ยินเสียงปืนดังกริ๊ก เจ้าหน้าที่เดินมาเอาปืนจะจ่อมัน ผมตัดสินใจทำตามข้างในที่สั่งทันที ลุกและเซไปหามันที่รอรับอยู่แล้ว
“กูไม่ได้ตั้งใจ เจ็บหรือเปล่า”มันไม่ได้สนใจเจ้าหน้าที่ที่ค่อยๆคืบแต่ไม่คลานถือปืนเข้ามาเกือบจะถึงตัวแล้วแต่ต้องหยุดเมื่อเห็นมันจับผมอยู่ นั่นแหละให้เขาเข้าใจว่ามันใช้ผมเป็นตัวประกันไม่ใช่ผลักไสไล่ส่ง
“จับกูสิ”ผมกระซิบบอกมันที่ทำหน้างงๆ ไอ้สองคนหันมาหา เป็นจังหวะที่เจ้าหน้าที่ตรงหน้าไอ้สองคนเข้ามากระชากไอ้เบียร์ไปอยู่ในวงแขนอย่างเร็วและแรง
“ไอ้สัด ปล่อยกูเดี๋ยวนี้”ไอ้เบียร์ด่ากระทืบตีน ศอกกระทุ้งท้อง ไม่โดนสักนิดเขาหลบอย่างรู้ทัน คุณตำรวจนั่นสูงใหญ่กว่ามันมาก ไอ้เบียร์มันก็สูงร่วมๆร้อยแปดสิบกว่าได้มั้งแต่ไม่รู้กว่าเท่าไร แต่พอเทียบกับคุณตำรวจดูมันเล็กไปถนัดตา ไอ้รันมองซ้ายมองขวาประมาณว่ากูจะเอาไงดี
“จับได้สักที”เสียงคุณตำรวจพูดใส่ไอ้เบียร์ที่ยังดิ้นไม่หลุด กระตุกยิ้มนิดๆ
“เก่งจริง มึงตัวต่อตัวสิวะ ไอ้ตำรวจลอบกัด”มันก็ด่าเขากลับอย่างไม่ลดละ
“ได้เจอแน่ ตัวต่อตัว”คุณตำรวจรับคำท้ายักคิ้วใส่ มันจะหัวโขกแต่เขารู้ทันดันเอาไว้
“มึงแน่ใจ”ไอ้เฮียไม่สนใจไอ้คู่นั้น ถามผมที่อยู่ในอ้อมแขนมันเรียบร้อยแล้ว แบบเดียวกับไอ้เบียร์เปี๊ยบ เหลือไอ้รันที่ยังไม่มีวงแขนมาโอบรัดรอบคอ ผมจะช่วยถีบมันไปให้คุณเจ้าหน้าที่ตรงหน้าดีไหมหนอ จะได้ครบคู่ไม่โดดเดี่ยว
“กูจะช่วยถึงที่สุด ทีนี้ก็แล้วแต่ว่าพวกมึงจะรอดไหม พูดดีๆไม่ยอมฟัง”ผมยืนยันคำเดิม ถ้ามันอยากจะหนีก็หนีไป อย่างมากมันก็คงลากผมกลับเข้าป่าพอทิ้งห่างเจ้าหน้าที่ก็คงปล่อยพากันหนีตามเดิม
“ส่งตัวประกันให้เรา ยังไงก็หนีไม่รอด คนของนายถูกจับแล้ว”คุณตำรวจที่หายงงหยุดชะงักไปพัก นึกได้ทำเสียงเข้มตามเดิม เขาคงคิดว่าไอ้เฮียดึงผมเป็นตัวประกันหารู้ไม่ว่ากูสมยอม แค่ครั้งเดียวเท่านั้น
“ส่งคนของผมมาก่อน”ไอ้เฮียต่อรองอย่างสุภาพผิดวิสัยโจรทั่วไป ไอ้เบียร์ยกยิ้มเมื่อได้ยิน ไอ้รันหันหลังชนกับไอ้เฮียที่ตอนนี้มีปืนอยู่ในมือแล้วไอ้เบียร์ทำหล่นตอนโดนจับ ไอ้รันเก็บส่งให้ไอ้เฮียแทน แต่มันไม่ได้เอาจ่อหัวผมเล็งไปข้างหน้า
“มึงอย่ายิงเขานะ”ผมกระซิบใส่มัน เป็นการเตือนไม่ให้ก่อคดีเพิ่มมากไปกว่านี้
“ญาติมึงเหรอ”เอาคำถามไอ้รันมาถามกูอีก
“ก็เหมือนมึงนั่นแหละ ญาติกูไหมล่ะ กวนตีนจริง”ผมพูดกับมันตามองคุณตำรวจที่พยายามเงี่ยหูฟัง เรียกอย่างนี้ดีกว่า เจ้าหน้าที่ยาวไป
“ไม่เหมือนและไม่ใช่”มันก็เถียงกลับ
“มันใช่เวลาที่จะมาเถียงกันไหม จิ๊”ผมว่ามันและจิ๊ปากอย่างขัดใจในคำตอบ
“ฉันขอยื่นคำขาด ส่งตัวประกันและมอบตัวซะ พวกนายยังมีโอกาสที่จะรอดไปสู้คดีได้ อุก อยู่เฉยๆ สิ”คุณตำรวจที่รัดไอ้เบียร์เริ่มเอาจริงแต่ตอนท้ายกัดฟันนิดๆเพราะโดนไอ้เบียร์กระทุ้ง เลยเปลี่ยนจากคอมารัดกลางตัวรวบแขนมันไปด้วย อืม บรรยากาศแปลกๆไม่เหมือนตำรวจจับผู้ร้ายทั่วไป
“เอามาแลกกัน”ไอ้เฮียพูดยื่นคำขาดให้บ้าง เหมือนเด็กแลกของเล่นมากกว่าแลกตัวประกัน ฝ่ายนั้นอึ้งไปบ้าง
“ว่ายังไง คุณตำรวจ”มันพูดอีกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ตกลง
“ก็ได้”สุดท้ายก็ทำตาม ผมดีใจนะที่มันจะจบแบบนี้ แต่ถ้าตอนแลกกันเกิดมีการตุกติกล่ะ แบบตำรวจใช้ความไวยิงพวกมัน เฮ้ยทำไมผมถึงคิดว่าตำรวจจะเป็นฝ่ายตุกติกวะ ถ้าเขาทำอย่างนั้นมันก็ดีแล้วนิตามหลักความจริง
“ไม่ใช่ที่นี่”ไอ้เฮียพูดต่อทำเอาชะงัก ผมเหลือบตามองมัน
“อะไรอีกล่ะ”คุณตำรวจหน้าคมพูดแต่มือยังรัดไอ้เบียร์แน่น
“ตามผมมา แค่คุณเท่านั้น”ไอ้เฮียเป็นฝ่ายที่สั่ง
“ไม่ได้นะครับ ผู้กอง”เสียงอีกฝ่ายรั้งเอาไว้
“ไม่เป็นไร”เขาบอกตำรวจที่ท้วง ก่อนจะพูดต่อ
“แล้วลูกน้องนายอีกคนล่ะ”ผู้กองพยักหน้าไปทางไอ้รันที่ท่าไหนก็ท่านั้น มือไม่มีตก
“ผมเอาไปด้วย คงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”ไอ้เฮียตอบและถามกลับ
“เฮ้ย ได้ไงวะ อย่างนี้ผู้กองก็เสียเปรียบสิ ไม่ได้นะครับ”ลูกน้องท้วงทันที
“ไม่เสียเปรียบหรอกครับ ถ้าอยากได้ตัวประกันคืน”ไอ้เฮียตอบแทนเสร็จสรรพ มึงลืมตัวหรือเปล่าว่ามึงเป็นหัวหน้าไอ้พวกนี้ไม่ใช่หัวหน้าเขา ลูกพี่เขายังไม่พูดอะไรเลย
“ตกลง แต่พวกนายต้องทิ้งปืนให้ลูกน้องฉัน”คุณตำรวจยอมแต่มีข้อแม้บ้าง มันคงให้หรอกครับ เสียเปรียบเห็นๆ
“ได้”ผมขอคืนคำอย่างฉับไว ไอ้เฮียยอมทำตาม พยักหน้าให้ไอ้รันโยนปืนให้เขาไป
“ขี้โกงนี่หว่า”ตำรวจคนนั้นเก็บปืนและยกขึ้นจ่อทันทีเมื่อเห็นไอ้เฮียยกมีดขึ้นมาแทน ไอ้รันส่งให้หลังจากโยนปืนไปให้
“ขี้โกงอะไรคุณตำรวจ พูดเองไม่ใช่เหรอให้ส่งปืนไม่ใช่ส่งมีดสักหน่อย ครึครึ”ไอ้รันพูดขำๆ กูอึ้งแดกไม่คิดมึงจะมามุกนี้ ไอ้เบียร์กลั้นหัวเราะก่อนจะหน้าบึ้งตามเดิม
“ผมมีแค่มีดกับตัวประกัน ผู้กองก็มีตัวประกันแต่เหนือกว่ามีปืน คงไม่เสียเปรียบแล้วใช่ไหม”ไอ้เฮียอธิบายถึงความได้เปรียบเสียเปรียบให้ฟัง
“ฮึฮึ เงิบสิมึง”ไอ้เบียร์เยาะใส่
“ปากดี”คุณตำรวจพูดแค่นั้น ฟังน่าหมั่นไส้มันมากกว่าจะโกรธจริงจัง
“ตามมา”ไอ้เฮียพูดและลากผมเดินเข้าป่าไปทางเดิม คุณตำรวจก็ลากไอ้เบียร์ตามมาบ้าง
“รออยู่นี่นะครับ เป็นเด็กดีล่ะเดี๋ยวผู้ปกครองกลับมารับ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้รันยักคิ้วหัวเราะใส่กวนๆ ก่อนเดินแกมวิ่งตามไอ้เฮียติดๆ สัด เดี๋ยวเขาก็ยิงมึงหรอก ดูคุณตำรวจจะหัวเสียไม่น้อย
“ไอ้ ไอ้โจรห้าร้อยมงกุฎ”เสียงด่าตามหลังอย่างเหลืออด แต่ตาผมเหลือบไปเห็นเจ้าหน้าที่ตามสมทบเกือบสิบนาย
“มึงไม่รอดแน่ เขายกมาหมดโรงพักรวมสาขาข้างเคียงด้วยล่ะมั้ง กูว่า มึงดูสิ”ผมบอกไอ้เฮียให้ดูเจ้าหน้าที่ที่กระจายกำลัง แล้วผมจะบอกมันทำไมวะ ซึมซับความเป็นพวกมึงเข้าไปทุกที
“ไม่ดีไง เขาจะได้จับกูได้”มันกระตุกยิ้มใส่
“ดี สาธุ ขอให้ จะ”ผมพูดและยกมือท่วมหัว ทำให้มือมันไปโอบเอวข้างหนึ่ง อีกข้างถือมืดปิดปากผมไว้
“อ่อย อู เอ่ง อั๊ก ไอ่ ใอ่ เอ๋อ (ปล่อยกูเก่งนักไม่ใช่เหรอ)”เสียงผมอู้อี้พูดลอดฝ่ามือมันออกมา เสียวมีดทิ่มตากูฉิบหาย โด่มาเชียว แทนที่จะไปวางแถวๆพุง ถึงเสียบตาก็ไม่บอด
“ปล่อยแต่ห้ามแช่ง”มันต่อรอง ผมพยักหน้า
“ถุย ทำเก่ง”ผมถุยจริงๆแต่ลงพื้นเฉี่ยวตีนมันไปนิด
“กูไม่ได้ทำเก่ง แต่นึกได้ว่าปากมึงมันศักดิ์สิทธิ์”มันตอบกลับ ผมขมวดคิ้วนึกตามที่มันพูด
“ตอนไหนวะ”นึกไม่ออก
“ตอนมึงบนไง”มันเฉลยให้ฟัง ทำเอาเกือบหัวเราะแต่ต้องกลั้นไว้ เดี๋ยวคุณเจ้าหน้าที่จะนึกว่าผมมีความสุขมากที่อยู่ในอ้อมกอดโจร ต่างจากคุณตำรวจที่กอดและก็หลบมือ ตีน หัว หรืออะไรที่สามารถทำร้ายเขาได้ไปตลอดทาง ไอ้เฮียมองพร้อมกวาดตารอบๆไปด้วย ไอ้รันมันหลบไปดูอีกทาง ก่อนไปไอ้เฮียบอกว่า อย่าต่อสู้ถ้าถูกจับได้ก็ต้องตามนั้น ไอ้รันพยักหน้ามันเชื่อไอ้เฮียมาก ให้ทำอะไรมันไม่เคยขัดเลยสักครั้ง ไอ้เบียร์ยังมีแย้งบ้าง
“กูเปลี่ยนเป็นบนก็ได้”ผมเลิกคิ้วใส่
“ไม่ต้องเลย”มันพูดแต่มองรอบๆตามเดิม
“กูบนในใจมึงก็ไม่รู้แล้ว ฮึฮึ”ผมพูดใส่อย่างเป็นต่อ หมดเรื่องจะคุยคุ้ยเรื่องไร้สาระมาเถียงกันแทน มันเหลือบตามองไม่พูดอีก คุณตำรวจหันมามอง หน้าเต็มไปด้วยเหงื่อพอกับไอ้เบียร์สงสัยจะสีกันมากไปหน่อย
“มึงว่าแปลกๆไหม”ผมเอนตัวพูดกระซิบไอ้เฮียที่เงียบไป
“ไม่”มันตอบทันทีเป็นการเอาคืนที่โดนย้อน
“จวย แล้วกูจะเล่าต่อยังไงล่ะ ตอบอย่างนี้”มึงผิดสังเกตหรือสงสัยเหมือนกูบ้าง ไอ้เฮีย
“แปลกตรงไหน ตำรวจจับผู้ร้าย ผู้ร้ายจับตัวประกัน มันก็ถูกแล้ว”มันยังมีหน้าถามและอธิบายให้ผมฟัง
“อันนั้นกูรู้ แต่ไอ้ที่แปลกของกู คือ เหมือนคุณตำรวจกับไอ้เบียร์เขารู้จักกันมาก่อน ไม่ใช่เหมือนมึงที่ตีซี้กู”ผมพยักหน้าก่อนจะเป็นฝ่ายอธิบายให้มันฟังบ้างและดักคอมันไว้ด้วยเลย
“มึงยังตีเสมอกูเลย”มันย้อนผมอีก
“แหม คุณชาย แค่จบดอกเตอร์ทำเป็นแบ่งชนชั้น แล้วเป็นไงการศึกษาช่วยมึงได้ไหม พูดเองนะโว้ย”ผมอดหมั่นไส้จนต้องเอาคำพูดมันมาย้อนใส่ มันยักไหล่นิดๆ ตามองรอบตัวตามเดิม มันเป็นคนช่างสังเกตเรื่องที่เป็นเรื่องมาก หูตาไวเหมือนทหาร ตำรวจ หรือหน่วย(ยั่ว)สวาท ที่ได้รับการฝึกมาอย่างดี ถ้าเปรียบอย่างโอเว่อก็คล้ายเจมส์บอนด์เลยล่ะ
“สรุปแปลกใช่ไหม”ผมถามย้ำมันอีก แปลกตามกูทีเถอะ
“อืม”ในที่สุดก็ตอบรับถึงจะสั้นๆ
ติ่งนิดๆ
-
“ไกลพอหรือยัง”เขาตะโกนถาม ขัดจังหวะการคุยของพวกผม
“ถ้าลูกน้องผู้กองไม่ตามติดมันก็คงจะพอ”ไอ้เฮียพูดอย่างรู้ว่าโดนตาม
“มอบตัวเถอะ ยังไงพวกนายก็ไม่รอดอยู่ดี”ผู้กองพูดอย่างหวังดี
“ในเมื่อไม่รอด ก็หนีดีกว่า เผื่อจะรอดจากตำรวจเลวๆ”ไอ้เบียร์เอ่ยออกมาหันไปเน้นใส่หน้าผู้กองเต็มๆ
“มันก็เป็นบางคน และที่ดูเลวในสายตาบางคน เพราะมันเป็นหน้าที่”ผู้กองพูดใส่บ้างด้วยน้ำเสียงเรียบๆไม่ได้เน้นเขี้ยวเน้นฟันเหมือนมัน แต่ทำเอามันหันกลับมาเบะปาก
“ส่งคนของผมมา”ไอ้เฮียพยักหน้าให้ส่งไอ้เบียร์ให้
“นับหนึ่งถึงสามปล่อยพร้อมกันคนล่ะครึ่งทาง”คุณตำรวจต่อรอง
“ได้ เริ่มเลย”ไอ้เฮียยอมรับ ก่อนจะเริ่ม
“หนึ่ง”
“สอง”
“สะ”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ยังไม่จบนับสาม ไม่รู้ใครแม่งเชิดสิงโตชุดใหญ่เข้ามาในป่า ทั้งไอ้เฮีย ทั้งคุณตำรวจกระโดดตะครุบ พวกผมทันที ผิดคาดล่ะคุณเอ้ย แทนที่ตำรวจจะตะครุบผมที่เป็นตัวประกัน ไอ้เฮียเอาลูกน้อง กลับกันหมด พวกเรากลิ้งกันไปคนละทิศล่ะทาง
“มึงขี้โกง”เสียงไอ้เบียร์แหวกอากาศออกมา แสดงว่าไม่ไกลเท่าไร ไอ้เฮียยังเอาตัวบังผมพร้อมกดหัวให้หมอบไว้
“ขี้โกงอะไร”เสียงคุณตำรวจแหวกมามั่ง
“พวกมึงยิงกราดกะฆ่าพวกกูใช่ไหม”ไอ้เบียร์ถามคาดคั้นน้ำเสียงบอกให้รู้ว่าโกรธมาก ถ้าเป็นแม่ผมจะใช้คำว่ากริ้วมากเลยนะ เวลาพ่อขัดใจ
“มันใช่ที่ไหนเล่า”คุณตำรวจก็แย้งกลับ
“ไม่ใช่พวกมึงแล้วจะใคร กูมีกันแค่สามคนเท่านั้น มึงอย่ามาโกหกซะให้ยาก”ไอ้เบียร์ยังไม่ยอมเชื่อ ยัดเยียดเหตุให้เขาต่อ
“พี่ไม่เคยโกหกเบียร์”สรรพนามเปลี่ยนไปแล้ว
“กูไม่เคยมีพี่อย่างมึง”ไอ้เบียร์เสียงโกรธมากกว่าเดิมแต่แฝงความเจ็บปวดเอาไว้ด้วย
“ไม่ใช่พี่จริงๆ แต่พี่เป็น ผะ โอ๊ะ”คุณตำรวจจะพูดอะไรต่อ แต่ร้องออกมาเหมือนโดนบางอย่างอุดปาก คงไม่ใช่ตีนไอ้เบียร์หรอกมั้ง
“มึงหุบปาก ไม่ว่าฐานะอะไรกูกับมึงก็ไม่เคยเป็น จำไว้”ไอ้เบียร์ยังเกรี้ยวกราดต่อ
“นั่นไง กูว่าแล้วว่าต้องรู้จักกัน เป็นไงไม่เชื่อกู”ผมพูดด้วยสีหน้ามาดมั่นว่าไอ้ที่กูสันนิษฐานมันถูก ชะโงกหัวรอดออกจากแขนมาบอกไอ้เฮีย
“กูพูดตอนไหนว่าไม่เชื่อ มึงแค่ถามว่าแปลกไหม”มันกดหัวผมลงต่อ เมื่อกระสุนไม่ทราบจำนวนมาตกใกล้ๆ ก่อนจะเงี่ยหูฟังต่อว่าเขาจะคุยอะไรกันอีก แทนที่จะห่วงตัวเองว่ากระสุนจะหล่นใส่กระบาลตอนไหน แม่งกราดมาเป็นชุด เสียง ปังงงงง ปังงงงงงงง ยังดังไม่หยุดเลย พวกไหนอีกวะตามมาสบทบ ไอ้พวกลักลอบไม่น่าจะใช่มันไม่น่าจะหาเรื่องเอาตัวมาเสี่ยง
“กลับไปกับพี่”เสียงคุณตำรวจพูดกับมันอย่างใจเย็น
“กูไม่กลับ”ถ้ายอมคงไม่ใช่ไอ้เบียร์
“เบียร์ พี่ขอร้อง มอบตัวซะ พี่จะช่วย”คุณตำรวจเกลี้ยกล่อมอยู่ ผมเห็นพวกเขาแล้วอยู่ห่างผมนิดเดียว มิน่ากูทั้งฟังทั้งเห็นภาพอย่างกับระบบเซอร์ราวด์รอบทิศทาง จะดีมากถ้าไม่มีห่ากระสุนสาดรวมมาด้วย เฮ้ย ไอ้รันล่ะ
“ช่วยเอากูเข้าคุกข้อหาหนักกว่าเดิมน่ะเหรอ เหมือนที่มึงเคย อุบ”ไอ้เบียร์พูดเสียงติดเยาะ กำลังจะเคลียร์แต่คุณตำรวจกดมันหลบลูกกระสุนซะก่อน
“มันเป็นหน้าที่ เบียร์เข้าใจบ้างสิ ฟังกันหน่อย พี่ไม่ได้อยากทำแบบนั้น”คุณตำรวจผงกหัวขึ้นมาได้พูดใส่ด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดปนขอร้อง โอ้โห นี่กูบรรยายเหมือนถอดวิญญาณไปนั่งฟังเลย บรรยายลึกซึ้งถึงจิตใจคนสองคนที่น่าจะมีอดีตไม่ดีเท่าไรเผลอๆเข้าขั้นสาหัส
“แต่มึงก็ทำ”เสียงไอ้เบียร์เบาลง ก่อนจะได้ประติดประต่อเรื่องราวกัน
“เฮ้ย ใครเป็นโจรออกมาโว้ย พวกกูมาช่วยแล้ว”เสียงเรียกพร้อมยิงปืนไปด้วยประกาศเรียกผู้ดำรงตำแหน่งโจรให้ออกไปทั้งที่มึงยิงไม่หยุด
“ฮึ ใช่ตำรวจไหมล่ะ”เสียงคุณตำรวจพูดเสียงขึ้นจมูกกึ่งประชดนิดๆเมื่อรู้ว่าเป็นฝ่ายไหน
“ตำรวจในคราบโจรไง”ไอ้เบียร์ก็เถียงไม่เลิก
“เบียร์”เริ่มเสียงดัง
“สัด”เอ้อ อันนี้ผมไม่โง่และซื่อแน่นอนที่จะคิดว่าเป็นชื่อของคุณตำรวจ โอเค ผมอาจจะเคยเข้าใจผิดเรื่องชื่อไอ้เฮียมาแล้ว แต่คราวนี้ไม่ใช่ คนเหี้ยอะไรจะชื่อสัตว์ ไม่น่ามี และแนะนำว่าอย่าตั้งชื่อลูกหลานว่า ซื่อสัตย์ เป็นเด็ดขาดให้คำแปลดีเลิศแค่ไหนถ้าออกเสียงคำหลังก็ไม่ต่างกัน
“เร็วๆสิโว้ย ขอเสียงด้วยอยู่ตรงไหน”ไอ้คนยิงยังตะโกนเรียกไม่เลิก ผมอยากจะเห็นหน้ามันจริงๆ ว่าแดกโทรโข่งเข้าไปหรือไงเสียงดังสนั่นไปหมดและสงสัยก่อนติดคุกมึงคงเป็นนักร้องถึงได้ขอเสียง
“ไอ้เฮีย”เสียงเรียกจากข้างหลัง ไอ้รันนี่เอง ผมยิ้มกว้างที่เห็นมันวิ่งปนคลานมา
“พวกไหน”ไอ้เฮียถามไอ้รันที่ยังกระหืดกระหอบ
“นายส่งคนมาช่วย รออยู่ทางโน้น ไปเถอะ ไอ้เบียร์ล่ะ”ไอ้รันรายงานบอกว่าเป็นพวกไหน แม่นแล้วพวกโจรบุกมา
“อยู่กับตำรวจ”ไอ้เฮียบอกพร้อมพยักหน้าไปทางนั้น
“เอาไงดีวะ ทิ้งมันไว้ก่อนดีไหมแล้วค่อยหาทางช่วยทีหลัง ปล่อยไอ้หนูไว้ด้วยเลย”ไอ้รันถามพร้อมออกความเห็น ไอ้เฮียหันมามองผมที่ยังนอนอยู่ในแขนมัน นึกไม่ออกใช่ไหมครับว่าท่าไหน มันทับผมเพื่อเอาตัวบังกระสุนให้ ผมก็กอดหลังมันเอาไว้ พอเสียงกระสุนเบาลงมันก็พลิกไปตะแคงข้างแต่ยังกอดผมอยู่ ตั้งแต่ฟังไอ้เบียร์กับคุณตำรวจท้าวความหลังจนไอ้รันวิ่งมาก็ยังอยู่ในท่านี้ไม่มีเปลี่ยน
“ไม่ได้ ถ้ามันเข้าไปต้องถูกสอบสวนและโดนสั่งเก็บแน่”ไอ้เฮียไม่เห็นด้วย ไอ้รันพยักหน้าและรอฟัง ก่อนไอ้เฮียจะลุกขึ้นดึงผมมาด้วย พยักหน้าให้ไอ้รันตามมา หมอบคลานไปตรงจุดที่ไอ้เบียร์อยู่
“มึงไม่ต้องกอดกู เหี้ย ปล่อย”เสียงไอ้เบียร์ยังไม่เลิกด่า
“ไม่กอดก็หนีอีก ยังไงพี่ก็ต้องเอาเบียร์กลับไปให้ได้”คุณตำรวจก็ไม่ยอมยังรัดไม่ปล่อย ให้นึกถึงควายหรือฮิปโปก็ได้ที่กำลังเริงร่ากอดรัดกันในปลัก ฮ่าๆๆๆๆ กูขี้เกียจคิดให้มันดูดี
“รออยู่นี่”ไอ้เฮียบอกและส่งผมให้ไอ้รันดูต่อ ส่วนมันก็ค่อยๆลอบเข้าไปข้างหลัง ไม่นะ มึงอย่าฆ่าเขา
“อย่า ระ”ผมร้องจะบอก ไอ้รันอุดปากเอาไว้
“มันไม่ฆ่าหรอก”ไอ้รันบอกผม พอดีกับที่คุณตำรวจหันมา ปึก ผลัวะ ภาพที่ผมเห็นไอ้เฮียเอาสันมือซัดตรงท้ายทอย ไอ้เบียร์ซ้ำปลายคางอีกทีจนน็อกไป
“เหี้ยเอ้ย กอดซะกูเมื่อยไปหมด”ไอ้เบียร์หลุดมาได้บ่นอุบ เงื้อมือจะซ้ำแต่ก็ละลงพร้อมสีหน้าที่กลั้นไว้
“มึงอยู่กับเขานะ พวกกูไปแล้ว”ไอ้เฮียบอกผมหลังไอ้รันพามาส่งไว้ข้างคุณตำรวจที่สลบอยู่
“อืม”ผมพยักหน้าทันที ก่อนจะมองคุณตำรวจเอื้อมมือจะไปจับ แต่เหมือนเจ็บหลังเหมือนอะไรทิ่มแทงเสียดสี หันไปก็เจอไอ้เฮียกับไอ้เบียร์จ้องเขม็ง สายตาเหมือนแม่กูจ้องพ่อกูตอนไปรำวงกับสาวๆ สงสัยจะหวงพี่ กูเข้าใจ แต่ไอ้เฮียมึงจ้องทำไม
“จ้องทำห่าอะไรกัน ไม่รีบไปล่ะ เดี๋ยวเขาก็ฟื้นขึ้นมาหรอก กูแค่ดูเฉยๆ ไม่ได้คิดจะปลุก ดูแล้วถ้าจะนาน”ผมเลยพูดเรียกสติพวกมันให้กลับคืน ดูเหมือนมันจะสะดุ้งนิดๆ
“กะ กูไม่ได้ว่าอะไรนิ นึกว่ามึงจะปลุกมันซะอีก”ไอ้เบียร์พูดตะกุกตะกักก่อนจะไหลตามคำพูดผม แถนะมึง นี่ถ้าเป็นเพื่อนกูจะคั้นให้ซีดเลยมึงโทษฐานมีความลับ
“ดูเฉยๆพอ”ไอ้เฮียพูดมามั่ง
“เออ ลีลาทีนี้มึงไม่ต้องไปพอดี”ผมรับคำเหน็บนิดๆ แต่ใจเต้นรัวไปหมดเมื่อคิดว่าคราวนี้มันต้องไปจริงๆแล้ว
“เฮ้ย พวกมึงอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า”เสียงไอ้คนเดิมถามแต่เหมือนจะมาหลายคนอาวุธครบมืออยู่
“นอนลงไป”เสียงไอ้เฮียบอก ผมทำตามทันที มันยิงขึ้นฟ้าสามนัดซ้อน ถ้าคิดไม่ผิดมันคงยิงหลอกพวกมันเองประมาณว่าฆ่าผมกับคุณตำรวจแล้ว
“มึงตายแล้ว”มันพูดใส่เมื่อเห็นผมนอนตะแคงเอามือหนุนหัวหลับตาพริ้มยิ้มนิดๆ
“กูลืม มึงบอกนอนกูก็นอน”ผมบอกและแก้ไขท่านอนใหม่ มันส่ายหน้าอมยิ้ม ไอ้สองคนขำ
“กูไปแล้วนะ”ไอ้เฮียลาอีกครั้ง
“กูตายแล้ว”ผมบอกมันเสียงหัวเราะแต่สั่น
“มึงต้องไม่พูดสิ”มันพูดอีก
“กูเพิ่งตาย วิญญาณเลยรับรู้ได้ไง”ผมพูดอีกแต่หลับตาปี๋ ก่อนจะได้ยินเสียงเดินห่างออกไป ออกไป ฮึก ฮึก เสียงใครสะอื้น เสียงหัวใจใครเต้นแรง เสียงใครพูดคุย
“ฮึก ฮึก ลาก่อน โชคดี”เสียงใครกัน
/
/
/
Part Hear
“นึกว่าจะไม่ได้เจอพวกมึงซะแล้ว”
“มาช้าจังวะ”
“โห กว่าจะรู้พวกมึงอยู่ที่ไหน “
“ดีนะ นายมีเส้นสายเลยรู้พวกมึงกลบอยู่แถวไหน”
เสียงพูดคุยไม่ได้เข้าโสตประสาทผมเลย ใจนึกห่วงไอ้คนนอนตายว่าป่านนี้มันจะเป็นยังไง ตำรวจนั่นฟื้นหรือยัง น่าจะยังเพราะพวกผมหลุดจากป่าฟากโน้นมาได้ชั่วครู่ ตำรวจตามมาเป็นโขยงมีการยิงปะทะกัน ฝ่ายผมตายไปสอง ที่จริงพวกมันไม่ตายหรอกแต่ถูกเก็บด้วยฝ่ายเดียวกัน ไม่มีเวลาช่วยมันปล่อยไว้ตำรวจจับได้ก็โดนสาวไส้ ฝ่ายตำรวจก็บาดเจ็บสาหัสอยู่ เพราะมันใช้อาวุธสงครามทั้งนั้น
“คนอื่นล่ะ เป็นไงบ้าง”เสียงไอ้รันที่ไม่ได้มีอะไรค้างคาในใจเหมือนผมกับไอ้เบียร์ที่นั่งหน้านิ่งข้างๆ ผมไม่รู้ว่ามันคุณตำรวจนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกันแต่คงจะแน่นแฟ้นอยู่ถึงทำให้มันเงียบได้
“สบายดี ป่านนี้มันเตรียมฉลองให้พวกมึงแล้วมั้ง”ไอ้คนพูดตอบด้วยน้ำเสียงสดใส
“เฮ้ย มึงสองคนเงียบจังวะ”เสียงทักทายแกมติดเยาะ เดินมาใกล้ๆ
“ไม่ใช่เรื่องของมึง”ไอ้เบียร์เป็นฝ่ายพูด
“สัด ไม่มีสำนึกอุตส่าห์มาช่วย”ไอ้คนถูกว่าด่ากลับ
“นายให้มาต่างหาก”เสียงอีกคนพูดอย่างไม่ชอบใจ
“มึงมีปัญหาอะไรกับกูวะ ไอ้ปืน”เสียงไอ้ถูกขัดถามกลับ
“มีสิ มึงฆ่าไอ้เดียวกับไอ้กล้าทำไม ห๊ะ ไอ้เข้ม”ไอ้ปืนถลาเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้เข้ม แทนที่มันจะกลัวกลับหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆๆ กูนึกว่าเรื่องอะไร แค่ฆ่าไอ้พวกไร้ประโยชน์”พูดเยาะกลับและผลักออก ไอ้เบียร์รับไว้ยื้อแขนมันที่จะเข้าไปใหม่
“มึงพูดอย่างนี้ได้ไง มันร่วมหัวจมท้ายมาด้วยกัน เมื่อกี้กูกับไอ้วุฒิเอามันมาก็ได้”ไอ้ปืนได้ฟังโมโหยิ่งขึ้น
“เสียเวลา ตำรวจตามทันพอดี กูทำเพื่อส่วนรวม”ไอ้เข้มพูดอย่างไม่ยี่หระกับชีวิตคน ผมรู้จักไอ้คนที่ตายมันเป็นเพื่อนสนิทไอ้ปืนทั้งก่อนติดและติดคุกแล้ว พวกมันโดนข้อหาค้ายาและอาวุธผิดกฎหมาย นิสัยโดยรวมใจนักเลงกล้าได้กล้าเสีย ผมไม่ได้เสียใจหรือสมน้ำหน้ากับสิ่งที่เกิดกับมันคิดว่าเป็นเรื่องของกรรมที่พวกมันเคยทำไว้กับคนอื่น แต่ไอ้ปืนมันเสียใจในฐานะเพื่อนที่ต้องมาเสียเพื่อนไปเพราะน้ำมือคนอื่น ไอ้เข้มติดคุกคดีฆ่าคนตายไม่ใช่แค่คนเดียว ฆ่ายกครอบครัว แม้แต่เด็ก ผู้หญิง คนแก่ ก็ไม่เว้นแถมข่มขืนด้วย ผมกับมันมีนายคนล่ะคนกัน ไอ้ปืนกับเพื่อนที่ตายก็ฝ่ายเดียวกับมัน แต่ก็ไม่กร่างเท่าไอ้เข้มกับพวกมันอีกสองคนที่ยืนล้อมรอบหน้ากวนตีนพอกัน
“เฮ้ย พอแล้ว”เสียงห้ามเอาไว้ ไอ้เป้าเป็นรองหัวหน้าฝั่งไอ้เข้ม
“มันเกินไป”ไอ้ปืนยังไม่ยอม
“กูเข้าใจไอ้ปืน การสูญเสียเพื่อนเป็นยังไง แต่ไอ้เข้มมันก็มีเหตุผล กูไม่ได้เข้าข้างใคร ถ้ามึงอยากให้เรื่องถึงนายก็เอา”ไอ้เป้าตบไหล่พูดเกลี้ยกล่อมกำชับไอ้ปืนตอนท้าย มันชะงักไปก่อนจะฮึดฮัดหัวเสียเดินไปอีกทาง
“ฮึ ทำเป็นเรื่องใหญ่”ไอ้เข้มยังมีติดท้าย
“มึงก็พอแล้วไอ้เข้ม คนมันกำลังเสียใจ แต่มึงก็ไม่น่าทำขนาดนั้น กูขอให้จบกันเท่านี้”ไอ้เป้าหันไปเอ็ดไอ้เข้มให้เงียบและยุติเรื่องซะ มันยักไหล่พร้อมลูกน้องเดินไปที่รถ ไอ้เป้าถอนหายใจ มันเป็นคนที่มีอิทธิพลคนหนึ่งและมีความยุติธรรมกับลูกน้อง พวกมันพร้อมไอ้เข้มคือพวกที่แหกคุกไปชุดแรกตำรวจก็ควานตัวอยู่เหมือนกัน ก่อนมันจะวางแผนชิงตัวนักโทษคือนายมันนั่นเอง โดยมีพวกผมติดมาด้วยไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ติดร่างแหมาด้วย
“ไอ้เข้มแม่งหาเรื่องฆ่าไอ้สองคนนั้น”ไอ้ปานกระซิบบอกพวกผม ก่อนจะมานี่มันทะเลาะกันไม่รู้เรื่องเป็นมายังไง ไอ้เข้มถูกนายมันทำโทษเลยผูกใจเจ็บ
“เหี้ยจริงๆฆ่ากระทั่งพวกเดียวกัน”ไอ้รันพูดอย่างไม่ชอบขี้หน้า ตอนติดคุกมันถูกไอ้เข้มรังแกบ่อยๆ มันสู้ไม่ได้ก็หนีแต่ล่าสุดไอ้เข้มจะเอามันทำเมียทั้งถูกซ้อมเกือบจะเสร็จไอ้เข้มแล้วแต่ผมเห็นแล้วอดไม่ได้ยื่นมือไปช่วย ทำให้มันและคนอื่นๆเข้าใจว่าไอ้รันเป็นเด็กผม นี่แหละไอ้รันเลยติดสอยห้อยตามผมตลอด กับไอ้เบียร์มันก็เคยมีเรื่องเจ็บทั้งคู่โดนผู้คุมขังเดี่ยวแต่ไม่เข็ดได้แต่เก็บแค้นไว้ในใจ มันจ้องจะเล่นผมเหมือนกันแต่ทำไม่ได้ คนที่เป็นนายในนั้นก็มีอำนาจไม่ด้อยกว่าคนที่เป็นนายมัน
“มันเคยคิดว่าพวกเดียวกันที่ไหน”ไอ้เบียร์หลุดจากความคิดตรงจุดนั้นแล้วมั้ง พูดถึงสันดานไอ้เข้มออกมาได้
“ไม่จำเป็นก็อย่าไปยุ่งกับพวกมัน เลี่ยงได้ก็เลี่ยง”ผมตัดบทเตือนพวกมันให้เงียบซะเดี๋ยวจะมีปัญหากันอีก
“พี่เป้า จะไปกันหรือยัง รอญาติฝ่ายไหนอีกวะ”ไอ้เข้มถามลูกพี่มันอย่างนับถือมั้ง
“มึงไม่น่าถามญาติฝ่ายไหน ไอ้พัฒน์กับพวกมันมาหรือยังล่ะ”ไอ้เป้าบอกมัน มองด้วยสายตาตำหนิกับคำพูดกร่างๆของมัน
“กูมาแล้วโว้ย”เสียงร้องบอกของไอ้คนที่พวกมันพูดถึง
“ช้าฉิบหาย มัวทำอะไรวะ”ไอ้เข้มถามอย่างหงุดหงิด
“ไอ้เหี้ย กูก็หนีตำรวจเหมือนพวกมึงนั่นแหละ แม่งเกือบเสร็จ”ไม่รู้มันชื่ออะไรบ่นอุบ คงจะหนีตำรวจหัวซุกหัวซุน
“เออ มาก็ดีแล้วจะได้ไปกันสักที”ไอ้เป้าตัดบทเตรียมออกเดินทาง
“แล้วไอ้นั่นใครวะ”ไอ้เข้มถาม ทำเอาพวกเราหันไปมอง ผมอึ้งไปเมื่อไอ้คนที่มันเอ่ยถึงถูกจับเงยหน้า ไอ้เบียร์ ไอ้รัน ไม่ต่างกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“หนู”
****************************************************************************************************
ปล.เอามาลงก่อนตอนนี้สั้นอย่าว่ากันเน้อ (แต่ลงเม้นท์เดียวไม่พออ่ะทั้งที่มันสั้นนะ) เอามาลงให้หายค้าง และตอนนี้ก็ไม่ค้างใช่ไหม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เดี๋ยวกลับมาจะต่อให้อีกนะ ไปทำงานต่อ
-
ค้างยิ่งกว่าเดิมอีกค่ะ หนูโดนจับมาอีกแว๊ววว :sad4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: เฮ้ยยย หนูโดนจับได้ไงอ่ะ
-
ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วที่ไหนได้
หนูโดนจับมาได้ไงอ่ะ
รอตอนต่อไป~
-
แล้วจะหนีรอดกันไหมเนี่ย สงสัยหนูไม่อยากไปจากเฮีย
-
แล้วพี่สิบล่ะ :katai5:
-
ค้างจริงๆอ่าาา :ling1:
-
หนูอีกแล้วหรอ :mew5:
-
นี้แอบตามมาเหลือ ไหนว่าบอกว่าตายแล้วไง 55555
-
โว๊ะะะ
มันช่างซับซ้อนยิ่งนัก :z2:
-
ใครจับหนูมา!!!
โอ้ยยย ยังไงกันล่ะทีนี้
มาอยู่ในดงหมาป่าจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
เฮียจะปกป้องหนูได้มั้ยอ่ะ ไหนจะไอ้เข้มอีก โอ้ย ตายๆๆๆๆ :katai1:
-
โอย ขำ หนูเป็นตัวประกันที่ฮาที่สุดที่เคยรู้จักมา แทนที่จะเครียดเรื่องหนี ดันอยากช่วยโจนหนี มีกระสุนยิงมาเต็มยังอยากจะรู้เรื่องของเบียร์
อีก นึกภาพตามเหตุการณ์แล้วขำมากเลย :hao6:สงสารเฮีย รัน และเบียร์ ที่ที่จะไปอยู่เป็นแหล่งรวมคนชั่วทั้งนั้นเลยอะ อยากให้ได้อยู่แบบไม่หลบ
ซ่อน ค้างหนักกว่าเดิมอีกรีบมาต่อไว ๆๆ นะค่ะ
-
“ไม่ใช่พี่จริงๆ แต่พี่เป็น ผะ โอ๊ะ”พี่สิบจะบอกเบียร์ว่า"ผัว"ใช่ไหมเอ่ย???
"หนู"โดนจับอิกแล้ววววหนูน่ารักอ่ะตลกแต่ไปทำอิท่าไหนให้โดนจับอิกล่ะ
-
โอยยย TT^TT
หนูเอ้ย ดูท่าชะตาเอ็งจะผูกกับเฮียแน่นหนาซะแล้ว
หนูโดนจับมา แล้วคุณตำรวจ "ผัว" เบียร์ล่ะ!!??
ไอ้เข้มนี่ตัวอันตรายชัดๆ กลัวมันจะติดใจเอาหนูทำเมีย TToTT
เฮียขา ปกป้องอิหนูด้วยนะ
มาต่อไวๆ นะคะ ><
-
หนูเอ้ยยย
เอ็งมันดวงโจรจริงๆ
จับๆปล่อยๆอยู่นั้นเเหละ
บุ้วววววววววววววววววววววววว
-
กร๊ากกก
คู่กันแล้วก็หนีกันไม่พ้นสินะ 5555555555
น้องหนูโดนจับกลับมาอีกแล้ว เอ๊ะ หรือยินยอมตามเขามากันแน่นะ 55
-
เฮ้ยยยย ไอ้หนูมาไงแว๊ :katai1: :katai1: :katai1:
-
เอ่อ...ทำไมตอนท้ายถึงมีชื่อ "คุณหนู" อยู่ด้วยอ่า :ling1:
ไหนว่าจากกันแล้วไง ไม่อยากให้ "คุณหนู" เป็นอะไรเลย
ยิ่งมาเจอพวกเหี้ยมๆด้วย เฮียจะช่วย "คุณหนู"ได้ยังไง ลุ้นค่ะลุ้น :katai2-1:
-
มากะใครอ่ะ หนูจอมเกรียน
มันค้างอีกแล้ว
-
เห้ย!!!! หนุ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด โดนจับอีกแล้ววววววววว :katai3: :katai3:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
อิหนูหนีเฮียไม่พ้นซะแล้ว!!
-
หนูคิดถึงเฮียจนต้อง
แอบตามมาเลยหรอ :laugh:
-
โอ๊ยยย ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
พระเอกเราเป็นอะไร ถึงโดนจับเข้าคุกหนอ? อยากรู้มาก
แล้ว
น้องหนู ตามมาด้วย?
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ :katai4:
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ นิยายสนุกมาก :pig4:
-
ทั้งที่ตอนนี้เครียดยิงกันสนั่นป่า แต่ทำไมเราขำตั้งแต่เริ่มอ่านล่ะ แล้วหนูถึงกับร้องไห้เมื่อต้องจากเฮียแต่ไหงถึงถูกจับมา?
-
นี่สินะที่ว่าคู่กันแล้วไม่แคล้วกันนนน หนูคัมแบ็ค!!!
ปล.แอบอยากรู้อดีตของเบียร์กับคุณตำรวจ :hao6: :hao6:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงอ่า
ทำไมหนูถึงโดนจับมาล่ะเนี่ยยย
อย่าบอกนะว่าแอบตามเฮียมา
อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ อย่าทิ้งให้รอนานนะ
-
สิปเบียร์อยากรู้ :katai1:
สงสัยเสียงร้องไห้ของหนูใช่ป่าว เลยโดนโจรจับ
-
หนูมาไงเนี่ย
น้องเบียร์มีสามีเป็นตำรวจ ยิ่งอ่านยิ่งอยากรู้
-
อยากให้รันมีคู่บ้าง
-
หนูคงไม่ได้กลับบ้านแล้วละ o18
อยู่ลงหลักปักฐานกะเฮียไปเลยดีมั้ยลูก :katai2-1:
-
ดูท่าหนูจะมีวาสนากับพวกโจร
-
:mew5: หนูเอ็งมาได้ไงฟ่ะ :ling2:
-
หนูเอาตัวเข้าแลกเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้เฮีย . :hao6:
-
หนูน้อยกลับมาเพราะทนคิดถึงเฮียไม่ไหวใช่ไหมล่ะ :z1:
แต่พวกเฮียทำอะไรไว้กันแน่ มีนงมีนาย ท่าทางจะไม่เบาจริงๆ :z10:
-
หนูนี่ดวงสมพงษ์กับโจรจริงจริ๊งงงงงงงงงงงงง :katai1:
-
หนูเสน่ห์แรงจริงๆๆๆ
-
ค้างสิคะ :katai1: :katai1: แกรกๆๆๆ
โอ๊ย หนูไปโดนจับอีท่าไหนล่ะเนี่ย ไม่ได้กลับไปหาพ่อนกซักที กลับไปอยู่ในรังโจร (แท้ๆ) เลยคราวนี้
เฮียอุตส่าห์ส่งเข้าหาตำรวจให้รอดแล้ว แหม่ คับขันขนาดนี้เค้าก็รอดกันมาได้เนอะ
เบีัยร์เป็นเีมียพี่ตำรวจ กีสสสสสสสส ตลอดเวลาคิดว่าห้าวมากมาตลอด ถ้ารันนี่ไม่สงสัย
แก๊งค์นี้เค้าหน้าตาดีเป็นภัยต่อตัวเองทั้งแก๊งค์เลย ในแก๊งค์หลายคนน่ากลัว หนูหน้าหวานของเราจะรอดมั้ยเนี่ย
ปากก็ยิ่งดี ๆ อยู่... ชอบตอนเฮียกับเบียร์มองหนูกับคุณตำรวจ แน่ะ ห่วง หรือหวง หรือหึง แง้วววว
รออ่านต่อค่ะ :pig4:
-
:z3: ให้ตายเถอะโรบิ้น ทำไมทำกันแบบนี้ห๊าคนแต่งจ๋า T-T
ตอนท้ายค้างสุดยอด หนูกลับมาได้ไง ทำไงไอ้นั่นถึงจับมาได้
แล้วไอ้ตำรวจสิบนั่นหละ หายไปไหนน โอ้วว มาย ฉันละอยากจะกรี๊ดดด
ระบายความอัดอั้นอึดอัด อยากอ่านต่ออออออ
รอนะจ๊ะ คนแต่งจ๋าาา
+1 รอออ
-
กรี้ดดดดดดดดด ไม่นะ อย่าทำอะไรหนูนะ เฮียช่วยหนูด้วย ฮือออออ
แต่ไอ้เข้มนี่เ_ี้ยจริงๆ เกลียดมันว้อยยยยยยยยยย :z6:
-
หนูก้อยังเผชิญชะตากรรมของการถูกจับต่อไป หวังว่าเฮีย เบียร์ และรันจะคุัมครองหนูได้น๊ะ รอติดตามตอนต่อไป
-
เอ้าาาา!! ชิปหายยยล่ะ อิหนู โดนจับอีกแล้ววว สงสัยคู่กันแล้วคงไม่แคล้วกันเอยย กะอิเฮียยห่างกัน
ไม่ถึง20นาที(กุเดา) ก้อได้ใกล้ชิดกันอีกแหละ..หนูแกล้งตายยังไงนั่นหน่ะ -*- :hao5: รอมาต่ออีก หนุกมร๊ากกก :katai2-1:
..หวังว่าไอ้เหี้ยเข้ม คงไม่คิดเอาหนูทำเมียหรอกนะเพราะเชื่อเหอะ ว่าอิเฮียแม่งไม่ยอมชัวป้าบบบบบ o13
-
ไอ้เข้มจ้องเล่นคุณหนูแน่!! โถ..พ่อคุณของเฮีย
:กอด1:
-
o13สนุกมากๆๆเลยอะ น่าติดตามวางไม่ลง อยากอ่านต่อ อยากรุ้หนุมาได้งายยย
-
นายเอกของเรา ถูกโฉลกกับการถูกจับ........
-
ม่ายยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดด ช็อกกก :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ไอ้หนูเอ๊ยยย เอ็งจะรอดมั้ยเนี่ยย อาถรรพ์เบญจเพศเอ็งแรงเหลือเกิ๊น 555555
มีแววได้ร่วมเป็นร่วมตายกับเฮียอีกแล้ว กว่าจะได้อยู่รอดปลอดภัย สงสัยจะได้เป็นหนูของเฮียเข้าซะจริง ๆ ฮ่าๆ
-
ยังไงไมยังโดนจับมาได้อีกเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
นี่สินะคนเป็นเนื้อคู่??? กัน
ยังไงก็ต้องได้เจอกันอีกอยู่ดี ><
อาเฮียและทีมงานคงชอคน่าดูเลย
คู่ผู้กองนี่ก็น่าลุ้นนนนน
-
อ้าวหนูโดนจับมาไงเนี่ย
อย่าบอกนะว่าแอบตามเฮียมาอ่ะ
-
รีบมาต่อไวๆๆนะคะ
ชอบมากจริงๆสำหรับเรื่องนี้
หนูนี่หนีไม่พ้นโจรจริงๆๆเลยะนะเนี่ย
อยากรู้ว่าเป้นไงต่อ
คนเขียนรู้สึกว่าจะค้างกะตอนที่แล้วอีก
รีบมาต่อไวๆๆนะคะ ชอบและรักเรื่องนี้มาก
-
ก่อนอื่นเลยขอกรี๊ดให้กับพี่ผู้กองกับน้องเบียร์หน่อยนะ :m3:
มันเป็นอย่างที่เราคิดใช่ไหม ไม่เสียแรงที่จิ้นเอาไว้
วกมาที่หนูกับเฮีย เฮียคิดอะไรกับหนูบ้างแล้วใช่ไหมล่ะ
ไม่อย่างนั้นคงไม่อาลัยอาวรณ์หรอกเนาะ :hao3:
แล้วก็ดูเหมือนจะไม่ใช่เฮียคนเดียวหรอกที่คิดอย่างนั้น
แล้วนี่หนูยังกลับมาเจอเฮียอีก แต่ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไง
โดนจับมาหรือว่าเต็มใจมากับเค้าเพราะรู้ว่าเป็นพวกเดียวกับเฮีย
ที่แน่ๆคือคงจะยังไม่ได้เจอหน้าพ่อนกไปอีกนานเลยล่ะ
เรื่องราวเริ่มเข้มข้นและเริ่มจะรู้เรื่องราวลางๆล่ะ รอติดตามต่อไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
หนูโดนจับมาด้วยได้ไงอ่ะ
ค้างงง
-
กลับไปหาป๊าเองสิไอ้หนู :เฮ้อ:
เดี๋ยวไอ้เฮียมันกลับไปตบแต่งเอง :ling1:
-
ค้างอ่าอยากอ่านต่อ
-
มารอ หนู :z10:
-
สงสัยจะเป็นเนื้อคู่ โดนจับมาอีกแล้วนะหนู :เฮ้อ:
-
หนูถูกจับ เศร้า ขอบใจจร้าา
-
หนูเอ้ยนึกว่าจะรอด
-
มาไงอะเธอ
อีหนู
-
อ้าว โดนจับมาอีกแล้ว คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเชียว :hao5:
ไม่พ้นเฮียต้องรับหน้าที่ดูแลหนูอยู่ดี คริคริ
สงสารเบียร์อ่า คุณตำรวจนี่เป็นแฟนสินะ เศร้าอะ :katai1:
-
เย้ยยย น้องหนูวิ่งมากะเค้าด้วยเรอะ!! อิอิ
จะไม่ยอมห่างอิเฮียใช่ป่ะ :hao3:
-
น้องหนูไปไหนไม่รอดแล้วม้าง ต้องอยู่กับเฮียตลอดๆ
แต่ค้างมาก ค้างจริงๆ ฆ่ากันเลยดีกว่าให้ตายสิ :hao7:
-
น้องหนูนึกว่าจะพ้นซะแล้ว :katai1:
:กอด1: :L2:
-
เริ่มเข้าสู่อันตรายของจริงแล้วสิ...
เฮียดูแลหนูอย่าให้ห่างเชียว...
อยากรู้เรื่องของเบียร์แล้วสิ...
:L2: & :pig4:
-
25 ตำราท่านว่าชะตาช่วงนี้ดีก็ดีสุดขั้ว ร้ายก็ร้ายสุดขีด แต่ของนายหนูของเรา ซวยก็ซวยสุดกู่5555+
-
:m7: :a12:
แอบมาปูเสื่อนอนรอตอนต่อไป
น้องหนูมาได้ยังไงนี่ :a5:
-
พรุ่งนี้วันพืชมงคล 13 พ.ค.
มาอัพฉลองวันพืชมงคล กินอะไรดีปีนี้
-
โอ้โห หนูมาอยู่กลางดงนักโทษเลยนะเนี่ย แถมแต่ละคนดูเหี้ยมๆทั้งนั้น
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ยยย
-
>>วันพืชมงคล<<
โอ้กกกกกกกกก อ้ากกกกกกกกกก โอ้กกกกกกกกกกกกก โอ้กกกกกกกกกกก อ้ากกกกกกกกกกกก โอ้กกกกกกกกกกกกก หลายคนคิดว่า ไก่ บ้านไหนวะมันโก่งคอร้องปลุกคนแต่เช้าด้วยเสียงเหมือนเมาค้างจากการไปตีกับไก่บ้านอื่นมา ขอบอกไม่ใช่ครับเป็นเสียงผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งที่โก่งคอปล่อยของตัวเอง
“เป็นอะไรนก”ตัวจริงเสียงจริงนามว่า ไก่(จ๋า)ของผมทักขึ้น วันนี้ไม่ทรงเครื่อง
“ไม่รู้เป็นอะไร คลื่นไส้ อาเจียน คลื่นเหียน เวียนหัว หน้ามืด คล้ายจะเป็นลม เอิ้กกกกกก”ผมพูดจบแถมเรอปิดท้ายเป็นการยืนยันอาการที่เป็นอยู่ทั้งหมด
“น่าจะรู้นะว่าเป็นอะไร ถ้าไม่รู้ว่าจบเกษตรนึกว่าเรียนหมอนะเนี่ย”ไก่จ๋าพูดพร้อมค้อนอย่างนางเอกลิเกให้วงใหญ่ เดินหายเข้าไปในบ้านสักพักก็ออกมาพร้อมยาหอมและยาดม
“อ่ะ อมซะก่อน”ไก่จ๋าส่งยาดมให้ด้วยรอยยิ้มหวาน
“มันใช้ดมไม่ใช่เหรอ ไก่ นกไม่ได้โง่นะจ๊ะ”ผมหรี่ตาหวานใส่และยื่นจมูกเข้าไปรับยาดม
“กลัวดมไม่หายเลยให้อมควบคู่ไปด้วยไง”ไก่จ๋าก็ทำกลับเหมือนกัน เดี๋ยวปั๊ดชวนเข้าห้องบรรทมไปอบรมซะนี่
“อืม ค่อยยังชั่วหน่อย”ผมสูดดมเต็มปอด
“แปลกเน๊าะ”ไก่จ๋าทำหน้าสงสัย
“อาจเพราะนกทำงานมากไปก็ได้เลยรู้สึกหน้ามืดหรือไม่ก็กินอะไรผิดสำแดงเข้าไปเลยอ้วกออกมา ไม่ต้องกังวลหรอกไก่ เดี๋ยวก็หาย”ผมนึกสาเหตุที่น่าจะเป็นบอกเมียระดับนางเอกแถวหน้าของวงการลิเกส่วน อบจ.
“ไม่ใช่เรื่องนั้น อันนั้นไก่ก็สันนิษฐานเป็น”ไก่จ๋าโบกมือก่อนจะนั่ง ผมจิบยาลมเสร็จก็มองด้วยความสงสัยซะเอง
“อ้าว นึกว่าห่วงสวามี แล้วสงสัยเรื่องอะไรล่ะ”มีประชดเพราะรักนิดๆ
“สงสัยว่าทำไมเวลาเป็นอะไรแล้วดีขึ้น ต้องพูดค่อยยังชั่ว ไม่พูดค่อยยังดีล่ะ นกสงสัยไหม”คำตอบไก่จ๋าทำเอาสวามีอยากหน้ามืดอีกรอบ ว่าแล้วฟุบกับตักเมียดีกว่า
“โอ้ย ไก่สงสัยอะไรที่คนธรรมดาไม่สงสัย เอิ้กกกกก”ผมโวยนิดเรอออกมาอีกแล้วสงสัยยาลมจะออกฤทธิ์
“แหม ธรรมดาก็ไม่ใช่นางเอกสิ คริคริ”ไก่จ๋าหัวเราะคิกคัก ผมส่ายหัวกับความขี้เล่นของมเหสีคนงาม
“เลิกสงสัยเหอะเดี๋ยวจะลำบากกระทรวงศึกษาต้องไปหาคำตอบ”ผมหลับตาพริ้มด้วยความสบายเมื่อมือนุ่มที่รำอ่อนช้อยกดนวดให้ บ้านไก่จ๋าสืบทอดลิเกกันมาหลายรุ่นเรียกว่าอนุรักษ์ไว้ก็ได้ ไม่ว่าลูกหลานจะจบสายอะไรก็ต้องสืบทอดกันต่อไป และเป็นความโชคดีที่ลูกหลานบ้านนี้ทำได้ดีไม่แพ้บรรพบุรุษ หลายคนรวมทั้งผมนึกว่าไก่จ๋าจบสายนาฏศิลป์ เห็นทั้งร้องทั้งร่ายรำสวยงามมาก ที่ไหนได้จบบัญชีจากมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งที่ไม่ใช่แห่งสอง ฮ่าๆๆๆตอนผมไปดูลิเกครั้งแรกก็ต้องมนต์เสน่ห์นางเอกเข้าให้จ้องเรียกว่าตาไม่กระพริบ ความคิดตอนนั้น กูอยากเป็นโจรที่ไล่ปล้ำฟัดนางเอกบนเวทีอยู่ฉิบหายเลย และเหมือนจะรู้ว่าโดนจ้องนางเอกก็หันมาสบตาคมออกแววหื่นนิดๆเข้าให้และส่งยิ้มผมเดินเข้าไปเหมือนถูกสะกด นางเอกคนสวยผละจากอกโจร เมินพระเอกที่ถูกทำร้าย เข้ามาหาผมและย่อตัวลงโน้มลงมาหา
‘ขอบพระทัยเพคะ’ประโยคที่หลุดออกจากปากพร้อมรอยยิ้มส่งให้
‘ไม่เป็นไร เสด็จพี่เต็มใจ’หลังคล้องมาลัยเหน็บแบงก์ห้าร้อยสิบใบเสร็จ เธอก็ลุกขึ้นเดินกลับไปสนใจพระเอกและไอ้โจรต่อ
“เสด็จพี่”
“พี่นก”
“นก”
“ไอ้นก”
“จ๋จจจจจจจจจจจจจา”เมียตะโกนใส่หูอย่างจัง ทำเอาตื่นจากภวังค์ความหลังตอนสบพักตร์กันใหม่ๆ
“เคลิ้มอะไร ติดใจกลิ่นหรือไง”ไก่จ๋าหยิกแก้มแซว
“ซื๊ดดดดดดดดดดดด ชื่นใจ”ผมสูดดมสุดจิต
“คิก คิก นกเนี่ยะโรคจิตจริงๆเลย ชอบดมตลอดวันก่อนเห็นนะหยิบชั้นในไก่มาดมเผลอไม่ได้ แต่นี่กลิ่นใหม่เลยนะ สูตรอ่อนโยน ติดนาน แถมยับยั้งแบคทีเรียด้วย”ไก่จ๋าหัวเราะคิกคักเมื่อพูดถึงผัวโรคจิตที่ชอบดมของเมีย แถมใจดียื่นมาให้ดมอีกรอบ
“ก็ของเมียมันหอมและถ้าไปดมของเมียคนอื่นนกก็โดนตีนสิจ๊ะ ว่าแต่เปลี่ยนบ่อยจังนะ ซื๊ดดดดดด”ผมส่งสายตาเจ้าชู้ซื๊ดเก็บเป็นกำลังใจ
“ไม่ได้หรอกเราต้องใส่ใจเป็นพิเศษเพื่อเพิ่มความหอมและถนอมไว้ใช้นานๆจะได้ไม่ต้องหาใหม่”ไก่จ๋าบีบคลึงขมับให้อีกรอบก่อนจะผมจะลุกขึ้นมานั่งแต่ยังซบซุกดมไม่เลิก
“อืม ชื่นใจจริงๆ น้ำยาปรับผ้า ซักแล้วไม่ใช้ทำเอาผ้าแข็งข้อหมด”ผมเห็นด้วยกับเมีย ใช่ครับถ้าฟังไม่จบหลายคนคงคิดว่าผมโรคจิตชอบสูดดมถึงจะเป็นของเมียตัวเองก็เถอะ ผมหมายถึงน้ำยาปรับผ้าที่ไก่จ๋าขาดไม่ได้ ซื้อทีเป็นแกลลอน กลิ่นไหนชอบมากก็จะซื้อเยอะหน่อย อันไหนออกใหม่ต้องลองให้ได้ ตรงชั้นมีตัวอย่างให้ดมเมียผมดมหมด จับหัวผมกดไปดมด้วยเลยติดใจไปอีกคน
“ไอ้มุกผ้าแข็งข้อนกเคยเล่นแล้วนะ”เมียผมแย้งเมื่อรู้ว่ามุกเก่า ทำเอาผมหัวเราะเมื่อเมียจำได้ ตอนแรกที่เล่นทำเอาเมียงง พอผมเฉลยว่า ผ้ากระด้างไง เมียพยักหน้าแต่ไม่หัวเราะทำหน้าเอือมใส่อีก บอกว่าลึกไปขุดเส้นตื้นไม่ทัน เล่นกูกลับอีก
“เหรอ นกจำไม่ได้อ่ะ”ผมยิ้มใส่เมียแต่ยังไม่เลิกดมก่อนจะลามไปแก้ม ก่อนจะผละออกมองหน้าเมียที่กำลังเอียงอายสไตล์นางเอกลิเก วิ่งพรวดไปหน้าต่าง
“โอ้กกกกกกกกก โอ้กกกกกกกกกกกกก”เต็มๆใต้ถุนบ้าน ไอ้ตะบึงที่เป็นพ่อไอ้ตะบันวิ่งมามองด้วยความเป็นห่วงกลัวจะถูกแย่งอาหารว่าง
“นก นก เป็นอะไร”ไก่จ๋าวิ่งมาลูบหลังขึ้นลงให้
“เอิ้กกกกกกกก โอ้กกกกกกกกกกกก”ผมก็ปล่อยให้มันอย่างไม่หวงของ หมาของเรามีอะไรก็แบ่งให้มัน
“แป้งกลิ่นเดิมนะ ทุกทีหอมไม่เห็นอ้วกเลย”ไก่จ๋าพูดพร้อมประคองผมมานั่งที่เดิม
“นกรู้ แต่วันนี้ทำไมโคตรวิงหัวเลย”ผมตอบพร้อมดมยาไปด้วย
“ไปหาหมอดีกว่าไหม”ไก่จ๋าเปิดหน้าต่างให้กว้างขึ้น
“นอนสักพักเดี๋ยวก็หาย”ผมส่ายหน้าก่อนจะล้มตัวเหยียดยาว
“ก็ได้ แต่ถ้าเย็นนี้ไม่ดีขึ้น ต้องไปนะ”ไก่จ๋ายอมแต่มีกำชับ ผมพยักหน้าก่อนจะหลับตาลง
.
.
.
.
.
“เป็นไงมั่ง”ไก่จ๋าทัก มือปิดเตาแก๊ส
“ดีขึ้น ทำอะไรกินหอมเชียว”ผมตอบก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว
“ต้มยำปลาช่อน ซดหน่อยไหมจะได้โล่ง”ไก่จ๋าพยักหน้าให้ลองชิม
“ก็ดี”ผมพยักหน้า สักพักต้มยำปลาช่อนที่มีแต่น้ำพร้อมไดร์ไอซ์พวยพุ่งเป็นกลุ่มควัน นี่กูบรรยายต้มยำหรือหม้อเวทมนต์วะ
“แซ่บไหม”ไก่จ๋ายื่นหน้ามาหา เอาทิชชู่ซับเหงื่อให้ หลังผมซดไปหมดถ้วยเล็ก
“แซ่บหลายจ๊ะ เอาอีก เอาเนื้อปลาด้วย บีบมะนาวเยอะๆเลยนะ”ผมยิ้มแป้นส่งถ้วยคืนพยักหน้าให้ตักมาอีก
“นก นี่มันก็เปรี้ยวแล้วนะ”ไก่บอกผมถึงรสชาติที่ปรุงมาให้
“ยังไม่ถึงใจเลย สักสามสี่ลูกบีบมาเลย”ผมทำหน้าอย่างที่พูด แล่บลิ้นเหมือนอดยากปากแห้งไม่เคยแดกมะนาวมานาน
“กินเพรียวๆดีกว่าไหม ใส่ขนาดนั้น”มีประชดนิดๆ
“ก็ดีนะใส่เกลือหน่อย โอย พูดแล้วยาก จัดมาเลย”ผมตอบแสนซื่อแต่หน้าเคลิบเคลิ้ม ทำเอาไก่จ๋าหันมามองว่าพูดประชดใส่ แต่พอสบตาก็รู้ว่าผมพูดจริงๆ คนรักกันแค่มองตาก็รู้แล้วว่าขี้ตาเปียกหรือแห้ง
“เอ้า กินเข้าไป”หลังผมซดน้ำต้มยำปลาช่อนไปเกือบครึ่งหม้อ หมดมะนาวไปประมาณสามสิบลูกได้ ดีว่าปลูกเองเลยหาได้ง่าย
“ทำแช่เย็นไว้ด้วยนะ”ผมยกน้ำมะนาวแก้วที่สี่ขึ้นดื่มจนหมด
“จะกินอีกเหรอ”ไก่พูดอย่างไม่เชื่อ ปกติผมไม่ใช่คนกินอาหารรสจัดขนาดนี้ โดยเฉพาะรสเปรี้ยว กินมากขี้ราดทุกที
“อืม กลับจากสวนจะได้ชื่นใจ นะ นะ ทำให้นกหน่อย”ผมบีบแขนเมียเป็นการเอาใจ
“โอเค ว่าแต่หายเวียนหัวคลื่นไส้แล้วเหรอ จะไปสวน”ไก่จ๋าพยักหน้าส่งๆและถามอาการ
“ก็ดีขึ้นนะ ถ้าไม่ได้กลิ่นแป้งที่ไก่ใช้ ยกเว้นน้ำยาปรับผ้าดมได้หมด”ผมตอบไก่จ๋าที่นั่งเท้าคางมอง ก่อนจะลุกเดินเข้าห้องไม่พูดไม่จา
“ไก่ ไก่ เป็นไร งอนนกเหรอ”ผมเดินพร้อมส่งเสียงถาม
“หอม”ไก่ไม่พูดแต่บังคับในสิ่งที่ผมเต็มใจแต่รู้สึกขยาดเมื่อได้กลิ่นคุ้นเคยและรังเกียจเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
“เอ้อ นก”ผมหน้าแหย
“หอม ณ บัดนี้”สุรเสียงมเหสีแข็งขึ้นกระชากสวามีเข้าไปทำแก้มป่องยื่นให้ เลี่ยงไม่ได้แล้วกู
“ฟอดดดดดดดดดดดด”ผมหอมแต่กลั้นหายใจไว้
“เป็นไง”ไก่จ๋าถามตาวาว
“จะอ้วก แหวะ”ผมตอบตามที่รู้สึก ดีนะที่กลั้นเอาไว้
“อะไรวะ กลิ่น ส่วนผสม บริษัทที่ผลิต ก็เหมือนเดิม ไม่ได้เปลี่ยนสูตร เปลี่ยนแค่ร้านที่ซื้อ มันให้อารมณ์ต่างกันขนาดนี้เลยเหรอ”ไก่จ๋าดูข้างกระป๋องทวนรายละเอียดที่ติดพร้อมหาเหตุผลประกอบการอ้วกผมไปด้วย
“มันไม่เกี่ยวหรอกไก่จ๋า วันนี้นกคงไม่สบายมั้งเลยผิดปกติ พรุ่งนี้น่าจะหายแล้วล่ะ”ผมโอบไหล่ไก่จ๋า กรีดนิ้วไปหยิบกระป๋องแป้งจากมือวางไว้ที่เดิม พากันออกข้างนอก
“น่าจะใช่ พรุ่งนี้หอมใหม่ ถ้าไม่หาย หึ มีเรื่องแน่”เมียเห็นด้วยก่อนจะหรี่ตาพูดคาดโทษใส่
“อ้าว พูดเหมือนนกนอกใจไก่อย่างนั้นแหละ”ผมร้องบอก เมียแสยะยิ้มอย่างนางร้ายในคณะ แต่ชีวิตจริงเรียบร้อยสุดๆต่างจากบทที่ได้รับบนเวที สมกับเป็นลิเกมืออาชีพจริงๆ The Show must go on
“แค่สันนิษฐาน ว่าไปติดใจกลิ่นแป้งแต่งหน้าศพที่ไหนมาหรือเปล่า เห็นชอบไปงานศพ”ช่างสันนิษฐานได้แปลกสมกับตำแหน่งนางเอกจริงๆ
“จะบ้าเหรอไก่ คิดไปได้ ไอ้ที่ไปเพราะเขาเชิญไปไว้อาลัยให้คนตาย ใครจะบ้าไปเสพแป้งประศพมีแต่สารเป็นพิษต่อร่างกายและระบบทางเดินหายใจ”กูก็ตอบเมียซะวิชาการเลย
“ใครจะไปรู้ นกอาจจะชอบของแปลกก็ได้”ยังไม่เลิกคิด
“แค่ไก่เป็นของแปลกสำหรับคนหล่อแปลกๆอย่างนกก็พอแล้ว”ผมยิ้มกรุ้มกริ่มหยอดเมีย ที่ทำปากเขมือบแบบเซ็กซี่ใส่
.
.
.
.
.
.
“ไปหาหมอเถอะนก”ไก่จ๋าฉุดผมให้ลุกขึ้นจากที่นอน หลังจากวันที่คุยกันผ่านมาได้หนึ่งอาทิตย์ อาการโดยรวมที่เป็นของผมไม่มีอะไร แข็งทุกแรงทำงานได้ตามปกติ ยกเว้นถ้าได้กลิ่นแป้งจะเป็นทันที ไก่จ๋าของผมเลยต้องงดใช้แป้งยี่ห้อเดิมไปโดยปริตาที่เป็นคู่กับปริยาย จะตายยังเอาฮาอีกกู แล้ววันนี้เกิดหน้ามืดไปหยิบมาใช้ทำไม
“แค่ไก่เลิกใช้แป้งก็ไม่ต้องไปหาแล้ว นกว่านกต้องแพ้แป้งกลิ่นนี้แน่เลย”ผมเอามือปิดจมูกเมื่อได้กลิ่นเคยรักโชยมา
“ไม่น่าใช่ ไก่ไม่ใช่เพิ่งมาใช้ซะที่ไหน ใช้ก่อนจะเจอและเสร็จนกซะอีก”เมียส่ายหน้าถึงความไม่น่าจะเป็น
“อาจจะเพิ่งออกอาการก็ได้ อุบบบ”ผมพูดก่อนจะลุกขึ้นมาปิดปากรู้สึกพะอืดพะอม ไก่จ๋าหยิบกระโถนท้องพระโรงส่งให้
“อืม ก็น่าจะใช่ แต่ให้ดีไก่ว่าไปหาหมอดีกว่า ถือโอกาสตรวจร่างกายไปด้วยเลย”เกือบจะคล้อยแต่ไม่ตามหาเหตุอ้างอย่างอื่นมาชดเชย ผมจะอ้าปาก
“ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าไม่ไป จะให้พี่ฉายมาตรวจที่บ้าน เอ หรือว่าไก่จะไปปรึกษาพี่ฉัตรตัวต่อตัวก่อนดีนะ”สั่งก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์เอียงคอพูดลอยๆ
“ไปก็ไป แต่ต้องไม่ไปหาไอ้หมอฉัด”ผมลดคำออกเสียงชื่อมันให้ใกล้เคียงน้อยที่สุดลุกพรวดทันทีที่เมียเอ่ยชื่อศัตรูหัวใจที่ดูดีเกือบทุกรูขุมขน มันจีบไก่แข่งกับผมมาตลอด ฐานะ หน้าตา การศึกษา หึ ไม่อยากจะเอ่ย แม่งมีครบหมด ในที่สุดไก่จ๋าก็เห็นความดีของผมที่ว่างกว่ามันเยอะในการติดตามไปดูแลไก่จ๋าทุกเวทีที่ทำการแสดง ใครมีผัวเป็นหมอคงรู้ดีนะครับว่าเป็นยังไง ไม่ใช่ไม่ดี เป็นอาชีพที่มีเกรียติและเสียสละเวลาส่วนตัวมาก แต่ที่ผมยอมรับมันอย่างหนึ่งคือ ถึงมันจะเป็นคนที่มีฐานะจัดว่ารวยมากคนหนึ่ง มันกลับเลือกมาเป็นหมอที่โรงพยาบาลประจำอำเภอทั้งที่มันก็มีและเปิดคลีนิคขนาดกลางในตลาดเฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์ โดยคิดค่ารักษาถูกกว่าคลีนิคทั่วไป บางทีถ้ามีเวลามันก็จะไปบรรยายตามชุมชนให้ได้รับความรู้ในการดูแลสุขภาพเบื้องต้น เป็นที่นับถือของชาวบ้านยิ่งกว่า สส.ที่มายกมือไหว้ให้ไปเลือกซะอีก อุ้ย หาเรื่องตายแล้วกู ไม่เอาไม่พูด ที่ดีเขาก็มี
“อย่าเรื่องมากนก พี่ฉัตรเขาเก่งในการวินิจฉัยโรคและอีกอย่างเราก็สนิทเวลาปรึกษาจะได้ไม่กระดากเผื่อนกเป็นโรคประหลาดๆ”เมียหันมาพูดใส่ฉุดผมลงจากบ้านไปขึ้นรถโดยไก่จ๋าขับเอง
“ไอ้ฉัดสิประหลาด หมอห่าอะไรชอบลูบคลำคนไข้ ทำเป็นพูดเนิบๆ ยิ้มน้อยๆ โรคจิตชัดๆ”เติมไม้ยมกมันให้หมด หมั่นไส้พูดชมมันอยู่ได้
“ตัวเองสิคิดประหลาด ถ้าไม่บอกว่าคนนึกว่ามีผัวเป็นสัตว์ประหลาดซะอีก คิดแต่ล่ะอย่าง มันเป็นอาชีพเขาไม่คลำไม่ล้วงจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นโรคอะไร ตัวเองสิไม่ใช่หมอแต่เห็นลูบเห็นคลำหมอลำจัง หุบปากอย่าเถียงนะ พูดแล้วขึ้น ขอต่ออีกหน่อยเถอะ @@%$^&*_)(###$@@@@*^&*#$”ผมได้แต่อ้าปากค้างเมื่อเจอเมียร่ายพระเวทการด่าขั้นเทพเข้าให้
“=__=”ไม่น่าหาเรื่องเลยกู หึงไม่ดูกาลเทศะเลยโดนของเข้าตัว ยิ่งพูดยิ่งได้ฟังก็แค้น ไม่ใช่เมีย แต่เป็น ไอ้ฉัดดดดดดดดด
.
.
.
.
.
ห้อยท้ายอีกแล้ว
-
“เป็นมาหลายวันหรือยังครับ คุณนก”พูดสุภาพมือลูบคลำกูอยู่นั่นแหละ มาถึงคลินิกมันที่ว่างพอดีเข้าห้องปุ๊บมันแกะกระดุมเสื้อผมปั๊บแล้วก็เริ่มลูบคลำแถมคลึงหน้าอกไปมากะให้นมกูตั้งเต้าเลยมั้ง
“ไม่ได้นับ”ผมตอบมันตาจ้องเขม็ง มันก็ยกยิ้ม ยิ้มกวนตีน หาเรื่องกูเหรอ
“นก ตอบคุณหมอดีๆสิ ขอโทษด้วยพี่ฉัตรตั้งแต่เป็นโรคนี้มาหนึ่งอาทิตย์ พี่นกมักจะหงุดหงิดบ่อย”เมียหันมาเอ็ดก่อนจะเปลี่ยนหน้าแปรเสียงพูดหวานกับมัน
“ไม่เป็นไรหรอกไก่ คุณนกก็ สะ เอ้อ นิสัยอย่างนี้มานานแล้ว”มันพูดด้วยรอยยิ้ม ไอ้ฉัด หยุดทันนะมึงจะพูดว่าสันดานกูล่ะสิ ตอนมัธยมมันเรียนที่เดียวกับผมนะ แต่คนล่ะห้องคนล่ะสาย มันอยู่ห้องคิงสายมัน ผมอยู่ห้องแจ็คสายผม แค่นี้ก็เห็นความต่างแล้วว่าผมไม่เก่งแต่แปลกกว่ามันเยอะไม่งั้นไก่ไม่เลือกผมหรอก ครึครึ แล้วผมไม่ได้เอามุกไพ่มาเล่นนะครับ เขาจัดลำดับตามนี้จริงๆไม่รู้ ผอ.รุ่นไหนคิด สงสัยเป็นเจ้าของบ่อนมาก่อน
“ขอบคุณค่ะที่พี่ไม่ถือ”ยิ้มหวานต่อ ผมเหล่มองนิดๆ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมือใหญ่กดหน้าท้อง
“เจ็บไหมครับ”ให้กูกดมั่งไหมล่ะ
“ไม่”ความจริงของคำตอบ
“เห็นสะดุ้ง”มึงกดกูไม่ตั้งตัวก็ตกใจสิวะ
“ตกใจนิดหน่อย”ความจริงของคำตอบอีกครั้ง
“ปัสสาวะปกติไหมครับ”มันพยักหน้าถามต่อ อยากจะบอกว่า เยี่ยวเป็นน้ำเหมือนทุกครั้ง แต่เกรงใจเมีย
“ปกติ แต่ไมเคยนับว่ากี่ครั้ง”ความจริงอีกครั้งที่ต่อให้ยาวไปอีก
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ อาการตอนแรกหมอเข้าใจว่าอาจจะเกี่ยวกับกระเพาะปัสสาวะอักเสบหรือเปล่า”มันยังยิ้มให้เหมือนเดิม
“เดี๋ยว ไก่กับนก ไปปัสสาวะแล้วเก็บตัวอย่างให้พี่หน่อยนะ”มันยื่นที่เก็บของเหลวให้
“ทำไมไก่ต้องเยี่ยวด้วยล่ะพี่”เมียใช้คำพูดเป็นกันเองกับมันมาก ไม่กระดากอย่างที่บอกจริงๆ
“จะได้ตรวจทีเดียวเลย และเดี๋ยวเจาะเลือดด้วย”มันสรุปพร้อมเรียกผู้ช่วยให้มาจัดการ เราไม่ถามได้แต่ทำตาม ในใจก็คิดกูเป็นโรคร้ายเหรอวะถึงกับเจาะเลือด ถ้าเกิดกูเป็นมะเร็ง เป็นเอดส์ เป็นเหี้ยอะไรล่ะไอ้นก คิดแม่งแต่โรคร้ายๆทั้งนั้น บอกตรงผมวิตกกังวลมากจนกระทั้งผ่านไปครึ่งชั่วโมง รอผลตรวจ
“เป็นยังไงคะพี่ฉัตร สรุปเป็นโรคอะไร มะเร็งหรือเปล่า”ไก่จ๋าดูจะตื่นเต้นกว่าผมอีก แถมยังใจตรงกัน นี่แหละเนื้อคู่ โอ้ย กูจะมาฟิลหวานแหววอะไรตอนนี้
“............”มันเงียบดูผลการตรวจ มึงได้ยินเมียกูถามไหม เช็คหูซะมั่งนะ มันเงยหน้าขึ้นมามองและก้มไปอีก ก่อนจะหันมาทางผมที่ลุ้นไม่ต่างกัน
“ผลตรวจเลือดเดี๋ยวพี่ส่งให้ไปให้นะ มันต้องเช็คละเอียดนิดหนึ่ง”นึกว่าจะได้รู้ว่ากูเป็นโรคอะไร
“มันร้ายแรงเหรอพี่ฉัตร”ไก่จ๋าเริ่มน้ำเสียงไม่ดี
“ไม่นิ”มันตอบหน้าตาเฉย จนผมเริ่มฉุนว่ามึงจะใจเย็นอะไรขนาดนั้น
“ขอแสดงความยินดีด้วย”มันยังพูดด้วยรอยยิ้มไม่ทุกข์ร้อน
“มึงจะบ้าเหรอกูเป็นโรคอะไรยังไม่รู้เลย เสือกมายินดี นี่มึงคิดจะเคลมเมียกูใช่ไหม ถึงได้แสดงความยินดีล่วงหน้า”ผมกระชากคอเสื้อมันมาใกล้อย่างเหลืออดกับพฤติกรรมโรคจิตของมัน
“นก นก ใจเย็นๆ”ไก่จ๋าดึงผมให้ออกจากมันที่ยังหน้านิ่ง
“ไม่เย็นแล้ว มันแช่งนก ไก่ก็ได้ยิน”ผมหันไปบอกเมียก่อนจะจ้องมันตามเดิม
“ผมไม่ได้แช่ง ต้องแสดงความยินดีจริงๆ ที่ตั้งครรภ์ได้เดือนเศษแล้ว”มันบอกเหตุผลที่ทำเอาผมลดมือที่เงื้อขึ้นลง ปล่อยคอเสื้อจากมัน
“มะ ไม่จริง”ผมพูดเซไปข้างหลังแบบพระเอกในหนังที่ได้รับความจริงที่รับไม่ได้
“จริงๆ ผมยืนยัน”มันยังตอกย้ำคำเดิม
“เป็นไปไม่ได้ กูเป็นผู้ชายจะท้องได้ไง มึงตรวจผิดหรือเปล่า ถ้าใครรู้เข้ากูจะทำยังไง องค์การต่างๆมันต้องมาเอากูไปผ่าพิสูจน์แน่”ผมส่ายหน้าโวยใส่กับสิ่งที่ได้ยิน คิดไปถึงเหตุการณ์ที่ใครได้ยินหรือมันเอาไปบอกใครว่าค้นพบผู้ชายตั้งท้องได้
“จริงเหรอ พี่ฉัตร ท้องจริงๆเหรอ”ไก่จ๋าพูดเสียงตื่นเต้นไม่ได้รู้สึกกับสิ่งที่ผัวกำลังเผชิญเลย
“อืม พี่ยินดีด้วย ที่ไก่มีเจ้าตัวเล็กแล้ว”มันยิ้มให้เมียผมที่ยังตะลึง
“ไม่ใช่กูเหรอ”ผมถลาเข้าไปถามมันใหม่
“ก็ไม่ใช่สิ หรือว่าอยากท้องล่ะ”มันยกยิ้มพูดเสร็จ
“ตะ”กำลังจะแจกเจอกรงเล็บไก่จ๋าจิกสีข้างซะก่อน แอบเห็นมันยักคิ้วให้
“คุณนกไม่ได้เป็นอะไรร่างกายแข็งแรงดี แค่แพ้ท้องแทนภรรยาเท่านั้นเอง”มันสรุปอาการให้ผมฟัง
“ว่าแล้ว เมนส์ขาดไป ไก่ไปซื้อผลทดสอบมามันก็ขึ้นนะ แต่ไม่เห็นมีอาการ ไปลงที่นกแทนนี่เอง”ไก่จ๋าพูดขำๆเล่าให้ฟังว่าเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อนผมจะออกอาการ ประจำเดือนขาดไปก็เลยไปซื้อที่ทดสอบมาตรวจเอง แต่ไม่แน่ใจเลยไม่บอกผม กะว่าจะมาหาหมอเหมือนกัน แต่ติดงานที่รับไว้ก็เลยลืมไปเลย
“ไก่ ไก่ท้องแล้ว เฮ เฮ ไอ้หมอเมียกูท้องแล้ว กูเก่งไหม มึงดูๆ โอ้ย ไก่ของนก”ผมพูดอะไรตีกันไปหมดหันไปกอดเมียหอมแก้มอย่างดีใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“เบาเบา แก้มแหกหมดแล้ว”ไก่จ๋าคงคิดเหมือนผม บอกให้เพลาการหอมหน่อย ผมยิ้มก่อนจะปล่อยเมียตรงไปที่จุดหมาย
“คุณนก ถะ”เสียงไอ้หมอพูดอะไรไม่รู้ ไม่ทันแล้ว ผมพุ่งตรงแล้วปล่อยพรวดพอดีลงในกล่องพลาสติกสี่เหลี่ยมขนาดกลาง
“โอ้กกกกกกกกกกก โอ้กกกกกกกกกกก เอิ้กกกกกกกก”ปล่อยหมดแม็กเลยกู ก่อนจะเดินเซโดยมีไอ้หมอเข้ามาประคองผมไปนั่ง นี่มันหน้าที่เมียกูไม่ใช่เหรอ แต่ผมไม่มีแรงจะบอกมันแล้ว
“โอย โล่งเลยกู”ผมพิงหัวกับพนักโซฟา
“ดมก่อน”ไก่จ๋าส่งยาดมให้
“แล้วเมื่อกี้เรียกทำไม”เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีมารยาท ยกให้มันหนึ่งวันที่บอกข่าวดี
“ไม่มีอะไร”มันส่ายหน้าก่อนจะเขียนใบสั่งยายื่นให้ผู้ช่วย
“มีสิ ก็เรียกอยู่ บอกมาเถอะ”ผมคะยั้นคะยอให้มันพูดออกมา
“บอกตอนนี้ไม่ทันแล้ว”มันยักไหล่พิงเก้าอี้ท่าทีสบายๆ มองไปที่กล่องพลาสติกเมลามีนลายการ์ตูนดาก้อนบอล
“อ๋อ ไอ้กล่องนั้นน่ะเหรอ ทำไม หวง เดี๋ยวล้างให้ก็ได้”ผมพยักหน้าบอกมัน ไก่จ๋าส่ายหน้า
“ถึงล้างผมก็ไม่กล้าใช้หรอกครับ”มันตอบก่อนจะรับยาที่ผู้ช่วยเอามาให้
“ทำไม แค่ถังขยะล้างแล้วก็ใช้ได้ อ้อ ลืมไปว่ารวยซื้อสักกี่ถังก็ได้”พูดใส่มันอย่างหมั่นไส้
“กล่องข้าวผม”คำตอบทำเอากูอึ้ง ไอ้กล่องน่ารักๆลายการ์ตูน คือ กล่องข้าวไอ้ฉัด
.
.
.
.
.
.
.
“นั่งก่อน นั่งก่อน”เสียงไก่จ๋าประคองผมให้นั่ง ใกล้คลอดแล้วครับ ตั้งแต่วันนั้นที่รู้ ผมแพ้ท้องตลอด แต่ไม่เคยบ่นเพราะมันคือความสุขความรักที่มอบให้เมียกับลูกที่กำลังจะลืมตา ฝากประจำกับไอ้ฉัดนี่แหละครับมันบริการเต็มที่
“ไก่นั่นแหละต้องนั่ง กินนมหรือยัง แคลเซี่ยมล่ะ”ผมเป็นฝ่ายถามกลับบ้าง เอามือลูบท้องที่เจ้าตัวเล็กมันถีบดึ๋งๆๆ ออกมาสงสัยจะเด้งเก่ง ฮ่าๆๆๆ
“เรียบร้อยแล้ว นกนั่นแหละกินเยอะๆ พยายามหน่อย”ไก่จ๋ายิ้มพูดให้กำลังใจ เราเพิ่งไปใส่บาตรกันมา สะสมบุญให้ลูก คำนี้พูดหรือได้ยินรู้สึกรักอยากจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่หาได้มาให้
“จ้า ไก่จ๋า นกกินเยอะแล้ว เออ วันนี้วันพืชมงคลนิ”ผมยิ้มรับก่อนจะนึกได้ว่าวันนี้วันอะไร เปิดทีวีดูวันสำคัญอีกหนึ่งวันในปฏิทินของไทย เป็นพิธีที่ทำกันมาตั้งแต่สมัยสุโขทัยและสืบกันมาจนปัจจุบัน เป็นพิธีที่ทำขึ้นเพื่อให้ความสมบูรณ์ทางการเกษตร ถ้าให้ผมพูดคงจะยาวเอาไว้ไปดูกันเองนะครับ
“ปีนี้พระโคจะกินอะไรนะ”ผมพูดกับไก่จ๋าที่พิงหลัง น่ารักจริงๆกลมดิ๊กไปทั้งตัว
“ไอ้ตัวเล็ก พระโคจะกินอะไรลูก”ไก่จ๋าเอามือลูบท้องถาม
“หนูว่าพระโคต้องกินหญ้าแน่นอน อิอิ”ผมเลียนเสียงตอบไก่จ๋า
“แค่นั้นเหรอ”ไก่จ๋าถามต่อ
“อาจจะเพิ่มงาดำ เพื่อสร้างอนุมูลอิสระด้วยก็ได้ แม่จ๋า”ผมตอบไปอีก ไก่จ๋าหัวเราะเอามือตี
“นกนี่ บาปกรรม พิธีศักดิสิทธ์ พูดเป็นเล่นไปได้ เดี๋ยวเถอะ”ไก่จ๋าชี้หน้าไม่ให้ลามปาม
“โธ่ ฟ้าดินท่านรู้หรอกน่า ว่าเราไม่ได้มีเจตนาลบลู่พิธีหรอก”ผมบอกให้ไก่จ๋าคลายความกังวล ไม่ดีครับทำคนท้องเครียด เรานั่งดูต่อ สักพักหันมามองหน้ากัน พระโคเลือกกินหญ้า งา และก็น้ำ ถือเป็นฤกษ์ดีสำหรับเกษตรกรที่ปีนี้น้ำท่าอุดมสมบรูณ์ ฝนตกตามฤดูกาล ผลผลิตและอื่นๆดี ให้ผมร่ายก็ไม่หมด
“โอ๊ะ”เสียงไก่จ๋า
“เป็นอะไรไก่”ผมรีบหันมาดูอย่างตกใจ
“เจ็บท้องอ่ะ โอ้ย”ไก่บอกทำหน้าเหย
“ยังไม่ถึงกำหนดไม่ใช่เหรอ”ผมถามอีก แต่มือกดโทรศัพท์แล้ว
“ไม่ไหวแล้วนก ไก่จะออกแล้ว”ที่รัก พูดติดเรทมากเลย ไม่ใช่เวลาแล้วกู
“ไอ้ฉัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
.
.
.
.
.
.
“อุแว๊ อุแว๊”เสียงปลุกกลางดึกถึงจะไม่ดังมาก ทำเอาผมเด้งตัวขึ้นมาทันที
“โอ๋ ลูกหนูของพ่อ เป็นอะไรครับ”ผมมองเจ้าตัวจ้อยที่เนื้อตัวยังแดงอยู่ ผมได้ลูกชายที่เกิดในวันพืชมงคลพอดี เลยตั้งชื่อให้ว่า ‘พฤษภ (อ่านว่า พรึ-สบ,พรึด-สบ)’ จะตั้งตามวันก็กลัวจะแปลกไป เอาแค่เดือนที่เกิดก็พอแล้ว
“สงสัยจะฉี่มั้ง”ไก่จ๋าบอก หน้ายังเพลียๆอยู่ ผมพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะเปิดจู๋เล็กดู
“จริงด้วย แฉะเลย โอ๋ เดี๋ยวพ่อจ๋าเปลี่ยนให้นะ”ผมโอ๋ลูก มือก็ทำความสะอาด ทาแป้ง ใส่ผ้าอ้อมใหม่
“แอ๊ะ แอ๊ะ”เสียงเริ่มดีขึ้นทำปากจู๋ใส่ ขี้เหร่อะไรอย่างนี้ น่าเกลียดน่าชัง จริงลูก ผมชมลูกผมครับ โบราณบอกว่าถ้าพูดน่ารักผีจะมาเอาไป ผมเลยป้องกันหายันต์ติดรอบบ้านกันไม่ให้มาเอาลูกรักผมไปได้ ผมเห่อลูกยิ่งกว่าไก่อีก เรียกว่าดูแลทำให้ทุกอย่างยกเว้นให้นมลูก ถ้าทำได้ผมทำแล้ว
ลูกหนูสองขวบ
“ฮึก ฮึก”เสียงร้องไห้ทำเอาคนเป็นพ่อเป็นแม่ปวดใจ
“โอ๋ ลูกหนูไม่ร้องนะ คนเก่ง เดี๋ยวหายแล้ว”ผมกอดลูกที่ตอนนี้เป็นไข้ตัวแดงไปหมด ลูกหนู เลยกลายมาเป็นชื่อเล่นไปแล้ว ตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ลูกหนูเลี้ยงง่ายและก็ป่วยง่ายเหมือนกัน เป็นบ่อยมาก ไม่หนักแต่บ่อยก็ไม่ดี
“เดี๋ยวหายนะจ๊ะ”ไก่จูบหัวลูกหนูกอดไปมา
“แงงงงงงงงงง แงงงงงงงงงง”เสียงดังกว่าเดิมเมื่อโดนทิ่มก้น
“เฮ้ย ฉีดเบาๆสิวะลูกกูเจ็บ”ผมดุไอ้ฉัดที่ทิ่มก้นลูกผม
“เก่งมาก ร้องดังเลยลูก ขยายปอด”ไม่สนใจกูเลย ชมลูกกูอีก ก็ได้มันนี่แหละเป็นหมอประจำ
“นี่ ลุงหมอให้”มันยื่นตุ๊กตาลูกเป็ดบีบแล้วมีเสียง
“เอิ๊กกกก เอาเอา”ลูกหนูหัวเราะชอบใจ คว้ามาบีบมากัด มาทีไรได้ของเล่นทุกที
“ขอบคุณครับก่อน”ไก่จ๋าบอกลูกหนู
“ฮับ”พูดและยกมือไหว้เร็วๆ ทำเอาหัวเราะกัน
ลูกหนูสามขวบ
“เลือกสิลูก ชอบตัวไหน”ไก่จ๋าบอกลูกให้เลือกตุ๊กตาปั้นจากดินตามโบราณบอก เด็กที่ป่วยบ่อยเขาให้ไว้ผมแบบเด็กสมัยก่อน
“ไม่เอา”ลูกเสียงดังหน้างอจะวิ่ง
“เดี๋ยวสิลูก เลือกก่อนไม่ต้องเอา”ผมคว้าไว้ได้ทัน
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ หนูไม่ชอบ ดำ”ลูกส่ายหน้าดิ้นไปมาพูดถึงตุ๊กตาดินปั้น
“ดำเหรอ”ผมพูดกับตัวเอง ก่อนจะบอกไก่จ๋าให้ประเลาะไว้ก่อน
“นี่ไม่ดำแล้ว น่ารักไหม”ผมให้ลูกดูใหม่ ตาวาวขึ้นเริ่มยิ้ม เมื่อเห็นตุ๊กตาปั้นที่ดำตอนนี้ขาวยังกับฉีดกลูต้าเมื่อโดนชโลมด้วยแป้งจนขาวโพลน แต่งหน้าให้มีสีสัน
“เอาตัวไหนเอ่ย”ไก่จ๋าหลอกล่อต่อ
“ตัวนี้”ชี้ไปที่ตัวผมโก๊ะ เอามือจะคว้า
“โอเค”ผมกับเมีย ก่อนจะจับลูกไปวัดให้หลวงพ่อทำพิธีโกนให้ อายุสิบสองถึงจะตัดออกได้ โกนเสร็จลูกแหกปากตั้งแต่วัดยันบ้านพูดแต่ว่า
“ไม่หล่อ ไม่หล่อ หนูไม่เอา แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
เข้าโรงเรียนแล้ว
“พ่อ หนูอยากเปลี่ยนชื่อจริง”มันกลับมาบ้านได้วิ่งมากอดผมกำลังเพลินกับนกเขาในกรง ไม่ใช่นกเขาตัวเอง
“อีกแล้ว คราวก่อนก็ชื่อเล่น ทำไม พฤษภ (อ่านว่า พรึ-สบ,พรึด-สบ) มันไม่เพราะตรงไหนวะ”ผมพูดเสียงเหมือนระอาใส่มัน ผมตัดเดือนเกิดมันมาตั้งชื่อจริงให้ แปลว่า กลุ่มดาวรูปวัว ราศีพฤษภ
“ไม่เพราะแถมไม่เป็นมงคลอีก พวกมันชอบเรียก พบศพ พบศพ ตลอดเลย อีกอย่างเพื่อนหนูมันมีชื่อตามวันสำคัญทั้งนั้น หนูก็เกิดวันสำคัญ ทำไมพ่อไม่ตั้งให้”มันหน้าง้ำอ้างเพื่อนท้วงชื่อตัวเอง
“แค่มึงเกิดเป็นลูกกูกับเมียกูก็มงคลแล้ว จะเอาดับเบิ้ลมงคลอะไรนักหนาวะ หา”ผมหันไปโยกหัวมันไปมา
“ก็หนูอยากมีชื่อตามวันเกิดตัวเองอ่ะ”มันเริ่มเบะปากหน้าเบ้เสียงงอแงเอาแต่ใจ
“มึงอยากเปลี่ยนจริงๆเหรอ”ผมถามย้ำมันที่นั่งกอดอกหันหลัง
“เยสสสส”มันเดาะตอบภาษาญาติฝ่ายไหนของมันก็ไม่รู้ พยักหน้าโก๊ะสะบัดไปมา
“ชื่อ พืชมงคล เนี่ยะนะ ที่มึงอยากจะเปลี่ยนไปใช้ ตั้งแต่กูเกิดมาก็ไม่เคยได้ยินได้เห็นใครชื่อนี้มาก่อนเลยนะ ไอ้หนู”ผมย้ำให้มันรู้วันเกิดตัวเองอีกครั้ง มันเกิดวันพืชมงคล ซึ่งเป็นวันมงคลที่สำคัญวันหนึ่ง ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามีใครชื่อนี้หรือเปล่าหรือมีแต่ผมไม่รู้เอง เพราะผมไม่ยุ่งเรื่องคนอื่น ก๊ากกกกกกกก เป็นคนดีจริงกู
“นั่นแหละ เท่ห์ดี ไม่ซ้ำใคร ไม่มีใครเหมือน”มันหันมาบอกเชิดหน้าด้วยความมั่นใจและภูมิใจ
“กูว่ามึงก็โดนล้ออยู่ดี”ผมบอกมันอย่างรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า มันหันขวับ โก๊ะเกือบตีหน้าผมที่ยื่นไปใกล้มัน
“ทำไมล่ะ ชื่อเพราะออก พ่ออย่ามาหลอกหนูซะให้ยาก”มันขมวดคิ้วก่อนจะหรี่ตาพูดดักผมที่ก้มไปทำหน้าแบบเดียวกับมัน
“เพื่อนมึงไม่คิดว่าเท่ห์หรอก คอยดูสิ มันจะทักมึงว่า ว่าไง ไอ้วัชพืช ไปไหนมาวะ ทีนี่ฮายิ่งกว่าเดิม ฮ่าๆๆๆ”ผมทำเสียงทำหน้าเยาะเลียนแบบเพื่อนมันและหัวเราะใส่ มันทำหน้าเบ้แหกปากร้องทันที
“พ่อใจร้าย ไม่เข้าใจหนู แม่ไก่กกกกกก”แล้วมันก็วิ่งแหกดากไปหาแม่มันที่กำลังน็อกอยู่ในห้องนั่งเล่นอีกฟาก แต่ไม่ต้องเป็นห่วงมีเพื่อนคอยประคองพัดและเกเงินหน้าตักส่งให้ วันว่างแม่บ้านเขานานๆครั้งก็ลับสมองกันลืม จะช่วยอะไรได้แม่มันก็หัวเราะและพูดเหตุผลเดียวกับเนื้อคู่เปี๊ยบ หึหึ
มีอีกอย่าง
ที่
ผม
ไม่เคย
บอกเมีย
จน
จากกัน
ก็
ไม่
เคย
บอก
“เด็กนี่โหงวเฮ้งดีนะ โตขึ้นจะได้ดี”เสียงหมอดูทักทั้งที่ผมไม่เคยคิดจะดู
“จริงเหรอลุง”ผมก็รับคำแกเพราะทักดี
“ดวงชะตาดี เนื้อคู่ก็ดี สูง ผิวสีแทน อายุมากกว่า แต่ว่าเป็น”หมอดูพูดอีก
“ดีหมดเลยเหรอลุง”ผมดักแกไว้ก่อนเมื่อได้ยินว่าลูกมีแต่สิ่งดีๆทั้งนั้น ทำแกชะงักหุบปากลง
“แล้วเรื่องอื่นๆล่ะ”ผมถามอีกอย่างสนใจ
“เดี๋ยวนะ”ลุงพูดก่อนจะคำนวณ มือก็จับญาณสามตา ผมใจจดใจจ่อกับคำตอบ
“ช่วงเบญจเพส อุบัติเหตุไม่มี”ลุงบอกทำเอาผมยิ้ม ก่อนจะหุบลงช้าๆ”แต่จะจากอกพ่อไปที่อื่น”
“แต่งงานเหรอ”ผมยังคิดแง่ดี
“ยังไม่ได้แต่ง”หมอดูพูดทำเอาผมงง
“หรือว่าลูกผมจะตาย”ผมนึกได้ถามเสียงดัง
“ไม่ใช่ แต่จะไปพร้อมกลุ่มคนที่เวียนมาหาโดยไม่ได้นัดไว้ บุคคลพิเศษ”หมอพูดให้คลายความวิตกลง
“แล้วผมจะต้องทำยังไง”ผมถามวิธีแก้
“ไม่ต้องทำ ทุกอย่างเป็นไปตามลิขิตกรรมของเขา เดี๋ยวจะดีเอง บอกได้แค่นี้มากกว่านี้ฝืนลิขิตฟ้า”แกพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปโดยไม่เอาค่าดูสักบาท ปล่อยให้ผมยืนมองลูกกินไอติมแล่บลิ้นแพร่บๆก็พอยิ้มออกคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ยังไม่เบญจเพสเลยนิ อืม น่าจะใช่ ยังไงผมจะปกป้องแก้วตาดวงใจของผมให้จนถึงที่สุด หนูลูกรักของพ่อนกแม่ไก่และจะของใครอีกหรือเปล่า
***************************************************************************************************************************
ปล. Happy Birthday Nuu สู้ๆๆ เอาตอนพิเศษมาคั่นคลายเครียดกัน วันนี้เป็นวันสำคัญวันหนึ่งของไทยเรา และเป็นวันเกิดน้องหนูในเรื่องด้วย มีบางส่วนที่ซ้ำกับตอนเก่าเอามาลงให้ต่อเนื่องกัน ที่จริงขี้เกียจหรือเปล่า รู้ทันอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ไปทำงานต่อก่อนนะ ผิดพลาดหรืออะไรไม่เหมาะสมบอกกันด้วยนะคะ
-
พ่อนกกับแม่ไก่น่ารักอะ เป็นครอบครัวฮาเฮมากๆเลย 5555
ส่วนเนื้อคู่ลูกหนูนี่มันเฮียชัดๆ จริงๆหมอดูจะพูดต่อว่าแต่เป็นผู้ชายใช่มั๊ย อิอิ
-
หมอดูทายแม่นแฮะ อยากไปดูมั้ง ฮ่าๆ :laugh:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เป็นครอบครัวที่อารมณ์ดีจริงๆ
-
คุณหมอดูทายแม่นมากกกกกกกกก :z2:
อิลูกหนูได้ความฮามาจากพ่อกับแม่นี่เอง
เชื้อไม่ทิ้งแถว :laugh:
-
หมอทำนายแม่นนะ o13
-
น่ารักอ้ะ บ้านนี้
กวนตรีนตั้งเเต่ พ่อยันลูกจ้ะ ฮาได้อีก ชอบบบบ เว่ย o13 o13 o13
-
"ดวงชะตาดี เนื้อคู่ก็ดี สูง ผิวสีแทน อายุมากกว่า "
คุณพ่อยังไม่ลืมใช่มั้ยค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:กอด1:
-
หมอดูทายแม่นน่าดูเลย มาทายเนื้อคู่ทางนี้บ้างสิหมอ :ruready
-
น่ารักทั้งครอบครัวเลย
-
:m20: :m20:พ่อนกแม่ไก่(จ๋า)น่ารักมากเลย พ่อนกแพ้ท้องแทนเมีย o13ขำพ่อนกที่ว่าตัวเองท้องอ่ะแล้วกลัวองค์การการต่างๆมาเอาตัวเองไปผ่าพิสูจน์//ลูกหนูน่ารักมากเลย 55 น่ารักตั้งแต่เด็ก//เหมาะกับเป็นครอบครัวสุขสันต์แสนอบอุ่นจริงๆ :mew1: :mew1:
-
อยากรู้อ่าาาา
เนื้อคู่หนูคือเฮียแน่ๆ แต่หมอดูพูดไม่จบนี่ อยากรู้
-
ชอบครอบครัวนี้มากเลยค่า อิอิ
ขนาดหมอยังทำนายไว้แบบนั้น
แสดงว่า อาเฮียคือคนพิเศษสิเนาะ 5555
ฮาพ่อนกที่แพ้ท้องแทนอ่า
-
วันนี้วันเกิดน้องหนูนี่สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะน้องหนูของเฮีย
-
น่ารักจริงๆครอบครัวนี้หนูมันฮาเหมือนพ่อแม่มาก
-
หมอดู แม่นเว่อร!!! :katai2-1: :katai2-1:
-
ก่อนจะจากอกพ่อไปเกือบจะได้แต่งกับสาว แต่กลับมานี่คงแต่งหนุ่มแน่ๆ ที่หมอดูทำนายนี่เฮียชัดๆ :impress2: :impress2:
-
ชีวิตรักนกไก่เลยได้ลูกหนูมาตัวนึง :katai5:
-
แม่นมากกกกกกกกกกกกกกก
หนูมันจะมีผัวไม่ใช่เป็นผัวคนอื่น
คิดถึงหนูกะเฮียแล้ว
ปล.ช่วงนี้อ่านพี่ไผ่กะน้องฝิ่นอยู่ (รอบที่เท่าไรจำไม่ได้)
ยิ่งช่วงจีบกันใหม่ๆน่ะ แซ่บมาก
-
เค้าคิดถึง เฮียและน้องหนู วิวิ้วววว
-
พ่อนกแม่ไก่น่ารักจริงๆ
หมอดูแม่นมากอ่ะ ติดต่อให้ทีอยากดูมั้ง 555
-
หมอดูแม่นมากกกกกกกก ><' บ้านหมอยุแถวไหนจะไปให้ดุด่วนเลยยย 5 5 5
>>> เฮียขาาาา คราวนนี้เนื้อคู่เฮียเกิดแล้วนะคะ 5555+ /คู่แท้ หรือเทียมหว๊า 5 5 5 :katai2-1: :katai2-1:
-
คุณนกฮามากอะ FC คุณนก!! :)
-
ฮากันทั้งบ้านนะ บ้านนี้อารมณฺ์ดีจริง ๆ ฮาตอนคุณพ่อทำหน้าหื่นไปจีบนางเอกลิเกนะ
แถมมีูคู่แข่งเป็นคุณหมอด้วย กะแล้วต้องแพ้ท้องแทนเมียเหม็นโน่นเหม็นนี่
ฮาตอนคุณหมอแจ้งผลแล้วพ่อนกคิดว่าตัวเองท้องเอง 555 เอาฮาไปไหน
พอรู้หอมเมียใหญ่เลย เกิดวันพืชมงคลด้วยนะดีจัง
คุณหมอดูทายแม๊นแม่นเรื่องเนื้อคู่น้องหนู อยากไปดูมั่ง แฮ่ๆ
น้องหนูในหมู่โจรจิเป็นไงบ้างเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
-
คิดถึงเฮีย ฮา :hao7:
-
แม่นแท้ :hao7:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
หมอดูทายแม่นไปมั้ย........5555
-
มาอ่านตอน 9-10 รวดทีเดียว ได้ตอนพิเศษแถมด้วยอ่ะ เย้ ๆ :z2: ที่ผ่านมาคุณเฮียกับน้องหนูเหมือนไม่ค่อยรู้สึกอะไรกันเท่าไหร่ แต่พอตอน 9 มานี่ แทบจัดเต็มหมดเลยน้า ทั้งงอนกัน ง้อกัน พูดหยอกกันไปหยอกกันมา เฮียนวดเท้าให้น้องหนูด้วยอ่ะ น่ารักที่สุด ที่สำคัญเค้าจุ๊บกันแล้วจ้า เหวย ๆ :hao7: ฮะ ๆ ถึงจะในสภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็เหอะน้า แหม ๆ เฮียช่างเป็นสุภาพบุรุษดีแท้ เป็นเบาะกันกระแทกให้น้องหนูซะด้วย น่ารักจังอ่ะ :o8: พอเค้าจุ๊บกันปุ๊บ ฉากหลบฝนตกในกระท่อมปลายนาก็โผล่มาปั๊บเชียวน้า อิ ๆ แหมนั่งตักโอบเอวกอดรัดกันซ้า จับมือน้องหนูตลอดเวลา โอย เขินแทนน้องหนูอ่ะ :impress2: คิดว่าจะแยกกันด้วยดี โธ่ น้องหนูต้องยอมเป็นตัวประกันจนหยดสุดท้ายเลยน้า กว่าจะช่วยพวกอาเฮียหนีได้ แต่เฮียยอดมากเอาตัวกันน้องหนูตลอดอ่ะ แมนสุด ๆ สงสารก็แต่คุณผู้กองโดนน็อคจนสลบ แต่แหม น้องเบียร์ไม่เท่าไหร่ แต่คุณเฮียมีส่งสายตาหึงหวงน้องหนูแล้วน้ายังไม่ทันเป็นอะไรกันเลยนะจ้ะ หลัง ๆ ตัวละครชักเยอะอ่านแล้วก็งง ๆ ใครเป็นพวกใครบ้าง แต่ที่แน่ ๆ ได้เข้มนี่เลวจริง อะไรจริง หนอยจะเอาน้องรันทำเมียเรอะ :beat: น้องรันต้องมีคู่ที่ดีกว่าแกยะ (แต่เมื่อไหร่จะมานะ) แต่อะไรไม่หนักเท่า น้องหนู! น้องหนู ถูกจับอีกแล้วอ่ะ o7 อะไร ยังไง แต่คราวนี้มีแต่โจรเลว ๆ เต็มเลยอ่ะ เฮียต้องปกป้องหนูน้า
พิเศษวันพืชมงคล พ่อนก แม่ไก่ ฮาจริงอะไรจริงอ่ะ :pigha2: ไม่แปลกใจเลยที่น้องหนูจะฮาได้ขนาดนี้เชื้อพ่อแม่แรงนี่เองอ่ะ แบบว่ามันอยู่ในสายเลือดสิน้า ฮะ ๆ เสียดายถ้าตอนปัจจุบันแม่ไก่ยังอยู่ด้วยก็ดีสิ ครอบครัวนี้คงยิ่งฮาระเบิดระเบ้อกว่านี้นะเนี่ย พ่อนกมีการแพ้ท้องแทนเมียซะด้วยนะแพ้ซะอย่างกับว่าท้องเองงั้นแหละ น้องหนูน่ารักน่าชังตลอดเลยสมแล้วที่เป็นแก้วตาดวงใจของพ่อและแม่ สุดท้ายหมอดูแม่นมาก ๆ จ้าโดยเฉพาะเนื้อคู่ อาเฮียเป้ะ ๆ เลยอ่ะพ่อนก เตรียมใจรับลูกเขยแทนลูกสะใภ้ไ้ด้เลยน้า สุดท้ายตอบคำถามพ่อนก น้องหนูเป็นที่รักของพ่อนกแม่ไก่และก็คุณเฮียสุดหล่อไงล่ะจ้ะ :z1:
:HBD4: แฮปปี้เบิร์ดเดย์ ให้น้องหนู รอตอนต่อไปอยู่นะจ้า เอาใจช่วยน้องหนู ขอบคุณคนเขียนค่ะ :pig4: :3123:
-
:hao6:ฮาาาาาาามากกอะบ้านนี้ น่าไปเล่นตลก คิดถึงเฮียหนุ อยากอ่านๆๆๆๆๆ ติดงอมแงมเลยฟิคเนี๊ยยยยยย
-
ชอบบบบบบบบบบบบอ่ะ :katai2-1:
-
หมอดูแม่นมากอ่ะ o13
อยากรู้แล้วทำไมหนูถึงโดนจับ(หรือเปล่า)? มาอีกอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
มาตามติด เอ้ยยย ติดตามแล้วนะคะ :กอด1:
-
หมอดูยังไม่บอกพ่อนกเลยว่า คู่ของหนูเป็นผู้ชายยยยยยยยย
-
ฮิ้ววว
ครอบครัวสุขสันต์
เนื้อคู่น้องหนูดีทุกอย่างนะ ยกเว้นแต่เป็นผู้ชาย 555555
-
ช่างเป็นเด็กที่มีบุญจริงๆเกิดวันสำคัญและเกิดจากความรักมากมาย
ก็ทั้งพ่อและแม่เป็นคนดี ใจบุญอย่างนี้นี่เล่าหนูถึงได้เป็นคนดีอย่างนี้
แล้วไอ้อารมณ์ขันและมองโลกในแง่ดีก็ถอดแบบกันมาแบบเป๊ะๆเลย
เป็นครอบครัวที่น่ารักและน่าอิจฉาจริงๆ เรียบง่ายแต่มีความสุข
หมอดูคนนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าหนอ จะได้ให้มาดูให้มั่ง แม่นมากๆ :hao3:
แล้วหมอจะบอกว่าเนื้อคู่หนูเป็นผู้ชายใช่ไหมล่า เพราะที่ว่ามานั่นน่ะมันเฮียชัดๆ
แม้เหตุการณ์ตอนปัจจุบันจะไม่น่าไว้วางใจ แต่เชื่อเถอะว่าหนูจะปลอดภัย
ทั้งบุญของพ่อแม่และบุญที่ตัวเองทำมา จะทำให้แคล้วคลาดแน่นอน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้ะ
-
แฮปย้อนหลังน๊าาา น้องหนูของเฮีย
:mew1:
-
พ่อนกอย่างฮาอ่ะ
-
:hao3: ครอบครัวสุขสันต์
-
ตอนพิเศษอย่างฮาอ่ะ :hao7:
-
หนูนี่ฮาตั้งแต่เกิดเลยเนอะ แล้วหมอดูก็ทำนายแม๊นแม่นเนอะ ฮ่ะๆๆ
-
ชอบ ชอบ สนุกดี :กอด1:
-
หลงรักบ้านนี้จริง ๆ พ่อนก แม่ไก่ กะคุณลูกหนู ฮากันไม่เว้นวรรค
ใครอยู่ใกล้คงอายุยืน ยกเว้นขากรรไกรค้างอ่ะ :laugh:
รอลุ้นอาเฮีย กะ น้องหนูต่อไปจ้าาา
:L2: & :กอด1:
-
ฮามากกก หมอดูทำนายไว้แล้ว พ่อนกก็รู้แล้วว่าใครเป็นเนื้อคู่ของลูกหนู ตรงกะเฮียทุกอย่าง
ส่วนลุงหมอฉัตรจะมีฉากมั๊ยน๊อ ขอบใจจร้าาา
-
หมอดูโคตรเเมนเลย ฮ่าๆ
-
พ่อแพ้ท้องแทนแม่ไก่ด้วย
เนื้อคู่ที่บอกไว้ ต้องเป็นอาเฮียแน่ๆ ฮิ้ววววว :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แอบมาส่อง :m22:
-
บ้านนี้อารมณ์ดีกันจริงๆ
ตกลงเป็นอันสรุปว่าเนื้อคู่หนูคือเฮียใช่มั้ย อิอิอิ
ว่าแต่จะเป็นยังไงเนี่ย หวังว่าจะจบไม่เศร้า
ก็ถ้ามอบตัวสู้คดี นายก็อาจสั่งเก็บ หรือจะหนีตลอดไป...
เฮียกับหนูจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย ชักห่วงตอนจบตงิดๆ
รออ่านต่ออยู่นะคะ สนุกมากเลย ลุ้นๆๆ
-
>>ป.11<<
“พี่เป้า จะไปกันหรือยัง รอญาติฝ่ายไหนอีกวะ”ไอ้เข้มถามลูกพี่มันอย่างนับถือมั้ง
“มึงไม่น่าถามญาติฝ่ายไหน ไอ้พัฒน์กับพวกมันมาหรือยังล่ะ”ไอ้เป้าบอกมัน มองด้วยสายตาตำหนิกับคำพูดกร่างๆของมัน
“กูมาแล้วโว้ย”เสียงร้องบอกของไอ้คนที่พวกมันพูดถึง
“ช้าฉิบหาย มัวทำอะไรวะ”ไอ้เข้มถามอย่างหงุดหงิด
“ไอ้เหี้ย กูก็หนีตำรวจเหมือนพวกมึงนั่นแหละ แม่งเกือบเสร็จ”ไม่รู้มันชื่ออะไรบ่นอุบ คงจะหนีตำรวจหัวซุกหัวซุน
“เออ มาก็ดีแล้วจะได้ไปกันสักที”ไอ้เป้าตัดบทเตรียมออกเดินทาง
“แล้วไอ้นั่นใครวะ”ไอ้เข้มถาม ทำเอาพวกเราหันไปมอง ผมอึ้งไปเมื่อไอ้คนที่มันเอ่ยถึงถูกจับเงยหน้า ไอ้เบียร์ ไอ้รัน ไม่ต่างกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“หนู”
“หนู”ย้ำอีกครั้งกับตัวเองว่าไอ้คนที่เงยหน้ามาใช่มันจริง ๆ ทั้งที่ตอนนี้ตำรวจน่าจะพากลับไปซบอกพ่อแล้ว มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงผมไม่สงสัยเพราะถูกพามา แต่แปลกใจว่าถูกจับมาได้ยังไง จะว่าตามมาเองยิ่งไม่น่าใช่ใหญ่เลย
“เฮ้ย มึงเป็นใคร”เสียงไอ้เข้มถามย้ำ เดินไปใกล้ จังหวะที่ผมเดินเข้าไปทันที ฉุดมันเดินมาด้วยท่ามกลางความสนใจปนสงสัยของพวกมัน ยกเว้นไอ้เบียร์กับไอ้รัน
“เดี๋ยวสิวะ กูยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นใคร”ไอ้เข้มขัดจังหวะโดยการดึงแขนไอ้หนูจนเซ
“มึงจะอยากรู้ทำไม”ผมถามไอ้เข้ม ปัดมือมันออกจากแขนดันมันไปยืนข้างหลัง
“ต้องรู้สิวะ”ไอ้เข้มพูดยียวนใส่
“กูไม่จำเป็นต้องบอกมึง”ผมพูดเรียบๆกลับไป มันทำหน้าไม่พอใจ เพราะรู้ความหมายที่ผมบอก มันไม่ใช่คนที่จะสั่งผมได้นอกจากคนที่ผมยอมให้จริงๆเท่านั้น
“ไอ้เฮีย”มันเรียกชื่อผมเน้นๆ
“พอแล้ว มึงจะเถียงกันให้พ่อพวกมึงตามมาทันหรือไง ขึ้นรถ”เสียงไอ้เป้ายุติปัญหา
“พี่เป้า จะเอามันไปได้ยังไง ยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นใคร ไอ้พัฒน์มึงไปได้ไอ้นี่มาจากไหน”ไอ้เข้มไม่ยอมอ้างเหตุกับลูกพี่มัน ก่อนจะหันไปถามไอ้พัฒน์ที่เป็นคนเอามันมา
“ฉันเห็นมันเดินหน้าโง่ๆอยู่ วนไปมา ถามว่าเป็นใคร ก็อึกอัก อึกอัก จนจะยิงทิ้งอยู่แล้วถ้ามันไม่ตอบ คิดว่าเป็นพวกตำรวจ ที่ไหนได้ หึหึ”ไอ้พัฒน์เล่าให้ฟังถึงที่มาว่าไปเอาไอ้หนูมาได้ยังไง ยกยิ้มมองมาทางผม ได้ยินไอ้คนข้างหลังพูดเบาๆ
“มึงนั่นแหละเดินเข้ามาหากูเอง ไอ้หน้าปลาตีน”มันด่าไอ้พัฒน์ที่ว่ามัน ผมกระตุกมือให้มันเงียบเอาไว้ กูยังไม่เคลียร์เลยว่ามึงเดินทำหน้าโง่ให้มันจับมาได้ยังไง
“ต่อสิวะ ยิ้มกวนตีนอยู่นั่นแหละ กูจะได้รู้ไหมว่ามันเป็นใคร แต่ดีที่มึงไม่ฆ่ามันทิ้งซะก่อน เสียดายแย่”ไอ้เข้มพูดใส่ไอ้พัฒน์ที่มัวแต่ลีลา ก่อนจะหันมาพูดยิ้มๆทางผมเอามือถูปากไปมา อย่าเข้าใจผิดคิดว่ามันพิศวาสผม ดูแล้วน่าจะไอ้คนข้างหลังผมมากกว่าจ้องตาเป็นมันเลย ไอ้เข้มมันไม่เกี่ยงหรอกว่าผู้หญิงผู้ชาย ในคุกใครถูกใจมันและขัดขืนไม่ได้เสร็จหมด ยกเว้นไอ้รันที่รอดมาได้ ผมจะยื่นมือเข้าไปช่วยทุกคนคงจะไม่ได้เช่นกัน
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เข้ม ถ้ามึงคิดจะล่อไอ้นี่นะ มึงต้องผ่านด่านตีนผัวมันแล้วล่ะ”ไอ้พัฒน์หัวเราะพร้อมบอกความนัย ที่เข้าใจนะแต่งงว่า ใครผัวมันวะ แยกจากกูแป๊บๆมึงมีผัวแล้วเหรอไอ้หนู ไหนบอกจะกลับไปแต่งงานไง ผมหันไปมองหน้ามัน
“ไหนวะผัวมัน แสดงตัวหน่อยสิ กูจะได้ขอแบ่งเมียมันหน่อย”ไอ้เข้มพูดเสียงดังทำท่ากร่าง
“จะใครล่ะ ไอ้เข้ม ก็ไอ้ที่ปัดมือมึงออกจากเมียมันและพากันไปยืนกุมมืออยู่นั่นไง”คำตอบของไอ้พัฒน์ทำเอาไอ้ที่หัวเราะ ยกยิ้ม หุบปากกันหมด ทุกสายตาพุ่งมาที่ผมกับเมีย เอ้ย ไอ้หนู แม้แต่ผมเองยังต้องหันไปมองหน้ามันทันที ไอ้เบียร์ ไอ้รัน ยังอ้าปากหวอ ความคิดในหัวผมตอนนี้คือ อะไรทำให้ไอ้พัฒน์พูดออกมาว่าไอ้หนูเป็นเมียผม
“เมียไอ้เฮีย”เสียงไอ้เป้าพูดอย่างไม่เชื่อเพราะมันก็รู้จักผมพอสมควรเพียงแต่มันไม่ยุ่งเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับมัน
“เห่ย มึงเข้าใจผิดหรือเปล่า ในคุกกูไม่เห็นมันจะเอาใครเลยถ้าบอกไอ้รันกูยังเชื่อนะ เพราะเห็นมีแต่ไอ้รันที่เอาก้นไปตามต้อยๆ หึหึ”ไอ้เข้มแย้งไอ้พัฒน์แบบไม่จริงจังก่อนจะเหน็บเรื่องผมกับไอ้รันที่มันเข้าใจ
“ก็ดีกว่าเอาก้นไปตามหมาหน้าเหี้ยอย่างมึง”ไอ้รันพูดสวนกลับอย่างไม่เกรงกลัว
“ไอ้รัน ปากดีนะมึง ถือว่าผัวมึงอยู่หรือไง”ไอ้เข้มพูดจะปราดเข้ามา ไอ้รันก็จะใส่ไอ้เบียร์รั้งเอาไว้ พอกับไอ้เป้าที่ดึงไอ้เข้ม
“ไหนมึงบอกว่าไม่มีอะไรไง กูว่าแล้ว”เสียงไอ้หนูตัวแสบพูดข้างหู ไม่ได้ดูเลยว่าเขากำลังจะตีกันสาเหตุเกิดจากมึง
“มึงหึงกู”ผมหันไปพูดใส่มันอย่างหมั่นไส้ที่ยังไม่สำนึกหรือคิดว่าตัวเองตกอยู่ในอันตรายแค่ไหน ดันมาถามเรื่องไม่เป็นเรื่องให้เป็นเรื่องขึ้นมา
“ตีนเห๊อะ”มันพูดใส่จะดึงมือออก แต่ถูกผมจับแน่นกว่าเดิม
“นั่นไง มึงดูๆ ไอ้เข้ม เมียมันหึงแล้วแล้วโว้ย ครึครึ”ไอ้พัฒน์หัวเราะยักคิ้วล้อเลียนนิสัยโดยรวมเป็นคนเฮฮา เวลาโหดก็เอาเรื่องอยู่เคยก่อเหตุตีกับผู้คุมมาแล้วตอนอยู่ข้างใน เกือบตายเหมือนกันดีว่าความยุติธรรมยังมีอยู่บ้างสำหรับคนคุกอย่างมัน เพราะผู้คุมเป็นฝ่ายผิดที่ไปทำมันก่อน
“กูไม่อยากเชื่ออยู่ดี”ไอ้เข้มยังไม่เชื่อในสิ่งที่ไอ้พัฒน์พูด ความคิดมันถูกแล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้ก็ต้องตามกันไปก่อน ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้มันคิดอย่างนั้นทั้งที่ก็เพิ่งเจอไอ้หนู
“มึงยันไอ้เข้มมันไปอีกทีสิ ว่ามึงเป็นเมียใคร มันจะได้ไม่ล่อมึง”ไอ้พัฒน์พยักหน้ามาทางไอ้หนู ไอ้เข้มหรี่ตามอง ยกยิ้ม
“จริงเหรอวะ”ไอ้เข้มหรี่ตาใส่ ยกยิ้ม
“เออ กูเป็นเมีย ไอ้เฮีย”มันตอบชัดถ้อยชัดคำไม่กระดะ แต่หน้าแดงๆ ทำเอาอึ้งกันอีกรอบ ไอ้รันกับไอ้เบียร์เบือนหน้าไปหัวเราะคิกคักอีกฝั่ง
“แล้วทำไมมึงไม่มาพร้อมไอ้เฮีย แถมมันก็ไม่พูดถึงมึงด้วยซ้ำ ดูไม่เป็นห่วงเอาซะเลย”ไอ้เข้มยังจับผิดต่อ ผมขยับปากจะพูดแต่ไม่ทันไอ้คนที่แต่งตั้งตัวเองเป็นเมียผม
“กูทะเลาะกัน มึงคงไม่ถามอีกนะเรื่องอะไร มันเป็นเรื่องของผัวเมีย พ่อแม่กูสอนไว้เราไม่ควรยุ่งเรื่องของคนอื่น โดยเฉพาะเรื่องในครอบครัว”มันตอบพร้อมสั่งสอนไปในประโยค ทำเอาหัวเราะกันออกมากับหน้าไอ้เข้มที่เหวอไม่คิดว่าจะโดนย้อนแบบนี้
“ฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ก๊ากกกกกกก ก๊ากกกกกกก เอาแล้วไง”
“ไอ้เข้ม เป็นไงมึง”
“เจอเมียไอ้เฮียด่าทั้งคู่ หุหุ” เสียงบรรดาเพื่อนมัน แม้แต่ไอ้เป้ายังอดไม่ได้ ยกเว้นลูกน้องมันที่คงอยากแต่ไม่กล้า
“เหี้ยเอ้ย”ไอ้เข้มรู้สึกเสียหน้าที่โดนตอกใส่หน้า
“เอาล่ะๆ เรื่องนี้ก็ให้ผัวเมียมันไปจัดการเอาเอง ไม่ใช่เรื่องของเรา ไป ไป ขึ้นรถ กว่าจะถึงอีก”ไอ้เป้ายุติอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีใครแย้งพากันขึ้นรถ ไอ้เข้มชี้หน้าพวกผมแบบฝากไว้ก่อนจะถอนทีหลัง ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกต้องเอาเมียเพิ่งแต่งตั้งขึ้นรถไปด้วย แม่ง เบญจเพสมึงแรงขนาดนี้เลยเหรอวะ ถึงได้ตามกูมาติดๆ
.
.
.
.
.
รถที่พวกมันเอามารับพวกผมคือรถบรรทุก แต่มีของจัดไว้เพื่อให้ดูว่าเป็นรถขนของเผื่อเจอด่านไอ้เป้าบอกว่าตำรวจตั้งด่านสกัดเกือบทุกจุด ข้างหลังที่นั่งก็ไม่ได้อึดอัดอะไรเพราะจัดที่ไว้ให้แล้ว แต่บรรยากาศตอนนี้ เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ ตั้งขึ้นรถจนรถออกไม่รู้ถึงส่วนไหนของประเทศไทยยังไม่ได้มีใครเปิดปากคุยกันเลย ข้างหลังมีแค่พวกเรา ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก เปลี่ยนเป็นชุดพนักงานขนของและขับรถอยู่ด้านหน้า ไอ้เป้า ไอ้เข้ม และสมุนไปอีกทาง ไปเจอกันที่จุดนัดพบ มีการปลอมตัวกันนิดหน่อย ก่อนมาวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว มันบอกให้ฟังก่อนขึ้นรถ เราใช้เส้นทางชุมชนปกติ ไม่ได้ใช้ทางลัดแต่อย่างใด อย่างที่คิดสายรายงานมาว่าตำรวจดักที่จุดทางลัดทั้งหมด ในเมืองที่จะผ่านมีสองด่านเท่านั้น
“มึงมาได้ยังไง”ผมถามมันที่นั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆ ไอ้รันหลับไปแล้วเพราะความเหนื่อย ไอ้เบียร์นั่งอีกฝั่งตามองนอกรถแต่หูมันฟังแน่นอนตั้งซะขนาดนั้น
“กูตามมันมา”มันตอบทั้งที่ก้มหน้า
“ชอบมันหรือไงถึงตามมา”ผมถามมันกลับ
“จวยมึงเหอะ”มันเงยหน้าขึ้นมาว่าตาวาว เงื้อมือต่อยแต่โดนรับไว้ก่อนจะดึงมันมาใกล้
“จะไปรู้เหรอตอบเหมือนเต็มใจ”ผมพูดข้างหูมันที่สะบัดออก และก็เงียบไปอีก
“จะบอกได้หรือยัง ว่าตามมันมาทำไม”ผมถามอีกครั้งเมื่อปล่อยให้ความเงียบปกคลุมนานไปแล้ว ให้มันพักตั้งสติลำดับเรื่องราวก่อน
“จริง ๆ กูไม่ได้อยากตามมันมา เฮ้อ โคตรซวยเลย”มันพูดเสียงเบาลงถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับชะตาชีวิตตัวเอง และพูดต่อเมื่อผมกับไอ้เบียร์ไม่พูดอะไรนอกจากมองอย่างเดียว
“หลังจากมึงไปแล้ว กูก็นอนตายอยู่กับตำรวจนั่นแหละ กูรอจนเสียงปืนเสียงตะโกนเสียงวิ่งเงียบก็เลยฟื้นขึ้นมา เขย่าคุณตำรวจที่ดูแล้วน่าจะตายมากกว่าสลบให้ลุก แม่งก็ไม่ตื่น กูไม่รู้จะทำยังไงเลยเดินออกมากะว่าจะไปตามพวกเขามาช่วย ให้กูแบกคงไม่ไหวเหนื่อยตายห่าก่อนถึงที่แน่ ”
“เอาเนื้อๆ อะไรไม่สำคัญมึงตัดมั่งก็ได้ เคยเรียนย่อความไหม”ผมดักคอมันที่จะเล่าต่อเก็บทุกรายละเอียดยิ่งกว่าหน่วยความจำอีกมึง
“ไม่ได้หรอกมันต่อเนื่องกัน กูตัดตอนไม่เป็นถ้ามึงจะฟังต่อก็หุบปาก”มันไม่ทำตามแถมสั่งผมอีก ตั้งแต่ตั้งตัวเองเป็นเมียกูข่มเลยนะมึง ทำไงล่ะผมก็ต้องทำตามที่สั่งไม่ได้หัดกลัวแต่อยากรู้สาเหตุ ไอ้เบียร์ยักคิ้วล้อๆ
“กูจะเล่าต่อแล้วนะ”มันบอก ก่อนเล่าต่อ ผมกลัวพวกคุณไม่ซึมซับกับเรื่องจะพาย้อนกลับไปจุดเกิดเหตุที่มันนอนตายตรงนั้น ไปดูและฟังพร้อมกันเลยครับ
**ณ จุดเกิดเหตุ**
ปังงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงง ปังงงงงงงงงงงงงง
‘เร็วโว้ย’
‘อย่าช้า’
‘มันจะพูดซ้ำซากกันทำไมวะ แค่เร็วก็รู้แล้วว่าอย่าช้า’ผมไม่ได้พูดหรอกครับคิดในใจ ไอ้คนที่ร้องไห้มันคงไปแล้วไม่งั้นไอ้พวกนี้มันต้องได้ยินแน่
‘ครบหรือยังวะ’
‘นับสิ’
‘นับรอพ่องงงงงงงง มึงเหรอ ใครมาก็ไป ใครไม่มาก็ทิ้งมันไว้นี่แหละ ไป’ไอ้คนนี้ฉลาดที่สุด ก่อนจะได้ยินเสียงวิ่ง ป่านนี้ไอ้เฮียกับพวกจะไปพ้นเขตหรือยังนะ จะคิดบ้างไหมว่ากูนอนตายโคตรทรมานเลย มดส้นตีนไม่รู้แค้นอะไรกูนักหนากัดอยู่ได้อย่าบอกว่ามึงตามมาล้างแค้นที่กูเหยียบรังมึงตรงน้ำตกเมื่อหลายวันก่อน
ผ่านไปสักครู่
‘เงียบแล้วนี่หว่า ไปกันหมดแล้วมั้ง’ผมพูดและลืมตาขึ้นมาหนึ่งข้างมองไปรอบๆ และลืมอีกข้างเมื่อเห็นไม่ถนัด เผื่อมันหลบตรงข้างที่หลับอยู่ รอบครอบมากกูติดนิสัยไอ้เฮียมาแน่ๆ
‘ไม่มีแล้ว’ผมยิ้มถึงในใจจะโหวงเมื่อรู้ว่าไม่มีพวกมันอยู่ตรงนี้แล้ว หันมามองคนข้างๆบ้าง
‘คุณตำรวจ คุณตำรวจ’ผมเรียกและสะกิดไม่มีกระดิกเลยเปลี่ยนเป็นเขย่าแทน
‘คุณตำรวจ ตื่นเถอะ คุณตำรวจจจจจจจจจจจ’เรียกอีกเสียงดังขึ้นก็ไม่มีวี่แวว ก็น่าจะน็อกนานอยู่เจอสับที่ต้นคอแถมหมัดที่ปลายคาง
‘เอาไงดีวะ ให้แบกคงไม่ไหวแน่ ตัวโคตรใหญ่เลย มิน่า รัดไอ้เบียร์ซะจนเจอหมัดซัดเข้าให้ตอนมันหลุด’ผมคิดวิธีที่จะปลุกคุณตำรวจลามไปถึงไอ้เบียร์อย่างขำๆ
‘ปลุกด้วยมือไม่ตื่น ถ้าเอาตีนปั๊มหัวใจฟื้นมาจะจับกูข้อหาทำร้ายร่างกายเจ้าพนักงานหรือเปล่าวะ’คิดไปเรื่อยแต่ไม่กล้าทำ ไม่ได้ต้องคิดให้ถี่ถ้วนก่อน
‘ไปตามคนมาช่วยดีกว่า คุณตำรวจรอตรงนี้ก่อนนะ’ในที่สุดก็คิดได้ว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุด สั่งเสร็จก็เดินออกจากพุ่มไม้
‘ไปทางไหนก่อนดีวะ เมื่อกี้วิ่ง อ้อ ทางนี้’ยืนคำนวณทิศและนึกออกก็เดินไปทันที เงียบฉิบหายเลย คุณเจ้าหน้าที่วิ่งตามพวกมันไปหมดเลยเหรอวะ ไม่คิดจะอยู่สำรองทางนี้บ้างเหรอ
‘เฮ้ย’เสียงเรียกอย่างดัง ฮา ในที่สุดก็เจอแล้ว
‘คุณตะ’หันไปชะงักคำพูดทันที ให้กูโง่ยังไงก็ไม่คิดว่าไอ้นี่เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบแน่ หน้าบากนิดผ้าโพกหัว หนวดเฟิ้ม ถ้าปลอมตัวกูนับถือเลยเหมือนโจรฉิบหายทั้งหน้าท่าทางรวมถึงคำพูด
‘มึงเป็นใครวะ’มันถามผมถือปืนมาจ่อใกล้ๆ
‘อึ้ง อึ้ง ยู ฮู้’ไอ้อีกคนถามมั่ง ไม่แน่ใจว่ามันเรียนลัดภาษาอังกฤษมาจากไหน หรืออยากได้กาวยูฮู้กันแน่
‘เอ้อ’เอาไงดีวะกู จะพาซื่อบอกเป็นตัวประกัน หรือชาวบ้าน แม่งต้องฆ่ากูแน่ ไอ้พวกลักลอบหรือเปล่าวะ
‘เฮ้ย’มันเสียงดังกว่าเดิมทำเอาผมตกใจ
‘เป็นเมียไอ้เฮีย’ผมตอบมันไปทันทีด้วยเสียงดังไม่ต่างจากมัน ทำเอามันเงียบ ได้ผลโว้ย มันลดปืนลง
แต่
กู
พูด
ว๊าคคคคคค
กูตอบอะไรออกไป มันต้องฆ่ากูแน่ ๆ หาว่ากวนตีนมัน แต่ยังไม่เท่าที่กูตอบ ทำไมกูต้องบอกมันไปแบบนั้นวะ เอาตัวเองไปสถาปนาเป็นเมียไอ้เฮีย มันจะรู้ไหมว่าไอ้เฮียเป็นใคร แล้วจะมีใครรู้บ้างไหมว่ากูกำลังซวยมากจนถึงตายได้ นั่น นั่น มันขมวดคิ้วแล้ว ตายแน่กู
‘อ้าว แล้วมึงมาทำอะไรตรงนี้วะ’มันถามกลับเสียงดีกว่าเดิม เดินมาใกล้ๆ อ้าว กูอ้าวมั่ง มันไม่ฆ่าโว้ยถามกลับอีก อย่าบอกนะว่าพวกเดียวกับไอ้เฮีย
‘ไอ้เฮียกับพวกมันไปทางโน้นแล้ว หลงสิมึง หน้ายังโง่ๆอยู่เลย ครึครึ’ไอ้อีกคนบอกก่อนจะกล่าวหาในเรื่องไม่จริง กูไม่ได้โง่หลงโว้ย แค่แยกทางกัน
‘ไม่ใช่ กูทะเลาะกับมันเลยทิ้งกูไว้นี่’แต่คำตอบกูยิ่งกว่าที่มันกล่าวหาอีก อีกแล้ว กูจะตอบให้สมจริงสมจังอะไรนักหนา
‘อ๋อ มันเลยไม่พามึงไปด้วย ไป ไป ไปกับพวกกู มีอะไรไปเคลียร์กัน เร็วๆ เดี๋ยวพ่อมึงมา’มันไม่พูดเปล่าเดินมาดึงผมให้เดินไปด้วย เหี้ยเอ้ย เอาไงดีวะ โอ้ยยยยยยยยยยย กูจะได้กลับบ้านไหมเนิ่ยะ แล้วพวกมันจะพากูไปฆ่าหรือไปหาไอ้เฮียกันแน่ ไม่รู้ว่ามันเชื่อสิ่งที่บอกแค่ไหน ดูไม่น่าจะเชื่อคนง่ายเลย ถ้าเชื่อก็โง่กว่ากูอีกนะพวกมึง
***ตัดกลับมาที่รถ***
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้แหละ แฮ่กๆๆ เหนื่อย มีน้ำกินไหม”มันเล่าจบหอบแฮ่กๆขอน้ำกิน
“ถ้ามึงเล่าย่อๆก็ไม่เหนื่อยแล้ว นี่เล่าซะขนาดกูนอนจินตนาการตามมึงเลย”ไอ้รันพูดลุกนั่งบิดตัวไปมา แสดงว่ามันคงตื่นนานแล้วนอนฟังอยู่ ไอ้เบียร์ส่งน้ำให้ไอ้หนู
“แต่พวกมันไม่เห็นคุณตำรวจหรอกนะ น่าจะปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วง”มันไม่ว่าแถมใจดีบอกไอ้เบียร์ถึงเรื่องคุณตำรวจ
“สัด กูไม่ถาม ใครจะห่วงมัน”ไอ้เบียร์ผลักหัวมันจนเซ ไอ้รันหัวเราะคิก ผมอดจะยกยิ้มนิดๆไม่ได้กับประโยคบอกเล่าของไอ้หนู ไม่อยากรู้แต่หน้าตามึงดูสดชื่นขึ้นมาเชียว สงสัยจะจริงอย่างไอ้หนูมันว่า
“กูบอกเฉยๆ จะได้ไม่ต้องพูดอีก เหนื่อย”ไอ้หนูก็ตอบหน้าตาเฉยดูใสซื่อ แต่เพ่งให้ดีมันกวนตีนไอ้เบียร์ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของมันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“เชี่ยะ”เสียงเล็ดลอดอีกนิดจากปากไอ้เบียร์
“แล้วมึงคิดยังไงถึงบอกมันว่าเป็นเมียกู”ผมถามมันอีก จากที่ฟัง คือ มันไม่น่าจะตอบแบบนั้น ถึงจะตอบได้ดีก็เถอะ เห่ย นี่ผมคิดอะไรออกไปวะ
“กูไม่ได้คิดและไม่รู้ด้วยว่าบอกไปอย่างนั้นทำไม มันเสียงดังมา กูตกใจก็โพล่งออกไป”มันส่ายหน้าส่ายหัวให้ยุ่งไปหมด
“คิดถึงไอ้เฮียล่ะสิ หึหึ”ไอ้เบียร์เอ่ยแซว
“เหมือนที่คุณตำรวจพูดเลย”นึกว่ามันจะด่า กลับพูดพึมพำมองหน้าไอ้เบียร์แบบพิจารณาไปมา
“พูดอะไร ไอ้สิบมันพูดอะไร”ไอ้เบียร์ถลันเข้ามาหาไอ้หนูที่ถอยหนีจนเกยตักผม
“เขาจะพูดอะไรล่ะ สลบอยู่ ไหนมึงไม่สนใจไง รู้จักชื่อซะด้วย”ไอ้หนูพูดน่าจะโดนตีนไอ้เบียร์แน่ ถ้าไม่ติดผมกันอยู่
“มึงหลอกกูเหรอ ไอ้หนูเวร”ไอ้เบียร์ที่โดนมันล้วงไส้ออกมาอีกนิด
“ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า เอาอีก ไอ้หนู กูชอบ”ไอ้รันชอบใจยุไอ้หนูไปด้วย
“พอได้แล้ว”ผมยุติมันสองคน ดันไอ้หนูให้ไปนั่งที่เดิม
“กูไม่รู้จริงๆว่าพูดอะไรออกไป ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้ กูคิดว่าคงไม่มีอะไรแล้ว ก็เลยจะไปตามคนมาช่วยคุณตำรวจ แต่ไม่คิดว่าจะเจอพวกมัน”มันพูดต่อเสียงเบาจริงจังไม่มีเล่น ผมชักเริ่มเห็นด้วยกับมันแล้วเรื่องเบญจเพส แรงจริงๆ
“ยิ่งกว่าซวยอีกมึง เอาไงวะ”ไอ้เบียร์ไม่ได้พูดสมน้ำหน้ามันพูดตามที่ได้ฟัง และถามผม
“ทำอะไรไม่ได้หรอกตอนนี้ ถ้าเกิดพามันหนีก็ไม่ปลอดภัยอีกโดนตามล่าแน่ถ้าพวกมันรู้ว่าเป็นใคร ยิ่งไอ้เข้มสงสัยด้วยแล้ว ยาก”ผมส่ายหน้าพูดตามที่คิด ไอ้หนูหน้าเสียกว่าเดิม
“กูอยากกลับบ้าน”มันพูดออกมาเหมือนเด็กที่หลงทางหรือถูกหลอกมาขายถ้าเปลี่ยนคำว่ากูเป็นชื่อมันคงจะเป็นประโยคนี้ ‘หนูอยากกลับบ้าน ช่วยหนูด้วย’ ต่อให้มันอีกนิด
“เฮ้อ ไอ้หนูเอ้ย พวกกูปล่อยมึงแล้ว ถ้ามึงจะโทษก็โทษเจ้าหน้าที่เถอะวะที่เสือกตามมาทัน”ไอ้รันขยี้หัวมัน โบ้ยความผิดไปให้เจ้าหน้าที่
“ใช่ ใช่ ใช่ มึงต้องโทษไอ้ตำรวจที่เสือกมาขัดขวางการหนีของพวกกู”ไอ้เบียร์กลับมาเป็นลูกคู่กับไอ้รันตามเดิม
“โทษพวกมึงนั้นแหละ เหี้ยเอ้ย ตั้งแต่ความคิดตอนในคุกยันขึ้นรถแล้วแหกออกมา แวะบ้านกู เอากูมาด้วย พวกมึงทั้งนั้น ไม่รู้จะแหกมาทำจวยอะไร ทำไม มองหน้า จะบอกความผิดบ้านกูหรือไงที่เสือกตั้งตรงนั้นเลยทำให้พวกมึงแวะ”มันโวยกลับไอ้สองตัวเป็นชุดขุดต้นตอความผิดตั้งแต่ต้น พออ้าปาก แม่ง ก็สวนมาดักอีก ทำซะพวกกูไปต่อไม่ได้เลย
“เออ ความผิดพวกกู”ผมยอมรับแบบไม่ต้องยืดอกแมนๆ
“มึงยอมง่ายจังวะ”ไอ้รันพยักหน้าใส่
“นั่นดิ ตั้งแต่เป็นผัวมัน ว๊ากกกกกก”ไอ้เบียร์เห็นด้วยแต่มีแซว ก่อนจะหงายหลังโดนตีนผมเองถีบพาไอ้รันเซไปด้วย ไอ้หนูทำปากขมุบขมิบสีหน้าสะใจ
“กูขี้เกียจฟังมันย้อนสาเหตุ”ผมตอบและมองไอ้คนข้างๆที่เหร่นิดๆ ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะสามครั้งเป็นการส่งสัญญาณว่าถึงด่านตรวจ พวกผมเลยเงียบ เอาหูเงี่ยฟังเขาขอเปิดข้างหลังตรวจของ ไอ้สองคนมองหน้า ผมก็มองมันที่เขยิบมาใกล้ จนได้ยินเสียงเปิดผ้าใบ พวกผมรวมไอ้หนูด้วยก้มหมอบข้างหลังลังที่เบียดเสียดเป็นชั้นบนรถ
“ไปส่งที่ไหนเหรอ ของเยอะเลย”เสียงเจ้าหน้าที่ถามพร้อมส่องไฟ
“จังหวัดxxxxครับ”น่าจะเป็นเสียงไอ้โจ๊ก
“ขอดูใบขับขี่และเอกสารบริษัทด้วย”เจ้าหน้าที่อีกคนบอก ผมมองลอดช่องเล็กๆนี้เห็น ถ้าไม่สังเกตจริงคนข้างนอกจะไม่เห็นหรอกครับว่ามีอะไรอยู่ในนี้บ้าง
“นี่ครับ”เสียงไอ้ปานยื่นเอกสารที่เตรียมมาเรียบร้อยให้
“เรียบร้อย เดินทางปลอดภัยนะครับ”เสียงคุณตำรวจไทยใจดีอวยพรให้โจรอย่างพวกผม ถ้าเขารู้คงไม่พูดอย่างนี้แน่ รถค่อยๆแล่นออกไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นท่ามกลางความโล่งใจ
“เตรียมมาดีจริงๆ”ไอ้รันพูดชมการวางแผน
“ไม่งั้นจะใช่นายเหรอ”ไอ้เบียร์พูดอย่างไม่แปลกใจ หันมามองหน้าไอ้หนูที่นั่งกอดเข่าตามเดิม ไม่มีใครพูดหรือถามว่าทำไมมันไม่ส่งเสียงขอความช่วยเหลือ เพราะพวกเรารู้ว่าทำไม แต่ผมไม่รู้ว่ามันรู้หรือเปล่าว่าทำไปเพราะอะไร
“มึงรู้ใช่ไหมว่าที่พวกกูจะไปอันตราย”ผมถามมันอย่างตัดสินใจแล้วว่า คงปล่อยมันกลับไปตอนนี้ไม่ได้แล้ว อันตรายเท่ากัน มันพยักหน้า ผมดึงมันเข้ามาใกล้โอบไหล่มันเอาหัวพิง
“แล้วพ่อกูล่ะ เขาจะเป็นอะไรไหม จะส่งคนไปฆ่าเขาหรือเปล่า”มันพูดถึงพ่ออย่างเป็นห่วง
“ไม่หรอกตำรวจเขาต้องคุ้มกันอยู่แล้ว และไม่มีใครรู้ว่ามึงเป็นใคร”ผมลูบหัวมันให้คลายกังวล
“และถ้ารู้ล่ะ กูก็จะถูกฆ่าใช่ไหม”มันเงยหน้ามองพูดถึงชะตาชีวิตตัวเอง
“กูไม่ปล่อยให้ใครมาฆ่ามึงหรอก”ผมบอกมันเอามือประคองหน้ามัน”กูสัญญากับพ่อมึงไว้แล้ว จะดูแลมึง”
“และถ้าคนที่ฆ่ากูเป็นมึงล่ะ”มันถามมาอีกทำเอาผมอึ้งไป พอกับไอ้เบียร์ไอ้รันที่คงนึกไม่ถึงว่ามันจะพูดแบบนี้
“ตอบกูสิ”มันจะเอาคำตอบให้ได้ กับคำตอบที่ยากเหลือเกินแต่จะไม่ตอบก็ไม่ได้ และผมมีเวลานิดเดียวที่คิดก่อนจะตอบออกไป
“ถ้ามันจำเป็น กูก็ต้องทำ”คำตอบของผมที่ทำเอามันเงียบไปบ้าง ก้มหน้าลง และเงยหน้าขึ้นมาสบตาเมื่อมันยังฟังไม่จบดี
”ดีกว่าให้มึงตายอย่างทรมานเพราะคนอื่น และกูจะตามไป”ก่อนจะรวบมันเข้ามากอด ได้ยินเสียงมันพูดเบาๆกับอก
“สัญญา”
“สัญญา นอนซะ”ผมรับปากและบอกให้มันหลับดูมันจะเหนื่อยมามากแล้ว วิ่งตลอด และผมคงลืมไปว่าไม่ได้โลกส่วนตัวกับไอ้หนูสองคนยังมีพยานรับรู้อีกสองตัวที่มองยิ้มๆ กูลืมไปได้ไงวะ
.
.
.
.
-
“เฮ้ย พักก่อน”เสียงไอ้โจ๊กพูด
“ไอ้พวกนั้นยังไม่มาอีกเหรอวะ”ไอ้ปานถามก่อนจะจุดบุหรี่สูบ ยื่นให้พวกผมด้วย เอาสักหน่อย ของหายาก ยกเว้นไอ้หนูที่นั่งจุมปุ๊กตรงพื้นหญ้าข้างทาง ไม่รู้ถึงตรงไหน เงียบมากข้างทางเป็นป่า
“ถึงไหนแล้ววะ”ไอ้รันถามหลังพ่นควันสีหน้าสบายขึ้น พอกับไอ้เบียร์ที่ไปนั่งข้างๆไอ้หนู ก่อนจะเขยิบห่างเพราะโดนผลัก มันเอามือปัดไปมา ไอ้เบียร์ก็แกล้งพ่นใส่มันอีก มันอาศัยความไวดึงบุหรี่ออกเอาเศษหญ้ายัดปากแทน เป็นที่ขบขัน
“จะเข้าจังหวัดแล้ว รอไอ้พวกนั้นก่อน”ไอ้โจ๊กเป็นฝ่ายตอบ
“แล้วมึงดีกันแล้วเหรอ”ไอ้ปานหันมาถามผมถึงเรื่องผัวเมียหลอกๆตีกัน
“อืม”ผมพูดแค่นั้น
“กูจะไม่ถามหรอกนะว่ามึงไปเอาเมียมาจากไหน แต่นายคงถามแน่”ไอ้ปานพูดอย่างรู้ดี ผมก็คิดเอาไว้เหมือนกันว่าคงตบตาไปไม่ได้อีกนาน ไอ้พวกนั้นมันไม่กล้ายุ่งหรอกแต่ถ้ามันรู้ว่าไอ้หนูเป็นใครนายมันต้องยุ่งแน่
“กูรู้แล้ว”ผมตอบแค่นั้น ก่อนจะเดินไปหามัน ได้เห็นมันยิ้มแม้จะนิดเดียวก็ดีแล้ว สักพักมีรถแบบเดียวกันเปิดไฟกระพริบ
“พวกมันมาแล้ว”ไอ้โจ๊กบอก ก่อนจะส่งสัญญาณให้
“เป็นไงมั่งพวกมึง”ไอ้เป้าถามหลังจากลงมาจากรถ
“เรียบร้อยดี”ไอ้ปานบอก ก่อนจะมองหน้าไอ้ปืนที่ยังเงียบอยู่ มันคงยังคิดเรื่องเพื่อนมันอยู่และถ้ามีโอกาสมันเอาคืนไอ้เข้มแน่นอน โดยไม่ต้องมีใครมาฟันธง
“แล้วมึงล่ะเฮีย เคลียร์ยัง”ไอ้เป้าถามผมแบบเดียวกับไอ้ปาน ผมแค่พยักหน้า
“เร็วจังวะ ถ้าไม่ดีกัน กูว่าจะขอเคลียร์แทน”ไอ้เข้มยังวอนแดกตีนไม่เปลี่ยน
“มึงอยากเคลียร์กับกูเหรอ”ผมถามมันนิ่งๆ
“ถ้ามึง ยะ”ไอ้เข้มสวนกลับ
“มึงหยุดเลย ไอ้เข้ม อย่าหาเรื่อง”ไอ้เป้าสั่งไอ้เข้มด้วยเสียงเฉียบขาดกว่าทุกครั้ง มันจิ๊ปากเดินออก
“กลับไปต้องให้นายกำราบซะบ้าง”ไอ้เป้าพูดตามองไปทางมัน
“พี่คิดว่านายจะทำเหรอ หัวโปรดจะตาย อย่างมากก็แค่เตือนไม่เคยเห็นจะจริงจังสักที ไม่เหมือนไอ้พวกหมดประโยชน์ฆ่าไม่มีอุทธรณ์”ไอ้ปืนพูดอย่างรู้อะไรดี
“ยังไงกูก็ต้องรายงาน จัดการหรือไม่จัดการก็แล้วแต่นาย”ไอ้เป้าก็คงจะรู้พอๆกับไอ้ปืน แต่มันก็ต้องทำตามหน้าที่
“แต่ฉันไม่ยอมให้เพื่อนตายฟรีหรอก มันต้องชดใช้”ไอ้ปืนพูดอย่างผูกใจเจ็บ
“ไอ้ปืน ทำอะไรมึงระวังหน่อย ไอ้เข้มไม่ธรรมดา มึงจะเป็นฝ่ายโดนเก็บซะก่อน และกูจะถือว่ากูไม่ยินในสิ่งที่มึงพูด”ไอ้เป้าพูดเตือนด้วยความหวังดี มันมองก่อนจะเดินไประงับสติอารมณ์ ไอ้เป้าส่ายหน้า ก่อนจะรับสาย
“ครับ พวกผมมาถึงแล้ว เข้าไปได้เลยไหม”มันพูดอย่างรู้จักดี ก่อนจะ ครับ ครับ และวางสาย
“ไปโว้ย เฮียเคลียร์ทางให้แล้ว”ไอ้เป้าตะโกนบอกลูกน้องตัวเอง และให้ขับตามคันของมัน พวกเราก็เดินทางต่อ
.
.
.
.
“บ้านใครวะ ตั้งแม่งกลางป่า”ไอ้เบียร์พูดออกมา หลังจากถึงบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ห่างจากถนนเข้ามาข้างใน ล้อมรอบด้วยต้นสักและต้นไม้ขนาดใหญ่ น่าจะเป็นผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งของที่นี่แน่ ไอ้หนูมองเฉยๆ
“คงไม่ใช่บ้านญาติกูแน่”ไอ้รันกอดคอบอกไอ้เบียร์
“ไอ้เหี้ย ไม่ใช่บ้านญาติกูเหมือนกันแหละ”ไอ้เบียร์ด่าและตบหัวมันหันมาทางพวกผม
“ไม่ใช่บ้านญาติกูเหมือนกัน”ไอ้หนูตอบมันทันที
“พวกกูไม่ได้ถาม”มันพูดพร้อมกัน
“กูอยากตอบ”มันพยักหน้าให้ หลังจากเครียดบนรถพอได้คุยสัญญิงสัญญาดูสีหน้ามันดีขึ้น ผมมั่นใจในคำพูดตัวเองที่บอกไปถึงไม่รู้ว่าใจมันเชื่อผมมากน้อยแค่ไหน แต่หลายๆเหตุการณ์ที่ผ่านมาคงพอให้มันเชื่อได้ว่าผมจะไม่ทิ้งมันแน่นอน ระหว่างที่พวกมันแหย่กัน
“มากันแล้ว ตามสบาย เดี๋ยวอาบน้ำอาบท่ากินข้าวกินปลากันซะก่อน”เสียงทุ้มแต่ฟังมีอำนาจ เป็นชายวัยกลางคน แต่งตัวภูมิฐาน เครื่องประดับไม่กี่อย่างแต่บอกถึงฐานะที่ดีระดับหนึ่ง ขนาบด้วยลูกน้องซ้ายขวา
“สวัสดีครับเฮีย ขอรบกวนหน่อย”ไอ้เป้าเป็นคนเอ่ยนำ ก่อนทุกคนจะยกมือไหว้ ยกเว้นพวกผม แต่เขาไม่เห็นหรอก
“อะไรกัน เป้า คนกันเอง นายทั้งสองสบายดีนะ”เขาตบไหล่ยกยิ้ม ถามถึงสองนายใหญ่
“ครับ นายฝากของมาให้เฮียด้วย”ไอ้เป้าตอบพร้อมบอกของฝาก ที่ขนมาในรถบรรทุก
“ฝากขอบคุณด้วย จ่ายเหมือนเดิมนะ”เฮียยิ้มรับพูดถึงข้อตกลง ผมยังไม่รู้รายละเอียดตรงนี้มากนัก แต่ไม่ใช่งานดีแน่นอน
“แล้วคนไหนล่ะที่”เฮียถามถึงใครสักคน
“อ้อ นี่ครับ”ไอ้เป้านึกได้หันมาทางผม พร้อมพยักหน้า
“จะแนะนำยังไงดี เฮีย นี่ เฮีย”ไอ้เป้าเอ่ยชื่อผมกับเฮียตรงหน้า
“เป็นเฮียเหมือนกันเหรอ”เฮียฝ่ายโน้นถาม เข้าใจเหมือนไอ้หนูเปี๊ยบเลย
“ไม่ใช่ครับ คือ เฮีย เป็นชื่อมัน”ไอ้เป้าอธิบายให้ฟัง
“อ๋อ ฮ่าๆๆๆ เกือบหน้าแตกแล้วไหม โอเค แค่นี้ก็พอแล้ว อีกหน่อยจะได้ทำงานร่วมกัน”เฮียพยักหน้าหัวเราะกับความเข้าใจผิดของตัวเอง ก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ ผมยิ้มรับเฉยๆ
“หน่วยก้านดี ท่าทางจะฝีมือไม่ธรรมดา”เฮียพูดถึงลักษณะท่าทางผม
“ขอบคุณที่ชม แต่ไม่เท่าไรหรอกครับ”ผมตอบอย่างถ่อมตัว เฮียยกยิ้ม
“นี่แหละคนเก่งมักจะถ่อมตัว เอาล่ะไปพักกันเถอะ”เฮียพูดอีกนิดก่อนจะหันไปบอกเด็กให้นำทางไปที่พัก
.
.
.
.
.
“โคตรอร่อยเลย มึงลองสิ งั่ม งั่ม”เสียงพูดคุยให้จ้อกแจ้กทั่วลานกว้าง เฮียจัดเต็มสมฐานะจริงๆทั้งข้าวของเครื่องใช้ อาหารการกิน ตลอดจนเหล้าทั้งไทยเทศและพื้นบ้าน ยาสูบทั้งที่มีจำหน่ายทั่วไปและผิดกฎหมาย แต่ตอนนี้ไอ้รันกินเต็มปากพูดชี้ชวนไอ้เบียร์กับไอ้หนูให้กิน
“กูก็กินอยู่เนี่ยะ มึงนึกว่าล้างชามหรือไง หย่อย หย่อย”ไอ้เบียร์ก็เต็มปากไม่แพ้มัน ไอ้หนูก้มหน้าเกือบติดจานไม่รู้มองอะไร
“ไอ้หนูมองอยู่นั่นแหละ แดกไปเหอะ อร่อยนะ”ไอ้รันเรียกมันที่ยังก้มอยู่ มันพยักหน้าไม่พูด
“ของดีๆทั้งนั้น ชอบไม่ชอบมึงก็ประทังไปก่อนเหอะวะ”ไอ้เบียร์ช่วยพูดอีกคน ผมจับไหล่มันให้เงยหน้ามา
“อู แอก อู่ เอี้ยะ (กูแดกอยู่ เหี้ย หรือ เนี่ย ไม่แน่ใจ)”มันกินเต็มปากลามติดยันแก้ม ทำเอาเกือบปล่อยพรวดออกมาเห็นหน้ามัน ปากก็เคี้ยวตุ้ยๆ
“ฮ่าๆๆๆ นี่มึงแดกในจานหรือในรางวะเนี่ย”ไอ้รันหัวเราะจนของในปากกระเด็นใส่ไอ้เบียร์ที่หลบ
“สัด สกปรก พอกับไอ้นี่เลย”ไอ้เบียร์ป้ายออกจากหน้าด่าไปด้วย
“มึงสะอาดตาย ติดยันหัว แดกเผื่อสมองจะฉลาดขึ้นหรือไง”ไอ้หนูด่ากลับเป็นที่ถูกใจไอ้รัน ผมก็โอเคชอบก็ได้ แล้วมันก็กัดกันอย่างทุกครั้ง
“เมียมึงปากได้ใจว่ะ ครึครึ”ไอ้ปานหัวเราะมั่ง รวมไอ้โจ๊กด้วย ผมแค่พยักหน้า ดูไอ้พวกนั้นจะสนุกเป็นพิเศษ
“ไอ้เฮีย เฮียชวนมึงว่ะ”ไอ้เป้าเรียกผม
“เดี๋ยวกูมา อย่าเดินไปไหนคนเดียวล่ะ”ผมหันไปบอกไอ้หนูกันไว้ก่อน
“ไปไหน”มันถาม อะไรวะ ไอ้เป้าพูดออกดังมึงไม่ได้ยิน มัวแต่แหย่ไอ้สองตัว
“ไปหาเฮีย”แต่ผมก็ตอบมันอยู่ดี
“มึงจะไปหาตัวเองก็ไปเถอะ”มันอนุญาตและยักไหล่ก่อนหน้าทิ่มนิดๆโดนฝ่ามือเข้าให้ ก่อนจะเดินไปหาเฮียอะไรก็ไม่รู้
.
.
.
.
“ไอ้หนูไปไหน”ผมเดินกลับมาที่โต๊ะ ไม่เห็นไอ้คนที่ผมสั่งไว้
“เมื่อกี้มันยังอยู่เลย”ไอ้รันตอบเสียงดังทั้งที่ตาปรือคงจะหนักไปหน่อยดูมันตกใจ มึงนั่งประสาอะไรคนหายไปทั้งคน ไอ้เบียร์เพิ่งเดินกลับมาจากไหนไม่รู้
“มีอะไรวะ”มันถามแสดงว่ามันลุกไปไอ้หนูยังอยู่
“มันไปห้องน้ำในบ้าน”ไอ้ปานเดินมาได้ยินเลยตอบให้
“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง เดี๋ยวกูไปดูให้”ไอ้รันพูดก่อนจะลุก
“กูไปเอง พวกมึงไปดูรอบๆ”ผมดึงมันและสั่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน ดูห้องน้ำชั้นล่าง ไม่มี กำลังจะขึ้นไปชั้นบน
“เฮ้ย มึงขึ้นมาทำอะไร”เสียงทักจากด้านหลัง ผมหันไปลูกน้องเฮียถือปืนจ่อ
“มาตามเพื่อน”ผมบอกสบตากลับอย่างไม่เกรง
“เพื่อนมึงก็อยู่ข้างนอกสิ จะมาอยู่อะไรในบ้าน มึงคิดจะขโมยของเฮียเหรอวะ”มันยังไม่ยอมเชื่อ
“กูมาตามคน ดูที่ห้องน้ำไม่มี ถ้ายังไงรบกวนมึงไปดูข้างบนให้หน่อย มันเมาด้วยกูกลัวว่ามันจะไม่รู้ทาง”ผมย้ำอีกครั้งก่อนจะพูดดีๆ ไม่อยากมีเรื่องตอนนี้ถ้าไม่จำเป็น มันมองก่อนจะพยักหน้าให้อีกคนไปดู ผมยืนรอด้วยความกระวนกระวาย
“ไม่มี”มันเดินลงมาพร้อมบอก
“มึงโกหก”มันเล็งมาอีก
“กูมาตามคน ถ้าไม่เชื่อมึงไปรายงานเฮียมึงให้เอาเรื่องกูได้เลย ถ้ามึงฆ่ากูตอนนี้มีปัญหาแน่”ผมยืนยันคำเดิมก่อนจะเดินเข้าไปใกล้มันสองคนมองหน้ากันก่อนจะหลีกทางให้
เพล้ง เพล้ง ผมหันขวับไปวิ่งไปตามเสียง ไอ้สองคนตามมาติดๆ
“ไอ้เหี้ย อึก”
“ขอลองเมียไอ้เฮียหน่อยเถอะวะ”
“แต่มือหนักฉิบหาย กูเอาคืนที่ตีหัวกู”
“มึงเข้ามา”
ทั้งหมดที่ผมได้ยินและเห็นตรงหน้า คือ ลูกน้องไอ้เข้ม คนหนึ่งกุมหัว อีกคนเช็ดปาก ไอ้เมียปลอมมีขวดปากฉลามในมือ หน้ามีรอยช้ำนิดๆ มันสองคนเข้าไป เจอตีนยันให้ก่อนจะพลาดท่าโดนล็อก ผมปราดเข้าไปกระโดดถีบไอ้คนจะเข้าช่วยจนหงายหลัง
“ไอ้เฮีย”มันเรียกเสียงตื่น ผมมองมันก่อนจะกระทืบซ้ำ เตะอีกสองที
“เฮ้ย มึงไม่หยุดกูจะเฉือดเมียมึง”มันขู่เอาขวดที่ไอ้หนูถือจ่อคอ ไอ้สองคนเมื่อกี้หายไปแล้วคงไปตามใครแน่ แต่ก่อนมันจะได้เฉือดเมียแต่งตั้งผม มันกลับร้องเมื่อไอ้หนูอาศัยความเร็วในทีเผลอดึงข้อมือมันบิดอย่างแรงและตีเข่าซ้ำวิ่งมาหาผม
“กูสั่งว่าไง”ผมดุมันทันที
“กูปวดขี้นี่หว่า”มันบอกเหตุผลที่ฟังขึ้นพอให้อภัยได้
“แล้วมึงขี้หรือยัง”กูก็ยังเป็นห่วงสุขภาพท้องไส้มันอีก
“เออ ออกมาเจอไอ้พวกเหี้ยนี่แหละ”มันตอบชี้ไปที่ไอ้สองตัวที่พยุงตัวลุกขึ้น ผมดันไอ้หนูให้หลบไปก่อน เข้าไปจัดการมันจนร้องโอดโอย
“ไอ้เฮีย กะ กูขอโทษ”มันละล่ำบอกเลือดกบปากหลังโดนตีนเสยปลายคางเข้าไป
“จะไม่ทำแล้ว”มันรีบยกมือไหว้ ปกติไม่มารยาทดีขนาดนี้
“กูให้แค่ครั้งเดียว ถ้าคราวหน้าพวกมึงตาย”ผมย้ำและซ้ำจนมันลงไปทรุด พอหันไปไอ้พวกนั้นไม่รู้มายืนตั้งแต่เมื่อไร รวมไอ้เข้มด้วยที่มองลูกน้อง มันเห็นลูกพี่มันรีบคลานไปทันที
“พวกมึงก่อเรื่องในบ้านเฮียได้ยังไง” ผัวะ ผัวะ ไอ้เป้าไม่ถามอย่างเดียวตบหน้าหันทั้งคู่ ไอ้เข้มได้แต่หรี่ตาเม้มปาก มันคงอยากจะช่วยลูกน้องที่เป็นญาติมันแต่ทำไม่ได้เพราะมันผิดเต็มๆ
“โอ้ย พี่เป้า”
“อูย ผิดไปแล้วพี่”
พวกมันคร่ำครวญดูน่าสงสาร แต่จะสงสารไม่ได้ ถ้าพวกมันได้เปรียบก็ไม่ปล่อยใครเหมือนกัน ไอ้ปืนดูจะสะใจ ไอ้พัฒน์มองเฉยๆ
“เป้า พอแล้ว”เสียงเฮียท้วงขึ้น
“ผมต้องขอโทษเฮียด้วยที่พวกมันก่อเรื่อง”ไอ้เป้ายกมือขอโทษเฮีย
“ฉันเข้าใจ เด็กๆทะเลาะกัน เคลียร์กับเฮียโน่นดีกว่ามั้ง”เฮียพยักหน้าหันมาพูดกับผม ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ลูกน้องคงเล่าให้ฟังแล้วว่าอะไรเป็นอะไร
“มึงจะต่อไหมไอ้เฮีย”ไอ้เป้าถามผม ไอ้สองคนที่โดนไม่น้อยมองหน้าลูกพี่มันอย่างจะบอกว่า กูยังโดนไม่พออีกเหรอ
“อย่ามีอีก”ผมพูดแค่นั้นก่อนกอดไหล่ไอ้หนูเดินออกไป ปล่อยให้มันจัดการเอง
.
.
.
.
“กูขอโทษ”เสียงไอ้รัน
“ขอโทษทำไม มึงไม่ได้ผิด”ผมบอกมันหยิบกล่องยาที่ลูกน้องบ้านเฮียเอามาให้
“กูผิดเองแหละ ที่ปวดขี้ โอ้ยยยย เบาโว้ย”ไอ้ปากดีตอบก่อนจะร้องเมื่อโดนสำลีชุบยาทิ่มเน้นๆ มันพูดเพื่อให้ไอ้รันสบายใจ
“ตรงอื่นล่ะ”ผมถามถึงจุดอื่น
“ไม่มี”มันส่ายหน้าเอามือกุมปากคงจะโดนต่อย ลุกตรงไปห้องน้ำ
“ที่ก้น”ผมชี้
“ไอ้สัด กูยังไม่โดน”มันด่าออกมา
“ที่ก้นมึงมีอะไรติดอยู่”ผมชี้ไปที่กางเกงมัน
“ขี้มึงหรือเปล่าวะไอ้หนู กลิ่นทะแม่งๆ”ไอ้เบียร์พูดเอามือปิดจมูก
“มึงขี้รดกางเกงเหรอวะ”ไอ้รันถามเอามือปิดบ้าง ผมก็ว่าได้กลิ่นนะ
“ไหนมึงบอกขี้แล้วไง”ผมพยักหน้าใส่
“กูขี้แล้วจริงๆ อะไรวะ”มันยืนยันคำเดิมก่อนจะป้ายมาดู ทำหน้าเบ้
“เหี้ย ขี้จริงๆว่ะ สงสัยตอนโดนถีบล้มไปใส่ ขี้หมาแน่เลยกูเห็นมันเดินอยู่ ห่าเอ้ย ไม่ไปขี้ในห้องน้ำวะ แหวะ ขนาดล้มขี้แม่งก็มาซ้ำเติม ซวยจริงโว้ยยยย”มันโวยทันทีที่รู้ว่าเป็นอะไรก่อนจะเข้าห้องน้ำไปล้างขี้ที่ไม่ใช่ของมัน ไอ้สองคนปล่อยก๊ากลั่นห้อง ก่อนจะหุบปากเมื่อผมใช้ให้มันสองตัวเช็ดพื้นให้สะอาดไม่งั้นนอนไม่ได้แน่
“มึงทำเลย ไอ้รันโทษฐานปล่อยมันไปขี้คนเดียว”ไอ้เบียร์โยนให้ก่อนจะเดินไปรอข้างนอกพร้อมผม
“ไอ้หนูเวร ล้มไม่ดูเลยมึงว่ามีขี้”ไอ้รันบ่นอุบมือก็ถูๆๆๆๆๆ กว่าจะได้หลับตาพักผ่อนก็ปาไปตีหนึ่งกว่าแล้ว ไอ้คนข้างผมหลับสนิทอย่างทุกครั้ง ผมยังหลับไม่ลงเพราะไม่รู้จะมีอะไรมารบกวนอีกหรือเปล่า เอามือลูบหัวไอ้คนนอน มันเขยิบเข้ามากอดเอวขาก็ก่าย
“คิดถึงพ่อ”เสียงลอดออกมาทำให้ต้องกระชับมันเอาไว้
“กูจะทำตามที่สัญญาแน่นอน จะพามึงกลับไปหาพ่อให้ได้”ผมพูดกับคนละเมอหาพ่อ ที่ป่านนี้ก็คงห่วงหาลูกไม่ต่างกันเพราะผมก็เป็นพ่อคนทำไมจะไม่เข้าใจ ความรู้สึกผมก็เหมือนมันต่างกันแค่ผมอยากกลับไปหาลูก คิดถึงเหลือเกิน ความเป็นอยู่ผมไม่ห่วงเท่าไรเพราะคนที่เลี้ยงลูกผมไว้ใจได้ ตอนนี้คงต้องปกป้องลูกคนอื่นที่ไม่รู้ดวงชะตาฟ้าลิขิตหรือเบญจเพสอันแรงกล้าของมันชักพาให้เจอและแยกจากกันไม่ได้สักที
****************************************************************************************************************
ปล. รู้แล้วใช่ไหมว่าหนูมาได้ยังไง น้องหนูเขาไม่ได้ใจง่ายหนีตามเฮียมานะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ตอนนี้เริ่มเข้าสู่อันตรายและถลำลึกเข้าไปทุกที ปมหนุ่มๆเดี๋ยวจะค่อยแทรกมาทีละนิด ใจเย็นๆนะคะ ขอบคุณที่ร่วมปล้นด้วยกันค่ะ ช่วงนี้งานเยอะจริงๆ ต่อช้าบ้างขอโทษด้วยนะคะ จะพยายามมาลงให้เร็วที่สุด
-
สนุก มาก ๆๆ หนูอยู่ท่ามกลางเสือสิงห์กระทิงแรด มาก ๆๆ ต้องระวังตัวเองมาก ๆๆ นะเนี่ย หวังว่าเจ้านายใหญ่คงจะเมตตาหนู หรือเห็นในความฮาของหนูไม่ฆ่าทิ้งเสียก่อนนะ ลุ้น จังเลย รอตอนต่อไป :katai4:
ปล.เมื่อไรจะหวานใส่กันบ้างนะ หนูกับเฮีย (หนูบอกกูจะเอาตัวเองไม่รอด ยังอยากจะให้หวานใส่กันอีก 555) :hao3:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮาดี 555+
-
สนุกสุดๆ ลุ้นกันต่อไป
-
เบญจเพศแรงจริงอะไรจริง -.-;;;
-
ชอบไอ้หนูจัง ฮ่าได้ตลอดเวลา แล้วก็ซวยได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ
ขนาดจะรอดอยู่แล้วยังโดนจับกลับมาอีก 555+
แต่หนูแอบคิดอะไรกับเฮีย ถึงตอบกลับไปว่าเป็น "เมีย" อ่ะ :-[
-
เป็นเมียไอ้เฮียไปซะแล้ว!!
-
เฮียมีลูก ?
เอิ่มม
แง้ๆๆๆ มาต่อเรวๆน้าา :hao7:
-
:hao7: ไปต่อไป ยังคงฮาแม้ยามยาก
(นายใหญ่เป็นใคร อยากให้คู่กะรันจัง)
-
5555 ยังฮาได้อีกนะ
เฮียน่าจะยำมันให้เละอีกนิดนะ :katai1:
-
ได้เป็นเมียในนามแล้ว :hao7:
-
หนูเอ๊ย ที่ตอบไปว่าเป็นเมียเฮียนี่มาจากจิตใต้สำนึกใช่ไหม ๕๕๕
สถานการณ์จะอันตรายยังไงก็ฮาได้ตลอดเลยนะ ทั้งหนูทั้งเบียร์เลย
-
ได้เลี้ยงลูกหนูไปพลางๆ แทนลูกจริงไปก่อนนะคะเฮีย ฮ่าๆๆ
-
:katai5:
น้องหนูก็ไม่ได้กลับบ้านสักทีนะ
ตามไปเป้นเมียเฮียซะแล้วตอนนี้ 5555
แล้วลูกเฮียนี่ยังไงนะ
รอตามต่อจ้าาาา
-
ในที่สุดก็ได้เป็นเมียเฮีย(ในนาม)เขาสัญญิงสัญญากันด้วย
แอบหวานจนลืมคนข้างๆ
ส่วนหนูมีเสน่ห์ตลอด แต่ติดทนคือความเกรียน มาแต่ละตอนฮาจริงๆ
มาคคลายปมไวไวๆนะ
ปล.คนแต่งจ๋าจำนวนตอนนี่จะเยอะเท่าพี่ไผ่กะน้องฝิ่นป่ะ
-
น้องหนูตอบจากจิตใต้สำนึกสินะ กร๊กกกก ทีนี้ก็เหลือแต่เป็นเมียเฮียทางพฤตินัยยย อร๊ายยย >\\\\\<
-
ชอบบบ >< สุดท้ายก็ยังอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม~
นี่ละน้า ดวงเค้าสมพงศ์กัน อิอิ
เบียร์โดนหนูเล่นแล้ววว พี่สิบ !!!
ชอบช็อตที่เฮียปลอบหนูอ่่ า ฟินมากกกก จริงๆจากใจ
-
:hao5: สงสารหนู...พาร์ทนี้เหมือนวันเกิดฝิ่นเลยให้ความรู้สึกคล้ายๆกัน
-
หนูเอ้ย!!!! จะได้กลับไปหาพ่ออยู่แล้วเชียว
เฮียดูแลหนูดีๆนะ อิอิ
-
สงสารหนูจริงจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงง :ling2:
ขนาดขี้หมาก็ยังไม่เว้น เบญจเพศนี่แรงบางทีก็แรงไปนะ กรั๊กๆ :hao7:
-
เบญจเพศอะไรว้ะ เเรงเกิ๊นนนนนนนนน
เริ่มกลัวเเล้วอ้ะ :hao5:
หนูน่าสงสารอ้ะ คิดถึงพ่อ เฮียขาาาาาาาาาาาาาา ดูเเลหนูดีดีนะ :-[ :-[
-
โคตรหวานอ่ะ>>>>> ดีกว่าให้มึงตายอย่างทรมานเพราะคนอื่น และกูจะตามไป
-
อยู่กับพวกโจรแล้วยังงี้จะหนีรอดได้ไงเนี่ย
-
คนหล่อแบบเฮียก็งี้แหละ มีแต่คนอยากอ้างเป็นเมีย :laugh: แต่หนูอ้างได้ถุกใจจริงๆ :hao6:
-
ฮาท้องคัดท้องแข็ง 5555555
เบญจเพศหนูมันแรงได้ใจมากกกกกก
บอกเป็นเมียเฮียแสดงว่าใจลึกๆคิดจริงใช่มั้ยหนู ฮ่าๆ
กำลังสนุกเลย รอตอนหน้านะคะ
-
เอาอีกค่าเอาอีกกกกกก เมื่อไหร่จะจูบกันอีกคะเนี่ยยยย
อ่านไปเริ่มรู้สึกเหมือนพ่อลูกจริงๆแล้วนะนี่ ฮ่าๆๆๆๆ
อยากอ่าน nc จังเนาะ (อินี่ยังไม่ถึงไหนถามหาเอ็นซีละ)
ชอบเมะแบบเฮียอ่ะ มันใช่อ่ะ อร๊างงงง
รอรอรอน้าาา ^3^
-
ลุ้นกันต่อไป เฮียดูแลเมียดีๆๆเน้อ :hao7:
:กอด1: :L2:
-
เข้มแข็งและดูแลกันต่อไปนะ ข้างหน้ายังมีอุปสรรคอีกเยอะ
:กอด1: ส่งแรงใจให้"เมียเฮีย"
-
o18 ขอบคุณครับ
-
ตกลงเป็นผัวเมียกันแล้ว น่ารักจริงๆนะหนู คิคิ :mew1:
-
แบบนี้สิได้ร่วมหัวจมท้าย มีสัญญิงสัญญาลูกผู้ชายกันด้วย
-
แค่คืนแรก น้องหนูเกือบโดนปล้ำ แล้ววันเวลา ที่ต่อจากนี้ พี่เฮียจะปกป้องได้รึเปล่าน๊อ
ขอบใจจร้าาาา เข้มข้น ตื่นเต้น อยากบอกว่าฮาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา มากมาย
-
หนูยังน่ารักเหมือนเดิม กวนๆฮาๆฮาได้ใจมีแอบนั่งทับขี้ด้วย ฮ่าๆ
-
ขอฮาๆแบบนี้ตลอดได้มั้ย ไม่อยากให้มีดราม่าเลย :ling1:
-
น้องหนูเนียนไปกับหมู่โจรมาก ๆ เอ..พออันตรายทำไมต้องอ้างว่าเป็นเมียไอ้เฮียด้วยนะ
จิตใต้สำนึกสินะ 555 คงอยากจะเจอเค้าอีกครั้ง ส่วนเฮียก็รับสมอ้างไม่ปฏิเสธกันเลย
แต่หนูนี่หน้าตาเป็นอาวุธสุด ๆ นี่ขนาดตัดผมแล้วนะ คนโน้นคนนี้จ้องจะกิน ดูอันตราย
แต่คงไม่ไ้ด้กินง่าย ๆ เพราะร้ายอยู่น้า แล้วเฮียก็คงปกป้องเต็มที่
ตอนเอามือกุมหน้าสัญญาันั่นมันยังไง ฮึ หวานเป็นเหมือนกันนะเฮียเ้นี่ย
อยากให้เป็นผัวเมียกันเร็ว ๆ ฮ่าๆๆๆ คนอ่านหื่นนำหน้า
ขอบคุณค่ะ
-
หนูจ๋า เอาชนะใจพวกที่เหลือ เหมือนกับที่เอาชนะใจพวกเฮียให้ได้นะ
ความอารมขันของหนูจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นนน :hao6:
-
:o8:เฮียน่ารัก คุณหนูก็น่ารัก :z1:
มาลงอีกที่ขอสิบตอนยาวเลยได้ไหมคะ 55
ขอบคุณมาากจ้า :pig4:
-
อิหนูเอ๊ย จะเอาฮาไปไหนลูก :laugh:
-
ที่แท้หนูก็ตามสามีมานี่เอง แสดงได้สมบทบาททั้งคู่ :-[
ไม่เคยฟังคำสัญญาที่ไหนอบอุ่นเท่านี้มาก่อนเลย
เชื่อว่าเฮียทำได้ตามนั้น และหนูก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน
อยู่ท่ามกลางเสือสิงห์อย่างนี้เฮียคงทำงานหนักหน่อย
ก็ภรรยาดันหน้าตาดี ไม่รู้จะไปสะดุด.....ตา ใครเข้าอีก :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้ะ
-
จะมีสักตอนมั๊ยที่หนูจะไม่ฮา :laugh:
-
:a5: :m20:
-
"กูปวดขี้นี่หว่า"
5555555555555555555555555555555555555555555
-
ขำเมียเฮีย ซวยจริงจังเหลือเกินนะ
ชอบอิเฮียตรงยอมดูแลปกป้องเมียนี่สิ :katai2-1:
ก่อนที่จะโดนจับได้ รีบเป็นผัวเมียกันจริงๆเลยก็จะดีนะ :katai1:
-
เบญจเพศแรงจริงๆ
มีแต่เรื่องซวยๆ แล้วเมื่อไหร่หนูของเราจะได้เจอพ่อซะที
ปอลิง.อยากให้พ่อมีซัมติงกับใครสักคน 555+//โดนตบ
-
เกือบไปแล้วไหมล่ะหนูเอ๊ย o22
แต่ว่านั่งทับขี้หมา แอร๊ยยย คืนนี้จะได้นอนกอดเฮียไหมล่ะ :laugh:
-
สนุกอะ น่ารักมากๆเลย เดี๋ยวนี้นอนกอดกันไม่สนใจใครเลยนะ อิอิ
เบียร์ก็มีคู่แล้ว อยากให้รันมีคู่ด้วยยย :hao6:
รอตอนต่อไปนะคะ
-
สนุกมากมากเลย
ไม่ค่อยจะได้อ่านเรื่องแบบนี้สักเท่าไหร่
เรื่องที่มีตัวเอกมีปม มีคดี หนีคุกอะไรประมาณเนี้ย
อ่านแล้วชอบมาก
จะดราม่าหรือเปล่าไม่รู้
รู้แค่ว่าน้องหนูทำให้หัวเราะและยิ้มได้เสมอ ^^
-
นั่งไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรก ไม่ได้หยุดเลย ชอบมากกกกก. ฮาโคตรอะ
55555555555. หนูตลกมาก อย่างเกรียนอะ
และพี่เฮียเท่สุดๆๆๆๆไปเลยยยยยย
-
เฮีย ระวังเมียแต่งตั้งปลอมๆจะเป็นเมียจิงๆนะ 55 อดใจให้ไหวเถอะก๊ากกก :z1:
...อีกอย่างเฮียก้อคิดซ่ะว่าตัวเองเป็นพ่อสิ :m25: พ่อทูนหัวหน๊ะนะ 5 5 5 :haun4: หนูคงเต็มใจหล๊ คิคิต่ออีกคะ :pighaun:
>< ชอบบบบ เบียร์เก่บอาการหน่อยพูดถึงคุนตำรวจนามว่าสิบ ทีรัยอาการมันฟ้องนะนั่นนน 5 5 :jul3:
..... จะรอวันที่เฮียกับหนู :oo1: เป่นคู่ ผัวตัวเมียกันนะ ฮาาาาา 5 55 :o8:
-
:jul3: :jul3:ชอบน้องหนูโคดๆ
-
หนู น่ารัก :-[
-
ตามอ่านทันแล้ว สนุก ตลก ตื่นเต้น o13
หนูของเฮียฮามาก บทจะแมนก็แมนซะ บทจะน่ารักก็น่าเอ็นดู๊ :man1:
-
ฮาก็ฮาอยู่แต่เสียวสันหลังยังไงไม่รู้ :mew5:
:L1: & :pig4:
-
เมียแต่งตั้งแต่สมบทบาทมากนะ ครึครึ
-
หนีตำรวจก็ยังจะหวานได้ กรี้ดดดดด
น้องหนูเกือบโดนเปิดซิงซะแระ อิอิ
-
สนุกมากๆ ต้องอ่านทุกประโยค พลาดไม่ได้ตัั้งแต่ตอนแรกถึงตอนนี้
ลุ้นไปกับหนูด้วย เพลียใจไปกับเฮียว่าจะคุมคนดวงแรงอย่างหนูได้แค่ไหน
อยากให้มีคนมองโลกในแง่ดีแบบพ่อนกกับไอ้หนูเยอะๆ โลกจะำได้น่าอยู่กว่านี้
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ และขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน ^_^
-
ตอนหนูหายนี่เราลุ้นแทบแย่ นึกว่าน้องหนูจะไปต้องตาต้องใจเฮียเจ้าของบ้าน
นึกว่าจะได้อ่านฉากบู๊เพชฌฆาตของเฮียกับเฮีย
แล้วสุดท้ายก็จะกลายเป็นปัญหาระหว่างแก๊ง
เฮียต้องดิ้นรนเป็นใหญ่ในแก๊งเพื่อปกป้องน้องหนูอะไรงี้ล้ะ
(คนแต่งบอก แกไปแต่งเรื่องใหม่เองเลยไหมจะเอาแบบนั้นน่ะ เสร่อมาก)
:katai5: :katai5: :katai5:
ดึ้บหนี
-
เชื่อแล้วว่าหนูเบญจเพสแรงจริงๆ แต่เฮียก็เอาอยู่ใช่ป่ะ?
-
ยังหวั่นใจ กลัวหนูกับเฮียมีอันตราย :ling1:
รอลุ้นกันต่อไป
:pig4:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ ชอบหนู กวนๆดี5555
สู้ๆนะคะนักเขียน
-
เฮียมันเป็นคนอบอุ่นมากๆเลย หนูถึงวางใจซิเนาะ
-
เรียกได้ว่าเป็นศึกชิงหนูใช่เปล่า :laugh:
-
ขอแจ้งเรื่องค่ะ ตอนต่อไปคงเป็นวันอังคารอย่างช้า พอดีมีเรื่องแอบเครียดในนิยายเรื่องแรกนิดหน่อย ขอไปแก้ไขก่อนนะคะ
ขอบคุณค่ะที่ให้การติดตาม ถ้าเคลียร์ได้ไวและกระจ่างเมื่อไรจะรีบมาต่อทันทีเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้กันมาตลอด
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: โอเค รับทราบ
-
เบญจเพสหรือพรหมลิขิตน้า
ที่ชักพาให้หนูมาอยู่กับเฮีย :mew1: :mew1:
-
เรื่องไรครับ อยากอ่าน รอจะรออออออ
-
ขอให้เคลียร์ปัญหาได้ไปในทางที่ดีนะคะ
จะรอเสมอ เอาใจช่วยค่ะ <3
-
อ่านทันแล้วคร่าา.......ตะลุยอ่านข้ามวันเลยทีเดียว :a2:
ชอบไอ้หนูเมียแต่งตั้งของไอ้เฮียอ่ะ :m20: มันฮามว๊ากกก
อ่านไปฮาไป....หัวเราะคนเดียวใครจะว่าเราบ้ามั๊ยว้าา :pandalaugh:.....!!???
นายเอกเรื่องนี้กวน(teen)จริงๆ :laugh3: ได้เลือดพ่อมาเกินร้อย!
กำลังเริ่มผูกพันกันแล้วมาต่อเรื่อยๆนะคะชอบมากกก..........
-
รอได้ ไปเคลียร์เรื่องพี่ไผ่กะน้องฝิ่นให้เสร็จก่อน
จะได้มีกำลังใจมาเขียนพี่เฮียกะหนูต่อ
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะ
-
>> ป.12 <<
“ไหน ทบทวนให้ฟังสิ”ผมเอ่ยระหว่างนั่งรถคันเดิม กับว่าที่เมียแต่งตั้ง
“อะไรอีกล่ะ”ทำเสียงรำคาญที่ผมรบกวนการนอนมัน ที่จริงมันไม่ได้ง่วงหรอก มันเมารถขึ้นมากะทันหันคาดว่าคงจะกินเยอะเกินไปทำให้ต่อมน้ำลายทำงานหนักออกอาการที่สีหน้าพะอืดพะอมจนปล่อยออกมาเต็มๆเฉียดหัวไอ้รันไปนิดเดียว เดือดร้อนผมที่เป็นสามีในนามต้องเก็บซาก และมันก็โดนล้อ
‘อะไรวะนอนด้วยกันแค่คืนเดียว ท้องซะแล้ว’ไอ้เบียร์แซวพวกผมทั้งหน้าทั้งเสียงกวนตีนจริงๆ
‘ก็ดีกว่ามึงที่ท้องเพราะโดนตำรวจกอดยังไม่ถึงชั่วโมง แต่เสือกอ้วกแม่งทั้งคืนอยู่ได้’มันว่ากลับทั้งหน้าทั้งเสียงไม่ต่างกัน
‘สัด กูเมาโว้ย ต้องเอาของเก่าออก’ไอ้เบียร์หน้าแดงว่ากลับทันที
‘จวย กูก็เมารถโว้ย ต้องเอาซากเก่าออกเหมือนกัน’มันก็เถียงมั่ง
‘โชคดีที่กูไม่มีใครมากอด เลยรอดไป ครึครึ’ไอ้รันได้ทีเสียงกลาง
‘หึ ระวังไอ้เข้มสวนตูดมึงให้ดีเถอะ’ไอ้เบียร์หันไปพูดยักคิ้วใส่มัน
‘กูไม่กลัวหรอก สู้โว้ย’มันทำท่าใส่มั่ง แล้วมันสามตัวก็เถียงกัน
“เฮ้ย”เสียงมันเรียกมองตาใส นอนเหยียดยาว หัวหนุนหน้าขาผมอยู่ ทำให้ตื่นจากเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมง หลังออกจากบ้านกลางป่าของเฮีย แลกเปลี่ยนสินค้ากันเรียบร้อยก็เดินทางทันที นายไอ้เป้าไม่ให้เสียเวลางานจริงๆ มั่นใจมากว่าจะไม่โดนตำรวจจับได้ขนาดต้องมาช่วยพวกผม แต่ระดับนายแล้วพลาดยาก แบล็คตัวเป้งทั้งนั้น
“พูดสิ มึงมีเวลาจำไม่นานนะ”ผมพยักหน้าให้มัน
“จำได้แล้ว”มันตะแคงตัวหันไปทางไอ้สองคน
“ถ้าจำได้ก็พูดสิ”ผมย้ำมันอีก ไม่อยากให้พลาดกันไว้ก่อน
“เรื่องมากวะ กูเวียนหัวมึงเห็นไหม”เสียงมันเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเอามือปิดหน้า ถ้าเป็นเด็กก็งอแงเอาเรื่อง เวลาเจ็บป่วย
“ชื่อจริง”ผมถามเองดีกว่า รอให้มันพูด
“พฤษภ”มันตอบ
“ชื่อกู”แย้งมันเสียงเนือยๆ แต่เน้น สงสัยจะเมารถติดมัน
“มึงถามไม่ถูกเองนี่หว่า โอ้ย กูจำได้หรอกน่า ว่ามึงชื่อ กรกฎา”มันโวยใส่อวดตัวเองเอ่ยชื่อผมที่มัน
“กรกฎ”นี่ถึงจะถูก ไม่อยากจะเชื่อว่าชื่อจริงผมกับมันจะคือกันขนาดนี้ แบบเป็นเดือนเกิดทั้งคู่
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ อายุสี่สิบห้า”มันเถียงอีกบอกอายุเพิ่มเติม
“เยอะและ”ผมติงมันที่เสริมอายุให้เกินไปสิบปี อ้าวทีนี้ก็รู้เลยสิว่าผมอายุเท่าไร
“มึงไม่รู้อะไร พูดอายุเยอะไว้เป็นการอวยพรให้อายุมั่นขวัญยืน อย่างหนังจีนไง อายุยืนหมื่นๆๆปี เคยดูไหม”มีหน้ามาเถียงกูอีก ยกหนังจีนประเภทฮ่องเต้มาอ้างอิง ไอ้สองตัวหัวเราะแต่เบือนหน้าออก
“กูเห็นก็ตายทุกที”ผมตอบมันเห็นหางตามันเหล่มามองนิดๆ
“กูก็ไม่ได้พูดนิว่าไม่ตาย ใครจะบ้าอยู่เป็นหมื่นๆปี กูเปรียบให้ฟังเฉยๆ แค่วันนี้มีชีวิตให้รอดถึงพรุ่งนี้ให้ได้ก่อนเถอะ ไม่มีอารมณ์ร่วมเอาซะเลย เซ็งโว้ย”แล้วมันก็แถออกเลนกลางผ่านกลางอ่าว
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้เฮียโดนเมียด่า”ไอ้รันหัวเราะชอบใจ
“อารมณ์ร่วมเอา ไม่มี ครึครึ”ไอ้เบียร์ได้ทีเอาบ้าง
“เดี๋ยวพวกมึงจะได้โดนตีนคู่”ผมบอกพวกมันที่ยักคิ้วใส่ล้อๆ
“คู่กับใครเหรอ”ไอ้รันลอยหน้าใส่
“คู่เมียเขาไง”ไอ้เบียร์เอามั่ง
“ตีนคู่กูก็พอแล้ว”ไม่พูดแล้วดึงไอ้หนูลุก มันรีบกระเถิบหนีทั้งที่ไม่รอด ล้ออยู่ได้ มันยิ่งอายๆอยู่ แต่ไม่เห็นมันพูดอะไรเลยวะมีกูที่รนอยู่คนเดียว แล้วว่ากูไม่มีอารมณ์ร่วม
“เห่ย ๆ ไอ้เฮียกูล้อเล่น”ไอ้รันรีบโบกมือ
“เมีย เอ้ย ไอ้หนูมันยังไม่เห็นว่าเลย”ไอ้เบียร์ยังมีเหน็บนิดๆ
“ปล่อยมันไปเห๊อะ”ไอ้หนูแตะแขนผมที่หันไปมอง พอกับไอ้สองคน
“เดี๋ยวพี่สิบเขาก็มาจัดการน้องเบียร์เองแหละ”มันยกยิ้มบอกไอ้เบียร์ที่ตาโต
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้เชี่ยะ กวนตีนนะมึง ฝันไปเถอะว่ามันจะหากูเจอ”ไอ้เบียร์ด่าออกมาทันที
“เจอ ยังไงก็เจอ ดูเขารักมึงจะตายกอดรัดอย่างกับมัดตราสังข์ ยังไงก็ตามเจอ มึงเชื่อกู ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้หนูยังแหย่มันไม่เลิกเป็นที่ถูกใจพากันหัวเราะที่ไอ้เบียร์หน้าแดงขึ้นเรื่อยไม่รู้มันโกรธหรืออาย มันถลาจะเข้ามาแต่ไอ้หนูดึงผมกันไว้ก่อน มันเลยได้แค่ทำปากทำเสียงฮึดฮัดหันไปเล่นไอ้รันที่หัวเราะแทน อีกหน่อยมันต้องหลุดพูดออกมาแน่ ๆ ตอนนี้ให้มันได้ผ่อนคลายไปก่อน อีกแค่ไม่กี่อึดใจรอยยิ้มมันต้องหายไปจากหน้าแน่ๆ
.
.
.
.
“พักกินข้าวก่อน เดี๋ยวจะต้องผ่านด่านตรวจ”ไอ้เป้าพาแวะกินข้าวตรงเขตชายแดน
“เออ ไอ้เฮีย เอกสารพวกมึง แต่ของเมียมึงเนี่ยะสิ ไม่มีว่ะ”ไอ้เป้าส่งเอกสารผมสามคน ยกเว้นไอ้หนู ผมรับมาดูหน้าไม่เปลี่ยน เปลี่ยนแค่ประวัติ หันไปมองไอ้คนข้างๆที่นั่งเงียบ
“อย่างนี้ก็ไปไม่ได้สิวะ”ไอ้รันเอ่ยเหมือนเสียดายถ้าไอ้หนูจะไม่ได้ไปด้วย แต่ผมคิดอีกอย่าง ถือเป็นการดีที่จะหาทางส่งมันกลับบ้าน
“เดี๋ยวดูก่อน อาจจะให้มันไปอยู่บ้านญาติกูก่อน”ผมบอกไอ้เป้าไปแบบนั้น ไอ้สองคนขมวดคิ้ว รวมไอ้หนูด้วย
“เอางั้นเหรอ ไม่โทรหานายวะ”ไอ้เป้าเลิกคิ้วก่อนจะเสนอ มึงอย่าเพิ่งมาฉลาดกับกูตอนนี้
“นั่นสิ ให้นายช่วยสิวะ”ไอ้เบียร์นี่ก็เสือกโง่ไม่เข้าสถานการณ์ ทุกทีฉลาดนักกูพูดนิดเดียวเลี้ยวถูกทุกเรื่อง ผมหันไปมองมันตาเขม็ง ไอ้รันเหมือนจะอ้าปาก หุบลงทันที
“กูไม่อยากรบกวนนายตอนนี้”ผมบอกไอ้เป้าไปแบบนั้น
“ตามใจมึง แต่เมียจะยอมเหรอวะ ดูมองมึงเหมือนจะถูกทิ้งอย่างนั้นแหละ ฮ่าๆๆๆ”สุดท้ายไอ้เป้าก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของผม แต่มีแซวไอ้หนูที่ไม่รู้ทำหน้าแบบไหนให้มันดูว่าเป็นตามที่พูด มันหัวเราะแล้วเดินไป มีผู้ชายวัยรุ่นน่าจะเป็นคนต่างด้าวเดินถือถาดอาหารมาให้วางเสร็จก็เดินไป
“มึงคิดเหมือนไอ้เป้าเหรอ”ผมถามไอ้หนู เลื่อนจานข้าวส่งให้
“มึงจะทิ้งกู”มันพูดออกมา
“กินข้าวก่อน”ผมพูดอีกเรื่อง
“ไหนบอกจะดูแลกูไง”มันยังไม่ยอมน้ำเสียงหาเรื่องปนจะร้องไห้
“พูดให้รู้เรื่อง กูบอกให้กินข้าวก่อน”ผมเสียงเข้มขึ้น
“ไม่กิน”มันกระแทกเสียง จ้องตาเขม็ง
“มึงมานี่เลย วอนนัก”ผมฉุดแขนมันให้ลุกอย่างแรง ลากไปอีกฟากที่ไม่ค่อยมีคน แต่ยังได้ยินเสียงตามหลัง
“เอาแล้วโว้ย ผัวเมียตีกัน”
“ก็จะถูกทิ้งนี่หว่า”
“ใครจะยอมวะ ฮ่าๆๆๆ”
เสียงแซวเสียงเป่าปากตามหลังมาติดๆ ผมลากไอ้คนที่บทจะไม่ฟังก็ไม่ฟังจริงๆ แต่ก็เข้าทางตามความคิดผมพอดี ให้พวกมันคิดว่าทะเลาะกันจะได้ทำอะไรง่ายขึ้น เมื่อเห็นไม่มีใครแล้วผมคลายมือที่บีบแขนมันจนเป็นรอย
“อุบ ไอ้หนู”ผมร้องอุบเมื่อโดนเจาะยาง ดีนะไม่เต็มแรงเท่าไร โอ้ย สมจริงโคตรๆ ดูไอ้เหี้ยพวกนั้นมองยิ้มพูดกันสนุกปาก
“สัด สัญญาไม่ถึงสามวันเลย ทิ้งกูซะแล้ว ไอ้เลว ไอ้เฮียเหี้ยๆๆ”มันไม่ด่าเปล่าเอาตีนทั้งเตะทั้งยันไปด้วย ใส่มาอีก มือด้วยก็ได้ พูดไม่ทันขาดคำดังปึกตรงหน้าอก แม่ง ต่อยเข้ามาได้ จนผมต้องจับมันไว้เมื่อชักเริ่มใส่แอ็คติ้งมากขึ้น
“ฟังกูก่อน”ผมดึงมันมาใกล้ๆ ดูเหมือนว่ากอดกัน ไอ้พวกนั้นต้องคิดว่ากำลังง้อกันอยู่
“มึงมีอะไรจะแก้ตัว”มันพยักหน้าใส่ผม
“กูว่ามึงชักเริ่มทำตัวเหมือนเมียกูจริงๆแล้วนะ”ผมพยักหน้าพูดใส่มันบ้างบ้าง มันถลึงตาใส่
“จวยเหอะ มึงเอาเส้นประสาทหูรูดตูดคิดหรือไงถึงได้พูดกับกูแบบนี้”มันล้วงลึกยันก้นขุดมาด่าผม หน้าแดงแปร๊ดสงสัยจะเมาแดด เลยเกิดอาการฮึดฮัด
“ก็มึงไม่ฟังกูพูดเลย ทำร้ายร่างกาย พูดทวงสัญญา ทำหน้าเหมือนถูกผัวทิ้ง โอ้ย ไอ้เป้ามันพูด กูยกตัวอย่างเฉย”ผมกำลังดึงความคิดจากใจมาพูดบอกมัน ยังไม่จบดีกระทุ้งกูอีกแล้ว
“มึงเลิกใส่ร้ายกูเลย พูดมา”ในที่สุดมันก็ตัดปัญหาโยนความผิดให้ผม เพราะเถียงไม่ออก หน้าตาเอาเรื่องฉิบหาย ท่าทางจะขี้หึงนะมึงเนี่ยะใครได้เป็นผัวสงสัยกระดิกไปไหนไม่ได้ สงสารว่าที่เมียมึงจริงๆ หรือจะดีใจดีวะที่หลุดจากมันไปได้
“มึงอยากกลับบ้านใช่ไหม”ผมเริ่มเข้าสู่เรื่องจริงแล้ว มันขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้า
“กูจะถือโอกาสนี้ส่งมึงกลับบ้าน”ผมบอกมันที่กรอกตาไปมา
“อ๋อ มึงก็เลยหลอกพวกมันว่าจะพากูไปอยู่บ้านญาติใช่ไหม”มันนึกได้พูดน้ำเสียงดีใจตาปริ้นทันที
“เออ ทีนี้เสือกฉลาดขึ้นมาเชียว”ผมรับคำไม่รู้อะไรดลใจ ยื่นมือไปบิดจมูกมัน ยกยิ้มเมื่อมันทำหน้ายู่
“โว้ย”มันร้องออกจิ๊ปาก ก่อนจะนึกได้ผมเอามือออกยิ้มหดลง ว่าแต่มันกูก็ชักจะเริ่มแอ็คติ้งสมจริงเยอะแล้ว มันสบตาทำไม่รู้ไม่ชี้ สรุปกูเรียกมันมาเคลียร์หรือมาง้องอนพลอดรักกันแน่วะ
“เข้าใจแล้วนะ”ผมพูดทำลายความเก้อ แต่มือยังกอดมันไม่ปล่อย
“อืม แล้ว”มันพยักหน้าเข้าใจแต่เหมือนจะมีคำถาม
“อะไร”ผมเลิกคิ้ว
“คิดว่าจะได้ผลเหรอ”มันพูดถึงสิ่งที่เป็นกังวล
“ก็ต้องลองดู”ผมให้คำตอบได้แค่นั้น มันก็พยักหน้าไม่ถามอีก เตรียมจะเดินกลับ ผมรั้งไว้อีกนิด มันเงยหน้ามอง
“กูไม่เคยลืมสัญญาที่พูดไว้”ผมบอกมันด้วยน้ำเสียงจริงจังย้ำให้รู้ว่า พูดอะไรออกไปไม่ใช่แค่ลมปาก แต่จะทำจริงๆ มันยกยิ้มพยักหน้าหงึกๆ ถ้าจิตใจฝ่ายต่ำผมสารเลวคงจะพูดว่ามันโง่นักที่เชื่อคำพูดคนที่รู้จักไม่เท่าไรและเป็นโจรด้วย จะเดินผมก็รั้งไว้อีก
“อะไรอีกล่ะ กูเคลียร์แล้ว”มันถามเหมือนรำคาญว่าจะรั้งคอกูทำส้นตีนอะไรนักหนา นั่นสิ แล้วผมจะรั้งมันทำไมบ่อยนัก มองตาคนถามที่รอคำตอบ
“เออ งั้นมึงกินข้าวได้แล้วนะ”กูพูดอะไรออกไปวะ เนี่ยะเหรอเหตุผลที่รั้งมันเอาไว้
“แค่นี้”มันเลิกคิ้วใส่
“เออ”ผมพยักหน้ากลับ
“ถ้ามึงรั้งอีก กูคงไม่ได้แดกข้าวแน่ ป่านนี้ไอ้สองตัวกินเผื่อไปแล้วมั้ง”มันให้คำตอบก่อนจะเป็นฝ่ายกอดคอผมเดินไปซะเอง
“ฮิ้ว เคลียร์ได้แล้วโว้ย”
“ยิ้มมาเลย”
“เมียให้กี่ดอกวะ”
เสียงแซวทะลึ่งทะเล้นล้อมาตามทาง แต่ความอดทนปนหน้าด้านของเราก็เดินฝ่ามาถึงโต๊ะกินข้าว ที่ไอ้สองตัวรวมไอ้ปานไอ้โจ๊กกินจนเรอเอิ้กๆๆ แต่ยังดีที่มันยังเหลือไว้ให้
“กูนึกว่าจะนอนเคลียร์กันไปแล้ว นานฉิบ หึหึ”ไอ้โจ๊กเอ่ยแซวหัวเราะในลำคอ
“มึงยุ่งเรื่องผัวเมียไม่เข้าเรื่อง ใครจะนอนเคลียร์ หญ้าทิ่มตูดตายห่า แถมไอ้พวกเหี้ยก็แอบดูสิ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้ปานเหมือนจะพูดดีแต่สุดท้ายก็แซวไม่ต่างกัน ไอ้พวกเหี้ยคงหมายรวมมันไปด้วย
“สรุป ละ”ไอ้เบียร์เอ่ยถาม
“เดี๋ยวค่อยคุย”ผมตัดบท เอาไว้พูดกับมันทีหลัง ลงมือกินข้าวก่อน ถ้าครั้งนี้ผ่านไปด้วยดี ผมก็ยินดีด้วยที่มันจะได้ไม่ไปลำบากในที่ไม่เหมาะกับคนดีอย่างมัน
.
.
.
.
“อ๋อ ก็ดีนี่หว่า”ไอ้รันเห็นด้วยหลังกินข้าว แยกย้ายกันพักผ่อนรออนุมัติผ่านด่าน เจ้าหน้าที่เอาเอกสารไปตรวจ ยังไงก็ผ่านอยู่แล้วถึงผิดหรือไม่มีเอกสารแต่เงินหนาก็ไปได้
“แล้วมึงจะให้มันไปยังไง ทิ้งไว้จุดนี้กูว่าไม่ปลอดภัย”ไอ้เบียร์ถามพร้อมออกความเห็น
“กูจะไปส่งมันเขตเมือง จะได้สะดวกหน่อย”ผมอัดบุหรี่หลังบอกมันเสร็จ ไอ้หนูนั่งเอามืออุดจมูก แล้วไม่รู้จะนั่งเหนือลมทำไม กูอุตส่าห์ย้ายมาก็ตามมานั่งติดอีก
“กูไปด้วย เผื่อมีอะไรให้ช่วย”ไอ้รันเสนอตัว ไอ้เบียร์พยักหน้า
“อย่าเลย เดี๋ยวจะดูมีพิรุธไอ้พวกนั้นจะสงสัยเอา และตอนนี้กูว่าตำรวจคงยังตามกลิ่นไม่ถึงหรอก ไม่น่าจะมีอะไร”ผมห้ามพวกมันไว้ไม่อยากให้ดูผิดสังเกต และถ้ามีอะไรจริงๆ จะได้ไม่ติดร่างแหไปด้วย
“ก็ได้ เสียดายว่ะ”ไอ้รันตกลงพูดพลางนั่งข้างไอ้หนูกอดไหล่
“นั่นสิ แต่ก็ดีแล้วล่ะที่มึงจะได้กลับบ้าน”ไอ้เบียร์เห็นด้วย ไม่กี่วันดูจะผูกพันกันเหลือเกิน พูดเหมือนเรียนจบแยกย้ายจากเพื่อนฝูง
“จะได้กลับหรือเปล่าเหอะ”ไอ้หนูพูดอย่างไม่มั่นใจเท่าไร
“ทำไมวะ”ไอ้เบียร์ถามอย่างสงสัย
“ดูจากประสบการณ์ที่ผ่านมา กูไม่เคยรอดได้กลับไปสักที เฮ้อ”มันเอาเหตุการณ์มาพูดเป็นประสบการณ์แล้วถอนหายใจ ทำให้อดหัวเราะความคิดบวกของมันไม่ได้ ยังอุตส่าห์คิดให้เป็นเรื่องขำๆ
“เออน่า ถึงมึงไม่ได้กลับ ยังไงไอ้เฮียมันก็รับเลี้ยงมึงอยู่แล้ว จริงไหม ไอ้รัน”ไอ้เบียร์ตบไหล่พูดใส่แถมหาพวก
“ใช่ ยังไงสามีในนามเขาก็สาบานแล้วว่าจะดูแลมึง ครึครึ”ไอ้รันยักคิ้วใส่
“ไอ้สัด”ผมด่ามันอยากจะถีบกับหน้าตากวนๆ เห็นอย่างนี้กูก็รู้สึกอายนะมึง แต่ไม่อยากแสดงออก
“มึงจะฝากอะไรถึงพี่สิบไหม ถ้ากูรอดไปได้ อย่างเช่น คิดถึง เบียร์สบายดี แต่พี่อย่ารู้เลยว่าอยู่ที่ไหน ลำบากไอ้หนูมันเปล่าๆ”กูอยากจะหัวเราะกับวาจาเมียแต่งตั้งที่เอ่ยออกมา ทำเอาไอ้เบียร์หุบปากทันที
“สัด กูจะฝากถึงมันทำไม หรือถ้าฝากมึงช่วยเอาส้นตีนถีบหน้ามันทีแล้วกัน แล้วมันญาติมึงเหรอเรียกพี่ซะสนิทเชียว”ไอ้เบียร์โวยทันที หน้ามันแดงด้วย
“อ้าว กูหวังดียังจะมาหึงไม่เข้าเรื่อง กูไม่เอาหรอกผู้ชายในเครื่องแบบ ถ้าชุดพยาบาลสาวๆหนังเอวีญี่ปุ่นกูเอา ครึครึ”ไอ้หนูได้ทีเล่นไอ้เบียร์ให้อีก กลายเป็นชุลมุนกันเล็กๆ เออ หน้าแบบนี้ดูหนังอย่างว่าด้วย ผมกระตุกยิ้มส่ายหน้ากับมัน
“ไอ้เฮีย”ไอ้เป้าเรียกผม กวักมือให้ไปทั้งหมด ผมพากันเดินเข้าไป
“ตกลงมึงจะเอาเมียไปฝากบ้านญาติก่อนใช่ไหม”ไอ้เป้าถามย้ำ
“อืม เอาไว้ให้เคลียร์ค่อยมารับ”ผมตอบมัน
“แล้ว”ไอ้เป้าเหมือนจะไม่วางใจเท่าไร
“มันไม่พูดหรอก กูรับผิดชอบถ้าเกิดอะไรขึ้น”ผมยืนยันหนักแน่น ภาวนาให้ผ่านไปได้ดี ไอ้เป้าพยักหน้าในที่สุด
“ถ้านายถามหามึงล่ะ จะไม่บอกเขาหน่อยเหรอ”ไอ้ปานยังกังวลเรื่องนาย
“กูจัดการเอง”ผมตอบแค่นั้น
“ตามใจ มึงเอารถไปจะได้ไม่เสียเวลา เดี๋ยวกูบอกนายให้”ไอ้ปานพูดแสดงความหวังดี
“อืม”รับคำสั้นๆ พวกมันพยักหน้า เตรียมจะแยกย้าย จูงมือไอ้หนูเตรียมจะไปขึ้นรถที่ทิ้งไว้คันหนึ่ง
“เฮ้ย พวกมึงไม่ต้องไปแล้ว”แต่มีเสียงมารขัดขึ้นมาซะก่อน หันไปมองเห็นไอ้เข้มแสยะยิ้มเดินมาใกล้ ไอ้หนูเขยิบเข้าหาผมทันทีเหมือนหนีขี้ที่ใครปาใส่
“อะไรของมึงอีกล่ะ ไอ้เข้ม”ไอ้เป้าเป็นคนถาม เสียงเหมือนระอามัน
“ไม่มีอะไร ฉันจะบอกข่าวดีสองผัวเมียเขาหน่อย”ไอ้เข้มพูดเสียงกวนและยักไหล่
“ทำไม มึงใจดีมอบค่ารถให้เขาหรือไง”ไอ้พัฒน์พูดกวนใส่ไอ้เข้มมากกว่าจะเหน็บผม
“ฮึ กูใจดีกว่านั้นอีก”ไอ้เข้มแสยะยิ้ม และพูดต่อด้วยประโยคดับความฝันของผมกับไอ้หนูทันที
“กูเห็นใจผัวเมียที่เหมือนไม่อยากจะจากกัน ก็เลยไปคุยกับเจ้าหน้าที่ให้เขาจัดเอกสารเมียมึงให้ นายก็ทราบแล้วด้วย เป็นไงข่าวดีไหม หึหึ”มันหัวเราะในลำคอ ทำเอาพวกผมพูดไม่ออกพยายามระงับสติอารมณ์ไม่ให้แสดงออกไป ไอ้หนูหน้าเสียไปถนัดตาแต่แค่แป๊บเดียวมันก็หน้านิ่ง ผมบีบมือมันให้รู้ว่ากูจะอยู่ข้างๆ ไม่ต้องกลัว
“ทำไมวะ ดูมึงไม่ดีใจเลย มีอะไรหรือเปล่า ถึงไม่อยากเอาเมียมึงไปด้วย”ไอ้เข้มได้ทีทำเป็นพูดให้สงสัยแบบยุให้ผัวเมียตีกัน และคงจะตีกันถ้าเราเป็นจริงตามที่มันพูด เก้าสิบเปอร์เซ็นโดยธรรมชาติของคนเป็นเมียต้องสงสัยจับผิดผัวเป็นธรรมดา
“กูดีใจแต่ที่นิ่ง เพราะคาดไม่ถึงว่ามึงจะเสือกมีน้ำใจจัดการให้ ขอบใจมันซะหน่อยสิ”ผมตอบไอ้เข้มตอนท้ายหันไปพูดกับไอ้หนูที่คงอยากจะด่าไอ้เข้ม
“เออ กูโคตรดีใจเลย ที่คนข้างบ้านชอบเสือก เอ้ย ช่วยเหลือ คราวหน้ามึงก็อย่าให้เขาเดือดร้อนล่ะ”ตอนท้ายด่าผมนิดๆ สมบทบาทอีกแล้วใส่ฟิลเต็มที่คงจะโมโหที่มีคนมาขัดการกลับสู้เหย้าของมัน ไอ้เข้มชักสีหน้าทันที นึกอยู่เหมือนกันว่ามันต้องกัดไม่ปล่อย แต่ไม่คิดว่ามันจะทำขนาดนี้เดาใจมันพลาดไปหน่อย
“นี่เอกสารที่ขอไว้ ไปกรอกประวัติและติดรูปเอาเอง นายกูเซ็นให้แล้ว”เจ้าหน้าที่ด่านตรวจ หน้าเข้มพูดห้วนๆส่งเอกสารให้ ไอ้เข้มไม่รับจ้องหน้าพวกผม จนเจ้าหน้าที่เอาเอกสารตีแขนมันให้รู้ตัว มันเหร่มอง เดี๋ยวกูว่าได้โดนนายด่านเล่นแน่มึง ท่าทางไม่ธรรมดาเหมือนกัน แต่ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้น
“ขอบคุณ นายด่าน”ไอ้เป้าเป็นคนรับแทน ยื่นส่งให้ผม ที่จำใจรับไว้
“ในเมื่อไม่มีอะไรก็เดินทางต่อเลย เดี๋ยวจะมืดค่ำ”ไอ้เป้าตัดบทไล่ขึ้นรถ และพวกเราก็เดินทางอีกครั้ง
.
.
.
.
-
“ห่าเอ้ย จะรอดอยู่แล้ว แม่ง”ไอ้เบียร์สบทอย่างหัวเสีย
“กูว่าไอ้เข้มมันจ้องจะเล่นมึงอยู่แล้ว น่าจะเรื่องที่กระทืบลูกน้องมันน่ะแหละ”ไอ้รันออกความเห็น มองไอ้หนูอย่างเห็นใจ
“มันสงสัยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว”ผมบอกพวกมัน เอื้อมมือตบไหล่ไอ้หนูที่นั่งกอดเข่าหน้าหงอยลงเมื่อต้องติดสอยห้อยก้นมาอีก เจ้าของไหล่เงยหน้ามามองเขยิบเข้ามาใกล้
“เป็นไงล่ะ ประสบการณ์กู”มันแค่นยิ้มกับคำพูดตัวเอง
“แม่นว่ะ หึหึ”ผมรับมุกมัน
“ไม่ขำโว้ย”มันโวยหันหน้ามองข้างนอกรถ สองข้างทางต้นไม้เต็มไปหมด ท้องทุ่งนาเขียวขจี อากาศเย็นสบาย ตอนนี้ไม่มีของท้ายรถแล้วทำให้เราเหยียดกันเต็มที่ ถ้าไม่ติดว่าเราข้ามแดนมาเพื่ออะไร ต้องบอกว่าเป็นการเดินทางมาท่องเที่ยวได้ตื่นเต้นมากทิวทัศน์ก็สวยงาม มีคนแต่งกายเหมือนชาวเขาขายของอยู่ริมข้างทาง บางคนก็แต่งตัวชุดธรรมดาทั่วไป มีรถวิ่งสวนไปมาแต่ไม่พลุกพล่านเท่าเมืองหลวง
“ไม่ได้พูดให้ขำ คราวหน้ามึงก็พูดดีคิดดีสิ จะได้รอด เหมือนที่มึงชอบบนไง”ผมพูดไม่ได้มองหน้ามันหรอก มองข้างทางเหมือนมันนั่นแหละ ไม่อยากเห็นลูกหนูที่น่าสงสาร
“นั่นสิ ทำไมกูไม่บนวะ ตอนนั้น”มันทำท่านึกได้พูดออกมาดึงผมให้หันมามอง ไอ้สองคนมองอย่างสงสัยว่าพวกมึงคุยเรื่องอะไรกันวะ
“มึงอยากมาด้วยมั้ง เลยลืม”ผมพูดแหย่มัน
“ตีนเห๊อะ”มันยกตีนถีบผมแต่ไม่แรงเท่าไร
“มึงบนอะไรกันวะ”ไอ้รันถามอย่างอยากรู้
“นั่นดิ”ไอ้เบียร์เขยิบเข้ามาใกล้ ผมมองหน้ากัน ส่งกระแสจิตสื่อว่า อย่าเสือกพูดเรื่องน่าอายออกไปเชียวมึง มันก็สื่อกลับ กูรู้หรอกน่า ว่าอย่าบอกใครเรื่องที่เราแก้ผ้าวิ่งแก้บนกัน
“บนอะไร ไม่มี๊”โถ ไอ้หนู พวกมันคงเชื่อมึงหรอก เสียงสูงเน้นย้ำขนาดนั้น
“ต้องมี๊มมมมมมมมม”ไอ้รันก็เสือกสูงบ้าง
“คนโกหกมักเสียงสูงนะมึง”ไอ้เบียร์ยกข้ออ้าง
“ไอ้รันโกหก เสียงสูงแถมลากยาวกว่ากูอีก”มันโยนให้ไอ้รันออกเสียงสูงยาวกว่ามัน
“มึงสั้นแต่เน้นกว่ากู”ไอ้รันไม่ยอมงัดเอาความสั้นแต่เน้นๆมายันกลับ กลายเป็นประเด็น
“กูเน้นเพื่อให้รู้ว่า ไม่มี อะไรจริงๆ”ไอ้หนูแก้ต่างโดยการย้ำอีกที
“กูก็ลากเสียงเพื่อให้รู้ว่า มึงมี”ไอ้รันไม่ยอม
“กูคิดเหมือนไอ้รัน ถามไอ้เฮีย มันไม่พูดหรอก มึงรีบบอกมาเลย”ไอ้เบียร์เข้าข้างไอ้รันเต็มที่ ด้วยความอยากรู้พอกัน
“มึงเป็นอะไรกับคุณตำรวจ”กูอยากจะหัวเราะกับหน้าไอ้เบียร์ที่แสยะยิ้มต้องหุบฉับพลัน เมื่อไอ้หนูเปลี่ยนเรื่อง
“สัด มึงอย่าเปลี่ยนเรื่อง”ไอ้เบียร์โวยใส่
“มึงนั่นแหละอย่าเบี่ยงเบน บอกมา กูว่ามันน่าสนใจว่าเรื่องที่พวกมึงสงสัยแน่นอน มึงไม่อยากรู้เหรอ ไอ้รัน”ไอ้หนูว่ากลับแถมไซโควไอ้รันเข้าพวก
“นั่นดิ กูย้ายเรื่องดีกว่า”ได้ผลไอ้รันนั่งพิงฝั่งไอ้หนูทันที เอาสิมึง ไอ้เบียร์ กลายเป็น ไอ้หนูไอ้รัน หรี่ตากดดันมัน
“ไอ้เหี้ย กูไม่อยากรู้แล้ว”สุดท้ายไอ้เบียร์ก็เลิกอยากเขยิบมานั่งข้างเดียวกันหมด
“อ้าว แล้วกูจะได้รู้สักเรื่องไหมเนี่ยะ”ไอ้รันอุทานออกมา มองหน้าพวกผมที่นั่งเงียบ
“เฮ้ย พวกมึง อย่าเงียบ บอกมา”ไอ้รันเรียกคะยั้นคะยออีก เมื่อไม่ได้คำตอบ
“คร่อกกกกกกกก ฟี้ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ”พวกผมหันไปมองต้นเสียง
“ไอ้หนู ส้นตีนมึงไม่ต้องมาเสือกหลับตอนนี้ ลุกมา”มันดึงมันเรียกไอ้หนูที่เกาะแขนซุกหน้าผมแน่น
“กูไม่หลับก็ได้ กูเมารถ อ้วกกกกกกกกกกกกกก”มันเปลียนเรื่องอีก พากันหัวเราะกับความลื่นของมัน ไอ้รันทั้งแงะทั้งแกะมันก็ไม่ยอมปล่อยได้แต่ทำเสียง กูไม่ว่า อย่าเสือกปล่อยออกมาจริงๆแล้วกัน
.
.
.
.
“หนู”
“หนู ตื่น”
“อืม”
“ถึงแล้ว”
ผมปลุกไอ้ตัวแสบที่จากเล่นๆกลายเป็นหลับจริง เรานั่งรถไกลพอสมควรถึงที่หมายก็มืดแล้ว มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด เงียบกริบมีแต่เสียงแมลงหวีดร้องแข่งกับสายลมดูวังเวง มันตาปรือหน้างัวเงีย หาวปากกว้าง
“ไป”ผมดึงแขนมันให้ลุกขึ้น ไอ้รันกับไอ้เบียร์ลงไปยืดเส้นยืดสายแล้ว พร้อมด้วยไอ้พวกนั้น
“มืดฉิบหายเลย มีผีเปล่าวะ”มันกวาดตามองรอบๆกระซิบถามผมในเรื่องไม่ควรถาม เกาะแขนแน่น
“คิดอีกและมึง แต่ล่ะเรื่อง”ผมส่ายหน้ากับความคิดของมัน
“ที่ไหนวะ”มันหันมาถามหลังจากแน่ใจว่ามองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้ปกคลุม ไม่มีป้ายบอกสถานที่
“อย่าเพิ่งถาม”ผมยังไม่อยากบอกมันตอนนี้ ถ้ารู้มันต้องอึ้งแน่ๆ
“แต่กูรู้”มันกระซิบ
“อะไร”ผมถามกลับว่ามันรู้อะไร
“รู้ว่าไกลมากกกกก”มันทำปาก
“ฉลาดนิ”ผมชมมันเกือบเอามือลูบหัวให้รางวัลแล้ว
“อันนั้นยังน้อยนิด กูรู้มากกว่านั้นอีก ว่ามันต้องเป็นภาคเหนือแน่ๆ เห็นมีชาวเขา แต่ไม่รู้จังหวัดอะไร”มันชื่นชมความฉลาดของตัวเองออกมาอีก นับว่ามันช่างสังเกตมาก นึกว่ามองทิวทัศน์แก้เซ็งไปเรื่อยเปื่อยซะอีก
"มึงไม่คิดว่าเขาจะเที่ยวภาคอื่นบ้างเหรอ"ผมแกล้งถามมันต่อ
"ถ้าเป็นมึงจะแต่งชุดประจำเผ่าไปที่อื่นไหม ยิ่งไม่มีบัตรประชาชนแสดงสัญชาติด้วยแล้ว สันขวาน ถามไม่คิด และสรุปภาคไหน"เล่นกูเข้าให้ทำกูเงิบเลย
“เลิกสงสัยก่อน เดี๋ยวกูบอก แต่ไม่ใช่ตอนนี้”ผมให้มันพักสมองก่อน แต่ที่จริงกูไม่รู้จะเถียงอะไรกับมัน
“มึงนั่นแหละสงสัยก่อน และทำไม ถ้ารู้ตอนนี้มันคือเชียงใหม่ รู้พรุ่งนี้กูอยู่เชียงรายเหรอ ห๊ะ”ดูมันประชดผมซะเกือบคิดตามไม่ทันว่าหมายถึงอะไร
“หรือมึงอยากจะรู้ก่อนตาย”ผมบอกมันเรียบๆ แต่ทำให้มันเงียบปากได้ไม่อยากรู้อีกว่าที่ไหน
“ไป นายเรียกแล้ว”ไอ้เป้าที่เข้าไปรายงานเรียบร้อย ออกมาบอก พวกฝั่งมันไม่มีปัญหา เหลือแต่ฝั่งผมที่ยังยืนนิ่ง มองหน้ากันอย่างใช้ความคิดว่าถ้าเข้าไปจะเกิดอะไรขึ้น กับพวกผมไม่เท่าไร ไอ้คนข้างๆล่ะ นายจะเปิดโอกาสให้ผมมากแค่ไหน
“กูกลัว”มันเอ่ยออกมาตามความรู้สึกที่พูด มือสั่นนิดๆ ความร่าเริงขี้เล่นปากดีหดหาย
“ไม่ต้องกลัว กูสัญญาแล้วไง”ผมปลอบมัน
“ถ้าเขาฆ่า กูก็ต้องตาย ตะ แต่กูไม่อยากทรมาน”ไม่รู้มันคิดอะไรไว้ในหัวถึงได้พูดแบบนี้
“กูบอกแล้วไง ว่าจะไม่ให้มึงทรมาน จำได้ไหม”ผมจับหน้ามันให้มองปากผมที่พูดออกไป มันพยักหน้าช้าๆ ไอ้รันกับไอ้เบียร์เข้ามาใกล้
“พวกกูจะพยายามช่วยมึงให้ถึงที่สุด ถ้ามันจำเป็น”ไอ้รันจับไหล่มัน
“พวกกูจะไม่ทิ้งมึง”ไอ้เบียร์จับหัวมันโยกเบาๆ สีหน้ามันดีขึ้น
“เป็นอะไรไปวะ”ไอ้ปานเดินกลับมาถามพร้อมไอ้โจ๊ก
“ไม่มีอะไร เมียกูตื่นเต้นนิดหน่อย”ผมบอกพวกมัน ดึงไอ้หนูมากอด ไม่ใช่ตบตาแต่ใจผมสั่งให้กอดเอาไว้มันจะได้ไม่กลัว
“ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรหรอก ผัวมึงก็อยู่”ไอ้โจ๊กพูดติดตลกออกมาอย่างไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับมัน และก็ขอให้เป็นเช่นนั้นไปนานๆ จนกว่ามันจะได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย ไอ้รันกับไอ้เบียร์เดินนำหน้าตามไอ้สองคนนั้นไปก่อน
“เดี๋ยว”ผมรั้งมันไว้
“อะไร”มันถามเสียงเบา
“กูมีบางอย่างต้องบอกมึง”ผมพูดมองหน้ามัน
“เรื่องอะไรอีกล่ะ แค่นี้กูก็เยี่ยวจะแตกแล้ว ถ้ามึงบอกอีก แม่ง ต้องเรียกพี่มันออกมากองด้วยแน่ๆ”ไอ้หนูครวญไม่รู้ใครได้ฟังจะหัวเราะหรือสงสารดี อาจเป็นไปได้ว่ามันกลัวมากจนสติไม่มีสตังยิ่งไม่มีใหญ่เลย
“มึงก็ฟังก่อนสิ อย่าเพิ่งโวยวาย”ผมพูดเรียกสติมัน
“กูจะบอกมึงเรื่องนาย”ผมบอกมันที่สตีดีขึ้นแต่หน้าเริ่มเสีย
“ทำไม”มันพูดเหมือนกระซิบ
“นาย คือ”ผมพูดช้าๆ มันขมวดคิ้ว
“แล้วยังไงต่อ”มันเลิกคิ้วใส่พูดเสียงลุ้นๆ
“นายจริงๆ ไม่ได้ชื่อนาย เหมือนที่กูชื่อ เฮีย นี่แหละที่กูจะบอกมึง”ทันทีที่ผมบอกมันจบ กลางหลังผมดังปึก
“สัด ให้กูลุ้น แม่ง ถึงมึงไม่บอก กูก็ไม่โง่ขนาดนั้นหรอก”มันทุบหลังด่าผมเป็นชุด
“ไม่ได้หรอก กูต้องบอกไว้ก่อน เดี๋ยวมึงเข้าใจแบบนั้น ชอบคิดอะไรไม่เหมือนคนอยู่”ผมจับมือมันให้เดินต่อ ผมไม่ได้พูดเล่นกับมัน คือ ผมกลัวใจมันจริงๆ ตอนที่แนะนำมันกับนาย กลัวมันจะเข้าใจผิดเหมือนตอนเรื่องชื่อผมมาทีแล้ว
“กูไม่ได้ชอบคิด ชื่อมึงนั่นแหละกวนตีนไม่เหมือนคนเอง ให้ระดับดอกเตอร์ยังไงก็ต้องคิดเหมือนกูทั้งนั้นแหละโว้ย”มันก็เถียงมือทำร้ายผมไปตลอด ไอ้พวกนั้นไม่รู้เรื่องหัวเราะ คิดว่าผัวเมียตีกันอีกแล้ว
.
.
.
.
บรรยากาศตรงลานกลางบ้านเป็นไปอย่างครึกครื้น เหมือนที่บ้านเฮียกลางป่า มีสองนายนั่งหัวโต๊ะ และมีเพื่อนนายอีกสองคนมาร่วมด้วย ก่อนมานี่พวกเราไปอาบน้ำแต่งตัวมาใหม่แล้ว ยังไม่มีใครถามถึงว่าไอ้หนูเป็นใคร แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะวางใจ เสียงหัวเราะพูดคุยดังต่อเนื่อง มีดนตรีขับกล่อมพร้อมนักร้องนักเต้นนุ่มน้อยห่มน้อย ช่วยให้งานคึกคักขึ้น
“ตามนี้ได้เลย แต่ขออีกสักพักแล้วกัน”เสียงนายผมเอ่ยกับผู้ชายวัยกลางคน
“ให้เด็กๆมันได้พักผ่อนกันก่อน”นายไอ้เป้าพูดบ้าง
“ไม่ใช่ปัญหา ตามสบาย ช่วงนี้ตำรวจคุมเข้มเหมือนกัน”คนนั่งข้างนายเอ่ยขึ้นบ้างแต่สีหน้าไม่ซีเรียสกับเรื่องที่พูด ยิ้มระรื่น
“แต่ไม่น่าห่วง สายเราดี ฮ่าๆๆๆ”คนฝั่งนายไอ้เป้าพูดบ้าง
“ขอบใจที่ช่วยเคลียร์ทาง ของขวัญให้เด็กเอาไปไว้ในรถแล้วนะ”นายไอ้เป้ายกยิ้มพูดถึงของตอบแทนที่อย่างน้อย ก็ซื้อบ้านหลักล้านได้สี่ห้าหลัง นี่แค่ส่วนเล็กที่ได้ มูลค่าของที่ขายมันมากกว่ามหาศาล นายเป็นผู้กว้างขวางแม้ตอนในคุก เจ้าหน้าที่ชั้นสูงจนชั้นน้อยยังต้องเกรงใจ
“เดี๋ยวต้องกลับก่อน เอาไว้เจอกัน”ทั้งสองคนล่ำลาโดยมีนายเดินไปส่งที่รถ
“หุ้นส่วนใหม่เหรอวะ”ไอ้รันถามตาก็มองตาม
“กูก็มาพร้อมมึงจะรู้ไหม”ไอ้เบียร์ให้คำตอบกับมัน
“มึงไม่ต้องตอบก็ได้ คิดว่ากูรำพึงรำพรรณแล้วกัน”ไอ้รันย้อนใส่ก่อนจะกระดกต่อ ไอ้หนูนั่งจ้องแต่บนเวทีที่นั่งร้องพร้อมหางเครื่องกำลังวาดลวดลายเรียกเสียงเป่าปากและรางวัลไปยัดซอกอก
“มึงชอบเหรอ”ผมถามมันที่นั่งมองอยู่ทิศเดียว
“มึงจะให้กูมองอะไรล่ะ ไอ้ที่น่ามองมีอยู่กระจุกนั้น”มันตอบก่อนจะหยิบถั่วเข้าปาก ผมถามมันไปอย่างนั้นแหละ มันมองจริงๆแต่มองด้วยสีหน้าเคร่งเครียดมากกว่าจะหน้าหม้อแบบไอ้พวกนั้น จนเพลงจบทั้งหมดก็ลงจากเวทีไปด้านหลัง เหลือแต่ความเงียบจนได้ยินเสียงลมพัดเย็นสบายกระทบร่างกาย แต่มือผมกลับอุ่นเมื่อมีอีกมือยัดเหยียดเข้ามา ผมบีบกระชับมองตามสายตามัน นายผมกำลังเดินเข้ามา ไอ้ปานดึงเก้าอี้ให้นายนั่ง พร้อมกับไอ้เข้มที่ทำให้นายมันเช่นกัน
“ไง เฮีย”นายทักผม แววตาสงบนิ่ง
“ครับ”ผมตอบแค่นั้น
“ไม่แนะนำหน่อยเหรอ”นายอีกคนยกยิ้ม เป็นยิ้มที่เหมือนผู้ใหญ่ใจดีมีให้ แต่แฝงความเยือกเย็นลึกๆ ไอ้เข้มแสยะยิ้มข้างๆ
“หนู เมียผม”ผมเอ่ยแนะนำตามที่ถาม มันมองหน้าผมที่พยักหน้าให้ยกมือไหว้ซะ มันก็ทำตาม
“มีตั้งแต่เมื่อไรวะ เฮีย”นายไอ้เข้มถามต่อ
“ไม่นานเท่าไร ผมถูกใจก็รวบรัดเลย”ผมยกยิ้มตอบนายกอดไหล่ไอ้หนูไว้
“ไม่น่าจะเป็นนิสัยเฮียนะ แต่เอาเถอะ เป็นฉันเจอแบบนี้ก็รวบรัด ฮ่าๆๆๆ”นายไอ้เข้มพูดอย่างรู้นิสัยผม และไม่พูดเปล่าเอื้อมมือมาจับหน้ามัน แต่มันถอยหนี
“ฮึฮึ หวงตัว”นายหัวเราะในลำคอหดมือกลับ และพูดต่อด้วยประโยคทำเอาทุกอย่างรอบข้างเงียบกริบ
.
.
.
”ขอไม่ได้เหรอ ฉันถูกใจ”
จบประโยคไอ้หนูมองหน้าผมทันที ผมกระชับไหล่มัน มองหน้านายไอ้เข้มที่ยกยิ้มเอามือกอดอก ไอ้เข้มแสยะยิ้มชอบใจพอกับลูกน้องหน้าเหี้ยปนหน้าแตกเพราะโดนตีนแต่ยังเสือกยิ้มมั่ง พวกมันคงสะใจ
“ว่าไงล่ะ เฮีย”นายไอ้เข้มถามย้ำ
“ไม่ได้ครับ”ผมตอบเรียบๆ
“เฮ้ย มึงพูดอย่างนี้ได้ไงวะ”ไอ้เข้มโวยแทนนายมันที่ยังนิ่ง ไอ้เป้าได้แต่ส่ายหน้า ไอ้เบียร์ ไอ้รัน รวมฝั่งทางผมไม่มีใครออกความเห็น นอกจากรอนายสั่งอย่างเดียว นายผมยกยิ้ม
“กูก็ตอบตรงๆ”ผมพูดใส่ไอ้เข้ม
“แต่นี่นายนะมึง”ไอ้เข้มตอกย้ำสถานะ จ้องผมเขม็ง นายมันยิ้มมุมปาก คงสนุกที่ได้ยินการโต้เถียง และรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“กูรู้”ผมพยักหน้าใส่มัน ยิ่งทำให้มันเต้นเข้าไปใหญ่
“ไอ้เฮีย มึงกล้าขัดนายเหรอ”ไอ้เข้มเสียงดัง
“กูไม่ได้ขัด แต่กูให้ไม่ได้”ผมยังยืนยันคำเดิม
“ไอ้”ไอ้เข้มจะถลาเข้ามา
“พอแล้ว”เสียงนายผมดังขึ้น ทำเอามันหยุดทันที
“เฮียเป็นคนของฉัน เมียเขาก็ต้องเป็นคนของฉันเหมือนกัน เข้าใจตามที่พูดใช่ไหม”นายผมหันไปพูดกับอีกฝ่าย
“แค่แหย่เล่น”นายไอ้เข้มยักไหล่ ก่อนจะพูดต่อ“แต่อย่าลืมกฎแล้วกัน”
“กฎก็ต้องเป็นกฎ แต่เอาไว้อีกสักสามวันค่อยเริ่มปฏิบัติ เวลานี้พักผ่อน”นายผมบอกก่อนจะเดินไป
“วันนี้ก็สนุกกันให้พอนะ ฮึฮึ”นายไอ้เข้มพูดกลั้วหัวเราะและเดินไป ไอ้เข้มกับพวกชี้หน้าใส่แบบเจอกูแน่
“เกือบแล้วไหมล่ะ”ไอ้รันถอนหายใจออกมา
“ดีนะที่นายขัดซะก่อน ไม่งั้นมึง เฮ้อ”ไอ้เบียร์ตบไหล่ไอ้หนูก่อนจะนั่งลงตามเดิม
“กูไม่ยอมเป็นเมียใครหรอกโว้ย”ไอ้ปากดีที่นั่งเงียบออกฤทธิ์ทันที
“แต่ยอมเป็นเมียไอ้เฮีย ครึครึ”ไอ้รันแซว
“กูไม่ได้ยอม แค่สมมุติ ใช่ไหม”มันเถียงไอ้รันหันมาถามผม
“อืม”รับสั้นๆขี้เกียจต่อความยาว
“นายจะเอาไอ้หนูจริงๆเหรอวะ”ไอ้เบียร์ยังสงสัย
“นั่นดิ”ไอ้รันเออออ
“เขาเอาจริง ถ้ากูให้”ผมบอกพวกมัน
“แต่กูไม่ยอม”ไอ้หนูโพล่งออกมา ดึงมือออกแต่ผมจับเอาไว้
“แล้วกูยอมหรือไงล่ะ”ผมย้อนถามมัน
“ถ้ามึงขัดไม่ได้ล่ะ”มันเถียงกลับ
“กูก็ขัดไปแล้วไง มึงก็เห็น”ผมย้อนใส่อีก มึงตาบอดหูหนวกหรือไงวะถึงไม่เห็น มันเงียบ จังหวะพอดีที่นักร้องและนักเต้นสาวๆทำการแสดงอีก บรรยากาศก็กลับมาคึกครื้นอีกครั้ง จนตกดึกไอ้คนข้างๆสัปหงก
“ไป”ผมฉุดมันให้ลุกขึ้น
“เฮ้ย รีบไปไหนวะงานยังไม่เลิกเลย”ไอ้เบียร์เรียก
“นอน”ผมตอบสั้นๆ
“อะไรวะ ก็ให้เมียมึงไปนอนก่อนดิ มีรายการพิเศษนะโว้ย มีอย่างว่าด้วย”ไอ้ปานที่เริ่มกรึ่มดึงแขนผมไว้
“ขอตัว กูเหนื่อย”ผมบอกพวกมัน ก่อนจะพาไอ้หนูที่ตาปรือหน้างัวเงียกลับที่พัก ถึงห้องได้มันล้มตัวลงนอนทันที ผมดูอีกครั้งก่อนจะล็อคห้อง เดินไปล้มตัวลงนอนข้างมันดึงผ้าห่มให้
“มึงไม่ไปสนุกเหรอ”นึกว่ามันหลับไปแล้ว ผมหันไปมองมือยังก่ายหน้าผากอยู่
“สนุกพอแล้ว”ผมตอบมันก่อนจะหันกลับ
“แล้ว เอ้อ”
“..........”
“มึง ไม่”
“อะไร”
“มึงไม่อยากเหรอ เห็นเขามีด้วยนิ”มันถามถึงสิ่งที่ผู้ชายเกือบทุกคนต้องการ มันคงตีความหมายที่ไอ้ปานพูด
“...........”
“ว่าไงล่ะ”มันถามอีก
“ไม่”ผมบอกมัน
“ทำไมล่ะ”มันเอามือสะกิดจะเอาคำตอบให้ได้ ผมถอนหายใจหันไปตอบมัน
.
.
.
.
.
.
“กูไม่อยากนอกใจเมีย”
นั่นคือ
คำตอบ
ของผม
ที่คง
จะถูกใจ
มัน
“ไอ้เชี่ยะ”
หลับได้สักที
แล้วมันด่าใคร???????
ผมพูดอะไรผิดเหรอ
*************************************************************************************************
ปล. มาปล้นต่อแล้ว ปัญหากำลังรอความกระจ่างอยู่ ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ จิ๊บๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจทุกเม้นท์นะคะ ไปอ่านกันต่อเลยจ๊ะ ใครมีข้อเสนอแนะหรือติ บอกได้เลยนะคะ
-
^
^
^
ฮุฮุ จิ้มคนเขียน
........................
'กูไม่อยากนอกใจเมีย'...
เชี่ย! แมนสาดดดด (ขอโทษคนเขียนที่ใช้คำไม่สุภาพ พอดีมันอดไม่ได้จริงค่ะ)
ชักชอบเฮียมากขึ้นแล้วสิ เห็นนิ่งๆ แบบนี้ก็น่ารักกับเขาเป็นเหมือนกันนะเนี่ย
ช่วงนี่โปรกวนส้นคงจะลดเหลือน้อยลงแล้วสินะเนี่ย เห็นเอะอะอะไรก็ชวนเครียดหมด
น้องหนูของเราคงจะผ่านเรื่องแบบนี้ไปได้โดยครบสามมิบสองประการไม่บุบสลายนะ
ไม่อย่างนั้นพ่อคงอกแตกตายเป็นแน่
-
พวกไอ่เข้มเนี่ย ต้องโดนตีนอีกซักดอกจริงๆ
-
เฮียพูดต้องที่สุดค่ะ ห้ามนอกใจเมียเด็ดขาด 555
อยากรู้จังว่าเรื่องเป็นมายังไง ลุ้นๆ แล้วหนูจะรอดไปได้ตอนไหนนะ (ตอนจบหรือเปล่า 55) :mew1:
-
เฮียเค้าหมายถึงเมียเก่ารึเปปล่าหนู 555 :m20:
-
เฮียยยยยยยยยย
นิสัย...หล่ออ่ะ
-
รักเฮียจัง :mew1:
-
เฮียเอาตำแหน่งผัวดีเด่นไปเลย
-
สงสารหนูนะเนี่ยว่าจะเจอกับอะไรอิกแต่ก็ยังมคเฮียที่ช่วยไว้เขินๆเฮียไม่อยากนอกใจเมีย คึคึ//หนูยังน่ารักและฮาเหมือนเดิมชอบมากอ่ะเวลาหนูแก้เผ็ดเบียร์ด้วยเรื่องคุณตำรวจ//ขอให้หนูปลอดภัย สู้ต่อไป
-
เฮียอย่างเท่ห์อะ
-
หนูคาวาอิจัง
-
ฮือออ
น่ารัก หวานขึ้นมันทุกวัน o13 o13 o13
-
หนูนี่มีเสน่ห์ต่อเพศเดียวกันนะ ใครๆก็อยากได้
แต่คนนี้ของเฮียคนเดียว
ชอบหนูเวลาเอาคืนเบียร์ มันสะจาย ฮาดี
เขาหนีมานอนกันสองคน หวานแบบมึนๆด้วย
รอตอนต่อไปจ้า
-
ปากหนูนี่ศักสิทธิ์จริงๆๆ :laugh:
มีแอบหวานกันด้วย :mew1:
-
ชอบคำตอบเฮียมากเลย :katai2-1:
ขอให้มีดราม่าเลยน๊าาาา ไม่อยากอ่านไปน้ำตาไหลไป
เมื่อไหร่สองคนนี้จะรักกันนะ เหมือนยังเล่นๆกันอยู่เลย :katai5:
-
อ่านแล้วแอบเครียดค่ะ ลุ้น ๆ หวังว่าทุกคนจะปลอดภัย
-
ดูท่า เมียที่เฮียว่าไม่อยากนอกใจคงจะหมายถึงแม่ของลูกสินะ
แต่ทางนี้ก็เมียนะ และเฮียก็หวงด้วย ใช่ป่ะ?
:กอด1:
-
กำลังจะกลายเป็นรักแล้วใช่มั้ย หนีกันไม่รอดสักที
-
หลังๆ เริ่มเห็นเฮียต๊องหน่อยๆแล้ว ติดหนูมาล่ะสิ
-
น่ารักอ่าาา แอร๊ยยยยยย
น้องหนูมันน่ารักจริงๆ
:mew1:
-
ถูกแล้วค่ะเฮีย :mew1: สามีที่ดีต้องไม่นอกใจภรรยา o13
อยากอ่านเรื่องของพี่สิบกับเบียร์จัง :mew3:
-
จะได้กลับ ก็ชวดตลอด :impress3:
อย่างนี้เขาเรียกคู่กันแล้วไม่แคล้วกัน และไม่มีวันพรากจากกันไปไหนหรือเปล่า
ไอ้เข้มว่าขวางหูขวางตาแล้ว นายมันยิ่งไปกันใหญ่
ดีนะที่นายเฮียไม่บ้าจี้ตามไปอีกคน
จากนี้คงปล่อยให้หนูพลัดหูพลัดตาไม่ได้แล้วล่ะเฮีย
ก็ขนาดลูกน้องมันยังกล้าฉุดหนูเลย แล้วนายมันนี่คงไม่ต้องพูดถึง
เอาเป็นว่าดูแลกันดีๆ นะ
-
หนูคงเข้าใจว่าตัวเองเป้นเมียเฮียล่ะสิ :laugh:
-
:mew3: :mew3:
-
น้องหนูเข้าไปอยู่ในดงโจรแล้ว
เฮียจะเทคแคร์เมียได้แค่ไหน
ลุ้นตอนต่อไปจ้ส
-
กรี๊ดดด เฮีย :m25: "ไม่อยากนอกใจเมีย" นี่โดนอ่าาา อร๊ายย เขิลลลเว้ยยยยย :hao5:
:pighaun: ชอบอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา เฮียหนู น่ารักเว่อร์....มะไหร่จะได้เป็นผัวเมีย จิงๆเนี่ย กรี๊ดๆ :hao6:
-
ลุ้นๆๆให้ปลอดภัยนะทุกคน
:กอด1: :L2:
-
กรี๊ดดดด ไม่อยากนอกใจเมีย 5555+
เป็นคำตอบที่ถูกใจคนอ่าน >.<
-
คริ ๆ ไอ้เฮียน่ารักมากนะประโยคหลังนั่น หลอกคนอื่นไปมาแต่ชักจะสมจริงเข้าทุกวันนะ
เฮียนี่แกลูกผู้ชายจริงๆ คนอ่านปลื้มมากค่ะ ส่วนหนูก็น่ารักจริงนะสะดุดตาคนโน้นคนนี้ไปทั่ว
แต่คนนี้ไม่ยอมใครง่ายๆ หรอก สู้ยิบตา ยกเว้นเฮีย ชิมิๆ อยากให้ได้กันจริงจิ๊ง
เวลาง้อกันนี่เหมือนผัวเมียกันมากอ่ะ หนูสงสัยไปไหนไม่รอดต้องจมปลักอยู่กับแก๊งค์นี้
จนกว่าจะได้เฮียเป็นผัวจริงๆ ซะแล้วมั้ง
เกลียดไอ้เข้ม เลวจริงนะมันเนี่ย ตัวเองไม่ได้ ชักพานายมาให้จะเอาหนูอีก ไอ้เลว
ขอบคุณค่ะ
-
ดูแลหนูดีๆนะเฮีย
-
เฮีย พูดแบบนั้น เมียในนามก็เขินสิคะ แหม่
ถ้าไม่อยากเป็นแค่ในนามก็จัดเต็มเลยค่ะเฮีย เฮียจะมีเมียชะนีรึป่าวไม่สนใจค่ะ
ขอแค่ตอนนี้มีหนูเป็นเมียก็ฟินแล้วนะคะนะ จุ๊บุๆ หวังว่าเบียร์คงจะไม่นอกใจพี่สิบนะคะ งื่ออออ อยากรู้ว่ารันคู่กับใครด้วยง่ะ
-
:ruready
น้องหนูจ๋าวาจาแม่นแท้หลาว พูดและคิดอะไรก็ได้อย่างนั้น ถ้าคิดจะบนอีกอยากรู้จริงๆ จะให้อะไรแก้บนน้าาาาา อิอิ
-
“กูไม่อยากนอกใจเมีย” อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai4:
เขิน
หวั่นใจเรื่อง ''นาย'' เฮ้อออออออออออ :z3:
ข้างนอกเค้ามีอย่างว่า ทำไมข้างในไม่ทำอย่างว่ากันบ้าง :z1:
-
o13 เสน่ห์แรงเว่อร์
-
โอ๊ยเฮีย เท่มาก แมนสุด
ดูแลหนูได้ดีจริงๆ
ดีแล้วที่เฮียไม่ออกไปสนุก ไม่งั้นคนอาจเห็นว่าหนูก็แค่ของเล่นของเฮีย เดี๋ยวมาฉกไปจะแย่
แค่นี้ก็ต้องดูแลกันแย่แล้วเนี่ย
แล้วเมื่อไหร่เฮียกับหนูจะรักจะชอบกันจริงๆอ่า รออยู่
แค่โมเมนท์ตอนนี้ที่ทำให้คนเข้าใจผิดก็น่ารักแล้ว
กลัวตอนจบจริงๆนะ เมื่อเข้าไปในขบวนการมืดแล้ว มันออกไม่ได้หรอก
เครียดล่วงหน้า เฮ้อ
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
อ่านไปยิ้มไป สนุกมาก :mew1:
รอตอนต่อไป
-
แน่ะๆ แต่ละคน แอบมีอาการหวั่นไหวรึยัง ><
ชอบอาเฮียที่คอยปกป้องตลอดเลย ~~
ต่อไปต้องมีเรื่องให้ลุ้นตลอกแน่ๆ คู่กันแล้วต้องไม่แคล้วกันนะจ้ะ หนูของเฮีย 555
-
ไม่รู้ปัญหาจิ๊บๆ นี้จะจิ๊บตามคนเขียนบอกป่าว ฮ่าๆ
ลุ้นกันเยี่ยวเหนียวต่อไป ฮาได้อีก นะหนูเอ้ย
ไอ้เข้มนี้ มันต้องตายแน่ๆ แต่ใครจะฆ่ามันละ เจือกมีคนอยากฆ่ามันเยอะด้วยสิ หุหุ
-
หนูควรจะดีใจดีไหมเนี่ยที่มีเสน่ห์กับเพศเดียวกัน :เฮ้อ:
ดีที่เป็นเฮีย สุขุมและเยือกเย็น บุคลิกน่าเกรงขามไม่น้อย
สามารถดูแลและปกป้องหนูจากทุกคนและทุกเรื่องได้
ไม่รู้ว่าต้องติดสอยห้อยตามเขาไปนานแค่ไหนนะหนู
ปากก็นะพูดคำไหนเป็นอย่างนั้น อะไรจะแม่นขนาดนี้
ทีหลังหนูก็พูดสิว่าจะได้กลับบ้านอย่างปลอดภัยไร้อุปสรรค
ว่าแต่ฝั่งของเข้มนี่นิสัยพอกันทั้งลูกพี่และลูกน้องเลยนะ
ถ้าไม่มีนายของเฮียคงแย่ คงได้มีเรื่องเพราะน้องหนูเป็นแน่
ยังไงก็ขอให้ฝั่งเฮียปลอดภัยกันทุกคน อีกฝ่ายช่างมัน :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
ตอนนี้เฮียได้ใจหนูไปเต็มๆ
-
เฮียไม่ได้หมายถึงหนูป่าวอะ T____T
เราคิดลึกไปเองแหละ -3-
-
มาอ่าน 2 ตอนรวดอีกแล้ว แหะ ๆ :m23: ฮาน้องหนูซะจริง ขนาดถูกจับมายังไม่วายปากดี ไอ้หน้าปลาตีน ฮะ ๆ :m20: ช่างสรรหาคำด่าได้ไม่เหมือนใครซะจริง แยกจากเฮียแป๊บเดียว เฮียกลายเป็นผัวน้องหนูโดยไม่รู้ตัวไปซะแล้วรึเนี่ย น้องหนูคิดอะไรแอบแฝงรึเปล่าจ้ะ มีแอบหึงคุณเฮียกับน้องรันด้วยอ่ะ :z1: ฉลาดเป็นกรดจริง ๆ แต่งได้เป็นเรื่องเป็นราวจนเอาตัวรอดได้ แต่กลายเป็นเรื่องที่แต่งทำให้ไม่ได้กลับไปเจอพ่อนกนี่สิ :hao5: คำสัญญาของเฮีย ทำเอาซึ้ง แต่ทั้งคู่ชอบสร้างโลกส่วนตัวกันสองคนจังนะ ฮะ ๆ ร่างกายมันไปเองสิน้า น้องหนูอยู่ในดงเสือ สิงห์ กะทิง แรด แท้ ๆ น่ากลัวไปหมด เกือบต้องเป็นเมียคนอื่นที่ไม่ใช่เฮียซะแล้ว น้องหนูของเราก็เก่งเหลือหลาย อย่างนี้สิถึงจะสมตำแหน่งเมียเฮียหน่อย ยังอุตส่าห์ฮาปิดท้าย โธ่เอ้ย ดวงเบญเพศน้องหนูนี่ ร้อนแรงเกินไปแล้วนะ ซวยได้ในเรื่องที่คนเค้าไม่เคยซวยซะได้ :laugh:
ตอนนี้เพิ่งได้รู้ชื่อจริงของเฮีย โอ้ย นี่มันเนื้อคู่จริง ๆ ผัวชื่อ กรกฎ เมียชื่อ พฤษภ โห เฮียอายุ สามสิบห้า มากกว่าน้องหนูต้องสิบปีเชียวเหรอเนี่ย o22 ทั้งคู่ท่าจะสวมบทบาทผัวเมียสมจริง จนเจ้าตัวเองเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิน้า แหม ร่างกายมันก็ทำตามหัวใจสั่งนั่นแหละจ้ะ ไอ้เข้มนี่ตามราวีไม่เลิกจริง ๆ โธ่ น้องหนูเกือบได้กลับบ้านแล้วเชียว นายของเฮียดูเป็นผู้ใหญ่น่านับถือ แต่นายไอ้เข้มนี่ท่าทางจะร้ายไม่ใช่เล่น จู่ ๆ มาขอเมียชาวบ้าน บ้ารึเปล่า หา! :angry2: ตอนท้ายคุณพระเอกแอบน่ารักซะจริง ไม่อยากนอกใจเมีย แหม นี่ขนาดเป็นแค่เมียในนามนะ ถ้าเป็นเมียจริง ๆ ขึ้นมากเฮียคงอยู่ในโอวาทน้องหนูทุกอย่าง แต่ตอนนี้ที่น่ากังวลคือ คำพูดทิ้งท้ายของนายเนี่ยแหละ กฎที่ต้องทำ คืออะไร จะเกิดอะไรขึ้นกับน้องหนูอีกเนี่ย เบญจเพศ แรงเกินไปแล้ว :m2:
ให้กำลังใจคนเขียน :กอด1: :กอด1:
-
ป้าวัวพร้อมลุ้นไปกับหนู ทุกตอนค่า :L2:
-
ลางสังหรณ์แม่นเกินไปรึเปล่าหนู แต่ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าเฮียกับหนูเป็นผัวเมียกันจริงๆ แบบมีงอนมีง้อไม่อยากนอกใจเมียไรงี้
-
สุดท้ายก็ไม่ได้แยกจากกันอยู่ดี!!
-
นายไอ้เข้มนี่คงจะเลวพอกับลูกน้องเลยนะ แต่ไม่น่าแปลกใจอะไรเท่าไหร่
เฮียดูแลหนูดีๆนะ
ว่าแต่กฏคืออะไรหรอ อยากรู้อ่ะ
-
มันมิใช่เรื่องหลอกกันแล้ว น้องหนูกะอาเฮียเค้าอินกันสุด ๆ
แล้วสองผัวเมียจะเจออะไรอีกอ่ะ..เรื่องนี้เดาทางไม่ออกจริง ๆ :katai2-1:
:L1: & :pig4:
-
รับได้หมด มีข้อแม้ว่า เฮียกะน้องหนูต้องลึกๆๆๆ ซึ้งๆๆๆ ก่อน
ต่อจากนั้น มีบทโหดก็ยอม เพื่อความระทึก
ขอบใจจร้าาาา
-
ไอ้หนูมันน่ารักขี้เล่นจนเป็นนิสัย :m1:
เฮียเหมือนมีลูก1 เพื่อนลูกอีก2เลย o16 ต้องคอยเป็นกรรมการให้ตลอด
สงสารไอ้หนูมัน จะอยู่รอดปลอดภัยไปถึงเมื่อไหร่น้ออ...... :m5:
-
เมียไหนอ่ะเฮีย ตอบให้มันเคลียร์หน่อย
ไม่งั้นเราจะรวบรัดให้เป็นเมียแต่งตั้งนะจ๊ะ
อิอิ
-
สังเกตว่าเฮียไม่เคยเอ่ยถึงแม่ของลูกเลย ถ้ายังอยู่ด้วยกัน รักกันดีอยู่ก็น่าจะมีแวบเข้ามาในห้วงคำนึงบ้าง
เดาว่า ถ้าไม่เสียไปแล้ว ก็คงจะมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำให้เฮียติดคุกแหงๆ
ประโยคสุดท้ายที่้เฮียพูด คงจะหมายถึงหนูแหละมั้ง? (มโนเอง อยากให้เป็นหนู 555+)
-
น่ารักจัง
แอบสงสารหนู โดนลากมายาวเลยเชียว
-
"ไม่อยากนอกใจเมีย"
กรี๊ดดดดดดดดดดด :katai2-1:
เฮียฟินที่สุดดดดดด
หนูเงิบเลยทีเดียววว :laugh:
-
"ไม่อยากนอกใจเมีย" กดไลท์ให้เฮีย
-
เฮียน่ารักมาก
-
แวะเข้ามารอ :katai3:
คิดถึงหนูอ่ะ :mew2:
-
:z3:>>กลัวเมีย
-
ดัน ดัน ดัน ฮื้บบบบบบ ;))
มะไหร่จะมาต่อน้าา คิดถึงเฮียกับหนูมากเลย
-
55555555 เฮียเท่อะ
นี่แหละ หยอดกันวันละนิดจิตแจ่มใส อีกไม่นานหนูต้องได้เป็นเมียเฮียโดยพฤตินัยแน่นอน
-
คือ อยากบอกว่า น้องหนูปากไม่มีหูรูดมากกกกกก
เดี๋ยวก็พูดตลอดว่าไม่ใช่เมีย ว่าแค่สมมติ
หน้าต่างมีหูประตูมีช่องนะลูก ระวังสักวัน จะซวยตาย เพราะความคะนองปาก
สงบปากสงบคำหน่อยก็ดีนะหนูเอ๊ย
ไม่ต้องตอบ ไม่ต้องเถียงมันซะทุกคำหรอก เดี๋ยวคนอื่นมาได้ยิน จะซวยทั้งก๊วน
-
>> ป.13 <<
‘กูไม่อยากนอกใจเมีย’
‘กูไม่อยากนอกใจเมีย’
‘กูไม่อยากนอกใจเมีย’
ซ้ำไปซ้ำมา วนเวียนที่หัวแต่ไปออกที่ปาก ผมไม่รู้ว่าจะท่องประโยคนี้ทำไม แค่ไอ้เฮียมันบอกเหตุผลถึงการไม่ออกไปสังสรรค์ข้างนอกต่อ แต่คำที่ผมตอบมันออกไปเนี่ยะสิ งงกว่าว่าด่ามันทำไม
‘ไอ้เชี่ย’
‘ไอ้เชี่ย’
‘ไอ้เชี่ย’
วนซ้ำให้เท่ากัน จะได้ไม่เสียเปรียบ แล้วผมด่ามันทำไมวะทั้งที่ผมไม่ใช่เมียมันสักหน่อย อ๋อ ที่ด่าเพราะมันพูดไม่เคลียร์นี่เองว่าเมียไหน ใช่แล้วผมไม่ผิดมันนั่นแหละ แต่ถ้าคิดอย่างตามหลักความเป็นจริงมันคงหมายถึงเมียตัวจริงมันล่ะมั้ง อายุปาเข้าไปสามสิบห้าน่าจะมีอยู่แล้ว มันคงไม่เล่นของตัวเองให้เมื่อยมือหรอก นี่ผมคิดและหาเหตุผลดีที่สุดแล้วนะ
“ถ้าเป็นอย่างคิด เฮ้ย งั้นแสดงว่าไอ้เฮียก็มีเมียแล้วสิ”ผมพูดกับตัวเองอย่างตกใจนิดๆ คิดว่ากูจะตกใจทำไมวะ ผู้ชายมีเมียก็เรื่องปกติ ถ้ามันมีผัวก็ว่าไปอย่าง
“แล้วกูยังไปตู่ว่ามันเป็นผัวอีก อายดีไหม อืม ไม่อายดีกว่า ในเมื่อไม่ใช่ความจริงแค่การแสดง หึหึ”คิดเองตอบเอง จะได้สบายใจเอง
“ว่าแต่มันไปไหนวะ ตั้งแต่ตื่นมาไม่เห็นเลย”ผมพูดถึงมัน ก่อนจะหน้าร้อนนิดๆ เมื่อนึกถึงเมื่อคืนที่ผมตื่นมากลางดึกเพราะปวดเยี่ยว อากาศค่อนข้างเย็นจัดแต่ผมกลับอุ่น เมื่อโดนห่มด้วยผ้าผืนใหญ่ แต่มันมีอีกอย่างที่รู้สึกอุ่นกว่า คือ แขนผัวแต่งตั้งที่โอบผมเข้าไปซุกอก หัวก็หนุนแขนมันด้วย ไม่รู้มันหรือผมที่ฉวยโอกาสกอดและซุกก่อนกัน ผมมองหน้าคมที่หลับห่างกันไม่กี่เซ็น ไม่เปะหรอกผมกะเอา เวลาหลับดูหน้ามันอ่อนโยนเหมือนปลดปล่อยทุกอย่างที่เผชิญมาไว้ก่อนไล่สายตาไปอกแกร่ง ไหล่กว้าง รูปร่างแข็งแรงแบบคนออกกำลังกายตามเรือนจำ ในนั้นคงไม่มีฟิตเนตแน่นอน
‘ทำไมถึงติดคุกวะ’ผมรำพึงรำพรรณเบาๆ ก่อนจะเขยิบตัวเองออกจากอ้อมแขน มันขยับตัวและลืมตาพร้อมกับที่ผมหลับตาทันที ไม่มีเสียงพูดมีแต่ลมหายใจที่เป่าและเสียงเหมือนหัวเราะเบาๆในลำคอ
‘เป่าเบาๆก็ได้ กูไม่ใช่มันเผา’เสียงพูดไม่ต่างจากกระซิบบอกผมให้นึกไปถึงเหตุการณ์กลางป่า
‘หลับประสาอะไร หลับตาปี๋ คิ้วขมวด’ผมยังไม่พูดแต่ลดระดับการเป่าลง มันเอ่ยออกมาอีกเมื่อเห็นผมไม่ลืมตาสักที เอานิ้วมาคลายหัวคิ้วให้ การแสดงผมแย่มากแค่หลับยังแคสไม่ผ่านเลย ผมลืมตาขึ้นมามองเขยิบตัวออกอีก
‘จะไปไหน’มันถามผมมือยังกอดอยู่
‘ปวดฉี่’แทนที่กูจะตอบว่าเข้าห้องน้ำ ตอบซะตรงเลย
‘เหรอ ไปสิ’มันเลิกคิ้ว
‘ไม่ไปล่ะ หรือเยี่ยวรดไปแล้ว’มันพูดใส่ผมอีก ดีนะมือมันกอดผมอยู่ไม่งั้นมันอาจจะคลำหาความเปียกก็ได้
‘ถ้ามึงยังกอดกูอยู่คงได้เปียกแน่’ผมมองหน้ามัน ที่เลิกคิ้วก่อนจะนึกได้คลายแขนออก ผมลุกตรงดิ่งเข้าห้องน้ำในห้องนอนทันที เรียบร้อยออกมาก็นอนตามเดิมแบบหัวค่ำที่ยังไม่รู้ตัวว่าใครซุกใครก่อน ตอนใกล้เช้ามันเหมือนฝันแต่ดูเลือนรางเห็นร่างสูงจับหัวผมลงไปหนุนหมอนห่มผ้าให้ชิดอก ก้มมากระซิบข้างหู
‘เดี๋ยวมานะ อย่าไปไหน’
‘อืม’
ได้ยินแค่นั้น แต่ทำไมตรงหน้าผากมันอุ่นเหมือนโดนอะไรนาบวะ ลมหายใจมั้ง โอ้ย เลิกคิดดีกว่า คิดว่าตอนนี้ ไอ้เฮียมึงทิ้งกูไปไหนอีกแล้ว ผมกำลังจะแง้มประตูออกไปดูแต่บิดเท่าไรก็บิดไม่ออก ได้แต่เอาหูแนบว่ามันกลับมาหรือยัง
“ล็อกซะสองชั้น ทำอย่างกับกูหนีไปได้อย่างนั้นแหละ”ผมเดินกลับมานั่งตามเดิม หันไปมองกระจกเห็นผู้ชายผมถูกแทะ แต่ยังดูดีอยู่นั่งหน้าง้ำ คิ้วขมวด ปากยื่น ชักจะเริ่มหน้าเหมือนแม่ไก่จ๋าเข้าไปทุกที
“พ่อนก แม่ไก่ ช่วยลูกหนูด้วยสิ หนูอยากกลับบ้าน”ผมยกพนมมือนึกถึงพ่อกับแม่ ที่ป่านนี้คงจะเป็นห่วงผมมาก นี่ถ้าแม่ยังอยู่คงจะร้องไห้เป็นลมล้มพับหลายตลบแน่ ตอนเด็กผมซนวิ่งหกล้มไม่เป็นอะไรมากแต่เลือดออกเยอะ แม่ยังพันขาอย่างกับเข้าเฝือก
“ถ้าบุญที่พ่อแม่ทำให้หนูตั้งแต่เล็กจนโตยังเหลืออยู่ขอให้หนูกลับบ้านด้วยนะ”ผมภาวนาอีกครั้ง ยกมือท่วมหัว อืม แล้วเอาไอ้เฮีย ไอ้เบียร์ ไอ้รัน ไปด้วยดีไหม เอาไงดี เอาไป ไม่เอาไป ไอ้รันดูจะหัวอ่อนสุดน่าจะพูดไม่ยาก ไอ้เบียร์คงต้องให้คุณตำรวจมาช่วย แต่ไอ้ไม้แก่ดัดยากเนี่ยสิจะโน้มน้าวมันยังไงดี อย่าให้กูรู้นะว่าเมียมึงอยู่ที่ไหน
ฮึ่ม
กูจะ
กูจะ
ฮึ่ม
ไปตามเขามาช่วยพูดกับมึง ผมพูดจริงๆไม่ได้มีอะไรเคลือบแฝงหรือแสดงอารมณ์เลยนะ ถึงหน้าผมจะเริ่มงอเพราะถูกทิ้งและเริ่มหิวแล้วก็ตาม
“หิวแล้วโว้ยยย”ผมโวยเหมือนจะดังเอามือกุมท้อง นี่ขนาดดื่มน้ำไปสองขวดยังไม่อิ่มเลย แต่เยี่ยวตลอด ผมเดินไปแหวกผ้าม่านมองออกไป เห็นเขาหลายลูกอยู่ลิบๆ ต้นไม้เขียวขจีเต็มไปหมด มองไปข้างล่างเป็นพื้นหญ้าแต่คงไม่หนาพอจะรองรับถ้าผมกระโดดลงไป นี่มันบ้าน ไม่ใช่สิเรียกคฤหาสน์ดีกว่า ใหญ่มากอีกฟากน่าจะเป็นของนายอีกฝั่ง
“นี่กูหนีจากป่าเพื่อมาสู่ป่าอีกเหรอวะ ไม่คิดจะเข้าตัวเมืองกันมั่งหรือไง”ผมพูดกับตัวเองเอามือเกาหัวไปด้วย แต่อากาศสดชื่นเย็นสบายดีจัง ผมสูดอากาศเข้าเต็มปอด ระหว่างที่กำลังบำบัดปอด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ใครวะ”ผมพึมพำ
“ไอ้เฮีย”นึกได้ร้องอย่างดีใจ วิ่งไปที่ประตู
“เอ้า เหี้ยแล้ว เปิดไม่ได้”ผมเขย่าประตูไปมา
“หนู”เสียงนี้ผมจำได้
“เรียกอยู่ได้ มึงรีบเปิดเลย กูหิว”ผมส่งเสียงทันที ก่อนจะได้ยินเสียงกริ๊ก ประตูเปิดออก ไอ้เฮียจริงๆด้วย อ้าว แล้วผู้หญิงที่ไหนวะยืนข้างๆ หน้าขาววอก ประแป้งตรงแก้มกระจายเป็นดอกจัน ยกยิ้มนิดๆ นี่มึงพาเมียมาเย้ยกู เอ้ย มาแนะนำให้กูรู้จักเหรอ ผมยืนมองก่อนจะเซหน่อยๆเมื่อโดนมันผลักให้หลีกทางเพื่อผู้หญิงคนนั้นจะได้เข้ามา ใจดีด้วยถือถาดอาหารมาให้และส่งยิ้มตามเดิม ผายมือไปตรงถาดอาหารที่หน้าตาชวนกิน ไอ้เฮียพยักหน้า ผมเดินไปนั่งที่โซฟา กำลังจะตักกินด้วยความหิวแต่นึกได้ ไม่ ผมต้องไม่หลงกล อาจจะถูกวางยาได้ ไอ้เฮียอาจจะปิดปากผมเพื่อไม่ให้เมีย(ที่คิดเองว่าใช่) มันรู้ว่ารับผมเป็นเมียแต่งตั้งอีกคน หรือไม่ก็เมีย (ที่คิดเองว่าใช่) มันวางยาผมเพราะมีคนไปบอก
“เป็นอะไรล่ะ”ไอ้เฮียถามผมที่หรี่ตามองกับข้าวสลับกับมองหน้ามันและเมีย (ที่คิดเองว่าใช่)
“ไม่หิว”ผมวางช้อนตอบมัน หันหน้าแอบกลืนน้ำลายลงคอ จ๊อกกกกกกก โครกกกกกกกกก ครากกกกกกก ซวยแล้วกูอี กระเพาะเสือกทรยศสั่งให้ท้องร้องประท้วงซะดังเลย ทำเอามันกับเมีย(ที่คิดเองว่าใช่)ปิดปากกลั้นหัวเราะ หึ เยาะเย้ยกูเข้าไป
“กินสิ อร่อยนะ”ไอ้เฮียคะยั้นคะยอให้ผมกิน จับมือผมไปจับช้อน “หรือจะให้ป้อน”มันพูดต่อด้วยน้ำเสียงปกติ เมีย(ที่คิดเองว่าใช่)มันเอียงคอมองหน้าผม ยังยิ้มตามเดิม ไม่พูดไม่จาเป็นใบ้หรือเปล่าวะ
“ไม่ต้องมาเอาใจ กูรู้หรอก”ผมโพล่งออกไปหรี่ตามองหน้ามันที่ขมวดคิ้วทันที
“อะไร เป็นอะไร”มันถามด้วยความสงสัย
“อย่ามาตีหน้าซื่อ”ผมบอกมัน ก่อนจะหันไปหาเมียมัน ขี้เกียจวงเล็บแล้ว เอาเป็นว่ารู้กัน
“ผมไม่ใช่เมียไอ้เฮียจริงๆหรอกนะ คุณไม่ต้องมาระแวงกลัวว่ามันจะเอาผมทำเมียหรอก ผมแมนเต็มร้อย”ผมตัดสินใจพูดออกไปทันที เมียไอ้เฮียเอียงคออ้าปากหวอ อึ้งไปเลยสิ เอ หรือว่าจะหูหนวกไม่เข้าใจสิ่งที่ผมบอก น่าสงสารว่ะ
“ดูปากผมนะ”ผมเอานิ้วชี้ปากตัวเอง เธอพยักหน้า นั่นไงกูว่าแล้วต้องเป็นใบ้แถมหูหนวก ยิ่งน่าสงสารเข้าไปอีก ไอ้เฮียมึงเชี่ยมากนั่งกอดอกหน้านิ่ง ไม่คิดจะพูดหรือส่งภาษามือกับเมียมึงหรือไงวะ
“ผม ไม่ ใช่ เมีย มัน โอเค”ผมทำปากทำมือประกอบให้วุ่นไปหมด เธอทำหน้างงๆ แต่ยกมือโอเคด้วย ยิ้มให้อีก อะไรวะโรคจิตทั้งผัวทั้งเมียหรือไง
“ไอ้เฮีย มึงไม่คิดจะอธิบายให้เมียมึงฟังหน่อยเหรอ”ผมหันไปหาไอ้เฮียที่ยังทำหน้าเหมือนเดิม
“บอกทำไม”มันถามกลับ
“อ้าว เขาจะได้เข้าใจไง อีกอย่าง”ผมบอกมันอีกก่อนจะมองอาหาร
“ทำไม”มันเลิกคิ้ว
“กูไม่กล้ากินหรอก เกิดมึงวางยากูล่ะ”ผมตัดสินใจพูดเปิดอกต้องยกออกกับมันไปตรงๆ มันส่ายหน้า ก่อนจะหยิบช้อนตักข้าวกินทั้งสองจาน กินไปจานล่ะห้าคำ มันก็วาง นั่งสักพัก
“กูตายยัง”มันถามผม ผมส่ายหน้าตาก็มองทั้งคู่ เมียมันยังนั่งเอ๋อตามเดิม ก่อนผมจะตาโต
“What he say?”เมียไอ้เฮียครับพูดออกมาเป็นภาษาสากลที่นิยมใช้ แต่ผมไม่นิยมไม่ได้รังเกียจแต่เรียนแล้วไม่ค่อยจำ
“อ้าว ไม่ได้เป็นใบ้นี่หว่า มึงไม่บอกกูวะว่าเมียมึงต่างด้าว”ผมหันไปพูดใส่ไอ้เฮีย จะบอกฝรั่งก็ไม่คือ ดูหน้าตาแล้วน่าจะประเทศเพื่อนบ้าน แต่หน้าตาเธอน่ารักนะครับดูยังวัยใสอยู่เลย
“มึงคิดเองพูดเองทั้งนั้น เพ้อเจ้อไปเรื่อย และนี่ก็ไม่ใช่เมียกูด้วย เขาเป็นสาวใช้ที่นี่เอาข้าวมาให้มึงกิน”มันไขความกระจ่างให้ผมฟังทำให้ปัญหารกอกถูกยกออกไป
“ควายยยย แล้วไม่พูดดักกูมั่งล่ะ ปล่อยให้แพล่มอยู่ได้ กูก็นึกว่ามึงกับเมียร่วมมือกันวางยาปิดปากกู เหี้ยเอ้ย”ยังไงผมก็ด่ามันอยู่ดีที่เสือกสร้างสถานการณ์ทำให้ผมคิดไปเอง
“What?”คุณสาวใช้ยังอยากรู้ว่าผมพูดอะไร มันพูดกลับพร้อมโบกมือประกอบไปด้วย
“ทีนี้กินได้หรือยัง”มันเปลี่ยนเรื่อง ผมยักไหล่ก่อนจะลงมือกิน ถ้าไม่เคลียร์กูต้องหิวตายแน่ มันมองยิ้มๆก่อนจะกินบ้าง
“มึงไม่ต้องกินเลย”ผมดึงจานมันมาใกล้ตัวเอง
“อะไรอีกล่ะ”มันถามเสียงเซ็งๆ
“เสือกแกล้งกู ไม่ต้องแดก”ผมว่ามันและจัดการกินสองจานทันที สาวใช้น่ารักหัวเราะคิกคัก สงสัยชอบใจความทุเรศของผม ไอ้เฮียส่ายหน้าก่อนจะพูดกับสาวใช้ที่พยักหน้าและเดินออกไป คงไปเอามาให้ใหม่มั้ง ช่างมึง ตอนนี้กูหิวมากกกกกกก
.
.
.
.
หลังกินอิ่มก็นั่งติดแหง่กอยู่ในห้องตามเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือมีมันอยู่ด้วย แถมถ้ำมองผมไม่วางตาเลย
“จะพูดอะไรก็พูด มองกูเป็นโรคจิตอยู่ได้”เป็นผมเองที่รู้สึกอึดอัดเมื่อถูกมอง มันไม่ได้รำคาญแต่ทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะทำท่าไหนออกไป ทั้งที่นั่งเฉยๆเหมือนมันก็ได้ หรือนอนเอาผ้าคลุมโปงหลบตามันซะก็จบ แต่ด้วยนิสัยสอดปนเสือกกึ่งหนึ่งของผมต้องการคำตอบ
“มานั่งนี่”มันตบโซฟาพยักหน้าเรียกผมให้เข้าไปหา
“มึงไม่มานี่ล่ะ”ผมยังไม่ทำตามถามกลับ มันไม่ตอบเดินมานั่งที่เตียง ดีมากหัดเชื่อกูบ้าง
“ไปเดินเล่นไหม”มันหันมาถามผม ที่ยิ้มทันทีพยักหน้าเร็วๆ
“ไป ไป ถ้ามึงชวนแต่แรกกูทำตามแล้ว”ผมบอกมันที่จะมีคนพาไปเดินเล่น รู้สึกเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักที่เจ้านายใจดีพาไป ถ้ามีหางกูสั่นดิกๆแล้วเนี่ยะ มันเดินนำลงไปข้างล่าง เป็นบ้านไม้ทั้งหลังแต่สร้างแบบไทยปนตะวันตก ของตกแต่งดูลงตัว ในความคิดเห็นผมนะ
“บ้านสวยจัง บ้านใครเหรอ”ผมพึมพำในตอนแรกหันไปถาม
“บ้านนาย”มันตอบเท่านั้น จับแขนผมให้เดินไปข้างนอก ผมเบิกตากว้างขึ้น มันสวยมาก สวนกว้างอย่างกับทุ่งหญ้าที่มีดอกไม้ของเมืองนอกที่เคยเห็นในภาพ และตามอุทยานต่างๆของประเทศไทย ดอกไม้ไม่รู้กี่สายพันธ์ปลูกรวมกันเป็นพุ่มเป็นกอส่งกลิ่นหอมตลบไปหมด รอบข้างปกคุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ ที่เปรียบเหมือนรั้วบ้าน นี่กูตายแล้วขึ้นสวรรค์หรือเปล่าวะ
“สวย ว่าแต่นายมึงเขาสัมปทานที่อุทยานมาเหรอวะ กว้างโคตร”ผมพึมพำก่อนจะกระซิบถามมัน
“ไม่รู้ ไปถามนายเอง”มันตอบและพูดท้าในสิ่งที่มันคิดว่าผมไม่กล้า หึหึ กูก็ไม่กล้าจริงๆนั่นแหละ แค่เห็นหน้าสุขุมพูดน้อยเหมือนภาพลักษณ์มึงแต่ก่อนกูก็เย็นยะเยือกแล้ว นายของมันไม่ได้แก่เลยสักนิด น่ามากกว่าไอ้เฮียสองสามปีมั้ง ผมเดานะ หน้าตาดีเลยล่ะ แต่หล่อน้อยกว่าผมและพ่อหน่อย ครึครึ พูดแล้วก็คิดถึงพ่อจ๋า ส่วนนายอีกฝั่งที่บังอาจขอผมเมื่อคืนลักษณะไม่ต่างกัน แววตาระยับออกผู้ชายเจ้าชู้ แต่รอยยิ้มหวานดูน่ากลัวชะมัด
“แล้วมึงจะบอกกูได้หรือยังว่าที่ไหน”ผมเปลี่ยนเรื่องดีกว่า
“เอาไว้ก่อน ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่าต้องบอกมึง”มันยังแทงกั๊กเปลี่ยนเรื่องคุย
“เรื่องอะไร ถ้าเรื่องนายมึงกูรู้แล้ว ว่าเป็นนายจริงๆ”ผมอยากรู้แต่กวนมันนิดๆ
“เรื่องการอยู่ที่นี่และทำตามกฎ”มันไม่กวนกลับแต่บอกถึงเรื่องที่ต้องให้ผมรู้ด้วยสีหน้าจริงจังแต่น้ำเสียงสบายๆ
“กูต้องอยู่นานขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงต้องรู้ไว้”ผมถามมันถึงเวลาที่ไม่สามารถบอกได้ว่าจะได้กลับเมื่อไร มีความหวังไหม แต่ผมก็ยังอยากรู้อยู่ดี แค่คร่าวๆหรือความน่าจะเป็นก็ได้
“กูจะพยายามพามึงไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด แต่ตอนนี้มึงต้องรู้ไว้ก่อน ไม่งั้นจะดูไม่เข้าพวก”มันฉุดมือผมนั่งพื้นหญ้าบอกถึงสิ่งที่มันจะทำให้เหมือนทุกครั้งที่ทำแต่ก็มีอุปสรรคทุกที ผมไม่โทษมันหรอก เพราะมันพยายามให้เห็นจริงๆ ไม่ใช่พูดจาเลื่อนลอยหลอกผมไปวันๆ
-
“หนักไหม”ผมถามเบาๆ มือเกลี่ยหญ้าไปเรื่อย
“เคยดูหนังพวกมาเฟียไหม”มันไม่ตอบแต่ถามถึงหนังมาเฟีย
“เคย”
“เรื่องอะไร”
“เข้าแก็งค์ไหนหัวหน้าตายหมด หนังจีน นานแล้ว ดูกับพ่อ”ผมตอบมันตามจริง แต่มันทำหน้าเหมือนจะหัวเราะ
“เหรอ สนุกไหม”มันเลิกคิ้ว
“เออ ถามทำไม จะชวนกูไปดูเหรอ”ผมตอบและย้อนใส่มันบ้าง ตลกตรงไหน ชื่อเรื่องออกจะเข้ากับพวกมึงดีออก
“เปล่า จะชวนไปทำ”มันตอบหน้าตาเฉย
“ทำอะไร มึงจะทำอะไร”ผมถามมันหน้าตาแม่งต้องเลิ่กลั่กแน่กู แถมคิดลึกอีก
“ไปทำเหมือนในหนังไง”มันตอบอีก ตอนนี้กูชักเริ่มแยกแยะไม่ออกแล้วว่ามึงพูดเล่นพูดจริง
“ให้กูไปฆ่าคนเหรอ”ผมถามไปอีก ดีนะที่มันพูดถึงหนังมาเฟีย ถ้าพูดหนังอย่างว่าและชวนกูแบบนี้ จะถีบให้
“ไม่ขนาดนั้นหรอก”มันพูดลอยๆ เอนตัวพิงต้นไม้เอามือหนุนหัว
“แล้วทำอะไร”ชักเริ่มอยากรู้แต่ในใจหวั่นๆยังไงก็ไม่รู้
“คนมาใหม่ที่จะเข้ามาอยู่ในกลุ่ม จะต้องพิสูจน์ตัวเองให้เห็นว่ามีความสามารถที่จะอยู่ได้”มันพูดเนิบๆเหมือนเป็นเรื่องเล่าสู่กันฟังตามปกติ แต่ผมรู้ในความหมายที่มันพูดว่ามากกว่านั้น ถ้าเป็นอย่างในหนังมาเฟีย ที่ผมดูหลายๆเรื่อง นอกจากฆ่าคน ส่งของผิดกฎหมาย นั่นหมายถึงการต่อสู้ให้เป็นที่ยอมรับในแก็งค์
“อีกสามวัน มึงจะต้องสู้กับคนที่นายเลือก”นั่นไง นอกจากปากกูศักดิ์สิทธิ์ ความคิดก็สมปรารถนาทุกครั้ง แต่ทำไมเวลากูคิดจะหนีไม่เคยสมปรารถนาสักทีวะ
“หึ ก็เหมือนส่งกูไปตายอยู่ดี ถ้าเป็นอย่างนั้นมึงฆ่ากูตอนนี้เลยดีกว่า”ผมรู้สึกสมเพชชะตาชีวิตตัวเองขึ้นมาตะหงิดๆแล้ว อะไรจะขนาดนี้ เหมือนจะตายแล้วก็เกิดใหม่ วนเวียนมันอยู่แค่นี้เอง ถามว่าฝีมือการต่อสู้ผมเป็นยังไง บอกได้เลยว่า สู้ได้ แต่จะรอดไหม ผมไม่ใช่นักสู้นักฆ่ามืออาชีพ แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่รู้จักป้องกันตัว มีเรื่องชกต่อยเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่ที่ผมจะต้องเผชิญมันมากกว่านั้น เหมือนในหนังไม่มีผิด ได้โปรดลากกล้อง ผู้กำกับ พร้อมทีมงานออกมาทีเถอะ บอกทีว่าแค่ถ่ายหนังเหมือนจริง ไม่ใช่เรื่องจริง เลิกอำกูสักที กูอยากใช้ชีวิตกิน ขี้ ปี้ นอน เหมือนเดิม
“กูไม่ให้มึงตาย ย้ำอีกครั้งและหลายๆครั้ง ว่ามึงตายไม่ได้ นอกจากกูจะเป็นคนฆ่าเองถ้าจำเป็น”มันจับตัวผมเข้าไปใกล้ พูดเกือบปากชนกันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมผงะเล็กน้อย สบตาคม
“ถ้ากูสู้ไม่ได้ล่ะ”ผมยังกังวลอยู่ดี
“ก็บอกแล้วไง ว่าถ้าจำเป็นกูไม่ปล่อยให้มันฆ่ามึงหรอก กูจะฆ่าเอง แล้วตามไป”มันยังยืนยันคำเดิม ผมเหมือนจะร้องไห้อะไรไม่รู้ทำให้ผมผวาเข้าไปกอดมันที่เหมือนจะรอรับอยู่แล้ว
“กูกลัว กูไม่อยากตาย กูอยากกลับบ้าน กูคิดถึงพ่อ มึงได้ยินไหม”ผมคิดว่าตัวเองรู้สึกอ่อนไหว ตัวสั่นไปหมด
“ได้ยิน ไม่ต้องกลัว กูอยู่ข้างๆ”เสียงทุ้มปลอบมือลูบหัวลูบหลัง
“กูรู้ แต่กูไม่ได้อยากให้มึงมาตายด้วย ตายไปก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี พ่อบอกว่า คนตายไปแล้วจะไม่รู้จักกัน จะแยกไปรับเวรรับกรรมตามที่ได้ทำไว้ มึงไม่ต้องตายหรอก ถ้ากูตายอย่าฝังนะ เผากูเก็บกระดูกส่งพัสดุไปให้พ่อกูด้วย ถ้าไม่ได้ไปเอง เดี๋ยวกูเขียนที่อยู่พร้อมชื่อพ่อกูให้”ผมไม่รู้ว่าตัวเองกลัวจนพูดเพ้อเจ้ออะไรออกไปบ้าง กอดมันแน่นขึ้น
“หนู มีสติหน่อย กูอยู่นี่”เสียงมันปลอบอ่อนโยน ผิดกลับมือที่รัดผมแนบแน่น มันเป็นที่พึ่งไม่ว่าจะทางไหน ผมรู้สึกอุ่นใจที่มันอยู่ด้วยทุกครั้ง
“กูรู้ มึงไม่ต้องตายตามกูหรอก ถ้ามีโอกาสมึงมอบตัวเถอะนะ จะได้กลับไปหาคนที่รออยู่ ครอบครัวไง”ผมพูดกับมันอีกถือโอกาสขอร้องมันไปด้วย
“ครอบครัวเหรอ”มันพูดทวนคำ ผมพยักหน้า
“ใช่ นอกจากพ่อที่ตายแล้ว มึงมีใครอีกไหมที่รออยู่”ผมไม่ได้ฉวยโอกาสถามมันนะ พยายามโน้มน้าวมัน ไหนๆคราวนี้อาจจะตายจริงๆก็ขอทำดีไว้ไม่ใช่เพื่อผลบุญ ผมทำจากใจจริงๆ
“จำได้ด้วยเหรอ ว่าพ่อกูตายแล้ว”มันพูดยิ้มๆ เอามือลูบหัวผมที่ความจำดี ถ้ามีอาหารคงให้ด้วย
“ได้สิ มึงพูดเสียงดังใส่หน้ากูตอนนั้น”ผมพยักหน้าพูดถึงเหตุการณ์ตอนนั้นที่ทะเลาะกับไอ้เบียร์ลามไปเรื่องพ่อมัน
“ก็ไม่มีใครรอแล้ว”มันพูดอีกจ้องหน้าผมแต่มือยังกอดกันอยู่ ผมรู้ตัวนะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่อยากให้มันปล่อย
“แม่ล่ะ”
“ตามพ่อไปแล้ว”
“พี่น้อง”
“มีครอบครัวแล้ว”
“ลูกล่ะ”
“มีคนดูแลที่ดี หมดห่วง ตายได้หรือยัง”
“มึงคิดง่ายไปไหม ถึงพี่น้องมึง ลูกมึง จะอยู่ดีมีสุข ยังไงเขาก็อยากให้มึงกลับไปอยู่ดี มึงไม่คิดถึงพวกเขาเหรอ”ผมผลักมันออกเมื่อได้ยินคำตอบที่มักง่ายแต่มันดึงเอาไว้
“ไม่ได้คิดง่าย กูคิดมาตลอด กูคิดถึงพี่น้อง คิดถึงลูก คิดถึงมากด้วย แต่กูไม่รู้ว่าจะกลับไปหาได้เมื่อไร จะตายตอนไหน ที่บอกหมดห่วงเพราะคนที่ดูแลลูกกูไว้ใจได้ เป็นน้องกูเอง”มันตอบผมกลับมาด้วยน้ำเสียงธรรมดาแต่แววตาแฝงความเจ็บปวดชั่วแวบ ก่อนจะเหมือนเดิม
“เมียมึงไง ไม่คิดถึงเหรอ มึงต้องคิดถึงสิ ก็เมื่อคืนมึงยังพูดอยู่เลยว่าไม่อยากนอกใจเมีย”ผมนึกถึงผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงที่โชคดีมีผัวรักเดียวใจเดียว แต่อดแปลกใจที่ทำไมฝากลูกไว้กับน้อง ไม่ให้อยู่กับแม่
“อย่าพูดถึงเขาอีก ขอร้อง”เสียงมันเข้มขึ้นในตอนแรกก่อนจะเบาในตอนท้าย ทำเอาผมหุบปากที่จะพูดต่อ
“ก็ได้ เอาแค่ที่มีอยู่ก็ได้ กลับตัวซะไปหาพวกเขา หลังกู ตะ”ผมไม่ถามอีกตามที่ขอ มันคงมีอะไรฝังใจอยู่ แต่ยังไม่จบมันเอามือปิดปาก
“มึงจะไม่ตายคนเดียวแน่นอน”มันยังยืนยันคำพูดเดิม ผมไม่รู้จะแสดงความรู้สึกยังไงดี
“ฮึ ฮึ ไอ้บ้า มึงมันบ้า ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย มาตายกับกูทำไม”ผมแค่นหัวเราะพูดใส่มัน
“เป็นเมียกูไง”มันเล่นเอาผมอึ้งอีกแล้ว หน้ามึงจะจริงจังไปไหน
“มึงบ้าหนักกว่าเดิมอีก มันแค่เรื่องสมมุติ และกูหล่อขนาดนี้จะเป็นเมียมึงทำบ้าอะไรเล่า กูต้องมีเมียสิ ว่าที่เมียกูสวยนะมึง”ผมก้มหน้าก้มตาพูด เขินอะไรวะผู้ชายเหมือนกัน
“นั่นมันเรื่องของมึง แต่ตอนนี้มึงเป็นเมียกู มึงเลือกกูเป็นผัวเองนะ ลืมแล้วเหรอ”ไอ้หน้าด้านพูดหน้าตาเฉย มันใช่เวลาที่มึงจะมาทวงไหม
“กะ กูตกใจนี่หว่า กูก็บอกเหตุผลไปแล้วนิ”ผมหันหน้าหนีมันไปอีกทาง มันดึงกลับมา
“ไม่รู้ กูยึดตามนั้น”มันสรุปให้ผมอ้าปากหวอ มันเรื่องอะไรวะ ตอนแรกชิวๆ กลางๆเข้าโหมดดราม่าปนซึ้ง ตบท้ายเรื่องเหี้ยอะไรกันเนี่ยะ
“เออๆๆๆๆ”ไม่รู้จะพูดอะไรอีก มันด้านขอผมก็ด้านให้ เดี๋ยวจะหาว่าไม่แมน
“แล้วกูต้องทำไง”หลังเงียบกันไปพัก แต่ยังกอดไม่ปล่อย ผมถามมัน
“สู้อย่างเดียว”ไอ้มักง่าย ผมเหร่มองมัน
“คำตอบมึงสร้างความมั่นใจให้กูมาก”ได้แต่ประชดซึ่งมันคงจะฟังออกบ้าง
“ มีกูอยู่ไม่ต้องกลัว”มันย้ำอีกแล้ว ผมยังนึกไม่ออกเลยว่ามันจะช่วยยังไง ในเมื่อผมต้องสู้ด้วยตัวเอง
“แล้วถ้าแพ้ล่ะ นายไม่ฆ่ากูเหรอ”ผมถามออกไปอีก
“นายจะสั่งฆ่าก็ต่อเมื่อผิดกฎใหญ่ คือ ทรยศ”มึงบอกไม่ให้กูกลัว แต่ฟังมึงพูดแต่ล่ะอย่างสิ น่ากลัวฉิบหาย ถ้ายังไม่ได้มาอยู่ที่นี่กูจะเล่นมุกว่า ถ้าหักหลังได้ใช่ไหม เพราะไม่ใช่ทรยศ แต่กูเคารพสถานที่เลยไม่เล่น
“มึง ไอ้รัน ไอ้เบียร์ ก็ทำเหรอ”ผมถามมันอีก นั่นสิ ไอ้สองคนนั้นไปไหน ยังไม่เห็นหน้าเลย
“อืม”มันพยักหน้า
“แล้วผลเป็นไง”ผมทำเสียงตื่นเต้น
“ก็รอดอยู่นี่ไง”มึงตอบไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนกูถามเลย คำตอบมึงถูกแต่ไม่ได้ทำให้กูสบายใจเลย
“พวกมึงรอด แต่กูคงน่วมไม่น้อย ไม่ตายตอนสู้ หลังเลิกกูอาจช้ำใน กระอักเลือดตายก็ได้”ผมก็ยังกังวลอยู่ดี
“กูบอกแล้วไง ว่ามีกูอยู่จะไม่มีใครทำอะไรมึงได้”มันยังยืนตามเดิม ผมมองหน้ามันก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่แน่ใจเท่าไร แต่ผมก็เทใจเชื่อมันไปแล้วถึงเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็น อีกหนึ่งเปอร์เซ็นต์เหลือไว้ทำใจ เฮ้อ
“สายๆไปพบนายกัน เขาอยากเจอ”คงไม่ได้ขอเป็นเมียใช่ไหม หน้าตารูปร่างกูมันมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันมากเหรอวะ รู้สึกมีแต่คนแย่งอยากเป็นผัว แล้วถ้าเป็นอย่างที่คิดมึงจะทำยังไง นี่นายมึงนะ อีกแล้วกูหลุดคิดอีกแล้ว ผมขอยกเลิกความคิดนี้
“แค่อยากเจอ ไม่ได้จะทำอะไร นายไม่ใช่อย่างที่มึงคิด”ผมหันไปมองทันที ไม่น่าเชื่อยกเลิกปุ๊บได้รับสิทธิปั๊บ
“ไอ้รันกับไอ้เบียร์ไปไหน”ผมถามหาไอ้สองคนที่ปกติต้องป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆด้วย
“ไปทำธุระ เดี๋ยวมา”มันตอบแต่ไม่กระจ่าง ถ้าถามต่อว่าไปทำอะไร มันคงไม่บอกตอแหลแถไปอีก แอบตอแหลหน้านิ่งนะมึง ผมนินทามันในใจ ก่อนจะตกใจเมื่อมันผลักผมลงบนพื้นหญ้า ขาก่ายเหมือนตอนที่มันทำตัวเป็นเกราะกำบังให้
“กอดกู”มันกระซิบเกือบชิดปาก
“กอดทำเชี่ยะไร มึงไม่ต้องสวมบทผัวกูตลอดก็ได้”ผมรีบบอก เรื่องอะไรอยู่ดีๆมาให้กูกอด ยกให้เป็นผัวหน่อยสมจริงตลอด
“งั้นกูจูบ”มันใช้คำว่างั้นแสดงว่าต้องรอให้เลือกก่อน แต่นี่แม่งไม่รอจูบกูเต็มๆ ไม่ใช่แค่ประกบบดเบียดด้วย ผมปิดปากทั้งดันทั้งผลัก ในที่สุดเปิดปากจนได้เมื่อรู้สึกหายใจไม่ออกจะสำลัก ทีนี้ไอ้ปลาลิ้นหมามันพุ่งเข้ามาสอดไล่เกี่ยวลิ้นลูกหนูผม ไม่รู้อารมณ์เรียกร้องหรือกลัวเสียเชิงกลัวมันหาว่าไม่เคย ทำให้ตอบกลับมันไป มือกอดคอมันทันทีโดยไม่ต้องขอ ในใจคิดว่ามันเป็นลมหื่นแดดหายใจไม่ออกหรือไงถึงต้องชวนผมผายปอด ไม่รู้นานเท่าไรที่ผายปอดกัน ผละออกมองหน้ากัน มันหน้านิ่ง ผมหน้าหื่น เอ้ย หน้าหอบ กำลังจะอ้าปากพูดได้ยินเสียงพึมพำแต่ดังชัด กูโดนแอบดู
‘เฮ้ย แม่งหนังสดว่ะ’เขาเรียกหนังธรรมชาติโว้ย
‘นั่นดิ ฉิบหายจูบกันไม่กลัวฟ้าผ่าไงวะ’ถ้ากลัวมันจะจูบกูเหรอ สัด
‘แล้วเอาไงวะ มึงนั่นแหละเสือกแวะหม้อหญิง เลยไม่รู้เลยมันคุยอะไรกัน’สมน้ำหน้าพวกมึง เสือกแวะหาหม้อ
‘ก็บอกว่ามันไม่ได้คุยอะไร นอกจากจีบกัน’
‘โดนตีนแน่ โว้ย ไป เดี๋ยวมันรู้ตัว’
โอ้โห ไอ้ควายยยยย นี่ขนาดพวกมึงกระซิบกูยังได้ยินชัดเลย ผมรู้แล้วว่ามันให้กอดทำไม ที่จริงมึงกระซิบบอกกูก็ได้ เล่นจริงตลอด
“มันไปแล้วมั้ง”ผมบอกไอ้คนตัวโตที่ยังกอดเอาหน้าแนบแก้มผมอยู่
“ให้แน่ใจก่อน”มันยังไม่ปล่อย
“แน่ใจแล้ว ฉิบหายมันพูดซะขนาดนั้น มึงหูหนวกหรือไง ปล่อยกูได้แล้ว”ผมผลักพร้อมจิกหัวมันด้วยแต่ไม่ติดมือเลย เกรียนจริงๆ มันชำเลืองมองก่อนจะลุกนั่งตามเดิม
“พวกมันแอบตามเรา ดีที่ไม่ได้ยิน”มันพูดตามองตรงพุ่มไม้ที่พวกมันแอบอยู่ ขนาดมันคุยกับผมอยู่หูตามันยังไวรู้ว่ามีคนมาใกล้ ผมซะอีกที่ไม่รู้ห่าอะไรเลย
“เอาไงดีล่ะ”ผมถามมัน จะให้ระวังตัวตลอดเวลาก็คงไม่ได้ แถมผมขี้ลืมด้วยว่าตัวเองเป็นเมียแต่งตั้งมันอยู่
“พยายามอย่าให้หลุด และเปลี่ยนการพูดใหม่”มึงพูดง่ายแต่กูจะทำได้หรือเปล่า
“เปลี่ยนให้เพราะให้สถุลก็เท่านั้นแหละ คนมันจะหลุด”ผมกระแทกเสียงใส่มัน ทำอย่างกับพูดเพราะพูดหยาบจะแก้ได้
“ก็ทำให้ชินสิ ตอนนี้เราเป็นผัวเมียกัน ในห้องจะทำอะไรก็ได้ แต่นอกห้องต้องทำให้คุ้นเคย”มันพูดเรียบๆตามเดิม มึงพูดให้กูคิดอีกแล้ว ในห้องทำอะไรก็ได้ จะทำอะไรนอกจากนอน เยี่ยว ขี้ ยกเว้นปี้ กูไม่พร้อม เอ้ย ไม่ยอม
“ยังไง”ตามมันสักหน่อย เถียงมากเดี๋ยวมันตบ
“เริ่มจากแทนตัวก่อน”มันจับไหล่ผมให้หันไปหามัน
“มึงอย่าบอกนะ ว่าจะให้กูพูด เขา ตัวเอง เหมือนแฟนทั่วไป ดูหนังหน้าด้วย”ผมดักทางมันไว้ก่อน
“แทนด้วยชื่อ”มันเฉลยออกมา ทำเอาผงะนิดๆ
“ชื่อกูเนี่ยนะ”ผมชี้เข้าหาตัวเอง มันพยักหน้า
“ไม่อ่ะ นอกจากพ่อ กูไม่เคยเรียกแทนตัวเองกับผู้ชายคนไหน”ผมรีบปฏิเสธทันที กูพูดยังกับผู้หญิงที่ไม่ยอมเสียตัวให้ผู้ชายคนไหนนอกจากผัว
“แล้วมึงอยากกลับไปเรียกให้พ่อฟังอีกไหม”ผิดคาดเลยกู นึกว่ามันจะพูดว่า คิดซะว่ากูเป็นพ่อมึงก็ได้ สัด กลัวแก่ แถมขู่กูอีกแล้ว
“ผมไม่ได้เหรอ”ต่อรองมัน
“มันดูไม่สนิท”มันบอกอีก เอาไงดีวะ
“แม่งเหมือนผัวเมียเกย์เลย”อดจะบ่นออกมาไม่ได้
“ก็ใช่ไง ในตอนนี้”มึงเลี่ยงมั่งก็ได้ รับตลอด
“กูมึงก็ได้ ไม่มีใครสงสัยหรอก เห็นคู่เกย์คนอื่นเขาก็พูดกัน”ผมยังเลี่ยงอีก บอกตรงๆ ผมอายว่ะ ถ้ากับผู้หญิงก็ไปอย่าง
“พวกมันจับพิรุธได้ เอาไว้ให้มันผ่านไปสักพัก หรือเวลาโกรธค่อยขึ้นกูมึงตามเดิม”มึงจะให้กูพูดให้ได้เลยใช่ไหม โน้มน้าวกูซะ เวลาขึ้นมึงกู แม่งก็ดูเหมือนผัวเมียตีกันอยู่ดี
“แล้วต้องเรียกมึงว่า พี่เฮียเหรอ”ชื่อมึงแม่งซ้ำซ้อน
“เลือกเอาหนึ่งอย่าง”ใจดีมีให้กูเลือกอีก ผมกรอกตามองฟ้า มองต้นไม้ มองบ้าน สุดท้ายเจอป้ายวงเวียนกลับมามองหน้ามันอีก
“หนู”มันเรียกชื่อผมเสียงโคตรเพราะเลย ถ้าเป็นตัวเมียกูเคลิ้มแล้วเนี่ยะ
“=_____=”
“เรียกสิ”เร่งรัดปนเร่งเร้า เห็นหน้ากูบ้างไหม อืม เอาวะคิดซะว่ามันเป็นผัวเดี๋ยวก็ชินไปเอง ทำไมกูไม่คิดว่ามันเป็นพ่อวะ
“เฮียะ”เรียกเสร็จผมหันหน้าหนีทันที
“ห้วนไป ฟังดูเหมือนไม่ใช่”เสือกคิดไปเองอีก
“สัด เรื่องมากจังวะ”ด่าแม่งเลย กูอายนะมึง ไม่มีกระจกกูยังรู้เลยว่าหน้ากูแดง
“หนู”มันเรียกเน้นๆ
“เอาจริงเหรอวะ”ผมย้ำ มันพยักหน้า กูว่าไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหนเลย
“เฮีย”เรียกเบาๆ
“อะไรนะ”มันยื่นหน้ามาใกล้
“เฮียยยยยยยยยยยย เพราะพอยัง”ประชดแม่งเลย
“ดี เริ่มเรียกเลย”มันชมก่อนจะเริ่มพูดอย่างคล่องปากไม่อิดออดซ้อมก่อนเหมือนผม
“เฮียขอให้หนูหยุดคิดเรื่องอื่นไปก่อน ตอนนี้ ที่นี้ มีแค่เฮียกับหนูที่อยู่ด้วยกันในฐานะที่เรารู้ว่าคืออะไร ทิ้งความจริงที่ไม่ใช่ไปก่อน ได้ไหม”มันมองหน้าผมด้วยแววตาของผู้ชายคนหนึ่งที่พูดอ้อนวอนคนรัก ผมรู้สึกแบบนี้ได้ยังไงกัน ทั้งที่ไม่เคยเจอสายตาแบบนี้มาก่อน ถ้ามันเป็นการแสดงถือว่าระดับออสก้าเรียกพี่ มันแยกไม่ออกจริงๆ
“อืม”เท่านั้นแหละที่ผมจะพูดออกไปได้ เมื่อเข้าใจตรงกัน มันดึงมือผมลุกขึ้น เดินกลับไปทางเดิม เพื่อจะไปหานาย ผมฉุดมือมันเอาไว้เมื่อกลับเข้าไปในบ้านหลังสวยแต่ทำใจระทึกยิ่งกว่าบ้านที่เขาไปล่าท้าผีอีก เพียงแต่คนมาด้วยเป็นเฮียชอบสัมผัส
“กูกลัว”เซ้นซิทีฟอีกแล้วกู ช่วงนี้ผวาผู้ชายไปหมด มันมองหน้า ผมขมวดคิ้วก่อนจะนึกได้
“เอ้อ หนูกลัว”พูดเบาๆ มันกระชับมือ
“เฮียอยู่ด้วย ไม่ต้องกลัว”มันพูดกลับมาทำเอาผมอึ้งอีกแล้ว ทั้งสีหน้าทั้งน้ำเสียงแคสติ้งผ่านหมด ก่อนจะจูงมือผมไปข้างใน เพราะฉะนั้นผมจะน้อยหน้ามันไม่ได้ต้องดึงจิตวิญญาณบทภรรยามาสิงมั่งจะได้ไม่ต้องแคสหลายรอบเปลืองตัว แต่จะว่าไปพอพูดแล้วมันก็ไม่ได้น่าอายเท่าไร และผมลืมอะไรไปหรือเปล่า ลืมว่ามันจูบผมอย่างดูดดื่ม จะท้วงมันดีไหม แต่ยังไม่ทันเลือก ปากกูอ้าค้างกับสิ่งที่ได้ยิน
.
.
.
.
“เมื่อคืน ที่พูดก่อนนอน เฮียหมายถึงหนูนะ”
แค่เรื่องจูบกูก็รู้สึกแน่นอกจนหัวใจจะทะลุออกมาข้างนอก นี่มาได้ยินมึงพูดให้กูจิ้นเข้าไปอีก แล้วกูควรจะยกออกดีไหม หัวใจจะได้เต้นปกติเหมือนเคย เอาเป็นว่าหนูจะรีบฟินให้ได้เหมือนเฮียนะ
********************************************************************************************************************
ปล. ตอนนี้พักเบรกอารมณ์แน่นอกอื่นๆยกออกก่อน เอาอารมณ์ชิวๆมาให้อ่านกัน ต่อจากนี้ค่อยรกอกต่อ หึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ส่วนพี่สิบอีกไม่นานแกจะ Coming Soon รันจะมีคู่ดีไหม อืม ดูก่อนเอาใครดี ช่วงนี้มาช้าบ้างก็ยังมานะ งานเยอะจริงๆ แต่จะพยายามมาต่อแน่นอน มีอะไรท้วงติง ติ ได้นะคะจะได้ช่วยกระตุ้นคนเขียนให้ปรับด้วย ขอบคุณค่ะ สำหรับกำลังใจทุกอ่านทุกเม้นท์ ไปเคลียร์งานแล้วจ้า
-
กรี๊ดดด
ใครไม่ฟิน
แต่ทางนี้ฟินไปเรียบร้อยแล้วอะ
โอยยยยยย น่ารักอะ ฮืออ
-
ฟินสาดดดดดดดดดดดดดดดด
หนูของเฮีย เฮียของหนู
รอวันเป็นผัวเมียกันจริงๆ นะคะ
โอยยย ฟินนนนนน
เฮียคือสุดยอดพระเอกในดวงใจเราเลย
เท่ห์มาก แมนมาก ไม่เหี้ยด้วย ชอบบบบ
:hao7:
-
อิหนูเอ๋ยรีบฟินเร็วๆๆเน้อ
คนอ่านรอไม่ไหวแล้ว
ฟินไปไกลล่ะ :laugh:
รอรอพี่ปั้นสิบหุหุ
+1และเป็ด
-
วัวก็ฟินนนนนน นะหนู
สงสารรัน หาคู่ให้มันเถอะ พี่หมวดที่มากับพี่สิบก็ดี
:katai5:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: เข้าห้องกันเลย ฟัด ๆๆๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด บทนี้เฮียดูรุกจัง ดีๆความสัมพันธ์จะได้คืบหน้า กลายเป็นเฮียของหนู หนูของเฮียแล้ว เรื่องจูบนี้เฮียตั้งใจจูบเลยใช่ม่ะ ได้ทีเอาใหญ่เลย หนูก็เริ่มเคลิ้มแล้ว นอนๆกอดๆกันทุกวันอย่างนี้เดี๋ยวก็ได้เป็นอิหนูของเฮียจริงๆสักวัน หุหุ
-
เนียนนะเฮีย :o8:
-
+ 1 เป็นให้คนแต่ง ขอบคุณมากคะ สนุก มาก ๆๆ เฮีย มองมีเบื้องหลังที่แสนรัญทด มีลูกแล้วด้วย สงสัยน้องชายแอบเป็นชู้กับเมียเฮีย
แน่เลย เดา 555 น้องหนูก็ตัวเท่านั้นจะไม่ซ้ำในตาย ก่อน รอตอนต่อไปคนเขียนมาต่อไว ๆนะ :katai4:
-
กรี้ดดดดดดดดดดด........
เฮียของหนู หนูของเฮีย.......5555
-
เฮียต้องคิดอะไรแน่ๆ :katai2-1:
ไม่งั้นไม่ทำอย่างนี้หรอก
-
#$$%@#%$^%^%^@$@#$@$@#%@%@%$%$@
ควรคอมเม้นท์ยังไงดี
โอ๊ยตายยยยยยยยย ฟินตายล้ะเนี่ย 55555555555
น้องหนูกับเฮียน่ารักจัง TwT
รอตอนต่อไปนะคะ
นายจะทำอะไรหนูป้ะ ฮรือ ตื่นเต้น
-
หนูทำคนอ่านฮามากนะค่ะ . อ่านเรื่องนี้แล้วหัวเราะเหมือนคนบ้าเลยค่ะ .ฮามาก .
หนูรีบฟินตามเฮียเร็วๆนะค่ะ . คนอ่านรออยู่ ..
-
โห เฮียรุกเร็วไม่ให้น้องหนูตั้งตัวทัน เล่นจูบเย้ยพระอาทิตย์(?)ซะ แถมยังแทนตัวเองว่าหนูกับเฮียอีก ฟิน~
-
"เฮียกะหนู" เขินอ่า :impress2:
น่ารักจิงๆ น่ารักที่สุดด :mew1:
-
อุหวานซะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
หนูน่ารักมาก >//< เฮียโคตรอบอุ่นเลย
-
เฮียกะหนู น่ารักได้อีก :hao6:
-
กรี๊ดดดด พี่เฮียขา ตอนนี้น่ารักมากๆเลย
ชักจะเคลิ้มๆหลงเฮียซะแล้วซิ อิอิ
-
อั๊ยยยยย :impress2:
เขินอ่ะ เฮีย ทำหนูเขินนนนนนนนนนนน
-
กรี๊ดด เฮียแมนมากเลย มาพูดเพราะๆหวานๆอย่างนี้ก็เขินตายสิ :impress2:
-
เฮีย! มุงเอาใจกุไปเลย
ฟินกะประโยคสุดท้าย กรี๊ดดดด
ขออะไรฟินๆอีกค่า
-
ขอฟินด้วยคนนะจ๊ะ :heaven
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!
หนูไม่ฟินแต่เค้าฟินไปแล้ววววว
ชอบบบบบบบ
น้องหนูของเฮีย
พี่เฮียของหนู
อั๊ยยะ ทั้งฟินทั้งจิ้นเลยคู่นี้
-
จุดนี้ฟินมากค่าาา. > <
เรียกแทนกันแบบนี้ เขินมากกก
ประโยคสุดท้าย อาเฮีย ทำต่อมจิ้นแตก 5555
ชอบจังเลยสองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วมันอบอุ่นมาก
อารมณ์แบบเฮียไม่มีวันทิ้งหนูแน่นอน
แล้วยังจะตายตามไปอีกกกกก
เป็นกำลังใจให้หนู ในการต่อสู้ครั้้งนี้ด้วย
แล้วก็เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเคลียร์งานเสร็จเร็วๆด้วยค่าา
จะได้มีเวลามาแต่งนิยายนะคะ :))
-
โรแม้นซ์โคตรเลยหวะเฮีย 555
-
เริ่มก้าวหน้าแหร๊ะ
-
รอให้หนูฟินเร็วๆๆ
เฮียน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:กอด1: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!
เฮีย คะ !!!!!!!!
หวาน !!!!!!!
มาก!!!!!
-
นังหนูของไอ้เฮียเนี่ยมันคิดได้ฮาตลอด :jul3:
คู่นี้มันจะค่อยๆซึมซับความเป็นผัวเมียกันแบบรู้ตัวมั่ง :m28: ไม่รู้ตัวมั่งนะ
ชอบอ่ะ เศร้าซึ้งกับคู่นี้ไม่สุดๆสักที :pigha2: เจอลูกฮานังหนูมันสกัดทู๊กกทีซิน่า
จะรอตอนต่อไปนะคะ :mew1:
-
ขอขอบคุณไอ้สองตัวนั้นที่มาแอบฟัง ทำให้เราได้ฟินกันถ้วนหน้า :hao7:
-
น่ารักอ่ะ
-
เปลี่ยนคำที่ใช้เรียกแทนกันแบบนี้แล้วเหมือนคู่ผัวเมียที่ กิ๊บกิ๊วมากๆ :mew1:
-
หนูของเฮีย :laugh: :laugh:
ชื่อมันชวนจิ้นไปอีกสิบสเต็ป :katai4:
รอตอนต่อไป
ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ :pig4:
-
โอ๊ย~ตายๆๆๆๆ .ความฟินกระจาย :m11: :m11: :m11: :m11:
ทำตัวน่ารักเกินไปแหละ .สุดๆเลย คึคึ :hao6:
-
หนูรีบฟินนะจ๊ะ คนอ่านฟินไปไกลแว้ววว
เฮียชัดเจนมั๊ก คิกคิก
-
เฮียคะ.. รับเมียเพิ่มอีกสักคนไหมคะ? เจอแบบเฮียแล้วอยากถวายตัวค่ะ
:กอด1:
-
กกกกกรี๊ดดดดดดดด
เฮียของหนู
อ๊าาาาาาา ฟินจุงเบย.
-
หนูเริ่มคิดกะเฮียแล้วอ่ะ แต่คงไม่รู้ตัว
คำพูดและการกระทำของเฮีย ฟินมาก
-
เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ลาตายค่ะ :haun4: :heaven
-
:กอด1: :กอด1:
-
เนียนนน...นะเฮีย!!! :z1:
เฮียแมนได้ใจมาก
-
เฮียของหนู แอร๊ยยยยย น่ารักจริงๆ
เฮียมันเริ่มชอบหนูแล้วแน่ๆ แหม...จูบซะดูดดื่ม 55555
-
โอ๊ยย ตอนเเทนชื่อเรียกกันเล่นเอาขนลุกซู่เลย เขินเเทน อร๊ากกก :-[
เเล้วไหนจะจูบจริงอีก เฮียรุกมาก
-
เขินอ่ะ :-[ :-[ :-[
-
เฮียยยยยยยยยยยยยยยย
เฮียรู้ตัวมั้ยว่าเฮียขี้อ่อยมากอ่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
:z1: กรี๊ดดดดดดดดดดดด ฟินโว้ยยย!!!!! หนุเฮีย
น่ารักเวอร์อะคุ่นี้ รักกันงงๆดี 55 อ่านแล้วอารมณ์ดี
ขอบอกว่า รอแต่ฟิคเรืรองนี้เลยช่วงนี้ ติดงอมแงม!!
อย่าหสยไปนานนะคะ สุ้ๆ นะ คนอต่ง o13
-
ตายๆๆๆๆทำไมเฮียเท่จังเลยชอบอ่ะหนูเอ้ยยยยยเป็นแฝดกับฝิ่นที่พลัดพรากกันรึเปล่ากวนๆๆน่ารักๆๆมากๆเลย//ขอให้หนูสู้ชนะนะ//รอต่อไปปปปเบียร์กับคุณตำรวจ
-
โอ๊ยเฮียหยอดตลอดดดดดดด น้องหนูเริ่มเคลิ้มแล้วนะ :o8:
-
แอร๊ยยย ไอ้หนู เอ็งยังไม่ฟินอีกเหรอ ข้าฟินไปถึงไหนต่อไหนแล้วว :o8: :o8: :-[ :-[
หวานมากกกก เฮีย คนนี้เอาจริงใช่ปะ ช่วยทำอะไรให้หนูมันรุตัวเถอะนะว่าเฮียเอาจริง จริง ๆ เฮียก็ทำแล้วแหละ หนูอะแหละเมื่อไหร่จะรู้เรื่อง :hao7:
แสดงบทบาทได้สมจริงมาก แต่คนยังสงสัยอยู่นะ สงสัยต้องสมจริงกว่านี้แล้วแหละ :hao6:
-
แล้วก็มาถึงสักที เฮียของหนู หนูของเฮีย
ตอนที่แล้วก็ทำเอาเรากรี๊ดเพราะประโยคสุดท้าย
ตอนนี้เอาอีกแล้ว ทิ้งประโยคเด็ดปิดท้ายอีกแล้ว
แต่ที่เด็ดสุดเห็นจะเป็นจูบนี้ที่เรารอคอย :-[
แล้วไหนจะการเรียกชื่อแทนตัวนั่นอีกล่ะ
คิดแล้วนะเนี่ยว่าเฮียเอาจริงไม่ได้เล่นละครแต่อย่างใด
หนูยังไม่ต้องรีบฟินก็ได้ คงยังมีเวลาเตรียมตัวอีกนาน
ตอนนี้ไม่มีเบียร์กับรันมาสร้างสีสันให้หนูต้องเมื่อยปากเถียง
แต่ก็เหมือนขาดอะไรไป ธุระที่ว่าจะเป็นอันตรายไหมหนอ
พี่สิบใกล้จะมาแล้วด้วย อย่างนี้เบียร์ก็ต้องเตรียมตัวแล้วสิ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1 และเป็ดจ้า
ป.ล.หาคู่ให้รันก็ดีนะจะได้ไม่เหงา เวลาเห็นเฮียกับหนู เบียร์กับพี่สิบ
-
ให้รันคู่นายดิ นายยังว่างอยู่ป่ะ
-
อ๊ายยยยยย อยากตะโกนดังๆ ว่าหนูยอมเฮียได้แล้วจร้าาาา เฮียทำเพื่อหนูด้วยชีวิตเยยย ขอบใจจร้าาา
-
สองคนนี้สถานการณ์ไหนก็น่ารัก
-
เฮียของหนู หนูของเฮีย
-
ยกออกอ่ะ ดีแล้ว ยิ่งปล่อยเอาไว้นานไปเดี๋ยวใจถลอกกกกกก :hao6:
คุณหนูกับเฮีย น่าระอ่ะ (ทำสียงแอ๊บแบ๊ว)
เฮียโคตรนิ่ง ขนาดจูบกันแล้วนะ เฮียของหนู กรี๊ดดดดดด o13
-
ฟินๆๆๆ รอจิ้นๆๆๆๆ ไม่ต้องมีบทซัมก็ฟินได้ จิ้นๆๆๆๆๆ
-
ชอบอะ คู่นี้เขาเรียกกันน่ารักดีเนาะ
-
กรี๊ดดด อ่านไปยิ้มไป เจอประโยคเด็ดช่วงท้าย “เมื่อคืน ที่พูดก่อนนอน เฮียหมายถึงหนูนะ”
กรี๊ดหนักกว่าเดิมเลยค่า โอ๊ยยยยยย
ตอนนี้ไม่ได้ชิลหรอกค่ะ หวานนนนมากกว่า
คราวนี้ต้องลุ้นสินะ หนูต้องรอดกลับไปหาพ่อนกนะ พาลูกเขยไปกราบพ่อด้วยนะ อิอิอิ
รออ่านต่ออยู่นะค้า
-
เฮียกะหนู :mew3:
-
มันเริ่มจะน่ารักขึ้นทุกวันแล้วนะ ยิ่งแทนตัวเองว่าเฮียกับหนูนี่แบบยิ่งน่ารักอ่ะ
จะบอกว่าเฮียเค้าไม่ได้แสดงเหมือนนะหนู แต่เค้ารู้สึกจริงๆ ถึงออกมาเนียนขนาดนี้
เฮียนี่คนไรแว๊ จะแอบฟังไอ้พวกชอบซุ่มต้องถึงขนาดจับจูบเลยเรอะ คนอ่านเขินนะเฮ้ย
แหม่ หนูก็แบบยอมหมดแหละถ้าเป็นเฮีย จะบ่นจะว่านิดหน่อยแต่ก็ขาดกันไม่ได้
น่ารักแบบสุก ๆ ดิบ ๆ ดี หนูเริ่มทำตัวเหมือนเมียขึ้นทุกวันรู้ตัวป่ะเนี่ย
เรื่องที่ต้องไปสู้กับเค้าน่าห่วงจัง แต่เชื่อว่าหนูของเราสามารถ :katai2-1: เก่งจะตายคนนี้
ขอบคุณค่ะ
-
ดูเหมือนเฮียเองจะเริ่มชอบหนูแล้วนะ ส่วนหนูอ่ะชอบแต่ไม่รู้ตัว
-
อ่าา เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ชอบมาก เนื้อเรื่องสนุกดี
ติดตาม ติดตาม ^^
-
เฮียนี่ตีบทแตกจริง ๆ ทำเนียนมาก
-
กรี๊ดดด เฮียจูบนั้นการแสดงใช่มั๊ย อร๊ายยยย
" เฮียหนู" ฟินเว่อร์ >< :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หนูของเฮีย น่ารักมากกกกก อ่านทีเดียวรวดเลย
ตอนนี้ก็ได้แต่ให้กำลังใจคุณหนูให้หาทางกลับบ้านได้เร็วๆๆ
-
ชอบอ่ะ
-
แวะมาส่อง หนูกับเฮีย :katai5:
-
แอบหวานมาสองตอนติด เฮียได้ใจมัก
ในรังโจรแอบฮาปนเสียวสันหลังแทนหนู
ว่าแต่คนแต่งบรรยายหน้าตาบรรดานายๆ
มันพาเราจิ้น นายxนาย
-
:hao7: ฟินสุดๆ
-
หนูกับเฮีย :katai2-1:
-
โอ๊ย..... ชอบมาก!!!! รอฟินไปพร้อมๆหนูนะ...จ๊ะ 5555+
-
ค้่างหงอกแหงก แค่กๆ 5555 รออ่านตอนต่อไปนะคะ เขิน เฮียของหนู หนูของเฮีย สุดๆ อร๊าย > <
-
อร๊ายยยยยยยย >.< ฟินนน
-
o13 อ่านสนุกทุกตอน
-
:z1: เฮียของหนู
ถ้าเขียนจบแล้วรวมเล่มนะ
ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
มารอพี่เฮียกะน้องหนู สาวขึ้นทุกวันนะหนู
-
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
5 วันแล้วนะ
-
โอ้ย ๆ ตอนนี้ทำไมมันหวานอะไรอย่างนี้เนี่ย :m3: ชอบสุด ๆ ไปเลยอ่ะ นอนกอด ซุกอกกัน แบบไม่รู้ตัว แหม ๆ ร่างกายเป็นไปตามธรรมชาติสินะ :z1: แถมตื่นเช้า คุณสามียังมีแอุบจุ๊บหน้าผากน้องหนูอีกอ่ะ เขินจัง ๆ :o8: กฎคือต้องต่อสู้กับคนที่นายเลือกเหรอเนี่ย ตาย ๆ น้องหนู จะไปสู้ได้ยังไงกันเล่า :ling3: แต่แหมเฮียย้ำว่าน้องหนูเป็นเมียด้วยสีหน้าจริงจังเนี่ย หมายความว่าไงจ้ะ น้องรันกับน้องเบียร์นี่ แอบไปทำอะไรนะ น่าสงสัยจัง ตอนเฮียบอกให้กอด แล้วจูบอย่างดูดดื่ม แหม เราก็ว่า จู่ ๆ พิศวาสอะไรน้องหนูขึ้นมากระทันหันป่านนั้น ที่แท้ มีคนแอบตามจับผิดอยู่นี่เอง แต่ต้องทุ่มทุนขนาดนี้เเลยเหรอเฮีย แหม รู้นะคิดอะไรอยู่อ่ะ คิคิ :m12: อย่างนี้ปากแบบน้องหนูต้องระวังมากเป็นพิเศษเลยนะเนี่ย เผลอหลุดอยู่เรื่อยเลยด้วย :เฮ้อ: คำพูดของเฮีย “เฮียขอให้หนูหยุดคิดเรื่องอื่นไปก่อน ตอนนี้ ที่นี้ มีแค่เฮียกับหนูที่อยู่ด้วยกันในฐานะที่เรารู้ว่าคืออะไร ทิ้งความจริงที่ไม่ใช่ไปก่อน ได้ไหม” มันคือความรู้สึกจริง ๆ ของเฮียใช่ม้าย :m1: แต่ทำไมมันทำให้เขินปนเศร้ายังไงไม่รู้อ่ะ ที่ชอบสุด ๆ เค้าจะเปลี่ยนคำเรียกแทนตัวกันแล้ว มันน่ารักจริง ๆ เฮียของหนู หนูของเฮีย ประโยคเด็ดปิดท้าย “เมื่อคืน ที่พูดก่อนนอน เฮียหมายถึงหนูนะ” อั้ยยะ ๆ เฮียทุ่มเต็มที่กับบทบาทที่ได้รับอย่างนี้ น้องหนูก็ห้ามน้อยหน้าน้า รีบฟินตามเฮียเร็ว ๆ เห็นแก่ความอยากฟินของคนอ่านด้วยนะจ้ะ
พี่สิบใกล้มาแล้ว น้องเบียร์เตรียมรับมือได้เลย ส่วนน้องรัน คู่นายใหญ่ไปเล้ย เอ่อ จะเป็นไปได้มั้ยเนี่ย เหมือนจะเกินตัวน้องรันไปหน่อยรึเปล่าหว่า เอาเป็นว่า หาคู่ดี ๆ ไว้เยาะเย้ยไอ้เข้มให้น้องรันหน่อยเถอะน้า :impress:
-
คิดถึงงงงงงงง :กอด1:
-
มาตามน้องหนูน้องหนูกับเฮียหายไปนานแล้วคิดถึงคะมาใด้แล้ว :hao5:
-
ชอบๆ สนุกดี เฮียกับหนู อิอิ :z1:
-
โหห เราพึ่งเข้ามาอ่าน รวดเดียวเลย
รู้สึกพลาดว่าทำไมพึ่งมาได้อ่านตอนนี้
รีบมาต่อไวๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้แล้วก็อยากรู้มากว่าชีวิตเฮียมีเงื่อนงำอะไร
-
หายไปนานจุงเบยยย
-
ชอบๆๆๆๆๆ
-
:z2: รอ
-
แค่ชื่อเรียกกันก็ฟินแล้ว
-
>> ป.14 <<
‘เฮียขอให้หนูหยุดคิดเรื่องอื่นไปก่อน ตอนนี้ ที่นี้ มีแค่เฮียกับหนูที่อยู่ด้วยกันในฐานะที่เรารู้ว่าคืออะไร ทิ้งความจริงที่ไม่ใช่ไปก่อน ได้ไหม’
‘เฮียอยู่ด้วย ไม่ต้องกลัว’
‘เมื่อคืน ที่พูดก่อนนอน เฮียหมายถึงหนูนะ’
นี่คือประโยคที่เหมือนประโยคบอกเล่าตามบทเรียนภาษาไทย แต่ฟังแล้วใจเต้น ใจสั่น ขนลุก ไม่ใช่อาการที่ถูกบุกรุกทางทวาร ผมบรรยายสุภาพไปใช่ไหม ง่าย ๆ คือ ไม่ใช่ปวดขี้ แต่มันรู้สึก อุ่นใจ มั่นคง ยิ่งกว่าทำประกันชีวิตกับบริษัทประกันดังๆทั้งหลาย ยกเว้นประกัน อาวุโส ที่อายุผมยังไม่ถึง ไม่รู้จะอยู่ถึงได้ทำหรือเปล่า ที่จริงมีอีกหลายประโยคที่เราคุยกันก่อนจะเข้ามาในตัวบ้าน แต่ผมไม่อยากรีแพร์ เอ้ย รีเพลย์ มากไป มันจะเสียพลังงานในการย้อนโดยใช่เหตุ และผมขออีกนิดเวลาผมพูดหนูกับเฮีย ช่วยนึกถึงผู้ชายที่รูปร่างสูงโปร่ง เตี้ยกว่าเฮีย หน้าตาคม แต่ไม่เข้มเท่าเฮีย เสียงห้าว ไม่ทุ้มอบอุ่นเท่าเฮีย อย่าไปคิดถึงภาพหนุ่มน้อยหน้าหวานรูปร่างอ้อนแอ้นพูดเสียงหงุงหงิง ไม่ใช่ ซึ่งมันขัดกับผมมาก โอเคตามนี้นะ
ผมมายืนตรงหน้าประตูไม้สักบานใหญ่ แกะสลักเป็นรูปมังกรกับเสือ คล้ายจะบอกว่า เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ เพราะมันอาจจะได้กันเอง เลยให้มันอยู่กับมังกรแทน แต่หารู้ไม่ว่ามันอาจจะอยากลองของแปลกมั่งก็ได้ อันนี้ผมคิดเล่นๆ ปลอบใจตัวเองเหมือนทุกครั้ง ทั้งที่ในใจผมเต้นระรัวด้วยความกลัวไปหมด ถ้าไม่มีมือใหญ่กระชับให้รู้ว่าอยู่ด้วย อาจจะกลัวถึงขั้นร่างกายขับน้ำออกมาก็ได้
“หนู พร้อมไหม”เฮียถามเหมือนเป็นเฒ่าหัวงูพากูเข้าโรงแรมมาเสียตัวเลยวะ หลังจากนี้ไปอาจจะพบคำว่า ‘ไอ้’ ก่อนหน้าชื่อน้อยลงเวลาพูดคุย แต่ในความคิดผมยังมีอยู่ ผมสูดลมหายใจ ยืดอก แต่ไม่พกถุงเพราะคงยังไม่ได้ใช้ และก็ยังไม่อยากถูกใครนำมาใช้ด้วย นี่กูคิดไปถึงไหนวะ เอาเรื่องสัปดนมากลบเรื่องจริงที่กำลังจะเผชิญอยู่ได้ยังไงเนี่ยะ
“อืม”ผมพยักหน้ารับคำเบาๆ เกือบจะตอบรับว่า หนูพร้อมแล้วเฮีย ถ้าไม่มีเสียงเปิดประตูที่เหมือนรู้ว่าพวกผมมาถึงแล้ว ฮึถ้ากูไม่เหลือบไปเห็นกล้องวงจรปิด คงจะคิดว่านายมีเมียเป็นพรายกระซิบมีลูกเป็นรักยมผสมกุมารทองแน่นอนถึงได้รู้ว่ากูมาถึงแล้ว
“นายรออยู่”คนเปิดประตูหน้าตาโคตรเป็นลางร้ายเลย ทั้งคำพูดออกห้วนๆ สีหน้าเคร่งขรึม ที่จริงมึงก็ดูดีนะถ้าไม่ทำหน้าเหมือนยมทูตมารับวิญญาณไปพบท่านยม ฉิบหาย ทำเอากูไม่กล้าพูดว่า กูรู้แล้ว ไม่รอกูจะรอใครล่ะ คิดเอาเองแล้วกันครับว่าใครใหญ่ ระหว่างผมที่มาหาเพราะนายสั่ง กับนายที่ต้องรอผมเพราะสั่งให้มา เราเดินเข้าไปข้างในที่กว้างและตกแต่งอย่างสวยงามตามศิลปะไทยผสมจีน ผมไม่มีหัวทางนี้แต่ก็ดูออกครับ เพราะเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งห้องใช้สัญลักษณ์มังกรเกือบทั้งนั้น ดีที่ผมดูดาร์ก้อนบอลเอถึงแซ่ดเลยรู้ แต่ก็แฝงลายไทยผสมไปด้วย ผมกวาดตามองโดยรอบ ก่อนจะสะดุดกับสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองเกือบทะลุกรอบ แต่เป็นกรอบรูปนะครับ ไม่ใช่กรอบแว่น ผมไม่ได้กวนตีนนะมันให้ความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ลองไปยืนอยู่ท่ามกลางรูปถ่ายคนดูสิครับจะรู้เลยว่ามองเราตลอดไม่ว่าจะเดินไปไหน ยกเว้นเดินลับตาแล้วถึงจะไม่เห็น แต่ถ้ายังเห็นแสดงว่าน่าจะสายตายาวและมีตีนถึงตามซะติด ผมเดาว่าคงเป็นญาติผู้ใหญ่หลายศักราชของเจ้าของห้องที่คงไปได้ดีกันแล้ว เพราะขึ้นสเตตัสให้รู้ว่า ชาตะ มรณะ เมื่อไร บางอันเป็นภาษาจีนก็คงจะอพยพไปด้วยกันแต่ผมอ่านไม่ออก ผมหลับตาภาวนาในใจบอกทุกท่านว่า ไม่ได้อยากเข้ามารบกวนหรือคิดหลบหลู่นะ ถ้าไม่ชอบหน้าผมช่วยดลบันดาลให้ลูกหลานท่านขับไล่ไสส่งผมด้วยเถิด เพี้ยงงงงงงงงง
“ง่วงนอนเหรอ”เสียงกระซิบข้างหู ราวกับรับรู้ ที่ไหนได้
“เหี้ย ตกใจหมด นึกว่าเขารับรู้”ผมลูบอกตัวเอง ห่ารากไส้เฮีย ทำกูเกือบกรี๊ด
“เขา ใคร”มันถามผมว่า เขา คือใคร แต่รู้สึกเสียงมึงแข็งไปไหมแค่กูเรียกชื่อมึงผิด
“เขาควายไง ไม่มีอะไร คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”ตอบแต่ไขว้นิ้วข้างหลัง ขืนพูดตามจริง มันได้ไปก้าวก่ายสติปัญญาผมอีก มันยังจ้องเขม็งเหมือนไม่เชื่อ ไม่เหมือนหรอก มันไม่เชื่อเลยดีกว่า มองประมาณว่า ไอ้เขาของมึงนี่ ผัวเก่าใช่ไหม ไม่ใช่ กูตอบทางสายตาอย่างหนักแน่น เชื่อกูเถอะ แม้แต่ผัวใหม่หรือผัวไหนๆกูก็ไม่เค๊ยยยยยยยอยากได้อยากมีเหมือนคนอื่นเขา จนมันน่าจะเข้าใจเลิกมอง อืม คุยกันทางนี้ก็ดีเหมือนกันไม่เมื่อยปากดี
“นั่งก่อน เดี๋ยวนายออกมา”เสียงห้วนพูดสั่งแกมเชื้อเชิญ ไม่รอให้ตอบรับเดินผ่านหลังม่านที่เป็นลูกปัดหายวับไป เฮียกระตุกมือให้ผมละสายตาจากตรงนั้นมามองตรงนี้ที่มีเฮียอยู่
“มือขวาของนาย”เฮียพูดลอยๆ แต่เจาะจงให้ผมฟังแน่นอน เพราะไม่มีใครแล้วนอกจากผมกับมัน
“สบายเลยเน๊าะมีสาขาด้วย”ผมพูดลอยๆบ้าง มันคิ้วขมวด
“สาขาอะไร”ว่าแล้วมันต้องถามกลับ
“มือขวาไง มีทั้งที่ตัวเองและคนอื่น และอย่าบอกนะว่า มือซ้าย รับหนักกว่าสาขานั้นอีก ครึครึ”ผมพูดกลั้วหัวเราะชี้ไปที่มันที่ผมคิดว่าเป็นมือซ้ายหรือเปล่า แต่คำตอบที่ได้รับ
“สติอ่อน”มันส่ายหน้าพร้อมพูด นั่นไงกูเลี่ยงแล้วยังเจอจนได้
“โห มึงด่ากูว่า ปัญญาอ่อนก็ได้ทำด่าอ้อมค้อม”ผมหันไปโวยใส่มันอย่างเคย ถึงจะสุภาพแต่กูแปลออกโว้ย
“หนู”มันพูดเนิบแต่เน้น ผมอ้าปากหวอ นึกได้ว่าเราตกลงอะไรกันไว้
“อะ อะไร กูไม่ผิด”ผมพูดตะกุกตะกัก มันเลิกคิ้วประมาณว่า มึงไม่ผิดตรงไหน พูดหยาบเต็มๆ
“หนู”ส่งสัญญาณเตือนอีกครั้ง
“กะ ก็ นะ หนูไม่ผิด เฮียพูดเองถ้าอยู่สองต่อสองในห้องพูดอะไรก็ได้ ใช่ ยังไงหนูก็ไม่ผิด” เออ กูไม่ผิดแล้วทำไมต้องพูดหนูกับมันด้วยวะ ในเมื่อไม่มีใครสักหน่อย ประโยคท้ายถ้าเป็นตอนเด็กผมจะพูดไปสะบัดโก๊ะไปด้วย น่ารักโคตร
“แล้วนี่ห้องเราหรือไง”เออ เฮียพูดถูก แต่กูไม่บอกหรอก แต่รู้สึกใจสั่นตรง ห้องของเรา มันก็พูดธรรมดาๆ แปลตรงๆ ก็ห้องที่มีผมกับมันเท่านั้น ถึงจะมีเสียวบ้างนิดๆ ไม่รู้เสียวอะไรยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งเสียว ถ้ามันอยู่ด้วยไม่ค่อยเสียวเท่าไหร่
“มะ ไม่เห็นเป็นไรเลย เขาก็นึกว่าผัวเมียทะเลาะกัน ปกติจะตาย”ผมยังไม่ยอมรับว่าผิดอยู่ดี ไอ้ที่พูดก็เพราะมึงนั่นแหละพากูเคลิ้มเลยลืมตัวตนที่แท้จริงของหนู มันไม่ว่ากลับแต่สีหน้าเหมือนจะยิ้ม
“ยิ้มเหมือนจะด่า อะไรอีกล่ะ พูดอะไรผิดอีก”ผมทำเสียงเซ็งใส่มันบ้าง มันไม่ตอบหัวเราะในลำคอแทน สรุปมึงหาเรื่องกูนี่หว่าทำเป็นว่า พอเอาจริงก็หงอ เก่ง เก่งเหลือเกิ๊นนน คิดว่าเก่งอยู่ในใจไม่มีใครเกินกู ถ้าเก่งข้างนอกกูคงตายไปนานแล้วล่ะ
“งั้นเฮียขอโทษแล้วกันนะที่ว่าหนู หึหึ”มันเอาเสียงทุ้มหล่อครอบงำผม เหมือนจะพูดประชด
“ดีแล้วเฮีย ลูกผู้ชายทำผิดก็ต้องรับผิด ก็ว่าอยู่หนูผิดตรงไหน”ผมย้อนมันกลับอย่างเริ่มคล่อง แสดงว่าเริ่มฟินแล้วกู
“ก็รับผิดชอบอยู่นี่ไง ทั้งที่ไม่คิดว่าจะต้องเอามาให้ลำบากด้วย”แค่เสียงกูก็เคลิ้มแล้ว เสือกทำหน้าหล่อป้อกูอีก มึงพูดอย่างกับกูดันทุรังหนีตามมึงมาอย่างนั้นแหละ ถ้ากูรู้ว่าอ้างมึงเป็นผัวแล้วเป็นแบบนี้ ตอนนั้นกูไม่นึกถึงมึงซะก็ดี แล้วมึงจับเรื่องมันไปฟิจเจอริ่งกันได้ยังไงวะ
“คนล่ะเรื่องแล้ว อย่าโยง”ผมดักมันแก้เก้อก่อนจะมองอย่างอื่น แล้วเมื่อไหร่นายจะออกมาสักทีวะ ฟิจเจอริ่งกับมือขวาสาขาใหญ่ตัวเองอยู่หรือไง ผมมองตรงม่านลูกปัดที่แกว่งไปมาตามลมที่พัดผ่านทางหน้าต่าง ก่อนจะเลิกมอง ยิ่งมองเหมือนโดนมันสะกดจิตเวียนหัวเลยกู แต่ถ้าหันไปอีกฝั่งก็เจอหน้าไอ้เฮียอีก มองพื้นก็เจอตีนตัวเองที่ตอนนี้เริ่มลอกคราบแล้วเนื่องจากถูกแดดเผารวมถึงรอยแผลเริ่มตกสะเก็ด ไม่เจ็บแสบเหมือนตอนแรก หรือว่ามันยังเจ็บ แต่ตีนผมเริ่มด้านเลยไม่รู้สึกวะ ลองบี้ๆๆๆดูสิ
“โอ้ย”เสียงร้องออกมาไม่ดังนัก ก็ยังร้องได้แต่ทำไมไม่เจ็บ อ้าว ตีนต่างสี ผมมองตีนไล่สายตาขึ้น ก็ตรงหน้ากูนี่หว่า ทำเหมือนกันอีกตาเริ่มเหล่ออกข้าง ออกข้าง จนเจอเจ้าของที่แท้จริง อุ้ย หนูบี้ตีนเฮีย
“เฮีย”ผมเรียกเจ้าของตีน ที่อาจจะยกกรรมสิทธ์ให้หน้าผมครอบครองตีนหนึ่งก็ได้
“โกรธเฮียเหรอ”โห พระเอกมาก มึงยังนึกว่าไอ้ที่กูบี้ตีนมึงเพราะโกรธ ผมมีคำตอบที่จะบอกอาจจะฟังไม่ขึ้นแต่เรื่องจริง
“เปล่า คือ กู เอ้ย หนูมองลูกปัดแกว่งไปแกว่งมาเลยถูกสะกดจิตจนตาลายน่ะ”อีกส่วนหนึ่งที่ทดสอบความด้านของตีนไม่ได้บอก แค่นี้ก็ให้มันเชื่อก่อนเถอะ
“อืม”พยักหน้าเข้าใจ เชื่อง่ายจังวะ ทุกทีกูเห็นมึงคิดแล้วคิดอีกกว่าจะทำอะไรแต่ล่ะอย่าง แค่เหตุผลส้นตีน มึงเชื่อ ก่อนจะได้สงสัยเรื่องส้นตีนกันต่อ คนที่ให้มาพบก็ออกมาพอดี ผมทำตัวเป็นเกียร์ออโต้ถอยจนชิดเฮียแบบไม่ต้องออกแรงมาก นายอยู่ในชุดเสื้อคอจีนแขนยาวสีขาว กางเกงเข้ารูปสีดำ มีรอยแผลเป็นเหนือคิ้วเล็กน้อย กลับดูไม่น่าเกลียด ตรงกันข้ามเสริมให้ใบหน้ามีเสน่ห์เป็นเท่าตัว ถ้าจะให้ผมเปรียบดูเหมือนมาเฟียจีน แต่หน้าพระเอกซีรีย์เกาหลีก็ว่าได้
“ขอโทษทีที่ช้า”นายเอ่ยปากพร้อมกับนั่งตรงข้าม มือสาขาย่อยยกน้ำชามาวางให้ หายไปตั้งนานไม่ได้ดื่มเลยเหรอ นี่ออกมาแป๊บๆ ยังไม่ได้พูดอะไรคอแห้งแล้ว อะไรที่ได้ยินแต่บรรยายเป็นตัวอักษร นั่นคือสิ่งที่ผมคิดในใจทั้งนั้น อย่าถือสาถ้าผมจะคิดเยอะไปหน่อย
“คุยอะไรกันอยู่เหรอ”นายจิบน้ำชาเสร็จก็ถาม จะให้ผมตอบนายว่า เรื่องส้นตีน เหรอครับ คงไม่รอดตีนของมือสาขาย่อยแน่ ไอ้เฮียยกยิ้มก่อนจะตอบ
“เรื่องทั่วไปครับ”ไอ้เฮียตอบเรียบๆ ผมที่ยังเป็นแค่ตัวประกอบยังไม่มีบทพูดได้แต่แสดงออกทางสีหน้าที่เรียบแต่ไม่ราบนิดๆ
“อืม เอาไหม”นายรับคำก่อนจะเลื่อนซิการ์ให้ มือสาขาย่อยทำหน้าที่ประชุมเพลิง ผมมองหน้าไอ้เฮียทันที
“ขอบคุณครับนาย”ไอ้เฮียพูดแต่ไม่หยิบ เลื่อนส่งคืนให้ ดีมากเฮียที่แปลรหัสหน้าหนูถูกว่า อย่านะมึงกูเหม็น เออ ตอนจูบกูมึงต้องสูบมาแน่เลยกูได้กลิ่นคล้ายเมนทอลจะว่ามึงอมฮอลล์เพราะอยากขี่มอเตอร์ไซด์คงไม่ใช่แน่ คราวหน้ากูต้องดมว่ามึงสูบอีกหรือเปล่าก่อนจะผายปอดกู ไม่ได้ นี่เป็นอีกข้อที่ต้องตกลงกัน สูบไม่ว่าขอให้ไปสูบไกล ๆ อย่าให้มีกลิ่นติดตัวมา แต่ก่อนผมเคยลองสูบแต่ครั้งเดียวไม่สูบอีกเลย เคยโดนล้อว่าไม่ใช่ลูกผู้ชายนี่หว่า ก่อนมันจะหงายหลังเพราะโดนตีน พูดมาได้ไม่ใช่ลูกผู้ชาย พ่อกูผู้ชายทั้งแท่งไม่งั้นจะแยงจนมีกูได้ยังไง แต่คิดได้รีบฉุดไอ้คนถูกตีนที่ยังมึนๆขึ้นมา บอกมันว่า เออ โทษที กูลืมไป อีกครึ่งหนึ่งกูลูกผู้หญิงเป็นเชื้อสายทางแม่ที่ช่วยผลักดัน มันก็เข้าใจและไม่ล้ออีก
“เรายังไม่ได้คุยกันเลย ชื่อหนูใช่ไหม”นายหันมาทางผม พร้อมทบทวนสมองตัวเองว่าจำชื่อผมได้
“ครับ”ผมช่วยการันตีให้ว่า นายจำถูกแล้วครับ อายุยังไม่น่าจะเป็นอัลไซเมอร์
“ฉันจะไม่ถามอะไรมากหรอกนะ ในเมื่อเฮียบอกว่า เมีย ฉันก็จะว่าตามนั้น”นายเน้นย้ำตรงตำแหน่งแต่งตั้งของผม มองด้วยสายตาคมกริบก่อนจะพ่นควันออกมา เป็นเรื่องสิครับ พ่นควันใส่หน้าผมขึ้นเลยครับ
“แค่กกกก แค่กกกก ฮัดเช้ยยยยยยยยยยยย”ผมสำลักควันจามออกเต็มๆ ดีว่าเฮียจับผมหันหน้าไปหาไม่งั้นเต็มหน้านายแน่ และผมก็จามติดๆกันอีก โอย เหนื่อยฉิบหาย ผมลืมบอกไปว่าผมแพ้บุหรี่หรือพวกฝุ่นละออง รวมถึงเกสรดอกไม้บางชนิด แต่ไม่รู้ชนิดไหนบ้างไม่เคยจดจำ รู้แต่จามเมื่อไหร่แพ้อันนั้น
“ขอโทษครับนาย พอดีเมียผมเป็นภูมิแพ้”เฮียพูดกับนายแต่ไม่ได้มอง หยิบทิชชู่เช็ดน้ำมูก น้ำตา ให้ผมที่เอะใจอยู่ว่า เฮียสามารถหรือคาดเดาได้ยังไง หนูยังไม่เคยบอกเลยว่าเป็นภูมิแพ้ เฮียสบตาบอกกลับว่า หนูจามเต็มหน้าเฮียขนาดนี้ จะให้บอกว่าแพ้น้ำกัดตีนหรือไงกัน
“เหรอ งั้นฉันต้องไม่สูบใช่ไหม”นายเลิกคิ้วเชิงถาม ถ้าพูดอย่างนี้นายก็สูบต่อไปเถอะ ใครจะกล้าขัด
“ครับ ผมขอแค่ช่วงที่เราอยู่ในนี้เท่านั้น”อ้าว ไอ้เฮียวอนตายแล้วไหมล่ะมึง นายนะโว้ยไม่ใช่ ไอ้เบียร์ ไอ้รัน
“ลืมอะไรไปหรือเปล่าถึงได้กล้าสั่ง”พี่เนิบเอ่ยเสียงเย็น ผมเห็นเขาจ้องตาแถบถลนแล้วตอนผมหลุดจามออกมา
“ไม่ลืม เพราะเป็นนายถึงกล้าขอไม่ใช่กล้าสั่ง แต่ถ้านายไม่ให้ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร”มันตอบไอ้เนิบเรียบๆแต่หางเสียงอ่อนลงเล็กน้อยตอนท้ายที่หันไปพูดกับนาย มันชักสีหน้าจะอ้าปาก แต่นายตบหลังมือเป็นการบอกว่า อย่า
“อุดจมูกไว้”มันเอาทิชชู่ยัดรูจมูกผมสองข้าง ให้ผมหายใจทางเหงือกแทน ดีที่ผมไม่มีเกล็ด คงไม่ตายหรอกมั้งถ้าคุยแค่แป๊บเดียว แต่ถ้ากูตายตอนนี้คงไม่ใครสงสัยหรอก เผลอๆแม่งเอาน้ำมะพร้าวราดหน้าพร้อมมัดตราสังข์กูเลยก็ได้ เพราะจมูกกูถูกอุดไว้แล้ว
“โอเค”นายพูดสองคำ ก่อนจะดับซิการ์ แผนสูงว่ะไอ้เฮีย ทำให้กูดูทุเรศจนนายมึงอดสังเวชกูไม่ได้
“ขอบคุณครับ”ผมยกมือไหว้ คิดว่าควรพูดบ้างไม่ใช่ให้มันออกตัวคนเดียว อย่างน้อยความนอบน้อมก็คงจะช่วยผมได้บ้าง พ่อบอกเสมอทำตัวสูงได้แต่อย่าเป็นเหมือนตึกที่สูงแต่แข็ง เปรียบเหมือนคนหัวสูง ทะนงตัว กระด้าง ถึงเวลาแตกร้าวก็ถูกทุบทิ้งแถมสร้างความเดือดร้อนให้สิ่งรอบข้าง เพราะฉะนั้นเราต้องทำตัวเป็นน้ำตกที่ไหลจากที่สูง เย็น พลิ้วไหว แต่เข้มแข็งอยู่ในตัว และถึงแตกกระเซ็นกระเด็นใส่จนเปียกก็พาให้สดชื่น ผมในวัยประถมสามมองหน้าไอดอลในใจที่ยืนยิ้มหลังพูดเสร็จเหมือนเป็นปราชญ์ระดับโลก บอกตามตรงผมไม่เข้าใจสักนิด จับใจความได้แค่ แข็ง แตก เปียก แต่สดชื่น ซึ่งผมก็สามารถนำมาปฏิบัติได้ ขอบคุณครับพ่อ
“อืม สอนมาดี”นายยกยิ้มพูดชม ว่าแต่ไปรู้จักพ่อแม่ผมตอนไหนถึงรู้ว่าสอนมาดี แต่คงไม่ใช่แล้วล่ะ หันไปหาไอ้เฮียที่มันเคยสอนผมที่ไหนล่ะไอ้เรื่อง แข็ง แตก เปียก และ สดชื่น ถือโอกาสยิ้มรับเลยนะมึง
“ได้บอกกฎแล้วใช่ไหม”นายพูดเข้าเรื่อง ผมเริ่มใจเต้นอีกแล้ว ไม่รู้มันโผล่มาชูป้ายไฟบอกหรือไง คนข้างตัวถึงเอื้อมมือมากุมมือผมเอาไว้ทันที
“ครับ”มันตอบแบบรวบรัดไม่ต้องสาธยายมาก มือยังบีบกระชับเป็นการปลอบ
“แล้วจะไหวเหรอ แค่ควันยังสำลัก ถ้าโดนมากกว่าควันไม่กระอักออกมาเลยเหรอ”ถ้าประโยคที่พูดออกมาไม่ใช่สถานที่แห่งนี้ ผมคิดว่าคนพูดคงจะเป็นห่วงสุขภาพของผม แต่ไม่ใช่เหมือนจะประเมินและสบประมาทฝีมือผมมากกว่าซึ่งเขาก็พูดถูกแล้วผมไม่ใช่คนมีฝีมือเก่งกาจอะไรแค่รู้จักเอาตัวรอดได้บ้าง ไอ้เนิบเหยียดยิ้มกว้างขึ้นอีกนิดแต่หน้ามันก็ยมทูตตามเดิม ไม่ได้ดูเป็นเทวดาใจดีเลยสักนิด
“ไม่กระอักหรอกครับ ถ้าไม่มากเกินไป”เป็นคำตอบที่ฟังเหมือนจะดูดี ยังไงกูก็ต้องกระอักแต่จะมากน้อยขึ้นอยู่กับปริมาณแรงดันของมือและตีนที่กระหน่ำลงมาบนตัวผมสินะ แค่คิดกูก็อยากกระอักล่วงหน้าออกมาแล้ว
“กฎก็ต้องเป็นกฎ ไม่มียกเว้น”นายย้ำพร้อมเอนหลังยกขาไขว่ห้างมือพาดยาวตามพนักพิง
“ผมทราบครับ กฎต้องเป็นกฎ”ไอ้เฮียสบตารับคำนาย
“ฉันเลือกไว้ให้แล้ว เมียเฮียน่าจะถูกใจ”นายพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนผู้บริหารจะมอบสร้อยทองให้กูที่เป็นพนักงานดีเด่น ถามผมมั่งก็ได้ครับว่าถูกใจหรือเปล่า จับคู่ต่อสู้นะครับไม่ใช่เลือกคู่ไปสู้บนเตียง ถ้าคู่ผม สวย ขาว เอ็กซ์ อึ๋ม เหมือนนางแบบแม็กซิมที่มักจะปอดบวมบ่อยๆ โอเค ถูกใจหนู แต่ถ้าถึก ดำ ล่ำบึก เหมือนเป็นญาติกับควาย กูก็ขอบายครับ แต่เก้าสิบห้าเปอร์เซ็นความคิดของชายไทยอย่างผมน่าจะเจออย่างหลังมากกว่า คิดอีกแล้วกูรู้ว่าคิดแม่นก็ยังคิด เชื่อเถอะถ้ากูคิดเจออย่างแรกกูไม่ได้หรอก ไม่มี๊ ไม่มีทางสมหวัง
“พอจะบอกได้ไหมครับ ว่าใคร”ไอ้เฮียถามกลับ อืม กูก็อยากรู้ว่าใคร ถึงบอกแล้วกูจะไม่รู้จักว่ามันเป็นใคร หน้าตายังไง แต่ด้วยสัญชาตญาณความอยากรู้ของกูมันตื่นตัวตลอดก็อยากรู้อยู่ดี
“เอาไววันจริงดีกว่า รับรองเซอร์ไพรส์”ถ้าเป็นวันเกิดหรือวันดีอื่นๆ กูคงลุ้นว่าจะได้อะไรว้า แต่เรื่องจริงที่เผชิญคือกูกำลังจะได้ผู้ชายที่อาจจะนำความตายมาให้ แต่ไม่ว่ามันจะเอาอะไรมาให้ กูไม่เอา โว้ยยยยยยยยยยยยย
“ยังไงก็ดูแลกันให้ดีล่ะ อย่าให้งานเสีย เข้าใจไหมว่าต้องทำยังไง ถ้าเกิดอะไรขึ้น เฮีย”คงเป็นประโยคส่งท้ายแล้วล่ะ นายมองหน้าไอ้เฮียที่พยักหน้ารับ
“ผมรับผิดชอบเอง”ไอ้เฮียยืนยัน
“คิดดีแล้วเหรอเฮีย ตัดตอนนี้ยังทันนะ แบกไว้ให้หนักเปล่า”ผมไม่คิดว่าที่นายพูดจะหมายถึงหนังเรื่อง ชัตเตอร์ จูออน รวมไปถึงผีปอบ ที่นิยมเอาผีขี่คอขี่หลังแน่ น่าจะหมายถึงผมเต็มๆ ผมนึกไม่ถึงเลยว่าไอ้เฮียจะเล่าให้นายฟังว่ามันแบกผมตอนอยู่ในป่า และกูหวังว่า เรื่องกอด จูบ ลูบคลำ มึงคงไม่ได้รายงานเขาเพิ่มเติมใช่ไหม บางครั้งเรื่องส่วนตัวมึงเก็บไว้มั่งก็ได้นะ
“ไม่หนักหรอกครับ ผมเต็มใจที่จะแบกเอาไว้จนถึงที่สุด”มึงไปรับรางวัลกับรัฐบาลหรือองค์การนาซ่าเลยดีกว่า สีหน้าน้ำเสียงเหมือนฮีโร่ต้องเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อไปกู้โลกให้รอด แค่แบกกูพูดให้ดูซะยิ่งใหญ่
“ทำไม”นายชักเยอะแล้ว ถามอยู่ได้ จะอยากรู้อะไรนักหนา
“เขาเป็นเมียผม”เป็นไง อึ้งเลยดิ บอกแล้วอย่าถามมันที่กำลังฟินว่าเป็นผัวผมอยู่ และก็ไม่มีคำพูดอะไรออกจากปากนายอีก รวมถึงพี่ยมทูตที่ยืนจ้องอย่างเดียว
“ผมรับทราบทุกอย่าง ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัว”ไอ้เฮียพูดพร้อมกับฉุดผมลุกขึ้น
“เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่ได้คุยอะไรกับเมียเฮียเลย นั่งก่อน”นายท้วงเอาไว้อีก คุยกับผมเหรอ เออ เพิ่งนึกได้ว่าตั้งแต่เข้ามาผมคุยกับไอ้เฮียตลอดส่วนนายก็คุยแต่กับไอ้เฮีย ผมคุยกับนายแค่ ‘ครับ ขอบคุณครับ’ หลังจากนั้นก็นั่งฟังและคิดในใจอย่างเดียว เพราะผมเห็นว่าผู้ใหญ่คุยกันเด็กไม่ควรเอาคานเข้าไปสอด เอาล่ะสิคุยอะไรล่ะ ถ้าประวัติไอ้เฮียผมคิดว่าท่องจำได้แล้ว ถ้าเกิดเขาถามเรื่องอื่นล่ะ ไอ้เฮียหันมาสบตากับผมพยักหน้าเป็นเชิงให้นั่งลง
“ฉันจะไม่ถามหรอกนะว่า เฮียมีชื่อสกุลจริงว่าอะไร เป็นคนที่ไหน อายุเท่าไหร่ มีครอบครัวหรือยัง มันเบสิคเกินไป”นายเอามือกอดอกเอ่ยคำถามที่ไม่ได้ถาม แต่ไอ้เฮียแม่งบังคับกูท่องตลอดที่มีเวลาว่าง ยิ่งกว่าแอดมินมหาลัยอีก เอาวะยังเหลือ ชอบอะไร เกลียดอะไร ที่มันบอกคร่าวๆ แต่ในเสี้ยวความคิด นายแม่งต้องไม่ถามอะไรที่มันสติอ่อนแน่
“นอนด้วยกันใช่ไหม”กูคิดผิดที่บอกว่านายไม่สติอ่อน ไม่นอนกับมันกูจะนอนกับใครล่ะ
“ครับ”คำตอบในโลกความเป็นจริง
“ฉันหมายถึงนอนอย่างผัวเมียนะ ไม่ใช่นอนเฉยๆ”นายยกยิ้ม อ๋อ ไม่พูดล่ะว่าได้กันแล้ว เฮ้ย แค่เรื่องแบกผมก็ว่าพอแล้วนะ อยากรู้ถึงภายในเลยเหรอ แล้วกูจะกังวลทำไมวะ มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย แค่ตอบว่า
“ครับ”ก็จบแล้ว
“งั้นก็ต้องรู้สิว่า เฮียมีรอยสักตรงไหน รูปอะไร”นายเอียงคอแต่ไม่ดูแอ๊บ
“ตรงกลางหลัง รูปหงส์”ไม่เสียแรงที่กูแอบดูมึงตอนอยู่บ้าน ไอ้เฮียเหล่มองนิดๆ เรื่องสักมันไม่ได้บอก แต่ที่มันไม่แปลกใจคงจำได้ที่ผมแอบดูมัน
“แล้วแผลเป็นล่ะ มีไหม”อยากรู้อยากเห็นอีก ถามจริง นายเคยได้มันเป็นผัวด้วยหรือเปล่า ถามเหมือนถ้าตอบผิดกูจะเอาคืน มึงไม่คู่ควร
“มีครับ”ผมตอบอย่างมั่นใจ ไอ้เฮียมองหน้าเลย เพราะเรื่องนี้มันไม่ได้บอก นายเลิกคิ้ว
“ตรงอกข้างซ้าย เป็นรอยกรีดยาว”ผมเห็นตอนมันถอดเสื้อในห้องนอน สันนิษฐานว่าไม่ได้ผ่าไส้ติ่งแน่นอน อาจจะเป็นโรคหัวใจ
“อืม ละเอียดดี”นายชม ผมก้มหัวเชิงรับ หวังว่านายคงไม่ถามถึงไฝ ขี้แมงวัน ยันขี้กลากหรอกนะ เกิดมันมีจริงแต่หลบตามซอกตูดผมคงไม่สามารถแหวกไปดูให้รู้ได้ และไม่คิดว่าจะแหวกด้วยเพราะผมไม่ได้คิดลึกขนาดนั้น แค่สมมุติให้ฟังเฉยๆ จากนั้นก็เงียบไม่มีการถามอีก แต่ลางเบญจเพสผมบอกเหตุว่า ยังไม่จบ เขาจะถามมึงอีกจนกว่ามึงจะจนมุมอับ อาจถึงขั้นอับชื้นจนลื่นไถลตายอยู่กับที่ก็ได้
ต่อ
-
“ขอถามอีกข้อ”ว่าแล้ว
“ข้อสุดท้าย”ขอให้สุดจริงๆ อย่าขมิบไว้ถามอีก
“คะ ครับ”ผมยอมรับออกไป เพราะนายจ้องเขม็ง ไอ้เฮียบีบมือผมที่นั่งลุ้นคำถามสุดท้าย เพื่อจะรับรถยนต์ถ้าตอบถูก ตอบผิดแม้แต่รถเข็นศพก็คงจะไม่มีให้ ฝังอย่างเดียว
“เฮียติดคุกคดีอะไร”ไม่ยาวไม่สั้นแต่กูตัน
“กูว่าแล้ว”ผมร้องออกมาอย่างลืมตัว ดีไม่ทุบโต๊ะไปด้วย ทำเอาหกสายตา รวมถึงสิบในกรอบหันมามองผมเป็นจุดเดียว
“ไม่มีมารยาท”พี่ยมด่าผมแถมเงื้อมือแต่ชะงักเมื่อสบสายตาไอ้เฮียที่จ้องตอบ จนลดมือลง ส่วนนายมองนิ่งๆรอคำตอบ
“ขะ ขอโทษ ผมตกใจไปหน่อย”ผมพูดจะยกมือไหว้แต่ไอ้เฮียขืนเอาไว้
“ถึงกับตกใจที่คำถามง่ายไปเหรอ ยังไงก็ตอบได้อยู่แล้ว ใช่ไหม”นายยกยิ้มพูดอย่างใจดีไม่ถือสา แต่กูถือ ถือมากด้วยเสือกถามเรื่องที่กูไม่รู้ ผมพยายามตั้งสติว่าจะตอบยังไงดี ทบทวนคดีที่สมควรจะติดคุก ก่อนจะมองหน้าไอ้เฮีย หน้าอย่างมึงติดคดีอะไรดีวะ เอาของมีคมไปจิ้มลูกโป่งแตก แต่บังเอิญเป็นมีดปลายแหลมจิ้มโป่งจนทะลุปอดคนขายที่หยิบสีไม่ถูกใจลูกมึง สูบบุหรี่บนรถมอเตอร์ไซด์แล้วทิ้ง ไม่ผิด แต่ที่ผิดคือมันเสือกทิ้งใส่รถดูดส้วมจนระเบิดสารพิษส่งกลิ่นกระจายจนตายห่า หรืออีกคดี มันข่มขืนกระทำชำเราชายสูงวัยเสร็จแต่มันไม่เสร็จอารมณ์ค้างเลยกระหน่ำแทงด้วยของกลางจนหัวใจวายตาย แม่ง กูเอาไงดีวะ แต่ที่คิดจริงจังในหัวคือ ฆ่าคนกับค้ายาเสพติดคดียอดฮิต แต่ถ้าเลือกผิดล่ะจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เป็นเมียยังไงไม่รู้ผัวติดคดีอะไร แต่กูเป็นไม่นานเองนะ
“ว่าไงล่ะ คิดนานจัง”เสียงทุ้มแต่ฟังไม่อบอุ่นถามย้ำเมื่อเห็นผมจมปลักอยู่ในหนองน้ำนานเกินไป
“นาย”เสียงไอ้เฮียเอ่ยแต่ยังไม่สุด
“เฮีย”นายชิงล้างซะก่อน ทำให้มันต้องขมิบปากตามเดิม ผมรวบรวมสติระดมความคิดที่ฉลาดทั้งหมดในตัว รวมถึงดึงจิตวิญญาณของนางเอกละครหลังข่าว ไปจนถึงหนังทำเงินหลายร้อยล้าน ตัดสินใจเลือกคำตอบที่ดีที่สุดพูดออกไป
“ผมไม่รู้ครับ”แล้วกูจะรวบรวมเพื่ออะไร ยังครับ แค่อารัมภบท
“หมายความว่ายังไง ไม่รู้”นายที่ยังต้องการอยากรู้เรื่องส่วนตัวผัวเมียถามย้ำ ไอ้เฮียมองหน้าผมอย่างรอคำตอบเช่นกัน
“ที่ผมไม่รู้ เพราะผมไม่เคยถาม ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นใคร ในเมื่อตัดสินใจเลือกจะอยู่กับเขาผมต้องทิ้งอดีตเพื่ออยู่กับปัจจุบันที่ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง แต่แค่มีเขาอยู่ด้วยก็พอ และถ้าเขาจะบอกผมก็รับฟัง ถึงความจริงในคำตอบอาจจะโหดร้าย ผมก็ต้องยอมรับให้ได้เพราะผมรักเขา”ผมไม่รู้ว่าขุดเอาบทละครบทหนังกี่เรื่องกี่ยุคมาพูดและทุ่มความรู้สึกของคนที่รักใครสักคนโดยไม่สนว่าเขาจะเป็นอะไรมาก่อนใส่ลงไป ไม่รู้ว่าทำได้ดีแค่ไหน แต่ทำห้องเงียบกริบแม้แต่ลมหายใจก็ยังไม่มี มีแต่สัมผัสมือบีบกระชับจนผมหันไปมองสบตาเจ้าของที่กำลังทำหน้าเหมือนฟินกับคำพูดผมสุดๆ ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงส่งยิ้มให้ ถ้าไม่มีสิ่งมีชีวิตอีกสองคน ผมคงพูดออกไปว่า กูเริ่มฟินแล้วใช่ไหม
“น้ำเน่า”ใครวะทำอารมณ์ฟินกูหด คงไม่ใช่เสียงเซ็งจากกรอบรูป
“แต่ก็เป็นคำตอบที่เอาตัวรอดได้ดี ไม่ใช่สิ เป็นคำตอบที่ดี”อ้อ รู้แล้วใครไม่ฟิน
“ไปได้แล้วใช่ไหมครับ”ไอ้เฮียเอ่ยขอตัวอีกครั้ง
“ไปสิ”นายยักไหล่ มันก้มหัวนิดๆเป็นการลา ผมทำด้วย
“เฮีย นายไม่พูด คนฝ่ายเราไม่พูด ใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้นะ ระวังหน่อย นายไม่อยากเสียเฮียไปด้วยเหตุไร้สาระ”เสียงของนายที่พูดลอยๆตามมากระทบโสตประสาทหู ทำเอาหยุดกึกรับฟัง
“ผมทราบครับ”มันตอบรับเหมือนในตอนแรก
“แต่กฎก็ต้องเป็นกฎ ไม่มียกเว้น ถ้าคนของเฮียทำเรื่องขึ้นมา”นายยังพูดเหมือนให้มันตัดสินใจเกี่ยวกับผมอีกครั้ง ผมคิดว่าเขาไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลูกน้องและก็ตัวผม ไม่งั้นเขาจะเป็นนายได้ยังไง เขาไม่มีทางให้ใครมาตบตาเขาได้ ผมยอมรับว่าผมกลัวแต่ไม่เท่ากลับห่วงพ่อ ผมกลัวเขาส่งคนไปฆ่าพ่อ ถ้าเป็นจริงเขาทำได้แน่
“ถ้าวันนั้นมาถึงเขากับผมจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว นายวางใจได้”มันหันไปยืนยันกับนายอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ไม่ใช่การแสดงแล้ว มันพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงแบบนี้กับผมทุกครั้ง ก่อนจะฉุดมือผมเดินออกไป ถ้ายังอยู่เราคงได้ยินสิ่งที่เขาพูดในห้อง แต่ผมจะถอดจิตไปฟังให้ เราไปฟังพร้อมกัน แต่ย้ำว่าผมไม่รู้นะ อันนี้ให้พวกคุณได้รู้ว่าเขาคุยอะไรกัน
“นายจะปล่อยจริงๆเหรอ ผมไม่เห็นด้วยเราควรกำจัดเสียแต่ตอนนี้ หรือว่านายเสียดายไอ้เฮีย”เสียงไอ้ขี้ทูตเอ่ยคัดค้าน
“แกหรือฉันที่เป็นนาย”นายย้อนถามลูกน้องคนสนิทสาขามือขวา
“ขอโทษครับนาย ผมแค่ไม่ไว้ใจไอ้เด็กนั่น เกรงว่ามันจะนำหายนะมาให้เรา”มึงพูดเหมือนกูเป็นพิบัติภัยนำอุกกาบาตมาฟาดโลกแล้วมวลมนุษย์จะตายห่ากัน
“ฉันไม่ค่อยชอบดูละคร แต่เรื่องนี้กลับทำให้อยากติดตามตั้งแต่ต้นจนถึงจุดจบ หึหึ ถึงเฮียจะอยู่กับฉันไม่นานแต่ฉันเชื่อว่าเขาพูดคำไหนคำนั้น”นายยกยิ้มกับคำพูดที่มั่นใจในตัวบุคคลที่เอ่ยถึง
“หลังจบเรื่องนี้ เตรียมงานให้เฮียด้วย”นายสั่ง
“ครับนาย”ลูกน้องก็ต้องทำตาม
.
.
.
.
หลังออกจากห้องส่งเกมทายใจนรกแตก เราก็เดินจับมือกันเหมือนตอนเข้าไป ไอ้เฮียเดินพาผมไปตามทางที่ไม่ใช่ตอนเข้ามา พาเดินผ่านห้องโถง และอีกหลายห้องที่ถูกปิดไม่มีป้ายบอกว่าห้องอะไรบ้าง
“ไปไหน”ผมอดจะถามไม่ได้
“พักผ่อน”มันก็คงจะอดตอบผมไม่ได้
“ไม่กลับห้องล่ะ”ผมถามกลับอีก
“อยากเหรอ”ย้อนถามเรียบๆ
“อยากเหี้ยอะไรล่ะ กูแค่ถามว่าไม่กลับไปพักที่ห้องเหรอ”ผมพูดใส่มัน ที่ทำหน้าแบบ เอาอีกแล้ว ผมรีบชิงพูดต่อทันที
“มันมีใครที่ไหนเล่า มึงไม่ต้องฟินตลอดก็ได้ กูอึดอัดจะตายห่าอยู่แล้ว ขอสักนิด”ผมฝืนตัวไม่เดินพูดระบายเชิงขออนุญาต
“อึดอัดมากเลยเหรอ”ทำไมมึงต้องทำเสียงเหมือนน้อยใจกูด้วยวะ อึ้งสิกูเจอตัดพ้อเข้าไป เหรอ คิดไปเองมั้ง
“มันก็ไม่ขนาดนั้น หนูรู้แล้วว่ามึงอยากให้ชิน แต่เฮียก็ต้องเห็นใจกูบ้าง หนูผู้ชายนะโว้ย อยู่ๆจะให้เปลี่ยนมาพูดหวานกับมึงที่เป็นผู้ชายเหมือนหนูก็ยังไงอยู่ ผู้หญิงก็ไปอย่าง เอาเป็นว่ากูจะพยายามนะเฮีย”ผมอธิบายให้มันฟังตบท้ายด้วยรับปากก่อนจะโดนมันตบเข้าให้
“เฮียจะเชื่อว่ามึงพยายาม”มันดึงมือให้เดินต่อ ก่อนจะทบทวนรูปประโยคตั้งแต่ต้นจนจบ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมหัวเราะออกมาเมื่อรู้ว่าผมกับมันพูดอะไรกันถึงมันจะพูดสั้นแต่ก็รวมความขำเอาไว้ได้ มันแค่ยกยิ้มเฉยๆ จนเราเดินมาถึงอีกฟากของตัวตึก เห็นกลุ่มคนประมาณสิบกว่าคน มีทั้งฝ่ายไอ้เฮียและอีกฝ่าย ส่งเสียงเฮฮา
“ไอ้เบียร์ ไอ้รัน”ผมเรียกไอ้สองคนอย่างดีใจเหมือนได้เจอเพื่อน มันเดินยิ้มเข้ามาหาผมตบหัวตบไหล่
“เป็นไงวะ ไปเจอนาย”ไอ้เบียร์ถามทันที มันอยู่ในชุดเสื้อกล้าม กางเกงยีนส์ รองเท้าบุชหุ้มข้อแบบผู้ชาย ดูหล่อเกาหลีๆ
“เยี่ยวไม่แตกนี่หว่า โอ้ย”ไอ้รันพูดพร้อมคลำเป้าไปด้วย ก่อนจะร้องเมื่อโดนผมเตะขา มันแต่งตัวเหมือนไอ้เบียร์แต่ใส่เสื้อยืดพอดีตัว แม่งเหมือนบอยแบรนด์ฉิบหาย พอเห็นมันแต่งตัวแบบนี้ก็ดูแปลกตาไปอีกแบบ ขนาดไอ้เฮียผมยังดูว่ามันแปลกไปเลย เสื้อคอโปโล กางเกงยีนส์สีเข้ม ทำให้มันดูหล่อเหมือนพระเอกละครหลังข่าวที่เคยเป็นโจรแล้วมาบวช ผมบอกแค่นี้น่าจะรู้นะ บอกมากเดี๋ยวโดนแฟนคลับเขาว่าเอา ส่วนผมไม่ต้องบอกครับ ดูดียังไงก็อย่างนั้น
“พวกมึงไปไหนมา อุ้ย โทษที ไม่ต้องตอบหรอก กูแค่ถามเพราะความเคยชินน่ะ”ผมถามอย่างลืมตัวก่อนจะนึกได้รีบปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร กูไม่บอกหรอก ครึครึ”ไอ้รันทำหน้าแบบไม่เป็นไรเหมือนที่พูด แต่น้ำเสียงขบขัน กอดไหล่ผมที่ตอนนี้อยู่ในการครอบครองของไอ้รันแล้ว มีความพยายามมากมึงกอดไหล่กู
“แล้วนายว่าไงวะ”ไอ้เบียร์หันไปพูดกับไอ้เฮีย
“ไม่ว่าไง ก็คุยเรื่องกฎ นายเลือกคนให้แล้วแต่ไม่บอกว่าใคร”ไอ้เฮียตอบแบบกระชับก่อนจะดึงผมกลับไปครอบครองตามเดิม ไอ้รันทำเสียงจิ๊จ๊ะ มึงอย่าว่ามันเลย มันต้องฟินต่อตอนนี้ใกล้กลุ่มคนแล้ว กูก็ต้องแปรสภาพตัวเองตามด้วย
“ต้องไม่ใช่คนที่เรารู้จักแน่ เพราะไอ้พวกนั้นไม่เห็นจะพูดอะไร”ไอ้เบียร์ออกความเห็น
“มึงคิดว่าพวกมันจะกล้าพูดเหรอ ถ้านายสั่ง”ไอ้เฮียย้อนถามได้น่าคิดกว่าไอ้เบียร์
“ก็ใช่ แต่ด้วยสันดานมันต้องหลุดบ้างล่ะ”ไอ้เบียร์ยอมรับแต่ก็โต๊สความคิดหน่อยๆ
“ที่แน่เป็นคน มึงเชื่อเถอะนายไม่เอาหมามากัดกับมึงหรอก สบายใจได้”ไอ้รันที่ความคิดห่วยขั้นเหี้ยมาก
“ไอ้สัด ต่อให้เป็นเหี้ยกูก็ไม่สบายใจอยู่ดีเกิดมันเอาหางฟาดกูปากแตกล่ะ”ผมอดไม่ได้จะด่ามัน นี่เป็นอีกอย่างที่ผมชินและฟินโดยไม่ต้องมีใครบอก พวกมันสองตัวหัวเราะชอบใจ ก่อนจะเดินเข้าไปตรงกลุ่มคน อื๊อหือ นี่ถ้าไม่บอกว่าซ่องโจรกูนึกว่าสโมสรหรือโรงเรียนประจำชายล้วนซะอีก มีฟิตเนสเพื่อเพราะกายให้แข็งแรงเวลาออกปล้นจะได้สู้และหนีทัน มีที่ยิงปืนเพื่อซ้อมความแม่นเวลาสู้กับตำรวจหรือกลุ่มเดียวกัน มีสระว่ายน้ำเผื่อไปปล้นในเรือแล้วเกิดล่ม มีห้องครัวเพื่อประกอบอาหารเผื่อเลิกเป็นโจรไปเป็นเชฟกะทะเหล็กแทน หรือมันเอาไว้ฝึกชำแหละแยกชิ้นส่วนศพวะ เฮ้ย อะไรขาวๆ แวบๆ หมอ กูตาไม่ฝาด กูเห็นหมอถือเข็มฉีดยา จ้องจะแทงนั้น จ้องจะแทงตรงนี้ กูต๊กใจตื่น เรื่องจริงนี่หว่า มีสถานพยาบาลด้วย อย่าบอกนะว่ามึงเรียนสูงจนจบแพทย์เพื่อมาประกอบอาชีพรักษาเฉพาะทาง(โจร) แล้วกระทรวงไหนออกใบประกอบโรคศิลป์ให้มึงวะ แล้วตอนเช้าต้องเข้าแถวเคารพธงชาติหรือเปล่าวะ
“เป็นอะไรวะ”ไอ้รันถามผมที่ยืนทื่อ
“ไม่เคยเห็นเหรอวะ”ไอ้เบียร์ประกบอีกข้าง
“อืม กูไม่เคยเห็นที่นี่ที่ไหนมาก่อน นอกจากที่นี่”ผมตอบพวกมันตาก็มองไม่เลิก ก่อนจะพบสิ่งผิดปกติ คือความเงียบหันมามองมันสองตัวที่ทำหน้าเป็น งอ งู สองตัว มาเจอกัน กูพูดอะไรผิดวะ ยกเว้นไอ้เฮียที่คงจะชินแล้วมันเลยไม่สนใจ หันไปคุยกับใครไม่รู้ที่เข้ามาทัก
“กูเชื่อ”ไอ้รันยอมรับ
“กูด้วย”ไอ้เบียร์คล้อยตาม ดีแล้วเพราะกูก็ขี้เกียจอธิบายเรื่องที่นี่ที่นั่นที่ไหน
“หนูอยู่กับไอ้สองคนนี้ก่อนนะ เดี๋ยวเฮียมา”ไอ้เฮียหันมาบอกผมด้วยสำเนียงเรียกสถานะสองมาตรฐาน แล้วมันก็เดินไปไม่รอให้ผมอนุญาตปล่อยให้ งอ งู สองตัวทำหน้างง หันมาหาผม มึงไม่เอาขี้ติดไปด้วยวะ ทิ้งให้กูอีก
“หนู”ไอ้รัน
“เฮีย”ไอ้เบียร์
“อืม”กูเอง มันพยักหน้าพาไปนั่งตรงที่ไม่มีคน นั่งประกบติด
.
.
.
.
“เรื่องก็มีแค่นี้แหละ”ผมเล่าให้มันฟังไม่ถึง สองนาที
“อ๋อ”มันสองคนก็เข้าใจทันที ไม่สงสัยอะไร ใช่สิผมไม่ได้เล่าว่ามันจูบผมตอนที่มีคนมาแอบซุ่ม ไม่งั้นมันคงล้อผมแน่ โชคดีที่ผมไม่เหมือนไอ้เฮียที่รายงานแม่งซะหมด ต้องอบรมกันหน่อย
“ก็ดีแล้วล่ะ ซ้อมไว้เผื่อได้ใช้จริง ครึครึ”ไอ้รันตบไหล่พูดขำ
“สัด กูนึกว่าจะดี”ผมผลักหัวมันบ้าง
“แต่มึงก็ควรทำให้ชินเร็วๆก็ดีนะ ระหว่างที่อยู่นี่ มันไม่ใช่แค่การพูดอย่างเดียว รวมถึงการแสดงออกด้วย มีคนจับตามองอยู่โดยเฉพาะพวกไอ้เข้ม”ไอ้เบียร์พูดจริงจังก่อนจะมองไปทางกลุ่มคนที่พูดถึง ไอ้เข้มกับลูกน้องยืนมองมาทางนี้ แสยะยิ้ม แต่มันไม่เดินเข้ามาไม่ใช่ว่ากลัว ผมว่ามันคงรอจังหวะมากกว่า ก่อนพวกมันจะเดินออกจากห้องนี้ไป
“เฮ้ย พวกมึงมานี่เร็ว”เสียงเรียกพร้อมกวักมือ จำไม่ผิดน่าจะชื่อปาน
“อะไรของมึง”ไอ้รันตะโกนถาม มันก็กวักมือยิกๆ จนมันสองคนต้องลุกและลากผมไปด้วย
“ไอ้โจ๊กเป็นเจ้าโว้ย”บอกสาเหตุที่เรียกมา
“แล้วทำไม เรียกกูมาถวายบังคมมันหรือไง ไอ้ปาน”ไอ้เบียร์ถามกวนตีน เรียกเสียงฮาทั้งวง
“เดี๋ยวกูถวายส้นตีนมึงก่อน กูเรียกให้มาแดกตังค์มันโว้ย”ใช่จริงด้วย ก่อนคนชื่อโจ๊กจะนั่งบัลลังค์เป็นเจ้าไฮโลให้กลุ่มโลโซเล่น ผ่านไปหลายตาอยู่ผลัดกันกิน จนถึงรอบนี้
“ไอ้หนู แทงอะไรดี”ไอ้รันหันมาถามผม สิบตามันแทงถูกสองตา ไอ้เบียร์ก็พอกัน สรุปไอ้ปานหน้าม้าเรียกไอ้พวกนี้มาโดนฟัน ผมรู้แต่ไม่ค่อยเล่น แทงถูกมั่งไม่ถูกมั่ง ไม่เหมือนคุณนกหูนี่เป็นญาติสนิทกับถ้วยเขย่าเลย
“สาม สี่ เอี่ยว แล้วกัน”ผมบอกมัน ตาก็มองว่าไอ้เฮียไปไหนนานจังวะ
“จริงดิ”มันพูดอย่างไม่แน่ใจ แล้วเสือกมาถามกูทำไมวะ
“เออ เชื่อกู สามสี่เอี่ยว เจี๊ยวทั้งวง”ผม มันพยักหน้าแล้วก็แทง สักพักเสียงเฮลั่น มันออกจริงๆครับ ไอ้คนที่แทงตามก็เฮ เจ้าจิ๊ปากเลยเพราะเงินเยอะอยู่
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้สัดเจ้า จ่ายกูเลย”ไอ้รันหัวเราะชอบใจตบไหล่แบมือขอเงินเจ้า มันทุ่มหมดหน้าตักเลยครับ
“จริงของมึงว่ะ แม่งเจี๊ยวทั้งวงเลย”ไอ้เบียร์เห็นด้วย หยิบเงินมานับ
“ก็จริงสิ กูจะหลอกทำไมล่ะ มึงเห็นมีจิ๋มนั่งเล่นไหม มีแต่เจี๊ยวทั้งนั้น”ผมกระซิบพูดกับไอ้เบียร์ มันเหวอไปพักก่อนจะคิดทัน
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้หนู มึงคิดได้ไงวะ”ไอ้เบียร์ขำเอามือกุมท้อง หันไปเล่าให้ไอ้รันฟังจนกระจายรอบวง ทีนี้เจี๊ยวหันมาขำกูทั้งวง แล้วพวกมันก็เพลินต่อ ผมเลยเดินเลี่ยงไปไอ้เฮียไม่มาสักทีวะ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นวัตถุสีดำทรงเหลี่ยมวางอยู่บนโต๊ะไม่ไกลนัก ผมมองซ้ายมองขวาไม่มีใครสังเกต สไลด์ตูดไปใกล้ชิดกำลังจะหยิบก็ฉุกคิดได้ เฮ้ย ถ้ามันมีกล้องวงจรล่ะ ไม่ได้ผมจะหยิบมันมาใช้ไม่ได้ หรือจะแกล้งทำมันล่วงแต่ก็หยิบไม่ได้อยู่ดี เอาไงดีวะหนทางอยู่แค่เอื้อม ตัดสินใจหยิบมาถือเอาไว้ ช่างมันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซะ ถ้าเปิดแล้วกูจะปลดล็อกยังไงวะเกิดเขาใส่รหัสไว้ แล้วถ้ากูมั่วปลดล็อกได้และกูทำอะไรลงไป ไอ้เฮียกับพวกมันล่ะจะเป็นยังไง เอายังไงดี
“หายไปไหนวะ”ก่อนที่ผมกำลังจะตัดสินใจทำอะไรลงไปก็มีเสียงหยุดความคิดซะก่อน ผมรีบเอาซ่อนข้างหลังทันที มันเริ่มหงุดหงิดแล้ว ผมควรจะคืนมันดีไหม เฮือก มันหันมาสบตาผมพอดี มองผมก่อนจะหรี่ตาใส่
“เอ้อ”ผมแค่ส่งเสียง แต่ยังไม่ทีท่าพิรุธแค่เหงื่อออกทั้งที่แอร์เย็น
“ทำอะไร”มันถามผมสายตาจับจ้องแต่ส่วนกลาง คือมือที่ไพล่หลังครับ
“ปะ เปล่าครับพี่”ผมพูดพร้อมรอยยิ้มแหยๆ
“เปล่ายังไง มึงซ่อนอะไรไว้ ใช่ของที่กูหาหรือเปล่า”มันไม่เชื่อครับ
“ไม่ใช่ ผมไม่รู้”ผมส่ายหน้าทันที
“ไม่รู้ แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่ เอามาดู”อ้าว เวรล่ะกูหน้าตาไม่น่าฉลาดแต่เสือกเฉลียว เดินเข้ามา
“มีอะไรกัน”เสียงทุ้มที่ฟังไม่ประจำแต่เริ่มจำได้ว่าใคร ขัดเอาไว้
“เฮีย”ผมเรียกมันที่เดินมาข้างๆ
“ฉันหาของน่ะพี่ ถามมันดู มันบอกว่าเปล่า แต่ดูมีพิรุธ”มันตอบไอ้เฮีย เรียกแบบนับถือ ทั้งหนังหน้าดูเกินคำว่ารุ่นน้อง
“เมียกู”ไอ้เฮียไม่สนของ สนแต่แนะนำฐานะกูให้มันรู้
“เอ้อ คือฉันสงสัยเฉยๆ ว่าเอาไปหรือเปล่า ถ้าไม่ก็แล้วไป งั้นฉันไปหาที่อื่นก่อนนะ เซ็งเลยกู แม่งใครเอาไปวะ ลำบากมืออีกแล้ว”มันรีบเปลี่ยนเสียงพูดทันทีพร้อมกับขอตัวแต่มีบ่นลำบากมือ อย่าบอกนะว่าไอ้ที่ผมซ่อนมันคือไวเบเตอร์ ฉิบหายแล้วผมควรเอาไปคืนมันดีกว่า สงสารมือมัน ดูหน้าตาไม่น่าใช้ของแบบนี้เลย
“ไป”ไอ้เฮียแตะแขนผมก่อนจะขมวดคิ้ว มันต้องสงสัยแน่ ผมว่าผมควรสารภาพและเอาไปคืนมันดีกว่า
“ซ่อนอะไรไว้”มันถามจนได้ ผมยอมจำนนค่อยเอาออกมายื่นให้มันดู ก้มหน้ารับความผิด มันคงผิดหวังและฆ่าผมแน่ที่ขโมยของคนอื่นไม่พอแถมยังนำความเดือดร้อนมาให้ ทั้งที่มันรับปากนายไว้แล้ว
“หนูขอโทษ”พูดแบบเต็มใจเลยกู ไม่ต้องอาศัยความฟินแล้ว มันเดินมาใกล้หยิบของออกจากมือ ถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา
“ที่ห้องเราก็มี อันนี้ รีโมท ส่วนรวมที่นี่เขา”มันไม่ด่าไม่ว่าแถมพูดอย่างใจดี ผมเงยหน้าทันที
“หา รีโมท ไม่ใช่ มะ”ผมถามเสียงดังก่อนมันจะอุดปาก พาเดินออกพยักหน้าให้ไอ้สองคนว่า กูพาเมียไปก่อนนะ แล้วก็ไม่มีใครสนใจผมอีก จนกระทั่งถึงห้อง
“เอ้า จะได้ไม่ไปเอาของเขา”มันส่งรีโมทที่รูปร่างต่างจากไอ้อันเมื่อกี้มาให้ ผมมองหน้ามันที่เหมือนจะหัวเราะ สัด ซ้ำเติมสติปัญญากูอยู่นั่นแหละ ไม่เอาโว้ย กูไม่ชอบมันก็อปไม่เหมือน
“คิดว่าเป็นอะไร”มันเลิกคิ้วใส่พูดล้อ
“ไม่ได้คิดโว้ยยยยยยยยยยยย”ผมตะโกนใส่หน้ามันก็วิ่งเข้าห้องน้ำร้องออกมาอย่างดัง
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคค ทำซะเหมือนไอโฟนเลยนะมึง ไอ้แปปปปปปปปปปปปปปปะ”ด่าไอ้ต้นฉบับขยันก๊อป แม้แต่รีโมททีวี มึงยังก็อบซะเหมือน แต่ยังไม่เจ็บใจเท่าไอ้เฮียที่มันปล่อยเสียงหัวเราะลั่นห้อง ฝากไว้ก่อนเถอะมึง แม่งเอ้ยยยย
******************************************************************************************************
ปล. กลับมาแล้วก็ยังไม่มีอะไร ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ นี่แหละความเงียบสงบย่อมมีคลื่นแฝงซัดให้กระอัก หึหึหึหึหึ อ่านเม้นท์แล้วดีใจค่ะที่มีคนติดตามถามหา ให้ความสนใจ และชอบเรื่องนี้ จะพยายามให้ดีที่สุด ยังไงช่วยติช่วยบอกด้วยนะคะ ช่วงนี้งานเยอะมากกกกกกกกกกกกกค่ะเลยทำให้ล่าช้าไปมาก ถ้ายังไงบอกตอนนี้เลยว่า อาจจะมาทุกวันศุกร์นะคะถ้าไม่มีอะไรขัดข้อง ขอบคุณมากค่ะที่เป็นกำลังใจให้ สู้ๆๆๆๆ เอ้อ ถ้ามีผิดพลาดตรงไหนขออภัย รบกวนช่วยบอกด้วยนะคะ
-
มาแว้วๆ
แว๊บไปอ่านก่อน
-
หนูก็ยังรั่วเหมือนเดิม 555
-
โอยยย ฮาหนูสุดๆ
หนูเอ๊ยยย น่ารักไปแล้วลูก
-
สนุกมากๆๆๆๆ ยังรอฉากหวานของเฮีย กับหนูอยู่นะคะ เฮียเท่ห์มาก ๆๆ หนูฝากชีวิตไว้กับเฮียได้เลย เฮียมองท่าแล้วจะตกหลุมรักหนูไปแล้ว
มีแต่หนูแหละทำฮากลบเกลื่อนความรู้สึกอยู่อีก เมื่อรักจะยอมรับว่ารักกันเสียที
ฮาที่นายถามว่าได้เสีย กันหรือยัง ช๊อตนี้ฮามากๆๆ
-
น้องหนูมันฮาได้น่ารักจริง
-
รอเรื่องนี้จนน้ำในเซลล์เหี่ยวล้ะ :katai5: :katai5: :katai5:
คู่นี้มันหวานขึ้นทุกตอนๆ น่ารักอ้ะ! :hao7: :hao7: :hao7:
-
หนูตอบนายซะซึ้งเลย แลดูนายคงไม่เชื่อแน่เลย แต่ก็นะ ต่อไปมันคงเป็นจริงๆ :laugh:
-
ชอบเวลาหนูรำพึงรำพันกับตัวเองจังค่ะ อย่างฮา
เวลาอ่านต้องระวังไม่เผลอดื่มน้ำ ไม่งั้นมีพุ่งท่วมคีย์บอร์ดแน่ๆ (พูดจริงๆนะ)
+ 1 บวกเป็ดค่ะ :กอด1:
-
หนูตอบนายได้โดนใจเฮีย เฮียคงอยากได้หนูเป็นภาระตลอดชีวิต
หนูกลับไปช่วยเบียร์กะรัน หารายได้เพิ่มดีกว่ามาหน้าแตกกะไอโฟน 555
รอตอนต่อไป อยากรู้ว่าหนูเอาตัวรอดยังไง คู่ต่อสู้เป็นใคร
-
5555+ ชอบหนูจัง
-
อยากมาแปะบอกว่ากะลังตามอ่าน น้องหนูกะอาเฮีย ด้วยคนจ้าาาาา
:hao3:
-
5555 หนูของเฮียก็ยังตลก น่ารัก งุงิ อยู่ดี
-
สนุกมากๆอ่านรวดเดียวเลย...อิอิ
ชอบหนูอะ น่ารักจริงๆฮาได้ทุกตอน
ทั้งๆที่เรื่องควรจะซีเรียสแต่ก็ไม่เครียดเพราะหนูนี่แหละ><
แล้วก็เฮียยยยย...ถึงปริศนาจะยังเยอะแต่ก็บอกได้คำเดียวเลยว่าได้ใจไปเต็มๆ
คนอะไร้....เท่สุดๆๆๆ>///<
...เฮียของหนู...หนูของเฮีย...
กรี๊ดดดดดดดดดด...ฟินสุดๆๆ>O<
รอตอนต่อไปค๊าาาาา....
-
หนูน่ารักเว่อร์ๆ อยู่กับเฮียแล้วละมุนมากๆ
-
แน่ใจว่านี่อยู่ในกองโจร ทำไมมันฮาอย่างนี้ล่ะ เหมือนดูโก๊ะจ๋าป่านะโก๊ะประมาณนั้นเลย
-
หนูเปิดคณะตลกได้นะ
-
ปีนี้น้ำจะท่วมมั้ยคะ? กลัวจาม เอ๊ย กลัวน้ำกัดตีน
:กอด1:
-
กลัวความแตกจัง คงไม่รอดทั้งคู่อ่ะ
ว่าแต่ใครที่นายส่งมาทดสอบหนู หวังว่าจะไม่ใช่ไอ้เข้มนะ :ling2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยหนูเห็นรีโมทเป็นโทสับละสิ//เฮียยยยยยยเท่อ่ะปกป้องหนูให้ได้นะ
-
:-[ เมื่อไหร่จะได้กันจิงๆ ซะที 5555
ลุ้นไปกับหนูว่าใครจะเซอไพรซ์ ต้องเกี่ยวกับไอเข้มแน่ๆ
ลุ้นๆ
-
เฮ้อ โล่งอก ขอบคุณนะครับ ติดตามต่อไปครับ
-
กูไม่เคยเห็นที่นี่ที่ไหนมาก่อน นอกจากที่นี่ :m20: :m20:
ชอบอ่ะ :m20:
-
งงเลย กล่องสีดำ ไอ้เราก้อนึหว่ากล่องใส่ปืน ที่แท้รีโมตที่ก้อปเหมือนไอโฟน 0.0
แล้วเฮียติดคุกเพราะอะไรยังไม่รู้เลยย ทำไมหนูไม่ถามต่อออ่า :z3:
-
ตามอ่านทันซะที :เฮ้อ:
ถ้าไม่บอกว่าปล้นแถมหนีคุกมานะ
ก็คงคิดว่าอยู่ในคณะตลกนะเนี่ย
หนูคิดแต่ละอ่างมีแต่อะไรฮาๆทั้งนั้น :jul3:
-
หนูก็ยังคงความฮาได้ทุกที่ทุกสถานะการณ์จริง ๆ :laugh:
-
ฮาดีอยู่หรอก แต่ยังหน่วงๆตลอดเวลา :katai4:
-
น้องหนูเกรียนได้ตลอดจริงๆ 5555555
เริ่มฟินกับบทเมียเฮียแล้วใช่ม๊าาา ฝึกไว้ๆจะได้ชิน :hao7:
-
:m20: :m20:
ฟินเนอะ หนูกับเฮีย :mc4:
-
แหม
ดีนะที่หนูแอบดูเฮียถอดเสื้อบ่อย ฮ่าๆ
ไม่งั้นคงตอบผิดทุกข้อไปแล้ว อิอิ
-
มารับความฮารั่วๆ ของน้องหนู
-
คงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว เฮียรักหนู มาก. ขอบใจจร้าา
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
:m20: :m20: :m20:
-
หนูจะฮาไปไหน 555+
-
แอบหลงรักเฮีย
-
น้องหนูฮาได้น่ารักน่าหยิกจริงๆ
-
:ling1: หนักใจแทนหนู จะต้องเจอสู้กับใครล่ะเนี่ย :เฮ้อ:
อ่านไปยิ้มไปหนูรั่วได้ใจจริงๆๆ
อย่างเนี่ยเฮียจะไปไหนพ่น :katai3:
-
หนูฮาทุกสถานการณ์จริงๆ 555
เฮียนี่อินจัดหรือว่าเอาความรู้สึกจริงมาเล่นอ่ะ อิอิ
-
หนูน่ารักกกก ><
เป็นกำลังใจให้หนูกับอาเฮียผ่านมันไปให้ได้
อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้มันต้องมีหวั่นไหวบ้างละนะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยค่าา สู้ๆ งานคงเยอะมาก
-
อิหนูของเฮีย :mew1:
-
:jul3: ชอบอ่ะ อ่านแล้วอารมณ์ดีมากๆ
หนูน่ารัก เฮียอบอุ่น
-
หนูกับเฮียใครฟินกว่ากัน :z1:
-
:mew3:
-
หนูจะฮาไปไหนเนี่ย
-
อึดอัดแทนหนูอ่ะ
เพื่อความสมจริงเฮียก็เป็นผัวหนูจริงๆสิ :hao6:
นายจะได้เลิกยุ่ง
-
มาสมัครตัวเป็นแฟนคลับหนู เฮีย เจ้าค่ะ
-
หนูอย่างฮา
คิดได้ไงว่าเป็นไอโฟน :laugh:
-
55555 ตอนนี้มันขำจริงไรจริง นายท่าจะใจดีอยู่ล่ะ ........มั้ง
เฮียอินกับบทสามีมาก
แต่เขาชอบอ่ะ :mew3:
-
หนูสุดยอดมาก
-
ยังคงความฮาไว้ได้ตลอด 555
แต่ หนู ไหวพริบดีนะเนี่ย เอาตัวรอดเก่ง อิอิ
-
โอ๊ยย! ลืมความคิดว่าจะเม้นท์อะไรเลย ลืมไปหมดเมื่อเจอประโยคนี้ o22
“อ๊าคคคคคคคคคค ทำซะเหมือนไอโฟนเลยนะมึง ไอ้แปปปปปปปปปปปปะ” :pigha2:
:jul3: :jul3: :jul3:
ฮาน้ำตาไหลเลยอ่ะ ไอ้หนูมันจะขโมยไอโฟน(ที่คิดว่าใช่)เขา :m20:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
:m20:
-
พึ่งได้อ่าน ชอบนายเองมากเลย เกรียนดี นึกสงสัยตอนที่นายถามว่าคุยเรื่องอะไร ถ้าหนูเขาตอบกลับมาจริงๆ นายได้ประเคนตีนกลับมาแน่ๆ :laugh:
-
+ :katai5: :katai5: สู้เค้าหนู :katai5: :katai5:
-
หนูหน้าแตกสาแหรกขาดจริงๆคราวนี้ 55555
ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ อ่านทีไรขำก๊ากทุกที ชอบจังเรื่องฮาแถมพล็อตยังไม่เหมือนใคร
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนแต่งตอนใหม่ออกมาเร็วๆนะคะ
-
แอบคิดขำๆว่าคนที่ต้องสู้กับหนูก็คือเฮีย ฮ่ะๆ แต่ตอนนี้ลุ้นไปกับหนูด้วยตอนนายถามอ่ะ ความฟินเริ่มมากขึ้น
-
o13 หนูมีคณะยังอ่า
-
ไอ้หนูเอ๊ย!....เอ็งจะฮาไปไหน 55555+
-
ไม่รู้จะบรรยายความโก๊ะของหนูยังไงดี ฮาทั้งเรื่อง :m20:
เป็นอีกคนที่จะติดตามเรื่องนี้ต่อไป เพราะหลงเสน่ห์หนูของเฮีย :mew1:
-
ขออย่าให้คู่ต่อสู้ของหนูเป็นเฮียเลยนะ!!
-
แล้วหนูก็รอดตัวไปอีกตอน :m20: ใจหายใจคว่ำมันทุกตอน
กลัวไอ้เซอร์ไพรส์ของนายจริงๆ ถ้าเป็นเฮียขึ้นมาล่ะ o22
ไม่เอาๆ มันต้องไม่ใช่อย่างนั้น :serius2: หนูได้ร้องไห้แน่
ว่าแต่เฮียนี่เก็บความลับเก่งจัง จนถึงตอนนี้เรายังไม่รู้เลยว่าติดคุกข้อหาอะไร
จะใช่หนึ่งในข้อสันนิษฐานของหนูหรือเปล่านะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
มันช่างเกรียนดีแท้ :m20:
-
กรี๊ด เฮีย หนู พาฟินนนนนนนนนนนนนนนนนน อร๊ายยยยย หวานนน รั่วว ฮาาาาา ตลอดเบยยยย :hao5: :hao5:
-
หนูอ่อนไหวกับเฮียไปเย้ออออออ แหม่ เฮียก็ขยันอ่อนโยนแถมทำหน้าหล่อใส่อยู่ได้นิ
ลูกผู้ชายตัวจริง ใครอยู่ใกล้ก็ย่อมอ่อนไหว นายของเฮียนี่ซอกแซกน่ากลัวจัง
หนูเอาตัวรอดมาได้หวุดหวิด กิ๊วๆๆ สังเกตุสามีดีเหรอเกินนะ แผลปงแผลเป็นรู้หมด
เฮียเป็นโรคหัวใจเหรอนี่... อยากให้ได้กันจริงจิ๊งคู่นี้ จิ้นไม่เลิก
ลุ้นให้หนูต่อสู้ชนะด้วย ไม่อยากให้เจ็บตัวเลย สงสารนะ
ขอบคุณค่ะ
-
ไม่รู้ว่าอิเฮียจะรักหนูหรือยัง แต่เรารักหนูเพิ่มขึ้นทุกตอน :ling1:
-
หนูตลกอ่ะ 555555555+ :laugh:
-
คิดว่าคู่ของหนูไม่น่าจะใช่เฮีย
นายน่าจะรู้ดีว่าถ้าให้เป็นเฮีย เฮียมันก็ต้องอ่อนให้หนูชนะอยู่แล้ว
มาต่อไวๆ เถอะค่าาาา คิดถึงเฮีย คิดถึงหนูแล้ว :hao7:
-
อยู่กลางดงโจรแบบนี้
อย่ารั่วบ่อยนักนะ ระวังจะเจอดีแน่ๆๆ :ling1:
-
หนูก็ยังฮาคงเส้นคงวานะ
ลุ้นตลอดเลยอ่า หนูจะรอดมั้ย แล้วนายเลือกใครไว้ให้เนี่ย
ไหวพริบหนูทำเอาซึ้งเลยทีเดียว
โชคดีด้วยที่หนูสอดรู้สอดเห็นรอยสักกับแผลเป็นเฮียนะเนี่ย
รออ่านต่ออยู่นะคะ
-
ชอบน้องหนูที่แสดงความรู้สึกออกมาตรง ๆ ดีจัง แม้จะปากกล้า พูดมาก แต่กลัว ก็บอกว่ากลัวอย่างไม่ต้องวางฟอร์ม ยิ่งน้องหนูกลัวอย่างนี้ ยิ่งรู้สึกดีจังทีเฮียคอยทำให้น้องหนูรู้สึกอุ่นใจได้
ชอบจริง ๆ เลย เวลาเฮียแสดงอาการหึง หวง น้องหนูเนี่ย :o8: ขนาดแค่น้องหนูพูดว่า "เขา" เฮียคิดไปถึงไหนต่อไหนล่ะเนี่ย อิอิ ขี้หึง ๆ ชอบจังเลย เวลาเถียงกันแล้วน้องหนูสู้เฮียไม่ได้ แถมถูกเฮียกดดันด้วยสายตาและน้ำเสียงนี่มันฟินจริงเลย เฮียเอาน้องหนูสุดแสบซะอยู่หมัดเลยน้าตั้งแต่เป็นผัวเป็นเมียกันเนี่ย คิคิ คำว่า "ห้องของเรา" แหม เฮียไม่คิดอะไร แต่เราคิดตามน้องหนูไปแล้วน้า แต่เฮียรู้สึกจะชอบคำว่า ผัวเมีย เป็นพิเศษนะ แค่น้องหนูพูดก็ทำให้อารมณ์ดีได้เชียวอ่ะ
น้องหนูคิดจะให้เฮียผายปอดให้อีกเหรอจ้ะเนี่ย แหม ๆ มีการจะดมพิสูจน์กลิ่นก่อนซะด้วย เฮียรู้มีหวังยอมเลิกสูบถาวรเพื่อผายปอดให้น้องหนูโดยเฉพาะแน่เลยอ่ะ
นายดูดีจังเลย บุคลิกสมแล้วที่จะเป็นนายเฮียได้ แต่สมุนมือขวาที่ท่าทางร้ายใช่เล่นนะเี่นี่ย คนที่นายเลือกไว้ ทำไมรู้สึกเสียว ๆ กลัว จะเป็นรัน หรือ เบียร์ จังเลยอ่ะ ไม่อยากให้เพื่อนต้องมาสู้กันเองเลย แต่ถ้าเป็นไอ้เข้ม น้องหนูจะได้กระอักจริง ๆ แน่เลย
คำถามนายนี่สุดยอดจริง แต่ดีที่น้องหนูของเราช่างสังเกตและความจำดี แต่ไอ้คำถามสุดท้ายเนี่ย แหม คำตอบของน้องหนู มันคือส่วนลึกในจิตใจที่คิดอย่างนั้นจริง ๆใช่ม้าย โดยเฉพาะไอ้คำว่า ผมรักเขา เนี่ย กรี้ด เขิน :m3: ทำเอาเฮียของเราซาบซึ้ง แต่คิดแล้วว่านายของเฮียต้องไม่เชื่อ แต่ก็เชื่อใจเฮีย แถมยังสนุกที่จะดูผลลัพท์ที่จะเกิดขึ้นอีกนะ นายจิตนิด ๆป่ะเนี่ย
ตอนท้ายน้องหนูโก๊ะแตกอีกแล้ว แหม รีโมทก็อปเป็นไอโฟน อยากเห็นจริง ๆ แต่ขำน้องหนูไม่เท่าไอ้คนตามหารีโมทนะเนี่ย แหม หาซะจริงจังอย่างกับของสำคัญแสนแพงหายไป แถมพูดกำกวมให้คิดลึกซะอีกฮะ ๆ ชอบสุดก็ไอ้ตรงคำว่า เมียกู ของเฮียนี่ล่ะจ้ะ ย้ำเข้าไป ๆ เดี๋ยวซักวันก็เป็นจริงเองแหละเนอะเฮียเนอะ :hao6:
-
เย้อ่านทันแล้ว เป็นเรื่องที่สนุกมากกกก ชอบจัง อ่านแล้วติดเลย แอบอ่านที่ทำงานด้วยล่ะ อ่านไปขำไป จนเพื่อนร่วมงานเหล่เลย แต่ไม่สนอะ :laugh3:
เห็นเรื่องนี้นานแล้ว น้องก็ชวนอ่านแต่ไม่ได้อ่านซักที รู้งี้อ่านนานแหละ
น้องหนูน่ารักมาก ฉลาด กวนสุดๆ ดีที่เฮียของเราใจดี อบอุ่นเวลาแอบหวานใส่น้องหนู ทำคนอ่านเขิน ยิ้มแก้มปริไปด้วยเลย :m3: ดูติ๊งต๊องไหมอะ ฟินเวอร์
คู่เบียร์ก็อยากอ่าน ท่าทางเบียร์จะร้ายใส่พี่สิบใช่ย่อย อยากบอกว่าผู้เขียนเก่งจัง แต่งออกมาได้สนุกน่าติดตามมาก o13 o13 มีหลากหลายความรู้สึกที่ทำให้เหมือนเราอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลย ตื่นเต้น ลุ้นตามน้องหนูตลอด ป่าวแกล้งยอนะ ชอบมากจริง ๆ
ปล. อ่านทันแล้วก็ต้องรอตอนต่อไปแล้วสิ :o11: มาเร็ว ๆนะค่ะ คิดถึงน้องหนูกะพี่เฮียแล้วอะ :จุ๊บๆ: คู่ดูโอ้รันเบียร์ก็คิดถึงน๊า :bye2: :3123: :pig4:
-
คือเราเข้ามาดัน :katai4:
รออยู่นะคะ
-
:z2: อ่านรอบที่ 2 รอ
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกก
จะรอตอนต่อไปนะคะ ชอบเฮียของหนู กับ หนูของเฮีย :impress2:
-
เฮีย หนู น่ารักมาก
ไม่ว่าอารมณ์ไหน หนูเราก็ฮาได้ตลอด 555+
รออ่านตอนต่อไปนะฮะ
-
มารออยู่นานแล้วน๊า :mew2:
-
โป้งแล้ว ไหนบอกว่าจะมาต่อทุกวันศุกร์ไงคะ TT^TT
คิดถึงเฮีย คิดถึงหนู คิดถึงคู่หูเบียร์รัน
-
>> ป.15 <<
‘กร’
‘กร’
‘กร’
นานแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงเรียกชื่อนี้ ใครกัน ผมมองหาต้นเสียงก้าวเท้าเดินไปตามทางมืดสนิท มีแต่เสียงเรียกนำทางให้ก้าวไปหา เป็นเสียงทุ้มออกแหบเหมือนเสียงที่คุ้นเคยแต่ให้ความรู้สึกหดหู่ เศร้าอย่างที่เคยสัมผัสมาก่อน ผมเดินตามเสียงไปเรื่อยๆ จนเห็นไฟสลัวจากบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งตะง่านอยู่ตรงหน้าที่มีประตูถูกเปิดไว้รอรับอยู่แล้ว ก้าวเข้าไปภายในบ้านเงียบกริบ ฝุ่นหยากไย่จับเกาะเต็มไปหมด มีกลิ่นอับ แต่ที่รุนแรงที่สุดคงเป็นกลิ่นคาวเลือดที่ไม่รู้ร่องรอยและคราบอยู่ตรงไหนแต่ตลบอบอวลไปทั่วบ้านพอกับเสียงเรียกที่ยังไม่หยุด แต่คราวนี้ไม่ได้มีเสียงเดียว มีเสียงที่คุ้นเคยเหมือนเสียงแรก แต่ให้ความรู้สึกต่างกัน เสียงหวานที่บอกให้รู้ว่าเป็นผู้หญิงแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความกร้าว
‘กร’
‘กร’
‘กร’
‘มาสิ ขึ้นมา’
‘กร อย่าไป’
‘มาสิ ขึ้นมา’
‘กร อย่าไป’
ทั้งสองเสียงขัดแย้งกันเอง เสียงผู้หญิงเรียกให้ผมก้าวขึ้นไปบนชั้นสองของตัวบ้าน ส่วนเสียงผู้ชายที่น่าจะวัยกลางคน กลับห้ามไม่ให้ผมขึ้นไป ซ้ำไปซ้ำมา ผมหยุดตรงบันไดอย่างตัดสินใจว่าจะเชื่อใครดี
‘ขึ้นมาสิ จะได้เจอกัน คิกคิก’เสียงเรียกและหัวเราะเหมือนท้าทายให้เข้าไปหา
‘กร กลับไป กลับไป’อีกเสียงพยายามห้ามและไล่ ผมเริ่มลังเลและสับสนว่าจะเอายังไงดี
‘ทำไม ไม่กล้าล่ะสิ หึหึ’ท้าทายอีกแล้ว ผมก้าวขึ้นไปยืนอยู่ขั้นที่สาม
‘เธอเป็นใคร’ผมตัดสินใจถามออกไป ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยกลับมาพร้อมตอบ
‘จำไม่ได้เหรอ อะไรกัน ไม่นานเองนะ’น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
‘กร อย่าฟัง กลับไป พ่อบอกให้กลับไป’แล้วเสียงห้ามผมก็รู้จนได้ว่าเป็นใคร
‘พ่อ เสียงพ่อจริงด้วย แต่พ่อตายแล้วนี่’ผมทวนคำก่อนจะพูดออกมาเมื่อรู้ว่า พ่อ ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว นี่ผมกลับมาที่ไหนกัน ถ้าเป็นบ้านที่ผมเคยอยู่ทำไมดูอึมครึมไม่มีชีวิตชีวาเหมือนขาดความสุข ผมจำได้ว่าบ้านมีแต่เสียงหัวเราะของพ่อแม่พี่น้อง เมียและลูกชายวัยขวบกว่าที่เป็นขวัญใจคนทั้งบ้าน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ตั้งแต่เกิดเรื่องมีแต่เสียงร้องไห้ เสียงสาปแช่ง กร่นด่า ไอ้ฆาตกร ไอ้ฆาตกร ไอ้ทรพี ไอ้ชั่ว ดังก้องไปทั่ว ผมเริ่มปวดหัวแต่ยังพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้นในบ้านหลังนี้ และผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ผมต้องติดคุกอยู่สิ
‘ใช่ พ่อกรตายแล้ว ตายเพราะใครล่ะ นึกสิ ฮ่าๆๆๆๆ’เสียงผู้หญิงคนนั้นหัวเราะพูดเยาะเย้ย ดังก้องไปหมด ผมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านหลังนี้
‘หยุด ฉันบอกให้หยุด ความผิดเธอ ไม่ใช่ลูกฉัน’เสียงพ่อตวาดผู้หญิงคนนั้นด้วยความโกรธ
‘พวกแกทั้งหมดนั่นแหละ ต้องชดใช้ ฮ่าๆๆๆๆ’ผู้หญิงคนนั้นย้อนกลับอย่างไม่เกรงกลัว ผมฟังเสียงที่ไม่เห็นตัวตน รู้สึกตัวอีกทีก็ยืนอยู่ชั้นบนตรงหน้าห้องที่มีบางอย่างดึงดูดให้ผมเปิดประตูเข้าไป
‘กร อย่าเข้าไป’
‘เข้ามาสิ’
‘กร อย่า’
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ’
ผมตัดสินใจเปิดเข้าไปในห้องที่ตกแต่งสวยงาม ไม่เก่าเหมือนข้างนอก มีกรอบรูปขนาดใหญ่เป็นรูปครอบครัวตั้งแต่วัยเด็กจนถึงเติบโต ถัดไปรูปแต่งงานของผมเอง ไล่สายตาผ่านไปจนถึงรูปลูกตั้งแต่แรกเกิดจนถึงวัยกำลังน่ารัก หัดเดิน และอีกหลายอิริยาบถที่ล้วนแต่ฝีมือผมทั้งนั้นถ่ายเก็บไว้ จำได้ว่ามีถ่ายวิดีโอด้วย ผมยิ้มเดินเข้าไปลูบและจูบอย่างคิดถึง ป่านนี้จะโตขนาดไหนแล้ว
‘กร ลูกของเรา น่ารักใช่ไหม’ เสียงพูดดังขึ้นอีกข้างหลัง ผมหันไปแต่ไม่เจอใคร นอกจากได้ยินเสียงอย่างเดียว
‘พ่อที่ดี สามีที่ดี หึหึ แต่โง่’ยังไม่เลิกเยาะเย้ย ผมมองทั่วห้องก่อนจะไปหยุดที่เตียงใหญ่ ปรากฏร่างผู้หญิงเปลือยตัวขาวโพลนตัดกับผ้าปูที่นอนสีแดงเลือดนกนอนตะแคงมือเท้าศีรษะอีกมือพาดตรงทรวงอก ขาก่ายปิดของสงวน ส่งสายตาเชิญชวน ปากอิ่มสีสดเหมือนสีเลือดเผยอนิดๆ
‘มาสิ มารักฉัน’เธอเรียกด้วยน้ำเสียงเย้ายวน ตาจ้องเหมือนสะกดให้เดินเข้าไป
‘ดา’ผมเอ่ยชื่อเธอออกไป มันแว่บเข้ามาในหัว ใช่แล้ว ‘ธีรดา’ เธอเป็นเมียผม เป็นแม่ของลูกชายที่น่ารัก เราแต่งงานกันท่ามกลางความขัดแย้งของบ้านผม เรื่องอะไรล่ะ ทั้งที่เธอก็สวยและเก่งทุกอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครต้านเราได้เมื่อเธออุ้มท้องลูกผมอยู่
‘จำได้แล้วเหรอ ที่รัก มาสิ’เธอผุดลุกขึ้นนั่งช้าๆจนเห็นเรือนร่างสวยงามทั้งหมด ฉุดมือผมให้เข้าไปใกล้
‘ดา ทำไม’ผมหลุดอย่างสงสัย ไม่มีคำตอบนอกจากรอยยิ้มและมือขาวลูบไล้ตรงอกผมเกลี่ยกระดุมให้หลุดออก ผมจับมือเธอเอาไว้ก่อน นี่ไม่ใช่เวลาที่จะทำเรื่องอย่างว่า แต่เหมือนเธอไม่สะทกสะท้านและผมต้านเธอไม่ได้ทั้งที่ใจไม่ต้องการแต่ร่างกายกลับอ่อนแรง
‘ทำไมล่ะ ของเคยๆ ดาคิดถึงกรนะ มาเถอะ’เธอลุกขึ้นมาคร่อมตัวผมพูดกระซิบติดริมฝีปาก รูปร่างอวบอัดและกลิ่นเย้ายวนชวนให้ลุ่มหลง ผมดันตัวเธอออกห่าง
‘แต่ดาตายไปแล้ว’ผมพูดในสิ่งที่คิดว่าใช่ ร่างตรงหน้าตายไปแล้ว
‘ก็ใช่ไง ดาจะเอากรไปด้วย เราต้องไปอยู่ด้วยกัน ไปสนุกด้วยกัน เหมือนที่ผ่านมา คิกคิก’เธอยอมรับและพูดเบาๆแต่เน้นทุกประโยค แลบลิ้นเลียปากผมก่อนจะสอดเข้าไป เบียดร่างกายเข้าหามือลูบปลุกอารมณ์จนผมแทบจะคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
‘หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้หยุด’เสียงห้ามที่แข็งกร้าว ก่อนจะกระชากร่างของดาออกไป เธอแสยะยิ้มหันไปประจันหน้ากับพ่อผมที่จ้องมองด้วยความโกรธเกรี้ยว ตามตัวมีแต่เลือด มือผมที่เมื่อกี้ยังไม่มีอะไรตอนนี้เป็นสีเลือดเต็มไปหมด อะไรกัน
‘จะทำไม แกจะทำอะไรได้ ห๊ะ’เธอพูดด้วยน้ำเสียงท้าทาย หน้าตาเริ่มบิดเบี้ยว กลิ่นหอมกลายเป็นกลิ่นเหม็นเน่า ร่างกายขาวเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ ตาแดงกล่ำอย่างโกรธแค้น
‘ทำแน่ ถ้าเธอทำอะไรลูกฉัน’พ่อพูดเสียงแข็งใส่เธอ หันมามองผมด้วยสายตาอ่อนโยน ไม่ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหน พ่อก็มีแต่สายตาแบบนี้ให้แม้วินาทีสุดท้ายก่อนจากไป
‘พวกแกต้องตาย พวกแกทำชีวิตฉันพัง’เธอพูดถึงเรื่องอะไรกัน
‘กรไม่เกี่ยว เธอทำตัวเอง’พ่อพูดใส่อีก ก่อนที่ดาจะกระโจนเข้าหาพ่อที่ตั้งรับอยู่แล้ว
‘อย่า พ่อ ดา พอได้แล้ว พอ พอ’ผมร้องห้าม แต่ทั้งสองไม่ฟังยังคงไม่มีใครยอมใคร พ่อจิกหัวดาก่อนจะตบอย่างแรง ดาลุกขึ้นได้โถมเข้าใส่อย่างแรงจนพ่อล้มตึงกับพื้นพร้อมกับบีบคอ ผมรีบเข้าไปดึงแต่ไม่เป็นผล เข้าไปกอดรัดพยายามดึงอีก แต่ไม่รู้ว่ามีดไปอยู่ในมือดาตอนไหน หันมาเตรียมจะเสียบผม ทั้งที่อีกสองมือก็ยังบีบคอพ่ออยู่
‘แกตาย ไอ้กร’ด่าพูดเสียงกร้าวเงื้อมีด ตาลุกวาว
‘อย่า กร หนีไป’เสียงพ่อตวาดพร้อมกับจับมือดาที่มีดไว้ บอกให้ผมหนี ผมส่ายหน้า ดาแสยะยิ้มเงื้อมีดขึ้นสูงพ่อก็พยายามรั้งจนถึงที่สุดจนเกินแรงเพราะที่ลำคอก็ถูกบีบจนหน้าพ่อซีด ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่ใช่กลัวตาย แต่ตกใจที่ไม่รู้จะช่วยพ่อยังไงดี มือรับมีดที่ปักลงมากลางฝ่ามือ
‘พ่ออออออออออ ดดดดดดดดดดดา’เสียงร้องอย่างสุดเสียง พร้อมกับดาที่เลือดไหลออกเพราะมีดปักเข้าตรงลำคอแต่เธอกลับไม่เป็นอะไร ดึงออกกำลังคลานเข้ามาหาผมอีกเกือบจะถึงตัว แต่มีเสียงหนึ่งเรียกอย่างดังก่อนทุกอย่างจะแดงฉานและดำมืด ผมเหมือนจมดิ่งอยู่ในความลึกก่อนจะรวมกำลังเฮือกสุดท้ายถีบร่างตัวเองให้มาเจออีกเสียงที่ดึงเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตและเริ่มคุ้นเคย
“เฮีย ไอ้เฮีย เฮ้ย ว๊าคคคคคค”เสียงเรียกและเขย่าตัวผมที่ปัดมือและกระสับส่าย ฉุดให้กลับมาในโลกความเป็นจริง ผมลืมตาผุดลุกขึ้นนั่งอย่างเร็ว หอบหายใจอย่างแรง ก่อนจะมองรอบตัวว่าอยู่ที่เดิม และมองหาต้นเสียงที่เรียกผมกลับมา
“หนู อยู่ไหน”ผมเรียกเมื่อไม่เห็นคนข้างตัว
“อูย ไอ้เฮีย ไอ้เชี่ย กูอยู่นี่”เสียงครวญพร้อมพยุงตัวเองขึ้นมา
“หนีไปนอนข้างล่างทำไม”ผมถามทันที ยังโกรธเรื่องที่ผมหัวเราะมันเรื่องรีโมทอยู่อีกเหรอ ถึงแอบลงไปนอนข้างล่าง
“หนีพ่องงงงมึงสิ มึงนั่นแหละถีบกูร่วง เป็นจวยอะไรร้องซะดัง ทั้งมือทั้งตีนถีบกูปึกปึก จนตื่น สัดเอ้ย”เป็นชุดเลยกู ปกติต้องโกรธแล้วนะเล่นถึงพ่อ แต่ดูหน้ามันที่โกรธปนเจ็บแล้วด่าไม่ลงเอาไว้อบรมทีหลัง แสดงว่าผมคงจะถีบมันแรงมากถึงได้ร่วงไปกองกับพื้น มันคลำสะโพกไล่ไปก้นปากขมุบขมิบด่าไม่หยุด
“ฉิบหาย บั้นเด้ากูพังหมด”มันบ่นก่อนจะพาตัวเองมานั่งบนเตียงตามเดิม หันมามองตาขวาง แต่น้ำลายไม่ยืด
“ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ เจ็บมากไหม”ผมขอโทษไอ้คนหน้างอ เอื้อมมือจะไปจับตัวแต่มันหลบหน้าตาตื่น
“เห่ย เห่ย ไม่ต้อง ก้นกู กูคลำเอง ฟินตลอดมึง ดูมั่งที่ไหน แล้วมึงเลิกทำหน้าหื่นได้แล้ว”มันชี้หน้ากระโดดถอยหลังไปจนชิดหัวเตียง มันคิดว่าผมจะจับก้นมันและกำลังฟินอยู่ตลอด
“ไม่ได้ฟิน ไม่ได้หื่นแต่หอบ และเห็นพูดว่าบั้นเด้าพังไม่ใช่เหรอ”ผมถอนหายใจก่อนจะลุกเดินไปห้องน้ำ เปิดน้ำล้างหน้าให้ฝันร้ายที่ไม่ได้ฝันถึงนานแล้วจางหาย แต่เหมือนจะยังติดตาอยู่ ได้ยินเสียงพูดตามมายันห้องน้ำ
“เออๆๆ เรื่องของบั้นเด้ากูเถอะ แล้วเป็นอะไร ฝันเปียกหรือไงถึงได้หอบ”ปัดเรื่องบั้นเด้าแต่ไม่พ้นเรื่องเด้าที่มันคิด
“ฝันเปียกก็แฉะสิ ไม่ได้เล่นว่าวจะได้หอบ ทะลึ่งและ พาติดนิสัยไปด้วย”ผมย้อนมันกลับ หยิบผ้าขนหนูเช็ดหน้าเช็ดหัว
“ตีนเหอะ ไอ้เฮีย กูไม่เคยสอน มึงจะติดได้ไง กูว่ามันเป็นส่วนลึกจิตใจของมึงมากกว่าที่หมกมุ่นงุ่นง่านจิตงุดเงี้ยวกับเรื่องกระเจี๊ยวถ้ามึงเสียวมึงเสี้ยน โน่น ห้องน้ำไปจัดการตัวเอง โอย เหนื่อย”มันด่าผมเป็นชุดไม่รู้ขุดอะไรมาด่ามั่งก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นกระดกน้ำจากขวด ก่อนจะมีน้ำใจเทใส่แก้วมายื่นให้
“แดกซะ จะได้ดับอารมณ์”วางใส่มือ เดินไปแง้มผ้าม่านดูรอบนอกที่ยังมืดอยู่ทั้งที่ตอนนี้ ตีห้ากว่าแล้ว คงเป็นเพราะอากาศหนาวเลยทำให้เช้าช้า ผมดื่มความหวังดีที่มันหยิบยื่นให้ก่อนจะวางลงที่โต๊ะข้างเตียง ล้มตัวลงนอนเอามือก่ายหน้าผากหลับตาพยายามเรื่องความฝัน ก่อนจะรู้สึกเตียงยวบ
“ดีขึ้นไหม”เมียแต่งตั้งกูปรับอารมณ์ไวจริง ตอนนี้ฟินเหมือนเมียที่แสดงอาการเป็นห่วงว่าผัวเป็นอะไร
“อืม ขอบใจ”ผมตอบรับแต่ยังหลับตาอยู่ มีกลิ่นหอมบางอย่างกระทบจมูก ผมลืมตาทันทีคิดว่าฝันตามมาหลอกหลอน
“โล่งไหม”ใจหายเลยกู ที่แท้กลิ่นยาหอม ผมพยักหน้าเกือบจะถีบอีกรอบแล้ว ดีนะดูก่อน
“หายใจเข้าดังเฮือกๆ หายใจออกเหงือกบานๆ ดี อย่างนั้นแหละ ทำอีก”มันพูดพร้อมทำท่าประกอบยิ่งกว่าเป็นเองอีก ทำเอาผมเกือบหัวเราะอีตอนเฮือกๆเหงือกๆ ทำปากเหมือนม้าที่ยิ้มจนเห็นเหงือก
“เพิ่งรู้ว่าเป็นหมอ”ผมไม่ได้ทำตามมันทั้งหมดรู้สึกทุเรศตัวเอง แต่รู้สึกดีขึ้นไม่รู้เพราะเห็นท่าไอ้คนบอกหรือเปล่า อดจะพูดแหย่มันไม่ได้ อย่างน้อยก็ทำให้ผ่อนคลายลืมฝันไปได้ชั่วคราว
“ไม่ได้เป็น แต่มีแฟนเป็นพยาบาลโว้ย”มันตอบยักคิ้วสองจึ๊ก ทำเอาชะงักกึกกับคำว่าแฟนที่ออกจากปากเมียแต่งตั้งของผม แล้วไง ก็แค่แฟน และเราก็สมมุติว่าจิ้นกันอยู่ ไม่เห็นต้องรู้สึกอะไร อายุไม่ใช่น้อยแล้วนะเฮีย ลูกก็มีแล้ว แต่ทำไมกูต้องนอนหันหลังด้วยวะ ทำเหมือนรับไม่ได้ที่เมียพูดถึงแฟนเก่า(มั้ง) คิดอะไรวะเนี่ยะ ฝันร้ายจนสมองฟุ้งซ่านทำให้อดีนาลีนต่ำจนไร้สติควบคุมไปหมด
“พอแล้วเหรอ”เสียงยังถามถ้าไม่ใช่การฟิน ผมคิดว่าออกจะห่วงนะ
“อืม นอนต่อเถอะ ขอบใจ”ผมพูดเรียบๆไม่ได้หันไปมอง
“ฝันร้ายเหรอ”ยังมีเล็ดลอดสอบถาม
“นิดหน่อย”ผมก็ขมิบตอบไป
“ไม่นิดหน่อยหรอก เสียงดังอย่างกับถูกเชือด”เสียงพูดย้อนกลั้วหัวเราะ แต่ทำเอาผมหันขวับกลับไปทันที เชือด มันรู้ได้ไง
“ได้ยินอะไรบ้าง หนูได้ยินอะไร”ผมถามเสียงดังมือเขย่า แต่ในสติก็ยังเรียกชื่อมันแทนมึง มันตาโตตกใจ
“พูดสิ ได้ยินอะไรมั่ง เร็วๆ”ผมเสียงดังอีก เมื่อไม่ได้คำตอบ สบตาคนใต้ร่างที่หน้าซีด ตื่นตะหนก กระพริบตาปริบๆ
“ไม่ ไม่”พูดตะกุกตะกัก ผมนึกได้เริ่มตั้งสติ ไม่ได้ จะทำให้หนูกลัวไม่ได้
“ขอโทษ เฮียขอโทษ เฮียไม่ได้ตั้งใจ”ผมพูดพร้อมดึงเข้ามากอด ถึงรู้ว่ามันตัวสั่นขนาดไหน
“อย่ากลัว เฮียขอโทษ ขอโทษ ไม่เป็นไรนะ”ผมรู้สึกพูดมากกว่าปกติ ไม่อยากให้มันกลัว ไม่อยากให้มันไม่ไว้ใจ
“มึงเสียงดัง น่ากลัว”มันพูดเบาๆ ผมลูบหลังมัน
“มันเป็นฝันร้ายมาก มากจนเหมือนจริง”ผมพูดด้วยเสียงไม่ต่างกัน
“กลัวจะพูดอะไรออกมาแล้วทำให้กลัว”พูดต่ออย่างคนที่รู้อยู่แล้วว่าตัวเองทำอะไรไว้ แต่ไม่อยากให้มันรู้และกลัว อยากจะบอกแต่ก็ไม่กล้า ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยที่จะเล่าให้ฟังเพราะไม่ได้เป็นอะไรกัน อยากให้มันรับรู้แค่นี้ รู้แค่ผมชื่อเฮียคนที่จะปกป้องมันจนถึงที่สุด
“ฝันร้ายมากเลยเหรอ ถึงเรียก เอ้อ พ่อ เสียงดังมาก”มันผละออกถามแต่ก้มหน้าพูดคำสุดท้าย คงจำได้ที่พูดใส่หน้ามัน
“ใช่ ฝันร้ายมาก ขอโทษนะที่คงเล่าให้ฟังไม่ได้”ผมยอมรับแต่ก็กั๊กไว้นิดๆ
“ไม่เป็นไร พ่อเคยบอกว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี อีกหน่อยก็ไม่ฝันร้ายแล้ว”มันพูดปลอบผมมั้ง
“คงจริง หลังตายแล้วคงไม่ฝันร้ายอีก”ผมพูดพึมพำเบาๆ
“อะไรนะ”มันถามซ้ำแสดงว่าไม่ได้ยินที่ผมพูด
“ไม่มีอะไร นอนต่อเถอะ”ผมส่ายหน้ากำลังจะล้มตัวลงนอน
“โอ้ย กูหลับไม่ลงแล้ว”มันส่ายหัวไปมาหยิบรีโมทเปิดโทรทัศน์ เมื่อวานมันเปิดดูบ่นว่ามีแต่ช่องห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ ฟังไม่รู้เรื่อง ช่องภาษาไทย รายการประเทศไทย ไม่มีหรือไง ผมก็ปล่อยให้มันบ่นๆๆ ก่อนมันจะเงียบเมื่อเปิดเจอช่องสาวนุ่งยาวแต่ เอวลอยโชว์หน้าท้องขาวแบนราบ ส่ายสะโพกร่ายรำเพลงพื้นเมือง ยังดีที่มึงเจอช่องที่ดูได้ถึงจะฟังไม่รู้เรื่องก็ตาม และตอนนี้มันก็ปิดเมื่อไม่เจอช่องที่ต้องการ
“เฮียทำให้ตื่นเหรอ”ผมแทนตัวเองอย่างชินปาก แต่อยากบอกว่าเพิ่งมาชินกับมันนี่แหละ เมื่อไรมันจะชินบ้าง ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังผมก็อยากให้ชินเอาไว้ เพื่อความปลอดภัยของตัวมันเอง แค่นั้นจริงๆ แต่ทำไมเวลาได้ฟังมันพูด ผมรู้สึกดีทั้งที่ไม่รู้มันพูดเองหรือฝืน หรือเป็นเพราะมันบอกว่าไม่เคยพูดแทนตัวกับผู้ชายคนไหนนอกจากพ่อ ผมไม่ได้ฟังแล้วรู้สึกอยากเป็นพ่อมันนะแค่พอใจที่เป็นผู้ชายคนแรกที่มันพูดแทนชื่อด้วย แล้วผมจะรู้สึกดีขนาดนี้ทำไม แค่เรื่องเล็กน้อยไม่ใช่อภัยโทษสักหน่อย ไม่ไหวเลิกคิดดีกว่าฟุ้งซ่านเดี๋ยวใจสั่นอีก คิดเรื่องอื่นที่มันต้องคิด อย่างมันจะต้องสู้กับใคร นายรู้เรื่องเราแน่ใช่ไหม ผมคิดว่านายต้องรู้ นายไม่ใช่คนโง่ อยู่ที่ว่าจะพูดหรือไม่พูด ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่รอด ไม่ใช่ผมทะนงตัวว่านายให้ท้าย แต่ผมกับนายมีสัญญาต่อกันอยู่ตั้งแต่ในคุกแล้ว ถึงทำให้นายยังละเรื่องนี้เอาไว้แต่ก็กำชับว่าอย่าให้เกิดเรื่องเดือดร้อนต่อส่วนรวม และถ้าอีกฝ่ายรู้ขึ้นมานายจะยื่นมือเข้าไปช่วยมากไม่ได้ เพราะนายฝ่ายโน้นก็มีอำนาจไม่ต่างจากนาย เพียงแต่ลูกน้องใครใครก็ลงโทษเอาเองถ้าผิดกฎขึ้นมา ไม่มีข้อยกเว้น แม้แต่ตัวนายเองก็ตาม
“ก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนคงเพราะปกติอยู่บ้านต้องตื่นประมาณนี้เหมือนกัน”มันยกให้เป็นความผิดผมส่วนหนึ่ง อีกส่วนเป็นเพราะความเคยชิน และน้ำเสียงก็หงอยเมื่อพูดถึงบ้าน
“อดทนนะ เดี๋ยวฝันร้ายก็ผ่านไปแล้ว”ผมเอาคำพูดมันมาปลอบบ้าง มันเหร่มอง
“มึงแค่ในฝัน กูนี่เผชิญความจริงที่ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่”พูดอย่างปลงตก แค่นยิ้ม
“แต่ฝันของเฮียมันก็เคยเกิดขึ้นมาแล้ว ถึงจะผ่านตาแต่มันก็ฝังใจ ยากจะลืม”ทำไมเหมือนผมอยากให้คนข้างตัวที่สมมุติว่าเป็นเมียพูดอะไรก็ได้ให้ผมสบายใจ จะด่าก็ได้นะ แค่ออกจากปากเขา
“มึงนิ พูดให้กูอยากรู้อีกแล้ว ทำตัวลึกลับ ซ่อนเงื่อน เหมือนพระเอกถือขวานในหนังโรคจิตเลยว่ะ”อืม แค่นี้ก็ดีวะถือว่าสนใจพอควรก่อนจะไถลตัวลงมานอนตะแคงพูดใส่ผม มองตาแป๋วเหมือนเด็กอยากรู้อยากเห็นตลอดเวลา แต่บางครั้งก็เข้มแข็งซะจนน่ากลัว กลัวว่าใจจะแข็งซะจนไม่ยกโทษให้ถ้าวันหนึ่งผมทำอะไรผิดพลาด ปากที่พูดอะไรออกมาซื่อๆ แต่บางทีก็เดาใจยากเหมือนกันเพราะมีหลายอย่างที่ทำให้อึ้งได้ ทำไมผมถึงไม่อยากให้เขาเสียใจหรือเสียความรู้สึกกับผมทั้งที่ไม่ใช่คนในครอบครัวหรือเพื่อนที่คบกันมานานก็ยังไม่เคยรู้สึกขนาดนี้ด้วยซ้ำ
“เอาไว้วันหนึ่งก็รู้เองแหละ”ผมตัดบทอย่างที่ไม่รู้จะไปต่อยังไง ถ้าได้รู้อาจจะไม่มองผมด้วยสายตาแบบนี้ก็ได้ ซึ่งผมไม่อยากเห็นเลย
“อาจจะตายก่อนรู้ก็ได้”เสียงพึมพำเบาๆ เหมือนประโยคที่ผมพูด ก่อนเราจะปล่อยให้ความเงียบเข้าแทรก
“เฮีย”เสียงทำลายความเงียบแต่น่าฟัง
“หืม”ผมขานรับ
“พ่อมาหาเหรอ”พูดถึงความฝันอีก หลุบตาเหมือนกลัวโดนดุ
“อืม ไม่ได้เจอนานแล้ว หึหึ”ผมรับคำพูดติดตลกไม่อยากให้กังวล
“ไม่ไปหาเขาล่ะ มีที่อยู่ไหม”มันก็พูดขำๆกลับมาบ้าง
“ก็อยากไปหา แต่ยังไม่ถึงเวลา อาจจะเร็วๆนี้ก็ได้มั้ง”ผมยกยิ้มตอบ
“แล้วเขามีธุระอะไรล่ะ ถึงได้มา”มันก็ยังถามกลับอีก
“คิดถึงมั้ง”ผมก็จี้เส้นตอบอีก มันรู้สึกสบายใจดี
“สงสัยจะคิดถึงมาก ถึงร้องซะดังลั่น คราวหน้าให้ส่งไลท์มาบอกก่อนสิจะได้ไม่ตกใจ”มันพูดจบ มองหน้ากันสักพักแล้วปล่อยหัวเราะออกมา แค่นี้ฝันร้ายก็จางลง ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้สลายไปจากความทรงจำสักที เมื่อไหร่กัน
“หนู”ผมเรียกเมื่อเราเงียบไปอีก
“อะไร”ขานรับกวนๆ
“ได้ยินอะไรอีกไหม บอกมาเถอะ”ผมถามย้ำอีกครั้ง แต่มีสติกว่าเดิม ไม่เสียงดังใส่
“อืม นอกจากพ่อ ก็ได้ยินอีกชื่อ รู้สึกว่าจะ คา คา หรือเปล่าวะ ”มันทำท่านึก เกือบถูกแล้ว ในใจผมลุ้นยิ่งกว่าฟังคำตัดสินซะอีก
“ตา ตา นี่แหละมั้ง ใช่ ใช่ ตาที่เป็นพ่อของแม่ เขามาพร้อมพ่อเหรอ อ๋อ กูรู้แล้วว่าทำไมมึงร้องเสียงดัง สงสัยมึงฝันเห็นพ่อกับตาทะเลาะกันใช่ไหม แบบประมาณว่าพ่อตากับลูกเขยไม่ถูกกันประมาณนี้ มึงถึงได้โวยวาย”คำตอบที่ยาวทำเอากูอึ้ง ถามว่าโล่งใจไหม มันก็โล่ง แต่ไม่คิดว่าเมียแต่งตั้งกูจะจิ้นเป็นฉากๆได้ขนาดนี้ พูดเองเออเองสรุปเองอย่างไร้ข้อสงสัย
“ใช่แน่เลย แต่ก่อนพ่อหนูก็เคยนะ พ่อเล่าให้ฟังตอนไปจีบแม่ใหม่ๆ ตากีดกันสุดฤทธิ์ แต่ด้วยฝีมือฝีปากในการหลี ในที่สุดแม่ก็เสร็จพ่อจนได้หนูมา ฮ่าๆๆๆๆ”ไม่รู้มันลืมตัวหรือเริ่มมีอาการฟินพูดแทนตัวเองดูธรรมชาติมากแถมเล่าถึงพ่อแม่และตามันสีหน้าขำๆ แล้วผมจะพูดอะไรได้ล่ะครับ นอกจากปล่อยให้มันเข้าใจไปตามนั้นก็ดีเหมือนกัน ถ้าถอนหายใจแบบโล่งอกผมคงรู้สึกเหมือนผัวที่กลัวเมียใหม่จะรู้ว่าฝันถึงเมียเก่ายังไงยังงั้น
“ถ้าไม่ได้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็คงจะดี”มันพูดออกมาอีกแต่เสียงธรรมดาไม่บ่งบอกว่าอารมณ์ไหน
“ทำไมล่ะ”และผมต้องถามกลับทุกครั้งไปอย่างไม่เคยนึกรำคาญสักนิด
“หนูจะพาเฮียไปทำบุญให้พ่อกับตา โบราณเขาบอกว่าถ้าคนที่ล่วงลับไปแล้วมาหาแบบไม่ค่อยดีแสดงว่าเขามีห่วง เราต้องไปทำบุญกรวดน้ำบอกให้ท่านสบายใจว่าเราไม่เป็นอะไร ทั้งที่เราเป็นแต่เราไม่บอกแบบหลอกให้ไม่ต้องกังวลกับเราไง ดีไหม ”คนพูดตาระยิบระยับพอกับรอยยิ้มกลั้วขำส่งให้ ดูห้องสว่างยิ่งกว่าพระอาทิตย์กำลังขึ้นซะอีก ใจผมเต้นแรงจนต้องกุมหน้าอกไม่ให้มันพุ่งออกมากระแทกใจคนตรงหน้า แต่พอทวนคำพูด ผมส่ายหน้าพร้อมกับหัวเราะในลำคอ
“หลอกคนตายเนี่ยะนะ ว่าสบายดี”ผมเลิกคิ้วใส่ กับเหตุที่ไม่น่าจะเป็นผล
“อืม”มันยักคิ้ว อมยิ้มและพูดต่อ “และถ้าคราวหน้าเฮียละเมออีก หนูจะ”อะไรอีก จะพูดให้มันทะลุออกมาให้ได้ใช่ไหม
“หนูจะทำแบบนี้”ขยับตัวหันหลังให้ เฮ้ย ทำท่านี้หมายความว่าไงวะ อย่านะ อย่าทำให้คิด
“เขาบอกว่า คนละเมอให้หันหลังถาม แล้วมันจะบอกทุกอย่าง กระทั่งหวยยังบอกเลย ครึครึครึ”แล้วใจผมก็หยุดสั่นกับคำตอบที่ได้รับ แม่ง กูนึกว่าจะมีอะไรให้ชายวัยสามสิบกว่าหัวใจวายคาเตียง แต่ก็ดีที่เห็นแผ่นหลังกระเพื่อมอย่างมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองพูด พลอยทำให้ผมรู้สึกสุขตามไปด้วย อืม แล้วถ้าเป็นเรื่องจริงเฮียก็ปิดอะไรหนูไม่ได้เลยสิเจอล้วงความลับท่านี้เข้าไป
.
.
.
.
-
“อืม เก่งนี่ ใครสอน”ผมชมฝีมือยิงปืนพร้อมกับถามไอ้เด็กเบญจเพสที่ยิ้มปากบาน
“พ่อหนูเอง”พูดดีมากยิ่งกว่ายิงปืนอีก สี่วันที่ผ่านมามันเริ่มชินปากแล้ว ผมขอเลื่อนนายไปสักอาทิตย์ เพื่อประเมินและสอนมันก่อน นายไม่ได้ว่าอะไร บอกแค่เร็วหน่อยก็ดี อยากดู แล้วยิ้มเดินไป
“พ่อเป็นนักยิงปืนมาก่อนเหรอ”ผมถามต่ออีก เพราะไม่ใช่แค่ยิ่งแม่นอย่างเดียว รู้กระทั่งรุ่นปืน
“เปล่า แต่พ่อชอบไปวัด”มันตอบซึ่งไม่น่าจะเกี่ยวกับการยิงปืน
“ไปยิงในวัดน่ะเหรอ”ผมไม่น่าถามอะไรที่มันสติอ่อนไม่สมกับหน้าเลย
“เออสิ แกชอบปาโป่ง ปาเป้า ยิงเป้านิ่ง เวลามีงานวัดไง อย่าบอกนะเฮียคิดว่าพ่อหนูไปยิงพระประธานที่นั่งนิ่งในโบสถ์หรือไง บาปกรรมคิดไปได้”คำตอบทำเอากูกระจ่าง แต่ไอ้ความคิดไปยิงพระประธานแล้วโยนบาปให้กูเนี่ยะ มึงมากกว่ามั้ง ขอหลุดกูมึงในความคิดหน่อยเถอะ กูว่าเปลี่ยนเรื่องดีกว่าเดี๋ยวมันจะบาปไปมากกว่านี้
“เดี๋ยวซ้อมมวยอีกสักชั่วโมงแล้วกัน กำลังแขนขาจะได้มีแรงหน่อย”ผมบอกไอ้คนที่คิดอกุศลแบบไม่ตั้งใจเมื่อกี้หุบทันที
“สี่วันนี้กูจะได้กระสอบทรายเป็นเมียอยู่แล้วเนี่ยะ”หลุดปากทันทีเมื่อไม่พอใจ ผมเลิกคิ้ว มันนึกได้ตบปากตัวเองแต่เบามาก
“หนูพูดจริง ยิ่งซ้อมยิ่งเหมือนผัวเตะเมียเข้าไปทุกที หยุดวันหนึ่งไม่ได้เหรอ”เปลี่ยนใหม่แต่มีต่อรอง
“ให้มันพักบ้างเถอะ ไอ้เฮีย”ไอ้เบียร์โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้กอดคอมันแต่พูดใส่ผม
“ใช่ ยังไงมันก็ไม่ได้เหรียญทองอยู่แล้ว จริงไหม ไอ้หนู”ไอ้รันเสริมคำพูดพร้อมกอดอีกข้าง เดี๋ยวกูถีบออกทั้งคู่ ให้ท้ายไม่เข้าเรื่อง ผมมองมันสองตัว ก่อนสายตาจะหยุดที่คนกลางที่ดูแล้วจะไม่อยากซ้อม เพราะผมเคี่ยวเข็ญมันมาสามวันแล้ว
“เป็นไงบ้างวะ ไอ้หนู ผัวมึงขยันซ้อมให้น่าดู เก่งขึ้นไหม”ไอ้ปานที่เริ่มสนิทมากขึ้นทักทายมัน
“เก่ง แต่เจ็บไปหมด”มันยอมรับพร้อมบ่น
“บั้นท้ายมึงยังไม่หายเจ็บอีกเหรอ อะไร ไอ้เฮีย มึงไม่เว้นเลยเหรอ มันจะชิงแชมป์โลกแล้วนะโว้ย”ไอ้โจ๊กที่เริ่มสนิทอีกรายคิดไปโน่น เป็นที่เฮฮา ยกเว้นไอ้คนโดนแซวหน้าดำหน้าแดงไปหมด
“บอกว่าตกเตียง ตกเตียง ไม่ได้ไอ้นั่นกันโว้ยยยยยยยย”มันก็เลี่ยงพูดอย่างนี้มาทุกครั้ง แทนที่จะรับๆไปซะ พวกมันก็เลิกล้อแล้ว ใครจะเชื่อมึงว่าตกเตียงเดินกระเผลกๆ มือกุมบั้นท้ายตลอดวันแรก จนผมต้องพาไปให้หมอตรวจดูว่าถีบมันจนกระดูกร้าวหรือเปล่า สรุปแค่ยอกให้ยามากินและทาค่อยยังชั่วขึ้น ผมรู้สึกผิดเหมือนกันนะ กลัวว่าถ้าฝันรุนแรงกว่านี้อีกมันจะเจ็บตัวเพราะโดนลูกหลงอีกไหม แต่หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ฝันอีก เคล็ดลับคือก่อนนอนมองหน้าคนนอนหลับข้างๆ นั่นเอง ฟังดูแล้วไร้สาระแต่มันได้ผลจริง
“แซวเล่น ๆ ว่าแต่มึงไม่รู้จริงเหรอวะว่านายเลือกใคร”ไอ้ปานบอกก่อนจะหันมาถามผม
“นั่นสิ ไม่คิดว่าจะหนึ่งในพวกมึงเหรอวะ”ไอ้โจ๊กออกความเห็นบ้าง
“ก็ดีสิ ถ้าเป็นพวกกู ไอ้หนูมันจะได้เจ็บน้อยหน่อย”ไอ้รันพูดอย่างเห็นด้วย
“ไม่ใช่แน่นอน”ผมพูดทำลายความฝันพวกมัน
“กูก็ว่างั้น”ไอ้เบียร์เห็นด้วยกับผม
“นายไม่มีทางเลือกพวกเรา โดยเฉพาะกูยิ่งไม่ใช่ และไม่น่าจะใช่ฝ่ายเราด้วย”ผมออกความเห็นตามที่คิด ยังไงพวกผมก็ทำมันไม่ลงอยู่แล้ว หลายคนอาจจะนึกถึงหนังที่เคยดูว่า ให้สู้กันเองจนกว่าจะตายไปข้างหนึ่ง แต่กฎเราไม่ใช่ กฎตายใช้สำหรับคนทรยศเท่านั้น และไม่ใช่ตายง่ายๆ กว่าจะตายมันทรมานกว่าที่คิด ผมเคยเห็นมาแล้ว แม้กระทั่งในคุกก็ยังเกิดขึ้นได้ทั้งที่ไม่น่าจะเกิด ใครจะรู้ว่าในนั้นมีเรื่องให้น่าแปลกใจอีกเยอะ
“ฝ่ายโน้นเหรอวะ ใคร”ไอ้โจ๊กเดา
“อืม อาจเป็นไปได้ อย่าบอกว่า ไอ้เข้มนะมึง มันยิ่งแค้นมึงด้วยไอ้เฮีย ถ้าใช่ เมียมึงน่วมแน่”ไอ้ปานเห็นด้วย ก่อนจะพูดทำเอาผมวิตกอดคิดตามมันไม่ได้ หันไปมองไอ้คนไม่ยอมซ้อมที่หน้าสลดนิดๆ มองหน้าผม
“เฮีย”มันเรียกเหมือนร้องหาพ่อ ผมเดินเข้าไปนั่งข้าง
“ไม่ต้องกลัว เฮียอยู่ด้วย”ผมกอดไหล่ปลอบมัน
“เฮ้ย แค่คาดเดา มึงอย่าเพิ่งคิดมาก”ไอ้ปานรีบออกตัวทันที
“คิดไว้ก็ดี ถ้าเป็นมันจริง ต้องรับมือยังไง”ไอ้เบียร์พูดจริงจังเป็นไปด้วยความหวังดี ไม่ใช่กวนตีนหลอกให้มันกลัว
“ใช่ มึงไม่ต้องกลัวหรอก อย่างมากสู้ไม่ได้ก็เจ็บตัวแต่ไม่ถึงตาย กูขอให้มึงอดทนผ่านตรงนี้ไปให้ได้ แล้วมึงจะอยู่ที่นี่กับไอ้เฮียโดยไม่มีใครยุ่งกับมึงแล้ว”ไอ้รันตบไหล่พูดให้กำลังใจมัน ถึงในคำพูดจะบอกให้รู้ว่ามึงต้องเจ็บตัวแน่ เจ็บมากด้วย เลี่ยงไม่ได้ แต่มึงก็ต้องอดทนให้ถึงที่สุด ผมคิดไว้แล้วถ้าเห็นท่าไม่ดีผมขัดขวางแน่นอน แม้ต้องขัดกับนายก็ต้องทำ
“อืม กูจะพยายามอดทนเจ็บตัวให้ถึงที่สุด”ในที่สุดมันก็ยอมรับความจริงด้วยสีหน้ามุ่งมั่น แทนที่จะซึ้งกับมัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ก๊ากกกกกกกกกกกกก”
“แม่ง กูไม่เคยได้ยินใครพูดซึ้งแล้วทำให้หัวเราะได้ขนาดนี้มาก่อนเลย ไอ้เฮีย เมียมึงสวดยวดดดดดดดดดด”
ผมขยี้ผมมันอย่างอดใจไม่ไหวกับคำพูดซื่อดูน่ารัก มีใครที่ไหนเขาจะพยายามไอ้เรื่องเจ็บตัววะ นอกจากไอ้หนูเมียแต่งตั้งผมเองและคงจะเป็นคนเดียวด้วย ถ้าหายไปผมจะไปหาที่ไหนได้อีก
.
.
.
.
“น่าอิจฉาจริงโว้ย นั่งจีบกันไม่มียางอาย”เสียงไม่ต่างจากหมาเห่า เอ่ยทำลายบรรยากาศที่กำลังสงบ พวกผมนั่งกันอยู่ตรงลานกลางบ้านหลังทำกิจธุระอื่นเสร็จ
“นี่ยังน้อยพี่ คราวก่อนมันจูบกันเลยล่ะ”ลูกน้องมันเห่าเสริม
“หึ ปล่อยมันเถอะ มันต้องใช้ให้คุ้ม เวลามันเหลือน้อย ไม่รู้พรุ่งนี้มันจะรอดกลับมาทำมากกว่าจีบได้หรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ”มันหัวเราะเหมือนหอนพอกับลูกน้องที่ทำตามลูกพี่ ก่อนลูกน้องมันจะหน้าหงาย
“อ๊าคคคคคค ปากกู”มันเอามือกุมปากที่อาบไปด้วยเลือด ผมแสยะยิ้ม ไอ้หนูทำหน้าสะใจตอนแรกมันจะถีบเองแต่ผมดึงไว้เดี๋ยวตีนเปรอะน้ำลายมัน อย่าเสี่ยง
“โทษฐานแอบดูกูกับเมียจู๋จี๋กันคราวก่อน หาตั้งนาน มึงนี่เอง ขอบใจที่เอาปากมาฝากตีน”ผมแสยะยิ้มบอกมัน ไอ้เข้มมองหน้าพร้อมลูกน้องมันอีกคนที่มองอย่างเคืองแต่ไม่กล้าออกหน้า ได้แต่เข้าไปพยุงเพื่อนมันลุกขึ้น
“ไอ้เฮีย เด็กมันแค่แอบดูมึงจูบไม่ได้ล่อกันสักหน่อย ลงโทษขนาดนี้เลยเหรอวะ”มันยังทำเป็นพูดล้อ ทั้งที่จริงมันโกรธที่ผมไม่ไว้หน้ามัน เตะปากลูกน้องผ่านหน้าลูกพี่ไปนิดเดียว ที่จริงอยากเตะปากมึงมากกว่าแต่จะเป็นเรื่อง เก็บไว้ให้ที่สุดก่อน
“ถ้าดูอีก กูจะควักลูกตา เอาไปพูดกูจะตัดลิ้น ถ้าแตะกูจะตัดมือทีล่ะข้าง และถ้าทำมากกว่าที่พูด กูจะควักหัวใจออกมาช้าๆ อย่ามาเสือกเรื่องกูกับเมียอีก”ผมพูดเรียบๆแต่บอกให้รู้ว่ากูเอาจริงไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม แค่ฆ่าคนชั่วอีกสักคนสองคนเพื่อปกป้องคนดีที่หายากคงไม่ทำให้กูตกต่ำไปมากกว่านี้หรอก ถือเป็นการช่วยลดโลกร้อนแต่นรกอาจจะไม่ชอบที่ไปช่วยเพิ่มความร้อนให้ที่นั่นแทน
“มึงก็อย่ามาทำให้เด็กมันเห็นสิวะ”ไอ้เข้มย้อนกวนตีนโทษเป็นความผิดของผม แต่ลูกน้องมันไม่มีเสียงหอนรับตามอย่างตอนแรก
“กูจูบเมียอยู่ในเขตที่ไม่ใช่ในส่วนของพวกมึงจะลากหางเข้ามาเผล่นพล่านแอบดู”ไม่รู้ผมจะย้ำเรื่องจูบทำไมแค่พูดเรื่องขอบเขตให้พวกมันรู้ก็พอแล้ว ไอ้เมียแต่งตั้งหน้าเปลี่ยนสี ก่อนจะมากกว่านี้ ผมพูดต่อ
“และถ้ากูบอกนาย มันจะไม่จบแค่นี้ มึงน่าจะรู้ดีว่านายไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามายุ่มย่ามในเขตของนาย เหมือนที่พวกกูก็ไม่เข้าไปเขตพวกมึงเช่นกัน”ผมพูดถึงกฎอีกข้อที่ทุกคนต้องรับทราบว่าตัวเองขึ้นอยู่กับนายฝ่ายไหน และแบ่งขอบเขตกันยังไง ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตาม เหตุผลนี้พอที่จะทำให้มันเงียบได้
“เฮ้ย กูไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย โอเค มันผิดก็สมควร เอาเป็นว่าจบแล้วกัน ขอบคุณเขาซะสิที่ไม่เอาเรื่องมึง”ไอ้เข้มเปลี่ยนสีหน้าและน้ำเสียงทันที มันไม่ได้สำนึกหรอก อย่าให้มีโอกาสมันเล่นผมกลับแน่ ลูกน้องมันมองหน้าเมื่อได้ยินลูกพี่มันพูดแบบนี้ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าโวยวายมันจะไม่โดนแค่ตีนอย่างเดียว ผมไม่อยากเอาวิธีลอบกัดมาใช้กับใคร ทั้งที่วันนั้นผมจะบอกนายให้จัดการก็ได้
“ขอบคุณครับพี่ ซี๊ด”มันแค่นพูดออกมาจากปากไม่ใช่จากใจ
“เอาไว้กูไปเชียร์เมียมึงนะ ไปล่ะ”ไอ้เข้มยังพูดกวนๆใส่ ก่อนจะเดินไป ลูกน้องมันก็รีบเดินตาม ไอ้คนที่มีเรื่องกับไอ้หนูที่บ้านเฮียกลางป่า ได้ข่าวว่าตายไปแล้ว ไอ้เข้มไม่เลี้ยงลูกน้องที่ทำประโยชน์ให้ไม่ได้ อีกหน่อยไอ้พวกนี้ก็คงเหมือนไอ้นั่นเช่นกัน คนชั่วมันก็ต้องเจอคนชั่วเหมือนกันถึงจะสมน้ำสมเนื้อ แต่ล่ะคนคดีอุกฉกรรจ์ทั้งนั้นนับรวมผมด้วย ถึงจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตามยังไงก็ขึ้นชื่อว่า ‘นักโทษ’ แม้แต่วันที่หลุดพ้นสภาพก็ยังมีคำว่าเคยเป็นติดตัวอยู่วันยันค่ำ
“แสดงว่าไม่ใช่ไอ้เข้ม แล้วใครกัน”ผมพึมพำ
“รู้ได้ไงว่าไม่ใช่มัน”หนูทำหน้าสงสัย เพราะมันฝังในหัวแล้วว่าต้องเป็นไอ้เข้มแน่นอน
“ก็มันพูดว่าจะไปเชียร์”ผมตอบมันตรงประโยคที่จับใจความได้
“มันอาจจะหลอกก็ได้ พูดแค่นี้ก็เชื่อแล้ว”มันเลิกคิ้วใส่ผมแถมโชว์สติปัญญา
“ฉลาดนิ คิดได้ยังไง”ผมพูดไปพยักหน้าไปเป็นการล้อซะมากกว่า
“กูแดกปลามาเมื่อกี้มั้ง เลยคิดได้”มันยื่นหน้ามากระซิบพูดถึงอาหารเย็นที่เพิ่งกินไปและดักคอ”อย่าบ่น ไม่มีใครได้ยิน” เงียบสิครับเพราะไม่มีใครจริงๆ และถึงจะได้ยินก็คงนึกผัวเมียทะเลาะกันเลยขึ้นมึงกูเหมือนที่มันบอก
.
.
.
.
และวันที่ต้องเผชิญก็มาถึง เมื่อคืนกว่ามันจะหลับตาลงได้เกือบตีสาม แต่ผมไม่ได้หลับเลยรอจนมันหลับสนิทก็กอดเอาไว้
‘ไม่ต้องกลัว เฮียไม่ปล่อยให้หนูเป็นอะไรแน่ ‘ผมกระซิบแนบปากกับหน้าผาก มันสะดุ้งแต่ไม่ได้ลืมตาเขยิบเข้าหากอดผมและซุกอก
‘พ่อ’เสียงพึมพำ ผู้ชายคนเดียวที่คอยปลอบ ให้กำลังใจ และทั้งคู่ก็รักกันมาก ก็เหมือนพ่อกับผม และผมกับลูกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราก็พร้อมจะปกป้องกันและกัน ในห้วงความคิดมีอีกชื่อที่หลุดจากปาก ไม่คิดว่าจะติดโผเข้าไปในฝันด้วย
‘เฮีย’ หัวใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันที ทั้งที่ไม่รู้ว่าเรียกเพราะอะไร แต่ไม่ว่าจะเพราะอะไรผมก็ยินดีที่ได้ฟัง
‘ครับ เฮียอยู่นี่’ผมรับคำในโลกความจริงที่ได้ยิน ไม่ใช่ความฝันเหมือนคนเรียก
“นายให้มาบอกว่า ถ้าพร้อมไปได้เลย”เสียงไม่น่าฟังขัดความรู้สึกดีจากเมื่อคืน ผมมองคนมาบอกได้แต่พยักหน้ารับ ก้มไปมองคนที่ต้องไปต่อสู้แต่มาดไม่มีเลย นั่งหมดอาลัยตายอยากเขี่ยพื้นดินไป อีกมือก็ขยี้ตาไป
“หนูพร้อมไหม”ผมจับไหล่เป็นการให้หยุดเขี่ยสักที ฝุ่นเข้าตาไปหมดแล้ว
“ไม่พร้อมแล้วเลี่ยงได้ไหมล่ะ เมื่อคืนยิ่งฝันไม่ดีอยู่”พูดเหมือนจะร้องไห้ปนอารมณ์ไม่ดี ถ้าเป็นเด็กก็คงเรียกว่า งอแง
“เลี่ยงไม่ได้ แต่ฝันร้ายจะกลายเป็นดีไม่ใช่เหรอ”ผมดึงให้ลุกขึ้นเอาชายเสื้อเช็ดคราบที่ตาให้
“มันอดคิดไม่ได้ เฮีย”มันพึมพำ
“อะไร”ผมเลิกคิ้วยกยิ้มให้
“ทำตามที่เคยบอกเถอะ แต่เฮียไม่ต้องตายหรอก”มันยินดีจะให้ผมฆ่าเหมือนที่บอก และยืนยันว่าผมไม่ต้องตายตาม
“ไม่ต้องพูดแล้ว ตายก็ตายด้วยกัน ไม่ต้องถามว่าทำไม ทำให้เต็มที่ รับรองเฮียไม่ให้หนูตายเพราะคนอื่นแน่”ผมยกมือปิดปากคนขอไม่ให้พูดอะไรแล้ว ผมพยักหน้า
“อืม”พยักหน้าตอบ ผมดึงเข้ามากอดตบหลังเบาๆ มันก็ทำบ้าง ก่อนจะพากันไปที่หมาย
.
.
.
.
“ไม่เห็นมีใครบอกกูเลยวะ”พอมาถึงมันก็ตาค้างพูดออกมาลอยๆ
“อะไรวะ ไอ้หนู”ไอ้รันชิงถามมันก่อนผม ไอ้เบียร์ ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก มองหน้ามัน
“ก็นั่นไง ยืนดำทมึนอยู่น่ะ”มันพูดและชี้ไปข้างหน้า ก็เห็นชายฉกรรจ์ตัวใหญ่ยืนอยู่
“ไอ้หวิงน่ะเหรอ”ไอ้ปานพูดออกมา มันหันมองหน้าไอ้ปานทันที
“ไม่ใช่ บัวขาว เหรอ”มันเอ่ยถึงนักมวยชื่อดัง
“บัวขาวห่าอะไร นั่นมันไอ้หวิง คนทำกับข้าวให้พวกเราแดก ครึครึ”ไอ้โจ๊กพูดเฉลยกลั้วหัวเราะ ผมคิดว่าก็เหมือนอยู่นะ
“ไม่ค่อยมีใครเห็นมันหรอก ชอบหมกอยู่แต่ในครัวในสวน”ไอ้ปานเสริมให้อีกหน่อย
“นึกว่าย้ายมาเปิดค่ายมวยที่นี่ซะอีก เฮ้ย”มันยังแอบตลกก่อนจะร้องตอนท้าย พากันมองหน้า
“อะไรอีกวะ”ไอ้เบียร์เป็นฝ่ายถามมั่ง
“วันนี้มันอาจจะว่าง เลยมาสู้กับกูก็ได้ ตายแน่กู มึงดูมือตีนมันสิ กูถามจริงๆเถอะมันเป็นพ่อครัวคนหม้อบนโลก หรือกวนกระทะทองแดงในนรกว่ะ ฉิบหายแล้วมันตรงมาแล้ว”มันพูดรัวเร็วปนลนลานไปหมดเอาตัวซ่อนอยู่ข้างหลังผม ไอ้คนที่มันเอ่ยถึงเดินตรงมาจริงก่อนจะเลี้ยวไปอีกทาง
“ไม่ใช่หรอก เฮ้ย นายมาแล้ว”ไอ้รันก่อนจะบอกพวกเราให้ไปตรงที่นายอยู่
“ไง เฮีย เทรนด์มาดีไหม”นายทักผมที่เดินไปถึงพอดี ผมไม่ตอบ นายยักไหล่หันไปยกยิ้มให้ไอ้หนู สักพักนายอีกฝ่ายก็มา
“เริ่มสักทีสิ ช้าจริง”บ่นก่อนจะพยักหน้าให้ ทวน มือขวานายส่งซิก้าร์ให้ นายปรายตามองก่อนจะส่งสัญญาณ ประตูเปิดออกปรากฏร่างสูงโปร่ง เดินออกมาอย่างสง่างาม ทำเอารอบข้างเงียบกริบ เบิ่งตา อ้าปาก กับสิ่งที่ได้เห็น แม้แต่ไอ้หนูก็เป็น จนร่างนั้นมายืนอยู่ตรงลาน เสียงพูดรอบข้างก็ดังขึ้นหลังตั้งสติกันได้
‘วิ้วววว โว้ววววว’
‘แม่ง กูอยากเลยว่ะ อูย’
‘ดูเต็มไม้เต็มมือจริงโว้ย’
‘ขาว อึ๋ม เซ็กส์ ซี๊ดดด’
ทุกเสียงเอ่ยในไปทางเดียวกันคืออยากได้ และหลายคนเริ่มคิดว่า‘ผู้หญิง’ คนนี้มาโชว์เรียกน้ำย่อยก่อนต่อสู้หรือเปล่าแบบชกมวยต่างประเทศต้องมีสาวในชุดวาบหวิวชูแผ่นป้ายรอบเวที หรือเป็นของรางวัลสำหรับคนชนะกันแน่ แต่ความคิดทุกคนผิดหมดเมื่อได้ยินคำเฉลย
“ถูกใจไหม คู่ต่อสู้ที่หามาให้ เห็นว่าเป็นเมียเฮียนะ เลยเลือกที่มันซ้อฟหน่อย หึหึ”นายหันมาพูดกับผมและเป็นการเรียกสติไอ้คนที่จะต้องสู้ด้วย ใช่แล้วครับ ผู้หญิงที่หน้าตาสวย รูปร่างเหมือนที่เซ็งแซ่คือคู่ต่อสู้ของไอ้หนู ทำเอาออกปาก
‘กูอยากสู้แทนว่ะ’ ถ้าเปลี่ยนได้ก็ดีสิ แต่ไอ้คนสู้มันจะเห็นดีด้วยหรือเปล่า
“ว้าว ว้าว เข้าใจเลือกแฮะ อย่างนี้น่าเอาไปสู้บนเตียงจังเลย”นายอีกฝ่ายพูดพร้อมปรบมือชอบใจ ผู้หญิงคนนั้นสบสายตาแอ่นอกสู้อย่างไม่สะทกสะท้าน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นนอกจากสวย อกตูม คือ ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน
“หลิง”เสียงนายเอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้น
“ค่ะนาย”เธอก้มหัวรับคำ
“อยากเจอคู่ต่อสู้หรือยัง”นายถามเธอ
“อยากมาก”เธอพูดพร้อมหักนิ้วมือดังกร๊อบ
“ออกมาสิ”ไม่ต้องเอ่ยชื่อก็ต้องรู้ตัวเอง มันเดินก้าวออกมายืนข้างหน้า ด้วยท่าทางด้อยกว่าอีกฝ่ายเยอะ เรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นโดยเฉพาะไอ้เข้มและบรรดาลูกน้องมัน
“กูตายดีกว่ามั้ง จะชนะหรือแพ้ก็โดนประณามอยู่ดี”ไอ้หนูพูดอย่างรู้ผลที่จะตามมา ใช่ว่าผมจะไม่รู้ และที่รู้มากกว่านั้นนายคงอ่านความคิดผมออกที่จะเข้าไปช่วยถ้ามันเสียที แต่กรณีแบบนี้จะทำให้ผมยื่นมือเข้าไปยาก มันเหมือนเป็นการรังแกผู้หญิงในสายตาคนทั่วไป
“ใจเย็น ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา อย่าประมาท”ผมปลอบมันพร้อมกับบอกให้รู้เพื่อที่จะระวังเอาไว้ อย่าเห็นเป็นผู้หญิงแล้วจะไม่ระวังตัว ผู้ชายตายเพราะผู้หญิงมาก็เยอะ พอกับที่เบื้องหลังความสำเร็จของผู้ชายก็มีผู้หญิงคอยสนับสนุนทั้งทางดีและทางร้าย
“คนนี้น่ะเหรอ น่าสนใจ แต่เสียดายมีสามีซะได้”เธอเดินมาใกล้เอานิ้วจิ้มอกไอ้หนูเบาๆ ยื่นหน้ามาใกล้และพูดด้วยเสียงหยอกเย้า ทำเอารอบข้างส่งเสียงโห่และหัวเราะชอบใจ
“นี่คงเป็นสามีนายล่ะสิ”เธอเดินมาใกล้ผมแบบอกแนบอกเลยดีกว่า ลากนิ้วแต่ผมจับออก ทำเอาเธอเลิกคิ้วและยกยิ้ม
“ยิ่งน่าสนใจกว่า แต่ให้ดีอยากได้ทั้งคู่”ทั้งคำพูดและสายตาเชิญชวนอยู่ในทีท่า
“ใจเย็น หลิง อยากได้ก็ต้องสู้เอาสิ”นายปรามไม่จริงจัง เธอหัวเราะผละออกจากผม
“อยากสู้กับฉันหรือเปล่า”เธอหันไปถามไอ้หนูที่หันมาทันที และพูดต่อเหมือนจะมีทางให้เลือก “ที่จริงฉันก็ไม่อยากสู้ให้เปรอะและเหนื่อย เก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นที่มันเร้าใจดีกว่า”
“ผมไม่อยากสู้”ไอ้หนูตอบตามตรง เรียกเสียงเยาะเย้ยจากฝ่ายที่รู้อยู่แล้วว่าฝ่ายไหน
‘ไอ้ป๊อดเอ้ย’
‘สมแล้วที่มีผัว’
‘ตุ๊ดว่ะ’
‘แม่งโง่เปล่าวะ เป็นกูจะฟัดให้’
“ฉันมีข้อเสนอให้ สนใจไหม ไม่ต้องเจ็บตัวและดีต่อเราด้วย”เธอยิ้มยื่นข้อเสนออย่างใจดี ไอ้หนูทำท่าสนใจนิดๆ
“ยกเขาให้ฉันซะ เป็นอันจบการต่อสู้ทันที”สิ่งที่ออกจากปากเธอทำเอารอบข้างเงียบกริบ ผมมองหน้ามันว่าจะเลือกข้อนี้ทันทีหรือเปล่าแต่มันยืนเงียบไม่แสดงท่าที
“หรือจะเลือกอีกทาง”ยื่นมาให้อีก
“อะไร”แค่นั้นที่มันถามออกไป
“สู้กัน ถ้าชนะฉันจะยอมเป็นของนายหรือจะให้ทำอะไรก็ได้ แต่ถ้านายแพ้เขาเป็นของฉันจนกว่าจะพอใจคืนให้หรือถูกใจก็ไม่คืนเลย คิกคิก”หัวเราะคิกคักตรงประโยคหลังชี้มาทางผมที่ยังไงก็มีเอี่ยว ฟังยังไงผู้หญิงก็เสียเปรียบ แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ มันเป็นความสนุก ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงรับคำท้าไปแล้ว แต่ไอ้คนตรงหน้าผมนี่สิมันจะเลือกข้อไหน กำลังจะคิดต่อสัญญาณแทรกก็ขัดมาทันที
“อืม เป็นข้อเสนอที่ดีนะหลิง ฉันเป็นพยานให้ หึหึ”นายผมเห็นดีด้วย กะอยู่แล้วว่านายต้องออกปาก ก็มันน่าสนุกจะตายสำหรับนายที่รู้ว่าผมเป็นคนยังไง สมกับที่นายรับรองว่าเซอร์ไพรส์จริงๆ
“น่าอิจฉาจังเลย พวกมึงอยากได้แบบนี้มั่งไหม คราวหน้าจะจัดให้”นายอีกฝ่ายพูดยิ้มๆหันไปขอเสียงลูกน้อง ที่หน้าสลอนตอบพร้อมกันว่า ‘อยาก’พร้อมสีหน้ากระเหี้ยนกระหืน เธอปรายตามองราวกับบอกว่าไอ้พวกสวะ ฝันไปเถอะ และผมคิดว่าเธอคงไม่ให้กินง่ายๆแน่ ไม่ดีจริงนายไม่เลือกมาหรอก
“ว่าไงล่ะ”เธอถามอีกครั้ง หลายคนอาจคิดว่าไม่เห็นจะยากตรงไหน เลือกไปเถอะยังไงมึงก็ไม่ได้เสียอะไรอยู่แล้ว สู้กับผู้หญิงที่สวยครบแถมได้ตัวอีก คุ้มจะตาย แม้แต่ผมยังคิดว่า หนูอาจจะเลือกข้อหนึ่ง เพราะมันไม่เจ็บตัวและผมก็ไม่ได้เสียหายอะไรกับการที่จะต้องไปนอนกับผู้หญิงออกจะดีด้วยซ้ำ หรือมันเลือกที่จะสู้ไม่ใช่เพื่อจะเสียผม แต่ลึกๆอาจจะอยากได้ตามประสาผู้ชายที่ของกลางยังใช้งานได้ มันหันมาสบตาผมที่มองอยู่แล้วเชิงว่าเอาไงดีเฮีย อยากมีเมียเพิ่มไหม หรือเฮียเลือกที่จะเป็นฝ่ายยอมเสียสละตัวเองเพื่อไม่ให้หนูเจ็บตัวแต่เฮียได้เสียว กับเฮียจะรอความหวังลมๆแล้งๆว่าหนูจะเลือกต่อสู้เพื่อปกป้องไม่ให้เฮียตกไปเป็นของใคร ผมรีบตอบกลับทางสายตาว่า เฮียไม่อยากเสียตัว ไม่อยากให้หนูเจ็บตัวด้วย ถ้าไม่ลำบากเกินไปช่วยปกป้องเฮียให้เป็นของหนูคนเดียวได้ไหม แต่ตอนนี้คงต้องฟังความจริงจากปากเจ้าตัวแล้วล่ะจะเลือกทางไหน
**********************************************************************************************************************
ปล. อ๊าคคคคคคคคคคค อย่าเพิ่งด่าหรือถีบคนเขียนที่มาช้าและทำให้ค้าง หรือต่อว่ายืดเยื้อ แค่อยากให้อึดอัดนิดหน่อย ในตอนนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆ เริ่มรู้ปมเฮียกันแล้วมั้งเฉลยเยอะนะ (ที่จริงอยากปล่อยแบบกระปริบกระปอย แต่เสือกขมิบไม่เก่งเลยรั่วออกมาเยอะ) ตอนหน้าเคลียร์และเดินเครื่องต่อแน่นอน ขอเวลาให้คนเขียนสักนิด งานเยอะมากกกกกกกกกกกก จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุด ขอบคุณนะคะที่เป็นกำลังใจและติดตาม
-
สั้นไปป่าว :ling1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ทำไมอ่านตอนนี้แล้วน้ำตาแตกก็ไม่รู้ :m15:
ไอ้หนูสู้ๆนะ ถึงคู่ต่อสู้มันจะเป็นผู้หญิงก็เหอะ
อยากรู้ละว่าหนูจะเลือกยังไง
-
ตอนนี้เค้าดูฟินกันดีนะ อยากอ่านต่อจัง ว่าหนูจะยอมให้เฮียมีเมียอีกคนมั้ย
สงสารหนูจัง ถ้าสู้อาจจะสู้ไม่ได้ก็ได้นะ :katai1:
ปมอิเฮียนี่น่ากลัวจริงๆ
-
อ๊ากกกกกกก อยากอ่านต่อ คนเขียนแกล้ง ฮือๆ :katai1:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกก :katai4: :katai4:
อย่ายอมนะหนู นั้นมันสามีเลยนะ :katai1: :katai1:
ห้ามยกให้ใครนะ :katai1: :katai1: :katai1:
:serius2: :serius2: :serius2:
-
หนูจะเลือกแบบไหนนะ ??
-
อ้ากกกกกก ค้างมาก :ling1:
หนูจะยอมยกเฮียให้หลิงเหรอ ถ้าต่อไปเฮียจะไม่ได้อยู่กับหนูตลอด หนูยอมเหรอ
จะแพ้หรือชนะก็อย่ายกเฮียให้ใครนะ สู้ให้สุดใจขาดดิ้นเลย อย่ายอมยกผัวให้ใครเด็ดขาด
-
อ้าว อ้าว งานนี้มีชะนีเข้ามาเกี่ยวตังสองตัว ตัวแรกเป็นผีอีเม่ย อีกตัวเป็นชะนีป่า
เราเชื่อว่าหนูไม่่ยกเฮียให้แน่ๆ ไม่ต้องมาไซโคกันเลยคนแต่งเชอะ
ถ้าไอ้เฮียเอามึงตาย :fire:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้!! อึดอัดจริงๆอย่างที่คนเขียนอยากให้เป็น
รอตอนต่อไปจ้า
-
ปมของเฮียนี่น่ากลัวอยู่นะ นี่ขนาดว่ายังคลายไม่หมดนะนั่น
น่ากลัวและน่าสงสารด้วย หวังว่าหนูจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย
แต่ก่อนที่หนูจะช่วยเฮีย เฮียช่วยหนูตัดสินใจก่อนดีไหม
ว่าจะยอมให้เฮียมีกิ๊กหรือเปล่า ถ้าไม่ก็ต้องยอมเจ็บตัวนะเออ
หนูอย่าไปยอมนะ สามีเราทั้งคนจะยกให้คนอื่นได้ยังไง
แม้จะแค่ในนามแต่เราก็ต้องรักษาสิทธิ์ เพราะฉะนั้น สู้ๆๆๆๆ
เอาให้นายเชื่อไปเลยว่าทั้งสองไม่ได้เป็นผัวเมียแค่ในนาม
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
หนูไม่ยอม หนูไม่ยอม :serius2: ค้างงงงงงงงงงงงงงงง :katai1: :m31:
เสียทองเท่าหัว อย่ายอมเสีย(ว่าที่)สามีให้ใคร
ปกป้องเฮียแก่หน่อยนะ
-
:kikkik:.....นังหนูมันใสซื่อฮาตลอดแม้ยามคับขัน
รู้สึกหนูมันจะน่ารักขึ้นเรื่อยๆ :mew1:....อย่างนี้เฮียจะไปไหนรอด
สงสารหัวใจเฮียจังตอนนี้ o7 ที่ต้องคอยลุ้นว่า
เมียแต่งตั้งจะเลือกตอบข้อไหน :m29: คนอ่านก็ลุ้นระทึกเหมือนกัน :m5:
-
อ้าว โดนวางยาตัดจบ อ้าว
อ้าวววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
อะ!! ค้างงงงงอ่าาา มาไวไว เค้าตั้งตารอหนูกะเฮีย
-
อร๊ายยอิเฮียน่ารักเวอร์ :o8: หนูจ๋าปกป้องเฮียด้วย
เสียทองท่วมหัวอย่าเสียผัวให้ใครนะจ๊ะน้องหนูของพี่เฮีย :hao7: :hao7:
-
โอยยย ค้างงงงง
หนูห้ามยกให้เฮียให้ใครนะ เฮียมันแอบฟินเป็นผัวหนูอยู่รู้ตัวไหมเนี่ยยยย
-
อ้ากกก ค้างมากค่าาา ภาวนาให้หนูเลือกข้อสองเหมือนที่เฮียคิด
ลุ้น มากกกกก รีบมาต่อไวไวนะคะ
-
คู่ต่อสู้มาทำให้หนักใจมาก จะเลือกข้อไหนดีล่ะ หนูน่าจะเลือกข้อหลัง
อารมณ์ประมาณเสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียเฮียให้ใคร (สายสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่าง
หนูกับเฮียที่ต่างคนต่างไม่รู้ตัว)
เราว่ามันน่าจะเป็นกับดักของนายด้วย การเลือกมันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น
ปล. รีบมาต่อนะคนเขียน อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วย ฝนตกทุกวัน ฮัดชิ้ว!
-
"เฮียไม่อยากเสียตัว" หราาา :m20: :m20: :m20: :m20:
-
:sad12: ค้างได้อีก o9 อยากอ่านอีกอะ มาต่อไว ๆ นะค๊า (อ้อน อ้อน) ผู้เขียนคนดี :กอด1: :L2: :3123: :L1: :impress:
-
คู่ต่อสู้มาทำให้หนักใจมาก จะเลือกข้อไหนดีล่ะ หนูน่าจะเลือกข้อหลัง
อารมณ์ประมาณเสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสียเฮียให้ใคร (สายสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่าง
หนูกับเฮียที่ต่างคนต่างไม่รู้ตัว)
เราว่ามันน่าจะเป็นกับดักของนายด้วย การเลือกมันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น
ปล. รีบมาต่อนะคนเขียน อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วย ฝนตกทุกวัน ฮัดชิ้ว!
-
แล้วหนูจะเลือกอะไรละเนี่ย :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
จะรออย่างที่คนเขียนบอกนะ :mew2: :mew1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตัดกันงี้เลยหรอ :ling1:
เลือกไปเลยหนูข้อ 2 แล้วบอกด้วยว่าเฮียเป็นของหนูคเดียวคนอื่นอย่า(เสือก)ฝัน :m16:
-
"เฮียไม่อยากเสียตัว ไม่อยากให้หนูเจ็บตัวด้วย ถ้าไม่ลำบากเกินไปช่วยปกป้องเฮียให้เป็นของหนูคนเดียวได้ไหม" :z13:
รอคุณหนูมาตอบนะคะ คริคริ
-
สั้นๆ เลยว่าค้าง....
-
อยากบอกหนูว่ายอมให้เฮีย ได้ปลดปล่อยสักครั้งนึง ขอบใจจร้า
-
อดีตเมียเฮียนี่คงแรดและร้ายน่าดู นำพาเรื่องเดือดร้อนมาให้เฮียสินะ สงสารเฮียจัง พ่อเฮียด้วย
ชอบความคิดเฮียแกที่มีต่อหนู แกรักของแกนะ แบบปลื้มเวลาหนูฝันแล้วละเมอถึง
รู้สึกต่อกันมากขึ้นทุกวัน หนูก็น่ารักเฮียแกจะไม่รักได้ไงเนอะ ๆ อยู่ด้วยแล้วอารมณ์ดี
นายนี่ร้ายมากเอาผู้หญิงมาสู้ได้ไง แล้วท่าทางก็ร้ายแน่ ๆ แต่เชื่อว่าหนูเอาอยู่นะ
หลัง ๆ เค้าเริ่มคุยกันด้วยสายตาและกระแสจิตแล้ว คุณรู้ใจกันก็เงี้ยะ อยากอ่านตอนหน้ามั่กๆ
ขอบคุณค่ะ
-
อ่านไปก็แอบเครียด ทั้งอดีตเฮีย ทั้งยัยผู้หญิงคนนี้อะไรกันเนี่ย
จนตอนคุยโทรจิตตอนปิดท้ายเนี่ยแหละ แบบว่า แอดวานซ์เนอะ 55555555555555
-
ค้างเลย
-
หนูจะยอมให้เฮียมีความสุขรึเปล่าน๊า
-
น้องหนูจะเลือกอะไร
-
ค้าง งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
รอลุ้นน้องหนูจะเลือก
อย่างแรกหรืออย่างหลัง :z2:
-
ทั้งคนอ่านทั้งเฮีย ลุ้นคำตอบของหนูกันสุดฤทธิ์
จะได้หงายเงิบกันก็คราวนี้แหละ
-
:katai2-1: :katai4:
-
:katai1:
-
อดีตเฮีย เลวร้ายจัง เป็นเพราะเมียเหรอ ถึงต้องติดคุก
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling1: :ling1:
ปล่อยให้ค้างแบบนี้ เหมือนโดนตบหน้ากลางสี่แยกเลยนะค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai1: :katai1:
-
หนูต้องเลือกเฮียอยู่แล้วใช่ไหม ><
-
:katai1: :katai1: เอามีดมาแทงฉ่านเสียดีกว่า :katai5:
ทำกันอย่างนี้ :ling3:
-
ค้ า ง !!! :undecided:
จะรอฟังคำตอบของหนู แต่อยากให้สู้นะ :a12:
-
บอกหนู "อย่าทำให้ฟ้าผิดหวัง"
:กอด1:
-
แง่งงงงงงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1:
ค้าง!!!!!
-
ช่วยปกป้องเฮียให้เป็นของหนูคนเดียวได้ไหม :hao3:
เค้าชอบบบบบบ
-
:เฮียของหนู ชะนีห้ามแตะ !!
บอกเค้าไปเลยลูก 55555
ปล.เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกรวดเดียว ฮาจนกรามค้าง
-
เดี๋ยวเค้าจะไปจุดธุปบนขอหลวงพ่อให้หนูชนะ :amen:
-
หนูอย่ายอมเสียเฮียใหใครมีคนเดียวในโลกนะคนนี้ ค้างจริงอะไรจริงมาต่อด่วน
-
หนูห้ามยกเฮียให้คนอื่นเด็ดขาด แต่ถ้าหนูชนะจะทำยังไงกับเทอล่ะเนี่ยย
เฮียถูกจับเพราะฆ่าเมียที่ฆ่าพ่อเฮียหรอ เมียเฮียเปนโรคจิต??
อยากให้หนูเปนของเฮียแล้ว อุปสรรคเยอะมากมายยยย ><"
-
ยังไงดีล่ะหนู ถ้าเลือกข้อแรกนี่เจ็บตัวแน่ๆอะ แต่ก็ไม่อยากให้เลือกข้อสองนะ สงสารเฮียเลย :ling1:
-
โล่งอกที่คู่ต่อสู้ของหนูไม่ใช่เฮียแต่เป็นยัยหื่นคนนึงแล้วหนูจะเลือกข้อเสนอไหนนะ เสียทองเท่าหัวอย่ายอมเสียผัวให้ใครนะหนู!
-
จะเลือกยังไงล่ะหนู
:กอด1: :L2:
-
ลุ้นนะเนี่ยว่าจะตอบว่าอะไร
ปล อ่านไปก็หัวเราะตลอดเลยอะ จะมีตัวประกันที่ไหนแซบได้อย่างนี้ไหมตะเนี่ย
-
หนู สู้เข้านะ เอาให้ชนะ อย่ายกเฮียให้ใคร
เฮียน่าสงสารอ่า เดาว่าเฮียฆ่าเมียตัวเองที่ทำร้ายพ่อตัวเองไรงี้ป่าว เลยติดคุก
รออ่านต่ออยู่ตลอดนะคะ ชอบเรื่องนี้มากเลย
-
:ling1: :ling1: :ling1: ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงค่ะ
-
หนูสู้ๆๆๆจะรอฟังการตัดสินใจของหนูนะว่าจะทำยังไงขอให้หนูสู้ชนะ
-
หนูโคตรเสียเปรียบเลยว่ะ
จะชนะก็คงถูกหาว่าทำร้ายผู้หญิง
จะแพ้ก็คงถูกว่าว่าสู้ผู้หญิงก็ไม่ได้
แล้วยังจะต้องโดนจ้องจะกินผัวแต่งตั้งอีก
เอาเป็นว่าทัั้งทองทั้งผัวหนูก็ห้ามเสียให้ใครทั้งนั้นนะหนูนะ :katai1:
-
น้องหนูต้องเลือกปกป้องเฮียอยู่แล้วใช่มั้ยย
ถึงอีกฝ่ายจะเป็นผู้หญิงแต่ก็อย่าออมมือนะหนู
-
แล้วจะเลือกทางไหนนนน
-
:z3: :z3: อ๊าคคคคคคคค ค้างอย่างแรงส์!!!!! คนเขียนเหลืองานอะไรค้างอยู่ค่ะ ส่งมาให้ช่วยทำก็ได้ค่ะ
กลับไปแต่งนิยายต่ออีกสักนิดเถอะค่ะ :ling1: ค้างๆๆๆๆๆ งื่อออออออ :hao5:
-
ค้างๆๆๆ :serius2: :serius2: :serius2:
อย่าให้อึดอัดนานรีบมาต่อนะจ๊ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ค้างอ่ะ
-
เศร้า หดหู่ ตลก ฮา 555
อ่านทันจนได้ คนเขียนจิ้นได้เริ่ดเลอมาก โคตรมีความสามารถเลยอ่ะ
หนูจะเลือกข้อไหน...อยู่ที่คนเขียนแล้ว...
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ^^
-
หนูต้องเลือก"ผัว" อยู่แล้ว เนอะ :katai5:
-
เอาแล้วไงหนูจะเลือกแบบไหน
แต่ไม่ว่าทางไหนมันก็ต้องยุ่งอยู่ดี
นายนี่ก็เลือกคนได้ถูกจริงๆ รู้สึคุณเธอจะแรงแบบไม่แคร์สื่อมากเลย
แถมยังจะแย่งสามีคนอื่นอีก! :mew5:
-
คิดถึงเรื่องนี้!!!! ยังไงหนูก็ต้องสู้เพื่อปกป้องเฮียอยู่แล้วล่ะ ก็เฮียเล่นส่งสายตาอ้อนวอนขนาดนั้น 5555
อยากอ่านต่อจังเลยยย อยากให้เฮียกับหนูหวานกันเยอะๆ อ่านแล้วมันจั๊กจี้หัวใจ :katai2-1:
-
เฮียกับหนูนี่มองตากันแปบเดียวตอบโต้กันได้ยาวกว่ามานั่งพูดกันซะอีก 55555+
รอ ร้อ รอ กับคำตอบของหนูนะ มาไวไว ได้โปรดดดดด
-
ยัยนี่ท่าจะร้ายนะ
เฮียคลั่งหนูอย่างเต็มที่แล้วอ่ะดิ :katai3:
-
โด่ววววววววววว
ค้างอย่างแรงงงงงงงง
ตามๆหายๆ แต่ก็ตาม เพราะไม่ค่อยว่างเท่าไหร่
สนุกมากกกกกกกกกก แต๊งๆๆๆๆ
รออออออออออ
-
น้องหนู จะเลือกยังไงนร้าาาาา
อยากรู้จัง อิอิ
-
ค้างอย่างแรง :mew5:อยากรู้ว่าหนูจะเลือกข้อไหน
แล้วหนูจะชนะหรือเปล่า
-
หนูจะตกลงมั๊ย ... รอตอนต่อไปค่ะ
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ~^^
-
หนูกับเฮียเป็นคู่แท้กันจริงๆ แค่มองตาก็ส่งความในใจได้หมดทุกอย่าง
ตอนนี้หนูอยู่ในฐานะเมียของเฮีย เพราะฉะนั้นการต่อสู้ยกนี้หนูก็ใส่ได้เต็มที่เลยสิ
ไม่ต้องกังวลเรื่องผู้ชายผู้หญิงอะไรแล้ว
-
5555+.... ตอนจ้องตากันตลกอ่ะ... เฮียอยากมีเมียมั้ย กับ ช่วยปกป้องเฮียด้วย.... คนแต่งเทพว่ะ 555555+
-
:katai5: :z10: :z2:
-
อึ๋ย o21 เริ่มต้นมาด้วยฝันถึงอดีต แบบหลอน ๆ ของเฮีย ทำไมเราขนลุก รู้สึกเหมือนเข้าไปในบ้านผีหลอกวิญญาณหลอนยังไงไม่รู้ บรึ๋ย ๆ ถ้าตามฝันเมียเฮียเหมือนไม่ใช่คนดี ทำให้สงสัยว่าลูกชายคนนี้จะเป็นลูกเฮียจริงรึเปล่า แต่อะไร ๆ ก็ยังไม่รู้แน่ แค่รู้ว่าอดีตของเฮียท่าทางจะทุกข์ระทมมาก ๆ :monkeysad: เสียงน้องหนูคือผู้ปลุกเฮียตื่นจากฝันร้าย และผลตอบแทนที่ได้ทำเอาก้นระบม :pigha2: เมียกำมะลอ อย่างน้องหนูช่างดูแลคุณสามีดีเหลือเกินเป็นห่วงเป็นใย พร้อมท่าตลก ๆ ทำให้ผ่อนคลายดีจริง ๆ ว่าแต่ หึงอีกแล้ว เฮียหึงอีกแล้ว :hao7: ช้อบ ชอบ คราวนี้มีงอน นอนหันหลังให้เฉยเลยอ่ะ ว้าย ๆ
ปากน้องหนูทำเฮียสติหลุด ตวาดเสียงดังเลย แต่ก็นะเพราะความจริงคือไม่อยากให้หนูรู้เรื่องในอดีตแล้วกลัวตัวเอง แต่ก็ยังดีที่เฮียรู้สึกตัวทัน ก่อนที่น้องหนูจะกลัวมากไปกว่านี้ ชอบที่เฮียแม้จะสติหลุดยังไง ก็ไม่ลืมคำเรียกแทนตัวกับหนูอยู่ดี น่ารักมาก สงสารน้องหนู กลัวจนตัวสั่นเลยแต่เฮียที่พร่ำขอโทษไม่หยุดอย่างสำนึกผิดเป็นใครจะไม่ให้อภัยล่ะเนอะ
เฮียดีใจที่ได้เป็นผู้ชายคนแรกนอกจากพ่อนกที่น้องหนูพูดแทนชื่อด้วย แม้เฮียจะบอกว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่แค่นี้ก็ทำเราฟินได้นะขอบอก ชอบตอนที่เค้าผลัดกันปลอบอีกฝ่ายจังเลยนะ แม้จะไม่หวาน แต่มันก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ น้องหนูเริ่มชินกับคำเรียกแทนตัวแล้ว เรียกทีไรทำเฮียอารมณ์ดีทู้กที ร้อยยิ้มน้องหนูสว่างไสวทำเอาเฮียใจเต้นโครมคราม แถมยังคิดลึกกับท่าล้วงความลับของน้องหนูอีก คิคิ หื่นนักนะเฮีย แต่เคล็ดลับของเฮียเพื่อไม่ให้ฝันร้าย คือนอนมองหน้าเมียในนามเหรอเนี่ย ฟินสุดๆ อ้าย :z1: มีแอบจุ๊บน้องหนูตอนหลับด้วยอ่ะ แล้วน้องหนูเมื่อก่อนร้องหาแต่พ่อนก แต่ตอนนี้มีเฮียเข้าไปอยู่ในใจด้วยอีกคนแล้ววว :m3: ดีใจๆ แทนเฮียสุด ๆ ไปเลย
ในที่สุดคู่ต่อสู้ของน้องหนูก็โผล่มาแล้ว นายร้ายมาก ส่งผู้หญิงมาสู้เนี่ย น้องหนูจะแพ้หรือชนะ ก็มีแต่เสียกับเสีย แถมเฮียก็เข้าไปช่วยไม่ได้อีก แล้วท่าทางยัยคนนี้ก็มีพิษสงรอบตัว ไม่งั้นจะมาอยู่ในดงโจรอย่างนี้ได้ยังไง มีการยื่นข้อเสนอให้น้องหนู แต่สรุปคือ อยากได้เฮียว่างั้นเหอะ ยัยคนนี้ น้องหนูจะเลือกข้อไหน จะปกป้องไม่ให้เฮียต้องเสียตัวก็มีแต่ต้องสู้แล้วเอาชนะยัยอกสะบึมนี่ให้ได้เท่านั้นสินะ แต่น้องหนูก็จะถูกหาว่ารังแกผู้หญิงรึเปล่า และที่สำคัญน้องหนูจะสู้ได้รึเปล่าละเนี่ย โอย เครียด :katai1:
อยากอ่านต่อ แงงงงง o9 คนเขียนจ๋า สู้ ๆ ให้เคลียร์งานได้เร็ว ๆ จะได้มาต่อได้ไว ๆ น้าาา มันค้างมากกกก แหงะ :heaven
-
สู้เลยมันเลยลูก!! :katai4: ถึงคติเสียทองเท่าหัวแต่อย่าเสีย'ผัว'ให้ใคร! ย้ากกกก :m31: :fire: :m16:
-
>> ป.16 <<
‘ฉันมีข้อเสนอให้ สนใจไหม ไม่ต้องเจ็บตัวและดีต่อเราด้วย’
‘ยกเขาให้ฉันซะ เป็นอันจบการต่อสู้ทันที’
‘หรือจะเลือกอีกทาง’
‘อะไร’
‘สู้กัน ถ้าชนะฉันจะยอมเป็นของนายหรือจะให้ทำอะไรก็ได้ แต่ถ้านายแพ้เขาเป็นของฉันจนกว่าจะพอใจคืนให้หรือถูกใจก็ไม่คืนเลย คิกคิก’
ข้อเสนอที่ถูกหยิบยื่นให้อย่างมีน้ำใจและเสียสละตัวเองของฝ่ายหญิง ฟังแล้วไม่ได้เป็นปัญหาอะไรเลย ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ได้เปรียบอยู่ดีในความคิดของผู้ชายทั่วไป แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้ผมบอกแล้วมันคือความสนุก และกดดันความคิดและการกระทำของผมและหนูที่ยังไม่รู้ว่าจะตัดสินใจเลือกข้อไหนดี
“ไม่น่าจะคิดนานนะ ฉันว่ามันไม่ได้ซับซ้อนและยุ่งยากอะไรเลย หืม”เธอยังยิ้มพูดใส่ไอ้หนู ปรายตามาทางผม ไอ้หนูมองหน้าผมก่อนจะมองหน้าเธอ
“ต้องเลือกใช่ไหม”มันถามย้ำอีกครั้ง
“ใช่ เธอต้องเลือก อย่าช้า ไม่งั้นฉันจะเลือกให้เอง”เธอยื่นหน้ามาใกล้หุบรอยยิ้มพูดจริงจังตอนท้าย ก่อนจะเดินไปยืนข้างนายที่นั่งยิ้มอย่างสบายอารมณ์ ไอ้หนูมองตามหันมาหาผม
“รีบเข้าล่ะ หลิงเขาใจร้อน เดี๋ยวเขามีธุระต้องทำอีก”นายพูดกับผม ที่จริงไปทำธุระก่อนก็ได้ผมไม่ได้รีบ อยากจะตอบแบบนี้เพื่อขัดอารมณ์สุนทรีของนายจัง แต่ไม่รู้ใครแม่งดันดึงความคิดผมออกไปพูด
“จะไปทำธุระก่อนก็ได้ครับ ผมไม่ได้รีบอะไร ถ้าธุระสำคัญ”ไอ้คนที่พูดด้วยสีหน้าซื่อน้ำเสียงเกรงใจ ไม่ได้บ่งบอกว่ากวนตีนหรือรู้ไม่ทันคำพูดที่แฝงความหมายของนาย ทำเอาทุกคนเงียบกริบหันมามองมันเป็นตาเดียว ครับ เมียแต่งตั้งผมเองไม่รู้มันเสือกฉลาดอ่านความคิดผมแล้วเอาไปถอดรหัสออกมาเป็นคำพูดแบบนี้ได้ไง
“คือ ผมไม่ได้จะเลี่ยงนะ แค่ไม่อยากให้เสียเวลา ถ้าทำเสร็จแล้วค่อยมาก็ได้ ยังไงผมก็หนีไปไหนไม่ได้หรอกครับ”มันโบกมือแบบปฏิเสธยังพูดยืนยันอย่างมีน้ำใจออกไปอีก เมื่อเห็นว่าทุกคนยังไม่พูดอะไร ไอ้เบียร์ ไอ้รัน ไอ้พวกนั้นอยากจะหัวเราะแต่กลั้นไว้เพราะไม่ใช่เรื่องที่จะหัวเราะออกมาในเวลานี้
“เฮีย”เสียงนายเรียกชื่อผม ดับซิการ์ ไอ้ทวนมือขวานายมองจ้องอย่างไม่ชอบใจ หันมามองผมด้วยสายตาตำหนิ ตั้งแต่ครั้งก่อนแล้ว ดูมันอยากจะสั่งสอนมารยาทเมียแต่งตั้งผมซะเหลือเกิน มันคงไม่สอนปากเปล่าตามหลักสูตรอบรมแน่ แต่มันคงใช้มือผสมตีนเป็นอุปกรณ์เสริมในการอบรมแทน แต่มันไม่มีโอกาสได้ทำหรอกต้องผ่านผมก่อน เมียกู กูอบรมเองไม่ต้องเสือก ผมด่ามันกลับทางสายตาแต่มันโง่อ่านไม่ออก
“ครับ เขาไม่รู้จริงๆ ผมขอโทษนายด้วย ถ้าจะลงโทษเขา ผมขอรับแทน”ผมรู้ว่านายคงจะโกรธนึกว่ามันเล่นมุก ตีเสมอไม่รู้จักใครเป็นใคร ไอ้หนูทำหน้างงว่าพูดอะไรกัน ลงโทษทำไม กูมีน้ำใจผิดด้วยเหรอ มองหน้าผมที่ได้คำตอบว่า หนูไม่ผิดเลย คนพวกนั้นผิดที่ไม่ซึ้งใจกับหนู ผมดึงมันให้ไปยืนข้างหลัง แต่คำตอบของนายทำเอาอึ้งกว่า
“ลงโทษอะไรกัน ฉันแค่จะบอกว่า เมียเฮียนี่ซื่อดีนะ คนแบบนี้หายากมากในทุกวันนี้ ยิ่งที่นี่ไม่มีเลยด้วยซ้ำ อย่างนี้จะอยู่กับคนแบบเฮียและที่นี่ไปได้นานแค่ไหนกัน”นายยกยิ้มพูดแอบแฝงในตอนท้ายที่รู้อยู่แล้วว่าทำไม แต่ตอนต้นนายพูดชมจริงแต่ก็ไม่ได้เอามาเป็นข้อยกเว้นในการสู้ครั้งนี้
“และคงจะสนุกมากด้วยถ้าได้อยู่ใกล้ จริงไหม ชักอยากจะยืมเอามาอยู่ด้วยสักพักแล้วสิ”นายอีกฝ่ายพูดมองแทบจะทะลุตัวผมไปถึงคนข้างหลัง ผมสบตานายอีกฝ่ายเอามือกอดเอวให้รู้ว่าคนของผม
“จริงครับ สนุกและสุขมาก เมียผมไม่ใช่สิ่งของหรือเป็นผมก็ให้ไม่ได้”ผมตอบเรียบๆ แต่จริงจังในตอนท้าย
“แต่หลังจากนี้ยังจะได้สนุกอีกหรือเปล่าล่ะ หึหึ”นายอีกฝ่ายยักไหล่พูดไปถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ทุกคนรอว่ามันจะเลือกความสนุกให้แบบไหน
“นี่ ธุระฉันทำทีหลังได้ แต่ฉันต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้”หลิงที่ยืนหัวเราะไปพักกับเรื่องซื่อของมัน พูดเร่งรัดทันที
“นั่นสิ เสียเวลามาพอแล้ว จะเอายังไง”นายอีกฝ่ายพูดกวนไม่เลิก ทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายออกตัว ไม่อยากให้พาดพิงไปถึงนายตัวเองที่ยังเฉยรอดูและฟังอย่างเดียว
“รอสักครู่”ผมเป็นฝ่ายเอ่ยกับเธอ ก่อนจะหันไปหานายและก้มหัวนิดๆเป็นการขอตัว นายพยักหน้าอนุญาต ผมดึงมือให้เดินตามมาข้างหลังที่ไม่มีใครแล้ว
“ขอโทษ”มันเอ่ยออกมาเสียงเบา
“ขอโทษเรื่องอะไร”ผมถามมันที่ก้มหน้า จนต้องจับเงยขึ้นมา
“ที่ลังเลไม่เลือกสักที ตอนที่เขาบอกมีธุระ เลยดีใจอยากยืดเวลาออกไปอีกหน่อย ไม่คิดว่าจะทำให้เสียเวลาและเฮียโดนตำหนิไปด้วย”มันสารภาพอย่างที่ผมต้องดึงมันมากอด อยากจะหัวเราะไม่ใช่เยาะ มันเป็นอย่างที่นายว่าจริงๆ หายาก คิดว่าเป็นความผิดของตัวเอง และถ้าเสียไปจะหาที่ไหนได้คนแบบนี้ แต่ถ้าย้อนกลับไปได้ผมไม่เอาเขามาลำบากด้วยจะดีกว่า ขอรู้จักกันในสถานการณ์อื่นถ้าเป็นไปได้
“ไม่ใช่ความผิดหนูหรอก เฮียผิดเอง ผิดตั้งแต่แหกคุก แวะบ้านและเอาหนูมาจากพ่อด้วย ขอโทษนะ”ผมลูบหัว นึกถึงตอนที่มันเคยโวยใส่ว่าเป็นความผิดพวกผม และมันก็จริงถ้าไม่แหกก็ไม่เกิด
“มันคงเป็นเบญจเพสนั่นแหละที่ทำให้เป็นแบบนี้ ถ้าไปทำบุญหรือไม่ก็รีบๆแต่งงานไปซะก็ไม่มีอะไรแล้ว”มันแค่นหัวเราะแทนที่จะนึกว่าเป็นพรหมลิขิตหรือกรรมเก่าดันพูดโทษอาถรรพ์เบญจเพส ทำบุญทำทานและแต่งงาน เบญจเพสกับทำบุญฟังแล้วยังยิ้ม แต่แต่งงานทำเอายิ้มไม่ออกไม่รู้ว่าทำไมโล่งใจที่มันไม่ได้แต่งงานไปก่อน ผมคงสงสารว่าที่เมียมันมั้งที่ต้องมานั่งทุกข์ใจกับผัวที่ถูกจับไปสู้เอามาก่อนแต่งดีกว่า เผื่อมีโอกาสจะได้หาคนแต่งใหม่ด้วยคิดซะว่าไม่ใช่เนื้อคู่กันจะได้ไม่คิดมาก แต่คิดว่าผมมากกว่าที่คิดแทนว่าที่เมียมันเป็นตุเป็นตะ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลายื้อแล้ว
“ไม่ว่ามันจะเป็นเพราะอะไรให้รู้ไว้ หนูไม่ผิด เฮียจะแก้ความผิดนี้ด้วยการรับไว้ทั้งหมดเอง”ผมยืนยันให้มันฟังอีกครั้งด้วยความสัตย์จริง มันมองหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนจะค่อยหุบลงพูดช้าๆเน้นๆใส่ผม
“โดยการที่กูไม่ต้องเจ็บตัวเพราะมึงเสียสละตัวเองเลือกข้อหนึ่งใช่ไหม ฟังดูดีมากเลย มึงอยากใช่ไหม”อ้าว เฮ้ย ทำไมมาลงเรื่องนี้ได้วะ ทีอย่างนี้มึงไม่ฉลาดคิด ดูทำหน้าอย่างกับจับได้ว่าแอบมีเมียน้อย
“อยากอะไร”ผมเลิกคิ้วใส่
“อยากได้เขาไง กูว่าแล้ว มึงนิ ไม่มีหัวคิดเอาซะเลย”มันบอกก่อนจะส่ายหน้าเหมือนด่าว่าผมโง่ คิดไม่ทัน ประมาณนี้
“คิดอะไรวะ”ผมชักเริ่มจะโง่ตามมันคิดแล้ว
“ปัทโธ่ ฉลาดมาทุกเรื่อง แค่นี้ดูไม่ออกหรือไง”มันเกาหัวตัวเองโวยใส่ โพล่งออกมา
“ไอ้เฮีย กูรู้ว่ามึงอยากได้เขา กูไม่ว่า แต่มึงควรระงับความอยากในจิตใจไว้ก่อน”มันเขย่งตัวกอดไหล่พูดใส่ผมที่เริ่มขมวดคิ้ว แล้วทำไมไม่ว่า ใจกว้างหรือไงจะให้มีอีกคน
“ฟังนะ มึงพูดเองใช่ไหมว่าเรากำลังถูกจับตามองอยู่”มันเริ่มเกริ่นนำ ผมพยักหน้า มันมองซ้ายมองขวากดไหล่ผมให้ต่ำมาเท่าปากมันเพื่อที่จะกรอกหูผมต่อ
“ถ้ากูเลือกข้อหนึ่ง มันจะดูไม่สมจริง ทุกคนจะคิดว่ากูยกผัวให้คนอื่นเพื่อแลกกับการไม่เจ็บตัวง่ายไปไหม มันดูเหมือนไม่รักแบบแทบจะกินขี้แทนกันได้ เข้าใจหรือยัง”ประโยคอธิบายของคนฉลาดทำเอาผมอึ้งอย่างคาดไม่ถึงถ้าไม่เปรียบรักแบบแดกขี้จะดีมาก แต่ก่อนจะได้พูดต่อ หัวสมองที่กำลังฟินของมันก็เอ่ยออกมาอีก
“ถ้าเลือกข้อสอง ยังไงกูต้องเจ็บตัวและเสียผัวอยู่แล้วแต่มันจะดูว่ากูเสียยากหน่อย เขาก็คงไม่สงสัย ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะชนะหรือแพ้ แต่ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้มึงก็ได้เขาอยู่ดีนั่นแหละ เพราะเขาเสนอเองทั้งขึ้นทั้งล่องจ้องจะฟันมึงอยู่แล้วไอ้ลำพังกูเขาไม่อยากได้หรอก อย่างมากอาจจะเอาไว้ใช้เกาตีนเวลาคันเท่านั้นแหละไม่ใช่กูไม่หล่อนะเขาถึงไม่เลือกเพียงแต่เขาไม่ใช่สเป็คกูก็แค่นั้น เข้าใจไหม”ผมรับฟังความฉลาดลำดับต่อมา อะไรดลใจให้มึงคิดไปได้ขนาดนี้วะ สรุปไม่ได้กลัวจะเสียผัวแค่กลัวไม่ฟินและจิ้นตาม กูจะดีใจดีไหมเนี่ยะกับความคิดอันล้ำลึกที่ผมเองยังคิดไม่ถึงเลย แต่พอมองหน้าที่งอและคำพูดเหมือนจะประชดตอนท้ายทำเอาอยากจะหัวเราะออกมาแต่ไม่ดีกว่าเดี๋ยวมันคิดว่าผมดีใจจนออกนอกหน้าจะประเคนตีนเข้าให้
“คิดแบบนี้จริงเหรอ”ผมถามย้ำคนหน้างอคิ้วขมวด
“ก็ใช่ไหมล่ะ ไม่ว่าจะทางไหนก็เจ็บตัวอยู่ดี แต่เจ็บทั้งทีให้สมจริงหน่อย ฮึ กูนึกว่าจะสู้กับผู้ชายด้วยกันถึงจะแพ้ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก แต่เอาผู้หญิงมาสู้ดูยังไงก็ตบตีแย่งผัวกัน เยะดุ้น เซ็ง”มันพยักหน้าใส่พูดเสียงขึ้นจมูกสมเพชตัวเอง
“แล้วจะเลือกข้อไหน”ผมถามอีกที เดี๋ยวจะเสียเวลามากไปกว่านี้มันจะโดนอีก ส่วนตัวผมอยากจะเสียเวลาแบบนี้ไปนานๆ
“ฟังตั้งนานเฮียยังไม่เก็ทอีกเหรอวะ ต้องเลือกข้อสองสิ จะแพ้ชนะเฮียก็ได้เขาอยู่แล้วล่ะ”มันพูดก่อนจะหันหน้าหนี เตรียมจะเดินไปทางเดิม แต่ผมฉุดมันจนเซมาปะทะอกรวบกอดทันที เราสบตากัน
“ฟังนะ”ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ มันผละออกแต่ผมก็ยึดท้ายทอยไว้ให้ฟัง
“...........”
“ไม่ว่าหนูจะเลือกข้อไหน จะแพ้หรือชนะให้รู้ว่า เฮียไม่ได้อยากได้เขา เฮียแค่ห่วงหนูเท่านั้นว่าจะเจ็บหรือต้องเจออะไรแค่ไหน และไม่ว่าคู่ต่อสู้ของหนูจะเป็นใคร เฮียก็ไม่เว้นถ้าทำหนูเจ็บ”ผมพูดไม่ละสายตาจากคนตรงหน้าที่อึ้งไปบ้าง
“ไม่ใช่เพื่อความสมจริง ฟิน อิน จิ้น อะไรทั้งนั้น แต่มันเป็นความรู้สึกที่แท้จริงและจะทำอย่างที่พูดให้ฟังทุกครั้ง จำไว้”พูดต่อเป็นการดักคอดักความคิด
“...........”
“แค่นี้แหละที่จะบอก”ผมจูงมือให้เดินแต่โดนขืน
“เฮียเก่งหรืองเปล่า”เป็นคำถามที่กว้างมาก
“เรื่องอะไรล่ะ”ผมเลิกคิ้วยกยิ้ม
“เรื่อง เอ้อ”อึกอักกรอกตาไปมา จะพูดไม่พูดดี
“พูดมาเถอะ”ผมพยักหน้า มันมองหน้าสูดลมหายใจ ต้องรวบรวมลมปราณเลยเหรอวะ
“เรื่องอย่างว่าไง”มันพูดออกมาจนได้
“แค่นี้”ผมเลิกคิ้ว
“เออ”มันรับ
“ไม่รู้สิ”ผมตอบมันไป ไม่ใช่ไร้เดียงสา มันย่นคิ้ว
“ไม่เคยมีใครบอกเหรอ”นี่น่าจะไร้เดียงสากว่า
“มี แต่ไม่รู้สึกอะไร ผ่านแล้วก็ผ่านไป”ผมบอกไป ไม่ใช่การโอ้อวด ก่อนจะฉุกคิดกลัวคนตรงหน้าเข้าใจผิด เลยพูดต่อไปว่า
“และสำหรับเฮียเรื่องเก่งไม่เก่งคิดว่าไม่ได้สำคัญอะไร สำหรับคนที่รักกันมันต้องเกิดจากความรู้สึกที่ดีต่อกัน ไม่ใช่แค่ต้องการจะปลดปล่อย แบบเซ็กส์ปราศจากรัก”ผมขยายความเข้าใจให้มันอีก เดี๋ยวจะหาว่าผมสำส่อน ไม่จริงใจ หลอกฟัน สารพันกลัวมันจะคิด เฮียไม่ใช่คนแบบนั้น
“งั้นขออะไรอย่างสิ”มันรับฟังและพูดต่อ
“สองอย่างก็ได้”ผมเพิ่มให้อย่างใจดีและเต็มใจ
“แค่อย่างเดียวก็ให้ได้ก่อนเถอะ ไอ้ที่ขออาจจะทำไม่ได้ก็ได้”มีการสบประมาทด้วย ดีนะไม่พูดหลายอย่าง
“อะไรล่ะ”ผมถาม
“ถ้าเกิดหนูแพ้ แล้วเฮียต้องไปอยู่กับเขา”พูดถึงกติกาที่หลิงกำหนด ผมตั้งใจฟังแต่เจ้าตัวจับผมหันกลับไปและดันให้เดิน
“เฮีย” เรียกชื่อผมและเว้นระยะ ดันผมเดินต่อไป และพูดต่อทำเอาหัวใจคนฟังพองอีกแล้ว
“ช่วยลดความเก่งได้ไหม"
.
.
.
"เขาจะได้ไม่ติดใจเอาเฮียไปใช้นาน หนูไม่อยากอยู่คนเดียว”ผมหยุดเดินจนเจ้าตัวเดินชนหลังเอาหน้าแนบมือขืนตัวผมไม่ให้หันไปหา
“พูดจริงใช่ไหม”ผมถามเจ้าตัวไม่ตอบ แต่รู้ได้ว่าใช้วิธีพยักหน้าแทน ผมยิ้มดึงมือมากอดเอวผม โดยที่ไม่ขัดขืน
“และถ้าชนะหนูไม่เอาเขามาให้เฮียหรอกนะ”พูดถึงกติกาชนะ ผมยกยิ้มแต่ไม่ถามรอฟังคำตอบที่หวังว่าจะทำให้คนฟังรู้สึกฟิน อย่าผลักให้ร่วงหล่นตกวูบเหมือนตอนท่าหันหลังพาเฮียคิดไปไกล
“ก็เฮียพูดเองว่า”เสียงยังฟังชัดยังทำให้ใจไม่หล่น รอลุ้นอีกนิด และในที่สุดผมก็ไม่ร่วงกลับชี้ฟูเมื่อได้ฟังทั้งหมด
“กูไม่อยากนอกใจเมีย”ถึงจะแอบเบาตอนท้ายตรงคำว่า ‘เมีย’ แต่ผมก็ยิ้มกว้างกว่าปกติได้ ถ้ามีกระจกตรงหน้าคงนับเส้นตีนกาได้แน่
“ว่าไงล่ะ ทำได้ไหม”ถามเร่งรัดเมื่อผมไม่ตอบสักที
“ได้สิ มันไม่ได้ยากและต้องฝืนใจเลยสักนิด”ผมพูดทันที ก่อนจะถูกดันให้เดินเร็วๆ ผมดึงมาเดินข้างๆเห็นหน้าที่แดง นิ้วก้อยเกี่ยวกันเป็นอันสัญญา อยากจะพูดต่อว่า หนูน่ารักกว่าตั้งเยอะ เฮียไม่เอาเขาแน่นอน
.
.
.
“เฮ้ย ไอ้เฮีย ไอ้หนู มึงมาดู”พอเดินไปถึง ไอ้เบียร์เรียกพวกผมทันที ชี้ให้ดูตรงลานที่มีชายฉกรรจ์สามคนนอนร้องโอดโอย อีกคนนอนหน้าบี้อยู่ใต้เท้าที่หุ้มด้วยรองเท้าหนังสีดำ มันคงไม่ได้อยากให้หลิงนวดลดริ้วรอยด้วยเท้าบนหน้าให้แน่
“ผู้หญิงห่าอะไร แข็งแรงฉิบหายไม่ถึงนาทีซัดไอ้พวกลองดีลงไปนอนหมอบคาตีน”ไอ้รันพูดอย่างแหยงนิดๆ ผมมองดูผลงานของหลิงอย่างไม่ออกความเห็น เพราะผมบอกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดา แต่ไอ้คนข้างๆอ้าปากหวอจิกมือผม
“ฮะ เฮีย เปลี่ยนใจทันไหม”ตอนแรกตะกุกตะกัก ตอนหลังพูดรัวเร็ว
“ให้เฮียยอมเขาใช่ไหม”ผมถามออกไปไม่ใช่ประชด เพราะดูรูปการหนูอาจจะอยู่สภาพเดียวกับไอ้หน้าบี้นั่น มันมองหน้าขมวดคิ้วก่อนจะส่ายหน้าพรืด
“ไม่เอา ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้น ไม่เป็นไรแค่โดนตีน”สรุปไม่เปลี่ยนใจทำหน้ามุ่งมั่นจะไปโดนตีนตามเดิม
“เฮีย เคลียร์แล้วใช่ไหม”นายถามไม่มองหน้า นายอีกฝ่ายยกยิ้มอย่างชอบใจที่จะได้ดูโชว์สักที
“ครับ”ผมตอบนายไม่มองเช่นกัน ตามองไปที่หลิงที่ยืนกอดอกตีนก็บี้ด้วยสีหน้าสะใจ กระดิกนิ้วเรียกไอ้หนูให้เข้าไปหา
“ฉันรอนาน เลยอารมณ์เสีย”เธอยกยิ้มพูดใส่เว้นวรรคและถามต่อ “เธอจะเลือกข้อไหน” ไอ้หนูไม่ตอบเดินไปหาเธอ
“คิดดีแล้วเหรอ”เธอเลิกคิ้วใส่ ตาก็มองไอ้พวกสวะและมองหน้ามันเป็นข่มขู่คู่ต่อสู้
“อืม ผมเลือกข้อสอง”พยักหน้าและบอกการตัดสินใจที่ชัดเจน ทำเอารอบสนามฮือฮา
‘แม่ง ไม่ยอมเสียผัวโว้ย’
‘สุดยอด สู้ผู้หญิงเพื่อปกป้องผัว ฮ่าๆๆๆ’
‘มึงเอ้ย ได้เสียผัวแล้วโดนตีนด้วย คุ้มนะน่ะ ครึครึ’
ทุกเสียงล้วนเย้ยหยัน แต่เจ้าตัวเหมือนจะเตรียมหูมาดี รับฟังอย่างไม่ตระหนกสะทกสะท้าน ผมก็ไม่รู้สึกว่าเป็นการรังแกผู้หญิงหรือสู้เพื่อแย่งผมสักนิด คิดแค่ว่ามันเป็นกฎที่ทุกคนต้องเจอ แล้วแต่จะได้คู่ต่อสู้แบบไหน
“ดี แล้วเธอจะต้องเสียผัวและเจ็บตัว ฟรี แน่ คริๆๆๆๆ”เธอพูดด้วยน้ำเสียงหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเขี่ยไอ้นั่นให้พ้นตีน เพื่อนมันรีบเข้ามาพยุงออกไปทันที ผมบอกในใจแล้วว่าอย่าประมาทผู้หญิงคนนี้ อยากไม่เชื่อเอง ช่วยไม่ได้
“อย่าเสียเวลา เริ่มเลยดีกว่า”นายอีกฝ่ายพูดเร่งเร้า นายส่งสัญญาณเป็นการเริ่ม ทั้งคู่เดินวนดูเชิงกันไปมา ดูแล้วหลิงจะแย่เพราะไอ้หนูไม่มีเชิงอะไรให้เธอดูเลย ก่อนจะรู้และคิดอะไรทัน ไอ้หนูหงายหลังทันทีเมื่อเจอถีบเข้าที่ท้อง เสียงหัวเราะลั่นสนาม
“อะไรกัน แค่นี้หงายเลยเหรอ เสียแรงก่อนลงหรือไง หืม น้องหนู”หลิงพูดจาเยาะหยันให้เป็นที่ขบขันอีกรอบ มันลุกขึ้นเอามือปัดก่อนจะเริ่มตั้งตัว
“นิดหน่อยครับ คุณป้า”มันพูดอย่างสุภาพให้เกรียติอีกฝ่ายที่มันคิดว่าคงจะอายุมากกว่า เพราะเรียกมันแบบเอ็นดู ทำเอาฝ่ายผมหัวเราะบ้าง ยกเว้นผมที่แค่ยกยิ้มเพราะยังห่วงว่าอีกฝ่ายจะเริ่มเอาจริงเมื่อไหร่กันแน่ นี่แค่ล่อหลอกให้คู่ต่อสู้ตายใจถึงจะหงุดหงิดบ้างตามประสาผู้หญิงที่ยอมไม่ได้จะให้ใครมาเรียกแบบนี้
“ปากดี ใครเป็นป้าแก ห๊ะ”หลิงตวาดอย่างหัวเสีย เครียดครับเจอเรียกป้าเข้าไป ก่อนจะเข้าไปดึงมาซัดด้วยเข่าจนงอ ฟาดมือตรงกลางหลังทำเอาทรุดอีกรอบ จะเหยียบซ้ำ แต่หนูกลิ้งหลบดึงขาหลิงอย่างแรงจนก้นจ้ำเบ้าลงไปบ้าง แต่ไม่เข้าไปซ้ำรีบลุกทันที มันเล่นทีเผลอครับ สู้ตรงๆคงไม่ได้ ต้องเหลี่ยมนิดๆ
“ไอ้บ้า รังแกผู้หญิงหรือไง ฉันเจ็บนะ ฮึก”หลิงทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ พร้อมกับพูดถึงสิ่งที่หลายคนรู้เห็นอยู่แล้ว แต่เป็นการพูดยั่วและย้ำจิตสำนึก ผมว่าเธอมารยาแน่นอน แต่คนตรงหน้าชะงักทำท่าจะเข้าไปช่วย ผมอยากตะโกนบอกว่า อย่า ปล่อยให้เธอลุกเอง แต่คงไม่ทัน ด้วยนิสัยของผู้ชายที่มีน้ำใจดีอย่างน้องหนูที่มีต่อสตรี เด็ก และคนชรา ตามสโลแกนบนรถเมล์ มันเดินเข้าไปยื่นมือส่งให้เธอจับ
“ขอบใจนะ”หลิงยิ้มยื่นมือมาจับ ก่อนจะกระชากลงมาเอาขารัดคอ ว่าแล้วต้องเป็นแผน
“ฮึฮึ โทษฐานเรียกฉัน ป้า และ อย่าเชื่อใจผู้หญิงให้มากนัก ชีวิตนี้เจอผู้หญิงน้อยล่ะสิ หรือว่าไม่เคย โตมาก็มีผัวเลย หืม เด็กน้อย ฮ่าๆๆๆๆ”หลิงพูดใส่ ยื่นหน้าไปเยาะเย้ยแต่ขารัดคอแน่นจนมันดิ้นไม่หลุด นายฝ่ายโน้นพร้อมลูกน้องหัวเราะสนุกสนาน
“แค่ก ๆๆ โตมามีผัวเลย กะ ก็ แค่กๆๆๆ ยังดี อยู่จนยู่แล้วหาผัวไม่ได้ แค่กๆๆๆๆ”มันว่ากลับกระท่อนแท่น ไอเป็นระยะๆ แต่ก็จับใจความได้ ไม่งั้นไม่ส่งเสียงฮายิ่งกว่าเมื่อกี้
“ไอ้ตุ๊ดปากเสีย”หลิงหน้าแดงบิดอีก ให้ยึดอาชีพไหนก็เถอะ เรื่องอายุผู้หญิงเอามาพูดเล่นไม่ได้เลย ปรี๊ดแทบทุกราย
“โอ้ย แฮ่กๆๆ ไม่ได้ว่า แค่กๆๆ สักหน่อย ระ ร้อนตัว”มันพูดใส่อีก เอามือแงะไปด้วยแต่ไม่หลุด หลิงบิดเข้าไปอีก หนูเริ่มหน้าซีด ผมนับหนึ่งถึงห้าในใจถ้าเธอยังไม่ปล่อยผมต้องเข้าไปแล้ว
“จะยอมหรือยัง”หลิงพูดและบิด นับหนึ่ง สอง
“ไม่ แค่กๆๆ”หนูพูดพร้อมส่ายหน้า นับสาม หลิงยกยิ้มบิดอีก จนผมนับสี่ ขาจะก้าว เหตุการณ์พลิก
“ว๊ายยยยยยยยย ไอ้เวรรรรรรรรร”หลิงร้องอย่างดังขาหลุด เจอไอ้หนูเอื้อมไปบีบ เอ้อ บีบหน้าอกที่ปริ้นล้นออกมาโชว์ตั้งแต่แรก นี่น่าจะเป็นจุดหนึ่งที่หนูมันเล็งเห็นว่าเป็นจุดบีบ เอ้ย จุดอ่อนนิ่มๆที่จะทำให้ปล่อยขาจากคอมันได้
“โอยยย โทษที ผมไม่ได้อยากจับของป้านะ แค่กๆๆๆ ว่าแต่ซิลิโคนคงไม่แตกใช่ไหมครับ”มันคลานหนีมาตั้งหลักพร้อมพูดขอโทษและถามอย่างเป็นห่วงกลัวทำของเขาแตก เล่นเอาหัวเราะทั้งสองฝ่าย ผมโล่งใจหน่อย
“กรี๊ดดดดดดด ไอ้เวร ของฉันแท้ยะ แกตาย”หลิงโกรธจัดที่ถูกหาว่าของปลอมมากกว่าโดนจับ เหมือนสบประมาทอย่างแรง ปรี่เข้าไปปล่อยหมัด มันปัดแต่ได้ยินเสียงดังก๊อก มันทำหน้าเหยสลัดมือไปมา ขาก็กระโดดหยองแหยงหลบตีนหลิงที่เตะเข้ามาไม่ขาด โดนมั่งไม่โดนมั่ง จะเรียกต่อสู้คงจะไม่ได้มันปนเล่นตลกไปด้วย ต้นเรื่องก็คงเกิดจากไอ้คนแสนดี ที่กำลังหลอกล่ออีกฝ่ายไปมาเป็นที่เฮฮาสำหรับคนดู แต่ผมวิตกว่ามันจะรอดไปได้สักเท่าไรกัน คิดยังไม่ถึงไหน
“โอ้ยยยยย เตะมาได้ ลูกหนูกู”มันร้องพร้อมกุมเป้าเมื่อเจอเจาะถุงลมโปร่งกลางขา
“ฮึ จะเสียดายทำไม ยังไงก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว”หลิงพูดเยาะก่อนจะจิกหัวขึ้นมา
“ไม่ได้ใช้ ก็เก็บเป็นที่ระลึกได้โว้ย”มันยังมีแรงเถียงเขา
“งั้นก็เก็บให้ลึกๆไปเลย”หลิงแสยะยิ้มปล่อยหมัดอัดเข้าที่ท้องอีกสองปึกเน้นๆ
-
“อุ๊กกก อ่วกกก”มันกระอักออกมาทันทีไม่ใช่เลือดแต่เป็นน้ำ เสียงหัวเราะเงียบลง กลายเป็นลุ้นระทึกแทน หลิงเหยียบซ้ำตรงกลางหลังบี้ไปมา
“ล้อเล่นกันพอแล้ว เตรียมตัวยกเขาให้ฉันได้เลย ฮ่าๆๆๆๆ”หลิงหัวเราะพร้อมตีนบี้บิด
“อั่ก ไม่ อึก”เสียงอึ่กอั่กพยายามพูด หลิงเปลี่ยนเป็นลงไปนั่งกลางหลัง รัดคอให้หน้าเงย
“ป่านนี้แล้วยังไม่ยอมอีก แกไม่เหมาะกับเขา ไม่สมควรจะอยู่ที่นี่ แกไม่มีน้ำยาอะไรเลย ไร้สติปัญญา จะยอมหรือยัง”หลิงยิ้มเยาะพูดจาถากถางรัดคอแรงขึ้นจนหน้าแดง เธอเอาจริงแล้วครับ
“มะ ไม่ยอม สะ สวยจริง ยะ ใหญ่จริง ไม่จีสตริง ก็ไปหาเองสิ อ่อก”ยังมีเสียงเล็ดลอดไปตอดด่าเขาอีก เลยโดนซ้ำเข้าให้
“ไอ้ปากเสีย นี่ ต้องเจอ”หลิงตบปากหลายที เล่นเอาไอ้หนูดิ้นพล่าน
“ อีป้ายันฮี โอ้ยยยยยยยยยยย”มันยิ่งพูดยิ่งโดน พยายามหลบมือที่กระหน่ำตี จะพลิกตัวก็ไม่ได้ ตะเกียกตะกายเหมือนว่ายน้ำบนบกยิ่งก้มก็โดนกระชากหัวขึ้นมา เสียงเชียร์เสียงเฮฮารอบข้างก็ดังไม่หยุด
“กูไม่ได้ทำที่นั่น เอ้ย ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆ”หลิงเพิ่มแรงตบยิ่งกว่าเดิม เมื่อโดนล้วงความลับมั่วๆจนหลุดปาก ฟังเหมือนจะหยอกเล่น แต่ภาพที่เห็นหลิงเอาจริงตบอย่างไม่ออมมือออมแรง จนปากกับหน้ามันเริ่มแดงไปหมด
“เฮีย คงไม่ยุ่งใช่ไหม”เสียงนายขัดขึ้นมาอย่างรู้ทัน
“ผู้หญิงนะนั่น จะเข้าไปรุมเหรอ”นายอีกฝ่ายพูดล้อ
“ผมไม่สน ถ้าเมียผมเป็นอะไรมากกว่านี้ ผมไม่เอาเธอไว้เหมือนกัน”ผมพูดเสียงเรียบแต่เน้นให้รู้ว่าผมทำแน่ ไอ้ทวนกับไอ้เข้มมองหน้าผมทันที ไอ้เป้าได้แต่เบือนหน้าหนี ไอ้รันกับไอ้เบียร์ก็มองมันสองคนอย่างไม่ละ ถ้าเข้ามาก็พร้อม
“ไอ้เฮีย เย็นไว้ก่อน”ไอ้ปานพูดเตือนสติผม มันเกรงว่านายจะโกรธ ไม่ใช่ว่าผมไม่เกรงหรือถือดีอะไร
“กูจะเย็นก็ต่อเมื่อ เมียกูปลอดภัย”ผมบอกมัน ตายังมองหนูอยู่ ผมให้เวลาอีกนิดถ้ายังหลุดไม่ได้ผมจะลงมือเอง
“แต่กฎคือกฎ มึงจะแหกได้ยังไง การต่อสู้มันก็ต้องมีแพ้ ชนะ เจ็บตัว จะให้เมียมึงไม่เป็นอะไรเลยคงไม่ได้ ยังไงมันก็ผู้ชายจะสำออยอะไรนัก”ไอ้เข้มเอ่ยปนเยาะขึ้นมาเมื่อเห็นผมไม่ยอม มันหวังจะให้นายทั้งสองเล่นงานผมโดยยกกฎมาอ้าง
“เป็นได้ แต่ต้องไม่มาก และไม่ใช่เรื่องของมึง”ผมพูดใส่มันที่จิ๊ปากอย่างไม่พอใจ ว่าโดนด่าทางอ้อมว่า อย่าเสือก
“ไอ้เข้มมันก็พูดถูก นี่นายเขาใจดีแล้วเลือกผู้หญิงมาให้เมียมึง จะเอายังไงอีกวะ”ไอ้ทวนเอ่ยออกมาบ้างน้ำเสียงติดเยาะ
“แล้วตรงไหนที่กูพูดว่ามันผิดล่ะ ไอ้ทวน”ผมพูดใส่มันยิ้มมุมปาก เน้นชื่อมันตอนท้าย คงจะเป็นผมคนเดียวที่เรียกมัน ไอ้
“ไอ้เฮีย จะมากไปแล้ว”ไอ้ทวนเสียงดังเดินเข้ามาหาผม ไอ้เข้มลอบยิ้มที่อยู่ๆก็มีคนของขึ้นยื่นตีนเข้ามาสอด
“รู้สึกมันจะไม่เกรงใจพี่เลย พี่ทวน”ไอ้เข้มได้ทีเลียตีนไอ้ทวน มึงน่าจะก้มไปดูดเลยก็ได้
“ตั้งแต่ครั้งนั้นแล้วมึงกับเมียเสียมารยาทกับนาย ขอสั่งสอนหน่อยเถอะ”ไอ้ทวนปราดเข้ามา ผมเตรียมตั้งรับ
“หยุด”สั้นๆ แต่มันต้องหยุด ได้แต่ฮึดฮัด ผมมองอีกที ไม่รู้ทั้งคู่คลุกวงในตั้งแต่เมื่อไร หลิงเอาขารัดลำตัว มือรัดคอแต่ดีทีมันเอามือกันอยู่ และพยายามโอนอ่อนไม่ฝืน ทำให้ไม่รู้ว่าพูดอะไรกัน รบกวนช่วยตัดเข้าไปฟังให้ทีครับ
ในสนามที่คลุกวงในกันอยู่
“ยังไม่ยอมอีกเหรอ”เสียงข้างหูผมเอ่ยขึ้น
“ป้าอายุมากกว่า ก็ยอมสิ โอ้ย”แม่งตบปากกูอีก
“ถ้าแกเรียกฉันแบบนี้อีก จะตบให้ฟันร่วงหมดปาก”ขู่กูอีก อีทันตะแพทย์เถื่อน เขามีแต่ถอน หลักสูตรไหนให้ตบวะ
“เอาสิ จะบีบซิลิโคนให้แตก กลับไปยัดที่ยันฮีไม่ทันเลย”กูไม่เชื่อหรอกว่าไม่ได้ทำที่นั่น อีเจ๊เงื้อมือเตรียมจะตบ ผมก็ขืนมือเตรียมตะปบ ค่อยยังชั่วหลอกให้คลายมือได้ ยังไงอีเจ๊หลิงมันก็ห่วงนมซิลิโคนมากกว่าปากผมอยู่แล้ว แต่มือตีนหนักฉิบหาย คุ้มไหมเนี่ยะกู ส่งไอ้เฮียไปให้เจ๊แกฟันดีกว่ามั้ง แล้วตามตกลงให้มันลดลีลาลงหน่อย หรือทำยังไงท่าไหนก็ได้ให้เจ๊แกเซ็งจนไม่เสร็จ ถีบมันส่งกลับมา แต่ถึงเวลานั้นไอ้เฮียแม่งคงมันส์จนเพิ่มแพ็คเกจให้แน่ใครจะมามัวนึกวะ ทีนี้กูกลายเป็นหนูหัวเน่า ถูกนินทาว่าผัวทิ้งส้วมไปหาคอห่านใหม่ ไม่ได้ ตอนนี้กูต้องลืมความเป็นชายไปก่อน คิดไว้ว่า กูเป็นเมียไอ้เฮีย เป็นเมียเฮีย จงฟิน จงฟิน สิงกู สิงกู แต่ความฟินยังไม่ประทับเต็มองค์
“โอ้ยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่เกียร์รถนะโว้ย โยกอยู่ได้”ผมร้องอีกเมื่ออีเจ๊หลิง จิกหนังหัวและโยกจนแสบไปหมด กูไม่อยากจะถามเลย ว่าตอนเกิดแม่เลี้ยงด้วยข้าวเปลือกปนหนอนหรือไง จิกเก่งฉิบ
“จะยอมหรือยัง ขอดีๆไม่ให้ ต้องเจออย่างนี้”อีเจ๊หลิงพูดใส่และจิกทึ้งหัวผมอีก อย่างนี้เขาเรียกกรรโชกเอา ‘ผัว’ แล้วเจ๊ แม่งจิกจนสมองกูจะติดหนังหัวออกมาแล้ว ซี๊ดดด ไอ้เฮียมึงทำเชี่ยะอะไรอยู่ ไหนบอกจะช่วยกูไงถ้าพลาดท่า นี่มึงเห็นนมซิลิโคนอีเจ๊ดีกว่าหัวกูใช่ไหม เดี๋ยวมึงเจอกู ให้หลุดไปได้ก่อนจะไปขบหัวมึง แต่ตอนนี้ ยังไงกูก็ไม่ให้ เอาไปแล้วกูจะอยู่กับใคร ที่นี่มีญาติกูที่ไหนเล่า
“มะ ไม่ยอม อึก”ยังฮึดยึดไว้ให้ถึงที่สุด ใครจะคิดว่ากูสู้แย่งผู้ชายช่างแม่งมันเถอะ ต้องเกิดเป็นกูแล้วจะรู้ว่าทำเพื่ออนาคตที่รออยู่ข้างหน้า ที่ไม่รู้ว่าจะไปหรือตายอยู่ที่นี่ แต่กูต้องมีมันอยู่ด้วย
“ไม่ยอมเหรอ”อีเจ๊พูดเสียงหวานแต่ฟังสยองหู ล่ะจิกหัวมารัดคอ ผมคิดว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วก่อนจะขาดอากาศหายใจ พ่อจ๋าแม่จ๋า หนูขอโทษที่ต้องทำสันดานเสียแล้วล่ะ ไอ้ที่สอนและอบรมเอาไว้หนูจะเอากลับมาชดเชยทีหลังนะ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด อ่อกกกกกกกก แค่กกกกกกก”เสียงร้องพร้อมสำลักแสบแก้วหู ผมผลักอีเจ๊หลิงที่สิงสถิตหลังออกอย่างแรง ลงไปนอนดิ้นพล่าน เมื่อเจอวิชามารเสกผงเข้าตา ดีไม่เสกน้ำเข้าท้อง ครับ ผมตัดสินใจกำเศษดินซัดใส่หน้า ยัดเข้าไปในปากให้ไม่พอผมกอบเต็มมือโปะหัวโปะตัวให้อีกเพื่อจะอำพรางการหลบนี้ ไม่ได้กระจายน้อยไป ผมเอาตีนเตะฝุ่นจนหอบแดก หยุดมองอีเจ๊หลิงที่ยังดิ้นเกือกกลั้วเป็นชะนีเริงโคลนว่าเอาไงดีจะช่วยดีไหม แต่ถ้าหลอกอีกล่ะ ทีนี้กูตายขาหว่างขาแน่ มองไปเห็นไอ้เฮียหยุดชะงัก แสดงว่ามันกำลังจะเข้ามาช่วยผม ผมลุกขึ้นเดินไปหามันที่วิ่งเข้ามารับ แต่ยังไม่ทันจะถึงในท่วงท่าที่สวยงาม มันกลับผลักผมอย่างแรงจนกลิ้งไม่มีท่า ไอ้เชี่ยะแล้วมึงจะเข้ามารับกูทำไม จะวิ่งไปช่วยอีเจ๊ก็บอกสิ กูจะหลบให้ ผมเงยหน้าได้ว่าจะด่า แต่เห็นมันกุมไหล่เลือดออก
“เฮีย”ผมเรียกก่อนจะคลานเข้าไปหามัน
“เป็นอะไรไหม”มันถามผมเอามือลูบหน้า
“ไม่ แล้วเฮียเป็นอะไร โดนอะไร”ผมส่ายหน้าพร้อมกับถามรัว นี่มึงรีบไปหานมจนล้มกระแทกเลยเหรอ มันปลอมเชื่อกูสิ
“ไม่มีอะไร เกือบไปแล้ว”มันส่ายหน้ามั่งพูดกับผม ก่อนจะปรายตามองไปด้านหลัง ผมมองตาม อีเจ๊หลิงที่ตอนนี้ไฮไลท์ตัวเองเป็นสีฝุ่นตั้งแต่หัวจรดตีน ปากตอนแรกแดงสด เจอฝุ่นกลบเป็นสีนู๊ด ดูซีดมีสไตล์ไปอีกแบบ ในมือควงมีดสั้น บ่งบอกว่าคงเป็นลูกหลาน ลี้คิมฮวง นี่ถ้าไอ้เฮียไม่เข้ามาคงปักกลางหลังผมแน่ แค่ผู้ชายกะเอากูตายเลยเหรอ แล้วบอกว่าขอดีๆ
“เธอแพ้แล้ว”ไอ้เฮียเอ่ยกับอีเจ๊หลิงแสยะยิ้มอย่างไม่สนอะไร
“อะไรกัน รีบออกตัวเลย นายยังไม่ได้ตัดสินสักหน่อย”ยกยิ้มเอานายมาอ้าง
“เธอใช้อาวุธ”ไอ้เฮียอ้างบ้าง ผมเอามือแหวกเสื้อมันดูแผลที่เป็นรอยยาวไม่ลึกมาก จำไว้อีก เผื่อนายถาม ยิ่งชอบซอกแซกเรื่องภายในซะเหลือเกิน
“แล้วไง ฉันผู้หญิงก็ต้องพกเอาไว้ป้องกันตัวเป็นธรรมดา แปลกตรงไหน”ยักไหล่พูดเหตุผล ทีนี้อ้างเป็นผู้หญิงอ่อนแอทันที เมื่อกี้เข้าเกียร์หัวกูไม่หยุดเลย
“ไม่แปลก ถ้าเธอเป็นผู้หญิงปกติ”อ้าว เป็นบ้าก็ไม่บอก กูตายไปเอาผิดไม่ได้เลยนะมึง
“แล้วฉันไม่ปกติตรงไหน มีทุกอย่างเหมือนผู้หญิงทั่วไป”ไม่พูดเปล่า เอามือเล่นสัดส่วนตัวเองตั้งแต่หัวจนถึงจุดยันฮีแน่ๆที่ทำให้ตูมขนาดนี้ ผมมั่นใจถึงจะไม่เคยไปใช้บริการมาก่อน
“ตรงไม่ปกติ”กูว่ามึงเริ่มกวนตีนอีเจ๊หลิงแล้ว ไม่รู้แล้วไปว่าเขาอีก ทำเอาเจ๊เงียบพูดไม่ออก แหม ทีกูนี่พูดหรือไม่พูดก็ตบกูเอ๊าตบกูเอา ทีไอ้เฮียไม่เห็นทำอะไรเลย
“ฮึ แล้วไง”ทำเสียงลอยหน้าใส่ ไอ้เฮียไม่พูดดึงผมให้เดินออกจากตรงนั้น ผมกำลังคิดว่าเดินถอยหลังดีไหม เผื่อมีดบินมาอีก แต่มันดูมั่นใจมากว่าจะไม่เกิดขึ้น และคงปักหลังผมไม่ได้เพราะมันบังไว้ทั้งตัว
“หนูชนะแล้วเหรอ”ผมถามอย่างไม่แน่ใจเท่าไหร่ มันยังงงๆอยู่ว่ากูชนะหรือตายแล้วแต่ไม่รู้ตัวเดินล่องลอยตามมันที่อาจจะมีญาณทิพย์สัมผัสผมก็เป็นได้
“ถ้าตามความคิดเฮีย หนูชนะ”มึงตอบไม่ได้ให้ทำให้กูดีใจสักนิด
“อ้าว แล้วยังไงเนี่ยะ”ผมขมวดคิ้วใส่
“นี่ไง จะไปถามนาย”เฮียพยักหน้าไปทางนาย พอเดินเข้าไปใกล้ เฮียกับผมไม่ได้พูดอะไร มันยืนรอคำตอบอย่างเดียว
“เก่งจังเลย เจ็บมากไหม หนู หืม”เสียงนายอีกฝ่ายยกยิ้มเอื้อมมือมาจับตรงแขนที่มีรอยเริ่มจะช้ำแล้ว
“โอ๊ะ”ผมอุทานเพราะตกใจมากกว่าเจ็บ เมื่อโดนบีบ ไม่ใช่สิวบีบทำไม ไอ้เฮียหันมาจับออกทันที มันจ้องหน้านายอีกฝ่าย
“โอ๊ะ โทษที ฉันแค่เป็นห่วง ผิวขาวๆช้ำ ไม่คิดว่าออกแรงมากไปหน่อย”นายอีกฝ่ายแอ๊บอุทาน พูดขอโทษด้วยรอยยิ้มกริ่ม
“ไม่ได้เจ็บ แค่ตกใจ”ผมกระซิบอีกให้เฮียรู้ เดี๋ยวเขาจะหาว่าสำออย จับนิดจับหน่อยทำร้อง แต่ไม่ชอบให้มาจับโว้ย โดยเฉพาะผู้ชายประเภทวัวควายนอกจากถึกและบึกบึนยังชอบแทะเล็มอีก ไอ้เฮียหันไปมองนายตัวเอง ที่ตอนนี้อีเจ๊หลิงมายืนข้างๆด้วยแล้ว นอกจากเนื้อตัวมอมแมม รอยช้ำอื่นนอกร่มผ้าไม่มีเลย แม่งใส่ชุดหนังรัดรูปครบเครื่องยกเว้น แซ่ และเชิงเทียน มีเปิดระบายอากาศแค่ตรงอกที่น่าจะมีหลักฐานรูปมือขย้ำกูอยู่มั่ง ผิดกันลิบลับกับกูแค่เสื้อยืดเนื้อบางเบา กางเกงขายาวธรรมด๊าธรรมดา รู้งี้กูใส่หมวกกันน็อกซะก็ดีจะได้ดูดีขึ้นมาบ้างแถมไม่โดนจิกหัวด้วย
“ว่าไง หลิง”นายหันไปถามอีเจ๊หลิงที่ยืนกอดอกให้ทะลักออกมาอีก ถ้าซิลิโคนแตกก็ราดหัวนายพอดี ครึครึ ไอ้เฮียก้มมามองหน้าผมที่กลั้นหัวเราะ กูว่าไม่มีใครเห็นใครได้ยินแล้วนะ เสือกหูดีอีกหรือเพราะยืนใกล้ชิดกันเกินไป
“ขำอะไร”กระซิบถามกูอีก ผมส่ายหน้า ยังไงก็บอกไม่ได้ ว่าขำนมจะหก เดี๋ยวนายก็อยากรู้อีกว่าหกที่ไหน ถ้ากูตอบหกรดหัวเขาได้ตายห่ากันพอดีทีนี้ สิบเฮียกูก็ไม่รอด
“ฮึ จะว่ายังไง เขาบอก หลิงขี้โกง”อีเจ๊หลิงทำเสียงขึ้นจมูกพูดฟ้องอ้อนๆ
“ก็โกงจริงๆ”นายพูดเหมือนจะเข้าข้าง ถ้าไม่ติดว่ายกยิ้ม เออ ใช่สิ มีนมนี่หว่า กูก็มี ไม่ใหญ่แถมแบนด้วยแต่รับประกันของจริงโนซิลิโคน
“งั้นหลิงแพ้ใช่ไหม ก็อดได้น่ะสิ”พูดเหมือนเสียดาย ส่งสายตามองทางไอ้เฮีย ที่หันมามองผม ส่งสายตาว่า หยิกแขนเฮียทำไม ผมมองตามมือ อ้าว กูหยิกแขนมันทำไมวะ ยิ้มแห้งๆเอาออกแต่มันไม่ปล่อย
“แค่นี้ก็หวง ฮึ”อีเจ๊หลิงพูดใส่ผม ดูออกอีกว่ากูหวง เข้าใจผิดหรือเปล่า แค่กลัวมันตายเพราะกินของปลอมต่างหาก
“รู้ว่าเขาหวง ก็หาใหม่สิ เด็กๆที่นี่เยอะไป เลือกเอาเลย”นายอีกฝ่ายกอดอกแต่ไม่มีจะปลิ้น เอนหลังพูดสบายๆ หลิงกวาดตามองพวกที่ดูจะเต็มใจ
“ไม่ถูกใจค่ะนาย”เธอเบะปากยักไหล่ นายหัวเราะในลำคอ
“เอาล่ะ”นายไอ้เฮียพูดตัดบท เกรงว่าจะวกลงต่ำไม่ยูเทรินขึ้นข้างบนกันสักที
“ผ่าน”ในที่สุดกูก็ติดเอ็น เอ้ย เอ็นติดที่นี่จนได้ คณะอาชญากรรม สายอาชญากรเฉพาะทาง กูหวังว่าคงไม่มีรับน้องหรอกนะแค่นี้น่วมจะตายห่าอยู่แล้ว
“นับแต่นี้เป็นคนของที่นี่ อยู่ได้โดยไม่มีข้อสงสัย แต่ต้องภายใต้กฎเกณฑ์ หากฝ่าฝืน”นายออกใบรับรองพร้อมย้ำถึงกฎ ผมคิดว่าฝ่าฝืนที่นี่คงไม่ใช่ทั้งจำทั้งปรับ อาจจะเป็นฆ่าและกลบแทนเหมือนที่เฮียเคยบอก โทษสถานหนัก ตาย อย่างเดียว
“รู้นะว่าคืออะไร”ไม่พูดออกมาตรงๆ
“ครับ”ผมรับคำพร้อมก้มหัว ยังไงผมก็ต้องรับอยู่ดี
“ยินดีต้อนรับ ฮึฮึ”นายอีกฝ่ายพูดพร้อมหัวเราะ ตาจ้องมองจนรู้สึกเสียวสันหลัง แต่ผมทำได้แค่ก้มหัวนิดๆ เขามองอีกนิดก่อนจะเดินไปพร้อมลูกน้องฝ่ายตน นายลุกขึ้นเตรียมจะเดินไป
“เฮีย สามวันหลังจากนี้ ไปรับงานด้วย”นายสั่งโดยไม่หันมามอง
“ครับ”ไอ้เฮียรับคำ นายถึงได้เดินไป แสดงว่ารอไอ้เฮียอนุญาต ถึงเดินไปได้ ผมเข้าใจถูกใช่ไหม เหลืออีเจ๊หลิง
“ขอให้สนุกนะ หลังจากนี้ ฮิๆๆๆๆ”เธอพูดพร้อมหัวเราะเสียงเสียดหู เดินตามหลังนายไปบ้าง เหลือแต่พวกเรา
“ดีใจด้วยโว้ย”ไอ้รันพูดพร้อมสำรวจ
“ทีนี้มึงก็อยู่ได้แล้ว แต่ก็ต้องระวังไว้ด้วยล่ะ อย่าหลุดล่ะคิดว่าเป็นเมียไอ้เฮียเอาไว้”ไอ้เบียร์พูดพร้อมกำชับให้ได้ยินแค่พวกเรา ปานกับโจ๊กเดินมาสมทบทีหลัง
“หมั่นไส้ไอ้เหี้ยทวน กับไอ้เข้ม ถุย”ปานพูดพร้อมถุยอย่างไม่ชอบใจ
“หึ ปล่อยมันเถอะ ถือว่าคนโปรดนาย แม่งจะเล่นมึง สม”โจ๊กตบไหล่ปานพูดหมั่นไส้ก่อนจะเยาะที่พวกมันเล่นไอ้เฮียไม่ได้ ว่าแต่อีเจ๊หลิงมันอวยพรให้สนุกกับอะไรวะ
“เจ็บตรงไหนไหม ไหนดูสิ”เสียงทุ้มขัดความคิด เอามือพลิกหน้าผมที่แดงเถือกไปด้วยฝ่ามืออีเจ๊
“นิดหน่อย”ผมบอกทั้งที่รู้สึกเหมือนจะเริ่มยอกไปหมด
“กูว่าไม่นิดหรอก พาไปให้หมอดูดีกว่า”ไอ้รันส่ายหน้ากับสภาพผมที่เห็น
“ไปตรวจดวงชะตาเหรอวะ”ผมพูดแหย่มัน ไม่อยากให้เครียดและห่วง ถึงจะคบพวกมันไม่นาน แต่ที่ผ่านมามันก็มีน้ำใจกับผมไม่น้อยไปกว่าไอ้เฮีย
“เดี๋ยวกูซ้ำ เสือกเล่นมุก ไปวัดเลยมึง เชี่ยะ”ไอ้รันยกขาทำท่าบอกสถานที่ให้ใหม่ พากันหัวเราะ
“แล้วมึงจับหน้าอก ยายหลิง นิ่มไหมวะ บอกกูหน่อยดิ”โจ๊กถามหน้าหื่นๆ พอกับปาน
“นิ่ม ใหญ่ด้วย สงสัยจะยัดเยอะ”ผมตอบตามจริง ไอ้เฮียมองหน้า”อะไร พูดเรื่องจริงโว้ย ไม่ได้ตั้งใจจะจับสักหน่อย อึดอัดคอไม่รู้จะทำยังไง จะจับอย่างอื่นมันเสือกไม่ยื่นเหมือนนมนี่หว่า ทำไม เสียดายหรือไงไม่ได้จับ”นี่ผมพูดทำไมวะ เหมือนร้อนตัวและหาเรื่องผัวแต่งตั้งยังไงไม่รู้
“ไม่ได้ว่าอะไรนิ”มันเหมือนจะยิ้ม
“ฮ่าๆๆๆๆ เอาแล้วโว้ย”
“ผัวเมียจะตีกัน”
“พวกกูไปดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆ” แต่ยังไปไม่ถึงไหน ผมกลับทรุดตัวลงเกือบกระแทกพื้นถ้าไม่ได้ตัวแทนประกันชั้นดีรับอย่างเร็ว
“หนู”เฮียเรียกอย่างตกใจ พวกนั้นหันกลับมา ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ
“ฮะ เฮีย”ผมเรียกมัน
“เฮ้ย เป็นอะไรวะ”
“ไอ้หนู”
“ไอ้หนู”
เสียงเรียกผมดังรอบข้าง แต่ผมกลับไม่มีแรงสักนิด ก่อนจะถูกอุ้มขึ้นอย่างเร็ว
“อย่าเพิ่งเป็นอะไร”เสียงไอ้เฮียพูด พร้อมกับอุ้มผมเดินแกมวิ่งอย่างเร็ว ทั้งที่ผมไม่ได้ตัวเล็กเลย มือ ขา ไร้เรี่ยวแรง เหมือนจะวูบแต่ก็ยังมีสติ จนรู้สึกถูกวางบนเตียง เสียงไอ้รันเรียกหมอ
“เฮีย”ผมเรียกอีก
“เฮียอยู่นี่”มันจับมือผมแนบหน้า
“หนูเจ็บ”ผมบอกมัน ตาจะหลับ
“เจ็บตรงไหน บอกเฮีย”มันถามตามองสำรวจ
“ท้ายทอย”ผมบอก เฮียยกหัวพลิกขึ้นดู
“ไม่เห็นมีอะไรเลย ข้างในเหรอ”มันถามผมอีก ตาก็มองอีกครั้ง
“ไม่รู้ เจ็บ”ผมส่ายหน้าพูดแค่ เจ็บ มันแปล๊บเหมือนโดนอะไรทิ่มแทง ทำไมผมไม่รู้ตัวล่ะ เมื่อไหร่
“ไอ้เบียร์ หมอมาหรือยัง เร็วหน่อย”เสียงไอ้เฮียตะโกนอย่างดัง แต่มันกอดผมแนบอก เหงื่อเริ่มออก
“มาแล้วๆๆ”เสียงไอ้เบียร์ตอบ
“อดทนนะ หมอมาแล้ว หนูต้องไม่เป็นอะไร เชื่อเฮีย”มันพูดปลอบลูบหัวผมไปมา
“ขอหมอดูอาการหน่อย”เสียงหมอพูดพร้อมกับถึงตัวผมพอดี
“เขาเจ็บตรงท้ายทอย”ไอ้เฮียบอกตรงจุดให้หมอทราบ คุณหมอน่าจะวัยใกล้มันดูและเอามือคลำ ก่อนจะตรวจร่องรอยอื่นที่ปรากฏตามหน้า และจะเปิดเสื้อแต่สบตาคนที่แนบชิดผมอยู่ เฮียพยักหน้า หมอถึงได้เปิดดูที่ลำตัว หลัง
“ไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจากรอยช้ำตามตัว ที่กินยาและทาก็หาย ตัวร้อนคงจะเกิดจากการฟกช้ำ เดี๋ยวหมอฉีดยาแก้อักเสบ และให้ยาไปทานและทาเบื้องต้นก่อน ถ้าพรุ่งนี้อาการไม่ดีขึ้น คงต้องขอนายส่งตัวไปแผ่นดินใหญ่”หมอบอกอาการที่เกิดกับผม
“และถ้าเขาเป็นอะไรก่อนล่ะ หมอจะว่ายังไง”ไอ้เฮียยังคงไม่วางใจ แต่มึงอย่าเพิ่งฆ่าเขานะ เผื่อพรุ่งนี้กูหาย
“หมอคงว่าอะไรไม่ได้ พูดตามอาการที่ปรากฏ”คุณหมอยังพูดด้วยความใจเย็น ไม่ได้มีทีท่าว่ากลัว คงเพราะเคยชินแล้วไม่งั้นอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่าแปล๊บตรงไหน ทิ่มก้นไม่บอกกูเลยว่าเตรียมตัว เชี่ยะ จะร้องก็ไม่ได้เพราะหมอทิ่มเสร็จพอดี มือไวจริงๆ
“หรือจะนอนให้น้ำเกลือที่นี่ ใกล้หมอด้วย เอาไหม”หมอแนะนำอย่างหวังดี
“ขอเป็นที่ห้อง ช่วยจัดการให้ด้วย”ไอ้เฮียพูดและอุ้มผมกลับไปทันที คุณหมอพยักหน้าก่อนจะหันไปสั่งผู้ช่วย ระหว่างทางกลับไม่มีใครถาม จนมาถึงห้องวางลงบนเตียง
“เฮีย กูกำลังจะตายใช่ไหม”ผมเรียกและถามมันที่มองด้วยแววตาอ่อนโยน
“ไม่ เฮียไม่ให้ตาย บอกแล้วไง”มันส่ายหน้าพูดถึงเรื่องที่คุยกัน
“เมื่อคืนเขียนที่อยู่ให้แล้วนะ อยู่ในลิ้นชัก”ผมชี้ไปทางที่บอกมันยกยิ้ม
“ใครจะส่งล่ะ เสือกตายทั้งคู่ หืม”มันพูดขำๆ สอดแขนมากอดผม
“ฝากไอ้รันกับไอ้เบียร์ดีไหม”ผมนึกถึงไอ้สองคนที่ตอนนี้มันกำลังกำชับหมออยู่
“ไม่พูดแล้ว นอนพักซะ เดี๋ยวก็หาย”มันลูบหัว
“กลัวไม่ตื่น มันเจ็บไปหมด”ผมส่ายหน้าบอกอาการที่รู้สึกได้ อยู่ดีๆก็เป็น มันต้องเกิดอะไรกับผมแน่ แต่เมื่อไหร่ล่ะ ทำไมผมไม่รู้ตัวเลย ผมจะตายแบบนี้เหรอ
“ตื่นสิ ถ้าไม่ตื่นเฮียจะปลุก และถ้าไม่ตื่นจริงๆ เฮียจะหลับไปด้วย นอนนะ ไม่ต้องกลัว เฮียจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน”ผมยิ้มให้คนพูด นอกจากพ่อ ไม่เคยได้ยินผู้ชายคนไหนพูดปลอบได้อ่อนโยนทั้งน้ำเสียงและสีหน้าฟังแล้วอุ่นใจอย่างนี้มาก่อนในชีวิต ทั้งที่ตำแหน่งงานดูไม่น่าจะทำให้เชื่อได้ กลับทำให้ความกลัวว่าถ้าผมจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกหายไปจากสำนึกสุดท้ายก่อนหลับตาลง แค่อยู่ในอ้อมแขนของเฮีย
.
.
.
.
***นิดๆ***
“ใจร้ายไปหน่อยไหม หลิง”ผู้เป็นนายถามหญิงสาวที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางเชิญชวน อวดรูปร่างยวนตา
“ช่วยไม่ได้ อยากไม่สนใจหลิงเอง ทั้งหล่อ หุ่นแน่นปึก ถ้าได้กอดสักคืนสองคืน ถ้าจะดี ฮึ แต่ดันมีเมียเป็นผู้ชาย ไหนนายบอกว่าลูกน้องนายคนนี้ไม่สนใจอะไรง่ายๆ นี่ดูจะรักหลงเด็กนั่นจะตาย”สาวสวยยักไหล่พูดอย่างเจ็บใจนิดที่ชายหนุ่มไม่สนใจเธอ ใครเห็นก็ยากจะหลุดพ้น แต่หลังจากนั้นจะมีเป็นยังไงขึ้นอยู่กับถูกใจเธอหรือไม่
“เสน่ห์เธอตกหรือเปล่า เขาถึงไม่สนใจแม้แต่จะปรายตามอง หืม”ผู้เป็นายเอ่ยอย่างอารมณ์ดี มือลูบไล้ปลุกอารมณ์ แต่แววตาและสีหน้าเฉยชาต่างจากอารมณ์ที่พูด
“นะ นาย ขะ เขาโง่ต่างหาก”สาวสวยพยายามสะกดอารมณ์เมื่อมือใหญ่สอดไปภายในผ่านจุดที่ควรสัมผัสแต่ผ่านเลยไปคลึงตรงอื่นแทน
“การที่เขาไม่สนใจเธอ ไม่ได้หมายความว่าโง่ แต่อาจจะหมายถึงเขาเลือกสิ่งที่ดีที่สุดแล้วก็ได้ ฮึฮึ”นายหัวเราะในลำคอในคำพูดแฝงหมิ่นไปในตัว เธอหรี่ตามองกัดปากอย่างขัดใจกับสิ่งที่ได้ยินแต่พูดไม่ได้
“แต่ก็ดี ฉันจะดูว่าเขาจะทำยังไงต่อไป”ผู้เป็นนายตัดบทก่อนจะลุกไป ทำเอาเธอชะงักกับสัมผัสที่ถูกปลุกและโดนปล่อย
“ถ้าเด็กนั่นเป็นอะไรไป เขาฆ่าเธอแน่ ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ”ผู้เป็นนายพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้เธอแทบจะกรี๊ดออกมา แต่ต้องหุบลงเปลี่ยนเป็นยกยิ้มเมื่อเห็นคนที่จะมาดับอารมณ์รูปร่างตรงกับที่ต้องการ ก่อนทุกอย่างดำเนินไปตามกามารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นโดยปราศจากความรัก
.
.
.
ต่างจากอีกฟากที่คนคู่หนึ่งเริ่มผูกพันจนอาจจะเลยไปถึงความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’ กันอย่างไม่รู้ตัวหรือรู้แต่ยังปิดกั้นใจเอาไว้พยายามยกเหตุผลต่างๆมาแย้งใจตัวเอง มือใหญ่ลูบตามใบหน้า หลัง ก่อนจะกอดเมื่ออีกฝ่ายครางด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่ลืมตา เขาทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่เฝ้ามองด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าจะเป็นอะไรไป เขาจะหลับไม่ได้ จะเฝ้าโดยไม่ไปไหน จนกว่าจะตื่นและปลอดภัย และถ้าคนที่หลับไม่ตื่นขึ้นมาอีก เขาตัดสินใจแล้วว่าจะหลับตามไปโดยไม่มีข้อแม้ใดทั้งสิ้นตามที่สัญญาไว้
*************************************************************************************************************************
ปล. มาต่อแล้ววววววววววว เห็นไหมไม่มีอะไร น้องหนูเขาต้องเลือกผัวแต่งตั้งอยู่แล้ว ไม่น่ากลัวสักนิดแถมออกจะบรรยากาศหวานมากกว่าดุเดือดซะอีก เปลี่ยนมั่งสู้น่ากลัวตื่นเต้นมาเยอะแล้ว ให้ชิวๆกันบ้าง แม้แต่ตบท้ายที่ค้างคาก็ยังหวาน แต่ตอนหน้า ฮึฮึ ค่อยมาติดตามกัน ส่วนคนอื่นๆ ขอโทษที่พักไว้ก่อน เดี๋ยวเคลียร์คู่เฮียกับหนูก่อนนะ โอเค ไปเคลียร์งานต่อแล้วจ้า ปวดหัวจุงเบยยยยยยยยยยยยย ขอบคุณกันทุกครั้งจะกี่ครั้งก็ขอบคุณที่ติดตามและเม้นท์ให้กำลังใจเด้อ
-
:hao4: :hao4:
-
เฮ้อ กว่าเจ้าหนูมันจะผ่านมาได้ลุ้นแทบตาย
แต่หนูจะเป็นอะไรหรือป่าว เป็นห่วงจัง :เฮ้อ:
-
:katai3:
-
ขำเฮียกับหนูมากๆอ่ะ พากันตั้งคณะได้เลย
ลุ้นกับการต่อสู้มาก กลัวเจ้นมแตก :hao6:
อิเจ้หลิงทำอะไรหนูอ่ะ เข็มพิษหรือเปล่า เด๋วส่งเฮียไปตืบเลย :m16:
-
หวานกันจังเลย หนู กับ เฮีย แต่ยังไงก็ไม่ละทิ้งความฮาเลยจริงๆๆ 555
ว่าแต่ ยัยป้าหลิง ทำอะไร หนู เนี่ย
หนู อย่าเป็นไรเลยนะ อยู่กับ เฮีย ก่อน สู้ๆๆ
-
รอเรื่องนี้จริงจังเลยค่ะ ติดใจเจ้าหนูแสนซื่อ(บื้อ)มากๆ :mew1:
“ตื่นสิ ถ้าไม่ตื่นเฮียจะปลุก และถ้าไม่ตื่นจริงๆ เฮียจะหลับไปด้วย นอนนะ ไม่ต้องกลัว เฮียจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน” :impress3: :impress3:
อรั๊ยยย :-[.....เป็นประโยคละลายใจเลยคร้าาเฮียแมนมาก
-
ป้าหลิงคงทำอะไรสักอย่างแน่ๆเลยอ่ะ
หนูอย่าเป็นไรไปนะ เฮียช่วยหนูทีนะ
นายนี่ท่าทางโรคจิตนิดๆนะ หึหึ
-
กรี๊ด อ่านตอนนี้ฟิน อิน มาก ๆๆ มันเป็นนิยายที่หวานท่ามกลางความขัดแย้งมาก ๆๆๆ หนูเป็นนายเอกที่น่ารักมาก ๆๆๆ มีความคิดแนวบวก
และซื่อมาก ๆๆๆ เฮียนี่ก็น่ารักมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านแล้วมีความสุขมาก ๆๆๆ หวังว่านายคงไม่มาตกหลุมรักน้องหนูอีกคนนะ งานเข้า
นะทีนี้ แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้เนอะ น้องหนูของเราออกจะน่ารักขนาดนี้ :o8:
ปล. จะบอกคนเขียนว่าชอบเรื่องนี้มาก ๆๆเขียนได้สนุกและน่าติดตามมาก ๆๆ +1เป็ดให้กำลังใจนะค่ะ รอตอนต่อไป มาถี่หน่อยนะค่ะ อยาก
อ่านแล้ว :katai2-1:
-
สงสารหนูอ่ะ เปนอะไรไปอ่า
-
เฮียหวานกับหนูตอนพูดให้นอนนี่ล่ะ
แอบหวั่นตรงหนูเจ็บท้ายทอย
ลุ้นว่ายังไงหนอ :z3:
บวกและเป็ดขอบคุณ
-
แอร๊ย !!! เฮียน่ารักมากอ่ะ หลงรักเฮียเลย <3
-
อิป้านมใหญ่ทำอะไรน้องหนูอ่ะ :sad4:
-
เฮียนี่เป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากเลยนะ ทำไมถึงต้องติดคุกนี่อยากรู้แล้ว :z3: :z3:
-
ดีใจกับหนูด้วยที่ชนะ แต่ตอนท้ายน้ำตาซึมง่ะ :mew4:
หลิงเธอช่างใจร้าย สาธุขอให้มันเป็นโรคเถอะมั่วนัก ฮึ :m16:
-
รักกันแล้ววววววววววววววววววแต่ยังไม่รู้ตัวกรี๊ดๆ>///<
-
หนูอย่าเป็นอะไรไปนะ TT^TT อย่าใจร้ายกับหนูนะคะ
มาต่อเร็วๆ เถอะค่ะ พลีสสสส เห็นใจคนอ่านที่ค้างคานะคะ :sad4:
-
:mew1: ขอบคุณมากมายครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
:L2:เยี่ยมไข้เมียเฮีย
-
:กอด1:
-
หนูนายแน่มาก o13
-
หนู!.... โดนอาราย!!!
-
หนูโดนเข็มพิษเปล่า เฮียดูแลดี ๆ นะ
ถึงจะมาต่อให้เยอะ แต่ก็ยังไม่วายทิ้งเรื่องให้เครียดต่อนะ
-
ตอนแรกคิดไว้ว่าคงจะสู้กันดุเดือดเลือดพล่าน แต่ที่ไหนได้ฮามาก ขำยัยป้ายันฮี ว่าแต่หนูเป็นอะไรไปหวังว่าคงไม่ร้ายแรงนะ
-
ขนาดเรื่องเข้มข้น หวานๆ ยังฮาได้ ขำกรามค้างอีกแล้วค่า5555
-
:z6: อิหลิงฉีดไรให้หนูอ่อ
-
ตกลงหนูเป็นอะไรเกิดอะไรขึ้น :serius2: :serius2: :serius2:
-
ยัยหลิงทำไรหนูอ่ะ แงแง
สงสารหนู รักหนู ชอบเฮีย
-
ตอนแรกก็หวานๆ ฮาๆ แต่พอสุดท้ายมาไหงดราม่าเงี้ยอ่ะ
ขอให้หนูของเราอย่าเป็นอะไรเลย ไม่อย่างนั้มีคนตายสองคนแน่ๆ (หนึ่งอิป้าซิลิโคน ส่วนสองก็เฮีย)
อิป้าาาา แกทำอะไรหนู แก่แล้วยังแย่งสามีคนอื่นอีก!
-
เฮียกะหนูนี่น่ารักจริงๆ แอบหึงกันด้วย
กว่าจะชนะหนูเจ็บตัวไปหมด ขอให้หนู
หายไวไว มาเกรียนกับชาวคณะ
เฮียดูหนูดีๆๆนะ รอวันหนูเสียตัวให้เฮีย
เป็นเมียจริงๆไม่ใช่แต่งตั้ง
-
ยัยหลิงมันทำอะไรหนูเนี่ย :mew5:
-
หวงจริงอะไรจริง
ตอนนี้น่ารักมากๆเลย
:m1: :m1: :m1: :m1:
-
ย๊ากกกกกก :katai4:
หวาน บู๊ จบด้วย หวานๆ
หนูจะเป็นไรมากไหมนะ? :m17:
-
สู้แบบหนู หนู ป้าลุ้นสุดตัววว หนูเก่งเว้ยยยยย :laugh:
ตอนหน้ารีบๆหายนะหนู ป้าเอาใจช่วยยย หนูมันน่ารักที่สุุุด :mew1:
-
น้องหนูอย่าเป็นอะไรมากนะ
พี่ก็เป็นห่วงไม่น้อยกว่าเฮียนะคะ งื้อๆๆ
-
อ่านตอนที่แล้วจบ ก็นั่งนึกว่าถ้าหนูได้สู้กับเจ๊หลิงจะออกมาเป็นยังไงน้า
ได้อ่านตอนนี้แล้ว สนุกมากกกกค่ะ หนูยังคงรักษาคอนเซ็ปไว้อย่างเหนียวแน่น ลุ้นไปฮาไป
ชนะมาได้อย่างฉิวเฉียด ได้ของแถมอาการโคม่ามาอีก รอลุ้นเอาใจช่วยหนูกับเฮียอยู่ อย่างห่วงๆนะคะ
+1 บวกๆคะแนนชื่นชม :กอด1:
-
ตอนนี้แบบอ่านไปยิ้มไป ><
แต่หนูเป็นอะไรอ่่า เจ้หลิงทำอาร้ายยยย
-
ยัยป้ายันฮีทำอะไรหนู :angry2: ยัยก้อนซิลิโคนแกโดนเฮียยำแน่ :m31: :m31:
-
อ๊ากกกกกก หลิงทำอะไรหนู :ling1:
ถ้าเฮียรู้ล่ะก็ ฮึ่ม อย่าคิดว่าจะรอด
-
ฟินนนนนนนมากอ่ะ บ่องตง
เฮียกับคุณหนู โอ้ยย เฮียอย่างนั้น หนูอย่างนี้ แหม่ อ่านแล้วอิจฉาจริงจริ้งงงง :hao6:
รอดูว่าหนูเป็นอะไร แล้วเฮียจะช่วยยังไง
ขอบคุณคนเขียนนะค้าาาา :3123:
-
ป้าซิลิโคลน เเกทำอะไรหนูเนี่ย เเง :katai1: :katai1: :katai1:
-
โฮ่ หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ
น้องหนูสู้ๆ
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนและคนเขียนด้วย อุอิ
:mew1:
-
ซึ้งใจกับคำสัญญาของเฮีย :impress2: อิจฉาหนูจริงๆ
-
หนูอย่าเป็นอะไรนะ
ยายหลิง แก่ทำอะไรหนู :3125:
รอเวลาที่เฮียบอกรักหนู :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดด หนูจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ฮือออออออออ
น้ำตาจะร่วง
รออ่านตอนต่อไปนะคะ แง้
-
อิป้าทำอะไรหนูน่ะ มีทิ้งท้ายขอให้สนุกด้วย อิอิ
-
หนูอย่าเป็นอะไรนะ ตื่นมากวนเฮียก่อน
-
หนูอย่าเป็นอะไรนะ ตื่นมากวนเฮียก่อน
-
“ตื่นสิ ถ้าไม่ตื่นเฮียจะปลุก และถ้าไม่ตื่นจริงๆ เฮียจะหลับไปด้วย นอนนะ ไม่ต้องกลัว เฮียจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน”
ถ้าเฮียจะพระเอกขนาดนี้ หนูเอ๊ยยฟื้นแล้วอ้อนเยอะๆ เลยลูก
เฮียไปไหนไม่รอดหรอก
-
หนูเป็นอะไรอะ ทำไมอยู่ดีๆถึงล้มลง ขออย่าให้เป็นอะไรเลยนะ
ดีใจที่หนูเลือกข้อสอง :hao7:
-
ตอนแรกอ่านแล้วนึกว่าหนูโดนป้าวางยา ต้องไปอะจึ๊กๆกับเฮียซะอีก แอบหวังเอ็นซี
ดันไม่ใช่ซะนี่ o22
-
เฮียจ๋าน่ารักสุดๆเลย แงงงงงงงงงงงงง ;;____;; เฮียรักหนูแล้วแน่ๆ
แต่บทบู๊หนูกะหลิงนี่เป็นบทต่อสู้ที่ฮาที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาเลยนะ
หนูทำไมเป็นคนอย่างงี้ กวนตีนแม้ตัวจะตาย 555555555555555555555555555555
-
หนูอย่าเป็นไรน๊า :mew6:
-
อย่าเป็นอะไรเน้อน้องหนู
:กอด1: :L2:
-
โอ๊ย ไอ้หนู ตอนสู้เนี่ยจะตายมิตายแหล่ก็ยังปากหาเรื่อง ฮาาา 55555
สองคนนี้ปลงใจให้แก่กันแล้วแหละ แถมสักขีพยานเต็มเลย มีหึงกันบ่อยนะเดี๋ยวนี้ :mew1:
แล้วหนูจะเป็นไรมั้ยอะ ถ้าเกิดไรขึ้นอย่าปล่อยยัยป้านั่นให้ลอยนวลนะเฮีย :katai1:
-
:jul1:
-
จะร้องไห้ หนูอย่าเป็นอะไรนะ :hao5:
-
อ่านแล้วมีความสุข
น่ารักทั้งเฮีย ทั้งหนู
-
:sad4: แงงง......ป้ายันฮี นั่นมันทำไรหนุเนี่ย มันต้องเอาเข็มพิษแทง?
สงสารหนุ ตอนสุดท้ายน้ำตาคลอเลย ฮืออออออ อยากอ่านต่ออออ
-
เฮียดูเป็นผู้ชายอบอุ่นจังสงสารหนูที่โดนทำร้ายจังเลยเฮียดูแลหนูดีๆนะ
-
น้องหนูอย่าเป็นอะไรนะ
-
หนูเป็นอะไรอ่ะ โดนอะไรหรอ
ตอนที่เฮียปลอบหนูตอนสุดท้ายซึ้งมากๆ เลย อ่านแล้วน้ำตาซึม :mew2:
-
อิ๊ยันฮี แกทำอะไร น้องหนู :m31: :m31: :m31:
:fire: :fire: :fire:
:angry2: :angry2:
-
เป็นการต่อสู้ที่ฮามาก ไม่ทิ้งความเป็นหนูเลยจริงๆ
แต่หลังจากสู้จบแล้วนี่สิ อาการหนูน่าเป็นห่วงจัง :เฮ้อ:
เจ๊หลิงทำอะไรหนูเนี่ย แล้วอาการจะแย่กว่าที่เป็นอยู่ไหม
แค่นี้เฮียก็ร้อนใจจะแย่แล้ว อย่าให้เป็นอะไรมากเลย
แต่ยังไงก็ยังดีที่หนูสอบผ่านเป็นที่ยอมรับเข้ากลุ่มแล้ว
หลังจากนี้เฮียคงต้องระวังหน้าและหลังของหนูมากกว่าเดิม
ดูเฮียฝ่ายโน้นมองหนูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ หรือเราคิดไปเอง
ขอให้หนูปลอดภัยตื่นมากวนประสาทเฮียได้เหมือนเดิมนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้หนูจ้า
-
ในที่สุดน้องหนูก็ชนะจนได้ แม้จะสะบักสะบอมไปไม่น้อย เป็นการต่อสู้ที่สมกับเป็นน้องหนูมากๆ
ทั้งลุ้น ทั้งฮาไปพร้อม ๆ กัน ฉลาดมากที่ใช้ประโยชน์จากการที่คู่ต่อสู้เป็นผู้หญิง จนเอาชนะมาได้
รู้สึกดีที่ทั้งเฮียและหนูคิดแต่จะปกป้องอีกฝ่ายเต็มที่โดยไม่แคร์ว่าศัตรูเป็นผู้หญิง
น้องหนูก็กลัวว่าจะต้องเสียเฮียไปถึงได้สู้เต็มที่ ในขณะที่เฮียก็คิดแค่ว่าถ้าใครทำน้องหนูเจ็บก็จะไม่เอาไว้
พูดตอกหน้าไอ้ทวนไอ้เข้มได้สะใจมาก ๆ o13 ดีที่ยัยหลิงเผลอใช้อาวุธตอนท้าย ทำให้ถูกจับแพ้ไป
แม้เฮียจะต้องเจ็บตัวก็เถอะ แต่ถ้าไม่อย่างนั้น น้องหนูคงไม่รอด แล้วก็ดีที่นายมีความยุติธรรมพอ
ทั้งเฮียและหนู ทุกอย่างที่แสดงออกมาบอกชัด ๆ ว่าทั้งคู่รักกันแค่ไหน แต่ยังไม่รู้ใจตัวเองเท่านั้น
รอแค่เวลาที่จะทำให้ทั้งคู่รู้และยอมรับความรู้สึกของตัวเองสินะ
น้องหนูเป็นอะไรนะตอนท้าย ยัยหลิงทำอะไรไว้กับน้องหนูเนี่ย :katai1:
แล้วทำไมหมอก็ตรวจไม่เจอด้วย โดนฝังเข็มรึเปล่า จะเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย
โถ น้องหนูอุตส่าห์ชนะแล้วเชียว :heaven
รอตอนต่อไปนะจ้ะ คนเขียนสู้ ๆ :ped149: :mew1:
-
เจ้หลิงทำไรหนูเนี่ย
-
หนูเป็นอะไร :katai1:
-
ฝังเข็มแน่ๆ เลยอ่ะ
หึๆๆ เตรียมตัวไว้หลิงๆ ก็หลิงๆ เหอะ จะกลายเป็นเละๆ แทน
-
ตอนหนูสู้นี่ฮาจริงๆค่ะ เก่งเหมืิอนกันนะเนี่ยยย ว่าแต่ยัยป้าหลิงทำอะไรหนู ฮึ่มๆ เดี๋ยวเจอเฮียเก็บ!
-
สงสารหนู อย่าเป็นอะไรนะ...
ฝากความหวังไว้ที่เฮียคนเดียว.. :mew6:
:L2: & :pig4:
-
สู้ไปลุ้นไป ขำแทบขาดใจ คนซื่อๆอย่างนี้มันหายากนะ :m20:
เหมือนคนแต่งจงใจให้มันค้าง ทำอย่างนี้มันบาปนะรู้มั๊ย :katai1:
-
น้ำไหลออกจากตา เรียกว่าร้องไห้ใช่มั๊ย ขอบใจจร้าา
-
เฮียเอาตำแหน่งพระเอกแห่งปีไปเลยมั้ย เล่นซึ้งซะขนาดนี้แล้วใจน้อยๆของเค้าจะหลุดจากหลุมเฮียไปได้อย่างไร
หนูจ๋าาา อดทนนะคนดี
:กอด1:
-
เฮียกะหนูเริ่มรักกันแล้ววว ฮิ้ววว :mc4:
แต่หนูอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ. :hao5:
-
ที่ทำอยู่ไม่ใช่แค่หนูกับเฮียที่ฟินกันสองคนนะ
เพราะคนที่อิน จิ้น และฟินสุดๆคือคนอ่านจ้า :m3:
ตอนหนูสู้กับอิป้ายันฮีอ่านไปหัวเราะไป
ขนาดสู้กันยังเล่นตลกได้ สมกับเป็นหนูจริงๆ :jul3:
-
ชะนีแก่ต้องทำอะไรไม่ดีไว้แน่ๆ
เฮียจัดการมันให้ตายเลย
-
ณ จุดนี้อ่านแล้วฟินมากกกกกกกกกกก
เฮียหมายถึงหนูนะ
โอ๊ยยยยย ละลายจ้าาาา
-
น้องหนูน่ารักมากกกก :m3: ขนาดช่วงต่อสู้หนูยังฮาตลอด เพื่อเฮียหนูทนได้สินะ
แล้วน้องหนูโดนป้าแกเสกอะไรเข้าล่ะเนี่ย งานนี้เฮียคงต้องดูแลใกล้ชิดแน่เลย
กริ๊ดดดดด ฟินถึงตอนหน้า มาให้หายคิดถึงไว ๆ น๊า :bye2: :pig4:
-
อิป้ามหาภัยทำอะไรน้องหนู :z6:
สงสารเฮียจัง รักหนูมากแล้วซินะ
อยากอ่านต่อๆ :katai1: มาไวๆนะคุณคนเขียน
-
น้องหนูเป็นอะไรค่ะ :กอด1:
-
ฮาตอนสู้ ลับฝีปากกัน
ว่า แต่อยากให้จัด นายx นาย ฟินตั้งแต่บอกลักษณะนายฝ่ายนู้น
-
เป็นห่วงหนูง่ะ ฮือๆๆๆ T^T
-
หนูต้องรอดนะ!!
-
อ่านทันแว้
ชอบจังเรื่องนี้ พลอตไม่เหมือนใคร
น้องหนูของเฮียน่ารักเว่อร์ๆ รั่วๆ เกรียนๆ บ๊องๆ เอ๋อๆ
เจ๊หลิงต้องแอบพ่นพิษใส่น้องหนูแน่ๆ หวังว่าคงจะไม่เป็นอะไรมากนะ
รอตอนหน้าค่ะ
-
อ่าาาา น่าสงสารหนูจัง เพราะเบญจเพศเลยเป็นอย่างนี้ อิอิ
มารอตอนต่อไปค่ะ :m32:
-
น้องหนูก็ร้ายไม่เบาอะ รอลุ้นตอนหน้าอยู่นะคะ ท่าจะอุปสรรคเยอะอะ
-
คู่นี้ก็ชักจะน่ารักขึ้นทุกวันเป็นฟินมาก หนูนีี่ทั้งฉลาด น่ารัก จิตใจดี หน้าตาดีแถมยังขาว (เกี่ยวมะ 555)
ส่วนเฮียแกก็พระเอกพันธุ์แท้ หล่อ การศึกษาสูง อ่อนโยน พูดจริงทำจริง และรักหนูม้าก สรุปว่าเค้าเนื้อคู่ค่ะ
นังป้าหลิงนี่แสบมากอีบ้าเอ๊ย ทำน้องหนูชั้นเจ็บตัวไปหมด ที่หนูเจ็บตอนท้ายนี่อีเจ๊มันแอบสะกดจุด
หรือทำอะไรเพิ่มป่ะ แค่สู้กันยังน่วมไม่พอ มันจะใช้อาวุธอีก เลวจริงไรจริง
เฮียหึงคุณหมอ กิ๊วววๆ ชอบตอนสองคนคุยกันว่าถ้าหนูตายเฮียจะตายตาม ซึ้งงง
ขอบคุณค่า
-
หวังว่าผลบุญที่หนูเคยทำมา จะช่วยให้หนูพ้นเบญจเพสไปได้นะ :mew2:
แต่คงไม่ต้องห่วงมากมั้งมีเฮียอยู่ทั้งคน :hao3:
-
แวะเข้ามาบอกว่า รออยู่
มาดัน :katai5: :katai5: :katai5:
-
โอม~ จงมา :katai5:
-
เจ้ยยยยยยยย
สนุกอ่ะะะะะ 5555555555
เนื้อเรื่องอ่านได้แบบไม่ต้องเครียดเลยค่ะ ดำเนินไปกับมุมต่างในการมองโลกของอีหนูมันล้วนๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
อีหนูกับอาเฮีย XD
แล้วหนูเป็นอะไรไปนั่น ;w; เฮียค่ะ ไปจัดการอิป้ายันฮีนั่นเลยค่ะ มันเป็นคนทำน้องหนูๆๆ งื้ออออออ
อย่าเป็นอะไรนะหนูนะ ......
รออ่านพาร์ทของนายตำรวจสิบกับเบียร์ด้วยค่ะ
ฮริ๊ววววววววววววว
-
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
-
ติดตาม เป็นแฟนคลับหนู ด้วยคน ฮามาก ฮาได้ใจ
เฮียก้อน่ารัก ฮิฮิ
รอตอนต่อไป คนเขียนสู้ๆ
-
อิป้าทำอะไรน้องหนู
อ่านเรื่องนี้แล้วรักเฮียมาก หล่อทั้งกาย ทั้งใจ
ได้ทุกรสจริงๆนะเรื่องนี้เนี่ย ชอบ
-
:-[ แต่ละประโยคของเฮียนี่ชวนเคลิ้มจริงๆอรั๊ย
-
หนูโดนวางยาแน่ๆเลยอ่ะ แล้วจะรอดไหมเนี่ย
-
อ่านแล้วฟินมากๆๆๆๆ อร๊ายยยยยย XD มาต่อเร็วๆนะคะ รักน้องหนูกัลอาเฮีย ที่ซู๊ดดดดดดดด :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
คิดถึงรัน เอ๊ยเจตนาเข้ามาดันนะเนี่ย :katai5:
-
>> ป.17 <<
‘ตื่นสิ ถ้าไม่ตื่นเฮียจะปลุก และถ้าไม่ตื่นจริงๆ เฮียจะหลับไปด้วย นอนนะ ไม่ต้องกลัว เฮียจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน’
ผมพูดตามที่ใจคิดและจะทำอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ผมสัญญาไว้ แปลกใจตัวเองเหมือนกันที่รู้สึกผูกพันกับคนที่ผมกอดอยู่ เวลาและสถานการณ์ที่รู้จักทั้งไม่นานและแตกต่างจากคนอื่น ตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงตอนนี้ไม่มีเวลาไหนเลยที่มีความสุข มีแต่ความลำบากและเฉียดความตายไม่รู้กี่ครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมอยากปลอบโยน อยากดูแล ครั้งแรกคือความตั้งใจที่รับปากไว้กับคนต้นแบบของคนๆนี้ ที่บอกไว้ว่า เขาจะไม่เป็นอะไร ด้วยความเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อว่ารักและห่วงลูกแค่ไหน เพราะผมก็มีลูกให้รักและคิดถึงเช่นกัน ถึงแม้เขาจะอยู่กับคนที่รักเขาไม่น้อยไปกว่าผม แต่ก็ยังอยากไปหาและถ้ามีโอกาสอยากจะดูแลเหมือนพ่อทั่วไป จนเผลอคิดดึงเอาคนนี้ไปร่วมดูแลด้วย
ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน ตอนที่เรียนจนถึงทำงานผมมีเพื่อนเป็นแบบนี้ก็เยอะ แถมนิสัยดีด้วย และถ้าเข้าหาผม หน้าตาหล่อจนถึงสวยกว่านี้อีก ก็ไม่ได้ทำให้หวั่นไหวหรืออยากจะลองมีความสัมพันธ์ด้วยสักครั้ง เรียกว่าไม่เคยอยู่ในหัวเลยดีกว่า แต่ก็ไม่ได้รังเกียจเพราะ บางคนก็มีอัธยาศัยดี มีความสามารถในหลายด้าน และอยากเป็นเพื่อนกับผมจริงๆ แต่ถ้าคิดแบบนั้นและได้คุยกันตรงๆผมก็จะเลี่ยงอย่างให้เกรียติอีกฝ่าย
นิสัยโดยรวมที่คนอื่นมองผม คือเป็นคนสุภาพอ่อนโยน ใจเย็น รักครอบครัว มีความรับผิดชอบสูง และใช้ชีวิตเรียบง่ายมาตลอด แต่หลังเกิดเหตุการณ์เลวร้ายทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป เมื่อเข้าไปอยู่ที่นั่น ทำให้โลกอีกแบบหนึ่งที่ไม่เคยเจอของผมเปิดขึ้น จากไม่เคยสู้คนหรือฆ่าใครก็ต้องสู้เพื่อป้องกันตัวเองเวลาโดนรังแก โชคดีที่ผมเรียนรู้เรื่องพวกนี้มาพอสมควร คงเพราะผมเป็นลูกคนโตต้องดูแลน้อง ตามที่พ่อแม่บอกเสมอถ้าวันหนึ่งท่านจากไป ผมต้องปกป้องครอบครัวได้ และผมก็ทำมาตลอดก่อนจะติดคุก ยังจำสีหน้าและแววตาของน้องที่มองมาหาผม รักและนับถือผมยังไงก็อย่างนั้น ยกเว้นลูกในวัยสามขวบที่ไม่รู้เรื่องอะไรนอกจากถามว่า
‘พ่อจะไปไหน’ ผมยิ้มจับมือน้อยๆ ลูบแก้ม
‘ไปทำงานครับ’ครั้งแรกที่ผมโกหกลูก
‘อ๋อ เดี๋ยวก็กลับใช่ไหม’แกถามด้วยความเคยชิน
‘ครับ แต่ครั้งนี้พ่อไปนานหน่อย งานเยอะ’ผมลูบหัวเทวดาตัวน้อย ที่ทำให้เขาเกิดมาแล้วไม่ว่าจะเพราะอะไร ผมก็รักเขา
‘เหงาตาย ปู่กับแม่ก็ไม่เล่นด้วยเอาแต่นอน เฮ้อ’ถ้าเป็นปกติผมคงจะขำกับความแก่แดดของแก ที่กอดอกถอนหายใจ อีกใจก็สงสารที่แกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับปู่และแม่ แต่ลึกๆผมคิดว่าดีแล้วให้แกเข้าใจแบบนี้ แต่ต่อจากนี้ล่ะ ถ้าแกเริ่มโตและรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแกจะยังรักพ่อคนนี้ไหม จะมองผมด้วยสายตายังไง เมื่อรู้ว่าพ่อเป็นฆาตกร ผมไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย
‘อยู่กับอาก็ไม่เหงาแล้ว อย่าไปกวนปู่กับแม่เขานะ รู้ไหม’ผมบอกแกอีกครั้ง ก่อนจะได้เวลาที่ต้องแยกจากกัน ผมกอดและจูบเทวดาตัวน้อยของผมอย่างไม่อยากจากไป แต่ก็ต้องจำใจปล่อย
‘ดูแลเขาแทนพี่ให้ดีนะ อย่าบอกเขา และไม่ต้องมาหาระหว่างที่พี่อยู่ที่นี่ ขอแค่นี้’ผมปล่อยเทวดาตัวน้อยให้น้องสาวที่ยืนร้องไห้เงียบๆ ก่อนจะพยักหน้าให้พาออกไปมองจนลับสายตาราวกับจะจดจำให้ได้มากที่สุดคงอีกนานกว่าจะได้กลับมาอยู่ด้วยหรืออาจไม่โอกาส หันมาพูดกับน้องชายคนเดียวที่ตอนนี้เขาต้องทำหน้าที่แทนผมแล้ว
‘ทำไมล่ะพี่ ผมไม่พา ตุลย์ มาก็ได้ แต่ให้ผมมาหาพี่เถอะนะ’น้องชายไม่ยอมเอ่ยต่อรอง ผมส่ายหน้า
‘พี่ขอร้อง อย่าถามอีก ทำได้ไหม’ผมสบตากับน้องเป็นเชิงขอร้อง
‘ทำไมพี่ต้องยอม ระ’น้องส่ายหน้าจะพูดบางอย่าง แต่ผมขัดเอาไว้ก่อน
‘สิงหา พี่ขอให้จบแค่นี้ อย่าพูดอีก เลี้ยงตุลย์ให้ดี ดูแลเขาและน้องด้วย’ผมพูดจบก็พยักหน้าให้เขา
‘ครับ ผมจะดูแล ตุลย์ และ กันย์ ให้ดีที่สุด’เขาพยักหน้าและรับปาก ผมจับมือและกอดน้องเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนั้นผมไม่เคยเจอเขาอีกเลย แม้แต่วันเยี่ยมญาติผมสั่งให้ฝากของกับผู้คุมไว้อย่างเดียว ไม่ใช่ผมไม่อยากเจอแต่ผมข่มใจกลัวว่าจะคิดถึงและเป็นห่วงพวกเขามากกว่านี้ เพื่อนสนิทที่ผมไว้ใจและฝากฝังให้ดูแลครอบครัวผมอีกทีคอยแจ้งข่าวความเป็นไปให้ฟังตลอด เป็นคนเดียวที่ผมให้มาหาได้โดยที่น้องผมไม่รู้ ข่าวล่าสุดที่ได้รับก่อนจะตามนายมา คือ ทางครอบครัวของธีรดาอยากได้ตุลย์ไปอยู่ในความดูแลโดยอ้างสิทธ์ความเป็นแม่ แต่นับเป็นโชคดีของผมที่ตุลย์ไม่ยอม ทำยังไงก็ไม่ยอมไป เลยทำให้ฟ้องร้องยากขึ้นเพราะเด็กไม่สมยอม ตุลย์ติดครอบครัวผมมากกว่า เวลาไปบ้านตายาย กลับมาแกจะเงียบ ผมต้องประเลาะถาม แถถึงบอกด้วยเสียงสะอึกสะอื้นว่า ตากับยาย ลุง และ น้า ชอบพูดว่าพ่อไม่รักตุลย์ พ่อไม่อยากให้ตุลย์เกิด ผมดึงลูกมากอดปลอบกำลังจะพูด แต่ลูกพูดออกมาก่อนด้วยถ้อยคำทำให้ผมตื้นตันใจมาก และผมจะไม่รักแกได้ยังไง
‘ตุลย์รักพ่อ ตุลย์ไม่เชื่อพวกเขาหรอก ตุลย์จะอยู่กับพ่อ อยู่กับปู่ อยู่กับทุกคนที่นี่’แค่นี้ที่ทำให้ผมมีกำลังใจและไม่ไปเอาเรื่องคนบ้านนั้น แต่ถ้ายังพูดอีกผมไม่ยอมแน่ ลึกๆผมอยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเขาคิดแบบนั้น และธีรดาก็ดูเหมือนไม่ค่อยเอาใจใส่ตุลย์เท่าไร ให้ของทุกอย่างยกเว้นความรักความอบอุ่นที่ควรจะให้ และต่อมาผมก็ทราบว่าทำไม มันเลวร้ายเกินจะกลับไปแก้ไข ถ้ารู้ก่อนหน้านั้นมันคงไม่เกิดขึ้น และตุลย์ก็จะไม่ได้เกิด
“อืม”เสียงพึมพำขัดความคิดหนหลัง ทำให้ผมต้องละมามองปัจจุบันที่เป็นอยู่
“หนู”ผมเรียกคนส่งเสียงแต่ยังไม่ลืมตา สีหน้าดูดีขึ้น ตัวไม่ร้อน ครางอือ อา ก่อนจะเงียบ ผมจับชีพจรและฟังการเต้นของหัวใจก่อนจะชะงักและฟังอีกครั้ง ทำเอาโล่งใจที่ยังเต้นตามปกติ เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาว่า เช้าแล้ว แต่ข้างนอกยังไม่แสงลอดเข้ามา คงเพราะอากาศเย็นทำให้หมอกลงจัด ผมกระชับคนที่ซุกเข้าหาแขนขากอดก่าย
“อย่าดิ้น เดี๋ยวเลือดออก”ผมพูดบอกคนที่ยังมีสายน้ำเกลือติดอยู่ คาดว่าคงไม่รู้หรอก กอดแน่นกว่าเดิม ผมเลยต้องเขยิบตัวเองพร้อมลูกเทวดาตัวโตไปใกล้เสาน้ำเกลือ ผมพูดไม่ผิดหรอกครับ ถ้าลูกผมน่ะเทวดาตัวน้อยด้วยอายุและขนาดตัว แต่นี่เทวดาตัวโตแถมวัยเบญจเพสด้วย
“เฮีย”ผมชะงักมือที่ลูบหัวลูบหลัง เงี่ยหูฟัง อยากได้ยินอีกครั้งให้ชัดๆ ว่าฟังไม่ผิด ไม่ใช่ไอ้ตัวที่ชื่อใกล้เคียงออกจากปาก
“เฮีย”ชัดเลยครับ ไม่ใช่ไอ้ตัวนั้น ลูกเทวดาตัวโตเรียกชื่อผม เป็นชื่อแรกโดยไม่มีคำว่า ‘พ่อ’ออกมาก่อนอย่างทุกครั้ง
“เฮีย”เหมือนเด็กหัดพูด พอพูดได้ก็พูดอีก ทำเอาคนที่ไม่ได้เป็นพ่อมันอย่างผมฟังแล้วชื่นหัวใจ มันเพราะมาก นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมอยากจะบอกมันว่า ตั้งแต่เกิดมาผมก็ไม่เคยเรียกแทนตัวกับใครเหมือนกันไม่ว่าจะชื่อ ‘กร’ แต่ต่างกับมันตรงที่ว่าแม้แต่คนในครอบครัวผมก็ไม่เคย รวมถึงคนอื่นๆ ด้วย ‘หนูเป็นคนแรกที่เฮียพูดด้วย’ ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นถึงเสนอความคิดนี้ออกไป แค่ชั่ววูบอยากแกล้งให้มันเรียกแทนตัวเองว่า ‘หนู’ เท่านั้นเองเพราะมันไม่ชอบให้เรียกชื่อโดยไม่มี ‘ไอ้’ นำหน้า แต่พอได้ฟังมันก็อยากจะฟังอีก อยากฟังไปเรื่อยๆ ถึงตอนแรกมันจะฝืนๆแต่พักหลังเริ่มจะฟินแล้ว
“เฮียอยู่นี่”ผมรับกลับไปทันที ไม่รู้ล่ะว่าเรียกทำไม รับไว้ก่อน รับช้าเดี๋ยวหงุดหงิดจะเปลี่ยนชื่อให้ ก่อนจะได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอบอกว่าหลับสนิทไปอีกครั้ง ผมก็เฝ้าโดยไม่หลับตามเดิม
.
.
.
“เฮ้ย ตื่นสักทีสิวะ”ไอ้รันมาเคาะห้องแต่เช้า ถามผมหลังจากเข้าไปอาบน้ำเสร็จ ให้มันดูแทน มันพูดแบบแหย่ๆ เอานิ้วเขี่ยจมูกไปมา ไอ้คนหลับก็ไม่มีทีท่าว่าจะแสดงอาการรำคาญสักนิด ถ้าปกติมันต้องด่าแล้ว
“เวลามันหลับนี่ น่าจะเป็นเวลาที่ดูมันเงียบที่สุดแล้วมั้ง”ไอ้เบียร์มองก่อนจะพึมพำพูดอะไรหรอกมา ที่ฟังแล้วมึงไม่น่าคิดได้
“ไอ้เบียร์ ไอ้เหี้ย นอกจากกรนและละเมอ กูก็ไม่เคยเห็นคนนอนหลับที่ไหนจะพูดเสียงดังหรอก สัด นี่คงไม่ได้คิดเลยสิมึงถึงพูดออกมาปัญญาอ่อนขนาดนี้”ไอ้รันว่าให้อย่างอดไม่ได้กับความคิดสติอ่อนของมัน
“สัด กูเปรียบให้ฟังเฉยๆ ปกติมันพูดกวนตีนพวกเราไม่ได้หยุด”ตั้งสติได้ไอ้เบียร์ด่ามันกลับบ้าง เหรอ กูนึกว่ามึงคิดแบบนั้นจริงๆซะอีก
“สมน้ำหน้ามึง เสือกพูดทำหน้าจริงจังกูก็แยกไม่ออกน่ะสิ”ไอ้รันยักไหล่ว่ากลับอย่างไม่ยอมรับว่าเข้าใจผิด มันก็เถียงกันไปมา แต่ไอ้คนหลับไม่มีทีท่าว่าจะตื่นมาด่าสักนิดที่เสียงดังกวนมัน ผมเดินไปผลักมันทั้งคู่ มองให้รู้ว่า ลุกจากเตียงกูได้แล้ว ไม่ใช่ที่พวกมึงจะมานั่งเล่น ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูและเปิดเข้ามา เป็นสาวใช้คนเดิมนำอาหารมาให้ ตามหลังด้วยหมอและผู้ช่วย
“รับอะไรเพิ่มไหมค่ะ”ถามสำเนียงภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดนัก ผมส่ายหน้า เธอก้มหัวรับชะเง้อมองไปทางเตียงอย่างสนใจ ก่อนเธอจะออกไป
“เมื่อคืนอาการเป็นยังไงบ้างครับ”หมอเอ่ยถามอาการ ก่อนจะมองอย่างขออนุญาตตรวจคนนอนหลับ และผู้ช่วยเปลี่ยนถุงน้ำเกลือให้ใหม่ ก่อนจะถอยออกไปยืนรอ
“หลับ แต่กระสับกระส่ายเป็นบางเวลา ไข้ขึ้น เพิ่งลดลงเมื่อใกล้เช้า”ผมตอบหมอแต่ตาไม่ล่ะไปจากคนป่วย ผมเกือบจะตอบหมอไปว่า หลับและครางเป็นระยะ ซึ่งมันจะฟังดูชวนจิ้นไปหน่อย เดี๋ยวนี้ผมเริ่มฟินกับศัพท์วัยรุ่นแล้ว คงเพราะฟังเมียแต่งตั้งพูดบ่อยเลยซึมซับ คุณหมอพยักหน้าและตรวจอาการต่อ
“การเต้นของหัวใจและชีพจร ปกติ ไข้ไม่มี จากการตรวจเลือดที่เจาะไปเมื่อวาน ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติที่บอกว่าเกิดจากการติดเชื้อของไวรัสหรือสารพิษอะไรสักอย่าง ไม่มีเลย”คุณหมอรายงานอาการที่ตรวจและผลเลือดที่เจาะไปเมื่อหัวค่ำ ตอนที่มาติดตั้งเสาน้ำเกลือในห้อง ฟังดูเหมือนติดตั้งจานดาวเทียม
“หมอแน่ใจ”ผมถามย้ำ แต่ไม่มองหน้าบอกแล้วว่าผมมองคนป่วยอย่างเดียว
“ครับ แต่ขอหมอดูท้ายทอยอีกครั้งนะ”หมอตอบก่อนจะพลิกดู และหยิบแว่นขยายส่องดู คิ้วขมวด
“อะไรหมอ”ผมถามทันทีที่สังเกตสีหน้าหมอเหมือนพบสิ่งผิดปกติ
“หมอไม่แน่ใจว่า นี่จะเป็นสาเหตุหรือเปล่า เพราะมันเล็กมาก เหมือนรอยเข็มเจาะหรือถูกสัตว์ตัวเล็กๆ อย่าง ยุง กัด”หมอบอกถึงสิ่งที่ส่องเห็น ผมมองหน้าหมอที่ยื่นแว่นขยายส่งให้ทันที ผมส่องดูก็เห็นอย่างที่หมอบอก เล็กมาก น่าจะใช่ เมื่อวานเจ้าตัวบอกว่าเจ็บท้ายทอย แต่โดนเมื่อไหร่กันล่ะ ตอนสู้กันเหรอ น่าจะใช่ หลิงต้องทำอะไรกับหนูแน่ๆ ระหว่างที่คิดถึงความน่าจะเป็น มือคนหลับก็ขยับ ผมรีบกระชับมือทันทีให้รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้
“หนู”ผมเรียกชื่ออย่างดีใจ ไอ้รัน ไอ้เบียร์ รีบมายืนใกล้ๆ
“อืม”เสียงพึมพำและหายใจดังขึ้น
“หนู ได้ยินไหม ลืมตาสิ”ผมเรียกบีบมือเบาๆ
“เฮีย”เรียกแต่ไม่ลืมตา ก่อนจะหายใจจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นนิดๆ
“เฮียอยู่นี่”ผมรับคำดึงเข้ามาใกล้ๆ หายใจแรงถี่ๆจนผมเริ่มแปลกใจ หันไปหาหมอที่เดินเข้ามาเอาหูฟังทาบหน้าอก ก่อนจะเอามือกดเบาๆ
“แฮ่กๆๆ จะ เจ็บ ฮึก”ปากที่มีสีเลือดในตอนแรก แต่ตอนนี้เริ่มซีดลงไปอย่างเห็นได้ชัด พูดเสียงหอบๆ
“หนู ตื่นสิ บอกเฮีย เจ็บตรงไหน”ใจผมร้อนรนพอกับการกระทำ
“ทะ ท้ายทอย ขะ ข้างใน จะ เจ็บ แฮ่กกกก ฮึกกกก”พูดแล้วหอบอย่างแรง มือไขว่คว้าจนสายน้ำเกลือหลุด ทำให้เลือดไหล
“หมอ เร็ว มองอยู่ได้”ผมหันไปเสียงเข้มใส่หมอ ที่ดูไม่รู้ตกใจเสียงผมหรือคนป่วยที่อยู่ๆก็ออกอการขึ้นมา หลังจากที่สงบมาทั้งคืน หมอปรี่เข้ามาทันที เอามือจับหน้าอกตรงหัวใจพร้อมกับปั๊ม เมื่อเห็นคนป่วยหน้าซีดลงไปทุกทีๆ ก่อนจะเซออกเมื่อโดนมือปัดไปโดนตีนถีบอีก
“ฮัก จะ เจ็บ โอ้ยยยยยยยยยย”คนป่วยส่งเสียงดัง น้ำตาไหล ดิ้นไปมาจนผมแทบจะจับไม่อยู่ ไอ้เบียร์ กับ ไอ้รัน รีบเข้ามาช่วยจับขาคนล่ะข้าง มันบิดตัวไปมาสีหน้าเจ็บปวด
“หนู”ผมไม่รู้จะทำยังไงดีได้แต่เรียก ใจกระหวัดคิดไปถึงยายหลิง ถ้าเขาเป็นอะไร ผมไปเอาเรื่องเธอแน่ ก่อนจะสนใจคนตรงหน้าต่อ
“เฮีย จะ เจ็บ แฮ่กๆๆ โอยยยยยยยยย”ไม่รู้ผมจะดีใจหรือเสียใจดี ที่แม้ในยามไม่มีสติก็ยังเรียกหาแต่ผม
“หนู อดทนนะ เฮียอยู่นี่”ผมกอดพร้อมกับปลอบ มันหายใจแรงขึ้นๆ ผมก้มไปจูบปากทันที ในหัวไม่ได้คิดอะไรเลยนอกจากอยากบรรเทาความเจ็บปวดและให้คนป่วยหายจากการหอบ ก่อนจะละมาจูบขมับและลูบหัวโดยไม่สนใจใครทั้งนั้นว่าจะคิดยังไง หมอคงไม่แปลกใจเพราะคิดว่าเป็นผัวเมียกันจริงๆ แต่ไอ้สองคนที่มันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรคงมองอย่างรู้สึกได้ว่าผมเปลี่ยนไป มันไม่ใช่การแสดง ระหว่างที่ปลอบคนป่วยดูจะสงบไปพัก ลืมตาหอบหายใจปกติขึ้น
“เฮีย”พูดเสียงแผ่วเบา ผมไม่รู้ความเจ็บปวดมันมากเท่าไร แต่รู้สึกว่าแค่เห็นก็เจ็บปวดไปด้วย อยากเป็นเองซะมากกว่า
“อดทนนิดเดียว เฮียจะพาไปหาหมอ”ผมปลอบและตัดสินใจแล้วว่า จะขอนายให้ส่งไปโรงพยาบาลที่แผ่นดินใหญ่หรือไม่ก็ให้พาหมอที่มีฝีมือมาที่นี่ ไม่ว่าจะแลกกับอะไรผมยอมทุกอย่าง ขอแค่ให้หนูปลอดภัย
“เดี๋ยวมึงก็หาย”ไอ้รันปลอบบ้าง มือยังจับขามันอยู่
“ใช่ๆ มึงเก่งจะตาย ไม่เป็นอะไรง่ายหรอก ถ้าจะตายมึงตายนานแล้ว เชื่อกู”ไอ้เบียร์พูดปลอบแบบขำๆ
“เก่งแล้วตาย กูไม่เก่งดีกว่า”มันยังมีแก่ใจย้อนไอ้เบียร์กวนๆ แต่ยังหายใจแรงอยู่
“เออ ต้องอย่างนี้สิวะ ไอ้หนูของแท้ ต้องพูดแนบตีนด้วยทุกครั้ง ครึครึ”ไอ้เบียร์ไม่ว่าแถมรับรองว่า นี่คือหนูตัวจริง หมอเข้ามามีบทบาทอีกครั้งหลังถูกออกไป
“หัวใจและชีพจรเต้นเป็นปกติแล้ว ยังเจ็บอยู่ไหมครับ”คุณหมอตรวจเสร็จและถามอาการต่อ
“เจ็บตรงท้ายทอย และบางทีข้างในก็ร้อน”มันบอกอาการหมอด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น
“กดตรงนี้เจ็บไหมครับ”หมอถามอีก มือก็คลำตรงหน้าอกแล้วกดลงไปสองสามครั้ง
“ครึ ครึ ไม่เจ็บ แต่จั๊กจี๋”มันตอบแบบกลั้นหัวเราะ สงสัยกดโดนต่อมขำเลยมีอารมณ์ ไม่ถูกสถานการณ์แต่ทำให้ผมโล่งไปอีกเปราะ ส่วนอีกเปราะที่ไม่แน่ใจคงต้องไปเค้นกับคนที่ทำ
“แล้วตรงนี้ล่ะ”หมอกดตรงท้ายทอย จุดที่เจ้าตัวออกปาก ยู่หน้านิด
“ตอนนี้นิดหน่อย เหมือนอะไรมันกัด แปล๊บๆ”บอกอาการเพิ่มเติม คุณหมอพยักหน้า หันมาหาผม
“ผมว่าอาการไม่น่าวางใจ คิดว่าส่งโรงพยาบาลใหญ่ดีกว่าครับ หรือไม่ก็ ถามที่ต้นเหตุดีกว่า”หมอไม่ค่อยแน่ใจกับอาการนัก ออกความเห็นที่ผมคิดเอาไว้ และพูดอย่างรู้ว่าอะไรเป็นอะไร คงเพราะที่นี่มีอยู่ไม่กี่เคสที่ให้หมอรักษา ยกเว้น ตาย ที่รักษาไม่ได้แต่ทำให้ตายได้ตามคำสั่ง
“ถ้าอย่างนั้นหมอขอตัว ถ้านายอนุญาตก็แจ้งแล้วกันนะครับ”หมอขอตัวพร้อมกับบอกผมเชิงว่าให้ไปขออนุญาตนายก่อน ไม่ว่าจะใกล้ตายก็ต้องรอให้นายสั่งอย่างเดียวถึงจะเคลื่อนย้ายไปรักษาที่แผ่นดินใหญ่ได้ ผมพยักหน้ารับทราบ ก่อนหมอและผู้ช่วยกำลังจะออกไป
“เดี๋ยวก่อนหมอ”ผมเรียกหมอเอาไว้อีกครั้ง หมอหันมามอง ก่อนจะเดินเข้ามาหาเมื่อเห็นว่าผมไม่ว่างจะเดินเข้าไปเพราะมือไม่ว่างทำให้ผมก้าวขาไปหาไม่ได้
“มีอะไรครับ”หมอถามผม
“อะไรที่เกี่ยวกับเมียผม ช่วยใช้จรรยาบรรณของหมอ ว่าจะไม่บอกใคร นอกจากผม”ผมบอกหมอด้วยน้ำเสียงเรียบขัดกับหน้าที่จริงจัง หมอเงียบไปพักก่อนจะพยักหน้า
“ครับ”หมอรับปาก ก่อนจะรอจนผมพยักหน้าอีกครั้ง ถึงได้ออกไป ไอ้สองคนมองหน้าผมสลับกับหมอแต่ไม่ถามทั้งที่มันคงสงสัยว่าผมพูดเรื่องอะไร แต่ด้วยนิสัยผมทำให้มันไม่กล้าเอ่ยปากถาม
“มึงคงต้องไปขอนายแล้วล่ะ”ไอ้เบียร์เดินมายืนข้างผม
“ก่อนไปขอนาย กูว่าไปถามยายหลิงก่อนดีกว่าว่าทำอะไรไอ้หนู”ไอ้รันพูดเหมือนที่ผมคิด
“กูถามแน่”ผมตอบเอื้อมมือไปจับตรงท้ายทอยอีกครั้ง ลูบเบาๆ ก่อนจะนึกได้ว่าผมกอดมันยังไม่ผละออกเลย ดูคนป่วยจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่านั่งอยู่ในอ้อมแขนในท่านั่งพิงอกอยู่ ไม่งั้นมันต้องอายหมอและไอ้สองคน ผมก็เลยเนียนๆจับมันพิงหัวเตียงเอาหมอนรองหลังให้
“มึงนึกสิว่ายายหลิงทิ่มมึงตอนไหน”ไอ้เบียร์พยายามให้มันนึก
“นึกไม่ออกว่ะ มันหลายท่าจัด แต่ท่าหนักๆเลยตอนนั่งหลังจิกหัวกูแทบหลุดนั่นแหละ สงสัยจะมัวแต่เจ็บหนังหัว”มันส่ายหน้าพูดถึงการต่อสู้เมื่อวาน
“กูว่าใช่ว่ะ ต้องเป็นท่านั่งหลังเข้าเกียร์หัวมึงแน่นอน”ไอ้รันสันนิษฐานว่าโดนตอนท่าจัดหนักแน่ๆ ผมคิดว่าใช่แน่ หลิงเป็นนักสู้ฝีมือดีคนหนึ่ง ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่เก่งและแกร่งไม่แพ้ผู้ชาย ก่อนลงมือฆ่าเหยื่อ หลิงจะใช้เสน่ห์จากเรือนร่างล่อลวงให้ตกหลุมพรางก่อน ถ้าเหยื่อคนไหนถูกใจก็จะเก็บไว้เล่นนานหน่อย เริ่มเบื่อก็ฆ่าทิ้งตามใบสั่งของผู้ว่าจ้าง ไอ้เบียร์สืบข้อมูลมาให้และบอกผมเมื่อเช้านี้
“เฮ้ย หรือว่า”มันเหมือนนึกอะไรออก
“มึงนึกอะไรออก”ไอ้รันรีบถามทันที มันหันมามองผม
“ต้องเป็นตอนจิกหัวกูนั่นแหละ ทั้งจิกทั้งโยกหัวกูไปชนนมเด้งแล้วเด้งอีก แม่งคงแอบเอาเข็มฝังหน้าอกแน่ๆ เพราะถ้าฝังที่ก้นกูต้องปวดหลัง ไม่ปวดท้ายทอยหรอก ชัวร์”คำสันนิษฐานที่ฟังแล้วไม่แปลกสำหรับผมถ้าเป็นไอ้หนูคิด และออกจะไร้สาระ แต่ผมกลับเห็นด้วย ไม่ใช่ตรงเด้งดึ๋งและดึงกลับ แต่ตรงจุดที่น่าจะซ่อนของแหลมเอาไว้ได้
“มึงตลกและ ใครจะเอาเข็มฝังนมตัวเองวะ”ไอ้รันพยักหน้าพูดใส่มัน
“เออ นี่มึงโดนนมทิ่มหัวจนเลอะเลือนเลยเหรอไง”ไอ้เบียร์เห็นด้วยกับไอ้รัน
“ไม่ใช่ฝังในนม อาจจะเป็นซิบหรือตามตะเข็บ ฝังในนมซิลิโคนก็แตกสิ แฮ่ก ๆๆ ทำไมกูเหนื่อยอีกแล้ววะ”มันขยายข้อสันนิษฐานต่อ ก่อนจะหายใจเอามือกุมหน้าอก
“พักก่อน พวกมึงก็อย่าเพิ่งถามอะไรนัก”ผมตัดบท หันไปสั่งพวกมัน ที่ทำหน้าแบบ ความผิดพวกกูเหรอ ใช่ความผิดพวกมึงที่สงสัยทำให้มันคิดถึงนมจนอาการกำเริบ
“พวกกูควรกลับไปก่อนใช่ไหม”ไอ้รันที่ถอดรหัสความคิดผมได้ดีขึ้น ถามออกมา
“อืม”สั้นๆ แต่เป็นความยาวของประโยคที่ว่า มึงพูดถูกแล้ว
“โอเค งั้นขอให้เมียเฮียหายเร็วๆนะ ฮ่าๆๆๆ อุ๊ค เอี้ย”มันเข้าใจพูดอวยพร ถูกใจกู แต่ไม่ถูกใจไอ้คนป่วยที่ปาหมอนโดนปากมันพอดี ไอ้สองคนทำหน้าล้อๆ ก่อนจะโดนอีกลูกก็ปิดประตูพอดี หันมามองหน้าผม ที่ต้องลุกไปเก็บหมอนมารองหลังให้ตามเดิม แล้วไม่รู้จะเขวี้ยงไปทำไม
-
“หายเหนื่อยหรือยัง”ผมถามเอานิ้วรองจมูกวัดระดับการหายใจ ที่คิดเอง
“ยังไม่ตายเลย”แต่มันคงไม่คิดเหมือนผม ปัดออกเมื่อรู้ว่ามันเหมือนชันสูตรศพ
“กินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา”ผมเอื้อมมือไปลากโต๊ะตัวเล็กที่มีข้าวต้มวางอยู่ เปิดฝามีไอร้อนออกมานิดหน่อย ผมเอาช้อนตักและเป่าไล่ความร้อนแต่ความแรงคงไม่เท่าฮาตาริที่นอนป่วย ยื่นไปจ่อที่ปาก
“หนูกินเอง”คนป่วยพูดและพยักหน้าให้ส่งชามให้
“มือหนูเจ็บจะกินได้ยังไง อ้าปาก”ผมไม่ส่งพูดเหตุผลที่คิดว่าสมควรจะต้องป้อน และคงจะฟังขึ้นถึงได้อ้าปากกว้างมาก ดูแล้วไม่ได้ประชดคงจะเข้าใจผิดคิดว่าผมใช้ทัพพีป้อนแทนช้อนล่ะมั้ง
“เฮียกินหรือยัง”ถามผมแต่พยักหน้าเอาอีก คงจะหิวมากเพราะรับแต่น้ำเกลือ
“เดี๋ยวกิน”ผมยกยิ้มป้อนต่อจนหมดชาม ส่งยาให้ตามด้วยน้ำจนเรียบร้อย
“เฮียชอบหมีแพนด้าไหม”อยู่ๆก็พูดเรื่องหมี ที่มันไม่น่าจะมาเกี่ยวอะไรด้วย อยากเลี้ยงเหรอ
“เฉยๆมากกว่า”ผมก็ตอบกลับอย่างไม่คิดอะไร แค่หนูถามเฮียก็จะตอบ ดึงผ้าขึ้นห่มให้
“เหรอ แล้วทำไมเลี้ยงซะไม่ห่างสายตาเลยล่ะ”มันชี้หน้าอมยิ้ม ผมขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกได้ว่ามันหมายถึง ขอบตาดำคล้ำทั้งสองข้าง
“ไม่ได้เลี้ยง มีคนยัดเหยียดมาให้”ผมกระตุกยิ้มนั่งลงข้างๆ มันหุบยิ้มลง อ้าว เฮียพูดอะไรผิด สักพักนึกได้ พูดต่อ
“เฮียไม่ได้ว่าหนู พูดเล่น และไม่เคยคิดว่าลำบากด้วย”ผมจับมือข้างที่แทงน้ำเกลือเอายาทาให้ จะได้ไม่เจ็บ จะคิดได้ยังไงเพราะเฮียต่างหากที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้
“จริงเหรอ”ถามย้ำ แสดงว่าเฮียคิดถูก เพราะมองเหมือนจะบอกว่า เพราะหนูเหรอเฮียเลยจำใจเลี้ยงหมี ผมพยักหน้า
“แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงมั่ง”ผมถามอาการที่หายไปเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน สีหน้ามีเลือดฝาด
“เฉยๆ คงหายแล้วมั้ง”มันส่ายหน้า มองและลูบตัวเอง และพูดต่อ”เฮียไม่ต้องไปขอนายหรอก”
“ไม่ได้ หมอพูดเองว่ายังไม่วางใจ”ผมส่ายมั่ง ก่อนจะโน้มตัวไปทาตรงท้ายทอย และรอยช้ำตรงอื่นๆ คนป่วยก็ไม่ได้แย้งหรือนึกเอะใจอะไร เมื่อคืนผมก็เป็นคนเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เอง
“แต่นายอาจจะไม่พอใจก็ได้ ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่”มันพูดอย่างไม่สบายใจ เหมือนเป็นความผิดของตัวเอง
“ไม่หรอก นายมีเหตุผลพอ และไม่ใช่ความผิดของหนู”ผมพยักหน้ายืนยันคำพูด บีบมือสากนิดๆแต่นิ้วเรียวเหมือนลำเทียน แต่ไม่ใช่เรียวแบบมือผู้หญิงนะครับ มันเรียวแบบผู้ชาย นึกภาพตามออกใช่ไหมครับ
“ยังไม่ได้บอกเลยว่าหนูผิด”อ้าว เฮียถอดรหัสคำพูดหนูผิดเหรอ มองหน้าไอ้คนพูดที่ทำไมคราวนี้ยืดอกรับง่ายจังว่าไม่ใช่ความผิดตัวเอง
“แค่ไม่อยากให้เขาไปว่าเฮียเท่านั้นเอง”ผมถอดรหัสผิดจริงๆด้วย เพราะรหัสที่เจ้าตัวถอดมันฟังแล้วรู้สึกใจโปร่งพองยิ่งกว่าปอด พักนี้ทำไมผมใจสั่นตื่นเต้นง่ายจัง แค่ผู้ชายชื่อหนูพูดหรือทำอะไรก็เกิดอาการแล้ว
“ทำไมล่ะ”ผมถามอีกอยากฟังเหตุผลที่มีอะไรมากกว่านี้ไหม
“ลูกผู้ชายทำผิดก็ต้องยอมรับผิด จะไปโยนให้คนอื่นได้ยังไง”ผมคงคาดหวังมากเกินไป ใจเหี่ยวลงมานิดหนึ่ง ยังไงผมก็เป็นคนอื่น นั่นสิผมคงฟินมากไปที่คิดว่าเราเป็นอะไรกัน ความจริงผมก็คือคนอื่น คนอื่น
“ไม่อยากให้เฮียคิดแบบนั้น”รู้แล้ว ว่าไม่ใช่ แค่คิดก็ยังห้าม เหี่ยวไม่พอคงต้องห่อเก็บไปเลย
.
.
.
.
“ไม่อยากให้เฮียรับคนเดียว”
“อยากร่วมด้วย”
ผมแกะความเหี่ยวออกจากห่อมารับน้ำคำที่ฟังแล้วสดชื่นแทบไม่ทัน มองคนพูดที่ไม่ได้หน้าแดงหรือแสดงอาการอะไร นอกจากแววตาที่สื่อให้รู้ว่าพูดจากใจจริง
“หนู รู้”ผมกำลังจะถาม แต่เจ้าตัวยื่นมือมาปิดปาก ส่ายหน้า
“ไม่รู้ รู้แค่เฮียสัญญาว่าถ้าหนูเป็นอะไร เฮียจะเป็นด้วย มันก็ไม่ใช่ เฮีย ไม่ใช่ หนู แต่เป็น เรา เข้าใจแค่นี้”ความเข้าใจแค่นี้ของหนูกลับทำให้เฮียเข้าใจแล้วว่ารู้สึกยังไง จากสับสน ลังเล หาข้ออ้าง มันหายไป รู้แล้วว่าคืออะไร
“อยากมีส่วนร่วมใช่ไหม”ผมยังไม่บอกแต่ถามกลับแทน อีกฝ่ายพยักหน้า
“ถ้าหายแล้ว ช่วยอะไรเฮียหน่อยสิ”ผมกุมมือและสบตา
“ได้สิ”ตอบรับทันทีโดยไม่ถามว่า อะไร
“ไม่ถามก่อนเหรอ”ผมแสร้งหยั่งเชิงว่าเจ้าตัวจะเปลี่ยนใจไหม
“ไม่ คิดว่าเป็นเรื่องดีแน่ที่เฮียขอ ใช่ไหม”ยิ้มใส่ผมที่ต้องยอมกับคำพูดซื่อๆ ขัดกับตาระยิบระยับดูเจ้าเล่ห์
“ดีแน่”ผมยกยิ้ม ยกมือขึ้นมากุม เจ้าตัวจ้องหน้าไม่หลบสายตารอฟังอย่างใจจดใจจ่อ เหมือนเด็กที่กำลังจะถูกผู้ใหญ่ล่อลวงหรือเปล่า
“หนูช่วยทำให้เฮียมีความสุขทีสิ”ผมพูดออกไปแล้ว รอดูปฏิกิริยา เจ้าตัวเงียบแต่ไม่ชักมือกลับ ก่อนจะถอนหายใจ นี่เฮียขอมากไปเหรอ
“เฮีย”เรียกชื่อผม
“หืม”ผมขานรับ เจ้าตัวกุมมือผมกลับ
“นานหรือยัง”ถามทำเอาคิ้วขมวด
“ก็นานอยู่”ผมตอบกลับ คงเป็นระยะเวลาของความสุขล่ะมั้งที่ผมทำหายไปตั้งแต่ติดคุก
“แน่ใจ”ย้ำอีก
“อืม”พยักหน้า
“หมอตรวจแล้วเหรอ”ชักเริ่มสงสัย ความสุขเฮียหมอยุ่งอะไรด้วย
“เกี่ยวอะไรกับหมอ”ถามดีกว่า คาดว่าความสุขในความหมายเฮียหนูคงคิดข้ามภูเขาไปหลายลูกแล้ว
“สมรรถภาพเฮียไง หมอเขาคอนเฟริ์มแล้วเหรอว่า เสื่อม”กูว่าแล้ว ทำเอาผมก้มหน้าซ่อนหัวเราะขำตัวเองที่พูดยังไงทำให้หนูไปห่วงสวัสดิภาพความเสื่อมของเฮีย ถึงจะไม่ได้ใช้มานานแต่มั่นใจว่าดีอยู่ ไม่ต้องสงสัยนะครับว่าผมรู้ได้ยังไง
“เฮียอายเหรอ หนูไม่บอกใครหรอก”เป็นครั้งแรกที่อยากจะตบคนซื่อด้วยปากให้ซึมซับความสุขอันลึกซึ้งที่ขอ แต่ความหมายมันคงกว้างเกินไป เฮียขอโทษนะ หนูไม่ผิดหรอก ไม่ต้องทำหน้าแบบกูผิดอีกแล้ว
“เฮียไม่ได้อายเพราะเฮียไม่ได้เสื่อม”ผมแก้ความเข้าใจให้ใหม่ ช้าๆชัดๆ
“อ้าว แล้วความสุขอะไรล่ะ เฮ้ย ไม่ได้หมกมุ่นคิดเรื่องนั้นนะ เฮียนั่นแหละผิดพูดให้คิด”ตอนแรกเหมือนจะยอมรับถามกลับสักพักรีบออกตัวแล้วโยนให้ทันที
“เฮียก็ไม่ได้ว่า โอเค เฮียผิดพูดให้คิดไปไกล”ผมอดจะยิ้มไม่ได้ กับการต่อปากต่อคำ
“งั้นเฮียจะขอใหม่”ผมเริ่มต้นพูดใหม่
“ถ้าหายแล้ว”มองอย่างตั้งใจฟังอีกครั้ง
.
.
.
“เราไปทำบุญด้วยกันนะ”ผมพูดเว้นระยะ เจ้าตัวยังเงียบผมพูดต่อ “พ่อเฮียจะได้ไม่เป็นห่วง หนูก็จะได้พ้นเคราะห์เบญจเพส บ่นว่ายังไม่ได้ไปทำสักทีไม่ใช่เหรอ”
“............”
“แล้วไปทำบุญกับเฮียได้ไหม”เหมือนจะหมดความมั่นใจยิ่งกว่าสมรรถภาพเสื่อมอีก เมื่อยังไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ผมอยากให้นำความสุขมาคืนให้ ผมขอมากไปจริงๆ ใครจะอยากไปทำบุญกับนักโทษให้เป็นห่วงกรรมผูกติดกันอีกล่ะ
“หนูพักเถอะ ลืมไปซะ”ผมปล่อยมือ จะเดินออกไปจัดการธุระเรื่องเจ็บป่วยเจ้าตัวต่อ แต่ช่วงลุกขึ้นกำลังจะหันหลัง กลับ แต่ความอบอุ่นที่มือทำให้ต้องชะงักหันไปมอง
“เฮีย”เรียกรั้งมือเบาๆแต่ทำให้ผมนั่งตามเดิมได้
“............”กลายเป็นผมที่เงียบรอฟังบ้าง ก่อนจะมองอย่างนึกไม่ถึงกับสิ่งที่ได้ยิน
.
.
.
“เฮียทำงานฟรีแล้นซ์เหรอ ถึงได้ว่างชวนหนูไปทำบุญ”ผมอึ้งไปกับคำถาม ที่ไม่รู้จะตอบว่าเป็นงานประเภทไหน จะถามว่า เฮียรับงานอีเว้นส์ตามนายสั่ง จัดเป็นฟรีแล้นซ์หรือเปล่า
“ว่าไงล่ะ”ถามซ้ำสงสัยผมจะอึ้งนานไปหน่อย ผมตัดสินใจ
“ถึงไม่ฟรีแล้นซ์ แต่ถ้าเป็นหนู เฮียฟรีหมด แล้วจะไปไหม”รวบรวมถามอีกครั้ง เจ้าตัวคลี่ยิ้มบีบมือ
“ไปสิ”สองคำก็ทำเฮียกลับมาโลกสวยได้อีก
“สัญญา”พูดและเกี่ยวนิ้วผม ไม่แน่ใจว่าให้ผมรับปากหรือเจ้าตัวรับปากยืนยันว่าจะไปด้วย
“หนูจะรอ”แล้วผมก็รู้ว่าเขาสัญญาว่าจะรอ ผมยกยิ้ม จะพูดแต่โดนขัดซะก่อน
“ถ้าหนูไม่ได้ไป เฮียก็ไปทำนะ เผื่อด้วย”เสียงเบาลง ตาเริ่มปรือ คงเป็นยาเริ่มจะออกฤทธิ์
“ไม่ไป ถ้าไม่มีหนูไปด้วย เราจะไปด้วยกัน”ผมโน้มไปพูดใกล้ๆ
“อืม จะรอ”เสียงเริ่มงึมงำ
“รอเฮียนะ”ผมจูบหน้าผาก ไล่มาเปลือกตา จมูก จนถึงริมฝีปากที่เคยได้ลองแต่สาเหตุต่างจากตอนนี้ที่ผมอยากประทับด้วยความรู้สึกที่แน่ใจแล้วว่ารู้สึกยังไง และเหมือนเจ้าตัวจะตอบรับก่อนจะได้ยินแต่เสียงหายใจบอกให้รู้ว่าคนป่วยหลับไปแล้ว ผมลูบหัวรอจนแน่ใจ กำลังจะลุกแต่มีเรื่องให้ฉุกคิดขึ้นมานิดๆ ว่า ตั้งแต่ตื่นจนหลับ มีแต่คำว่าว่า ‘หนู’ แทนตัวกับ ‘เฮีย’ ตลอดเลย ผมยิ้มอย่างมีแรงที่จะไปจัดการต้นเรื่องสักที
.
.
.
.
“นายอยู่หรือเปล่า”ผมถามต้นห้องที่ยืนหน้าขึงขัง
“ไม่อยู่ มีธุระอะไร”ตอบห้วนๆถามกลับ
“ธุระกับนาย”ผมตอบมันให้รู้ว่า เรื่องกูกับนาย มึงไม่เกี่ยว มันคงจะแปลออก หันไปกระซิบไอ้อีกคนที่มองก่อนจะเดินหายไปอีกทาง ผมรู้ว่ามันไปไหน
“ถ้ามึงจะมาหานาย เรื่องเมียมึงป่วย คงต้องรอไปก่อน นายไม่อยู่”อย่างที่คิด ไอ้ทวนมือขวาเดินนำไอ้คนคาบข่าวพร้อมลูกสมุนอีกสองคน มายืนกอดอกพูดใส่ผม
“นายกลับเมื่อไร”ผมไม่สนใจท่าทางมัน ถามเอาแต่เนื้อ
“กลับเมื่อมึงเห็น”มันยกยิ้ม
“ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้พวกลูกน้อง ไม่ว่าจะเรื่องแต่ง เรื่องจริง เหมือนกันหมด ลูกพี่เหี้ยๆพูดหรือทำอะไรก็ช่วยยกหาง ผมขี้เกียจจะใส่ใจ หันหลังเดินกลับไปสวรรค์ดีกว่ายืนจมในนรก
“เฮ้ย รีบกลับไปหาเมียหรือไง ไม่อยากรู้เหรอว่า เมียมึงเป็นอะไร”คำพูดของมันทำให้ชะงักเท้า แต่ยังไม่หันมามอง
“มีคนเขารอตอบมึงอยู่ ถ้าอยากให้เมียมึงหายก็ตามกูมา แต่ถ้าอยากให้หายไปจากโลกนี้ มึงก็กลับไปได้เลย”มันพูดกระตุ้นให้ผมต้องหันมามองช้าๆ ก่อนจะก้าวตามมันไป ผมไม่ได้กลัวจนเดินตามมัน แต่ผมกลัวจะไม่ได้ไปทำบุญกับคนที่สัญญาว่ารอผมอยู่
“มาช้าจังเลย คิดว่าจะแจ้นมาเมื่อคืนซะอีก”เสียงหวานแต่ไม่ซ่านหัวใจนั่งไขว่ห้างตรงเก้าอี้มุกในชุดกี่เพ้าเว้าสูงเห็นขาเรียวขาวอวดรอยสักรูปผีเสื้อ ไล่ขึ้นไปแหวกอกตามเดิม ในมือคีบบุหรี่ที่ใส่ด้ามต่อสีทอง พ่นควันที่รู้รสชาติได้ว่าไม่ใช่บุหรี่ธรรมดา สองข้างประกบด้วยชายฉกรรจ์สูงใหญ่ เธอเยื้องกายจากเก้าอี้ช้าๆ เดินมายืนข้างไอ้ทวน
“เป็นยังไงบ้างล่ะ สนุกไหม”เธอเหยียดยิ้มถามถึงความเป็นความตายของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก
“ต้องการอะไร”ผมไม่ตอบแต่ถามกลับ
“ก็บอกไปแล้วนิ แต่ไม่ได้”เธอยักไหล่ ลอยหน้าใส่ด้วยท่าทียียวน ถ้าเป็นผู้ชายผมคงจะเตะปากแบบลูกน้องไอ้เข้มไปแล้ว แต่กรณีนี้ก็อาจทำได้ถ้าเธอยังไม่บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงสักที
“ยังไม่พออีกเหรอ”ผมพูดใส่เรียบๆ ตาก็ลอบมองท่าทีแต่ล่ะคนที่อยู่ในห้องนี้ ประมาทไม่ได้
“พอ ถ้านายยอมเป็นของฉัน แลกกับยาถอน”เธอตอบพร้อมเฉลยสิ่งที่ผมคิดว่าฝีมือ หลิง แน่นอน
“มึงจะเล่นตัวทำไมวะ ไม่ได้สึกหรอเลย แค่ยอมๆไปซะ เมียมึงก็หายด้วย”ไอ้ทวนพูดติดเยาะ มันคงร่วมมือกับหลิงแน่
“ไม่ได้เล่นตัว แต่ไม่อยากเล่นของที่กูไม่อยาก”ผมตอบมันแต่คงกระทบไปโดนต้นเหตุที่ทำให้เรื่องไม่เป็นเรื่องเป็นเรื่องขึ้นมา
“เหรอ งั้นก็ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องเสียดาย แค่ผู้ชายทุเรศคนหนึ่ง แต่ก่อนจะกลับไปนั่งมองเมียดิ้นทุรนทุรายตาย จะบอกให้ว่ามันโดนอะไร”หลิงพูดอย่างเจ็บใจแสยะยิ้มใส่ ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้มองมาด้วยสายตาเยาะเย้ย
“ยากำหนัดขนานแรง”เธอเฉลยออกมา พูดต่ออีกเมื่อเห็นผมเงียบไม่มีท่าทีตกใจ
“ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น ตรวจยังไงก็หาไม่เจอ ออกฤทธิ์ช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป เหมือนจะหายแต่ไม่หาย เจ็บปวด จนทุรนทุรายขาดใจตายไปช้าๆ เมื่อไม่ได้ยาถอน อึก”ยังพูดไม่จบ ผมคว้าหมับที่คอเธอออกแรงบีบไม่มากนัก
“ส่งยาให้ฉัน”ผมบอกแค่นี้ให้รู้ว่า ถ้าไม่ให้ผมบีบคอเธอแหลกคามือแน่ ไม่ได้อยากทำแต่ถ้าต้องแลกกับชีวิตคนดีๆที่นอนรอผมอยู่ ก็ต้องทำ
“ง่ายไปมั้ง อยากได้ก็ยอมฉัน ถ้าไม่ก็ตายไปซะ ฮ่าๆๆๆๆ”หลิงพูดใส่หัวเราะอย่างไม่เกรง ก่อนยกจะยกแขนใส่ผมที่ระวังตัวอยู่แล้วผลักเธอออกจนเซไป ผู้ชายสองคนที่ยืนอยู่กระโจนเข้าใส่ผมที่ตั้งรับไม่ทันจนหงายหลัง จุกเหมือนกัน เตรียมจะซ้ำแต่ผมกลิ้งหลบตวัดขาเตะขาพับอย่างแรงจนมันเสียหลัก ซัดหมัดที่ลิ้นปรี่จนมันตัวงอ คราวซวยของมันที่โดนตีนฝ่ายเดียวกันเพราะผมกลิ้งหลบไปอีกทาง รีบลุกอย่างระวังตัวทันที มันปรี่เข้ามาประเคนทั้งมือทั้งตีนใส่ ผมได้แต่ยกกันหาโอกาสไม่ได้เลย ไหนจะต้องระวังพวกมันเล่นทีเผลออีก แต่พอนึกถึงคนนอนรอมันทำให้ฮึดสู้ขึ้นมา ไม่ได้ผมจะเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้ ไม่งั้นใครจะดูแลเขา ผมหาจังหวะที่มันกำลังซัด ก้มตัวลงจนมันหวืด อัดเข้าหน้าท้องมันอย่างแรงสองครั้ง จนตัวงอ ผมเสยเข้าปลายคางจนมันลงไปน็อกคาพื้น ไอ้อีกคนกระโดดเข้าล็อกคอข้างหลัง ลูกน้องไอ้ทวนเข้ามาช่วย แต่เจอตีนยันสกัด ผมจับแขนไอ้คนล็อกก่อนจะถอยหลังอย่างแรงและเร็วอัดมันกระแทกผนัง เอาหัวโขกหน้ามันจนมือคลาย เอี้ยวตัวออกกระแทกเข่าใส่ จับหัวมันกระแทกผนังปูนสองครั้งติดจนลงไปกองกับพื้น ลูกน้องปลายแถวไอ้ทวนกระโดดถีบจนผมหลายไปใส่โต๊ะล้มเป็นแทบ พวกมันแสยะยิ้มย่ามใจเดินมาจะซ้ำ เลยขว้างเก้าอี้ใส่มันไปคนล่ะตัว กูเหนื่อยขอใช้เครื่องทุ่นแรงหน่อย ก่อนจะไม่ให้เสียโอกาส ตามไปกระทืบมันติดๆจนกระอักออกมา ไอ้อีกคนคลานหนี ผมตามไปซ้ำจนสลบคาตีน แปะ แปะ ไม่ใช่อาแปะ อากง อาม่า แต่เป็นหลิงที่ปรบมือคล้ายจะชื่นชม
“หึหึ อย่างนี้สิ สมน้ำสมเนื้อหน่อย”ยกยิ้มพูดใส่ ก่อนจะเล่นทีเผลอยกขาตวัดเตะใส่ผมจนเซ ตามเข้ามาซ้ำอีก เธอเร็วมากจนเกือบเสียท่า เอาแขนรัดคอผมที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ผมจับข้อมือเธอที่เห็นแล้วว่ามีเข็มอยู่
“ตบตาคนอย่างฉันไม่ได้หรอก อยากรู้นักถ้ามันเกิดอารมณ์ แกจะกล้านอนกับผู้ชายไหม ทั้งที่ไม่ได้เป็นเกย์”หลิงพูดออกมาทำเอาผมอึ้งไปนิดว่าเธอรู้ได้ยังไง นายบอกเธอเหรอ ไม่น่าเป็นไปได้ หรือผมดูถูกสัญชาตญาณผู้หญิงคนนี้มากเกินไป
“หรือแกเพิ่งมาเปลี่ยนใจเพราะมัน ดูจะรักเหลือเกิน มันรู้หรือเปล่าล่ะว่าแกมีใจให้มันแบบนั้น และจะดีเหรอถ้าได้กันด้วยวิธีนี้ แกจะกล้ามองหน้ามันได้ยังไง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”หลิงพูดต่ออย่างรู้ทะลุเข้าไปในความคิดผม ใช่ ผมไม่กล้าจะทำแบบนั้นกับหนูแน่ ถ้าไม่เต็มใจ เรากำลังเริ่มต้นด้วยดี ผมไม่อยากให้มันมาจบเพราะอารมณ์ต่ำที่เกิดจากการวางยา ระหว่างที่คิด หลิงคายเข็มออกมาจากปากเตรียมจะฝังตรงคอ ผมเบี่ยงหลบหักข้อมือเธอยัดปากอย่างแรง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้เลววววววววววว”หลิงผละออกเอามือกุมปากที่มีเลือดออกมา ไอ้ทวนดูจะตกใจนิดหน่อยที่เห็นหลิงเสียท่า ผมลุกไปยืนให้ห่างจากเธอ
“จัดการสิ มองอะไรอยู่ล่ะ ฮึ่ย”หลิวหัวเสียพาตัวเองออกจากห้องนั้นทันที ผมจะตามไปเอายาถอน แต่โดนสกัดด้วยตีนของไอ้ทวนจนเซ
“คราวก่อนกูไม่ได้สั่งสอนมึงเพราะนายห้าม แต่ครั้งนี้ หึหึ”ไอ้ทวนกระตุกยิ้มใส่ เตรียมจะสั่งสอนผม ที่ต้องตั้งรับมือมันก่อน ผมคิดว่าหลิงยังไปไหนไม่ไกลหรอก ผมไม่อยากเสียเวลามีเรื่องกับมันเลย ไม่เคยแย่งจะเป็นคนสนิทนาย แต่สิ่งหนึ่งที่ผมชื่นชมไอ้ทวน คือ ความซื่อสัตย์ของมันไม่ว่าอะไรมันทำให้นายได้ทุกอย่าง สละได้แม้แต่ชีวิต มันคงไม่พอใจคิดว่านายให้ความเชื่อใจผมที่มาทีหลังเท่ามันที่รับใช้นายตั้งแต่ก่อนจนเข้าคุก มันก็ตามเข้าไปด้วย ผมต่างจากมันที่ทำให้นายที่ต้องอยู่ในข้อตกลงกันตามสัญญา และผมสละชีวิตให้นายไม่ได้เหมือนมัน ต่างกับอีกคนที่ผมกล้าที่จะให้โดยไม่มีข้อแม้ เราสบตากันอย่างดูเชิง ไม่ว่ายังไงผมต้องกลับไปให้ได้ แม้จะต้องฆ่าคนสนิทของนายก็ตาม ไม่อย่างนั้นจะทำให้คนนอนรอผิดสัญญาที่ให้ไว้กับผมได้
.
.
.
.
“นายไม่เข้าไปชมใกล้ๆหน่อยเหรอ”เสียงคนพูดถามนาย แต่เป็นนายอีกฝ่ายที่ตั้งใจจะมาหานายตึกนี้
“เข้าไปทำไม แค่นี้ก็ชัดแล้ว”ยกยิ้มพูดอย่างอารมณ์ดี
“นายคิดว่าใครจะชนะ”มันถามนายที่ยืนกอดอก
“ใครจะชนะก็ช่างมัน ไม่เกี่ยวกับกู ให้นายเขามาจัดการเอง พวกมึงก็อย่าเข้าไปยุ่งล่ะ ดูเฉยๆพอ เข้าใจไหม”ตอบอย่างไม่สนใจตามที่พูดพร้อมกับสั่ง
“ครับ นาย”พร้อมเพรียง ก่อนจะยกยิ้ม
“แต่ก็ไม่เสียเที่ยว ถือโอกาสไปเยี่ยมคนป่วยซะหน่อยดีกว่า อยู่ที่นี่ไม่สนุกเลย ไปไอ้เข้ม ที่เหลือเฝ้าดูไว้”พูดและเดินผิวปากไปทันที ตามด้วยลูกน้องคนสนิทที่รีบกุยทางให้เจ้านายเดินไปอย่างราบรื่น
*************************************************************************************************************************
ปล. มาต่อให้ค้างแล้วจ้า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ๊าคคคคคค อย่าเพิ่งว่า อย่าเพิ่งด่า ว่าทำไมยืดเยื้อ แค่อยากให้เฮียกับหนูเขาซึมซับกันอีกนิด และอยากจะกรีดร้องที่มีคนแอบทายถูกด้วยว่าหนูโดนอะไร แต่ต่อจากนี้จะโดนหรือเปล่า ติดตามต่อตอนหน้าเคลียร์แน่นอนจ้า รอเขาหน่อยนะ งานเยอะจริงๆ ว่าจะลงตั้งแต่เมื่อวานดันมีมือดีตัดสายเคเบิ้ลด้วยคาดว่าคงขโมยทองแดงไปขายอยากจะแช่งให้มันตกลงมาจริงๆ ยังจับตัวไม่ได้ ทำให้เน็ตใช้ไม่ได้เลย สาธุขอให้จับได้เถอะ ทำความเดือดร้อนให้คนอื่นเขา
-
โอยยย ไอ้นายชั่ว
มันกะฟันหนูใช่มั้ย
เฮียต้องช่วยหนูให้ทันนะ TT^TT
คนแต่งอย่าใจร้ายนะคะ TToTT
-
:sad4: :sad4: :sad4: อย่าทำอะไรเฮียกับหนูนะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
อิหลินปิงนี่งูพิษชัดๆ
น่าจับมาถลกหนังจริงๆๆ :m16:
+1และเป็ด
-
:katai1:
-
หลิงเล่นสกปรกจริงๆ เฮียต้องกลับไปหาหนูนะ
ชอบโมเมนท์เฮียกับหนูมาก อบอุ่นสุดๆ
แบบอธิบายไม่ถูก ชอบมากๆ
ชีวิตเฮียก็น่าสงสารนะ ว่าแต่ทำไมอยู่ในคุกถึงได้ไปเป็นลูกน้องนายได้
หนูอย่าเป็นอะไรนะ หายเร็วๆ อย่ามีใครมารังแกอีกล่ะ
รออ่านต่อนะคะ
-
โอ่ยยยยยยยย ค้างงงงงงงง หนุกๆมาต่ออีกนะ
เฮียกับหนูจะเป็นยังไงต่อไปนะ :katai5: :katai5: :katai5:
-
"ไปเยี่ยมคนป่วย"<<<<<< กริ๊ดดดดดดดดดด!!! อย่าทำอะไรหนูของเฮียนะ !!!! :ling1: :ling1: :ling1:
ค้างอย่างแรง อร๊ายยยยยย :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอเอาอะไรยัดใส่นังหลิงนี่หน่อยเถอะ กวนส้นติงมาก
-
กรี๊ดดด
ค้างจริงอะไรจริงงง
เอาแล้วไงงานนี้
จะได้ยาถอน หรือจะได้ถอนกันด้วยวิธีอื่นล่ะคราวนี้ อุอิ
-
ค้างหนักกว่าเดิมอีก รีบมาต่อด่วนเลยนะคะ Please :sad4:
อีนายฝั่งข้ามต้องไปข่มขืนหนูระหว่างที่เฮียไม่อยู่แน่ ๆๆ เลย ทำไงดีเนี่ย อิน โอ้ย ถึงเฮียจะเป็นพระเอกแต่ก็มีแค่ 2 มือ จะทำสองอย่างพร้อมกัน คิดแล้วเหนื่อยแทน คนเขียนแย้มให้ฟังหน่อยได้ไหมเมือไรหนูกับเฮียจะได้อยู่กันแบบปกติ ไม่ต้องอยู่ในแก้งค์โจรอย่างนี้
มาต่อไว ๆๆ นะค่ะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เฮียจะโดนตีท้ายครัวแล้วนะ หนูอยู่ที่ห้องคนเดียวด้วยแย่จริงๆ
รีบกลับห้องไปเร็วๆเลยนะ
-
นายจะไปหาหนูทำไม :m31: ห้ามทำไรหนูนะ
เฮียรีบกลับไปหาหนูเลย :katai1:
-
หญิงก็ร้ายนายก็เลวจริงๆนะ :m31:
-
นังป้าหลิงซิลิโคนชั่วช้ามากๆ :angry2: :m31:
-
สงสัยนายจะไม่อยากตายดี :m16:
-
นายจะไปเยี่ยมคนป่วยแล้ว ไม่ได้นะ!
เฮียรีบๆ กลับไปดูแลหนูเร็ว
ส่วนยัยหลิงหลิงหน้าลิงอกใหญ่นั่น ถ้าแม่เจอนะจะจับกดน้ำให้ตายเลยที่กล้าทำร้ายลูกชายแม่!
-
ซวย...ซวย....ซวย.....เบญจเพสแรงนะหนู!
-
ได้อารมณ์ห่วงหาอาทร :L1: ความหวานอบอวน
เอาใจช่วยเฮียให้รอดกลับไปช่วยหนูได้ทัน เกลียดนังมาร
-
ตอนเฮียคิดถึงลูก เศร้ามาก
แต่ตอนนี้เฮียต้องช่วยหนูนะ
สั่งสอน นาย:z6: :beat:
-
อยากจะไปตบนังหลิงด้วยคน บังอาจมาวางยาหนูของเฮีย
เฮียเอาให้เสียโฉมไปเลย ตอนหน้าจะไปยังไงหละเนี่ย สงสารหนู
-
อย่าทำอะไรน้องหนูน่ะ
เฮียจ๊ามาช่วยน้องเร็วววว
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เขาไม่ได้เข้าไปเยี่ยมหนูเฉยๆแน่ อย่าทำอะไรหนูนะ เฮียเร็วววววววววววววววววววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3: :z3:
-
:m16: อยากเป่า คน
-
หนูมาอยู่ในรังโจรก็ต้องทำใจหน่อยนะ เพราะเรื่องดีคงมีน้อยถึงน้อยที่สุด
-
เรื่องของผัวๆเมียๆเขา คนอื่นนี่สาระแนกันจังวุ้ย
มีใครเฝ้าหนูไว้บ้างมั้ยเนี่ยตอนนี้
:กอด1:
-
โอ้ยยยย
เฮีย ขา~~~~ ยา กง ยา แก้ อะ ไร กัน
ไม่ต้องหรอกมั้ง
...ไปเล้ยยยยยยยยยย
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
อร๊ายยยยยยย เขินนนนนนนอ่ะ
เฮียก็อบอุ้นนน อบอุ่น หนูก็น่าร้ากกกก :กอด1:
บ่องตง ฟินอ่ะ ฟินตามหนูกับเฮีย
อย่าดราม่าเลยนะคะตอนหน้า
ขอบคุณค่ะ
-
ค้าง
-
โหยยย เฮียสู้ๆช่วยหนูให้ได้ :katai1:
-
เอ๊ย ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายอย่าเพิ่งมาแทรกได้ม๊ายยยย :katai1:
ให้หนูรอดก่อน ไอ้นายอย่าเพิ่งมาตอแย :z3:
-
ขอให้หนูปลอดภัยแคล้วคลาดจากอันตราย ขอให้เฮียรอดพ้นภัยพาหนูแล้วหนีบเบียร์กะรันเปนตัวแถมไปทำบุญด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา
-
:katai1: ตอน 18
-
แหม อีป้ายันฮีอยากได้เค้ามาทำซะมี
แต่พอเค้าไม่เล่นด้วยก็ตามสเต็ปตัวโกงเลยนะ
ผู้หญิงคนนี้ช่างไร้ค่าจ :m16: :m31: :fire:ริงๆ
-
จะรอตอนหน้านะ อยากเคลียกว่านี้
ขอบคุณ :L1: :pig4:
-
:z6: อิป้ามหาภัย
อินายมหาเลว จะทำอะไรหนู :katai4: :katai4:
-
ทำไมอุปสรรคมันเยอะขนาดเน้้้
แล้วหนูจะหายมั้ยอ่ะ เฮียรีบกลับไปดูหนูด่วนเลย
รุ้สึกว่าจะมีเรื่อกอีกใช่มั้ยยยย แงๆTT
-
นายเลวมากๆ :ling1: อย่าทำไรหนูนะ :ling3:
-
นังชะนีหลิงไปตายซะ!!! :angry2:
เฮียอย่าเป็นไรนะ รีบๆสู้แล้วกลับไปหาหนูได้แล้ว
-
ใครก็ได้เอาไอ้ทวนไปเก็บที เราจะให้เฮียไปช่วยหนูจากนายเฒ่าไอ้เข้ม แม่งเลวเหี้ยทั้งเจ้านายและลูกน้อง
-
ห่วงเฮีย
ห่วงหนู
-
อยากตบอียัยหลิง :katai1:
-
ชิหายล่ะ อีนายนี่เลว อีหลิงนี่เลวมาก โอ๊ย มีแต่คนเลว ๆ เมื่อไรเฮียจะพ้นจากแก๊งค์โจรนี่ซักที
เฮียมีคุณค่ากว่านั้นเยอะ แต่ต้องรอโอกาสสินะ อีหลิงนี่ยังไงผู้ชายเค้าไม่เอาก็ดั้นด้นจะเอาเค้า หน้าด้านจริง
ส่วนนายนี่แบบถ้าทำจริงเฮียก็ไม่ไว้หน้าหรอกวะ แม่งยิ่งอยากได้หนูอยู่ด้วย
สองคนรักกันมากเลยเนอะ ถึงเพิ่งเริ่มต้นแต่ก็ลึกซึ้งมาก เค้าปลื้มพระเอกมากอ่ะ เป็นผู้ช้ายผู้ชาย
แบบผู้ชายที่จะไม่ทำให้คนที่รักผิดหวัง ส่วนหนูก็เหมือนดอกไม้ที่เบิกบาน สวยงาม มองทีไรก็สดใส
เฮียนี่น้อยใจได้ง่าย ๆ นะถ้าเป็นเรื่องหนู คิดอะไรก็พูดอย่างนั้นสิเฮีย แบบหนูอ่ะพูดตรงจะตายเนอะๆๆ
ความรักทำให้คนอ่อนไหวเสมอ เฮียจะได้ยาถอนมาไหมนิ ลุ้นสุด :katai1:
ขอบคุณค่ะ
-
อย่าทำหนูนะ :katai4:
-
โอ๊ยยยยยยยยย สงสารหนู :o12: :sad4: :sad4: :impress3:
ฮืออออออออ เฮียสู้ๆนะ ใครก็ได้ไปช่วยหนูที ไอ้แก่คนนั้นจะไปทำอะไรหนูแล้ว
เเง่งงงงงงงงงง :katai1: :katai1: ค้าง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไอ้เลวนาย :z6: อย่าทำอะไรหนูนะ
เฮียรีบๆๆไปช่วยหนูเลย
:กอด1: :L2:
-
อินังหลิงน่าโดนซักที :angry2:
อินายฝั่งโน้นจะไปหาหนูหรออ ไม่น้า. :serius2:
เฮียรีบสู้แล้วกลับไปจัดการมันโดยด่วนน
-
นังหลินนี่มันน่าทืบจังเว๊ยย :m31:
สงสารเฮียกับหนูอ่ะ :hao5: เมื่อไหร่จะพ้นเคราะห์
:m5:....นายไปไหนกับมาช่วยเฮียด้วย
-
:katai1: ค้างคาสุดๆ
มีนายฝ่ายโน้นจะไปเยี่ยมหนูซะแล้ว
ยิ่งรู้ว่าโดนยานั้นเข้าไปอีก ตายๆๆๆ
คาใจกันไป...รอตอนหน้าT^T
-
อย่าทำอะไรน้องหนูนะ :katai1:
-
อินายฝั่งนู้นนี้เล็งหนูตั้งแต่แรกแล้วใช่มั๊ย พอเฮียออกมาก็จ้องเลยสินะ เฮียรีบกลับไปช่วยหนูเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่างปล่อยให้ใครได้ตัดหน้าไป เฮียต้องได้ก่อนสิ หุหุหุหุ
หนูก็ยอมเฮียไปเถอะนะจ๊ะ....เพื่อความสุขของเฮีย และคนอ่าน >///<
-
เป็นกำลังใจให้...
-
ค้างที่สุด
-
:z6: ฆ่านังหลีงทิ้งไปเลย ถึงได้ยาก้ต้องเอาให้ตาย ไม่งั้นมันมาอีกแน่
เฮ้ยยยย หนุเอ๊ยยย เบญจเพส แรงจิงนะเรา
-
เฮียรีบไปช่วยหนู เร็วๆ
-
เฮียกลับไปหาหนูก่อนนนนนนน
-
นายไอ้เข้มจะไปเยี่ยมหนู เสียวจัง กลัวหนูโดนทำมิดิมิร้าย ขอบใจจร้า
-
เฮียสู้ๆ จัดการมันเลย หมันไส้เหมือนกัน
-
เฮียรีบตามไปช่วยหนูเร็วเร็วววววว
ปล. ชอบเรื่องนี้จังเลยค่ะ อ่านกี่ตอนๆก็อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ 555
-
หนูจะโดน NC แล้ว ใช่ป่าว ฮิ้ววววววววว
-
เฮียรีบๆล้มพวกไอ้ทวนแล้วรีบกลับไปหาหนูเร็วๆเลย
ว่าแต่เฮียอยู่กับหนูตลอดเลยติดเชื้อตลกมาใช่มั้ย :hao7:
-
หนูกับเฮียเค้าเรียลแล้วไม่ต้องจิ้นแล้ว555
-
นายฝั่งนู้น แม่งจิ้งจอกจริงๆ
-
ฮือออออออสงสารหนู!!!!เฮียไอ่นายชั่วนั่นมันจะต้องคิดไม่ดีกับหนูแน่เลยยยยยยเฮียต้องช่วยหนูให้ทันนะ
-
ขำอ่ะ หนูป่วยจะแย่แล้วยังมีอารมณ์เล่นมุขอีก
เฮียชอบแพนด้าเหรอ เลี้ยงไว้ซะใกล้สายตาเลย :m20:
เฮียไปช่วยหนูให้ทันนะจ้ะ สงสารหนูอ่ะ ซวยมามากแล้ว อย่าต้องซวยเพราะนายเชี่ยๆอีกเลย
-
ฮืออออออออออออออ
หนู
เฮียต้องไปช่วยให้ทันนะ
:katai1: :katai4: :hao5:
-
:ling1: ค้างอะ เฮียจ๋ากลับมาหาหนูด่วนเลย นายฝัั่งนั้นรู้ความจริงซะแล้ว เฮียจะทำไงล่ะเนี่ย
ต้องรอให้นายกลับมาช่วยแล้ว โอ๊ย ศึกหลายด้านจัง
ถึงจะมีตอนหวานๆให้ชื่นใจนิดนึง แต่ตอนเครียดนี่ตอนหน้าคงหมดจริง ๆน๊า
รอติดตามจ้า :bye2: เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิม :L1:
-
สรุปคือทั้งหนูและเฮียมีแต่คนจ้องอยากจะเคลมสินะ
อย่าได้บังอาจ เพราะทั้งคู่ยังไม่ได้เคลมกันเองเลย
แถมหนูยังมาป่วยอย่างนี้อีก จะช่วยเหลือตัวเองได้ไหม
คนขี้โกงเค้าฉวยโอกาสตอนเฮียกำลังยุ่งมุ่งไปหาหนู
เจตนาไม่น่าไว้วางใจสุดๆ ขอให้เฮียไปช่วยทันทีเถอะ
ผูหญิงก็ร้าย ผู้ชายก็เลว น่าสงสารหนูจังเลย :hao5:
วัยเบญจเพศนี่น่ากลัวจริงๆ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
มันหวานแบบขำๆเนอะ แต่ยัยป้ายันฮีนี่มันร้ายมากเลยนะกะจะฆ่าหนูให้ตายช้าๆเลวมาก! เอาใจช่วยเฮียให้ได้ยาถอนนะ
-
มันหวานแบบขำๆเนอะ แต่ยัยป้ายันฮีนี่ร้ายมากเลยนะกะฆ่าหนูให้ตายช้าๆเลวมาก เอาใจช่วยเฮียให้ได้ยาถอนนะแล้วรีบกลับไปหาหนู
-
หุ๋ย...อยากอ่านต่ออ่ะ ทำไงดี????
ชอบที่สุด 555+++
-
รอลุ้นต่อๆๆ ขอบคุณมากค่าา ~^^
-
>> ป.18 <<
‘ตื่นสิ ถ้าไม่ตื่นเฮียจะปลุก และถ้าไม่ตื่นจริงๆ เฮียจะหลับไปด้วย นอนนะ ไม่ต้องกลัว เฮียจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน’
‘เราไปทำบุญด้วยกันนะ’
‘พ่อเฮียจะได้ไม่เป็นห่วง หนูก็จะได้พ้นเคราะห์เบญจเพส บ่นว่ายังไม่ได้ไปทำสักทีไม่ใช่เหรอ’
“............”
‘แล้วไปทำบุญกับเฮียได้ไหม’
‘ถึงไม่ฟรีแล้นซ์ แต่ถ้าเป็นหนู เฮียฟรีหมด แล้วจะไปไหม’
‘ไม่ไป ถ้าไม่มีหนูไปด้วย เราจะไปด้วยกัน’
‘รอเฮียนะ’
คำพูดของเฮียที่วนเวียนอยู่ในหัวของหนูคือ กูเอง ไม่ได้ซับซ้อนต้องแปลไทยเป็นไทย ถูกต้องตามหลักไวยากรณ์ ฟังและอ่านง่าย แต่เข้าใจยากเหมือนซ่อนพลังงานความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ เริ่มต้นที่ แค่กลัวว่านอนหลับจะไม่ตื่น เฮียก็ทำตัวเป็นนาฬิกาปลุก ยังไม่พอมีออฟชั่นเสริม ถ้าไม่ตื่นเฮียจะหลับไปด้วยก็ไม่แปลกเพราะปลุกแล้วไม่ตื่นเฮียเลยขี้เกียจเกิดอาการง่วง ไล่มาที่เฮียชวนไปทำบุญโดยมีพ่อที่เสียไปแล้วกับเบญจเพสเป็นเหตุผลประกอบ แถมฟรีหมดทุกอย่างด้วย นี่แหละน่าสนใจที่สุด เหรอ มันใช่เหรอที่หนูสนใจตรงคำว่า ‘ฟรี’ ทั้งที่ตั้งแต่ถูกฉุดจนถึงขั้นสมสมยอมและทำใจว่าต้องอยู่ที่นี่ ก็ยังไม่เคยเสียเงินสักบาท มีแต่เฮียใจป๋าที่ทำตัวดูแลเอาใจใส่จนผมอยากจะเลื่อนตำแหน่งตัวแทนประกันชั้นดีให้เป็น ‘มิสเปรู’ จริงๆ และถ้าผมไม่มีโอกาสได้ไป เฮียก็ไม่ไปนะ จะรอเอาผมไปด้วย บอกให้รอ ผมก็เต็มใจรอ เพราะผมรับปากเฮียไปแล้ว ทั้งที่จริงผมไม่ค่อยชอบการรอคอยที่ไม่มีความหวังเท่าไร แต่แค่เฮียคนที่ไม่ได้ผูกพันกันมาเหมือนคนในครอบครัว เพื่อน กับทำให้ผมไม่ลังเลสักนิดที่สัญญาอะไรออกไป ไม่งั้นผมคงไม่ตอบรับไปว่า
‘ไม่อยากให้เฮียรับคนเดียว’
‘อยากร่วมด้วย’
‘หนู รู้’
‘ไม่รู้ รู้แค่เฮียสัญญาว่าถ้าหนูเป็นอะไร เฮียจะเป็นด้วย มันก็ไม่ใช่ เฮีย ไม่ใช่ หนู แต่เป็น เรา เข้าใจแค่นี้’
‘ไปสิ’
‘สัญญา’
‘หนูจะรอ’
ถ้าประโยคที่เฮียพูดแอบแฝงพลังงานบางอย่าง ประโยคที่ผมพูดตอบรับเฮีย ก็น่าจะแฝงด้วยเช่นกันทำให้ผมไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้พูดไปแบบนั้น เพ้อเจ้อเพราะเจอพิษแปลกแหวกเข้ากระแสเลือดไปกระตุ้นต่อมฟินให้จิ้นกระจาย แต่สุดท้ายคำตอบที่ได้คือ ไม่ใช่ มันคือความจริงที่หนูรู้สึกอยากจะตอบรับ ดูเฮียก็ไม่ได้เกิดอาการฟินด้วย โนสแตนด์อิน โนสลิง เล่นจริง เจ็บจริง ทำจริงตลอด ยิ่งกว่านั้นผมเห็นหน้าเฮียที่ดูเหมือนไม่เสร็จ เอ้ย เหมือนเล้าโลมแล้วไม่สำเร็จเลยผิดหวัง ทำให้ผมต้องรีบคว้ามือเอาไว้ทันที มาพูดให้อยากแล้วจากไปมันไม่ดี อยู่ฟังให้เสร็จก่อน แล้วก็เสร็จจริงๆ หมายถึงผมนะพอเห็นยิ้มที่ไม่กว้างแต่ทำให้หน้าคมดูอ่อนโยนปนอ่อนวัย ทำเอาใจสั่น ยังไม่พอตามเข้าไปครอบงำถึงในฝัน หันไปทางไหนก็เจอแต่เฮีย ไม่ใช่ผมอกตัญญูเห็นผู้ชายดีกว่าพ่อแม่นะ แต่พักหลังฝันไม่ค่อยติด สัญญาณขาดๆหายๆ แต่ยังไงผมขอให้พ่อปลอดภัยก็พอแล้ว ส่วนแม่ไม่น่าห่วงเท่าไรเข้าถึงยากอยากเจอต้องตายอย่างเดียวและไม่รับประกันด้วยว่าจะได้เจอหรือเปล่า ก่อนจะนึกไปถึงคนตัวโตที่ขอเรื่องเล็กแต่ดี ติดที่จะได้ไปหรือเปล่า แต่ผมก็สัญญากับเฮียไปแล้วนะ เฮียคงไม่ผิดคำพูดหรอกมั้ง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ใครวะมาเคาะประตูขัดการพักผ่อนของคนป่วย ไม่มีความเกรงใจเอาซะเลยเคาะอยู่ได้ กูคงลุกไปเปิดให้ไม่ได้หรอกเพราะกูหลับ ผมลืมบอกไปว่ากำลังหลับอยู่ ไอ้ที่เห็นคือผมถอดมโนภาพมาบรรยายเป็นตัวอักษรให้รับรู้กันว่าผมคิดอะไรในตอนนอน แต่มันก็ดังขึ้นอีกหลายก๊อก ทำให้ผมคิดว่าจะตื่นหรือไม่ตื่นดีวะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก มึงคิดว่ากูนอนในโลงหรือไง เคาะเรียกแดกเครื่องเซ่นอยู่ได้ กูรู้แล้ว แต่ขี้เกียจเปิดโว้ย เอ๊ะ ไม่ใช่เฮียแน่นอน ถ้าเป็นเฮียจะเคาะครั้งเดียวหรือไม่ก็เข้ามาเลยเพราะมีกุญแจ ส่วนผมไม่มีเพราะยังไงก็ติดอยู่กับเฮีย เสียงเงียบไปแล้ว เอาไงดีวะ อยากจะลืมตาแต่มันหนักได้แต่ปรือนิดๆ ก็ยังเห็นประตูปิดตามเดิม จะเอื้อมไปหยิบปืนที่อยู่ใต้หมอนก็ไม่มีแรง เฮียบอกว่า ใครที่เข้ามาไม่ใช่เฮีย ยิงได้เลย ผมถามกลับว่า รวม นาย ไอ้รัน ไอ้เบียร์ ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก และแม่บ้านด้วยเหรอ นึกว่าเฮียจะต่อยกลับเพราะคิดว่ากวนตีน กลับพยักหน้าพูดว่า
‘ถ้าเจตนาไม่ดี ไม่ว่าใครให้ยิงทันที แม้แต่เฮียก็ไม่ต้องเว้น จำไว้’หนูจำแต่จะทำได้ไหม ถ้าจำไม่ผิดผมเคยบอกไปแล้วนะว่าเกิดมาไม่เคยยิงคนหรือสัตว์เป็นๆสักที ถึงตายไปแล้วก็ไม่เคยเหมือนกัน ขนาดตอนยิงไอ้พวกลักลอบยังหลับหูหลับตายิงเลย มันคงเหมือนกันล่ะมั้งถ้าเกิดจำเป็น ก็ต้องทำ และถ้าเป็นคนที่เราไว้ใจล่ะ จะทำได้เหรอ โดยเฉพาะคนชื่อ ‘เฮีย’
กิ๊ก แอ๊ด ไม่ใช่ชื่อคนที่กำลังเข้ามา แต่เป็นเสียงลูกบิดที่ถูกไขและเปิดประตู เอาไงดีไม่ทันแล้ว เอาเป็นว่าแกล้งหลับและกรนดังๆให้รู้ว่ากูนอนจริงๆนะ เสียงฝีเท้าเดินมาใกล้ก่อนจะรู้สึกเตียงยวบเหมือนมีบางอย่างคืบคลานมานั่งข้างๆ ตาที่หลับแต่รู้สึกถูกเงาดำทาบทับที่ใบหน้าใกล้เข้ามาทุกที ผมพยายามนอนนิ่งบังคับไม่ให้ใจเต้นแรง ก่อนจะได้กลิ่นที่รู้ตอกย้ำให้แน่ใจว่าไม่ใช่คนที่นอนกอดอยู่ทุกคืน มันเป็นกลิ่นบุหรี่ปนน้ำหอมเหมือนอาบมากกว่าฉีด ทำเอาอยากจะจาม แต่ทำไม่ได้เพราะไม่อย่างนั้นเขาจะรู้ว่าผมแกล้งหลับเลยกลั้นหายใจ เสียงหัวเราะในลำคอ พ่องงงงมึงไม่เคยสอนหรือไงห้ามหัวเราะและพ่นลมหายใจใส่หน้าคนอื่น อาจทำให้ได้รับเชื้อโรคได้ ที่อยากถามเพราะพ่อกูก็ไม่เคยบอกเหมือนกัน
“ไปรอข้างนอก จะมายืนเฝ้าทำไม”เสียงคุ้นๆพูดเสียงดุใส่ใครกัน แต่อยู่ห่าง อ้าว แล้วไอ้ที่กำลังปล่อยลมหายใจรดหน้ากูล่ะ อย่าบอกนะว่ากูคิดไปเองว่ากำลังโดน ผีเอา เอ้ย ผีอำ
“เอ้อ คือ”เสียงผู้ชายเหมือนกันแต่อึกอัก คล้ายเกรงกลัว ใช่แน่ เขาคงมีจิตสัมผัสมองเห็นสิ่งที่ไอ้คนเอ่ยปากไล่มันมองไม่เห็น เลยพยายามจะบอกให้รู้ มึงก็ฟังเขาหน่อยสิ กูไม่อยากโดนสิงร่างตอนนี้
“มึงอยากตายเหรอ”ไม่ใครเขาอยากหรอก มึงจะไปยัดเหยียดให้เขาทำไม ถามเขาดีๆก็ได้
“ปะ เปล่าครับ พี่เข้ม เพียงแต่ พี่เฮียให้ผมเฝ้าหน้าห้องห้ามใครเข้าจนกว่าจะกลับมา ผมทำตามคำสั่งครับ”อ้อ เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง ดีแล้วล่ะบอกเขาไปตามตรง ห๊ะ ว่าไงนะ ไอ้เข้มมมมมมมมมมมมม กู่ร้องในใจไม่สามารถแสดงออกทางสีหน้าและเปล่งวาจากออกมาเป็นเสียงได้ มึงพาส้นตีนเดินมาห้องกูทำไม
“แล้วไง ไอ้เฮียมันสั่งมึง ไม่ได้สั่งกูนี่หว่า แล้วนายให้เกรียติมาเยี่ยมเมียไอ้เฮีย มึงกล้าเหรอ”เสียงยียวนเพราะมีรองเท้าดีติดตีนมาด้วยถึงกล้าพูดใส่ ซึ่งไม่กล้าขัดแน่นอน ห๊หหหหหหหหหหหหะ อีกยาวๆ ในใจสีหน้าเลิกลั่กในมโนภาพ นายหน้าตาดูดีแต่ออกโรคจิตชอบลูบคลำติดตีนไอ้เข้มมาด้วย โธ่ กูเข้าใจว่าผีหื่นหายใจรดหน้า
“มะ ไม่กล้า คะ ครับ นาย ผมขอโทษ”พูดเสียงลนลาน ถามจริงเฮีย มึงเลือกแล้วเหรอไอ้คนมาเฝ้าหน้าห้องเนี่ยะ ให้เป็นไอ้รันกับไอ้เบียร์กูยังคิดว่ามันจะกล้าขัดไหม เต็มที่ก็กล้าขัดไอ้เข้มแต่คงมีวิธีพูดกับนายดีกว่านี้ หรือเฮียคงไม่ได้คิดลึกว่าคนมาเยี่ยมจะเป็นนายอีกฝ่าย แค่เผื่อผมเป็นอะไรจะได้มีคนรู้และไปบอกเฮียหรือตามหมอ ไอ้รันกับไอ้เบียร์ไม่ว่าง ไปจัดการธุระบางอย่างที่ผมไม่ควรรู้อีกตามเคย
“เข้ม เขาทำตามหน้าที่ มึงควรจะดูเป็นตัวอย่างนะ”เสียงเหมือนจะชื่นชม แต่ถ้าผมไม่โง่ไปนักก็รู้ได้ว่าประชดแบบเนิบๆ
“ครับนาย หึหึ”มันรับคำแต่หัวเราะให้รู้ว่า กูไม่ทำตาม กูเป็นตัวของตัวเอง
“ฉันแค่มาเยี่ยม เมีย เฮีย เฉยๆ ได้ข่าวไม่สบายหนัก”นายอีกฝ่ายพูดเนิบน้ำเสียงออกจะรื่นรมย์ มือสัมผัสแขนผมแผ่วๆ เกือบสะดุ้งดีนะเห็นลางๆซะก่อนเลยต้องปล่อยให้เล็มไปก่อน แต่อย่าลูบนานนักก็ดีเดี๋ยวมันลุก ขนครับไม่ใช่ผมที่ลุกไปเตะนาย ยังไม่กล้าพอ รอเฮียก่อน เฮีย กลับมาสักทีสิโว้ย
“คะ ครับ งั้นผมขอตัว”ในที่สุดก็ต้องออกไปจนได้
ปัง
เฮ้ย
มึงฆ่า
เขา
ทำไม
“ไอ้เข้ม มีมารยาทหน่อย ปิดประตูเสียงดัง คนป่วยตกใจหมด หึหึ”สัด กูนึกว่ามึงยิงไอ้คนเมื่อกี้ซะอีก ดี สั่งสอนมันซะมั่ง แล้วรู้ได้ไงว่ากูตกใจ นี่กูแสดงท่าทางออกไปเหรอ ไม่ ยังไงก็ไม่ลืมตาเดี๋ยวรู้ว่ากูตกใจจริงๆ
“อืม”แกล้งอืออาให้คิดว่าละเมอ และหลับต่อ
“ขวัญอ่อนจังเลย หืม”อย่ามาหลอกให้กูตอบง่ายๆ ไม่หลงกลหรอก หึหึ (ยกยิ้มอย่างคนฉลาด ที่ไม่หลงกล)
“หายตกใจแล้วสิ ถึงยิ้มได้ หึหึ”อ้าว เสือกรู้อีกว่ากูยิ้ม ถอดจิตเข้ามาร่วมยิ้มกับกูด้วยหรือไง
“เสียงดังขนาดนี้ยังไม่ตื่นอีก ผมว่าแกล้งหลับแน่นอน”ไอ้เข้มที่รู้ถึงการกระทำของผมพูดออกมา แต่ผมไม่เส้นตื้นกรนออกไปหรอก จะหาว่าพูดปุ๊บกรนปั๊บ
“คนป่วยจะมีกระจิตกระใจแกล้งได้ยังไง อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาก็ได้ จริงไหม”นายอีกฝ่ายพูดสาเหตุตามหลักการเรียบๆ มือไล่ตามนิ้วผมทีล่ะนิ้ว ตอนท้ายถามใครวะ กูหรือไอ้เข้ม
“นายคิดอย่างนั้นเหรอ”ไอ้เข้มพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนจะไม่เชื่อ
“คิดว่ากูโง่เหรอ”นายมันย้อนถาม จุกสิมึงเงียบไปเลย เขาอาบน้ำร้อนก่อนมาถึงเป็นนายมึงได้ มีเหรอเขาจะไม่รู้ พูดควายๆออกมาได้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เอี๊ยดดดดดดดดด เบรกเสียงในความคิดแทบไม่ทัน สรุปนายด่าไอ้เข้มหรือรู้ว่ากูแกล้งหลับวะ
“ไม่ใช่ครับนาย แค่สงสัย”ไอ้เข้มปฏิเสธมียักไหล่แต่นายไม่เห็นมัวแต่ปูไต่ไล่บนแขนกูอยู่
“สงสัยได้ แต่ไม่จำเป็นต้องโพล่งออกมา แกล้งไม่รู้บ้างก็ได้ ตัวอย่างก็มีให้ดู หึหึ จริงไหม”บีบเบาๆ ยกยิ้ม รู้ว่าไม่ตอบก็ยังจะถามกูอีก
“ครับ ขอบคุณนายที่เตือน”น้ำเสียงรื่นรมย์ เหน็บแนมกูกันเข้าไป ไม่ได้ร้อนตัวแต่รู้ตัวโว้ย กูตื่นก็เห็นหน้าและต้องคุย สู้กูแกล้งหลับต่อดีกว่า รู้ไม่รู้ก็ช่างพวกมึง แต่มืออีกข้างกูกำหมัดไว้แล้วถ้าเลื่อนมาบีบหน้าอกกูเมื่อไรโดนแน่ หวงโว้ยถึงจะแบนแต่ให้ผู้ชายด้วยกันจับมันดูไม่แมน
“ดูไม่เหมือนโดนยาเลย เหมือนคนป่วยปกติทั่วไป”พูดด้วยจิ้มนิ้วกูไปมา น่าจะมาจากสมาธิสั้นในวัยเด็กที่อยู่เฉยๆไม่ได้ ขอบจับโน่นจิ้มนี่
“เป็นแบบออกอาการช้า และตรวจยังไงก็ไม่เจอ”ไอ้เข้มพูดรายละเอียดแทรกให้นายมันรู้
“มิน่า แล้วไงต่อ”นายมันพยักหน้าให้เล่าต่อ
“คนที่ได้รับจะเกิดอาการปวด ร้อนในตัว เป็นๆหายๆ พอเริ่มวันที่สองจะเกิดความต้องการอย่างแรง ถ้าไม่ได้รับยาถอนจะค่อยๆขาดใจตาย ผมทราบเท่านี้”ไอ้เข้มพูดถึงอาการของคนที่ได้รับ ซึ่งตรงกับผม ยาถอนเหรอเอาที่ไหนล่ะ
“แค่นี้ก็เยอะแล้ว แต่จะตามไปทันเหรอ ป่านนี้หนีกลับไปแล้วมั้ง โดนซัดปากแหกขนาดนั้น”พูดเสียงเซ็งแบบขำๆ นิ้วไล้ใบหูก่อนจะหยุด หรี่ตามองยกยิ้ม จัดว่าเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์พอกับนายเฮียเลย แววตาสีหน้ากรุ้มกริ่ม แต่ก็แฝงความน่ากลัวบางอย่างเอาไว้ภายใต้สีหน้าขี้เล่น อืม ดูไปเขาหน้าตาเหมือนใครนะ คุ้นจังเลย ที่แน่ๆไม่เหมือนคุณนกพ่อผมแน่นอน
“แถมเจอไอ้ทวนอีก อาจจะเละไปแล้วก็ได้”ไอ้เข้มพูดติดเยาะ หมายถึงเฮียใช่ไหม นี่เฮียไปตามเอายาถอนมาให้ผมงั้นเหรอ ไอ้ทวน อ๋อ ไอ้ยมทูตนั่นเอง แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเฮีย
“ความประมาททำให้ตายได้ ที่ผ่านมาถ้ามันไม่แน่จริงคงไม่โค่นมึงหรือลูกน้องฝีมือดีของกูกับนายเขาได้หรอก“พูดเสียงเรียบอย่างรู้ฝีมือคนที่โดนสบประมาทอยู่
“ผมแค่พูดถึงมันกับไอ้ทวนที่ยังไม่เคยปะกัน ผมจะไม่พลาดอีกแน่นอน”ไอ้เข้มพูดเสียงจริงจังตอนท้าย
“ที่จริงกูอยากได้มันมาอยู่ด้วย ชอบการวางตัวและฝีมือ เพราะยังไงนายทางนี้เขาก็มีไอ้ทวนแล้ว”นายอีกฝ่ายเอานิ้วเกลี่ยผมเล่นไปมา อย่าเกลี่ยแรงเดี๋ยวเห็นคิ้วกูขมวดอยู่
“นาย”ไอ้เข้มเรียกเสียงดังเหมือนจะค้านมากกว่าตะคอก
“มึงจะตกใจทำไม นายเขาไม่ให้ง่ายๆหรอก คนแบบนี้หายาก ว่าไหม”ถ้าถามกูก็ขอตอบในใจว่า ไม่ว่า แต่ไม่ให้ มีอะไรไหม เก่งในความคิดอีกแล้วกู ก่อนจะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก
“ดี ขากลับมึงช่วยซื้อของบำรุงที่ดีที่สุดมาให้หน่อย อะไรก็ได้ ไม่ได้ไม่ต้องกลับมา”ดีนะกูไม่ลุกตามเสียง โทรศัพท์รุ่นใหม่แต่ตั้งเสียงเรียกเข้าเชยฉิบหาย ไม่รู้คุยกับใคร แต่ที่รู้ทำไมไม่ระบุไปให้เขาด้วยว่าจะแดกอะไร ไอ้อะไรก็ได้นี่เหมือนจะไม่เรื่องมากแต่มันคือมากเรื่อง ทำให้ปวดหัวในการคิดว่าจะเอาอะไรดี แต่ยังดีมีน้ำใจหาไม่ได้ไม่ต้องกลับ ได้เมื่อไรค่อยกลับมา ถือว่าให้เวลาในการหานานอยู่ ทำให้มีเวลาคิดอีกเยอะ เกิดมันรีบคิดไม่ทัน เอาขี้มาให้ ถึงจะรับประกันแต่ไม่ได้วิจัยโดยหมาว่ากินได้และมีสารอาหารครบถ้วน กูก็ยังไม่เคยเห็นมีใครนำมันมารีไซเคิลสักที
“ไม่ให้ห้องครัวที่นี่ทำล่ะครับ”ไอ้เข้มแนะนำวิธีประหยัดและง่ายในการทำ ก็ดีนะไม่ต้องไปลำบากคนอื่นเขาด้วย ถือว่ามันยังมีสมองส่วนดีคิดได้
“อาเป๋าไม่อยู่ เดี๋ยวจะไม่ถูกปากคนป่วย”ไม่พูดเปล่าลากนิ้วตรงปากกูอีก ถึงจะไม่มีกลิ่นและเป็นนายดูไม่สถุลแต่ยังไง แม่งก็ต้องใช้มือ ล้วง แคะ แกะ เกา ตามรู ตามซอก ตามง่าม มาบ้างล่ะวะ แหวะ กูชักจะเริ่มทนไม่ไหวกับกลิ่นบุหรี่ซะแล้ว ดีที่พักนี้เฮียไม่สูบแล้ว ไม่งั้นกูไม่จูบตอบมันหรอก หรือมันสูบแต่กูไม่เห็นวะ ช่างมันเถอะแค่ไม่มีกลิ่นเวลามาคลอเคลียกูก็พอแล้ว นี่กูเริ่มชินกับเฮียแล้วเหรอ
“นายจะเอามาเยี่ยมคนป่วยเหรอครับ”ไอ้เข้มถามเหมือนไม่เชื่อว่านายจะเป็นคนมีน้ำใจ
“ก็ใช่สิ มึงข้องใจอะไรเหรอ”อ้าว นึกว่าอยากแดกเอง เออ แล้วมึงข้องใจอะไร เงินมึงซื้อหรือไง
“เปล่าครับ เพียงแต่เห็นว่าไม่จำเป็นต้องขนาดนั้น แค่ให้ไอ้หวิงมันหาซื้อหรือเอาของที่มีอยู่ทำก็ได้”ไอ้เข้มยักไหล่ตามเคย กูอยากสะกิดให้หันไปดูจริงๆ ว่ากวนตีนขนาดไหน ออกความเห็นถึงคนทำครัวที่คิดว่าตัวเองสวยที่สุดในสามโลก แต่เป็นโลกของมึง ของมึง ของมึง สรุปโดยสวนสัตว์ดุสิตโพล
“ไม่จำเป็น แต่กูอยากให้”นายมันพูดทำนอง มึงมีอะไรไหม
“ไม่มีครับ”แค่นั้นที่มันตอบ ก่อนจะมองนายมันที่เอานิ้วออกไปจากตัวผม เปลี่ยนเป็นนั่งยกยิ้มนิดๆ
“นายชอบไอ้เด็กนี่เหรอ”หลังหยุดไปพัก ไอ้เข้มถามออกมาตรงๆ ทำเอาเกือบจะลุกพรวดขึ้นมาถามมันว่า มึงเอาสมองตรงง่ามตีนคิดหรือไงถึงถามแบบนี้ แต่นายมันดันหัวเราะสองหึ
“อืม กูชอบ”ตอบทำนองเดียวกับเมื่อกี้ มึงจะทำไม ไม่ทำไม แต่กูไม่ชอบผู้ชายโดยเฉพาะแบบนาย
“ทั้งที่ไอ้เด็กนี่มีผัวแล้ว”ไอ้เข้มย้ำสถานะผมให้นายมันรู้ แทนที่มึงจะพูดว่า กูเป็นเมียไอ้เฮีย น่าจะฟังดูดีกว่าที่มึงพูดว่ากูมีผัวแล้ว และพอนายมันได้ยินสิ่งที่ลูกน้องเตือนถึงกับผงะรีบลุกไปทันที
“กูไม่ได้ชอบผัวเขานิ จริงไหม”ไม่ใช่อย่างที่มโนไว้กลายเป็นกูที่ผงะแทนกับคำตอบกวนตีนยิ่งกว่าลูกน้อง และไม่จริง กูตอบเองเลยในความคิด กูไม่นิยมแบบหารเฉลี่ยหรือคิดจะบวกเพิ่ม เก่งจริงต้องตัวต่อตัวโว้ย
“แสดงว่าที่นายมาเยี่ยม นี่คิดจะ”ไอ้เข้มพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“มาเยี่ยมของกูคือมาเยี่ยม ไม่ซ้ำซ้อน”ทำเอาโล่งใจไปนิดแต่ยังแอบคิดว่าจะพูดต่ออีกไหม
.
.
.
.
“และกูไม่นิยมลักหลับ มันไม่สนุก”นั่นไง อย่างที่กูคิด ต้องมีแพมออกมาอีก ขอให้แม่งเป็นนิ่วติดขี้ในกระแสเลือดตายชอบขมิบกันดีนัก จะหลับไม่หลับกูก็ไม่เอาด้วยหรอก ไม่ใช่ไม่สนุก แต่มันไม่ตื่นเต้นต่างหากล่ะ ฮ่าๆๆๆ สักนิดแค่คิดเหนือกว่าก็รู้สึกดีแล้ว
“นอนนิ่งไม่ขยับทำไปก็เท่านั้น สู้ให้ตื่นตัว จะเต็มใจหรือขัดขืน ก็ได้อารมณ์แล้ว”นึกว่าจะถามต่อท้ายอีก พูดซะกูนึกภาพตามไปด้วย
“ก็ปลุกสินาย จะไปยากอะไร”ไอ้เข้มยังยัดเหยียดความคิดลักหลับให้เป็นลักตื่นกับนายมัน
“ไอ้เข้ม จะตื่นหรือจะหลับ กูก็ไม่ทำทั้งนั้น”หวังว่าจะไม่มีต่อท้ายให้เสียวอีกนะ
“ทำไมล่ะนาย ป่านนี้ ไอ้เฮียอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ไม่เห็นมันกลับมาสักที”มันยังสรรหาหาเหตุผลเหี้ยๆมายุนายมันอีก ไม่พอแช่งเฮียด้วย กูไม่เชื่อมึงหรอกว่าไอ้ยมทูตนั่นจะล้มเฮียได้ ถ้ามันตายป่านนี้มันตายตั้งแต่ในป่าแล้ว ไอ้ที่รอดมาได้นอกจากกูบนก็ฝีมือล้วนๆโว้ย
“มึงว่าการที่เราขโมยหรือกระทำชำเราในบ้านคนอื่น ผิดไหม”ผิดแน่นอน กูตอบให้ก็ได้ เพราะไอ้เข้มยังขมวดคิ้วนิ่วหน้ายิ่งกว่าควายงงว่าใช่หญ้าไหมที่แดกเข้าไป
“มึงติดคุกน่าจะรู้ดีนะ”ใบ้เพิ่มให้อีกนิด แต่ดูมันจะคิดไม่ได้
“มึงคิดว่าเจ้าของห้องเขาจะไม่รู้หรือไงว่าเกิดอะไรกับทรัพย์สินเขาถ้าเสียหายไป อย่าลืมสิที่นี่มีกล้องอยู่กี่จุด แค่เดินผ่านมันก็บันทึกทุกอย่างไว้แล้วว่าใครเข้าออกที่นี่บ้าง ฝ่ายสืบสวนที่นี่ก็จะเริ่มตั้งประเด็นและจับได้ในที่สุด ยกเว้น ทรัพย์สินเขาจะเดินไปหาเราเอง เข้าใจหรือยัง”สรุปทำ แต่ไม่ทำที่นี่เพราะมีนินจานามว่า อสุจิโกะ คอยสอดส่องอยู่ มึงลองทำสิเขาจับได้แน่ว่าใคร พูดเปรียบให้มันฟังซะยาว แค่บอกว่ามีกล้องวงจรปิดก็หมดเรื่อง และไอ้ทรัพย์สินมันไม่มีตีนคงไม่ไปหรอกนอกจากมีผู้อุปการคุณอุ้มไป
“เข้าใจครับ แต่ไม่น่าจะใช่ปัญหา ยังไงนายฝ่ายนี้เขาก็ต้องเห็นแก่นายอยู่แล้ว คงไม่เห็นคนอื่นสำคัญหรอก ถ้านายจะทำจริงๆ”มันเข้าใจแต่ยังบิ๊วให้นายมันข่มขืนผมให้ได้
“มันเป็นข้อตกลงระหว่างกูกับเขา จะไม่ก้าวก่ายกันและกัน ลูกน้องฝ่ายไหนผิดก็จัดการไป แต่ถ้าข้ามเขตถึงจะมีสิทธิได้ มึงก็เหมือนกันจะทำอะไรหัดคิดให้รอบครอบ คราวก่อนไอ้เฮียไม่เอาเรื่องที่ลูกน้องพวกมึงมาวุ่นวายในเขตไปบอกนายเขาก็ดีเท่าไรแล้ว ถ้ามีครั้งต่อไป เขาไม่เอาพวกมึงไว้แน่ โดยเฉพาะไอ้เฮีย”นับว่าเป็นคนที่รักษากฎได้ดีคนหนึ่ง แต่ก็ยังไม่น่าวางใจเพราะบางครั้ง กฎก็มีให้แหก เมื่อไรเฮียจะกลับมาสักที คงไม่ใช่เป็นอย่างที่ไอ้เข้มมันบอกหรอก ผมมั่นใจว่าเฮียจะต้องกลับมาเพราะเราสัญญากันไว้แล้ว
“ผมขอโทษนายด้วยที่ไม่อบรมพวกมันให้ดี คราวหน้าจะไม่ให้นายเดือดร้อนหรือให้ใครว่าได้”ไอ้เข้มพูดก้มหัวนิดๆ
“ลูกน้องอย่าใช้ให้เปลืองนัก เลี้ยงได้ก็เลี้ยงเอาไว้ อย่าใช้แต่พระเดชหัดใช้พระคุณด้วย มันจะได้ไม่เจ็บแค้นจนหันมาแว้งกัดในภายหลัง”พูดพร้อมกับเอามือลูบหัวผม เหมือนผู้ใหญ่ใจดี คุยอะไรกันนักหนาวะ เรื่องส่วนตัวก็กลับไปคุยที่บ้านมึงโน่น พูดกรอกหูกูอยู่นั่นแหละไม่ได้น่าฟังสักเรื่อง แต่เสือกเอาหูหนีไม่ได้ต้องนอนฟังอย่างตั้งใจกลัวพลาดช็อตเด็ดเผื่อมีเรื่องกูปะปนไปด้วย
“ครับนาย ผมจะจำไว้”ไอ้เข้มรับคำอีกครั้ง ก่อนจะจ้องเขม็งมาทางผม
“แล้วเมื่อวานเรียบร้อยไหม”นี่ไม่ได้ฟังที่กูพูดในใจเลยสิ ว่าให้กลับไปคุยที่บ้านพวกมึง
“ครับ ไม่เหลือแม้แต่ซาก”ไอ้เข้มตอบด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม
“แสดงว่าเป๋าฮื้อกับทาโร่คงชอบ”พูดพึมพำถึงใครวะ ชื่อน่ากินฉิบหาย
“นายคิดว่ามันเป็นผัวเมียกันจริงหรือเปล่า”ไอ้เข้มยังไม่หยุดสงสัย ทำตัวเป็นเครื่องหมายถามตลอด รับทราบเรื่องนี้เสร็จยกเรื่องอื่นที่ไม่เสร็จมาต่อ อย่างนี้ชีวิตมึงถึงได้มีแต่ปัญหาอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่มึงติดคุกเพราะเป็นเด็กมีปัญหา
“ไม่คิด”นายตอบโดยไม่คิด แต่เรื่องลูบคลำคิดว่าจะเลิกก็ดีนะ ลูบซะจนผิวหนังไม่มีพ่อแม่กูหลุดหมดแล้วมั้ง
“กะแล้วว่านายต้องไม่เชื่อ ตั้งแต่ไอ้รันแล้ว มันแค่ยื่นมือมาช่วยเฉยๆ พลาดเลยกู”ไอ้เข้มยกยิ้มพูดต่อเมื่อเห็นว่านายมันเหมือนจะเห็นด้วย มีบ่นเสียดายก้นไอ้รันตอนท้าย ถ้าได้ยินไอ้รันมันคงคิดว่าดีแล้วที่กูเก็บเอาไว้ขี้ ถ้าเอาไปใช้ในทางที่ผิดกูก็ไม่เอามึงอยู่ดี ไม่ใช่ว่าไอ้เข้มมันหน้าตาไม่ดีนะครับ จัดว่าดีแต่มันดูโรคจิตบวกกับดูโหดเหี้ยมเลยลดหน้าตามันลงไป แล้วทำไมกับเฮีย ไอ้รัน ไอ้เบียร์ และคนอื่นที่อยู่ฝ่ายนี้ผมกลับไม่คิดแบบนั้นทั้งที่ก็นักโทษทั้งนั้น แต่บางคนก็ไม่ใช่เหมือนว่าเป็นลูกน้องนายๆอยู่แล้วแต่ไม่ได้ตามไปติดคุกด้วย
“กูไม่ได้คิดว่าจริงหรือไม่จริง ไม่เห็นต้องเก็บเอามาคิดให้เป็นปัญหาเลย”จริงไหม กูต่อให้เอง ไอ้เข้มทำหน้าเซ็งทันที
“หายเร็วๆนะ มินนี่”ลูบแก้มเบาๆ แสดงว่าจะไปแล้วให้มันคลำส่งท้ายอีกนิด จะได้ไปไปสักที ไปเถอะมิคกี้ มินนี่เหี้ยอะไร กูตัวผู้โว้ย คำพูดส่อแววเบี่ยงเบนตลอด สักพักได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอก่อนฝีเท้าจะค่อยๆห่างไป พร้อมเสียงประตูที่ปิดลงผมเปิดตาข้างหนึ่งชะเง้อดู นับหนึ่งถึงยี่สิบยังไม่ครบทนไม่ไหวลืมอีกข้าง
“เฮ้อ ไปสักที ฮะ ฮะ ฮัดเช้ยยยยยยยยยยยยย”จามแม่งเลย ไปไม่พอทิ้งกลิ่นไว้ให้กูอีก อ้าว เสือกเอาผ้าห่มเช็ดขี้มูกอีกกู ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตู ผมยิ้มทันทีน่าจะเป็นเฮียแน่นอน ก่อนจะหุบลง
“ไง สโนวไวท์ ตื่นแล้วเหรอ หึหึ”กูอยากจะร้องเพลง กลับมาทำไม สัด สโนวไวท์ พ่องงงมึงสิ
.
.
.
.
กูเจ้าหญิงนิทรารอเจ้าชายมาจุมพิตโว้ย เหี้ยเจ้าชายเมื่อไรมึงจะกลับมาสักทีวะ เร็วววววววววววววววววววววว ข้าศึกบุกประชิดประตูกูแล้ว
ต่อ
“ลืมบอกว่า พรุ่งนี้จะเอาของฝากมาให้”ไอ้มีน้ำใจ มึงไม่ต้องอยากเยี่ยมกูขนาดนี้หรอก กูภาวนาให้ไอ้คนซื้อมันยังไม่ได้ของหรือลืมไปเลยก็ได้
“มะ ไม่เป็นไร ยังจะบากหน้า เอ้ย ลำบากย้อนกลับมาบอกอีกนะครับ”ผมคิดว่าพูดกลับด้วยความสุภาพสุดๆ นายอีกฝ่ายเดินยิ้มกริ่มเหมือนถ่ายซีรีย์เกาหลีกันอยู่
“พูดอะไรอย่างนั้น ไม่ได้ลำบากอะไรเลย ดีสิ ตื่นแล้วจะได้คุยกันสะดวก ปล่อยให้ฉันคุยกับไอ้เข้มให้ฟังจนเบื่อ”เดินช้าๆ ก้าวมาหาผมที่ไม่รู้จะถอยไปไหนดี ฝืนฮึดให้มีแรงเอื้อมไปหยิบอาวุธใต้หมอน ผมจะยิงเลยดีไหมหรือต้องรอให้เขาทำอะไรก่อน เผื่อเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรล่ะ ผมคงบาปแน่ๆ แต่ก่อนที่เขาจะถึงตัวผมจัดการตัวเองให้พ้นภัยก่อน นายอีกฝ่ายขมวดคิ้ว อึ้งเลยดิเจอวิชากันลอกคาบเข้าให้ ถึงไม่ได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่อย่างน้อยช่วยชะลอความอึดเพื่อจะถอดให้ถดถอยลงถ้าเขาคิดจะขืนใจผมนะ อันนี้ผมคิดและทำเผื่อไว้ก่อน บอกตามตรงสองรุมหนึ่งผมคงสู้ไม่ไหวแน่ในตอนนี้ผมคิดว่าอาการผมชักจะเริ่มอีกแล้ว แต่ถ้าจริงผมจะสู้ให้ถึงที่สุดถ้าสู้ไม่ได้ผมจะฆ่าตัวตายดีกว่าต้องมาถูกผู้ชายรุมโทรม
“เฮ้ ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย ฉันมาดีนะ”เขาเดินเอาเท้ามาหยุดตรงหน้าห่างไม่ถึงคืบ กอดอกก้มหน้าถาม ใช่แล้วครับหน้าผมอยู่ตรงตีนนายอีกฝ่ายหลังจากใช้ผ้าห่มพันตัวเองหลายตลบ มองเหมือนโรตี มือจ่อปืนไปข้างหน้าพยายามควบคุมไม่ให้มันตก
“ไม่ อย่าเข้ามา ออกไป”ผมบอกเขาจ้องตามตีนที่เดินวนไปมา
“มันบ้าหรือโง่กันแน่ นาย ทำแบบนี้ช่วยอะไรได้ ฮ่าๆๆๆ”ไอ้เข้มถามนายถึงสิ่งที่ผมทำพร้อมหัวเราะ กูไม่ได้บ้าหรือโง่ กูแค่คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะทำแบบนี้ กูรู้ในสายตามึงคงคิดว่าปัญญาอ่อน พันตัวเองเป็นศพที่ถูกห่อเตรียมพร้อมว่าจะโดนฆ่าไว้เลย แต่กูไม่ได้คิดแบบนั้น กูคิดแค่ว่าทำยังไงพวกมึงจะไม่ถอดเสื้อผ้ากูออกเร็ว ยิ่งคิดผมก็ยิ่งร้อนจนอยากจะถอดออกให้หมด จากที่ได้ฟังผมถูกสารอะไรสักอย่าง จะออกอาการช้าๆและเริ่มรุนแรงขึ้นในวันที่สองซึ่งก็คือวันนี้ ใจผมเต้นเร็วขึ้น ร้อนมากขึ้น มีความรู้สึกที่อยากจะปลดปล่อยอะไรสักอย่างออกจากตัว นี่คงเป็นตัวกระตุ้นให้ผมต้องหาอะไรมาห่อตัวเองเอาไว้ล่ะมั้ง
“มึงหยุดพูดก่อนไอ้เข้ม กูดูแล้วอาการท่าจะไม่ดี”นายมันยกมือเชิงห้ามก่อนจะนั่งยองๆข้างหน้าผม ที่จ่อปืนและหายใจอย่างแรง
“แสดงว่ายาเริ่มออกฤทธิ์แล้วนาย ว้าว ว้าว ไอ้เฮีย จะกลับมาทันหรือเปล่าหนอ”ไอ้เข้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“จริงเหรอวะ”นายมันก็ยิ้มไม่ต่างกัน เอื้อมมือจะมาจับ แต่ผมปัดอย่างแรง
“แน่นอนนาย เหงื่อเริ่มออก หน้าแดง ในตัวคงร้อนผ่าวๆจนอยากจะถอดให้หมดแน่ หึหึ”ไอ้เข้มรับประกันอาการอย่างรู้ดียิ่งกว่าหมออีกและตรงอย่างที่มันพูด ผมอยากจะถอดจริงๆ มันร้อนรุ่มไปหมด เฮีย ช่วยด้วย ใครก็ได้ตามเฮียให้ที ผมอยากตะโกนแต่กลัวมันฆ่าคนที่เข้ามาช่วยเพื่อไม่ให้ไปบอก ผมไม่ได้คิดเยอะนะ แค่คิดให้รอบครอบก่อนจะทำต่างหาก
“ร้อนไหม”นายมันถามย้ำ ผมส่ายหน้าแต่เหงื่อออกเต็มไปหมดแค่ชั่วพริบตา โอย ไม่เคยร้อนขนาดนี้มาก่อนเลย
“เอาไงดีนาย จะปล่อยให้ตายไปต่อหน้าหรือจะช่วยสงเคราะห์ดีล่ะ”ไอ้เข้มถามพร้อมออกความเห็น แต่สีหน้ามันผมดูไม่ออกเลยว่าพูดด้วยความรู้สึกยังไง บทมันจะนิ่งก็นิ่งซะ แทนที่จะเยาะ
-
**มีต่อส่วนบนนิดหน่อยจ๊ะ**
“จะช่วยยังไง ยาถอนอยู่ที่ หลิง เกิดช่วยในความคิดมึงแล้วตาย กับไม่ช่วยก็ตาย มีค่าเท่ากัน”นายมันพูดเหมือนรู้ว่าผมโดนอะไรช่วยบอกได้ไหมว่ามันคืออะไร ผมควรจะถามเขาดีไหม
“นี่ ส่งปืนมา ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ถ้าไม่สมยอม ถ้าจะทำฉันจะอุ้มเธอกลับไปที่ตึกโน้นก็ได้”เขาแบมือขอปืนในมือผมที่ปลดเซฟพร้อมยิงได้ทุกเมื่อ แต่นิ้วผมเริ่มไม่มีแม้แต่แรงกดไก ยังพยายามฝืนไว้
“ไม่ ไม่เชื่อ ถ้าจะช่วย ช่วยให้ใครไปตามเฮียให้ที แฮ่กก แฮ่กก”ผมไม่ยอมพูดปนเหนื่อย ทำเอานายอีกฝ่ายส่ายหน้า ก่อนจะฉวยโอกาสตอนเผลอจับมือบิดแค่นิดเดียวปืนก็หล่น ก่อนจะตัวลอย เขาอุ้มผมทั้งอย่างนั้น จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้
“ปล่อยยยยยยยยย ร้อนนนนน แฮ่กกกกกกกก ๆ ๆ เฮียยยยยยยยยยย เฮียยยยยโว้ยยยยยยยยยยยย ร้อนนนนนนนนนนน”ผมร้องสุดแรงยิ่งร้องยิ่งเหนื่อยยิ่งร้อนจนเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น อ้าปากพะงาบๆ
“ใจเย็น สูดหายใจลึกๆ ไอ้เข้ม”กูก็อยากเย็นแต่มันเสือกร้อนจนจะทนไม่ไหวแล้ว ทำไมในมโนมีแต่คำว่า จงถอด จงถอด แต่อีกใจ กูไม่ถอด กูไม่ถอด จะรอเฮีย รอเฮีย ได้ยินเสียงเขาพูดข้างหูขณะอุ้มเข้าไปในห้องน้ำ เรียกลูกน้อง อย่าบอกนะมึงมีน้ำใจจะให้กูตายอย่างเย็นใจโดยการล่อกูในห้องน้ำ ไม่มมมมมมมมมมมมม กูไม่อยากเย็นแบบนี้ ถ้าไม่ลำบากมึงช่วยยกกูไปขึงพืดหน้าแอร์ หรือไม่ก็เอาน้ำแข็งมาถูกูที หัวจดตีนเลยอย่าทำเฉพาะหลัง แต่ถ้าเป็นไปได้ ตามเฮียที่มันเป็นผัวมาถูให้กูดีกว่า
“เปิดน้ำให้เต็มอ่าง”สั่งลูกน้องจัดฉากเลิฟซีนในอ่าง ผมตาเหลือกดิ้นกระแด่วๆๆ มือที่พอยกได้ปัดไปมา ไม่ กูไม่เอาในอ่างเกิดตายห่าขึ้นมา ชายหนุ่มหน้าตาดีเสี้ยนจัดน้ำแตกกระจายตายคาอ่าง พวกมึงคงไม่อยู่รับความรับอายพร้อมกูแน่ ปล่อยให้กูทุเรศคนเดียว เฮียมาเห็นเข้ามันจะรู้สึกยังไง คงเอามือกุมหน้ารับไม่ได้เพราะอายที่กูตายสภาพนี้ เพราะฉะนั้นมึงต้องรีบมาสักที กูส่งกระแสจิตเรียกมึงจนจะหมดสัญญาณแล้ว
“ไม่ ไม่ ปล่อยกูๆๆๆๆๆๆๆ กูจะหาเฮียยยยยยยยยยย แฮ่ก แฮ่ก”ผมโวยวายตาเหลือกตาปริ้น ปากเรียกหาแต่เฮีย ทำไมพวกมึงเข้าใจยากจังวะ เห็นปากกูไหมว่ากูเรียกหาใคร
“ยิ่งพูดก็ยิ่งเหนื่อย ทำให้กำเริบ อยากให้ช่วยแก้ผ้ามากหรือไง”เขาพูดเหมือนจะดุ แต่หน้ากรุ้มกริ่มชอบกล ก่อนจะวางผมลงในอ่างทั้งตัวอย่างนั้น ผมมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจในการกระทำ ไม่ใช่ว่าอยากให้ทำอย่างที่คิด แต่ไม่คิดว่าจะออกมาเป็นลักษณะนี้ เขาเป็นคนยังไงกันแน่ หรือมีอะไรแอบแฝง อย่าว่าแต่ผมเลย แม้แต่ไอ้เข้มก็มองนายมันอย่างไม่เชื่อ
“มันคงช่วยได้ชั่วคราว ระหว่างนี้ก็รอไอ้เฮียมันมาช่วยต่อแล้วกัน”เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป ปล่อยผมให้นอนในอ่างที่ช่วยให้ความร้อนในตัวค่อยๆคลายลง ไอ้เข้มยกยิ้มพูดใส่
“ถ้าเจอจะบอกให้นะ ว่าเมียอยาก”หมาสี่แม่งงงงมึงงงงสิ กูขอให้มึงเดินออกไปเจอตีน สัด
ปัง
ปัง
ใครแม่งมายิงกันอีกแล้ววะ อย่ามาตายในห้องนี้นะมึง กูกลัวผี เวลาอยู่คนเดียว ถ้าเฮียอยู่ด้วยเชิญมึงหลอกตามสบาย แล้วทำไมมือกูถึงอยากจะลงไปจับของตัวเองทั้งที่ไม่ได้ปวดเยี่ยวสักหน่อย
โครม
โครม
อ๊าคคค
โอ้ยยยย
เอ๋งงงง
รถชนหมาเหรอวะ โอย นี่กูคิดอะไรวะเนี่ย ทั้งหมาทั้งรถแม่งจะมาวิ่งอะไรที่นี่ ถนนไม่ตัดผ่านห้องนอนสักหน่อย น่าจะเป็นเสียงคนตีกันมากกว่า ในหัวเริ่มสับสนร่างกายปั่นป่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“หนู”เสียงเรียกอย่างดัง ใช่ชื่อกู ไม่ใช่ เอ๋ง
“อยู่ไหน”มาแล้วครับ ตามหาหนู ไม่ใช่ช้าง เดี๋ยวโดนลิขสิทธิ์
“ฮะ เฮีย นะ หนู ยะ อยู่นี่”เสียงกระท่อนกระแท่นคาบเส้นกับกระเส่าหรือเปล่าวะที่เปล่งออกไป มือก็ลูบของตัวเองหนักขึ้นๆ หยุดสิโว้ยกูไม่อยากโชว์เสียวต่อหน้าผู้ชาย
“หนู เป็นไงมั่ง ไม่ต้องกลัวนะ”อยากจะตอบเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละ ไม่กลัวได้ไงบีบคอหนูเล็กจนร้องไห้ออกมานิดๆแล้ว เฮียลูบหัวมองสำรวจแต่อย่าต่ำมาก ก่อนจะดึงเข้ามาใกล้กำลังจะกอดแต่ผมยันเอาไว้ก่อนเมื่อเห็นคนตรงหน้า
“เฮีย โดนตีนมาเหรอ”ผมเรียกอย่างตกใจเมื่อเห็นคนตรงหน้า เอามือที่จับหนูเล็กเมื่อกี้ไปจับหน้าเฮียที่มีรอยฟกช้ำอย่างเป็นห่วง ตามตัวก็มีถือโอกาสเช็ดมือเพื่อลบหลักฐานไปด้วยเลย ถึงไม่มีสีแต่มันอาจมีกลิ่นพีโรโมนให้เฮียจับได้ กูอาย
“ไม่เป็นไร เจ็บตรงไหน ใครทำอะไรบอกเฮีย”เฮียส่ายหน้าก่อนจะถามเสียงกร้าวไม่ใช่ใส่ผม
“เปล่า เขาแค่”ผมปฏิเสธแต่มีขมิบนิดๆ มันคงเป็นโรคระบาดไปแล้ว
“แค่อะไร มันทำอะไร”เสียงดังมากกว่าเดิม อยากจะบอกว่าแค่ลูบคลำนิดๆพอเป็นกระษัยไม่ถึงกับสันดาน แต่ไม่ดีกว่าเดี๋ยวจะปลายบานกันไปใหญ่
“แค่อุ้มมาแช่น้ำ ไม่มีอะไร”ผมบอกก่อนจะรู้สึกอยากจับหนูเล็ก แต่มันก็ไม่ได้เล็กนะ ผมหมายถึงมันเป็นน้องผมอีกที
“ไอ้เฮีย สัด มึงออกมานี่เลย”เสียงไอ้เข้มนี่หว่า ตะโกนหน้าห้อง
“อยู่นี่ก่อนนะ”เฮียบอกก่อนจะเดินออกไป เอาเป็นว่าผมก็อยากรู้นะ เดี๋ยวตัดไปรับชมและรับฟังกันเลยดีกว่า
“ไม่ไว้หน้านายเลยนะมึง อุตส่าห์ช่วยเมียมึงไว้แท้ๆ”ไอ้เข้มโวยใส่เสียงเอาเรื่อง
“กูก็ไว้แล้วไง โดยการกระทืบลูกน้องมึงแทน”ใช่ แล้วมึงจะโวยทำไม ทั้งที่ไม่ใช่กระทืบนายมึงสักหน่อย
“พวกมันทำอะไรให้มึงถึงต้องหักแขน หักขา พวกมันขนาดนี้”เฮ้ย เหลือแต่คอที่ไม่หักใช่ไหม
“มันอยากขวาง กูขี้เกียจขอทางพวกมัน”อ๋อ ขวางทาง ไม่อยากพูดขอใช้การออกกำลังแทน ไม่ผิดนะ ลูกน้องมึงอยากขวางทางเฮียกูเอง
“ไอ้เข้ม เฮียก็บอกเหตุผลมึงแล้วนี่”เสียงนายพูดไม่สะทกสะท้านติดอารมณ์ชิวๆตลอด เขาเคยตื่นเต้นอะไรมั่งไหมเนี่ยะ นอกจากชอบทำให้คนอื่นตื่นเต้น
“ไอ้ทวนน่าจะฆ่ามึงซะ ปล่อยมาซะได้”ไอ้เข้มกัดฟันพูดใส่ ถ้าผมเป็นเฮียนะจะบอกว่า กูต่างหากที่ปล่อยมัน ถึงไม่เห็นแต่คุยข่มไว้ก่อนให้มันเจ็บใจเล่น แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ที่เอิ้นด้วย
“ขอบคุณนาย ที่มาเยี่ยมและช่วยเหลือ”หันไปตอบรับอีกคนแทน
“ไม่เป็นไร คนกันเอง หายไวไวล่ะ”พูดเสียงเดิม ก่อนจะพูดต่อ “ที่จริงลองรักษาเองก็ได้มั้ง เฮีย เมียไม่ใช่เหรอ หึหึ” ห๊ะ นี่เฮียเป็นหมอด้วยเหรอ ทำไมมึงไม่ลองรักษากูแต่แรก ฝ่าไปโดนตีนให้เจ็บตัวทำไมวะ ถ้าไม่หายจริงๆค่อยไปก็ได้ หรือมึงยังติดใจนมซิลิโคนเลยหาข้ออ้างไปเอายา
“ครับ เมียผมๆก็ต้องรักษาเอง ไม่รบกวนให้ใครมาช่วย”เสียงเฮียตอบกลับเรียบๆ แต่กูสิไม่เรียบแล้ว ไม่รู้อะไรดลใจให้ถอดเสื้อออก ตามด้วยกางเกงมาติดๆ เหลือชั้นในห่อหุ้มหนูเล็ก ไม่ ผมต้องระงับสติไม่ลุกไม่รูดเสา มึงจะคุยอะไรกันนักหนาไม่เคยเจอกันหรือไง ปกติไม่เห็นอยากคุยกันเลย ปล่อยไอ้เฮียมาช่วยกูใส่เสื้อผ้าก่อน
“ก็รู้ ฉันถึงไม่ช่วยไง หึหึ ไปล่ะ”ตอบด้วยเสียงอารมณ์ดีตลอดเวลา ก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องโรคจิตเหมือนกัน
“จัดการลูกน้องมึงด้วย จุ๊จุ๊ ไม่เอาให้ตายไปเลย สงสารหมอต้องมาเสียเวลาเข้าเฝือกให้พวกมึงอีก”ทำเสียงจิ้งจกแสดงความเป็นห่วงหมอ
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง อย่าพลาดมาแล้วกัน”ไอ้เข้มพูดใส่ ผมนึกหน้ามันออกเลย มันต้องทำหรี่ตา มุมปากยก กัดฟัน ถ้าให้เป๊ะต้องยกนิ้วชี้ใส่หน้าด้วย แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับเหมือนเคย สักพักเสียงเดินเสียงครวญด้วยความเจ็บปวดก็หายไปจากห้อง
“หนู เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”ไอ้เฮียเดินเข้ามาเห็นสภาพผมที่นั่งกอดเข่าใต้ฝักบัว
“ไม่รู้ มันร้อน ร้อนไปหมด รู้อย่างเดียว อยากถอด อยาก ฮึก ฮึก”ผมส่ายหัวก้มหน้าไปมากับเข่า พูดเสียงสะอึกสะอื้น ไม่มีเสียงตอบนอกถอนหายใจ หมายความว่าไง ความผิดกูที่ไหนทำเสื้อผ้าเปียกจนต้องถอด โน่น ไอ้นายฝั่งโน้นต่างหากล่ะอุ้มมาใส่อ่าง แค่กูบ่นว่าร้อนมันก็จัดให้
“เบื่อหนูเหรอ นะ หนูไม่ได้ อยากถอดนะ ไม่ได้อยากเปียก เฮีย ฮึก ฮึก”ผมคิดว่าสมองกระชากอายุลงไปเหลือประมาณสิบขวบ แต่ตอนนั้นมันน่ารักนี่หว่า ตอนนี้แม่งต้องเหมือนลูกควายกำลังโตนั่งร้องไห้แน่ๆ
“ไม่ใช่ เฮียเป็นห่วง และไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”มันพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนคนหมดหวัง ดึงผมเข้ามากอด คางเกยไหล่ อีโรติคสุดๆถ้านึกภาพตาม
“เฮีย หนูเป็นอะไร กำลังจะตายใช่ไหม”ผมไม่คิดแล้วว่านั่งในสภาพไหน คิดแค่ว่าถ้าต้องตายจะได้เตรียมตัวเตรียมใจ ถามว่ากลัวไหม กลัว ผมกลัว ใครบ้างไม่กลัว ตายแล้วกลับมาได้ที่ไหน แม่ยังไม่กลับมาเลย ไอ้ที่ตายแล้วฟื้นกันเพราะเขาไม่ถึงที่ แต่ผมคงถึงแล้วล่ะ
“ถ้าไม่รักษาก็ตาย”เฮียพูดตามตรง ไม่ได้ปลอบให้รู้สึกมีความหวัง แต่ผมไม่ได้หมดหวังกลับรู้สึก ดีซะอีกที่จะต้องมานั่งฟังคำหลอก ผมพยักหน้าหงึกๆ
“หนู”เฮียเรียกเมื่อผมไม่พูด
“หืม”ผมขานรับ หันไปแก้มชนจมูกโด่ง
“รู้สึกอยากไหม”กูยังไม่ตายเลย ถามแล้วเหรออยากกินหรืออยากได้อะไรไหม แต่ทำไมกูพยักหน้าวะ
“แบบนี้ ใช่ไหม”เฮียไม่ถามเปล่าเอื้อมมือมาจับหนูเล็ก อ้าว เฮีย ซนไม่เข้าเรื่อง มาจับของคนอื่น แต่กูพยักหน้าอีกแล้ว ก่อนจะเริ่มหายใจแรงขึ้น
“ฮะ เฮีย มัน มัน”ผมร้องบอกพยายามจับหรือกดมือเฮียไม่รู้ ให้แนบลงไปอีก
“ปล่อยออกมา ไม่ต้องอาย ไม่ต้องกลัว ถ้าไม่หาย เราจะตายไปด้วยกัน”เฮียกระซิบด้วยถ้อยคำที่ทำให้ผมลืมหมดทุกอย่าง ลืมว่าตัวเองกำลังเป็นอะไร ลืมว่ามาทำอะไรที่นี่ ลืมว่าจะกลับบ้านตอนไหน ลืมแม้กระทั่งให้คนอื่นจับของตัวเองด้วย แต่ที่ไม่ลืมและรู้ตัวตลอด คือ เฮีย ที่อยู่ข้างๆไม่เคยไปไหนถ้าไม่จำเป็น
“อืม อืม อา”
“ฮึก อึก อา”
“อะ ออกแล้ว”
ผมเหนื่อยมากทั้งที่ไม่ได้ออกแรง มีแต่เฮียที่ชักจูง
“ดีขึ้นไหม”เฮียถามพร้อมกอดแน่นขึ้น ผมส่ายหน้า ทำไมกูรู้สึกอยากมากกว่านี้วะ ถ้าพูดออกไป เฮียจะมองและยอมรับได้ไหม ลามก หื่น แต่ไม่ทันได้พูดหรือตอบ เฮียเริ่มเป็นผู้นำอีกแล้ว
.
.
.
ผมเพิ่งรู้ว่าการขับน้ำมันเพลียขนาดไหน ไม่ใช่ไม่เคยแต่ไม่เคยหลายรอบและให้ใครช่วยมาก่อน ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนมาตลอดถ้าไม่ได้ไปยุ่งกับใคร แต่ผลตอบแทนคือมันลดความร้อนลงไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ รู้อย่างนี้กูชักจูงเองตั้งนานแล้ว แต่ตอนนั้นมันไม่รู้สึกอยากนี่หว่า ทำไมต้องมารู้สึกตอนเห็นหน้าเฮียด้วยวะ เฮียจะรู้ไหมเนี่ยะว่าหนูคิดแบบนี้กับเฮีย ถ้ารู้เฮียต้องทิ้งหนูแน่ คงไม่ยอมให้หนูทำอะไรมากไปกว่าให้เฮียช่วยชักจูง
“เป็นไงบ้าง”เฮียถาม มือไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนข้อให้หนูเล็กเลย แต่หนูเล็กก็ใช่ย่อยหัวไม่มีตก สู้ตลอด
“ไม่ค่อยร้อนแล้ว แต่ มัน มัน ไม่รู้จะบอกยังไง”ผมส่ายหน้าไปมาตอนท้าย หลังบอกอาการเบื้องต้น เฮียเงียบไปไม่ขยับมือเหมือนตอนแรก
“หนูรู้สึกยังไง บอกเฮียมาตามตรง”เฮียเริ่มพูดชักจูงแบบจิตวิทยา ประเลาะถามคนไข้ที่ดูจะมีปัญหากับเซ็กส์ของตัวเอง
“มัน มัน มันอยากมากกว่านี้ อยาก โอ้ย”พูดแล้วอยากกัดลิ้น เฮียไม่พูดแต่จับให้หันไปมองหน้า ก่อนจะค่อยก้มมาปิดปาก บดเบียดเบาๆ มือใหญ่ผละจากหนูเล็กมาลูบไล้ ผมอยากจะขัดขืน แต่ส่วนลึกผมบอกได้ว่าไม่ได้ขัดขืนเพราะรังเกียจ
“อืม อา ”ผมไม่อยากครางแบบนี้เลย แต่มันกลั้นไม่อยู่ เฮียเริ่มจูบเรียกร้องมากขึ้น จนต้องจูบกลับไปให้รู้ว่า หนูก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเฮียนะ
“หนู ฟังนะ เฮียไม่ได้อยากทำแบบนี้เพราะฉวยโอกาส”เฮียผละออกมากระซิบประคองหน้าผม
“หนูโดนยากำหนัดอย่างแรง มันจะออกฤทธิ์จนขาดใจตาย ถ้าไม่ได้ยาถอน การรักษาก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง นอกจากใช้วิธีนี้ ซึ่งมันน่าจะเหมือนยาปลุกเซ็กส์ทั่วไป ไม่รับประกันว่าจะหาย อาจจะแค่บรรเทา ระหว่างที่รอยาถอน หรือ”เฮียพยายามพูดอธิบายให้ผมเข้าใจว่าสิ่งที่เฮียทำลงไปเพราะต้องการช่วยผม แปลกที่ใจมันโหวงกับเหตุผลที่ฟังมันก็น่าสมเหตุสมผล
“ตาย ใช่ไหม”ผมต่อให้เองที่เฮียเงียบไป ก่อนจะพยักหน้า
“เฮียจะไปด้วย ตามสัญญา ไม่ต้องพูด”เฮียพูดต่อถึงสัญญาที่ให้ไว้ เอามือปิดปากไม่ให้ผมพูด มองหน้าสื่อทางสายตาให้รู้ว่าไม่ต้องขอร้องแล้ว
“เฮียเคยนอนกับผู้ชายไหม”ผมถามออกไป ไม่หลบสายตา
“ถ้านอนเฉยๆ เคย ถ้ามากกว่านั้นไม่เคยทำ”คำตอบที่ดีกึ่งกวนตีนนิดๆ หรือเฮียอาจจะกลัวว่าผมไม่เข้าใจความหมายเลยขยายความให้ มองตอบเชิงถามว่า หนูล่ะเคยไหม
“เหมือนเฮียแหละ แต่กับผู้หญิงเคยนะ”ผมตอบเสียงดังตอนท้ายนิดๆ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เคยเลย
“ไม่ต้องบอกก็ได้”พูดหน้าตาเฉย เหมือนจะบอกว่า เฮียไม่ได้ถาม แต่หนูอยากบอก
“แล้ว เราต้องทำไหม”ผมถามเรื่องน่าอาย ถ้ากับผู้หญิงคงไม่ใช่ แต่นี่ผู้ชายที่ยังซิงทางหลังทั้งคู่จะเริ่มต้นยังไง
“ถ้าหนูยินยอม เฮียก็พร้อม แต่ถ้าไม่ก็ตามที่พูด เพราะตอนนี้หลิงไปจากที่นี่แล้ว คงยากที่จะเจอ มีนายเท่านั้นที่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แต่นายก็ไม่อยู่ด้วย”เฮียพูดเอามือลูบหน้าผมไปด้วย
“เฮียแน่ใจ”ผมถามความสมัครใจเฮียอีกครั้ง
“แน่ แค่หนูเท่านั้น ที่เฮียยอม”พูดเฉยๆก็ได้ไม่เห็นต้องทำหน้าเหมือนอยากเสียตัวขนาดนั้น มองต่ออีกให้รู้ว่า แล้วหนูล่ะ ยอมไหม
“ถ้างั้น”ตอนนี้เราต้องเลือกวิธีนี้ก่อน ถ้ามันรอดผมก็ยังมีโอกาสกลับไปหาพ่อได้ ถ้าไม่ได้กลับก็สามารถอยู่กับเฮียได้ต่อไป ผมตัดสินใจแล้ว
.
.
.
.
“หนูจะพยามทำให้เฮียเจ็บน้อยที่สุดนะ”ผมพยักหน้าตอบรับเฮียที่ดูจะอึ้งไปนิด
“หนูรู้มันเป็นครั้งแรกของเราทั้งคู่ ยังไงมันก็ต้องเจ็บเพราะเราไม่เคยมาก่อน”ผมรีบพูดปลอบกลัวเฮียจะตื่นกลัวไปมากกว่านี้ ที่จริงเฮียไม่หน้าจะช็อคขนาดนี้นะ เสี่ยงเป็นเฉียดตายกันมามากกว่านี้อีก เฮียยังเงียบไม่พูดอะไร ผมเลยคิดว่าจะต้องเริ่มสร้างความมั่นใจให้เฮียก่อนดีกว่า
“ถ้าหนูหาย จะรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำลงไป จะไม่ทิ้งไปไหน เราจะอยู่ด้วยกัน”ผมคงไม่สามารถกลับไปมีเมียได้แล้ว ถึงเฮียจะเป็นนักโทษ ผมก็ต้องรับผิดชอบเฮียที่กำลังจะเสียสละตัวเองให้ผม และพ่อคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง ก่อนจะได้พูดต่อผมเป็นฝ่ายเข้าไปปิดปากเฮียก่อนบ้าง ทำเหมือนที่เฮียทำ จากตะลึง อึ้ง จนเริ่มคิดได้ เฮียถึงตอบรับเบียดกลับ ผมลูบตรงไหนของร่างกายเฮีย เฮียก็ทำตามแต่มีแถมเค้นให้ด้วย รู้สึกผ่อนคลายดี
“อืม อา อา”
“อึก อา เฮีย”
“อืม อืม”
วนซ้ำไปซ้ำมาจับใจความได้ว่ามีแต่ ออ อ่าง แถมเสียงกูทั้งนั้น แสดงว่าเฮียคงไม่รู้สึกดีกับสิ่งที่ผมทำให้เลยเหรอ แต่ไม่เห็นเขาทำหน้าไม่พอใจกลับยิ้มเข้ามาจูบสอดลิ้นไล่เกี่ยวไปมาในโพรงปากจนคิดว่า เราแลกเปลี่ยนอวัยวะลิ้นให้กัน
“ฮะ เฮีย ดะ เดี๋ยว”ผมเริ่มท้วงเมื่อรู้สึกเฮียจะชอนไชจนแทบหายไม่ออก เฮียผละออกมองหน้าเลื่อนมือจากบั้นท้ายมาหลัง
“เตียงนะ จะได้ไม่เจ็บหลัง”ไม่ถามเปล่าอุ้มทั้งตัวตรงดิ่งไปเตียง วางลงพร้อมทาบตัวลงมาจูบต่อ
“อืม อา”ผมครางอีกแล้ว เมื่อตอนนี้เฮียไล่ลงไปซอกคอ ขบเม้มยอดอก และดุนดันสองข้างเท่ากัน มือก็รูดชั้นในออก กุมหนูเล็กผมไว้ขยับรูดไปมาอย่างอ่อนโยน
“ทำไม ไม่ มัน มัน”ผมดึงเฮียเอาไว้ก่อน
“อะไร”มึงไม่ต้องมาเสียงแหบเลย กูร้องทั้งนั้น
“ไหนบอกยอมไง”ผมถามเฮียถึงข้อตกลง เฮียเลิกคิ้ว ก่อนจะยกยิ้ม
“ก็ยอมแล้วไง”เฮียตอบ ก่อนจะขยับต่อ ทำให้ผมพูดแทบไม่ออกเพราะโดนบีบคอล่างเอาไว้
“หนูต้องเป็นผัวไม่ใช่เหรอ”ผมถามตรงๆเลย ถึงตำแหน่งแต่งตั้งเฮียจะเป็นผัว ผมไม่ได้ซีเรียสเพราะสมมุติ แต่นี่เรื่องจริง ขอกูเป็นผัวเถอะเฮีย
“แล้วรู้สึกดีไหม”ไม่ตอบถามกลับ มือขยับไปด้วย นี่รักษาอาการหรือกูโดนล่อลวงวะ
“ดี เฮ้ย ไม่ดี ดี”ตอบไม่ถูกเลยกู แต่ส่วนลึกมันรู้สึกดีที่ถูกทำแบบนี้
“ถ้าดีแล้วจะต้องสนใจทำไมล่ะ หนูแสดงความรู้สึกออกมาสิ ว่าจริงๆแล้วต้องการแบบไหน”เอาจิตวิทยามาถามกูอีกแล้ว พอมองหน้าเฮียที่สื่อให้รู้ว่า พูดสิว่า อยากโดนทำ หรือ อยากเป็นฝ่ายทำ กันแน่ จงตอบ จงตอบ แล้วคำตอบก็แสดงออกทางกาย ไม่ตอบแม่งแล้ว กูเริ่มร้อนในตัวอีกแล้ว ผมดึงมาจูบตามเดิม เลื่อนไปแก้มสองข้าง ปากซุกไซร้ไล่ไปลำคอที่คิดว่าเป็นกระจกมั้งดูดติดเป็นปลาช็อคเกอร์
“อืม อืม”พยายามกลั้นแต่ยังมีเล็ดลอด ผละจากคอลงไป จูบแผ่วๆตรงท้องน้อย ลมหายใจอุ่นทำเอาขนลุกไปหมด มันไม่ใช่ความรู้สึกอยากขับถ่าย น่าจะเรียกว่าเสียวซ่านใช่ไหมถ้าจำไม่ผิด
“ไม่ต้องกลัวนะ เฮียจะพยายามให้หนูเจ็บน้อยที่สุด”คุ้นๆ ว่าได้ยินใครพูดที่ไหน แล้วไปบอกตรงนั้นทำไม หูอยู่นี่
“เฮียจะไม่ทิ้งไปไหน จะอยู่ด้วยตลอด”เริ่มเปลี่ยนไปกลัวโดนฟ้องว่าลอกเลียน อืม กูรู้แล้วว่าได้ยินที่ไหน แถวปากกูนี่เองแต่ไม่ทันจะคิด ความร้อนในตัวเริ่มกระตุ้นให้ผมแสดงออก ยกเว้นความรู้สึกที่ผมยังยืนยันว่า ไม่ได้รังเกียจสักนิดที่ถูกเฮียกอด
“อา อืม”ผมขยุ้มผมเฮียคลึงไปมาด้วยความเสียวซ่าน เมื่อเฮียไล่ลงไปหยอกหนูเล็ก ไล้ไปมาตรงปลายก่อนจะครอบลงเม้มให้รู้สึก
“อา อา”ผมยกสะโพกตอบรับ เมื่อเฮียออกแรงมากขึ้น ก่อนจะผละออก เฮ้ย ผมกระแทกแรงปากเฮียแรงไปเหรอถึงได้ตีจาก แต่คงไม่ใช่แล้วล่ะ แม่ง ลุกไปนั่งมองกูที่ไม่มีอะไรปิดสักชิ้น ก่อนผมจะไม่เสียเปรียบเมื่อเฮียถอดของตัวเองออกบ้าง ทำเอาผมเบิ่งตาเมื่อชิ้นสุดท้ายหลุด ไม่คิดเลยว่าเฮียจะแบกภาระใหญ่เอาไว้ คงเป็นเพราะชาติที่แล้วทำกรรมหนักอย่างตัดไม้ทำลายป่าพอมาเกิดเลยแบกท่อนซุงมาด้วย และกูคงกรรมน้อยเป็นแค่คนรับซื้อเอามาทำไม้จิ้มฟันถึงได้แบกไว้น้อย ถ้าเทียบกับของเฮีย หรืออยู่ที่อายุวะ ยิ่งมากยิ่งใหญ่
“เอ้อ เฮีย”ผมเรียกพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ ไม่ใช่อยากกิน แต่คิดว่ากูกำลังจะถูกท่อนซุงกระแทกตายก่อนยาออกฤทธิ์แน่นอน พูดไม่ทันขาดคำมันกระตุ้นผมอีกแล้ว ทำให้โรคบิดกำเริบ ผมบิดตัวไปมามือเริ่มจะจับของตัวเอง แต่โดนจับออกซะก่อน อย่า ของกูไม่ต้องมาหวงแทน
“ไม่ต้องกลัว”เสียงแหบอีกแล้วพูดชิดปาก เฮียไม่ได้เป็นฝ่ายโดนกระแทกนี่หว่าจะได้ไม่กลัว ผมเริ่มยอมรับสภาพแล้วว่าต้องถูกกระทำตามพฤตินัยแน่ ยังไม่ทันได้พูด
“เชื่อเฮียนะ”กระซิบและลงมือชำแหละหนูต่อ ผมจะค้านอะไรได้อีก เจอปากปิดปาก มือไล่ไปทั่ว สร้างอารมณ์ให้เตลิด ก่อนสะดุ้งนิดๆ เมื่อมีบางอย่างแทรกเข้าไปด้านหลังส่วนล่าง
“นิดเดียว”กระซิบบอก จูบปากให้ผ่อนคลาย ตาผมปรือหายใจหอบขึ้นเมื่อเริ่มขยับ นิดเดียวจริงๆด้วย
“ฮา อา”นิดเดียวจริงๆด้วย ไม่น่าเชื่อดูเหมือนท่อนซุง แต่ให้ความรู้สึกเสียวเหมือนไม้จิ้มฟันทิ่มเหงือกทีล่ะจึ๊กๆ มือจิกไหล่เมื่อโดนรุกหนักขึ้น ๆ ๆ
“พร้อมนะ”พูดพร้อมจูบ อืม หนูเล็กกูรสชาติดีเหมือนกันโว้ย
“อืม”ผมครางรับในลำคอ ขาถูกแยกออกเหมือนติดตั้งปุ่มอัตโนมัติ เฮียขึ้นมาคร่อมปุ๊บถ่างปั๊บ
ก่อนจะ
รู้สึก
“จ๊ากกกกกกกก เฮียยยยยยยยย อื๊อออออออออ”ผมร้องเรียกมันเสียงดัง เกร็งตัวทันทีหน้าเงยไม่ได้เมื่อถูกจูบปิดปากมือบีบเค้นแถวสะโพก
“อย่าเกร็ง เฮีย ขะ เข้าไม่ได้”เข้าไม่ได้ก็ออกสิวะ จะตะบี้ตะบันดันทำไม อยากจะพูดแต่แม่งปิดอีกแล้ว มือผลักแต่กายดันเข้าหาอย่างต้องการ กัดปากเมื่อโดนขยับเข้าและถอยออก เป็นอย่างนี้ก่อนจะรู้สึกปั่นป่วนในช่องท้อง
“จะ เจ็บ ว่ะ เฮีย”ผมบอกปรือตามองคนตัวโตที่ผละมามอง โน้มตัวมาใกล้
“กัดเฮียไว้ ถ้าเจ็บมากก็กัดแรงๆ”ซาดิสก็ไม่บอก หวังว่าคงไม่มีแส้และเชิงเทียนนะ แต่ผมก็ทำตามงับไหล่เฮียไว้ ก่อนจะเริ่มขยับอีกครั้ง ผมก็ย้ำฟัน มีเสียงปลอบตลอด จนท้ายสุดถ้าไม่พูดเนื้อคงติดปากผมออกมาแล้ว
“เข้าแล้ว หนูเด็กดี”จูบขมับให้คำชม แต่มึงผู้ใหญ่ไม่ดี เหมือนรู้ว่าว่ามัน เลยไม่เปิดโอกาส แต่สร้างความรู้สึกโดยการมิกซ์แอนด์แมทความเจ็บปนความเสียวให้บังเกิด แล้วจะเหลือเหรอ ไม่อยากเชื่อเลยว่าครั้งแรกของเฮีย
“อา อา”
“อืม อื๊อ”
“หนู อา อา”เฮ้ย ไม่ได้ทำอะไรเลย เฮียออกเสียงด้วย ทุ้มต่ำแต่นุ่มลึกในลำคอ
“ผ่อนหน่อย มันตอด”มีปลาในก้นกูด้วยเหรอ หรือไปเจอพยาธิ ไม่น่าใช่นะ
“อืม อา ระ เร็ว”งั้นก็เร็วสิจะได้ไม่โดนตอด เดี๋ยวกร่อนหมด ด้วยความกลัวจะโดนอีก รู้สึกได้เลยถึงความรีบเร่ง
“อา อา”
“หนู หนู ”
“อื๊อ ระ เร็ว”
“อา อาๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงร้องยาวตอนปลายทางของเราแต่ไม่รู้ใครดังกว่าใคร รู้แต่ว่ามันเหมือนช่วยปลดปล่อยแทบจะทุกอย่าง รู้สึกเหนื่อยหอบแต่ได้ออกซิเจนดีเข้ามาช่วย เสียงพึมพำ งึมงำ
“หนู หนู”
“ของเฮีย”
“อืม”
ก่อนจะผละออกเมื่อหายใจปกติดขึ้น มือใหญ่ลูบหน้า จูบเปลือกตา จูบหน้าผาก ราวกับผมเป็นหญิงสาวที่บอบบาง
“.................”
“ยังร้อนอยู่ไหม”เฮียถามอาการที่ผมไม่รู้สึกตั้งแต่โดนถ่ายดีเอ็นเอเข้าไป ผมส่ายหน้า มองเฮียที่พลิกไปนอนข้างทั้งที่ยังเชื่อมต่ออยู่ หน้าแดงเลยกู เกิดมาไม่เคยคิดจะยักยอกของใครมาใส่ตัวเลย มีแต่เคยเอาไปใส่คนอื่น
“เจ็บมากไหม”เอามือลูบหัว
“มาก”ผมตอบตามตรง
“เฮียขอโทษ”เฮียพูดเสียงเบากระชับผมเข้าไปแนบอกทั้งที่หน้ากูจะบี้ติดอยู่แล้ว
“แต่ดี”พึมพำเบาๆ
“อะไรนะ”ไม่ทันไรหูหนวกซะแล้ว เฮียกู
“เปล่า ง่วงแล้ว”ผมปฏิเสธพูดอย่างอื่น แต่ผมจะหลับลงเหรอ ซุงเฮียยังคาอยู่เลย หรือว่าเข้าแล้วเอาออกไม่ได้ กำลังคิดมีเสียงเรียกขัดเอาไว้
“หนู”เฮียเรียกผม ทำให้ต้องเงยหน้า
“เฮีย”รู้ว่าชื่อเฮีย
“รักหนู”
รู้แล้ว ห๊ะ เฮียพูดว่า
“เฮียรักหนู”เต็มรูเลย ได้ปุ๊บรักปั๊บเลยเหรอ หลอกฟันกูเปล่าเนี่ยะ “ไมได้หลอก ไม่ได้บอกเพราะเกิดเรื่องนี้”รู้อีกว่ากูคิดอะไร
“ไม่รู้เกิดขึ้นตอนไหน รู้แต่ รัก และจะปกป้องจนตาย”พูดต่อเมื่อเห็นว่าผมยังเงียบ ก้มหน้า ผมย้อนกลับไปถึงความรู้สึกที่ยังสับสนว่ามันคืออะไรกันแน่ มันเกิดอะไรขึ้นในใจ พอได้ยินเฮียพูดแบบนี้ แสดงว่า มันคือความรักนั่นเอง ผมยังไม่ได้เตรียมตัวจะมีผัวมาก่อน แต่ใจกลับพร้อมยอมรับได้อย่างน่าประหลาด ผมหัวเราะกับตัวเอง
“มันเป็นเรื่องตลกเหรอ”เฮียเสือกตีความไปอีกอย่าง ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตา เอามือลูบโครงหน้าก่อนจะไล่ลงมาตรงหัวใจ
“ใช่”ผมจิ้มตรงนั้นหนักๆ
.
.
.
“เพราะหนูก็คิดแบบเฮียเหมือนกัน”ผมไม่ได้พูดไปตรงๆ แต่แค่นี้คงทำให้คนฟังเข้าใจได้ เพราะเขายิ้มและกอดผมแนบแน่น จูบหน้าผมไล่มาปิดปากที่ผมจูบตอบอย่างเต็มใจ
“พูดได้ไหม พูดเหมือนที่เฮียพูด”กระซิบไม่ว่า ทำไมต้องขึ้นมาเกยด้วย
“หนูรักเฮีย”ผมกอดคอพูดชิดปาก เฮียยิ้มจูบตอบอีกครั้ง
ในที่สุด
เจ้าชายก็กลับมาช่วยเจ้าหญิง
ทั้งสองก็ครองคู่อย่างมีความสุข
The End
แท่น แท่น แท๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ไม่ใช่ ยังสรุปไม่ได้เลย โรคเงี่ยนกูจะหายหรือเปล่า
“เฮีย เฮีย”ผมเรียกและดันเฮียเอาไว้ก่อน
“ครับ”พูดเพราะเชียวมึง
“แล้วโรคหนูล่ะ จะหายไหม”ผมถามเฮียให้แน่ใจก่อน
“ต้องรอดูก่อน เฮียบอกแล้วไง ถ้าไม่ตื่นเฮียจะปลุก ถ้าไม่ลุกเฮียจะตามไปด้วย”เฮียยังยืนยันคำเดิม ดีเฮียไม่บอกว่า ถ้าไม่ตื่นเฮียจะปลุก ถ้าไม่ลุกเฮียจะปั่น จะตายห่ายังอุตส่าห์คิดทะลึ่ง
“แต่เพื่อความแน่ใจ เฮียจะขจัดมันให้นะ”เฮียยิ้มด้วยสีหน้ามุ่งมั่นเหมือนจะหูกูจะถูกปั่นยังไงไม่รู้ แต่กว่าจะคิดได้ เฮียก็เริ่มขจัดโรคเสี้ยนให้ผมต่อ
“ไหนบอกดูอาการก่อนไง”ผมพูดเสียงเริ่มอู้อี้ เมื่อโดนปั่นและขยับ
“ป้องกันไว้ก่อน”กูว่าไม่ใช่แล้วล่ะ มันคงถ่ายทอดไปให้มึงแน่
“หนูต้องหาย ถ้าไม่หายเฮียสัญญา สัญญา”แล้วไอ้คำว่าสัญญามันก็แอคโค่วอยู่ในหูไม่รู้นานเท่าไร ถึงได้หลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน คงไม่มีอะไรให้กังวลแล้วถ้าจะไม่ตื่นอีก
เหลือแต่ว่า
เฮีย
.
.
.
มึงล็อกห้องหรือเปล่า
***อีกนิด***
“เป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไร”เสียงทุ้มแต่นุ่มถาม มือวางหนังสือลงบนโต๊ะเมื่อโดนรบกวน
“เมื่อไม่นาน ก็คนมันน่าช่วย”ลอยหน้ากวนๆ
“ฮึ จะเป็นได้นานสักเท่าไร เดี๋ยวหางก็โผล่”พูดอย่างรู้ทัน
“มันก็ไม่แน่ คนเราอาจจะเปลี่ยนก็ได้เมื่อเจอคนที่ใช่”พูดตอบกลับ เอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่ายที่ชักออกทันที ทำเอาหัวเราะ
“แล้วหลอกลูกน้องตัวเองเรื่องยาล่ะ เขาเรียกว่าคนอะไร”พูดรู้ทันอีกฝ่ายกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“คนดี ที่ช่วยส่งเสริมให้เป็นจริงไง”ยกยิ้มตอบ อีกฝ่ายยักไหล่ ก่อนจะมองหน้ากัน และกินต่อ นานๆจะได้ร่วมโต๊ะ ทิ้งไว้แต่ความรู้สึกที่ไม่รู้ว่าคนทั้งคู่คิดอะไรกันแน่ นอกจากคอยดูว่าจะเป็นยังไงต่อไป หึหึ
**********************************************************************************************
ปล. ในที่สุดก็ไม่เห็นจะเลือดสาดตรงไหนเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ โดนหลอก (อ๊าคคคคคคคค โดนรองเท้า) น่าจะเป็นฉากที่เขียนยากเพราะมันยากตรงต้องเขียนให้รู้ว่าผู้ชายกับผู้ชายทำยังไงไม่ให้เหมือนคู่ชายหญิง อารมณ์แบบไหน ยังไม่ค่อยดีเท่าไรต้องขอโทษด้วยถ้ามันจะเป็นฉากรักที่ไม่ค่อยราบรื่น ส่วนเรื่องที่เฮียฝ่าตีนกลับมาได้ยังไงจะเล่าให้ฟังตอนต่อไปแต่คงหลังตอนย้อนความของคู่ เบียร์ กับ สิบ เราจะทยอยขมิบให้ฟังทีละนิดๆ
-
เลือดกระฉูดนี่กระฉูดในแง่ไหนอ่ะ หึหึ
-
+1 กระหน่ำกดบวก มาต่อที่เหลือไวไวนะคะ :กอด1:
ไม่รู้หนูจะถูกลูบๆคลำๆสึกหรอไปบ้างหรือเปล่า เฮียจะล้มไอ้ทวนได้ไหม
โอ๊ยยย ปริศนานี้ :katai1:
-
เลือดกระฉูดนี่อะไร 5555555555555
เลือกแบบไหนกันอะ อุอิ
-
โหย.....ไอ้เหี้ยมึงรู้อยู่แล้วสินะ แต่ทำเป็นโง่ :m16: :m16:
เฮียรีบๆกลับมาช่วยเมียที :hao5:
-
เย้ยๆๆๆ มาสปอยเรียกเลือดแบบนี้หมายความว่าอะไรจ๊ะแหมมม อยากอ่านจัง ฮาเอาโล่เปล่าเนี่ยเรื่องนี้555
-
รอจ้า :katai5:
-
:katai1:
อิหนูเอ๊ยยยยยยยย ทนไปอีกซักนาทีก็ไม่ได้
ตอนหน้าเลือดสาด นี่คิดว่าคงไม่ใช่เลือดกำเดาคนอ่านหรือเลือดพรหมจรรย์อิหนู
แต่เป็นเลือดหนุ่มๆ ในเรื่องสินะคะ สู้กันเลือดสาด
อย่าเป็นเลือดเฮียกะคู่หูก็ำพอ TT^TT
มาต่อภายในสองสามวันนะคะ จะลงแดงงงงงงง
-
รอเจ้าชายมาช่วย :mew3:
-
อ๋อยย ค้างอะ ที่เหลือมาไวไวนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มินนี่ ไหนว้าาาาาาาาาาาาา :a5:
-
สงสัยเลือดสาดนี่ เฮียคงไปยำฝั่งโน้น อิอิ เพื่อเอายาแก้มาแน่ แต่ถ้าเฮียกะหนูจะเลือดซิบๆบ้าง ก็ดีนะ คึคึ :hao6:
-
รอลุ้นฉากเรียกเลือด
จะเป็นเลือดกำเดาหรือเลือดใครถูกทำร้่ายน้า
รออ่านต่อนะคะ :ling1:
-
กรี้ด เฮียกลับมาเร็วๆ
-
มินนี่ ... สโนว์ไสท์ น่ารักเชียว อิอิ
ขอบคุณมาก ๆ ค่าา +1 ~^^
-
:katai1: ลุ้น
-
รอตอนต่อไปว่าจะเลือดสาดแบบไหน และขนาดไหน 555 :laugh:
-
โหยย ลุ้นตอนที่เหลือมากอ่ะ
อ่านตอนนี้คิดตามก็อยากจะอ๊อก แทนหนูจริงๆ มันขนลุกบื๊อออออ
ขอให้หนูรอดจากพวกเลวด้วยน้าาาา
-
อ่านไปขำไปกับมโนของน้องหนู แต่หนูพลาดซะแล้วอะ ไอ้นายฝั่งนู้นมันจะกลับมาทำไมเนี่ย
เมื่อไหร่เฮียจะมาอะ หนูจะแย่แล้ว :katai1: โอ๊ยค้างอะ ผู้เขียนจ๋ามาไว ๆ น๊า :impress:
แล้วเลือดสาดเลือดกระฉูดนี่มันเลือดใครล่ะ อยากรู้ :ling1:
-
เฮียเป็นไงบ้างเนี่ยอยากรู้สถานการณ์ตอนนี้
-
เลือดกระชูดที่ว่านี่มันแบบไหนหว่า
ว่าแต่เจ้าชายเมื่อไหร่จะมาสักทีล่ะเนี่ย
มัวแต่ไปปราบมังกรอยู่ที่ไหน
เจ้าหญิงจะตายห่าเพราะโดนโจรป่า (?) ปล้ำแล้ว
ยิ่งยาที่โดนฉีดไปนี่ ยิ่งน่าเป็นห่วงงงงงง
เหี้ยยยยยยยยยยย! มาเร็วววววววววว
-
ลุ้นและรอ :katai5:
:กอด1: :L2:
-
รอครึ่งหลังระรัวว :katai4:
-
เฮียรีบกลับมาหาหนู :monkeysad:
เกลียดพวกนายทั้ง2ฝั่งเลยว่ะ
ห่วงทั้งเฮียห่วงหนูเลย มาต่อไวไวนะ
-
ที่ว่าเลือดสาดเลือดกระฉูดเนี่ย ขอสาดบนเตียงได้ป่ะ แอร๊ยยยย เฝ้ารอ ^___^
-
ยังไม่ได้เม้นท์ตอนที่ 17 เลยอ่ะ ขอเม้นท์รวมเลยน้า :m18:
เรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงความรักความผูกพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกได้ดีจริง ๆ เลยจ้ะ ทั้งพ่อนกกับน้องหนู พ่อเฮียกับเฮีย และเฮียกับน้องตุลย์
น้องตุลย์ แม้มีเขียนถึงนิดเดียว แต่ให้ความรู้สึกว่าต้องเข้ากันได้ดีกับน้องหนูแน่ ๆ โดยเฉพาะเรื่องที่พ่อคือฮีโร่ในดวงใจ
รู้สึกดีจังที่น้องหนูแม้ยังไม่รู้สึกตัว แต่ก็เรียกหาแต่เฮียตลอดเลย ส่วนเฮียก็จุ๊บน้องหนูแบบไม่แคร์สายตาใครเลย น่ารักสุด ๆ :o8:
แม้แต่ตอนป่วย ก็ยังอุตส่าห์มีอารมณ์ขันได้อีก ใครจะเป็นได้อย่างน้องหนู แสดงว่ามันอยู่ในสายเลือดสินะ อิอิ
ทั้งเฮีย ทั้งหนู ให้ความรู้สึกดีจังเลย เหมือนช่วยกันเริ่มบ่มเพาะความรักให้แก่กันและกันทีละนิด ๆ โดยไม่รู้ตัว โดยเฉพาะเฮีย
ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กวัยรุ่นที่เพิ่งเริ่มมีความรักเป็นครั้งแรกเลย ทุกคำพูด ทุกการกระทำของหนู มีผลต่อความรู้สึกของเฮียทั้งนั้น
คำว่า"เรา" ของน้องหนู ทำให้เฮียเข้าใจความรู้สึกของตัวเองซะที ว่ารักน้องหนูจนหมดหัวใจไปแล้ว
ตอนนี้ก็รอเพียงน้องหนูเท่านั้น เมื่อถึงตอนนั้นเราคงยิ่งได้ฟินกว่านี้แน่ ๆ :m3:
เฮียสู้กับยัยป้าหลิงได้สะใจมาก ยัดปากเหวอะไปเลย สมน้ำหน้า เหลือไอ้ทวนอีกคน ซัดมันให้น่วมไปเลยนะเฮีย
น้องหนูโดนยากำหนัดรึเนี่ย อาการจะมากำเริบหนักวันที่สองจนอาจตายได้ :serius2: แย่แล้ว ๆ เฮียเอายาถอนมาให้ได้เร็ว ๆ :katai1:
ว่าแต่ว่า นายฝ่ายนู้น หน้าตาคล้ายใครอ่ะน้องหนู ทำไมถึงคุ้น มีปมใหม่มาให้สงสัยอีกแล้ว รึเป็นพี่น้องกับนายฝ่ายเฮียนะ
ที่นี่มีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกจุด นอกจากหมอ แล้วยังมีฝ่ายสืบสวนอีก เป็นองค์การที่ใหญ่และเป็นระบบมาก ๆ
ทำให้รู้สึกว่ามันน่าจะมีนายที่ใหญ่กว่านายสองคนนี้ขึ้นไปอีกรึเปล่านะ
ไอ้หย๋า น้องหนูจามซะได้ อุตส่าห์ทนแกล้งหลับได้ตั้งนาน น่าจะทนต่อไปอีกนิด ให้เขาไปไกลกว่านี้หน่อย
แต่นายฝ่ายนั้นคงรู้อยู่แล้วว่าน้องหนูแกล้งหลับ แล้วกลับมาจะทำอะไรน้องหนูอีกเนี่ย เฮียกลับมาช่วยน้องหนูเร็วๆ ด่วนจี๋ๆ :o12:
รออีก 60 % นะค่า ค้างมากมาย แงงงงง :sad4:
-
หนูรีบควักปืนมายิงมร่างเลย
-
เจ้าชายรีบกลับมาเร็วๆซิคะ เจ้าหญิงเดือดร้อนอีกแล้ว
รออ่านที่เหลือค่ะ
-
เฮียยยยยยกลับมาด่วนๆเลย หวังว่าไอ้นายบ้านั่นมันจะไม่ทำไรหนูนะ :katai1:
-
:hao5:รอลุ้นกันต่อไป
เรื่องนี้หน้าตาดีทุกคนสินะคึ คึ ไม่เว้นแม้แต่ไอ้เข้มหล่อเลว
-
ค้างกว่าเดิมอีกอ่า
สงสัยจะเป็นฉากเรียกเลือดที่เรารอคอย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน๊ะ
อยากบอกจากใจจริงว่า ชอบและรักเรื่องนี้มาก คอยมาติดตามทุกวัน
-
ขออีก 60% คร้า
:mew5:
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เฮียเร็วววววววววววววววววววว :ling1: :ling1:
-
เป็นห่วงหนูเฮียรีบกลับมาช่วยหนูที!!!!
-
น้องหนูมินนี่เอ็งจะรอดม้ายยยยยยยย :katai1:
ปล. หนีงานมาอ่านเหมือนกับฮะ ="=
:pig4: :pig4:
-
ลุ้นจ้า ตกลงยังไงอ่าาาา
-
เหมือนจะเนียนนะหนู ไอ้นายฝั่งนั้นมันเจ้าเล่ห์จริงๆ เฮียก็รีบกลับมาจุมพิตเจ้าหญิงนิทรา(?)เร็วเข้าก่อนจะมีคนตัดหน้าไป!
-
คือเรื่องมันดราม่าอยู่ แต่น้องหนูเธอฮามากค่ะ
อ่านจบมาม่าไม่ออกฮาแทน :mew4:
-
เฮียรีบๆกลับมา เดี๋ยวหนูมินนี่จะโดนลวมลาม
-
มินนี่ = หนู :m20: คิดได้ไง
นายเรียกหนูแต่ละคำ น่ารักซะ
-
เฮียต้องรอดกลับมานะ เพราะสัญญากับหนูไว้แล้ว :katai1:
-
จะรอดไหมเนี่ยหนู ฮึบๆเข้าไว้
-
ม่ายยยยย เฮียอยู่ไหนน หนูจะเสียตัว เอ๊ย จะแย่แล้ว :katai1:
-
100ยังน้อ
ยังไม่100เลย :m22: :m22: :m22:
-
โอ้ย หนูเอ๊ย จะรอดอยู่แล้วเชียว :ling2:
เฮียรีบๆกลับมา :katai1:
-
จัดไปค่า เสี้ยเลือดเสียเนื้อ ก็ยอมมม :hao3:
555หนูน่ารักอ่ะ
-
มาต่อไวๆ เท้อออออ
-
สู้กันจนเลือดออกกระฉูดเลยใช่มั้ยอ่า!! รออ่านที่เหลือฮัฟ!!
-
หนูฮาตลอด ขนาดข้าศึกบุกถึงถิ่นอย่างนี้ยังมีแก่ใจเล่นมุขอีกัน แล้วเมื่อไหร่เจ้าชายจะขี่ม้าขาวมาสักที เลือดกระฉูดตอนหน้านี้เลือดใครกันหนอ หุหุหุ ขออย่าเป็นเลือดเฮียก็พอ กลัวเฮียบาดเจ็บแล้วไม่มีแรงทำเลือดกระฉูดกับหนู >///<
-
เกือบไม่เก็ท.... มินนี่!!!!!!!..... เหี้ยใครวะ.... 5555+ อ๋อ น้องหนูของเฮียนี่เอง
-
งานเข้าและเฮีย
-
มินนี่ << ชื่อน่ารัก สาวแตกมาก ฮ่าฮ่าฮ่า
อุ๊ย~ ใครจะเสียเลือดมั่งหว่า? รอค่า ชอบอะไรที่มันเลือดกระฉูด อิอิ
-
ถ้าจะเลือดกระฉูดก็ขอให้เป็นเลือดคนอ่านนะ :z1:
-
:katai4: :katai4:
-
สโนมินนี่
:katai5:
-
เลือดสาดนี่ของเฮียหรือว่าของคนอ่านค๊าาา ตอนนี้หนูไม่มีบทพูด แต่แค่ความคิดก็ฮาแล้ว
อ่านถึงนายฝั่งตรงข้ามแล้ว อยากให้นายกับนายทั้งสองฝ่ายได้กันจังเลย อิอิ ฟินน
-
แม้แต่ความคิดก็เอานะมินนี่ :m20: ชื่อน่ารักดีเนาะ เฮียน่าจะชอบ
แล้วยังไงล่ะทีนี้ เค้ากลับมาอีกแล้ว หนูจะแกล้งหลับก็ไม่ได้ด้วย
มีทางเดียวเท่านั้นคือ รอเฮียกลับมาให้ทันท่วงที ซึ่งก็ลุ้นอยู่เนี่ย :katai1:
นายฝั่งนู้นชอบหนูจริงๆด้วยอ่ะ ถึงว่ากรุ้มกริ่มกับเมียชาวบ้านจังเลย
ที่แท้ก็หมายปองมินนี่อยู่นี่เอง ตอนนี้เครียดอยู่นะ แต่ฮามากกว่า :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ รอที่เหลือนะจ๊ะ
-
เป็นห่วงหนูมาก นายไอ้เข้มนี่มันร้ายเค้ามีผัวแล้วก็ยังจะเอา หนูนี่น่ารักเกินห้ามใจจริง ๆ
แอบฟังแอบมองเค้ามาซะนาน พวกมันต้องรู้ตัวบ้างล่ะว้าหนูเอ๊ย พลาดจนได้
ยานั่นดูน่ากลัวจัง ขอให้เฮียได้ยาถอนพิษมานะ ลุ้นสุดติ่งจ้า :katai1:
-
อู้ยยยย รอฉากเลือดกระฉูดค่ะ
ลุ้นว่าจะเป็นเลือดกำเดาหรือลาบเลือด ฮาาา
แปลกใจตัวเองตงิดๆ
จากตอนนี้ถึงแม้น้องหนูจะบรรยายถึงนายอีกฝั่งน่าขยะแขยงพอๆ กะกระจั๊ว
แต่อิฉันชอบในความจิตของฮิมจริงจัง (จะไม่ลักหลับเพราะชอบแบบขัดขืน หนู=มินนี่ )
แลดูฮิมกวนส้นไม่แคร์สื่อ หน้าด้านหน้าทน แย่งของชาวบ้านแบบไม่สนเจ้าของเก่า เป็นแฟนคลับวอลท์ดิสนี่= =
ควอลิตี้ฮิมแน่นปึ้กมาก ฮ่าาาา
-
อัพแล้วนะจ๊ะ และอาจจะมาต่ออีกทีน่าจะอาทิตย์หน้า ต้องเดินทางไปดูงานที่ ตจว.จ้า :mew3: :mew1:
-
:pighaun: :haun4: :haun4:
-
:z1: :z1: :z1:
-
ขนาดจะncแล้วนะ หนูมันยังเกรียนไดัอีก
อ่านแล้วขำมากกว่าเขิน :eiei1: :วู้วว1:
หนูคิดจะกดเฮีย จะเอาไม้จิ้มฟันงัดข้อกะท่อนซุง
ส่วนเฮียน่ารักมาก ยิ่งตอนบอกรักหนู อ่านแล้วเขินแทน :ling1:
-
หนูเอ้ย ฮาไปนะ กรั่กๆๆๆๆ
ขนาดกำลัง &%$ กันอยู่ชั้นละเชื่อเลย
:m20:
-
คือมันเป็น nc ที่น่ารักมาก ๆๆ และหวานมาก ๆๆ เห็นเลยว่าคนสองคนตกหลุมรักซึ่งกันและกัน แต่ที่ฮาและจะฟินไม่สุดก็เพราะหนูมันตลกและปล่อยมุขตลอดเวลา นี่แหละ 555 คิดได้ไงที่จะไปกดเฮีย ที่จริงเฮียคงขำแต่อาจไม่มีเวลาหัวเราะเนอะ อยากให้2 คนนี้ได้มีเวลาสวีท หวานแหววกันมาก ๆๆกว่านี้อีกค่ะ เขียนให้อ่านอีกนะ :katai4: :katai4: :katai4:
แต่ที่สงสัยก็คืออะไร ยังไง อย่าบอกว่านาย 2 คนรักกัน นะ มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยจริง เป็นเรื่องที่ Surprise คนอ่านมาก ๆๆๆ นะนี่ :katai2-1:
-
ปกติเขาบอกรักก่อนจะเสียจิ้น แต่นี่มันหนูของเฮีย เฮียของหนูไง ก็เลยกลายเป็นเสียจิ้นแล้วค่อยบอกรัก คริ คริ !!
-
โอวววววววว
สุดท้ายก็เป็นเลือดพรหมจรรย์หนูและเลือดกำเดาคนอ่าน
:haun4:
เค้าได้เสียเป็นเมียผัวกันเต็มตัว
กรี๊ดดดดดดดด
รอฉากนี้มาตั้งแต่บทที่ 4 แล้ว (ฉากบอกรักนะ แอร๊ยยย >w<!!)
มาต่อไวๆ นะคะ :katai4:
-
//แบกขวานเข้าป่าไปตัดต้นไม้ต้นใหญ่ๆ เผื่อชาติหน้าจะได้เกิดมาชดใช้กรรม ต้องแบกซุงไปตลอดชีวิต กร๊ากกกกกกกกกกกกก
ตอนท้ายชวนให้จิ้นนะเนี่ยว่าสองนายเค้าจะอะจึ๋ย อะจึ๋ย กัน
-
เสร็จกันเป็นคู่ๆ
เค้าฟิน"นายกับนาย"
-
โอ๊ะๆๆ นอกจากจะฟินไปกับหนูและเฮีย :-[
นาย กับ นาย ทำเอาเรารู้สึกถึงโลกอันกว้างใหญ่เหนือจินตนาการ มันอะเมสซิ่งมากๆๆๆๆ ชวนลุ้นระทึกสุดๆ
+1 :กอด1:
-
ตอนท้ายคืออะไร
:katai1: :katai1: :katai1:
สองคนนั้นใคร
ปริศนามาให้ทายอีกล่ะ
:hao4: :hao4:
-
ขำหนูมันจะเอาเฮียทำผัว :m20: :laugh:
ตอนนี้เลือดกระฉูด :pighaun: :m25:
ที่แท้แล้วนายกะนายหลอกเฮียกะหนูหรอ แล้วนายกะนายมันชอบกันป่าววะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก อยากรู้ :ling1:
-
เป็นเมียเฮียโดยสมบูรณ์แบบแล้วนะหนู อิอิ แต่หนูจะฮาไปไหนเนี่ย ขนาดตอนอย่างนี้ ยังจะฮาอีก
นายกะนายเรอะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย :haun4: :haun4: :jul1: :jul1:
-
อ๊ากกกกก ได้กันแล้ว เป็นผัวเมียกันจริงๆแล้ว
ฮาตรงที่ น้องหนูอยากเป็นผัวเฮีย มันได้เหรอ ฮ่าๆๆ
ฟินตรงที่บอกรักกันโด้ย " เฮียรักหนู หนูรักเฮีย"
-
ฮุฮุ นายกับนาย :hao3: เราเพิ่งคิดได้รางๆเมื่อ40%แรก
ว่าแล้วทำไมนายของเฮียไม่เอานังหลิง
แล้วนังหนูมันจะหายป่าวเนี่ยต้องโดนเฮียถอนพิษอีกกี่ครั้ง :hao6:
คุณนักเขียนทำฉากเรทซ้าาโคดฮาเลยอ่ะ :eiei1:
ความคิดนังหนูมันบรรยายได้ฮามาก :give2: หนูมันน่ารักจริงๆ
-
ในที่สุดหนูก็เสร็จเฮียจนได้ ลุ้นแทบแย่ว่าจะได้กันเมื่อไหร่
กลายเป็นนายอุ้มสมเสียนี่
เรื่องของเบียร์นี่ท่าจะนาน เพราะทั้งทยอย ทั้งขมิบ กว่าจะหลุดนี่ไม่ง่ายแ่น่ๆ 5555+
แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ตั้งหน้าตั้งตารอตอนต่อไปนะฮะ ^_^
-
กริ๊ดดดดดด!!! ในที่สุด หนูก็เป็นของเฮียแล้ววว กริ๊ดดดดดด ฮาได้อีก NC ยังฮาได้นะ หนู :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฉากเรียกเลือด ยังฮาได้ :haun4: :haun4: สวดยอดดดดด
-
100% :hao6: :m25: :haun4: :jul1:
-
ในที่สุดก็........ :haun4:
-
อ่าว....ไม่ใช่ยากำหนัด ...แล้วอะไร.... แล้วคู่นายหล่ะ รออยู่นะ 5555+
-
กระฉูดจริงๆ แต่กระฉูดก็ไม่วายฮานะหนู
ว่าแต่ฉากสุดท้ายของบุรุษปริศนานี่ใช่นายของทั้งสองฝ่ายหรือเปล่าหว่า
ก็ดีนะ มีหลายๆ คู่จะได้เฮฮา อิอิ
-
อิหนูเอ้ยยังจะฮาได้อีก :laugh:
-
แล้วก็กลายเป็นหนูของเฮีย
และเฮียของหนูซะที...ฮุฮุ
ฟินสุดๆ>///<.....
-
:pighaun:
อยากจะกรีดร้อง. อร๊ายยยย
หนู เฮีย รักกันแล้ววว
-
และแล้วเฮียกับหนูก็ได้เป็นสามีภรรยากันอย่างเออ..ถูกต้อง และเขาก็บอกรักกันแล้วด้วย ฮิ้ว~
-
สรุปแล้วเรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้นายย o13
แล้วน้องหนูก็กลายเป็นของเฮียโดยสมบูรณ์ :z1:
-
ขออิกรอบแบบนี้ขอเฮียหนูอิกรอบ ฮ่าๆๆ :haun4: :hao6:
-
จาก เอ๋ง กลายเป็น อื้อ อ๊า อ่าาา ซะงั้น
รับผิดชอบกันและกันไปเลยนะ
ตลอดชีวิตนั่นแหละ อิอิ
:-[ :-[ :-[
-
นายน่ารักอ่ะ เริ่มชอบนายละ
ในที่สุดหนูก็เป็นของเฮียแล้ว เฮียดูแลหนูดีๆน้า
-
แล้วเค้าก็ได้เสียเป็นเมียผัวโดยแท้จริงไปแล้ว :hao6:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
ฮิ ฮิ ฮิ
กิ๊ววววววววๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้กันเเล้วเว่ยยยยยยยย :z1:
-
คนเขียนว่ามันไม่ลื่นแต่เราว่ามันทั้งลื่นทั้งฮาอะ :m20: :laugh:
จะรอตอนหน้าของเบียร์นะ :mew1: :mew2:
-
อ้าว สรุปนี่หลอกเรื่องยาเหรอ
กร๊ากกกกก
นายนี่ร้ายไม่เบาแฮะ
-
ตอนนี้มันโรแมนติกคอเมดี้ชัดๆ
:mew1:
-
ต่อไปนี้สงสัยจะไม่ได้ใช้หนูเล็กอีกแล้วหนูเอ๊ย :haun4: :haun4:
-
แล้วเค้าก็ได้กัน แล้วเค้าก็บอกรักกัน
เฮๆๆๆๆ ฟินนน~~~~
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
เลือดกระฉูดดดดด
-
ว้าย ๆๆๆๆๆๆ :m3: :m3: เซอร์ไพรส์ที่ซู้ดดด ไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วอย่างนี้เลยนะเนี่ย
เฮียเพิ่งจะรู้ใจตัวเองแป๊บเดียว รู้ปุ๊บ ให้น้องหนูสละตำแหน่งเมียกำมะลอปั๊บเลยอ้า ถูกใจที่สุดเลยเฮีย
น้องหนูฮาได้ทุกเวลาจริง ๆ แม้แต่ตอนกำลังเจอท่อนซุงอยู่ก็ยังไม่เว้นนะน้องหนูเอ้ย :pigha2:
ที่สำคัญ ที่สุดของที่สุด ก็คือ เค้ายังบอกรักกันแล้ววววว เย้ เย้ เย้ :m11: ฟิน ฟิน ฟิน ฟินาเล่ จริงจริ๊งงงง ครึ ครึ
อยากวิ่งคาบข่าวไปบอกพ่อนกที่ซู้ด ว่าพ่อนกจ๋า พ่อได้ลูกเขยแล้วนะค้าาา น้องหนูเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วค่าาา :hao7:
รออ่านทุกคู่เลยจ้า พี่สิบน้องเบียร์ น้องรันเมื่อไหร่เนื้อคู่จะมาน้า แล้วล่าสุด นายกับนาย รู้นะว่าแอบคิดอะไรกันอยู่อ่ะ คิคิ :m12:
ขอบคุณคนเขียนค่า น่ารักที่สุด :L2: :กอด1:
-
:pighaun: :pighaun: จนได้นะเฮีย :hao7: อิอิ
แล้วมาอีกนะชอบอ่ะ :hao6:
-
เป็นผัวเมียกันจริงๆแล้ว แอร๊ย!!! :hao7:
นายสองคนนั้นมันยังไงกันแน่
แล้วหลอกเรื่องยานี่มันอะไรกันวะ :katai1:
-
เรียกเลือดจริงๆแหละนะ ><
ดีใจที่บอกรักกันแล้ว ได้กันแล้วด้วย :-[
เฮียต้องดูแลหนูดีๆนะ
-
ฮาอ่ะหนู ไม่เคยอ่านncที่อ่านไปขำไปขนาดนี้ 555555
-
เย้ๆ ไชโย บันไซๆๆๆ
ดีใจมากกกกกกก ในที่สุดก้อได้เห็นเค้ารักกันซะที
ว่าแต่หนูโดนหลอกใช่มั้ย แล้วหนูโดนยาอะๆรกันแน่ง่ะ มันคาใจ
สองคนสุดท้ายนี่ใช่นายของทั้งสองฝ่ายใช่มั้ย แหมมีกุมมือกันด้วย อั้ยย่ะ
เค้าฟินนนนนนน อร้ากกกกกก >0<
:-[ :-[
-
เป็นเมียตัวจริงแล้วซินะ :hao7: :hao7: :hao7: แอร๊ยยยย ฟินนน :hao7: :hao7: :hao7:
-
ในที่สุด................ :oo1: :haun4: :jul1: :pighaun: :m25:
-
อะไรยังไง
-
ดีมาก ชอบบทรัก เป็นธรรมชาติ แต่นายหรอกเรื่องยา เพื่อให้ เฮียกะหนูรักกันนี่ซิ ปลื้มมาก
-
ในที่สุดเค้าสองคนก้อ..........
ทิ้งท้ายน่าจะนายสองคนคุยกัน
มีจับไม้จับมือให้ได้ฟินกันด้วย
-
สนใจฝากครรภ์เลยมั้ยคะ หนูของเฮียยยยยยยย
แล้วคู่นาย2คนนี้มีความลับใช่มั้ย
:กอด1:
-
ฟินจริงๆๆๆๆ :hao7:
ลื่นไหลไม่ติดขัด :กอด1: :L2:
-
ทำไมเฮียน่ารักขนาดนี้ อยากได้แฟนแบบนี้บ้าง
-
บทเร่าร้อนยังแอบฮา..... :katai5:
-
กะรี๊ดดด ไม่เสียแรงที่ชอบความจิตของอินายอีกฝั่ง ฮาาา
พี่แกเจ้าเล่ห์ หน้าทนดีจริงๆ
คนที่ใช่นี่ใช่นายของฝั่งนี้รึเปล่า ฮิ้วววววว
-
ต้องซับเลือดเลยเรา ฮ่าๆ
อยากอ่านไอ้ตรงสุดท้ายนะคะ มีแอบวางแผนด้วย
ตอนหน้าอย่าลืมมาขยายความนะคะ ใครช่วยป็นกามเทพให้เฮีย อิอิ
-
หนูรักเฮีย เฮียรักหนู กริ๊ดดดด :m3: มีบอกรักกันด้วยอะ :-[
สุดท้ายหนูก็เป็นของเฮียจนได้ หลังจากเฮียเกือบจะต้องเป็นของหนูซะแร้ว :hao7:
ชอบจังเลยอะ ถึงไม่มีฉากเลือดสาด แต่ฉากเสียเลือด เสียเนื้อเสียตัวเนี่ยน่ารักอ่ะ :m18:
ต่อไปก็รอดูคู่เบียร์กะสิบจ้า ว่าจะร้ายว่าจะหวานกันขนาดไหน
แล้วนายกะนายนี่เค้าจะมี Something กันด้วยไหมอะ รอติดตามจ้าสนุกมากเลย :mew1: :pig4:
-
เด่วให้น้องฝิ่นมาเป็นครูสอนดีม่ะคะ55+
-
ติดเรื่องนี้งอมแงมแล้วล่ะ อิอิ สนุกมากๆ
ชอบที่เฮียจะคอยปกป้องหนู แล้วหนูก็ฮาได้ใจนี่แหละ แต่น่ารัก>___<
-
หนูของเฮีย อร๊าย :-[
-
ในที่สุดก็เป็นของกันและกัน ทั้งกายและใจ คิกคิก นายอีกฝ่ายชอบนายเฮียหรือเปล่า อิอิ
-
ในที่สุด...... ฟุ ฟุ ฟุ :hao6:
จะมีสักตอนมั้ยที่เราไม่ฮาตกเก้าอี้ ขนาดฉากตกเป็นของเฮียหนูก็ยังเกรียนไม่เลิก :laugh:
ติดใจคำของนาย แสดงว่าจริง ๆ แล้วรู้ตั้งแต่แรกสิ ว่าหนูเป็นแค่เมียแต่งตั้ง :a5: แถมวางแผนส่งเสริมส่งสองปั๋วเมียเข้าเรือนหออีก เอ๊ะ อะไร ยังไง แต่เริ่มเห็นความดีนายก็ตอนนี้แหละ กร๊าซซซซ
และในเมื่อยามันไม่ใช่ งั้นแรงขับดันทั้งหลายนี่มาจากภายในล้วน ๆ :hao7:
-
ที่ว่าเลือดสาดนี่ สงสัยจะเป็นเลือดคนอ่านมากกว่า
เฮียนี่ก็นะทำยังกะโดนยาด้วย ขนาดหนูหายแล้ว ก็ยังรักษาต่อ 555
-
:katai2-1:
-
เฮีย รักหนูๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ครึ่งหลังนี่มันน่ารักที่สุด โดยเฉพาะฉาก :oo1: ฮาได้ใจจริงๆ ทั้งฮาทั้งเสียว อิอิ :hao7:
ส่วนแถมคงเป็นของทั้งสองฝ่าย แต่ขอเดานะว่าคนที่คอยกวนคือนายฝ่ายเข้ม ส่วนอีกคนที่เสียงนุ่ม
เป็นนายฝ่ายเฮีย (แอบมีซัมติ้งกันแน่ๆเลย :m26:)
ปล.รอหนูหายแล้วกลับมาซนเหมือนเดิมจ้า :mew1:
-
ฮาทุกตอน ไม่เว้นแม้แต่ตอนช่วยเหลือโรคเสี้ยนนะ ฮ่าๆๆ :hao6:
หนูน่ารักมาก เฮียก็ปกป้องตลอด ส่วนเบียร์กะรัน เหมือนเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกะหนู
อารมณ์เหมือนเพื่อนสนิทเลย เรื่องนี้สุดยอดจริงๆค่ะ ฮ่าๆๆ (ขำค้างจากเนื้อเรื่อง) :กอด1: :กอด1:
-
สนุกสุดๆเลยจ้า ขอเกาะขอบจอติดตามแบบแน่นหนึบเลย o13
-
อ้าว สรุปไม่ได้โดนยา งงเลย
ที่หนูเจ็บๆท้ายทอยนี่หายแล้วใช่มั้ย งง
ตกลงหลิงทำหรือไม่ทำอะไรแน่อ่า
แต่แบบกรี๊ดดดด ตอนนี้น่ารักสุดๆ บอกรักกันด้วย ฮือ
ปลื้มปริ่มมากมาย ละมุน งื้อ
รออ่านต่อนะคะ
ป.ล.เฮียแอบหื่นนะ555
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เพิ่งเข้ามาอ่านนนนนนน
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress3:
อ่านไปอ่านมา อิน ฟิน ติด จนอ่านมาถึงตอนล่าสุด เลื่อนไปอีกหน้าจะอ่านต่อ ไม่มี เลื่อนไปอีก ก็ ไม่มี :a5:
อยากอ่านต่อง่าาาาาาาาาาา :o12:
รอจ้าา
-
เหมือนนายจะกินกันเอง
-
>> ป.19 << Part Beer
“อาตี๋ๆๆๆ อาตี๋ๆๆๆ”ปัง ปัง โป๊งๆๆๆๆๆ เสียงล้งเล้งเคาะเรียกชื่อใครวะ
“ไอ้เบียร์ มึงจะตื่นได้ยังวะ แม่ง”เออ นี่แหละค่อยใช่หน่อย เรียก ตี๋ ตี๋ อยู่นั่นแหละ ผมแอบมองเตี่ยที่ยืนเท้าเอวเอาตะหลิวเคาะห้องผมไปมาอย่างกลั้นขำ ทุกเช้าเตี่ยจะเรียกผมประจำ ถ้าเรียก ตี๋ แล้วผมจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่ใช่รังเกียจโครตเหง้าตัวเองที่มีเชื้อสายจีน แค่อยากแกล้งอาเตี่ยที่รักเท่านั้นเอง
“ครึ ครึ”ผมหัวเราะก่อนจะชะเง้อ เมื่อเห็นเตี่ยที่รักยิ่งเดินบ่นล้งเล้งลงบันไดไปแล้ว ผมค่อยๆย่องๆลงไปมั่ง ย่องไป ย่องไป อ้าว เตี่ยหายไปไหนวะ กูว่ากูตามมาติดๆ
โป๊ก
โป๊ก
“โอ้ยยยยยยยยยยยย เตี่ย ตีหัวตี๋ทำไม”ผมลงไปนั่งโอดครวญเมื่อเจอตะหลิวเคาะหัว
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดจะแกล้งเตี่ยมึง สายไปสิบรุ่นโว้ย”เสียงหัวเราะชอบใจพร้อมท่าเท้าเอว เอาตะหลิวจิ้มแล้วจิ้มอีกเป็นที่สาแก่ใจแกมาก
“ยอมลูกนี่มันจะตายหรือไง ซี๊ดดด”ผมเอามือกุมหัว โวยใส่นิดๆ
“แล้วมึงไม่แกล้งกูสักวันนี่จะตายไหม”เตี่ยย้อนใส่ผมมั่ง ผมหันไปค้อนก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะกินข้าว ที่เตี่ยที่รักทำไว้แล้ว บ้านผมเป็นอาคารพาณิชย์สามชั้น ชั้นล่างเปิดเป็นร้านขายของทั่วไป และมีขาประจำอยู่กันสองคนคือ เตี่ยกับผม อาม้าผมเสียไปได้สองปีแล้ว พี่ชายคนโตทำงานบริษัททัวร์ทำให้ต้องเดินทางบ่อย แต่ส่งเงินส่งของฝากให้ไม่เคยขาด วันหยุดมันแจ้นกลับมาบ้านทันที มันเป็นพี่แต่ตัวเล็กและเตี้ยกว่าผมเยอะ ไปไหนด้วยกันมีแต่คนคิดว่าผมเป็นพี่มัน ส่วนผมเองจบปริญญาตรีจากสถาบันช่างกลมีชื่อแห่งหนึ่ง อย่าไปรู้เลยครับที่ไหน เรียนจบมาก็บุญเตี่ยแล้ว ผมไปสมัครงานก็หลายที่แต่ยังไม่มีเรียกสักที่ ก็เลยอยู่ช่วยเตี่ยขายของไปพลางๆก่อน แต่ถึงไม่ทำงานบ้านผมก็อยู่ได้ นอกจากร้านเล็กๆ เตี่ยก็มีอาคารให้เช่า เก็บค่าเช่าตลาด ก็อยู่กันได้แล้ว คนที่เก็บก็ผมนี่แหละต้องแบกหน้าหล่อๆกับน่องโปร่งๆปั่นจักรยานไปเก็บทุกวัน แต่เตี่ยใจดีใครไม่พอก็ทยอยให้หรือผลัดผ่อนคุยกันได้
“ตาย ตี๋อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเตี่ย เตี่ยเป็นทุกอย่าง โดยเฉพาะขุมเงินขุมทองที่ตี๋สามารถขุดเจาะได้”ผมเข้าไปกอดแขนถูหน้าอ้อนไปมาหายใจกระเส่า
“ดี ที่มึงไม่บอกกูเป็นตัวเงินตัวทองของมึง”เตี่ยผลักหน้าออกแทบหงายตกเก้าอี้ พูดเหน็บนิดๆ
“โธ่ ใครจะกล้า ถึงตี๋พูดก็แปลตรงตัวอยู่แล้ว ไม่มีทางคิดว่าเตี่ยเป็นไอ้ตัวนั้นหรอก บาปกรรม”ผมตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้เตี่ย
“มึงรู้จักบาปด้วยเหรอวะ ไอ้เบียร์”เตี่ยทำหน้าตื่นเต้น
“คนนะเตี่ย แถมหล่อขนาดนี้ แยกได้อยู่แล้ว”ผมหยอกเตี่ยกลับ มีคนในบ้านเท่านั้นที่เรียกผมว่า ตี๋ คนอื่นๆก็เรียก เบียร์
“งั้นมึงต้องรักเตี่ยให้มากๆ อย่าให้เตี่ยผิดหวัง อุตส่าห์มอบความหล่อไปให้แล้ว”เตี่ยพูดยิ้มๆ
“โอ้ย ถึงไม่มอบตี๋ก็พกหล่อขั้นเทพติดตัวมาแต่กำเนิดอยู่แล้ว”ผมแซวเตี่ยกลับ ก่อนจะหยอกกันตามประสา
.
.
.
“ไม่เป็นไรป้า มีก็ค่อยให้นะ”ผมบอกป้าแผงขายผัก ที่ช่วงนี้ผักราคาแพงแกเลยขายไม่ค่อยออก
“ขอบใจนะ เบียร์ ถ้ามีป้าจะรีบเอาไปให้”ป้าขอบใจเอาผักใส่ตะกร้าให้ผมไปกิน ผมก็รับไว้เพราะปฏิเสธป้าก็ยัดให้ทุกที
“ครับ ไปล่ะ”ผมลาป้า ก่อนจะไล่เก็บแผงอื่นๆ ตามปกติทุกวัน จนเสร็จก็แวะร้านประจำ
“แปะ โอเลี้ยงเข้มสุดๆ แก้ว”ผมบอกแปะยกสมุดโบกไล่ความร้อน
“ลื้อเอาที่วัดระดับสีมาด้วยเปล่า อั๊วะจะได้รู้ว่าเข้มเข้าขั้นไหม”แปะหันมาพูดกวนๆ
“ไม่ได้เอามาหรอก มีแต่แผ่นตรวจการตั้งครรภ์มาฝากหมวยได้เปล่า”ผมก็กวนแกกลับบ้าง
“เฮ้ย สรุปอีท้องกับลื้อเหรอวะ”แปะก็เล่นกลับ วางโอเลี้ยงรสชาติเข้มข้นตรงหน้า
“โอ้ย แปะ หมวยมันชอบเบียร์ที่ไหน โน่น มันไปเล่นดนตรีไทยกับเชอรี่โน่น”ผมแซวอย่างที่รู้กันอยู่แล้ว
“ฮ่าๆๆๆๆ เออว่ะ ลืมไปลูกอั๊วะมันชอบตีฉิ่ง”แปะก็ขำ แกดีนะผมว่า ลูกเป็นอะไรแกไม่ว่า ขอให้เป็นคนดีก็พอ สักพักมีลูกค้ามาเข้าร้าน ผมกินเสร็จก็ลา ระหว่างขี่จักรยานกลับบ้าน ฮัมเพลงไปมา
“ว๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”ผมร้องออกมาเมื่อมีรถยนต์เลี้ยวออกมาจากซอยตันตัดหน้า ทำให้จักรยานแปลงร่างเป็นงู ส่ายไปส่ายมาจนตกข้างทาง ผมกระโดดลงทันที ก่อนจะตั้งสติได้
“สัด ขับรถแบบนี้ มึงไปเริ่มหัดขี่ควายใหม่ไป ไอ้ควายยยยยยยยยยย”ผมด่าเสียงดัง เดินตรงไปไอ้รถบีเอ็มคันสวย เคาะกระจกปัง ปัง
“รู้แล้ว กำลังจะลงไป ใจเย็นๆ”ไอ้คนขับลดกระจกบอกผมอย่างใจเย็น
“กูไม่เย็น มึงเห็นไหม จักรยานมูลค่าไม่กี่บาทกูพัง มึงลงมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้”ผมชี้หน้าเรียกมันอย่างไม่กลัว ก่อนจะเห็นหน้ามันเต็มๆ หน้าคมเข้มอย่างชายไทยแท้ ยกยิ้มส่งให้ ก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนขับลงมา ทำให้เห็นว่าตัวแม่งดามด้วยเสาไฟฟ้าหรือเปล่าวะ สูงฉิบหาย ร้อยแปดสิบสองระดับความสูงกูนี่ด้อยไปถนัดตา มันมองหน้าผมที่จ้องหน้ามัน ก่อนจะแหวกแหน เอ้ย พงหญ้าไปแบกจักรยานขึ้นมาให้ แบกจริงๆครับเอามาวางตรงหน้า กูไม่อยากเชื่อว่ากรรมกรขับบีเอ็ม
“เท่าไร”มันถามผมเอามือชี้ด้วย
“เบ็ดเสร็จที่กูคิดในสมอง 3,000 บาทถ้วน”ผมบอกมันอย่างไม่ได้คิดตามที่พูด หมั่นไส้มัน เสือกสูงและหน้าคมเข้มกว่ากู ผิวก็เข้มกว่า ตัดกับกูเลย
“ไม่ใช่ ตัวน้องน่ะ”มันโบกมือ ชี้ที่ผม
“ไอ้เหี้ย กูไม่ใช่เด็กขายน้ำ ขายถังขี้ สัด ไม่จ่ายก็ไม่ต้องจ่าย”ผมด่ามันเต็มๆ เตรียมจะเดินหนี แต่มันคว้าแขนผมไว้ก่อน
“อะไร หมายถึงค่ารักษาน้องน่ะเท่าไร ดูสิเลือดไหลเต็มเลย”มันทำหน้าทำเสียงเซ็งๆก่อนจะพูดและชี้ที่ขาผม พอก้มไปมอง เหี้ย เลือดจริงๆ กูนึกว่าตกใจจนเหงื่อไหลรดขา
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคค เลือดดดดดดดดดดดดดดดดด”ผมร้องก่อนจะฟุ่บไปทันทีที่เห็นเลือด แต่ก่อนจะถึงพื้นไม่แน่ใจว่ามือหรือกระจาดเข้ามารับ พร้อมเรียกเสียงดัง
“เฮ้ย ไอ้น้อง ไอ้น้อง”สัด เรียกไปกูก็ไม่ได้ยิน
.
.
.
“ตี๋ ได้ยินไหม เอ็งอย่าเป็นอะไรนะไอ้ตี๋”ใครเอาพ่อตี๋ใหญ่มาเรียกผมเนี่ยะ ผมไม่ใช่ ตี๋ใหญ่ ไม่ต้องมาบอกผม
“ตี๋ ตี๋ ไอ้เบียร์ ไอ้เบียร์”เออ อย่างนี้ค่อยใช้พ่อกูหน่อย
“อืม เตี่ย”ผมงึมงำรับคำเตี่ยที่รู้ว่าใช่แน่นอน
“เฮ้ย ตี๋ ลื๊อฟื้นแล้ว”ผมปรือตาขึ้นมาเห็นหน้าเตี่ยบานเต็มหน้า ก่อนจะมองรอบๆ บ้านกูนี่หว่า
“โอย เตี่ย เบียร์กลับมาได้ยังไง”ผมค่อยลุกขึ้นนั่งตบหลังคอเบาๆ ก่อนจะส่ายหัวสองสามทีเรียกสติ
“กินน้ำก่อน เดี๋ยวค่อยคุย”เตี่ยส่งน้ำให้ผม
“เป็นไง ดีขึ้นไหม”เตี่ยถามเอามือลูบหัว ผมพยักหน้า ลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้น จนถึงเห็นเลือดแล้วเสียสติ เอ้ย สลบไป ผมไม่ใด้ดัดจริตว่าเห็นเลือดไม่ได้ ถ้านิดเดียวไม่เป็นไร ถ้ามากจะเกิดอาการทันที มันได้กลิ่นก็เวียนแล้ว
“อืม เฮ้ย ไอ้คนชนเบียร์ล่ะเตี่ย มันหนีไปแล้วใช่ไหม หลังจากลากเบียร์มาส่งหน้าบ้าน”ผมเขย่าไหล่เตี่ยถามหาไอ้คนชนทันที
“ว่าแล้ว สันดาน ชนแล้วหนี แต่ดีที่มันอุตส่าห์ลากมาส่ง กูยกให้ก็ได้”ผมปล่อยเตี่ยที่เริ่มมึนงง สรุปเหตุการณ์เอง
“มึงจะบ้าเหรอ พี่เขาก็นั่งอยู่หลังมึงเนี่ย พูดมาได้ว่าเขาชนแล้วหนี”เตี่ยโขกหัวเบาๆก่อนจะจับให้หันไปมองไอ้คนตัวโตที่นั่งอมยิ้ม ทำเอาผมเหวอไปหน่อย
“เอ่อ ช่วยไม่ได้เสือกเงียบนี่หว่า ไหนล่ะค่าเสียหายกู อ๊าคคคคคคค เตี่ยเขกหัวกู เอ้ย เบียร์ทำไม”ไอ้เวร ทำเอากูพูดผิดพูดถูก
“กูอยากตบกระโหลกมึงด้วยซ้ำ เขาพาไปโรงพยาบาลทำแผล กลับมาส่งมึง ยังจะเรียกร้องค่าเสียอีกเหรอ จักรยานเขาก็ไปซื้อมาให้แล้ว จะเอาอะไรอีก มึงให้เขารับผิดชอบโดยการแต่งงานกับมึงไปเลยไหม ห๊ะ”เตี่ยจิ้มหัวพูดใส่หน้าผมไปมา
“โอ้ยยยยย เตี่ยหน้าหัวจะทะลุอยู่แล้ว ใครจะบ้าไปแต่งกับมัน ไม่ให้ก็ไม่ให้สิ แล้วมึงนั่งยิ้มทำไม ไป ออกจากบ้านกูไปได้แล้ว ทำให้เตี่ยด่ากูด้วย”ผมร้องสุดเสียง ก่อนจะพาลด่าไอ้บ้าที่นั่งยิ้มไม่เลิก ผีอียิ้มสิงมึงหรือไงยิ่งแม่งอยู่ได้
“ตี๋เล็ก”นี่คือคำประกาศิตที่ได้ยินแล้วต้องหุบปาก ผมเงียบทันทีแต่เหล่มอง เตี่ยถอนหายใจ
“ขอโทษนะ ไอ้หนุ่ม ตี๋มันปากไวอย่างนี้แหละ แต่ไม่มีอะไรหรอก”ที่จริงเตี่ยจะพูดว่าผมปากหมาแต่ต่อหน้าคนอื่นแกเลยล่ะไว้ในฐานที่เข้าใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมผิดเองที่ถอยออกมาไม่ได้ดู”ถุย ทำเป็นพูดเพราะ มีน้ำใจ พระเอก ผมเบะปากทำเสียงถุยเบาๆ มันหันมาเห็นยักคิ้วให้ ไม่รู้ทำไมไม่ค่อยถูกชะตา สงสัยมันเอาความเข้มมาข่มให้ผมดูจืดลงไปอีก เลยไม่ชอบ
“เฮ้ย อุบัติเหตุ เอางี้กินข้าวด้วยกัน ว่าแต่พักที่ไหนล่ะ”เตี่ยโบกมือให้รู้ว่าไม่เป็นอะไร แต่ผมเป็น ใหญ่ด้วย ทีนี้กูจะปั่นจักรยานไปทำงานประจำและไปเตะฟุตบอลกับเพื่อนได้ยังไง
“ผมพักที่หมู่บ้านตรงซอยถัดไปน่ะครับ”มันบอกสถานที่ตั้งบ้าน ที่ตั้งในหมู่บ้านคนมีเงินซอยถัดไป ขี้อวด บ้านกูไม่ใหญ่แต่หลายชั้นโว้ย ผมข่มมันในใจ
“อ๋อ งั้นไปกินข้าวกันดีกว่า”เตี่ยพยักหน้ารับรู้ก่อนจะชวนกินข้าว เตี่ยเดินออกไปก่อน
“บ้านไม่มีกินหรือไง”ผมใส่มันก่อนเลย
“มี แต่อยากกินบ้านอื่นบ้าง”มันยกยิ้มใส่ อย่าเสือกมายิ้มใส่กูแบบนี้ ถึงกูจะเป็นไบแต่มึงไม่ใช่สเป็ค ผมยอมรับตัวเองว่าเป็นครับและเป็นฝ่ายรุกด้วย สเป็คต้องเล็กกว่าผมไม่งั้นกดลำบาก ไม่ใช่ ตัวเท่ากันก็ชอบ แต่สำหรบไอ้นี่มันตัวใหญ่ดูไม่น่ารัก
“มึงคงกินลำบากหน่อย เผอิญบ้านกูเป็นปูนไม่ใช่ไม้อย่างที่มึงชอบ ไอ้ปลวก”ผมกระตุกยิ้มก่อนจะลุกกระเผลกๆเดินแต่ไปไม่ถึงไหน มันเดินมาช้อนตัวผมขึ้น
“เฮ้ย มาอุ้มกูทำไม”ผมโวยทันที แม่ง มึงอุ้มกูไหวด้วย
“บังเอิญอยากเปลี่ยนมากินปูนบ้าง ฉะนั้นก่อนจะกินก็ต้องหัดแบกก่อน หึหึ”มันกระซิบข้างหูผมพร้อมหัวเราะ ทำเอาเบิ่งตากว่าจะได้ด่ามันก็ถึงโต๊ะกินข้าวพอดี เตี่ยยืนตักข้าว ตา ปาก มือ ค้างไปหมด มองลูกชายตัวน้อยกว่าควายถูกไอ้ผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าควายอุ้มในท่าเจ้าสาว
“ผมเห็นว่าน้องขาเจ็บเดินไม่สะดวกเลยอุ้มมาดีกว่า”มันตอบเตี่ยหน้าตาเฉย ก่อนจะวางผมลงที่เก้าอี้
“เหรอ ขอบใจนะ”เตี่ยพูดพร้อมกลืนน้ำลายอย่างลำบาก มองหน้าผม
“ไม่ได้ขอให้มันช่วยนะ มันอุ้มมาเอง”ผมรีบบอกทันที
“อืม กูก็ไม่คิดว่ามึงจะอ้อนไอ้หนุ่มนี่ให้อุ้มหรอก กูนึกภาพมึงส่งตาหวานพูดปากหวานไม่ออกว่ะ”เตี่ยพูดกลับมาพร้อมข้าววางตรงหน้าสองถ้วย
“เตี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”เสียงสุดท้ายก่อนลงมือกินข้าว และก็กลายเป็นผมที่นั่งเงียบ มีแต่เตี่ยกับมันที่คุยและผูกสัมพันธ์กัน ถามผมบ้างไหมว่าอยากได้อาม้าหรือเตี่ยคนใหม่หรือเปล่า
.
.
.
.
“กูขี่เองได้”ผมดึงจักรยานจากมือไอ้คนตัวโต
“น่า พี่ขี่ให้”มันไม่ยอมดึงกลับ เกือบเดือนแล้ว ที่ไอ้สิบมันมารับผิดชอบดูแลผมทั้งที่แผลผมหายตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้ว ครับ มันชื่อ สิบ อาชีพไม่ได้ถาม ไม่ได้อยากรู้ เกลียดขี้หน้ามัน ตั้งแต่มึงมายุ่งกับกู ทั้งหญิงทั้งเคะในสังกัดกูย้ายค่ายกันหมด แม้แต่ทีมฟุตบอลที่กูเป็นกัปตันเป็นที่ยอมรับมาตลอดยังถูกมึงยึดอำนาจไปด้วย เดี๋ยวนี้อะไร ก็ พี่สิบ พี่สิบ เก่งจังเลย ถุย ไอ้พวกลืมกำพืด
“กูขี่เอง กูหายแล้ว มึงจะไปไหนก็ไป จะมายุ่งอะไรกับกูนักหนาวะ”ผมดึงกลับและพูดใส่มันอย่างทุกครั้ง แม่ง จนแผลกูตกสะเก็ดทาฮีรูตันแก้แผลเป็นจนไม่เห็นรอยแล้ว มันยังคิดว่ากูไม่หายอยู่นั่นแหละ
“พี่อยากยุ่ง”มันก็ตอบอย่างนี้ทุกที
“กูไม่อยากยุ่ง มึงไปทำงานของมึงไป ก่อนหน้าไม่เจอกูมึงเคยอยู่ไหนก็ไปอยู่ที่นั่น เข้าใจไหม”ผมยืนยันและพูดอย่างนี้ทุกครั้ง
“เข้าใจ แต่อยากให้แน่ใจว่าเบียร์หายแล้วจริงๆ”และมันก็ตอบหน้ามึนอย่างนี้ทุกครั้ง ผมขี้เกียจจะพูด อาศัยจังหวะที่มันมองหน้าผมบวกความเร็ว ขี่ฟิ้วไปต่อหน้ามัน หันไปมันอึ้งไปนิดก่อนจะวิ่งตาม
“โอ้ย ออกกำลังโดยมีหมาวิ่งตามนี่มันดีจริงโว้ย ฮ่าๆๆๆๆ”ผมพูดไปหัวเราะไปอย่างสะใจ ให้กูเอาคืนมึงบ้างเถอะ ทำตัวเหมือนเป็นผัวกูมาหลายวันแล้ว ดีนะกูอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเองได้ไม่งั้นคงมันอีกนั่นแหละ จากรำคาญเริ่มชินที่มันมาป้วนเปี้ยนด้วยหวังว่ามันคงไม่ป้วนปี้ผมหรอกนะ คงไม่หรอกเพราะเห็นเมื่อวันก่อนที่ไปเตะฟุตบอลกัน มีผู้หญิงขับรถมาหามันด้วย สวยเข้าขั้นเซ็กซี่เลยล่ะ มันคุยแป๊บๆก็เลิก เป็นกูหน่อยไม่ได้จะชวนคุยยันเช้าเลย ครึครึ ว่าแต่ทำไมประสิทธิภาพการทำงานของตีนและขากูมันช้าลงวะ ผมพยายามออกแรงอีก แต่ยิ่งออกยิ่งเหนื่อยยิ่งหนัก คงไม่ใช่สัมภเวสีแถวนี้ซ้อนกูมาหรอกนะ ขี่ทุกวันน่าจะจำได้ไม่น่าจะมาสิง
“บอกแล้วให้พี่ขี่ให้ก็ไม่เชื่อ เหนื่อยเลยสิ”เสียงทุ้มพร้อมมือจับบั้นเอว ชัดเลย
“ไอ้สัด กระโดดมาสิงข้างหลังกูตั้งแต่เมื่อไร ลงไป ฉิบหาย จักรยานคันเท่าหมา มึงตัวเท่าควาย มันจะบาลานซ์กันไหม”ผมด่าทันที กูว่าแล้วทำไมจักรยานกูหนักขึ้น เพราะมึงนี่เองทำไมกูไม่รู้ตัววะ นี่ท่ามันทำมากกว่านี้กูจะรู้ไหมเนี่ย
“สิบ พี่ชื่อ สิบ ไม่ใช่ สัด”มันย้ำให้ผมรู้ชื่อมัน
“เรื่องของมึง ถ้าไม่ลงกูจะเรียก สัด และถ้าไม่เชื่อ กูจะคัดพันธ์ระบุให้จนกว่ามึงจะลงหรือไม่ก็เลิกมายุ่งกับกูสักที”ผมไม่สนใจพูดใส่มันพร้อมกับปั่นไปด้วย แต่แม่งไม่ได้ขยับไปไหนเลยเหมือนขี่อยู่กับที่ จนรู้สึกว่ามันหยุดเพราะไอ้คนตัวโตมันเอาตีนลงไปยันพื้นเอามือจับหน้าแฮนด์ทำให้ขยับไม่ได้ ผมก็หนีมันไม่ได้ด้วย
“เรียกพี่ดีๆก่อน”มันยื่นหน้ามาพูด
“กูไม่เรียก”ผมไม่ทำตามเบี่ยงตัวจะลง แต่เหมือนกระแทกกำแพงแล้วเด้งกลับมันไม่ขยับสักนิดแถมยืนลุกยืนคร่อมผมไว้ทั้งตัว
“จะเรียกไม่เรียก”มันก้มมาพูดเหนือหัวรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่มีกลิ่นเมนทอลผสมน้ำหอมอ่อนๆของผู้ชาย น่าจะกลิ่นเดียวกับผมด้วย นี่มึงแอบขโมยของกูใช้เหรอ
“เบียร์”มันเรียกเน้นเมื่อผมไม่พูด แต่แอบเหล่ทุกระยะ ก่อนจะรู้สึกถึงลมหายใจเป่ารดแก้ม และ
.
.
.
ฟอด
ฟอด
สองข้างแก้มกูเลย ทำเอาพูดไม่ออก
“จะเรียกได้หรือยัง”เสียงแฝงความขี้เล่นพูดขึ้นข้างหู
“เบียร์”
“เบียร์”
มันเรียกชื่อผมที่คาดว่ายังช็อกไม่หาย กับการกระทำของมันที่หมายความว่าอย่างไร มึงหอมแก้มกูทำไม
“มึงเห็นกูเป็นตัวอะไร”ผมเริ่มพูดกับมัน
“กูไม่ใช่ตัวตลก ปล่อย”ผมดันมันออกอีก คราวนี้มันปล่อยอย่างง่ายดาย
“เบียร์ มันไม่ใช่”มันมายืนข้างผมจับแขน
“ไม่ใช่อะไร มึงมายุ่งกับกูทำไม”ผมสะบัดแขนออกและตะคอกใส่มัน ก่อนจะทิ้งจักรยานและวิ่งหนีไม่รอฟังคำตอบ
“เบียร์ เบียร์ รอพี่ก่อน”เสียงมันเรียกตามหลัง แต่ผมไม่ฟังอะไรแล้ว วิ่ง วิ่ง จนมาถึงสถานที่ที่นัดพบของกลุ่ม
“เฮ้ย ไอ้เบียร์ ออกกำลังเหรอวะ”เสียงทักทายปนล้อเลียนของไอ้เจี๊ยบ
“นั่นดิ จักรยานคันใหม่พร้อมการ์ดมึงไปไหนวะ”อีกเสียงพูดไม่ต่างกันคือไอ้โต๊ส
“ไม่รู้โว้ย พวกมึงหุบปากไปเลย สัด”ผมว่าอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะดึงบุหรี่ในมือมันมาสูบ
“อ้าว ไอ้เหี้ย คาบไปแดก ตัวใหม่มีไม่จุดวะ”มันบ่นไม่จริงจัง ก่อนจะจุดใหม่
“พี่เสกไปไหนวะ”ผมถามถึงหัวหน้ากลุ่ม เจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ ไม่ว่าจะไปประมูลที่ไหนไม่เคยพลาด แม้แต่หมู่บ้านที่ไอ้สิบอยู่บริษัทแกก็เป็นคนทำ
“เออ มึงมาก็ดีแล้ว กูว่าจะโทรไปบอกพอดี”ไอ้โต๊สพูดเหมือนนึกอะไรได้
“ทำไมวะ”ผมถามอย่างสงสัย ไอ้โต๊สเป็นเพื่อนกับผมตั้งแต่ประถมจนมัธยม แต่มันไม่เรียนต่อ ไม่ใช่ที่บ้านมันไม่ส่ง เขายัดเหยียดมันจะตาย แต่มันขี้เกียจเลยออกมาช่วยส่งน้ำแข็งที่บ้านแทน
“วันนี้พี่เสกเขาชวนพวกเราไปเลี้ยงที่ผับ บอกให้ชวนพี่สิบด้วย มึงชวนแกด้วยนะ”ไอ้โต๊สพูดอย่างอารมณ์ดี
“มึงไปชวนเอง กูไม่ได้เจอมัน”ผมตอบอย่างอารมณ์เสียเมื่อได้ยินชื่อมัน แต่ทำไมใจเต้นก็ไมรู้เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
“เหรอ มึงไม่เจอพี่สิบ แล้วนั่นวิญญาณพี่สิบสิงร่างจักรยานมึงเหรอ”ไอ้โต๊สพูดพร้อมพยักเพยิดหน้าไปทางหลังผม พร้อมเสียงหัวเราะของพวกมัน
“ไง พี่สิบทะเลาะอะไรกับมันวะ”ไอ้เจี๊ยบเอ่ยปากถามอย่างสนิทเหมือนรู้จักมันมานาน ไอ้นี่ก็เพื่อนร่วมรุ่นแต่เรียนคนล่ะสถาบัน แต่คบกันได้
“เปล่า เบียร์มันหวงจักรยานกลัวจะพังไม่ให้ซ้อนมาด้วย”มันพูดกลับยิ้มๆ
“ตีนเห๊อะ มึง หะ”ผมก็ปากไวสมที่เตี่ยบอก พูดย้อนกลับก่อนจะนึกได้ หน้าขึ้นสีหน่อยๆ
“หะ อะไรวะ”ไอ้โต๊สกับไอ้เจี๊ยบถามพร้อมกัน ไอ้สิบยืนอมยิ้ม
“หะ คือ เหี้ยไง แม่ง”ผมต่อให้อย่างไม่รู้จะแปลว่าอะไร ไม่ได้ให้พวกมันรู้ไม่ได้เสียชื่อเบียร์ไบเล่หมด กูรุกมาตลอดอยู่ๆมาเสียซิงแก้มให้ไอ้สิบ ไม่ใช่ว่าไม่เคยโดนจูบแต่ส่วนใหญ่ที่จูบคือผู้หญิงและเคะน่ารักๆ ไม่ใช่ไอ้ผู้ชายควายๆแบบนี้
“ฮ่าๆๆๆๆ เอาน่า กูว่าพักนี้มึงเหมือนผู้หญิงใกล้หมดประจำเดือนเข้าไปทุกที”ไอ้เจี๊ยบพูดในสิ่งที่ไม่มีวันที่ผมจะเป็น
“นั่นสิ ตั้งแต่รู้จักมึงมา ไม่เห็นมึงเป็นอย่างนี้เลย ตั้งแต่รู้จักพี่สิบ มึงเป็นบ่อยนะ กูว่า”ไอ้โต๊สพูดพร้อมยักคิ้วหลิ่วตา
“พ่องงงมึงสิ กูก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว”ผมหันไปด่ามันสองตัวที่พูดเหมือนรู้อะไร
“กูล้อเล่น ว่าแต่มึงไปไหม พี่สิบล่ะ”ไอ้โต๊สรีบเปลี่ยนเรื่องทันที พร้อมหันไปชวนไอ้สิบ
“กูไป”ผมตอบรับ ดีเหมือนกันไม่ได้เที่ยวผับนานแล้ว
“มีธุระนิดหน่อย เอาเป็นว่าเสร็จแล้วจะตามไป”ไอ้สิบตอบแบบแทงกั๊ก
“ไม่ว่างก็ไม่ต้องไป ดี กูจะได้เที่ยวสบายๆหน่อย”ผมรีบพูดกระแหนะกระแหนมันทันที ไม่รู้สิผมยังไม่อยากมองหน้ามันตอนนี้
“พี่ไปเบียร์ก็สบายได้ ไม่ได้นั่งตักหรือว่ากอดเอาไว้สักหน่อย จริงไหม”มันยังพูดหมาหยอกไก่ใส่ผมไม่เลิก
“ฮิ้วววววววววววววว ต่อหน้าเลยนะพี่”ไอ้โต๊สผิวปากแซว
“เอาแล้วเว่ย ไอ้เบียร์มึงจะโดนรุกเองแล้วโว้ย เขาเรียกดาบนั้นคืนสนองใช่เปล่าวะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอ้เจี๊ยบหัวเราะชอบใจหลังแซวผม พวกมันรู้ว่าผมเป็น
“คืนตูดมึงเหอะ ไอ้สัดเจี๊ยบ ไอ้ส้นตีน”ผมด่าพร้อมไล่เตะมันแก้เก้อไปด้วย เป็นที่เฮฮา ไอ้ตัวต้นเรื่องยังยืนยิ้มชอบใจ
.
.
.
.
-
จะเป็นไรไหม ถ้าอยากบอกว่า อยากอ่านต่อมว๊ากกกกกกกกกกกก
ลงอีกซักตอนจะเป็นพระคุณ :hao5: :impress2:
-
“เบียร์”มันเรียกผมเมื่อไอ้สองคนกลับไปแล้ว ก่อนไปมันพูดกับผมว่า มันดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่าไอ้สิบต้องชอบผมแน่ เห็นมองบ่อยๆ ไม่ว่าผมจะทำอะไร เวลาเด็กๆผมมาคุยด้วยหรือใครมาคุยกับผม มันก็มองเหมือนไม่ชอบใจแต่ไม่แสดงออก ทำไมผมไม่รู้ว่ามันจีบผมล่ะ
“พี่ขอโทษที่ทำแบบนั้น แต่พี่ไม่เคยคิดจะล้อเล่นกับเบียร์ พี่ชอบเบียร์จริงๆ จะบอกแต่กลัวเบียร์ไม่เชื่อ”มันจับมือผมให้หยุดเดินพร้อมคว้าจักรยานไปจอด
“พี่ชอบเบียร์ ชอบมานานแล้ว”มันพูดย้ำอีกครั้ง ทำเอาผมอึ้งไปทั้งเรื่องที่มันบอกว่าชอบ และระยะเวลาที่ชอบ ผมขมวดคิ้ว
“พี่ย้ายมาอยู่นี่เกือบปีแล้ว เห็นเบียร์ขี่จักรยานไปเก็บค่าเช่าทุกวัน ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร นึกขำที่ผู้ชายตัวโตขี่จักรยานสีชมพูลายคิตตี้ แต่พอเห็นทุกวันมันบอกว่า น่ารัก เหมาะมาก ไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนขี่จักรยานลายนี้น่ารักมาก่อน คิดจะเข้าไปคุยด้วยแต่เห็นควงทั้งผู้หญิงผู้ชาย แต่ก็ไม่ตัดใจเพราะไม่เห็นคบใครเป็นตัวเป็นตนสักที เลยตั้งใจจะเข้ามาทำความรู้จักและค่อยๆจีบไปด้วย แต่บังเอิญวันนั้นพี่ไปดักเบียร์ที่ซอยตัน กะว่าจะค่อยขับตามแต่ไม่คิดว่ารถมันจะพุ่งออกมาทำให้เบียร์ตกใจจนเกิดอุบัติเหตุขึ้น พี่ตกใจมากกำลังจะลงไปดูแต่เบียร์ก็เดินมาเคาะและด่าซะก่อนทำเอาโล่งใจที่เบียร์ไม่เป็นอะไรมาก”ไม่รู้มันกลัวผมหนีมันอีกหรือไงเล่าย้อนไปตั้งแต่แรกเริ่มจนปัจจุบันทันด่วน นี่กูโดนโรคจิตตามมาเกือบปีเลยเหรอวะ
“ยกโทษให้พี่ได้ไหม หรือจะให้พี่รับผิดชอบไปขอกับเตี่ยก็ได้นะ”มันพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเว้าวอนมาก จนผมเกือบจะใจอ่อนแล้วถ้าไม่ได้ยินประโยคท้าย
“มึงจะบ้าเหรอ ไปขอกูกับเตี่ย ได้หัวใจวายพอดี”ผมชักมือกลับและว่ามัน
“ไม่หรอก พี่ว่าแกยกให้ แกน่าจะดูออกที่พี่ไปดูแลลูกชายเขาอย่างดี และเป็นการเข้าตามตรอกออกตามประตูที่ถูกด้วย”มันพูดเองเออเองแทนเตี่ยผมทุกอย่าง ทำเอาผมอ้าปาก โอเคเตี่ยรู้ว่าผมเป็นไบ แต่ที่แกรู้คือผมเป็นฝ่ายรุกมาตลอดไม่เคยโก่งโค้งก้นให้ใครมาก่อน แต่ถ้าผมมีผัวแกจะรับได้ไหม จะคิดว่าเสียดุลหรือเปล่า เพราะเฮียผมก็มีผัวไปแล้ว มันเพิ่งมาสารภาพเมื่อไม่กี่วันโดยการพาผัวมันมาด้วย เตี่ยไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้มและยอมรับเพราะพี่ผมมันกระตุ้งกระติ้งตั้งแต่เด็กแล้ว แต่มันก็เป็นลูกและพี่ที่ดีมาตลอด แฟนมันก็ดูจะเป็นคนดีถึงจะเป็นฝรั่งก็เถอะมีสัมมาคารวะ ล่อของนอกเชียวนะพี่กู และมันสองคนเข้ากับไอ้สิบได้เป็นอย่างดีเหมือนรู้จักกันมาสิบชาติ คุยส่งภาษาหัวเราะคิกคักข้ามหัวกูไปมาไม่เกรงใจ วกมาเข้าเรื่องเตี่ยต่อถ้ามันเกิดกับผมล่ะแกรับได้ไหม เพราะผมมาดแมนมาตลอด หรือถ้าคบต้องบอกไอ้สิบให้มันเป็นฝ่ายรับดีไหมเตี่ยจะได้ภูมิใจที่อย่างน้อยลูกชายคนเล็กก็มีเมียกู้หน้าแกกลับมาได้ เฮ้ย ผมคิดไปถึงจะคบกับมันแล้วเหรอ
“เดี๋ยวๆ ขอกูตั้งสติก่อน”ผมยกมือเป็นเชิงห้าม สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ นับหนึ่งถึงสองและเริ่มเจรจาใหม่
“มึงชอบกู”ผมถามมันอีกครั้ง
“ใช่ พี่ชอบเบียร์”มันตอบทันที
“ไอ้ที่ขับรถออกมาก็เจตนา”ผมถามอีก
“อืม แต่ไม่ได้จะให้เบียร์เจ็บนะ พี่ขอโทษ”เป็นครั้งแรกที่มันยิ้มแหยๆปฏิเสธเร็วๆ
“จักรยานมึงไปซื้อมาจากไหน กูจำได้ว่ารุ่นที่กูขี่มันลิมิเต็ด”ผมถามถึงจักรยานคันใหม่ที่เหมือนเดิมเป๊ะ มันเป็นรุ่นลิมิเต็ดอะไรนี่แหละพี่ผมซื้อมาจากญี่ปุ่นขี่ไม่กี่ครั้งก็ยกให้ แปลกใจพอชนปุ๊บมันก็หามาให้ปั๊บ
“ของน้องสาวพี่เอง”มันสารภาพอีก
“น้องมึงยอมเหรอ”ผมถามอย่างไม่แน่ใจ
“เปล่า”มันพูดพร้อมส่ายหน้า
“แล้วมึงตีหัวน้องสลบแล้วยกมาให้กูเหรอ”ผมประชดมัน
“ถ้ามันไม่ยอมก็ว่าจะทำอย่างนั้น”มันพูดจริงจังทั้งหน้าและเสียงจนแยกไม่ออก
“มึงเอาไปคืนน้องมึงซะ และไม่ต้องซื้อมาให้ใหม่คันเดิมที่ซ่อมมาให้ก็ใช้ได้อยู่ ถึงจะถลอกไปนิด”ผมพยักหน้าให้มันเอาคันของน้องมันไปคืน คันเก่าที่มันเอาไปซ่อมให้สภาพเหมือนเดิมทุกอย่าง ยกเว้นสีที่มันถลอกหาสีกลบยาก แต่ไม่มีใครมาสังเกตหรอก
“คืนได้ไง พี่ซื้อต่อมันมา บอกจะเอาไปให้แฟน ถ้าพี่เอาไปคืนนอกจากไม่ได้เงิน มันต้องล้อว่าแฟนขอเลิกอีก”มันรีบบอกเหตุผลทันที ทำเอากูอึ้งอีกแล้ว
“ซื้อต่อมาเท่าไร”ผมถามมัน ราคาลิขสิทธิ์มันค่อนข้างสูงอยู่ พี่ผมซื้อมาคิดเป็นเงินไทยตกอยู่เกือบสามหมื่นได้มั้ง ผมคิดเลยว่าจะทำจักรยานลายเหี้ยออกขายแข่งบ้าง
“.............”มันไม่ตอบชูนิ้วชี้
“อืม ยังดีแค่หมื่นเดียว”ผมพึมพำถือว่าไม่แพงมาก
“หนึ่งแสนต่างหากล่ะ”มันส่ายหน้าเฉลยให้ฟัง
“หนึ่งแสน”ผมร้องเสียงดัง จนคนขี่รถสวนมาหันมามอง คงคิดว่าตกลงราคาตัวถังกันอยู่
“อืม แบ่งจ่ายสองงวด หมดไปแล้ว”ไอ้สิบพยักหน้าและพูดถึงการแบ่งจ่าย
“ไอ้บ้าเอ้ย”ผมไม่รู้จะพูดอะไรได้มากไปกว่านี้
“ไม่บ้าหรอก ให้แฟน”มันยังมีแก่ใจตอบ
“ใครแฟนมึง กูยังไม่รับหรอก”ผมหันหน้าจูงจักรยานคันล่ะแสนเดินหนีมันที่เดินตาม
“พี่จะทำให้รับให้ได้ ถ้าเบียร์ไม่ปิดใจเกินไปนัก ลด ล่ะ เลิก แบ่งแยกฝ่าย แล้วมองพี่ด้วยใจและความรู้สึกที่แท้จริงจะเห็นว่า พี่ชอบเบียร์จริงๆ”มึงพูดอย่างกับกูติดเหล้าติดยา ดีนะที่กูยังไม่ได้กินอะไรเข้าไปไม่งั้นคงสำรอกออกมาแน่ กูไม่เคยโดนผู้ชายฝ่ายรุกจีบมาก่อนเลย มีแต่ฝ่ายรับเข้ามาหาและไปหาเองถ้าถูกใจ
“เราเป็นแฟนกันนะ”แล้วก็เข้าสู่พิธีรวบรัดตัดความ
.
.
.
“เบียร์พี่ไปส่ง”
“เบียร์พี่ไปรับ”
“ไปดูหนังกัน”
“พี่ซื้อมาฝาก”
“พี่ไม่ให้ไป รอพี่ก่อน”
“เบียร์”
“เบียร์”
จำได้ว่าผ่านมาสองเดือนที่ผมได้ยินชื่อตัวเองออกจากปากอีกฝ่ายเกือบทุกวัน ตั้งแต่วันนั้นผมยังไม่ได้ตอบรับมันเลย มันก็ไม่ได้ถามอีกแต่เริ่มเข้ามาในชีวิตผมมากขึ้น วันไหนมันไม่มาผมก็กระวนกระวายแต่ไม่โทร ถ้ามันมาผมจะยิ้มไม่รู้ตัว จนเตี่ยพูด
“ตี๋เล็ก โตแล้วก็คิดเองนะ”
“พี่สิบมีอะไรก็แนะนำตี๋เล็กด้วยนะ”
“ไปไม่กลับก็โทรมาบอกนะ” เอ้อ ทุกประโยคดีแล้ว ยกเว้นประโยคนี้
“เตี่ย ไปไม่กลับนี่มันฟังแปลกๆนะ”ผมท้วยเตี่ย
“อะไรของมึงวะ คิดเป็นลาง เตี่ยหมายถึงไปเที่ยวถ้าไม่กลับก็โทรมาบอกจะได้ไม่รอ แต่ถ้าพี่สิบไปด้วยเตี่ยก็หมดห่วง”นั่นพูดเป็นลางยิ่งกว่ากูอีก ผมไม่ท้วงแล้วดีกว่าเดี๋ยวก็พากันเป็นลางไปหมด
“ไม่ต้องห่วงเตี่ย ผมจะดูน้องเป็นอย่างดี”สนิทไม่สนิทคิดดูเรียกเตี่ยแล้ว ไอ้สิบแม่งก็รับปากเหมือนจะพากูไปอยู่บ้านมึงหลังแต่งงานเตรียมจะส่งตัว ผมเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงสวยๆคราวก่อนน้องมันนั่นเอง ได้เจอกันคุยถูกคอดี เจอหน้าพ่อแม่มันด้วยแต่ท่านไม่พูดอะไรมองผมจากกรอบรูปอย่างเดียว คือท่านเสียแล้ว มันเพิ่งซื้อบ้านหลังนี้อยู่กับน้องสาว มีแม่บ้าน คนสวน และยาม คอยดูแลเวลามันไม่อยู่ ผมไม่ได้ถามมันสักทีว่าทำงานอะไร กลัวมันจะหาว่าละลาบละล้วง
“โอ้ย แค่ไปเที่ยวทะเล เดี๋ยวก็กลับ สั่งกันซะจะลาไปรบ ไปยัง”ผมเริ่มหมั่นไส้ดราม่าปนซาบซึ้งของผู้ชายสองคนแล้ว ตอนท้ายผมหันไปถามมัน
“ครับ เตี่ยไปนะ”มันรับหันไปบอกเตี่ย มีการกระซิบกระซาบกันด้วย
.
.
.
.
เกือบบ่ายสองที่เรามาถึงทะเล ผมกางแขนยืนรับลมหน้าบ้านพัก ในขณะที่ไอ้สิบมันเอาของไปเก็บ ก่อนมาไอ้โต๊สกับไอ้เจี๊ยบยังแซวว่าไปฮันนีมูนกันเหรอ ส่วนพี่เสกได้แต่ยิ้มและมองไอ้สิบ ผมมีความรู้สึกว่าสองคนนี้เหมือนหยั่งเชิงกันไปมายังไงไม่รู้
“เบียร์ เล่นน้ำหรือจะไปกินอะไรก่อน”มันตะโกนถามจากหน้าต่างบ้านพัก
“เล่นก่อนดีกว่า”ผมเดินขึ้นไปข้างบน สวยว่ะ ทิ้งตัวลงนอนบนฟูกกลิ้งไปมา ก่อนจะเห็นไอ้สิบยืนจ้องตาเขม็ง เป็นอะไรของมันวะมองเหมือนกูใส่ทูพีชยั่วมึงอย่างนั้นแหละ ก่อนมันจะลงมานั่งข้างๆ ผมกระเถิบออกแต่ไม่ทันมือมันที่คว้าไปกอด
“เฮ้ย ไปเล่นน้ำ กะ กันเถอะ”ผมเลี่ยงทันที ทั้งที่มันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ที่ผ่านมาแค่จับมือและหอมแก้ม ไม่มือก็ตีนที่ผมโต้กลับแต่มันก็รับได้ คราวนี้ทำไมรู้สึกกลัวมันขึ้นมา
“อืม แต่เปลี่ยนเสื้อนะ”มันตกลงแต่มีข้อแม้
“เปลี่ยนทำไม เดี๋ยวก็เปียกนี่แหละสะดวกดี เปลี่ยนกางเกงพอ”ผมงงว่าทำไม เสื้อกล้ามสีขาวนี่แหละดีแล้ว
“มันบาง พี่ไม่ชอบให้ใครมอง”มันบอกเหตุผลที่ผมอึ้งไป
“มึงอย่าเว่อร์ ใครจะมองกูไม่มีเต้าสักหน่อย”ผมผลักมันออกแต่มันรัดแน่นจนหน้าแนบอกได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัวแต่ของผมนะ ไม่รู้ว่ามันได้ยินไหม
“จะเปลี่ยนเองหรือให้พี่เปลี่ยนให้”มันเริ่มเข้าโหมดจริงจังแล้ว ตอนอยู่บ้านผมใส่เสื้อกล้ามกางเกงบอลหรือบ๊อกเซ่อร์มันไม่ว่านะถ้าอยู่บ้านใส่ให้มันดูคนเดียว ถ้าออกข้างนอกไม่ได้ ผมรำคาญที่เหมือนโดนบังคับแต่กลับทำตามแค่เห็นหน้ามันเหมือนขอร้องทำให้ใจอ่อนทุกครั้ง แต่นี่มันทะลนะโว้ย
“พี่สิบ อย่าให้มากนัก เรื่องมากกูจะ”ไม่ได้ผมต้องขู่มันบ้าง โดยการเรียกมันเพราะๆ
“เบียร์”มันเสียงอ่อนทันที
“กูจะ”
.
.
.
“แก้ผ้าเล่นแม่งเลย”
“เบียร์”มันเรียกเสียงดัง เป็นจังหวะที่ผมถีบมันพ้นอก รีบลงจากบ้าน
“จะทำไมกู ห๊ะ ไอ้สิบบบบบบบบบบบบบบบ”ผมล้อเลียนมัน ก่อนจะวิ่งถอดเสื้อบนหาดลงทะเล ไอ้คนตัวโตมองเท้าเอว ก่อนจะถอดมั่ง วิ่งตามลงมา ฉิบหายแล้วกูต้องว่ายหนีมันก่อน และทำไมทะเลมันเงียบจังวะ คนแม่งไปไหนหมด เนี่ยนะที่มันบอกว่าจะมีคนมอง
“ว๊าคคคคคคคคคคคคคคค พี่สิบ พี่สิบบบบบบบบบบบ ช่วยด้วยยยยยยยยย”เหมือนมีอะไรมาดึงขา ผมเรียกมันสุดเสียงก่อนจะโดนดึงสู่ใต้น้ำ ผมไม่กล้าลืมตาป่ายมือป่ายขาไปมา ก่อนจะรู้สึกหายไม่ออกเผยอปากออกเรียกอากาศ ไม่แน่ใจสาหร่ายหรือแมงกระพรุนมันหยุ่นเลื้อยเข้ามาในปากไล่เกี่ยวลิ้นดูดดุนไปมา น่าจะมีปลาหมึกด้วยรัดรอบตัวดึงเข้าไปกอด ผมจะลืมตาก็กลัวคิดไปเรื่อยก่อนจะรู้สึกเหมือนจะหายไม่ออกแน่ไอ้ตัวที่กอดฉุดดึงให้ขึ้นบนผิวน้ำ
“แฮ่ก ๆๆ ๆ “ผมหอบหายใจอย่างแรง
“ครึ ครึ เป็นไง”เสียงหัวเราะใกล้หน้า ผมลืมตาส่งมือทุบอกมันทันที
“ไอ้เหี้ย กูตกใจหมด มึงปล่อยเลย”ไอ้สิบรับมือที่ผมทุบครั้งที่สาม แม่งไม่มีสะเทือน
“อยากดื้อทำไมล่ะ”มันพูดใส่ก่อนจะดึงเข้าไปกอด อยู่กับมันผมเสียความเป็นแมนเกือบครึ่ง
“มึงนั่นแหละดื้อ พูดไม่รู้เรื่อง ปล่อยได้แล้วจะเล่นน้ำ”ผมไม่กล้าสบตาคมมัน ก้มมองก็เห็นขาตัวเองรัดเอวมันอีก อื๊อหืออีขาเป็นใจกอดซะแน่นเชียวนะมึง จะคลายออกมันก็กระชับไว้ ก้มหน้ามาหาและจูบอย่างเร็ว
“พี่ไม่ชอบเบียร์แล้วนะ”มันพูดชิดปาก
“และมึงมาจูบกูทำไม”ทำไมผมต้องทำเสียงเหมือนงอนหรือน้อยใจมันด้วยวะ ก็ดีแล้วนี่ที่มันไม่ชอบจะได้กลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม ไม่ต้องมาให้ผู้ชายเหมือนกันแต่สูงกว่าเป็นสิบเซ็นกอด
“จูบเพราะรักไงล่ะ”มันพูดและก้มมาปิดปากผมที่ยังอึ้งกับคำเมื่อกี้ มันไม่ชอบผมแต่มันจูบเพราะรัก รัก รัก เหรอ ผมฟังไม่ผิดใช่ไหม ไอ้สิบมันบอกว่ารักผม
“พี่รักเบียร์”
“พี่รักเบียร์”
มันจูบเบียดไปมาพร้อมกับพึมพำคำนี้ และคงเป็นครั้งแรกที่ไม่รู้ว่าครั้งต่อไปผมจะทำแบบนี้ไหม คือการจูบตอบมันกลับไปบ้างไม่รู้เพราะอะไร ขอบคุณที่มันพามาเที่ยว หรือขอบคุณที่มันรัก
.
.
.
.
“อร่อยไหม”มันถามผมแกะกุ้งใส่จาน
“อืม”ตอบสั้นลงเพราะถูกดูดพลังงาน และพาลคิดว่าคืนนี้กูจะรอดไหมถ้าเกิดมันทำอะไรจริงๆ จะขัดขืนหรือสมยอมโดยไม่ให้เจ็บตัวดี
“นี่ก็อร่อย ชอบไม่ใช่เหรอ”มันแกะปูส่งให้อีก ผมมองหน้ามันอย่างแปลกใจ
“เตี่ยบอก เบียร์ชอบกินปู พี่ก็ชอบนะ โดยเฉพาะ ปูไต่ เราเล่นกันไหม”แล้วก็ไม่แปลกที่มันรู้มาจากเตี่ยคงจะกระซิบกระซาบบอกกัน แต่ไอ้ปูอันหลัง
“ไอ้สัด เดี๋ยวกูจะเอาตีนไต่ให้”ผมด่ามันเบาๆเป็นการเกรงใจโต๊ะข้างๆ มันยกยิ้ม
“ดี ไต่แล้วเกาะแน่นก็ดีนะจะได้ไม่หลุด”เข้าเป้าเลยนะมึง ทำไมมันเป็นคนที่หื่นโดยที่ไม่มีใครรู้นะ นอกจากผม แม้แต่เตี่ยก็ดูไม่ออก ผมกระทืบตีนมัน
“โอ้ยยยยยย เบียร์ ไปไต่ที่ห้องสิ”ผมจะกระทืบอีกแต่มันหลบ ส่งสายตาให้ว่าพอแล้ว พี่พูดเล่น แต่กูไม่เล่น หน้าแดงหมดแล้ว ก่อนจะกินต่อโดยมันบริการให้ตลอด จนออกจากร้านมันพาไปเที่ยวผับ กินเบียร์กัน ดีแล้ว แดกเบียร์ขวดไปก่อนส่วนถังเบียร์อย่าเพิ่งกิน เพลงเปิดกำลังดี
“อย่ากินมากนะ เดี๋ยวตื่นมาหาว่าพี่ทำอะไร”มันยื่นหน้ามากระซิบที่หู
“ระวังตัวเองจะเป็นฝ่ายนอนร้องไห้กระซิกๆๆให้ดีเถอะ”ผมขู่มันกลับบ้าง ถึงจะยากแต่ก็เผื่อฟลุ้ค มันยักไหล่หัวเราะ หมดเกือบโหลส่วนใหญ่มันที่กระดกไม่มีออกอาการเลย แต่กูเนี่ยสิเริ่มเวียนหัวแล้ว
“พี่สิบ ปวดเยี่ยว”เสียงผมเริ่มอ้อแอ้
“เดี๋ยวพี่พาไป”มันเรียกเด็กเช็คบิล ก่อนจะพาผมเดินไปห้องน้ำ
“ไหวไหมให้ช่วยป่ะ”มันพูดขำๆ
“ไม่ต้องถึงมันจะใหญ่แต่ไม่ได้หนักมาก”ผมโบกมือส่งยิ้มให้ก่อนจะพาตัวเองไปยืนฉี่ โดยไอ้พี่สิบยืนเฝ้าไม่ห่างนัก ก่อนจะมีฝรั่งตัวโตเข้ามาขอทางอย่างสุภาพ มายืนฉี่ข้างๆ แต่รู้สึกเหมือนโดนแอบมอง ผมเงยไปก็เจอไอ้ฝรั่งนี่จ้องไอ้นั่นผมอยู่
“เบบี้”มันว่าของผมเด็กเหรอ
“เบบี้ พ่องงมึงสิ นี่เขาเรียก แกรนด์ฟาเธอร์โว้ย ใหญ่ บิ๊ก อ่ะ บิ๊ก ไม่ใช่เหี่ยวนะมึง หึหึ”ผมพูดข่มมันที่หัวเราะชอบใจก่อนจะเอื้อมมือมาบีบก้นผม
“ไอ้สัด มึงอยากตายเหรอ”ผมดึงกางเกงขึ้นได้ พอกับไอ้พี่สิบที่หันมาและเดินมาพอดี ไอ้ฝรั่งยิ้มและจะจับอีก ผมถีบมันจนหงายท้องจะซ้ำ
“อะไรกันเบียร์”ไอ้พี่สิบถาม
“มันจับก้นเบียร์”ทำไมกูพูดเพราะอย่างนี้วะ
“อะไรนะ มันจับก้นเหรอ”มึงจะย้ำทำไมวะ
“เออ มันจับอย่างนี้ ๆ”ผมทำท่าให้ดูโดยการคว้าหมับก้นไอ้สิบ แข็งแหะสงสัยจะซิง เสร็จกูแน่ หึหึ
“ไอ้สัด มึงจับก้นแฟนกูใช่ไหม”ไอ้พี่สิบสบถก่อนจะถลาไปกระทืบดึงมันขึ้นมาต่อยอีกหลายที จนมันร้องว่าพอ
“ไอ้ฟัคยู นี่แฟนกู”ไอ้พี่สิบชี้หน้ามัน พาผมเดินออก แต่ขณะที่กำลังจะออก มันหยิบมีดพกจากกระเป๋ากางเกงถลาเข้ามา แต่เหมือนพี่สิบจะระวังอยู่แล้วดันผมไปอีกทางและรับมันไว้ ผมกำลังสะลึมสะลือ
“เป็นไง”(ผมแปลให้เลยนะ)ไอ้ฝรั่งพูดใส่ไอ้พี่สิบ
“พี่สิบ”ผมเรียกเสียงดังเมื่อเห็นเลือดตรงสีข้าง มือมันรับมีดไว้ ก่อนจะเตะเป้าและยันมันอย่างแรง ผมรีบไปประคองทันที
“พี่ไม่เป็นไร”มันยิ้มให้ผม มองหน้าไอ้นั่น พอดีการด์ของร้านมาพอดี
“ไอ้นั่น มันแทงแฟนผม”ผมบอกการ์ดทันทีโดยไม่คิดอะไรแล้ว รู้แต่ว่าพี่สิบต้องปลอดภัย มันยิ้ม มึงจะยิ้มทำไมนักหนา เลือดแม่งไหลเยอะแล้ว กูได้กลิ่นจะเป็นลมแต่ต้องอดทนไว้
“เรียกรถพยาบาล เร็วสิ”ผมสั่งพร้อมประคองโดยมีการ์ดช่วยและรีบส่งโรงพยาบาลใกล้ๆ
.
.
.
.
“กินยาก่อน”ผมส่งน้ำส่งยาให้คนที่ได้รับบาดเจ็บ หลังออกจากโรงพยาบาลและให้ปากคำเสร็จ โดยฝ่ายนั้นเป็นคนทำผิดเสียค่าปรับและถูกคุมตัวรอญาติมาประกัน ตำรวจก็มาส่งเราทันที
“เจ็บมากไหม”ผมถามตามองแผล
“นิดเดียว แค่ถากแต่คงกินเบียร์เข้าไปเลือดเลยสูบฉีดดี”มันยังมีแก่ใจพูดติดตลก เอามือลูบหัวผม
“ขอโทษ กูไม่น่า”ผมพูดอย่างสำนึกถ้าควบคุมสติอารมณ์ปล่อยๆมันซะก็คงไม่เกิดเรื่อง
“อย่าโทษตัวเองสิ ดีแล้ว ถ้าพี่มารู้ทีหลังจะโกรธมากกว่าที่เบียร์ไม่รักษาของๆพี่”มันพูดอะไรของมันวะทำเอางง เฮ้ย
“ของกูเห๊อะ ของมึงที่ไหน”ผมก้มหน้างุด พูดมาได้ของมึง
“ไม่รู้ล่ะ เป็นแฟนกันแล้ว พี่มีสิทธิ์จับได้คนเดียว ดีไม่เอามีดตัดมือมัน”มันพูดยิ้มในตอนแรกก่อนจะเข่นเขี้ยวในตอนท้าย
“เออ แค่นั้นมันก็หัวแตกพอแล้ว”ผมพูดกำลังจะลุกเอายาไปเก็บ มันดึงให้นั่งต่อ
“พี่ต่างหากที่ดูแลเบียร์ไม่ดี อุตส่าห์รับปากเตี่ยไปแล้ว แต่กลับ”ผมยกมือปิดปากมัน
“แล้วเราจะพูดให้เตี่ยรู้ทำไมล่ะ และพี่ เอ้อ พี่สิบ ก็ทำดีที่สุดแล้ว อย่าคิดมากเลย นอนๆๆๆ”ผมพยักหน้าใส่ก่อนจะพูดเร็วๆในตอนท้าย จะเขินทำไมวะ
“พี่รักเบียร์”มันดึงผมเข้าไปกระซิบใกล้ๆ
“รู้แล้ว”ผมกระซิบตอบ
“รักพี่หรือยัง”มันกอดผมหน้าซุกไหล่
“รักแล้ว เฮ้ย”กูตอบเป็นอับดุลเลย ผละออกแต่มันไม่ยอม หัวเราะในลำคอ
“ไม่เฮ้ยแล้ว ถือว่าตอบรับพี่แล้ว ทีนี้เบียร์จะไปรักใครไม่ได้แล้วนะ”มันรวบรัดผมอีกแล้ว หวังว่ามันคงไม่รวบรัดอย่างอื่นผมอีกนะ คงไม่หรอกมั้งมันยังเจ็บอยู่
“พี่รักเบียร์”มันย้ำให้รู้อีก ก่อนจะค่อยๆเอนตัวลงนอนพร้อมดึงผมลงไปด้วย และพูดแต่คำนี้จนตาปรือและหลับลง จนแน่ใจว่ามันหลับไปแล้ว
“พี่สิบก็ไปรักใครไม่ได้แล้วนะ มาทำให้เสียศูนย์ขนาดนี้ กูไม่ปล่อยพี่แล้วนะ”ผมยิ้มเอานิ้วเขี่ยปากมัน
“พูดแล้วก็จำไว้ด้วยล่ะ”ผมกำชับคนนอนอีกครั้ง กำลังจะหลับตาม
“ครับ”เด้งขึ้นไปมองและจ้อง สงสัยมันละเมอมั้ง ผมเลยลงไปนอนในอ้อมแขนมันต่อ ถ้ามองอีกนิดผมคงจะเห็นรอยยิ้มคนเจ็บแน่นอน ผมยิ้มและหลับฝันดีโดยไม่ได้นึกเลยว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ขอแค่ผมมีความสุขกับปัจจุบันก็พอ
******************************************************************************************
ปล. ตอนนี้เริ่มต้นถึงความเป็นมาของเบียร์กับสิบก่อนนะแต่ไม่ถึงกับละเอียดมากเอาแค่ส่วนสำคัญๆ ส่วนตอนต่อไปจะเริ่มเข้าสู่สาเหตุที่ทำให้เบียร์ต้องแยกกับสิบ และทำไมทั้งรักทั้งเกลียด ไม่เยิ่นเย้อแน่นอน น่าจะสักสามตอนและจะกลับไปหาคู่หลักนะจ๊ะ อิอิ ว่างเลยแว่บมาลงซะเลย เน็ตที่นี่ก็หลุดๆติดๆกว่าจะลงครบได้
-
อดีตของน้งเบียยยยยยร์ มันจะไม่เศร้ามากใช่ไหม... :katai5:
-
เย้ยยยย สั่งได้ดั่งใจ o13
-
จิ้มๆๆๆๆ จึกๆๆๆ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
กริ้สสส ที่มาของสิบเบียร์
น่ารักจังเลยยย
รอตอนหน้า ทำไมแยกกัน :((
ดูรักกันมากเลยนะ ลุ้นตอนต่อไปป
-
อีกคู่ :mew1:
-
เบียร์มันซึนนนนนนนนนนนนนนน :hao7: :hao7: :hao7:
-
มันต้องดราม่า มาม่า มากกก แน่ แน่ เลย
-
เบียร์น่ารักอ่ะ ถึงจะไม่งุ้งงิ้งเท่าหนูแต่เบียร์ก็เถื่อนในแบบของเบียร์ 555
-
ว้าว คู่นี้ก็น่าสนใจ :hao7:
-
ต้องดราม่า มาม่า มากมาก แน่แน่เลยยย
-
โฮ่ยย
น้องเบียร์ อุอิ น่ารักจริงๆ
แต่หวังว่าจะไม่ดราม่านะ ฮืออ
-
หวังว่าอดีตของทั้งคู่คงจะไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนักนะ
ดูท่าทางแล้วอย่างเบียร์ไม่น่าจะทำความผิดร้ายแรงจนถึงขนาดเข้าเรือนจำ
แล้วพี่สิบอีกทำไมถึงไม่ยอมช่วยน้อง
แต่จากที่เห็นก็รักเบียร์ดีอยู่นะ ไปทำยังไงถึงทำให้เบียร์เกลียดได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ดูท่าแล้วเบียร์เปิดใจยอมรับทั้งหมดแล้ว (ถึงจะยังปากแข็งอยู่ก็ตาม)
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เตี่ยเบียร์กับพ่อหนูเป็นเพื่อนกันรึเปล่าเนี่ย รู้สึกจะมุกเยอะเหมือนกันเลย
อยากรู้จังว่าเบียร์ไปทำอะไรเข้า ถึงต้องไปอยู่ในคุก
-
เบียร์ กับสิบ คงจะไม่ขมมากนะ :mew2:
:กอด1: :L2:
-
โห..... คู่นี้นี่ ....
-
อนาคตขอให้คู่นี้รักกันก็พอค่ะ
-
ขอคู่นี้อย่าคราม่ามากนะ
-
คงไม่ใช่สิบมาสืบคดีเกี่ยวกับเสกนะ
ถ้าเตี่ยมาเจอพ่อของหนูคงซุปเปอร์ฮา
-
ขอบคุณอย่างมาก ชอบที่สุดอะเบียร์ o13 แล้วรันจะมีคู่กับเขาบ้างเปล่าอะ? :mew2:
-
จุดเริ่มต้นของเบียร์กับพี่สิบ
มีเรื่องไรที่ทำให้สองคนผิดใจกัน
ทั้งที่ต่างคนต่างรักกันอยู่
น่าสงสารทั้งคู่เลย
รอตอนต่อไปจ้า
-
ว้าว!!!คู่เบียร์กับพี่สิบ น่าอ่านมากเรื่องจะเป็นไงต่อไปนะอยากรู้แล้วสิ
-
เบียร์ก็หวานนะเนี่ยขับรถเก็บค่าเช่าขี่จักรยายคิตตี้ โอ๊ย นั่นมันเคะในฝันชัด ๆ
ส่วนพี่สิบเค้าก็แอบมองอยู่น้านนานเนอะกว่าจะได้เริ่มต้น
แต่พอเริ่มแล้วแกไปเร็วเลยเพราะแกรอมานานแล้ว อยากรู้เหมือนกันทำไมต้องเกลียดกัน
แล้วเตี่ยล่ะตอนเบียร์ติดคุกจะเป็นไงบ้าง
ขอบคุณค่ะ
-
ที่มาของสิบกับเบียร์น่ารักมากๆๆอ่า
ถึงจะดูไม่เหมือนหนู ก้อตามเถอะดูน่ารักตามฉบับ คู่แมนเถื่อนๆๆ
อยากรู้จังว่าเพราะอะไร ถึงผิดใจกัน
บ่องตงอ่านตอนนี้แล้ว คิดถึงหนูกับเฮียมากๆ พอไม่ได้อ่านตอนหนูเฮีย แล้วเหมือนเรื่องนี้มันขาดอะไรไปสักอย่าง
ยังไงคนเขียนอย่าลืมมาเขียนหนูกับเฮียนะ
รักมากๆและชอบมาก
แอบฟินคุ่น่าย
อยากอ่านคู่นายมากด้วย
-
พี่10 กับ เบียร์ ชอบคู่นี้เหมือนกัน
ตอนหน้าจะมาม่าแล้วใช่ไหม :o12:
-
น่ารักจังดูท่าจะรักกันมาก แต่ทำไมตอนหลังเบียร์ไปอยู่คุกอ่ะแงๆ
เชียร์พี่สิบสุดใจ :mew1:
-
คู่นี้ท่าจะเศร้าเนอะ :เฮ้อ:
คิดถึงหนู :mew2:
-
เกรียนใช่ย่อยเลยนะเบียร์เนี่ย มากกว่านี้อีกนิดจะได้เลเวลเทียบเท่าหนูเลยนะ เอ๊ะ ไม่หรอก รายนั้นเค้าเกินเยียวยา 55555
ความหลังกับพี่สิบออกจะหวานชื่น :hao5: ฮืออ แต่ทำไม๊ทำไมเค้าดราม่ามันมาแต่ไกลเลยล่ะะ :ling1: คิดถึงปจบ.แล้วยิ่งปวดใจ พี่สิบก็ออกจะรักมั่น กลับมาคืนดีกันเหอะ :hao4:
-
คู่นี้ก้อน่ารัก ทั้งๆที่เบียร์ก้อรักสิบ แต่ทำไมตอนนี้ถึงเกลียดสิบนะ
รอๆอ่านตอนต่อไปเน้ออออ
แต่เค้าก้อคิดถึงเฮียกับหนูอ่ะ ตอนนี้หนูเป็นยังไงบาง ที่โดนยานี่ โดนยาจริง หรือแค่หลอก
คนเขียนสู้ๆนะ คนอ่านอยากอ่านมากๆเลย ^^ เรื่องนี้จะมีกี่คู่กันนะ รันจะมีคู่มั้ย
-
สิบ-เบียร์.....
-
ความเป็นมาของคู่นี้โรแมนติก(?)ดีเนอะ แบบพี่สิบก็แอบชอบเบียร์เป็นปีๆอ่ะกว่าจะแสดงตัว อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ~
-
ไม่กล้าอ่านต่อเลย คือเริ่มต้นความรักมาดี แต่ไม่รู้จะสาเหตุใดก็ตามแต่ก็ไม่อยากให้เป็นแบบปัจจุบัน อินจัดไปหน่อย เศร้าเลย
-
ผิดไหมถ้าจะบอกว่าชอบบุคคลิกการพูดการจาของนายมากเลยว่ะ :กอด1:
อยากให้มาเป็นพระเอก(ในหัวใจเธอ)
อาเฮียยยยยยยย อยากเห็นอิมเมจแกจัง อยากรู้จะประมาณไหน
ส่วนน้องหนู ซื่อว่ะแต่ก็น่ารักน่าถีบแทบทุกตอน(ต้นๆ) :a5:
อยากอ่านของพี่สิบกับนายเบียร์
มาต่อไวๆน๊าาาาาาา :L2: :L2:
-
ชอบคู่นี้จัง ไม่อยากให้มีมาม่าเลยแฮะ
แต่อยากรู้ว่าทำไมเบียร์ถึงโกรธพี่สิบขนบดนั้น
-
:o8: คู่นี้ก็น่ารักนะ อิอิ หวานๆ มึนๆ เหมือนคู้หลักเลย 55
o13
-
เบียร์น่ารักมากกกกกกกกกกอยากรู้อ่ะพี่สิบทำไรให้น้องโกรธ
-
คู่นี้ก็น่ารัก เป็นอดีตที่แสนหวานดี
แต่มันต้องมีเหตุที่ทำให้เบียร์เป็นแพะใช่ไหม? โดยที่สิบเป็นเจ้าของคดีรึเปล่า
เลยทำให้ผิดใจกััน เราเดาว่าไอ้เสกเป็นต้นเหตุนะ
ยังไงก็ขอให้เข้าใจกันเร็วๆ :mew6:
ปล.คิดถึงเฮียกะหนูจังเลย ยังไม่ตื่นกันใช่ไหมถึงยังไม่มา :-[
-
รอจ้า :katai2-1:
-
อยากรู้สาเหตุแล้วอ่ะ รอๆ
:katai5:
-
คู่นี้เขาน่ารักดีนะ เมะชนเมะ
:กอด1:
-
คู่นี้ก็ไม่น้อยหน้าคู่หลักหรอกเราว่า น่ารักไม่แพ้กัน
ดูไปดูมาเบียร์แอบคล้ายหนูนะเนี่ย แต่ไม่มึนเท่า
เตี่ยก็แสนดี อยากรู้เลยว่าอะไรทำให้ต้องแยกกัน
คงต้องรอติดตามกันต่อไป จะกี่ตอนก็ไม่หวั่นค่ะพี่สิบ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่สิบกะน้องเบียร์ แรก ๆ ก็เหมือนจะไม่หวานแวว แต่ตอนหลัง ๆ นี่น่ารักอะ
ไม่เยิ่นเย้อจริง ๆ บอกรักกันตั้งแต่ตอนแรกซะแล้ว เตี่ยก็เป็นใจให้พี่สิบซะด้วย
แต่ตอนต่อไปจะดราม่ามากไหมน๊า น้องเบียร์ไปทำอะไรถึงต้องถูกพี่สิบตามจับ
หรือว่าจะเกี่ยวกับไอ้พี่เสก รอติดตามจ้า อยากให้ผู้เขียนว่างอีกไว ๆ จะได้มาต่อเร็ว ๆ :mew1:
-
คู่เบียร์มาแรงน้องหนูซะแล้ว :z2:
-
โอ๊ยย ขอไม่ดราม่ามากนะคะ อ่านตอนหวานๆน่ารักแล้วไม่อยากจะให้ทะเลาะกันเลย
คิดไว้แล้วว่ามันต้องมีอะไรที่เข้าใจผิดกันอยู่แน่นอน!
-
ทั้งรักทั้งเกลียดเพราะสิบไม่เคยบอกอาชีพแน่ๆ และคงเกี่ยวข้องกับเตี่ย หรือไม่ก็มาสืบอะไรเตี่ย(ป่าวหว่า)
สนุกมากๆ รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องเบียร์พี่สิบมาแล้วววว
หวังว่าจะไม่เศร้ามากนะคะ :monkeysad:
-
เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ เบียร์ สิบ :-[
-
เห็นเบียร์กะอิพี่สิบรักกันน่ารักๆแล้วอยากรู้มากว่าเกิดอะไรขึ้นถึทำให้ต้องเข้าคุก :hao4:
แต่เตี่ยเบียร์กับพ่อนกฮาพอกันเลยว่ะ :m20:
-
ความหลังของเบียร์ก็ดูรักกันดี เป็นยังไงถึงเกียจกัน
-
ต่อเร็วๆนะ
-
ต๊ายยย คู่นี้ก็น่ารักมากมายไม่แพ้คู่หลักเลยค่ะ :katai2-1:
พี่สิบน่ารักมากอ่ะน้องเบียร์ก็กวนได้น่าหยิก :really2:
ชอบทั้งเรื่อง ทุกตัวละครเลย :L2: :L2:
-
รอ เฮียหนูๆ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า!! อยากรู้!!
-
>> ป. 20 <<
“ยิ้มอยู่นั่นแหละ พี่สิบมึงไปตั้งนานแล้ว โน่น”เสียงขัดทำเอาปากค้างเหมือนฉีกยิ้ม
“อะไร เตี่ย จะทวงของฝากหรือไง”ผมเลยหันไปพูดแก้เก้อกับเตี่ย ยื่นถุงของฝากส่งให้ เตี่ยไม่รับเดินวนรอบตัวเอามือจับโน่นคลำนี่
“กลับมาครบ ใช้ได้”พูดพึมพำพยักหน้าหงึกหงัก
“ตรวจฟันด้วยไหมล่ะว่าครบไหม ฮี่ๆๆ”ผมยิงฟันให้เตี่ยดู
“กูไม่ได้ห่วงฟันนั้น กูห่วงฟันอย่างอื่น มึงกลับมาเดินคล่องก็แสดงว่าไม่โดนฟัน”เตี่ยพูดใส่ก่อนจะเดินไปนั่ง ผมอ้าปากหวอกับสิ่งที่เตี่ยกังวล
“คิดไปโน่น ฟงฟันอะไรกันไปเที่ยวเฉยๆ”ผมโบกมือไปมาก่อนจะนั่งลงข้างๆ รื้อของฝากแต่เงินไอ้พี่สิบทั้งนั้น แกะปลากรอบตัวเล็กส่งให้เตี่ยชิม
“เบียร์ ถึงจะเป็นผู้ชายรักนวลสงวนตัวไว้บ้างก็ดี ที่ผ่านมามึงมีแต่ไปฟันเขา แต่ตอนนี้มึงมีแนวโน้มว่าจะถูกฟันบ้าง เตี่ยกลัวฟันนั้นคืนสนองเอ็งว่ะ”เตี่ยพูดไปเคี้ยวไปจกไป คงจะอร่อย ใครได้ยินคงนึกว่าบ้านนี้แปลกโว้ย เขามีแต่ห่วงลูกสาว แต่นี่ห่วงลูกชายกลัวโดนฟันแล้วทิ้ง แต่ดูแล้วเตี่ยพูดจริงๆไม่ได้ล้อเล่น
“เตี่ยคิดว่า ไอ้พี่สิบมันชอบเบียร์จริงไหม”ถึงจะไม่แสดงออกแต่ผมก็กังวลเป็นเหมือนกัน
“ไม่รู้ว่ะ ใจคนหยั่งยาก แต่หลายเดือนที่ผ่านมา พี่สิบมันก็ทำตัวดีไม่ได้เสียหายอะไร”เตี่ยส่ายหน้าก่อนจะบอกถึงนิสัยโดยรวมที่ผ่านมาของมัน
“เหรอ”ผมรับสั้นๆ
“อืม”เตี่ยก็สั้นมั่ง
“มันบอกรักเบียร์ด้วยเตี่ย คิดว่าไง”ผมถามเตี่ยเบาๆ เป็นครั้งแรกที่ผมเล่าเรื่องรักๆใคร่ๆให้เตี่ยฟัง
“มึงอายเหรอ”เตี่ยถามกลับ ผมเงยหน้ามองเตี่ย เห็นแกยิ้มเอามือจับหน้า”หน้าแดงโว้ย ไอ้เบียร์ตอนนี้มึงเหมือน ม้ามึงว่ะ สมัยเตี่ยไปจีบใหม่ๆ ม้ามึงก็อายแบบนี้ แต่กูไม่คิดว่าโตขึ้นมามึงจะมีแนวโน้มเป็นเหมือนเฮียมึงเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”พูดไปถึงม้าและพี่คนโตหัวเราะชอบใจ
“ไม่ได้คิดจะเป็นนะ เบียร์รู้ตัวเองว่าเป็นไบตั้งแต่ ป.ห้าแล้วนะ ที่ผ่านมาก็คิดว่าเป็นผู้นำตลอดไม่เคยคิดจะตามเลย เตี่ยก็เห็น”ผมพูดถึงพฤติกรรมตัวเองที่เป็นรุกมาตลอด ตั้งแต่จำความได้
“มันก็เปลี่ยนได้ ถ้าเจอคนที่เรามีใจด้วย อีกอย่างพี่สิบมันรุกประชิดมึงขนาดนั้นก็คงหวั่นไหวบ้างล่ะวะ จริงไหม”เตี่ยยกยิ้มเมื่อพูดถึงไอ้พี่สิบที่มันหน้าด้านหน้าทนตื๊อผม
“จริง”ผมยอมรับ เตี่ยหันขวับ
“จริงดิ”เตี่ยยังถามย้ำด้วยศัพท์วัยรุ่น
“ตอนแรกไม่ได้คิดอะไร พอมันใกล้มากขึ้นๆๆ มันก็อดหวั่นไหวไม่ได้ แล้วยิ่งไปเที่ยวมันดูแลเบียร์เป็นอย่างดี”ผมบอกถึงความรู้สึกตัวเองไม่รู้ทำสีหน้าแบบไหนเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เตี่ยฟัง เตี่ยเอามือเท้าคางอ้าปากหวอ
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”เตี่ยพยักหน้าใส่
“ใช่”ผมพยักหน้ารับ
“งั้นมันอาจพูดจริงก็ได้ที่ว่ารักมึง”เตี่ยพูดชิวๆกินปลาต่อ
“มันพูดจริง แต่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างที่พูดไหมแค่นั้นเอง”ผมยกยิ้มพูดเหมือนยังไม่เชื่อเท่าไร ทั้งที่ใจมันเชื่อไปหมดแล้ว
“เผื่อใจไว้บ้างก็ดี ยังไงก็ครั้งแรกของมึง ฮึฮึ”เตี่ยเตือนแต่มีกำกวนตอนท้าย
“อะไรครั้งแรก ขยายความหน่อยดิ๊”ผมยื่นหน้าแกล้งถามเตี่ย
“ถ้าสวยหรูก็ความรัก ถ้าตามหน้ามึง ก็ประตูหลัง เลือกเอา ฮ่าๆๆๆๆๆ”เตี่ยยักคิ้วก่อนจะฉกถุงปลาเดินตัวปลิวหัวเราะออกไป
“ถ้าคิดสองอย่างเลยล่ะ”ผมยังตะโกนถามไปติดๆ
“เรื่องของมึงเห๊อะ”เสียงเตี่ยตะโกนตอบกลับมา ทำเอาผมส่ายหน้า
“ขอบคุณและขอโทษนะเตี่ย ที่ลูกไม่ได้ดั่งใจ”ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ขอบคุณที่เตี่ยเข้าใจความรู้สึกของลูก และขอโทษที่ลูกไม่ได้เป็นตามความรู้สึกของเตี่ยเลยสักคน แต่ที่จะตอบแทนคือจะรักและดูแลเตี่ยตลอดไป นั่นคือความตั้งใจของผมและเฮียที่จะทำให้เตี่ย
.
.
.
.
“ใส่ไว้ตรงไหน”ถามรอบที่สิบเหมือนชื่อมัน
“................”
“เบียร์”มันเรียกอีก
“มึงบ้าเปล่าเนี่ย ถามแม่งอยู่นั่นแหละ กูไม่บอกแล้ว แดกปลาไป”ผมพูดอย่างรำคาญแต่ใจขำมัน มันพูดถึงตะกรุดที่มันให้บอกว่าเป็นของพ่อมันมีสองเส้น มันใส่เส้นหนึ่งแต่ใส่ที่คอ ส่วนของผมมันใส่ที่เอว น่าแปลกที่ใส่ได้พอดี มันบอกว่าแสดงว่าผมเป็นซินเดอเลร่าที่ใส่รองเท้าแก้วได้พอดี ผมต่อยท้องมันไปทีเอาของสูงไปเปรียบ มันบอกไม่ใช่เปรียบอย่างนั้นหมายถึงเนื้อหาของเรื่องต่างหาก เปรียบกูซะน่ารักเลยนะมึง ใช่สิเจ้าชายคือมึงนิเลยไม่กระดากใจ
“แดกเบียร์แทนได้ไหม”กูว่าแล้วต้องมามุกนี้
“ไปหยิบในตู้ จ่ายเงินเตี่ยกูด้วย”ผมก็เล่นมุกนี้ตอบมัน
“จะกินยี่ห้อนี้ นะ”มันดึงผมไปทับบนอกมัน
“ไอ้สิบ เดี๋ยวเตี่ยขึ้นมา ปล่อย”ผมดันหน้ามันที่ชักเริ่มจะเหมือนหม้อเข้าไปทุกที ไว้เหมือนกันห้าเดือนแล้วที่คบกัน มันก็ทำแค่กอด จูบ ลูบ คลำ หรือ ตำมั้งที่ยัง ครึครึ
“ไม่ขึ้นมาหรอก เตี่ยหลับ”มันพูดอย่างรู้ดี
“งั้นไปข้างล่าง เดี๋ยวใครมาซื้อของ”ผมได้โอกาสดึงตัวเองออก แต่มันดึงเข้า
“ไม่มี เตี่ยปิดร้านหลับเลย”เตี่ยกู เศรษฐีขายของจริงๆ มือมันลูบหลังลงไปเรื่อยจน
“นี่ไง เจอแล้ว”มันดึงเสื้อขึ้นแล้วจับของที่มันถาม
“ก็เจอสิ มึงใส่ให้กูเอง แล้วมึงก็ถามซ้ำซากอยู่นั่นแหละว่าอยู่ตรงไหน”ผมต่อยท้องมันก่อนจะลุกมานั่ง
“กลัวลืมนี่หว่า ว่าใส่ให้ตรงไหน”มันก็ตามมาหนุนตัก ทำไมมันขี้อ้อนอย่างนี้วะ
“จะลืมได้ยังไง ของดีไว้ป้องกันตัวขนาดนี้ ใส่แล้วกันของทุกอย่างมาทิ่มแทง”ผมยักคิ้วใส่มัน
“เฮ้ย งั้นถอดเหอะ ถึงว่าคิดจะแทงทีไรเหมือนมีอะไรมาขวางทุกที”มันเลิกเสื้อผมเอามือจะถอดของที่มันใส่ให้
“ไม่ได้ ไม่ได้ ให้แล้วห้ามเอาคืน มึงอย่า ไอ้สิบ ยัง”ผมเริ่มดิ้นและถีบมันที่ฉวยโอกาสเข้ามาลูบคลำ
“ไม่ให้แทง จูบแทนก็ได้วะ”มันพูดจุ๊บจูบปั๊บ แม่งต้อนจนติดผนังห้อง และทำอย่างที่พูด
“อื๊อ อ่อย อ่อน ไอ้อิบ”ผมเสียงอู้อี้ ทั้งทุบทั้งผลักแต่มันก็ไม่ถอย กลับปลุกทุกอย่างในตัวให้เตลิด
“พี่รักเบียร์ รัก รัก”และมันก็พูดคำที่ทำให้ผมใจอ่อนทุกครั้ง จากทุบเป็นโอบรอบคอและจูบตอบมันกลับบ้าง
“รักพี่ไหม”มันถามผมกลับ ดันลงราบกับที่นอน เอามือลูบหน้า
“มึงรู้แต่ก็ถาม”ผมพูดเบาๆ ผมไม่เคยยอมให้ใครมาทำแบบนี้ มันเป็นคนแรก มันยิ้มเมื่อเห็นผมอาย เอาตีนยันมันไปด้วย
“เชื่อพี่นะ สัญญา พี่รักเบียร์”มันก้มมาพูดชิดปาก ผมพยักหน้าช้าๆเหมือนโดนสะกด ก่อนจะถูกปิดปากและปล่อยตัวไปตามอารมณ์ที่เกิด
“อืม อา”
“เบียร์ เบียร์”
“เตี่ย”
“พี่สิบสิ เรียกเตี่ยได้ไง”มันยังมีอารมณ์กวนตีน ผมจิกหัวมันที่เม้มซอกคออยู่
“ไอ้สิบ กูหมายถึงเตี่ยนอนอยู่ข้างล่างจะได้ยิน ไม่ใช่หมายถึงมึง”พูดใส่ก่อนจะดันมันออก
“พี่จะทำเบาๆ เบียร์ก็อย่าร้องดังสิ”ยังมีหน้ามาต่อรองจะล่อกูอีก
“เลิกเลย ไม่เอาแล้ว”ผมดันมันออก แต่มันไม่ยอมปล่อย เข้ามาจูบและปลุกอารมณ์ต่อ
“จะเลิกได้ไงล่ะ”มันพูดเสียงพร่าเอื้อมมือมากุมเป้าผมที่สะดุ้ง ไม่ใช่เพราะมันจับแต่มันดันสู้มือ
“ของมึงก็เป็น”ผมว่ามันบ้าง แม่งโด่ทิ่มหน้าขาดิ๊กๆ ก่อนจะมองหน้ากัน
“พี่ขอนะ”
“เอ้อ”
“ถอดนะ เดี๋ยวแทงไม่เข้า”มันอมยิ้มถอดที่คอตัวเองก่อนจะมาปลดที่เอว มองหน้ากันอีกที
และ
และ
“อืม อา”ผมกัดปากเมื่อโดนรุกหนักขึ้น กลัวเตี่ยได้ยิน
“เบียร์ อืม”ขนาดปากมันเล่นน้องผมอยู่ยังเรียกผมให้ชะโงกไปดูมันอีก มือจิกไหล่ ขาถูกยกพาดไหล่กว้าง น้องผมก็ชอบมันน่าดูสู้ไม่มีหดเลย นี่ผมตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ถูกหรือผิด แต่เพราะผมรักมัน
“อา อา พี่สิบ พี่สิบ”ผมเรียกชื่อมันเมื่อถึงปลายทาง สะโพกที่ลอยค่อยๆผ่อนลง ปรือตาเห็นมันไล่เก็บกลืนจนหมดก็โน้มตัวมาจูบปากผมที่รออยู่แล้ว
“พร้อมนะ”มันกระซิบถาม แก้หมดขนาดนี้มึงยังถามอีกเหรอ มันผละไปหยิบบางอย่างที่เป้ ก่อนจะเริ่มเข้ามาคลอเคลียใหม่
“อื๊อออออออออออ”ผมส่งเสียงเหมือนอึดอัดเมื่อโดนบางอย่างแทรกเข้าไปช่องทางด้านหลัง
“ทนหน่อยนะ ไม่งั้นเบียร์จะเจ็บมากกว่านี้”มันกระซิบและจูบให้ผ่อนพอกับข้างล่างที่ขยับเข้าออก ผมรู้แล้วล่ะว่ามันทำอะไร เพราะเคยทำให้คนอื่นมาก่อน แต่พอเจอกับตัวเองเพิ่งรู้ว่ามันรู้สึกแบบนี้นี่เอง
“อา อา มันแน่นว่ะ”ผมบอกมันที่ยังทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง
“ไม่ต้องบอกหรอกว่าไม่เคย หึหึ”มันพูดกระเซ้า
“ไอ้เหี้ย สะ สิบ กู อืม อา”ผมด่ามันแต่โดนมันกระตุ้นด่าไม่ออกเลย
“พี่รู้ พี่รู้”มันจูบผมอีก รู้ก็เร็วๆสิวะ แต่รู้สึกดีขึ้นไม่อึดอัดเหมือนตอนแรกเมื่อผ่านไปสักพัก ก่อนจะถอดออกทำเอาโล่ง พี่สิบเข้ามากอดจูบผมอีกครั้งมือก็ปลุกน้องผมให้ตื่นตัวอีก กว่าจะรู้ว่าโดนล่อลวงให้เพลิน
“โอ๊ะ จะ เจ็บ”ผมร้องออกมาเมื่อโดนทะลวงประชิด
“ชู่ว์ อย่าเกร็ง”เสียงกระซิบข้างหูและเม้มพร้อมที่ช่วยขยับส่วนหน้าทำให้ลืมไปชั่วขณะ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวแต่ถอยไปไหนไม่ได้เมื่อประชิดเข้าเต็มๆ ในที่สุดดาบนั้นก็คืนสนองผมจริงๆ แต่ผมไม่ได้หลอกฟันใครนะมีแต่เต็มใจทั้งนั้น เอาวะมาขั้นนี้แล้วก็ต้องยอมรับ ไม่รับได้ไงมิดด้ามขนาดนี้ มันจูบผมไปทั่วไปมือก็ไม่ละ เหมือนปลอบประโลม ก่อนจะเริ่มขยับช้าๆ ทำเอาน้ำตาไหลเมื่อแรงขึ้น
“อา อา”
“อืม อืม”
“เบียร์ พี่รักเบียร์ รัก รัก”
เสียงพึมพำบอกรักไม่ได้หยุด พอกับสะโพกสอบที่ขยับเข้าออกไม่หยุดเหมือนกัน ตอนนี้ความเสียวเข้ามาแทนที่ความเจ็บ จนใกล้จะถึงปลายทาง
“รัก รัก”
“อา อา พี่สิบ”
“พี่สิบ รักนะ”
ผมเรียกชื่อและบอกรักมันบ้าง มันยิ้มรับแต่ไม่หยุดขยับ จูบปากผมและกอดทั้งตัว เมื่อรู้ว่าใกล้แล้ว จนสุดท้ายผมกระตุกสองสามครั้งปล่อยออกมา ไอ้คนตัวยังขยับต่ออีกนิดจนรู้สึกรับรู้ถึงแรงที่พุ่งเข้าใส่ในตัว ก่อนจะกอดก่ายไล่จูบกันไปมา
“อืม พี่รักเบียร์นะ”
“อืม”
แค่นั้นที่ตอบรับก่อนผมจะหลับไปทั้งอย่างนั้น แต่ในเลือนลางเห็นคนที่โอบกอดเช็ดตัวทำความสะอาดและใส่เสื้อผ้าให้ใหม่ ผมยิ้มก่อนจะหลับไปจริงๆ พร้อมอ้อมแขนที่โอบรอบอีกครั้ง
.
.
.
“เดี๋ยวนี้ เบียร์ไม่ค่อยมาหาพี่เลย”พี่เสกถามผมด้วยน้ำเสียงเหมือนตัดพ้อ ผมรู้ว่าพี่เสกคิดกับผมยังไง แต่ผมคิดกับแกเหมือนพี่คนหนึ่ง ที่ผ่านมาแกช่วยเหลือผมหลายอย่าง ชวนไปทำงานด้วยแต่ผมบ่ายเบี่ยงตลอด ไม่อยากมีปัญหากับไอ้พี่สิบที่มันหึงไม่เข้าเรื่อง มันเคยพูดกับผมว่า พี่เสกชอบผม ผมแหย่มันกลับว่า กูก็ชอบพี่เสก น่ารัก ขาว ตัวเล็ก สเป็คกูเลย มันงอนผมครับ แต่ผมไม่ง้อหรอกปล่อยให้มันงอน ตลกดี แต่ตลกไม่นาน แม่งจับผมกด โทษฐานไม่ง้อมันและชมคนอื่น มันบอกว่าถ้าเป็นคนอื่นมันต่อยคว่ำไปแล้วมาเกาะแกะผม แต่พี่เสกตัวเท่านี้มันทำไม่ลง ผมเหล่มัน ทำไม่ลงหรือมึงหลงรักพี่เสกไปแล้ว แทนที่มันจะตกใจกลับหัวเราะดีใจที่ผมหึงมัน
“ช่วงนี้เตี่ยไม่ค่อยสบาย เบียร์เลยต้องดูร้านน่ะ”ผมตอบแกเลี่ยงๆ แต่เตี่ยไม่สบายจริงๆไอ้พี่สิบกับผมเพิ่งพาไปหาหมอมา ความดันขึ้น หมอให้พักผ่อน งด เหล้า บุหรี่ ที่เป็นของโปรดเตี่ยทั้งนั้น
“แฟนห้ามมากกว่ามั้ง”แกพูดดักคอรู้ทัน ผมยิ้มแหยๆ อดสงสารแกไม่ได้ ไม่ใช่ไม่มีใครมาจีบพี่เสกนะครับ มีเยอะมากโดยเฉพาะผู้ชายฝ่ายรุกแบบผม อะไรนะ โอเค ตอนนี้เป็นอดีตฝ่ายรุกไปแล้ว แต่แกไม่ชอบ แกชอบผม พวกผมยกให้แกเป็นหัวหน้ากลุ่มเพราะความน่ารัก ไม่ใช่แค่นั้น แกเก่งหลายอย่าง โดยเฉพาะฟุตบอลเก่งมาก เคยพาสถาบันเป็นแชมป์จังหวัดมาแล้วและเกือบไประดับประเทศแต่พ่อแกไม่เห็นด้วยเลยเล่นแค่ออกกำลังพอ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้เรื่องหมัดๆมวยๆแกก็ใช่ย่อย
“เบียร์เปลี่ยนไปนะ พี่อยากให้เบียร์เป็นเหมือนเดิม ทำไมล่ะ เบียร์รักเขาเหรอ”พี่เสกมองหน้าผม
“ครับ”ผมตัดสินใจตอบแกไปตรงๆ ไม่งั้นจะเหมือนมีความหวังให้แก หน้าแกหงอยไปถนัดตา
“พี่เข้าใจแล้ว แต่ก่อนเพราะเบียร์ยังไม่มีใครเป็นตัวเป็นตนพี่ถึงมีความหวัง แต่ตอนนี้พี่เข้าใจแล้ว”แกพูดเหมือนจะร้องไห้
“พี่เสก เข้าใจเบียร์นะ เบียร์รักพี่เหมือนพี่ชายคนหนึ่ง พี่เป็นคนดี สักวันพี่จะพบคนดีๆ”ผมจับมือแกพูดปลอบให้ตัดใจจากผม
“พี่พยายามจะเข้าใจ แต่พี่ยังทำใจไม่ได้ แต่เบียร์ไม่ต้องกังวลนะ พี่ไม่ทำให้เบียร์ลำบากใจหรอก”พี่เสกพูดด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ น้ำตาไหลอาบแก้ม ผมเอื้อมไปเช็ดให้ แกจับมือผมไว้ร้องไห้ออกมาอีก ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยปล่อยให้แกร้องจนพอใจ ก่อนจะเช็ดน้ำตาให้อีก
“ขอบใจนะที่วันนี้ออกมากินข้าวเป็นเพื่อนพี่”พี่เสกยิ้มให้อีก
“สำหรับพี่เสกได้เสมอ ถ้าว่างนะ”ผมจับมือพี่เสกไว้
“ฮ่าๆๆๆ เข้าใจตอบนะ ไอ้น้อง เอาล่ะ กินข้าวกันเถอะ”พี่เสกหัวเราะก่อนเราจะกินข้าวกัน
“นั่งด้วยคนนะ คงไม่ขัดใช่ไหม”เสียงคุ้นๆ เฮ้ย ไอ้พี่สิบทำไมเหมือนทศกัณฐ์เลยวะ
“เชิญเลย พี่สิบ”เสียงพี่เสกเชิญก่อนจะผงะนิดๆเมื่อเห็นคนที่มาด้วยกับพี่สิบ
“ไม่เห็นโทรบอกพี่เลย ไปรับที่บ้านเตี่ยบอก เบียร์มาข้างนอก”มันเริ่มเสียงเข้มเหมือนหน้ามัน
“โทร แต่ มะ เอ้อ พี่ปิดเครื่อง”ผมใส่มันบ้างเกือบหลุด ต่อหน้าคนอื่นต้องให้เกรียติมันหน่อยในฐานะมันแก่กว่า ฮ่าๆๆ มันหยิบโทรศัพท์มาดู ส่งยิ้ม สัด ที่เมื่อกี้จะแดกกูอยู่เลย
“อ๋อ พี่ประชุม โทษที งั้นพี่เลี้ยงแล้วกัน เออ นี่เพื่อนพี่เอง บอย”ประชุมห่าอะไรของมึง ถึงทุกวันนี้ผมก็ไม่เคยถามสักทีว่ามันทำงานอะไรบางครั้งดูมันมีลับลมคมใน บางทีก็หน้าเครียด ผมเลยไม่อยากถามเดี๋ยวมันจะหาว่าก้าวก่าย ทั้งที่มันพูดเองว่าผมมีสิทธ์ แต่มึงเป็นแบบนี้กูก็ไม่กล้าใช้สิทธิ์ เอาเป็นว่ากูเข้าใจเอาไว้พร้อมมึงก็บอกเองแล้วกัน อันนี้ผมคิดในใจนะไม่ได้พูดกับมันหรอก มันรีบเคลียร์ตัวเองพร้อมแนะนำเพื่อนที่มาด้วย ผมยกมือไหว้ยกเว้นพี่เสกที่เงียบยิ่งกว่าเดิม
“ครับ น่ารักนี่หว่า เพิ่งรู้ว่าชอบแบบนี้”พี่บอยรับไหว้ก่อนจะแซว แต่ตามองพี่เสก
“หึหึ ก็เพิ่งมาชอบที่นี่แหละ”ไอ้พี่สิบหัวเราะตอบเพื่อน ก่อนจะกินข้าวกัน ผมสังเกตว่าพี่เสกไม่พูดอะไรอีก พี่บอยก็มองแต่พี่เสก
.
.
.
.
“พี่บอยเขารู้จักพี่เสกเหรอ”ผมถามไอ้พี่สิบหลังกินข้าวเสร็จแล้ว พี่เสกขอตัวกลับทันที
“ไม่นะ ทำไมเหรอ หวงหรือไง”เสียงดังตอนท้าย
“เดี๋ยวถีบร่วงรถ ถามจริงๆ เห็นเขามองพี่เสกตลอดเลย”ผมทำท่าแต่ไม่ถนัด มันหัวเราะ
“พูดเล่น มันคงชอบล่ะมั้ง ก็พี่เสกของเบียร์น่ารักอย่างนั้น โอ้ยยยยย”ยังมีเหน็บ ผมเลยทุบท้องมัน
”จะ ข่มขืนพี่ก็บอกสิ ยอมอยู่แล้วทำไมต้อง ตุ้ยท้องด้วย อึก”มันพูดแบบเหมือนคนจะขาดใจ เลยง้างอีกทีมันรีบทำตัวเหมือนเดิม
“สัด พูดจริงๆ”ด่าแม่งเลย ไม่ด่ามานานแล้ว
“ไม่รู้จัก และไม่รู้ว่ามันมองทำไม เอาไว้จะถามให้แล้วกันนะ”มันหันมาพูดก่อนจะออกรถ
“ชอบไม่ได้ว่า แต่มันแปลกๆ ดูพี่เสกจะกลัวๆ”ผมพูดตามความรู้สึก
“ไม่มั้ง ไอ้บอยมันคุยสนุกจะตาย เข้ากับคนง่าย คิดมากไปหรือเปล่า”ไอ้พี่สิบพูดถึงนิสัยเพื่อน หันมาถามผมแว่บหนึ่ง
“ไม่ได้คิดมาก แต่เขาทำให้คิด แกทำงานอะไร”พึมพำก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง ดูเหมือนมันจะอึ้งไปนิด ก่อนจะตอบ
“มันทำธุรกิจส่วนตัวคล้ายๆกับเสกนี่แหละ”ไอ้พี่สิบบอกเกี่ยวกับงานเพื่อน
“เหรอ ไม่แน่นะหรือเขาจะเคยเห็นพี่เสกเวลาไปประมูลงานหรือเปล่าเลยมอง”ผมพยักหน้าก่อนจะพูดถึงความน่าจะเป็น
“ไม่แน่นะ เพราะมันรู้จักคนเยอะ เลิกคุยเรื่องคนอื่นเถอะ คุยเรื่องของเราดีกว่า ว่าแต่จะให้ไปขอได้ยัง”มันเห็นด้วยก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“ขอเขิออะไรของมึง”ผมมองออกนอกหน้าต่าง มันอมยิ้มเอามือสะกิด มึงจะทำให้กูอายไปไหน ผมไม่หันมองมันผ่านกระจก
“ก็ได้ลูกเขาแล้วนี่หว่า เดี๋ยวจะหาว่าไม่จริงใจ”มันพูดให้อายอีก
“เลิกพูดเหอะ เอาไว้กูท้องมึงค่อยมาขอแล้วกัน”ผมตัดปัญหา หาข้ออ้างที่มันจะได้ล้มเลิกจะไปขอผมสักที
“ฮ่าๆๆๆๆๆ งั้นพี่จะพยายามนะ”มันหัวเราะ ผมทำหน้าตายขี้เกียจเถียงกับมัน ว่าแต่กูพูดออกไปได้ไงวะ แค่ทุกวันนี้มันก็พยายามจะกดผมเกือบทุกวันให้ได้
.
.
.
หลังจากนั้นผมก็สังเกตเห็นพี่เสกจะหลบหน้าพี่บอยตลอดถ้าเจอกัน พี่บอยคุยด้วยมองแปลกๆ แต่พี่เสกพยายามเลี่ยงถามคำตอบคำ
“พี่เสก พี่เป็นอะไรหรือเปล่า”ผมถามพี่เสกในวันหนึ่งที่เตะฟุตบอลเสร็จแล้วอยู่กับแกสองคน
“ปะ เปล่า ว่าแต่พี่สิบไม่มาด้วยเหรอ”พี่เสกรีบพูดก่อนจะถามหาไอ้สิบ
“มันไปต่างจังหวัด เห็นว่าไปดูงาน”ผมก็บอกแกไม่ได้เป็นความลับอะไร
“เบียร์ พี่ เอ้อ”พี่เสกอ้ำอึ้ง
“มีอะไรพี่ พูดมาเถอะ”ผมถามพี่เสกที่เอาผ้าขนหนูลูบหน้าเหมือนคิดหนัก
“พี่ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ ให้ระวังตัวไว้ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะคนใกล้ตัว”พี่เสกส่ายหัวพูดบางอย่างที่ทำให้ผมสงสัย ว่าหมายถึงใคร
“พี่เสก”ผมเรียกแก
“อย่าถามพี่ ห่างๆคนชื่อบอยเอาไว้ เตือนพี่สิบด้วย”พี่เบียร์เหมือนหลุดปากก่อนจะเงียบไป
“พี่รู้จักเขาเหรอ”ผมถามพี่เสก
“พี่เสก ถ้าพี่ไม่พูดผมจะไปเตือนพี่สิบได้ยังไง เขาเป็นเพื่อนกัน มันจะดูว่าไปใส่ร้ายเขาหรือเปล่า”ผมพยายามโน้มน้าวพี่เสก
“พี่ พี่”พี่เสกตะกุกตะกัก
“เบียร์”เสียงพี่สิบเรียกผม อ้าว
“เฮ้ย ทำไมกลับมาไวจังล่ะ ไหนบอกพรุ่งนี้ไง”ผมทักมันอย่างแปลกใจ
“เสร็จก็รีบกลับมาเลย”มันบอกเดินเข้ามาหา ตาก็มองพี่เสก
“งั้นพี่กลับก่อนนะ ไปล่ะ”พี่เสกยิ้มก่อนจะรีบขอตัวไปอย่างลุกลี้ลุกลน ไอ้เจี๊ยบกับไอ้โต๊สเพิ่งเข้ามา
“พี่เสกรีบไปไหนวะ”ผมพูดลอยๆ
“เดี๋ยวนี้กูเห็นมีผู้ชายหน้าตาดีมาหาแกว่ะ แฟนแกมั้ง”ไอ้โต๊สตอบยิ้มๆ
“ใครวะ มึงไม่คุ้นหน้าเลยเหรอ”ผมถามชักเริ่มเป็นห่วงพี่เสก นึกถึงที่แกพูด ผมคิดว่าพี่เสกไม่ใช่คนโกหกหรือพูดยุแยง เท่าที่ผ่านมาแกไม่เคยทำนิสัยแบบนี้ ผมว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆเกี่ยวกับเพื่อนไอ้สิบคนนี้ บางครั้งก็มองผมแปลกๆ
“ไม่อ่ะ เฮ้ยกูไปก่อนนัดเด็กไว้ ไปนะ ไอ้เบียร์ พี่สิบ”ไอ้โต๊สตอบก่อนจะนึกได้รีบขอตัว
“รอกูด้วยสิ ไอ้ห่า รีบเชียวนะมึง ไปนะ”ไอ้เจี๊ยบตามไปด้วยอีกคน ทิ้งให้ผมสองคนมองหน้ากัน ก่อนจะออกจากตรงนั้น
.
.
.
-
“เบียร์”ไอ้พี่สิบเรียกผมที่ซ้อนรถมอไซด์
“อะไร”ผมขานรับแต่ใจนึกแต่เรื่องที่พี่เสกพูด ว่าจะบอกพี่สิบดีไหม มันตีรวนกันไปหมด
“ที่เสกพูดหมายถึงอะไร”พี่สิบถามขึ้นมาทำเผาผมชะงัก ก่อนมันจะจอดรถตรงสนามเด็กเล่น ผมลงจากมอไซด์ไปนั่งโต๊ะหินใกล้ๆ มันล็อกรถแล้วตามมา
“พี่ได้ยินเหรอ”ผมถามกลับ
“อืม”มันยอมรับ
“ไม่รู้เหมือนกัน แกพูดว่าให้ระวัง เอ้อ”ผมส่ายหน้าก่อนจะพูดแต่ละเอาไว้
“ไอ้บอยน่ะเหรอ”พี่สิบพูดออกมาเอง ผมพยักหน้า
“ไอ้บอยก็บอกพี่เหมือนกัน ให้ระวังเสกไว้ ฝากให้มาบอกเบียร์ด้วย”พิ่สิบพูดออกมาทำเอาผมหันไปมองหน้างงๆ “แต่ไอ้บอยพี่ก็รู้จักมันมานานแล้วนะ”พี่สิบพยักหน้าพูดถึงเพื่อนตัวเองที่ไม่น่าจะมีอะไรต้องระวัง
“มันก็เหมือนที่เบียร์รู้จักพี่เสกนั่นแหละ”ผมตอบด้วยเสียงไม่ต่างกัน “แล้วพี่บอยเขาพูดไหมเรื่องอะไร” ผมถามต่อก่อนจะอึ้งไปเมื่อได้รับคำตอบ
“ยาเสพติด”พี่สิบจ้องหน้าผม
“ไม่จริง พี่เสกไม่มีทางทำแบบนั้น”ผมไม่เชื่อพูดเสียงดัง
“เบียร์ ใจเย็น”พี่สิบกระตุกแขนผมให้นั่งลง
“ไม่เชื่อ แกเป็นคนดึงเด็กๆแถวนี้ที่มีปัญหามาเล่นกีฬา หางานให้ทำ แถมเกลียดเรื่องนี้มากๆด้วย”ผมเล่าถึงพี่เสกในมุมที่ผมเห็นมาตลอด ไม่มีทางที่แกจะทำแบบนั้น
“เบียร์ คนเราเปลี่ยนกันได้นะ หรือบางทีเขาก็มีอีกมุมที่เราไม่รู้”พี่สิบดึงผมเข้าไปกอด
“ไม่เชื่อยังไงก็ไม่เชื่อ”ผมยังยืนคำเดิม
“ถ้าพี่เป็นเบียร์พี่ก็ไม่เชื่อเหมือนกัน อย่าเพิ่งคิดมาก อะไรที่เราไม่เห็นกับตาหรือรู้จริงอย่าเพิ่งปลักใจจนกว่าจะรู้แน่”พี่สิบพูดปลอบผมให้สบายใจ
“ถ้าเป็นพี่ล่ะ จะทำยังไง ถ้ามีคนมาพูดถึงคนที่ตัวเองเคารพในทางไม่ดี หรือถ้ามันเกิดกับคนใกล้ตัว”ผมถามมันเสียงเบา
“ถ้าเป็นพี่ พี่จะพิสูจน์ก่อนว่าจริงเท็จแค่ไหน อาจจะคุยกับเขาตรงๆถ้าเป็นคนในครอบครัว หรือคนรัก”พี่สิบดึงผมออกมามองหน้าในประโยคท้าย”และพี่เชื่อว่าคนที่พี่รักไม่มีทางทำเรื่องไม่ดีหรอก พี่เชื่อ”ผมกอดมันทันที
“แต่ถ้าเป็นกรณีอย่างเสก พี่จะค่อยๆจับตามองเขาไปก่อน แต่ไม่ถึงกับตาม และถ้าเขาเห็นเราเป็นเพื่อนหรือเป็นน้องจริง เขาจะต้องพูดออกมา เราจะได้ช่วยกันหาทางแก้ไข”ผมมองหน้าพี่สิบที่พูดถึงวิธีตัวเองก่อนจะพยักหน้าให้
“กลับเถอะเดี๋ยวเตี่ยเป็นห่วง อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องนี้เลย เอาไว้ให้มันกระจ่างซะก่อน ถ้าไม่ใช่มันก็คือไม่ใช่”พี่สิบจูงมือผม
“แล้วพี่บอยเขารู้มาจากไหน”ผมหันไปถามอีก มันอดสงสัยไม่ได้ ถ้าไม่รู้จักกันทำไมถึงมาปรักปรำคนอื่น แต่พี่เสกก็มีปฏิกิริยาทันทีที่เจอพี่บอยทุกครั้ง พี่สิบหยุดชะงักมีสีหน้าลำบากใจทันที
“เอ้อ ถ้าไม่บอกก็ไม่เป็นไร แกอาจจะจำคนผิดหรือได้ข้อมูลมาผิดๆก็ได้”ผมพูดตัดบทไม่อยากให้มันรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้
“เบียร์ เอาไว้พี่จะบอกนะ ขอเวลาอีกนิด”พี่สิบโอบไหล่พูดไม่มองหน้าผม
“อืม”ผมพยักหน้ารับก่อนจะกลับบ้าน ถึงบ้านมันดึงผมเข้าไปกอดและจูบ ผมก็ตอบมัน
“พี่รักเบียร์นะ”
“รักจริงๆ”
“รู้แล้ว”
แล้วเราก็จูบกันอีกครั้ง แต่ทำไมใจผมมันโหวงๆเหมือนจะไม่ได้สัมผัสความรู้สึกอย่างนี้อีกแล้ว
.
.
.
.
“มึงอย่าบังคับกู”
“กูไม่ทำแล้ว”
“ขอร้อง ปล่อยกูไปเถอะ กูสัญญาแล้วไงจะไม่พูด”
“ไอ้เลว มึงอยากให้กูเปิดโปงใช่ไหม”
“ไอ้สัด”
เสียงพี่เสกคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้สีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง วันนี้ผมมาช่วยแกทำงาน แกเอามือลูบหน้าก่อนจะร้องไห้ออกมา
“ไม่น่าเลย ไม่น่ารู้จักมันเลย”
“ทำไม”
และแกก็ร้องออกมาอีก แกไม่เห็นผมที่ยืนตรงมุมประตู แกเป็นอย่างนี้มาสามสี่วันแล้ว เมื่อวานผมเพิ่งคุยกับพี่สิบถึงพฤติกรรมพี่เสก พี่สิบก็บอกให้ผมเลี่ยงออกมาก่อน ไม่จำเป็นอย่าไปไหนมาไหนด้วย ผมทำไม่ได้ ผมสงสารแก เหมือนอึดอัดใจไม่มีทางออก สักพักแกลุกขึ้นเช็ดหน้าเช็ดตาเดินออกมา ผมเลยแกล้งทำเป็นเช็คของ
“ขอบใจนะเบียร์ที่มาช่วย”แกแค่นยิ้มให้สดใส แต่สีหน้าเศร้าหมองมาก
“ไม่เป็นไรพี่ คนกันเอง ยังไงผมคิดสองเท่าเงินเดือนพี่นะ ฮ่าๆๆ”ผมล้อเล่นกับแก ที่ส่ายหน้าเอามือมากุมผมไว้
“เบียร์ ถ้าวันหนึ่งพี่ไม่อยู่จะคิดถึงพี่ไหม”อยู่ๆแกก็พูดออกมา ผมฟังแล้วใจหายมาก
“พี่จะไปเที่ยวล่ะสิ ไปกี่วันล่ะ”แต่ยังฝืนพูดหยอกแกต่อ
“ไม่ได้ไปเที่ยว แต่ไปแล้วไม่กลับ แบบไปเลยน่ะ”แกพูดอีกเสียงเหมือนจะร้องไห้
“พี่เสก ทำไมพูดแบบนี้ มีอะไรให้ผมช่วยได้ไหม”ผมดึงแกให้ไปห้องเดิม เพราะมีลูกน้องเดินหลายคนอยู่
“ไม่มี ฮึก ไม่มีใครช่วยพี่ได้หรอก พี่มันโง่เอง ที่ไปรู้จักมัน หลงคิดว่ามันจะดี ฮึกกก ฮืออออ”แกร้องไห้ออกมาเหมือนคับในอก กอดผมแน่น ผมลูบหลังแก
“พี่เสกใจเย็นนะ ค่อยๆพูด มันต้องมีสิ พ่อพี่ไงเขาก็ใหญ่โตอยู่ น่าจะช่วยได้”ผมเริ่มคิดตามคำพูดพี่สิบกับพี่บอยแล้ว พี่เสกคงเข้าไปเกี่ยวกับยาเสพติดแน่ แต่ดูเหมือนถูกบังคับไม่น่าจะเป็นเอเย่นเหมือนข้อมูลที่ได้มา
“ไม่ได้ พ่อรู้ไม่ได้ แกต้องเสียใจแน่ ไม่เป็นไร พี่จะจบมันเอง”แกพูดจริงจัง พอดีมีลูกค้ามาติดต่อแกพยักหน้า
“เดี๋ยวพี่มา”แกบอกก่อนจะเช็คความเรียบร้อยและเดินออกไป ก่อนจะมีโทรศัพท์ดังแต่ผมมองเฉยๆ ก่อนจะดังอีกหลายครั้ง อาจจะมีธุระด่วน ผมเลยหยิบมารับแทนแต่ยังไม่ทันพูดอะไร
“คิดได้หรือยัง ว่าจะเอายังไง”เสียงปลายสายเอ่ยออกมา ผมยังเงียบ “ถ้าคิดไม่ได้ มาเจอกันที่เดิม อย่าให้ตาม ฉันมีหลักฐานอยู่ในมือ หึหึ”หัวเราะแล้วก็วางไป ผมนั่งนิ่งเมื่อรู้สึกคุ้นเสียงมาก ก่อนจะวางลงตามเดิม
“มีอะไรเหรอเบียร์”เสียงพี่เสกดังขึ้น ผมสะดุ้งนิดๆ
“ไม่มีอะไร เอ้อ เมื่อกี้เพื่อนพี่โทรมา”ผมส่ายหน้า พูดไปถึงโทรศัพท์ พี่เสกหน้าเผือดไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“เบียร์รับใช่ไหม”แกถามช้าๆ ผมพยักหน้า
“ขอโทษพี่มันดังหลายทีมาก ผมเลยรับเผื่อเป็นธุระด่วนของลูกค้าพี่ก็ได้ ผมขอโทษอีกที”ผมพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“เขาสั่งอะไรไหม”แกถามอีกค่อยๆนั่งลงเหมือนหมดแรง
“ไม่ได้สั่งอะไรนะ บอกแค่ว่าเจอกันที่เดิม คงเป็นเพื่อน พี่โทรกลับไปสิ”ผมทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่ความเชื่อเรื่องพี่เสกเริ่มเข้าเค้า ถามว่าผมผิดหวังไหม ผมตอบเลยว่าไม่ ผมสงสารแกมากกว่า มันต้องมีอะไรที่ทำให้พี่เสกเป็นแบบนี้
“เบียร์ อย่าบอกใครนะว่าพี่เป็นอะไร แม้แต่ไอ้พวกนั้นก็ห้าม รวมพี่สิบด้วย พี่ขอร้อง อย่าเพิ่งถามพี่ในตอนนี้”พี่เสกหลับตาลงเหมือนเหนื่อย ผมไม่ตอบแต่จับมือแกให้รู้ว่าจะไม่พูดอะไร
.
.
.
.
“เบียร์ ออกมาหาพี่หน่อยได้ไหม ร้านxxxx”สามวันถัดมาพี่เสกโทรมาหาและนัดผม ผมแต่งตัวออกไปหาแก ยังหัวค่ำอยู่ โทรหาไอ้พี่สิบก็ไม่ติดเลยฝากข้อความ ไม่อยากให้มันคิดมากแต่ไม่ได้บอกว่าที่ไหน ผมใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงร้านที่พี่เสกนัดอยู่ในโรงแรมเล็กๆ นึกแปลกใจทำไมพี่เสกนัดที่นี่
“เบียร์ตามพี่มา”พี่เสกจูงมือผมตรงไปในลิฟท์ มีคนมองเราด้วยสายตาแปลกๆ แต่ผมไม่ได้สนใจ สนแต่พี่เสกที่ลากผมจนมาถึงห้องๆหนึ่ง
“มีอะไรหรือเปล่าพี่”ผมถามพี่เสกที่ดูหน้าห้องก่อนจะปิดประตูและล็อกทันที
“เบียร์ ฟังนะ”พี่เสกมองหน้าผมก่อนจะเริ่มเล่าให้ฟัง เป็นเรื่องที่ผมคาดไม่ถึงมาก ระหว่างที่ฟังก็ชั่งน้ำหนักใจตลอดว่าเชื่อได้มากน้อยแค่ไหน มันไม่น่าเป็นไปได้
“พี่รู้ว่ามันเชื่อยากเพราะมันเป็นคนในเครื่องแบบ พี่คิดไม่ถึงเหมือนกัน ตอนที่คบกันก็อย่างที่บอกมันดีกับพี่ทุกอย่างไม่เคยสงสัยอะไรสักนิด แต่พี่ไม่รู้เลยว่ากลายเป็นเครื่องมือส่งของให้มัน พี่ขอเลิกทั้งกับมันและเรื่องยา มันไม่ยอม มันขู่จะทำร้ายพี่ไม่เท่าไร แต่มันจะฆ่าครอบครัวพี่ นี่แหละพี่ถึงไม่อยากให้พ่อรู้”พี่เสกเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของผม ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว
“แล้วพี่มีหลักฐานไหม ถ้าไม่มีเราจะเล่นเขายาก”ผมถามพี่เสกที่พยักหน้าแต่ทำหน้าหนักใจเหมือนเดิม
“มี แต่มันยาก เพราะมันก็เก็บหลักฐานทางพี่ไว้เหมือนกัน แล้วเบียร์คิดว่าตำรวจจะเชื่อใคร เขาก็ต้องเข้าข้างตำรวจด้วยกันอยู่แล้ว พี่ปวดหัวมาก พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พี่กลัว”พี่เสกพูดอย่างหมดหวังร้องไห้ออกมา
“พี่เสก พี่ต้องบอกพ่อพี่นะ เขารู้จักผู้ใหญ่หลายคนที่น่าจะช่วยได้ เชื่อผมเถอะ”ผมพยายามเกลี้ยกล่อมพี่เสกอีกครั้ง แกเอาแต่ส่ายหน้า ผมคิดว่าจะบอกไอ้พี่สิบดีไหม แต่มันจะเชื่อหรือเปล่า แต่ระหว่างที่กำลังหาทางกันอยู่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก พี่เสกผวากอดผมทั้งตัว ก่อนจะตั้งสติหยิบปืนออกมาจากกระเป๋า
“ผมเองครับพี่ อยากให้ไปถอยรถหน่อย”เสียงเด็กทำงานที่นี่ ก่อนจะเงียบไป พี่เสกเก็บปืนเข้ากระเป๋า
“เบียร์”แกรั้งแขนผมไว้
“บอกพ่อพี่เถอะ เชื่อผม มาถึงขนาดนี้ ลองเสี่ยงสักครั้ง ผมคิดว่าเขาต้องมีทางออก”ผมกล่อมแกอีกครั้ง แกเงียบไปพักก่อนจะพยักหน้าผมยิ้ม แต่ไม่คิดว่าหลังเดินออกจากห้องนี้ชีวิตผมจะเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเดินมาถึงรถ
“เฮ้ย ไหนของล่ะ”เสียงผู้ชายพูดห้วนๆ เดินมาตรงมาหาผมกับพี่เสก มันไว้หนวดเคราเฟิ้มไปหมด สวมแว่นตาดำ พร้อมพวกอีกสองคน
“ขะ ของอะไร ไม่มี พวกแกเข้าใจผิดแล้ว”พี่เสกพูดออกไป หน้าเผือดไปถนัดตา
“ผมว่าพี่จำคนผิดแล้วล่ะ”ผมช่วยพูดอีกแรง ตอนนี้ถ้ามีเรื่องผมเสียเปรียบแน่ นึกถึงไอ้พี่สิบทันที มันจะรู้ไหมว่าผมอยู่นี่ มีอะไรเกิดขึ้น แต่มันคงไม่รู้หรอกเพราะผมไม่ได้บอก คิดว่ามาแป๊บเดียวก็กลับ ไม่คิดว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้
“ไม่ผิดหรอก รถทะเบียน xxxxx เจ้าของชื่อเสก อย่าลีลาเอาเงินไป ส่งของมาเร็วๆ”มันพูดถูกทุกอย่าง พร้อมโชว์กระเป๋าเงิน
“เบียร์ เราโดนหลอกแล้ว”เสียงพี่เสกพูดเบาๆ ผมชะงักเริ่มคิดตามพี่เสก แสดงว่ามีคนสะกดตามแกหรือผมมาแน่ เอาไงดี จะโทรหาไอ้พี่สิบก็ไม่ได้
“ฉันไม่มีของหรอก ใครให้แกมาเอา”พี่เสกพูดอีกครั้ง
“อย่าลีลาว่ะ เร็วๆกูรีบ เอาของมา เอาเงินไป”มันตะวาดจนเราตกใจ
“ฉันไม่มีของจริงๆ เอาอย่างนี้ไม่ว่าเขาจะจ้างแกมาทำอะไรฉัน ฉันให้มากกว่าห้าเท่า”พี่เสกเจรจาทำให้มันชะงักไปนิด หันไปมองหน้ากัน แสดงว่าเป็นตามที่คิด พวกมันถูกสั่งมาโดยใครสักคน น่าจะเป็นคนๆนั้นที่รู้การเคลื่อนไหวของพี่เสกตลอด
“แล้วจะรู้ได้ไงว่าแกไม่ตุกติก”พวกมันยังไม่เชื่อใจ
“ธนาคารอยู่ใกล้ๆ แกไปกับน้องฉันก็ได้ไปเบิกเงินเดี๋ยวฉันเซ็นมอบฉันทะให้ ส่วนฉันจะรออยู่ที่นี่กับลูกน้องแก”พี่เสกต่อรอง มันหันไปปรึกษากัน แต่จังหวะที่หันมา
“หยุด นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ วางอาวุธและมอบตัวซะ”เสียงตะโกนและไซเรนดังก้องไปหมด
“มึงหักหลังกูเหรอ”เสียงมันพูดใส่คว้าปืน แต่ผมไวกว่าดึงพี่เสกหลบกลิ้งไปหลังรถ
“เบียร์ พี่ไม่รู้จริงๆนะ เบียร์หนีไปเถอะ ไปสิ”พี่เสกพูดทั้งน้ำตาผลักผมให้ออก หยิบปืนออกมาด้วย
“ไม่พี่ เราจะไปด้วยกัน ไปหาตำรวจเอาหลักฐานที่พี่มีไปด้วย”ผมไม่ยอมไป แกส่ายหน้าก่อนจะก้มหลบกระสุน เสียงปืนดังสนั่น ลอดมองใต้ท้องรถ ไอ้กลุ่มเมื่อกี้มันต่อสู้ตำรวจ จนถูกวิสามัญไปสอง
“เฮ้ย ทำไมไม่จับเป็นวะ”เสียงตะโกน พี่สิบ ใช่จริงๆด้วย นี่แกพาตำรวจมาช่วยพวกผมใช่ไหม ทำไมมึงฉลาดอย่างนี้วะ รู้ได้ไงว่ากูมีภัยอยู่ ผมกำลังจะพาพี่เสกออกไป อีกเสียงก็ดังขึ้น
“มันมีอาวุธ มีผู้ต้องหาอีกสองคน”เสียงไอ้พี่บอย จังหวะที่จะก้าวออกไปหาพี่สิบ
“เบียร์ระวัง”เสียงพี่เสกพร้อมเสียงปืนดังขึ้น ก่อนร่างแกจะทรุดลง
“พี่เสก”ผมเรียกอย่างดัง หันไปไอ้คนเมื่อกี้เล็งปืนมาทางผม
“พวกมึงหักหลังกู รวมถึง ไอ้ อ๊าคคคค”ผมหยิบปืนพี่เสกยิงสวนมันทันที จนมันทรุดลง ก่อนจะวางปืน หันไปสนใจพี่เสก
“พี่เสก พี่อย่าเป็นอะไรนะ ผมจะพาไปหาหมอ”ผมเรียกพี่เสกตบหน้าแกเบาๆ
“เบียร์ พี่ขอโทษ อยู่ที่ ตะ”แกขอโทษพร้อมจะบอกบางอย่างไม่ทันจบดีก็นิ่งไป
“เบียร์ เบียร์”เสียงพี่สิบวิ่งมาหา
“พี่สิบ ช่วยพี่เสกด้วย ช่วยด้วย”ผมจับมือพี่สิบ พี่สิบอังจมูก ส่ายหน้า
“เสกตายแล้ว”พี่สิบบอก
“ไม่จริง”ผมเขย่าพี่เสก ไม่สังเกตว่าไอ้พี่สิบใส่ชุดตำรวจอยู่ ก่อนจะร้องไห้ออกมายกพี่เสกมากอด หันไปมอง
“มึง มึงทำอย่างนี้ทำไม แผนมึงใช่ไหม”ผมตะวาดใส่เพื่อนมัน ไอ้บอยที่ยืนข้างหลัง
“เบียร์ พูดอะไร”ไอ้บอยทำหน้างง
“มึงนั่นแหละ วางแผนทั้งหมด มึงฆ่าเขา มึงฆ่าเขา”ผมชี้หน้าด่ามัน ใช่แล้วเสียงนี้แหละ ไอ้บอย ที่มันพูดเพราะคิดว่าพี่เสกรับ มันขู่พี่เสก
“จับมันสิ ตำรวจโว้ย มันขู่จะฆ่าพี่เสก ได้ยินไหม”ผมเริ่มเสียงดัง มือกระชับพี่เสกแน่น แกเอาตัวมาบังผมไว้ นี่เหรอคนเลว คนเลวจะตายเพื่อคนอื่นได้ยังไง
“เบียร์ ใจเย็น ตั้งสติหน่อย”ไอ้พี่สิบจับหน้าผม ผมมองมันหัวจดเท้า
“มึงหลอกกู มึงเป็นตำรวจ มึงร่วมมือกับมันหลอกกู ใช่ไหม ไอ้สิบ”ผมตะวาดเสียงดัง เมื่อเริ่มปะติดปะต่อเรื่อง
“เบียร์ ไม่ใช่ ฟังก่อน”มันจับแขนผม สีหน้าลุแก่โทษ
“ไม่ มึงมันพวกเดียวกัน ไอ้เหี้ยหลอกกูทำไม มึงหลอกกูทำไม”ผมทุบ ผมต่อยมันอย่างระงับไม่อยู่
“เบียร์ พี่ทำตามหน้าที่ แต่ตอนนี้อย่า พะ โอ้ย”มันบอกผมก่อนหงายหลังเพราะโดนผมถีบอย่างแรง
“มึงหลอกกู มึงหลอกให้พวกกูมาตาย ไอ้สัดมึงทำอย่างนี้ได้ยังไง มึงทำได้ไง ฮึก ฮึก ไอ้เหี้ย”ผมโถมใส่มันสุดแรง มันไม่ได้ปัดป้องปล่อยให้ผมระบายใส่
“เฮ้ย ไอ้สิบ”เสียงไอ้บอยเรียกพร้อมดึงมัน
“ไอ้สัด ไอ้เลว เพราะมึงคนเดียว มึงฆ่าพี่เสก ไอ้เหี้ย”ผมด่าไอ้บอยจะเข้าไปต่อยมัน
“มึงอย่ายุ่ง”เสียงไอ้สิบบอกเพื่อนมัน ก่อนจะดึงผมไปกอด ผมมองผ่านน้ำตาเห็นหน้าไอ้บอยเหมือนยิ้มเยาะ
“เบียร์ พี่ขอโทษ ตอนนี้สงบสติอารมณ์ก่อนนะ ขอร้อง พี่ขอร้อง”มันพูดใส่หูผม ทั้งกอดทั้งปลอบ ผมผลักมันออก หันไปกอดพี่เสกและร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ
.
.
.
ผมไม่รู้จะทำยังไงหลักฐานมัดแน่นมาก คดีสรุปออกมาคือ หักหลังกันเองและต่อสู้กับเจ้าหน้าที่ มียาบ้าที่รถพี่เสกด้วยแสดงว่าพวกมันต้องเตรียมการณ์มาทั้งหมดแล้ว ทั้งเตี่ย เฮีย พี่เขย รวมถึงพ่อพี่เสกที่วิ่งเต้นทุกอย่าง แกไม่เชื่อว่าพี่เสกจะเป็นตัวการ รวมถึงผมด้วย แกรู้จักนิสัยลูกชายแกดี ไอ้โต๊สกับไอ้เจี๊ยบพร้อมพวกไม่มีใครเชื่อสักคน ทุกคนต่างให้การตรงกันแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทุกอย่างดูลงตัวราวกับจับวาง สุดท้ายผมไม่อยากให้เตี่ยกับพ่อพี่เสกต้องลำบากและเป็นอันตรายอีกแล้ว ผมเลยสารภาพว่าเป็นคนทำเองทั้งหมด พี่เสกไม่เกี่ยว ส่วนหนึ่งผมอยากตอบแทนพี่เสกที่สละชีวิตให้โดยการล้างมลทินให้แกซึ่งไม่รู้จะมากน้อยแค่ไหน พ่อพี่เสกร้องไห้เพราะแกรู้ว่าพี่เสกและผมไม่มีทางทำแบบนี้
“เตี่ย เบียร์ขอโทษ ขอโทษ”ผมกราบแทบเท้าเตี่ยที่เอามือลูบหัว เฮียร้องไห้กอดผมแน่น ถึงผมไม่พูดเฮียต้องดูแลเตี่ยอยู่แล้ว แต่ผมเป็นห่วงกลัวพวกมันมาทำร้ายเตี่ย พ่อพี่เสกบอกว่าหลังเผาศพแกจะจ้างคนมาดูแลครอบครัวผมด้วย แกไม่อยากไว้ใจตำรวจที่รับปากว่าจะคุ้มครอง
“เตี่ยรู้ เบียร์ไม่ใช่คนแบบนั้น เตี่ยต่างหากที่ขอโทษช่วยอะไรเบียร์ไม่ได้ เตี่ยจะรอ รอจนตาย”เตี่ยดึงผมไปกอด ศาลตัดสินจำคุกผม 20 ปี แต่ผมไม่เคยมีประวัติมาก่อนและรับสารภาพลดให้กึ่งหนึ่ง เหลือ 10 ปี
“เบียร์รักเตี่ย รักเตี่ย ฮึก”ผมร้องไห้เหมือนจะขาดใจที่ต้องจากเตี่ย และใจแตกสลายกับความรักที่เจ็บปวด ถูกหลอก หักหลัง ไอ้สิบมันมาหาผมพูดเกลี้ยกล่อมถามเรื่องพี่เสกว่าบอกอะไรบ้าง มันจะไปเอาหลักฐานมายืนยัน ผมมองมันอย่างเจ็บแค้น เจ็บที่ใจ ความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่ผมไม่พูดกับมันสักคำ เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้จะเชื่อใจมันได้ไหม ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง ก่อนวันที่ผมตัดสินใจจะสารภาพมันขัดขวางหาเรื่องมาแย้งแต่ไม่เป็นผล มันนั่งเหมือนจะขาดใจตามผม แต่ผมไม่สามารถเชื่อใจมันได้อีกแล้ว ผมแค้นขนาดที่ว่าอยากจะฆ่ามันกับเพื่อนมันซะตอนนี้ ไหนๆก็ติดคุกแล้ว แต่พอเห็นหน้าเตี่ยผมทำไม่ลง ลึกๆผมยังรักมันอยู่ด้วย ได้แต่คิดว่ามันเป็นเวรกรรม ผมจะรับมันไว้เองเพื่อจะได้ไม่ติดตัวไปชาติหน้า ผมกอดเตี่ยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะถูกคุมตัว ในหูผมได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของเตี่ยกับเฮีย ผมก็ร้องไห้ และจะร้องเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับ
ความรัก
ครั้งแรก
และ
อาจจะ
เป็น
ครั้งสุดท้าย
สายตาผมเหลือบไปมองหน้ามันที่กำลังวิ่งมา และเรียกแต่ผมไม่อยากเจอมันอีกแล้ว ผู้คุมมองหน้าเชิงว่าจะหยุดไหม ผมส่ายหน้าก่อนจะเดินไม่หันหลังกลับไปอีก และคงจะอีกนานกว่าจะได้ออกมา หรือไม่ได้กลับออกมาอีกเลยก็ได้
.
.
.
.
“กูเกลียดมึง เกลียด”ผมพูดคำนี้ทีไร ผมก็เจ็บในใจทุกที ถึงจะผ่านมาสามปีที่ติดจนตัดสินใจแหกออกมาด้วยเงื่อนไขน่าสนใจ ไม่มีวันไหนที่ผมลืมมันได้เลย ขนาดเจอกันในสถานการณ์คับขัน ใบหน้า น้ำเสียง อ้อมกอด ยิ่งตอกย้ำให้ผมจำมันมากกว่าเดิม มันก็ยืนยันว่าจะช่วยผม เตี่ยมาเยี่ยมและบอกเสมอว่ามันไปบ้านตลอด ตอนแรกเตี่ยกับเฮียไม่ให้เข้า แต่มันอดทนมากยืนรอกระทั่งเช้าและถ้าไม่ติดราชการที่ไหนมันจะมาเฝ้าตลอด จนเตี่ยกับเฮียใจอ่อนยอมให้เข้าและคุยด้วย มันบอกว่าจะช่วยผมให้ได้ขอเวลารวบรวมหลักฐานให้ได้ก่อน ไปแม้กระทั่งบ้านพี่เสก ผมรับฟังอย่างสงบแต่ในใจไม่ได้สงบสักนิด คิดว่ามันทำไปเพื่ออะไร เพราะรักหรือให้แน่ใจว่าไม่มีหลักฐานที่จะสาวไปถึงมันกับเพื่อนกันแน่ แม้แต่ในคุกมันก็ยังฝากผู้คุมให้ดูแลผม ถ้าเป็นอะไรรีบบอกมันทันที ผมไม่เคยออกไปหามันสักครั้ง
“ถึงตายกูก็ไม่มีวันเลิกเกลียดมึง พอกับที่ กู”ผมรู้ว่าจะพูดคำว่าอะไร แต่ห้ามเอาไว้ทั้งที่ในใจมันรู้สึกตลอดเวลา
******************************************************************************************
ปล. กลับมาแล้วจ้า ตอนนี้หลายคนอาจจะรู้แล้วว่าใครเป็นตัวการแต่ยังไม่เคลียร์ ทำไมเฉลยง่ายจัง เพราะเบียร์รู้แล้วไงว่าใครเลยอยากให้คนอ่านรู้ด้วยแต่ไอ้พี่สิบมันยังไม่รู้ ฮ่าๆๆๆๆ คนเขียนบอกแค่สาเหตุคร่าวๆก่อน ส่วนจะคลี่คลายว่าหลักฐานอยู่ที่ไหนแล้วจะเจอยังไง ต้องเป็นตอนใกล้จบ และต้องขอโทษถ้าเนื้อหาบางส่วนมันดูไม่สมเหตุสมผลต้องขอโทษด้วยค่ะ อยากให้ช่วยติงเพื่อจะมาปรับให้ถูกต้อง ตอนหน้าจะเป็นความรู้สึกของพี่สิบนะคะ
-
มาถึงคู่สิบเบียร์แร้ววว
พี่สิบมันน่ารักน๊าา ทำให้เบียร์ใจอ่อนได้
ขอบคุณค่ะ รออ่านต่อนะคะ +1 ^^
-
คู่นี้สนุกมากเลยค่่ะ รอลุ้นกับตอนต่อไปนะคะ อร๊ายยย
-
เรื่องของเบียร์มันเป็นงี้เอง น่าแค้นไอ้พี่สิบจริงๆ :m16:
-
เบียร์ก็ฟังพี่สิบเขาหน่อยสิ
เขาคงจะมีเหตุผล
-
สงสารเบียร์ ความรู้สึกไม่มั่นคงและไม่รู้มาก่อนว่าพี่สิบเป็นตำรวจทำให้ไม่อาจเชื่อใจได้
สงสารพี่สิบด้วย ก็เพื่อนกันใครจะคิดว่ามันคือตัวการ :เฮ้อ:
-
อ่านไปร้องไห้ไป แงๆๆๆๆๆ
เรื่องของสองคนนี้นี่มันเศร้ากินใจจริงๆ
ไอ้บอย! ไอ้ชั่ว! ไอ้เลว! เพราะมัตำรวจแบบแกไงคนชั่วถึงลอยนวลอยู่ได้
ที่เบียร์พูดนี่ใช่ "ถึงตายกูก็ไม่มีวันเลิกเกลียดมึง พอกับที่ กูไม่มีวันเลิกรักมึง" หรือเปล่าอ่ะ อิอิ
-
เศร้ามากเลยตอนนี้ คือสงสารเบียร์ที่ต้องติดคุก สงสารเตี่ย และเฮีย สงสารสิบ คงเศร้ามาก ๆๆ เวลาเห็นคนที่เรารักต้องติดคุกโดยช่วยอะไรไม่ได้ แล้วอย่างนี้เบียร์หนีออกมาโทษยิ่งหนัก ไม่มีสิทธิ์จะได้อยู่แบบคนธรรมดา เลย ถึงมันจะเป็นเรื่องแต่งแต่อิน เลยเศร้ามาก
คิดถึงหนูกับเฮียแล้ว ไม่ได้ฮาเลยตอนนี้ :katai1: :sad11:
-
เพราะไอบอยคนเดียวเลยยย :m16:
สงสารเบียร์กับพี่สิบจังงง
-
เรื่องของเบียร์เป็นอย่างนี้เอง :m15:
-
ไอ่บอยชั่วจริงๆสักที :z6:
-
จะโทษสิบก็ไม่ถูก เพราะหลักฐานมันออกมาในแนวนั้น
สิบก็พยายามจะช่วยโดยหาหลักฐานนะ แต่ไม่มีใครให้ความร่วมมือเลย
เราว่า สิบน่าสงสารมาก ยังดีที่มั่นคงและรักเบียร์
เอาใจช่วยสิบนะฮะ ให้เบียร์ใจอ่อนเร็วๆ
-
ขนาดเรื่องเบียร์ยังรันทดขนาดนี้ แล้วเรื่องของเฮียกับรันละ :monkeysad: ไม่อยากจะคิด
โปรดเอาหนูกลับมากู้วิกฤตน้ำตาท่วมไวไวนะคะ
+1 กดบวกๆๆ :กอด1:
-
เบียร์อ่ะไม่ฟังพี่สิบเลยยยยยยยยยยสงสารทั้งพี่สิบและก็เบียร์
-
บอยแม่งชั่วอ่ะ
สงสารเสก T T
-
ปมเริ่มคลายที่ล่ะนิดล่ะ
:mew4: :mew4: :mew4:
:sad4: :sad4: :o12: :o12:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
พี่สิบไม่รู้
บอยไม่ได้บอก บอกไปก็ไม่ฟัง
เพื่อนตาย
แค้น เกลียด เพราะไม่มีใครฟังใคร
:laugh:
-
โหย..... บอยอย่างเหี้ยอ่ะ....
-
เรื่องมันเศร้ากว่าที่คิดอีก... :hao5: :hao5:
-
พี่สิบก็น่าสงสาร :ling1:
-
พี่สิบต้องพิสุจน์ให้มากกว่านี้แล้วล่ะ
เบียร์คงทรมาณใจมากเลยนะ คงรู้สึกเหมือนโดนคนที่รักหักหลัง อ่านตอนนี้แล้วร้องไห้เลย
-
พี่สิบน่าสงสารมาก โดนแฟนเกลียดแถมแยกไปติดคุก อิเพื่อนก็สลับหน้าล่าล้างนรกมาเลย
:กอด1:
-
:o12: ดราม่าได้อีกเจ้าค่าาาาา
แค่เรื่องเบียร์กะพี่สิบก็น้ำตาท่วมซะแล้ว หักเลี่ยมโหดกันมากๆ
แล้วที่เหลือจะเศร้าไหมเนี้ยยย
-
สงสารทั้งเบียร์ทั้งพี่สิบเลย แล้วแบบนี้จะได้กลับไปเข้าใจกันแบบเดิมได้มั้ยเนี่ย
ทั้งรักทั้งเกลียด :z3:
-
สงสารเบียร์ :mew2: :mew2: :mew2:
-
เศร้าเลยยยย. T^T
-
สงสารบอยอ่ะ ปวดใจ
แต่ตอนนี้เรื่องดูเลยเถิดมาก แหกคุกกันออกมา เฮ้อ
พี่สิบจะเป็นไงบ้างไม่รู้
คิดถึงเฮียกับหนู
รออ่านต่อนะคะ
-
สงสารเบียร์ สิบ :mew6:
:กอด1: :L2:
-
:fire:ไอ้บอย
-
ความผิดอิพี่สิบมีอย่างเดียวคือไม่ได้บอกเบียร์ว่าตัวเองเป็นตำรวจ
แต่เจือกซวยถูกโกรธถูกเกลียดไปด้วยแบบเหมารวมเพราะมีเพื่อนเห้ๆอย่างไอ้บอย
-
คู่นี้น่ารักดีค่ะ
-
มันคงทรมานมากใช่ไหมเบียร์ ไอ้ความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียดเนี่ย อ่านเพลินจนไม่รู้ว่านำ้ตาไหลตอนไหน อินไปกับเบียร์อ่ะ~
-
ไอบอยเลวมาก ทำให้คนอื่นต้องมาพลอยฟ้าพลอยฝนไปด้วย
ไอพี่สิบก็เหมือนกันทำไมไม่ยอมบอกล่ะว่าเป็นตำรวจ จะได้ให้เบียร์ช่วยดูให้ด้วย
ปิดบังไว้แบบนี้ก็เหมือนไม่ไว้ใจกันน่ะแหละ
-
ตอนนี้เข้มข้นมากค่ะ
โธ่ .. พี่สิบโดนน้องเบียร์โกรธไปด้วยเลย แงๆๆๆ T^T
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ +1 ^^
-
ถ้าเราเป็นเบียร์ ก็คงคิดเหมือนกัน
ถึงจะรักขนาดไหน มันก็น่าคิดนะ
สงสารทั้ง 2 คน เลย :mew6:
-
สงสารเบีน์กับครอบครัว :hao5:
รอตอนหน้ามาดูความรู้สึกพี่สิบบ้างดีกว่า
-
:o12: เศร้า ทั้งรักทั้งแค้น :เฮ้อ:
-
คนชั่วที่มีอำนาจอยู่ในมือ มันทำให้คนดีๆมีมลทิน
-
ฮือออ...สงสารทั้งเบียร์และเห็นใจพี่สิบด้วย
คนเราสมัยนี้ไว้ใจกันยากจริงๆ
:z3:
-
เรียกน้ำตาจากครอบครัวเบียร์ ขอบใจจร้า
-
แง น่าสงสารพี่สิบกะน้องเบียร์ใจตรงกันหวานแว๋วได้แป๊บเดียวเองอะ
น้องเบียร์ก็รู้สึกว่าโดนพี่สิบหักหลัง แล้วยังต้องช่วยปกป้องชื่อเสียงพี่เสก บอกความจริงก็ไม่ได้
พี่สิบก็ไม่รุ้เรื่องอะไรเลย เหมือนโดนเพื่อนหักหลังแบบไม่รู้ตัว แถมโดนเบียร์ทั้งโกรธ ทั้งเกลียดอีก
แล้วใครจะช่วยตามหาหลักฐานเพื่อช่วยน้องเบียร์พ้นคำกล่าวหาได้ล่ะเนี่ย
กว่าจะได้คืนดีกันคงอีกนานเลยอะ เศร้า :monkeysad: ทั้งรักทั้งเกลียด
รอติดตามความในใจพี่สิบต่อไปจ้า :bye2:
-
ไอ้สัตว์บอย ไอ้ตำรวจใจหมา ทำแบบนี้ได้ยังไง ไอ้เลว มึงมันชั่ว คดโกงประเทศ ทำให้ประเทศสูญเสียคนดีๆ เลว เลวมาก ไอ้ระยำ มาเป็นตำรวจได้ไงวะ ฟวย ไฝว้กูเลยมั้ย สาดดดดดดดด
มันน่าเอารองเท้าฟาดหน้าต่อด้วยส้นรองเท้ายัดปากจริงๆ ขอบอกว่านั่งอ่านตอนนี้น้ำตาก็ไหลเป็นทาง ไอ้ชั่วบอย มึงทำให้หมอนนอนกูเปียกน้ำตาได้ยังไง ไม่มีมึงสักคนหมอนนอนกูก็ไม่เปียกหรอกไอ่สาดดด ชั่วจริงๆ
สงสารพี่เสก สงสารเบียร์ เนื้อเรื่องบีบใจจนน้ำตาไหล มันแน่นอก ฮือ โอเอ็มจี พระเจ้า ดราม่าเจรงๆ
ปล.รอจ้า :hao3:
-
เรื่องมันเศร้า สงสารเบียร์กับพี่เสกที่ต้องมาเป็นแพะรับบาปของคนเลวๆ :monkeysad:
-
สงสารเบียร์มาก TT
แล้วมะไหร่จะได้เข้าใจกันสักที
-
ยิ่งรักมากก็ยิ่งเกลียดมาก สงสารเบียร์จัง
-
ปวดใจหน่วงที่สุด
-
ตามทันแล้วววว...โคตรสนุกอ่า (หูยยยย..โหด มันส์ ฮา ครบ)
partเบียร์+พี่สิบ หักเหลี่ยมทรชนมว๊ากกก
...เป็นไงล่ะ เรื่องแม่ง โคตะระใหญ่ เลยทีนี้
นอกจากจะปกป้องเมียไม่ได้แล้ว เมียยังเข้าใจผิดอีก(เฮ้อ)
**จำไว้อิพี่สิบ ที่หลังถ้าเมียถามอย่าแทงกั๊ก!**
-
มาต่อเร็วๆนะครับ สนุกมาก ผมตามอ่าน2วันเลย ชอบมากๆครับ
-
อ่านทันแล้วค่า หัวเราะท้องแข็งเฮียกะหนู หนูกะเฮีย
เบรคหัวทิ่มพาร์ทล่าสุด สงสารพี่เสก สงสารเบียร์ ไม่น่าเลย
-
ว่าแล้วเบียร์ต้องโดนจัดฉาก ไอ้เหี้ยบอยมึงทำให้วงการนี้แปดเปื้อนซ้ำยังทำร้ายคนบริสุทธิ์อีก
-
พี่สิบน้องเบียร์ รักกันน่ารักน่าหยิก พี่สิบได้หัวใจน้องเบียร์ แถมคนในครอบครัวน้องเบียร์ก็ยอมรับอีก
น่าจะได้รักกันหวานชื่นแท้ ๆ แต่กลับกลายต้องมาเป็นเข้าใจผิดกัน แยกจากกัน เพราะคนอื่นแท้ ๆ เลย
พี่เสกก็น่าสงสาร โดนหลอกใช้แถมช่วยน้องเบียร์จนต้องพบจุดจบ ส่วนน้องเบียร์ก็ต้องมารับโทษที่ไม่ได้ทำ
เข้าใจน้องเบียร์นะ ถูกหลอกอย่างนี้ เป็นเราก็ทำใจให้เชื่อใจพี่สิบอีกไม่ลงเหมือนกัน
โชคดีของน้องเบียร์ ที่ได้เจอเฮีย กับ รันในคุก แล้วน้องเบียร์ได้รับเงื่อนไขอะไรนะ ถึงยอมแหกคุกออกมาพร้อมกับเฮีย
บอย เพื่อนพี่เสก เป็นตัวการสินะ แต่พี่สิบยังไม่รู้ แถมน้องเบียร์ยังคิดว่าพี่สิบร่วมมือกับบอยด้วย แล้วเรื่องมันจะลงเอยยังไงล่ะเนี่ย
คู่พี่สิบน้องเบียร์ นี่พาเราเครียดจริง ๆ เลย ต้องกลับไปผ่อนคลายที่คู่เฮียกับน้องหนูซะแล้ว อิอิ
เรื่องนี้ นึกบทสรุปของแต่ล่ะคู่ไม่ออกจริง ๆ นะ เพราะยังไง ก็ถือว่ามีคดีติดตัวกันทุกคนจริง ๆ แล้วจะได้อยู่ด้วยกันได้ยังไง :m17:
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2: :3123:
-
ไม่คิดว่าต้องมาร้องไห้ให้กับนิยายเรื่องนี้เลย :m15:
สิ่งที่เบียร์และพี่สิบเจอมันหนักหนามากเลยนะเนี่ย
สงสารเบียร์ เรื่องคดีก็เรื่องนึงแต่สงสารความรู้สึกมากกว่า
สูญเสียคนดีๆไปต่อหน้าพร้อมๆกับเข้าใจว่าถูกหักหลัง
แล้วก็เห็นใจพี่สิบด้วย จะทำอะไรก็ต้องมีหลักฐานทั้งนั้น
ที่ทำอะไรไม่ได้ก็เพราะไม่มีหลักฐาน แล้วก็คงจะอีกนานเลย :เฮ้อ:
เบียร์ก็รอไปก่อนนะ ทำตัวดีๆรอพี่สิบไปช่วยนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ด
-
เฮ้ออออ มันเ็ป็นแบบนี้เองสินะ เศร้ากันต่อปายยยย
เกลียดมากแต่มันก็ยังคงรักมากใช่ไหมเบียร์ หึหึ :katai3:
-
เบียร์น่าสงสารจัง
-
>> ป.21 <<
“ขออนุญาตครับท่าน”เสียงเคาะประตูพร้อมรอตอบรับ
“เชิญ”เสียงทุ้มแต่ฟังแล้วทรงอำนาจตอบ ก่อนจะเงยหน้ามองคนที่เข้ามาปิดประตูพร้อมทำความเคารพ ก็พยักหน้าและผายมือให้นั่งที่เก้าอี้ตรงหน้า
“ท่านเรียกผมมีอะไรให้รับใช้ครับ”ผมถามผู้บังคับบัญชาด้วยน้ำเสียงเรียบแต่นอบน้อม
“เห่ย ท่าน เทิ่น ห่าอะไร อยู่กันสองคนตามสบาย”พูดอย่างเป็นกันเอง เอนหลังยกยิ้ม ผมถอนหายใจ
“ครับ ลุง”ตอบรับและเรียกตำแหน่งที่รู้ว่า พ.ต.อ.วิฑูรย์ เป็นพี่ชายแท้ๆของพ่อผมที่เสียชีวิตไปแล้ว พ่ออยากให้ผมรับราชการตำรวจ ผมก็สนองตอบท่านจนถึงตอนนี้ แทบจะไม่มีใครรู้เลยว่าท่านเป็นลุงผม ผมสอบเข้ามาด้วยความสามารถและสุจริตไม่เคยใช้เส้นสายของท่านเลย ที่สำคัญท่านไม่ช่วยด้วยไม่ว่าจะลูกจะหลาน ญาติหรือลูกเพื่อน ท่านบอกว่า ถึงจะเข้ามาได้แต่ไม่มีใจรักในงานที่ทำก็เท่านั้น อาชีพมีเกรียตินี้ต้องพร้อมสละเวลาส่วนตัวเพื่อช่วยส่วนรวมตลอด ไม่ใช่นั่งติดแต่เก้าอี้ บางทีท่านยังเคยปลอมตัวลงพื้นที่ตรวจดูการทำงานของตำรวจเลย ไม่มีใครรู้นอกจากผม และมีคนรักพอกับที่เกลียดท่านก็เยอะ เพราะความตรงต่อหน้าที่นี่แหละ แต่ถ้าคนในอาชีพนี้คิดและทำอย่างท่านผมว่าประเทศชาติเจริญและปลอดภัยแน่นอน ผมชมท่านไม่ใช่ในฐานะลุงแต่ชมในฐานะคนธรรมดาคนหนึ่งที่ได้เห็นและรู้มาตลอด
“ได้ข่าวซื้อบ้านใหม่เหรอวะ สิบ”ลุงถามผมที่ไม่ใช่เรื่องงาน
“ครับ”ผมตอบสั้นๆ
“ก็ดี แล้วบ้านเดิมล่ะ ขายเหรอ”ท่านพยักหน้าก่อนจะถามถึงบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิดจนพ่อแม่เสีย
“เปล่าครับ ผมให้ช่างปรับปรุงและต่อเติมใหม่ หลังนี้ซื้อให้ยายสาม สะดวกเดินทางหน่อย”ผมตอบท่าน พูดถึงน้องสาวคนเดียวที่ตอนนี้ได้งานทำที่บริษัทชั้นนำแห่งหนึ่ง แต่อยู่ไกลจากบ้านมากไปกลับใช้เวลานาน ผมเป็นห่วงจะให้ออกก็จะเสียความตั้งใจของเจ้าตัวที่อุตส่าห์สมัครงานที่นี่ได้ แปลกใจเหรอครับที่ผมชื่อ สิบ แต่น้องชื่อ สาม ถ้ารวมกันมันคือ สิบสาม ลัคกี้นัมเบอร์ แต่พ่อแม่ผมตั้งตามวันเกิดที่บังเอิญผมกับน้องเกิดวันเดียวกัน คือ วันที่ สิบสาม เดือน ตุลาคม แต่คนล่ะปี ไม่บอกเดี๋ยวเดาอายุผมถูก อ้อ บ้านเลขที่ก็ 13 ด้วย
“ต่อเติมเตรียมรับเมียเข้าบ้านเหรอวะ หึหึ”ท่านเอ่ยแซวอย่างอารมณ์ดี ผมยิ้มส่ายหน้า
“ใครจะอดทนผมได้ขนาดนั้น”ผมพูดถึงนิสัยโดยรวมที่ยังรักชีวิตโสดและอาชีพที่ทำ ไม่อยากห่วงหน้าพะวงหลัง แค่น้องสาวคนเดียวก็พอแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ไม่มีแต่เป็นแบบไม่ผูกมัดกันมากกว่า
“ป้าสะใภ้มึงไง”ลุงยักคิ้วตอบ
“นั่นเขาเรียกจำใจหรือเปล่า”ผมยกยิ้มตอบท่าน
“จำใจอะไร เขาเรียกตกหลุมรักแล้วมัดมือชกยกเข้าห้องโว้ย ฮ่าๆๆๆ”พูดถึงป้าสะใภ้ผมอย่างอารมณ์ดี แต่ป้าเป็นผู้หญิงที่เหมาะกับสามีอาชีพนี้จริงๆ อดทน เข้าใจ และทำใจเมื่อถึงเวลา ท่านบอกเสียใจอยู่แล้วถ้าคนรักจากไป แต่เราต้องภูมิใจถ้าเขาจากไปเพราะหน้าที่ เสียดายท่านไม่มีลูกชายมีแต่ลูกสาวสามคน แต่ก็ไม่ผิดหวังซะทีเดียวเพราะมีหลานชายให้อุ้มถึงสามคนเลย ท่านยังคิดขำๆสงสัยสวรรค์จะสงสารเลยส่งหลานชายมาชดเชยให้ เรื่องนามสกุลท่านไม่ได้ซีเรียส ลูกหลานผู้ชายยังมีอีกเยอะ
“แล้วแต่ลุงเถอะ คนแก่ก็อย่างนี้ชอบคิดเข้าตัวเอง”ผมหยอกลุงกลับบ้าง
“เออ ไว้มึงแก่ให้ทันกูก่อน จะพูดมั่ง”ท่านชี้หน้าใส่
“อยู่ให้ถึงแล้วกัน”ผมพูดยิ้มๆไม่ได้แช่งแต่เป็นการแหย่กันเป็นประจำ ก่อนจะวกเข้าเรื่องที่เรียกมาหา ท่านยื่นซองสีน้ำตาลให้ผมที่ไม่ได้แปลกใจอะไร คงเป็นงานสำคัญ ผมรับและเปิดดูก็พบว่าเป็นรายงานและประวัติของผู้ต้องสงสัย
“เขตนี้เยอะมาก ยังไงช่วยไปจัดการให้หน่อย ใกล้บ้านใหม่เลยนิ”ท่านเอนหลังเอามือประสานกันตรงตัก
“เริ่มเมื่อไรครับ”ผมถามแต่ตาไล่ดูประวัติแต่ล่ะคน
“เร็วได้ก็ดี จะได้หมดๆไป”ท่านพูดเรื่อยๆยกน้ำชาจิบ
“มันไม่หมดไปง่ายๆหรอกครับ ขจัดกลุ่มนี้ กลุ่มใหม่ก็เกิดอีก”ผมพูดเหมือนท้อแต่ไม่เคยถอยกับหน้าที่ที่ต้องทำ ไม่ว่าจะรูปแบบไหนผมยินดีเผชิญ
“มันก็เหมือนยุงนั่นแหละ ตบปุ๊บมันก็เกิดปั๊บ ใครจะไปคุมกำเนิดมันได้ทัน”ท่านพูดขำๆเปรียบไปได้
“ผมก็ว่างั้น”ไม่รู้จะแย้งยังไง เห็นด้วย ก่อนจะคุยกันอีกนิดท่านก็ทำงานต่อ
.
.
.
“เฮ้ย ไอ้สิบ มึงคิดว่าพวกมันจะมาเหรอวะ”ไอ้บอยคู่หูผมถามอย่างไม่แน่ใจ หลังจากที่ติดตามมาสองเดือนก็ได้ข้อมูลตรงกับที่ได้รับ
“ต้องมาสิ กูมั่นใจ”ผมพูดก่อนจะมองไม่ให้คลาดสายตา สักพักมีรถยนต์เข้ามาจอด ผมสั่งการให้ทุกคนเตรียมพร้อม คนในรถเดินลงมา หน้าตาตรงกับรูป ไม่ถึงห้านาทีรถอีกคันก็แล่นมาจอดข้างกัน ก่อนจะคุยและยื่นกระเป๋า ผมดูจนแน่ใจว่ามีผู้ต้องหาสี่คนไม่มีมาสมทบ ก็ส่งสัญญาณเข้าจับกุมทันที
“ทุกคนอย่าขยับ”ผมร้องบอกพร้อมเล็งปืน พวกมันดูจะตกใจ ลูกน้องแต่ล่ะฝ่ายิงคุ้มกันลูกพี่ทันที พวกผมหลบและยิงสวนกลับ ไม่ถึงยี่สิบนาที จับผู้ต้องหาได้หมด ก่อนจะคุมตัวกลับไปดำเนินคดีต่อ
“กูว่าไอ้พวกนี้แม่งลูกกระจ๊อกว่ะ ไอ้ตัวเบ้งมันยังกลบดานอยู่”ไอ้บอยปาดเหงื่อออกความเห็น
“ธรรมดา มันก็ต้องให้ลูกน้องออกตัวก่อน”ผมไม่ได้แปลกใจอะไร เดินดูรอบๆ
“เรียบร้อยแล้วครับ”เสียงจ่าเข้ามารายงาน ผมพยักหน้าก่อนจะแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน เพื่อพรุ่งนี้ต้องวางแผนให้รัดกุมและสาวไปถึงต้นตอให้ได้
.
.
.
.
“เหมือนเดิมนะคะ”สาวใช้วัยเกือบห้าสิบถามผม แกอยู่กับครอบครัวผมมานานแล้ว มีสาวใช้รุ่นๆอีกสองคนช่วยทำงานบ้านและอื่นๆด้วย นอกนั้นก็มีลุงคนสวนที่เป็นสามีป้า และยามที่ผมจ้างพิเศษให้มาอยู่ด้วย บางครั้งผมไม่ได้อยู่ มีแต่ผู้หญิง คนแก่ เกิดอะไรขึ้นจะลำบาก
“ครับ เออ ป้าจิต ยายสามไปแล้วเหรอ”ผมตอบก่อนจะถามกลับ
“ค่ะ คุณหนูออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว เห็นบอกว่างานด่วน”ป้าจิตหันมาตอบก่อนจะเดินเลี่ยงไป สักพักกลับมาพร้อมกาแฟส่งกลิ่นหอมและแซนวิชชิ้นพอคำ
“ทานด้วยนะคะ กาแฟอย่างเดียวเดี๋ยวไม่มีแรงทำงาน หรือจะรับข้าวดีค่ะ”ป้าจิตพูดอย่างรู้ใจและนิสัยผมที่ไม่ค่อยกินข้าวตอนเช้าเท่าไร นอกจากกาแฟ แกเลยเสริมขนมปัง บางทีก็ปาท่องโก๋ ซาลาเปา ให้แทน
“แค่นี้พอแล้วครับ เดี๋ยวอ้วน”ผมตอบยิ้มๆ
“แหม คุณสิบถ้าอย่างนี้เรียกอ้วน แม่ยิ้มไม่ช้างเลยเหรอค่ะ”ป้าจิตค้อนนิดๆพูดกระเซ้าไปถึง ยิ้ม สาวใช้ร่างตุ้ยนุ้ยแต่คล่องแคล่วไปหมด ผมหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะมองหาหนังสือพิมพ์ วันนี้ได้พัก หลังไล่ถล่มพวกแก็งค์ค้ายาไปได้หลายแก็งค์แล้ว ไว้เหมือนกัน นับตั้งแต่รับงานจากลุงจนถึงตอนนี้ก็เกือบปีแล้ว นอกจากพวกที่ได้รับประวัติมา ก็มีพวกติดร่างแหมาด้วยเลยเหมาจับซะทีเดียว แต่ก็อย่างที่บอกมันไม่ได้หมดไปง่ายๆ ปล่อยให้เราตายใจสักพักก็มาอีก
“ตายแล้ว ตาชม ตาชม”ป้าจิตเหมือนจะรู้ เดินไปเรียกสามีแก
“ไม่ต้องหรอกป้า เดี๋ยวผมไปดูเอง ว่าจะดูต้นไม้ด้วย”ผมเดินไปบอกป้าจิตและเดินออกไปเลย ลุงชมคงจะได้ยินหรอก ตัดแต่งต้นไม้ใส่หูฟังไปด้วย ผมได้แต่ขำ ถ้าป้าจิตเห็นได้โดนดึงหูแน่ จนใกล้จะถึงหน้าบ้าน
“ยังไม่มาส่งอีกแหะ ช้าจังวะ”ผมงึมงำ หันหลังจะเข้าบ้านไปสั่งยามให้เอาไปให้ โป๊ก
“โทษครับที่มาช้า คนเก่าลา คนใหม่ไม่ชินทาง แต่มีน้ำใจอาสามาส่งให้”เสียงห้าวตะโกนป่าวประกาศ
“แม่ง นึกว่าขอโทษที่โยนใส่หัวกู”ผมบ่นก่อนจะเดินกึ่งวิ่งไปดู ไม่เห็นหน้าเห็นข้างหลังลิบๆเป็นผู้ชายสวมชุดวอร์มใส่หมวกกันน็อกด้วย แต่ที่สะดุดสายตามันเสือกขี่จักรยานสีชมพูลายคิตตี้ไม่ได้เข้ากับเพศเลย หรือมันจะเป็นกระเทยแต่แอ๊บแมน ผมพึมพำก่อนจะเข้าบ้าน อย่าให้เจออีกนะมึง จะถามสักหน่อยมึงคิดยังไงขี่จักรยานลายนี้ หึหึ
.
.
.
.
“ไปหาซื้ออะไรที่ตลาดดีกว่า”หลังเสร็จงานผมก็ขี่รถไปตลาด เลิกงานผมจะเปลี่ยนเครื่องแบบทุกครั้ง เดี๋ยวโจรเห็นแล้วหนีหมดไม่กล้าก่อคดี จะทำให้ผมว่างซะเปล่า ระหว่างคิดขำๆ ผมก็พารถไปจอดตรงที่ฝากรถ ถ้าไม่จำเป็นผมจะใช้มอไซด์ขี่ไปทำงานหรือกิจธุระอื่นๆ ก่อนจะเดินดูของไปเรื่อยๆ จนถึงตลาดที่มีทั้งของกินของใช้ไม่น้อยกว่าในห้าง จนถึงอีกฟากก็เห็นจักรยานคิตตี้ เฮ้ย ไอ้คันเมื่ออาทิตย์ก่อนหรือเปล่าวะ ดูแล้วน่าจะใช่ เพราะมันรุ่นลิมิเต็ดไม่น่าจะมีหลายคัน ยายสามน้องผมก็มีเหมือนกัน รายนั้นคลั่งคิตตี้ขนาดหนัก ผมมองซ้ายมองขวาเขยิบจะเข้าไปดูให้แน่ใจ แต่มีเสียงขัดซะก่อน ทำให้ผมต้องออกห่างไปยืนอีกมุม หวังจะดูหน้าสักหน่อย
“ป้า วันนี้ไม่ต้องแถมเยอะนะ เดี๋ยวกินหมด ครึครึ”เสียงกวนๆ แต่กูคุ้นเคยเมื่อนี่ เอ่ยแซวแม่ค้าขายผลไม้
“เหรอ งั้นเอาไปครึ่งกิโลพอ”ป้าก็เล่นด้วยพร้อมส่งผลไม้ให้ ผมว่าทุเรียนลูกนี้เกินครึ่งกิโลแน่นอน ดูแล้วหมอนทองซะด้วย
“ขอบคุณนะป้า คราวหน้าก้านยาวนะ ขอร้อง”ไอ้คนรับก็เล่นอีก ก่อนจะหัวเราะคิกคัก เมื่อไรมึงจะหันหน้ามาสักทีวะ เห็นแค่รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจั๊วะ แต่มันก็ยังไม่หันมา เดินไปคุยทุกร้าน มีส่งส่วยให้ด้วย ผมทำเป็นเดินตามดูห่างๆแต่พอได้ยินมันพูดคุยกับพ่อค้าแม่ค้ายันคนลากรถส่งของ เป็นบุคคลที่มนุษย์สัมพันธ์ดีเหลือเกิน
“ไม่เป็นไรป้า มีก็ให้ ไม่มีก็บอก ไม่เอา ๆ ป้าเก็บไว้ขายเถอะ”มันโบกไม้โบกมือไม่รับของเขา พูดอย่างมีน้ำใจ ป้าก็ยัดใส่ เป็นอย่างนี้เกือบทั้งนั้น น้อยมากที่จะเจอคนพูดไม่ดีด้วย ถ้าไม่ดีมันก็จัดการโดย
“ไอ้น้อง บอกพ่องงมึง ให้ลดอีกหน่อยไม่ได้เหรอ เก็บเยอะขนาดนี้กะรวยเลยหรือไง”คนขายพูดห้วนกวนๆ หน้าตาดูไม่น่าจะชอบขายของน่าไปอยู่โรงฆ่าสัตว์มากกว่า
“พ่องงกู ก็เก็บตามมาตรฐานแล้วนะพี่”มันก็ทำเสียงแถมหน้ากลับไปให้
“เฮ้ย พูดไม่ง้ออย่างนี้ กูว่าตลาดฝั่งโน้นเก็บถูกกว่าอีก เดี๋ยวกูจะป่าวประกาศชวนไปขายที่โน่นซะ ทีนี้มึงจะทำไง”มันทำเสียงไม่พอใจพูดจาข่มใส่ ไอ้หนุ่มนี่นึกว่าจะกลัว ถอยหลังออก มันเดินเข้าไปใกล้ ตุบ มันเดินไปใกล้ยกตีนขึ้นวางตรงลังไม้กระชากคอเสื้อไอ้นั่นที่ทำหน้าตาเลิกลั่กผิดกับเมื่อครู่ที่ปากดีใส่ ตัวมันสูงกว่าถึงจะไม่หนาเท่าไอ้คนที่ข่มแต่รูปร่างมันก็ดูแข็งแรงน่าจะได้เปรียบถ้ามีเรื่อง และผมก็คงต้องแสดงตัวเข้าไปขัดขวางตามหน้าที่ ถ้าร้ายแรงเกินไป แต่นี่มันก็เข้าข่ายแล้วนะ แต่ดูอีกหน่อยดีกว่า
“ฝั่งโน้นถูกมึงไม่ไปขายวะ พ่องงกูกับกูไม่เคยห้ามหรือฝืนใจให้มาขายที่นี่ แต่ทุกคนที่นี่เขามีน้ำใจช่วยเหลือพ่องงกูให้มีรายได้โว้ย มึงเป็นใครถึงมาเบ่งในเขตกูวะ”มันเข้าใจพูดนะ ทำเอาพ่อค้าแม่ค้ายิ้มเป็นแถบ แต่ตอนท้ายพูดนักเลงไม่เบา
“เอ้อ กะ กู”มันเริ่มตะกุกตะกัก
“สงสัยมาสอดแนมแน่เลยพี่”เด็กส่งผักออกความเห็น
“นั่นสิ ฉันว่าไม่คุ้นหน้าเลย ไอ้ฝั่งโน้นส่งมันมาก่อกวนล่ะมั้ง”และอีกหลายเสียงฟังแล้วเข้าข้างไอ้นี่ชัดๆ ทำเอาไอ้นั่นมองซ้ายมองขวาเห็นท่าไม่ดีแน่ อาศัยตอนเผลอผลักและวิ่งหนีออกไป
“เฮ้ย ยังคุยไม่จบเลย สัดดดดดด”เสียงด่าตามหลังพร้อมหันหน้ามา ทำเอาผมที่ยืนไม่ไกลหลบสัดไม่ทัน แต่เจ้าตัวดูไม่ได้สนใจมองไอ้ห่าที่วิ่งหนีอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเลยทีเดียว
“เดี๋ยวมึงเจอกู ไอ้หน้าเหี้ย กวนตีนตั้งแต่ลูกยันพ่อ ไม่จบๆ ให้เตี่ยกูไปตืบซะนี่”มันยังบ่นไม่เลิก มีการกลับไปฟ้องเตี่ยมันด้วย บ่งบอกว่ามีเชื้อจีน หน้ามันก็ตามนั้น ตาชั้นเดียวแต่ลูกตาดำขลับ รับกับคิ้วเข้ม จมูกไม่โด่งมาก ปากบางบอกว่าจัดแน่นอนเท่าที่ได้ฟังก็น่าจะจริง ผมมองอย่างพิจารณาว่า ไอ้คนนี้น่ะเหรอที่มันขี่จักรยานคิตตี้ ขว้างหนังสือพิมพ์ใส่หัวผมโดยไม่ตั้งใจมั้ง ตายห่า ไอ้สิบ เกิดมาไม่เคยมองผู้ชายคนไหนแล้วรู้สึกแปลกๆขนาดนี้ เรียกว่าแปลกเข้าขั้นดีเลยล่ะ ก่อนมันจะหันหน้าไปทำหน้าที่ตามเดิม จนมันเดินไปไกลแล้ว
“ขอโทษครับป้า ไอ้หนุ่มเมื่อกี้เป็นใครเหรอครับ”ผมเริ่มปฏิบัติการสืบราชการลับส่วนตัวทันที ป้ามองหน้าเหมือนจับผิด
“เอ้อ ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ครับ”ผมพูดต่อพร้อมส่งยิ้ม ทำเอาป้าเขินๆ เหมือนโดนผมจีบอยู่
“อ๋อ นึกว่าเป็นลูกน้องไอ้เม้งซะอีก มันชอบมาก่อกวนบ่อยๆ โดนตลอดแต่ไม่เข็ด”ป้าตอบไม่ตรงคำถามผมเลย พูดถึงใครไม่รู้ เอาเป็นว่าผมจะฟังเป็นเกร็ดความรู้ไว้ว่าไอ้ฝั่งโน้นชอบมาก่อกวนเขตพื้นที่ผู้ชายน่ารักคนเมื่อกี้บ่อยๆ น่ารัก ทำไมผมต้องคิดว่ามันน่ารักวะทั้งที่มันก็น่ารักจริงๆนั่นแหละ
“ครับ แล้วเขาเป็นใคร”ผมรับทราบก่อนจะถามจุดประสงค์หลักๆ รีบบอกสักทีสิป้า เดี๋ยวจับกุมข้อหาไม่ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่เลย เร็วๆ โน่นขายาวก้าวไปแล้ว
“อ๋อ ชื่อเบียร์ ลูกเถ้าแก่หยวนเจ้าของตลาดนี่แหละ แต่นิสัยดีทั้งบ้าน มีน้ำใจ ไม่เอาเปรียบ แรงมาก็แรงไปอย่างที่เห็น”ป้าร้องอีกอ๋อก่อนจะบอกสิ่งที่ผมต้องการฟัง ชื่อเบียร์ น่าดื่มจริงๆ ถ้าเผลอไปยกดื่มคงติดคอตายห่าแน่ พรวดพราดเข้าไปยกซดไม่ได้ ต้องรัดกุม มัดมือไม่ให้ชกและยกเข้าห้องแบบที่ลุงบอก ยี่สิบแปดปีเพิ่งคิดว่ารักแรกพบมีจริง อ้าว รู้กันเลยดิ อายุผม อุตส่าห์ปิดเงียบมาแตกเพราะอยากดื่มเบียร์
“ขอบคุณครับป้า ผมไปล่ะ คราวหน้าจะมาอุดหนุนใหม่นะ”ผมรีบพูดรีบรับของและเดินกึ่งวิ่งไปทันที
“อ้าว พ่อหนุ่ม ตังค์ทอนไม่เอาเหรอ”เสียงป้าเรียกให้รู้ว่าผมลืมเงินทอน ผมไม่ได้หันกลับไปแต่บอกในใจว่าให้ทริปป้าแล้วกันที่บอกข้อมูลให้กับเจ้าหน้าที่ถือว่าให้ความร่วมมือเป็นพิเศษ
.
.
.
.
หลังจากนั้นถ้าว่างจากราชการผมก็จะมาตลาดประจำ เรียกว่าตามติดเหมือนผู้ต้องสงสัย ถ้าจับได้จะขังไม่ปล่อยเลย และผมก็ได้เห็น น้องเบียร์ ว่าที่แฟนผมในอีกหลายแง่มุม เก็บค่าเช่าพร้อมขี่จักรยานน่ารักๆ เล่นฟุตบอล เล่นดนตรี ตลกโปกฮากับเพื่อนฝูง แต่ที่ทำเอาอึ้งคือ น้องเบียร์หอมแก้มเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ไม่ใช่คนเดียวเปลี่ยนไม่ซ้ำหน้าเลยทีเดียว น้องเบียร์ชอบผู้ชายเหรอนี่ แล้วผมจะแปลกใจทำไมวะ เพราะผมก็กำลังเก็บข้อมูลของผู้ชายที่จะจีบอยู่ แต่ดูแล้วน้องเบียร์เป็นฝ่ายกระทำแน่นอน ไม่ได้ผมต้องทำน้องเบียร์กลับมาถูกทางได้แล้ว แต่อาทิตย์ถัดมา น้องเบียร์ก็ควงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มอีก แสดงว่าคบเพื่อปกปิดความเบี่ยงเบนตัวเองใช่ไหม ไม่ดีนะทำแบบนี้ผู้หญิงรู้เข้าเสียใจตาย ทำให้ผมยิ่งต้องเข้าไปทำให้น้องเบียร์รู้สึกตัวสักที ว่าควรเป็นของพี่สิบเท่านั้น และผมก็เริ่มปฏิบัติการพาตัวเองไปใกล้ชิด ใกล้ชิด ชิดซะจน
“ว๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”เสียงร้องอย่างดัง ผมเบรกรถทันทีเมื่อกำลังตามติดน้องเบียร์จนเกินไป อุตส่าห์เลี้ยวหลบมุมกะว่าจะพุ่งออกมาเบาๆตามหลังกลายเป็นว่าออกตัวแรงไปหน่อย กำลังจะลงไปดูด้วยความเป็นห่วง ถ้าสลบจะอุ้มกลับบ้านไปรับผิดชอบด้วยการดูแลตลอดชีวิต แต่ยังไม่ทันลง ปัง ปัง ปัง น้องเบียร์โมโหจัดควักปืนมายิงหัวใจผม ไม่ใช่ครับ คนน่ารักเคาะกระจก ผมกลัวได้ยินคำบอกรักไม่ชัดเลยลดกระจกลงมาแล้วก็ฟังเต็มๆ
“สัด ขับรถแบบนี้ มึงไปเริ่มหัดขี่ควายใหม่ไป ไอ้ควายยยยยยยยยยย”ผมมัวแต่ตะลึงกับคนที่เฝ้าตามแต่ไม่เคยได้พูดคุยสักที ตอนนี้พาปากมาจ่อใกล้หูเลย ไล่ให้ผมไปขี่ควาย ไปกับพี่ได้ไหมจะได้สอนพี่ให้ขี่ถูกทาง
“รู้แล้ว กำลังจะลงไป ใจเย็นๆ”ไม่รู้จะพูดอะไร ผมได้แต่ปลอบใจน้องเบียร์ไม่ให้แหกปากไปมากกว่านี้เดี๋ยวเจ็บคอ ยิ่งเห็นใกล้ๆยิ่งน่ารัก น่ารักในแบบผู้ชาย
“กูไม่เย็น มึงเห็นไหม จักรยานมูลค่าไม่กี่บาทกูพัง มึงลงมารับผิดชอบเดี๋ยวนี้”ขนาดโต้ตอบด้วยความโมโหก็ยังดูน่ารักเล่นมุกด้วย พี่ยินดีรับผิดชอบอยู่แล้ว บอกสินสอดและพาไปบ้านได้เลย พี่จะได้ปิดคดีของเราสักที ได้แต่แอบดูและเข้าไปซื้อของบ้างหวังจะเจอหน้าแต่ไม่เคยได้เจอสักที มีแต่ว่าที่พ่อตาอารมณ์ดีขายของ
“เท่าไร”ผมถามทันที จะเรียกเท่าไรบอกพี่ เคลียร์กันเองก็ดีแล้วค่อยไปบอกเตี่ยก็ได้
“เบ็ดเสร็จที่กูคิดในสมอง 3,000 บาทถ้วน”ถูกจังวะ สามพันได้ฟันน้องเบียร์ เอ้ย ไม่ใช่แล้วสายตาคุยกับผมแต่ตีนชี้ไปที่จักรยานที่ยังนอนสลบไสลริมทาง แสดงผมยังสื่อไม่ถึงใจน้องเลยย้ำให้ฟังชัดๆจะได้เข้ามานั่งในใจพี่สักที
“ไม่ใช่ ตัวน้องน่ะ”ไม่พูดเปล่าผมชี้ที่ตัวน้องเบียร์เลย ทีนี้น้องเบียร์คงเก็ทเบิ่งตาตี่ๆพร้อมสาดวาจาใส่ผมคงเข้าใจผิดคิดว่าน้องเข้าใจในคำพูด
“ไอ้เหี้ย กูไม่ใช่เด็กขายน้ำ ขายถังขี้ สัด ไม่จ่ายก็ไม่ต้องจ่าย”ฉิบแล้วกู ไอ้สิบ น้องเบียร์คิดว่าผมพูดดูถูกว่าน้องเป็นเด็กขาย เอาไงดีวะกูจะพูดยังไงดี เกิดน้องโมโหไปแจ้งความที่โรงพักข้อหาหมิ่นประมาทแฟนตัวเอง ผมคิดเองครับ แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นเลือดไหลตรงขาขาวๆ ผมพยายามรวบรวมสติพูดอย่างใจเย็นออกไปเพื่อไม่ให้น้องเบียร์โกรธผมไปมากกว่านี้
“อะไร หมายถึงค่ารักษาน้องน่ะเท่าไร ดูสิเลือดไหลเต็มเลย”ผมแถไปเรื่องแผล โธ่ ไอ้สิบไม่น่าทำขาขาวๆเป็นรอยเลย ยิ่งมองเลือดก็ยิ่งไหลทำให้ผิวที่ขาวดูขาวอมชมพูขึ้นไปอีก อยากจะเข้าเอาปากไปห้ามเลือดจริงๆ แต่เสียงร้องของน้องห้ามความคิดโรคจิตของผมเอาไว้ซะก่อน
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคค เลือดดดดดดดดดดดดดดดดด”แล้วน้องเบียร์ก็ทรุดฮวบแต่ผมที่รอฉวยโอกาสอยู่แล้วรีบเข้าไปรับทันทีทำให้ได้ภาพที่สวยงาม ก่อนจะเรียกเป็นมารยาท
“เฮ้ย ไอ้น้อง ไอ้น้อง”เรียกยังไงก็ไม่ตื่น ผมเลยคิดว่าน้องอาจตายได้เพราะช็อค งั้นลัดขั้นตอนปั๊มหัวใจไปผายปอดเลยดีกว่า ว่าแล้วก็ จุ๊บ จุ๊บ แก้มสองข้าง พี่ขอนิดหนึ่งนะ ก่อนจะอุ้มน้องเบียร์ใส่รถขับไปบ้านคุณพ่อตาทันที ตั้งแต่นั้นมาผมก็เริ่มทำตัวสมสู่ เอ้ย ไปมาหาสู่เป็นประจำที่ว่าง เปิดเผยตัวตนและความจริงใจทุกอย่าง ยกเว้นอาชีพที่ต้องจำใจโกหกไปก่อน ด้วยมีข่าวกรองเข้ามาใหม่ซึ่งมันเกี่ยวข้องกับคนใกล้ตัวน้องเบียร์แฟนผม เรียกในใจนะครับ เคยเรียกแล้วน้องเบียร์รับไม่ได้เตะเข้าซี่โครงทำเอาทรุดเหมือนกัน แต่ผมไม่ได้ถือสาเพราะว่า
“อย่าเรียกกูอย่างนี้อีก กูอายยยยยยยยยยยย”แผดเสียงใส่พร้อมซ้ำอีกทีเป็นการกำชับ นอกจากฟุตบอลน้องเบียร์ของผมยังเป็นแชมป์มวยสมัครเล่น แต่เล่นแถวบ้านตัวเอง บอกไม่อยากดังไปมากกว่านี้ โอเค พี่เชื่อเบียร์ น้องเบียร์ของพี่ไม่อยากดังจริงๆ แม้แต่เวลาที่เราทำกายภาพด้วยกัน น้องเบียร์ก็แทบจะไม่ปริปากให้ได้ยินเลย เหนื่อยผมที่ต้องกระตุ้นทุกครั้ง
“กัดปากทำไมล่ะ ปล่อยมาสิ”ผมกระซิบบอกน้องเบียร์ที่อยู่ในอ้อมกอด มือกอด ปากไซ้ สะโพกขยับ
“อื้อๆๆ ไอ้ ไอ้ เอี้ย เอ็ด อัง”นี่แหละโทษของการไม่ปล่อยเสียงทำให้ส่งผลกระทบถึงหูคนฟังที่ผิดเพี้ยน
“ห๊ะ พี่เข้าไปขนาดนี้ยังไม่รู้สึกอีกเหรอ”ผมถามน้องเบียร์ด้วยความตะลึง คิดว่าของตัวเองก็ไม่ได้ด้อยกว่าตอนแรกที่ทำ นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่น้องเบียร์ไม่ร้องเพราะรักษาน้ำใจผม แต่ตอนนี้คงกลั้นไม่ไหวเลยถามเพื่อที่จะหาทางแก้ไข
“สัด กูพูด วะ ว่า อื๊อ มึงเสร็จหรือยัง มะ ใช่ เยะ เสร็จหรือยัง”ดีนะที่ผมเซ็นเซอร์คำที่ผมคิดไม่ให้ออกอากาศโดยการเร่งความเร็วทำให้น้องเบียร์ดูดคำพูดเข้าไปได้ทัน
“ร้องก่อนสิ พี่จะได้รู้ว่าเบียร์มีความสุข อืม”ผมยกยิ้มโน้มตัวจูบปาก ขยับเบาๆแต่เน้น น้องเบียร์ส่ายหน้า
“ไม่เอา มัน อืม อา อา ไอ้สิบ เชี่ยะ”พูดไปด่าไปหน้าแดงไป ผมไม่ละความพยายาม
“นะ ไม่งั้นพี่จะรู้ได้ไงว่าเสร็จหรือยัง อา อา”นี่ขนาดแค่โดนรัดผมยังคราง ถ้าทำให้ผมจะรู้สึกดีขนาดไหน ผมไม่ได้เปลี่ยนทิศนะหมายถึงให้น้องอยู่ข้างบนบ้าง
“ไม่ร้องพี่จะทำอยู่อย่างนี้นะ”ผมขู่ชิดปากที่เม้มก่อนจะไล้ลิ้นไปเกลี่ยออกทำให้เสียงเจ้าตัวหลุดออกมา และก็ได้ยินจนเสร็จสมทั้งสองฝ่าย ตั้งแต่นั้นน้องเบียร์ร้องตลอดเลย ทำให้ผมยิ่งเพิ่มจำนวนรอบเข้าไปอีก หึหึ
.
.
.
.
“มึงแน่ใจเหรอไอ้บอย ว่าใช่แน่”ผมถามไอ้บอยเมื่อดูข้อมูลที่มันได้รับมา
“แน่ใจ สายรายงานว่าคนนี้แน่นอน”ไอ้บอยยืนยันว่าใช่แน่ เป็นภาพคนรู้จักของเบียร์ ที่ตอนแรกเจอกันมองเขม่นผม รู้มาว่าชอบเบียร์ แต่เบียร์คิดแค่พี่ ผมไม่ได้ว่าอะไร ถึงมีเรื่องเขาก็เสียเปรียบ ตัวเล็ก หน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิง แต่เตะฟุตบอลเก่งมาก เมียผมบอก เรียกเบียร์มันดูไม่สนิทเรียกเมียดีกว่า แต่ต้องเรียกในใจ ขนาดเรียกน้องยังซี่โครงแทบหัก ถ้าเรียกคำนี้คอบนคอล่างผมหักตามแน่
“ไอ้สิบ มึงคิดว่าหน้าตาดูไม่เป็นพิษเป็นภัยคงไม่ทำเรื่องแบบนี้ใช่ไหม อย่าดูแค่นี้สิวะ”ไอ้บอยพูดเมื่อเห็นผมทำหน้าไม่เชื่อ
“ไม่ใช่อย่างนั้น พอดีคนนี้กูรู้จักอยู่”ผมบอกมันก่อนจะหลุดปาก ผมคบกับเบียร์นอกจากยายสามแล้วไม่ได้บอกใครเลย ผมไม่ได้คิดจะปิด กะว่าให้เสร็จคดีสักพักจะพาไปกราบลุงกับป้า และแนะนำให้เพื่อนรู้จัก ผมไม่ได้อายใครที่มีแฟนเป็นผู้ชาย เรารักและดูแลกันเหมือนคู่รักปกติทั่วไป เบียร์ไม่อ่อนหวานแต่ก็มีมุมที่อ่อนโยนในแบบของเบียร์
“เหรอ รู้จักได้ไงวะ”ไอ้บอยทำหน้าแบบคาดไม่ถึง
“ก็ อืม”ผมคิดว่ามาขนาดนี้แล้วปิดไปก็เท่านั้นยังไงมันก็ต้องรู้อยู่ดี และการรู้ครั้งนี้กลับทำให้ชีวิตของผมกับเบียร์ รวมทั้งคนในรูปก็คือ เสก เปลี่ยนไปด้วย เมื่อวันหนึ่งผมได้พาไอ้บอยไปหาเบียร์ แต่บังเอิญที่เสกอยู่ด้วย เลยแนะนำให้รู้จักกัน ผมแกล้งแหย่เบียร์โดยทำเป็นหึง และลอบดูอาการของเสก พอเห็นหน้าไอ้บอยดูตกใจมากเหมือนเจอคนรู้จักแต่ไม่อยากเจอ ไอ้บอยยิ้มรับและพูดทำความรู้จัก เสกดูลนไปหมด ตอนแยกจากกันก็ดูรีบๆ ทำให้ผมคิดถึงข้อมูลที่ไอ้บอยได้รับมา จนแยกย้ายกัน คิดว่าผมคิดไปคนเดียวซะอีก แม้แต่เบียร์ก็แปลกใจกับท่าทางของเสก ถึงกับถามออกมา ผมตอบตามตรง ยกเว้นหน้าที่การงานของผมกับไอ้บอย ขอโทษเบียร์อยู่ในใจ คิดว่าเสร็จคดีนี้จะบอกเบียร์สักที ถ้าเบียร์จะโกรธผมก็ไม่ว่าแต่เบียร์คงมีเหตุผลที่จะรับฟังผมบ้างล่ะ อีกอาทิตย์ถัดมาผมโกหกเบียร์ว่าไปต่างจังหวัดแต่ที่จริงตามดูพฤติกรรมของเสกตลอด ในใจก็นึกแต่ขอโทษเบียร์ที่ทำแบบนี้กับพี่ที่เขาเคารพ และก็เข้าเค้าความจริงเมื่อผมกับไอ้บอยเห็นเสกคุยกับคนกลุ่มหนึ่งก่อนจะยื่นกระเป๋าให้ เสร็จก็รีบขึ้นรถทันที
“กูว่ามึงเตือนแฟนมึงก็ดีนะ อย่าไปไหนมาไหนด้วยเดี๋ยวจะซวย”ไอ้บอยบอกผมให้ไปเตือนเบียร์
“เบียร์ต้องไม่เชื่อแน่ เพราะเขาไว้ใจรุ่นพี่คนนี้มาก”ผมพูดด้วยความกังวล
“มึงก็ลองหยั่งเชิงก่อนสิ ถ้าไม่เชื่อค่อยเอาหลักฐานให้ดู ถ้าไว้ใจได้นะ”ไอ้บอยแนะนำพูดเตือนที่ฟังแล้วไม่สบหูผม
“มึงหมายความว่ายังไง มึงคิดว่าแฟนกูจะบอกเขางั้นเหรอ”ผมอารมณ์เสียใส่มันทันทีที่พูดเหมือนกล่าวหา
“มึงจะโกรธกูไม่ว่า แต่อยากให้มึงคิดให้ดี กูเข้าใจว่าแฟนมึง แต่หน้าที่ต้องมาก่อน อย่าลืมสิวะ”ไอ้บอยพูดใส่ผมบ้าง
“เบียร์ไม่ใช่คนแบบนั้น กูรับประกัน แต่กูไม่อยากให้เขาเสียความรู้สึกกับรุ่นพี่เขา กูอยากให้แน่ใจกว่านี้อีกนิด แบบที่เจ้าตัวปฏิเสธไม่ได้”ผมตั้งสติและพูดถึงนิสัยเบียร์ให้ไอ้บอยฟัง มันตบไหล่
“เออ กูบอกแล้วไงกูเข้าใจความรู้สึกมึง ระหว่างนี้มึงก็พูดเกริ่นให้แฟนมึงฟังไปก่อน ให้เข้าใจว่ามึงหึงก็ได้”ไอ้บอยพูดขำๆตอนท้าย ทำเอาผมค่อยอารมณ์ดีขึ้นหน่อย ก่อนจะวางแผนกันใหม่และแยกย้าย ผมได้ยินมันพูดตามหลัง
“หลักฐานแบบดิ้นไม่หลุดน่ะ มันไม่ยากหรอก มันมีอยู่แล้ว”เสียงมันฟังแปลกๆแต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร คิดว่ามันคงทุ่มเทกับงานมาก และคงอยากให้มันจบเร็วๆสักที หลังจากนั้นผมก็ค่อยๆพูดกับเบียร์ว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าไปไหนกับเสกบ่อยนัก และเหมือนที่ไอ้บอยคิด เบียร์คิดว่าผมหึง ผมก็ยอมรับทำเป็นพูดว่ากลัวเบียร์เบี่ยงเบน เบียร์หัวเราะ แต่ผมไม่ได้ห้ามเด็ดขาดซะทีเดียวกลัวเจ้าตัวสงสัยเอา
.
.
.
-
ผมมารับเบียร์ที่สนามฟุตบอลก็ตรงไปห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างคุ้นเคยเจอเพื่อนๆเบียร์กำลังกลับก็ทักทายกัน ระหว่างจะเปิดประตูเข้าไปได้ยินเสียงคนคุยกัน ผมเลยเสียมารยาทยืนฟัง เพราะมันเป็นเสียงเบียร์กับเสก
“พี่เสก พี่เป็นอะไรหรือเปล่า”เสียงเบียร์ถามเสกอย่างเป็นห่วง
“ปะ เปล่า ว่าแต่พี่สิบไม่มาด้วยเหรอ”เสกปฏิเสธไม่เต็มเสียงนัก ก่อนจะถามถึงผม
“มันไปต่างจังหวัด เห็นว่าไปดูงาน”ถ้าอยู่สองคนเรียกอย่างนี้จะเบิ้ลให้ แต่นี่ไม่ใช่เวลาเอาไว้เสร็จเรื่องก่อน
“เบียร์ พี่ เอ้อ”หลังเงียบไปพัก เสกก็เอ่ยออกมาเหมือนอยากจะบอกอะไร
“มีอะไรพี่ พูดมาเถอะ”เบียร์ก็พยายามปลอบ
“พี่ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ ให้ระวังตัวไว้ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ โดยเฉพาะคนใกล้ตัว”สิ่งที่เสกพูด ผมสงสัย ว่าหมายถึงใคร หรือเสกจะรู้แล้วว่าผมกับไอ้บอยเป็นใครเลยจะพูดให้เบียร์ไม่ชอบผมหรือเปล่า ผมกำลังจะตัดสินใจเข้าไปด้วยใจร้อนรุ่มแต่เสียงเบียร์ก็รั้งซะก่อน
“พี่เสก”เบียร์เรียกเสียงเหมือนช่วยบอกมากกว่านี้ได้ไหม
“อย่าถามพี่ ห่างๆคนชื่อบอยเอาไว้ เตือนพี่สิบด้วย”เสกเหมือนจะสับสน แต่สิ่งที่พูดออกมา กลับหมายถึงไอ้บอย อะไรกันมันยังไงกันแน่ ไอ้บอยก็ให้ผมมาเตือนเบียร์แต่ยังไม่ทันได้เตือนก็ได้ยินซะก่อน
“พี่รู้จักเขาเหรอ”เบียร์ถามเสกอย่างที่สงสัยมานานแล้ว แต่ไม่มีเสียงตอบก่อนเบียร์จะพูดต่อ “พี่เสก ถ้าพี่ไม่พูดผมจะไปเตือนพี่สิบได้ยังไง เขาเป็นเพื่อนกัน มันจะดูว่าไปใส่ร้ายเขาหรือเปล่า”เบียร์พยายามโน้มน้าวเสก
“พี่ พี่”เสียงตะกุกตะกัก
“ไม่เข้าไปล่ะพี่”เสียงเด็กคนหนึ่งทัก ทำเอาผมตกใจกลัวว่าคนข้างในจะรู้ว่าผมมาแล้ว เลยพยักหน้าก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เลยไม่ได้ฟังต่อเลย เบียร์ถามว่าทำไมกลับเร็วผมก็เลยพูดประมาณว่าเสร็จแล้วก็รีบกลับ คิดถึง เสกมองหน้าผมส่งยิ้มบางๆก่อนจะขอตัวกลับทันที ผมพาเบียร์กลับบ้างระหว่างทางเบียร์ก็เล่าถึงความผิดปกติของเสกให้ฟัง ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วมั้งที่จะต้องพูดกับเบียร์เรื่องของเสก และเป็นตามที่ผมคิดมาตลอด เบียร์เอาแต่พูดว่าไม่จริง ไม่เชื่อ ผมปลอบใจจนตั้งสติได้แต่ลึกๆผมรู้ว่าเบียร์เสียใจกับเรื่องนี้และยังไม่เชื่ออยู่ดี แต่มาถึงขนาดนี้แล้วคงจะเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
.
.
.
.
“มึงได้ข่าวไม่ผิดแน่นะ ไอ้บอย ทำไมส่งวันนี้วะ”ผมถามไอ้บอยหลังจากได้รับข้อมูลใหม่ ตอนแรกเป็นคืนพรุ่งนี้
“ข่าวรั่ว พวกมันเลยเปลี่ยนแต่ไม่ทันสายเราเหมือนกัน”ไอ้บอยพูดให้ฟัง หน้ามันยิ้มแย้มเหมือนไม่ได้มาจับผู้ร้ายสักนิด แต่ผมไม่ได้คิดอะไรอีก คิดว่ามันคงภูมิใจที่สายฝ่ายตำรวจทำงานได้ไวไม่แพ้โจร ผ่านไปสักพัก คนที่ต้องการตัวก็ออกมา แต่ทำเอาผมตะลึงเมื่อเห็นอีกคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ด้วย ผมรู้ว่าเบียร์ออกมาข้างนอกกินข้าวกับเพื่อนแต่ไม่ได้บอกว่าใคร ผมก็คิดว่าคงเป็นโต๊สกับเจี๊ยบ นี่มันอะไรกัน ไอ้บอยเห็นเหมือนที่ผมเห็น
“มึงไม่ได้เตือนแฟนมึงเหรอ”ไอ้บอยถามผม
“เตือน แต่กูไม่คิดว่าเบียร์จะมากับเสก คิดว่าไปกับเพื่อนอีกคน”ผมบอกมัน ใจร้อนรนไปหมด
“ไอ้สิบ ถ้ากูพูดมึงต้องโกรธกูแน่”ไอ้บอยตบไหล่ผม ผมโกรธจริงๆแต่ไม่รู้จะพูดยังไง มันคิดว่าเบียร์รู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่า
“กูแค่คิด แต่ให้มึงจัดการเองดีกว่า”ไอ้บอยพูดอีกครั้ง
“ไม่มีทาง กูว่าเบียร์ไม่รู้หรอก คงจะมาหาตามปกติ”ผมปฏิเสธด้วยความหนักแน่น ไอ้บอยไม่ได้พูดอะไรอีก เราก็จับตามองเหตุการณ์ตรงหน้า เหมือนมีการต่อรอง จังหวะนั้นผมเห็นลูกน้องมันจะชักปืน ด้วยความเป็นห่วงกลัวเบียร์เป็นอะไรจึงแสดงตัวเข้าจับกุมทันที เกิดการต่อสู้กัน ผมมองหาแต่เบียร์ ถูกวิสามัญทั้งหมด ผมคิดว่าไม่น่าจะจับตาย ทั้งที่โอกาสจับเป็นก็มี หัวเสียนิดๆกับการตัดสินใจของไอ้บอย ก่อนจะได้ยินเสียงปืนและเสียงเรียกชื่อผม
“ช่วยพี่เสกด้วย”เบียร์ประคองร่างเสกไว้ในอ้อมแขน เลือดแดงเต็มไปหมด มือถือปืนไว้ คงยิงไอ้คนร้ายที่ลอบมาข้างหลัง
“เสกตายแล้ว”ผมอังจมูกจับการเต้นชีพจรจนแน่ใจ บอกเบียร์
“ไม่จริง”เบียร์พูดเสียงดัง ก่อนจะกอดเสกแน่น เงยหน้ามองผมหันไปมองไอ้บอยอย่างโกรธแค้น
“มึง มึงทำอย่างนี้ทำไม แผนมึงใช่ไหม”เบียร์ตวาดใส่ไอ้บอย
“เบียร์ พูดอะไร”ไอ้บอยทำหน้างง
“มึงนั่นแหละ วางแผนทั้งหมด มึงฆ่าเขา มึงฆ่าเขา”เบียร์ใส่อีกพูดว่า ไอ้บอยฆ่าเสก
“จับมันสิ ตำรวจโว้ย มันขู่จะฆ่าพี่เสก ได้ยินไหม”เบียร์เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“เบียร์ ใจเย็น ตั้งสติหน่อย”ผมเข้าไปเขย่าเบียร์ให้ใจเย็นและตั้งสติ แต่เบียร์มองผมก่อนจะผลักและตวาดเสียงดัง “มึงหลอกกู มึงเป็นตำรวจ มึงร่วมมือกับมันหลอกกู ใช่ไหม ไอ้สิบ”
“เบียร์ ไม่ใช่ ฟังก่อน”ผมส่ายหน้าจับแขนเบียร์ พยักหน้าให้
“ไม่ มึงมันพวกเดียวกัน ไอ้เหี้ยหลอกกูทำไม มึงหลอกกูทำไม”เบียร์ทั้งทุบทั้งต่อยปากก็ตะโกนว่าผมหลอกลวง ใช่ผมหลอก หลอกแค่เรื่องอาชีพ แต่ความรักของผมไม่เคยหลอกเบียร์ เบียร์เข้าใจว่าผมมาตีสนิทเพราะเรื่องนี้ ตอนนี้ผมรู้ว่าในหัวเบียร์คงคิดไปเรียบร้อยแล้วว่า โดนหักหลัง ถูกคนรักหลอกลวง
“เบียร์ พี่ทำตามหน้าที่ แต่ตอนนี้อย่า พะ โอ้ย”ผมพูดได้แค่นั้น ก่อนจะหงายหลังเพราะโดนถีบ
“มึงหลอกกู มึงหลอกให้พวกกูมาตาย ไอ้สัดมึงทำอย่างนี้ได้ยังไง มึงทำได้ไง ฮึก ฮึก ไอ้เหี้ย”เบียร์ไม่ฟังโถมใส่ผมที่ปล่อยให้เบียร์ทำร้ายร่างกายให้พอ แค่นี้มันยังน้อยไปกับที่ผมทำร้ายเขา ผมไม่คิดเลยว่ามันจะเลยเถิดมาขนาดนี้ คิดว่าถ้าย้อนกลับไปได้ผมจะพูดความจริงกับเบียร์ แต่ผมก็ได้แต่คิดเพราะมันย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว
“เฮ้ย ไอ้สิบ”เสียงไอ้บอยเรียกพร้อมดึงผมออก
“ไอ้สัด ไอ้เลว เพราะมึงคนเดียว มึงฆ่าพี่เสก ไอ้เหี้ย”เบียร์ด่าพร้อมจะปรี่เข้าไปต่อย
“มึงอย่ายุ่ง”ผมบอกไอ้บอยก่อนจะดึงเบียร์เข้าไปกอด “เบียร์ พี่ขอโทษ ตอนนี้สงบสติอารมณ์ก่อนนะ ขอร้อง พี่ขอร้อง”ผมบอกเบียร์ด้วยความเสียใจ ยิ่งผลักผมก็ยิ่งกอดจนเบียร์เริ่มอ่อนแรง ผมคลายแขนเบียร์ผลักผมวิ่งไปกอดเสกและร้องไห้ออกมาทำให้ผมเสียใจยิ่งกว่าเดิม ที่ทำให้คนรักเสียน้ำตา และอีกคนต้องตายไปโดยที่ยังไม่ได้สอบสวน
.
.
.
เบียร์ไม่พูดอะไรกับผมสักคำ ตอนสอบปากคำผมอยู่ด้วย เบียร์ตอบตามความเป็นจริง ตรงกับที่ผมได้คุยกับลุง ท่านตกใจเหมือนกันที่รู้ว่าผมมีแฟนผู้ชายและตอนนี้กำลังเป็นผู้ต้องหา ในฐานะผู้สมรู้ร่วมคิดค้ายาเสพติดและฆ่าคนเพื่อปิดปาก ผมพยายามวิ่งเต้นทุกทาง ครั้งแรกที่ขอร้องลุงให้ช่วยพิจารณาด้วย
“สิบ ลุงเข้าใจแต่ทุกอย่างมันต้องขึ้นกับหลักฐานถ้าไม่มีหลักฐานก็ช่วยอะไรไม่ได้ ถึงแม้เขาจะเป็นแพะก็ตาม สิบน่าจะเข้าใจนะ ลุงเชื่อว่าสิบเลือกคนไม่ผิดหรอก แต่ในฐานะที่เราเป็นตำรวจมันใช้ความเชื่อใจอย่างเดียวไม่ได้ ยิ่งเป็นคนรักด้วยแล้ว คนอื่นจะมองไม่ดีแน่ถ้าเกิดหลักฐานช่วยเขาไม่แน่นพอ”ลุงพูดเตือนสติผมที่ตอนนี้หลุดหายไปครึ่งหนึ่ง เมื่อรู้ว่าอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตกำลังจะเป็นอะไร
“เบียร์รับสารภาพแล้ว”เสียงไอ้บอยบอกผมที่เดินออกมาจากห้องลุง ทำเอาผมแทบทรุดกับพื้นกับการตัดสินใจของคนรัก ผมเดินไปจากตรงนั้นทันที
“พี่เสกเป็นคนดี เขาต้องมาตายเพราะช่วยเบียร์ เตี่ยได้ยินไหม พี่เสกเขาเอาตัวบังเบียร์ไว้ คนเลวจะทำอย่างนี้เหรอ ฮึก”เสียงสั่นเครือพูดกับเตี่ยและเฮีย ผมเพิ่งรู้ว่าเสกรับลูกปืนแทนเบียร์ ทำเอาผมนั่งทรุดตรงอีกฟาก มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม ผมจะถามใครคนที่ช่วยคนรักผมก็ตายไปแล้ว เอามือลูบหน้าตัวเองเพราะทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยืนมองคนรักร้องไห้กราบเท้าเตี่ย ก่อนจะถูกคุมตัวไปเรือนจำในอีกวัน ผมวิ่งตามร้องเรียกแต่เบียร์ไม่หันมามองผมสักนิด ผมอยากบอกให้รู้ว่า
“พี่รักเบียร์ พี่จะช่วยเบียร์ รอพี่นะ”แต่ผมก็ได้แต่พูดกับตัวเองเหมือนคนบ้า พูดอยู่อย่างนี้ กินเหล้าเมาหัวราน้ำจนลุงต้องสั่งให้พักงาน
“มึงเมายิ่งกว่าหมาแบบนี้ แล้วจะช่วยเมียมึงได้ไงวะ ห๊ะ ไอ้สิบ”ลุงพูดใส่ผมดึงให้ลุกขึ้น ผมส่ายหัวอย่างไม่มีสติแต่ก็พอรับรู้
“หมดแล้ว เขาไม่ยอมเจอผมเลย”ผมบอกลุง ผมหาทางยื่นเรื่อง แต่เบียร์ไม่ให้ความร่วมมือ ถามอะไรก็ไม่พูด คิดว่าผมหลอกลวง และไม่ออกมาพบผมอีก
“ถ้ามึงคิดแบบนี้ มึงก็ปล่อยให้เมียมึงเป็นเมียคนอื่นในคุกไปเถอะ หรือไม่ก็ตายๆไปซะ”ลุงผมพูดใส่
“อย่าพูดแบบนี้ เมียผม ผมไม่ให้ใครทั้งนั้น ได้ยินไหม ผมจะช่วยเขา ผมจะช่วยเขา”ผมตวาดใส่ลุงเสียงดัง กระชากคอเสื้อด้วย จนรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไป ผมปล่อยทรุดเข่าก้มไปกราบเท้า
“ผมขอโทษ”ผมพูดได้เท่านั้น ก่อนลุงจะประคองผมลุกขึ้นมา
“ใจเย็นๆ อดทนอีกนิดสิวะ เรื่องทุกอย่างมันมีทางออก ค่อยคิดค่อยทำ ตื๊อหน่อยสิ เขาไม่พูดด้วยก็ไปหาจากคนใกล้ตัวเขาสิวะ จะไปยากอะไร”ลุงกอดไหล่พูดทำให้ผมคิดได้ หันไปมอง
“ขอบคุณครับลุง ขอบคุณ”ผมกราบลุง ก่อนจะทำตัวใหม่ ฮึดอีกครั้งไปหาครอบครัวเบียร์ที่ตอนแรกไม่ยอมคุยไม่ยอมให้เข้าบ้านแต่ผมไม่ย่อท้อทำทุกอย่างให้เขาเห็นก่อนจะได้รับความเห็นใจ พูดคุยและเริ่มไปหาครอบครัวเสก จนได้รับความไว้วางใจอีกครั้ง ผมพยายามหาและรวบรวมแต่ก็ไม่เจอ นอกจากรูปใบหนึ่งผมรู้จักคนในรูปทั้งคู่
.
.
.
เสกกับไอ้บอย
ถ่ายกันเหมือนคู่รัก ผมเก็บเอาไปด้วย นอกนั้นก็ไม่มีอะไร แต่ระหว่างที่ผมทำคดีของเบียร์ ผมถูกลอบทำร้ายด้วย ทำให้ระวังตัวมากขึ้น โทรบอกเตี่ย เฮีย และ พ่อพี่เสก ว่าระยะนี้ผมจะไม่ไปหาจะทำเป็นห่างๆไปก่อน ผมไม่ได้บอกอะไรมากแต่เตี่ยถามผมต้องพูดไม่อยากให้ระแวงในตัวผมอีก เตี่ยตกใจและถามด้วยความเป็นห่วง ผมซึ้งน้ำใจเตี่ยมาก ดีใจที่กลับมาไว้ใจผมอีกครั้ง และผมจะสัญญากับท่านว่าจะช่วยเบียร์ให้ได้
.
.
.
“ไงไอ้สิบ สบายดีเหรอวะ”เสียงทักคุ้นเคย ในตอนนี้คู่หูเก่าผมเลื่อนยศเป็น ร.ต.อ.เหมือนกันแล้วหลังจากเสร็จสิ้นคดีเมื่อสามปีก่อน ผมยิ้มรับ ผมเริ่มหันมามองคนใกล้ตัวที่เรียกว่า ‘เพื่อน’ มากขึ้น มองหลายอย่างที่เปลี่ยนไปทั้งการแต่งตัวที่เดี๋ยวนี้แบรนด์เนมหัวจดเท้า เปลี่ยนรถที่ขับเป็นว่าเล่น คบค้าคนใหญ่คนโต สามปีมานี่ผมเริ่มรู้อะไรหลายอย่างแต่ขอเก็บไว้ก่อน เอาไว้ให้ตามเบียร์กลับมาให้ได้ค่อยเคลียร์ พูดถึงเบียร์ผมก็ไม่คิดว่าจะแหกคุกไปกับเขา รู้ข่าวมาบ้างว่าตอนที่อยู่ข้างในเบียร์ติดตามคนๆหนึ่งที่ช่วยเอาไว้ คนๆนี้ประวัติน่าสนใจทีเดียว
“อืม มึงสบายดีสินะ กูไม่ต้องถามหรอกมั้ง”ผมยกยิ้ม ก่อนจะปิดเอกสารที่ได้รับรายงานว่าตอนนี้พวกที่แหกคุกไปกลบดานแถวไหน แต่การเข้าไปคงยากหรือถ้าเข้าไปง่ายก็คงออกยากเช่นกัน นายใหญ่เป็นคนมีอิทธิพลมากกว่าจะจับได้คราวก่อนไม่ใช่ง่ายๆ ถ้าจับอีกต้องเตรียมการณ์ให้ดี
“ฮ่าๆๆๆ เหมือนเดิมจริงมึง”มันหัวเราะก่อนจะนั่งลง
“กูเหมือนเดิมทุกอย่าง เหมือนมานานแล้ว ไม่เคยเปลี่ยน”ผมพูดเรียบๆไม่จงใจว่าจะสื่ออะไร มันเงียบไปพักก่อนจะกระตุกยิ้ม
“เออ แล้วมึงจะไปตามเบียร์กับพวกอีกเมื่อไหร่วะ”ไอ้บอยเปลี่ยนเรื่องถามผม
“ยังไม่รู้ กูรอให้แน่ใจก่อน”ผมก็เปลี่ยนตามมัน พักนี้เหมือนผมเริ่มถูกจับตามองอีกแล้ว
“รู้แล้วเหรอว่าที่ไหน”มันถามเสียงตื่นเต้น
“ยังไม่แน่ใจ”ผมยักไหล่ มันจิ๊ปาก
“อะไรวะ ตามเมียทั้งทีไม่รู้ได้ไง แล้วไอ้คนที่มึงไปเค้นถามมันล่ะ”ไอ้บอยพูดเหมือนอยากรู้ให้ได้
“ตายแล้ว”ผมตอบสั้นๆ
“จริงเหรอวะ”มันพูดเหมือนไม่เชื่อ
“ถูกสั่งเก็บ”ผมพูดก่อนจะเตรียมตัวเดินทาง ไอ้บอยไม่ถามอีก
“เป็นธรรมดาคนที่กุมความลับอะไรไว้ พอเผยออกไปก็ต้องโดนเก็บ เหมือนพวกค้ายาเข้าง่ายออกง่าย แต่ต้องตายอย่างเดียวถึงจะออกได้ เออ เอาไว้คุยกันวันหลังกูต้องเดินทางไปก่อนล่ะ”ผมเดินไปพูดตรงหน้ามันที่ดูเผือดลงไปพร้อมบอกลาตามปกติ
“เออๆ เดินทางดีๆล่ะ”มันตบไหล่เดินมาส่งผมที่รถ ออกมาได้ผมขับไปอู่ทันที เดี๋ยวนี้ผมต้องเช็ครถทุกคันว่าปลอดภัยจริงหลังเจอเหตุการณ์ตัดสายเบรกมาแล้ว ดีที่ผมไม่ได้ขับไว แค่หักหลบลงข้างทางและโดดออกมาทัน
.
.
.
“เฮ้อ เมื่อไรลูกหนูจะกลับมาสักทีนะ คุณมงคล”เสียงบ่นปนห่วงพูดรำพึงรำพันกับคุณมงคลที่เป็นควาย คุณกระบือมองหน้าเคี้ยวหญ้าไปด้วย ก่อนจะส่ายหน้าไปมาไล่แมลงที่รบกวน
“ไม่รู้เหรอ นั่นสิ คุณนกก็ได้แต่บอกแม่ไก่ ปู่ย่าตายายยันทวดแทบจะหมดทุกสายให้ช่วยลูกหนูกลับมาสักที”ผมอดจะยิ้มไม่ได้ที่ลุงนกพ่อของ หนู ที่ถูกจับไปเป็นตัวประกัน พูดกับควาย แกแทนตัวด้วยชื่อตัวเอง
“นี่นะ เมื่อคืนคุณนกฝันไม่ดีเลย”ลุงนกพูดมาอีกอย่างกังวล คุณมงคลก้มไปกินหญ้าและเงยขึ้นมา
“พยักหน้าให้เล่าให้ฟังเหรอ ได้สิ คืออย่างนี้นะ คุณนกฝันว่าลูกหนูกลับมาบ้าน คุณนกดีใจใหญ่เลยวิ่งไปกอดลูก ก่อนจะตกใจผละออกแทบจะถีบลูก มาไม่มาเปล่าแบกงูตัวใหญ่ใส่คอมาด้วย ยิ้มแป้น ปกติลูกหนูมันกลัวงูจะตาย อดจะถามไม่ได้ว่าเอามาทำไม ลูกหนูบอกว่า เอามาอยู่ด้วยทิ้งไม่ได้สัญญากันไว้แล้ว ทำเอาคุณนกลมจับในความฝัน ตื่นมายังขนลุกไม่หาย บรี๊ยยยย”ลุงนกพูดไปทำท่าไปด้วยจนผมเกือบหัวเราะออกมา กะว่าจะแวะมาบอกข่าวเรื่อง ลูกหนูของแกสักหน่อยไม่คิดว่าจะได้ยิน
“แต่ตามตำราเขาบอกว่าฝันเห็นงู จะเจอเนื้อคู่นะ อืม เมียงูเหรอ ความหมายมันล้ำลึกนะ คุณมงคล คิดปกติแบบคนธรรมดาคิดก็ได้เมียมีอาชีพเป็นเมียงู คิดอย่างคนไม่ปกติคือลูกหนูไปเป็นเมียของงูหรือเปล่า”พึมพำความคิดไปเอามือลูบเขาคุณมงคลไปด้วย คิดไปได้นะลุง
“แล้วลุงอยากได้แบบไหนล่ะ”ผมเดินไปถามใกล้ๆ
“แบบแรกสิ ใครจะบ้าเอางูตัวผู้ทำผัว ว๊าคคคคคค คุณตำรวจตกใจหมด คิดว่าคุณมงคลถามซะอีก”ลุงนกตอบก่อนจะร้องอย่างตกใจนึกว่าเสียงผมเหมือนคุณมงคล เหรอ
“สวัสดีครับ โทษทีที่ทำให้ตกใจพอดีแอบฟังเลยอินตามไปหน่อย”ผมยกมือไหว้ก่อนจะแหย่แก
“ครับ หายแล้วเหรอครับ ถึงกลับมาได้”ลุงนกรับไหว้ก่อนจะถามอาการผม หลังจากโดนเมียศอกใส่และนักโทษที่ชื่อ ดร.กรกฎ ซัดกกคอจนสลบ ผมฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาลอาการไม่เป็นอะไรมาก แต่ที่หนักคือถูกลอบฆ่าอีกแล้ว คราวนี้ยิงเฉียดหัวใจไปนิดเดียวต้องขอบคุณพ่อกับแม่ที่คุ้มครองให้ผมรอดมาได้ ผมฝันเห็นท่านมายืนให้กำลังใจ และเห็นเบียร์ยืนยิ้มจับมือผมไว้ ตอนแรกผมคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเบียร์ซะอีกถึงได้พร้อมพ่อแม่ แต่ข่าวที่ได้รับเบียร์ยังอยู่
“หายแล้วครับ ผมจะแวะมาส่งข่าวเรื่องลูกลุงน่ะ”ผมบอกก่อนจะพูดต่อทำเอาลุงนกยิ้มกว้าง
“เป็นไงบ้างครับ ลูกหนูสบายดีใช่ไหม ยังมีชีวิตอยู่ หรือเป็นยังไง”ลุงนกถามรัวเป็นชุด
“ใจเย็นครับ ลูกหนูของลุงยังอยู่”ผมจับมือลุงนกพาไปนั่งที่แคร่ ลุงนกยิ้มยกมือท่วมหัว
“สาธุ คุ้มครองลูกหนูต่อไปนะ รีบกลับมาหาพ่อนะลูกนะ”ลุงนกพูดเสียงเครือ
“เขากลับมาแน่ครับ คนพวกนั้นดูแลเขาอย่างดีแน่นอน เชื่อผม”ผมยืนยันให้แกสบายใจ ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนจะข้ามชายแดนไป ลูกหนูของลุงอยู่ในการดูแลของ ดร.กรกฎเป็นอย่างดี คงสงสัยว่าทำไมปล่อยให้ตัวประกันหลุดไปได้ เจ้าหน้าที่ที่ติดตามไปบอกว่าเข้าถึงยากมาก เกือบจะโดนจับได้หลายครั้ง คนของพวกนั้นมีอยู่แทบจะรอบตัว ผมคุยกับลุงนกสักพักก็จะกลับไปพักที่บ้าน เดินมาถึงหน้าบ้านเจอชายอายุเจ็ดสิบกว่ากำลังจะผ่านไปแต่หยุดมองผมกับลุงนก
“อืม ไม่ใช่คนนี้ที่ทำนายไว้นี่นา”แกพึมพำก่อนจะหลับตา ทำเอาผมกับลุงนกมองหน้ากันงงๆ
“อ๋อ อยู่ด้วยกันแล้ว ดีดี รออีกหน่อยนะ ฝันเมื่อคืนจะเป็นจริง เนื้อคู่ เลี่ยงไม่ได้ ฮึฮึ”แกมองหน้าลุงนกหัวเราะเบาๆ
“ใช่ลุงที่เมื่อก่อนเคยทำนายดวงลูกผมใช่ไหม”ลุงนกเหมือนจะนึกออกทักออกไป
“พรหมลิขิตให้เจอกัน เขาสบายดี อยู่ดี ได้เนื้อคู่ดี เคราะห์กำลังจะใกล้หมดแล้ว”ชายชราพูดออกมาอีกด้วยรอยยิ้ม
“ส่วนเอ็ง ไม่ต้องกลัวดวงแข็งอยู่ ตัดบัวยังเหลือใย ใจเขาก็ยังเหลือ ไปหาเขาซะ”ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรอีกแกก็เดินไป ทิ้งให้ผมมองหน้ากับลุงนกว่าจะถามต่อ หันไปอีกที แกซ้อนมอไซด์ใครไม่รู้ไปแล้ว
.
.
.
.
“พี่รักเบียร์ พี่กำลังจะไปหา อย่าหนีพี่อีกเลยนะ”ผมบอกกับรูปที่ถ่ายคู่กันตอนไปทะเล และทุกๆที่ ผมเปิดดูแทบจะทุกวันเพราะมันคือกำลังใจอย่างหนึ่งไม่เห็นตัวจริงเห็นรูปก็ยังดี และถ้าเป็นไปตามที่ลุงพูด ถ้าผมได้เขากลับมากอดอีก ทีนี้ผมจะไม่ปล่อยไปไหนแล้ว จะตามเข้าไปติดคุกด้วยถ้าเกิดคดีไม่พลิก และจะตายตามถ้าเกิดเบียร์เป็นอะไรไป ผมกอดอัลบั้มรูปหยิบของแทนใจที่เคยให้มากุมแนบอกทุกครั้ง สื่อให้รู้ว่าผมยังคิดถึงและรักอยู่ตลอด อยากจะใส่ให้เขาอีกครั้งหนึ่ง
*******************************************************************************************************************
ปล.ตอนนี้เรียกความเห็นใจให้พี่สิบกันหน่อย หลังจากตอนที่แล้วทำน้องเบียร์เสียไปหลายน้ำ หึหึ มีลุงนกมาให้หายคิดถึงนิดหนึ่ง มีลุงหมอดูโผล่มาแจมด้วยหลังจากหายไปหลายปีแกก็ยังอยู่ แกเป็นใครกันแน่ (มีเสียงถาม แต่ไม่เห็น) ตอบเลยว่าแกเป็นหมอดูนั่นแหละจ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนหน้าเข้าสู่คู่หลัก ส่วนน้องรันเดี๋ยวจะค่อยๆขมิบความหลังให้ฟังนะจ๊ะ ขอบคุณทุกเม้นท์ทุกอ่านที่เป็นกำลังใจให้ ผิดพลาดยังไงติงได้ค่ะ ช่วงนี้งานยุ่งมากๆ หาเวลาลงแน่นอนไม่ได้เลย เต็มที่ก็ 5-7 วัน ขยันดูด้วยนะ อิอิ (แอบขอร้องปนสั่ง)
-
สงสารพี่สิบอ่า :sad11:
เป็นกำลังใจให้พี่สิบนะคร้า
-
สงสารสิบมากๆ เศร่าสุดๆ ดีนะได้พ่อนกช่วยฮามาฝันว่าหนูแบกงูมา แม่นมากจริงๆคิดถึงเฮียแล้ว
-
พี่สิบน่าสงสารรรรรรรรรรรรรรรรร
นี่เฮียเป็นถึง ดร. เลยนะะะะะะะะะะะะะะะะะ เรื่องเฮียมันยังไงไปยังไเนี่ย :katai5: :katai5:
-
พี่สิบน่ารักจัง ตกหลุมรักน้องเบียร์ และรักมั่นคงตลอดมา
>.<
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ +1 ^^
-
พี่สิบน่ารัก เริ่มสงสารพี่สิบแล้วคราวก่อนแอบหนั่นไส้ไปนิดๆแฮะๆ
:mew6:
-
พ่อไม่ต้องห่วงหนูนะ เตรียมรับขวัญลูกเขยดีกรี ดร.เต๊อะ
-
พี่สิบกับเบียร์เจออุปสรรคที่ไม่ธรรมดาเลย :m29:
คิดถึงหนู คิดถึงเฮีย คิดถึงนังหนูแล้ว :serius2: มาซะทีเถอะ พลีสสส~~
o1 o1
-
เย้ๆ มาแล้ว ดีใจจังเลย พี่สิบน่าสงสาร แต่เบียน์น่าสงสารกว่า
แล้วบอยกับพี่เสกนี่ยังกันอ่ะ พี่เสกต้องทำตามคำสั่งของบอยใช่มั้ย แงแง มีหลายปมจุงเบย
ตร.กรกฎนี่คือใคร ใช่เฮียหรือเปล่า แง้ ทำไมปมมันเยอะอย่างนี้ :z10: :z10:
-
โอ้ววววววววววววววว :hao7: :hao7: :hao7:
พอมาอ่านความคิดทางพี่สิบ แล้วมันน :o8:
-
:L2:ym
-
ไ้ด้ความฮาของคุณนกมาตอนท้าย มาม่าข้างบนเลยเบาๆ ลงไปหน่อย
นี่พระเอกของเราเป็น ดร. เลยรึ อุ๊ต๊ะๆ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :katai4:
-
เอาใจช่วยให้พี่สิบตามไปช่วยน้องเบียร์ได้เร็วๆ นะ
ส่วนหนูกับเฮียก็อย่าหวานกันให้มากนักนะ เห็นใจคนไกลคู่บ้าง
-
พี่สิบสู้ๆนะ ว่าแต่คุณนกมาทีไรฮาได้ตลอด ไหนจะหมอดูอีกแม่นจริงๆ
-
อยากรู้แระหลังน้องหนูครั้งแรกไป ตอนนี้เดินได้หรือยัง :hao6:
-
เง้ออออ :hao5:
สงสารพี่สิบ เห็นใจน้องเบียร์ :mew4:
รอคู่หลัก เฮีย กับ คุณหนู ดูสิจะทำให้ฟินไปได้อีกกี่น้ำ หึหึ :hao7:
-
พี่สิบก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย อ่านตอนแรกๆแล้วกวนเหมือนกับหนูเลย รวนมากๆ 5555
จัดการเก็บไอตำรวจเลวให้ได้นะพี่สิบ เบียร์เสียเวลาติดคุกไปเปล่าๆเปลี้ยๆตั้ง 3 ปีนะ เอาคืนให้ได้!
ปล. ชื่อเฮียหล้อหล่อ ดร. กรกฏ ไฮโซมากค่าาา
-
ชอบ ลุงนก จัง ^^
พี่สิบ ก็น่ารัก ตามหา เบียร์ ให้เจอไวไวนะ ช่วยออกมาให้ได้หล่ะ ^^V
-
เค้าคิดถึงเฮียกับน้องหนูอ่ะ :ling1:
-
ขอสมัครเป็นเอฟซีพี่สิบด้วยคน แอร๊ยย
คุณตำรวจที่รัก น่ารักอ่าาาาาา
-
เอาใจช่วยพี่สิบให้จับคนเลวได้ ช่วยน้องเบียร์สำเร็จ
-
แด่ลุงนก ลูกลุงกลายเป็นเมียงูไปแล้วอ่ะ :laugh: ตัวใหญ่ซะด้วย
-
พี่สิบสู้ๆ นะ
ทำให้เบียร์กลับมาให้ได้ เพราะยังไงเบียร์ก็ยังรักพี่สิบไม่เปลี่ยนแปลงนั่นแหละ
แต่จะให้เบียร์ยกโทษให้กับสิ่งที่เคยหลอกถงแม้จะไม่ได้ตั้งใจก็จับคนชั่วมาเข้าคุกให้ได้แล้วกัน
สามปีกับความทรมานมันก็ยากที่จะยกโทษให้ แต่ถึงยังไงเบียร์ก็คงจะยกโทษให้อยู่ดีเพราะยังรักและห่วงใยอยู่ยังไงล่ะ
ว่าแต่หมอดูนี่มาได้จังหวะจริงๆ หวังว่าคำทำนายจะเป็นจริงทุกคู่นะ พี่สิบก็พยายามเข้าาา
-
อยากให้รันคู่กับนายตัวเองจริงจริ๊ง
แต่ไม่ใช่ว่านายจะได้กับนายเองนะ (?)
เฮ้อ...คิดถึงดร.กับน้องหนูอ่ะ
-
สงสารพี่สิบ :m15:
-
พี่สิบสู้ๆนะจ๊ะ พยายามช่วยเบียร์ให้ได้นะ
หมอดูแย่งซีนมากอ่ะ 555
พ่อนกน่ารักปนฮาอีกแล้ว กร๊ากกกกกก
-
ใกล้หมดเคราะห์แล้วดีใจกับน้องหนูจริงๆ
อ่านย้อนความแล้วคิดตาม รู้สึกหดหู่จริงๆ สำหรับชีวิตของคนที่โดนเป็นแพะ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
อยากให้เคราะห์หมดไปเร็วๆจัง หนูกับลูกเขยจะได้กลับมาหาพ่อตาเสียที 55555
ตอนนี้สงสารพี่สิบมากมาย แต่เบียร์ก็หัวแข็งน่าดู ลองเชื่อแบบนั้นไปแล้วท่าจะง้อยาก สู้ๆนะพี่สิบ
-
ชีวิตของ ร.ต.อ.สิบ เฉียดตายหลายครั้ง เพราะดวงแข็ง อยากมีตำรวจไทย ในประเทศไทยดีทุกคน ขอบใจจร้า
-
:ling1:คุณนกมาทีไรฮาทุกที
-
สู้ๆๆนะพี่สิบ ช่วยเบียร์ให้ได้ :mew2:
:กอด1: :L2:
-
:monkeysad: น่าเห็นใจพี่สิบมาก ๆ กว่าจะได้ใจน้องเบียร์
พอรักเริ่มหวาน ก็มีเหตุให้น้องเบียร์เข้าใจพี่สิบผิดอีก
เป็นกำลังใจให้พี่สิบหาหลักฐานมาช่วยน้องเบียร์ไว ๆ
เพราะยังไงน้องเบียร์ก็ต้องเข้าใจในความจริงใจ และความรักของพี่สิบแน่นอน
แล้วบอยกะเสกนี่เคยเป็นแฟนกันรึเปล่า บอยเคยเสียใจเรื่องเสกบ้างไหม
หรือมันจะร้ายอย่างเดียวจริง ๆ :z6:
ส่วนพ่อนกก็สุดยอด ขนาดอยู่ไกลจากลูกหนูยังฝันว่าลูกหนูมีคู่แร้ว
แต่พ่อนกจะช็อคไหมที่คู่ของลูกหนูจะมาเป็นสามี ไม่ใช่ภรรยา
รอติดตามจ้า ยังไม่ถึง 5 วัน7 วันก็ดูตลอดอยู่แล้วจ้า :mew1:
-
ตอนต่อไป รอค่ะ
ขอบคุณนักเขียนมากค่ะ
-
:mew2: สงสารพี่สิบบบบบ :เฮ้อ: เข้าใจทั้งเบียร์และพี่สิบ
ติดถึงเฮียหนูแล้วววววว
-
พี่สิบคงต้องสู้ต่อไป คนที่น่าสงสัยมากที่สุดคงจะเป็นบอย
ส่วนเฮียนี่ตกลงโดนคดีอะไรกัน แน่ไม่รู้เรื่องจะลงเอยยังไง
ส่วนพ่อนกก็ยังตลกไม่เปลี่ยน :m20:
-
อะไรจะปานนั้น.....5555
มาทั้งฝันมาทั้งหมอดู...
-
แอบคิดถึงคู่หลักอ่ะ
-
ตอนแรกๆอิพี่สิบแ ่ งอย่างเพ้อเลยว่ะ
อ่านแล้วดีใจที่ตอนหลังอิพี่สิบรู้แล้วว่าไอ้บอยเป็นคนไม่ดี
ที่นี้ก็เหลือแต่ไปช่วยเบียร์แล้วนะอิพี่สิบ
พ่อนกอย่างฮา ฮาปนน่ารักสุดๆ
เด๋วหนูก็ได้กลับบ้านแล้วแถมพาลูกเขยมาด้วยนะพ่อนก :laugh:
-
:mew1: :mew1: :mew1:ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องกำลังคลี่คลายไปในทางที่ดีใช่มั้ยเนี่ย
พ่อนกฝันแม่นจริงๆ อิอิอิ
เฮียเป็นถึงด๊อกเตอร์เลยเหรอเนี่ย
พี่สิบก็รีบๆไปหาน้องเบียร์นะ
ยังงงอยู่ว่าจะทำยังไงให้เฮียกับหนูอยู่กันอย่างมีความสุข
ก็เฮียเป็นนักโทษหนีออกจากคุกนี่นา แถมหนีมากับพวกผู้มีอิทธิพล
อย่างนี้ฝ่ายไหนจะปล่อยไปให้ใช้ชีวิตธรรมดาได้ล่ะ
รออ่านต่อนะคะ
-
สงสารพี่สิบ :mew4:
ไอ้บอย ไอ้ตัวกินมด แกเลวมาก :z6:
อยากรู้เรื่อง รัน ด้วย :z3:
-
พี่สิบสู้ๆ ห่าบอยขอให้กรรมส่งผลไวๆนะมึง...หึหึหึ
-
สู้สู้นายปั้นสิบความดี
ชนะทุกสิ่ง :L2:
-
คุณมงคลน่ารักจัง :-[
เย้น้องหนูเคราะห์ใกล้หมดแล้วววว :laugh:
รอจ้า
-
คิดถึงคุณนกฝุดๆ คุณนกฝันโคตรแม่นอ่า!! สิบช่วยเบียร์ให้ได้นะ
-
รักหนู เฮีย เบียร์ รัน ที่สุด สิบนี่ดูรั่วๆแฮะ :m20: :m20:
-
โอ๊ยยยยยยยย ดีใจใกล้จะหมดเคราะห์แล้ว
มาต่อเร็วๆเน้อ ว่าแต่ตอนหน้าหนูมาไหมอ่ะ คิดถึงแล้ว
ปล.แอบเห็นว่าเฮียเรามียศเป็นตำรวจอ่ะ ใช่ไหม? :hao4:
ปล.2 หมั่นไส้ไอ้บอยมาก ฆ่ามันได้ยิ่งดี :m16:
-
พี่สิบนี่สมกับเป็นเขยกลุ่มนี้ ไอ้ท่าทางเคร่งขรึมนี่คือสร้างภาพใช่ไหม
ไม่อย่างนั้นคงอยู่กับน้องเบียร์ไม่ได้หรอกเนาะ เพราะน้องก็ใช่ย่อย :laugh:
เครียดจากตอนที่แล้วมาใจชื้นก็อีตรงพ่อนกกับลุงหมอดูคนนั้นนี่แหละ
แม่นอย่างกับตาเห็น แม้ไม่เห็นเราก็เชื่อแล้วล่ะ เพราะสบายใจดี
อีกอย่างถูกใจตรงเนื้อคู่หนูนี่แหละ จะไม่ดีได้ยังไงดีกรีดอกเตอร์เชียวนา
พ่อนกจะรู้ไหมว่าพ่อเองก็ฝันแม่นเหมือนกันนะ งูตัวหย่ายยยยจริงๆ :z1:
ตอนนี้ทำให้เรารู้ว่าพี่สิบก็ลำบากแทบเอาชีวิตไม่รอดเหมือนกัน
ถ้าน้องเบียร์รู้คงจะใจอ่อนให้บ้างล่ะน่า บัวยังเหลือใยนี่นาเนาะ
ติดตามอย่างใจจดใจจ่อ มีหลายอารมณ์มากๆ
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ :กอด1:
-
พี่สิบสู้ๆ พ่อนกจะได้ลูกเขยเป็นด็อกเตอร์ คิคิ :katai2-1:
-
พี่สิบรักน้องเบียร์เสมอ รอพี่สิบหน่อยนะน้องเบียร์
พ่อนกคุยกับคุณมงคล เป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ
หมอดูเจ้าเก่ามาแล้วแม่นมาก ว่างก็แวะมาดูให้บ้างไรบ้าง
ปล. หวังว่าโพสแล้วเน็ตไม่หลุดอีกนะ
-
พี่สิบดูจิตนิดๆนะ
ป.ล. ลุงหมอเมพโพด
:กอด1:
-
อ่านไปแล้วรู้สึกว่า
สิบ + เบียร์ = บลู + หวาย
:z1: :m20: :laugh: :jul3:
-
สงสารพี่สิบพี่สิบรักน้องเบียร์มากภาวนาให้พี่เบียร์เข้าใจพี่สิบเร็วค่ะ//เกลียดไอ้บอย
-
ชีวิตพี่สิบ วนเวียนอยู่กับเลข 13 นี้ มันจะโชคดีรึโชคร้ายกันแน่นะ
ที่แท้พี่สิบตกหลุมรักน้องเบียร์ของเราตั้งแต่แรกพบเลยเหรอเนี่ย ค่อยยังชั่ว
รู้สึกดีที่ได้รู้ว่าพี่สิบเข้าหาน้องเบียร์ตั้งแต่แรกด้วยความรักจริง ๆ ไม่ใช่เพราะหน้่าที่
แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลก ถ้าเราเป็นน้องเบียร์ก็ต้องคิดว่าถูกหลอกใช้ตั้งแต่แรกเหมือนกัน
พี่สิบ รู้แล้วสินะว่าใครกันแน่ที่เป็นตัวการของเรื่องเลวร้ายทั้งหมด ฉลาดเหมือนกันนะ
พ่อนกกก คิดถึงจัง แหม เกือบลืมไปแล้วว่าคุณมงคลเป็นควาย ยังว่าพ่อนกคุยกับใคร ฮะๆ คุยกันรู้เรื่องซะด้วย
คิคิ ฝันบอกเหตุ น้องหนูแบกลูกเขย เอ้ย แบกงูมาบอก พ่อนกทำนายฝันตัวเองแม่นใช่ได้นะ เมียงู ๆ
โห ลุงหมอดู ป่านนี้ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย ทำนายแม่นสุด ๆ ทั้งเรื่องน้องหนู น้องเบียร์ แต่เหมือนพ่อนกก็ยังไม่รู้อยู่ดี
น้องหนูหาลูกเขยให้พ่อนกได้แล้วน้า ด็อกเตอร์ซะด้วยนะจ้ะ เนื้อคู่ ๆ
ความรักของพี่สิบต่อน้องเบียร์มากมายจริง ๆ รอให้ความจริงเปิดเผย น้องเบียร์ที่เป็นผู้บริสุทธิ์ยังไงก็ต้องพ้นผิดแน่ ๆ
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ตอนหน้าจะเจอเฮียกับน้องหนูแล้ว เย้ ๆ รออดีตน้องรันด้วยจ้า
ขอบคุณคนเขียนจ้า :กอด1: :L2:
-
ตามล่าหาอดีต ^_^
รออ่านลูกหนูกับงูใหญ่ของคุณนกนะฮะ 555+
-
พี่สิบสู้ตาย เย้. :katai2-1:
-
เอาอีกๆ อยากอ่านอีกๆ คนแต่งเร็วๆ
คนอ่านมันอยาก? :hao3: :really2: o22
-
สิบรวบรวมหลักฐานแล้ว จัดการไอ้บอยซะ ที่สิบโดนรอบฆ่านิก็ไอ้บอยแน่ๆ เลวจริงๆ ตำรวจประเภทนี้ :katai1:
-
โอ๊ยยยยย ฮือๆๆๆๆๆ ขำๆหวานๆซึ้งๆกับเฮียเเละหนูอยู่ดีๆ
มาสะเทือนใจเอาตอนของสิบกับเบียร์ซะนี่ น้องน่าสงสารมากอ่ะ
ยิ่งตอนน้องกอดและกราบเท้าป๊านะยิ่งรู้สึกไม่ดีร้องไห้ตามไปด้วยเลย :o12:
คนที่มันทำกับน้องเเบบนี้ก็ไม่รู้จะด่ามันยังไง เจริญขึ้นดีจริงๆ :katai4:
แต่อย่างว่าขนาดคนที่ตัวเองรักยังทำได้ลงคอแล้วนับประสาอะไรกับคนอื่น
พี่สิบสู้ๆนะพี่ อย่างที่พ่อหมอบอก น้องมันยังรักพี่อยู่นั่นแหล่ะ แต่คนมันทั้งผิดหวัง เสียใจ และต้องใช้ชีวิตอยู่ในที่แบบนั้น
มันต้องรู้สึกเเย่เป็นธรรมดา น้องเสียช่วงเวลาสดใสไปเลยนะ ยังไงพี่สิบก็อย่าเพิ่งท้อล่ะ
ชอบนะที่พี่สิบบอกว่าถ้าช่ยไม่ได้จะเข้าไปอยู่ด้วย ถ้าตายก็จะตายตามไปด้วย
ขอให้เรื่องร้ายๆจบเร็วน๊าาาาาาาาาาา :กอด1:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ และจะติดตามต่อๆไปอย่างสุดซึ้งเลยค่าาาาา :L2: :man1:
-
>> ป.22 <<
(ฉันเหมือนคนไม่มีกำลัง และหมดแรงจะยืนจะลุกจะเดินไป)
ใช่ ตรงตัวตามประโยค ลุกไปไหนไม่ได้เลย ช่วงล่างสั่น พั่บพั่บ ขยับไม่ได้
(ฉันเหมือนคนกำลังจะตาย)
ใช่ กำลังจะตายในตอนแรก แต่เหมือนทุกข์ลาภได้แบตเตอรี่ 1 K ด่วยมาช่วย(ซ้ำ)เติม
(ที่ขาดอากาศหายใจ)
ไม่ขาดนะ มีคนให้ออกซิเจนตลอด เผยอเมื่อไรเป่าเมื่อนั้น จนต้องหุบปาก แต่อีกที่หุบไม่ลงยังถ่างอยู่ คิดเอง ระหว่าง ขา กับ ตา คุณจะนึกถึงอะไร หรือคำตอบสากลโลก กูนึกหมด
(ฉันเหมือนคนที่โดนเธอแทงข้างหลัง แล้วมันทะลุถึงหัวใจ)
อืม ไม่เหมือนหรอก โดนจริงๆ แต่กระดะลำไส้ใหญ่ เลยไม่ถึงหัวใจ
(เธอจะให้ฉันมีชีวิตต่อไปอย่างไร ไม่มีอีกแล้วกับเธอ ไม่เหลือสักอย่าง ........อยากตาย)
อืม นั่นสิหลังจากโดนแทง ไม่เอาแล้ว กูไม่เหลืออะไรสักอย่างติดตัว เสื้อผ้า น้ำในร่างกาย ฮึก แม้แต่พรหมจรรย์ มันก็เอาไปด้วย ฮืออออออ อยากตายยยยย
ผมเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของพี่อ๊อฟ ปองศักดิ์ ว่า(โดน)แทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจเป็นยังไง มันเจ็บปวดจนน้ำตาไหล จุก หน่วงไปหมด ทำเอาทรุดไปไหนไม่ได้เพราะหมดแรง ถ่ายเอ็มวีเสร็จพี่อ๊อฟก็ยังลุกได้ ต่างจากกูถ่ายเอวีเสร็จนอนพังพาบอ้าปากพะงาบนิดๆ ตาปรือมองเห็นแสงลอดทางผ้าม่านที่พลิ้วไหว ระหว่างที่หลับเฮียให้ใครมาเปลี่ยนสีห้องใหม่หรือเปล่าวะจากสีฟ้า เห็นแต่สี เหลืองไปหมด แม้แต่ตัวก็คิดว่าเหลืองมันคงไม่ได้ทาผมรวมไปด้วยหรอกนะ
“โอย อูย”คอรัสออกมาด้วยความปวดเมื่อยไปหมด ผงกหัวขึ้นมาได้หน่อยเดียวก็นอนลงไปอีก มองตัวเองที่มีแต่รอยยุงกัดเป็นจ้ำแดงๆเต็มไปหมด ดีมันไม่ดูดไม่งั้นกูคงซีดกว่านี้แน่
“นี่กูหาย หรือเป็นหนักกว่าเดิมอีกวะ”ผมพึมพำออกมา ลองค่อยๆชันเข่าก็พบว่าขายังหยั่งได้อยู่ถึงจะไม่ค่อยมั่นคงนัก มองข้างตัวไม่เจอต้นตอที่เอากระxอ ยัดผม ฮึ ทิ้งกูเลยนะมึง สะกิดบอกสักนิดไม่มี ก่อนไปอย่างน้อยมึงก็น่าจะใส่แพมเพอร์สให้กูสักหน่อย เผื่อปวดขี้ปวดเยี่ยวจะได้ไม่ต้องลากสังขารไปเข้าห้องน้ำ คิดอีกทีปล่อยแม่งบนที่นอนนี่แหละให้มันเช็ดซะให้เข็ด เลิกคิดดีกว่าเดี๋ยวจะมีสระเอ็ดอื่นตามมาด้วย ซี๊ดดดดด ผมสูดปากค่อยๆพยุงตัวเองนั่งพิงหัวเตียงด้วยความยากลำบาก อย่าเพิ่งหมั่นไส้ผมว่าผู้ชายอะไรวะโดนแค่นี้จะเป็นจะตาย กูต่อให้ผู้ชายอกสามศอกแต่โดนของเหมือนสากแทงดากเข้าไปก็จุกทุกรายอย่าหาว่าผมเรียกทางเข้าหยาบเลยพูดให้คล้องจองเฉยๆ และถามว่ารอบเดียวกูจะเสียว เอ้ย ทรุดขนาดนี้ไหม ไม่ อย่างมากก็ระบมนิดๆหน่อยๆ แต่นี่ไม่ต้องเก็บสถิติจำนวนรอบยังรู้เลยว่าไม่ต่ำกว่าสองไม่เกินสิบ บวกลบเบ็ดเสร็จน่าจะเจ็ดแต่ไม่ถึงสิบเอ็ดแน่นอน วกมาลงที่สระเอ็ดอีกแล้วกู ผมไม่อยากจำแต่ที่ทำลงไปเพราะโดนยา แต่ลึกๆ คิดอย่างไม่ลำเอียงเลยนะโดนยายี่สิบเปอร์เซ็น ที่เหลือเต็มใจล้วนๆ
แต่ผมก็อายนะ เมื่อเฝ้าคิดถึงเหตุการณ์ตอนที่ทำกัน มันยังฟินในหัวใจ บอกตัวเองว่าเอาใหม่ ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยยย ไม่เอาแล้ว คิดแล้วก็แค้นอีเจ๊หลิงปิงซิลิโคนตอนเด็กแม่งคงอยากเป็นหมอฝังเข็มแต่ไม่ประสบความสำเร็จในการฝังนมตัวเองให้ใหญ่ได้โตมาเลยเก็บกด เห็นกูเป็นหนูทดลองยาหรือไงเอายามาฉีดใส่ ถือว่าดูถูกกูมากเรื่องสมรรถภาพ ไม่โดนยาปลุกกูก็ลุกได้โว้ย เหนื่อย คิดมากจนเหนื่อย
“เฮีย แม่ง ไปไหนวะ”ผมพึมพำตามองประตู ที่หวังว่าคนที่นึกจะกลับมา ไอ้ที่ไม่นึกอย่าเสือกมาเลยนะ กูไม่มีแรงจะคิดกระบวนท่าสู้
“แล้วถ้าเฮียมา กูจะทำหน้ายังไงดีวะ”คิดขึ้นได้ควรจะซ้อมหน้าก่อน หมายถึงท่าทางนะครับไม่ใช่ต่อยหน้าตัวเอง อืม หรือจะยิ้มอย่างหวานละมุนส่งสายตา อายบิดตัวไปมา พร้อมนอนให้ท่า ดีไหม ไม่ใช่อ่ะ มันไม่ตัวตนที่แท้จริงของหนู
“เอาไงดี ทำหน้าตาเฉยแต่จะบังคับให้มันไม่แดงได้ไหมล่ะ”นั่นดิ กูไม่ได้มีวิชาบังคับลมปราณนี่หว่าจะได้บังคับเลือดลมได้ แต่คิดได้แบบนี้แสดงว่าผมก็ยังมียางอายอยู่ เพราะตอนนี้มันรู้สึกผ่าวๆเมื่อนึกถึงถ้อยคำที่กระซิบข้างหูเกือบตลอด
‘เฮียรักหนู’
‘รักหนู’
‘รักเฮียไหม’
บอกรักและถามกลับพอไม่ตอบก็ขยับและร้องขอ
‘รักเฮียหน่อยนะ’
‘อืม อา หนูรักเฮีย’
ตอบอย่างเดียวก็ได้ ทำไมกูต้องครางด้วยวะ เขาก็รู้เลยสิว่าทำอะไรกันอยู่ เฮ้ย ที่นี่ติดกล้องวงจรนี่หว่า ได้ยินไอ้นายโรคจิตฝั่งโน้นมันพูดอยู่
"กูหวังว่าเขาคงไม่ตามติดชีวิตลูกน้องขนาดนั้นหรอกมั้ง"ผมพึมพำ ถ้าทำจริง คิดดู มันไรท์ไปขายน่าจะได้กำไรอยู่เพราะนักแสดงหน้าตาดีทั้งคู่ ถึงลีลาและท่าทางเฮียจะแสดงออกมากกว่า แต่เสียงกูไม่ได้ด้อยกว่าการแสดงเลยนะโว้ย ไม่ได้นี่ไม่ใช่เวลาที่กูจะมามัวปลาบปลื้ม ต้องรีบหาและทำลายหลักฐานก่อน ผมพยายามขยับตัวเอง ดึงผ้าพันตัวมัดให้เข้าที่ ระวัง ไป เหมือนจะออกตัวแรงในความคิด แต่ความจริงยังแซงเตียงไม่ได้เลย มือยันที่นอนค่อยๆทรงตัว ขาสั่น พั่บพั่บ ไม่แน่ใจว่าวิญญาณไวเบเตอร์สมสู่ผมต่อหรือเปล่าถึงได้สั่นขนาดนี้
“อูย ลึงค์โทนออกไปแล้วยังเสือกทิ้งระบบสั่นให้กูอีก”ผมพึมพำ ก่อนจะกลั้นใจลุกอีกครั้ง เอามือจับขอบโต๊ะใกล้ตัว เริ่มสำรวจโคมไฟก่อน เห็นในหนังเขาชอบติดไว้
"ไม่มี อ้าว กู ถอดออกประกอบไม่ได้อีก"ผมจับมันครอบไว้เฉยๆ เอามือคลำใต้โต๊ะ เก้าอี้ ใต้เตียงไม่น่าใช่มันปิดหมดนอกจากยกที่นอนแทงกล้องทะลุขึ้นมาก็ยาก สู้ติดที่เพดานไม่ดีกว่าเหรอ เพดาน ว่าแล้วมองขึ้นไป แต่ทำไรไม่ได้แรงยืนยังไม่ค่อยจะมี หยุดคิดเรื่องปีนดีกว่า มุมห้อง ไม่พบ ลากขาไปที่ตู้ไม่มี
“คงไม่มีหรอกมั้ง อาจจะคิดมากไป”ผมลากขาเหมือนเข็นครกลงมหาสมุทรกลับไปที่เตียงตามเดิม และก็ได้ยินเสียงที่รอมานาน แกร๊ก เปลี่ยนมั่ง ดังกริ๊ก เบื่อแล้ว แล้วคนที่ผมไม่ได้รอก็โผล่เข้ามา ทำเอาผงะเมื่อได้เจอใกล้ๆ ร่างทรงบัวขาวที่ชื่อสวิงเป็นพ่อครัวถือถาดอาหารเข้ามา แล้วน้องแป้งกูไปไหนวะ ผมไม่รู้หรอกเขาชื่ออะไรเห็นชอบปะแป้งเลยเรียกอย่างนั้น สวิง วางเสร็จก็มองหน้า ก่อนกวาดตาที่ขาวกว่าตัวมองผิวที่โผล่พ้นผ้า แยกปากออกช้าๆ ถ้าบอกว่ามึงยิ้ม สาบานว่ากูไม่เชื่อ
“เมียพี่เฮียเหรอ”เสียงห้วนๆถามผมที่ยังนั่งสั่นอยู่ ถามอย่างนี้อย่าบอกว่ามึงก็เมียมันนะ
“อื้อ”ผมพยักหน้า กำลังจะส่งยิ้มให้ แต่แสยะไปได้นิดๆก็หุบ เมื่อมันพูดเสียงจิกๆมือท้าวเอวแบบกระแดะขัดกับหน้าตาและรูปร่างถึกบึกบึน เหี้ยะเอ้ย กูมองยังไงมึงก็ไม่ใช่พ่อครัวในโลกมนุษย์แน่นอน กูเริ่มสงสัยแล้วน้ำมันที่มึงใช้ทำกับข้าวนี่ น้ำมันพรายหรือเปล่าถึงได้กินกันเอร็ดอร่อยเหลือเกิน
“ฮึ สวยตาย” อ้าว อีห่า มึงด่ากูทำไมเนี่ย กูไปทำอะไรให้มึง แต่ไม่กล้าด่าออกไป ถึงรูปร่างพี่บัวขาวแต่ใจสาวเหมือนน้องตุ้ม เจอขาเท่าซุงกระทุ้งกูก็ตายได้เหมือนกัน กำลังจะเอ่ยปากถามความต้องการ คนที่ผมรอก็มาพอดี โดยที่ผมยังไม่ได้คิดเลยว่าจะทำหน้าหรือจะพูดอะไรดีถ้าเจอกัน ดันเจออีหวิงเข้ามาสิงที่ห้องซะก่อน และถ้าเฮียยังไม่มาคาดว่ามันอาจจะสิงร่างกูแทนก็ได้หลังจากแดกตับไตไส้พุงร่างบัวขาวหมดแล้ว
“อุ้ย พี่เฮียมีอะไรให้หวิงช่วยเอา เอ้ย ช่วยอีกไหมฮ้า”ฮึ อีสมิงไวนะมึง หันไประริกระรี้เหมือนควายได้น้ำกับไอ้เฮียที่หน้านิ่งเป็นปลิงติดควาย
“มี”เฮียตอบสั้น ๆ มึงเอาแน่เหรอ
“บอกมาได้เลยฮ้า”เขยิบเข้าไปใกล้ๆ
“ช่วยออกไปที”ตอบเรียบๆ แต่กูสะใจว่ะ สม ว่ากู เป็นไง เงิบเลย
“อุ้ย พี่เฮียนี่หยอกตลอดเลย”อีโลกสวย ก่อนโลกจะมืด
“พูดจริง”เฮียบอกก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ มองหน้าไล่มองตัว ขมวดคิ้วใส่ อะไร หยอกกัน แล้วมาหน้าเครียดใส่กู
“เช๊อะ ไปก็ได้”ทำสะบัดสะบิ้งจะเดินออกไป แต่ต้องชะงัก
“เดี๋ยว”สงสัยจะเสียดาย สวิงหันกลับมายิ้ม บิดไปมา
“กิน”เฮียสั่งทำเอาสวิงอึ้ง ไม่แน่ใจว่าอึ้งตรงสั่งให้กิน หรืออึ้งข้าวต้มที่อยู่ในฝา คือ เฮียมันตักข้าวต้มในถ้วยใส่ฝาที่ปิดมาส่งให้สวิงกิน คงคำนวณจากปากแล้วว่าเหมาะกับฝามากกว่าช้อน
“ของเมียพี่เฮียไม่ใช่เหรอ ให้หวิงกินได้ไงล่ะ คิดไรกะเขาป่ะเนี่ย”สวิงยังมองโลกสวยงามถามออกมา แต่หน้าแหยๆ
“จะกินเองหรือให้ยัดทั้งฝา”พูดกลับด้วยน้ำเสียงเดิม แต่จะกระทำจริง
“จ๊ะ ๆ หวิงกินแล้ว”สวิงลนลานรีบหยิบไปยกซด จนน้ำข้าวต้มไหลย้อยจากริมฝีปากไหลสู่ลำคอจนเปรอะเปื้อนเสื้อยืดสีขาวตัวบาง บางจนกูคิดว่ามึงเพ้นท์รูปเสื้อบนตัวซะอีก ก่อนจะตวัดลิ้นเลียปากอีกทีเป็นการเก็บกวาดซาก น่าเป็นพรีเซ็นเตอร์ล้างรถ เป้ยชิดซ้าย กระแตชิดขวา เมื่อเจอสวิงขับรถขยะแทรกกลางมาล้างประชันบ้าง ไม่หลบกูก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
“เป็นไง”เฮียถามอีก ผมมองหน้าสวิงในใจก็คิด ว่ามึงไม่ได้มีส่วนผสมของกระบือใช่ไหม
“อร่อยจ้ะ ไปได้ยังจ๊ะพี่เฮีย”หวิงตอบและถาม ผมมองหน้าเฮียที่ยังไม่ตอบ สวิงเริ่มหุบยิ้มหน้าหน้าเครียดจนซีดตามระดับที่วัดสีผิว เมื่อไม่มีการตอบรับจากคนที่สั่งที่นั่งนิ่งมองสวิง คงกำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงกับสวิงดี กูตอบให้เลยว่าเหมือนที่เอากูนั่นแหละ
“ไปได้ ขอบใจ”เกือบห้านาที ทำเอาสวิงถอนหายใจรีบออกไปทันที พอประตูห้องปิดลง เฮียก็หันมาหา
“เป็นยังไงบ้าง”มืออังหน้าผาก ตามองสำรวจ
“โดยรวมก็ดีขึ้น”ผมตอบไม่สบตา มองแต่ส่วนล่างของเฮียที่ต่ำกว่าคอเรียกว่า หน้าอก
“ยังเจ็บอยู่ไหม”เฮียถามออกมาอีก ถามง่าย แต่คำตอบมันครอบคลุม เหมือน กินอะไร แล้วตอบ อะไรก็ได้ ประมาณนั้น ทำไมไม่ระบุพิกัดที่แน่ชัดว่า ท้ายทอย หรือ ก้น แต่พอมองหน้าเฮียทำไมคำว่า ‘ก้น’ ขึ้นเต็มหน้าเลยวะ แต่ที่แน่ๆหน้ากูขึ้นพิกัดบอกว่าเป็นเขตอันตรายพื้นที่สีแดงไปเรียบร้อยแล้ว
“ว่าไง หนู”ชัดเลย เรียกเหมือนกูเป็นอีหนูของป๋า ต่างกันแค่ กูเป็นหนูของเฮียเท่านั้นเอง แถมสภาพกูตอนนี้ มีแค่ผ้าผืนเดียวพันเอาไว้ ตอนแรกกูว่าจะพันแบบห่มจีวร แต่จำไม่ได้เลยกระโจมอกแทน เนื้อตัวมีแต่ร่องรอยเต็มไปหมด มิน่า สวิงถึงบอกว่า ‘สวยตาย’ เพราะกูอยู่ในชุดนี้นี่เอง เฮียถึงได้ทำหน้าเครียดใส่
“หนู”เรียกย้ำอีก เมื่อไม่ได้คำตอบ จ้องหน้ากูอีก แม่ง ไม่ต้องอายมันแล้ว กล้าโดนก็กล้ารับ เจ็บก็บอกว่าเจ็บ ในเมื่อเราเป็นฝ่ายเสียสละยอมถูกกระทำ ออกจะแมน
“เจ็บสิวะ มาโดนแทงมั่งไหมล่ะ”ตอบออกไปด้วยความมั่นใจ มองสบตาให้รู้ว่า ไม่ได้อายสักนิดที่บอก เฮียนิ่ง สงสัยจะอึ้ง ก่อนจะยกยิ้ม ยื่นมือมาลูบกกคออย่างเบามือ
“เฮียหมายถึงตรงนี้ แต่ถ้าหนูจะรวมตรงนั้นก็ไม่ว่า เฮียจะได้รู้ไว้ด้วย”ผมมองหน้าเฮียว่ามึงแถหรือเปล่า แต่พอสบตาอีกครั้งก็จริงตามนั้น ถึงหน้าเฮียจะมีแก้มเหมือนตรงนั้นที่มีแก้มเหมือนกัน แต่มันก็ไม่ได้เหมือนขนาดนั้น แสดงว่าประสิทธิภาพการสื่อสารทางจิตกูด้อยลงเพราะสูญเสียพรหมจรรย์แน่ๆเลย ถึงได้เห็นหน้าเฮียสื่อแบบนั้น แล้วมึงจะอมยิ้มทำไมเฮีย มึงนั่นแหละผิดถามไม่ระบุ เอามือลูบหน้ากูอีก
“เฮียผิดเองแหละ ถามไม่ชัดเจน”เฮ้ย พลังพรหมจรรย์กูช่วยเสริมญาณหยั่งรู้เฮียมากขึ้น ไม่ได้แล้ว มึงต้องมอบกลับมาให้กูบ้างจะได้เท่าเทียมกัน เดี๋ยวมีปัญหาในการสื่อสาร
“กินข้าวนะ จะได้กินยา”เฮียพูดก่อนทำเอากูหุบปาก มองถุงยาแทน หยิบมาดู ยาอะไรวะ ชนิดเม็ด แก้อักเสบ นึกว่าไปไหนไปหายาแก้อักเสบกินนี่เอง สงสัยจะเจ็บคอ เมื่อคืนพูดเสียงแหบแห้งข้างหูกูตลอด ไม่เอาชนิดน้ำมากินด้วยเผื่อมีเสมหะ มีเป็นหลอดด้วย สำหรับทาแผลสด นี่กูฟัดเฮียจนเป็นแผลเลยเหรอวะ
“ใส่เสื้อผ้าก่อนไม่ได้เหรอ”ผมถามเฮียที่เดินไปรินน้ำมาวางให้
“เดี๋ยวค่อยใส่”เฮียบอกและนั่งลงข้างๆตามเดิมเลื่อนโต๊ะมาใกล้
“ไม่ได้หรอก บาปกรรม แก้ผ้ากินข้าว”ผมส่ายหน้าบอกเฮีย
“ใครบอก”เฮียถามยิ้มๆ เป่าโจ๊กไปด้วย และใส่ปากตัวเอง อ้าว เฮีย สักพักเป่าใหม่ยื่นมาจ่อปากผม
“พ่อบอก”ผมตอบก่อนจะดันช้อนออก เฮียมองหน้าก่อนจะวางชามเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดออกมา
“ใส่เสื้อก่อนแล้วกัน”เฮียพูดและสวมให้ทันที
“กางเกงล่ะ ไม่ใส่ทีเดียวเลย”ผมท้วงอีก
“เดี๋ยวค่อยใส่ กินก่อน ไม่บาปหรอกไม่ได้แก้หมดแล้ว”เฮียบอกก่อนจะจ่อโจ๊กพยักหน้าให้อ้าปาก ผมก็กิน อร่อยสมกับที่สวิงบอก หมูนุ่ม ไส้ก็ไม่เหนียว หวังว่าคงไม่ได้เอาอวัยวะที่มึงกินเหลือมาทำให้กูกินนะหวิง เดี๋ยวกูติดใจจะไปแย่งมึงกินเข้า
“เฮียไม่กินล่ะ”ผมถามเฮียที่ส่งยาแก้อักเสบมาให้ เฮียทำหน้างง ทำไมเฮียต้องกิน
“ทำไมเฮียต้องกิน”เฮ้ย พลังกูเริ่มฟื้นตัวแล้ว อ่านความคิดเฮียได้ ต้องขอบใจโจ๊กลงอาคมของอีหวิงจริงๆ
“เฮียเจ็บคอไม่ใช่เหรอ ได้ยินเสียงแหบตลอดข้างหู ตอน เอ้อ นั่นแหละ”ผมถามด้วยความเป็นห่วงแต่เบาตอนท้าย เหมือนเฮียจะหัวเราะแต่กลั้นไว้
“หนูนั่นแหละต้องกิน ใช้เสียงมากกว่าเฮียอีกไม่ใช่เหรอ”โครม ใครเอาเลือดมาสาดหน้ากูวะแค่ได้ยินเฮียพูดความจริง เฮียยกยิ้ม หยิบยาส่งให้อีก
“เอ้อ ไม่ดีมั้งเฮีย มันยาเฉพาะที่หรือเปล่า”ผมก็ยังปฏิเสธอยู่ดี เชี่ยะเอ้ย เมื่อกี้ทำเอากูพูดไม่ออกเลย เฮียพยักหน้า
“เฉพาะที่หนูเลยล่ะ กินซะเดี๋ยวจะได้ทายาด้วย”ห๊ะ ทายา สรุปยาที่เฮียเอามา เหมาะสำหรับตูดกูทั้งนั้น กูหลงเข้าใจว่าเฮียเจ็บคอและได้รับบาดเจ็บสาหัสจากฝีเล็บกูซะอีก อย่างนี้หมอก็รู้น่ะสิว่ากูเจ็บตูดเพราะอะไร ไม่งั้นไม่บอกว่ายาเฉพาะที่กูหรอก ทีนี้หมอจะมองหน้ากูได้ยังไง เขาเห็นปุ๊บเขาต้องนึกถึงตูดกูปั๊บ เฮียไม่รักษาหน้ากูเลย มัวแต่ห่วงรักษาตูดกู
“หันหลัง”หลังกินยาเข้าไปจนได้ เฮียบอกให้หันหลัง ผมมองหน้าเฮียทันที
“หันทำไม เฮีย”ผมถามกลัวว่า เฮียคิดจะแทงข้างหลังผม
“ทายาไง”เฮียตอบหน้าตาเฉย เฮ้อ โล่งนึกว่าจะแทง ที่แท้จะทา
“อ๋อ เฮียจะทายาให้”ผมพยักหน้าพอกับเฮียที่พยักบ้าง คงจะคิดได้ว่า ผมทาเองคงไม่เห็น เลยอาสา แต่
“ว๊าคคคค เฮีย ไม่ต้อง”เกือบไปแล้วกู มัวแต่เคลิ้มกับความหวังดีประสงค์ร้าย
“ทำไม”ยังจะถามกูอีก
“ไม่น่าถาม เฮียลองคิดดูสิ การที่คนเราต้องมานอนให้คนอื่นแหกตูดทายาให้ มันน่าอายไหม ถึงจะผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ นอกจากพ่อแม่และหมอ หนูไม่เคยไปแหกตูดให้ใครทายาหรือดูเลยนะ”ผมพยายามอธิบายท่าทางให้เฮียฟังโดยเลี่ยงการกระทำให้ดูแถมยืนยันด้วย เฮียน่าจะคิดได้นะ
“ใช่ไหม เฮียนึกภาพออกใช่ไหม”ผมถามย้ำเมื่อเห็นเฮียมองหน้าผม ขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้ารับแต่โดยดี ในที่สุดเฮียก็คิดได้
“นั่นแหละ เพราะฉะนั้น เอามาหนูทาเอง”ผมยื่นมือไปขอ เฮียมีลังเลนิดๆ ก่อนจะยื่นให้
“อ้าว จะจ้องอะไรล่ะ หันไปสิ หรือไม่ก็เดินไปไหนก็ได้ เพราะให้ลุกไปห้องน้ำ หนูไปไม่ไหวหรอก”ผมบอกเฮียที่เหมือนจะเข้าใจแล้วแต่ยังยืนจ้องอยู่ จะดูให้ได้เลยหรือไง เหมือนกันแหละแต่ตูดหนูน่าจะขาวกว่า เฮียหันหลังแล้วนั่งลง
“อย่าหันมาจนกว่าจะบอกนะ”ผมย้ำอีกครั้ง กลัวเฮียกะเวลาเอาเอง เฮียพยักหน้า ผมดูจนแน่ใจว่าเฮียจะไม่หันมาดูตูดผม ก็หันมาคิดว่า กูจะท่าท่าไหนดีวะ มองก็มองไม่เห็น ผมปลดผ้าออก ชะโงกหน้าไปมอง แต่ยิ่งชะโงกลงไปมันก็หลบอยู่นั่นแหละ เอาท่านี้ดีกว่า นั่งยองๆ มองลงไป เจอหนูเล็กขวางเอาไว้ ประคองให้หลบก่อน อ้าวไม่เห็นอีก วานเฮียหยิบกระจกมาวางตรงก้นแล้วก้มทาดีไหมวะ ไม่ดีกว่ารบกวนไม่เข้าเรื่องเดี๋ยวหาว่าเรื่องมาก เฮียทาให้ก็จบแล้ว กูจะสะพานโค้งแล้วทา หลังคงหักก่อนเป็นแน่แท้ หรือจะยืนก้มหัวรอดหว่างขาไปทา เออ ท่านี้แหละ ว่าแล้วก็ค่อยทรงตัวลุกช้าๆ โอย ขาสั่น ก้มลงไปยังไม่ถึงไหน หน้ามืด คอตกทั้งหนูใหญ่หนูเล็ก ไม่ไหว ลงมานั่นถ่างขาเป็นรูปตัววีตามเดิม ดูหนูเล็กกูตัวซีดนอนราบติดที่นอนเลย เมื่อคืนโดนบีบ โดนรูด ไม่น้อยหน้าหนูใหญ่ เอาไงดีวะ ระหว่างคิดก็มีเสียงจากไหนไม่รู้แนะทางให้ คงจะเสียงสวรรค์แน่นอน คงเห็นตอนกูโก่งโค้งขึ้นฟ้าแล้วทำใจไม่ได้เลยแนะนำ เห็นไหมเฮีย แม้แต่สวรรค์ยังไม่อยากดูเลย
“หนู ถ้าลำบากนักก็ใช้วิธีสัมผัสดีกว่าไหม ไม่ต้องเปลี่ยนท่าให้เมื่อย เจ็บตรงไหนก็ป้ายตรงนั้น ไม่ง่ายกว่าเหรอ”ฟังจบไม่ใช่นี่หว่า เรียกอย่างนี้เสียงเฮียชัดๆ
“เออว่ะ ทำไมวิธีง่ายๆหนูคิดไม่ออกวะ ขอบใจนะเฮียที่แนะนำ”ผมขอบใจเฮียก่อนจะทำตาม ป้ายยาที่ไม้พันสำลี แล้วยื่นไปแตะตรงที่เจ็บ สูดปากไปด้วย สักพักก็เย็นนิดๆทำให้สบายตูดขึ้น ลมหายใจที่สูดหยุดชะงัก เฮ้ย เดี๋ยวก่อน เฮียรู้ได้ไงว่ากูลำบากในการทาตูด ผมเงยหน้ามุ่งสายตาไปทางหลังเฮียที่ไม่น่าจะมีตาหลัง หรือว่าเห็นเพราะพลังพรหมจรรย์ ไม่น่าเชื่อ แต่ก่อนที่กูจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ สวรรค์แน่นอนที่ช่วยไขความกระจ่างให้กับสายตาที่เหลือบไปเห็นแสงอะไรแว๊บๆ ชัดเลย ไม่ใช่พะลงพลังอะไรทั้งนั้น กระจกบานใหญ่จากตู้เสื้อผ้าที่เปิดอ้าอยู่ แม่ง แต่กูก็ประหลาดใจอยู่ดีว่าเฮียรู้ได้ยังไงว่าเหตุการณ์ข้างหน้ากูจะขอทาตูดตัวเอง ไม่น่าจะเตรียมการณ์ได้พอเหมาะขนาดนี้นะ เห่ย จะสาเหตุอะไรก็ช่าง
ตุบ ตุบ ผลั่วะ ผลั่วะ
“โอ๊ะ หนู ตีเฮียทำไม โอ้ย”เสียงเฮียพร้อมมือปัดป้องหมอนที่ฟาดกบาลเต็มๆหลายที
“กูบอกให้หันหลังไง มึงแอบดูทำไม”ไม่ต้องมาหนูมาเฮียแล้ว เหี้ย แอบดูตูดกูจนได้ ว่าแล้วทำไมมันถึงแนะนำถูกต้องตามหลักสูตรเป๊ะ เฮียที่เริ่มตั้งตัวได้หลังจากมึนไปพัก จับมือผมให้หยุด
“หันแล้ว แต่ไม่คิดว่าหันไปจะเจอ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”เฮียอธิบายให้ฟัง โห ไม่ตั้งใจ กูไม่เชื่อหรอก
“โห ไม่ตั้งใจ กูไม่เชื่อหรอก ไม่งั้นมึงจะแนะนำกูทำไม ถ้าไม่เพราะมึงทนดูตูดกูไม่ได้ถึงพูดออกมา ห๊ะ อย่ามาหลอกกูนะมึง ไอ้เฮีย”ผมทุบไหล่กับอกมันไปอีกที ถ้าตีนไม่หน่วงกูยันแล้วเนี่ยะ อายฉิบหาย
“ฮึฮึฮึ”เสือกหัวเราะออกมาอีก เหตุผลกูน่าขำตรงไหน
“ไม่ใช่ไม่น่าดู แต่สงสารกลัวหนูจะเมื่อย”เหตุผลมึงไม่ได้ทำให้กูอายน้อยลงเลย แต่มึงต้องโดนมากกว่าเดิม มือผมหลุดได้
โป๊ก โป๊ก ทั้งทุบทั้งต่อย เฮียแม่งซาดิส แอบหัวเราะกูอีก
“โอ๊ะ หนู ฮึฮึ”มันร้องปนขำและจับเอาไว้อีก ทีนี้แน่นกว่าเดิม
“นั่นไง ในที่สุดมึงก็ดูจริงๆ แค่กูพูดหลอก มึงสารภาพจนได้ ไม่ทันกูหรอก ฮึฮึ”ทำเป็นหัวเราะเยาะกลบเกลื่อนมันบ้างเรื่องอะไรกูจะยอมรับว่าเมื่อย แต่ดูเฮียแม่งไม่สำนึก จ้องจนกูหน้าแดงแยกไม่ออกแล้วระหว่างอายกับโกรธอันไหนปริมาณมากกว่ากัน
“อายทำไม เมื่อคืน ทำมากกว่าดูอีก”หน้ากูปริแตกกระจายเป็นแป้งเย็นคลู หลังฟังมันพูด ทำให้คิดขึ้นมาได้อีก ถึงประโยคที่พยายามตะล่อมบอกมันว่า ไม่เคยแหกตูดให้ใครดูมาก่อน
“อย่างนี้นับเฮียรวมไปด้วยได้ไหม”นั่น รู้ความคิดกูอีกแล้ว มันยังส่งยิ้มที่กูดูยังไงตอนนี้ ก็ไม่ใช่เฮียที่อบอุ่นและนุ่มนวล ดูหัวงูชัดๆ นี่คือร่างสมิงมึงแน่นอน ผมมองหน้ามัน กูไม่นับโว้ย
“ฮึ เฮีย มึงกล้าขอนับรวมอีกเหรอ”ผมกระตุกยิ้มพยักหน้าใส่
“ทำไมล่ะ”เฮียถามยิ้มๆ ดึงผมเข้าไปใกล้ๆจนแทบจะนั่งตัก แต่ผมไม่รู้ตัวนะ บอกไว้ก่อน บรรยายลักษณะให้เห็นว่าอยู่ในท่าไหน เฮียพยักหน้าแบบตอบสักทีสิ เฮียอยากรู้ โอเค หนูก็อยากตอบ ว่าเฮียผิดกติกามารยาทในการดู
“เฮียใช้อวัยวะไม่ถูกหลักในการดู หนูเลยไม่นับ”ผมยื่นหน้าไปตอบใกล้ๆ ทำเอาเฮียอึ้งไป เป็นไงเหตุผลหนู
“ฮึฮึฮึ” แต่ดูเฮียไม่มีสำนึกกลับยิ้มเอามือรั้งเอวเข้าไปอีกนิด หน้าที่ยิ้มของผมเริ่มค่อยๆหุบ
“ครั้งนี้หนูผิด”เฮียพูดเสียงแหบอีกแล้ว กูบอกให้แดกยาไม่แดกเดี๋ยวพากูแหบตามไปด้วย ก่อนผมจะหน้าแหกออกตามตูดเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“เฮียไม่ได้ใช้ดู”ชิมมากขึ้น จนจะเกยตื้นที่ปากล่างแล้ว
“เฮียใช้มันเข้าไปสำรวจต่างหากล่ะ” พูดจบเฮียปิดปากผมด้วยปากทันที เบาก่อนจะเร่งเครื่องรุกส่งลิ้นเข้าไปสำรวจเหมือนข้างล่างบ้าง ทำให้ต้องตอบรับการสำรวจจากเฮีย ในหัวผมก็คิดอย่างโล่งใจ ที่เฮียไม่ตอบว่า เฮียใช้มันแทงต่างหากล่ะ ไม่งั้นผมคงอายมากกว่านี้แน่ แต่เฮียก็สำรวจจนสำเร็จพาผมเสร็จไปด้วยเลย
-
ก๊อก
ก๊อก
เฮียหูใช้การไม่ได้ชั่วคราว แต่หูผมดีผละออกก่อน มองหน้าเฮียที่มองไปที่ประตู ทำหน้าบอก ใครมาขัดจังหวะดีฟคิสกูวะ ถ้าเป็นไอ้เบียร์ไอ้รันได้มีโดนแน่ แต่คิดอีกทีมันสองคนไม่น่าจะมารยาทดีขนาดนี้ ปกติมันเคาะถ้าไม่ได้ล็อกพรวดเข้ามาเลย เฮียจับผมลงจากตัก ดึงผ้าคลุมช่วงล่างให้ พ่อพระมากมึง เพิ่งจะคิดได้ ปล่อยให้กูห้อยโตงเตงตั้งนาน
ก๊อก
ก๊อก
ก๊อก
ก๊อก
“ขอโทษครับ จากนาย”หลังมันเคาะไปสี่ก๊อก ถึงได้บอก มึงพูดตั้งแต่ก๊อกแรกกูไม่ต้องมานั่งสันนิษฐานแล้ว
“รอก่อน”เฮียบอก ก่อนจะพยุงผมนั่งพิงหัวเตียง เอาหมอนรองหลังให้ กำลังจะเดินไปเปิดประตู แต่เหมือนนึกได้หันกลับมาหยิบบางอย่าง
“ใส่ก่อน”เฮียบอกพร้อมคลี่กางเกงในออก เฮียพยักหน้าเชิงว่าถ่างขาสิ เฮียจะใส่ให้
“หนูใส่เอง”ผมจะหยิบ เฮียส่ายหน้าก่อนจะใส่ให้ตรงปลายเท้า มองหน้า ผมเลยต้องยกสะโพกช่วย มึงจะยกยิ้มทำไมนักหนาวะ แค่กูยกสะโพกไม่ได้ร่อนใส่หน้ามึงสักหน่อย คิดตลอดเลยมึงนิ ก่อนจะตามด้วยกางเกงเป็นอันเสร็จพิธีร่อน เอ้ย ใส่ ดูจนแน่ใจ เฮียก็เดินไปเปิดประตู มากันสองคนมีถาดในมือด้วย หน้ากระเดียดไปทางสายพันธ์แปะ ตัวแค่หน้าอกเฮีย
“มีอะไร”เฮียถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงต่างจากตอนเถียงเรื่องตูดกับกูลิบลับ ชิช๊ะ ทำเป็นเก็บหัวเก็บหาง
“นายให้เอามาเยี่ยมคนป่วยครับ”รายงานพร้อมเปิดโถในสำรับให้ดูทั้งสองโถ
“นายคนไหน”เฮียถามก่อนจะมองสองคนอย่างพิจารณา ก่อนจะหยิบปืนออกมาชี้ไปทางมันสองคนที่ผงะไปเล็กน้อย เฮียหันมามองผม ก่อนจะตรวจตัวมันสองคน ที่ยืนให้ตรวจอย่างเลี่ยงไม่ได้ ดูหน้าตายังเด็กอยู่เลย ไม่น่าจะมีพิษภัยอะไรหรอกมั้ง
“นายเฟยครับ ผมไม่มีอาวุธหรอก”อีกคนตอบพร้อมบอก เฮียมองจนแน่ใจ จึงพยักหน้าให้เข้ามา วางเสร็จก็ก้มหัวให้ เตรียมจะเดินกลับ แต่ผมว่าไม่ได้ไปหรอก
“เดี๋ยว”นั่นไง เริ่มกลับมาแล้ว คงเพราะเฮียถ่ายทอดให้เมื่อกี้แน่ หึหึ
“ครับ”ทั้งสองคนพูดเกือบพร้อมกัน ชะงักเท้า เฮียเดินมาเปิดโถ ได้กลิ่นหอมของอาหารภายในโชยออกมา ไม่ใช่ปลาร้าแน่นอนผมมั่นใจ ผมชะโงกหน้าไปดู
“อะไร”เฮียถามไม่ระบุใครรู้ตอบกูมา
“อาหารบำรุงคนป่วยครับ นายให้เอามาให้”หนึ่งในนั้นตอบ ผมนึกไปถึงที่วันนั้น นายโรคจิตชอบลูบคลำ เรียกชื่อกูแปลกๆ แต่พอมีสำนึกที่ดีช่วยเอาไว้ มองอาหารอีกครั้ง
"เห็ดนางฟ้าเนี่ยนะที่สั่งไอ้พวกนั้นหา"ผมพูดกับตัวเองเบาๆ โห กูเห็นอีสมิงมันเอามาทำต้มยำเป็นประจำ แต่อันนี้ดูน่ากินกว่า คล้ายๆ กระเพราะปลา ปกติเห็นใส่เห็ดหลินจืออย่างเดียวนี่หว่า เห็ดนางฟ้าไม่เคยเห็น อาจจะเป็นเมนูใหม่ที่นี่ กลิ่นหอมยั่วยวนชวนให้แดกจริงๆ เงยไปเฮียมองหน้าสองคนนั้นเชิงบอกว่า
“หูฉลามน้ำแดงครับ เอ้อ ใช่ไหม”ตอบแต่ไม่มั่นใจหันไปถามอีกคนที่พยักหน้าว่า มึงพูดถูกแล้ว ผมหันขวับไปมองอีกที กูนึกว่าเห็ดนางฟ้าบานเต็มโถ แม่เจ้า เติม โว้ย ด้วย เดี๋ยวจะดูแอ๊บ ตั้งแต่เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งแท่ง จนได้ผัวทั้งดุ้น กูเพิ่งเคยเห็นหูฉลามเป็นๆแต่ทำเป็นอาหารแล้ว เข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม ผมกลืนน้ำลายสองเอื๊อก อ้าปากหวอ
"กูอยากกิน"บอกกับตัวเองทันที ถึงจะเคยได้ยินมาว่าเขาเริ่มอนุรักษ์ไม่ให้ฆ่ามันแล้ว เพราะวิธีที่ทำกับมันโหดร้าย และกว่าจะได้หูมันมาหลายๆกิโลต้องฆ่าฉลามไปเท่าไร นี่ เลยเป็นที่มาของคำว่า ‘แพงหูฉี่’ ซึ่งคงจะย่อมาจาก ‘แพงหูฉลาม’ อย่าเชื่อผมครับ ผมมั่วคิดไปงั้นแหละ ไม่ใช่ว่าผมไม่สงสารนะ ปกติผมไม่ได้กินอยู่แล้วของแพงแบบนี้ ถ้าคิดแบบเห็นแก่ตัวถึงผมไม่กินก็ยังมีคนอื่นที่กินอยู่ดี แต่ตอนนี้มีโอกาสขอละสำนึกที่ดีไปก่อนได้ไหม
“เดี๋ยวค่อยกินนะ”เฮียเอามือลูบปากผมที่มีน้ำลายไหลนิดๆ ผมเลยต้องสูดกลับที่เดิม มัวแต่คิดจนเผยความทุเรศเลยกู ก่อนจะได้ยินชื่ออาหารอีกโถ ดำพรืดเลย มีกลิ่นสมุนไพร
"เฉาก๊วยตุ๋นยาจีนเหรอ"ผมถามออกไปอย่างที่น่าจะใช่ ทำเอาหนึ่งในนั้นมองและแก้ไขคำถามที่ไม่น่าถาม
“อันนั้น ไก่ดำตุ๋นยาจีนครับ”ห๊ะ ไก่ดำตุ๋นยาจีน เกือบคิดถูกแล้วกู ผิดไปนิดเดียว น่ากินอีกแล้ว ปากเริ่มอ้าหวอโดยอัตโนมัติ กลืนสามเอื๊อกเลยทีนี้ เฮียกูอยาก มึงรีบเคลียร์เร็วๆ ผมคว้าถ้วยเล็กกับช้อนหมับ
“หนู รอเฮียก่อน”เฮียหันมาสั่ง เดินมาคว้าช้อนที่ไม่ได้อยู่ในมือผม แล้วไป ตักใส่ถ้วยเล็กส่งให้ นี่ถ้าอีสมิงเห็นมันต้องบอกลำเอียงแน่นอน ของมันใส่ฝาให้แดก นี่เด็กกว่า ขาวกว่า ใส่ถ้วยให้ นี่ผมเอาความรู้สึกของอีสมิงมาคิดนะ อย่าเข้าใจว่าเป็นความรู้สึกของผม ถึงผมจะเห็นด้วยกับความคิดของสมิงในความคิดผมก็ตามเถอะ โอย กู พูดเอง งง เอง
“อะ อะไรครับ”ถามเสียงตะกุกตะกักมองหน้ากัน
“กินให้ดูหน่อย”แถมพูดยาวกว่าอีสมิงอีก ทั้งสองคนมองหน้ากัน แน่จริงมึงพูดต่อสิ จะกินดีๆหรือให้ยัด แต่เฮียแม่งไม่แน่ แค่ถือถ้วยจับช้อนเหมือนเตรียมจะจ่อที่ปาก สองมาตรฐานชัดๆ นรกสำหรับมึงอีสมิง ส่วนสวรรค์อีสวิงกิ้ง กูเหมารวมให้เลยเผื่อเฮียมันเลือกไม่ถูก ยังเป็นความคิดของอีสมิง ถ้ามันยังยืนอยู่ตรงนี้ ต้องคิดแบบนี้แน่ๆ เชื่อผม ผมรู้ เสียงสูงนิดๆ บอกให้รู้ว่ารู้ดีมาก มากจนคิดว่าตัวเองเป็นอีสมิงไปแล้ว แบบใจเขาใส่ใจเราประมาณนี้แหละ
“ทั้งสองคน”นั่นไง บอกแล้ว เฮียมันเลือกไม่ได้ แบบรักพี่เสียดายน้อง พี่ขอพร้อมกันได้ไหม
“คะ ครับ”รับก่อนจะอ้าปาก
“รับไป”บอกพร้อมรับถ้วยแทบไม่ทัน อา อีสมิงมึงโล่งใจได้แล้ว ถึงจะต่างกันนิดหน่อย หึหึ ผมดีใจแทนอีสมิงมัน แล้วก็เหมือนเดิม เฮียรอดูผลที่จะสแกนออกทางร่างกาย ยังไม่ทันครบห้านาที มีเสียงไม่พึงประสงค์ขัดซะก่อน
“อะไรกัน เฮีย ขนาดนี้เลยเหรอ”เสียงทักทาย ไม่มองกูยังรู้เลย ไอ้นายโรคจิตมาอีกแล้ว แต่ไม่มีไอ้เข้มหน้าเหี้ย(ม)มาด้วย มีแต่ใครไม่รู้มาแทน ผมยาวมัดรวบตึง รูปร่างสูงพอกับผมเขาถือกระเป๋าสีดำในมือ เฮียก้มหัวนิดๆ ก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงข้างผม
“อย่างนี้ เด็กตกใจหมดสิ”นายเฟยพูดต่ออย่างไม่จริงจัง
“ไม่มีอะไร ก็ไม่เห็นต้องตกใจนี่ครับ นาย”เฮียบอกก่อนจะโอบไหล่ผม ที่รู้สึกอุ่นใจ ถึงแม้เฮียชักจะเยอะแล้ว แต่พอมองหน้าเฮียก็รู้ว่า เยอะก็เพราะห่วง สื่อความคิดผมเริ่มดีขึ้นตามลำดับแล้ว
“ฉันสั่งให้อาเป๋าทำเองแหละ เห็นว่า มินนี่ โอ๊ะ โทษที หนูไม่สบาย ก็เลยเอามาเยี่ยม”กูขอร้องอย่าเรียกชื่อนี้เลยว่ะ ขัดกับรูปร่างกู โน่นเรียกเด็กนายโน่น ผมเหล่มองก็เห็นเขายิ้มๆ แต่จะว่าไปเขาก็ช่วยผมไว้นะ ยังไม่ได้ขอบคุณเขาเลย
“ถ้าไม่ไว้ใจ ฉันกินให้ดูก็ได้”ไม่พูดเปล่าคว้าช้อนในมือผมไปตักทันที
"เฮ้ย"ผมร้องได้แค่นั้นแต่ในใจคิด นาย แม่ง นิสัยว่ะ นั่น อื๊อหื๊อ รูดออกช้าๆอีกเป็นการบอกว่า นี่ กูทำภาพสโลว์โชว์การรูดให้ดู บอกให้รู้ว่าไม่มีอะไรในอาหาร แต่มีน้ำลายในปากติดช้อนมานะโว้ย ใครจะแดกลง กูไม่ยอม เฮียมึงล้างโดยการอมให้กูที ยังมีหน้ามาเคี้ยวสบายอารมณ์โชว์อีก
“เห็นไหม ไม่ตายสักหน่อย ให้ตาย โทษทีลืมตัวนึกว่าช้อนตัวเอง”ไม่ได้จริงใจสักนิดกับคำขอโทษ กูรู้ไม่ตาย แต่จะตายเพราะน้ำลายนายนี่แหละ ไม่เคยเรียนหรือไงวะในน้ำลายมีเชื้อโรคอยู่หลายชนิด อาจเป็นพาหะนำโรคมาติดได้ เฮียหันมาก่อนจะตักใส่ถ้วยเล็กให้แต่หยิบช้อนคันเมื่อเช้าเช็ดก่อนจะตักอาหารใส่ปากตัวเองก่อน ก่อนจะวาง
“แล้วเป็นไงบ้างล่ะ”นายถามอาการผม
“ค่อยยังชั่วแล้วครับ”ผมตอบนายก่อนจะหลุบตา
“ไม่ออกอาการแล้วเหรอ”ถามต่ออีก เหมือนจะเป็นห่วงนิดๆ มั้ง
“ไม่มีครับ”ผมตอบ ก่อนเฮียจะเป็นฝ่ายจับช้อนขึ้นมาป้อนใส่ปาก
“แน่ใจแล้วเหรอ”นายเลิกคิ้วใส่ ผมมองหน้าเฮีย
“ยังไม่แน่ใจเท่าไร ดูอาการอยู่ครับ อ้าปากสิ”เฮียตอบเองไม่มอง มองแต่ผม
“ไม่ต้องดูหรอก”นายพิงหลังกอดอก ไขว่ห้าง ทำผมชะงักกับคำพูด ไม่ต้องดูแสดงว่าผมต้องตายแน่นอนใช่ไหม
“ดูแล้ว เฮียรักษาหายแล้วมั้ง หน้าซีดแต่แววตาร่าเริง หึหึ”นายพูดยิ้มๆกับเฮีย แต่ตามองผมอย่างรู้อะไรเป็นอะไร แสดงว่านายเคยมีประสบการณ์โดนผู้ชายผ่านมาแล้วถึงรู้ ไอ้คนทำมันต้องตัวพอกันหรือใหญ่กว่าแน่ถึงเอาอยู่ ก่อนประตูจะเปิดออก
“พักนี้ว่างหรือไง”เสียงทุ้มอีกเสียงทักเหมือนจะเหน็บใครบางคน
“ไม่ว่าง แต่อยากมา”คนที่รู้ตัวก็ตอบกลับอย่างกวน นายของเฮียปรายตามอง มาพร้อมไอ้ยมทูตที่หน้าฟกช้ำ โดยเฉพาะปากที่ตุ่ยเห็นได้ชัดคงโดนซัดด้วยตีน เหมือนมันจะรู้หันมาสบตาผมเขม็งทำเอาคว้าแขนเฮียทันที ไม่ กูยังไม่ถึงคาด เฮียมองก่อนจะไล่ตามสายตาไปหยุดจ้องที่มันบ้าง จนมันหันหน้าไปอีกทาง ข้างหลัง ไอ้เบียร์ ไอ้รัน ตามมาด้วย จนนายนั่งเก้าอี้ พวกมันถึงได้เดินมายืนข้างเฮีย ผมดีใจที่เห็นพวกมัน
“เป็นไงบ้างล่ะ ดีขึ้นไหม”นายของเฮียถาม
“ดีขึ้นแล้วครับ”ผมตอบนาย
“ดี หายเร็วๆ เฮียจะได้เริ่มทำงานสักที”นายพูดอวยพรแฝงด่ากูหรือเปล่าวะ เหมือนว่าถ่วงเฮีย
“อะไรกัน มาพูดเรื่องงาน ทั้งที่เมียเฮียป่วย ให้เขาอยู่ด้วยกันไปก่อนสิ ใจร้ายจังเลย”นายเฟยพูดเหมือนจะเห็นใจ แต่ผมว่าเขาแหย่นายของเฮียมากกว่า
“ไม่ใช่เรื่อง ธุระตัวเองไปจัดการซะก่อน จะหาว่าไม่เตือน”เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินนายของเฮียพูดเสียงแข็ง ถึงจะไม่ตวาดแต่ฟังแล้วต้องเกรง แต่คงใช้กับนายอีกฝั่งไม่ได้
“จะเคยเตือนได้ไง ไม่เห็นเคยเตือนสักที หึหึ”ตอบด้วยสีหน้าร่าเริงเช่นเคย นายของเฮียได้แต่ปรายตามอง อีกฝ่ายก็ยกยิ้มไม่รู้สึกรู้สา ก่อนจะไม่ต่อปากต่อคำด้วย
“ไม่ต้องไปตามหลิงแล้ว เรื่องยา มันออกฤทธิ์ถ้าได้รับการกระตุ้นมันจะไม่มีอะไร จะค่อยๆหายไปเองในสามวัน”มองหน้าเฮียและภาระที่แบกไว้ สามวันคูณเจ็ดโดยประมาณเท่ากับยี่สิบเอ็ดที่ต้องโดนกระตุ้นโดยดุ้น เยะเป็ด นี่แหละที่กูจะตายก่อนหาย กูอยากถามเหลือเกิน วันเว้นวันไม่ได้เหรอให้โอกาสก้นกูพักบ้าง
“แต่ก็มีทางเลือกให้รักษาได้”นายยื่นข้อเสนอมาให้อีก ผมมองหน้านายทันทีพร้อมกับเฮียที่รอคำตอบ
“ต้องมีอยู่แล้ว ทำเองนิ”อีกแล้ว หยุดเรียกร้องความสนใจก่อนได้ไหม
“หุบปากสักที”โดนอีกรอบ กลัวมากจนยักไหล่ชิวๆ
“ผมรอฟังอยู่ครับ”เสียงเฮียขัดขึ้นมาอย่างสุภาพ ไอ้ทวนมองหน้า ถ้าปากมันปกติคงจะพูดแล้ว
“เฮียจะรักษาต่อไปเอง หรือจะให้หมอรักษา”นายพูดออกมาซึ่งเป็นทางเลือกที่ไม่ยาก แต่เฮียมึงทำหน้าลำบากทำไมวะ
“ผมจะมั่นใจได้ยังไง ว่าทั้งสองวิธี เมียผมจะหาย”เฮียถามกลับเรียบๆ แต่คราวนี้คำว่า ‘เมีย’ มันดูหนักแน่น อบอุ่น ไม่ใช่อาการฟิน จิ้น และ เป็นผัวเมียที่ไม่ได้ให้ความรู้สึกเอาเพศมาแบ่งแยก
“มึงคิดว่านายโกหกหรือไง”ไอ้ทวนพยายามพูดออกมาปกป้องนายตัวเอง โดยมีนายอีกฝ่ายทำหน้าตามเดิม
“หูมึงผิดปกติเหรอ ถึงได้ฟังไปแบบนั้น”เฮียตอบมันนิ่งๆ แต่มันกลับชักสีหน้า “กูแค่ต้องการความมั่นใจเท่านั้น หายหรือไม่หายกูมีทางออกสำหรับเราอยู่แล้ว”เฮียพูดต่อมองหน้าผมที่เรารู้ว่ามันคือวิธีอะไร เอามือลูบหัวผมก่อนจะโอบเข้าไปใกล้โดยไม่สนใจสายตาใครทำให้ผมไม่สนไปด้วย ไอ้สองคนมองได้แต่ยิ้มไม่ใช่ล้อเลียนแต่ส่งกำลังใจ
“แล้วจะเลือกอย่างไหนล่ะ”นายปรามไอ้ทวนทางสายตา ถามเฮียอีกครั้ง
“หมอใช้วิธีอะไรรักษา ถ้าวิธีเดียวกับผม ไม่ต้อง”เฮียถามไม่เจาะจงใครจะตอบ แต่คำตอบหลังเจาะจงตัวเอง
“วิธีไหนหมอ”นายหันไปถามผู้ชายที่มากับนายเฟย ผมคิดว่าเป็นคู่จิ้นนายซะอีก หมอคลี่ยิ้ม
“ไม่ใช่วิธีเดียวกันหรอกครับ วางใจได้”หมอตอบเสียงสุภาพ
“ดี แล้วจะหายไหม”เฮียตอบและถามกลับ มือก็กระชับบีบไหล่ผมเบาๆ
“หาย ถ้าคนไข้ไม่มีอาการแทรกซ้อนอย่างอื่นก่อนหน้านั้น”หมอบอกแต่มีติ่งห้อยท้ายต่อจากหาย หมอหมายถึงอาการแทรกจากการซ้อนท้ายข้างหลังหรือเปล่า ถ้าใช่ผมเพิ่งโดนแทรกเมื่อคืนหมาดๆเลย
“หมายถึงอะไร”เฮียจะถามให้กระจ่าง
“มีโรคประจำตัวอย่าง ชัก หรือแพ้ยาอะไรบ้างไหม”หมอถามอาการเบื้องต้นทั่วไป
“หนูมีไหม”เฮียก้มมาถามผม ที่ส่ายหน้า ก่อนจะมองหน้าหมอและตัดสินใจ
“ผมเลือกให้หมอรักษา”เฮียเลือกอย่างแรกทำเอาผมมองหน้าด้วยความแปลกใจ ไม่ใช่ผมอยากให้เฮียรักษาแบบนั้นนะ แต่ผมก็วางใจเฮียรักษามากกว่า ถึงมันจะ โอ้ย กูไม่รู้จะบอกยังไงดีออกมาเป็นคำพูด
“เฮ้ คิดดีแล้วเหรอ รักษาเองแค่สามวันก็หายแล้วนะ ไว้ใจคนอื่นได้ไง”นายอีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมา สีหน้าไม่ได้จริงจังอะไรเลยออกจะขำๆด้วยซ้ำ เออ ขอให้โดนมั่งกูไม่ขำหรอกแต่จะหัวเราะอย่างเดียว แต่เขาก็พูดตรงใจผมนะ ที่ไว้ใจคนอื่นได้ไง ไหนบอกว่ารักผมและจะฆ่าด้วยตัวเองไง
“นั่นสิ ไอ้เฮีย เกิดมัน”ไอ้เบียร์ท้วงเบาๆ ไอ้รันพยักหน้าเห็นด้วย สรุปคืออยากให้กูโดนต่อไปอีกสามวัน
“ระหว่างที่รักษาผมจะอยู่ด้วย ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะฆ่าหมอทันที”คำพูดเฮียทำเอาทุกอย่างเงียบกริบ
“จะเริ่มตอนไหน”ไม่มีใครพูดอะไร เฮียถามหมอ
“พรุ่งนี้”หมอบอก หน้าตาไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด งั้นคืนนี้กูก็โดนอีกสิถ้ามันออกฤทธิ์ “วันนี้หมอจะระงับให้ก่อน พรุ่งนี้จะสลายให้” ขอบคุณครับหมอที่เห็นใจก้นผม
“ตกลงตามนี้ ตอนเย็นเจอกันที่ประชุม เฮียด้วย”นายพูดจบก็เดินออกไป มองหน้านายเฟยเป็นเชิงให้ตามมาด้วย ไอ้ทวนมองทิ้งท้าย
“กูกับมึงยังไม่เคลียร์”ไอ้ยมทูตพูดออกมา
“เอาไว้เมียกูหาย กูพร้อม”เฮียบอกมัน ที่มองก่อนจะเดินออกไป ตอนนี้เหลือแค่ ผม เฮีย ไอ้เบียร์ ไอ้รัน และก็หมอที่ขอเวลาเตรียมการณ์
“สัด แม่งก่อเรื่อง”ไอ้เบียร์สบถออกมา
“มึงอย่าเพิ่งพูดไป ผลยังไม่ออกมาเลย”ไอ้รันท้วงไอ้เบียร์ ส่งสายตาไปทางหมอที่อยู่ด้วย ก่อนหมอจะขอตัวไปเอาของเพิ่ม เหมือนเป็นการเปิดทางให้คุยกันตามสะดวก
“มีเรื่องอะไร”เฮียถามมันสองคน หลังหมอเดินออกไปแล้ว
“เมื่อคืนมีคนตายใกล้เขตเรา”ไอ้เบียร์พูดออกมา ทำเอาผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“ผู้ชายถูกซ้อมก่อนถูกปาดคอ ส่วนผู้หญิงถูกข่มขืนและฆ่าไม่ต่างกัน”ไอ้รันพูดทำเอาผมสลดใจ นึกภาพตามแล้วอยากอาเจียน
“เมื่อเช้าเจ้าหน้าที่มาขอพบ และขอให้นายช่วยส่งหลักฐานยืนยันแสดงว่าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง”ไอ้รันพูดต่อ
“นี่แหละ นายเลยเรียกประชุม แม่ง กูว่านายต้องให้หมอตรวจพวกเราทุกคนที่นี่แน่ เหี้ยเอ้ย พากูซวยไปด้วย”ไอ้เบียร์บ่นเหมือนกลัวว่าหมอจะตรวจพบการตั้งครรภ์ของมันอย่างนั้นแหละ ดูเครียดฉิบหาย
“มึงทำหรือไง ถึงจะต้องซวย”เฮียถามเหมือนที่กูกำลังจะคิดเลย นั่นสิมึงจะกลัวอะไรถ้าไม่ได้ทำ
“เออ ซวยยังไงวะ”ไอ้รันเลยพลอยคล้อยตามไปด้วย
“อ้าว ก็พวกเรามากลบดานที่นี่ ถ้าไอ้พวกเหี้ยนั่นทำจริง เรื่องต้องถึงตำรวจ ทีนี้ก็กลับเข้าคุกตามเดิม แล้วจะแหกมาเพื่ออะไรวะ”ไอ้เบียร์พูดเสียงดังก่อนจะรู้สึกตัวเลยลดลิมิตเสียงลงมาหน่อย
“มึงลืมอะไรไปหรือเปล่า”เฮียพูดเหมือนท้วงขึ้นมา ทำเอามันมองหน้าประมาณว่ากูลืมอะไร ก่อนจะพูดต่อ“นายเป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหน ตำรวจฝั่งไทยจะมายุ่งได้ยังไง”
“ถ้าใช่ และเขาส่งตัวกลับล่ะ ไอ้พวกนั้นไม่เอ่ยปากบอกหรอกเหรอ ว่าเราอยู่ที่ไหน ทีนี้เขาก็ประสานงานทางนี้สิวะ”ไอ้เบียร์ก็ยังไม่หายกังวลใจอยู่ดี ไอ้รันเริ่มจะลังเลแล้ว แม้แต่ผมก็ยังอดคิดตามมันไม่ได้
“มึงคิดว่านายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เจ้าหน้าที่ที่นี่ช่วยเข้ามา และเป็นบ้านเกิดของนายด้วย”เฮียพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อนตามเดิม ผมรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ประเทศไทยแน่นอนถึงสภาพอากาศจะคล้ายๆกัน แต่แค่ยังไม่รู้ว่าชายแดนส่วนไหนของภาคเหนือ คิดว่าเป็นพม่า ลาว แค่นั้นเอง หรืออาจจะเป็นส่วนใดส่วนหนึ่งของประเทศจีนก็เป็นได้
“ยิ่งถ้าเป็นคนที่นี่ทำจริง มึงคิดว่านายจะใช้วิธีไหนจัดการ ก่อนถึงมือเจ้าหน้าที่ล่ะ”เฮียมองหน้ามันสองคน
“ตาย”ไอ้รันเป็นคนตอบโดยไม่ต้องเลือกถูกทุกข้อ เพราะมันรวมกันไว้แล้ว แค่พูดก็นำความกลัวมาให้แล้ว
“กูมั่นใจว่าไอ้เข้มกับพวกมันแน่นอน”ไอ้เบียร์เลิกพูดเรื่องนั้นหลังสรุป หันมาพูดถึงไอ้ฆาตกรใจโหดแทน
“กูก็ว่าใช่ แต่มันไม่รับง่ายๆหรอก”ไม่แปลกที่ทุกคนจะนึกถึงมันก่อน แต่ถ้าไม่ใช่ก็ผิดคาดมาก
“ไม่ใช่ไอ้เข้มหรอก”เฮียพูดออกมาไม่บอกว่าเป็นความเห็น แต่พูดอย่างมั่นใจ
“แล้วจะใครวะ ถ้าไม่ใช่มัน”ไอ้เบียร์ถามต่อทำหน้าอย่างไม่เชื่อเท่าไร
“อาจจะเป็นลูกน้องมัน หรือไม่ก็ฝ่ายเรา หรืออาจจะเป็นคนนอกก็ได้ ไอ้เข้มไม่มีทางทำเรื่องโง่ๆ โดยการทิ้งหลักฐานให้สาวถึงมันได้หรอก”เฮียคาดคะเนในตอนแรก แต่ตบท้ายถึงพฤติกรรมไอ้เข้มอย่างมั่นใจ
“นายพูดแล้วว่าอย่าสร้างปัญหาถ้าออกมาได้ นอกจากเขาจะสร้างให้เท่านั้น”เฮียพูดทิ้งท้ายปิดการสนทนา เพราะคุณหมอเข้ามาพอดี ทำให้ไม่ได้คุยกันต่อ
“เอาไว้พวกกูมาหาใหม่”ไอ้เบียร์ตบไหล่ผม แต่ไอ้รัน เฮียประคองผมทันที
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคค ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย”แม่ง ตบตูดกูทำเอาน้ำตาเล็ด มันทำหน้างงว่าเป็นอะไรแค่กูตบก้นร้องซะอย่างกับควายออกลูก ก่อนมันจะนึกได้ ตอนเฮียมองหน้า
“กูขอโทษ ไปนะ”แค่นั้นที่มันบอก และมันสองคนก็รีบออกไป ทิ้งให้ผู้ต้องน่าสงสารอย่างผม นอนให้หมอแทงเข็มซ้ำตามตัว ให้ความรู้สึกเจ็บแปล๊บๆแต่ไม่จุกเหมือนเข็มใหญ่ ส่วนความสนานคิดเอาเองว่าเข็มไหน หันไปก็เจอเฮียนั่งจับมือข้างๆ
“เฮียอยู่นี่ ไม่ต้องกลัว”พูดแล้วก็จูบหน้าผาก อืม หนูรู้แล้ว
แต่
เฮีย
คง
ลืมไป
ว่า
หมออยู่นะโว้ยยยยยยยยยยยยยยย แม่ม แม่ม
****************************************************************************************************
ปล. อย่าเพิ่งอาเจียนน้ำตาลออกมาเด้อ มันเป็นช่วงพักฟื้นของคนป่วยที่ต้องการฟื้นฟูจิตใจ จะให้เจอเรื่องตื่นเต้นเลยก็ใช่ที่ ปล่อยให้เขาสวีทเรื่อยเปื่อยกันอีกสักตอนสองตอน ก่อนจะหายไปอีก หึหึ วันหยุดนี้ใครเดินทางกลับบ้าน ไปทำบุญ ไปเที่ยว ขอให้เดินทางไปกลับโดยสวัสดิภาพนะคะ เอาบุญมาฝากกันบ้าง ขอบคุณทุกอ่านทุกเม้นท์ที่ให้กำลังใจ มีอะไรผิดหรือต้องปรับปรุงบอกกันได้นะคะ บางครั้งคนเขียนก็เนือยเหมือนกัน เครียดเรื่องงานนิดๆ แต่จะพยายามต่อให้จบแน่นอนค่ะ
**ขอบคุณความเห็นคุณ Pillar ค่ะที่ให้ข้อคิด พออ่านแล้วก็งงเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ ดีค่ะที่บอกจะได้ปรับ
-
:hao6: :hao6: หนูหื่นน
-
ขอ 3คำ มันฮามาก คือขำมากกับความคิดแต่ละอย่างของหนู เฮียคงคิดในใจเมียกูเต็มหรือเปล่า ก๊าก55555 สนะกสมการรอคอยเลยคะ รอตอนต่อไป
-
โฮ่
มาตอนนี้ก็หวานกันเลยทีเดียว
น่ารักอะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
อยากอ่านคู่หลักมานานแล้ว ในที่สุดหนูเฮียก็มา อิอิ ฟินนน
-
:pighaun:ชอบๆๆๆๆ กวน ......ดีจังนางเอกเรา เข้าใจคิด อิอิอิอิ55555555555555 :hao7:
-
สงสารหนู ตื่นมาก็ฮาเลย ชีวิตจะสนุกไปไหน
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
พูดว่าเป็นผัวเป็นเมียกันได้อย่างเต็มปากเต็มคำแล้วน๊าา
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ +1 เป็นกำลังให้คนแต่งนะคะ~^^
-
หนูกับเฮีย แหมนี่มันบรรยากาศฮันนีมูนแน่ๆ ถ้าไม่มีเรื่องเกิดขึ้น อิอิอิอิ :hao6:
-
ในที่สุดเฮียหนูก็คัมแบ็ค o7
เกือบฟินแล้วค่ะ แต่เรารู้สึกว่ามุกตลกของหนูมันดูพยายามยัดเยียดมากไปหน่อย
อ่านแล้วแทนที่จะขำ มันกลับเฝือๆ แทนเพราะเยอะเกินไป แถมอ่านแล้วงง จับใจความไม่ค่อยถูก
ลองแทรกบทบรรยายธรรมดาสลับกับมุกตลกน่าจะกลมกล่อมกว่านี้ค่ะ
พาร์ทหน้าให้โอกาสแก้ตัว เอาแบบจิกหมอนกัดปากตาปรือเลยนะคะ แอร๊ยยยย ><
:hao7: :katai4:
-
ขำตอนหนูทายามากๆ ดีนะเฮียไม่ปล่อยกร๊ากกกออกมา ไม่งั้นเฮียคงน่วม :laugh:
หนูเสียดายหล่ะสิ ที่เฮียไม่ได้รักษาต่อ ไม่งั้นหล่ะ 21 :hao6:
-
คืออยากจะอ่านให้มันซึ้งอะนะ แต่หนูมันคิดแต่ละอย่างแล้วมันฮาอะ :m20: :laugh:
-
หนูเป็นของเฮียแล้วนะ :impress2:
-
เย้ เฮียกะหนูกลับมาแล้ว ตื่นมาก็ฮาเลย คิดแต่ละอย่างอ่านไปขำไป
แต่น่าสงสารหนูจริง ๆ โดนขนาดนั้นนึกว่าเฮียถอนพิษให้หมดแล้วซะอีก :katai5:
แล้ว 2 นายนี่ก็เป็นห่วงเมียเฮียกันจริง มาเยี่ยมบ๊อย บ่อย
เฮียกะหนูน่ารักเหมือนเดิมดูแลกันดี๊ดี :-[ จริง ๆ แอบอยากให้เฮียรักษาหนูเองมากกว่านะเนี่ย :hao6:
รอติดตามจ้า สนุกมาก ๆ :L2: สำหรับผู้เขียนนะค๊า
-
:hao3:ตกลงระหว่างหนูกับเฮียใครหื่นกว่ากันเนี้ยะ :mew4:
-
หนูน่าจะโดนเต็มอีก 3 วันนะ :hao6:
-
เฮียเท่อ่าหนูก็น่ารักตลกได้ทุกสถานการณ์นะหนูนะ
-
หนูนี่ฟื้นขึ้นมาก็ฮาได้ตลอด
เฮียห่วงหนูดีจัง เห็นแล้วอิจฉาาา :man1:
-
หนูหายใจเข้าก็ฮา หายใจออกก็ฮา
เฮียก็โรแมนติกทุกวินาที จะให้ฟินทั้งเรื่องเลยใช่ป่ะ เฮียของหนู :hao7:
-
อ่านไปหัวเราะไป หนูก้อฮาเกิน :pigha2: เฮียก้อละมุนจริงๆ :mew1:
-
เฮียก็หวานตลอด หนูก็ฮาตลอด
-
ฟินๆๆๆไปแล้ว หนูของเฮียฮาตลอดนะ :hao7:
:กอด1: :L2:
-
น้องหนู,, จะฮาไปไหนลูก 555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
-
ขนาดเจ็บก็ยังไม่เว้นจะฮานะหนู :jul3:
-
อยากให้สวีตแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่เข้าใจนะว่าต้องมีดราม่าบ้าง มันถึงจะครบรส :laugh:
เฮียแกหวานมากมาย :mew1:
-
เฮียโครตน่ารักเลย แลดูเป็นผู้ชายอบอุ่น อ๊ายย
-
เป็นกำลังใจให้จ้า
เหนื่อยก็พักก่อน
ว่างแล้วค่อยมาต่อก็ได้ :กอด1:
+1และเป็ด
-
หหลังจากเค้าสวีทกันแล้วจะมาม่าเยอะมั้ยอ่า
-
คือกำลังจิ้นคู่นายทั้งสองอยู่ กร๊ากกกกก :m26:
มีใครคิดเหมือนเราบ้าง? :m23:
-
ทำไมเฮียไม่รักษาเองล่ะ :hao6:
-
:L2: :L2: :L2:
-
คำพูดดูเหมือนขยาด แต่ความคิดดูเหมือนติดใจนะหนู
:กอด1:
-
เฮียจัดหนักเลยสิหนู อิอิ
หายไวๆนะหนู (ถึงอยากจะให้เฮียรักษาแทนหมอก็เถอะนะ)
-
ปัณหาเก่ากำลังจะผ่านไป ปัญหาใหม่ก็เตรียมจ่อตูด (ทำไมต้องย้ำตูด!) เขามา
ว่าแต่ตอนนี้หนูของเฮีย (เริ่มย้ำ) ยังมีอารมณ์ฮาไปโยงหาเพลงพี่อ๊อฟ ปองศักดิ์ ได้นี่คงใกล้หายดีแล้ว
แต่เฮียนี่สิจะให้หมอรักษาทำไม ทำไมไม่รักษาเองเลยแค่สามวันก็หายยย~
-
แรกๆก็เจ็บ ต่อไปก็มันส์
-
หนูมันยังเกรียนได้อีก ขนาดเจ็บช่วงล่างขนาดนั้น
หวานแบบเกรียนๆ เฮียชอบแกล้งหนูอ่ะ
ใครหาเรื่องวุ่นวายมาอีกนะ
ปล.คนแต่งสู้ๆ กดบวกเป็นกำลังใจ
-
ฮามากอ่ะตอนหนูมันจะทายาเอง :jul3:
ทำสะพานโค้งคิดได้ง๊ายย.... :m20:
-
น้องหนูเราฮาทุกวินาที.....
-
เฮียก็เป็นด็อกเตอร์เหมือนกัน ทำไมไม่รักษาต่อล่ะ
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ถ้าหนูของเฮียจะฮาขนาดนี้ ไม่เว้นแม้กระทั่งตอนนั้น....(ตอนหน๊ายยยยยยยย)
สนุกมาก ชอบๆ เอาอีกๆ (เอาอะร๊ายยยยยยยยยย)
:hao6:
-
หนูเจอเฮียไปหลายดอกอย่างนี้ ชอบอะดิ 55555
หวานๆแบบนี้ก็น่ารักค่ะ ทั้งหวานทั้งฮาเหมือนเดิม
-
ตอนนี้ทุกคนมาเยี่ยมคนป่วยกันถ้วนหน้า จากเมียแต่งตั้งก็กลายเป็นเมียจริงๆแล้วนะหนู ฟิน~
-
หนูนี้ฮ่าตลอด :laugh:
เฮียฉีดยาให้บ่อย ๆ นะ :z1:
-
หื่นหน้าตาย = เฮีย
:hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
หนูอะคิดอะไรก็ไม่รู้!!
-
แหมม รักกันจังเลยนะ>3< :katai2-1:
ทำไมเฮียไม่รักษาหนูเองอ่ะเฮีย :hao6:
แอบเสียใจเบาๆ :m23:
ไม่งั้นคง :o8: :z6:
55555
ชอบเฮียสิบกับเบียร์ด้วย
เฮียสิบสู้ๆนะเดี๋ยวน้องเบียร์ก็เข้าใจจนได้ คุคุคริคริ :impress2:
รักคนเขียนมากมายจ้า :katai5:
-
พี่เฮียน้องหนู มาแล้ววววว เย้ ๆ คิดถึงจังเลย
มาถึงก็ฮาอีกแล้วนะหนูเอ้ย แหม พี่อ๊อฟ มาเชียว ตอนนี้เข้าถึงอารมณ์เพลงสุดๆเลยใช่มะ แทงข้างหลังฯ อิอิ :hao6:
ครั้งแรก เฮียจัดไปเจ็ดรอบเลยเรอะ โห จะสงสารหนูก็นะ แต่เต็มใจเกือบเต็มร้อยนิเนอะ งั้นก็ทนเอาหน่อยนะจ้ะ
แต่เฮียปล่อยน้องหนูนอนล่อนจ้อน ตัวเองไม่อยู่แถมไม่ล็อคประตูนี่อันตรายจังแฮะ สวิงยังเข้ามาง่าย ๆ เลย
เฮีย หน้านิ่งเย็นชากับคนอื่น ๆ แต่ใจดี อ่อนโยนกับน้องหนูสุด ๆ นี่มันน่ารักจริงจริ๊ง :m3:
น้องหนูนี้จัดเต็มทั้งฮา ทั้งหื่น ทั้งหึง เลยนะเนี่ย แหม ๆ ยั่วเฮียโดยไม่ได้ตั้งใจ เอ้ะ รึว่าตั้งใจล่ะนั่น
นาย กับ นาย โผล่มาด้วยกันทีไร จิ้นทู้กทีสิน่า แต่สรุป ยาที่น้องหนูโดนเป็นฝีมือนายของเฮียเหรอเนี่ย
นายคิดจะทำอะไร ให้น้องหนูโดนยา แล้วเอาหมอมารักษา หมอไว้ใจได้รึเปล่าเนี่ย รู้สึกเหมือนหมอจะมีบทบาทยังไงไม่รู้
ใครก่อเรื่องโหดร้ายอย่างนั้นนะ ถ้าไม่ใช่พวกไอ้เข้ม จะเป็นใคร คงไม่ใช่พวกปาน ที่ดูเหมือนจะดีกับน้องหนูหรอกนะ
ชอบมากที่เฮียแสดงความรัก หวงแหน น้องหนูแบบไม่แคร์สายตาใครเนี่ย ปลื้มแทนน้องหนูจริง ๆ :o8:
รอตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้ ๆ กับงานด้วยน้า ขอบคุณค่ะ :pig4: :L2:
-
โอ๊ยยย เป็นการบาดเจ็บที่ฮามากอ่ะน้องหนู
แต่ก็โล่งอกที่หนูไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว(เหรอ?) เฮียก็น่ารักจังลยนะคะ
อยากมีแบบนี้มั่งอ่ะ โอยยยยยเขิลลลล
ตัดอารมณ์หม่นๆของสิบเบียร์ดีจริงๆเลยนะ :o12:
เมื่อไหร่พวกเค้าจะพ้นมลทินกันซักที อยากให้หนูเฮีย สิบเบียร์ รัน.... ได้ใช้ชีวิตปกติอะ
จะตั้งตารอวันนั้นเลย :กอด1:
เป็นกำลังใจและติดตามตอนต่อไปเช่นเคยค่าาาาาาา :man1: :L2:
-
อ่านแล้วอารมณ์ดี ฮาอ่ะ
น้องหนูขนาดเจ็บ(ก้น) ยังจะมีอารมณ์ขัน กร๊ากกกกก
ที่จริงให้เฮียรักษาต่อไปดีกว่านะ คิดว่าคงจะหายเร็วกว่าหมอรักษา ฮ่าๆๆ
-
ดีใจมากๆอ่า ได้อ่านคู่ หนู กะเฮียสักที
ชอบมากๆ เฮียเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก อบอุ่น พึ่งมารู้ที่หลัง ด๊อกเตอร์อย่างเฮียหื่นมากๆๆ
แล้วก่อนอื่น ขอบอกนิดหนึ่งว่า ดูเหมือนว่าเวลาอ่านยังไม่ค่อยลื่นไหล มันติดขัดๆ ฝืดๆ โดยเฉพาะตอนความคิดของหนู และมุกตลกดู
เยอะไป แบบ อ่านใจความต่อมาไม่รู้เรื่อง พยายามลดต้องมุกตลอกที่ค่อยแทรกช่วงเวลาหรือสถานการณ์ที่สำคัญ และความคิดของตัว
ละคร หน่อยเปลี่ยนไปเน้นบรรยายกับเนื้อหาเอาดีกว่า ค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
รักเรื่องนี้และคนแต่งมากค่ะอยติดตามทุกวัน
-
หนูคิดไร โดนแทง หย่ายเท่าสาก เฮ้อ จินตนาการไม่เป็นเลย เห็นภาพจริงหมด แสดงว่าเฮียรักษาถูกวิธี คิคิ
-
เฮียแม่ม หวานปนหื่นว่ะ
ขมิบเรื่องของรันด้วย ไอ้หน้าหวานมีอดีตอะไร เนิ้อคู่อยู่ไหนคงไม่ใช่ไอ้เข้มนะ :a5:
-
เฮียน่ารักขึ้นทุกวันและ
-
หนูโดนเข็มเฮียแล้วเพ้อใหญ่ 555+ ตลกมาก
ขอบคุณฮะที่แต่งเรื่องสนุกๆให้ได้อ่าน
กดคะแนนบวกความชอบด้วยฮะ
-
น้องหนูน่าร๊าก~~~~~ อิๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยยติดงอมแงม ใช้เวลาถึง 3 วันกว่าจะตามทัน เป็นคนที่ต้องอ่านแบบละเลียดอย่างช้าๆ
แต่นี่ไม่ไหวล่ะ ลุ้นตามหนูและเฮียทุกตอนเลยอ่ะ ...... โดนคนเขียนสะกดจิตค่ะ ไม่เป็นอันทำงาน มัวแต่ส่งกำลังใจเชียร์หนูกะเฮีย
ขอบคุณนักเขียนนะค้าาาาาาาาา สนุกมากค่ะ :katai2-1:
-
แล้วเขาก็ได้กัน ต่อไปนี้อย่าบอกว่าที่ทำคือการเล่นละครนะ
เพราะเราไม่เชื่อ เล่นเอาสะโพกคราก เสียงแหบอย่างนี้
ถึงส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะยาก็เถอะ แต่เฮียกับหนูก็ฟินจริงใช่ไหมล่ะ
ขัดใจอีตรงที่เฮียไม่รักษาต่อนี่แหละ เรารึก็รอ :z1: แต่ให้หมอรักษาแทน
หวังว่าคุณหมอจะไม่ทำให้เฮียอารมณ์เสียนะ เมียยิ่งไม่สบายอยู่ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล. +1และเป็ดจ้า
ป.ล. 2 เราจิ้นคู่นายกับนายไปแล้วเรียบร้อย เขาหยอกกันได้น่ารักดีเนาะ
-
หนูนี่ฮาทุกสถานการณ์จริงๆ
-
หวานจริงๆๆ คริคริ
รอพี่สิบมาหาน้องเบียร์น้า
-
รอกินน้ำตาลตอนต่อไปจ๊ะ
-
เราขอโทษที่มาเม้นท์ช้า แบบเรานึกว่าอ่านไปแล้วอ่า :m17:
แต่ด้วยความที่อะไรยังไงไม่รู้เข้ามาดู อ้าว............ยังไม่อ่านนิหว่าเลยรีบมาอ่าน
หนูขนาดไม่สบายยังฮาได้อีก เฮียหวานอ่ะ เขินแทนเลย ฮิ้ววววววววววว
ปล.ใครมันหาเรื่องมาอีฟร่ะ :m16:
-
เฮียน่ารักอ่ะ อบอุ่นที่สู้ดดดด
เขิลแทน :o8:
-
ยิ่งอ่านยิ่งฮา หัวเราะเหมือนคนบ้าและไม่หลับไม่นอน
เลิฟหนูรักเฮียนะจ๊ะ 5555 :hao7:
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ ขำกระจาย
หนู หนูรู้มั้ย หนูทำให้เจ้รู้ว่า คนดีกับคนบ้ามันมีเส้นบางๆคั่นอยู่แค่นิดเดียว
-
:m7: :m7: :m7: :m7:
-
>> ป.23 <<
“เขาเป็นไงบ้าง”ผมถามหมอ มือลูบผมคนที่หลับไปแล้ว
“ตอนนี้หมอแค่สกัดในเบื้องต้นให้ก่อน ปลอดภัยในระดับหนึ่ง คืนนี้เขาจะไม่ออกอาการอะไร”หมอบอกหลังดึงเข็มเล่มสุดท้ายออกจากข้อมือ
“อืม”เสียงคนหลับครางออกมาคิ้วขมวด ผมกอดกระชับจนหัวคิ้วค่อยคลายตามเดิม
“แน่ใจ”ผมถามหมอตามองแต่คนนอนหลับตาพริ้ม ขนตายาวเป็นแพร คิ้วพาดยาวรับดวงตาใส
“ถ้าภายในสองชั่วโมงเขาไม่ตื่น คุณตามไปฆ่าผมที่ห้องพักได้”หมอตอบผมด้วยรอยยิ้มนิ่งๆ เขาดูสงบควบคุมอารมณ์ได้ดีตามแบบคนเป็นหมอ ผมไม่มองหน้าเขา นึกถึงแต่คนหลับที่ระหว่างทำการรักษา หนูเล่าโน่นเล่านี่ให้ฟังเป็นเรื่องตลก ทั้งที่น้ำตาไหลด้วยความเจ็บปวด กระตุกตัวตลอดที่โดนฝังเข็มลงบนผิวเนื้อ แต่ปากก็ยังยิ้ม ผมได้แต่ปลอบด้วยคำพูด หมอบอกว่าโดยรวมไม่ใช่ความเจ็บเพราะเข็ม แต่เป็นเพราะฤทธิ์ยาที่กำลังถูกขับออกมามันทำปฏิกิริยากับร่างกาย หมอบอกเท่านี้เพราะอธิบายมากผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี รู้แค่หนูเจ็บ ผมเจ็บด้วย และขอให้หายเป็นพอ
‘มดเยอะเน๊าะ ฮึก’ หนูพูดพร้อมกระตุกตัวนิดๆ ผมกอดเขา
‘มันกัดหนูเหรอ’ผมถามตาก็มองหามดไปด้วย แต่พอมองตามสายตาหนู ก็เข้าใจว่าหมายถึงเข็มที่ฝังตามตัว คงจะให้ความรู้สึกแปล๊บๆเหมือนมดกัด
‘อืม สงสัยมันจะแค้นที่เคยเหยียบรังมัน แค้นไม่ธรรมดา ฮึก ด้วยนะ’หนูพูดถึงมดที่เคยเหยียบในป่าขำๆ แต่ผมรู้ว่าเขากำลังต่อต้านความเจ็บของตัวเอง ไม่แสดงออกมาโดยการพูดไปเรื่อยเปื่อย
‘เฮียคงไม่คิดว่า มันแค้นใส่ไข่ใช่ไหม’เขาพูดออกมาอีก บิดตัวหน้าเบ้
‘ยังไงล่ะ’ผมถามเขาไม่ใช่สงสัย แต่เป็นการช่วยปลอบหนูไปด้วย
‘พิเศษไง ฮ่าๆๆๆ แป็กใช่ไหม’เขาพูดและหัวเราะแบบฝืนๆ
‘แต่เฮียว่า มันแค้นมากกว่านั้นนะ’ผมยกยิ้มพูดกับเขาที่ทำหน้างงบ้าง ก่อนจะพูดต่อ
‘ก็ มันแค้นฝังหนูไง’ผมพยักหน้าให้ดูเข็มเล่มเล็กๆตามตัวหนู
‘เออว่ะ เฮีย แม่งคิดได้ไงวะ ฮ่าๆๆๆ’เขานึกได้หัวเราะไม่ดังนัก
‘ติดหนูนั่นแหละ’ผมบีบจมูกหนู ไม่สนใจบุคคลที่สามที่ทำการรักษา อยากฟังก็ฟังไป ก่อนจะกระตุกอย่างแรง ผมสนใจหมอทันที
‘ตรงจุดนี้จะปวดมากหน่อย’หมอบอกเมื่อฝังตรงง่ามนิ้วระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้
‘เฮีย’หนูเรียกผมเสียงเบา
‘หืม’ผมรับคำ เอามือลูบไรผมที่เหงื่อผุดออกมา จากตอนแรกที่ไม่มี
‘หนู’หนูเริ่มตาปรือ ปากซีดลง หมอมองหน้าผม
‘ยาเริ่มระบายออก ไม่มีอะไร’ทำให้โล่งใจขึ้นมานิดๆ
‘เฮีย’หนูเรียกอีก ตาหรี่ลงๆ
‘ครับ’ผมยื่นหน้าไปฟังใกล้
‘ง่วง’หนูบอกก่อนจะหลับตาลง ‘เฮียปลุกด้วยนะ’แต่ยังพึมพำ
‘นอนซะ เฮียอยู่ด้วยนะ ไม่ต้องกลัว’ผมรับคำ จูบหน้าผากชื้นเหงื่อ ก่อนจะหลับสนิท แต่ก็ยังรับรู้ด้วยการกระตุกทุกครั้งที่โดนฝังลงไป และผมก็ช่วยได้แค่กอดและปลอบข้างหูคนหลับเท่านั้น
“มันเป็นยาประเภทไหน ทำไมถึงตรวจไม่เจอ”ผมถามหมออีกเมื่อหลุดจากความคิด จับมือข้างที่ถูกดึงเข็มเล่มสุดท้ายจูบเบาๆ เมื่อคนหลับผวานิดๆ ให้รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหนแม้วินาทีเดียว
“เป็นยากำหนัดอย่างแรงที่หาไม่ได้ง่ายทั่วไป สกัดจากสมุนไพรชนิดหนึ่ง ยังไม่มีชื่อเป็นทางการ ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น จะไม่ออกฤทธิ์ในทันที อาการก็ตามที่คนป่วยเป็นนี่แหละครับ ส่วนการรักษาก็เหมือนยากำหนัดทั่วไป ต้องได้รับการปลดปล่อย เพียงแต่ยาตัวนี้จะอยู่ในตัวได้นานสามวันหรือมากกว่านั้นขึ้นอยู่กับปริมาณที่ได้รับ ถ้าไม่ได้รับการปลดปล่อยจะทำให้เกิดอาการช็อคจนถึงหัวใจวายตายได้ การรักษาก็มีวิธีปลดปล่อย กับฝังเข็มเปิดจุดให้มันระบายออกมา”หมออธิบายให้ฟังถึงความพิเศษในทางร้ายของยาตัวนี้ มันอันตรายพอสมควรแต่ไม่ใช่ไม่มีวิธีรักษาเพียงแต่ขอให้รู้เท่านั้น แสดงว่าหลิงโกหกเรื่องยาถอนที่บอกว่าอยู่กับตัวเอง ดีแล้วที่ผมไม่ทำตามข้อเสนอของเธอ ผมว่านายก็คงรู้เหมือนกันไม่งั้นไม่พูดเชิงแนะวิธีแก้หรอก ผมรู้ว่านายไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออกว่าระหว่างผมกับหนูเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่เขาเล่นตามเพราะรู้สึกสนุก และก็สนุกจริงๆสำหรับเขาที่ทำให้มันเป็นจริงได้ ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ได้มานั่งมานอนตรงนี้แน่ แต่เพราะผมกับนายมีพันธะสัญญากันอยู่แค่นั้นเองที่เขาปล่อยให้ผมทำได้
“ที่จริงหมอไม่รักษา คุณก็รักษาได้นะ”หมอพูดออกมาหลังเก็บเครื่องมือเรียบร้อย เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่เหมือนตอนแรก เหมือนจะติดเยาะก็ไม่เชิง หรือผมฟังผิดไป
“นายตามหมอมาเหรอ”ผมไม่ตอบถามเขากลับ
“ครับ”หมอตอบเท่านั้น ผมรู้ว่านายตามมาทำไม เพราะไม่อยากปล่อยเวลางานที่จะต้องทำให้ล่าช้าไปมากกว่านี้ ผมบอกว่าถ้าหนูไม่หายผมจะยังไม่ทำอะไรทั้งนั้น ไม่ได้อาจหาญไปต่อรองเขา แต่ผมทำตามใจสั่ง แค่คนนี้เท่านั้นที่ผมจะต้องปกป้องตามที่ได้สัญญาเอาไว้
“แล้วนี่อะไร”ผมถามถึงของเหลวในถ้วย
“จิเสวี่ยเฉ่า หรือ บัวบก ช่วยดับพิษร้อน ลดการอักเสบช้ำในได้” หมอบอกก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมจะกลับ
“ขอตัวก่อนนะครับ”เขาเอ่ยลา ผมแค่พยักหน้า ก่อนจะเห็นความผิดปกติบางอย่าง กำลังจะเรียก แต่เขากลับชะงักหันกลับมาถามผมซะก่อน ดีเหมือนกัน
“ทำไมถึงเลือกวิธีนี้ล่ะ ไว้ใจหมอเหรอ”หมอยังถามข้อสงสัย ยกยิ้ม เมื่อผมหันไปมองแวบหนึ่ง
“หมอมีคนที่รักและห่วงใยบ้างไหม”ผมถามเขากลับ
“หมายถึงคนรักเหรอ”หมอถามกลับบ้าง
“แล้วแต่หมอจะคิด”ผมให้เขาเลือกเอาเอง
“มีสิ”หมอตอบไม่ระบุว่าสถานะเป็นอะไร และไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากรู้หรอก แค่ถาม
“หมออยากกลับไปหาไหม”ผมถามอีก จับมือหนูบีบเบาๆ
“อยากสิครับ”หมอตอบพลางยกยิ้ม
“ผมถึงให้โอกาสหมอกลับไปไง”ผมพูดพร้อมหันไปมองหน้าหมอที่หน้านิ่งตามเดิม ก่อนจะผงะเมื่อได้ฟังต่อ “ผมฆ่าหมอแน่ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา”ผมย้ำถึงคำพูดตัวเองก่อนที่เขาจะลงมือรักษา
“.............”เขาเงียบเริ่มมีสีหน้าอื่น เหมือนจะหวั่นๆ
“อย่าคิดว่าเป็นคนของนายแล้วจะไม่กล้า”ผมพูดจนหมอเริ่มหลบสายตา
“ยาตัวนี้หลิงเอามาจากหมอใช่ไหม”ผมถามเขากลับ ทำเอาเขาเงยหน้าขึ้นมาทันที แต่ยังพยายามไม่ตื่นตระหนก
“ที่มันหายาก ไม่มีชื่อเป็นทางการเพราะหมอสกัดเอง และจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อนายสั่งเท่านั้น” ผมพูดต่อไปอีกจ้องเขาที่ยืนฟังจนจบประโยค
“ผมทำตามที่นายสั่ง”เขาพูดออกมาแค่นี้ก็เท่ากับยอมรับความจริงในสิ่งที่ผมพูด
“และทำตามตัวเองส่วนหนึ่งหรือเปล่า”ผมถามเขาอีก ก่อนจะวางมือหนูลง จูบหน้าผากอีกทีสื่อให้รู้ว่าเฮียขอเคลียร์ธุระก่อน ผมเดินเข้าไปหาเขาที่ค่อยๆถอยหนีคล้ายจะเริ่มรู้ชะตาตัวเอง
“เป็นอะไรกับหลิง”ผมถามออกไป เขาเบิ่งตาก่อนจะหลุบตามเดิม
“คุณพูดอะไร”ถามออกเสียงเริ่มห้วน
“พูดในสิ่งที่หมอต้องตอบ”ผมถามและเดินเข้าไปหา จนเขาชิดกำแพง
“คุณไม่กล้าฆ่าผมหรอก เพราะมีผมคนเดียวที่รักษาเขาได้ และวิธีนั้นก็ใช่ว่าจะหายซะที่ไหน”เขาเป็นฝ่ายขู่กลับมาบ้าง โดยการเอาคนสำคัญของผมมาอ้าง
“แล้วยังไง”ผมพูดเรียบๆ ทำเอาเขาอึ้งไปนิดที่ผมไม่เต้นตาม
“ก็ตายไง”เขายกยิ้มพูดกลับออกมาอีกอย่างเป็นต่อ
“ใช่ ตาย ยังไงก็ตายอยู่แล้ว”ผมกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาบ้าง ก่อนเขาจะตกใจเมื่อผมคว้าคอด้วยมือข้างเดียวออกแรงบีบอย่างแรง จนเขาต้องปล่อยกระเป๋าแต่มืออีกข้างผมรับไว้ก่อนจะค่อยๆวางลง ไม่อยากให้คนหลับต้องตกใจตื่น
“หมายถึงหมอนะ”ผมพูดต่อและบีบอีก
“อ่อก อ่อก”เขาเริ่มดิ้นอ้าปากพะงาบโกยอากาศหายใจ มือแงะ ขาออกแรงเตะ แต่ไม่ได้สะเทือนผมสักนิด
“คิดจะฆ่าเขาเพื่อแก้แค้นใช่ไหม”ผมถามและบีบอีก
“อ่อก”เขาเริ่มตาเหลือก
“ใช่ไหม”ผมบีบอีก เขาพยักหน้า
“เป็นอะไรกับหลิง”ผมถามซ้ำอีกคลายมือออกแต่ยังตรึงเขาไว้กับกำแพง แต่เขายังเม้มปากไม่ยอมพูด ผมเลยต้องออกแรงบีบอีกจนตาเหลือก เขาพยักหน้าเชิงว่ายอมแล้ว ผมคลายมือให้เขาพูด ถ้ายังตุกติกอีกได้เจ็บตัวแน่
“แค่ก แค่ก ปะ เป็นน้อง”เขาไอพร้อมตอบกระท่อนกระแท่น ก่อนผมจะปล่อยเขาจนทรุดกับพื้น เงยหน้ามองผมที่รอให้พูดออกมาอีกไม่ใช่จบแค่นี้
“หลิงเป็นพี่สาวฝาแฝดผม และไม่ได้จะฆ่าแค่อยากเอาคืนนิดหน่อยที่หลิงถูกคุณทำร้าย”เขาค่อยๆพูดออกมาเอามือคลำคอไปด้วย ไม่มีใครไม่กลัวตายหรอก ตอนที่ผมบีบคอเขา ในดวงตาเขามีแต่ความหวาดหวั่นตื่นกลัวไปหมด นี่แหละคือความรู้สึกที่แท้จริงเมื่อความตายเข้าใกล้
“ตายหรือยัง”ผมถามเรียบๆ เขาชักสีหน้า แต่ไม่ปริปาก เลยพูดต่อไปอีก “ถ้าเป็นฝาแฝดน่าจะรู้นิสัยพี่สาวตัวเองดี และไม่รู้หรือไงว่าเขาโดนอะไร”
“รู้ แต่ยังไงเขาก็พี่ผมและเป็นผู้หญิงไม่น่าจะทำรุนแรงขนาดนั้น”ยอมรับและบอกเหตุผลที่ไม่ได้แปลกใจ
“ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงไม่ถูกทำแบบนี้หรอก”ผมพูดใส่เขาที่เริ่มเม้มปาก ก่อนจะพูดต่อเสียงเย็นเน้นทุกถ้อยคำให้เขารับรู้
”แต่สำหรับฉัน ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย ฉันก็ทำได้ถ้าทำคนที่ฉันรัก อย่างเช่นที่นายทำในตอนนี้”ทันทีที่พูดจบเขาผงะเล็กน้อย ก่อนจะไม่มีเสียงพูดเชิงต่อว่าออกมาให้ได้ยินอีก
“อาการเขาเป็นยังไง”ผมชี้ไปที่คนนอนบนเตียง
“ตามที่บอก”ยืนยันคำเดิมในตอนแรก
“หลังจากดื่มยาถ้วยนั้นเข้าไป ต่างหากล่ะ”ผมเดินกลับไปหยิบมา ยื่นตรงหน้า ในถ้วยมีมดชะตาขาดตกลงไป ผมสังเกตเห็นว่าจะตักออกแต่จับมือหนูอยู่ ไม่กี่วิมดก็นิ่ง ไม่ใช่เพราะจมน้ำตายแน่นอน มันเปลี่ยนสีไปด้วย ต้องขอบใจมันที่ตกไปซะก่อน เอาไว้ได้ไปทำบุญกับหนูเมื่อไหร่ผมจะกรวดน้ำขอบคุณให้มัน ผมคิดจะทำจริงๆไม่ใช่คิดเล่นๆ ไม่งั้นหนูอาจได้รับอันตรายเพิ่มเข้าไปอีก
“แค่หลับเหมือนตายไปสองวันเท่านั้น”เขาเม้มปากหลังพูดจบ
“เหมือน หรือ ตายจริง”ผมย้ำ เขารีบพยักหน้าพูด
“แค่เหมือน บอกแล้วไงไม่ได้คิดจะฆ่า”เขายืนยันเจตนาของตัวเอง
“แต่ถ้าหลิงตาย นายก็จะฆ่าจริงๆใช่ไหม”ผมหรี่ตาพูดใส่เขาไปอีก เขาแค่เม้มปากและเงียบเอาไว้ “ฮึ งั้นก็ตายไปซะ”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะคว้าคอเขาอีก ทีนี้เขาลนลานหนีแต่ไม่พ้น
“อย่า อย่า อ่อกกก”ผมบีบไม่ให้ส่งเสียงออกมา ยกยิ้มเย็น
“อย่าเสียงดังรบกวนคนป่วยสิ”ผมพูดเบาๆแต่ไม่ใช่กระซิบเหมือนที่พูดกับหนู “พรุ่งนี้อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก เข้าใจไหม”ผมพูดช้าแต่เน้นทุกถ้อยคำ เขายังไม่ยอมรับปาก ผมบีบอีก
“อ่อก ยะ”เสียงเล็ดลอดออกมาอีกนิด
“ฉันจะไม่ฆ่าแค่นาย แต่จะตามฆ่าพี่นายด้วย และจะบอกอีกครั้ง ไม่มีใครห้ามฉันให้ฆ่านายได้ แม้แต่นาย”ผมพูดพร้อมออกแรงบีบอีก
“ยะ ยอมแล้ว แค่ก แค่ก ผะ ผมไม่ฆ่าหรอก ถึงหลิงตายจริงๆ ผมก็ฆ่าไม่ได้ นายกำชับไว้แล้ว”เขารับปากและพูดในสิ่งที่ผมรู้อยู่แล้ว ไม่งั้นผมไม่เลือกวิธีนี้หรอก
“ถ้าอยากแก้แค้น ทำกับฉัน เลือกวิธีเอาเอง”ผมจ้องตาเขาที่หลบลงต่ำ “ไปได้แล้ว”ผมเดินกลับไปที่เดิม เขามองก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น หยิบกระเป๋า
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นอะไรกับหลิง”คิดอยู่แล้วว่าเขาต้องถาม
”นายบอกเหรอ”เขาถามต่อเมื่อเห็นผมไม่สนใจ
“เดา”นั่นคือคำตอบของผม ที่ทำให้เขาอ้าปากอย่างนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินแบบนี้
“อะไรนะ”เขาเสียงดังทันที ผมหันไปมองเป็นเชิงเตือนว่าอย่าเสียงดัง
“ใช่”ผมย้ำคำตอบให้แน่ใจ
“คุณหลอกผมเหรอ”เขาหัวเสียทันทีที่เสียรู้
“ไม่ได้หลอก ฉันถามนายก็ตอบ”ผมมองทางหางตา ถ้าไม่เห็นว่าต้องให้รักษาผมจะกรอกยาใส่ปากเขาซะ
“คืนนี้คงคิดได้ว่าพรุ่งนี้จะต้องทำยังไง”ผมย้ำให้เขาจำอีกครั้ง และถ้าเขาไม่จำก็จะไม่มีโอกาสจำอีก จะว่าผมใจร้ายไม่ได้ เขาเดินมาส่งห่อยาให้อีก ผมมองแต่ไม่รับ เขาวางไว้
“อันนี้ของจริง”เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ถ้าอยากเอาคืน ผมก็ขอบ้างและดูจะได้ผลซะด้วย ผมสังเกตตั้งแต่แรกแล้วว่ารูปร่างหน้าตาเขาเหมือนใคร และค่อนข้างแน่ใจว่าต้องเกี่ยวข้องกับหลิงแน่นอน บวกกับสร้างเรื่องขึ้นมานิดหน่อยก็เข้าทาง ผมรู้ว่าเขาไม่กล้าทำอะไรร้ายแรงหรอกถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากนายมา แต่เขาเสี่ยงมากที่ใช้วิธีนี้ ถ้าไม่สังเกตซะก่อนคงได้หลับแน่ แต่หมายถึงผมที่ต้องดื่มเข้าไปก่อนหนู และผมฆ่าเขาแน่นอนถ้าหนูเป็นอะไรไป ไม่มียกเว้น ตอนแรกมันคือความรับผิดชอบที่ผมไปพรากคนบริสุทธิ์มาเกี่ยวข้องกับอันตรายที่อาจจะตายได้ทุกเมื่อ แต่ตอนนี้มันคือการปกป้องคนที่ตัวเองรักให้ปลอดภัยจากทุกอย่างที่จะทำร้ายเขา
.
.
.
อีกสองชั่วโมงก็จะได้เวลาไปประชุมแล้ว หนูยังไม่รู้สึกตัวเลย นอนหายใจสม่ำเสมอ สีหน้าดีขึ้นทันตา ทำเอาผมโล่งใจ แต่อยากอยู่เห็นเขาตื่นขึ้นมาก่อน ลูบผมไล่มาตา จมูก สัมผัสปากที่แห้งผากแต่ยังนุ่มชวนให้ลิ้มลอง และปากนี้ก็ชอบพูดอะไรให้รู้สึกดี ทั้งที่คำพูดแต่ล่ะอย่างไม่ได้นุ่มนวล ออกจะล้นตามนิสัยเจ้าของ แต่อบอุ่น ผมเผลอยิ้มออกมาเมื่อคิดว่า ผู้ชายที่นอนตรงนี้เป็นของผมแล้วจริงๆทั้งตัวและน่าจะรวมถึงใจเขาด้วย จากคำบอกรักที่เอ่ยออกมาตอนที่ไม่ได้ตกอยู่ใต้ฤทธิ์ยา นึกถึงเมื่อคืนผมสงสารหนูมาก ครั้งแรกที่เราทำกันเพราะฤทธิ์ยากระตุ้นถึงจะรู้สึกตัวด้วยก็ตาม แต่ครั้งที่สองและสามมันคือความรู้สึกที่แท้จริงของเรา ว่าใจตรงกัน หลังจากนั้นสักพักหนูก็ออกอาการอีก ผมก็ช่วยด้วยมือก่อนคิดว่าออกไปแล้วคงจะบรรเทาได้ แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดกำเริบหนัก จนหนูเป็นฝ่ายร้องขอให้ผมทำ ผมเลยต้องทำจนกระทั่งหมดฤทธิ์ยา ผมไม่ได้นอนหลับตลอดทั้งคืนกอดหนูไว้และคิดว่าถ้าผมทำอย่างนี้กับหนูอีกสองวันที่เหลือ หนูคงช้ำตายแน่ ถ้าวันนี้นายไม่พาหมอมาผมก็คิดว่าจะเปลี่ยนวิธีที่จะเป็นฝ่ายถูกทำบ้าง ผมทนเห็นเขาเจ็บไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
“อดทนนะ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว”ผมจูบมือหนู ก่อนจะยกยิ้มเมื่อนึกบางอย่างได้
“ไม่ว่าหนูจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เฮียบอกตามตรง อย่าโกรธนะ”ผมเขี่ยแก้มคนนอน เป็นการออกตัวไว้ก่อน เดี๋ยวจะโกรธ
“หนูไม่ใช่สเป็คเฮียจริง ๆ หึหึ”ผมพูดกลั้วหัวเราะในลำคอ ผมชอบคนออกจะเรียบร้อย ดูแลตัวเองได้ในระดับหนึ่ง รุ่นเดียวกันหรืออ่อนกว่าไม่เท่าไรเพราะกลัวจะคุยกันไม่รู้เรื่อง ตลอดจนอย่าพูดมากเกินความจำเป็น ผมไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เพื่อนน้อย แต่ก็แปลกผมเคยเจอและได้คุยจนคิดว่าจะคบแต่ก็ไม่ใช่ แม้แต่ธีรดาในตอนแรกก็เป็นคนลักษณะแบบนี้ถึงได้ทำให้ผมยอมคุยกับเธอจนเลยเถิดไปไกล ผมมั่นใจว่าไม่ได้รักแต่ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น คิดว่าอยู่กันไปก็คงรักไปเอง และผมก็รัก รักแต่ลูกที่เกิดมา รักมาก ผมเปลี่ยนอะไรในตัวเองหลายอย่างก็เพื่อลูก สวนทางกับธีรดาที่เริ่มเผยตัวตนมากขึ้นเช่นกัน ผมไม่พูดถึงเธอดีกว่ายังไงเธอก็เป็นแม่ของลูกผมและจากไปแล้วจะเป็นการให้ร้ายคนตายเปล่าๆ
วกมาที่คนตรงหน้าที่ไม่คิดว่าจะสนใจ ดูแล จนเกิดความผูกพันและรักได้ในที่สุด ทั้งที่เป็นผู้ชาย แต่ก่อนผมไม่เคยเชื่อว่าคนเราจะรักและผูกพันกับใครได้ในระยะเวลาสั้นๆ คิดว่าต้องใช้เวลาในการพูดคุยดูใจกัน ยิ่งผู้ชายนี่ตัดออกได้เลยไม่เคยคิดว่าจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ด้วย ผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเจอกันในฐานะปกติ ผมจะรักหนูไหม ผมตอบไม่ได้ในทันที แต่ถ้าได้ใกล้ชิดก็ไม่แน่ หรือเราอาจจะไม่ได้เจอกันก็ได้ น่าแปลกแค่คิดว่าอาจจะไม่ได้เจอก็ใจโหวงๆเหมือนขาดอะไรไป ตอนนี้ ผมได้ความต่างของหนูมาเติมส่วนที่ขาดไป แค่หนูเท่านั้น
“เฮียรักหนู รู้ไหม รักที่หนูเป็นหนูอย่างนี้นี่แหละ”ผมก้มพูดใกล้ปาก อดไม่ได้จะสัมผัสย้ำให้รับรู้ถึงความรู้สึกที่มีให้ ผมรักโดยไม่มีข้อแม้ ไม่มีเหตุผลอะไรมาแย้ง และไม่มีอะไรสามารถมาฉุดผมได้ หนูไม่ได้ทำอะไรเลยแค่เป็นตัวของตัวเองเท่านั้นก็ดึงดูดให้ผมรักแล้ว ถึงหนูจะต้องรับสถานะเป็นเมียผม ความเป็นลูกผู้ชายหนูไมได้หายไปไหน มันยังอยู่กับหนูตลอด หนูดูอ่อนแอในเวลาที่ท้อหรือต้องทำอะไรที่ไม่เคยทำ แต่สักพักหนูก็ปรับตัวและยอมรับได้อย่างเข้มแข็ง แต่ความจริงอีกอย่างที่ทำให้หัวใจคนเข้มแข็งอย่างผมกลับอ่อนแอคือ การปล่อยมือ ไม่ใช่ทอดทิ้ง แต่เป็นการนำหนูกลับไปสู่โลกแห่งความจริง โลกที่มีความสุขใช้ชีวิตมีครอบครัวตามปกติ
“ไม่ว่าเฮียจะรักหนูแค่ไหน เฮียก็ต้องส่งหนูกลับไป ถ้าจะตายเฮียขอตายหลังเห็นหนูปลอดภัย”ผมพูดชิดปาก จมูกถูปลาจมูกหนูเบาๆ จนมีเสียงครางออกมาจากปากคนนอนหลับ
“อืม เฮีย”ผมชอบให้เขาเรียกผม ไม่ว่าจะเวลาไหน กระทั่งเวลาโกรธมี ‘ไอ้’ นำหน้า ผมยังชอบเลย
“อยู่นี่ ลืมตาสิ”ผมบอกหนูที่บิดตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆปรือตามอง กระพริบสองสามครั้ง ดูไปเหมือนเทวดาตัวน้อยของผมเวลาไม่สบาย ตุลย์จะงอแง ไม่เอาใคร ร้องหาแต่ผม และผมก็จะทิ้งทุกอย่างดูแลลูกด้วยตัวเอง เหมือนกับที่ผมดูแลเทวดาตัวโตในตอนนี้ ต่างกันแค่ผมไม่ได้อยากเป็นพ่อของหนูเท่านั้นเอง
“เฮีย”เรียกผมให้แน่ใจว่าใช่
“ก็เฮียน่ะสิ จะใครล่ะ”ผมบอกยิ้มๆก่อนจะดึงขึ้นมากอด คางหนูเกยไหล่ผมมือโอบเอว
“นึกว่าเฮียน่ะสิ หาวววว”ตอบเสียงยานคาง
“หึหึ ดีแล้ว อย่านึกว่าคนอื่น”ผมชอบใจในคำตอบของหนูที่ออกจะกวน หน้าซุกมากกว่าเดิมด้วยความงัวเงีย เรากอดกันอยู่อย่างนั้น จนผมไม่แน่ใจว่าหลับไปอีกหรือเปล่า
“หนู หลับเหรอ”ผมถามเอามือลูบหัว
“เปล่า แต่มันนั่งแบบนี้สบายดี เฮียเมื่อยเหรอ”เขาปฏิเสธและถามกลับ จะผละออก ผมดันเอาไว้ตามเดิม
“ไม่เมื่อย เฮียก็ว่ามันสบายดี”ผมบอกหนูที่พยักหน้าหงึกหงึก
“เฮียไม่ไปประชุมเหรอ”หนูถามผม
“ไปสิ เดี๋ยวดูหนูก่อน”ถ้าไม่ติดประชุม ผมจะนั่งให้หนูกอดอยู่อย่างนี้จนกว่าหนูจะพอใจ
“น่ากลัวเน๊าะ สงสารด้วย ทำไมทำได้ลงคอ”หนูพูดถึงเรื่องที่ได้คุยกันก่อนหน้านี้ ผมลูบหลังเป็นการปลอบโยนไม่ให้หนูกลัว ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะผมก็เคยฆ่าคนมาเหมือนกัน ถึงจะไม่ใช่แบบนี้ แต่ก็ขึ้นชื่อว่า ฆ่า
“เฮียคิดว่าใคร ถ้าไม่ใช่ไอ้เข้ม”หนูถามผมต่อดันตัวเองออกมามองหน้ามือยังโอบหลังผมอยู่
“ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่มีใครน่าสงสัยในตอนนี้”ผมตอบเอามือเสยผมให้
“คนนอกเป็นไปได้ไหม”หนูถามพูดถึงความน่าจะเป็นที่ผมกำลังคิดอยู่
“ก็อาจเป็นไปได้”ผมพยักหน้า
“ถ้าสมมุติเป็นคนฝั่งเฮียล่ะ อย่างคนที่เรารู้จัก จะเป็นยังไง”หนูถามเสียงดูจะเป็นกังวล
“หมายถึงเฮียเหรอ”ผมพูดยิ้มๆ
“เป็นไปไม่ได้หรอก เฮียจะเอาเวลาที่ไหนไปทำ และไม่คิดว่าเฮียจะทำด้วย”หนูพูดด้วยความมั่นใจในตัวผมมาก ผมดีใจที่หนูเชื่อมั่นตัวผม แต่อีกใจก็หวั่นกับความจริงที่หนูยังไม่รู้ ถ้ารู้ล่ะ หนูจะยังรักและเชื่อมั่นในตัวผมอยู่ไหม ผมไม่อยากให้เขารู้เลย แต่ถ้าเขาถามผมก็ต้องบอกและจะทนมองสีหน้าหวาดกลัว รังเกียจจากเขาได้หรือเปล่า
“เฮีย”
“เฮีย”
“หืม”ผมตื่นจากภวังค์ ขานรับเมื่อหนูเรียกเสียงดังขึ้น
“คิดอะไรอยู่ คิดเรื่องที่หนูถามเหรอ”หนูถามพลางเอานิ้วจิ้มหัวคิ้วผม
“ก็นิดหน่อย มันก็น่าคิดนะ”ผมเลยตามน้ำไป
“แล้วถ้าใช่ล่ะ”หนูเริ่มขมวดคิ้วบ้าง
“ก็ตามกฎ”ผมตอบตามจริง ไม่ว่าใครก็เลี่ยงไม่ได้
“ไม่คุยเรื่องนี้ดีกว่า”ผมตัดบทไม่อยากให้คนเพิ่งฟื้นไข้คิดในเรื่องน่ากลัว “ว่าแต่ตอนนี้รู้สึกยังไง”ผมเอามืออังหน้าผาก
“สบายขึ้น โล่ง ไม่ปวดตัวด้วย เหมือนมันหายไปหมดเลย เฮีย”หนูพูดเสียงตื่นเต้นยิ้มน้อยๆ ทำให้ผมยิ้มตาม
“แน่ใจนะ”ผมย้ำไม่อยากให้หนูตอบเพราะคิดว่าตัวเองถ่วงคนอื่น ผมรู้ว่าหนูนึกถึงคำพูดนาย และเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นด้วยกับความคิดนายอีกฝ่าย หนูพยักหน้า ผมยกยิ้ม
“งั้นเฮียพิสูจน์หน่อยนะ”ผมยื่นหน้าไปกระซิบ หนูไม่ได้ตกใจ มองด้วยใบหน้าและตาใสซื่อ ก่อนจะพูดออกมาคนล่ะความหมายกับผมที่อยากจะแกล้งคนให้หน้าแดง แต่ดันเข้าใจไปอีกอย่าง
“ได้สิ เฮีย ลุกเต้นยังได้เลย”หนูพูดพร้อมจะทำให้ดูจริง ผมจับเอาไว้ก่อนที่เทวดาตัวโตจะลุกไปเต้นให้ไข้กลับมาอีก
“โอเค เฮียเชื่อแล้ว”ผมส่ายหน้าจับหนูมากอดตามเดิม โดยเจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
“ทำไมเฮียเชื่อง่ายจัง ไม่ให้พิสูจน์ก่อนเหรอ”หนูถามอย่างสงสัยทำเอาผมหัวเราะในลำคอ
“ถ้าอยากพิสูจน์ต้องตามสูตรเฮียนะ”ผมกระซิบข้างหูเจ้าตัว ที่เริ่มแดงแสดงว่าหนูคงเริ่มรู้แน่
“แต่ที่จริงก็ไม่หายซะทีเดียวนะเฮีย มันยังหน่วงๆ ถ่วงๆเป็นบางช่วงอยู่”นี่แหละการแถคือการเอาตัวรอดของหนู
“ช่วงไหนล่ะ บอกเฮียจะได้ช่วยรักษาให้”ผมถามอีก ทีนี้หน้าแดงเห่อไปหมด
“เฮียกวนตีนและ”แค่นั้นที่บอกแต่ทุบหลังดังอึก ทำเอาอดหัวเราะไม่ได้และกอดแน่นขึ้น
“กวนตัวไม่ได้เหรอ”ไม่รู้ทำไมอยากต่อปากต่อคำด้วย ผมไม่เคยพูดแทะเล็มใครมาก่อนเลยนะ แต่อยากพูดกับคนนี้
“กวนตัวเองไม่มีใครว่าหรอก เฮีย ตามสบาย”พูดเสียงชิวๆ แต่ผมรู้สึกผ่าวๆตรงแก้มเจ้าตัว
“กวนหนูได้ไหมล่ะ”ผมแทะอีกนิดก่อนจะกระอักเมื่อทุบแรงขึ้น
“เฮียไม่เคยได้ยินเหรอ ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี หนูห่ามอย่างนี้ยังเกรงใจเฮียเลยนะ ไม่จำเป็นไม่กวนหรอก”หนูพูดจบทำเอาผมอดหัวเราะไม่ได้ โดยเฉพาะประโยคหลัง
“จำเป็นเถอะ เฮียเต็มใจ”หยอดกลับทีนี้ไม่ทุบ ดึงคอเสื้อผมออกจากตัว
“เดี๋ยวเต็มตีนหรอกเฮีย หื่นแม่งอยู่ได้ กระซิบจนหูไหม้หมดแล้ว เสียงแหบก็ไปกินยาซะมั่ง”พูดใส่พลางถอยตัวเองออก
“มาประคบให้”ผมดึงคนที่อายในแบบของตัวเองมาใกล้อีก ทีนี้ขาที่ใช้การได้ดียกขึ้นมากันเลยครับ
“ประคบหรือประกบ โว้ย ถ้าไม่หยุดเจอแน่”พูดพร้อมทำท่าจะยัน ถ้าผมพูดว่าทีเมื่อคืนใช้เกี่ยวซะแน่นเลยต้องโดนแน่ หนูหน้าแดงไปหมดตามที่ผมอยากให้เป็น มันดูน่ารักมาก จนผมอยากจะแหย่ต่อ แต่เอาไว้แหย่วันอื่นมั่งดีกว่า ให้เจ้าตัวได้พักสีหน้าก่อน
“กินยาก่อน”ผมหยิบถ้วยยาที่ผสมเองใหม่ และลองชิมเรียบร้อยแล้ว พบว่าตัวเองยังไม่ตาย
“กลิ่นหอม แต่ขมแน่นอน”หนูพูดออกมาทันทีที่ได้กลิ่น
“นิดหน่อย”ผมพยักหน้าและส่งให้
“ไม่นิดหน่อยหรอกเฮีย ใบบัวบกแก้อกหักรักคุด ตุ๊ดกินก็ขม เชื่อหนู”หนูส่ายหน้าพูดเป็นชุด ดมยาเบือนหน้านิดหน่อย
“รู้ได้ไงว่า ใบบัวบก”ผมถามอย่างสงสัย แต่ใจชมหนูของเฮียเก่งจัง แต่คำตอบบวกจิตพิสัยเพิ่มที่เป็นเด็กช่างสังเกต
“เขาก็เขียนบนซองอยู่เนี่ยะ เฮียอ่านไม่ออกหรือไง”หนูหยิบซองยาที่โต๊ะมาให้ดู อมยิ้มนิดๆ ผมดูก็เห็นภาษาจีน อังกฤษและภาษาไทยกำกับอยู่ แสดงว่าเบื้องหน้าเขาต้องรักษาคนทั่วไปด้วย ผมขยี้หัวเบาๆ เห็นเล่นได้อย่างนี้ก็สบายใจ
-
มาแว้ววววววววววว
-
“เฮียกินก่อนอีกแล้วเหรอ”หนูมองถ้วยก่อนจะถามผม
“เฮียใส่ถ้วยใหม่ให้”ผมหยิบถ้วยเล็กอีกใบ
“เปลี่ยนทำไม”หนูขมวดคิ้ว
“หนูคงไม่อยากกินถ้วยเดียวกับเฮีย”ไอ้คำพูดแบบนี้มันเหมือนอารมณ์อะไรสักอย่าง
“โห เฮีย เพิ่งคิดได้เหรอ ตั้งแต่ช้อนแล้วนะ”หนูพูดพร้อมทำหน้าใส่ด้วย ทำเอาไอ้ความรู้สึกนี้เพิ่มขึ้น
“คราวหน้าเฮียจะไม่ทำอีก ชิมเสร็จจะเปลี่ยนให้แล้วกัน”ผมพูดก่อนจะรินยาใส่ถ้วย ส่งให้ใหม่ หนูไม่รับ ยิ่งทำให้ผมรู้แล้วว่าไอ้ความรู้สึกนี้ที่ผมไม่เคยเป็นมาก่อนมันเรียกว่า น้อยใจ กับอาการรังเกียจของคนตรงหน้า
“หมดถ้วย ไม่หายไม่เลิก”หนูพูดเหมือนหนังจีนกำลังภายในเอาถ้วยชน พยักหน้าและดื่ม ผมงงแต่ก็ทำตาม รู้สึกเฝื่อนลิ้นหน่อยๆกับรสชาติ
“เป็นไง ขมไหม”หนูถาม ผมพยักหน้า ก่อนหนูจะพูดต่อ“หวานเป็นลม ขมต้องดูแล เฮียเข้าใจไหม” ผมเคยได้ยินมันไม่ใช่แบบนี้นี่หว่า
“ถ้าเฮียกินก่อนทุกครั้ง แล้วเป็นอะไรขึ้นมาใครจะดูแลหนูล่ะ”หนูพูดต่ออีก คิดว่าน่าจะเข้าใจแต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ออกจะงงกว่าเดิมด้วยซ้ำเกี่ยวอะไรกับหวานและขม หนูวางถ้วยจับมือผมทั้งสองข้างตบเบาๆบนหลังมือ
“เฮียคิดดูนะ ตอนนี้หนูไม่มีแรง อ่อนแอ ถ้าเฮียเกิดเป็นอะไรไป หนูจะทำยังไง จะเอาแรงจากไหนลากเฮียไปหาหมอ ตัวพอกับควายขนาดนี้หนูเอาเข้าเอวไปไม่ไหวหรอก เฮียเข้าใจหรือยัง”ทันทีที่หนูพูดจบผมเข้าใจและรวบกอดหนูทันที อยากจะขำกับความคิดที่เป็นห่วงแบบน่าเอ็นดูในฉบับหนู
“แค่พูดว่าหนูห่วงเฮีย เฮียก็เข้าใจแล้ว”ผมพูดกลั้วหัวเราะ ได้ยินเขาพูดก็รู้เลยว่าคงเขินที่จะพูดออกมาตรงๆ เลยอ้อมให้เวียนหัวซะงั้น
“มันสั้นไปกลัวไม่เฮียไม่ซึ้ง น้อยใจไม่เข้าเรื่อง ผมยิ่งไม่ค่อยมีอยู่”เขาพูดตบหลังผมเบาๆเป็นการปลอบใจ หนูรู้ด้วยว่าผมน้อยใจ ไอ้ที่ผมไม่มีเฮียไม่ได้หัวล้านนะ เขาไถให้ต่างหาก ตอนนี้เริ่มขึ้นมาบ้างแล้ว พอกับหนูที่เริ่มเป็นทรงมากขึ้น เค้าหน้าไอ้หนุ่มผมยาวเริ่มมาแล้ว
“เฮียนึกว่ารังเกียจหรือหวงกินซะอีก”ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ ก่อนจะได้ยินคำตอบกลับที่หอบเอากำลังใจผมคืนมาให้ฟูฟ่อง
“หวง เหิง ห่าอะไร ไอ้ที่น่าหวงมากกว่ายังให้กินเลย เฮียคิดมากว่ะ”หนูพูดออกมาอีกเหมือนจะรำคาญความขี้เกรงใจของผม ทำเอาผมหัวเราะ หนูทำหน้างง ว่าหนูพูดอะไรน่าขำ
“เฮียจะเลิกคิดมากเป็นคิดลึกแทน”ผมยกยิ้มใส่ ก่อนจะพูดต่อ”หนูไม่หวง คราวหน้าเฮียจะ กิน ไม่เกรงใจแล้วนะ หึหึ”ผมเน้นตรงคำว่า กิน จากหน้างง หนูหน้าแดงขึ้นมาอีก ผมชักเริ่มชอบการแทะโลมซะแล้วสิ ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ดีขนาดนี้ ต้องขอบคุณหนูจริงๆที่ผลักดันให้เฮียแสดงออกมา
“ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยะ”เต็มที่เลยหนูของเฮีย ผมยิ้มและรับมือกับคนพูดอนุญาตแต่อายเองเมื่อคิดได้ว่าพูดอะไรออกมา ผมเชื่อหนูลูกผู้ชาย พูดคำไหนคำนั้นแน่นอน หึหึ
.
.
.
.
ให้บรรยากาศและอารมณ์ต่างจากห้องที่ผมเพิ่งจากมาเมื่อกี้ลิบลับ หลายคนหน้าตาเคร่งเครียด ยกเว้นผมที่กำลังอิ่มอกอิ่มใจอยู่ แต่ไม่มีใครดูออกเพราะผมเป็นคนหน้านิ่ง แต่ก็ยังมีคนช่างสังเกตและเสือกถาม
“เฮีย มึงยิ้มอยู่หรือเปล่าวะ”ไอ้รัน เห็นมันตัวเล็กหน้าเด็กอย่างนี้ที่จริงมันกำลังจะก้าวสู่เลขสามแล้วครับ ผมนึกว่ามันรุ่นเดียวหรือไม่ก็อ่อนกว่าหนูซะอีก
“นั่นสิ ดูเหมือนมึงจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม แต่ดูวิ๊งๆยังไงไม่รู้”ไอ้เบียร์ที่อายุจะก้าวตามไอ้รันไปติดๆแล้วอีกไม่นาน มันสองคนพยายามจัดความผิดปกติบนใบหน้าผมอยู่ นี่ล่ะมั้งคนมีความสุขถึงไม่ยิ้มก็ยังแผ่ออร่าออกมา ผมมองหน้ามันสองคนพยักหน้านิดๆ สองคนมันก็พยักหน้ามั่งเป็นอันเข้าใจ
“ไอ้หนูเป็นไงบ้างวะ ดีขึ้นไหม”ไอ้รันเลิกสนใจผมหันมาสนเรื่องหนูแทน ไอ้เบียร์ด้วย
“อืม ดีขึ้นแล้ว”ผมตอบมัน แต่ไม่เล่าให้ฟังถึงเรื่องที่หมอทำไว้ ไม่อยากให้เป็นเรื่องขึ้นมา ถ้าหมอไม่จบก็เจ็บ
“ดีแล้ว กูจะได้ไม่เหงาหู ไม่ได้ฟังมันแพล่มมาตั้งนานแล้ว”ไอ้รันพูดขำๆ ทั้งที่มันก็ไม่ได้ต่างจากหนูเลย
“ผ่านไปได้สักที แต่กูว่า หมอแม่งหน้าคุ้นๆว่ะ”ไอ้เบียร์ตบไหล่ผม ก่อนจะพูดและนึกหน้าหมอ
“ถ้าไม่บอกว่าผู้ชาย กูนึกว่าผู้หญิงซะอีก หน้าหวานฉิบหาย”ไอ้รันพูดไม่ได้ดูหนังหน้าตัวเองว่าไม่ต่างจากหมอเท่าไร
“เหมือนใครวะ อย่างกับเห็นวิ่งตัดหน้าไปเมื่อนี่”ไอ้เบียร์เปรียบหน้าหมอแต่กิริยาไปทางหมา ผมไม่บอกปล่อยให้พวกมันหาคำตอบกันเอาเอง
“เออ เหมือน”ไอ้รันเหมือนจะนึกได้แต่มีเสียงขัดซะก่อน
“เฮ้ย ไอ้เฮีย นายเรียกว่ะ”ไอ้ปานเดินมาตามผม หน้าเครียดถอนหายใจ
“เป็นอะไรวะ หน้าเครียดๆ”ไอ้เบียร์ถามเหมือนที่ผมเห็น
“เหี้ยเอ้ย กูจะซวยน่ะสิ เมื่อวานเสือกออกไปแถวนั้นพอดี นายเอากูตายแน่”ไอ้ปานพูดจริงจังเอามือกุมขมับ
“แล้วมึงไปทำอะไรวะ”ไอ้รันถาม เดินไปยืนข้างๆ
“กูบอกมึงแล้วให้แดกเท่าที่มี เป็นไง”ยังไม่ทันตอบ ไอ้โจ๊กเดินมาถึงตอบเสียงเครียดไม่ต่างกัน
“ไอ้สัด ถ้ารู้ล่วงหน้ากูจะไปหรือไง”ไอ้ปานเสียงดังใส่
“แต่กูเตือนมึงตั้งหลายครั้ง ก่อนออกกูก็เตือน ไอ้เหี้ย”ไอ้โจ๊กใส่มั่ง
“เออ กูผิดเอง ไม่สาวถึงมึงหรอก”ไอ้ปานลุกขึ้นไปประจันหน้า
“กูไม่ได้กลัวเรื่องนั้น กูไม่เคยทิ้งเพื่อน”ไอ้โจ๊กดึงคอเสื้อไอ้ปาน
“เฮ้ย พอๆๆ มึงค่อยๆพูดกัน”ไอ้เบียร์แยกพวกมัน คนอื่นๆเริ่มมองมาทางกลุ่มเรา แม้แต่พวกลูกน้องไอ้เข้มที่เหมือนจะสมน้ำหน้า ไม่ต่างจากลูกน้องไอ้ทวน แต่พอผมมองไปพวกมันหันกลับทันที
“พวกมึงออกไปทำอะไร”ผมถามมันสองคน
“เมื่อวันก่อน กูเห็นไก่ป่า เลยอยากจะกิน ชวนไอ้โจ๊กไปดักมัน แต่ไม่คิดว่าจะพอดีกับเรื่องที่เกิด แต่พวกกูไม่ได้ทำนะโว้ย”ไอ้ปานเล่าให้ฟังคร่าวๆพูดเสียงเครียดยืนยัน ไอ้โจ๊กตบบ่ามันหน้าไม่ต่างกัน
“แล้วเขาระบุว่าพวกมึงเหรอ”ผมถามมันอีก
“ยัง แค่อยู่ในข่ายผู้ต้องสงสัย ไม่รู้ไอ้เหี้ยที่ไหน ไปบอกนาย มึงดูหน้ากูสิ”มันพูดพร้อมชี้ให้ดูรอยแดง ที่คุยตั้งนานเพิ่งสังเกตเห็น ไอ้โจ๊กก็ด้วย
“นายโมโหที่พวกกูทำเรื่องไร้สาระ กูไม่ว่าถ้านายตบเอง แต่ดันให้ไอ้ทวนตบเนี่ยะสิ สัด”ไอ้โจ๊กพูดอย่างไม่ชอบใจ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะมันเป็นคนสนิทและฝีมือพวกมันก็สู้ไอ้ทวนไม่ได้ด้วย ตายเปล่า นอกจากไอ้ทวน ยังมี ไป่ อีกคนหนึ่งที่เป็นคนสนิท มันเข้าไปหานายในคุกบ่อย แต่ผมไม่เคยคุยกับมัน ตอนนายแนะนำแค่พยักหน้าให้เท่านั้น
“ตบฝากล่ะมั้ง กูว่า”ไอ้เบียร์กระตุกยิ้ม พวกมันรู้ดีว่าไอ้ทวนไม่ค่อยชอบผมเท่าไร ไอ้พวกนี้จริงๆนายให้อยู่ในความดูแลของผม แต่ผมไม่เคยคิดว่าพวกมันเป็นลูกน้องคิดว่าเป็นเพื่อนมาตลอด พวกที่ไม่ได้ติดคุกด้วยนายก็จะยกให้ แต่ผมไม่เอายกให้ไอ้ทวนมัน
“กูไปหานายก่อน”ผมบอกก่อนจะตบไหล่พวกมันเชิงว่าอย่าเพิ่งร้อนตัวไป เดี๋ยวจะเข้าทางพวกที่คอยจะเล่นงาน ผมเดินจนถึงหน้าห้องประชุม
“นายรออยู่ครับ”คนหน้าห้องบอกพร้อมเปิดประตู ให้ผมเข้าไป มีอยู่ไม่กี่คน นายสองฝ่ายที่นั่งโซฟาตัวเดียวกันแต่คนล่ะมุม ไอ้ทวน ไอ้เป้า ไป่ ยืนขนาบข้าง และอีกคนไม่คุ้นหน้า ยืนกอดอกไม่ห่างนัก
“นั่งสิเฮีย”นายผายมือให้นั่งโซฟาตัวว่างข้างๆ ทำเอาไอ้พวกที่ยืนมองหน้าผมอย่างไม่ค่อยพอใจ ยกเว้น ไอ้เป้า ที่ยกยิ้มคล้ายจะสะใจ ก่อนจะพยักหน้าให้ไอ้พวกนั้น นั่งอีกฝั่ง มันน่าจะขอบใจผมนะ ถ้าผมไม่เข้ามามันคงจะเมื่อยไปอีกพัก
“เฮียรู้ใช่ไหมว่าเรื่องอะไร”นายเปิดประเด็นก่อน เลื่อนรูปให้ตรงหน้า
“ครับ”ผมตอบนาย ตามองรูปคนโชคร้ายที่ถูกฆ่าอย่างทารุณ
“มันเกิดในเขตเรา ทางตำรวจเลยสงสัยที่นี่”นายบอกเหตุผลที่ไม่ใช่เรื่องแปลก
“เป็นธรรมดาอยู่แล้ว”ฟังดูเหมือนเห็นด้วยกับนายเทียน ชื่อนายผม เป็นชื่อจีน แต่ที่จริงเป็นการพูดเชิงว่า แปลกตรงไหน
“งั้นก็จัดการเองสิ”นายเทียนพูดเรียบๆ
“ไม่ใช่หน้าที่”ยักไหล่
“ไม่ใช่หน้าที่ หรือว่าเป็นลูกน้องตัวเองที่ทำเลยเลี่ยง”นายเทียนยกยิ้มเยาะ
“ไม่ยาก ถ้าทำจริงก็จัดการไปตามกฎสิ หรืออยากจะหาแพะส่งให้เขาไปสักคนสองคน ก็สิ้นเรื่อง จบไหม”นายเฟยพูดใส่ยิ้มๆอย่างไม่เคยจนมุม ทำเอานายผมหรี่ตา
“นั่นสินาย ที่จริงวิธีนี้ก็ไม่เลวนะ ตัดปัญหา ไม่ต้องตรวจให้เสียเวลา”ไอ้คนที่ผมไม่คุ้นหน้าเหมือนจะเห็นด้วย
“แล้วคิดว่าตำรวจเขาจะไม่ตรวจหรือไงว่าตรงกันไหม ย้ง”นายย้อนถามกลับ พ่นควันออกมา มันชื่อย้งแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้อยู่ดีว่ามันเป็นใคร คงเป็นลูกน้องสนิทอีกคน ไม่อย่างนั้นไม่ได้อยู่ในห้องนี่ด้วยแน่ แต่ผมไม่สนใจมันหรอก
“ผมคิดว่า ตำรวจคงไม่ตรวจหรอกครับ ดูเขาก็อยากให้เรื่องจบเร็วๆเหมือนกัน เท่าที่สังเกตเขาพูดเมื่อวันก่อน”ไอ้ทวนเห็นด้วยแน่นอน แต่มันฉลาดพูดมากกว่าไอ้คนเมื่อกี้
“เปาล่ะ ว่าไง”นายหันไปถามไอ้เป้า แต่นายเรียกว่า เปา
“ผมเห็นด้วยกับคำพูดของทวน แต่วิธีการไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร แล้วแต่นายดีกว่าครับ”ไอ้เป้าเอ่ยออกมา ไม่เห็นด้วยแต่ไม่กล้าออกความเห็น
“ทำไมวะ มึงบอกกูสิ”นายเฟยถามคนสนิทอีกคนของตัวเอง
“ผมกลัวจะเล่นไม่ซื่อ ตลบหลังเรากลับ”ไอ้เป้าบอกนายตัวเอง ผมเห็นด้วยกับไอ้เป้านะ อีกอย่างคนไม่ผิดจะไปยัดให้มันได้ยังไง ถึงพวกมันจะเป็นนักโทษอยู่แล้วก็ตาม ผมคิดว่าถ้าส่งไปไม่ได้กลับมาแน่
“ไอ้เป้า มึงลืมไปแล้วเหรอว่านายเป็นใคร”ไอ้ทวนพูดใส่ไอ้เป้าอย่างดูถูกความคิดมัน
“รู้ แต่กูไม่ไว้ใจไอ้ตำรวจพวกนี้ มันดูมีเลศนัยชอบกล อยู่ๆก็พูดเสนอแบบนั้น มันน่าสงสัย”ไอ้เป้าหันไปพูดกับไอ้ทวนเรียบๆ
“จัดฉาก”ผมเอ่ยออกไปหลังจากฟังได้สักพัก
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น เฮีย”นายถามผม มือก็ตัดซิการ์ไปด้วย
“เขตเราอยู่ห่างจากหมู่บ้านมาก เข้ามาได้โดยเร็วต้องรถเท่านั้น คนตายดูแล้วเป็นชาวบ้านทั่วไปไม่น่าจะมีรถขับหรือมีเหตุอะไรต้องเข้ามาแถวนี้ ในเมื่อเป็นเขตหวงห้าม ป้ายก็ติดบอกไว้”ผมพูดถึงสาเหตุที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ตามปกติ ถ้าเกิดก็น้อยมาก
“ฮึ มีป้ายแต่อ่านและดูสัญลักษณ์ไม่ออกก็เท่านั้น เดี๋ยวนี้ชาวบ้านก็มีรถขับเยอะไป อาจจะลักลอบเข้ามาก่อเหตุ แต่บังเอิญถูกตัดตอนซะก่อนก็ได้”ไอ้ทวนพูดเชิงดูถูกความคิดผม
“ถ้าอย่างนั้นยิ่งต้องอำพรางศพ ไม่ใช่ปล่อยประจานให้เกิดความเดือดร้อน”ผมเลิกคิ้วพูดใส่มันเรียบๆ ทำเอามันหุบยิ้มลง มันน่าจะมีสติสักนิดก่อนจะพูดอะไรโง่ๆออกมา ไม่ใช่สักแต่ว่าจะกัดผมอย่างเดียว นายเฟยกระตุกยิ้มเหมือนจะชอบใจ
“อืม กูเห็นด้วยนะ ถ้าเป็นพวกเราจริงต้องทำแบบนั้น ถ้าไม่ แสดงว่ามีเจตนาไม่ดี แต่คิดอีกทีพวกมันไม่น่าจะหาเรื่องใส่ตัว”ไอ้เป้าเห็นด้วยกับผมพร้อมวิเคราะห์เหตุผลที่ไม่น่าจะทำแน่นอน
“อีกอย่าง ตำรวจรู้ได้ยังไงว่ามีคนตายที่นี่ ทั้งที่เรายังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นในเขตของเรา"ผมพูดถึงข้อสังเกตที่น่าสงสัยมากที่สุด
“เขาบอกว่ามีชาวบ้านได้ยินเสียงปืนและเสียงร้องก่อนจะเงียบไป และตอนเช้าก็มีคนไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านว่ามีคนหาย เลยไปแจ้งความนำหมายค้นเข้ามาที่นี่”ไอ้เป้าพูดให้ผมฟังคร่าวๆ
“ยิ่งไม่น่าใช่ใหญ่ หมู่บ้านอยู่ห่าง ต่อให้ยืนอยู่นอกเขตถ้าได้ยินจริง ทำไมคนของเราที่อยู่ใกล้กว่าไม่ได้ยิน”ผมพูดเพิ่มเติมในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
“และมันจะจัดฉากทำไม ”ไอ้ย้งพูดลอยๆ แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากใคร ก่อนจะมองหน้าผมที่เป็นคนพูดถึงคำนี้
“เพื่ออะไรวะ”มันไม่ได้อยากรู้อย่างเดียว แต่มันคิดว่าคำพูดแบบนี้ใครก็เดาได้ มันเลยต่อยอดความฉลาดให้ผมขึ้นไปอีก
“ก็เพื่อจะได้เข้ามาในนี้อย่างถูกต้อง”ผมเลยตอบข้อสงสัยให้มันหายโง่
“อืม มีเหตุผล”นายพูดในลำคอ สีหน้าดูพอใจกับการวิเคราะห์ในแต่ล่ะข้อที่ไม่ต้องถึงผมหรอก ผมว่านายก็คิดได้แต่คงอยากฟังความเห็นลูกน้องบ้างก็เท่านั้น ไอ้ทวนชักสีหน้าก่อนจะพูดเชิงแย้งออกมาอีก แต่ฟังดูฉลาดขึ้น
“แต่จะทำเพื่ออะไร ในเมื่อเจ้าหน้าที่ที่นี่ก็คนของนายทั้งนั้น ถ้ามันหักหลังก็กล้ามากที่เล่นกับความตาย”ไอ้ทวนพูดเน้นตอนท้ายตาวาวกับคนที่ไม่หวังดีกับนาย
“แต่ไม่ทั้งหมด มีคนรักก็มีคนเกลียด อาจจะเป็นเพื่อนเก่าเรากระมัง”นายเฟยพูดเป็นนัยๆ ก่อนจะพูดต่ออย่างรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป“และถ้ามันร่วมมือกับคนฝั่งโน้นคงรับศึกสองด้านแน่ๆ ฉลาดจริงๆใช้วิธีนี้เข้าหาไม่จู่โจม หึหึ”
“กล้องวงจรดูหรือยัง มีอะไรผิดปกติไหม”นายหมายถึงกล้องที่ติดบริเวณนั้น
“ไม่มีครับ ศพอยู่ห่างมาก เหมือนมันรู้ว่ากล้องติดตั้งอยู่”ไอ้ทวนรายงาน มันเริ่มคิดตามสถานการณ์
“ไป่”นายเรียกคนสนิท
“ครับ”ลุกขึ้นรอรับคำสั่ง
“สืบให้หน่อย เดี๋ยวนี้”นายสั่ง ไป่ก้มหัวก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปทันที
“พรุ่งนี้มันจะพาคนของมันมาตรวจคนที่นี่ มันไม่ยอมให้ทางเราจัดการเอง”นายพูดหลังประตูปิดลง สีหน้านิ่งตามเดิม
“ก็ให้มันตรวจไปสิ ไม่เจอหรอก ถ้าเจอยัดเยียดก็ซวยไป”นายเฟยยกยิ้มน้ำเสียงเจือหัวเราะ เพราะเขามั่นใจว่า คนพวกนั้นไม่มีทางเล่นได้ง่ายๆแน่นอน
“ทำไมไม่ให้นายพลฟง ช่วยล่ะครับ นายจะได้ไม่ต้องออกหน้าเอง”ไอ้ทวนถามอย่างสงสัย นายพลฟงเป็นเพื่อนกับนายและเป็นคนช่วยให้เข้ามาที่นี่ได้อย่างง่ายดาย แต่ผมก็ยังไม่เคยเห็นหน้าสักที
“เขาช่วยฉันมาเยอะแล้ว ไม่อยากให้กระทบกับตำแหน่งของเขา”นายพูดถึงเพื่อนผู้มีน้ำใจอย่างชื่นชม ออกจะเกรงใจ แต่สักพัก นายมองโทรศัพท์ยกยิ้มก่อนจะรับสาย
“ว่าไง อืม นิดหน่อย ไม่เป็นไร หึหึ”นายพูดไม่กี่คำก็วาง
“จมูกดี หรือเรียกว่า ตายยากวะ พูดปุ๊บ โทรปั๊บ”นายเฟยเหยียดยิ้มกวนๆ
“ดีกว่าคนพูดมาก ไม่มีประโยชน์”นายหันไปพูดใส่ ยกยิ้มมุมปาก แต่ความสลดคงไม่เกิดแน่นอน
“ดี งั้นไปนะ หมดประโยชน์แล้ว”พูดเสร็จก็กอดอกเดินไปทันที สีหน้ารื่นเริง ตามด้วยไอ้เป้าที่ก้มหัวให้นายและตามไปติดๆ นายมองจนประตูปิดลงอีกครั้ง ถ้านายไม่รู้นิสัยนายเฟยคงฆ่ากันตายไปนานแล้ว
“วันก่อนทั้งสองคน ฉันยังไม่ได้ลงโทษที่ก่อเรื่อง”นายพักเรื่องนั้นไว้ก่อน หันมาเล่นงานผมกับไอ้ทวน คนชื่อ ย้ง กระตุกยิ้ม
“เมื่อไรจะญาติดีกันสักที อยู่ด้วยกันน่าจะสามัคคีกันไว้”นายพูดเรียบ ก่อนจะยกน้ำชาขึ้นจิบ ไอ้ทวนปรายตามองผม
“ทวน”นายเรียกมัน
“ครับ”มันเบนสายตากลับไปทันที
“อยู่กับฉันมานาน ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นคนยังไง”นายพูดไม่มองหน้า มือถือฝาไล่ความร้อนบนปากถ้วย
“ทราบครับ”มันรับคำหนักแน่น
“แล้วทำไมถึงก่อเรื่องขึ้นมา”นายเหลือบตาขึ้นมานิดหนึ่ง ก่อนจะละไป
“............”มันไม่ตอบได้แต่ก้มหน้า
“ครั้งนี้ฉันจะยกให้ ถ้ามีอีกรู้นะว่าจะเป็นยังไง”นายเอ่ยหลังจากเงียบไปพัก
“ครับ นาย”มันรับคำ
“เฮีย”หันมาหาผม
“ครับ”ตอบเหมือนมันนั่นแหละ
“อย่าให้เสียงาน”นายเอ่ยแค่นั้น ผมก็รู้แล้วว่าหมายถึงอะไร
“ครับ”คงไม่มีคำตอบอื่น สักพักนายกระตุกยิ้มพูดออกมา
“ในเมื่อมันเริ่มแล้ว เราจะเล่นตามมัน”นายยกยิ้มเมื่อพูดจบ นี่แค่เป็นการเริ่มต้นเท่านั้น นายรู้มาตลอดตั้งแต่ถูกจับจนออกมาได้ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แม้แต่ถูกลอบทำร้ายในคุก ถ้านายตายตั้งแต่ในนั้นมันก็คงจบ ผมก็คงไม่ต้องเข้าไปเกี่ยว
“หลังจบเรื่องนี้ เฮียเริ่มงานได้ คงไม่มีอะไรให้กังวลแล้วใช่ไหม”นายพูดพร้อมยื่นซองสีน้ำตาลให้ผม
“ครับ ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัว”ผมรับก่อนจะเอ่ยลาบ้าง
“เดี๋ยว นี่ย้ง เคยเจอกันแล้วนิ ต่อไปย้งจะคอยประสานงานด้วย”นายแนะนำมันอีกครั้ง
“ครับ”ผมรับอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปเมื่อนายพยักหน้า ระหว่างทางผมคิดว่า ถ้าผมไปทำงานตามที่นายสั่ง แล้วหนูจะอยู่ได้ไหม เขาจะถามผมหรือเปล่าว่าไปไหน แล้วผมจะตอบยังไงดี
.
.
.
.
ในห้อง
“ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมนายถึงเลือกคนแบบนี้ร่วมงานด้วย”ย้งถามผู้เป็นนายเมื่อลับร่างคนที่พูดถึง
“ทำไมล่ะ”ผู้เป็นนายถามกลับเรียบๆ
“ดูไม่น่าจะทำงานแบบนี้ได้ รูปร่างหน้าตาเหมาะเป็นพวกนักวิชาการ นักธุรกิจ หรือไม่ก็หมอ มากกว่า”ย้งพูดถึงลักษณะจากภายนอกที่ได้เห็น
“ฮึฮึ ย้ง คนเรามันวัดการกระทำที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้หรอกนะ หมอ ก็ถือว่าเป็นฆาตกรชั้นดีนะ ฉีดยาให้เราหายหรือตายก็ได้ แล้วจะรู้ไหมว่าสาเหตุเกิดจากอะไร นอกจากฆาตกรแบบเดียวกันวินิจฉัย และฉันก็ชอบคนประเภทนี้นี่แหละ สุขุม รอบครอบ ไม่อวดเก่ง เข้าใจไหม”ผู้เป็นนายพูดเชิงเปรียบให้ลูกน้องฟัง ไม่ถามซ้ำอีกเพราะเข้าใจในความหมายที่บอก ซึ่งตอนท้ายอาจหมายถึงตัวเองด้วย
“แล้วเมียมันล่ะครับ นายจะเอายังไง”คนที่ไม่ชอบคนนั้นอีกคน เปลี่ยนเรื่องถาม
“ไม่เอายังไง เมียเฮียก็ให้เฮียจัดการเอง เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องของผัวเมียเขา”ผู้เป็นนายพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“ผมกลัวมันจะสร้างปัญหาให้เรา”เขาพูดออกมาอีก
“ปัญหามีไว้ให้ใช้สติปัญญาแก้ไข มันเกิดก็หายได้ แต่ปัญหาตัวนี้เอาไว้ให้เจ้าของปัญหาเขาแก้เองดีกว่า”นายพูดจบก็ลุกขึ้น แต่ไม่วายกำชับ
“อย่าไปยุ่งกับปัญหาเขาล่ะ ยกเว้นฉันจะสั่ง”พูดจบก็เดินออกไป ไม่สนใจว่าลูกน้องทั้งสองคนจะรับคำว่ายังไง เพราะรู้ในคำตอบอยู่แล้ว
“ครับ”
**************************************************************************************************************************
ปล.กลับมาแล้วจ้า ช่วงนี้งานเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก คงจะหายไปอีกสักพัก อย่าเพิ่งเบื่อกันเลยนะ ไม่รู้จะบอกอะไรแล้ว นอกจากขอบคุณที่ยังติดตามเป็นกำลังใจให้ และขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะ ซึ่งก็เยอะไปจริงตามที่ชี้แนะ ดีแล้วค่ะที่ช่วยเตือน คนเขียนจะนำไปปรับปรุงนะคะ เดี๋ยวถ้ามีเวลาว่างจะค่อยๆปรับเปลี่ยนใหม่ ใครมีข้อคิดเห็นยังไงบอกได้เลยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
ย่องมาส่องทุกวัน ในที่สุดเค้าก็มากันแล้วขบวนปล้น....ยังฮาและหวานกันเหมือนเดิมมมมมมม
ขอบคุณนะคะ :ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คิดถึงงงงง หายไปนานมากกกก
เดี๋ยวนี้เฮียพัฒนามีการน้อยจงน้อยใจหนูด้วย
ว่าแต่เสี่ยงไปไหมที่ให้หมอคนนั้นรักษาหนู ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขามีเจตนาไม่ดี
ยังคงงงๆ และสับสนกับชื่อนายอยู่ ตกลงนายชื่อ เทียน กับ เฟย ใช่มั้ย
เอิ่ม แล้วคนไหนเป็นนายเฮีย มันงงๆ น่ะ
-
อยากรู้ประวัตินายซะแล้วซิ ยิ่งอ่านยิ่งน่าสนใจ :hao3:
-
ยาวววววววจัง
อยากให้หนูหายเร็วๆ จะได้ไปร่วมวงเฮฮากับรันและเบียร์สักที
เฮียเป็นผู้ชายที่แสนดีมาก รักและดูแลหนูดีมากๆ
แล้วนายใช้ให้เฮียไปทำงานอะไรละเนี่ย ไม่อยากให้ห่างจากหนูเลย
กลัวหนูจะไม่ปลอดภัยอีก อันตรายรอบด้านจริงๆ
-
เฮียนี่เก่งในการคิด วิเคราะห์ แยกแยะ จริงๆเลย
:กอด1:
-
หนูน่ารักมากมาย เดี๋ยวนี้มีหยอดมีเขิน :-[
เฮียดูแลหนูดีดีนะ หนูก็ดูแลตัวเองดีดีอย่าไว้ใจใครง่ายๆ
ไอ้ทวนมันเป็นสายศรัตรูรึเปล่าวะหาเรื่องตลอดๆๆ
-
โอ่ยยยยยยยยยยยย หนุกกกกกกกก
ปมยังเยอะแยะเหมือนเดิม เนื้อเรื่องสนุก
ชอบ
ขอบคุณนักเขียนค่ะ
-
มาแล้วววววววววววววววววว
เฮียคอยอยู่ข้างหนูตลอด มีไรผิดปกติ
เฮียก็รับรู้ คอยระวังภัยและดูแลดีจริงๆ
แต่ความเกรียนของหนูมีทุกสถานการณ์
เจ็บก็เกรียน หวานยังหวานเกรียน
เฮียตั้งแต่ได้หนูเป็นเมีย ขยันหยอด หื่นขึ้นทันตา
นายเฮียน่ากลัว เขาเก่ง ฉลาดมากรู้ทุกเรื่อง งานที่ให้เฮียไปทำ
คืองานอะไร ลึกลับแท้
-
กรี๊ดดด มาแล้วอะ มาแล้ว
ยังหวานๆกันเหมือนเดิม
แต่อยากให้หนูหายเร็วๆ จะได้กลับมาเกรียนอีก 555
:hao7:
-
หลังจากโล่งใจเรื่องหนูไปได้แล้ว
ก็มีเรื่องใหม่ให้เฮียตั้งรับต่อไป
มีหนูมาคอยเป็นกำลังใจแบบนี้
รับรองเฮียสู้ได้สบาย
ปล. เฮียนี่แอบหื่นเล็กๆ หยอดตลอดเลยนะ
-
หวานขึ้น โหดขึ้น ปริศนาเยอะขึ้น
คนเขียนหายไปนานขึ้น :z3: :z3: :z3:
รอออออออออ จ้าาาาาาาา :mc4:
-
อ่านแล้วกรี๊ดเฮียกับหนูมาก อิจฉาหนูที่เฮียรักหนูขนาดนี้ พอมาอ่านช่วงที่หนูห่วงเฮียก็ยิ่งเอ็นดู ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีดีแค่รั่วนะจ้ะ น่ารักจริงๆ
-
งานเฮียคืออะไร? TT^TT
ไม่อยากให้คู่นี้เจอดราม่า ไม่อาววววว
-
เฮียจะไปทำงาน แล้วหนูจะอยู่กับใคร :mew2:
-
หวานปนคุกรุ่น เบญจเพสมันแรงงี้นี่เอง....
-
ตอนนี้จะเรียกว่าหวานได้ไหมน้อ ดูอบอุ่น ห่วงใย ว่าแต่เรื่องกำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆเนอะ
-
สงสารอ่ะ แต่เรื่องแบบนี้มันก็มีในชีวิตจริงอ่ะนะ ตำรวจยัดยา :hao5:
-
เฮียเนี่ยเห็นขรึม ๆ แต่ เสี่ยวใช่ย่อย :m20: :m20: :m20:
-
พี่สิบสินะที่จัดฉาก จะเข้ามาหาน้องเบียร์ใช่ไหม
เฮียหยอดเก่งอ่ะ นี่โชคดีเท่าไหร่ที่หนูไม่เขินจนระเบิดเบิ้ม!!!!
-
เฮียหยอดเก่งเนาะ!!
-
นายสองนายน่ากลัวจริงๆ แต่เฮียเค้าเก่งสุดฮ๋าๆ
-
หนูได้เฮียเป็นสามีนี่ิโชคดีจริงๆ อิจฉา อยากมีคนดูแลปกป้องแบบนี้บ้าง :impress2:
-
เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าเฮียจะเริ่มหยอดน้องหนูบ่อยขึ้นแล้วนะ
จบเรื่องแล้วอย่าลืมเข้าไปขอขมาพ่อนกด้วยล่ะ ไปผิดผีลูกเค้าน่ะ
-
เฮียจะหวานไปไหน อยากให้รันมีคู่
-
มายาวๆ สมกับที่คิดถึงมากมายเลยค่ะ :mew1:
เฮียแมนมาก หนูก็น่ารักมากๆ :m3:.....ร๊ากกคู่นี้จัง
-
คนเรามีสองด้านในตัวเอง
ทั้งดีและก็เลว
อยู่ที่ว่าใครจะเลือกด้านไหนก็แค่นั้น :เฮ้อ:
-
งานเข้าเฮียมาอีกแล้ว :ling1:
-
หนูเฮียยังน่ารักเหมือนเดิม//หวานนนนนนเว่อออหนูเริ่มละหวานนิดๆหยอดหน่อยๆ555
-
หนูกับเฮียน่ารักมาก
-
:really2: :เฮ้อ: :really2: o22 :mew5: :mew6: :katai1:
-
น้องหนูน่ารักอ่า :mew1:
-
คนนึงจบดีกรีนักเรียนนอก ระบบการคิดระดับจีเนียส ทะลึ่งไปนอนคุก
คนนึงอยู่บ้านนอก บรรยากาศลูกทุ่งเต็มสตรีม
โลกเหวี่ยงให้มันมาเจอกันได้นี่ไม่ธรรมดานะ
บอกเลยว่า พรหมลิขิต o13
-
เฮีย หยอด หนู จังเลย
-
หนูน่ารักมากๆๆๆ เฮียดูแลน้องดีๆๆเน้อ :hao3:
:กอด1: :L2:
-
ส่งอิหมอให้นุ้งรันจัดการ
-
เฮียโครตฉลาดดด
-
ตัวละครเยอะมาเลย เยอะกว่าเรื่องที่แล้วป่าวหว่าาา
เฮียมีความเยอะจังเลย อยากให้หนูกะเฮียสวีทวิ้ดวิ้ว กันบ้างอ่า
เรื่องเบียร์ก้อสงสารพี่สิบอีก รุสึกหน่วงๆจุงเบย >< :z10:
-
อยากรู้เนื้อคู่รันในอนาคตคือใคร :katai2-1:
เฮียดูแลหนูดีตลอดอ่ะ :impress2:
-
หืมม หมอเป็นน้องหลิง~
เรื่องก็กำลังน่าติดตามเลยค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ +1 ^^
-
ติดตามจ้า :mew1:
-
เฮียกับหนูจะเป็นยังไงต่อ
กลัวใจนายมากก
ชอบที่สุดเวลาเฮียกับหนูอยู่ในห้องด้วยกันนนน
-
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
เฮียต้องไปทำงานอะไรเนี่ย เดี๋ยวถ้าหนูมารู้ทีหลังจะโดนโกรธมั้ยนะ :z3:
-
ขอบคุณมากนะครับที่มาต่อให้ ชอบเฮียมากดูสุขุมที่สุด
-
หนูยังคงเส้นเรื่องความฮาและหนูก็ไม่ใช่ตัวปัญหาของเฮียหรอกเนอะ :mew3: :mew3:
-
:hao3: :hao3: มาแล้ววย่องมาส่องทุกวันเลย
-
ตอนนี้หนูน่าสงสารจริง กว่าจะฝังเข็มเสร็จทนเจ็บนานเลย ดีนะมีเฮียอยู่เคียงข้างตลอด
ขนาดช่วงหนูนอน เฮียก็ยังต้องบู๊กะไอ้หมอเพื่อปกป้องหนูของเฮีย
เฮียกะหนูน่ารัก มาก ๆ ตื่นมาก็คุยกันหวานแวว
แถมเฮียมีแอบหื่นใส่หนูซะด้วย ทำเอาหนูเขินไปเลย :-[
แต่ตอนหน้าเฮียต้องไปทำงานให้นายแล้วอะดิ หนูจะอยู่ยังไงเนี่ย
รอติดตามจ้า เรื่องคดีที่เกิดอยู่จะมีผลต่อชีวิตเฮียกะหนูไหมอะ
เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมน๊า :L2:
-
เรื่องหนูเพิ่งจะคลี่คลาย มีเรื่องใหม่มาให้อีกแล้ว
ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ซะด้วยสิ :เฮ้อ:
แล้วเรื่องที่นายให้เฮียจัดการจะกระทบกับหนูไหมหนอ
เพราะดูเฮียเองก็ดูเป็นกังวลไม่น้อย แต่ก็ต้องทำ
ยิ่งนานวันปมก็ยิ่งมากขึ้นนะเราว่า คงต้องตามกันต่อไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
มาแล้วๆ :katai2-1:
รักคนแต่ง :mew1:
รักคนปล้น :L1:
-
นายเทียน เฮียกร ยังเป็นงานที่ปิดเป็นความลับ อยากรู้ มากมาย ส่วนน้องหนู เขิน เหรอออ เฮียเขาแทะโลม นิดหน่อยเอง ขอบใจจร้า
-
หนูน่ารักตลอดอ่ะ
-
น่ารักสุดๆทั้งเฮียและหนู
แถมตอนนี้ยิ่งมีการพัฒนาของเฮียกะหนูแล้วมัน.....น่ารักสุดบรรยายจริงๆ><
รอตอนต่อไปค๊าาาา...^^
-
หนูน่ารักขึ้นเยอะมาก แอบห่วงช่วงที่เฮียต้องไปทำงานกลัวหนูจะโดนเล่นเข้า
-
เฮียฉลาดมากๆ น้องหนูหายดีก็เพราะเฮียเลยนะ
ดังนั้นหนูจงตอบแทนเฮียให้เยอะๆ ด้วยล่ะ 5555
-
เฮียเท่ห์มาก ตอนจับพิรุธหมอได้ หมอนี่ก็ใจร้ายจัง พี่สาวตัวเองร้ายจะตายไป
ชอบความคิดของเฮียที่มีต่อหนู ทั้งรักและเอ็นดูเลย หนูก็น่าร้ากกกก
แต่ขี้น้อยใจนะเฮียเนี่ย แล้วเหมือนคิดจะส่งหนูกลับป่ะ
รอติดตาม ขอบคุณค่า
-
อู้ววว ตอนนี้เหมือนเริ่มเข้าเรื่องบู๊มาเฟียฆ่าตำรวจทำนองนี้แล้ว น่าติดตามดีค่ะ มันส์เลย
แต่ขำตอนเฮียหยอกหนูมากอะ ต่อมหื่นมันแตกแล้วใช่มั๊ยเฮีย พูดแทะโลมทีหยุดไม่อยู่เลย 55555
-
เรื่องชักเข้มข้น ถ้าเฮียไปทำงานหนูคงเหงาแย่
-
เรื่องนี้น่ารักมากอ่านแล้วยิ้มได้เสมอสำหรับความรักของหนูกับเฮีย นี่ขนาดอยู่ในสถานการณ์เครียด ๆๆ นะเนี่ยยังแอบหวานกันได้ ถ้าต่อไปได้อยู่กับแบบปกติคงสนุกกว่านี้ เป็นกำลังใจให้เฮีย เสมอ
แอบเดา คนที่ช่วยนายข้ามฝั่งมาต้องแอบชอบนายเทียนแน่เลย เห็นนายเฟยแอบหึงเล็กน้อย 555 คู่นายนี่มี something นะนี่อยากรู้ 555
-
งานเฮีย...มันคืออะไรอ่ะ?
ถ้ารู้....หนูจะเป็นไงบ้าง?
เป็นห่วงอ่ะ :serius2:
-
ขอบคุณฮะ รออ่านอยู่เสมอนะครับ
เอาใจช่วยหนูและเฮีย อิอิ
-
น่ารักมากๆๆอ่า หนู เฮียหวานเวอร์ ขอให้หวานๆๆอย่างงี้ไปนาน
ชอบความคิดของเฮียที่มีต่อหนูมาก ผู้ชายอะไรก้อไม่รู้ยอมทำทุกงอย่างเพื่อเมียขนาดนี้ จะหาได้จากไหนอีก
รู้สึกว่าเริ่มน่าติดตามขึ้นมาเรื่อยๆ ดูเหมือนจะมีคู่นายอีกคู่ใช่ปะ
ขอบคุณมากๆนะคะ สำหรับนิยาย
รักคนแต่งและรออ่านตอนต่อไป คะ เป้นกำลังใจให้นะคะ
-
ยิ่งได้รู้จักเฮียถึงได้รู้ซึ้งว่า คนฉลาดจริงๆเป็นยังไง เฮีย ! เท่ห์หว่ะ
'''''''''
''''
''
หนู ! บ้าอ่ะ แต่รักนะ จุ๊บจุ๊บ
-
เฮียฉลาดโครตอ่ะ
ไอ้หมอถ้าแกทำอะไรหนู แกไม่ตายดีแน่ๆ
ว่าแต่ตอนนี้เฮียชอบแทะเล็มอ่ะ ตั้งแต่ได้หนูเป็นเมียนี่ขยันแทะหนูจังเลยน้าาาา
อยากอ่านคู่ของรันกับคู่ของนายจัง จะมีหรือเปล่าหว่า อิอิ
-
เฮียไม่เคยทำให้นักอ่านผิดหวังเลยอ่ะ......หลงรักเฮียค่อดๆๆๆ :ling1:
-
ตอนยังไม่ได้กันก็ว่าฟินแล้วนะ
พอเฮียกะหนูได้กันแล้วยิ่งฟินเข้าไปใหญ่ :m3:
เฮียก็นะ มีความสุขละสิ แทะโลมตอดเล็กตอดน้อยหนูของเฮียขนาดนั้น :z1:
ยิ่งอ่านยิ่งเห็นความฉลาดรอบคอบของเฮีย
เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะฝั่งตำรวจหรือฝั่งศัตรูของนายทัั้งสองละเนี่ย
ปล.สามคนนั้นเขามีคู่และคู่กันไปแล้ว อยากรู้ว่ารันจะมีคู่มั้ย :ling1:
-
เย้!!!! คนแต่งมาต่อแล้นนนนนน :pig4: :pig4:
-
น้องหนูน่าสงสารจังเลย อุตส่าห์พยายามฝืนยิ้ม คุยตลกกับเฮียทั้งที่เจ็บขนาดนั้น
สรุปที่นายให้วางยาน้องหนู เพราะต้องการสนุก ที่จะได้เห็นน้องหนูกับเฮียเป็นอะไรกันจริง ๆ แค่นี้เหรอ
หมอเป็นน้องชายยัยป้าหลิงเหรอเนี่ย เห้อะ ร้ายพอกันทั้งพี่ทั้งน้อง ดีนะที่มดน้อยตกลงไปก่อน
สมน้ำหน้านักเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับเฮีย โธ่ อุตส่าห์จะจิ้นหมอให้คู่น้องรันซะหน่อย เซ็งเลยอ่ะ
แต่ที่น่าโมโหที่สุดก็นายน่ะแหละ ตัวต้นเหตุทั้งหมดแท้ ๆ บ้า ตอนนี้รู้สึกชอบนายเฟยมากกว่าซะอีก
โห เกือบไปแล้วเชียว ถ้านายไม่พาหมอมา เฮียจะยอมเป็นฝ่ายรับให้น้องหนูรึเนี่ย เอ่อ...แบบว่า
ที่จริง ซึ้งในความรักของเฮียอ่ะนะ แต่พอนึกภาพตามแล้วแบบ มันสยองเกินไปนี๊ดส์นึงอ่ะ แหะ ๆ
ดีใจจังที่เฮียไม่ได้รักยัยธีรดานั่น งั้นหนูก็เป็นคนรักคนแรกของเฮียสิใช่มั้ย ถึงไม่ใช่สเป็คแต่เสน่ห์หนูกินขาดใช่มะ ๆ
น้องหนูจะพูด จะทำอะไร ก็ทำให้เฮียดีใจ น้อยใจได้หมดเลยน้า แต่ที่สำคัญ ทำให้เฮียหื่นได้ตลอด ๆ ซะด้วย อิอิ
นาย กับ นาย ฉะกันน่ารักอีกละ สรุปคนที่ก่อเรื่องเป็นพวกเจ้าหน้าที่เหรอ แล้งคนฝั่งโน้นคือใครอ่ะ
นายพลฟง เหมือนจะมาเป็นตัวสำคัญอีกตัวเลย แล้วเป็นคนที่นายยังต้องเกรงใจอีก ใครล่ะเนี่ย
เฮียจะต้องเริ่มงานแล้ว รันกับเบียร์ต้องไปด้วยสินะ แล้วน้องหนูจะทำยังไงอ่ะ อันตรายนะเนี่ย ถ้าต้องอยู่คนเดียว
ยังดีที่นายกำชับไว้ว่าไม่ให้ยุ่งกับน้องหนู แต่ทำไมต้องเว้นแต่นายจะสั่งด้วยอ่ะ อย่างนี้ไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ
รอตอนต่อไปนะคะ รอคู่น้องรันด้วย ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1: :L2:
-
หนูมารอ มาดัน
คนเขียนมาต่ออีกนะ
ขอบคุณค่ะ
-
สวีทหวาน อิอิ
ชอบอาเฮียกับหนูมาก >~<
รอลุ้นตอนหน้า~
-
แวะมาดัน
อยากอ่านต่อแล้ว :hao7: :hao7:
-
มารอหนูกะเฮียคิดถึงมากก.
-
7 วันละนะ ยังไม่มาต่อเบย TT^TT
-
:laugh: สนุกมากกกกกกก อ่านรวดเดียวทั้งคืนเลย
ขำท้องคัดท้องแข็ง :m20: น้องหนูจะฮาไปไหน ท่านพ่อก็ฮากันเข้าไป 555
ผัวเมียคู่นี้น่ารักเว่อร์ เฮียพระเอกมากกก น้องหนูก็น่ารักน่าหยิก ฟินนนนนอ๊ะ :m3:
แต่เหตุการณ์เริ่มจะไม่ดีละ เป็นห่วงน้องหนูอ่ะ เฮียสู้ๆนะ
-
:ling3:ขอโทษก่อนเลยค่ะที่ลงช้าตอนนี้ไข้หวัดเล่นงานงอมจนหง่อมเลยค่ะกอปรกับเคลียร์งานด้วย ไม่เกินวันพุธหน้าลงให้นะคะ :กอด1:
-
รับทราบคะ ขอให้หาย ไว ๆ ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ :L2:
หายดีเมื่อไหร่ค่อยพาหนูกะเฮียมาก็ได้ค่ะ :mew1:
-
มารอ หายไวๆนะคะคนเขียน :mew1:
-
มารอค่ะ พักผ่อนเยอะๆ หายไวๆนะคะ
-
ขอให้หายไวๆนะคะ รักษาดูแลสุขภาพด้วย เป็นกำลังใจให้นะคะสู้ๆๆ
-
Get well soon
-
หายไวๆนะคะ :L2:
-
รอได้ค่า ขอให้หายป่วยไวๆนะจ้ะ พักผ่อนเยอะ ๆ กินยาให้ครบที่หมอสั่งนะจ้ะ
อย่าโหมงานหนักมากไปด้วยน้า รอน้องหนูกับเฮีย และทุกคน ได้เสมอจ้า
ขอบคุณค่า :กอด1: :L2: :pig4:
-
พักผ่อนเยอะๆนะ
และขอให้หายไวไว :L2:
+1
-
หายไวๆ ดูแลสุขภาพด้วยครับ
-
ฮืออ ไม่สบายไข้ขึ้นเหมือนกันเลย
หายไวๆนะคะ
-
หายไวๆนะ :mew1:
-
รับทราบค่า ขอให้หายป่วยเร็วๆนะคะ
-
หนูน่ารักจริงๆ เฮียคุยกับหนูเรื่องงานดีๆล่ะ
-
หนูน่ารักฝุดๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย
เป็นกำลังใจให้ครับผม
อ่านจะทันแล้ว ขอบคุณครับที่เขียนนิยายดีๆให้อ่าน
-
พักผ่อนมากๆ หายหวัดชัวร์ คิดถึง เฮียกร หนูผี คิคิ
-
หายเร็วๆน้า~
-
หายไวไวนะคะ พักผ่อนเยอะๆค่าาา ^^
-
หายไวๆนะคะ :กอด1: รวบกอดจะได้หายไว้ มีแรงเอาเฮียกับน้องหนูมาให้อ่าน
+ 1 เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่ะ o18
-
หายป่วยไว ๆ นะ
:L2:
-
หายไวๆ ค่ะ
-
ขอให้หายไวๆน๊าา พักผ่อนให้เต็มที่
แล้วมาพานักอ่านไปฟินแลนด์กับเฮียและหนูด้วยกันเน้ออ.... :mew3:
-
รับทราบจ้า
ขอให้หายไวๆนะคะ :L2:
-
โอเคค่ะ
จะรอนะคะ ><
-
หายไว ๆ นะคะ ~^^
-
หายไวๆนะ รอค่ะ
-
นับวันรอครับ
หายไวๆนะครับ
-
หายไวๆๆๆนะคะ
:L2:
-
รอได้คร่า นานแค่ไหนก้จะรอ อิอิ :katai2-1: :katai2-1:
สุขภาพคนเขียนสำคัญที่สุด ขอให้หายไวๆนะคะ :L2: :L2:
-
ขอให้หายป่วยเร็ว ๆ นะ
-
พักผ่อนเยอะๆค่ะ ห่วงสุขภาพก่อนน่ะ
-
รับแซ่บ
หาายไวไวน่ะจ๊ะ
:mew2: :mew2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ทราบแล้วเปลี่ยน
พักผ่อนเยอะๆนะค่ะ ...จะได้หายไวๆเน้อ
-
:L2: เยี่ยมคนป่วย หายไวๆนะจ๊ะ
-
พักผ่อนเยอะๆนะค่ะ หายไวๆ
-
พักผ่อนเยอะๆและก็หายป่วยไวๆนะคะ
รอได้เสมอค่า ^^
-
ขอให้หายเร็ๆวนะจ๊ะ ถ้าเหนื่อยก็พักบ้าง ไรบ้าง อย่าหักโหม
รอได้จ้า :กอด1: :L2:
-
ขอให้หายไวๆ ยังไงๆ ก็จะรอ
-
หายป่วยรึยังคะ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยๆ ทำให้ไม่สบายง่าย ระวังรักษาตัวด้วยนะคะ
รออ่านอยู่น้า
-
จ้า ดูแลสุขภาพด้วยน้า
-
มารอ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
รอจ้า รอคนแต่งหายป่วยและว่างจากงาน
สู้สู้นะจ๊ะ
-
หลงรักน้องหนูตามเฮียเลยยย><
รคนแต่งเข้าใจตั้งชื่อตัวละคร
มันน่ารักมากกกกกกกกกก
ชอบลุคเฮียตอนแรกๆ ผู้ชายเท่ห์ๆที่น่าค้นหา ดุดัน น่าเกรงขาม แลดูมีอำนาจ อ๊ายยยยย
-
>> ป.24 <<
“เฮ้ย เป็นไงบ้างวะ”
“ นายว่ายังไง”
“สรุปใครทำ”
ยังไม่ทันจะก้าวเท้าถึงที่พวกมันยืนอยู่ เสียงถามด้วยความร้อนรนถึงก่อนตัวอีก ผมต้องยกมือบอกให้พวกมันเงียบ
“พรุ่งนี้จะมีเจ้าหน้าที่เข้ามาที่นี่”ผมบอกพวกมันที่ฟังอ้าปาก
“เหี้ยแล้ว เกิดมันยัดทำไงวะ”ไอ้ปานอุทานสีหน้ากังวล
“ตุงมั้ง ไอ้สัด มันจะยัดได้ยังไง หลักฐานยังไม่เจอเลย มึงอย่าร้อนตัวได้ไหมวะ”ไอ้โจ๊กพูดอย่างรำคาญ
“นั่นสิ กูเห็นมึงแพล่มอยู่นั่นแหละ ไอ้ที่ไม่โดนจะโดนซะ”ไอ้รันด่ามันบ้าง
“ไม่ใช่ไอ้ทางโน้นหรอกที่ยัดให้ เผลอๆไอ้พวกไม่หวังดีทางนี้แหละเสนอแพะให้ไป”ไอ้เบียร์พูดพลางตบหัวมันไม่แรงนัก
“ไอ้เหี้ย ก็กูกังวลนี่หว่า เมื่อกี้พวกมึงก็ได้ยินว่ามันพูดใส่กูว่ายังไง ไอ้สัดเอ้ย”ไอ้ปานพูดอย่างเจ็บใจ ผมมองหน้าเชิงว่าหมายถึงใคร
“ไอ้เข้ม ไม่รู้มันไปไหนมา มาถึงก็พูดว่าไอ้ปานกับไอ้โจ๊กน่าสงสัยที่สุด มันบอกเห็นกับตาเลยว่าออกไปข้างนอกถือมีดถือปืนไปด้วย เฮ้อ”ไอ้รันบอกพร้อมถอนหายใจไปด้วย
“ก็แค่พูด ปล่อยมัน มึงก็อย่าร้อนตัวให้มากนัก นายไม่ส่งใครทั้งนั้น จนกว่าจะมีหลักฐานว่าทางเราผิดจริง”ผมพูดเตือนสติและบอกคร่าวๆให้ปานหายเครียด ดูมันสีหน้าดีขึ้นเริ่มยิ้มออก
“จริงเหรอวะ”มันถามเสียงดีใจ ผมพยักหน้า
“พรุ่งนี้อย่าทำตัวมีพิรุธ ถ้าเจอหน้าเขา แต่กูคิดว่านายคงไม่ให้พวกมึงออกมาหรอก”ผมเตือนมันอีกทีพร้อมคาดการณ์
“ใช่ มึงพูดถูกแล้ว”เสียงแขกไม่ได้รับเชิญ ส่งเสียงมาก่อนตัว คู่ปรับผม ไอ้ทวน
“ไอ้พวกนักโทษ แต่ชั้นเศษเดน นายบอกว่าให้พวกมึงไปมุดหัวอยู่ข้างหลังซะ”ไอ้ย้งพูดเสียงเยาะ ยกยิ้มใส่
“เฮ้ย พะ”ไอ้เบียร์ฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ ผมจับไหล่มันไว้ มันจิ๊ปาก ไอ้รันเม้มปาก พอกับไอ้สองคนที่ไม่พอใจเช่นกัน แต่การมีเรื่องกับคนสนิทนายไม่ใช่เรื่องที่ดี
“ทำตามที่บอก อย่ามีปัญหา”ผมบอกพวกมัน
“ดี พูดง่ายๆอย่างนี้ดี จะได้ทำงานร่วมกันได้หน่อย”ไอ้ย้งพูดออกมาอีก
“ส่วนกูกับมึง เอาไว้เจอกันใหม่ กูไม่อยากให้นายไม่สบายใจ”ไอ้ทวนพูดขึ้นมาบ้าง ผมยอมรับมันเรื่องนี้แหละ ความจงรักภักดีกับนาย ถ้าตัดเรื่องมันเขม่นผมออกไปได้ก็น่าจะดี
“มีอะไรอีกไหม”ผมถามพวกมันทั้งสองคนนั่นแหละ
“ไม่มี ก็แค่มาเตือนให้มึงดูแลพวกมันดีๆหน่อย อย่าปล่อยให้ไปสร้างเรื่องเดือดร้อนอีก ก็แค่นั้น ของมีให้กินเหลือเฟืออย่าเสือกตะกละตะกรามให้มากนัก”ไอ้ทวนกระตุกยิ้มพูดวางอำนาจ
“เดี๋ยวจะกลายเป็นแพะที่โดนแดกซะ ฮึฮึ”ไอ้ย้งพูดต่อ พวกมันฮึดฮัดมากขึ้นแต่ทำอะไรไม่ได้
“ได้ยินแล้วใช่ไหม”ผมถามลอยๆกับพวกตัวเอง พวกมันรับคำ ผมพยักหน้าและเดินออกจากตรงนั้นกัน แต่ยังไม่พ้นรัศมี
“เฮ้ย รีบไปไหนเล่า พวกขี้ขลาดเอ้ย”คำพูดไอ้ย้งทำเอาหยุดเดิน ผมหันไปมองมันสองคน
“กูไม่ได้รีบ ไม่ได้ขี้ขลาด แต่กูขี้เกียจเสวนากับพวกกากเดน”ผมพูดเสียงเรียบๆใส่มันสองคน ไอ้พวกนั้นหัวเราะคิกคัก
“ไอ้เฮีย มึงหมายความว่ายังไง”ไอ้ทวนชี้หน้า พอกับไอ้ย้งที่ถลึงตาใส่
“มึงให้ต่างด้าวข้างมึงแปลให้ฟังสิ มันน่าจะฟังออกนะ กูพูดจบมันเปลี่ยนสีหน้าทันทีเลย”ผมพยักหน้าไปทางไอ้ย้ง ไม่ได้อยากจะดูถูกสัญชาติมันหรอก ถ้ามันไม่ดูถูกคนอื่นก่อน ตัวมันเองก็ใช่ว่าจะไม่เคยทำผิดแค่ไม่ได้ติดคุกเท่านั้นเอง
“กูไม่ใช่ต่างด้าว กูมีสัญชาติเดียวกับนาย”มันโวยใส่ทันที ก้าวเข้ามาหาผม แต่ไอ้ทวนรั้งไว้ก่อน
“มึงพูดอย่างนี้เท่ากับดูถูกนายด้วยสิวะ ถ้านายรู้เข้า ฮึ”ไอ้ทวนได้ทียกนายมาขู่ผม
“พวกมึงต่างหากที่พูดจาดูถูก โดยการเอาสันดานตัวเองไปเทียบกับนาย และคงเป็นพวกมึงที่จะถูกสั่งสอนว่าไม่ให้ดูถูกพวกเดียวกัน”ผมตอบมันกลับทันที ทำเอาพวกมันเงียบ ถึงผมจะอยู่กับนายไม่นานแต่ไม่เคยเห็นนายพูดดูถูกใครถ้าไม่ทำกับนายก่อน และถ้าทำใส่ก็จะโดนโต้กลับอย่างสาสม
“ฮึ่ม ไอ้เฮีย”ไอ้ทวนพูดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน พอกับไอ้ย้งที่มันไม่น่าจะหาเรื่องผม อย่างว่าแหละมันเพื่อนไอ้ทวน พูดอะไรก็ต้องเชื่อเป็นธรรมดา กอปรกับพวกมันกลัวว่าผมจะมาแย่งตำแหน่งคนสนิทแทนมัน ถ้าผมจะทำจริงๆคงทำตั้งแต่อยู่ในคุกแล้ว ไม่เคยคิดอยากจะแทนที่สักที
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง”ไอ้ย้งชี้หน้าผมอย่างเอาเรื่อง มึงเห็นขากูสั่นบ้างไหมกับการมาชี้หน้ากู
“กูมากกว่าที่ต้องฝากให้มึงคิดให้ดีก่อนจะทำอะไรลงไป นายไม่มีวันปล่อยคนที่ทำงานนายพังรอดไปได้”ผมพูดเรียบๆใส่มัน ทำเอามันอึ้งไปนิดที่พูดเหมือนรู้ทันความคิดในวันข้างหน้าของมันที่คิดจะเล่นงานผมแน่ขณะทำงานร่วมกัน พวกมันไม่พูดอะไรอีก ผมเลยเดินจากตรงนั้นทันที เสียเวลาการกลับห้องกูจริงๆ แทนที่จะใช้เวลาไม่ถึงนาทีกูก็จะเจอสิ่งที่น่าอภิรมย์แล้ว เสือกต้องมาเจอสิ่งปฏิกูลแทน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เหี้ยยยยยย สะใจว่ะ”เสียงพวกมันหัวเราะพูดอย่างสะใจหลังลับตามาแล้ว
“สัด มันนึกว่าตัวเองดีขนาดไหนวะ ถุย”ไอ้เบียร์ด่าพร้อมถุยลงพื้น เกือบโดนตีนไอ้รันที่กระโดดหลบพอดี
“เหี้ยเบียร์ ตีนกูไม่ใช่หน้าพวกมันนะโว้ย ถุยมาได้”ไอ้รันเขย่งตบหัวไอ้เบียร์ทำหน้าแหยงไปด้วย
“โอ้ย ตีนมึงดีกว่าหน้าพวกมันเยอะ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้โจ๊กพูดเปรียบพากันหัวเราะอีกระลอก ผมส่ายหน้ากับท่าทีพวกมัน ทำเหมือนเด็กช่างโดนตีมาก่อนและไปเอาคืนสำเร็จ
“กูบอกแล้ว อย่าให้ขึ้น ซวยไปมึงเจอไอ้เฮียด่า ครึครึ”ไอ้ปานพูดกลั้วหัวเราะ
“อย่างนี้แหละเห็นไม่โต้กลับนึกว่าหงอ ขี้ขลาด สัดเอ้ย ไอ้ควายยยย”ไอ้รันกระตุกยิ้ม ก่อนจะเสียงดังในตอนท้าย มันไม่น่าจะจบที่ควายนะ น่าจะจบตั้งแต่คำว่า สัด เพราะมันรวมทุกสรรพสัตว์แล้ว
“ขี้ข(ล)าดซิดี ถ้าขี้คาตูดแม่งคงทุเรศฉิบหาย เหม็นไม่พอ ถ่างอีก ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้เบียร์แปลเป็นมุกสกปรก แต่ทำเอาฮา
“เออว่ะ ก๊ากกกกกกกก”
“เมื่อกี้มึงไม่บอกมันวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ให้พวกแม่ง งงแดกกันไปเลย มันคิดไม่ทันหรอก ครึครึๆๆๆ”
“ถ้ากูพูดแม่งกกระทืบกูแน่ มีอยู่คนพูดได้ มันไม่กล้าหรอก”ไอ้เบียร์กระตุกยิ้มไหล่ไหวหงึกหงึก
“ใครวะ ไอ้เฮียเหรอ”ไอ้ปานถามและเสือกตอบในประโยคเดียวกัน ไอ้เบียร์ส่ายหน้ายิ้ม
“มึงอย่าบอกนะว่า”ไอ้รันทำเหมือนนึกได้ก่อนจะเงียบ มองซ้ายมองขวา มองหน้ามองหลัง ประมาณว่ามีใครอยู่ไหม
“อะไรของมึงวะ ไอ้รัน ใคร”ไอ้โจ๊กกอดคอไอ้รันให้ไปใกล้ๆ
“นาย อ๊าคคคคคคค เอี้ย เหม็นโว้ยยยย อื้ออๆๆ”สั้นๆก่อนจะโหยหวนเมื่อเจอไอ้โจ๊กจับซุกซอกรักแร้ เป็นที่สนุกของพวกผมแต่แหยงสำหรับไอ้รัน
“หาเรื่องซิมึง ไม่เข็ด เล่นของสูง”ไอ้โจ๊กดึงมันออกมาสูดอากาศ ผมยิ้มเฉยๆ ขนาดกูคิดก่อนยังไม่กล้าเลย
“เดี๋ยวไอ้พวกหูเหี้ยได้ยินแม่งลากหางไปบอกอีก ทีนี้ สวบบ”ไอ้ปานพูดทำท่าปาดคอไปด้วย
“มึงนี่ความจำสั้นจริงๆไอ้รัน จะเป็นใครถ้าไม่ใช่ เมีย ไอ้เฮีย น้องหนูสุดกวนตีนนนนนนนน ที่พูด”ไอ้เบียร์ด่าไอ้รันก่อนจะเฉลยว่าเป็นผู้ใดที่จะกล้าพูด พวกมันเงียบก่อนจะหัวเราะ
“เออๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆ กูลืมไป”
“แม่งชอบพูดอะไรหน้าซื่อๆ”
“แต่หารู้ไม่ว่ามันกวนตีน ครึครึ”
ผมก็นึกไม่ถึงนะว่าจะเป็นน้องหนู เอ้ย หนูของเฮีย แต่พอนึกหน้าและคิดตามทำเอาผมเผยอยิ้มมากกว่าเดิม นั่นสิ ถ้าหนูพูดคงน่าฟังสำหรับผมและไอ้พวกนี้ แต่ไอ้สองตัวนั่นคงไม่ชอบใจแน่ ยิ่งไอ้ทวนมันยิ่งหาโอกาสจะสั่งสอนหนูของเฮียอยู่ แต่มันไม่มีวันได้สอนหรอก เมียเฮีย เฮียสอนเอง
“กูพูดถูกไหม เฮียของหนูนนนนนนนน โอ้ยยยยย”มันมากอดไหล่พูดใส่หูตอนผมตกในภวังค์คิดถึงคนอยู่ที่ห้อง ตกใจเลยกระทุ้งจนมันลงไปกอง
“แม่ง จุกกกก”มันบ่นอุบ
“สม เสือกเล่นของแปลก เอ้ย ของพิเศษเฮียเขา”ไอ้ปานนึกว่าจะดีเสือกแอบล้อ มันยิ้มแฮะๆ ไปแอบข้างหลังไอ้รันที่ยิ้มไม่ต่างกัน แต่ผมสามารถยันมันไปกองรวมกันได้
“เอาเป็นว่ารู้กัน กูยินดีด้วย”ไอ้เบียร์พูดพร้อมจับมือ มันนึกว่าอยู่ในงานมงคลสมรสหรือไง
“ดูแลกันดีๆนะ”ไอ้ปานตบไหล่
“มันเพิ่งหายอย่าเพิ่งไปซั่ม เอ้ย ซ้ำมันล่ะ”ไอ้โจ๊กเริ่มมาคลอเคลีย
“โอเค”ไอ้รันสรุปทุกใจความ
“สัด”ผมตอบรับทุกแรงใจ พวกมันหัวเราะ นี่เป็นคำแรกที่ผมด่าเป็น ถึงสมัยเรียนจะพูด กู มึง กับเพื่อนบ้างแต่ก็น้อย นั่นคือสนิทกันและเป็นฝ่ายพูดใส่ผมก่อน ผมถึงจะพูดกลับแบบนั้นด้วย
“ว่าแต่พวกกูไปเยี่ยม ซ้อ สักหน่อยดีกว่ามั้ง จริงไหมวะ”ไอ้ปานยังไม่เลิกวาย ยิ้มกริ่ม
“เสือก”อีกคำที่เป็นและเริ่มใช้บ่อยตามมาติดๆ
“โห หวงอะไรนักหนาวะ แค่ไปเยี่ยม”ไอ้โจ๊กโวยแต่หน้าตาไม่ได้จริงจัง
“นะ พวกกูไม่รบกวนมากหรอก”มันเร้ารื้อต่อ ผมเดินเลี่ยงไปทางกลับห้อง ได้เวลากินข้าวเย็นแล้ว หันไปพวกมันทำตาปริบขัดกับสถานะทางตำแหน่งพวกมึงเหลือเกิน
“เมียกูต้องพักผ่อน”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปทันที
“ฮิ้วววววว”
“ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เฮ้ย เดี๋ยว เฮีย เอานี่ไปด้วย”ไอ้รันที่รู้สึกช้าเรียกและวิ่งตามมาส่งบางอย่างให้ ผมรับไปเปิดดู“เผื่อมันจะลดความคิดถึงพ่อมันได้บ้าง”ไอ้รันพูดยิ้มๆก่อนจะเดินไป ผมมองมันก่อนจะมองของอีกครั้ง กูกลัวจะเพิ่มมากกว่าเดิมนะสิ ไอ้รัน
.
.
.
.
“หนู”
“หนู อยู่ไหน”
“เฮียมาแล้ว”
ผมเรียกหาหนูหลังเปิดห้องเข้ามา แต่ไม่เจอแม้แต่เงา ผมเรียกและกวาดตามองรอบห้อง มือกระชับปืน เดินไปเปิดห้องน้ำ ไม่มี เดินไปที่ระเบียง
“หนู ได้ยินไหม”
ผมเรียกอีกครั้ง ใจเริ่มไม่เป็นสุข ระหว่างที่ผมไม่อยู่เกิดอะไรขึ้น แต่สภาพห้องก็เรียบร้อยดี ผมเดินไปสัมผัสที่นอน ยังอุ่นๆอยู่แสดงว่าเพิ่งลุกไปได้ไม่นาน แต่ลุกเองหรือว่ามีใครอุ้มไป ก่อนจะได้ยินเสียง กุกกัก ผมเงี่ยหูฟังว่ามาจากไหน
“หนู”
“หนู”
“เฮีย หนูอยู่นี่”เสียงตอบรับทำเอาผมโล่งใจ เดินไปตามเสียงที่ดัง และเสียงเรียกเฮียตลอด ก่อนจะถอยห่างแทบไม่ทันเมื่อตู้เสื้อผ้าเปิดออกพร้อมร่างคนที่ผมเรียกหาคลานออกมา มือถือปืนที่ผมให้ไว้ด้วย
“โอย กว่าจะมุดออกมาได้ แฮ่ก แฮ่ก”หนูนอนหงายหอบจนอกกระเพื่อม ผมเก็บปืน ก้มไปดึงมากอด
“เฮียนึกว่าหนูหายไป ใจไม่ดีเลย”ผมลูบหัว ได้กลิ่นแชมพูและสบู่จากเจ้าตัว แสดงว่าคงอาบน้ำแล้ว แต่มุดไปทำไมให้เหงื่อออกมาอีก
“เกือบหายแล้วเฮีย ถ้าเปิดได้ คงได้เจอคุณหลวงแน่”หนูผละออกบอกผมขำๆ แต่ผมไม่ขำเพราะ ไอ้คุณหลวงนี่มันใครวะ ทำไมหนูถึงต้องไปเจอมันด้วย
“แล้วเข้าไปทำอะไร”แต่ผมก็อดจะถามไม่ได้ ก่อนจะพยุงให้ลุกขึ้นไปนั่งที่เตียง
“ก็หลังเฮียจากไป หนูก็เข้าไปอาบน้ำ พอออกมามัน เอ่อ”หนูเกริ่นให้ฟัง แต่หนูพูดเหมือนเฮียตายจากเลยว่ะ
“มันยังไง เป็นอะไร มีใครเข้ามาที่นี่ บอกเฮีย”ผมถามก่อนจะฉุกคิดว่ามีใครเข้ามาแต่หนูไม่กล้าพูด นายเหรอ
“ไม่มีใครเข้ามาหรอกเฮีย แต่หนูระแวงกลัวจะมีคนเข้ามาก็เลยมองหาที่ซ่อนตัวเอาไว้เผื่อเฮียไม่อยู่ หาไปหามาได้ตู้เสื้อผ้านี่แหละ แต่มันไม่ธรรมดานะเฮีย”หนูรีบบอกให้ผมคลายความกังวล ตอนท้ายทำหน้าตื่นเต้นและเล่าต่อ
“มันยิ่งกว่าโอ่งในบ้านผีปอบอีก หนูลองเข้าไปนั่ง นอน แต่ไม่รู้ไปโดนอะไรมันเปิดออกหนูหงายหลังกลิ้งไม่ได้นึกท่า ไปชนกำแพงหัวยังปูดอยู่เลย”หนูเล่าพร้อมทำท่าทางเอามือลูบหน้าผากที่ยังมีรอยช้ำอยู่ ผมอยากจะขำแต่ขำไม่ออกเมื่อรู้ว่ามันไม่ธรรมดาอย่างที่หนูว่าจริงๆ
“ไหนดูสิ”ผมจับหน้าหนูเข้ามาดูใกล้ ก่อนจะเอาปากประคบลงไปสองสามครั้ง”หายเจ็บยัง”ผมถามคนหัวปูด ที่พยักหน้า
“แล้วไปโผล่ที่ไหน”ผมถามต่ออย่างสนใจ ไม่คิดว่าหนูโกหกแน่นอน เพราะไม่มีสาเหตุอะไรที่เขาจะกุเรื่องขึ้นมา
“ไม่รู้ พอคลำดูมันเป็นประตูแต่ล็อคอยู่ ตอนแรกหนูกลัวมากเลยเฮีย กลัวจะออกมาไม่ได้ ดีนะเอาปืนติดตัวไปด้วย กะว่าถ้าออกไม่ได้จริงๆ หนูจะยิงจนกว่าเฮียจะได้ยินน่ะแหละ”หนูส่ายหน้าเล่าด้วยความตื่นเต้นปนตื่นกลัว
“ไหนพาเฮียไปดูสิ”ผมจับแขนเจ้าตัวให้พาไปยังตู้เสื้อผ้าหลังเดิม หนูจูงมือผมไปทันที แหวกเสื้อผ้าให้เห็นผนังตู้ที่ดูก็ไม่น่าจะมีอะไร
“เนี่ยะๆ ตรงนี้แหละ เฮีย”หนูชี้ตรงผนังเอามือเคาะ ดันๆ สักพักมันเลื่อนออก ผมอึ้งไปนิด มองเข้าไปมันมืดมาก ไม่แปลกถ้าหนูจะตื่นกลัว ผมหยิบไฟฉายในตู้ส่องเข้าไป ก็เห็นแต่ผนังที่ทำจากอิฐ
“โธ่ มีไฟฉายก็ไม่บอก”หนูบ่นงึมงำ
“เฮียไม่คิดว่าสำคัญอะไร ก็เลยไม่ได้บอก”ผมพูดมือก็ส่องเข้าไปอีก
“และหนูออกมาได้ไง ประตูไม่ได้ปิดเหรอหลังเข้าไป”ผมถามให้หายข้องใจ ในเมื่อหนูเข้าไปโดยไม่รู้ แล้วกลับออกมาได้ยังไง ผมเดาว่ามันน่าจะอัตโนมัติคือเปิดปุ๊บปิดปั๊บ
“ปิดสิ หนูกลัวฉิบหาย ทุบๆๆๆๆ แม่งก็เปิดเฉยเลย โชคดีไป ไม่งั้นมันโดนยิงพรุนแน่”เจ้าตัวดีบอกหน้าตาเฉย แต่ตาจ้องข้างในอยู่ ผมเอามือคลำลูบไปจนสะดุดกับความนูนบางอย่าง น่าจะเป็นปุ่มที่หนูโดนและมันเปิดออกจนเจ้าตัวหงายหลัง และมันก็ปิดตามเดิม เหมือนห้องลับในหนังที่สร้างไว้สำหรับทำการบางอย่าง
“เฮียกดอะไรอ่ะ”หนูหันมาถามผม ตาแป๋ว ผมจับมือหนูไปคลำตรงเมื่อกี้และมันก็เปิดออก
“มันซ่อนไว้อย่างกลมกลืนถ้าไม่สังเกตจริงๆก็ไม่รู้หรอก แต่ลองดูสิหนูเห็นอะไร”ผมบอกและถามหนู
“เห็น”หนูพูดหันมามองหน้า
“เห็นอะไร”ผมพยักหน้าใส่
“เห็นมือเฮียกุมมือหนูอยู่ โคตรดำเลย ครึครึ”หนูตอบกลั้วหัวเราะ มันตัดกันอย่างที่หนูพูดนั่นแหละ ผมยกยิ้ม
“แต่เวลาผสมกัน ก็มันดีไม่ใช่เหรอ”หนูหยุดหัวเราะทันที ผมเลิกคิ้วใส่
“อะไรมัน”หนูเลิกคิ้วมั่ง
“รสชาติไง เหมือนกาแฟใส่นม เข้ากันดี”ผมฝึกเอาความแถจากหนูมาใช้บ้าง
“เฮียคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ”หนูหรี่ตาถามย้ำ
“อืม”ผมอมยิ้ม
“หน้าเฮียมันไม่ใช่ว่ะ มันส่อไปเรื่องผสมพันธ์ ใช่ไหม”หนูยื่นหน้ามาใกล้ ยักคิ้วสองจึ๊ก
“คิดเหมือนกันล่ะสิ”ผมโอบเอวหนูมาใกล้ๆ เจ้าตัวไม่ได้หนีแต่อย่างใด
“เฮียนั่นแหละคิด ให้มาดูประตู คิดไปเรื่องรูโน่น โว้ะ”หนูจิ้มจมูกผมไปด้วย จนต้องคว้ามือมากุมไว้ เดี๋ยวจมูกมีรูเพิ่ม
“หนูเริ่มก่อน เฮียก็คิดตามน่ะสิ”ผมแหย่ไอ้ตัวน่ารักตรงหน้า ที่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขทำให้ไม่ต้องคิดเรื่องหนักๆไปพัก แต่ไม่รู้จะพักไปได้นานแค่ไหน
“เฮียนั่นแหละเริ่มก่อน แก่กว่า”ดึงมือออกหันหน้าไปดูตามเดิม ผมรู้ว่าที่จริงหนูอายตั้งแต่พูดเรื่องหน้าผมแล้ว แต่ทำไม่รู้ไม่ชี้เหมือนผู้ชายคุยกันเรื่องทะลึ่งเป็นปกติ แต่เราไม่ใช่เป็นมากกว่านั้น ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะกดปิดตามเดิม
“นี่ ตรงนี้มันมีรอยตะเข็บอยู่ สังเกตดีๆ”ผมชี้ให้เห็นตรงรอยที่นูนนิดๆเป็นตะเข็บยาว หนูจับและกดมันก็เปิดออก ไม่ถึงห้าวิมันก็ปิดตามเดิม คงเป็นช่องทางฉุกเฉินเผื่อเกิดเหตุ ไม่รู้ว่ามีทุกห้องหรือเปล่า แต่ถ้าเข้าไปอยู่ในนี้นานเกินไปผมว่าอาจตายได้เพราะดูอับไม่น่าจะมีอากาศหายใจ
“จริงด้วยเฮีย”หนูพูดหันมายิ้มเหมือนเด็กเจอของเล่นใหม่
“เข้าไปซ่อนชั่วคราวได้ นานไปคงไม่ดี ดูแล้วอากาศไม่ค่อยมีเท่าไร อย่าเข้าไปอีกนะถ้าเฮียไม่อยู่ด้วย เอาไว้เข้าไปพร้อมดูพร้อมกัน”ผมบอกหนูที่พยักหน้าก่อนจะปิดตู้และพามานั่งตามเดิม
“มิน่า รู้สึกอึดอัดไปหมด ไม่แน่นะเฮีย มันอาจจะไปโผล่ที่ไหนของประเทศไทยก็ได้นะ”หนูบรรยายตอนที่อยู่ในนั้น แต่ความอยากรู้มีมากกว่าและคิดไปไกล ผมอึ้งไปนิดเมื่อคิดตามคำพูดตอนท้าย
“หนูรู้แล้วเหรอว่าอยู่ที่ไหน”ผมเอามือลูบเหงื่อตามไรผมของหนู หนูส่ายหน้า
“ไม่รู้หรอกเฮีย แต่เดาว่าคงไม่ใช่ประเทศไทยถึงอากาศและสภาพโดยรวมจะคล้ายๆ แต่ก็ไม่ใช่ อย่างน้อยก็ภาษาที่ได้ยินเขาพูดกันฟังไม่รู้เรื่อง”หนูพูดทำหน้านิ่วคิ้วขมวดไปด้วย ถึงจะดูต๊องๆแต่หนูเป็นคนช่างสังเกตคนหนึ่ง อย่างตอนที่จะข้ามมาที่นี่ก็ทีแล้วที่พูดว่าต้องเป็นแถวภาคเหนือเพราะเห็นคนแต่งชุดเผ่า
“หนู เฮียคงต้องบอกให้รู้แล้วล่ะ”ผมตัดสินใจที่จะบอกหนูตามตรงว่าเราอยู่ที่ไหน จับมือหนูมากุมไว้ ผมคิดว่าหนูคงตื่นเต้นจะได้รู้สักทีว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่ผิดคาดคนน่ารักตรงหน้าไม่แสดงอาการใดๆ ก่อนจะพูดออกมา
“เฮีย ถ้าลำบากใจก็ไม่ต้องหรอก ถึงหนูรู้ก็ไปไม่ได้อยู่ดี นอกจากมีเฮียไปด้วย”หนูพูดยิ้มๆ ตบหลังมือผม
“และถ้าเฮียไม่ได้ไปล่ะ”ผมหยั่งเชิง
“หนูก็ไม่ได้ไปด้วยไง”หนูตอบทันควัน
“เฮียหมายถึงถ้าเฮีย”ผมยังพูดไม่จบ หนูเอามือปิดปาก ไม่ใช่ปิดแบบอ่อนโยนเหมือนในละคร ปิดเข้าขั้นอุดเลยดีกว่า
“เฮียจะพูดทำไมเป็นลาง แก่แล้วคิดมากนะเนี่ย”หนูทำหน้าใส่แบบเซ็งไม่เท่าไร เซ็งตรงย้ำว่าแก่นี่แหละ ก่อนจะเอามือออกและพูดต่อไม่เปิดโอกาสให้ผมแก่ เอ้ย แก้ตัวเลยว่ายังไม่ถึง
“ไม่รู้แหละ สัญญากันแล้ว ผิดคำพูดขอให้เฮียมีผัว สา”หนูพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจมีการเอาผมไปสาบานเตรียมจะยกมือสาธุ หนูบนทีไรสำเร็จทุกที เรื่องอะไรผมจะยอมมีผัว ผมปิดปากหนูทันที เจ้าตัวตกใจที่ถูกจู่โจมไม่ยอมเปิดปาก ผมเลยปิดอยู่อย่างนั้นบี้อีกนิด ก่อนจะเผยอออกสูดอากาศ ผมเลยช่วยผายปอดให้อีกแรง เดี๋ยวจะหาว่าไม่มีน้ำใจ ผมเอนตัวหนูลงไปบนที่นอน แต่ปากไม่ได้ละออกไล่บดเบียดให้ตอบรับ มือประคองหน้าก่อนจะไล่มากอดไว้ทั้งตัว เหมือนกำลังเคลิ้มไปกันได้ดีแต่มีแอ็ฟแฟ็คกระเด้งออก
“เดี๋ยวก่อน เฮีย เฮีย”หนูผลักผมออกพูดเร็วๆ
“หืม”ผมขานรับ หนูหน้าแดงมองหน้าผมก่อนจะหลุบต่ำ
“มันแทงหนู”หนูพูดกับผมที่ยังงงว่าหนูพูดอะไร หนูเงยหน้ามาทำปากจู๋ อ๋อ
“จุ๊บ”ผมจูบลงไป ก่อนจะโดนดึงหัว อะไรของหนูวะ
“ไม่ใช่ ไอ้จู๋ซุงเฮียอ่ะ แทงขาหนู”หนูพูดใส่หน้าเบาๆแต่เหมือนดังมากทำให้ผมรู้สึกตัว ก่อนจะถูกดันออกด้วยเข่าให้ลงไปนอนข้าง ผมสูดลมหายใจเข้าค่อยผ่อนออก ทำไมผมไม่รู้ตัววะของตัวเองแท้ๆให้หนูบอก ผมไม่อยากจะพูดบ่อยว่าเป็นครั้งแรกที่เกิดปฏิกิริยาทางกายกับการคลุกวงใน แค่สัมผัสและจูบหนูเท่านั้นก็เด้งทันที ผมชักเริ่มเป็นห่วงหนูซะแล้วสิ
“ขอโทษ เฮียไม่ได้ตั้งใจ”ผมหันไปกอดหนูและพูดขอโทษ ไม่อยากให้หนูไม่ไว้ใจและกลัวว่าผมจะฝืนใจทำ ถึงจะมีอะไรกันแล้ว ผมก็อยากให้เกิดด้วยความเต็มใจทั้งสองฝ่าย
“ขอโทษทำไมเฮีย”หนูถามผม
“หนูไม่โกรธเฮียเหรอ”ผมถามอย่างสงสัย หนูส่ายหน้า
“เปล่า แค่ ตกใจเฉยๆ”พูดเบาๆ ผิดกับที่ผมคิดไว้ลิบลับ นี่ผมแก่อย่างที่หนูบอกเหรอ ที่คิดมากเกินไป
“กินข้าวดีกว่า หนูหิวแล้วมั้ง”ผมเปลี่ยนถ้ายังอยู่ท่านี้ คงจะไม่ดีแน่ ผมลุกดึงหนูขึ้นมาด้วย มองสำรับกับข้าวที่ยังมีฝาครอบไว้อยู่ ผมเปิดออกกำลังจะชิม หนูจับมือเอาไว้
“เฮียนี่สอนไม่จำ บอกว่ายังไง”หนูเลิกคิ้วใส่ผม
“ก็เฮียกลัวหนูเป็นอะไร”ผมบอกหนูที่ส่ายหน้า ยังไงผมก็ยังไม่วางใจอยู่ดี ตั้งแต่เกิดเรื่องกับหนู ผมรู้สึกระแวงไปหมด
“ไม่เป็นหรอก เชื่อสิ กินพร้อมกันนี่แหละ”หนูบอกผมก่อนจะหยิบช้อนวางให้
“งั้นหนูกินไปก่อน เฮียขออาบน้ำก่อน ถ้ามีอะไรก็เรียกดังๆนะ รู้ไหม”ผมบอกลูบหัวหนูไปด้วย ยิ่งเห็นหน้ายิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งไม่อยากจะจากไปไหน อยากให้อยู่ในสายตาตลอดเวลาถ้าเป็นไปได้
“ห้ามนาน จะรอ”หนูพูดบุ้ยปากไปด้วย ทำหน้ารู้ทัน ก็มันเรื่องปกติของผู้ชายนะ มันขึ้นก็ต้องไปทำให้มันลงแต่ที่จริงคนกระตุ้นน่าจะเข้าไปช่วยด้วยนะ
“งั้นอาบด้วยกัน จะได้ไม่นาน”ผีแทะโลมแทะเล็มกลับมาสิงผมอีกแล้ว หนูจับมือทำเอาผมยิ้ม คิดว่าคงจะอาบด้วย แต่กลายเป็นฝันไม่ได้เปียก เมื่อหนูเลื่อนมือผมให้ไปอยู่กลางเป้าและปล่อยอย่างเร็วก่อนจะพูดทำร้ายจิตใจผมมาก
“มือเป็นที่พึ่งแห่งตน มันไม่นานหรอกเฮีย เร็วๆ จับเวลา นับ หนึ่ง สะ”ยังไม่จบ ผมคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำทันที ก่อนจะแปลกใจตัวเองว่ารีบปฏิบัติยิ่งกว่าตอนนายสั่งให้ไปหาซะอีก นี่ผมคงไม่ได้มีอาการเริ่ม เกลียมัว ใช่ไหม ผมแค่เป็นห่วงกลัวว่าหนูจะหิวข้าว อืม น่าจะใช่
“เฮีย ยังไม่ได้ยินเสียงน้ำเลย”เสียงพูดหน้าห้องน้ำ
“อาบแล้ว”ผมรีบรับคำและเปิดน้ำกลบทุกเสียงทันที
.
.
.
.
-
“คงจะจริงของเฮีย”หนูเห็นด้วยกับความคิดผมที่เล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากกินข้าวเสร็จ เราก็มานั่งเหยียดขาชมวิวตรงระเบียงกัน ผมหยิบกล้องส่องทางไกลออกมาด้วย เผื่อมีอะไรผิดสังเกต ห้องผมมีต้นไม้ใหญ่บังอยู่ถ้าข้างนอกมองเข้ามาจะไม่ค่อยเห็น แต่ตรงที่ผมนั่งสามารถมองเห็นข้างนอกได้ ถ้าไกลหน่อยก็ใช้กล้องส่องทางไกล
“พรุ่งนี้หนูอยู่ในห้องอย่าออกไปไหนนะ รอเฮียกลับมาก่อน”ผมลดกล้องลง หันมาพูดกับหนูพร้อมดึงเข้ามากอด หนูกอดไหล่ผมเช่นกัน ดูเหมือนพี่น้อง เพื่อน มากกว่า แต่ไม่ว่าจะกอดแบบไหนแค่เป็นหนูผมก็รู้สึกดีทั้งนั้นแหละ
“รอบที่สี่แล้วเนี่ยะ หนูฟังภาษาเฮียรู้เรื่องนะ”หนูพูดเนือยข้างหูผม ทำเอาบีบจมูกเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว หนูย่นจมูกหนี
“แล้วหมอล่ะเฮีย เขาจะมารักษาหนูไม่ใช่เหรอ”หนูพูดถึงหมอที่เป็นน้องหลิง ก่อนกลับห้องผมนึกได้เลยแวะไปบอกเขาก่อน ตอนเขาเห็นหน้าผมดูตกใจไม่น้อย คงคิดว่าผมจะไปฆ่าเขาตามที่พูดเอาไว้
“เฮียบอกเขาแล้ว ให้เสร็จเรื่องก่อนค่อยมารักษาหนูได้ เฮียไม่ไว้ใจ”ผมกระชับมากขึ้นเมื่อรู้สึกอากาศเย็น หนูบอกอยากออกมานั่งข้างนอกบ้างนอนมาหลายวันแล้ว หนูเอาขาขึ้นมาก่ายขาผม
“เข้าห้องดีกว่า เท้าหนูเย็นแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย”ผมบอกหนูอย่างเป็นห่วง หนูส่ายหน้า
“ตีนเฮียน่ะแหละเย็น แล้วทำไมไม่ไว้ใจหมอล่ะเฮีย”โทษผมและถามเรื่องหมอ ผมไม่อยากเล่าให้หนูฟัง เกรงว่าจะกลัว
“ไม่มีอะไรหรอก เฮียอยากเห็นด้วยตาตัวเองว่าหนูจะไม่เป็นอะไรและหายแน่นอน”ผมพูดให้หนูคลายสงสัย หนูพยักหน้าก่อนจะทะลึ่งพรวดออกจากตัวผมพูดเร็วๆ
“พรุ่งนี้ถ้าตำรวจจับเฮียไปล่ะ”หนูมองหน้าผมอย่างเป็นกังวล
“จะจับได้ไงล่ะ เฮียไม่ได้ทำสักหน่อย อย่าคิดมาก”ผมยกยิ้มดึงหนูมากอดตามเดิม
“รู้ เฮียไม่ได้ทำ เกิดมันใส่ร้ายเฮียล่ะ จะทำไง”หนูยังพูดด้วยความวิตกอยู่ดี
“ไม่มีทาง เชื่อสิ ไม่มีอะไรหรอก”ผมพูดยืนยันหนักแน่น ผิดกับมือที่ลูบหัวหนูอย่างอ่อนโยน
“เข้าห้องกันนะ”ผมกระซิบข้างหูเจ้าตัว ที่พยักหน้าและลุกแต่โดยดี ถึงเตียงได้หนูล้มตัวลงนอน ผมดึงผ้าขึ้นมาห่มให้ ก่อนจะสอดตัวเองเข้าไปนอนบ้าง หนูนอนหันหน้ามาทางผม มือหยิบบางอย่างใต้หมอนมาส่งให้ ตกใจนึกว่าหยิบปืนมายิงเฮียซะอีก ผมมองก่อนจะรับไปดู
“หนูเอามาจากไหน”ผมถามพลิกรูปสองสามใบในมือ
“เห็นมันหล่นอยู่ เลยหยิบมาดู หนูขอโทษนะ”หนูบอกผมยิ้มแหยๆ มือชี้ไปที่ซองสีน้ำตาลที่เผยออยู่ ผมใจหายวาบ
“เฮีย หนูไม่ได้เปิดดูจริงๆนะ”หนูรีบพูดเมื่อเห็นผมเงียบ ขมวดคิ้ว ผมรีบคลายออก
“เฮียเชื่อ”ผมบอกหนูที่ทำหน้ารู้สึกผิด เตรียมจะหันหลัง แต่ผมดึงเข้ามากอดเอาไว้ก่อน รีบบอกกลัวหนูจะเข้าใจผิด ไม่ว่าอะไรผมก็ไม่อยากให้คนที่ผมกอดรู้สึกไม่ดี ผมยังไม่พร้อม “เฮียเชื่อจริง ๆ แต่มีบางอย่างที่เฮียยังไม่อยากให้หนูเห็น กลัวหนูจะเกลียดเฮีย”
“เชื่อเฮียนะ ขอเวลาอีกนิด”ผมอ้อนวอนหน้าซุกซอกคอ เมื่อเห็นหนูไม่พูดอะไรสักคำ
“เฮียก็พูดไป หนูไม่ได้คิดมากขนาดน้านนน รู้หรอกน่าว่ามาทีหลัง”หนูลากเสียงพร้อมถอนหายใจพูดออกมา ทำเอาแปลกใจตรงประโยคท้ายว่าหนูหมายถึงอะไรวะ
“อะไรของหนู มาทีหลัง”ผมผละออกชะโงกหน้าไปใกล้อีกนิด พอได้ยินคำตอบ
.
.
.
“เมียน้อยไงเฮีย”หนูพูดออกมาทำเอาผมเกือบหน้าทิ่มไปดมแก้มเข้าให้
“เฮ้ย ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ”ผมถามเสียงกลั้วหัวเราะ ทำไมวันนี้คิดอะไรไม่ตรงกันเลย ผมคิดแต่เรื่องหนัก ส่วนหนูคิดแต่เรื่องที่ไม่น่าจะคิด
“ก็เฮียกลัวว่าหนูจะเห็นรูปเมียเฮียใช่ไหมล่ะ ถึงได้ทำหน้าแบบนั้น ไม่รู้จะปิดทำไม เฮียมีลูกก็ต้องมีเมียเป็นเรื่องปกติ อีกอย่างหนูกับเมียเฮียก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้ว ถึงเจอหนูก็ไม่พูดหรอก กังวลไม่เข้าเรื่อง ปล่อย จะนอนแล้ว ง่วง คร่อกกกกกกก”พูดซะจนผมกระจ่างความคิดเจ้าตัว มีการกรนเสียงดังสนั่นอีก
“หนูเอ้ย”ผมเรียกอย่างเอ็นดูจริงๆ ก่อนจะกอดเจ้าตัวแน่นขึ้น
“เฮีย หูตึงหรือไงวะ บอกว่าจะนอน”โวยและเอาศอกกระทุ้ง
“อย่าเพิ่งนอน ตื่นมาฟังเฮียพูดก่อน”ผมพูดทั้งที่รู้ว่าหนูแกล้งหลับ ปากอมยิ้มจนจะฉีกอยู่แล้ว
“ฟังอยู่ยยยยยยยยยย”พูดยานคาง
“ลืมตาด้วย”ผมเอานิ้วถ่างตาคนแกล้งหลับเบามือ เดี๋ยวขนตาหลุดหมด หนูลืมตาขึ้นมาแบบเหลือกตาและพูดใส่ก่อน
“ลูกเฮียหล่อนะ สงสัยได้ปู่มาเยอะ”ทำเอาผมต้องหัวเราะในลำคอ
“ไม่คิดว่าติดเฮียมั่งเหรอ”ผมแกล้งยกตัวเองทั้งที่ไม่ต้องแกล้งก็ได้
“มันก็ต้องถ่ายทอดมาจากพ่อของพ่อของสิ”ยังเถียงข้างๆคูๆ ทำเอาผมต้องยอม ก่อนจะเงียบมองรูปเทวดาตัวน้อยของผม
“น้องชื่ออะไร”หนูถามทำลายความเงียบขึ้นมา
“ตุลย์ ตุลย์กร นี่เป็นรูปตอนสามขวบ นี่ปัจจุบัน เจ็ดขวบ”ผมพูดถึงลูกอย่างคิดถึง ไม่เคยมีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงเขา น้องผมจะนำรูปถ่ายมาฝากให้ทุกครั้งที่เป็นวันพบญาติ ทำให้ผมเห็นพัฒนาการของเด็กตัวเล็กที่ตอนนี้ตัวโตมากขึ้น โครงหน้าและรอยยิ้มยังไม่เปลี่ยน และกำลังใจอีกอย่างคือจดหมายที่ตุลย์เขียนถึงผม และผมก็จะตอบกลับฝากผู้คุมไว้ให้น้องทุกครั้ง เพราะผมเคยบอกแล้วถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นที่จะต้องบอก ผมจะไม่ออกไปพบเด็ดขาด แต่คราวนี้คงต้องหยุดตอบไปสักพัก
“เฮียคิดถึงไหม”ตามองรูปก่อนจะหันมาถามผม
“คิดถึงสิ คิดถึงมาก”ผมบอกเอามือลูบบนรูปภาพ
“งั้นนอนเถอะเฮีย จะได้ฝันถึงเขา”หนูตัดบทเตรียมจะหลับตา
“ไม่อยากคุยกับเฮียแล้วเหรอ”ผมวางรูปใต้หมอน ถามหนูที่หลุบตาลง ส่ายหน้า
“อยากคุย แต่กลัวเฮียจะคิดมาก”หนูบอกเหตุผลที่ฟังแล้วผมรู้สึกอบอุ่นจริงๆ ใส่ใจ เป็นห่วง ทั้งที่ผูกพันกันได้ไม่นาน ผมรวบหนูเข้ามากอด
“ไม่หรอก เฮียดีใจมากกว่าที่หนูสนใจเรื่องเฮีย”ผมยกยิ้มจูบหน้าผาก ก่อนจะพูดต่อ
“แล้วก็ตำแหน่งนั้น ไม่ใช่ของหนู”หนูเงยหน้าขึ้นมามอง กำลังจะพูด”เฮียมีหนูคนเดียว ตอนนี้และต่อไป ก็จะมีหนูแค่คนเดียว เฮียรักหนู”ผมพูดจบก้มไปจูบปากที่เหมือนจะยิ้มน้อยๆ
“นอนเถอะ พรุ่งนี้อย่าลืมที่เฮียสั่งนะ”ผมจูบหน้าผากอีกที
“ก็จะนอนอยู่แล้ว เฮียนั่นแหละปลุกมาเคลียร์ปัญหาอะไรก็ไม่รู้ และก็พูดย้ำอยู่นั่นแหละ กะ”ผมปิดปากหนูขี้โวยวายอีกที
“รู้นะจะพูดคำว่าอะไร ตอนท้าย พูดสิ”ผมผละออกยกยิ้มใส่ คนเผยอปากก่อนจะหุบยกยิ้มมั่ง
“เออ ไม่พูดก็ได้คำว่า แก่ แค่สูงวัยวงเล็บวัยทองพอใจไหมเฮีย ครึครึ”พูดเร็วๆเอามือปิดปากผมที่เตรียมจะประกบและหันหลังดึงผ้าคลุมหัวทันที ผมเอื้อมมือไปกอดแน่นๆ อย่างหมั่นเขี้ยว ได้ยินเสียงหัวเราะกับเสียงหัวใจที่เต้นเหมือนกัน และผมก็ยังไม่ได้บอกหนูจนได้ว่าอยู่ที่ไหน ผมอยากเก็บความสุขนี้ไว้ให้นานที่สุดจนกว่าหนูจะรู้ความจริงที่ไม่ดีเกี่ยวกับผม
“อย่าเกลียดเฮียเลยนะ เฮียรักหนู”ผมจูบขมับคนนอนหลับไปจริงๆแล้ว ได้แต่ภาวนาวันนั้นอย่าเพิ่งมาพรากความสุขไปจากผมเลย ขออีกสักนิด ขอให้ผมได้ส่งเขากลับบ้านอย่างปลอดภัยก่อน
.
.
.
“ยินดีที่ได้พบคุณเทียน”เสียงทุ้มใหญ่เอ่ยทักพร้อมจับนาย
“เช่นกันครับคุณหวัง”นายตอบรับ
“คุณเฟย”หันไปทำเช่นเดียวกันกับนายเฟย
“เช่นกัน”นายเฟยรับคำนิ่งๆ ก่อนจะผายมือให้นั่งเก้าอี้ฝังมุกลายมังกร วันนี้เจ้าหน้าที่ยศน่าจะระดับนายพัน มาพร้อมกับลูกน้องอีกสี่คนยืนด้านหลังไม่ได้นั่ง มือไพล่หลัง มีอีกสองคนแต่งกายบ่งบอกว่าเป็นหมอ แต่สวมกางเกงยีนต์ ใส่รองเท้าบูท คงให้เหมาะสมกับการเดินทางเข้าป่า เลยต้องพกปืนป้องกันตัวติดมาด้วย พอสบตาภายใต้กรอบแว่น แววตาไม่อ่อนโยนเหมือนที่เคยเห็น ผมพยายามสังเกตดูฝ่ายตรงข้ามให้มากที่สุด
“ซิการ์ครับ หรือจะรับอย่างอื่น”นายเทียนเลื่อนกล่องซิก้าร์ชื่อดังตระกูล Cohiba ให้พร้อมกับถาม
“ยังมีที่ดีกว่านี้อีกเหรอครับ”เขายกยิ้ม หน้าตาบ่งบอกสัญชาติ แววตาดูฉลาดแฝงความเจ้าเล่ห์
“เผื่อไม่ชอบแบรนด์นี้ ก็มี H.Upmann Montecristo รับรองให้”นายบอกซิการ์ชื่อดังอีกสองตระกูลที่ขึ้นชื่อว่าดีไม่ต่างกับที่วางตรงหน้า
“แค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้วครับ”เขารับคำ ก่อนนายจะพยักหน้าให้ไอ้ทวนจัดการให้ “อืม รสชาติดีสมชื่อ”เขาสูบทำหน้าล่องลอยเหมือนขึ้นสวรรค์ แต่ถ้าหนูได้กลิ่นก็นรกดีๆนั่นเอง นึกถึงหนูแล้วผมยังอดเป็นห่วงไม่ได้ ต้องกำชับอีกรอบ เจ้าตัวก็รับปาก หยิบปืนมานอนกอด นั่นคือการป้องกันตัวหรือประชดผมวะ
“เชิญพูดธุระมาดีกว่า ผมกับเทียนต้องไปทำธุระที่อื่นอีก”นายเฟยเป็นฝ่ายเปิดฉากก่อน ถึงนายเฟยจะดูไม่สุขุมสงบนิ่งเท่านายเทียน แต่เวลาเขาเด็ดขาดขึ้นมาก็น่าเกรงไม่ใช่น้อย
“ฮึฮึ ใจร้อนจังเลย โอเค”เขาพ่นควันก่อนจะวางและเริ่มเรื่อง”ก็อย่างที่ผมได้รับแจ้งมา มีการฆาตกรรมเกิดขึ้นที่นี่ ก็เลยต้องมีการขอเข้าพบเจ้าของบ้าน ได้รับหมายค้นใช่ไหมครับ”
“ครับ”นายเทียนบอกก่อนจะรับเอกสารจากไอ้ทวนวางตรงหน้า
“ทางเราก็เลยต้องขอความร่วมมือขอตรวจคนที่อยู่ในบ้าน ไม่สิ คฤหาสน์ มากกว่า ใช่ไหมครับ”เขาบอกจุดประสงค์แต่ไม่วายจะโยงเรื่องอื่นมาเกี่ยวด้วย แบบพูดเชิงหยอก”หวังว่าคงให้ความร่วมมือ”เขายกยิ้มปิดท้าย
“ได้ครับ จะเริ่มจากไหนก่อนดี”นายเทียนเป็นคนรับปากและเปิดทาง
“ผมขอประวัติคนที่นี่ทั้งหมด”เจ้าหน้าที่หวังเอ่ยออกมายิ้มอย่างเป็นต่อก่อนจะค่อยๆหุบลงเมื่อนายทั้งสองไม่ได้มีท่าทางตกใจ นอกจากพยักหน้าให้คนสนิทจัดการ เขาเปิดดูและมองหน้าคนที่อยู่ในนี้ เริ่มจากนาย ทวน ย้ง ไป่ เป้า และผม
“ที่เหลือคุณจะพบเลยก็ได้ ผมให้มารออยู่แล้ว”นายพูดอย่างรู้ว่าเขาคิดอะไร เขาหันไปมองลูกน้องข้างหลังและหมอ
“ก็ได้ครับ”เขารับปาก ก่อนนายจะพยักหน้า ไอ้ทวนเปิดประตูและเรียกเข้ามา เขาดูหน้าแต่ล่ะคน ซึ่งมีแต่พวกที่เป็นคนอยู่ที่นี่มาก่อนทั้งหมด ไอ้เข้มพร้อมลูกน้องอีกห้าคนถูกนายสั่งให้แฝงตัวอยู่รอบนอก ดูความเคลื่อนไหว อย่างที่นายคิดมีคนอีกกลุ่มประมาณห้าหกคนซุ่มดูอาวุธครบมือ แต่ไม่พ้นสายตาไปได้ เพราะเราได้เปรียบเรื่องสถานที่อยู่แล้ว นายสั่งว่าอย่าทำอะไรจนกว่านายจะสั่ง หรือถ้าเห็นไม่ดีจริงๆ ให้ลงมือได้เลย
“จะตรวจร่างกายเลยไหมล่ะ แต่มีข้อแม้ต้องมีหมอฝ่ายผมร่วมด้วย”นายเฟยยกยิ้มใส่บ้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าไม่ระรื่นแล้ว
“ตอนเกิดเหตุ ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเหรอครับ”เขาวกกลับมาถามถึงสิ่งที่พวกเราได้สันนิษฐานกันไปแล้ว
“ตอบตามตรง ไม่มี”นายเทียนบอกเสียงเรียบๆ
“อืม ใครจะกล้าบอกได้ยิน”เขาพูดลอยๆสีหน้ายิ้มตามเคย
“คุณหมายความว่า ถ้าทางเราเป็นฝ่ายทำ ยังไงก็ต้องปฏิเสธว่าไม่ได้ยิน ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ทราบ ใช่ไหม”นายเฟยทำหน้าแบบเดียวกับเขา ไม่ได้ยินดียินร้าย และพูดต่อแบบให้อีกฝ่ายคิดบ้าง
“แล้วคุณไม่คิดบ้างเหรอว่า ศพถูกกระทำมาจากที่อื่น แล้วมาทิ้งที่ป่าละเมาะห่างไกลผู้คน ถ้าคนของผมทำจริงจะทิ้งซากไว้ประจานความผิดทำไมล่ะ หืม”ซึ่งนั่นก็ทำให้เงียบได้ นายไม่ได้เอาคำพูดผมไปเลียนแบบ นายไม่ใช่คนโง่ที่จะคิดอะไรไม่เป็น แค่ทดสอบสมองลูกน้องบ้างเท่านั้นเอง
“ฮ่าๆๆๆๆ นั่นสินะ พูดมีเหตุผล”เขาหัวเราะพยักหน้าแบบเห็นด้วย
“แล้วข้อตกลงล่ะ”นายเทียนถามต่อ
“ใจเย็น ตอนนี้ผมขอตรวจภายในบ้านทั้งหมดและรอบบ้านหน่อยแล้วกัน”เขาพูดมือประสานกัน
“เชิญ”นายลุกขึ้นและผายมือ ไอ้ย้งเดินไปเปิดประตู และพากันออกจากห้อง ไอ้ทวน ไอ้ย้งเดินประกบนาย ไอ้ไป่เดินข้างนายเฟย ผม ไอ้เป้า เดินรั้งท้าย พร้อมหมอฝ่ายเจ้าหน้าที่ นายแนะนำแต่ล่ะห้อง แต่ดูเขาก็มีมารยาทพอ ถ้าเป็นห้องส่วนตัวเขาดูแค่หน้าประตูเฉยๆ ไม่ย่างก้าวเข้าไป จนห้องสุดท้าย คือห้องผมเอง
“ห้องนี้อยู่ท้ายเลย เงียบสงบดี ห้องใครเหรอครับ พอจะบอกได้ไหม”เขาพูดชมหันมาถามยิ้มๆ นายหันมามองหน้าผมพยักหน้าให้เดินเข้าไปใกล้ๆ
“ห้องผมเอง”ผมตอบออกไปเรียบๆ ไม่มีลงท้าย แต่ฟังก็ไม่เข้าขั้นห้วน
“อืม เหมาะกับเจ้าของดี”เขายิ้ม ก่อนจะมองอย่างช่างใจ ก่อนจะถามต่อ“อยู่คนเดียวเหรอ”
“เปล่า”ผมตอบตามตรง ถ้าบอกอยู่คนเดียว แล้วเกิดเขาขอเข้าไปดูคงเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว เขาเลิกคิ้ว
“โอเค ไม่ต้องเปิดหรอก”เขาพูดออกมา ก่อนจะพากันเดินเผื่อไปอีกฝั่ง แต่เขากลับไม่ไป ตอนที่เดินออก หนึ่งในลูกน้องรับโทรศัพท์ พอวางก็เข้าไปกระซิบ เขาอึ้งไปพัก
“ผมตรวจแค่นี้แหละ โดยรวมไม่มีอะไรน่าสงสัย แต่ผมก็ต้องทำตามหน้าที่ที่นายสั่งมา”เขาเอ่ยปากเตรียมจะบอกลา
“จะรีบกลับไปไหนล่ะครับ กว่าจะได้เข้ามาที่นี่ ลงทุนไม่น้อยเลย ฮึฮึ”นายเฟยเอ่ยออกมา ยกมือกอดอก เหมือนลูกน้องทางเขาเตรียมพร้อมอยู่แล้วเริ่มจับอาวุธ
“ก็ไม่มีอะไรน่าสงสัย เห็นว่าจะไปธุระกันไม่ใช่เหรอครับ”เขายังพูดด้วยทีท่าปกติ
“ผมลืมบอกไป คนที่เข้ามาที่นี่มักจะไม่ค่อยได้ออกไปง่ายๆเท่าไร”นายเฟยเดินไปพูดใกล้ๆ เขาตัวสูงกว่าอีกฝ่ายมาก
“หมายความว่ายังไง คุณจะทำร้ายเจ้าหน้าที่เหรอ”เขายกตำแหน่งมาอ้าง
“ผมไม่ทำร้ายเจ้าหน้าที่หรอก ถ้าเป็นของจริง”นายเทียนเป็นฝ่ายพูดเอง ก่อนจะพยักหน้า ไอ้ย้งเปิดและอ่านให้ได้ยิน ทำเอาอีกฝ่ายเบิ่งตาเล็กน้อยที่ถูกเปิดเผย คนพวกนี้ ปล้น ฆ่า คนที่เข้าไปในเขต และรับฆ่าตามใบสั่ง ล่าสุดปล้นธนาคารและระเบิดทำให้มีคนตายเป็นจำนวนมาก แต่นายอยากรู้ว่ามันต้องการอะไรถึงได้ให้เข้ามา
“ทำงานให้ใคร”นายเฟยถามเสียงเย็น
“ฮึฮึ คิดจะขู่เหรอ ตอนนี้คนของผมอยู่ข้างนอก ถ้ามีอะไรแค่ปลายนิ้วกด ที่นี่จะระเบิดทันที”ในที่สุดเขาก็ยอมรับตัวตนออกมา พวกที่เหลือชักปืนออกมาจ่อ พอกับทางเรา ไอ้ทวน ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง คุ้มกันนายทันที ผมกับไอ้เป้าจ้องไปทางไอ้หมอสองตัวที่ยืนถือรีโมท มันถือปืนจ้องมาทางผมเช่นกัน
“คนของพวกคุณที่อยู่ข้างนอกป่านนี้ เป็นจุลไปแล้วมั้ง ฮ่าๆๆๆ”เขาหัวเราะออกมา แสดงว่าเขารู้ทันความคิดฝ่ายเรา
“ต้องการอะไร”นายเทียนถามถึงจุดประสงค์
“ไม่มีอะไร ผมแค่อยากมาทำความรู้จัก นักโทษคนสำคัญที่แหกคุกจากประเทศเพื่อนบ้านกลับมาบ้านเก่า ก็แค่นั้นเอง”เขายกยิ้ม นายหวัง เป็นชื่อจริง เขาเคยเป็นนายตำรวจยศพันเอกมาก่อน แต่ทุจริตในหน้าที่ก่อนจะถูกปลดพร้อมพรรคพวก
“อย่าเล่นลิ้น พูดมาดีกว่า ว่าใครสั่งมา”นายเฟยที่คงจะไม่ใจเย็นแล้ว พูดเสียงดังอย่างไม่กลัวปืนที่จ่อในระยะประชั้นชิด แต่คงจะยิงได้ยากเช่นกัน เพราะไอ้ไป่จ้องตาแทบไม่กระพริบ
“ผมทำงานไม่เปิดเผยชื่อลูกค้า แต่ถ้าคุณจะให้ผมกลับไปฆ่าคนจ้าง ต้องจ่ายมากกว่า จะยอมไหมล่ะ แลกกับชีวิต”เขายังเล่นลิ้นโดยการต่อรอง รับจ้างจริงๆ ใครให้มากกว่ากูก็ฆ่าอีกฝ่าย หรือไม่ก็ฆ่าทั้งสองฝ่ายซะเลยได้เยอะดี
“เท่าไหร่”นายเทียนถาม ถ้าตกลงกันได้ก็จะไม่สูญเสีย ถือว่าเป็นการกำจัดอีกฝ่ายไปในตัว แต่ผมว่านายไม่คิดแบบนั้นหยั่งเชิงมากกว่า
“ถามทำไม แค่นี้มันก็ไว้ใจไม่ได้แล้ว ถ้าอีกฝ่ายให้มากกว่ามันก็กลับมาฆ่าเราอยู่ดี หรือไม่มันก็ฆ่าเราทั้งหมดและยึดที่นี่”นายเฟยพูดยิ้มๆอย่างรู้ทันไม่ได้มีความหวั่นกลัวเลยสักนิด เหมือนกับที่ผมคิดไม่น้อย
“แค่ถาม ยังไม่ได้ตกลง เท่าไหร่ล่ะ”นายเทียนเป็นฝ่ายเล่นลิ้นบ้าง
“ทองคำแท่งสองหีบใหญ่ เงินสดห้าสิบล้าน คงไม่มากเกินไปสำหรับการจะใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่กระมัง”เขาพูดถึงค่าจ้างที่ต้องการด้วยรอยยิ้มการค้าขึ้นมาทันที
“ฉันจะแน่ใจได้ยังไง ว่าจะไม่กลับมาอีก”นายเทียนถามถึงสิ่งที่ไม่น่าจะมีให้
“ก็ขึ้นอยู่กับว่า ฝ่ายไหนรักชีวิตมากกว่ากัน”อย่างที่คิด ขึ้นอยู่กับค่าจ้าง
“ตกลงจะเอายังไง หืม”เขาพูดต่อเมื่อเห็นนายเงียบไป
“ไม่ตกลง”นายเทียนพูดพร้อมกับยกยิ้ม กลายเป็นอีกฝ่ายที่เงียบบ้าง ชักสีหน้า
“ดี ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวตายซะ”เขาพูดและแสยะยิ้ม เสียงปืนดังกริ๊ก นายเฟยสบตาอย่างไม่กลัว แค่พริบตานายเฟยเป็นซัดตรงข้อมือที่ถือปืนและถีบอีกฝ่ายจนเสียหลักลูกปืนเฉียดไปนิดเดียว และก็เปิดฉากยิงกัน ผมยิงขาไอ้หมอปลอมนั่นก่อน ที่มันจะยิงสวนมาบ้าง แต่ผมกลิ้งหลบ ไอ้ย้งยิงสกัด ให้นายจนฝ่ายนั้นร่วงไปสอง นายเทียนยิงไอ้คนที่จะยิงนายเฟยที่กำลังสู้กับไอ้หวัง ไอ้เป้าตามไปเก็บไอ้หมออีกคน ในที่สุดผมยิงเจาะหัวไอ้หมอปลอมได้ และเก็บรีโมทเอาไว้ ก่อนจะสิ้นสุดการต่อสู้ ฝ่ายไอ้หวังเหลือลูกน้องอีกคน มือถือปืนคนล่ะกระบอก ไอ้หวังถือรีโมท
“ฮึ เอาสิ”ไอ้หวังยิ้มเยาะ เอามือเช็ดเลือดที่ปาก
“จะกดเอง หรือให้กดให้”ผมถามมันกลับไป ชูให้ดูเหมือนกัน
“ฮึ ของมึงน่ะมันปลอม ของจริงอยู่นี่ต่างหาก”มันเยาะเย้ย
“งั้นก็กดสิ”ผมบอกมัน ทำเอาหันมามองผมเป็นจุดเดียว
“มึงพูดอะไร ไอ้เฮีย นายยังอยู่นะมึง”ไอ้ทวนพูดใส่ผม มือถือปืนไม่ละ
“ไอ้สัด มึงอยากตายก็ตายไปคนเดียวสิวะ”ไอ้ย้งพูดเสียงไม่ต่างกัน
“ถ้าอยากตายพร้อมกันก็กดซะ หรือไม่ ก็กูกดให้”พูดจบผมกดทันที มันไม่ได้หมอบ แต่ ไอ้ทวน ไอ้ย้ง ไอ้ไป่ ไอ้เป้า ลากนายเข้าที่กำบัง แต่ไม่มีเสียงตูมตามอย่างที่คิด ก่อนจะมีคนมากองรวมอีกสามคน ไอ้เบียร์ ไอ้รัน ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก พร้อม ไอ้เข้มและลูกน้องเป็นคนโยนเข้ามา
“ตายไปสอง มันขัดขืน”ไอ้เข้มรายงาน เนื้อตัวพวกมันมอมพอสมควร กว่าจะจับได้คงไม่ใช่ง่าย
“มันไม่มีระเบิดตั้งแต่แรก ถ้ามีสัญญาณมันจะเตือนตั้งแต่หน้าประตูทาเข้า แต่ถึงมีก็ไม่กล้ากดถ้ายังไม่ได้ออกไป เพราะพวกมึงก็ยังอยู่ในนี้จะเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงทำไม”ผมบอกทำเอาหน้าพวกมันเริ่มซีดและเสียตามลำดับ พวกมันไม่รู้ไม่แปลกแต่ฝ่ายตัวเองลืมนี่สิ แปลก นายคงไม่ลืมหรอกแต่จะพูดคงไม่ทันโดนลากไปก่อน แต่ก็ถือว่ามันทำหน้าที่ได้ดี กันไว้ก่อน
“ฆ่ามันให้หมด”นายเฟยสั่ง เตรียมจะทำตาม
“เดี๋ยว ไม่อยากรู้เหรอว่าใครจ้างมา”ไอ้หวังเปลี่ยนทีท่าทันที หมดสภาพนักฆ่า ไม่รู้มันสืบประวัติที่นี่มาดีแค่ไหน ถึงได้วางแผนง่ายเกินไป แถมยังลากผู้บริสุทธิ์มาตาย
“นั่นสิ”นายเฟยเอามือลูบคางไปมา เหมือนจะเห็นด้วย มันเริ่มยิ้มออก
”สภาพศพตายยังไงนะ”นายเฟยถามถึงคนตาย
“ผู้ชายถูกซ้อม ปาดคอ ผู้หญิง ถูกข่มขืน ก่อนจะปาดคอเช่นกันครับนาย”ไป่รายงานให้นายฟัง
“ไอ้เข้ม”นายเฟยเรียกลูกน้อง หน้าตาโรคจิตที่แสยะยิ้ม
“ครับ นาย”ไอ้เข้มรับคำ เดินวนรอบ
“จัดให้กูหน่อย เอาแบบช้าๆ อย่าให้มีกระดูกติด เดี๋ยว เป๊าฮื้อ กับ ทาโร่ จะติดคอ เข้าใจไหม ฮึฮึ”สิ้นสุดคำสั่ง ไอ้เข้มพยักหน้าและให้ลูกน้องลากไอ้พวกชะตาขาดไปจากตรงนั้น ได้ยินเสียงมันร้องไปตลอดทาง นายเฟยยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“เป็นอะไรหรือเปล่า”นายเทียนถามนายเฟยที่ยังยืนยิ้ม
“เจ็บ”พูดสั้นๆ
“ไปหาหมอ”นายเทียนพูดจบก็หันหลังเข้าข้างในทันที ตามด้วย ไอ้ทวน ไอ้ย้ง
“จะถามทำไมวะ”ทิ้งให้นายเฟยหงุดหงิด ก่อนจะเดินไปอีกคน ไป่มองหน้าผมยกยิ้มนิดๆ ก่อนจะเดินเข้าตามนายเฟยไป
“พวกมึงไม่เป็นอะไรใช่ไหม”ผมถามพวกมัน
“นิดหน่อย เกือบเสียท่าเหมือนกัน”ไอ้รันสะบัดคอไปมา ด้านกำลังไอ้รันคงสู้ไม่ค่อยได้ แต่ถ้าอาวุธถือว่ามันชำนาญอยู่
“ไอ้เข้ม แม่ง โรคจิตฉิบหาย ไอ้สองตัวที่ตาย มันเอามีดปักกลางเป้าซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ก็สมควร”ไอ้เบียร์ทำหน้าแบบสยองปนเห็นด้วยนิดๆกับการกระทำจิตๆของมัน อีกสักพักไอ้พวกนั้นก็จะมีชะตาเดียวกัน คุยกันสักพักก็แยกย้ายไปพักผ่อน
.
.
.
“เฮียไม่เป็นไรแน่นะ”หนูพลิกหน้าพลิกตัวผมไปมา หลังเคลียร์เสร็จผมก็ตรงดิ่งกลับห้องทันที ไม่ได้ไปสังสรรค์กับพวกนายที่เลี้ยงขอบใจทุกคน ฝ่ายเราเสียลูกน้องไปสองคน เป็นลูกน้องไอ้เข้ม นายก็จัดการให้ส่งค่าชดเชยไปให้ครอบครัวพวกมัน
“ไม่เป็นไรจริงๆ”ผมยืนยันเอามือลูบหัวหนู ดีเหมือนกันที่มันไม่เปิดประตูเข้ามา ผมว่ามันคงรู้ตัวว่าเสียแผนก็เลยเตรียมจะชิ่งออกแต่ไม่ทันการณ์
“งั้นกินยาหน่อยนะเฮีย เผื่อช้ำใน”หนูยกถ้วยยามาส่งให้ ผมพยักหน้าทั้งที่ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรสักนิด แต่ถ้ามันทำให้หนูสบายใจผมก็ยอม
“แล้วคนนี้ล่ะกินหรือยัง”ผมถามคนหวังดีบ้าง หนูพยักหน้า ก่อนจะวางถ้วยผมเอนตัวลงนอน คิดว่าคงต้องบอกหนูแล้วล่ะ
“เป็นไรเฮีย ยังคิดเรื่องเมื่อกลางวันอยู่เหรอ”หนูเอาปัดหน้าผมไปมาพร้อมถาม ผมส่ายหน้า ใครจะไปนึกเรื่องไม่สำคัญกัน
“เปล่าหรอก เรื่องนั้นมันจบไปแล้ว แต่เฮียมีเรื่องจะบอกหนู มานี่มา”ผมบอกพร้อมดึงมือหนูให้มาใกล้ๆ ก่อนจะจับลงมานอนทับแขน
“พรุ่งนี้หมอจะมารักษานะ หลังจากนั้นเฮียต้องไปทำงาน”ผมบอกยังไม่จบดี หนูกระเด้งตัวขึ้นมา
“แล้วหนูล่ะเฮีย หนูจะอยู่กับใคร”หนูพูดอย่างเป็นกังวลปนกลัวขึ้นมาทันที นี่แหละที่ผมห่วง ห่วงมาก ผมดึงหนูมากอด
“อยู่กับเฮียนี่แหละ เฮียไปไม่นานหรอก เดี๋ยวก็กลับ อาจจะให้ไอ้รัน ไอ้เบียร์มาอยู่เป็นเพื่อน ถ้าพวกมันไม่ได้ไปด้วย”ผมบอกให้คลายกังวล
“หนูไปด้วยไม่ได้เหรอ สัญญาจะไม่ยุ่ง ไม่ถาม ไม่กวนใจ นะเฮียนะ”หนูพูดพยักหน้าเร็วๆ ผมอยากจะเอาไปด้วยจะตาย
“เฮีย”หนูเรียกผมอีก เหมือนเด็กที่ขอพ่อกับแม่ไปไหนด้วย แล้วถูกห้ามไม่ให้ไป “โอเค หนูจะรอ”สุดท้ายหนูก็พูดออกมาหลังจากที่ผมเงียบอย่างใช้ความคิด ผมมองหน้ากับเจ้าตัวที่ยอมรับได้ไว
“ไม่ใช่เฮียไม่อยากเอาหนูไป แต่มัน”ผมไม่รู้จะพูดกับหนูยังไงดี
“ไม่ต้องพูดแล้วเฮีย หนูแค่รู้สึกกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียวกับใครก็ไม่รู้”หนูพูดหงอยๆ
“ไม่มีใครทำอะไรหนู เชื่อเฮียนะ”ผมยืนยันกับเขา ผมเชื่อว่านายเป็นคนรักษาสัญญา ถ้าหนูเป็นอะไรไป ที่นี่ก็จะไม่เป็นสุขแน่นอน
“อืม”เจ้าตัวรับคำแบบจำใจ ก่อนจะเงียบ ผมนึกขึ้นได้หยิบบางอย่างมาวางตรงแก้ม เจ้าตัวเบิ่งตาอย่างนึกไม่ถึง
“ให้มันอยู่เป็นเพื่อนนะ”ผมบอกหนูที่หลุบตาลง น้ำตาไหลรับไปกอดร้องไห้เงียบๆ ผมรู้ตอนนี้ไม่ควรพูดอะไร หนูคงคิดถึงบ้านแน่ ไม่รู้ผมคิดถูกหรือผิดที่ให้หนูไป เพราะหวังว่าเจ้าตัวจะดีขึ้น
“พ่อหนูซื้อให้ตอนเด็ก มันเป็นตุ๊กตาสัญชาตินอกตัวแรกและตัวสุดท้ายเลยที่หนูได้ เพราะมันเหมือนหนู”หนูบอกผมเอามือลูบไอ้หนูฝรั่งไปมา ก่อนจะหอมมันเอาหน้าแนบอย่างแสนรัก สภาพมันขนยุ่ย สีซีดตามกาลเวลา คงเหลือแต่ความรักและอบอุ่นของผู้ที่ให้มา และคงจะอยู่ข้างกายเจ้าตัวมาตลอด ผมเห็นมันวางอยู่ข้างหมอนที่เจ้าตัวหนุน ตอนนั้นยังคิดว่าโตแล้วยังนอนกอดตุ๊กตาอีก สงสัยแฟนจะให้มา
“ครับ”ผมรับคำ และฟังหนูเล่าต่อพร้อมหัวเราะทั้งน้ำตา ว่าได้มาได้ยังไง ผมได้ยิ้มกับความซื่อหรือฉลาดแกมโกงของเด็กวัยเบญจเพสตรงหน้า
“บาปกรรมเน๊าะเฮีย หลอกพ่อ”หนูพูดขำๆแต่น้ำตายังไหลอยู่ ผมเช็ดน้ำตาให้
“ไม่ได้ตั้งใจก็ไม่บาปหรอก หนูยังเด็ก”ผมพูดปลอบเขา
“หนูคิดถึงพ่อ เฮีย ฮึก คิดถึงพ่อ หนูอยากกลับบ้าน”สุดท้ายก็บ่อน้ำตาแตกอีก ผมปล่อยให้เขาร้องจนพอใจ
“เฮียสัญญา เฮียจะพาหนูกลับบ้าน สัญญา”ผมกระซิบบอกเขาถึงบางเบาแต่หนักแน่น หนูพยักหน้าสะอื้น ฮึกฮึก อกผมชุ่มไปด้วยน้ำตา ผมลูบหลังปลอบเขาจนเงียบเสียงลง
.
.
.
.
ผมยังไม่ได้หลับ มองนาฬิกาที่ปาเข้าไปเกือบตีสาม แล้วผมก็คิดได้ว่า
ผม
คิด
ผิด
ที่ให้ไอ้หนูฝรั่ง
กับหนูไป
.
.
.
เพราะหนูกอดมัน ไม่กอดเฮียเลย
*************************************************************************************************************************
ปล. กลับมาแล้ว โอย หง่อม หง่อม หงั่ก หงั่ก กันเลย หวัดกินไม่พอ ไข้ทับฤดูซ้ำอีก อะไรนะ ถามว่ายังมีอีกเหรอ เขาเพิ่งเลยเบญจเพสมาไม่กี่ปีเองนะ หุหุ คนอ่านก็ระวังสุขภาพกันด้วยนะคะ คนเขียนเพิ่งจะอาการหนักก็คราวนี้แหละ ตอนนี้ค่อยยังชั่วแต่งานไม่ค่อยยังชั่วเลย เฮ้อ ไม่รู้ตอนนี้จะถูกใจกันแค่ไหน ถ้าไม่ดียังไงบอกนะคะ ขอบคุณทุกความห่วงใยและกำลังใจที่ติดตาม ขอบคุณมากค่ะ
อีกนิดกลับไปแก้ไขตอนที่ 8 มานิดหน่อยที่พ่อนกกอดตุ๊กตา เดี๋ยวจะงงว่ามันมีกี่ตัว
-
o13 o13 o13
อ๊ากกกกกกกกกก เด๋วมาเม้นนนนนนน๊าาาา
------------------------------------------------------------------------------
อร๊ายยยยยยยยย เขิลลลลลลล :-[ :-[
ฉากบู๊ก็บู๊กันไป แต่แอบอยากรู้ว่าคนอย่างเข้มเนี่ย ถ้ามีคู่เป็นของตัวเองคงน่ากลัวพิลึก - -
คู่มาโซดิสเหรอ สุดติ่งเลยนะนั่น.......อืมมมม อย่ามีดีกว่าเนอะ?(จิงอ่ะ)//หล่อนนอกเรื่องตลอดดด
แต่มาเขิลเงิบตอนจบ.....หนูไม่กอดเฮียเลยยยยยย
แอร๊ยยยยย โมเม้นท์นี้ของเฮียน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
บ้าบอที่สุดเบยยยยยยยยยยยย :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
อิอิ....จะรอติดตามตอนต่อไปอย่างกระชุ่มกระชวย
และขอเป็นเเรงใจให้คนเเต่งนะคะ :กอด1: :L2:
ปล.ปีนี้เราก็เบญจเพสละ เท่าหนูเลยยยย จะได้เจอคนดีๆแบบเฮียเหมือนหนูมั๊ยนะ??
แต่ไม่ต้อ action ขนาดนี้นะ รับไม่ได้ :m18:
-
มาแบบจัดเต็มเลย ครบทุกรสชาติ อิอิ
ชอบมากกกกกกกก
หายไวไวนะคะ รักษาสุขภาพด้วย ^^
-
งึกๆ น้ำตาจิไหล สงสารหนูของเฮียอ่ะ
แต่เขินๆ แทนหนูอีกแหละ เมื่อไหร่หนูจะชินกับซุงเฮียซะทีน้า =.,=
-
คิดถึงคนแต่ง กอดๆ
หนูยังคงสไตล์กวนๆ น่ารักเหมือนเดิม
ไม่อยากให้เฮียทิ้งหนูไปทำงานเลยอ่ะ กลัวทางนี้หนูจะไม่ปลอดภัย
เพราะอันตรายมันมีอยู่รอบด้าน
-
นึกว่า ที่ให้แล้วทำให้นหูเศร้าเลยไม่อยากให้
แต่ที่ไหนได้ เพราะหนูไม่กอดเฮีย เขินนน และฟิน
น่ารักมากอะคู่นี้
เฮียต้องไปทำงานแล้วเรอะ อย่าให้มีเรื่องอะไรกับหนูและเฮียเลย
-
เฮียอิจฉา>>หนูฝรั่ง :m20:
-
กำลังน้ำตาปริ่มสงสารหนู
มาเจอเฮีย....ฮาแตกเลย....5555
-
เฮียกับหนูนี่แอบตลกหลายมุกนะ ชอบๆ
สงสารหนูอ่ะ เฮียไม่อยู่หนูจะลำบากมั้ย
เป็นเมียเฮียต้องอดทน สิบล้อชนต้องไม่ตายนะ55555
:pig4: รักษาสุขภาพด้วยนะ สู้ๆ
-
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลย สนุกมาก ๆๆ เลย เฮียกับหนูน่ารัก มันมองเป็นรักที่อบอุ่น และเชื่อใจซึ่งกันและกัน
ไม่อยากให้มีตอนเศร้าเลย ขอฉากหวาน ๆๆๆ เยอะๆๆนะค่ะตอนต่อไป
-
โถถถถถถถ เฮีย หนูไม่กอดก็กอดตัวเองไปก่อนเนอะ :m20: :m20: :m20: :m20:
-
หนูไม่กอดเฮีย เฮียก็กอดหนูเองดิ :laugh:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณฮะกลับมาตอนนี้ยาวได้ใจ อ่านจุใจเลย
หนูน่ารักมากๆ มิน่าเฮียถึงเป็นห่วง ไม่อยากทิ้งไปไหน
สงสารเฮียนะ ท่าทางคิดมาก ผ่านอะไรมาเยอะเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่สองคนนี้จะอยู่อย่างมีความสุขกันแน่
รักษาสุขภาพด้วยนะฮะ
-
เฮียอิจฉาตุ๊กตา 555 หนูกอดตุ๊กตาไม่กอดเฮีย
รู้สึกว่าหนูจะอ้อนเฮียเก่งขึ้นนะ
:hao7: :hao7: :hao7:
เฮียไปทำงานไรน่ะ เอาใจช่วยเฮียกัยหนูกลับมาหากันเร็วๆ
-
สมน้ำหน้าเฮีย อยากให้ตุ๊กตาหนู หนูมันเลยไม่กอดเฮียเลย 55555 :hao6:
-
:katai2-1: วันนี้ที่รอคอย.... ในที่สุดเฮียกับหนูก็มาแล้ววววววววว ดีใจมั่กๆๆๆค่ะ :ling1:
+1 เพื่อแสดงความขอบคุณค่ะ o13 หุหุ
-
หนูใหญ่กับหนูเล็กเค้าจะกอดกัน เฮียอย่าไปอิจฉาพี่น้องเค้าเลยน่า
-
o18 ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะครับ รักหนูกับเฮีย ขอบคุณผู้แต่งมากครับ ขอบคุณจากหัวใจ
-
เฮียกลับมาหาหนูเร็วๆนะ สงสารหนู
-
สงสารน้องหนูของเฮีย เหงาแน่ๆ แถมคิดถึงพ่ออีก :mew2:
-
หนูยังน่ารักเหมือนเดิม เฮียก็รู้สึกจะตอดเล็กตอดน้อยหนูบ่อยขึ้น มีงอนให้มิกกี้ด้วย อิอิ
ปล.รักษาสุขภาพให้ดีกันทุกๆคนเลยนะคะ
-
เฮียอิจฉาแม้กระทั่งตุ๊กตาเนอะ กร๊ากกกกก
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
รักษาสุขภาพด้วยคับผมม
-
เฮียน่ารักเนอะ :mew3: อิจฉาแม้กระทั่งตุ๊กตา 555
-
เฮียขี้น้อยใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มีเมียเด็กก็งี้แหละ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เฮียแม่ง หักมุมตอนจบ ตอนแรกก็นึกว่าคิดผิดที่แบบให้ไปแล้วคิดถึงบ้านมากกว่าเดิม ที่ไหนได้
-
โอ๊ะ! ใจหายใจคว่ำ
ว่าแต่ถ้าเฮียพาหนูกลับไปส่งที่บ้านได้สำเร็จ แล้วเฮียจะอยู่กับหนูตลอดไปหรือกลับไปอยู่กับนายกัน
โอ้ย! เครียดแทน
ว่าแต่ว่า...
...
...
...เฮียนี่ขี้อิจฉาเนาะ อิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คนแต่งฟื้นคืนชีพแล้ววว :mc4:
ฉากบู๊สนุกมากๆ
แต่ก็ยังมีมุกฮาระหว่างหนูกับเฮียมาแก้เครียดเนอะ
ตอนนี้เฮียแพ้ให้กับเจ้าหนูฝรั่งซะแล้ว :laugh:
ไม่เป็นไรนะเฮียตอนหน้ายังมี :mew3:
-
ทั้งสุขทั้งเศร้า :hao5:
-
ไม่ทันล่ะเฮีย
หนูกอดหนู ไม่กอดเฮียเลย
:hao5: :hao5: :hao5:
:m20: :m20: :jul3: :m20: :laugh: :laugh:
-
เฮียกับน้องหนูเมื่อไหร่จะมีความสุขจริงๆซะที :เฮ้อ: สงสารจิ้ง :hao5:
-
หวังว่าหนูจะอยู่รอดปลอดภัยเมื่อเฮียไปทำงานนะ
เฮียแอบฮาและน่าสงสาร โถๆน้อยใจเมีย
-
เฮียยยยยย เฮียอบอุ่นจัง :impress2:
น้องหนูก็น่ารักมวาก หลงๆ :man1:
สรุปแล้วก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนกัน 555
สงสารน้องหนูอ่ะ เฮียรีบไปรีบกลับน้า
-
เฮียจะไปแล้วหรอ สงสารหนูอะ อย่าปล่อยให้หนูอยู่คนเดียวนะ :mew2:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ ^^
-
หัวเฮียกลิ่นชักจะตุๆแล้วสิ กร๊ากกก อิจฉากระทั่งตุ๊กตา :m20: :m20: :m20:
-
ก็คงเป็นคุณเท่านั้นที่ทำให้ใจผมหยุดเหงา
ก็มีแต่คุณเท่านั้นที่ทำให้ใจผมคลายเศร้า
รีบไปรีบมานะเฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:กอด1:
-
หนูกับเฮียหวานกันน่ารักจัง :mew3:
หนูของเฮีย/เฮียของหนูเีรียกกันไม่มีสดุดเลย :-[ ชินแล้วซินะ
:m7:...ไอ้ห้องลับหรือทางลับนั่นน่ะอาจจะได้ช่วยหนูกับเฮียสักวันเน๊าะ
-
เฮียรีบไป รีบมาเน้อ
:กอด1: :L2:
-
หนูน่ารักกก ตอนหน้าเฮียไม่อยู่แล้วต้องเหงาแน่เลย
ตอนอ่านเรื่องทางลับในตู้เสื้อผ้าแอบนึกว่าจะมีใครมาแอบดูตอนเฮียรักษาหนูรึเปล่า 55555 จิตๆแบบนี้คงเป็นนายเฟย
ชอบเหมือนเดิม รอตอนต่อไปค่ะ :)
-
หนูฝรั่งเป็นมือที่สามค่ะ 5555555 น่ารักจังเลย
-
5555 แพ้ตุ๊กตาซะแล้ว อิอิ
-
เฮียจะไปไหนอ่ะ สงสารหนู
-
เฮีย อิจฉา ไอ้หนูฝรั่ง ชิมิ
-
ขอไม่อ่านเน้อ แก้ไขตอนแปด เท่านี้ก็สุขใจแล้ว รักๆๆ ทุกคน เบียร์ รัน หนู กร อยากให้ครื้นเครงบ้าง ขอรวมเบียร์ รัน หนู กร อีกซักตอนนะ ก่อนออกปฏิบัติภาระกิจของกร ขอบใจจร้า
-
ตอนนี้ครบรสจริงๆ โหด มัน ฮาและแอบซึ้งในตอนท้าย เข้มแข็งไว้นะหนูรอเฮียกลับมา..
-
เฮียฉลาดสมกะเป็นด๊อกเ้ตอร์เลย
หนูไม่กอดเฮีย เอ๊ยก็กอดหนูแทนดิ
-
อิหนูของเฮีย :mew1:
-
โอ๊ะ เฮียน่าฉงฉานน หนูไม่กอด เฮียก้อกอดแทนดิ อะครึ อะครึ :hao6:
-
หนูของเฮียน่ารักที่สู๊ดดด....... เฮียของหนูเก๊าะน่ารักที่สู๊ดดดด :-[
-
จะจากกันแล้วเหรอออออ :z3:
ไม่นะเฮียแล้วหนูจะอยู่กับใคร :mew4:
-
ตามทันแล้วคะ
เรื่องโคตรฮา เบนขำบ้านแตก
ฮาทั้งพ่อทั้งลูก เฮียภายนอกดูเงียบ นิ่งๆ
พอมาอ่านโมเมนของเฮียเริ่มไม่ใช่แระ
ลูกสมุนน้องหนูชัดๆ
-
เฮียอิจฉาตุ้กตา 555
ทำไมเรื่องที่เฮียจะบอกเกี่ยวกับเฮีย ถ้าหนูรู้อาจเกลียดเฮีย เรื่องมันเลวร้ายมากเลยหรอ
ความลับเยอะจุงเบย :z3:
-
ตู้มีช่องลับด้วย โว้ว!! แล้วประตูในนั้นมันไปโผล่ที่ไหน
เวลาสองคนนี้คุยกันมันให้ความรู้สึกมุ๊งมิ๊งงุ๊งงิ๊งมาก
แต่เฮียจะไปทำงานแล้ว ขออย่าให้มีเรื่องซวยๆเกิดขึ้นกับหนูตอนเฮียไม่อยู่นะ
-
หนูน่ารักมากเฮียก็เท่ปกป้องหนูตลอดอยากให้หนูกับไปหาพ่อไวๆจัง
-
เห็นอย่างนี้แล้วเฮียจะห่างหนูได้ยังไง
ถ้าพากลับบ้านก็ต้องไปในฐานะลูกเขยแล้วล่ะ
ไม่ใช่ส่งคืนพ่อแต่ต้องฝากตัวกับพ่อตาด้วยสิ
เพราะหนูเองก็คงชินที่มีเฮียอยู่ด้วย :-[
ขอให้เฮียทำงานให้สำเร็จ จะได้อยู่แบบสงบเสียที
ไม่แน่ทางลับที่เจออาจจะมีประโยชน์ก็ได้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดจ้า
-
แค่ตอนแรกก็ฮาแล้วอ๊าา ><
ชอบที่นายเอกชื่อ หนู เพื่อนเรียก อีหนู พ่อเรียก ไอ้หนู กร๊ากก
-
:man1:
-
น่ารักมากอ่า หนู กะเฮีย
แต่ตอนต่อไปจะเป็นไงเนี่ย
เฮียไม่อยู่ซะด้วย
มารอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้
-
น่าสงสารหนูจัง กลับไปหาพ่อนกที่คิดถึงก็ไม่ได้ อยู่กะเฮียก็ต้องคอยระแวง
แต่ยังไงหนูก็คงเลือกที่จะอยู่ข้าง ๆ เฮียแหละเนอะ
สุดท้ายเรื่องคดีก็จบซะที รึเปล่า เฮียเป็นฮีโร่เหมือนกันนะเนี่ย
ตอนหน้าเฮียคงต้องไปทำงานจริง ๆ แล้ว หนูจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย
ไม่รู้จะมีอะไรตามมาอีก ขอแค่อยากให้มีใครตายเลยนะ กลัวจัง
ชอบเวลาหนูคุยกะเฮียจังน่ารักมากเลย ตอนนี้นอนคุยกันซะด้วย
อย่างงี้ไม่ให้เฮียหลงได้ไงเนอะ แถมหนูยังคิดว่าตัวเองเป็นเมียน้อยอีก ฮาเลย
สองนายก็ยังดูงุงิ งุงิ ต้องมีอะไรกันแน่ ๆ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้กันเหมือนเดิมค๊า :pig4: :mew1:
-
เฮียโคตรฉลาดอะ!!
-
แค่ไอ้ทวนคนเดียวก็น่ารำคาญพอแล้ว ด้นมีคู่หูเพิ่มซะอีก ไอ้ย้ง นิสัยไม่ได้ต่างจากไอ้ทวนเลยจริง ๆ เฮ้อ
เดี๋ยวนี้จะเรียกเฉย ๆไม่ได้แล้วสินะ ต้อง หนูของเฮีย เฮียของหนู เท่านั้นใช่มั้ย เฮีย อิอิ
ชอบจังเลย เฮียน่ารัก อบอุ่นอ่อนโยน กับน้องหนูสุด ๆ เลย โดยเฉพาะวิธีแก้หัวโนเนี่ย แหม เขิน ๆ :o8:
ว่าแต่น้องหนูเจออะไรเข้า ห้องลับเหรอเนี่ย ห้องนี้ต่อไปต้องได้ใช้ประโยชน์ทีหลังแน่ ๆ เลย
แต่เฮีย รู้สึกว่าตั้งแต่ได้น้องหนูเป็นเมีย จะออกอาการหื่น ได้ตลอดเวลาที่อยู่กับน้องหนูจริง ๆ เลยน้า
แต่เฮียต้องเข้าใจ น้องหนูยังเป็นเมียมือใหม่อยู่นะจ้ะ แหม แต่ถึงเมียมือใหม่อย่างนี้ ก็ทำให้เฮียเป็นโรคเกลียมัวได้ก็แล้วกันใช่มั้ยจ้ะ
น้องหนูเจอรูปอะไรอ่ะ เกี่ยวกับคดีของเฮียด้วยเหรอ ทำไมต้องกลัวน้องหนูเกลียดด้วยนะ
โถ ๆ นี่น้องหนูถึงคิดว่าตัวเองเป็นเมียน้อยมาตลอดงั้นเหรอเนี่ย แถมยังจะยอมอยู่ในฐานะเมียเก็บเงียบ ๆ ซะอีกด้วย
น้องหนูน่าสงสารจังเลย แต่คำพูดของเฮียทำเอาซึ้ง "เฮียมีหนูคนเดียว ตอนนี้และต่อไป ก็จะมีหนูแค่คนเดียว เฮียรักหนู"
เจ้าหน้าที่เข้ามาตรวจ ดันเป็นเจ้าหน้าที่ปลอมซะงั้น ตอนนี้นายสองคนดูเท่ห์จัง โดยเฉพาะนายเฟย
นาย กับ นาย ชอบมาให้จิ้นแวบ ๆ ซะเรื่อยนะแหม ๆ นายเทียนจะเย็นชากับนายเฟยไปไหนเนี่ย
แงงง เฮียต้องไปทำงาน ทิ้งน้องหนูไว้แล้วเหรอเนี่ย แล้วน้องหนูจะปลอดภัยมั้ยอ่ะ ถ้ารันหรือเบียร์ไม่ได้ไปด้วยก็ดีสินะ
ที่แท้ ที่รันให้มา คือตุ๊กตาที่พ่อนกซื้อให้น้องหนูนี่เอง อย่างน้อย มีตุ๊กตาก็ทำให้น้องหนูรู้สึกดีขึ้นตอนต้องอยู่คนเดียวแหละนะ
เฮียไปทำงานหวังว่าเฮียจะปลอดภัย และน้องหนูที่อยู่ทางนี้ก็จะปลอดภัย รอเฮียกลับมา เศร้าไปกับน้องหนูด้วยเลย
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2: :L1:
-
เฮียเอ้ย น่าสงสารจริง โดนหนูฝรั่งแย่งความสนใจไปหมดเลย
-
เฮียพลาดซะแล้ว :laugh:
-
555555555555 :m20:
-
เดี๋ยวเฮียก็จะไม่อยู่
จะมีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าน๊าา
ขอบคุณนะคะ +1 ^^
-
เฮียกะหนู ฮา น่าร๊าก สงสารเบียร์ พี่สิบเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก อยากให้หมดทุกข์โศก :really2:
-
มาต่อซักที่เถอะ ได้โปรด จะลงแดงตายอยู่แล้วววว
-
กร๊ากกกกกกกกกกก เฮียมรอิจฉาด้วยอ่ะ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อซะทีค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :ling1: :ling1: :ling1:
-
คิดถึง หนู เฮีย จะแย่แล้ว :กอด1:
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ นั่งอ่านมารธอนเลย ในที่สุดก็ทันสักที
เจอในห้องแนะนำนิยาย เลยลองเข้ามาอ่านดู อ่านตอนแรกยังเฉยๆ เพราะเป็นคนไม่ค่อยเก็ทมุกค่ะ ตอนน้องหนูเล่นมุกกับคุณพ่อนกเลยทำเราจอดไปหลายพัก(เคยกดมาลองอ่านแล้วจอดตอนแรกเลยหยุดไปก่อน)
มาติดตอนเฮียโผล่ อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกับขบวนการแหกคุกประดุษพริซั่นเบรกเวอร์ชั่นไทย
ยิ่งเฮียพูดมากขึ้น นิสัยเฮียยิ่งโดนใจ เราชอบคนบุคลิกแบบนี้นะคะ อบอุ่น แล้วก็พึ่งพาได้ โดยเฉพาะตอนพูดกับหนู
น้องหนูก็ชอบ ฮา กวน รั่ว ดูมึนๆ แต่ไม่โง่ ไม่งอมืองอเท้ารอพระเอกหนังมาช่วยอย่างเดียว ถูกใจอีกหนึ่ง
พอเข้าคู่ หนูของเฮีย เฮียของหนู เลยยิ่งอินใหญ่
เรื่องที่สะดุดนิดคือ
+ช่วงเล่าเรื่อง เราสลับกับเฮียและหนู ต้องตั้งสติดีๆว่าใครเล่า ไม่งั้นมีมึน
+พาทเบียร์เรายังไม่ค่อยอินแฮะ อาจเพราะมาแค่สองตอนและทำให้เรางงว่าทำไมหนอ พี่สิบถึงหลงรักน้องเบียร์ขนาดนั้น ทำไมเบียร์ถึงยอมสละตัวเองเพื่อพี่ชายคนนั้น(ชื่ออะไรนะ ลืม)ขนาดนั้น เราเลยยังไม่อิน ไม่เชื่อในสิ่งที่นำเสนอในสองตอนนั้น และคำผิดช่วงพาทเบียร์ยังค่อนข้างเยอะอยู่นะคะ
+คำว่า "เหร่" ถ้าในความหมายแปลว่ามอง หันมา สะกด "เหล่ >> เหล่ตามอง" นะ ส่วน "ขี้เหร่ ขี้ริ้ว" ถึงใช้ ร
รักเฮีย หนู และเรื่องนี้ค่ะ เราประทับใจเฮียหลายตอนมาก แต่อ่านผ่านมาแล้ว จำไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยที่เขียนถึงไม่หมดนะ ส่วนปมเรื่องบ้านเฮีย เรายังรอลุ้นอยู่นะคะ
ประมาณนี้มั้ง ความรู้สึก
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :katai2-1:
-
เมื่อไหร่เฮียกับหนูจะมาซะที~
-
คิดถึงอ่าเมื่อไรหนูเฮียจะมาอ่า
มารอตอนต่อไป เป็นกำลังให้คนแต่งเสมอ
-
คนแต่งนิยายว่างหรือยังจ๊ะ
รอหนูกับเฮียอยู่
-
คิดถึงหนูกับเฮีย
มานอนรอ~
-
อยากอ่านหนูกับเฮีย
-
>> ป.25 <<
“เฮ้อ”
“อืม”
“ฮู้ว”
“ฮ่วย”
“เป็นอะไร หนู”เสียงทุ้มพร้อมใบหน้าคมคายถามหลังออกมาจากห้องน้ำ เดินมาโชว์ซิคแพ็คตรงหน้า มือก็เช็ดผมไปด้วย
“ตดมั้ง เฮีย เสียงออกจากปากอย่างเนี้ย”ตอบอย่างพาลๆ พรุ่งนี้เฮียต้องไปทำงานแล้ว ตอนแรกคำสั่งคือ มะรืน แต่นายเลื่อนเข้ามา ทำหนูเซ็งเป็ดทั้งที่มันไม่ได้มาทำอะไรให้ ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ
“ก็ดีนะ เปลี่ยนทางออกบ้าง”พูดเสร็จก็เดินไปหน้ากระจก มือลูบคางที่มีไรหนวดเพิ่งขึ้น อยากจะพูดว่า เฮีย อย่ามากวนตีน กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ แต่คิดซ้ำซ้อนอีกที
“เออ ความคิดดีว่ะเฮีย จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับปากหนู เวลาพูดอะไรให้มันเบือนหนีให้หมด ดีดี ครึครึ”ผมยักไหล่พูดขำๆเห็นด้วยกับเฮียที่ตอนนี้แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว มองหน้าผมที่กอดตุ๊กตาหนูฝรั่งน่ารักเหมือนเจ้าของ ตั้งแต่เมื่อคืนที่ได้มา ผมกอดผมหอมอย่างคิดถึง เปรียบมันเป็นตัวแทนพ่อที่จากมา ผมฝันถึงพ่อด้วยหลังจากสัญญาณขาดหายกันมานาน ในฝันพ่อร้องไห้ทั้งกอดทั้งหอมอย่างดีใจ พูดแต่ว่า หนูกลับมาพ่อแล้ว กลับมาแล้ว ผมก็กอดหอมพ่อ จำได้ว่าฟัดเต็มที่ ตื่นมาเจอความจริงไอ้ที่ผมฟัดตัวใหญ่กว่าพ่อและตุ๊กตาเยอะ มันเป็นตุ๊กตา ‘โคแก่’ ที่นอนกอดผมทุกคืน ถ้าเฮียรู้ฉายาที่ผมตั้งให้ แม่งต้องขวิดกูแน่เลย เฮียทำหน้าครุ่นคิด คิ้วขมวด เดินมานั่งตรงข้าม เตรียมจะกินข้าวกัน
“ดีกับคนอื่น แต่ไม่ดีกับเฮียแน่”พูดพึมพำมือตักข้าวใส่จานให้ ตั้งแต่ผมป่วยก็กินข้าวในห้องกันมาตลอด
“บ่นไร เฮีย งึมงำ หงำเหงือกอยู่ได้”ผมเลิกคิ้วใส่
“ก็ปากหนูไง ถ้าเปลี่ยนไป เฮียคงลำบากที่สุด”เฮียบอกก่อนจะตักปลาผัดขึ้นฉ่ายใส่จานให้ จะว่าไป พี่หวิงทำกับข้าวอร่อยนะ หรือกูเริ่มชินกับรสมือแกวะ
“ลำบากอะไร ปากก็ปากหนู ปากเฮียที่ไหนกัน”ผมพูดขมวดคิ้วมั่ง มือตักให้เฮียบ้าง
“ก็ปากเฮียใกล้ปากหนูมากกว่าคนอื่นไง”เฮียเหลือบตาขึ้นมาพูดยิ้มๆ ผมเก็ทกับความคิดลึก(ล้ำ)ของเฮีย เล็มกูที่เป็นหญ้าตลอด จะไม่มอบฉายาให้ได้ยังไง
“แค่พูดถึงความน่าจะเป็น คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้ อายุปูนนี้ไม่น่าจะคิด”ผมแถไปอีกอย่าง เหน็บเฮียไปนิด แต่ดูเฮียจะคิดหนักทำคิ้วขมวดไม่พอชวนหน้าผากย่นไปด้วย
“หนู เฮียแก่มากเลยเหรอ”นั่นไง กูว่าแล้ว วิตกจริต แต่ก็ดีเฮียจะได้ไม่เครียดกับเรื่องหนัก เห็นเฮียไปหานายทีไร กลับมาหน้าเครียดตลอด พอเข้าห้องถึงได้คลายตีน(กา)บนหน้าลงบ้าง
“แก่ดิ อย่างน้อยก็แก่กว่าหนู”ผมพยักหน้าตอบตามจริง ก่อนจะยกยิ้มแหย่โคแก่ เอ้ย คนแก่ต่อ “แต่ดูให้ดีรุ่นเดียวกับพ่อหนูหรือเปล่าวะ ฮ่าๆๆ”ผมหัวเราะเมื่อเห็นเฮียทำหน้าเกือบจะสำลักกับข้าว
“เห่ย มั่วแล้ว”เฮียท้วงเอาช้อนจิ้มปากผมไปด้วย เดี๋ยวลิ้นตวัดเลียซะนี่
“มั่วอะไร หนูหมายถึงหน้าเฮียต่างหาก ที่ดูแล้วรุ่นพ่อ ไม่ใช่อายุสักหน่อย”ผมเลิกคิ้วพูดใส่ขำๆ ก่อนจะหุบเมื่อเห็นท่าทีเฮีย
“ก็ดีนะ”เฮียพูดยอมรับ เหมือนเป็นทางเลือกที่ไม่ทำร้ายจิตใจกันเกินไป
“อะไรของเฮียวะ ว่าแก่เสือกเครียด พอบอกหน้ารุ่นพ่อดันชอบ”กลายเป็นผมที่แปลกใจแทนกับความเปลี่ยนแปลงของระดับฮอร์โมนเฮียในร่างกาย
“พ่อนกของหนูหล่อไหมล่ะ”เฮียพยักหน้าใส่เชิงถาม แกะปลาให้อีก คงจะบอกทางอ้อมว่ากินปลาเยอะๆ จะได้ฉลาด แต่เดี๋ยวรู้สึกสรรพนามในการเรียกพ่อของหนูจะเปลี่ยนไป๋ ฟังดูเคารพนอบน้อมเป็นพิเศษ มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่าหนอ
“หล่อสิ ไม่งั้นหนูจะติดเหรอ ดูดู”หนูก็พยักหน้ารับพร้อมยื่นหน้าไปให้ดูใกล้ๆ เฮียก็ยื่นเข้ามาบ้างก่อนจะเอ่ย
“อืม งั้นพวกเราก็หล่อเหมือนกัน”คำพูดแบบดูหนังหน้าแล้วกล้าตอบของเฮีย ทำกูถึงบางอ้อ
“ใครพวกเฮีย อย่ามาแอ๊บ”ผมแกล้งพูดใส่เฮีย
“หนูไง หรือจะเรียกคนเดียวกันดีล่ะ หืม”ยกยิ้ม เมื่อเล่นมุกอัปยศใส่กูกลับบ้าง พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอปิดท้าย ความผิดกูเองแหละที่ถ่ายทอดดีเอ็นเอให้ไป ทำให้ถดถอยลง ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน (ทำนองสมหวัง) กูจะฟันเฮียบ้าง เป็นการเอาดีเอ็นเอคืน
.
.
.
หลังอาหารมื้อเช้าผ่านไป ก็ยังไม่รู้จะทำอะไรดี หมอที่จะมาลงเสาเข็มผมก็ช่วงบ่าย ฝังเสร็จจะได้กลบ เอ้ย นอนพักไปเลยไม่ต้องเสียเวลา เฮียเปิดตู้เสื้อผ้าสำรวจทางลับ ผมปิดทีวีที่ดูจนไม่รู้จะดูอะไรแล้ว คิดว่าถ้าเฮียไปทำงาน ขากลับถ้าไม่ลำบากซื้อ ดีวีดีหนัง ซีรี่ส์ การ์ตูน หรือหนังลงทุนต่ำเสื้อผ้าน้อยชิ้น มาดูบ้างเถอะ นึกถึงตอนอยู่บ้านผมจะชอบเปิดวิดีโอสมัยแม่เป็นนางเอกลิเกดูเป็นประจำ พ่อเป็นคนอัดไว้ตั้งแต่สมัยจีบกันใหม่ๆจนกระทั่งครั้งสุดท้ายที่แม่ทำการแสดงก่อนจะจากไป พ่อก็เลิกเพราะไม่มีแม่ให้ตามแล้ว เป็นเหตุผลที่พ่อบอกผมเสมอที่นั่งดูด้วยกัน ผมฟังด้วยความประทับใจเมื่อมองหน้าพ่อที่ยิ้มเศร้า ก็ ปลอบใจพ่อกลับไปบ้างว่า พ่อทำถูกแล้วที่เลิกตาม ยังไงแม่ก็ไม่อยู่แล้ว เดี๋ยวจะเหนื่อยเปล่าๆ พาให้แม่เป็นห่วงไปด้วย พ่อก็ยิ้มเอามือลูบหัวผมเป็นอันเข้าใจกันตามประสาพ่อลูก
“ดูอะไรอีกล่ะเฮีย จะเข้าไปเหรอ”ผมเดินไปยืนข้างเฮียที่ยังส่องไม่เลิก
“ยังหรอก เอาไว้ให้ว่างก่อน ว่าแต่หนูอย่าเพิ่งบอกใครนะ รู้กันสองคนพอ”เฮียพูดและกำชับตอนท้าย ผมเลยหุบปากว่าจะถามสักหน่อยว่าบอกไอ้เบียร์กับไอ้รันได้ไหม เป็นอันเลิกถาม
“อืม”ผมพยักหน้า เฮียดับไฟฉายเก็บและปิดตู้ เดินไปหยิบเป้ใบพอประมาณหยิบของใส่ เตรียมไว้เดินทางพรุ่งนี้ ผมไม่อยากให้เฮียไปเลย มันรู้สึกโหวงๆ ถึงจะแค่ไม่นานตามที่เฮียบอก มันก็โหวงอยู่ดี
“เฮียไม่อยู่ใครมาเคาะประตูถ้าไม่บอกชื่อและจุดประสงค์ หนูไม่ต้องเปิดนะ”เฮียเดินมานั่งข้างๆ เอามือโอบไหล่ดึงผมให้เข้าไปใกล้ ผมพยักหน้าเอื้อมมือไปกอดเอวเฮียมั่ง เรามองหน้ากัน ผมอยากรู้ อยากถาม คือ ขี้เสือกนั่นแหละ โดยเฉพาะเรื่องเฮียผมอยากรู้มาก แต่ก็ไม่อยากให้เฮียลำบากใจ ลึกๆผมคิดว่าคงเป็นงานที่อันตรายแน่ เฮียถึงไม่เอาผมไปด้วย ปกติเฮียไม่เคยห่างผมแม้แต่นิดเดียวตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ และผมก็พอใจที่จะมีเฮียอยู่ใกล้ด้วยไม่ใช่เพิ่งมาพอใจมันก่อนที่เราจะเป็นคนเดียวกันเหมือนที่เฮียบอกซะอีก
“เฮียไปกับไอ้สองคนนั้น หรือ พี่โจ๊ก กับ พี่ปาน”ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี ถามเรื่องเดินทางแทน
“ไปกับไอ้ย้ง คนสนิทนาย”เฮียส่ายหน้าก่อนจะพูดถึงคนที่ผมไม่รู้จัก แต่ทำเอาผมใจชื้นมานิดหนึ่งที่จะมีเพื่อนอยู่ด้วย
“เดี๋ยวมันจะอยู่เป็นเพื่อนหนู”เหมือนเฮียจะรู้ว่าผมคิดอะไร ผมพยักหน้า ไม่ถามอะไรอีก ผมต้องเข้มแข็งไม่เป็นตัวถ่วงเพื่อให้เฮียเป็นกังวล
“อดทนนะ ถ้ามีโอกาส เฮียจะพากลับบ้าน”เฮียลูบหัวผมที่พิงไหล่ น่าแปลกใจผมมันไม่ได้รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เฮียบอก มันกลับใจหายทั้งที่เกือบทุกคืนมันร้องแต่อยากกลับบ้าน ผมอยากกลับไปหาพ่อนะ แต่ไม่อยากกลับไปคนเดียว ผมอยากพาคนที่กอดผมไปด้วย
“ถ้าพาหนูกลับ แล้วเฮียจะเป็นอะไรไหม นายจะทำอะไรเฮียหรือเปล่า”ผมเก็บคำถามนั้นไว้ก่อน ผมกลับห่วงเฮียมากกว่า ผมอยู่ที่นี่ได้เพราะเฮียรับประกันทุกอย่างด้วยตัวเอง ซึ่งมันรวมถึงชีวิตเฮียไปด้วย
“ไม่หรอก แล้วทำไมถามแบบนี้ล่ะ ไม่กลัวว่าตัวเองจะถูกสั่งเก็บตามหลังบ้างเหรอ”เฮียตอบก่อนจะถามอย่างแปลกใจ นั่นเป็นความคิดก่อนหน้าที่ผมเคยกังวล แต่หนนี้ผมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น
“ไม่กลัว”ผมตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ก่อนจะเสริมอีกชั้น ยิ่งกว่าประกันชั้นไหน”เฮียไม่มีวันให้มันเกิดขึ้นแน่”พูดจบผมรู้สึกถึงแรงรัดมากกว่าเดิมด้วยแขนอีกข้างที่กระชับผมทั้งตัว ผมเชื่อใจเฮีย ไม่ใช่แค่คำพูดแต่การกระทำหลายอย่างของเฮียมันพิสูจน์ให้ผมเห็นว่า เฮียปกป้องผมได้แน่นอน
“แล้ว เฮียจะไปกับหนูไหม”และผมก็ถามเฮียจนได้ เฮียเงียบจนน่าใจหาย ถ้าไม่มีอ้อมแขนแข็งแรงมันคงร่วงไปแล้ว
“เฮีย คงยังไปไม่ได้ต้องทำธุระให้เสร็จก่อน”เฮียตอบออกมาหลังจากเงียบไปพัก
“นานไหม”ผมถามระยะเวลาที่ไม่มีความแน่นอนเอาซะเลย
“ไม่รู้”เฮียพูดเบาๆ
“ถ้าเป็นไปได้ หนูอยากให้เฮียไปด้วย กลับไปมอบตัว หนูเชื่อว่าเฮียยังมีโอกาส เฮียไม่อยากอยู่กับลูกเหรอ ไม่คิดถึงเขาบ้างเหรอ”ผมเอาคนสำคัญของเฮียมาอ้างเพื่อให้เฮียคิดอีกสักครั้ง
“อยากสิ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว คิดถึงมาก”เฮียบอกพร้อมกอดแน่นกว่าเดิม คงจะนึกถึงลูก
“ทำเพื่อเขาสิเฮีย”ผมกระตุ้นเฮียอีกนิดเผื่อเฮียคิดเปลี่ยนใจ
“ก็เพราะทำเพื่อเขานี่แหละ เฮียถึงไม่อยากกลับไป ไม่อยากให้เขามีพ่อขี้คุก ไม่อยากให้เขารับรู้”เฮียตอบด้วยน้ำเสียงคนเจ็บปวด ทำเอาผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ผมไม่ได้อยากให้เฮียรู้สึกแบบนี้ กลับกลายเป็นว่าผมกดดันเฮีย
“เฮีย พอแล้วล่ะ หนูขอโทษ ขอโทษนะ”ผมส่ายหน้าเอามือลูบหน้าเฮียที่ดูเศร้าไปถนัดตา ก่อนจะยิ้มให้ผม
“ไม่เป็นไร เฮียรู้ว่าหนูหวังดี ถ้ามีโอกาส เฮียอยากให้หนูเจอตุลย์นะ เขาน่ารักมาก เหมือนหนูนี่แหละ”เฮียลูบแก้มผมแผ่วๆ
“มันต้องมีสิเฮีย คนเราต้องมีความหวัง”ผมปลอบเฮีย”หนูจะรอ ไม่รู้ว่าต้องรออะไร นานแค่ไหน แต่หนูจะรอเฮีย”ผมไม่ได้พูดให้ความหวัง ผมพูดตามที่รู้สึกจริงๆ ผมเกลียดการรอคอย แต่ครั้งนี้ผมเต็มใจที่จะรอคนคนนี้ เฮียไม่ได้พูดอะไรนอกจากอ้อมกอดที่เป็นคำตอบทั้งหมด
“เออ เฮีย ดูผมหนูสิ”ผมเปลี่ยนเรื่องออกจากโหมดเศร้า ซึ้ง ไปเรื่องไกลตัว ไถลไปเรื่องหัวแทน จับผมตัวเองที่ชี้โด่ชี้เด่ ยาวขึ้นแต่ไม่เป็นทรงเอาซะเลย แต่ดูอีกทีมันก็หล่อไม่น้อยกว่า Under cut ล่ะวะ เฮียมองตามอย่างใช้ความคิดก่อนจะพูดออกมา
“มา เฮียตัดให้”เฮียจูงมือผมไปที่ระเบียง จับให้นั่งตรงเก้าอี้ ก่อนจะเดินกลับข้างใน
“เฮ้ย ตัดเป็นเหรอ”ผมส่งเสียงท้วงอย่างไม่เชื่อ เฮียยกยิ้ม
“มันคงไม่ยากกว่าตัดหญ้าหรอกมั้ง”เฮียตอกย้ำความเชื่อมั่นให้กูมาก หยิบกรรไกร พร้อมผ้าคลุมผืนบาง
“ยังดีวะ นึกว่าจะเปรียบตัดขนหมา”ผมยักไหล่ เฮียส่ายหน้าขำๆ ก่อนจะทำตัวเป็นช่างจำเป็น แทะเล็มหัวผม ทีล่ะนิดอย่างเบามือ
“เฮีย หูเอาไว้นะ อย่าตัดออก”ผมเหลือบตาขึ้นไปบอกเฮียที่กำลังเล็งอยู่ ทำอย่างกับเล็งเป้า
“เอาไว้มันไม่เกะกะเหรอ”ดูเฮียแม่งถาม
“ถ้าหูเกะกะ ไอ้หำที่ห้อยหว่างขาไม่ยิ่งกว่าเหรอ เฮียมึงก็ถามไม่คิดอีกแล้ว”ผมจิ๊ปากใส่เฮียที่ฉลาดเรื่องใหญ่ๆ เล็กๆไม่
“มันมีประโยชน์”เฮียพูดต่ออีกหลังจากค่อยๆเล็มผมตรงหูข้างซ้ายออก ก่อนจะไล่แต่งข้างหลัง
“มันก็มีประโยชน์ทั้งนั้นแหละเฮีย ไม่ว่าจะหูหรือหำถึงมันจะทำหน้าที่ต่างกันก็เถอะ โว้ แล้วจะเถียงกันทำไมวะ เฮ้ย ตรงนั้นอย่าสั้นมาก”ผมทำเสียงใส่เฮียที่ยกยิ้ม
“เออ แต่ก็แปลกนะ เฮียเคยสงสัยบ้างไหม”หยุดเรื่องหูกับหำ ผมก็หาเรื่องใหม่มาสงสัย
“สงสัยอะไร”เฮียถามก่อนจะเล็มผมแถวหูข้างขวา
“ก็อะไรที่มันเป็นรู ส่วนใหญ่มักจะมีสระอูตลอดเลยเน๊าะ”ผมเหล่ตาไปตอบเฮีย
“อะไรบ้างล่ะ”เฮียถามหน้าตาบอกว่า กูไม่ได้สงสัยสักนิด แต่จะคิดเป็นเพื่อนมึงก็แล้วกัน
“ก็อย่าง หู จมูก แล้วก็ ตูด ไง เฮีย ฮ่าๆๆๆๆ”ผมตอบเฮียที่หัวเราะนิดๆ ผิดกับกูที่แหกปากเต็มที่ แต่มีอันต้องหุบ ก๊อก ก๊อก ใครมาขัดจังหวะเรื่องรูกูวะ เฮียล่ะมือจากหัวผมมองไปที่ประตู ที่ยังเคาะอยู่ ก่อนจะเปิดเข้ามา เป็นผู้ชายหน้าตี๋
“พี่ย้ง หะ”เขาเอ่ยปากเสียงห้วน
“ออกไป”ยังไม่จบ เจอเฮียขัด มันผงะอย่าง งง ว่าไล่มันทำไม ก่อนจะชักสีหน้า
“แต่ พี่ย้ง”มันยังเลือกที่จะพูดต่อ
“กูบอกให้ออกไป ใครอนุญาตให้เปิดเข้ามา ไม่มีมารยาท ออกไปแล้วเคาะใหม่ บอกด้วยว่ามึงเป็นใคร ถ้าจะพูดกับกูต่อ ถ้าไม่ไสหัวไป”เฮียพูดเสียงจริงจังพอกับหน้าที่ต่างจากเมื่อครู่ มันยืนอึ้งยังไม่ขยับ เฮียไม่สนใจหันมาสนหัวผมต่อ สักพักมันหมุนตัวออกไป ผมว่ามันต้องรีบไปกลับรายงานคนชื่อ ไอ้ย้งแน่ แต่ผิดคาดครับ
“ขออนุญาตครับ”เสียงจากไอ้คนเมื่อครู่ ห้วนน้อยลง แต่มีครับ
“ใคร”เฮียกูไม่มีเลย แต่ฟังเพราะกว่าไอ้นั่น มีเนียนถามอีก เหมือนคัทแล้วเริ่มใหม่
“เส่ง ลูกน้องพี่ย้งครับ มีเรื่องมาแจ้งให้ทราบ”มันรายงานตัวตามที่เฮียบอก
“เข้ามา หนูหลับตาก่อน”เฮียตอบเสียงเข้มตอนแรก นุ่มตอนท้ายก่อนจะเล็มข้างหน้า เสียงเปิดประตูเข้ามา คาดว่ามันคงยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีเสียงตอบรับ กลายเป็นไอ้คนชื่อเส่งต้องเอ่ยออกมาก่อน ถ้ามึงรอเฮียพูดคงยืนอีกนาน เฮียไม่ว่างเขาจิ้นตัวเองเป็นช่างตัดผมให้กูอยู่
“พี่ย้งให้มาบอกว่า จะเดินทางเย็นนี้”มันบอกเรื่องที่ลูกพี่ฝากมา
“เรื่องของมัน บอกกูทำไม”เฮียบอกด้วยความสนใจมาก
“เขาต้องการให้ไปพร้อมกัน”มันพูดต่อเมื่อได้ยินว่าเฮียสนใจ
“กูไม่ไป”เฮียตอบรับสามคำอย่างเป็นทางการ
“แต่”มันจะแย้งแต่เจอสายตาเฮียที่ปรายมองทำเอาหุบปากทันที ผมตาสว่างแล้วหลังมืดไปพัก
“ไปบอกมันตามนั้น ออกไป”เฮียสั่งอีกครั้ง ก่อนจะเอาผ้าปัดเศษผมออก เล็งอีกรอบ ไอ้เส่งยังยืนที่เดิมสีหน้าลังเลว่าจะเอายังไงต่อดี สุดท้ายมันตัดสินใจ
“มึงต้องไปวันนี้”เสียงดังฟังชัด แต่ไม่ใช่เสียงไอ้เส่งที่เปล่งออกมา มันกำลังจะเดินออก แต่คนเข้ามาใหม่หน้าตี๋เหมือนกันผลักมันให้ยืนกับที่ตามเดิม ตัวสูงใหญ่พอกับเฮีย แต่เฮียกินขาดเรื่องความเข้มทั้งหน้าและสีผิว
“กูไม่ไป”สามคำตามเดิม ก่อนจะลงมือตัดผมต่ออย่างไม่สนใจ มุ่งมั่นจะหั่นผมกูให้เข้าทรงให้ได้ แล้วตอนนั้นจะตัดผมกูทำไมก็ไม่รู้
“นายสั่ง มึงกล้าขัดเหรอ”มันกระตุกยิ้มใส่ ลูกน้องมันเริ่มสีหน้าเดียวกับลูกพี่ เก่งเชียวนะมึงลูกพี่มา เหมือนกูไม่มีผิด เฮียอยู่ไม่มีกลัวเหมือนกัน
“นายไม่ได้สั่ง มึงเสือกอยากไปเอง”เฮียตอบมันกลับเสียงเข้ม เอามือปัดเศษผมที่ติดจมูกผมอย่างเบามือ
“มึงถามนายก็ได้ ถ้าคิดว่ากูโกหก”มันท้าเมื่อเห็นเฮียทำเหมือนไม่เชื่อที่มันบอก
“กูไม่ได้บอกว่ามึงโกหก กูบอกว่ามึงเสือก”เฮียแก้ความเข้าใจผิดให้มันใหม่ น่าจะฟังดีขึ้น
“ไอ้เฮีย”มันเรียกเสียงดัง ทั้งที่อยู่ไม่ไกลกันเลย ผมชำเลืองไปมองหน้าคนเรียกที่ถมึงทึงตึงไปหมด ลอบกลับมามองเฮียที่ยังหน้านิ่งสนใจผมแถวติ่งหูกูที่แพลมออกมา จับและตัดออก ก่อนจะหวีและปัดเศษผมออกให้
“ไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้ว หนวกหู เมียกูจะนอนพัก” กูนอนอีกแล้วเหรอ มองนาฬิกา หันไปมองหน้าเฮียก็เข้าใจว่า รำคาญไม่อยากพูดกับพวกมันเลยตัดบทซะ
“มึงกล้าขัดคำสั่งนายเหรอ เมียมึงจะนอนก็นอนไปสิ ทำไม ต้องให้มึงกล่อมหรือไงถึงจะหลับได้”ไอ้ย้ง เรียกตามเฮียแม่งเลย ยังเอานายมาอ้างแถมลามปามกูอีก เฮียไม่ได้กล่อมโว้ย แค่กอดกูก็หลับแล้ว
“กูไม่ได้ขัดคำสั่งนาย แต่กูขัดมึงนี่แหละ กูไม่ไป มึงอยากจะคุยกับนายไหม กูจะต่อสายให้”เฮียพูดใส่มันไปอีก มันทำหน้าอึ้งไปก่อนริมฝีปากจะกระตุกหน้าบิดเบี้ยวเหมือนตัวโกง นี่มึงโกรธเฮียจนอัมพฤกษ์ขึ้นหน้าเลยเหรอวะ ไอ้ย้งกับลูกน้องยืนนิ่งเป็นคุณเหี้ยโดนสตร๊าฟไว้ เฮียเดินไปหยิบโทรศัพท์ ยังไม่ทันกด มันฮึดฮัดผลุนผลันออกไปทันที ตามด้วยลูกน้อง
“เดี๋ยว”เสียงเฮียเรียก ทำเอามันชะงักทั้งคู่
“ปิดประตูให้กูด้วย อย่าให้มีเสียง”เฮียชี้ที่ประตู ไอ้ย้งเดินไปทันทีทิ้งลูกน้องที่เหมือนขี้ตามตูด รีบทำตาม
“เฮีย ทำแบบนี้มันจะดีเหรอ นายอาจจะสั่งจริงๆก็ได้”ผมรู้สึกไม่สบายใจ ถึงจะชอบใจกับพฤติกรรมเฮียเมื่อครู่ก็เถอะ
“นายไม่เคยสั่งเฮียผ่านใคร ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็แล้วแต่”เฮียพูดด้วยความมั่นใจและรู้นิสัยนายเป็นอย่างดี
“ถ้ามันไปเอาคืนเฮียล่ะ ไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ”ผมก็ยังไม่คลายกังวลอยู่ดี ดูมันจะเจ็บใจมากที่ทำอะไรเฮียไม่ได้
“มันไม่ทำหรอกในตอนนี้ ถ้างานนายพังมันจะซวย”เฮียมั่นใจอีกตามเคย
“ยังไงเฮียก็ระวังหน่อยแล้วกัน”ผมเตือนเฮียด้วยความเป็นห่วง
“รู้แล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อไป เดี๋ยวคัน”เฮียขยี้หัวผมก่อนจะดันให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก๊อก ก๊อก ใครมาอีกวะ
“เฮียครับ เบียร์เองขอเข้าพบ”
“รันครับ ขออนุญาต”ผมหัวเราะไอ้สองตัว ที่มันพูดล้อเลียน แสดงว่ามันคงมาทันช็อตเด็ดแต่ไม่แสดงตัว
“กูไม่ให้เข้า”เสียงเฮียบอกพวกมัน
“ขอบคุณครับเฮีย”แล้วมันก็เปิดประตูเข้ามา
“ฮ่าๆๆๆๆ สัด สมน้ำหน้าแม่งอีกรอบ”ไอ้เบียร์หัวเราะอย่างสะใจ ก่อนหน้ามันบอกว่า พูดจาดูถูกพวกมัน
“ไม่เข็ด ๆ ไอ้หน้าส้นตีน ครึครึ”ไอ้รันเดินมานั่งโซฟาหัวเราะคิกคัก
“มันนึกว่ามันแน่ เสนอหน้าขอนายไปก่อน จวย”ไอ้เบียร์พูดเสียงเยาะ
“นายอนุญาติให้มันไปก่อน มันเลยนึกว่าจะเอามาสั่งมึงได้ ไม่รู้ซะแล้ว”ไอ้รันพูดตามติด
“ไอ้โจ๊กกับไอ้ปานไปไหน”เฮียถามถึงอีกสองคน
“นายให้ไปกับ ไอ้ไป่ ไม่รู้ไปไหนกัน กูว่าไอ้ไป่ยังดูน่าคบกว่าอีก”ไอ้เบียร์พูดก่อนจะชมไอ้คนชื่อไป่
“แต่ให้ดีอย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า ยังไงมันก็พวกเดียวกับไอ้ทวน ไอ้ย้ง”ไอ้รันเอ่ยขัด ก่อนจะหันมาหาผม
“ไง น้องหนูหายยังจ๊ะ อุ๊บ”ไอ้รันดึงผมให้ไปนั่งข้างๆ พูดจากวนรูหู ก่อนจะงอตัวโดนศอกผมเข้าให้
“สัด ใครจับมึงหงายท้องวะ ถึงได้พูดซะเพราะเชียว”ผมว่ามัน
“ห่าราก กูไม่ใช่หมา อูย”มันทำกลับแต่ไม่โดน
“ตัวเท่าลูกหมา กูนึกว่าใช่ซะอีก”ไอ้เบียร์แซวปมด้อยมันไปอีก
“เหี้ยยย มึงด่ากูเตี้ยก็ได้ ไอ้เปตร”มันถีบไอ้เบียร์ที่หัวเราะใส่
“ว่าแต่ ทำไมนายไม่ให้พวกกูไปวะ”หลังแหย่กัน ไอ้เบียร์ก็เอ่ยปากถาม
“นั่นสิ ไอ้ย้งมันไม่ได้สนิทกับมึงสักหน่อย ระวังไว้หน่อยนะมึงมันจะแทงข้างหลัง”ไอ้รันสงสัยไม่แพ้กันพร้อมพูดเตือนเฮียเหมือนที่ผมบอกไปก่อนหน้า แต่กูว่าแทงข้างหลังเฮียคงจะยากหน่อย
“นายเขาคงดูความเหมาะสมล่ะมั้ง”เฮียตอบพวกมันก่อนจะนั่งตรงข้าม มันสองคนก็พยักหน้าเข้าใจตามนั้น
“ยังไงพวกมึงก็มาอยู่เป็นเพื่อนหนูด้วย ถ้านายไม่ได้ให้ไปไหน”เฮียบอกมันสองคน
“นอกจากมึง ก็คงพวกกูนี่แหละที่คบมัน”ไอ้รันได้ทีพูดเอาคืน
“ถามกูมั่งก็ได้อยากคบหรือเปล่า”ผมย้อนใส่มัน
“ไม่อยากก็ต้องอยาก ที่นี่นอกจากพวกกูมึงจะอยู่กับใครล่ะ เวลาไอ้เฮียไม่อยู่”มันจิ้มหัวผมแบบนางร้ายในทีวี แบบให้สำเหนียกเจียมกะลาหัวเอาไว้
“กูมีเพื่อนแล้วโว้ย ล็อกห้องอยู่กันสองคนก็ได้”ผมยักคิ้วใส่มัน
“ใครวะ แม่งหน้ามืดคบมึง”ไอ้เบียร์เอามั่ง
“โน่น ไอ้ชวดน้องกูโน่น”ผมชี้ให้ไปทางตุ๊กตาหนูฝรั่งนอนไม่ไหวติงบนที่นอน
“มันสัญชาตินอก มึงตั้งชื่อซะไทยจ๋าเลย โรเบิตร์ ไมเคิล ไม่ตั้งเข้าไปวะ”ไอ้เบียร์แย้งเรื่องชื่อที่โคตรเชยเลย
“ฟายยยย กูแจ้งมันเข้าทะเบียนบ้านโอนสัญชาติแล้วโว้ย นี่ดีนะกูไม่บังคับมันเปลี่ยนศาสนา”ผมยื่นหน้าไปพูดใส่ไอ้เบียร์ที่หลบแทบไม่ทัน ไอ้รันขำก๊าก
“สัด มึงไม่เอาเมียมันมาด้วยวะ ทิ้งให้อยู่ตัวเดียวเหงาตายห่า”ไอ้รันจี้เส้นถามถึงเมียไอ้ชวด
“ไม่เหงาหรอก ได้ผัวใหม่เป็นทหารเรือไปแล้ว”ผมก็เล่นตามไอ้รัน
“ใครวะ”มันถามเกือบพร้อมกัน
“ไอ้เป็ดไง ดอเน่าดั๊ก”ผมบอกพวกมัน ด้วยสำเนียงภาษาที่ดีมาก
“เชี่ย มันชื่อโดนัล ดั๊กโว้ย พูดก็ไม่ถูก”พวกมันพากันแย้งทำเสียงล้อ
“ก็ใช่ไง ถ้ากูพูดถูกมึงจะแย้งหรือไงล่ะ ไอ้ฟาย”ผมก็เถียงมันกลับไปบ้าง ให้แม่งงงไปเลย ยกเว้นเฮียกูที่นั่งฟังไม่ออกความเห็น แต่ดูจากหน้าเห็นด้วยกับกูแน่นอน ฮ่าๆๆๆๆๆ
“แล้วเมียไอ้เป็ดมันไม่ว่าเหรอวะ”ไอ้รันยังติดใจถามถึงเมียไอ้เป็ด
“ไม่ว่า”ผมส่ายหน้า
“ทำไมวะ”
“กิ๊กไอ้ชวดเขา”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เออ ดี ไปๆ มาๆ พากันไปดิสนีย์แลนด์ซะงั้น ถ้าอีกนิดได้ไปศรีธัญญาแน่
.
.
.
“มึงว่าคนเราวิวัฒนาการมาจากลิง จริงเหรอวะ”จู่ๆไอ้รันก็ขี้สงสัยขึ้นมาอีก ตาดูลิงที่แสดงพฤติกรรมคล้ายคน เป็นรายการสารคดีสัตว์โลก
“ไม่รู้ กูไม่ใช่ลิง”ไอ้เบียร์ตอบมันตามโครงสร้างที่คิดว่ามันไม่เหมือน
“ไอ้สัด กูก็ไม่ใช่ แต่กูเคยได้ยินพวกนักวิชาการเขาพูดกัน”ไอ้รันหันไปว้ากใส่ไอ้เบียร์ ตอนนี้อยู่กันแค่สามคน เฮียไปหานายที่ให้คนมาตาม คงเกี่ยวกับงานพรุ่งนี้ สั่งว่าถ้าหมอมาแล้วให้รอเฮียกลับมาก่อนค่อยรักษา หนูก็พยักหน้าอย่างเดียว
“มึงว่าไงไอ้หนู อย่าเสือกตอบเหมือนไอ้เหี้ยเบียร์นะมึง”ไอ้รันเบี่ยงเบนมาพูดกับผม ดักคอไว้ด้วย
“ไม่รู้ กูไม่ใช่นักวิชาการ”ผมเลยเลี่ยงไม่ตอบเหมือนไอ้เบียร์
“ไอ้เหี้ยยยยยย”แต่ไม่วายโดนด่าคล้ายไอ้เบียร์
“แล้วมึงจะสงสัยทำไมวะ แค่มึงออกมาเป็นตัวหน้าเหมือนคนก็พอแล้ว”ผมถามมันกลับ ไอ้เบียร์พยักหน้าเห็นด้วย
“กูอยากรู้นี่หว่า”ไอ้รันยืนยันความต้องการ
“เอาไว้มึงรอถามไอ้เฮียแล้วกัน มันจบสูงกว่าพวกเราน่าจะบอกมึงได้”ไอ้เบียร์สรุปให้มัน ผมก็เห็นด้วย
“ไม่เอาหรอก ฉิบหายปกติแม่งยังไม่อยากจะคุยเลย เอาเรื่องแบบนี้ไปถาม กูได้โดน พวกมึงนั่นแหละดีแล้ว”ไอ้รันตาโตรีบแย้งทันที ส่ายหน้าโบกมือไปมา โยนกลับมาที่พวกผมอีก
“งั้นเปลี่ยนช่อง”ไอ้เบียร์แย่งรีโมท
“มึงเปลี่ยนได้แค่ช่อง แต่เปลี่ยนความอยากรู้กูไม่ได้โว้ย”ไอ้รันยืนยันเจตนารมณ์เดิมด้วยสีหน้ามุ่งมั่นสู่ ISO ซึ่งย่อมาจาก I SO COOL กูอยากรู้มาก ก๊ากกกก เก่งจริงกู แปลไปได้
“มึงคิดว่าลิง”ผมถามไอ้รันที่พยักหน้า “แต่กูว่าไก่ว่ะ”
“ทำไม เกี่ยวไรกับไก่ มึงบ้าเปล่า”ไอ้รันว่าปนสงสัย ไอ้เบียร์หันมาสนใจมั่ง
“นี่ไง กูมีไข่ กูออกไข่ได้”ผมชี้ที่เป้าตัวเอง พร้อมแจงเหตุผลที่ไร้สาระ ในเมื่อมันอยากมีสาระผมไม่สามารถบอกมันได้ก็ต้องตอบมันอย่างนี้แหละ จะได้เลิกสักที
“เออว่ะ งั้นกูเป็นห่านเพราะไข่ใหญ่กว่า ไอ้รันมึงจิ้งจกแล้วกัน ไข่เล็ก ฮ่าๆๆๆ”ไอ้เบียร์เห็นด้วยแถมเลือกสายพันธ์ให้ไอ้รัน
“มึงไม่เอาไข่เหี้ยไปเลยล่ะ ใหญ่ดี สัด กวนตีน”มันด่าไอ้เบียร์รวมผมด้วย ไม่งั้นไม่จบสักทีเรื่องชาติกำเนิด
“และมึงไม่ต้องสงสัยเพิ่มเติมนะ ว่าหอย จะเป็นสายพันธ์ของเพศไหน ครึครึ”ผมดักไอ้รันไปอีก กลัวมันจะใส่ใจ พากันหัวเราะถกเถียงกันก่อนจะเงียบ เมื่อประตูเปิดเข้ามาโดยไม่เคาะ อย่าได้ด่า มีแค่เฮียที่ทำแบบนี้ หมดเวลาไร้สาระกูแล้ว
“พวกมึงกลับไปก่อน”เฮียบอกมันสองตัวที่ยังนอนกลิ้งเกลือกอยู่กับผมในสภาพปากกัดตีนถีบกันอยู่
“หมอฝังมึงมาแล้วว่ะ”ไอ้เบียร์แซวผม ก่อนจะลุกขึ้น ตามด้วยไอ้รัน
“อาเมน”ไอ้รันทำท่าแบบศาสนาคริสต์
“ฝังพวกมึงเถอะ กูพุทธโว้ย”ผมถีบมันที่พากันล้อเลียนเสร็จก็เดินออกไป เฮียปิดประตูเดินมาหาผมที่รู้หน้าที่ขึ้นไปนอนรอบนเตียง ไม่ใช่ให้ท่าเฮียนะครับ ให้ท่าหมอต่างหาก แต่ผมคุ้นหน้าหมอจริงๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน ผมมองอย่างครุ่นคิด จนหมอคงรู้สึกได้ถึงหันมามอง ยกยิ้มให้
“หน้าหมอมีอะไรหรือเปล่าครับ”หมอถามเสียงนุ่มเหมือนหน้า จะบอกว่า มีทุกอย่างเหมือนหน้าผมนี่แหละ ก็ใช่ที่
“เปล่าครับ”ผมยิ้มให้บ้าง เฮียมองหน้าหมอก่อนจะมองหน้าผม
“พร้อมไหม”ถามเอามือผมไปกุมไว้
“โอเค จี๊บๆเฮีย”ผมยิ้มให้เฮียตบหลังมือเบาๆ
“เจ็บก็จิกมือเฮียนะ ไม่ไหวก็บอก”เฮียพยักหน้าให้ เหมือนที่ผมก็ทำกลับ
“เริ่มเลยนะครับ”หมอที่เตรียมอุปกรณ์เรียบร้อยแล้วหันมาบอก เฮียพยักหน้า ผมมองหน้าเฮีย ที่มองตอบ เหมือนทุกครั้งถ้าโดนจุดที่เจ็บปวดผมจะกระตุกจิกเล็บบนหลังมือเฮีย แต่ไม่ร้องออกมา ผมยิ้มให้เฮียบอกให้รู้ว่าไม่เป็นอะไร ก่อนจะตาพร่า
“เฮีย”ผมเรียกเฮีย
“อยู่นี่”เฮียตอบ
“เฮีย”
“เฮีย”
เสียงตอบรับทุกคำ จนผมรู้สึกปากหนักและเงียบไป ไม่รู้สึกอะไรอีก จมปลักดำดิ่งสู่ความมืดมน
.
.
.
‘หนู’
‘หนู’
‘หนูอยู่นี่ พ่อ พ่อ’
ผมตะโกนบอกพ่อที่เดินหาเรียกหาผม มีปืนสะพายหลัง พ่อหันมาตามเสียง
‘ไอ้หนูลูกพ่อออออออออ’พ่อส่งเสียงเรียกอย่างดีใจ
‘พ่อของไอ้หนูนนนนนนนนนนนนนน’ผมเรียกพ่อด้วยความรู้สึกเดียวกัน ก่อนจะกอดกันกลม
‘คิดถึงพ่อจังเลย พ่อสบายดีนะ’ผมผละออกสำรวจพ่อ เอามือลูบจับไปมา
‘สบายตัว แต่ไม่สบายใจว่ะ ห่วงเอ็ง คิดถึงเอ็งเหลือเกิน’พ่อพูดเสียงเหมือนจะร้องไห้ ผมดึงพ่อมากอด
‘โอ๋ พ่ออย่าร้องนะ หนูอยู่นี่ ไม่เป็นอะไรหรอก’ผมโอ๋พ่อเหมือนที่พ่อโอ๋ผมเวลากลัวหรือตกใจอะไร
‘ฮึก ฮึก เอ็งเงียบไปเลย ไม่มาเข้าฝันพ่อเหมือนทุกที’พ่อสะอึกสะอื้นตัดพ้อผม
‘โอ๋ หนูขอโทษนะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากฝันถึง อยู่ๆสัญญาณฝันมันติดๆหายๆ คงไกลน่ะพ่อ ว่าแต่พ่อก็เหมือนกันนั่นแหละ เงียบไปเลยนะ’ผมอธิบายให้พ่อฟังตัดพ้อบ้าง
‘เออ อาจเป็นได้ว่ะ แต่เอ็งไม่เป็นไรแน่นะ ไหนพ่อดูอีกทีสิ’พ่อเออออด้วย ก่อนจะถามย้ำและสำรวจผมอีกที
‘ไงล่ะ บอกแล้วว่าหนูไม่เป็นอะไร’ผมพูดและกอดพ่ออย่างคิดถึง
‘เออ ดูหน้าเอ็งสิ ร่าเริงเป็นหนูได้น้ำเลยวะ ฮ่าๆๆๆ’พ่อพูดขำๆเมื่อดูแล้วผมสดใส หน้าตาเปล่งปลั่ง ใช่ พ่อ หนูได้น้ำจริงๆ ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ ให้พ่อเข้าใจตามนั้นดีกว่า
-
มาแล้ววววววววววววววววว :katai2-1: :katai2-1:
-
‘อ้าว แล้วไอ้นี่ใครวะ หน้าคุ้นๆ เหมือนพ่อเคยฝันเห็นมันมาก่อน’พ่อหลุดโหมดซึ้งเข้าโหมดสงสัยว่าไอ้ที่นั่งติดหลังผมเป็นใคร และไปฝันถึงกันตอนไหน ทำไมผมไม่รู้
‘เฮียไงพ่อ คนที่แวะไปบ้านปล้นหนูมาไง พ่อจำไม่ได้เหรอ’ผมเท้าความให้พ่อฟัง
‘จำไม่ได้ว่ะ มันปิดหน้าพ่อจะไปจำได้ไง เอ็งก็บ้าเน๊าะ”พ่อเขกหัวผมเบาๆ
‘เออ ใช่ ลืมไป นี่แหละ เฮีย คนที่รับปากพ่อว่าจะดูแลหนูเป็นอย่างดี อีกสองคน ไอ้รัน กับ ไอ้เบียร์ เสียดายไม่ได้ฝันเอามันติดมาด้วย พ่อเลยไม่เห็นหน้าเลย คราวหน้าแล้วกันนะพ่อ จะพามันมาด้วย’ผมอธิบายให้พ่อฟัง ก่อนจะหันมาหาเฮีย
‘อ้าว เฮีย ไหว้พ่อสิ มือสากไม่พอยังจะแข็งอีก’ผมหันไปบอกเฮียให้ยกมือไหว้พ่อ อะไรต้องให้บอก นอบน้อมหน่อยสิ
‘สวัสดีครับ พ่อนก’เฮียไม่ไหว้เปล่า เรียกชื่อพ่อด้วย
‘เออ ดี ไอ้หนุ่ม ไม่เรียกลุงแล้วเหรอ’พ่อกูวัยรุ่นจริงๆ รับไหว้มีถามกลับ
‘เรียกอย่างนี้ดีกว่าครับ ดูนับถือและสนิทกว่า’เฮียยกยิ้มบอกพ่อ
‘เหรอ อืม ปกติเพื่อนไอ้หนูมันจะเรียก ที่จริง เอ็งเรียกข้าว่า พี่ ดีกว่าไหม น่าจะอ่อนกว่าไม่กี่ปี’พ่อเหมือนจะเห็นด้วยก่อนจะท้วงแบบให้เกรียติเฮียมากไปหรือเปล่า
‘มันจะดีเหรอครับ ผมเกรงใจ’เฮียท้วงพ่อกลับบ้างด้วยสีหน้านิ่ง แต่น้ำเสียงดูเกรงใจเหมือนที่พูด
‘นั่นสิพ่อ จะสนิทเกินไปไหม เรียกพ่อดีกว่ามั้ง’ผมเห็นด้วยกับเฮียนะ
‘พี่ ไม่ดีตรงไหน ข้าไม่เคยเห็นเอ็งมีเพื่อนอายุปูนนี้นี่หว่า’พ่อพูดตรงตรง ทำเอาเฮียหน้ากระตุก ผมจับมือเฮียให้ใจเย็น ยังไงก็พ่อหนูนะเฮีย ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วคงต้องบอกพ่อตามจริง
‘ใช่ หนูไม่เคยมีเพื่อนอายุปูน เอ้ย ขนาดนี้ แต่ เฮีย เอ้อ เฮีย ไม่ใช่เพื่อนหนูหรอกพ่อ’เอาเข้าจริงกูพูดไม่ออกเหมือนกัน
‘พ่อรู้แล้วว่าไม่ใช่เพื่อนเอ็งไอ้หนุ่มนี่มันเป็นโจรลักเอ็งไปจากพ่อ แต่ในเมื่อกลับตัวกลับใจเอาเอ็งมาคืนแถมดูแลให้เป็นอย่างดี พ่อก็ยกโทษให้ได้’พ่อพูดอย่างใจดีมีเมตตา ยกยิ้มให้เฮียด้วยเชิงขอบคุณที่ดูแลลูกกู แต่ถ้าต่อจากนี้พ่อรู้ว่าเฮียดูแลแบบแนบชิดพ่อจะสมนาคุณเฮียมากกว่านี้ไหม
‘ผมต้องดูแลหนูเป็นอย่างดีอยู่แล้วครับ ไม่ใช่เพราะว่ารับปากพ่ออย่างเดียว’เฮียพูดพร้อมกุมมือผม
‘ไอ้น้อง ข้าเชื่อเอ็งดูแลมันดีจริง ไม่ต้องจับมือมันยืนยันข้าหรอก’โห พ่อเปลี่ยนสรรพนามเรียกไวจังล่ะ เฮียยังไม่รับปากว่าจะเรียกพ่อว่าพี่เลย
‘ผมอยากจะขอพ่อดูแลหนูให้มากกว่านี้’เฮียยังเป็นฝ่ายพูดต่อ
‘แค่นี้ก็พอแล้วมั้ง ไม่ต้องอะไรหรอก ไอ้หนูมันก็โตแล้ว อีกอย่างเอ็งก็น่าจะมีลูกมีเมียแล้ว เอาเวลาไปดูแลครอบครัวเถอะ ถ้าว่างก็มาหาได้’พ่อที่ยังไม่เข้าใจความหมาย ก็ต่อปากต่อคำกับเฮียไปเรื่อย
‘ผมมีลูกแต่เมียไม่มีแล้ว’เฮียบอกพ่อ ผมหันไปมองหน้าเฮีย
‘อ๋อ เป็นหม้าย เฮ้ย เหมือนพี่เลย เมียพี่ที่เป็นแม่ไอ้หนูก็ตายไปนานแล้ว’พ่อคิดได้ไวกว่าผมอีก สงสัยหัวอกเดียวกัน นี่ผมไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าเฮียเป็นหม้าย ถ้าไม่ฝันคงไม่มีรู้ โห อายุมากกว่าไม่พอเป็นหม้ายเรือพ่วงอีก โชคสองชั้นเลยเน๊าะกู ได้ผัวแถมลูก ไม่ต้องเสียเวลาทำ เฮ้ย ไม่ใช่เรื่องจะดีใจตอนนี้ พ่อกูเนี่ยสิจะเอาไงดี เฮียแม่งคอยตะล่อมอยู่จะรอดไหม
‘ครับ ผมก็เลยอยากจะมาขอเป็นครอบครัวกับพ่อด้วย จะว่าอะไรไหมครับ’เฮียพยายามโน้มน้าวอ้อนวอนพ่อต่อ
‘ได้สิ พี่จะได้มีญาติเพิ่ม จะมาเที่ยว ก็ไม่ว่าพาลูกมาด้วยก็ได้ จริงไหมไอ้หนู’พ่อยิ้มกว้างพูดอย่างใจดี แถมชวนลูกเฮียมาด้วย หันมาถามผม
‘ไม่ได้มาเที่ยวอย่างเดียวครับ คือ จะมาอยู่ด้วยเลย หรือ พ่อกับหนูจะไปอยู่บ้านผมบ้างก็ได้สลับกัน’เฮียยังตะล่อมพ่อต่อไป พ่อขมวดคิ้วทำท่านึก
‘คิดอะไรพ่อ’ผมถามพ่อ
‘กูกำลังคิดว่า นอกจากมึงแล้วกูมีลูกสาวอีกหรือเปล่า ทำไม ไอ้น้องนี้มันพูดเหมือนมาสู่ขอเลยวะ’พ่อเริ่มเก็ทแล้วครับ
‘พ่อเข้าใจถูกแล้วครับ ผมจะมาสู่ขอหนูกับพ่อ คงไม่ขัดข้องนะครับ’และแล้วเฮียก็เฉลยให้พ่อที่เบิ่งตา อ้าปาก
‘อะไรนะ มึงจะมาขอไอ้หนูลูกกูไปเป็นเมีย’พ่อเปลี่ยนสรรพนามให้เฮียดูสนิทกว่าทุกคำ
‘ครับ ไม่ใช่ไปเป็น แต่เป็นแล้วครับ’เฮียตอกย้ำสถานะความจริงให้พ่อรับรู้
‘ไอ้หนู เอ็งเป็นเมียมันเหรอ’พ่อค่อยเซเซ็ดตัวเอง หันมาถามผม
‘จ๊ะพ่อ หนูเป็นเมียเฮีย’ผมยืนยันเป็นการรับประกันว่า จริง หนูเสียท่าอากาศยานให้เฮียไปแล้ว
‘กูจะเป็นลม ไม่จริง แล้วกูจะอุ้มหลานที่ไหนล่ะไอ้หนู’พ่อทำหน้าบิดเบี้ยวชี้มือสั่นระริกมาตรงหน้า ผมกับเฮียไปคุกเข่าต่อหน้าพ่อ
‘หนูขอโทษ ที่ไม่รักนวลสงวนตูด มันจำเป็นพ่อในครั้งแรก ครั้งต่อมาหนูเต็มใจเอง หนูรักเฮีย พ่ออย่าโกรธหนูกับเฮียเลยนะ ถ้าไม่ได้เฮียหนูคงไม่ได้กลับมาหาพ่อหรอก’ผมเข้าไปกอดขาพ่อ เล่าให้พ่อฟังอย่างไม่หมดเปลือก เดี๋ยวจะฝันยาว
‘ผมรักหนูจริงๆ พร้อมจะดูแลและให้ทุกอย่าง รวมถึงพ่อด้วย ยกหนูให้ผมเถอะครับ’เฮียอ้อนวอนพ่ออีกแรง
‘ไม่ กูไม่ให้ เสียแล้วก็เสียไป จับใส่กะละมังล้างใหม่ก็ได้ ยังไงเอ็งก็ต้องแต่งงาน มีหลานให้พ่อ พ่อไม่ยอมมมมมมม’พ่อเสียงดังไม่ฟังคำขอร้อง
‘ผมก็ไม่ยอมเช่นกัน เมียผมคงยกให้เป็นผัวคนอื่นไม่ได้หรอกครับ’เฮียก็ไม่ยอม พูดเสียงหนักแน่น
‘ต้องยอม ไอ้หนู เอ็งจะเลือกใคร ระหว่าง พ่อ กับ ผัวมึง’พ่อหันมาหาคนกลางอย่างผม
‘โธ่ พ่อ หนู หนูเลือกไม่ได้จริงๆ หนูรักพ่อนะ แต่ก็รักเฮียด้วย อย่าเลย อย่าให้หนูเลือกเลย อยากเก็บไว้ทั้งสองคน’ผมทำเสียงประกอบการขอร้องพ่อไปด้วย หวังว่าพ่อจะเห็นใจและยินยอม
‘เดี๋ยวกูถีบร่วง มึงอย่าเอาเพลงมาประกอบอ้อนวอนกูซะให้ยาก มึงต้องเลือก’พ่อทำท่าจะยัน ดีว่าเฮียเข้ามาดึงและกันไว้ก่อน ผมส่ายหน้าอย่างตัดสินใจไม่ได้จริง นี่แค่ฝันกูยังเครียดขนาดนี้ ถ้าเรื่องจริงจะขนาดไหน นี่ผมรู้ตัวด้วยเหรอวะ
‘ไม่ หนูเลือกไม่ได้’ผมยกมือปิดหู ส่ายหน้าเหมือนนางเอกละครทีวี แต่ผมทำได้ดีกว่านั้น
‘ได้ เอ็งไม่เลือก งั้นพ่อเลือกเอง’พ่อกัดปากเชิดหน้าน้ำตาปริ่มใส่ผมยิ่งกว่านางร้ายอีก ผมมองหน้าพ่อก่อนจะมองหน้าเฮีย
‘ถ้าเอ็งตายไปซะ ไอ้หนูมันก็จะกลับมาเส้นทางสายเก่า เพราะฉะนั้น เอ็ง ตายยยยยยยยยยยย’สิ้นคำประกาศิตพ่อยกปืนขึ้นจ่อไปทางเฮีย
‘ไม่นะพ่อ อย่าทำแบบนี้ หนูไม่อยากเป็นหม้ายเหมือนพ่อ’ผมกางมือกันเฮียเอาไว้
‘หลบไป ถ้าเอ็งไม่อยากเป็นหม้าย หนอย เอาลูกกูไปไม่พอ ยัดเยียดความเป็นผัวให้มันติดใจ มึงตาย’พ่อสั่งผมหลบ ชักปืนเตรียมจะยิง
‘ผมรักหนู ยังไงผมก็ไม่ยอมให้หนูไปเป็นของคนอื่น ถึงผมตายก็ไม่ยอม’เฮียจับผมไปยืนข้างหลัง เวลายิงจะได้เจ็บน้อยหน่อย ผมเข้าใจถูกใช่ไหม
‘งั้นมึงตาย ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยย’เสียงพ่ออย่างดังก่อนจะกดไกปืน
‘อย่าฆ่าผัวววววววววหนูนนนนนนนนน’
‘ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่ยยยยยยยยยยยยยา พ่อออออออออออออออ’
‘เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยย’
.
.
.
.
“หนู”
“หนู”
“อย่า พ่อ อย่าฆ่าเฮีย”ผมรู้สึกว่าตัวเองกระสับกระส่ายมือไม้โบกไปมา
“อย่าฆ่าผัวหนู พ่อ อย่าฆ่าผัวหนู”นี่กูพูดอะไรออกไปเนี่ย ไม่รู้ตัวจริงๆ กลัวแต่พ่อจะฆ่าเฮีย ไม่มีเวลามาอายแล้ว
“หนู”
“หนู เฮียอยู่นี่”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”แล้วผมก็ลุกขึ้นมาจากฝันร้าย นั่งหอบ แฮ่ก แฮ่ก เป็นหมาอาบแดด เหงื่อท่วมตัว
“หนู เป็นอะไร เฮียอยู่นี่”เสียงคุ้นเคยพร้อมมือลูบหัวลูบหน้า ผมเงยหน้ามอง ก่อนจะโผเข้ากอด
“เฮีย มึงยังอยู่ ยังไม่ตายใช่ไหม”ผมละล่ำละลักถาม กอดเฮียแน่นขึ้น
“อยู่สิ เฮียจะตายได้ไงล่ะ ยังไม่ได้ไปทำอะไรเลย”เฮียกอดและลูบหัวผม พูดเสียงกลั้วหัวเราะ ผมผละออกมองสำรวจเฮียไปมา ไม่มีรูโบ๋เพราะถูกยิง ทำเอาโล่งอก แล้วกูจะโล่งอกทำไมวะ แค่ฝัน แต่ดันคล้ายจริงซะไม่มี
“กี่โมงแล้วเฮีย หนูหลับไปนานไหม”ผมถามเฮียสะบัดหน้าสะบัดหัวไล่ความมึนงงไปมา
“จะทุ่มหนึ่งแล้ว หิวหรือยัง ดื่มน้ำก่อนดีกว่า”เฮียตอบก่อนจะส่งน้ำให้ ผมรับมาดื่มอย่างกระหาย นี่ผมหลับไปเกือบห้าชั่วโมงเลยเหรอ จำไม่ได้จริงๆว่าหลับไปได้ยังไง ดีไม่ตื่นมาตอนเฮียไปทำงานแล้ว เฮียรับแก้วไปวางก่อนจะกอดผมอีกที
“หนูหลับไปนานมาก นอนนิ่งจนน่ากลัว กลัวจะไม่ตื่น”เฮียพูดออกมาเหมือนคนใจไม่ดี
“ถ้าไม่ได้พ่อ หนูคงไม่ตื่นแน่เลยเฮีย”ผมนึกไปถึงพ่อในความฝัน ไม่เคยเห็นพ่อโกรธขนาดนี้มาก่อน ดูโหดร้ายไม่สมกับเป็นคุณนกผู้ใจดีมาตลอดเลย
“นั่นสิ ต้องขอบคุณพ่อนะ หนูร้องเสียงดังมาก ฝันถึงร้ายเหรอ หืม”เฮียเห็นด้วยและถามกลับ
“อืม ฝันเห็นพ่อ แต่ ไม่มีอะไร มันก็แค่ความฝัน”ผมส่ายหน้า ใครจะกล้าเล่าวะว่าฝันเห็นพ่อตาจะฆ่าผัวลูก ในฝันนะที่ผมคิดแบบนั้น เรื่องจริงเฮียก็คือเฮียนี่แหละ ไม่ได้คิดว่าเป็นผัวผมจริงจริ๊งงงงง (เสียงสูงมาก)
“ฝันว่ายังไง เล่าได้ไหม เหมือนจะมีเฮียเกี่ยวด้วย”เฮียมึงไม่น่าเป็นคนเร้ารื๊อเลยนะเนี่ย ติดนิสัยขี้เสือกกูหรือไง ไม่เล่า ยังไงก็ไม่เล่า กูอาย
“ไม่มีอะไร แค่ฝันร้ายนิดหน่อย”ผมผละออกจากอกเฮีย ส่ายหน้ายิ้มให้ว่าไม่มีอะไรจริงๆ
“เหรอ”เฮียเหมือนจะเชื่อ
“อือ ว่าแต่มีอะไรกิน หิวจะตายแล้ว”ผมรับคำก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เฮียยกสำรับกับข้าวมาวาง ดูน่ากินมาก ผมมองกับข้าว มองขนม เพลิน ได้ยินเสียงเฮียแว่วๆ
“ฝันร้ายก็ฝันร้าย ว่าแต่ ผัวหนูนี่ใครเหรอ ดูจะปกป้องน่าดู”เฮียนี่ใส่ใจหนูทุกเรื่องจริงๆ แล้วทำแอ๊บ ก็มึงไงเล่า กูไม่พูดหรอก อย่าหลอกถามซะให้ยาก แต่ปากแม่งก็ไวกว่าความคิดทุกที
“จะใครล่ะ ก็เฮียไง ถามมาได้ มากินข้าว เฮ้ย”ผมตอบพร้อมตักข้าวเข้าปาก ก่อนจะนึกได้ว่าเคลิ้มตามเฮียที่หลอกถาม
“อืม แล้วไป งั้นกินข้าวกันดีกว่านะ ดูหนูจะหิวมาก เสร็จแล้วจะได้กินยา ไม่ต้องอาบน้ำ เฮียเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แล้ว”เฮียไม่เปิดโอกาสให้กูอธิบายอะไรเลย หน้าตาลัลล้าหลังรู้ว่า ผัวกูเป็นใคร แม่ง ทีนี้กินข้าวตาหลับแล้วสิมึง
.
.
.
‘อย่าไปนอกเขตที่เฮียบอกนะ’
‘อืม’
‘แต่ให้ดีอยู่ในห้องก็พอ’
‘อือ’
‘ใครมาเคาะไม่ตอบไม่ต้องเปิด’
‘อือหื๊อ’
‘แล้ว กะ’
‘เออ รู้แล้ว เฮีย หนูว่าไม่ต้องไปแล้ว ให้ไอ้ย้งมันไปคนเดียวเถอะ’ผมขัดเฮียไว้ก่อน
‘ก็เฮียเป็นห่วง’
‘หนูรู้หรอกน่า’
‘เดี๋ยวเฮียก็กลับมาแล้ว’
‘เร็วๆนะ’
‘ครับ’
‘เฮีย’
‘หืม’
‘ถ้า เอ้อ’
‘มีอะไรหรือเปล่า’
‘ไม่มี เฮียมาเร็วๆนะ ระวังตัวด้วย’ผมบอกเฮียอย่างเป็นห่วงจริงๆ เฮียกอดและจูบหน้าผากก่อนจะไล่ลงมา จูบแผ่วๆตรงปากบดเบียดให้ตอบรับ ช่างเหมือนบรรยากาศส่งผัวไปทำงานเมืองนอกซะจริง ๆ ทั้งที่มันไปไหนก็ไม่รู้
‘เฮียจะรีบกลับมาหาหนูนะ’ผมพยักหน้ากอดเฮียอีกครั้งก่อนเฮียจะไปจริงๆสักที ที่จริงผมอยากฝากจดหมายไปส่งให้พ่อ แต่คงเป็นไปไม่ได้ ถ้าผมทำแบบนั้นพ่อคงเอาไปให้ตำรวจแน่ เขาก็จะรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน ผมอยากกลับบ้าน แต่ต้องมีเฮียไปด้วย ผมไม่อยากให้มีการเสียเลือดเสียเนื้อ อยากให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี เฮ้อ คิดแล้วก็ยังตัน ไม่รู้จะลงเอยยังไง แต่ตอนนี้ขอให้เฮียปลอดภัยกลับมาเร็วๆก็พอ
“ไอ้รัน ไอ้เบียร์ เมื่อไรจะมาวะ”ผมตื่นจากความทรงจำเมื่อเช้า มองที่ประตูที่ไม่มีเสียงเคาะสักที ถ้าเคาะก็ขอให้เป็นไอ้สองคนนั้นเถอะ อย่าเป็นนายโรคจิตก็แล้วกัน
ก๊อก
ก๊อก
มาแล้วสองก๊อก แล้วก็เงียบ
ก๊อก
ก๊อก
“ไม่พูดวะ งั้นกูไม่เปิดหรอก“ผมพูดกับตัวเอง หยิบปืนมาถือไว้กับตัว
“ไอ้หนู กูเอง”แล้วมันก็ส่งเสียง ผมวิ่งปรู๊ดเดียวถึงหน้าประตู
“สัด แล้วไม่พูดวะ”ผมเปิดพร้อมด่ามันสองตัวที่หัวเราะ
“กูทดสอบมึงก่อน ว่าจำที่ผัวมึงสั่งได้ไหม”ไอ้เบียร์พูดขำๆ ผมเลยถีบมันเคาะไม่พูดไม่ว่า เสือกเล่นของสูง(อายุ) ก่อนจะพากันเข้ามาในห้อง ผมปิดกดล็อกทันที
“มึงอย่าเว่อ ไม่มีใครหรอก”ไอ้รันส่ายหน้า ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน
“ไม่ได้หรอก เผื่อมีใครสะกดรอยตามพวกมึงมา”ผมยังไม่วางใจ
“ไอ้ฟาย ทำอย่างกับไม่มีใครรู้ว่ามึงอยู่ห้องนี้ จะสะกดรอยทำบ้าอะไร สะกดวิญญาณไม่ดีกว่าเหรอ”ไอ้เบียร์ปากเสียโพล่งออกมา
“เหี้ยยยย มึงพูดเป็นลางวะ”ผมด่ามันก่อนจะไล่เตะมันที่หัวเราะชอบใจ
“ว่าแต่ มึงฝาก ไอ้เฮีย ซื้ออะไรหรือเปล่า”ไอ้รันถามผมหลังจากนั่งดูทีวีจนไม่มีอะไรจะดู เล่าขำขัน ทายปัญหา จนเบื่อก็วกมาคุยเรื่องเฮียต่อ ไอ้เบียร์เข้าห้องน้ำไปแล้ว มันบ่นอยู่ไม่รู้ อีหวิงเอาอะไรให้แดก ขี้แตกตั้งแต่เมื่อคืน
“เปล่า เฮียไปทำงาน คงไม่มีเวลาหรอก”ผมตอบมัน ก่อนจะมองไปข้างนอก ป่านนี้เฮียจะทำงานเสร็จหรือยัง เป็นอะไรไหม เมื่อไรจะกลับสักที เป็นเอามากแล้วผม
“เดี๋ยวมันก็กลับมา ไม่ต้องห่วงหรอก”ไอ้รันเหมือนจะรู้ มันตบไหล่พูดปลอบใจผม
“อืม กูรู้ แต่อดห่วงไม่ได้”ผมพยักหน้าตอบแต่ไม่ได้มองหน้า เลยไม่รู้ว่าไอ้รันทำหน้าแบบไหนกับคำถามต่อมา
“มึงรักไอ้เฮียแล้วเหรอ”มันถามผมเสียงเบา ผมชะงักไม่รู้จะพูดอะไรดี ไม่รู้จะบอกแบบไหน มันไม่ใช่ความรู้สึกว่าจะโดนล้อ แต่ทำไมถึงไม่อยากตอบมันก็ไม่รู้
“ดูไอ้เฮีย มันเอาใจใส่มึงมาก ดูแลยิ่งกว่าไข่ในหินอีก ตั้งแต่รู้จักมันมา กูไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้ อ่อนโยน พูดและก็ยิ้มมากขึ้น กูไม่อยากจะเชื่อว่า ระยะเวลาแค่ไม่เท่าไร ดูมึงสองคนผูกพันจนไม่มีใครมาแยกได้”ไอ้รันพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ผมไม่แน่ใจว่ามันน้อยใจ ตัดพ้อ หรือ อิจฉา แต่ไม่ใช่อิจฉาแบบอาฆาต
“กูไม่รู้จะบอกมึงยังไงดี จนถึงตอนนี้กูก็ยังไม่อยากเชื่อเหมือนกัน”ผมแค่นยิ้ม แต่ใจรู้สึกอุ่นเมื่อนึกถึง เฮีย
“มันรักมึง อย่าทำให้มันผิดหวัง ได้ไหม ไม่ว่าจะเรื่องอะไร ขอให้มึงเชื่อมันเอาไว้”ไอ้รันพูดขอร้องทั้งสีหน้าและแววตา ผมไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่ดูมันจริงจังมาก ไม่ได้พูดเล่นแน่
“เอ้อ อย่าถือสากูเลยนะ กูแค่ห่วงมันฐานะคนคุกเดียวกัน ฮ่าๆๆ”ไอ้รันเห็นผมไม่พูดอะไรมองหน้ามันอย่างเดียว เลยตบไหล่พูดกลั้วหัวเราะ ผมได้แต่ยิ้มรับ ก่อนที่จะพูดอะไรกันอีก
“โอย อีหวิง อีเหี้ย มึงเอาส้นตีนทำกับข้าวหรือเปล่าวะ”เสียงไอ้เบียร์โอดครวญขัดซะก่อน ดีเหมือนกัน แว่บหนึ่งผมรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศเมื่อครู่ มันแปลกๆ
“มึงกินยาหรือยัง”ผมถามมันอย่างเป็นห่วง ดูหน้ามันซีดมาก
“กินแล้ว เกลือแร่แดกจนจะครบโหล อูย”ไอ้เบียร์ตอบก่อนจะครวญอีก
“กูว่าไปหาหมอเถอะ”ผมบอกมันหันไปทางไอ้รันที่ดูห่วงไม่น้อย พยักหน้าเห็นด้วย
“เฮ้ย ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย”ไอ้เบียร์โบกไม้โบกมือไม่ยอมไป นอนแผ่กับพื้น ผมเดินไปที่ตู้ยาในห้อง หยิบเกลือแร่ชงให้มันดื่ม
“กินก่อน มึงเสียน้ำเยอะ”ผมบอกประคองหัวมันให้ดื่มเกลือแร่ ก่อนจะปล่อยมันนอนต่อ
“ไอ้เบียร์ กูว่าไปหาหมอเถอะว่ะ อาจจะอาหารเป็นพิษก็ได้”ไอ้รันยังคะยั้นคะยอให้มันไปหาหมอ
“นั่นสิ ไปเถอะ”ผมเห็นด้วย ก่อนจะประคองมันลุกขึ้น ดูมันแย่มาก ผมไม่ลืมหยิบกุญแจห้องติดไปด้วย ก่อนจะล็อกห้องเรียบร้อย มุ่งตรงไปหาหมอทันที
.
.
.
“ไปไหนกันจ๊ะ เด็กๆ” เด็กพ่องงงมึงสิ
“ผัวไม่อยู่ หาพี่ก็ได้นะ”หน้าอย่างหมาโดนตีน
“แม่ง ดูไปน่ารักนะเนี่ย เมียไอ้เฮีย”กูรู้อยู่แล้ว เฮียกูชมทุกวัน
เสียงแซวเกือบตลอดทาง ผมสะกดกลั้นปากเอาไว้ไม่ตอบโต้ แต่ในใจด่าไวกว่าปากไปแล้ว ตอนนี้ห่วงไอ้เบียร์ก่อนไม่อยากเสียเวลา ไม่อยากสร้างปัญหาให้เฮีย
“สัดเอ้ย ให้กูหายก่อนเถอะมึง อูย”ไอ้เบียร์เน้นฟันด่า แต่มันไม่มีแรง
“ไอ้พวกเหี้ยถือว่าลูกน้องไอ้ทวน เห็นไอ้เฮียไม่อยู่ ทำข่ม สัด ไว้มันกลับมาเถอะมึง”ไอ้รันหันไปมองก่อนจะหันกลับด่าไปตลอดทาง
“มึงอย่าบอกเฮียเลย เรื่องเล็กน้อย ปล่อยพวกมันเถอะ”ผมท้วงมันไว้ก่อน ไม่อยากให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่
“แต่พวกมันปากเสีย แซวมึง”ไอ้รันเหมือนจะไม่ยอม
“ช่างเถอะ ก็แค่เสียงหมาเห่าใบตอง คนหน้าตาดีหมาชอบหอนใส่เป็นธรรมดา”ผมพูดทีเล่นทีจริงกับมัน จนมันยิ้มได้ ในที่สุดก็ถึงมือหมอ บอกอาการคร่าว หมอก็พามันเข้าห้องตรวจทันที ผ่านไปสักพัก
“คงต้องให้น้ำเกลือหมดกระปุกถึงจะกลับไปพักได้ อาหารเป็นพิษ ไม่มีอะไรน่าห่วง”หมอบอกอาการ พวกผมขอบคุณ ก่อนจะเข้าไปหาไอ้เบียร์ที่นอนหน้าซีด
“เห็นไหม กูบอกแล้ว ไม่เชื่อ”ไอ้รันพูดถึงความรั้นของไอ้เบียร์
“เออ กูเชื่อแล้ว ว่ามึงดูแม่น”มันพูดแหย่ไอ้รัน
“จวย ปากดี เดี๋ยวกูแช่งให้ขี้แตกซะนี่”ไอ้รันตีปากมันไม่แรงนัก
“ขอบใจพวกมึง ไอ้หนูเลยลำบากด้วยเลย มึงก็เพิ่งจะหายด้วย ไอ้เฮียรู้เข้าคงจะว่าไม่รู้ใครฝากใครกันแน่”ไอ้เบียร์พูดไปเรื่องที่ไม่มีทางเกิดหรอก
“มึงห่วงตัวเองเถอะ กูหายดีแล้ว อีกอย่าง เฮียไม่ว่าหรอก เชื่อสิ”ผมตบหลังมือมันเบาๆ
“แหม รู้ใจดีจังนะมึง ตั้งแต่เป็นเมียมันเนี่ย”มันยังปากดีแซวผมต่อ
“มึงก็ช่างสังเกตสมมีผัวตำรวจเลยเน๊าะ”เอาสิมึง กูไม่รู้ชัดแต่แทงใจมึงได้
“สาดดดดดดดดดดดด”เสียงมัน ก่อนจะพากันหัวเราะ คุยเล่นเป็นเพื่อนมัน สักพักมันหลับเพราะความเพลีย ผมเลยให้ไอ้รันอยู่เป็นเพื่อน เผื่อมันตื่นจะได้มีเพื่อนพากลับ มันอดห่วงผมไม่ได้ ผมบอกไม่เป็นไร เดี๋ยวจะรีบมา ผมต้องกลับไปกินยาตามที่เฮียและหมอสั่งไว้ จะได้หายเร็วๆ เฮียจะได้ไม่เป็นห่วง ผมจะได้ไม่เป็นภาระเฮียไปมากกว่านี้
.
.
.
.
“เฮ้ย ไอ้ตุ๊ด หยุดก่อน”
“ไอ้ตุ๊ด”
“กูบอกให้หยุด”
เสียงนี้ผมรู้แล้วว่าใคร แต่ไม่ได้หยุดเดินหรือหันไปมอง เพราะไม่น่าจะเกี่ยวกับผม ก่อนจะหงายหลังกับพื้นเมื่อโดนกระชากและเหวี่ยงอย่างแรง
“อุ๊บ”ผมจุกเหมือนกัน แต่ไม่ร้องออกมา เงยหน้ามองก็เห็นว่าเป็นไอ้พวกเมื่อกี้ แต่มีหัวหน้ามันด้วย
“ไม่ร้องว๊ายวะ”มันทำหน้ายียวนพูดใส่ กูไม่ใช่มึงที่แอ๊บโว้ย ด่ามันในใจ ถ้าไม่ใช่ที่นี่ กูสู้มึงแน่ ถึงจะเล็กกว่าเถอะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“นั่นสิ ลูกพี่”เสียงลูกน้องมันเห่าสบทบ ผมลุกขึ้นปัดกางเกง เตรียมจะเดินหนี หนูใจเย็น รอเฮีย อย่ามีเรื่อง ผมพยายามบอกตัวเองอยู่ นี่คือสถานแห่งบ้านทรายทอง กูคือพจมานที่บังเอิญเดินมาเผชิญอีหญิงเล็กแต่ตัวอย่างควายและขี้ข้ารุมแกล้งอยู่
“ไงล่ะมึง ผัวไม่อยู่ ใครจะคุ้มหัววะ”กูไม่ร้อน ถึงร้อนกูก็มีร่มคุ้มหัว ไอ้ทวน ไอ้ยมทูตขึ้นหูด ตูดเป็นกาก ดากเป็นสังคัง ทำอะไรมันไม่ได้ ด่าแม่งในใจนี่แหละ
“ถ้าไม่มีอะไร ผมขอตัว”ผมบอกเตรียมจะเลี่ยง แต่มันพยักหน้าให้ลูกน้องมันจับแขนผมไว้
“ยังไปไม่ได้ กูยังไม่ได้สั่งสอนมึงที่ไม่มีมารยาทกับนาย ไร้สาระ ไร้ประโยชน์”มันเดินมาใกล้ ยกยิ้มพูดใส่ผม
“ตบปากมัน”มันสั่งลูกน้อง เก่งจริงไม่ตบเองวะ กลัวเฮียล่ะสิมึง “กูไม่ได้กลัวไอ้เฮียหรอก ไม่อยากจะเสียมือ”เสือกรู้ทันความคิดกูอีก ก่อนมันจะพยักหน้า
“เอ้อ จะดีหรือพี่ทวน เกิดไอ้เฮียรู้เข้า”ลูกน้องมันกลืนน้ำลาย คงคาดไม่ถึงว่าลูกพี่มันจะสั่งแบบนี้ คิดว่าจะทำเอง
“ทำไม พวกมึงกลัวเหรอ”ไอ้ทวนหันไปเสียงเข้มใส่ลูกน้องที่ก้มหน้า”ถ้าไม่ทำ กูจะตบปากพวกมึง”สิ้นเสียงพูดหน้าผมหันทันที ไม่เป็นไรแค่อึดใจเดียว
เพี้ยะ
เพี้ยะ
เสียงเหมือนโดนนางร้ายตบ แต่ขอโทษ นางร้ายผู้ชายครับ มืออย่างกับใบพัด ตีนอย่างกับใบลาน แค่คิด ไม่ต้องยกมาตบปากกูหรอกนะ ไม่เป็นไร หนูทนได้
ผลั่วะ
แม่ง ตบไม่เท่าไร ตุ้ยท้องกูทำไม
“อุ๊บ อึก”ผมทรุดลงทันที แต่ก็ไม่ร้อง
“จำไว้ อย่าไร้มารยาทกับนายอีก”มันดึงหัวผมให้เงยหน้าไปสบตา ผมจ้องตามันก่อนจะโดนเฉดหัว
“แล้วหวังว่า คงไม่ฟ้องผัวหรอกนะ ไอ้ตุ๊ด”ไอ้ทวนพูดใส่ผม
“กูไม่ใช่พวกมึง ที่ใช้วิธีตุ๊ด ถุย”ไหนๆก็เจ็บแล้วขอด่ามันหน่อยเถอะ มันเอามือลูบหน้า
“ไอ้สัด กูสอนแหม่บๆไม่จำ”มันด่าพร้อมเงื้อมือ ผมไม่หลับตา ไม่หลบ
“พี่ทวน ๆ นายเฟยมาทางนี้”เสียงลูกน้องมันท้วงไว้ก่อน มันลดมือลง
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง”มันพูดก่อนจะเดินไป ผมก็พยุงตัวเองไปเหมือนกัน ไม่อยากเจอใครทั้งนั้น ถึงห้องได้ผมทรุดตัวลงอย่างเจ็บปวด บิดไปมาก่อนจะกัดฟัน เดินไปล้างหน้า ล้างตัว กินยาตามที่สั่ง พร้อมยาแก้ช้ำในกันไปด้วย ผมไม่บอกเฮียหรอก แต่จะปกปิดสภาพตัวเองได้ยังไง รอยช้ำไม่ใช่น้อย
“สัด ตบอย่างนี้ มึงต่อยกูเลยดีกว่า อูย”ผมจับมุมปากที่เริ่มเขียวช้ำ แก้มบวม มองซ้ายมองขวา เอาไงดีวะ นึกได้เปิดตู้หยิบที่ปิดปากออกมา แต่ก่อนปิดทำอะไรสักหน่อยดีกว่าให้เฮียรู้ว่าผมสบายดี
.
.
.
“หนู”
“หนู”
“อืม”ผมงัวเงียตื่นขึ้นมา ไม่รู้หลับไปนานเท่าไร คงเพราะฤทธิ์ยาและเจ็บตามตัวด้วย
“เฮียกลับมาแล้ว”เสียงนุ่มพร้อมอ้อมกอดที่อบอุ่น ทำเอาผมอยากร้องไห้ ด้วยความดีใจที่เฮียกลับมาแล้ว กลับมาอย่างปลอดภัยด้วย
“เฮีย”ผมเรียกเฮียและกอดเอาไว้ ก่อนจะลืมตาก็เห็นว่าเฮียจริงๆ
“แล้ว อะไรเนี่ย”เฮียชี้ปิดปาก ทำหน้ากลั้นขำ
“อ๋อ หนูเป็นหวัดน่ะ อยากยิ้มแต่ยิ้มไม่ออก ก็เลย”ผมบอกเหตุผลที่เอาเมจิกวาดรูปปากยิ้มกว้างบนผ้า
“ไม่ต้องยิ้ม แค่เห็นหน้าเฮียก็ชื่นใจแล้ว แล้วทำไมเป็นหวัดล่ะ ตอนไปหนูยังไม่เป็นเลย กินยาหรือยัง”เฮียลูบหัวก่อนจะกอดพร้อมถามอย่างเป็นห่วง
“กินแล้ว สงสัยอาบน้ำนานไปหน่อยมั้ง นิดหน่อย เฮีย”ผมตอบเลี่ยงๆ เฮียเอามืออังหน้าผาก ก่อนจะพยักหน้า“เออ ไอ้เบียร์มันขี้แตกล่ะเฮีย ไม่รู้หายหรือยัง”ผมนึกขึ้นได้บอกเฮียถึงเรื่องไอ้เบียร์ เกือบซี๊ดปากแล้วใส่ฟิลมากไปหน่อย
“เฮียรู้แล้ว เพิ่งเอาของฝากไปให้มันเมื่อกี้”เฮียพยักหน้าก่อนจะหยิบถุงสี่ห้าใบขึ้นมาวาง
“อันนี้ของหนู”เฮียบอกผมที่มองตาวาว ผมรับมาเปิดดู เสื้อผ้า ขนม เกม แผ่นหนังเต็มไปหมด แต่ที่หน้าแดง กางเกงในไซด์กูทั้งนั้น
“เยอะว่ะเฮีย”ผมพูดอย่างตื่นเต้น ทั้งที่ไม่ใช่ของที่ไม่เคยเห็น แต่มันไม่ได้เห็นมานานเหมือนกัน ก่อนจะฉุกคิด”เฮ้ย เฮียไปทำงาน มีเวลาด้วยเหรอ”
“นิดหน่อย อยากซื้อให้หนูด้วย จะได้ไม่เหงาเวลาเฮียไม่อยู่”เฮียยกยิ้มเอามือลูบแก้มแผ่วเบา
“เฮียกินข้าวมาหรือยัง”ผมนึกขึ้นได้ ถามเฮีย
“ยัง ว่าจะกลับมากินพร้อมหนู”เฮียตอบ ผมคิดอยู่แล้วว่าเฮียต้องกลับมากินข้าวพร้อมผมแน่ ดีนะที่ผมกินล่วงหน้าไปก่อน
“อ้าว หนูไม่รู้เลยกินข้าวต้มไปแล้ว โทษนะเฮีย”ผมเลยทำเป็นไม่รู้จริงๆ
“ไม่เป็นไร หิวก็กินก่อน งั้นกินขนมแล้วกัน เดี๋ยวเฮียอาบน้ำก่อน”เฮียโยกหัวผมก่อนจะขอตัวอาบน้ำ ผมโล่งใจ พอเฮียเข้าห้องน้ำผมแกะขนมกินทันที เดี๋ยวเฮียจะสงสัย
“อูย ซี๊ด ไอ้สัด”ร้องด้วยด่ามันด้วย ขนมอร่อยซะด้วย พรุ่งนี้คงทุเลาแล้วมั้ง คงเลี่ยงไม่ได้หลายวันแน่ เอาไว้ค่อยแถใหม่ อ้าว ถุงนั้นอะไรวะ ผมหยิบมาดูเมื่อเห็นมันวางอยู่ข้างเตียง ก่อนจะเปิดออก
“อ๋อ ของเฮีย”
“หืม”
“นี่ เฮีย”
.
.
.
.
ตอนนี้ผมรู้สึกอุ่นใจมาก เมื่ออยู่ในแขนของคนตัวโต ไม่อึดอัด ถึงจะมีไอ้ชวดกั้นอยู่ก็แนบชิดได้ ผมยังไม่ได้เอาที่ปิดปากออก เฮียก็ไม่ได้ว่าอะไร
“หลับนะ เฮียอยู่นี่”
“อืม”
เสียงบอกและตอบรับอย่างคุ้นเคย มือที่กอดและลูบหัว ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดทำเอาผมเคลิ้ม มือที่ลูบหัว ลูบหลัง ไล้บนหน้าก่อนจะรู้สึกเหมือนหายใจสะดวกขึ้น เสียงลมอุ่นประคบตรงมุมปาก เม้มพอรู้สึก
“อืม”
“ไม่เป็นไรนะ นิดเดียว”
“อืม”
เสียงพึมพำ ก่อนจะได้ยินเสียงกัดฟัน กรอด กรอด ไม่ยักรู้เฮียนอนกัดฟันด้วย ไม่เคยได้ยินวะ หรือกูหลับลึกเหมือนตอนนี้ แต่ในห้วงลึกผมก็ยังสงสัยอยู่ดีว่า
เฮีย
ซื้อ
.
.
.
คอลลาเจน
มาทำไมวะ
**********************************************************************************************************
ปล. กลับมาแล้วหลังหายไปหลายปี อ๊าคคคคค (อีนี่ ไม่มีสำนึก) ไม่แก้ตัวค่ะ งานเยอะจริงๆ ช่วงนี้ บอกเฉยๆ ไม่ได้แก้ตัวจริงจริ๊งงงงงงงงงงง ไข้เริ่มกลับมาอีกแล้วหลังพักไป ไม่เป็นไร สู้ๆๆๆๆ ตอนนี้ชิวๆค่ะ ใจเย็นนะคะไม่ว่าจะเรื่องไหนจะขมิบขยับแล้ว ให้เขาหวานกันอีกหน่อยเน๊าะ ฮึฮึ น้องหนูโดนอีกแล้ว ไม่เข็ดจริงๆ ขอบคุณค่ะที่ถามไถ่และเป็นห่วง ขอบคุณที่ติดตามและให้กำลังใจกันเสมอ ขอบคุณค่ะ เจอกันใหม่นะคะ
-
:-[ :-[ :-[
-
จิ้มตูดๆๆๆ
แล้วกลับไปอ่านต่อ คริคริ
-
มาแล้วววววววววววว..... :sad4: :sad4:
-
เฮียจะไปไหน
รอตอนต่อไป
-
ฮ่าๆๆๆ เฮียซื้อคอลลาเจนมาบำรุงไงหนู :hao7:
-
อย่าบอกว่ารันแอบชอบเฮียนะ ไม่เอาๆ หาผัวให้รันด่วน
เฮียท่าจะโดนหนูล้อจนฝังใจ ถึงกับไปหาคอลลาเจนมาแดรก 555
-
เฮียรู้แน่เลยอ่ะ ว่าหนูโดนแกล้ง
จัดการเลยเฮีย :z6: :beat:
-
นอนฝันเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะ
คงเป็นความกังวลในใจลึกๆของหนู
หนูแน่ใจนะว่าเฮียซื้อคอลาเจนมา ไม่ใช่อย่างอื่นเหรอ
น่าจะเควายมากกว่ามั้ง
-
จิ้มก่อน
รอมานาน ดีใจๆๆๆๆๆ
พวกไอ้ทวนมีหน้ามาว่าหนูตุ๊ด แล้วทีพวกมันหมาหมู่รุมหนูล่ะ แมนมากใช่มั้ย
ทำไมเฮียกลับมาไวจัง นึกว่าไปสักสองสามวัน หรือว่าเป็นห่วงหนู
หนูเอ้ย เฮียไม่ได้นอนกัดฟันหรอก แต่เป็นเพราะเฮียเห็นร่องรอยบนหน้าหนูต่างหาก
งานนีี้พวกไอ้ทวนคงไม่ได้อยู่ดีแน่ :z6:
-
เฮียคงไม่ได้นอนกัดฟันหรอกหนู แต่คงเห็นปากหนูแน่ๆ ไอ้พวกนั้นคงเละยิ่งกว่าหนู :m16:
เฮียถึงขนาดต้องบำรุงผิวหน้า หุ หุ หนูอย่าว่าเฮียแก่สิ มันแสลง55555
-
เหอะๆๆๆๆๆ กลัวโดนหาว่าแก่เกินไป อิๆๆๆๆๆๆ เฮียเนี่ย น่้ารักอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หนูก็ยังเป็นหนู :-[
-
หรือว่าเฮียคิดว่าตัวเองหน้าแก่ เลยซื้อคอลลาเจนมากินวะ :hao6:
-
เฮียกลัวแก่น่ะหนู 555+
น่ารักจริงๆคู่นี้
รอนานหน่อยแต่ขอให้มาต่อก็โอฮะ ขอบคุณค้าบบบ
-
คอลลาเจน
เฮียอยากหน้าเด็กสินะ 65555555
-
อิน้องหนูนี่มันฮาได้ทุกตอนเลยเว้ยเฮ้ย555555 น่ารักอะ
เฮียก็รักก็หลงน้องหนูจริงจริ๊งงง
-
อ่านอย่างมีความสุข
นั่งอ่านไป นั่งขำไป
สนุกสนานละเกิลลล อิอิ >.<
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ +1 ^^
-
หนูยังน่ารักน่าหยิกเหมือนเดิม แต่ไอ้ทวนแม่งหมาลอบกัดขอให้โดนเฮียเล่นหนักๆสักทีเถอะ
เฮียคงรับไม่ได้ถ้าเมียบอกว่าตัวเองแก่ถึงขั้นต้องคอนลาเจนเลย ฮ่าๆ
ปล.เราไม่คิดว่ารันจะรักเฮียหรอกนะอาจจะแค่รู้ว่าเฮียโดนอะไรมาเลยสงสารมากกว่า
(อยากมองในมุมที่ดีๆไว้ แบบไม่อยากจิตตกตอนนี้อ่ะ)
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะคนแต่ง :mew1:
-
กร๊ากกก
เฮียกินคอลลาเจนด้วยเรอะ ฮ่าๆ
อยาหน้าเด็กล่ะสิ
-
ก๊ากกกกก
ฮาได้อีก พ่ออย่าฆ่าผัวหนู อยากรุจิงถ้าเจอของจริงจะกล้าพูดม่ะ 555
เฮียแม่งแอบคิดมาก ซื้อคอลลาเจนมาแอ๊บเด็กเลย
ของอย่างงี้มันไม่ได้อยู่ที่หน้าตา ต้องเอาลีลาเข้าสู้นะเฮีย
แต่มีเมียเด็กก้อต้องดูแลตัวเองละเนาะ เด๋วมันแบไปมีเมียบ้าง คึคึ
-
ไม่รู้จะขำหรือจะเครียดกับฝันของหนูดี เหมือนจริงมากๆ ว่าแต่เฮียซื้อคอลลาเจนมาด้วย!?
-
เจ้าหนูมันโทรจิตติดต่อกับพ่อนกได้แล้ว :m4:( รู้สึกบ้านนี้เค้าสื่อสารกันทางนี้นะ )
สมกับที่เฮียไม่อยากให้หนูออกมาจากห้องเลย :m16: โดนดักตบซะงั้น
เฮียคงรู้แล้วม้างง :angry2: แล้วอย่าหวังว่าคนตบมันจะรอดนะตายแน่แกเอ๊ยย :fire:
-
คอลลาเจน เอามาทำอะไรอะ :m28: :confuse:
ส่วนหนูก็ยังคงความฮาเหมือนเคย :กอด1:
-
เฮียฝังใจมากใช่ป่ะ
ต้องหาของมาบำรุงให้หน้าตาเต่งตึง โอ๊ยยย ฮาอ่ะ
-
บักทวน!! เมิงเสร็จแน่ (เฮียรู้ชัวร์)
-
:laugh: หนูทำเฮียเสียเซลล์ไปเลยถึงกะถอยคอลาเจนมา อิอิ
-
สงสารเฮีย โดนหนูแซวบ่อย ๆๆ เลยเครียด ต้องกิน คอลาเจน ที่แรกไม่เข้าใจนะว่าเอาทำอะไร พออ่าน comment คนอื่นเลยเข้าใจ ขำก๊ากเลย โมโหไอ้ทวนมากบังอาจมาทำร้ายหนูได้ ขนาดนายเฟยสั่งไว้แล้วนะนี่ หนูน่าจะฟ้องเฮียจะได้จัดการเพราะต่อไปเฮียจะไม่อยู่บ่อย ๆๆๆ สนุกมากๆๆ ค่ะ รออ่านตอนต่อไป :katai4: :katai4: :katai4:
-
มีคุณนกด้วยคิดถึงจัง!! เฮียจะกินคอลลาเจน หนูจะได้เลิกล้อซะทีว่าเฮียแก่อะ!!
-
พี่เฮีย ถึงกับไม่มั่นหน้า ซื้อคอลลาเจน มารับทานกันเลยทีเดียว
เพราะน้องหนู ว่าพี่เฮียแก แก่ ใช่ไหม??
<a href=http://zaza-juegos-gratis.softonic.com/ >juegos</a>
<a href=http://zaza-darmowe-gry-online.softonic.pl/ >gry online</a>
-
งานนี้ไอ่ทวนเสร็จแน่
ทำกับหนูขนาดนี้ :m16:
-
เฮียต้องจัดการพวกไอ้ทวนนะ :z6:
-
ก๊าก เฮียกลัวแก่เลยซื้อคอลลาเจนหรอ :katai2-1:
-
เฮียจัดการพวกมันเลย!
เอาให้มันเข็ดไม่กล้ายุ่ง!
-
หนูโดนรังแก ไม่ยอมมมม :katai5: เฮียไปสั่งสอนไอ่ทวนด่วนๆ :m16:
คือหนูฟันจริงจังมาก ฮาตรงสัญญาณฝันไม่ดีอ่ะ 555
หนูกะเฮียน่ารักมากกกกก หวีทหวานที่สุด :o8:
-
คิดว่าเฮียไม่ได้นอนกัดฟันหรอกนะหนู
แต่น่าจะเกิดจากความแค้น
เฮียไม่อยู่แปบเดียว มารังควาญหนูได้อีก
คอลลาเจล?? เสริมความเยาว์หรือคับเฮีย อิอิ :hao3:
-
น่ารักกันจังเลย คู่นี้
พักผ่อนมากๆนะคะ ผู้แต่ง ^^
-
เฮียกลัวแก่
-
เวลาที่คนเขียนหายไปนานๆ จะชอบคุยกับเหล่านักอ่านยาวๆ :m12: :m12: :m12:
ตลอดเบย
หนูทำไมไม่หลบล้ะลูก ยืนนิ่งๆให้ตบตบ ทำไม :hao5: :hao5:
-
อยากรู้จัง..... เฮียจะจัดหนักพวกไอ้ทวนยังไง เหอๆๆ :hao3: บังอาจมาตบบบบบบ น้องหนูของเฮียยยยยยย :angry2:
-
นั่นเค้าฝันหรือเค้าสไกกันอะ มันเหมือนจริงม๊ากกกก
-
:pig4:
-
ดีที่บอกพ่อนกในฝันไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ กว่าตัวเป็นๆจะได้กลับไปเจอหน้ากันอีกทีพ่อแกคงทำใจได้พอดีแหล่ะ
ป.ล. บ้านนี้มี5Gใช้กันสองพ่อลูกใช่มั้ยคะ
ป.ล.2 คอลลาเจนเอาอยู่เหรอเฮีย
:กอด1:
-
เฮียนอย ฮาไปไหน หนูน่ารักตรงมันอึดนี่แหฝะ ฮียคงรักขาดใจ
-
ดีใจเฮียกลับมาแล้วววววว ตามไปแก้แค้นให้หนูเลย :m16:
ว่าแต่...เฮียเอาคอลลาเจนมาทำไร??? :m20:
-
เฮียจัดหนักพวกไอ้ทวนหน่อย :m16:
น้องหนูน่ารักตลอดๆๆ
:กอด1: :L2:
-
มายาวเลยสมกับที่รอคอย
-
สงสัยเฮียจะอยากหน้าเด้ง หน้าใสบ้าง 555 :laugh:
-
ถึงน้องหนูไม่บอกก เฮียก็รุูอยู่แล้วว
รอดูเฮียไปจัดการพวกไอทวนน :katai2-1:
ว่าแต่ที่ซื้อมานี่คอลลาเจนแน่หรอน้องหนู :z1:
-
เล่นงานพวกที่แกล้งหนูเลย นิสัย :katai1:
ฮ่าๆ เฮียอย่าเครียดสิ ซื้อคอลาเจนมากินเลยเหรอ ฮ่าๆๆ :hao7:
-
ฮ่าๆๆๆๆ คอลลาเจนนี่ถ้าของจริง เฮียคงกลัวแก่สินะ โถๆๆๆ
ดีนะงานนี้เสร็จเร็วกลับไว กลับมาจัดการพวกมันเลยคะเฮีย
-
รอเฮียจัดการไอ้พวกนั้น! :m16:
-
ยาวสะใจมากกกก หนูฮาตลอดลูกเอ๊ย
ตอนท้ายสงสารพจมานมากโดนอีหญิงเล็กแอนด์สมุนรังแก
เฮียจัดการเลย!! :z6: :z6:
-
ขอสงสัยด้วยคน หรือเ ฮียอยากจะหน้าใส เด้ง เพราะโดนหนูล้อว่าแก่บ่อยๆ ใช่ป่าวหว่า ><
-
คิดดูเถอะแม้แต่ในฝันยังยอมรับกับพ่อเลยว่าเป็นอะไรกัน
ท่าทางพ่อนกต้องรับลูกเขยเข้าบ้านจริงๆ เพราะลูกเรารักเขามาก :laugh:
ไอ้พวกที่ทำอะไรกับหนูไว้ระวังเถอะ คาดว่าเฮียจะรู้แล้วล่ะ
แล้วจะไม่ให้โมโหได้ยังไง เฮียไม่อยู่ไม่เท่าไรก็มาทำกับหนูซะแล้ว
ประจวบเหมาะกับเบียร์ไม่สบายพอดีอีก :เฮ้อ:
อันนั้นก็เรื่องนึง แต่ติดใจอีตรงที่เฮียซื้อคอลลาเจนมากินนี่แหละ
ไม่ได้คิดมากอะไรหรอกแค่มันยอมไม่ได้เท่านั้นเองเนาะเฮีย :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
-
คอลลาเจน..... ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮาเงิบเลย :jul3:
-
เฮียถึงกะซื้อคอลลาเจนมากินเชียว!!!
-
หนูยังไงก็เป็นหนูในวันยังค่ำ//กวนตลอดอยากให้เฮียไปจัดการไอ้ห่าเข้มมันทำร้ายหนูของเฮียนะ
-
พาลูกเขยไปเปิดตัวกะพ่อนกในฝัน
พอตอนกลับไปจริงๆพ่อนกจะอาละวาดลูกเขยหมือนในฝันมั้ยเนี่ย
เฮียจะแก้แค้นไอ้ทวนกับลูกน้องให้หนูมั้ย ไอ้พวกนี้ก็เห้จริงๆ :z6:
หนูบอกว่าเฮียแก่ขนาดทำให้เฮียกังวลหนักเลยเหรอ :laugh:
-
ไอ้สาสสสส ไอ้สันขวาน
@#$%**^$#%*&(*&%^&&&!^^%*^(&^&^%^&$%##$@#$@! (หยาบคายมาก ออกสื่อไม่ได้)
ปล.เฮียซื้อคอลลาเจนมาเพื่อ
-
ไอ่สัตว์นรกทวนมึงตายแน่ ทำน้องหนูของเฮียเจ็บ คนเขียนจ๋า ร่างกายไม่แข็งแรง ทานอาหารไม่ตรงเวลารึเปล่า และต้องมีคุณค่าทางอาหารครบสี่บวกหนึ่งหมู่ ขอบใจจร้า
-
หนูยังฮาได้เสมอต้นเสมอปลายจิงๆเลยนะ :m20:
แต่น่าสงสารหนูอ่ะโดนซ้อมด้วย. แล้วคราวหน้าถ้าเฮียไม่อยู่อีกจะทำไงอ่ะ
ว่าแต่คอลลาเจนนี่ซื้อมาทำไมคะเฮียยยย :pigha2:
-
โห โคแก่ เลยเรอะน้องหนู ฮะ ๆ :laugh: ฉายาอะไร ทำร้ายจิตใจเฮียเกินไปแล้วน้า ให้เฮียจัดหนักซะหรอก
ทำเอาเฮียเครียดเป็นจริงเป็นจัง เมื่อก่อนเฮียคงไม่แคร์ แต่พอมีเมียเด็ก เลยเริ่มคิดมากสินะเฮีย
พอคิดถึงตอนจะต้องแยกจาก ก็เครียดอีกแล้ว ฮือ ซึ้งตามเฮียไปด้วย ที่น้องหนูบอกจะรอ ไม่ว่านานแค่ไหน
แหม๊ มันเท่ห์จริงเลย ตอนตัดผมให้น้องหนู แล้วไม่สนใจใคร แม้แต่ไอ้ย้งเนี่ย สะใจจริง เฮียมั่นมากอ่ะ
ฮา ฝันของน้องหนูจริง ๆ อย่างกับกำหนดได้ ฝันถึงพ่อนก พาลูกเขยไปแนะนำเหรอจ้ะ พร้อมสู่ขอจากพ่อนกในฝันเลยนะ
กลายเป็นฝันร้าย พ่อนกไม่ใจโหดฆ่าเฮียอย่างนั้นหรอกน้องหนู แหม อย่าฆ่าผัวหนู ๆ เพ้อได้สุดยอดจริง ๆ
และแล้ว ก็ถึงเวลาส่งเฮีย ออกจากอ้อมอกน้องหนูไปทำงานซะที ฮือ เศร้าจัง น้องหนูต้องอยู่อย่างเหงา ๆ
แต่ทำดีมาก เชื่อฟัง ทำตามสิ่งที่เฮียกำชับเอาไว้อย่างดี น้องเบียร์กับน้องรัน ก็มาอยู่เป็นเพื่อนทันทีอีก น่ารักจัง
แต่ทำไม น้องรัน มีอาการแปลก ๆ ชอบเฮียเหรอ ไม่เคยเห็นวี่แววว่าจะเป็นอย่างนี้เลยนี่นา จู่ๆ ไหงงั้นล่ะ ไม่ดีเลยอ่ะ :monkeysad:
มาชอบเฮียแล้วก็ต้องเสียใจ น้องหนูก็เหมือนเริ่มรู้สึกได้ อย่างนี้ไม่ดีเลยน้า รีบพาคู่น้องรันมาด่วน ๆ ก่อนจะมีคนเสียใจ
น้องเบียร์ ดันอาหารเป็นพิษ ต้องออกนอกห้องเลย โธ่ แล้วน้องหนู ทำไมเดินกลับไปคนเดียวอย่างนั้น
ไอ้ทวน ไอ้ขี้ขลาด :m31: ต่อหน้าเฮียไม่กล้า พอเฮียไม่อยู่ รังแกน้องหนูทันทีเลยน้า ไอ้พวกบ้านี่ :angry2:
หนอย ทั้งตบ ทั้งต่อย แถมยังหมาหมู่ อ๊ากกก :katai1: อยากให้เฮียกลับมาสั่งสอนพวกมันเร็ว ๆ ฮึ่ย ๆ
ในที่สุด เฮียก็กลับมาแล้ว น้องหนูเร็วไปที่จะปิดบังเฮียนะจ้ะ ระดับเฮียเชียวนะ รู้จนได้ว่าน้องหนูโดนรังแก สุดยอดมากเฮีย
เอาเลยเฮีย เอาคืนไอ้ทวนให้สาสม ที่บังอาจมาทำกับที่รักของเฮียได้ เอามันให้กระอัก เข็ดขยาดไปเลยนะเฮีย ฮี่ย แค้น ๆ
รอตอนต่อไปนะคะ รอดูไอ้ทวนน่วมบ้าง ขอบคุณคนเขียนจ้ะ :L2: :3123:
-
เฮ้อ อ่านตอนนี้ก็ยังสงสารหนูจัง มีความสุขที่ได้อยู่กับเฮียก็จริง
แต่ก็ต้องรู้สึกเหงาคิดถึงพ่อนกอยู่ดี แถมพอเฮียไม่อยู่แป๊บเดียว
ยังโดนพวกไอ้ทวนเล่นงานจนได้ ถึงหนูจะไม่อยากให้เฮียรู้
แต่คิดว่าตอนนี้เฮียคงรู้แล้วล่ะ แล้วเฮียจะจัดการยังไงกับไอ้พวกที่ทำร้ายหนูล่ะเนี่ย
งานนี้ท่าจะเป็นเรื่องแน่ ๆ แต่ก็ดีให้เฮียจัดการไอ้พวกหมาหมู่นี่ซะเลย เลวจริง ๆ มาทำร้ายหนูได้
แล้วความฝันของหนูก็ทั้งฮาทั้งน่ากลัว มีการเพิ่งรู้ว่าเฮียไม่มีเมียก็ในฝันนี่แหละ
แล้วถ้าถึงเวลาพ่อนกของหนูจะรับลูกเขยอย่างเฮียได้มั้ยเนี่ย
แต่ยังไงพ่อนกก็คงไม่โหดร้ายขนาดจะฆ่าคนที่หนูรักหรอกนะ
ไม่อยากให้เศร้าเลยเพราะแค่นี้หนูก็เจอแต่เรื่องร้าย ๆ พอแล้ว
ดีที่มีเฮียเป็นสิ่งดี ๆ ที่หนูได้เจอ แถมพวกรันกะเบียร์ก็เป็นเพื่อนที่ดีมากเลย
แล้วรันจะได้คู่กะใครน๊า ยังไงคงไม่ให้รันมาแอบชอบเฮียหรอกนะ
ดูแล้วก็เหลือแต่หมอแล้วล่ะยิ่งตอนนี้ต้องเฝ้าเบียร์อาจจะได้ปิ๊งกะคุณหมอก็ได้นะ(เดาอีกแล้ว)
แล้วประเด็นความแก่ที่หนูทั้งตั้งใจทั้งไม่ตั้งใจล้อก็ทำให้เฮียเกิดการปฏิวัติตัวเองจนได้
ถึงกะซื้อคอลลาเจนมา กะจะกระชับผิวหน้าเหรอเฮีย สงสัยเฮียกลัวหนูเบื่อคนแก่ล่ะสิ 555
รอติดตามนะคะ ถึงมาช้าไปบ้างแต่ก็รอเสมอค่ะ อ่านสนุกทุกตอนเลย :pig4: :mew1:
ทำงานหนักรักษาสุขภาพด้วยค๊า :L1:
-
หนอย เฮียไม่อยู่รังแกหนูกันใหญ่
จัดการมันเลยเฮียยย :m31:
-
รังแกหนูได้ไง :m16:
-
เฮียโดนหนูว่าแก่จนเสีย self ต้องซื้อคลอโลเจนมากิน 55
เฮียไม่อยู่หนูโดนรังแก เฮียจัดการด้วยนะ (ฝากด้วย 2 ที)
-
>> ป.26 <<
“อืม”เฮียคิดจะลักหลับปากกูหรือไงวะ จับจูบลูบคลำประกบเป่าอยู่ได้
“หนู”เฮียอย่าขอเลย ปากระบมขนาดนี้ ไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยหรอก
“อือ”แต่ก็เพลินดีนะ หายปวดดีเหมือนกัน
“เจ็บไหม”ถามได้ เฮียลองเอาปากไปรับมือที่เหมือนตีนดูดิ เฮ้อ ผมถอนหายใจในความคิด แต่พวกมันคงได้แดกตีนเฮียก่อนแน่ ใช่ ถ้าเฮียอยู่หนูคงไม่เป็นอย่างนี้ สภาพปากไม่ต้องตื่นมาดูกระจกผมยังรู้เลยว่าเจ่อและเต่งตึงโดยไม่ต้องพึ่งฟิลเล่อร์ผสมโบท็อก โดนอีกกูคงฉีดฟอร์มารีนอย่างเดียว
“เจ็บดิ ซื๊ดดด”ผมพึมพำบอกให้รู้ว่าเจ็บจริงๆ ไม่ใช่ครางเพราะชอบความเจ็บปวด หรือโดนกระทำอนาจารปากอยู่
“เดี๋ยวหายนะ”เสียงเฮียยังพูดใกล้ชิด ประกบแผ่วเบาอีกสองสามครั้ง
“เฮียขอโทษ จะไม่เกิดขึ้นอีก”พึมพำอ่อนโยนผสมกัดฟันอีกแล้ว รั้งเข้าไปกอดให้ความอบอุ่นและพร้อมจะปกป้อง มันถ่ายทอดให้ผมรับรู้ได้ ถึงแม้จะยังไม่ลืมตา นี่ผมตกอยู่ในภวังค์ความเคลิบเคลิ้มอยู่นะ แต่ เฮียขอโทษหนูทำไม เรื่องอะไรอีกล่ะ หรือซื้อคอลลาเจนไม่ปรึกษาหนูก่อน ก่อนเสียงจะเงียบไปเหลือแต่ความอบอุ่นที่ส่งผ่าน บอกให้รู้ว่า เฮีย อยู่ตรงนี้
.
.
.
.
“อูย เบาหน่อย”
“อย่า โดนตรงนั้น”
“อา มัน เจ็บ”
“ซี๊ดดด นั่นแหละ”
“โอว อา”
“ทีนี้ก็ล้าง”
“อืม ฟู่”
“เสร็จสักที”
เสียงผมพูดกับตัวเอง จะอะไรล่ะครับ ก็ไอ้พวกเหี้ย ทำให้กูต้องลำบากในการแปรงฟัน แม่ง เหมือนร่างทรงครุฑเลยกู ตาย ตาย กูต้องปิดปากไปอีกกี่วันเนี่ยะ เฮียถึงจะไม่รู้ ตอนนี้เฮียรู้แค่ว่าหนูไม่สบาย ทำไงดี ต้องเปิดผ้าโชว์เฮียอยู่ดี เพราะต้องกินข้าวพร้อมกัน ทำไงไม่ให้มีพิรุธดีวะ หลอกให้เฮียออกไปไหนก่อน แล้วรีบกิน หรือ จะแกล้งตื่นสายทั้งที่กูก็สายเป็นประจำอยู่แล้ว ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ตื่นก่อนก็ไม่ได้ออกไปไหนอยู่ดีถ้าไม่มีเฮียไปด้วย เอาไงดีวะ
“หนู”อายุยืนพอกับอายุมากเลย คิดถึงปุ๊บก็มาปั๊บ
“เสร็จหรือยัง”เสร็จจนน้ำแห้งแล้วเฮีย เอ้อ ผมหมายถึงเช็ดตัวจนแห้งหมดแล้วครับ
“สะ เสร็จแล้ว อูย”ผมพูดเสียงดังในตอนแรก อูยเบาๆตอนท้าย เอามือสำรวจอีกทีหยิบยาแก้ฟกช้ำมาทา ก่อนจะปิดปาก และเดินออกจากห้องน้ำ ก็เจอเฮียยืนรอรับอยู่
“เฮียไม่กินก่อนล่ะ”ผมพูดกับเฮียผ่านผ้าปิดปากที่ยังยิ้มแฉ่งแทนปากที่ยิ้มไม่ออก
“รอหนูก่อน ไม่สบายทำไมอาบน้ำนานจัง”เฮียพูดด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหยิบผ้าจากมือไปตากให้ ผมเดินไปนั่งประจำที่ มองโจ๊กปลาใส่เห็ดหอม ส่งกลิ่นทำเอาอยากกระชากผ้าปิดปากและยกซดแม่งรวดเดียว ได้แต่คิด กูทำไม่ได้หรอก ขืนแดกเข้าไปทีนี้ยกมาทั้งฉิมพลีแน่
“ไล่เหงื่อไงเฮีย จะได้หายเร็วๆ”ผมฝืนปากให้พูดตามปกติ เจ็บจนแทบน้ำตาจะเล็ด แต่ขมิบออกมาไม่ได้ เดี๋ยวเฮียสงสัย
“จะปอดบวมเอาสิ แค่เช็ดตัวก็พอ นี่ยังสระผมอีก”เฮียส่ายหน้าก่อนจะหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดผมให้ ทั้งที่ผมก็เช็ดแล้วนะ แต่น้ำหยดติ๋งๆๆ เฮียเช็ดเบามือมาก สบายดีแฮะ คิดไปว่าคนมีผัวโดยปกติทั่วไปสบายแบบนี้ไหม และถ้าผมมีเมียจะทำให้ผมหรือเปล่าแค่เรื่องเล็กๆแบบนี้ หรือเป็นโปรโมชั่น ช่างมันเถอะจะเพราะอะไรก็ เฮียเล่นหัวผมเพลินเลย
“คราวหลังเช็ดให้แห้ง เดี๋ยวไม่สบายมากกว่านี้”เฮียเช็ดจนแห้งหยิบหวีมาจัดการให้ ผมพยักหน้า
“เออ เมื่อคืนน่ะ เฮียนอนกัดฟันเหรอ”ผมนึกได้ถามเฮีย
“ไม่นี่”เฮียปฏิเสธ นั่นหลงลืมอีก ถ้ากูพูดออกไป คงไปหา B12 มาแดกแน่ แค่แก่ยังหาคอลลาเจนมากินเลย แล้วสรุปของเฮียแน่เหรอวะ หรือใครฝากซื้อ นายหรือเปล่า
“ไม่อะไรล่ะ กัดดัง กรอด กรอด ทุกทีไม่เคยได้ยิน เครียดเหรอ”ผมพูดอีกถามเฮียอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่เช้าเฮียดูหน้าเครียดมาก ถึงจะพูดและใส่ใจผมอย่างเดิมก็เถอะ เฮียทำหน้าคิด
“อืม เครียด เฮีย เครียดมาก”เฮียยอมรับจนได้ เสียงและตากร้าวขึ้น แต่แค่ชั่วครู่
“บอกหนูให้หายเครียดได้ไหม หรือบอกไม่ได้ก็ไม่เป็นไร หนูไม่อยากให้เฮียเครียดมากนัก”ผมเงยหน้าขึ้นไปถามเฮีย เลยโดนจุ๊บหน้าผาก มันคลายเครียดเหรอเฮีย
“หายแล้ว”ได้ผลโว้ย
“แล้วทำไมเมื่อคืนไม่ทำแบบนี้ล่ะจะได้หายเครียด”ผมถามเฮียเสียงเหมือนเซ็งหน่อยๆ แต่นึกได้ กูอ่อยเฮียหรือเปล่าวะ ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ
“หายนิดเดียว ถ้าได้ทำมากกว่าดม คงจะหายเป็นปลิดทิ้ง”เฮียยกยิ้มเล็มหญ้าอีกแล้ว
“งั้นให้ดูดทีหนึ่ง”ผมยักคิ้วยื่นหน้าผากไปให้เฮียที่หัวเราะในลำคอที่ผมรู้ทัน “นอนกัดฟันมากไม่ดีหรอก ฟันกร่อนหมด คนสมัยก่อนเขามีวิธีแก้นะ”ผมพูดต่ออยากช่วยเฮียจริงๆ ส่วนหนึ่งถ้าเฮียกัดทุกคืนจนเผลอมากัดหูกูแทนจะแย่เอา
“แก้ยังไง”เฮียถามแต่หน้าตามเดิมกูไม่ได้สนใจ แต่จะฟังถ้ามึงอยากพูด
“อะไร เฮียทำแอ๊บ คนสมัยก่อนไม่ใช่เหรอ อื๊อ”ผมอดไม่ได้จะเหน็บเฮียจนโดนบีบจมูก“บอกแล้ว บอกแล้ว”เฮียปล่อยผมจับจมูกป้อยๆ ไม่เจ็บหรอก
“เขาบอกว่า ให้ไปหาน้ำมะพร้าวล้างหน้าศพ มากิน”ผมบอกจบเฮียอึ้งไปนิดก่อนจะส่ายหน้าทันที
“ถ้าลำบากขนาดนั้น เฮียดมหน้าผากหนูตามเดิมดีกว่า”เฮียเลือกวิธีเดิม ก่อนจะพูดต่อด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง
“จะไม่มีอีกแล้ว ถ้ามันไม่เกิดกับของรักเฮีย”แม่ง กูอยากรู้จริงๆใครทำอะไรของสงวนเฮียวะ มิน่า เฮียถึงกับเครียดนอนกัดฟัน กรอด กรอด วอนตายซะแล้ว ผมเลยไม่นำเสนออะไรอีก เดี๋ยวเฮียจะเครียดเลยหยิบรีโมทเปิดทีวี ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย จนกระทั่งมาถึงช่องหนึ่งที่เป็นข่าวจากประเทศไทย
‘เมื่อวานนี้ ได้มีการสังหารโหดนักการเมืองชื่อดังพร้อมเจ้าสัวส่งออกรายใหญ่ จากข้อมูลยังไม่ชัดเจนว่าปมเกิดจากอะไร สาเหตุน่าจะมาจากการขัดแย้งเรื่องผลประโยชน์ คนร้ายที่ลงมือแทบไม่ทิ้งร่องรอยและหลักฐานอะไรไว้ให้ตำรวจได้สืบต่อ มีรายงานว่า เบื้องหลังการส่งออกอาหารทะเลเป็นธุรกิจบังหน้า แท้จริงส่งออกยาเสพติดและอาวุธสงคราม โดยมีนักการเมืองสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ซึ่งประเด็นยังไม่แน่ชัด คนใกล้ชิดทั้งสองฝ่ายยังให้การปฏิเสธทุกข้อหา’และนักข่าวก็ร่ายยาวพร้อมสัมภาษณ์ผู้ใกล้ชิดทั้งสองฝ่าย เกิดเหตุโกลาหลระหว่างนักข่าวกับการ์ดที่คุ้มกันทั้งสองฝ่าย ไม่พอยังจะเกิดการวิวาทกันเองอีกด้วย
“เฮ้ย เห็นกันหลัดๆ ตายซะแล้ว”ผมอุทานอย่างนึกไม่ถึงว่าคนดังที่ออกข่าวบ่อยๆจะเสียชีวิต
“รู้จักเหรอ”เฮียที่นั่งฟังอย่างสงบไม่ได้มีสีหน้าท่าทางตื้นเต้นแต่อย่างใด ออกจะไม่สนใจด้วยซ้ำ
“ส่วนตัวไม่สนิทหรอก รู้จักทางทีวีนี่แหละ เฮีย แหะแหะ”ผมตอบเฮียหัวเราะแห้งๆ
“นึกว่าเห็นตัวจริง”เฮียส่ายหน้าอีก ก่อนจะพยักหน้าให้กินโจ๊กได้แล้ว
“แต่เห็นเขาทำบุญบ่อยนะ บริจาค สร้างโน่นสร้างนี่ ช่วยเหลือคนจน ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเบื้องหลังแบบนี้ เฮียว่าข่าวมั่วป่ะ”ผมยังติดใจข่าวคนตายอยู่ ถ้าเป็นตามข่าวก็แสดงว่าเขาสร้างภาพ เอามือคนโจ๊กก่อนจะตักเข้าปาก แต่นึกได้ว่า กูปิดปากอยู่นี่หว่า เลยค่อยเผยอนิดหนึ่งก้มหน้ายัดช้อนเข้าไป อูย อร่อย แต่ลำบากในการแดกเหลือเกิน
“ไม่รู้สิ คนเราไม่มีอะไรแน่นอนหรอก คนที่เราว่าเขาดีก็อาจจะไม่ดีก็ได้ คนที่มองว่าไม่ดีก็อาจจะดี”เฮียพูดเหลือบตามองผมที่ปิดผ้าลงแล้ว
“แบบที่เขาบอกว่า ‘เฮ็ดในสิ่งที่เซื่อ เซื่อในสิ่งที่เฮ็ด’ เกี่ยวไหมเฮีย อูย”ผมเว้าใส่เฮีย หมายถึงพูดนะครับไม่ใช่ว่าวอย่างที่คิด หรือไม่มีใครคิดหรอกผมคิดไปเองคนเดียว
“ประมาณนั้นแหละมั้ง กินต่อเถอะ ไม่น่าสนใจหรอก”เฮียยกยิ้มบอกก่อนจะเปลี่ยนช่อง ปกติเฮียไม่เคยแย่งรีโมทไปเปลี่ยนเลยนะ ผมจะดูอะไรก็ไม่เคยขัด สงสัยเฮียคงไม่อยากให้ข่าวร้ายทำลายบรรยากาศดีๆตอนเช้ามั้ง ผมขมวดคิ้วมองหน้าเฮียที่ไปหยุดที่ช่อง การ์ตูน อะไรก็ไม่รู้ เต้นดุ๊กดิ๊กปล่อยแสงไปมา ทำท่าอาโนเนะ แล้วหลังกินเสร็จเฮียต้องส่งผมไปโรงเรียนอนุบาลใช่หรือเปล่า ครึครึ
“หนู”เฮียเรียกผมที่วันนี้ใช้เวลากินข้าวนานกว่าปกติ ผมเงยหน้ามองเลิกคิ้ว”ถ้าลำบากก็ถอดออกเถอะ จะได้กินถนัด”และแล้วก็ถึงเวลา ผมมองหน้าเฮียที่พยักหน้าและเอื้อมมือมาถอดผ้าปิดปากโดยที่ผมไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
“เป็นไข้จนปากช้ำขนาดนี้เลยเหรอ”เฮียถามพลางลูบเบาๆ
“อืม ที่จริง หนู ไม่ได้อยากจะปิดเฮีย แต่กลัวเฮียจะคิดเลยเถิดว่ะ”ผมหลุบตาพูดแผ่วเบาตอนท้าย
“โดนอะไรมา”เฮียถามเชยคางผมขึ้น
“เฮียคงไม่ได้คิดว่าหนูโดนตีนหรอก ใช่ไหม ถ้าคิดอย่างนั้นคิดผิดมาก”ผมพูดดักคอเฮียเชิงแหย่
“ไม่ใช่เหรอ”เฮียเลิกคิ้ว
“นั่นไง หนูว่าแล้ว ซี๊ดด ถ้าเฮียเห็นต้องคิดแบบนี้”ผมกุมปากพูดใส่เฮีย
“แล้วโดนอะไร มือ”เฮียอย่าเลิกคิ้วบ่อย หน้าผากย่นหมดแล้ว ถ้าพูดออกไปคิดมากหากูว่าแก่อีก
“ไม่ใช่ หนูหกล้มต่างหากล่ะ ไอ้ที่ไม่บอกเพราะอายนี่แหละ”ผมตัดสินใจโกหกเฮียต่อไป เฮียมองอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไร ด้วยประสบการณ์ที่เคยโดนมาเฮียคงแยกออกแน่ ผมเอาไงดีวะ
“หกล้ม”เฮียทวนคำ
“อืม เมื่อวานนี้แหละตอนเดินกลับมาห้อง หลังพาไอ้เบียร์ไปหาหมอ พื้นมันลื่นด้วย ก็เลยลงไปเช็คระดับความแข็งหน่อย แหะแหะ จริงจริ๊งงง”เฮียจะไม่เชื่อตอนกูทำเสียงสูงนี่แหละ
“แล้วทำไมต้องปิดเฮียด้วย”เฮียถามต่อก่อนจะหยิบช้อนจากมือไปตักโจ๊กป้อนให้ ผมเลยอ้าปากรับตามใจเฮียหน่อยเผื่อเฮียจะเชื่อขึ้นมาบ้าง
“ก็บอกแล้วไงว่าหนูกลัวเฮียเข้าใจผิด เล็กน้อยน่าเฮีย”ผมบอกเฮียที่ยังค่อยป้อนอย่างเบามือ ว่าไม่เป็นไรจริงๆ ซึ่งขัดกับสภาพอยู่มาก คนตัวโต หน้าขรึม แข็งแกร่ง เวลาดุดันก็เอาเรื่อง แต่เวลาอ่อนโยนก็ทำได้ดีไม่บกพร่อง คงเพราะเฮียเป็นพ่อคนแล้วด้วยมั้งเลยซึมซับอยู่ในตัว ผู้ชายให้แข็งกระด้างยังไง แต่ถ้าเป็นคนที่เขารักไม่ว่าจะลูก พ่อแม่ หรือ ภรรยา ผมว่าก็ต้องมีมุมนี้บ้าง เหมือนที่พ่อผมก็เป็น ถึงพ่อจะดูเป็นคนอารมณ์ขันแต่เวลาต้องเข้มแข็งขึ้นมาพ่อก็ทำได้ไม่ต่างกับเฮีย
“ไม่ได้ เป็นอะไรต้องบอกเฮีย ไม่งั้นเฮียไปเค้นถามคนอื่นมันจะซวย”เฮียเน้นถ้อยคำตอนท้าย ทำเอาผมลอบกลืนน้ำลายแต่ยังไม่วายปากดีต่อ
“เฮียพาลนี่หว่า คนอื่นไม่ได้มาเกี่ยวอะไรกับการล้มหนูสักหน่อย จะไปทำเขาได้ไง ซี๊ดดด”อูยกูพูดยาวไปหน่อย
“ช่วยไม่ได้ เฮียจะถามทุกคน มีเหตุผลดีก็รอดไป ไม่ดีก็โดน เริ่มจากไอ้สองคนก่อนดีกว่ามั้ง ใกล้ชิดที่สุด”เฮียพูดอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แม่ง กูชมแหมบๆ
“ไอ้เบียร์มันป่วย ไม่รู้เรื่องหรอก ไอ้รันก็เหมือนกัน หนูผิดเองที่เสือกไม่ดูให้ดีเดินเอาหน้าไปกระแทกพื้น”ผมพยายามพูดช้าๆให้เฮียเข้าใจแต่ชักเริ่มเคืองเฮียที่พูดเหมือนจะไปโทษไอ้สองคนนั้นมัน
“แต่ตรงนั้นมันต้องมีคนอยู่บ้างล่ะ”เฮียยังไม่ยอม ก่อนจะป้อนคำสุดท้ายเสร็จพอดี หยิบน้ำส่งให้ ผมดื่มแก้เหนื่อย
“เฮีย คนเรามันก็ต้องมีซุ่มซ่ามบ้าง เฮียไม่เคยหรือไง”ผมชักเริ่มจะพาลมั่งแล้ว รู้ว่าเฮียเป็นห่วง ผมก็ห่วงเฮียเหมือนกัน ไม่อยากให้รู้ความจริงซึ่งมันอาจจะเกิดปัญหาตามมาก็ได้
“เคย แต่ไม่ใช่สภาพแบบนี้ สภาพเหมือนโดนซ้อม”แทบจะครั้งแรกที่เฮียดูจะไม่พอใจ เดินเอาชามไปเก็บ
“อุวะ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง อยากกระทืบก็ไปกระทืบพื้นโน่น อยู่ดีๆเสือกพาหน้ากูลงไปหา แม่ง”ผมฝืนปากพูดเร็วๆใส่เฮียที่หันมามองทำเอาเกือบสะดุ้งกับสายตาดุดัน ก่อนจะเดินออกไประเบียง หยิบบุหรี่ออกมาสูบ นี่เฮียเครียดมากเลยเหรอ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เฮียไม่เคยสูบบุหรี่สักครั้ง หรือผมไม่เห็นกันแน่ เฮียอัดบุหรี่เข้าปอดอย่างแรงเหมือนระงับความโกรธ ฮึ กูก็โกรธเหมือนกันสูบบุหรี่ใกล้กูได้ยังไง ไอ้เฮีย มึงหันมามองหน้ากูและรีบดับเดี๋ยวนี้ เหมือนเฮียจะรู้สึกได้หันมามองรีบดับทันที
“ไม่ต้องเข้ามาเลย ยืนให้กลิ่นหายก่อน ฮัดชิ้ววววววววววว โอ้ยยยยยยยยยยยยย ปากกู”ผมชี้หน้าเฮียที่กำลังจะเดินเข้ามา ทำเอาชะงัก ก่อนจะจามสุดเสียงและร้องอย่างหนูถูกเชือด แม่ง ปากกูฉีกหมดแล้วมั้ง เหี้ย รวมไอ้เฮียไปด้วย โมโหแล้ว
“เอ้อ”เสียงเฮียเหมือนจะพูดและก้าวเข้ามาแต่สำนึกได้ว่ากลิ่นยังติดอยู่ หันซ้ายหันขวาเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“ฉีดได้ไหม”เฮียถามมือชูที่ฉีดปรับอากาศ
“กลิ่นอะไร”ผมถามเสียงห้วน ถ้าเป็นพวกกลิ่นดอกไม้ ผมมักจะออกอาการเหมือนกัน
“โอโซน”เฮียตอบ ผมพยักหน้า ก่อนจะฉีดทำเอาอากาศดีขึ้น ผมเริ่มหายใจได้คล่องขึ้น
“เฮียเข้าไปได้หรือยัง”เฮียเสียงอ่อนพอกับหน้า ผมพยักหน้า
“ไม่ต้องมาใกล้”ผมบอกก่อนจะหยิบผ้าปิดจมูกตามเดิม ปากจะบานอีกแล้ว เฮียยกเสื้อขึ้นดมก่อนจะไปจัดการตัวเองใหม่ ผมไม่ใช่พระเอกนางเอกแสนดีหรอกที่จะมาปกปิด แต่ผมคิดดีแล้วว่า ไม่ควรบอกดีที่สุด ผมแค้นไอ้ทวนมาก ลูกน้องมันผมเข้าใจต้องทำตามคำสั่ง และพวกมันนั่นแหละจะซวยหนักถ้าผมพูดออกไป ยังไงเฮียก็ทำอะไรไอ้ทวนไม่ได้อยู่ดี และถ้าเรื่องถึงนายจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่มีผมเป็นสาเหตุ จะทำให้เฮียลำบากไปด้วย นายก็จะมองเฮียไม่ดี สิบปีแก้แค้นก็ยังไม่สาย เวรกรรมมันมีจริงเดี๋ยวมันก็โดนไม่ช้าก็เร็ว
“เฮียไม่ได้อยากจะเป็นคนพาล ที่ถามให้แน่ใจเพราะเป็นห่วง หนูจะให้เฮียคิดยังไงกลับมาเห็นสภาพหนูเป็นแบบนี้”เฮียนั่งลงตรงข้ามพูดความรู้สึกให้รับรู้
“เฮีย เห็น”ผมครางออกมา มองคนตรงหน้า แสดงว่าเมื่อคืนคงเป็นไออุ่นจากปากเฮียที่ช่วยประคบให้
“เฮียเห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว รู้ไหมว่าเฮียใจหายและโกรธมากขนาดไหน โกรธจนแทบจะฆ่าคนได้”เฮียมองหน้าผมก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ แววตาเฮียเหมือนที่พูดจริง ฆ่าคน ผมไม่อยากให้เฮียมีแววตาแบบนี้ มันน่ากลัว ทำเอาผมสั่นจนเฮียคงรู้สึกได้ จึงเปลี่ยนให้ดูอ่อนลง
“เฮียไม่อยากให้หนูโกหก เฮียอยากรู้จากปากหนูเอง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ใครทำ”เฮียเริ่มใช้จิตวิทยากับผมอีกแล้ว ใช้ความเป็นห่วง หลอกล่อให้ผมพูดความจริง ผมส่ายหน้า
“ไม่มี”ผมยังเลือกที่จะตอบแบบเดิม
“หนู”เฮียเรียกอีก
“มันนิดหน่อยเฮีย ช่างเถอะ”ผมพูดตัดบทแต่เฮียไม่ยอมง่ายๆ ดึงผมเข้าไปกอด
“สำหรับเฮียมันไม่นิดหน่อย เสียงกัดฟันที่หนูได้ยินเมื่อคืนมันคือความโกรธปนความเจ็บปวดที่มันทำร้ายของรักของเฮียเข้าใจความรู้สึกเฮียไหม และต่อไปเวลาเฮียไม่อยู่ เฮียจะกังวลขนาดไหน ทั้งที่พอไป หนูก็เป็นแบบนี้ ถ้าเกิดครั้งหน้ามันมากกว่านี้ล่ะ หนูหายไปจากเฮีย หายไปโดยที่เฮียไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จะเป็นยังไง”เฮียพูดพลางกอดผมแน่นกว่าเดิม ยิ่งตอนท้ายเฮียพูดด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับว่าผมไม่มีตัวตนอยู่แล้ว
“ไม่มีแล้วล่ะ เขาคงไม่ทำแล้ว”ผมพูดออกไปเหมือนคนเพ้อ กว่าจะคิดได้ก็ไม่ทันแล้ว ในที่สุดผมก็หลุด ไม่ได้เรื่องเลยแค่จะช่วยแบ่งเบาภาระให้เฮีย ผมก็ยังทำไม่ได้ดี กลับทำให้เฮียรู้สึกผิดเข้าไปอีก
“ร้องไห้ทำไม”เฮียพูดพร้อมเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาโดยผมไม่รู้ตัวว่าร้องไห้ทำไม
“หนูไม่อยากเป็นภาระเฮียไปมากกว่านี้”ผมพูดกับอกเฮีย ไม่กล้าจะมองหน้า
“เฮียไม่เคยคิดว่าหนูคือภาระ จำไม่ได้เหรอ ว่าเฮียเป็นคนพาหนูมาลำบาก ถ้าจะโทษก็โทษเฮียที่ผิดเอง”เฮียยังยืดอกรับว่าเป็นความผิดเฮียที่ไปเอาผมมาจากบ้าน
“ไม่หรอกเฮีย มันคงลิขิตมาแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ คิดว่าต้อนรับเบญจเพสแล้วกัน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”ผมส่ายหน้าพูดติดตลก ถ้าเฮียไม่อยากให้ผมโทษตัวเอง ผมก็ไม่อยากให้เฮียโทษตัวเองเหมือนกัน
“ทีนี้จะเล่าได้หรือยัง ว่าเกิดอะไรขึ้น”เฮียถามย้ำหลังจากเราเงียบกันไปนาน
“ถ้าหนูเล่าให้ฟัง เฮียสัญญานะว่าจะไม่ไปเอาเรื่อง”ผมคงเลี่ยงไม่ได้นอกจากขอร้องเพื่อให้ยุติปัญหา
“เฮีย”ผมท้วงเมื่อเห็นเฮียไม่รับปาก
“หนู เฮียพูดตามตรงนะ มันยากเกินจะรับปากได้ เฮียทำไม่ได้”เฮียจับผมออกมองหน้าสื่อให้รู้ว่าเฮียต้องโต้กลับ นี่แหละที่ผมกลัว
“เฮีย แล้วมันจะจบได้ยังไง แก้แค้นไปแก้แค้นมา ถ้าเฮียไปเอาคืน คราวหน้าเฮียไม่อยู่มันทำอีกล่ะ สู้ให้จบไปครั้งเดียวไม่ดีกว่าเหรอ เขาแค่หมั่นไส้เท่านั้นเอง ต่อไปคงไม่ทำแล้วล่ะ”ผมเกลี้ยกล่อมเฮียต่อ ทั้งที่ผมก็ยังเจ็บแค้นมันอยู่ ถ้าไม่ใช่ที่นี่ตัวต่อตัวผมสู้ตายเลยที่มันพูดดูถูกผม แต่นี่มันหมาหมู่แถมเป็นคนของนายอีก ตอนนั้นผมไม่ได้นึกถึงความเจ็บของตัวเอง นึกแต่ว่าถ้าทำผมแล้วเฮียไม่เดือดร้อนด้วยก็ทำไป และขอให้จบเท่านี้ เฮียส่ายหน้า
“มันทำแน่ถ้าเฮียไม่โต้ตอบ มันไม่ได้คิดดีแบบหนู มันคิดจะใช้หนูเป็นเครื่องมือให้เฮียเจ็บ และเฮียก็เจ็บจริงๆ เจ็บมากด้วย”เฮียพูดอย่างรู้สันดานพวกมัน เอามือลูบหน้าผมก่อนจะไล่มาปากที่ช้ำไปหมด
“ถึงหนูไม่เล่าหรือคิดจะบอกเฮีย เฮียก็พอจะรู้ว่าใคร”เฮียดักความคิดผมที่จะไม่พูด ผมจะเอายังไงดี เหตุการณ์ตอนนี้เล่าหรือไม่เล่าเฮียก็จะไปเอาเรื่องให้ได้
“เฮียรู้เอง หรือมีใครบอก”ผมถามเฮีย
“มีคนบอกเฮีย”เฮียตอบออกมา ผมกระตุกยิ้ม
“แล้วเฮียจะมาถามหนูทำไมล่ะ”ผมหันหน้าหนีเฮีย หันนะครับไม่ได้สะบัดอย่านึกภาพนั้น หนูไม่ได้ทำ
“ก็เฮียบอกแล้วไง เฮียอยากฟังจากปากหนูเอง”เฮียดึงผมเข้าไปกอดตามเดิม
“แล้วถ้าเฮียเดือดร้อนล่ะ”ผมยังไม่หายกังวลอยู่ดี
“เฮียจะเดือดร้อนได้ยังไง ในเมื่อเฮียไม่ได้หาเรื่อง มันต่างหากล่ะ”เฮียพูดอย่างมั่นใจ
“นั่นแหละ ถ้ารู้ถึงนาย ในความคิดของเขาจะมองเฮียไม่ดี ที่ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่โดยสาเหตุเกิดจากหนูที่เฮียไปรับปากว่าจะไม่สร้างปัญหาแน่นอน ถ้ามีเฮียจะรับผิดชอบเอง หนูไม่อยาก”ผมยกนายมาอ้างเพื่อไม่ให้เฮียไปเอาเรื่อง ไม่ใช่ปกป้องพวกมันแต่ยังไม่จบดี
“หนู ฟังนะ”เฮียเรียกผมและจับให้มองหน้าเฮียตรงๆ
“..........”
“นายเป็นคนมีเหตุผล และเรื่องนี้จะไม่ถึงนายแน่นอน มันไม่กล้าที่จะไปฟ้องนายเพราะปัญหาเกิดจากมันหรอก เชื่อเฮีย เฮียไม่ได้ไปสร้างเรื่อง แต่เพื่อไปยุติเรื่องไม่ให้มันทำอีก ทีนี้จะเล่าได้หรือยัง”เฮียพูดอย่างรู้นิสัยนายและไอ้คนทำดีว่าเป็นอย่างไร ก่อนจะย้ำในตอนท้าย
“รู้แล้วนิ เล่าทำไมให้เจ็บปาก ถ้าไอ้ทวนรู้แสดงว่าหนูเป็นตุ๊ดอย่างที่มันว่า”ผมผลักเฮียออกพูดอย่างเจ็บใจในตอนท้าย ที่มันลั่นใส่หน้า
“ช่างมันสิ หนูไม่ได้เป็นสักหน่อย มันต่างหากที่เป็นยิ่งกว่า”เฮียพูดไม่ให้ผมใส่ใจในเรื่องไม่จริง นั่นสิ เราต้อง เซื่อในสิ่งที่เฮ็ด เฮ็ดในสิ่งที่เซื่อ เชื่อในตัวเอง
“แล้วใครเล่าให้เฮียฟัง ตอนนั้นไม่มีใครสักหน่อย นอกจากพวกมัน”ผมอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี ว่าใคร หรือว่า จะเป็น
“นายเฟย”ผมพูดออกไปลอยๆ
“อืม แต่ไม่ได้บอกโดยตรงหรอก ให้ไอ้เข้มมาบอก เฮียยังไม่เชื่อคิดว่าอาจจะสร้างเรื่องให้ทะเลาะกันเอง แต่พอเห็นสภาพหนูแล้ว เฮียถึงได้คิดตามคำพูดมัน และต้องการให้หนูยืนยันด้วยตัวเองมากกว่าที่จะฟังจากคนอื่น”เฮียยอมรับจ้องหน้าผมที่คงเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะ ผมพยักหน้าตามนั้น
“ไอ้ทวน”เฮียกัดฟันเรียกชื่อมัน
“มันไม่ได้ทำเองหรอก สั่งให้ลูกน้องทำ ทั้งที่ลูกน้องมันก็ท้วง แต่ขัดไม่ได้”ผมพูดตามความจริง ถึงลูกน้องมันจะปากเสีย แต่พอลูกพี่มันสั่ง มันก็ทำหน้ากลัวเอ่ยชื่อเฮียออกมา
“ฮึ มันคิดว่ามันฉลาด ถ้าไปเอาเรื่องมันก็จะโยนให้ลูกน้องรับแทน นายก็ไม่ยุ่งอยู่แล้ว ให้จัดการกันเอง”เฮียพูดอย่างรู้ทัน
“ก็นั่นสิ ลูกน้องก็รับกรรมไป ทำไปก็เท่านั้น”ผมอดจะเห็นใจคนเป็นลูกน้องไม่ได้นะ ตอนนั้นพวกมันกลัวเฮียจริงๆ มันคงไม่คิดว่าลูกพี่มันจะสั่งให้ซ้อมผมล่ะมั้ง
“ไม่เท่านั้นหรอก แต่ยังไงก็ต้องสั่งสอนลูกน้องมันก่อน ไม่ต้องกลัว เฮียแค่สั่งสอนไม่ฆ่ามันหรอก ยังไงพวกมันก็ทำตามคำสั่งลูกพี่มัน”เฮียกระตุกยิ้มทำเอาผมเสียวสันหลังแทนไอ้พวกลูกน้องที่เฮียบอกว่า แค่สั่งสอน
ก๊อก
ก๊อก
“เฮีย พวกกูเอง”เสียงไอ้เบียร์กับไอ้รันพูด ก่อนเฮียจะลุกไปเปิดให้เข้ามา
“ได้ข่าวว่าไอ้หนู”ไอ้เบียร์โพล่ง ก่อนจะหยุดเมื่อเห็นหน้าผม ทำให้มันพูดไม่ออก กูน่าสงสารหรือทุเรศจนมึงสะดุดกึกวะ
“เรื่องจริงเหรอวะ มึงเป็นไงบ้าง”ไอ้รันเดินมาหาผมทันทีเอาจับปากผมพลิกไปมาด้วยความเป็นห่วง
“โอ้ยยยยยยยยยย สัดดดดดดดดด มึงจะบีบทำไม”ผมร้องก่อนจะถีบมันออก
“โทษที กูตกใจไปหน่อย ไม่เจ็บนะ พ่วง พ่วง”มึงจะเรียกมาบรรทุกปากกูหรือไง มันเป่าให้อย่างแรง แสดงว่ายาสีฟันผสมเกลือกูถึงไม่หงายหลังตึงแบบโฆษณา ยังมีแก่ใจคิด
“เหี้ยเอ้ย กูไม่น่าปล่อยมึงกลับคนเดียวเลย สัด”ไอ้รันด่าอย่างโกรธ และโทษตัวเองอีกแล้ว
“ถ้ากูไม่ขี้แตกมึงคงไม่เป็นอย่างนี้หรอก ไอ้พวกสารเลว”ไอ้เบียร์เดินมาใกล้เอาเรื่องขี้มาโทษตัวเอง
“เออ กูไม่เป็นไรหรอก ดีที่พวกมันไม่เจอมึงก่อน ไม่งั้นมึงจะโดนมันเตะขี้แตกเลอะตีนมันไปด้วย มันจะโกรธกว่าเดิม ครึครึ อูยยย”ผมไม่อยากให้บรรยากาศตึงเครียดและพากันโทษตัวเองอยู่นั่นแหละ กูไม่ได้บอบบางขนาดนั้น แค่สู้คนหลายคนไม่ได้เท่านั้นเอง
“มึงยังตลกอีกเน๊าะ ห่าราก”ไอ้เบียร์เงื้อมือแต่นึกได้ผมเจ็บอยู่มันเลยแค่ขยี้หัว
“มึงเอาไง ไอ้เฮีย จะปล่อยให้มันเจ็บฟรีเหรอ”ไอ้รันหันไปถามเฮีย มึงจะไม่ต้องไปปลุกระดมมันหรอก
“เจ็บฟรีไม่มีในโลก ยิ่งโลกของกูด้วย ไม่มี”เฮียพูดเน้นเสียง พร้อมหยิบยาแก้ฟกช้ำมาทาให้ โดยเอาตีนเขี่ยมันสองตัวให้พ้นทาง เป็นยาตัวใหม่แน่เลยรสชาติไม่เหมือนเดิม ผมไม่ได้อยากจะชิมแต่มันแตกถึงปากข้างใน คล้ายแผลร้อนในอย่างนั้น
“เมื่อไหร่ กูเอาด้วย”ไอ้เบียร์หักข้อมือตัวเอง
“กูว่ามึงพักฟื้นก่อนดีกว่ามั้ง หน้าซีดฉิบหาย”ผมท้วงมันไว้ก่อน กลัวมันไปสู้แล้วเกิดเป็นลมให้พวกมันกระทืบซ้ำจนขี้แตกอายเปล่า
“ไอ้โจ๊ก กับ ไอ้ปาน ฝากมาเยี่ยม และถ้ามึงสั่ง บอกได้เลย”ไอ้รันเอาด้วยแน่นอนก่อนจะพูดถึงพี่โจ๊กกับพี่ปาน ทำไมผมเรียกสองคนนี้เป็นพี่วะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“ยังก่อน แต่ไม่นานแน่ ให้มันตายใจก่อนจะตายจริงได้ก็ดี”ไหนเฮียพูดว่าแค่สั่งสอนไง
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ เฮียไม่ฆ่าหรอก ถ้ามันทนไหวก็รอดไป”
“!!!!!!!”หน้ากูที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายกับคำพูดเฮีย
.
.
.
.
“หายแล้วเหรอมึง”เสียงพี่โจ๊กทักผมที่วันนี้ออกมานั่งข้างนอกได้ เพราะเฮียอยู่ด้วย
“หายทั้งสองโรคเลยพี่”ผมตอบแก ที่เอามือลูบหัวก่อนจะจิกนิดๆเมื่อฟังคำตอบ
“กวนตีนอย่างนี้ แสดงว่าหายจริง”พี่ปานผลักไหล่เบาๆ ผมหัวเราะเพราะมีโรคแทรกซ้อนเกิดจากมือขึ้นปากด้วย เลยเหมาตอบรวดเดียว เฮียมองหน้า
“กูลืมไป ทำหวง”พี่โจ๊กเหมือนนึกได้เอามือออกจากหัว อมยิ้มนิดๆ
“ไอ้สองตัวไปไหนวะ”พี่ปานถามถึงไอ้เบียร์กับไอ้รัน
“ไอ้สัด ไอ้ผู้ช่วยเวรตะไล ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย”ยังไม่ทันขาดคำ เสียงด่าโฉงเฉงของมันก็มา
“เออ น่า เขาคงอยากให้แน่ใจว่ามึงหายจริงๆ”ไอ้รันพูดปลอบใจ
“กูท้องเสีย ไม่ใช่ริดสีดวง จะได้มาแหวกก้นกู ไอ้ส้นตีนถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้ช่วยหมอนะมึง กูจะเอาตีนสวนตูดมันให้ สัด”ไอ้เบียร์ยังไม่หายโมโหด่าอีกหลายเม็ด
“อะไรของมึงวะ ใครแหกดากใคร”พี่โจ๊กถามเสียงกลั้วหัวเราะ
“จะใครล่ะ ไอ้ผู้ช่วยหมอที่มาใหม่ไง กวนส้นตีน กูท้องเสียมาขอแหวกก้นกูตรวจ มันอ้างว่าตูดกูอาจอักเสบและติดเชื้อจากขี้ได้ กูไม่เคยได้ยินหรือเคยได้รับการรักษาแบบนี้มาก่อน”ไอ้เบียร์เอ่ยออกมาทำเอาฮาทั้งวง ผมเริ่มหัวเราะได้แล้ว หลังผ่านมาสามวันปากผมดีขึ้น เหลือแต่สีจางๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ มันอาจจะเป็นทักษะใหม่ก็ได้ ครึครึ”พี่ปานออกความเห็นแต่หัวเราะก่อนอย่างดัง
“นั่นสิ เดี๋ยวนี้เชื้อโรคมันเยอะ มึงก็อย่าเครียดไปเลยน่า”พี่โจ๊กปลอบใจ แต่หน้ายังขำไม่หาย
“กูบอกมันแล้ว ฟังที่ไหน โวยวายด่าเขาซะไม่มี ดีนะเขาไม่ถือสา”ไอ้รันส่ายหน้าเอือมๆ
“ถือสิ กูจะถีบหน้าแม่งให้”ไอ้เบียร์ยังโวไม่หยุด
“ผู้ช่วยมาใหม่เหรอ”เสียงเฮียพูดออกมา
“เออ มาเมื่อวันที่กูท้องเสียนั่นแหละ”ไอ้เบียร์ตอบแบบกระแทกเสียงแต่ไม่ได้ใส่เฮีย ใส่ไอ้ผู้ช่วยที่พูดถึง
“ทำไมวะ แค่ผู้ช่วยมาใหม่”พี่โจ๊กถามอย่างสงสัย
“เปล่า แค่กูตกข่าวเท่านั้นเอง”เฮียปฏิเสธหน้าตาเฉยเหมือนไม่ได้อยากรู้ ถามไปงั้นแหละ
“เฮียจะไปใช้บริการการตรวจเขาหรือไง ฟังไอ้เบียร์เล่าแค่นี้ทำเคลิ้ม ครึครึ”ผมพูดแหย่เฮียที่หันขวับมาและเขกหัวทันที
“ฮ่าๆๆ เออว่ะ”มีคนสนับสนุน
“ถ้ารักษาแบบนั้น เฮียรักษาเองดีกว่า และรักษาให้แค่คนเดียวด้วย”เฮียกระซิบข้างหูทำเอาผมหน้าแดงแฝงเรท 18+
“อ้าว ไอ้หนู หน้าแดงทำไมวะมึง”ไอ้พี่ปานหยุดหัวเราะหันมาสนใจผม
“อย่าบอกนะว่ามึง อยากโดนรักษาบ้าง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”นั่น เวรกรรมมีจริง เข้ากูเห็นๆ เฮียยกยิ้มยักคิ้วให้ พูดว่าเขาโดนเอาซะเอง เอ้ย อิเหนาเป็นเอง
-
“สนุกกันจังนะพวกมึง ว่างหรือไง”มาแล้วไอ้เสียงที่ไม่พึงประสงค์ ทำเอาเงียบกริบ ไม่ใช่กลัวแต่เซ็ง ไอ้ทวน ไอ้ย้ง พร้อมลูกน้องมันเมื่อวันก่อน ที่ไม่หันมาสบตาทางนี้เลยสักตัว
“ทำไมมึงไม่ไปรายงานกับนาย”ไอ้ย้งเอ่ยออกมา สายตามองเฮีย
“กูรู้อยู่แล้วว่านายคงฟังเสียงเห่าไม่รู้เรื่อง ก็เลยไปพบมาแล้ว แต่คงไม่จำเป็นต้องรายงานมึงหรอกมั้ง”เฮียตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน พวกฝั่งเฮียกลั้นสีหน้าหัวเราะเยาะพวกมันไว้
“มึง”ไอ้ย้งจะพูด
“เห่ย”ไอ้ทวนรั้งอกไว้ก่อน ก่อนจะหันมายิ้ม”ปล่อยมันปากดีไป กูมีความคิดใหม่ เล่นปากอย่างอื่นสนุกกว่า”
“เออ คราวหน้ากูฝากเล่นด้วยแล้วกัน ฮ่าๆๆๆ”มันพากันหัวเราะ ยกเว้นลูกน้องมันที่ไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียง ผมชักเริ่มเข้าข้างเฮียแล้วสิ คนพวกนี้ไม่ยอมปล่อยอย่างที่เฮียพูดจริงๆ มันพยายามพูดยั่วยุเพื่อจะหาโอกาสเล่นงานเฮียทางอ้อม
“กูก็หวังว่ามึงจะรอดไปถึงคราวหน้าแล้วกัน”เฮียบอกกับเสียงเรียบหน้านิ่ง กวาดตามองไอ้ลูกน้องข้างหลังที่ผมสังเกตว่ามันยืนสั่น มือไม้วางแทบไม่ถูก
“ฮึ ผัวกลับมาก็ฟ้องเลยเหรอวะ ไอ้ตุ๊ด”ไอ้ทวนพูดเยาะเย้ย มองมาทางผม พูดเปิดศึกอย่างไม่กลัว บอกให้รู้กูทำเอง ไอ้ย้งแสยะยิ้มอยู่ข้าง
“มึงจะด่าตัวเองทำไม”เฮียพูดใส่มันเรียบๆ
“กูด่ามึงกับเมียมึงนั่นแหละ”มันว่ากลับทำหน้าแบบดูถูก
“เมียกูไม่ใช่ตุ๊ด และถึงใช่ก็ไม่ได้ไปขี้รดหัวมึงสักหน่อย ทำไมมึงหนักหัวเหรอถึงได้เดือดร้อนนัก”เฮียก็ยังทำหน้าเช่นเดิม และพูดต่อด้วยสีหน้าสงสัยแต่แสร้งทำ“กูชักสงสัยแล้วสิ ว่ามึงสองตัวเพื่อนกันแน่เหรอ เห็นลูกน้องพวกมึงพูดกันว่า ลูกพี่กินกันเอง ถ้าจะจริง”ลูกน้องมันสะดุ้งเงยหน้าโบกไม้โบกมือแย่งกันพูดปฏิเสธ
“มะ ไม่จริงนะพี่ทวน พวกผมไม่เคยเอาเรื่องพี่มาพูดนะ”
“ชะ ใช่ ไม่มีหรอกพี่”
ไอ้ทวนกวาดสายมองลูกน้องที่ทำตัวไฟลนก้น ยิ่งทำให้เรื่องดูสมจริงมากขึ้น
“ไอ้เฮีย มึงอย่ามาใส่ความ ลูกน้องกูไม่มีใครกล้าพูดเรื่องอัปรีย์แบบที่มึงทำหรอก”ไอ้ทวนชี้หน้าเฮียที่ยังยืนยกยิ้ม
“ก็ถ้ามันยอมรับ เขาจะเรียกว่าพูดลับหลังเหรอวะ จริงไหม”เฮียพูดต่อด้วยท่าทีสบาย
“แต่กูว่าน่าจะจริง วันก่อนได้ยินพวกมันซุบซิบ กลับมาเห็น เอ้อ พี่ย้ง ซื้อถุงยางอนามัยพร้อมเจลมาเต็มเลย จริงหรือพี่”ไอ้พี่โจ๊กทำเสียงนอบน้อมถามไอ้ย้งที่ผงะก่อนจะหน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ
“ไม่พอนะมึง น่าจะไอ้นั่นที่พูด มันบอกว่ามีอุปกรณ์ด้วย หยึย ขนลุกว่ะ ซาดิษก็ไม่บอก”ไอ้พี่ปานผสมโรงชี้มั่วซั่วไปในกลุ่มลูกน้องมันที่หน้าซีดยิ่งกว่าเดิม ลูกพี่มันมองหน้า มันส่ายหน้าทำปากพะงาบๆ
“เฮ้ย จริงเหรอวะ พวกมึงเห็นกับตาเลยเหรอ”ไอ้เบียร์ทำตาโตหันไปถามแบบอยากรู้อยากเห็น
“เหี้ยเอ้ย พวกมันคงจะกล้าพูดหรอก ดูหน้าดิ”ไอ้รันห่อไหล่ทำเป็นกลัว
“ไอ้สัด พวกมึงมากไปแล้ว ไม่รู้ว่าพวกกูเป็นใครหรือไง ไม่ใช่เพื่อนเล่นจะมาล้อเลียนนะมึง”ไอ้ย้งตวาดอย่างเหลืออด
“กูไม่เคยนับพวกมึงเป็นเพื่อนสักที อย่ามาตีสนิท”เฮียไม่ตวาดแต่กวาดตามองกลับแบบเหยียด ทำเอามันแทบเต้น
“ไอ้เฮีย แสดงว่ามึงไม่ได้ห่วงคนของมึงเลยนี่หว่า พูดจาแบบนี้”ไอ้ทวนเอาข้ออ้างที่คือผมมาข่มขู่
“ถ้านายรู้ยังไงก็ไม่เข้าข้างคนนอกอยู่ดี ทำให้มีปัญหา”ไอ้ย้งได้ทีพูดเสริม เหมือนที่ผมคิดไม่มีผิด ผมเป็นแค่สิ่งไร้ประโยชน์ ถ้ากำจัดผมไปได้เพราะคำสั่งนาย เฮียคงช่วยอะไรผมไม่ได้อยู่ดี ในความคิดพวกมัน เฮียมองหน้าผมก่อนจะโอบไหล่
“ปัญหาคือพวกมึง กับ กู เมียกูไม่เกี่ยว นายให้สิทธิ์กูขนาดไหน จะฆ่าพวกมึงตอนนี้ก็ได้ ยังไงงานก็ต้องสำคัญกว่า”เฮียพูดเสียงเย็นพร้อมสายตาที่จะทำจริง ทำเอามันสองตัวหุบปากทันที
“สิทธิ์ที่กูไม่เคยใช้ สิทธิ์ที่พวกมึงคงยังไม่รู้ เพราะนายไม่เคยบอก”เฮียเดินเข้าไปพูดใกล้ๆ
“ไม่มีทาง กูอยู่กับนายมานาน เขาไม่ทำแบบนั้นแน่”ไอ้ทวนยังพูดด้วยความมั่นใจ
“มึงอย่ามาหลอกกูให้ยาก”ไอ้ย้งพูดด้วยเสียงไม่ต่างกัน
“ฮึฮึ อยู่มานานแต่สันดานไม่เปลี่ยน ก็พิจารณาใหม่ได้ กูรู้ว่าพวกมึงจงรักภักดี แต่ถ้าสร้างปัญหาให้เขาบ่อยๆมึงว่านายจะเอาไว้ไหม ถ้างานนายพังเพราะพวกมึงคอยแทงข้างหลังกูอยู่แบบนี้”เฮียยกยิ้มพูดใส่มันสองคนที่ยังเงียบ ก่อนจะมองไปข้างหลังที่พวกลูกน้องมันหดหัวทันที
“ใครตบหน้าเมียกู”เฮียถามเสียงกร้าว
“..........”
“กูถามว่าใคร”เฮียถามซ้ำ
“เอ้า ยอมรับไปสิพวกมึง”ไอ้ทวนหันไปพูดใส่ลูกน้องที่ยืนตะลึง
“ทำแล้วก็กล้ารับหน่อย เขาจะว่าเอาได้”ไอ้ย้งไม่ต่างกัน ผมรู้สึกเห็นใจลูกน้องมันนะที่มีลูกพี่ไร้ความรับผิดชอบอย่างนี้ สั่งให้ทำแต่ไม่กล้ารับเอง ลูกพี่มันหันไปถลึงตาใส่ พยักหน้าให้ยอมรับซะจะได้จบๆ
“ผมเองครับ พี่เฮีย”ไอ้คนที่ตบผมเดินออกมา หน้ามันซีด ก้มหน้ายอมรับแต่โดยดี เพื่อนมันอีกสองคนที่เป็นคนจับมองอย่างเอาไงดี จะปล่อยให้เพื่อนโดนคนเดียวเหรอวะ
“เฮีย”ผมเรียกเฮียที่ยังจ้องมัน
“อะไร”เฮียถามกลับ
“ปล่อยเขาไปเถอะ เขาทำตามคำสั่ง”ผมบอกเฮียพอได้ยินกันสองคน แต่ไอ้คนก้มหน้ามันเงยหน้ามอง
“มึงจะเอายังไง ก็ตามใจ”มันพูดอย่างไม่ใยดี เตรียมจะผละ
“เดี๋ยว”เฮียเรียกมันเอาไว้ มันหันมามอง ก่อนจะตบหน้าไอ้คนก้มหน้าจนหน้าหัน เลือดกลบปาก ผมตกใจเหมือนกัน แค่ทีเดียว ถ้ามันโดนเท่าที่ตบผมไม่ตายห่าเลยเหรอ ลูกน้องที่เหลือกลืนน้ำลายลงคอด้วยความเสียว
“กูตบที่มึงปากเสียใส่เมียกู ส่วนไอ้ที่ตบหน้า กูยกให้ คราวหลังอย่าให้มี”เฮียพูดใส่หน้ามันที่พยุงตัวเอง
“ครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว”มันรีบละล่ำละลักพูด ได้ยินมันพึมพำคิดว่าจะตายซะแล้ว
“ดี ทำผิดแล้วยอมรับผิด ดีกว่าหมาที่ขี้แล้วไม่กลบ ถึงมันจะซื่อสัตย์แต่สันดานเรื่องขี้มันแก้ไม่ค่อยหาย ต้องให้ คน ที่มีความรับผิดชอบอย่างมึงตามเก็บตามเช็ด ไปได้”เฮียพูดกับมันโดยไม่มองหน้า หมาที่แหง่งเขี้ยวกัดฟันกรอด กรอด แต่ไม่กล้าเห่าเพราะจะกลายเป็นว่าร้อนตัว
“คะ ครับ ขอบคุณครับ พี่เฮีย”มันรีบลุกขึ้นพูดขอบคุณ เพื่อนมันเดินมาประคองออกไป
“แค่นี้ใช่ไหม”ไอ้ทวนแทบจะกัดฟันถาม
“แค่นี้”เฮียตอบ พวกมันเดินไปทันที
“แม่ง หมั่นไส้ ไอ้เหี้ยหัวหน้า หัวดอ”ไอ้พี่โจ๊กด่าตามหลัง
“ถุย โยนขี้ให้ลูกน้อง”ไอ้พี่ปานถุยพร้อมด่า
“มึงจบแค่นี้จริงเหรอวะ”ไอ้เบียร์หันมาถามเฮีย อย่างไม่สะใจเท่าไร
“นั่นสิ กูว่าน้อยไปหน่อยกับที่มันทำไอ้หนู น่าจะตบปากลูกพี่มันมากกว่า”ไอ้รันพูดคล้ายไอ้เบียร์ ผมมองหน้าเฮียที่คงคิดได้แล้วมั้ง ว่าไม่อยากให้ปัญหามันมากกว่านี้ เดี๋ยวนายจะเพ่งเล็งได้ที่ลูกน้องคนสนิทมีปัญหากันเองสาเหตุเกิดจากผมที่ไม่น่าจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่
“แค่นี้ เฉพาะวันนี้เท่านั้น”ผมรีบเงยหน้ามองเฮียทันที
“ของสนุกต้องเก็บไว้เล่นทีหลัง”ครั้งแรกที่ผมเห็นเฮียแสยะยิ้มไม่ต่างจากตัวร้าย แม่เจ้า เขาทำได้ดีจริงๆ ไอ้พวกนั้นดูจะชอบใจพร้อมจะติดตามตอนต่อไปในชุด ฟินนาเล่
.
.
.
.
“เฮียไปคนเดียวเถอะ”ผมบอกเฮียที่ผ่านมาห้าวันแล้วกับเหตุการณ์วันนั้น ไอ้ทวนกับไอ้ย้งยังเหมือนปกติกร่างตามเดิม แต่พวกมันจัดว่าเป็นคนมีระเบียบเข้มงวดกับลูกน้องมาก ฝึกซ้อมไม่ต่างจากทหาร มันจะไปรบกับใครวะ แต่กับพวกผมมันไม่เคยเข้ามาพูดจาเหน็บเหมือนเคยแต่สีหน้าสายตายังถากถางไม่มีเปลี่ยนเหมือนมันจะลำพองใจว่าเฮียคงไม่ทำอะไรมันแล้ว ผมก็อยาก ไอ้คนนั้นที่โดนเฮียตบวันก่อนมันเจอผมรีบพูดขอโทษและขอบคุณ ผมงงแต่ก็รับไว้ไม่ติดใจอะไร ยังไงมันก็เป็นแค่ลูกน้อง อ้อ ผมเห็นผู้ช่วยที่มาใหม่แล้วล่ะ ผมยาว หนวดเคราครึ้มไปหมด แต่อย่างอื่นโดยรวมก็ดูสะอาด สูงมาก ไอ้เบียร์ไปมีเรื่องกับเขาอีก หลังจากเขาให้ไปตรวจเพิ่มเติม จนไอ้รันปวดกบาลไปด้วย แต่ผู้ช่วยเขาดูอารมณ์ดีนะที่ได้ต่อปากต่อคำกับมัน ผมว่าเขาดูคุ้นนะเหมือนเคยเห็นมาก่อน นึกไม่ออก แต่เฮียนี่จ้องเขม็งจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ไม่มีใครหลบตาใคร จนไอ้เบียร์โวยอีกที ถึงได้เลิกจ้องกัน
“นายให้ชวนหนูด้วย ไปเถอะ เดี๋ยวจะดูไม่ให้เกรียตินาย”เฮียเดินมาจูงมือผม นายชวนให้ไปร่วมโต๊ะด้วย ผมไม่อยากไปเลย
“ไม่ต้องกลัว เฮียอยู่ด้วย”เฮียกอดไหล่พูดให้ผมกลายความกังวล
“รู้ว่าเฮียอยู่ด้วย แต่หนูกลัวเผลอแสดงมารยาทที่ไม่ดีออกไปโดยไม่รู้ตัว ต่างหากล่ะ”ในที่สุดผมก็ต้องมาจนได้ เฮียลูบหัวพร้อมหัวเราะในลำคอพาผมเดินไปจนถึงทางเดินใหญ่ที่ครั้นหนึ่งผมเคยมาแล้ว มีสุวรรณสุวานเปิดประตูให้ตามเดิม
“มาแล้ว เชิญ”นายเทียนผายมือให้เฮียที่พยักหน้ารับ มือยังจูงผมอยู่เข้าไปนั่งข้างพี่เป้า เป็นการกินเฉพาะคนสนิทนาย
“หายแล้วเหรอ มินนี่”เสียงมิกกี้เม้าท์ถามผม แม่ง แต่ยังไงก็ขอบคุณที่เขาดูจะช่วยผมได้ถูกจังหวะไปซะทุกเรื่องถึงจะไม่ตั้งใจก็เถอะ
“ครับ”ผมตอบรับสั้นๆ ก่อนหัวหน้าพ่อบ้านจะพยักหน้าให้ตักข้าวได้
“ไม่มีรอยแล้วนิ คราวหลังก็ระวังหน่อยนะ ไปไหนมาไนคนเดียวมันอันตราย หึหึ”นายเฟยพูดด้วยรอยยิ้มสไตล์เขา แต่ทำเอาไอ้ทวนสะดุ้งนิดๆเหลือบตามอง
“พูดเรื่องอะไรกัน อันตรายอะไร ที่นี่ถิ่นเราพวกเราทั้งนั้น ใครมีปัญหาอะไร”นายเทียนเอ่ยแทรกขึ้นมาทำเอาเงียบกริบ
“เปล่านี่ มีใครสร้างปัญหาด้วยเหรอ”นายเฟยยักไหล่ทำหน้าแบบ ใคร ใครทำ
“ถ้าไม่มีจะพูดสร้างความแตกแยกทำไม”นายเทียนหันไปพูดใส่
“แตกแยกตรงไหน ถามมินนี่หายหรือยังและก็เตือนในฐานะคนมาใหม่แค่นั้นเอง ไม่มีก็ไม่มีสิ”นายเฟยทำหน้าเอือมก่อนจะคีบกับข้าวใส่ชามให้นายเฟย ที่มองอย่างบอกว่า ไม่ต้องเสือก แต่อีกฝ่ายหาฟังไม่
“มีอะไรหรือเปล่า หนู”ผมสะดุ้งเกือบทำเนื้อที่ผัดในน้ำมันหอยร่วงจากตะเกียบ ไม่ถนัดเอาซะเลย
“ปะ เปล่าครับ ผมสบายดี หายหมดแล้วทุกอย่างครับ”ผมรีบตอบนายทันที ทำเอามีเสียงหัวเราะเบาๆ เฮียอมยิ้มก่อนจะบอกพ่อบ้านขอช้อนกับส้อมมาเปลี่ยนให้ โธ่ให้กูคีบหล่นคีบหล่นตั้งนาน
“ดี นึกว่ามีอะไร บอกฉันได้ กินต่อ”นายเทียนพูดเรียบเหมือนสีหน้าก่อนจะกินกันต่อจนเสร็จ ต่อด้วยของกินเล่น และของมึนเมา พร้อมยาสูบอีกแล้ว แต่ดีตรงที่ผมนั่งไม่มีใครสูบ ก็เลยได้กลิ่นน้อยหน่อย ผมพกผ้าปิดจมูกมาด้วยนะแต่ถ้าเอาขึ้นมาปิดมันจะดูไม่ดีแน่ เอาวะทนหน่อย
“ทุกคนทำงานได้ดีมาก อีกฝ่ายเต้นเป็นเจ้าเข้า”นายเทียนเอ่ยชมก่อนจะเยาะอีกฝ่ายที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร แล้วผมสมควรจะอยู่ฟังด้วยเหรอ ผมมองหน้าเฮียที่ไม่พูดอะไรจับมือผมไว้
“ขอบคุณครับนาย”เสียงลูกน้องรับคำ ยกเว้น เฮีย กับ ผม ที่นั่งเฉย
“แต่ยังไงคราวหน้ามันต้องเล่นเรากลับแน่ เพราะข้อมูลที่ได้มาเกือบครึ่ง หึหึ”นายเฟยพูดก่อนจะปัดควันที่นายเทียนพ่นออกมาโดนหน้า
“ใช่ คราวที่แล้วมันพลาด คราวหน้ามันต้องตั้งรับเราแน่”นายเทียนเอ่ยออกมาอย่างเห็นด้วยที่น้อยครั้งจะตามนายเฟย
“อีกไม่นานมันคงมาที่นี่แน่นอน แต่ก็ยากหน่อย”นายเฟยพูดอย่างคาดการณ์
“แต่ยังไง นายพลฟงก็ยังช่วยนายอยู่ไม่ใช่หรือครับ”ไอ้ทวนเอ่ยปากกับนาย ผมไม่รู้หรอกว่ามันเป็นใคร
“มันก็มีพรรคพวกเหมือนกัน ใหญ่พอกับนายพลฟง ประมาทไม่ได้”นายเทียนพูดอย่างรู้ทันอีกฝ่าย เขาดูสุขุม รอบครอบ สมกับเป็นนายคน
“มันต้องเอาเรื่องส่งผู้ร้ายข้ามแดนมาอ้างแน่”นายเฟยเอ่ยออกมา ผมชักเริ่มงงว่าคุยอะไรกันและทำไมต้องคุยต่อหน้าผมด้วย หรือเพราะเขาคิดว่าคุยไปไอ้หนูมันก็ไม่รู้เรื่องหรอก
“ผมเห็นด้วยกับนาย”พี่เป้าพูดเข้าข้างนายตัวเอง แต่ไม่ได้ประจบดูจะจริงจัง หลายคนก็พยักหน้า
“เฮียว่าไง”นายเทียนหันมาทางเฮีย
“ผมเห็นด้วยกับนายเฟย ทางโน้นกดดันให้ทางเราจำนน ถ้าไม่ก็จะยกข้ออ้างนี้รวมถึงความสัมพันธ์ระหว่างประเทศเข้ามาเกี่ยวด้วยแน่”เฮียเห็นด้วยกับนายเฟยพร้อมกับให้เหตุผลต่อ
“มันจะประจานตัวเองเชียวเหรอ”ไอ้ย้งคู่ขาอีหญิงเล็ก ครึครึ เหมือนจะไม่เห็นด้วยกับเฮีย
“นั่นสิ เฮีย มันจะไม่โจ่งแจ้งไปเหรอ”นายเลิกคิ้ว ไอ้ย้งกับอีหญิงเล็กยกยิ้มที่นายแย้งเฮีย
“เขาไม่ได้ออกหน้าเองนี่ครับ และคนระดับเขาไม่คิดอะไรตื้นๆแน่นอน”เฮียไม่ตกใจตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
“ถูกต้อง ถ้ามันไม่แน่จริงเมื่อก่อนมันจะจับเราได้ยังไงล่ะ”นายเฟยยกยิ้มก่อนจะหุบตอนท้าย นายเทียนปรายตามองนายเฟย ก่อนจะหันมาทางเฮีย
“ฉันลืมนึกข้อนี้ไป ขอบใจเฮียที่เตือน”นายยกยิ้มให้เฮีย พวกอีหญิงเล็กเลยหน้าบึ้งตามเดิม
“ว่าแต่ทำงานร่วมกันเป็นยังไงบ้าง”นายถามถึงการร่วมงานของไอ้ย้งกับเฮีย
“ดีครับ”เฮียตอบไม่มองหน้าใคร มองหน้าผมที่เริ่มตาปรือ “เดี๋ยวกลับแล้ว”กระซิบบอก ผมพยักหน้าเริ่มจะเข้าฌานแล้ว
“ก็ดี ว่าแต่เฮียรู้ได้ยังไงว่าทางโน้นจะโดนเก็บ”นายพูดถึงเรื่องที่ผมก็คงต้องออกตัวว่าไม่รู้อีกตามเคย ผมไม่รู้จริงนะแต่จะฟังต่อให้จบ
“เพิ่มคดีให้เราและตัดตอนพวกเดียวกันไปในตัว ผมถึงไม่ไปที่นั่น เพราะจะเข้าทางพวกที่รอเราอยู่พอดี”เฮียยังเจื้อยแจ้วไม่มีทีท่าว่าจะหลับ
“อืม อย่างน้อยก็จับเราไม่ได้ ทีนี้เข้าใจแล้วใช่ไหมย้ง ฉันคิดว่าเฮียมีเหตุผลแน่ที่ไม่ไปจัดการเอง”นายเออออพร้อมถามคู่ขาอีหญิงเล็ก ที่รางๆผมเห็นพยักหน้าและตอบไม่เต็มใจเท่าไร
“ครับ”มันรับคำต่อจากนั้นก็คุยกันต่อโดยที่ผมไม่ได้ยินอะไรแล้ว
“อาทิตย์หน้ามารับงานตามเดิมนะเฮีย”นายสั่งเฮียให้ไปทำงานอีกแล้ว ผมหลับแต่ถ้าตื่นผมจะคิดแบบนี้แหละ
“ครับ ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัว”เสียงเฮียพูด ก่อนจะเขย่าผมที่อิงไหล่”หนู ตื่นเร็ว กลับห้องกัน”ผมสะดุ้งรีบสำรวจตัวเองทันทีว่ามีน้ำลายไหลย้อยหรือเปล่า ผมหลับเลยเหรอ คงเพราะผมกินยามาด้วยแน่
“หึ นี่ขนาดต่อหน้านาย”เสียงอีหญิงเล็กตำหนิผมอีกแล้ว ที่แสดงกิริยาไม่ดีต่อหน้าคุณหญิงแม่
“ผมขอโทษนายด้วยครับ หนูกินยาที่ออกฤทธิ์ทำให้หลับได้ก็เลยเผลอไป ตอนแรกหนูจะไม่มาเพราะเกรงว่าจะแสดงมารยาทที่ไม่ได้ตั้งใจออกมา ผมคะยั้นคะยอเอง ขอโทษนายทั้งสองอีกครั้ง”เฮียที่ทำตัวเป็นชายกลางก้มหัวออกรับแทน
“เฮ้ย ไม่เป็นไรคนไม่สบายก็ต้องมีบ้าง”นายเทียนส่ายหน้าแบบว่าไม่เป็นไร
“แต่คราวหน้ากรนเบาๆหน่อยนะ”เสียงนายเฟยพูด ผมหน้าเหวอ
“จะ จริงเหรอครับ ผมขอโทษ ขอโทษครับ”ผมรีบก้มหัวขอโทษแทบจะทุกคน ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะ
“ฉันล้อเล่น หึหึ”นายเฟยเลิกคิ้วใส่ อ้าว กูหน้าแหก แม่ง เฟยหงเล่นกูเข้าให้ ผมทำเฮียขายหน้าอีกแล้ว
“ขอตัวครับ”เฮียพูดจบก่อนจะเดินออกไป พอลับตาเฮียอุ้มผมทั้งตัวตรงลิ่วกลับห้องทันที ผมง่วงก็จริงแต่ไม่ได้อยากนอนเร็วขนาดนั้น อายฉิบหาย แต่ไม่มีลูกน้องคนไหนมองเลยสักคน
.
.
.
“หึ ไอ้เฮีย แม่งได้หน้าอีกแล้ว”เสียงผู้ชายที่ไม่ชอบบุคคลที่เอ่ยถึงอย่างไม่ชอบใจ
“กูน่าจะฆ่ามันซะ”อีกเสียงไม่ต่างกัน
“กูรู้สึกว่าตั้งแต่มีมัน นายไม่ค่อยเห็นหัวเราเท่าไร”แสดงว่าหัวเริ่มเหม็นจนเข้าขั้นไม่มีเงาหัว
“มันพูดอะไรนายเชื่อไปหมด รวมนายเฟยด้วย”นี่ก็คงจะเป็นอีกคนเหมือนคนแรก
“จะกำจัดมันยังไงให้ดูเป็นอุบัติเหตุดีวะ”เสียงพึมพำอย่างเจ็บแค้นที่ทำอะไรชายคนนั้นไม่ได้
“กูกลัวแค่นายจะไม่เชื่อเท่านั้นแหละ มันทำงานให้นายไม่เคยพลาด และคงจะกำจัดยาก”ยังมีความเกรงใจอยู่แต่ก็อยากกำจัด ก่อนจะมีเสียงกุกกักตรงมุมมืด
“เฮ้ย ใครอยู่ตรงนั้น”เสียงตวาดดังขึ้น ขณะจะควักปืนออกมา แต่ไม่ทันเมื่อถูกจู่โจมอย่างเร็ว
“อึก”
“อุ๊ก”
“ใครวะ ทำกับกู มึง หึ่ยย”
“มึงไม่รู้เหรอว่ากูเป็นใคร อุ๊บ”
หลังตั้งตัวได้ถามออกมาก่อนจะทรุดลงไปอีกเมื่อโดนขาอัดเข้าที่หน้าท้อง ก่อนจะโดนปิดปาก และครอบหัวอย่างรวดเร็ว มีเสียงตุบตับซ้ำอีกจนทั้งสองคนหมดฤทธิ์ที่จะดิ้น
“ตายหรือยัง”เสียงเข้มถาม
“น่าจะยังว่ะ”ตอบแบบกวน
“ไอ้เฮีย”เรียกออกมาเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
“เก่งจริงมึงปล่อยกูสิวะ”
“ปล่อยมัน”จัดให้ตามต้องการ พอกระสอบพ้นหน้าพวกมันได้
“ไอ้หมาลอบกัด”
“ก็เหมาะกับมึงแล้วนิ วิธีนี้”หน้าตาคมเข้มยกยิ้ม เดินไปหยุดตรงหน้า
“ไอ้คนผิดคำพูด ไหนมึงบอกว่าจบไง”ยังมีแก่ใจทวงสัญญา
“ก็จบ แต่กูจบแค่ไอ้คนตบหน้าเมียกู ส่วนไอ้คนสั่ง กูยังไม่จบ”พูดใส่อย่างไม่สะทกสะท้าน”มึงจะอยู่เป็นเพื่อนคู่ขามึง หรือจะไปก็ได้นะ ไม่ได้เกี่ยวไม่ใช่เหรอ”หันไปหาไอ้อีกคนที่ทำหน้าลังเล จนอีกคนจ้องมอง
“ตอบช้า ไม่ต้องไป”ยังไม่ทันจะเลือก คนหล่อเข้มเลือกให้เสร็จ ทำเอามันหันหน้ามามอง”กูไม่ทำอะไรมึงหรอก จะให้อยู่ดูและพาคู่ขามึงกลับไปด้วย”
“มึงกล้าเหรอ ไอ้เฮีย นายสั่งแล้วไม่ให้มีเรื่อง”มันเอานายมาอ้างทันที กวาดตามองลูกน้องอีกฝ่ายที่ยืนเฉย
“ก็นี่ไง กูจะสั่งสอนให้มึงรู้ว่านายสั่งแล้วทำไมมึงไม่จำ”เขากำมัดเงื้อและปล่อยไปบนใบหน้า
“อุ๊บบบ”มันหน้าหัน เมื่อโดนต่อยอย่างแรง ไอ้คู่ขามันเหรอ เบิ่งตาไอ้แต่ฮึดฮัด ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกมัดมืออยู่
“อ๊าคคค”
ผลั่วะ
ผลั่วะ
ตามด้วยอีกหลายครั้งจนเลือดกลบปาก นับว่าหน้ามันทนกว่าลูกน้องมันเยอะที่โดนขนาดนี้เลือดเพิ่งกระฉอก
“สำหรับที่มึงสั่งตบปากเมียกูที่มีมารยาทกว่ามึงเยอะ อย่ายุ่งกับเมียกูอีก อยากฆ่ามึงฆ่ากูนี่ ได้ยินว่าหาวิธีกำจัดกูอยู่ไม่ใช่เหรอ”เขาพูดใส่อีกฝ่าย โดยที่อีกคนนั่งเงียบกริบ
“มึงก็ฆ่ากูซะสิ”มันยังไม่เลิกปากดี
“มันง่ายเกินไป ที่จะใช้วิธีนี้กับคนอย่างมึง”เดินเข้าไปใกล้
“ถุย”
“เฮ้ย”
มันถุยเลือดใส่ แต่อีกฝ่ายรู้ทันจับหน้าหันไปทางเพื่อนสนิทที่หลบไม่ทัน เต็มเต็ม
“กูจะย้ำอีกครั้ง อย่ายุ่งกับเมียกูอีก”เขาพูดอีกครั้ง ก่อนจะโยนบางอย่างให้ ทำเอาเบิ่งตาทั้งคู่เมื่อรู้ว่าคืออะไร
“นี่ นาย”พึมพำอย่างไม่เชื่อ
“นายให้โอกาสมึง เซ็นเอกสารนี่ซะ ถ้ามีอีกครั้ง เขาจะส่งมึงไปจากที่นี่ทันที รวมถึงมึงด้วย หรือแม้แต่คนอื่นที่คิดสร้างปัญหาให้กับนาย”ผู้ชายหน้าเข้มพูดจบก็ถอยออกมารอ มันสองคนมองหน้ากัน
“หรือมึงจะถือเอกสารไปเซ็นต่อหน้านายก็ได้ ถ้าคิดว่ากูโกหก”เขาพูดต่อเมื่อมองแล้วมันสองคนไม่มีทางเชื่อ
“เซ็นซะ นายรออยู่”เสียงของใครอีกคนดังขึ้น
“ไอ้ไป่”
“มึงแปรพักต์เมื่อไรวะ”
“กูไม่ได้แปรพักต์ไปไหนทั้งนั้น กูทำตามที่นายสั่ง นายรักษาหน้ามึงขนาดไหนที่ไม่ลงโทษต่อหน้าคนอื่น และมึงคิดดูสิถ้าไม่ใช่มึงป่านนี้ตายห่าไปแล้ว แสดงว่านายยังเห็นหัวมึงอยู่”คนชื่อไป่ออกตัวรวมไปถึงผู้เป็นนายด้วย
“แต่ทำกับกูแบบนี้เนี่ยนะ”มันแค่นยิ้มออกมา
“ก็มึงเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมา งานส่วนงานสิวะ จะแค้นอะไรไปสู้กันตัวต่อตัวแบบลูกผู้ชายไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าพวกมึงทั้งหมดในนี้ยังมีชีวิตอยู่นะหลังจบงานแล้วไม่จบชีวิตตาม”เขาพูดจริงจังในตอนแรกตบท้ายด้วยรอยยิ้มชวนเสียวสันหลัง
“หรือมึงจะไปเลยโดยไม่เซ็น ก็ได้นะ ถ้ามึงไม่อยากอยู่รับใช้นายอีก ก็ไปพักผ่อนซะ”พูดต่อเมื่อยังไม่ยินยอม ก่อนจะจรดปากกาลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อีกครั้งเตรียมตัวได้เลย ไม่ว่าใคร กูไปล่ะ”ได้เอกสารเรียบร้อยก็เดินออกไปทันที ผู้ชายหน้าเข้มมองก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นบ้าง ทิ้งไว้แต่เสียงฮึดฮัดตามหลัง
“อ้อ กูลืมบอกไป พวกมึงควรรีบไปหาหมอซะ กูคิดว่าอีกสักพัก ใบตำแยผสมหมามุ่ยคงจะออกฤทธิ์แล้วล่ะ หึหึ”เขาหันมาพูดทิ้งท้ายพร้อมลอกหนังปลอมออกจากผิว ลูกน้องก็ทำเหมือนกัน แต่ไม่ถึงพักแค่ช่วงเอี้ยวตัวกลับ
“ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”เสียงร้องตามหลังพร้อมภาพคันคะเยอแถวปากที่เกาไปร้องไปคงจะปวดแสบปวดร้อนดีแท้
.
.
.
.
“เฮีย ไปไหนมา”ผมลืมตามาเห็นเฮียออกจากห้องน้ำ คงร้อนล่ะมั้งทั้งที่อาบไปแล้ว
“ไปทำธุระมา ตื่นทำไมล่ะ เฮียเสียงดังเหรอ”ผมส่ายหน้ามองเฮียสวมกางเกงขายาว ใส่เสื้อกล้าม ก่อนจะเดินมาล้มตัวนอนข้างผมอย่างทุกคืน
“วันนี้เอา ไอ้ชวดนอนฝั่งโน้นก่อนนะ”พูดพลางหยิบไอ้ชวดไปนอนข้างหลัง
“จะขอทำไมตื่นมาทีไรมันไปนอนข้างหลังทุกที”ผมส่ายหน้าพูดเอือมๆ แก่ไม่พอขี้อิจฉาอีก เฮียหัวเราะในลำคอก่อนจะกอดผมตามเดิม เอามือลูบหัวกำลังจะเคลิ้มนึกขึ้นได้
“เฮีย”
“หืม”
“กินคอลลาเจนหรือยัง”งึมงำแต่ยังหวังดี
“O_O”หน้าเฮีย
********************************************************************************************************
ปล. มาต่อแล้วจ้า ยังรอกันอยู่ไหมมมม ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก (ตอนไหนมีวะ) เป็นช่วงเอาคืนให้น้องหนูกันหน่อย ก่อนจะมีรสดีตามมาเร็วๆนี้ เหมือนเคยค่ะขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้ ไปเคลียร์งานก่อนนะคะ อัดจนจุกไปหมดแล้ว และขอบคุณที่เป็นห่วงเรื่องสุขภาพนะคะ อยากบอกว่าอาหารไม่เคยขาดปากเลยค่ะ หรือนี่จะเป็นสาเหตุเพราะยัดมากไป หุหุ
-
เห็นตอนแรกอัพแล้ว กรี๊ดเลย คือตอนนี้ เฮียเท่ห์มาก เท่ห์ที่สุดในโลกเลย ฉลาดหลักแหลม และเก่งมาก ๆๆ ที่สำคัญรักน้องหนูมากมาย
นายเทียนกับนายเฟยก็เท่ห์ และยุติธรรมมาก คือเริ่มอยากรู้เรื่องนายเทียนกับนายเฟยมาก ๆๆๆ เลย
แต่แอบสงสัยผู้ช่วยหมอคนใหม่เป็นใครทำไมหนูรู้สึกคุ้น ๆๆ ก็คิดว่าจะเป็นที่สิบก็เป็นไปไม่ได้ นั้นตำรวจมาถึงนี่ไม่ได้แน่ ๆๆ เลย ใครอ่ะ อยากรู้ :hao6:
:3123: คนเขียนตรงเวลา ต้องมาอัพทุกวันอังคาร เขามารอคนเขียนที่ Web ทุกวันเลยนะค่ะ (เรียนแบบพี่มาก55)
-
:laugh: :laugh: ฮ่าๆสะใจมาก เฮียเอาคืนได้เเบบเจ็บปวด เจ็บแสบมากกกกกกกก
หนูเอ๋ย น่ารักมาก เฮียเอ็นดูหนูเยอะๆนะ
+1น่ะ กดเป็ดด้วย
-
อั้ยย่ะ!! พี่สิบตามเบียร์มาแว้ววววว
หน้าเฮีย O_O แบบนี้ แสดงว่าไม่ใช่คอลลาเจนชิมิ? 5555+
-
เฮียรีบไปกินคอลลาเจนซะนะ :m20:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: เฮียของหนูน่ารักเสมอ อิอิ
-
หนูนี่น่าเอ็นดูจริงๆเลยฮ่าๆๆๆๆๆๆ
เฮียหล่อมาก!!!!!!!!!!!กรี๊ดเฮียสุดๆเลยค่ะ!!! :hao7:
ปล.ขำหน้าเฮียตอนท้ายนั่นฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh:
-
เฮียเท่มาก เฮียหล่อสุดๆ
หัวใจเฮียหล่อมากกกกกกก :impress2:
ตอนนี้เฮียได้ออกโรงกำจัดภัยคุกคามให้หนูมินนี่ได้แล้ว :hao3:
แต่หนูก็เอาแต่นอนมึนๆคิดอะไรเองไปเรื่อยไม่รับรู้เรื่องภายนอกเลยน้า
ตอนท้ายยังฮาได้อีก
" เฮียกินคอลลาเจนรึยัง " :laugh:
หนูมินนี่กลัวเฮียแก่เหรอจ๊ะ~. น่ารักจริงๆเลยน้า~
-
โอ้ยสนุกอะ ฮาทุกตอนเลย หนูฮาดีไม่มีตก เฮียก็รักหนูแบบสุดขั้วหัวใจจริงๆ หวงมากกก ชอบๆๆ ไม่มีมือที่สามให้กวนใจคนอื่นด้วย แหม่ ตอบโจทย์ ฮ่าๆๆ
ปล.เฮียอย่าลืมกินคอลลาเจนนะ
-
เฮียเจ๋งสุดๆ o13 สะใจจริงๆ
แต่เฮียอย่าลืมกินคอลลาเจนนะ :laugh:
-
หนูจะน่ารักไปไหน :กอด1:
-
คอลลาเจนนั้น กินก่อนหรือหลังอาหารนะเฮีย :z1:
:กอด1: :L2:
-
หนูพูดแบบนี้
ทำเอาเฮียไปไม่เป็นเลย :laugh:
-
หนูตลกทุกตอนจริงๆ :laugh: เฮียเค้าคงแอบกินคอลลาเจนแบบเงียบๆไม่ให้ใครรู้ :pigha2:
-
แอร๊ยย
น่ารักอะ
พี่สิบตามมาหาน้องเบียร์หรือเปล่านะ กุกิ
รอกันต่อไป
-
สมน้ำหน้าไอ้ทวน ฮ่าๆ สะจายยยจังเลยยย
ผุ้ช่วยหมอคนใหม่ นิ สันนิฐานว่าน่าจะเป็นพี่สิบ ปลอมตัวมานะ ถึงได้ไปแหกก้นน้องเบียร์ดูซะขนาดนั้น ถ้าเป็นคนอื่นนี้ ไม่เข้าเค้าเลยอะ มั้นอิงไปทางพี่สิบเยอะกว่าหุหุ เฮียคงรู้ละว่าปลอมตัวมาแต่จะใครนั้นรอลุ้นกันต่อ ว่าแต่ คอลาเจน เฮียกินยังอะ 55+ :hao6:
-
หนูเป็นห่วงเฮียไม่ยอมบอกว่าใครทำ แต่เฮียรู้แล้ว
เฮียก็เป็นห่วงหนูไม่อยากให้ใครมารังแก
ถ้าใครทำมันเจ็บยิ่งกว่า สมเป็นเฮีย
สงสัยจะไม่ใช่คอลลาเจนจริงๆใช่ไหม
ของใช้ตอนทำกิจกรรรมแน่ๆ รอเฮีย
ทดลองใช้กับหนู หนูคงเข้าใจสักทีว่ามันคืออะไร
-
ผู้ช่วยหมอที่มาใหม่คิดว่าต้องเป็นพี่สิบแน่เลย :hao3: :hao3:
กลับไปอ่านเจอประโยคนี้ “ส่วนเอ็ง ไม่ต้องกลัวดวงแข็งอยู่ ตัดบัวยังเหลือใย ใจเขาก็ยังเหลือ ไปหาเขาซะ”
ต้องเป็นพี่สิบแน่นอน o3 o3
มาหาตามที่หมอดูบอกแน่เลย :teach: :teach:
-
สะใจกับการเอคืนของเฮียมากกก
มารังแกผิดคนแล้วไอ้ทวนเอ๊ยยย นี่เมียรักเฮียเลยนะ อิอิ
ว่าแต่ให้เซ็นไรอะ อยากรู้ :m28:
พี่สิบแอบเข้าได้ไงอะ
มาถึงก็ตรวจสินค้า?เลยน่า บอกเลยเบียร์ไม่ได้ใช้หรอกน่า อิอิ ไม่ต้องแหวกขนาดนั้น :haun4:
-
เฮียยย หล่อ มากกกกกกกกกกกกกกกก :m4: :m4: :m4: :m4:
หนูน่ารักขึ้นทุกวันเลย แบบนี้จะไม่ให้เฮียเค้าหวงได้ยังไง :m3: :m3:
-
พี่สิบมาหาน้องเบียร์แล้ว ... ใช่มั๊ยๆๆๆ
แต่เฮียโหดและเด็ดขาดมากเลยอ่าา
/.me อยากได้ทั้งเฮียและพี่สิบ #โดนหนูกับเบียร์ถีบ
:katai5:
-
มีเมียเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย มีเมียเป็นผู้ชายต้องกินคอลาเจน :hao3:
ปล.แล้วยิ่งเป็นผู้ชายกวนตีนอย่างหนูด้วยนะ Orz
:pig4: :pig4:
ขอบคุณคนเขียนฮะ
-
ก็สมควรที่นายจะไม่เห็นหัวหรอกดูความคิดสิ :เฮ้อ:
อ่านไปหัวเราะไป ขำแทบตาย กับความคิดของหนู :m20: :m20: :jul3: :jul3:
ขอบคุณคนเขียนที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆ สนุกๆ มาให้ได้อ่าน :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: o13 o13 o13
ปล แล้วผู้ช่วยหมอนั่นพี่สิบใช่มั๊ย?
-
ค่ายนี้มันดีตั้งแต่เฮียหนีบหนูมาด้วย :katai5:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ตกลงไอ้คอลลาเจนนั่นคืออะไรอ่ะ เค้าไม่รู้
แหม่ พี่สิบหาทางเข้ามาจนได้นะ
แต่จะดีไม่น้อยถ้าพี่จะไม่หาโอกาสลวนลามเบียร์มัน :laugh:
-
สะใจมากกก เฮียเจ๋งโคตรร o13
แต่ขำตอนท้าย น้องหนูเล่นเฮียแล้วว :m20:
-
สงสัยต้องดื่มคอลลาเจนโชว์เมียละเฮีย
-
สงสัยผู้ช่วยหมอ จะใช่พี่สิบปลอมตัวมารึเปล่า หนูบอกว่าคุ้นๆ
เฮียเอาคืนได้สะใจฝุดๆ 555555
หนูอย่าย้ำเรื่องคอลลาเจนสิ เฮียแสลง กร๊ากกกกก
-
เจ้าหนูมันใจดีมีน้ำใจ :กอด1: น่ารักขนาดนี้เฮียไม่รักไม่หลงได้ไง
เอาคืนให้เมียได้อย่างเจ็บแสบที่สุด :laugh3:
:m28: ผู้ช่วยหมอคนใหม่นี่ใช่พี่สิบของน้องเบียร์หรือปล่าวน้ออ.....
รอออ......ตอนต่อไป :myeye:
-
ว่าแต่ผู้ช่วยหมอจบที่ไหนมาอ่ะ คนไข้ท้องเสีย ขอโทษนะจับตรวจก้นเขาเฉยเลย 555 o13 โอมขอให้เป็นพี่สิบๆๆๆ ทีเถิ๊ด สงสารพี่สิบอยากให้เจอกะเบียร์บ้าง อิอิ :L1: :pig4: สำหรับคนเขียนค่ะ
-
เฮียดูแมนเท่มาทั้งเรื่องมา ฮาตรงตอนจบนี้และคะ
กินคอลาเจนหรือยัง ฮ่าๆ ขำมากเลยอะ
-
:jul3: :jul3: หนูจะฮาไปถึงไหนนนนน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
นึกเเล้วว่าเฮียต้องรู้ และหนูคงปิดเฮียไม่ได้ สะใจมากบอกตรง! ขอบคุณทุกคนที่มีส่วนร่วมช่วยเฮียกับเหตุการณ์ครั้งนี้
ทั้งนาย และไม่อยากเชื่อคือ....เข้ม!! (ขอกรี๊ดนายซาดิสคนนี้ และเชียร์ให้มีคู่ได้ป่ะ? :impress2: )
แต่หนูนี่มันน่ารักจริงๆนะ อิจฉาทั้งหนูและเฮียเลยอ่า ที่ต่างมีคนแบบนี้อยู่ข้างๆ :man1: :man1:
ส่วนผู้ช่วยหมอคนใหม่นั้น......ขอเดาว่าเป็นพี่สิบได้มั๊ยอ่ะ? ลางสังหรณ์มันทำให้คิดอย่างนั้น o8
นี่แสดงว่าเฮียกับหนู สิบเบียร์ รันxx และอีกหลายๆคู่??? กำลังจะมีความสุข(ในเบื้องต้น)เเล้วใช่มั๊ยเอ่ยยยยยย
ขอดีใจล่วงหน้า//เพ้อออออ
รอติดตามตอนต่อไปค่าาาาาาาาาาา เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมน้าาาา
:กอด1: :L2:
-
โอ๊ยยยยย รักเฮียอะ เฮียเท่ห์มากมาย
หมอที่มาใหม่ต้องเป็นพี่ตำรวจคนนั้นแน่ๆ มาช่วยเบียร์แล้วใช่มั้ย :mew2:
-
จริงๆ ก็ควรกินคอลลาเจนด้วยกันนะ
จะได้หนุ่มไปด้วยกัน
-
สงสารก็สงสาร ฮาก็ฮา.....
เฮียสุดยอดอ่ะ......
-
ผู้ช่วยหมอเนี่ยโจ่งแจ้งจังน้าาาาา คิดถึงจนถึงขนาดขอดูก้นเลยเหรอ
:กอด1:
-
ถามเฮียแบบนี้ "กินคอลลเจนหรือยัง" ไม่ใช่น้องหนูมินนี่ทำไม่ได้นะจร้า
-
สงสัยอะ สัญญาอะไรหว่า :hao4:
-
เฮีย ฉลาด โหด เถื่อน เท่สุดๆ แต่อ่อนโยนกะหนูคนเดียว :-[
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไป :katai2-1:
-
ผู้ช่วยหมอที่มาใหม่คือ...ใช่ไหม ?
-
เอาคืนแว้วววว 555++ โดนหมามุ่ยไปซะ อิอิ หนูยังน่ารักเหมือนเดิม :hao7:
:pig4:
-
:pig4: :pig4: คอลลาเจนนี่ใช่ KYป่ะคะ
-
เฮีย แกจะเป็นพระเอกนิยายเกินไปแล้วนะ หล่อ เท่ห์ ฉลาด รอบคอบ ครบเซ็ตจริงๆ
แต่สุดท้ายเฮียมาตกม้าตายตรงหนูถามเฮียเรื่องคอลลาเจนนี่แหละ :jul3:
เฮียเอาคืนให้หนูได้สะใจจริงๆ โดนตีนไม่เท่าไหร่ ที่หนักมันคือหมามุ่ย :laugh:
ผู้ช่วยหมอคนนั้นคือไอ้พี่สิบแน่ๆเลย ตอดเบียร์ขนาดนั้นคงไม่ใช่ใครอื่นแล้ว :hao7:
-
เฮียเท่มากกกกกกกกกกกกกกก ขอบอก
เด็ดขาดสุดๆ ฉลาดโคตรๆ อยากได้แบบนี้บ่างจัง
น้องหนูก็เป็นคนดีที่น่ารักเหมือนเดิม
ตอนหน้าจะมีฉากมอบรักให้กันรึเปล่านะ
ตอนนี้เรารู้สึกได้้ว่าพี่สิบได้ปลอมตัวเข้ามาหาน้องเบียร์แล้ว ใช่ไหม?
ปล.สรุปว่าไอ้ที่เฮียมามันคอลลาเจนหรือเจลอ่ะ ?????
ปล.2 มาต่อเร็วน้าาาาาาา :mew1:
-
เฮีย สุดยอดเลยอ่ะ
หนู ก็ยังคงเป็นคนดีอยู่เสมอเลย ห่วงว่า เฮีย จะลืมกินคอลลาเจน 555+
ดูแลกันดีดีนะ ^^ ผู้แต่งด้วยนะคะ ดูแลตัวเองด้วยย
-
เมียเฮียใครอย่าแตะ!!!!! :hao3:
ผู้ช่วยหมอ พี่สิบป่ะเนี่ย :hao7:
-
เจอคอลลาเจนประโยคสุดท้ายไป ไอ้ที่จะเม้นจะพูดลืมหมด :jul3:
เฮียเก่ง เฮียเท่ เฮียแสนดี
โอ ฉันนี่อวยเฮียจริง
:katai2-1:
-
อร๊ายยยยยยยย พี่สิบแน่ๆ ฟินค่า
-
เฮีย... คอลลาเจนอุตส่าห์ซื้อมาแล้วอย่าลืมกินสิจ๊ะ 555
-
พอมายาวๆแถมหลายฉากนี่เม้นต์ไม่ถูกเลย ลืม(ลุงแก่แย้ว)
เฮ้ย!แต่สั้นกว่านี้ไม่เอานะ ไม่ได้บ่นนะ
หน้าเฮียตอนสุดท้ายนี่คือ งงว่าหนูพูดไร หรือตกใจที่หนูรู้ได้ไงละนั่น555
-
เฮียเอาคืนแบบเจ็บแสบมาก 555 :laugh:
ว่าแต่ผู้ช่วยหมอคนใหม่คงไม่ใช่สิบหรอกมั้ง
หรือจะใช่ถึงได้แกล้งเบียร์ขนาดนั้น
-
สมนำ้หน้าไอ้ทวนจริงจริ๊ง! เฮียเอาคืนได้สะใจมาก ว่าแต่เฮียกินคอลลาเจนรึยังอ่ะ ฮ่ะๆ
-
โอ๊ย :laugh: หนูจบฮามาก ตั้งแต่ซื้อมาเฮียยังไม่ได้กินเลย แล้วจะให้หนู้ลิกล้อว่าแก่ได้ไง หึสมน้ำหน้าไอ้ทวนกับไอ้ย้ง :z6: เฮียเอาคืนซะแสบจนคันเลย
-
กรี๊ด!!!!!!! คอลลาเจน 555555+++ ฟังกี่ครั้งก็ฮาทุกรอบ กร๊ากๆๆๆๆ
-
ลึกลับซับซ้อนจริงๆผู้ช่วยหมอคนใหม่จะใช่พี่สิบรึเปล่านะ
-
ฮาไอ้ตรงกินคอลาเจนนี่แหละ เฮียเค้าอุตส่าแอบไว้ หนูก็ไปทักเฮียอีก เค้าอายนะนั้น เดี๋ยวก็โดนจัดหนักหรอก
ชอบว่าเฮียแก่แล้วยังไปแซวเฮียอีก
-
เอ่อ โทษนะ ยัดอาหารแบบพอดี มีประโยชน์ ต้านอาการเจ็บป่วยได้มากมาย ช้อบชอบ ไอ่สัตว์ทวนโดนหม่ามุ่ย สะใจ ขอบใจจร้า
-
มีแววว่าจะเป็นพี่สิบของน้องเบียร์ปลอมมา
....ไม่งั้นจะขอแหวกก้นหรอ :laugh:
-
ฮา......ก๊าก.......
-
เฮียเท่ห์มาก เท่ห์ที่สุด o13
-
:mew1: :mew1: :L1:
-
ยิ่งรักเฮียนะเนี่ย :-[
-
เฮีย..นายเท่ห์มากเลย :impress2:
-
หนูน่ารักตลอดเลยยยยก่อนนอนยังไม่ลืมบอกเฮียไปกินคอลลาเจน
-
เฮียโหดดดดดดดดดดดดด :hao4:
แต่เค้าชอบบบบบบบบบบบ :hao7:
หนูหลอกไม่เนียนเลยนะเนี่ย
ว่าแต่พี่สิบตามเบียร์มาแล้วใช่ไหมอ่ะ อิอิ :hao3:
-
ชอบเฮีย โหดสะๆ อิอิ :impress2:
-
หนู ว่า เฮีย แก่ ซะจนเฮีย ทนไม่ได้ ก๊ากกกกกก ทำไม่ ในความรู้ สึก ทั้งหนูทั้งเฮีย แม่ง เกรียนทั้งคู่
-
เฮียสุดยอดไปเลยกระทืบไม่พอยังมีหมามุ่ยแถมให้ด้วย!! คึคึ
-
สะใจมว๊าากกกก
-
เฮียเอาคืนให้หนูแล้ว ให้มันรู้ซะบ้างว่าเมียใคร
-
ผู้ช่วยคนใหม่ ทำตัวมีพิรุธ ปิดบังหน้าตา แถมยังสนใจน้องเบียร์เป็นพิเศษ อย่างนี้ พี่สิบของน้องเบียร์แน่ ๆ
น้องหนูแค่คุ้น แต่ท่าทางเฮียจะจำได้แล้วนะ ปลอมตัวเข้ามาได้ไงเนี่ย
วิธีเอาคืนของเฮีย สุดยอดมาก ๆ ตอนแรกจัดการไอ้คนที่ตบหน้าน้องหนู ก็ว่ามันยังน้อยไป ถึงจะทำตามคำสั่ง
แต่น้องหนูจะช่วยพูดให้ ยังมาปากเสียใส่ ก็สมควรแล้ว ยังดีที่มาขอโทษน้องหนูทีหลัง แต่มันยังไม่สะใจเลย
แถมไอ่พวกลูกพี่ ยังจะมาวางแผนกำจัดเฮียทิ้งอีก ร้ายนัก แต่ว่าตกลง ทวนกับย้ง เป็นคู่ขากันจริง ๆอ่ะ
เอาคืนของเฮีย ไม่ใช่แค่เบา ๆ ถึงขนาดนายยื่นมือมาเกี่ยวข้องด้วย นายให้ความสำคัญกับเฮียมากเลย
ถึงขนาด เข้ม กับพี่ไป่ มาร่วมมือเฉพาะกิจด้วยได้ขนาดนี้ เฮียนี่ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ว่าแต่พี่ไป่ เอาอะไรให้เซ็นนะ
ต่อไปนี้ รับรองไม่มีใครกล้ามาแตะต้องน้องหนูของเฮียอีกแน่ ๆ แหม ปิดท้ายเกือบจะดี จนส่งน้องหนูเข้านอนล่ะ
“กินคอลลาเจนหรือยัง” ฮะ ๆ :laugh: น้องหนู! เข้าใจว่าหวังดี แต่ทำให้หน้าเฮียกลายเป็นอย่างนี้ “O_O” ฮาอ่ะ :m20:
ยังไม่อยากเจอดราม่าเลยอ่ะ งือ ๆ แต่ก็รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่า :L2: :3123:
-
ทำไมเรางงอยู่คนเดียว สรุปว่า ใคร อะไร ยังไง ไม่เข้าใจอ่า
-
พี่สิบมาแล้วๆ พี่สิบๆๆ o13 แค่หนูกะเฮีย ก็ฮาโหดๆโคตรจะฮาแล้ว พี่สิบมาหาน้องเบียร์ ต่อไปคงม่วนอีหลีอีหลอ กะด้อกะเดี้ยแน่นอน อ่ะอ่ะ :L1: :pig4:
-
คอลลาเจน!!!
ก็ยังงงกับคอลลาเจนอยู่ดี
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
เฮียสุดยอดแก้แค้นให้หนูได้สะใจจริง ซ้อมแล้วยังให้มันทรมานกะหมามุ่ย สมน้ำหน้า :laugh:
แถมให้เซ็นอะไรไม่รู้ คราวนี้มันคงไม่กล้าหือใส่อีก ดีนะพวกนาย ๆ เป็นคนยุติธรรม
แล้วผู้ช่วยหมอคนใหม่นี่น่าสงสัยน๊า แอบเข้ามาหาหวานใจนายเบียร์จนได้
ท่าจะปลอมได้เนียนมากขนาดนายเบียร์ยังจำไม่ได้ แต่อย่างงี้ยังทะเลาะกันได้ตลอด
ถ้าโดนเบียร์จับได้พี่สิบจะโดนเละไหมเนี่ย แล้วตกลงเฮียได้กินคอลลาเจนรึยังน๊า เดี๋ยวหน้าไม่ตึงนะเฮีย :pigha2:
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
มาต่อยังน้อ คิดถึงแล้วน๊าาา :hao5:
-
วิธีการที่เฮียใช้แก้แค้นให้หนูช่างสะใจจริงๆ หึหึ
น้องหนูช่างห่วงใยเฮียจริงๆ 555
-
เฮียตอนโหดนี่เซ็กซี่จริงๆ แต่พอมาถึงตอนคอลลาเจนตอนสุดท้าย.. เฮียแก่แล้วจริงๆสินะ 5555555
ปล. สงสัยค่า ตั้งแต่รักษาหนูคราวนั้น เฮียไม่รักษาหนูอีกแล้วหรอคะ ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ถึงเฮียจะแก่แต่ก็น่าจะทนไม่ไหวบ้างคะ
จัดตอนรักษาหนูภาคต่อให้คนอ่าน เอ๊ย ให้เฮียสักหน่อยได้มั๊ยคะ :hao7:
-
กรี๊ส ส สผู้ช่วยหือต้องเป็นพี่สิบแน่เลย ย มีการดูตูดเบียร์ด้วยอ่ะ :z1:
-
ป.25
ขอเม้นตอนที่แล้วก่อนนะ
พอดีช่วงนี้ติดสอบก้อเลยไม่ได้เม้นนนเลยอ่า
ตอนนี้หนูน่ารักเหมือนเดิม แต่อีทวนแกไม่ได้ตายดีแน่ กล้ามาลุมทำร้าย สุดที่รักเฮียได้ไง แต่เดาว่าที่เฮียนอน
กัดฟันตอนท้ายแสดงว่าอาจจะรู้แล้ว ว่าหนูโดนตบขอให้เฮียจัดหนักแก้แค้นให้หนู
ตอนนี้คิดว่าแปลกๆเรื่องตอนที่รันพูดกับหนูเรื่องเฮีย เพราะว่าขนาดเบียร์อยู่ด้วยกันกับเฮียมายังไม่บอกกับหนูขนาดนี้เลย
มันแมร่งๆอ่า แถมตอนที่พูดเรื่องเฮียแววตาที่รันมองหนูเวลาพูดเรืาองเฮีย มันบอกไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง
ถ้าคนที่เขาเป็นเพื่อนกันร่วมเป็นร่วมตายมันไม่ใช่ยังงี้อ่า แสดงว่า รันกัอต้องแอบมีใจให้เฮียด้วยเหมือนกัน
ไม่ก้ออาจจะรู้สึกกับเฮีย ตอนที่เฮีช่วยรันจากไอ้เข้มให้ได้
ใจจริงก้ออยากให้รันมีคู่อ่า แต่กลัวมันเยอะไปอันนี่ความคิดส่วนตัวเฉยๆนะคะผิดพลาดประการใดขออภัยด้วย อย่าว่ากันนะ
แอบอยากอ่านคู่ของนายไม่ทราบว่ามีหรือเปล่า
แต่ก้ออยากให้มีชอบอ่า
รักและเป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอ
มารอตอนต่อไปนะ
-
ป.26 ตอนนี้หนูน่ารักมาถึงว่าเฮียทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้
ตอนนีัเฮียเอาคืนซะใจมาก สมนำ้หน้ามันสองตัว
สงสัยดูท่าจะเป็นคู่ขากันจริง ๆแน่เลยอึ้ยยยย ไมีอยากจะเชื่อ แอบสยองนิดๆ
แต่ผู้ช่วยคนใหม่นี้สิบหรือเปล่า อาจจะใช่แน่เลย
ดูลวนลามดูเข้า
มารอหนูกะเฮียคิดถึงมาก
รอตอนต่อไปคะ
เป๋นกำลังใจให้เสมอๆสู้นะคะ
-
นายเฟยน่ารักดีนะเนี่ย เอ็นดูหนูจริงๆ
ว่าไปคู่นายเฟย นายเทียนก็น่าสนใจไม่เบานะฮะ อิอิ
รอตอนต่อไปครับผม
-
เค้าคิดถึงคุณนักเขียนแล้วอ่ะ เมื่อไหร่จะเอาอาเฮียกะน้องหนูที่รักมาส่งตอนที่ 27 ซักทีค้าาาาาาาาาาาาา :ling1:
แต่ตอนนี้ขอบอกว่าเฮียจัดมาได้มันส์มาก ฮาาาาาาาาาาาา :hao7:
-
>> ป. 27 <<
Run
วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ผมได้หายใจสะดวก หลังออกมาจากสถานแห่งนั้นอย่างไม่เป็นทางการ สถานที่รวมคนหลายวัย สถานะ พฤติกรรมไม่ว่าจะตั้งหรือไม่ตั้งใจ แต่ถ้ากระทำไปแล้วโดนตัดสินตามกฎหมายทุกคนต้องเข้าไปอยู่ที่นั่น ‘เรือนจำ’
ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องเข้าไปอยู่ที่นั่น มันเริ่มจากที่ผมเกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง อยู่กับยายตั้งแต่เด็ก ตอนแรกแม่ก็อยู่ด้วย แม่ผมเป็นคนสวยมาก ในละแวกนั้นมีแต่คนมาจีบแม่เยอะไปหมด ผมไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร ถามแม่กับยายก็ไม่บอก บอกแต่ว่าพ่อเป็นทหารอเมริกันไปรบที่ตะวันออกกลางตายไปแล้ว รูปสักใบก็ไม่มีให้ดู พอผมอยู่ประถมสอง แม่ก็แต่งงานใหม่กับคนมีฐานะเป็นเจ้าของโรงน้ำแข็งที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอ จะมารับยายกับผมไปอยู่ด้วย แต่ยายไม่ไปบอกว่าอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้ว ไม่ได้ลำบากอะไร ยายทำขนมอร่อยมาก ตกทอดมาถึงแม่ด้วยทำให้คนแถวนี้เป็นลูกค้าประจำ ส่วนผมก็ไม่ไปอยากอยู่ช่วยยายมากกว่า อีกอย่างรู้สึกว่าพ่อเลี้ยงไม่ค่อยชอบผมเท่าไรนัก เขามักจะพูดว่าผม เหลือขอ สอนอะไรไม่ค่อยจะจำ ติดนิสัยมักง่ายจากพ่อที่เป็นฝรั่ง แม่ก็ดูเหมือนจะเอาใจเขา บางทีบ่นผมโดยไม่ถามแม้แต่คำเดียวว่าผมผิดจริงหรือเปล่า ผมขยับตัวนิดเดียวในบ้านเขาก็ผิดแล้ว
‘รัน ทำไมดื้ออย่างนี้ แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าซน เดี๋ยวข้าวของพ่อเขาจะพัง’แม่เอ็ดผมในวันหนึ่งที่มารับไปบ้านพ่อเลี้ยง ผมไม่ได้อยากมาหรอก แต่ยายบอกว่าให้ไปบ้าง เดี๋ยวแม่จะน้อยใจ
‘รันไม่ได้ทำ’ผมบอกแม่ ตาจ้องไม่มีหลบ เม้มปาก แม่ให้ผมเรียกเขาว่า พ่อ แต่พอผมเรียก เขาบอกว่าเขาไม่ใช่พ่อผม ผมเลยเรียกเขา ลุง อยากจะบอกว่าผมก็ไม่ได้อยากจะเรียกสักนิด แต่ผมไม่เคยบอกแม่หรอกว่าทำไม เวลาแม่ถาม พูดไปแม่ก็ไม่เชื่อ จนแม่เลิกถามไปเอง คิดแต่ว่าผมต่อต้านไม่ยอมรับเขา
‘ตัวแค่นี้ หัดโกหก เถียงคำไม่ตกฟาก อีกหน่อยเธอจะสอนยากนะ’เสียงพ่อเลี้ยงพูดว่าผม ก่อนจะหันไปพูดเชิงว่าแม่
‘ไม่ได้โกหก ไม่ได้เถียงด้วย รันไม่ได้ทำ’ผมยังยืนคำเดิม มองไปอีกทางที่มีเด็กผู้ชายวัยไล่เลี่ยกัน ชื่อ ตั้ม ยืนกอดอกอยู่ด้วยสีหน้ากวนตีนผมเป็นที่สุด มันเป็นหลานพ่อเลี้ยง เขารักมันเหมือนลูกแท้ๆ เขาอยากมีลูกมากแต่ไม่มี เพราะภรรยาคนแรกเป็นหมันเขาเลยขอแยกทาง ตอนนั้นผมไม่รู้อะไรมากนัก ได้ยินแต่คนพูดว่า เป็นเพราะแม่ผมต่างหากที่เข้ามาสร้างความร้าวฉานให้เขา ญาติทางพ่อเลี้ยงตอนแรกก็ไม่ชอบแม่ผม หาว่ามาเกาะหวังปอกลอก แต่กรอปกับที่แม่เป็นคนขยันทำมาหากินช่วยพ่อเลี้ยงทำงานทุกอย่าง เลยลดอคติลงไป แม่เป็นคนไปรับขนมจากยายมาขาย ได้เท่าไรก็ให้ยายหมด เงินก็ส่งให้ไม่เคยขาด บอกว่าให้ผมตั้งใจเรียน โตขึ้นจะได้ไม่ลำบาก ผมก็รับฟังในตอนนั้นไม่ได้นึกถึงความลำบาก คิดแต่อยากให้เราอยู่กันตามเดิมมากกว่า
‘ไอ้รันแหละลุง เป็นคนทำ ตั้มบอกแล้วว่าอย่ามาเล่นในบ้าน มันก็ไม่เชื่อ’ลอยหน้าฟ้องฉอดๆ
‘มึงนั่นแหละชวนกู ไอ้สัตว์ตั้ม’ผมหันไปตวาดใส่มันอย่างโมโหที่เอาตัวรอด
‘นี่อย่ามาหยาบคายในบ้านนี้นะ เด็กอะไร’เขาผลักไหล่ผมจนเซ แม่ผงะไปนิดหน่อยก่อนจะเข้ามา
‘รันขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้’แม่จับแขนผมเขย่าให้พูด ผมไม่พูดเม้มปากแน่น
‘รัน ได้ยินแม่พูดไหม’แม่เสียงดังขึ้น ผมเงยหน้ามองแม่ น้ำตาคลอเบ้า
‘ได้ยิน แต่รันไม่ผิด แม่ไม่เคยฟัง รันจะกลับบ้านไปหายาย ไม่มาที่นี่อีกแล้ว’ผมพยายามกลั้นสะอื้นพูดใส่หน้าแม่ที่ดูจะตกใจ เม้มปากนิดๆ ก่อนจะลงมือกับผมด้วยไม้เรียว โดยมีคนต่างวัยสองคนมองอย่างชอบใจ
เป็นอย่างนี้มาเรื่อยจนกระทั่งผมขึ้นประถมสาม
‘รันจะมีน้องแล้วนะ ดีใจไหม’แม่บอกผมในวันหนึ่งตอนมาบ้านยาย ผมนั่งเงียบทั้งที่ในใจตื่นเต้นที่จะมีน้อง ถึงจะลูกคนล่ะพ่อแต่ผมก็ดีใจ เห็นเพื่อนมีน้องเป็นเพื่อนเล่นผมอยากมีบ้าง ผมมีเพื่อนน้อยมาก สนิทจริงๆแค่คนเดียวคือ ไอ้มิน เด็กตัวเล็กพอกับผม ลูกภารโรงที่โดนแกล้งโดนล้อไม่ต่างกันแต่น้อยกว่าผมหน่อย เพราะพ่อมันไม่ยอมคน ถ้าได้ยินแกด่าเปิงจนไม่มีใครกล้า ถ้าผมมีพ่อแบบนี้บ้างก็ดีสิ
‘รัน ไม่ดีใจเหรอ’แม่ถามเสียงเบาเมื่อเห็นผมเงียบ
‘ดีใจหรือไม่ดีใจ ต่างกันตรงไหน ยังไงทุกวันนี้รันก็เป็นหมาหัวเน่าอยู่ดี’ผมจำได้ว่า ตอบแม่ไปแบบนั้น แม่หุบรอยยิ้มทันที
‘รัน ทำไมพูดกับแม่แบบนั้น ไม่ดีนะ’ยายเดินออกมาจากครัวปามผม ยายเป็นคนเดียวที่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นผม และก็เป็นคนเดียวที่เชื่อผม
‘ก็จริงนี่ยาย ทุกวันนี้รันมีแค่ยายก็พอแล้ว ว่าแต่เสร็จแล้วใช่ไหมยาย เดี๋ยวรันเอาไปส่งให้นะ’ผมไม่รู้ว่าในตอนนั้นคำพูดแบบนั้นทำร้ายจิตใจแม่หรือเปล่า รู้แต่หลังจากผมออกจากบ้านเอาขนมไปส่งผมร้องไห้ตลอดทาง ถามว่าผมรักแม่ไหม ผมรักแม่ รักมาก พอกับที่น้อยใจมากเช่นกัน ผมรู้ว่าแม่ต้องอดทนแค่ไหน เขารักแม่ก็จริงแต่เขาไม่ชอบผม ผมก็ไม่อยากให้แม่ลำบากใจเพราะแม่ยังต้องพึ่งเขาอยู่เพื่อให้ครอบครัวเรามีกินมีใช้
‘ขอโทษ รันขอโทษนะแม่’ผมไม่เคยพูดต่อหน้าแม่สักครั้ง ได้แต่พึมพำกับตัวเอง หลังจากนั้นแม่ก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้อีก จนแม่ท้องโตขึ้น ผมเดินเข้าไปช่วยแม่ถือของในวันที่มาหา หลังจากวันนั้นผมก็ไม่ไปอีก แต่แม่ก็มาหาตลอด ผมได้ยินเขาบ่นว่า ลูกอกตัญญูทำให้แม่ลำบากต้องมาหา แกล้งน้องที่อยู่ในท้อง ลูกอิจฉา สารพัดจะพูดใส่ผม
‘ฮึ ดีจริงลูกเธอ รับแต่ของฝากตัวเองไปถือ’เขาพูดเหน็บผม
‘คุณลุงท้องหรือเปล่าล่ะ ถ้าท้องผมจะช่วยถือให้’ผมก็ว่าเขากลับอย่างไม่กลัวเหมือนกัน ในเมื่อไม่ชอบผม ก็ไม่จำเป็นต้องชอบตอบ แม่ดูจะตกใจมากที่ผมพูดแบบนั้น
‘ไอ้เด็กเวร แกพูดจากับฉันแบบนี้ได้ไง’เขาเหมือนจะโกรธมากปรี่เข้ามา
‘อย่านะ พี่เสริฐ’แม่ร้องห้ามทันที ดึงแขนเขาที่จะเข้ามาตีผมให้ได้
‘หยุดเดี๋ยวนี้นะ ที่นี่ไม่มีเด็กเวร อย่าเรียกให้ได้ยินอีก’เสียงผู้หญิงสูงวัยที่โผล่มาจากห้องพระพูดเสียงแข็ง ทำเขาชะงัก แม่ปล่อยแขนเขาจะเข้ามาหาผม แต่ผมรีบไปหายายทันที
‘ดูมันพูดใส่ผมสิ แม่ ไม่รู้สั่งสอนกันยังไง’เขาพูดกึ่งฟ้องทันที แม่ผมส่ายหน้าไปมา เขาไม่น่าพูด ที่ผมเข้าไปรับเพราะเห็นว่าแม่ท้องใหญ่และถือของถึงจะไม่หนักมาก ผมก็ต้องเข้าไปรับอยู่ดีเพราะเป็นของที่บ้าน ตัวเองถืออยู่สองถุงจะหนักเท่าไรกัน
‘ก็สั่งสอนเหมือนที่สอนแม่มันนั่นแหละ พ่อเสริฐอย่าถือสามันเลยนะ เด็กมันมีปมด้อยยิ่งถูกใครตอกย้ำมันก็ยิ่งต่อต้าน’ยายที่รู้อยู่แล้วพูดเนิบๆ ทำเอาเขาชักสีหน้าแต่ไม่กล้าเถียง
‘เอ้อ แม่ ฉันซื้อของมาฝาก รันดูสิชอบไหม’แม่รีบเปลี่ยนเรื่อง ชวนคุยเรื่องอื่น
‘ขอบคุณครับ’ผมพูดพร้อมยกมือไหว้แม่ หลังไปหาน้ำมาให้ทั้งคู่แล้ว
‘ไม่ดูเหรอลูก’แม่ถามด้วยรอยยิ้ม
‘ไม่หรอกครับ แม่ซื้ออะไรมาก็ดีทั้งนั้น’ผมบอกแม่ก่อนจะมองหน้ายายที่ตบหลังมือ
‘และก็แพงด้วย ใช้ประหยัดๆหน่อย รักษาของบ้าง ดูตั้มสิ ไม่ต้องสอนมาก เก็บของเป็นระเบียบเรียบร้อยทุกอย่าง’เขาพูดต่อพร้อมชมหลานตัวเอง ผมแอบเบะปาก
‘รันก็เก็บของดีทุกอย่าง พ่อเสริฐคงไม่เคยรับรู้กระมัง บ้านช่องที่สะอาดสะอ้าน นี่ก็รันทำทั้งนั้น ฉันก็ไม่ได้สอนเขามากเหมือนกันนะ’ยายพูดชมผมบ้าง ทำเอาเงียบกริบ ผมหัวเราะคิกที่ยายตอกหน้าเขาอีกแล้ว
‘แล้วนี่ใกล้คลอดหรือยังล่ะ’ยายหันไปถามแม่ที่หน้าหงอยลงไปพักก่อนจะยิ้มได้บ้าง
‘เดือนหน้านี่แหละจ๊ะ แม่’แม่ตอบยายพร้อมบอกกับผมที่ดีใจอยู่ข้างใน แต่หน้าเฉยตามเดิม ส่วนพ่อเลี้ยงไม่ต้องพูดถึง ดีใจตั้งแต่รู้ครั้งแรก ยิ่งรู้ว่าเป็นผู้ชายด้วย หน้าบานเป็นจานเชิง เหน็บแนมว่าอีกหน่อย ผมจะเป็นหมาหัวเน่า ไม่มีใครรัก ผมก็เฉยตามเดิมทั้งที่หวั่นไหวตามประสาเด็กไม่ใช่น้อย จนยายต้องปลอบใจว่า แม่รักลูกทุกคน แม่รันเขาก็รักรัน ไม่งั้นเขาจะส่งเสียและมาหาทำไม ทั้งที่รันไม่เคยไปหาเขาอีกที่บ้านนั้น ผมอยากไปหาแม่นะ แต่ถ้าไปแล้วมีปัญหาไม่ไปดีกว่า จะได้ไม่ลำบากใจทั้งสองฝ่าย
‘อืม ดูแลตัวเองให้ดีล่ะ’ยายยิ้มพูดอย่างยินดีและเป็นห่วง
‘ไม่ต้องห่วงหรอกแม่ ฉันไม่ให้เมียทำงานหนักหรอก นี่ถ้าคลอดก็จะไม่ให้ขายของแล้ว ให้เลี้ยงลูกอย่างเดียว ที่จริงถึงไม่รับขนมแม่ไปขายเราก็มีและเลี้ยงแม่ได้ ไม่ได้ลำบากอะไร แม่ก็แก่แล้วเลิกทำเถอะ’เขาพูดแทรกขึ้นมา คุยโวห่วงแม่และเหมือนจะห่วงยายแต่ที่จริงเขาอายและหวงแม่ ทั้งที่แม่ก็ไม่ได้แบกใส่หาบไปขาย ตั้งโต๊ะขายหน้าบ้าน ขายดีด้วยซ้ำ แต่ได้ยินคนพูดแซวว่า เลี้ยงเมียยังไงเถ้าแก่ปล่อยให้มานั่งขายของ มีหนุ่มมาแย่งไปหรอก
‘ขอบใจ ไม่ต้องลำบากมาเลี้ยงฉันหรอก อีกหน่อยฉันก็ตายแล้ว ห่วงแต่รันมันว่าจะเป็นยังไงเท่านั้นเอง’ยายพูดพลางลูบหัวผมที่กอดยายทันที ผมกลัวเหลือเกินถ้าไม่มียายจะเป็นยังไง
‘แม่พูดอะไรแบบนั้น ฉันไม่ปล่อยให้รันลำบากหรอก ลูกฉันทั้งคน แม่ก็เหมือนกัน เป็นอะไร เจ็บป่วยตรงไหน บอกฉันสิ’แม่พูดอย่างตกใจที่ยายพูดเหมือนเป็นลาง
‘โอ้ย รินทร์ แม่พูดเผื่อไว้เท่านั้นเอง ไม่เป็นไรหรอก อยู่จนเลี้ยงไอ้คนเล็กยังได้เลย’ยายพูดกลั้วหัวเราะที่เห็นแม่ดูจริงจังทำเอาแม่ยิ้มออกมาได้ ก่อนจะมองผมที่ยังนิ่งตามเดิม ผมอยากเข้าไปกอดแม่จังเลย
‘โอ้ย แม่ ผมไม่เอามาเลี้ยงที่นี่หรอกนะ ลูกผมเสียสุขภาพจิตหมด ให้รินทร์เลี้ยงที่บ้านโน้นดีกว่า สะดวกกว่าเยอะ’เขารีบพูดทันทีเกรงว่ายายจะเอาลูกเขามาเลี้ยง
‘พี่เสริฐพูดอะไรอย่างนั้น นี่บ้านฉันนะ อยู่มาตั้งแต่เกิด แม่เลี้ยงฉันกับรันมาก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร พี่คิดมากไปหรือเปล่า’นานทีจะได้ยินแม่ออกปากว่าเขาสักที ถึงจะไม่เอ็ดตะโร แต่ก็รู้ว่าแม่ไม่พอใจเท่าไรนัก
‘พ่อเสริฐฉันพูดไปอย่างนั้นแหละ เปรียบให้ฟัง ไม่คิดว่าจะตีความเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ และเด็กน่ะนะมันจะดีหรือไม่ดีไม่ได้ขึ้นอยู่กับบ้านหลังใหญ่หลังเล็กหรอก มันอยู่ที่คนในครอบครัวว่าจะปลูกฝังเขายังไง’ยายส่ายหน้าไปมาพร้อมพูดว่ากลับเชิงสอน ทำเอาเขาเงียบ
.
.
.
‘รุจน์ มานี่เร็ว’ผมเรียกน้องที่ตอนนี้ สี่ขวบแล้ว น่ารัก พูดเก่ง ผมรักน้องมากเราค่อนข้างสนิทกันเพราะแม่มักจะพาน้องมาเล่นกับผมบ่อย โดยที่เขาไม่ค่อยพอใจนักแต่ติดตรงยายที่อยากเจอหลานบ้าง เวลาต่อหน้าเขาผมจะไม่เข้าใกล้รุจน์ เพราะเขาจะพูดใส่ผมว่ากลัวลูกเขาติดนิสัยเหลือขอจากผม แม่ผมไม่รู้อีกตามเคยเพราะผมไม่เคยบอกตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ผมอยู่ ม.หนึ่งแล้วครับ เป็นโรงเรียนเอกชนมีชื่อประจำจังหวัด มีรถรับส่ง ผมคงเรียนที่นี่อย่างมีสุขถ้าเขาไม่พูดย้ำว่าเงินเขาทั้งนั้นที่สิ้นเปลืองให้ผมเรียน
‘อะไรเหรอพี่รัน’รุจน์วิ่งมาหาผมอย่างเร็ว
‘นี่ไง’ผมชี้ให้น้องดูลูกหมาเกิดใหม่
‘น่ารักจังพี่รัน’รุจน์พูดพร้อมจะเข้าไปจับ
‘ไม่ได้ เดี๋ยวแม่มันกัดเอา มันกำลังหวง ดูได้อย่างเดียวก่อน’ผมรีบดึงและบอกน้องที่หน้างอใส่ รุจน์ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจจากพ่อเขาเอง แม้แต่แม่ยังทำได้แค่ดุ ถ้ามากกว่านั้นจะโดนว่าทันที เขารักรุจน์มาก ที่จริงแม่มีน้องอีกคนแต่แท้งหลังจากนั้นแม่ก็ไม่ตั้งท้องอีกเลย ส่วนไอ้ตั้มหลังจากมีรุจน์ มันดูจะขี้อิจฉามากขึ้น เมื่อถูกลดความเอาใจทั้งจาก ลุง ปู่ ย่า แม้แต่พ่อแม่มันด้วยที่ทำแต่งานไม่ค่อยมีเวลาให้ เลี้ยงด้วยเงินอย่างเดียว แต่มันฉลาดเกินเด็กวัยเดียวกัน เก็บอาการอิจฉาเอาไว้
‘ไม่เชื่อ พี่รันหลอกคิดจะเก็บไว้คนเดียว’รุจน์หน้างอขึ้นเสียงใส่ผมทันทีที่ไม่ได้อะไรดังใจ แม้แต่ที่โรงเรียนก็เป็น รุจน์อยู่ชั้นเด็กเล็กที่เดียวกับผม ไม่มีใครกล้าแกล้งรุจน์เพราะผมจะดูแลแต่บางครั้งก็สอนน้องไม่ให้รังแกเขาก่อน รุจน์ก็ดูจะเชื่อถ้าไม่มีไอ้ตั้มคอยยุแหย่
‘พี่ไม่หลอกหรอก เชื่อสิ อีกสักเดือนสองเดือนค่อยเอามาเล่นได้ เชื่อพี่สิ พี่เคยหลอกเหรอ’ผมพยายามล่อหลอกจนรุจน์เกือบจะเชื่ออยู่แล้ว
‘อย่าไปเชื่อมัน พี่จะเอาให้ดู’ไอ้ตั้มโผล่มาพร้อมตรงเข้าไปยื่นไก่ทอดให้แม่หมา พอมันเดินมาใกล้
‘เอ๋งงงงงงงงง เอ๋งงงงงงงงงงงง แหง่งงงงงง’มันร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกเตะ ผมตาโตอย่างคาดไม่ถึงว่ามันจะทำแบบนี้ แล้วมันอาศัยตอนเผลอหยิบลูกหมาออกมาส่งให้รุจน์
‘เฮ้ย มึงเตะมันทำไม’ผมพูดใส่มันอย่างไม่พอใจ นึกสงสารแม่หมาที่ต้องมาเจ็บตัว ส่วนหนึ่งก็เพราะผมเป็นสาเหตุที่อยากจะพาน้องมาดูของน่ารัก
‘น่ารักจัง พี่ตั้มเก่งมากเลยอ่ะ พี่รันโง่ว่ะสู้พี่ตั้มก็ไม่ได้’รุจน์ตื่นเต้นมากรับลูกหมามาอุ้ม ชมไอ้ตั้มพร้อมว่าผม แต่ผมไม่ได้สนใจไอ้ตั้มที่ยักคิ้วใส่ ผมห่วงรุจน์มากกว่าที่ตอนนี้
‘รุจน์’ผมเรียกพร้อมโดดกันน้องทันที ที่แม่หมาพุ่งเข้าใส่ ทำให้โดนกัดเข้าช่วงเอว ไอ้ตั้มดูจะตกใจพอกับรุจน์ที่ทำลูกหมาร่วงจากมือ แต่ผมรับไว้ก่อนจะวาง แม่มันรีบเข้าไปคาบทันที ก่อนผมจะพาน้องออกห่างจากตรงนั้น ไอ้ตั้มไม่รู้ไปไหนแล้ว
‘พี่รัน พี่รัน เจ็บหรือเปล่า’รุจน์เรียกผมอย่างตกใจ
‘ไม่เป็นไร’ผมยกยิ้มทั้งที่เจ็บ
‘อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น’เสียงดังแบบตวาดใส่เข้ามา
‘พ่อ’รุจน์เรียกพ่อเข้าไปกอดอย่างเสียขวัญ ที่แท้ไอ้ตั้มเป็นคนไปตาม แม่ก็มาด้วย
‘รัน ว้าย เลือด รันเจ็บตรงไหนลูก’แม่เข้ามากอดผม ทำเอารู้สึกอุ่นลืมเจ็บ แต่แค่ชั่วครู่ผมไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ
‘ไม่เป็นไร แค่ถลอก’ผมบอกแม่ก่อนจะผละออก แม่คว้าเอาไว้รีบเปิดเสื้อดู
‘ไม่ใช่ถลอกแล้ว ลุกเร็วแม่จะพาไปหาหมอ’แม่พูดพร้อมฉุดมือ
‘ซนกันจนได้เรื่อง รู้ว่าหมามันหวงก็ยัง ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ลูกเธอไม่เคยเปลี่ยน ถ้าลูกฉันเป็นอะไรไป ฮึ่ม’เขาพูดใส่ผมอย่างอารมณ์เสีย คาดโทษโดยไม่ถามสักคำ แต่ถ้าถามก็คงไม่ใช่เขาแล้วล่ะ
‘เอาเถอะพี่ ยังไงรันก็เจ็บ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว รุจน์เจ็บตรงไหนไหมลูก’แม่ตัดบทเมื่อเห็นว่าเรื่องจะไปกันใหญ่ ก่อนจะถามน้องที่ส่ายหน้า
‘พี่รันกันหมาให้รุจน์ พี่ ตะ’รุจน์บอกกำลังจะพูดแต่โดนไอ้ตั้มถลึงตาใส่เลยหุบปาก แม่มองว่าจะพูดอะไร
‘ฮึ กันหรือผลักกันแน่ แต่คงจะพลาดล่ะสิ อิจฉากระทั่งน้อง’เขายังไม่หยุดใส่ความผม จนผมทนไม่ไหวดิ้นหลุดจากแม่และวิ่งไปจากตรงนั้นทันที ผมเคยคิดว่าจะไม่มาเหยียบที่นี่ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะผมยังรักและคิดถึงแม่กับน้องเสมอ ครั้งหนึ่งผมเคยถามแม่ว่า ‘ถ้าวันหนึ่งรันไปจากแม่หรือตายไป แม่จะร้องไห้ไหม’ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจผมถึงพูดออกไป แต่ผมไม่ได้อยู่ฟังคำตอบเดินหนีแม่มาซะก่อน
‘รัน รัน’เสียงแม่เรียกตามหลัง แต่ผมไม่ได้ยินอะไรแล้ว มีแต่เสียงน้ำตาที่มันกลบหน้าและหูผมไปหมด
.
.
.
‘ไอ้ลูกฝรั่งขี้นก’
‘ไอ้ลูกเมียเช่า’
‘ไอ้เด็กไม่มีพ่อ’
‘แม่มึงเกาะลุงกูแดก’
‘โฮ่วววววววววววว’
หลายต่อหลายเสียงที่ล้อเลียน โดยมีไอ้ตั้มเป็นตัวนำทุกครั้ง
‘แม่พวกมึงเคยเป็นมาก่อนน่ะสิ ถึงได้รู้ว่าเมียเช่าเป็นยังไง’นับเป็นถ้อยคำรุนแรงที่ผมโต้กลับหลังจากอดทนมาหลายครั้ง ตามคำสอนของยาย ว่าอย่าไปต่อปากต่อคำ เลี่ยงไปซะ มันหายไปจากผมนานมากแล้ว ตั้งแต่ไอ้ตั้มเข้ามาในชีวิตโดยไม่ได้รับเชิญ มันก็ดังขึ้นมาอีก ต่อหน้าแม่กับลุง มันจะเป็นเด็กดี นอบน้อม ประจบ จนมีแต่คนรักคนหลงคิดว่ามันเป็นเด็กดี
‘ไอ้รัน ไอ้เหี้ย มึงด่าแม่กูเหรอ’ไอ้ตั้มตาวาวพูดใส่ผมพร้อมกระชากคอเสื้อ ผมก็ไม่ยอมถีบมันจนหงายท้อง
‘มึงอยากมาว่าแม่กูก่อนทำไมล่ะ ไอ้สัตว์’ผมด่ามันกลับบ้าง ฮึ ทีอย่างนี้มาเคือง
‘รัน อย่ามีเรื่องเลยไปเถอะ’ไอ้มินเพื่อนเพียงคนเดียวของผมตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันดึงแขนให้ผมหนีจากตรงนั้น แต่ไม่ทันเมื่อไอ้ตั้มลุกได้กระโดดถีบจนผมหงายบ้าง และเข้ามารุมโดยมีเสียงเชียร์จากเพื่อนมัน เสียงไอ้มินร้องห้าม ผมไม่อยากมีเรื่องกับมันตอนนี้ผมเรียนปริญญาตรีปีสุดท้ายแล้วในสถาบันมีชื่อแห่งหนึ่งของจังหวัด
‘ตรงนั้นมีเรื่องเหรอวะ’เสียงพูดพร้อมเสียงคนเดินมาทำให้ผละจากกัน และทำเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น ที่นี่ไอ้ตั้มกร่างได้ไม่เท่าสมัยเรียนมัธยม อาจารย์ค่อนข้างเข้มงวด ไม่เข้าฝ่ายไหนทำให้ผมรู้สึกโล่งใจมาก ความสัมพันธ์ผมกับแม่ก็เหมือนเดิม ส่วนรุจน์ผมค่อนข้างเป็นห่วงเพราะไอ้ตั้มมักจะสอนในสิ่งที่ผิด ดูรุจน์ก็จะชอบด้วยเพราะกำลังโตขึ้นเลยอยากลอง
‘เมื่อไรมึงจะเลิกจองเวรกูสักทีวะ’ผมพึมพำก่อนจะเอายาใส่หน้าตัวเอง หลังแยกกับไอ้มินผมก็กลับบ้านทันที บ้านที่ไม่มียายที่ผมรักรออยู่แล้ว ยายเสียเมื่อตอนผมอยู่ ม.หก ผมเสียใจมากจำได้ว่าแทบไม่พูดกับใครเลย แม่จะรับผมไปอยู่ด้วยทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ต้องการผม ผมไม่ไปคิดว่าปัญหามันจะจบแต่ที่ไหนได้เขาก็ยังมาพูดเรื่องค่าน้ำค่าไฟ สิ้นเปลือง ผมตัดสินใจทำงานพิเศษหาเงินจ่ายเอง รวมถึงค่าเล่าเรียนต่างๆ เขารู้เข้าก็หาว่าหยิ่ง จองหอง ลำเลิกบุญคุณ ผมก็นิ่งแต่กำมือแน่นเพื่อระงับสติอารมณ์ แม่ไม่พูดอะไรตามเคยถ้ามาหาจะวางเงินไว้ให้เสมอ ผมเคยนึกอยากเอาไปคืน แต่พอเห็นหน้าแม่ก็ทำไม่ลง เลยรวบรวมฝากธนาคารเอาไว้ ได้เป็นเงินก้อนพอสมควร
.
.
.
‘พี่รัน’เสียงเรียกเบาๆทำให้ผมหันไปมอง หลังกลับจากทำงาน กำลังจะเข้าบ้าน
‘รุจน์ ป่านนี้ทำไมไม่กลับบ้าน เดี๋ยวแม่เป็นห่วงหรอก’ผมถามน้องที่เดินเข้ามาหา เสื้อผ้ามอมแมม หน้ามีรอยฟกช้ำ
‘รุจน์ไม่กล้ากลับ กลัว’รุจน์กอดผมพร้อมพูดด้วยเสียงเหมือนจะร้องไห้
‘กลัวอะไร แล้วนี่ไปทำอะไรมา’ผมถามน้อง มือก็ลูบใบหน้าเล็กที่ส่ายหน้า
‘ไม่ต้องกลัว บอกพี่’ผมลูบหัวและปลอบน้องที่ตอนนี้อยู่ ม.หกแล้ว ผมทำงานที่บริษัทขนส่งแห่งหนึ่ง เงินเดือนรวมสวัสดิการดีพอเลี้ยงตัวเองได้ ส่วนไอ้มินแต่งงานแล้วครับ มีลูกทันใช้ ผมยินดีกับมันด้วย และมันก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ผมสนิทและไว้ใจที่สุด
‘ฮึก ฮึก ฮือออออออออออออ’แล้วรุจน์ก็ร้องไห้ออกมา ทำเอาผมตกใจนิดหน่อยก่อนจะตั้งสติ
‘รุจน์ใจเย็นนะ ไม่มีอะไรพี่อยู่ตรงนี้’ผมปลอบน้องใจนึกหวั่น ภาวนาอย่าให้เป็นเรื่องนั้นเลย ไอ้มินบอกผมว่าเห็นรุจน์ไปเที่ยวผับกับไอ้ตั้มที่ตอนนี้มันทำงานที่โรงงานพ่อแม่มันเอง โตขึ้นมันหน้าตาดี เจ้าชู้ พอกับที่ความเหี้ยมันก็โตตามด้วย ผลาญเงินพ่อแม่ ลุง ที่ตอนนี้ก็ยังเอ็นดูแถมฝากให้มันช่วยดูรุจน์ด้วย ไอ้มินบอกว่าดูจะสนิทสนมเกินพี่น้อง และรุจน์ยังสูบบุหรี่ด้วย ผมถามย้ำว่ามันตาฝาดหรือเปล่า มันบอกไม่ฝาดหรอก ไอ้ตั้มหันมาเห็นมันยังยิ้มเยาะเลย
‘พี่รัน ฮึก ฮึก ถ้า พะ พ่อรู้ ต้องโดนแน่เลย’รุจน์สะอึกสะอื้นพูดกับอก ผมลูบหัวรอจนน้องดีขึ้น ก็เลยประเลาะถาม รุจน์มองหน้าผมก่อนจะตัดสินใจเล่าให้ฟัง ความจริงที่ทำเอาผมพูดไม่ออก ถ้าแม่รู้เข้าจะเป็นยังไง ผมนึกไม่ออกเลย
‘นานหรือยัง’ผมถามน้องถึงความสัมพันธ์แบบคู่รักกับไอ้ตั้ม มันทำอย่างนี้ได้ยังไง รุจน์เป็นน้องถึงจะไม่น้องแท้ๆแต่ก็ญาติกันแถมผู้ชายเหมือนกันอีก ผมก็มีผู้ชายมาจีบแต่ก็ไม่ได้หวั่นไหวยังมั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่
‘ตั้งแต่ ม.สี่ แล้ว พี่ตั้มบอกว่าจะรักรุจน์คนเดียว สัญญาว่าถ้าเรียนจบ ฮึก จะพูดกับพ่อแม่ให้ ฮึก ฮือออ แล้ว ทำไมพี่ตั้มมีคนอื่นล่ะ พี่รัน ฮืออออออออออ’รุจน์เริ่มฟูมฟายอีกรอบ หลังจากจับได้ว่าไอ้ตั้มไม่ได้มีรุจน์แค่คนเดียว แถมวันนี้มันยังตบหน้ารุจน์ต่อหน้าแฟนใหม่ด้วย ผมกัดฟันกรอด ผมไม่เคยตีน้องสักครั้งถึงจะต่างพ่อก็เถอะ ผมมั่นใจว่าไอ้ตั้มไม่ได้รักรุจน์แน่นอนมันหลอกให้รุจน์หลง เพื่อหวังอย่างอื่นมากกว่า น่าจะสมบัติเพราะเขามอบให้รุจน์ทั้งหมด แม่ไม่ได้ตกใจเพราะรู้อยู่แล้ว ทุกวันนี้แม่ก็ยังห่วงผมเสมอ แต่เหมือนมีเส้นบางๆกั้นเราไว้ตลอด
‘รุจน์ใจเย็นสิ เฮ้’ผมเตือนก่อนจะเขย่าน้องเมื่อเสียงดังมากขึ้น จนเงียบหรือแต่เสียงสะอื้น
‘รุจน์ ฟังนะ’ผมมองหน้ารุจน์ที่เต็มไปด้วยน้ำตา เด็กวัยนี้กำลังอ่อนไหว และดูท่ารุจน์จะรักไอ้ตั้มมากด้วย
‘พี่อยากให้รุจน์เลิกกับไอ้ตั้มซะ’ผมพูดออกไป รุจน์มีปฏิกิริยาทันที
‘พี่รัน พี่พูดง่ายแต่ทำยาก รุจน์รักพี่ตั้ม รักพี่ตั้ม พี่ไม่มีความรักไม่รู้หรอก ฮึก ฮือออ’รุจน์ทั้งต่อว่าทั้งทุบผม ใช่ ผมยังไม่มีความรัก ยังไม่เคยรักใครถึงได้ไม่รู้ว่าเป็นยังไง ถ้าผิดหวังมันจะเจ็บปวดเหมือนที่ผมรู้สึกกับแม่หรือเปล่า
’ฟังให้จบก่อนสิ’ผมดึงน้องมากอดลูบหัวลูบหลัง รุจน์คลายสะอื้น
‘พี่อยากให้รุจน์นึกถึงพ่อกับแม่ ถ้าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรุจน์จะเสียใจขนาดไหน และวันนี้ไอ้ตั้มมันทำกับรุจน์แบบนี้ยังจะรักมันอีกเหรอ นี่ก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามันไม่จริงใจกับรุจน์สักนิด’ผมพยายามหาคำพูด เหตุผล มาคุยกับน้องให้เข้าใจ
‘รุจน์ แต่พี่ตั้มคงโกรธที่รุจน์ตบหน้าเขาก่อน ถ้ารุจน์ไม่ทำเขาคงไม่ตบหรอก รุจน์ผิดเองแหละ’ผมลอบถอนหายใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไม่รู้ไอ้ตั้มมันพูดและทำยังไงรุจน์ถึงหลงมันขนาดนี้ นี่ขนาดเขาทำตัวเองเจ็บยังหาเหตุโทษตัวเองอีก
‘พี่รัน ช่วยพูดกับพี่ตั้มให้หน่อยสิ นะ นะ รุจน์อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ฮืออออ’รุจน์ร้องไห้ออกมาเหมือนจะขาดใจ ทำไมต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ด้วย แต่ถ้าผมไม่รับปากไปตอนนี้รุจน์ต้องตะเหลิดแน่ เอาไว้ให้ใจเย็นกว่านี้และคุยกันดีกว่า
‘ได้ งั้นกลับบ้านนะ พี่ไปส่ง’ผมรับปากก่อนจะจัดการน้องซะใหม่ กลับไปสภาพนี้ได้เป็นเรื่องแน่ ดีที่หน้าไม่แดงมาก รุจน์แก้มแดงอยู่แล้วคงพอกลมกลืนกันได้
.
.
.
-
หลังจากวันนั้น ผมตัดสินใจไปพูดกับไอ้ตั้ม มันกลับหัวเราะเยาะใส่หน้า ผมเลยต่อยหน้ามันไปอย่างแรงหลายทีอยู่
‘ถ้ามึงทำรุจน์อีก กูจะฆ่ามึง’ผมชี้หน้ามันที่ยังน็อกอยู่เพราะหัวมันกระแทกขอบโต๊ะจนแตก ก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นไม่สนว่ามันจะเป็นยังไง
‘ไอ้รัน ไอ้เหี้ย มึงจำไว้ทำกูเจ็บ’ผมได้ยินเสียงมันตะโกนไล่ตามหลัง และจากวันนั้นอีกหลายวัน รุจน์ก็ร้องไห้และเนื้อตัวมีแต่รอยช้ำตลอด จนผมไม่รู้จะทำยังไง ตัดสินใจให้บอกพ่อกับแม่โดยตรง น้องก็ไม่ยอม ทำยังไงก็ไม่ยอม จนกระทั่งวันหนึ่ง
‘ฮัลโหล’
‘ฮัลโหล’
ผมเรียกคนในสายกำลังจะกดวาง
‘พี่รัน’
‘รุจน์ เป็นอะไร เปลี่ยนเบอร์ทำไม รู้ไหมพี่ติดต่อเราไม่ได้เลย’ผมถามน้องอย่างเป็นห่วงพูดรัวเร็วเสียงร้อนรน รุจน์ไม่ติดต่อกับผมอีกเลย หลังจากรู้ว่าผมไปเอาคืนไอ้ตั้มที่มันทำกับรุจน์ให้เจ็บไม่ต่างกัน รุจน์มาต่อว่าและก็ไป
‘ช่วยด้วย ช่วยรุจน์ด้วย ฮึก ฮึก ไม่ได้ตั้งใจ กลัว ฮึก ฮึก’รุจน์พูดแค่นั้นสะอึกสะอื้น เหมือนเสียขวัญ
‘รุจน์อยู่ที่ไหน ใจเย็น บอกพี่’ผมพยายามปลอบรุจน์ จนกระทั่งได้ที่อยู่รีบไปทันที ในใจก็ภาวนาอย่าให้เกิดเรื่องเลย
.
.
.
.
‘รุจน์’ผมเรียกน้องอย่างดัง ตกใจกับสภาพที่เห็น รุจน์นั่งพิงกำแพง มือถือมีดเปื้อนเลือดตัวสั่นไปหมด พอเห็นผม
‘พี่รัน ฮึก ช่วยด้วย ช่วยด้วย’รุจน์ผวาเข้ามาหา ผมกอดน้อง ก่อนจะมองไปบนที่นอน มีผู้ชายตัวโตนอนหงายมีรอยแผลตรงท้อง
‘ไอ้ตั้ม’ผมครางเรียกชื่อมัน จะเข้าไปดูว่ามันเป็นไงบ้าง อย่าให้มันเป็นอะไรเลย แต่มันนอนนิ่งมาก
‘มันจะฆ่ารุจน์ จะฆ่ารุจน์ รุจน์ป้องกันตัวนะ’รุจน์บอกผมก่อนจะร้องไห้และกรีดร้องออกมา
‘พี่ตั้ม พี่ตั้ม รุจน์ ขอโทษ ขอโทษ ฮึก ฮืออออออออออ’ผมรีบกอดน้องทันที ในหัวมืดมนไปหมดจะทำยังไงดี ผมหายใจแรงขึ้น รู้สึกคอแห้งผากขึ้นมาทันที แต่ก็ต้องพยายามตั้งสติ
‘ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่’ผมพูดปลอบน้องที่ยังกำมีดแน่นไม่ยอมปล่อย ตัวสั่นไปหมด แต่สักพัก
‘ฮึ ไอ้เด็กเวร มึง’เสียงไอ้ตั้มลุกจากที่นอนเอามือกุมท้องหยิบมีดที่หัวเตียง
‘พี่ตั้ม รุจน์ขอโทษ ไปหาหมอนะ’รุจน์เรียกมันอย่างดีใจ จะเข้าไปหา
‘มึงไม่ต้องมาพูดดี มึงทำกูเจ็บ’มันตวาดใส่ ผมรีบดึงรุจน์กลับมาทันที ป้องกันไว้ก่อน ตอนนี้ดูไอ้ตั้มมันแค้นมากจนไม่ห่วงตัวเองเลย
‘กูว่าไปหาหมอก่อนเถอะ เลือดมึงออกเยอะมาก แล้วค่อยมาคุยกันว่าจะเอายังไง’ผมพูดกับมัน ถึงจะมีเรื่องกันบ้างแต่ก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้
‘ไอ้เหี้ย มึงจะมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้ เกลียดกูมากไม่ใช่เหรอ มึงมาก็ดีแล้วจะได้ตายห่าไปพร้อมน้องมึงซะ’มันกัดฟันพูดใส่
‘ไอ้ตั้ม มึงจะโกรธจะแค้นยังไงเอาไว้ก่อนสิวะ ตอนนี้มึงต้องไปหาหมอก่อน’ผมหยิบโทรศัพท์มาเพื่อจะกดเรียกรถพยาบาล แต่ไอ้ตั้มพุ่งเข้ามาเงื้อมีดจะแทง ผมผลักรุจน์ออกไป มีดเฉี่ยวแขนผมไปนิดเดียวก่อนจะรับมือมันไว้ ดีที่โดนโทรศัพท์ไม่งั้นผมโดนเต็มๆเลย
‘พี่ตั้ม อย่า พี่รุจน์ ฮืออ’เสียงรุจน์ร้องห้ามจะเข้ามา
‘อย่าเข้ามารุจน์ ฮึก ไอ้ตั้ม ใจเย็นก่อน’ผมร้องห้ามรุจน์ก่อนจะหันมาพูดกับมันอีกครั้ง มันเบะปากดันตัวเองเอาตีนเหยียบท้องผมเลือดมันไหลเปรอะหน้าผม เหมือนมันเริ่มอ่อนแรงลง ผมเลยอาศัยจังหวะนี้ผลักมันออกอย่างแรง จะต้องทำให้มันสลบให้ได้ก่อน เพื่อจะพามันไปหาหมอ และคงต้องแจ้งที่บ้านให้รับรู้ เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลัง
‘รุจน์ หนีไปก่อน’ผมร้องบอกรุจน์กำลังจะลุกขึ้น
‘พี่รัน ระวัง อย่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยา’รุจน์บอกผมก่อนจะร้องออกมา ผมหันไปพร้อมสัญชาติญาณหยิบมีดที่ร่วงจากพื้นขึ้นรับโดยอัตโนมัติ โดนตรงแขนมัน
“อ๊าคคคค ไอ้รัน มึง มึง”มันร้องจ้องมองอย่างอาฆาต ก่อนจะลุกขึ้น ผมตั้งรับ รุจน์นั่งฝั่งมุมห้อง ผมพยักหน้าให้รุจน์หนี มันอาศัยจังหวะนี้เข้าถีบผมจนหงาย ก่อนจะขึ้นคร่อม บิดมือที่ถือมีดจนร่วง บีบคอผมอย่างแรง ผมแกะมือยิ่งแกะยิ่งแน่น
“ปล่อยพี่รันนะ ปล่อย”รุจน์โผเข้ามาดึงตัวมันทั้งทุบทั้งตี มันผละไปต่อยรุจน์จนหงายหลัง กระทืบซ้ำ ผมตัดสินใจเข้าดึงขามันที่จะซ้ำอีก
“ไอ้ตั้ม มึงอย่าทำรุจน์”ผมพูดใส่มันพยายามจะลุกขึ้น มันแสยะยิ้ม ก่อนจะสะบัดออกไปเตะอีกจนตัวงอ
“พะ พี่ตั้ม ยะ อย่า โอ้ย อึก”รุจน์เริ่มหมดแรง ผมเลือดขึ้นหน้าขาดสติ เหลือบตาเห็นมีดเลยหยิบหยิบไปแทงขามัน จนมันร้อง และชั่วพริบตา
ฉึก
“อึก”
“กูบอกอย่าทำน้องกู ไอ้เหี้ยตั้ม”ผมพูดใส่มันอย่างโมโห มันหันจะมาต่อย ไม่รู้อะไรดลใจผมพุ่งมีดเข้าไปอีกทันที คราวนี้ไอ้ตั้มล้มลงกับพื้น ตาเหลือก พร้อมกระตุกสองสามเฮือกก่อนจะนิ่งไป มีดปักอกซ้ายมันพอดี
‘พี่ตั้มมมมมมมมมมมมมม’เสียงเรียกอย่างดัง ทำเอาสติผมกลับมา แต่ก็สายไปซะแล้วกับสิ่งที่ทำลงไป
‘เร็วค่ะ ห้องนี้แหละค่ะ ไอ้ฆาตรกรมันอยู่ในนี้ ฮือออออ’เสียงโวกเวกโวยวายพร้อมเสียงร้องไห้ของผู้หญิง และอีกหลายคน สักพักเสียงเปิดประตู
‘หยุดอยู่ตรงนั้น ทิ้งอาวุธ เอามือไว้บนหัว’เสียงเจ้าหน้าที่สั่งพร้อมเล็งปืนมาทางผม น้องตกใจผวากอดผมแน่น
‘ฮืออออออออ พี่รัน ฮือออออออออ กลัว กลัว กลัว’รุจน์ร้องไห้อย่างดังมองด้วยความหวาดกลัวจนหมดสติไป
‘มันแหละค่ะ ฆ่าแฟนฉัน ไอ้วิปริต’ผู้หญิงคนนั้นชี้หน้าด่ารุจน์
‘ยังไงครับ ตกลงคนไหน’ตำรวจดูจะงงไม่น้อย
‘ไอ้เด็กนั่นแหละค่ะ นั่นคงเป็นชู้มันแน่ มันคงมาช่วยกันอำพรางศพแน่เลยค่ะ’เธอยืนยันตามเดิมและผูกเรื่องให้ผมเสร็จสรรพ ผมตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำอะไรไม่ถูก ก่อนเจ้าหน้าที่จะสั่งให้ทุกคนออกไป และจัดการควบคุมสถานการณ์ ผมถูกใส่กุญแจมือ หลังจากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกได้แต่หลับตาลงช้าๆก่อนจะถูกนำตัวออกจากที่นั่น
.
.
.
.
‘รัน ทำไม มันเกิดอะไรขึ้น บอกแม่สิ บอกแม่’แม่ยื่นมือมาจับผมผ่านลูกกรงที่ฝากขัง
‘รันฆ่ามันเอง มันทำร้ายรุจน์’ผมพูดกับแม่และรับสารภาพว่าเป็นคนทำเองทั้งหมด ซึ่งขัดแย้งกับคำให้การผู้หญิงคนนั้นที่บอกว่ารุจน์เป็นคนแทง ตอนที่เธอมาถึงก่อนหน้าผมไม่กี่นาทีเธอเห็นรุจน์มีปากเสียงพร้อมกับแทงตั้มที่ท้องก็เลยรีบไปแจ้งความ ผมบอกว่าที่น้องทำไปเพราะป้องกันตัวเนื่องจากโดนทำร้ายก่อน ตำรวจดูจะเชื่อเพราะตัวรุจน์มีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมดตอนนี้เข้าโรงพยาบาลเพราะช้ำในมากและคงต้องพึ่งจิตแพทย์ด้วย รุจน์ช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก่อนผมจะเล่าต่อว่าผมมาทีหลังเพราะน้องโทรหาว่าอีกฝ่ายจะฆ่าพอมาถึงผู้ตายยังมีสติอยู่ พยายามเกลี้ยกล่อมผู้ตายให้ไปหาหมอแต่ไม่ยอม ถลาเข้ามาจะทำร้ายน้องอีกผมทนไม่ไหวเลยบันดาลโทสะหยิบมีดแทงตรงขาและซ้ำอีกทีจนตาย ส่วนผู้หญิงคนนั้นอึ้งไปเหมือนกันที่เหตุการณ์ตาลปัตร ไม่คิดว่าผมจะเป็นพี่ชายรุจน์ เธอให้การไปว่าผมเป็นชู้กับรุจน์ ด้วยความกลัวจะยุ่งเกี่ยวมากไปกว่านี้ เธอเลยให้พ่อแม่มาไกล่เกลี่ยและรีบกลับไปทันที
‘รัน รันไม่ได้ทำใช่ไหม แม่รู้ว่ารันไม่ใช่คนแบบนั้น รันปกป้องน้อง แม่จะทำยังไงดี’แม่เอาหน้าแนบลูกกรงบีบมือผมแน่น
‘รันทำจริงๆแม่ รันฆ่ามันเพราะโมโหแต่”ผมพูดกับแม่ตามตรง ตอนนั้นผมขาดสติแล้วจนพลั้งมือ แต่ไม่คิดว่าจะโดนจุดสำคัญ จะมาคิดอะไรตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว เพราะผมทำลงไปแล้ว
“แม่ไม่ต้องทำอะไร ดูแลรุจน์ดูแลตัวเองดีๆ แค่นั้นก็พอ’ผมพูดกับแม่เสียงเบาลงหลังจากเงียบไป
‘รันเป็นลูกแม่นะ แม่จะปล่อยให้รันติดคุกทั้งที่ไม่ได้ก่อเรื่องได้ยังไง’เป็นครั้งแรกที่แม่เสียงดังแต่เพราะคงเสียใจที่ทำอะไรไม่ได้ ผมเอามือปิดปากแม่เบาๆ
‘รุจน์ก็เป็นลูกแม่ เป็นน้องรัน รุจน์ยังเด็กมากถ้าเขาไปอยู่ที่นั่น เขาจะกลัวขนาดไหน รันโตแล้ว ไม่เป็นไร ไม่กี่ปีเองแม่’ผมปลอบแม่ไม่อยากให้แม่คิดมากแต่คงจะไม่ได้มากนัก แม่ส่ายหน้า
‘จำได้ไหม รันเคยถามแม่ว่า ถ้ารันจากไปหรือตายไป แม่จะร้องไห้ไหม’แม่ทวงคำที่ผมเคยพูดเมื่อนานมาแล้ว นานจนผมจำไม่ได้แต่แม่กลับจำได้ และวันนี้ผมก็รู้แล้วว่าแม่จะเป็นยังไง น้ำตาแม่ไหลออกมา
‘แม่’ผมเรียกแม่เสียงเครือ ถ้าย้อนเวลาได้ผมจะไม่ถามประโยคนี้กับแม่ ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วว่าแม่จะตอบว่ายังไง
‘แม่ไม่ใช่แค่ร้องไห้ แต่ตรงนี้ ตรงนี้ลูก มันจะขาดใจตามลูกไปด้วย แม่อยากรับไว้เองทั้งหมด แม่ผิดเองที่ดูแลรันไม่ดี จนเป็นแบบนี้ ฮึก ฮึก ฮืออออออออ’แม่จับมือผมไปวางตรงหัวใจ น้ำตาไหลไม่ขาดสาย ผมรู้สึกตัวเองชั่วมากทำแม่ร้องไห้ทั้งที่รู้ว่าแม่รักผมแค่ไหน
‘ไม่ใช่ แม่ไม่ผิด ไม่มีใครผิด ขอโทษ รันขอโทษ รันรักแม่ รักที่สุด อภัยให้รันนะแม่ ฮืออออออออ’ผมก้มลงกับพื้นกราบตีนแม่ที่มีลูกกรงกั้นอยู่ แม่ทิ้งตัวลงมาดึงผมพยายามจะกอดให้ได้แต่มีกรงกั้นอยู่ ทำได้แค่จับมือเอามือเช็ดน้ำให้กันและกัน
‘ไม่มีอะไรที่แม่ต้องอภัย ในเมื่อรันไม่ได้ผิด รันเป็นลูกที่ดีมาตลอด’แม่ยิ้มทั้งน้ำตา เอามือลูบหัว เราใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีซึมซับกันและกัน
.
.
.
ศาลตัดสินจำคุกผมสิบห้าปีข้อห้าฆ่าคนตายโดยกระทำเกินกว่าเหตุ แต่ผมรับสารภาพลดให้เหลือสิบปี ผมยอมรับคำตัดสิน ดีแล้วจะตั้งใจหรือไม่ก็ถือว่าผมฆ่าคนอยู่ดี ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินไอ้ตั้มด้วยวิธีนั้น เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกถึงความจริงใจของพ่อเลี้ยงที่เขาวิ่งเต้นเรื่องให้ทุกอย่าง เขาเสียใจมากกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่คิดว่าคนที่เขารักและเอ็นดูจะทำได้ขนาดนี้ พ่อแม่ของไอ้ตั้มก็เสียใจอยากจะเอาเรื่อง แต่พอได้เห็นสภาพรุจน์ที่ถูกกระทำก็อดจะสงสารไม่ได้ พวกเขารู้มานานแล้วว่าทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันพยายามห้ามไอ้ตั้มแล้วแต่ก็รู้ลูกตัวเองเป็นยังไงจะมาสอนตอนนี้คงไม่ทันแล้ว ส่วนไอ้มินมันร้องไห้ที่ช่วยอะไรผมไม่ได้ ผมบอกไม่ให้มันคิดมาก มันรับปากว่าจะช่วยดูแลแม่ให้และจะมาเยี่ยมผมเสมอ ผมพยักหน้ากับน้ำใจของมัน
‘ฉันช่วยได้เท่านี้แหละ ขอโทษนะ ขอโทษที่ผ่านมาทุกอย่าง’เขาพูดกับผมสีหน้าเศร้าสร้อยเหมือนคนรู้สึกผิดจริงๆ
‘ไม่เป็นไรครับ ผมก็ขอโทษที่เคยพูดไม่ดีกับลุง ผมฝากแม่กับน้องด้วย’ผมไหว้พร้อมบอกเขาที่พยักหน้า
‘รัน รันลูกแม่’แม่กอดผมทั้งตัว สั่นไปหมด
‘แม่อย่าร้องไห้สิ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว รันรักแม่ รักแม่ ฝากยายด้วยนะแม่’ผมบอกแม่พร้อมฝากดูแลยายที่ผมคิดว่าอยู่บ้านตลอดกับผม ปกป้องดูแล ผมใส่บาตร ไหว้และเปลี่ยนดอกไม้ให้ยายทุกวัน
‘แม่รู้แล้ว แม่จะรอนะ แม่จะรอรันกลับมาทำด้วยกัน เป็นครอบครัวนะลูก’แม่ลูบหัวผมที่ก้มกราบเท้าก่อนจะได้เวลาที่ผู้คุมพาตัวผมไปสู่ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเข้าไป
.
.
.
‘เฮ้ย มาใหม่เหรอวะ’
‘น่ารักจังโว้ย’
‘มีคู่ยังจ๊ะ เอาพี่ไหม’
ผมเข้ามาอยู่ที่นี่ได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว เสียงแซวเสียงพูดไม่ขาดปาก ผมพอจะรู้มาบ้างว่าในนี้มีแบบนั้นด้วย เจอจริงๆอดจะขนลุกและห่วงตูดตัวเองขึ้นมาตงิดๆ ไอ้ตัวพอกันก็สู้ได้อยู่ แต่ไอ้ตัวเหมือนยักษ์ปักหลั่นก็เลี่ยงเอา แต่วันนี้ผมกลับเจอไอ้คนที่ผมเลี่ยงมันมาตลอด
‘ปล่อยกู ไอ้เหี้ย’เสียงผมที่ร้องอยู่ใต้ร่างไอ้นักโทษหน้าตาโรคจิต
‘ปล่อยแน่ แต่จะปล่อยในตัวมึงนะ’มันแสยะยิ้มก่อนจะเลียปาก
‘ไอ้สัด’ผมกระแทกมัดใส่คางมันจนหลุด ผมดิ้นหนีออก
‘หนีกูเหรอ’มันแสยะยิ้มเอามือคว้าขาผมไว้ พร้อมถลกกางเกง
‘ขาวฉิบหายเลย แม่ง เอาเลยพี่เข้ม’เสียงลูกน้องมันยุ มันเชียร์ นี่ผมจะต้องเป็นเมียมันจริงๆหรือวะ ผมทั้งดิ้นทั้งสู้ แต่ดูเหมือนมันจะชอบใจ
‘พวกมึงทำอะไรกัน’เสียงพูดพร้อมคนก้าวเข้ามา
‘เสือกอะไรด้วยไอ้เบียร์’ลูกน้องมันกลับถาม ก่อนจะถูกถีบจนหงายหลัง โดยตีนใครอีกคนที่ตัวโตกว่ามัน
‘พี่ปาน’มันเรียกเสียงอ่อย
‘กูไม่ได้เสือก แต่ ไอ้เฮียมันฝากถาม มันรำคาญ มันจะนอน’ไอ้คนชื่อเบียร์บอก ก่อนจะเอ่ยถึงคนที่ผมเคยเห็นแล้ว หน้าตาคมเข้ม สุขุม ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร
‘งั้นกูไปที่อื่นก็ได้ ไป’ไอ้คนชื่อเข้มมันฉุดผมลุก
‘กูไม่ไป’ผมอาศัยทีเผลอถีบมันและวิ่งไปหาคนที่มาขัดไว้ มันจะเข้ามา
‘มึงล้ำเขตกูเกินไปแล้ว’เสียงพูดมาจากต้นไม้ที่มีคนนอนหลับตาอยู่ ใช่เขตนี้เป็นของเขา ทั้งที่เขาไม่ได้เป็นขาใหญ่ ขาใหญ่ตัวจริงยังไม่กล้าหือกับเขาเลย รวมถึงขาใหญ่กลุ่มอื่นด้วย เท่าที่ผมได้ยินได้ฟังมา
‘ไอ้เฮีย’ไอ้เข้มมันเรียกชื่อคนคนนั้น
‘ไอ้เด็กใหม่นั่น อยู่เขตกูก็เป็นของกู หรือมึงอยากตกลงกับนาย’เขาพูดออกมาในสิ่งที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไร
‘เมียมึงหรือไง’มันย้อนถามอย่างไม่เกรง ทำเอาผมคาดไม่ถึงว่ามันจะพูดแบบนี้
‘กูพูดว่า อะไรที่อยู่ในเขตกูก็ของกู’เขาพูดอีก ก่อนจะลืมตามามอง แค่สบตาผมยืนตัวแข็งทื่อไปหมด ไม่เคยเห็นใครตาดูมีอำนาจเท่านี้มาก่อน พวกมันจ้องอยู่สักครู่ก่อนจะฮึดฮัดไป คนพวกนั้นก็เดินไป ผมยืนลังเลว่าเอาไงดี ก่อนจะตามไป
‘ขอบใจนะ’ผมเอ่ยออกมากับคนพวกนั้น
‘ไม่เป็นไร’ไอ้คนชื่อเบียร์พูดกับผม ก่อนจะแนะนำตัวกัน แต่คนชื่อเฮียยังเฉยตามเดิม หลังจากนั้นผมก็ตามคนพวกนี้ ตลอดตอนแรกผมไม่ค่อยพูดเท่าไร ปิดกั้นตัวเอง จนผ่านไปสักพักถึงเริ่มคุ้นเคย ไอ้เฮีย ถึงจะไม่ค่อยพูดแต่ก็บอกก็สอนให้ผมรู้จักป้องกันตัวเองเวลาอยู่ที่นี่ รวมถึงไอ้พวกนั้นด้วยก็สนิทไปโดยปริยาย และส่วนลึกในใจผมรู้สึกดีที่เป็นเมียผู้ชายคนนี้ถึงจะไม่ใช่ความจริง ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย ผมอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข เปิดใจมากขึ้น วันเยี่ยมญาติผมก็ออกไปหาแม่ ทุกคนไปหาญาติ ยกเว้น เฮีย ที่ผมไม่เคยเห็นออกไปสักครั้ง ถามไอ้เบียร์ ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ก็ได้แต่ส่ายหน้า บอกแค่ว่า อย่าถามมัน เรื่องที่รู้มาเกี่ยวกับคนคนนี้ คือ ห้ามถามเรื่องครอบครัว ผมรู้มาแค่นิดเดียว จนกระทั่งต้องเข้าไปเกี่ยวกับนาย และวันที่เราออกมาจากที่นั่นก็มาถึง
.
.
.
.
“คิดถึงแม่กับน้องจังเลย รอรันนะ อีกไม่นาน”ผมพึมพำถึงคนที่ผมคิดถึงอยู่เสมอ ก่อนจะนึกถึงอีกเรื่องที่ต้องรีบกำจัดให้พ้นจากใจสักที
“เฮ้อ ตัดใจเถอะไอ้รัน”ผมพูดกับตัวเองถึงเรื่องลึกในหัวใจที่ไม่เคยพูดให้ใครฟัง นั่งมองคนสองคนที่ยิ้มให้กัน และไอ้คนนั้นก็สามารถทำให้ไอ้คนที่ผมรู้สึกดีด้วยหัวเราะและพูดมากขึ้นกว่าเดิมจากที่เคยเห็น ผมรู้สึกอิจฉาที่มันได้รับการดูแลเอาใจใส่จนถึงเป็นของรักของหวง ถ้ามันเป็นคนไม่ดีผมคงจะทำอะไรได้ง่ายกว่านี้ แต่นี่มันทั้งซื่อ จิตใจดี ไม่รังเกียจผม แถมนับเป็นเพื่อนด้วย แล้วผมจะทำร้ายคนรักของคนที่ผมรู้สึกดีด้วยได้ยังไง ถ้าผมทำลงไป คงไม่เหลือแม้แต่ความเป็นเพื่อน มันหมดแล้วซึ่งความไว้ใจที่มันให้ผมมาตลอด นึกไปถึงเมื่อวันก่อน
‘ไงล่ะมึง รักเขาข้างเดียวกระเจี๊ยวเหี่ยวตาย’เสียงไอ้โรคจิตที่ตามติดคิดไม่ซื่อกับก้นผมตั้งแต่ข้างในจนข้างนอก ถ้ามีโอกาสแต่มันก็พลาดมาตลอด
‘เรื่องของกู’ผมตกใจที่มันรู้ความคิดของผมได้ยังไง ดูมันจะพูดจริง
‘หันมามองคนที่เขาสนสิวะ อย่างกูนี่ไง’มันยื่นหน้ามาใกล้ ไอ้เข้มมันก็หน้าตาดี แต่ดูมันโรคจิตยังไงไม่รู้ ยิ่งคดีมันน่ากลัวมาก ผมพยายามเลี่ยงมันมาตลอด มันเป็นคนสนิทนายเฟย
‘หึ กูชักว่าวคนเดียวดีกว่า อย่ามายุ่งกับกู’ผมว่ามันพร้อมเดินหนี แต่มันคว้าแขนเอาไว้
‘เฮ้ย เดี๋ยวสิ กูมีข้อเสนอ’มันพูดพร้อมยกยิ้ม
‘กูไม่สน’ผมพูดใส่มันก่อนจะดึงแขนออก
‘ฟังก่อนสิ แค่ กูสนใจไอ้เด็กนั่น ถ้ามึงร่วมมือกับกู มึงก็เอาไอ้เฮียไป’มันพูดออกมา
‘มึงคิดว่าง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ’ผมพูดใส่มันถึงเรื่องที่พูดง่ายแต่การกระทำบอกได้เลยว่า ยาก
‘ง่ายสิ แค่มึงพามันมาให้กู หลังจากนั้นกูจัดการเอง มึงก็ไปบอกไอ้เฮียยังไงก็ได้ ว่าเมียมันมีชู้ แค่นั้นเอง มึงว่ามันจะยังเอาไหมล่ะ หึหึ’ไอ้เข้มพูดถึงแผนการที่คิดจะใช้กับไอ้เฮีย ผมนิ่งไป
‘คิดให้ดีสิ มึงอยู่ข้างมันมาตั้งนาน กลับไม่ได้เป็นเมียจริง แต่ไอ้เด็กนั่นแค่ไม่เท่าไรกลับได้นอนเคียงข้าง ดูแลเอาใจใส่สารพัด’มันเดินวนพูดกรอกหูผม ชั่ววูบความคิดชั่วผุดขึ้นในหัว ถ้าสำเร็จมันอาจจะหันมามองผมก็ได้
‘อย่าบอกว่ามึงไม่อิจฉา ไม่อยากแทนที่ตรงนั้น หืม’มันเดินมาพูดใกล้หูพร้อมสูดดม ผมผงะ ก่อนจะผลักมันออกห่าง ยืนมองหน้ามันตั้งสติ ไม่ให้ถูกครอบงำ
‘ว่าไง’มันยักคิ้ว กอดอกรอคำตอบ ผมชั่งใจที่มั่นใจแล้วว่า
‘กูยอมรับว่าอิจฉา อยากแทนที่ แต่ถ้ากูจะต้องใช้วิธีชั่วช้าแบบที่มึงเสนอ กูจะไม่เหลืออะไรเลย จะมีแต่ความเกลียดชัง สังเวช สมเพส ที่จะได้รับ กูไม่มีวันทำกับคนที่กูรักแบบนั้นหรอก’ผมพูดใส่หน้ามันที่อึ้งไปพัก ก่อนจะหัวเราะ
‘ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’
‘มึงขำอะไร’โรคจิตเอ้ย กูไม่ได้พูดเรื่องตลก หรือมันน้ำเน่าเกินไปมึงเลยจั๊กจี้หู
‘ขำคนดี ช่างเถอะ แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกแล้วกัน น้องรัน’มันเดินมาพูดใกล้ๆแสยะยิ้ม
‘ไอ้เข้ม มึงทำอะไรเพื่อนกู’เสียงไอ้เบียร์ พร้อม ไอ้เฮีย ไอ้หนู ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก เดินเข้ามาสีหน้าขึงขัง มันยักไหล่ก่อนจะเดินไป
‘มันทำอะไรมึง’ไอ้ปานถามผม ไอ้หนูเดินมาใกล้
‘มึงไม่เป็นไรนะ’ถามอย่างเป็นห่วง
‘ไม่เป็นไร มันก็มากวนตีนตามประสา ช่างแม่ง ไปเถอะว่ะ’ผมตัดบทก่อนจะกอดคอไอ้หนูเดินไป แกล้งคนสักหน่อย สักพักมันก็มาดึงคนของมันคืน ท่ามกลางเสียงแซวที่พวกมันเริ่มชินแล้ว
“ดีแล้ว ที่เป็นอย่างนี้ อย่างน้อย กูก็เหลือเพื่อน เหลือความรู้สึกที่ดีเก็บเอาไว้”ผมบอกตัวเองก่อนจะหันไปตามเสียงเรียกของไอ้เด็กที่อ่อนกว่าไม่กี่ปี มันชูกล่องขนมที่ผัวมันซื้อมาฝาก โดยมีไอ้เบียร์ ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก แย่งจากมือมันที่เอาหลบอยู่ แม่ง หลายวันแล้วเพิ่งเสือกมาเรียกกูแดก เฮ้อ
***********************************************************************************************************
ปล. เอาตอนความหลังความรักความรู้สึกของรันมาคั่นกันก่อน เพื่อให้รู้ความเป็นไป ของเฮียใจเย็นค่ะ ใกล้แล้ว ใกล้จะคลอดแล้วอีกไม่กี่ตอนจะมาพร้อมรสดีเลยทีเดียว หึหึ แต่ตอนนี้คนเขียนขอไปมาม่ากับงานก่อนนะคะ เฮ้อ ขอบคุณนะคะที่เป็นกำลังใจและติดตามกันมาตลอด ขอบคุณมากค่ะ ผิดพลาดตรงไหนบอกได้นะคะ บางทีอาจจะตกหล่นข้อมูลไปบ้าง
-
:z13: :z13:
-
รันไม่มีอดีตคนรัก แต่มีเฮียเป็นคนที่รันแอบรันสินะ
ไอ้เข้มนี่ไม่เลิกจริงๆ ดีนะที่รันมีสติ ไม่งั้นเรื่องไม่จบแค่เลิกคบแน่ๆเลยนะ
สงสารรันจนแอบร้องไห้เบาๆ กับอดีตตอนเด็ก
รันทดเพราะไอ้ตั้มชั่วนี่จริงๆ :z6:
สงสารๆๆ
-
แง้มมาแล้ว ชีวิตรัน
-
ฉากแม่กับลูกทำเอาน้ำตาไหลพราก ๆ
-
เรื่องของรันมาแล้ว แอบรักเฮียแบบเงียบๆเหรอเนี่ยะ
รันคงปวดใจแต่ทำไรไม่ได้ที่เห็นเฮียกับหนูรักกัน
เฮียนี่เสน่ห์แรงเหมือนกัน
-
เฮ้อออ ชีวิตแต่ละคนรันทดกันไปคนละแบบ สงสัยของเฮียคงจะเข้าขั้นสูงสุด :hao5:
อ่านตอนของรันแล้ว อยากหาให้คนแต่งช่วยหาคู่ตุนาหงันให้รันบ้าง
หนูกับเบียร์ก็มีแล้ว ขาดแต่รัน นะคะ คนแต่ง
+1 :กอด1:
-
โอ้....มันเป็นอย่างนี้นี่เอง รันน่าสงสารกว่าเบียร์อีก :mew2: :mew2: :mew2:
สู้เขารัน
ปล. หาคู่ให้รันบ้างสิ
-
ร้องไห้เลยอ่ะ อยู่ที่ทำงานนะเนี่ยT^T
-
มาแบบยาวสะใจชอบมากค่ะ ชีวิตน้องเบียร์ว่ารันทดแล้วนะ ของน้องรันยิ่งกว่าอีก แอบสงสารกลัวน้องเหงาหาคู่ให้น้องด้วยนะคะ :กอด1: :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบเสียน้ำตาเล็กน้อย :hao5:
อือหือ รันแอบชอบเฮียรึนี่
-
สงสัยอย่าง แต่ละคนกลุ่มเฮียจะหนีทำไม
ติดไม่กี่ปีก็ออกแล้วนี่นา
ทำแบบนี้ก็กลายเป็นหลบหนี โทษหนักกว่าตั้งเยอะ :really2:
-
อดีตของรันน่าสงสาร :hao5:
อยากให้รันมีคู่บ้างจัง
-
อดีตรันน้อนรันทดมากกก :hao5:
ป.ล. น้องรันสู้ค่ะ.....คนดีของเจ้
-
เศร้า รอตั้งหลายวัน กะจะมาหัวเราะเฮีย เรื่องคอลาเจนเสียหน่อย อดเลย เข้าใจนะว่าทุกคนมีอดีตที่เศร้า อ่านแล้วหดหู่จัง :hao5: :sad4: :katai1:
-
สงสารรันอ่ะ ถึงกับน้ำตาซึม
ขอให้รันสามพีกับนายทั้งสองได้ไหมคะ ฮะๆ
-
โอ๊ะ เรื่องของรัน อดีตของรันเศร้าจัง
ตกใจเมื่อรู้ว่ารันแอบชอบเฮีย อ๋ายยย อย่าปล่อยให้ความคิดด้านมืดครอบงำนะรัน :sad4:
วอนคนเขียนหาคู่ให้รันที :mew2:
เห็นแวบๆ กรอป >> กอปร
-
อ่านแล้วรู้สึกว่ารันเก่ง ภูมิใจในตัวน้องมากเลยค่ะ :กอด1:
แล้วก็เรื่องครอบครัว ดีใจแทนน้องจัง ที่ในที่สุดความดีก็ปรากฎ
แม้ว่ามันจะต้องเเลกมาด้วยน้ำตาและชีวิตคน(ชั่วๆ)ก็เถอะ
ไม่ตกใจเท่าไหร่ถ้ารันจะชอบเฮีย คนดีๆนานๆจะผ่านเข้ามาในชีวิตเรา
ชอบไปเถอะ รักของน้องมันบริสุทธิ์จริงๆนะ มันไม่ทำร้ายใครเลย
คิดว่าไม่นานคนเขียนจะนำพาคนที่รักน้องมาให้นะคะ
แต่แอบห่วงว่าน้องจะกลับไปใช้ชีวิตปกติยังไง จริงๆแล้วห่วงทุกคนเลยนะ
คงต้องรอคนเขียนอย่างเดียวเเล้วล่ะ งุงิ
ปล.เอิ่มมม หวังว่าคงไม่ใช่เข้มนะ เพราะถึงแม้อยากให้เข้มมีคู่ แต่ไม่เคยคิดคู่กับรันเลยนะ T_T
อยากให้ชีวิตน้องไม่ลำบาก มีความสุขจริงๆอ่ะนะ ก็รอคนเขียนนั่นแหล่ะว่าจะยังไง
รักและเป็นกำลังใจให้เช่นเคยนะคะ :กอด1: :L2:
-
อ๊ายยยย รันอ๊ะ นึกว่าเป็นรุกนะเนี่ย
-
สงสัยจะไม่เคยดูรายการรักลูกให้ถูกทาง
มีลูกน่ะง่ายนิดเดียวแต่มีแล้วจะเลี้ยงยังไงให้ได้ดีนี่สิ
ถ้าเราเป็นรัน---เราก็จะรับแทนน้องเหมือนกัน
ถึงรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่ก็ยังดีกว่าที่จะให้น้องเราไปเจอ
+ เป็ดจ้า
-
บอกตรงๆ เลยค่ะว่าไม่กล้าอ่านตอนของรันเลย ดราม่าจริงๆ TT^TT
รับแอบรักเฮียจริงๆ ด้วย เก็บอาการได้ดีมากอ่ะ เพิ่งจะมามีท่าทีเมื่อตอนที่แล้วนี่เอง
แอบสงสัยเหมือนกันว่ารันจะแหกคุกทำไม ติดแค่ 5 ปี แถมถ้าทำตัวดีๆ แป๊ปเดียวก็ได้ออกแล้ว
ป.ล. แอบเชียร์รันให้คู่ไอ้เข้มตั้งแต่ตอนแรกๆ แอร๊ยยย
-
รันน่าสงสารจัง :hao5: อาภัพตั้งแต่เด็กเลยหรอเนี่ย :mew6:
-
เชื่อว่าอ่านตอนนี้แล้วคงไม่มีใครไม่ร้องไห้ แต่ก็ดีที่รันคิดได้เรื่องเฮีย เฮียไม่เหมาะกับรันหรอกเพราะ"เฮียเป็นของหนู"
-
:m15:
อิหนูรัน ชีวิตรันทดจริงลูก รันรู้สึกดีกับเฮียเพราะเฮียช่วยเหลือรัน ยกนิ้วให้เลยชอบบนความมีสติ ไม่คิดอยากแย่งเพื่อเป็นเจ้า แถมยังดีใจกับเฮียด้วยที่รักกับหนู คนดีๆอย่างน้อง คุณนักเขียนต้องหาคู่ให้นะ หาใครสักคนมาเป็นหลักใจให้รันที
:hao3:ให้คู่กับนายเทียนหรือไม่ก็นายเฟย หรือจะสามพีกันไปเลย แหวกดี(สองรุมหนึ่ง กรี๊ดดดหื่นโครต :haun4:) แต่ไอ้โรคจิตก็น่าสนนะ
แต่ยังไงก็ไ ด้แค่มีคนมาดามใจให้หนูรันก็พอแล้ว ขอร้องเถอะหาผัวให้หนูรันที :call: :call:
:katai2-1: :katai2-1:
-
โหย รัน ทำไมดราม่างี้ล่ะคะ น่าสงสารจัง ฮือออ
-
สงสาร รัน จังเลย
อย่าปล่อยให้ รัน เหงาเลยนะคะ ผู้แต่ง
ค่อยๆคลายอดีตของแต่ละคนมาเรื่องๆแล้ว
เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นทุกที จนรอตอนต่อไปแทบไม่ไหวแล้วอ่าาา
-
ดีแล้วที่รันคิดได้ไม่เผลอไปทำตามที่ไอ้เข้มเสนอ
เราเชื่อว่าอย่างรันต้องมันคู่ที่ดีพอกัน สู้ๆ
ปล.คิดถึงเฮีย-หนู แล้วอ่ะ
-
รันคู่คัย
-
สงสารรัน :mew6: อยากให้รันมีคู่ด้วยจะได้ไม่เหงาเพราะเฮียเป็นของหนูคนเดียว :mew1:
-
น้องรันต้องได้ สามี ที่ดี แน่ๆ
-
เรื่องมันเศร้า :monkeysad:
-
:mew2: :mew2:
อดีตมันเศร้ากันทุกคนเลยใช่มุ้ยยย
-
มันผ่านมาแล้ว :hao5: น้องรันสู้ๆๆๆนะ :กอด1:
:กอด1: :L2:
-
รันน่าสงสารอ่าาา...สู้ชีวิตสุดๆ
ยังดีนะที่สุดท้ายก็เข้าใจกับแม่ได้ก่อน....แล้วเจอคนที่รักทั้งทียังกลายเป็นรักข้างเดียวไปซะอย่างนั้นYOY
ช่วยหาคู่ให้รันด่วนค่าาาาา!!!..>O<
-
อดีตของรันสะเทือนใจมากอ่ะ ทำเอาร้องไห้เลย ฮื่อๆ
รันสู้ๆ เข้มแข็งไว้อย่าให้ด้านร้ายของจิตใจมันเอาชนะได้นะ สักวันจะต้องมีคนที่เป็นของรันมาแน่นอน
-
สงสารรัน ขอคู่ให้รันที
-
ทำไมชีวิตแต่ล่ะคนมันช่าง :mew5:
-
ตัวละครชื่อรันนี่ต้องรันทดทุกตัวเลยหรือเปล่านะ ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ขอให้น้องรันคนดีได้เจอคนดีๆด้วย
-
น้องรันสู้ค่ะ :mew1:
-
แอบเชียร์ รันกับเข้ม :z3:
-
:เฮ้อ:สงสารรัน แต่รันเป็นคนดี ต้องได้กับคนดีดี
ที่ดีกว่าเฮียมีเยอะนะรัน เอาใจช่วยรันเสมอน้าาาา :mew6:
-
หนูรันน่าสงสาร รีบมีคู่เร็ว ๆนะ อย่าไปเชื่ิอที่ไอ้เข้มพูดเลย
-
นุ้งรัน น่าสงสาร!!! ว่าแต่ หนูเซนส์ดีแหะ รู้ตั้งแต่แรกเลยว่ารันชอบเฮีย
-
อิหนูรัน ชีวิตหนูเศร้าจริงๆ
-
พี่รัน มาซบ อกน้อง นี่มา........
-
รันน่าสงสารอะ
อ่านจบแล้วแอบจิ้นรันกับเข้มเบาๆ เทียวไล้เทียวขื่อเค้าขนาดนี้ แอบชอบเค้ารึเปล่าอะตัวเองงง :laugh:
-
สงสารรันจัง รันจะมีคู่กับเค้าบ้างมั้ยเนี่ย
แต่ไม่เอาไอ้เข้มนะ ไม่ไหวจริงๆ :z3:
-
:mew6: แต่ละนาง
-
ฮืออออออออออออ อยากหาคู่ให้หนูรัน
:กอด1:
-
ถ้าพี่เข้มจะลดระดับความโรคจิตลงมาซักนิด คือจะเชียร์พี่เข้มกับน้องรันเลยนะคะนะ :-[ :-[
-
ชีวิตรันช่างรันทดนัก
อย่างนี้ต้องีคนมาดามหัวใจซะแล้ว :hao3:
-
ครอบครัว ทำให้น้ำตาหยดติ๋งๆ รันสู้ อดทน เพื่อครอบครัวจริงๆ
-
โธ่ น้องรัน ชีวิตรันทด :mew6:
-
ชีวิตรันน่าสงสารมากๆ รุจก็น้าสงสารที่ต้องมาเจอคนอย่างไอ่ตั้ม :เฮ้อ:
เรื่องนี้ชอบรันมากกว่าเบียร์อีกนะแต่รองจากเฮียกับหนู รันออกมาทีไร ฮาทุกที
อย่าให้ใครเปลี่ยนรันได้นะ ถ้าเฮียมันจะชอบรันมันคงชอบตั้งแต่ในคุกแล้ว ไม่เกี่ยวกับหนูอ่ะ
แอบฮาตอนท้าย ผัวมันซื้อมาให้ตั้งนานแหล่ะ เพิ่งเอามาให้กุแดก 55555
-
รันน่าสงสารจังเนาะ แล้วรันจะมีคู่กะเค้าไหมเนี่ย กะจิ้นคู่กะนายเฟย แต่นายคู่กะนายใช่ป่ะ
-
ชีวิตรันทดจริงๆนะรัน อ่านแล้วร้องไห้ตามเลยเหอะ
แอบคิดว่าดีแล้วที่รันเข้าคุกแทนน้อง
เพราะถ้าน้องรุจน์ติดคุกคงจะน่าสงสารกว่านี้
เข้าคุกคงโดนจับทำเมียตั้งแต่วันแรก คงเข้มแข็งไม่ได้เหมือนรัน
ถ้าไอ้เข้มมันไม่เห้ก็อยากจะให้ได้กับรันอยู่หรอกนะ
โอ๊ย กรุณาหาปั๋วให้รันด่วนเลยค่ะ ให้มีคู่ดีๆเหมือนคนอื่นๆบ้าง :katai1:
-
ทั้งเฮีย รันแล้วก็เบียร์ ต้องมากลายเป็นคนเลวแบบไม่ได้ตั้งใจทั้งนั้นเลย
-
สงสารรันมากกก ฮือออออออออออออออออ
-
ตอนของรันเค้าว่าเป็นตอนที่อ่อนไหวแลเเศร้าสุดเลยอ่ะ อ่านแล้วเศร้าไปด้วยเลย
อพราะตอนที่เกี่ยวกับแม่ แถมยายคนที่เข้าใจก้อมาจากไปอีก เฮ้ออออ
อยากให้รันมีความสุขบ้าง มันหดหู่เกินไปแล้ว ฮือๆๆๆๆ เมื่อเทียบกับเบียร์แล้ว เบียร์ยังมีเตี่ยที่คอยเข้าใจ
มีพี่สิบที่คอยดูแล แต่ทำไมชีวิตรันมันเศร้าแบบนี้ บอกเลยเรื่องแบบนี้เพราะมันสามารถเห็นและสัมผัสได้จากชีวิตจริง เลยทำให้เข้าใจและอินมากขึ้น
เรื่องนี้ซับซ้อนมากเลย อยากรู้ครอบครัวเฮียอ่ะ เรื่องของเบียร์อีก ตำรวจคนนั้นจะดีหรือเลวกันแน่ แล้วรู้สึกว่าพี่สิบก็ปลอมตัวเข้ามาใช่มั้ย
คำถามเยอะไปหมดเลยยย ต่างจากเรื่องฝิ่นกันไผ่มากเลย อ่าาา
รอต่อไป อาเมน ^/\^
-
รันน่าสงสารจัง แอบรักเฮียมาตั้งนานแล้ว รันทำใจเห็นเฮียมีหนูได้โดยไม่เคยคิดร้ายกับหนูเลย น้ำใจช่างประเสริฐ
คนดีๆอย่างรัน ขอให้ได้เจอคู่แท้น้า
-
อดีตของรัน ทำฉันน้ำตาเล็ด
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อดีตของรันช่างรันทดดีแท้ เทียบกับอดีตแล้วตอนนี้ดีกว่าเยอะล่ะมั้ง
อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนที่พร้อมอยู่เคียงข้างกัน ช่วยเหลือกันทุกเรื่อง
ส่วนเรื่องของหัวใจมันบังคับกันไม่ได้อ่ะเนาะ ไม่เกี่ยวว่ามาก่อนมาหลัง
ถ้าหากว่ามันไม่ได้ทำร้ายใครก็เก็บความรู้สึกนั้นไว้เถอะ :hao5:
จะให้คู่กับเข้มก็ดูโรคจิตเกินไป เอาไว้หาหนุ่มใหม่ให้รันดีกว่า
ระหว่างรอเนื้อคู่ก็แกล้งหนูไปพลางๆก่อนแล้วกัน :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดกิ๊บก๊าบ
-
รันบางทีก็เป็นคนดีเกินไปนะ แต่นั่นมันน้องกับแม่นี่นะ!! สมน้ำหน้าไอ้ตั้ม!!!
-
เอ๊ะ หรือไอ้เข้มมันจะเป็นตำรวจลับ!!??
แบบว่าแฝงตัวเข้ามาในคุกอยู่หลายปี
พอกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ ก็สังเกตว่าจริงๆ แล้วไอ้เข้มมันก็(ยัง)ไม่ได้ทำอะไรร้ายแรง
ส่วนมากมันจะชอบเห่าเสียมากกว่า ที่ลงมือคือลูกน้องมัน
ที่มาก้อร่อก้อติกอยากได้รันเป็นเมียเพราะถูกใจจริงๆ ส่วนน้องหนูนั่นแค่กลบเกลื่อน 555+
แอร๊ยยย มโนค่า อยากให้ไอ้เข้มเป็นตำรวจแล้วคู่กะหนูรัน >w<!!!
-
โธ่~~ รันรักเฮีย
ขอบคุณค่ะ +1~^^
-
เม้นแรกของนิยายเรื่องนี้ ฮา..
อ่านเป็นเงามาซักพักแล้ว ชอบผู้ชายแบบเฮียมาก พฮืออออ เงียบๆ แต่แอบขี้เล่น จย้าาา :-[
เรื่องตอนล่าสุดนี่ ช็อคค ลุ้นมาตั้งนาน ว่าน้องรันจะชอบใคร เป็นคนที่คาดไม่ถึงจริงๆค่ะ :a5:
แต่อยากให้รันเจอกับคนดีๆน้าา อย่าเป็นเข้มเลย อย่าเป็นเข้มเลย 555
ปอลอ.นายสองคนนี่ยังไงคะ? 55
ปอลอสอง. พี่สิบนี่เข้ามาแปปเดียวก็หาเรื่องลวนลามน้องเบียร์เลยอ่อคะ ? :m15:
-
ชีวิตของรันมาแล้ว.....
-
โห ชีวิตน้องรันทำไมมันเศร้าตั้งแต่เด็กขนาดนี้ นี่ยังโชคดีที่รันมียาย มีแม่ที่รักรัน
ถึงแม่จะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่ยังไงแม่ก็เป็นห่วงและรักรันตลอดจริง ๆ
แล้วถึงรันจะต้องติดคุกแต่อย่างน้อยทั้งพ่อใหม่กับน้องก็ยังเข้าใจรันมากขึ้น
ก็ขอให้จะมีวันที่รันจะได้กลับไปอยู่กับครอบครัวอย่างอบอุ่นซะที
ถึงตอนนี้รันจะต้องผิดหวังจากเฮียที่รันรู้สึกดีด้วย แต่ก็ยังได้ความเป็นเพื่อนจากทุก ๆ คน
ก็เหลือแต่ว่าเมื่อไหร่รันจะมีใครที่รักรันจริง ๆ ซะที คงไม่ใช่ไอ้เข้มหรอกนะ ถึงมันจะเป็นคนที่รู้ความรู้สึกรัน
แต่ดูแล้วมันน่าจะเลวจริง จิตจริง คงเปลี่ยนเป็นคนดีคู่กับรันไม่ได้หรอกมั่ง
รอติดตามทั้งเนื้อคู่ของรัน พี่สิบกะน้องเบียร์ และอดีตของเฮียสามีหนูที่คงมาม่าชุดใหญ่แน่นอน
และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนด้วยคะ ทำงานเยอะก็ต้องดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ :pig4: :L2:
-
อ่านไปน้ำตาคลอไปด้วย :monkeysad: ชีวิตน้องรัน น่าสงสารตั้งแต่เด็กยันโตเลย
ถ้าเทียบกัน ชีวิตน้องรัน ดูรันทดกว่าเบียร์นะ ทั้งเรื่องฐานะและความอบอุ่นของครอบครัว
แถมเรื่องคนรัก น้องเบียรมีพี่สิบ แต่น้องรัน กลับต้องมาหลงรักเฮียข้างเดียว น่าสงสารจัง
แต่ก็นะ สุดท้าย ทั้งคู่ก็โชคร้าย โดนโชคชะตาเล่นตลก ต้องมาติดคุกเหมือนกัน
เพราะรักเฮีย และคำยุของไอ่เข้ม เกือบไปแล้วที่น้องรันคิดจะทำร้ายน้องหนู
ยังดีที่จิตใจใฝ่ดีของน้องรันมีมากกว่า ไม่คิดจะแย่งชิงคนที่เค้าไม่ได้รักเรา ตามคำยุไอ่เข้ม
ความดีและจริงใจ ของน้องหนู ทำให้รันอยากรักษามิตรภาพไว้ ไม่อยากเสียไป ค่อยยังชั่วหน่อย
ทำไมรู้สึก ว่าเข้ม ดูแปลก ๆ รึว่าจริง ๆ แล้ว เข้ม จะชอบน้องรันเข้าให้จริง ๆ คอยมาป้วนเปี้ยนกับน้องรัน
แถมยังสังเกตุจนขนาดรู้ว่าน้องรันหลงรักเฮีย แสดงว่าสนใจน้องรันมาก ๆ เลยนะเนี่ย
หลัง ๆ ดูเหมือนเข้ม จะดูเด่นขึ้น เหมือนไม่ค่อยจะดูเลวเหมือนที่ออกครั้งแรก ๆ
เข้ม ไม่ดีไม่ใช่เหรอคะ แล้วโดนติดคุกคดีอะไรอ่ะ น้องรันถึงกับบอกว่าน่ากลัว
ถ้าให้มาคู่กับน้องรัน มันเสียดายน้องรันยังไงไม่รู้ อยากให้น้องรันได้ดีๆกว่านี้
แต่ตอนนี้สบายใจแล้ว ที่มั่นใจว่าน้องรัน ไม่มีทางทำร้ายน้องหนูแน่ ๆ แค่นี้ก็เบาใจ
ส่วนเรื่องเนื้อคู่ของน้องรัน ก็รอคนเขียนมาเฉลยเอาก็แล้วกันน้า ขอบคุณค่ะ :L2: :3123:
-
:mc4:
รีบมาต่อนะ
-
อ่านทันแล้วค่า
ขอบอกเลยว่า เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านแล้วติดมากกกก
เอาไปอ่านที่ทำงานเวลาว่างพักเที่ยงหรือ งานเสร็จแล้ว ฮาแบบฉุดไม่อยู่ คนเพื่อนๆถามอ่านการ์ตูนตลกหรอ ฮ่าๆๆๆๆ
อยากบอกว่า
ชอบพ่อนกมากๆค่ะ คือเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี ซึ่งมนปัจจุบันหาได้อยากนะคะ คนที่เอาเขามาใส่ใจเราเห็นคนอื่นเหมือนกับญาติพี่น้อง เรียกได้ว่าเป็นผู้ใหญ่ที่มีความโอบอ้อมอารีจริงๆค่ะ
ต่อมาคือ หนู เป็นคนตลกมากๆ คิดทุขได้ตลอดเวลา เข้าใจตอนแรกที่เห็นว่าคนร้ายคือคนร้าย ไม่สนอะไรทั้งนั้นไม่เชื่อใจใคร แต่โดยจริงแล้ว หนูเป็นคนเอาใจใส่คนอื่นมาก ห่วงใย คนที่รู้จัก เหมือนคนทั่วไปเลยค่ะ คือเราจะไม่สนใน ไม่ใส่ใจใครก็ไม่รู้ ไม่สนว่าเค้าจะเป็นอย่างไร เพียงแต่เมื่อได้รู้จักคนๆนั้นจะกลายเป็นคนสำคัญทันที่ ดูได้จากความห่วงใยที่ หนูมีให้ทั้งเฮีย เบียร์ และรัน ตอนที่อยู่ในป่า
ต่อมาคือ เฮีย ชอบเฮีย คือเฮียเป็นคนในอุดมคติมากๆๆๆๆ เลยค่ะ (โดนหนูตบ) ฮ่าๆๆๆๆ ดูสุขุม มีความคิด มีเหตุผล และ รอบคอบ ที่สำคัญ ห่วงใยคนที่รัก ดูรักใครรักจริงมากๆ แล้วพร้อมที่จะทำได้ทุกอย่างเมื่อเป็นหน้าที่ จะบอกว่าฟินมากกกกก ตอนเฮียบอกรักหนูอ่ะ ชอบจริงๆนะ พาเขินนน ยิ่งฉากจูยหน้าพาก โอ๊ยยยย ตายค่า :ling1: :katai5:
ต่อมา เบียร์กับพี่สิบ ทำไมชีวิตทั้งคู่ถึงออกมาในรูปแบบนี้ๆๆๆๆๆ ร้องไห้เลยค่ะ คือมันอึดอัดอยู่ในอกมาก คือไม่เคลียร์ ทั้งความเข้าใจผิด แล้วยังมีบุคคลที่สาม ที่มาสร้างความร้าวฉาจอีกแหนะ แต่พี่สิบมาดูแลแล้วในร่างของ ผู้ช่วยหมอใช่มั้ยคะ แหม๋ มาวันแรกก็มาตรวจเลยนะจ๊ะ ไม่เสียหายหรอกกกกกกกก
คนสุดท้าย รัน สงสารหนูรันมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะบอกว่าเอ็นดูหนูรันมากกกกกกกก รักตั้งแต่อยู่ในป่าแล้ววว ว่าแล้ว ว่าต้องหลงรักเฮีย แต่ว่า รันเป็นคนที่มีความรักได้บริสุทธิมากๆ คือรักที่เป็นรัก รักในแบบของรันคือไม่ได้ต้องการสิ่งใดตอบแทน เพราะรันได้มาแล้ว คือความไว้วางใจ เอ็นดู และ ได้เพื่อนมาแล้ว นี้แหละที่รันเค้ายืนหยัดที่จะรับความรักในรูปแบบนั้น จริงๆแล้วเชื่อว่า เช้มคงไม่ได้ต้องการให้รันทำแบบนั้นแน่ๆ ดูจากที่บอกว่า เช้มอึ้งไปที่รันตอบ แสดงว่าต้องหวังไว้ลึกๆแบบนั้น(ดูจะมองว่าเข้มเป็นคนดีไปนะ ผิดมาหน้าแตกจ้า) ฮ่าๆๆๆ แบบหวัง เข้มรันนะคะ ไม่มีใครหรอกคะ ที่สามารถรู้ความรู้สึกของเรา ถ้าเค้าคนนั้นไม่ได้คอยมองเรา สังเกต หรือ แม้กระทั่งเอาใจใส่เรา แต่เข้มรู้ และรู้จริงซะด้วย อิอิอิ เลยอยากเชียร์คู่นี้ :mew3:
สู้ๆนะคะ คนแต่ง เป็นกำลังใจให้ค่า ชอบเรื่องนี้มากๆ จะติดตามตลอดเลยยยยยยย :L1:
-
รอตอนใหม่อยู่นะ
จะตอนไหนน้อออออออออออออออออ
-
คิดถึงหนูเฮียสิบเบียร์รัน :L1:
-
>> ป.28 <<
“เฮีย”เสียงเรียกผมที่ต้องละสายตาจากงานด่วนที่หน้าคอมทันที ถึงเสียงจะไม่ด่วนแต่สำคัญกว่า ต้องหันไปให้ความสนใจ
“หนูไปหาไอ้สองคนนั้นนะ”พูดเชิงขออนุญาตทำปากบุ้ยใบ้ ตั้งแต่ผมนั่งทำงานเกือบสามชั่วโมง หนูไม่เคยทำเสียงดังเลย นอนดูทีวีเงียบๆ จนผมนึกว่าหลับ หนูแข็งแรงขึ้นเยอะแล้ว เมื่อวานหมอมาตรวจบอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ผมก็ขอให้เป็นตามนั้น ถ้าไม่ก็จะเป็นตามผม
“มันไม่อยู่หรอก ไปข้างนอก เย็นถึงจะกลับ”ผมบอกหนูที่หน้าเซ็งลงทันที ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียงตามเดิม หยิบไอ้ชวดมากอดมาดมมาหอมอย่างทุกครั้ง เมื่อวานผมเพิ่งเอาไปซักให้เองกับมือเลย ไม่ใช่เพิ่งมาทำแต่ก่อนของลูกผมก็ทำเอง ไม่ได้เคยคิดว่าต้องเป็นหน้าที่ของคนเป็นแม่หรือแม่บ้าน มันให้ความรู้สึกว่าเขาจะได้รับการดูแลปกป้องอย่างดีจากเรา ผมคิดแบบนี้มาตลอด แม้แต่ก่อนจะเข้าคุกผมก็ยังทำไม่เคยเปลี่ยน ก่อนจะนึกได้ว่ากำลังคุยกับใครอยู่
“หนังที่ซื้อมาหนูดูหมดแล้วเหรอ เฮียเห็นดูไม่กี่เรื่องเอง”ผมพยายามสรรหาความบันเทิงแก้เซ็งให้
“เก็บไว้ดูตอนเฮียไม่อยู่บ้าง ดูหมดก็ไม่มีอะไรดูอีก”หนูบอกเหตุผล ก่อนจะดมไอ้ชวดไปมา ทำหน้าหงอยเมื่อรู้ว่าผมจะไม่อยู่อีกแล้ว
“เดี๋ยวเฮียซื้อมาให้ใหม่”ผมบอกอีก คิดว่าหน้าคงจะดีขึ้น
“ไม่ต้องหรอกเฮีย เดี๋ยวนี้รายการทีวีก็มีเยอะแล้ว”บอกแต่ยังนอนหันหลังตามเดิม
“เกมไง เฮียเล่นเป็นเพื่อน”ผมเดินไปนั่งใกล้ๆ ชะโงกหน้าไปมอง หนูเงยขึ้นมมพร้อมคิ้วขมวด
“ไม่เล่นแล้ว เฮียไม่ต้องซื้อมาอีกนะ เกมบ้าอะไร พากูแพ้เฮียตลอด”พูดอย่างเสียอารมณ์กับเกมเพลย์ ขนาดผมแกล้งเล่นหนูก็ยังแพ้ หนูบอกว่าโดยส่วนตัวไม่ค่อยชอบเล่นเกมเท่าไรนัก เล่นมาก เวียนหัว ปวดตา พาคลื่นเหียน และอาเจียน ถ้าไม่บอกว่านี่คืออาการแพ้เกม ต้องนึกว่าอาการแพ้ท้องแน่ จะว่าไปตอนนั้นในหัวผมคิดชั่ว(วูบ)น่าจะพนันอะไรสักหน่อยแบบแพ้แล้วต้องทำยังไง ทำไมผมคิดไม่ทันวะ
“เฮีย คิดอะไร คิดว่าหนูโง่เหรอ เล่นแพ้ตลอดอ่ะ”เสียงหนูขัดความคิดที่ผมน่าจะคิดในตอนนั้น
“เปล่า เฮียแค่คิดว่า อาจจะเป็นเพราะหนูไม่ชอบเล่น เลยไม่สนใจจะเอาชนะเฮียสักเท่าไหร่”ถ้าเสียงสูงอีกหน่อยแสดงว่าผมโกหกแน่ ดีว่าพื้นฐานผมเป็นคนโกหกไม่ค่อยเก่ง นอกจากปกปิดเท่านั้น จะพูดก็ต่อเมื่อถึงเวลาและกับใครที่สมควร
“อืม น่าจะใช่ เฮียนี่เก่งจริงๆ ว่ะ เข้าใจคิด”หนูพยักหน้าพูดยิ้มๆ ผมพยักหน้าก่อนจะบิดคอไปมา รู้สึกเมื่อย ทำงานเพลินไปหน่อย ถ้าหนูไม่เรียกคงจะอีกนาน ผมเป็นอย่างนี้เสมอถ้ามีอะไรที่ต้องจัดการมักจะต้องทำให้เสร็จไม่ชอบค้างคาเอาไว้ นี่คืองานชิ้นต่อไปที่ผมจะต้องไปทำ ไม่ง่ายเลยคราวนี้ถ้าพลาด อาจจะไม่ได้กลับมาหาคนที่รับปากเอาไว้
“เมื่อยล่ะสิเฮีย”หนูเอ่ยออกมา ลุกมานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ไม่พูดเปล่าเอามือมานวดตรงกกคอ คลึงเบาๆก่อนจะลงน้ำหนักมากขึ้น ทำเอาหลับตาผ่อนคลายกับมือนุ่มในแบบผู้ชาย
“อืม”ผมส่งเสียงออกมา แบบรู้สึกสบายตัวดี
“ดีล่ะสิ ถึงได้ครางออกมา”หนูพูดขำๆแต่ผมดันคิดลึก ลืมตาหันไปเจอใบหน้าสดใสห่างกันไปถึงคืบ แต่หนูไม่ได้ตกใจอะไร ละมือจากคอเอามาคลึงตรงหัวคิ้ว ก่อนจะเลื่อนไปขมับสองข้าง
“เป็นหนูอ้วกแตกไปแล้ว นั่งจ้องคอมอย่างนั้น เฮียไม่เป็นเหรอวะ”เจ้าตัวพูดทำหน้าแหยงๆ ไปด้วย ก่อนจะถามมือก็ขยับ
“เฮียชินแล้ว”ผมบอกตาไม่ล่ะจากใบหน้าหนู เพลินดี เห็นแล้วสบายใจ
“เพื่อนหนู สายตาสั้นเลยนะ ดีที่หนูใส่แว่นกันแดดเลยไม่สั้น”เจ้าตัวเล่าต่อถึงเพื่อนก่อนจะชมตัวเอง
“ขนาดนั้นเลย ไม่มีใครว่าเหรอ”ผมถามขำๆไม่คิดว่าหนูจะใช้วิธีนี้กับจอคอม
“ไม่รู้สิ หลับเลยไม่ได้ยิน ฮ่าๆๆๆๆ”หนูพูดหน้าตาย ก่อนจะหัวเราะตอนท้าย ทำให้ยิ้มตามไปด้วย
“เป็นไงบ้างเฮีย”พูดกับผมมือก็ย้ายมานวดไหล่ หนูนวดแบบคนที่นวดเป็นจริงๆ โดยที่ผมไม่ได้บอกสักคำว่าเมื่อยตรงไหนบ้าง จับจุดได้ถูกหมดเลย
“ดี นวดเก่งจัง เรียนมาเหรอ”ผมพยักหน้าก่อนจะถาม
“เปล่า เข้าอาบอบนวดบ่อยเลยจำเขามา ครึครึ”หนูส่ายหน้าก่อนจะบอกเหตุผลขำๆ แต่ทำเอาผมขำไม่ออก
“เข้าบ่อยเหรอ ไปกับใคร”ผมถามเสียงเรียบ จ้องหน้าหนูที่ยังขำมือก็ขยำไปเรื่อย อย่างไม่รู้ว่ากดจุดผิดเข้าแล้ว
“บ่อยสิ ไปกับเพื่อนนี่แหละ เฮียไม่เคยเหรอ”หนูพูดอย่างไม่คิดอะไร แบบเรื่องปกติของผู้ชาย ก่อนจะเลิกคิ้วถามผม
“ไม่เคย”ผมตอบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“จริงดิ ไม่น่าเชื่อ”หนูทำเสียงทำหน้าแบบไม่เชื่อ
“จริง เฮียไม่เคยไป”ผมยืนยันคำเดิม
“โธ่ เฮียจริงจังไปได้ ไม่เคยก็ไม่เคยสิ ไม่มีใครว่าหรอก ครึครึ”หนูพูดล้อผม
“แล้วทำไมหนูต้องไปด้วย”นี่ผมถามอะไรออกไป ไปสถานที่แบบนั้นก็รู้อยู่แล้วว่าไปทำอะไร ที่จริงผมไม่ได้จะว่าอะไรหนูหรอกเพียงแต่แปลกใจที่หนูไปสถานที่แบบนั้น ดูไม่น่าจะเป็นผู้ชายชอบระบายความเครียดโดยวิธีนี้
“เพื่อนชวนก็ไป ฟรีด้วยนะ”หนูตอบสบายๆ
“ป้องกันหรือเปล่า”ผมถามหนูที่ตอนนี้เปลี่ยนจากนวดมาสับตามตัวแทน ตัวสบายแต่ใจกังวล
“เปล่า”หนูตอบหน้าใสซื่อตามเดิม
“หนู ไม่รู้หรือไงไปเที่ยวสถานที่แบบนั้น ต้องป้องกัน”ผมจับมือหนูให้หยุดก่อน
“ป้องกันทำไม”หนูพยักหน้าใส่เชิงถาม
“หนู”ผมเรียกเสียงเข้มขึ้น
“เฮีย แค่ไปเที่ยวเฉยๆ ไม่ได้ไปเอาเขาสักหน่อย”หนูเรียกผมมั่งก่อนจะพูดต่อสีหน้าเหมือนจะขำ ก่อนจะคลึงหน้าผากและพูดต่อ
“นั่น แป๊บๆ ย่นแล้ว เฮียตลกว่ะ ซีเรียสไปได้ ทีตอนได้กับเฮียยังไม่ป้องกันเลย”วกมาหาริ้วรอยเฮียอีก แต่เดี๋ยวนะ เหมือนจะนึกได้หนูตาโต
“เหี้ยแล้วกู”สบถพร้อมตบปากเบาๆ เฮียเอาปากตบให้ดีกว่ามั้ง พูดถูกใจขนาดนี้
“ฮึฮึ”ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะนึกได้ว่าที่จริงก็ต้องป้องกันเหมือนกัน แต่ก่อนผมนอนกับใครก็ป้องกันทุกครั้ง ยกเว้นกรณีมีตุลย์
“ถามแต่คนอื่น ตัวเองไม่เที่ยวแต่ต้องมีบ้างแหละ ป้องกันมั่งหรือเปล่า”หนูโวยใส่ผมมั่ง
“เฮียป้องกันทุกครั้ง”ผมก็ตอบอย่างเร็ว
“ขอโทษนะเฮีย”หนูยกมือไหว้ ก่อนจะ
“ถุย พูดมาได้ป้องกัน”ไม่ได้ถุยจริงแค่ทำท่า แต่นับว่าเป็นเด็กมีมารยาทขอก่อนและพูดต่อ ทีนี้ทำเอาผมกระจ่าง “แสดงว่าลูกเฮียนี่หัวรั้นน่าดู ขนาดป้องกันยังทะลุมาเกิดได้”
“รวมด้วยเหรอ เฮียนึกว่าแค่เรื่องเที่ยว”ผมถามบ้างถึงหน้าจะไม่ใส(ซื่อ)เท่า
“ไม่รู้โว้ย รวมหมดแหละ”พูดเสียงนักเลงใส่
“โอเค ว่าแต่ไปบ่อยเหรอ”ผมยอมก่อนจะถามอีกนิด หนูพยักหน้า
“บ่อยแค่ช่วงแรกเท่านั้นแหละ เพื่อนกับพี่ที่ทำงานด้วยกันเขาชวนไป ก็เลยไปสักหน่อย แค่นั้น”หนูพูดน้ำเสียงเหมือนจะงอน ก่อนจะจะจับมือผมไปคลึงทีละนิ้ว เหมือนไล่เส้น ออกแรงมากกว่าปกติ อืม นิ้วเฮียคงไม่หักจนใช้งานไม่ได้หรอกนะ
“หนูทำงานที่กรุงเทพเหรอ”ผมเลยเปลี่ยนเรื่องถาม
“เรียนจบก็เลยหาประสบการณ์ทำงานที่โน่นเลย แต่ทำไปได้ก็ค้นพบว่า มันไม่ใช่ คิดถึงบ้านคิดถึงพ่อด้วย ก็เลยออกกลับมาเกาะคุณนกอยู่บ้านดีกว่า”หนูพูดตอนทำงานเสียงเบื่อหน่าย พอตอนท้ายเสียงร่าเริงขึ้นมาหน่อย ดูเหมือนจะทำใจได้บ้างแล้วที่ตัวเองยังไม่ได้กลับบ้านในตอนนี้ ผมจะพูดปลอบคงไม่ต้องแล้วล่ะเดี๋ยวจะดราม่ากันเข้าไปอีก
“เฮีย”เสียงเรียกผมที่เคลิ้มอีกรอบ ลืมตามามอง อ้าว ไปยืนข้างเตียงตอนไหน กวักมือ
“นวดแล้วแถม นาบ ให้ มา”พูดจบทำเอาผมอึ้งกับของแถม
“หนูพูดจริงเหรอ”ผมถามย้ำความมั่นใจ ไม่ได้หื่นแต่อย่างใด หลังจากวันนั้นเราไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กันอีก ใครจะกล้าพูดล่ะ ถึงจะบอกรักแต่เรื่องทำรักก็ยังมีกั๊กกันอยู่
“นอนลง”หนูพยักหน้าใส่ ผมก็นอนอย่างว่าง่าย มองหนูที่โน้มตัวลงมาใกล้ มันจะไม่เจ็บหลังเหรอหนู ผมเป็นห่วงกลัวหนูเจ็บ แต่ถ้าหนูยังยืนยันตามเดิม ผมก็จะเสียสละให้หนูอยู่บนตัวผมแทนดีกว่า
“นอนคว่ำสิ อ้อ หนูลืมบอก โทษที”หนูบอกก่อนจะนึกได้ คงไม่ใช่หนูถึงวันที่ผมบอกว่าจะยอมยกข้างหลังให้บ้างได้ตอนนี้หรอกนะ ก่อนจะหยุดคิดเมื่อผมหันมามองเมื่อเห็นหนูพนมมือ
“ถึงขนาดไหว้เลยเหรอ”ผมถามไม่คิดว่าหนูจะขอร้องผมขนาดนี้ ถ้าผมไม่ให้คงจะผิดคำพูด
“ไหว้สิเฮีย เจ็บก็บอกนะ”หนูบอกแถมมีกำชับ คงจะนึกถึงตอนที่ตัวเองถูกกระทำ
“เจ็บยังไงเฮียก็ทนได้”พูดพร้อมบอกให้คลายกังวล
“ไม่ได้ เจ็บต้องบอกว่าเจ็บ เดี๋ยวเส้นพลิกเป็นอัมพาตขึ้นมา หนูซวยดิ”นี่หนูกะจะรุนแรงเล่นท่าจนผมอัมพาตเลยเหรอ
“เฮีย เป็นอะไร กลัวเหรอ”หนูเรียกเมื่อผมเงียบ ยังไม่ทันจะตอบ”มันต้องเจ็บบ้าง เพราะหนูดูแล้ว เฮียเส้นตึงมากเลยอาจจะต้องเหยียบนานหน่อย นิดเดียวเฮีย”
“เหยียบเหรอ”ผมหลุดปากออกไปไม่แน่ใจว่าเพ้อหรือเสียดายที่ไม่ใช่อย่างที่คิด
“ก็เหยียบน่ะสิเฮีย เริ่มแล้วนะ” ก่อนจะโดนเท้านาบตรงกลางหลัง ไล่ไปมาเหมือนไล่ลมไล่เส้น ก่อนจะย้ายไปขา น่อง สรุป นาบของผมกับหนูคนล่ะเรื่องกัน
“แล้วหนูไหว้ทำไม่ล่ะ”ผมแถไปถามเรื่องไหว้
“ขอบคุณที่ให้เหยียบไง”หนูบอกทำเอาผมตะแคงหน้าไปมอง เห็นเจ้าตัวอมยิ้ม แสดงว่าพูดเล่นแน่
“ฮ่าๆๆๆ ไม่มีอะไรหรอกเฮีย ปกติเหยียบให้พ่อต้องไหว้ก่อนประจำ เฮียเข้าใจใช่ไหมว่าไหว้ทำไม ไม่ต้องให้อธิบายหรอกนะ เดี๋ยวคิดมากอีก ครึครึ”หนูหัวเราะก่อนจะบอกเหตุผลแบบอ้อม แล้วทำไมผมต้องคิดมากด้วยล่ะ ขมวดคิ้วก่อนจะคิดได้ว่าทำไม
“แต่เฮียไม่ใช่พ่อนี่ ไม่เห็นต้องไหว้เลย”ผมตอบหนูออกไป
“โอ้ย เฮีย เข้าใจเรื่องง่ายๆยากจังวะ จะให้พูดใช่ไหม หนูรู้แล้วว่าเฮียไม่ใช่พ่อ แต่ที่ไหว้เพราะเฮียอายุมากกว่า การจะเอาตีนไปเหยียบนี่ต้องขอขมาก่อน เข้าใจหรือยัง ต้องให้พูดด้วย อุตส่าห์เลี่ยงแล้วนะเนี่ย เดี๋ยวคิดมากไปซื้อคอลลาเจนมาเพิ่มอีก ครึครึ”ทำเอาเฮียเงิบไปเลยกับคำตอบที่หนูอุตส่าห์รักษาน้ำใจไม่อยากจะพูดออกมา พูดถึงคอลลาเจนขอเคลียร์ก่อน แต่ยังไม่ทันจะเคลียร์
“แค่แกล้งเปรียบเรื่องอายุ เฮียยังไปซื้อคอลลาเจน ถ้าเปรียบเรื่องสมรรถภาพ เฮีย ไม่ซื้อไวอาก้ามาเลยเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ”หนูพูดขำๆก่อนจะหัวเราะ
“เฮียไม่ซื้อหรอก”ผมตอบหนูออกไป เจ้าตัวหยุดหัวเราะ เลิกคิ้วใส่ปากยังกลั้นหัวเราะอยู่
“หนูพิสูจน์แล้วนี่ ยาไม่ได้มีผลต่อสมรรถภาพของเฮียสักนิด”ผมย้อนเจ้าตัวกลับไป ทำเอาอ้าปาก “ขนาดเฮียไม่ได้โดนยา ยัง อืม เฮียไม่พูดดีกว่า เดี๋ยวหนูจะหาว่าเฮียขี้คุย ฮึฮึ”เป็นโอกาสเอาคืนเรื่องอายุสักหน่อย
“ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยย”เน้นเสียงพร้อมตีนนนนนนนนนนนน ย้ำลงหนักตรงส่วนกลางตัว หลายทีอยู่
“อุก หนู เฮียแตกแล้ว”ผมร้องบอกหนูไป แต่ไม่ได้ทำให้ลดลงเลย
“เหยียบไม่ได้ล่อ จะแตกห่าอะไร ทะลึ่งนะมึง ไอ้เฮีย”หนูพูดใส่หน้าแดงไม่รู้โกรธหรืออาย
“เฮียหมายถึง น้องเฮีย ไม่ใช่อย่างนั้น”ผมรีบบอกกลัวน้องจะแบนไปมากกว่านี้ ก่อนหนูจะรู้ตัวค่อยปรับระดับเท้าเบาลง
“ให้แม่งแตกไปเลย กวนตีน”มีบ่นปิดท้าย ถ้าพูดว่า อย่ามาเสียดายแล้วกัน ทีนี้แตกของจริงแน่
“เออ แล้วคอลลาเจนน่ะ เฮียไม่ได้ซื้อมาหรอกนะ”ผมเลยเปลี่ยนเรื่องไวอาก้า ไปเรื่องคอลลาเจนแทน
“อายหรือไง”หนูพูดประชดนิดๆ แสดงว่ายังเคืองหน่อยๆ
“เปล่า มีคนให้มา”ผมพูดออกไป เจ้าตัวเลิกคิ้ว ใครให้มึงมา นี่คงเป็นคำถามในใจ
“นาย”ผมตอบโดยไม่รอให้เสียงออกมา
“นายนี่นะ แดกคอลลาเจน อุ๊บ”หนูพูดเสียงดังอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะปิดปากมองไปมาเหมือนกลัวใครจะได้
“มีคนเขาให้เป็นของขวัญนาย มีหลายอย่าง ส่วนใหญ่จะเป็นชา ซิกร้า ไวน์ และของบำรุง นายเลยแบ่งมาให้เฮีย พร้อมคนอื่น แต่เฮียไม่ได้ดูหรอกว่าได้อะไรมา”ผมพูดให้หนูฟังถึงที่มาของคอลลาเจน รวมถึงคนอื่นที่ได้อ่าน อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้คิดมากขนาดนั้น ถึงจะมีน้อยใจบ้างนิดๆก็เถอะ
“แต่เฮียก็กิน”อารมณ์ดีขึ้นพูดล้อ
“ก็นายให้มา จะปฏิเสธก็ไม่ดี เฮียไม่รู้หรอกว่าเป็นอะไร พอมาดูก็เห็นว่าไม่ได้ร้ายแรงอะไร หนูก็กินได้”ผมหันกลับมาซ่อนสีหน้าเขิน อุตส่าห์แอบกินยังจะเห็นอีก แสดงว่าหนูเห็นตั้งแต่วันนั้นแล้วแน่นอนถึงได้ถามผมที่หน้าเหวอไปทันที
“ไม่กินหรอกยังไม่แก่”พูดเน้นๆก่อนจะเอาเท้าลงจากหลัง ไปยืนปลายเท้ายกขาผมขึ้นมาไขว้กดลงมา ผมไม่กล้ายกเรื่องนั้นมาไฝว้ด้วยกลัวขาหักทีนี้ทำอะไรคนปากดีไม่ถนัด
“อีกหน่อยหนูก็ต้องขึ้นเลขสามเหมือนกันนั่นแหละ กินดักไว้ก่อนก็ได้”ไหนๆก็รู้แล้วให้กินเป็นเพื่อนซะเลยก็ดี
“กว่าจะถึงวันนั้น เฮียก็นำไปเลขสี่แถมสี่กว่าๆ กินล่วงหน้าไปเยอะๆก่อนเถอะ หึหึ”อีกดอก ไม่น่าเลยกู สรุปนอนให้กระทำชำเราขาเงียบๆดีที่สุด หยุดเรื่องคอลลาเจน
.
.
.
“เฮีย นั่งก่อนสิ”นายเรียกผมมาหา คงจะคุยเรื่องงาน
“ครับ”ผมรับคำก่อนจะนั่งลง ไม่ได้มองหน้าใคร มีแต่หน้าเดิมๆที่เห็นแล้วไม่สบายตาเท่ากับคนที่นั่งรอผมอยู่ข้างนอก กับไอ้พวกนั้นที่กลับมาพอดี หลังไปทำงานโดยมี ไป่ เป็นคนพาไป ถือว่ามันเป็นลูกพี่ที่ดีสำหรับพวกมันอีกคน ส่วนไอ้สองตัวนั้น นับจากวันนั้นก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีก
“คราวนี้ เฮียจะเอาลูกน้องตัวเองไปก็ได้นะ”นายอนุญาตให้เอาไอ้พวกนั้นไปด้วยได้
“คงไม่หรอกครับ”ผมปฏิเสธ ไม่อยากเอาพวกมันไปเสี่ยงด้วย ไม่ใช่ดูถูกฝีมือ พวกมันก็ฉลาดและเอาตัวรอดได้ในระดับหนึ่ง ตั้งแต่ครั้งแรกแล้วผมไม่ได้อยากเอาพวกมันออกมาด้วย พวกมันไม่รู้ด้วยซ้ำ ถ้าไอ้เข้มไม่พูดออกมาในตอนนั้นเพราะมันคิดว่าไอ้รันเป็นเมียผม เลยไปพูดเยาะใส่ ประมาณว่าจะถูกผัวทิ้ง ทีนี้ก็เลยเป็นเรื่อง พวกมันรู้แล้วยืนยันจะตามมาด้วย อีกอย่างผมคิดมากกว่านั้นถ้าอีกฝ่ายรู้เข้าต้องเค้นกับพวกมันและถูกสั่งเก็บแน่นอน ผมเลยต้องเอาพวกมันออกมาด้วย และเป็นตามที่ผมคิด ลูกน้องนายที่อยู่สังเกตการณ์ในนั้นเริ่มหายไปทีล่ะคน คนพวกนั้นรู้ว่านายอยู่ที่ไหนแต่ยังทำอะไรออกนอกหน้ามากไม่ได้ ผมคิดว่าอีกไม่นานที่นี่ก็จะเป็นที่ที่ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป
“กลัวไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนเมียเหรอวะ”เสียงไอ้คนที่ผมเพิ่งจะเอ่ยว่าเป็นต้นเหตุดังขึ้น มันไม่อยู่ในสายตาผมจริงๆถึงไม่เห็นว่ามันอยู่ในนี้ด้วย ถ้าสนิทก็เหมือนเพื่อนแซวกัน
“แค่กูก็พอแล้ว”ผมพูดใส่มันเสียงเรียบ ก่อนจะสบหน้าท่าทางกวนตีนของมันเข้า บอกให้รู้ว่าถ้าหนูเป็นอะไรขึ้นมาอีก ผมจะจัดการขั้นเด็ดขาด ไอ้ทวนกับไอ้ย้งที่หน้ายังเหลือร่องรอย หันมาสบตากับผมแว่บหนึ่งก่อนจะเบือนไปทางอื่น มันไม่ได้กลัวผม แต่มันกลัวนาย
“ไอ้เข้ม”เสียงนายเฟยพูดกับมัน ทำให้มันหยุดท่าทาง
“เอาล่ะ เข้าเรื่องงาน”นายเทียนเอ่ยขึ้น ก่อนจะมองนายเฟย
“ฉันจะให้ไอ้เข้มไปกับเฮียด้วย มันอยากเจอนายเก่ามัน คงไม่ขัดข้องใช่ไหม”นายเฟยยกยิ้มพูดกับผม
“แล้วแต่นายครับ”ผมบอกนาย ไม่ได้ตกใจอะไรที่จะทำงานกับไอ้เข้ม มันติดคุกเพราะงานชิ้นสุดท้ายที่นายเก่ามันให้ทำ แต่โดนหักหลัง มันเลยเจ็บแค้น ไอ้เข้มเป็นมือปืนรับจ้างที่ขึ้นชื่อของซุ้มมือปืน ทำงานตามใบสั่ง เก็บไม่เหลือซาก
“งั้นก็ตามนี้ ให้ไป่ไปด้วยอีกคน”นายเทียนสรุป ไอ้ทวนกับไอ้ย้งมองหน้ากัน
“ผมไม่ต้องไปแล้วเหรอครับ”ไอ้ย้งถามนายอย่างแปลกใจ
“ฉันมีงานอื่นให้ทำ”นายตอบแค่นั้นก็ทำมันหุบปาก ไม่ถามอีก ไอ้ทวนส่วนใหญ่จะคุ้มกันนายมากกว่า ต่อจากนั้นก็คุยเรื่องงานเป็นส่วนใหญ่
“อะไรที่ไม่ลงกันก็พักไว้ก่อน เข้าใจนะ”นายย้ำอีกครั้ง แต่สายตาไม่ได้มองผม
“เข้าใจแล้วครับนาย แต่ผมสงสัยอยู่อย่าง”ไอ้ทวนรับปากก่อนจะตั้งคำถาม
“ถามมาสิ”นายอนุญาต ก่อนจะยกชาขึ้นจิบ
“ทำไมเราไม่วางแผนเข้าถึงตัวนายใหญ่มันทีเดียวเลยล่ะครับนาย เพราะข้อมูลทุกอย่างต้องอยู่กับนายมันอยู่แล้ว เราไม่ต้องเสียเวลามาคอยดักเก็บกับพวกลูกสมุนมันด้วย”ไอ้ทวนถามถึงสิ่งที่มันสงสัยมานาน ว่าทำไมนายไม่ถอนรากคอนโคนมันทีเดียว
“ผมเห็นด้วยกับทวนนะนาย จะได้จบเรื่องสักที นายก็จะได้ไม่มีศัตรูมากวนใจ ใช่ว่านายจะอิทธิพลน้อยกว่ามันซะที่ไหน”ไอ้ย้งเห็นด้วยเหมือนเพื่อนมัน
“ตอนแรกฉันก็อยากจะใช้วิธีนี้เหมือนกัน แต่การจะเข้าถึงมันได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนัก แผนน่ะวางได้แต่ต้องรัดกุมให้มาก ถ้าพลาดอีก หมายถึง จบ ชีวิต เหมือนที่มันเกือบจะฆ่าฉันกับเฟยตอนอยู่ในคุก ถ้าไม่ได้เฮีย ก็คงแย่ อีกอย่างวิธีนี้ก็ได้ผลตามที่เฮียแนะนำด้วย”นายพูดถึงเหตุผลว่าทำไมถึงไม่กำจัดฝ่ายโน้นทีเดียว มันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่าที่ผมได้ช่วยนายไว้ และก็ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปทันที ไอ้ทวนกับไอ้ย้งไม่ปริปากอีก
“ใช่ ได้ผลเกินคาด มันไม่เสียเวลาเท่าไรหรอก ทวน อย่างน้อยมันก็อยู่นิ่งไม่ได้ เริ่มกลัวการถูกหักหลังกันเอง แถมยังช่วยเราล่นเวลาในการเก็บกวาดได้ด้วย หึหึ”นายเฟยเอนหลังพูดสบาย แต่แววตากร้าวไม่น้อย ตามที่นายเฟยพูด ฝ่ายโน้นสั่งเก็บกันเองเพราะต่างคนต่างมีหลักฐานเอาไว้แบล็คเมล์ เมื่อถึงคราวจำเป็น
“มีปัญหาอะไรอีกไหม”นายตัดบท เพราะจะรีบไปพบนายพลฟง เมื่อไม่มีใครแย้งก็แยกย้ายกัน
.
.
.
“กูถามจริงเถอะ ไอ้ผู้ช่วย มึงมีปัญหาอะไรกับก้นกูวะ ห๊ะ”เสียงโวยแต่ไม่ลั่นมาก ไอ้คนพูดคงจะมียางที่หน้าบ้าง แต่ก็ทำให้ได้ยินว่าคุยเรื่องอะไรกัน
“ไม่มีครับ ผมแค่เป็นห่วงว่า อาการอาหารเป็นพิษหายสนิทแล้วใช่ไหม”เสียงคนที่ตอบโต้ก็ดูจะยั่วอารมณ์ไม่น้อย
“กูหายนานแล้ว หายจนมึงจะไปเกิดอีกชาติแล้วมั้ง”ไอ้คนที่ถูกเป็นห่วงตอบกลับอย่างเผ็ดร้อนไม่ยอม
“เฮ้ย ใจเย็น คุณผู้ช่วยเขาถามด้วยความหวังดี”เสียงไอ้คนตัวเล็กกว่าที่มักจะปรามเอ่ยปาก
“นั่นดิ มึงก็บอกเขาไปสิว่าไม่แสบตูดเวลา ขะ”อีกเสียงที่ตัวโตกว่าไอ้คนที่ปรามเอ่ยบ้างแต่ยังไม่จบ
“ไอ้หนู มึงหุบปาก”ไอ้คนที่ก้นเป็นต้นเหตุสั่งแต่มือมันอุดไปแล้ว แต่มึงอุดแรงไปไหม
“แค่นี้แหละครับ ที่อยากทราบ”คุณผู้ช่วยยกยิ้ม ก่อนจะ
“แล้ว คุณหนู เป็นยังไงบ้างครับ หายดีแล้วหรือยัง”ไอ้ผู้ช่วยเผื่อแผ่ความหวังดีมายัง คุณหนู ของเฮียด้วย พูดซะเพราะเชียว
“หายแล้ว รู้ได้ไงว่าป่วย เพิ่งมาไม่ใช่เหรอ”ทำไมหนูตอบเขาก่อนถามล่ะ อย่างนี้ใครหลอกถามก็บอกหมดเลยสิ เฮียต้องอบรมใหม่ซะแล้ว
“ทราบจากคุณหมอน่ะครับ เลยฝากมาถาม ถ้าเจอ”แล้วไป นึกว่าอยากรู้เอง
“ไอ้เฮีย มาพอดีเลย แม่ง”ไอ้เบียร์พอเห็นผมมันเรียกอย่างดีใจ มีสบถ
“มีอะไรกันเหรอ”ผมเนียนถามตามองไอ้ผู้ช่วยผมยาวเคราครึ้ม ผมเพิ่งสังเกตว่าตามันสีเทาแบบคนต่างชาติ ไม่แน่ใจว่าธรรมชาติหรือคอนแทค
“ไอ้นี่ดิ ถามอยู่ได้ กูว่ามันน่าสงสัยว่ะ”ไอ้เบียร์ชี้หน้าพูดอย่างไม่เกรงใจ อีกฝ่ายไม่ได้ตกใจ ปากยังยกยิ้มตามเดิม
“ผมแค่ถามในฐานะหมอ ถึงจะแค่ผู้ช่วย แปลกตรงไหนเหรอครับ และผมก็ไม่ได้ถามคุณแค่เดียวสักหน่อย”เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบติดยั่วยุเหมือนเดิม
“มึงก็คิดมากไปได้ไอ้เบียร์ เขาก็คุยดีๆ”ไอ้รันออกความเห็นพูดแบบเอือม แต่หนูทำไมมองหน้าเฮียแป๊บเดียว หันกลับไปสนใจไอ้นั่นต่อ ดูจะสนใจมาก ผมเลยลงไปนั่งข้างๆ ไอ้ผู้ช่วยมองแว่บหนึ่ง ถ้าไม่สังเกตก็จะไม่รู้
“กูไม่ได้คิดมาก กูรำคาญ”ไอ้เบียร์จ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง อีกฝ่ายก็ดูจะใจเย็น หัวเราะในลำคอ
“ครับ งั้นผมขอตัว เดี๋ยวจากรำคาญจะกลายเป็นไม่ถูกชะตา ไปล่ะ”ตาระยิบมองไอ้เบียร์ ก้มหัวนิดๆก่อนจะเดินไป
“ไอ้สัด ไอ้ควายยยยยย อย่ามาให้กูเห็นหน้าอีกนะมึง”ไอ้เบียร์ด่าตามหลัง มีกำชับด้วย
“กูว่ามึงมากกว่าจะต้องเอาก้น เอ้ย เอาหน้าไปเจอเขาอีก”หนูขัดขึ้นมาขำๆ พาไอ้รันแอบขำไปด้วย
“มึงพวกใคร ไอ้หนู”ไอ้เบียร์ถามเหมือนเด็กแบ่งพรรคแบ่งพวก
“พวกมึง แต่กูพูดตามหลักความเป็นจริง”หนูตอบทันที ทำเอาไอ้เบียร์เกือบยิ้มถ้าไม่ได้ยินตอนท้าย
“จริงตรงไหน”ไอ้เบียร์ยังไม่ยอม
“เกิดมึงแตกอีกไม่ว่าจะส่วนไหนของร่างกาย ก็ต้องไปหาหมออยู่ดี จริงไหม”หนูตอบมัน หันมามองผมพยักหน้าให้เห็นด้วย เฮียก็อยากจะเห็นด้วย ถึงลึกๆเฮียจะรำคาญหน้ามันไม่แพ้ไอ้เบียร์ก็เถอะ ไอ้รันพยักหน้าเห็นด้วยไปแล้ว
“นอกจากว่า”หนูพูดต่อ มันเลิกคิ้ว”เขาจะเปลี่ยนผู้ช่วยใหม่ ซึ่งก็คงไม่ใช่มึงอีกนั่นแหละที่จะไปเปลี่ยน”
“เออ ยังไงกูก็ยังต้องเจอหน้ามันอยู่ดี ยกเว้นกูต้องไม่แตกใช่ไหม”ในที่สุดไอ้เบียร์มันก็เก็ทสักที
“ใช่”สองเสียงของหนูกับไอ้รันตอบพร้อมกันทันที
“เชี่ย”ไอ้เบียร์ทำปากก่อนจะนั่งบ้าง
“นายปล่อยมาไวจังวะ”ไอ้รันถามผม
“ไม่มีอะไรมาก”ผมตอบแค่นั้น ก่อนจะเห็นไอ้เข้มมองมาทางนี้ แสยะยิ้ม
“ยิ้มทำส้นตีนอะไรของมันวะ”ไอ้รันอารมณ์เสียขึ้นมาบ้าง เมื่อเห็นคนที่ไม่ชอบขี้หน้าบ้าง
“มันก็ยิ้มให้มึงตามปกติไง”ไอ้เบียร์ได้ทีเล่นไอ้รันบ้าง
“ไอ้เหี้ยเบียร์”ไอ้รันโวยใส่ ไอ้เบียร์ที่หัวเราะคิก
“กูต้องไปทำงานกับมัน”ผมพูดขึ้นมาทำเอาพวกมันหยุดหัวเราะ
“ไอ้เข้มเนี่ยะนะ”กลายเป็นไอ้รันไอ้เบียร์บ้าง ส่วนหนูมองหน้าเฉยๆไม่ออกอาการ
“อืม นายให้มันไปพร้อมกู”ผมย้ำอีกครั้ง
“นายคิดยังไงวะ คราวก่อนก็ไอ้ย้ง คราวนี้ไอ้เข้ม ทำไมไม่เป็นพวกกูวะ”ไอ้เบียร์สงสัยการกระทำนาย
“นั่นสิ พวกกูอาจจะไม่เก่งเท่าพวกมัน แต่คิดว่าไม่เป็นภาระมึงแน่”ไอ้รันออกจะเห็นด้วยกับไอ้เบียร์
“มันไว้ใจได้หรือเปล่า กูว่าไม่เลยดีกว่า ขนาดฝั่งเดียวกันยังจะฆ่ามึงเลย แล้วไอ้เข้มหรือจะไม่คิด”ไอ้รันพูดต่อ มันจะฆ่ากูก็เพราะมึงนี่แหละ
“ไป่ ไปด้วย”ผมพูดถึงอีกคน
“เหรอ ก็ดีน่ะสิ มึงจะได้มีเพื่อน อย่างน้อย มันก็น่าไว้ใจกว่าไอ้เข้ม ไอ้ทวน ไอ้ย้ง ล่ะวะ”ไอ้รันดูจะดีใจที่ผมไม่ต้องไปกับไอ้เข้มสองคน
“แหม ไอ้รัน อยู่กับมันไม่กี่วันดูมึงจะปลื้มมันมากนะ รู้นิสัยมันแล้วเหรอว่าไว้ใจได้ มันอาจน้ำนิ่งไหลลึกก็ได้นะมึง”ไอ้เบียร์แซวมัน ที่อ้าปากหวอ
“อะ ไอ้เหี้ยเบียร์ สัด กูไม่ได้หมายความอย่างนั้น”ไอ้โวยใส่ไอ้เบียร์
“เฮีย เฮีย เราตกข่าวอะไรหรือเปล่า”หนูกระซิบกับผม
“ไอ้หนู มึงไม่ต้องกระซิบเลย ฉิบหายอยู่แค่นี้”มันหันมาล็อคคอหนูแต่ไม่แรงนัก
“อายเหรอมึง ครึครึ”ไอ้เบียร์แซวอีก จนมันหน้าแดง จะพูดแต่โดนไอ้เบียร์ล็อคแขน อุดปาก มันได้แต่ดิ้นไปมา
“นี่ๆ กูเล่าให้ฟัง วันที่ไปทำงาน ไอ้รันแม่งเอ๋อ มัวมองโน่นมองนี่เดินชน อยู่เฉยๆสิวะ”ไอ้เบียร์ขยับปากเล่า เอ็ดไอ้รันไปด้วยก่อนจะเล่าต่อ
“ชนใครไม่รู้ แม่งนักเลงใหญ่น่าดู จะเอาเรื่องให้ได้ ไอ้นี่สู้แต่เสียท่า กู ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก จะเข้าไปช่วย แต่ไม่ทันไอ้ไป่เข้าไปซัดไม่กี่ที ไอ้เหี้ยนั่นหมอบคาตีนเลย”ไอ้เบียร์เล่าให้ฟังถึงวันที่ไปส่งของกับไอ้ไป่
“ไม่ใช่ครั้งเดียวนะโว้ย จากไม่ชอบหน้าเขา เริ่ม อิ๊อ๊ะ อิ๊อ๊ะ ครึครึ”ไอ้เบียร์หัวเราะคิก ก่อนจะหลบศอกไอ้รันที่ดิ้นหลุด
“อิ๊อ๊ะ พ่องงงมึงสิ สัด กูแค่สำนึกบุญคุณที่มันช่วยไว้ ไม่ใช่ปลื้มอย่างที่มึงคิด”ไอ้รันโวยพร้อมไล่เตะมัน ถึงขาสั้นแต่ความพยายามยืดมันสูงมาก
“กูก็ไม่ได้คิดแบบนั้นนิ”ไอ้เบียร์ยังเล่นไม่เลิก ก่อนจะเริ่มเหนื่อย ไอ้รันเดินเข้ามาใกล้
“มึงไปอาบน้ำไป ไอ้รัน”หนูบอกมัน
“กูว่างั้น ร้อน”ไอ้รันเขย่าเสื้อไปมา
“มึงจะได้หายร้อนตัว”หนูพูดออกไปอีก
“ไอ้หนู ไอ้ห่า เสียแรงกูเข้าข้างมึง”ไอ้รันดึงหนูเข้าไปซุกเสื้อ แต่หนูรั้งตัวเองจับมือผมแน่นให้ช่วย ยื้อไปมาก่อนจะเลิกเล่นกันสักที ได้เวลาไปกินข้าว และถ้าตาไม่ฝาด ผมเห็นเสื้อสีขาวสะบัดตรงมุมตึก คิดว่าต้องหาเวลาว่างไปหาสักหน่อย หรือจะรอให้เข้ามาหาเหยื่อเอง
.
.
.
-
“เฮียจะกลับไวหรือเปล่า”หนูถามผมหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ผมลูบหัวเทวดาตัวโตที่นอนหนุนแขนตาใส ทั้งที่เลยเวลานอนมามากแล้ว
“ไม่ติดขัดอะไรก็ไว”ผมตอบก่อนจะดึงมากอดมากขึ้น ถึงจะไม่มีอะไรมากกว่านี้ แค่หนูให้กอดให้จูบผมก็พอใจแล้ว
“ขอให้ไม่ติด ขอให้เฮียปลอดภัย กลับมาเร็วๆนะ”หนูพูดกับผมยกยิ้มเอามือลูบหน้าแผ่วเบา หยุดที่สันคาง แค่สบตาผมโน้มเข้าไปใกล้ สัมผัสตรงหน้าผาก ไล่มาเปลือกตา จมูก หยุดที่ปากนิ่ม สัมผัสแผ่วเบาก่อนจะย้ำมากขึ้น จนตอบกลับมา ผมดันท้ายทอยให้เราแนบชิดกันมากขึ้น อาศัยช่วงเวลานี้ หยิบไอ้ชวดออกไปก่อน คงจะออกไกลไปหน่อยมันร่วงลงไปข้างเตียง อยู่ตรงนั้นก่อนแล้วกัน
“อืม”เสียงครางลอดริมฝีปากที่ถูกปิดหลุดออกมา มือลูบไล้แผ่นหลัง ก่อนจะผละออก “อยู่กับเฮียก่อนนะ”ผมพูดอีก ยกมือขึ้นจรดปาก
“ก็ติดแหงกอยู่นี่จะไปไหนได้ล่ะ”หนูพูดให้ฟังออกขำๆ แสงไฟสลัวแต่ก็ยังเห็นหน้าที่แดงหน่อยๆ คงจะอาย หนูไม่ได้อายเหมือนผู้หญิง แต่มันดูน่ารักในแบบที่เป็นหนู
“อยากให้ติดตลอดไป”ผมจ้องตาหนูที่สบไม่หลบเช่นกัน
“เฮียไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง รู้แต่อยากอยู่กับหนูให้นานที่สุด อยากเป็นครอบครัวเดียวกัน เฮียขอมากไปไหม”ผมลูบแก้มหนูที่หลุบตาลง ก่อนจะจับมือผมไปแนบ ผมนึกไปถึงวันข้างหน้า วันที่ผมมีหนูเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ไม่ใช่แค่อยู่ที่นี่เท่านั้น อยากผูกติดไปตลอดถ้ามีโอกาสเป็นไปได้
“ไม่มากหรอกถ้ามันเป็นไปได้”หนูตอบผมเสียงเบาคล้ายไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอนาคตจะเป็นยังไง
“ถ้าเป็นไปได้ หนูจะอยู่กับเฮียไหม”เป็นคำถามที่ผมกลัวคำตอบเหลือเกิน ผมแปลกใจตัวเองที่ผูกพันธ์กับหนูมากทั้งที่ใช้เวลาไม่นานเลยสำหรับคนรักกัน ไม่ใช่สถานการณ์เหมือนคู่รักคนอื่น รักของเรามันเริ่มต้นเมื่อไหร่ไม่รู้ด้วยซ้ำ รู้อีกทีก็รักกัน รักซะจนไม่อยากจะให้อะไรมาแยกเราจากกัน
“อยู่สิ”แค่นั้นที่เขาตอบผมโดยไม่ลังเลสักนิด ผมไม่อยากจะถามต่ออีก เก็บไว้ไปเผชิญกับอนาคตที่อีกไม่นานคงจะมาถึง
“เฮียรักหนูนะ รักจริงๆ”ผมกระซิบและจูบปากหนูที่ยิ้มรับ
“หนูรักเฮีย”หนูจูบตอบพร้อมบอกรักผมเช่นกัน ผมกอดกระชับหนูแน่นขึ้น มือลูบแทบจะทั้งตัว ไม่ต่างจากหนู ทำเอาผมแปลกใจที่ครั้งนี้หนูไม่ได้ทักท้วง เราสัมผัสมอบความรักให้กันและกัน จนรู้สึกตัวอีกทีผมเป็นฝ่ายหยุดตัวเองถามความพร้อมของหนู
“ได้ใช่ไหม”ผมลูบแก้มคนตาปรือขนตายาวเป็นแพ
“เฮียจะถามทำไมวะ”หนูพูดอุบอิบ แค่นั้นทำเอาผมเข้าใจแล้ว นั่นสิ ผมจะถามให้หนูอายทำไม และถามอีกผมคงอดแน่ งั้นเฮียไม่ถามกดถัดไปเลยนะ
.
.
.
“อืม อา”เสียงงึมงำลอดผ่านลำคอ มือจิกไหล่ผมที่กำลังขบเม้มยอดอกคนใต้ร่าง
“เฮีย อื๊อ มันไม่มีอะไร อึก ออกมาหรอก จะดูดอะไรนักหนา”เสียงคนถูกกระทำท้วงบิดตัวไปมา รู้สึกดีแต่พูดกลบเกลื่อน ผมอมยิ้มก่อนจะทำต่อ ไล่มาอีกข้าง ก่อนจะไล่ลงไปหน้าท้องแบนราบมีกล้ามสมตัว มือเกี่ยวกางเกงนอนให้ต่ำลง จนลูกหนูโผล่ขึ้นมา เงยหน้าไปมองเจ้าตัวที่สบตา
“ตรงนี้ใช่ไหม ถึงจะถูกที่”ผมยกยิ้มพูดเป็นนัยๆ
“พูดมาก ระวังติดคอเถอะ”พูดใส่อย่างเคืองแต่หน้านี่แดงแปร๊ด
“เฮียไม่เคยกินไปพูดไปหรอก หึหึ”ผมบอกให้เจ้าตัวมั่นใจ ก่อนจะจัดการลูกหนูที่เริ่มผงกหัว
“อืม ฮึ่มมมม”เสียงที่จะโวยเปลี่ยนเป็นเสียงครางทันทีแต่ออกแนวคำรามซะมากกว่า ทำเอาผมเกือบหลุดหัวเราะ มือทึ้งหัวผมหนักบ้างเบาบ้างสะโพกยกขึ้นลงเมื่อเริ่มคุมอารมณ์ไม่อยู่
“อืม หนู”ผมเรียกเสียงแผ่ว ครอบคลุมลูกหนูอีกครั้ง รูดรั้งเร่งมากขึ้น จากโคนจรดปลาย มือลูบไล้ญาติข้างๆสองลูกไปมา เดี๋ยวจะหาว่าไม่ทักทาย จนพี่ลูกหนู ยกสะโพกลอยเมื่อถึงขีดสุด โมโหซะจนสาดน้ำใส่ปากผมที่ไม่ได้รู้สึกสำลักแต่อย่างใด กลับไล่เก็บกวาดทุกหยาดหยด เจ้าตัวนอนหายใจหอบอกกระเพื่อม ผมโน้มตัวไปผายปอดให้หายใจสะดวกขึ้น มือลูบไล้ผิวขาวเนียน ก่อนจะคลึงบั้นท้ายไปมา
“อืม เฮีย”หนูเรียกผมเมื่อโดนสัมผัสทางหลัง แต่ยังไม่ได้เข้าไป
“ไม่ต้องกลัวนะ”ผมปลอบคนที่เริ่มเกร็งเมื่อรู้ว่าจะถูกทำอะไรต่อไป จูบหยอกเย้าให้รู้สึกผ่อนคลาย
“อึก ไม่ได้กลัวแต่เจ็บโว้ย เฮีย”หนูสะดุ้งทำหน้าเหย เมื่อโดนบางอย่างเข้าไปในตัว
“เดี๋ยวหนูเจ็บ นิดเดียว”ผมปลอบก่อนจะขยับต่อ
“ตลอด นิดเดียว เดี๋ยวก็ใหญ่ อึก อืม”หนูจิกไหล่ผมแต่ผ่อนคลายมากขึ้น ก่อนจะส่งเสียงมากขึ้นข้างหูกอดผมแน่น จนต้องจับออกมามองหน้ากลัวจะหายใจไมออกซะก่อน
“พร้อมยัง”ผมกระซิบถามก่อนจะถอนออก
“ไม่พร้อมมั้งเฮีย แหย่ซะขนาดนี้แล้ว”ยังไม่วายปากดีใส่ จนอดไม่ได้กัดปลายจมูกที่ย่นหนี ไล่ไปจูบจนทั่วหยุดที่ซอกคอทำรอยนิดหน่อย ก่อนจะค่อยแทรกตัวแยกขาออก หนูหายใจแรงขึ้น มือจิกไหล่
“เฮียรักหนู รัก รัก”ผมกระซิบบอกปากก็ไล่จูบไม่หยุด หนูจูบตอบก่อนจะสะดุ้งเมื่อถูกแทรกด้วยของที่ใหญ่กว่าตามที่เจ้าตัวบอกเอาไว้ ผมหยุดก่อนจะเริ่มขยับช้าๆ
“อึก เฮีย อืม”
“นิดเดียวจะหมดแล้ว”
“จะพูดทำไมเล่า”
“นึกว่าอยากรู้”
“แม่ง อืม อา”
สุดท้ายหนูรับผมเข้าไปจนหมด ผมจูบขมับชื้นเหงื่อไล่มาเรื่อย จนเจ้าตัวไม่เกร็งเปิดรับผมมากขึ้นก็เริ่มใส่จังหวะจากช้าเป็นเร็วขึ้นสลับไปอย่างนั้น ข้างในหนูตอดรับจนผมทนไม่ไหว เสียงอืออา ครางรับกันไปมา
“อา อา เฮีย”
“หนู อึก อา”
ผมบีบคลึงบั้นท้ายเบาๆ ประทับจูบที่ริมฝีปาก แลกลิ้นไปพร้อมๆกับการเคลื่อนไหวขึ้นลงอย่างช้าๆ หนูเองเริ่มจะเป็นฝ่ายขยับตอบรับเองบ้าง ตอนนี้หนูคงมีอารมณ์ ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ ส่วนแก่นกลางเริ่มจะชูชันขึ้นมาอีกครั้ง ผมเอื้อมมือขยับรูดให้หนูไปพร้อมกับที่หนูขยับร่างให้เร็วขึ้นเพื่อสอดรับกันเป็นจังหวะ
“อา อื้ออ อืม เฮีย”เสียงหนูร้องเร่งเร้าเหมือนจะทนไม่ไหว ผมรีบทำตามที่หนูต้องการรวมทั้งตัวเองด้วยในที่สุดหนูปลดปล่อยออกมา ผมขยับขึ้นลงอีกสองสามครั้งจนหมด หนูได้แต่หอบหายใจอย่างหนักกอดผมแน่น แต่ส่วนล่างยังขยับตอบรับผมที่ใกล้แล้วเช่นกัน จนสุดท้ายผมขยับอีกสองสามที
“อา หนู”ผมเรียกหนูก่อนจะแนบปากประกบอีกครั้ง หนูจูบตอบกลับมา จนรู้ว่าลมหายใจเริ่มคงที่ จึงได้ผละออกจูบหน้าผากอีกที พร้อมกับที่ผมถอดตัวเองพร้อมจัดการลอกคราบ ลุกตัวเปล่าไปหยิบผ้าขนหนูพันช่วงล่าง ผมจัดตัวเองเรียบร้อย ออกมาพร้อมอ่างและผ้าเช็ดตัว หนูหลับไปแล้ว ผมส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะจัดการให้หนูบ้าง
“สงสัยจะเหนื่อยจริง”ผมพึมพำ ก่อนจะคิดได้ว่า
.
.
.
.
“ถ้าลักหลับอีกสักรอบ หนูจะรู้ไหมนะ”
.
.
.
.
.
.
.
“ดูมันเงียบผิดปกติ แน่ใจว่าพวกมันอยู่ที่นี่”เสียงไอ้เข้มเอ่ยขึ้นมา เมื่อมาถึงบ้านหลังใหญ่แถบชานเมือง
“แน่ใจ กูไม่เคยพลาด”ไอ้ไป่ตอบมันก่อนดูพิกัดในมือถืออีกที เช็คสถานะตรงกัน ผมเดินไปดูรอบนอก ก่อนจะยกมือเป็นสัญญาณ พวกมันขมวดคิ้ว ผมชี้ขึ้นไปบนต้นไม้ที่มีกล้องวงจรซ่อนอยู่ แต่มันไม่เนียนเพราะมีสายห้อยเล็ดลอดออกมา ถ้าไม่สังเกตจะไม่รู้ว่ามีอยู่ ก่อนผมจะจัดการตัดสัญญาณทั้งหมด รวมสายสื่อสารทุกอย่าง แม้แต่มือถือถูกดักไว้หมด ยกเว้นของพวกผมที่สามารถใช้ได้
“ที่นี่สร้างแบบเก็บเสียง ทำให้เราไม่ได้ยินเสียงลอดออกมา”ผมบอกถึงความเงียบที่เกิดขึ้น พวกมันพยักหน้า ก่อนจะเดินห่างจากตรงนั้น เพื่อจะเข้าไปในตัวบ้าน
“ข้างหน้ามีการ์ด สามคน หมา 3 พันธ์ใหญ่ หกคนด้านข้าง และก็ด้านหลังอีก หก”ผมบอกสถานะการณ์บริเวณหน้าบ้านเมื่อต่อสัญญาณภายในได้แล้ว นี่คืองานที่ผมต้องทำก่อนทุกครั้งจะเข้าไปหาเป้าหมาย
“ฮึ เหมือนรู้ว่าจะตายโหงวันนี้ เตรียมคนแม่งซะเยอะเลย”ไอ้เข้มพูดติดเยาะ
“เป็นธรรมดาของคนที่มีศัตรูรอบด้าน นี่แค่ลูกน้องนะ ถ้านายใหญ่มันจะขนาดไหน”ไอ้ไป่เอ่ยน้ำเสียงติดจะขำมากกว่า ก่อนจะได้ยินเสียงหมาเห่า พวกเราเลยหลบ ก่อนจะเก็บเครื่องมือเมื่อรู้จุดภายในแล้ว สรุปแยกกันเข้าตามจุด ไอ้เข้มไปด้านหลัง ส่วนไป่ไปด้านข้าง ด้านหน้าก็คือผม
“เห่าอะไรกันนักหนาวะ”เสียงการ์ดบ่น มือก็ดึงโซ่เจ้าร็อตไวเล่อร์ที่แยกเขี้ยวใส่พร้อมเสียง สัญชาติญาณดมกลิ่นมันดีกว่าคนเยอะ มันวิ่งนำมาตรงจุดที่ผมยืนอยู่ แต่มีต้นไม้ใหญ่บังเอาไว้ รอจนมันเข้ามาใกล้
ฟุบ
“เอ๋ง”ร้องก่อนจะล้มลง
“เฮ้ย เป็นอะไรวะ”ไอ้คนจูงงงกับหมาร่างยักษ์ที่พับไปแล้ว มันหันซ้ายหันขวา ควักปืนออกมา ตามด้วยการ์ดอีกสองคน หมาอีกสองตัว วิ่งมาหยุดแยกเขี้ยว
“ออกมา ไม่งั้นกูยิงไส้แตกแน่”มันชี้ปืนมาทางต้นไม้ ที่ผมยืนอยู่ มึงพูดแล้วกูจะเอาไส้ออกไปให้มึงยิงดีไหมเนี่ย
“ออกมาซะดีดี”ไอ้อีกคนขู่บ้าง
ฟุบ
“เอ๋ง”ล้มเหมือนตัวแรก กระตุกสองสามทีก่อนจะนิ่ง ตามด้วยอีกตัว
“กูบอกให้ออกมา ไอ้เหี้ยเอ้ย”มันเริ่มรน ปัง ปัง ยิงปืนออกมา ค่อยเดินเข้ามาใกล้ ผมอาศัยความมืดบวกความเร็วตวัดเตะปืนตกจากมือมัน ดึงมันมารับลูกกระสุนจากเพื่อนมันที่ยิงเข้ามา
“อุก ไอ้เหี้ยยยย”มันร้องออกมาเมื่อโดนยิงบ้าง โดยเพื่อนมันเองจนนิ่งไป ผมเล็งไปที่ไอ้อีกคนตรงขา มันล้มลงไป กระตุกเหมือนหมาสองสามครั้งก็เงียบ ไอ้อีกคนที่เหลือมัวแต่งง ผมเลยกดให้มันไปอีกดอก ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปใกล้
“กูไม่อยากจะฆ่าพวกมึงถ้าไม่จำเป็น นอนไปก่อนแล้วกัน”แค่ยาสลบที่ใช้ยิงสัตว์เวลามันอาละวาดเท่านั้น ผมเดินเลยพวกมันเข้าไปทางตัวบ้าน เห็นไอ้ไป่กับไอ้เข้มรอดเข้าไปได้แล้ว ก่อนจะได้ยินเสียง
“เข้ามาจนได้นะพวกมึง”เสียงปืนครบนัดยกขึ้นจ่อพวกผมทันที
“คิดจะฆ่านายกูได้ง่ายเหรอ สายทางกูก็มีว่าพวกมึงจะเข้ามาวันไหน หึหึ”ไอ้อีกคนพูดเยาะเย้ย
“ไง ไอ้เข้ม อยากกลับมาอยู่กับลูกพี่เหรอวะ”มันหันไปพูดใส่ไอ้เข้ม
“กลับมาฆ่ามึงพร้อมลูกพี่มึงด้วยต่างหากล่ะ”ไอ้เข้มตอบกลับอย่างไม่กลัว
“แล้วจะเอาเมียมึงคืนด้วยไหมล่ะ ถ้าจะเอาก็ไปขุดเอาเองแล้วกันนะ ฮ่าๆๆๆ”มันพูดถึงเรื่องที่ผมไม่รู้ นอกจากไอ้เข้มที่คงรู้แน่นอนว่าเรื่องอะไร
“กูจะไปขุดอีกากีนั่นขึ้นมาทำซากอะไรล่ะ อยากขอบใจด้วยซ้ำที่ฝังมันให้ หึหึ”ไอ้เข้มยังมีทีท่าเหมือนเดิม
“ไอ้เข้ม ไม่เจอกันนานนะ สบายดีเหรอ”เสียงห้าวพูดทักทาย แต่รู้ได้ว่าเยาะ
“สบายดี ดีมากด้วย นายใหม่กูเขาดีกว่ามึงเยอะ หึหึ”ไอ้เข้มก็ตอบกลับเสียงไม่ต่างกัน
“เห่ย เรื่องมันแล้วไปแล้ว กูไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งมึงซะที่ไหน เมียมึงกูก็ดูแลให้ แต่มันไม่ค่อยรักดีเท่าไร ก็เลยจัดการให้แล้ว”ยักไหล่ก่อนจะไปนั่งตรงโซฟา
“ก็ดี กูจะได้ไม่เสียเวลาฆ่ามันเพิ่ม เหลือแต่มึง”ไอ้เข้มกระตุกยิ้มพูดใส่อีก
“มึงจะฆ่ากู พาคนมาแค่นี้เองเหรอวะ”พูดด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน
“แค่นี้ก็เกินแล้ว”ไอ้เข้มพูดก่อนจะมองหน้าผมกับไอ้ไป่
“แค่กูสั่งคำเดียว ยิงพวกมึงก็พรุนแล้วจะเอาเวลาฆ่ากูตอนไหนวะ”นายเก่ามันยกยิ้มพูดใส่สบายอารมณ์
“ก็คงเหมือนแค่กูดึงกิ๊กเดียว ก็ตูมแล้ว”ไอ้ไป่ยกระเบิดแบบดึงสลักขึ้นมา พวกมันเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง
“ไหนๆก็จะตายห่าอยู่แล้ว ตายพร้อมพวกมึงซะหมดเรื่อง”ไอ้ไป่พูดต่อ พร้อมทำมือ ลูกน้องมันยืนเล็งปืน มองหน้าลูกพี่อย่างเอาไงดี
“ส่งของมาให้พวกกูซะ แล้วบัญชีเราคิดทีหลัง”ไอ้เข้มเอ่ยปากพูดต่อรอง
“มึงคิดว่ากูจะกลัวเหรอ มึงแน่ใจเหรออยากตายตอนนี้ ถ้ากูไม่ยอมให้”นายไอ้เข้มพูดออกมาคล้ายจะหยั่งเชิง “มึงไม่กล้าหรอก มันไม่คุ้มที่จะเอาชีวิตมาทิ้ง”
“เสียเวลา”ผมบอกก่อนจะดึงจากมือไอ้ไป่ มาดึงออก ทำเอาแตกฮือ ก่อนจะก้มและอุดจมูก พอควันจางก็ปฏิบัติการทันที
“อึก”
“อัก”
เสียงมือเสียงตีนที่กระหน่ำใส่กัน อย่างไม่ยอม พวกมันเยอะต้องรีบเสียเวลาไม่ได้
“มึงขึ้นไปเอาของ”ผมบอกไป่ที่หักคอไอ้นั่นร่วงพอดี ไอ้เข้มจะเข้าหาลูกพี่มันให้ได้ เจอถีบออกมา ก่อนจะยันตัวเองขึ้นไปสู้บ้าง มันอาศัยความเร็วหักข้อมือไอ้คนที่ถีบมันเมื่อกี้ ผมหันไปจัดการไอ้พวกที่กรูเข้ามาในบ้าน มันการดยิงมาตรงผมที่กระโดดหลังบาร์เหล้าเสียงแก้วเสียงขวดแตกกระจาย ผมหยิบขวดเหล้าโยนกลางอากาศและยิงใส่ทำให้เกิดเสียงและประกายไฟสะเก็ดกระเด็นติดผ้าม่านและสื่อไฟอย่างเร็ว ทำให้ไฟลุกโหม ลูกน้องมันต่างเอาตัวรอด ไอ้ไป่ลงมาพอดี
“เรียบร้อย”มันพยักหน้า ผมบอกให้มันไปรอที่จุดนัดพบก่อน
“แล้วมึงกับไอ้เข้มล่ะ”มันยังมีแก่ใจหันมาถาม
“เดี๋ยวกูตามไป”ผมบอกก่อนจะรีบตามไอ้เข้มไป มันต้องการจะแก้แค้นนายมัน ระหว่างที่ออกมาก็สู้กับไอ้พวกลูกน้องที่เหลือมาตลอด จนเจอไอ้เข้มกำลังเผชิญหน้าลูกพี่มัน ไอ้เข้มเสียเปรียบอยู่โดนขึ้นล็อคบีบคอ และอัดอย่างแรงตรงท้อง
“กูให้โอกาสดีๆไม่คว้า ก็ตายซะ”เสียงลูกพี่มันพูดพร้อมต่อยมันอีก
“กูไม่ให้โอกาสมึงหรอก อึก”มันโต้กลับก่อนจะดิ้นหลุดและซัดตรงกกหู จนมันเสียหลักบ้าง ผมมองมันได้สักพักก็ต้องหลบห่ากระสุนอีกแล้ว ก่อนจะหยิบมายิงสวนพวกมันบ้าง ร่วงไปสอง ได้แต่อโหสิในใจ ทุกคนก็ต้องเอาตัวรอดทั้งนั้น ก่อนผมจะได้ยินเสียงร้อง หันไปไอ้เข้มเอามีดปักขานายเก่ามัน
“ฮึฮึ กูไม่ให้มึงตายง่ายๆหรอกจำได้ไหมมึงทำอะไรไว้กับกูและไอ้เต”ไอ้เข้มทวนความจำ ก่อนจะแทงซ้ำอีกขา ผมรู้ชะตาของนายเก่ามันอยู่แล้วว่าจะโดนอะไร แต่คงยื่นมือเข้าไปช่วยไม่ได้ ที่นี่ก็ช่างเป็นใจจริงๆ เงียบ คงกะจะเก็บพวกผมแต่ก็กลายเป็นที่เก็บตัวเองซะก่อน
“ไอ้เข้ม อย่า ไว้ชีวิตกู กูจะช่วยนายมึงทุกอย่าง มึงจะได้ผลงานไง”พอเริ่มใกล้ตายก็ต่อรองต่างจากเมื่อกี้
“ฮ่าๆๆๆ กูมีผลงานอยู่แล้ว”ไอ้เข้มพูดก่อนจะตวัดมีดบนหน้า
“อ๊าคคคคคคคคค”ร้องเสียงโหยหวน เมื่อถูกกรีดซ้ำอีกช้าๆ
“นี่แหละผลงานกูล่ะ นายให้ฆ่าคนที่เป็นศัตรูกับนายทุกคน”พูดจบมันกรีดอีก
“ไอ้เข้ม มึงจะทำอะไรก็รีบทำ เสียเวลา”จะบอกให้มันพอคงไม่ได้ ลูกพี่มันประวัติไม่ธรรมดา ฆ่าคนเป็นว่าเล่น และคงจะสร้างความเจ็บช้ำให้มันมาก คนชั่วตายเพราะคนชั่วก็คงจะเหมาะแล้ว
“เหี้ย ขัดกูจริง ยังไม่สะใจกูเลย”มันสบถใส่ผม
“แค่นี้มันก็ตายทั้งเป็นแล้ว มึงเล่นตัดเอ็นมันขนาดนั้น”ผมบอกมัน ไม่อยากจะเห็นภาพตรงหน้าอีก
“ก็ได้ เห็นแก่มึงแล้วกัน”ไอ้เข้มแสยะยิ้ม ลูกพี่เก่ามันยิ้มบ้าง คงคิดว่าอย่างน้อยก็ไม่ตาย แต่สุดท้าย
“อึก อึก”กระตุกสองสามครั้ง เลือดกระฉุดออกจากคอ ผมเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อเอ็นสุดท้ายโดนตัดขาด
“สำหรับกูและไอ้เต”ไอ้เข้มพูดก่อนจะถีบลูกพี่มันล้มลงกับพื้น ยืนมองลมหายใจสุดท้ายก่อนจะปักมีดตรงหัวใจซ้ำอีกที
.
.
.
.
ในที่สุดพวกเราก็หลุดพ้นจากสถานที่แห่งนั้น จัดการลบร่องรอยตัวเอง ถอดหนังปลอมออกจากมือ เพื่อไม่ให้ตรวจสอบว่าเป็นรอยนิ้วมือของใคร จะมีก็แต่นายพวกมันที่รู้ พวกเราแวะจัดการตัวเองที่เซฟเฮ้าส์
“ของจริง”ไป่บอกถึงข้อมูลที่ได้มา ต้องตรวจสอบก่อนส่งให้นายทุกครั้ง
“อืม”ผมรับคำ ก่อนจะเดินออกมาสูบบุหรี่หน้าบ้าน เพื่อเตรียมตัวกลับ ผมอยากกลับไปนอนกอดคนที่เมื่อเช้ามืดยังไม่ตื่น ดูแล้วไม่มีไข้ ทำให้อดจะคิดถึงไม่ได้
“มึงไม่น่ารอดมาเลยว่ะ”เสียงกวนตีนเอ่ยข้างๆ“ถ้ามึงตาย กูจะได้อาสาดูแลเมียให้ ทั้งสองคนก็ได้นะ”ไอ้เข้มพูดใส่ผม
“กูดูแลของกูได้”ผมบอกมันออกไป ถ้าแตะเมียกูมึงโดนแน่ รวมไอ้รันที่เป็นเพื่อนด้วยถึงจะไม่ใช่ ถ้ามันทำอะไรก็โดนเช่นกัน
“ดูมึงจะรักเมียใหม่มากกว่าไอ้รัน แล้วหวงก้างทำไมวะ ยกไอ้รันให้กูซะ มึงพูดคำเดียวมันทำตามแน่”มันพ่นควันพูดใส่ผม
“กูไม่ยกไอ้รันให้มึงไม่ใช่เพราะหวงก้าง กูไม่มีสิทธิ์ยกไอ้รันให้ใคร นอกจากตัวมันเองจะเต็มใจ ที่สำคัญไอ้รันไม่ได้ชอบมึง”ผมพูดเรียบๆ ก่อนจะพูดต่อ“และถ้ามึงมองมันเป็นแค่สิ่งของที่ยกไปโน่นไปนี่ ก็สมควรแล้วที่มันจะไม่รักคนอย่างมึง และมึงก็ไม่สมควรจะไปรักใครหรือแม้แต่จะได้รับตอบ”มันชักสีหน้าใส่
“อย่ายุ่งกับเมียกู รวมถึงไอ้รันด้วย ถ้ามันไม่เต็มใจ”ผมพูดย้ำมันอีกครั้ง ก่อนมันจะพูดอะไรต่อ
“ตกลงกันได้หรือยังวะ”เสียงไอ้ไป่ขัดการคุยกันของผมกับมัน มันหันมามองผมที่กำลังสวมแจ็คเก็ตทับเสื้อกล้าม
“ไอ้เฮีย คอกับหลังมึงโดนอะไรมาวะ เป็นแถบเลย”อยู่ๆไอ้ไป่ก็หันมาให้ความสนใจคอผม ผมไม่ตอบเดินขึ้นรถ มันก็ยักไหล่ไม่สนใจจะเอาคำตอบ ผมเผลอยกมือจับรอยตรงคอและยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงคนที่ฝากรอยเอาไว้ เฮียกลับไปหาหนูแล้วนะ
********************************************************************************************
ปล.มาแล้ว มาช้า แต่ก็มา (ใครถาม) ไม่แก้ตัวอะไรหรอกค่ะ งานมันเยอะจริงๆ ไม่ได้แก้บอกเฉยๆนะคะ ตอนนี้มีฉากเลิฟซีนนิดหน่อย สงสารเฮียเขาเก็บกด จะได้มีกำลังใจ ส่วนรันจะคู่ใครก็คงพอเดาได้แล้วมั้ง แต่ก็ไม่แน่หรอกเด้อ หึหึ เรื่องนี้ไม่ยาวมากหรอกค่ะ เดี๋ยวปัญหาก็จะคลี่คลายแล้ว ทนๆติดตามกันต่อนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ บาย
-
^
^
^
^
จิ้มๆ ครึครึ
........................
เข้มโครตโหดอ่ะ
พอจะเดาได้นิดหน่อยว่ารันจะคู่กับใคร อะคริอะคริ
เฮียกำลังจะกลับไปหาหนูแล้ว~
เรื่องทุกอย่างเริ่มคลี่คลาย แต่ความเป็นมาเป็นไปของเฮียยังไม่คลี่คลายเลยค่ะคนเขียน ><
-
จิ้มคนที่ 2 รีบมาจิ้มด้วยความคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :t2:
แต่อ่านแล้วทั้งหวานทั้งฮา :laugh: นะบทรักของเฮียกับหนูเนี่ย (แต่ชอบที่ซู๊ดดดดดดดด!!) :เหอะ1:
อยากรู้ปริศนาที่กำลังจะคลี่คลายนะคะ :z3: แต่ยังอยากอ่านอีกยาวๆอ่ะ :mew6:
-
กั๊กไว้ก่อนนนน เด๋วมานะคะ
-
เฮีย ยอมทำถึงขนาดนี้เลยรึเนี่ย :hao4:
-
โอ้โห ท่าทางเฮียจะเก็บกดจริงๆ 555
เรื่องราวคงใกล้คลี่คลายแล้วใช่ป่ะ แล้วรันคู่กับไป๋ป่ะอ่ะ อยากรู้อ่ะ
-
ว้าว ว้าว ว้าว หนู & เฮีย มาแว้ววววว :impress2: :hao3:
-
ดีใจที่เรื่องราวจะคลี่คลายแล้วค่ะ เพราะอยากรู้ปริศนาต่างๆ
เช่น นายเทียนกันนายเฟย จุดจุดจุด กันหรือเปล่า 55555 แล้วเข้าไปติดคุกได้ยังไง
เฮียก็เหมือนกัน เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวเฮีย
จริงๆยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ ชอบเรื่องนี้มากกกกก
ชอบบุคลิคของหนูอ่ะ น่าเอ็นดู๊น่าเอ็นดู
ขอตอนพิเศษที่เฮียเอ็นดูหนูมากๆนะคะ
+1 :กอด1: บวกเป็ด
-
ตอนนี้เฮียจัดเต็มเลยนะ :z1:
-
อ๊ะๆ พี่ไป่ กะ รัน ใช่มั๊ย? :mew2: :mew2: :mew2:
-
เอาใจช่วยเฮียกับหนูนะจ๊ะ^^
แต่ตอนนี้เฮียเท่+หื่นจิงๆ(เอ๊ะ...หรือเป็นทุกตอนนะ)...แอร๊ยยยยย>///<
หนูก็ยังคงคอนเซ็บตลกโปกฮาเหมือนเดิม 555+
และดีใจมากที่รันจะมีคู่แล้วววว....
รอตอนต่อไปค๊าาาา^^
-
55 อ่านเรื่องนี้แล้วอมยิ้มตลอดเลย
แม้กระทั่งเลิฟซีน :m20: ฮาหนูกับเฮียมาก เอิ๊ก
ขอบคุณมากค่ะ ถึงหายไปนานแต่มาต่อยาวสมใจก็อ่านสะใจล่ะทีนี้
จุบุ :mew1:
-
อืมๆ เข้มมันก็ตั้งมั่นจริงๆ แต่ไป่ก็น่าสน จะเลือกใครดีลูกสาว ฮะๆ
-
:กอด1:
-
แอร๊ยยย ในที่สุดก็โซเดมาคอมกันรอบที่แปด >w<!!
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แหม่ ไอ้เราก็นึกว่า พี่เฮีย แกซื้อคอลลาเจน มารับทานเอง....
น้องรัน จะเลือกใครดี ??พี่ไป่ & ไอ้เข้ม?
-
แอร๊ยยย น่ารักอะ น้องหนูกับเฮีย อิอิ นึกว่าจะไม่ได้เห็นสองคนนี้สวีทให้ดูกันละ
ป.ล. แอบไปดูที่แก้มา คืออ่านแล้วมันก็ยังไม่ใช่อะค่ะ ยังไงถ้าเปลี่ยนเป็นแบบนี้น่าจะดีกว่านะคะ
ศาลตัดสินว่าการกระทำของผมที่ใช้มีดแทงนายตั้มจนตายนั้น เป็นการกระทำเพื่อป้องกัน แต่เป็นการป้องกันที่เกินสมควรแก่เหตุ จึงลงโทษจำคุกผมสิบปี
-
คืนไม่รู้ว่าจะฮา จะซึ้ง หรือทึ่งดี
แต่อย่างลุ้นเลยอ่ะ
-
ฮาได้ตลอดเวลาเลยนะหนู แม้แต่บนเตียง คริ คริ
ว่าไปหนูก็ซาดิสม์ไม่เบานะ มีการฝากรอยไว้ตามตัวเฮียด้วย
-
คุณผู้ช่วยเป็นใคร เป็นสายรึป่าว ?
งานเสร็จไวเพราะเฮียได้กำลังใจมาดี ฮิฮิ
-
เนื้อเรื่องตอนแรกๆ สะดุดกึกๆ ลื่นไหลตอนที่ เฮียหนูจึ๊กๆ กัน จนจบตอน รันได้คู่แล้ว เข้มจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อรันได้รึเปล่า เอ๊ะ รึว่าไม่ใช่หว่า ถ้าคู่กันจริง น้องย้งของพี่เข้ม ใจสลาย คิคิ ขอบใจจร้า
-
ตอนนี้ยาวสะใจมาก :katai2-1:
หนูนี่กวนเฮียได้ตลอดจริงๆ แม้กระทั่งเวลานั้นก็ไม่เว้น
ส่วนพี่สิบนี่ก็พยายามลวนลามเบียร์จริงๆ
อยากให้รันได้กับไป่อ่ะ เข้มดูจิตๆ ไงก็ไม่รู้
-
แหม่ เฮียแม่ง นึกว่าแอบหื่น
นี่หื่นเปิดเผยนี่หว่า :hao7:
ยังอยู่ในช่วงซีเครียด มุกไม่ค่อยโผล่ :katai5:
-
เฮียทำหนูขึ้นสวรรค์อีกแล้ว
-
เฮีย...แน่มาก
ฉากเลิฟยังฮาๆหื่นๆ.....
-
รันคู่กับใครก้อได้ แต่ขอให้รันคู่กับคนที่ดีและรักรันมากๆๆๆๆ ก็พอแล้วววววว
เค้าขอร้องงง เค้าว่าผู้ช่วยหมอคนนั้นคือพี่สิบปลอมตัวมาใช่มั้ยยยยยยย ><
-
:hao3: เฮ้อโล่งอก แล้วทุกอย่างก็ออกมาด้วยดี ขอบคุณมากครับ
-
เฮียกับหนูน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รักมากๆๆๆๆเลยคู่นี้
ส่วนคู่ของรันน่ะ ตอนแรกคิดว่าเป็นคนนั้นแต่พออ่านตอนล่าสุดแล้วก็คิดว่าเป็นคนนี้สุดท้ายมาสะดุดใจว่าคงเป็นคนนั้นจริงๆนั่นแหล่ะ
:กอด1:
-
ตอนนี้ยาวมากกกกก และพาเขินมากๆเลยค่า :z2: :z3:
ยกธงเชียร์เข้มอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ เฮียเค้าพูดขนาดน้านนนนนน เข้มคิดให้ได้นะจ๊ะ เร็วน้า เดี๋ยวไป่ เค้าชิงไป เจ๊เสียใจเลยยยยย
สมกับที่รอคอยค่ะ ฉากเอ็นซีฮากว่านี้ไม่มีอีกแล้ว :m20: :laugh:
คนแต่ง สู้ๆๆๆๆๆนะคะ งานเยอะก็ทำงานก่อน แต่อย่าลืมมาลงนะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ จะรอค่า :impress2:
-
อีผู้ช่วยมัีนเป็นใครรร อยากรู้มากกก เฮียคงรู้แน่ๆแต่ต้องรอให้มาเองหรือเฮียไปหา แต่ขอให้เป็นพี่สิบเหอะ เพราะน้องเบียร์เจอผู้ช่วยเเหย่รูไปแล้ว อ๊ากกกกก ฮ๋าๆๆ
รอตอนหน้าๆ :katai1: :katai1:
-
เยอะได้ใจมากขอบคุณค่ะ มีความสุขสมการรอคอย
เฮียเดี๋ยวนี้หายใจเข้าออกก็มีแต่หนูนะ :ling1:
-
:pig4: :L2: :กอด1: :L2: :pig4:
-
แหม ไม่ว่าจะไปทำอะไรที่ไหนก็คิดถึงหนูตลอดเลยนะเฮีย ก็เมียทั้งคนนี่เนอะ ว่าแต่รันจะคู่กับใครน้า~
-
มีทุกรสชาติเลยตอนนี้ ชอบๆๆ
ว่าแต่เตนี่ใคร เมียเก่าเข้ม?
ชอบเวลาหนูหวานๆกับเฮีย :haun4:
และแล้วก็ได้รู้ที่มาของคอลลาเจน อิอิ
-
:m3: เฮียกับหนูน่ารักจัง :m1:
ใครเป็นสายให้นายเก่าเจ้าเข้ม....???
-
นั่น จะไปทำงานเค้ามีแต่พักผ่อนเตรียมพร้อม
-
หนูน่ารักอะ :กอด1: เป็นศรีภรรยาที่ดีของเฮีย :mew1: ฉากเลิฟซีนยังตลก ขำหนู :laugh:
-
:pig4: :กอด1:
-
ไม่อาวววววว อยากอ่านต่ออีกนานนๆๆ ไม่อยากให้จบเลยนักเขียน แต่งดีมากๆเลยนะเนี่ย
แอบรักเฮียแล้วอะ(ขอโทษด้วยนะหนู) ทำไมรักหนูได้ขนาดนี้ ปลื้มใจ
-
รักเฮีย :mew1:
-
:hao6: รันคู่ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ไอ้เข้ม
-
ร้อนแรงจริงๆ อิอิ
เฮียถึงมีแรงใจทำงานขนาดนี้
ชอบตอนท้ายยยย เอ้ะ รอยอะไร ~////~
-
หนูเฮียนี่ฮากระจายจริงๆ แอบเสียวพี่สิบอย่าให้ใครจับได้เชียวนา เฮียยิ่งฉลาดเป็นกรด :กอด1: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มาก ๆๆๆๆ และคนเขียนเป็นคนตรงต่อเวลามาก o13 เฮียน่ารักมากถึงมากที่สุดรักหนูมาก ๆๆๆ หนูก็เน้นฮาอย่างเดียว ส่วนรันดีใจที่จะมีคู่แล้ว ส่วนสิบกับเบียร์ นี่ น่าสงสัยที่มาว่าเข้ามาได้อย่างไร ซุ้มโจรขนาดนี้ปล่อยตำรวจปลอมเข้ามา ถือว่าค่อนข้างหละหลวมนะเนี่ย อยากอ่านคู่สิบกับเบียร์ด้วยค่ะ :katai2-1:
อยากอ่านหวาน ๆๆ แบบนี้เยอะ ๆๆ อ้อนคนเขียน อยากอ่านตอนเฮียอยู่กับพ่อนกเฮียคงปวดหัว ทั้งพ่อลูกเกรียนทั้งคู่ เฮียจะรับมือไหวไหมนะ :hao3:
-
ไป่ ดูดี อ่ะคงคู่กับ รัน ใช่ป่ะ ^^
คลี่คลายแล้ว น้องหนู ก็คงใกล้จะได้กลับบ้านแล้วสินะ ดีใจๆๆ
หวังว่ากลับกันไปแล้ว จะรักกันตลอดไปนะ
เฮีย - หนู เบียร์ - พี่สิบ รัน - ไป่ อิอิ
-
เฮียกับน้องหนู เอ็นซี ยังคงฮากระจายไม่เปลี่ยนเลย ชอบตอนบอกรักกันไปมาจัง เฮียรักหนู หนูรักเฮีย :m1:
คุณผู้ช่วย พี่สิบของน้องเบียร์ชัวร์ ๆ เลย แต่กลัวถูกจับได้จัง เฮียก็สงสัยเต็มที่แล้ว เฮียกับพี่สิบจะมีปะทะกันมั้ยเนี่ย
น้องรัน จะมีคู่แล้ว เป็นพี่ไป่จริง ๆ ก็ดีสิ เพราะเท่าที่ดูคนสนิทนาย นอกจากเฮียแล้ว ก็มีพี่ไป่เนี่ยแหละที่ดูจะเป็นคนดี น่าไว้ใจ
แต่บทบาทพี่ไป่ ยังไม่ค่อยเด่นเท่าคนอื่นเลย เลยไม่รู้จริง ๆ เป็นคนยังไง กลัวจะเป็นน้ำนิ่งไหลลึกอย่างที่น้องเบียร์ว่าเหมือนกัน
แล้วน้องรัน ก็ดูเริ่มปลื้มพี่ไป่แล้วจริง ๆ มีเขินหน้าแดงด้วย แต่ทางพี่ไป่ ไม่รู้รู้สึกยังไงกับน้องรันบ้าง ไม่อยากให้น้องรัน
ต้องหลงรักเค้าข้างเดียวอีกเลย แค่นี้ก็น่าสงสารจะแย่แล้ว ถ้าเป็นพี่ไป่ คู่น้องรันจริง ๆ ก็ขอให้พี่ไป่เป็นคนดีจริง ๆ
และรักน้องรันจริง ๆ จะให้ดี ขอเล่าเรื่องทางพี่ไป่บ้างได้มั้ยน้า
เข้ม ดูเหมือนสนใจน้องรันจริง ๆ แต่ก็ดูไม่ออกว่าจริงจัง จริงใจแค่ไหน แต่ที่สำคัญ เข้ม ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจ ดูจิต ๆ
แล้วยังเคยเป็นมือปืนรับจ้างที่ฆ่าคนเป็นอาชีพ มันดูจิตใจโหดเหี้ยมเกินไป ที่จะให้คู่กับคนจิตใจดีอย่างน้องรันอ่ะ
เพราะฉะนั้น คู่ของน้องรัน ถึงไม่ใช่พี่ไป่ ขอเป็นใครก็ได้ ที่เป็นคนดี และรักน้องรันอย่างจริงใจ รักน้องรันมาก ๆ
เพราะแค่น้องรันต้องหลงรักเฮียข้างเดียว ก็น่าสงสารมากแล้ว ขอคู่ดี ๆ ให้น้องรันหน่อยเถอะนะคะ :impress:
ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยนะคะ ไม่เคยต้องทนอ่านเลยค่ะ อยากอ่านไปเรื่อย ๆ ไม่อยากให้จบเลยด้วยซ้ำ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนในเรื่องงานด้วยนะคะ งานยุ่งก็ยังเจียดเวลามาแต่งนิยายสนุก ๆ ให้เราอ่านกัน ขอบคุณค่ะ :L1: :L2:
-
เฮียกับหนูขนาดเลิฟซีนยังฮา
รันจะมีคู่แล้วใช่ไหม เป็นไป่เหรอ
ส่วนคุณผู้ช่วยหมอ ตอนคุยกับเบียร์มันเหมือนพี่สิบปลอมตัวมานะนะ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือป่าว
-
ตกลงเฮียได้ลักหลับมั๊ยคะ
:hao6:
-
เข้มถ้าแกโรคจิตน้อยกว่านี้หน่อยรันคงมองแกบ้างอะ!! แต่นี่... เฮ้อ!!! ไม่ไหว~ เฮียก็ยังคงกินคอลลาเจนต่อไป คึคึ!!
-
เลือดกำเดาซิไหล อิอิ :haun4:
เข้มโหดมากอ่ะ
รันคู่ใครน้าาาา
-
หวานซ้าาาาาาา :mew3: :mew3: :mew3:
-
ยาว คุ้มกับการรอคอยจริงๆ
หนูกับเฮีย ฮาแม้แต่เวลานั้น 555555
สงสัยผู้ช่วยหมอจริงๆ จะใช่สิบมั้ย แล้วรันคู่กับไป่แน่เลย เดาล้วนๆ
ตอนสู้กันมันส์มากๆ ไอ่เข้มโครตโหด
-
เฮียกับหนู กำลังทำให้ฉันเป็นโรคเบาหวานเข้าเส้นเลือดตาย
คู่รันกับไป่นี้ เขาจะลงเอ๋ยมั๊ยหน๊อ ลุ้นๆๆ
ส่วนคุณผู้ช่วยนี้ ใช่คุณตำรวจ สะมีน้องเบียร์ รึป่าวน๊อออออ
:katai4: :katai4: :katai4:
ก็ติดตามกันต่อไป
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่น่าเชื่อว่าเฮียจะเป็นไปได้ขนาดนี้ จากกันไม่ถึงวันคิดถึงกันซะแล้ว :-[
ป่านนี้คนที่รอลุกไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้ นานๆจัดทีน่าจะหนักอยู่ :o8:
ติดตามเฮียมาทำงานแล้วบอกได้คำเดียวว่ามืออาชีพจริงๆ สมแล้วที่นายไว้ใจ
ตอนทำงานก็เข้าขากันดีนี่นา แต่พอเรื่องส่วนตัวแล้วเข้มมันกวน....มากๆ
ถ้าเข้มคิดจะคู่รันก็เปลี่ยนซะนะ ไม่อย่างนั้นจะใส่พานให้ไป่นะจะบอกให้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ มาช้าไม่เป็นไร แค่มาก็ดีใจแล้ว :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
ไป่เหรอคู่ของรัน
ตอนไป่ทักว่ามีรอยที่คอกะหลังเฮีย นึกว่าได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้ซะอีก ที่แท้รอยที่หนูฝากไว้นี่เอง :hao6:
-
คุณผู้ช่วยต้องเป็นพี่สิบแน่ๆ.....ฟันธง
-
หนูนี่กวนได้ตลอดเลยนะ น่ารักจริงๆ
เฮียๆแอบกินคอลลาเจนจริงๆด้วย ฮ่าๆๆ
เมื่อไหร่พี่สิบเราจะเผยตัวนะหรอว่าต้องรอเฮียไปเคลียร์ก่อน
อย่างที่เฮียพูดถ้าเข้มรักรันจริงมันก็ดีแต่ถ้าไม่รักก็ไม่ต้องมายุ่งหรอกปล่อยไปเถอะ
-
เฮียคงรีบทำงานรีบกลับไปหากำลังใจจากหนู
ส่วนหนูก็ให้กำลังใจเฮียก่อนมาทำงาน :z1:
-
ดีใจที่ได้อ่านฮะ ไม่ว่านานแค่ไหนก็รอ 555+ หวานไปไหม (ติดเฮียมา อิิอิ)
ขอบคุณด้วยที่หาคู่ให้รัน รันจะำได้ไม่เหงาใจ
และเช่นเดิม รออ่านตอนต่อไปนะฮะ
-
“ถ้าลักหลับอีกสักรอบ หนูจะรู้ไหมนะ” รอคำตอบนะเฮีย :hao6:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
อุ๊ยตาย รันจะคู่กับไป่หรอ ไม่นะ คู่กับเข้มเคมีเข้ากันกว่าเย๊อะ เป็นอีหนูให้ไอเข้มซาดิสต์แกล้งไปวันๆ โอย นึกแล้วหมั่นเขี้ยวแทน 5555
ตอนเลิฟซีนตอนนี้เหมือนเป็นแรงใจให้เฮียจริงๆค่ะ สงสารลุงเขาจริงๆ ท่าจะอัดอั้นอดทนมานาน
ยังไงคุณคนเขียนก็จัดเซอร์วิสแบบนี้บ่อยๆหน่อนะคะ เราชอบบบบบ
ปล. ใกล้จะจบแล้วหรอคะ ใจหายเลย อยากอยู่กับตัวละครเรื่องนี้ไปนานๆเลยค่ะ
-
กรีส ไส เฮียขา หลังไปโดนอะไรมาหรอค๊า :z1:
-
ผู้ช่วยคือ พี่สิบ ใช่มั้ยยย ตอนนี้เฮียเทพมาก แต่อยากรู้ เต คือใคร รอตอนต่อไป :pig4:
-
รักน้องหนูที่สุด :man1:
-
รวดเดียวจบแบบฟินไปตามๆกัน ไม่อยากเม้นเยอะ รู้ว่าขาดไม่ได้ก้อพอ
จะขอมารอด้วยคนน้าา^^
-
แหมนึกว่าเฮียกะหนูจะได้เลิฟซีนกันตั้งแต่ต้นเรื่องซะแล้วเห็นหนูบอกนวดแล้วแถมนาบ
ที่แท้ก็ใช้เท้านาบให้เหมือนที่หนูทำให้พ่อนกบ่อย ๆ นี่เอง ทำเอาเฮียดีใจเก้อกะของแถมไปเลย
แต่สุดท้ายหนูก็ไม่ทำให้เฮียต้องเก้อนาน ใจอ่อนยอมเฮียจนได้ แต่ก็นะยังเป็นเลิฟซีนที่เขินไปขำไปเหมือนเดิม :impress2:
แต่แค่นี้ก็ทำให้เฮียมีแรงจะไปทำงานให้เสร็จไว ๆ แล้วล่ะ คราวนี้ได้เห็นฉากบู้ในการทำงานของเฮียด้วย
ดูอันตรายจังกล้วเฮียพลาด แต่สุดท้ายเฮียก็ผ่านไปได้ สงสัยอยากกลับไปนอนกอดคนที่ฝากรอยรักไว้ที่คอกับหลังเร็ว ๆ ล่ะมั่ง
แล้วที่แท้คอลลาเจนนี่ของนายให้มาเหรอแต่นายทำไมเลือกให้คอลลาเจนเฮียล่ะเนี่ย
สงสัยนายก็คงรู้สึกว่าเฮียสมควรได้ใช้แล้วมั่ง :pigha2: ตอนนี้คุณผู้ช่วยก็ยังทำให้เบียร์ของเราอารมณ์เสียได้ตลอด
แบบจ้องจะตรวจอาการจนเบียร์รำคาญแล้ว ถ้าเปิดเผยไปเลยหนูเบียร์เค้าอาจจะเต็มใจให้ตรวจก็ได้น๊า
แต่คงเป็นเรื่องใหญ่เหมือนกันเพราะเล่นบุกเข้ามาสืบถึงในบ้านนายเลย อย่างงี้พี่สิบจะปลอดภัยไหมนะถ้าถูกจับได้
ส่วนคู่แท้ของรันนี่จะเป็นใครน๊า ถึงดูว่ารันจะเริ่มปลื้มไป่รึเปล่าแต่ไป่ก็ยังไม่มีทีท่าอะไร มีแต่ไอ้เข้มที่จ้อง
จะขอรับช่วงดูแลรันต่อจากเฮียตลอด แถมตอนนี้ได้รู้เรื่องไอ้เข้มมากขึ้นนิดนึงด้วย แล้วตกลงไอ้เตเป็นอะไรกะเข้มล่ะ
ขนาดดูร้าย ๆ โรคจิตอย่างไอ้เข้มยังมีคนที่อยากแก้แค้นให้ด้วย หรือจริง ๆ ไอ้เข้มจะไม่เลวร้ายเท่าไหร่
แต่ยังไงก็คงอย่างที่เฮียว่ารันไม่ได้ชอบไอ้เข้มซักหน่อย เพราะงั้นก็ขอให้รันกะไป่เค้าเปิดเผยใจเร็ว ๆล่ะกัน
น้องรันที่น่าสงสารจะได้มีคู่กะเค้าซักที รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และเป็นกำลังใจให้คนเขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :mew1:
-
เฮียยยยยย ชัดเจนว่าอายุไม่มีผลต่อสมรรถภาพ เพราะเฮียยังไม่อิ่มหนูลับไปซะก่อน โถๆ
รันนี่ยังไงดี กับเข้มหรือกับไป่ สามพีเลยมั้ย ถ้าไอ้เข้มมันรักจริงและนิสัยดี ฮ่าๆๆๆ
-
เฮียแมร่งจะเท่ไปไหนคะ
คือแมร่งโคตรเท่ กรี๊ดดดดดดดดดดดด
แล้วหนูรันจะเลือกใครล่ะคะอย่างงี้ พี่เข้ม หรือ พี่ไป่คะ พี่ไป่คิดอะไรกะรันม้อยยย
ปล.แต่ก็ยังเชียร์เข้มนะ กิกิกิ
-
เฮียหนูยังน่ารักเหมือนเดิมเลยยยยวู้ววววว//แต่ผู้ช่วยหมอนี่เป็นใครกันหรือจะเป็นสิบ?????
-
โอ๊ย หนูกะเฮียทำคนอ่านฟินไปสิบตลบเลย ยิ่งอ่านยิ่งรักสองคนนี้
ไป่ไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไหร่ แต่เข้มวนเวียนๆอยู่รอบตัวรันตลอด
ลึกๆแล้วไม่อยากให้รันได้กับสองคนนี้เลย
เพราะมันหมายถึงว่ารันต้องติดอยู่ที่นี่ ไม่ได้ออกไปอยู่ข้างนอก
อยากเห็นรันได้ออกไปใช้ชีวิตปกติอยู่ข้างนอกเหมือนคนทั่วไป
อิพี่สิบก็นะ แหย่เบียร์ตลอด ความสุขเล็กๆน้อยๆสินะ
-
อยากอ่านอีกอ่าาาาาา :mew2:
หนูมันฮาทุกตอน ทุกวินาทีจริงๆนะคะ แม้จะดราม่าแค่ไหน มันก็คิดบวกได้ตลอดจริงๆ น่ารักมาก
-
รูปเฮียกรค่ะ ถูกใจอยู่ :-[
ส่วนเนื้อเรื่องยังค่ะ อีกไม่นาน เคลียร์งานก่อนนะ แว่บมาลงให้ดู แหะแหะ :mew2:
[attachment deleted by admin]
-
พูดได้คำเดียวว่าหล่อโฮกกกกกกก มันใช่เลยอ่ะค่ะะะะะะะะ :ling1:
รออ่านด้วยใจจดจ่อค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาา :L2:
-
ห่ะ!!!!! :a5:
อ๊ากกกกกกกกกก :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
โอ๊ยยยยย กี๊สสสสสสสสส เข้าใจเเล้วค้าบบบบบบบบ ว่าทำไมหนูถึงไม่รอดดดดด
ฮือออออ ปกติไม่เห็นหน้าก็เข้าใจและเคลิ้มไปกับเฮียเเล้วนะ :z3:
นี่มาเห็น โอยยยยยยยย จะละลายยยยย งื้อออออออออออออออ :-[ :-[ :-[ :-[
ฟินค่ะ.....พูดเลย :heaven
ไม่ได้เม้นมาตั้งนาน โทษทีนะคะ
ได้อ่านตอนนี้เเล้วอิ่มเบาๆค่ะ หุหุหุ :z1:
สงสัยเรื่องเข้มเเวบนึง เต......ใครคะ เดาเอาจากเนื้อเรื่องน่าจะตายไปเเล้วนะคะ
เต....เป็นคนรักของเข้มเหรอคะ งืมๆๆๆๆๆ ถ้ายังงั้นเข้มก็มีมุมอีกมุมที่เราไม่เคยเห็นสินะ อยากเห็นมุมนั้นจังเลยอ่าาาา
ส่วนเรื่องของรัน อิอิ มายังงี้คู่ไป่ล่ะสิ.... o18
อยากลั๊ลลาไปกับเรื่องนะคะ เเต่ยังมีห่วงอยู่ค่ะ
ห่วงว่าพวกเค้าจะได้ใช้ชีวิตครองคู่อย่างสันติแบบไหน เข้าใจว่าวันนั้นต้องมี
แต่การรอคอยอย่างหน่วงๆแบบนี้ก็ทำเอาใจตุ๊มๆต่อมๆเหมือนกัน
รอวันกระจ่างนะคะ
เป็นกำลังใจให้สุดชีวิตเลยค่ะ :กอด1: :L2:
ปล.อยากได้ฝิ่นอนงค์เป็นเล่มเร็วๆจัง > <
-
มีรูปเฮียมาลงให้ฟินยิ่งกว่าเดิมด้วยอ่ะ
-
เฮีย แซ่บมากกก
ตอนนี้ชั้นรู้แล้ว....ทำไมใครๆ ก็อยากแซ่บ Here :m25:
-
o18 หน้าเฮียอย่างหล่อ สมแล้วที่กินหนูได้
รัน รัน รัน น้องรันของเขาจะมีคู่ใช่ไหม พี่ไป่ใช่ป่ะ ก็น่าลุ้นนะ แต่ยังไงเขาก็ยังเชียร์อิพี่เข้มโรคจิตอยู่ดี
ก็แหม่รักจริงหวังแต่งตั้งแต่อยู่ในคุกแล้ว แถมยังตามมาจีบต่อนอกคุก ถึงมันจะจีบแบบจิตๆ จิกกัดๆ อยู่บ้าง แต่เขาก็เห็นใจในความหื่นที่คงเส้นคงวาของมันอยู่ดี
เอาเป็นว่า สามพีได้ป่ะ(หื่นยิ่งกว่า สองรุมหนึ่ง มันกร๊าวใจ) แบบมีสามีสองคน คนหนึ่งดี อีกคนหนึ่งร้าย มาอย่างละครึ่งน้องรันจะได้สุขสันลงตัว แต่เวลาหื่นคูณสองไรเงี่ย
อิอิ ฟินเบย
:haun4:
-
โอ้ย ได้พบประสพพักตร์เฮีย อะไรมันจะหล่อกระชากใจขนาดนี้วะ โอ้ย โอ้ย
-
เฮียหล่อมากค่ะแล้วน้องหนูล่ะจ๊ะไม่มีเหรอ
-
อืมมหล่อ แล้วอิมเมจพี่สิบล่ะ ตอนนี้พี่สิบแกกำลังตอดนิดตอดหน่อยน้องเบียร์อยู่ ได้นิดได้หน่อยก็เอาดูท่าแกจะมีความสุขนะ ถ้าน้องเบียร์รู้จะเป็นไงน๊า หรือน้องเบียร์อาจจะปลื้มม(ในใจ)รออ่านดีกว่า
-
อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ด เฮียหล่อ แซ่บ และเด็กกว่าที่คิดไว้เยอะเลยค่ะ 555555
อยากเห็นอิมเมจพี่เข้มบ้าง ชอบผู้ชายจิตๆฮ่ะ
-
เขินเลยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เห็นรูปแล้ว เข้มได้ใจ
:z1: เก็บไปฟินต่อ
-
โหววว เฮียเซ็กกุซี่มากกกก
อยากเห็นอิมเมจน้องหนูมั่งจัง
-
ลูกผู้ชายตัวจริง หล่อ เข้ม ได้ใจมาก :m3:
-
เฮียแม่ง......................
เข้าใจฟิลหนูเลย ว่าทำไมต้องบอกว่า "กูเป็นเมียเฮีย" 555
-
เฮียยยยยยยยยย รู้เลยทำไมทุกคนถึงต้องเกรงใจเฮีย
เฮียดูน่าเกรงขามมากๆ อ่ะ
:katai1: :katai1:
อยากเห็น หนูบ้างงงงงงง แค่คิดก็เขิลค่ะ ฮ่าๆๆๆ รอเนื้อเรื่องด้วยยย คนแต่งสู้ๆค่า
-
ดิบๆๆๆมากกกก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มีรูปเฮีย ก็ต้องมีรูปหนูด้วยซิ
-
โอ้ย...........ใจละลายเลย
อยากเห็นน้องหนูบ้าง.........
-
หล่อแบบ...โหดๆเนอะ :katai2-1: :katai2-1:
อยากดู imgหนูบ้าง :mew2:
-
น้องหนูค่ะลองจิ้นกับเฮียพอจะฟินได้ไหม ดูน้องเขาน่ารักดี ไม่หล่อไม่สวยจนเกินไปในความคิดคนเขียนนะ
เอาไปชมกันเล่นๆก่อนนะ :mew1: ถ้าไปซ้ำกับของนิยายใครขอโทษด้วยนะคะ
ส่วนเนื้อเรื่องอีกนิ๊ดแม้ว o18
[attachment deleted by admin]
-
เอาไปจิ้นกับเฮีย ฟิน
-
น้องหนูถูกสเป็คเลย
ส่วนตอนหน้าต้องรออีกนิดแม้วใช่มะเดี๋ยวจิ้มก้นเลยนิ :z13:
-
หนูน่ารักดีอ่ะ
-
อิมเมจหนูโดนใช่อะ กึ่งๆหล่อ กึ่งๆน่ารักกก
-
น้องหนูจร้าาาาาา
:hao7: :hao7: :hao7:
-
หนูน่ารักมากกกกกกก สมกับเฮียมากค่ะ
-
ตอนแรกนึกอิมเมจเฮียไว้ออกแนว ไมเคิล สกอฟิล Prison Break แต่มาเจออิมเมจนี้เข้าไปรู้สึกว่าใช่ยิ่งกว่าอีกแฮะ
ส่วนน้องหนูต้องบอกว่าถูกต้องเลย ตรงมั่กๆ
-
มิน่าหนูมันถึงบอกว่ามันหล่ออยู่ตลอด ก็อิมเมจที่เอามาหนูมันหล่อจริงๆ
-
อร๊ายยยย หนูน่ารัก :-[ น่าตาจิ้มลิ้ม
เฮียก็หล่อเข้มมาเรยทีเดียว อิจเมจนี่ตรงตามจิ้นมากอ่ะ
-
ขนาดตัวเฮียกับหนูมันแบบว่า... :m29: :m29: :m29: :m29:
รอๆตอนต่อไป :z13: :z13: :z13:
-
น้องหนูดูแมนกว่าที่คิด แต่พอคู่กะรูปเฮียก็ได้อยู่นะ เพราะเฮียโคตรเข้ม :hao3:
-
หนูน่ารักเหมาะกับเฮียเลย
-
น่ารักอ่ะ........
-
ก็โอนะ หน้าตาดีเก็บไปฟินได้
-
ใจละลายเมื่อมองแววตาเธอ อ๊ายยยยยย เหลือเชื่อกว่าจินตนาการ รักทั้งเฮียกร น้องหนู. โลภละ ขอรูปที่เหลือนะ อยากเห็นพี่เข้มมากกกกก
-
:katai2-1:
-
น้องหนูน่ารักอ่ะ เฮียก็เท่ที่สุด ฟินค่ะ
-
หนูน่ารัก ใช่เลยจริงๆ :กอด1:
-
>> ป.29 <<
ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง หลังจากพยายามจะหลับแต่ก็หลับไม่ลง ป่านนี้เฮียยังไม่กลับมาสักที มันเลยเวลาจากคราวก่อนมานานแล้ว เกือบจะตีสี่แต่ยังไม่มีวี่แววอะไรเลย ได้ยินแต่เสียงเปลี่ยนเวรยามด้านล่าง หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเฮียและคนที่ไปด้วยหรอกนะ ถึงผมจะไม่ค่อยชอบไอ้เข้มเท่าไหร่แต่ก็ไม่เคยคิดจะสาปแช่งมันสักที ปล่อยให้เป็นตามกฎแห่งกรรมดีกว่า ใครทำอะไรไว้ก็ชดใช้ไป
“เฮียช้าจังวะ ไม่ใช่จี้เส้นตามกูพูดแวะซื้อไวอาก้าหรอกนะ”แค่นี้ก็ อื๊อ ไม่อยากจะเอ่ย เหมือนเฮียยังคา เอ้ย อยู่กับผมอยู่เลยแบบตัวไม่อยู่แต่ฝากของไว้ ผมพึมพำก่อนจะนึกถึงเมื่อวานที่ทำกิจกรรมเข้าจังหวะกัน หน้าเห่อร้อนทันที ไม่ว่าจะสาเหตุอะไรผมหามาไตร่ตรองแล้ว ไม่ใช่เกิดจากความอยาก ใจง่าย หน้ามืด หื่น มันไม่ใช่ สรุปได้ที่ สมยอม จะโทษเฮียที่คลุกวงในฝ่ายเดียวจนเสียว(ใจ)ก็ไม่ได้ในเมื่อผมก็เกิดอารมณ์ร่วมไปด้วย นึกถึงหน้าเฮียที่ปกติจะนิ่ง ตาคมดุ แต่พอเวลายิ้มทำเอาทั้งหน้าทั้งตาอ่อนโยน ยิ่งปากยิ้ม ตาเยิ้ม มือสัมผัส ปากซุกไซร้ ยิ่งตอนกระซิบบอก
‘เฮียรักหนู’ย้ำหลายครั้งพอกับช่วงล่าง
‘อืม’รู้แล้วไม่ต้องรัวก็ได้
‘รักเฮียไหม’ไม่ถามเปล่าเม้มซอกคอ จับน้องหนูเป็นตัวประกันอีก
‘รัก อืม เฮีย’ไม่บอกไม่ได้น้องเริ่มร้องไห้แล้ว
ยิ่งคิดผมก็รู้เลยว่า เฮียรู้สึกยังไง
.
.
.
“หื่นชัดๆ”นี่แหละนิยามที่ผมระบุให้ ถ้าไม่ชิงหลับก่อน ได้มีต่อแน่ ลางสังหรณ์บนหน้าเฮียมันบอกว่า เฮียยังไม่อิ่มเลย ไม่รู้แอบลักหลับผมมั่งหรือเปล่า ตื่นเช้ามาสำรวจตัวเองที่ใส่ชุดเรียบร้อย นอกจากช่วงล่างที่หน่วง คอ อก หน้าท้อง ขา แม้แต่แก้มก้น จนถึงเท้า เฮียแม่งแปลงร่างเป็นปลาเทศบาล(ปลาซ็อกเกอร์)ดูดไปหมด แม้กระทั่งพลังงาน ผมเชื่อในสมรรถภาพเฮียแล้ว ขนาดรอบเดียวแต่น๊านนาน เลยเป็นที่สงสัยของไอ้สองตัวนั่นซะเลย
‘ไอ้หนูกลัวดำไงมึง ใส่ซะแขนยาวเลย’นั่นคือเสียงทักของไอ้เบียร์ที่เห็นผมใส่เสื้อยืดแขนยาว มีฮู้ด มันทักแบบประชดเพราะผมนั่งอยู่ในห้องไม่สามารถลากขาไปไหนได้
‘มึงจะคลุมหัวทำไม หัวโกร๋นหมด อากาศยิ่งร้อนๆอยู่’ไอ้รันดึงฮู้ดที่ผูกเชือกตรงคอเอาไว้ด้วยลง แต่ผมรีบดึงขึ้นปิดตามเดิม
‘กูไม่ร้อน กูหนาว เหมือนจะมีไข้นิดหน่อย ไม่ครั่นตัว ไม่ปวดหัว แต่ไม่ต้องเป็นห่วงกูกินยาแล้วหลังจากกินข้าวเมื่อกี้นี้ ขอบใจพวกมึงมากนะที่มาอยู่เป็นเพื่อน ถ้ากูหลับพวกมึงก็ไปทำธุระกันเถอะ ไม่เป็นไรกูอยู่ได้’ผมบอกรายละเอียดอย่างที่คิดและท่องจำไว้แล้ว มันเลยหุบปากที่อ้าค้างอยู่
‘หายใจทางผิวหนังหรือไงวะ พูดซะรัวเลย’ไอ้เบียร์มานั่งข้างๆเอามือตบไหล่
‘มึงผิดปกติ’ไอ้รันหรี่ตาใส่
‘เปล่า’กูเตรียมมาดีโว้ย ไม่เสียงสูงให้จับได้หรอก
‘นั่นไง ทุกครั้งมึงต้องเสียงสูง คราวนี้เสียงต่ำแบบฝืนๆ มึงโกหก’เหี้ยยยย ยังจับความฝืดทางคำพูดกูได้อีก
‘จริง จริ๊งงงงงงงง’ยืนยันด้วยเสียงสูงตามปกติ
‘ว่าแล้ว มึงต้องทำเสียงสูงเป็นการยืนยัน ปิดอะไรพวกกู’พวกมันยื่นหน้ามาใกล้จับหน้าผมไปจ้องตา
‘สาดดดดดดดดดด เสียงสูงเสียงต่ำ ก็หาว่ากูโกหก ทีพวกมึงชอบ คุณผู้ช่วย กับ ไอ้ไป่ ล่ะ กูยังไม่ล้อเลย’ผมผลักหน้ามันออกและพูดใส่ ลากขาที่ไม่อยากจะจากเตียงไปไหน แต่ต้องหนีไปอีกมุม อูย
‘ไม่จริง กูไม่ได้ชอบมันสักหน่อย’พวกมันพูดแทบจะพร้อมกัน
‘โกหก กูไม่เชื่อหรอก ว่าแล้ว พวกมึงต้องยืนยันคำตอบเสียงแข็งแบบนี้’กลายเป็นผมที่เล่นพวกมันบ้าง
‘สัด กูเกลียดขี้หน้ามันจะตาย จะไปชอบมันได้ยังไง ฉิบหายรู้จักก็ไม่รู้จัก’ไอ้เบียร์ด่าพร้อมพูดสายตาหลุกหลิกชอบกล เฮ้ย ผมว่าตาไม่ฝาดนะ หน้ามันดูแปลกๆ
‘ก็ใช่ไง มึงไม่รู้จักแต่ด่าเขาเหมือน แบบ อะไรน้า’ผมทำท่าคิดปากขมุบขมิบ ไอ้รันชำเลืองมองไอ้เบียร์บ้าง
‘อะ อะไรของมึง เหมือนอะไร’ไอ้เบียร์เริ่มตะกุกตะกัก
‘รู้แล้ว’ผมทำเป็นนึกออกพูดเสียงดัง ไอ้เบียร์ตาตี่ โตขึ้นมาทันที
‘อะไรวะ’ไอ้รันหันข้างมาทางผมทันที
‘เหมือนคุณตำรวจกับผู้ร้ายยอดรัก เถียงกันแบบในละครตอนเย็น กูเคยดูจำได้’
‘ไอ้หนู มันไม่ใช่อย่างที่มึง คะ อ้าว เหรอ’
เสียงผมกับเสียงมันพูดแทบจะพันกัน ก่อนมันจะรู้สึกตัวว่าเกือบจะหลุดอะไร ก็เลยทำหน้าเหรอ
‘ห่าราก กูนึกว่าเรื่องจริง’ไอ้รันสบถบ้างก่อนจะนั่งลง ไอ้เบียร์ถอนหายใจแบบโล่งอก มันแอบแต่ผมเห็น อะไรของมันจริงจังไปได้ กูแค่หาทางเอาตัวรอดเรื่องกูแค่นั้นเอง
‘ไอ้รัน’ผมเรียกเอามือสะกิดมันที่ดูจะเหม่อๆเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ
‘กูไม่ได้อะไรกับไอ้ไป่จริงๆ นะโว้ย’มันตกใจโพล่งออกมาบ้าง ทำเอาพวกผมเงียบ
‘ฮ่าๆๆๆๆๆๆ’ผมกับไอ้เบียร์
‘ยิ่งกว่ากูอีก ครึครึ’ไอ้เบียร์คนเดียว
‘เหี้ย แม่ง กูพูดจริง’ไอ้รันด่าก่อนจะยืนยันตามเดิม
‘กูเชื่อ กูเชื่อ ว่ามึงไม่ได้คิดอะไร’ผมตบไหล่มันที่ส่ายหน้าเซ็ง ดูมันก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ
‘กูไม่ได้คิดจริงๆนี่หว่า’มันย้ำอีก
‘หรือมึงคิดถึงไอ้เข้มวะ’ไอ้เบียร์แซวอีก
‘จวยยยยยยยยยย คิดถึงมันทำส้นตีนอะไรล่ะ’ไอ้รันด่าพร้อมทุบหลังมัน ผมไม่คิดว่าไอ้เบียร์จะแซวออกมา
‘ระวังนะมึง เกลียดอะไรจะได้อย่างนั้น’ไอ้เบียร์แซวอีกเอามือปัดมือมันไปด้วย กูรอดแล้ว พวกมึงฉะกันเองเถอะ
‘กูไม่ได้เกลียดอย่างนั้น’ไอ้รันพูดแบบกูไม่รู้จะอธิบายยังไง
‘มึงชอบไอ้เข้ม’ผมทำเสียงพร้อมหน้าประกอบคำพูดด้วย
‘ไม่ได้ชอบ โว้ยยยยยยย พวกมึงเข้าใจอะไรยากจังวะ กูไม่ได้ชอบใครทั้งนั้น”ไอ้รันแทบจะทึ้งหัวตัวเองไปมา ผมกับไอ้เบียร์กลั้นหัวเราะกับสภาพมันที่โดนแกล้ง มันเป็นคนดีนะ ถึงผมจะรู้จักมันในสาถานการณ์แบบนี้ผมก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจของมัน รวมถึงไอ้เบียร์ด้วย ผมคิดเสมอว่าพวกมันไม่ใช่คนเลวโดยสันดาน แต่อาจมีเหตุจำเป็นที่ต้องเป็นแบบนี้ ก่อนจะสบตามันที่มองผมพร้อมรอยยิ้ม ทำไมมันจะไม่รู้ว่าผมปิดอะไรไว้ ผมไม่ได้คิดจะปิดบังมันหรือไอ้เบียร์แต่ผมอายจริงๆ และผมไม่คิดจะพูดหรือถามในสิ่งที่ตัวเองรู้หรอก เรื่องของใจมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนถึงเป็นเพื่อนกันแล้วก็ใช่ว่าจะต้องพูดออกมาเก็บให้ลึกสุดใจดีกว่า วันข้างหน้าผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไง จะได้อยู่กับคนที่ผมบอกรักเขาไปแล้วหรือเปล่า นั่นเป็นเมื่อบ่ายที่พวกมันมาอยู่ด้วย แต่ตอนนี้ผมห่วงเฮียจังเลย
“กลับมาสักทีสิ เฮีย อย่าเป็นอะไรนะ”ผมยกมือไหว้พระ และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้เฮียปลอดภัย
‘รอเฮียนะ’
‘เฮียรักหนู’
เสียงกระซิบและสัมผัสตรงหน้าผาก ก่อนจะไล่ทั่วหน้ามาหยุดที่ปาก ผมตอบรับเอามือกอดเฮีย
‘กลับเร็วๆนะ หนูจะรอ’
‘เฮียระวังตัวด้วยนะ’
‘ไม่ต้องแวะซื้ออะไรนะ’
‘อืม’
‘มีอีกไหม หืม’
‘ไม่มี ทำทุกข้อนะ’
‘ครับ’ตอบรับและจูบอีกครั้ง
ก่อนจะสลัดภาพวาบหวิวออกจากหัว คิดถึงบุพการี เดี๋ยวจะว่าผมอกตัญญู ได้เฮียที่ดูแลข้างหลังและลืมพ่อที่รอคอยอยู่ข้างหน้า ไม่เคยมีสักวันที่ผมจะลืม อยากจะกลับไปหาใจแทบขาด อยากรู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ผมรู้แค่ว่าพ่อคิดถึงผมมากเช่นกัน
“หนูคิดถึงพ่อนะ ดูแลตัวเองดีๆนะพ่อ”ผมพูดพลางหยิบไอ้ชวดมากอดแทนอ้อมแขนของพ่อ แต่เดี๋ยวนี้รวมไปถึงเฮียด้วย ผมยกยิ้มเมื่อนึกถึงวันที่เห็นผู้ชายตัวโต ซักไอ้ชวด ใช้แปรงสีฟันขจัดคราบอย่างเบามือ ลงน้ำยาปรับผ้าหอมกรุ่น อีกเรื่องที่ผมคาดไม่ถึง เฮียซักกระทั่งกางเกงในผมด้วย ได้แต่อ้าปากจะพูดก็ไม่ทัน ไม่รู้จะทำไงเลยซักกลับคืนให้บ้าง เฮียได้แต่ยิ้ม ต่างคนต่างเงียบดีกว่า ผมก็ซักให้พ่อบ่อยไป ผู้ชายเหมือนกัน แต่แค่เฮียเท่านั้นที่ผมนอกใจพ่อไปซักให้ ไม่นับแม่นะ นั่นถือว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมทำให้ ไม่งงใช่ไหมครับ งั้นเข้าใจตามนี้นะ
“สงสัยเฮียก็คงนึกว่าซักให้ลูกมั้ง ครึครึ”ผมพูดกลั้วหัวเราะ นึกภาพเฮียเลี้ยงลูกตามที่เล่าให้ฟัง ดูอบอุ่น เฮียทำให้ลูกทุกอย่าง ไม่เอ่ยถึงแม่ของลูกสักคำ ผมก็ไม่ถาม กลัวจะไปขัดสีหน้ามีความสุขของเฮียเวลาพูดถึงลูก ผมไม่คิดว่าเฮียโกหกหรอก หลายอย่างในตัวเฮียที่แสดงออกมามันไม่เคยบ่งบอกว่าเฮียเป็นคนแบบนั้น แล้วอะไรเป็นสาเหตุให้เฮียมีชีวิตเป็นแบบนี้กัน เฮียอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้
“แต่ถึงตั้งใจ มันเกิดขึ้นแล้ว คงย้อนไปแก้ไขไม่ได้ นอกจากชดใช้ในสิ่งที่ได้ทำลงไป เฮ้อ”ผมได้แต่ถอนหายใจกับเรื่องที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฮียในอดีตที่ผ่านมา ถ้าเฮียพร้อมจะเล่าเขาก็เล่าเองแหละ ถ้าไม่อยากเล่าผมก็ไม่อยากจะไปรื้อฟื้นความทรงจำที่มันคงจะเจ็บปวด ผมควรห่วงเฮียในตอนนี้ก่อนดีกว่า
“ทำไมเฮียยังไม่มานะ”ผมเดินไปหยุดตรงริมหน้าต่าง เฮียสอนไว้ว่า อย่าโผล่หน้าออกไปอาจได้รับอันตรายที่เราไม่รู้ได้ ป้องกันไว้ก่อน ปิดไฟไว้ด้วยคนที่แฝงตัวในที่มืดจะได้ไม่เห็นเรา ที่สำคัญปืนพกติดตัวไว้ตลอดเวลาที่เฮียไม่ได้อยู่ด้วย
“จะไปหาไอ้สองคนก็เกรงใจมัน ป่านนี้คงกำลังตกในห้วงฝันเปียกพอดี ครึครึ”ผมคิดลึกไปตามเรื่อง มันก็ต้องมีบ้างตามประสาผู้ชาย ดีๆอย่างผมยังเคยเลย พูดถึงมันสองคนนึกถึงไอ้เบียร์ขึ้นมาได้ และพาลไปนึกถึงคุณผู้ช่วย ทำม๊ายทำไมผมคุ้นจังเลยวะ
“ยิ่งเวลาเถียงกัน เหมือน เหมือน อืม แม่ง ติดที่ปาก”ผมพยายามนึกก็นึกไม่ออก เดินวนแถวหน้าต่างก่อนจะเปลี่ยนที่บ้างไปยืนหน้าประตูกระจกที่เปิดออกไปจะเป็นระเบียง แต่มีม่านหนาและทึบที่ผมคิดว่าคงกันอุจาดเวลาทำอะไรมั้ง อย่าง เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำท่าทุเรศๆ แค่นี้เองที่ผมคิดไม่ได้นึกไปถึงเรื่องอื่นเล๊ย จริงจริ๊งงงงงงง กลับมาคิดเรื่องไอ้เบียร์ต่อ
“อืม อ๊ะ นึกออกแล้ว เหมือนคุณตำรวจนั่นเอง”ผมคิดพร้อมดีดนิ้ว ในที่สุดกูก็นึกออกจนได้ ทั้งที่เมื่อเช้ากูก็นึกได้แล้วนะแต่ต้องแถไปก่อนเพราะตอนนั้นนึกแหย่มันเพื่อเอาตัวรอดเฉยๆ
“จากการพูดคุย และที่สำคัญ คือ ทำไมคุณผู้ช่วยเจาะจงตรวจก้นไอ้เบียร์ นี่และเก้าสิบเปอร์เซ็นของความเป็นไปได้ แล้วถ้าเป็นจริง เข้ามาได้ยังไงวะ ไม่น่าจะเล็ดลอดสายตาไปได้ โดยเฉพาะเฮีย ที่หูตาจมูกยิ่งกว่าชะมดอีก”ผมไล่ไตร่ตรองพร้อมหาเหตุผลมาประกอบเป็นรูปร่างคุณตำรวจที่เคยเจอแว่บๆ
“แต่จะว่าไป เฮียแม่งก็จ้องเอ๊าจ้องเอาเหมือนจะสงสัยเหมือนกัน แต่หน้าไม่ฉงนเท่ากูแค่นั้นเอง”ผมเดินวนไปวนมาอย่างใช้ความคิดอีกหน ระหว่างนั้น
ปึก
ฟุบ
เสียงผมที่ก้มหมอบกับพื้นอย่างลืมเจ็บช่วงล่าง ทันทีเมื่อได้ยินเสียงพลังงานเคลื่อนที่บางอย่างกระทบกระจก คงไม่ใช่มาล่าท้าผีกันที่นี่หรอกนะ ผมยังเงียบเอาหูซุ่มฟังว่าจะมีอีกไหมก่อนจะกระดึ๊บๆ ไปใกล้อีกนิด เอามือแหวกผ้าม่านมองฝ่าออกไปเห็นแสงสลัวๆแต่ก็ไม่ชัดอยู่ดี
“เสียงอะไรวะ หรือ นกจะบินชนกระจก”ผมคิดก่อนจะมองหาซากของสิ่งที่คิด
“ไม่มี”พึมพำก่อนจะนึกได้ว่า เฮ้ย กลางค่ำกลางคืนเขาไม่ให้ทักนี่หว่า เดี๋ยวของเข้าตัว แต่กูพูดเบาๆไม่เป็นไรมั้ง กระจกก็กั้นอยู่มันคงเข้าไม่ได้หรอก ถ้ายูเทรินท์เข้าหน้าต่างก็ฉลาดเกินกูคิดไปแล้ว ก่อนสายตาจะเห็นเงากระโดดจากต้นไม้ที่ไม่ห่างจากระเบียงมากนัก ผมเอามืออุดปากไม่ให้ร้องออกมา พ่อนก แม่ไก่ เฮียของหนู ช่วยด้วย ผมกระพริบตาปริบๆ หายใจเข้าออก พุทโธ ธัมโม สังโฆ มีจริงเหรอวะ เอาไงดี ผมเหลือบดูนาฬิกา อีกสิบนาทีก็ตีห้าแล้ว อดใจอีกนิด ระหว่างที่อดใจรอ ตาผมก็หยุดอยู่กับวัตถุสีขาวเหมือนห่อผ้ามีเชือกมัดไว้
“กูว่าแล้ว แม่งต้องพวกปล่อยของแน่ ดีนะติดกระจก เดี๋ยวใกล้เช้า กูจะเอากางเกงในไปครอบให้มึงเสื่อม”ผมทุบมือกับพื้น พร้อมความคิดที่เคยได้ยินเขาพูดกันมา ทำไงได้ผมไม่มีผ้าถุงนี่หว่า ต้องใช้วิธีนี้แก้ไปก่อน เมื่อไม่มีเสียงอะไรแล้วผมรีบลุกไปที่ตู้เสื้อผ้าเปิดลิ้นชัก
“แล้วของกูกับของเฮียอันไหนขลังกว่ากันวะ”ผมหยิบกางเกงในขาวสะอาดซักปรับน้ำยาอย่างดีขึ้นมาสูดดมอย่างคิดถึงเจ้าของ ว๊าค ไม่ใช่ หยิบมาพิจารณา ก่อนจะมองไปที่ตะกร้า
“ยังไม่ได้ซักน่าจะขลังกว่า”เก็บเข้าที่เดินไปที่จุดมุ่งหมาย แล้วก็คิดอีกว่าจะเอาของใคร หรือกูต้องตัดสินที่กลิ่น เลือกไม่ได้เอาแม่งสองตัวรวมพลังเลย
แกร็ก แอ๊ด
ผมปลดล็อคพร้อมเลื่อนบานกระจกด้วยเท้า ขวาถือปืน ซ้ายถือกางเกงใน ก่อนจะโยนฟุบไปครอบไอ้ห่อผ้านั้น ใครจะว่าคิดว่ากูปัญญาอ่อนก็ช่างเถอะ ของอย่างนี้ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ยังพิสูจน์ไม่ได้ มองผลงานตัวเอง เงียบ ไม่มีควันหรือเสียงโหยหวนแต่อย่างใด
“ไม่ใช่”ผมมองรอบๆก่อนจะคว้าห่อผ้านั้นเข้าห้องและปิดล็อคตามเดิม เอามันวางกับพื้น กรีดนิ้วจับกางเกงในโยนสู่ที่เดิม ที่จริงมันก็ไม่ก็คงจะไม่ใช่สิ่งที่ผมคิดหรอก มีแต่คนไม่ปกติทางความคิดเท่านั้นที่คิดและทำแบบนี้ สำหรับผมจัดว่าเป็นคนคิดลึกมากไปแค่นั้นเอง
“แล้วมันคืออะไรวะ”ผมนั่งพิจารณาไอ้ห่อผ้าตรงหน้า สมมุติถ้ามันเป็นของทางไสยศาตร์น่าจะเป็นห่อเศษผมกับตะปู ถ้าวิทยาศาสตร์ปนนิติเวช คุณไม่ควรเอามือเปล่าจับสิ่งของต้องสงสัย ผมเดินไปหยิบถุงมือแพทย์ในตู้มาสวม ตอนแรกก็สงสัยว่าเฮียเอามาใช้ทำอะไร คิดลึกๆนึกว่าเอามาใช้ดีท็อกผมหรือเปล่าแต่ไม่ใช่ เฮียเอามาไว้ทำงานอะไรก็ไม่รู้ ผมสนใจแต่ไม่อยากเสือก แม้หน้าเฮียจะบอกว่า บอกไปหนูก็ไม่รู้หรอกเพราะเป็นงานของเฮียไม่ใช่งานของหนู โอเคนะ ยังไงตอนนี้ผมขอยืมมาใช้งานต้องสงสัยผมก่อนแล้วกัน สวมเรียบร้อยแก้เชือกออก
“กระดาษอะไรวะ”ผมหยิบมาพิจารณาดู ชั่งใจว่าจะเปิดดีไหม หรือจะรอเฮียมาช่วยเปิด แต่ทำไมเหมือนได้ยินเสียงกระซิบว่าเปิดเถอะไอ้หนู เฮียเขาเหนื่อยกลับมายังต้องมาเหนื่อยช่วยมึงเปิดอีก เถียงกันไปมาสุดท้ายความเกรงว่าเฮียจะเหนื่อยเพิ่มเลยตัดสินใจเปิดเอง ก่อนจะเบิ่งตา
“เป็นไปไม่ได้”
“ตาฝาดใช่ไหม”
ผมขยี้ตาตัวเองสองสามครั้ง ก่อนจะหยิกตามตัว ปรากฎว่า
“โอ้ยยยยยยยยยยย”
ยังเจ็บ ไม่ใช่เรื่องหลอก หรือใครแกล้งเล่น ผมจำได้ ผมบอกแล้ว ให้ตายผมก็ไม่ลืม มือผมสั่นระริกพอกับใจที่เต้นด้วยความยินดีกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า
“ฮึก ฮึก พ่อ พ่อ จริงๆด้วย”ผมสะอื้นออกมาพร้อมน้ำตาไหล ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทำอะไรลงไป ผมถอดถุงมือก้มกราบกับกระดาษสามครั้งที่ล่วงเกินโดยไม่ได้ตั้งใจ ถ้ารู้ผมคงไม่คิดอะไรบ้าบอแบบนั้น ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย
“ฮือออออออออ ฮืออออออ พ่อออออออออ”ผมจูบกระดาษแผ่นนี้เหมือนได้พบหน้าพ่อจริง ๆ นั่งพิงข้างเตียง กว่าจะตั้งสติและทำใจให้ปกตินานพอสมควร ถึงไม่จับเวลาผมก็รู้ ก่อนจะคลี่กระดาษอออกอ่าน
กอดแนบอกหนูลูกรัก
เป็นยังไงบ้างลูก ถ้าให้คิดอย่างเป็นมงคลชีวิตของพ่อและหนู หนูต้องสบายดีแน่ ไม่เจ็บไข่ เอ้ย เจ็บไข้ ใช่ไหมลูก เวลาเข้าป่าทีไรกลับมาหนูมักจะเป็นไข้เสมอ ฝนตกด้วย และหนูเป็นคนขี้หนาว ผ้าห่มก็ไม่มี พ่อเป็นห่วงมาก ไม่รู้ไอ้หนุ่มพวกนั้นมันเอายาแก้ไข้ติดไปด้วยหรือเปล่า เสื้อผ้าพ่อเห็นมันเอาไปเยอะอยู่นะ ยังคิดอยู่เลยว่าถ้ายกตู้ได้มันคงยกไปแล้วเน๊อะ ขำไหมลูกหนู ฮึก ฮึก (เสียงพ่อสะอื้นเอง สะอื้นจริงๆนะ ไม่ใช่เขียนเล่นๆ)
“ฮ่าๆๆๆ ฮึก ตลก ขำมากเลย”ผมขำความคิดของพ่อที่ไม่เคยเปลี่ยน มองโลกในแง่ดี ก่อนจะตั้งใจอ่านต่อ
ถ้าพ่อรู้ล่วงหน้าว่า ลูกหนูต้องจากไปนานขนาดนี้ พ่อคงทำทุกอย่างไม่ให้ลูกหนูไป แม้จะต้องตาย พ่อก็ยอมแค่ให้ลูกหนูอยู่เท่านั้น เพราะพ่อไม่รู้ว่าลูกหนูต้องไปเผชิญอะไรบ้าง ลำบากแค่ไหน ไอ้หนุ่มนั่นจะผิดคำพูดหรือเปล่า ถึงลูกตาที่มันสบด้วยและเสียงมันจะฟังดูเชื่อได้ก็เถอะ พ่อยังไม่วางใจอยู่ดี พ่อฝันเห็นลูกหนูทุกคืนเลยนะ ถ้าให้เล่าคงจะยาวเพราะมันเป็นฝันต่อเนื่องฉากโดยรวมเสมือนพ่อไปอยู่ในเหตุการณ์จริงมาก แต่ในฝันพ่อเห็นลูกปลอดภัยในอ้อมแขนไอ้หนุ่มนั่นทุกครั้ง มันคงรู้ว่าพ่อไม่เชื่อใจมันมั้งเลยมายืนยันให้พ่อเห็นในฝัน แล้วเรื่องจริงเป็นอย่างนี้ไหมลูก พ่อภาวนาให้เป็นจริงนะ
“ฝันเป็นจริงเลยพ่อ เฮียดูแลหนูดีมาก ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม ยกเว้นเฮียที่ดอมดมอยู่คนเดียว อันนี้หนูขอปิดพ่อไว้ก่อนนะ เอาไว้ถ้ามีโอกาสจะให้เฮียไปขมาพ่อแล้วกัน ครึครึ”ผมอดหัวเราะและตอบโต้กับพ่อไม่ได้ ทั้งที่น้ำตาผมไหลอาบแก้ม ปากผมยิ้ม ก่อนจะอ่านต่อ
พ่อใส่บาตรและกรวดน้ำให้ทุกวันขอให้ลูกปลอดภัย ว่าแต่กับข้าวที่พ่อใส่อร่อยไหมล่ะ น้ำพริกปลาทู แกงส้มผักรวม ปลานิลทอด ต้มข่าไก่ ยำไข่มดแดง พะแนงเนื้อ โอ้ย หลายอย่างของที่ลูกหนูชอบทั้งนั้น ถ้าอร่อยให้ทำปากจู๋ ทำเป็นไหม ได้ดูมั่งหรือเปล่าทีวี ว่าตอนนี้เขาฮิตละครเรื่องอะไร นี่ พ่อทำให้ดู (มีรูปภาพประกอบ)
“ทำแล้วพ่อ มิน่าล่ะ หนูถึงกินอะไรก็อร่อยไปหมด ฮ่าๆๆ พ่อนี่รู้ใจจริงๆ ว่าหนูชอบกินอะไร”ผมตอบพ่อในจดหมายอย่างขำๆ ไม่อยากให้พ่อเป็นห่วงไปมากกว่านี้ มือลูบตรงภาพพ่อที่ทำปากจู๋ ผมเช็ดน้ำตาก่อนจะเอามาแนบแก้ม และอ่านต่อ
เห่ย ไม่ใช่เป็นการแช่งนะลูก พ่อถือเป็นการต่อชะตาเสริมบุญให้ลูกแคล้วคลาดถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ให้เจ็บน้อยที่สุด ถ้าเจ็บมากขอให้สิ่งนั้นกลับมาหาพ่อ พ่อจะรับไว้เองที่ไม่สามารถปกป้องดูแลลูกได้ ผิดสัญญากับไก๋จ๋าแม่ลูกหนู ว่าจะดูแลให้ดีที่สุด แต่พ่อก็ทำไม่ได้
“ฮึก ฮือออออออออ พ่อ หนู ฮึก ไม่ให้พ่อเจ็บหรอก หนูรับไว้เอง ไม่ใช่ความผิดพ่อสักนิด พ่อทำเต็มที่แล้ว แม่อย่าโกรธพ่อนะ มันเป็นเบญจเพส เดี๋ยว ฮึก มันก็ผ่านไปแล้ว”ผมปาดน้ำตาพูดกับแม่ ผมรู้ว่าแม่ไม่โกรธหรอก ถ้าแม่ยังอยู่คงเป็นอีกคนที่จะร้องไห้แทนพ่อ เพราะพ่อต้องคอยปลอบแม่ และผมรู้ว่าแม่ยังคอยปกป้องผมอยู่เสมอ
ตัวพ่อสบายดี ยกเว้นใจที่มันคิดถึงลูกทุกลมหายใจเข้าออก ที่จริงพ่ออยากจะเขียนอะไรมากกว่านี้ แต่มันเขียนไม่ออก ไม่ใช่ปากกาไม่ติด หมายถึง มือพ่อมันไม่สามารถขยับต่อได้ อย่าคิดลึก ว่ามือพ่อเป็นอัมพาตนะ ตะกูลเรายิ่งชอบคิดอะไรไม่เหมือนใครอยู่ เข้าใจใช่ไหมว่าพ่อหมายถึงอะไร
“ฮึก ฮึก หนูรู้”ผมตอบอย่างเข้าใจความรู้สึกของพ่อที่คงจะตื้อ จะเรียงร้อยถ้อยภาษา ก็ไม่เหมือนเจอหน้าและบอกกัน
ดูแลตัวเองให้ดีนะ อย่าดื้อ อย่ารั้น อย่ากวนส้นเท้า เขาจะได้เอ็นดูปล่อยลูกหนูกลับมาหาพ่อ พ่อรู้แล้วนะว่าลูกอยู่ที่ไหน พ่อรีบเสริชดูแล้วส่งใจไปก่อนกลัวหลง ฮ่าๆๆๆๆ พ่อฉลาดไหม ฮึก ฮึก ตัวพ่อไม่สามารถไปหาได้ทั้งที่อยากจะไปหาลูกหนูเหลือเกิน อยากดูให้เห็นกับตาว่าลูกปลอดภัยและอยู่ดี พ่อได้แต่ภวานารอเวลาที่เราได้พบกัน อดทนนะลูก เวลาเจ็บหรือมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นรีบนึกถึงพ่อนะ พ่อจะได้แย่งมันมาเพื่อลูกหนูของพ่อจะได้ไม่เจ็บ พ่อจะไม่เขียนว่าสุดท้ายนี้ เพราะสำหรับพ่อตราบใดที่ยังไม่เจอหน้าลูกหนู จะไม่มีคำว่าสุดท้าย พ่อจะรอลูกหนูกลับมา กลับมาหาพ่อเร็วๆนะ ลูกหนูของพ่อ
รักและคิดถึงไม่มีที่สิ้นสุด
พ่อนกของลูกหนู
ปล. พ่อเขียนเรียงความไม่เก่ง เลยเรียบเรียงออกมาได้แค่นี้ ทุกตัวอักษรไม่มีการกลั่นกรอง มันเกิดจากความรักของพ่อที่มีต่อลูกหนูอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของหัวใจ รักลูกไม่มีเสมอ เพราะรักมากกว่า
“ฮือออออออออออออออออออออ พ่อออออออออออออออ หนูคิดถึงพ่อ”ผมกอดจดหมายแนบอก ร้องไห้เสียงดังอย่างไม่กลัวใครจะได้ยินแล้ว ในจดหมายมีคราบเป็นดวงสีจาง พ่อร้องไห้แต่ไม่ยอมให้เปรอะตัวอักษรที่เขียน แต่ตรงที่ว่างมันทำให้ผมรู้ได้ว่าพ่อร้องไห้มากแค่ไหนกับความคิดถึงผม แม้แต่ตัวอักษรที่ตรงบ้างโย้บ้างเพราะแรงสั่นของมือที่คงควบคุมให้เขียนจนจบเพื่อจะฝากความคิดถึงและความรักมาให้
“ฮึก ฮึก คิดถึงเหลือเกิน”ผมเอนร่างลงไปนอนคุดคู้กับพื้นจูบรูปพ่ออย่างที่กลัวว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอกันอีก ถ้าพ่อขอให้ผมปลอดภัยและอยู่ดี ผมก็ขอให้คืนกลับพ่อเช่นกันและมากกว่าที่ให้ผมด้วย
“พ่อรอหนูนะ หนู หนู ฮึก จะกลับไป เฮียสัญญาแล้วพ่อ เฮียสัญญาแล้ว”ผมพูดทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดที่เคยได้เจอมาไม่ว่าจะอะไรในตอนนี้เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดทางใจที่ผมคิดถึงพ่อเหลือเกิน ผมร้องไห้ ร้องจนไม่มีเสียง และไม่รู้ว่าร้องนานเท่าไร น้ำตามันไม่มีจะไหลออกมาแล้วเหลือแต่เสียงสะอื้น ผมลุกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งที่พ่อบอก
“ไม่ได้ ผมจะต้องเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ อดทน เหมือนที่พ่อบอก พ่อจะได้ไม่เป็นห่วงและฝันดีถึงผม”ผมลุกขึ้นยืนกอดจดหมายอีกครั้งก่อนจะพับเก็บ กำลังจะใส่ใต้หมอน แต่คิดอีกเกิดมีใครเอาไปซักเป็นเรื่องแน่ ผมมองหาที่จะซ่อน ลิ้นชักตรงหัวเตียงฝั่งผมก็ได้มั้ง ไม่เคยเห็นเฮียเปิดสักที ที่ลึกและลับมักเปิดเผยเหมือนช้างตายทั้งตัวแทนที่จะฝังดันเอาใบบัวปิดมันจะมิดได้ยังไงกัน
“หนูขอโทษนะเฮีย”ผมพูดเบาๆไม่ใช่กลัวเฮียได้ยิน ยังไงผมก็ให้เฮียรู้ไม่ได้ ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่จดหมาย มันอยู่ที่จดหมายมาหาผมได้ยังไง ใครนำเข้ามา และจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คนที่กำลังถูกสงสัยอยู่ ผมจะหาโอกาสไปหาเขาได้ยังไง ถึงเฮียไม่อยู่ก็มีไอ้สองคนนั้นอีก เดี๋ยวค่อยคิดดีกว่า ตอนนี้ผมต้องปรุงตัวเองใหม่ก่อน หน้าผมบริเวณดวงตามีสัตว์ที่เรียกว่านกกระปูด กับ หมีแพนด้า มาอาศัยอยู่ด้วยซะแล้ว ต้องทำการขับไล่ไปก่อนที่เฮียจะกลับมา
.
.
.
.
-
มาแล้วววววววววววววววว :katai2-1: :katai2-1:
-
“อืม”
“อา”
“หึหึ”
“อื๊อออ”
“หนู”
“อืม”
“เฮียกลับมาแล้ว”
“เฮีย”
“ครับ เฮียกลับมาแล้ว ขอโทษนะ เฮียมาช้า”
เสียงเรียกพร้อมสัมผัสอ่อนโยน กลิ่นกายที่คุ้นเคย ผมคว้าหมับทันทีทั้งที่ไม่ลืมตา เจ้าของวงแขนก็กระชับไปแนบชิด มือลูบผม ปากสัมผัสหน้าผาก
“เฮีย”ผมเรียกอีก ค่อยลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นใบหน้าคมเข้มแต่อ่อนโยน เอานิ้วเกลี่ยจมูก ผมซุกเข้าไปอีก ไม่รู้ทำไมไม่ได้อยากดัดจริตอ้อนออเซาะ แต่อยากกอดเอาไว้ ได้ยินเสียงหัวใจเฮียเต้นปกติ
“เดี๋ยวหายใจไม่ออกหรอก หืม”เฮียพูดพร้อมหัวเราะในลำคอ เอามือดันผมออกเบาๆ
“ทำไมไปนานจัง”ผมถามเฮียไม่ได้ต่อว่า แต่เป็นห่วงมากกว่า
“มีงานด่วนเข้ามาน่ะ เฮียเลยต้องรีบไปเคลียร์”เฮียยกยิ้มพูดเหมือนเป็นงานปกติทั่วไป ทั้งที่ผมคิดว่ามันต้องไม่ใช่ แต่ก็พยักหน้าไม่ถามต่อ กอดอย่างเดียว
“ระหว่างที่เฮียไม่อยู่ มีอะไรเกิดขึ้นไหม”เฮียเป็นฝ่ายถามออกมา ทำเอาผมชะงัก
“เอ้อ ไม่มีนะ”ผมตอบแบบทำท่าคิดนิดหน่อย
“ดีแล้ว เฮียนึกว่ามีใครมาทำร้ายหนูอีก หรือมีแล้วปิดเฮีย ไหนดูหน้าสิ”เฮียจับหน้าผมออกมามอง
“ถ้ามี หน้าตาจะดีอย่างนี้เหรอ”ผมหยอกเฮียกลับไปให้รู้ว่าไม่มีอะไรจริงๆ
“ตรงอื่นล่ะ”เฮียไม่พูดเปล่าเอามือเข้าไปสำรวจข้างในอีก
“ทะลึ่งแล้วเฮีย”ผมรีบดึงมือเฮียออกจากเสื้อ
“เฮียแค่สำรวจความเสียหายที่อาจจะหลบซ่อนก็ได้”เฮียยิ้มมุมปาก
“มันก็มีที่เดียวแหละเฮียที่เสียหาย”ผมพูดใส่เสียงดังขึ้นก่อนจะนึกได้ว่าพูดอะไรออกไป เฮียอมยิ้มอย่างหมั่นไส้ อยากบอกว่า ฝากเฮียช่วยถีบหน้ามันหน่อย เกรงใจ
“ถ้างั้นเฮียมีวิธีซ่อมแซม”เฮียเลิกคิ้วใส่
“พอเลย ถ้าไอ้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง ไม่ต้องเอามาใช้เลย”ผมพูดดักคอเฮียที่หัวเราะชอบใจ ผมเลยซุกหน้าลงไปอีก
“คิดถึงเฮียหรือเปล่า”อ้าว เปลี่ยนเรื่องอีก มีไหมไอ้เรื่องไม่ทำให้เขิน ขนาดยังไม่ได้ตอบนะเนี่ย
“คิดถง คิดถึงอะไรเฮีย ไม่ได้ไปเป็นปีสักหน่อย”ผมเลี่ยงไม่ตอบ แต่เชื่อเถอะผมแถได้ไม่นานหรอก
“คิดถึงของเฮียไม่มีกำหนด”อื้อหือ ตอบซะกูอึ้งไปเลย
“เฮียคิดถึงหนูนะ เป็นห่วง ไม่อยากอยู่ห่างสักนิดเดียว”พูดต่อพร้อมกอดกระชับ ถ้าเป็นแต่ก่อนมีผู้ชายมาพูดแบบนี้กับผมคงได้อ้วกแตกแน่ แต่กับเฮียผมฟังด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจทุกประโยค
“ก็เฮียไปทำงาน หนูดูแลตัวเองได้ และหนูก็”ผมพูดอย่างเข้าใจความจำเป็นของเฮียที่ต้องห่าง
“เฮียรู้ แต่ตรงท้ายเฮียไม่ได้ยินเลย”เหมือนจะเข้าใจแต่ย้ำอีกแล้ว
“นะ”จะอ้อนไปไหน หน้าตาไม่น่าอ้อนเป็นเล๊ย
“คิดถึง”ผมเลยพูดอีกครั้งให้ฟังชัดๆ เฮียยิ้มก่อนจะหุบเมื่อได้ฟังต่อ
.
.
.
”เฮียหยุดกินคอลลาเจนก็ได้นะ ถ้ามันจะทำให้หูเฮียตึงตามผิวไปด้วยน่ะ ครึครึ”
“หนู อีกแล้วนะ”เฮียพูดลอดไรฟัน ก่อนจะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ก๊ากกกกกกกกก เฮียพอแล้วววววววววว อื๊ออออออออออออ”ไอ้จักจี๊ไม่เท่าไหร่ จูบปากหนูทำไม ผมก็จูบรับซึมซับความคิดถึงของกันและกัน พอผละออกได้ก็นอนกอดฟังเสียงหัวใจ นี่กูจะโรแมนติคไปไหนวะ
“ง่วงเหรอเปล่า กินข้าวก่อนดีกว่ามั้ง เดี๋ยวค่อยนอนต่อ ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย”เฮียถามเองตอบเองเอาหน้าผากแนบวัดอุณหภูมิ
“เปล่า ตื่นเช้ามืดไปหน่อย”ผมส่ายหน้าตาหลับ มือลูบผมแถวท้ายทอยเฮีย เพลินดี
“ตื่นเช้ามืดหรือไม่ได้หลับเลย ตาถึงได้คล้ำและปูดขนาดนี้”เฮียพูดขำๆเอามือลูบเปลือกตา
“ก็หลับๆตื่นๆ”ผมพูดงึมงำ
“เจ็บตาหรือเปล่า มันช้ำมากเลยนะ หนู ไหนลืมตาให้เฮียดูสิ”เฮียถามอย่างเป็นห่วง ผมลืมตาขึ้น ใช่ ผมปวดตาคงจะเพราะร้องไห้อย่างหนัก
“นิดหน่อย ไม่รู้แมลงอะไรมันบินมาชน หนูเลยไปลืมตาในน้ำ เผลอเอามือขยี้ไปด้วย”ผมโกหกเฮียคำโต รู้สึกปวดตุบตุบ แหม นอกหน้านะมึงไอ้ลูกตาพอเฮียถามปวดขึ้นมาทันทีเลย
“ยาหยอดตาไม่มีซะด้วย เดี๋ยวเฮียไปเอามาให้ดีกว่า”เฮียพูดออกมา หาหมอเหรอ ลุกจากเตียงตรงไปที่ประตู
“เฮียยยยยยย”ผมเรียกเสียงยาวรีบลุกมาคว้าแขนเฮีย
“เดี๋ยวเฮียมา หนูกินข้าวไปก่อน”เฮียก็ยังยืนยันจะไปให้ได้
“ก็กินและไปพร้อมกันนั่นแหละ จะได้ไม่เสียเที่ยว”ผมฉุดมือเฮียให้มานั่ง
“ปวดหรือเปล่า”เฮียถามต่ออีก
“นิดหน่อย กินข้าวกันเถอะ”ผมส่ายหน้าก่อนจะเปิดโถกับข้าว อึ้งไปนิด
“เป็นอะไร ไม่ชอบเหรอ”เฮียถามผมที่มือยังค้างอยู่
“ปะ เปล่า ชอบสิ”ผมตั้งสติได้รีบบอก ยิ้มให้เฮีย แต่ก็แปลกใจอยู่ดี ที่กับข้าววันนี้เหมือนที่พ่อใส่บาตรกรวดน้ำให้เลย ใจผมเต้นแรงพลางคิดไปว่าความลับแตกแล้วเหรอ
“เฮียคิดว่าหนูน่าจะชอบ ตอนที่”เฮียพูดจับมือผมที่พยักหน้าให้เฮียพูดต่อ”แวะบ้านหนูและกินข้าว อร่อยดี แต่ถ้ามันทำให้หนูคิดถึงบ้าน เฮียขอโทษนะ”
“ไม่ หนูไม่ได้คิดแบบนั้น แค่ไม่คิดว่าจะได้กิน”ผมบีบมือเฮีย มองหน้าที่ไม่เห็นความผิดปกติอะไร“หนูพูดจริงๆ ต้องขอบคุณเฮียมากกว่า ที่แสนรู้ เอ้ย รู้ใจ แหะ แหะ”ผมพูดติดตลกยิ้มแป้น เฮียบีบจมูก ก่อนจะลงมือกินข้าวกัน อืม อร่อยสูสีอยู่
.
.
.
“...........”
“...........”
“เฮีย”
“หืม”
“เฮียไปรอข้างนอกก่อนไหม”ผมเอ่ยปากกับเฮียที่นั่งกอดอกอยู่ข้างผม ตาจ้องคุณผู้ช่วย
“ทำไม”รู้สึกจะห้วน ตายังไม่ล่ะจากอีกฝ่าย
“หมอเขาจะตรวจหนู”ผมบอกเหตุผลให้เฮียฟัง
“ก็ตรวจไปสิ เฮียไม่ได้ยืนบังตาหนูสักหน่อย”อ้าว พูดอย่างนี้เข้าข่ายกวนตีนมากกว่าพาลแล้ว
“รู้แล้ว แต่เฮีย เอ้อ”ผมจะพูดยังไงให้ดีทั้งสองฝ่ายวะ เฮีย ก็จ้องเขาเกินไปแล้ว
“ผมแค่ดูตาคุณหนูครับ ไม่ได้ตรวจภายใน”ผมหันไปมองคุณเจ้าหน้าที่ ที่พูดใส่เฮียยิ้มๆ
“ถ้าตรวจอย่างนั้นผมยิ่งต้องอยู่ดูให้เห็นกับตา เชิญตรวจ ผมให้เวลาแค่ห้านาทีพอไหม จับเวลา”เฮียกระตุกยิ้มได้ดูโกงสุดๆ แถมพูดเองเออเองเสร็จสรรพ แล้วจะถามเขาทำไมวะ คุณผู้ช่วยยักไหล่ เอาไฟส่องตาผม
“เหลือกตาขึ้นบน”
“ลงล่าง”
“ซ้าย”
“ขวา”
“เคืองตาไหมครับ”หลังส่องเสร็จก็ถามผม คุณหมอใหญ่ไม่อยู่ด้วยวันนี้ เป็นใจมาก ถ้าไม่มีเฮียนั่งสิงข้างๆ
“นิดหน่อยครับ”ผมตอบก่อนจะมองหน้าคุณผู้ช่วย ที่มองผมเหมือนกัน
“อืม อักเสบนิดหน่อย เดี๋ยวผมล้างตาและหยอดยาให้ก่อนแล้วกัน”คุณผู้ช่วยพูดเตรียมจะไปหยิบอุปกรณ์
“ไม่ต้อง จัดยามาเดี๋ยวไปทำเอง”เฮียพูดขัดออกมา ทำเอาผมหันไปมอง เฮียกุมมือผมบีบเบาๆ เหมือนให้กำลังใจ เรื่องอะไรวะ กูตรวจตาไม่ใช่ตรวจตั้งครรภ์
“เฮีย ไปขัดหมอเขาทำไม”ผมห้ามเฮียที่ชักเริ่มเลอะเทอะแล้ว
“เฮียทำเป็น”จบรายงาน กูไปต่อไม่ได้ หันไปคุณผู้ช่วยยกยิ้มไม่ได้ขัดอะไร จัดยาให้
“นี่ครับ”ส่งให้ผมที่เอื้อมมือไปรับ แต่คงไม่ต้องบอกมั้งครับว่ามีมือที่สามมาแทรกแซง
“ขอบคุณ”เฮียรับมาถือเอง ไม่ถึงกับกระชาก
“ไม่เป็นไรครับ หน้าที่ผมอยู่แล้ว”คุณผู้ช่วยพูดตอบตามปกติ
“หน้าที่เสริมเหรอครับ”เฮียไปว่าเขาเสือกทำไม
“ครับ เวลาหมอใหญ่ไม่อยู่ อะไรที่ผมพอรักษาได้ก็รักษาไป”คุณผู้ช่วยกอดอกในท่าสบายๆ
“ก็ดี”เฮียพูดแค่นั้น ก่อนจะพยักหน้าให้ผมลุกขึ้น
“ขอบคุณนะหมอ ขอบคุณ”ผมพูดและยิ้มให้คุณผู้ช่วยที่ผมเรียกสั้นๆว่าหมอ ผมมั่นใจว่าต้องเป็นเขาแน่นอน
“ครับ ผมบอกแล้วมันเป็นหน้าที่”หมอตอบรับ ก่อนผมจะเดินไปตามแรงดึงของเฮีย พ้นจากห้องนั้นเดินจนจะถึงห้องอาหารรวม เราไม่ได้พูดอะไรกันเลย ผมรู้สึกกลัวเฮีย ทั้งที่เฮียไม่ได้แสดงความรุนแรงใส่ผม แต่แค่เฮียเงียบก็ดูอึมครึมแล้ว
“เฮีย”ผมลองเรียกเฮียที่ตายังมองข้างหน้า จับมือผมอย่างอบอุ่นเหมือนทุกที
“หืม”เฮียรับคำ หยุดหันมามองหน้า
“เฮียเป็นอะไร โกรธหนูเหรอ”ผมถามเฮียออกไปเหมือนตัวเองทำความผิด ปกปิด
“เปล่า”เฮียตอบเสียงธรรมดาไม่ได้สูง ผมพยักหน้าจะเดินต่อ แต่เฮียดึงเข้าไปตรงซอกผนังลับตา ก้มมาปิดปากผมที่ยังตะลึงว่าเฮียมาจูบอะไรตอนนี้ เข้าห้องก่อนไม่ได้เหรอ อายเขาเกิดใครเห็นเข้า ความคิดกูไม่ทันปากเฮียกับลิ้นที่ไล่สอดให้จูบตอบเลย
“อืม เฮีย”ผมหลุดเสียงออกมา
“อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครอีก”เฮียพูดชิดปากจูบย้ำอีกครั้ง
“อ้าว ปกติหนูก็ยิ้มให้ไอ้เบียร์ ไอ้รัน พี่ปาน พี่โจ๊ก ออกจะบ่อย”ผมประท้วงอย่าง งงๆ
“ไม่เหมือนกัน”เฮียส่ายหน้า แล้วมันต่างตรงไหนวะ กูก็เอาปากยิ้มมาตลอด ผมขมวดคิ้วก่อนจะเบิ่งตาเมื่อเฮยพูดต่อ
“โดยเฉพาะยิ้มให้ไอ้ผู้ช่วยนั่น”พูดจบจูบอีก ไม่คิดจะให้แก้ตัวมั่งหรือไงวะ จะจิกหนังหัวก็จิกไม่ติด ได้แต่อืออาตอบรับ ไหนเฮียมึงบอกว่าไม่โกรธไง ขนาดไม่โกรธปากยังรับการชำระขนาดนี้ ถ้าโกรธล่ะผมไม่อยากจะคิดเลยว่าจะโดนตีก้นหรือเปล่า
“เฮียโว้ย พอก่อน มีคนเดินมา”ผมดันเฮียออกเมื่อได้ยินเหมือนเสียงคนเดินมา ทุบไหล่เฮียดังปึกปึก เรื่องอย่างนี้เฮียทำไมมึนจังวะ
“อุ้ย ขอโทษครับพี่เฮีย”ไอ้คนโผล่มารีบพูดตะกุกตะกัก เมื่อมันเห็นเฮียกอดผมอยู่ อีกสองคนทำหน้าไม่ต่างกัน พวกมึงจะขอโทษทำไม เฮียสิผิดทำอนาจารกูอยู่
“แล้วพวกมึงจะจ้องอีกนานไหม”เฮียปรายตาถามกลับเสียงเรียบ
“คะ ครับ ครับ”รีบรับปากและเดินไปทันที
“ไปว่าเขาอีก”ผมผลักเฮียออกเดินหนี คงพ้นหรอกครับคว้ามือหมับเข้าให้ จะดึงออกพอเห็นสายตาคมดุปนอ่อนพร้อมหื่น เลยไม่ดึงหันหน้ากลับ ยังจะมาหัวเราะอีก
“รอตรงนี้แป๊บนะ เดี๋ยวเฮียมา”เฮียให้ผมรอหน้าห้องอาหารรวมที่ครั้งหนึ่งผมเคยมาปล่อยหนูหมดรูมาแล้ว จำได้ใช่ไหมครับว่าเรื่องอะไร ลืมไปบ้างก็ได้นะผมไม่ว่าหรอก ผมพยักหน้าก่อนเฮียจะมองไปรอบๆ ไม่มีใครสบตาเฮียสักคนหันกลับหมดเลย เฮียยกยิ้มอย่างพอใจในเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ก่อนจะเดินไป
“ฝันไปเถอะว่ากูจะเดินไปหยิบมึง ไม่ได้แอ้มกูหรอก กูแยกออกแล้วโว้ย ไอ้แปะ”ผมพูดกับรีโมทสี่เอส ที่วางโชว์อยู่ตรงหน้าไม่ไกลเกินเอื้อม ผมจะไม่มีวันหน้าแตกกับมันอีกแล้ว
“กูว่าแล้วต้องลืม หายไปลูกพี่ด่ากูแน่”มีคนเดินมาหยิบมันครับ ถ้าจำไม่ผิด หนึ่งในลูกน้องไอ้ทวน
“ครับ ครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้”มันยกและกดออก
“O_O”หน้าผมเอง
“เมียพี่เฮีย หวัดดีครับ”มันหันมาเห็นผมเรียกอย่างตกใจยกมือไหว้ จนผมรับแทบไม่ทัน ไหว้กูทำไม แล้วมันก็จากไปพร้อมสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง
“แม่งงงง กูโดนอีกแล้ว เมื่อไหร่กูจะแยกได้สักทีวะ”ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับตัวเองเมื่อเสียรู้ตัวเองอีกรอบ ถ้าไม่บอกว่านี่เป็นที่อยู่โจร ก็เหมือนโรงเรียนประจำหรือค่ายทหารเหมือนที่ผมบอกไว้ตอนแรก เท่าที่ทราบนักโทษที่ออกมามีไม่กี่คน นอกนั้นเป็นคนเก่าที่เคยอยู่ที่นี่ทั้งนั้น
“มีอะไรกินบ้างวะวันนี้”ผมเห็นว่าไม่มีอันตรายอะไรก็เลยเดินไปตรงห้องครัว เห็นกับข้าวและขนมน่ากินหลายอย่าง ผมมองว่าจะขออนุญาตใครได้บ้าง
“นี่ ของฉัน ของฉัน ของฉัน”ยังไม่ทันจะถาม คำตอบก็โพล่งออกมาแล้ว พร้อมนิ้วชี้ๆๆๆๆๆๆ ร่างทรงบัวขาวนี่เอง
“นี่ก็ของฉัน มีอะไรไหม”ลอยหน้าใส่ ปากเปลืองลิปสติกมากเลย ฉ่ำเยิ้มเข้าขั้นแฉะ เชิดหน้าใส่
“ไม่มีครับ ถ้าเป็นของพระ ผมไม่กล้าหรอก”ผมยิ้มแหยพูดกลับ ทำเอาสวิงหน้าเชิดตกลง คิ้วขมวด
“อะไรของพระ”ถามกลับทำหน้างง
“ก็พี่หวิงบอก ของฉัน ก็หมายถึงอาหารสำหรับถวายพระไม่ใช่เหรอ แต่นี่มันเลยเพลแล้ว พระจะฉันได้เหรอพี่”ผมตอบแกแถมบอกอย่างคนเคยบวชเรียนมาแล้ว ทำเอาร่างทรงบัวขาว เบิ่งตา จมูกบาน ปากกระตุกยิกๆๆ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ อีหวิง มึง มึง”
“ก๊ากกกกก ของฉัน”
เสียงหัวเราะดังลั่นห้องครัว จากบรรดาพ่อครัวและลูกมือ
“ฮึม ของฉัน ของพระ”สวิงหายใจเข้าออกทางจมูกที่ติดลูกสูบอย่างระงับ แล้วผมพูดอะไรผิดวะ
“แล้วมีอะไรที่ผมกินได้บ้างไหมล่ะ”ผมเลิกสนใจของฉันสำรับพระ หันมาหาของกินสำหรับคนธรรมดาบ้าง
“หยิบเลยพ่อหนุ่ม ไม่มีหรอกของพระน่ะ ครึครึ อีหวิงมันหวงก้างไปงั้นเอง อีนี่ เดี๋ยวโดนตีนเฮียหรอก”พ่อครัววัยสี่สิบกว่าบอกผมเสียงกลั้วหัวเราะ คนอื่นยังคิกคักไม่เลิก
“งั้นผมหยิบนะ”ผมมองหน้าพี่บัวขาว
“หยิบไปสิ ใครจะกล้าว่าล่ะ ถ้าไม่ใช่เมียพี่เฮียตอบอย่างนี้นะ ฮึ่มมมมมมมม”ยังคำรามไม่เลิก
“มีอะไร”เสียงเพชรฆาตของใครหลายคนดังขึ้น
“มะ ไม่มีพี่เฮีย หยอกน้องหนูเล่นเฉยๆ อิ่มเหรอแค่นั้น เอาไปอีกสิจ๊ะ เดี๋ยวหวิงใส่ถุงให้นะ”สวิงเปลี่ยนหน้าตีนเป็นหลังมือทันที รีบหยิบของกินใส่ถุงส่งให้
“ขอบคุณครับ พี่สวิงคนสวย ใจดีจัง”ผมรับพร้อมชมแก ที่ยิ้มปากกว้างบิดไปมา เกิดมาเพิ่งเคยเห็น คนอะไรอายอย่างกับถูกผีสิง บรึยยยย
.
.
.
.
“อูย แสบ”ผมร้องบอกพลายถอยหนี
“อีกนิดเดียว”เฮียไม่ยอมขยับตาม
“มันแสบ ซี๊ดด”ผมสูดปากเมื่อใกล้จะสิ้นสุด
“ทนหน่อย ใกล้แล้ว นั่นแหละ”เฮียปลอบและขยับมือต่อ
“เฮียเสร็จยัง ไม่ไหวแล้ว”
“เสร็จแล้ว”
ผมถอยห่างจากมือเฮียที่ถ่างขา เอ้ย ตาผมอยู่ มือเฮียน่ะเบา แต่ยาที่หยอดกระทบเยื่อตามันแสบแปร๊บๆๆ เงยหน้าไม่ให้น้ำไหลออกจากตา มีผ้านุ่มซับให้
“ค่อยยังชั่วหน่อย”ผมกระพริบตาเมื่อความแสบจางลง
“คราวหน้าอย่าเอาตาไปให้มันชนอีกล่ะ บวมหมดเลย”เฮียพูดทำเอาหันขวับ
“ไม่ได้โง่เอาตาไปให้มันชนนะเฮีย ใครจะไปรู้ว่ามันจะพุ่งเข้ามาล่ะ พูดมาได้”ผมโวยใส่เฮียที่ยกยิ้ม “อะไรน่ะเฮีย”ผมชี้ไปที่กล่องไม่ใหญ่มาก เฮียมองก่อนจะเปิดและเอ่ยออกมา
“ฮาโมนิก้า”อ๋อ เพื่อนชาวต่างชาติเฮียนี่เอง ผมล้อเล่น อีกชื่อ เม้าท์ออแกน หรือ หีบเพลง
“สวยดี ของเฮียเหรอ”ผมชมก่อนจะถาม เฮียคงไม่ว่าผมโง่หรอกนะ ถ้าไม่ใช่ของเฮียจะมาอยู่นี่ได้ไงล่ะ แต่สวยเป็นสีเงิน
“อืม พ่อเฮียซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด”เฮียยิ้มแต่ดูเศร้า ผมคงไม่ถามต่อหรอกครับว่าครบรอบปีที่เท่าไหร่ มันไม่ถูกสถานการณ์
“แสดงว่าเฮียเป่าเป็นอ่ะดิ”ผมเลยเปลี่ยนคำถาม เฮียพยักหน้า“เป่าให้หนูฟังบ้างสิ หนูอยากฟัง”ผมเขย่าแขนเฮียเหมือนเด็กขอของเล่นพ่อ
“เฮียไม่ได้เป่ามานานแล้ว”เฮียพูดยิ้มๆมือลูบสิ่งนั้นไปมา
“เฮียก็นึกสิ ค่อยๆนึกก็ได้ เพลงอะไรหนูฟังได้หมดแหละ ไม่รีบ แต่อยากฟังตอนนี้ นะเฮียนะ”ผมเกรงใจเฮียจังเลย เฮียส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะพยักหน้าแล้วหลับตาทำสมาธิ เชื่อผมล่ะสิว่าเฮียทำ ก่อนเฮียจะเริ่มลองเสียงก่อน และเริ่มเข้าเนื้อเพลงที่ท่วงทำนองไพเราะมาก ผมพยายามนึกว่าเป็นเพลงอะไรในใจเงียบๆ ก่อนจะอ้าปากเมื่อจบเสียงสุดท้ายแล้วเฮียทำมากกว่าเป่า คือ เปล่งเสียงร้องออกมา ในเพลงที่มีความหมายเหลือเกิน
ถ้าจะฝากความรัก เอาไว้ที่บนฟากฟ้า
ก็กลัวเหล่าเทวดา จะมาแย่งไป
ถ้าจะฝากความรัก ในสายน้ำที่เย็นใส
ก็กลัวความรักหนาวตาย ก่อนได้เคียงข้าง
*โอ้.....ความรักเอย มันช่างมากมาย เกินจะเก็บไว้ในใจนี้
ช่วยเปิดประตูหัวใจ รับฝากความรักฉันไว้ ได้โปรดเถิดนะคนดี
ดั้นด้นเดินมาแสนไกล ขอพักแนบตักอุ่นนี้ หวังว่าคงยังไม่มี
พอถึงท่อนนี้เฮียล้มลงนอนหนุนตักประกอบเพลงด้วย ผมรู้เลยว่าหน้าแดงไปหมดแล้ว
ใครต่อใครในหัวใจเธอ
ถ้าจะฝากความรัก เอาไว้ในผืนแผ่นดิน
ก็กลัวแมลงกัดกิน จนรักสิ้นใจ
ฝากฟ้า ฝากดิน ฝากน้ำ ก็ไม่ปลอดภัย
ขอฝากความรักเอาไว้ ในใจของเธอ
ฝากฟ้า ฝากดิน ฝากน้ำ ก็ไม่ปลอดภัย
ขอฝากความรักเอาไว้ ในหัวใจเธอ
ถึงเสียงไม่เหมือนเจ้าของเพลง แต่กลับนุ่มและเว้าวอน ก่อนจะเอามือมากุมตรงอกผมที่มีหัวใจเต้นอยู่ เมื่อย้อนมาถึงท่อนนี้อีกครั้ง
ช่วยเปิดประตูหัวใจ รับฝากความรักฉันไว้ ได้โปรดเถิดนะคนดี
ดั้นด้นเดินมาแสนไกล ขอพักแนบตักอุ่นนี้ หวังว่าคงยังไม่มี
ใครต่อใครในหัวใจเธอ
ถ้าจะฝากความรัก เอาไว้ในผืนแผ่นดิน
ก็กลัวแมลงกัดกิน จนรักสิ้นใจ
ฝากฟ้า ฝากดิน ฝากน้ำ ก็ไม่ปลอดภัย
ขอฝากความรักเอาไว้ ในใจของเธอ
ฝากฟ้า ฝากดิน ฝากน้ำ ก็ไม่ปลอดภัย
ขอฝากความรักเอาไว้ ในหัวใจเธอ
เพลงจบแล้ว ปากผมยังไม่หุบเลย ยิ้มกับสิ่งที่ไม่คิดว่า คนหน้าเข้ม ตาคม จะทำแบบนี้ มาร้องเพลงจีบผู้ชายด้วยกันได้ยังไง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นผมถีบออกแล้ว
“ตอนนี้อย่าเพิ่งมีใครนอกจากเฮียเลยนะ”
“เฮียฝากหนูไว้ได้ไหม”เฮียถามผมดึงมือจากอกไปจูบ เขยิบตัวเองขึ้นมาจนปากชนกัน
“ได้ไหม”กระซิบถามผม
“ให้แล้วห้ามเอาคืนนะ”ผมกระซิบกลับบ้าง เฮียลุกมาดึงผมเขาไปกอดและจูบกับคำตอบที่ฟังแล้วคงพอใจ
“เฮียรักหนู”ผมได้ยินเฮียกระซิบคำนี้ก่อนเราจะปิดไฟและล้มตัวลงนอนกอดกันในความสลัว มีแสงจันทร์สาดส่องเข้ามา ไม่เข้าใจเลยจากหยอดตากลายมาหยอด(ใจ)กันได้ยังไง แต่รู้สึกเฮียจะข้ามขั้นตอนมาแล้วนะ จะมาขออะไรตอนนี้ ก่อนหน้านั้นก็ฝากไปหลายครั้งแล้วนะเฮีย นั่น นั่น คิดไม่ขาดคำเริ่มทำการฝากรักผมอีกแล้ว แต่คืนนี้พิเศษกว่าทุกครั้ง ตรงที่
ตรงที่
.
.
.
.
.
งดถ่ายทอดสดคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อืมมมมมมมม เฮียยยยยยยยยยยย
*********************************************************************************************
ปล. ขอบคุณเจ้าของบทเพลงนี้ คุณพจน์ สุวรรณพันธ์ ที่แต่งเนื้อร้อง มีความหมาย พร้อมทำนองที่ไพเราะให้ได้ฟิน ใครไม่ฟินคนเขียนฟินคนเดียวก็ได้ ฮี่ฮี่ ไม่คุยอะไรกันมาก นอกจากขอบคุณทุกกำลังใจเช่นเคย ยังรับคำติเพื่อก่อเหมือนเดิมนะคะ ตอนนี้ชิวๆหวานๆขำๆ ฝืดๆ ฮ่าๆๆๆๆ และมีหมกเม็ดตอนท้าย น้องหนูเขาอาย :-[(หรือแกขี้เกียจบรรยายกันแน่) ไปทำงานต่อแล้วจ้า มาช้าแต่ก็มาแน่นอน ไม่ดองกลัวยุ่ย หุหุ
อีกนิดดด เอี๊ยดดดดดด เบรคแทบไม่ทัน เม้าท์เรื่อง IMG ตอนแรกนึกถึง พี่เวียร์ สกลวัฒน์ นะกับบทเฮีย น้องเก้า จิรายุ กับบทน้องหนู โดยรวมก็คือๆอยู่ ส่วนน้องหนู IMG นี้ ชอบหน้าเขา รูปร่างขนาดไม่เห็น แต่จิ้นเอาว่าสูงโปร่งแต่น้อยกว่าเฮีย ไม่บอบบางแต่ถึกน้อยกว่าเฮียครึ่งหนึ่ง แค่นี้เอง 5555
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มาแล้วๆ เย้ๆ
รอตอนต่อไป :hao7: :hao7:
-
ฟินอ่ะ บอกได้คำเดียวว่าิฟิน :hao7:
ขอให้สองคนนี้ได้อยู่ด้วยกันตลอดไปเถอะ ถ้าแยกก็อย่าแยกนาน TT^TT
ส่วนน้องรัน มีแววคู่ไอ้เข้มเว้ยเฮ้ยยยย!!
-
หน้านี้ไม่จองไม่ได้.......69 :hao7:
เด๋วอ่านจบแล้วจะกลับมาน๊าาาาา
-
:mew1: รักหนู กับ เฮีย ครับ ขอบคุณมากครับ o13 o13
-
ดีใจกับหนูที่ได้จดหมายจากพ่อนก
แอบน้ำตาซึมกับจดหมายของพ่อของหนูเลย
พ่อเป็นห่วงมากก แต่พ่อเชื่อเถอะ เฮียดูแลหนูอย่างดี
ปล.เฮียไม่ต้องไปหึงผู้ช่วยหมอหรอก นั้นของเบียร์เค้า 5555 :hao7:
-
ถ้าหนูขี้เกียจบรรยายก็ให้เฮียทำแทนก็ได้นะ อิอิ
คนแต้งตัดฉับอ่ะ :katai4:อยากอ่านเฮียฝากรักหนู555
-
หวานอ่ะลูกหนู ไงงดถ่ายทอดสดซะได้ :katai4:
พี่สิบเเน่เลย :katai2-1:
-
น่ารักจังเลย ตอนนี้เห็นถึงความผูกพันธ์ของหนูและเฮีย คือเขาสองคนรักกันจริงๆๆ ฉากสวีท ก็หวานมาก ๆๆ เลยใจละลายแทนหนู (เกี่ยวไรด้วย 555) สรุปผู้ช่วยคงเป็นสิบแล้วแหละ ไม่อยากให้จบเศร้า ๆๆ รู้ทั้งรู้ว่าเฮีย รัน เบียร์แหกคุกมา แต่ก็ยังหวังให้เรื่องจบด้วยดี โดยไม่ต้องลาจากกันนาน ทุกอย่างเป็นไปได้ในโลกนิยาย ด้วยลิขิตของคนเขียน ดังนั้น คนเขียนสู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai4: :katai4: :katai4:
เอาน้องเบียร์กับพี่สิบมาให้อ่านบ้างนะค่ะ เอาแบบหวาน ๆๆ นะคะ แบบเครียด ๆๆๆ ไม่เอาน้า :L1: :3123:
-
เย่ๆๆๆมาต่อแล้ววว เฮียยย :-[
-
พี่ตำรวจมาได้ไงอ่ะ กลัว ๆๆๆ
ไม่อยากให้ทุกคนกลับไปติดคุกเหมือนเดิมเลยอ่ะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สงสารหนู คงคิดถึงพ่อ
เฮียก็เอาใจขนาดด ><
-
ฮาน้องหนู
ว่าแต่จดหมายปริศนานั่นมีที่มาแต่ใดกัน งี้พ่อนกก็รู้เรื่องหนูทุกอย่างแล้วสิ แล้วตำ..ล่ะ โอ้
เนื้อเรื่องจะพลิกผันอะไรอีกหนอ อยากยู้แย้วววว :hao5:
ขอบพระคุณค่ะ :จุ๊บๆ:
-
เอ๊ะๆๆๆๆคุณผู้ช่วยหมอนี่...น่าจะเป็น...ครึๆๆๆๆๆๆ
ส่วนเฮียกับหนูนี่จะน่ารักไปไหนคะ แม่ยกฟินนนนนนนน :hao7:
-
เอ่อ พ่อนก น้องหนูยังไม่ตาย จะได้ ใส่บาตรตรงนั้น กับข้าวโผล่ตรงนี้ :jul3:
-
ดีใจกับหนูด้วยที่ได้รับจดหมาย
-
ซึ้งกับจดหมายพ่อนกที่เขียนหาหนู
ส่วนเฮียพักหลังหื่นขึ้นเยอะเลย
-
อยากให้หนูได้กลับไปหาพ่อนกเร็วๆ พาเฮียไปอยู่ด้วยนะ
-
ของฉัน ของฉัน ของฉัน
555555555 :m20:
-
โอ้ยยยยยยยยย>< จะเขิลทำไมเนี่ย อยากรู้ ฮ่าๆ
อยากอ่านอีกเยอะแยะเลย
-
คิดถึงคุณนกอะ!! หนูรู้ใช่มั้ยว่ารันคิดอะไรอะ??
-
ขอบคุณคร้าบบ
เฮียเริ่มออกอาการ หึง หวง (แต่ไม่โหด) หนู
พ่อนกน่ารักมาก 5555+ รออ่านตอนต่อไปนะฮะ
-
มาตามเก็บคร้าบบบ :katai2-1:
-
คิดถึงพ่อนกกกกกกกกกก ชอบพ่อนก รักพ่อนกอ๊า
-
พ่อนกก็ยังคงฮาได้คงเส้นคงวามากเลยจ้า :m20:
-
ตอนนี้ฟินมากกกกกกกก เขินได้อีก อ่านไปฮาไปเขิลไป มดเต็มหน้าจอจ้า
เฮียของหนู หนูของเฮียยยยยยยยย
ตอนจดหมายมา ขอบอก รักและคิดถึงพ่อนกด้วยคนนนนน
ขนาดจดหมาย ยังฮาได้คงที่มาก จดหมายที่ซึ้งปนฮา หาได้ที่เดียวคือจากพ่อนก
ร้องไห้ ยังจะปล่อยมุขได้อีก เอาซิ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ส่วนคุณผู้ช่วยยยยย ใช่พี่สิบจริงๆด้วยยยย พี่สิบ อย่ามาจับเลยนะ มาช่วย แต่ห้ามจับ ห้ามๆๆๆ
สุดท้ายยย ยังคังเชียร์ เข้มรัน ค่า ฮิ้ววววววววววว
-
ชะอุ๋ย เฮียกับหนูหวานกันมากเลย เสียดายเนาะน่าจะมีถ่ายทอดสด
-
ยังฮาเหมือนเดิม555555555555555555555555555555555 :hao6:
-
เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กี่ตอนๆ หนูก็ยังน่าร๊ากกกกกกกเหมือนเดิม :mew1:
-
หนูไม่อยู่แล้วเฮียจะทำยังไง
-
ใช่ๆๆๆ เลยๆๆๆๆ เวียร์ (เฮียกร) น้องเก้า (ลูกหนู) เหมาะสมที่สู้ด เฮียหึงง่ายจัง ลูกหนูโดนลงโทษด้วยการจูบ อยากให้หึงบ่อยๆ จัง
-
ผู้ช่วยหมอต้องพี่สิบแน่ๆเลย แล้วพี่สิบก็น่าจะเป็นคนเขวี้ยงจดหมายพ่อนกมาให้หนูแน่ๆ :katai2-1:
หนูกะเฮียหวานกันตลอดๆ คนอ่านก็ฟินกันไป :hao6:
-
เฮียหึงทำไม
นั่นของเบียร์กร๊ากกกกก
-
ไม่มีถ่ายทอดสดขอรีรันได้ไม๊น้องหนู ฟินๆๆๆๆมากๆๆๆ :hao7:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
พี่สิบมาดีหรือมาร้ายนะ อยากรู้จัง หวาดเสียวแทนพี่สิบจังน้องหนูยังรู้เลยว่าคุณผู้ช่วยหมอเป็นใคร ระวังตัวด้วยนะพี่สิบ แอบลุ้นกลัว
-
so sweet :-[ขอเดาว่า เฮียแวะหาพ่อตาใช่ไหมมมมมมม?)
จากหัวใจอยากให้รันเก็บไว้ทั้งสองคน(เข้มไป)
-
โอ้!! น้ำตาคลอเลยอ่ะตอนหนูได้รับจดหมายจากพ่อ
ท่าทางเฮียจะระแวงคุณผู้ช่วย(เก้)อยู่นะ 555
-
:ling2:
-
อิมเมจหนูเหมาะมากเลย น่ารัก และหล่อด้วย ส่วนเฮียก็คมเข้มได้จายย
ว่าแต่พี่สิบเป็นทั้งหมอและตำรวจเลยหรอเนี่ย 0.0
-
อ่านไป ขำไป หนูเกรียนตลอดๆ
-
คิดถึงพี่สิบน้องเบียร์ ตอนหน้าขอคู่นี้บ้างนะคะ :กอด1: :pig4:
-
นี่อิพี่สิบเข้ามาแล้วหรอ :katai2-1: ว่าทำไมรอบนี้ไม่ถ่ายทอดสดนะ :laugh:
-
เฮียกับหนูน่ารักอีกแล้ว :m1:
:sad11: สงสารพ่อนกของหนูคงเหงาลูกชายที่น่ารักไม่อยู่
-
จดหมายของพ่อนก พี่สิบเป็นคนเอามาให้แน่เลย ตอนนี้เฮียโรแมนติคจัง :mew1:
-
จริงๆเฮียไปบ้านหนูมาหรือเปล่าเนี่ย ทำไมเฮียทำเหมือนรู้เลย :z2:
-
ฮ่าๆๆๆ เฮียหึงงงงง คริคริ :z1:
ตกลงว่าคุณผู้ช่วยคือคุณตำรวจแฟนเบียร์หรอ
ดีใจกะน้องหนูด้วยที่ได้จดหมายจากพ่อนะ
ส่วนรันต้องรอลุ้นต่อว่าจะได้คู่ใคร 555
-
น้องหนูน่ารักจริงแค่เฮียมาช้านิดช้าหน่อยก็คิดถึงซะแล้ว อิอิ
ฮาทั้งพ่อทั้งลูกอะ ขนาดเศร้ายังจะฮาได้อีก :jul3:
ส่วนคุณผู้ช่วยเนี๊ยพี่สิบแน่ๆใช่ไหม ><
แล้วเฮียก็ทำเหมือนรู้หรือไม่รู้กันแน่ หรือเฮียแค่หึงเท่านั้นนะ อิอิ
และรันจะได้คู่กับใครกันแน่นะ อันที่จริงก็อยากให้คู่กับเข้มอยู่เหมือนกัน
คือแบบทุกคู่เค้าออกแนวหวาน แนวทะเล้นน่ารักไปแล้ว อยากให้คู่รันออกแนวโหดดิบเถื่อนเหมือนกัน หุหุ
แต่ถ้าให้ดีจัด 3p ให้รันไปเลย :hao6:
ปล.ตกลงรันมีคู่จริงๆไหมอะ แบบว่าคิดเองเออเองไปไกลแล้ววววว :mew5:
-
เอ่อทำไมหนูทำอย่างนี้ละ
หยุดการถ่ายทำซะอย่างนั้นอะ :z3:
-
ผู้ช่วยหมอนี่ยังไงๆอยู่นะ
-
พ่อนกดูฮอร์โมนฯ?
(พี่เฮียฝากถึงพ่อนกว่า "อยากได้ลูกเขยให้ทำปากจู๋")
:กอด1:
-
อ่านทันซักที ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน
น้องหนูกับเฮียหวานกันทุกตอน
คุณผู้ช่วยนี่ท่าทางจะใช่พี่สิบของน้องเบียร์แน่ๆเลย ติดตามกันต่อไป :mew1:
-
น้องหนูได้รับจดหมาย.....
อ่านไปน้ำตาก็ไหล ขำก็ขำ....
-
:ling1: เพลงอิหยังเกิดไม่ทัน55+
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
น้ำตาแทบไหล
หนูใจร้ายยยยย!
ถ้าขี้เกียจก็ให้เฮียบรรยายแทนก็ได้ เค้าไม่ว่า เชื่อเลยว่าเฮียต้องบรรยายแบบละเอียดชนิดตัวต่อตัวแน่ๆ กร๊าๆ
-
หนูนี่ยังฮาไม่เลิก น่ารักจริงๆ เฮียเองก็ทั้งที่ระแวงว่าเป็นพี่สิบก็ยังหึงเนาะ พ่อนกเขียนจดหมายได้ฮาอ่ะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
จากตอนแรกที่จะพยายามเบี่ยงประเด็นตัวเองน้องหนูเลยเปิดประเด็นคุณผู้ช่วยกะไป่
ให้เบียร์กะรันร้อนตัวกันน่าดู แล้วจากอาการของเบียร์เนี่ยตกลงเบียร์รู้ว่าคุณผู้ช่วยเป็นใครรึยังนะ
หรือแค่ตกใจกับคำว่าคุณตำรวจเฉย ๆ ส่วนคู่น้องรันเนี่ยช่างเป็นปริศนาคาดเดาไม่ถูกจริง ๆ
ไป่หรือเข้มนะเป็นไปได้ทั้งคู่เลยอะ แล้วเหมือนรู้เลยอะ พอน้องหนูเริ่มสงสัยเรื่องคุณผู้ช่วยกับคุณตำรวจ
ก็มีจดหมายจากพ่อนกมาหล่นตุบที่ระเบียงพอดี แต่กว่าจะได้้เปิดดูน้องหนูเล่นแก้คุณไสย์ซะฮาเลย
คราวนี้จากที่นอนคิดถึงเฮียก็เปลี่ยนไปร้องไห้หาพ่อนกซะแล้ว น่าสงสารลูกหนูกะพ่อนกจังคิดถึงกัน
แต่ไม่รู้ลูกหนูจะได้กลับไปหาพ่อนกเมื่อไหร่ แต่คราวนี้น้องหนูเลยยิ่งมั่นใจเรื่องคุณผู้ช่วยเลย แต่จะหาทางคุยกันยังไงนะ
เพราะพอเฮียกลับมาก็แทบไม่ยอมห่างจากหนูเลย แถมยังคอยเขม่นคุณผู้ช่วยอีก เซ้นดีจังนะเฮีย
แล้วแหมหลังจากน้ำตาซึมกะจ.ม.ของพ่อนก นึกว่าจะได้ยิ้มกะฉากหวาน ๆ ของเฮียกะหนูซะหน่อย
คราวนี้กลับงดถ่ายทอดซะได้ เสียดายจัง อิอิ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
:mew1: :mew2: :mew3:
-
นั่นไง อิพี่สิบจริงๆด้วย ดีใจที่หนูได้จดหมายของพ่อนก
พ่อนกลูกหนูนี่จะฮาไปไหนกันเนี่ย
เฮียหึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง 5555 :hao7:
-
ต้องติดจานอะไรถึงจะดูถ่ายทอดสดได้ :katai1: :mew5:
-
อยากรู้เหมือนกันว่าน้องเบียร์สงสัยคุณผู้ช่วยยังไงบ้าง ขนาดน้องหนูไม่คุ้นเคยพี่สิบยังสงสัยได้90% น้องหนูจะหาทางคุยกับคุณผู้ช่วยยังไงน้า อืมม สงสัยจะอินไปหน่อย ขนาดนอนเมื่อคืนยังฝันเห็นน้องเบียร์เฉยเลย ยังไม่เคยเห็นอิมเมจน้องเบียร์นะเนี่ยยังฝันเป็นตุเป็นตะ เป็นเอามากนะเรา อิอิ
-
หนูน่ารักเสมอ อิๆๆๆๆๆ
-
ไม่ใช่แค่เฮียนะที่เป็นหนูเองก็เหมือนกัน ไม่อยากจะห่างกันเลย
เพราะไม่รู้ว่าไปทำอะไรนี่แหละมันเลยห่วงเนาะหนู :เฮ้อ:
ไหนจะบุคคลปริศนานั่นอีก จะใช่พี่สิบอย่างที่ทุกคนสงสัยไหมนะ
ไม่อย่างนั้นจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนชื่อหนู เอาจดหมายมาให้ถูกตัว
แต่เฮียก็สัญชาติญาณดีเกิ๊น ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้เก่งไปหมด
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน
สนุกมากเลยยยยยย เป็นเรื่องที่เดาตอนต่อไปไม่ออกเลย
อยากรู้ตอนจบ แต่ยังไม่อยากให้จบ (?)
หนูของเฮีย เฮียของหนู น่าฮักขนาดดดดด
สู้ๆนะคนเขียน :3123:
-
จดหมายพ่อนกทั้งซึ้งทั้งฮา
แต่ที่ฮากว่าคือหนูตอบจดหมายพ่อนี่แหละ :m20:
เฮียยย!!! แอร๊ย!!! โรแมนติคมาก
ไปเปิดเพลงแล้วอ่านตอนเฮียร้องด้วย
อื้อหือ ได้อารมณ์มาก ทั้งเขินทั้งยิ้มตาม
แบบนี้จะไม่ให้หนูรักเฮียได้ยังไง
แต่แอบเสียดายที่ตอนสุดท้ายหนูไม่ยอมถ่ายทอดสด :katai5:
-
เชดเข้
:a5: :a5: :a5:
มีงดถ่ายทอดสดอีกอ้ะ
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ่าเฮียมีหึงกับเค้าด้วย :z2:
-
อ่านแล้วเขิน ตรงอื่น ไม่เท่าไหร่ แต่ แม้แต่แก้มก้น กับเท้า ของน้องหนู เฮียก็ยังดูดเหรอจ้ะเนี่ย หื่นจริง ๆ อ่ะเฮีย :hao6:
แล้วตกลงน้องรัน ไม่ได้คิดอะไรกับพี่ไป่จริง ๆ เหรอ โธ่ เสียดายอ่ะ แต่กับเข้ม ก็ไม่ได้ชอบใช่มั้ย ดีแล้ว ไม่เชียร์เข้มอ่ะ
คู่น้องรัน ก็ยังสรุปไม่ได้สินะ ต้องรอลุ้นกันต่อไป แต่คุณผู้ช่วยนี่สิ พี่สิบ ชัวร์ซะยิ่งกว่าชัวร์แล้วงานนี้
แถมพกจดหมายพ่อนก มาให้น้องหนูด้วยใช่มั้ย ดีใจไปกับน้องหนูด้วยเลยจริง ๆ ถึงจดหมายพ่อนก จะปนมุกตลก
ตามสไตล์พ่อนกก็เถอะ แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความรัก ความห่วงหาอาทรต่อน้องหนูที่สุด ซาบซึ้งใจจัง :monkeysad:
เฮียกลับหาน้องหนูแล้ว กลับมาก็หวานกันอีกละ แถมใส่ใจ ขนาดจำได้ว่าวันที่ไปบ้านน้องหนูมีกับข้าวอะไรบ้าง
เข้าใจน้องหนูนะ ที่ต้องปิดเฮียเรื่องจดหมายพ่อนก แต่ถ้าเฮียมารู้ทีหลัง ก็คงเสียใจแน่เลย ที่น้องหนูปิดไว้
เฮียคงคิด ว่าน้องหนูไม่ไว้ใจเฮียแน่เลย ยังไง ก็อย่าให้มีดราม่าของเฮียกับน้องหนูเลยน้า รักกันหวานชื่นน่ะดีที่สุดแล้ว
ตอนนั้นยังไม่ถึง ยังไม่คิดก็ได้ ยังไงตอนนี้ขอน้องหนูกับเฮีย ยังคงความหวานต่อไป ๆ ฝากรักกันให้มาก ๆ
แต่ไหง.............. งดถ่ายทอดสด..............แงงงง :ling1: .............น้องหนูใจร้ายที่สุด งือ จิ้นเองก็ได้ ชิชิ
รอฟินตอนต่อไปค่า รอลุ้นคู่น้องรันต่อไปด้วย รักน้องรัน ขอคู่ดี ๆ ให้น้องรันนะค้า
เป็นกำลังใจ ให้กับคนเขียน เรื่องงานด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ :L2: :3123:
-
เห็นอิมเมจเฮียกับหนูแล้วเอามาจิ้น บอกเลยว่า...ฟิน~ หวานๆฮาๆน่ารักดี
-
ดีใจกับหนูที่ได้จดหมายจากพ่อนก แต่ก้อหวั่นใจอยู่ว่าจะเกิดอะไรที่ทำให้เฮียกับหนูแยกจากกัน (รึเปล่า)
-
โอ้ยยยย ชอบๆคิดถึงหนูคิดถึงเฮีย ให้ตายเหอะไม่อยากให้เรื่อนี้มีดราม่ามาแยกสองคนนี้ออกจากกันเลยจิงๆ
-
เหงาๆ เลยแวะมารอเฮียกับหนู
-
ถ้าอร่อยให้ทำปากจู๋
55555555
-
พ่อนกฮาได้ตลอดจริงๆ อิอิ
-
อิมเมทเบียร์ อาเล็กก็เหมาะนะในความคิดคนเขียน หน้าตี๋ น่ารัก ทะเล้น กวน หุหุ :katai2-1:
[attachment deleted by admin]
-
ขอบคุณมากค่าาา ขอบคุณมากอิมเมจน้องเบียร์ ใกล้เคียงกับที่ฝันเรยย อิอิ
-
อ่านจดหมายจากพ่อน้องหนู ก้อฮาปนซึ้ง
-
อิมเมจเบียร์น่ารักมาก เป็นตี๋หล่อจริงๆ ><
-
โวะ น้องตี๋น่ารัก มิน่าพี่สิบถึงไม่ยอมปล่อย คึคึ หายสงสัยแระ
-
หนุ่มไทยตาคมปนขี้เล่น นี่แหละ พี่สิบ :mew1:
[attachment deleted by admin]
-
ทำใจละลายอิมเมจพี่สิบเนี่ย หล่อโคตร อิจฉาน้องเบียยยร์วุ้ย อีกคนตี๋หล่อน่ารักใสๆแบบเด็กๆ อีกคนหล่อเข้มไทยแท้ ถูกสเปค
-
มารอดูเทปบันทึกภาพ หลังจากไม่ทันได้ดูถ่ายทอดสดอ่ะนะ(เนื่องจากจอดำ กร๊ากกกกก) :hao6:
และขอบอกว่าถูกใจอิพี่สิบอย่างแรงอ่ะ เข้ม กวน น่าร๊ากกกกกกอ่ะ :m3:
-
สั่งจองวิดิโอบันทึกภาพตอนที่แล้วนะ :hao6: :hao6: :hao6:
มิน่าล้ะพี่สิบถึงได้ตามดูตูดน้องเบียร์ให้ได้ :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณสำหรับอิมเมจพี่สิบ คืนนี้หลับฝันดีค่ะ
-
>> ป.30 <<
ผมมองคนในอ้อมแขนที่หลับไปนานแล้วหลังจากที่ฝากรักกันไปเรียบร้อย ไม่ใช่เพราะเคลิ้มไปกับบรรยากาศที่เราสร้างขึ้นไม่ใช่ความอยากตามธรรมชาติ แต่มันคือความรู้สึกแท้จริงของเรา มันคือความสุขที่ไม่รู้ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน อาจจะแค่พริบตาคนในอ้อมแขนก็อาจจะอันตธารหายไป
“มันคงใกล้แล้วสินะ ที่หนูจะได้ไปจากเฮีย กลับบ้านไปหาพ่อ ไปสู่ความจริงที่ไม่มีเฮีย”ผมลูบหัวคนหลับตาพริ้ม จูบหน้าผาก ปลายจมูกแผ่วเบา
“จะลืมเฮียหรือเปล่า จะลืมสิ่งที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเราไหม”ผมกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น จนคนโดนกอดส่งเสียงอืออา แต่กอดและซุกเข้าหาอย่างคุ้นเคย ผมลูบหลังเป็นการกล่อมและขอโทษที่รบกวนการนอน
“เฮียดีใจที่ได้เจอ ได้รู้จัก จนกระทั่งรัก และถ้าเฮียไม่คิดเข้าข้างไปนัก ได้ใจหนูเหมือนที่เฮียให้ไปด้วยใช่ไหม”ผมยกยิ้มพูดเหมือนเด็กหนุ่มวัยแรกรุ่นที่ตกหลุมรักครั้งแรก ความจริงมันใช่ตรงตกหลุมรัก ที่ไม่ใช่คือผมไม่ใช่เด็กหนุ่มแล้ว ผมผ่านอะไรในชีวิตมาเยอะพอควรทั้งเบาถึงขั้นหนักสุด แต่เรื่องเดียวที่ผมไม่เคยผ่านคือตกหลุมรักใครมาก่อน
“แต่เฮียก็รักหนูไปแล้ว”ผมกระซิบให้เบาที่สุดไม่อยากรบกวนคนนอนเผยอปากเหมือนจะบอก ‘หนูก็รักเฮียเหมือนกัน’
“เฮียคิดไม่ผิดใช่ไหม หืม”ผมหัวเราะในลำคอกับคำตอบที่คิดเอง กระชับอีกนิด ลูบเปลือกตาบวมช้ำก่อนจะจูบซับ
“เด็กขี้แงร้องไห้ตาบวมช้ำหมดเลย”ผมบอกเด็กโกหกไม่เป็น หนูโกหกเรื่องตาบวมเพราะไม่อยากให้ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่ผมไม่อยู่ แต่หนูไม่รู้ว่าผมเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องนี้ ตั้งแต่ตื่น กินข้าว นั่งเล่นหน้าตาครุ่นคิดไม่รู้เรื่องอะไร หน้าแดงเป็นบางครั้ง ปากขมุบขมิบ แม้กระทั่งที่หนูกระสับกระส่ายพลิกไปมา เดินวนพึมพำ ทำเอาผมอยากจะรีบกลับแต่ดันมีหนามตามมาให้บ่งซ้ำเลยต้องขจัดก่อน จนกระทั่งหนูนอนหมอบลงกับพื้น รอจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรถึงได้เปิดม่านดู แต่ที่ทำเอาผมขมวดคิ้วเมื่อหนูกระทำบางอย่างที่คิดไม่ถึง
.
.
.
.
หนูหยิบกางเกงในจากลิ้นชักหยิบทั้งสองขนาด มาพิจารณา ผมคิดว่าหนู เอ้อ คิดถึงผมสไตล์โรคจิตนิดๆหรือเปล่า แต่ไม่ใช่เก็บที่เดิม ผมพ่นลมจากปากเบาๆ แต่ทั้งไอ้เข้ม ไอ้ไป่ เหลือบตามองผมในกระจกรถอย่างสงสัยว่าเป็นอะไร แต่ไม่ถามเพราะยังไงมันก็ไม่ได้คำตอบจากผมหรอก ก่อนจะเบิ่งตากว้างกว่าเดิม เมื่อหนูเดินไปหยิบกางเกงในใส่แล้วมาถือพร้อมปืนเดินไปที่ระเบียง เปิดได้ไม่รอช้าเขวี้ยงไปครอบวัตถุบางอย่างคล้ายห่อผ้า รอจนแน่ใจขยุ้มหยิบมาทั้งอย่างนั้น ปิดล็อคประตูตามเดิมกลับมานั่งพิจารณาไปมาอย่างชั่งใจว่าจะจัดการยังไงดี กรอกตาไปมาเดินไปหยิบถุงมือยางมาสวม ตัดสินใจเปิดออกดู เบิกตาอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่เห็น ผมรู้ว่ามันเป็นกระดาษ แต่ไม่รู้ว่าทำไมหนูต้องทำท่าตกใจขนาดนั้น ก่อนจะถอดถุงมือก้มลงกราบเหมือนขอขมา ร้องไห้ออกมา ใจผมเต้นแรงกับสิ่งที่เห็น มันคืออะไร เกิดอะไรขึ้นกับหนู ก่อนผมจะสังเกตต่อก็เห็นหนูยิ้ม หัวเราะ พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่หยุด กอดกระดาษแนบอกราวกับของสำคัญ ก่อนจะล้มตัวลงนอนกับพื้นร้องไห้อย่างหนัก ผมเกือบจะด่าไอ้ไป่ที่มันขับรถช้า ด่าไอ้เข้มที่หน้าตาไม่ทุกข์ร้อน กระทั่งด่าไอ้พวกที่เพิ่งตายห่าเพราะรนหาที่ ทำให้ผมต้องกลับช้า และแทบจะฆ่าไอ้ที่ถูกจับเป็นมาหนึ่ง มันร้องโอดโอยแกมด่ามาตลอดทางผมเลยสงเคราะห์ด้วยด้ามปืนตรงกกหูจนมันเงียบไป ถ้าไม่เงียบจะกรอกปากให้มันเงียบไปทีเดียว
“หนูไม่ได้โกหกไม่เป็น แค่หนูไม่รู้ว่าเฮียทำอะไรไว้ ขอโทษนะ”ผมพูดขอโทษคนนอนที่ไม่รู้เรื่อง ผมไม่ได้มีญาณทิพย์หยั่งรู้อะไรทั้งนั้นผมแค่ใช้เทคโนโลยีเข้ามาช่วยโดยการติดตั้งกล้องตัวเล็กไว้มุมใดมุมหนึ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้แค่นั้นเอง ผมติดเพราะเป็นห่วงว่าจะเกิดอันตรายกับหนู ไม่ใช่เพราะชอบแอบดูตามนิสัยโรคจิตทั่วไปแต่อย่างใด ถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นผมจะกดสัญญาณให้ทราบกันทั่ว แต่มันไม่ใช่ มันไม่ได้เกิดเรื่องไม่ดี ผมมองลิ้นชักที่หนูเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้อย่างไม่คิดจะเปิดดูสักนิด ให้ผมอยากรู้แค่ไหนผมก็ไม่มีวันทำ นอกจากหนูจะบอกด้วยตัวเองเท่านั้น แต่ที่ผมมั่นใจมันต้องมาจากคนสำคัญแน่นอนไม่งั้นหนูไม่ร้องไห้หนักขนาดนี้ มีคนเอามาให้ จะใช่คนที่ผมสงสัยอยู่หรือเปล่า ไม่ธรรมดากับการปลอมตัวเข้ามาที่นี่โดยไม่มีใครรู้ เขาต้องมีแบล็คดีแน่นอน
“ถ้าใ ช่ก็มาเร็วกว่าที่คิดเหมือนกัน”ผมยกยิ้มมุมปากเมื่อนึกถึงคนๆนั้น ก่อนจะมองหนูอีกครั้ง
“ให้เฮียแน่ใจอีกนิดนะ ว่าเขาจะพาหนูไปส่งแทนเฮียได้อย่างปลอดภัย อย่าร้องไห้อีกนะ”ผมกระชับอ้อมแขนราวกับว่าหนูจะไม่อยู่ให้ผมกอดแล้ว
“เฮียรักหนู”ผมกระซิบบอกอีกครั้งก่อนจะหลับตาลงเพื่อซึมซับความอบอุ่นนี้ให้นานที่สุด
.
.
.
.
“หายแล้วมั้งเฮีย ไม่บวมแล้ว”หนูบอกตามองกระจกไปมา
“วันเดียวจะหายได้ยังไง มาใส่อีกนิด”ผมพยักหน้าให้เจ้าตัววางกระจกก่อน
“มันหายแล้วจริงๆเฮีย ดูดิ เนี่ยๆ อูย เฮียยยยยยยย เอี้ยยย”เหมือนจะไม่ยอมเบิ่งตาให้ดูใกล้ๆ ก่อนจะร้องเมื่อโดนหยอดทีเผลอ ผมเอาผ้าขนหนูซับให้ ตอนท้ายเหมือนจะเรียกผิดนิดๆ ไม่เป็นไรผมให้อภัยได้หักลบกับเมื่อคืน หึหึ
“ไม่หยอดทะลุลูกตาเลยเฮีย แม่ง แสบอิ๊บอ๋าย”โวยก่อนจะขมุบขมิบตอนท้ายอย่างเคือง
“ก็เฮียบอกแล้วว่ายังไม่หาย ไม่เชื่อ ถ้าหายมันต้องไม่แสบสิ จริงไหม”ผมประเลาะเด็กตัวโตที่ยังเงยหน้าหลับตาอยู่ จมูกฟุดฟิดไปมาเหมือนจะเริ่มแพ้อากาศ ยิ่งอากาศเย็นหนูจะจามทันที หายใจไม่ออกนี่ต้องบริการผายปอดทันที เห็นแล้วสงสาร ถามเจ้าตัวก็บอกว่า เป็นคนขี้หนาว เป็นหวัดง่ายหายเร็ว แต่โดยรวมแข็งแรง
“เออ เชื่อก็ได้วะ”กระแทกเสียงใส่ ก่อนจะค่อยๆลืมตากระพริบสองสามครั้ง
“ยังเคืองอยู่ไหม”ผมถามตาก็จ้องพิจารณาไปด้วย
“ไม่เคืองแต่โกรธ หยอดมาได้”พูดใส่ก่อนจะล้มตัวลงนอนหลับตา
“ฮึฮึ โอเค เฮียขอโทษ”ผมขอโทษเด็กตัวโตที่ตีความหมายไปคนล่ะเรื่อง เจ้าตัวรู้นั่นแหละแต่กวน
“เฮียไปไหนอีกเปล่า”คงหายแล้ว เปลี่ยนเรื่องถาม
“อีกสักพักจะไปหานาย หนูมีอะไร”ผมพยายามไม่คิดไปเรื่องนั้น เพราะหนูถามด้วยน้ำเสียงธรรมดาพอกับหน้าไม่ได้แสดงพิรุธอะไรให้ชวนสงสัย
“ไม่มี แค่คิดว่าเฮียจะไปทำงานอีกไหม”หนูส่ายหัวลุกมานั่งมอง
“ไป แล้วแต่นายจะสั่ง”ผมตอบหนูที่มองหน้าก่อนจะหลุบตาลง
“เฮีย”หนูเรียกผม เงยหน้ามามองอีกครั้ง
“หืม”ผมขานรับพร้อมนั่งลงข้างๆ หนูขมวดคิ้วก่อนจะสูดลมหายใจเหมือนรวบรวมกำลังใจ
“ที่จริงหนูอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเฮียหลายเรื่องนะ แต่ก็รู้ว่าเฮียคงยังไม่พร้อมที่จะบอกตอนนี้”หนูเริ่มเกริ่นออกมา ผมโอบไหล่ไม่พูดอะไรรอฟังว่าหนูจะพูดอะไรต่อ
“หนูอยากให้เฮียมอบตัว กลับไปสู้คดี ได้ไหม”ในที่สุดหนูก็ขอร้องเรื่องที่เคยพูดกับผมไปแล้ว
“หนูอยากกลับบ้านใช่ไหม”ผมลูบหัวหนูที่เอนมาซบไหล่ หนูพยักหน้าช้าๆ
“อยาก หนูคิดถึงพ่อ อยากกลับบ้าน แต่ หนูก็อยากเอาเฮีย ไอ้เบียร์ ไอ้รัน กลับไปด้วย เป็นไปได้ไหม”หนูเงยหน้าขึ้นมามอง เป็นคำถามที่ผมยังนึกคำตอบไม่ได้เลย
“ถ้าแค่หนูกลับ เป็นไปได้ ไอ้สองคนไม่ได้ขึ้นกับการตัดสินใจของเฮียตั้งแต่แรกแล้ว”ผมยกยิ้มที่พยายามฝืนออกมา
“แล้วเฮียล่ะ”หนูถามต่อ ผมสูดกลิ่นหอมจากเส้นผมนุ่มที่เริ่มยาวมาบ้างแล้ว เก็บไว้กับตัวให้มากที่สุด
“เฮียต้องทำงานให้เสร็จ ยังไปไหนไม่ได้ ไม่ใช่ว่าขึ้นอยู่กับนาย เฮียเต็มใจทำเอง”นี่คงจะเป็นคำตอบที่ผมพอจะบอกหนูได้
“งานเฮียอันตรายใช่ไหม”หนูถามเหมือนจะพอรู้บ้าง ไม่ได้รู้จากใคร เจ้าตัวคงสันนิษฐานเอง
“ใช่ อันตราย”ผมตอบลอยๆมากกว่า เมื่อนึกถึงงานที่ไปทำแต่ล่ะครั้ง อันตราย ตาย ถ้าพลาด
“เฮีย”หนูเรียกผม
“อดทนอีกนิด ไม่นานหนูจะได้กลับบ้าน เร็วๆนี้ แค่นิดเดียว รอนะ”ผมบอกหนูที่เหมือนจะพูดอะไรแต่ผมดักไว้ก่อน
“เฮียพูดเหมือนหนูจะได้กลับวันนี้ พรุ่งนี้ อย่างนั้นแหละ”หนูขมวดคิ้วพูดใส่ผมที่ยกยิ้ม
“ไม่ดีเหรอ ได้กลับไปหาพ่อเร็วๆ หืม”ผมบีบจมูกเจ้าตัวที่ย่นหนี
“ดีสิ ทำไมจะไม่ดี ถ้าเฮียไปด้วยจะดีมาก พ่ออยากเจอเฮียนะ”หนูยักคิ้วใส่ผมหน้าทะเล้น
“พ่อบอกเหรอ ตอนไหน”ผมก็เล่นตามไปด้วย ดูสิจะตอบยังไง นึกว่าหนูจะตกใจที่หลุดพูดอะไรออกมาหรือเปล่า
“ในฝันไงเฮีย ครึครึ”หนูตอบกลั้วหัวเราะ ผมดีดหน้าผากเหม่งไปซะ
“ว่าแล้ว”ผมยักคิ้วใส่มั่ง
“แต่ฝันเหมือนจริงเลยนะเฮีย หนูฝันว่า เจอพ่อกำลังตามหาหนูอยู่ เจอกันก็ดีใจ กอดกันหอมกัน เฮียก็อยู่ด้วยนะในฝันอ่ะ”หนูเล่าสีหน้ายิ้มกริ่ม
“จริงเหรอ”ผมเลิกคิ้ว
“จริง พ่อยังคุยกับเฮีย ขอบอกขอบใจด้วยนะที่ดูแลหนูตามที่รับปาก เฮียเรียกพ่อหนูว่าพ่อด้วยนะ แต่พ่อใจดีบอกเรียกพี่ก็ได้ อายุไม่ห่างกันเท่าไหร่ ฮ่าๆๆๆๆๆ”ฟังไปฟังมาจบที่อายุอีกแล้ว
“แล้วได้บอกพ่อไหมว่าเฮียดูแลดีขนาดไหน”ผมเลยงัดเรื่องอื่นมาสู้
“บอกสิเฮีย เป็นเรื่องเลย พ่อไม่ยอมคว้าปืนจะยิงเฮียด้วยนะ”เจ้าตัวดูจะไม่ได้สนใจในคำถามกำกวม เล่าต่ออย่างออกรส
“อ้าว ทำไมล่ะ”ผมตีหน้าซื่อถามกลับ พ่อตาผมไม่น่าใจร้ายนะ จากที่คุยชั่วครู่ดูมีน้ำใจดีออก
“ก็พ่อรับไม่ได้น่ะสิ”หนูพูดหน้าตื่นเต้น แต่ตาดูเจ้าเล่ห์
“เรื่องที่ได้เฮียเป็นลูกเขยน่ะเหรอ”ผมหยอดใส่หนูที่เริ่มหน้าแดงแต่ยังกัดฟันโต้กลับมา
“โอ้ย ไอ้นั่นยังไม่เท่าไหร่ พ่อโกรธที่ลูกเขยอายุไล่เลี่ยกับพ่อนี่แหละ แกกลัวข่มไม่อยู่ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”หนูพูดพร้อมหัวเราะสุดเสียงเมื่อเห็นผมหุบยิ้มทันที ทำเอาเฮียพูดไม่ออกเลย
“อย่างอนน่าเฮีย แค่นี้ผมก็ไม่ขึ้นอยู่แล้ว ล้อเล่นหรอก ทำเครียดไปได้”หนูลุกขึ้นมาบีบแขนพูดประเลาะเอาใจ ผมเฮียก็ขึ้นเยอะแล้วนะแต่อาจจะร่วงเพราะหนูเหน็บเรื่องอายุบ่อยๆนี่แหละ
“แล้วหนูไม่ช่วยเฮียเลยเหรอ ในฝันน่ะ”ผมก็ถามอย่างกับเรื่องจริง แค่ความฝัน แต่ก็อยากรู้นะ
“ช่วยไรล่ะ ขืนช่วยหนูก็ชวดสมบัติคุณนกน่ะสิ ครึครึ”เป็นคำตอบที่ถูกต้องนะครับ ผมผลักหัวหนูตัวแสบที่ยังขำอยู่
“ชวดสมบัติพ่อ เอาสมบัติเฮียไปก็ได้ ที่ดินสักแสนไร่ พอไหม”ผมหยอกหนูต่อ มีความสุขที่ได้ต่อปากต่อคำกัน ผมบอกแล้วไงอะไรที่เป็นความสุขความทรงจำแม้แต่เรื่องน้อยนิดผมก็จะตักตวงเอาไว้
“อย่างอื่นไม่มีเหรอ”หนูลอยหน้าถาม มือบีบไหล่ ที่จริงน่าจะผมมากกว่านะที่นวดให้
“หนูจะเอาอะไรล่ะ พูดมาก่อนเผื่อเฮียไม่มี”ผมต่อรองนึกขำที่คุยกันเป็นจริงเป็นจัง หนูทำท่าคิด
“ที่ดินหนูมีแล้ว ไม่เยอะ แต่มีเยอะก็ไม่รู้จะทำอะไร เอาอะไรดี นึกออกแล้ว เครื่องบิน กับ เรือ ส่วนตัว เฮียมีไหม เห็นเศรษฐีเขามีกัน ส่วนรถสปอต์ราคาร้อยล้าน ไม่เอาหรอก เดี๋ยวโดนสอบ ครึครึ”หนูรำพึงกับตัวเองในตอนแรก ก่อนจะทำหน้านึกออกว่าอยากได้อะไร ตบท้ายด้วยประเด็นฮิต
“เอารุ่นไหนล่ะ”ผมถามต่อเพลินทั้งมือทั้งปากที่พูดคุย
“ไม่รู้ว่ะ เคยเห็นในหนังสือแต่ไม่เคยจำ แล้วแต่เฮียเล้วกัน”หนูส่ายหน้าบอกผม ราวกับว่าเราคุยเรื่องจริง
“โอเค คราวหน้าเฮียจะซื้อมาให้เล่น”ผมบอกเจ้าตัวที่หุบยิ้มทุบปึกเข้าให้
“โห่ว เฮีย แล้วมีหน้าจะยกที่ดินแสนไร่ให้ หนูเซ็งว่ะ”หนูบีบหนูทุบแรงขึ้น แต่ผมรู้สึกดี
“ก็หนูยังฝันได้เลย เฮียก็ฝันบ้างสิ”ผมบอกหนูขำๆ ก่อนเจ้าตัวจะหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆ นี่เราคุยอะไรกันวะ จริงจังซะ”หนูพูดไปขำไป ทำเอาผมขำด้วย
“หนูอยากได้จริงเหรอ ถ้าสมมุติเฮียมีให้จริง”ผมถามหนูหลังจากหยุดขำกัน จับมือหนูไว้
“แล้วสรุปเฮียสมมุติ หรือ เรื่องจริง เอาสักอย่างสิ”หนูตัวแสบยักคิ้วใส่
“ถ้าเฮียมีให้”ผมพยักหน้าใส่ สรรหามายอกย้อนได้ตลอด เจ้าตัวขมวดคิ้ว ก่อนผมจะนึกได้ว่า หนูจะคิดว่าผมดูถูกหรือเปล่า แต่ไม่ใช่หนูส่ายหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เอาหรอก ไม่รู้จะเอามาทำไม แต่ถ้าครั้งหนึ่งได้มีโอกาสสัมผัสก็คงจะดีมั้ง เอาพ่อไปด้วย ลองเป็นเศรษฐีสักหนึ่งวันมันจะเป็นยังไงนะ เอาเฮียกับตุลย์ไปด้วย เกือบลืม ไอ้สองคนนั้นด้วย พ่วงเพื่อนหนูไปด้วยดีกว่าจะได้สนุกและสนิทกัน ครึครึ”จับมือผมพูดตาเป็นประกาย สีหน้าเพ้อฝันตามประสาหนูที่ดูน่ารัก เนื้อแท้หนูไม่ใช่คนเห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัว ห่วงกระทั่งผม ลูก ที่ไม่เคยเห็นหน้า แม้แต่ไอ้สองคนที่เพิ่งจะนับเป็นเพื่อน
“พอเถอะเฮีย เพ้อเจ้อแล้ว หนูนะ หรือเฮียจะเอี่ยวด้วยก็ไม่ว่าหรอก”หนูโบกมือไปมาที่หน้าตัวเองแบบให้ฝันหายไปซะ
“ฝันที่เป็นจริงมันก็มีนะ แต่คงต้องรอหน่อย”ผมพูดบอกคนตรงหน้าที่ยิ้มส่ายหน้าไปมา คงคิดว่าผมยังไม่เลิกเพ้อเจ้อ
“ตามใจ เฮียอยากฝันต่อก็ไม่ว่า เอาหนูพ่วงไปด้วยก็ได้ ฮ่าๆๆๆ”คนอารมณ์ดี คิดดี มองโลกในแง่ดี คงมีแต่หนูล่ะมั้ง ถ้ามีคนแบบนี้เยอะๆก็คงจะดี โลกจะได้อยู่ไม่ยากเท่าไหร่ ก่อนจะได้ยินเสียงขัดความคิด
ก๊อก
ก๊อก
“นายให้มาตามเฮียไปพบครับ”เสียงพูดหน้าประตู แต่ไม่ได้เปิดเข้ามา
“เดี๋ยวไป”ผมบอกแค่นั้น ไม่คิดจะเปิดไปดูหน้าให้เสียเวลา คงไม่น่ามองเท่าคนตรงหน้าผมหรอก ก่อนจะได้ยินเสียงรับคำและเดินไป นายต้องถามเรื่องเมื่อคืนแน่ ทางโน้นส่งคนมาทันทีหลังจากที่โดนโจมตี แต่ก็ไม่รอด หรือไม่ก็เรื่องงานครั้งต่อไป
“ไปเถอะเฮีย นายจะรอนาน”หนูพูดกับผมที่ยังนั่งนิ่งตามเดิม
“เดี๋ยวเฮียมานะ กินอะไรอีกไหม ให้เขายกมาให้”ผมลูบหัวพร้อมถาม
“ไม่เอาแล้วเฮีย อิ่ม วันนี้พี่หวิงใจดีจังใส่ไข่ให้ตั้งสองใบ แถมหมูก็เยอะกว่าทุกครั้ง หรือหนูหิวจนหน้ามืดคิดไปเองวะ”หนูส่ายหน้าพูดถึงสวิงใจสาวเอามือลูบท้องไปมา
“ฮึฮึ บำรุงไง”ผมหัวเราะในลำคอพร้อมบอก
“คงใช่ แต่หนูก็หายป่วยนานแล้วนิ”หนูคิดไม่ทัน แต่เชื่อเถอะสักพักก็คิดได้ แต่ผมจะอยู่ทำไมล่ะครับ
“เอี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ลากหางมาเชียว ว่าแต่ไอ้ยาหยอดตามัน ใช้หยอดก้นได้หรือเปล่า มันก็น่าจะอักเสบอยู่นะ หึหึ
.
.
.
.
.
“แล้วศพพวกมันเรียบร้อยใช่ไหม”นายถามถึงเรื่องเมื่อคืน
“ใช้กรดละลายเรียบร้อย ไม่เหลือร่องรอยครับนาย”ไป่เป็นคนตอบ ในห้องมีแค่สามคน นาย ไป่ ผม
“ดี แต่ที่จริงอยากส่งไปให้นายมันจังเลย”นายเหยียดยิ้มอย่างไม่สะใจเท่าไร นายก็เหมือนนายเฟยนั่นแหละบทจะโหดขึ้นมาก็ไม่น้อยหน้า แต่นายจะใช้สำหรับคนที่สมควรเท่านั้น
“เหลืออีกคน นายจะส่งไหมล่ะครับ”ไป่ถามนาย จับได้หนึ่งคน คิดว่าน่าจะได้อะไรเพิ่มเติม แต่มันยังไม่ยอมพูดอะไร
“เหลืออีกเหรอ”นายเลิกคิ้วแปลกใจ
“ครับ ขอโทษที่รายงานนายช้า”ไป่ตอบพร้อมก้มหัว
“ไม่เป็นไร ฉันเพิ่งกลับมาเหมือนกัน ไปเคลียร์ธุรกิจนิดหน่อย”นายโบกมือก่อนจะเปรยเรื่องธุรกิจที่แผ่นดินใหญ่
“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงใช่ไหมครับ”ไป่ถามนาย สีหน้าดูกังวล
“นิดหน่อย ให้ทวนกับย้งไปจัดการแล้ว มันตุกติกไม่ทำตามข้อตกลง แอบลักลอบส่งเข้าประเทศเรา”คำว่านิดหน่อยของนายไม่แน่นอนเสมอไป บางครั้งก็คือเรื่องใหญ่ แต่นายก็มีวิธีจัดการได้ตลอด
“ความเคลื่อนไหวล่ะเฮีย”นายหันมาถามผมที่กำลังตรวจสอบ ก่อนจะหันจอไปหานาย
“ถ้าทางโน้นไม่รู้ก่อน ก็จะเป็นตามนี้”ผมบอกนายที่พยักหน้า
“ฉันอยากให้ไปล่วงหน้าสักวันสองวัน เผื่อพวกมันเปลี่ยนแผน คราวนี้ให้ตำรวจเข้าไปเอี่ยวด้วยก็ดี”นายมองก่อนจะสรุป ผมกับไป่พยักหน้า
“ดูข่าวหรือยัง”นายถามถึงงานที่ไปทำและออกข่าวเมื่อเช้า เป็นไปตามคาดไม่ซับซ้อน หักหลังกันเอง ที่เหลือก็หนีตายใครจะกล้าให้ปากคำ มีแต่ตายกับตายอย่างเดียว เหลือแต่หมาที่ก็คงจะให้การไม่ได้ นอกจากตำรวจจะเอามันไว้ใช้ประโยชน์อย่างอื่น
“มันจมูกดีส่งคนมาดักเก็บเรา ฉลาดแต่ไม่เฉลียว ดีที่เฮียไม่ประมาทวางกับดักไว้”นายกระตุกยิ้มเมื่อพูดถึงฝ่ายนั้นที่โดนจับสัญญาณโดยไม่รู้ตัว ผมให้โอกาสพวกมันกลับตัวแล้วแต่ไม่รู้ว่ามันจงรักภักดี หรือเห็นแก่ค่าจ้างที่เยอะกว่า หรือคิดอีกทีคงประมาทว่าคนเยอะย่อมชนะคนน้อย ก็เลยปิดโอกาสพวกมันไป ไอ้คนที่จับได้ถ้ามันยังไม่ยอมก็คงได้ถูกส่งกลับไปแบบไม่มีลมหายใจแน่นอน
“แล้วมันเปิดปากอะไรบ้าง”นายถามถึงไอ้คนที่ถูกจับได้
“มันยังไม่ยอมพูดครับ”ไป่รายงาน มันเป็นคนจับกลับมา ส่วนจิตอาสาทรมานคือไอ้เข้ม
“ทำต่อไปจนกว่ามันจะยอมพูด”นายสั่งอย่างที่ผมคิดไว้อยู่แล้ว
“ครับ”ไป่รับคำ ไม่ใช่หน้าที่ผม
“ผู้ช่วยหมอมาใหม่เหรอ”นายพูดขึ้นมาหน้าตาเฉย มือตัดซิการ์ ไอ้ไป่มองหน้าผม
“มาใหม่ครับ เห็นหมอว่าคนเก่าลายาว ทางบ้านมีปัญหา”ผมเป็นคนตอบเอง
“แล้วให้ความช่วยเหลือไปหรือยัง”นายถามอย่างเป็นเรื่องปกติ
“น่าจะเรียบร้อยแล้ว”ผมไม่รู้เพราะส่วนใหญ่พ่อบ้านที่นี่จะจัดการ
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ค่อยได้อยู่ เว่ยคงยังไม่ได้รายงาน จะได้ดูประวัติด้วยทีเดียว แต่คงไว้ใจได้ล่ะมั้ง หมอคัดคนมาไม่เคยพลาด”คำพูดนายทำเอาใจผมกระตุกนิดๆ ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิด เป็นเรื่องใหญ่แน่ ผมคงช่วยอะไรไม่ได้มาก คงต้องรีบจัดการก่อนที่จะบานปลาย
“ไปพักผ่อนกันเถอะ”นายพยักหน้าเชิงอนุญาต ผมกับไอ้ไป่ก้มหัวก่อนจะเดินออกจากห้องนั้น
.
.
.
.
“ดูมันไม่เหมือนผู้ช่วยหมอเลยว่ะ หน่วยก้านมันดูเหมือนพวกทหาร ตำรวจ มากกว่า”ไอ้ไป่ออกความเห็นทันทีเรื่องไอ้ผู้ช่วย
“คงเป็นหมอทหารมาก่อนมั้ง”ผมตอบมันถึงความน่าจะเป็น ในเมื่อมันเกริ่นมาแบบนี้
“อืม อาจเป็นไปได้ ดูไอ้เบียร์ลูกน้องมึงจะไม่ชอบมันเท่าไหร่ มันจีบไอ้เบียร์เหรอวะ”ไอ้ไป่คล้อยตาม พร้อมสันนิษฐานขำๆถึงไอ้เบียร์ ดูมันสนิทกันมากขึ้นตั้งแต่ไปทำงานด้วยกัน
“มึงคิดอย่างนั้นเหรอ”ผมหยั่งเชิงมัน
“เออ ก็มันเข้าเค้านี่หว่า”ไอ้ไป่ยักคิ้วใส่ผม โล่งนิดๆที่มันดูไม่สงสัยอะไรไปมากกว่านี้
“งานไหว้บรรพบุรุษนายเมื่อไหร่นะ”ผมเลยเปลี่ยนเรื่อง
“อีกสองวัน มึงไปด้วยหรือเปล่า”ไอ้ไป่บอกพร้อมถามผม
“คงไม่”ผมปฏิเสธ ไม่ได้คิดว่าไม่ใช่บรรพบุรุษกู กูไม่ไปร่วมหรอก
“ตามใจ”ไอ้ไป่ยักไหล่ ผมก็ไม่พูดอะไรต่อ
“แล้วไอ้เข้มมันชอบไอ้รันจริงเหรอวะ”ไอ้ไป่หันมาถามเรื่องไอ้รันแทน
“ไม่รู้”ผมตอบเท่าที่รู้ ใจใครก็ใจมันจะไปรู้ได้ไง เห็นมันก้อร่อก้อติก แทะเล็ม เข้าขั้นฉุดขืนใจ ก็ไม่รู้จะเรียกว่ามันชอบได้ไหม หรืออาจจะเป็นความชอบในแบบของมัน
“มึงไม่คิดจะสนใจหน่อยเหรอ”ไอ้ไป่ถามเสียงเรียบ มันคงคิดเหมือนไอ้เข้มและคนอื่นว่าไอ้รันเป็นเมียผม บางครั้งยังเคยพ่วงไอ้เบียร์ด้วยเลย มีแค่พวกผมเท่านั้นที่รู้ว่าไม่ใช่
“กูสนใจ แต่ไม่มีสิทธิ์บังคับมัน และถ้ามีใครรังแกมัน กูก็ยอมไม่ได้”ผมไม่บอกความจริง ถ้ามันคิดอะไรกับไอ้รันก็ให้ไปฟังจากปากเอง มันเงียบเมื่อเห็นผมหยุดแค่นั้นให้รู้ว่าจะเจออะไร ผมปกป้องมันในฐานะเพื่อน ผมมองหน้ามันอีกทีว่าจะพูดอะไรต่อไหม มันพยักหน้าก่อนจะแยกกัน
.
.
.
.
-
มาแล้ววววววววววววววว :katai2-1:
-
“อะไรนะ เฮียจะพาไปข้างนอก”หนูตาโตพูดอย่างไม่เชื่อ
“อืม เฮียจะพาไปแถวนี้แหละ ถ้าไม่ไหว ไม่ไปก็ได้นะ”ผมพยักหน้าก่อนจะแกล้งพูด
“ไหวๆๆๆ ไปๆๆๆ เฮียใจดีโคตรๆเลยว่ะ รอแป๊บนะเปลี่ยนกางเกงก่อน”หนูรีบลุกจากที่นอนทันที เดินไปตู้เสื้อผ้าได้ ถอดกางเกงขาสั้นลงพรวด ทำเอาผมเกือบพรวดเข้าไปหาแล้วเมื่อเห็นขาขาว ขาหนูสวย เรียวยาวมีกล้ามสมส่วน เหมือนแก้มตรงนั้นที่ขาวไม่แพ้ขา
“ขายาวดีกว่า สีไหนดีวะ”หนูชูกางเกงสีดำกับสีน้ำเงินเข้มเหมือนเด็กเลือกเสื้อผ้าใส่ไปเที่ยว แต่สำหรับเฮียสีไหนก็ใส่เถอะ ก่อนจะไม่ได้ออกไปไหน พูดไม่ขาดคำหนูยกขาใส่กางเกง โน้มตัวเห็นแก้มก้นนิดๆ ทำไมดูเซ็กซี่เชิญชวนให้เข้าไปหาจังเลย และผมก็เดินมาถึงพร้อมความคิดที่จะเอื้อมมมือไปจับต้องชักกลับมาแทบไม่ทัน เมื่อเจ้าของแก้มที่พึงประสงค์หันมา ทั้งที่ยังอยู่ท่าเดิม pause ทำไม เดี๋ยวเฮีย play นะ
“อ้าว เฮีย จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ”หนูถามพร้อมดึงกางเกงขึ้นอย่างรู้ว่าจะถูกเพลย์
“เอ้อ ใช่ เฮียจะเปลี่ยนเสื้อ”ผมตอบออกไป นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ใช่ไม่เคยเห็นใครมาถอดต่อหน้าถอดหมดด้วยซ้ำกลับไม่เคยคิดจะอยู่ในสายตาหรือความทรงจำ หุ่นระดับดารานางแบบผมก็ผ่านมาแล้ว แต่กับหนูจะถอดไม่ถอดผมก็ดูได้ไม่เบื่อ
“ไอ้สองคนนั้นล่ะเฮีย ไปด้วยไหม”หลังแต่งตัวเสร็จเดินมาถึง LAND ROVER Range Rover Evoque
“เปล่า”ผมตอบก่อนจะกดปลดล็อค
“มันไม่อยู่เหรอ”หนูเลิกคิ้ว
“อยู่ แต่เฮียอยากไปกับหนูสองคน”ผมตอบก่อนจะปิดประตูรถเดินไปประจำที่คนขับ หนูยิ้มไม่ถามอีก จนรถถึงประตู
“ไปไหนครับ”คนเฝ้าเวรยามเข้าออก มีปืนยาวสะพายที่ตัวถามผม
“พาเมียไปเที่ยว”ผมตอบตามตรง หนูหันมามองอ้าปากก่อนจะหุบและหันกลับ
“ครับ”มันไม่ถามต่อ ลงบันทึกก่อนจะเปิดประตูทึบบานใหญ่ด้วยรีโมท ใครไม่รู้อย่าได้เผลอจับมันเป็นประตูไฟฟ้าแต่เราก็กันโดยเปิดแค่กระแสพอสลบ และไม่ว่าอะไรที่จะเข้ามาจะถูกสแกนหาสิ่งผิดปกติทันทีโดยไม่รู้ตัว เพราะสัญญาณจะปรากฎที่จอภายในเท่านั้น มันจะไม่ส่งเสียงดังเตือนเหมือนสัญญาณทั่วไป ทำให้คนที่ไม่หวังดีมักจะพลาดและตายได้
“เฮียไปบอกแบบนั้นทำไมวะ อายเขา”หนูหันมาพูดเสียงดังกว่าหงุงหงิง
“อายทำไม เฮียพูดเรื่องจริง เห็นไหมมันไม่ถามต่อเลย”ผมตอบหน้าตาเฉย แต่แอบยกยิ้มที่เห็นหนูทำปากขมุบขมิบ
“มันจะถามทำด๋อยอะไรอีกล่ะ พูดซะขนาดนั้น”พูดใส่ก่อนจะมองวิวนอกรถต่อ มีแต่ป่าเขียวขจี ต้นไม้นานาพรรณแข่งกันขึ้นปกคลุมไปหมด คงเพราะได้ปุ๋ยธรรมชาติดี ทั้งจากสัตว์และคนที่หลงเข้ามาและไม่ได้กลับไป โดยเฉพาะคนไม่ดี
“อากาศดีจัง นี่ขนาดสายแล้วนะ ไม่ร้อนเลย”หนูพูดพร้อมสูดลมหายใจ
“ข้างในอากาศไม่ดีเหรอ”ผมถามยิ้มๆ
“ก็ดี แต่มันไม่โล่งอย่างนี้ เดินไปไหนมาไหน ถ้าไม่มีเฮียกับไอ้สองคนนั้น ยิ่งไม่โปร่งเลยล่ะ”หนูพูดกลับด้วยรอยยิ้ม ผมมองแว่บหนึ่งก่อนจะมองทาง รอยยิ้มที่กำลังจะห่างจากผมแล้ว
“ตอนนั้นที่มามันมืดทำเอากลัวไปหมด แต่ตอนนี้สวย สวยมาก ป่าก็ดูสมบรูณ์มากเลย หนูว่ามันต้องมีสัตว์ป่าเยอะแน่ เฮียว่าไหม”หนูพูดเอาคางเกยขอบหน้าต่าง ชี้โน่นชี้นี่ไปเรื่อย
“มีนะ เก้งกวาง บ่าง ลิง ช้าง เห็นพวกไอ้ปานมันว่า เมื่อนี่มีชาวบ้านบอกว่า เห็นเสือโคร่งด้วยนะ”ผมบอกหนูตามที่เขาลือกัน เห็นว่าเข้ามาป้วนเปี้ยนแถวหมู่บ้าน
“เหรอ อย่างนี้มันต้องโดนฆ่าแน่เลย ปกติ สัตว์ป่ามันจะไม่เข้าใกล้เขตคนอยู่นะ ถ้าไม่ไปบุกรุกหรือทำร้ายมันก่อน”หนูหันมาพูดพร้อมออกความเห็น
“ก็คงอย่างนั้น ไม่ว่าสัตว์หรือคนถ้าไม่ล้ำเส้นก็อยู่ร่วมกันได้ไม่มีปัญหา”ผมเห็นด้วยกับหนู
“ถ้าเป็นอย่างเฮียพูดก็ดีน่ะสิ ดูไอ้พวกนั้นสิขนาดแผ่นดินตัวเองมันยังไม่รักษา อีกหน่อยคงไม่มีเหลือ คนอนุรักษ์ก็อนุรักษ์ คนทำลายก็ทำลาย แถมไอ้ที่ทำลายเสือกเยอะกว่าด้วย จะเห็นแก่ตัวไปถึงไหนกัน”หนูพูดเสียงเนือยๆ นึกไปถึงเหตุการณ์ที่เจอไอ้พวกลักลอบที่ตอนนี้เป็นผีเฝ้าป่าไปแล้ว ไม่รู้มันจะสำนึกปกป้องผืนป่าขึ้นมาบ้างไหมหรือยังไม่รู้ตัวยืนเลื่อยไม้อยู่อย่างนั้น
“เอาเถอะแค่เรามีสำนึกก็ถือว่าดีแล้ว จะถึงหมู่บ้านแล้วนะ หนูเข้ามาก่อน เฮียจะปิดกระจก”ผมขยี้ผมหนูก่อนจะชี้ชวนให้ดูหมู่บ้านข้างหน้าพร้อมกับบอก ยังไงเราก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับที่นี่ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า หนูทำตามก่อนจะนั่งมองตามเดิม รถคันนี้มองจากข้างนอกจะไม่เห็นคนในรถเลยทั้งที่มันใส แต่เราจะเห็นคนข้างนอกชัดเจน และเป็นรถกันกระสุน เป็นรถสั่งทำพิเศษขึ้นมาใหม่ทั้งหมด
“คล้ายหมู่บ้านชาวเขาแต่ดูเจริญกว่ามาก ผู้คนหน้าตายิ้มแย้ม ฮ่าๆๆๆ เฮียดูเด็กกลุ่มนั้นสิ”หนูวิจารณ์ก่อนจะหัวเราะเมื่อเห็นเด็กอายุประมาณห้าหกขวบทำท่าหกคะเมนตีลังกาพร้อมทำหน้าล้อเลียนใส่กล้องของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ เห็นแล้วก็ขำตามอดนึกถึงลูกไม่ได้
“เดี๋ยวเราแวะร้านค้าซื้อของก่อน”ผมบอกหนูเมื่อขับเลยจากหมู่บ้านมาถึงที่ชุมชน พูดง่ายๆก็ตลาด มีร้านค้าเรียงราย
“ซื้ออะไรเหรอเฮีย”หนูหันมาถามหลังจากมองจนพอใจ ผมยิ้มก่อนจะจอดรถมองรอบๆก่อนจะปลดล็อค หนูเปิดประตูลงไปยืนมอง จนผมเข้าไปใกล้จับมือให้เดิน
“จับมือได้ด้วยเหรอเฮีย”หนูถามผมแต่ไม่ได้ดึงออก
“ได้สิ ทำไมไม่ได้ล่ะ ยกเว้นคนอื่นห้าม”ผมตอบพร้อมสั่ง ใครฟังรู้เรื่องก็ทำตามซะ
“เขาไม่มองว่าเราแปลกเหรอ”หนูถามต่อ ตามองของที่ตั้งขาย
“ไม่แปลกหรอก เรากับเขาไม่รู้จักกัน เขาไม่มาจำหรอกว่าเราเป็นใคร”ผมบอกก่อนจะหยุดหน้าร้านหนึ่ง
“เฮียจะบวชเหรอ ถึงมาร้านสังฆภัณฑ์”หนูถามผมหน้าตาย แต่น่ารัก
“มั้ง ห่มจีวรก็เข้าวัดได้เลย บวชด้วยกันไหมล่ะ”ผมเล่นตามขยี้ผมหนูที่หัวเราะ คนขายเป็นผู้หญิงใส่เสื้อแขนกระบอก นุ่งซิ่นยาวกรอมเท้า ผมเกล้ามวย เข้ามาทักทายเป็นภาษาถิ่นก่อน พอเห็นผมถามกลับเป็นภาษาอังกฤษก็พยักหน้าและพูดใส่พร้อมผายมือเชิญไปด้านใน
“เฮียพูดภาษาเก่งว่ะ สำเนียงกระแดะเหมือนเจ้าของเลย ครึครึ”หนูพูดกลั้วขำ
“สรุปชมเฮียใช่ไหม”ผมเลิกคิ้ว
“มากับเฮียก็ชมเฮียสิ จะชมไผแด”ยักคิ้วใส่
“ขอพูดมั่งนะ สำเนียงกระแดะไม่ต่างกันเลย หึหึ”ไมได้ครับต้องขอก่อน เดี๋ยวเคืองเหมือนหยอดตาอีก
“เขาเรียกสำนึกรักบ้านเกิดต่างหากล่ะ”หนูยื่นหน้ามาบอก
“บ้านไม่ได้อยู่ภาคนั้นไม่ใช่เหรอ”ผมแหย่กลับอย่างสุขใจ นอกจากลูกก็หนูนี่แหละคุยด้วยแล้วดูกระชากวัยดี
“ก็เรียนรู้สิเฮีย ทีเฮียไม่ใช่ฝรั่งยังพูดภาษาปะกิตได้เลย อย่าบอกนะว่าเกี่ยวกับดั้ง”เถียงกลับอย่างไม่ยอม ยักคิ้วสองจึ๊ก ทำเอาผมหัวเราะกับมุกอวัยวะ จนคนขายจัดของมาให้ตามที่บอกเลยยุติ จ่ายเงินเสร็จก็เดินไปรถ หนูมองหน้าผมจนกระทั่งขึ้นรถ
“เราจะไปทำบุญกัน จำได้ไหมที่สัญญากันไว้”ขึ้นรถผมจับมือหนูมากุมไว้ หนูเงียบสีหน้าครุ่นคิด
”ไม่ดีใจเหรอ”ผมถาม หนูส่ายหน้า
“หรือหนูไม่อยากทำบุญร่วมกับเฮียแล้ว”ผมถามอีก เหมือนใจมันหายไม่เต้นอยู่ในอกเลย เมื่อคนตรงหน้ายังไม่ตอบ หนูส่ายหน้าอีกกุมมือผม
“หนูดีใจ หนูจำได้ แต่ รู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ เหมือนเราจะ”หนูพูดด้วยสีหน้ากังวล ผมดึงหนูเข้ามาปิดด้วยปาก ก่อนจะถอนออกแต่หนูยังกอดผมอยู่
“อย่าคิดมากสิ เฮียแค่กลัวว่าจะไม่มีเวลาแค่นั้นเอง”ดมผมหอมบอกให้คลายกังวล หนูพยักหน้า
“แต่”หนูยังคาใจ
“อะไร”ผมเลิกคิ้ว
“หนูกลัวว่า”หนูมองหน้าผม
“ไม่ต้องกลัว เฮียอยู่ด้วยกลัวอะไร”ผมประคองหน้าหนู พยักหน้าให้มั่นใจ
“หนูไม่ได้กลัวอย่างนั้น”หนูส่ายหน้า ผมขมวดคิ้วเชิงว่า แล้วหนูกลัวอะไร หนูถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา
“เฮียคิดว่าเราจะฟังพระที่นี่สวดรู้เรื่องเหรอ”หนูบอกสิ่งที่กังวล ทำเอาผมหลุดหัวเราะ
“หนูเอ้ยยย”ผมขยี้หัวคนช่างคิดที่ยิ้มแป้นอย่างหมั่นเขี้ยว ตกใจหมดนึกว่าเรื่องอะไร ก่อนจะมุ่งหน้าสู่วัด ไปทำบุญอย่างที่ตั้งใจและพิสูจน์ว่าฟังรู้เรื่องไหม
.
.
.
.
“สาธุ”เสียงเรารับพรเบาๆ เมื่อเสร็จสิ้นขั้นตอนสุดท้าย และสรุปเราไม่ได้สนใจว่าจะฟังรู้เรื่องหรือไม่ ตั้งใจทำบุญอย่างเดียว ก่อนท่านจะผูกข้อมือให้เราด้วย เราก้มกราบก่อนจะลา
“โยม”แต่เสียงเรียกทำเอาหมุนตัวกลับไปพนมมือฟังท่าน
“ขอรับ”ผมรับคำเชิงว่าท่านประสงค์สิ่งใด
“กรรมส่วนกรรม บุญส่วนบุญ วาสนา พรหมลิขิต มีพบ มีจาก คู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกันหรอกนะ ทุกอย่างเป็นไปตามกรรม ตั้งมั่นในความดีไว้จะช่วยโยมได้”ท่านพูดแค่นั้นก่อนจะหลับตา เรามองหน้ากันก่อนจะก้มกราบลาท่าน ผมไม่ได้ลบหลู่แต่ถ้าไม่เป็นตามที่คิดก็อยากจะฝืนชะตาสักครั้ง
“ท่านพูดภาษาไทยด้วยเฮีย แสดงว่าท่านเป็นคนไทยใช่ไหม”หนูพูดกับผมหลังจากพ้นจากเขตวัดแล้ว
“น่าจะใช่ ที่นี่ติดชายแดนก็คงพูดกันได้บ้าง”ผมพยักหน้าก่อนจะเดินเล่นแถวนั้นกัน วัดนี้เป็นวัดเก่าอายุหลายร้อยปีเคยถูกเผาแต่ด้วยความร่วมมือร่วมใจของชาวบ้านช่วยปกป้องจึงอยู่เป็นที่สักการะมาจนทุกวันนี้ จนได้เวลาก็กลับ ผมอยากพาหนูไปเที่ยวแต่ถ้ามืดเกรงว่าจะมีอันตราย ผมไม่เท่าไหร่กลัวหนูจะเป็นอะไร แต่ผมจะปกป้องเต็มที่ ผมมองหน้าหนูที่ยิ้มกับคนที่ยิ้มให้ ก่อนจะตัดสินใจยื่นสิ่งหนึ่งให้ สิ่งที่ตั้งใจจะให้แต่ไอ้มือดีตัดหน้าซะก่อน
“จำเบอร์บ้านได้ไหม”ผมถาม หนูค่อยๆหุบยิ้มทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมพยักหน้าก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกที่ หันไปหนูมองโทรศัพท์ มองผม ก่อนจะกด สักพัก หนูยิ้มทั้งน้ำตาปากเรียกแต่คำว่า ‘พ่อ’ ผมเบือนหน้าหนีจากภาพนั้น ดีแล้ว หนูควรจะกลับบ้านสักที กลับก่อนกำหนด กลับโดยที่ผมไม่ได้ไปส่ง และคงไม่ได้เจอกันอีกถ้าผมจากโลกนี้ไปก่อน หรือ ถ้ารอดไปได้ผมจะมีหน้ากลับไปหาหนู จะทนได้เหรอถ้าเห็นแล้วไม่ได้อยู่ด้วยกัน ระหว่างที่คิดไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่
“เฮีย”เสียงเรียกข้างหลัง ผมหันกลับไปเบิ่งตา ก่อนจะหรี่ลง ยกมือขึ้นช้าๆ
“ไง ดร.กรกฎ เข้าวัดไถ่บาปเหรอครับ”ไอ้คนที่เอาปืนจี้ผมข้างหลังถามพร้อมกระทุ้ง
“ใช่ รับไวเหมือนกันนี่เพิ่งกรวดน้ำให้เอง”ผมกระตุกยิ้มตอบมัน
“เอาไว้ไปปากดีในนรกเถอะ เดินไป อย่าตุกติก ไม่งั้นเจ้าหนุ่มนั่นหัวจะเป็นรูได้”มันพูดข่มขู่ผมสบตาหนูที่ไม่มีแววหวาดหวั่นสักนิด ก่อนจะเดินไปตรงรถพวกมันที่จอดไม่ห่างรถผม แสดงว่าพวกมันตามมา น่าจะที่ตลาด
“ผมต้องการคนของผมคืน”มันกระแทกผมกับรถ ตัวมันสูงพอกับผม
“ก็ไปเอาคืนสิ ที่นี่ไม่มี”ผมตอบมันก่อนจะเสียดหลังเมื่อโดนด้ามปืน ผมกัดฟัน จุกไม่ใช่เล่น หนูยืนนิ่งแต่มองผมอย่างเป็นห่วง ผมสบตาให้รู้ว่าไม่เป็นไร
“อย่ามาตลก บอกคนของมึงให้ส่งมา”มันบี้หน้าผมแนบกับกระจกรถ ผมเหลือบตาไอ้ลูกน้องมันอีกคน เอามือลูบคลำหนู
“ไอ้สัด”หนูด่ามันก่อนจะเตะกลางเป้ามันทีเผลออย่างแรง
“อุ๊บ มึง”มันชี้หน้า ก่อนหนูจะตัวงอเมื่อถูกต่อยท้อง ฮึ่ม
“อะไรของพวกมึงวะ”ไอ้หัวหน้ามันหันไปตวาด ผมอาศัยจังหวะนี้สะบัดหลังมือโดนกกหูมันจนเซ ก่อนจะเตะซ้ำ
“อ๊าคคค ไอ้เหี้ย”มันร้องด้วยความเจ็บปวดเล็งกระบอกปืน แต่ผมเตะทิ้งทัน ลูกกระสุนเฉียดต้นไม้ไปนิด ส่วนหนูจับมือไอ้นั่นชี้โด่ชี้เด่ไปมา มันเล็งปืนมาทางผมแต่หนูคงกันไว้ ไอ้ที่ถูกหนูเตะเป้า เตะกลางหลังหนูอย่างแรงจนล้มไปทับไอ้นั่น จะตามไปซ้ำ ผมกระทืบไอ้หัวหน้ามันให้จุกอีกที ก่อนจะกระโดดเตะกกหูไอ้นั่นจนหน้าหันดัง อ๊อก
“มึงกล้ามากที่ทำเมียกูเจ็บ”ผมกระทืบซ้ำก่อนจะดึงมันขึ้นมาต่อยจนฟันหลุดโยนไปให้ทับลูกพี่มัน ผมดึงหนูให้ลุกก่อนจะกลิ้งหลบปืนที่มันยิงเสียงดัง ผมควักปืนออกมายิงสวนกลับไปบ้าง เป็นปืนเก็บเสียง
“อ๊าคคค ลูกพี่”ไอ้ลูกน้องร้องทันทีที่โดนขา กูลืมบอกไม่รู้มึงรู้หรือเปล่า มันเป็นปืนเก็บแต่เสียงตัวเองแต่ไม่เก็บเสียงคนโดน ไอ้ลูกพี่มันกลิ้งหลบตรงหลังต้นไม้
“หนูเป็นอะไรมากไหม”ผมถามหนูเอามือสำรวจอย่างเป็นห่วง
“เป็นสิเฮีย ตีนกระแทกขนาดนั้น แต่หนูทนได้”หนูตอบพร้อมทำหน้าฮึด ตาแดงอีกแล้ว ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนเป็นภาษาถิ่นคงได้ยินเสียงปืนดังจากฝ่ายพวกมัน ผมอาศัยจังหวะนี้ฉุดมือหนูวิ่งไปที่รถปลดล็อคยัดใส่ทันที อย่างน้อยหนูปลอดภัย ผมอ้อมไปอีกฝั่ง มันยิงสวนผมยิงกลับไม่ให้มันตั้งตัวก่อนจะอาศัยความเร็วขึ้นรถสตาร์ทออกทันที
“มันจะตามมาไหมเฮีย”หนูถามตามองข้างหลังที่ห่างพอสมควร ผมเลี่ยงเข้าเขตชุมชนไม่อยากให้คนอื่นต้องเดือดร้อนไปด้วย เกิดมีการปะทะกัน
“ตาม”ผมตอบตามตรง คิดว่ามันไม่มีแค่นี้แน่ เป็นไปตามคาดมันตามมา พอหลุดตรงนั้นถึงได้รู้ว่ามันดักจริงๆ มีรถอีกสามคันพร้อมคนถืออาวุธครบมือ มันกราดยิงแต่ไม่เข้า
“หนูคาดเข็มขัดจับให้แน่น”ผมสั่งหนูที่ทำตามทันที ก่อนผมจะเข้าเกียร์และเหยียบเต็มตีน พวกมันยังยิงไม่หยุด ดีให้มันยิงจะได้หมดๆ มันยังไม่หลบเหมือนจะคิดได้หันไปยิงใส่ล้อกะว่าให้ยางแรกรถเสียหลัก ขอโทษ แม้แต่ล้อก็กันกระสุนและโลหะที่จะเจาะเข้าไป พวกมันหัวเสีย ผมตัดไปนอกรถให้ได้ยินแล้วกัน
“เหี้ยเอ้ย ตามมันไป ยิงไม่เข้าระเบิดแม่งเลย”
“เฮีย มันตามมาแล้ว เอาไงดี ยิงสู้มันไหม”หนูถามความเห็นผมเสียงตื่นเต้นมากกว่าจะกลัว นึกว่าถ่ายหนังแอ๊คชั่นหรือเปล่าหนูกลัวมั่งก็ได้ครับ
“ให้เข้าเขตเราก่อน”ผมบอกตามองกระจก มันฉลาดแล้วไม่ใช้ปืนยิง แต่มันหยิบน้อยหน่าเหล็กมาดึงสลัก กูว่าแล้วมันต้องคิดได้ว่ารถกันกระสุนคงไม่กันระเบิด แต่มันก็กันได้ระดับหนึ่งเท่านั้นถ้าเป็นระยะห่างไม่ใช่ระยะประชั้นชิดนะ
“เฮียยยยยยยยยย มันดึงจุกออกแล้วววววว”หนูตาดีเห็นเหมือนผม เสียงดังตูม หลังผมหักพวงมาลัยหลบ ก่อนจะตามมาอีกสองลูก รถส่ายไปมาแต่ความเร็วไม่ลดถ้าลดเละแน่ วิ่งถนนแบบนี้เสียเปรียบ ผมกำลังล่อพวกมันให้ไปทางขรุขระที่จะชะลอรถพวกมันได้ ถึงทางแยกผมไม่เบรคหักเลี้ยวเข้าทางเล็กทันที
“แว๊กกกกกกกกกกก เฮียยยยยยยยยย”เสียงหนูร้องเสียหลักหน้าทิ่มคอนโซลแต่ไม่แรงนักดีว่าเข็มขัดรั้งไว้ดี มือตีนเกาะขอบประตูแน่นแต่ยังเสียหลักได้
“เฮียบอกให้เกาะแน่นๆไง”ผมบอกหนูที่ผงกหัวขึ้นมา
“โอ้ยยยย ดิ๊ฟอย่างนี้กูให้ตุ๊กแกขี่ปลิงก็ตก แม่ง ขับสิบล้อมาก่อนเปล่าวะ”หนูบ่นก่อนจะตั้งตัวใหม่ หันไปมองไอ้พวกนั้นที่ขับตามมารถพวกมันชะลอลงตามที่คิด เพราะล้อมันไม่เหมาะวิ่งเส้นทางแบบนี้ ผมขับทิ้งห่างเพื่อตั้งหลักสักหน่อย ถ้าอยู่อย่างนี้ถึงจะกันได้แต่ก็เป็นเป้าอยู่ดี ถือโอกาสกำจัดมันไปด้วยเลย ผมจอดรถที่ดูน่าจะทำเลดี
“หนูลงแล้วไปหลบตรงนั้นก่อน”ผมพูดไม่มองหน้าเปิดเบาะหลังหยิบปืนพกและปืนยาวออกมา
“ไม่เอา หนูจะสู้ด้วย”หนูไม่ยอมเดินมาหยิบปืนไปสะพายไหล่เหมือนนักรบ ผมหันไปมอง แล้วไปเอาผ้ามาคาดหัวตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“มันอันตราย”ผมบอกหนูที่จ้องด้วยแววตาดื้อรั้น “โอเค หนูซุ่มอยู่ตรงนี้ ห้ามทำอะไรถ้าเฮียไม่สั่ง เข้าใจ ปฏิบัติ”ผมต่อรองพร้อมลากไปหลบห่างจากตัวรถและพาตัวเองออกมาอีกครั้ง เพื่อจัดการฝังระเบิดตามจุด เสร็จก็กลับเข้าพุ่มไม้
“กลัวไหม”ผมถามหนูที่หันมาสบตา
“ไม่ มีเฮียอยู่ด้วยหนูไม่กลัว”หนูส่ายหน้าตอบด้วยความมั่นใจ อดให้รางวัลไม่ได้ ไม่ถูกสถานการณ์แต่ถูกใจผมก็พอ
“มันใช่เวลาไหมเฮีย ตบหัวทิ่ม”โวยใส่หลังจูบตอบเสร็จแล้ว
“เฮียขอกำลังใจนิดหน่อย”ผมยกยิ้มก่อนจะจับหัวหนูก้มลงเมื่อได้ยินเสียงรถมาใกล้
“รอยรถพวกมัน ลูกพี่”ไอ้คนที่ผมคิดว่าเป็นลูกพี่ตอนแรก รีบบอกลูกพี่ตัวจริง ผมหรี่ตามอง เมื่อเห็นคนที่ก้าวลงจากรถ
“ไอ้เอียน”ผมหลุดชื่อมันออกมา จำได้ว่ามันคือคนที่ถูกส่งไปฆ่านายในคุก แต่พลาด และเคยปะทะกับผมมาแล้ว มันเป็นลูกผสมแม็กซิกัน หน้าหล่อร้ายพอกับใจมัน
“เอียนใครเฮีย”หนูซุบซิบถาม
“เปล่า ไม่มีอะไร เบาๆ”ผมส่ายหน้าก่อนจะบอกให้เงียบเสียง
“ไอ้ ดร. หดหัวอยู่ทำไมล่ะ”มันกระตุกยิ้มก่อนจะพูดท้าผม ลูกน้องมันถือปืนเล็ง
“กูให้เวลามึงห้าวิ ถ้าไม่ไสก้นออกมา กูจะยิงทุกพุ่มไม้”มันพูดต่อเมื่อเห็นว่ายังเงียบ ก้าวมาอีกหน่อย ใกล้อีกนิด ผมเรียกพวกมันในใจ ลูกน้องมันเดินอย่างย่ามใจ
“โอเค”มันยกมือเป็นสัญญาณ ลูกน้องมันก็เตรียมพร้อม ก่อนจะได้ยินเสียง
“หลบ”ไอ้เอียนมันฉลาด กระโดดเข้าที่กำบังพร้อมลูกน้องอีกสามคน
ตูม
ตูม
ยกเว้นไอ้พวกแมงดาที่ชอบแสงสี นอนดิ้นกระแด่ว ๆ จมกองเลือด โชคดีไม่เละยังคงสภาพให้รู้ว่าเป็นซากคนแน่นอน
“อโหสิ กูไม่ฆ่ามึงก็ฆ่ากูอยู่ดี”ผมขออโหสิพวกมันที่มีหน้าที่ทำตามคำสั่ง และถ้าผมไม่กดมันต้องกราดยิงพร้อมปาระเบิดใส่อยู่แล้ว หูได้ยินเสียงพึมพำกรวดน้ำ ไม่ต้องจัดเต็มหรอกหนู ผมยัดรีโมทใส่มือหนู
“ถ้าเห็นท่าไม่ดีกดเลยนะ หนูคลานไปทางข้างหลังพวกมันทิ้งห่างสักหน่อย เฮียจะกันตรงนี้ไว้ก่อน”ผมบอกหนูที่ลังเลก่อนจะพยักหน้าและทำตามพอเห็นว่าหนูอยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว ผมก็หันมามองข้างหน้าต่อ
“ฉลาดสมเป็น ดร. ตายยากซะเหลือเกิน ตัวต่อตัวดีกว่าไหม”มันต่อรองเมื่อเห็นว่าเริ่มเสียเปรียบ มันประมาทคงคิดว่าผมแค่มาเที่ยวไม่ได้เตรียมอะไรมา แต่มันก็ฉลาดที่ดักจนเจอผมได้
“กูอยากคิดบัญชีกับมึง”มันพูดต่อเมื่อผมไม่ตอบรับ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีหินกระทบหลังไม่แรงนัก
“เฮีย อย่าไปเชื่อมัน”หนูพูดไม่ออกเสียงทำท่าประกอบ ผมพยักหน้า
“ไอ้ ดร. หรือมึงอยากให้กูไปหาครอบครัวมึง คิดว่ากูไม่กล้าบุกเข้าไปเหรอ ฮ่าๆๆๆ”มันพูดออกมาอีกทำเอาผมตาลุก ที่มันคิดไปแตะครอบครัวผม ผมเตรียมการณ์ไว้อยู่แล้วหลังจากตัดสินใจแหกคุกออกมา
“ว่าไง หรือจะให้กูสั่งลูกน้องทิ้งอาวุธก่อน”มันพูดท้าต่อเมื่อผมยังไม่คิดจะตอบกลับมัน
“เดินไปทางซ้ายสามก้าวหนึ่งคน ก้าวมาข้างหน้าอีกสอง ถ้าทำตามกูจะออกไป”ผมบอกมันอีกครั้ง มันทำหน้างงว่าทำไมผมสั่งแบบนี้ดีกว่าจะเห็นด้วยกับข้อเสนอมัน ก่อนจะกระตุกยิ้มพยักหน้าให้ทำตาม เมื่อเรียบร้อยผมตัดสินใจเดินออกไปเอาปืนเล็งไอ้สามคนที่เล็งบ้าง
“โอ๊ะ โอ ออกมาแล้ว”มันทำหน้ากวนตีน
“ไม่กลัวกูหักหลังเหรอวะ ปืนกระบอกเดียวกับสาม หึหึ”มันเหยียดยิ้มใส่ พอกับไอ้ลูกน้องมันที่รอคำสั่ง
“แล้วมึงว่าระเบิดที่ลูกน้องมึงยืนเหยียบอยู่ แค่กูกดอันไหนจะมีโอกาสรอดกว่ากัน อย่างน้อยก็เฉียดกระบาลมึงมั่งล่ะวะ”ผมแสยะยิ้มใส่มันพร้อมชูรีโมทในมือ อันหนึ่งผมให้หนูไปแล้วเผื่อพลาด ลูกน้องมันหน้าซีดทันที
“ขยับปุ๊บมันจะทำงานปั๊บ ถ้าให้ดีพวกมึงกลั้นหายใจเลยก็ได้ ถ้าสั่นสะเทือนมาก แค่วิเดียวก็”ผมพูดใส่พวกมันที่จะขยับ
“ไอ้ ดร.”ไอ้เอียนพูดรอดไรฟัน ผมออกเสียงแบบภาษาไทยนี่แหละง่ายดี มันก้าวมาเผชิญหน้ากับผม นับไม่ถึงสามมันใส่ก่อนเลยหมัดเฉียดหน้า ตีนเตะสีข้าง ผมเซก่อนจะตั้งรับมันด้วยศอกเข้ากลางดั้ง มันหน้าหงายผมถีบซ้ำ มันจับขาพลิกตวัดผมคว่ำกับพื้นก่อนจะตามมาเหยียบ ผมกลิ้งหลบเตะข้อพับขาจนมันหงายกระแทกพื้นเล่นเอาจุกพอควร
“อ๊าคค ไอ้สัตว์”มันร้องพร้อมด่า ภาษาไทยมึงชัดดีจริง กูจะนับเป็นข้อดีมึง หมัดแลกตีน ตีนแลกมือ สลับไปมา หน้ามันเริ่มช้ำพอกับตัวผมที่เริ่มขึ้นรอย
“มึงตาย”มันพูดพร้อมพุ่งเข้ามา ชั่วพริบตาไม่รู้มันควักมีดสั้นออกมาตอนไหน เสียบเข้าสีข้างดีที่ผมก็ตาไวเอี้ยวตัวหลบไม่งั้นโดนพุงมิดด้ามแน่ ตายไม่เท่าไหร่ห่วงคนที่ให้ซ่อนอยู่เท่านั้น
“เฮียยยยย”เสียงเรียกอย่างตกใจ หนูวิ่งออกมา
“อย่าเข้ามา หลบไป”ผมร้องบอกก่อนจะพาตัวเองออกห่าง ไอ้เอียนยกมีดที่มีเลือดติดขึ้นเลีย
“ฮ่าๆๆๆๆ มีเหยื่ออีกโว้ยยย เดี๋ยวรอก่อนนะจ๊ะ อ๊าคคคคคค ไอ้เหี้ยย”มันพูดกระลิ้มกระเลี่ยใส่ก่อนจะหน้าหงายเมื่อเจอตีนพุ่งเข้าเต็มหน้า มันลงไปนอนปิดหน้าไปมา
“อย่าลามปามเมียกู”ผมพูดเน้นให้มันได้ยิน ฉีกเสื้อมากดแผลก่อนจะพันไว้ก่อน
“ไม่ลามปาม แต่กูจะขึ้นขี่ต่อหน้ามึงเลย ฮึฮึ”มันลุกขึ้นมาได้ ปากดีใส่
“งั้นมึงก็ตายไปซะ”ผมเป็นฝ่ายเข้าไปหามันที่ตั้งรับเหวี่ยงหมัดใส่ตรงแผล แต่มันก็ตัวงอเมื่อเจอเข่ากระทุ้งเข้าท้อง มันพยายามเล่นงานตรงแผล จนสบโอกาสมันคว่ำผมลงพร้อมต่อยและบีบคอ
“อึก ฮึก”ผมพยายามเอามือกันแต่ก็ทุลักทุเลเพราะติดเข่ามันที่กดอยู่ หางตาผมเหลือบเห็นหนูสีหน้ากังวล แต่มือก็เล็งปืนไปทางโน้นกลับมาทางนี้
“เมียมึงไม่ใช่สเป็คกู แต่แก้เงี่ยนกูไม่ขัด”มันยังพูดหยาบใส่ แต่มันพลาดตรงที่เหลือบตาไปมองหนู ผมเลยกัดฟันสะบัดมือผลั่วะเข้าที่หน้ามันจนเกือบหลุด อัดซ้ำกกหู ลุกได้ผมประเคนตีนใส่มันไม่ยั้ง
“มึงแดกตีนแก้เงี่ยนไปก่อนแล้วกัน กูบอกแล้วใช่ไหม อย่าลามปามเมียกู”ผมอัดใส่มันไม่ยั้งไม่ให้มันตั้งตัว จนมันสะบักสะบอม
“มึงลุกขึ้นมา”ผมกระดิกนิ้วเรียกมัน อย่างให้โอกาส เหล้าก็ไม่ได้กินทำไมเลือดสูบฉีดดีอย่างนี้วะกู แต่ต้องหยุดความคิดเมื่อมันไม่หมดฤทธิ์แค่นั้นควักปืนออกมาเมื่อจนหนทาง
“เฮียระวัง”หนูตะโกนพร้อมเล็งปืนยิงใส่ไอ้เอียนตรงมือทันที
“อ๊าคคคคคคคคคค”มันร้องอย่างเจ็บปวดแต่แข็งใจจะกดยิงต่อ ผมสไสด์ตัวไปใกล้มันเป็นการปิดฉาด
ฉึก
อึก
เลือดไหลออกจากปาก ตาตั้ง ตัวกระตุก เมื่อเจอมีดเสียบคอพอดี
“กูมีก็มีเหมือนกัน แต่ลืมบอกว่าติดอยู่ปลายตีน”ผมบอกมันจะได้ไม่สงสัยว่าขโมยมาจากมันหรือเปล่า ก่อนมันจะหลับตาเป็นการรับรู้ว่า เออ ไม่ใช่ของกูจริงๆด้วย ผมดึงออกเก็บเข้าที่เดิม หาซื้อยากรองเท้ามีมีดส่วนใหญ่สั่งทำอย่างเดียว
“เฮีย”หนูถลามาหาผม เอาผ้าที่คาดหัวมาซับหน้าซับเลือด
“ไม่เป็นไร นิดหน่อย”ผมยกยิ้ม เอามือเช็ดกางเกงตัวเองก่อนจะลูบแก้ม แต่สวีทนานไม่ได้ จัดการไอ้พวกยืนแข็งก่อน
“กูจะปล่อยพวกมึงไป”ผมลุกโดยมีหนูประคองเดินไปพูดกับพวกมันที่ทำหน้าดีใจ
“คะ ครับ ขอบคุณครับ พี่”รู้จักมารยาทที่ดีขึ้นมาทันที
“เดี๋ยวก่อน”ไม่ใช่ผม ไม่ใช่มัน มองหน้าคนพูด
“โยนปืนมานี่ให้หมด”หนูสั่ง พวกมันรีบทำตามทันที ก่อนผมจะปลดล็อคให้ รีบขึ้นรถขับไปทันทีไม่เอาซากเพื่อนไปด้วย
“หนูขับรถเป็นใช่ไหม”ผมถามหนู รู้สึกตัวเองหน้ามืด กลัวจะเกิดอันตรายซ้ำ หนูพยักหน้าก่อนจะพากันเดินไปที่รถ ผมเปิดลิ้นชัก ยังไม่ทันหยิบเจอตัดหน้า
“เลือดเฮีย รูดปรี๊ด รูดปรี๊ด เลยว่ะ ไหวไหม”หนูเอาผ้ากอสซับและกดไว้ จนมันหยุดไหล แผลไม่ใหญ่แต่ลึกอยู่
“ไหว ไปเถอะ ไม่รู้ว่าพวกมันจะมาอีกไหม”ผมพยักหน้า หนูจ้องหน้าก่อนจะก้มมาใกล้ปากและจูบบดเบียดผมยังไม่ได้ตอบกลับก็ถอนออกซะก่อน
“แก้เจ็บแผล”หนูบอกแค่นั้นหันหน้าไปสตาร์ทรถออก ผมยิ้มอยากบอกว่า ถ้าให้หายคงต้องมากกว่าจูบแล้วล่ะ
.
.
.
.
เกือบเข้าหมู่บ้าน ผมหลับได้แล้วสิ นั่งเกร็งมาตลอดทาง ไม่ใช่เฮียไม่ไว้ใจหนู แต่เฮียแค่เสียวเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าหนูจะตีนผีขนาดนี้ แล้วว่าแต่เฮีย
********************************************************************************************************
ปล. ฮ่าๆๆๆๆๆ มีคนรอรีรันด้วย ไม่มีแล้ว เฮียเขาบอกเอาไว้คราวหน้าเถอะ ดูมากเสียสุขภาพตาหมด เอาเป็นว่าตามนี้นะ ส่วนคราวหน้าเราจะแยกเฮียกับหนูสักที อยู่ด้วยกันไม่ค่อยจะซั่มกันเลยเน๊าะ หุหุ ความหลังเฮียก็จะตามติด ตอนนี้งานติดตูดไปหมดแล้วจ้า เม้นท์วิจารณ์ได้ตลอดนะคะ คนเขียนรู้ตัวว่าไม่ใช่คนที่เขียนด้วยภาษาที่ดีหรือลื่นไหลมากนัก หนักไปทางแถมากกว่า แต่จะพยายามเขียนให้ถูกที่สุด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คำผิดหลายคำหล่อนยังไม่แก้เลยนะ มีหน้ามาพูด อีก ชิ๊ ไม่มีสำนึก (กระซิบ:ตามแก้อยู่ โอเคนะ)
-
:z13:
-
มาแล้วกำลังคิดฮอดพอดี :pig4:
-
จองคนที่ฉามมมมมมมมมมมมมมมมมมม ก็ด่ะ o18
อ่านพาร์ทของเฮียทีไรก็ฮากับความเกรียนแบบหน้าตายสไตล์มึนๆ ของพี่เฮียมากมายอ่ะ :haun5:
ส่วนพาร์ทหนูก็น้อยหน้าที่ไหนฮากันน้ำตาเล็ดทุกตอนเลยง่ะ
ตอนนี้ทำเอาลุ้นตัวโกงตามหนูเลย กลัวเฮียโดนโค่นแล้วหนูตกเป็นเบี้ยล่าง เฮ้อ....ดีจังดีเฮียปลอดภัย
แต่หนูเล่นตีนผีซะขนาดเฮียยังหลับไม่ลงเนี่ยยยยยย เอาเฮียของเค้าไปส่งโรงหมออย่างปลอดภัยให้ได้นะน้องหนูๆๆๆๆๆๆ
นักเขียนเก่งมากค่ะ เพราะทำให้นักอ่านเฝ้ารอทุกสัปดาห์เลยอ่ะค่ะ หุหุหุ
-
ตอนนี้บู๊สนั่นจอ เอิ๊ก
ว่าแต่จะพรากเขาทั้งสองแล้วเรอะ งื้อออ ยังไม่ค่อยได้สวีทกันเลย :mew2:(คนเขียนบอกไม่พรากเรื่องก็ไม่เดินสิยะ!)
ติดตามต่อนะจ๊ะ :ruready
-
จะแยกจากกันแล้วเหรอ :mew6:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ไม่อยากให้เฮียกลับไปติดคุกอีกเลยอ่ะ สงสารเฮีย
-
อย่าแยกกันนานนะคะ ใจจะขาดแทนเฮียหนู :sad4:
-
มาฮาแตกตรงหนูตีนผี อ่าๆๆๆๆ
-
ว้ายยย เค้าจะแยกกันแล้ว :mew6: แต่ว่าถ้าเฮียออกไปทำงาน เฮียก็แวะซั่มกะหนูที่บ้านจิ :laugh:
-
ไม่อยากให้แยกจากกันเลยอ่ะ สงสารทั้ง เฮีย และก็ หนู เลยอ่าา
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:kiss
-
:-[หนูน่ารักชอบคู่นี้มากมันฟินอะ
-
เฮียรู้จักหนูน้อยไปซะแล้ว
-
อ่านตอนนี้แล้วเศร้าจัง เฮียทำงานอย่างนี้มันมีศัตรูเยอะไปฆ่าเขาไว้เยอะ ศัตรูก็จะเยอะตาม มันทำให้ชีวิตครอบครัวและคนรักตกอยู่ในอันตรายไปด้วย เฮียคงอยากทำตามสัญญาว่าจะไปทำสังฆทานด้วยกันกับหนู ฮือ ๆๆ เศร้าไม่อยากให้หนูกับเฮียแยกจากกันเลย :sad4: :m15: :monkeysad: หวังจะต้องแยกจากกันไม่นานนะ รอตอนต่อไป
-
ตอนนี้เป็นอะไรที่เลือดสาดมาก
ไม่อยากให้หนูกะเฮียต้องจากกันเลย ขอให้เฮียปลอดภัยแล้วก็พ้นโทษไวไวเนอะ :call:
-
ขำอ่ะ ที่เฮียหันมาเห็นหนูเอาผ้าคาดหัวเตรียมลุยแล้ว
อะไรจะพร้อมช่วยสามีขนาดนั้น 5555+
-
จะต้องแยกจากกันแล้วหรอ :ling1:
ขอให้เหมือนที่พระท่านบอก ถ้าคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน :call:
-
ตอนนี้เป็นอะไรที่เลือดสาดมาก
ไม่อยากให้หนูกะเฮียต้องจากกันเลย ขอให้เฮียปลอดภัยแล้วก็พ้นโทษไวไวเนอะ :call:
-
ใครว่าหนูอ่อน ไม่ใช่ละมั๊ง
ขนาดด๊อกเตอร์ยังยอม :m20: :m20: :m20:
-
คู่รักคู่บู๊จริงๆ เฮียนี่อย่างเท่อะ เมียข้าใครอย่าแตะ :laugh: :laugh:
-
น่ารักเนอะ เฮียกับหนู อิอิ
ถ้าแยกกันก็ขอให่กับมาเจอกันเร็วๆนะ :katai2-1:
-
เฮียจะพาหนูไปส่งบ้านแล้วเหรอ แง๊ แล้วเฮียรีบมารับน๊า กำลังข้าวใหม่ปลามันอย่าจากกันนาน
-
เฮียยยยยยยยยย ทำไมเมียเฮียน่ารักขนาดนี้ :m1: :m1: :m1:
หนูจะกลับไปหาพ่อนกแล้ว
เฮียจะตามหนูไปใช่มั้ย :m5: :m5:
-
แยกเฮียกับหนูแล้ว เอามาคืนเร็วๆนะไม่งั้นจะเจี๋ยนคนเขียนทิ้งเลย คอยดู :katai1:
-
หนูนี่นอกจากจะฮากระจายแล้ว ถึงคราวบู๊ก็เลือดสาดเหมือนกันนะเนี่ย :katai3: แอบหวาดเสียวคุณผู้ช่วย นอกจากหนูเฮียที่สงสัยแล้ว ยังมีไอ้ไป่อีกฉลาดนะนายคนนี้ :hao4: เหมือนเฮียจะบอกว่าถ้าคุณผู้ช่วยเป็นพี่สิบปลอมตัวมาจะฝากหนูกลับบ้านด้วย เราเข้าใจถูกไหมน้า สงสัยต้องกลับไปอ่านอีกรอบ อ่ะอ่ะ
-
บู๊สนั่นไม่ทันไรก็จะแยกจากกันแล้วเหรอเนี่ย
ต้องตามลุ้นว่าเฮียจะทำยังไงที่จะทำให้หนูกับไปหาพ่อได้
เฮียสู้ๆ หนูสู้ๆ อิอิ
-
ออกมาแป๊บเดียว เรื่องมาหาถึงที่
เอิ่ม คือ คุณเอียนนี่มีบทออกมาเพื่อตายใช่มั้ย ถ้าจะแค่ครึ่งตอน น่าสงสารแท้ :mew5:
จะแยกกันแล้วหรอ หนูร้องไห้ตาบวมอีกแน่เลย ของเดิมยังไม่ทันจะหาเฮียตามไปหาไวๆนะ เด๋วหนูมันแอบไปมีชู้ :katai3:
หืม อะไรนะยังไม่ถึง ให้เม้นต์ตอนหน้าแทน เออ จิง ลืม อารมณ์นำไปแล้วไง :hao7:
-
ได้บู๊กันอีกละสองคนนี้ ฮ่าๆๆๆ
-
เฮียจะปล่อยให้หนูกลัยไปยังไงอ่ะ
ไปกับพี่สิบเหรอ พี่สิบจะยอมเหรอถ้าเบียร์ไม่ได้ไปด้วย
-
ใกล้จะจากกันแล้วหรอ :เฮ้อ: ใจหายอ่ะ
แต่คู่กันแล้วคงไม่แคล้วกันหรอกเนอะ
ปล. เฮียแอบหื่นนะเนี่ย :z1: มีแอบติดกล้องด้วย ร้ายกาจ
-
โหวววติดตามคู่นี้มานาน บอกว่าจะจากกันใจหายเลยอ่ะ เชื่อพระท่านน่ะว่าคู่กันแล้วไม่แคล้วกันอิอิ
-
ตอนที่พระท่านพูด แอบขนลุก
เฮียพาหนูมาเดท แต่ทำไมกลายเป็นพามาบู๊ไปได้
สงสารเฮียนั่งเกร็งหนูตีนผี เพราะก็หนูห่วงเฮียนั่นแหละ
-
อย่าแยกหนูกับเฮียนานนะคะ :mew6: :mew6: :mew6:
:กอด1: :L2:
-
ตอนนี้หลายอารมณ์มากอะ มีทั้งช่วงที่เฮียหื่นๆฮาๆอย่างจะเอายาหยอดจาหยอดก้นหนู กับปุ่มพอสเพลย์จับตูดหนูเนี่ย ฮาแตกมากค่ะ
แต่ไปๆมาๆกลายเป็นบู๊สนั่นซะนั้น เหมือนกลับเข้าธีมของเรื่องนี้เลยค่ะ (หลังจากเป็นโรแมนติกคอเมดี้มานาน ฮ่าๆๆๆๆ)
จะถูกจับแยกกันซะแล้ว สงสารเฮียกับหนู(ล่วงหน้า) คู่เบียร์กับพี่สิบก็อยากอ่าน ดูท่าจะมรสุมเยอะอยู่ คงไม่ได้คู่กันง่ายๆ
ส่วนหนุ่มน้อยรันของเรา จับมาเซ่นให้พี่เข้มคนเลวเถอะะะะ!!! อ่านแล้วรู้สึกเข้มเด่นกว่าไป่อะ มันเลยเชียร์ไปซะหมดใจ :hao7:
-
คู่นี้เริ่ดอ่ะ เข้าขากันดีจริงๆ ชอบๆๆ
-
555555ตีนผีทั้งหนูและเฮีย
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
กำลังบู้มันส์ๆ มาฮาตอนประโยคสุดท้ายยยยยยย
ขำจนเจ็บท้อง 55555555555555
-
ยังไงล่ะทีนี้จะแยกกันซะแล้วเหรอ
-
:mew2: เฮ้อใจหายครับ รักหนูกับเฮีย ครับ คู่เบียร์ กับคู่รัน ด้วย ขอบคุณครับ มีพบก็คงมีจากไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ สู้ต่อไปครับ
-
เฮียกับหนูจะแยกจากกันตอนหน้าแล้วเหรอไวอ่ะ
แต่ก็ดีหนูจะได้ปลอดภัย เฮียก็จะได้ลุยงานถนัดๆหน่อย
อ่านไปขำไป หนูยังอารมณ์ขันแม้เหตุการณ์คับขัน พลอยทำให้เฮียกลายเป็นคนฮาไปด้วย ต่อมุขกันกระจายท555555
-
คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน
จากได้ แต่ต้องกลับมาเจอกันอีก
:กอด1:
-
ยิงกันมาซะตื่นเต้น พอหนูตีผีเท่านั้นแหละฮาซะ :hao6: :hao6:
-
แง่วว คราวหน้าจะแยกเฮียกับหนูเหรอคะ >.<
ตอนนี้เฮียกับหนูบู๊ด้วยกันสนุกมากเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ +1 ^^
-
หนูแมนมาก แม่นปืนด้วย เฮียติดเชื้อต๊องจากหนูเยอะแล้วนะ :ling1: แต่มันน่ารักอ้ะ
-
อะไรน๊าาาาา....>O<
เฮียกับหนูจะแยกกันแล้วหรอ ไม่น๊าาาาา... :hao5:
แต่ว่าคู่นี้น่ารักกันจริงๆเลยนะ...แบบว่าเข้าขากันตลอด 555+
ส่วนเฮียก็...หื่นได้ทุกสถานการณ์จริง อิอิ :-[
-
ว้าววว นี่มัน Mr. & Mrs. Smith นี่น้า 55555
โอ๊ย อ่านไปตื่นเต้นไป ยังกะอยู่ในเหตุการณ์
สนุกมากกกกกค่ะ
+1 :กอด1:
-
ถ้าแยกกันแล้วจะต้องหน่วงป่วงมากแน่เลย สงสารเฮียกับหนูอ่ะ
-
เฮีย โคตรรักหนูเลยนะคะ o13 o13
โอ่ยย ไป่เล็งน้องรันจีจีด้วย กรี๊ดดดดดดดดด :z3:
-
ลุ้นๆอยู่ ฮาหนูตีนผีซะเงิบเลย 55555
-
หนูนี่ก็ร้ายนะ
ยิงปืนก็ได้ ขับรถก็ตีนผี สมแล้วที่เป็นเมียเฮีย 5555
จะต้องแยกกันแล้วเรอะ แล้วนายจะไม่สงสัยเรอะเฮีย :z3:
-
รอเรื่องนี้จริงจัง :m5:
ตอนนี้บทบู้สนั่นจอเลยทีเดียว :m24: ความผูกพันเฮียกับหนูเพิ่มขึ้นอีกสินะ
จะจากกันแล้วหรอ ใจหายเลยอ่าา..... :mew6:
-
ถึงจะออกแนวบู้แต่ไม่ถึงกับเครียด
เพราะมีหนูคอยคลายเครียด
ว่าแต่สุดท้ายแล้วหนูทำไปได้ ทำให้เฮียไม่กล้าหลับกันเลยทีเดียว
เพราะหนูเป็นขาซิ่งเก่าหรือเปล่า 555
-
เฮียกับหนู....
สมกันยั่งกับกิ่งทองใบหยกจริงๆ
ฮาตลอดสก เฮียคงมีเมียเป็นแรมโบ้แน่ๆ
ผัวสังหาร เมียกรวดน้ำส่งวิญญาณ......
-
ตายๆแล้ว จะต้องแยกกีนแระอ้อ
-
ฮาอ่ะ อ่านเรื่องนี้ฮาตลอดไม่ว่าจะตอนเข้าด้ายเข้าเข็มหรือตอนบู๊ อ่านแล้วคลายเครียดดีแ้ท้
ปล. อย่าให้เค้าจากกันนานเน้อ
ขอบคุณมากค่า
-
2คนนี่สวีทไม่ดูเวล่ำเวลาเลย ชริิ!!!อิจฉา
เฮียจะฝากหนูไปกะพี่สิบใช่ป่ะ แล้วพี่สิบจะพาเบียร์ไปด้วยใช่ไหม
-
ตอนหน้าจะแยกกันแล้วเหรอ :ling1: อย่านานนะขอร้องงงงงง :hao5:
-
ตอนนี้ บู๊ได้ใจมากกกกค่ะ ชอบๆๆๆๆ
แต่จะจากกันแล้วหรออออ ใจนึงก็อยากให้หนูกลับไปหาพ่อนะ แต่อีกใจก็อยากให้อยู่กับเฮีย
ถ้าจะเอาทางที่ดีที่สุด คือ เฮียไปส่งหนูให้ถึงมือพ่อนก ด้วยตัวเฮียเอง
แต่ อ๊ากกกกก ไม่ได้เดี๋ยวเฮียโดนจับ ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดีค่า
รออ่านตอนต่อไปค่า :mew1:
ปล. ยังไงก็เชียร์เข้มรันค่ะ อยากให้รู้ว่า ความรักสามารถเปลี่ยนคนได้ เอาคนเถื่อนๆนี้แหละ มาเป็นคนที่ทุ่มทุกอย่างให้ความรัก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ (เพ้อแล้วกุ)
-
ลุ้นเบาเบา >/////<
-
ไม่อยากให้มีดราม่าเลย เฮียอย่าทิ้งหนูนะ :z3:
-
บู้ดุเดือด เลือดท่วมจอ
-
บู้กันมันดีจัง
ฮาไอ้เอียนอ่ะ ออกมาเพื่อโดนฆ่าแท้ๆ
เฮียกำลังเล่นเรื่อง "เมียข้าใครอย่าลามปาม" ใช่มั้ย :laugh:
เฮียกับหนูจะแยกกันแล้ว
แต่เดี๋ยวก็ได้เจอกันนะ อดทนไว้นะหนูกับเฮีย
เป็นห่วงสิบจัง กลัวโดนจับได้มากเลย :katai1:
-
ยังฮาได้ตลอดศกนะหนูนะ
หนูจะได้กลับบ้านแล้วสินะ
แล้วเฮียล่ะ จะกลับไปมีชีวิตปกติเมื่อไหร่ละเนี่ย
-
มีลางบอกหลายอย่างว่าเฮียกำลังส่งหนูกลับบ้าน
จริงๆแล้วให้หนูหลบไปอยู่บ้านก่อนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว เพราะท่าทางเฮียยังมีเรื่องต้องเคลียร์อีกยาว คนที่ฉลาดอย่าเฮียคงคิดอย่างดีแล้ว แต่ ......
ถามหนูสักนิดได้มั้ยเฮีย บางทีหนูเค้าก้อมีมุมมองแปลกๆอย่างที่ไม่มีใครสามารถหยั่งถึงได้ บางทีทางออกของหนูมันอาจจะง้ายง่ายก้อได้
-
ตอนนี้มันให้ความรู้สึกแบบ....อืมมมมมม เย็นสบายอิ่มบุญไปกับเฮีย-หนู
หนูนี่จะบู๊ก็ยังฮาได้อีกนะ เฮียเก่งมากอ่ะ (แต่ดีแล้วใครกล้าลามปามเมียกูมันต้องตาย)
ตอนหน้าเขาจะจากกันแล้วหรอ ไม่อยากให้ถึงเร็วเลย แค่คิดก็เศร้า
-
:-[ชอบมักมากเลย
-
บู๊กันสนั่นจอจริงๆ :z2:
อิน้องหนูก็ยังฮาได้ตลอด :laugh:
-
เฮียเตรียมส่งหนูกลับเพราะห่วงเรื่องความปลอดภัยของหนูสินะ ในเมื่อมีคนปลอมตัวเข้ามาได้ ไม่วันใดวันหนึ่งที่นี่คงโดนบุก เฮียรอบคอบมาก เฮียโดนยิงคงจะไปทำแผลกับผู้ช่วยหมอสินะ หนูก็มีโอกาสเจอกับพี่สิบสิเนี่ยย เบียร์อีกคนจะได้มีโอกาสเจอพี่สิบไหมหนอออ ร๊ออออ
-
โห ตอนนี้ครบรสจริงๆ หลากหลายอารมณ์ โดยเฉพาะฉากบู้มันส์มาก~
-
ดีนะที่รอดมาได้อะ!!
-
เหมือได้ดูหนังบู๋เลย
-
ลูกหนูบู๊จัง ถ้าเฮียนอกใจโดนตัดฉับๆ แน่นอน
-
ไม่อยากให้เฮียแยกกับหนูเลย :katai1:
-
บู๊ดุเดือดมาก คราวนีิ้เฮียถึงขั้นเจ็บตัว ดีนะที่มีหนูไปด้วย
สวีทได้ไม่เท่าไรก็ต้องแยกจากกันซะแล้ว ถึงตอนนั้นจะเศร้าไหมนะ
แต่คิดอีกทีก็ดี หนูได้อยู่ในที่ปลอดภัยเฮียจะได้ไม่ต้องห่วง
จะได้ทำงานให้เสร็จสิ้นเสียที ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังอย่างนี้
ไหนจะผู้ช่วยหมออีก ถ้าเป็นพี่สิบก็ดีเลยจะได้ฝากหนูไปบ้านได้
แต่จะเป็นอย่างไรคงต้องแล้วแต่การตัดสินใจของเฮียแล้วล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ตีนผีทั้งคู่แหล๊ะ หว่าาาาา
:m20: :m20: :jul3: :jul3: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ฮาหนูตลอดเรยอ่ะ เกรียนได้ทุกสถานการณ์ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
หนูตีนผี อิอิ นี่คือคำนิยายใหม่ 555
เฮียอดทนหน่อยนะ ว่าแต่ตอนหน้าทั้งสองคนจะแยกกันไปไหนอ่ะ
-
อย่าแยกกันนานนะ งื้อๆๆ :hao5:
-
คิดถึง4 สหาย หนูเฮียเบียร์รันกับพี่สิบบบ :L1:
-
ฮาตอนสุดท้ายที่สุดอะ 555555555 ไม่ไหวนะลูก ตีนผีซะพี่เขาเสียวเลย
-
หล่อแบบจิตๆดี น่าจะเหมาะอยู่นะ ชอบอ่ะ :hao6:
[attachment deleted by admin]
-
:m25: เข้มสมชื่อเลยอ่ะ
-
หล่อเข้ม โดยเฉพาะวิวล่างๆ
-
อิมเมจเข้มเซ็กซ่มาก เหอ เหอ
-
เข้ม ทุก สัด ส่วน ..............!!!!!!
-
หล่อแฮะ
-
หล่อแบบจิตๆดี น่าจะเหมาะอยู่นะ ชอบอ่ะ :hao6:
//////////////
ทำไมไอ้พี่เข้มมันหล่อเยี่ยงนี้ แถมดูเซ็กจิตๆอีกต่างหาก ชอบอ่ะ
แอร๊ยยยยย ฟิน (ถ้ารันไม่เอาเราขอได้มะ :hao7:)
-
เข้ม เชียว สมชื่อ รูปนี้เข้มถ่ายตอนไหนเนี่ย ฟินน
ถ้าไม่ติดว่าจิตไปหน่อยจะยกรันให้หรอกนะ
-
พี่เข้มมมมมม แซ่บอ่ะเค้าจองเน้ออออ อิอิ
-
ถูกใจกว่าเฮียอีกอ่ะ :hao7:
-
>> ป. 31 <<
“ถึงแล้วเฮีย”เสียงพูดข้างหู ฟังตื่นเต้นปนร้อนรน ผมพยักหน้า แผลมันไม่ได้เจ็บเท่าไหร่นัก หนักพวกรอยฟกช้ำซะมากกว่า มันซัดผมไม่เลี้ยงเหมือนกัน นี่แค่ไอ้เอียน ถ้าเจอพี่มันผมคงอาการปางตายแน่ อีกไม่นานก็ต้องเผชิญหน้ากับมันยิ่งถ้ารู้ว่าน้องมันตายคงมาหาผมเร็วขึ้น ผมไม่อยากจะสร้างศัตรูที่ไหนแต่สถานการณ์มันบังคับ เลี่ยงได้ผมเลี่ยงตลอด จนกระทั่งเสียงรถจอดสิ้นสุดความเสียวกันสักที ไม่ใช่หนูขับรถไม่ดี แต่ผมไม่คิดว่าหนูจะขับรถได้เร็ว แถมหูตารวมความจำดีมาก ไม่ถามสักคำว่ากลับทางไหน ปาดซ้ายแทงขวาเลี้ยวควับถึงพอดี
“เอาบัตรนี้จ่อให้ตรงช่องสีดำ หนูเห็นไหม ”ผมส่งบัตรสำหรับเข้า-ออก ที่นี่ให้หนูที่พยักหน้า เปิดกระจกทำตาม สักพักสัญญาณสีเขียวขึ้น ประตูถูกเปิดออก หนูชะโงกหน้าไปมอง
“มองอะไรหนู”ผมถามหนูที่ยังไม่ขับเข้าไปสักที
“มองให้เขารู้ว่าเป็นเราไง เกิดมีคนสวมรอยล่ะ ไม่คิดจะดูหนังหน้าบ้างเหรอ”หนูหันมาบอกก่อนจะปิดกระจก คำตอบทำเอาผมอึ้งไป นั่นสิทำไมไม่มีใครคิดถึงข้อนี้นะ ถึงการ์ดจอใบนี้จะขึ้นตรงที่สแกนว่าเป็นหน้าเรา แต่เกิดไม่ใช่ล่ะ ถึงเปอร์เซ็นต์จะน้อยแต่ป้องกันไว้ก่อนก็ไม่เสียหลาย
“ฉลาดสมเป็นเมียเฮีย หึหึ”ผมหัวเราะในลำคอเอามือขยี้หัวหนู
“มั่ว หนูฉลาดก่อนได้เสียกับเฮียอีก”หนูทำปากเบะพูดใส่ ก่อนจะหน้าขึ้นสีนิดๆเมื่อหลุดปากที่ไวถูกกาลเทศะตอบออกมา
“แต่ฉลาดมากขึ้นหลังจาก ดะ โอ้ย หนู”ผมแหย่ต่อก่อนจะร้องเมื่อโดนหลังมือที่ท้อง หนูจอดรถดังเอี๊ยดหน้าสถานพยาบาล
“ขอโทษเฮีย หนูไม่ได้ตั้งใจ ก็ปากเฮีย แม่ง ตายห่าแล้วเลือดออกเต็มเลย”หนูปลดเบลล์เอาผ้าซับเลือดพูดขอโทษเชิงต่อว่า
“ยังไม่ตาย จะตายก็เพราะหนูแช่งนี่แหละ”ผมจับมือหนูขึ้นมาจูบ
“จะมาจูบอะไรตอนนี้ ดูปากอย่างกับจกตับใครมา”หนูพูดขำเอาผ้าเช็ดเลือดออกให้ ลืมไปว่ามือหนูเปื้อนเลือดอยู่ แต่มันให้ความรู้สึกชวนดมซะเหลือเกินออกหวานมากกว่าคาวอีก นี่ผมคงไม่ได้ติดนิสัยไอ้เข้มมาหรอกนะ แต่ตอนเลือดไอ้พวกนั้นให้ความรู้สึกสะอิดสะเอียนไม่ชวนดมสักนิด หรือเพราะมันอยู่บนมือหนูก็เลยให้ความรู้สึกดี
“จกหนูคนเดียวนี่แหละ อุ๊บ”ขนาดเจ็บผมยังเกิดอารมณ์อยากจะหยอดคนน่ารัก จนลืมความเจ็บไปเลย
“พอแล้ว เดี๋ยวตายก่อนได้จก หยอดอยู่นั่นแหละ”หนูเอาผ้ายัดปากเปิดประตูรถอ้อมมาทางฝั่งผมเปิดและประคองพาเดินไปข้างใน มีคนมองก่อนจะหันกลับ เจ้าหน้าที่คนอื่นต่างทำหน้าที่ของตนเอง คนพวกนี้จะไม่พูดมากถ้าไม่จำเป็น
“อ๋อ ไม่ใส่เสื้อเขาเลยมองเต้าเฮียกันนี่เอง ครึครึ”หนูพูดขำอย่างนึกขึ้นได้ ผมผลักหัวเบาๆเสียงรื่นเริงแต่หน้าซีดกว่าผมอีกแววตาสื่อถึงความเป็นห่วง ไอ้พวกที่หันกลับไปเป็นลูกน้องไอ้ทวน และ ลูกน้องไอ้เข้ม สักพักมันต้องคาบไปบอกลูกพี่มันแน่นอน และก็จะรู้ถึงหูนาย ผมไม่ได้กลัวอยู่แล้ว เริ่มตึงแผลแต่หูไม่ตึงตามยังได้ยินเสียงวิพากย์วิจารณ์
‘ไหนบอกพาเมียไปเที่ยวไงวะ’สงสัยปนสอด
‘กลับมาทำไมเลือดโชก’พิจารณาผสมเสือก
‘หรือใครสีเมียพี่เฮีย เลยมีเรื่อง’สันนิษฐานที่รวมทั้งสอดและเสือกจนเกือบถูก ก่อนจะเงียบหันไปสนใจหนังสือพิมพ์ในมือ ที่ไม่เข้าใจว่ามันเก่งขนาดอ่านกลับหัวได้เลยเหรอ
“เชิญครับ”เสียงเจ้าหน้าที่เรียกผม ที่นั่งรอ ไม่อยากแทรกคิวไอ้คนที่สลบเหมือดเลือดโชกมาก่อนหน้า
“แผลไม่ใหญ่แต่ลึกพอสมควร คงต้องเย็บ”หมอบอกหลังพิจารณาแผล ผมพยักหน้าก่อนจะกวาดตา หนูชะเง้อมองผมหลังมองโดยรอบก่อนหน้าแล้วเหมือนจะมองหาใครอยู่ ผมเลยช่วยตอบสนองให้
“หมออยู่คนเดียวเหรอวันนี้”ผมถามหมอที่ล้างแผลเพื่อเตรียมเย็บ โดยปกติจะต้องมีผู้ช่วยหมออยู่ด้วยรวมถึงก่อนหน้านั้น
“ผู้ช่วยผมไปจัดยาเดี๋ยวก็มา”หมอตอบเสียงเรียบเป็นคำตอบที่ม้วนเดียวจบ มือยังอยู่ที่เดิม ก่อนจะปรับเก้าอี้ให้เอนลง
“นายขอประวัติไปหรือยัง”ผมถามหมอ ตาก็มองหนูที่เขยิบมาใกล้จับมือผมไว้ ผมยกยิ้มบีบตอบสัมผัสอบอุ่น ห่วง ที่ผมมีให้ไม่ต่างกัน
“ครับ เอาผ้าไหม”หมอตอบอย่างรู้ว่าผมหมายถึงใคร และถามต่อเป็นที่รู้กันว่าเอาผ้ายัดปากกันเสียงเล็ดลอดไหมครับ ถ้าไม่ถึงกับผ่าตัด จะเย็บสด ผมส่ายหน้าก่อนหมอจะนั่งและเริ่มลงมือเย็บแผลที่มันรู้สึกชาไปหมดแล้วตอนนี้
“มองหน้าเฮียสิ ถ้ากลัว”ผมบอกหนูที่ทำหน้าแหยงๆเหมือนโดนเย็บซะเอง
“เฮียเจ็บไหม”หนูหันมาถามผมที่นอนเฉยไม่แสดงอาการอะไร
“นิดหน่อย”ผมบีบมือหนูที่กระชับมากขึ้น ไม่รบกวนหมอที่ง่วนกับการแทงเนื้อผมไปมาอยู่ คิดซะว่ากำลังสักก็แล้วกัน
“แผลไม่มีรอยโดนพิษ แต่ยังไงผมจะส่งเลือดให้ทางแลปตรวจอีกทีนะครับ”หมอพูดต่อ เมื่อมีโอกาส ผมพยักหน้าคิดอยู่เหมือนกันว่ามันอาบยาพิษหรือสารอะไรหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าจะคิดมาก ก่อนหน้านั้นเคยปรากฎลักษณะแบบนี้มาแล้ว นายเลยกำชับให้หมอวินิจฉัยให้ละเอียดเพื่อจะได้เตรียมยาและวิธีรักษาให้ถูกต้องไว้ล่วงหน้า
ก๊อก
ก๊อก
“ขออนุญาตครับ”
“เชิญ”
เสียงคุ้นหูจากคนที่เพิ่งถูกถามหา เดินเข้ามาหลังจากหมอตอบรับ
“เรียบร้อยครับ”เขาพูดบางอย่างที่คงหมายถึงงานที่หมอให้ไปทำล่ะมั้ง หมอพยักหน้าโดยไม่หันไปมอง แต่ผมมองจนเขาหันมาสบตาก้มหัวให้เชิงทักทายรวมถึงหนูที่ยิ้มให้ด้วย แต่ไม่กว้างมากเท่าวันก่อน ดีแล้วไม่ต้องเยอะ
“หายเจ็บตาแล้วเหรอครับ”ผู้ช่วยที่เป็นผู้ต้องสงสัยถามหนู
“ครับ อ่ะ เฮียเจ็บเหรอ”หนูตอบสั้นๆก่อนจะหันมาสนใจผมต่อเมื่อโดนกระชับมือแน่นขึ้น
“เปล่า”ผมตอบแต่ตามองไอ้ผู้ช่วย ภายใต้หนวดเคราที่ตัดแต่งเรียบร้อย สายตานิ่งหลังเลนส์สีชาคล้ายแว่นกรองแสง ผมกระตุกยิ้มเมื่อเห็นความผิดปกติบางอย่างเข้าจนได้
“เอ้า แล้วเฮียบีบมือหนูแน่นจังล่ะ”หนูถามเอาผ้าซับเหงื่อที่เริ่มผุดออกมาตามหน้า
“มันนิ่มดี เฮียเลยเพลิน”ผมหันไปตอบหนูที่ซับแทบจะอุดจมูกทันทีที่พูดจบ ได้ยินคล้ายเสียงหัวเราะในลำคอของใครบางคนที่คงไม่ใช่หมอแน่นอน
“หมอมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”เอ่ยปากถามคงนึกได้ว่าตอนนี้ทำหน้าที่อะไรอยู่
“อีกสักครู่”หมอตอบไม่หันไปเช่นเคย
“ครับ ผมจะอยู่หน้าห้อง”เขารับคำ พอหมอพยักหน้าก็เปิดประตูเตรียมออกไป แต่เจอพล็อตละครเปิดปุ๊บถลามาซบให้รับปั๊บ คล้ายจะแอบฟังอยู่
“แว๊คคคคคคคคคค”สองเสียงผสานหน้าคว่ำตามกัน ไอ้คนรับเอาไปเต็มๆ
“เป็นไรไหม บะ อุ๊ค”เสียงเกือบหลุดบางอย่างที่น่าจะเป็นชื่อใครบางคนอีกแล้ว
“เจ็บสิ ไอ้เหี้ย สะ เอ้อ”ไอ้คนที่ถูกรับแต่ไม่สำนึกบุญคุณเกือบหลุดบ้าง ก่อนจะรีบหุบปาก ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะเป็นชื่อคนหรือว่าคำด่าที่ใช้กันเป็นประจำ
“อูย กูบอกแล้วให้นั่งรอ นั่งรอ มึงก็ไม่เชื่อ”ไอ้คนตัวเล็กอีกคนคลำหัวป้อยๆ ได้ยินเสียงโป๊กหัวคงโขกกัน
“แม่ง เปิดไม่ดูคนมั่งหรือไงวะ”ตั้งตัวได้โวยทันที เสียงนี้ที่ฟังไม่ใช่ใคร นอกจากไอ้เบียร์ที่อาจจะเป็นเนื้อคู่กระดูกคู่ไอ้ผู้ช่วยมาก่อนหรือเปล่า
“ผมไม่ทราบนี่ครับว่าจะมีคนสนิทกับประตูขนาดนี้”ไอ้ผู้ช่วยเริ่มกวนประสาทมันกลับเหมือนคนคุ้นเคย ไอ้เบียร์เส้นกระตุกยิบๆ ง้างตีนถีบทีเผลอจนได้ อีกฝ่ายเซออกเล็กน้อย สีหน้ายังยิ้มกริ่ม หนูหัวเราะชอบใจกับสัญญาณภาพเต็มตีนตรงหน้า
“เหมือนที่ตีนกูชอบสนิทนี่ไง”มันลุกพร้อมดึงไอ้รันขึ้นมาด้วย มันพูดเสร็จตรงมาหาพวกผมทันที
“เป็นไงบ้าง กูได้ข่าว วะ”ไอ้รันถามทันทีแต่ยังไม่จบ
“มึงได้ข่าวหรือได้กลิ่น ครึครึ”ยังมีอารมณ์ไปขัดคอมันอีก เห็นหนูยิ้มได้ก็ดีแล้ว ไม่อยากให้ทำหน้ากังวล
“ห่าราก ปากมึงนี่รอดมาได้ไงวะ”ไอ้รันแกล้งรัดคอหนูโยกไปมา มือมันก็สำรวจไปด้วย “มึงล่ะ เจ็บตรงไหนไหม
“ไม่ แค่จุกท้องนิดหน่อย แต่เฮียนี่สิ”หนูบอกไอ้รันก่อนจะหันมามองผมอย่างเป็นห่วง หมอเย็บพร้อมปิดบาดแผลเรียบร้อยก็ปรับเตียงกึ่งเก้าอี้ขึ้นตามเดิม
“เสียดายพวกกูไม่ได้ไปด้วย ฮึ่ม”ไอ้เบียร์เข่นเขี้ยว “ไม่ใช่เสียดายเรื่องเที่ยว เสียดายที่ไม่ได้ไปช่วยพวกมึง”ก่อนมันจะพูดต่อ
“ไม่เป็นไร กูประมาทเอง ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่อง”ผมบอกพวกมันให้สบายใจ ไอ้ผู้ช่วยจากตอนแรกจะออกไป ไม่ไปแล้ว ยืนรอตรงนั้นเลย หมอเดินไปยื่นกระดาษให้ เขาเหลือบตามองแว่บหนึ่งก่อนจะเดินออกไป หมอหันหลังสักพักกลับมาพร้อมเข็มฉีดยาสองเข็ม
“แก้อักเสบ กับ บาดทะยัก ครับ”หมอบอกพร้อมกับฉีดที่แขนผม
“ช่วยตรวจเมียผมให้หน่อย ละเอียดเลยนะ”ผมหันไปพูดกับหมอหลังตัวเองเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ต้องหรอก หนูไม่ได้สนิทกับมีดเหมือนเฮีย”หนูพูดยิ้มๆ เหลือบมองไอ้เบียร์ แอบเอาคำพูดไอ้ผู้ช่วยมาใช้ทำไม
“มึงล้อเลียนกูเหรอ เดี๋ยวปั๊ด”ไอ้เบียร์ออกอาการ ทำมือใส่ไม่จริงจัง
“ตรวจน่ะดีแล้ว เผื่อช้ำใน เฮียขอโทษที่ไม่ได้ถามแต่แรก”ผมรู้สึกผิดที่ไม่ใส่ใจหนูเท่าที่ควร มีแต่หนูที่ห่วงผมมาตลอดทาง
“ให้หนูดูแลบ้างสิ เฮียเจ็บมาเยอะ”หนูส่ายหน้าพูดเลียนแบบนักกีฬามวย ทำเอาหลายคนอดหัวเราะกับหน้าทะเล้นไม่ได้
“โลกส่วนตัวไปแล้วม้าง”เสียงแซวจากไอ้รันที่ยักคิ้ว
“นั่นดิ สถานที่ราชการนะมึง เกรงใจหน่อย”ไอ้เบียร์เอาบ้าง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”สองคนรวมหนูด้วยประสานเสียงหัวเราะ ไม่ได้เกรงใจตามปากเลย ผมเห็นไอ้ผู้ช่วยกลั้นหัวเราะขณะส่งถุงยาให้คุณหมอ
“หมอไม่ต้องบอกมั้งครับ ก็ตามนี้เลย”หมอไม่ชี้แจงมากให้ดูสโลแกนที่ซองยา ก่อน-หลัง อาหาร ก่อนนอน ถ้าปวดมากทุกๆสี่ชั่วโมง ยัดเข้าไป
“ขอบคุณครับ”ผมก้มหัวนิดๆให้หมอ ก่อนจะเดินไปยืนข้างหนูที่ถูกหมอเลิกเสื้อคลำอยู่
“ไม่ผิดปกติอะไร เอายาไปทาก็พอ”หมอบอกก่อนปิดเสื้อเลิกคลำ
“ผมลาล่ะ ขอบคุณ”คิดว่าหมอคงรำคาญเต็มที่แต่ไม่กล้าพูด ผมเลยต้องแสดงมารยาทที่ดีขอตัวก่อน ผมจูงมือหนูเดินผ่านหน้าผู้ช่วยที่ยืนไม่ขยับไปไหนเลย หนูยิ้มตามเดิมจนเฮียอยากเอาปากปิดซะให้หุบ ไอ้รันนำหน้าไปแล้วพอเจอไอ้เข้มหยุดรอทันที ส่วนไอ้เบียร์เดินรั้งท้ายทำหน้าใส่ไอ้ผู้ช่วยที่ยิ้มรับเป็นอย่างดี
“รอดอีกเหรอวะ กูนึกว่าตัดขั้วหัวใจไปแล้วซะอีก”ทักทายสไตล์ไอ้เข้ม วันไหนพูดดีแสดงว่าไม่ใช่ตัวจริง มันเป็นคนจริงจังกับงานที่ได้มอบหมายมาก
“เอาไว้มึงแล้วกัน”ผมพูดใส่เรียบๆ มันยักไหล่ ก่อนจะมองไอ้รัน
“ของมึง”มันยื่นถุงให้ไอ้รันที่ไม่ยอมรับ
“.........”
“รับไปสิ”มันพูดอีก
“อะไร”ในที่สุดมันก็หลุดปากถาม
“กูไม่รู้”มันบอกแค่นั้นก่อนจะยัดใส่มือไอ้รันที่ไม่ตั้งตัว เดินไปทันที
“ไอ้สัด แล้วมึงรู้ได้ไงว่าของกู”ไอ้รันตะโกนด่าตามหลัง
“ไอ้โง่ มึงก็เปิดดูเองสิวะ”มันตะโกนกลับมาบ้าง
“ไม่ต้องตะโกนแล้ว ไปเปิดดูข้างนอก”ผมตบไหล่มันเชิงห้ามให้แหกปากต่อ
“แสดงว่ามึงเปิดแล้วสิ ถึงรู้ว่าของกู ไอ้ส้นตีน”มันด่าไอ้เข้มเสียงเบาลง
“กูก็ว่างั้น”ไอ้เบียร์กระซิบกระซาบมั่ง ก่อนจะเจอถอง
“เฮ้ย มึงอย่าเพิ่งไว้ใจ กูแนะนำให้ลอดหว่างขาก่อน เผื่อมันใส่เสน่ห์”คิดแบบนี้ไม่มีใครหรอกครับ นอกจากหนูเมียเฮีย
“เออว่ะ”ไอ้รันก็จี้เส้นตาม มึงไม่คิดจะแย้งสักหน่อยหรือไง
“งั้นไปหาที่เงียบลอดกันเถอะ”ไอ้เบียร์รีบเสนอด้วยความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที
.
.
.
“เนี่ยนะที่เงียบๆของมึง”ผมถามมันสองตัวกับหนูอีกหนึ่งคน
“เออ”มันสองคน
“น่าเฮีย ยืมห้องแป๊บเดียว พอเเห็นให้หายเสียวเดี๋ยวมันก็ไปแล้ว”หนูเกาะแขนพยักหน้าหงึกงักๆ เลยบีบจมูกเด็กอยากรู้อยากเห็นกับเขาบ้าง
“กูเปิดนะ”ไอ้รันแง้มถุง
“เฮ้ย มึงยังไม่ได้ลอดหว่างขาเลย”ไอ้เบียร์ท้วง
“หรือมึงจะเอากางเกงในครอบล้างอาถรรพ์”ข้อเสนอนี้ทำผมหันขวับ นึกไปถึงพฤติกรรมที่ได้เห็นเมื่อวันก่อน หนูคิดได้ยังไง ดูหนังไสยศาตร์มากไปหรือเปล่า
“กูเลือก”ไอ้รันกำลังจะเลือก ผมคว้าถุงมาเปิดและหยิบส่งให้มันที่เงียบไป
“ใครวะ”ไอ้เบียร์ถามมันที่ยังเงียบอยู่ อีกสักพักน้ำท่วมห้องผมแน่
“แม่กับน้องกู”มันตอบเสียงเครือ หนูโอบไหล่ไอ้รันอย่างไม่ถามอะไรต่อแล้ว
”กูคิดว่ามันหล่นหายวันที่หนีตำรวจไปแล้ว ไม่คิดว่าจะได้คืน”มันยกยิ้มหงอยๆ ตาเริ่มแดง และอย่างที่คิด
“ฮือออออออออออออออ กูคิดถึงแม่มมมมมมมมม คิดถึงน้องงงงงงงงงงง”ไอ้รันแหกปากก่อนเพราะต้นเรื่อง
“ฮืออออออออออออออออ กูคิดถึงเตี่ยยยยยยยยยยย คิดถึงเฮียยยยยยยยยย”ไม่ใช่ผม พี่มัน อย่าเข้าใจผิด
“ฮืออออออออออออออออ กูคิดถึงพ่อออออออออออออออออ”ไม่พลาดปิดท้ายล้นปรี่ไม่ต่างกัน กอดกันกลม ผมควรจะผสมโรงโดยการร้องว่า กูคิดถึงลูกกกกกกกกกกกกกกับน้องงงงงงงงง มั่งดีไหม
ผมไม่ได้ทำหรอกครับ เวลาคิดถึงผมก็ดูรูป อ่านจดหมาย ซ้ำแล้วซ้ำอีก ได้แต่ปล่อยให้ทั้งสามคนปลดปล่อยความคิดถึง ถึงคนที่ตัวเองรักให้พอใจ เหมือนที่ผมกำลังจะปลดปล่อยคนที่ตัวเองรักไปเหมือนกัน
“กูควรไปขอบใจมันไหม”หลังตั้งสติได้กันแล้ว ไอ้รันขอความเห็น
“ไปสิ มันอุตส่าห์เอามาให้ แต่รอให้มันมาทางฝั่งเราดีกว่า”ไอ้เบียร์เห็นด้วยและชี้แนะ มันพยักหน้า ผมก็คาดไม่ถึงนะว่าไอ้เข้มจะเป็นคนเก็บได้และเอามาให้ไอ้รัน ถ้าพวกมันไม่ตามผมมาก็คงจะดี เหมือนที่ผมถ้าไม่แวะบ้านหนู หนูก็คงไม่ต้องมีชีวิตแบบนี้ ผมคงย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้ แต่ผมจะทำสิ่งที่ดีที่สุดให้หนูและก็พวกมัน รวมถึงไอ้ปานไอ้โจ๊กด้วยที่มันเป็นเพื่อนและลูกน้องที่ติดคุกเวลาไล่เลี่ยกับผม
“เฮีย”เสียงคนที่ผมห่วงจับมือ
“หืม”ผมหันไปมอง
“เจ็บแผลเหรอ”ถามเอามืออังหน้าผากวัดไข้
“เปล่า”ผมยกยิ้ม
“มึงพักผ่อนเถอะ พวกกูไม่กวนแล้ว”ไอ้เบียร์พูดพร้อมสะกิดไอ้รันที่ยังมองรูปอยู่
“เออ หมดเรื่องเสียวแล้วนี่หว่า ไปล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”มันพูดติดตลกทั้งที่หน้ายังหงอยๆอยู่
“เออ เดี๋ยวกูบอกให้เขายกข้าวมาให้แล้วกัน”ไอ้เบียร์นึกได้หันมาบอก
“อืม ขอบใจ”ผมพยักหน้าให้มันที่ปิดประตูพอดี ก่อนจะรวบหนูเข้ามากอด
“เบาสิเฮีย เดี๋ยวโดนแผลหรอก”หนูบอกผมที่เอาคางเกยไหล่ จูบผม ซอกคอ ก่อนจะซุกอยู่อย่างนั้น
“อยู่อย่างนี้ก่อนนะ เฮียอยากกอด”ผมกระซิบข้างหูนิ่ม เม้มให้รู้สึก เจ้าตัวย่นคอเอามือโอบหลังลูบคล้ายปลอบโยน
“ก็กอดอยู่นี่ไง”หนูกระซิบบอกผมบ้าง ผมสูดกลิ่นที่ไม่เหมือนใครและไม่คิดว่าจะมีใครเหมือน เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผละออกผมจูบหน้าผาก หน้าเราอยู่ห่างกันแค่จมูกชนกันเท่านั้นเอง หนูมองตาแป๋วไม่ได้หลับตาพริ้มเตรียมรับจูบแบบที่นางเอกควรทำ เอามือประคองหน้าผมส่ายจมูกไปมาอย่างหยอกล้อ เผยอปากเหมือนจะพูดแต่ผมฉวยโอกาสปิดซะก่อนบดเบียดเบาเลาะเล็มปากล่างส่งลิ้นเข้าไปเปิดให้มากกว่าเดิมก่อนจะสอดเข้าไปควานหาความหวานที่ไม่เคยจางหายแม้สัมผัสลมหายใจก็ยังรู้สึกได้
“เฮียรักหนู”
“รัก”
“รัก”
ผมกระซิบย้ำอยู่อย่างนั้นกับริมฝีปากนิ่มที่ตอบรับผมกลับมา
“รัก”
“หนูรักเฮีย”
“รักเฮีย”
ไม่ใช่แค่จูบ รวมถึงคำพูดที่สื่อให้รู้ว่าใจเราตรงกัน ใช่ ผมกับหนู ใจเราตรงกัน และผมเห็นแก่ตัวไม่อยากให้ไปตรงกับใครอีก อยากเก็บไว้แค่คนเดียว
“โอมเพี้ยง พรวด พรวด อย่ามาสวบ อย่ามาเสียบ อย่ามาเจ็บ อย่ามาไข้ โยนออกไปไกลๆตัวเด้ออออ”รู้สึกอีกทีเหมือนมีอะไรเป่ากระหม่อม พร้อมมนต์คาถาที่มั่นใจว่าไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนนอกจากคนที่เป่าตรงหน้า ทำเอาผมที่กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดกลับมาทันที
“ดีขึ้นไหมเฮีย หนูไล่มันไปแล้ว ต่อไปมันจะไม่รังควานเฮียอีก”หนูซบไหล่เอียงหน้าถาม ผมลูบแก้มคนที่ทำท่าน่ารักไม่รู้ว่ารู้ตัวหรือเปล่า แต่มันน่ารักเหมือนลูกแมวขี้อ้อน ช้อนตาใสมอง
“แค่มีหนูใกล้ๆ เฮียก็หายแล้ว”ถ้าไม่เจ็บจะอุ้มนั่งตักซะเลย หนูไม่ได้ตัวเล็ก สูงโปร่งกำลังดี แถมกอดเต็มมือด้วย หึหึ
“ก็สัญญาแล้วว่าจะอยู่ด้วย จนกว่าเฮียจะเสร็จธุระและกลับบ้านพร้อมกัน อะไร อะไร ลืมเหรอ”หนูพูดเสียงหาเรื่องแบบยานๆ ยักคิ้วใส่ เอามือเขี่ยปากผมไปมาด้วย เลยจับมาหอมซะ
“ไม่ลืม เฮียไม่เคยลืม”ผมจ้องคนมองซบท่าเดิม แต่ถ้ามีโอกาสเฮียก็อยากให้กลับไปก่อน ไม่อยากเอาหนูมาเสี่ยงด้วยอีกแล้ว ถ้าผมบอกเจ้าตัวตอนนี้จะเป็นยังไงนะ จะดีใจที่ได้กลับก่อนโดยไม่มีมีผมไปด้วยหรือเปล่า อีกอย่างที่ผมไม่กล้าคาดหวัง หนูไม่ยอมไปถ้าไม่มีผม ผมกลัวมันจะไม่ใช่แบบนี้และถ้าใช่ผมคงดีใจที่หนูรักและอยากอยู่กับผม แต่มันเป็นการเห็นแก่ตัวที่จะดึงคนรักมาเสี่ยงด้วย สุดท้ายผมเลือกความปลอดภัยของหนูก่อนอันดับแรก
“เฮียพูดเหมือนจะไม่กลับไปด้วยเลย”หนูเอามือโอบรอบคอ
“ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ”ผมหยั่งเชิงถาม
“ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันบอกว่าเฮียจะไม่ไปด้วย”หนูส่ายหน้าพร้อมกับบอกความรู้สึก แต่ก่อนผมจะได้ถาม หนูพูดต่อ ซึ่งมันทำให้ใจผมพองขึ้นแทบจะทะลุออกมา
“ไม่ใช่ว่าเฮียลืมสัญญา เฮียไม่ใช่คนแบบนั้น รู้ไหม นอกจากพ่อ ก็มีเฮียที่หนูเชื่อ เชื่ออย่างไม่มีเหตุผลด้วย อยู่แล้วอบอุ่น ไม่กลัว กลัวแค่อย่างเดียว”ประโยคสุดท้ายเจ้าตัวสบตาผม
“กลัวอะไร”ผมถามเอามือประคองหน้าที่โน้มมาชิด
“กลัวไม่ได้อยู่กับเฮีย”คำตอบกระซิบติดปาก แต่มันกลับดังก้องในใจผมไปหมด
“หนู”ผมยิ้ม จูบหนูอย่างพอใจในคำตอบ
“อืม เฮียเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่มาบอกรักและไม่โดนถีบ ฮ่าๆๆๆ”หนูพูดพร้อมหัวเราะ ทำให้ผมหัวเราะด้วย ก่อนจะพูดต่อเสียงเบา
”ทั้งที่หนูคิดว่ามันน่าอายที่ผู้ชายด้วยกันมาสารภาพรักบอกความรู้สึก แต่พอเกิดกับตัวเองความรู้สึกนั้นมันไม่มีเลย มันหายไปตั้งแต่ที่ได้ยินบอกรักตอนแรก”หนูตอกย้ำใจผมให้ซึมซับความรู้สึกจนแทบจะล้นออกมาทั้งที่ผมพยายามกักเก็บไว้ให้มากที่สุด
“หนูจะเป็นคนเดียวที่เฮียรู้สึกแบบนี้ รัก แค่คนเดียว”ผมจูบหนูที่ยิ้มรับอย่างยินดี
“คนเดียว เฮียเป็นคนเดียว”เสียงพึมพำจูบกลับ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับหัวใจผมนอกจากลูกและครอบครัวที่ครอบครอง เพิ่มหนูเข้าไปอีกคนก็เติมเต็มพอดี ผมเป็นคนรักษาสัญญาโดยเฉพาะกับคนที่ตัวเองรักผมจะไม่เคยผิดคำพูดเลย แต่ครั้งนี้คงต้องผิดสักครั้ง ถ้ามันจะทำให้คนที่ผมรักปลอดภัย ขอโทษ เฮียขอโทษ
.
.
.
.
“ดีขึ้นไหมเฮีย”นายถามผมอีกสองวันถัดมา นายรู้ข่าวก่อนแล้วพอกลับมาก็ต้องเดินทางต่อเลย
“ครับนาย”ผมตอบนายที่มาหาถึงห้อง
“มันรู้ได้ไง ว่าจะไปที่นั่น”นายเฟยถามอย่างนึกสงสัย
“ถ้ารู้โดยตรงคงไม่ มันมาตามหาลูกน้องที่ยังเหลืออยู่ แต่ไม่กล้าเข้ามาในเขต รอให้มีใครสักคนออกไปบังเอิญเป็นผมเท่านั้นเอง”ผมตอบนายเฟยตามที่สันนิษฐาน
“แล้วมันรู้ได้ยังไงว่าลูกน้องเหลืออยู่ทั้งที่ถูกกำจัดไม่เหลือแม้แต่ซาก”นายเฟยก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี นายคงคิดว่ามีคนใน ผมคงต้องบอกก่อนที่ไอ้พวกไม่รู้เรื่องจะกลายเป็นแพะเอาถ้าถูกสอบสวนเรียงตัว
“มันแอบส่งสัญญาณก่อนเข้ามาข้างใน ต้องขอโทษนายด้วยที่ไม่ได้รายงานเรื่องนี้”ผมก้มหัวเชิงขอโทษนายทั้งสองคน ไอ้ทวนกับไอ้ย้งรอหน้าห้อง เมื่อคืนนายให้มันเอาเชลยที่ถูกจับได้ไปส่งคืนแล้วในสภาพที่ไม่มีลมหายใจแล้ว มันไม่ตายที่นี่กลับไปก็ตายอยู่ดีเพราะทำงานพลาด พวกมันไม่ได้มีน้ำใจมาช่วยแต่ตามมาเก็บต่างหากเพราะกลัวว่ามันจะเปิดปากบอกความลับหากถูกทรมานจนทนไม่ไหว
“ไม่เป็นไร ยังไงมันก็ต้องตายอยู่ดี มันต้องโดนเก็บอยู่แล้ว”นายคิดเหมือนที่ผมคิดเอาไว้ บางครั้งคนพวกนี้ก็น่าสงสาร อยู่กับนายที่ดีก็ดีไป อยู่กับนายชั่วนอกจากชั่วตามก็ต้องตายด้วยถ้าพลาด ถ้าถามว่าผมอยู่กับนายแบบไหน ผมก็ไม่รู้เพราะนายเป็นทั้งสองอย่าง ทำดีก็ดีตอบ ทรยศก็ตอบแทนด้วยความตายสถานเดียว
“แล้วมินนี่ไม่เป็นไรใช่ไหม”นายเฟยถามหนูที่สำลักข้าวต้มทันทีที่ได้ยิน ดีไม่พรวดออกมา
“แค่ก แค่ก ไม่เป็นไร แต่ขอร้องอย่าเรียกแบบนี้ได้ไหม มันหยึย”หนูไอพร้อมขอร้อง
“ก็เห็นว่าเหมาะดี ไม่ชอบ เรียก หนูจ๋า ดีไหม”นายเฟยแหย่ต่ออย่างอารมณ์ดี ผมฟังยังหยึยตามหนูเลยถ้าเรียกแบบนี้
“ไม่เอา เรียก หนู ไอ้หนู หรือ จะเติมอะไรที่มันดูแมนๆก็ได้”หนูพูดอีกหน้ายุ่ง หันมามองผม
“โอเค งั้นไปนะ คุณหนู พอใจไหม หึหึหึ”นายหัวเราะก่อนจะเดินไป
“แมนโคตร”หนูกัดฟันบ่นอุบอิบพอได้ยินกันสองคน นายเทียนปรายตามองคนช่างแหย่ที่ออกไปแล้ว
-
“เจ้าหน้าที่มาใหม่ ฉันดูประวัติแล้ว”นายพูดเรื่องไอ้เจ้าหน้าที่คนนั้น ผมเหลือบเห็นหนูชะงักมือนิดหนึ่งก่อนจะตักกินตามปกติ
“เคยเป็นหมอทหารมาก่อนจะออกจากราชการ นอกนั้นก็ไม่มีอะไร ที่ น่าสนใจ”ผมมองหน้านายที่พูดเรียบๆแต่เน้นตอนท้ายด้วยสีหน้าไม่บ่งบอกว่าสงสัย แต่ภายใต้สีหน้าสงบมันชวนให้คิดมากกว่าแสดงออก
“ครับ”ผมตอบรับแค่นั้น
“ฉันคงไม่อยู่สักสี่วัน ตอนแรกจะชวนเฮียไปด้วย แต่เกิดเรื่องซะก่อน พักผ่อนแล้วกัน”นายบอกพร้อมลุกขึ้น
“ขอบคุณครับ”ผมก้มหัวให้นายอีกครั้ง
“ดูแลเฮียด้วยนะ”นายหันไปพูดกับหนู ก่อนจะเดินออกไป
“อ้าว ยังไม่ได้ตอบเลย”หนูพูดหลังหุบปากที่อ้าลง
“เฮียไม่กินอีกหน่อยเหรอ กินไปนิดเดียวเอง”หนูหันมาถามผม ก่อนนายมาหนูป้อนข้าว ป้อนยา เช็ดตัว ให้ผมเรียบร้อย เมื่อคืนก็ทำแบบนี้ มีการเปลี่ยนข้างนอนกลัวโดนแผลผม แต่ตกดึกหนูก็คือหนูซุกและกอดหมับ ผมต้องสูดปากก่อนจับมือและเอี้ยวตัวไปกอดหนูเอาไว้ ไม่ใช่กลัวเจ็บแผล กลัวไอ้ตี๋น้องผมมันลุกมาทำโทษหนูที่เสียดสีไปมา
“เฮียอิ่มแล้ว หนูกินเถอะ”ผมบอกหนูที่พยักหน้ายอมๆ ก่อนจะจัดการจนเกลี้ยงทั้งสองชาม หนูกินเก่งมาก แต่ส่วนหนึ่งหนูจำมาจากคำสอนของพ่อ
‘พ่อบอกว่าให้นึกถึงคนทำให้กินจะเสียน้ำใจถึงเขาจะเห็นหรือไม่เห็น กับ คนที่ไม่มีจะกิน ถึงไม่ใช่ของแพงแต่ถ้าไม่มีมันก็คือไม่มี ให้กินแต่พออิ่ม อย่ากินทิ้งกินขว้าง ชาวนาต้องหมดปุ๋ยไปกี่กระสอบ ต้องทุ่มเทกายใจดูแลกว่าจะถึงปากเราต้องใช้เวลาเท่าไหร่ และให้นึกเผื่อไว้วันหนึ่งเราอาจจะไม่มีกินถ้าเกิดวิกฤต’หนูพูดกับผมด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่พ่อสอน และหนูก็จดจำทำมาตลอด เป็นคำสอนที่ดีมาก ผมอดจะชมพ่อตาไม่ได้ที่สอนเมียผมให้ดีขนาดนี้ รวมถึงทุกเรื่องด้วย
ก๊อก
ก๊อก
“ผู้ช่วยหมอครับ มาทำแผล”รายงานตัว หนูหันมามองผมที่พยักหน้าให้ไปเปิด
“เชิญครับ”หนูบอกด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันมาเห็นหน้าผมเข้าเลยหุบทำมือรูดซิบที่ปาก ช่างประชดนัก
“ดูสีหน้าดีขึ้นนะครับ แสดงว่าคงหายดีแล้ว”เขาเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม
“ได้คนดูแลดี”ผมลูบหัวหนูที่นั่งข้างๆ
“ก็บอกแล้วมือเทวดาไม่ผีเหมือนตีน ครึครึ”หนูตอบกลับกลั้วหัวเราะ เมื่อคืนหนูถามผมว่าฝีตีนขับรถเป็นไง เก่งไหม ผมก็ตอบตามจริงเจ้าตัวภูมิใจที่ไม่น้อยหน้าตีนผม ผู้ช่วยแกะผ้ากอส ก่อนเริ่มทำแผลให้
“เรียบร้อยครับ”ผู้ช่วยบอกพร้อมเก็บอุปกรณ์ ตอนนี้หนูเข้าห้องน้ำไปแล้ว
“ทำไมถึงออกจากราชการ”ผมถามเขาที่ชะงักมือไปนิด ก่อนจะตอบและเก็บต่อ
“ก็มีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย”เขาหันมามองหน้าผม เหมือนว่ามีอะไรจะถามอีกไหม
“คงปัญหาใหญ่สินะ”ผมถามออกไปอีก
“ก็พอสมควร”เขาตอบน้ำเสียงตามเดิม ไม่ตกใจ แม้แต่แววตาไม่ส่อเค้าให้เห็น นอกจากเวลาที่ไอ้เบียร์อยู่ด้วย
“ส่วนใหญ่คนบุคลิคแบบคุณ มักจะเป็น ตำรวจ หรือ ไม่ก็ทหาร ลืมไปว่าหมอมีเกือบทุกหน่อยงาน”ผมยกยิ้มพูดเรียบๆแต่ตรงประเด็น
“ครับ ผมไม่ได้เป็นหมอโดยตรงหรอก เป็นแค่ผู้ช่วย เท่านั้น อะไรที่ทำได้ก็ต้องทำก่อน”เขาพยักหน้าช้าๆพูดกลับ
“แต่ตอนแรกผมไม่ได้คิดแบบนี้หรอก”ผมขยับตัวขึ้นพิงหัวเตียง
“คิดแบบไหนล่ะครับ”ฟังดูเหมือนพูดท้าทายแต่สีหน้าไม่ส่อเจตนาอย่างนั้น ผมกระตุกยิ้มให้คำตอบกับเขา
“ผมคิดว่าคุณปลอมตัวมาสืบราชการลับหรือเปล่า”หลังได้ยินคำตอบเขานิ่งไปอึดใจ ก่อนผมจะพูดต่อ”แต่ผมคงคิดมากไป ไม่มีอะไรหรอก เชิญคุณผู้ช่วยไปทำงานต่อเถอะ”
“ครับ”เขาหันหลังเดินไป พอกับที่เสียงประตูห้องน้ำค่อยเปิด
“เดี๋ยวก่อน”ผมเรียกเขาไว้อีกนิด เขาหันกลับมา ผมเอามือลูบไรหนวดตัวเองไปมา
“ไอ้ที่ใช้อยู่ถ้ามันไม่ค่อยติด คุณก็เปลี่ยนดีกว่านะ ผมไม่อยากจะแนะนำให้ใช้กาวตราช้าง มันจะลำบากเกินไป”ผมบอกเขาที่นิ่งไปอีกรอบเหลือบมองหน้าตัวเองในกระจก พอดีกับหนูออกมาจากห้องน้ำ
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ”เขาพูดก่อนจะออกไปจริงๆสักที
“ไม่ให้เขาไปล่ะเฮีย เราไม่ได้ใช้ เขาจะได้ไม่ต้องไปหาใหม่”หนูหวังดีหยิบกาวตราช้างขึ้นมาชูให้ดู
“ที่นั่นมี เฮียแค่แนะนำเขาเท่านั้น ไม่ต้องห่วงเขาหรอก”ผมพูดก่อนจะไถลตัวลงนอน หนูวางกาวไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินมานั่งข้างเตียงหยิบผ้าคลุมให้ ผมดึงเข้ามากอด
“ไม่ได้ห่วงแบบนั้นหรอกน่า”หนูพูดอุบอิบคิดว่าผมพูดประชด
“ดีแล้ว ห่วงแบบนั้นเฮียไม่ชอบ”ผมลูบหัวหนู ก่อนจะชะงักมือเมื่อได้ยินเสียงโต้ตอบ
“อืม คนแก่มักจะหวงของ เชื่อแล้ว ครึครึ”หัวเราะเอาหน้าซุกอกหลบมือกับปากผมที่จะทำโทษคนปากดี อีกนิดความสุขของผม ขออีกนิด
.
.
.
.
กลางคืนที่เงียบสงัด อากาศที่หนาวเย็น ทำให้ชวนหลับไหล ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ควรจะนอน แต่มีบางอย่างที่ต้องทำเลยหลับไม่ได้ มองคนในอ้อมแขนที่หลับไปแล้ว
‘เดี๋ยวเฮียมานะ’
‘เฮียขอไปจัดการบางอย่างก่อน’
‘ให้แน่ใจอีกครั้ง ว่าเขามารับใครกันแน่’
ผมจูบหน้าผาก พร้อมคำพูดในใจที่ไม่ได้เปิดปากเกรงว่าคนนอนจะรู้สึกตัวขึ้นมา จนแน่ใจผมค่อยเอาหัวหนุนหมอน เดินออกไปเงียบเชียบพร้อมปืนหนึ่งกระบอก ล็อคประตูอย่างเบามือ เวลานี้ไม่มีใครกล้าเข้ามานอกจากไอ้แมวขโมยตัวนั้นที่แอบมาเขวี้ยงของให้หนู ผมเดินไปตามทาง ลัดเลาะไปข้างหลัง และอยู่ตรงนั้นเพื่อรอเวลาที่เหยื่อจะเข้ามาหา
และในที่สุด
เขาก็มา
จนได้
“หาเจอเร็วเหมือนกันนะครับ คุณตำรวจ”ผมส่งเสียงทักทายเขา ที่หันกลับพร้อมชักปืนออกมาทันที เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าไม่ใช่คนที่เขาต้องการเจอแต่ไม่ถามอะไรออกมา
“ผิดหวังเหรอครับที่เป็นผม ไม่ใช่คนที่นัดคุณไว้”ผมพูดต่อเมื่อเห็นเขายังเงียบ จนตั้งสติได้เขาพูดกลับแต่ไม่ได้พูดถึงคนที่ผมให้เขียนจดหมายให้ มันมองหน้าแต่ไม่ถามจรดปากกาลงไปบนแผ่นกระดาษ ‘ออกมาเจอกันที่หลังตึกสีขาว’ ประโยคเดียวเท่านั้น ไม่ลงชื่อ แต่มีสัญลักษณ์รูปตีนกำกับอยู่แทน ไม่รู้ว่าเขาจำลายมือหรือสัญลักษณ์ได้ แค่นี้ก็ยืนถึงความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งได้แล้ว ไม่สนิทจริงไม่ใช้หรอก
“ผมว่าช้าไปด้วยซ้ำ ดร.กรกฎ”เขาทักทายผมน้ำเสียงไม่เกรงกลัวเลยที่ถูกจับได้ เขาจะกลัวทำไมในเมื่อวันนี้ผมแนะนำจุดผิดพลาดเขาไปแล้ว
“ช้าซะจน ตัวประกันผมกลมกลืนไปกับคุณ จนอดแปลกใจไม่ได้ ที่เขาอยู่ที่นี่โดยปลอดภัยและดูมีความสุขดี”เขาพูดต่ออย่างรู้อะไรเป็นอะไร ก็เพราะรู้ผมถึงไม่ทำอะไรเขาตั้งแต่แรก แต่แค่อยากให้แน่ใจ
“ผมบอกพ่อเขาแล้วว่าจะดูแลเป็นอย่างดีจนถึงเวลาส่งคืนทั้งที่ผมไม่อยากจะคืนสักนิด”ผมตอบเขากลับไปบ้าง ก่อนจะเป็นฝ่ายลดปืนลงก่อน หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างใจเย็น ด้วยลักษณะนิสัยของเขาไม่ใช่คนลอบกัด
“แต่คุณก็ต้องคืน”เขาถามผมกลับลดปืนลงบ้าง
“ขึ้นอยู่กับคุณ”ผมพ่นควันก่อนจะดับ เมื่อคิดว่าเดี๋ยวกลิ่นจะติดตัวไปมากกว่านี้
“ยังไง”เขาถามผมกลับ
“คุณมาที่นี่ทำไมล่ะ”ผมย้อนถาม
“มารับคน”เขาตอบเสียงเรียบ ผมกระตุกยิ้ม
“ผมให้เลือกได้แค่คนเดียว”ผมพูดวัดใจกับเขา ไม่ต้องเอ่ยว่าใครกับใคร
“ผมต้องการทั้งหมด รวมถึงพวกคุณด้วย”เขาพูดกลับอย่างไม่ยอมพร้อมเอาของแถม
“หึหึ ไม่โลภไปหน่อยเหรอ และคิดว่าตัวคนเดียวจะจับไปหมดหรือไง”ผมหัวเราะในลำคอพูดกลับ ไม่ได้ดูถูก
“แค่ผมส่งสัญญาณ กำลังที่รอพร้อมก็จะเข้ามาทันที”นี่แหละคือคำตอบของคนที่เตรียมการณ์ไว้แล้ว
“ก็เข้ามาสิครับ น่าจะมาตั้งนานแล้ว”ในเมื่อเขาไม่ตกใจ ผมก็ไม่ตกใจเช่นกัน
“อย่าท้าผม”เขาพูดเสียงลอดไรฟันอย่างสะกดอารมณ์
“ผมไม่ได้ท้า คุณรู้อยู่แล้วว่าเราอยู่ที่นี่ ไม่ได้หนีไปกลบดานที่อื่น หรือจะขอใช้ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศเข้ามาจับเราก็ได้ ทำไมไม่ทำล่ะคุณตำรวจ”ผมพูดใส่เขาหน้านิ่งแต่น้ำเสียงออกจะยั่วยุพอสมควร
“ตอบเอง หรืออยากฟังผมตอบล่ะ”ผมเดินไปใกล้เขา ประสานสายตาที่อ่อนลงมานิด เขาคงตัดสินใจยากระหว่างความรักกับหน้าที่ มันคงยากที่จะเดินไปพร้อมกันได้ในเวลาเดียวกัน เหมือนกับผมในเวลานี้ แต่ลึกของหัวใจใครก็ต้องห่วงคนที่ตัวเองรักก่อนทั้งนั้น
“คุณรักจริงหรือแค่เก็บเอาไว้จัดการทีหลัง”เขาถามออกมาในเรื่องที่ไม่น่าถามซ้ำ
“ผมตอบคุณไปแล้ว แต่จะตอบอีกครั้งก็ได้ ถ้าผมจะฆ่าเขาแค่ลับตาพวกคุณผมก็จัดการแล้วไม่เอามาถึงที่นี่หรอก และผมรักหนู”ผมเลิกคิ้วแต่ก็ใจดีตอบยืนยันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจอย่างที่สุดตอนท้าย
“ถ้าคุณรักจริงก็มอบเขาให้ผม”เขาเดินมาใกล้มากขึ้น
“ผมมอบให้ ตกลงคุณเลือกหนู”ผมพยักหน้าสรุป เขาขมวดคิ้วสีหน้ายุ่ง
“เบียร์ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย คุณจะกักเขาไว้ทำไม ส่งเขาให้ผม ผมไม่อยากให้เขามีอันตรายและโทษหนักไปกว่านี้”ในที่สุดเขาก็พูดออกมาจนได้ ว่าต้องการใครอีกคน
“ผมไม่เคยกักขังหรือบังคับใคร คุณต้องเลือก”ผมอาศัยช่วงเขาเผลอดึงปืนจากมือและจ่อทันที
“ด๊อกเตอร์”เขาเรียกเน้นตำแหน่งที่ผมไม่เคยอยากเป็นสักนิด
“คุณคิดให้ดี ถ้าคุณเลือกหนู ผมจะช่วยให้คุณอยู่ที่นี่ได้โดยปลอดภัยได้ใกล้ชิดคนที่คุณต้งอการ ผมแฟร์แค่ไหน”ผมยื่นข้อเสนอที่คิดว่าเขาต้องยอม
“ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง”แต่ก็ยังไม่วางใจซะทีเดียว
“ถ้ามึงเลือกยากนัก กูเลือกที่จะไม่ไปกับมึง ไอ้สิบ”เสียงกร้าวดังมาจากอีกทาง เดินออกมาจากมุมมืด ผมไม่ได้ตกใจเท่าคนตรงหน้า
“เบียร์”เรียกคนที่คงอยากเรียกมานานแล้ว
“ถึงมึงเลือกกู กูก็ไม่ไป กูตัดขาดกับมึงแล้ว”ไอ้เบียร์พูดใส่หยิบปืนจากมือผมไปจ่อคุณตำรวจที่ชื่อ สิบ ถ้าสังเกต มือมันสั่น ผมไม่ได้หลอกใช้มัน และมันก็ไม่ได้หลอกผม เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่ไอ้เบียร์จะจำคนที่ตัวเองคุ้นเคยไม่ได้ ผมวัดใจกับมันตอนที่ให้เขียนประโยคนั้น ถ้ามันไม่เขียน ผมก็จะไม่บังคับ แต่มันกลับเขียนโดยไม่ถามสักคำ ไอ้รันเป็นคนไปส่งให้โดยไม่ถามเหตุผลเช่นกัน
“กูขอโทษ”มันหันมาพูดกับผม
“มึงไม่ผิด กูเข้าใจ”ผมพยักหน้าให้มัน
“มึงกลับไปซะ เอาไอ้หนูไปด้วย”มันพูดปืนยังจ่อเหมือนเดิม
“ทำไมเบียร์ต้องทำแบบนี้ โทษเบียร์มันแก้ไขได้ มากับเขาทำไม ไม่นึกถึงเตี่ยบ้างหรือไง”คุณตำรวจถามเดินเข้ามาใกล้อย่างไม่กลัวหรือแน่ใจว่ามันจะไม่ยิง
“อย่าเข้ามา กูยิงจริงๆ”ไอ้เบียร์ขึ้นไกปืน เขาก็ไม่หยุดเดิน
“ตอบพี่สิ”ถามเมื่ออกถึงปลายกระบอกปืนพอดี
“ระ เรื่องของกู กูเลือกแล้ว มึงไม่ต้องเสือก”มันพูดเสียงดังใส่แต่ไม่มั่นคงนัก
“เบียร์ โกรธเกลียดพี่ไม่ว่า แต่อยากให้นึกถึงเตี่ย ที่เขารออยู่”เอาจุดอ่อนมาเกลี้ยกล่อมไอ้เบียร์ที่ทำหน้าสลดไปชั่วครู่
“กูรู้ ถ้าเสร็จงานนี้กูกลับไปหาเตี่ยได้เหมือนกัน นายช่วยกูได้ ไม่เหมือนมึงที่หักหลังกู”มันพูดเสียงเจ็บแค้น
“เอาสิ มันเป็นหน้าที่มึงอยู่แล้ว มึงจะคิดให้ยากทำไมล่ะ ตำรวจก็ต้องเลือกตัวประกันก่อนโจร ถ้ามึงเป็นตำรวจที่ดีนะ หึหึ”มันพูดต่อเสียงขื่น แต่พยายามฝืนให้แข็ง
“พี่ช่วยเบียร์ได้ แต่เบียร์ไม่เชื่อพี่สักนิด กลับไปกับพี่”คุณตำรวจในคราบผู้ช่วยไม่ยอมแพ้เดินใกล้อีก
“กูบอกอย่าเข้ามาไง มึงคิดว่ากูไม่กล้าฆ่ามึงใช่ไหม”ไอ้เบียร์ผงะถอยหลัง
“ก็ฆ่าสิ ทุกวันนี้พี่ก็ตายทั้งเป็นอยู่แล้ว เอาเลย ฆ่าพี่ซะจะได้ไม่มีใครขัดขวางเบียร์ อยากทำอะไรก็ทำ แต่รู้ไว้ซะถึงตายพี่ก็ยังห่วงเบียร์เสมอ”ถ้าไม่ใช่หน้าสิ่วหน้าขวาน ผมคงจะคิดว่าตัวเองดูละครรักต้องห้ามอยู่ แต่มันไม่ใช่ มันคือความรักที่ทั้งคู่มีต่อกันมาก่อนและดูก็ยังไม่จางลงด้วย แค่ไอ้ฝ่ายนี้มันปิดกั้นเท่านั้นเอง
“ไอ้สิบ”เบียร์เรียกอีกถึงนำหน้าไอ้ ต่อให้เพิ่มสัตว์ตามก็ฟังไม่น่ากลัวสักนิด ในเมื่อเสียงมันอ่อนมาก
“เสียเวลามามากแล้ว ถ้ามึงไม่ฆ่าก็หลบไป”ผมคิดว่าถึงเวลาที่ควรตัดสินใจสักที
“ไอ้เฮีย กูฆ่ามันเอง”ไอ้เบียร์หันมาพูดกับผมเสียงรน
“ก็ฆ่าสิ ไม่เลือกสักทีว่าจะเอายังไง หรือมึงอยากให้นายจับได้เอง”ผมยกนายมาพูดกับมันที่หน้าซีดเผือด
“อย่าขู่เบียร์”คุณตำรวจหันมาเสียงแข็งใส่ผม
“ถ้าเลือกมันคุณเอาไปได้ก็เอาไป แต่หนูต้องอยู่ที่นี่ต่อ และถ้าคุณกลับมาอีกหรือสร้างปัญหาให้ที่นี่ ผมจัดการคุณแน่”ผมยกปืนขึ้นจ่อเขา ไอ้เบียร์มือสั่นขึ้นเรื่อยๆ ในเมื่อมึงไม่กล้ากูจะจัดการให้เอง จะได้รู้กันสักทีว่ามึงรู้สึกยังไง
“กูไม่ไป”
“หนูไม่ไป”
สองเสียงพูดพร้อมกัน
“หนู”ผมเรียกคนที่คิดว่าหลับไปแล้ว เดินออกมาถึงตัวผม
“เฮีย ไหนบอกว่าจะไปด้วยกัน จะไปส่งเอง ลืมแล้วหรือไง”หนูทวงสัญญาผมหน้านิ่ง แต่ตาสั่นไหว
“เฮียไม่ได้ลืม แต่คุณตำรวจเขาชิงเข้ามาก่อน และเฮียกำลังให้เขาตัดสินใจว่าจะเลือกใคร”ผมพูดกับหนูเสียงเรียบพยายามไม่มองหน้าเพราะมันจะทำให้ผมเกิดความรู้สึกเห็นแก่ตัว
“ถ้าเขาไม่เลือก ก็ต้องตายอยู่ที่นี่”ผมขึ้นไกปืนพร้อมจะยิง
“ไม่นะเฮีย”หนูจับมือผมทำหน้าขอร้อง ไอ้เบียร์ก็ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“ว่ายังไง คุณจะเลือกใคร”ผมถามย้ำเขาอีกครั้ง
“มึงเอาไอ้หนูไปซะ กูไม่ไป”ไอ้เบียร์ตอบแทนมัน
“กูไม่ไป มึงนั่นแหละ เขามารับมึงไม่ได้มารับกู เฮีย มึงสัญญาแล้วว่าจะพากูไปส่งเอง”หนูหันไปพูดใส่ไอ้เบียร์ก่อนจะหันมาตวาดผมด้วยเสียงที่สั่นเครือ
“หนึ่ง”
“เฮีย มึงฟังสิ”
“สอง”
“กูไม่ไป ไอ้เฮีย”
“สะ”
“ตัวประกัน ผมเลือกตัวประกัน”ในที่สุดเขาก็เปิดปากออกมา ผมคิดแล้วไม่ผิดว่าเขาต้องเลือกหนู ไม่ใช่เขากลัวตาย แต่เขากลัวไม่ได้เจอคนตรงหน้าอีกต่างหาก เขาก้มหน้าเม้มปากแน่นที่ทำอะไรไม่ได้ ไอ้เบียร์ยกยิ้ม เป็นยิ้มยินดีที่คำตอบเป็นแบบนี้ ยิ้มภูมิใจในตัวคนที่มันรัก แต่พอเงยหน้ามามันก็ซ่อนรอยยิ้มทันที อีกมุมคงเป็นไอ้รันที่ดูลาดเลา มันคงโดนหนูลากตัวมาแน่ ผมกะว่าจะมาเจรจากับเขาและค่อยไปคุยกับหนูทีหลัง คิดว่าไม่น่ามีปัญหาผมนึกไม่ถึงว่าเหตุการณ์จะตาลปัตรแบบนี้
“ไอ้เฮีย มึงผิดสัญญา มึงผิดสัญญา มึงไม่รับผิดชอบ ไอ้เหี้ย”หนูด่าพร้อมทุบตีผมที่ยืนไม่โต้ตอบ นี่ไม่ใช่เหรอที่ผมหวังจะได้เห็น ผมดีใจที่หนูรักและจะอยู่ด้วย รอคอยเวลาที่จะกลับบ้านพร้อมกัน แต่ผมจะเห็นแก่ตัวเอาสิ่งนี้มายึดหนูไม่ได้ ยอมเป็นคนผิดสัญญา เพราะส่วนลึกผมกลัว กลัวว่าจะไม่ได้ส่งหนูกลับบ้าน เพราะงานที่จะไปทำครั้งหน้าผมอาจจะไม่ได้กลับมาก็ได้ ผมเลยตัดสินใจส่งหนูกลับก่อน
“กูไม่ไป มึงได้ยินไหม กูไม่ไป”หนูพูดออกมาอีกอย่างไม่ยอม บทจะดื้อก็ดื้อไม่ฟัง
“ถ้าไม่ไปเฮียจะฆ่าเขา”ผมงัดไม้แข็งขึ้นมาใช้ หนูมองหน้าอย่างคาดไม่ถึง อย่ามองเฮียแบบนี้
“ไม่ เฮียไม่ทำหรอก เฮียไม่ใช่คนใจร้าย”หนูส่ายหน้าไม่เชื่อ จับแขนผม
“หนูเคยเห็นเฮียฆ่าคนแล้วไม่ใช่เหรอ แค่ตำรวจคนเดียวทำไมเฮียจะฆ่าไม่ได้”ผมไม่มองหน้าคนที่น้ำตาไหลออกมา แค่หางตาผมก็เห็นชัดเจน
“ไปกับเขาซะ กลับไปหาพ่อ หนูอยากกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”นี่เป็นข้ออ้างที่ดีที่สุด หนูพยักหน้า
“ใช่ หนูอยากกลับไปหาพ่อ แต่เฮียต้องไปด้วย เฮีย”เรียกผมเหมือนจะขอร้องว่าฟังกันบ้าง
“เฮียโกรธที่หนูปิดเรื่องจดหมายพ่อใช่ไหม เฮียเลยทำแบบนี้ หนูขอโทษ หนูจะไม่โกหกอีก อย่าไล่เลยนะ อย่าฆ่าเขาด้วย ไม่สงสารไอ้เบียร์มันเหรอ เขาไม่มาจับเฮียหรอก ใช่ไหม เขาแค่มาหาไอ้เบียร์เท่านั้น”ยกเรื่องจดหมายที่ในที่สุดผมก็รู้จนได้ว่าเป็นของใคร แต่มันไม่ใช่สาเหตุ ตอนท้ายหันไปทางไอ้เบียร์ที่ยืนเงียบ คุณตำรวจยืนนิ่งมองหน้าหนูก่อนจะหันไปมองไอ้เบียร์ด้วยแววตาเหมือนจะบอกว่าจริงตามที่หนูพูดครึ่งหนึ่ง
“เฮีย”เรียกเสียงเครือ เขย่าแขน
“จะกลับหรือไม่กลับ”ผมกลั้นใจเสียงแข็งใส่ หนูส่ายหน้า จะอ้าปาก ผมลั่นไกเจ้าปืนเก็บเสียงทันที
ปรุ
ปรุ
“เฮีย”หนูเรียกผมเสียงดังอย่างนึกไม่ถึง
“อึก”ร่างสูงตรงหน้าทรุดฮวบ สายตายังจับจ้องไอ้เบียร์ที่ยืนเหมือนพร้อมรอรับอยู่แล้ว
“พี่สิบ”เรียกหันมามองหน้าผมอย่างไม่เชื่อสายตาว่าผมจะยิงจริง
“เบียร์”เขาเรียกคนที่ประคอง
“พี่สิบ มึงอย่าเป็นอะไรนะ กูจะพาไปหาหมอ”เสียงมันร้อนรน ในที่สุดมันก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้น
“เฮีย”หนูผลักอกอย่างแรง
“กลับหรือไม่กลับ”ผมขึ้นไกอีก ไอ้เบียร์กอดเอาตัวบัง ร่างที่ยังนิ่วหน้า
“ทำไมทำแบบนี้ เฮีย มึงใจร้ายไปแล้ว”หนูเตะขาทุบเข้าตรงท้องอย่างลืมตัว ผมกัดฟัน
“หนู”ผมเรียกเน้นเสียง ก่อนจะกด แต่หนูจับมือผมทันที
“กูยอมแล้ว กูจะกลับ ไม่ต้อง ฮึก ไล่ แล้ว ฮึก ฮึก”หนูพูดสะอึกสะอื้น “อย่าฆ่าเขา ฮึก อย่า เฮีย ฮึก กูไปแล้ว อย่าไล่ ฮึก”ทรุดตัวลงล้มพับไปกับพื้น แต่มือผมก็ไวกว่า
“หนู”ผมรีบคว้ามากอดกับอก ลูบหน้าที่มีแต่น้ำตา
“เฮียขอโทษ ขอโทษ”ผมกอดพึมพำ ไอ้รันเข้ามาสีหน้าไม่ดี มองตรงโน้นทีตรงนี้ที
“มันเป็นอะไร”ถามคนในอ้อมแขน
“สลบ ช่วยไอ้เบียร์ก่อน”ผมบอกก่อนจะอุ้มคนในอ้อมแขนขึ้น
“บอกคนของคุณให้มารอตรงลานท้ายหมู่บ้าน พรุ่งนี้ช่วงบ่าย”ผมบอกไม่หันไปมองคนที่นิ่วหน้าด้วยความจุก ทิ้งกระสุนจริงในมือที่ปลดจากปืนคุณตำรวจ ไอ้เบียร์ยิงก็ไม่ตายหรอก
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ผมเอาคืนคุณแน่”ยังไม่วายแยกเขี้ยวใส่ ไอ้เบียร์หน้าเหวอ
“ไอ้สิบ มึงไม่ถูกยิงเหรอ”มันเอามือคลำตรงอกที่ถูกกระสุนเมื่อกี้ แหวกเสื้อออก มีรอยแดงช้ำเกือบไหม้
“ถูกสิเบียร์ แสบอยู่เนี่ย กระสุนตอนโดนเหมือนของจริงเลย แม่ง”คุณตำรวจรีบบอกจับมือมันคลำอก ไอ้โดนยิงไม่เท่าไหร่แค่แสบและจุกแต่ใส่ฟิลเยอะจัด
“เบียร์ โอ้ย โอ้ย”เสียงร้องปนเสียงด่า ปนเสียงห้าม
“ไอ้เหี้ย ไอ้สัตว์ ตายห่าไปซะ หลอกกู”
“พี่ไมได้หลอก พี่ก็โดนเหมือนกัน โอ้ย”
“ไอ้เบียร์ พอแล้ว พอแล้ว”
“เคลียร์กันเองแล้วกันผมไปล่ะ”ผมอุ้มคนที่ไม่รู้เรื่องโวยวายต่อจากนั้นกลับเข้าห้อง พร้อมกับคิดว่าถ้าตื่นขึ้นมาจะเหมือนเดิมอีกไหม
.
.
.
.
“พร้อมแล้วใช่ไหม”ผมถามคนที่ตาแดงช้ำ หน้านิ่ง อาบน้ำ กินข้าว เสร็จรวบช้อน เดินไปหยิบไอ้ชวดมากอด
“เฮียใจร้ายมากเหรอ ที่ส่งหนูกลับบ้านก่อน”ผมพูดกับคนที่ยืนหันหลัง อยากจะเอื้อมมือไปกอด ปลอบโยน แต่ก็ไม่กล้าจะแตะ ตั้งแต่ตื่นมาหนูเงียบ ทำทุกอย่างตามปกติ ถึงรู้ความจริงก็ไม่ได้ทำให้หนูเสียงดังขึ้น ถึงจะแอบเห็นสีหน้าโล่งอก
“.............”
“หนู พูดกับเฮียสักคำ ด่าก็ได้”ผมเดินไปใกล้อีก
“เหี้ย”สมปรารถนา
“ยังดี ถือว่าหนูพูดกับเฮียแล้ว”ผมยกยิ้มแต่คนหันหลังไม่เห็น
“สัตว์”อีกคำแต่ไม่แข็งเท่าคำแรก
“แล้วจะด่าอะไรต่อล่ะ รวมไปหมดแล้ว”ผมถามกลั้วหัวเราะแต่รู้ว่ามันฝืนมาก
“กูไม่ด่าต่อแล้ว เพราะเลวจนไม่รู้จะหาอะไรมาเปรียบ”ฟังรุนแรงถ้าเสียงจะเกรี้ยวกราดสักนิด แต่มันกลับสั่นเครือ
“อย่าร้องไห้ เดี๋ยวเจ็บตา”ผมบอกอย่างเป็นห่วง ไม่ใช่แค่ตา แต่ทั้งหมดที่รวมกันเป็นหนู
“เพราะมึงนั่นแหละ ตากูถึงเป็นแบบนี้ ฮึก ไม่ทิ้งกันแต่แรกวะ หลอกให้กู ระ ฮึก ทำไม”พูดไปปาดน้ำตาไป ผมเดินเข้าไปจับแขนดึงให้หันมาแนบอก
“ไม่เคยคิดจะหลอกสักนิด ทำไปก็เพราะรัก รักมาก”ผมจูบผมนุ่ม
“กูไม่เชื่อมึงแล้ว”หนูส่ายหน้าพูดเสียงเบา เช็ดน้ำตาจนชุ่มเสื้อ ก่อนจะผลักผมออก
ก๊อก
ก๊อก
“เสร็จ เอ้อ”ไอ้รันโผล่หน้าเข้ามา ผมพยักหน้า หันไปมองหนูที่เดินไปกอดไอ้รัน
“ไปกับกูไหม”ถามไอ้รันที่อ้าปากก่อนจะหลุบตาลง
“ดูแลตัวเองนะ กูจะคิดถึงมึงเสมอ ไอ้เบียร์ด้วย”หนูบอกและผละออก ไอ้รันทำหน้าจะร้องไห้
“กู กูก็เหมือนกัน”มันพูดเสียงเบา ก่อนจะพากันเดินไปที่รถที่ผมจะขับไปส่งจุดนัดหมาย
“ไปนะ”หนูหันมาบอกมันรวมถึงไอ้ปานไอ้โจ๊กพยักหน้า มันรู้มานานแล้วแต่ไม่พูดแค่นั้นเอง ส่วนไอ้เบียร์มันไม่มาส่ง ไอ้รันบอกเมื่อคืนร้องไห้หนักอยู่ มันขึ้นห้องทันทีหลังฝากมือฝากตีนเสร็จ ส่วนหนึ่งคงไม่อยากเผชิญหน้ากับคุณตำรวจ บางคนมองแต่ไม่ได้สนใจคิดว่า ผม หนู และ ผู้ช่วยหมอ คงมีธุระ
.
.
.
“อย่าลืมที่ผมบอก ส่งหนูให้ถึงมือพ่อ ไม่ต้องบอกใครทั้งนั้น จนกว่าผมจะเสร็จเรื่อง และคุณแน่ใจว่าไม่มีใครรู้”ผมกำชับคุณตำรวจพร้อมถามถึงเซฟเฮ้าส์ที่จะให้พ่อกับหนูไปอยู่ชั่วคราว หนูนั่งกอดไอ้ชวดอยู่ในรถ
“คุณไม่ไว้ใจตำรวจ”เขาพูดเหมือนสงสัย
“ใช่ ผมไม่ไว้ใจ ยกเว้นคุณ เรามีข้อตกลงกัน ถ้าทำตามที่ผมบอก ผมก็จะช่วยคุณ”ผมพูดใส่เขา
“ตกลง ผมจะกลับมารับเบียร์และจับพวกคุณด้วยตัวเอง ผมก็อยากรู้เหมือนกัน ทำไมพวกคุณถึงได้ฆ่าเจ้าหน้าที่และตามไปเก็บคนพวกนั้น”เขาพูดพร้อมสบตาไม่มีลดละ จะต้องหาความจริงให้ได้ ผมก็ภาวนาให้เขาได้รู้เร็วๆ
“พวกผมไม่ได้ฆ่าเจ้าหน้าที่ อาจจะเป็นพวกสีเดียวกับคุณก็ได้ที่ทำ อีกไม่นานคุณจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร”ผมกระตุกยิ้มพูดเน้นใส่เขาที่เหมือนจะไม่พอใจที่พวกเดียวกันถูกกล่าวหา ก่อนจะได้ยินเสียงใบพัดของเครื่องยนต์ขนาดใหญ่
“ฝากหนูด้วย ถ้าหนูเป็นอะไรผมจะดับความหวังคุณทุกอย่าง”ผมกำชับเขาอีก ลานกว้างห่างจากหมู่บ้านคือจุดนัดพบ เฮลิคอปเตอร์สัญลักษณ์ของตำรวจชายแดน ไม่เป็นที่สังเกตแน่นอนเพราะเขาลาดตะเวนตามปกติ หนูไปทางนี้แหละจะปลอดภัย ถ้าผมไปส่งเองในตอนนี้คงเป็นอันตราย ผมคิดว่าพวกมันจับตามองอยู่นอกเขต
“อย่าลืมที่ตกลงแล้วกัน ด๊อกเตอร์ ดูแลเขาด้วย ถ้าเขาเป็นอะไร ผมก็จะดับความหวังคุณเช่นกัน”เขาย้อนคำพูดผมก่อนจะเดินไปเปิดประตูเอาหนูลงมาจากรถ พาเดินกึ่งวิ่ง หนูหันมองซ้ายมองขวา อย่างน้อยผมก็รู้ว่าหนูไม่ได้โกรธผม
“โชคดีครับ รัก หนูของเฮีย”ผมยกยิ้มพูดฝากกับฝุ่นที่เริ่มตีวง ก่อนจะจาง ผมปรือตาขึ้นเห็นร่างหนึ่งวิ่งตรงมา
“เฮียยยยยยย”เสียงเรียกเหมือนเด็กร้องหาใครสักคน ผมคงใจแข็งไม่ได้แล้ว ก้าวออกไปคว้าร่างที่ถลาเข้ามาก่อนจะเสียหลักหน้าทิ่มพื้นดินไป
“หนู เฮียรักหนู รัก”ผมกอดจูบคนที่ตอบรับด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน สูดดมความหอมเต็มปอด
“สัญญา ว่าจะกลับไปหา เฮียต้องอึด ห้ามตาย ไปบอกพ่อว่าเฮียทำอะไรหนู สัญญา สัญญาสิ”หนูละล่ำละลักบอก
“สัญญา เฮียสัญญา”ผมดีใจที่หนูเชื่อผมอีกครั้ง ผมจะพยายามไม่ตายตามที่เขาบอก ถึงตายผมก็จะไปหาคนที่ผมรัก เราจูบและกอดกันแนบแน่นอีกครั้ง ก่อนได้เวลาที่ผมจะส่งเขาขึ้นเครื่องสักที
“ดูแลมันด้วย มีมันอยู่ด้วยเฮียจะไม่ตาย หนูจะรอ รักเฮีย”หนูบอกผมด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา ส่งไอ้ชวดให้
“ครับ รักหนู เฮียรักหนู”ผมบอกก่อนจะหอมไอ้ชวดไม่สนใจใคร หนูโบกมือก่อนประตูจะปิดและค่อยๆเหิรขึ้นฟ้า ไปแล้วหัวใจอีกครึ่งหนึ่งของผมไปแล้วเพราะที่เหลือมันเต้นช้าลงกว่าเดิม
“ดีแล้ว”ผมพึมพำ มองจนลับตา ก่อนจะพาตัวเองขึ้นรถพร้อมไอ้ชวดที่จะเป็นตัวแทนของความโชคดีที่เทวดาตัวโตฝากไว้กับผม แค่ไม่ทันถึงเสี้ยวนาที ความรู้สึกที่เรียกว่าคิดถึงก็ผุดขึ้นมาอยู่กับผม แล้วนับจากนี้ล่ะ ผมจะต้องทนอีกนานแค่ไหน หนูของเฮีย
*******************************************************************************************************
ปล.ในที่สุดก็จากกันสักที ฮ่าๆๆๆๆ หนูได้กลับไปหาพ่อนกแล้ว พี่สิบมีกำลังใจมากขึ้นที่รู้ว่าเบียร์ยังมีเยื่อใยอยู่ ส่วนเฮียแกเก็บตัวไปก่อน รันกับเข้มเหรอ ใช่เปล่า หึหึ ติดตามตอนต่อไป ส่วนตอนหน้าจะเฉลยเบื้องหลังที่ไม่เป็นเกลื้อนของเฮียกัน ครึครึ มีใครอยากรู้ไหม โย่ว โย่ว เฮ้อ หันไปเจอกองงานที่อยู่แนบชิดทั้งที่ ฉันไม่ได้คิดถึงแกสักนิดดด ขอบคุณทุกอ่านทุกเม้นท์ที่เป็นกำลังใจให้ ขอบคุณค่ะ
-
:mew6: :mew6:
-
มาแล้วววว จิ้มไว้ก่อนหน้า75
-
:hao5: หนูไปแล้ววว
เฮียจะมีปัญหาอะไรกะนายหรือเปล่าอ่าาา เอาหนูส่งกลับบ้านไปแบบนี้
โอยย......เค้าจากกันแล้ว ทำใจไม่ได้ ฮือออ ขอให้เฮียกลับไปหาหนูอย่างปลอดภัยนะ :mew6:
-
มาแล้ว น้ำตาไหล สงสารหนู เฮียแม่งไม่เข้าใจฟีล (ฮา)
แต่เฮียห้ามตายนะ ต้องกลับไปหาหนูให้ได้น้าา <3
กอดคนเขียน :กอด1:
-
อ่านตอนนี้ลุ้นมาก ๆๆ ไม่อยากให้จบตอนเลย สงสารเฮีย ต้องตัดใจลาจากหนู และดีใจแทนสิบด้วยที่รู้ว่าเบียร์ยังมีเยื่อใยและห่วงใยสิบอยู่มาก ๆๆๆ อยากอ่านตอน สวีทของเบียร์กับสิบมาก ๆๆๆ
สงสันรันคงต้องคู่กับเข้ม ไอ้หล่อโรคจิตแล้วมั้ง
อดีตเฮียก็อยากรู้นิดหน่อยไม่มากเพราะมันตัองเศร้าแน่ ๆๆ และดราม่ามาก รอเศร้าล่วงหน้าเลย
กลับมาน้องมินนี่หายไป นายเฟยกับนายเทียนจะไม่สงสัยเหรอ คนที่เหลือจะได้รับอันตรายมากไหมเนี่ย
ติดเรื่องนี้มาก ๆๆๆ เขียนสนุกมาก ๆๆ ค่ะ o13
-
ร้องไห้เพราะนิยายครั้งแรกในรอบเดือน :sad4:
-
หนูน่าสงสารทำเค้าเสียน้ำตาอีกแล้วปวดใจมาก :o12:
-
ในที่สุดวันลาจากก็มาถึง
ขอไปทำใจก่อน หน่วงๆอยู่ในอกคัพบียังไงก็ไม่รู้ :hao5:
คอยวันที่เฮียจะกลับไปหาหนู
+1 :กอด1: บวกคะแนนให้ด้วยความชื่นชมค่ะ
-
หลังเฮียคือรอยสักรูปหงส์
:ling1:
-
:katai2-1:
เชียร์รันกับเข้ม
ซึ้งกับความรักเฮียกับหนู
ขอให้ได้อยู่ด้วยกันเร็วๆนะ
-
เฮียต้องรักษาสัญญานะ! ไม่งั้นหนูสวดยับแน่! TT :hao5:
-
โหยลุ้นระทึก เกือบสลบตามหนูไปอีกคน เฮียนะเฮีย แต่ก็ดีใจที่น้องหนูจะได้กลับไปหาพ่อ สงสารไม่รู้ป่านนี้เป็นไงมั่ง ไปอยู่เซฟเฮาส์น่าจะปลอดภัยกว่า เฮียต้องเลือกสิ่งที่ดีให้คนรักตัวเองอยู่แล้ว เฮียจะได้ไม่พะวงด้วย :hao4: อาการตายทั้งเป็นของพี่สิบน่าจะดีขึ้นเน้ออ น้องเบียร์ยังมีเยื่อใย ถ้าเป็นเราคงจะดีใจตายที่พี่สิบรักซะขนาดนี้ อีกนานแค่ไหนที่น้องเบียร์จะให้อภัยพี่สิบ
-
สิบ กับเบียร์จะออกมารูปไหนเนี่ย
เบียร์ปากและใจแข็งเหลือเกิน
สงสารพี่สิบบ้างแกไม่รู้เบื้องหลังอะไรอ่ะ
รอตอนต่อไปนะฮะ ขอบคุณคร้าบบบบ
-
ต้องห่างกันแล้ว สงสารหนูที่ต้องจากเฮีย
เอาน่าเดี๋ยวก็ได้เจอกัน กลับไปหาพ่อนกก่อน
ตอนหน้าคงคลายปมออกมาอีก
-
จากกันแล้วอ่าา เศร้าจังเลย
ขอให้เรื่องจบเร็วๆนะ เฮีย กลับไปหา หนู ไวไวนะ
เบียร์ กับ พี่สิบ ด้วย และก็ รัน กับ ???
ผู้แต่งสู้ๆๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^V
-
โบกมือหยอยๆ บอกน้องจะไปชายแดน :bye2:
-
สงสารเฮียกับหนู ฮืออออออจากกันแล้ว
คู่เบียร์กับพี่สิบก็ต้องลุ้นต่อไปว่าจะคืนดีกันได้ไม๊เพราะเบียร์เอวก็ยังรักยังมีเยื่อใย
คู่รันกับเข้มนี่มีลุ้นไม๊นะ
เศร้ามากเลยฮืออออ :hao5:
-
หนูไปแล้วไปหาพ่อนก
เบื้องหลังเฮียตอนหน้า
รออยู่จร้า
-
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮียยยยยยยยยย นู๋วววววววววว โฮวววววววววววววววววว :o12:
เเรกๆก็ยังไม่ร้อง มาร้องเอาตอนสุดท้าย เฮียจ๋าาาาา เค้าสงสารเฮียยยยย สงสารน้องหนูด้วยอ่าาาาา
อยากให้มันผ่านไปไวๆจังเลย แต่มันอดกลัวไม่ได้จริงๆเรื่องที่หนูหายไปกับผู้ช่วยหมอที่หายไปชั่วคราว
คิดว่านายทั้งสองไม่โง่ น่าจะรู้อยู่แล้ว แต่น่าจะเข้าเจตนาป่ะ? ยังไงก็ขอให้เป็นเรื่องดีนะ ของให้นายเข้าใจพวกของเฮีย
อย่างที่เราคิดด้วยเถอะ :call:
พูดถึงนุ่งรัน.....ชักจะยังไ เข้มจิงอ่ะแล้วถ้าเป็นเข้ม เข้มมีอะไรที่ทำให้รันมีอนาคตที่สดใสได้บ้าง มองไม่เห็นอนาคตเลยนะ
อืมมมมมม จะคู่กันก็คงทำอะไรไม่ได้หรอก แต่เป็นห่วงจริงๆ คิดว่าคนเขียนถ้าจับเค้าคู่กันคงมีทางออกใช่มั๊ยคะ
จะรอนะคะ
ตอนนี้เศร้าจังเลย....... :mew6:
ขอให้โลกนี้สงบสุข รักทุกคน...
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้สู้วววววว :กอด1: :L2: :a2:
-
ตอนนี้สงสารทุกคนเลยอ่ะ ถ้าเราเปนพี่สิบก็เลือกไม่ได้เหมือนกัน ระหว่างหน้าที่กับหัวใจ :เฮ้อ:
-
เศร้าใจเค้าจากกันแล้ว เมื่อไหร่จะได้พบกันอีกเนี่ย :mew6:
-
โอ้ย
ใจจะขาด
ห่างกับแป๊ปเดียวก็คิดถึงกันแหล๊ะ
แล้วต่อไป จะทนได้มั๊ยเนี๊ยะ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เปนกำลังใจให้หนูและเฮีย เบียร์กะสิบ รันและคนอื่นๆ ให้หมดอุปสรรคน๊า
-
แง๊ ร้องไห้รอกว่าเฮียกะหนูจะได้เจอกัน
-
โดนยิงด้วยกระสุนปืนปลอมแต่ก็คุ้มนะพี่สิบ ไม่งั้นคงยังไม่รู้ว่าน้องเบียร์ยังมีใจให้ หึ น้องเบียร์ทำเป็นเข้มมมนะ
-
เฮียใจร้าย :hao5:
-
:o12: :o12: น้ำตาซึมอ่ะ หวังว่าจะราบรื่น
-
หนูไปแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :ling1:
สงสารเฮียจัง แล้วจากนี้จะอยู่กันยังไง แล้วเฮียจะบอกนายใหญ่ว่าหนูหายไปไหน เฮียจะเป็นไรมั๊ย :z3:
ขอให้ทุกคนปลอดภัย เฮียได้กลับไปหาหนูเร็วนะ :call:
-
หนูของเฮีย :heaven
ต้องจากกันแล้ว :mew4:
-
รักษาสัญญาด้วยนะเฮีย :mew6:
:กอด1: :L2:
-
เศร้า :sad4: ไม่คิดว่าจะเศร้าขนาดน้ำตาซึมแบบนี้
เฮียต้องไม่เป็นไรนะ อย่างน้อยๆตอนนี้หนูก็อยู่กับคนที่ไว้ในใจได้ :monkeysad:
และในที่สุดหนูก็ได้กลับบ้านไปหาพ่อ
ตอนนี้ก็หอมชวดไปก่อนนะเฮีย :hao4:
เชื่อว่าอีกไม่นานคงได้กลับมาเจอกัน
เค้าไม่ให้รันกับเข้มได้มั้ยอ่าา จิตเกิ๊น :mew5: กลัวรันจะเสียใจด้วย
ปล. รอความหลังที่ไม่แน่ใจเรื่องเกลื้อนของเฮีย :hao7:
-
"หนูพูดกับเฮียสักคำสิ"
"เหี้ย" สมปรารถนา :m20:
สงสารหนูมากๆ ห่วงเฮียด้วย
ส่วนนายตำรวจคงมีกำลังใจมากขึ้น อย่าลืมมองพวกสีเดียวกันด้วยนะ จะได้ไม่เสียใจซ้ำสอง
ไอ้เข้มกับรันเหรออออ น่าลุ้นแหะ
-
และนายจะไม่สงสัยเอาเหรอว่าหนูหายไปไหน
ถ้านายรู้เฮียจะแย่มั้ยเนี่ย
-
เฮียกับหนูน่าสงสาร :hao5:
หวังว่าวันหน้าทั้งคู่จะได้พบกันโดยไร้ข้อกังขาใดๆ :ling1:
ส่วนสิบกับเบียร์ก็เริ่มที่จะกลับมาดีกันแล้ว (ถึงจะแค่นิดๆ ก็ตาม) :hao3:
ว่าแต่เข้มก็เป็นคนดีกับเค้าอยู่นะเนี่ย กับรันนี่ยังไงหว่า :hao7:
-
:m15: :mew6:
-
ฮืออ เศร้าอะรีบเคลียร์ปัญหาแล้วกลับมาหากันเร็วๆนะ
-
หนูไปจากเฮียแล้วววว :o12:
ตอนหน้าลุ้นอดีตเฮียค่ะ
นิดนึง รอดหว่างขา ใช้ ลอด น้อ
ขอบคุณคนเขียนมากเลย แต่ละตอนยาวจุใจมาก :katai2-1:
-
อ่านจบถึงกับซึม...
-
เฮียสู้ๆ รีบกลับไปหาหนูให้เร็วๆนะ
เบียร์ยอมรับใจตัวเองได้แล้วเนอะ ดีใจจังเลย
เหลือแต่รันอ่ะจะคู่ใครนะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ยยยย จะร้องไห้อ่าาา สงสารหนูจัง
เฮียรีบๆตามหนูมานะ :mew2:
-
:hao5: แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันล๊าา...... :mew4:
-
กรี๊ดดดด เค้าจะแยกกันแล้วว
เสียใจแทนน :hao5:
เฮียรีบกลับไปหาน้องหนูนะ
พี่สิบรีบกลับมาช่วยน้องเบียร์ด้วยย
รอดูเบื้องหลังของเฮียและลุ้นคู่น้องรันตอนหน้า
-
โอ้วว...ก๊อด ทำไมพี่เข้มหล่อเยี่ยงนี้ มิเสียแรงที่จิ้นคู่กับรันน้อย หุหุ เข้มสมชื่อจริง :o8:
หนู กะ เฮีย หน้าสิ่วหน้าขวาน ยังทำเอาท้องคัดท้องแข็ง :m20: :m20:
ทีนี้ก็เหงาอีกนานเลยสิเฮีย
-
เฮียห้ามตายนะ สงสารหนูมัน :hao5:
-
หนูของเฮีย เฮียของหนูแยกกันซะแล้ว!! เฮ้อ คิดถึงคุณนก.. :)
-
คุณผู้ช่วยหายไป หนูก็หายไป นายจะว่าอะไรมั้ยเฮียยยยยยย
เฮียจะโดนสงสัยอะไรมั้ยยย
หนูกลับไป คงไปแต่ตัวซินะ เพราะหัวใจอยู่กับเฮีย :katai1: :katai1:
แต่สิ่งหนึ่งที่หนูจะดีใจคือได้เจอหน้าพ่อนกแล้ววว
ลุ้นๆๆๆค่ะ จะเป็นยังไงต่อ
อ๊ากกกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7: ใกล้จบแล้วหรอค่า จะสรุปแล้วหรออออ
เค้าชอบเรื่องนี้มากกกกก คนแต่งงงงงง เค้ารัก เฮีย หนู เบียร์ รัน และ นายทั้งสองมากกกกกกกก :z2: :z2:
ปล. เข้มมมมมมม เริ่มแล้วใช่ป่าววววว เริ่มมีบทบาท มาขอความรักอ่ะ เชียร์คู่นี้ค่า เข้มรันเถอะน้า อยากให้เข้มได้เจอรักแท้ ละ หนูรัน จะได้เจอคนที่รักหนูรันจริงๆ ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องแอบรักแล้วน้า เข้มรัน สู้ๆๆๆๆๆ ขอเชียร์จริงๆนะค่า
-
เศร้าา
-
o18 ขอบคุณครับ ขอบคุณจากหัวใจ :mew6:
-
เฮียทำเพื่อหนูจริงๆ
ยอมเสียสละเพื่อให้คนรักปลอดภัย
อ่านตอนนี้ไม่อยากบอกเลยว่า...เศร้าอ่า TOT
แต่เฮียก็เด็ดขาดดีจริงๆไม่มีลังเลหรือใจอ่อนเลย>///<
แล้วนายกลับมาเฮียจะโดนอะไรบ้างป่าวอะ....
เอาใจช่วยให้ทุกคนกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเร็วๆคะ
ปล.สรุปแล้วก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่ารันจะมีคู่หรือป่าว แล้วจะได้คู่ใคร...><
-
:monkeysad:
ต่างคนต่างฝากดวงใจ....ให้อีกฝ่ายดูแล
-
โอ้ย มันบีบหัวใจเขาจากกันแล้วอ่ะหนูของเฮีย เฮียของหนู ฮือๆนำ้ตาไหลพรากแสบตาจุงเบยจะรอวันที่หนูกับเฮียกลับมาอยู่ด้วยกันนะ
-
รักษาสัญญาด้วยนะคะเฮีย ฮือออออออออ
:กอด1:
-
:o12: :o12: ไม่อยากให้แยกกัน
-
โอ้ยใจจะขาดแทนหนูกับเฮีย ขอให้ทำงานเสร็จความจริงเปิดเผยเร็วๆนะเฮีย
-
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เศร้าไปกับเฮีย เหมือนหัวใจโดนเฉือน :sad4:
ไม่เป็นไรเราจะคิดซะว่าจบเพื่อเริ่ม พรากเพื่อพบก็แล้วกัน
เป็นห่วงก็แต่เฮียจะโดนนายรู้และทำอะไรไหม :hao4:
สู้ๆนะเฮีย
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนเหมือนเดิมนะค่ะ :กอด1: :L2:
-
หนูกับเฮีบแยกกันแล้วววววว :sad4:
เศร้าาาาาาาาาาาา :o12:
-
:m15:
-
พี่สิบบบบ ไม่เห็นคืนของให้น้องเบียร์เลยอ่ะ อย่างน้อยก็เป็นของแทนใจพี่สิบน๊าาาาาาา
-
สงสารทั้งคู่เลย แล้วเฮียจะโดนนายเล่นงานมั้ยเนี่ย?
-
รักษาสัญญาด้วยนะเฮีย :mew4: :mew6: :o12:
-
ดีใจที่หนูได้กลับไปหาพ่อแล้ว แต่เสียใจแค่ที่ไม่ได้กลับกับเฮีย แต่เฮียจะไปหาใช่ม่ะ :mew4:
อยากจะรู้ว่าเฮียจะบอกนายยังไงว่าหนูหายไปไหน เฮียจะปลอดภัยไหม :katai1:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ
อยากจะบอกว่าสนุกมากกกกๆๆ
เป็นนิยายที่มีครบทุกอารมณ์ไม่ว่าจะตลก ซึ้ง หวาน บู๊ฯลฯ
ตัวละครทุกตัวก็มีเอกลักษณ์ที่โดดเด่นแตกต่างกันไป o13
จะรอติดตามตอนต่อไปนะค้าา :impress2: :mew1:
-
หนูกับสิบหายไปแถมเฮียยังเป็นคนไปส่งเองด้วย
แล้วนายจะว่ายังไงละทีนี้ เฮียจะบอกนายว่ายังไง
โอย กลัวเฮีย เบียร์ รัน จะมีปัญหากับนายจริงๆ :katai1:
-
รอคอยปฐมบทต่อไป................
-
แง่ง ไม่อยากเชื่อพี่เข้มรู้จักทำดีด้วย โถ่ หนูของเฮียไปหาพ่อนกซะแล้วววววว :o12:
-
ตอนนี้เข้มข้นมากเลยค่ะ!!!
หนูไปแล้ว ฮือ อ เฮียคงคิดถึงหนูมาก ๆ แน่เลย
แต่ .. รันกับเข้มเหรอ รอลุ้น ๆ ๆ >.<
เบียร์แอบห่วงพี่สิบนะนั่น พี่สิบคงใจชื้น อิอิ
ขอบคุณมากนะคะ +1 ^^
-
ต่อไปนี้จะเป็นอย่างไรเนี้ยะ
เฮียคงเหงาน่าดู ที่หนูไม่อยู่
-
ลุ้นระทึกมาก
-
ฮืออออออออ น้ำตาซึม :monkeysad: จากกันจนได้
เฮียรีบกลับไปหาหนูนะ สงสารน้องหนูอ่ะ
ขอให้สมหวังกันทุกคู่เลย สาธุๆ
-
ดีใจที่หนูจะได้กลับไปหาพ่อนกอย่างปลอดภัย
ตอนนี้ก็ต้องมาลุ้นให้พวกเฮียปลอดภัยด้วยเช่นกัน
-
เจ็บปวดจังTT รักแต่ด้วยหน้าที่TT
มันจะต้องดีขึ้นสิ จะรอๆวันที่พร้อมหน้า คนเลวๆต้องตายห่าให้หมด
-
สงสารหนูที่ต้องจากกับเฮียอ่ะ แล้วเฮียส่งหนูกลับแบบนี้นายของเฮียจะไม่ว่าอะไรหรอ???
-
ชอบตอนนี้มากกกกกกกกก มันกัดกร่อน :mew5: มันหนักหน่วง :เฮ้อ: มันซึมลึก o22 สรุปว่าก่อนจะสุกก็ต้องดิบ ไม่ใช่แหละ..เฮอๆๆ...ต้องก่อนจะสุขก็ต้องทุกข์ก่อนอ่ะเนอะ อดทนนะน้องหนู :โป้ก1:....สู้ๆนะพี่เฮีย :13223:....อึดเข้าไว้นะคะนักเขียนคนเก่ง o19......รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่าาาาาา
และที่สำคัญแอบชอบคนหล่อจิตๆอ่ะค่ะ....เพราะงั้นขอเชียร์เข้ม+รัน ล่ะกัน :m22: กร๊ากกกกกวิ่งหลบตีน FC ไป่ก่อน ฮาาาาาา
-
หาน้องรันยังไม่มีถูกใจ :ling1: เลยเอานายเฟยมาให้จิ้นไปก่อน ก็คือๆอยู่นะ :katai3:
[attachment deleted by admin]
-
น่ากิ้นนนนนนนนนนนนน่ากิน
-
กรี๊ดดดดด....ซิกแพค
ตอนแรกคิดว่านายเฟยเคะซะอีก :mew2: :mew2: :mew2:
-
แต่ละคน แซบเวอร์อะ เลือกไม่ถูก เหมาหมดเลยได้ปะ อิอิ :hao7: :hao7: :hao7: :hao6: :hao6: :hao6:
:L1: :pig4: :L1:
-
ตะ..ตามทันแล้ว แง่งงงงงงงง ที่สำคัญคืออิมเมจนายเฟยเซี๊ยะมาก -..-
ชอบหนูมาก แต่ชอบเฮียมากกว่า ตอนนี้หน่วงแบบสุดขีดจริงๆ
คนเขียนแต่งสนุกมากนะคะ เราอ่านสามวันรวดเลย มีทั้งลุ้น ทั้งฮา
แล้วตกลงรันจะคู่กับใคร เข้มหรือไป่ แต่ว่าแอบเชียร์ไป่อยู่นิดๆ
แต่เข้มก็ได้ไม่มีปัญหา ฮ่าาาาาา หรือ 3p (?) ได้หมด 555555
มาต่อเร็วๆ น้า คิดถึงหนู :mew2:
-
ปล่อยสองนายเค้าจิ้มกันเองเถอะ มาติดตามหนุ่มๆ ดีกว่า :hao6:
-
จะรออ่านฉากหวานๆของพี่สิบน้องเบียร์ คงจะอีกนานนน เนอะ
-
ดีใจที่ตอนนี้มีฉากของพี่สิบน้องเบียร์บ้าง ถึงจะทะเลาะกันก็ยังดี ได้คลายความคิดถึงลงบ้าง รอลุ้นน้องรันว่าจะคู่ใคร ขอให้เขาคนนั้นเป็นคนดี รักน้องจริง ชีวิตน้องรันทดมามากพอล่ะ
-
แว่บแรกดูหน้าเย็นชา ถูกใจ :-[
หลังเฮียรอก่อนนะ :katai4:
[attachment deleted by admin]
-
นายเทียนนนนนนหล่อมากกก
-
นายเฟยแซบมาก
แต่ไอ้เข้มยังเป็นที่ 1 อยู่ดี :katai3:
-
นายเทียน ชอบบบบ :impress2:
แอบขอตอนของนายให้ได้ฟินบ้างได้มั้ย
คู่นี้น่ารักอยู่แบบลึกๆ เง้ออออ
-
อยากอ่านคู่ของนายทั้งสองมาก คู่นี้ขนาดโผล่มานิดๆหน่อยๆยังรู้สึกว่าแอบน่ารักนะคะ
-
อยากอ่านคูนายอะ ถ้าจะ :heaven
-
นายเทียนเราดูว่าน่ารัก แต่นายเฟย คึคึ ...ใหญ่ไป
-
นายเฟยนี้ หน้าโบราณ ดีน่ะ
:mew5: :mew5:
-
หนูกลับไปหาพ่อนกแล้ว ฮือ อยากจะร้องไห้ตาม เฮียไปหาหนูเร็วๆน้า
ตอนหน้าจะได้รู้เรื่องเฮียมากขึ้นแล้ว รออ่านนะค้า
-
นายเทียน~~ หล่อนะเนี่ยะ >.<
-
เนี๊ยบทั้งคู่...
-
ว่าแระ. นานเทียนต้องเคะ 555
สองนายนี่ยังงัยอยู่นะ อิอิ
เราแอบจิ้น และแอบฟิน
-
เห็นนายเฟยแล้วมันสะดุดตาจริงๆ :haun4:
-
:hao6: นายเฟยกางเกงถ้าจะม่วงจะโหลดต่ำขนาดนั้นถอดก็ได้นะ น้องมิว่า
-
ชอบช้อบชอบรูปนายเข้ม พร้อมจะปกป้องดูแลน้องรันที่สู้ด นายๆทั้งสองนี่ แอบมีกุ๊กกิ๊กกันรึเปล่าน๊อ. อยากบอกว่าแอบบ่อน้ำตาตื้นด้วย. ฉากรัก รัก รัก เต็มหัวใจจนล้นปรี่ มีความสุขมากกก แล้วจากกันด้วยหัวใจทั้งสองที่ต้องฝากไว้ให้กันคนละครึ่งดวง คงจะมีสักวันที่จะรวมหัวใจไว้เป็นดวงเดียวกัน อดทน. สู้ๆ เฮียกร ลูกหนู คนอ่านเชียร์สุดใจ ขอบใจจร้า
-
เชียร์สุดใจขาดดิ้น อยากจะโหวตให้เฮียหนู แต่หมดสิทธิ์เราเพิ่งรู้จักล้าได้ไม่นาน เสียดายจัง คนแต่งสู้ๆนะคะ :L1: :pig4:
-
:hao5: :hao6: :hao7:
ขอคอมเม้นรวดเดียวเลยนะคะ เราอ่านตั้งแต่ตอน 1 ถึง 31 เลย
คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่อ่านเรื่องนี้ อ่านไปดิ้นไป ทั้งฮาทั้งเขิน
เฮียกับหนูน่ารักมากๆ แต่พ่อนกนี้ฮามากในตอนแรกๆ ตอนแรกๆเราแอบอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ไม่รู้เพราะเริ่มอ่านตอนกลางคืนเลยง่วงหรือเปล่า
แต่โดยส่วนตัวชอบนิยายแนวแบบนี้อยู่แล้ว เลยเอาวะอ่านต่อ พออ่านต่อเป็นเรื่องเลย
ติดซะแล้ว หัวเราะลั่นห้อง จนแม่อาจคิดว่าลูกสาวเป็นบ้าได้
เรื่องนี้มีทุกอารมณ์เลยคะ ตลก ดรามา และ อื่นๆครบเลยสำหรับเรา แต่ที่ชอบคือ ไม่ว่าเนื้อเรื่องจะดำเนินไปเครียดแค่ไหน มันก็ฮาไปหมด ดีมากๆสำหรับเรา เพราะเราเป็นคนอ่านอะไรแล้วจะอินมากๆ ไม่งั้นคงเครียดตาย ฮ่าๆ (อาการหนัก)
สำหรับเราเราคิดว่าตัวละครทุกตัวดูน่าสนใจหมดเลยคะ คุณเขียนได้ดีมากเลย มีการปูเรื่อง และ กล่าวถึงตัวละครได้ดี โดยที่ไม่ลืมบางตัว แบบเราเคยอ่านบางเรื่อง เปิดตัวละครมาแล้วจู่ๆก็หายไปเลย หรือทำให้ตัวละครนั้นๆมีปม แต่ดันไม่เฉลย คนอ่านก็เลยค้างคา
แต่สำหรับเรื่องนี่้มันไม่ใช่ นักเขียนเขามีคำตอบให้กับทุกคนเลย ฮิๆ
เข้าเรื่องเลยดีกว่า (อ้าวนี้ยังไม่เข้าหรอ)
เราชอบเฮียมากเลยคะ ปกติไม่ชอบผู้ชาย(พระเอง) หัวเกรียนๆ มันดูแบบ ฮ่วยไม่หล่ออะ (ก็คนเพิ่งออกจากคุกจะเอาผมที่ไหนละวะ ?)
แต่พออ่านไปอ่านไป อ้าวตรูหลงเฮียเข้าเสียแล้ว :-[ ผู้ชายไรฟร่ะ โคตรน่ารักเลย อ่อนโยนซะเหลือเกิน พี่เข้าไปอยู่ในคุกได้ไงค๊าาา !!!
แต่ที่ขาดไม่ได้เลยคือน้องหนู ผู้ชายอาร๊ายยยยยยยยยยยยย แบ๊วเหลือร้าย
แถมปากน่าตบ(ด้วยปาก)เป็นที่สุด ♥ เป็นยังไงงี้เฮียถึงหลงหัวปักหัวปำ :o8:
ทุกคู่ในเรื่องนี้ก็ไม่น้อยหน้า ดูน่ารัก ? หมดเลย
แต่เราชอบความกวนของนายเฟย กวนแบบ เอิ่มมมมม ยิ่งเห็นอิมเมจนายทั้งสองแล้วแบบว่า
นายเทียนช่างเป็นเคะที่น่ากดมาก (เอ่นายเทียนๆ เคะหรือเปล่าหว่า ?) หน้าตาเย็นชาๆ นั้นมันแบบบ ><
แล้วก็คู่เบียร์กับสิบ คู่นี้ก็หวานมากๆ เบียร์เชื่อแต่อี?เสก มันน่านัก :katai1:
ทำไมไม่ฟังพี่สิบบ้างหืมมม Y_Y
แล้วก็เข้ม ไอ้คนแอบเกลียดมากตอนแรก วุ่นวายกับเฮียกับหนูจริง
แต่พออ่าน Part ของรันแล้ว ดูเหมือนตานี้จะชอบรันจริงๆนะเนี่ย หรือเราคิดไปเอง
ไป่ก็โอเคสำหรับรัน แต่เราแอบเชียร์เข้มมากกว่า มันดูน่าตื้นเต้นกว่า อิอิ (ตื่นเต้นไรฟร่ะ ?) :hao6:
ขอบคุณสำหรับนิยายที่แก้เครียด และสนุกมากๆ เรื่องนี้ด้วยคะ ♥ :katai2-1:
-
ดูนายเฟยกับนายเทียนแล้วน่าจิ้นดีนะ
-
เสียน้ำตาไปกับหนูมิใช่น้อย :monkeysad: ต้องจากคนที่รัก
แต่ก็กำลังจะกลับไปหาคนที่รักไม่น้อยไปกว่ากันเช่นกัน
ขอให้พี่สิบทำงานสำเร็จส่งตัวมินนี่กลับบ้านอย่างปลอดภัย
จะได้กลับมาอยู่กับเบียร์อย่างที่ได้ตั้งใจไว้ตั้งแต่ตอนแรก
หวังว่าการส่งหนูกลับบ้านครั้งนี้จะไม่ทำให้เฮียเดือดร้อนนะ
คนเคยอยู่ด้วยกันแล้วอยู่ๆมาหายไปต้องผิดสังเกตุกันบ้างล่ะ
ถ้าเฮียคิดถึงหนูก็มองเจ้าชวดให้คลายคิดถึงไปก่อนแล้วกัน :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ :กอด1:
-
อืมมมมมมมมมม เห็นนายเฟยกับนายเทียนแล้ว.......
จากเมื่อก่อนคิดว่านายเฟยเป็นเคะ พอมาเห็นอิมเมจของทั้งสองเเบบนี้
ทำไมความรู้สึกเคะมันเอนเอียงไปทางนายเทียนนะ หึหึ...........ก็ไม่รู้สินะ o16 o3 :o9:
หรือคิดว่าไง?..... o8
-
>> ป.32 << Past’s Here
‘กร’
‘กร’
‘มาสิ ขึ้นมา’
‘กร อย่าไป’
‘พ่อ เสียงพ่อจริงด้วย แต่พ่อตายแล้วนี่’
‘ใช่ พ่อกรตายแล้ว ตายเพราะใครล่ะ นึกสิ ฮ่าๆๆๆๆ’
‘หยุด ฉันบอกให้หยุด ความผิดเธอ ไม่ใช่ลูกฉัน’
‘พวกแกทั้งหมดนั่นแหละ ต้องชดใช้ ฮ่าๆๆๆๆ’
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ’
‘พ่อ’
‘พ่อครับ’
‘ตุลย์’
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด’
เสียงเรียกที่อ่อนโยน เสียงหัวเราะพร้อมเสียงกรีดก้องอยู่ในหัว ไม่ว่าจะหลับกี่ครั้งตื่นกี่หน เสียงเหล่านี้ก็ไม่เคยจางหาย ถ้ามันมีแค่เสียงอ่อนโยนก็คงจะดี
ผมลืมตาลุกพรวดนั่งหายใจ เหงื่อออกเต็มหน้า รอบข้างเป็นลูกกรงเหล็ก รอบตัวคนนอนเบียดเสียดเป็นเรื่องชินซะแล้วสำหรับสามปีที่ผ่านมา เมื่อผมก้าวเข้ามาเหยียบที่นี่
‘ไอ้ฆาตรกร’
‘ไอ้สารเลว’
‘ไอ้ทรพี’
‘แม่งจบสูง แต่สันดานต่ำ’
‘คนเหี้ยๆอย่างมึง การศึกษาไม่ช่วยเลยโว้ย’
‘ถุย สุดท้ายก็ไอ้ขี้คุก’
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ’
เสียงด่าเสียงสาปแช่งตะโกนดังก้องใส่หูผมที่ถูกใส่ตรวนเดินผ่านเหล่านักโทษแต่ละแดน ที่ผมไม่คิดจะสนใจ แม้แต่ ขว้างปาสิ่งของที่ทั้งนุ่มสลับแข็งก็ไม่ได้อยู่ในโสตประสาทการรับรู้ มีแต่กลิ่นคาวเลือดที่ทำให้รู้สึกว่าผมยังรู้สึกเจ็บแต่ไม่มากเท่ากับใจที่มันด้านชาไปหมด จนถึงแดนที่ผมควรจะต้องใช้ชีวิตในแบบ
‘นักโทษ’
อยู่แบบไม่อิสระภาพ อยู่แบบที่รอว่าวันหนึ่งในอีกหลายปีข้างหน้า ผมอาจจะได้ออกไปถ้าไม่ตายเสียก่อน
ทำไมคนที่มีพร้อมอย่างผมต้องมาอยู่ที่นี่
หลายคนสงสัย
อยากรู้
แต่
ไม่มีใครรู้
นอกจาก
ผม
ที่จะให้
มันตายไปกับตัว
.
.
.
.
ผม กรกฎ มีพ่อแม่เป็นศาตราจารย์ด้านเศรษศาสตร์ จบการศึกษาจาก สหรัฐอเมริกาทั้งคู่ ท่านมีผมตอนที่กำลังศึกษาอยู่ แต่ท่านไม่เคยคิดจะหาทางออกโดยการกำจัดผม กลับยินดีและยินยอมที่จะดร็อปไปก่อน ท่านเป็นคนหัวสมัยใหม่ในยุคนั้นที่คนส่วนใหญ่ไม่ยอมรับใช้ชีวิตอยู่ก่อนแต่ง แม้แต่ปู่ย่าตายาย ก็ไม่ยินดีแต่เมื่อเรื่องเกิดมาแล้วก็ต้องยอมรับ ยังไงพวกท่านก็คือสายเลือดที่ตัดไม่ขาด และยังมีหลานชายคนแรกให้กับทั้งสองตระกูล ตระกูลทางปู่ย่าผมเป็นตระกูลนักธุรกิจ มีกิจการโรงแรม รวมถึง อสังหาริมทรัพย์ มูลค่านับไม่ถ้วน ทั้งในและต่างประเทศ ตากับยายผมเป็นเจ้าของกิจการเกี่ยวกับพวกอัญมณี มีบ่อพลอย เหมืองแร่ อยู่หลายแห่ง พ่อแม่ผมไม่อยากสืบทอดกิจการทางบ้าน พวกท่านปล่อยให้น้องๆเป็นคนสืบทอด แต่หุ้นส่วนใหญ่คือพ่อผมที่สร้างจนเป็นปึกแผ่นกับปู่ หลังพวกท่านเสียชีวิต มรดก ก็ถูกแบ่งตามสัดส่วนที่ควรได้ โชคดีที่พ่อแม่มีพี่น้องที่รักใคร่กันดี ไม่โลภ เป็นอะไรก็ห่วงใยให้ความช่วยเหลือ ไม่เคยทอดทิ้ง จึงไม่มีปัญหาตรงนี้มากนัก ท่านจึงเลือกงานด้านความรู้โดยการเป็นอาจารย์สอนที่สถาบันแห่งหนึ่งหรือรับเชิญไปบรรยายไม่เคยคิดถึงค่าจ้าง ท่านมีแต่ให้
‘เรามีแล้วก็ต้องรู้จักแบ่งปัน แม้แต่ความรู้ก็ควรให้ อย่าทะนงตน เหมือนที่เขาว่า ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด จำไว้นะกร’ผมไม่เคยคิดว่ามันคือคำสั่ง ผมฟังว่าคือคำสอนและทำปฏิบัติเสมอ จนระยะหลังแม่สุขภาพไม่ค่อยดีนักท่านเป็นโรคหัวใจ เลยต้องหยุดพักแต่ถ้าใครมีปัญหาหรือต้องการคำปรึกษาท่านก็ยินดี
ผมโตขึ้นมาท่ามกลางความรักความเอาใจใส่และความเข้าใจของท่าน ในวัยเด็กผมก็เหมือนเด็กปกติทั่วไป แต่ผมชอบอ่านหนังสือและดูพวกสื่อที่มีความรู้ทุกชนิดโดยเฉพาะเกี่ยวกับเทคโนโลยีจะชอบเป็นพิเศษ ผมเข้าระบบโปรแกรมคอมฯง่ายๆได้ตั้งแต่สามขวบครึ่ง พูด เขียน อ่าน และคิดเลขของเด็กประถมหกได้ตอนสี่ขวบ พูดภาษาต่างประเทศได้หกภาษาในเวลาไม่ถึงครึ่งปี เมื่อตอนหกขวบ โดยการจดจำและเลียนแบบ คนรอบข้างบอกผมไอคิวสูง แต่พ่อแม่ผมปกติไม่ได้ตื่นเต้นคิดว่าผมเป็นเด็กพิเศษแต่อย่างใด เด็กพิเศษกว่าผมมีอีกเยอะ แม้แต่คนธรรมดาก็สามารถเป็นอัจฉริยะได้
‘คนฉลาดแต่ขาดเฉลียว ก็ทำให้มีโอกาสพลั้งพลาดได้ เหมือน สีเท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง’และผมก็รู้ถึงข้อนี้ได้ในอีกหลายปีต่อมา ไม่ใช่เพราะความทะนงตรง แต่เป็นเพราะผมไม่ได้คิดว่ามันจะเกิด มันคาดไม่ถึงจริงๆ
ผลการเรียนอยู่ในขั้นดีมากมาตลอดตั้งแต่เด็กจนจบสถาบัน MIT จากมหาวิทยาลัยชื่อดังของสหรัฐอเมริกา และทำงานที่สถาบันวิจัยด้านเทคโนโลยีแห่งหนึ่งสองปีที่นี่ พ่อแม่ก็ไม่ได้ท้วงแต่ผมรู้สึกเบื่อกับระบบงานที่คนต่างชาติมักไม่ค่อยยอมรับคนเอเชีย แต่ผมกับเพื่อนคนไทยและคนเอเชียอีกสองคนได้ทำผลงานให้เขายอมรับแต่ก็ยังถูกกีดกัน ผมเลยลาออก แต่เพื่อนเอเชียอีกสองคนอยากอยู่ต่อ ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร พวกผมก็ยินดีและสนับสนุน ระหว่างนี้ผมก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยแต่ไม่เปื่อย หาความรู้และประสบการณ์พร้อมรับงานอิสระไปด้วย รายได้ก็มากอยู่ ถ้าไม่ไปไหนก็จดจ่อแต่หน้าคอมกับสมุดบันทึก เปลี่ยนไม่รู้กี่รุ่น ไม่ใช่ผมไม่รักษาของ แต่บางอย่างมันมีการพัฒนาให้ทันสมัยมากขึ้นโดยคนประเภทเดียวกับผมคิดวิจัยออกมาและเป็นประโยชน์ก็ต้องมีการผลิตนำมาใช้จริง
“เฮ้ย กร วันนี้ไปไหนหรือเปล่า”วิทย์ ลูกเจ้าสัวส่งออกชื่อดังระดับแนวหน้าของเมืองไทย เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่รู้จักกันตั้งแต่เด็กจนโต ต้องบอกว่ามันเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ไม่ต้องพูดกันมาก รู้นิสัยใจคอ เป็นคนสนุกสนาน เข้ากับคนง่าย ต่างจากผมที่มักจะเงียบแต่ไม่ได้เก็บตัวเรียนคร่ำครึเหมือนคนแก่เรียนทั่วไป แต่มันจะแซวผมเสมอ
‘ไอ้ที่แสดงออกไม่ค่อยได้ ไอ้ที่ไม่พูดได้ตลอด สะกดจิตเหรอวะ’ ฟังดูเหมือนผมมักง่าย เจ้าชู้ มีผู้หญิงเข้าหาไม่เคยซ้ำหน้า และจัดว่าเป็นผู้หญิงมีระดับทั้งนั้น ผมไม่ได้เป็นคนวัดระดับของพวกเธอ แต่พวกเธอและคนอื่นตีค่ากันไปเอง ทั้งที่ไม่ว่าระดับไหน เรื่องความต้องการก็เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับรสนิยมว่าชอบแบบไหน ผมไม่เคยถามแต่ก็ใส่ใจคู่นอนที่มีอะไรด้วย ว่าต้องการอะไรโดยการสังเกตหรือไม่พวกเธอก็ออกปากเอง ถ้าถึงขั้นมาโซและซาดิส คงต้องปฏิเสธ ผมไม่ชอบแนวนี้เท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่ได้นุ่มนวลจนจืดชืด ความสัมพันธ์คงไม่ต้องนิยามว่าคบกันแบบไหน ผมยังไม่พร้อมจะมีครอบครัว และไม่เคยมีอยู่ในหัวด้วยซ้ำ
“เปล่า”ผมตอบสั้นๆ มือก็ทำงานไปด้วยอย่างไม่คิดจะละให้เสียเวลา
“กันไม่น่าถามเลยว่ะ ถ้าจะหานายก็ที่ห้องนี่แหละ ลืมไป”วิทย์พูดยิ้ม ๆ ก่อนจะนั่งที่โซฟา ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ New York มหานครที่ไม่เคยหลับไหล ผมมีกำหนดจะกลับเมืองไทยในอาทิตย์หน้า แต่วิทย์อยู่ต่อเห็นว่าจะหาประสบการณ์อีกสักหน่อย พ่อแม่กับน้องก็บินมาหาผมเดือนล่ะสองครั้ง ตั้งแต่แม่ไม่ค่อยสบายเลยต้องเพลาลง คุยกันทางโทรศัพย์อย่างเดียว ผมเป็นห่วงแม่มากเหมือนท่านมีอะไรในใจแต่ไม่พูดผมจับความรู้สึกนี้ได้ทางน้ำเสียง ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงท่านจะสั่นเครือ
‘คิดถึง แม่รักลูกนะ’
‘ผมก็รักแม่ ดูแลตัวเองนะครับ’
“นายมีอะไร”ผมถามวิทย์ ละจากจอหันไปมองแว่บหนึ่ง
“อ๋อ มีปาร์ตี้ที่บ้าน อีลิน เธอสนใจนายอยู่นี่หว่า”วิทย์บอกจุดประสงค์พร้อมยักคิ้ว อีลิน คือ เอลิน่า ไม่ได้เรียกจิกหัวแต่อย่างใด เป็นลูกเศรษฐีของเมืองนี้ เป็นนางแบบ เจอกันตอนผมไปแนะนำระบบโปรแกรมกับพ่อเธอและหลังจากนั้นก็ได้มีโอกาสเจอกันอีกนอกรอบ อีลินเป็นผู้หญิงครบสูตร สวย รวย ฉลาด จากการที่คุยเธอไม่ใช่ผู้หญิงน่าเบื่อที่คุยแต่เรื่องตัวเองผสมเรื่องคนอื่นจนเกินไป หรือแม้แต่ช้อปปิ้ง ผิดกับทัศนะคติที่ไม่รู้ใครระบุว่า สาวผมบลอน์ ตาสีฟ้า หน้าอกใหญ่ มักจะไม่ฉลาด แต่อีลินตรงข้ามทั้งหมด
“แล้วไง”ผมคงใส่ใจในคำตอบมันมากเกินไป เราสองคนจะคุยกันแบบนี้ มีบ้างที่หลุดมึงกู ผมไม่ได้ว่าอะไรหรอก บางครั้งก็ตอบกลับด้วยภาษาตามกัน
“อะไรวะ ไอ้คำว่าแล้วไง ก็ อีริน สนใจนายเลยให้กันมาชวน”วิทย์เน้นเสียงพูดเนิบนาบ พยักหน้าหงึกๆ
“ไม่ทำไม นายจะให้ไปใช่ไหม”ผมเก็บงานก่อนจะเดินไปเปิดระเบียงหยิบบุหรี่มาสูบ
“อืม แต่กันก็ไม่อยากบังคับ เพียงแต่รับหน้าที่มาอัญเชิญเฉยๆ”วิทย์ยักไหล่ ถ้าลงด้วยผมไม่อยากไปก็จะไม่มีการเซ้าซี้อีก แต่มันพูดยิ้มแกมแหย่ ถ้ามีหางคงสั่นดิกๆ
“ไปก็ไป”ผมตอบรับ มันหูตั้งทันที
“อย่างนี้สิวะ เอาน่าถือว่าเป็นการฉลองส่งท้ายก่อนกลับเมืองไทย กันคงคิดถึงนายมากแน่ ๆ ตั้งแต่เด็กก็มีนายช่วยเคี่ยวเข็ญจนจบและได้ดี”มันเดินมาตบไหล่ พูดขอบอกขอบใจแต่หน้ามันดูจริงใจมาก
“เกินไป ให้เข็ญยังไง ถ้าในหัวนายมีแต่ขี้เลื่อยก็ไม่จบหรอก”ผมผลักมันออก ก่อนจะเดินไปหยิบเบียร์มาเปิดและส่งให้
“สรุปชมหรือด่าวะ”มันทำเป็นหน้าฉงนแต่มือรับ
“แล้วแต่สมองจะเลือก”ผมยกยิ้มก่อนจะนั่งตรงข้าม มันเบะปาก คุยกันสักพักก็นัดแนะเวลาและแยกย้าย
.
.
.
ตอนนี้เรามาถึงหน้าคฤหาสน์ตระกูล วิลสัน แล้ว ไอ้คำว่าบ้านที่วิทย์พูดใช้สำหรับที่นี่ไม่ได้หรอกครับ การ์ดตรวจบัตรและรถก่อนเข้าทุกคัน ผมขับแอสตัลมาตินเข้าไปจอดแล้วก้าวลงจากรถ ก็เจอวิทย์ยืนรอรับอยู่ ตอนแรกจะมาพร้อมกันแต่ผมคิดว่ามาเองสะดวกกว่าเผื่อกลับก่อน วิทย์อาจจะไปต่อ
“เฮ้ ทางนี้”เสียงอีลินโบกมือเรียก เธออยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีแดงเพลิง รอบคอประดับด้วยมรกตส่องแสงระยับ พอเดินไปถึงเธอก็ทักทายทันที โดยการแนบแก้มซ้ายขวา
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว เกวน”เอลิน่าเกาะแขนผมอย่างสนิทสนม ผมยกยิ้ม จะแกะมือเธอออกก็จะดูหักหน้าเธอเกินไป ชื่อผมเรียกยาก เพื่อนก็เลยขอเรียกชื่อนี้แทน ผมก็ตกลงแต่เคยคิดว่า ไม่พยายามหรือเปล่า ชื่อบางคนออกเสียงยากผมยังเรียกเลย ถ้าจำเป็นจะต้องสื่อสารด้วยนะ
“ขอบคุณฉันหน่อยสิ อีลิน”วิทย์กระเซ้าทั้งน้ำเสียงและแขนที่กระทุ้งเบาๆ ทั้งคู่สนิทกันมาก่อนหน้านี้ แต่ไม่มีเซ็กส์มาเกี่ยวข้อง ผมไม่ถามหรอก มันบอกผมเอง
“โอเค ดร. วิลล์”อีลินขยิบตาพูดล้อเลียนวิทย์ในชื่อกลาง ก่อนจะแนะนำเพื่อนสาวสวยรวมถึงหนุ่มให้รู้จัก คุยกันออกรส ผมตอบตามมารยาท กะเวลาให้ไม่น่าเกลียดเกินไปค่อยขอตัวจะดีกว่า
“เกวน สนุกไหม”อีลินเดินมากอดผมข้างหลัง หลังจากผมขอตัวมาสูบบุหรี่ตรงสวนและพักสายตา
“ก็ดี”ผมบอกก่อนจะค่อยๆแกะมือเธอออก พอหันไปด้วยส่วนสูงแบบผู้หญิงตะวันตก เธอโน้มผมลงมาจูบเบียดกายเข้าหา ผมตอบกลับแต่ไม่ใช่ตามอารมณ์ ก่อนจะดันเธอออก
“คงไม่ดี เดี๋ยวพ่อคุณมาเห็นเข้า”ผมท้วงไม่ใช่เพราะกลัว แต่เป็นการรักษาหน้าเจ้าของบ้านมากกว่า
“ไม่ใช่ปัญหา ฉันชอบคุณ”เธอยักไหล่ไม่สนใจ ตามประสาคนตะวันตกที่ส่วนมากพ่อแม่จะไม่ค่อยเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวนัก แต่ผมไม่ได้หมายถึงทุกคนนะครับ
“ฉันต้องการคุณ”เธอกระซิบเผยอปากและจูบอีก ผมตอบโต้เธอจนครางออกมา ก่อนจะหยุดและดันออกจนอกนุ่มหยุ่นที่เสียดสีห่างอกผมไป
“ไม่ใช่ตอนนี้”ผมบอกเธอ ทำเอายิ้ม ที่ตอบรับก็แค่ความต้องการตามอารมณ์ ไม่มีเรื่องความรักเข้ามาเกี่ยว
“งั้นหลังงานเลิก”เธอลูบไล้ปลายคางก่อนจะไล้ลงมาอกช้อนตาขึ้นมอง ผมสบตาด้วยใบหน้านิ่งเฉย ก่อนจะพากันมาในงาน ถ้าผมรู้ว่าการมางานครั้งนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตผมในวันข้างหน้า ผมคงไม่มาแน่นอน
“ทิลด้า เฮ้”อีลินเรียกหญิงสาวในชุดเดรสคล้องคอสีน้ำทะเล ผมเกล้ามวยหลวม ปล่อยรุ่ยร่ายล้อมใบหน้าหวาน ปากเคลือบลิปสติกสีชมพูเผยอยิ้ม
“โทษที ฉันมาช้า”เธอสวมกอดพร้อมขอโทษ ก่อนจะเหลือบมองผมแว่บหนึ่ง
“ไม่เป็นไร เออ นี่ ดร. เกวน เป็นคนไทยเหมือนเธอแหละ ชื่อเขาเรียกยากพอกับเธอเลย นี่ ทิลด้า ชื่อไทยก็ไปถามกันเอาเองแล้วกันนะ คิกคิก”อีลินเอ่ยแนะนำเสียงกลั้วหัวเราะ ตำแหน่งที่ผมคิดว่ามันไม่ได้สำคัญอะไร แค่ผมจบในระดับนี้และเขามอบให้ก็เท่านั้น ที่จริงเธอไม่ต้องแนะนำผมขนาดนี้ก็ได้ ผมก้มหัวเล็กน้อยเชิงทักทาย ดูแล้วน่าจะอ่อนกว่าผมปีสองปี น่าแปลกใบหน้าสวยหวาน แต่ตามองราวกับทะลุเข้าไปในความคิดของอีกฝ่าย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันธีรดา เรียก ดา ก็ได้”เธอก้มหัวเอียงคอเล็กน้อย ยิ้มหวานใครเห็นคงหลงใหล แต่ผมกลับรู้สึกแปลก มันเหมือนแฝงอะไรที่ผมคาดเดาไม่ได้
“เช่นกันครับ ผม กรกฎ”ผมตอบรับยิ้มเล็กน้อย
“ชื่อเล่นมีไหมค่ะ ดร.กรกฎ”เธอยกยิ้มเชิงล้อ
“กร ส่วน ดร. ไม่ต้องสนใจดีกว่า”ผมบอกเธอที่ยิ้มรับหัวเราะน้อย
“ค่ะ รู้ว่าไม่ชอบ”เธออมยิ้มพูดอย่างรู้ทันความคิดผม ก่อนจะคุยกันเล็กน้อยเพื่อนอีลินเข้ามาสมทบ ผู้หญิงพอได้จับกลุ่มก็คุยเรื่องที่บางครั้งผู้ชายไม่ควรมีส่วนร่วม ผมเลยขอตัวไปหาวิทย์ที่กำลังเริงร่ากับสาวๆ แต่เหมือนต้องหันกลับไปมองและก็จริงดังคาด เธอมองผมอยู่อย่างไม่ละสายตา ไม่ใช่ยั่วยวน แต่ดูเชิญชวนให้เข้าหา ผมมั่นใจว่าไม่ได้ตกหลุมเสน่ห์เธอแน่นอน เธออมยิ้มก่อนจะหันกลับไปคุยตามเดิม
.
.
.
.
“โอ้ว”
“อ๊ะ อื๊อออออ”
“อา อู้ว”
“เกวน เกวน”
“อ๊ะ อื๊อออออออออ”
เสียงครางสุดเสียงก่อนจะขยับแรงๆเป็นการส่งท้าย ผมผละออกจัดการปลดเกราะลงถัง หลังออกจากงาน เราตรงมาห้องส่วนตัวของเธออีกที่หนึ่ง อีลินร้อนแรงมาก ถ้าไม่นับในรถ นี่ก็เป็นรอบที่สามบนเตียง
“อืม คุณเก่งจังเลย ฉันคิดไว้แล้วผู้ชายแบบนี้ต้องร้อนแรง”เธอเกยตัวบนอกผมที่นั่งพิงหัวเตียงสูบบุหรี่ ทำไมภาพผู้หญิงคนนั้นถึงได้ติดตาขนาดนี้ ไม่ใช่รู้สึกตกหลุมรักแน่นอน
“ผมกลับก่อน”ผมดันเธอออกหลังขยี้บุหรี่ที่ยังไม่ถึงครึ่งมวนบนที่เขี่ยคลิสตัล
“อะไรกัน อยู่ต่อไม่ได้เหรอ”เธอพาร่างเปลือยอวบอัด มากอดร่างเปลือยเปล่าของผมที่หยิบเสื้อผ้าจะสวม ดึงผมกลับไปจูบอย่างร้อนแรง ผมไม่ได้เคลิ้มแต่อยากลืมหน้าผู้หญิงที่เห็นกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง เลยต้องกลับไปที่เตียงเตรียมพร้อมตอบสนองเธอกลับรุนแรงกว่าเท่าตัว แต่ดูเธอจะถูกใจร้องครางไม่หยุด เหมือนผมจะเอาทุกอย่างไปปลดปล่อยกับเธอ จนสุดท้ายเธอพ่นลมหายใจก่อนจะหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน ผมแต่งตัวเสร็จก็ออกจากที่นั่นทันที
.
.
.
.
“กร จะเข้าไปทำงานที่สถาบันเดียวกับพ่อไหมล่ะ ชิมลางก่อน”เกือบสองเดือนที่ผมกลับมาแล้วไม่ได้คิดเรื่องที่นั่นอีก พ่อชวนผมให้ไปทำงานที่เดียวกัน เป็นสถานศึกษามีชื่อแห่งหนึ่ง
“ครับพ่อ”ผมตอบรับพ่อคิดว่าดีเหมือนกัน ก่อนจะท่านจะรับโทรศัพท์ พักนี้ดูพ่อเหมือนจะเครียด แม่ก็ดูเงียบแต่ถ้าผมอยู่ด้วยท่านก็จะยิ้ม สุขภาพท่านทรุดลง น้องๆก็มาปรึกษาว่าจะทำไงดี ผมก็ได้แต่ปลอบให้ใจเย็นอย่าเพิ่งตีโพยตีพาย อาจทำให้แม่คิดหนักกว่าเดิม
“กร เย็นนี้ไปงานบ้านลุงศิลากับพ่อหน่อยสิ”พ่อชวนผมหลังจากคุยโทรศัพท์เรียบร้อยแล้ว
“ครับ”ผมบอกท่านอย่างไม่ถาม ตั้งแต่ผมกลับมาพ่อมักจะชวนไปออกงานบ่อย ไม่ใช่เพื่อหน้าตาทางสังคมหรือโปรโมทลูกชายที่กลับจากนอกหมาดๆ ส่วนหนึ่งผมรู้พ่ออยากให้ผมมีครอบครัวสักที ท่านเปรยๆอยู่เหมือนกัน น้องผมมีแฟนกันแล้วแต่พ่ออยากให้ผมที่ลูกชายคนโตของบ้านแต่งงานก่อน ผมบอกตามตรงยังไม่ถูกใจใครเลย ไม่ใช่เลือกมาก แต่ไม่อยากเลือกมากกว่า ผมชอบผู้หญิงที่อ่อนโยนแต่ในเวลาเดียวกันก็ต้องเข้มแข็งตัดสินใจอะไรได้เอง ช่วยเหลือตัวเองได้ ฐานะไม่ได้ซีเรียสอะไร คุยกันรู้เรื่อง น่าจะประมาณนี้ แต่มักจะเป็นเพื่อนซะมากกว่าหลังจากได้คุยกัน วิทย์ก็ยังติดต่อกับผมเกือบตลอด และแว่วว่าจะมีข่าวดีเร็วนี้ ผมล่ะไม่อยากเชื่อมันจะหยุดที่ทนายความสาวลูกครึ่งญี่ปุ่น
“หนูวิ ก็น่ารักนะ ไม่พิจารณาหน่อยเหรอ”พ่อยกยิ้มพูดกับผม ลูกสาวเพื่อนท่านที่จะไปพบ
“อย่าใช้คำนี้เลยครับพ่อ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เขาไม่รอผู้ชายไปเลือกหรอกครับ ผมขอดูๆไปก่อนแล้วกัน ผู้ชายเริ่มต้นที่สี่สิบก็ไม่สายหรอกครับ”ผมตอบพ่อกลั้วหัวเราะ ท่านส่ายหน้าตบไหล่
“กรก็เป็นซะอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่พ่อจะได้อุ้มหลานสักทีล่ะ แม่เขาก็อยากอุ้มนะ”ท่านพูดถึงแม่อย่างอ่อนโยนแต่แววตาสลดไปนิดถ้าผมดูไม่ผิด ผมไม่ได้อยากจับผิดท่าน อยากรู้ว่าท่านมีเรื่องอะไรให้คิดหรือเปล่า แต่ก็ยังไม่สบโอกาสพอจะถามท่านก็คุยเรื่องอื่นทุกที
“ผมเข้าใจครับ เอาเป็นว่าผมจะพยายามหาลูกสะใภ้ให้ได้เร็วๆก็แล้วกัน”ผมแบ่งรับแบ่งสู้ตอบพ่อที่สีหน้าดีขึ้นมานิด และหลังจากนั้นเหมือนทุกอย่างจะเป็นใจกับคำพูดนี้ของผม ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อเมื่อผมไม่คิดว่าจะเจอคนที่ผมลืมหน้าไปแล้วหลังกลับจากอเมริกา
.
.
.
“คุณกร เจอกันอีกแล้วนะคะ”เสียงเธอทักพร้อมรอยยิ้มหวานเคลือบแฝงบางสิ่งที่เจออีกครั้งผมก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร
“ครับ คุณดากลับมาเมื่อไหร่”ผมเลยต้องทักทายเธออย่างเสียไม่ได้
“เมื่อเดือนก่อนนี่เองค่ะ แล้วนี่จะไปไหนเหรอคะ”เธอตอบพร้อมถามกลับ
“จะกลับบ้านน่ะครับ”ผมบอกแต่ไม่ได้ถามเธออย่างที่ควรจะทำ ดูเธอหน้าเจื่อนไปนิดก่อนจะยิ้ม
“รีบไหมค่ะ ถ้าไม่ ตรงนี้มีร้านอาหารอร่อย”เธอถามพร้อมชวนออกจะเกรงใจนิดหน่อย
“ได้ครับ”ผมตอบตกลงจะได้ไม่เป็นการเสียมารยาทกับเธอ ก่อนจะพากันไปร้านอาหาร สักพักรู้สึกได้ว่าเราคุยกันได้หลายเรื่อง ทำเอาผมทึ่งนิดๆ น้อยมากที่ผู้หญิงจะคุยเรื่องที่ผู้ชายคุยกัน อย่างกีฬา งาน จนถึงเรื่องหนังสือที่ชอบ จนผมลืมรอยยิ้มเคลือบแฝงไปเสียสนิท
หลังจากนั้นความสัมพันธ์เราคืบหน้าไปเร็วมาก ผมไปรับไปส่งเธอตลอดถ้ามีเวลา เที่ยวตามประสาคนที่ควรจะเรียก แฟน แต่ในใจผมรู้ได้เลยว่าผมแค่รู้สึกถูกใจแต่ไม่ได้รัก ธีรดาก็ดูจะเป็นอย่างนั้น แต่เราก็พอใจความสัมพันธ์แบบนี้
“กร พ่อไม่อยากให้ลูกคบผู้หญิงคนนี้”พ่อพูดกับผมในวันหนึ่ง สีหน้าท่านดูเคร่งเครียดมาก
“ทำไมครับ”ผมถามพ่อ มีแม่นั่งอยู่ข้างๆ จะว่าเรื่องฐานะไม่ใช่ พ่อไม่ใช่คนที่ดูถูกใคร และยังสอนมาถึงพวกผมด้วย
“เลิกซะ พ่อขอสั่ง”เป็นครั้งแรกที่พ่อไม่มีเหตุผล
“คุณค่ะ มีเหตุผลหน่อย ฉันดูหนูดา แกก็น่ารัก มีสัมมาคารวะดีออก”แม่จับแขนพูดถึงธีรดาอย่างอ่อนโยน
“ครั้งนี้ขอไม่มีเหตุผล”พ่อพูดเสียงอ่อนแต่เครียด ก่อนจะพูดต่อเป็นการตัดบทไปในตัว“เลิกซะ ผู้หญิงคนนี้จะสร้างความเดือดร้อนให้ครอบครัวเรา อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้”
ผมสบตากับแม่แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา หลังจากนั้น ดูพ่อจะตั้งป้อมรังเกียจธีรดาอย่างมาก จนเธอไม่กล้าไปบ้านผมอีก ตั้งแต่คบกันมาเธอไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมสักอย่าง แต่ผมก็ให้ตามสมควร เธอไม่จุกจิก ไม่ถามเรื่องส่วนตัว และอีกหลายไม่ที่ผมรู้สึกดี จนผมรู้สึกสงสารทำไม่ลง แต่ก็ยังไม่ใช่ความรัก
จนกระทั่ง
“กร ดามีอะไรจะบอกค่ะ”ธีรดาพูดกับผมหลังจากที่เราเสร็จกิจ ผมมองหน้าธีรดาเชิงว่าให้พูดมาเลย จะใช่กับที่ผมคิดหรือเปล่า จะบาปไหมถ้าผมภาวนาว่าขออย่าให้ใช่
“ดา ท้องค่ะ”เธอพูดพร้อมเดินมาใกล้ ก่อนจะกอดเอวผมที่ยืนนิ่ง
“ดาขอโทษ ที่ไม่ได้ป้องกัน ดาเครียดเรื่องงานจนล่ะเลย”เธอพูดหน้าเศร้าปนเครียด พักหลังตั้งแต่คบกันมาธีรดาป้องกันในแบบที่ผู้หญิงทำกัน แต่ผมก็ไม่เคยล่ะเลยตัวเอง ผมจำได้ว่า มีอะไรกับธีรดาครั้งล่าสุดตอนไปเที่ยวและดื่มที่ไม่ถึงกับเมามาย ถึงจะดื่มมากผมก็ไม่ใช่คนคออ่อนซะทีเดียว แต่คืนนั้นผมรู้สึกมึนและมีความต้องการมากกว่าปกติ มากซะจนตามตัวธีรดามีแต่รอยเต็มไปหมดรวมถึงร่องรอยบนที่นอนที่รู้ได้ว่าหนักเอาการ ผมยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะทำอย่างนั้น แต่ธีรดาได้แต่ยิ้มบอกไม่เป็นไร เธอเองก็มีความสุขเช่นกัน
“กร คุณจะไม่พูดอะไรเหรอค่ะ ดาจะทำตามที่คิดไว้ทันที แค่พูดว่า คุณไม่ต้องการ”เธอพูดต่อเมื่อเห็นผมยังเงียบ แต่มาสะดุดตรงคำว่า ‘ไม่ต้องการ’ ใช่ว่าผมจะไม่รู้ความหมาย รู้จนแอบตกใจกับสิ่งที่เธอเสนอ ถึงผมจะดูไม่สนใจต่อสิ่งรอบข้าง แต่สิ่งมีชีวิตที่กำลังก่อตัวไม่รู้อะไรด้วย ผมทำไม่ได้ที่จะละเลย
“ดาเองก็ไม่พร้อมเหมือนกัน อีกอย่างถ้าพ่อแม่ดากับคุณรู้เข้า คงได้โดนตำหนิแน่”ธีรดาทำสีหน้ากังวล สิ่งหนึ่งที่ผมรู้คือ ผมไม่ใช่คนแรกของธีรดา และไม่ได้สนใจว่าเป็นคนที่เท่าไหร่ ผมไม่คิดจะกล่าวหาว่าเธอท้องกับคนอื่นแล้วโยนให้ผม เดี๋ยวนี้มีวิธีพิสูจน์กันเยอะ เท่าที่คบกันธีรดาไม่ได้เป็นผู้หญิงลักษณะนั้น
“ดาจะเอาออกค่ะ จะทำเป็นว่าไปดูงานเมืองนอกและพักผ่อนสักระยะค่อยกลับ คุณจะไปกับดาไหมค่ะ หรือไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”ผมมองธีรดาที่พูดและหาทางออกเหมือนเป็นเรื่องง่าย มันก็คงจะง่าย ถ้าผมเป็นคนมักง่ายไม่มีความรับผิดชอบ
“ดา”ผมเรียกหลังจากฟังเธออยู่ฝ่ายเดียว เธอช้อนตาขึ้นมอง
“อย่าทำ เอาเขาไว้”ผมบอกธีรดาที่อึ้งไป ก่อนจะยกยิ้ม
“คุณพูดจริงเหรอคะ”เธอถามเหมือนจะให้แน่ใจ
“ผมจะรับผิดชอบ”ผมพูดแค่นั้น เธอกอดแน่นสีหน้าดูดีใจ
“ขอบคุณค่ะกร ดาเครียดมากก็เลยคิดว่านี่เป็นทางออกที่ดีสำหรับเรา ดาก็ไม่ได้อยากเอาออกหรอกนะคะ”เธอพูดเสียงเหมือนจะร้องไห้ สับสน ผมเลยโอบเธอ
“ไม่ต้องเครียดนะ จะส่งผลต่อเด็ก กี่เดือนแล้ว”ผมปลอบและถามเธอ ถึงจะรู้สึกว่ายังไม่รัก แต่เธอกำลังตั้งท้องลูกผม ลูกที่ผมไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะมาไวขนาดนี้ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจแต่ผมก็ถือว่าเขาเป็นลูกที่ผมเต็มใจรับเขาเอาไว้แล้วทั้งที่ยังไม่เห็นหน้า
“เดือนกว่าแล้วค่ะ”เธอมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้น ผมพยักหน้าก่อนจะตัดสินใจแล้วว่า
“พรุ่งนี้ไปบ้านผม”ผมบอกเธอที่ยิ้มโผเข้ากอด
“ค่ะ”
.
.
.
.
“อะไรนะ กร”พ่อถามเสียงดัง
“ผมจะแต่งงานครับ”ผมบอกพ่อพร้อมธีรดาที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆ
“พ่อบอกแล้วไง ใครก็ได้ ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้”พ่อพูดเสียงเข้ม ชี้ธีรดาที่ก้มหน้า
“คุณค่ะ ค่อยๆพูดกัน”แม่จับแขนพ่อให้นั่งลง
“กร ทำไมพ่อขอแค่เรื่องเดียว ทำไม่ได้”พ่อพูดพร้อมสีหน้าที่ผิดหวัง
“ผมไม่รู้ว่าพ่อมีเหตุผลอะไร แต่เหตุผลของผมคือ ดากำลังท้อง”ผมบอกพ่อที่อึ้งไป แม่เอามือทาบอกอย่างนึกไม่ถึง ไม่ใช่ท่านไม่รู้ว่าผมเป็นยังไง มีความสัมพันธ์แบบไหนบ้าง ผมไม่ใช่ผู้ชายประเภทกินที่ลับไขที่แจ้ง และเมื่อเกิดขึ้นผมก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำ
“กรว่าอะไรนะ”พ่อถามย้ำอย่างให้แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ดาท้อง”ผมบอกก่อนจะมองธีรดาที่เอื้อมมือมาจับแขน แว่บหนึ่งผมเหมือนเห็นเธอยิ้มมุมปากใส่พ่อก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งตามเดิม พ่อเงียบไปอีกอึดใจ พูดไม่ออก
“เอาล่ะ ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็ต้องยอมรับเถอะคุณ อีกอย่างเราก็เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว”แม่พูดปลอบพ่อที่เหมือนจะยังอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า สีหน้าเครียดยิ่งกว่าเดิม
“แล้วพ่อแม่หนูล่ะว่ายังไงบ้าง”แม่เป็นฝ่ายถามธีรดาเอง
“ก็ตำหนินิดหน่อยที่ดาไม่ระวังตัวเอง”เธอบอกเหมือนเป็นความผิดฝ่ายเดียว ตอนผมไปบ้านดา พ่อเธอแทบจะถลามาตบแต่ผมกันไว้ก่อนพร้อมออกตัวยอมรับทั้งหมด ไม่รู้ทำไมตอนนั้นผมเหมือนมีอคติ มันดูแปลกๆ พ่อแม่เธอเปลี่ยนคำพูดไวมาก แค่ผมออกโรงปกป้องธีรดา
“ลูกแม่ก็ผิดด้วย เอาอย่างนี้ พรุ่งนี้เราจะไปเจรจาเรื่องสินสอดและกำหนดงานกันนะ”แม่พูดและยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ขอบคุณคุณแม่ค่ะที่เมตตา คุณพ่อด้วยนะคะ”ธีรดาลุกไปกราบตักท่าน พ่อเบี่ยงนิดๆไม่ยอมสบตา
.
.
.
.
หลังแต่งงานแบบเงียบๆมีแค่คนในครอบครัวสองฝ่ายเท่านั้น แต่มีคอลัมภ์ซุบซิบบ้าง บ้านเราไม่ได้ใส่ใจ ใช้ชีวิตตามปกติ ผมมาอยู่ที่คอนโดกันดูเหมือนพ่อจะยังรู้สึกไม่ดีเท่าไรนัก จนกระทั่งใกล้คลอด พ่อขอให้กลับไปอยู่บ้าน และพูดบางอย่างกับธีรดา ที่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า ดีใจที่พ่อยอมรับธีรดาในระดับหนึ่ง
“หวังว่าเธอจะรักกรอย่างจริงใจ ฉันจะให้โอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่ ยังไงก็ขอให้เห็นแก่ลูกที่จะเกิดมา”
ถ้าผมคิดสักนิดก็คงจะหาทางแก้ปัญหาที่จะตามมาข้างหน้าได้ แต่ทุกอย่างมันคงถูกลิขิตไว้แล้ว จนกระทั่งถึงวันที่ผมและคนในครอบครัวรอคอย
“ดีใจด้วยครับ คุณได้ลูกชาย สมบรูณ์ แข็งแรง”คุณหมอบอกผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ขอบคุณครับ หมอ”ผมยิ้มรับ
ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้า
สบตาที่ยังไม่ลืมดี
มือเท้าเล็กๆขยับ
ผมตกหลุมรัก
เทวดาตัวน้อยทันที
ความคิดที่จะตรวจดีเอ็นอี ไม่มีเหลือในสมอง สัญชาติญาณความผูกพันทางสายเลือดมันบอกว่า นี่คือ ลูกชายของผมแน่นอน ผมเกี่ยวนิ้วมือเล็กอย่างแผ่วเบา กลัวเขาเจ็บ จูบฝ่าเท้าน้อยๆที่ยกเหมือนรอสัมผัส
“ตุลย์ ตุลย์กร เทวดาของพ่อ”ผมเรียกลูกชายที่ตั้งชื่อให้เอง ขนาดแทนตัวว่า ‘พ่อ’ ผมรู้สึกอบอุ่น ตื้นตันในใจอย่างแรง และถ้าเขาเรียกผมได้ล่ะ แค่คิดก็ใจฟูฟ่อง ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
-
หลังตุลย์เกิดทุกอย่างดูจะไปด้วยดี ครอบครัวอยู่สงบสุข แต่วันหนึ่งเราพบกับความสูญเสีย อย่างเรียกกลับมาไม่ได้
แม่
แม่ที่เป็นภรรยาที่รักของพ่อ เป็นแม่ที่รักของลูก ย่าที่ใจดีของหลาน จากไปอย่างสงบ เมื่อตอนตุลย์อายุได้แปดเดือน พ่อโศกเศร้ามากเก็บตัวในห้อง ผมและน้องคอยดูแลท่านอย่างใกล้ชิดกลัวท่านจะคิดสั้น
ก่อนเสียแม่พูดบางอย่างกับผม
‘กร ดูแลพ่อ น้อง และ ตุลย์ ให้ดีนะลูก แม่รักทุกคนนะ’แม่พูดหายใจเริ่มรวยริน
‘ครับ แม่ไม่ต้องห่วง’ผมจับมือแม่ ยิ้มอย่างที่จะทำให้แม่สบายใจ ไม่มีกังวล ทั้งที่ในใจผมมันร้าวไปหมดแล้ว ถ้าไม่นึกถึงคนรอบข้างที่เป็นคนในครอบครัว ผมคงจะเผยความอ่อนแอมากกว่านี้
‘ที่จริง แม่มีเรื่องอยากจะคุยกับกรนานแล้ว นานมาก มันเหมือนเรื่องตลก กรรู้ไหมแม่เคยคิดว่า พ่อนอกใจแม่ด้วยนะ มีอยู่พักหนึ่งพ่อคุยโทรศัพท์หน้าเครียด และแม่เคยรับสายอย่างไม่ตั้งใจ เป็นผู้หญิงด้วยนะ’แม่พูดหัวเราะเฝื่อนๆเหมือนจะตลกแต่ผมรู้ว่าไม่ใช่ นี่คือสิ่งที่แม่พยายามไม่เก็บมาใส่ใจ แต่ส่วนลึกความอ่อนไหวตามประสาผู้หญิงที่ระแวงสามีมันมีอยู่
‘แต่ไม่มีอะไรหรอก แม่แค่คิดเฉยๆ ทั้งที่รู้ว่าพ่อไม่ทำแน่นอน กรอย่าทำนะลูก นึกถึงลูกไว้’แม่พูดกับผม สังเกตได้ว่าไม่เอ่ยถึงธีรดาสักนิด นี่เป็นอีกข้อที่แปลกไป จากที่เคยเข้ากันได้ดี พักหลังธีรดาไม่เคยเข้าหาแม่อีก แม่ก็คงจะรู้ได้แต่ไม่ได้ว่าอะไร เพราะรักหลานแค่เห็นหลานแม่ก็ยิ้มแล้ว ตุลย์เป็นที่รักของทุกคนในบ้าน แม้แต่พ่อผมขนาดไม่ชอบธีรดา ยังหลงหลานมาก ท่านรักด้วยใจจริง ผมจับมือแม่จนวินาทีสุดท้าย ก่อนจะทุกคนจะพร้อมหน้า แม่กอดและหอมตุลย์ที่เหมือนจะรู้กอดและหอมย่ากลับ ทำเอาแม่ยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะส่งคืนเมื่อวาระสุดท้ายมาถึง
หลังผ่านงานศพแม่ได้เดือนกว่า
“พี่กร กันย์ขอคุยอะไรด้วยหน่อย”กันย์น้องสาวก็เรียกผมด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“มีอะไรกันย์ ทำหน้าเครียดเดี๋ยวแก่เร็วหรอก”ผมเอื้อมมือไปคลายหัวคิ้วน้องสาว พูดขำๆ
“กันย์อยากจะขำนะ แต่กันย์เครียดจริงๆ”กันย์ถอนหายใจก่อนจะกอดแขนผม
“มีอะไร ไหนบอกพี่สิ”ผมเห็นว่าน้องสาวไม่เล่นแล้ว ก็เลยถามออกไป กันย์มองหน้าผมพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยปากพูด
“กันย์ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า เวลาพี่ไปข้างนอก พี่ดาดูไม่สนใจตุลย์เลย พอร้องก็เสียงดังใส่ จนแกตกใจ กันย์เลยไปเอาตุลย์มาเลี้ยงเอง หรือพี่ดาจะเครียดก็ได้”กันย์พูดอย่างไม่แน่ใจนักกับพฤติกรรมของธีรดา
“คงจะอย่างนั้นมั้ง”ผมบอกน้องสาวที่พยักหน้า
“แต่ยังไงพี่ก็ดูๆหน่อยก็ดี เผื่อมีปัญหาจริงๆจะได้ช่วยกันแก้ไข”กันย์พูดอย่างเป็นห่วงก่อนจะขอตัว พอน้องลับตา
ผมคิดตามคำพูดน้อง ผมสังเกตมาได้สักพักเหมือนกัน ธีรดาเปลี่ยนไป ลูกร้อง ไม่ค่อยสนใจ ติดจะหงุดหงิด กลายเป็นผมที่ต้องดูเอง ผมออกจากงานประจำและรับงานอิสระ บางครั้งมีงานด่วน แต่ผมก็เต็มใจจะทิ้งทุกอย่างถ้าตุลย์ร้องหรือแกอยากเล่นด้วย ผมเลี้ยงลูกเอง เปลี่ยนผ้าอ้อมเวลาถ่ายทั้งหนักทั้งเบา อาบน้ำ ป้อนนม ผมอยากให้ลูกกินนมแม่ แต่ดาบ่นว่าเจ็บทนไม่ไหว ผมต้องขอร้องให้ปั๊มน้ำนมใส่ขวดไว้ก็ได้ เธอก็ทำตามดูจะไม่เต็มใจถ้าผมไม่ขอดาก็ไม่ทำ ผมตัดสินใจถามว่ามีปัญหาอะไร ถามก็บอกไม่มี เครียด และออดอ้อน ตั้งแต่คลอดตุลย์จนถึงตอนนี้ เราไม่เคยมีอะไรกันอีก ผมเอาลูกนอนด้วยตลอด บางคืนตุลย์งอแงมาก จนเธอเหมือนจะรำคาญสีหน้าเคร่งเครียด ผมเลยย้ายลูกมานอนอีกห้อง น่าแปลกตุลย์ไม่งอแงสักนิด อารมณ์ดี กินอิ่มก็นอนหลับ มีบ้างที่ผมร้องเพลงกล่อมจนแกหลับในอ้อมแขนที่ผมโยกไปมา
Close your eyes, sleep is more than it seems
Soon you'll discover a garden of dreams
A blossoming tapestry lights up the dark
Dreams are the flowers that bloom in your heart
ระหว่างร้องตุลย์มองหน้าส่งยิ้ม ตาเริ่มเคลิ้ม ผมโอบลูกและโยกเบาๆ เดินรอบห้อง จนกระทั่งท่อนสุดท้าย ตุลย์ก็หลับคาอกพอดี
Believing in dreams isn't really so hard
Dreams are the flowers that bloom in your heart
Dreams are the flowers that bloom in your heart
ผมวางลูกลงบนที่นอนแผ่วเบา แต่ไม่คลายอ้อมแขนแกจะได้ไม่ตกใจ จนหลับสนิทผมหยิบผ้าคลุมให้
“ฝันดีนะครับ เทวดาของพ่อ”
.
.
.
“ฮึ คุณนั่นแหละผิด ไม่รับผิดชอบ”
“ฉันผิดก็ยอมรับ แต่เธอไม่น่าทำแบบนี้”
“ไม่มีวัน ฉันจะให้รู้กันไปข้าง”
“ลองดู”
ผมลืมตาขึ้นมาตอนดึกของคืนหนึ่ง ก่อนจะกอดตุลย์ที่ผวา ได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกันไม่ห่างนัก
“โอ๋ ไม่มีอะไรครับ พ่ออยู่นี้”ผมกระซิบโอบลูกไว้ คืนนี้อากาศค่อนข้างเย็นผมเลยไม่ได้เปิดแอร์ เปิดหน้าต่างที่มีมุ้งลวดกั้นไว้เท่านั้น ก่อนจะเงี่ยหูฟังแต่เงียบไปแล้ว ใครกันมาทะเลาะดึกๆดื่นๆ ผู้ชายในบ้านนี้นอกจากผมและพ่อก็ไม่มีใคร น้องชายเพิ่งกลับไปเรียนต่อ คนรับใช้ผู้ชายในตึกหรือยามยิ่งเป็นไปไม่ได้ แล้วถ้าเป็นพ่อล่ะ เสียงผู้หญิงอีกคน คงไม่ใช่หรอกมั้ง
.
.
.
“อ้อ”
“ป้อ”
“พ่อออออ”
ผมหัวเราะกับเสียงเล็กๆที่พยายามเรียกผม อบอุ่นเหลือเกิน คำที่อยากฟังมานาน ในที่สุดผมก็ได้ฟัง อะไรที่เป็นตุลย์ผมบันทึกไว้ทั้งหมดไม่ว่าจะด้วยกล้องหรือแม้แต่ความทรงจำในสมองที่ย้ำให้รู้ว่า เขาคือเทวดาตัวน้อยของผม
“เก่งมากครับ เทวดาของพ่อ”
“อู่”
“ปู่”
“หลานปู่ ไหนปู่กอดมั่ง”พ่อดึงตลุย์เข้าไปกอด หลังจากพูดได้หลายคำ ตอนแรกผมเครียดนะที่ลูกเกือบสองขวบไม่ยอมพูด แต่ฟังรู้เรื่องทุกอย่างแถมฟังได้สองภาษาด้วย ผมพยายามอยู่หลายครั้งก็ไม่พูด ไปปรึกษาหมอก็ไม่ผิดปกติอะไร ตอนนี้โล่งใจแล้วที่ตุลย์ไม่เป็นอะไร แถมพัฒนาการดีขึ้นมาก ผิดกับผู้เป็นแม่แย่ลง ธีรดาแทบไม่จับตุลย์เลย และตุลย์ก็ไม่เข้าหา นอกจากมีของเล่นถูกใจมาให้หรือวันไหนพูดดีๆตุลย์ก็จะอยู่ด้วย เป็นอย่างนี้จนกระทั่งตุลย์สามขวบกว่า
“พ่อคร๊าบบบบบบ”ตุลย์เรียกผมหลังตื่นนอน
“ครับ”ผมอ้าแขนรับร่างป้อมที่กระโดดเข้าใส่
“โอ้ย”แกร้องออกมา
“เป็นอะไรลูก เจ็บตรงไหน”ผมรีบวางสำรวจลูกทันที
“แขน ตุลย์เจ็บ”ตุลยยื่นแขนให้ดู ผมค่อยๆจับแขนลูก คิดว่าหักหรือเปล่า แต่ไม่น่าใช่เพราะแกกระโดดไม่แรงเลย ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นรอยช้ำที่ผิวอ่อน
“ตุลย์ไปซนอะไรมาใช่ไหมครับ”ผมถามแบบนี้ดีกว่าถามว่าตุลย์ไปโดนอะไรมา เพราะตุลย์จะส่ายหัวตลอด
“ฮึ ตุลย์ไม่ได้ซน แต่วันนั้น ฮึก แม่หยิกและก็ ฮึก ตีตุลย์ ฮึก ฮืออออออ”ตุลย์พูดอย่างตกใจก่อนจะสะอื้นและร้องไห้ ผมกัดฟันเมื่อได้ฟังคำตอบของลูก ก่อนจะกอดร่างป้อมแต่ดูจ้อยลงไปถนัดตาเมื่อร้องไห้จนตัวโยน
“ไม่ร้องครับ เดี๋ยวพ่อทายาให้นะ คนเก่ง”ผมจูบหัวทุยเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ ผมไม่เคยตีลูกสักครั้ง ถึงทำผิดก็มีวิธีบอก ทำไมธีรดาต้องทำกับลูกขนาดนี้
“พ่อรักตุลย์ไหม”ตุลย์เงยหน้าถามผมที่มองอย่างแปลกใจกับเด็กวัยสามขวบที่ถามเรื่องแบบนี้ ตาแกเศร้ามาก
“รักสิครับ รักที่สุดในโลกด้วย”ผมยกตุลย์นั่งตัก พูดพร้อมหอมแก้มยุ้ย
“ฮึก จริงนะ”ตุลย์สะอึกสะอื้นถามต่อ กอดผมแน่น
“พ่อน้อยใจนะ ถ้าตุลย์ไม่เชื่อน่ะ”ผมแกล้งพูดและทำสีหน้าใส่ลูก ถึงหน้าผมจะดูดุ แต่ทำแบบนี้ทีไรตุลย์จะโอ๋ผมทันที
“ตุลย์เชื่อ ตา ยาย แม่โกหก”ตุลย์พยักหน้าก่อนจะเผยออกมา
“ไม่เอานะครับ เด็กดีต้องไม่พูดแบบนี้ เดี๋ยวคุณแม่ได้ยินจะน้อยใจนะครับ”ผมบอกลูกเชิงสอน แต่น้ำเสียงไม่ดุ
“ฮึก ฮึก แม่ไม่รักตุลย์ พ่อรักตุลย์ก็พอ ปู่ ย่า ฮึก อาด้วย ไปโน่นไม่มีใครรักตุลย์สักคน ฮืออออออ”ตุลย์พูดยาวเหยียดเสียงสะอื้นเกือบตลอด แต่ผมก็จับใจความได้ ผมยังไม่พูดอะไรกอดลูกแนบอกรอจนเงียบเสียง
“ใครพูดว่าครับ บอกพ่อได้ไหม”ผมจับหน้าลูกที่มีแต่คราบน้ำตา ดูน่าสงสารมาก ใครกันใจร้ายทำเทวดาของผมได้
“ยายพูดว่า ฮึก พ่อไม่อยากมีตุลย์ พ่อไม่รักตุลย์ ตา ลุง ก็พูด ฮืออออออออออออ”ตุลย์พูดออกมาพร้อมน้ำตา ผมเจ็บปวดในใจเหลือเกิน คิดดูว่าลูกผมที่เขาอายุแค่นี้จะเจ็บปวดขนาดไหน คิดว่าเขาไม่รู้เรื่อง ไม่มีหัวใจเจ็บไม่เป็นหรือยังไง
“แม่ก็พูดไม่ชอบตุลย์ จะไปไหนก็ไป ฮือออออ”ร่างเล็กโผเข้ากอดผมอย่างขวัญเสีย ผมกระชับแขน ซึมซับความเจ็บของลูกเอามาทั้งหมดแต่ไม่รู้ว่าจะบรรเทาได้ไหม เทวดาของผมจะได้ไม่เจ็บขนาดนี้ ผมได้แต่กอดลูกด้วยอ้อมแขนที่ไม่มีวันจะทำร้ายเขา
“พ่อรักตุลย์ รักที่สุด คนเก่งของพ่อ เงียบนะครับ”ผมพูดและหอมลูกด้วยความรัก ตั้งแต่มีตุลย์ คนรอบข้างบอกว่าผมดูอ่อนโยน มีชีวิตชีวา แต่ครั้งนี้ผมอยากจะสลัดสิ่งนี้ออกไปเพื่อจัดการคนที่ทำร้ายเทวดาตัวน้อยของผมก่อน ถึงเวลาที่ต้องคุยกันเสียที
ธีรดา
.
.
.
.
“แกฟ้องกรเหรอค่ะ”ธีรดาถามผมเสียงเรียบ สีหน้าไม่ตกใจแต่อย่างใด
“ลูกบอก ทำไมคุณถึงเรียกว่าฟ้อง”ผมพูดเรียบยิ่งกว่า เธอวางหวีในมือ
“คุณเชื่อเด็กสามขวบ”เธอเลิกคิ้วพูดใส่
“ผมเชื่อลูก ไม่ว่าเขาจะอายุเท่าไหร่”ผมจ้องเธอที่ดูจะเริ่มชักสีหน้าหงุดหงิดก่อนจะปรับให้อ่อนลง เมื่อสบแววตาผม
“ก็แค่หยอกเล่น บ้านโน้นไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่าแกจะจำและมาบอกคุณ เดี๋ยวดาบอกให้แล้วกัน ว่าอย่าทำอีก”เธอเดินมาเกาะแขนพูดเสียงสำนึกผิด ผมแกะออกมองหน้าเธอ
“ผมหวังให้เป็นเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นผมจะไปบอกด้วยตัวเอง”ผมพูดเสียงเรียบแต่เน้น เตรียมจะพูดเรื่องเธอต่อแต่ถูกชิงพูดก่อน เหมือนรู้ว่าผมไม่ได้ใจเย็นกับเธออีกแล้ว
“เดี๋ยวสิคะ กร ดาขอโทษแล้วไง ตุลย์ก็ลูกดาเหมือนกัน ดาก็เสียใจ”เธอเกาะแขนเอาหน้าซบ
“ถ้าคุณเสียใจ คุณคงไม่ทำร้ายลูกด้วยคำพูดและการกระทำ”เธอเงยหน้าขึ้นทันที
“ผมไม่เคยทำร้ายผู้หญิง แต่ถ้าทำร้ายลูกผมอีก ผมก็พร้อมที่ละความเป็นลูกผู้ชายไว้ก่อน”ผมพูดใส่ เธอกัดริมฝีปากอย่างรู้สึกเจ็บเมื่อโดนบีบแขน
“โดยเฉพาะผู้หญิงที่เป็นแม่แบบคุณ”ผมผลักเธอออกจนเซล้มไปบนเตียง นี่ผมเบามือที่สุดแล้ว เธอสะบัดหน้ากลับมามอง แววตากร้าว ผมก็มองเธออย่างไม่ลดละ เดินไปใกล้ เธอถอยห่าง ผมบีบคางเธออย่างแรง
“อื๊อ กะ กร จะ เจ็บ”เธอร้องเอามือแกะ
“เจ็บเหรอ แล้วลูกล่ะ คุณทำเขาได้ยังไง เขาตัวแค่นั้น รวมถึงบ้านคุณทำร้ายเขาได้ยังไง บอกผมสิ ธีรดา”ผมเน้นเสียงลอดไรฟัน เธอเริ่มกลัวน้ำตาไหล ตัวสั่น ผมว่าจะแค่สั่งสอนแต่พอนึกถึงตุลย์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ผมระงับอารมณ์แทบไม่อยู่อยากจะบีบคอเธอด้วยซ้ำ แต่จิตสำนึกมันก็คอยเตือนว่าอย่า
“ดาไม่ได้ ตะ ตั้งใจ ขะ ขอโทษ”เธอละล่ำละลัก ผมปล่อยจนเธอหน้าหัน
“อย่าทำร้ายลูกผมอีก”ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินออกจากห้อง
ถ้าหันไปมองสักนิด จะเห็นได้ถึงสีหน้า น้ำเสียง และแววตาเจ็บแค้น ต่างจากที่ร้องขอลิบลับ
“ฮึ ไอ้กร พวกแก”
.
.
.
หลังจากนั้นดูทุกอย่างสงบ ธีรดาปรับตัวเองใหม่ เอาใจใส่ตุลย์อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนจนตุลย์เริ่มติดแม่มากขึ้น ดูแลครอบครัว จนผมเกือบคิดว่า ทุกอย่างมันเริ่มดีขึ้น
“กรค่ะ เราไปเที่ยวกันดีไหมค่ะ ไปทั้งครอบครัวเลย”เธอพูดกับผมสีหน้ายิ้มแย้ม
“ก็ดีนะ”ผมตอบก่อนจะสนใจหนังสือต่อ
“งั้น ดาไปบอกลูกและคุณพ่อก่อนนะคะ”เธอพูดก่อนจะเดินออกไป ผมมองตามจนประตูห้องทำงานปิดลง เธอพยายามชวนผมมีความสัมพันธ์ฉันท์ผัวเมียทั่วไป แต่ผมไม่รู้สึกกับเธอแบบนั้นแล้ว คิดว่าเธอจะไม่พอใจแต่เธอกลับไม่เซ้าซี้
วันก่อนผมไม่รู้ว่าใครบอกพ่อเรื่องตุลย์ พ่อโกรธมากที่เธอทำแบบนั้นกับตุลย์จะเอาเรื่องให้ได้รวมถึงบ้านโน้นด้วย แต่ผมห้ามเอาไว้ บอกว่าจัดการแล้ว แต่ไม่วายเธอโดนพ่อเกรี้ยวกราดใส่ เธอร้องไห้ขอโทษ และถ้ามองไม่ผิดผมเห็นเธอพยายามจะเข้าไปกอด ปากก็พูดจะไม่ทำอีก แต่พ่อปัดและเดินหนี ผมไม่อยากคิดอะไรที่มันอกตัญญูกับพ่อและธีรดาเกินไป แต่หลายอย่างที่เห็นมันพาให้คิด พ่อในสายตาผมและคนทั่วไป ยังดูสมาร์ทไม่เหมือนคนวัยใกล้จะหกสิบสักนิด เรียกว่าเดินด้วยกันคนทักว่าพี่น้องได้เลย
‘คุณกริช อย่าทำแบบนี้ ดาขอโทษ ดาขอโทษ’เสียงเธอคร่ำครวญตรงบริเวณหน้าห้องนอนตัวเอง
‘คุณทำอย่างนี้ไม่ได้ หึ ดาไม่ยอม’เสียงและท่าทางเธอเปลี่ยนไปจนน่ากลัว เหมือนมีอาการทางจิต
.
.
.
.
หลังกลับจากเที่ยว มองก็เหมือนเป็นครอบครัวสุขสันต์ แต่ใครจะคิดว่ามันเป็นการเที่ยวด้วยกันครั้งสุดท้าย ครั้งที่ผมไม่สามารถป้องกันและแก้ไขได้ มันเกิดขึ้นเร็วมากเรียกว่าไม่ตั้งตัว
ในคืนหนึ่งที่บ้านสงบเงียบราวกับว่ารอต้อนรับเหตุการณ์ที่กำลังจะมาเยือน น้องผมไปงานวันเกิดเพื่อน ตุลย์ร้องจะไปด้วย สิงหาที่กลับมาแล้วหลังเรียนจบ ก็พาหลานไปด้วยอย่างเคย กันย์ตามไปดูด้วยอีกคน คนในบ้านก็ไปเที่ยวงานตรงหน้าหมู่บ้าน พ่อเป็นคนอนุญาตเอง ลงตัว ทุกอย่างลงตัวจริงๆ หลังอาหารมื้อเย็นและแยกย้ายกันเข้าห้อง
“อืม”เสียงใครบางคนพึมพำ หลังจากสลบไสลอย่างไม่รู้ตัว รู้แต่ไร้เรี่ยวแรง มือถูกมัดด้วยเชือกเส้นใหญ่อย่างแน่นหนา พยายามจะเพ่งมองว่าใครอีกสองคนที่ยืนอยู่ แต่ก็ยังเลือนลาง ได้ยินแต่เสียงเกรี้ยวกราด
“เธอทำแบบนี้ทำไม ทั้งที่ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่”เสียงทุ้มใหญ่ กระชากร่างที่อยู่ในชุดสีขาวโปร่งบางเห็นสัดส่วน
“ก็เพราะคุณไง อยากทิ้งฉัน อยู่กับเมียแก่ๆที่รอวันตาย”เสียงผู้หญิงแหลมเล็กพูดเยาะเย้ย
“อย่าพูดถึงเมียฉันแบบนี้ เธอไม่มีค่าอะไรที่จะเปรียบได้”ร่างใหญ่พูดพร้อมเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน แต่หาสะทกสะท้านไม่
“ฮ่าๆๆๆๆ แล้วไง เปรียบไมได้ แต่คุณก็เอาฉัน”เธอลอยหน้าใส่ ผมเริ่มรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร และอีกคนล่ะ
“มันเป็นความผิดพลาด เธอทำมันขึ้นมา”เสียงผู้ชายพูดใส่หน้าไม่ลดละ ราวกับไม่ตั้งใจ
“ไม่จริง คุณรักฉัน ฉันรักคุณ เรามีความสุขกัน”อีกฝ่ายไม่ยอมเกรี้ยวกราดใส่บ้าง อย่างไม่ยอมรับความจริง
“ฉันไม่ได้รักเธอ ฉันสงสารและช่วยเหลือ แต่ไม่คิดว่าเธอจะทำแบบนี้”ผู้ชายก็เสียงแข็ง พูดอย่างผิดหวัง
“ฮึ สงสารเหรอ ตอนนอนกับฉัน ศาตราจารย์ไม่พูดอย่างนี้ล่ะ”เสียงเยาะแกมโกรธที่ถูกต่อว่า ศาตราจารย์ เหรอ พ่อ หมายความว่ายังไง
พ่อรู้จักธีรดามาก่อน และ นอนด้วยกัน ไม่จริง พ่อไม่เคยนอกใจแม่ ผมต้องหูฝาด ฝัน แต่เสียงและภาพมันชัดเจนขึ้น แต่ผมยังขยับไม่ได้มากทั้งที่พยายามแต่ก็ยังอยู่ที่เดิม
“หยุด ฉันไม่เคยอยากนอนกับเธอ แต่เธอกับบ้านเธอต่างหาก หลอกฉัน และยังมาหลอกลูกฉันอีก”เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ
“ช่วยไม่ได้ ลูกแกอยากโง่เอง เหมือนแกไง เรียนสูงซะเปล่า แต่แพ้มารยาผู้หญิง เป็นไงล่ะ สะใจไหม พ่อลูกใช้บริการผู้หญิงคนเดียวกัน ฮ่าๆๆๆๆๆ”เธอหัวเราะอย่างสะใจกับความโง่เขลา คงจะจริงอย่างเธอว่า ผมโง่จริงๆ ผ่านอะไรมาก็มากแม้แต่ผู้หญิงแต่กลับดูไม่ออกสักนิดทั้งที่เฉลียวแต่ก็ไม่ฉุกใจ หรือผมไม่เคยคิด คิดแค่ว่าในเมื่อเต็มใจทั้งสองฝ่ายก็ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่เลย ไม่มีใครโง่ แต่เธอเอาความดีของคนอื่นมาทำลาย คนที่โง่คือเธอต่างหาก จมอยู่แต่ความคิดชั่วๆ ถ้าเธอฉลาดสักนิดกลับตัวและเริ่มชีวิตใหม่ เธอก็จะมีความสุขแล้ว”พ่อส่ายหน้าพูดกลับอย่างสมเพชผู้หญิงตรงหน้า
“ฉันไม่ได้รักมัน ฉันรักคุณ ฉันต้องการแค่คุณ รู้ไหมวันที่คุณปฏิเสธฉัน ฉันเจ็บใจ เจ็บกระทั่งจะฆ่าตัวตาย แต่คิดได้ว่า จะตายทำไม สู้แก้แค้นคนที่คุณรักดีกว่า เริ่มจากเมียโง่ๆคุณก่อนไม่ได้รู้เอาซะเลย ว่าฉันนี่แหละที่โทรหาผัวเธอแทบจะทุกวัน หยอดทีล่ะนิด ทำตัวเป็นผู้หวังดี”เธอพูดไปสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความสะใจ ผมอยากจะเข้าไปกระชากเธอ แต่ไม่มีแรงสักนิดคงไม่ใช่ยานอนหลับธรรมดาแน่ เธอเดินไปใกล้พ่อเอามือลูบอกอย่างยั่วเย้า ก่อนจะหน้าหัน
เพี้ยะ
“เลว เธอมันเลวจริง ๆ”พ่อตบธีรดาอย่างแรง แต่เธอหันมายิ้มเยาะ
“ตบอีกสิ ชอบไม่ใช่เหรอ แสดงสันดานส่วนลึกออกมาสิ ว่าที่จริงคุณชอบความรุนแรง และฉันสนองคุณได้”เธอพูดกลับเดินไปใกล้อีก และพ่อก็ลงมืออีก
“เธอมันบ้า ฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพราะเธอ”พ่อเหมือนจะเริ่มคุมสติไม่อยู่
“พะ พ่อ พอ”เสียงผมเริ่มออกมาได้ ธีรดาหันมามอง
“ฟื้นแล้วสิ ฟื้นมาดูพ่อแกซะ ไม่ใช่แค่นี้นะ”เธอพูดเยาะ ก่อนจะผลักพ่อจนหงายกับพื้นพรหม
“เธอ เธอ ทำอะไรฉัน”พ่อพูดเสียงสั่น ร่างกายสั่นสะท้านเหมือนโดนบางอย่าง ก่อนจะถูกธีรดาปลดเสื้อและกางเกง พ่อปัดป้อง แต่ดูฝืนมาก เธอปลดนอนบางเบาออกจับมือพ่อไปลูบคลำตัวเธอและหน้าอก ก้มไปจูบพ่อที่หันหน้าหนี แต่ไม่นานก็หันมาโต้ตอบ ผมพูดไม่ออกกับภาพตรงหน้า เมื่อเห็นพ่อดูเหมือนจะมีอารมณ์ แต่ก็ดูฝืนในคราเดียวกัน
“ไม่ ออกไป”พ่อพูดเสียงหอบหายใจ แต่กลับขยับเข้าหา อย่างต้องการ เป็นภาพที่ผมไม่คิดจะได้เห็นมาก่อน ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเหมือนผมได้ยินเสียงครวญครางมาจากห้องใดห้องหนึ่งในบ้านแต่ไม่ได้สนใจ เพราะถือว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคน
“ออกเหรอ ได้ฉันจะทำให้ออกเอง ฮิฮิๆๆๆ”ธีรดาเอ่ยเสียงยั่วเย้า หันมามองผมเลียริมฝีปาก ก่อนจะจูบพ่อทั่วทั้งตัว ส่วนกลางถูกปรนเปรอด้วยปากอย่างที่แม้แต่กับผมเธอก็ไม่เคยทำขนาดนี้ พ่อบิดไปมาทนไม่ได้ ก่อนความอดทนจะสิ้นสุด ผมเบือนหน้าหนีเมื่อพ่อตอบสนองเธออย่างรุนแรง
“อา อา”
“อื๊อ ดี ดี อีก แรงอีก”
“ฮ่าๆๆ ดูสิ ดูพ่อแก ฮ่าๆๆๆๆๆ”
เสียงครางสลับเสียงเยาะ ถึงหลับตาหันหน้าหนี แต่หูผมไม่สามารถปิดกั้นเสียงที่ลอดมาจากปากคนทั้งคู่ได้ ผมได้ยินเสียงพ่อครางปนร้องไห้อย่างรุนแรง ก่อนจะได้ยินเสียงร้องอย่างโหยหวน ผมหันกลับไป
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
ธีรดาร้องและดิ้นพล่านเมื่อถูกมีดบาดแถวหน้าอก พ่อกำมีดในมือ สภาพร่างกายเปล่าเปลือย เดินโซเซมาหาผม
“กร กร”
“พ่อ”
พ่อเดินมาถึงเอามีดตัดเชือก
“อึก”
เสียงผมร้องเมื่อพ่อกรีดตรงแขนนิดเดียว เพื่อให้มีสติมากขึ้น
“พ่อขอโทษ หนีไปลูก หนีไป”พ่อบอกสีหน้าเหนื่อยอ่อน ผมเริ่มมีสติเข้าไปประคองพ่อ แต่ยังไม่ทันไปไหน ผมถูกดึงอย่างแรงจนหัวกระแทกขอบโต๊ะ
“โอ๊ะ”ผมร้องออกมาเอามือกุม ก่อนจะเห็นธีรดาผลักพ่อและคว้ามีดที่ตกอยู่บนพื้นเงื้อขึ้น
“อย่ยยยยยยยยยยยยา”ผมร้องห้ามรีบคลานเข้าไปแต่ไม่ทัน เธอแทงตรงอกพ่อที่ยกมือปัดไว้แต่ยังได้แผลยาว เธอจะซ้ำอีกแต่ผมรีบเอามือเข้าไปรับคมมีดและกำไว้
“แก แกต้องตาย”ธีรดาเอามีดแทงตรงมือผม แต่เหมือนเธอจะอ่อนแรง ทำให้เป็นแค่รอยกรีด
“อย่าทำลูกฉัน”พ่อผลักธีรดาขึ้นคร่อมบีบคอ เธอไขว่คว้ามือกลางอากาศ ดิ้นรนไปมา
“อ่อก อ่อก”
“พ่อ พอแล้ว”
ผมฝืนใจเข้าไปดึงออก ไม่อยากให้พ่อพลั้งมือ แต่ช่วงหันกลับพ่อพลิกตัวผมหนีอย่างเร็ว เอาตัวรับคมมีด
ฉึก เข้าตรงท้อง
“กะ กร”
“พ่อ”
“ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ ฮ่าๆๆๆ กรี๊ดดดดดด”
ผมกระชากธีรดา ตบจนล้มคว่ำ กะให้แค่สลบ เข้าไปหยิบผ้ามาคลุมร่างพ่อและห้ามเลือด
“อดทนนะพ่อ”ผมบอกก่อนจะเดินไปโทรศัพท์ แต่ถูกตัดสาย มองหามือถือ ถูกทำลายเป็นชิ้นส่วน จะออกไปข้างนอกตามคนมาช่วย แต่ธีรดากลับลุกขึ้นมากระโดดขี่หลังผม
“แกจะไปไหนไม่ได้ เราต้องตายด้วยกัน”เธอบีบคอผมอย่างแรง
“อึก”ผมร้องได้แค่นั้น ยายังไม่หมดฤทธิ์ซะทีเดียว ถ้าผมปกติเธอไม่มีวันทำอย่างนี้ได้แน่ พวกเราพลาดเอง ที่คิดว่าเธอจะกลับตัว ไม่นึกว่าความรักจะทำให้เธอเป็นได้ขนาดนี้ ผมสมเพชเธอเหลือเกินที่ทำร้ายตัวเองไม่พอแต่ยังทำร้ายสิ่งมีชีวิตเล็กๆโดยการให้กำเนิดปราศจากความรัก เพียงเพราะต้องการแก้แค้น ธีรดาเลือกวิธีนี้ วิธีที่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวได้อย่างสนิทใจ
ตุลย์
ผมนึกถึงลูกที่คิดว่าดีแล้ว ที่ปล่อยให้ไปกับน้อง ไม่งั้นจะเกิดอะไรกับแกบ้าง ตอนนี้ธีรดาเสียสติไปแล้ว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”เสียงสุดท้ายโหยหวนกว่าตอนแรก
“แค่ก แค่ก”ผมไอออกมาคลำรอบคอ ก่อนจะหันไปมอง เบิกตา เมื่อเห็นพ่อปาดคอธีรดาจนเลือดพุ่ง และซ้ำแล้วซ้ำอีก จนแน่นิ่ง ก่อนจะหันมาหาผม
“กร พ่อลาก่อน พ่อขอโทษ”
“พ่อ อย่ยยยยยยยยยยยยา”
อึก
ผมร้องสุดเสียงพุ่งตัวไปอย่างเร็วแต่ไม่ทัน เมื่อพ่อปาดคอตัวเองล้มตึงทับร่างธีรดาที่แน่นิ่งไปแล้ว ผมพลิกพ่อขึ้นมากอด
“พ่อ พ่อ ฟื้นสิ อย่าเป็นอะไร”ผมละล่ำละลัก น้ำตาไหลเป็นสาย
“ฮึก ฮึก กะ กร พ่อ”พ่อกระซิบบางอย่างเสียงแผ่ว ผมจับมือพ่อไว้
“ไม่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”สุดท้ายผมตะโกนอย่างดัง เมื่อพ่อยิ้มและขาดใจตายคาแขนผม
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ พ่ออออออออออ”
“ใครก็ได้ ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย”
ผมร้องไห้จนแทบขาดใจ คิดว่า ไม่จริง ไม่จริง มันแค่ความฝัน ร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แต่ไม่มีใครได้ยินเลยสักคน จนกระทั่งทุกอย่างเงียบสงบลงพร้อมผมที่หมดสติไปข้างร่างพ่อ
.
.
.
.
ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางความมืด และกลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปหมด ผมมองร่างในอ้อมแขน น้ำตาที่คิดว่าหมดแล้วไหลมาอีก ผมไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อน หลับตาลง ก่อนจะคิดได้ว่า ผมจะไม่โยนความผิดให้พ่อถึงพ่อจะบอกอย่างกับผมก่อนสิ้นใจ ผมหันไปมองผู้หญิงใจร้ายที่ลุ่มหลงในความรักจนเกิดเรื่องขึ้นมา โทษเธอฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ผมผิดเองที่พาเธอเข้ามาในครอบครัว ผิดที่ให้โอกาสเพราะคิดว่าเธอเป็นคนมอบของขวัญที่วิเศษที่สุดกับผม ในที่สุดผมก็คือคนโง่เหมือนที่เธอบอก ผมแค่นยิ้มก่อนจะลุกไปห้องตัวเองหยิบมือถือที่วางอยู่กดโทรออก
“มาที่บ้านxxxxxxx ผมฆ่าคนตาย”
“อย่าเพิ่งพาตุลย์กลับมา ไปอยู่คอนโดพี่ก่อน”
“พี่กร พี่เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”
“พ่อ ตาย แล้ว”
ผมพูดจบกดวางสาย ก่อนจะเดินกลับไปด้านบนที่เงียบวังเวง หยิบผ้าไปคลุมร่างธีรดา เดินไปและทรุดนั่งกอดศพพ่อ รอจนมีเสียงไซเรนดังทั่วไปหมด เสียงขึ้นบันไดพร้อมเปิดประตู ก็ไม่ได้ทำให้ผมละจากพ่อสักนิด แม้น้องจะร้องไห้อยู่ข้างๆก็ตาม
ตอนเช้าข่าวกระจายทั่ว ดร.กรกฎ กินยากล่อมประสาท จนเกิดอาการหลอน คิดว่าพ่อเป็นชู้กับภรรยา เลยลงมือฆาตรกรรมอย่างเหี้ยมโหด ผมถูกจิตแพทย์ตรวจสอบ พบว่ามีสติดีตอนที่กระทำ ผมให้การรับสารภาพทุกอย่าง น้องผมรวมทั้งญาติพี่น้องไม่มีใครเชื่อจะฟ้องสื่อที่ประโคมข่าว วิทย์ ที่รู้ข่าวมันบินกลับมาทันทีพร้อมช่วยเหลือ แต่ผมปฏิเสธบอกทุกคนว่าไม่ต้องทำอะไร ขอร้อง ผมไม่อยากให้ใครพูดถึงพ่อผมในทางไม่ดี พอแล้ว ท่านจากไปแล้ว ผมจะรับทุกอย่างไว้เอง
ครอบครัวธีรดาเอาเรื่องมาขุดคุ้ย ก่อนจะเงียบเมื่อผมบอกให้น้องชดเชยมากพอสมควร ไม่ต้องพูดหรือทำอะไร และอย่ามายุ่งกับตุลย์อีกเป็นอันขาด นั่นเป็นเรื่องที่ผมสั่งก่อนจะรับฟังคำตัดสิน
ผมไม่อยากให้ใครรับรู้อะไรอีกแล้ว
ผมจะให้มันตายไปกับตัว
“ผมรักพ่อ”
“พ่อรักตุลย์”
.
.
.
ผมลืมตาจากความฝัน ความทรงจำ ที่ไม่เคยจางหาย แต่ที่หายไปคือไม่มีการผวา ร้องอย่างเจ็บปวดเหมือนทุกครั้ง คงเป็นเพราะสิ่งที่อยู่ในอ้อมแขน ที่เจ้าของมันทิ้งไว้ให้คลายคิดถึง ผมกระชับตัวแทนของหัวใจอีกคนที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตผมอีกครั้ง
“เฮียรักหนู”ผมกอดและหอมมันแทนเจ้าของอย่างแสนรักและคิดถึงเหลือเกิน
*************************************************************************************************************
ปล. ไม่มีเกลื้อนไม่มีกาก มีแต่รอยบากในใจ ไม่เป็นไรนะคะเฮีย เดี๋ยวจะส่งน้องหนูไปปลอบแต่รอก่อน อาจจะยังไม่ค่อยเคลียร์มันจะมีอีกช่วงใกล้จบถ้าใส่ตอนนี้ทั้งหมดมันจะเยอะ มีถามหานายกับนาย มีเหมือนกันแต่เขาจะคู่กันแบบไหนดูต่อไป ฮ่าๆๆๆ แว่บมาลง อิมเมจบ้าง ให้ดูเพื่อความจิ้น ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการติดตามนะคะ มีอะไรผิดไม่สมเหตุสมผลช่วยบอกกันด้วยนะ บางครั้งก็หลุดๆเหมือนกัน บายค่ะ ช่วงนี้น้ำท่วมบางจังหวัดบางพื้นที่ ระวังกันด้วยนะคะ รักษาสุขภาพนะจ๊ะ
-
:z13:
ในที่สุดก็ได้จิ้ม
///////////////////////////////////////
เราเชื่อว่าเฮียทำถูกแล้ว แต่มันก็ไม่ถูกทั้งหมด หากการยอมรับผิดแทนพ่อเพื่อไม่ให้ใครได้ดูหมิ่น
แล้วต้องทำให้แยกจากลูกมามันก็น่าเศร้า ทั้งๆที่เราเองก็แอบคิดว่าเมียเฮียเป็นชู้กับพ่อเฮียรึเปล่าในตอนก่อนโน้น
ที่เฮียฝันแต่ก็ไม่คิดว่าเรื่องจริงมันจะเลวร้ายขนาดนี้ วางอดีตลงไว้เท่านั้นเถอะเฮียสู้มาคิดถึงปัจจุบันและอนาคตดีกว่า
เพราะคนที่เฮียรักและรักเฮียยังรอเฮียกลับไปอยู่
ปล.เราดีใจที่นายไม่ทำอะไรเฮียนะ
ปล.1 อิมเมจนายเรามาจิ้นให้นายเทียนเป็นรุกหน้าหวานไปเรียบร้อย อิอิ
-
กะแล้วว่าเฮียต้องเป็นคนดี สามีของหนูลูกพ่อนกนี่พระเอกจริงๆ :katai2-1:
-
เหตุที่ทำให้เฮียต้องเข้ามาในห้องขัง มันอดสู หดหู่ใจ
แต่เฮียมีหนูแล้ว กอดหนูชวดไปก่อน
หนูกลับบ้านแล้ว เป็นไงบ้างนะ
-
เรื่องเฮียเป็นเเบบนี้เอง ทุกคนมีเหตุผลที่ต้องมาติดคุก :เฮ้อ:
-
:o12:
-
เป็นอย่างนี้นี่เอง ความหลังของเฮีย
เฮียอดทนนะ :กอด1:
-
เศร้า ไม่อยากอ่านรอให้คลี่คลายค่อยมาย้อนหลังอ่าน รักเฮียที่สุด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สรุปคือพ่อตัวก่อปัญหา และลูกเป็นคนสานต่อ เฮ้ออออ :mew6:
-
ไม่มีฮา อ่านแค่ผ่านๆเรื่องมันเศร้า เดี๋ยวมันก็ผ่านนะเฮีย หนูรออยู่
-
ฮื่อออออออออออออออ กอดเฮีย!!!!!
-
เกิดเป็นชวดก้อมีประโยชน์นะ
เฮียสู้ๆ หนูรอเฮียอยู่
-
:ling1:น่าสงสารทุกคนเลย
-
น่าสงสารเฮีย
+1 :กอด1:
-
โอ้ววว
ธีรดา
เอช่างร้ายกาจจริงๆ
ทำแบบนี้แย่ชะมัดด
-
ดีใจจังที่เฮียไม่ได้ทำอะไรผิดจริง ขอให้คดีคลี่คลายเฮียพ้นโทษด้วยเหอะ อยากให้เฮียกับหนูอยู่ด้วยอย่างไม่ต้องหลบหนีอีร
-
:m15:
-
อดีตของเฮีย ~~~
เศร้าง่ะ
-
:o12: :o12:
สงสารเฮีย
มาต่อไวๆ นะคะ
-
ไม่มีคำบรรยาย :mew5:
-
หวังว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย ให้เฮียได้กลับมาอยู่กับหนูไวๆๆ :m15:
:กอด1: :L2:
-
อดีตของเบียร์ รัน เฮียนี่เจ็บพอกัน เป็นคนที่เสียสละเพื่อคนอื่นทั้งนั้นเลย
สงสารทั้งสามคน แต่เกลียดธีรดามาก ตายไปสมควรละ
รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้ว่าเรื่องนี้จะลงเอยยังไง รอคู่นายด้วย. ลุ้นๆ
-
เรื่องมันเศร้าา~ :katai1: :hao5: :sad4: :o12: :m15:
-
เศร้าเลย ทำไมคนดีต้องมาโดนแบบนี้ด้วย :mew6:
-
เฮีย ไม่น่าเลยอ่ะ หนูมาปลอบเฮียเร็วๆๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วมันติดอยู่ในใจแปลกๆ คือไม่ชอบอะไรที่เกี่ยวกับพ่อลูกชู้อะไรแบบนี้เลย อ่านแล้วมันหดหู่มาก เกลียดอีธีรดาแบบสุดใจ
คงอ่านตอนนี้แค่รอบเดียว ไม่ขออ่านซ้ำ (ปกติจะอ่านซ้ำๆในตอนที่ชอบ ไม่รู้เป็นอะไร เราโรคจิตแหงๆ555) ทรมานจิตใจ สงสารเฮีย สงสารหนู :z3:
สนุกมากค่ะ มาต่อไวๆน้าา^^
-
โชคดีที่ชีวิตนี้เฮียได้เจอหนู.....รักหนู.....อยากให้เฮียกับหนูได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกเร็วๆอ่ะ
มันหน่วงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad2:
-
บอกคำเดียว "อึ้ง" :m15:
-
ทำไม คนเราต้องทำผิดศีลธรรม นะโม สังโฆ สาธุ คนดีเป็นเหยื่อ คนไม่ดีทำเพื่อความพอใจ เฮ้อฉากท้าย เฮียกร เฮียกร เฮียกร เหมือนวัยรุ่นรักแรก. เขิ้นเขิน
-
สงสารเฮียกับพ่อ อินังดา สารเลวที่สุดเลย
หนูตุลย์หนูมีแม่ใหม่แล้วนะ ถึงจะรั่วๆ ก่งก้งไปนิดก็เถอะ หุหุ
-
ทำไมผญคนนี้ถึงร้ายกาจขนาดนี้นะ
เง้อ หดหู่จัง
สู้ๆ นะเฮีย
ว่าแต่เหตุผลที่แหกคุกกันล่ะ :m28:
-
สงสารเฮียอะ :sad4: :o12:
-
คนเขียนคร่าา แล่วน้องตุลย์คือลูกของธีรดากับพ่อของเฮียใช่มั้ยคะ
เรื่องของแต่ละคนเศร้าจังเลย ทั้งเบียร์ ทั้งรัน ทั้งเ ฮีย TOT
:o12:
-
ไม่คิดว่าผู้หญิงที่เป็ฯแม่คนจะร้ายกาจได้ขนาดนี้
วางแผนมาแค่ไหนกันนะ แม้กระทั้งตายไปแล้วยังสร้างความเจ็บปวดให้คนอื่นได้ขนาดนี้
สงสารเฮีย สงสารตุนย์ที่ต้องมาพบเจออะไรแบบนี้
เฮียตอนนี้มีหนูแลล้วนะ ปล่อยให้อดีตมันล่องลอยไป เป็ฯแค่ความทรงจำก็พอ :mew4:
-
เรื่องของเฮียน่าเศร้าจัง ได้ภรรยาทั้งทีก็ได้คนโรคจิต ?
แต่มันก็ผ่านมาแล้วอะเนอะ ตอนนี้เฮียมีหนูแล้ว
แล้วหนูก็จะทำให้เฮียมีความสุขมากกว่าเดิมได้แน่ ใช่ไหมคะ ฮิๆ
ขอให้เฮียกับหนูได้กลับมาอยู่ด้วยกันไวๆน๊า o13
-
สงสารเฮียด้วยความที่เฮียรักพ่อมากเลยยอมทำทุกอย่างเพื่อพ่อเพื่อที่จะให้คนมองพ่อไม่ดี//เป็นกำลังใจให้เฮียนะรีบกลับไปหาลูกและก็หนูเร็วๆนะ
-
เบื้องหลังของเฮีย เศร้าสุดบรรยาย
-
เออนะ อย่างว่าแหละ ฉลาดแต่ไม่เฉลียวจริง ๆ นอนกะผู้หญิงมาเยอะ แต่ดูหญิงไม่ออกนี่ก็มีให้เห็นมาเยอะเหมือนกัน
เศร้าแทนเฮีย :hao5: แต่มันก็ผ่านมาแล้วอ่ะนะ อยากให้เฮียกะหนูได้อยู่ด้วยกันเร็วๆจังเลย :mew2:
-
หลายๆคนอาจโกรธธีรดาคนเดียว แต่เราว่าพ่อเฮียผิดเหมือนกัน
ถ้าพ่อเฮียยอมบอกความจริงแต่แรกสุดท้ายคงไม่เป็นแบบนี้
ในมุมของเราพ่อเฮียเป็นพ่อที่แย่มาก รักตัวเองและเห็นแก่ตัว
ในหลายๆเหตุการณ์มันแสดงออกมาให้เห็น ทั้งการไม่รับความผิดที่นอกใจ
ทั้งการลักลอบมีความสัมพันธ์ลับหลัง ทั้งการฆ่าตัวตาย ทั้งๆที่ถ้ามีชีวิตอยู่
ก็อาจเป็นพยานให้เฮียได้ว่าเฮียไม่ได้ทำ.....ยิ่งพิมพ์ยิ่งอนาจพ่อเฮียพอดีกว่า
ปล.อ่านตอนนี้แล้วโคตรรักเฮียของหนู
-
เคสเดียวกับเบียร์เลย ขอรับโทษทั้งที่ไม่ได้ทำ
เรื่องก็ผ่านมานานแล้ว เฮียจะตัดสินใจยังไงต่อนะ
:กอด1:
-
:เฮ้อ: เป็นทุกข์แทนดร.เฮีย จะแก้ไขเหตุการณ์ไงน้อออ.....
หนูไม่อยู่คลายเครียดให้แล้วด้วย :sad2:
-
จากชอบเฮียพออ่านตอนนี้แล้วเกลียดไปเลย
เหตุผลปัญญาอ่อน ทำเพื่อพ่อ ลืมไปเหรอว่าพ่อตายไปแล้ว
แล้วคิดเหรอว่าคนเป็นพ่อจะมีความสุขถ้ารู้ว่าลูกต้องมาติดคุกทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด
ไม่เข้าใจว่าเฮียคิดอะไรอยู่ อ่านแล้วนอยด์เฮีย
ต้องขออภัยที่อ่านแล้วมีความเห็นที่ต่างออกไป
แต่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
-
สงสารเฮียจังเลย
หนูกลับมาปลอบเฮียหน่อย
-
เป็นเรื่องราวที่เจ็บปวดกันทุกคนเนอะ แต่ยังไงเฮียก็ยังมีหนูนะ
-
เฮียน่าสงสาร...
อยากให้หนูมาปลอบเร็วๆจัง...
-
หนูมาปลอบใจเฮียหน่อยเร็ว ฮือออออออออออ :o12:
-
รักเฮียสุดๆอ่ะ และเชื่อว่า น้องหนูก็จะรักเฮียมากๆ เช่นกัน........
-
โอ้วว ชีวิตเฮียน่าสงสาร ต้องมาพบเจอกับผู้หญิงเลวๆ
ดีแล้วที่ได้พบกับผู้ชายอย่างน้องหนู เฮียสู้ๆ ทุอยางจะผ่านไปได้ด้วยดีนะเฮีย :o12:
-
เป็นอดีตที่เจ็บปวดมากฮืออออออออออ ทั้งสามคนนี่เสียสละรับผิดแทนคนอื่นทั้งนั้นเลย :hao5:
-
อ่านตอนนี้ โครตหดหู่ การศึกษาไม่ได้ช่วยให้คนฉลาดคิดมากขึ้น
ความร่ำรวยไม่ได้ช่วยให้คนเป็นคนมากขึ้น :เฮ้อ:
-
เฮียจ๋า ความหลังแสนเศร้า รีบกลับไปรับหนูนะ หนูก็รักเฮียT^T
-
คนเรามีพลาดกันได้ อันนี้เป็นเรื่องจริงทั้งในชีวิตจริงและนิยาย
และสิ่งที่ควรทำหลังจากผิดพลาดก็คือยอมรับผลที่ตามมา
แม้ว่าผลนั้นจะเปลี่ยนแปลงชีวิตเราทั้งชีวิตก็ตาม :เฮ้อ:
เรื่องนี้บอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะใคร เพราะพ่อที่ปล่อยใจไปกับกิเลส
หรือธีรดาที่จิตไม่ปกติ หรือจะพ่อแม่ธีรดาที่เห็นดีเห็นงามด้วย
หรือเพราะเฮียที่ไม่คิดเฉลียวใจกับสิ่งผิดปกติของสิ่งรอบข้าง
ถ้าไม่คิดอะไรมากถือซะว่าเฮียรับผิดเพื่อทดแทนบุญคุณก็แล้วกัน
ผ่านมาได้จนป่านนี้แล้ว ไม่นานเฮียก็จะไม่เจ็บปวดเมื่อนึกถึงมันอีก
คิดถึงวันที่จะได้เจอลูก เจอหนูดีกว่าเนาะ สู้ๆนะเฮีย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้เฮียที่แสนดี
-
ทั้งเบียร์ รัน แล้วก็เฮีย ต้องติดคุกเพราะความรัก... เฮ้อ!!
-
เฮียน่าสงสาร
ถ้าจะว่าผิดก็ผิดกันทั้งสามคน
พ่อผิดที่ไปมีอะไรกับผู้หญิงอื่น
ธีรดาผิดที่ไปมีอะไรกับสามีคนอื่นและแก้แค้นด้วยการมีอะไรกับลูกชายของอีกฝ่าย
เฮียผิดที่ไม่เชื่อพ่อตั้งแต่แรก
สรุปคนที่ถูกก็คือหนูของเฮีย เพราะหนูน่ารัก กร๊ากกกก (เกี่ยว?)
-
โอ๊ยยย ไม่น้าาาา ฮือออ เศร้า
ตอนแรกโหวตเรื่องนี้เป็นนิยายสุดฮา หรือจะเปลี่ยนเป็นสุดประทับใจดีเนี่ย :ruready
-
สงสารเฮียมากบอกเลย
เรื่องมันหน่วง
รอยบากในใจเฮียนี่ให้หนูรักษานะ
-
ถ้าเป็นอย่างนี้เฮียจะพ้นข้อกล่าวหาได้อย่างไร
ถึงยอมมอบตัวก็คงติดกลับไปติดคุกอยู่ดี
แล้วจะได้กลับไปหาหนูได้อย่างไรกัน :mew4:
-
พูดไม่ออก รอตอนหน้าดีกว่า เห้อ!!
-
โอยย ไม่คิดว่าเฮียจะมีอดีตที่เศร้าขนาดนี้ ยัยธีรดานี่เป็นผู้หญิงที่โรคจิตครบสูตรจริงๆเลย
-
นายเทียนดูเคะราชินีมาก ส่วนนายเฟยมันแน่นนนนนน ต้องยกออกมา(ดู)
ชีวิตเฮียรันทดมาก งั้นเฮียก็ไม่ได้รักแม่ของลูกเลยสินะ
ดีใจจังที่หนูเป็นที่รักของเฮียคนเดียว :-[
-
กดเข้ามาอ่านเรื่องนี้เหมือนเสพติดอะไรบางอย่าง ช้านละทิ้งแล้วทุกสิ่งอย่างอ่านรวดเดียวจบ o13
ยอดเยี่ยมจริงๆค่ะ วางไม่ลงจริงๆถ้าทำเป็นหนังสือเค้าจะไม่พลาดแน่ๆ
ชอบพลอตเรื่อง ตัวละคร การบรรยาย ทุกสิ่งอย่างน่าติดตามไปซะหมด
ทั้งที่เป็นนิยายวายแต่ก็หลงรักคู่พ่อนกแม่ไก่ด้วย แหม่ มันกลมกล่อมจริงๆค่าเรื่องนี้
รอติดตามตอนต่อไปนะค้า
ปล.ชอบชื่อไอ้ตะบันกับไอ้ตะบึงพ่อมันจริงๆ ฮามั่ก :hao7:
-
สงสารเฮีย :o12: :o12:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :pig4: :pig4: :pig4: :กอด1:
-
ธีรดาเป็นชู้กับพ่อเฮียและรู้จักเฮียมาก่อนที่จะเจอเฮียใช่มั้ยคะ?? :confuse:
แล้วก่อนตายพ่อเฮียกระซิบบอกอะไรเฮียหว่า เอ๊ะ!! รึเราอ่านไม่ทั่วเองเลยไม่รู้
เห็นเฮียสะดุ้งตื่นแบบนี้แล้วอยากให้หนูมาอยู่ข้างๆเฮียจริงๆ
คิดภาพผู้ชายเข้มๆตัวโตๆอย่างเฮียนอนกอดไอ้ชวดแล้วฮาอ่ะ :laugh:
-
อิชะนีเลว เลวมาก กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เฮียรักหนู นี่คือปัจจุบันค่ะ ลบมันไปค่ะ ลบมันนน
เฮียยังต้องไปฝ่าอุปสรรคพ่อนกอีกนะคะ
-
32 ตอนรวดดดดดด สรุป สามเกลอ ติดคุกเพราะความรักทั้งนั้นเลย
เรื่องเฮียสะเทือนใจที่สวดดด ToT
-
ต้อนรับฝนตกยามเช้า :z3:
เอาน้องรันมาฝาก :mew1:
แก้เคลียดทั้งฝนและเรื่องเฮีย หุหุ :katai3:
[attachment deleted by admin]
-
หุหุ รันแมนกว่าที่คิด
แต่ก็ยังน่ารัก
-
รันน่ารัก ยิ้มละมุนมากกกกกกกกกกกกกก
คนเขียน รวบรวมรูปไปไว้หน้าแรกด้วยซิคะ
คนที่มาอ่านทีหลัง จะได้ฟินตั้งแต่เริ่มแรกเลย อิอิ
-
รันน่าร๊ากกกก
มิน่า..เข้มมันถึงไม่ยอมปล่อยวางซะที (เข้าใจแล้ว)
อุอุ...รอลุ้นเบียร์กะพี่สิบจ้า
-
อืมมมมมมมม : 222222: เหมาะที่จะเป็นรันค่ะ o13
-
โหววววววววว เบื้องหลังเฮียทำไมมันหดหู่แบบนี้อ่ะคะ
เราร้องไห้นะตอนที่หนูตุลย์ถูกคนฝั่งแม่บอกว่า “พ่อไม่รัก” คือจิตใจแย่มากเลยนะ ทำกับเด็กแบบนี้ได้ลงคอ
แล้วก็ไม่อยากจะเข้าใจเหตุผลของพ่อเฮียหรอกนะว่าทำไมถึงไปเกลือกกลั้วกับผู้หญิงกาลกิณีแบบนี้
ของไม่ดียังจะไปยุ่ง แล้วก็นะความจริงน่าจะบอกกับเฮียคนเดียวก็ได้ว่าทำไมถึงไม่อยากให้เฮียไปยุ่งกับยัยนั่น
เป็นไงล่ะเพราะความคิดน้อยของตัวเองแท้ๆ เป็นถึง ดร. แต่ยังไม่รู้จักคิด จะมัวแต่มาห่วงหน้าตาตัวเองอยู่ได้
ปล่อยให้ลูกมาใช้ผู้หญิงร่วมกับตัวเอง เป็นไงล่ะ เกิดเรื่องที่ไม่ควรจนได้ น่าโมโหจริงๆเลย
ดูสิเรื่องนี้มีคนรับกรรมตั้งกี่คน ไหนจะภรรยาที่ร่วมชีวิตกันมา ลูกที่ตัวเองรัก และไหนจะหลานที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
มีคนกี่คนที่ต้องมารับกรรมนี้ แต่เราไม่ถือว่าคนอย่างธีรดาเป็นผู้รับกรรมด้วยนะ
เพราะเราเชื่อว่ายัยนี่จงใจเข้ามายุ่งกับครอบครัวนี้อย่างไร้จิตสำนึกของความเป็นคน
พื้นฐานจิตใจใช้ไม่ได้ ยุ่งกับคนที่มีครอบครัวยังไม่พอ ยังคิดที่จะแย่งเขามา
โดยที่เข้าข้างตัวเองแบบไม่ยั้งคิดซักนิด ว่าตัวเธอได้พ่อเฮียมาวิธีแบบไหน
จิตใจไม่ปกติ ตายๆไปนั่นล่ะดีแล้ว คนแบบนี้รกทั้งสามโลกเลยด้วยซ้ำ
ตายไปก็ไม่มีที่จะให้อยู่ สมควรสุดๆ เฮ้อออออ เหนื่อย....
(ไม่ขอเอ่ยถึงคนฝั่งธีรดา เพราะจะเลี้ยงคนทั้งที ถ้าอยากให้ดี ก็สอนดีๆ แต่ถ้าอยากให้เลวก็สอนเลวๆ
ในเมื่อก็เห็นแล้วว่าธีรดาเป็นยังไง ก็เป็นอันรู้แล้วว่าเธอได้รับการอบรมมาจากคนแบบไหน ก็ไม่ต่างกันนักหรอก)
เฮียสู้ๆนะ คนแต่งจะให้เฮียและทุกคนพ้นทุกข์แล้วใช่มั๊ยอ่า เป็นกำลังใจให้พวกเฮียๆและคนเขียนเลยนะคะ
สู้ๆ ย๊ากกกกกกกกกกก :a2: :a1: :กอด1: :L2:
ปล.เห็นรูปหนูรันเลยนึกได้ว่าความจริงรันเค้าเป็นลูกครึ่งฝรั่ง = =
-
ลองนึกภาพน้องรันหน้าตาแบบนี้เดินอยู่ในเรือนจำ ท่ามกลางพวกเถื่อน
แล้วเข้าใจความรู้สึกไอ้เข้มเลย....เป็นผม ผมก็กัดไม่ปล่อย
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:mew2:จำฝังใจว่ารัน เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น กร้ากกกกก ขอกลับไปทบทวนอีกก่อนนะ
-
อุ...กรี๊ด
อิมเมจน้องรันมันเข้ากับพี่เข้มสุดๆเลยอ่ะ อร๊ายยยยยยยยย
ถึงว่าทำไมพี่เข้มจ้องจะงาบตลอดเลย อิอิ
-
น้องรัน :o8: ขอไปไว้อาลัยกับเรื่องราวอันแสนเศร้าของดร.เฮียก่อน :monkeysad:
-
เห็นอิมเมจรันแล้วชอบอ่ะ :hao6:
มิน่าเข้มมันถึงตามกัดไม่ปล่อยเลย
ในเรื่องหนูตัวสูงกว่ารัน
แต่อันนี้เหมือนรันจะตัวสูงกว่าหนูนะ :mew5:
อยากให้รันได้ทั้งเข้มทั้งไป่จุงเบย
คนหนึ่งเอาไว้ขู่คนหนึ่งเอาไว้ปลอบ :hao7:
-
รันมันน่ารักอ่ะ แต่แมนกว่าที่คิดนะ
ความรู้สึกเรานะน่าจะบางกว่านี้
-
โห พอได้กลับมาอ่านไหง่มีแต่เรื่องเศร้า ๆ อะ หนูก็แยกกะเฮีย
แล้วยังอดีตของเฮียอีกตอนนี้ไม่มีหนูอยู่ข้าง ๆ แล้วด้วยน่าสงสารเฮียจัง
ชอบเวลาหนูอยู่กะเฮียจังอ่านแล้วยิ้มตามตลอด ดูมีความสุขมากเลย
อยากให้หนูกะเฮีย แล้วก็พี่สิบกะเบียร์ได้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็ว ๆ จัง
แต่ก็ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย ชอบมาก ๆ แล้วรันจะคู่กะใครน๊ายังเดาไม่ออกจริง ๆ
ถึงท่าทางคะแนนเข้มจะแซงไป่นะเนี่ย แล้วยังสองนายอีก
ขอให้ทุกคู่สมหวังไม่ดราม่านะค่ะ รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
อดีตของเฮียช่างมืดมน สงสารน้องตุลย์ที่มีแม่แบบนั้น
ที่จริงแล้วพ่อน่าจะบอกเฮียตั้งแต่แรกนะ เรื่องมันจะได้ไม่เป็นแบบนี้ แต่ก็นะ...เวรกรรมของใครของมัน
-
อ่านรวดเดียวเลย
สนุกมากๆ มาต่ออีกไวๆนะคะ
:z13:
-
ถ้ารันไม่ได้อยู่กับพวกเฮียนะ
อื้อฮื้ออออออออออออ ไม่พ้นเมียพี่เข้มนะเเจ้ะ ขนาดตอนนี้ยังไม่แน่ว่าจะพ้นมั้ย :hao6: :hao6:
-
:mew2: :mew2:
รันน่ารักจุงเบย
:mew1: :mew1:
-
>> ป.33 <<
‘รัก’
‘รัก’
‘รัก’
‘หนูรักเฮีย’
‘รักเฮีย’
‘หนู เฮียรักหนู รัก’
‘สัญญา ว่าจะกลับไปหา เฮียต้องอึด ห้ามตาย ไปบอกพ่อว่าเฮียทำอะไรหนู สัญญา สัญญาสิ’
‘สัญญา เฮียสัญญา’
‘ดูแลมันด้วย มีมันอยู่ด้วยเฮียจะไม่ตาย หนูจะรอ รักเฮีย’
‘ครับ รักหนู เฮียรักหนู’
ผมปาดน้ำตาที่ไหลออกมา หลังจากทบทวนคำพูดและเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนตอนนี้ผมอยู่บนเฮลิคอปเตอร์กับคุณตำรวจ เพื่อกลับไปหาคนที่ผมคิดถึงและรักสุดหัวใจ ‘พ่อ’ ใช่ ในที่สุดผมก็ได้กลับไปหาพ่อจริงๆ ตามที่เฮียสัญญา แต่ผิดแค่คนสัญญาไม่ได้พาไปเอง ผมสับสนไปหมด ดีใจที่ได้กลับ แต่อีกใจก็โกรธคนส่งกลับ ผมโกรธเฮียทำไม โกรธเรื่องไม่ได้มาส่งตามสัญญา โกรธเรื่องหลอกแกมบังคับให้กลับพร้อมคุณตำรวจ โกรธที่ไม่ให้ผมอยู่ด้วยทั้งที่สัญญากันแล้วว่าเราจะอยู่และตายไปพร้อมกันถ้าเกิดอะไรขึ้น โกรธทั้งที่รู้ว่าเฮียทำไปทั้งหมดก็เพราะ ‘รัก’ อยากให้ผมกลับบ้านไปหาพ่อ ไปใช้ชีวิตแบบที่เคยใช้ อยากให้ผมปลอดภัยไม่ต้องเผชิญกับอันตรายที่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ผมอยากจะอคติว่าเพราะผมเป็นภาระของเฮียมากกว่าถึงได้ทำแบบนี้ เฮียเลว ทำเป็นพูดสวยหรูดูดี กูไม่เชื่อหรอก
สุดท้าย
ผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่ เพราะเฮียไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าเฮียเห็นผมเป็นภาระ เป็นตัวถ่วง เป็นตัวซวย เฮียจะเสียเวลากับผมทำไมตั้งนาน จะดูแลปกป้องแม้กระทั่งเอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงในทุกอย่างที่เกี่ยวกับผมเพื่ออะไร สรุปตรงกับใจที่สุด เพราะเฮียรักผม และผมก็รักเฮีย ผมคิดถึงตอนนี้ก็น้ำตาไหลให้ปาดอีกแล้ว ป่านนี้เฮียจะเป็นยังไง นายจะทำโทษเฮียไหม
นั่นสิ!
ผมหายมาอย่างนี้นายต้องสงสัยแน่ ?
เฮียจะถูกลงโทษ!
“ผมจะกลับไปที่นั่น”ผมหันไปพูดกับคุณตำรวจที่นั่งเหม่อไม่ต่างกันจนเขาสะดุ้ง
“อะไรนะ คุณหนู”เขาดูจะตกใจกับคำพูดผม
“ผมจะไปหาเฮีย พาผมกลับไปหน่อย”ผมพูดกับเขาพร้อมพยักหน้าว่าให้ ฮ. ยูเทริน์หน่อย
“ไม่ได้ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้”เขาปฏิเสธทันที คิ้วขมวด
“ทำไม คุณก็อยากไปหาไอ้เบียร์ไม่ใช่เหรอ อ๋อ ใช่สิ คุณกลับไปได้นี่หว่า เฮียจะช่วย คุณเลยไม่ฟังผม ไม่ช่วยผมใช่ไหม”ผมถามเขาเสียงเริ่มดัง นี่ก็อีกคนไม่รู้จะมาทำไม มาไม่รู้จักเวล่ำเวลา มาตอนกูไม่อยากกลับ ผมคิดอย่างพาลๆ ลืมทุกอย่างในตอนนี้ ห่วงเฮียอย่างเดียว
“คุณหนู”เสียงคุณตำรวจเข้มขึ้น ส่ายหน้าเอือมๆใส่ผม ถ้าเป็นเฮียจะไม่ทำหน้าแบบนี้ เฮียจะยิ้มพูดอ่อนโยน ใช่สิผมไม่ใช่ไอ้เบียร์แฟนเขาสักหน่อย กูชักเริ่มจิตตกเหมือนผู้หญิงประจำเดือนไม่มาแล้ว
“พาผมกลับ ผมจะไปหาเฮีย เฮียจะโดนทำโทษ คุณไม่รู้หรอกว่าเฮียจะโดนอะไร”ผมจับแขนเขาพูดพร้อมเขย่า
“ผมทำไม่ได้ ผมรับปากเขาแล้วว่าจะส่งคุณให้ถึงมือพ่อ เขาไม่เป็นอะไรหรอก”คุณตำรวจฟังไม่รู้เรื่องพูดปลอบผม
“เป็นสิ นายต้องสงสัย นายต้องถาม นายสงสัยคุณด้วย เฮียต้องเดือดร้อน คุณได้ยินไหม”ผมแผดเสียงใส่เขาอีก อย่างไม่สนใจว่าเขาจะหูหนวก หน้าเป็นขี้กลากเพราะการกระจายของน้ำลายผมก็ช่างหัว
“ใจเย็นสิ มีสติหน่อย เขาทำเพื่อคุณนะ เขาต้องคิดดีแล้ว และสั่งห้ามผมพาคุณกลับไม่ว่าจะยังไงต้องส่งคุณถึงมือพ่อให้ได้ผมตกลงกับเขาแล้ว”คุณตำรวจบอกให้ผมใจเย็นมีสติ ทั้งที่หน้าดูจะเสียสติกว่าผมอีก ผมเสียงดังรัวเร็ว
“โกหก เฮียไม่ได้สั่งห้ามพาผมกลับ เฮียสั่งแค่ให้ส่งถึงมือพ่อ เห็นไหมแค่นี้คุณก็โกหกผมแล้ว”ถ้าเขาเสียสติผมก็คงหน้ามืดตามัวหูตึงจนมึนไม่ฟังอะไรทั้งนั้น จะไปหาเฮียอย่างเดียว จนผมลืมไปว่าเขาอาจตบผมให้มีสติแบบในละครก็ได้
“เฮ้ย ดื้อจังวะ”เขาหลุดทั้งเสียงและสีหน้า แต่ไม่หลุดฝ่ามือติดมาด้วย
“คุณนั่นแหละดื้อ ไม่ฟังเหตุผลผมสักนิด เอางี้ ผมแจ้งความก็ได้ ว่ามีคนได้รับอันตรายให้คุณไปช่วย ตกลงไหม”ผมพยายามตั้งสติคุยกับเขาอย่างใจเย็นที่สุด เขาอ้าปากหวอ
“คุณหนู คุณจะบ้าเหรอ นั่นนักโทษนะ”เขาพูดพลางส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย หรือไม่ก็คิดว่าผมบ้าไปแล้ว
“นักโทษไม่ใช่คนหรือไงวะ ขนาดหมอยังช่วยหมดไม่แบ่งแยกอาชีพเลย”ผมเถียงเขาออกไปอีก
“มันไม่ใช่อย่างนั้น ผมไม่ได้แบ่งแยก แต่คิดดูนะตอนนี้คุณเป็นเจ้าทุกข์ถูกจับไปเป็นตัวประกัน นั่นก็ความผิดเขากระทงแล้ว ละ”เขาส่ายหน้าพลางอธิบายเหตุผลให้ผมฟัง แต่ยังไม่ทันจบดี
“ผมไม่ได้แจ้งความสักหน่อย และไม่เอาเรื่องด้วย ทีนี้จะกลับไปช่วยเฮียได้หรือยัง”ผมโพล่งขัดเขาออกไปทันที ผมไม่เอาเรื่องเฮียเด็ดขาด แถมจะบอกว่าเฮียดูแลผมดีโคตรของโคตร
“เฮ้อ คุณหนู”คุณตำรวจถอนหายใจอย่างไม่รู้จะพูดอะไรอีก นี่ผมผิดขนาดทำให้โลกร้อนเลยเหรอ แค่อยากกลับไปช่วยเฮีย
“เรียกหนูก็พอ ไม่ต้องเติมคุณให้ดูสถุลหรอก”ผมบอกเขาเนือยๆเหมือนกัน หันกลับไปพิงพนักมองท้องฟ้าที่กว้าง แต่ต่อให้แคบผมก็ไม่เห็นเฮียอยู่ดี
“งั้นก็เรียกผมสิบ ไม่ต้องเติมตำแหน่งให้ดูกากดีไหม”เขาพูดเหมือนจะขำกลับมาบ้าง ผมเหล่มอง
“สิบเฉยๆคงไม่ได้ ไอ้เบียร์แก่กว่าผมยังเรียกคุณพี่เลย”ผมพูดอีกแต่ไม่หันไปมอง บอกให้รู้ว่าเขาแก่กว่า ได้ยินเหมือนเขาจะหัวเราะในลำคอ
“แล้วแต่คุณ เอ้อ หนู แล้วกัน”เขาตามใจ ถ้าผมเติม ไอ้ คงได้สิ เสียงกลั้วหัวเราะเงียบ ก่อนจะจับไหล่หผมให้หันไปหาเขา นี่เขารู้ว่าผมคิดจะเรียกเขาว่า ไอ้ เหรอ ถึงได้ทำหน้าเข้มใส่
“ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่คุณไม่เอาเรื่อง มันอยู่ที่เขามีคดีติดตัวอยู่แล้ว แต่แหกคุกออกมาเป็นการเพิ่มคดีเข้าไปอีก แถมเป็นคดีใหญ่ด้วย พวกนั้นทั้งหมดรวมทั้งเบียร์กำลังถูกทางการตามตัวอยู่”เขาพูดช้าน้ำเสียงเรียบแต่แววตาสั่นไหวเมื่อพูดถึงคนที่เขารัก
“เฮียกับพวกจะโดนจับตายไหม”ผมถามอย่างเป็นกังวล ห่วงคนที่ตัวเองรักเหมือนกัน
“ถ้ามอบตัวก็ไม่ แต่ถ้าคิดสู้ก็ต้องปะทะ ต้องมีการสูญเสียทั้งสองฝ่าย”คุณตำรวจสีหน้าสลดลงเมื่อพูดตอนท้าย
“แต่เฮีย เบียร์ ไอ้รัน เป็นคนดีนะ คุณจะปล่อยให้ไอ้เบียร์มันตายเหรอ”ผมส่ายหน้าพูดใส่เขา ที่ส่ายหน้าทันที
“ผมไม่มีวันให้เบียร์เป็นอะไร จะปกป้องถึงที่สุด แต่ตอนนี้เราทำได้แค่พยายามพูดให้เขามอบตัวให้ได้”คุณตำรวจพูดเสียงจริงจังรวมทั้งสีหน้าดึงผมเข้าพวกไปด้วย
“ผมพูดแล้ว แต่เฮียบอกยังไม่ถึงเวลา ไม่รู้ว่าเฮียรออะไร”ผมตอบเสียงเบาลง นึกถึงที่เคยขอร้องเฮีย แต่เฮียก็บอกแบบนี้ด้วยสีหน้านิ่งแฝงอ่อนโยน จนผมไม่อยากจะบีบให้เฮียอึดอัดใจไปมากกว่านี้ ได้แต่ภาวนาในใจขอให้เวลาของเฮียมาถึงสักที ถึงแบบไม่มีอันตราย ถึงแบบที่จะได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติสักที
“คุณหนู ตอนนี้ผมจะไม่ถามอะไรหรอกนะว่าคุณรู้อะไรมาบ้าง ผมไม่อยากฉวยโอกาส ผมจะทำตามที่รับปากเขาไว้เท่านั้น”คุณตำรวจยกยิ้มพูดกับผมที่มองเขาอย่างรู้สึกทึ่ง นี่คงเป็นเหตุผลที่เฮียฝากผมกับเขา
“เขาอยากเห็นคุณปลอดภัย อยากเห็นคุณกลับบ้านไปหาพ่อ แล้วคุณจะทำลายความหวังดีของเขาเหรอ ถ้าคุณกลับไปสิ่งที่เขาทำมันก็สูญเปล่า สู้กลับไปรอเขาไม่ดีกว่าเหรอครับ”เขาเกลี้ยกล่อมผมอีก ยกเหตุผลที่ผมรู้อยู่แล้วว่าเฮียทำไปเพราะอะไร ทำไมผมจะไม่รู้
“แล้วถ้าเฮียไปกลับมาล่ะ”ผมถามถึงสิ่งที่ยังไม่เกิด และภาวนาว่าไม่ให้เกิด แม้แต่กับคนพวกนั้น ผมอยากให้พวกเขากลับตัวกลับใจมามอบตัว ถ้าเป็นไปได้
“เขาเป็นคนชอบโกหกเหรอ”คุณตำรวจถามผม หยิบทิชชู่ส่งให้ผมซับน้ำตาที่ไหลออกมาอีกแล้ว
“ไม่ เฮียไม่เคยโกหก”ผมส่ายหน้าตอบอย่างมั่นใจมาก เหมือนรู้จักเฮียมาตั้งแต่เกิด
“งั้นเขาต้องกลับมาแน่นอน เขาสัญญาแล้วนี่”คุณตำรวจยิ้มอย่างใจดี
“ใช่ เฮียสัญญา”ผมพยักหน้าพร้อมพูดพึมพำ ก่อนจะก้มหน้าพูดต่อสีหน้ากังวลตามเดิม“ผมกลัว กลัวเฮียจะถูกนายทำโทษ เฮียรับปากนายว่าจะรับผิดแทนผมทุกอย่างตอนที่อยู่โน่น”
“เขาไม่โดนแน่นอน ดูแล้วเฮียของหนูจะสำคัญอยู่ และพี่คิดว่าเขาคิดดีแล้วที่ทำแบบนี้”เขายิ้มพูดเพิ่มความมั่นใจให้ และสรรพนามเปลี่ยนไปอย่างเร็ว ผมพยักหน้า คิดว่าผมไม่ควรอ่อนแอ ควรจะเข้มแข็งและอดทนเข้าไว้ ในเมื่อเฮียสัญญาแล้วผมก็ควรจะเชื่อเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ผมยิ้มก่อนจะเช็ดน้ำตาให้แห้งสนิท ยังมีอีกคนที่ผมต้องให้เห็นว่าผมสบายดี
“ดีแล้ว พ่อนกคิดถึงหนูมากนะ เขียนจดหมายไปร้องไห้ไป พี่แอบเห็นจะเข้าไปปลอบแต่คิดว่าจะเป็นการขัด ถ้าเห็นหนูพ่อนกต้องยิ้มออกแน่”พี่สิบเปลี่ยนมาคุยเรื่องพ่อ ทำเอาผมเกือบต่อมน้ำตาแตกอีกแล้ว โธ่ ไอ้พี่สิบมึงจะพูดให้กูบลิ้วทำไมวะ จะเปลี่ยนเรื่องทั้งทีก็ให้มันเซ้นซิทีฟไกลตัวหน่อยสิ ดูแกจะรู้ตัวยิ้มเจื่อนๆ
“พี่ขอโทษนะ แค่อยากให้หนูสบายใจ”แกเกาหัวแกรกๆ ทำเอาผมยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไร ผมเห็นตั้งแต่ในจดหมายแล้วจิ้นตามก็รู้ว่าพ่อร้องไห้แน่นอน เราไม่เคยแยกกันนานขนาดนี้”เพื่อให้แกไม่รู้สึกผิดผมเลยตบไหล่แกเป็นการปลอบใจพอกับที่แกขยี้หัวผมเป็นการตอบแทน
“ตั้งแต่แม่ตายเราก็อยู่กันสองคนมาตลอด จนกระทั่ง ฮึฮึ นั่นแหละ”ผมพูดต่ออีกนิดก่อนจะหยุดเมื่อรู้ว่าจะวกกลับไปเรื่องเศร้าอีกแล้ว
“พี่เชื่อว่ามันจะจบลงด้วยดี”พี่สิบพยักหน้ากับผม
“อืม ผมก็หวังให้เป็นเช่นนั้น”ผมพยักหน้ากลับเช่นกัน ก่อนคุณนักบินจะพูดว่า ถึงชายแดนแล้ว พี่สิบบอกว่าเขาไว้ใจได้เขาจะไม่ทำอะไรโดยไม่มีคำสั่ง คนเราทุกคนก็มีหน้าที่ของตัวเอง ยิ่งผมเห็นทหาร ตำรวจ หรือแม้แต่ครูตามชายแดน ทำให้ผมรู้สึกนับถือในตัวพวกเขามากที่เสียสละความสบายส่วนตัวไปลำบากและสร้างประโยชน์เพื่อส่วนรวม ผมคงทำอะไรมากไม่ได้นอกจากขอให้พวกเขาทำสำเร็จในหน้าที่อันมีเกรียติ และขอบคุณที่ช่วยปกป้องให้พวกเรามีความสุข รวมถึงเฮียด้วยถ้าสิ่งที่เฮียต้องทำมันไม่ผิดต่อประเทศชาติหรือผิดต่อใคร ผมก็ขอให้เฮียและพวกปลอดภัย แต่ถ้ามันผิดผมก็ไม่ขอให้เฮียและพวกเป็นอะไร ขอให้กลับตัวกลับใจมามอบตัว ผมพร้อมจะรอและอยู่ข้างเฮียเสมอ
.
.
.
.
.
“เดี๋ยวหาอะไรกินกันก่อน กว่าเครื่องจะออกก็เกือบสี่ทุ่ม”พี่สิบพูดกับผมเมื่อมาถึงสนามบินของจังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือ ผมเคยขึ้นเครื่องบินอยู่ไม่กี่ครั้งใช้เฉพาะเวลากลับบ้านแบบเร่งด่วน แต่ถึงไม่เร่ง พ่อก็มักไม่ค่อยให้ผมขับรถกลับเอง ตอนที่ยังทำงานอยู่กรุงเทพฯ มีอยู่ครั้งหนึ่งฮามาก ก่อนกลับบ้านช่วงเทศกาลสงกรานต์ พ่อกับอาเหมารถบาสปรับอากาศมารับผมกับเพื่อนถึงที่เลย แม้แต่ใครที่ไปทางเดียวกันจะอาศัยไปลงด้วยก็ได้ ฟรี กว่าจะส่งครบบ้านปาไปหนึ่งวัน แต่เฮฮาสนุกมาก แถมได้ของฝากเต็มรถ นึกแล้วผมก็ขำ ทำให้รู้สึกดีขึ้น อีกนิดเดียวแล้วสินะ ผมจะได้เจอหน้าพ่อแล้ว
“ยังไงก็ได้”ผมตอบรับ ก่อนจะกอดกระเป๋าสะพายใบใหญ่ที่ใส่ของสำคัญอยู่ เฮียเตรียมเอกสารเดินทางให้ทุกอย่าง แม้กระทั่งแว่นตาดำกับหมวกแก็ปแต่ผมไม่ได้สนใจดูหรอกมัวแต่คิดโน่นคิดนี่ คิดว่าผมเป็นดารานักร้องหรือไงก็ไม่รู้ต้องปกปิดด้วย ผมนึกถึงสิ่งที่กำลังใส่อยู่ตอนนี้ พี่สิบบอกว่าเฮียไม่ให้ขับรถไปเอง ให้เดินทางปะปนกับผู้คน กันคนติดตาม เฮียรู้ว่าตอนนี้มีคนจับตามองเฮียกับพวกอยู่ กลัวผมจะได้รับอันตรายไปด้วย เหมือนตอนที่เราไปทำบุญด้วยกัน ทำให้ผลบุญยังช่วยเราอยู่บ้าง
“เออ พี่ยังไม่ได้บอกหนูอย่างหนึ่ง แต่หลังกินข้าวก่อน”พี่สิบแต่งตัวไม่ต่างจากผม เคราที่เฮียเคยเหน็บแกก็เนียนกว่าเดิม แกคงไม่จี้เส้นใช้กาวตราช้างอย่างที่เฮียแนะนำหรอกนะ ไม่งั้นหนังหน้าแกติดออกมาแน่
“อืม”ผมพยักหน้าตามเดิม ก่อนจะลุกเดินไปร้านอาหารไม่ไกลจากสนามบินมากนัก คนไม่พลุกพล่าน คงเพราะเป็นวันธรรมดาด้วยล่ะมั้ง
“หนูเคยมาเที่ยวที่นี่ไหม”พี่สิบถามผม มือก็พันเส้นขนมจีนราดน้ำเงี้ยวเข้าปาก มีไส้อั่ว พริกอ่อง แคปหมู ข้าวเหนียว
“เคย มากับพ่อและก็เพื่อน”ผมตอบจิ้มไส้อั่วตามด้วยข้าวเหนียว “เชียงใหม่ก็ยังสวยคงที่ แต่เจริญมากขึ้น”ผมพูดต่อเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลง ความเจริญไม่ใช่สิ่งผิด ผิดที่ไม่รู้จักรักษากันเอง
“นั่นสิ กินๆ เดี๋ยวก่อนกลับพี่ต้องพาหนูไปทำอะไรก่อน”พี่สิบเลิกคิ้วเห็นด้วย ก่อนจะพยักหน้าให้กินต่อแถมพูดแอบแฝง ทำเอาเงยหน้าอ้าปากค้างทันที
“เฮ้ยๆ ไม่ใช่อย่างที่คิด”พี่สิบเห็นหน้าผมรีบปฏิเสธทันที
“ผมไม่ได้คิดอะไรนะ”ผมรีบพูดกลับเหมือนกัน กลัวแกจะหาว่าผมคิดลึก
“เหรอ”แกทำเสียงล้อ ก่อนจะกินต่อ ท่าทางจะกวนไม่ใช่เล่น ดูแกอารมณ์ดี มิน่า อยู่กลับไอ้เบียร์ได้ พูดแล้วก็คิดถึงมัน ไอ้รันด้วย เอาเถอะเดี๋ยวก็ได้เจอกัน
.
.
.
.
“มาทำไรพี่”ผมถามพี่สิบทันทีหลังลงจากรถสองแถว มาหยุดหน้าห้างแห่งหนึ่ง ผมรู้เวลาเหลือเฟือ แต่ไม่ได้มีอารมณ์จะมาเดินห้างนะโว้ย ถ้าเฮียรู้หน้าจะเป็นริ้วรอยขนาดไหน จากกันไม่ทันข้ามวันกูเดินเที่ยวห้างสบายใจเฉิบกับผู้ชายคนอื่น
“เออน่า เข้าไปก่อน”พี่สิบพยักหน้าแตะแขนผมเชิงให้เดินเข้าไปข้างใน หรือแกจะซื้อของไปฝากไอ้เบียร์ งั้นผมซื้อคอลลาเจนฝากเฮียด้วยดีกว่ารู้สึกว่าใกล้จะหมดแล้ว ผมบังคับให้เฮียกินเองแหละ เสียของ พูดถึงเฮียคิดถึงอีกแล้ว แต่ไม่ได้ หนูต้องอดทนเข้มแข็งเข้าไว้ ผมคิดและฮึดจนมาหยุดหน้าร้าน
“หมายความว่าไงพี่สิบ”ผมถามแกที่อมยิ้ม ก่อนจะดันเข้าไปในร้าน
“เชิญค่ะ”พนักงานสาวสวย อึ๋ม ยิ้มพร้อมยั่วยวน เอ้ย เชื้อเชิญ กลับไปอีกทีกูจะฟ้องไอ้เบียร์
“ไม่ พี่สิบบอกก่อน จะทำอะไร”ผมรั้งทั้งตีนทั้งมือไม่ยอมเข้า จนกว่าแกจะบอกเหตุผล พนักงานมองเราสองคนเอียงคอยิ้มๆ พิ่สิบหันไปทำมือขอเวลาสักครู่ จากนั้นโค้ชก็พานักกีฬาอย่างผมเดินมาอบรมตรงมุมหนึ่งที่ไม่มีคน
“คืออยากให้หนูเปลี่ยนตัวเองสักพัก จนกว่าเรื่องจะคลี่คลาย”พี่สิบเริ่มเกริ่น ผมเลิกคิ้วให้พูดต่อ“ความจริงไม่ใช่ความคิดพี่หรอก เฮียของหนูต่างหากที่เสนอ”ผมขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินจบประโยค หรี่ตาว่าใส่ร้ายเฮียวิตถารหรือเปล่า อยู่กันจนโดน(นาน)เพิ่งจะคิดได้ให้แต่งหญิงหรือไง และจะแต่งเพื่ออะไรในเมื่อตอนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
“เขาอยากให้หนูปลอมตัวเป็นผู้หญิง คิดว่าคงจะกันไว้ก่อนมั้ง เผื่อมีใครตามหาตัวหนู ตอนแรกพี่คิดว่าเขาคิดมากไปหรือเปล่า แต่คิดอีกทีก็เห็นด้วยนะ”พี่สิบบอกเหตุผลเหมือนจะไม่เห็นด้วยแต่สุดท้ายก็คล้อยตาม คงจะเจอสายตาประมาณว่า กูไม่ได้คิดมาก กูคิดเยอะแถมลึกด้วย
“ทำไมเฮียไม่บอกผมเอง”ผมยังสงสัยอยู่ดี กลัวผมไม่ทำเอาเฮียมาอ้างหรือเปล่า
“ก็หนูโกรธเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ”พี่สิบเลิกคิ้วถามยิ้มๆ
“ต้องทำใช่ไหม”ผมถามย้ำ
“แล้วแต่หนู พี่ไม่มีปัญหาหรอก แต่ทำก็ดี เฮียของหนูจะได้สบายใจ”พูดเชิงล้อเลียน
“เยอะกว่าเฮียอีก”ผมว่าแกกลับแยกเขี้ยวใส่
“เอาน่า ตกลงปลอมนะ”ไอ้พี่สิบสรุป
“พี่อย่าเรียกปลอมตัวเลย มันดูเวอร์ไป”ผมพูดพร้อมส่ายหน้า
“แล้วจะเรียกอะไร แปลงเพศหรือไง”พี่สิบหันมาล้อไม่เลิก
“พี่จะเยอะตามริ้วรอยบนหน้าไปถึงไหนวะ”ผมพยักหน้าว่าแกทำเอาหุบยิ้ม เมื่อโดนเหน็บ ก่อนจะวกเข้าเรื่อง
“ผมพูดตามตรงไม่อยากทำว่ะ”ผมรู้สึกยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี มันต้องดูตลกแน่ๆ แกเลิกคิ้วแล้วจะเอายังไง
“เอาเป็นว่าผมจะ COVER ให้แล้วกัน ตามนี้”ผมตัดสินใจไม่ปลอมตัวแต่ COVER แทน แกขมวดคิ้ว
“แล้วมันต่างกันตรงไหนวะ”แกทำหน้าใส่
“ไม่รู้”ผมขี้เกียจจะอธิบายไปมากกว่านี้ เดินกลับไปที่ร้านตามเดิม หลังจากตกลงกันได้ว่าจะทำการ COVER
“เชิญค่ะ”พนักงานสาวเชิญอีกครั้ง ก่อนจะพาเดินไปตรงแถวเสื้อผ้าผู้หญิง
“พี่สิบ ไม่ต้องนุ่งกระโปรงก็ได้มั้ง”ผมชักเริ่มไม่มั่นใจ แต่ล่ะตัวพลิ้วไสวลายดอก ลายสก๊อต ลายจุด ลาย(บาง)ขวาง
“เลือกไว้สักสองสามชุดแล้วกัน ช่วยเลือกให้ด้วยครับ”พี่สิบบอกผมก่อนจะหันไปทางพนักงานให้ช่วยเลือก
“เอ้อ แล้วคนใส่รูปร่างแบบไหนค่ะ จะได้จัดให้ถูก”พนักงานถามเสียงหวาน
“นี่ไงครับ คนใส่”พี่สิบดึงผมไปโชว์ตัว คนขายมองก่อนจะอมยิ้ม
“อ๋อ แต่น้องเขาเป็นทอมที่หล่อนะคะ หล่อมากด้วย ถ้าไม่บอกว่าทอม ดิฉันนึกว่าผู้ชายซะอีก”พนักงานขายถึงบางอ้อ พร้อมแจงรายละเอียดตามความเข้าใจ ซึ่งเจ๊เข้าใจถูกแล้ว แต่กูฟังเริ่มสับสนว่าตอนนี้ครองสถานะเพศไหนกันแน่
“น้องรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว เหมาะกับทุกสี เอาเป็นเดรสยาวดีกว่าค่ะ ถ้าสั้นไปน้องจะเขินได้เพราะไม่ชิน”จะสั้นจะยาวผมก็ไม่ชินหรอกเจ๊นอกจากชุดนางเอกลิเกของแม่ก็ไม่เคยใส่ชุดผู้หญิงอีกเลย พนักงานขายจับชุดมาทาบตัวผม บอกเป็นเม็กซี่เดรส สายเดี่ยว ลายน้ำเงินสลับขาว ยาวเกือบกรอมเท้า อีกชุดเดรสพิมพ์ลาย ระบายตรงอก ถ้าเป็นสาวๆใส่คงจะน่ารักและมีความสุขกับการเลือกของสวยงาม
“ไปค่ะ เดี๋ยวดิฉันช่วยใส่ให้ ดูจะไม่ค่อยถนัดแน่เลย”พนักงานขายหวังดี แตะแขนเตรียมพาเข้าห้องลอง
“เอ้อ ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเอง”ผมรีบปฏิเสธทันที ไอ้พี่สิบนอกจากไม่ช่วยมันยังยืนกลั้นหัวเราะ กูภาวนากลับไปขอให้ไอ้เบียร์ถีบหน้าไปเลย
“อุ้ย พูดจาก็เหมือน นึกไงอยากแต่งหญิงค่ะ”พนักงานขายยังอารมณ์ดีตามฮอร์โมน หัวเราะคิกคัก
“สัญญากับพ่อแม่ไว้น่ะครับ เขาอยากเห็น”เหมือนรู้ว่ากูแช่ง รีบเสนอหน้าช่วยทันที ลดกึ่งหนึ่งแค่ยอดอก
“อ๋อ เชิญทางนี้ค่ะ เดี๋ยวก่อน รอแป๊บนะคะ”พนักขายเชิญทางห้องลอง แต่เหมือนนึกได้ เดินหายไป
“อย่าบอกนะว่าเจ๊นั่นไปเอาชุดชั้นใน ผมไม่ใส่หรอกนะ”ผมพูดกับพี่สิบอย่างไม่ยอมเด็ดขาด แค่นี้กูก็รู้สึกอั๊คลี่ตัวเองแล้ว ออกมาแม่งคงเหมือนกระเทยรถไถแน่ๆ เฮียแม่งคิดอะไรวะ คิดถึงไม่ต้องพูดนะ รู้แล้วเพราะคิดถึงเหมือนกัน เกี่ยวไหม?
“มาแล้วค่ะ นี่เลย รับรอง งามแต้ๆ”เจ๊ดูจะถูกใจยื่นวิกผมสีน้ำตาลเข้มหน้าม้าเป็นลอนแบบวอลลุ่ม นี่ต้องเป็นสัญชาติญาณฮอร์โมนหญิงเริ่มสิงร่างผมแล้วรู้กระทั่งคำว่า ‘วอลลุ่ม’ ผมมองหน้าพี่สิบที่พยักหน้า ก่อนจะรับและเดินหายไปห้องลอง ด้วยนิสัยเยอะจนลึกติดเฮียมองว่ามีกล้องแอบถ่ายหรือเปล่า เกิดไปโผล่โซเชียลแคมอายเขา
ผ่านไปเกือบห้านาทีหลังลอกคราบเปลี่ยนเป็นชุดเดรสผ้ายืดลายน้ำเงินสลับขาว โชว์แผ่นอกขาวจั๊วะอันแบนราบ แต่ที่มันสะดุดสายตาคือตรงรอยจ้ำเล็กๆสองสามจุดที่ไม่ใช่ยุงกัด ผมคงแอ๊บหลอกตัวเองไม่ได้เพราะรู้ว่ามันคือรอยที่เฮียฝากไว้ เอามือลูบไปแถวคอที่มีเช่นกัน อีกไม่นานมันคงจาง แต่ความรักและคิดถึงไม่มีทางจางหายจากใจแน่นอน ไม่อยากจะถอนหายใจเลย แต่ขอเขียนว่า เฮ้อ แทน ผมคิดถึงเฮียเหลือเกิน ขอย้ำหลายๆครั้งถึงจำกันได้ก็เถอะ ผมไม่เคยรักและคิดถึงผู้ชายคนไหนแบบโหยหาเหมือนคนรักมาก่อนเลย
“เรียบร้อยหรือยังค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหม”เสียงเจ๊คนเดิมถามแต่ไม่เปิดเข้ามา
“คะ ครับ อีกนิด”ผมสะดุ้งรีบตอบก่อนจะหยิบวิกสวมหัวดับความคิด พอเข้าที่ดีแล้ว ผมสำรวจตัวเองที่ตอนนี้อยู่ในชุดเดรสยาวเกือบคลุมรองเท้าบุชสีน้ำตาล ผมยาวประมาณครึ่งหลัง กระพริบตาปริบๆ สรุปได้ว่า
“แม่ชัดๆเลยกู”ผมพูดกับตัวเองที่หน้าคล้ายแม่ไม่มีผิด ไม่แปลกมั้งที่ผมจะแต่งหญิงก็ในเมื่อผมมีส่วนผสมของแม่ด้วยนี่นา เมื่อเรียบร้อยเตรียมจะเดินออก แต่พอเหลือบตามองในกระจกหยุดชะงัก มองอกที่แบนราบเหมือนถนนราดยาง แล้ว เอาไงดีวะ จะหาอะไรยัดก็ไม่มี เหมือนได้ยินเสียงกระซิบข้างหู
‘เสื้อแจ็คเก็ตเฮียไง สวมทับไว้ หนูจะได้อุ่นเหมือนมีเฮียอยู่ด้วย’
“อา ใช่แล้ว ขอบคุณครับเฮีย”ผมพึมพำก่อนจะหยิบแจ็คเก็ตยีนส์ที่ใส่มา สวมทับ เป็นอันเรียบร้อย ก้าวออกไปจากห้องลองช้าๆทั้งที่ไม่ได้มีใครกดปุ่มสโลว์ แต่ขาพร้อมตัวก็ค่อยๆสไลด์ไปทีล่ะก้าว
“O_O”หน้าไอ้พี่สิบ
“^_^”หน้าเจ๊
“=_=” หน้ากู
“ต๊ายยยยย น่ารักมากค่ะ หน้าตาจิ้มลิ้ม หุ่นเพรียวบางเป็นกระดานอย่างกับนางแบบ อกแบนไปนิด ไม่ใช่ปัญหาเพราะหน้าเลิศ”เจ๊อุทานพูดชมไม่ขาดปาก ก่อนจะช่วยจัดระเบียบเสื้อผ้าหน้าผมยกเว้นนมให้อีกนิด
“มานี่ค่ะ เดี๋ยวเพิ่มอีกนิด”เจ๊ดูจะถูกชะตากับกูมาก จับลากเข้าไปนั่ง หยิบกระเป๋าเหมือนหีบมาวางพอเปิดออก มันแยกออกเป็นชั้นอัดแน่นด้วยเครื่องสำอาง
“ผิวน้องสวยมากเลยค่ะ ไม่ขาวซีดเหมือนศพจมน้ำ”สาบานว่าเจ๊ชม มือก็ปัดแก้มผมไปมา
“แก้มใสอมชมพูอยู่แล้ว ปากก็อมชมพู ขนตางอนไม่ต้องดัด อุ้ย ดูดีไปหมด เปลี่ยนเป็นหญิงก็เกิดนะคะเนี่ย”เจ๊ยังพรรณาไม่หยุด นี่ยังน้อยถ้าเห็นรูปกูตอนแต่งลิเกยิ่งกว่านี้อีก เผลอๆเจ๊แกเป็นแม่ยกผมแน่
“เลิศค่ะ คุณพ่อคุณแม่ต้องชมแน่ และไม่แน่นะคะเผลอๆเดินออกไปได้เปลี่ยนมีแฟนผู้ชายแน่ คิกคิก”เจ๊ชมหัวเราะคิกคัก พอกับไอ้พี่สิบที่หายอึ้งไม่รู้กูสวยหรือกูแซ่บ ถ้าพี่ชอบซื้อไปฝากไอ้เบียร์มันสักชุดสองชุด เผื่อไอ้รันด้วยก็ดี
“ว่าแต่มีแฟนยังค่ะ ดูไม่น่ารอด”เจ๊ถามต่อหลังจัดการเสร็จแล้ว
“มีแล้ว”ผมตอบเสียงเบา มองตัวเองที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิงหรอก แค่ผู้ชายตัวสูงผอมใส่เดรสเหมือนใส่ปลอกหมอนข้าง
“ระวังนะคะ กลับไปแฟนจะขอเลิกเพราะสวยกว่า คิกคิก แต่อย่าได้แคร์ค่ะ เชิดใส่หาแฟนผู้ชายเยาะไปเลย คิกคิก”แกยังแนะนำไม่หยุด นี่ถ้าผมบอกว่ามีแฟนผู้ชายคงกรี๊ดแน่ ผมมองไอ้พี่สิบที่กลั้นหัวเราะ พร้อมส่งสัญญาณว่าคิดเงินได้แล้วเจ๊
“เท่าไหร่อ่ะพี่”ผมถามพี่สิบอย่างเกรงใจ หลังจากออกจากร้านได้เสื้อผ้ามาอีกหลายชุด เจ๊ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อวยพรไม่หยุดปากสมกับอาชีพจริงๆ แต่ดูน่ารักดี เสียอย่างเดียวชอบเอาหน้าอกตูมๆมาทิ่มโดนผมอยู่เรื่อย
“ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ใช่ตังค์พี่”พี่สิบพูดพลางยักไหล่ เหล่มองผมยิ้มๆ เท่านี้ก็รู้แล้วว่าของใคร ผมเลยไม่พูดต่อ สักพัก
“หนู”เสียงพี่สิบเรียก
“อะไร”ผมหันไปถาม
“อย่าเกา”พี่สิบบอกผมที่กำลังเกาอยู่
“ก็มันคันนี่พี่ ผ้าอะไรไม่รู้ แสบไปหมด”ผมครวญก่อนจะเกาต่อ
“เกาได้ แต่หลบๆหน่อย ตอนนี้หนูเป็นผู้หญิงนะ”พี่สิบพูดพร้อมเตือน
“ผู้หญิงก็มีอารมณ์คันนะพี่ ถ้าไม่เกาพี่จะให้ผมเดินสีกำแพงแก้คันหรือไงวะ”ผมเถียงอย่างไม่เข้าใจแกอยู่ดีว่าจะห้ามทำไม
“ไม่ห้าม แต่ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเขาเดินเกาเป้าตรงที่โล่งแบบนี้หรอก หลบหน่อยก็ดี หนูดูสิ”พี่สิบพูดเสียงเนือยก่อนจะกวาดสายตารอบข้าง ทำเอาผมหยุดชะงักกับมือที่สแคชตรงแถวๆน้องหนูทันที ผ้ามันแข็งเพราะไม่ได้ซักเลยเสียดสีตรงขาด้านในจนผมอดไม่ได้ต้องเกา ลืมไปว่าไม่งาม
“เอ้า แล้วไม่บอกวะ”ผมว่าแกก่อนจะรีบเดินออกจากที่นั่น กูว่าแล้วมันมองอะไรกัน นึกว่าอึ้งที่กูสวย ที่แท้ทึ่งที่กูเกาเป้านี่เอง ก่อนพี่สิบจะพาแวะร้านถ่ายรูปและรอรับเลย เป็นอันเรียบร้อยเรากลับไปที่สนามบินอีกครั้ง เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงเครื่องจะออกแล้ว พี่สิบหยิบกระเป๋าที่ผมถือไปรื้อและทำอะไรไม่รู้ผมไม่ได้สนใจ นั่งชันเข่าขึ้นมาข้างเอาคางเกย
“เรียบร้อย เอ้อ เดี๋ยวพี่มานะไปเข้าห้องน้ำก่อน อย่าไปไหนล่ะ ใครมาชวนก็ห้ามไป เข้าใจ”พี่สิบพูดกับตัวเองก่อนจะหันมาพูดพร้อมสั่งผมเหมือนเด็กห้าขวบให้รอผู้ปกครองมารับเท่านั้น
“นั่งก็หุบซะมั่ง เดี๋ยวคนมาทักจะว่าไม่เตือน”แกหันกลับมาพร้อมชี้เตือนกิริยาที่ไม่สมควรทำของผมอีกครั้ง
“โว้ย รู้แล้วน่า จะรีบไปบีบคอน้องก็รีบไปเลย”ผมไล่แกอย่างหงุดหงิดแต่ไม่ได้จริงจัง แกหัวเราะก่อนจะเดินไป ผมก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิมแต่หุบลงมาหน่อย แต่ถึงออกผมก็ไม่อายหรอกใส่บอกเซอร์อยู่ ก่อนจะปล่อยใจตามเดิม เฮีย หนูคิดถึงเฮีย กินข้าวก่อนไปทำงานหรือยัง มองด้ายตรงข้อมือที่หลวงพ่อผูกให้พร้อมเฮียแล้วก็ยิ้มออกมา ถ้าวันนี้คนที่อยู่ข้างๆ พูดคุย โต้เถียง กินข้าว เป็นเฮียก็คงจะดี ผมยิ้มที่รู้ได้ว่าเหงาหงอย ขอแค่ตอนนี้ที่เป็นแบบนี้ก่อนจะกลับไปเจอหน้าพ่อ ก่อนจะมองไปรอบๆ อะไรวะ ทั้งที่เลิกเกาเป้าแล้ว แต่ทำไมเหมือนมีคนยังมองๆอยู่บ้าง โดยเฉพาะผู้ชาย พวกมันคงขำมั้งที่เห็นกระเทยรถไถ เฮียให้แต่งทำไมก็ไม่รู้ไม่เห็นจะเหมือนตรงไหน ถ้าหน้าน่ะโอเคได้แม่มาอยู่บ้าง
“ไปไหนครับ คนสวย”ใครวะมาขัดอารมณ์ หันไปเป็นไอ้ผู้ชายหัวสกินเฮดแต่ดูด้อยกว่าเฮีย หูเป็นรูอุโมงค์ ที่บ้านมันคงรับขุดเจาะบ่อบาดาล หน้าตาออกลูกครึ่งแต่ไอ้รันน่ารักกว่าไอ้เชี่ยนี่ ผมไม่ตอบเพราะในตอนนี้ผมต้องรักนวลสงวนตัว ไม่คุยกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะผู้ชาย
“พูดไทยไมได้เหรอครับ เป็นคนเกาหลี”มันยังถามต่อ หน้ากูขี้หลีเหมือนมึงหรือไงถึงได้นึกว่าเป็นเกาหลี ผมเอียงคอมองมันให้รู้ว่ากูเอ๋อ
“น่ารักจัง”อ้าว ไอ้สัดเสือกชอบอีก
“แล้วพูดภาษาอังกฤษได้ไหม Can You Speak English? “ มันพูดภาษาอังกฤษแต่สำเนียงไม่กระแดะเท่าเฮีย ผมขมวดคิ้วสีหน้ายุ่งกว่าเดิม ก่อนจะเอ่ยออกไปทำเอามันตะลึงยิ่งกว่าได้ยินภาษาไหนๆ
“แบระ แบระ เอาอี๋อ่องอึงอิ อวยยย อายยยๆๆๆๆ (เกาหลีพ่องมึงสิ จวย ควายๆๆๆ แต่ผมสปีดเร็วเดี๋ยวมันจับได้ว่าด่ามัน) แบระๆๆๆๆๆๆๆ”แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยฉิบหาย
“!__!” งง สัด ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
“มีอะไรเหรอครับ”ไอ้พี่สิบกลับมาแล้ว
“เอ้อ ไม่มีอะไรครับ ผมมาทักเฉยๆ ไม่คิดว่าน้องเขาจะเป็นใบ้ ขอโทษครับ แหะ แหะ”มันรีบพูดหัวเราะแหะๆและเดินเหยาะๆจากไป
“มันทำอะไรหรือเปล่า”พี่สิบถามทันทีหลังมันเดินไปแล้วหันมามอง ก่อนจะหันกลับจ้ำเดิน
“เปล่า มันมาคุยห่าเหวอะไรไม่รู้ ขี้เกียจพูดเลยใบ้ให้มันใบ้แดกไปซะ”ผมส่ายหน้าพลางตอบพี่สิบที่พยักหน้า
“เฮ้ย แสดงว่ามันมาจีบแน่เลย ใช่ไหม”ไอ้พี่สิบเสือกนึกออกถามกลับ
“จีบบ้าอะไร ดูไม่ออกหรือไงวะ”ผมบ่นเชิงด่ามันถ้าคิดจะจีบผมจริงๆ
“ถ้าไม่เห็นลูกกระเดือกก็กลมกลืนนะ ฮ่าๆๆๆ”ไอ้พี่สิบพูดพลางหัวเราะ ก่อนแกจะยื่นเอกสารให้
“เก็บไว้ให้ดี ถ้าจำเป็นต้องใช้ให้แสดงเอกสารพวกนี้ อย่างบัตรประชาชน ทะเบียนบ้าน เราจะ Cover ไปก่อน”พี่สิบพูดกลั้วหัวเราะ ผมเหล่มองก่อนจะรับแล้วเก็บ สักพักเขาประกาศเรียกผู้โดยสาร ผมใจหายทันที ถึงที่นี่จะไม่ใช่ที่ผมจากมาแต่มันก็ใกล้กว่ามาก ผมเริ่มใจเต้นแรงสีหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่กลั้นไว้ พี่สิบเหมือนจะรู้แกตบหลังมือเป็นการปลอบ ผมมองไปรอบๆอย่างคาดหวังว่าจะเห็นเฮียโผล่มาเหมือนฉากในหนังที่รอใครสักคนเหมือนจะไม่มาแต่ก็มา ไม่เฉพาะที่นี่ ทั้งวันผมหวังให้เป็นอย่างนั้น แต่ก็ไม่มี ไม่มีเฮียโผล่มาเลย
“ไปกันเถอะ”พี่สิบพูดพร้อมดึงมือให้ผมเดินแต่ก็ยังหันไปมอง จนถึงจุดตรวจเอกสาร ผมยื่นที่เตรียมไว้ให้เขาดู เจ้าหน้าที่มองเอกสารและมองหน้าผมที่สนใจมองแต่ด้านนอก เผื่อว่าเฮียจะมา ผมยังหวังอีกเหรอป่านนี้แล้ว
“ชื่ออ่านว่าอะไรครับ”เจ้าหน้าที่ถามผมที่ยังคงเหม่อลอยแต่หูไม่ได้เหม่อยังกางรับฟังตามเดิม
“‘พฤษภ (อ่านว่า พรึ-สบ,พรึด-สบ)”ผมตอบแต่ไม่ได้มอง จนพี่สิบต้องสะกิดให้สนใจเขาหน่อย
“อืม อ่านยากแหะ แปลกดี”เสียงเขาพึมพึม และพูดต่อ
”นางพฤษภ อาชวกรกุล” ผมพยักหน้าอย่างคล้อยตามก่อนจะ
“อะไรนะ!”ผมหลุดถามเสียงดัง เมื่อเขาเอ่ยชื่อผมที่ถูกแล้ว แต่ไอ้คำนำหน้ากับสกุลตามหลัง มันใครวะ ผมมองหน้าไม่มีใคร มองหลังก็ไอ้พี่สิบ กลับมามองตัวเอง
“ถูกต้องไหมครับ”เขาถามย้ำสีหน้าฉงน จนพี่สิบต้องสะกิดและมองตอกย้ำให้รู้ว่า ชื่อสกุลมึงที่ COVER อยู่นั่นแหละ
“ครับ เอ้ย ค่ะ”ผมตอบผิดตอบถูกกับสถานะใหม่ที่ไม่คุ้นเคย อะไรวะ จากนาย เป็น นาง ไม่คิดจะให้กูใช้ นางสาว ก่อนเลยหรือไง ถึงจะเสียตัวแต่ไม่ต้องประกาศออกสื่อขนาดนี้ก็ได้
“เชิญครับ”เขาผายมือส่งยิ้ม จนพี่สิบเดินมาใกล้ ผมมองด้านนอกอีกครั้ง จนลับตาหายเข้าไปด้านใน
.
.
.
.
“พี่บอกแล้ว ให้ดูเอกสารก่อน ดีนะไม่เผลอแย้งเขา”ไอ้พี่สิบพูดกับผมหลังจาก เครื่องบินเหิรถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ป้ายไม่มีบอก
“ผมไม่คิดว่าจะเปลี่ยนขนาดนี้นี่หว่า”ผมหันไปเถียงแกก่อนจะเปิดกระเป๋าใบเล็ก หยิบเอกสารออกมาดู
“ต้องเปลี่ยนดิ ดูสารรูปเราตอนนี้สิ”พี่สิบพยักหน้าใส่ ผมมองนิดนึงกับคำว่า ‘สารรูป’ ที่ไอ้พี่สิบมันควรจะใช้คำว่า ‘รูปร่าง’ มากกว่าเหมือนจะพูดไม่ตั้งใจแต่จงใจ ฮึ ฝากไว้ก่อนเจอไอ้เบียร์กูจะใส่ไฟให้ ก่อนจะสนใจเอกสารต่อ โอ้โห รูปกูซิงๆเลยติดหราบนบัตรประชาชน วันเดือนปีเกิด เก่าหมด ยกเว้น คำนำหน้ากับนามสกุลได้มาใหม่ ทะเบียนบ้าน มีอยู่สองคน
สองคน
นายกรกฎ อาชวกรกุล (สามี)
นางพฤษภ อาชวกรกุล (ภรรยา)
ผมหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อเห็นนามสกุลปรากฎ บอกให้รู้ว่าเป็นของใครให้มา เผลอยกยิ้มก่อนจะควานหาต่อ
ไม่มี
ไม่มี
เฮียจัดมาเยอะขนาดนี้ไม่น่าจะลืม
‘ทะเบียนสมรส’
นะ
เพื่อความสมจริง แต่ก็ไม่มี สงสัยจะลืม หรือว่าจะส่งตามมาทีหลัง เพราะยังเลือกเขตจดที่ถูกใจไม่ได้
“หาทะเบียนสมรสหรือไง”เสียงพูดล้อเลียนดังข้างๆ ทำเอาผมหันขวับ ที่เสือกมีคนรู้ทันเหมือนมานั่งในใจ
“ถามจริง เป็นหม้ายเมียทิ้งมานานหรือไง ถึงได้ปากอย่างนี้”ผมตอกใส่แกกลับแก้เขิน ทำเอาแกหุบปากแต่ลอยหน้ากวนเป็นที่สุด ผมส่ายหน้ากับคุณตำรวจของไอ้เบียร์ ก่อนจะสงสัยคิดไปอีกว่า
แล้วลูกล่ะ เฮียไม่เห็นใส่ไปด้วยเลย แล้วมันจะสมบรูณ์ได้ยังไงกัน
.
.
.
.
ผมกับพี่สิบมาถึงกรุงเทพฯ แล้ว ใจผมเต้นแรงมากขึ้น ตื่นเต้น ตื้นตัน ที่จะได้เจอพ่อ ในขณะที่อีกส่วนหนึ่งของหัวใจยังคิดถึงเฮียไปด้วย
“มือเย็นจัง ตื่นเต้นเหรอ”พี่สิบถามผมที่จับแขนแกอยู่ ตอนอยู่บนเครื่องหลังจากเถียงกันก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก เราปล่อยใจคิดถึงคนที่ตัวเองรัก ผมกับเขาตอนนี้หัวอกเดียวกัน ถ้าวันนี้คนที่อยู่ข้างเราเป็นคนที่รักก็คงจะดีไม่น้อย
“ผมดีใจที่จะได้เจอพ่อสักที มันไม่นานแต่เหมือนนานมาก”ผมบอกพี่สิบที่พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“งั้นก็ไปกันเถอะ”พี่สิบยิ้มก่อนจะเดินนำไปที่รถ
“ระหว่างนี้หนูอย่าติดต่อใครนะ แม้แต่ญาติ ก็ห้าม”พี่สิบพูดกับผมหลังขับออกจากสนามบินและขึ้นทางด่วน
“ทำไมล่ะครับ”ผมถามแก ตาก็มองกรุงเทพฯที่ไม่ได้เข้ามาสักพักแล้ว
“ก็เฮียของหนูอีกนั่นแหละสั่งมา เขากลัวว่าจะถูกติดตาม”พี่สิบพยักเพยิดถึงคนที่ห่างไกลกันไปทุกที
“แล้วถ้าเกิดตามจริงๆ ญาติ และ คนที่รู้จักผมล่ะ”ผมถามต่อเมื่อนึกถึงคนรอบข้าง ถ้าคนพวกนั้นจะติดตามก็ต้องเริ่มจากคนใกล้ตัวผม ผมเบิกตาหันไปเขย่าแขนถามพี่สิบอย่างลืมตัว
“พี่สิบ แล้วพ่อล่ะ ตอนนี้พ่อยังอยู่บ้านไหม ผมว่าโทรหาพ่อก่อนดีกว่า”ผมร้อนใจเหลือเกิน ถ้ามันเป็นอย่างที่เฮียคิด คนแรกที่ใกล้ชิดผมก็คือ พ่อ ต่อไปคือญาติ และเพื่อนๆ
“เฮ้ย ๆ ปล่อยก่อน พี่ขับรถอยู่ พ่อเราปลอดภัยดี”พี่สิบรีบพูดพร้อมประคองรถตามเดิม
“พี่ไม่หลอกผมนะ”ผมถามพี่สิบอย่างระแวง คิดว่าแกพูดเพื่อให้สบายใจ
“จะหลอกทำไมล่ะ แกยังฝากจดหมายให้หนูอย่เลยไม่ใช่เหรอ”พี่สิบท้วงผมชะงักไปนิดอย่างนึกได้
“แต่นั่นมันหลายวันแล้วนะพี่ ผมว่า”และก็คิดได้อีก
“พ่อหนูสบายดี ตอนนี้อยู่ที่ปลอดภัย และกำลังไปหานี่ไง”พี่สิบรีบขัดขึ้นมาก่อนที่ผมจะระแวงไปมากกว่านี้
“และก่อนหน้านั้น ก็มีคนไปดูแลให้อยู่แล้ว ไม่ต้องบอกมั้งว่าใครสั่ง”พี่สิบพูดต่ออีก ผมหันไปมองพลางนึกว่าใคร คงเป็นตำรวจ แต่พี่สิบพูดเหมือนไม่ใช่
“เฮีย”ผมพึมพำอย่างไม่แน่ใจ
“อืม เฮียของหนูส่งคนไปคุ้มครอง ทีนี้สบายใจได้หรือยัง”พี่สิบยกยิ้มเมื่อเห็นผมเงียบและพยักหน้าช้าๆ
“หนูไม่รู้จริงๆเหรอว่า เฮีย ของหนูเป็นใคร”พี่สิบถามผมแต่สีหน้าแกไม่ได้สงสัยอะไร ออกจะล้อซะมากกว่า
“รู้แค่เป็น เฮีย นอกนั้นก็ไม่เคยถาม”ผมส่ายหน้าพร้อมตอบหัวพิงกระจก หลังเลิกวิตกเรื่องพ่อก็วกกลับมาเรื่องเฮียอีก พี่สิบไม่ได้พูดต่อ
“ไม่ใช่ผมไม่อยากรู้นะ แต่เหมือนเฮียจะไม่อยากพูดถึงเท่าไหร่”ผมพูดลอยๆพร้อมนึกถึงหน้าเฮียเวลาพูดถึงครอบครัวดูเจ็บปวด ยกเว้นพูดถึงลูกจะดูมีความสุข ผมจำได้เฮียเคยฝันร้าย ผมได้ยินเฮียเอ่ยชื่อพ่อ และ ผู้หญิง ชื่อ ดา และผมพูดถึงจุดหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ เฮียตกใจมากเขย่าถามจนผมไม่กล้าพูดความจริง เลยต้องโกหก น่าแปลกที่ผมไม่ได้กลัวหรือคิดว่าเฮียเป็นฆาตกร กลับอยากปลอบใจเฮียในตอนนั้นเลยพูดเรื่องชวนไปทำบุญ และก็ได้ไปทำมาแล้ว
“และหนูอยากรู้ไหมว่าเขาติดคุกคดีอะไร”พี่สิบเอ่ยออกมาระหว่างรถติดไฟแดง ผมหันไปมองหน้าที่มองอยู่แล้ว แค่เสี้ยวเวลาก่อนรถจะออกตัว ผมตัดสินใจ
“ไม่ครับ ผมอยากฟังจากปากเฮียมากกว่า ผมจะรอให้เขามาตอบเอง ไม่ว่าจะเลวร้ายแค่ไหนก็ตาม”ผมตอบพี่สิบด้วยความมั่นใจทั้งเสียงและสีหน้า
“พี่กะแล้วว่าหนูต้องตอบแบบนี้”พี่สิบยกยิ้มพูดพยักหน้าไปมาช้าๆ ก่อนจะเลี้ยวรถไปตามเส้นทางที่ผมเห็นว่าไม่ใช่ทางมุ่งตรงไปสู่จังหวัดบ้านผม ผมน่าจะเอะใจตั้งแต่แรกว่าทำไมต้องขึ้นเครื่องบินนั่งรถทัวร์ลงมาก็ถึงบ้านผมแล้ว มัวแต่คิดเรื่องเฮียซะจนไม่ได้เอะใจอะไรเลย
“พี่จะพาผมไปไหน”ผมถามเสียงเรียบ ไม่ได้ตกใจ ถ้าเขาบิดพลิ้วเฮียไม่ปล่อยเขาแน่
“ไปเซฟเฮ้าส์ ตอนนี้พ่ออยู่ที่นั่น บ้านที่หนูเคยอยู่ปิดไปก่อนแต่ไม่ต้องห่วงมีคนดูแลอยู่”พี่สิบบอกผมให้หายสงสัย
“เฮียรู้ไหม”ผมอดจะถามถึงเฮียอีกไม่ได้ ผมอยากให้เขารู้ด้วย
“เขารู้แค่ว่าหนูกับพ่อไปเซฟเฮ้าส์ แต่ไม่รู้ที่ตั้ง พี่ไม่ได้บอกและเขาก็ไม่ได้ถาม”พี่สิบตอบแบบดับความหวังผมลง แล้วเฮียจะมาหาหนูถูกได้ยังไงล่ะ แล้วบอกให้รอ
“พี่ว่าเขาคงมีเหตุผลอาจจะกลัวถูกติดตาม และอดใจแว่บมาหาไม่ได้มั้ง อย่าทำหน้าเหมือนถูกทิ้งสิ”พี่สิบพูดให้เหตุผลปนให้กำลังใจแบบกลั้วหัวเราะ
“ไม่ต้องเอาประสบการณ์ตัวเองมาใช้กับผมหรอก”ผมพูดใส่เขาแก้เก้อที่เผลอทำหน้าให้เขาจับได้ ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเงียบ อาจเป็นอย่างที่พี่สิบบอกก็ได้ แต่ส่วนลึกผมเชื่อว่าไม่ใช่เรื่องยากถ้าเฮียจะหาผมเจอ
.
.
.
.
เกือบสองชั่วโมงพี่สิบขับรถพาผมมาถึงบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางแมกไม้ คล้ายบ้านสวน ให้บรรยากาศไม่ต่างจากบ้านเดิมผมเท่าไรนัก ตรงปากทางเข้ามีบ้านประมาณสิบกว่าหลัง มีไฟทางห่างๆกัน ดูน่ากลัวในตอนกลางคืน
“บ้านพี่เอง ซื้อไว้นานแล้ว นานซะจนไม่รู้ว่าคนร่วมชีวิตจะกลับมาอยู่ด้วยไหม”พี่สิบพูดเสียงเรียบแต่รู้ได้ว่า รออย่างมีความหวัง
“แสดงว่าไอ้เบียร์ก็ต้องรู้สิ ว่าผมอยู่ที่ไหน”ผมพูดกับพี่สิบ ทั้งที่ไม่ใช่เวลาจะมาคิดถึงเรื่องตัวเอง ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นใจแก แต่ผมไม่รู้เรื่องระหว่างสองคนนี้เลย รู้แค่ว่ารักกันอยู่แน่นอน
“ไม่รู้หรอก พี่กะว่าจะเซอร์ไพรส์เขา แต่เกิดเรื่องซะก่อน”แกแอบถอนหายใจเบาๆเอามือลูบหน้า
“พี่บอกให้ผมรอ งั้นพี่ก็ต้องเหมือนกัน เราต้องมีความหวังสิพี่”ผมตบหลังมือแกบ้าง แกยิ้มเอามือขยี้หัว ผมชักจะชอบแกแล้วสิ นึกอยากจะมีพี่ชายสักคน
“อืม สู้สู้”แกทำมือทำหน้าด้วย ก่อนจะพากันหัวเราะ และลงจากรถ พี่สิบไขกุญแจบ้าน
“พ่อจ๋า หนูกลับมาแล้ว ฮึกฮึก”ผมพูดเสียงเครือ สะอื้นทันทีทั้งที่ยังไม่เห็นหน้าพ่อก่อนจะปาดและกลั้นสะอื้น
“หน้าผมดียัง ไม่เละใช่ไหม”ผมถามพี่สิบหลังลืมไปว่าแต่งหน้า ป่านนี้เฟะแล้วมั้ง เดี๋ยวพ่อเห็นช็อกกันพอดี
“ยังดีอยู่ เอาทิชชู่ซับสักหน่อย ดูกระจกดิ”พี่สิบบอกพร้อมส่งทิชชู่ให้ เมื่อเรียบร้อยแกขับรถเข้าไปในตัวบ้านที่เปิดไฟสลัวๆหน้าบ้าน มีหมาตัวใหญ่นอนอยู่ลักษณะคุ้นๆ พอผมลงจากรถ มันหูตั้งวิ่งมาทันทีทำเอาเกือบตกใจ ก่อนมันจะกระดิกหาง
“บรู๊ววววว บรู๊วววววววว หงิงงงงงงงง หงิงงงงงงงง”
“ไอ้ตะบัน กูยังไม่ตายห่าราก เสือกหอนทำไม มึงนิ”ผมว่ามันผสมหัวเราะ กอดมันอย่างคิดถึงไม่คิดว่ามันจะมาอยู่ที่นี่ด้วย ไอ้ตะบันมันติดพ่อผมมาก สักพักประตูเปิดออก ร่างสูงโปร่งพอกับผมก้าวออกมา
“ไอ้ตะบัน มึงจะหอนทำไมวะ กูยิ่งเสียวๆอยู่”เสียงที่คุ้นเคย ถึงจะออกดุ แต่อบอุ่นเสมอ
“ฮืฮอออออออออออ ฮืออออออออออออออ”ผมส่งเสียงทันที ว่าจะไม่ร้องไห้ กำลังจะอ้าปากวิ่งเข้าไปหา กลับเป็นพ่อเบิ่งตาถลาเข้ามาหาผมที่รออยู่ ผมกำลังจะกอดแต่หวืด
พ่อทรุดตัวคุกเข่ากอดเอวผมแนบแน่น เปล่งเสียงออกมาอย่างดัง
“ฮืออออออออออออออ ไก่จ๋จจจจจจจจจจา ไก่กกกกกกก จริงด้วยๆๆ ฮืออออออออ นกขอโทษที่ไม่ดูแลลูกหนูไม่ดี ปล่อยให้โจรเอาไป ฮือออออออออ นกขอโทษษษษษษษษ”
“จะโกรธนกก็ไม่ว่า นกยอมรับดูแลลูกไม่ดี ฮึกฮึก จะมารับนกไปอยู่ด้วยก็ได้ แต่ขอให้นกได้เจอลูกหนูก่อนนะ ไก่จ๋า ฮือออออออออออ”
ผมตั้งสติจับใจความในคำพูด นี่พ่อเห็นผมเป็นแม่เหรอนี่
“พ่อ พ่อ”
ผมเรียกพ่อพร้อมดึงให้ลุกขึ้น พ่อไม่ยอมลุก ผมเลยทรุดลงไปกอดพ่อที่สะอื้นร้องไห้โฮ เอามือลูบหลัง หอมแก้ม จนพ่อผละออกมา ผมยิ้มให้พ่อทั้งน้ำตา ยกมือปาดให้พ่อเห็นผมชัดขึ้น ก้มไปหอมแก้มอีกข้าง
“พ่อจ๋า หนูเอง หนูกลับมาแล้ว ฮึก ฮึก”ผมพูดเสียงสะอื้อน พ่อยังอ้าปากกระพริบไล่น้ำตาที่ไหลลงมาอีกรอบ
“หนู หนู เหรอลูก หนูจริงด้วย ไอ้หนูลูกพ่ออออออออออออออ”พ่อส่งเสียงดังอย่างดีใจก่อนจะกอดผมอย่างแน่น
“พ่ออออออของไอ้หนู ฮืออออออออออออ คิดถึงพ่ออออออ หนูคิดถึงพ่อ ฮึกกกกกกกก”ผมกอดพ่อกลับบ้าง อย่างไม่สนอะไรทั้งนั้น นอกจากอ้อมกอดที่อบอุ่น อ้อมกอดที่โอบผมมาตั้งแต่เกิด อ้อมกอดที่ไม่เคยทำร้ายผมแม้แต่นิดเดียว เรากอดกันอยู่อย่างนั้น ผลัดกันหอมแก้มไปมา พอตั้งสติได้ ผมประคองพ่อให้ลุกขึ้น พนมมือก้มไปกราบเท้าพร้อมจูบเหมือนที่พ่อเคยจูบเท้าผมตอนเล็กๆ ผมเห็นจากรูปถ่าย
“หนู ฮึก ลุกลูก”พ่อลูบหัวพร้อมประคองผมลุกขึ้นมากอดอีกครั้ง จับออก
“ฮ่าๆๆๆๆ ดูหน้าลูหนูดิ เหมือนแม่เลย พ่อนึกว่าแม่มาหา ร้องไห้ซะหน้าเละเลยลูก”พ่อหัวเราะมองสำรวจผมเอามือค่อยๆเช็ดหน้าให้ ผมยิ้ม
“ดีนะพ่อไม่หัวใจวาย เห็นตัวเองครั้งแรกยังนึกว่าแม่มาสิงร่างเลย”ผมพูดกลั้วหัวเราะ ตาสำรวจมองพ่อที่ผอมลงไปถนัดตา หน้าหมองคล้ำ ทำเอาผมน้ำตาไหลแต่กลั้นเสียงร้องเอาไว้
“พ่อหล่อและหุ่นเฟริม์ขึ้นล่ะสิ ถึงได้มองเหมือนอิจฉา หืม ไอ้ลูกหนู”พ่อหยิกแก้มผมส่ายไปมา
“เฟริม์หุ่นแล้วไม่เฟริม์หน้าด้วยล่ะ ดูสิยิ่งกว่าแปดริ้วอีก ฟิตหน่อยๆ”ผมแซวพ่อบ้าง ในเมื่อพ่อไม่อยากให้ผมกังวล ผมก็จะทำตาม
"พ่อไม่ใช่ช่างจะได้ฟิต"พ่อตบมุกกลับปากหัวเราะแต่น้ำตาเอ่อพอกับผม
“ผมว่าเราเข้าบ้านกันก่อนดีกว่าครับ”พี่สิบที่เก็บรถปิดประตูบ้านเดินสำรวจและวกกลับมาบอก
“เออ พ่อลืมเลย ไปไป เข้าบ้านอาบน้ำอาบท่า กินข้าวก่อน”พ่อนึกได้พูดเร็ว ผมกอดเอวพาพ่อเดินเข้าบ้านที่ถึงแม้จะไม่ใช่บ้านตัวเอง แต่แค่มีพ่อไม่ว่าที่ไหนก็เหมือนบ้านแล้ว
.
.
.
.
“ก็ตามนี้แหละครับ ลุงนก”พี่สิบเป็นคนอธิบายให้พ่อฟัง แต่ไม่ทั้งหมด
“อ๋อ ครับ พ่อก็นึกว่าเอ็งอยากเปลี่ยนแนว”พูดกับพี่สิบ ก่อนจะหันมาพูดขำๆกับผมที่ตอนนี้ฮอร์โมนเพศเดิมกลับมาแล้ว หลังอาบน้ำกินข้าว ก็มานั่งคุยกัน
“พ่อเปลี่ยนเมื่อไหร่หนูก็เปลี่ยนเมื่อนั้นแหละ พ่อลูกกันต้องเหมือนกันดิ”ผมกอดแขนพ่อพูดใส่ยิ้มๆ
“ไอ้หนู ถ้าพ่อจะเปลี่ยนคงตั้งแต่แม่เอ็งตายแล้ว”พ่อผลักหัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว ตั้งแต่กลับมาเรายังเกาะกันไม่ปล่อย เหมือนชดเชยเวลาที่ห่างกันไป
“ไม่ต้องห่วงนะครับ อยู่ตามสบาย ไม่มีใครรู้ ขอแค่อย่าเพิ่งติดต่อใครเท่านั้น ส่วนที่โน่นก็ไม่ต้องห่วงมีคนดูแลให้แล้ว”พี่สิบพูดให้พ่อกับผมสบายอีกครั้ง ยังไงเราก็ห่วงคนรอบตัวอยู่ดี พอดีมีโทรศัพท์เข้ามา แกเลยขอตัว
“หนูคิดถึงพ่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกก”ผมกอดพ่อล้มตัวนอนบนตัก พ่อลูบหัวผม
“พ่อก็คิดถึงหนู คิดถึงมาก หนูรู้ไหมพ่อมารอเอ็งที่หน้าบ้านทุกวันเลย”พ่อยิ้มน้ำตาจะปริ่มอีกแล้ว
“ไม่ใช่พี่มากนะเนี่ย ทำเป็นมายืนรอ ฮึก”ผมแหย่พ่อกลับแต่เสียงเครือ ก่อนจะหัวเราะกันกลบเกลื่อนความเศร้า ผมจับมือพ่อมาจูบแนบอกตรงหัวใจ
“ไม่นึกเลยว่าพ่อจะได้เจอหนูอีก รู้ไหมถ้าหนูเป็นอะไรพ่อคงอยู่ไม่ได้”พ่อยิ้มพร้อมกอดผมที่กอดตอบ
“หนูรู้ หนูรักพ่อ”ผมพยักหน้ากับอกพ่อ นึกไปถึงที่ผมกับเฮียสัญญากัน ไม่ใช่ว่าผมไม่รักพ่อ แต่ถ้ามันสุดวิสัย ผมก็ยังยืนยันจะตายพร้อมเฮีย แต่ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว ผมจึงตายไม่ได้ ผมต้องอยู่กับพ่อ และรอว่าวันหนึ่งจะได้เจอเฮียอีกครั้ง
“ไอ้หนุ่มนั่นมันก็รักษาคำพูดดีนะ ดูสิ เอ็งกลับมาแทบจะไม่มีรอยขีดข่วนเลย เขาดูแลดีใช่ไหม”พ่อจับผมลุกขึ้นสำรวจอีกครั้งพูดถึงเฮียที่เคยรับปากว่าจะดูแลผมเป็นอย่างดี
“ดี เฮียดูแลหนูดีมาก”ผมตอบพ่อเสียงใส พ่อลูบหัว
“เรียกเฮียเลยเหรอ”พ่อถามเสียงขำ
“ไม่ใช่ เขาชื่อ เฮีย เฮียเป็นคนดีนะพ่อ”ผมเงยหน้าบอกพ่ออมยิ้มเมื่อพูดถึงเฮีย ผมอยากให้พ่อรู้ เผื่อวันหนึ่งได้เจอกันอีก
“ตั้งแต่ในป่าจนหลุดไปโน่น เฮียไม่เคยทิ้งหนูเลย ดูแลตลอด ไอ้สองคนนั้นด้วยนะ ไอ้เบียร์กับไอ้รัน ไอ้เบียร์คนที่ตาตี๋ ไอ้รันคนเตี้ยสุดในกลุ่มหน้ามันออกลูกครึ่ง พ่อจำได้ไหม”ผมเล่าให้พ่อฟังต่ออย่างหยุดไม่ได้
“เอ็งก็บ้าพ่อจะจำได้ไงเล่า มันคลุมหน้าเห็นแต่ลูกตากับส้นตีนแค่นั้น แต่ถ้าลักษณะพอจำได้อยู่ ขนาดมันออกทีวี พ่อดูแป๊บเดียวก็ลืมหน้าแล้ว”พ่อพูดไปขำไป ทำเอาผมขำด้วย
“เขาเป็นคนดีกันจริงๆนะ หนูไม่รู้จะบอกพ่อยังไง หนูเอาความรู้สึกตัวเองตัดสินเขามากไปหรือเปล่า”ผมพูดพร้อมกับถามพ่อที่สบตา
“ไม่หรอกลูก บางครั้งเราต้องเชื่อความรู้สึกบ้าง พ่อก็เชื่อว่าพวกนั้นมันเป็นคนดีนะ ดูสิ ความหวังที่พ่อจะได้เอ็งกลับมาน้อยมาก แต่เอ็งก็กลับมา”พ่อลูบหัวผมเสียงเริ่มจะเครืออีกแล้ว
“หนูกลับมาแล้ว จะไม่ไหนอีกแล้ว จะอยู่กับพ่อ เราจะอยู่ด้วยกัน”ผมกอดพ่อพร้อมกับบอก พ่อกอดตอบ
“ดึกแล้วเอ็งกลับมาเหนื่อย นอนเถอะ พรุ่งนี้ ใส่บาตรกันนะลูก จะได้หมดเคราะห์หมดโศกกันสักที”พ่อจับผมออกเอามือลูบหัวไปมา
“หนูอยากนอนกอดพ่อ จะกอดแบบสิงร่างเลย ฮ่าๆๆๆๆ”ผมกับพ่อพากันหัวเราะ ก่อนจะพากันขึ้นบ้าน ปล่อยให้พี่สิบปิดบ้านเอง
.
.
.
.
ผมนอนยิ้มกอดพ่อที่หลับไปแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าผมจะได้กลับมากอดพ่อ ไม่อยากเชื่อว่าผมจะกลับมาแล้ว กลับมาในโลกความจริงที่ไม่มีเฮีย บางครั้งผมก็อยากจะให้มันเป็นความฝันนะ แต่ผมก็หลอกตัวเองไม่ได้ ถึงจะได้อยู่กับพ่อแล้ว แต่ใจรวมถึงความคิดก็ยังมีเฮียแทรกซึมเสมอ สัมผัสยังแนบกาย คำพูดยังติดหู
‘เฮียรักหนู’
‘รัก’
ผมรู้สึกนอนไม่หลับ กลัวจะกระสับกระส่ายจนพ่อรู้สึก จะพลอยให้ไม่สบายใจด้วย ก่อนผมจะค่อยยกมือพ่อออก ห่มผ้าให้
“หนูขอเวลาแป๊บนะพ่อ”ผมพูดเบาๆ ก่อนจะเดินไปตรงระเบียง และทรุดตัวหนึ่งพิงผนังห้อง ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอีกแล้ว ความรู้สึกอายที่ต้องมานั่งคร่ำครวญหาผู้ชายเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคิดจะทำมาก่อน แต่กับผู้ชายที่ผมรัก ผมกลับทำได้โดยไม่อายสักนิด ทำเพราะรักและคิดถึง ผมไม่รู้ว่านั่งปล่อยน้ำตาปล่อยใจไปนานขนาดไหน ขนาดที่ได้ยินเสียงเพลงแว่วมาเข้าหู ที่รู้สึกว่าจะตรงใจเหลือเกิน ใครกันนะรู้ว่าผมกำลังรู้สึกแบบนี้อยู่
ลืมตาทุกเช้า เหมือนมีความเหงามานั่งรอ
นานเกินแล้วหนอ ที่เราห่างไกลกันอย่างนี้
เจอะเจอได้เพียงแต่ในฝัน ตื่นนอนกันคนละที่
อยู่แบบนี้ข้อดีอยู่ที่ไหน
เมื่อไหร่ไม่รู้จะได้ตื่นมาเจอหน้ากัน
ช่วยเอาคืนวันของเรากลับมาจะได้ไหม
โลกใบเดิมใบนี้ ไม่มีเธอเหมือนไม่มีใคร
ได้โปรดเห็นใจคนที่รักเธอบ้าง
ถ้าหากความคิดถึง ฆ่าคนหนึ่งคนให้ตายได้
อยากให้รู้เอาไว้ ว่าฉันคงตายเป็นหมื่นหมื่นครั้ง
กลับคืนมาได้ไหม กลับมาใช้ชีวิตเคียงข้าง
กลับคืนมาได้ไหม กลับมาใช้คำว่าเราบ้าง
ต้องคิดถึงอีกกี่ครั้ง พรุ่งนี้ถึงจะมีเธอ
เมื่อใจของฉันไม่เคยจะชินความห่างไกล
ยังคงหวั่นไหวถึงใจอีกใจอยู่เสมอ
ห่างกันนานนานอย่างนี้ เธอคิดถึงฉันไหมเธอ
อยากขอร้องเธออย่าทิ้งฉันไว้ลำพัง
ถ้าหากความคิดถึง ฆ่าคนหนึ่งคนให้ตายได้
อยากให้รู้เอาไว้ ว่าฉันคงตายเป็นหมื่นหมื่นครั้ง
กลับคืนมาได้ไหม กลับมาใช้ชีวิตเคียงข้าง
กลับคืนมาได้ไหม กลับมาใช้คำว่าเราบ้าง
ต้องคิดถึงอีกกี่ครั้ง พรุ่งนี้ถึงจะมีเธอ
ต้องคิดถึงอีกกี่ครั้ง พรุ่งนี้ถึงจะมีเธอ
ผมฟังจนจบ ทั้งที่หน้ายังซบกับเข่า ปล่อยความคิดไปกับเสียงเพลง และฝากไปถึงคนที่ผมคิดถึง เมื่อไหร่จะได้เจอกัน เมื่อไหร่จะได้ใช้คำว่า ‘เรา’ มันจะมีวันนั้นไหม
“รัก หนูรักเฮีย รีบมานะ หนูจะรอ”เป็นประโยคสุดท้ายที่ผมฝากไปถึง ก่อนจะกลับเข้าไปซุกอ้อมกอดพ่อตามเดิม ผมจะต้องเข้มแข็ง เพราะยังต้องดูแลผู้ชายคนนี้ที่รักผมและผมก็รักที่สุดอีกคน
.
.
.
.
.
.
“ไอ้หนูเอ้ย ถ้าไอ้หนุ่มนั่นมันเป็นผู้หญิง พ่อคงคิดว่าเอ็งร้องไห้คิดถึงเมียแน่เลย”เสียงพึมพำมืออุ่นลูบหัวลูบหลังอย่างปลอบใจ ทำให้ผมที่รู้สึกว่ายังสะอื้นค่อยคลายลง
“เอ็งโตเกินพ่อจะกล่อมให้หลับได้แล้ว หวังว่าเพลงนี้คงถูกใจเอ็ง พ่อไม่ได้ซ้ำเติมนะ แค่คิดว่ามันน่าจะทำให้เอ็งบลิ้วอารมณ์ได้ดี พรุ่งนี้และวันต่อๆไป เอ็งต้องเข้มแข็งนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พ่อจะยืนข้างเอ็งเสมอ สู้สู้ ไอ้หนูลูกพ่อ”ผมต้องขอบคุณเจ้าของมือนี้ที่ทำให้ผมอบอุ่นและหลับสนิทลงได้ ผมรักพ่อ แต่ ผมขอให้พ่อรักเฮียด้วยนะ
****************************************************************************************************************
ปล.ชิวๆกันตอนนี้ไม่มีอะไรสบายๆ หลังจากเครียดมาพัก (มีด้วยเหรอ?) น้องหนูถึงมือพ่อนกแล้วจ้า ขอบคุณเพลงเพราะๆจากคุณไม้เมือง ที่คนเขียนขอยืมมาทำมิวสิคให้น้องหนู เนื้อหามีความหมายบวกกับเสียงร้องที่เข้าถึงบทเพลง ทำเอาเราขนลุกและรู้สึกตามไปด้วย ยิ่งบรรยากาศฝนตก ดูเหงา เศร้า ชวนหลับตามน้องหนู แต่ฉันหลับไม่ได้งานทับหัวอยู่ ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจกันจ้า ตอนต่อไปเราจะไปเลือดสาดดดดดกัน ใจเย็นนะคะใกล้จะไคลแม็กซ์แล้ว เจอกันใหม่เด้อ
อีกนิด เรื่อง IMG บางทีคนเขียนถูกใจหน้ามากกว่าหุ่น ก็เลยมักง่ายประมาณตัดหัวมาใส่ร่างตามที่คิด หุหุ
-
:z13:
จิ้มก่อนนะคะ แล้วจะมาเม้นนนนนนะคะ
-----------------------------------Edit-----------------------------------------
มาแล้ววววววว อ่านตอนนี้ร้องไห้ตื้นตันใจไปกับสองพ่อลูกเลย ยินดีด้วยนะคะพ่อนกที่ได้ลูกคืน
ที่เหลือก็ใจหนูที่ดันทิ้งอีกครึ่งไว้กับอีกคน ก็ขอให้กลับมาเจอกันไวๆนะ
แต่เฮียเนี่ยนะ........ตัวไม่อยู่ยังจะสามารถทำให้เขินอีกนะ อยู่ๆก็ให้น้องหนูใช้นามสกุลแบบเนียนๆ
บ้าบอที่สุดเลยยยยยยยยยย :-[ :-[
หวังว่าวันที่พวกเค้าได้อยู่ด้วยกัน ทั้ง เฮีย เบียร์ รัน หลังพ้นโทษจะมาถึงโดยไวนะคะ
เป็นห่วงสุดๆเลย แต่ที่ห่วงที่สุดก็คือเรื่องของรัน........จะคู่ใครคะ? เข้ม ไป่
แต่ไม่ว่าใคร เรายังมองไม่เห็นอนาคตเลย อย่างเข้มเนี่ย......โทษจริง ผิดจริง ติดจริง แล้วแหกคุกมาแบบนี้
หากโดนจับกลับไปก็จะอยู่ยาวแค่ไหนก็ไม่รู้ ส่วนไป่คนนี้ไม่รู้อ่ะยังไง.....
นายสองคนยังไม่ห่วงเท่านี้เลย เพราะเค้าเป็นมาเฟียจริงอะไรจริง อิทธิพลมากพอที่จะใช้ชีวิตข้างนอกได้อย่างสบาย
หรือนายจะใช้อำนาจเข้าช่วย วู้วววววว ไม่รู้อ่ะ ไม่อยากเพ้อไปก่อน(นี่ก็ไปไกลเเล้วนะ - -)
เอาเป็นว่าเรื่องนี้สถานการณ์ยังไม่สู้ดี ยังคงต้องเฝ้าระวังอย่างใกล้ชิด
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะคะสู้ๆจ้าาาา :กอด1: :L2:
-
น่ารักมาก ชอบเฮียที่สุด
-
เฮียรีบตามหนูมานะ อย่าปล่อยให้หนูรอนาน
-
น้ำตาไหลไปฮาไป
ตอนที่พ่อนกเห็นลูกหนูแล้วบอกว่า แม่ไก่มาหา 555555555
-
สงสารหนูจัง เห้อ เฮียก้น่าสงสาร :sad4:
-
อบอุ่นกับพ่อลูกคู่นี้
เฮียกลับมาไวๆนะ
:hao5:
-
พ่อนกลูกหนูชื่นมื่นกันแล้ว ทำเอาคนอ่านดีใจน้ำตาซึมไปด้วย
นับวันรอเฮียเป็นเพื่อนหนู
+1 :กอด1: บวกๆทุกคะแนน
-
จิ้มไว้ก่อนเด้อ เดี๋ยวกลับมาอ่านจ้าาา
-
"เอ็งโตเกินพ่อจะกล่อมให้หลับได้แล้ว หวังว่าเพลงนี้คงถูกใจเอ็ง พ่อไม่ได้ซ้ำเติมนะ แค่คิดว่ามันน่าจะทำให้เอ็งบลิ้วอารมณ์ได้ดี" :m20: ฮาพ่อหนูอ่ะ
อ่านตอนนี้ สงสารหนูมากๆ เฮียรีบมารับหนูด้วยนะ
รอตอนเลือดสาด บู๊กระจาย :pig4:
-
:mew6: รักหนูกับเฮีย ครับ
-
:mc4: พี่สิบพาหนูกลับมาส่งถึงอ้อมอกพ่อนกแล้ว
ต่อไปก็รอลุ้นสามหนุ่มที่เหลือสินะ
-
หนูเข้มแข็งไว้นะ เฮียก็กำลังอดทนอยู่เหมือนกันนะ
เลือดสาดนี่มันในแง่ไหนอ่ะ อิอิ
-
หนูจเอพ่อนกแล้วว
ที่น้ก็เหลือแต่เฮียละนะ
-
เฮ้อ ขอบคุณพี่สิบที่พาหนูกลับไปหาพ่อนกปลอดภัย หนูกะพี่สิบนี่หัวอกเดียวกันสินะ รอตอนหน้าเลือดสาดจะเป็นไง :L1: :pig4:
-
น้ำตาซึมๆๆน้องหนูกลับสู่อ้อมอกพ่อนกแล้ว ลุ้นสามหนุ่มให้ปลอดภัย
:กอด1: :L2:
-
หนูกลับคืนรังแล้ววว
ห่วงก็แต่เฮียนี่แหละ
ขอให้ปลอดภัยนะ :L2:
-
ตอนนี้ดีใจหนูเจอพ่อจนต้องเอาทิชชู่มาซับน้ำตากันเลยทีเดียว
แต่ก็เป็นห่วงเฮียเหมือนกันนะคะเนี่ย จะบอกนายยังไงล่ะทีนี้
ปล.อยากให้เฮียเห็นหนูแต่งหญิงจัง ๕๕๕๕ :heaven
-
ขอให้พวกเฮียปลอดภัยทีเถอะ
-
เฮ้อ........... แล้วเฮียจะเป็นยังไงบ้างเนี่ย???
-
ไม่ว่าจะมีเหตุการณอะไร ขอให้เฮียเบียร์รันไอ้ไป่ไอ้โจ๊กปลอดภัยทีเถิ๊ด :katai2-1:
-
ฮาหนูจนน้ำตาเล็ดเลย :eiei1:
คิดได้แต่ละอย่าง o13
-
:กอด1: :กอด1:
-
เฮียน่ารักเสมอ คิดถึงเฮียจัง :กอด1:
-
ขอให้เฮียปลอดภัยกลับมาหาหนูไวๆนะ
-
สงสารหนู สงสารเฮีย :mew6:
-
ว้าววว ดีใจจัง หนู กลับไปหา พ่อนก แล้ว
หวังว่า เฮีย จะกลับมาหา หนู ไวไวนร้าา ^^
-
จากกันแค่ตอนเดียวเราก็คิดถึงเฮียแล้ว :sad4:
ขอให้เฮียเคลียร์เรื่องแล้วมาสู่ขอน้องหนูไว ๆ
-
:hao5:คิดถึงเฮียเหมือนหนูเลย
-
ฮือออออ คิดถึงเฮีย แต่ซึ้งมาเลยตอนหนูเจอพ่อนก
ไม่นับฮาที่พ่อนกคิดว่าลูกหนูเป็นไก่จ๋านะ ฮ่าๆๆๆ
-
ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าหนูรู้สึกยังไง ตอนนี้เราก็ห่างกันกับแฟนอยู่ เพราะหน้าที่การงาน
เข้าใจและเห็นใจทั้งหนูทั้งเฮีย สู้ๆละกัน
-
คิดถึงเฮีย :sad4: :sad4: :impress3:
-
โอ๊ยยยยย ไม่รู้จะเศร้ารึจะฮากับหนูดี น่ารักตลอด รักหนูอ่ะ
เฮียอย่าเพิ่งหยิบปืนมายิงเค้าน้าาาาาาาาาาา
ทั้งยิ้ม ทั้งขำตลอดทั้งตอนอ่ะค่ะ ส่วนพี่สิบนี่ก็กวนสูสีพอกับเฮียและหนูเลยอ่ะ :m9:
-
น้องหนูแต่งหญิงแล้วน๊ะะ อยากให้เฮียมาเห็น 555
พ่อนกนี่เข้าใจหนูจริงๆ น้องหนูสู้ๆ เด๋วเฮียก็ตามมา :man1:
คุณสิบพูดเป็นปริศนา เฮียคือใครกันแน่อ่ะ
-
สองพ่อลูกนี่ให้อารมณ์ตลกทั้งน้ำตาเลยนะ :mew4:
เฮียจะเป็นงัยมั่งน้ออ o7 จะโดนนายทำโทษหรือปล่าว :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปค่ะ :m5:
-
คิดถึงเฮียจังเลย หนูต้องสู้ๆนะ รอเฮียต่อไป :mew2:
-
คิดถึงเฮีย อร้ายทำไมเฮียไม่ใส่ใบสมรสมาด้วย :z3: :z3:
ปล. คนเขียนเก่งมากเลยที่หาอิมมเมจของแต่ละคนได้ตรงมากๆๆๆๆๆๆ รันน่ารักจิงๆด้วย หนูก้อหน้าแถมหน้าคล้ายหนูอีกต่างหาก
ส่วนนายเฟยหุ่นแบบว่า :z1: :z1:
แต่ยังไม่มีอิมเมจเบียรืกับพี่สิบใช่มั้ยคะ อยากเหนเบียร์จังเลยว่าจะเปนแบบไหน :impress2: :impress2:
-
น้องหนูถึงมือพ่อนกแล้ววว
ขอให้ได้ใช้คำว่า "เรา" กับเฮียเร็วๆน้า :mew1:
-
ดีใจกับหนูที่ได้เจอพ่อนกแล้ว
สงสารหนูที่ต้องห่างเฮียอันเป็นที่รักกกกกกก
แล้วก็สงสารเฮียที่ต้องห่างเมีย กอดไอ้ชวดไปก่อนนะ
-
อย่าปล่อยให้หนูรอนานนะเฮีย
รีบกลับมา รักษาสัญญาให้ได้
อย่ามัวกวดไอ้ชวดมันเพลินนะ 55+
-
อ่านแล้วแอบงงว่าทำไมเฮียติดคุกได้หว่า จากหลักฐาน ดูไม่น่าติดพิก๊ล หรือตำรวจไม่ทำงาน สืบหลักฐาน คนร้ายสารภาพแล้วก็จัดยัดเข้าซังเตอย่างเดียวหว่า55555555555
-
ถ้าเฮียเห็นหนูตอน cover คงตะลึง ตึง ตึง :laugh:
-
ถ้าพี่นกรู้ว่าเฮียได้กับน้องหนูแล้ว พี่นกจะไม่โมโหโกรธา ชิมิ๊เค้ะ
ถ้าเฮียรู้ว่าน้องหนูแต่งหญิงแล้วงามป่ะล้ำป่ะเหลือ จนมีป้ะจายมาม่อ เฮียจะไม่ตามสังหารโหดป้อจายโชคร้ายคนนั้นใช่มั้ย
:m13: :m13: :m13: :m13:
-
ตกลงพ่อนกไม่ได้หลับหรอกเหรอ :ling1:
แล้วพ่อนกรู้ได้ไงว่าหนูกำลังคิดถึงเฮียอยู่
-
ทั้งซึ้งทั้งขำ ลูกหนูพ่อนกนี่ คณะตลกชัดๆ ขอบใจจร้า
-
ทั้งเศร้าที่หนูต้องจากเฮีย ทั้งดีใจที่หนูได้กลับมาหาพ่อนก
สองอารมณ์ตีรวนอยู่
อยากให้เฮียได้มาเป็นครอบครัวกับหนูและพ่อ :mew6:
ตอนหน้าเลือดสาด? เกิดศึกอะไรขึ้นเรอะ หรือว่าเฮียโดนลงโทษตามที่หนูคิด? :hao5:
-
กลับสู่อ้อมกอดพ่อนกแล้ววววววววว รอเฮียตามกอดหนู >////////<
-
เฮียต้องรีบเคลียนะ
-
เฮียเป็นผู้ชายที่อบอุ่นที่สุดเลย พ่อนกตลกจังงงงงฮ่าๆๆๆขอให้เฮียของหนูโชคดีนะ
-
ไอ้หนูของเอีย ฮา ได้ทั้งเรื่อง
ขนาดจะเศร้าเคล้าน้ำตายังจะฮาได้อีก
:hao7: :hao7:
ลุ้นรันกะเข้ม หรือจะพี่ไป่ดี
:hao3:
นึกว่านายเฟยจะเคะชะอีก นายเทียนหรอกรึ
:hao4:
-
ตอนนี้เราว่ามันได้บรรยากาศอบอุ่นปนฮาๆอ่ะ แต่พ่อนกยังฮาเหมือนเดิม
คิดถึงเฮียเหมือนกัน ว่าแต่พี่สิบนี่สมแล้วที่เอาเบียร์อยู่ อิอิ
รอตอนหน้าบูีเลือดสาด :katai2-1:
-
ดีใจกับพ่อนก แต่แอบสงสารหนูกับเฮีย
เฮียจะเป็นยังไงบ้างน้อ...
-
เศร้า ซึ้ง และฮา!หนูแต่งหญิงแล้วเหมือนแม่จนพ่อนกคิดว่าเป็นแม่ไก่ ฮ่ะๆ ดีใจด้วยที่พ่อลูกได้เจอกัน:) :)
-
สงสารหนูมาก ๆๆ เลยคงเป็นห่วงเฮีย สุด ๆๆ เพราะรู้เฮียต้องเจอศึกหนักเนอะ ดีใจที่ได้เจอพ่อห่วงเฮีย และแอบสงสารพี่สิบมาก ๆๆๆ
เห็นบ้านที่แอบสร้างไว้เป็นเรือนหอ เจ้าสาวก็ไม่ได้มาอยู่ด้วยกันเสียที สงสารสุดๆๆๆ
-
สงสารน้องหนู
..ไม่อยากให้แยกจากกันเลย (ทั้งคู่ น้องหนูกะเฮีย กับ น้องเบียร์กะพี่สิบ)
อยากให้จบแบบแฮปปี้จัง :hao5:
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงเฮีย
แต่ก็อดนั่งหัวเราะไม่ได้เมื่อเจอประโยคเนี้ย
“แบระ แบระ เอาอี๋อ่องอึงอิ อวยยย อายยยๆๆๆๆ (เกาหลีพ่องมึงสิ จวย ควายๆๆๆ แต่ผมสปีดเร็วเดี๋ยวมันจับได้ว่าด่ามัน) แบระๆๆๆๆๆๆๆ”
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สงสารทุกคน :katai1:
-
เช็ดน้ำตาไป ฮาไป :really2:
คิดถึงเฮียจังงงงงงงงงงงงง :mew2:
-
ในที่สุดหนูก็ได้กลับบ้านแล้ว
รอเฮียมาเคลียร์เรื่องราวต่างๆ :z2:
-
ตลกอ่ะ พ่อนกนึกว่าเป็นไก่เมียตัวเอง
55555555555555
หนูได้อยู่กับพ่อนกแล้ว~~
เฮีย~~~ ตอนหน้ามีเลือดสาด
หวังว่าจะไม่ใช่เลือดเฮียนะจ๊ะ >.<
ขอบคุณมากค่ะ +1 ^^
-
ตอนนี้คุณพ่อนกอย่างฮา
-
สงสัย นิดนึง ซองเอกสาร การ COVER ของน้องหนู ที่พี่สิบได้มาจากเฮีย ใช่ซองเดียวกันกับที่อยู่ในลิ้นชักข้างเตียง รึเปล่า ????
-
รอวันอยู่พร้อมหน้า เฮีย-หนู
-
เห็นใจทุกคน น้องหนูกะเฮียยังดีที่้เข้าใจกันและรักกันม๊ากก แต่คู่พี่สิบน้องเบียร์คู่นี้ยังลูกผีลูกคน น้องใจแข็งชะมัด น้องติดคุก3ปีพี่สิบยังรักมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง น่าชื่นชมจริงๆ เพิ่งนึกได้ ตอนที่แล้วแปลกใจน้องเบียร์ร้องไห้ทั้งคืน อยากรู้เสียใจเรื่องอะไร น้องรันอีกคน น่าสงสารชะมัด ใครนะจะได้มาเป็นคู่น้อง :L2: :L1: :pig4:
-
คิดไว้ไม่ผิดว่าพ่อนกเจอหนูเวอชั่นcoverต้องคิดว่าเป็นแม่ไก่จ๋า ฮาก๊ากเลย :jul3:
ถ้าเฮียได้เห็นหนูตอนcover แถมยังโดนจีบอีก เฮียคงหึงแรงหึงหนักแน่ๆ :laugh:
ดีใจแล้วก็ชื่นใจที่หนูกับพ่อนกได้เจอได้อยู่ด้วยกันแล้ว
แต่แอบเหงาตอนท้ายที่หนูคิดถึงเฮีย
อิพี่สิบกับหนูเหมือนพี่น้องกันเลย กวน..พอๆกัน
ว่าแต่อิพี่สิบพูดเหมือนเฮียเป็นคนสำคัญกว่าที่เราๆรู้ :m28:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับผมชอบมากๆ
-
ตอนพี่สิบเรียกคุณหนูนี่คิดก่อนเลยพี่แม่งกวนป่ะว่ะ ร้องให้นิดเดียวทำประชด
แล้วก้ออ้ออออ เค้าใส่คำนำหน้าให้ดูสถุล(อ้างอิงจากหนู)
ชอบเจ๊ร้านเสื้ผ้า นางแรงได้อีก วิกนี่แถมใช่ป่ะ เด๋วนี้เค้ามีบริการแต่งหน้าด้วยรึร้านไหนนั่น :hao7:
หนูมันถือว่าตัวเองเด็กไง ล้อคนอื่นเรื่องอายุตลอดอ่ะ(กระทบตัวเอง :mew4:)
สงสารพี่สิบด้วย สร้างเรือนหอตั้งนานและแต่เมียไม่ว่างมาอยู่ซะงั้น
-
อยากจะเศร้าให้เต็มที่ แต่ก็หลุดขำตลอด
หนูอย่ามาปั่นหัวเราได้มั้ย
:กอด1:
-
พ่อนก ลูกหนู เจอกันและ
ตอนนี้ซึ้งจัง
-
เป็นพ่อลูกที่เข้าใจและเข้ากันได้ที่สุดดดดด
-
อยากให้เฮียกลับมาหาหนูไวๆ ฮอลลล
-
แล้วเฮียจะโดนทำโทษมั๊ยะอ่ะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
น่ารักมากกกมากกกกเลยจ้าาา
-
ในที่สุดหนูก็ถึงมือพ่อนก!!
-
รออย่างมีความหวังนะหนูเฮียจะต้องกลับมาหาหนูแน่นอน
เชียร์เฮียและหนู ไฟติ้ง!! :กอด1:
-
โถๆๆๆ ห่างอกเฮีย ไม่เท่าไหร่ก็เป่าปี่ซะแล้วหนูเอ๊ยยยย
-
อยากรู้จังตอนหน้าเลือดสาดจะเป็นยังไง บู๊สนั่นจอเปล่า อิอิ รอจ้าา
-
พี่สิบนี่ใช้ได้นะเนี่ย ถือว่าเป็นเขยกลุ่มนี้ได้เลย :laugh:
ในที่สุดลูกหนูก็ถึงมือพ่อนกอย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน
แต่ไอ้อาการคิดถึงกันนี่คงต้องใช้เวลาอยู่สักหน่อยล่ะ
ต่างฝ่ายต่างก็คิดถึง ต่างฝ่ายก็ต้องปลอบใจตัวเองและรอคอย
อยู่กับสามีก็คิดถึงพ่อ อยู่กับพ่อก็คิดถึงสามี :เฮ้อ:
อีกไม่นาน(มั้ง) คงได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าทั้งพ่อและสามีนะหนู
ว่างๆก็ cover ใหม่นะ เอาตอนที่เฮียอยู่ด้วยจะดีมาก :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
สุด!!! เฮียสุด ทุกด้าน!!!
-
ตามทันแล้ววว
เฮียกลับมาหาหนูเร็วๆนะ :hao5:
-
เป็นเรื่องที่มีหลายอารมณ์มาก ขอบคุณเจ้าของเรื่องและเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
คิดถึงน้องหนู ดร.เฮียน้องเบียร์พี่สิบน้องรัน อ้อนายไป่นายโจ๊กด้วย วันนี้เราไม่สบายเซ็งๆเลยมานั่งอ่านตอนที่เราชอบๆ เผื่อจะหายป่วยไวขึ้น คึคึ :angry2:
-
ในที่สุด น้องหนูก็ได้กลับมาหาพ่อนกแล้ว ถึงจะเศร้าที่ต้องจากกับเฮีย แต่ก็ดีใจที่น้องหนูได้กลับมาหาพ่อนก สองอารมณ์เลย
เฮียช่างรอบคอบไปเสียทุกอย่างจริง ๆ ให้น้องหนูแต่งหญิง แล้วยังเปลี่ยนนามสกุล โอ้ย ฟินที่สุดอ่ะ เฮียจ๋า
แถมยังส่งคนไปตามคุ้มครองพ่อนกให้น้องหนูอีก เฮียสุดยอดจริง ๆ ลูกเขยดีเด่นเลยนะเนี่ยพ่อนก
ฮาพ่อนก แหม๊ เจอหน้าน้องหนู เราก็เตรียมซึ้งเต็มที่ กลายเป็นพ่อนก คิดว่าเจอแม่ไก่ของน้องหนูซะงั้นอ่ะ :laugh:
พี่สิบ ช่างแสนดีจริง ๆ พาพ่อนกมาอยู่ด้วย แถมยังไม่ลืมน้องตะบัน โห ถูกใจที่สุดอ่ะ ที่พาน้องตะบันมาด้วย
ได้กลับมานอนกอดพ่อนก สมใจหวังแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่รอเวลา ให้เฮียจัดการทุกสิ่งทุกอย่างให้เรียบร้อย
แล้วจะได้มารับผิดชอบเรื่องที่ทำไว้กับน้องหนู ต่อหน้าพ่อนก นะจ้ะเฮีย
ตอนต่อไปเลือดสาดเหรอคะ เลือดอะไร ? คงไม่มีเรื่องร้าย ๆ เกิดกับเฮีย น้องรัน น้องเบียร์หรอกนะคะ แงงงง :ling3:
แต่ยังไงก็รออยู่ดีนะจ้ะ ขอบคุณมากค่ะ :L2: :กอด1:
ปล. อยากโหวตให้เรื่องนี้จังทั้ง รางวัลนิยายสุดฮา,รางวัลนิยายประทับใจ ,รางวัลพระนายยอดเยี่ยม,รางวัลนักเขียนดาวรุ่งด้วย แต่...
...ทำไม่ได้อ่ะ :sad4: อายุสมาชิกไม่ถึงอ่ะ ฮือออ เสียดายจัง ขอโทษนะคะ :impress:
-
ขอให้เฮียปลอดภัยแล้วรีบกลับมาหาหนูไวๆนะ :mew2:
-
เข้ามารอตอนเลือดสาด จะมาวันไหนน๊าาาาา
-
ขนาดเสียใจที่ต้องจากเฮียมา แต่หนูของเฮียก็ยังไม่ทิ้งความฮาได้ตลอดเส้นทางจริง ๆ ดูถูกคอกับพี่สิบซะด้วย
แล้วกว่าจะเดินทางกลับมาสู่อ้อมอกพ่อนก ลูกหนูต้องลงทุน Cover ตัวเองซะด้วย ขนาดพ่อนกยังตกใจนึกว่าแม่ไก่มาหาซะงั้น
จากซาบซึ้งที่พ่อนกกะลูกหนูได้เจอกันเลยฮากระจาย แล้วถึงวันนี้จะยังไม่มีเฮีย แต่ลูกหนูก็ยังมีพ่อนกที่รักและเฝ้ารอการกลับมา
ยังไงเฮียก็ต้องรักษาสัญญาแน่ ช่วงนี้ลูกหนูก็ต้องอยู่กับพ่อนกให้คุ้มค่ากับที่ต้องจากกันไปถึงไม่นานก็เหมือนนาน
เพราะงั้นช่วงรอเฮียกลับมาลูกหนูก็กล่อมพ่อนกให้ยอมรับเฮียเป็นลูกเขยไปก่อนล่ะกันเนอะ เสียดายนี่ถ้าเฮียให้ทะเบียนสมรสมาด้วยก็ดีสิ
จะได้ให้พ่อนกดูซะเลยว่าเฮียกะหนูรักจริงหวังแต่งแค่ไหน ส่วนพี่สิบนี่สิไม่มีใครคอยปลอบใจเลย น่าสงสารต้องรอน้องเบียร์ต่อไป
แล้วพี่สิบจะกลับไปได้โดยนายไม่สงสัยจริงเหรอ แค่หนูหายไปยังไม่รู้เฮียจะบอกนายว่ายังไงเลย แต่ยังไงนายคงไม่กล้าทำรุนแรงกะเฮียหรอก
อยากให้เฮียทำเรื่องที่ตั้งใจไว้สำเร็จไว ๆ จะได้กลับมาหาหนูซักที เบียร์ก็จะได้กลับมาหาเตี่ยกะพี่สิบ ส่วนรันก็ขอให้ได้คู่ไว ๆ เป็นใครยังไม่รู้
แต่ก็ขอให้แฮ๊ปปี้ทุกคนทุกคู่ล่ะกันน๊า ตอนหน้าถึงเลือดจะสาดก็ขอให้เป็นเลือดของคนไม่ดีละกันนะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
มาต่อได้แล้วน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m5: :m5: :m5:
-
:o8: :o8: :o8:
-
ป.31
หนูกับเฮียแยกจากกันซะแล้ว
ที่นี้จะเป็นไงต่อ
สงสารหนูอ่า เฮียใจร้าย แล้วพี่สิบกับ เบียร์ ด้วย ดูเบียร์ก็ยังมีใจให้สิบเหมือนเดิม แต่ปากแข็ง
ป.32
ทำไมเรื่องของเฮียมันเศร้าจัง ตอนแรกคิดว่าเฮียทำจริงๆ แต่พออ่านกลับไม่ใช่เฮียย้อมติดคุกแทนพ่อ ความจริงเฮียไม่ทำงี้เลย
เข้าใจนะทำเพื่อพ่อ อ่าแต่แบบนี้มันไม่คุ้มเลย มีแต่ทุกข์กับทุกข์ แล้วยัยธีรดานี้อีก นี่มันโรคจิตชัด จะบอกว่า โทษนางฝ่ายเดียว
ก้ไม่ถูกเรื่องนี้ผิดกันหมดเต็มประตู แต่ตอนท้าย เฮียแอบเพ้อถึงเมียอ่า น่ารักอ่า ขอให้หนูกะเฮียได้กลับมาอยู้กันไวๆๆนะ
บอกตรงแอบเดาตอนจบเรื่องนี้ไม่ถูกเลย จะไปทิศทางไหน ขอให้ Happy endding
ป.33
พี่สิบนี่กวนอ่าตอนแรกคิดว่าจะเงียบขรึมๆๆ ถึงว่าทำไมเข้ากะเบียร์ได้ กวนมาก เหมือนเป็นพี่น้องจริงๆกะหนูเลย
แอบฮาตรง cover ขนาดเรื่องเศร้าๆๆหนูยังทำให้เป็นเรื่องฮาได้ แบบนี้จะไม่ให้เฮียหวงไป แต่แอบสะดุด
ตรงที่บอกว่า พอcover เสร็จก้อเข้าร้านถ่ายรูปต่อ มันเหมือนไม่มีจุดประสงค์อ่าว่าไปทำไม เหมือนแค่เล่าผ่านๆๆแอบเดานะที่
สิบพาไป คงเป็นคำสัญญาจากเฮียประมาณ ว่าถ้าให้หนู cover เสร็จ แล้วส่งรูปมาให้ดู
ปล.ต้องขอโทษคนแต่งจริงๆด้วยนะคะ พอดีว่าติดสอบเลยไม่ได้มาเม้นท์ให้ เลยต้องเมนท์ยาวต่อรวด
ปล2. มารอตอนต่อไป อยากอ่านใจจะขาดอยากรู้ว่าเป็นไง เป็นกำลังใจ ให้คแต่งเสมอ
-
ใกล้จะจบแล้วหรอ ไม่ทันตั้งตัวเลยยยย
ลุ้นว่าฉลาดๆอย่างเฮียจะเอาตัวรอดจากนายและเรื่องวุ่นวายทั้งหมดยังไง เอาใจช่วยให้ทุกคนแฮปปีเอนดิ้งกันหมดนะคะ
-
:impress3: รอยู่
-
ขอพักสักสามสี่วัน ตอนนี้งานเยอะ :katai4:
ขอเคลียร์และรู้สึกเสียความรู้สึกบางอย่างอยู่ ขอเวลาบิ้วส์อารมณ์ใหม่ก่อน เขียนไม่ออก :katai1:
แต่ไม่ดองแน่นอนจ้า :กอด1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: เฮียจะเป็นอะไรมั๊ย สงสารเฮีย กะ น้องหนูมากๆๆ
-
คะไม่เป็นไรคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอสู้ๆๆนะคะ
-
ขอบคุณมากที่แจ้งข่าว รอได้ค่ะ ถึงแม้ที่ผ่านมาจะไม่เป็นอันกินอันนอน เพราะคิดถึงน้องหนูดร.เฮียน้องเบียร์พี่สิบน้องรันก็ตามที
-
ยังไงก็จะรอนะ :) :)
-
สู้ๆๆนะคะ :กอด1: :L2: :L1:
-
รอหนูกับเฮียได้เสมอค่าาาาาา :mew1:
สู้ๆนะคะ o13
-
หนูได้กลับสู่อ้อมกอดของพ่อนกแล้ว
เฮียมาหาหนูเร็วๆน้า อย่าให้หนูรอนาน
-
คิดถึงหนูเฮีย. คนแต่งมาก. อยากอ่านแล้ว
-
>>ป.34 <<
“แน่ใจว่าไม่มีใครตาม”ผมถามคนในสายที่บอกว่าถึงที่หมายเรียบร้อยแล้ว ทำเอาโล่งใจที่หนูถึงมือพ่อโดยปลอดภัยสักที และขอให้ปลอดภัยไปตลอด
“ถ้าไม่นับเงากับรถที่ตามหลังก็ไม่มี”อีกฝ่ายพูดประชดใส่ คงหงุดหงิดที่ผมให้เขาโทรรายงานเกือบทุกๆครึ่งชั่วโมงว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไร จนถึงเซฟเฮ้าส์เป็นการเสร็จสิ้นภารกิจ ดีไม่ให้บรรยายด้วยว่า พอถึงมือพ่อแล้วหนูเป็นยังไงบ้าง ร้องไห้ไหม แต่ไม่บอกผมก็รู้ ว่าหนูของเฮียร้องอยู่แล้ว ด้วยความดีใจที่ได้เจอหน้าพ่อ
“แล้วคุณได้ดูเงาหัวไหมว่ายังอยู่หรือเปล่า”ผมถามอีกฝ่ายกลับอย่างใจเย็นทั้งที่คำตอบเขาเข้าข่าย กวนตีน แต่ให้อภัยยังไงเขาก็ทำตามที่รับปากถึงจะตอบแบบกระแทกกระทั้นใส่บ้าง ก็ช่าง ขอแค่ว่า หนูของเฮียถึงมือพ่ออย่างปลอดภัยก็พอแล้ว
“แล้วเบียร์ล่ะ”เขาถามถึงคนของตัวเองโดยไม่ตอบคำถามผมก่อนแสดงว่าคงรู้ตัว ถือเป็นช่วงเอาคืนสักนิดดีกว่า
“ไม่รู้”ผมตอบตามจริง ได้ผลซะด้วยเมื่ออีกฝ่ายเสียงดังทันที ไม่มีความเกรงใจคนรอบข้างเอาซะเลย
“หมายความว่าไงไม่รู้ ทีคนของคุณผมดูแลอย่างดีแทบจะอุ้ม แต่ผมถามคนของผม คุณตอบแค่ ไม่รู้ งั้นเหรอ”เขาโวยใส่ผมอย่างหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมว่าจะเลิกเอาคืนแล้วตอบตามจริง แต่พอได้ยินว่าจะ อุ้ม หนูของผม ก็เลยตอบแบบกระชับ
“มันมีชีวิตอยู่”นั่นเป็นคำตอบที่เขาสมควรจะได้รับรู้
“ดอกเตอร์”เขาเรียกเน้นเสียง
“ผมปลดตัวเองนานแล้ว”ผมตอบกลับเสียงเรียบ ได้ยินเสียงเขาหายใจพร้อมสบถ
“แม่ง คุณทำเหมือนที่ผมทำให้คุณสิวะ”โลภมากบอกขนาดนี้ยังไม่พออีก มีชีวิตอยู่คือครอบคลุมแล้วว่ามันยังอยู่ดี มีลมหายใจ จะเอาอะไรอีก
“มันอยู่ในห้อง ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่ามันทำอะไร ไม่ใช่โรคจิตติดตั้งกล้องแอบดู เอาเป็นว่ามันยังมีชีวิตอยู่รอก็แล้วกันคุณสิบ พอใจไหม” นี่ผมบอกเยอะแล้วนะ จะให้เดินไปเคาะห้องและถามคงไม่ จากเมื่อเช้าดูมันหน้าเศร้า ไม่อยากกวนใจ เพราะมันก็เหมือนผมในตอนนี้แต่ติดที่หน้าผมตึงกว่ามัน มองอะไรก็ไม่สบอารมณ์มันขัดหูขัดตาไปหมดตั้งแต่หนูไม่อยู่
“พอใจมาก ขอบคุณที่ช่วยบอกผม”เสียงเขาเหมือนกัดฟันพูดใส่
“อยากรู้มากกว่านี้ก็กลับมาดูเอง”ผมตอบกลับแต่ไม่กัดฟัน เดี๋ยวกร่อนหมด
“ผมกลับไปดูแน่ ถ้าเบียร์ไม่เป็นตามที่คุณพูดล่ะก็ ผมจะส่งกำลังเข้าจับกุมทันที”เขาพูดอย่างหมายมั่นพร้อมข่มขู่ ผมยกยิ้มที่เขาไม่เห็น ไม่ได้เยาะเย้ยหรือคิดว่าเหนือกว่าแต่อย่างใด ผมเข้าใจไม่ว่าใครก็ต้องเป็นห่วงคนที่ตัวเองรักแถมตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปลอดภัย
“ก็แค่จับกุม แต่ไม่สามารถฆ่าได้ตามจิตสำนึกที่ดีต้องอยู่ภายใต้กฎหมายและความจำเป็น แต่นักโทษสามารถทำได้ในทันที และยิ่งเป็นนักโทษเหมือนกันก็ยิ่งง่าย”ผมพูดต่อเชิงเปรียบเทียบและตอกกลับนิดหน่อย
“คุณหมายความว่ายังไง จะผิดคำพูดกับผมเหรอ”เขามีเสียงขึ้นมาทันที รอบข้างไม่มีเสียงรบกวนแสดงว่าเขาอยู่คนเดียว หนูคงอยู่กับพ่อ ป่านนี้ร้องไห้ตาบวมหมดแล้วมั้ง
“ผมจะฆ่าคงทำไปนานแล้วโทษฐานที่มันปกปิดช่วยคุณ”ผมบอกเขาให้สบายใจขึ้นคนอย่างนี้ตายไปก็น่าเสียดาย จากประวัติเขาเป็นตำรวจที่ซื่อตรงต่อหน้าที่ ไม่มีใต้โต๊ะ ปฏิบัติอย่างเสมอภาค ลุงเขาก็เช่นกัน ถ้ามีตำรวจแบบนี้ประชาชนรวมถึงประเทศชาติสงบสุขแน่นอน เขาเงียบไปพักก่อนจะเอ่ยออกมา
“ตำรวจอย่างผมก็แหกกฎได้ถ้าคนที่ผมรักเป็นอะไร”เขาพูดเสียงเย็น ผมนึกหน้าเขาออกว่าถ้าอยู่ตรงหน้าเป็นยังไงอาจมีการปะทะเกิดขึ้น
“จะเป็นหรือไม่เป็นก็เพราะคุณ ไม่ใช่เพราะใคร”ผมบอกเขาที่ไม่มีเสียงตอบรับ ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตู
“มีอะไรอีกไหม ผมไม่สะดวกจะคุยแล้ว”ผมบอกเขาให้รู้ว่ามีบางอย่างมาขัดการสนทนา
“ไม่มี คุณนั่นแหละจะฝากอะไรอีกไหม ผมจะได้จัดการทีเดียวไม่ต้องโทรมาบ่อยๆ”เขาบอกอย่างให้รู้ ว่ากูรำคาญ แต่ผมไม่
รำคาญเขากลับไปหรอกบอกแล้วว่าเขาเป็นคนดี ขนาดรำคาญยังถามว่าสั่งอะไรเพิ่มไหม
“ดูแลหนูกับพ่อให้ดี ก่อนกลับมา”ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะกดวาง ผมไม่อยากคิดถึงหนูไปมากกว่านี้ ผมกลัว กลัวตัวเองจะอดใจไม่ได้ กลัวจะต้องเห็นแก่ตัวไปเอามาอยู่ข้างๆ
“มีอะไร”ผมถามคนที่ยังรออยู่ข้างนอก
“นายให้หาครับ”เขาบอกจุดประสงค์ที่ผมรู้อยู่แล้ว
“เดี๋ยวไป”ผมบอกก่อนจะหยิบเสื้อมาสวม ได้ยินเสียงเดินไปจากตรงนั้นแล้ว มีเสียงเคาะประตูอีก
“กูเอง”บอกโดยไม่ต้องถาม เปิดเข้ามา
“มีอะไร”ผมถามไอ้เบียร์กับไอ้รันที่ทำหน้าไม่สู้ดีนัก
“นายเรียกมึง”ไอ้เบียร์พูดเสียงเบา
“อืม สั่งงานมั้ง”ผมตอบก่อนจะเดินไปปิดระเบียง
“มันไม่ใช่มึงก็รู้”ไอ้เบียร์พูดสีหน้าตีกันยุ่งไปหมด ไอ้รันตบไหล่มันให้ใจเย็น
“รู้แล้วทำอะไรได้”ผมบอกมันพร้อมหยิบปืนเหน็บในเสื้อแจ็คเก็ตสีดำ มือต่ออุปกรณ์สื่อสารไปด้วย
“กู”มันอึกอัก เอามือลูบหน้า
“ไอ้เบียร์มันกังวลกลัวนายจับได้ และลงโทษมึงที่เป็นหัวหน้าพวกกู”ไอ้รันเป็นฝ่ายพูดออกมาแทน
“กังวลทำไม ในเมื่อนายรู้อยู่แล้ว”ผมบอกพวกมันอย่างไม่ยินดียินร้าย
“โทษคนทรยศ ตายสถานเดียว”ไอ้เบียร์เงยหน้ามองผม และพูดต่อ“พวกกูไม่ได้กลัวที่จะตาย ถ้ามึงเป็นอะไรพวกกูก็จะตามไปด้วย”
“เราไม่ได้ทรยศจะตายได้ยังไง”ผมบอกพวกมัน เช็คอุปกรณ์อีกครั้ง งานนี้เป็นงานสุดท้ายแล้ว และอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของ
ชีวิตก็ได้ แต่ถ้าสำเร็จมันก็คุ้มค่าที่จะทำ
“แต่นายรู้แล้วไม่ใช่เหรอ มึงคิดว่าเขาจะปล่อยให้ใครเข้ามาพังงานเขาหรือไง โดยเฉพาะตำรวจ”ไอ้เบียร์พูดออกมาจนได้ มันห่วงไอ้ตำรวจของมัน ซึ่งไม่ได้ผิดอะไรที่จะห่วงคนที่ตัวเองรัก
“ไหนจะเรื่องไอ้หนูอีกล่ะ มันหายไปอย่างนี้เขาต้องสงสัยอยู่แล้ว”ไอ้รันยกเรื่องหนูขึ้นมาพูด มันก็กังวลไม่น้อยเช่นกัน
“กูจัดการเองเรื่องนี้ รวมถึงเรื่องมึงด้วย และถ้าเขากลับมากูอยากให้พวกมึงกลับไปพร้อมเขาซะ”ผมรวบรัดคำตอบและบอกพวกมันที่อ้าปากค้าง
“เขาจะช่วยพวกมึงได้”ผมบอกมันเตรียมจะออกไปพบนาย
“กูไม่ไปหรอก ไม่ว่ายังไงกูก็ไม่ทิ้งมึง”ไอ้เบียร์พูดออกมาทันที
“ใช่ มึงช่วยพวกกูไว้ ไม่งั้นพวกกูโดนเก็บในคุกแน่”ไอ้รันก็ไม่ยอม เอาแต่พูดเรื่องบุญคุณ
“และถึงกลับไปพวกกูก็โดนคดีแหกคุกอยู่ดี”ไอ้เบียร์พูดอย่างรู้ดี
“กูเตรียมหลักฐานช่วยพวกมึงไว้แล้ว ถึงไม่ทำเขาต้องช่วยมึงอยู่ดี ถ้าเขามาพวกมึงไปกับเขาซะ”ผมสบตาพวกมันให้รู้ว่าพูดจริง มันทำหน้าอึ้งไป
“มึงทำแบบนี้ทำไมวะ เราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”ไอ้รันที่ปกติใจเย็น เสียงดังใส่ผมอย่างไม่เคยทำมาก่อน
“กูอาจจะอยากกลับบ้าน กูเป็นห่วงคนที่กูรักทุกคน แต่ให้ทิ้งเพื่อนที่มีบุญคุณกับกู กูทำไม่ได้”ไอ้เบียร์พูดพลางส่ายหน้า
“กูไม่เคยถือว่าที่ทำไปเป็นบุญคุณ กูช่วยเพราะเห็นว่าพวกมึงคือเพื่อน และกูก็อยากให้เพื่อนได้กลับไปหาครอบครัวเพราะยังมีโอกาส”ผมพูดจ้องหน้าพวกมัน ก่อนจะลุกไปเก็บของเข้าตู้เอาไว้ก่อน
“แล้วมึงล่ะ ไม่มีครอบครัวให้กลับไปหาหรือไง”ไอ้เบียร์เข้ามาพูดใส่หน้าผม
“ไอ้หนูอีกล่ะ มันรักมึง มันบอกจะรอ มึงจะให้มันผิดหวังเหรอวะ”ไอ้รันใส่ผมบ้าง หน้าพวกมันไม่ได้ดุเหมือนที่พูดสักนิด มีแต่ความสั่นไหวไปหมด
“ทำไมกูจะไม่อยากกลับ ถ้ามีโอกาสกูไปแน่ แต่ตอนนี้กูทำได้แค่ให้พวกเขาปลอดภัย”ผมพูดแต่ตามองไปข้างนอก มองไปอย่างหวังว่าสักวันหนึ่ง ผมจะได้ใช้ชีวิตพร้อมครอบครัวและคนรักภายใต้ท้องฟ้าอีกครั้ง ซึ่งวันนั้นมันจะมีไหม
“ถ้าทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี กูก็มีโอกาส แต่ถ้าไม่ได้กลับไปกูก็ไม่เสียดาย ถ้ามันสำเร็จก็ถือเป็นการปิดโอกาสคนทำชั่ว”ผมแค่นยิ้มออกมา เมื่อคิดว่านี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะตัดสินว่าผมจะเป็นยังไง
“ถ้าอย่างนั้นกูก็จะอยู่ปิดโอกาสพวกมันกับมึงและนาย”ไอ้เบียร์เดินมายืนข้างผม
“ถึงกูจะไม่เก่ง แต่กูไม่ใช่คนขี้ขลาด ถ้าจะตายก็ขอตายแบบคนกล้าถึงจะเป็นไอ้ขี้คุกก็เถอะ”ไอ้รันพูดพร้อมจับแขนผม มันคงอยากจะจับไหล่แต่ไม่ถึง ผมส่ายหน้ายิ้มๆกับพวกมัน
“พวกมึงก็พูดอย่างกับเป็นฮีโร่ ปกป้องมนุษย์ต่างดาวมาเยือนโลก”อีกเสียงพูดแทรกเข้ามากลั้วขำ
“แต่กูว่ายิ่งกว่ามนุษย์ต่างดาวว่ะ เพราะพวกมันบุกทำลายบ้านตัวเอง”เพื่อนไอ้คนแรกพูดตามมาติด
“อืม ใช่”มันพยักหน้าหงึกๆ
“พวกมันอยากอยู่ก็อยู่ไปเถอะ อะไรมันเกิดก็ต้องเกิด ตัดสินใจกันแล้วนี่”เพื่อนมันบอกพร้อมพยักหน้าใส่
“ใช่ ไอ้ปานไอ้โจ๊กพูดถูก”มันพูดแทบจะพร้อมกัน
“คนของมึงจะยอมหรือเปล่า”ผมปลายตามองไอ้เบียร์
“ช่างมัน กูเลือกแล้ว แต่กูมั่นใจว่ามันต้องยอม”ไอ้เบียร์ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ แต่มันกระตุกยิ้มพูดตอนท้ายด้วยสีหน้ามั่นใจ
“กูไปหานายก่อน ระหว่างนี้พวกมึงก็ คิดให้ดีแล้วกัน”ผมสรุปพร้อมย้ำพวกมันอีกครั้ง ยังไงผมก็อยากให้พวกมันกลับไป ไอ้พี่สิบของไอ้เบียร์มันช่วยได้อยู่แล้ว
“กูคิดดีแล้ว”เป็นแฝดกันอัตโนมัติ ไอ้รันกับไอ้เบียร์
“งั้น”ผมเลิกคิ้ว
พวกมันพยักหน้ารอฟังคำตอบ
.
.
.
“กูจะล็อคห้อง”
“เหี้ยยยยยยยยยยยยย”
“สาดดดดดดดดดดดดดดด”
“กูนึกว่าจะพูดอะไร แม่ง”พวกมันสี่ตัวด่าพร้อมส่ายหน้า ผมไม่สนใจเพราะไม่ได้พูดอะไรผิด ล็อคห้องตัวเองผิดตรงไหน พวกมันพากันเดินออกไป ผมปิดประตู หยิบมือถือที่สั่นมาเปิดดู พบว่าเป็นไฟล์ภาพเอกสารที่ถูกเปลี่ยนแปลงทั้งหมดเรียบร้อยแล้วตามที่ผมต้องการ เลื่อนไปอีกทำเอายกยิ้มกว้างกว่าเดิม
เมื่อเห็น
‘นางพฤษภ อาชวกรกุล’
ซึ่งอ่านแล้วมันเพราะและเหมาะที่สุดปรากฏบนบัตรประชาชนด้วยใบหน้าเกือบจะบึ้งตึง
“เฮียอยากให้ใช้ตลอดไปจัง”ผมลูบหน้าคนน่ารัก ก่อนจะไล่สายตาลงไปดูพร้อมปากตามไปยิ้มเมื่อมีอีกสามสี่รูป ทั้งเหม่อลอย บางรูปก็อมยิ้มเหมือนเขินบางอย่าง ผมขอให้เขินเรื่องของเรา อย่าให้รู้ว่าเขินเพราะคนอื่น เฮียยังไม่ว่างตามไปลงโทษในตอนนี้ ส่วนจะเขินเพราะไอ้คนถ่ายคงไม่ใช่น่าจะแอบถ่ายมากกว่า โรคจิตแอบถ่ายแฟนคนอื่น แต่ผมไม่เอาคืนโดยการถ่ายรูปไอ้เบียร์ส่งไปให้หรอก ปล่อยให้กระวนกระวายไปดีกว่า หึหึ
“ส่งมาช้าเหลือเกินนะ ผู้กอง เอาคืนผมหรือไง”ผมตำหนิคนที่วานนิดหน่อย ก่อนจะส่งข้อความกับไปว่า ‘ลบทิ้งด้วย’ จัดการต่อเข้าเครื่องและปริ๊นท์ออกมา ใส่ในซองเอกสารเก็บเข้าตู้ล็อคทันที พร้อมทำการลบทิ้งทั้งหมดเหมือนกัน ป้องกันไว้เผื่อมีอะไรผิดพลาด ถึงเวลาไปพบนายสักที ผมกำลังจะออกจากห้องแต่นึกได้เดินกลับไปที่เตียง ก้มไปหอมหน้าผาก
“เดี๋ยวเฮียมานะ”ผมพูดกับหนูที่นอนยิ้มแฉ่งมองหน้าสื่อให้รู้ว่า
‘เฮียมาเร็วๆนะ’ พูดเสร็จยิ้มมองตาปริบๆ ผมเลยหยิบผ้าคลุมให้ เพราะหนูเป็นคนขี้หนาว
ตุ๊กตาตัวแรกที่ผมคุยด้วย
ตุ๊กตาตัวแรกที่ผมนอนกอด
ตุ๊กตาตัวแรกที่ผมจูบ
ผมไม่เคยคิดจะทำแบบนี้มาก่อน
แต่ที่ทำได้
เพราะ
มันเป็นตุ๊กตาของคนที่ผมรัก
และถ้า
มีโอกาส
ผมจะพามันกลับไปหาเจ้าของและนอนกอดด้วยกัน
.
.
.
“ออกไปก่อน”นายโบกมือให้ลูกน้องคนสนิทออกไป เหลือแต่ นายเฟย ผม พอประตูปิดลง นายเทียนหันมามองหน้าผม
“คงต้องเปลี่ยนวันแล้ว เฮีย”นายเทียนพูดพร้อมยกน้ำชาขึ้นจิบ
“สายรายงานว่ามันเปลี่ยนวันส่งของ”นายเฟยเลยตัดหน้าบอกสาเหตุเอง
“เปลี่ยนวัน ไม่น่าจะเป็นไปได้”ผมพูดกับนายทั้งสอง อย่างไม่น่าจะเป็นไปตามนั้น
“ทำไมล่ะเฮีย คิดว่าสายรายงานผิดเหรอ”นายเทียนถามผม
“สายรายงานไม่ผิด แต่กลัวว่าจะเป็นการทำให้เข้าใจผิดมากกว่า”ผมบอกข้อสันนิษฐานกับนายตามที่คิด นายเฟยเลิกคิ้ว
“ยังไง”นายเทียนถามด้วยความสงสัย แต่หน้านิ่งตามเดิม
“ผมคิดว่าทางโน้นรู้ตัวแล้วว่ามีสายอยู่ในนั้น นายควรจะให้ถอนตัวออกมาและไปกลบดานที่อื่นก่อน”ผมพูดต่ออีกอย่างเป็นห่วงถึงจะไม่เคยเห็นหน้าค่าตา แต่เขาก็ยอมเสียสละตัวเองอย่างมาก
“แล้วมันจะทำเพื่ออะไร เฮีย”นายเทียนยังคงตั้งถาม
“นั่นสิ”นายเฟยสงสัยอีกคน
“ถ้าเราเปลี่ยนวัน ทางโน้นก็ทำงานได้อย่างราบรื่น ไม่มีใครขัดขวาง แต่ถ้าไปตามวันที่สายรายงาน ก็จะกลายเป็นดักจับเราอย่างไม่มีห่วงว่าจะเสียของและผลประโยชน์มหาศาลที่จะได้รับ”ผมบอกเหตุผลกับนายที่มีความเป็นไปได้
“อืม น่าจะใช่”นายเฟยเอามือลูบคาง พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“สรุปเราจะไม่เปลี่ยนวัน”นายเทียนเลิกคิ้ว
“ครับ กำหนดเดิมจะดีกว่า”ผมรับคำนาย
“ฉันคิดว่ามันไม่เก็บข้อมูลสำคัญไว้กับตัว หรือที่บ้านมันแน่”นายเทียนกังวลถึงข้อมูลสำคัญชิ้นสุดท้าย ที่จะต้องเอามาให้ได้ หลายวันมานี่ผมแฮ็คเข้าทุกระบบไม่พบว่าฝากที่ไหนเลย ชื่อบุคคลที่ใกล้ชิดและน่าจะเป็นก็ไม่มี นอกจากปลอมแปลงชื่อและเอกสารทรัพย์สินซึ่งจะเข้าถึงยาก
“เมียกับลูกมันตัดไปได้เลย ไม่ใช่แน่นอนมันไม่มีทางเอามาเสี่ยง ส่วนดีมันแค่ตรงนี้แหละ”นายเฟยพูดอย่างมั่นใจก่อนจะเยาะในตอนท้าย ตอนแรกจะใช้วิธีเข้าทางเมียกับลูกแต่อีกฝ่ายก็รู้ทันป้องกันอย่างดี เหมือนที่ผมก็ทำเหมือนกัน
“เฮียคิดว่ายังไง”นายเทียนหันมาถามผมที่ตรวจสอบระบบอยู่
“ผมจะเริ่มจากในบ้านก่อน”ผมบอกนาย ถ้าวัดจากความรู้สึกผมว่าจะต้องอยู่ในบ้าน ไม่ใช่ในตู้เซฟเพราะมันหาง่ายเกินไป
“ก็ตามนั้น แล้วจะแบ่งยังไง”นายพยักหน้าถามถึงแผนงาน
“เหมือนเดิม ผมกับไป่จะไปที่บ้าน สองคนนั้นไปที่นัดพบ พร้อมตำรวจที่จะแจ้งให้ตามไปติดๆ”ผมบอกนายถึงแผนการที่เตรียมไว้แต่แรก
“ก็ดี”นายเฟยพยักหน้า ก่อนจะมองผมและยกยิ้ม
“แล้วตำรวจอีกคนจะให้เล่นเมื่อไหร่ดีล่ะ”นายเฟยเลิกคิ้วทำหน้ากวนใส่นายเทียน
“ยังไม่ถึงเวลา เอาเก็บไว้สำรองก่อน ดูท่าจะช่วยเราได้มาก ประวัติมั่นใจได้ใช่ไหมเฮีย”นายพูดเสียงเรียบ พร้อมถามผม
“ครับ”ผมตอบนายที่พยักหน้ารับช้าๆ
“เฮ้อ บ้านเรามันนี่มันเป็นศาลาพักใจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ถึงได้มีแต่คนมาพัก”นายเฟยพูดมือเขี่ยซิการ์ไปด้วย ไม่มีเสียงตอบมีแต่หางตาจากนายเทียนที่เหล่มอง
“ว่าแต่ หนูของเฮียไปไหนซะล่ะ”นายเฟยยกยิ้มเอ่ยถาม
“ส่งกลับบ้านไปแล้วครับ”ผมตอบตามตรง ทำเอานายค่อยๆหุบยิ้ม พร้อมยักไหล่
“ทำไมล่ะ ที่นี่ไม่สบายเหรอ”นายเฟยถามต่อ
“สบาย แต่ไม่ปลอดภัย”ผมตอบนายมือปิดจอคอม
“อยู่นี่ไม่ปลอดภัยทั้งสองฝ่ายเหรอ เฮีย”นายเฟยถามเสียงเรียบ
“ผมรับผิดชอบเอง ถ้าเกิดอะไรขึ้น และผมเชื่อใจเมียผมว่าจะไม่หักหลังแน่นอน”ผมพูดกับนายอย่างไม่หลบสายตา
“ฉันหมายถึง ส่งกลับไปจะมั่นใจได้ยังไงว่าปลอดภัย จะไม่มีใครติดตาม ไอ้เรื่องหักหลังไม่ใช่ปัญหา เราตกลงกันแล้ว และฉันก็เชื่อว่าเฮียไม่ผิดคำพูด”นายเฟยกระตุกยิ้มพูดใส่ผม
“ผมให้อยู่ในที่ปลอดภัยจนกว่าเรื่องจะจบ”ผมบอกนายพร้อมกับลุกขึ้น
“แล้วถ้าเกิดข่าวมันรั่วล่ะเฮีย อะไรก็เกิดขึ้นได้นะ”นายเทียนพูดกับผมบ้าง ราวกับจะเตือนว่าอย่าประมาท
“ผมจะไม่ปล่อยมันไว้แน่ ถ้าเมียผมเป็นอะไร”ผมพูดเสียงเย็น แค่คิดว่าถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหนู ก็รู้สึกอยากจะฆ่าไอ้คนที่มันคิดร้าย
แล้ว สำหรับครอบครัวผมมั่นใจว่าไม่เป็นอะไรแน่นอน จากที่ได้รับรายงานทุกคนยังปลอดภัยดี น้องผมรู้เรื่องแต่ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมผมถึงให้ซ่อนตัวกันก่อน แต่ก็พร้อมปฏิบัติตาม ตุลย์โตขึ้นมากจากรูปถ่ายล่าสุดที่ได้รับ ผมทำเหมือนกับหนู ปริ๊นท์เสร็จ เก็บแล้วลบ อยู่ในซองเดียวกัน ถ้ามีโอกาสทั้งคู่คงได้เจอกัน ผมเชื่อว่าตุลย์จะรักหนูและหนูก็จะรักตุลย์เหมือนที่ผมรักทั้งสองคนแน่นอน
“แล้วแต่เฮีย แค่อย่าให้เสียแผน ฉันไม่อยากให้สิ่งที่เราทำสูญเปล่า มาขนาดนี้แล้ว”นายเทียนพูดพร้อมกำชับ
“นายควรย้ายคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องออกจากที่นี่จะดีกว่า ผมเกรงว่างานครั้งนี้ไม่ว่าผลจะออกมาแบบไหน ฝ่ายนั้นมาเยือนแน่นอน เพราะมันถึงเวลาแล้วที่เขาจะกำจัดพวกเรา”ผมบอกอีกเรื่องกับนาย ไม่อยากให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องมารับเคราะห์ไปด้วย
“ฉันจะแจ้งอีกทีแล้วกัน”นายเทียนพยักหน้ารับ
“ฉันไปด้วยดีกว่า”นายเฟยพูดขึ้นมา ทำเอานายเทียนมองหน้า ประมาณว่า พูดบ้าอะไร แต่แววตาเป็นห่วง
“ฉันอยากเผชิญหน้ากับมัน อดใจรอไม่ไหว ถ้าจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ให้มันรู้กันไปเลย แจ้งพวกเราทางโน้นเลยดีกว่า”นายเฟยพูดเสียงเข้มสีหน้าเคลียดแค้นเมื่อพูดถึงอีกฝ่าย
“ผมว่าอย่าดีกว่า ถ้านายไปแล้วใครจะอยู่ดูทางนี้”ผมไม่เห็นด้วยกับนายเฟย
“ลูกน้องฝีมือดีเยอะแยะ นายของเฮียเขาก็เอาอยู่”นายเฟยยักคิ้วใส่นายเทียนที่ปรายตามอง
“จะไปวุ่นวายให้เสียเรื่องทำไม ใจร้อน วู่วาม เกิดเสียท่า งานพังพอดี”นายเทียนเอ็ดใส่ แต่เสียงไม่ดัง ออกจะแข็ง หน้านิ่ง
“ไว้ใจกันหน่อยสิ อยู่กันมานานไม่รู้นิสัยหรือไง”นายเฟยพยักหน้าใส่นายเทียน
“ก็เพราะรู้สันดานไงถึงได้ขัด”นายเทียนสวนทันควันเหมือนกัน
“เป็นห่วงก็พูดตรงๆ จะไม่ไป”นายเฟยพูดใส่ ยื่นหน้าไปใกล้ ก่อนจะหลบและรับแทบไม่ทันเมื่อเจอฝาครอบถ้วยน้ำชาขว้างใส่อย่างเร็ว
“ไสหัวไปซะ”นายเทียนว่ากลับ ก่อนจะเดินหายเข้าไปด้านหลังมู่ลี่ที่ถูกตวัดอย่างแรง
“ไสไปแล้วไม่กลับ อย่านั่งร้องไห้แล้วกัน”นายเฟยพูดตามหลัง สีหน้าชอบใจที่แหย่อีกฝ่ายให้หัวเสียได้ ผมคิดอยู่แล้วว่านายเฟยไม่มีทางทิ้งนายให้อยู่รับมือคนเดียวแน่ ผมหันหลังจะออกไปบ้าง รู้สึกเป็นส่วนเกินขึ้นมาทันที
“เฮีย”นายเฟยเรียกผม
“ครับ”ผมรับคำ หันไปมอง
“เห็นท่าไม่ดีก็กลับมา ยังไงก็ให้รอดเพื่อวันหน้า”นายเฟยพูดเชิงเตือน ปกติต้องนายเทียนแต่ถูกกวนอารมณ์ซะก่อน
“ครับ”ผมก้มหัวเล็กน้อย ผมหลีกเพื่อให้นายออกไปก่อน แต่ผิดคาด
“ฝากบอกไอ้พวกนั้นให้กลับไปได้เลย หรือมันอยากรอก็ให้รอไป”นายเฟยบอกผมสีหน้ายิ้มกริ่มแต่ชวนเสียวสันหลังแทนใครบาง
คนชอบกล เดินตรงไปทางมู่ลี่
“อ้อ ล็อกห้องให้ด้วย”นายหันมาสั่ง ผมก็คงต้องทำตาม ก่อนจะชะงักมือที่กำลังจะเปิดออก
ตุบ
เพล้ง
ผมเดินตรงไปทางมู่ลี่พร้อมกระชากปืนออกจากซอง แล้วหยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่อย่างที่คิด
“ไอ้”
“อะไร”
ผลั่วะ
“โอ๊ะ”
เพล้ง
“เฮ้ย”
ตุบ
ผลั่วะ
“เทียน”
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบด้วยเสียงพูดแบบเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ผมเก็บปืนเข้าที่เดิมเมื่อคิดว่าน่าจะเป็นปัญหาภายในครอบครัว ควรให้แก้กันเองดีกว่า ผมก้าวเท้าออกจากห้องพร้อมกดล็อกตามที่นายเฟยสั่ง น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมทำตามโดยไม่ต้องรอนายเทียนสำทับ
“เสียงอะไรวะ”ไอ้ทวนถามผมหน้าตาตื่น มันคงยืนไม่ไกลนัก พอกับไอ้ย้ง ไอ้เป้า ไอ้เข้ม ที่มองแทบจะทะลุเข้าไปข้างใน
“นายสั่งให้กลับไปก่อน หรือจะรอก็ตามใจ ห้ามใครเข้าไป”ผมพูดกับไอ้เป้าที่ดูจะเข้าใจง่าย งานครั้งนี้มันไปด้วย
“แล้วมันเสียงอะไร ไอ้เฮีย นายเป็นอะไร”ไอ้ทวนยังถามอย่างเป็นห่วง
“มึงก็เอาไว้ถามนายแล้วกัน”ผมตอบมันให้หายกังวล กลายเป็นหน้าเครียดแทน ถ้าเป็นเรื่องนาย
“เฮ้ย”ไอ้ทวนส่งเสียงตามหลัง
“เออ มันก็บอกแล้วให้ถามนาย กูว่าไม่มีอะไรหรอก นายกูก็อยู่ คงจะวางแผนงานกัน”ไอ้เป้าเป็นคนยุติ ก่อนจะพยักหน้าเรียกไอ้เข้ม
“เดี๋ยวฉันมา”ไอ้เข้มพูด พร้อมวิ่งตามผมมา
“กูมีเรื่องจะบอกมึง”ไอ้เข้มพูดกับผม ชะงักมือที่จะกระชากไหล่ผมกลับ
“เรื่องอะไร”ผมมองหน้ามัน ที่ไม่ได้ออกแนวหาเรื่อง
“ทางนี้”มันพูดและพยักหน้าให้เดินตาม ไม่รู้ทำไมผมถึงได้ตามมันไป ดูมันจริงจังกว่าทุกครั้ง ไม่ใช่จะหาเรื่อง
.
.
.
-
‘แล้วนายรู้หรือยัง’
‘ยัง กูกะจะจับเป็นไปให้นาย แต่เหมือนมันรู้ตัว อาศัยตอนออกไปทำงานข้างนอกหลบหนี แถมมีคนมาช่วยมันอีก ถ้ามึงเจอมันเก็บได้เลย เดี๋ยวกูจะรายงานนายทีหลัง’
‘กูพูดจริง มันเป็นหนอนบ่อนไส้’ ’พูดยืนยันเมื่อเห็นว่าไม่เชื่อ
“เป็นอะไรวะ คิดถึงเมียหรือไง”เสียงทำลายความคิดผมออกจะขำ
“เรื่องของกู”ผมตอบไอ้ไป่ที่ฉุดผมออกจากความคิด หลังจากฟังไอ้เข้มบอกบางอย่าง ผมชั่งใจว่าไอ้เข้มมันหลอกเพื่อให้ผมฆ่าไอ้คนที่บอกแทนมันหรือเปล่า แต่คิดตามก็เป็นไปได้ พักหลังไม่เคยเห็นหน้ามัน ตอนแรกไม่ได้สนใจเพราะไม่ได้อยู่ในสายตา ไม่คิดว่ามันจะกล้า มันคงรู้ตัวเลยหนีก่อนและเป็นโชคที่มันหนีได้ งั้นเรื่องที่ผมกับหนูเจอที่วัดไม่ใช่เรื่องบังเอิญซะแล้ว ผมใจหายวาบเมื่อนึกว่าแล้วพวกมันรู้หรือยังว่าหนูกลับไปแล้ว แต่ตำรวจก็บอกอย่างมั่นใจว่าไม่มีใครตาม
‘ขออย่าให้มีอะไรทำร้ายหนูของเฮียและพ่อเลย’ ผมภาวนาในใจก่อนจะกดส่งข้อความหาคนที่ไว้ใจ ซึ่งเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ไว้ใจและช่วยเหลือผมมาตลอดให้ไปคุ้มครองคนของผมที ในตอนแรกผมไม่คิดอยากจะถามว่าหนูอยู่ที่ไหนกลัวห้ามใจไม่ให้ดอดไปหาคลายความคิดถึง แต่ส่วนลึกในใจมันสั่งให้ผมต้องรู้เอาไว้เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด และไม่คิดว่าเมื่อรู้จะมีเรื่องเข้ามาทันที ยังไงผมก็ต้องป้องกันไว้ก่อน
“มึงจะทำให้เสียงานไม่ได้นะ ไอ้เฮีย”ไอ้ทวนเอ่ยออกมาเชิงตำหนิ ไอ้ย้งแค่ยกยิ้มไม่พูดอะไร มือก็ขับรถไปด้วย
“เฮ้ย กูแค่พูดแหย่มัน มึงจะจริงจังเพื่อ”ไอ้ไป่พูดแทนผม คงคิดว่าสาเหตุมาจากมัน
“กูแค่เตือนไว้ไม่อยากให้เสียงาน”ไอ้ทวนออกปากอีก
“จะเสียงานก็เพราะแตกกันนี่แหละ มันจะคิดอะไรก็เรื่องของมันเถอะ ใกล้จะถึง ฮ. แล้ว”ไอ้เป้าเป็นคนพูดขัดขึ้นมา ทำเอาไอ้ทวนมองหน้า แต่ทำอะไรไม่ได้มากเพราะไม่ใช่ลูกน้องมัน จนมาถึงจุดขึ้น ฮ. มีคนมารับรถไปเก็บพากันขึ้นไปยังจุดหมาย
.
.
.
.
“แยกกันตรงนี้ ระวังตัวด้วย”ไอ้ไป่เอ่ยเมื่อได้เวลาแยกย้าย ไอ้ทวน ไอ้เป้าไปจุดส่งของ ผม ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง ไปที่บ้านเป้าหมาย
“กูหวังว่าพวกมึงคงไม่ทำร้ายเพื่อนกูหรอกนะ”ไอ้ทวนยังเป็นห่วงไอ้ย้ง มันกลัวว่าจะโดนแกล้ง
“กูไม่ใช่พวกลอบกัด มึงควรจะแยกแยะบ้างนะ”ผมบอกมัน ก่อนจะพูดต่อเมื่อมันอ้าปาก“กูแค่เตือน ไม่อยากให้เสียงาน” ผมเดิน
ไปขึ้นรถทันทีไม่รอฟังว่ามันด่าตามหลังยังไง ได้ยินไอ้ไป่ ไอ้เป้า หัวเราะไม่ดังนัก มันระแวงผมจะทำพวกมันอีก จบก็คือจบ
ตอนนี้อยู่หน้าบ้าน ที่น่าจะเรียก คฤหาสน์ มากกว่า มันใหญ่โตสมกับตำแหน่ง แต่ไม่น่าใช้ตำแหน่งในทางที่ผิดเลย
“กล้องเต็มไปหมด แต่ไม่อยากตัดสัญญาณซะ”เสียงไอ้ไป่พูดพร้อมกดตัดสัญญาณ
“น่าแปลก”ผมพึมพำ
“อะไร”ไอ้ย้งถามหลังจากเงียบมาพัก
“การ์ดน่าจะมากกว่านี้ จากสัญญาณจับความร้อน มีคนอยู่รอบบ้านแค่สามคน”ผมบอกพร้อมชี้ตามจุดให้พวกมันดู เปลี่ยนไปจนเจอบางอย่าง
“ฮ่าๆๆๆ นี่ไง มันซ้อนกันอยู่ก็มี”ไอ้ไป่หัวเราะไม่ดังนักเอามือชี้ ภาพคนกำลังทำกิจกรรมกันอีกห้อง และมีแบบนี้อีกสองห้อง รีบนับ
และเลื่อนไปไม่ใช่เวลาจะมาดู ก่อนจะหันไปเห็น
“อย่าจับ”ผมบอกไอ้ย้งที่กำลังจะจับตรงกำแพงด้านข้าง มันชะงักมือทันที ผมเขวี้ยงกิ่งไม้เข้าไปเกิดประกายไฟนิดหน่อย รอบบ้านเปิดกระแสไฟฟ้าแรงสูง สัญญาณเตือนบอก
“ฟู่ว์ เกือบไป งั้นไม่แปลกแล้วมั้ง มันคงมั่นใจว่าไม่มีใครเข้าไปได้”ไอ้ย้งพ่นลมก่อนจะหันมาพูดกับผม
“พวกมันอาจอยู่ที่โน่นทั้งหมด คงไม่คิดว่าเราจะมาวันนี้ หลบ”ไอ้ไป่ออกความเห็นก่อนจะพูดเมื่อมีรถตรงมา พวกเราหลบตรงหลังพุ่มไม้ใหญ่
“รถพวกมัน ทำไมเพิ่งออกไปวะ”เสียงไอ้ไป่พึมพา
“มันเลยเวลาแล้ว”ผมพูดลอยๆก่อนจะเดินออกมาจากที่ซ่อน ก่อนเข้าเราสวมเสื้อกันกระสุนและปิดหน้าเห็นแต่ลูกตา ด้วยจรรยาบรรณของโจรไม่อาจเปิดเผยใบหน้าได้ เลี่ยงได้ควรเลี่ยง โดยเฉพาะเข้าคฤหาสน์หลังนี้ต้องระวังให้ดี
.
.
.
“เจอกันที่จุดนัดพบ”
พยักหน้าและแยกย้ายกัน ผมเหวี่ยงตะขอกับกำแพงที่โดนตัดกระแสไฟฟ้าไปแล้ว ไต่เข้าไปในตัวบ้าน ทำมือแยกไปตามจุดกำจัดพวกที่อยู่นอกบ้านก่อน ผมเดินไปทางด้านหลังที่เป็นห้องนอนของบุคคลสำคัญ เหวี่ยงเชือกที่มีตะขอคล้องกับราวระเบียงดึงจนแน่ใจว่าแน่น กระโดดและเหวี่ยงตัวไปตามกำแพงอย่างเร็ว ใจผมรู้สึกแปลก ไม่รู้จะเรียกว่าลางสังหรณ์ดีไหม มันง่ายเกินไป เมื่อขึ้นไปได้แล้ว ผมตัดสินใจหามุม
“ถอยกลับมา ไม่ต้องเฝ้า”ผมพูดกับไอ้ทวน
“มึงหมายความว่ายังไง จะล้มเลิกเหรอ”ไอ้ทวนพูดเสียงเข้มแต่เบา มันคงซุ่มอยู่
“มึงเห็นอะไรไหม”ผมถามไอ้ทวน
“ยัง”ไอ้ทวนพูดออกห้วน
“เราหลงกลมันแล้ว พวกมึงรีบกลับมาก่อนที่ตำรวจจะไปถึง ส่งข่าวบอกนายให้คนที่เขตเตรียมป้องกันไว้ก่อน กูไม่แน่ใจว่ามันส่งคนสวนทางกับเราหรือเปล่า พวกมึงรออยู่จุดนัดก่อนหนึ่งชั่วโมงถ้าไม่ติดต่อ กลับไปทันที”ผมบอกไอ้ทวน เพิ่งมาคิดได้ตอนที่เห็นรถ โดยปกติคนพวกนี้จะไม่ไปช้ากว่าเวลา จะต้องไปถึงก่อนนัดหมายทุกครั้ง นอกจากว่าจะเปลี่ยนเวลาและสถานที่ สิ่งนี้แหละที่ผมลืมไปเสียสนิท ถึงไม่เปลี่ยนเวลาแต่สถานที่มันเปลี่ยนกันได้
“พวกมึงล่ะ”มันถามกลับ ก่อนจะได้ยินเสียงติดเครื่องยนต์
“เดี๋ยวตามไป”ผมบอกก่อนจะกดวาง มองและเข้าไปในตัวบ้านที่เงียบเชียบ ปลดล็อคห้องที่คิดว่าสำคัญมองจนแน่ใจว่าไม่มีใคร ผมเข้าไปสำรวจอย่างเร็ว กดตามมุมทุกอย่างเผื่อเป็นห้องลับไม่เว้นแม้กระทั่งชักโครกในห้องน้ำ มีเวลาไม่มาก ผมออกมาเดินไปเคาะไปเรื่อยตาดูหูฟังตีนกระทืบไปด้วย จนกระทั่งพื้นที่เหยียบอยู่แยกออกเล็กน้อย และมีบางอย่างโผล่ขึ้นมา ผมจะจับแต่เอาสัญญาณตรวจจับสิ่งผิดปกติก่อน ไม่มี เอื้อมมือที่สวมถุงมือไปสัมผัสเป็นจอคอมที่เปิดออกเหมือนคอมทั่วไปแต่ไม่ธรรมดาแน่นอน
“บทจะเจอก็เจอ แต เสียเวลาถอดรหัสฉิบ”ผมพึมพำก่อนจะต่ออุปกรณ์เพื่อทำการถอดรหัส ผมลองอยู่สามสี่ครั้งไม่สำเร็จ ถ้ามัวแต่ถอดคงไม่ทันการแน่ ก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่าง
“ไป่ มึงอยู่ไหน”ผมโทรถามไอ้ไป่เก็บอุปกรณ์ลงเป้ ไอ้ทวนส่งข้อความมาบอกว่า ตำรวจล้อมจับอยู่จริงๆ ไม่มีการส่งของอะไรทั้งสิ้น มันชิงตัดหน้าเรา เป็นไปตามที่ผมคิดถึงจะช้าแต่ก็ถือว่าทันอยู่ โชคดีที่พวกมันไม่โดนจับ
“ห้องเอกสาร เยอะไปหมดเลยว่ะ เสียงอะไรวะ”ไอ้ไป่บอกทำเอาโล่งใจที่พวกมันยังอยู่
“รีบออกมา พวกมันรู้ตัวแล้ว”ผมบอกมัน ก่อนจะกดหาไอ้ย้งต่อ แต่ยังพ่วงสายไอ้ไป่ด้วย
“ห้องใครไม่รู้แต่ มีคนซ้อนกันอยู่ กูเลยจับมันมัดรวมแล้ว”ไอ้ย้งพูดออกจะขำๆ คงเป็นห้องที่เห็นกันตอนแรก มึงก็เข้าใจหาห้องเข้าไปเหลือเกิน
“เราต้องออกจากที่นี่แล้ว ทุกอย่างผิดพลาด”ผมบอกพวกมัน
“หมายความว่ายังไง”เสียงพวกมันถามแทบจะพร้อมกัน
“อย่าเพิ่งถาม เร็ว”ผมกดวางก่อนเตรียมจะโรยตัวลง ทำไมไม่คิดได้ก่อนขึ้นมาวะ
“เฮ้ย มันอยู่นี่”เสียงพูดใกล้เข้ามาทางด้านหลังผม
ปัง
ปัง
ปัง
พร้อมเสียงปืน ผมกลิ้งหลบก่อนจะควักออกมายิงสวนไปบ้าง
ปรุ
ปรุ
“อ๊ะ”
“โอ้ย”
ทรุดไปสอง ก่อนเสียงตามมาอีกเป็นพรวน ผมยิงลูกบิดและกลิ้งหลบเข้าไปผงกหัวขึ้นไม่ได้เลยกระสุนมาเป็นตับ ถึงกลับทางเดิมคงไมได้ พวกมันอยู่รอรับข้างล่างเต็มไปหมด
“จับเป็นโว้ย นายสั่ง”เสียงพวกมันตะโกนบอก เป็นผมๆ ไม่ตะโกนหรอก เหยื่อรู้หมดทำให้ใจชื้นว่ายังไม่ตายในทันที แต่ตอนนี้หนีออกจากที่นี่ให้ได้ก่อน ไอ้สองคนนั้นอีก ผมวิ่งฝ่าออกจากห้องเจอดักหน้าสอง เลยไถลไปเตะขาพับจนมันล้มและหักมือพร้อมสับคออย่างแรง ไอ้อีกคนกำลังเงยหน้าเลยส่งตีนไปกดมันลงไปต่อ
“อัก”
ผมเดินกึ่งวิ่งไปทางห้องที่ไอ้ไป่บอก มันออกมาพอดี
“เหี้ยเอ้ย หาไม่เจอ แต่ไม่เสียเที่ยวว่ะ ได้เอกสารน่าจะสำคัญอยู่”ไอ้ไป่สบถก่อนจะชูซองเอกสารพร้อมเก็บใส่กระบอกสะพายหลัง
“หาไอ้ย้งให้เจอ”ผมบอกมัน ก่อนจะคว้าไอ้ไป่หลบมีดที่พุ่งเข้ามาเฉียดหน้าไปนิด มันหันไปมอง หยิบและขว้างกลับ ปักกลางหน้าผากล้มลง น่าจะเรียกมีดนั้นคืนสนอง
“ไอ้สัด ไปฝึกมาใหม่”ไอ้ไป่พูดใส่ เท่าที่กูเห็นมึงปาขนาดนั้นมันคงไม่มีโอกาสฝึกแล้ว ก่อนจะพากันวิ่งไปตามระเบียงเจอแต่ลูกสมุนมันเต็มไปหมด ทั้งอาวุธทั้งมือทั้งตีนแลกใส่กัน ผมคิดว่าถ้ารวมกันถูกจับยกคณะแน่ ไอ้ย้งโผล่มากราดยิงแต่พวกมันก็มาเสริมทันที เลี้ยงด้วยเงินจริงๆ ไม่มีกลัวตาย
“เอาไงดีวะ”ไอ้ย้ง ไอ้ไป่ ผม ที่ตอนนี้อยู่ในห้องหนึ่ง อีกสักพักพวกมันคงหาเจอแน่ ผมเดินไปดูลู่ทางหนี
“พวกมึงไต่ไปตามระเบียงข้างหลัง อย่ากลับไปที่จุด พวกมันต้องรออยู่ กดทำลายซะและโทรหาพวกไอ้ทวนให้มารับ กลับไปที่โน่นทันที”ผมบอกพวกมันที่มีทางออกอยู่ทางหนึ่ง ไม่แน่ใจว่าปลอดภัยแต่ต้องเสี่ยง
“แล้วมึงล่ะ”ไอ้ไป่หันมาถามผม ไอ้ย้งปืนจ่อที่หน้าประตู เมื่อมีเสียงเท้าเข้ามาใกล้ๆ
“ถ้าถูกจับหรือตายต้องตายคนเดียว ไป”ผมบอกพร้อมสั่งพวกมันให้ไปสักที มันลังเลก่อนจะพยักหน้า
“กูเชื่อว่ามึงต้องรอด ไอ้เฮีย เมียมึงรออยู่”ไอ้ไป่พูดก่อนจะปีนออกไป เป็นกำลังใจที่ดีมาก
“กลับไปให้กูแก้แค้นก่อนค่อยตาย”ไอ้ย้งพูดพร้อมปีนออก หันมา”ขอบใจที่ช่วยกู”กระโดดตามไอ้ไป่ไป ผมยกยิ้มที่มันไม่เห็นก่อนจะยิงสกัด และหยิบระเบิดควันโยนไปข้างล่างเพื่อพวกมันจะได้หนีไปได้ ขอให้พวกมันรอด ผมย้อนกลับไปตรงบันได หยิบปืนยิงพวกที่ขวางทาง แต่ไม่ได้ซึ่งหน้าเพราะพวกมันหลายคน พอสบโอกาสไม่มีผมรีบกลิ้งไปที่ประตูแต่ยังไม่ทันเปิด
ปรุ
“อึก”ผมกลั้นเสียงไม่ให้หลุดออกมาเมื่อถูกยิงที่ขา ลูกน้องมันกรูเข้าจับทันที ตัวโตพอกับยักษ์
“จะรีบไปไหนล่ะ ดร. กรกฎ”เสียงเรียกดังขึ้นข้างหลัง พร้อมปืนที่จ่อ ถ้าผมขยับอีกมันคงยิงอีกข้าง
“ขี้เกียจเห็นหน้ามึง ไอ้อัล”ผมเรียกไอ้คนตรงหน้า มันเป็นพี่ชายไอ้เอียนที่ถูกเก็บไปแล้ว ถามว่ามันหน้าตายังไง ก็หน้าแบบเดียวกับไอ้เอียน เพราะมันเป็นฝาแฝดกัน
“มึงจะปิดหน้าทำไม แค่เห็นเลือดที่ไหลออกมากูก็รู้แล้ว”มันพูดเยาะเดินมาใกล้ ผมรู้สึกมึนงง นี่ไม่ใช่ลูกกระสุนธรรมดา
“มึงคงจะเหนื่อย งั้นก็พักซะ หึหึ”เสียงมันพูดแสยะยิ้มพร้อมเงื้อมือขึ้นฟาดเข้ากับหน้าผมอย่างแรง
ปึก
และผมก็ทรุดลงไปกับพื้นพร้อมสติที่ดับตามไปด้วย
.
.
.
.
ซ่า
ซ่า
โครม
“แค่ก แค่ก”ผมสำลักกับสิ่งที่สาดเข้ามา ตาปรือมองเห็นตัวเองโดนมัดมือทั้งสองข้างกับห่วงที่ติดกำแพง ขาก็เช่นกัน และที่สำคัญไม่มีอะไรติดตัวสักชิ้น
“ขี้เซาเหลือเกินนะมึง ไอ้ ดร.”เสียงพูดข้างหูพร้อมมือดันหน้าผมขึ้น ถ้ามีผมมันคงจะกระชากแล้วล่ะ
“ถุย”ผมถุยน้ำลายปนน้ำที่เข้าไปในปากใส่หน้ามัน ก่อนจะหน้าหัน
ผลั่วะ
ผลั่วะ
“สกปรกเหลือเกินนะมึง ลืมไปว่าพ่อแม่มึงไม่อยู่สั่งสอน ตายห่าไปหมดแล้ว”มันเช็ดหน้าพร้อมด่าลามปามไปถึงบุพการีผม
“ถุย แต่ของมึงคงไม่เคยสั่งสอนตั้งแต่เกิดว่าอย่าเป็นโจร”ไหนๆมันก็ว่าสกปรกเอาไปอีกถุยรอบนี้พิเศษแถมเลือดให้ด้วย
“ไอ้ ดร.”มันเช็ดหน้าอีกรอบ
ผลั่วะ
ผลั่วะ
ผลั่วะ
“ถุย”
“มึง”มันเงื้อมืออีก กูถุยสามรอบมึงก็หน้าด้านรับทุกรอบ สกปรกยิ่งกว่ากูอีก
“พอแล้ว อัล”เสียงทุ้มออกห้าวเอ่ยห้าม ก่อนจะเดินมานั่งโซฟา มือยกไปป์ขึ้นสูบ
“สแกนและค้นตัวไม่พบอะไรครับ ข้อมูลยังอยู่ดี เหลือแต่มือถือ”เสียงมันรายงานพร้อมส่งมือถือให้
“ในนี้มีอะไรไหม”เขาถามลูกน้องที่มันคงไม่ซื่อจนตอบว่ามีแบตเตอรี่และซิบการ์ดอยู่ข้างใน ขนาดใกล้ตายผมยังนึกอะไรที่มันชวนขำได้อีก ติดหนูของเฮียแน่เลย เอาเถอะถ้าจะเป็นอะไรขอให้คนที่ผมรักทุกคนปลอดภัยก็พอแล้ว ครั้งสุดท้ายก่อนสลบสัญญาณเรียกเข้าที่รู้กันว่า ปลอดภัย ดังขึ้น แสดงว่าพวกมันหลุดไปได้แล้ว ทีนี้ก็เหลือแต่จะจัดการยังไงต่อก็แล้วแต่นายแล้ว ผมทำหน้าที่เสร็จแล้วเตรียมตัวตายอย่างเดียว
“กู้ข้อมูลไม่พบอะไรเลยครับ”มันรายงานหันมามองผม ที่คราวนี้คงถุยไม่ถึงเพราะมันไกลเกินไป
“สมกับเป็น ดร.”เสียงพูดกลั้วหัวเราะ “สวัสดี ดร.”เอ่ยทักทายผมเสียงระรื่นพอกับหน้า “ผมคงไม่ถามหรอกนะว่าสบายดีไหม “พูดต่อด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกัน
“มึงหูหนวกหรือไง ไม่ได้ยินเสียงนายพูด”มันเดินเข้ามาแต่ฉลาดขึ้นจับหน้าผมเงยบิดไปอีกทางกันถุยน้ำลายใส่หน้ามัน
“ไม่เป็นไร”นายมันโบกมือยกยิ้ม พูดต่อ”ดร. ผมเสียดายความฉลาดของคุณยังไงมาช่วยทางการไม่ดีกว่าเหรอ”
“ผมยินดีช่วยตำรวจ แต่ถ้าเป็นโจรในคราบตำรวจผมไม่อยากช่วย”ผมกระตุกยิ้มบอกเขา ก่อนจะกระอัก
ผลั่วะ
“อึก”ถ้าไม่ถูกมัดคงตัวงอไปแล้ว มันเปลี่ยนที่ไปชกที่ซิคแพค สงสัยจะอิจฉา หวังว่ามันคงไม่อิจฉาส่วนกลางผมที่ตอนนี้หัวตกตามหัวบนไปด้วย
“ปากดีนะมึง นายกูให้โอกาสยังจะ ฮึ่ม”มันคำรามใส่ มันจะเอาคืนที่ผมฆ่าน้องมัน แต่ติดตรงนายมันห้ามไว้ แต่ถ้าไม่ได้ดังใจ เขาก็ไม่เอาผมไว้เหมือนกัน
“เห่ย เบาหน่อย เอาเป็นว่าผมจะให้คุณตอบอีกครั้ง”เขายังทำใจดีให้โอกาส ผมมองหน้าคนที่ตำแหน่งใหญ่โต แทนที่จะช่วยพัฒนาประเทศชาติกลับทำลาย
“ไม่ตอบ อัล”เขาเลิกคิ้ว พร้อมเรียกไอ้อัลที่แสยะยิ้ม ก่อนจะตบมือส่งสัญญาณ ลูกน้องมันลากร่างโชกเลือดเข้ามา สภาพยับเยินแต่ยังมีแรงมองหน้าผม ยกยิ้มให้ เขาต้องเป็นสายของนายแน่
“ชีวิตคนสำคัญไหม ดร.”เขาพูดกับผมที่สภาพไม่ต่างจากคนตรงหน้าแต่น้อยกว่า เขาพยักหน้าเมื่อผมไม่ตอบ
“อ๊าคคคคคคคค อึก อย่ายอม”เขาร้องเมื่อโดนมีดกรีดตรงหลัง แต่ยังพูดกับผม
“ไม่พูดอีกเหรอ”เขายกยิ้ม ทำมือให้ทำต่อไป เสียงร้องพร้อมเสียงพูดว่า อย่ายอม อย่ายอม ดังก้องในหูผมไปหมด
“ไอ้ ละ เลว กู ยะ ยอม ตาย”เขาพูดใส่เสียงตะกุกตะกัก แต่แววตาเครียดแค้น หันมามองหน้าผมยิ้มให้เหมือนเป็นครั้งสุดท้าย รวบรวมแรงดึงมีดในมืออีกฝ่ายทีเผลอเสียบทะลุอกซ้าย ตาเหลือกก่อนจะล้มลงเป็นการจบชีวิต ผมหลับตาอย่างไว้อาลัยให้เขา ขอให้ไปสู่สุขติ
แปะ แปะ เสียงปรบมือ และ เสียงหัวเราะ
“ใจเด็ดจริงๆ คุณต้องขอบคุณเขานะ ที่ช่วยตัดสินใจให้ ดร.”หันมาพูดเสียงเนิบสีหน้ายิ้มแย้ม
“ไอ้นี่มันไม่ใช่คนสำคัญของมันไงนาย ถึงได้ปล่อยให้ตายเหมือนหมาข้างถนน”ไอ้อัลพูดใส่ผม เอาตีนเขี่ยคนตายแล้วไปมา ผม
มองหน้ามันอย่างจดจำไว้ว่า ถ้ารอดไปได้ ผมจะทำกับมันยังไง
“ครอบครัวก็ซ่อนอย่างดีเหลือเกิน หาไม่เจอสักที แต่ถ้าอีกคนล่ะ นายสนไหม”มันแสยะยิ้มพูดใส่ผม พร้อมหันไปพูดเสนอหน้านายมัน ทำเอาผมดึงข้อมืออย่างแรงหวังจะหลุดไปฆ่ามันซะให้ได้ แต่ไม่มีทางเลย
“กูฆ่ามึงแน่”ผมทำได้แต่พูดลอดไรฟัน มันกระตุกยิ้ม
“รีบมาสิ กูรออยู่ แต่ก่อนจะฆ่า กูมีอะไรให้ดู”มันพูดใส่ ก่อนจะพยักหน้า มีคนเดินออกมาจากมุมมืด จนถึงที่สว่างทำให้ผมเห็นหน้าไอ้คนทรยศชัดขึ้น
.
.
.
.
“ไอ้ปืน”ผมเรียกมัน จริงอย่างที่ไอ้เข้มบอก
“กูเอง”มันพยักหน้าให้ สีหน้าเรียบนิ่ง จริงอย่างเขาว่า รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ ไม่มีใครคิดว่าคนที่ทำตัวเหมือนไม่มีประโยชน์ ไม่เป็นที่สนใจ จะกลายเป็นสายให้อีกฝ่ายได้
“รู้จักกันก็ดีแล้ว ไหนไอ้ปืนเอารูปเมียปัจจุบันมันมาดูหน้าหน่อยสิ”ไอ้อัลพูดพร้อมรับรูปในมือไอ้ปืน ผมจ้องหน้ามันที่เหมือนจะหลบสายตา โดยส่วนตัวไม่เคยมีเรื่องกับมัน แต่จะมีก็ตอนนี้แหละ
“อืม หน้าตาดีนี่หว่า ถึงจะเป็นตัวผู้ก็เถอะ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้อัลพูดพร้อมหัวเราะหันรูปมาให้ผมดู ทำเอาผมกัดฟันกรอด เป็นรูปหนูตอนที่อยู่ด้วยกัน มันแอบถ่ายแน่นอน แล้วหลังจากนั้นล่ะ มันรู้อะไรอีก ผมเริ่มใจสั่นไปหมดแล้ว ก่อนจะส่งให้นายมันดู
“ไม่เคยรู้มาก่อน ดร. มีรสนิยมแบบนี้ แต่น่ารักขนาดนี้ก็อดใจไม่ได้เหมือนกันนะ”เขาพูดพร้อมลูบรูปในมือ
“อย่ายุ่งกับเมียกู”ทำได้ในตอนนี้แค่ขู่มัน
“ขึ้นอยู่กับมึง ว่าจะให้กูยุ่งไหม ไอ้กร”มันพูดพร้อมเน้นชื่อผม
“มึงยอมเถอะ ไอ้เฮีย เมียมึงกับครอบครัวจะรอดด้วย ท่านช่วยมึงได้”ไอ้ปืนหันมาพูดกับผม
“ช่วยยังไง ขนาดบ้านเกิดตัวเองยังไม่ช่วยเลย อีกหน่อยหมดประโยชน์ก็โดนเก็บ”ผมกระตุกยิ้มพูดใส่มัน
ผลั่วะ
ผลั่วะ
ทั้งมัด ทั้งเข่า กระแทกใส่ร่างผมจนเสียดไปหมด ไอ้อัลเดินเข้ามาหาพร้อมเครื่องช็อต มันแสยะยิ้ม ผมปรือตามองแต่ไม่ได้ตกใจอะไร ในใจคิดแต่ว่า ครอบครัวผมและหนูของเฮียต้องปลอดภัย อย่าเป็นอะไร ผมขอแค่นี้ ถ้ายังมีบุญเหลืออยู่บ้าง คุ้มครองคนที่ผมรักด้วย ผมแค่นยิ้มเมื่อนึกได้ว่า ผมควรจะบนเหมือนที่หนูเคยบนดีไหม แล้วมันจะสำเร็จเหมือนกันหรือเปล่า
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”ผมร้องออกมาเมื่อไอ้อัลช็อตตามตัวผม จนถึงจุดสำคัญ ที่ผมคิดไว้ว่าถ้ามันจะเป็นอะไรตอนนี้
ก็คงไม่เสียใจ เพราะไม่คิดจะเอาไปใช้กับใครอีกแล้ว นอกจาก หนูของเฮีย
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”เสียงร้องสุดท้ายก่อนตาผมจะหลับลง แต่ในหัวอันเลือนลางยังทันเห็นรอยยิ้มของตุลย์วิ่งมาสวมกอด ผมโอบเอาไว้ ก่อนกางอีกแขนเพื่อรับร่างอีกคนที่วิ่งตามมาติด
‘ตุลย์ของพ่อ’
‘หนูของเฮีย’
‘รัก’
แล้วสติก็ดับวูบจมลงดิ่งในความมืด อย่างไม่รู้ว่าจะขึ้นมาอีกได้เมื่อไหร่
.
.
.
.
“เอาตัวมาให้ได้”
“ครับ ท่าน”
*************************************************************************************************************
ปล. มาแล้ว โอ้ย กว่าจะลงได้เน็ตหลุดแล้วหลุดอีก :ling1: ไม่ได้หายหัวไปไหนหรอก งานเยอะมากกกกกกก :katai4:
ตอนนี้ไม่ยาวรวบรัดตัดตอนกันไปเลย ฮ่าๆๆๆๆ ส่งใจช่วยเฮียของหนุด้วยนะ :mew1: ขอบคุณนะคะที่มีคนถามหาและคิดถึง ขอบคุณมากค่ะสำหรับกำลังใจ แว่บเข้าไปดูโพลมีคนโหวตให้ด้วย ขอบคุณนะคะ ตัวเองไม่ได้โหวตให้ใครเลย สำหรับคนเม้นทคนอ่านเลือกไม่ได้จริงๆเพราะชอบหมดเลย :katai2-1:
-
:m15: :m15:
-
จิ้มไว้ก่อนน๊าาา ขอบคุณมากที่มาอัพให้ค่าาาาา :L1: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:L1: :L1: :L1:
-
โอยตาย อ่านตอนนี้แล้วเครียดลุ้นมาก ๆๆๆ เหมือนหนังแอคชั่น เฮียจะตายไหมใครจะมาช่วยเฮีย :katai1: :katai1: คนเขียนต้องมาต่อไว ๆๆ นะ อย่าปล่อยให้บรรดาแฟนพันธ์แท้รอนานนะค่ะ นี่สำหรับเหล่าตัวโกงทั้งหลายบังอาจทำเฮียได้ยังไง :z6: :beat:
-
โหดร้าย :m31:
เฮียจะเป็นไรมั้ยอ่า ฮือ
-
:hao4: ขอให้เฮียกับหนูพร้อมครอบครัวและเพื่อนๆปลอดภัยครับ รักหนูกับเฮียครับ
-
เกิดเทศกาลล่าหนูซะแล้ว เฮียน่าสงสารอ่ะ เจ็บมากแน่เลย จะใช้การได้อยู่ไหม 5555555
เดี๋ยวต้องจับตัวพ่อหนู แล้วบังคับให้หนูตามมาแน่เลยอ่ะ กรี๊ดกร๊าดดดด ขอให้เดาผิดเถอะ
สงสารพ่อหนู เจอลูกแค่แป๊ปเดียวเอง จะไปอีกแล้ว :serius2:
-
‘ตุลย์ของพ่อ’‘หนูของเฮีย’
:mew6: :mew6: :mew6:
-
เครียดดีจริง :laugh:
-
ไอเหี้ยนี้ต้องตายอย่างอนาถ แล้วไม่รู้จักจบ ไปตายห่าซะ
เหี้ยต้องปลอดภัย
-
อะไรยังไง ลุ้นค่า รอตอนต่อไป
-
เฮียต้องกลับไปหาหนูให้ได้นะ แล้วก็ขอให้จุดสำคัญของเฮียปลอดภัย
-
ลุ้นสุดติ่งมากอะตอนนี้
เป็นกำลังใจให้ทั้งหนูและเฮีย+คนเขียนด้วยนะคะ อิอิ
-
รอตอนต่อไป
-
ม่ายยยยยยยยย อยากร้องไห้ ฮือออออ :sad4:
เฮียอย่าเป็นอะไรน้าาาา กลับไปหาหนูให้ได้นะๆๆๆ
ไม่อยากจะเอ่ย ว่าไปอ่านไผ่ฝิ่นรอเลยนะเนี่ย :hao5:
-
ฮึก.........ฮึก......ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อาเฮียยยยยยยยยยยย โดนจับไปซะแล้ว :serius2:
นายเทียน-นายเฟย มาช่วยให้ได้นะ
ขอให้หนูกับพ่อจงปลอดภัย สาธุ -/\-
ปล.คนเขียนสู้ๆ เคลียร์งานปล้วมาต่อนะ เรารออยู่ :mew1:
-
เฮียอย่าเป็นอะไรน่ะ!!!!!
( ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองเฮียของหนูด้วย )
-
สงสารเฮียของหนู :sad4:
-
เฮียจะรอดมั้ยอ่ะ
อย่าเพิ่งตายน้าาาาาาา :ling1: :ling1: :ling1:
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เฮียของเรา~~ เอ๊ย! ของหนู
อย่าเป็นอะไรน๊าาา
:ling1:
-
อ่านแค่ผ่านๆ่าจะอ่านอีกรอบ แต่อ่านไม่ได้แระ สงสารเฮีย โหทำร้ายจิตใจกัน เฮียอย่าเป็นไรไปน๊าา :m15:
-
อ่านตอนนี้จบ แบบว่าใจจะขาดอ่ะค่ะ ลุ้นตัวเกร็งอยู่หน้่าคอม
ตอนต่อไปมาไวไวน้าค่า. อย่าปล่อยให้เฮียทรมาณนานนัก :m15:
+1 :กอด1: รักคนแต่ง
-
ม่ายยย เฮียย่าสงสาร :sad4: เจ็บมากไหมเฮีย
เฮียอย่ายอมแพ้ ต้องหนีออกไปเพื่อช่วยหนูให้ได้นะ แล้วหนูจะโดนจับไหมอ่ะ หรือว่าหนูจะมาช่วยเฮีย ฮือออ ตอนนี้เศร้าจัง สงสารเฮีย :o12:
-
:sad4: เฮียอย่าเป็นอะไรนะ หนูรอเฮียอยู่ เฮียต้องรักษาสัญญาสิ
-
สองนายได้กัน อิอิ เรื่องในครอบครัวแบบนี้เค้าอยากทราบบบบบบบบ
เฮียอย่าไปกลัวนะ หนูกับตุลย์ต้องปลอดภัย
คนเราพอมีอำนาจก็เสียนิสัยกันไปหมด
เฮียอดทนนะ เฮียเป็นคนดี เฮียต้องรอด เพื่อจะได้กลับไปอยู่กับทุกๆคน
ปล. เค้าค้างงงงง อยากรู้ต่ออออ :เฮ้อ:
-
โอ๊ยยยยยยยยยย เฮียอย่าเป็นอะไรไปน้าาาาาาาาาาาาา
-
เฮียพลาด ขอให้รอดออกไปอ้อนหนูไวๆนะ :ling1:
-
เฮียจะเป็นไรมั้ยเนี่ย เฮียจะรอดได้ยังงัย o9
นายสองคนเค้าคุยงานกันรุนแรงจัง 55555
-
โอย ตื่นเต้น ลุ้นสุดตัวให้เฮียไม่โดนจับ
แต่เฮียก็โดนจับจนได้ :serius2:
กลัวหนูจะโดนจับตัวอีกคนนี่สิ
ขออย่าให้หนูกับพ่อถูกเจอตัวเลย สาธุ
นายเฟยนายเทียนรีบส่งใครก็ได้มาช่วยเฮียเร็วๆทีเถอะ
เฮียอดทนไว้นะ :katai1:
-
อย่าเป็นอะไรนะเฮีย :ling1: :katai1:
ยังไงเฮียก็ต้องกลับมาให้ได้นะ :z3:
-
เฮียต้องรอดกลับไปหาหนูให้ได้นะ ไม่งั้นทั้งคงอ่านและหนูน้ำตาท่วมจอแน่ :o12:
-
สงสาร :hao5:
-
หวังว่า ก่อนสลบ เฮียจะแอบบ่นอะไรแปลกๆ
-
อ่านจบแล้วนิ่งไปพักหนึ่ง...แบบไม่รู้จะเม้นท์ว่าอะไร มันสะเทือนอารมณ์และโหดร้ายเกินไป สงสารเฮีย...
-
เฮียต้องรอด หนูกับพ่อต้องปลอดภัยและ .....
ไอ้อัลมันต้องตายอย่างทรมาน!!!!!!!!!! :m31:
กลายเป็นโรคจิตซะแล้วเรา ฮิฮิ
-
ฮือออ.....มันจะแย่ไปกว่านี้อีกมั๊ยเนี่ย
แอบจิ้นนายเฟยกับนายเทียน หนูรันกับพี่เข้มอีกคู่ :o8: :o8: :o8:
-
สงสารเฮียจัง
-
:a5: :o12: :o12:
ขอให้เฮียปลอดภัยนะ :กอด1:
:กอด1: :L2:
-
เฮียสลบไปแล้ว เฮียจะเป็นไรมากมั้ย ใครก็ได้ช่วยเฮียด้วย
ขอให้เฮียปลอดภัยยยยยย จะได้กลับไปหาหนู
-
คือแบบว่าาาาาา ค้างงงงงงงงง :mew6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!
ไม่นะเฮียยยยยยย
เฮียต้องกลับไปหาเทวดาตัวน้อยกับเทวดาตัวโตให้ได้นะ
อย่าเป็นอะไรนะเค้ารู้เฮียเข้มแข็ง
-
อะ ไอ้จ้อนเฮียจะเป็นอะไรไหมนะ =..=
แอร้ย เฮียของหนูต้องไม่เป็นอะไรนะ
-
ใครก็ได้มาช่วยเฮียของหนูที
ขอให้คนดีทุกคนปลอดภัย เพี้ยง!!
:กอด1:
-
เฮียต้องรอดปลอดภัยกลับมานะะะะะะ
-
เฮียน่าสงสารอะ ใครจะมาช่วยเฮยละเนี่ยย
-
แงงงงงงงงงง เฮียยยย อย่าเป็นไรเน้อ
อยากบอกว่าอยากอ่านคู่ของนายเทียน-นายเฟย ตัวเองจะกระโดดขาคู่ใส่เค้ามั๊ยยยย :mew2:
-
กรี๊ดดดดดด ไม่น๊ะะะะ หนูจะโดนจับตัวมั้ย :m31:
นายช่วยหนูกะเฮียด้วยยย พี่สิบดูน้องหนูไว้ดีๆ นะ
ฮือออ เอาใจช่วยเฮียอ่ะ เฮียสู้ๆนะ
-
งานเข้าไอ้หนูซะล่ะ
แล้วเฮียจะรอดออกไปได้อย่างไรหนอ
:katai1:
หรือ พวกเข้ม ไป่ จะมาช่วย
-
:ling1: :ling1:
-
อร้ายยยยยยยยม่ายยยยย ไฟชอตไอจ้อนเฮียสภาพเป็นยังไงไม่อยากจะคิด
จะเจ็บไหม ใช้การได้ต่อไหม(อันนี้ห่วงที่สุด) :katai1:
เฮีย ลื้อต้องรอดมาให้ล่ายนะ :z3:
-
เฮียยยยยยยยย อย่าเป็นอะไรนะ อดทนเพื่อหนูนะ!
ขออย่าให้มันหาหนูเจอเลย :mew2:
-
โอยย :m29: ลุ้นระทึกทั้งตอนเลย
เฮียอย่าเป็นไรไปนะ :m5: ขอให้มีคนมาช่วยไวๆ
-
เฮียยยยย :katai1:
มาม่าชามร้อนเลย รอรอรอ
มาเร็วน้า ขอให้เฮียปลอดภัย
-
:ling1: :ling1: หน่วงงง
-
ขอให้ปลอดภัยทั้งเฮียทั้งหนู
-
ไอ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้หน้าตัวเมียยยยยย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :fire: :fire: :fire:
:angry2: :angry2: :m31: :m31: :m16: :m16: :3125: :3125: :3125:
-
เฮียอย่าเป็นอะไรนะเฮียต้องกลับไปหาหนูนะหนูรอเฮียอยู่เฮียสู้ๆนะ
-
เฮียรับบทหนักเลย :z13:
. อย่าลืมเอาคืนพร้อมดอกเบี้ยนะเฮีย :beat:
-
เฮียยยยยยยยยยยยยย อย่าเป็นอะไรไปนะ :katai1: ต้องกลับไปหาหนูให้ได้น้าาาาาาา :hao5:
-
ลุ้นจนปวดต้นคอ นายมาช่วยเฮียที ขอให้หนูปลอดภัย
-
ขออย่าให้มันหาตัวหนูพบเลย
แต่ใครจะเป็นคนมาช่วยเฮียละเนี้ยะ
-
อร๊ายยยยย ไม่นะ เฮียยยยยย :serius2: :katai1:
ไอ้พวกบ้า!!! ใครก็ได้มาช่วยเฮียที นี่มันอะไรเนี่ย แล้วไหนจะน้องหนูอีกฮือออออออ
เฮียของหนูก็กำลังแย่ หนูของเฮียก็กำลังมีภัย
ขอให้เฮียอย่าเป็นอะไรไปเลย และขอให้เซฟเฮาส์ของหนูไม่มีใครตามเจอ
ไอ้ปืน เองเป็นใครว่ะ จะทำอะไรก็ทำ มายุ่งกับพวกเฮียๆและน้องหนูทำไม กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :m31:
โอ๊ยยยยยยยยยยย ไม่ไหวจะทน(ก็ต้องทน ฮึบๆๆๆๆ) จบตอนกันเเบบนี้อึดอัดใจเป็นที่สุด
ว๊ากกกกกกกกกก :z3:
ฮึ่ยยยยยยยย :o211:
ฮือออออออออ :sad2:
กลับมาไวๆนะคะ ไม่อยากให้ดราม่ากันเเล้ว...........ใจไม่ดีเลย
ถึงจะใจไม่ดี...แต่ยังพอมีกำลังใจให้นะคะ :กอด1: :L2:
-
เฮียจะตายมั้ย?? อย่าตายนะสงสารหนูของเฮีย!! :(
-
ฮึ่ย!!!.... อย่าให้รู้ว่าพรรคไหน จะตามไปสาปแช่งที่หน้าพรรคเลย... #โหมดอิน
-
เครียดอ่ะ กระทืบมัน!!!!!!!!!!!!!! อ๊ากๆๆๆ แง่มๆๆๆ สงสารเฮียของหนู กระซิกๆๆๆ
-
ทำไมถึงได้เจอหนักแบบนี้นะเฮีย เข้มแข็งอดทนเข้าไว้แล้วกลับไปหาหนูให้ได้นะเฮียหนูรออยู่
-
ใครจะมาช่วยเฮีย :mew6:
-
พี่สิบอยู่ไหน กลับมาช่วยเฮียด่วน เฮียจะเป็นอะไรไม่ได้นะ ยังไงเฮียต้องรอดอย่างเดียว :monkeysad:
-
เฮียยยยยยยย
แอบเศร้า รอคนมาช่วย
แต่ใจแอบกลัวพวกนี้ไปจับหนุมาได้
โฮกกกกกกก
-
เฟยกับเทียนนี่อีกคู่ใช่มั้ย
และเทียนก็เคะซึนซะด้วย
มีฉากผัวเมียตีกันซะด้วย
ฮา
อ๊ากกกก... ตอนจบช่างบีบเค้นเหลือเกิน
หวังว่าพวกนายๆจะไม่ทิ้งเฮีย
รีบมาช่วยไวๆ
คนต่อก็รีบเอามาต่อไวๆ :ling1:
-
อย่างกะเจมส์บอนด์แน่ะ เอาใจช่วยเฮียนะ
-
เสริฟแบบร้อนๆ. ร้อนในทุกๆ เรื่อง. จะรอดก็คงต้องพึ่งปาฏิหาริย์ (ใช่ปืนรึเปล่าน๊อ) เนอะพ่อกร ของตุลย์ เฮียของน้องหนู.
-
แอบกรี๊ด ฉากของนายเทียนกับนายเฟยนะคะ อ๊ากกกกกก :katai1: :katai1:
นายเทียนก็ ไม่อยากให้ให้นายเฟยำแใช่ป่าว ทำมาเป็นโกธร อยากอ่านฉากง้อค่า จิ้นไปไกลแล้วววววววว :hao6:
พอมาถึงฉากบู๊ โอ๊ยยยยย มันส์มากกกกกก ชอบค่า คนแต่ง แต่งเก่งมากๆๆ เลยค่ะ ชอบจริงๆนะ
แต่!! อ่านมาถึงเฮียถูกจับ แงงงงงงงง :o12: สงสารเฮียยยย :hao5: เฮียห่วงหนูด้วย ห่วงลูกตุลด้วย แต่พร้อมที่จะให้คนที่รักปลอดภัย ถึงแม้ตัวเองตัวจะตายอยู่แล้ววว บอกเลย เฮียแม่ง พระเอกอ่ะ o13
แถมยัง พอใจที่ทำงานสำเร็จอีก ตัวจะตายอยู่แล้วนะเฮียยยยย ขอเถอะ ใครก็ได้มาช่วยเฮียเร็วๆๆๆ :sad4: พี่เข้มมั้ย พี่เข้มมมมมม มาช่วยเฮียเร็วววว ไหนๆ พี่เข้มก็รู้ว่าใครมันเป็นหนอนบ่อนไส้ พี่เข้มก็มาโชว์ตัวหน่อยมั้ยพี่
รอตอนต่อไปค่า จะนั่งนับวันรอเลยน้า ผู้แต่งงง สู้ๆนะคะ
-
เฮ้ยสู้ๆๆๆๆ ต้องรอดกลับมาหาหนูนะ
ปล อยาอ่านเรื่องของนายสองคนด้วยอะ คริๆๆๆ
-
เฮียจะเป็นอะไรไหมม ฮืออ :hao5:
ขอให้มีคนมาช่วยเร็วๆน้า
แอบกรี๊ดกะนายทั้งสองงง
-
โอย เครียดจริง ๆ เลย :katai1: :katai1:
“ถ้าทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดี กูก็มีโอกาส แต่ถ้าไม่ได้กลับไปกูก็ไม่เสียดาย ถ้ามันสำเร็จก็ถือเป็นการปิดโอกาสคนทำชั่ว”
ผมแค่นยิ้มออกมา เมื่อคิดว่านี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะตัดสินว่าผมจะเป็นยังไง
“ถ้าอย่างนั้นกูก็จะอยู่ปิดโอกาสพวกมันกับมึงและนาย”
ประโยคนี้ ทำให้สงสัย ว่าตกลงแล้ว สิ่งที่พวกเฮียและนาย กำลังทำคืออะไร กำลังทำงานให้ใคร และไม่ใช่สิ่งไม่ดีแน่ ๆ เหมือนกับว่า
ถ้าทำสำเร็จ เฮียและทุกคน ก็มีโอกาสที่จะได้รับอิสรภาพ ไม่ต้องกลับไปติดคุกอีก รึเปล่านะ
นายทั้งสองคน กับ เฮีย พูดคุยกัน ตรง ๆ และเปิดเผยดีมาก ดีที่นายเชื่อใจ และไม่ลงโทษเฮียเรื่องที่ส่งหนูกลับไป และตอนนี้ รู้สึกว่านายเทียน
ก็มีความรู้สึกต่อนายเฟยไม่น้อยทีเดียว นี่ถ้าไม่เห็นอิมเมจ ก็คงยังคิดว่านายเทียนเป็นเมะ นายเฟยเป็นเคะ อยู่เลยนะเนี่ย
แต่พอเห็นอิมเมจ นึกตามแล้วอ่านตอนนี้ไปด้วย แหม มันจิ้นตามได้จริง ๆ นะ ว่าหลังมูลี่ ปัญหาครอบครัวของนาย จบลงที่ตรงไหน :z1:
ทุกคนทั้งพวกเฮีย เข้ม รวมถึงทวน กับ ย้ง ถึงแม้เวลาปรกติ ไม่ถูกกันมาก ๆ แต่เวลาทำงาน ก็สามารถแยกแยะได้
และช่วยเหลือกันและกันดีมาก น่าชื่นชมจริง ๆ ทำให้คิดว่า ถ้างานนี้สำเร็จด้วยดี คิดว่าทุกคนคงเป็นเพื่อนกันได้มากกว่านี้แน่ ๆ
แต่แม้จะคิด และวางแผน มาอย่างดีแล้ว ก็ยังพลาดจนได้ เฮียถูกจับ :monkeysad: ถึงถูกจับเป็น เฮียยังมีประโยชน์ ยังไม่ถูกฆ่าแน่ ๆ
แต่ว่า หนูกับพ่อนก จะปลอดภัยรึเปล่า หวังเพื่อนเพียงคนเดียว ที่เฮียไว้ใจคนนั้น จะปกป้องน้องหนูกับพ่อนกให้ปลอดภัยได้
แต่ใครจะมาช่วยเฮียล่ะเนี่ย พวกนายจะมาช่วยมั้ยนะ ยังไงก็ขอให้มีคนมาช่วยเฮียเร็ว ๆ เถอะนะ สงสารเฮียจังเลย :m15:
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้เรื่องงานด้วย ขอบคุณมากค่ะ :L2: :3123:
-
เฮียพระเอกมากเลยค่ะ ขอบอก สละตัวเองเพื่อส่วนรวม
แต่คนที่เป็นสายน่ะพระเอกกว่านะ ใจเด็ดอีกต่างหาก
ตอนนี้เฮียทำได้แค่อดทน มีชีวิตให้รอดให้ได้(แม้จะยากก็ตาม)
ต้องมีคนมาช่วยอยู่แล้ว อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะเฮีย อดทนนะ :m15:
เพราะหนูเองก็ดูท่าว่าจะงานเข้าเหมือนกัน :serius2:
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาจะไหล เห็นคนทำชั่วมันได้ใจแล้วโมโห :katai1:
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้เฮีย
-
ขอให้เฮียรอด ขอใหหนูปลอยภัย
ตอนหน้าจะบู๊สนั่นกว่าตอนนี้ไหม
:ling1:
รอค่ะ
ขอบคุณคนเขียน
-
อยากอ่านแล้วสงสารเฮียอ่ะ :katai4:
-
ปูเสื่อนอนรอ ตอนต่อไป
-
เฮียของหนู หนูของเฮีย ต้องกับมาอยุ่ด้วยกันให้ได้นะ
เฮียจะต้องปลอดภัย
ปล.ไอ้อัลมันบังอาจมากที่ทำน่องชายเฮียถ้าเกิดใช้การไม่ได้ขึ้นมาน้องหนูจะเอาที่ไหนมาแทนได้
มันต้องตายสถานเดียวไอ้เจี้ยวอัลลลลลล
-
ไม่นะๆๆๆๆ
โหดร้ายกับเฮียของหนู มากไปแล้วนะ หึ่ยๆๆๆๆๆๆ
-
ขอให้เฮียปลอดภัย :กอด1:
อย่าเกิดอะไรร้ายๆกับหนูนะ :hao5:
-
แง เฮียของหนูพลาดท่าซะแล้ว แต่อย่างน้อยงานที่เฮียตั้งใจก็คงสำเร็จแล้ว
ยังไงสองนายและพวกเพื่อน ๆ จะต้องกลับมาช่วยเฮียแน่
แล้วดูเหมือนเรื่องนี้คนที่ร้ายจะกลายเป็นดี แต่คนที่คิดว่าดีจะกลายเป็นเลวนะเนี่ย
ยังไงก็ขอให้ไอ่คนชั่วในคราบผู้พิทักษ์สันติราษฏ์(เดา) ได้รับกรรมเร็ว ๆ เรื่องราวต่าง ๆ ทั้งในอดีต และปัจจุบันจะได้คลี่คลายซะที
ตอนนี้ก็ยังดูมีความลับต่าง ๆ ซ่อนอยู่หลายเรื่องอยากรู้ว่าตกลงสองนายเป็นใครกันแน่
แล้วยังข้อตกลงของเฮียกะสองนายอีก ตอนนี้ถึงหนูจะไม่ได้ออกก็เหมือนออก
เพราะไม่ว่าเฮียจะทำอะไรเฮียก็คิดถึงหนูตลอดจนเหมือนมีหนูอยู่ข้าง ๆ เฮียเลยอะ แล้วตอนนี้ไอ่คนไม่ดี(ยังไม่รู้ชื่อ)
ก็กำลังคิดจะเอาหนูมาต่อรอง แล้วเฮียจะปกป้องหนูของเฮียได้ไหมเนี่ย งานนี้ต้องยกเป็นหน้าที่พี่สิบซินะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจผู้เขียนต่อไปขอให้ทุกคนทุกคู่ปลอดภัย ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขค่ะ :pig4: :L2:
-
ฮรึก....ตามอ่านมา 2 คืน 3 วัน
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ
ทำไมเฮียถึงได้เสียท่าเอาตอนเน้!!
เฮีย...ฟื้นก่อน ใช้พลังช้างสารต่อสู้กับข้าศึกช่วงชิงอำนาจแลบัลลังก์ความแข็งแกร่งกลับคืนมา
มิฉะนั้นเมียเฮียจะกลายเป็นเมียผู้อื่นนะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มาเฝ้ารอเฮียกับหนูค่ะ
ห่วงเฮียมากกกกกก
วันนี้คนแต่งจะพาเฮียกับหนูมามั๊ยคะ :call:
-
นายเทียนเป็นเคะราชินีสินะ นายเฟยจัดการให้อยู่หมัดไปเลย :-[
เฮียของหนูต้องปลอดภัย เฮียจะต้องไปเป็นไร หนูกับตุลรอเฮียอยู่น้าาาาิา :mew6:
-
รออยู่เป็นกำลังใจให้เฮียค่ะ :o8:
-
>> ป.35 <<
‘หนู’
‘หนู’
‘อืม’
ผมพลิกตัวไปมา ตาอยากลืมแต่ลืมไม่ขึ้น ยกเว้นหูที่ตั้งฟัง ก่อนจะตั้งกว่าเดิมพร้อมตาที่ลืมขึ้นแล้ว แต่ไม่ใช่ห้องที่นอนอยู่ มืดไปหมด ไฟฉายก็ไม่ได้พกติดมา
‘คิดถึง’
‘รัก’
‘เฮีย เฮีย ใช่ไหม’
ผมส่งเสียงถามออกไป เมื่อแน่ใจแล้วว่าเสียงใคร เสียงของคนที่ผมรัก คิดถึง และ รอ ให้เขามาหา
‘เฮียเอง หนู’
เสียงตอบรับกลับมา แต่ยังไม่เห็นว่าอยู่ตรงไหน
‘เฮียอยู่ไหน เฮีย’
‘เฮียยยยยยยยยยยยยยยยย ’
ผมเรียกอีกเสียงดังมากขึ้น จนลืมไปว่าพ่อนอนอยู่ด้วย เฮียอาจจะกลัวพ่อเห็นเลยซ่อนตัวอยู่ พ่อจะรู้ว่ามีผู้ชายมาหาก็เพราะกูเสียงดังนี่แหละ ผมเลยผ่อนเสียงลงจนเกือบกระซิบ
‘เฮีย ออกมาเถอะ พ่อไม่ได้มาด้วย เฮีย’
ผมมองหาเฮีย ไม่มีอะไรให้หลบซ่อนได้เลย แล้วเฮียอยู่ไหนกัน มีแต่ความมืด ก่อนผมจะรู้สึกว่ามีแขนสอดเข้ามาโอบเอวและรวบเข้าไปหาทั้งตัว
‘เฮ้ย’
ผมร้องก่อนจะหันไปพบว่าอยู่ในวงแขนของใคร ผมยิ้มพร้อมกอดตอบเจ้าของแขนที่อบอุ่นและปกป้องเสมอตอนอยู่ด้วยกัน
‘เฮีย เฮีย จริงๆ ด้วย เฮียมาแล้ว มาหาหนูแล้ว’
ผมพูดเสียงตื่นเต้น จนเจ้าของชื่อต้องลูบหัว ลูบหลัง เสียงทุ้มนุ่มกระซิบข้างหู
‘ครับ เฮียมาแล้ว คิดถึง คิดถึงเหลือเกิน’
พูดพร้อมกระชับแทบจะอุ้มผมทั้งตัว ผมกอดหน้าซุกไปมา
‘คิดถึงเฮีย คิดถึงมาก มากที่สุด กลัวเฮียจะไม่มา’
‘มาสิ เฮียสัญญาแล้ว’
เฮียยกยิ้ม เอามือเกลี่ยปาก โน้มมางับจมูกอย่างหยอกล้อ จนผมต้องหลบไปซุกตรงซอกคอแก้เขิน เฮียจับออกสบตาหน้าโน้มจนหน้าผากเราชนกัน ผมยกมือประคองหน้าเฮียที่ตอบไปแต่ไม่มีริ้วรอย
‘ใช่เฮียจริงด้วย อืม’
เฮียจูบปากบดเบาๆก่อนจะเรียกร้องมากขึ้น ผมตอบรับเฮียด้วยความรู้สึกทั้งหมดในใจ คิดถึง โหยหา รัก
‘รัก เฮียรักหนู’
‘อืม หนูคิดถึง รักเฮีย รัก’
พูดจบเราผวาเข้าหากันอีก สัมผัสกันและกันอย่างแสนคิดถึง รู้ตัวอีกทีไม่รู้ลงมานอนกอดกันที่ห้องของเราได้ยังไง ห้องที่คุ้นเคย ห้องที่มีแต่เรา หนูกับเฮีย
‘ดีใจไหมได้เจอพ่อ’เฮียถามปากก็หอมแก้มไปด้วย
‘ดีใจ ดีใจมาก ขอบคุณเฮีย’ผมหอมเฮียกลับบ้างจะได้ไม่เสียเปรียบกัน
‘ดีแล้วที่ส่งหนูกลับก่อน ดีแล้ว’เฮียพึมพำจูบหน้าผากเหม่งๆของผมอย่างที่เคยทำประจำ
‘อยากให้เฮียมาด้วย อยากให้เฮียเจอพ่อจัง’ผมจูบหน้าผากเถิกๆของเฮียกลับไปบ้าง จะบอกล้านเกรงใจเฮีย
‘จะให้เฮียสู่ขอเหรอ’เฮียพูดเสียงกลั้วหัวเราะ
‘อ้าว ก็เฮียสัญญาว่าจะมาบอกพ่อ อะไร ฟันแล้วทิ้งไง’ผมทำหน้าใส่ก่อนจะพยักหน้า โขกล้านเฮียเบาๆ
‘ทิ้งได้ไง ยังฟันไม่ครบตามอายุเลย’เฮียพูดกลับเอาจมูกถูไปมา
‘โห ถ้าฟันครบตามอายุเฮีย รอนานเลยดิ’ผมพูดแหย่เฮียกลับไปบ้าง ยักคิ้วสองจึ๊ก
‘อ่อยเฮียเหรอ’เฮียพูดพร้อมกัดปากล่างอย่างหยอกล้อ
‘เขาเรียกท้าทายเฮีย อ่อย เอ่ย อะไร’ผมทำกลับบ้างแต่กัดปากบน ก่อนเฮียจะกอดแนบชิด
‘จะเรียกอะไรก็ช่าง ขอแค่ทำให้เฮียคนเดียวก็พอแล้ว เฮียรักหนู’เฮียพูดชิดปากผมที่เผยอยิ้ม
‘ก็บอกไปแล้ว แค่เฮียเท่านั้น ยังไม่หลักสี่ลืมไว้จัง ครึครึ’ผมเขยิบปากเข้าไปพูดชิดจนแนบกันพอดี
‘เฮียจะอยู่ถึงหลักสี่หรือเปล่าก็ไม่รู้’เฮียพูดพึมพำเสียงเบา แต่ผมที่อยู่แนบชิดมีหรือจะไม่ได้ยิน
‘เฮีย ทำไมพูดเป็นลางแบบนี้ ไม่เอาไม่พูด’ผมผละออกพูดใส่เสียงดังขึ้นมานิด
‘ถ้าเฮียไม่อยู่ หนูดูแลตัวเองและพ่อดีๆนะ อย่าไว้ใจใคร อย่าไปไหนกับใคร แม้แต่เขาจะเอาเฮียมาอ้างก็ห้ามไป ต้องฟังจากปากเฮียเท่านั้น เข้าใจไหม’เฮียไม่ได้ฟังที่ผมพูดสักนิด แต่กลับพูดสั่งแบบเป็นห่วง ให้ระวังตัวเอาไว้ราวกับจะมีใครมาทำร้ายผมกับพ่อ
‘หนูเข้าใจ แต่เฮียอย่าพูดแบบนี้สิ ฮึก ไม่เอานะ อย่าพูดเหมือนเฮียจะไม่มาอยู่ด้วย หนู ฮึก ไม่อยากแยกจากเฮียแล้ว’ผมกอดเฮียอย่างใจหาย กอดแนบแน่นให้รู้ว่าเฮียยังอยู่ตรงนี้
‘อย่าร้อง เฮียชอบหนูยิ้มและหัวเราะมากกว่า ยิ้มให้เฮียดูนะ หนูของเฮีย’เฮียจับหน้าผมขึ้นไปสบตา
‘ได้ ๆ แต่เฮียอย่าพูดอย่างนี้อีกนะ เฮียสัญญาแล้ว เฮียต้องไม่ตาย เฮียต้องอึด เฮียต้องกลับมาหาหนู’ผมยิ้มพูดทั้งน้ำตาทั้งที่กลั้นมันเอาไว้ แต่ไม่รู้ทำไมมันในหายเหลือเกิน กลัว เฮียจูบซับน้ำตาเอามือกอดลูบหลังปลอบโยน
‘เฮียไม่ได้ไปไหน เฮียจะอยู่ข้างๆตลอดไป เฮียสัญญา สัญญา’เสียงเฮียพูดอยู่ก้องหู ก่อนจะสัมผัสจะลางเลือน
‘เฮีย เฮีย’ผมเรียกเฮีย มือไขว่คว้าเฮียที่ลอยออกไป ก่อนจะเบิกตากว้างกว่าเดิม เมื่อเห็นร่างเฮียอาบไปด้วยเลือด
‘ไม่ เฮียเป็นอะไร เฮียเลือดออก กลับมาหาหนู หนูจะพาไปหาหมอ เฮีย เฮีย’ผมวิ่งพร้อมร้องเรียกเฮียที่ลอยออกไป
‘เฮียรักหนู รัก รัก’
‘รัก รัก’
‘รัก ก็มาหาหนูสิ อย่าหนีไป’
‘เฮีย กลับมา กลับมา’
‘เฮีย กลับมา กลับมา’
‘กลับมา กลับมา’
.
.
.
.
“เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”เสียงเรียกสุดท้ายอย่างดัง พร้อมร่างผมผวาลุกจากที่นอน มองไปรอบตัวก็เป็นห้องบ้านพี่สิบ ผมยกมือเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย
“ฮึกกก ฮืออออออออออออออ เฮีย เฮียอย่าเป็นอะไรนะ เฮียกลับ กลับมา ฮืออออออออออ”ผมก้มหน้ากอดเข่าร้องไห้ออกมา ปากก็พร่ำถึงแต่เฮีย
“หนู เป็นอะไรลูก ร้องเสียงดังทำไม ใครทำอะไรเอ็ง”เสียงพูดอย่างร้อนรนพร้อมร่างพรวดพราดเข้ามากอด
“ฮือออออออออ พ่ออออออออออออ”ผมร้องไห้เหมือนตอนเด็กที่ฝันร้าย โผเข้ากอดพ่อที่ลูบหัวลูบหลัง
“โอ๋ พ่ออยู่นี่ลูก ไม่เป็นไรนะ พ่ออยู่นี่ โอ๋ ขวัญเน้อขวัญมา”เสียงโอ๋พูดปลอบเหมือนตอนเด็ก เพราะขณะนี้ผมคิดว่าตัวเองสติปัญญาลดลงกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
“พ่อ ฮึก ฮึก เฮีย เฮีย ฮือออออออออ”ผมละล่ำลักบอกพ่อที่เช็ดน้ำตาให้
“เฮีย ทำไม มันทำอะไรเอ็ง บอกพ่อสิ”พ่อถามกลับหน้าถมึง ผมส่ายหน้าเร็วๆ ไม่ให้พ่อเข้าใจผิด
“เฮีย ฮึก ไม่ได้ ทำ หนู แต่ เฮีย เลือด เลือดเต็มตัวเลย ฮืออออออออ หนูฝัน ฝันเห็น เฮีย มีเลือดเต็มไปหมดเลย พ่อ”ผมละล่ำละลักบอกพ่อหน้าตื่น สะอื้นฮึกฮึก พ่อพยักหน้า
“ไม่ร้อง ไม่ร้อง โบราณว่าไว้ฝันร้ายกลายเป็นดี”พ่อกอดผมลูบหัว พูดปลอบให้คลายกังวล
“จริงเหรอพ่อ”ผมถามพ่อทันที พ่อพยักหน้าอีกครั้งเป็นการย้ำ
“จริงสิวะ เฮียเอ็งไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อพ่อสิ ฟังจากที่เอ็งเคยเล่า และพ่อเคยฝัน มันถึกจะตาย ถ้ามันจะตาย ตายไปนานแล้วไม่รอจนอายุไล่เลี่ยกับพ่อหรอก ครึครึ”พ่อย้ำและพูดกลั้วขำ เพื่อให้ผมรู้สึกดี ผมรู้แต่มันก็ช่วยให้ผมดีขึ้นมานิดจริงๆ ถ้าไม่มีพ่ออยู่ด้วย ผมคงนั่งร้องไห้ไม่หยุดแน่
“ตัวสั่นไปหมดเลย คงจะฝันน่ากลัวมากสินะ หืม ไอ้ลูกหนู”พ่อตบหลังผมเบาๆ อีกมือเช็ดน้ำตาให้ พ่อจะทำแบบนี้ประจำเวลาผมฝันร้าย หรือเป็นอะไรตอนเด็กๆ
“เหมือนจริงเลยพ่อ หนูกลัว เรียกให้เฮียกลับมาจะพาไปหาหมอ เฮียก็ไม่มา”ผมพยักหน้ากับอกพ่อ เล่าต่อเสียงสั่น
“นั่นไง เอ็งไปพูดว่าจะพามันไปหาหมอก็ไม่มาสิ มันคงกลัว”พ่อจับผมออกเอามือเช็ดน้ำตาให้และพูดต่อ“เอ็งต้องเติมนวดไปด้วย ทีนี้มันวิ่งปรู๊ดมาเลย เชื่อพ่อ”พ่อบอกยิ้มๆเสยผมชื้นเหงื่อขึ้นให้
“งั้นก็ไปหาสัปเหร่อแทนเถอะ”ผมพูดก่อนจะลุกเพื่อไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา พ่อจะพาไปทำบุญที่วัดใกล้ๆ ตรงหลังบ้านมีท่าน้ำ มีเรือมาขายของประจำ พี่สิบบอกจะได้ไม่ต้องไปข้างนอก แต่ถ้าอยากไปก็เอารถไปได้ แต่อย่าลืม Cover ด้วย
“พูดเฉยๆสิ ทำไมต้องทำหน้าทำเสียงเหมือนแม่เอ็งตอนหึงพ่อด้วยวะ”พ่อพูดไล่ตามหลัง ทำเอาผมนึกได้ว่าทำอะไรออกไป นี่แค่พูดเล่น ผมทำกิริยาเหมือนแม่ให้พ่อเกือบจับได้ซะแล้ว
“อะไรพ่อ หนูแค่พูดเล่นเอง”ผมรีบบอกพ่ออย่างเร็วจนตอนท้ายเสียงสูงไปนิด
“พ่อก็พูดเล่น แม่เอ็งไม่ได้ทำหน้าแบบนี้หรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”พ่อตอบกลับพร้อมหัวเราะชอบใจ
“พ่ออออออออออออออ”เสียงผมเองที่ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ แต่ในใจยังนึกห่วงเฮียไม่หาย
“อย่าเป็นอะไรนะเฮีย ขอให้ปลอดภัย”ผมพึมพำก่อนจะรีบอาบน้ำไปทำบุญ เผื่อผลบุญจะส่งไปช่วยเฮียถ้ากำลังตกอยู่ในอันตราย
.
.
.
.
>>นอกห้องน้ำ<<
คนสูงวัยหยุดเสียงหัวเราะมองลูกชายที่เข้าห้องน้ำไปแล้วพลางส่ายหน้า
“ไอ้หนูเอ้ย แต่ฝันใกล้รุ่งมักจะเป็นจริง ถ้าพ่อพูดออกไปเอ็งคงห่วง เฮียของเอ็งมากกว่านี้แน่”ผู้เป็นพ่อหันหลังถอนหายใจ พลางครุ่นคิด
“แล้วทำไมเอ็งถึงห่วงมันนักวะ จะว่ามันดูแลเอ็งตามที่รับปาก ก็ไม่น่าจะห่วงกันขนาดนี้ มันดูไม่เหมือนพี่ห่วงน้อง เพื่อนห่วงเพื่อน มันเหมือน อืม”เขาหยุดพูดในตอนท้าย แต่ก็ต้องคายออกมาจนได้เพราะเปอร์เซ็นต์ความใช่มันเกินร้อย
“เหมือนความรู้สึกที่พ่อกับแม่ห่วงกันเหลือเกินเวลาใครเป็นอะไร”ผู้เป็นพ่อถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ดูแล้วลูกชายมีความในใจแต่คงยังไม่อยากจะพูดอะไร เขาก็ไม่อยากจะเร่งรัดให้ลูกพูดในตอนนี้ เอาไว้อยากพูดก็ให้พูดเอง แค่ลูกกลับมาสู่อ้อมอกอีกครั้งเขาก็ดีใจแล้ว ยังไงก็ต้องขอบใจไอ้เฮียของไอ้ลูกหนูมันที่รักษาสัญญาและพากลับมาให้ ถึงจะวานเขามาอีกทีก็เถอะ
“ไอ้หนุ่ม ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเอ็งเหมือนที่ไอ้ลูกหนูมันฝัน ก็ขอให้เอ็งแคล้วคลาดปลอดภัยนะ ข้าไม่อยากเห็นไอ้ลูกหนูมันร้องไห้เหมือนวันนี้”
และที่สำคัญ
“เอ็งถือสิทธิ์อะไรมาเปลี่ยนนามสกุลลูกข้าวะ”
ฮึ่มมมมมมมมมมมมมมมมมม ไอ้เฮีย ขอให้รอดมาเจอคุณนกหน่อยเถอะ กูจะถามสักหน่อย นอกจากเปลี่ยนนามสกุลแล้วมึงเปลี่ยนอะไรมันอีกไหม
.
.
.
.
“พ่อไปไหนแล้วเนี่ย”ผมเดินลงมาจากบนบ้านหลังจากอาบน้ำไม่กี่นาที แต่แต่งตัวหลายนาทีหน่อย กว่าจะเลือกชุดใส่ไปทำบุญได้ เข้าใจผู้หญิงเลย กว่าจะออกจากบ้านแต่ล่ะครั้งทำไมนาน ไม่ใกล้ไม่ไกลคุณนายไก่แม่ผมนี่แหละ ดึงหัวตัวเองอีกทีกลัววิกหลุดเผื่อมีคนอิจฉาแล้วมากระชาก
“พ่อ”ผมเรียกครั้งที่หนึ่งเป็นการเข้าที่
“พ่อออออ”เพิ่มความยานควบความดังเป็นการให้ระวังถ้ายังไม่รับปาก
“พ่ออออออออออออออออ อยู่ไหนนนนนนนนนนนนนน”ออกตัวทันทีเมื่อไม่มีการตอบรับ ผมถกกระโปรงวิ่งกลับขึ้นบ้านอีกครั้ง เปิดทุกห้องยกเว้นห้องที่ล็อค ไม่เจอ วิ่งลงมาข้างล่างเข้าไปในห้องครัว ห้องน้ำ หลังบ้าน ผมเริ่มใจคอไม่ดี ควักปืนออกมา ขออย่าให้เป็นอย่างที่เฮียเตือนในฝันเลย
“พ่อ ได้ยินไหม อยู่ไหน”ผมเรียกอีกครั้งเดินไปรอบหันซ้ายแลขวา แต่เอาปืนทิ่มลงพื้นไว้กันไว้ก่อนเผื่อพ่อโผล่มา
“หนู พ่ออยู่นี่”มีเสียงตอบกลับ ผมเดินไปตามเสียงทันที ก่อนจะเบิ่งตา ยกปืนจ่อทันที
“แกเป็นใคร เอาพ่อฉันไปไว้ไหน”ผมถามเสียงแข็งทั้งที่พยายามดัดเพื่อไม่ให้มันจับได้ ตามองสอดส่ายหาพ่อ เจอแต่ผู้ชายหนวดเคราครึ้มยืนจังก้าอยู่
“อยู่นี่ไง”มันตอบพร้อมพยักหน้า เสียงครึกครื้น ผมกวาดตามองจนทะลุข้างหลังก็ไม่มี ไม่รู้มันมาคนเดียวหรือพวกมันซุ่มอยู่ อาจจะจับตัวพ่อไว้ ไหนพี่สิบบอกไม่มีใครรู้ไง เฮียเพิ่งสั่งกูในฝันแหมบๆ ยังไม่ทันข้ามคืนเลย ฝันกูเป็นจริงซะแล้ว ถ้าอย่างนั้นเฮียล่ะ ผมเริ่มกังวลแต่ตอนนี้ต้องหาพ่อให้เจอก่อน
“อย่ามาตลก พ่อกูไม่ใช่นินจาจะได้มีวิชาแฝงร่าง มึงส่งพ่อกูมาเดี๋ยวนี้ ก่อนจะไส้แตก เร็วๆ”ผมไม่สนอะไรแล้ว พูดเสียงจริงข่มขู่มัน แทนที่จะกลัวมันหัวเราะจนหน้าหงาย นี่มึงตลกคำขู่หรือการแต่งตัวกูวะ
“ก๊ากกกกกกกกก เออ พ่อมึงไม่ใช่นินจา แต่ตอนนี้เอ็งก็จำพ่อไม่ได้ล่ะวะ ไอ้ลูกหนู ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะพร้อมเรียกชื่อ ผมเพ่งมองแต่ยังไม่ไว้ใจ
“มึงเลิกอำกูได้แล้ว ส่งพ่อกูคืนมา”ผมยังบ่ายเบี่ยง ไม่ได้ เฮียบอกว่าอย่าไว้ใจใครง่าย มันอ้างชื่อก็อย่าไปเชื่อ ไอ้คนตรงหน้ามันยังหัวเราะเอามือกุมท้อง
“โอ้ย ไอ้ลูกหนู ดูซะ ก่อนจะทรพีไปมากกว่านี้ ครึครึ”พูดเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะลอกหนวดเคราออก จนเห็นหน้าจริง
“พ่อ”ผมเรียกเสียงดังเมื่อคนตรงหน้าคือพ่อจริง เดินเข้าไปหายกมือไหว้พร้อมถาม “พ่อ หนูขอโทษ แล้วพ่อ Cover ทำไมเนี่ยจำไม่ได้เลย”
“ไม่เป็นไร แสดงว่าได้ผล ขนาดเอ็งยังไม่ได้ คุณสิบน่ะสิบอกให้พ่อ Cover ด้วย”พ่อพูดก่อนจะติดเหมือนเดิม ผมส่ายหน้า
“คราวหน้าพ่อบอกหนูด้วยนะ เกิดโป้งป้างขึ้นมา หนูต้องเป็นเด็กกำพร้าใครจะรับเลี้ยงดู”ผมพูดกับพ่อพร้อมจูงมือ พ่อนี่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลยดีนะผมไม่หน้ามืดโมโหปนห่วงจนเผลอยิงเข้าให้
“ญาติพี่น้องเราเยอะแยะ สมบัติพ่อก็มี เอ็งจะกลัวอะไรว้า”พ่อเอามือกอดไหล่ผมพูดใส่เสียงวัยรุ่น
“กลัวติดคุกก่อนดิพ่อ คราวหน้าไม่เอาแล้วนะ ไหนดูสิจำไว้ก่อน เผื่อลืม”ผมมองหน้าพ่ออีกครั้ง สแกนด้วยม่านตาส่งไปที่ส่วนความจำว่านี่ คือ คุณนก ตอน Cover เดี๋ยวไปเผลอจำไม่ได้อีก ส่วนผมแว่บเดียวพ่อก็รู้แล้ว ว่าคือ แม่
“ครับ ลูก คราวหน้าพ่อจะไม่ทำแล้ว อย่าดุพ่อเลยนะ พ่อเข็ดแล้ว”พ่อทำเสียงอ่อนเสียงหวานเหมือนตอนอ้อนแม่เวลาผิด
“เดี๋ยวตีแก้มด้วยปากเลย ไป เดี๋ยวเลยเวลา”ผมไม่พูดเปล่าทำด้วย พ่อยิ้มจนตาหยี
“แบบนี้ป๋าชอบ อีกข้างล่ะหนู”พูดเอาพร้อมทำแก้มป่องให้จุ๊บอีกข้าง
“พอๆๆ หัวงูนี่ไม่ต้อง Cover เลยนะ ทำซะเหมือนเชียว”ผมกอดแขนพ่อเดินกึ่งวิ่งเข้าบ้านไปเตรียมของพร้อมไปวัดกันสักที
.
.
.
.
“นี่ถ้าเอ็งเป็นลูกสาว พ่อคงกลุ้มใจน่าดู”พ่อพูดกับผมที่กำลังขี่รถมอเตอร์ไซด์อยู่ จะเอารถยนต์มาแต่มันไม่ไกลเท่าไหร่เลยประหยัดน้ำมันเอาไว้ใช้ยามจำเป็นดีกว่า
“ทำไมล่ะพ่อ”ผมถามพ่อในกระจก ที่นั่งซ้อนเอามือกอดเอว อีกข้างถือตะกร้าใส่ของ เกือบจะเจ็ดโมงแล้ว อากาศกำลังดี มีผู้คนไปวัดพอสมควรจากที่สวนทางกัน มีคนมองและยิ้มให้ด้วย ต้อนรับที่มาอยู่ใหม่ เห็นแล้วก็นึกถึงบรรยากาศที่บ้าน
“ไม่รู้จะเลือกลูกเขยคนไหนก่อน แค่ขี่ผ่านดูสิ มองส่งยิ้มกันเป็นพรวน หรือเพราะเอ็งส่งยิ้มให้พวกมันด้วยวะ”พ่อทำเป็นถอนหายใจ มองมอไซด์แต่ล่ะคันที่แซงไป เป็นผู้ชายส่งยิ้มให้จนน่าจะเมียมั้งจิกเข้าให้ อยากจะตะโกนบอกว่า ไม่ชอบผู้ชาย เพราะมีผัวแล้ว ให้รู้กันไปเลย
“ยิ้มที่ไหนล่ะ และจะเลือกทำไม”ผมพูดเล่นกับพ่อ แต่ในใจ ‘หนูเลือกให้พ่อแล้วจ๊ะ’ สุภาพหน่อยตอนนี้เป็นผู้หญิงถึงจะตอบในมโนก็ตาม ฝึกไว้จะได้ชิน
“เออ ถึงมึงไม่เลือก มันก็มาแล้ว ดูมึงขี่รถสิ ถ่างซะขนาดนี้”พ่อส่ายหน้าพูดอย่างปลงตกกับสภาพผมที่คร่อมมอเตอร์ไซด์รุ่นคาวาซากินินจา ของไอ้พี่สิบ ที่ดูแล้วมันน่าจะเพิ่งซื้อหมาดๆ
“มันก็ถ่างเป็นธรรมดาพ่อ มอไซด์ผู้ชายมันก็แบบนี้แหละ”ผมบอกพ่ออย่างไม่ผิดปกติตรงไหน
“เออ แต่สภาพเอ็งตอนนี้มันผู้ชายไหมล่ะ”พ่อพูดออกมาอีก เมื่อเห็นผมแย้ง
“โธ่ พ่อยุคนี้ผู้หญิงก็คร่อมได้ ดูนักแข่งรถดิ ยังมีผู้หญิงเลย”ผมไม่ยอมจนมุม หาเหตุผลพูดกับคุณนกไปอีก ก่อนจะเลี้ยวทางแยกข้างหน้าที่อีกนิดก็ถึงวัดแล้ว
“กูรู้ ไอ้หนู แต่เวลาแข่งรถกูไม่เห็นเขานุ่งกระโปรงนี่หว่า หรือไม่ทำไมมึงไม่นุ่งกางเกงมา ห่าราก เลิกแย้งได้หรือยัง”พ่อเขกหัวผมที่ใส่หมวกกันน็อคพอรู้สึก
“ก็หนูเป็นผู้หญิงก็ต้องนุ่งกระโปรงสิพ่อ”ไม่มีทางที่นางพฤษภ จะจบคำแย้ง
“กางเกงก็นุ่งได้ มึงดูสิ น่ะ ผู้หญิงไหม”พ่อโขกอีกโป๊ก ก่อนจะพูดทำปากยื่นปากยาวให้ดูผู้หญิงที่นุ่งกางเกงเดินอยู่
“เออว่ะ”ผมเห็นด้วย แต่กลัวโดนอีกโป๊ก “แล้วพ่อไม่เตือนหนูตั้งแต่ออกจากบ้าน ความผิดพ่อแหละ ครึครึ”ด้วยหน้าที่ของลูกที่ต้องเสียสละให้ผู้เป็นพ่อผมจึงยกให้
“ถ้ากูนึกได้ จะมานั่งเถียงทำด๋อยอะไรวะ โทษพ่ออีกนะมึง”ไม่พ้นโดนอีกโป๊ก ถึงวัดพอดี ดูลาดเลาก่อนลงเดี๋ยวมันส่งยิ้มล่อผู้ชายมาติดกับอีก ทีอย่างนี้เรียบร้อยขึ้นมาเชียว ก่อนจะพากันเดินขึ้นศาลา
“มาอยู่ใหม่ล่ะสิ อีหนู”เสียงทักอย่างมีไมตรี ปากแดงด้วยติ๊นยี่ห้อหมาก ว่าแต่ยายรู้จักผมได้ยังไง แถมเรียกอีด้วย
“จ้ะ ยาย”ผมตอบคุณยายด้วยเสียงไพเราะ สาบานไม่ได้แอ๊บแต่อย่างใด การ Cover มันพาไป
“น่ารักจัง แต่ผัวเอ็งแก่เน๊าะ”ยายชมก่อนจะชี้ไปทางพ่อ ที่ชะงักมือตักข้าวลงบาตร
“เอ้อ พ่อจ้ะ ไม่ใช่ผัว”ผมแก้ความเข้าใจของคุณยายซะใหม่
“อ้าว เหรอ นึกว่าผัว เห็นซ้อนท้ายกอดซะแน่น ไอ้หนุ่มแถวนี้มอง ก็ตาขวางๆ”ยายพูดกลั้วขำ ผมได้ยิ้มแหยๆ ก่อนจะใส่บาตรต่อจากพ่อเรียบร้อย พระสงฆ์ห้ารูปก็เดินขึ้นมาด้วยท่าทีสำรวม เมื่อทุกอย่างพร้อมก็เริ่มทำบุญกัน จนสิ้นสุด ผมกับพ่อเอาน้ำที่กรวดเรียบร้อยแล้วไปรดต้นไม้ใหญ่ภายในวัด ผมนึกถึงแม่ ปู่ย่าตายาย รวมถึงเจ้ากรรมนายเวร ขอให้ได้รับผลบุญ และฝากส่งไปถึงเฮียด้วย ก่อนจะไปให้อาหารปลาในบริเวณวัดกัน มีอาหารวางพร้อมกล่องบริจาคแล้วแต่ศรัทธา คนไม่ค่อยเยอะแล้ว ทำเสร็จก็กลับเหลือแต่คนสูงอายุอยู่ห้าหกคนได้ที่อยู่ต่อ พ่อก็ดูจะคุยถูกคอกับเจ้าอาวาสเลยนั่งสนทนาต่อบนศาลา
“เฮีย ป่านนี้เป็นยังไงบ้าง สดชื่นบ้างไหม หนูทำบุญเผื่อแล้วนะ จะได้หมดเคราะห์พร้อมกัน”ผมรำพึงกับตัวเอง มือก็โปรยอาหารให้ปลาไปด้วย
“แม่ คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองพ่อ หนู และก็เฮียด้วยนะครับ”ผมยกมือท่วมหัวหลับตาพริ้ม อธิษฐานอีกนิดก่อนจะลืมตา
“เฮ้ย”ส่งเสียงออกไปอย่างลืมตัว จนคนตรงหน้าผงะนิดหน่อย ก่อนจะอมยิ้ม เป็นผู้ชายหน้าตาสไตล์ลูกครึ่งออกคมเข้ม ใส่เสื้อโปโลสีขาว กางเกงยีนส์สีเข้มเข้ารูป รองเท้าหนังสีดำมันปลาบ
“ขอโทษครับ ที่ทำให้ตกใจ”ยกยิ้มพร้อมก้มหัวเป็นการขอโทษ เซ็งเลยกูจะใช้มุกเป็นใบ้ก็ไม่ได้ เพราะเสือกอุทานออกไปแล้ว
“โกรธเหรอครับ”เขาถามต่ออย่างสุภาพ รอยยิ้มดูไม่น่ามีภัย ถ้าผมไม่มองโลกแง่ดีเกินไป
“เปล่า แค่ตกใจ”ผมบอกเขาก่อนจะโปรยอาหารให้หมดๆ จะได้ไปสักที ก่อนจะคิดได้ว่า ทำไมไม่แกล้งหูหนวกวะ
“แล้วไป นึกว่าโกรธ”เขายิ้มให้ต่อ มันดูไม่ออกเหรอวะว่ากูไม่ใช่ผู้หญิง หรือรู้แต่กูชอบ เบี่ยงเบนชัดๆถ้าเป็นอย่างนั้น ผมชักจะเชื่อพ่อแล้วสิว่าตอนแม่ยังสาว เสน่ห์แรงไม่แพ้กลิ่นตัว ที่หอม พ่อบอกให้ผมฟัง ตอนแรกฮาก๊ากกับมุกพ่อที่ใช้หยอดแม่ที่หยอดเท้ามาหาหากไม่มีคำว่า ‘ที่หอม’ ต่อหลัง
“ให้อย่างนี้บาปนะครับ”เขาพูดต่อเมื่อผมหยิบถุงที่สอง ที่สาม โปรยจนเกือบหมด ผมขมวดคิ้วเพื่อให้หมาพูดต่อ
“ก็ให้เยอะจนมันกินไม่ทัน เดี๋ยวติดคอตายกันพอดี ครึครึ”เขาบอกเหตุผลที่ผมไม่ขำ สัด กูนึกว่าเรื่องจริง น่าจะเหลือไว้ยัดปากมึงแทน สูง หนา ไม่ใช่ปัญหา ขากูยาวถึงก้านคอมึงพอ ถ้ามีเรื่อง
“เหรอ นึกว่าอยากจะให้โยนใส่ปากบ้าง เห็นท้วง”ผมพูดกลับเรียบๆ แต่ในใจ กูนึกว่ามึงท้วงเพราะอยากแดกแทนปลา แต่ความจริงแค่นี้พอมันจะได้ไม่อยากคุยด้วย แต่วิธีนี้คงใช้ไม่ได้กับคนหน้าตาดีอย่างผม มันหัวเราะชอบใจ
“มีอารมณ์ขันดีนะครับ”อย่างอื่นกูก็ขัน แต่วูบหนึ่งผมนึกถึงเฮียขึ้นมา ถ้าเป็นเฮียก็ดีสิ มาทำบุญให้อาหารปลาด้วยกัน ผมหลุบตาลง พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอที่เบาลงตามไปด้วย
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมพูดเล่น เห็นคุณยืนเหม่อคล้ายมีเรื่องทุกข์ใจ ก็เลยเข้ามาคุยด้วย ถ้าเป็นการขัดจังหวะผมก็ขอโทษอีกครั้ง”เขาก้มหัวให้ ยิ้มเจื่อนๆ
“เปล่า ตามสบาย”ผมบอกเขาเตรียมจะเดินหนี นึกถึงที่เฮียบอกไว้ แต่ถ้าคิดไม่ซื่อตอนนี้เขาคงทำอะไรไม่ได้หรอก มีคนอยู่พอสมควร ไหนจะเรือแล่นผ่านไปมา และเป็นเขตอภัยทาน ซึ่งมันน่าจะเกรงใจอยู่บ้าง ผมเอาปืนติดมาด้วยเหน็บในกางเกงขาสั้นข้างใน ยังกลัวจะลั่นใส่ลูกหนูเหมือนกัน
“เดี๋ยวสิครับ ตรงโน้นยังไม่ได้เลย ผมมีเหลือสี่ถุง ช่วยหน่อย ถือว่าทำบุญให้ปลากัน”เขาพูดพร้อมชูถุงอาหารปลาแกว่งไปมา ผมมองอย่างซาบซึ้งจนอยากถีบให้หน้าหงาย มึงจะทำให้กูนึกถึงเฮียไปถึงไหน แต่ก็รับมาหนึ่งถุง เห็นแก่ปลา
“ลมเย็นดีนะครับ”พูดหันมาหาผม ก่อนจะหันกลับไปให้ปลาต่อ
“อืม ติดน้ำก็อย่างนี้แหละ”จะบอกไม่เย็นก็ไม่ได้ ลมตีจนหนังหน้ากระพรือไปหมด ดีนะวิกติดมาแน่น
-
“มาบ่อยไหมครับ แต่บ้านอยู่แถวนี้คงมาบ่อยแน่เลย”ชวนคุยต่อส่งอาหารให้ผมอีก ไหนมึงบอกมีสี่ถุงไง แล้วอีกสอง อ้อ เลิกสงสัย แม่ง อยู่ในกระเป๋าสะพาย ใส่ยี่สิบหยิบมาซะคุ้มเลยนะมึง กะให้บุญคุ้มกะลาหัวถึงชาติหน้าเลยหรือไงวะ
“ก็บ่อยอยู่”ผมตอบแบบสวมรอย ถ้าบอกไม่ใช่คนที่นี่มันก็สงสัยอีก ผมไม่บาปโกหกเพราะป้องกันตัว ส่วนมันไม่บาปก็ได้เพราะทำบุญ ผมยกให้
“ผมไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก ผ่านมาธุระก็เลยแวะพักผ่อนซะเลย”ตอบโดยที่กูไม่ได้ถาม หรืออยากรู้สักนิด ว่าแต่คุณนกไม่ลงมาสักที อย่าบอกว่าถูกคอกับเจ้าอาวาสเลยจะขอบวชกับท่านไปด้วย
“อืม”แต่ก็ตอบรับ ไม่อยากให้มันเสียน้ำใจที่เสือกบอก
“แต่ อันที่จริง ผมก็ไม่เชิงแวะพักผ่อนซะทีเดียวหรอก”พูดพร้อมเอามือเกาท้ายทอยเหมือนจะเขิน มองหน้าเหมือนจะบอกว่ากูเป็นสาเหตุของการแวะใช่ไหม ถ้าไม่หลงตัวเองเกินไป กูว่าใช่แน่เลย
“ผม เอ้อ เห็นคุณขี่มอไซด์ ต่างจากผู้หญิงคนอื่น มันดูเท่ห์มาก จนผมต้องตามมา แหะแหะ”พูดจบยิ้มเจื่อนๆ กูว่าแล้ว แต่ไม่คิดว่าเหตุผลมึงคือหลงไหลท่ากูคร่อมมอไซด์เนี่ยนะ
“เท่ห์จริงนะ ผมไม่ได้มองว่า ทุเรศหรืออุบาวท์อะไรเลย”มันโบกไม้โบกมือยืนยันคำพูด
“ใช่ ไม่ได้มอง แต่พูดออกมาตรงๆเลย แค่นี้ใช่ไหมที่จะบอก”ผมไม่ได้โกรธมันหรอก แต่หาทางชิ่ง ดีแล้วที่มันเข้าใจอย่างนี้ กูจะได้ไปพาพ่อลาสิกขาสักที นานเกินแล้ว คุณนก
“เอ้อ ขอโทษ ผมไม่ได้คิดอย่างที่พูดจริงๆ คุณ คุณ”มันเดินตามหลังมาติดๆ ก่อนจะมาดักหน้า
“ผมขอโทษ นะ คุยกันก่อน”มันทำเสียงอ้อน หน้าไม่ได้เหมือนเฮียสักนิด แต่ทำไมผมถึงคิดว่าถ้าเฮียทำแบบนี้คงน่ารักดี ถึงเฮียจะหน้าดุ โหดกับคนอื่น แต่เวลาพูดถึงลูกหรืออยู่กับผม เฮียจะอ่อนโยนมาก ผมคิดถึงเฮียเหลือเกิน
“อย่าร้องไห้เลย ผมไม่ได้ว่าจริงๆ ขอโทษครับ”เสียงทุ้มตรงหน้า ยิ่งทำให้ผมนึกถึง ก่อนจะนึกได้ว่าน้ำตาผมไหลออกมา ตั้งแต่ห่างเฮีย ผมร้องไห้ง่ายเหลือเกิน ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ผมยกชายเสื้อขึ้นเช็ด มันคงนึกว่าผมดัดจริตแค่นี้ก็ร้องไห้ แต่ผมไม่บอกมันหรอก
“เวลาคุณยิ้มน่ารักกว่านะ”ไอ้สัด จะหยุดพูดได้หรือยัง กูเพิ่งฟังเฮียพูดเมื่อคืนเอง จะตอกย้ำกูไปถึงไหน เหี้ยเอ้ย
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย ผมขอโทษแล้วไง ไม่ได้ว่าจริงๆ”มันร้องออกมา เอามือกุมเป้า ที่ผมเผลอยกตีนเตะไปหลังด่ามันในความคิดเสร็จ เหี้ยแล้วกู เอาไงดีวะ หน้าแม่งเริ่มเขียวแล้วด้วย มีคนผ่านมาสามคนหันมามอง ยกมือปิดปากหัวเราะ
“เอ้อ มานั่งนี่ก่อน โทษที”ผมเลยต้องไปประคองมันมานั่ง พร้อมขอโทษแทนตีนที่ไวไปหน่อย เสือกพูดบลิ๊วกูอยู่ได้
“อูย ไม่เป็นไร”มันพูดตอบ แต่หน้าแหยเก ผมเกือบหัวเราะออกมา ไม่ใช่สมน้ำหน้า แต่ขำหน้ามัน
“เอาเป็นว่าหายกัน โอเคป่ะ”ผมพูดบอกมันที่เงยหน้ามามอง
“ครับ คุ้มมากกกก”มันรับคำแต่ลากเสียงเชิงประชด เรื่องของมึงไม่ใช่ลูกหนูกู
“ไปหาหมอไหมล่ะ จะพาไป”ผมเลยออกปากรับผิดชอบสักหน่อย ดูมันจะเจ็บมากเพราะไม่ได้ตั้งตัวทั้งคู่
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวก็หาย จุกๆเสียดๆนิดๆ”มันพูดยิ้มๆตามเดิม ผมเลยต้องนั่งเป็นเพื่อนมันก่อน หยุดพักไปลาสิกขาพ่อเอาไว้ก่อน แต่เรื่องเฮียพักไม่ได้คิดถึงและเป็นห่วงอยู่ตลอด
จะมีก็แต่เรื่องเดียว
ที่ผมลืม
คือ
อันตราย
ที่
เฮียเตือน
.
.
.
.
.
“ไอ้รัน มึงรู้หรือยัง ว่าไอ้เฮียถูกจับได้”เสียงวิ่งกระหืดกระหอบพร้อมเรียกชื่อเพื่อน ผมรีบซ่อนตัวตรงมุม
“อะไรนะ ไอ้เบียร์ มึงพูดว่าอะไร”คนที่ถูกเรียก ลุกพรวดก้าวไปหาถามเสียงร้อนรนไม่ต่างจากสีหน้า
“ดร. โดนจับ”ผมรำพึงกับตัวเอง ก่อนจะเงี่ยหูฟังต่อ
“ไอ้เฮียถูกจับได้ ไอ้โจ๊กบอกกูเมื่อเช้า”เบียร์พูดต่อ ยังหอบไม่หาย เดี๋ยวก็จุกหรอก ไม่พักก่อน รันถอยหลังลงไปนั่งเหมือนหมดแรง
“ไอ้เฮีย มึงอย่าเป็นอะไรนะโว้ย”พูดเสียงสั่นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ไปด้วย ทำไมมีแต่คนห่วง ดร. กรกฎ กันเหลือเกิน แม้แต่เบียร์ยังเป็นไปด้วย ดูจากที่ไม่ยอมเลือกผม เลือกที่จะอยู่ที่นี่ คงต้องมีเหตุอะไรมากกว่านั้นแน่นอน
“ไม่รู้ว่ะ เฮ้ย ไอ้เข้ม ไอ้เข้ม”เบียร์พูดเหมือนจะหมดแรงตาม ก่อนจะเรียกชื่อใครอีกคนเสียงดัง เข้ม มือปืนชื่อดังก่อนจะติดคุก เดินหน้าเข้มสมชื่อเข้ามา
“ไอ้เฮียเป็นไงบ้าง มึงรู้อะไรไหม”รันถลาเข้าไปจับเขย่าถามตัดหน้าเบียร์ที่ได้แต่อ้าปากค้าง ไอ้เข้มมองหน้าก่อนจะพูด
“รู้แค่ว่าถูกจับ แต่หลังจากนั้นไม่รู้ ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง มันบอกว่า ไอ้เฮียให้พวกมันออกมาก่อน”ไอ้เข้มตอบ ก่อนจะมองคนตรงหน้าแววตาอ่อนโยน ขัดกับภาพลักษณ์ที่เห็น
“มันแกล้งไอ้เฮียหรือเปล่าวะ”เบียร์พูดออกมาเหมือนจะไม่พอใจใครบางคนในกลุ่มที่ไปด้วย
“มันจะเอาเวลาที่ไหนแกล้ง มึงก็พูดไป ไอ้ไป่ พี่เป้า ก็ไปด้วย มันไม่กล้าหรอก ถ้าทำอย่างนั้น นายเอาตาย”ไอ้เข้มส่ายหน้าออกความเห็นอย่างไม่เห็นด้วยกับคำพูดเบียร์
“กูว่างั้น มันไม่กล้าหรอก แล้วมึงรู้ไหมว่านายจะเอายังไงต่อ”รันเห็นด้วยกับไอ้เข้มที่เหมือนจะอมยิ้ม ไม่รู้มันถูกใจอะไร ก่อนจะถามอย่างอยากรู้
“ปรึกษากันอยู่ กูไม่ได้เข้าไป คงต้องรอพี่เป้ามาบอก มึงก็ไม่ต้องกังวลไปหรอก ไอ้เฮียมันตายยาก ยังไงมันก็อยากเจอเมียมันอยู่ มันตายไม่ได้หรอก”เหมือนจะพูดปลอบใจ แต่ทำไมรันตาเขียวใส่
“มึงประชดกูเหรอ มันลูกพี่กู ไอ้หนูเมียมัน ก็ดีกับกู”รันพูดใส่มือกระชากคอเสื้อคนตัวสูงกว่า เบียร์มองหน้าสองคนไปมา เดินมาหาพี่นี่เร็ว ไปอยู่ขัดคอเขาทำไม
“ประชดห่าอะไร กูพูดเรื่องจริง”ไอ้เข้มว่าแต่หน้ายิ้มๆยื่นไปพูดใกล้ จนรันปล่อยเสื้อถอยห่างแถบไม่ทัน
“เหี้ย ไปเลย”ด่าพร้อมไล่ ก่อนจะเดินหนี
“หมดประโยชน์ไล่กูเชียวนะมึง ฝากไว้ก่อนเถอะ”ไอ้เข้มพูดขู่ แต่ดูไม่จริงจัง ส่วนผมมองสองคนที่เดินไปจากตรงนั้นแล้ว ก่อนจะหลบวูบเมื่อไอ้เข้มเดินมาทางนี้ แล้วผมจะหลบมันทำไมวะ ในเมื่อตอนนี้ผมคือผู้ช่วยหมอ
.
.
.
.
ตกดึก ผมพักงานผู้ช่วย หันมายึดงานตะกายตึก คงไม่ต้องบอกมั้งครับว่าห้องใคร จนเกาะขอบหน้าต่างได้แล้วค่อยๆแงะ
“ไอ้รัน มึงไม่นอนกับกูเหรอ”เสียงเบียร์ดังแหวกอากาศทะลุหน้าต่าง อ้าว นึกว่าอยู่คนเดียว และไปท้วงรันมันทำไม พี่อยากคุยด้วย ขอให้รันปฏิเสธ สาธุ
“ไม่ดีกว่าว่ะ กูนอนดิ้น อยากคิดอะไรด้วย”เยส ในที่สุดรันก็ฟังคำขอผม
“นอนเถอะ ทำอย่างกับกูกับมึงไม่เคยนอนด้วยกัน คิดอะไร เรื่องไอ้เฮีย กูคิดเป็นเพื่อน เพราะกูก็ห่วงมันว่ะ ป่านนี้เป็นไงบ้างไม่รู้ ถ้าไอ้หนูยังอยู่ แม่ง คงร้องไห้ตาปูดแน่”มีน้ำใจไม่เคยเปลี่ยน แถมพาดพิงถึงคนที่อยู่เรือนหอเราด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าถ้ารู้เข้าสภาพอย่างที่เบียร์พูดนั่นแหละ แค่พากลับยังร้องไห้ซะตาบวมไปหมด กลับมาก็สั่งนักสั่งหนา อย่าจับเฮีย อย่าทำรุนแรงกับเฮีย ที่เตือนเพราะไม่อยากให้เจ็บตัว ไม่ค่อยจะหลงผัวเลย
“นั่นสิ ตอนนี้มันจะคิดถึงไอ้เฮียหรือเปล่าวะ หรืออยู่กับพ่อลืมไปแล้ว มึงว่ามันจะลืมไหม”รันถามเบียร์เสียงหงอย ดูท่าจะสนิทกันดีจริง นักโทษกับตัวประกัน
“ไม่หรอก ไอ้หนูมันไม่ใช่คนแบบนั้น และมันก็รักไอ้เฮียไม่น้อยไปกว่าไอ้เฮียรักมัน”เบียร์พูดอย่างรู้ดี ทีใจพี่เบียร์ไม่รู้บ้างล่ะว่าคิดยังไง รักเบียร์แค่ไหน ตามมาขนาดนี้แล้ว เชื่อใจพี่บ้างสิ
“ยังไง ก็ขอให้มันรอด หรือไม่ก็นายส่งคนไปช่วยมันด้วย”รันพูดต่ออย่างเอาใจช่วย
“มันต้องรอดอยู่แล้ว นายกำลังหาทางอยู่”เบียร์ตบไหล่เพื่อน ผมเห็นด้วยกับเบียร์ ดูแล้ว ดร. น่าจะสำคัญไม่งั้นหนูไม่อยู่รอดมาจนถึงมือพ่อหรอก และยังรับประกันเรื่องผมอีก
“มึงนอนเถอะ กูกลับห้องดีกว่า”รันพูดอย่างตัดสินว่าจะไม่นอน ลุกขึ้นจากเตียง เบียร์พี่หวังว่าคงไม่รั้งหรอกนะ พี่ขอ
“ตามใจ มีอะไรก็มาหากูแล้วกัน”เบียร์ตบไหล่เดินไปที่ประตู รันพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป เบียร์ปิดประตูตามหลัง พอหันมาเบิกตา
“ไอ้เหี้ยสิบ มึงเข้ามาได้ไงเนี่ย”เรียกผมเสียงดัง แต่ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองไปนัก ผมเห็นประกายความดีใจทางสีหน้าและแววตาชั่วแวบ
“ปีนเข้ามา และเรียกพี่ซะ”ผมบอกก่อนจะตัดพ้อ เบียร์มองไปมา มองประตูที่กดล็อค
“เรื่องของกู แล้วมึงทำแบบนี้ทำไม เกิดใครเห็นเข้า”เบียร์พูดเสียงเบาลง แต่เน้นลอดไรฟัน
“คิดถึง ห่วงพี่เหรอ”ผมบอกยกยิ้มกว้าง
“ห่วงห่าอะไร กูห่วงตัวเองจะโดนเก็บมากกว่า มึงรีบไปซะก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า”เบียร์พูดเสียงเรียบแต่หน้าแดง
“ไม่ไป จนกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง ฟังพี่สักนิดสิ เบียร์”ผมเดินเข้าไปคว้าตัวเบียร์อย่างเร็ว ดึงเข้ามากอดอย่างคิดถึง ลมหายใจเป่ารดตรงต้นคอ หัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้กัน อย่างน้อยเบียร์ก็ยังรักผมอยู่แน่นอน
“ปล่อย ปล่อยกู”พอรู้สึกตัวเบียร์ดิ้นรนออกจากแขน แต่ผมรัดแน่นก่อนจะลากไปที่เตียง ล้มตัวทั้งคู่ ผมพลิกเบียร์ไปอยู่ใต้ร่างอย่างเร็วพร้อมกดทับก่อนที่ตีนจะกระเด้งมาถีบออก
“อยู่เฉยๆก่อนได้ไหม พี่ไม่ทำอะไร เราคุยกันดีๆ”ผมพยายามประเลาะเบียร์ ถ้ายิ่งแรงใส่ เบียร์ก็จะยิ่งรั้น
“ไม่มีอะไรจะคุย ปล่อย”เบียร์ยังไม่ยอมฟัง ถึงตาใส่
“สัด สิบ กูบอกให้ปล่อย มึงอยากให้กูเรียกคนมาใช่ไหม”เห็นผมไม่ปล่อย ด่าและพูดใส่
“เอาสิ เรียกมาเลย หรือจะให้พี่เรียกก็ได้ ทำไมไม่ฟังกันบ้างวะ ห๊ะ”ผมเริ่มฉุนขาดเหมือนกัน ปล่อยและลุกพูดเสียงดัง
ผลัวะ
ตุบ
พลั่ก
“อุ๊บบบบบบบบบบบบ เบียร์กระโดดถีบพี่ทำไม”ผมถามเสียงจุกเสียด หน้าแนบกำแพง เมื่อโดนเต็มๆกลางหลัง
“มึงจะโวยวายเพื่อ”เบียร์ตามมาดึงคอเสื้อผมหันไปหา หน้าตาแตกตื่น
“ก็เบียร์พูดก่อนทำไมล่ะ ไม่ฟังพี่สักนิด อูยยย”พูดอย่างน้อยใจ ความจุกยังแน่นอยู่
“โว้ยยยยยยยยยยย แม่งงง”เบียร์ร้องเอามือยีหัวตัวเองที่มีผมขึ้นหรอมแหรม ดูน่ารักไปอีกแบบ ยังมีแก่ใจคิดอีกกู
“เอาไง จะเรียกหรือจะฟัง”ผมได้ทีพูดเสียงแข็งนิดๆ แต่ตาก็ระวังตีนด้วยเผื่อมาอีก
“บอกตามตรง ตอนนี้กูไม่อยากจะฟังอะไร เรื่องของกูกับมึง เก็บไว้ก่อน มีเรื่องที่ใหญ่กว่าอยู่”เบียร์พูดก่อนจะนั่งอีกฟากของเตียง
“ไม่มีเรื่องอะไรใหญ่ไปกว่าเรื่องเบียร์”ผมหันไปพูดกับเบียร์ที่มองแววตาอ่อนลง
“ใหญ่ มันใหญ่มาก เรื่องกูเอาไว้ทีหลัง”เบียร์พูดเสียงอ่อนลง
“มันเรื่องอะไรล่ะเบียร์ ทำไมเบียร์ต้องแหกคุกมากับเขา ทำไมถึงไม่กลับไปกับพี่ หรือถ้ามีอะไรบอกพี่ได้ไหม”ผมค่อยเขยิบเข้าไปใกล้ ตอนนี้เบียร์ดูจะสับสน
“กูบอกไม่ได้ อย่าถามกู”เบียร์ส่ายหน้าพูดพร้อมหลุบตา ผมดึงเข้ามากอด
“เบียร์ มีอะไรที่พี่ช่วยได้ไหม”ผมพูดพลางลูบหลังเบียร์อย่างปลอบโยน ก่อนจะพูดต่อเสียงเบา “อย่ามองว่าตอนนี้พี่เป็นตำรวจที่ซักผู้ต้องหา หรือล้วงความลับ ให้มองว่าเราเป็นคนรักกันได้ไหม”เบียร์เงยหน้ามองผม ก่อนจะกอดตอบ
“พี่ พี่สิบ ฮือออออออ”เบียร์เรียกผมเสียงเครือก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงเบา ผมดีใจเหลือเกินที่ได้ยินคำนี้อีกครั้ง นานเหลือเกินที่ไม่ได้ฟัง
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ใจเย็น ปัญหามีทางแก้”ผมพูดต่อ พยายามไม่ดึงเรื่องเรามาคุย
“กู เบียร์ เอ้อ”เบียร์ตะกุกตะกัก
“ตามสบาย เบียร์อยากใช้คำไหนก็ใช้”ผมยกยิ้ม เช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ ไม่ว่าผ่านไปสักเท่าไหร่ ผู้ชายร่างโย่งตรงหน้าก็เหมือนเด็กตัวเล็กที่ต้องคอยปลอบเวลาใจเสีย
“ตอนนี้ เบียร์เป็นห่วงไอ้เฮีย มันเป็นลูกพี่ เป็นเพื่อน ที่ดีมาก ทั้งในและนอกคุก มันช่วยเหลือหลายครั้ง แต่ตอนนี้”เบียร์ตัดสินใจใช้ชื่อแทนตัว พูดถึง ดร. กรกฎ ที่ผมรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันทีที่เบียร์เป็นห่วงมากกว่าเรื่องตัวเอง
“ใครจับเขา”ผมถามเบียร์ที่เอามือลูบหน้า
“ไม่แน่ใจ รู้แต่เป็นคนใหญ่คนโตคนหนึ่ง รู้แค่นี้”เบียร์ส่ายหน้าพูดด้วยเสียงไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก ส่วนนายทั้งสองของเบียร์จากประวัติเป็นลูกเจ้าสัวชื่อดัง ประกอบธุรกิจทั้งในและนอกประเทศ ไม่เคยมีประวัติด่างพร้อย ยกเว้นครั้งล่าสุดที่ถูกจับ ข้อหาร้ายแรงมาก เข้าข่ายเป็นอันตรายต่อชาติ ส่วน ดร. กรกฎ ถ้ายังอยู่ในคุกก็อีกหลายสิบปีกว่าจะได้ออก มีเบียร์กับรันที่ยังพอจะออกมาก่อนได้บ้าง เท่าที่ทราบ
“พี่ว่า เบียร์อย่าเพิ่งกังวลเลย เขาเป็นคนฉลาด และรอดมาได้หลายครั้ง นายเบียร์ก็กำลังหาทางช่วยเขาอยู่”ผมไม่รู้จะพูดยังไงเพราะไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ ได้แต่ปลอบให้เบียร์คลายกังวล แต่ขณะที่กำลังจะพูดต่อ ประตูถูกเปิดเข้ามาอย่างแรง พร้อมบุคคลอีกสี่คนถือปืนจ่อมาทางเรา
ปัง
“ไอ้ทวน”เสียงที่ออกจากปากเบียร์ พร้อมหน้าที่ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังลุกขึ้นเอาตัวกันผมไว้ แต่ผมดึงไปหลบข้างหลัง
“ไม่ต้องเกี่ยงกัน”คนที่เบียร์เรียกยกยิ้ม ก่อนจะพยักหน้า ให้ลูกน้องอีกสองคนเข้ามา ผมจะสู้ แต่เบียร์ส่ายหน้า
“อย่า”พูดเบา ก่อนจะถูกคุมตัว
“นายต้องการพบ”หัวหน้าพวกมันบอกก่อนจะถูกลากออกห้อง
.
.
.
.
.
“สวัสดี คุณตำรวจ”เสียงคนเป็นนายทักผมเนิบๆ แต่หน้าตาเย็นชา
“มาตามแฟนเหรอครับ”อีกคนยกยิ้มพูดเชิงล้อ
“นาย”เบียร์เรียกเสียงสั่น แม้แต่มือที่ผมกุมไว้ก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด
“ไงล่ะ เขามาตามทำไมไม่กลับไปกับเขา หืม”นายหน้าเย็นชาถาม
“หรือ มึงแอบบอกให้มาจับพวกกู”อีกคนถามเสียงกระด้าง เดินมาใกล้
“ไม่เกี่ยวกับเบียร์ ผมเข้ามาเอง”ผมออกรับแทนเบียร์ที่ไม่แก้ตัวอะไรเลย
“อย่างนั้นเหรอ หึหึ”เขาเลิกคิ้ว ก่อนหน้าผมจะหัน
ผลั่วะ
ผลั่วะ
“พี่สิบ นาย อย่า ผมผิดเอง”เบียร์เรียกผมก่อนจะจับมือนายให้หยุด
ผลั่วะ
แต่เบียร์กับหงายหลัง ผมเข้าไปขวาง
“ถ้าคุณทำเขาอีก ผมจะฆ่าคุณ”ผมประคองเบียร์พูดใส่หน้าเขา
“จะฆ่าเหรอ งั้นตายก่อนดีกว่าไหม”เขาพูดพร้อมชักปืนเสียงดังกริ๊ก ผมกอดเบียร์ไว้แน่น
“พอได้แล้ว จะใช้เขาทำงาน ไม่รู้จักพูดดี”เสียงเนิบๆขัดเอาไว้พร้อมพูดบางอย่าง
“แต่มันทรยศเรา โทษคนทรยศ สมควรตาย”คนที่ชักปืนแสยะยิ้ม จ่อปืนใกล้กว่าเดิม แต่ผมไม่กลัวสักนิด เบียร์ก้มหน้าอย่างยอมรับชะตากรรม ผมไม่น่าทำให้เบียร์ต้องมาลำบากเลย พี่ขอโทษ เหมือนเบียร์จะรู้สิ่งที่ผมคิดในใจ ยกยิ้มให้ เป็นครั้งแรกตั้งแต่มีเรื่อง เบียร์ยิ้มให้ผม
“หูหนวกเหรอ คุณตำรวจเขาก็บอกว่าไม่เกี่ยวกับมัน เขาเข้ามาเอง”เขาเลิกคิ้วใส่อีกฝ่าย
“เชื่อคำพูดตำรวจตั้งแต่เมื่อไหร่”อีกฝ่ายก็ดูไม่ยอม หันไปเลิกคิ้วใส่บ้าง
“เพิ่งเชื่อ”เขาตอบหน้าตาเฉย เหมือนจะยั่วอีกฝ่าย ที่หรี่ตาใส่ หันมามองหน้าพวกผม
“เบียร์”เขาเรียกเบียร์ที่เงยหน้าทันที มุมปากมีรอยเลือดซึม
“ครับ นาย”เบียร์รับคำ ก่อนจะมองหน้าผมและคลานเข้าไปหาเขาที่พยักหน้า
“เบียร์ อึก”ผมดึงเบียร์เอาไว้ ก่อนจะตัวงอเมื่อโดนดึงออกจนหลังกระแทกพื้นอย่างแรง จะลุกขึ้นแต่โดนปืนจ่อ
“เขาเป็นอะไรกับเบียร์”ถามพลางเอามือลูบหน้า ก่อนจะบีบอย่างแรง ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเมื่อมือเรียวดูบอบบางบีบคางผู้ชายตัวใหญ่กว่าจนหน้าเบ้
“อึก”เบียร์ยังไม่ยอมพูด
“ไม่ตอบ ฉันฆ่าเขานะ”เขายื่นหน้าไปพูดใกล้ๆ
“ปล่อยเบียร์”ผมตะโกนบอก แต่เข้าไปไม่ได้เมื่อโดนกดไหล่กับพื้นโดยผู้ชายตัวโตสองคน
“เป้า เบาหน่อยเดี๋ยวกระดูกหัก”คนที่เอาปืนจ่อพูดขัดกับสีหน้าที่รื่นเริง
“ว่าไง”เขาถามพร้อมบีบอีก
“เป็นคนรัก”เบียร์พูดออกมา เขายกยิ้ม
“จริงเหรอ คุณตำรวจ”หันมาถามผม
“ใช่ ผมจะเอาเบียร์กลับ ปล่อยเขาไป”ผมยอมรับพูดใส่ ทั้งที่เสียเปรียบอยู่
“เอากลับไปได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”เขาปล่อยคางเบียร์ หันมาพูดกับผม
“.............”
“ว่ายังไงคุณตำรวจ”คนจ่อปืนถามผม โบกปืนไปมาตรงหน้า
“ผิดกฎหมายหรือเปล่า”ผมหลุดปากถามออกไป อย่างที่ไม่น่าถาม ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะ
“คุณตำรวจ เวลาอย่างนี้คุณยังห่วงหน้าที่อีกเหรอ แสดงว่าคุณไม่ห่วงมันเลยนี่หว่า ไหนบอกว่ารักไง”เขาพูดเสียงเยาะใส่ผมที่เม้มปาก ก่อนจะมองหน้าเขา
“ผมแค่ถาม แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำ ผมห่วงคนที่ผมรัก แต่ผมจะรู้ได้ยังไงว่าสิ่งที่ให้ไปทำนอกจากผิดกฎหมายแล้วยังไม่ได้คนของผมคืน”ผมยื้อเพื่อต่อรองเขา ผมห่วงเบียร์กลัวว่าถ้ารับปากแต่จะไม่ได้เบียร์คืน มันจะสูญเปล่า
“ได้คืนแน่ ถ้าคุณทำงานสำเร็จ”เขาพูดกับผมก่อนจะมองเบียร์ และดึงมาใกล้อีก
“เขาจะอยู่ที่นี่จนกว่าคุณจะกลับมารับ แต่ถ้าคุณทำไม่สำเร็จ ผมจะส่งศพกลับไปให้ ดีไหม”เขายกยิ้ม แต่แววตาสีหน้าเย็นชาตามเดิม
“ว่ายังไง แฟร์ดีไหม”คนจ่อปืนถามบ้าง ยักคิ้วกวน
“ผมต้องทำอะไร”ในที่สุดผมก็ต้องทำตามทั้งที่ยังไม่รู้ว่ามันคืองานอะไร
“ไม่ยาก คุณอยากได้คนของคุณคืน ผมก็อยากได้คนของผม ไปเอามาแลกกัน”เขาพูดเชิงอ้อม แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าคืออะไร
“คนฉลาดอย่างคุณ ผมไม่ต้องแปลหรอกมั้งว่าหมายถึงอะไร ว่าไงล่ะ”เขาพูดเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
“ที่ไหน”ผมถามเขาอย่างที่ต้องทำ และคำตอบของเขาก็ทำเอาผมเบิ่งตาเล็กน้อย
.
.
.
.
นี่พวกเขาหมายความว่ายังไง ดร.ไปทำอะไรที่นั่น เกี่ยวอะไรกับคนมีสีที่ตำแหน่งใหญ่โต
“บ้านตำรวจก็ต้องให้ตำรวจเข้าไป แต่ผมจะให้คนของผมไปด้วย แล้วแต่คุณจะใช้วิธีไหน ถ้าคนของผมกลับมาอย่างมีชีวิต คนของคุณก็จะมีชีวิตเช่นกัน”เขาพูดต่อเอามือลูบคางเบียร์ไปมา
“กักบริเวณ ห้ามออกไปไหน จนกว่างานจะเสร็จ”เขาสั่งอีกครั้งก่อนเบียร์จะถูกนำตัวออกไป
“เบียร์ เบียร์”ผมเรียกเบียร์ ที่หันมายิ้มให้ พลางส่ายหน้าบอกว่า ไม่เป็นไร เบียร์ออกไปแล้ว
“ทวน ไป่ เป้า ย้ง ไปกับคุณตำรวจ จะเอาใครเพิ่มก็เลือกไป”เขาหันไปพูดกับคนของเขา ก่อนจะเดินหายเข้าไปข้างใน
“โชคดีนะคุณตำรวจ แต่ไม่น่ายากนะ บ้านคนคุ้นเคยไม่ใช่เหรอ หึหึ”คนที่จ่อปืนแสยะยิ้มพูดใส่ผมก่อนจะเดินหายไปเช่นกัน ทิ้งไว้แต่ผมกับลูกน้องที่เหลือ ผมจะต้องทำจริงเหรอ ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าเบื้องหน้าเบื้องหลังเป็นยังไง แต่ถ้าไม่ทำเบียร์ก็จะไม่มีชีวิตอยู่ เขาไม่ได้ขู่แน่นอน
ผมจะต้องทำยังไงดี ไม่มีวิธีไหนที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ
********************************************************************************************************************
ปล. อ๊าคคคคคคคคคคคค อย่าเพิ่งตบคนเขียนที่มาช้าและยืดยื้อ อ่านน้องหนูกับพ่อนกคลายเคลียดกันก่อนเน้อ พักวอร์มร่างกายก่อนไปช่วยเฮียในตอนถัดไป ตอนหน้าเคลียร์แน่นอน อะไรๆก็เริ่มกระจ่างแล้วเน๊าะ ไม่เคลียดค่ะไม่เคลียด มาม่าไม่มี มีแต่ยำยำ ไวไว ไปเคลียร์งานแล้วจ้า ขอบคุณกันเช่นเคยค่ะที่เป็นกำลังติดตาม และโหวตให้ ขอบคุณมากนะคะ :กอด1: :pig4: :pig4: :mew1:
-
:กอด1: :L1: :pig4:จิ้มไว้ก่อนนะ
-
^
^
^
เราก็อยากจิ้มอ่ะ ทำไมมาตัดหน้าแบบนี้ :z3:
****************************************************************
เราสังหรณ์ใจแปลกๆว่าไอ้คนที่มาทักหนูจะใช่คนที่เขาให้มาจับตัวรึเปล่า
พี่สิบช่วยเฮียให้ได้นะ สู้ๆ
รอตอนต่อไปจ้า
-
:o12:รอลุ้น
-
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก ค้างมากถึงมากที่สุด ตายๆ ๆๆๆๆๆ เฮีย น้องหนู เบียร์ สิบ พ่อนกทุกคนล้วนอยู่ในอันตรายแต่เฮียน่าห่วงสุดแล้ว
-
กรี๊ดด
รอตอนหน้าที่พี่สิบบุกบ้าน
อยากรู้ว่าคราวนี้จะปลอมตัวกันเข้าไปยังไงอีก
ครึครึ
-
ไม่น้าาาา :ling1:
เฮียอย่าเป็นไรเน้อ เดี๋ยวหนูร้องไห้แย่เลย
พี่สิบ ช่วยเฮียกับมาให้ได้นะ จะได้มารับเบียร์ :katai1:
-
นายฉลาดมาก
พี่สิบจะต้องช่วยเฮียออกมาให้ได้นะ
สงสารหนูจัง ฝันแม่นมาก
-
พี่สิบต้องช่วยเฮียให้ได้นะ!!
-
พี่ชายไอ้เอียน ที่เฮียฆ่าไปแล้วป่าว
ที่ทักกับหนูอ่ะ
:katai1: :katai1:
-
ฮาท่าคร่อมคาวาซากินินจา :laugh:
เชื่อว่ายังไงเฮียต้องรอด !!!
-
บอกว่าเอาหนูกับพ่อมาคลายเครียด มันใช่แน่เหรอ แล้วไอ้คนแปลกหน้าที่มาคุยกับหนูนั่นมันไอ้แฝดนรกไม่ใช่เหรอ แล้วเฮียจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ เฮ้อ..... :เฮ้อ:
-
หนูไว้ใจคนง่ายไปแล้ว กรี้ด!!!!!!!!!! หนีออกมาเดี๋ยวนี้นะ
พี่สิบทำได้ สู้ๆ
-
เฮียเป็นยังไงมั่งเนี่ย :katai1: พี่สิบไปช่วยเฮียออกมาให้ได้นะ :hao5: เบียร์รออยู่
หนูกับพ่อนกก็ยังกระหน่ำมุขใส่กันเหมือนเดิม :hao7:
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ฮืออออ
-
ลุ้นระทึกทุกตอนที่อ่าน :z3: :katai1:
รอตอนต่อไปอย่างใจจรดใจจ่อค่ะ
+1 :กอด1:
-
โอ้ย เฮียโดนตำรวจจับตัวไว้เหรอ พี่สิบต้องช่วยเฮียออกมานะ(แล้วจากนั้นชีวิตราชการพี่สิบจะวิบัติใช่ไหมเล่นกะคนใหญ่คนโต)
ว่าแต่ไอ้หนุ่มที่คุยกะหนูเป็นสายของฝ่ายตรงข้ามรึเปล่าเนี่ย ระแวงไปหมดแล้วนะ
-
กรี๊ดดดดดดดด! พ่อนกพูดเป็นลางมาก
กลัวแต่ว่าพี่สิบไปช่วยเฮียทัน ยังมีชีวิตอยู่ แต่อย่างอื่นมันไม่เหมือนเดิมนี่น่ะสิ
นายเจ้าเล่ห์มาก ใช้ตำรวจไปบ้านตำรวจ
แต่จะช่วยกันได้หรือไม่ จากนี้ต้องตามลุ้น
-
น้องหนูเอ๊ยมองโลกในแง่ดีเกินไปแระ เพิ่งฝันเห็นเฮียแหมบๆไฉนเจ้าถึงลืมคำสั่งเฮียไปด๊ายยย มันอันตรายรู้ไหม เป็นไรมาใครจะไปช่วยล่ะเนี่ย เฮียยังอยู่ในอันตราย เอาใจช่วยพี่สิบและคณะขอให้เฮียปลอดภัย อย่ามีอะไรบุบสลายเล๊ยย :sad11: แต่ยังดีนะที่คู่พี่สิบน้องเบียร์เข้าใจกัน เสียดายมัวแต่อัดกันอยู่นั่นล่ะ น่าจะสวีทกันเยอะกว่านี้หน่อย ลุ้นคู่นี้มานายแระสงสารพี่สิบกลัวแกแห้งเหี่ยวตายเสียก่อน :กอด1: :L1: :pig4:
-
ตอนนี้หนูพาพ่อ cover ด้วย 555 :pigha2:
ขอให้พี่สิบกับเฮียปลอดภัย สาธุ
-
น้องหนู ฝันแบบนี้ น่ากลัวจังเลย ใจไม่ดีเลยอ่ะ :monkeysad: แต่ยังไงก็เชื่อว่าเฮียต้องไม่เป็นอะไรแน่ ๆ
แล้วผู้ชายหน้าลูกครึ่งที่เข้าหาน้องหนูเป็นใครเนี่ย มาดีรึมาร้าย จะเป็นเพื่อนคนนั้นของเฮีย รึเป็นไอ้พวกตัวโกงส่งมา
ถึงน้องหนูจะระวังตัวตามที่เฮียกับพี่สิบสั่งแล้วก็เถอะ แต่ถ้าเป็นพวกตัวร้าย ต้องใช้กำลังทำร้ายแน่เลย
ขอให้เป็นเพื่อนเฮียเถอะ แต่ทำไมทิ้งท้ายไว้น่ากังวลอย่างนี้ น้องหนูกับพ่อนกจะปลอดภัยมั้ยเนี่ย โอย เครียด :katai1:
พี่สิบ กลับมาปุ๊บ ก็ถูกจับได้เลยอ่ะ นี่ก็เครียดอีกแล้ว แงงง :ling1: นายทั้งสองคนน่ากลัวจังเลยอ่ะ สงสารเบียร์จัง
แต่เงื่อนไขของนาย คือให้พี่สิบไปช่วยเฮียกลับมา มันก็ถือเป็นเรื่องที่ดีนะ พี่สิบมีเปอร์เซ็นต์ที่จะช่วยเฮียได้ง่่ายกว่า
และก็เชื่อว่ายังไง นายก็ไม่ผิดคำพูดที่ให้พี่สิบแน่ ๆ ยังไงเบียร์ก็ต้องปลอดภัย แต่อีกฝ่ายเป็นคนคุ้นเคยของพี่สิบเหรอ ใครอ่ะ
ตอนนี้ ห่วงน้องหนูกับพ่อนกที่สุดเลยอ่ะ ตอนหน้าจะเคลียร์แล้ว ค่อยยังชั่ว แต่ขอให้อย่ามีใครเป็นอะไรเลย ส่วนพวกตัวโกง เข้าคุกไปซะ :angry2:
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1: :L2:
-
ตอนที่เฮียมาเข้าฝันหนูน้ำตาซึมอ่ะ :sad4:
ส่วนผู้ชายที่มาคุยกับหนูนี่เป็นใครเนี่ย หนูอย่าลืมคำเตือนเฮียน้าาาาาา :katai1:
เฮียอย่าเป็นไรเน้อ พี่สิบกำลังไปช่วยแล้วววววว :katai5:
-
โอย~~ ตอนนี้ก็เข้มข้นค่ะ!
รอตอนหน้าดูว่าจะไปช่วยเฮียได้ยังไง
ขอบคุณนะคะ+1 ~^^
-
หนูจะโดนจับตัสไม๊เนี่ย อิตำรวจนั่นก้เลวเกิน ยศสูงแต่ทำล่ยประเทศซะ ชั่วจิงๆ สงสารเฮีย
พี่สิบไปตามกลับจะเปนไงมั่งก้ไม่รุ้ :o12:
-
ตามอ่านมา 4 วัน กรี๊ดดดดดดดดดดดดด แล้วทำไมฉันต้องมาทันตอน มาม่าด้วย แอร๊ยยยยย
:katai1: :katai1: :katai1:
สาธุขอให้เฮียปลอดภัย ดูๆแล้วถ้าเคลียร์ไอ้นายใหญ่นั่นแล้วเอาหลักฐานมาได้ น่าจะช่วยให้ทุกๆคนมีความสุขนะ แล้วเฮียเราเชื่อว่าเฮียไม่มีทางทิ้งหนูแน่นอน
ขอบคุณค่ะ
-
ตายยยยยยๆๆๆๆ พี่สิบกะเฮีย มีลางสังหรณ์ว่าจะอ่วมทั้งคู่แน่ๆ
แล้วคนทีี่มาจีบหนูต้องไม่ธรรมดาแน่เลย อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลุ้นอ่ะ ไม่ไหวๆ บีบคั้นอารมรณ์มากมาย ตอนต่อไปด่วน พลีสสสส!!
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าค้างที่สุดในสามโลก ทุกคนดูอยู่ในอันตรายกันหมด
ไม่น้าาาา
เมื่อไหร่เขาจะมีความสุขกันเนี่ยยยย :ling1:
-
แรกๆก็ขำคุณนกที่'cover'อยู่หรอก แต่หลังๆมาเริ่มคิ้วขมวด รันกับเข้มเริ่มมีปฏิกิริยาแล้วเนอะและขอให้พี่สิบช่วยเฮียให้ได้นะ
-
โอ๊ยย มันทรมานใจมากกกก :sad4:
เอาใจช่วยไม่ถูกเลย รู้แต่ว่าทุกคนต้องรอดให้ได้นะ
หนูอย่าไปไว้ใจไอ้คนหน้าแปลกนั้นจิ เดี๋ยวก็ทำเฮียเป็นห่วงหรอก
เฮียทำใจดีๆรอนะ สิบกำลังจะไปช่วย
กลับมาหาหนูให้ได้นะ ไม่งั้นหนูร้องไห้ตายพอดี เฮียยอมได้เรอะ :z3:
-
o13 o13
-
ฟู่!! ตามอ่านทันจนได้ค่า แล้วก็มาเกิดอาการค้างกับตอนปัจจุบัน :ling1:
น้องหนูของเฮียจะยังปลอดภัยต่อไปอีกมั้ยนี่ กลิ่นอันตรายมันแรงขึ้นเยอะเลย
ส่วนเฮยก็เหมือนกัน.... ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนี่ เป็นห่วงทั้งคู่เลย :hao5: :hao5:
-
เฮียอดทนหน่อย พี่สิบจะไปช่วยออกมาแล้ว
-
.... :katai1: :hao5: ...
ทำไมมันเป็นเยี่ยงนี้...โอ๊ยยย!! เป็นห่วงทุกคนเลยอ่ะ!!
ตะหงิดว่าหนูจะโดนเอี่ยวอีกรอบ(แถมงวดนี้อาจมีพ่อนกด้วย)
ขอร้องนะค่ะ(กราบงามๆ)ห้ามมีใครเป็นอะไรน้าาา ...ข่อยรับบ่ ไหวเด้อ
-
ช้วยเฮียออกมาให้ได้นะ
-
ลุ้นกันต่อไป :hao7:
-
ฟู่ววว......ลุ้นจนตัวโก่งรอลุ้นตอนต่อไปด้วย
-
ดราม่าอีกแล้วง่า~~~~~~~~~
-
เชียพี่สิบ เฮีย สู้ๆๆ
-
ลุ้นๆๆๆๆด้วยความระทึกปนหวาดระแวง :z3:
ไวไว ยำยำกินอิ่มตอนหนีน้องน้ำแล้วไม่อยากกินอีก
:กอด1: :L2:
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนยังไงก็ขอให้เฮียปลอดภัยไว้ก่อน
-
เฮียยยยยยยยยย หนูโดนจีบแล้วนะ เฮียฟื้นรึยัง :ling1: :ling1:
ช่วงนี้เฮียเค้าบทน้อย น่าสงสารจุง :mew2: :mew2:
-
คิดว่าคนทีมาตีสนิทหนูในวัดคือไอ้เอียน
พี่สิบช่วยเฮียให้ได้นะ
-
เฮียของเค้า เอ่ย ของหนู เป็นไงบ้างอ่ะ
หนูจะโดนไอ้หน้าฝรั่งจับตัวไปมั้ย
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
โหกว่าจะทลายไอ้แก็งค์นั้นได้ทุกคนต้องทุ่มเทขนาดไหนรอวันที่ทุกอย่างสำเร็จและขอให้ทุกคนปลอดภัยด้วยเถอะ
-
งานเข้ากันถ้วนหน้า..
จะหวังพึ่งใครคงไม่ได้แล้ว ต้องช่วยตัวเองกันนะ พี่สิบป้ายน้ำลายใช้หมองนะคะ
หนูอย่าอยู่อย่างประมาทสิ อิเฮียอุส่าห์ถอดจิตมาสั่งความแล้วแท้ๆ
เครียดเลยยยย
:กอด1:
-
อ๊าากกกกกใครมาจีบน้องหนู?? ใช่ไอ้โจรฝรั่งรึเปล่า :katai1:
พี่สิบทำให้สำเร็จน้า อยากให้รอดกันหมดทู้กโคนนนนน :hao7:
-
:ling1: :ling1: :ling1: มันหน่วงงงงงงงงค่า :katai1: ตื่นเต้นไปหมดแล้วว
ตอนแรกตกใจ เฮียมาได้ไง ว่าแล้วต้องฝัน แต่อยากให้เป็นจริงอ่ะ
ชอบคำว่า เฮียรักหนู หนูรักเฮีย จังเลยค่ะ อ่านแล้ว เขิลปนหวานอ่ะ บอกไม่ถูกแต่ชอบมากๆ
ยังคง ฮา ได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ กับคุณพ่อนก ฮ่าๆๆๆๆๆ คลายเครียดได้อ่ะพ่อนก
แล้ว หนู อย่าไว้ใจใครง่ายซิหนู เค้าเป็นใคร ยังไม่รู้เลยน้า อย่าไปหลงมันนนนนนนน รีบกลับบ้าน ไปตามพ่อแล้วกลับบ้านเลยยย
ขอดร๊อปอารมณ์ตื่นเต้น กับการ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ยกธงเชียร์เข้มรันค่ะ ฮ่าๆๆๆ :-[ :-[ เริ่มมีแววแล้ว พี่เข้มก็มีอ่อนโยน มีมุมประชดกับเค้าด้วยนะเนี่ย แล้วหนูรัน ทำไม ถึงได้ดูสนิทกันแบบนั้นอ่า มีอะไรอ่ะป่าววววว พี่สิบยังมองออก
มาถึง พี่สิบกับเบียร์ ก็ขอกรี๊ดอีกกกกกก ให้กับความรักของทั้งคู่ ที่ดูจะมีมารตลอดๆๆ ขอให้คู่นี้ได้หวานกับคนอื่นเกิน หนึ่งวันมั้งได้มั้ยยยยยยย จะหวานๆ มีมารมาตลอด คราวนี้ พี่สิบเป็นคนไปช่วยเฮียกลับมา เอามาแลกนะพี่สิบ ไปช่วยเฮียกลับมานะพี่ จะได้สมหวังในความรักซะที
ปล. นายเทียนกับนายเฟย ดูจะออกหน้าออกตาแล้วนะคะ แหม๋ ดูเป็น เจ้าพ่อที่มีเจ้าแม่คอยกำกับ เวลาสั่งงานลูกน้องเลยค่า ฮิ้วววววววววววว
ปล.2 สู้ๆนะคะ คนแต่งงงงง เป็นกำลังใจให้นะคะ รักคนแต่งที่สุดดดดดดดด :katai3:
-
เฮ้ออออออออออ
กำลังมันส์เลย
แป๊บๆจบตอน 555555555555555555
ชอบๆ ตอนหน้าลุ้นให้ไอ้พี่สิบพาเฮียออกมาได้สำเร็จ
หนูก็ระวังๆหน่อยนะ ผช ที่คุยด้วยน่ะ
ยังไม่น่าไว้ใจ หลีกหนีดีกว่า
-
โอ๊ยยยย มันบีบหัวใจ ขออย่าให้มีใครเป็นอะไรนะ
พี่สิบต้องช่วยเฮียให้ได้นะ. :mew2:
-
:mew6: :mew6:เฮียยยยยยเสียงสูงไป
คุงตารวดจาช่วยเฮียได้ไหม สงสารลูกหนู
มาต่อเร็วๆเน้อค้างอย่างเเรง
-
คนที่มาตีสนิทกับหนูคือใคร :confuse:
อย่าให้พ่อนกกับลูกหนูมีอันตรายเล๊ยย...... :m5:
-
หนูจ๋าา รักเฮีย เชื่อฟังเฮียนะคะะะ ทำไมตะเองขี้ลืมเง้ ! :katai1:
-
ค้างคะ ค้างๆๆๆ
อีตาคนที่มาคุยกับน้องหนูนี่เป็นใคร?
:ling1:
-
หนูลืมคำเตือนของเฮียอีกแล้วววววววววววววววววววววววววว :ling1:
พี่สิบช่วยเฮียออกมาให้ได้นะ :call:
-
โอ้ยยยยยยย
เครียดดดด
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ลูกหนูช่างลืมจริงๆ. แล้วว่าแต่เฮียที่แก่ :mew4:
-
รีบๆไปช่วยเฮียสิ :katai1:
-
เอ๊ะ!!! บ้านคนคุ้นเคย..... ใครหนอๆ
-
ทั้งลุ้นทั้งระแวง
ทำแบบนี้มันค้างไปนะแง้
-
ไม่เครียดเลย ไม่เครียด!!! เฮียจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้ :katai1:
แล้วไอ้หนุ่มที่มาคุยกับหนูจะใช่ฝ่ายตรงข้ามที่คิดจะมาจับตัวไปหรือเปล่า :serius2:
กำลังเข้มข้นได้ที่เลย ต้องลุ้นพี่สิบให้ทำภารกิจให้สำเร็จอีกด้วย
ด้านเฮียน่ะรู้อยู่ว่ากำลังจะมีคนไปช่วย แต่หนูล่ะจะใช่อย่างที่ไหม
ถ้าใช่แล้วใครจะมาช่วย ฮืมมมมม คงต้องรอตอนหน้าเท่านั้น
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ฮือออออออออออออ ห้ามให้ใครตายนะ
เฮีย หนู เบียร์ พี่สิบ รัน ต้องรอดให้ครบทุกคนเลย
-
ไม่ไหวแล้ว
ไหนจะห่วงเฮีย ห่วงหนู นี่เพิ่มเบียร์มาอีก ตัวพี่สิบเราก็ห่วง :katai1:
แต่ที่แน่ๆ น้องรันเสร็จเข้มแน่ (มั้ง) :hao6:
-
ช่วยเฮียให้ได้ด้วยนะ
สงสารน้องหนูมากๆ
-
พี่สิบ "ภารกิจนี้แพ้ไม่ได้ต้องชนะอย่างเดียว" ลุยโลดดดดด
-
พี่สิบช่วยเฮียให้ได้เร็วๆน้า
ขอให้หนูไม่โดนจับไปเถ๊อะ :katai1:
-
หนูจะปลอดภัยไหมนะ
พี่สิบไปช่วยเฮียสินะ ช่วยให้ได้นะค่ะ
-
ยังไงกันต่อล่ะทีนี้
-
รอตอนต่อไปดีกว่า จินตนาการเอง จิตใจหู่หดมากกว่าเดิมอีก ขอบใจจร้า
-
จะมาวันไหนน๊าาาา วันนี้เปล่าจะได้ไม่ขาดตอน ลุ้นสุดๆ :call:
-
ขอเคลียร์งานก่อนค่ะ หยุดเหมือนไม่ได้หยุด เจอกันน่าจะวันเสาร์นี้ :katai4: :ling1:
เลยเอารูป นายเทียนอีกลุคมาให้ดูเล่นก่อน แบบ อืม :-[
หาพ่อนกแต่ยังไม่ถูกใจ :katai2-1:
[attachment deleted by admin]
-
นายเทียนแบบราชินีมาก
-
อ่า...นายเทียน สองนายนี่เขามีซัมติงกันใช่ไหม(?)
-
ขอบคุณมาก รอได้ค่ะ :pig4:
-
โห.......นายเทียนลุคนี้นี่มันแบบ
เคะราชินี ชัดๆ
รอตอนต่อไปนะ
-
:katai1: เข้มข้นมากกกกก
-
:impress2: :impress2: :impress2: มันใช่!!อ่ะ มันใช่เลยค่า
นายเทียนนนนนน เคะราชินี ชัดๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผู้คุมอำนาจสั่งการ ทุกอย่าง ฮิ้ววววววววววววววว
คนแต่ง สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า จุ๊ฟๆๆ o13
-
:hao6: :hao6: :hao6: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นายเทียนเคะพญาราชินีมากอ่ะ อิมเมจ โดนมาก กรี๊ดดดด
เจอกันวันเสาร์ค่ะ :mew1:
-
เฮียอดทนไว้น้า คิดถึงหนูไว้ให้มากๆ นายหาคนไปช่วยแล้ว
-
เข้ามาเวิ่นเว้อกับนายเทียนก่อนแก้คิดถึงงงงงงงงงงงงง :z2:
รู้สึกคิดถึงวันเสาร์อย่างไม่เคยเป็นมากขนาดนี้มาก่อนค่ะ :z3:
-
ตอนหน้าจริงๆใช่มั๊ย เคลียร์เเล้วจริงๆใช่มั๊ย หรือเเค่ช่วยเฮียอย่างเดียวอ่าาา แงงงงงงงงงงงงงงงงง๊ :serius2:
มันป่วงในใจมากๆเลย ฮึ่ยยยยยยยย
แต่รู้สึกว่าตัวละครหลักๆเเต่ละตัวที่ติดคุกนี่...เหมือนเป็นแพะรับบาปกันทั้งนั้นเลยอ่ะ>>>>>เว้นอิตาเข้มเถอะ - -
แสดงว่าทุกคมีโอกาสที่ะกลับมาใช้ชีวิตอย่างผู้บริสุทธิ์ได้จริงๆใช่มั๊ยเนี่ยยยยยยย จะรอดูตอนนั้นเลยยยยยย
แล้วเข้ม.....บ๊ะ!!! ยังไงดี คือคนนี้เค้าแบบผิดจริงอะไรจริงอ่าาาา โอ๊ยยยยยยยย :katai1:
เอาเป็นว่าจะเฝ้าระวังติดตามอย่างสงบนะคะ แต่ขอเป็นกำลังใจให้ดังๆเลยค่ะ :กอด1: :L2:
-
วันนี้วันศุกร์ จะรีบนอนแต่หัวค่ำ ตื่นมาพรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ววววว :hao3:
-
โหงานใหญ่ยักษ์ น่ากลัวเหมือนกานนะนี่ แล้วแบบนี้จะทำยังไงละน้ออ++
เอาเฮียกลับมาให้ได้น้า จะรอๆ T^T
-
ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากๆ
บ้านคนรู้จัก คงไม่ใช่ญาติคุณตำรวจใช่ไหม
-
อ่อ นายเทียนเป็นรับนี้เอง :hao7: :hao7:
-
โห เฮียยังไม่ทันเป็นอะไรมาเข้าฝันหนูซะแล้ว ทำหนูร้องไห้หนักเลยขนาดในฝัน แล้วหรือหนูจะมีญาณทิพย์ฝันทีไรเหมือนจริงตลอด
แล้วอยู่ในอันตรายขนาดนี้พ่อนกกะลูกหนูยังขี่มอไซค์ไปทำบุญอีก แถม Cover ซะเด่นสะดุดตาอันตรายกว่าเดิมอีก
อย่างงี้โดนยิงเปรี้ยงเดียวก็จอดแล้ว ตอนนี้หนูของเฮียก็เสน่ห์ร้ายห่างตาเฮียแป๊บเดียวมีไอ่หนุ่มลูกครึ่งมาตามจีบซะแล้ว
ไม่รู้จะเป็นไอ่พวกที่จะมาจับหนูรึเปล่า ถ้าใช่ก็เนียนมากลักษณะที่อ่านเหมือนจะดูซื่อ ๆ แถมยังโดนหนูเตะเข้าเป้าซะด้วย
แถมตอนนี้พี่สิบก็ไม่อยู่ปกป้องซะอีก เพราะพี่สิบก็ดันโดนจับได้ซะก่อน สองนายนี่ดูฉลาดจัง รู้ทุกเรื่องเลยอะ
แต่นายก็โหดจังอัดพี่สิบไม่พอ เบียร์ยังโดนไปด้วย สงสารเบียร์จัง ตอนหน้าพี่สิบต้องไปเอาตัวเฮียมาแลกกะเบียร์
พี่สิบจะทำยังไงล่ะบุกไปถึงรังพวกมันขนาดนั้น เพราะถึงนายจะให้พวกไอ่ทวนไปด้วยแต่จะมีใครฟังคำสั่งพี่สิบไหมเนี่ย
แล้วไม่ใช่พี่สิบช่วยเฮียมาได้แต่หนูดันโดนจับได้อีกทีนะ แต่ตอนหน้าจะเคลียร์แล้วหวังว่าฝ่ายเฮียจะไม่มีใครเสียเลือดเสียเนื้อ
ขอให้มีแต่ไอ่ผู้ร้ายที่โดนจับให้หมดล่ะกัน แล้วเฮียกะหนูจะได้เจอกันรึยังนะ แค่ในฝันอ่านแล้วยังเศร้าเลยสงสารหนูกะเฮีย
ก็ขอให้ทุกคน ทุกคู่ ปลอดภัยด้วยเถอะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
ป.34
เฮียอย่าเป็นไรนะ
แล้วจะเป็นไงต่อเนี่ย
ขอให้นาย ส่งคนมาช่วยไวๆๆเถิด
ป.35
สงสารเบียร์ นายเทียนโหดจริง โหดยังงี้ เดี่ยวให้นายเฟย จัดหนักหรอก
แต่ว่านายฉลาดมาก อ่า อ่านแล้วอยากอ่าน เรื่องของนายเลย
ส่วนหนู ไอ้หนุ่มนั่นเป็นใคร อย่าบอกนะเป็นคนเดียวกะพวกที่จับเฮีย
อันตรายรอบด้านเลย
แต่ตอนหน้าเคลียร์ทุกอย่างแล้วใช่มะ จะรออ่านตอนต่อนไปนะ
เม้นรวบอีกแล้ว ที่เม้นอย่างงี้ติดไปบวชมานะ ไงก็เอาบุญมาฝากทั้งคนแต่ง คนอ่านทุกท่านเลยนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอ
ไม่อยากให้จบเลย ติดตามมาตลอดตั้งแต่ตอนแรก ถึงตอนนี้ บอกตรงๆใจหาย
แต่จะติดตามผลงานคนแต่งต่อไปคะ
-
>>ป.36 <<
‘เฮีย’
‘เฮีย’
อืม เสียงที่ผมคิดถึง เสียงที่ผมรัก และไม่ใช่แค่เสียง ผมรักทั้งหมดของคนที่เรียก
‘ลุกสิ เฮีย’
‘หนูมาแล้ว’
‘หนูคิดถึงเฮีย’
เฮียก็คิดถึงหนูเหลือเกิน อยากไปหา อยากกอด อยากสัมผัสทุกอย่าง ก่อนจะรู้สึกอบอุ่นบริเวณใบหน้า จมูก และจบที่ปาก ผมคว้าเอาไว้ในอ้อมแขนทั้งที่ยังไม่ลืมตา
‘หนูของเฮีย’
ผมเรียกชิดปากที่ยังวนเวียน กดย้ำ มือนุ่มลูบตามตัวที่มีร่องรอยบาดเจ็บ แต่กลับหายไปเมื่อถูกสัมผัส
‘เฮีย ไม่เจ็บนะ’
‘เฮียอึด ไม่ตายง่ายๆหรอก’
‘สัญญากับหนูแล้ว ตื่นสิเฮีย’
‘หนูมาแล้วไง’
เสียงทุ้มนุ่มพูดพร้อมเขย่าผมเบาๆ
‘อืม หนู เฮียคิดถึงหนู’
‘คิดถึงก็ลืมตาสิ เฮีย’
‘ไม่ลืม หนูกลับแล้วนะ’
มีพูดขู่ แต่ไม่น่ากลัวสักนิด เหมือนจะงอนมากกว่า ผมอดจะอมยิ้มไม่ได้ ถ้าลืมตาไปคนน่ารักต้องคิ้วขมวด ปากยื่น แน่ๆ
‘จูบเฮียหน่อยสิ’
ผมพูดต่อรอง คนที่ยังหายใจรดหน้า กลิ่นหอมคุ้นเคย หัวใจที่เต้นตรงกับผมเหมือนเดิม ไม่มีเปลี่ยน
‘โธ่ เฮียตัวอย่างควาย นึกไงอยากเป็นเจ้าหญิงนิทราวะ ครึครึ’
แทนที่จะทำตามกลับเหน็บเฮียอีก เปิดช่องไม่ได้ ตลอด แต่ก็นี่แหละคือหนูของเฮียตัวจริงเสียงจริงไม่มีใครเหมือน
‘เฮียเป็นเฮียของหนูนี่แหละ แต่อยากให้จูบไม่ได้หรือไง เดี๋ยวนี้ลืมเฮียแล้วสิ กลับไปหาพ่อ’
ผมแกล้งตัดพ้อคนที่ยังหัวเราะไม่หาย เอามือเขี่ยปากล่างผมให้เด้งไปเด้งมา เฮียว่าปากเฮียไม่ได้ห้อยมากนะ
‘เอ้า เอาเข้าไป หัวแค่เถิกยังไม่ย่างเข้าล้าน ก็น้อยใจอีกแล้ว ครึครึ’
คนปากดียังเหน็บไม่เลิก แต่ขณะที่กำลังจะอ้าปาก ปากนุ่มก็จูบลงมาอีกสัมผัสหยอกเย้า บดเบียด สอดลิ้นเล็กเข้ามาหาไล่เกี่ยวลิ้นผม ที่รออยู่แล้ว
‘คิดถึง หนู รัก เฮียรักหนู อืม’
‘หนูก็รักเฮีย คิดถึง’
เราสัมผัสบอกรักกันและกันอยู่สักพัก ก่อนผมจะปรือตาขึ้นมา เห็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าขาวใส ที่แปลกไปคงเป็นผมที่ยาวเกือบครึ่งหลัง ส่งให้ใบหน้าดูน่ารักขึ้น ทำให้นึกถึงตอนแรกที่เจอกันและผมจับตัดออกทำเจ้าตัวโวยใส่ ผมก็เสียดายเช่นกันในตอนนั้นถ้าไว้ก็เป็นภัยแก่ตัว ถึงหนูจะไม่ได้เหมือนผู้หญิง แต่โดยรวมจัดว่าเป็นผู้ชายที่น่ารักมาก ผมลูบผมนุ่มอย่างเพลินมือและสายตา จนกระทั่ง
‘โอ้ย เฮีย จิกหัวหนูทำไม’
เสียงหนูที่ร้องออกมา ทำเอาผมหายเคลิ้ม ลืมตัวลูบผมนุ่มเผลอดึงเข้าให้ นึกว่าใส่วิกเหมือนที่ส่งรูปมาให้ ทำไมยาวเร็วจัง ไม่แปลกหรอกมั้งในความฝันอะไรก็เป็นไปได้ ผมเผลอหลุบตามองต่ำลงมาก็พบว่า
แบนราบ
‘เฮ้ย จิกหัวบนไม่พอ สะกิดหัวนมหนูทำไม เฮียยยย’
อีกแล้ว มือผมเผลออีกแล้ว ก่อนจะหลุบตาและไล้มือที่ไปโดยไม่ได้สั่ง ต่ำลง ต่ำลง แต่
‘พอเลยเฮีย ถ้าสะกิดหัวล่างหนู มีเรื่องแน่ ลามกจริง’
หนูพูดอย่างรู้ทันความคิด ตะครุบมือผมไว้ทันที ผมเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะดึงหนูเข้ามากอด สูดกลิ่นหอมจนเต็มปอด ก่อนจะไล้มาแก้มกดจมูกฝังลงไปทั้งสองข้าง จบที่ปากอีกครั้ง ก่อนจะผละออกแต่หน้าผากกับจมูกยังชนกัน
‘คิดถึงเหลือเกิน คิดถึงเฮียบ้างไหม’
‘คิดถึงสิ คิดถึงมาก ฝันไม่ดีด้วย เลยต้องมาดูให้เห็นกับตา ทำไมเฮียเป็นแบบนี้ล่ะ’
หนูพูดเสียงออกสั่น ถามพร้อมเอามือลูบตามรอยฟกช้ำตามตัว
‘นิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย ว่าแต่หนูสบายดีไหม’
ผมยกยิ้มบอกเอามือลูบหน้า
‘สบาย แต่คิดถึงเฮียตลอดเลย เป็นห่วงมากด้วย’
หนูลูบหน้าผมบ้าง ตาอ่อนลงเหมือนจะเจ็บปวดตามผมไปด้วย
‘เฮียก็เหมือนกัน อดทนนะ อดทนที่เราจะได้เจอกัน’
ผมดึงหนูที่ยกยิ้มเข้ามากอด หนูซุกหน้ากับไหล่
‘หนูจะอดทน หนูจะรอ เฮียกลับมาเร็วๆนะ’
หนูพูดพร้อมกอดผมแน่น
ปัง
‘ฮ่าๆๆๆๆ ในที่สุดก็มาติดกับจนได้’
เสียงหัวเราะพร้อมใบหน้าสะอิดสะเอียน ของไอ้อัล โผล่เข้ามา ผมดึงหนูไปหลบข้างหลัง
‘อย่ายุ่งกับเมียกู’
ผมกัดฟันพูดใส่มัน ก่อนจะลุกเตรียมพร้อม
‘หนูจะช่วยเฮีย เราจะไปจากที่นี่ด้วยกัน’
หนูก้าวมายืนข้างผมจับมือพูดด้วยเสียงหนักแน่น
‘ฮึฮึๆๆๆ ฝันไปเถอะจะไปจากที่นี่ ทั้งมึงและเมียมึงก็ต้องตายที่นี่ แต่ก่อนตาย กูจะให้มึงดูอะไรสนุกๆ’
มันหัวเราะอย่างน่ารังเกียจ ก่อนจะปรบมือเรียกลูกน้องห้าคน ตัวสูงใหญ่ หน้ากระเหี้ยนกระหืน
‘เนี่ยเหรอลูกพี่ ที่จะยกให้พวกผม’
‘ไม่เลว ผิวขาวๆ ถ้าขยำจะเป็นไงนะ’
มันแสยะยิ้มเลียริมฝีปากอย่างน่ารังเกียจ เดินเข้ามาก่อนจะหน้าหงายเมื่อผมต่อยมันอย่างแรง พอกับไอ้อีกคนที่ถลาเข้ามา หนูยกตีนถีบและเตะซ้ำ
‘เก่งเหลือเกิน จับมัน’
ไอ้อัลแสยะยิ้มก่อนจะสั่งลูกน้องเข้ามาพร้อมกัน ผมที่ยังไม่ค่อยดี แต่ต้องสู้เต็มแรงเพื่อปกป้อง หนูก็พยายามช่วยผม จนสุดท้าย พวกมันจับหนูได้ต่อยท้องจนตัวงอ พร้อมกระชากเสื้อผ้าออก
‘ไอ้สัด ปล่อยกู ปล่อย’
หนูร้องพร้อมดิ้นไปมา ผมที่ตอนนี้อยู่ใต้ตีนไอ้อัล มองดูพยายามจะไปช่วยแต่ไปไม่ได้
‘ปล่อยเมียกู ไอ้อัล ไอ้ขี้ขลาด มาสู้ตัวต่อตัวสิวะ’
ผมบอกพร้อมท้าเผื่อมันจะมีสำนึกคิดได้
‘เรื่องของมึง กูอยากสะใจที่จะได้เห็นมึงตายทั้งเป็นมากกว่า เฮ้ย จัดการ’
มันพูดใส่ผมพร้อมรอยยิ้มที่แสยะออกจนเหมือนจะมีเขี้ยวออกมาด้วย สั่งลูกน้อง
‘อย่ยยยยยยยยยยยยยยยยยา’
ผมร้องสุดเสียงเมื่อภาพตรงหน้าคือหนูถูกย่ำยีโดยที่ผมได้แต่ตะเกียกตะกาย
‘เฮียยยยยยย ไอ้สัด ไอ้ชั่ว อ๊าคคคคคคคคคคคคคคค’
หนูเรียกผมพร้อมด่าไอ้พวกนั้นก่อนจะร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกกระทำอย่างป่าเถื่อน
‘หนูนนนนนนนนนนนนนนนน เฮียขอโทษ ขอโทษ’
ผมได้แต่เรียกน้ำตานองหน้า พูดพร่ำขอโทษ ผสมเสียงหัวเราะของพวกมัน
‘ไง ไอ้เฮีย สะใจไหม ไหนๆของมึงมันก็ใช้ไม่ได้ กูสงสารเมียมึงเลยช่วยหาผัวให้ไง สะใจไหม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’
‘เฮียยยยยยยยยยยยยยยย’
‘หนูนนนนนนนนนนนนนนนน’
‘ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ’
เสียงเรียกหากันและกัน พร้อมเสียงหัวเราะไอ้พวกอมนุษย์ที่ยิ่งกว่าสัตว์นรกมาเกิด ดังไม่หยุด
.
.
.
.
“ไม่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
ผมลืมตาทะลึ่งพรวดขึ้นมาทันทีเมื่อเสียงสุดท้ายจบลง นั่งหอบเหงื่อไหลท่วมตัว มองรอบข้าง ไม่มีหนูของเฮียตามที่ฝัน ทำเอาโล่งใจ เอามือลูบหน้า
“แค่ฝัน แต่เหมือนจริงเหลือเกิน” ผมพูดพึมพำกับตัวเอง เมื่อนึกถึงความฝันที่ชั่วร้ายเมื่อครู่ นึกถึงที่หนูบอกฝันร้ายกลายเป็นดี ผมขอให้เป็นเช่นนั้น
“หนูของเฮีย อย่าเป็นอะไรนะ”ผมบอกพร้อมภาวนาในใจขอให้คุณพระคุณเจ้า และ พ่อนก คุ้มครองหนูด้วย ก่อนจะสำรวจรอบตัวอีกครั้ง ผมไม่ได้ถูกตรึงไว้ที่กำแพง ใส่ชุดเหมือนคนป่วย รอบห้องเป็นสีขาว นั่งอยู่บนเตียงเหล็ก
“ฮึ พวกมันคงไม่ใจดีพาผมมาส่งโรงพยาบาลหรอกมั้ง”ผมหัวเราะกับความคิดตัวเอง ที่ไม่มีทางเป็นไปได้ จับเข้าคุกหรือฆ่าให้ตายยังเป็นไปได้ซะกว่า มีถาดใส่อาหารวางอยู่ข้างเตียง เปิดดูส่งกลิ่นหอมกรุ่น ชวนให้กินแต่สถานการณ์แบบนี้ไม่น่าวางใจ มีขวดน้ำยังไม่ได้เปิด
“ตื่นแล้วเหรอ ดร.”เสียงพูดขัดขึ้นมาซะก่อน ผมหันไปแต่ไม่มีใคร
“ผมอยู่ตรงนี้”พูดขึ้นมาอีกกลั้วหัวเราะเมื่อเห็นผมหาไม่เจอ ผมหันไปตามเสียง ก็ไม่มีอยู่ดี นอกจากกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆสีขาวกลมกลืนกับสีห้องติดบนเพดานใกล้หลอดไฟ ถ้าไม่สังเกตจะไม่รู้เลย แสดงว่าเขาจับตามองผมอยู่ตลอด
“ทานได้ ดร. ไม่มียาพิษ”เขาพูดออกมาอีกอย่างรู้ความคิดผม
“เก่งนี่โดนขนาดนั้นยังดูเหมือนไม่เป็นอะไรเลย ผมให้หมอตรวจดูแล้ว ช้ำนิดหน่อยเอง ส่วนตรงนั้น ฮึฮึ ผมไม่แน่ใจว่ามันจะกลับไปใช้การได้ไหม หรืออาจจะไม่ได้กลับไปใช้ทั้งหมด”น้ำเสียงรื่นเริงแต่แฝงไปด้วยการขู่แบบนุ่มนวล
“ต้องการอะไรอีก ทำไมไม่ฆ่าผมซะ รออะไร”ผมถามกลับพยุงตัวเองลุกขึ้นเดิน แต่ทรุดลงไปอีก เจ็บช่วงล่างไปหมด ผมกัดฟันลุกขึ้นอีกรอบ
“ผมไม่มีอะไรจะให้คุณ จะฆ่าก็ฆ่าซะ”ผมพูดใส่เขาอีกรอบ ตาไม่ได้มองไปที่สิ่งนั้นแล้ว ในเมื่อไม่จำเป็น
“มีสิ คุณรู้อยู่แล้วว่าผมต้องการอะไร เอาคืนมาซะ เปลี่ยนมาช่วยผม แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ว่าไง”เขาพูดถึงสิ่งที่อยากได้ สิ่งที่ถูกขโมยและเจาะเอาไป สิ่งที่จะเป็นหลักฐานในการเปิดโปงพฤติกรรมอันชั่วร้ายภายใต้หน้ากากและตำแหน่งหน้าที่ ที่แสนดี ไม่มีใครรู้ ก่อนรับงานนี้ผมให้เพื่อนช่วยสืบหมดแล้ว ไม่งั้นผมไม่รับปากช่วยนายแน่ และถ้านายหลอกใช้ผม พวกเขาก็ไม่รอดเช่นกัน
“ผมคงให้ไม่ได้ คุณมีสองทางเลือก มอบตัว กับ รอเปิดเผย เลือกเอาเองแล้วกัน”ผมปฏิเสธพร้อมเสนอทางเลือกให้เขา ซึ่งเขาไม่ยอมเลือกทั้งสองทางแน่นอน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เป็นทางเลือกที่ตลกมาก ดร. มีอย่างอื่นอีกไหม หืม”เขาหัวเราะและพูดเชิงท้าทาย
“มี”ผมบอกเขาที่ไม่พูดขัดขึ้นมา ถ้าอยู่ตรงหน้าเขาต้องเลิกคิ้วแน่นอน “ตายไปซะ”ทางเลือกสุดท้ายที่เขาไม่ควรปฏิเสธ
“ฮึฮึ ขอบใจที่แนะนำ แต่ผมไม่ขอทำตามหรอกนะ เอาไว้ ดร. ไปใช้เองจะดีกว่า”เขาพยายามฝืนความรู้สึกที่เรียกว่า โกรธ เอาไว้ ถ้าฟังไม่ผิดผมได้ยินเสียงเขากัดฟันก่อนจะตอบ
“แต่ตายง่ายคงจบเร็วเกินไป ก่อนตายผมมีบางอย่างมอบให้คุณ ซึ่งคุณอาจเปลี่ยนใจอยากมีชีวิตอยู่และเปลี่ยนมาช่วยผมก็ได้ ดร. กินซะก่อนจะได้ดูโชว์ ฮึฮึ”เขาพูดแฝงลางสังหรณ์บางอย่างเอาไว้ อาจจะเป็นแค่คำขู่แต่ผมก็ขนลุกได้เช่นกัน
‘หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่ผมฝัน’
นั่นเป็นสิ่งที่สุดท้ายที่ผมนึกได้ และหวังไม่ให้เกิดขึ้น หนูของผมคงไม่โชคร้ายขนาดนั้น
และถ้าใช่ล่ะ
ผมจะทำยังไง
.
.
.
.
.
ผ่านไปหลายชั่วโมง หลังจากผมแตะอาหารไปไม่ครึ่ง อาศัยดื่มน้ำ และตรวจร่างกายตัวเองส่วนอื่นไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว ยกเว้นส่วนนั้น ถึงไอ้อัลมันไม่จี้โดยตรงแต่แค่ความแรงของเครื่องช็อตบริเวณใกล้เคียงก็แทบขาดใจตายไปซะในตอนนั้น ระหว่างที่คิดผมก็มองหาทางออกที่มีแค่ทางเดียวคือ ประตูที่ล็อคอย่างแน่นจากข้างนอก มีกระจกติดฟิลม์ที่มองไม่เห็นอะไร นอกจากคนข้างนอกเท่านั้นจะมองเห็น เหมือนที่เขาบอก หนูติดจั่นเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่ก็ดีกว่าหนูของเฮียมาติด
ปัง
“เข้าไป เฮียของมึง อยู่นั่นไง”
เสียงเปิดประตูพร้อมพูดใส่ ทำเอาผมหันไป ก่อนจะเบิกตากว้างกับร่างตรงหน้าที่ถูกมัดมือ ปิดตา ปิดปาก แต่ผมก็จำได้
“หนู”
ผมเรียกพร้อมถลาเข้าไปหาทันทีอย่างลืมเจ็บ มือสั่น ไปหมดเมื่อแตะต้องคนตรงหน้า
“เอีย เอีย อือ อือ”เสียงอู้อี้ลอดผ้าออกมา ผมรีบเปิดผ้าปิดตา และที่ปิดปากออกอย่างเร็ว
“หนู ไม่เป็นไรนะ เฮียอยู่นี่ อยู่นี่แล้ว”ผมบอกหนูที่ตัวสั่น เอามือประคองหน้าที่มีน้ำตาไหลออกมา พร้อมกระเถิบร่างหาอ้อมแขนผม
“เฮีย เฮีย จริงด้วย ฮืออออ โฮฮฮฮฮฮ”หนูเรียกผมพร้อมปล่อยโฮออกมาอย่างขวัญเสีย
“ไม่เป็นไร เฮียอยู่นี่ อยู่นี่”ผมกอดปลอบ จนสงบลง เงยหน้ามองไอ้อัลที่แสยะยิ้ม
“ไงล่ะ ไอ้กร เซอร์ไพรสไหม เมียมึงนี่ใจง่ายหรือว่าใจดีวะ แค่ตีสนิทและเอ่ยชื่อมึงก็ตามมาแล้ว”ไอ้อัลพูดใส่ มองหนูสลับหน้าผมที่อยากจะเข้าไปซัดซะหลายเปรี้ยง
“มึงซ่อนยังไงวะ หาง่ายฉิบ นี่ แสดงให้เห็นว่ามันรักครอบครัวตัวเองมากกว่ามึงที่เป็นเมียซะอีก แทนที่จะเอาไปซ่อนด้วยกัน ยังจะรักมันอีกเหรอ หืม”มันพูดเยาะและยุแหย่ไปด้วย เอามือมาจับ แต่ผมปัดออกอย่างแรง
“อย่าจับเมียกู”ผมพูดใส่มัน ที่ชักมือกลับสะบัดนิดๆ ยักไหล่
“กูไม่จับก็ได้ แต่หลังจากตกลงกันไม่ได้ กูจะทำมากกว่าจับให้มึงดู ไอ้กร”มันแสยะยิ้มพูดใส่ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมปิดประตูและล็อคตามเดิม
“เฮีย เฮีย พ่อ ฮึก พ่อ พวกมันฆ่าพ่อ ฮือออออ”หนูละล่ำละลักพูดออกมา น้ำตาไหลนองเต็มหน้า ทำเอาผมใจหายวาบ ไม่น่าเลย ไม่น่าเป็นแบบนี้ ลุง ผมขอโทษ ขอโทษ
“เฮียขอโทษ ขอโทษ ที่ช่วยอะไรไม่ได้”ผมลูบหัวหนูจูบขมับและพร่ำแต่ขอโทษ หนูร้องไห้สะอึกสะอื้น
“มะ ไม่ใช่ความผิด ฮึก เฮีย นะ หนูต่างหากที่เชื่อมัน ไม่ฟังที่เฮียเคยบอก ฮือออ พ่อออ”หนูส่ายหน้าไม่โทษผมโทษตัวเอง
“ไม่ใช่ความผิดหนูหรอก พ่อรู้ เชื่อสิ ร้องให้พอนะ”ผมไม่รู้จะปลอบอะไรหนูได้ดีไปกว่านี้ ระหว่างที่สัมผัสกัน ใจเราแปลกไปไม่รู้ว่าเพราะโศกเศร้าหรือเปล่า
“เฮีย อย่าทิ้งหนูนะ หนูไม่เหลือใครแล้ว ไม่เหลือแล้ว ฮึก ฮึก ฮืออออ”หนูสะอึกสะอื้นเบียดหาผมมากกว่าเดิมราวกับกลัวว่าจะไม่เหลือใครจริงๆ
“เหลือสิ เฮียนี่ไง จำได้ไหมว่าเราสัญญากันว่ายังไง”ผมกอดกระชับให้รู้ว่ายังมีผมอีกคน หนูนิ่งไปก่อนจะพยักหน้า
“ไม่ต้องกังวลนะ เราจะอยู่และตายไปด้วยกัน”ผมกอดหนูที่ตัวแข็งไปก่อนจะพยักหน้าและซุกเข้าหาอก เราปล่อยเวลาให้ผ่านไปสักพัก จนหนูเริ่มมีสติดีขึ้น
“พวกมันให้หนูทำอะไร”ผมถามหนูเอามือลูบหน้าให้
“มันบอกให้หนูบอกเฮีย ว่าเอาของคืนมันซะ ถ้าไม่ให้ มันจะฆ่าเรา เฮีย เฮียเอาอะไรมันมา”หนูบอกผมสีหน้าดูหวาดกลัว จับมือผมพร้อมถาม
“หนูกลัวไหม”ผมถามหนู ที่เงยหน้ามอง
“กลัวสิ”หนูตอบทันที ผมเงียบไป ก่อนหนูจะพูดต่อ
“หนูไม่ได้กลัวตายนะ แต่กลัวมันฆ่าเฮียก่อนหนู แล้วหลังจากนั้นหนูจะทำยังไง”หนูพูดต่อโผเข้ามากอด ผมยกยิ้ม
“ไม่ต้องกลัว ถ้ามันจำเป็นเฮียจะฆ่าหนูเอง ไม่ต้องกลัวนะ แค่พริบตา”ผมปลอบหนู ฟังดูเหมือนโรคจิต แต่ผมเคยลั่นออกไปแล้วว่าจะฆ่าหนูด้วยตัวเองจะไม่ให้ทรมานเพราะคนอื่นเป็นเด็ดขาด หนูเกร็งตัวทันที ผละออกมองหน้าผมสีหน้าตื่น ผมพยักหน้าเป็นการตอกย้ำ ก่อนจะค่อยยิ้มออกมา
“เฮีย หนูรักเฮีย”พูดพร้อมดึงผมเข้าไปจูบ ผมจูบตอบมือที่กอดลูบผ่านเนื้อผ้าสัมผัสตรงหัวใจ ผมดันหนูออก
“เฮียก็รักหนู”ผมบอกหนูดึงมากอดอีกครั้งให้แน่ใจว่ามันคือความจริง หรือเปล่า
.
.
.
.
.
“แน่ใจนะอัล ว่ามันจะได้ผล”เสียงชายผู้เป็นนาย ถามลูกน้อง ตามองคนในห้องที่กอดกันอยู่
“แน่ใจครับท่าน ดูสิ แค่มันเห็นหน้าก็กอดซะ ผมว่ามันต้องยอม มันไม่มีทางปล่อยให้คนที่มันรักเป็นอะไรหรอก”ผู้เป็นลูกน้องตอบนาย ปากเหยียดยิ้ม มองคนทั้งคู่เช่นกัน
“ฉันเข้าใจนะอัล ว่าแกอยากแก้แค้นให้น้อง แต่งานสำคัญกว่า เรื่องนั้นเอาไว้จัดการทีหลัง”ผู้เป็นนายพูดอย่างเข้าใจลูกน้องที่เสียน้องชายฝาแฝดไปด้วยฝีมือคนในห้อง
“ผมอยากจะทรมานมันช้าๆ อยากให้มันกระอักออกมาเป็นเลือดถ้าได้เห็นคนที่มันรักเป็นอะไรต่อหน้าต่อตา แต่คาดว่าคงจะผิดหวัง มันต้องทำตามแน่นอน”ชายผู้เป็นลูกน้องพูดเสียงลอดไรฟันอย่างเคียดแค้น ก่อนจะกระตุกยิ้มตอนท้าย
“เฮ่ย ใจเย็น รอโอกาสก่อน ถ้าเสร็จเรื่อง แล้วแต่แกจะจัดการมันยังไง ขอแค่ให้งานลุล่วงไปก่อน”ผู้เป็นนายยังพูดให้ความหวังที่คนรออยู่หรี่ตาลง
“นายไม่เสียดายหัวสมองและฝีมืออันเก่งกาจของมันเหรอ”คนเป็นลูกน้องถามเหมือนหยั่งเชิง
“ฮึฮึ เสียดาย แต่ฉันเห็นแก่แกมากกว่า แกเป็นลูกน้องคนสนิท ฉันจะเห็นมันดีกว่าได้ยังไง”ผู้เป็นนายตอบคล้ายเอาใจลูกน้องคนสนิท จนอีกฝ่ายสีหน้าดีขึ้น แสยะยิ้มพอใจในคำตอบ
“แล้วถ้ามันไม่เป็นอย่างที่คิดล่ะอัล เกิดมันเห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าล่ะ”หมดเรื่องกังวลเล็กๆ ผู้เป็นนายหันมาสนเรื่องใหญ่กว่าทันที
“ก็เชือดหนูให้มันดูสินาย ดูสิว่ามันจะใจแข็งได้ขนาดไหน”ผู้เป็นลูกน้องพูดเสียงเหี้ยมเกรียม
“ก็หวังให้เป็นเช่นนั้น”ผู้เป็นนายพยักหน้าช้าๆ ตาจ้องคนสองคนในห้องที่ยังนั่งกอดกันไปไม่ปล่อย
“อัล”ผู้เป็นนายเรียกลูกน้อง
“ครับ”ตอบรับและรอฟัง
“อีกสองวัน เป็นวันเกิดฉันจัดที่บ้าน ท่านจะมาด้วยพร้อมผู้ใหญ่อีกหลายคน ช่วยทำให้ดูเหมือนอุบัติเหตุหน่อยนะ และก็อีกสักพักก็เคลียร์ข้างในด้วย ถ้าไม่เป็นตามที่ต้องการ อย่าเพิ่งฆ่ามัน เก็บเอาไว้ต่อรองก่อน ส่วนเมียมันฆ่าได้ทันที”เขาสั่งการกับลูกน้องก่อนจะลุกออกไป
“ครับ ท่าน ผมจะจัดการให้เรียบร้อยทั้งหมด”ก้มหัวรับคำสั่ง ก่อนจะมองคนในห้อง ยกยิ้ม
“ไอ้กร กูไม่ให้มึงตายง่ายๆหรอก กูจะให้มึงทรมานและตายทั้งเป็นก่อน ฮ่าๆๆๆๆ”เขาพูดและหัวเราะอย่างหมายมั่น ก่อนจะนั่งดูความเป็นไปและคิดเรื่องสนุกๆที่จะไปเล่นข้างใน
.
.
.
.
.
“ว่าไง คุณตำรวจ มีแผนหรือยัง”คนชื่อไป่ถามผมที่กำลังยืนอยู่ไม่ไกลห้องเบียร์ มีคนคุมส่งข้าวส่งน้ำตามปกติ อนุญาตให้แค่รันเข้าไปอยู่ไปเพื่อนได้ ก็ยังดี เบียร์จะได้มีเพื่อนคุยไม่เครียด
“มี แต่ผมยังไม่รับรองว่าจะสำเร็จ”ผมตอบแบ่งรับแบ่งสู้
“ต้องสำเร็จ ไม่งั้นคุณจะไม่ได้คนของคุณกลับคืนไป”ไป่พูดเสียงเรียบหน้านิ่ง แต่ในคำพูดคือการบีบบังคับผมไปในตัว
“ผมควรจะรู้อะไรมากกว่านี้ไหม”ผมถามเขาที่ยังไม่ไปไหน
“ตอนนี้คุณรู้แค่ทำยังไงจะเอาไอ้เฮียมาแลกคนของคุณพอ”คิดอยู่แล้วว่าต้องได้คำตอบแบบนี้ แต่ผมก็ยังคาดหวัง
“คุณไม่ต้องกังวลหรอก นายรักษาคำพูด ขึ้นอยู่ว่าคุณจะทำสำเร็จไหม”เหมือนจะโล่งใจแต่กลับทำให้บีบหัวใจยิ่งกว่าเดิม
“ฮึ ใช่ ถ้าผมทำไม่สำเร็จ นายคุณรักษาคำพูดแน่นอน”ผมแค่นพูดพร้อมกระตุกยิ้ม
“อย่ามองในแง่ร้ายนักสิ ถ้านายจะฆ่าคุณจริงๆก็ฆ่าได้ ถึงไอ้เฮียจะขอก็เถอะ เขาต้องเล็งเห็นอะไรในตัวคุณบ้าง”เขาพูดให้กำลังใจผมหรือเปล่าไม่แน่ใจ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นมานิด
“ผมอยากเข้าไปหาเบียร์”ผมพูดลอยๆแต่มองหน้าเขา ไม่รู้จะเป็นไปได้ไหม เขาพยักหน้าให้ผมเดินตาม ก่อนจะบอกคนคุมหน้าห้องให้ไขกุญแจ
“ห้านาที คงพอ อย่าเพิ่งทำอะไรนอกเหนือเวลาล่ะ”เขายกยิ้มพูดเจ้าเล่ห์ใส่ผม
“ผมไม่ใช่นกกระจอก จะได้เสร็จเร็ว”อดหมั่นไส้ไม่ได้พูดใส่
“ผ่านไป 30 วินาที”เขาดูนาฬิกา ผมจิ๊ปากก่อนจะถลาเข้าไปในห้อง เขาปิดประตูทันที
“เบียร์”ผมเรียกเบียร์ที่นั่งหันหลังอย่างไม่สนว่าใครจะเข้ามา คงคิดว่าเป็นผู้คุม
“พี่สิบ”เบียร์เรียกผม มองอย่างคาดไม่ถึง ผมอยากหยุดเวลาไว้แค่นี้เมื่อเบียร์เป็นฝ่ายวิ่งมากอดผม “พี่สิบ”เรียกชื่อผมอีกครั้ง
“พี่เอง”ผมตอบรับ ก่อนจะจับเบียร์ออก เอามือประคองหน้า ผมโน้มหน้าลงไปคิดว่าเบียร์คงหลบแน่ แต่กลับได้รับรอยยิ้มและการตอบรับ พอริมฝีปากเราประกบกัน ความรู้สึกรักและโหยหามันวิ่งมาทันที อ่อนหวาน ร้อนแรง จนสุดท้ายเลาะเล็มและโอบกอด
“คิดถึงเหลือเกิน รู้ไหม พี่คิดถึง”ผมพร่ำบอกพร้อมจูบทั่วหน้า
“รู้แล้ว จูบซะหื่นขนาดนี้ ไม่รู้ได้ไง”คนทะเล้นคนเดิมของผมกลับมาแล้ว กลับมาจริงๆ
“เบียร์ไม่อยู่พี่ไม่เคยหื่นใส่ใครเลยนะ เก็บไว้ให้คนเดียวเลย”ผมกระซิบข้างหูพร้อมเม้มเบาจนเจ้าตัวขนลุกซู่
“พอเลย ไอ้พี่สิบ”เบียร์พูดพร้อมดันออก แต่มือยังกอดกันอยู่ สบตากัน
ก๊อก
ก๊อก
“คุณตำรวจ เตือนครั้งที่หนึ่ง”เสียงเตือนจากไป่
“อะไรวะ ห้านาทีบ้านมึง อือ อื้อๆๆ”ผมพูดเสียงดังแต่เบียร์เอามืออุดปาก ส่ายหน้า
“เดี๋ยวมันก็เปิดเข้ามาหรอก”เบียร์กระซิบ ผมเลยพยักหน้าให้เอามือออก ถึงจะหอมแต่อาจตายก่อนได้
“โอ้ย อุดหรือยัดเนี่ย”ผมแกล้งแซวก่อนจะดึงเข้ามากอดอีกที
“ปากดีจัง”เบียร์พูดและกัดหูผมไม่แรงนัก
“เออ เจ็บไหม พี่หื่นจนลืมดูเลย”ผมดันเบียร์ออกมาดูมุมปากที่โดนหลังมือเข้าให้ มีโอกาสจะตบคืนให้ กูยังไม่เคยรุนแรงอย่างนี้เลย
“นิดหน่อย นายใช้มือข้างไม่ถนัดแล้วนะ”เบียร์ยกยิ้มบอกผมอย่างรู้นิสัยอีกฝ่าย
“นี่ยังเข้าข้างเขาอีกเหรอ ตบขนาดนี้”ผมรู้สึกฉุนแฟนที่แก้ตัวให้อีกฝ่าย
“โอ้ย นี่ยังน้อย ถ้าข้างถนัด ฟันหลุดคอหักแล้ว พี่ไม่เคยเห็นไม่รู้หรอก นายมือหนักพอกับไอ้เฮียเลย”เบียร์พูดปนสยองเมื่อนึกถึงสองคนนั่น แล้วพี่จะไปเห็นได้ยังไงล่ะ
“นายเทียนอีกเห็นอย่างนั้น แต่อย่าให้ลงมือ ตายกับตายเหมือนกัน”พูดต่อถึงนายอีกคนที่บีบคาง คนอะไรหน้าตาเย็นชาสิ้นดี ทื่อ ดูไม่มีเสน่ห์สักนิด จากประวัติ โสด ก็สมควร ผู้หญิงที่ไหนจะทนอยู่กับผู้ชายเย็นชาได้
“พอเถอะ ไม่ว่ายังไงพี่ก็ไม่อยากให้ใครทำร้ายเบียร์ของพี่อีก”ผมพูดพร้อมกอดเบียร์อีกครั้ง
ปัง
ปัง
“ครั้งที่สอง”อยากกระทืบไอ้คนเตือนซะแล้วสิ รู้สึกดังกว่าเดิม
“รอพี่นะ พี่จะกลับมารับ อย่าปฏิเสธ ไม่มีพวกเขาพี่ก็ช่วยเบียร์ได้ พี่รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร พี่ขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมา”ผมรีบพูดบอกเบียร์ กลัวจะไม่ทันครั้งที่สาม
“พี่ไม่ผิดหรอก พี่ไม่รู้ เบียร์โมโห ก็เลยไม่ฟังอะไร พี่ต้องกลับมานะ เบียร์จะรอ”ผมยิ้มกว้างเมื่อไอ้เด็กดื้อมันยอมลงให้ผมแล้ว ยอมจะกลับไปกับผม ผมจะไม่ถามว่าทำไม ขอแค่เบียร์กลับก็พอ
“พี่รักเบียร์ รัก”ผมบอกเบียร์ที่พยักหน้าในอ้อมแขน
“เบียร์รักพี่ คิดถึงพี่ทุกวัน พี่ต้องระวังตัวนะ ช่วยไอ้เฮียมันด้วย มันเป็นคนดี ดีมาก ถ้าเจอไอ้หนูบอกว่า คิดถึง”เบียร์บอกรักผมพร้อมรีบพูดเร็วๆอย่างกลัวจะบอกไม่ทัน ผมดึงเบียร์มาจูบอีกครั้ง อีกครั้ง และหลายๆครั้ง เบียร์ก็ตอบรับทุกอย่าง
ผลั่วะ
“หมดเวลา เฮ้ย บอกว่าอย่ามากไง”เสียงประตูเปิดพร้อมเสียงพูด ทำเอาเบียร์ตกใจผลักผมออกอย่างแรง ก่อนจะรีบเดินหนีเข้าห้องน้ำด้วยความอาย
“ไม่เคาะวะ แม่ง”ผมเกาหัวอย่างหงุดหงิด
“เคาะก็ไม่ออกสักทีสิ ไปได้แล้ว”ยักไหล่พูดใส่เสียงกวนประสาท
“เบียร์ พี่มารับนะ”ผมเดินไปบอกเบียร์หน้าห้องน้ำอีกครั้ง
“เออ”เสียงตอบกลับ ถ้าประตูไม่เปิด ต้องเป็นครับ และจูบอีกหลายๆทีแน่นอน ฝากไว้ก่อน ก่อนจะนึกได้
“เบียร์ออกมานี่ก่อน เฮ้ย ขอเวลาแปบ”ผมพูดกับเบียร์ก่อนจะหันไปเฮ้ย ขอไอ้ไป่อีกนิด มันหันหลังไม่ปิดประตู เบียร์เปิดประตูเดินออกมาหน้าแดงกล่ำ ตาแดงนิดๆ
“อย่าทิ้งอีกนะ”ผมเอื้อมมือรอบเอวเบียร์ ที่ยกแขนขึ้นอัตโนมัติ
“ไม่ได้ทิ้ง รีบหนีจนลืม จะไม่ถอดแล้ว”เบียร์บอกเสียงสั่นเอามือลูบที่เอว เมื่อรู้ว่าเป็นอะไร เราผวากอดกันจนได้เวลาที่ผมต้องไปจัดการให้มันจบสักที
“พี่ต้องกลับมาอย่างปลอดภัย รวมไอ้เฮียด้วย จะเอาใจช่วยนะ”เบียร์อวยพรผม พอดีกับที่รันเดินเข้ามา ทำท่าจะออกไป
“ไม่ต้องหรอก ผมจะไปแล้ว”ผมเรียกรันไว้ “ฝากเบียร์ด้วยนะ”
“ครับ ขอให้สำเร็จนะครับ”รันยกยิ้มอวยพรผมเช่นกัน ก่อนจะได้เวลาไปจริงๆสักที ผมมองประตูที่ปิดลง พร้อมเบียร์ที่ยกยิ้มโบกมือให้ ผมพยักหน้ารับพร้อมหันหลังจากห้องตรงนั้น
.
.
.
.
-
มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
ปัง
“ว่าไงไอ้กร ท่านให้เวลามึงพอแล้ว จะคืนของและมาช่วยท่านได้หรือยัง”ไอ้อัลเปิดประตูเข้ามาขัดจังหวะ หนูกระถดตัวถอยไปด้านหลัง ผมจับมือที่สั่นและเย็นเอาไว้
“เฮีย มันมาแล้ว”หนูกระซิบเสียงสั่นผิดกับในความฝันที่เข้มแข็ง คงจะขวัญเสียเรื่องพ่อเลยกลัวไปหมด
“ไม่เป็นไร”ผมบอกหนูอย่างใจเย็น
“ใจเย็นได้ไงล่ะเฮีย มันจะฆ่าเราแล้ว เฮียยอมดีกว่าไหม รักษาชีวิตไว้ก่อน ค่อยเอาคืนมันทีหลัง”หนูพูดใส่ผมบอกแผนการแต่เสียงไม่ดัง ทำผมขมวดคิ้วคิดว่าจะทำดีไหม ฟังดูง่ายแต่ยาก มันไม่มีทางให้จบแค่นี้แน่
“กระซิบสั่งลาเหรอวะ ฮึฮึ ไปเอาตัวออกมา”ไอ้อัลกระตุกยิ้มใส่ พยักหน้าให้ลูกน้องมาดึงตัวหนูไป
“ไม่ กูไม่ไป เฮีย เฮีย”หนูดิ้นโวยใส่ พร้อมมือตีนถีบ ขัดขืนเต็มกำลัง ผมดึงคอเสื้อไอ้คนทางขวาอย่างแรงพร้อมต่อยจนหน้าหงาย ก่อนจะดึงอีกคนที่ลากคอหนูอยู่ ซัดเข้าที่กกหูจนมันมึน ช่วงล่างผมขยับแทบไม่ได้ ทำได้เท่านี้
“ฤทธิ์เยอะนักนะมึง ขนาดท่อนล่างใช้การไม่ได้”ไอ้อัลเหมือนจะรู้ทันความคิดผม มันพยักหน้าให้ลูกน้องอีกสองคนโจมตีช่วงล่าง ผมใช้มือให้เป็นประโยชน์มากที่สุด หนูก็เข้ามาช่วยอย่างเก้ๆกังๆ ทำหน้าหลบไปมาอย่างกลัวโดนลูกหลง ผมเลยต้องกันเอาไว้อีกแรง จนสุดท้ายก็ถูกจับจนได้ เหตุการณ์ที่เหมือนในฝันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
“เฮีย ช่วยด้วย ช่วยหนูด้วย อึก อุ๊ก”หนูร้องให้ผมช่วยก่อนจะตัวงอเมื่อโดนต่อยท้อง
“หนู”ผมเรียกคนตรงหน้า ก่อนจะพูดต่อรองกับมัน“ปล่อยหนูไป เขาไม่เกี่ยวอะไรด้วย ถ้าปล่อย กูจะเคลียร์ทุกอย่างให้”
“มึงโทรไป ไอ้กร บอกนายมึงให้ล้มเลิกทุกอย่างซะ”มันส่งโทรศัพท์ให้ผม พร้อมตีนก็เหยียบกลางหลัง โดยมีลูกน้องมันกดไหล่อยู่ แล้วกูจะโทรไงวะ ไอ้ด้อยกว่าควาย
“บอกเบอร์มา”เหมือนมันรู้ว่าผมด่า มันบอกให้ผมบอกเบอร์”และอย่าตุกติกนะมึง ถ้าบอกเบอร์มั่ว กูจะให้ไอ้พวกนี้ข่มขืนเมียมึงซะ”
“กูจะเชื่อได้ยังไง ถ้าทำแล้วเมียกูจะปลอดภัย”ผมยังไม่ยอมง่ายๆยื้อมันอีกนิด
“มึงอย่าลีลาไอ้กร แค่บอกนายมึงให้ยกเลิกเท่านั้น นายกูก็พร้อมจะส่งเมียมึงคืน”มันย้ำตรงกลางหลัง
“ฮึ แต่มึงฆ่าพ่อตากู จะเอาอะไรมาชดใช้”ผมพูดถึงสิ่งที่มันทำ ไอ้อัลทำหน้านิดหนึ่งก่อนจะแสยะยิ้ม
“เรื่องนี้เอง พ่อตามึงอยากขัดขืนนี่หว่า ถ้ามึงต่อรองอีกคำ กูจะสั่งทันที”มันพูดเยาะใส่ก่อนจะข่มขู่ด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม
“หนู”ผมเรียกหนูที่ถูกจับในลักษณะขึงพรืด
“เฮีย ยอมมันเถอะ รักษาชีวิตไว้ก่อน อื้อ ปล่อย ไอ้สัด”หนูพูดกับผมก่อนจะด่าไอ้คนที่เริ่มลวนลาม พวกมันหัวเราะชอบใจกับการกระทำ
“เฮียขอโทษ”ผมยกยิ้มพูดกับคนตรงหน้า ที่ยังหลบเลี่ยงดิ้นไปมา
“ยังจะซึ้งอยู่นะมึง เฮ้ย แก้ผ้ามัน มึงนี่ต้องให้ลอกคราบให้ดูก่อน”มันเยาะผมก่อนจะสั่ง เหมือนในฝันหนูในร่างเปลือย
“ปล่อยกู อย่านะ อย่า เฮียยยยย”หนูร้องเสียงดังเรียกชื่อผมที่ตัดสินใจแล้วว่า
“เฮียขอโทษอีกครั้งที่ทำตามไม่ได้”ผมพูดแค่นั้นมองหน้าไอ้อัลที่อึ้งไปแม้แต่หนูเองก็เช่นกัน
“มึงหมายความว่าไง ไอ้เฮีย”มันเหยียบซ้ำโดยเฉพาะส่วนกลางบั้นเอว
“อย่างที่มึงเข้าใจนั่นแหละ”ผมกัดฟันพูดใส่มัน
“มึงนึกว่ากูไม่กล้าทำใช่ไหม ได้ ไอ้กร จัดการ”มันกัดฟันพูดใส่ ก่อนจะสั่งเสียงดัง
“เฮียยยยยยยยยยยย ไม่มมมมมมมมมมมม”แล้วทุกอย่างก็เหมือนในฝันผมหลับตาฟังเสียงที่ได้ยินตรงหน้า พยายามทำใจให้ด้านชา ไม่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น
“เฮีย มึงใจร้าย เห็นหน้าที่ดีกว่ากู ไหนบอกรักกูไง”เสียงหนูพร่ำด่า แววตาแข็งกร้าว พูดใส่ผมหลังทุกอย่างจบลง พวกมันหัวเราะก่อนจะเงียบเสียงลง เมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาไม่ทุกข์ร้อนของผม ไม่มีวี่แววของความเสียใจ ไม่มีการปลอบประโลม ไม่มีการกระอักเลือดอย่างที่พวกมันต้องการเห็น
“ไอ้กร มึงนี่มันสุดยอด ขนาดเมียมึงยังปล่อยให้โดนเอา เลือกหน้าที่ก่อน กูล่ะนับถือจริงๆ”ไอ้อัลพูดใส่ผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแทบจะกระอักเอง สังเกตจากที่มันกำมือแน่น ลูกน้องมันยืนเงียบรอคำสั่ง
“เห็นหรือยัง ที่มันบอกว่ารัก จะเอายังไง หืม น้องหนู”มันปล่อยตีนจากหลังผมเดินไปหาหนูที่สงบลง หน้าเชิดขึ้น
“กูอยากจะฆ่ามัน”พูดเน้นเสียงใส่
“จุ๊จุ๊ เอาแค่เจ็บพอ ยังฆ่าไม่ได้”มันพูดพร้อมส่งมีดให้หนู ที่เดินเข้ามาใกล้ผม ก่อนจะกรีดตรงหัวไหล่
“อึบ”ผมกัดฟันกลั้นเสียง เมื่อไหล่อีกข้างโดนไม่ต่างกัน หนูในตอนนี้เลียริมฝีปาก ผมมองด้วยสายตาว่างเปล่า เกือบไปแล้ว เกือบพลาดท่าครั้งใหญ่ แต่ในใจโล่งเหลือเกิน
“พอได้แล้ว เดี๋ยวมันจะตายซะก่อน”ไอ้อัลดึงมือ พร้อมพยักหน้าให้บรรดาลูกน้องออกไปจนหมด
“ไอ้กร”มันพูดเน้นเสียง
ผลั่วะ
ก่อนจะตบด้วยด้ามปืน จนผมสลบไปอีก ไม่เป็นไร แค่หนูของเฮียและพ่อยังอยู่ดีก็พอแล้ว เฮียรักหนู
.
.
.
.
โครม
โครม
ตึง
“ไอ้กร”
“ไอ้กร ทำไม ไม่เป็นอย่างคิดวะ เป็นไปไม่ได้ ที่มันจะรู้ แทบไม่มีความต่าง”เสียงทำลายข้าวของพร้อมเสียงกัดฟันที่ทุกอย่างไม่เป็นตามที่คิด อีกคนที่นอนมองบนเตียงอย่างสบายใจได้แต่ปล่อยให้ระบายเต็มที่ ก่อนจะหยุดเมื่อมีเสียงโทรศัพท์เข้ามา
“ครับ ท่าน”
“เป็นไง สำเร็จไหม”
เงียบไปอึดใจก่อนจะตอบตามจริง
“ไม่ครับ”
“อะไรนะ อัล”
“ผิดพลาดครับนาย
“มันรู้เหรอ ว่าไม่ใช่เมียมัน”
“ไม่แน่ใจครับ ตอนแรกดูมันปกติทุกอย่าง ตอนเห็นหน้าก็รู้เลยว่ามันดีใจจริงๆที่เห็นหน้าเมีย”
“แล้วทำไมมันไม่ทำตาม”
“ผมยังหาคำตอบไม่ได้ เท่าที่เห็นดูไม่มีความต่างสักนิด”
“มันต้องมีสิ ไม่งั้นมันจะปล่อยให้เมียมันโดนรุมโทรมเหรอ”
“ผมไม่ทราบจริงๆ ไอ้ปืนเองยังบอกเหมือนมาก แต่ผมไม่รู้ว่าไอ้กรมันเอะใจตรงไหน”
“ระหว่างนี้ก็หาตัวจริงให้เจอ ส่วนงานใหญ่อย่าให้พลาดอีก ฉันไม่อยากมีเสี้ยนหนามทิ่มแทง”
“ครับท่าน”
กดวางสายหลังรับคำ ก่อนจะระบายอารมณ์ต่อ
“นี่ มันจะพังหมดแล้ว ค่าจ้างฉันล่ะ”คนร่างโปร่งท้วงพร้อมแบมือ ทำเอาอีกฝ่ายหันไปมองหน้า ก่อนจะถลาเข้ามาจับใบหน้าพิศมอง
“เจ็บนะพี่ แม่ง”คนถูกจับโวยพร้อมแกะมือ ก่อนจะลอกหน้ากากที่กลมกลืนกับสีผิวออก
”โอ้ยยยยย อึดอัด หน้าใครก็ไม่รู้ เห่ยที่สุด แถมไอ้พวกนั้นก็ไม่ได้เรื่อง อาศัยหน้าตาดีอย่างเดียว หมัดหนักฉิบ เซ็งสุดๆ”บ่นกระปอดกระแปด สลัดผมสีน้ำตาลเข้มไปมา และไอ้พวกที่ถูกกล่าวถึงก็แขนหักพร้อมบางอย่างที่หักไปแล้วเช่นกัน
“เอ็ดดี้ มันพูดอะไรบ้างไหมตอนที่อยู่สองคน”เขาถามคนที่ยังทำหน้าเซ็งไม่หาย ไม่ได้มีทีท่าเหน็ดเหนื่อยสักนิดกับการถูกกระทำเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
“พูดแต่เรื่องชวนจะอ้วก บอกรักอยู่นั่นแหละ คิดว่าจะฟลุ้คได้อยู่แล้วเชียว รูปร่างน่ากินชะมัด”ยักไหล่เบะปากแต่แอบมีเสียดายหน้าเคลิ้มฝัน
“แกอย่าเพิ่งนอกเรื่อง มันพูดอะไรอีก”เขาเริ่มหงุดหงิดกระชากไหล่จนอีกฝ่ายหลุดจากอาการเคลิ้ม
“อะไรอีกล่ะ บอกว่าไม่ได้พูด มันไม่เอะใจด้วยซ้ำว่าตัวปลอม จ้องมอง ยกยิ้ม จนฉันอยากจะขึ้นค่อมมันซะเอง”อีกฝ่ายก็กระชากเสียงตอบอย่างหงุดหงิดเช่นกัน
“มันต้องรู้แน่ ว่าไม่ใช่เมียมัน แต่มันรู้ได้ยังไงกัน ฮึ่ยยย”ปัง กัดฟันพร้อมกับตบโต๊ะอย่างดัง จนอีกคนตกใจปิดปากเงียบ เพราะบทลูกพี่ลูกน้องเขาคนนี้เอาจริงก็น่ากลัวอยู่ นี่ถ้าเป็นคนอื่นสวมรอยคงโดนเชือดต่อหน้าไปแล้ว
“ค่าจ้าง ไม่น่าให้จริงๆ”โยนเงินปึกใหญ่ให้แถมบ่น
“ทำงานเกินค่าจ้างอีก ชิ๊”รับแทบไม่ทัน เบะปากใส่ ก่อนจะหรี่ตายักไหล่ “อีกอย่างฉันไม่ผิด”
“อยู่ช่วยงานฉันก่อน อย่าเพิ่งกลับหรือไปไหนโดยไม่บอกฉัน”สั่งพร้อมกำชับก่อนจะเดินออกไป
“เฮ้ อะไรวะ โอ้ยยยยยยยยย เซ็งงงงงงงงงงง ไอ้อัลลลลลลลลลลล ไอ้บ้บบบบบบบบบบบบบบา”ตะโกนด่าตามหลัง เตะโน่นเตะนี่ปึงปังดังลั่นพอกับอีกฝ่าย
.
.
.
.
.
คฤหาสน์หลังใหญ่ประดับประดาไปด้วยดวงไฟน้อยใหญ่ สมฐานะเจ้าของ ลานกล้างบริเวณน้ำพุมีเวทีที่มีวงดนตรีชั้นนำบรรเลงเพลงอันไพเราะกล่อมแขกผู้มีเกียรติในงานเลี้ยง อาหารชั้นเลิศจากโรงแรมชื่อดัง พร้อมเครื่องดื่มราคาแพงถูกเสริฟ์อย่างต่อเนื่อง
“สุขสันต์วันเกิด ขอให้อายุยืน หน้าที่การงานก้าวไกลนะ”เสียงอวยพรจากผู้ใหญ่ระดับสูง ซึ่งดำรงตำแหน่งผู้บังคับบัญชาของเจ้าของวันเกิดด้วย
“ขอบคุณท่านมากครับ เป็นเกียรติที่มางานผม”เขายิ้มรับกระชับมือ และรับของขวัญซึ่งคงราคาแพงสมฐานะทั้งคนให้และคนรับ
“ไม่มาได้ยังไง วันเกิดเพื่อนคนสำคัญทั้งที”อีกฝ่ายพูดอย่างให้เกียรติ ไม่เคยคิดว่าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชา ต่างจากคนยิ้มรับที่จะใช้คืนนี้คร่าชีวิตคนที่ไม่เคยมองว่าเป็นมิตร คิดแต่ว่าเป็นขวากหนาม
“ขอบคุณท่านมากครับ เชิญตามสบายท่านต้องการอะไร บัญชาได้เลย”เขาผายมือพร้อมนำอีกฝ่ายไปที่โต๊ะรับรอง จากนั้นก็มีผู้ใหญ่หลายวงการเดินทางเข้ามาในงานไม่ขาดสาย มีการตรวจตราและคุ้มครองอย่างหนาแน่น
“เป็นไงอัล พวกมันมาไหม”เขาถามลูกน้องคนสนิท
“ยังไม่มีวี่แววครับท่าน ผมว่ามันไม่น่าลงมือวันนี้”คนสนิทตอบพร้อมคาดคะเน
“อย่าประมาท ขนาดไอ้ ดร. ยังพลาด”ผู้เป็นนายเน้นย้ำเรื่องที่ล้มเหลว
“ครับ ผมให้ลูกน้องซุ่มทุกจุดที่มันจะเล็ดลอดเข้ามาแล้ว”เขารับคำ ก่อนจะคุยถึงแผนการที่ได้เตรียมไว้
.
.
.
.
“สิบ เป็นไงเรียบร้อยดีนะ”ผมยิ้มรับลุงที่มางานนี้ด้วย เพราะเป็น ผู้บัญชาการ ท่านคนหนึ่ง
“ครับลุง ระวังหน่อยนะ ผมได้ยินว่ามีการขู่วางระเบิด”ผมบอกลุงที่ทำหน้าแบบไม่อยากเชื่อ
“จริงเหรอวะ ใครมันกล้าวางระเบิดท่านรองฯ กัน”ลุงพูดพร้อมสอดสายตามอง แต่แบบไม่จริงจัง จนผมนึกขำ
“มันก็คงมี ท่านเป็นคนมีชื่อเสียงและทำงานเถรตรงมาตลอด คงมีศัตรูเป็นธรรมดา”ผมบอกลุงอย่างเป็นเรื่องปกติ แต่ลึกอยากรู้ว่ามีอะไรมากกว่านี้อีกไหม
“เถรตรงเหรอ ฮึฮึ คงใช่มั้ง”ลุงพูดอย่างมีเลศนัย เหมือนท่านจะรู้อะไรมาบ้าง
“ทำไมเหรอลุง”ผมตีหน้าเซ่อ ล้วงต่อ ลุงทำหน้าเอือมใส่
“มึงบ้าเปล่าไอ้สิบ นินทาเจ้าของงานในระยะประชั้นชิด เดี๋ยวโดนระยะเผาขนหรอกมึง เอาไว้ค่อยคุยกัน ทำหน้าที่ให้ดีแล้วกัน อย่าให้เขามาด่าโคตรเราได้ เข้าใจนะ”ลุงพูดขำๆก่อนจะตบไหล่และเดินไป ผมบันทึกทุกอย่างเอาไว้ แม้แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน ก่อนจะเดินตรวจบริเวณรอบๆ นอกจากตำรวจคุ้มกัน มีบอดี้การ์ดเฉพาะตัวด้วย ขอให้สำเร็จทีเถอะ
งานดำเนินไปอย่างราบรื่น เจ้าของงาน ตลอดจนแขกผู้มีเกรียติขึ้นเวทีปราศรัย รวมนักการเมืองที่หาเสียงไปด้วย
บึ้ม
ตูม
“เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น”
“ว๊ายยยยยยยยยย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
“ทุกคนหมอบไว้ครับ อย่าเพิ่งขยับ”
“ค่อยๆมาทางนี้”
“ทางนี้ครับ”
เสียงพูดเสียงตะโกนโหวกเหวก ดังลั่นไปหมดหลังเสียงระเบิดควันที่ไม่รุนแรงแต่ทำเอาตกใจ โดยเฉพาะบรรดาคุณหญิงคุณนาย และแขกผู้ใหญ่ที่แตกตื่น บอดี้การ์ดเข้าชาร์ตนายตัวเองพร้อมนำไปที่รถทันที
“หลีกด้วยครับ อย่าขวางทาง”ผมตะโกนขอทางพร้อมส่งหน่วยคอมมานโดที่เตรียมไว้เฉพาะกิจนี้เข้ากระชับพื้นที่
“ขอทางครับ”
“ขอทาง”
“ท่านครับ ไปกับบอดี้การ์ดก่อนดีกว่า”ผมท้วงท่านรองที่สีหน้าไม่ดี กับลูกน้องคนสนิทที่ขวางทางเข้าไปข้างในบ้าน
“พวกคุณจะเข้าไปทำอะไร”ลูกน้องถามเสียงแข็ง สายตามองอย่างระแวดระวัง กระชับปืนในมือเตรียมส่องทันที
“ผมต้องทำตามหน้าที่ครับ เกิดคนร้ายวางระเบิดในบ้าน หรือบริเวณรอบ ท่านจะได้รับอันตรายได้”ผมรายงาน
บึ้ม
บึ้ม
บอดี้การ์ดจับท่านรองหมอบลงทันที พูดไม่ขาดคำ
“ท่านอนุญาตเถอะครับ ก่อนจะสายเกินไป”ผมพูดขอท่านด้วยสีหน้าจริงจัง
“ผมรับรองจะให้ของท่านเสียหายน้อยที่สุด มีใครอยู่อีกไหมครับ บอกให้ออกก่อนดีกว่า”ผมบอกท่านก่อนจะควักปืนออกมาป้องกันตัวเช่นกัน ลูกน้องท่านเหมือนจะทำการบางอย่าง แต่ท่านรองแตะข้อมือไว้ ดูจะหัวเสียไม่น้อยแต่เก็บอาการได้ดีกว่า
“ผู้กองครับ ตรงโน้นมีระเบิดฝังอยู่ กู้เลยไหมครับ”นายตำรวจวิ่งมารายงาน ท่านรองกับลูกน้องมองหน้ากันเหมือนสงสัย
“กู้เลย ระวังตัวด้วย”ผมอนุมัติ ก่อนจะมองหน้าท่าน
“ฝากด้วยแล้วกัน”สุดท้ายเขาต้องยอม และพยักหน้ากับลูกน้อง
“เชิญท่านรอที่ปลอดภัยเลยครับ ผมจะพยายามจับผู้ร้ายและคลี่คลายสถานการณ์ให้ได้ ครับผม”ผมยกมือทำความเคารพตามที่สมควรจะทำ ก่อนจะปฏิบัติการ แต่ยังเห็นเหมือนเขาสั่งการลูกน้อง คิดว่าต้องให้ติดตามแน่นอน
“เข้าไปได้หรือยัง”ผมพูดไร้สายกับคนในเครื่องแบบปลอม คือ ไป่ ทวน เป้า ที่มุ่งหน้าเข้าไปก่อนแล้ว
“อืม ยังหาไม่เจอ ถ่วงเวลาอีกหน่อย”อีกฝ่ายตอบกลับ
“โอเค”ผมรับคำ ก่อนจะสั่งและกำชับ”ปล่อยระเบิดอีก สักห้าหกลูก แต่อย่าให้ใครเป็นอะไรนะ”
“เออน่า ไม่แรงเท่าไรหรอก อย่างมากถ้าทนไม่ไหวก็สลบเพราะกลิ่น ไม่อันตรายอะไร”คนปล่อยระเบิด คือ ย้ง เข้ม ปาน โจ๊ก ที่รออยู่ข้างนอก หลังจากพวกมันหักคอไอ้พวกซุ่มตามจุด โดยที่ผมต้องหลับหูหลับตาไปซะ ผมเดินตามเข้าไปติดๆ มือก็กระชับปืนไปด้วย ในบ้านมีหลายห้องมาก เดินมาจนเกือบสุดทางจะกลับแต่ได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกัน เลยเดินไปตามเสียง มีชั้นหนังสือ บาร์เหล้า เหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ มีกล้องวงจรสองตัวที่ถูกตัดสัญญาณภาพไปแล้วจากฝีมือพวกนั้น มืออาชีพจริงๆ ผมเดินต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะหลบมุมเมื่อเห็นมีคนคุมบริเวณนั้น ห้าคน
“ไป่ อยู่ไหน”ผมถามผู้ร่วมขบวนการ
“อยู่ข้างบน ยังไม่เจอ”อีกฝ่ายตอบ
“ลงมาชั้นล่าง และเลี้ยวขวาตรงบันได เดินมาเรื่อยๆ เลี้ยวขวาอีกที ผมรออยู่”ผมบอกอีกฝ่ายที่ดูจะไม่สงสัย
“โอเค เฮ้ย ข้างล่าง”รับคำและหันไปบอกพรรคพวก ไม่ถึงห้านาทีก็ปะหน้ากัน
“มีอะไร”ไป่ถาม หน้าสวมโม่งดำและหน้ากากกันแก๊ส อีกสองคนเช่นกัน รวมผมด้วย อาวุธครบมือ ผมพยักหน้าให้ดูตรงนั้น
“เข้าไปทั้งอย่างนี้แหละ พวกมันไม่สงสัยหรอก”ไป่บอก ก่อนจะปิดหน้าและเดินถือปืนเข้าไป
“นี่พวกคุณ ทำไมยังไม่ออกจากบ้านกัน ไม่รู้เหรอว่ามีอันตราย”ผมถามตามหน้าที่ของตำรวจที่ดี
“ท่านให้อยู่เฝ้าข้างในครับ”มันตอบเสียงเรียบ ดูไม่เกรงกลัวสักนิด
“แต่ท่านบอกให้ออกไป นี่ก็ให้ผมเข้ามาดูว่าหมดหรือยัง”ผมยังถือซื่อพูดต่ออย่างหวังดี
“ไม่เห็นท่านบอก”มันยังสงสัย อะไรวะ ระเบิด ตูม ตูม มันไม่กลัว ซื่อสัตย์ซะจริง ทำไมไม่รับราชการว่ะ
“เสียเวลา จัดการ”เสียงสั่ง ก่อนที่พวกมันรู้ตัวควักปืนออกมา แต่ก็ถึงตัวพวกนั้นหักข้อมือทันที
“อึก”
“อัก”
ผมเตะไอ้คนที่พุ่งใส่หงายท้อง มันลุกขึ้นต่อยสวนเฉียดไปนิด ก่อนจะเจอตีเข่าและสันศอก สลบเหมือด
“ยะ”ผมหันไปจะบอก ไม่ทัน ไอ้ย้งหักคอไอ้ยักษ์ที่ดิ้นในแขนจนตาเหลือก ก่อนจะคอตกกองลงพื้น
“บอกช้า ความผิดคุณ”ไม่มีสำนึก โทษกูอีก ไอ้ไป่ยิงระยะเผาขนอัดเต็มท้อง พอกับไอ้เป้าที่ก้านคอและเสยปลายคางจนหักดังกร๊อบ โอย รุนแรงฉิบหาย ตามด้วยไอ้ทวนปิดฉากศอกอัดเข้าลูกกระเดือก จนตาเหลือกลิ้นห้อย ทรุดลงรูดกับกำแพง ไอ้คนที่สลบเสือกฟื้นขึ้นมา
“ยะ อย่า อึก”ตื่นมาตายแท้ๆ อย่างนี้ใช่ไหมเรียกถึงฆาต ก่อนจะค้นตามตัวไม่พบกุญแจ ปืนยิงแต่ไม่ทะลุ จนสุดท้ายใช้เลเซอร์ตัดขอบประตู
“เร่งมือหน่อย ไอ้พวกนั้นบอก ไม่ค่อยมีคนแล้ว”ไอ้ย้งบอกเมื่อได้รับรายงาน ก่อนประตูจะเปิดออกมา ไม่พบใคร พวกเราเดินเข้าไป
“เฮ้ย”เสียงร้อง พร้อมกระชากปืนจ่อหัว
“ไอ้เฮีย กูเอง ไป่”ไอ้คนถูกจ่อร้องบอก ก่อนจะดึงผ้าคลุมออก พร้อมพวกที่เหลือ
“มึงนี่แม่ง อึด จริงๆว่ะ ยังมีแรงอีก”ไอ้เป้าพูดใส่ ก่อนจะควักชุดออกจากเป้
“รีบใส่ก่อน เราต้องไปแล้ว”ไอ้ทวนบอก ก่อนจะดูลาดเลา
“เป็นไงบ้างวะ”ไอ้ย้งถาม ตาก็มองรอบห้อง
“ยังไหว”ดร.ตอบพร้อมสวมชุดอย่างเร็ว ขาเขาดูเหมือนจะเดินไม่ถนัด ผมกับไอ้เป้าเข้าประคอง
“ทำเป็นบาดเจ็บ จะได้ไม่สงสัย”ผมบอกเขาที่มองหน้า คงคิดว่ากูเจ็บจริงไม่ต้องแกล้งทำ
“ขอบคุณ คุณตำรวจ”ยังมีหน้ามายกยิ้ม ก่อนจะพาออกจากตรงนั้น
“ขอทางครับ ขอทาง เจ้าหน้าที่ได้รับบาดเจ็บ”เสียงไอ้ไป่พูดขอทาง ก่อนจะกดเรียกรถที่รออยู่แล้ว ผมเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ หมอพยาบาล เต็มไปหมด ผู้ใหญ่หลายคนกลับไปแล้ว ลุงผมยืนอยู่ตรงนั้น ผมทำมือแบบค่อยเจอกัน ท่านพยักหน้า ก่อนจะอยู่ดูเหตุการณ์ต่อ นึกขอบคุณที่ลุงช่วยให้ผมมาลงหน่วยนี้
“อดทนหน่อย ถึงรถแล้ว”ไอ้เป้าบอกก่อนจะถึงรถที่มีหวอและตราหน่วยมาจอดรับ ประตูเปิดออกพร้อมรับร่างขึ้นไป
“เร็วๆๆ”เสียงเร่งรีบ พอขึ้นจนครบประตูก็ปิดและพาพวกเราไปจากตรงนั้น
.
.
.
.
“ไอ้เฮีย ไอ้เฮีย”เสียงเรียกพร้อมมือตบที่หน้าไปมาไม่แรง
“อืม กูไม่เป็นไร”ผมตอบมันเรียบๆ รู้สึกเพลียนิดหน่อย กวาดตามอง
“กูส่งสัญญาณรบกวนไว้แล้ว ตามไม่เจอหรอก ไปเซฟเฮ้าส์เลย หมอรออยู่”ไอ้ไป่พูดพร้อมสั่งคนขับรถ ที่ผมเห็นว่ามันคือไอ้โจ๊ก และไอ้ปานนั่งข้าง ๆ รวมถึงไอ้เข้มที่นั่งปิดท้ายตามองนอกรถ อย่างระวังอีกชั้นกันคนติดตาม
“โทษที พวกกูมาช้า มันทรมานมึงมากเลยสิ”ไอ้เป้าพูดอย่างเป็นห่วงเอามือจับแขนผมที่ส่ายหน้า
“หนู หนูยังปลอดภัยใช่ไหม”ผมถามหาหนูทันทีเพื่อความแน่ใจ
“ปลอดภัยดี”เสียงคุณตำรวจตอบผม ก่อนจะกดโทรศัพท์ยื่นกล้องให้ดู ในภาพขึ้นโชว์บ้านสงบเงียบ มีคนอยู่รอบบ้านสามสี่คน เป็นคนของเพื่อนผมที่ส่งไปให้ตามที่ขอ
“ดีแล้ว ดี อย่าให้หนูเป็นอะไร”ผมบอก ก่อนเขาจะเลื่อนกดไปในบ้านห้องที่หนูอยู่ เห็นหนูของเฮียนั่งชันเข่าบนเก้าอี้มองท้องฟ้า พ่อยืนข้างๆ เอามือลูบหัวก่อนจะโน้มมากอด เหมือนปลอบใจ ผมยิ้มกับภาพที่เห็นก่อนจะบอกให้ปิดและลบออกทั้งหมด โชคดีเหลือเกินที่พวกมันไม่ได้จับหนูไปจริงๆ ผมผิดสังเกตหลายอย่างแต่เล่นต่อไป ยอมรับว่าเหมือนมาก ตอนที่ถอดเสื้อผ้าออกสิ่งแรกที่ผมสังเกตคือรอยแผลเป็น ไม่มี รวมถึงแววตากร้านโลก ถึงจะหน้าตาตื่นร้องไห้ตัวสั่นที่ไม่รู้ทำได้ยังไง อันนี้ทึ่ง แต่ที่สำคัญใจเราไม่ตรงกันทั้งเสียงเต้นและการสื่อสารทางความรู้สึกเหมือนอย่างทุกครั้ง และถ้าเป็นหนูจริงๆมีอยู่สองทางเลือก หนึ่ง คือยอมทุกอย่าง และทางเลือกสุดท้ายหักคอหนูด้วยมือตัวเองก่อนที่พวกมันจะทำอย่างนั้น และตายตามไปทันที ผมหลับตาลงไปอีกทีอยากจะฝันถึงหนูโดยมีตุลย์อยู่ด้วย
.
.
.
.
เพี้ยะ
เพี้ยะ
ผลั่วะ
ผลั่วะ
“พวกมึง ทำงานกูพังหมด”
“ขอโทษครับนาย”
เพี้ยะ
ผลั่วะ
หลังมืออีกครั้งจนหน้าหัน ก่อนจะซัดเรียงตัว กัดฟันพูดใส่ด้วยโมโหสุดขีดที่ทุกอย่างไม่เป็นตามที่หวัง ปลาหลุดลงแม่น้ำไม่เหลือแม้แต่ตัวเดียวหวังจะให้ตายทั้งข้อง
“พลาดทุกอย่าง เป็นไง ไม่พลาด มันหลุดไปได้ยังไง ไอ้ที่ซุ่มตายห่าหมด ฮึ่ม”
“ผมขอแก้ตัว ครั้งสุดท้าย”
“แน่นอน ครั้งสุดท้ายของมึงและพวกมัน”
เสียงเกรี้ยวกราดและเสียงลงโทษยังต่อเนื่อง สำหรับที่ทำผิดพลาด แต่ยังมีโอกาสแก้ตัวในงานครั้งสุดท้าย
.
.
.
.
**อีกนิดนุง**
“ทุกอย่างปกติดี รวมถึงเป้าผมที่ยังใช้การได้อยู่ครับ คุณวิทย์”เสียงหนุ่มลูกครึ่งรายงานแกมเหน็บ
“เหรอ นึกว่าหลุดไปแล้วทั้งยวง ครึครึ”คนปลายสายอีกซีกโลกพูดขำๆ
“เกือบเหมือนกัน แฟนคุณกรนี่น่ารัก หวงตัว แต่ตีนหนักฉิบ คงดูออกว่าผมจีบเลยประเคนให้”พูดชมเสียงเคลิบเคลิ้ม
“เฮ้ย เตือนไว้ก่อน อย่าได้คิดเชียว ทำหน้าที่ต่อไป”พูดเตือนด้วยความหวังดี ถึงแม้จะไม่เคยเจอตัวจริง แต่รู้ว่าเพื่อนหวงไม่งั้นไม่กำชับหลายรอบ ทำไมไม่เอามาอยู่รวมกันก็ไม่รู้จะได้สนิทกันไว้ในฐานะ ’พี่สะใภ้’ และ ‘แม่ใหม่’ ซะเลย แต่ยังไง ขอให้เรื่องจบด้วยดีเถอะ เพื่อนคนนี้โชคร้ายมาเยอะแล้ว ขอให้มีสิ่งดีตอบแทนความดีมันบ้างเถอะ สาธุ
************************************************************************************************************************
ปล. มาแล้วจ้า โอย กว่าจะลงได้หืดขึ้นคอ :katai1: เน็ทจูออนค่อยคืบคลานลง ฝุดฝุด :ling1: ตอนนี้เคลียร์ทั้งเฮียทั้งหนู ไม่มีอะไรให้กังวลเลย เหรอ หุหุ มาช้าบ้างไรบ้างค่ะเคลียร์งาน แต่ดีใจที่มีคนถามหา ขอบคุณนะคะ :pig4:ส่วนนายกับนาย อืม มันควรจะถึงเวลาชี้แจงความสัมพันธ์แล้วเน๊าะ อิอิ บ้านใครที่ยังน้ำท่วมอยู่ขอให้น้ำลงเร็วๆนะคะ รักษาสุขภาพด้วย และขออนุโมทนาบุญกับคุณ DeJavu ด้วยค่ะ เอาบุญมาฝาก สาธุ ขอให้บุญรักษาเช่นค่ะ รวมถึงทุกคนด้วยนะคะ :mew1:
-
มาอีกรอบ
-
นึกว่าพ่อนกจะตายซะแล้ว เฮ้ออออ
-
ลุงนกตายอ่อ โห เข็มข้นจริงๆๆๆมาม่าชามนี้
-
กรี๊ดด
แก้ข่าวๆๆๆ
มาตอนอัพยังไม่หมด
นึกว่าตายกันหมดซะละ 555
ยังดีที่ทุกคนยังปลอดภัยยย
-
แว๊กกกก กำลังจะไปเคลียร์งานต่อ เห็นมีเม้นท์พ่อนก อ่านดีๆค่ะ ทบทวนอีกนิดนุง :hao5:
-
:mew1: ขอแปะก่อน
++++++++++++++++++++++
แอบใจหายแว๊บบบแล้วเชียว มีพ่อตายด้วย
เกือบจเศร้าแล้วเชียว เฉลยแล้วโล่งเลย :กอด1:
-
แว๊กกกก กำลังจะไปเคลียร์งานต่อ เห็นมีเม้นท์พ่อนก อ่านดีๆค่ะ ทบทวนอีกนิดนุง :hao5:
อ่านแค่ครึ่งแรกเลยพาชาวบ้านเข้าใจผิด ขอโทษจริงๆ นะคะ หนูผิดไปแล้ว T__T
-
อ่านรอบแรกจะบ้าตาย นึกว่าพ่อตาย ที่แท้ก็ตัวปลอม
พี่สิบเก่งจังช่วยเฮียออกมาแล้วว เดี๋ยวให้เบียร์มอบรางวัล อิอิ
-
ตอนแรกอ่านแล้วตกใจ นึกว่าพ่อนกไปซะแล้ว
เฮียนี่เก่งมาก รู้ด้วยว่าตัวปลอม
พี่สิบและพวกของนายมาช่วยเฮียออกไปได้แล้ว ดีใจจริงๆ
ใกล้ความจริงเปิดเผย ใครดีใครเลว
สงสารช่วงล่างเฮีย เจอหนูอย่าลืมทดสอบนะว่ายังใช้การได้อยู่ไหม คริคริ
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คุณพระ!!
อยากบอกว่าอ่านตอนนี้นี่วิตกจริตทั้งตอน
แต่โล่งอก ในที่สุดก็รอดปลอดภัยดีทุกคน
:กอด1:
-
ตอนกดเข้ามาตอนแรกเพิ่งมีโพสต์เดียว ก็ว่าค้างๆยังไม่น่าจบ รีเฟรชดูใหม่ อ่อออ เก็ตแล้ว5555
ตอนนี้คุณตำรวจเก่งจริงๆ ช่วยเฮียออกมาได้แล้ววว ขอให้ทุกอย่างคลี่คลายไวๆ
-
เฮียรอดแล้ว :z2: รอไปพบหนู จะได้อยู่ด้วยกัน
-
รอดทุกฝ่าย
โล่ง o13 o13 o13
:katai5: :katai5: :katai5:
-
โห อ่านตอนแรกนึกว่าหนูโดนจับได้จริงซะอีก เฮียยิ่งพึ่งฝันถึงหนูไปแบบน่ากลัวมาก พอหนูบอกพวกมันฆ่าพ่อนี่เริ่มตะหงิดล่ะ
เพราะดูแล้วอย่างพ่อนกนี่คงถึกไม่แพ้ลูกเขยแน่นอน อีกอย่างหนูคงยอมตายพร้อมเฮียมากกว่าให้เฮียทรยศนาย เฮียเลยจับไต๋ได้
แล้วตอนนี้คู่พี่สิบกะน้องเบียร์นี่หวานกันจริง ถึงแค่ 5 นาที น้องเบียร์เลิกพยศแล้วน่ารักเชื่อฟังพี่สิบเชียวนะ
และด้วยแผนการณ์และฝีมือของพี่สิบและเหล่าลูกน้องนายที่เก่งแต่โหดๆ ทุกคน ก็สามารถช่วยเฮียออกมาจนได้
แต่กับท่านรองฯนี่คงไม่จบง่าย ๆ ไม่รู้มีแผนอะไรให้ไอ่อัลไปจัดการอีก กลัวจะจับหนูได้จริง ๆ เพราะเป็นเรื่องที่เฮียกลัวที่สุด
แต่ดูแล้วหนูก็มีคนช่วยดูแลหลายคนเลยแม้แต่น้องและเพื่อนน้องเฮีย ก็พยายามปกป้องพี่สะใภ้เต็มที่
ก็ขอให้ทุกคน ทุกคู่ปลอดภัย ได้กลับมาอยู่ด้วยกันไว ๆล่ะกันจ้า สาธุ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า :pig4: :L2:
-
เฮียมาแล้วๆๆๆ
ใจหายใจคว่ำนึกว่าเป็นหนูตัวจริง นึกว่าพ่อนกตายแล้ว ฮื่ออออ
ดีที่...ยังใช้การได้อยู่นะเฮีย ฮิฮิ :impress2:
-
เฮ้อออออ โล่งงง :เฮ้อ: ดีใจที่หนูกับพ่อปลอดภัย
เฮียก็ปลอดภัยแล้ว ขอให้ได้เจอกันซักทีเถอะ
ยังไงก็ขอให้ทุกคนปลอดภัยนะ สาธุ :call:
-
ใจหายหมดนึกว่าพ่อนกตาย :เฮ้อ:
แต่เฮียเก่งจังรู้ด้วยว่าไม่ใช่หนูตัวจริง
ขอบคุณพี่สิบที่ช่วยเฮียออกมาได้ ขอให้เฮียได้เจอหนูไวไวนะ :call:
-
:เฮ้อ: ใจหายใจคว่ำหมดเลยนึกว่าหนูโดนจับมาจริงๆ เกือบดราม่าแล้วนะเนี่ย ดีใจที่เฮียปลอดภัยแล้ว มีคนข่วยเฮียเยอะแยะเลย เฮียของหนูนี่เจ๋งจริงๆ o13
ปล.ส่วนล่างเฮียก็ปลอดภัยใช่รึปล่าว :katai3:
-
ตอนแถมนี่คืออะไร เรางงอ่า
ดีใจจัง คนดีปลอดภัยแล้ว วะฮะฮ่าาาา
-
ช่วยเฮียออกมาได้แร้วววว >.<
-
ตกใจหมด นึกว่าพ่อนกเป็นอะไรเสียอีก ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร
ดีใจกับพี่สิบที่น้องเบียร์เลิกพยศกลับมารักกันเหมือนเก่า คู่นี้เขารักกันดีนะ หวานซะ
อยากเบิ๊ดกะโหลกนายไป่ น่าจะให้เวลาเขาสวีทกันหน่อย
ดีใจที่เฮียปลอดภัย พี่สิบกับคณะเป็นฮีโร่นะเนี่ย น้องเบียร์หารางวัลให้พีสิบซะดีๆตอนหน้าให้คู่นี้ได้หวานกันบ้างเห๊อะ :hao4:
-
เฮียรอดแล้ววววววววววววววววววววววว เต้นระบำ คองก้า :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
คึคึ รู้ไหมเดาออกว่าไม่ใช่หนู ตอนที่เฮียบอกจะฆ่าแล้วตัวแข็ง ถ้าเป็นหนู หนูไม่มีทางกลัว แล้วก็พร้อมจะทำตามที่เฮียบบอกทุกอย่าง
มารอตอนหน้า รอเจาะเผือกความสัมพันธ์ ของนายเทียนกะนายเฟย นายขร๋าอย่าฆ่านู๋นะคะ ขอนู๋เผือกหน่อย 5555 :hao7: :hao7:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยทำไมมันลุ้นอย่างนี้ :katai1: :katai1:
-
เย้ เฮียรอดแล้ว โล่งอก ขอให้ทุกคนปลอดภัย
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
:เฮ้อ: หูยยย~ โล่งงงอ่ะ ดร.เฮียรอดตายแล้วว
ลูกหนูกับพ่อนกก็ปลอดภัย :m4:
:give2: ขอบคุณ คุณนักเขียนที่ไม่ใจร้ายกับคนอ่านจนเกินไปนะคะ :impress:
-
ใจหายแว้บบบบบ นึกว่าลุงนกทำไมตายง่ายๆ โดนหลอกซะแล้ว
-
ในที่สุดก็ช่วยเฮียออกมาได้ หมดระเบิดไปกี่ลูกเนี่ย?
-
โอ๊ยยย อ่านตอนนี้แล้วชื่นใจจริงๆ อยากกระโดดกอดคนแต่งแน่นๆ
เฮียปลอดภัย หนูอยู่ดีมีสุขกับพ่อนก รอที่จะได้เจอกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ปลื้มมมมมม
+1 :กอด1: กดสารพัดบวกด้วยความชื่นชม
-
เค้าอยากได้ตอน'นายและนาย' ฮ่าๆ
-
ตอนแรกเราก็คิดว่าเป็นหนูจริงๆแต่คิดว่า เฮ้ยถูกจับมาง่ายไปมั้ย?
แล้วพ่อก็ตายง่ายไปอ่ะ แล้วพอมาถึงตอนที่หนูบอกให้เฮียยอมพวกมัน
ก็เลยรู้ว่าไม่ใช่ เพราะหนูไม่น่าจะทำงั้นอ่ะ พอมาเฉลยตอนท้ายมันก็ไม่ใช่จริงๆ
คนที่มาจีบหนูนี่เพื่อนเฮียส่งมาใช่มั้ย โหเฮ้ยนี่ป้องกันหลายด้านจริงๆ
รอตอนต่อปายยย อิอิ :mew1:
-
หนูละเฮียปลอดภัยแล้ว :katai2-1:
ต่อไปเฮียต้องเอาคืนให้พวกมันเจ็บหนังเลยน่ะ :z6: :beat: :z6: :beat: :z6:
-
เล่นเอาเสียววาบเลยอ่ะ o22 นึกว่าเฮียใจร้ายจัง แต่รู้สึกน้อยไปหน่อยนะคะสำหรับฉากกระชากอารมณ์ น่าจะเอาให้นักอ่านลุ้นไส้บิด :z10:(เกือบขาดกว่านี้ค่ะ ชอบบบบบบบ---แอบซาดิสซ์ ฮาาาาาาา) แต่ยังไงตอนต่อไปขอหวานปนฮาสไตล์หนูเฮียเหมือนเดิมละกันค่ะ คิดถึงฉากคู่กันของสองเขา คึคึคึ :hao6:
ขอบคุณสำหรับวันเสาร์อันแสนสุขสนุกสุดระทึกของตอนที่ 36 นะค้าาาาาาาาาาาาา :L2:
-
ตกใตนึกว่าพ่อนกตายจริง เฮ้อออ โล่ง
เฮียรอดแล้วววววววววววววววววววววววววว วู้วววววววววววววววววววว :mc4:
-
คนแต่ง โหดไปนะคะ
เล่นเอาซะตกอกตกใจหมด
ฟู่ววววว....
ค่อยยังชั่ว
มาต่อไวๆนะคะ :katai2-1: o13
-
:เฮ้อ:โล่งแล้วเฮียรอดแล้ว
รอลุ้นตอนต่อไป :กอด1: :L2:
-
มีเพื่อนดีเป็นศรีแก่ตัว อย่างนี้นี่เอง เนอะเฮียกร พ่อลูกครึ่งเป็นบอดี้การ์ดรึนี่ ส่วนพี่สิบได้เบียร์คืนแล้ว แผนสำเร็จลุล่วง ขอบใจจร้า
-
นึกแล้วว่าต้องไม่ใช่หนูเพราะหนูตัวจริงต้องกวนตีนมากๆนะ
ดีจังเฮียปลอดภัยแล้ว
-
ตอนแรกก็คิดว่าหนูโดนจับมาจริงๆ
แต่พอตอนที่ถามว่าเฮียเอาอะไรเขามา เริ่มรู้สึกตะหงิดๆ
เพราะหนูคงไม่ก้าวก่ายเรื่องงานของเฮียแน่ๆ
ยิ่งตอนที่บอกว่า เฮียยอมเขาเถอะ ยิ่งชัดเจน
หนูคงยอมตายมากกว่าที่จะทำงานเฮียพัง
สุดท้านก็โล่งใจ
อ่อคนที่มาตีสนิทหนูคือเพื่อนเฮียใช่ไหม นึกว่าไอ้อัลซะอีก ลุ้นแทบแย่
-
อ่านตอนแรกใจหายแว๊บ แต่พอเฉลย เฮ้อโล่งเลยค่่ะ
จะได้กลับมาอยู่ด้วยไม๊ทั้งเบียร์กับพี่สิบ แล้วก็เฮียกับหนู
-
อ่านตอนแรกใจตกไปที่ตาตุ่มเลย นึกว่าพ่อนกไปเสียแล้ว
ตอนนี้ดีใจมากเฮียปลอดภัยแล้ว รักษาสัญญากับน้องหนูด้วยนะ
-
ตอนที่แล้วหลอกคนอ่านนี่หว่า เล่นเอานอนไม่หลับ มาตอนนี้อยากจะไชโยโห่ฮิ้วจริงๆ :mc4: :mc4:
-
แวะมาอ่านเฮียกะหนู ระหว่างพักอ่านสือ เครียดหนักกว่าเดิมจ้าาาาาาาาาาา
นึกว่าตายไปแล้วจริงๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตกใจหมดนึกว่าหนูโดนจับตัวและนึกว่าพ่อนกตาย!!! เฮียปลอดภัยแล้ววววขอให้ทุกคนปลอดภัยด้วยยยยยยย
-
ใจหายหมดเลยยยยยยย นึกว่าเรื่องจริงซะแล้ว :z3:
ดีใจที่เฮียกับหนูปลอดภัย เฮียสู้ๆนะ
-
โอยยยย ตอนแรกตกใจ นึกว่าพ่อนกตายจริงๆ o22
ตอนนี้ตื่นเต้นสุดๆ ลุ้นจน...ตัวแข็ง ฮ่าๆๆๆๆ
o13
-
ที่แท้ก็เพื่อนที่ให้เฝ้าดูนี่เอง นึกว่าไปอัล
โหมีแการหาตัวแทนมาหลอกเฮียด้วย คิดว่าความรักของคนอื่นมันจะไม่รู้ว่าตัวจริง ตัวปลอมเชียวเรอะ
เชอ สมน้ำหน้า
เฮียปลอดภัยแล้ววว คู่เบียร์กับสิบก็ดูเข้าใจกกัน สดทิฐิแล้วววว
ขอให้เฮียได้เจอกับหนูเร็วๆ
-
Thank...
-
คนเขียนใจร้าย หลอกเราซะจิตตกเลย เข้มข้นมากกกกกกก รอตอนต่อไปจ้า
-
ที่แท้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ถูกส่งไปดูแลหนูนี่เอง
ว่าแต่คงเจ็บหน้าดูนะนั่นโดนเต็ม ๆ 5555
-
เฮ้อ!!!!โล่งอก
-
เฮ้อ!!!!โล่งอก
-
ขอใหัเจอกันเร็วๆนะ
-
ดีใจที่ช่วงล่างเฮียใช้งานได้ปกติ
-
หุ๋ย!!!!!!! ใจหายหมดเลยอ่ะ เกือบแย่แนะ รอตอนต่อไปจร๊า!!!!!!!!
-
ไม่ได้ติดตามมานาน แต่เหตุการณ์ดูจะคลี่คลายแล้วดีใจด้วยนะ ขอบคุณคนแต่งครับ
-
ตัวปลอม เฮียไม่ได้โง่น่ะ
-
บ้าจิง เฮียรอดแล้ว!! กวาดล้างมันซะ หึหึ
-
ดีใจๆช่วยเฮียได้แล้ว
-
ก้อว่า
ทำไมหนูยอมง่ายจัง
ตัวปลอมนี้เอง แถม 11 รด อีกตั้งหาก
คนของเพื่อนเฮียนี้เอง ทำเอาใจหายแวบบบ
-
อารมณ์ตอนอ่าน :monkeysad: --> :a5: --> :serius2: --> :เฮ้อ:
คนแต่งเก่งมาก น่าจะหมดพลังไปพอสมควรเลยเนาะแต่งตอนนี้ ^^
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านแล้วโล่งอย่างแรง สุดยอด เฮียของนู๊ววววว
-
ใจหายหมด นึกว่าพ่อนกไปกับแม่ไก่ซะแล้ว :เฮ้อ:
-
ตกใจหมดเลย เกือบโดนหลอกแล้ว
-
จะเป็นโรคหัวใจเพราะเรื่องนี้หลายรอบแล้วนะเนี่ย
ตอนนี้ก็เหมือนกัน ลุ้นและตื่นเต้นไปกับภารกิจนี้
ในที่สุดก็สำเร็จ พี่สิบและเพื่อนๆช่วยเฮียได้อย่างปลอดภัย
รวมทั้งหนูและพ่อนกก็ยังปลอดภัยดีอยู่ทั้งสองคน
เรื่องราวกำลังเข้มข้น(พูดคำนี้มาหลายตอนแล้ว) :katai1:
เฮียออกมาได้แล้วคราวนี้คงสนุกล่ะ แต่รอหายดีก่อน
ที่บาดเจ็บอยู่เห็นจะมีที่เดียว คงต้องรอให้หนูมาตรวจเอง :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1: ตื่นเต้นทู้กตอน
+1และเป็ดจ้า
-
ดีใจที่เฮียรอดและไม่มีใครตาย เฮียหายเร็วๆนะ คิดถึงน้องหนูจัง ตอนหน้าจะมีเคลียร์นายเทียน-นายเฟยใช่ไหม
-
เฮียรอดแล้วดีใจ อิอิ อยากให้เฮียกลับไปหาหนูแล้วอ่ะ
-
อาเฮียกับอิหนู 555
ชอบค่ะไม่ค่อยอ่านเจอแนวแบบนี้
สนุก+ตลก ชอบคุณพ่อมากมาย
-
โอย ๆ ทำเอาจิตตกเลย ตอนแรกเชื่อสนิทใจเลย ว่าน้องหนูถูกจับมาจริง ๆ เพราะเฮียไม่มีท่าทีสงสัยอะไร
แล้วการแสดงออก ก็เหมือนนิสัยน้องหนูมาก ๆ เลย แต่พอบอกว่า พ่อนกถูกฆ่า ก็คิดนะว่า เอ้ะ !
พ่อนกเนี่ยนะ จะให้พ่อนกตายจริงเหรอ แถมตายง่ายด้วย ไม่น่าเชื่อ แล้วพอที่ทิ้งท้ายที่เฮียคิด
ผมบอกหนูดึงมากอดอีกครั้งให้แน่ใจว่ามันคือความจริง หรือเปล่า ก็เริ่มชักตะหงิด ๆ ว่าเอ้ะ ยังไงกันแน่เนี่ย
และในที่สุด ก็โล่งอกได้ซะที ว่าเป็นหนูตัวปลอมและพ่อนกยังปลอดภัยดี เฮียเก่งมาก ๆ ที่ไม่หลงกล
ส่วนเฮีย ก็ถูกช่วยได้สำเร็จแล้ว นายคิดถูกมาก ๆ ที่ให้พี่สิบ เป็นคนนำมาช่วยเฮีย แล้วยังได้คุณลุงพี่สิบช่วยลับ ๆ ด้วย
แถมคราวนี้มาแบบจัดเต็มครบ ทั้ง ไป่ ทวน เป้า ย้ง เข้ม ปาน โจ๊ก มีแต่พวกมีฝีมือสุดยอด เลยทำให้ช่วยเฮียสำเร็จง่ายขึ้น
ส่วนด้านน้องหนู พ่อหนุ่มลูกครึ่งนั่น เป็นคนของเพื่อนเฮียจริง ๆ ด้วย ดีจังที่มีคนคอยคุ้มครองน้องหนูกับพ่อนก
รู้สึกปลื้มเพื่อนเฮียจัง ทั้งที่ยังไม่เคยปรากฎตัวเลยนะเนี่ย คุณวิทย์ ท่าทางจะเก่งและใหญ่โตใช่เล่นนะ
ถ้าไม่ติดว่า เหมือนน้องรันคงจะคู่เข้ม(รึเปล่า)แล้วน่ะนะ คงอยากหวัง ให้คุณวิทย์ได้เป็นคู่น้องรันนะเนี่ย
นายกับนาย ใกล้ได้เปิดเผยความสัมพันธ์แล้วเหรอ รอจ้ารอ อยากรู้ว่านายเฟย เป็นพวกมาโซฯรึเปล่านะ ฮุฮุ
ขอบคุณมากค่ะ :L2: :L1:
-
ตกใจหมดเลย นึกว่าเฮียปล่อยให้หนูถูกกระทำชำเราจริงๆ ดีใจที่หักมุมมาแบบนี้ อิอิ
รอลุ้นตอนถัดไปค่ะ :katai2-1:
-
เฮียถ้ารอดแล้งใช้การไม่ได้หนูจะบ่นไหมเนี่ย ฮ่าๆ
-
จัดการมันให้เรียบเลยเฮีย อย่าให้ตัวไหนมันรอดไปได้ เชียร์เฮียสุดใจ
กรี๊ดดดดดด น้องชายเฮีย น่าร้ากอ่ะ :mew1:
-
ใจหายวาบนึกว่าหนูโดนจริง :hao5: เฮียรีบรักษาตัวแล้วไปหาหนูไวไวนะ :monkeysad:
พี่สิบกับเบียร์ก็ดีกันแล้ว :katai2-1:
-
เล่นซะ ใจเสียยยยเลยยย
ที่แท้ตัวปลอมมม
-
:ruready คุณวิทย์นิใครอะเพื่อนเฮียหรอ คืออ่านจนลืมอะ แล้วพี่สะใภ้ แม่ใหม่ เค้าเป็นอะไรกับใคร ง่าาาาาาา
-
:เฮ้อ: โล่งงง
-
กะแล้วว่าไม่ใช่หนู หนูตัวจริงต้องกวนตีนกว่านี้เยอะ
เฮียปลอดภัย นี่คือเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว :katai2-1: เย้
-
ใจไม่ดีตั้งแต่เฮียฝันว่าหนูโดนพวกไอ้อัลรุมแล้วอ่ะ
ตอนที่หนูเข้ามาก็เชื่อไปแล้วนะว่าเป็นหนูตัวจริง
แต่พอเฮียพูดว่าตายแล้วหนูตัวแข็งไปก็เริ่มตงิดๆ
ยิ่งทำเหมือนกลัวแต่ไม่ได้เข้มแข็งเลยยิ่งมั่นใจว่าเป็นหนูตัวปลอมแน่ๆ
เพราะหนูตัวจริงเข้มแข็งและใจเด็ดกว่าที่เห็นภายนอกมาก
แต่คิดว่าเป็นตำรวจปลอมตัว ไม่ได้คิดว่าจะเป็นฝ่ายตัวร้ายที่อุปโลกหนูขึ้นมาเอง
ในที่สุดอิพี่สิบกับบรรดาลูกน้องนายก็มาช่วยเฮียออกไปได้
โล่งอกเลย อ่านแล้วลุ้นจริงๆ ทั้งลุ้นทั้งตื่นเต้นปนๆกันไป
เบียร์กับอิพี่สิบมีหวานหันพอให้ชุ่มชื่นหัวใจ
แต่ถึงยังไงเราก็รอให้เฮียไปหวานกับหนูนะจ๊ะ
ปล. หนูช่วยเช็คช่วงและทดสอบสมรรถนะช่วงล่างของเฮียด้วยนะ :hao7:
-
เฮียปลอดภัยแล้วโล่งอก~ตอนนี้มันส์สุดๆพี่สิบและทุกคนเก่งมาก ว่าแต่คนที่หนูเจอที่วัดเป็นน้องชายเฮียเหรอ? กำลังเจ้มจ้น!!
-
โล่งใจมากเลยทีแรกไม่กล้าอ่านมาก กลัวบอกตรง ๆๆ พอเห็น comment คนอื่นบอกว่าโอเคค่อยมาอ่าน อิน555 โล่งยิ่งกว่ายกภูเขาออกจากอก หนู เฮีย พ่อนก เบียร์ สิบ ทุกคนปลอดภัย รอให้เรื่องคลี่คลายเสียที
ปล. รักเฮียมาก ๆๆๆๆ จุ๊บ ๆๆ
-
สิบเบียร์น่ารัก ทีแรกอ่านแล้วอึ้งตอนรู้ว่าลุงนกตาย อ่านไปอ่านมาค่อยโล่งใจหน่อย
เฮียปลอดภัยแล้ว ดีใจ รอการแถลงไขเรื่องของนายนายอยู่นะคะ แล้วก็รัน เข้ม ไป่ ด้วย
อยากรู้ว่าตกลงคู่ใครยังไง มาต่อเร็วๆ น้า
-
ไอ้เราก็ใจหายใจคว่ำหมด
นึกว่าพ่อนกตายซะแล้ว
ว่าแต่ช่วงล่างของเฮียจะเป็นยังไง ใช้การได้หรือเปล่าหว่า ครึ ครึ
((มันใช่เวลาห่วงไหมเนี่ย!))
-
:a5: ตกใจหมดนึกว่่าเป็นหนูจริงๆ
เฮียรอดแล้ว :mew3:
-
ใจคว่ำหมดเลยนึกว่าพ่อนกถูกฆ่า กับหนูถูกจับมา :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ในที่สุด หนูกับเฮียก้อได้ กลับมาอยู่ร่วมกันซะที แต่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าก้ไม่รู้ ดูเหมือนอีกฝั่ง ดูเอาจริงขึ้นมาก แสดงว่ามันยังไม่จบง่ายๆแน่นอน
ตอนแรก ก็ว่าอยู่เหมือน ทำไม หนูยอมง่าย จัง ยอมเกิน มันดูแมร่ง ๆถึงโดยร่วมมันจะคล้ายหนูมาก เรื่องการพูด การอะไรยังงี้
ยิ่งตอน เฮียบอก ว่า จะใช่ความจริงหรือเปล่า อีก แต่ก็ว่าอยู่ปกติ หนู เมียเฮีย กล้าหาญ ใจเด็ด ไม่รักตัวกลัวตาย ทุกตอน
รู้สึก เริ่ม จะเเฮปปี้เกือบทุกคู่ ยกเว้น เข้ม รัน เหมือนจะไม่ไปไหน สักที แอบชอบคู่ เข้ม รัน โดยเฉพาะ เข้ม ดู มันจิตๆปหนหวาน แถมเถื่อนอีก อยากให้รัน3p มากกว่า รัน เข้ม ไป่ ดู แล้ว รันจะเลือกเข้มยาก แต่ก้อต้องดูต่อไป
แต่อยากอ่านคู่นายสุด ( แอบเสนอ นะตัว )อยากให้ คู่นาย อ่าเป็นเรื่องต่อไป ไม่ก็ภาคสองมากกว่า ดูแล้วคู่นาย น่าจะมีอะไรที่มากกว่านี้อยู่ หรือไม่ใช่ 5555 ถ้าผิดพลายก็ขออภัยด้วยคะ
มารออ่านตอนต่อไป
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
-
คนแต่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง (กระโดนกอด นักเขียน อย่างเร็ว) ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้เคลียร์ทุกปัญหาของเฮียจริงๆค่า
รักคนแต่งอ่ะ จริงๆนะ ตอนแรกนึกว่าจะมีน้ำตานองหน้า :katai1: :katai1:
เอาจริง เราแอบสงสัยแบบ เฮ้ยยยย จะจริงหรอ หนูจะโดนแบบนั้นจริงๆอ่ะ ฉากแรกว่าแล้วเฮียต้องฝัน
พอมาเข้าจริง แบบ :serius2: :serius2: ขอล่ะ อย่าน้า แต่ใจเราก็แอบคิดตรงที่ พ่อนกตายง่ายไปหรือป่าวววว แล้วทำไมหนูถึงบอกต้องเฮีย ว่าให้เอามาคืนอ่ะ แอบคิดเยอะไปหมดดดดด
แต่ชอบฉาก เฮียรักหนู อ่ะ มันคือความรักของเฮียจริงๆ เกือบไปแล้วววววว แต่ที่เฮียจับได้ เพราะ ความเกรียนของหนูหายไปนี้เอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หนูจะต้องพกความเกรียนมาด้วย ถึงจะใช่ตัวจริงๆจ้า
มาถึง พี่สิบกับเบียร์ อยากจะบอก คู่นี้ โดนตลอดๆๆๆๆๆ จะหวานๆ โดนมารมาแทรกกลางตลอด ฮ่าๆๆ บทจะหวาน เบียร์จะยอมพี่สิบมั้ง กรรมค่า หมดเวลา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ แต่เอาน่าๆ ช่วยเฮียมาแล้วก็จะได้หวานแล้วเนอะพี่สิบ อดเปรี้ยวไว้กินหวานเนอะ
พี่สิบ เก่งมากๆ อ่ะ ไม่ซิ ทั้งพี่สิบ เข้ม ไป่ ทวน ย้ง ปาน โจ๊ก เลยค่ะ เป็นทีมที่ ถ้าทุกคนร่วมมือกัน งานก็จะเสร็จอย่างสวยงาม ดูดิ ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม ทำให้ช่วยเฮียออกมาได้ เจ๋งสุดๆ ทำไม แก็งค์โจรพวกนี้ถึงได้ดูพระเอกขนาดนี้ค่า
ปล. นักอ่านคนนี้ เชียร์ เข้มรันค่ะ คือ รู้สึกว่า เคมีเข้ากันอ่ะ เพราะรันไม่ค่อยชอบเข้มเพราะตอนแรกเข้มดูหน้ากลัว แต่หลังๆ เข้มเหมือนจะคิดได้จากคำพูดเฮียนะ แล้วเริ่มจะใช้ ใจ เข้าใกล้รันมากกว่า ให้คนที่ไม่เคยมีหัวใจ รักใครเป็นกับเค้ามั้งเถอะ (ยกธงเชียร์ เข้ม รันค่า)
ตอนหน้า เรื่องนายกับนาย รอค่า อยากจะรู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จริงๆ ว่าจะยังไงกันค่า แล้วขอเรื่องอิทธิพลที่จะช่วยเฮีย เบียร์ รัน ด้วย นะค่า คนแต่งสู้ๆค่า
-
โล่ง
-
ก็รุสึกนะว่าบรรยากาศไม่เหมือนหนูเลย แต่คาดไม่ถึง ฮ่าๆ แล้วแบบ โอ๊ย ตอนแรกนึกว่าพ่อนกตายอย่างที่บอก ใจหายแว้บบบบบ :a5:
-
อยากให้เฮียเจอพ่อนกเร็วๆอ่า
-
>> ป. 37 << ความสัมพันธ์ที่น่าหลงใหล
เย็นชา
เข้มแข็ง
เด็ดขาด
ในสายตาของคนทั่วไป
แต่
อีกด้านที่ไม่เคยมีใครเห็น และก็อยากให้ใครมาเห็นด้วย
หอมหวาน
เย้ายวน
ร้อนแรง
ทุกอย่างรวมอยู่ในตัวของคนที่ผมนอนกอด แต่กว่าจะได้กอดก็ต้องปราบให้หมดพยศซะก่อนถึงจะยอมตกอยู่ในอ้อมแขนที่ไม่มีวันจะปล่อยให้หลุดหนีไปได้ และไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้ง มือคู่นี้และหัวใจจะตามกลับมาให้ได้
“เมื่อไหร่จะยอมรับสักที”ผมพึมพำกับใบหน้าเย็นชาเวลาตื่นของคุณชายน้ำแข็ง ต่างจากเวลานอนหลับตาพริ้ม ใบหน้าดูอ่อนโยนเหมือนเจ้าชายนิทรา ก่อนจะหัวเราะในลำคอกับคำเปรียบของตัวเอง ผมไม่เคยมองคนหลับเป็นเจ้าหญิง เพราะทุกอย่างในตัวรวมถึงอุปนิสัยไม่มีความเป็นเจ้าหญิงเอาซะเลย
“ขอโทษ ช้ำหมดเลย”ผมจูบข้อมือที่คลายผ้าออก ประกบเป่า ก่อนจะปลดที่ข้อเท้าข้างหนึ่งออกทำเช่นเดียวกันกับข้อมือ ก่อนจะดึงผ้าขึ้นมาคลุมร่างเปลือยของเรา คนในอ้อมแขนคงรู้สึกหนาวเบียดกายเข้าหาอย่างอ้อนให้กอด ผิวขาวเนียนไม่เย็นมากนักเพราะห่มด้วยเนื้อมาทั้งคืน ถ้าเป็นเวลาปกติอย่าหวังเลยจะได้รับการออดอ้อนเช่นนี้
“แต่รอยตามตัว ฉันจะไม่ขอโทษหรอกนะ เพราะนายเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว”ผมลูบรอยช้ำที่ถูกตีตราตามตัวเบาๆ
“อืม”เสียงครางในลำคอ เหมือนจะรำคาญที่ถูกรบกวน เลยต้องปลอบด้วยการกระชับ ใกล้ฟ้าสางแล้ว แต่คงจะตื่นยากเอาการเพราะสิ้นเปลืองพลังงานไปเยอะ แต่ถ้าตื่นได้ก็จะได้รับแต่สายตาเย็นยะเยือก และคำพูดแค่สองพยางค์ ‘ออกไป’และคนฟังอย่างผมก็จะยกยิ้มพร้อมยักไหล่และตอบกลับ ‘ออกหลายครั้งแล้ว’ พร้อมเสียงโครมครามของสิ่งของที่คว้าอะไรได้ก็ขว้างปาใส่อย่างเร็ว คนถูกกระทำอย่างผมก็หลบและรับได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ต้องพิจารณาการรับให้ดี เพราะบางทีก็ มีด กรรไกร แม้กระทั่ง ช้อนส้อม ยังถูกนำมาเป็นอาวุธ
“ไม่ต้องถึงปืนหรอกนะ ที่รัก ถ้าฉันตายไป นายก็ไม่เหลือใครแล้ว รวมทั้งฉันด้วยถ้านายตายก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม”ยกยิ้มพูดหยอก ก่อนจะหุบในตอนท้าย
“เรามีกันแค่สองคน ถ้านายตายก่อนฉันจะตายตาม และถ้าฉันตายก่อนล่ะ นายจะตามฉันไปไหม หืม”คำถามที่ได้แต่แอบถามเวลาหลับ คำถามที่คนไม่เคยกลัวอะไรง่ายๆอย่างผมรู้สึกกลัวในคำตอบที่ไม่อาจคาดเดาได้ของคนในอ้อมแขน ผมกระอ้อมแขนกลัวว่าใครจะมาแย่งไป ถึงจะอยู่ด้วยกันมานาน นานซะจนไม่มีใครมาแทรกได้อีกแล้ว ก่อนจะหลับตาลงนึกไปถึงอดีตที่เป็นจุดเริ่มต้นทุกอย่างของเรา
.
.
.
.
ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ท่ามกลางหุบเขา มีหมู่บ้านประมาณยี่สิบหลังคาเรือนตรงปากทางเข้า ที่นี่เป็นเขตหวงห้าม มีการกั้นเขตบอกให้รู้ว่าเข้ามาทำมาหากินได้แค่ไหน แต่ถ้าเข้ามาโดยไม่มีเจตนา ก็ไม่เคยทำร้ายมีแต่ช่วยเหลือ เพราะนี่คือคฤหาสน์ของเจ้าสัวเหวิน เจ้าพ่อวงการค้าอาวุธแต่ตอนนี้วางมือส่งต่อให้น้องเป็นคนทำ ทำกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ แต่มีกิจการอื่นควบคู่ด้วยอีกหลายอย่าง
ปัง
ปัง
ปัง
ปัง
วันนี้ทุกคนในครอบครัว รวมคนรับใช้ในบ้าน ได้มารวมตัวกันที่ลานกว้างหน้าบ้าน เพื่อทำพิธีไหว้บรรพบุรุษและฟ้าดินในวันเทศกาลตรุษจีน เสียงประทัดนับร้อยนับพันถูกจุดเสียงดังเซ็งแซ่กลบเสียงพูดคุยไปหมด แต่ทุกคนก็มีใบหน้าชื่นมื่น มีการแจกซองสีแดงที่ในนั้นใส่พันธบัตรจำนวนน่าจะขึ้นอยู่กับวัยของผู้ที่จะได้มั้ง ผมคิดขำๆ รวมถึง หีบและถุงใส่ทองคำ มอบให้แก่กัน อาหาร ขนม ผลไม้ ถูกนำไปแจกจ่ายให้กับทุกบ้านเหมือนอย่างทุกครั้ง เสียงอวยพรจากผู้ใหญ่และผู้ที่ได้รับเชิญดังไม่ขาดสาย เจ้าของบ้านยิ้มแย้มรับและให้ของตามประเพณี จนทุกอย่างเงียบสงบเหลือแต่คนในครอบครัว
“อืม พร้อมหน้าพร้อมตาดีจริง ป๊าขอให้ทุกคน อยู่เย็นเป็นสุข รักกันให้มาก กตัญญูต่อบุพการี บรรพบุรุษ แผ่นดินเกิด หรือแม้แต่แผ่นดินที่เราได้ไปอาศัย ก็จงตอบแทนอย่างรู้คุณ”ประมุขบ้าน หรือป๊าของผม พูดอย่างนี้ทุกครั้งในวันเกิดและเทศกาลสำคัญ โดยเฉพาะเรื่องความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ ควรกระทำอย่าให้ขาด
“คนไม่รู้คุณคนหรือสิ่งที่มีคุณ ทำอะไรก็จะไม่เจริญ จำที่ป๊าบอกไว้นะ”ท่านยกยิ้ม พร้อมจิบน้ำชา
“ครับ”
“ค่ะ”
เสียงตอบรับของคนในบ้าน ขานรับอย่างพร้อมเพรียง จะมีก็แต่คนหน้านิ่งที่ออกเสียงแค่เบาๆ ไม่หนักแน่นแต่ไม่เคยฝืนคำสั่งสอนสักครั้ง
“อาหลง เฮียอยากจะเตือนเรื่องบ่อนและเรื่องค้าอาวุธหน่อย พักนี้มีคนแจ้งทางการบ่อยเหลือเกิน ถ้าเป็นไปได้เราพักก่อนดีไหม อาเผิงแนะนำมา”ป๊าหันไปหาน้องชาย ทั้งสองอย่างตระกูลเราเปิดอย่างถูกกฎหมาย โดยมีนายพลเผิงเพื่อนพ่อเป็นคนช่วยอีกแรง
“เข้าใจเฮีย คงเป็นไอ้กวง มันชอบแขวะว่าเราใช้เส้นสาย ทั้งที่เราเปิดกันมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า พร้อมกิจการอื่นๆอีก เฮียเห็นยังไงก็ตามนั้น ฉันไม่ขัดหรอก แต่อยากซัดมันเหลือเกิน”เป็นน้องชายคนที่สองรองจากป๊า ก่อนจะมีเสียงสนับสนุนจากน้องชายคนที่สาม
“นั่นสิเฮีย สั่งสอนมันซะบ้างก็ดี”อาสามพูดอย่างเห็นด้วย
“ไม่ดีหรอกอาหวัง อาหวง ถ้าเราทำอย่างนั้น มันจะอาศัยจุดนี้แหละมาแกล้งเรา เอาไว้เรามีหลักฐานค่อยจัดการตามกฎหมายจะดีกว่า เชื่อเฮีย อย่าใจร้อน ศาลเตี้ยต้องดูความเหมาะสมที่จะใช้ จำไว้”ป๊าเตือนให้มีสติ ท่านผ่านอะไรมาเยอะพอกับอายุท่าน มีทั้งด้านสว่างและด้านมืด
“ครับ เฮีย”ทั้งสองตอบรับเป็นอย่างดี ก่อนป๊าจะมองมาที่ผม
“อาเฟย”เรียกเสียงทุ้ม
“ครับ”ผมวางตะเกียบหันไปตอบรับและสบตากับท่าน
“กิจการโรงแรมเป็นยังไงบ้าง”ป๊าถามถึงกิจการที่ผมรับผิดชอบอยู่ ตั้งอยู่ในตัวเมือง ที่จริงผมไม่ค่อยถนัดงานนี้เท่าไหร่ งานที่ต้องยิ้มแย้มเอาใจคนอื่นมันโคตรน่าเบื่อ อยากทำกับอามากกว่า ผมเคยไปช่วยอาด้วยมันตื่นเต้น มีลุ้น แต่บางครั้งอันตราย นี่เลยเป็นสาเหตุที่ป๊าไม่อยากให้เข้าไปยุ่ง ไม่ใช่ว่าท่านไม่รักน้อง ท่านอยากจะปิดซะ แต่อาขอทำต่อไม่อยากเสียลูกค้าที่ดีให้อีกฝ่ายไป การเจรจาไม่เหมือนสมัยปู่ที่ถือสัจจะเป็นสิ่งสำคัญ
“ดีครับ ลูกค้าให้การตอบรับดีมาก และทุกฝ่ายในบริษัททำงานร่วมกันเป็นอย่างดี”ผมตอบตามจริงไม่ได้โอ้อวดถึงความสามารถตัวเองคนเดียวแต่อย่างใด
“ดี พยายามทำให้ดีขึ้นต่อไป มีอะไรก็ปรึกษาผู้ใหญ่เอาไว้บ้าง และอย่าลืมตอบแทนพวกเขาล่ะ”ป๊ายกยิ้มกับสิ่งที่ได้ฟังและที่ไม่ละเลยคือมอบกำลังใจในรูปแบบต่างๆ กับคนที่ช่วยเรา
“ครับ ผมคิดไว้จะเพิ่มเปอร์เซ็นต์ให้หุ้นส่วน และก็โบนัสมากกว่าปีที่แล้ว ป๊ากับอาคิดว่าเป็นยังไง”ผมถามสิ่งที่คิดกับท่านและบรรดาอาๆ
“ก็ดีนะ ว่าไง”ป๊าเห็นด้วยหันไปขอความเห็นกับอาที่พยักหน้าไปงั้นแหละ อารู้ว่าผมอยากไปทำงานด้วย แต่อาก็เหมือนป๊าไม่ให้ลูกเข้ามายุ่งตรงนี้ ป๊ากับอาเคยตกลงกันว่าถ้าเป็นอะไรไป เราจะเลิกยุ่งกับของพวกนี้
“เฟยพักบ้างนะ ม้าเป็นห่วง”ม้าพูดเสียงนุ่ม กับผมจนต้องเอื้อมมือไปจับไว้
“ครับ ผมก็ห่วงและรักม้า ธุระในบ้านก็ให้เด็กๆจัดการบ้างเถอะ”ผมบอกแม่ด้วยเสียงเดียวกัน ผมจะปฏิบัติตัวอ่อนโยนกับป๊า ม้า และญาติพี่น้องในบ้าน แต่กับคนที่ไม่หวังดีกับครอบครัว ผมจะปฏิบัติอีกอย่างให้สาสมกับที่ทำ และไม่เคยให้เดือดร้อนถึงป๊า
“เทียน”ป๊าหันไปหาคนหน้านิ่งที่นั่งเงียบกริบไม่พูดจาถ้าไม่จำเป็น ยิ้มน้อยๆในบางครั้ง แต่ยิ้มของเขาต้องแยกให้ดี ยิ้มตามมารยาทกับยิ้มจริงใจ มันต่างกัน ไม่รู้ใครได้สังเกตบ้างไหม แต่ผมรู้
“ครับ”เสียงรับเนิบๆสมบุคลิกเจ้าตัว ตาชั้นเดียวออกโศก จมูกเล็กโด่ง ริมฝีปากบางสีแดง ผิวขาวจัด นิ้วเรียวยาวละจากตะเกียบมากุมไว้ที่หน้าตัก ชั่วแว่บที่สบตาก่อนจะเมินตามเคย ผมยักไหล่กับท่าทางแบบนี้ที่เห็นจนชินซะแล้ว
“งานหนักไหม”ป๊าถามถึงงานที่บริษัทส่งออกผ้าใหญ่เป็นอันดับสามของประเทศ แต่มูลค่าการส่งออกไม่เคยเป็นรองใคร
“ไม่ครับ”ตอบเรียบเหมือนสีหน้าเจ้าตัว ไม่มีการถามกลับ นอกจากสายตาที่สื่อให้รู้ว่ารักและเป็นห่วงผู้ที่ถามเท่านั้น
“มีอะไรบอกนะ ป๊าเป็นห่วง”ยกยิ้มมองด้วยสายตาแห่งความรัก ด้วยรู้นิสัยคนหน้านิ่งดี ปิดปากเงียบไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ไม่เคยแสดงออกให้เห็นถึงความอ่อนแอ มีอยู่หน้าเดียว
“ของคุณครับ”พูดพร้อมก้มหัวให้ ก่อนจะมองเมื่อมีถ้วยไก่ดำตุ๋นยาจีน วางไว้โดยผมเอง ก้มหัวนิดๆเชิงขอบคุณ ผมยกยิ้มอย่างรู้ทันกับการแสดงออกตามมารยาท
“ผอมลงไปเยอะนะอาเทียน ถ้าอาเหมยยังอยู่คงไม่ชอบใจเท่าไหร่นะที่เป็นแบบนี้ ดูแลตัวเองบ้าง เดี๋ยววันนี้จะให้อาหลิวเอารังนกตุ๋นไปให้นะ”เสียงอาม้าพูดอย่างห่วงใย อีกฝ่ายยกยิ้มพร้อมก้มหัว
“ขอบคุณแม่ใหญ่”ถ้าเป็นคนอื่นได้โดนปฏิเสธไปแล้ว ใช่ ผมกับเทียนเป็นพี่น้องต่างแม่ เทียนเป็นลูกชายคนโต แต่แม่เทียนเป็นภรรยาคนที่สามของป๊า และเป็นภรรยาคนสุดท้าย ถึงจะไม่ได้แต่งออกหน้าออกตาเหมือนม้าผมและภรรยาคนที่สองที่จากไปก่อนวัยอันสมควรด้วยโรคร้ายและไม่มีบุตร ซึ่งเป็นน้าแท้ๆของผมเองด้วย ภรรยาของป๊าคนนี้หน้าตาและการวางตัว ลูกชายถอดแบบมาไม่มีที่ติ ผมเคยถามม้าว่าทำไมป๊าไม่แต่งแม่ของเทียน ม้าบอกว่า แม่ของเทียนไม่ต้องการ พร้อมความจริงที่ว่าแม่เทียนไม่ได้รักป๊าแต่ถูกพ่อซึ่งเป็นตาของเทียนเอามายกให้ที่ช่วยเหลือ และหลังจากนั้นก็ไม่เคยมาที่นี่อีก พอน้าตาย ม้าในตอนนั้นก็ยังไม่มีลูกสักที พิจารณาจากอุปนิสัยแล้วเลยเลือกแม่ของเทียนมาเป็นเมียลำดับสาม ม้าบอกว่า อาเหมยเป็นคนใจดี รักเด็ก เคยเลี้ยงผมด้วย ทั้งที่เป็นลูกอิจฉา แม่พูดขำๆ เพราะหลังคลอดเทียนได้สองปี ม้าก็ตั้งท้องผม และไม่มีลูกอีกเลย แม่ของเทียนเท่าที่ผมจำได้ก่อนไปเรียนต่อเมืองนอก เทียนไม่ไปขออยู่กับแม่เรียนที่แผ่นดินใหญ่แทน แม่รองไม่ใช่ผู้หญิงสวยจัด แต่สง่างาม อ่อนโยนและเข้มแข็งในคราเดียวกัน แม้แต่ก่อนตายได้แต่ยิ้มจับมือลูกชายวัยสิบห้าไม่สั่งเสีย หรือฝากฝังกับใครทั้งนั้น มีแต่ป๊าที่พูดว่าจะดูแลลูกเป็นอย่างดี และนิสัยเหล่านี้ก็ส่งผลมาถึงลูกชายไปด้วย
.
.
.
.
หลังจากจบมื้ออาหาร ก็แยกย้ายกันตามอัธยาศัย ป๊ากับม้าไปบ้านนายพลเผิงที่เป็นเพื่อนพ่อช่วยเหลือกันมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า และเป็นพ่อของฟง เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเทียน แต่ฝ่ายโน้นอยากจะพิเศษเป็นมากกว่าเพื่อน ก่อนจะกระตุกยิ้มเมื่อนึกถึงพี่ต่างแม่ ที่กลับบ้านเล็กไปแล้ว ไม่ค่อยจะคุยกับญาติพี่น้องคนอื่นหรือแม้แต่เพื่อน จนโดนค่อนขอดบ่อย ก็ได้แต่ทะลุผ่านหู
‘เฮ้ เทียนเทียน เป็นใบ้หรือว่าหูหนวก เรียกไม่หันเลย วู้วู้’
‘เทียนเทียน นายเป็นขันทีเหรอ ได้ข่าว ฮ่าๆๆๆๆ’
ยกเว้นเรื่องเดียวที่หูจะเปิดรับ
‘แม่นายนึกยังไงเลี้ยงให้เป็นขันทีวะ ฮ่าๆๆๆๆ อ๊าคคคคคคคค’
ไม่มีเสียงออกจากปากบาง รวมถึงคนรอบข้างที่อ้าปากหวอ เมื่อเห็นไอ้คนตัวใหญ่ที่ล้อลงไปหมอบกับพื้นด้วยหลังมือ พร้อมแววตาและสีหน้าเย็นชามองเหมือนไม่มีอะไรกองอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเดินจากไป ถ้าฟงอยู่ด้วยจะไม่มีใครกล้าล้อ และนั่นเป็นเหตุการณ์สมัยเด็กที่หาดูไม่ง่ายนัก แต่ต้องยอมรับว่าทำได้ดีซะด้วย
‘การบ้านล่ะ คุณชาย’เสียงเรียบถาม ผมที่นอนบนเตียงอ่านหนังสือการ์ตูน เป็นเรื่องปกติของเด็กวัยสิบสี่ แต่เทียนในวัยสิบสี่ไม่อ่านหรือเล่นเกมสักอย่าง ถ้าจะอ่านก็จะเป็นพวกวรรณกรรมที่น่าเบื่อ ปีนี้เทียนอายุสิบหกแล้ว
‘ในกระเป๋า’ผมบุ้ยปากบอก เดินไปหยิบพร้อมยกและเทออกมาทั้งหมดลงบนพื้น
‘เฮ้ย’ผมท้วงไม่ดังนักก่อนเด้งตัวลุกนั่ง มองคนตรงหน้าที่ยืนเฉย
‘มาทำการบ้าน คุณชาย’พูดก่อนจะเดินไปนั่งตั่งลายมังกร เหมาะดีแหะ
‘มันอยู่ที่พื้นจะทำได้ไง’พูดยียวนกลับ แต่ไม่มีสะท้อนกลับหรือเดินมาเก็บ ตวัดตามองทำเอาสะดุ้ง กับพี่ใหญ่ที่เป็นคุณชายเหมือนกัน แต่กลับไม่ชอบ พูดครั้งเดียวกับคนรับใช้ ให้เรียกแค่ คุณเทียน พอ และทุกคนก็ทำตาม แต่กลับผมเขาจะเรียกด้วยคำนี้ตลอด ฟังว่าประชดหรือเปล่า ตามเคยหน้าเดียว
‘ตามใจ’พูดพร้อมกับเตรียมจะเดินออก ไม่มีการเซ้าซี้
‘เดี๋ยว’เรียกพร้อมวิ่งไปขวาง คนที่สูงแค่ปลายคางแต่คอตั้งบังคับให้หน้าเชิดจนจมูกเกือบชนกัน น่าจะเป็นครั้งแรกที่พิจารณาพี่ชายต่างแม่ และรู้จักคำว่า ‘ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น’ เป็นยังไง ถอดแบบแม่รองมาทุกกระเบียด ก้มไปใกล้เพราะได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เผลอสูดดม จนอีกฝ่ายชักสีหน้า เออแหะ เปลี่ยนหน้าด้วย อืม รู้แล้วว่าทำยังไงจะเห็นหน้าอื่น
‘ถอย’เสียงเรียบแต่ฟังมีอำนาจ
‘ไม่’ยื่นหน้าไปใกล้ คนตรงหน้าก็ยังเงียบไม่ถอยหนี
‘อ้าว ทำอะไรกันคุณชาย’เสียงทักจากด้านหลัง ไม่รู้ว่าป๊าเดินมาตอนไหน มัวแต่สนใจพี่ต่างแม่อยู่
‘ป๊า’ผมเรียกก่อนจะหลีกทางให้ท่านเดินไปข้างใน พร้อมเอามือโอบลูกคนล่ะข้าง เลิกคิ้วก่อนจะมองผม
‘เฟย ทำไมกองหนังสือกับพื้นอย่างนั้น’ป๊าถามเสียงเข้ม ผมกำลังจะอ้าปากปฏิเสธ
‘คราวหลังอย่าทำอีกนะ และนี่ไม่เชื่อฟังพี่เขาล่ะสิ’ป๊าพูดต่อ ทำเอาผมพูดไม่ออก มองคนอีกข้างที่เหมือนจะยิ้มมุมปาก ทำเอาผมเข้าใจแล้วที่ไม่ถอยหนีเพราะอะไร นี่ล่ะข้อได้เปรียบของคนมาดนิ่ง และอีกหลายอย่างที่เป็นแบบนี้ และนับวันก็ดูจะมีอำนาจมากขึ้น แค่ไม่ต้องพูดหรือทำอะไรมากเหมือนคนชอบออกคำสั่งทั่วไป และน่าจะเป็นคนเปลี่ยนพฤติกรรมหลายอย่างของผมด้วย โดยเฉพาะนิสัยเจ้าชู้ ที่คงจะถูกม้าผมขอให้ช่วยดูหน่อย แต่ผมไม่รู้สึกโกรธสักนิดกลับสนุกที่ได้เห็นหน้าหงุดหงิด รอเมื่อไหร่จะระเบิดออกมาสักที หึหึ
‘ใครค่ะเฟย’เสียงออดอ้อนถามผม มือคล้องคอนั่งเกยบนตัก ในห้องทำงาน
‘คุณเทียน พี่ชายผม’ผมบอกผู้หญิงที่เป็นลูกค้าควบคู่ขาระดับวีไอพีไปด้วย แปลกใจที่เธอไม่รู้จักเทียน ทั้งที่เคยเห็นหน้าทั้งที่บ้านและตามงานเลี้ยงเวลาป๊าพาไปด้วย
‘โอ๊ะโอว ลืมไป พี่แท้ๆเลยหรือเปล่า ลูกพี่ลูกน้อง หรือว่าเป็นลูก’ดูเหมือนเธอจะเริ่มพูดไม่เข้าหูซะแล้ว ทุกทีก็น่าฟังโดยเฉพาะบนเตียง แต่ทำไมตอนนี้ไม่ชอบเอาซะเลย สีหน้าและคำพูดดูจะเหยียดร่างเพรียวในชุดเสื้อคอจีนสีขาว กางเกงเข้ารูปสีดำสนิท จนการ์ดคนสนิทชักสีหน้าแทนเจ้านาย
‘ไปรอข้างนอก’เสียงเรียบสั่ง ก่อนจะทำตามและปิดประตู
‘ไม่ได้ยินที่บอกเหรอ’เขาพูดต่อเสียงเรียบ จนลิลลี่ชื่อผู้หญิงที่นั่งบนตักขมวดคิ้วทำหน้าเหรอว่าพูดกับใคร
‘ไปรอข้างนอก หรือจะไปนอนรอที่เตียงก็ไป’จบประโยค เล่นเอาลงจากตักไม่ทัน เพราะรู้แล้วว่าพูดกับใคร
‘พูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นลูกหุ้นส่วนที่นี่เหมือนกัน’เธอพูดวางอำนาจ พ่อเธอเป็นหุ้นส่วนและอยากจะจับแต่งงานเคยพูดเปรยกับป๊า แต่ม้าไม่ชอบลิลลี่ตรงที่เป็นผู้หญิงสมัยใหม่เกินไป และมีข่าวไม่ค่อยดีนัก ผมก็ไม่ได้อยากแต่งกับเธอแม้แต่กับใครก็ยังไม่อยาก ไม่รู้เพราะอะไร
‘เป็นได้ก็ปลดได้ ถ้าเธอยังไม่เลิกแหกปาก’เทียนกอดอกมองด้วยสายตาพร้อมพูดต่อด้วยรอยยิ้มเหยียด ‘แต่จะว่าไปอยู่ก่อนก็ดีนะ’ก่อนจะหันมามองผมและมองซองเอกสาร ไม่รู้ทำไมผมถึงตีความได้ว่าเขาให้ผมเดินไปเอาเอกสารตรงหน้า
‘มาเอาไปสิ คุณชาย’และผมก็เข้าใจได้ถูกต้อง นับเป็นพัฒนาการสื่อสารที่ดีขึ้นกับคนตรงหน้า ผมเดินไปกำลังจะหยิบแต่นึกได้ สักนิดดีกว่า
‘เอกสารอะไรเหรอ ถึงทำให้คุณเทียนต้องเอามาให้ด้วยตัวเอง’นั่งลงไปเบียดข้างกายที่เหมือนจะขยับหนี แต่ไม่ทันมือที่เอื้อมไปโอบและหยิบเอกสารออกจากซองมาดู เป็นการกันไม่ให้หนี อีกฝ่ายแค่ปรายตามองก่อนจะเงียบ มีแต่ลิลลี่ที่ยืนเหมือนเป็นส่วนเกิน ผมไล่สายตาดู เงยมองคนหน้านิ่ง ก่อนจะมองลิลลี่ที่ลงมานั่งเบียด
‘เสียเวลา เราไปกันดีกว่า’ลิลลี่เดินมาเกาะแขน ผมคว่ำเอกสารลง
‘กลับไป’ผมพูดกับลิลลี่อย่างเย็นชา มองหน้าเธอที่งงกับท่าทีของผม
‘อะไรกันเฟย ไหนเราจะ’เธอทวงสิ่งที่คุยกันก่อนเทียนจะเข้ามา
‘กลับไปและไม่ต้องมาอีก’ผมพูดเสียงแข็งใส่ แต่มือก็ยังไม่ปล่อยเทียน ลิลลี่อ้าปากก่อนจะรับโทรศัพท์ หน้าเผือดลง
‘อะไรนะคะป๊า ไม่จริง’พูดเสียงดัง และเหมือนจะฟังต่อ พร้อมกดวางและมองอีกคนอย่างไม่พอใจ
‘อย่าพูดอะไรอีก ถ้ายังอยากใช้ชีวิตเหมือนเดิม’ผมพูดดักคอ จนเธอฮึดฮัดเดินออกไปปิดประตูเสียงดัง
‘ป๊าให้มาจัดการเหรอ’ผมถามคนที่ยังโอบอยู่ ที่จริงผมเริ่มระแคะระคายบ้างแล้วล่ะเรื่องที่พ่อกับลิลลี่ยักยอกเงินบริษัท กะจะคุยวันนี้และให้โอกาสในฐานะคนเก่า แต่ยังไม่รู้ตัวเมื่อวานกลับปลอมลายเซ็นทำการบางอย่าง ป๊าเลยส่งคนหน้านิ่งมาจัดการให้ไวขึ้น และก็ได้ผลซะด้วย
‘คงกลัวว่าคุณชายจะจัดการบนเตียงเสร็จแต่ไม่เสร็จเรื่อง ปล่อย’พูดเชิงเหน็บก่อนจะกระทุ้งอย่างแรง และเป็นครั้งแรกที่ผมดึงพี่ต่างแม่มากอดอย่างแนบแน่น ทำเอาอีกฝ่ายตัวแข็ง และไม่อะไรดลใจให้ยื่นไปใกล้มากขึ้น
ฟอด
เพี้ยะ
‘เฮ้ย ตบซะแรงเลย แค่จะขอบใจที่ช่วยเคลียร์ให้’ผมจับมืออีกฝ่ายที่จะซ้ำลงมาอีก แต่สีหน้าไม่ได้มีสำนึกสักนิด กลับยิ้มกริ่มกับสิ่งที่ทำลงไป จนอยากจะหอมแก้มอีกข้างเป็นการเอาคืนที่โดนตบ
‘ไม่จำเป็น’สามคำก่อนจะ
อึก
และเดินออกไป หลังฝากหมัดไว้ที่ท้องจนจุก
.
.
.
.
.
‘ไปงานวันเกิดฟงเหรอ เทียน’ป๊าถามในวันหนึ่ง เมื่อเห็นลูกชายแต่งตัวในชุดลำลองสบายๆ ทำให้ดูสดใสมากกว่าสีขาว ดำ ที่เจ้าตัวมักจะใช้เป็นประจำ
‘ครับ’ตอบสั้นๆ ก่อนจะเดินมาดึงเก้าอี้ออกให้ป๊านั่ง กิริยานุ่มนวล หลังจากวันนั้นรู้สึกอยากใกล้พี่ชายต่างมารดามากกว่าเดิม คงเพราะเราเป็นพี่น้อง ถึงจะคนล่ะแม่ น่าจะดีต่อกันไว้ ที่ผ่านมาเทียนไม่เคยทำอะไรรุนแรงใส่ นอกจากความเย็นชาที่ดูจะเพิ่มขึ้นทุกที ไม่ยอมเข้าใกล้ถ้าไม่จำเป็น ทำเอารู้สึกหงุดหงิด
‘ทวนคนเดียวคงไม่พอ เอาไป่ ย้ง ไปด้วย พักนี้ป๊าไม่ไว้ใจฝ่ายโน้นเท่าไหร่ กลัวมันจะพุ่งเป้ามาที่พวกเรา สงสัยถึงเวลาต้องคุยกับมันตรงๆซะแล้ว’ป๊าพูดถึงการ์ดที่ส่วนใหญ่จะไปกับผม เพราะเทียนไม่ชอบคนติดตามมาก และพูดเลยไปถึง ลุงกวง ที่นับวันจะเล่นหนักขึ้น ถึงขั้นตัดหน้าแย่งลูกค้า ทำเอาอาโมโหมาก
‘ผมไปด้วยดีกว่า คงไม่น่าเกลียดหรอกมั้ง’ผมพูดแทรกขึ้นมา ทำเอาคนหน้านิ่งหุบปากลง
‘ก็ดี พี่น้องไปด้วยกัน มีอะไรจะได้ช่วยกัน’ป๊าเห็นด้วยทำให้เทียนปฏิเสธไม่ได้
.
.
.
.
-
‘รีบกลับจัง’เสียงฟงถามเทียนที่เข้าไปลาผู้ใหญ่แล้ว และเดินมาส่งที่รถ ผมเดินตามข้างหลังมองอีกฝ่ายที่โอบไหล่ ด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ ไม่ชอบมากด้วย ทั้งที่แต่ก่อนก็เห็นบ่อย คิดอะไรได้กระตุกยิ้มเดินไปข้างเทียนเอามือโอบเอวทันทีจนไอ้ฟงมองหน้า ผมไม่เคยคิดจะเรียกพี่สักครั้ง และตอนนี้คิดว่าเรียกไอ้เหมาะที่สุด
‘พรุ่งนี้มีงานต้องทำน่ะ’ยังเก็บอาการ ยกยิ้มนิดๆกับมัน แต่ผมรู้สึกว่ามันกว้างเกินไป
‘ใช่ มีงานต้องทำ ไม่ได้อยู่ว่าง’ผมเลิกคิ้วใส่ ให้รู้ไปเลยว่า ท้าทาย ดูอีกฝ่ายจะรู้ เพราะถูกผมกันท่ามาหลายทีเหมือนกัน
‘โอเค เดี๋ยวฉันให้รถตามไปส่งนายด้วยดีกว่า ได้ข่าวไม่ค่อยดีมาอยู่’ไอ้ฟงยักไหล่พูดเสนอด้วยเสียงเป็นห่วง
‘ไม่เป็นไรหรอก คงไม่น่าจะทำอะไรในตอนนี้ ฉันไปล่ะ’เทียนปฏิเสธก่อนจะบอกลา ผมยังกอดเอวไม่ปล่อย หันไปมองอีกฝ่ายให้ที่มองเช่นกัน แถมยกยิ้มมุมปากใส่อย่างท้าทาย ลับหลังแสดงออกเชียวนะมึง ผมหรี่ตาก่อนจะยกนิ้วกลางให้มันทำเอาหุบยิ้มชักสีหน้า เป็นฝ่ายกระตุกยิ้มก่อนจะขึ้นรถและออกเดินทาง
‘ทำกิริยาไม่ดีเลยนะ คุณชาย เขาจะว่าได้รับการสั่งสอนแต่ไม่จำ’เสียงเนิบเอ่ยเชิงตำหนิ ผมเอามือออกมาประสานที่หัวพิงเบาะรถ มองไปข้างหน้า ที่มี ไอ้ทวน ขับรถ ไป่ นั่งข้าง เบาะหลัง ย้งนั่งคุมเชิงอยู่ ผมกับเทียนนั่งแถวกลาง
‘ทำอะไร’ผมเลิกคิ้วใส่ อีกฝ่ายปรายตามอง
‘รู้อยู่แก่ใจ จะต้องให้พูดทำไม’พูดเสียงเดิม
‘อ๋อ แจกทานของตัวเองให้คนอื่น ฮึฮึ แล้วไง’ผมทำเสียงกวนใส่อีกฝ่ายหวังว่าจะได้ยินเสียงเหน็บแต่กลับได้แต่ความเงียบ พร้อมคิ้วที่ขมวด
‘มีอะไร’ผมถามอย่างผิดสังเกตที่อีกฝ่ายไม่เหน็บต่อ แต่กว่าจะได้พูดอะไร เทียนกดหัวผมลง
‘หลบ ทวนหักรถเข้าทางขวา’สั่งการทันที ไอ้ทวนหันขวับตามคำสั่ง เสียงล้อบดถนนดังสนั่น ก่อนจะเลี้ยวเข้าทางเล็ก
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
ก่อนจะตามมาด้วยเสียง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงง
รัวเป็นชุด แต่ไอ้ทวนหักหลบ พร้อมไอ้ไป่เปิดกระจกข้าง รัวปืนใส่อย่างเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว พอกับไอ้ย้งที่เปิดช่องทางหลังจ่อด้วยไรเฟิลเพื่อจะเจาะยางให้เสียหลักแต่อีกฝ่ายก็หลบได้เช่นกัน ผมหยิบปืนออกมา ก่อนจะดันเทียนลงไปด้านล่าง และเปิดช่องกระจกยิงสวนไปบ้าง โดนกระจกหน้ามันแตกแต่ยังขับตามไม่ลดละ แสดงว่าไม่โดนคนขับ พลาดซะได้
‘คุณชาย ลงมา’
เสียงเรียกพร้อมมือที่ดึงลง รถเฉไปมาไม่ใช่เสียหลัก แต่มันหักหลบวิถีกระสุน
‘คุณชาย นั่นแหละหมอบลง’
ปัง
ปัง
ผมพูดใส่บ้างอย่างรู้สึกเกลียดคำนี้ขึ้นมา ยิ่งออกจากปากคนตรงหน้ายิ่งไม่ชอบใหญ่ คนอื่นช่างแม่ง ผมหงายหลังลงตามแรงดึงทันที
‘อย่ามาเรียกแบบนี้’
กัดฟันพูดใส่
‘ก็เลิกเรียกก่อนสิ’
พูดใส่บ้าง เทียนอ้าปากก่อนจะเสียหลักหน้าทิ่มลงมา ปากประกบกันอย่างแรง จนรู้สึกถึงของเหลวกลิ่นคาว ตาโศกที่บทจะแข็งกร้าวเบิกจะผละออก ผมกับตวัดกอดอีกฝ่ายให้อยู่ใต้ล่าง มันไม่ใช่เวลาที่จะมาเถียงหรือทำอย่างอื่น รู้แต่มันหอมหวานจนต้องรั้งอีกฝ่ายซับความหวาน
‘อึก’
เสียงจากลำคอและการขัดขืน แต่ไม่สามารถออกจากแขนที่รัดอย่างแน่นไปได้ จนอยู่นิ่งปล่อยให้ทำต่อไป ท่ามกลางเสียงปืนเสียงล้อรถ แรงเหวี่ยง ไม่สามารถดึงความสนใจจากสิ่งนี้ได้เลย
‘นาย พวกมันจอดรถแล้วครับ’
ก่อนจะมีเสียงขัดปลุกจิตสำนึกให้กลับมา คนบนตัวซัดอย่างแรงตรงไหล่เกือบโดนกกหู ผละลุกขึ้น ปากแดงเจ่อมีรอยถลอกนิดๆ ผมปาดมุมปากตัวเองที่มีเลือดอีกฝ่ายติดอยู่ รู้แล้วว่าทำไมไอ้ฟงมันถึงอยากจะได้นัก แต่ไม่มีวัน ผมไม่ยกให้มันหรือให้ใครทั้งนั้น เรื่องอื่นผมตัดออกหมดจากหัวในทันที แม้แต่ความเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด รู้แต่ว่าเทียนเป็นของผม แต่ตอนนี้อยากเอาตีนยัดปากไอ้คนที่ขัดจริงๆ ถึงมันจะทำตามหน้าที่ก็เถอะ
‘อย่าประมาท’เทียนสั่งก่อนจะหยิบปืนออกมาบ้าง เห็นอย่างนี้เทียนกับผมถูกฝึกการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก โดยครูฝึกคนล่ะคนกัน ไม่ต้องบอกมั้งครับว่าใครไม่อยากฝึกกับผม
‘จะไปไหน’ผมดึงมือขาวเอาไว้
‘จะลงไปดู คุณชายควรอยู่ที่นี่’
‘ไม่ ถ้าจะอยู่คุณชายก็ต้องอยู่ด้วย’
ประสานสายตาอย่างไม่ลดละ ผมอยากจะถามเหลือเกินว่าทำไม ผมต้องหดหัวอยู่ในรถแล้วปล่อยให้เทียนลงไปเผชิญคนเดียวในเมื่อป๊าก็บอกอยู่มีอะไรให้ช่วยกัน อย่าทิ้งพี่น้อง เทียนคิดว่าผมเป็นลูกเมียใหญ่ เป็นทายาทโดยตรง เขาลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นลูกชายคนโตถึงจะเกิดกับแม่รองก็ตาม
‘เลิกเอาเรื่องนั้นมาอ้างสักที ไม่ว่าใครก็ลูกป๊า มีค่าเท่ากัน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครฝังหัวนายมาแบบนั้น เลิกคิดซะ’
เป็นครั้งแรกที่ผมพูดเสียงแข็งกับเทียน ในเมื่อพูดกันดีๆไม่ชอบก็ต้องอย่างนี้แหละ แต่อย่าหวังว่าคำพูดนี้จะทำให้คนตรงหน้า ผงะหน้าซีดเผือดแววตาสั่นระริกที่ถูกพูดใส่ มีแต่หน้าและดวงตาที่ว่างเปล่า ก่อนจะแกะมือผมออก และลงจากรถ ผมตามไปติดๆ เห็นลูกน้องตัวเองจับคนที่คิดจะฆ่าเราเอาไว้ได้ มีทั้งหมดห้าคน ตายไปสอง เหลือสาม
‘เอาไงครับ นาย คุณชาย’ไอ้ทวนถามนายตัวเอง และผม
‘เรียกกูให้เหมือนนายมึง’ผมพูดกับมัน เดินไปใกล้ มันก้มหัวลงคงงงว่ามันพูดอะไรผิด ก่อนจะกวาดตามองไอ้พวกตรงหน้า
‘พวกมึงทำงานให้ใคร’ผมถามพวกมัน ที่จ้องหน้าตอบอย่างไม่กลัว
ผลัวะ
ผลัวะ
‘กูถามอีกครั้ง ‘
ผมเอาปืนตบหน้ามัน ดันคางมันขึ้นมา
‘ได้ มึงคงอยากตาย’
ผมแสยะยิ้มใส่มัน เตรียมลั่นไกปืน พวกมันอีกสองคนมองหน้ากัน
‘เดี๋ยว’
มีเสียงขัดเอาไว้ก่อน
‘ทำไม คงไม่คิดเอามันส่งตำรวจหรอกนะ’
ผมถามคนที่ขัด ไอ้สามคนที่ถูกจับได้ลอบยิ้ม คิดว่ามันรอดแน่ ติดคุกอย่างมากก็ไม่กี่ปี เผลอๆนายมันช่วยออกไปอีก แต่ผมว่าพวกมันไม่มีทางรอดหรอก ไอ้กวงไม่มีทางปล่อยคนทำงานพลาดเอาไว้แน่ ผมเรียกอย่างไม่ให้เกรียติแล้วในเมื่อทำกันขนาดนี้ ผมมั่นใจว่าเป็นมัน เมื่อสองวันก่อนอาสามก็เพิ่งถูกลอบทำร้าย ดีไม่เป็นอะไรมาก
‘มันง่ายไป’
เทียนพูดเนิบตามนิสัย ก่อนจะล้วงมีดออกมาจากด้านหลัง พวกมันมองคมมีดเงาวับในมือที่เดินเข้าไปช้าๆ ก่อนจะกรีดลงไปที่หน้า
‘อ๊าคคคคคคคคคคคคคคค’มันร้องออกมาเหมือนถูกเชือดคอหอย ผมเลิกคิ้วเมื่อเห็นอีกด้านหนึ่งของคนตรงหน้า คิดว่าตัวเองเป็นคนเดียวซะอีก
‘ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ให้มันพูด ถ้าไม่ เฉือนมันทีล่ะชิ้นจนกว่าจะยอม’ส่งมีดให้ลูกน้องที่รออยู่แล้ว ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปรอที่รถ ผมยืนมองก่อนจะเดินตาม ไปบ้าง ได้ยินแต่เสียงร้องก้องป่าตามหลัง
‘อย่าทำแบบนั้นกับฉันอีก’เสียงพูดลอยแต่รู้ว่าพูดกับใคร ‘ฉันเอาจริง’พูดสำทับ แต่ขอยืมนิสัยหูทวนลมมาใช้หน่อยเถอะ
‘ก็เอาจริงเหมือนกัน’ยกยิ้มพูดกลับ
‘นาย ไอ้สองคนนี้มันยอม ไอ้นั่นทนพิษบาดแผลไม่ไหวตายแล้วครับ’
ไอ้ทวนลากไอ้สองคนมากองตรงหน้าอีกครั้ง
‘ถ้าบอกจะปล่อยพวกเราไหม’
มันพูดต่อรอง สีหน้าหวาดกลัว
‘ได้’
เทียนเป็นคนเอ่ยปาก ผมหันมองว่าพูดจริงหรือเปล่า ดูพวกมันจะเชื่อและพูดว่าเป็นฝีมือใคร อย่างที่คิดไม่มีผิด ไอ้เฒ่ากวง ก่อนจะบอกให้ปล่อยไป พวกมันรีบไปทันที
‘จะดีเหรอครับนาย ปล่อยไปแบบนั้น เกิดไปบอกนายมัน หรือกลับมาเล่นงานเราอีก’ ไอ้ย้งเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมา อย่างไม่เห็นด้วยเท่าไหร่นัก
‘มันไม่ได้มาอีกแน่ถ้ากลับไป กลับได้แล้ว’เทียนคิดเหมือนผมก่อนจะสั่ง และขึ้นรถทันที และพากันกลับบ้าน เทียนนั่งหันหน้ามองนอกกระจกรถ ผมล้มตัวลงหนุนตัก เจ้าตัวหันขวับก้มมองทันที
‘เหนื่อย ง่วง พี่ใหญ่คงไม่ว่าอะไรหรอกนะ’พูดดักคออีกฝ่าย ที่ได้แต่หน้านิ่งและเงียบตามเดิม อืม ถ้าได้หนุนตลอดไปคงจะดี ทำยังไงดีนะ
ฮึฮึ
นั่นเป็นเหตุการณ์เมื่อสองเดือนก่อน ในตอนนั้นป๊าสั่งคนคุ้มกันและให้ระวังตัวกันมากกว่าเดิม พร้อมปรึกษาเพื่อนก็คือนายพลเผิงให้จัดการเรื่องนี้ให้ที หลังจากที่ไม่เคยจะดึงเพื่อนมาเกี่ยว ทำเองป๊าก็ทำได้และทำได้ดีด้วยแต่ท่านอยากให้เป็นไปตามกฎหมาย ผมเดินออกมาสูบบุหรี่หลังจากส่งป๊ากับม้าขึ้นรถโดยมีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วยอย่างทุกครั้ง ก่อนจะได้ยินเสียงเพลงบรรเลงแว่วเข้าหู คงไม่ใช่คนนอกที่จะเข้าไปในที่ส่วนตัวได้ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าตัว ผมเดินไปตามเสียงที่ดังมาจากสวนของบ้านหลังเล็กที่แยกไปอยู่ต่างหากสองคนแม่ลูก แต่ทุกคนก็ต้องยำเกรงและปฏิบัติต่อเจ้าของบ้านหลังเล็กให้เหมือนบ้านหลังใหญ่ แต่เมื่อสามวันก่อนไอ้ฟงมาที่นี่และทำสิ่งที่ผมไม่ชอบ
“รีบเลิกทำไมล่ะ”ทักคนที่เลิกบรรเลงกู่เจิ้ง ตอนแม่รองอยู่เล่นตลอด ป๊าและทุกคนชอบฟัง ผมเพิ่งจะมาชอบตอนที่เทียนเล่นนี่แหละ
“รำคาญ”นั่นคือคำตอบ เจ้าตัวตอบไม่มองหน้า เตรียมจะลุกหนี แต่ถูกฉุดมือให้นั่งลงมาที่เดิม
“จะรีบไปไหน คุยกับน้องไม่ได้หรือไง”ผมกระตุกยิ้มพูดใส่
“มีธุระอะไร”ถามเป็นการเป็นงานเสียจริง
“ไม่มีธุระอยากคุยเฉยๆ”ไม่พูดเปล่าลูบมือขาวไปมา มือบอบบางที่ตอนนี้ก็ยังไม่น่าเชื่อว่าจะกล้าทำเรื่องแบบนั้นได้ เดี๋ยวนี้ป๊าให้เทียนไปทำงานกับผมแล้ว แต่มันคือการคุมซะมากกว่า ป๊าบอกว่าผมเหมือนไฟ ต้องให้เทียนที่เหมือนน้ำอยู่ด้วยจะดี ผมชอบและตอบรับทันที ได้เห็นหน้าไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำเอาป๊ากับม้าแปลกใจที่ผมไม่ขัด
“ขอตัว ไม่อยากคุย อยากพักผ่อน”ดึงมือกลับและเดินหนีเข้าบ้าน ผมตามไปขวางได้ทัน ก่อนจะฉุดเข้าไปในบ้าน คนที่ป๊า บอกเหมือนน้ำ ตอนนี้ตาลุกวาวเหมือนไฟที่พร้อมจะพุ่งเข้ามาใส่
“ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าเข้ามายุ่งในบ้านฉัน”ผลักอย่างแรงพร้อมออกปากไล่
“บ้านนายก็บ้านฉัน”ไม่สนใจ สนแต่ยั่วยุอีกฝ่ายให้แสดงความโกรธ มันดูน่ารักมีชีวิตชีวามากกว่าหน้านิ่ง และเท่าที่เห็นมีแค่ผมแหละมั้งที่ยั่วขึ้น ไม่เคยเห็นเทียนแสดงอารมณ์แบบนี้กับใครสักที แทนที่จะไม่ชอบ ผมกลับชอบเพราะมันคือความจริงที่เจ้าตัวแสดงออก ไม่ใช่รอยยิ้มฉาบฉวย
“ไม่ นี่เป็นบ้านฉันกับแม่ นายไม่เกี่ยว กลับไปบ้านนาย”เทียนพูดเน้นใส่หน้า
“นายพูดแบบนี้ แสดงว่านายกำลังดูถูกป๊ากับแม่ฉันอยู่นะ แท้จริงนายไม่ชอบท่านใช่ไหม”ผมหรี่ตาพูดใส่เทียน
“ไม่จริง”เทียนปฏิเสธทันควัน ผมรู้เทียนพูดจริง แต่ผมแกล้งตีความหมายไปอีกทาง
“จริง ไม่งั้นนายจะไล่ฉันทำไม เพราะนายอิจฉาที่ป๊ารักฉัน นายกลัวไม่ได้สมบัติของป๊าล่ะสิ”ผมพูดแหย่ต่อ เป็นครั้งแรกที่เห็นเทียนหอบหายใจแรงขึ้น หน้าแดง ปากบางสั่น ตาวาวโรจน์ ผมไม่เคยเห็นใครทำแบบนี้แล้วน่ารักเท่าเทียนเลย
ตุบ
“อุบ”เอาตีนหลบไม่ทันเมื่อเจอกระทืบ ก่อนจะซัดเข้าที่ท้อง และอีกสารพัด ผมกลั้นหัวเราะทั้งที่จุกไม่ใช่น้อย บุญตาจริงๆเห็นคุณชายน้ำแข็งโกรธจัด ผมพุ่งเข้าใส่กอดเอวบาง ยกขึ้นบ่าเขย่าไปมาจนหัวสั่นหัวคลอน
“ปล่อย ปล่อย ไอ้บ้าเฟย”อัศจรรย์ ตั้งแต่จำความได้ จนปีนี้ปาเข้าไป ยี่สิบสี่ เพิ่งเคยได้ยินเทียนเรียกชื่อผม
“ปล่อยก็ได้”ผมเดินไปห้องใหญ่ที่เปิดประตูอยู่ ก่อนจะทิ้งลงบนเตียงนุ่มไม่กว้างนัก ก่อนจะตามลงไปทับไว้
“ต้องการอะไร”เทียนตั้งสติถามผม ถ้าบอกว่าต้องการเทียน จะให้ไหม
“มีเรื่องจะถาม”ผมคิดว่าควรพูดเรื่องที่ต้องการรู้สักที เมื่อสามวันก่อนผมเห็นไอ้ฟงจับมือเทียนและดึงเข้ามากอด โดยอีกฝ่ายไม่ขัดขืน ทำเอาอยากเข้าไปกระชากออก ถ้าไม่ติดว่าป๊ากับลุงเผิงอยู่อีกฟาก ภายนอกก็คือเพื่อนกอดกัน แต่ผมรู้ว่าไอ้ฟงมันคิดมากกว่านั้น
“วันก่อน ให้ไอ้ฟงกอดทำไม”ผมถามเทียนที่นอนนิ่ง ไม่หลบสายตา
“วันไหน”พูดเสียงเรียบ แต่หน้าไม่แปลกใจ
“แสดงว่ากอดบ่อย”ผมเบียดตัวกับเทียนแน่นขึ้น จนอีกฝ่ายเริ่มมีสีหน้าอึดอัดแต่ยังฝืนทน
“มันเรื่องของฉัน”พูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ไม่ปกติสำหรับผม
“นายนอนกับมันหรือยัง”ผมหรี่ตาถามอีก ทำเอาชักสีหน้าแต่ยังไม่ตอบ “ไม่ตอบแสดงว่า นายนอนกับมันใช่ไหม ห๊ะ”ผมตวาดเสียงดัง และเหมือนเส้นประสาทขาดผึงทันที เมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาไม่ตรงคำถามคล้ายจะยอมรับกลายๆ
“นายจะไปบอกป๊าหรือไง”เลิกคิ้วใส่เหมือนท้าทาย แต่สีหน้านิ่ง
“และถ้าบอกล่ะ ว่าเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ป๊าจะว่ายังไงนะ”ผมเล่นกลับคิดว่าขู่อีกฝ่ายกลับบ้าง มือก็กดมือขาวเอาไว้ไม่ให้หลุด ตัวก็ทับตัวไม่ให้ดิ้น ไม่ว่าจะวิธีไหนที่ทำให้เทียนไม่ยุ่งกับไอ้ฟงได้ ผมก็จะทำ ผมมั่นใจว่าเทียนไม่ได้คิดอย่างนั้นกับมัน แต่ไม่แน่ใกล้กันมากๆอะไรก็เกิดขึ้นได้ ก่อนจะตาลุกเมื่อได้ยินคำตอบกลับมาอย่างไม่กลัว
“ถ้าฉันบอกว่า ป๊ารู้แล้วล่ะ จะว่าไง”อีกฝ่ายยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นผมหุบยิ้มหรี่ตาใส่ ว่าพูดจริงหรือพูดเล่น
”ฉันไม่คิดจะปิดหรอก ฉันกับฟงคุยกันแล้วถ้าไม่มีใครยอมรับ เราจะไปอยู่เมืองนอกด้วยกัน อุก”ทันทีที่พูดจบ ผมปิดปากที่ไม่ค่อยพูดแต่พูดทีไม่ถูกใจเอาซะเลย ผมจูบอย่างแรงจนได้เลือดที่รสชาติหวาน ยิ่งไม่เปิดก็ยิ่งกระแทก มือเลื่อนไปใต้เสื้อคอจีนบีบยอดอก จนยอมเปิดปากให้สอดลิ้นเข้าไปได้ มือทั้งต่อยทั้งทุบ
“เฮ้ย เจ็บนะโว้ย”ผมผละออกโวยออกมาเมื่อเจอ หีบไม้บนหัวเตียงตีหัวเข้าให้ เอามือกุม เลือดไหลเข้าตา อีกฝ่ายดูจะตกใจ จะลุกหนีแต่ผมคว้าขาจนเสียหลักหน้าทิ่มดึงลากขึ้นมา ผมจับหันหลังมือไขว้กระชากม่านบางตรงเสาเตียงผูกข้อมือ ดึงเสื้อขาดจนเห็นแผ่นหลังขาวเนียน
“จะทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้”เทียนหันมาถาม สีหน้าเริ่มตระหนกแต่ยังพยายามเก็บ
“ทำในสิ่งที่ไอ้ฟงมันทำไง”ผมแสยะยิ้ม ก่อนจะกระชากกางเกงเทียนออกให้พ้น ทีนี้เหลือแต่ชิ้นเล็กสีขาว เทียนเบิกตากับสิ่งที่ได้ยิน
“นายทำไม่ได้”พูดใส่พร้อมดิ้นขัดขืน
“ทำไมจะไม่ได้ ฉันก็มีทุกอย่างเหมือนไอ้ฟง อาจจะดีกว่าก็ได้”พูดเน้นเสียงใส่ ผมเอามือลูบแผ่นหลังและขยำบั้นท้ายเบาๆ ก่อนจะบีบแรงขึ้นจนเจ้าตัวหลุดเสียง
“อุก ไม่ใช่เรื่องนั้น นายก็รู้ว่าเพราะอะไร เราเป็นอะไรกัน”เทียนส่ายหน้าพูดออกมา
“คิดด้วยเหรอ ว่าเป็นพี่น้องกัน ทุกทีไม่เคยคิดนี่นา คุณเทียน หืม”ผมแสยะยิ้มพูดใส่ ก่อนจะกระชากชิ้นสุดท้ายหลุด จนเหลือแต่ร่างขาวโพลนแทบจะเนื้อเดียวกับผ้าคลุมเตียงสีขาว
“ทุกทีเห็นเรียกแต่คุณชาย คุณชาย ฮึฮึ”ผมหัวเราะในลำคอ ก่อนจะโน้มลงไปทาบ เทียนสะดุ้งเฮือกเมื่อลิ้นไล้เลียใบหู ผมผละขึ้นมาถอดเสื้อผ้าตัวเองออก จัดการกวาดลงไปที่พื้นทั้งหมด ก่อนจะลงไปซุกไซ้ร่างขาวนวล ที่สั่นนิดๆ
“อย่า อย่าทำแบบนี้”เสียงอ้อนวอนแต่ไม่ได้อ่อนนุ่ม “ถ้าป๊ากับแม่ใหญ่รู้เข้า”เอาชื่อขึ้นมาอ้าง ผมชะงักการฟอนเฟ้น เหมือนคนใต้ร่างจะลอบถอนหายใจได้นิดเดียว ก็ต้องหันมาอย่างเร็วกับคำที่ตอบกลับ
“ก็ช่างสิ ถ้าขวางฉันจะพานายไปเมืองนอก ไปให้ห่างจากทุกคน ไปอยู่ที่ที่มีแต่เรา”ผมยกยิ้มก่อนจะจัดการต่อ
“ไม่ อย่า”เทียนพูดแค่นี้ ไม่แม้แต่จะเอ่ยชื่อผมอีก ผมจูบปิดปากไม่ให้ห้ามอีก หลังจากนี้จะต้องมีแต่เสียงอื่นเท่านั้น
.
.
.
.
“อืม อา”เสียงกลั้นอย่างสุดตัว กัดปากจนห้อเลือด ขนาดขยับรูดจนเห็นน้ำใสปริ่ม เจ้าตัวยังไม่เปิดปากสักนิด เนื้อตัวมีแต่รอยฝากรักแทบจะทุกจุด ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นหลังจากที่ได้ยินคำตอบเทียน รู้แค่ เทียนเป็นของผม ของผมคนเดียว ผมน่าจะคิดอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว สายตาที่ไล่มอง อยากอยู่ใกล้ ตั้งแต่เด็ก เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ต้องขอบคุณไอ้ฟงกับคำตอบของเทียนที่ทำให้ผมตัดสินใจทำแบบนี้ได้สักที ใครจะว่าเห็นแก่ตัวก็ช่าง
“อา เทียน”ผมครางเรียกชื่อคนใต้ร่างที่ไม่แม้แต่จะมอง ผมจับหันกลับมา
“มอง นายต้องมองแต่ฉัน”
“ไม่ นายทำผิด ฉันไม่มีวันจะยอมรับ อึก”
สะดุ้งสุดตัวเมื่อผมแทรกร่างเข้าช่องทางคับแน่นอย่างโมโห จนรู้สึกเอะใจค่อยผ่อนลง แต่อีกฝ่ายขืนตัวเต็มที่
“เทียน อืม อย่าเกร็ง”
ผมบอกพร้อมจูบปากที่กัดจนเลือดซึมออกมา ไล่เลียซับให้คลายความเจ็บ ดีใจกับความจริงที่ได้รู้ ว่าเทียนเป็นของผมคนเดียว คนเดียว และถึงเป็นของมัน ผมก็ไม่แคร์ ผมจะพรากออกมาซะ
“อืม อา เทียน เทียน”
“อึก อืม”
เมื่อเทียนยอมทำตามคงทนความเจ็บไม่ไหว ผมเริ่มขยับและเล้าโลมให้เทียนที่น่าจะรู้สึกดีบ้าง ถึงได้ตอบรับกลับมา
“อึก เอาคืนเหรอ”ผมเลียปากที่ถูกกัดมาบ้าง คนใต้ร่างมองอย่างเย็นชา ผมก้มลงไปเบียดให้รับรส จนพอใจไล่มาซอกคอกัดลงไปพอกับที่เทียนกัดไล่อย่างแรง เมื่อโดนขยับอย่างแรงไม่มีการออมแรงแล้ว ความรู้สึก รสชาติ ทุกอย่างที่เป็นเทียน คือของผมทั้งหมด ทั้งหมด
“อา อา”
“อืม อึก”
“เทียน อา”
ผมเรียกเสียงสุดท้ายหลังปลดปล่อยเข้าไปอย่างเต็มแรง เทียนบิดกายไปมา หน้าเบ้นิดๆ ปากแดงเจ่ออย่างยั่วยวน จนต้องลงไปจูบอีกครั้ง อีกครั้ง และเริ่มใหม่อย่างไม่สนใจเวลาที่ผ่านไป จนกระทั่งคนใต้ร่างไม่มีการตอบสนอง ผมที่ยังขยับอยู่ สุดท้ายก็ตามไปบ้าง กอดรัดอย่างหวง ตาเหลือบมองเห็นรูปแม่รองที่หน้านิ่งไม่ต่างกัน
“ผมขอโทษ ผมรักเทียน ผมจะดูแลเทียนไปจนตาย ผมสัญญา”ผมบอกกับแม่รอง ก่อนจะหลับตาลง
นั่นคือจุดเริ่มต้น
และคือ
จุดที่ไม่มีวันสิ้นสุด
.
.
.
.
ตริ๊ดด
ตริ๊ดด
เสียงปลุกจากภวังค์
“ใครวะ ไม่รู้จักเวลา ถ้าไม่สำคัญนะมึง”ผมปิดหูคนนอนที่ขยุกขยิกคล้ายจะลืมตา แต่กดวางไปก่อน
“พักซะ เดี๋ยวเคลียร์เอง”ผมกระซิบจูบหน้าผาก ก่อนจะกดดูไอ้คนชะตาขาด ‘ทวน’ ไอ้ลูกน้องคนซื่อสัตย์ แต่คิดไม่ซื่อในเรื่องอื่นกับเจ้านาย ถ้ามันเป็นคนไม่รู้จักยั้งใจตัวเอง มันได้ตายไปนานแล้ว
“มีอะไร”ผมหยิบเสื้อคลุมใส่ ก่อนจะเดินไปอีกทางไม่ให้เสียงรบกวนคนนอน สะดุ้งเมื่อเหยียบเศษกระเบื้องที่กระจายเต็มพื้นด้วยฝีมือคนขี้หงุดหงิด ผมดึงออกเลือดซึมออกมา ก่อนจะพาตัวเองไปนั่งตรงระเบียง
“...........”
“เงียบทำห่าไร มีอะไรก็พูดมา ถ้าไม่สำคัญหรือไม่สำเร็จ รู้ใช่ไหม”เน้นเสียงใส่ปลายสายที่เงียบ ไม่ใช่มันไม่รู้ว่าใครรับสายและทำไมถึงมีสิทธิ์รับ มันรู้มานานแล้ว
“สำเร็จครับ”แค่นี้ที่มันเอ่ยออกมา
“มึงคงไม่คิดจะปลุกนายมึงมาฟังแค่ประโยคนี้หรอกมั้ง ไอ้ทวน”ผมพูดใส่มันอีก เมื่อคิดว่ามันประหยัดคำพูดเกินไป
“ฝ่ายโน้นเสียหายพอสมควร คลังเก็บสินค้าระเบิดเป็นจุลตามที่เราวางไว้”มันรายงานต่อเป็นที่น่าพอใจ
“มันตายไหม เท่านี้ที่กูอยากรู้มากที่สุด”ผมเหยียดยิ้มใส่ไอ้คนน่ารังเกียจ ที่ปล่อยมันมานานแล้ว แต่ต้องผิดหวังนิดหน่อยเมื่อได้ฟังคำตอบ
“ไม่ครับ”สองคำที่กูไม่อยากฟังสักนิด
“ไม่น่ารอด ไม่เป็นไรคราวหน้ายังมี แล้ว เฮียเป็นไงบ้าง”ปล่อยมันไปก่อน พร้อมถามถึงคนที่ให้ไปช่วย และเป็นอย่างที่คิดมันจัดหนัก เพราะต้องการให้คืนของให้มัน
“ไอ้เฮียอาการค่อนข้างหนัก หมอกำลังรักษาอยู่ครับ นายจะให้กลับเลยไหมครับหลังรักษาแล้ว”ไอ้ทวนรายงานพร้อมถามกลับเสียงเรียบ
“ดูอาการก่อนเคลื่อนย้ายได้ไหม ถ้าไม่ลำบากคนป่วยก็กลับมา กูคิดว่าป่านนี้มันคงหาเซฟเฮ้าส์เราแล้ว ที่นี่มันคงยังไม่บุกมาแน่นอน มันต้องวางแผนรัดกุมกว่าเดิม”
“ครับ”ไอ้ทวนรับคำ แต่ยังไม่กดวาง
“นายมึงหลับ เอาไว้กูจะบอกเอง”ผมพูดและกดวางทันที เดินกลับไปข้างใน ลงมือเก็บเศษกระเบื้องจนหมด คนบนเตียงตื่นมาจะได้ไม่บาดเจ็บ ก่อนจะขึ้นไปสอดตัวเองตามเดิม มองไปมองมา
.
.
.
.
.
.
.
.
“อือ”
“อืม
“ไอ้เฟย”
“อะไร”
“อือ ปล่อย”
“ ไม่ อยากนอนยั่วทำไม หืม เทียน”
“อือ”
อย่างมากก็แค่ อือ อา มือทุบ จิก ข่วน ต่อย ตีน ถีบ ทำไปเถอะเกือบจะยี่สิบปีแล้ว ไม่ทนไม่อึด ไม่รองรับมาได้ขนาดนี้หรอก เทียนที่รัก เมื่อไหร่จะบอกรักและยอมรับสักทีนะ
“รัก”
“รัก”
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ นอกจากร่างกายที่ยอมรับ เอาเถอะแค่นายอยู่กับฉันอย่างนี้ก็พอแล้ว
********************************************************************************************************************
ปล.หลายคนน่าจะทายในใจถูกอยู่นะ เพราะคนเขียนไม่ได้หมกเม็ดเลยนะ หุหุ ตอนนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ งุงิ๊งุงิ๊ ในวัยล่ะอ่อนของนายกับนายเขา ไม่มีอะไรมาก ส่วนตอนหน้าก็ยังเป็นคู่นี้อยู่ จะเป็นการบอกสาเหตุว่าทำไม อะไร ยังไง โอ๊โอ้ย อะไร อะไร ก็ยังไง แว๊กกกกก อย่าเพิ่งถีบ ช่วงนี้ให้เฮียพักรักษาตัวไปก่อนนะ ขอบคุณนะคะที่ติดตามกันอยู่ :pig4: หน้าหนาวเข้ามาแล้วไม่อยากหนาว อยากอบอุ่นมีเพื่อนเยอะๆ :กอด1: รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ บายยยยยยยยยยย :mew1:
-
:z13: :z13:
-
อยากอ่านตอนของเฮียกับหนู
แต่พอมาได้อ่านคู่ของนายก็รู้สึก อ๊ายยย ไปอีกแบบนะ
ชอบอ่ะ ชอบทั้งนายเทียนและนายเฟย รออ่านตอนหน้านะคะ :L2: :pig4:
-
รีบอ่าน รีบตามมากด + ความเป็นมาของ 2 นายเป็นอย่างนี้นี่เอง นายเฟยค่อนข้างทนไม้ทนมือนายเทียน
จริง ๆๆ กะแล้วนายพลฟงต้องเป็นกิ๋กของนายเทียน แต่ที่เหนือความคาดหมาย 2 คนนี้เป็นพี่น้องกัน แล้วครอบครัวจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดคุกได้อย่างไร ต้องรอตอนต่อไป
ชอบมาก ๆๆๆ
-
เป็นงี้เอง
-
คู่นี้ก็ฟินได้นะคะ กิกิ
ขอบคุณที่มาลงให้อ่านนะคะ จุ๊บๆ
-
นายเทียนเป็นเคะราชินีรึนี่ 555555555
-
:hao6:กะแล้วว่าต้องมีซัมติงกัน
แต่มันจะสายสัมพันธ์แนบแน่นไปมั้ย
-
ตอนที่รอคอยเลยค่ะ ไม่ผิดหวังจริงๆ
นายเทียน+นายเฟย กรี๊ดดดดดมากกกกกอ่ะค่ะ
แต่เดาผิดไปหน่อย ตอนแรกคิดว่าทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก
อ่านแล้วฟินไม่แพ้คู่อื่นๆ :heaven
บันไซ เคะราชินี o13
+1 :กอด1:
ปล.ไปโหวตให้แล้วค่ะ ด้วยความรักงานของคนเขียน // เซ็งเป็ดอะวอร์ด : นักเขียนดาวรุ่ง, พระเอก, นายเอก และนิยายสุดฮา
-
อิอิชอบ
-
จากนาย กลายเป็นเมียซะแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า
น่ารักอ่ะ มุ้งมิ้งดี ช๊อบบบบชอบ
-
ชอบคู่นี้~ อ่านไปอ่านมาทำไมเทียนน่ารัก
เฟยดูเอาแต่ใจแต่ก็เท่อยู่ดี
ไม่คิดคู่นายจะน่ารักปนดาร์กๆ แบบนี้
คิดถึงเฮียแต่ว่าทนได้ เอาคู่นี้อีกสักตอน
ชอบๆ มาต่อเร็วๆ นะคะ
-
แอร๊ยยยย ฉันปลื้มปริ่มกับคู่นี้มาก ไม่ผิดหวังเลยยยยย
ชอบบบบบบบ อยาจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
ปล.เฮียกับหนูอย่าน้อยใจยังไงเค้าก็รักตัวเองที่สุด
ขอบคุณค่ะ
-
โห.. นายเฟยรักมานานมากอะ!!
-
โอ้ววววววววววววววว
สุดยอดแห่งรักต้องห้าม
นายเฟยรุกได้ใจมาก แต่จากที่เราดูเราคิดว่าเทียนคงคิดไม่ต่างจากเฟย
เพียงแต่ไอ้คำว่า พี่-น้อง มันค้ำคออยู่เลยต้องหักห้ามใจหรือเปล่า? :hao4:
ยังไงก็เถอะตอนนี้ก็มาทำให้เราฟินได้ละนะ คิๆๆ
รอดูตอนหน้าว่าทำไมถึงโดนจับ
ปล.เฮียหายเร็วนะ :กอด1:
-
คู่นี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :hao6:
นายเทียนปากแข็ง ที่แท้เรื่องก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
ปล่อยเฮียให้พักฟื้นไปก่อน อยากรู้คู่รักมาราทอนคู่นี้ต่อ :กอด1:
-
อ่านแล้วฟินน ชอบนายเฟยที่รักกับนายเทียน
เหมาะสมกันอะ
สองคนนี้เข้ากันๆ อยากอ่านอีก ตอนหน้าก็ของนาย อิอิ จะรอค๊าา
ปล.ไปโหวตในเล้า ให้เฮียมา เชียร์เฮียมากกกกก พระเอกในดวงใจ o13
-
นายเฟยนายเทียน อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
รู้ความในใจของนายเฟยคนขี้หวงไปแล้ว
อยากได้ฝั่งนายเทียนบ้าง คนน่านิ่ง คิดอะไรในใจ
ลูกพี่อย่างนายเทียนกับลูกน้องอย่างเฮีย สมเป็นเจ้านายลูกน้อง
นิ่งพอกัน แต่ความโหดเกินบรรยาย
-
:L2: :pig4:
-
ขอพูดคำเดียว
...ฟิน...
:impress2:
-
โอ้!!! เรื่องของนายทั้งสอง ดุเดือดเลือดพล่านมากกก 555
รอตอนหน้าจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด>< เลือด :hao6: :pighaun:
มันจะมีสามพีบ้างมั้ยน้อเรื่องนี่>< แอบโลภ
-
'นายและนาย'เขาผูกพันธ์กันมานานกว่าที่คิดไว้นะเนี่ย แต่นายเทียนเย็นชาจังเนอะ แล้วที่สำคัญนายเทียนเป็นลูกป๊าจริงเหรอ?
-
คู่นี้เค้ากินกันมานาน :hao7: ส่วนเฮีย รอหายแล้วค่อยกลับไปกินหนู :laugh:
-
คู่เทียน-เฟย คิดคาดก็ตรงที่เป็น พี่น้องพ่อเดียวกันนี่แหละ ฟินฝุดๆ :heaven
-
ดิบ เถื่อน นายเทียนยิ่งกว่าราชินี
-
ชอบคู่นี้ ฮ่าาาาา ฟิน
ชอบคนเขียนด้วย ชีวิตจริงคนเขียนฮาอย่างนี้ป่ะคะ
ไปเปิดคาเฟ่กับคนอ่านเอาไหมคะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นาย และคนเขียนนะคะ จุ๊บๆๆ :mew1:
-
นายเทียน นายเฟย สุดๆ รักทรหดมาก
กำลังมันส์เลย อยากรู้ตอนต่อไปมากๆ
หุ หุ นายเทียนเสน่ห์แรง กว่ายี่สิบปี นายเฟยคงเหนื่อยน่าดู :laugh:
-
น้องชายกดพี่ ฟินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ๊ากชอบๆ :hao7:
-
อร๊าาาาา กรี๊ดดดดดดด :m3:
ถูกใจที่สุดดด นายเทียนกะคุณชายเฟย :interest:
นายเฟยนี่นิสัยคุณชายน้อยจริงๆแหละ ไม่แปลกใจเลย 555
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เราชอบคู่เฟยเทียนนนนนนน
-
บร๊ะ ปกติไม่อ่านแนวสายเลือดสายรักนะเนี่ย แต่เพื่อนายเทียนเค้ายอม ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆ
นายเฟยน่ารักอ่ะ ขี้หวงขี้หึง นายเทียนก็ราชินีซะไม่ดี อ่านแล้วเขิ๊นเขิน มาบ่อยๆนะคู่นี้
ตอนแรกเป็นแฟนคลับเฮีย ตอนนี้แบ่งหัวใจให้นายเทียนเรียบร้อย
-
นั่นไงว่าแล้ววววว ตบเข่าตัวเอง...
จากที่คิดไว้ไม่มีผิดว่าคู่นี้มันต้องมีซัมทิงกันแน่ๆ
ให้รสชาติไปอีกแบบนะเนี่ย
อยากอ่านของนายๆทั้ง2โดยเฉพาะอ่า จะมีแยกมั้ยค่ะ
-
กรี๊ดดดดดด >.<
นายเทียนโดนกด
เป็นพี่ชายแสนเย็นชากับน้องชายแสนเอาแต่ใจ
ชอบน่ารัก อิอิ
-
:ling1: :ling1: ว่าแล้วต้องมีติ่งไรแน่นอน
-
นาย - นาย
ฟินโคตร!!!!!!! อิๆๆๆ
-
:ling1: :ling1: :ling1: ชอบบบบบบบบ
นายกับนาย คู่นี้เค้า แรงได้ใจอ่ะ
ว่าแล้ววววว ว่านายเทียนต้องเป็นประเภทปากแข็ง แต่ร่างกายยอมมมม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ชอบบบบบบอ่ะ
นายเฟย เห็นอย่างนี้ รักจริงอะไรจริง และสมกับเป็นลูกมาเฟียนะคะ อยากได้อะไร ต้องได้ เดี๋ยวนั้นเลยยยย ฮ่าๆๆๆๆ
อยากฟังความในใจ ของนายเทียนมั้งอ่ะ อยากจะรู้จังเลย ว่าคนปากแข็งหน้านิ่ง แท้จริงแล้วคิดอะไรอยู่
รอตอนหน้าค่า นายกับนายอีกหลายตอนก็ได้นะคะ คนแต่งที่รัก ให้เฮียหายดีก่อนเนอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดด :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
นายเฟยยยยย นี่แกแย่งเทียนมาจากทุกคนเบยยย :m4: :m4: :m4:
ช่วงแรกๆที่แซวมินนี่ จะแกล้งให้นายเทียนหึงใช่มั้ยยย :m13: :m13: :m13:
-
นายเทียนกับนายเฟยยยยย แซ่บบค่าาาา :z1:
-
ชอบทุกคู่เรย รอคู่ของรันนะ o13
-
ชอบ เฟยเทียน เพิ่มมากขึ้น พอรู้ว่าเป็นพี่น้องกันด้วย อบอุ่น น้องรักพี่ อุอิอุอิ ขอบใจจร้า
-
แซ่บๆมากคะนายทั้งสอง :heaven
:กอด1: :L2:
-
เป็นอะไรที่ฟินมากค่ะ ฮิฮิ อ่านๆตอนเริ่มกลางเรื่องเริ่มชักแปลกๆ
แอบคิด เอ...มันยังไงๆอยู่นาคู่นี้ เป็นคู่จิ้นรึเปล่า ( คิดต่อ ) เดี๋ยวต้องรอตอนต่อเผื่อใช่ :katai1: :katai1: :katai1:
ณ วันนี้ โอเคอย่างนี้ชัวร์เลย :hao6:
-
เหยยยยยย~~~~ คู่นี้จัดว่าเด็ด!!!!!!
กรี๊ดดดดดด!! #สครีมลั่นเล้า
ถูกอกถูกใจฝุด ๆ จัดคู่นี้มาให้อีก 5 ตอนเลยก็ได้ค่ะ!!!
อร๊างงงง~~~~ *เดินตัวฟินออกจากกระทู้*
:z2:
-
20ปีที่รอคำว่ารักตอบกลับมา
ขอให้ได้ฟังนะเฟย
:กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย เราชอบคู่นี้ :katai2-1: :katai2-1:
คิดไว้แล้วเชียวว่ามันต้องมีซัมติงแหละ แต่นายเฟยของเราจะทนมือทนตรีนมากอยู่นะ :hao7:
แต่ถ้าอีกฝ่ายเค้าไม่รักบ้างก็คงไม่ยอมทนหรอกม้างงงงง :hao3:
-
:haun4: :haun4:
-
:haun4: :haun4: คู่นี้แซบบบบบ
-
:laugh3: ว่าแล้วมั๊ยล่ะ นายเทียนกับนายเฟย
แต่ที่คิดไม่ถึงคือเป็นพี่น้องต่างแม่ :a5:
อยากรู้คู่นายทั้งสองเหมือนกันค่ะ รอ รอตอนต่อไปเน้ออ :fox2:
-
SM ได้ใจเลยจ้า คาดว่าคงได้เลือดกันทุกครั้ง เเลกเลือดกันตลอด :haun4:
-
คู่นายนี่มีความผูกพันกันลึกซึ้งจริงๆ
-
ตกลงแล้วมันอะไร ยังไงกันละคนเขียน :katai1:
-
ชอบอ่ะ!!นายกับนาย นายเทียนเป็นรับนายเฟยแถมยังเป็นพี่น้องกันด้วย
-
เรื่องในอดีตต้องมาม่ามากๆแน่ ไมมีแต่คนดีที่ต้องมาเป็นแพะอ่า :เฮ้อ:
ต้องทวงคืนความยุติธรรมให้ทุกคนนะ :katai1:
-
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
รอตอนของคู่นายตอนหน้าอีก
อยากให้เฮียเจอหนูไวๆจังเลย
-
ขอนายอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คู่นายแย่งซีน
-
อร๊ายยยยย คู่นี้ ฟินอ่ะ :-[
-
อ๊ายย เข้ามากรี๊ด นายเทียนนน
แอบเป็น fc มานาน 555+ :hao7:
-
ชอบอ่ะคู่นายและนาย :hao6: :hao6:
แต่ก้อรอ เฮีย-หนู สิบ-เบียร์ ยู่วววววน๊าาาาา
-
กรี๊ดดดดด ชอบรักแบบโหดๆของคู่นี้ เป็นพี่น้องกันด้วยหรอเนี่ย ดราม่าเข้าไปคะ แต่ฟินคะ
รออ่านตอนต่อนะคะ
-
เป็นพี่น้องหรอกหรอ
นึกว่า เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อซะอีก
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แม้จะพอเดาได้ว่าเป็นยังไง แต่พอได้มาอ่านเต็มๆแบบนี้มัน...... :m3:
ไม่ได้คิดถึงข้อนี้เลย ไม่คิดว่าจะแนบแน่นถึงขนาดเป็นพี่น้องอย่างนี้
เหมาะสมแล้วล่ะ นายเทียนนิ่งขนาดนี้ ก็เลยต้องให้นายเฟยเป็นคนแหย่
แต่ดีกรีความโหดพอกัน นับถือความอึดของนายเฟยจริงๆ ทนมือ ทนไม้
นึกออกเลยว่าเวลานายเทียนตื่นจะเป็นยังไง :laugh: เคะราชินีชัดๆ
ครอบครัวนี้เป็นคนดีไม่น่าจะถูกใส่ร้ายให้ต้องลำบากเลยอ่ะ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
ชอบคู่นี้จุงเบยยยยย
-
:heaven
-
คนนึงรักอีกคนนึงรักรึเปล่าอยากรู้
-
หึหึ :z1:
-
คู่นี้รักกันดุเดือดจริง ๆ
-
นายกับนายนี่แซ่บจริงๆ คนหนึ่งมึนคนหนึ่งซึน :hao7:
-
ว้าวๆๆๆๆๆ
นายเฟยกับเฮียเทียน
มีความมหลังกันอย่างนี่ นี้เอง
ว้าวๆๆๆๆๆๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอยยยยยยยยยยยยย โล่งใจไปเปราะนึงเห็นเฮียปลอดภัยเเล้ว ค่อยยังชั่ว ตอนเเรกอ่านก็งง ก่งก๊ง
ว่าอะไร ยังไง ทำไม แต่ยังไม่ทันหายงง ก็กระจ่างซะก่อน ดีใจที่ทั้งเฮียเเละหนูไม่เป็นไร
ส่วนเรื่องช่วงล่างเฮียก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป คนที่จะพิสูจน์ได้ก็คงมีเเต่หนูเท่านั้นสินะ..... :hao7:
และกะก็มากล่าวถึงอีกตอน......นายเฟยและนายเทียน
รู้แหล่ะว่าเค้ามีซัมติงกัน แต่ไม่คิดว่าจะเป็นพี่น้องกันเลยนะ //ไม่เป็นไร ไม่เเคร์
แต่ที่เเน่ๆคือ....นายเทียนเค้าก็มีซัมติงกับนายฟงด้วยเหรอ
ก็เข้าใจว่านายเอกไม่จำเป็นต้องรอพระเอกเปิดบริสุทธิ์เสมอไปก็เถอะ งุงิ
(ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นใครรรร จะผ่านอะไรมา ขอจงอย่าเป็นกังวลลลลลล)
แต่ที่ใจหายกว่าคือการที่นายเฟยไปแย่งเค้ามาดื้อๆแบบนี้เลย ทั้งๆที่ก็เพิ่งจะมารู้สึก ณ เวลานั้นเนี่ยนะ
มันทำให้รู็สึกว่า.....ถ้านายเทียนจะไม่มีใจให้ จะดื้อดึงมาจนถึงทุกวันนี้็ไม่แปลก
แต่มันก็ยังพอมีมุมโลกสวยของตัวเองที่คิดไปอีกแง่ว่า.......เทียนอาจจะชอบเฟยตั้งเเต่เเรกก็เป็นได้ แต่ด้วยความที่คิด
เจียมตัวและรู้ตัวว่าเป็นแค่พี่น้อง ก็คงไม่อยากสานสัมพันธ์อะไรมาก เลยเลือกที่จะเดินไปกับฟงแทน
แต่พอเจอเฟยมาทำการหักหาญกันแบบนี้ เลยทำให้เทียนรู้สึกว่าการกระทำของตัวเองที่ผ่านมานั้นสูญเปล่าสิ้นดี
แล้วยิ่งเทียนเป็นคนรักศักดิ์ศรีของตัวเองมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกต่อต้านรุนเเรงมากเท่านั้น....... o8
............
.......
...อืมมมม เรานี่มันช่าง......เวิ่นเว้อสุดๆ เล่าเป็นฉากๆ เลยนะ คึคึคึ o17
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปให้คนเเต่งมาเฉลยดีกว่า>>>>(หรือเฉลยไปแล้วแต่เราไม่รู้เรื่องเองหว่า - -)
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยจ้าาาาาาาา พร้อมเเรงใจไม่มีวันหมด จุ๊บๆ :กอด1: :L2:
-
นายเทียน กับ นายเฟย แบบ เหนือความคาดหมายมาก ๆ Incest หรือนี่ พี่น้องร่วมสายเลือด
ป๊าของนายทั้งสองคน สอนลูกหลานได้ดีมาก ๆ โดยเฉพาะเรื่องความกตัญญูรู้คุณ ทำให้คิดว่า
สิ่งที่นายและเฮียกำลังทำอยู่ในตอนปัจจุบัน น่าจะไม่ใช่สิ่งไม่ดี และอาจทำเพื่อตอบแทนบุญคุณประเทศไทย
ถึงจะบอกว่านายเทียน ดูเย็นชา หน้านิ่ง ๆ ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก ทำให้ดูน่ากลัว แต่ทำไมกลับรู้สึกว่า
นายเฟยดูน่ากลัวกว่า เหมือนที่ป๊าบอก นายเฟยเหมือนไฟ และดูมีความรักที่รุนแรงมาก ๆ ครั้งแรกที่ทำ
ก็เหมือนการบังคับข่มขืน รู้สึกสงสารนายเทียน ถึงถ้านายเทียนจะรู้สึกเหมือนกับนายเฟยก็เถอะ แต่ถูกทำ
ทั้งที่อยู่กันในสถานะนั้น ตอนนั้น นายเทียนคงรู้สึกทรมานใจ มากกว่ามีความสุขนะ
จากตอนย้อนอดีต ผ่านมาเกือบยี่สิบปีแล้ว ถึงตอนนั้นนายเทียนอาจจะไม่ยอมรับนายเฟย
แต่คิดว่าปัจจุบัน นายเทียนเองก็คงจะรักนายเฟยแล้ว เพียงแต่จะยอมรับว่ารักได้เมื่อไหร่เท่านั้น
แต่จากที่นายเฟยพูดตอนต้น เหมือนนาย เหลือกันอยู่แค่สองคนเลย แสดงว่าต้องเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น
กับครอบครัวของนายทั้งสองสินะ จะเป็นจุดที่ทำให้ทั้งสองคนต้องติดคุกรึเปล่านะ ตอนหน้าคงได้รู้แล้ว
ชีวิตของนายกับนาย ก็รันทด ดราม่า ไม่แพ้คนอื่นเลยนะเนี่ย
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอ ขอบคุณมากค่ะ :L2: :L1:
-
กริ๊ด นายกะนายมาแล้ว ตอนแรกก็คิดแหละค่ะว่าสองนายคงผูกพันและผ่านอะไรด้วยกันมานาน
แต่ไม่คิดว่าจะนานขนาดคลานตามกันออกมาเลย 555 และปกติก็ไม่ค่อยนิยมความสัมพันธ์แบบนี้เท่าไหร่
เพราะคิดว่าถึงจะคนละแม่แต่ก็สายเลือดเดียวกัน แต่อาจจะเพราะนายเฟยกะนายเทียนนิสัยต่างกัน
จนไม่รู้สึกถึงความเป็นพี่น้องละมั่งค่ะ แล้วป๊ากะม๊ายอมรับกับความรักของสองนายไหมค่ะเนี่ย
อ่านตอนนี้แล้วชอบนายเฟยจังค่ะ อดทนต่อความโหดของนายเทียนดีจัง คงโดนมาเยอะ เจ็บมาเยอะจริง ๆ
แต่ถ้าไม่อึดคงปราบพยศนายเทียนไม่ได้ ส่วนนายเทียนนี่ก็ชอบนะแต่ตอนนี้ยังเดาความคิดไม่ออก
แบบยังไม่ชัดเจนเหมือนนายเฟยอะค่ะ คิดว่าตอนหน้าน่าจะได้รู้ความรู้สึกนายเทียนบ้างน๊า
รอติดตามค่ะว่า สองนายเค้า ทำไม อะไร ยังไง ตอนนี้ให้เฮียพักบ้างก็ดีค่ะ เฮียของหนูก็เจ็บมาเยอะเหมือนกัน
ส่วนผู้เขียนก็ดูแลสุขภาพเช่นกันนะคะ ยังเป็นกำลังใจให้กันเหมือนเดิมค๊า :pig4: :L2:
-
:really2: รออ่านๆ :katai4:
-
คู่ที่รอคอย สมกันดีจริงๆ :hao6:
-
ชอบอ่า กรี๊ดดดดด
คู่นาย ชอบบุคลิกของนายเทียน เจ้าชายน้ำเเข็ง และแถมเป็นเคะราชินีอีกต่างหาก
ส่วนนายเฟย ดูกวนๆ แต่รักจริงหวังแต่งมาก รอมาตั้ง 20 ปี ไม่คิดนะเนี่ยย ว่านายเฟย จะเป็นน้องชาย ต่างแม่ แล้ว ยังไปขืนใจ นายเทียนอีก
มารออ่านตอนต่อไป ชอบคู่นายมาก ชอบพอๆๆกะเฮียหนู อ่า แอบคิดถึง คู่เฮียหนูด้วย แต่ไม่เป็นไรคู่นาย แย่งซีนมาก
มารออ่านตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
รักเรื่องนี้สุดๆ
-
:katai2-1:
ตามอ่านนจนทันแล้ววววววววววว
นายเทียนซึนมาก ทำได้ไงอ่า ซึนยาวนานมาเกือบยี่สิบปีแล้วอ่า นับถือ นับถือ :katai1:
-
มารออ่านต่อ
-
มาปูเสื่อรอ
-
>> ป. 38 << ความสัมพันธ์ที่น่าหลงใหล # 2
‘ไอ้’
‘อะไร’
ผลั่วะ
‘โอ๊ะ’
เพล้ง
‘เฮ้ย’
ตุบ
ผลั่วะ
‘เทียน’
แค่ชื่อที่ออกจากปากไอ้คนตรงหน้าไม่ว่าจะน้ำเสียงแบบไหน ผมก็จะหยุดแต่หลังจากของชิ้นสุดท้ายหลุดจากมือไปแล้ว ถ้าถูกส่วนไหนถึงเลือดตกยางออก ผมก็จะนิ่งไปพักจนแน่ใจว่าไม่เป็นอะไร
‘เทียน’
ซ้ำอีกครั้งเสียงอ่อนลง ก่อนจะถึงตัวหลังจากนั้นทุกอย่างก็เหมือนเดิม เหมือนที่ผ่านมา ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ก็จะมาจบที่ตรงนี้ทุกครั้ง
ที่ ที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้น
ที่ ที่ไม่อยากยอมรับ
ที่ ที่มันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้
แต่
มันย้อนกลับไปไม่ได้
และ
ถ้าย้อนกลับไปได้
ผมจะทำยังไง
ในเมื่อ
ผมไม่รู้เลยว่า
จุดที่จะแก้ไขมันเริ่ม
จากตรงไหน
ผมมองหน้าไอ้คนที่มันกอดผมจนแทบจะจมหายไปในร่าง ไม่เคยปล่อยให้หลุดรอดจากอกสักครั้ง ผมเคยคิดจะหนี แค่เคยคิด แต่ไม่เคยทำ ไม่รู้เพราะอะไร ติดที่ป๊า นั่นคือเหตุผลแรกที่ผมยกขึ้นมาอันดับแรกในหัว ป๊าผู้มีพระคุณ ป๊าที่รักและหวังดีกับผมมาตลอด รวมถึงแม่ใหญ่ ที่ไม่เคยมองว่าผมเป็นลูกเมียที่สาม เลี้ยงและให้ทุกอย่างเท่าลูกชายที่เป็นคุณชายผู้สืบทอดของตระกูลตัวจริง
‘เทียน จำไว้นะ ถึงลูกจะเป็นลูกชายคนโตของป๊า แต่อย่าถือตัวเองเท่าคุณชาย’
เสียงอ่อนโยนขัดกับสีหน้าเรียบนิ่ง บอกผม
‘ครับ’
คำเดียวที่ตอบรับ ตั้งแต่จำความได้
‘อะไรที่ทำให้ป๊ากับคุณนายใหญ่สบายใจ ลูกก็ทำนะ ไม่ว่าจะต่อหน้าลับหลัง แม่จะอยู่หรือไม่อยู่ก็ตาม’
‘ครับ’
รับคำเหมือนทุกครั้ง พลางคิดว่าแม่จะไปไหน แต่ก็ไม่ถามตามเคย
‘เทียน ให้คุณชายก่อน’
เสียงคุ้นเคยที่เตือนสติประจำ
‘ครับ’
เสียงตอบรับอย่างไม่เคยลังเล พร้อมยื่นของที่กำลังเล่นส่งให้เด็กผู้ชายวัยสามขวบหน้าตาน่าเกลียดที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ตาหยี
ยิ้มกว้าง ที่ใครบอกว่าสดใส มองยังไงก็ยิ้มเหมือนหมาจิ้งจอกเวลาเห็นเหยื่อ
‘ให้คุณชายนะเทียน ลูกพอแล้ว’
‘ครับ’
ยื่นขนมชิ้นสุดท้ายที่แม่ทำ ให้ไอ้เด็กน่าเกลียดแถมตะกละ มันยิ้มพร้อมแบมือขอ ทั้งที่ในปากก็ยังไม่เคี้ยวไม่หมด ไหนจะในกางเกงมันอีกที่ซ่อนเอาไว้อย่างไม่กลัวเละ ถ้าผมแช่งให้ติดคอ จะเป็นยังไงนะ ก่อนจะเบิกตานิดๆ
‘แค่ก แค่ก’
‘คุณชาย! ดื่มน้ำก่อน’
เสียงตกใจกว่าทุกครั้ง ลูบหลังพร้อมอุ้มขึ้นนั่งตักดื่มน้ำ มือทุบหลังเบาเบา
‘เทียน ทำไมไม่ดูคุณชาย ปล่อยให้ติดคอได้ยังไง แล้วยังยืนมองไม่หยิบน้ำ แม่จะทำโทษ ไปยืนขาเดียวบนเก้าอี้’
เมื่อไอ้เด็กปีศาจหายดี แม่หันมาพูดเสียงแข็งกับผมที่ยังตกใจแต่ไม่แสดงออก ได้แต่ทำหน้านิ่งตอบรับ
‘ครับ’
เดินหันหลังไปขึ้นเก้าอี้ แต่มีมือนุ่มมาฉุดเอาไว้
‘อย่าทำ ไม่เอา เดี๋ยวเทียนตก’
ส่ายหัวไปมาจับมือผมไว้แน่น หันไปทำหน้าล่ะห้อยกับแม่ มันทำอะไรของมัน คิดจะบอกให้แม่ทำโทษผมมากกว่าเดิม หรือไอ้เด็กปีศาจมันรู้ว่าผมแอบแช่งเลยแกล้งไอ
‘ก็ได้ คุณชาย’แม่ยกยิ้มกับไอ้เด็กปีศาจที่แยกเขี้ยวก้มหัวให้ ก่อนจะหันมาพูดเสียงเรียบใส่ผมคุณชาย’ เทียน คราวหน้าอย่าให้มีอีก’คิดแล้วว่ามันต้องรู้ แกล้งทำเป็นอ้อนขอแม่ให้ยกโทษให้ผม ปีศาจชัดๆ
‘ครับ’คำที่พูดออกจากปากบ่อยที่สุด ไม่ว่าจะเรื่องอะไร บางครั้งผมก็อยากเติมคำว่า ไม่ พอกับคำว่า ทำไม เข้าไปบ้างเวลาที่แม่พูดกับผมในแต่ล่ะครั้ง แล้วผลตอบรับล่ะ ผมจะโดนทำโทษหรือเปล่า จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมรู้แล้วว่าแม่ไปไหน และผมก็ยังไม่รู้เลยว่าถามออกไปแล้วจะเป็นยังไง ผมนั่งมองรูปแม่ในห้องนอน
“หลายปีแล้ว แม่สบายดีนะ ผมปฏิบัติตามแม่มาตลอด ไม่ต้องห่วง”ผมยกยิ้มพูดกับแม่ เอาดอกไม้ปักใส่แจกันให้ ก่อนจะค่อยหุบลงเมื่อได้ยินเสียงขัดขึ้น
ก๊อก
ก๊อก
“ใคร”
“คุณเทียน นายท่านเชิญที่ตึกค่ะ”
“เดี๋ยวตามไป”
“ค่ะ”
.
.
.
.
“เทียน นั่งก่อน” ป๊าเรียกเสียงอ่อนโยนพอกับยิ้มบนสีหน้า
“ครับ”ผมยกยิ้มก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับป๊า
“เดี๋ยวรอเฟยก่อนนะ กลับมาเกือบเช้าเลย”ป๊าพูดเชิงบ่นแต่ไม่จริงจังนัก
‘ครับ’ผมก้มหัวให้ป๊า นึกไปถึงตอนเด็กป๊าจะเข้มงวดกว่านี้ พอโตมาก็ปล่อยให้คิดและตัดสินใจเอง แต่พร้อมจะให้คำปรึกษาและ
ช่วยเหลือเสมอ
‘โตแล้ว ป๊าไม่อยากบังคับเราสองคนมากนัก เทียนป๊าไม่ค่อยห่วง แต่เฟยเนี่ยสิไม่ไหว ยังไงป๊าฝากเตือนน้องบ้างนะ’นั่นเป็นคำพูดของป๊าที่มักจะพูดกับผมเสมอ และคงไม่ต้องบอกมั้งครับว่าผมจะตอบป๊าว่ายังไงในตอนนั้นและทุกครั้ง ทั้งที่ผมไม่เคยเตือนมันสักครั้ง
‘ไอ้ไป่ ใครจัดการเคลียร์เรื่องเมื่อคืน’เสียงงัวเงียถามลูกน้องสนิท
‘คุณเทียน ครับ คุณชาย’ลูกน้องตอบ
‘จัดการยังไง ให้เงินไปคนล่ะก้อนเหรอ’ถามไม่จริงจังออกจะขำๆ กระดกขวดน้ำ
‘เอาน้ำสาดครับ’ลูกน้องตอบเสียงเรียบ
‘แค่ก แค่ก มึงว่าอะไรนะ’สำลักก่อนจะถามเสียงดังอีกนิด
‘คุณเทียนเอาน้ำสาด คุณลีน่า กับ คุณเหมยลี่ ครับ’ตอบเสียงเดิม ทำเอาคุณชายขมวดคิ้ว ก่อนจะหัวเราะ
‘ฮ่าๆๆ อยากเห็นจังเลย ว่าคุณเทียนทำหน้ายังไง’คุณชายหัวเราะทำหน้ายียวน
‘เอ้อ ทำหน้าแบบทุกครั้งแหละครับ ผมขอตัว’พูดก่อนจะเดินออกไป ตาเหลือบมองด้านหลัง
‘อะไรของมันวะ เฮ้ย แค่ก แค่ก’ส่ายหัวก่อนจะหันไป เต็มๆหน้ากับน้ำเย็นในเหยือก เสียดายไม่มีน้ำแข็ง
‘อย่าให้มีอีก’ผมพูดหลังจากสาดน้ำใส่หน้าคุณชาย เมื่อวานพาผู้หญิงไปกกที่เซฟเฮ้าส์ด้านบนของบริษัท ถ้าเป็นที่ทำงานมันเองผมคงไม่ทำแบบนั้น แต่เป็นบริษัทที่ผมรับผิดชอบอยู่ แถมยังตบตีกันหลังไอ้ปีศาจตื่นแล้วชิ่งหนีไปก่อน ให้เลขาไปเคลียร์ไม่ยอมเลิก จะใช้วิธีรุนแรงก็ไม่เหมาะกับผู้หญิง เลยใช้วิธีเบาที่สุด เอาสีราดหัวคนล่ะที ถึงได้ยอมไป
‘อะไร มีแล้วไม่ใช้ ยืมไม่ได้หรือไง ฮ่าๆๆๆๆ’เสียงหัวเราะชั่วร้ายตามหลัง อย่างไม่มีสำนึก คราวหน้าจะเจอน้ำที่เป็นสีสาดเหมือนคู่ขาตัวเอง
“เฟยทำอะไรให้หนักใจหรือเปล่า”ป๊าถามผมหลังจิบน้ำชา ทำให้ต้องดึงสติกลับมาตรงหน้า
“ไม่ครับ”มันไม่ถึงกับหนักหนา ผมก็ไม่อยากให้ป๊าไม่สบายใจ โดยเฉพาะแม่ใหญ่กำชับมากเรื่องผู้หญิง ผมไม่อยากยุ่งแต่เลี่ยง
ไม่ได้ แต่ก็ไม่ถึงกับตามติด จะฝากไป่ก็คงจะไม่ได้เรื่อง ไอ้ปีศาจเวลามันเอาเรื่องใครก็เอาไม่อยู่ นอกจากป๊ากับแม่ใหญ่เท่านั้นที่
ประเลาะได้
“ฮึฮึ ป๊าคงถามผิดคนไปหน่อย”ป๊าพูดอย่างรู้นิสัยผม แม้แต่เรื่องของตัวเองผมก็ไม่ปริปาก แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องไอ้คุณชายปีศาจผมจะพูดออกมาเชียวเหรอ
“นินทาผมเหรอ ป๊า”เสียงทุ้มออกร่าเริงของไอ้ปีศาจจิ้งจอกขัด ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างผมที่กำลังจะเขยิบแต่มันชิงเอาขาหน้าโอบไหล่ผมเอาไว้ ทำให้ผมได้แต่นั่งนิ่งตามเดิม ปรายตามองก็เจอมันมองยกยิ้มมุมปากอยู่แล้ว
“จะมีใครให้นินทาล่ะ จริงไหมเทียน”ป๊าพูดใส่คุณชายของบ้านและหันมาถามผม
“ครับ ไม่ได้นินทา แต่พูดเรื่องจริง”ผมตอบพร้อมแก้ตัวให้ป๊า
“ฮ่าๆๆๆ อืม นั่นสิ”ป๊าหัวเราะพยักหน้าไปมาช้าๆ
“พี่ใหญ่ก็พูดเกินไป”ก้มมาพูดใกล้ๆ เสียงยียวน นานทีคำว่า ‘พี่ใหญ่’ จะออกจากปาก
“เอาล่ะๆ พอแล้วเฟย เลิกแกล้งเทียน”ป๊าคงเห็นผมเฉยไม่โต้ตอบเหมือนพี่น้องทั่วไป ก็เลยห้าม
“ที่เรียกมา ป๊ามีเรื่องจะบอก”ป๊าพูดเกริ่นเพื่อจะเข้าเรื่อง ผมตั้งใจฟังทั้งที่รำคาญไอ้ขาหน้ามันเขี่ยไหล่ไปมา เลยปัดออกหลังป๊า
หันไปหยิบซองเอกสาร มันยักคิ้วใส่ผมก่อนจะเปลี่ยนไปโอบเอวแทน จะเบี่ยงออกป๊าหันมาพอดี ผมเลยต้องหยุดเป็นเหตุให้มันหอนในลำคออย่างพอใจที่แหย่ผมได้
“บริษัทที่เทียนรับผิดชอบอยู่ ป๊าจะให้อาสองกับอาสามเข้าไปทำแทนนะ”ป๊าพูดออกมา ผมอึ้งไปนิดแต่ในใจคิดว่าผมทำอะไรผิดพลาดหรือเปล่า กำลังจะตอบรับอย่างทุกครั้ง แต่มีเสียงเห่าแทรกแทน
“ทำไมล่ะป๊า”ขมวดคิ้วอย่างสงสัยตามนิสัยคนพูด ถ้าสงสัยอะไรจะต้องรู้ให้ได้
“ฮึฮึ ป๊ากำลังจะบอกเพราะรู้ว่าเทียนไม่ถามแน่”ป๊าพูดอย่างรู้ทัน ก่อนจะพูดต่อ
”เทียนทำงานดีมาก ป๊าภูมิใจที่ลูกชายป๊าเก่ง แต่ตอนนี้งานที่อาสอง กับ อาสาม ทำมันอยู่ในภาวะเสี่ยงป๊าอยากจะหยุดไปก่อน ทางการเพ่งเล็งเราอยู่”ป๊าชมที่ไม่ยอเพื่อเอาใจ บอกเหตุผลที่ป๊ากำลังกังวล และเมื่อนี่ผมกับไอ้ปีศาจเพิ่งจะถูกคนตามประกบยิง หลังกลับจากงานวันเกิดฟง เพื่อนสนิทที่สุด ดีว่ารอดมาได้
“ป๊าจะให้เทียนเข้าไปทำงานกับเฟย จะได้เป็นที่ปรึกษาให้น้องได้”ป๊าพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
“ปรึกษาหรือป๊าจะให้ไปคุมก็พูดตรงๆก็ได้ ผมยินดีอยู่แล้ว มากด้วย ฮึฮึ”เสียงหอนในลำคอต่อท้ายที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย
“จะคิดอย่างนั้นก็ได้ นี่ทำเรื่องเอาไว้ให้เทียนแก้อีกแล้วนะ ม้ารู้เข้าคงไม่ดี โตแล้วนะเฟยไม่ใช่เด็ก ทำอะไรมีหัวคิดได้แล้ว ป๊ายอมรับเรื่องงาน แต่เรื่องส่วนตัวเพลาหน่อย”ป๊าพูดเสียงเรียบเริ่มจะจริงจัง ทำเอามันหน้าสลดได้ ผมคิดว่าตัวเองกระตุกยิ้มชอบใจอยู่แต่ไม่แสดงออก
“ขอโทษครับป๊า”ไอ้ปีศาจมันก้มหัว น้ำเสียงไม่มีล้อเล่นแล้ว แต่ให้ดีมันควรเอาขาหน้ามันออกจากเอวผมสักที ผมไม่ได้อึดอัดแต่รำคาญมากกว่า รู้สึกอย่างนี้ทุกครั้งเวลาที่ใกล้ชิด
“อย่าขอโทษแล้วไม่ทำ มันไม่มีความหมาย ป๊าเป็นห่วง อีกหน่อยเกิดป๊ากับม้าจากไปก่อน จะทำยังไง”ป๊าพูดต่อเสียงเสียงทุ้ม แต่ฟังแล้วรู้สึกใจหาย
“ป๊าอย่าพูดอย่างนี้สิ”เสียงมันอ่อนลง หน้านิ่งเหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ยกเว้นระริกระรี้เวลาอยู่กับผู้หญิง ผมไม่ได้อยากจะสนใจนักหรอกแต่มันชอบพามาอยู่ในสายตา คงจะเอามาอวดผมกระมังที่เปลี่ยนไม่ซ้ำหน้า แต่ฟังป๊าพูดแบบนี้มันคงคิดได้บ้าง
“มันเป็นสัจธรรม ป๊าถึงบอกเสมออย่าประมาท อีกหน่อยแต่งงานแต่งการเป็นหัวหน้าครอบครัว ยังประพฤติตัวแบบนี้จะดูแลได้ยังไง เข้าใจที่ป๊าพูดไหม เฟย เทียน”ป๊าพูดอย่างเป็นเรื่องธรรมดาในตอนแรก พร้อมสั่งสอนในตอนท้าย
“ครับ/ครับ”ตอบรับพร้อมกัน
“ดี สองคนพี่น้องรักกันไว้ อย่าทิ้งกัน ไม่ว่าจะทุกข์สุขขอให้อยู่ร่วมช่วยกันแก้ไขนะ”ป๊ายิ้มสีหน้าดีขึ้น ผมก็คงจะตอบรับด้วยคำเดิมที่ตอบประจำ มีอะไรที่ผมจะแย้งได้บ้าง แต่ยังไม่ทันตอบ
“ฮึฮึ ถ้าไม่มีคำว่าพี่น้อง ป๊าพูดเหมือนอวยพรบ่าวสาวตอนเข้าหอเลยนะ จริงไหมเทียน ”มันพูดจบผมแทบอยากจะลุกจากตรงนั้น ไม่รู้สมองมันตีความไปได้ยังไงกับคำพูดป๊า แสดงว่ามันคิดอะไรไม่ได้จริงๆ
“เหรอ แล้วเมื่อไหร่จะให้ป๊าได้อวยพรสักทีล่ะ ป๊ากับแม่ใหญ่อยากอุ้มหลานแล้ว ว่าไง”ป๊ายกยิ้มพูดกลับ ทำเอาเงียบกริบทั้งคู่ ไม่รู้ทำไมถึงได้หันมามองหน้ากัน ก่อนผมจะเบือนกลับมาก่อน
“ทำไมล่ะ ตัดสินใจไม่ถูกเหรอว่าใครจะแต่งก่อน นี่ม้าเขาก็ดูลูกเพื่อนไว้ อาเพ่ยไง”ป๊าเลิกคิ้วพูดแหย่อีก อาเพ่ยเป็นลูกเพื่อนแม่ใหญ่ เป็นคุณหนูที่เพียบพร้อม ถึงจะเป็นผู้หญิงหัวสมัยใหม่แต่กิริยาท่าทางนอบน้อมต่อผู้ใหญ่เป็นที่น่าเอ็นดูต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ควง และน่าจะเป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิทที่สุดของไอ้ปีศาจ
“โธ่ ป๊าจะรีบให้แต่งไปไหน เราเพิ่งเรียนจบทำงาน สนุกกับชีวิตโสดได้ไม่นานเอง”ไอ้ปีศาจพูดเบี่ยงเอาตัวรอด แต่มันใช้คำว่า เรา คือเหมาผมรวมไปด้วยใช่ไหม ผมควรขอบใจมันหรือเปล่าที่เสนอหน้าให้ทุกเรื่องทั้งที่ไม่ได้ขอ
“จะได้มีคนสืบสกุลต่อไง มีตอนยังหนุ่มยังแน่นดีกว่าตอนไม่มีน้ำยานะ อาเฟย อาเทียน”ป๊าพูดเชิงแหย่ต่อ
“ก็มีตั้งเยอะตั้งแยะแล้ว วิ่งให้ยั้วเยี้ยไปหมด เห็นแล้วน่าปวดหัว”ไอ้ปีศาจทำหน้าเบื่อๆเมื่อนึกถึงเด็กที่มาเวลารวมญาติ
“เห่ย มันไม่เหมือนกันนั่นลูกพี่ลูกน้องถึงจะแซ่เดียวกัน แต่ป๊าหมายถึงหลานแท้ๆที่สืบสายเลือดจากเราสองคน อย่ามาแกล้งโง่ อาเฟย”ป๊าโบกมือและอธิบายทิ้งท้ายอย่างรู้ทันตามเคย อีกฝ่ายหัวเราะที่ถูกจับได้
“เทียนมีคนที่พอใจบ้างไหม ป๊าไม่เห็นควงใครเลย”ป๊าหันมาถามผมที่ได้แต่นั่งฟังอย่างเดียว
“จะมีได้ยังไงล่ะป๊า ก็”พูดยิ้มเหมือนแยกเขี้ยวใส่ ผมหันไปมองหน้า ป๊าเลิกคิ้วเชิงถามว่าทำไม ก่อนจะพูดต่อ“ไม่ควงแสดงว่าไม่มีไง”พูดเสียงทะเล้น หรี่ตามองผม
“อาเฟย”ป๊าเรียกเสียงหนัก ก่อนจะส่ายหน้า “แต่ยังไงป๊าก็ยังอยากให้พวกเราแต่งงานเร็วๆนะ แล้ว เทียนถ้าไม่ติดขัดอะไรก็เริ่มงานได้เลยนะ ป๊าให้อำนาจเราเต็มที่ ถ้าเกินจะรับก็จัดการได้เลย”ป๊าพูดรวบรัดตัดบท เพราะมีธุระต้องไปจัดการต่อ พอลับหลังป๊า
หันมามองหน้าพร้อมกัน
“ปล่อย”ผมแกะขาหน้ามันที่ตะปบอย่างแน่น
“ขอบใจก่อนสิ จะปล่อย”ยื่นหน้ามาพูดใกล้
“เรื่องอะไร”ถามเสียงเรียบ
“ทุกเรื่องที่ถามให้”ยักคิ้วใส่
“ไม่ได้ขอ”ว่ากลับ
“ก็รู้”ผมกวนใส่ ดึงเข้าไปใกล้ อย่างไม่ตั้งตัว เผลอเอามือยันทำให้มันกอดได้แนบชิดกว่าเดิม
“ขอประทานโทษค่ะ คุณชาย”เสียงสาวใช้ขัดขึ้น ยืนก้มหน้า
“มีอะไร”ถามด้วยน้ำเสียงเหมือนจะหงุดหงิด ทำเอาสาวใช้ก้มหน้า
“คะ คือ คุณชายฟงมาพบคุณเทียน รออยู่ที่สวนค่ะ”สาวใช้รายงานพร้อมรอรับคำสั่ง
“ปล่อยให้รออย่างนั้นแหละ ฉันคุยธุระกันอยู่ ถ้ารอไม่ไหวก็ให้มันกลับไป”พูดเสียงดัง สาวใช้คอหด
“บอกว่า เดี๋ยวฉันไป หาอะไรรับรองหรือยัง”ผมตัดบทพูดพร้อมถาม
“ค่ะ เรียบร้อย จะไปเรียนตามนี้ค่ะ”รับคำและรีบไปทันที
“ยังคุยไม่เสร็จ”มันดึงเข้าไปใกล้ ภาวนาอย่าให้มันเอาขาหลังมารัดอีกชั้นเลย ไม่อยากอับอายไปมากกว่านี้
“คุณชาย มีเหตุผลหน่อย ป๊าเพิ่งพูดไปเมื่อกี้ให้มีหัวคิดได้แล้ว”พูดเตือนสติเผื่อจะคิดได้บ้าง
“มี แต่นั่นสำหรับเรื่องงาน ส่วนเรื่องไอ้ฟง ไม่จำเป็น คุณชายเทียน”เลิกคิ้วพูดใส่อย่างกวนๆ
“ถ้าพูดแล้วจบไหม”ผมคิดว่าควรตัดปัญหา มัวแต่ถือดีเถียงมีแต่เสียเวลา
“ไม่อยากฟังแล้ว”หรี่ตาใส่ ผมเลยเงียบปล่อยไอ้ปีศาจมันกอดไป คิดว่าเดี๋ยวมันก็ปล่อยเอง เพราะใกล้แล้ว
.
.
.
.
“แล้วคุณชาย”ไป่ถามหลังจากผมให้สาวใช้ไปเรียก หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง มันหมดฤทธิ์คงหมดพลังงานนอกบ้านมาเยอะ
“จะแบกขึ้นไปนอนหรือปล่อยไว้อย่างนี้ก็ตามใจ”ผมพูดเรียบๆก่อนจะวางหัวไอ้คนกอดที่มันหลับคาตักกับหมอนอย่างเบามือไม่ใช่กลัวมันเจ็บแต่กลัวมันตื่นขึ้นมาอีก ไม่น่าเถียงกับมันให้เปลืองพลังงานเสียงเลย มันหน้าบึ้งเสียงดัง แต่ตามันปรือแทบจะหลับ ขาหน้ามันก็กอดรัด ผมต้องตบหลังมันเบาๆให้มันหลับเร็วขึ้น เห็นแม่ทำให้มันตอนเด็กได้ผลดี
“เอ้อ ครับ”ไป่รับคำ ผมมองอีกครั้งกำลังจะเดินออกไป
“หาผ้ามาคลุมด้วย ถ้าแบกไม่ไหวก็”ผมหยุดบอกไป่แต่ไม่ได้หันไปมอง
“เทียน เทียน”เสียงพึมพำทำให้เท้าที่จะก้าวออกหยุดเดิน จนแน่ใจว่าไม่มีหลุดมาอีก ผมก็ก้าวออกไปทันที
.
.
.
“รอนานไหม”ผมถามฟงที่นั่งจิบน้ำชา ตาก็ชมสวนดอกไม้ไปด้วย
“นิดหน่อย เห็นบอกเทียนติดธุระอยู่”ยกยิ้มตอบตามนิสัยเจ้าตัว ผมพยักหน้า
“อืม มีธุระอะไรเหรอ”ผมถามทันที เพราะอยากไปเคลียร์งานต่อก่อนจะส่งให้อาสองกับอาสาม
“อะไรกันเทียน เพื่อนมาหาต้องมีธุระด้วยเหรอ”พูดตัดพ้อทั้งสีหน้าและแววตา
“แล้วมีอะไรล่ะ”ผมถามเสียงปกติ หน้านิ่งตามเคย ฟงเป็นเพื่อนคนเดียวที่คบนานที่สุด ไม่เคยบ่นว่ารำคาญ น่าเบื่อ คนแบบผมที่เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็กจนปัจจุบัน
“คิดถึง”พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนตามนิสัย
“อืม”ผมตอบหน้านิ่งอย่างทุกครั้ง
“โห เทียน บอกกลับบ้างสิ”กุมมือส่ายหน้าไปมา
“นายไปบอกสาวๆหรือแฟนดีกว่าไหม บอกฉันก็เท่านั้นแหละ เจอกันก็บ่อยจะคิดถึงทำไม”ผมตอบเพื่อนที่ทำเป็นคอตกกับความหมายที่พยายามจะสื่อ ฟงเป็นผู้ชายมีเสน่ห์ มีผู้หญิงมาติดเยอะ ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว เป็นคนที่โดดเด่น เหมือนไอ้ปีศาจนั่น ทำไมผมต้องเอามาเปรียบกันด้วยนะ
“เทียน นายไม่รู้จริงๆเหรอว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันยังยืนยันตามเดิมนะ”ผมเกือบจะถอนหายใจออกมา หนีไอ้ปีศาจมาเจอเรื่องชวนอึดอัด ถ้าไม่ใช่ฟงผมคงพูดอะไรได้มากกว่านี้ ที่ผ่านมาฟงก็ดีกับผมมาตลอดไม่เคยกดดัน แต่ครั้งนี้ดูเร่งรัดจะเอาคำตอบให้ได้ ผมรู้ตัวเองว่าเป็นอะไร ผมเป็นอย่างที่เพื่อนล้อ แต่ผมก็ไม่เคยพิศวาสผู้ชายคนไหนสักที ความสัมพันธ์แบบนี้ยังไม่เป็นที่ยอมรับไม่
เหมือนโลกตะวันตกเท่าที่รู้
“ฟง ฉันตอบรับนายไม่ได้หรอก ถ้าเราทำแบบนั้น ผู้ใหญ่จะรู้สึกอย่างไร ท่านจะผิดหวังแค่ไหนที่เราทำแบบนี้ ฉันรู้ตัวเองแต่ไม่สามารถทำตามความรู้สึกได้ ฉันทำให้ท่านผิดหวังไม่ได้ มันอกตัญญู นายก็เหมือนกันเลิกคิดแบบนี้ซะ”ผมบอกถึงเหตุผลที่คิดว่ามันถูกต้องและดีสำหรับทุกฝ่าย
“เทียน”ฟงเรียกผมดึงมือไปกุม ผมเหลือบตามอง ฟงพูดต่ออย่างดื้อรั้นเชิงขอร้องให้ทบทวน “ถ้าไม่ยอมรับเราไปใช้ชีวิตที่อื่นก็ได้ บ้านนายก็มีคุณชายเฟย บ้านฉันก็มีพี่น้องผู้ชายอีกหลายคน ขาดเราสองคนไม่เป็นไรหรอก เชื่อสิ สักวันเขายอมรับค่อยกลับมาก็ได้ ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนรังเกียจและตัดขาดลูกเพราะเหตุนี้หรอกเทียน”
“พอเถอะ ถ้าจะเป็นเพื่อนกันต่อก็อย่าพูดเรื่องนี้อีก”ผมตัดบทพร้อมดึงมือออก ถ้าใครมาเห็นเข้าจะดูไม่ดี แล้วที่สาวใช้เห็นที่ห้องรับแขกล่ะ คงไม่หรอกมั้ง พี่น้องคงไม่แปลกอะไร
“เฮ้อ ก็ได้ แต่ฉันไม่เลิกความคิดหรอกนะ ฉันรักนาย รักมานานแล้ว และจะรักตลอดไป”ฟงยอมแต่ไม่ตัดใจเลิกคิด เอาเถอะอีก
หน่อยมีครอบครัวก็คงลืมไปเอง และผมล่ะจะมีครอบครัวได้ไหม ผมเคยนอนกับผู้หญิงนับครั้งได้ แต่ไม่รู้สึกดีสักนิด กับฟงจับมือก็ไม่เคยหวั่นไหว คนอื่นไม่ต้องพูดถึงแทบจะไม่มีเลย โดยเฉพาะเวลาไอ้ปีศาจมันอยู่ด้วย กับฟงก็เหมือนกันถ้ามันเห็นจะแทรกเข้ามาตลอดด้วยนิสัยชอบแกล้งเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เห็นคนอื่นหงุดหงิดแล้วมันจะรู้สึกดี
“เอ้อ แล้วสรุปใช่พวกไอ้กวงหรือเปล่า”ฟงเปลี่ยนเรื่องมาถามถึงเหตุการณ์ที่โดนลอบทำร้าย
“น่าจะใช่ แต่ป๊าไปเคลียร์ให้แล้ว”ผมตอบฟง ก่อนจะยกน้ำชาขึ้นจิบบ้าง
“รู้อย่างนี้เราตามไปส่งซะก็ดี โชคดีที่ไม่เป็นอะไร”ฟงพูดเหมือนรู้สึกผิดที่ไม่ตามมาส่ง
“ขอบใจ เรื่องแล้วไปแล้วช่างมันเถอะ ตอนนี้เห็นว่าโดนเจ้าหน้าที่บีบอยู่ทำให้หยุดกร่างไปแล้ว”ผมตอบฟงพร้อมเล่าสิ่งที่รู้มาให้ฟัง ป๊าไปหาผู้ใหญ่ระดับสูงคนหนึ่งให้ช่วยไกล่เกลี่ยให้ ท่านบอกลองใช้ไม้อ่อนก่อน ถ้าอีกฝ่ายไม่เลิกค่อยใช้ไม้แข็ง
“ฮึ คนอย่างมันจะหยุดเหรอ นี่ได้ข่าวว่า ตอนนี้น้องชายคนรองมันเลื่อนยศเท่าพ่อแล้ว อีกหน่อยมันต้องวิ่งเต้นเข้าหาท่านผู้นำแน่ พ่อเกรงว่ารัฐบาลชุดหน้าอาจมีการเปลี่ยนแปลง อาจจะส่งผลมาถึงท่านด้วย”ฟงพูดอย่างไม่ไว้ใจอีกฝ่าย และเล่าให้ฟังถึงสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้
“อย่าเพิ่งตีตนไปก่อน อาจจะไม่มีอะไรก็ได้”ผมได้แต่พูดปลอบ ถ้าเป็นอย่างที่ฟงพูด คงลำบากหลายฝ่าย โดยเฉพาะบริษัทผลิตอาวุธของป๊า ที่ตอนนี้ปิดชั่วคราว ตอนแรกทางรัฐบาลจะยึดเป็นทรัพย์สินส่วนรวม แต่ยังไม่มีความผิดร้ายแรงทำให้กระทำไม่ได้ ป๊ากลัวว่าไอ้กวงจะใช้จุดนี้มาเล่นงาน
“ขอให้เป็นอย่างนั้น แต่ถ้ามันเกิดขึ้น ฉันนี่แหละจะปฏิวัติคืนให้ได้ คอยดูสิ”ฟงพยักหน้าก่อนจะพูดจริงจังน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ฟงเป็นทหารตามผู้เป็นพ่อ ตำแหน่งก้าวหน้าไวมาก แต่ก็มาจากความสามารถของเจ้าตัวล้วนๆ จบในประเทศและยังมีดีกรีนักเรียนนอกที่พกความรู้มาพัฒนาประเทศอีกมาก ถ้าพ่อของฟงปลดเกษียณ ฟงได้ตำแหน่งต่อจากพ่อไม่ยากเลย
-
“เทียน”เสียงเรียกพร้อมถึงตัวทันที
“คุณชาย”ผมกัดฟันเรียกเบาๆเมื่อมันเอาขาหน้ารัดอีกแล้ว ต่อหน้าฟงที่มองด้วยสายตาไม่ชอบใจ
“ยังไม่กลับอีกเหรอ คุยอะไรนักหนา จะปรึกษาเรื่องงานที่ป๊าให้ไปทำด้วยกันหน่อย”หันไปพูดยั่วอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงกวนพอกับสีหน้า
“เสียมารยาท”ผมพูดกับไอ้ปีศาจที่เอาคางเกยไหล่อย่างถือสิทธิ์อะไรของมันไม่รู้ ถ้าได้อยู่ใกล้มันเป็นอย่างนี้ตลอด
“ใช่ เสียมารยาท มาตั้งนานน่าจะกลับได้แล้ว พูดถูกใช่ไหม”สาระบบการสื่อสารมันทำด้วยอะไรถึงได้เป็นอย่างนี้
“แต่ฉันมาหาเทียน ไม่ได้มาหานาย ถ้าฉันจะกลับคงต้องให้เทียนเป็นฝ่ายเอ่ยปากมากกว่า ที่จะให้คุณชายแต่มีศักดิ์เป็นน้องชาย พูดแทน”ฟงยกยิ้มพูดกลับอย่างใจเย็นแต่เน้นตรงคำว่า น้องชาย ใส่ จนผมเกือบสะดุ้งเมื่อโดนรัดแน่นขึ้น
“นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ เป็นเพื่อนเทียนมาได้ยังไงกันวะ ที่เทียนไม่พูดก็เพราะเห็นแก่ความเป็น เพื่อน หรอกโว้ย”อีกฝ่ายก็ตอกกลับเน้นคำว่า เพื่อน ใส่ ทำเอาฟงชักสีหน้าบ้าง
“คุณชาย”ผมเรียกเตือนอีกครั้ง ไอ้คุณชายหอนในลำคออย่างไม่พอใจ ฟงยกยิ้มชอบใจก่อนจะหุบลง
“ฟงกลับไปก่อนแล้วกัน ฉันมีงานต้องเคลียร์จริงๆ เอาไว้คราวหน้าคุยกันใหม่”ผมบอกฟงทำเอาเสียงหอนดีขึ้น
“ฮึฮึ บอกแล้วไม่เชื่อ ไปสิ พี่ใหญ่ฉันออกปากแล้วไง ฮึฮึๆๆๆ”พูดใส่พร้อมหัวเราะจิตๆ
“ได้ อ้อ ยังไงอย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันนะ ลองคิดอีกที ฉันรออยู่”ฟงยอมอย่างเสียไม่ได้แต่พูดทิ้งท้ายยิ้มๆ ผมพยักหน้าไม่ใช่จะเอาไปคิดแต่รู้ว่าฟงพูดแหย่อีกฝ่าย และถ้าผมพูดกลับไปก็จะเป็นการหักหน้าเพื่อน แต่พยักหน้าก็ใช่ว่าจะดีกับตัวเอง
“ไอ้ฟงมันรออะไร”ถามเสียงแข็งหลังจากฟงเดินลับไปแล้ว
“มันเรื่องส่วนตัว คุณชาย หัดมีมารยาทบ้าง”ผมบอกเสียงเรียบหน้านิ่ง
“มีแล้วไง ถามตอนมันไม่อยู่ ดีไม่ถามต่อหน้า หรืออยากจะให้ไปถามมันเองก็ได้นะ”ไม่ได้มีสำนึกกลับยอกย้อน
“ตามใจ อยากให้เขาว่าถึงป๊ากับแม่ใหญ่ ว่าไม่ได้อบรมสั่งสอนคุณชายก็เชิญ ปล่อยได้แล้ว จะคุยงานก็คุย ไม่คุยจะกลับไปจัดการงานต่อ”คนแบบนี้ยิ่งห้ามยิ่งยุ แต่ก็อดหวั่นไม่ได้กลัวหมาจิ้งจอกมันบ้าไปถามจริงๆ แต่เอาป๊ากับแม่ใหญ่มาอ้างมันคงจะฟังบ้าง มันฮึดฮัดก่อนจะลุกและดึงผมตามไปด้วย
.
.
.
.
หลังจากนั้นชีวิตผมก็ดูจะวุ่นวายยิ่งกว่างานในบริษัทซะอีก งานยุ่งยังมีจบ แต่ไอ้ชีวิตส่วนตัวถูกคุกคามไม่มีจบ
‘กาแฟใคร’
‘คุณเฟยค่ะ’
‘ไปเอามาใหม่ เป็นกาแฟดำ’
‘ข้าวต้มใคร’
‘คุณเฟยค่ะ’
‘เอามาใหม่ อย่าใส่ต้นหอมผักชี’
‘เอาไปรีดใหม่ อย่าให้เป็นรอย’
‘จำด้วยสิ ว่าคุณชาย คุณท่าน ชอบหรือไม่ชอบอะไร ป้าหลิวไม่บอกหรือไง’
ทำไมผมต้องมาคอยกำกับสาวใช้พวกนี้ด้วย ไม่รู้นิสัยคุณชายหรือไง หรือบอกแล้วไม่จำ ผมไม่ได้อยากจะใส่ใจหรอก แต่เห็นใจที่ต้องไปเอามาใหม่ ปกติผมไม่เข้ามายุ่งแต่หลังจากต้องไปทำงานด้วยกัน ผมก็ต้องมารอคุณชายที่นี่ทุกวัน รวมถึงบางครั้งที่ต้องขึ้นไปปลุกด้วยตัวเอง
‘คุณชาย’
‘อืม’
‘ตื่นได้แล้ว’
‘อีกหน่อย สายไม่เป็นหรอก วันนี้ไม่มีอะไรไม่ใช่เหรอ เทียน’
‘จะมีหรือไม่มีก็ต้องไปแต่เช้า เป็นตัวอย่างให้พนักงาน ถ้าสายก็ขอให้สายแค่ รปภ.’
‘ปวดหัว เทียน’
‘เมื่อวานยังดีๆอยู่’
‘ก็นั่นเมื่อวาน วันนี้เพิ่งเป็น’
ผมเดินเข้าไปใกล้ มองไอ้ปีศาจคิ้วขมวด หน้าแดงนิดๆ เกือบจะเชื่อแล้วว่าเป็นไข้ ถ้าไม่ได้กลิ่นเหล้า คงเพราะงานเลี้ยงเมื่อคืนกับลูกค้า เกือบจะมีเรื่อง ลูกค้าเมามากและเกาะติดอยู่แต่กับผมที่ต้องต้อนรับตามมารยาท ถ้าไอ้ปีศาจมันไม่อาละวาดก่อน ผมก็คงจะกรีดหน้าไอ้ลูกค้าหน้ามืดแน่นอน
‘เทียน’
‘งั้นก็พัก’
ผมตัดบทดีกว่า พูดกับคนเมาก็เท่านั้น หันหลังเดินออกแต่ต้องหงายหลัง พร้อมตวัดรัดอย่างแน่น เอาผ้าคลุมทับอีกที กลิ่นเหล้าคลุ้งไปหมด
‘ปล่อย ฮึ่ม’
‘ไม่ต้องไปหรอก วันนี้ให้อาหลงดูก็ได้ นะ’
‘ไม่ไปก็นอน ปล่อย’
‘ไม่เอา’
‘ปล่อย’
‘ไม่’
ผลั่วะ
แล้วผมก็หลุดมาได้หลังศอกกระแทกบางอย่าง ผมลุกขึ้นเอามือจัดสูทให้เข้าที่ เดินออกแต่ต้องหยุดเท้า หันไปมอง เบิกตาเมื่อเห็นเลือดออกจากจมูกโด่ง
‘คุณชาย’
‘คุณชาย’
ผมเรียกแต่ไม่มีการตอบรับ คิดว่าหลอกหรือเปล่า สาวเท้าเข้าไปใกล้อย่างระวัง
‘คุณชาย’
เรียกอีกครั้ง เอื้อมมือจะไปจับแต่ต้องชะงักไว้ก่อน หันไปหยิบไม้เกาหลัง สะกิดๆ แต่ไม่ตื่น ผมเอื้อมมือไปจับ หยิบทิชชู่ซับเลือดให้ ก็ยังไม่ได้สติ เอามือตบเบาๆ กำลังจะเรียกชื่ออีกฝ่ายที่ไม่เคยเรียกสักครั้ง
‘อูย เทียน ใจร้าย’
เสียงพึมพำแต่หลับตา ผมเด้งตัวลุกหนีทันที กลัวจะต้องโดนตัวอีก เห็นหน้าตัวเองในกระจก ยกมือลูบช้าๆ ผมหน้าแดงทั้งที่ไม่ได้ร้อน ไม่ได้เป็นไข้ ไม่ได้เมา
แต่
เพราะไอ้ปีศาจมันเปลือยกายต่างหาก และบางอย่างในร่างกายก็ตื่นตัวด้วย
ไอ้ทุเรศ
ผมสะบัดหัวจากความคิด เอามือลูบหน้าที่แดงอย่างแรง จนแดงยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องมันอย่างเร็ว ถ้าช้าอีกนิดคงได้ยินเสียง
‘ฮึ ฮึ เทียนของฉัน นายเป็นของฉันเท่านั้น’
.
.
.
.
วันนี้เป็นวันแห่งความสุข วันรวมญาติ และวันไหว้บรรพบุรุษ เสียงประทัดจุดนับร้อยนับพัน หลังเสร็จพิธีไหว้ ก็เป็นการกินข้าวร่วมกันก่อนจะแยกย้ายหลังพูดคุยกันเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินกลับบ้านหลังเล็ก หยิบกู่เจิ้งมาบรรเลง แต่ใจไม่ปกติสักนิด จนรู้สึกเล่นเพี้ยน รวมไปถึงท่าทางฉุนเฉียว หงุดหงิด ที่แสดงออกมากกว่าปกติ ไม่ใช่เพราะใคร เพราะไอ้คุณชายของบ้านที่ก่อกวน เย้าแหย่ จนผมระงับสติแทบจะไม่ได้ พูดออกไปก็ได้แต่เสียงหัวเราะพร้อมสีหน้าระรื่นกลับมา
‘พักนี้นายดูหงุดหงิดนะครับ’
‘มีอะไรให้ขุ่นใจหรือครับ’
เสียงทวนลูกน้องคนสนิทถามผม ที่ปรายตามอง ทำเอามันก้มหน้าลงไปตามเดิม
‘ทำไม’
‘ก็ดูนายไม่เหมือนทุกครั้ง สองสามวันมานี่ดูนายจะหงุดหงิดง่าย ทำอะไรเหมือนจะไม่ถูกใจ ขอโทษนะครับที่เรียนตามตรง’
ก้มหัวหลังพูดเสร็จ ผมขมวดคิ้วทบทวนสิ่งที่ลูกน้องพูด ปกติงานผิดนิดเดียวผมจะให้แก้ไขโดยไม่ว่ากล่าว ถ้าผิดมากก็จะตำหนิไม่เกรี้ยวกราด แต่เมื่อวานทำเอาเลขาพร้อมหุ้นส่วนหัวหดกันเป็นแถว แค่สาเหตุมาจากเพิ่มเงินเดือนให้พนักงานน้อยเกินไป
‘ชงมาใหม่’
‘ไม่กิน เอาออกไป’
กาแฟรสชาติที่ชอบ อาหารที่ตัวเองสั่ง ชวนหงุดหงิดทั้งนั้น หงุดหงิดยิ่งกว่าได้ยินเสียงกวนประสาทซะอีก
เสียงกวนประสาท
เสียงทำให้หงุดหงิด
เสียงที่คุ้นหู
หน้าที่กวนประสาท
หน้าที่ทำให้หงุดหงิด
หน้าที่คุ้นตา
มันหายไป
ก่อนจะตกใจกับความคิดตัวเองที่อาการเหล่านี้เป็นหลังจาก ไอ้ปีศาจมันบินไปดูงานที่อเมริกาหนึ่งสัปดาห์ ตอนแรกมันจะเอาผมไปด้วย แต่ป๊าไม่อนุญาตบอกให้ผมดูงานที่นี่ มันหัวเสียอาละวาดไปลงกับคนที่ดวงซวย
“รีบเลิกทำไมล่ะ”เสียงคุ้นหูทำเอาเกือบตกใจ พลางคิดว่ามันไปไหนหรือไง
“รำคาญ”ผมตอบเตรียมจะลุกหนี แต่ถูกฉุดมือให้นั่งลงมาที่เดิม
“จะรีบไปไหน คุยกับน้องไม่ได้หรือไง”มันกระตุกยิ้มพูดใส่ ดูท่าทางคุกคามชอบกล ไม่น่าวางใจ สองสามวันมานี่มันดูหงุดหงิดมาก มากซะจนใครก็เข้าหน้าแทบไม่ติด
“มีธุระอะไร”ผมถามพร้อมหาทางเลี่ยง
“ไม่มีธุระอยากคุยเฉยๆ”ไม่พูดเปล่าลูบมือผมไปมา
“ขอตัว ไม่อยากคุย อยากพักผ่อน”ดึงมือกลับและเดินหนีเข้าบ้าน มันตามไปขวางได้ทัน ก่อนจะฉุดเข้าไปในบ้าน คนที่ป๊า บอกเหมือนไฟ ตอนนี้ตาลุกวาวเหมือนไฟที่พร้อมจะพุ่งเข้ามาใส่
“ออกไปเดี๋ยวนี้ อย่าเข้ามายุ่งในบ้านฉัน”ผลักอย่างแรงพร้อมออกปากไล่ ถ้าพักนี้มันหงุดหงิด ผมก็เป็นเช่นกัน
“บ้านนายก็บ้านฉัน”ยกยิ้มลอยหน้าพูดใส่
“ไม่ นี่เป็นบ้านฉันกับแม่ นายไม่เกี่ยว กลับไปบ้านนาย”ผมพูดใส่หน้า พร้อมกับผลักมันที่ไม่ขยับสักนิด
“นายพูดแบบนี้ แสดงว่านายกำลังดูถูกป๊ากับแม่ฉันอยู่นะ แท้จริงนายไม่ชอบท่านใช่ไหม”มันพูดอะไรของมัน
“ไม่จริง”ผมเน้นเสียงในสิ่งที่ไม่เคยคิด
“จริง ไม่งั้นนายจะไล่ฉันทำไม เพราะนายอิจฉาที่ป๊ารักฉัน นายกลัวไม่ได้สมบัติของป๊าล่ะสิ”ผมหายแรงขึ้นอย่างพยายามระงับอารมณ์ที่ถูกกวน
ตุบ
“อุบ”ผมกระทืบตีนมันอย่างแรง มันกลั้นเสียงก่อนจะพุ่งเข้าใส่กอดเอว ยกผมขึ้นบ่าเขย่าไปมาจนหัวสั่นหัวคลอน
“ปล่อย ปล่อย ไอ้บ้าเฟย”ครั้งแรกที่ชื่อมันออกจากปาก
“ปล่อยก็ได้”มันแบกผมเดินไปห้องใหญ่ที่เปิดประตูเหมือนรออยู่แล้ว ก่อนจะทิ้งและโถมตัวลงมาทับ
“ต้องการอะไร”ผมพยายามตั้งสติพูดกับมัน ไม่แสดงท่าทีให้มันยั่วยุได้ แต่ใจผมกลับเต้นจนกลัวมันจะจับได้
“มีเรื่องจะถาม”มันกวาดตามองก่อนจะถามเสียงเรียบพอกับสีหน้า ผมไม่พูดเชิงให้พูดต่อได้เลย
“วันก่อน ให้ไอ้ฟงกอดทำไม”มันถามออกมา
“วันไหน”พูดเสียงเรียบ พยายามทำหน้าไม่แปลกใจ แต่คิดว่ามันจะถามทำไม แทนที่จะตอบมันกับกอดผมแน่นขึ้น
“แสดงว่ากอดบ่อย”มันพูดใส่เสียงเริ่มดัง ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีกับความหมายที่มันคิดเอง
“มันเรื่องของฉัน”พูดกลับอย่างไม่คิดจะแก้อะไร รู้สึกสะใจที่มันหุบยิ้มซะบ้าง
“นายนอนกับมันหรือยัง”คราวนี้หน้าผมเริ่มไม่ปกติแล้ว รู้ได้เลยว่าบึ้งตึงขนาดไหน ก่อนจะได้ยินเสียงมันเห่าต่อ “ไม่ตอบแสดงว่า นายนอนกับมันใช่ไหม ห๊ะ”มันตวาดเสียงดังทำเอาสติผมขาดผึง กับคำพูดดูถูก แต่คนแบบนี้ยิ่งตอบโต้ก็ยิ่งได้ใจ และผมไม่คิดจะแก้ตัว ในเมื่อมันอยากคิดก็ให้คิดไป อาจจะดีซะอีก จะได้เลิกตอแยกับผมสักที
“นายจะไปบอกป๊าหรือไง”เลิกคิ้วพูดใส่อย่างท้าทาย ทำเอามันอึ้งไปนิดก่อนจะยกยิ้ม
“และถ้าบอกล่ะ ว่าเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ป๊าจะว่ายังไงนะ”มันขู่ผมกลับที่เกือบจะสำเร็จแล้วกับการเอาชื่อป๊ามาอ้าง แต่ผมวัดใจกับตัวเองและกับมันว่าจะทำจริงไหมถ้าผมตอบมันแบบนี้ ทั้งที่ในใจหวั่นไม่ใช่น้อย ถ้าเกิดมันไปพูด ป๊าต้องเชื่อและมองว่าผมเป็นลูกอกตัญญูแน่ แต่เวลานี้ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากให้มันรู้สึกเสียหน้าซะบ้างที่ทำให้ผมหงุดหงิดไม่ได้
“ถ้าฉันบอกว่า ป๊ารู้แล้วล่ะ จะว่าไง”ผมยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดต่อ”ฉันไม่คิดจะปิดหรอก ฉันกับฟงคุยกันแล้วถ้าไม่มีใครยอมรับ เราจะไปอยู่เมืองนอกด้วยกัน อุก”ทันทีที่พูดจบ ปากถูกปิดอย่างแรงเรียกว่ากระแทกจนได้กลิ่นคาวที่ปากคงจะแตกผมขัดขืนทุบต่อย มือมันเลื้อยเข้าไปในเสื้ออย่างย่ามใจ ผมคว้าหีบไม้บนหัวเตียงฟาดเข้าให้ เพื่อให้หยุดกระทำ
“เฮ้ย เจ็บนะโว้ย”มันผละออก เอามือกุม เลือดไหลเข้าตา ผมตกใจ แต่ตอนนี้ต้องหนีก่อนดูเหมือนมันไม่ปกติแล้ว แต่ถูกคว้าขาจนเสียหลักหน้าทิ่มลากมาบนเตียง จับหันหลังมือไขว้กระชากม่านบางตรงเสาเตียงผูกข้อมือ ดึงเสื้อขาดจนเห็นหลัง
“จะทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้”ผมหันไปถาม สีหน้าเริ่มตระหนกแต่ยังพยายามเก็บเอาไว้
“ทำในสิ่งที่ไอ้ฟงมันทำไง”มันแสยะยิ้ม ก่อนจะกระชากกางเกงออกจนเหลือชิ้นสุดท้าย ผมเบิกตากับสิ่งที่ได้ยิน ไม่ ทำไมมันเป็นแบบนี้
“นายทำไม่ได้”ผมพูดใส่พร้อมดิ้นขัดขืน
“ทำไมจะไม่ได้ ฉันก็มีทุกอย่างเหมือนไอ้ฟง อาจจะดีกว่าก็ได้”พูดเน้นเสียงใส่ เอามือลูบแผ่นหลังและขยำบั้นท้ายเบาๆ ก่อนจะบีบแรงขึ้นจนผมหลุดเสียง ครั้งแรกที่ถูกผู้ชายด้วยกันสัมผัสมากขนาดนี้ และยังเป็นผู้ชายสายเลือดเดียวกันครึ่งหนึ่งด้วย
“อุก ไม่ใช่เรื่องนั้น นายก็รู้ว่าเพราะอะไร เราเป็นอะไรกัน”ผมส่ายหน้าพูดออกมา กำลังจะพูดเรื่องที่มันเข้าใจผิด นี่ผมคิดผิดใช่ไหม ผมลืมไปว่ามันมักจะตีความการสื่อสารไปอีกอย่าง
“คิดด้วยเหรอ ว่าเป็นพี่น้องกัน ทุกทีไม่เคยคิดนี่นา คุณเทียน หืม”มันแสยะยิ้มใส่พูดล้อเลียน แต่ไม่เหมือนทุกที
“ทุกทีเห็นเรียกแต่คุณชาย คุณชาย ฮึฮึ”มันหัวเราะในลำคอ ก่อนจะโน้มลงไปทาบ ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อลิ้นไล้เลียใบหู ก่อนมันจะผละออกถอดเสื้อผ้าตัวเองอย่างเร็ว ผมเบือนหน้ากลับพยายามดิ้นให้หลุดจากการมัด แต่ดูไม่เป็นผลเอาซะเลย ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกทาบทับแนบชิดทั้งตัว ปากร้อนไล่ตั้งแต่ใบหู กัดและเม้มซอกคอ
“อย่า อย่าทำแบบนี้”ผมขอร้องอย่างที่คิดไม่เคยจะขอ“ถ้าป๊ากับแม่ใหญ่รู้เข้า”เอาชื่อขึ้นมาอ้าง มันชะงักการฟอนเฟ้น ผมลอบถอนหายใจได้นิดเดียว ก็ต้องหันมาอย่างเร็วกับคำที่ตอบกลับ
“ก็ช่างสิ ถ้าขวางฉันจะพานายไปเมืองนอก ไปให้ห่างจากทุกคน ไปอยู่ที่ที่มีแต่เรา”ผมเบิกตากับสิ่งที่ได้ยิน เหมือนที่ฟงพูดกับผมแสดงว่ามันคงได้ยิน รอยยิ้มที่ผมพูดเสมอว่ามันเหมือนปีศาจ และมันก็เป็นปีศาจจริงๆ ยิ้มโน้มเข้ามาชิดให้เห็นชัดๆ
“ไม่ อย่า”
.
.
.
.
หลังจากวันนั้น ผมไม่เคยปริปากอะไรอีก ไม่ว่ามันจะพูดอะไรผมก็ได้แต่ให้มันผ่านหูไป ยกเว้นเรื่องงานที่เลี่ยงไม่ได้ แต่อย่าคิดว่ามันจะสำนึก เคยเป็นยังไงก็อย่างนั้น ใครเข้าใกล้ผมแม้แต่นิดเดียวมันจะออกอาการทันที แม้แต่ฟงที่ฟาดปากกันเพราะจับมือผม มันเกือบจะพูดอะไรออกไปผมต้องรั้งเอาไว้ก่อน ไม่อยากให้เรื่องรู้ถึงป๊ากับแม่ใหญ่
ผลั่วะ
ผลั่วะ
‘เทียน’
นับวันมันก็ยิ่งทำให้ผมนิสัยเสียขึ้นไปทุกที และทุกอย่างก็จะไปจบที่เตียง มันย้ายตัวเองมานอนกับผมทุกวัน กอดอย่างแนบแน่น
‘รัก’
‘รัก’
พร้อมคำนี้หลุดจากปาก ทุกครั้ง คงเคยชินเวลาที่นอนกับคู่ขามัน
“นายไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้อีก ฉันจัดการเอง”มันพูดกับผมหลังจากทำเรื่องอย่างว่า ผมหันหลังเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะต้องหันกลับไปตามแรงกระชาก เมื่อวันก่อนป๊าพูดเรื่องแต่งงานของมัน แม่ใหญ่ก็ขอร้องให้ช่วยพูดอีกแรง ทำไมครั้งนี้มันดื้อกับป๊าและแม่ใหญ่เหลือเกิน ปกติมันจะเชื่อฟัง
“ฉันไม่แต่ง และถ้านายยังเจ้ากี้เจ้าการ ฉันจะบอกป๊าและพานายไปจากที่นี่ อุก”ทันทีที่มันพูดจบผมต่อยปากมันอย่างแรง จนเลือดออก แต่ไม่อาการตกใจแล้ว
“ฮึ หึงล่ะสิ ถ้าหึงก็อย่ายุ่งเรื่องนี้อีก ฮึฮึ”มันหัวเราะก่อนจะ ตาเขียว ปากเจ่อ จมูกเลือดออก มันก็หัวเราะและฟัดผมกลับเหมือนทุกที เป็นอย่างนี้มาตลอด บางครั้งผมไม่กล้าจะมองหน้าแม่ในกรอบรูป รวมถึงมองหน้าป๊ากับแม่ใหญ่ เหมือนคนระแวงตลอดเวลา ผมเป็นคนอกตัญญูไปแล้ว ผมทำในสิ่งที่เลวร้ายมาก แค่คิดว่าผู้ชายนอนด้วยกันก็ผิดธรรมชาติแล้ว แต่นี่พี่น้อง ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนตัวเองเหลือเกิน
“แม่ เทียนผิดไปแล้ว แม่คงไม่ยกโทษให้ เทียนยินดีจะรับผิดที่ทำไว้กับป๊าและแม่ใหญ่”ผมก้มหัวกับพื้นเป็นครั้งที่สองที่ผมร้องไห้อย่างหนัก
และพูดอีกครั้ง เมื่อแม่ใหญ่จากไปในอีกสองปีต่อมา
“แม่ใหญ่ ขอโทษ ที่ทำผิด ไม่สามารถทำตามที่แม่ใหญ่ฝากไว้ได้ ผมจะรับไว้แต่ผู้เดียวถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเฟย ผมจะชดใช้ให้ด้วยชีวิต”ผมก้มหัวคำนับกับพื้นและสัญญา
.
.
.
-
มาแล้ววววววววววววว
-
“นี่เป็นเอกสารสำคัญ เก็บไว้ให้ดีนะ”ป๊ายื่นซองเอกสารให้ผมกับมันที่นั่งข้างๆ เป็นเอกสารขั้นตอนการผลิตอาวุธของตระกูลเราในแต่ละรุ่นจนถึงปัจจุบัน เป็นสมบัติเก่าแก่
“ป๊าเป็นอะไรหรือเปล่าพักนี้ดูเครียดๆ”มันเอ่ยปากถามป๊า ผมสังเกตเหมือนกันว่าพักนี้ดูป๊าเครียดมาก
“ไม่มีอะไร แต่ยังไงระวังตัวกันหน่อยนะ ตอนนี้ไอ้กวงมันเริ่มเล่นงานเราหนักขึ้น”สิ่งที่ฟงพูดเกิดขึ้นแล้ว รัฐบาลมีการเปลี่ยนแปลงและเตรียมยื่นเรื่องฟ้องบริษัทผลิตอาวุธของป๊าว่าด้อยคุณภาพ เพื่อที่จะเอาบริษัทตัวเองขึ้นแทน ของมันนำเข้าจากต่างประเทศ แต่ของป๊าตั้งแต่รุ่นทวดรุ่นปู่จนถึงรุ่นป๊าได้คิดและหาวัตถุดิบในประเทศมาผลิตจนสำเร็จเทียบขั้นต่างประเทศจนถึงตอนนี้ก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว ราคาถูกกว่าเป็นที่ถูกใจของรัฐบาลชุดเก่า มันเจ็บใจที่ถูกตัดหน้าตัดราคาตั้งแต่รุ่นพ่อมันแล้ว เพราะเสียผลประโยชน์มหาศาล หาทางกลั่นแกล้งมาตลอด จนต้องหยุดพักไป และตอนนี้มันทำสำเร็จ
“ป๊านั่นแหละต้องระวังตัว พักนี้อย่าไปไหนจะดีกว่า”มันพูดกับป๊าอย่างเป็นห่วง
“ใช่ ผมคิดว่ามันจ้องจะเล่นงานป๊าแน่นอน”ผมเห็นด้วยกับมัน ในเวลานี้จะเอาเรื่องความเป็นความตายของป๊ามาปนกับเรื่องส่วนตัวไม่ได้ ป๊ายิ้ม
“คนถึงที่มันก็ถึง ตอนนี้ป๊าห่วงแค่เราสองคน ป๊าคิดว่าเราจะไปอยู่ต่างประเทศเหมือนอาสองอาสามดีไหม”ป๊าที่รักแผ่นดินเกิดยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง วันนี้พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงลูกสองคน เมื่อปีที่แล้วอาสองถูกลอบยิงอาการสาหัสปางตาย อาสามโดนอุบัติเหตุทางรถยนต์ พร้อมครอบครัว แต่รอดมาได้ ป๊าเลยให้ลี้ภัยออกนอกประเทศ โดยมีนายพลเผิงช่วย
“ถ้าป๊าว่าดีเราก็กว่าดี ยังไงตอนนี้เรามีทุนมากพอไปตั้งต้นที่ต่างประเทศได้ มันอยากได้ก็ให้มันได้ไป รอเวลาเปลี่ยนแปลงเราค่อยกลับมาก็ได้ ป๊า”มันเห็นด้วยกับป๊าไม่ใช่รักตัวกลัวตาย แต่ห่วงป๊ามากกว่า คนรับใช้เก่าแก่ป๊าให้เงินไปตั้งตัวเหมือนจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ป๊ายกยิ้ม จับมือพวกเราเอาไว้ ยิ้มที่ผมรู้สึกไม่ดีเลย เหมือนลางสังหรณ์จะบอกว่า มันเป็นรอยยิ้มครั้งสุดท้าย
และ
มันก็เป็นเช่นนั้น เมื่อป๊าถูกลอบยิงหลังกลับจากไปไหว้สุสานเพื่อลา พร้อมสัญญาว่าจะกลับมา แต่ไม่ทันได้ไป
และ
เป็นครั้งที่สองที่ เฟย ร้องไห้หลังจากเสียแม่ใหญ่ และเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง อ่านจดหมายที่ป๊าสั่งว่า ถ้าป๊าเป็นอะไรให้ออกนอกประเทศไปหาเพื่อนป๊าที่ประเทศไทย ประเทศที่เคยไปเที่ยว ไปทำการค้า แต่ไม่คิดว่าจะได้ไปอยู่ และเหมือนเคราะห์กรรมจะยังไม่หมด อาสองอาสามพร้อมครอบครัว ถูกตามเก็บจนไม่เหลือสักคนและคงจะมาถึงเราเร็วๆนี้ ผมที่ดูจะมีสติมากกว่าแต่ไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากลูบหัวคนตัวโตที่นอนหนุนตักจนหลับไป
“เทียน เทียน อย่าทิ้งฉันนะ เรามีกันแค่สองคน สองคนเท่านั้น ฉันรักนาย รัก อย่าทิ้งฉัน”เสียงละเมอพูดซ้ำไปซ้ำมาเหมือนเด็กหัดพูด เหมือนกลับไปเป็นเด็กเวลาเป็นไข้ ผมไม่คิดว่ามันจะละเมอชื่อผมออกมาด้วย
.
.
.
.
“ตกลงเราจะไปหาเพื่อนป๊า ท่านจะมารับเราที่ชายแดน เดี๋ยวฟงจะส่งคนมารับ”ผมบอกเฟยที่โทรเช็คธนาคารหลังโอนเงินเรียบร้อยหมดแล้ว
“ทำไมต้องให้มันมารับ”วางสายหันมาถามเสียงแข็ง
“มันไม่ใช่เวลาที่จะมาคุยเรื่องนี้ อย่าช้า”ผมสั่งก่อนจะเหน็บปืนในแจ็คเก็ท มีดพก อีกหนึ่ง เฟยก็ทำเหมือนกัน ตาขวาง
“รถมาแล้วครับนาย”เสียงทวนบอก เราตกลงกันว่า จะเอาทวนไปคนเดียว ส่วนไป่ ย้ง ให้อยู่กับลุงเผิงไปก่อนคอยดูลาดเลาทางนี้ พร้อมคนเก่าที่จงรักภักดีกับป๊าอยู่ พวกเขาไม่เชื่อว่าป๊ากบฏ นี่คือสาเหตุที่ทำให้พวกเราต้องหนีในตอนนี้ ทหารกำลังจะพาเราไปสอบสวนตามหลัก แต่เบื้องหลังพวกมันกำลังจะเก็บเราให้หมดตระกูล สิ่งที่พวกมันอยากได้คือเอกสารการสร้างและประกอบอาวุธของป๊าต่างหาก พวกเรามองบ้านเกิดอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถ ฟงบอกว่าจะรักษาบ้านเอาไว้ให้ รถแล่นมาตามทางข้างทางเงียบสงัด เงียบจนผิดปกติ
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
“ทุกคนอย่าขยับ ลงมาจากรถ”เสียงคนพูดพร้อมเปิดประตู คนขับหันมาส่องปืนใส่เรา
“ลงไป ฮึฮึ ดีที่นายรู้ว่าพวกแกจะหนี เลยชิงตัดหน้า”มันพูดออกมา ผมกับเทียนสบตากัน ทวนจะชักปืนแต่ผมส่ายหน้าว่าอย่า ก่อนจะพากันลงจากรถ ยกมือขึ้นตามที่มันบอก พวกมันมีหกคน จับมัดก่อนจะกระชากผมไปกดกระแทกหน้ารถ
“อย่าแตะเทียน”เฟยหันไปพูดใส่ ขณะที่พวกมันล้วงเข้าไปภายใน ผมขยะแขยงกับสัมผัสพวกมัน
“ฮึ ทำไม หวงพี่เหรอวะ แต่หน้าตา ผิวพรรณอย่างนี้ก็น่าหวง จะฆ่าเลยก็เสียดาย ขอชิมหน่อยเถอะวะ”ไอ้คนลูบคลำพูดจากจาบจ้วง
“กูเตือนอีกครั้ง ปล่อยเทียน”เฟยกัดฟันพูดอีก พวกมันหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆๆ ทำไม มึงจะทำอะไรได้”มันเดินไปพูดใกล้ ก่อนจะตบด้วยด้ามปืน จนเฟยหน้าหัน และซ้ำอีกหลายๆครั้ง แต่เฟยก็ยังสบตาไม่หวั่น ถ่มน้ำลายผสมเลือด
“เฮ้ย พวกมึง หยุดก่อน นายมาแล้ว”อีกเสียงห้ามก่อนจะมีรถขับมาจอด
“ไงคุณชาย ตายยากเหลือเกินนะ”เสียงไอ้กวงพูดยียวนใส่ เอามือมาเชยคางผมที่จ้องมันไม่หลบสายตา เฟยกัดฟันมือขยับไปมาโดยไม่ให้พวกมันสงสัย
“ก็อยู่ฆ่ามึงก่อนไง”ผมพูดใส่มัน ที่ทำหน้าล้อ
“ฆ่าเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ ขนาดนี้ยังผิดพลาดเลย คนของฉันมีทุกที่จะหนีไปไหนได้ ไอ้ฟง ไอ้เผิง ยังพลาด”มันหัวเราะพูดจาเยาะเย้ย ก่อนจะบีบคางผม
“แต่ก่อนตาย คงต้องทำอะไรที่ขอให้คุณชายจดจำสักหน่อย ได้ข่าวว่าเป็นคนรักไอ้ฟงไม่ใช่เหรอ”มันกระซิบข้างหู
“ไม่ใช่”เสียงแทรกตอบออกมา “เทียนเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว เอามือแกออกไป”
“อะไรกันคุณชายเฟย นี่หวงพี่ขนาดนี้เลยเหรอ มันผิดวิสัยพี่น้องเกินไปมั้ง”มันหัวเราะในลำคอ หันมามองหน้าผม
“ยังไงล่ะคุณชาย”มันแสยะยิ้ม
“ไม่ยังไง”ผมบอกมัน ที่ยังแสยะยิ้มตามเดิม ก่อนจะพยักหน้าให้ลูกน้องมัน
“พวกมึงอยากสนุกก็รีบเข้า จัดการให้เรียบร้อย ลาก่อนนะคุณชาย ฮ่าๆๆๆๆๆ”มันหัวเราะก่อนจะหน้าหงายเมื่อโดนผมถีบเข้ากลางลำตัว ทวนพุ่งเข้าใส่พร้อมมือที่ปลดเชือกออกแล้ว จับคนของมันเอาปืนยิงมาทางพวกเดียวกัน วิ่งกระเจิง พอกับเฟยที่จับไอ้คนจ่อปืนหักคอ
“ฆ่าพวกมัน อย่าให้หนีไปได้”เสียงไอ้กวงคำรามสั่งอย่างเจ็บใจ มันชักปืนออกมายิง
ปัง
ปัง
พวกเรากลิ้งหลบ ก่อนจะยิงสวนไปบ้างโดนพวกมันอีก ยิงกันไปมา ทวนลอบเข้าไปด้านหลัง ยิงการด์มัน ไอ้กวงเริ่มเห็นท่าไม่ดีเตรียมจะหนี ผมคว้ามีดปาเข้าใส่จนถูกขาพับมัน
“อ๊าคคคคค”มันร้องผมตามเข้าไปเหยียบก่อนดึงมีดออกช้าๆ ไอ้ลูกน้องมันที่เหลือถูกจับมารวมกัน
“กูบอกใช่ไหมว่าอย่าแตะเทียน”เฟยพูดพร้อมหักมือมันทีล่ะข้าง
“อ๊าคคคค”
“อ๊าคคคคคค”
มันร้องเสียงดึงขึ้นเมื่อโดนตัดทีล่ะนิ้ว ไอ้กวงมองตาเหลือก ผมยื่นมีดไปกรีดหน้ามันช้าๆ
“ฮึ ยังน้อยไปสำหรับที่มึงทำกับป๊ากู ไอ้กวง”เฟยพูดใส่เคียดแค้น กระชากปืนออกมาตบมันจนหน้าหันหลายที
“มึงตายซะ และกูจะตามฆ่าล้างโคตรมึงให้หมด”เฟยพูดใส่เตรียมกดไกปืน
ปัง
ปัง
“หลบ”ผมดึงเฟยกลิ้งไปตามพื้น ไอ้กวงถอยหนีไปด้านหลัง ไอ้ทวนยิงสกัด
“จับพวกมัน”เสียงทหารคงเป็นฝ่ายมันตามมาช่วย ตอนนี้พวกเราต้องหนีก่อน ค่อยกลับมาชำระทีหลัง
ปัง
ปัง
เสียงปืนไล่ตามหลังมาติดๆ วิ่งมาจนถึงถนนใหญ่มีรถมาจอดขวางหน้าเอาไว้ ชักปืนเตรียมยิงถ้าไม่เห็นคนพูดซะก่อน
“ขึ้นมาเร็ว”เสียงฟงพร้อมลูกน้องยิงสกัดพวกมันที่ตามมาติดๆ พวกเราขึ้นรถขับออกหนีการไล่ล่า ฟงบอกว่าพวกมันมีสายข้างใน ดีที่คนขับรถไม่ตายส่งข่าวเลยตามมาทัน
“ขอโทษที่ทำให้พวกนายเกือบตาย”ฟงพูดอย่างรู้สึกผิด
“ไม่ใช่ความผิดของนาย แค่นี้ก็มากแล้ว”ผมพูดปลอบใจ ก่อนจะถึงจุดนัดหมาย
“อดทนนะ เรื่องสงบเมื่อไหร่ จะได้กลับมาบ้าน”ฟงบอกผม ตอนนี้ผมเจอเพื่อนป๊าแล้ว เป็นนายทหาร ผมพยักหน้า
“ฝากทุกคนไว้ด้วย”ผมพูดฝากลูกน้องที่เหลือ ทุกคนยังจงรักภักดี
“ไปเถอะ เดี๋ยวพวกมันจะตามมา”เพื่อนป๊าบอกก่อนจะจากกัน ผมกับเฟยมองแผ่นดินเกิดอีกครั้ง ก่อนจะขึ้นรถข้ามชายแดนไปเริ่มต้นใหม่เพื่อกลับมาที่เดิมให้ได้
.
.
.
“อืม ดี ขอบใจฟงที่ส่งข่าว”ผมคุยกับคนในสายที่เป็นเพื่อนไม่เคยทิ้งกัน ฟงขึ้นเป็นใหญ่เทียบนายพลที่เป็นน้องไอ้กวง และจะปฏิรูปการทหารใหม่โดยมีเสียงสนับสนุนอยู่พอสมควร รัฐบาลชุดก่อนเริ่มโดนเปลี่ยนเพราะมีการทุจริต แต่ไอ้กวงยังอยู่ดีขยายการค้าเร็วมากก็เพราะมีแบคดี มันส่งอาวุธให้กับลูกค้าทุกคนที่มีเงิน โดยไม่ต้องผ่านการพิจารณาเหมือนสมัยที่ป๊าผมทำทุกอย่างต้องเป็นขั้นตอนถูกกฎหมาย
“มันจะส่งเมื่อไหร่บอกด้วยแล้วกัน ขอบใจนะ”ผมวางสายหลังได้รับรายงานว่า มันกำลังจะส่งสินค้าเข้าชายแดนให้คนใหญ่โตคนหนึ่งของที่นี่ ไม่ใช่แค่อาวุธ แต่รวมถึง ยาเสพติด และของเถื่อนอีกหลายอย่าง หลังจากอยู่สงบมาได้เจ็ดปี ไอ้กวงก็รู้พวกเราอยู่ที่นี่ แต่ยังหาทางเล่นงานไม่ได้ เรารอดได้ทุกครั้ง คนใหญ่ที่ว่านี่เป็นเพื่อนมัน โลกกลมหรือเพราะกรรมของเรายังไม่หมดกันแน่ แต่ก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป
“คนพวกนี้ถ้าไม่มีหลักฐานเล่นงานยาก ยังไงพวกเราก็ระวังตัวหน่อยนะ”เพื่อนป๊าเตือนพวกผม ท่านเกษียณหลายปีแล้วได้แต่เตือน ท่านมีบุญคุณกับพวกผมมาก เป็นธุระจัดการให้ทุกเรื่อง ท่านไม่มีลูกภรรยาก็ตายหลายปี ใช้ชีวิตสงบกับคนเก่าที่ยังรับใช้อยู่ ผมส่งคนไปคุ้มกันท่านอีกแรง ก่อนเกษียณท่านได้ข้อมูลการทุจริตมาพอสมควรจากวงใน
“ครับ อยู่ที่ไหนมีคนประเภทนี้ทุกที่ คนที่ทำได้กระทั่งแผ่นดินเกิด”เฟยพูดหลังจากเก็บข้อมูล ยุคเปลี่ยนเทคโนโลยีเข้ามาก็ต้องตามให้ทันและนำมาใช้ให้เกิดประโยชน์ หลักฐานที่เรากับเพื่อนป๊าหายังน้อยนิด ยังเอาผิดไม่ได้ แต่ถ้าจับได้คาหนังคาเขาคราวนี้น่าจะช่วยขจัดคนชั่วได้อีกหนึ่ง
“นี่แหละอันตรายที่สุด คือการทำลายแผ่นดินตัวเอง เห็นแก่ตัว คนพวกนี้กว่าเวรกรรมจะตามทัน ประเทศก็ไม่รู้จะเป็นยังไงแล้ว แต่คนดีก็ไม่หมดง่ายๆหรอก อาเชื่ออย่างนั้น อย่าให้ตกไปอยู่กับพวกมันเชียว”ท่านยังพูดแบบคนมองโลกในแง่ดีพร้อมกำชับถึงสิ่งที่รู้เช่นกัน
“อย่างพวกเรานี่ไง คอยเป็นหูเป็นตาให้ ป๊าสอนมาดีจริงๆ”ท่านพูดชมไปถึงป๊า ที่พวกเรายังจดจำได้เสมอ และเราก็ตอบแทนแผ่นดินที่ให้เราได้พึ่งใบบุญ ได้ให้ชีวิตใหม่เพื่อที่มีโอกาสกลับไปบ้านเกิดเร็วๆนี้
“อะไรที่เราตอบแทนได้เราก็จะทำ”ผมตอบอาอย่างนี้ทุกครั้ง ท่านคุยอีกนิดหน่อยก็กลับ ผมให้คนตามท่านไปตลอด ห่วงความปลอดภัย ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เฟยเดินนำไปห้องที่ทำลึกลงไป
“มันพูดหรือยัง”เฟยถาม เป้า ลูกน้องที่มีอยู่ด้วยเมื่อห้าปีก่อน ด้วยความบังเอิญที่ช่วยเฟยเอาไว้จากการถูกลอบยิง
“มันไม่พูดครับนาย”เป้าบอกก่อนจะจับหน้ามันขึ้นมา ก่อนจะตบไปสองครั้ง หยิบครีมล็อค พยักหน้าให้เปิดปาก มันดิ้นไปมาอย่างรู้ว่าต้องโดนอะไร
“อ๊าคคคคคคค”มันร้องเมื่อโดนถอนฟันออกทีละซี่ มันไม่พูด ถอนอีกจนเลือดกบปากกลิ่นคละคลุ้งไปหมด ผมต้องจุดซิการ์กลบกลิ่นซะ ก่อนจะนั่งดูต่อไปได้
“มึงเข้ามาที่นี่ทำไม”เฟยถามมันที่แฝงเข้ามาอยู่ในบ้าน ทวนผิดสังเกต ผมให้จับตาดูไปก่อน ก็รู้ว่ามันส่งข่าวให้เพื่อนไอ้กวงที่เป็นนายตำรวจยศใหญ่คนนั้น
“กูให้โอกาสอีกครั้ง”เฟยหรี่ตาใส่ ก่อนจะหยิบกรรไกรคมกริม พยักหน้าให้ดึงลิ้นมัน
“ยะ ยอม แล้ว อึก นายต้องการของ”มันตอบกระท่อนกระแท่น พวกมันส่งคนเข้ามาบ่อยเพื่อจะเอาสิ่งที่ป๊าฝากไว้ไปทำการผลิตเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว แทนที่จะนำไปช่วยชาติกลับแสวงหาผลประโยชน์ เฟยพยักหน้า ก่อนมันจะตาเหลือก
“ไหนบอกว่าให้โอกาส อึก”ก่อนจะคอหักคามือไอ้ทวน
“ให้โอกาสมึงตายไง”เฟยพูดใส่มันก่อนจะเดินมานั่งข้างผมดึงซิการ์จากปากไปสูบต่อ ผมได้แต่ปรายตามอง คนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ความสัมพันธ์ของเรายังเป็นแบบนั้นไม่เคยเปลี่ยนมีแต่มากขึ้น ผมปฏิเสธ เฟยยิ่งเข้าหาและตอกย้ำเสมอว่ามันคืออะไร เราไม่เคยทิ้งกันสักครั้งให้ทะเลาะยังไงก็จบลงที่เดิม หลายปีมานี่เฟยดูแลผมมาตลอด หลายต่อหลายครั้งที่เกิดเรื่องเฟยเอาตัวเองกันผมอยู่เสมอ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิด กับแม่ใหญ่ที่เคยสัญญาไว้ เรื่องแต่งงานไม่เคยถูกขุดขึ้นมาพูดอีก และคิดว่าคงยังมีไม่ได้เพราะศัตรูยังไม่ปล่อยเรา จะพาลให้ได้รับอันตรายไปด้วย ถ้าจบเรื่องเมื่อไรคงต้องคุยกันอีกครั้ง แต่ปัญหาคือมันจะรับฟังและปฏิบัติตามไหม
.
.
.
“ไง มาแล้วเหรอ”เสียงทักทายที่คุ้นเคย “ฮึ กว่าจะออกมาได้นะ ตาแก่นี่ก็กว่าจะเอาตัวมาได้ แต่ก็ไม่ยาก”
“ไอ้กวง”เฟยพูดเสียงลอดไรฟัน ความเจ้าเล่ห์มันไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด มีแต่เพิ่มขึ้น ข้างมันก็ท่านรองฯ
“ถ้าไม่อยากให้ตาแก่นี่ตาย ก็ส่งมาซะ ฮึ ทำงานฉันพังหลายงาน ถือว่าเป็นการชดใช้ซะ”ไอ้ท่านรองฯพูดอย่างแค้นใจที่เมื่อวันก่อนการส่งของถูกจับกุมได้ทำให้สูญเสียหลายร้อยล้าน แต่มันพร้อมคนร่วมขบวนการรอดได้ตามเคยมีแต่ลูกน้องที่ถูกจับและรับแทน มันจ้องก่อนจะพยักหน้าให้รัดคอท่านแน่นขึ้น
“ยะ อย่าให้มัน ไม่ต้องห่วงอา หนีไป”ท่านพูดเสียงขัด แต่แววตาเด็ดเดี่ยว
“แกได้ตายแน่ ถ้าพวกมันไม่ให้ แต่พวกมันจะอกตัญญูได้เหรอ ฮึฮึ”ไอ้กวงพูดอย่างรู้ดี
“ว่ายังไง ฉันไม่ได้ล้อเล่น”ไอ้ท่านรองพูดอีก ก่อนจะพยักหน้า
“อึกก ยะ อย่าให้”ท่านพยายามกลั้นเสียงร้องเมื่อโดนมีดกรีดหน้า
“ปล่อยท่านก่อน แล้วจะให้”ผมต่อรองเพื่อถ่วงเวลา พยักหน้าให้เป้าเปิดของในกระเป๋าและกางออก พวกมันมองตาม
“ฉันจะรู้ได้ไงว่าเป็นของจริง”มันพูดอย่างไม่ไว้ใจ
“ถามไอ้กวงสิ มันแสนรู้จะตาย”เฟยพูดใส่ ทำเอาไอ้กวงชักสีหน้า แต่มันก็พยักหน้าจนได้
“ของจริง นั่นลายมือและตราประจำตระกูลมัน”ไอ้กวงพูดกับท่านรองที่พยักหน้า
“เดินมาตรงกลาง แลกกัน”มันสั่งเฟยเดินเข้าไป
“ระวังตัวด้วย”ผมพูดกับเฟย รู้สึกผิดสังเกตบางอย่าง มันเงียบผิดปกติ ก่อนจะได้ถึงตัว ท่านดึงมือไอ้คนที่เอาปืนจ่อออก
“หนีไป”ท่านร้องบอก ก่อนจะล้มลงเลือดแดงฉาน
“อา”เฟยเรียก พร้อมเสียงปืนดังขึ้น ผมกลิ้งหลบเข้าหาที่กำบัง ทวน เป้า และลูกน้อง ยิงสกัด
“ไอ้กวง”เฟยพูดก่อนจะหันมาหาผม “รออยู่นี่ ฉันต้องฆ่ามันให้ได้วันนี้”พูดจบก็วิ่งตามไปทันที
“อย่าไป”ผมเรียกก่อนจะก้มหลบกระสุน”เป้า ตามเฟยไป อย่าให้เขาเป็นอะไรเด็ดขาด”ผมสั่งไอ้เป้าที่พยักหน้า ก่อนจะยิงสกัดไว้ให้ ไอ้ลูกครึ่งโผล่มาซัดปืนในมือร่วง ผมพลิกตัวหลบหมัดก่อนจะหยิบมีดออกจากรองเท้า พุ่งเข้าใส่โดนมือ เตะขามันเสียหลักจะแทงซ้ำ มันกลิ้งหลบและวิ่งออกไป ผมตามไปติดๆ จนเห็นเฟยกำลังสู้กับลูกน้องไอ้กวง โดยมีเป้าช่วย ทวนกับลูกน้องอีกสิบคนก็ชุลมุนไปมา
“เฟยระวัง”ผมเรียกเสียงดังที่สุดในชีวิต เมื่อไอ้กวงมันจ่อปืนไปทางเฟย พร้อมหลบก่อนจะยิงสวน ก่อนมันจะล้มตึงลงไปเมื่อเฟยยิงเข้าทะลุหน้าอก และตามติดอีกหลายนัด
“สำหรับป๊าและครอบครัวกู”เฟยยิงจนหมดแม็กเหมือนจะไม่สาแก่ใจ บทจะตายมันก็มาหาและตายง่ายๆ
“เฟย พอแล้ว เราต้องหนีก่อน”ผมเข้าไปจับเฟยเมื่อได้ยินเสียงรถตำรวจ ลูกน้องเหลือทวนกับเป้า
“นายไปเถอะ”ทวนบอก แต่ยังไม่ทันขยับ เจ้าหน้าที่เกือบยี่สิบนายก็ล้อมพร้อมเอาปืนจ่อมาทางเรา
“ทุกคนวางอาวุธ”เจ้าหน้าที่บอกก่อนจะ เดินเข้ามาถึงตัวและจับใส่กุญแจมือ
“เพราะท่านเชียวครับที่วางแผน เราเลยจับกุมผู้ก่อการร้ายได้”เจ้าหน้าที่ระดับผู้กำกับเอ่ยกับไอ้ท่านรองที่ยิ้ม
“ไม่เป็นไร นี่ผมก็ต้องเสียลูกน้องไปหลายคนเหมือนกัน กว่าจะล่อให้พวกนี้เผยตัวออกมา ต้องลงทุนตีสนิทกับนายกวง แต่ก็เพราะความร่วมมือของทุกคนมากกว่า ที่ทำให้ประเทศเรารอดได้ โชคดีที่หลายครั้งพวกมันล้มเหลว”มันยกยิ้มพูดในสิ่งที่กระจ่างแล้วว่าทั้งหมดคือแผนของมัน ไอ้กวงมันไม่น่ารีบตายเลย น่าจะอยู่ดูเพื่อนมันหักหลังก่อน ผมคิดในใจอย่างสมเพช
“นี่คงตกลงกันไม่ได้ ถึงได้หักหลังกันเองด้วย ผมเกือบไป ดีนะพวกคุณมาทัน ขอบใจ”ตบไหล่คนยศน้อยกว่า
“หลักฐานการสร้างอาวุธ และ ของเถื่อนอีกหลายรายการ ที่บ้านพบเอกสารปลอมแปลงลักลอบเข้าประเทศด้วยครับ”เจ้าหน้าที่อีกนายรายงาน
“ควบคุมตัวเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยสอบสวน”ผู้กำกับสั่งการ ก่อนจะคุมตัวพวกเราไปขึ้นรถ
“เดี๋ยวฉันจะสานต่อให้นะ”มันพูดพร้อมโชว์รูปที่ถ่ายไว้ในโทรศัพท์
“ขอให้สำเร็จ นะ ฮึฮึ”นั่นเป็นคำอวยพรจากเฟยที่รู้อยู่แล้วว่ามันไม่มีทางจะทำสำเร็จ ถ้าไม่มีผมสองคน ทำไมมันถึงอยากได้ทั้งที่ไปจ้างประเทศที่เก่งเรื่องพวกนี้ทำให้ก็ได้โดยไม่ต้องพึ่งผม ก็เพราะมันยุ่งยากทางกฎหมายสำหรับความคิดคนชั่วที่ไม่ชอบทำอะไรที่มันถูกต้อง คิดแต่ผลประโยชน์ส่วนตัวอย่างเดียว
และในอีกหลายวันต่อมา พวกผมถูกตั้งข้อหา กระทำความผิดเกี่ยวกับความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร เป็นความผิดอาญาแผ่นดินที่มีโทษสูงสุดถึงขั้นประหารชีวิต แต่ดวงชะตาพวกผมคงยังไม่ถึงคาด มีบางอย่างมาฉุดรั้งเอาไว้ และอีกไม่นานมันก็จะกระจ่างขึ้น เพียงแต่ตอนนี้
เป็นการสิ้นอิสรภาพ
แต่
ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น
.
.
.
ผมมองคนที่นอนกอดหลังจากมันฟัดผมไปอีกหลายรอบ เกือบยี่สิบปีที่อยู่ในอ้อมแขน แม้แต่ในคุก หรือแม้แต่มีการตกลงกันมันก็ตีมึนทุกครั้งพอกับผมที่ห้ามมันไม่ได้สักครั้ง
ถ้าไม่มีเฟย ผมจะอยู่ได้ไหม เป็นคำถามที่ผมรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่แค่ไม่อยากจะตอบไอ้คนชอบถามตอนผมนอน ในเมื่อมันอยากถามแต่ไม่กล้า ผมก็จะเก็บไว้ในใจต่อไป เอาไว้มันกล้าถามเมื่อไหร่ผมก็จะตอบมัน
“เทียน เทียน อย่าทิ้งฉันนะ เรามีกันแค่สองคน สองคนเท่านั้น ฉันรักนาย รัก อย่าทิ้งฉัน”ประโยคที่ออกจากปากทุกครั้งที่นอนด้วยกัน และมือผมก็จะตบหลังให้มันเงียบด้วยความรำคาญ เพราะฟังแล้วหวั่นไหวพาลให้ลืมทุกอย่าง
“เทียน เจ็บ”มันร้องออกมาอีก ผมขมวดคิ้ว ตบทุกทีไม่เคยเจ็บ ก่อนจะหลุดออกมาอีก “เจ็บแผล”
ผมมองร่องรอยที่เกิดขึ้น เอาปากจรดลงไปตรงหน้าผาก จมูก ปากที่ชอบพูดอะไรรำคาญหูแต่ใจกับฟูอย่างน่าประหลาด
“ถ้าไม่อยากเจ็บก็เลิกทำแบบนี้สิ”ผมพูดแต่ก็แค่ตอนมันหลับเท่านั้น เป็นคำพูดที่ยากกว่าการสั่งฆ่าคนซะอีก
“เจ็บแผล”เสียงพึมพำ ออกมาอีก ผมเปิดผ้าห่มออก ตามตัวก็มีแค่รอยฟกช้ำ แล้วมันเจ็บตรงไหน ก่อนจะเห็นเลือดตรงปลายเท้า ผมจับมือมันออกหยิบเสื้อคลุมมาสวม เดินไปดู สงสัยจะถูกกระเบื้องบาดตอนมันลุกไป ผมเห็นแต่ทำเป็นหลับต่อฟังมันคุยกับลูกน้องผม ที่รายงานความเรียบร้อยอย่างโล่งใจ
เลือด
ผมมองก่อนจะ
V
V
V
V
V
“โอ้ยยยยยยยยยยย เทียนนนนนนนนนนนนนนน”ไอ้ปีศาจลุกขึ้นมาแหกปากลั่น เมื่อผมเอาซิก้าร์ที่สูบใกล้หมด จี้แผลมัน พร้อมราดด้วยวิสกี้อย่างดีเพื่อฆ่าเชื้อโรค ผมเดินเข้าห้องน้ำทันที ยกยิ้มมุมปาก อยากทำเตียงเลอะดีนัก
***************************************************************************************************
ปล. โอ้ยยยยยยยย ตาลายยยยยยยย ลงทีเดียวให้เพลียกันไปเลย ไม่อยากจะแก้ตัวอะไรมาก แต่งานเยอะค่ะ :katai4: กลับไปบางทีเพลีย เหนื่อย :ling3: ขอบคุณที่เป็นกำลังใจติดตามนะคะ ใกล้จะถึงฝั่งแล้วค่ะ ไปเคลียร์งานก่อนนะ ตรงไหนผิดพลาดช่วยบอกด้วยนะคะ :pig4:
-
อีกรอบ
-
o18 ขอบคุณครับ
-
คู่นี้ก็โหดมันฮา ดีนะ :laugh: นายเทียนไปไหนไม่รอดหรอก
-
:z13:
เด๋วกลับมาาาาาา
----------------------------------------------------------
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เกือบไปแล้ว เกือบเข้าใจเทียนผิดไปแล้ว
ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง เฉลยข้อสงสัยเค้าหมดเลยยยยย :man1:
จะเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก หรืออะไรก็แล้วเเต่
รู้แต่ว่าพวกเค้าอยู่ด้วยกันมานานเกินกว่าจะขาดใครอีกคนได้
แม้ว่าเทียนจะยังไม่ยอมเเสดงอะไรมากไปกว่าที่เห็น แต่ตอนนี้ก็เชื่ออย่างสนิทใจเเล้วว่า
พวกเค้ารักกัน //ดีดดิ้นนนนนนน :o8:
สรุปคนเหล่านี้ถูกใส่ร้ายเป็นเเพะกันหมดเลยสินะ โอยยยยยยยยยยย
ขอให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปได้เร็วๆเถอะ สงสารทุกคนจริงๆ อยากให้ได้ใช้ชีวิตอย่างไม่ต้องมาคอยระเเวงอะไรอีกแล้วจริงๆ
ตอนหน้าเฮียจะมาเเล้วใช่มั๊ยยยยยยย เป็นห่วงเฮียจับจิต :sad4: :o12:
ติดตามตอนต่อไปด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยเเรงใจให้คนเเต่งจ้าาาาาาา :กอด1: :L2:
-
ร้อนแรง แรว๊งงงงงงงงง แรง!!!!!!!
สุดๆเลยคู่นี้
:m4: :m4: :m4:
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮาแตก 2 บรรทัดสุดท้ายเลย อิอิ
-
:z13: คู่เนี้ยะ แบบว่าอยู่ข้างๆกัน ขาดกันไม่ได้ แทงกั๊กไม่กล้าบอกต่อหน้า แต่อยู่ด้วยกันนานเนอะ และxyz ตั้ง 20 กว่าปีแล้วมันอัลไลล :haun4:
-
คุณชายเทียนโหดอีกแล้วค่า
แต่ยังไงก็คงไม่หนีไปไหนเนอะ
อยู่ทะเลาะกับคุณชายเฟยไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ
-
เทียนนี่ก็โหดไปนะบางที ฮ่าๆ
แต่เป็นนายเขาก็ต้องอย่างนี้แหละเนาะ อิอิ
-
ทั้งสองคนน่าสงสารมากเลยยยยย แต่นายเทียนแอบซาดิสม์ 5555
ป.ล. Back up = 'แบค' อัพ นะคะ ไม่ใช่ 'แบลค' อันนี้มัน Black สีดำแล้วค่ะ ติดอยู่เท่านี้แหละ ^_^
-
กรี๊ด ปลื้มนายเทียน หลงรักนายเฟย
ตอนแรกนึกว่าจะมาเป็นศัตรูหัวใจของเฮียกับหนู
ที่ไหนได้ เค้าคู่กันนนนนน อ๊ายยย เขินอะ
รักกันแบบ SM เบาๆ :haun4:
-
รักแบบโหดโหด
เทียนแอบแสบเอาคืนแบบคันคัน
-
:กอด1: :L2: :L1: :pig4:
-
ความจริงเทียนก็รักเฟยแต่ไม่พูดสินะ น่ารักกกกกกก
-
กระหน่ำ+ เป็ด สนุกมาก ๆๆๆ o13เบื้องหลังเป็นอย่างนี้นี่เอง สรุปนาย 2 คนมีแผนกระชากตัวผู้อยู่เบื้องหลังซึ่งเป็นคนในเครื่องแบบใหญ่โตนี่เอง แล้วก็หาแนวร่วมได้เป็นเฮียกับผองเพื่อน มันเป็นสัจธรรม ถ้าให้คนเลวมีอำนาจมันก็ปราบยากอย่างนี้นี่เอง ให้กำลังใจทุกคนจะได้พ้นผิด กำจัดศัตรูคนเลว และได้ใช้ชีวิตแบบธรรมดาไม่ต้องหลบ ๆๆ ซ่อนเสียที ตอนต่อไปเฮียคงหายแล้วเน้อ อยากให้เฮียเจอกับน้องมินนี่ไว ๆๆ คิดถึงแล้วค่ะ
เบียร์กับสิบก็อยากอ่านคนเขียนสู้ ๆๆ นะค่ะ
-
เหนื่อยหน่อยนะ!! :)
-
ชอบเรื่องราวของคู่นี้มาก มากเสียจนไม่อยากอ่านให้จบ พยายามอ่านช้าๆจะได้อ่านนานๆๆๆ
-
ปลื้มนายเทียน นายเฟยมากๆๆๆๆ :L1: :กอด1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
นายเฟย น่ารักเนอะ
:-[
-
ว่าแล้วคู่นี้มีอะไรแน่เลย อ่านแล้วฟินเลย เทียนกับเฟยนี่เรียกว่ารักสายโหดได้มั๊ยนะ
:hao6: :hao6: :hao6:
-
คู่นี้เค้าดุเดือดกันจริงๆ
-
โครตชอบบบบบบบบบบบบบบบบ นายเทียน เคะราชินีของจริง แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เทียนโหดโคตรร แต่น่ารักกก :mew1:
เฟยเต็มอิ่มเลยยย แลกกะโดนซิการ์ไปหนึ่งดอก :hao6:
-
นี่สิของตอบแทนที่หายไปนาน อ๊ากจุใจ ชอบคู่นี้ 555
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รักกันดีจังสองนายนี่
-
อ่านจุใจเลย อิอิ
เป็นเรื่องที่ โหด มัน ฮา จริงๆ
-
คู่นาย แซ่บเว่อร์ค่ะ
เมื่อไหร่ เฮียจะคัมแบ็กค่ะ น้องหนูรอเงิบแล้วจ้า
-
นี่คือเรื่องของนายและนายใช่ไหม
มันลึกซึ้งกว่าที่คิด ฟินน
-
เทียนเลี้ยงเฟยด้วยลำแข้งของแท้ อิอิ >.<
-
รักร้อนแรงดุเดือดเลือดสาดกันจริงๆคู่นี้ :laugh:
-
ว้าาาาาาาาาาาาาาาา
รัก นายเทียน กับ นายเฟย จัง
ฮ่าๆๆ คิดถึงเฮีย กับ หนูด้วยยย
อิอิ :hao6:
-
:L2: :L2: นายเทียนเคะราชินี ของจริงค่า ฮิ้วววววววววววว
นายเฟยคะ พออยู่ข้างนอก ทำเป็นเข้ม ทำเป็นโหด ทำตัวร้ายกาจเจ้าพ่อขาใหญ่ แต่พอเวลาหลับใกล้ๆนายเทียนหล่ะ อ้อนเขียวนะขา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอกรี๊ดดดดดดค่ะ ขอกรี๊ดดดดดชอบมากๆๆๆๆ คู่นายนายเนี่ย ได้ใจมากๆค่ะ
คือถึงจะเป็นพี่น้องกัน แต่นะตอนนี้ ทั้งคู่มีแค่กันและกัน และต้องดูแลกันจึงทำให้ ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่จำเป็นต้องบอกให้ใครรู้ว่า ที่เป็นอยู่คืออะไร ขอแค่เพียง คนทั้งคู่รู้อยู่แค่ในหัวใจ ของตัวเองก็พอ เหมือนกับที่ นายเฟยไม่กล้าแม้จะเอ่ยถามถึงความรู้สึกของอีกนายเทียน หรือแม้กระทั่งบอกความรู้สึกของตัวเองให้นายเทียนได้รู้ตอนที่ยังตื่นอยู่ ทำได้แค่บอกตอนหลับ และนายเทียนเองก็ไม่กล้าที่เอ่ยบอกก่อน ทำได้แค่ รอ รอนายเฟย บอกออกมาตรงๆ
พอยิ่งรู้เรื่องราวของนายทั้งสอง ยิ่งมั่นใจ ว่าสิ่งที่ทุกคนกำลังทำอยู่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ผิด ถึงแม้วิธีการ หรือ สถานการณ์ บอกว่าไม่ใช่ แต่ทุกคนกำลังแก้ปม ที่มีคนผิดตัวจริงเป็นคนที่ประชาชนหรือสังคม มองว่า เป็นคนถูก
สงสารนายกับนายอ่ะ ทั้งๆที่ป๊าเป็นคนดีอ่ะ แต่โดนพวกที่ห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัว มาทำลายชีวิตและครอบครัวแบบนี้ :hao5: :hao5:
โอ๊ยอินนนนนนนนนน ผู้แต่งสู้ๆ ผู้แต่งสู้ตาย เรารักคนแต่งงงงงงงงงงง :mew1:
-
นายเฟยรักนายเทียนมาก
แต่เขารักกันโหดๆ
นายทั้งสองมารู้จักเฮียได้ไงนะ
-
ยี่สิบปี ที่รัก ดูแล กัน ขอเรื่องนายและนายอีก ให้แจ่ม กระจ่าง ขอบใจจร้า
-
กรี๊ดด ชอบคู่นี่อะ นี่พูดเลย
ดูเป็นรักจริงที่ยั่งยืนไม่ว่าจะผ่านอะไร
กลิ่นอายเหมือนเรื่องนกยูงแดงเลย
ชอบมาก อย่ากได้คู่นี่แบบเต็มๆซะแล้วสิ
เริ่มลืมเลือนเฮียกับน้องหนูกันซะแล้ว
เฟยเทียนขโมยซีนไปหมดเลย :katai2-1:
ชอบๆ มาต่อไวๆนะคะ
คิดถึงหนูกับเฮียเหมือนกัน
แต่ยังอยากอ่านเรื่องนี้ต่อ
ไปเปิดเรื่องใหม่คู่นี้เลยนะคะ
จะตามไปอ่านต่อ :L2:
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ แต่แอบสงสารนายเฟย นายเทียนโหดเกิน ฮ่าๆ
-
ตอนแรกนึกว่านายเทียนเมะนะ พออิมเมจมา...
แล้วพอมาอ่านตอนนี้อีก แอร๊ยยยยยยยยยยย
ปล. ตอนนี้อายุนายเทียนน่จะสักสี่สิบกว่าสินะ...
-
ชอบคู่นี้มากกกกกกกกกกกกกกก :katai2-1:
โหด มันส์ ฮาสุดๆ เทียนก็โหดเว่อร์ แต่เฟยมันก็ด้านเว่อร์เหมือนกันนะ :hao7:
ถึงตอนนี้ยังไงเทียนก็คงหนีเฟยไม่พ้นแล้วล่ะ คงต้องอยู่เป็นคู่(โหด)กันตลอดไป :z2:
-
ยาวสะจายยย...... o13 o13
ชอบคู่นี้จังเลย :m4: น่ารักแบบโหดๆ
-
รักคู่2คุณชายสายโหดนี่จริงจังแล้วจ้า....จบเรื่องเฮีย-หนู ขอ คู่นี้ยาวเลยได้ป่าวววววววว
-
เต็มอิ่มมากกกกก
แรกๆ ระแวงนายเฟยอยู่ตั้งนานคิดว่าจะมาแย่งหนูไปจากอกเฮีย
ที่แท้เขารักนายเทียนของเขามาเป็นยี่สิบกว่าปี
อยู่เคียงข้างร่วมทุกข์ ร่วมสุข ผ่านความเป็นความตายจนมาถึงวันนี้ด้วยกัน
เป็นคู่ที่ปริ่มเปรมมาก นายเทียนนิ่ง เฉย แต่น่ารักที่สุด :katai2-1:
-
ชอบบบบบบบบบบบคู่นายมากกกกกกกกกก :กอด1: กริ๊ดๆ
เทียนซึนโครต เฟยน่ารักเวอร์ :L2: เก็บฟงไว้เป็นชู้ด้วย 3P `ไปเลยยยย (เฟยยิงทิ้ง)
-
คู่นายมันส์สุดๆ ครบทุกอารมณ์เลย
นายเทียนนายเฟยแอบSM นิดๆ 5555555 สมกับที่เป็นนาย สนุกมากๆ
:pig4: คนเขียน
-
:katai2-1:
อ๊ากกกก หลงรักเทียน เอ็นดูเฟย
-
คู่รักซาดิสหรอคะนายขาาาา :katai2-1:
-
:mew1: :mew1:
-
อ่า...รักที่แสนทรหดมันไม่ง่ายเลยจริงๆ แต่อย่างน้อยนายเทียนก็ไม่มีวันทิ้งนายเฟยไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม
-
คู่นายเฟยกะนายเทียนนี่ผูกพันธ์กันด้วยสายเลือดและความรัก จิงๆ
-
พอเป็นด้านนายเทียนเล่าบ้าง นายเทียนที่เหมือนเย็นชา ไม่แสดงความรู้สึกออกมา
แต่ในใจ คิดและแบกรับสิ่งต่าง ๆ ไว้มากมายเหลือเกิน แล้วยิ่งนายเทียน
ที่ได้รับการปลูกฝังจากแม่ให้เจียมตัว กตัญญู อย่าคิดทัดเทียมนายเฟยที่เป็นทายาท
และได้รับความรักและเมตตาจากทั้งป๊าและแม่ใหญ่ การที่ต้องมามีความสัมพันธ์อย่างนี้
กับน้องชายร่วมสายเลือด แถมยังเป็นทายาทที่สืบทอดตระกูล ไม่ว่านายเทียนจะรู้สึกยังไงกับนายเฟย
ทั้งในอดีตหรือปัจจุบัน แต่นายเทียนก็คงยังมีความรู้สึกผิดอยู่ในใจสินะ
คิดแล้วว่าครอบครัวของสองนายต้องมีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนถูกฆ่าตายหมด โหดร้ายมาก น่าสงสารจัง
ไม่แปลกที่นายเฟยจะยิ่งหวงแหน นายเทียนที่เป็นทั้งคนที่รัก และครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว
ส่วนนายพลฟง ก็น่าสงสารและน่าชื่นชม ที่รัก จริงใจ และหวังดีกับนายเทียนตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน
และแม้นายเทียนจะให้ได้แค่ความเป็นเพื่อน ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนายเทียนอย่างแท้จริง
สงสารคุณอาที่เป็นเพื่อนป๊าจังเลย ไอ้กวงว่าเลวแล้ว ไอ้ท่านรองยิ่งเลวกว่าหลายเท่านัก
พวกนายถูกจับ แถมโดนหาว่าเป็นผู้ก่อการร้าย ข้อหาที่หนักถึงประหารชีวิต แต่อะไรเป็นสิ่งฉุดรั้งไว้นะ
มีใครอยู่เบื้องหลังคอยช่วยเหลือพวกนายอยู่แน่ ๆ ทั้งแหกคุก รวมถึงการได้มาร่วมงานกับพวกเฮีย และเข้มด้วย
สิ่งที่เฮียไปเอามาได้จากบ้านไอ้ท่านรอง ก็คือ เอกสารขั้นตอนผลิตอาวุธของตระกูลนายสินะ
เรื่องนี้ยังมีปริศนาอีกหลายอย่างเลยนะเนี่ย ตอนหน้าเจอเฮียแล้วใช่มั้ยค่ะ หายดีรึยังนะเฮีย
ขอบคุณ และ เป็นกำลังใจให้คนเขียนเรื่องงานด้วยนะจ้ะ สู้ ๆ น้า :mew1:
-
ขอนายๆอีกๆๆๆๆๆๆ
-
แปะ
.
.
.
มาเม้นท์ละนะ
ตอนนี้เป็นพาร์ทนายเทียน
อยากบอกว่าคู่นี้ถึงแม้จะเป็นพี่น้องแต่ว่ามันเหมาะสมกันมากเลยเหอะ
สาเหตุในการโดนจับนั่นมันยอมรับไม่ได้เลยจริงๆ
ลากคอไอ้รองฯนั่นไปรับโทษให้ได้นะ เผื่อเฮียด้วยที่โดนมันทำซะเยอะ :m16:
ไม่รู้ว่านายๆจะมาอีกไหม รึว่าตอนหน้าหนูจะมาทำฮาก่อน หรือจะมาอัพเดท
อาการของเฮียก่อน
ยังไงก็รอนะ ว่างก่อนค่อยมาอัพก็ได้
-
เส้นทางชีวิตของนายทั้งสองไม่ธรรมดาเลย
-
จริงๆนายเทียนก็รักนายเฟยนั่นแหละแต่ปากหนัก
-
:mew4:รันทดนัก
อย่าทิ้งน้องนะเทียน
-
ชอบคู่นี้ เป็นคู่พี่น้องที่ชอบที่สุดเลยตั้งแต่อ่านมาปกติก็ไม่ได้ชอบแนวนี้ แต่ว่าอันนี้มันโดนใจ
อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ไม่ต้องถามแล้วมั้งเฟย นายเทียนอะเค้าซาดิส อิอิอิ
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เหลือกันแค่สองคนรักกันมากๆนะคุณชาย
-
ซาดิสท์จริงๆ นายเทียน o22
-
คู่นี้โหด มันส์ ฮา
-
ชอบมากกกกกกก
เป็นความสัมพันธ์ี่น่าหลงใหลจริงๆ ค่ะ :heaven
-
ขนาดเทียนโหดขนาดนี้ เฟยยังหลงขนาดนี้
ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเทียนหวานขึ้นมาซักนิด
เฟยจะหลงขนาดไหน :z1:
-
รักกันโหดจริงๆคู่นี้ :z2:
-
ขาดกันไม่ได้ :กอด1:
-
เพิ่งจะอ่านจนทันแล้ว :mc4:
อยากบอกว่าชอบทุกคู่เลยค่ะ โดยเฉพาะเฮียกับหนูของเฮีย :man1: น่ารักและเกรียนได้โล่ อ่านไปบางทีทำเอาหัวเราะเสียงดังออกมาจนตกใจตัวเอง (บ้าไปแล้วหรือวะ) ชอบอ่ะ ไม่เครียดดี บทจะเครียดก็มีมุกมาทำเอาฮาไปเลย แต่บางตอนก็ถึงขั้นเสียน้ำตากันเลยทีเดียว แบบว่าอินน์มาก ๆ แอบลุ้นคู่สองนายอยู่เหมือนกัน แต่ก็เคลียแล้ว นายเทียนแอบโหดไปนะบางทีอ่ะ ทำดีกับน้องเฟยบ้างไรบ้างก็ดีนะ :ling2: แม้นายเฟยจะขี้หึงไปนิด (?) ก็เพราะรักแหละน่า :katai5:
ดีใจที่เฮียรอดมาได้ แต่ก็จะเสียใจมากถ้าเฮียพิการ(ตรงนั้น) :mew6:
ยังไงก็รอตอนต่อไปอยู่นะคะ สู้ ๆ
-
เป็นคู่โหดที่สมกันมากๆ เทียนเล่นแรงเฟยเจ้าเล่ห์
สมกันมากมาย
-
ใกล้แล้วใกล้กระจ่างแล้วนายเทียนนายเฟยสู้ๆ
-
สนุกมากๆ. รอติดตามต่อคร้าบ
-
:กอด1:
-
ตอนนี้ทำให้เข้าใจเรื่องราวกระจ่างเยอะเลย ที่แท้มันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
คนชั่วต่อให้ผ่านไปกี่ปีก็ยังชั่วเหมือนเดิม ยังอยากได้ของคนอื่นเขาอีก
คนแบบนี้ที่ไหนก็มี บางทีคนทำดีก็ท้อนะเพราะไม่ได้มีเส้นมีสายกับเขา
เป็นกำลังใจให้สองนายสู้ต่อไปคงอีกไม่นานความจริงจะเปิดเผย
แล้วก็ขอให้เฮียหายดีในเร็ววัน มีหลายเรื่องให้จัดการเลยล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
คู่รักคู่โหด อิอิ แต่น่ารักอ่ะ :-[
เฟยถามเทียนสิจะได้รู้คำตอบซะที อยูกันมา 20 ปีแล้วกลัวอะไรเนี่ย
-
ตอนนี้ ยาวจุใจ อลังการ
สรุป นายเทียนเป็น S แล้ว นายเฟยเป็น M เบาๆ ซินะ ไม่เสียเชิงจริงๆ
-
เอิ่มม!! ออกจิตๆนะนี่ แต่ก้อเศร้าดีจัง เหมือนสะท้อนความจิงที่ยิ่งกว่านิยายสะอีก
-
รักกันแบบโหดๆเนอะ 55555
มัออกจิตนิดๆด้วยยยยย
แต่ชอบบบบบบบ :z1:
-
อ้ากกกก
สนุกมากกก
ลุ้นทุกตอนเลยดิ
-
เทียน-เฟย คู่นี้ sm ของแท้
-
นึกว่านายเทียนจะเล่าไปถึงตอนเข้าคุกแล้วไปเจอกับเฮียซะอีก
ตลกตอนท้าย แต่ก่อนคนที่โดนแกล้งจะเป็นนายเทียน
แต่เดี๋ยวนี้คนที่โดนแกล้งกลายเป็นนายเฟยซะงั้น :laugh:
-
คลายเคลียดดด :katai4: รูปพ่อนกวัยล่ะอ่อน :katai3:
เจอกันอีกทีคงเป็นอาทิตย์หน้าเลย งานรัดตัวปลิ้นเลย :เฮ้อ:
[attachment deleted by admin]
-
ขุ่นพระ... ลุงนกแซ่บมาก. :z1:
-
พ่อนกหล่อมากกกกกกกก
-
ไม่น่าเชื่อว่าหน้าตา เถื่อนๆแบบนี้จะเป็นพ่อนกที่ทั้งใจดีทั้งฮาอะ :z1:
-
พ่อนกแซ่บมากค่ะ
-
เปลี่ยนใจจากเข้มมาเป็นพ่อนกทันที :katai3:
-
คุณพ่อเริดมาก ทำฉันหวั่นไหวเลยทีเดียว
เดิมทีฉันมั่นคงกะพี่เข้มนะ
-
พ่อ.... :give2:
มาไวๆนะ
คิดถึงน้องหนูละ
:impress:
-
โห้ย~ ตอนสุดท้ายนึกว่าจะหวานๆ แต่ที่ไหนได้ เทียนโหดอ่ะ
ไอ้เราก็นึกว่าจะมีการทำแผลแบบน่ารักนี่เอาราดกันเลยเหรอ
คู่นี้นี่ผ่านเรื่องลำบากด้วยกันมามากมายเลยนะเนี่ย
เทียนก็คงเริ่มรักเฟยขึ้นมาแล้ว
อยากเห็นสองคนนี้หวานกันบ้าง อิอิ
ปล.คิดถึงหนูของเฮียและเฮียของหนู
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
คุณพ่อนกกกกกกกกกกกกกก
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดด
เราจิ้นไปไกลละ :hao7:
ปล.คิดถึงเฮียกะหนูจังเมื่อไหร่จะมาน้า :mew2:
-
หล่อนะ คิดถึงลูกชายพ่อนก
-
เทียนนนน เราหลงรักนายอีกคน
ชอบอ่ะ คาแรคเตอร์โดนนนจายยย
-
อ่า...คุณน๊กกกก~
-
พ่อนกจ๋า จะหล่อกระชากใจไปไหน
-
o13 โห!!! พ่อนกอย่างหล่อ เซ็กซี่มั่กมาก น้ำหลายไหลลลลลลล :hao6:
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ไอ้ท่านรองงงงง
-
:ling1:
-
นายเทียน ผู้ร้ายปากแข็ง
อะไรๆ ก้อยอมน้องตลอด
อิอิอิ
-
พะ พ่อน๊กกกกกกกก
-
ชอบตอนของสองนายจัง กว่าจะผ่านมามีวันนี้ ทั้งบู๊ ทั้งเศร้า
นายเทียนก็พยายามปฏิเสธใจตัวเองที่หวั่นไหวกะนายเฟย
ไม่เหมือนนายเฟยเปิดเผยตลอด บ้าระห่ำดีไม่งั้นคงเอานายเทียนไม่อยู่
แล้วก็หวงนายเทียนจนน่ากลัว เพราะยังไงมันก็ดูเป็นเรื่องที่ผิดอะนะ
ถ้าป๊ากับแม่ใหญ่รู้คงรับไม่ได้ ดีที่สุดท้ายท่านก็จากไปก่อนจะได้รู้ความจริง
แต่ก็น่าสงสารที่สุดท้ายก็ไม่มีผู้สืบสกุล แต่นายเฟยกะนายเทียนก็เป็นลูกที่ดีนี่นะ
แล้วเรื่องคดีก็เหมือนเป็นการโดนใส่ร้ายทั้งที่ไม่ได้ทำ อย่างงี้เมื่อถึงเวลาความจริงต้องกระจ่างแน่
ไอ่พวกโจรในเครื่องแบบนี่น่ากลัวจริง ๆ ดีที่สองนายหนีออกมาจากคุกได้
เสียดายไม่มีตอนสองนายได้เจอกะเฮีย แล้วลูกน้องนายแต่ละคนนี่ก็อยู่ด้วยกันเหนียวแน่นดีจริง
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :L2: :กอด1:
ปล. ขอกริ๊ดดดด ให้พ่อนกหนึ่งที เห็นแล้วอยากเป็นแม่ไก่ของลูกหนูเลยอะค่ะ :mew1:
-
เทียน ชอบ นายเทียนมากอ่า แต่น่าจะทำเป็นเรื่องยาวนะ เสียอ่า
ส่วนพ่อนกหล่อมาก ถึงว่า หนูมันได้พ่อนกมานี่เอง
มาติดตามตอนต่อไป
เป็๋นกำลังใจให้คนแต่งคะ
-
พ่อนกตอนหนุ่มๆหล่อขนาด :m3:
-
....สนุกมาก อ่านแล้วขำแทบขาดใจตาย โดยเฉพาะความเอ๋อของ..หนู
....เขียนได้ดีมากๆเลย อ่านสนุกและน่าติดตามทุกคู่เลย
....ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ สนุกๆให้อ่าน อ่านมาทุกวันเลยจนปวดตา
....วันนี้จะเหงาแล้วสิ เพราะอ่านถึงตอนล่าสุด แล้วอีกกี่วันจะได้อ่านตอนต่อไปอีกล่ะ รออยู่นะจ๊ะ
-
เฟยกับเทียน โหดได้ตลอดอ่ะ แต่ก็รักกันสุดๆไปเลย อิๆๆๆๆๆ :impress2:
-
ขอแสดงความยินดีกับ ปล้นร้ายฯ ได้รางวัลนิยายสุดฮา
เฮีย ก็คว้า พระเอกยอดเยี่ยม น้องหนูของเราก็ได้นายเอกยอดเยี่ยมอันดับที่ 3 ร่วมด้วย o13
-
:L2: :L2: :L2:
ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ กับทั้ง 3 รางวัล สุดยอดมากกก
:L1: :pig4:
-
เฮีย ได้รางวัลพระเอกยอดเยี่ยมด้วยอ่ะ แถมเรื่องนี้ยังได้เป็นนิยายสุดฮาด้วย เย้ๆ
เพราะฉะนั้นเอานิยายมาเซ่นเป็นค่าโหวตซะดีๆ เอ๊ย ไม่ใช่!
แค่อยากเข้ามาบอกว่า ยินดีด้วยนะคะ :mc4:
-
เข้ามาแสดงความยินดีกับรางวัล
เฮียได้รางวัลพระเอกยอดเยี่ยมด้วย ปรบมือรัวๆ :katai2-1:
-
ชอบบบบบบ :hao7: :hao7: :haun4:
-
คิดถึงเฮียกับหนูแล้ว
วันนี้จะมามั้ยนะ :impress: :impress:
-
เข้ามาแสดงความยินดีกะเฮียด้วยค่า :mc4: :3123:
-
ชอบความสัมพันธ์ของนายทั้งสองคนมากกกกกก อยากรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เทียนจะเอ่ยออกมาบ้าง :z1:
เฮียกับหนูด้วยยย ฮี่ๆๆ ป่านนี้จะเป็นยังไงกันแล้วน้ออออ คึคึ :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: o13 o13
-
>> ป.39 <<
เสียงพูดคุยในห้อง ทำให้ผมลืมตาขึ้นมา หลังจากหลับไปเต็มสองวัน ความเจ็บปวดบรรเทาลง คงเพราะได้รับการรักษาเพิ่มเติม มีเพียงช่วงล่างที่ยังเจ็บแบบหน่วง มองแขนที่ถูกเจาะให้น้ำเกลือ กวาดตามองพรรคพวกที่ยังไม่ได้สังเกตเห็น ผมขยับตัวแต่ต้องหลังตาลงด้วยความมึนหัว คงเพราะนอนมากเกินไป
“เฮ้ย ไอ้เฮียฟื้นแล้ว”เสียงไอ้โจ๊กพูดพร้อมถลาเข้ามาหา
“อืม”ผมครางในลำคอ
“เป็นไงบ้างวะ แดกน้ำไหม”มันถามด้วยความห่วงใยในแบบมัน
“อืม”ผมพยักหน้ารับ ไอ้ปานเข้ามาประคองผมนั่งพิงหัวเตียง
“เดี๋ยวกูตามหมอก่อน”ไอ้ไป่เดินออกไปข้างนอก ไอ้เป้า ไอ้ย้ง ไอ้ทวน ไอ้เข้ม ยืนรอบเตียง นอกจากไอ้เป้าที่ไม่เคยมีเรื่องกันผมไม่ได้แปลกใจเท่าไรที่มันจะยกยิ้ม แต่ไอ้พวกนั้นทำหน้าโล่งอกที่ผมไม่เป็นอะไร ทั้งที่มันควรจะแสดงสีหน้าสะใจ สมเพช มากกว่า เป็นอย่างนี้ตลอดไปก็ดีอย่ามีเรื่องกันอีกเลย ช่วยกันแก้ปัญหาใหญ่ก่อนจะดีกว่า
“อีกไหม”ไอ้โจ๊กถามหลังจากผมดูดจนหมดแก้ว ผมส่ายหน้า
“ขอบใจ”ผมพูดก่อนจะหลับตาลง แต่ยังเห็นไอ้เป้าไปปิดม่านให้ คงเพราะสายตายังปรับไม่ได้
“ขอหมอดูอาการหน่อยครับ”หมอคนเดิมแต่ขาดผู้ช่วยตัวปลอม ผมไม่เห็นในอยู่ในนี้ด้วย หมอก็ทำการลูบคลำตามหน้าที่ ผมได้แต่หลับตาพลางคิดถึงหนู หนูของเฮียที่คิดถึงเหลือเกิน สองวันที่ผมหลับไป แทบไม่อยากจะตื่นมาพบกับความจริงเลย ผมฝันดีมาก ฝันเห็นตุลย์กับหนูมาอยู่ด้วย สถานที่คือบ้านของหนู บ้านที่หลังไม่ใหญ่เกินไป บ้านที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้ ดอกไม้ สวนผักสวนผลไม้ บ่อเลี้ยงปลา เลี้ยงไก่ เราช่วยกัน รดน้ำต้นไม้ เทวดาตัวน้อยกับตัวโตเข้าสวนปีนต้นไม้ซนทั้งคู่ ช่วยกันทำกับข้าว ตกดึกนอนคุยกันสามคนอย่างมีความสุข ผมอยากให้มันเกิดขึ้นเหลือเกิน ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะเป็นไปได้ไหม แต่ผมก็ยังหวัง ถ้าโชคชะตาไม่ใจร้ายกับผมจนเกินไปนัก
“อาการภายนอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ภายในที่ช้ำก็ทุเลาลงบ้างแล้วครับ”หมอบอกอาการเบื้องต้น ก่อนจะสบตากับผม เหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง
“อืม ดี แล้วจะเดินทางได้เลยหรือเปล่าหมอ”ไอ้เป้าพยักหน้าพร้อมถามหมอ
“หมออยากให้พักอีกสักหน่อย เพราะเพิ่งฟื้นตัว ไม่อยากให้กระทบกระเทือน แต่ถ้าด่วนก็เพิ่มความปลอดภัยได้ครับ”หมอพูดตามหลักการรักษาของคนไข้ที่เพิ่งฟื้นตัว แต่อีกส่วนที่หมอรู้ดีว่าด่วนอะไร
“ถามนายแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีการเคลื่อนไหว ก็แล้วแต่ว่ามึงจะอยู่หรือกลับเลย”ไอ้ทวนพูดออกมาอย่างรู้ความหมายเช่นเดียวกับหมอ
“พวกมึงออกไปก่อน”ผมบอกพวกมันที่ทำหน้างง แต่ก็ยอมออกไปแต่โดยดี จนประตูปิดลง ผมมองหน้าหมอให้พูดออกมาได้เลย
“อย่างที่หมอบอกอาการโดยรวมของเฮีย ไม่น่าห่วง จะมีก็แต่ตรงจุดนั้นที่ได้รับการกระทบกระเทือนมากที่สุด”หมอพูดถึงจุดที่บอบช้ำมากที่สุด และเป็นจุดสำคัญมากสำหรับผู้ชาย จะบอกว่าถ้าเป็นอะไรไปก็ไม่รู้สึกคงไม่ได้ มันต้องมีบ้าง แม้แต่ผมที่บอกตัวเองว่า ไม่เป็นไร ชั่ววูบยังคิด
“บอกมาเถอะหมอ”ผมพูดกับหมอที่ยังไม่เข้าถึงจุดหลักแต่เข้าใจว่าต้องเกริ่นนำทางให้คนไข้ได้เตรียมตัวเตรียมใจรับฟัง
“ตอนนี้ยังอยู่ในภาวะน่าเป็นห่วงอยู่ ถ้าใช้แค่ขับถ่ายก็ปกติ แต่ถ้าใช้ในเรื่องอื่น เอ้อ อย่างเซ็กส์คงจะใช้การไม่ได้ในตอนนี้ แต่หมอยังสรุปไม่ได้ว่าจะแค่ชั่วคราว หรือ ตลอดไป ต้องตรวจให้ละเอียดกว่านี้ เฮียอย่าเพิ่งกังวลไปเลยนะ อาจจะไม่ร้ายแรงก็ได้”หมอพูดด้วยรอยยิ้มพร้อมปลอบใจในตอนท้าย ผมพยักหน้ารับรู้กับสิ่งที่หมอบอก
“ครับ ผมเข้าใจ”ผมตอบหมออย่างที่คิดเอาไว้แล้ว
“ตอนนี้เฮียพักผ่อนให้หายก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยมาดูอาการกันอีกทีว่าจะตอบสนองได้มากแค่ไหน”หมอบอกผมตามหลักการแพทย์ที่จะทำการรักษาในขั้นตอนต่อไป แต่ผมจะมีโอกาสได้รักษาต่อหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ได้ ระหว่างนี้คงต้องทำใจ
“เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีก้าวหน้าไปไกล คงยังไม่หมดหวังหรอกครับ”หมอยังพูดปลอบใจต่อ ผมพยักหน้า
“ครับ ขอบคุณ”ผมยกยิ้มตอบหมอ ก่อนจะพิงหลัง
“ทานยาตามนี้ไปก่อนนะครับ ให้อาการอื่นหายและร่างกายแข็งแรง จะช่วยได้เยอะ ไม่มีอะไร หมอขอตัว หายเร็วๆนะครับ”คุณหมอกำชับอีกครั้งก่อนจะขอตัว ผมพยักหน้า
“ผู้ช่วยหมอยังอยู่ที่นี่ไหม”ผมถามหมอที่กำลังจะเปิดประตูออกไป
“อยู่ครับ ให้เข้ามาไหม”หมอตอบพร้อมถามกลับ ผมพยักหน้า หมอเปิดประตูออกไป ผมถอนหายใจออกมา
“ยังดีที่มีตุลย์เกิดมาเป็นของขวัญให้พ่อแล้ว”ผมยิ้มเมื่อพูดถึงเทวดาตัวน้อย ที่ยังปลอดภัยดีพร้อมน้อง ๆ
“แล้วหนูล่ะ จะเป็นของขวัญสำคัญสำหรับเฮียอีกอย่างไหม”นึกถึงเทวดาตัวโตที่ผมรัก หนูของเฮียไม่ใช่คนแบบนั้น เฮียรู้ แต่เฮียก็ไม่อยากรั้งให้หนูต้องมาสูญเสียความสุขไปด้วย ผมไม่ได้ดูถูกหนูที่คิดเรื่องเซ็กส์เป็นสำคัญ ผมคิดว่าหนูยังมีโอกาสที่จะเลือกได้ หลังจบเรื่องหนูอาจคิดกลับไปใช้ชีวิตในแบบเดิม อาจจะอยากแต่งงานมีครอบครัว เหมือนผู้ชายทั่วไป และถ้าถึงวันนั้นเฮียจะทำยังไงดีนะ ถึงเฮียจะปล่อย แต่ใจเฮียกลับเต้นแรงด้วยความกลัวเหลือเกิน กลัวอย่างบอกไม่ถูก
ก๊อก ก๊อก
“เรียกผมมีอะไรเหรอคุณ”เปิดเข้ามาได้ก็ถามทันที สมกับเป็นตำรวจที่ดี บริการฉับไว รับใช้ประชาชน
“คุณได้ไปหาหนูบ้างหรือเปล่า”ผมถามเขาถึงช่วงเวลาที่ผมยังไม่ฟื้น
“เปล่า แต่คนของคุณบอกว่า พวกเขาปลอดภัยดี”เขาส่ายหน้าก่อนจะพูดถึงคนของผม ที่ให้ติดต่อเขาถ้าติดต่อผมไม่ได้ ตอนแรกเพื่อนผมถามว่าไว้ใจได้เหรอ เกิดเขารวมเป็นหลักฐาน ผมบอกว่าไว้ใจได้ ถ้าเขาตุกติกจะไปยากอะไรตอนนี้เขาก็ก้าวลงมาทั้งตัวแล้ว โทษฐานสมรู้ร่วมคิดลักพาตัวนักโทษออกจากบ้านท่านรองฯ ผมมั่นใจว่าเขาไม่ย้อนรอย ด้วยนิสัยซื่อสัตย์สุจริตในหน้าที่ และอยากรู้ความจริงเป็นยังไง เขาจะต้องสืบให้รู้จนได้
“อืม แล้วอื่นล่ะๆ เจ็บไข้ได้ป่วยหรือเปล่า อาหารการกินสะดวกไหม”ผมรับรู้เรื่องสำคัญอันดับแรกก่อนจะถามอีกนิด
“สุขภาพกายแข็งแรง ท่าทางการแสดงออกมีหงอยเหงาบ้าง อาจจะคิดถึงใครหรือเปล่าไม่รู้ ของกินถึงจะไม่ 24 ชั่วโมงเหมือนเซเว่นแต่รับรองหนูของคุณไม่อด”กระตุกยิ้มรายงานเชิงเหน็บ จนน่าเอาเหน็บที่ตีนตอบแทนปากที่รายงานเหลือเกิน
“แล้วไป ที่หนูของผมไม่เป็นอะไร แต่ไอ้เบียร์ของคุณนี่สิ ป่านนี้จะสุขภาพกายและใจแข็งแรงหรือเปล่า อาจถูกซ้อมกลับจำไม่ได้นะ”ผมยกยิ้มบอกกลับจนอีกฝ่ายค่อยหุบยิ้มลง
“เอาสิ ถ้าเบียร์เป็นอะไร เละแน่”กระตุกนิดเดียวสติขาดเลย
“ไม่เป็นไร เละด้วยกัน ไม่มีใครเสียเปรียบ”ใส่เข้าไปอีก ถ้าเป็นคนอื่นคงได้โดนมือตีนผู้กองไปแล้ว เขาทำได้แค่จ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“เรียกผมมีอะไร จะถามแค่นี้ใช่ไหม ผมต้องไปทำธุระต่อ”สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะไม่โต้กลับ
“ธุระอะไร”ผมถามอย่างที่ปกติจะไม่สอดเรื่องคนอื่น
“คุณจะรู้ไปทำไม”เขาเลิกคิ้วถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“เรื่องของผม แต่คุณต้องตอบ”ผมย้อนเขากลับเรียบๆ
“แม่งเอ้ย”เขาเกาหัวสบถออกมา ผิดจากเวลาทำงานที่ดูจะมีสติกว่านี้ ผมได้หัวเราะในลำคอกับท่าทางเขา
“ธุระราชการ”เขาตอบแต่ไม่สุด
“เกี่ยวกับอะไร”เลิกคิ้วใส่เขา ที่เริ่มฮึดฮัด
“นี่ ดร. คุณจบสูงน่าจะเรียนเรื่องมารยาทมาบ้างนะ งานบางอย่างผมก็ตอบไม่ได้หรอกนะ คุณรู้แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว”เขาท้าวเองเดินมาพูดใส่ใกล้ๆ
“ผมทราบดี แต่ตอนนี้มารยาทต้องพับเก็บไปก่อน เกิดคุณหักหลังพาตำรวจมาจับพวกผมที่นี่โดยไม่รู้ตัวล่ะ”ผมพยักหน้าตอบพร้อมชี้แจงข้อสงสัยที่เขาไม่ทำหรอกแต่หยั่งเชิง
“ถ้าผมทำ ป่านนี้คุณฟื้นในโรงพยาบาลเรือนจำไปแล้ว ผมจะรอทำไมตั้งสองวัน”คิดอยู่แล้วว่าเขาต้องตอบแบบนี้ แต่อยากแหย่ให้พูดเพื่อความแน่ใจ
“ก็คุณอาจจะอยากให้พวกผมตายใจก็ได้ คุณตำรวจ”ผมแหย่เขาอีก ที่ทำเอาต้องถอนหายใจออกมาอย่างแรง
“รู้อย่างนี้กูไปแม่งตอนยังไม่ฟื้นซะก็ดี อะไรนักหนาวะ”บ่นออกมาให้ได้ยิน คงรำคาญเต็มที่แล้ว
“ผมต้องกลับไปรายงานผู้บัญชาการถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หลังจากเขียนรายงานส่งไปแล้ว แต่มีผู้ใหญ่บางคนยังไม่เชื่อ ผมต้องกลับไปยืนยันด้วยตัวเอง เข้าใจไหมครับ ดร.”เขาบอกเหตุผลพร้อมกัดฟันเน้นตำแหน่งในตอนท้าย ไอ้ผู้ใหญ่บางคนคงหมายถึงไอ้ท่านรองฯ แน่นอน
“ก็ไปสิ ผมไม่ได้ว่าอะไรนิ ไปเถอะ ผมอยากพักผ่อนแล้ว”ผมบอกเขาที่อ้าปากหวอ เมื่อเห็นผมพูดง่ายๆและล้มตัวลงนอน
“อะไรวะ ทำไมเชื่อง่ายจัง ไม่คิดให้ลึกต่อล่ะ เฮ้ย ดร. ลืมตามาก่อน”เขาพูดกลับเสียงดัง มาเขย่าแขนผม
“ก็คุณบอกธุระแล้ว ผมก็จบ แล้วจะอะไรอีกล่ะคุณตำรวจ”ผมพยักหน้าใส่เขาที่คิ้วขมวดหน้าเครียด
“ดูพวกคุณไม่ทุกข์ร้อนเลย บ้านที่พวกคุณเข้าไป ไม่ใช่บ้านคนทั่วไปเลยนะ”เขาเอ่ยเรื่องขึ้นมาด้วยสีหน้าไม่ได้เยาะเย้ย เชิงเตือนและแปลกใจมากกว่า
“เจ้าของบ้านสิน่าจะทุกข์ร้อนกว่า งานล่ม โดนถล่มบ้าน โดยที่บอกความจริงไม่ได้ว่าเพราะอะไร คุณว่าจริงไหม”ผมย้อนถามเขาที่ดูจะอึ้งไป
“คุณถูกเจ้าของบ้านเรียกกลับไปสอบถาม แต่เชื่อเถอะเขาไม่ทำอะไรคุณหรอก ในตอนนี้ เขาแค่สงสัยเท่านั้น ลุงคุณช่วยได้อยู่แล้ว แต่ถึงไม่คุณก็ช่วยตัวเองได้อยู่ดี จริงไหม คุณสิบ”ผมพูดต่อที่ทำให้เขาอึ้งไปยิ่งกว่าเดิม
“ถ้าผมถามคุณคงไม่ตอบแน่ว่าทำไม ถึงเข้าไปอยู่ในบ้านท่านรองได้”เขาถามในสิ่งที่คิดว่าผมคงไม่ตอบ ผมกระตุกยิ้ม
“ผมว่าคุณควรจะสงสัยและหาคำตอบว่า ทำไมท่านรองถึงไม่ส่งผมให้ตำรวจทั้งที่จับได้แล้วมากกว่า”ผมกระตุกยิ้มบอกเขาที่ส่ายหน้าพร้อมแค่นยิ้ม
“ฮึ ไม่ว่าผมจะสงสัยฝ่ายไหน ผมก็ต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง ใช่ไหม ดร.”เขาพูดอย่างรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“ไม่ใช่ผมไม่อยากตอบคุณ ถ้าผมบอกคุณต้องไม่เชื่อเพราะมันแค่ปากเปล่า ไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยัน ขอให้คุณเชื่อมั่นในตัวเองและความถูกต้องเอาไว้เถอะคุณตำรวจ แล้วคุณจะรู้ในไม่ช้านี้”เขาเป็นคนดีและคนแบบนี้แหละที่จะช่วยอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรให้ดีขึ้น ขอแค่อย่าให้มีอะไรมาเปลี่ยนเขาไปได้ แต่ผมดูคนไม่ผิด ไม่มีอะไรเปลี่ยนคนๆนี้ให้ละทิ้งความดีไปได้
“ ไปทำธุระของคุณเถอะ ระวังตัวด้วยก็แล้วกัน ถึงเขาไม่ทำอะไร แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะไม่ถูกจับตา เขาส่งคนติดตามคุณแน่ ขอให้คุณทำตัวตามปกติอย่าติดต่อผม หรือไปหาหนู ส่วนไอ้เบียร์ไม่ต้องห่วงมันไม่เป็นอะไรหรอก”ผมกำชับเขาพร้อมเตือนด้วยความเป็นห่วงทุกฝ่าย
“หึ ไม่เป็นอะไร ก่อนมานายคุณตบซะหน้าหัน”เขาพูดอย่างเจ็บใจที่เห็นคนรักถูกกระทำ ถ้าเป็นผมก็รู้สึกอย่างเขาเช่นกัน
“ผมรู้ว่าคุณรู้สึกยังไง นายไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายมันหรอก เขาแค่ต้องการขู่คุณให้ทำตามเท่านั้น แต่ถ้าคุณหักหลัง เขาทำแน่ ผมขอเตือนไว้ถ้าอยากพามันกลับไปอย่างปลอดภัยก็ทำตามที่ผมและนายบอกไปก่อน”ผมให้เหตุผลพร้อมกำชับเขาอีกครั้งไม่ใช่การขู่แต่เป็นการเตือนสติให้เขาคิดก่อนทำ
“ผมไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกใช่ไหม”ดูเขาจะเข้าใจง่ายขึ้นหรือขี้เกียจจะพูดอะไรกับผม พูดไปก็ไม่ได้รู้อะไรมากขึ้น
“ใช่ กลับไปทำงานของคุณตามปกติก่อน ผมจะติดต่อไปเอง”ผมพยักหน้าให้เขาที่ทำกลับแบบแกนๆ
“นานไหม ผมเป็นห่วงเบียร์”เขาถามเสียงอ่อนลง จ้องหน้าผมที่สบตาเขาอยู่แล้ว
“ขึ้นอยู่กับคุณจะทำให้ฝ่ายโน้นวางใจได้แค่ไหน”ผมบอกเขาตามจริง ไม่ได้กวนแต่อย่างใด ใจเขาใจเรา เขาห่วงไอ้เบียร์ ผมก็ห่วงหนู เรารู้สึกอย่างเดียวกัน
“งั้นไปแล้ว คุณก็หายเร็วๆแล้วกัน”เขาขอตัวพร้อมอวยพรให้
“ขอบคุณ ระวังตัวด้วย”ผมตอบและอวยกลับ เขาพยักหน้า หันหลังกลับไปทางประตู ก่อนจะหันกลับมายกยิ้ม ดูแอบแฝงชอบกล และอย่างที่คิด
“ว่าแต่ น้องชายคุณสบายดีนะ จากอาการดูบอบช้ำไม่น้อย ยังไงคุณลองทดสอบความตื่นตัวหน่อยก็ดีนะ ผมเป็นห่วงแทนหนูของคุณ ครึครึ ผมไปล่ะ ฮ่าๆๆๆ”พูดจบพร้อมหัวเราะแล้วปิดประตูทันที ผมรู้ว่าเขาแหย่เล่น ไม่ได้มีเจตนาเยาะเย้ย
ผมไม่ถือสาคนดีที่ไม่รู้อย่างเขาหรอก
แค่รู้สึกว่า
ฝากไว้ก่อนเถอะ
ไอ้(คุณ)ตำรวยหัวขวด อย่าให้น้อง(คุณ)มึงโดนบ้างก็แล้วกัน หึหึ
.
.
.
.
.
“สรุปแล้วเกิดจากอะไรค่ะท่าน”
“ผมก็ยังไม่แน่ใจเท่าไร”
“ก่อนหน้าเห็นว่ามีการขู่ท่านด้วย ท่านคิดว่าเป็นคนร้ายกลุ่มเดียวกันหรือเปล่าครับ”
“อืม ก็อาจเป็นไปได้ ผมยังไม่ขอตอบอะไรมาก ขอให้ข้อมูลชัดเจนกว่านี้ก่อน”
“แล้วศพที่พบไม่ห่างจากบ้านท่านล่ะค่ะ เป็นของคนร้ายหรือเปล่าครับ”
“ไม่ใช่ครับ เป็นศพที่ถูกนำมาทิ้งจากที่อื่น ประจวบเหมาะกับเหตุการณ์ก็เลยสอดคล้องกัน ไม่เกี่ยวกัน ผมขออย่าเอามาโยงกันจะดีกว่า คดีผมก็ส่วนคดีผม เจ้าหน้าที่เขาก็เคลียร์เรียบร้อยแล้วในส่วนตรงนั้น”
“ท่านคิดว่าเป็นกลุ่มนักโทษที่แหกคุกกลับมาแก้แค้นหรือเปล่าค่ะ เพราะท่านเป็นคนจับเจ้าสัวเข้าคุกเมื่อสี่ปีก่อน”
“แล้วทราบที่ซ่อนของคนร้ายหรือยังครับ”
“ยังไม่แน่ชัดครับในเรื่องนั้น ตอนนี้เราก็กำลังหาที่กลบดานคนพวกนั้นอยู่ เอาเป็นว่าผมยังไม่มีอะไรจะตอบ และกลัวว่าถ้าอีกฝ่ายดูอยู่จะเป็นการชี้โพรงให้ซะเปล่าๆ ยังไงขอฝากไว้เลยแล้วกันว่า ถ้าพลเมืองดีคนใดพบเห็นบุคคลเหล่านี้ให้แจ้งเจ้าหน้าที่หรือจะติดต่อผมก็ได้ ถือเป็นการช่วยราชการและช่วยชาติไปด้วย ขอตัวนะครับ”
เสียงนักข่าว เสียงถ่ายภาพยังตามติด บอดี้การ์ดทั้งกันทั้งผลักไม่ให้เข้าใกล้ จนท่านรองฯขึ้นรถคุ้มกันอย่างดี ขับออกไปได้ ผมดูข่าวตั้งแต่แรกคิดไว้แล้ว นักข่าวจะต้องโยงประเด็นแหกคุกเข้ามาเกี่ยว แต่เขาฉลาดเหมือนจะตอบเลี่ยงแต่โยงเข้าไปโดยแนบเนียน ส่วนศพผมรู้ว่าเป็นใคร คนที่ตายไปโดยไม่มีใครรู้ว่าเขาทำความดีอะไรไว้ พวกมันไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องเลยมักง่ายเอาไปฝังบริเวณนั้น คิดว่าให้สลายกลายเป็นปุ๋ย แต่คนตายคงแค้นและเสียสละตัวเองอีกครั้งดลใจให้สุนัขไปขุดคุ้ย และมีคนเห็นเลยไปแจ้งความ หลังวันเกิดเรื่องเพียงวันเดียว
ตรืดดดดด
ตรืดดดดด
“ครับ”ผมรับเมื่อเห็นชื่อ ‘นาย’ ปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องใหม่ เครื่องเก่าที่พวกมันยึดไปโดนทำลายไปหมดแล้ว หลังจากมันพยายามหาข้อมูลในนั้นแต่ไม่พบ ก่อนถูกจับได้ผมส่งข้อมูลสำคัญเข้าอีกเครื่องก่อนจะลบแบบไม่สามารถกู้กลับมาได้อีก ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด
“เป็นยังไงบ้างเฮีย ดีขึ้นหรือยัง”เสียงเนิบถามเรียบๆพอกับหน้าที่แทบจะไม่แสดงสีหน้าอย่างอื่น นอกจากสายตาที่สื่อให้รู้ว่าอยู่ในอารมณ์แบบไหน ถึงผมจะอยู่กับนายเทียนไม่นานแต่ก็รู้นิสัยพอสมควร
“ครับ ดีขึ้นมาก”ผมตอบนาย ก่อนจะนั่งลงช้าๆ ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว ผมกินยาตามหมอสั่ง ไอ้พวกนั้นแยกย้ายกันไปสังเกตการณ์ความเคลื่อนไหว เหลือแต่ไอ้ปานกับไอ้โจ๊กที่อยู่ดูแลผม
“พักให้เต็มที่ ไม่ต้องห่วงอะไร ต้องการหรือมีอะไรไม่ชอบมาพากลโทรหาฉันทันที ลำพังสองคนนั่นฉันกลัวจะรับมือไม่ไหว ถ้าเกิดอะไรขึ้น เข้าใจนะ”นายไม่ได้เร่งรัดเรื่องงาน และเตือนด้วยความเป็นห่วงในแบบของนาย เสียงเรียบ หน้านิ่ง ถึงผมไม่เห็นก็รู้
“ครับ ตอนนี้คงยังไม่มีอะไร นายได้ดูข่าวหรือยัง”ผมตอบรับและถามนายกลับ
“อืม คิดแล้วว่ามันต้องตอบแบบนี้ มันตอบแบบให้เราชะล่าใจ แต่คิดเล่นงานตลอดเวลา ตอนนี้มันยังไม่กล้าลงมือหรอก ตำรวจนั่นก็เหมือนกันระวังไว้หน่อยจะได้รับอันตรายได้”นายคิดเหมือนที่ผมคิด มันรอให้เราเคลื่อนไหวก่อน กับ รอให้เราชะล่าใจและพุ่งใส่ทันที
“บอกแล้วครับ เขาก็เพิ่งถูกเรียกไปรายงานตัว ผมคิดว่าทางโน้นคงจะสงสัยตอนที่เขาขอเข้าไปในบ้าน”ผมบอกนายตามที่คิดไว้
“คงใช่ แต่มันไม่ถามมากหรอกจะเป็นที่สงสัยได้ อึก”นายเห็นด้วยก่อนจะได้ยินเสียงเหมือนจะอุทาน พร้อมเสียงลอดเข้ามา
“คุยกับใคร”เสียงนายเฟยที่เหมือนจะหงุดหงิด แต่ปกติน่าจะเป็นนายเทียนมากกว่าที่หงุดหงิดกับนายเฟย
“แค่นี้ก่อนนะเฮีย พักให้เต็มที่ ลำบากหน่อยนะ”นายตัดบท คงจะรำคาญเสียงสอดแทรก
“ครับ ไม่เป็นไร นายก็ระวังตัวด้วย”ผมตอบนาย ก่อนจะวางสาย
.
.
.
.
สองอาทิตย์ข่าวยังเงียบตามเดิม ไม่มีการเคลื่อนไหว ทางนายก็ยังเงียบ แต่การป้องกันเพิ่มมากขึ้น ต่างฝ่ายต่างก็รอเวลาจะสะสางบัญชีกัน ผมใช้ช่วงเวลานี้พักรักษาตัว ร่างกายแข็งแรงมากขึ้น ไอ้สองคนผมส่งกลับไปแล้ว ตอนแรกมันจะไม่ยอมแต่ผมสั่งมันต้องกลับ พร้อมจดหมายคุณตำรวจไปให้ไอ้เบียร์ เขาเล่าให้ฟังว่าท่านรองฯและผู้บัญชาการคนอื่นซักถามตั้งแต่เรื่องคุ้มกัน ว่าใครควบคุม และตอนเข้าไปในบ้านพบอะไรนอกจากที่รายงานอีกไหม แม้กระทั่งศพที่ตอนนี้เก็บไว้ที่สถาบันนิติเวช เขาก็ตอบตามจริง ลุงเขาเป็นพยานให้บางเรื่อง แต่ออกนอกหน้ามากไม่ได้ และเขาถูกติดตามอย่างที่คิดไว้
“แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน”ผมเป็นฝ่ายโทรหาเขา
“อยู่สถานี เมื่อไหร่ผมจะไปหาเบียร์ได้สักที”เขาตอบและถามอย่างร้อนใจ อยากกลับไปที่โน่น
“ยังมีคนตามคุณอยู่ไหมล่ะ”ผมไม่ตอบแต่ย้อนถาม
“มี ผมทำตัวปกติ นี่ยังอยู่ข้างสถานีเลย ผมชักรำคาญซะแล้ว จะยัดข้อหาให้มันดีไหม”เขาตอบอย่างหงุดหงิด
“เอาสิ แต่เลือกให้ดีล่ะ ไม่งั้นคุณจะเป็นฝ่ายโดนเล่นกลับ รู้ใช่ไหมว่าเป็นคนของใคร”ผมหัวเราะในลำคอตอบเขา
“คิดให้หน่อยสิ ว่าจะยัดอะไรมันดี”เขาถามความเห็นดูจะจริงจังไม่ล้อเล่นซะแล้ว
“ใจเย็นสิ คุณตำรวจ เดี๋ยวมันก็เลิกตามแล้ว วันหยุดคุณไปที่ที่คิดว่ามันน่าเบื่อก็ได้ ปกติไปไหน”ผมอยากจะขำแต่เดี๋ยวอีกฝ่ายจะอารมณ์เสียมากกว่าเดิม
“ส่วนใหญ่จะอยู่บ้านมากกว่า ถ้าออกก็ไปฟิตเนส ห้าง วัด บางทีก็ไปหาเตี่ยเบียร์ แต่ตั้งแต่คุณสั่งห้ามผมก็ไม่ได้ไป”เขาตอบเนือยๆแต่ตอนท้ายเสียงเบาลง ผมไม่ได้ห้ามเขาไปหาพ่อตา แต่คงคิดได้เองว่าไม่สมควร อาจจะได้รับผลข้างเคียงไปด้วยก็ได้ เขาคิดถูกแล้วล่ะที่ทำแบบนั้น
“ดีแล้ว เอาเป็นว่าไม่ต้องไปยัดหามันหรอก คุณอยู่โรงพัก ไปที่ประจำ เดี๋ยวมันก็เลิกตามแล้ว”ผมบอกเขาที่ถอนหายใจ
“เฮ้อ ก็ต้องอย่างนั้นแหละ”เขาตอบเสียงเซ็งๆ ผมเลยแก้เบื่อให้เขาโดยการส่งรูปพร้อมเสียงกำลังใจของเขาไปให้ สักพักได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ”ขอบคุณ สบายใจขึ้นมาหน่อยที่เบียร์ไม่เป็นอะไร แล้วคุณจะไม่ไปหาหนูหน่อยเหรอ”เขาขอบคุณเรื่องตัวเองก่อนจะวกมาเรื่องผม
“ไป ผมกำลังจะให้คุณช่วยจัดการให้หน่อย”ผมตัดสินใจจะไปหาหนู ผมคิดถึงมาก อยากเห็นหน้า เพราะอาจจะไม่ได้เห็นอีกก็ได้ถ้างานครั้งสุดท้ายเข้ามา ผมอยากไปหาลูกด้วย แต่คงซักถามอีกเยอะตามประสาความอยากรู้อยากเห็นของแก เพื่อนผมบอกว่า แกถามหาผมเกือบทุกวัน ตั้งแต่แหกคุกมาผมไม่ได้เขียนจดหมายถึงตุลย์เลย ก็ได้เพื่อนผมอีกนั่นแหละตัดต่อรูปเซทที่ทำงานให้ ไม่รู้ว่าจะหลอกไปได้อีกนานแค่ไหน ตุลย์โตขึ้นทุกวัน อีกไม่นานก็ต้องรู้ความจริงเกี่ยวกับผม
-
“ยังไงล่ะ เมื่อไหร่”เขาถามเสียงกระตือรือร้นขึ้นมาทันที ทำให้ผมหลุดจากความคิดมาสู่ปัจจุบัน ไม่รู้เขาพูดอะไรบ้างก่อนหน้า ได้ยินอีกทีก็ถามวันเวลาซะแล้ว
“เดี๋ยวผมติดต่อไปอีกที”ผมยังไม่สรุป ขอให้แข็งแรงกว่านี้ก่อน คุยอีกนิดก่อนจะวาง และเหมือนทุกวันผมพาตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัวแถวหว่างขา
“อืม”
“ซี๊ดด”
ถ้าได้ยินแค่เสียงแต่ไม่เห็นภาพ คงนึกว่าผมกระทำการตนเป็นที่พึ่งแห่งตนอยู่ใช่ไหมครับ มันไม่ใช่แต่ใกล้เคียงตรงที่เอาของเหลวออกจากทางเดียวกัน หมอบอกยังช้ำอยู่ทำให้การถ่ายของผมยังขัดและเจ็บปวดแบบหน่วง ยังไม่คล่องตัวดี สภาพภายนอกยังมาตรฐานส่วนตัวตามเดิม ไม่หดหรือลดขนาดลงแต่อย่างใด แต่ประสิทธิภาพการใช้งานด้อยลงหรืออาจถึงขั้นใช้ไม่ได้อีกต่อไปในอนาคต หมอให้ผมกายภาพบ้าง ผมทำตามที่หมอสั่ง แค่พยายามกระดกขึ้นลง ไม่ต้องถึงกับเอาดัมเบลมาช่วย มันจะดูสาหัสและเร่งรัดจนเกินไป ผมทำตามที่บอกแต่ดูมันจะไม่ได้ผลเอาซะเลย มันเอาแต่ก้มหน้านอบน้อมอย่างผิดวิสัย แม้แต่ดูหนังปลุกใจ ทุกรูปแบบมันก็หัวตกตามเดิม ไม่เกิดอารมณ์ใดใดทั้งสิ้น ผมไม่ได้เอาเวลามาหมกมุ่นเรื่องนี้ แค่ทำตามในเบื้องต้นก่อนเท่านั้น ยังมีงานอื่นที่ต้องทำอีก ข้อมูลที่แฮ็กค์มายังเปิดไม่ออก ใส่รหัสหลายชั้นมาก ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ หยิบไอแพดมาเปิดไล่ดูรูป และวิดีโอ ตั้งแต่เก่าจนปัจจุบัน
‘คิดถึงพ่อนะครับ เมื่อไหร่จะกลับจากเมืองนอกสักที’
‘ตุลย์วาดรูปพ่อ หล่อไหม แต่ตุลย์หล่อกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ’
ผมยิ้มเอามือลูปบนหน้า ก่อนจะยกมาจูบ ตุลย์โชว์รูปที่วาด เป็นรูปผมกับตุลย์ จับมือกัน บางรูปก็ตุลย์ร้องเพลง ผมเล่นกีตาร์ เด็กอายุเจ็ดขวบ วาดรูปได้ขนาดนี้
“เก่งมากครับ ตุลย์ของพ่อ หล่อด้วย”ผมพูดและหัวเราะแผ่วเบา
‘ตุลย์อยากอยู่กับพ่อ ไม่เห็นพ่อเขียนจดหมายมาหาอีกเลย ตอนนี้ ตุลย์มีอีเมล์แล้วนะ พ่อดูนะ และ เมล์มาหาตุลย์ด้วย เห็นไหมครับ เอาชื่ออากันย์สมัคร อิอิ’เอามือป้องปากกระซิบพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์ ทำเอาผมต้องหัวเราะออกมา
‘เออ แล้วพ่อมีคอมหรือโทรศัพท์รุ่นใหม่เปล่าอ่ะ เห็นอาบอกว่า ที่ทำงานพ่อไม่ให้ใช้ แล้วเขาใช้อะไรกันเหรอฮะในการติดต่อ ตุลย์รู้สึกว่าที่ทำงานพ่อเชยจังเลย อย่างนี้จะทันโลกได้ยังไง ถ้ายังไงพ่อลองขอเขาดูนะถ้าจะต้องซื้อเองไม่เป็นไร เดี๋ยวตุลย์เอาเงินเก็บส่วนตัวซื้อให้ แล้วที่พ่อทำงานมีสัญญาณอินเตอร์เน็ต สามจี ไหม ถ้าไม่มี ตุลย์ส่งไปก็เท่านั้น พ่อตอบตุลย์ด้วยนะ’ตุลย์พูดไปทำหน้าไปตามอารมณ์ ดูเป็นเด็กอารมณ์ดี ผมภูมิใจและพอใจมากที่เขาเป็นแบบนี้มากกว่าจะสนว่าเขาเป็นเด็กฉลาดหรือเก่งไหม
“ครับ เอาไว้พ่อจะขอนะ รอพ่อนะครับ พ่อรักตุลย์”ผมบอกลูกทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ได้ยินหรอก
‘มีอีกคำถาม’ตุลย์กระซิบก่อนจะมองซ้ายมองขวา เหมือนว่ามีใครไหม
“ว่ามาเลยครับ พ่อฟังอยู่”ผมก็เล่นกับลูกในช่วงที่เขากำลังทำท่ารวบรวมกำลังจะถามผม เขาไม่เห็นหรอกว่าผมกลั้นหัวเราะแค่ไหนกับท่าทางของตุลย์
‘พ่อหาแม่ใหม่ให้ตุลย์หรือยังครับ’ผมหลุดหัวเราะเมื่อตุลย์ถามจบ ยิ้มแฉ่ง และพูดต่ออีก
‘ถ้ามีแล้วบอกตุลย์ด้วยนะ จะดูว่าสวยกว่าแม่ไหม ถ้าไม่สวยเท่า ขอให้ใจดีเหมือนพ่อ ปู่ ย่า และ อา นะครับ’ตุลย์พูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงอ้อนวอน ตั้งแต่เกิดเรื่องตุลย์ถามอยู่ไม่กี่ครั้งว่า แม่หายไปไหน ก่อนจะไม่ถามอีก รู้ไหมเพราะอะไร ผมคาดไม่ถึงกับคำตอบของตุลย์ในตอนนั้น ตุลย์สงสารพ่อ ตุลย์จะไม่ถามให้พ่อทำหน้าเศร้าอีก ยิ้มนะครับ ตุลย์รักพ่อ ผมกอดแกแน่น น้ำตาซึมกับความรักอันบริสุทธ์ที่แกมีให้
‘ว่าไงครับ พ่อออออออออ มีหรือยางงงงงง’ทำเสียงยานคาง ปากยื่น ทำให้นึกถึงอีกคนที่ทำก็ไม่ต่างจากเด็กตัวเล็ก และเป็นคำตอบของคำถามตุลย์ซะด้วย
“มีแล้วครับ น่ารักมาก ใจดี ตรงตามที่ตุลย์ต้องการเลย รอหน่อยนะ พ่อจะพาไปหา แต่พ่อคงต้องให้ตุลย์ช่วยด้วย ถ้าปู่คนใหม่เขาไม่ยกให้พ่อ ตุลย์ต้องอ้อนหน่อยนะ สัญญากับพ่อนะ”ผมพูดกับลูกอย่างรู้สึกเขินเพราะไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อน ยกนิ้วก้อยไปเกี่ยวนิ้วเล็กในวิดีโอที่หยุดไปแล้ว แกมองตอบเหมือนจะพยักหน้าว่า สัญญาฮะ ผมยกยิ้มกับความคิดตัวเอง จูบลูกอีกครั้ง ก่อนจะเปิดดูเทวดาตัวโตบ้าง เป็นการแอบถ่ายของนายตำรวจที่ไม่ได้สั่งแต่ทำได้ดีเหมือนรู้ว่าผมอยากได้เป็นการแลกเปลี่ยน
“คุณพฤษภ อาชวกรกุล ทำอะไรครับ”ผมยกยิ้มให้คนที่นั่งตรงม้าหินหน้าบ้าน อยู่ในชุดเสื้อยืด กางเกงวอร์ม คงเพิ่งซ้อมมวยเสร็จเห็นมีกระสอบทรายห้องโต่งเต่งอยู่ข้าง ใส่วิกผมยาว มีหมาตัวใหญ่หนึ่งตัว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นหมาของหนูที่ชื่อ ‘ไอ้ตะบัน’ แค่ชื่อหมาก็รู้เลยคนบ้านนี้อารมณ์ดีขนาดไหน หนูเอามือลูบหัวมัน
‘ไอ้ตะบัน นั่งลง เร็วๆ อย่ามึน’หนูพูดพร้อมกดหลังมันให้นั่ง แต่มันไม่ยอม หันก้นให้
‘ชิช๊ะ หันตูดให้ กูไม่มีรสนิยมเล่นตูดหมาโว้ย หันมา’หนูพูดใส่มันที่ส่ายหางส่ายก้นไปมา อย่างยั่วยวน มั้ง ผมเกือบจะขำพรืดออกมากับความคิดที่ไม่ใช่หนู ไม่มีใครคิดแบบนี้ได้แน่
‘กูเข้าใจ มึงคงเหงาคิดถึงนังกระถิน และบรรดาเด็กมึงล่ะสิ กูช่วยมึงไม่ได้หรอกเรื่องนี้ กูก็เป็นเหมือนกัน เฮ้ย มึงอย่ามองกูด้วยสายตาแบบนี้ อย่าเข้าใจผิดว่ากูคิดเรื่องนั้นนะ ไอ้ตะบัน’หนูหรี่ตามพูดใส่ หลังไอ้ตะบันหันมามองเจ้านายตัวเองเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่หนูพูด สรุปใครเข้าใจภาษาใครกันแน่
“ไม่คิดเรื่องนั้น แล้วเรื่อง คิดถึงเฮียล่ะ คิดไหม”ผมถามเอามือลูบหน้าคนในไอแพดที่ยิ้มน้อยๆ หน้าเหงาๆ แต่ดูน่ารัก ไม่สิ ดูน่ารักมากขึ้น
‘คิดถึงสิ ทำไมจะไม่คิดถึง เหมือนมึงนั่นแหละ’เสียงหนูตอบออกมาไม่รู้จะด้วยความบังเอิญแต่ทำผมยิ้มได้ และยิ้มมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินหนูพูดต่อเป็นการตอกย้ำ แต่มึงนั่นแหละพูดกับไอ้ตะบันไม่ใช่เฮียใช่ไหม
‘มึงคิดถึงนังกระถินกับกิ๊ก กูก็คิดถึงเฮียของกูเหมือนกัน แต่กูไม่มีกิ๊กเหมือนมึงนะโว้ย อะไร มึงจะบอกกูไม่มีเสน่ห์เหมือนมึงเหรอ เห๊อะ แต่กูเหนือกว่าตรงมีเสน่ห์กับเพศเดียวกันนะจะบอกให้ ไอ้ตะบัน สู้กูได้เปล่า สุดยอดชายเลยนะมึง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ’หนูหรี่ตาเอามือจิ้มหน้าผากไอ้ตะบันที่ทำหน้าฉงนกับคำพูดและเสียงหัวเราะเจ้านายที่ดูจะภูมิใจซะเหลือเกิน
“ดีแล้วที่คิดถึงเฮียแค่คนเดียว ถ้ามีคนอื่นเฮียขี้เกียจตามไปเก็บ ฮึฮึ”ผมตอบกลั้วหัวเราะอย่างพอใจในคำตอบ
‘มึงต้องอดทนนะ กูก็ต้องอดทนเหมือนกัน อีกไม่นาน เราจะได้กลับบ้านแล้ว เฮียของกูสัญญาว่าจะพากลับบ้านหลังเสร็จธุระ ตอนนี้กูเป็นห่วงเฮียเหลือเกิน ไม่รู้เป็นไงบ้าง มีข่าวเฮียด้วย กูใจคอไม่ดีเลย รู้ไหมกูใส่บาตรกรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวรอย่ารังควานเฮีย ขอให้พระคุ้มครองเฮียให้ปลอดภัย กูเชื่อว่าเฮียของกูเป็นคนดี สิ่งที่เขาทำต้องถูกต้อง แต่ถ้าไม่ใช่ กูก็รักเฮียของกูอยู่ดี แค่ให้เขามีโอกาสกลับตัวบ้าง’ผมยกยิ้มพร้อมหัวใจที่เต้นจนแทบจะทะลุออกมาข้างนอกกับคำพูดของคนที่ผมรัก เขารักผม รักแม้กระทั่งไม่รู้ว่าผมทำอะไรอยู่ รักแม้ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำผิดหรือถูก ยิ่งทำให้ผมอยากเห็นแก่ตัวเก็บเขาไว้เป็นของตัวเองมากยิ่งขึ้น มากซะจนไม่คิดจะสนใจอะไรทั้งนั้น ขอแค่มี ‘เรา’ ก็พอแล้ว ก่อนประโยคถัดมาทำให้ผมต้องหัวเราะอีกแล้ว หนูของเฮีย
‘พักนี้หนูฝันไม่ติดเลย เฮียบล็อกสัญญาณหนูหรือเปล่า’ตั้งแต่รู้จักและได้รักหนูผมมีเรื่องให้หัวเราะอย่างสุขใจได้ตลอด ส่วนไอ้เรื่องบล็อกสัญญาณนี่เฮียสาบานว่าไม่เคยทำเลยนะ อยากให้ฝันถึงกันตลอดเวลาด้วยซ้ำ
‘ไม่เป็นไร หนูจะพยายามใหม่’หนูพูดอย่างหมายมั่นเหมือนจะหาคลื่นห้าจี ว่าจะฝันถึงผมให้ได้ ผมขอให้หนูฝันดี อย่าให้ฝันร้าย เพราะมันจะทำให้หนูไม่มีความสุขเป็นกังวล ไม่ว่าผมจะเจ็บปวดปางตาย ก็ขอให้หนูเห็นผมในสภาพดีเท่านั้น
“เฮียรักหนู รัก รอนะ เฮียจะไปหา”ผมพูดพร้อมจูบอย่างแสนรัก อยากไปสัมผัสตัวจริงเหลือเกิน ผมมองอีกครั้งก่อนจะเก็บและจัดการเคลียร์งานต่อ เพื่อจะไปหาหนูของผม
.
.
.
.
“อืม แล้ว”ปากคุย ตากับมือถือปืนจ่อผมที่ยืนอยู่นอกรั้วบ้าน หลังจากส่งมือถือให้คุยกับคนในสายเป็นการยืนยัน ตอนแรกที่เห็นร่างโปร่งชะโงกหน้ามามองหลังผมกดกริ่งหลายครั้งแต่ยังไม่ยอมมาเปิด มองด้วยความระแวดระวังว่าเป็นใคร หนูของเฮียทำดีมากรู้จักระวังป้องกันไว้ก่อน สายตาภายใต้แว่นดำกวาดตามองร่างตรงหน้าอย่างแสนคิดถึง หนูดูผอมลงไปกว่าเดิม แต่โดยรวมน่ารักเสมอในสายตาผม
‘คุณพฤษภ อาชวกรกุล หรือ คุณหนูใช่ไหมครับ’ผมถามออกไปเมื่อหนูเดินมาครึ่งทางระหว่างบ้านกับประตูรั้ว พร้อมปืนยกขึ้นเล็งตรงมา พร้อมเสียงที่ตอบรับแทบกระอักกับคำเรียกขาน
‘ลุงเป็นใคร มีธุระอะไร’ไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยเสียงอันน่ารักแบบผู้หญิงห้าวๆ ผมเกือบหลุดหัวเราะ แต่ต้องชะงักมองตัวเองอย่างทึ่งกับการปลอมตัวครั้งนี้มาก ว่าได้ผล
‘ผมมาจาก คุณสิบ ให้มาดูแลคุณหนูกับพ่อชั่วคราวครับ’ผมพูดต่อไปอีก หนูค่อยๆเดินเข้ามาใกล้
‘ไม่ได้ค้างคืน’ถ้าเป็นปกติผมคิดว่าหนูเล่นมุขแน่ แต่นี่ดูจะถามจริงจังพร้อมหันไปบอกพ่อ(ตา)ที่ยืนถือปืนลูกซองอยู่หน้าบ้าน ‘พ่อไม่ต้องออกมา กลับเข้าไป’หนูหันไปพยักหน้าให้พ่อเข้าไปในบ้าน
‘ไม่ได้หรอก นังหนู เกิดเอ็งเอาไม่อยู่ พ่อจะได้ซัพพอร์ตทัน’พ่อ(ตา)พูดทับศัพท์ด้วยความเป็นห่วง ‘นังหนู’ ของตัวเอง ทำดีครับคุณพ่อ(ตา)ไม่แปลกใจถ้านิสัยจะตกมาถึงหนูของเฮีย ในหลายๆเรื่อง หนูพยักหน้าหันกลับมาจ่อตามเดิม
‘นี่ครับ ผู้กองอยู่ในสาย จะคุยกับคุณหนู’ผมยื่นโทรศัพท์ให้ เข้ามาให้เฮียดูใกล้ๆหน่อย ผมพยายามระงับความตื่นเต้นที่ได้เจอหนูอีกครั้ง หนูหรี่ตา
‘ลุงเอาวางไว้ตรงประตู แล้วถอยไปรอที่รถ หันหลังด้วยนะลุง’หนูของเฮียบอกเชิงสั่ง ผมทำตามวางเสร็จถอยหลังไปพิงรถ หันหลังทำให้มองเห็นในกระจก หนูเดินมาอย่างระวัง ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นไปแนบหู และฟังคนในสาย
“ที่จริงไม่ต้องก็ได้พี่สิบ รบกวนลุงแกเปล่าๆ หนูอยู่กับพ่อได้”พูดอย่างสนิทสนม ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นไอ้ตำรวจมันรายงานเลยว่าสนิทกับหนูของเฮียถึงขั้นเรียกพี่ กับ หนู ฮึ่มมม
“อืม ตามนั้น แล้วเมื่อไหร่จะมา มีเรื่องจะคุยด้วยเยอะแยะ อะไร ยังไม่ว่าง พี่กลับไปโน่นหรือยังเนี่ยะ”หนูพูดอีกเสียงหงุดหงิดลดปืนลงไปท้าวเอว ก่อนจะนึกได้ยกมาจ่อใหม่ทั้งที่ผมก็หันหลังอยู่ พร้อมอาการหงุดหงิดไม่แพ้หนู เอาไว้ค่อยสะสางทีหลัง โดยเฉพาะไอ้คุณตำรวจ ที่ถือโอกาสตีท้ายทอยผมตั้งแต่เมื่อไหร่
“โอเค ตามนี้ คือให้ลุงอยู่ที่นี่ด้วย จนกว่าพี่จะมา ตามนั้น เออ แค่นี้”หนูตกลงหลังจากไอ้คุณสิบคงอธิบายว่าอะไรเป็นอะไร
“ลุง หันมาได้แล้ว ขับรถเข้ามาเลย”หนูเรียกพร้อมเดินมาเปิดประตูให้และบอก ผมทำตามหันมาเจอะหนูตัวจริงยืนห่างแค่ช่วงตัว ผมระงับมือไม่ให้ดึงมากอด ระงับใจไม่ให้ตื่นเต้น หนูก็มองผมเหมือนกัน พร้อมกับยกยิ้ม ทำเอาใจจะทะลุออกมา
“ขอโทษนะลุง ที่เสียมารยาท”หนูพูดพร้อมยกมือไหว้ ผมรับแทบไม่ทัน อยากจะจับมือนุ่มมากุมเหลือเกิน
“ไม่เป็นไร และ เอ้อ ผมเหมือนลุงมากเลยเหรอ”ผมพูดกลับพร้อมถาม
“ไม่เหมือนจะเรียกเหรอ แล้วลุงชื่ออะไรล่ะ”หนูพูดต่ออมยิ้มนิดๆ จนนึกไปถึงตอนที่หนูชอบพูดแหย่เรื่องอายุผม หนูเลิกคิ้วใส่อย่างรอคำตอบ
“กร”ผมตอบสั้นๆ ไม่รู้ด้วยน้ำเสียงแบบไหน หนูหัวเราะทำให้รอบข้างสว่างไสวขึ้นมาทันทีก่อนจะพูดต่อ
“โอเค เรียกลุงดูแก่ไป เอาเป็นว่าผมจะเรียกว่า”หนูยกยิ้มมองมหน้าผม ที่คลี่ยิ้มทีล่ะนิด อย่ายิ้มมากเฮียจะอดใจไม่ไหวแล้วแต่พอได้ฟังคำเรียกที่ลดมาอีกตำแหน่ง
“อากร ครึครึ”ทำเอาปากค่อยหุบลง ถึงจะลดลงมาแต่ก็ยังวัยใกล้เคียงพ่อตาอยู่ดี หนูดูจะไว้ใจและสนิทอย่างเร็ว ต่างจากตอนแรก คงเพราะได้รับการรับรองจากตำรวจแล้ว ว่าไว้ใจได้
“ตามใจ ให้แค่นี้พอนะ”ผมพยักหน้าใส่ อย่างทำใจ แอบเห็นคนน่ารักหันไปหัวเราะชอบใจเบาๆ ก่อนจะหันมาบอก
“เอารถเข้าบ้านก่อน พ่อยืนระแวงแล้ว”หนูพยักหน้าไปทางพ่อ(ตา)ที่ลดปืนลงแล้ว ผมกลับไปขับรถเข้าไปในบ้าน มองหนูที่ปิดประตูบ้านแล้วเดินกึ่งวิ่งกลับไปหาพ่อ พร้อมซุบซิบๆ พ่อ(ตา)ก็พยักหน้าหงึกๆ
“อ๋อ แล้วไปนึกว่าโจร”พ่อ(ตา)พูดพร้อมทำท่าโล่งอก
“สวัสดีครับ ลุงนก”ผมยกมือไหว้พร้อมเผลอเรียกชื่อแกออกไป แต่ดูทั้งคู่จะไม่สงสัยคงคิดว่า ไอ้คุณตำรวจบอกแล้ว
“เฮ้ย นังหนูเรียกเอ็งอา เอ็งเรียกข้าว่า ลุง มันฟังชอบกล เอ็งต้องเรียกข้าว่า พี่ สิ ถึงจะถูก”พ่อ(ตา)รับไหว้แทบไม่ทันพร้อมพูดแก้สรรพนามอย่างเร็ว นังหนู ยืนหัวเราะเอามือกุมท้องชอบใจ
“เรียกพี่นกเถอะวะ ไอ้กร ดูสนิทดี เห็นไหมข้ายังปรับตัวตีสนิทเอ็งก่อนเลย”พ่อ(ตา)ฉีกยิ้มพูดด้วยความใจจริงตามลักษณะนิสัยของแกอยู่แล้ว
“จะดีเหรอครับ ผมเกรงใจ”ผมพูดอย่างสุภาพกับพ่อ(ตา)ของ นังหนู ที่ยังขำไม่หยุด ผมเหล่มองก่อนจะฉุกใจ หรือว่า ไอ้ตำรวจมันบอกหนูว่าผมเป็นใคร อาจเป็นไปได้ หนูถึงได้ยกเรื่องนี้มาล้อ แต่ทำไมดูหนูไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลยล่ะ
“เกรงใจทำไมวะ เรียกพี่นั่นแหละ นังหนูปล่อยให้มันอ่อนไปคนเดียวเถอะ เรามาวัยไล่เลี่ยกันพอ หรือ เอ็ง อยากจะเรียกข้าว่า ไอ้นก ก็ได้นะ ข้าไม่ถือ ดีซะอีกจะได้ดูหนุ่มขึ้นมาบ้าง ครึครึ”พ่อ(ตา)ยื่นข้อเสนออันกระชากวัยมาให้ผมอีก
“งั้น ผมเรียกพี่ดีกว่าครับ อันนั้นดูจะลามปามไปหน่อย”ผมเลือกก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเองแก่ไปกว่านี้
“อ้าว ตกลงกันได้แล้ว ก็เข้าบ้าน อากร กินข้าวมาหรือยัง”นังหนูของพี่นกสรุปและเรียกอย่างคล่องปาก
“ยังเลย”ผมตอบตามตรง หนูพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินนำเข้าไปในบ้าน
“ไอ้กร เอ็งเอากระเป๋าไปเก็บบนห้องก่อน ข้าพาไป”ว่าที่พ่อตา ที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นพี่ กอดเชิงดึงให้ผมละสายตาจากนังหนูที่เดินไปอีกทาง น่าจะเป็นครัว ผมเลยต้องเดินตามแรงดึงของพี่นกขึ้นไปบนบ้าน
“เอ็งนอนห้องนี้แล้วกัน ส่วนข้ากับนังหนูนอนห้องนั้น ถ้าเอ็งไม่ใช่คนที่ไอ้หนุ่มนั่นส่งมา ข้าไม่บอกหรอก เกิดย่องเข้าหาลูกข้าล่ะเป็นเรื่อง เอ็งคงไม่ทำอย่างนั้นใช่ไหม”พี่นกเปิดห้องที่ให้ผมพักติดกับห้องแกและนังหนู หรี่ตาพูดใส่อย่างเอาเรื่องนิดๆ พี่นกเรียก นังหนู และบอกว่า ลูกสาว แสดงว่าไอ้คุณตำรวจคงไม่ได้บอกอะไรมาก และคงกำชับให้สองคน COVER ต่อไป
“เอ็งเก็บของและลงไปกินข้าวได้เลย นังหนูมันคงหาให้แล้ว มีอะไรจะถามไหม ไอ้กร”พี่นกหันมาบอกเหมือนจะเน้นตอนท้ายนิดๆ สงสัยจะออกอาการหวง นังหนู หรือผมคิดไปเอง
“ไม่มี แต่”ผมพูดแต่มีกั๊ก
“อะไรวะ”พี่นกเลิกคิ้วใส่
“คิ้วพี่นก ดกดีนะ ต่อกันเป็นแนวเลย”ผมยกยิ้มพร้อมชี้คิ้วแกที่พาดเป็นแนวยาว แกรีบเอามือจับ
“ธรรมดาพันธุกรรมบ้านข้าโว้ย ขนอื่นก็ดก เอ็งจะดูไหมล่ะ”พูดกลับท้าทายเสียงนักเลง
“ไม่เป็นไร ผมแค่ไม่เคยเห็นคิ้วแบบนี้ ถ้าเป็นเคราคงไม่แปลก”ผมตอบอมยิ้ม ก่อนจะรื้อของออกจากกระเป๋า พ่อตาผมคงจะรีบมากเอาเครามาแปะเป็นคิ้ว ผมเกือบจะหัวเราะออกมาแล้วตอนแรกที่เห็นพยายามกลั้นเอาไว้ให้ลึกสุด
“รีบลงมาล่ะ เดี๋ยวข้าไปโกนคิ้วก่อน เอ็งจะได้ไม่แปลก”พูดปุ๊บออกไปปั๊บ ผมหันไปมองก่อนจะส่ายหน้า ถ้าได้อยู่รวมกันคงครึกครื้นและอบอุ่นดี ตุลย์คงจะชอบใจและหัวเราะได้ทุกวัน หรือแม้แต่วันไหนเศร้าก็จะได้คนปลอบใจที่ดีแน่
.
.
.
.
“อร่อยไหม อา”หนูถามผมพร้อมวางแก้วน้ำให้
“อืม อร่อย อร่อยมาก หนูทำเองเหรอ”ผมพยักหน้าพร้อมถามอย่างลืมตัว แต่คนตรงหน้ายิ้มดีใจที่ได้รับคำชม
“ใช่ เอาข้าวอีกไหม กินเยอะๆ นี่ ต้มพะโล้ขาหมู เคี่ยวจนยุ่ยแล้ว กัดแล้วฟันไม่หัก รับรอง แถมน้ำตรงข้นๆออกเจล นี่ อา ยกซดเลยนะ มันดีต่อสุขภาพ มันมีคอลลาเจน ลดริ้วรอย ชะลอความแก่ ปลาทู นี่ก็ดี มีโอเมก้า กินแล้วฉลาดความจำดี ก็ทำให้ดูแก่น้อยลงได้ สารอาหารราคาไม่แพงหากินได้ตามตลาดทั่วไป ครึครึ”หนูพูดเจื้อยแจ้วมือก็ตักให้ ผมยิ้มกับความน่ารัก คงจะดีไม่น้อยถ้าอยู่ในฐานะ ‘เรา’ แต่รู้สึกจะเน้นว่า แก่ เหลือเกินนะ นังหนูของเฮีย
“เน้นมากๆ ระวังได้สามีแก่นะ”ผมเลิกคิ้วถามหนูที่ชะงักช้อนตักข้าวเข้าปาก หันมามองผมที่ยกยิ้ม ก่อนจะค่อยหุบลงกับคำตอบที่ออกมาจากปากนังหนู
“ไม่ทันแล้ว เฮ้อ”วางช้อนทำท่าถอนหายใจ ได้น่าหมั่นไส้จนอยากจะจับฟัดเหลือเกิน
“แสดงว่า มีสามีแล้วสิ พูดแบบนี้”ผมเลยถามแกล้งถามออกไปอีก ก่อนจะตอบทำเอาผมถูกใจ แต่แค่ครึ่งเดียว จะดีมากถ้าไม่มีประโยคต่อท้ายตอกย้ำอีก
“อ้าว พี่สิบไปได้บอกเหรอ ว่าหนูมีผัว เอ้ย สามีแล้ว แถมแก่คราวพ่อด้วย”ทำหน้าแปลกใจแถมพูดใส่เต็มหน้าเลย ทำอย่างกับพูดกับผัว เอ้ย สามีตัวเอง ถึงจะใช่ แต่หนูไม่รู้ว่าเป็นผมนี่หว่า
“พ่อหนูก็ไม่เห็นจะแก่เลย ดูหนุ่มแถมหล่อมากด้วย”ผมพูดกลับเน้นตรงหนุ่มกับหล่อ นึกว่าคนตรงหน้าจะยิ้มพร้อมเห็นด้วย กลับส่ายหน้าเบะปากนิดๆ
“ก็นั่นมันพ่อ แต่สามีหนูไม่เหมือนพ่อสักนิด รู้อย่างนี้เชื่อพ่อซะก็ดี ไม่น่าร้องเพลงเวลาทำกับข้าวเล๊ย”หนูพูดใส่หน้าอีก ตอนท้ายทำเสียงสูงจนผมชักจะอดใจไม่ไหวแล้ว ก่อนจะได้คุยอะไรต่อ ก็มีเสียงเรียกจาก พี่นก พ่อตาผม
“นังหนู ไอ้ฝรั่งมันมาหาเอ็งแหนะ พักนี้มาบ่อยนะ ข้าว่า”พี่นกเดินเข้ามาบอกทำหน้ายิ้มก่อนจะสะดุ้ง
ปึก
แคร็งงงง
“ขอโทษ ช้อนมันหลุดมือ”ผมบอกก่อนจะก้มลงไปเก็บช้อนที่หักครึ่งขึ้นมาวางหลังได้ยินว่ามีฝรั่งมาหา ก่อนจะคิดได้ว่าผมใจร้อนไปหน่อย อาจจะเป็นพ่อค้ามาขายฝรั่งที่เป็นผลไม้ก็ได้
“ไอ้กร เอ็งแน่ใจว่ามันหลุด แต่ข้าเห็นเหมือนมักหักแล้วกระเด็นลงไปซะอีก หรือข้าตาฝาดวะ”พี่นกเดินมาหยิบช้อนไปดูใกล้ตาให้แน่ใจ
“นั่นไง หนูบอกแล้ว การเลือกกินอาหารที่ดีทำให้ร่างกายแข็งแรง พ่อดูอากรเป็นตัวอย่างนะ เดี๋ยวหนูมา กินไปก่อน”หนูทำเสียงแบบคิดว่าตัวเองถูก พร้อมขอตัว แต่ผมฉุดข้อมือไว้ก่อน
“ไปหาใคร ทำไมต้องรีบด้วย”ผมถามเสียงที่รู้ว่าแข็ง ก่อนจะผ่อนข้อมือลง
“เคน เป็นเพื่อนบ้าน มาคุยประจำ”หนูตอบมองตาปริบๆ อย่ามาทำหน้าซื่อใส่เฮีย รู้ว่าใจอ่อนชอบทำหน้าแบบนี้ใส่
-
ในที่สุดก็มาแล้ววววววววววววววว :katai2-1: :katai2-1:
-
“เออ มันเป็นเพื่อนบ้าน แล้วเอ็งทำไมต้องจับมือลูกข้าด้วยวะ ไอ้กร”พี่นกพูดพร้อมดึงมือออก และจ้องหน้า
“ผมไม่อยากให้ไว้ใจใครง่ายๆ เกิดมันเป็นคนร้ายแฝงตัวมาล่ะ จะทำยังไง”ผมเลยเบี่ยงประเด็นด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง จนพี่นกพยักหน้า
“เออว่ะ เฮ้ย แต่ไม่มั้ง ตั้งแต่ได้คุยกันมันก็ไม่มีอะไรนะ จริงไหม นังหนู เอ็งคุยกับมันบ่อยนิ”พี่นกเหมือนจะเห็นด้วยแต่มีแย้งแถมโยนไปให้นังหนู ที่สะดุ้งนิดๆเหมือนโดนจับได้ว่าแอบมีกิ๊ก
“อ้าว พ่อ ไหงโยนมาให้หนูล่ะ เวลาคุยพ่อก็อยู่ด้วยตลอด และหนูไม่เคยพามันเข้ามาในบ้านซะที่ไหน อยู่หน้าบ้านตลอด ปืนก็ควักออกมาวางข้างตัวทุกครั้ง หนูพูดจริงๆนะ อา”คิดอย่างไม่ไว้ใจคือแก้ตัว แต่พอเจอคำตอนท้ายที่ยืนยันด้วยหน้าใสซื่อ กระพริบตาใส่ ทำเอาผมใจอ่อนยวบแล้ว ผมเชื่ออยู่แล้วล่ะ
“ออกไปด้วยกัน”ผมบอกและจูงมือหนูออกไปต่อหน้าพี่นกที่เหมือนจะอ้าปากหวอ แต่ยังทันได้ยิน
“มึงห่วงลูกกู เหมือนหวงเมียเลยวะ ไอ้กร”อยากจะหันไปบอกว่าเข้าใจถูกแล้ว แต่ขอดูหน้าไอ้ฝรั่งที่อาจจะดั้งแหมบถ้ามันมาจีบหนูล่ะก็ ไอ้เคน ผมเดินไปจนถึงหน้าบ้าน เห็นผู้ชายสูงพอกับผม อายุน้อยกว่า หน้าตางั้นๆ ผมคงไม่ต้องพูดมั้งว่าใครหล่อกว่า
“หนู ผมเอาผลไม้มาฝาก”มันหันมายิ้มยื่นตะกร้าใส่ผลไม้หลายอย่างให้ ผมชิงรับและวางตรงโต๊ะหิน
“อา วางเบาๆก็ได้ ช้ำหมด”หนูกระซิบบอก
“เบาที่สุดแล้ว”ผมก้มไปตอบกลับ
“สวัสดีครับ คุณอา คงเป็นน้องคุณพ่อสินะครับ”มันยกมือไหว้ทักทายอย่างมีมารยาท อยากจะบอก อาประเทศมึงเป็นน้องแม่หรือไง แต่มันดูจะไม่เหมาะกับคนอย่างผมที่จะแสดงกิริยาไม่ดีออกไป
“เป็นใคร”ผมไม่ตอบถามมันกลับที่ใช้สายตามองคาดคะเนผม อย่างไม่ให้รู้ แต่กูรู้
“เป็นเพื่อนบ้านครับ”มันตอบก่อนจะนั่งลงบ้าง หลังหนูฉุดมือผมให้นั่งลง
“ว่าแต่คุณอาเพิ่งมาเหรอครับ”มันถามต่อด้วยรอยยิ้ม แต่ตามันมองผมเหมือนจะจับผิด ก่อนจะหันไปมองหนู สักพักพี่นกตามออกมานั่งสมทบด้วย มันยกมือไหว้
“เพิ่งมา และว่าจะอยู่เลย”ผมตอบหันไปมองพี่นกที่เหมือนจะพูดแย้ง แต่หุบปากลงไปซะก่อน ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
“อ๋อ เหรอครับ ดู คุณอา หน้าไม่เหมือนลุงนกเลยนะครับ”แล้วกูบอกตอนไหนว่าเป็นน้องพ่อตาตัวเอง อยากพูดแต่ระงับเอาไว้ ผมยกยิ้มตอบกลับมันเพื่อให้มันหายสงสัยสักที
V
V
V
V
“ที่หน้าไม่เหมือนเพราะ ฉันเป็นสามีหนู”
O____O
ทุกอย่างเงียบกริบ ไอ้เคนเบิ่งตา มองผมที่ยกยิ้มเอามือโอบไหล่หนูอย่างตอกย้ำสถานะให้มันเข้าใจยิ่งขึ้น พี่นกอ้าปากและหุบตามเดิม มองหน้าผม มองหน้านังหนูของพ่อ ที่ไม่พูดอะไร
“จะ จริงเหรอครับ คุณหนู คนนี้เหรอ”มันถามหนูด้วยหน้าที่ตกใจกว่าเดิม ทำไมมันต้องตกใจขนาดนั้น
“อืม”หนูตอบสั้นๆ แต่ถูกใจเฮีย มันหันไปมองพี่นก คงต้องการคำยืนยันให้แน่ใจ
“เหมือนลูกกู อืม”พ่อ(ตา)ตอบเหมือนนังหนูของแก ดีครับ ผมจะถือเป็นคำอนุญาตที่ยกนังหนูให้ผมในตอนนี้ ไอ้เคนดูจะไม่เชื่อมันหรี่ตาใส่ ทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันขอตัวไปรับ ระหว่างที่คุยมันก็หันมามองผมแต่ทำแบบไม่สนใจ ไอ้คนในสายคงจะบอกแล้วว่าผมเป็นใคร ให้มาคุ้มครองดันมาจีบหนูของเฮีย แต่โดยรวมมันเป็นคนดี เพื่อนผมบอก แต่ถ้าไม่เลิกจีบหนูของผม มันก็คือคนไม่ดีที่ต้องจัดการ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณกร”มันพูดอีกครั้ง สบตาผมที่พยักหน้า
“เฮ้ย ทำไมง่ายอย่างนี้วะ ไอ้เคน”พี่นกถามอย่างสงสัย
“ผมเข้าใจง่ายครับ ถึงจะเสียดาย แต่ก็เข้าใจครับ”ผมยกยิ้มตอบกวนๆ
“ดี ที่เข้าใจง่าย ถ้าไม่ง่ายอาจจะเสียดายอย่างอื่นแทน ไม่จำเป็นไม่ต้องมาเพ่นพ่านบ่อย อยู่ในเขตที่ควรอยู่ เข้าใจที่พูดนะ และถ้าไม่มีธุระอะไรก็กลับได้แล้วสิ เชิญ”ผมบอกมันพร้อมเชิญให้กลับสักที
“คร๊าบ เข้าใจคร๊าบ ว่าหวง แต่เป็นเพื่อนได้ใช่ไหมครับ”มันตอบรับเสียงล้อๆ พร้อมขอลดสถานะลง ไม่รู้ว่ามันมนุษย์สัมพันธ์ดีหรือหน้าด้าน
“ได้ไหมอา เคนขอเป็นเพื่อน”หนูหันมาถามผมเชิงขออนุญาต
“นังหนู เอ็งไม่เห็นพ่องงเอ็งนั่งตรงนี้เหรอ หันไปขออนุญาตมัน”พี่นกท้วงขึ้นมาทันที เน้น ตรง พ่องงงง ด้วย
“สถานะมันเปลี่ยนไปแล้วพ่อ”หนูหันไปตอบพ่อหน้าตาเฉย
“ใช่สิ เอ็งมีผัวก็ขอผัว แต่ก่อนอะไรก็พ่อ อะไรก็พ่อ”พ่อตาผมพูดออกมาอย่างน้อยใจในตัวนังหนู
“พ่ออออ มันใช่เวลาดราม่าไหม ยังไงหนูก็รักพ่อที่สุดในทุกๆโลก”หนูเรียกเสียงยานพูดเนือยๆแต่หนักแน่นตอนท้าย เหลือไว้ให้เฮียบ้างนะ
“เออ แล้วไป”สุดท้ายพ่อยอมจนได้ ผมเริ่มเห็นเค้าลางบางอย่างในอนาคตซะแล้ว เพราะฉะนั้นต้องรีบปูทางซะตอนนี้ เผื่อวันข้างหน้าที่ผมหวังจะยังมีอยู่
“อ้าว อามองเพลินเลย ยังไง”หนูหันมาพูดกับผมที่มองสองพ่อลูกเถียงกันเพลิน แม้แต่ไอ้เคนยังอมยิ้ม
“ได้ แค่เพื่อนนะ”ผมอนุญาตแต่มีกำชับ
“ครับ คุณกร”มันตอบพร้อมเน้นชื่อตอนท้าย สักพักมันก็ลากลับ
“นี่ ทำไม อา ตอบมันแบบนั้นล่ะ แผนเหรอ”หนูถามผมทันทีที่ลับตา ผมทำหน้างงกับคำถามหนู
“อ้าว งง อีก ก็เอ็งบอกไอ้เคนว่าเป็นผัวนังหนูไง แผนเอ็งใช่ไหม”พ่อตาผมไม่ต้องมีวงเล็บแล้วพูดออกมาบ้าง สรุป ที่ไม่ค้านเพราะคิดว่าเล่นละครตบตาไอ้เคนอยู่
“เอ้อ ใช่ ผมอยากจะดูว่ามันจะหลุดอะไรไหม ดีที่หนูกับพี่นกไม่แย้งออกมาซะก่อน”ผมก็เลยเล่นตาม
“เอ็งอยู่คณะไหนมาก่อนหรือเปล่าวะ เล่นสมจริงมากเลยทั้งคำพูดและสีหน้า ทำข้าเกือบหลุดแล้ว ดีนะ นังหนูมันสะกิดซะก่อน แล้วเอ็งดูแล้วมันเป็นยังไงล่ะ มีอะไรน่าสงสัยไหม”พ่อตา พูดชมผมพร้อมถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“โดยรวมยังไม่มี แต่ขอให้ดูไปก่อน อย่าเข้าใกล้ อย่าไปไหน อย่าอยู่สองต่อสอง กับมัน เป็นเด็ดขาด เข้าใจนะ”ผมก็ถือโอกาสสั่งซะเลย พ่อตาดูจะเข้าใจพยักหน้า แต่นังหนูนี่สิ มองหน้าผม
“เยอะพอกับอายุเลยนะ อา”พูดใส่ก่อนจะดึงมือออกและเดินเข้าบ้านไปทันที สรุป จะทำตามไหม นี่เหลืออีกอย่า คืออย่าทำให้มันหลงรัก ที่เฮียยังไม่ได้สั่งเลย แต่คำย้อนนี่มันคุ้นหูนะ
“ตั้งแต่มาอยู่นี่ ข้าเพิ่งเห็นนังหนูมันดูสดชื่นขึ้นทันตาเมื่อเห็นเอ็ง”พ่อตาผมพูดตามหลังนังหนู
”ข้าเป็นพ่อมัน ทำไมจะดูไม่ออก ต่อหน้าข้ามันก็คุยหัวเราะดูแลตามปกติแต่มันไม่ได้เสแสร้งนะ เพียงแต่ความล้นมันลดลง บางทีก็นั่งเหม่อ แต่ถ้าคุยเรื่องใครคนหนึ่งของมันก็จะยิ้มเหมือนที่มันเห็นเอ็งไม่มีผิด”พูดต่อเมื่อเห็นผมมองหน้าอย่างสงสัยและไขความกระจ่างให้ ใครคนหนึ่งคือเฮียใช่ไหม
“ระหว่างที่อยู่ก็ทำให้มันยิ้มมากๆนะ คิดซะว่าเป็นใครคนนั้นของมันก็ได้”พ่อตาพูดพร้อมจ้องหน้าผม
“ครับ”ผมรับคำ พ่อตาที่ยกยิ้มก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นแสยะ
“แต่อย่ามากกว่านั้นนะ ไอ้กร”หรี่ตาใส่เน้นในตอนท้าย ก่อนจะเดินเข้าบ้าน
“แล้วถ้ามากไปแล้วล่ะ จะฆ่าผมไหม”ผมถามตามหลังแต่กระซิบมากกว่า กลัวจะโดนฆ่าก่อนจะได้มาขอขมา
.
.
.
.
ผมยืนใส่บาตรหน้าบ้านพร้อมหนูและพ่อตา ถ้ามีตุลย์อีกคนครบตามที่ผมฝันและหวังไว้เลย สามวันที่ผมอยู่นี่หนูกับพ่อตื่นแต่เช้า ทำกับข้าว ใส่บาตรทุกวัน ผมช่วยเด็ดช่วยหั่นผัก หั่นหมู หยิบเครื่องปรุง หยิบชาม ยกโต๊ะออกไปกางรอพระมาบิณฑบาต เรียบร้อยก็กรวดน้ำ ผมยืนอยู่ข้างหลังแต่หนูยังไม่ลุกขึ้น เหมือนจะไม่รู้ด้วยว่าผมเดินมาทันได้ยินคำพูด
“ขอให้เฮียได้รับบุญกุศลที่หนูทำให้ด้วยนะ ขอให้เฮียปลอดภัย ขอให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี ขอให้กลับมาหาหนูเร็วๆ”ผมยิ้มและซึ้งใจในสิ่งที่หนูทำให้ นี่คงเป็นบุญกุศลที่ผมได้รับถึงได้แคล้วคลาดมา ผมถอยไปยืนหลบตรงหลังต้นไม้ไม่ไกลนัก ผมอยากให้ทุกอย่างจบด้วยดีเหลือเกิน ผมอยากปกป้องหนูอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งปกป้องคนรัก ผมกลัวคนไม่ดีจะมาพรากหนูไป หนูเป็นคนดีที่ซื่อแต่ไม่ได้เซ่อจนเกินไป เขาเอาตัวรอดได้จากที่ผ่านมา แต่ผมก็อยากจะดูแลปกป้องหนูให้ดีที่สุด ผมอยากเดินเข้าไปกอดหนูและบอกว่า เฮียมาแล้ว เฮียอยู่ตรงนี้ แต่เวลามันเหลือน้อยลง อีกสองวันผมก็ต้องกลับไปที่โน่นแล้ว มีรายงานความเคลื่อนไหวของฝ่ายโน้นแล้ว ผมหันไปมองหนูไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ผมมองหาก่อนจะเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในบ้าน ไม่มีใคร เดินออกไปหลังบ้านพร้อมชักปืนออกมา จนได้ยินเสียงพูดคุย
“ข้าลืมไปเลยนะเนี่ยะ ว่าวันนี้ลอยกระทง เอ็งทำให้พ่อสวยๆอันใหญ่ๆนะ เผื่อมีคนมาขอลอยด้วย”พ่อตาพูดเสียงรื่นเริงพอกับหน้า มือก็รับใบตองจากหนู
“คิดยังไงจะหาแม่ใหม่ให้หนูตอนนี้”นังหนูของพ่อตาถามกลับเสียงไม่ต่างกัน
“หรือเอ็งจะให้ข้าหาพ่อใหม่แทนล่ะวะ”พ่อตาพูดใส่เสียงขำๆ
“ถ้าก้นพ่อเต็มใจก็เอาเถอะ หนูไม่ห้ามหรอก ครึครึ”นังหนูก็หยอกกลับก่อนจะโดนเขกหัว
“แล้วก้นเอ็งล่ะ พอใจใครบ้างหรือยัง ไหนข้าดูสิ”พ่อตาไม่พูดเปล่าดึงกางเกงวอร์มนังหนูของแกด้วย
“โอ้ยยยยย พ่ออออออ เดี๋ยวใครมาเห็น น่าเกลียดดดดดดด อย่ยยยยยยยยยยยา”นังหนูร้องพร้อมดิ้นหนีมือพ่อ ผมยิ้มกับการแหย่กันของสองพ่อลูก ไม่ต้องหวือหวา ไม่ต้องอยู่บ้านหลังใหญ่ แค่นี้ก็มีความอบอุ่นจนสุขแล้ว
“อา อา ช่วยด้วย ดูพ่อสิ อย่ยยยยยยา”ผมตื่นจากภะวังค์เมื่อเสียงนังหนูของพ่อตาตะโกนเรียก มือที่ถือมีดกวักหยอยๆ ให้ไปช่วยตัวเองที่โดนพ่อตาผมดึงโน่นดึงนี่อยู่ ก่อนจะดิ้นหลุดทิ้งมีดวิ่งมาหาผมที่กางแขนรับอย่างเต็มตัว ก่อนจะหลบมือพ่อ
“มานี่เลย เอ็งลักลอบมอบก้นให้ใครไปหรือเปล่า ห๊ะ นังหนู”เสียงพ่อตาพูดเข้าโสตประสาทหู ถ้ารู้มอบให้กูตายแน่
“ไม่รู้ ไม่บอก พ่อนั่นแหละ ระหว่างที่หนูไม่อยู่ แอบไปหาพ่อใหม่ให้หนูหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆๆๆ”เถียงกลับอย่างชอบใจ วิ่งจับดึงโน่นดึงนี่ให้วุ่นไปหมด ผมเอามือกันหนู อีกมือก็กันพ่อตาอย่างระวัง กลัวจะลืมตัวพลั้งมือทำร้ายพ่อตาที่แกล้งเมียโดยไม่ตั้งใจเข้าให้
.
.
.
.
.
ที่วัดใกล้บ้านคนเยอะมาก ไม่รู้ว่ามาจากไหนกัน ทั้งที่มีบ้านไม่กี่หลัง คงเพราะมีงานคนก็เลยมารวมกันที่นี่ เมื่อตอนเย็นหนูทำกระทงสองอัน ใบใหญ่พอสมควร วัสดุจากธรรมชาติล้วนๆ ใต้ฐานมีขนมปังแผ่นกลมแปะทับอีกชั้น ผมไม่กล้าถามว่าแล้วกระทงผมล่ะ ไม่เห็นมีเลย ได้แต่เก็บความรู้สึกที่เรียกว่า น้อยใจ เอาไว้ คงเพราะหนูไม่รู้ว่าผมเป็นใครล่ะมั้ง แต่ปกติหนูเป็นคนมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ตลอด ช่างเถอะ เรื่องแค่นี้เองทำไมผมจะต้องเอามาคิดได้ แค่รู้ว่าหนูยังรักและห่วงผมเสมอก็พอแล้ว
‘ไหว้แม่คงคาแล้ว ก็ขอบคุณปลาที่เป็นอาหารไปด้วย’เป็นความรู้ใหม่ของผมที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน หนูมือเบามาก น้องสาวผมยังไม่เบาขนาดนี้เลย แต่ก่อนทำใบตองแตกช้ำไปหมด จนแม่ต้องเป็นคนทำให้ใหม่ บางทีก็ซื้อเอา บางปีก็ไม่ได้ลอย ต่างคนต่างติดงานไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ แต่นับแต่นี้ไปจะสำคัญถ้ามีหนูอยู่ด้วย
“ก่อนลอยต้องอธิษฐานก่อน พร้อมขอบคุณแม่คงคาที่ประทานน้ำให้ใช้ ให้อาบ และขอขมา ที่ทำให้น้ำสกปรกจะทั้งตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็แล้วแต่ อะไร นี่อา ไม่เคยลอยกระทงเลยเหรอ อายุขนาดนี้ ไม่รู้จริงๆอ่ะ”หนูร่ายยาวก่อนจะจบที่อายุอีกแล้ว
“ก็เข้าใจ แต่ไม่ได้ลอยนานแล้ว นานมาก”ผมตอบเสียงเบา จนหนูเหมือนจะตกใจ
“อา หนูขอโทษ แค่แปลกใจกึ่งล้อเฉยๆ หนูขอโทษนะ อย่าโกรธนะ”หนูจับมือผมพร้อมพูดขอโทษ หน้าหงอยอย่างรู้สึกผิดเหมือนจะร้องไห้
“เปล่า ไม่ได้โกรธ ไม่เคยโกรธเลย หนูไม่ได้ผิด พูดจริงๆ ไปลอยกระทงเถอะ นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว ป่านนี้พ่อดูลิเกจบแล้วมั้ง”ผมรีบบอกหนูทันที พูดไปถึงพ่อตาที่ลอยไปก่อนแล้ว พร้อมไอ้เคนที่มาด้วยก่อนจะโดนลากไปดูลิเกเป็นเพื่อน ขอบคุณครับพ่อตาที่รู้ใจผม
“เดี๋ยวรอนะ”ผมพูดก่อนจะหันหลังเพื่อจะไปรอตรงพุ่มไม้ แต่ขาผมหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงชวน หันไปมอง
“มาลอยกระทงกับหนูสิ” หนูยิ้มพูดออกมากลืนคำสุดท้ายที่ผมฟังไม่แน่ใจว่าหูฝาดเหมือนตาหรือเปล่า ผมเดินเข้าไปหาจับมือหนู พากันเดินไปที่แม่น้ำที่มีคนไม่กี่คน เรายกกระทงขึ้นเหนือหัวหลับตาสักพัก ก่อนจะลืมตาและปล่อยกระทงลงแม่น้ำท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องลงบนพื้นผิวน้ำ ก่อนจะพากันไปนั่งบนพื้นหญ้าใต้ต้นลีลาวดีไม่ห่างจากแม่น้ำเท่าไรนัก ต่างคนต่างเงียบ จนผมเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน
“อธิษฐานอะไร บอกได้ไหม”ผมถามหนูที่ยังมองกระทงลอยไปตามกระแสน้ำ ลมพัดเย็นสบายเหมือนจิตใจในตอนนี้
“เขาไม่ให้บอก เดี๋ยวไม่ขลัง สิ่งที่ขอไปจะสูญเปล่า”หนูตอบหันกลับมามอง วงหน้านวลสว่างแข่งกับแสงจันทร์คลี่ยิ้ม
“กระซิบได้ไหม กระซิบเบาๆ คงไม่เป็นไรมั้ง”ผมต่อรองด้วยรอยยิ้มไม่ต่างกัน เลื่อนมือไปกุมดึงเข้ามาใกล้ โน้มหน้าเข้าไปหาและทำสิ่งที่ผมขอ ผมยิ้มก่อนจะดึงเข้ามากอด
“เห็นไหม มันขลังและเป็นจริง คิดถึงเหลือเกิน หนูของเฮีย”ผมกระซิบบอกหนูที่กอดตอบอย่างแน่นพร้อมเสียงสะอื้น หัวใจเต้นเป็นจัวหวะรัวเร็ว ‘ขอให้เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆ’ นั่นคือสิ่งที่หนูขอ และไม่ใช่เรื่องอัศจรรย์ที่ผมขอเหมือนกับหนู เพราะใจเราตรงกัน
“คิดถึง คิดถึง ฮึก เฮีย เฮียมาแล้ว ฮือออ”หนูเรียกออกมา อย่างที่ผมอยากได้ยิน ผมกอดเอามือลูบหลัง
“เฮียมาแล้ว ไม่ร้องนะ”ผมดันออกยกมือเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา ก่อนเราจะซึมซับสัมผัสซึ่งกันและกันให้นานที่สุด ผม
จูบหน้าผาก “รู้ไหมแค่เห็นหน้าวันแรกเฮียต้องห้ามใจขนาดไหนไม่ให้ดึงเข้ามากอด สามวันที่อยู่ร่วมกันก็พยายามจะไม่วางยาพ่อตาเพื่อจะได้ใกล้ชิด”ผมพูดต่อหัวเราะในลำคอกับความคิดตัวเองที่เป็นหนัก
“แล้วไม่ทำล่ะ รออยู่”หนูพูดยิ้มๆ
“อย่าท้านะ”ผมพูดใส่พร้อมโอบเข้ามาใกล้ ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ
”แล้วรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าเป็นเฮีย เนียนเลยนะ หรือ ไอ้พี่สิบมันบอก”ผมถามข้อสงสัยพาลไปหาอีกคน
หนูส่ายหน้า ผมเลิกคิ้วเชิงว่ารู้ได้ยังไง หนูอมยิ้ม”เฮียไม่ปลอมก็แก่อยู่แล้ว นี่คงงดคอลลาเจนมานานล่ะสิ อื๊อ”ผมบิดจมูกจนเจ้าตัวร้อง
“เห็นครั้งแรกก็รู้แล้ว ใจเต้นห้ามตัวเองเหมือนกันไม่ให้เข้าไปกระโดดกอดเหมือนในหนัง”หนูพูดต่อด้วยความรู้สึกเดียวกัน
“แล้วทำไมเอาปืนจ่อเฮียและระแวงขนาดนั้น”ผมถามต่อเมื่อนึกถึงท่าทางตอนแรก
“ก็เฮียสอนเองอย่าไว้ใจคนง่าย ต้องดูให้ถี่ถ้วน อีกอย่างไอ้พี่สิบมันบอกว่าไม่มีใครรู้ว่าหนูอยู่ที่นี่ หนูก็ต้องป้องกันไว้ก่อนสิ แต่ที่จริงลึกๆ หนูแกล้งเฮียต่างหาก อยากหลอกก่อนทำไมล่ะ”โทษเป็นความผิดผมซะงั้น ก่อนจะได้พูดอะไรกันอีก
“นังหนู นังหนู อยู่ไหน จะกลับแล้ว ไอ้กร เอานังหนูไปไหนวะ เผลอไม่ได้นะมึง ”เสียงพ่อตาขัดซะก่อน ผมเอามือปิดปากหนูที่จะตอบรับ ได้ยินเสียงไอ้เคน
“คงไปปาโป่งมั้งลุง”มันเสนอพร้อมดึงพ่อตาผมไปตามที่บอก ผมพาหนูออกจากที่นั่นยังได้ยินเสียงขู่ตามหลัง
“ปาโป่งกูไม่ว่า อย่าให้รู้พาลูกกูไปปาเป้านะมึง ไอ้กร”เสียงพ่อตาผมพูดกำกวมแต่ถ้าทำถึงตายได้
“เฮีย หนีพ่อทำไมวะ อืม”หนูถามเมื่อมาถึงมุมหนึ่งของวัด ก่อนจะเงียบเมื่อโดนปิดด้วยปาก ตั้งตัวได้ก็จูบกลับมา เราจูบกันอย่างเต็มความรู้สึกรักไม่มีความรู้สึกอื่นมาเกี่ยว ผมถอนปากออกเมื่อหนูหายใจหอบ เลาะเล็มเบาๆดึงมากอด
“อีกนิด ขอเฮียกอดก่อนจะกลับบ้านนะ”ผมกระซิบข้างหูกอดกันอีกครั้ง ถ้ากลับบ้านโดนขวางแน่นอน สมชื่อ นก เติม รู้ เข้าไปเพิ่ม
“เฮีย ไปเหอะ”หนูพูดออกมา
“อีกนิดไม่ได้เหรอ”ผมต่อรองยังไม่เต็มที่เลย
“เกรงใจเขา”หนูกระซิบอย่างเกรงใจอะไรไม่รู้
“ไม่มีใครหรอก”ผมยังกอดอยู่ หอมแก้มก่อนจะถูกดึงออก
“ก็เพราะไม่มีนี่สิ ถึงได้เกรงใจ หน้ามืดพามาไม่ดูสถานที่เลย ชาตะ มรณะ เต็มไปหมด”หนูพูดใส่ก่อนจะกวาดตามองรอบๆ อนุสาวรีย์บรรพบุรุษใครไม่รู้เต็มไปหมด
“เฮียไม่ได้หน้ามืด แต่เห็นมันมืดและเงียบดีแค่นั้นเอง”ผมบอกหนูพร้อมจูงมือออกจากสถานที่นั้น
“เงียบไปไหม” หนูพูดใส่ก่อนจะถูกดึงมาซบอกได้ยินเสียงหัวเราะกันและกันเบาๆ พากันเดินไปจากที่นั่นอย่างเร็วพลางขอโทษในใจที่ไปรบกวน ช่างเป็นคืนลอยกระทงที่มีความสุขและโรแมนติคไม่เหมือนใครจริงๆ ผมขอเก็บความสุขตอนนี้เอาไว้ก่อน ที่จะต้องไปเผชิญกับสิ่งที่กำลังจะเกิดข้างหน้า ขอแค่ได้กำลังใจจากหนูของเฮียก็ไม่กลัวอะไรแล้ว
**********************************************************************************************************************
ปล. พาหนูกับเฮียมาแล้ว ในแบบชิวๆ ไม่มีอุปสรรคมาขัดขวาง จากใครเล๊ยยยย หุหุ ลอยกระทงไปเที่ยวให้มีความสุขและปลอดภัยนะคะ อวยล่วงหน้าเลย :mew1: ขอบคุณที่ยังรัก รอ และ เป็นกำลังใจให้ และที่คาดไม่ถึงเข้าเล้ามาทราบว่าเรื่องนี้ได้รางวัล มันเกินคาดมากไม่คิดว่าจะได้ แค่มีคนโหวตรอบแรกจนเข้าอีกรอบก็ดีใจแล้วที่มีคนนึกถึง ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากที่รักและมอบรางวัลให้ ขอบคุณ ขอบคุณ :pig4: :pig4: :pig4: เอาไว้เจอกัน ช่วงนี้คงจะอาทิตย์ล่ะครั้ง แต่ก็ใกล้แล้วล่ะค่ะ บาย ไปยิ้มรับกับงานต่อ สู้สู้ๆๆๆๆๆๆๆ อีกนิ๊ดดดดด ช่วยดูคำผิดให้ด้วยค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยตรวจให้ :กอด1:
-
:mew1: :mew1:
-
เฮียกับหนูได้เจอกันแล้ว
เขาหวานกันแบบเกรียนๆ
-
งืออออออออออออเจอกันแล้วววววว อยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆจังงง :katai1:
-
ในที่สุดก็ได้เจอกัน :mew6:
อาเฮียยังมีหน้าบอกว่าไม่หน้ามืดอีก
ไม่ได้สังเกตสถานที่เล้ย :mew5:
-
คิดแล้วเชียว ว่าหนูต้องรู้ว่าเป็นเฮีย
ไม่งั้นคงไม่ยอมให้คนแปลกหน้า ใกล้ชิดขนาดนี้หรอก 5555
ขอให้ของเฮียยังใช้การได้นะ ไม่อยากให้หนูและเฮียต้องมีเรื่องกลุ้มอีก :laugh:
-
ในที่สุดก็ได้มาเจอกันแล้ว
ดีใจแทนทั้งคู่ด้วย :เฮ้อ:
ลอยกระทงด้วยกันแล้ว ก็ขอให้ลอยความทุกข์
เรื่องไม่ดีก็ให้มันผ่านพ้นไปนะ
-
เจอกันแล้วววววว. น่ารัก เอาตอนต่อไปมาเร็วๆ น้า ห่างไปนานๆ คิดถึงเฮียกับหนู
-
เจอกันแล้ววววววว :katai2-1: :katai2-1:
-
เจอกันซะที หวังว่าเฮียคงใช้การได้ในเร็ววันนะ กรั่กๆๆๆ
-
ว้าวๆๆๆ :hao7:
-
หนูของเฮีย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:hao6:
-
เฮียกับหนูได้เจอกันแล้ว คริคริ
>.<
-
ฟินอ่ะ :กอด1:
-
เจอกันแล้วววววว :katai2-1: :katai2-1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
...เพราะรักกันจริงถึงปลอดตัวแค่ไหนก็จำกันได้
...พ่อนกลูกนะ ฮากันทั้งบ้าน :mew1:
-
ชอบมาก เฮียได้มาเจอกับหนูแล้ว
ดีใจน้ำตาปริ่มพร้อมกับขำหนูตลอดเรื่อง
ชอบมากเลย บรรยากาศกำลังดีเลย
ขอให้วันที่จะได้อยู่กันแบบนี้ตลอดไปมาถึงเร็วๆ จริงๆเสียที
ปล.พ่อนกจะมีคู่หรือว่าโดนสำรวจตูดมั้ยยเนี่ยย
-
แหมนังหนู ย้ำจังเลยนะว่าแก่ แก่ แก่
รู้ว่าเป็นปมด้อยของสามีก็ย้ำจังเลย อิอิ
แต่เฮียกับหนูก็ห่างกันแค่ สิบปีเองไม่ใช่หรอ
เฮีย อายุประมาณ 35 ปี หนูอายุประมาณ 25 ปี ไม่ใช่หรอ (เอ๊ะหรือว่าเค้าจำผิดอ่ะ)
ก็ถือว่าไม่แก่ขนาดจะเป็นอา หรือเป็นน้องของพ่อ(นก) ได้น๊าาาาา #เข้าข้างเฮียเต็มที่ คิคิ
:a5:
เฮียยยยยยย ไม่นะ อย่าทำร้ายน้องชายเฮียยยยยยย :katai1:
ขอให้เฮียหายจากอาการน้องชายไม่สบายนะคะ :hao5:
ขอบคุณคนเขียนนะคะที่มาต่อ เค้าจะมารอติดตามตอนต่อไปที่ท่าน้ำทุกวันนะคะ :pig4:
-
เย้ๆ เฮียได้มาหาหนูแล้ววว ตอนนี้มีแอบหวานกันด้วย นึกว่ากนูจะไม่รุซะแล้วว่าลุงคือเฮีย
มีมุขเต็มเลยอ่ะ ฮามากก ขอยืมมุขไปเล่นหน่อยนะคะ อิอิ ^^
-
ในที่สุดก้อเจอกันแล้ว ..... ดีจายยยย :monkeysad:
-
เฮียมาหาหนูแล้วววววว แม้จะไม่กี่วันก็เหอะ :mew2:
-
โอ้ยยยยยยยย ลุ้นแทบตายว่าหนูจะจำเฮียได้มั้ย ขอให้หนูกับเฮียมีเวลาหวานกันนานๆหน่อยนะ พ่อนกก็จะจับฝรั่งเป็นพ่อใหม่หนูมั้ยนะ5555555
ปลื้มมากสมกับที่รออยู่เลยขอกลับไปอ่านซ้ำก่อนนะ อิอิ
-
โอยยยยยยยย ยินดีปรีดากับเฮียเเละหนูจริงๆ
ขอบคุณคนเเต่งมากๆเลยนะคะที่ให้พวกเค้ามีความสุขกันบ้าง :mew4:
ฮือๆๆๆๆ แต่ที่ไม่เข้าใจ ทำม๊ายทำไม ต้องให้เฮียมาเสี่ยงกับสมรรถภาพเสื่อมด้วย
ถึงจะรู้(ภาวนา)ว่าคนแต่งคงไม่ให้เป็นอย่างนั้นก็เถอะ แต่มันก็อดใจแป้วไปกับเฮียไม่ได้เลย :monkeysad: :o12:
เอาเป็นเรามาพูดกันถึงปัจจุบันดีกว่าที่เห็นพวกเค้ามีความสุขกัน นี่ร้องไห้ไปพร้องเฮียกับหนูเลยนะ
อัดอั้นมาพอกันเลยล่ะ :เฮ้อ:
ใกล้เเล้วเนอะ ใกล้จะกลับสู่อิสระภาพของพวกเฮยๆเเล้วใช่มั๊ยคะ
แบบนี้ต้องเฝ้าติดตามเป็นพิเศษซะเเล้วววววว แรงกายแรงใจให้คนเเต่งไม่มีหมด...คนสู้ชีวิต?
:กอด1: :L2:
-
ได้เจอกันแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :กอด1:
-
เจอกันแล้วดีใจน้ำตาจะไหล ดีใจกับทั้งคู่
-
กรี๊ดเลยเฮียกับน้องหนูน่ารักกระทืบกดใลท์เลย :L1:
-
ว่าแล้วว่าหนูต้องรู้ เห็นชอบแซวเรื่องแก่เหลือเกิน ฮ่าๆๆๆ
ดีใจจัง ขอให้กลับมาอยู่ด้วยกันไวๆ และตลอดไปนะคะ
ขอให้เฮียกลับมาใช้การได้เหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆ
ปล.อยากอ่านนายอีกกกก :o8:
-
อร๊ายย เขินอ่ะ :-[ :-[ ในที่สุดพระเอกนางเอกก็เจอกันซักที :o8:
-
งื้อๆๆๆๆ เจอกันแล้ว น่ารักมากๆ >_<
หนูอย่าลืมสำรวจร่างกายเฮียอย่างละเอียดด้วยนะ ส่วนไหนสึกหรอจะได้ช่วยกันซ่อมแซมถูก :z1:
-
กรี๊ด~หนูกับเฮียได้เจอกันแล้ว เฮียอุตส่าห์ปลอมตัวเพื่อมาเจอหนูแล้วก็ได้ลอยกระทงด้วยกัน โรแมนติกที่ซู้ดด~
-
มาแล้วววววววว
และแล้วก้อได้เจอกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า แต่น้องชายเฮียจะใช้ได้ไหมเนี่ย สงสารหนู อิอิ
รอตอนต่อไปนะคร๊าาาา
-
ไอ้หนู ของเฮียจะกลับมาใช้การได้อีกไหมเนี่ยลุ้น ๆๆ :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ก่อนอื่นเลยต้องขอแสดงความยินดีกับคนเขียนและนิยายเรื่องนี้ด้วยค่ะ :mc4:
ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว หนูนี่เซ้นส์ดีกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย
ถึงว่าสิทำอะไรไม่มีเคอะเขิน ตอบรับไม่คิดอะไรเลย
แสดงให้รู้ว่ารักมากขนาดไหน น่าชื่นใจแทนเฮียจริงๆเลย
แต่เฮียต้องฝ่าฟันด่านพ่อตาหนักหน่อยนะ ขู่ได้ขู่ดี :m20:
ไอ้ที่ทำท่าว่าจะใช้การได้สงสัยจะใช้การไม่ได้ก็งานนี้แหละ :laugh:
เอาใจช่วยกันอีกเฮือกคิดว่าครั้งนี้น่าจะเคลียร์ สู้ๆนะเฮียและทุกคน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วย :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
เฮียกลับมาหาหนูแล้วววววววว
แต่เสียดายที่จะต้องกลับไปอีก
คราวหน้ากลับมาเอาตุลย์มาด้วยนะเฮียจะได้ครบครอบครัวเลย
แต่ก่อนอื่นต้องชนะใจพ่อตาขี้หวงให้ได้ก่อนนะ อิอิ
-
หนูของเฮียยยย เฮียของหนู ได้อยู่ด้วยกันสักนิดก็ยังดี
-
เง้ออ
ดีใจจัง เขาเจอกันแล้วอะ
ขอบคุฯคนเขียนนะคะ
-
:-[ :o8: :hao7: :hao6:
-
แล้วเค้าก็ได้เจอกัน :hao7: ว่าแต่เฮีย ขอให้ปู๋น้อยหายไวๆนะ :pigha2:
-
ได้อยู่ด้วยกันแป๊บเดียวต้องจากกันอีกแล้ว
-
เฮีย กับ หนู เนี่ยเคมีค่อดเข้ากัน!!!
-
อย่างเฮียนี่คอลลาเจนช่วยทันอยู่มั้ย5555555
:กอด1: กอดกันนานๆนะ
-
ดีใจฝุดๆๆ เฮียกับหนูได้เจอกันแล้ว(อ่านแล้วยิ้มตลอดทั้งตอนค่ะ-----------ขำทุกเม็ดเวลาเฮียกะหนูเขาปราศรัยกัน ฮาาาาาาาาา) :laugh:
-
เจอกันแล้ว ขอให้เฮียหายไวๆ
-
ถึงว่าสิว่าทำไมหนูถึงย้ำเรื่องแก่อยู่นั่นหละตอนเห็นหน้าเฮีย
ที่แท้หนูก็จำเฮียได้แแล้วก็แกล้งเฮียนี่เอง :jul3:
ดีใจที่เฮียกับหนูได้มาเจอกัน ถึงจะแค่ระยะเวลาสั้นๆก็ตาม
เฮียจะได้มีกำลังใจก่อนกลับไปทำงานให้นายต่อ
ขอให้กะปู๋เฮียหายดีกลับมาเป็นปกติไวๆนะ :hao7:
+++++++++++++++++
ยินดีด้วยนะคะกับหลายๆรางวัลในเซ็งเป็ดอวอร์ด :mc4:
-
ดีใจจังได้เจอกันแล้วววววววววววววว
ไม่อยากให้เฮียกลับไปเลย อยู่แบบนี้ตลอดไปได้มั้ย :z10:
-
สถานที่โรแมนติกเหลือนเกิน วัดนะนั้น
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
แอร๊ยยย ได้พบกันโดยละม่อม
ฟินนนนน :heaven
-
อยากให้มาอยู่ด้วยกันครบๆคงเป็นครอบครัวสุขสันต์เหมือนคณะตลก 555
-
หนูกับเฮียมาแล้ว ฮื่อๆๆ คิดถึง
ตอนหน้ามาไวๆน๊าาาาา :impress:
-
เอิ่มมม!! หวานซะขนลุกเลยน้ออฮ่าๆ
-
เฮีย หนูอ้ะ ไม่ทำก็ได้นะ แต่เฮียอ้ะแหละ ไม่ทำได้รึเปล่า :hao7: :hao7:
-
ก่อนอื่นต้องแสดงความยินดีที่ได้รางวัลด้วนนะจ๊ะ o13 :L2:
เฮียดีใจด้วยในที่สุดก็ได้มาเจอหนูสักที
หนูเองก็กลับมาร่าเริงสักทีนะ
พ่อนกยังฮาเหมือนเดิมเลย
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
ปล.ขอโทษด้วยเราไม่ได้ไปโหวตให้เลยช่วงนี้เวลาเข้าเล้ามันมีน้อย :mew2:
-
แล้วก็แอบดอดมาหาหนูจนได้นะเฮีย
แต่เฮียยังหัว(?)ตกอยู่เลยอ่ะ :z1: เอ๊ะ!! หรือมันจะลุกขึ้นสู้ตอนที่พาหนูเข้าไปแอบข้างหลุมหว่า คึคึคึ
-
หนูกับเฮียมาเจอกันแล้วเย้
-
เฮียปลอดภัยแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย ถึงตรงนั้นของเฮีย จะยังน่าเป็นห่วงอยู่
แต่ไม่มีผลอะไรกับความรักของน้องหนูอยู่แล้ว เฮียต้องเชื่อมั่นในตัวน้องหนูสิ
อยากให้น้องตุลย์ ได้เจอกับแม่ใหม่ของน้องตุลย์เร็ว ๆ จัง สองคนนี้เข้ากันได้ดีแน่ ๆ
เฮียกับน้่องหนู ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้ว ดีใจจัง น้องหนูกับพ่อนกนี่รอบคอบมาก ๆ
พ่อลูกคู่นี้ แหม๊ ตลอด ๆ น้องหนูเรียกอา พ่อนกให้เรียกพี่ สงสารเฮียจริงคงเครียด(เรื่องอายุ)น่าดู :laugh:
แต่พ่อนก ช่างห่วงลูกสาว เอ้ย ลูกชายจริงนะ แต่ถ้ารู้ว่าไอ้ที่หวง ๆ กับเฮียมันไม่ทันแล้วนี่ พ่อนกจะเป็นไงน้า
อ้าว เราโดนน้องหนูหลอกไปเต็ม ๆ เลย คิดว่าจำเฮียไม่ได้จริง ๆ นะเนี่ย ที่ไหนได้ น้องหนูยอดมาก
เจอครั้งแรกก็จำเฮียได้ทันที อย่างนี้สิเนาะสมกับเป็นคนรักของเฮีย แถมยังสามารถระงับความคิดถึง
ที่มีต่อเฮียไว้ได้ น้องหนูเก่งมากเลยนะเนี่ย จูบกันให้หายคิดถึงกันไปเลย :impress2:
เสียดายที่เดี๋ยวก็ต้องจากกันอีกแล้ว แต่ไม่เป็นไร ยังไงเฮียก็ได้ชาร์จพลังเต็มที่แล้วเนาะ สู้ ๆ นะเฮีย
สะสางงานให้เสร็จ และปลอดภัยกลับมาหาน้องหนู กับลูกตุลย์เร็ว ๆ ครอบครัวจะได้อยู่ร่วมกันซะที
เอาใจช่วยทุกคน เอาใจช่วยคนเขียนสู้กับงานด้วยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ :L1: :L2:
-
ปลื้มปริ่มเค้าได้เจอกันแล้ว :katai2-1: เฮียหายเร็วๆๆนะ
ยินดีด้วยนะคะ :กอด1: :L2:
-
ไม่มีใครยอมใคร การปะทะคารม ระหว่าง เฮียกร พี่สิบ พ่อนกหวงลูกชายจังฮู้ ขอบใจจร้า
ลอย ลอย กระทง ลอย ลอย กระทง
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
กรี๊ดดดดดดดด เจอกันแล้วๆๆๆๆ
ฟินโว้ยยยยยย
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เฮียกับหนูเจอกันแล้ว
พ่อนกก็ยังฮาคงเส้นคงวา
-
คู่นี้น่ารักมาก คุณพ่อนกยังฮาเหมือนเดิมเลย
-
หนูจำเฮียได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ
และพ่อตาก็คงรู้บ้างแหละแต่ไม่พูด
-
แหม ถ้าไม่มีพ่อนก นี้
คงหวานกว่านี้สิน่ะ
-
หวานกันเบาเบา
พ่อนกก็ยังฮาเหมือนเดิม :laugh:
-
เฮียกะหนูได้เจอกันแล้วววววว ดีใจ ว่าแต่น้องของเฮียมันจะใข้การได้ไม๊อ่ะ แอบเปนห่วงแทนหนุ :mew2:
-
o13 สนุกมากกกก ฮาไปไหนมุกกระจาย5555555 ตามอ่านมาราธอนเลยค่ะ
:pig4:
-
อยากให้สมหวังทุกคู่
แอบลำเอียงส่งใจให้นายมากหน่อย
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ ขอบคุณจากใจจริง
-
ยังอ่านไม่ทัน
ชอบมากๆ
-
เฮียมาหาหนูแล้ว มัวแต่ปิดๆบังๆ (กลัวพ่อตาล่ะซิ) เลยแทบไม่ได้ชื่นนนนนนใจเลย
:ling1: ลงไปนอนดิ้นปั่ดปั่ด ขัดใจ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ และอ่านได้แค่สิบกว่าตอนเอง จะบอกว่ามันส์มาก ตลกด้วย
ไม่รู้พูดถึงเรื่องทำหนังสือไปหรือยัง แต่อยากให้ทำมาก ซื้อแน่นอน
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ (นาน น๊านนน เข้าบอร์ดที) แบบว่าสนุกมากกกกกกกก!!!
อ่านแรกๆ เฮียมีบุคลิกเท่ห์มากๆ แล้วก้อชอบเบียร์ด้วย แต่พออ่านๆไป เฮีย แม่ม คนดีอิ๊อ๊าย เลยเปลี่ยนไปชอบเบียร์เต็มๆ
แล้วพอเจอพี่สิบ...โอเค เบียร์น่ารักดีกะได้ และอ่านต่อไปๆๆๆๆๆ ว้ายยย!!!
เค้าชอบนายเฟยอ่า :-[
สนุกมากๆค่ะ รออ่านนะคะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :bye2:
-
เย้ เฮียกลับมาหาหนูแล้ว ถึงจะเป็นการพบกันแบบชิว ๆ แต่ตอนกระซิบกันหลังลอยกระทงซาบซึ้งประทับใจมาก
แค่เห็นหนูเรียกเฮีย(ถึงตอนแรกจะเรียกว่าอา) ก็รู้สึกมีความสุขล่ะ มันตื้นตันอะคิดแล้วว่าหนูต้องรู้ว่าเป็นเฮียแน่ ๆ
ไม่งั้นคงไม่มีความสุขจนพ่อนกจับสังเกตได้หรอก แถมล้อเรื่องแก่ตลอด เฮียก็โหดจริงขนาดปลอมตัวมา
แต่พอรู้ว่ามีหนุ่มอื่นมาแอบตีท้ายท้อย อาเฮียถึงกะเก็บอาการไม่อยู่ แล้วเล่นพูดโจ่งแจ้งขนาดนั้น
ต่อให้หนูไม่รู้ก็คงได้รู้กันแน่ ส่วนพ่อนกนี่ก็เนียน จับได้แต่ไม่พูดแน่เลย สงสัยกลัวลูกหนูอายที่มีแฟนเป็นน้องชายพ่อ 555
เฮ้อ แต่เดี๋ยวเฮียก็ต้องกลับไปทำงานอีกแล้ว ก็ขอให้เรื่องร้าย ๆ ผ่านไปไว ๆ เฮียจะได้แนะนำคุณแม่คนใหม่ให้น้องตุลย์ได้รู้จักซะที
แล้วก็ขอให้น้องเฮียกลับมาใช้การได้เหมือนเดิมเร็ว ๆ นะ อิอิ เพื่อหนูของเฮีย
และพอหนูกะเฮียได้เจอกันแล้วก็อยากให้พี่สิบกะน้องเบียร์ได้เจอกันมั่ง ป่านนี้เบียร์เป็นไงมั่งไม่รู้
สงสารทั้งพี่สิบทั้งน้องเบียร์เลยอะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า
สุขสันต์วันลอยกระทงค๊า และดีใจกับรางวัลที่ได้ด้วยนะค่ะ อยากโหวตแต่โหวตไม่ได้อ่ะค่ะ :pig4: :L2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่าาา ติดตามชอบมากๆ รักเลยนิยายเรื่องนี้ไม่รู้ว่าไปอยุ่ไหนมาถึงพึ่งมาอ่านไม่เป็นไรรอและติดตามนะคะ :mew1: :-[
-
ขอบคุณมากที่มีเซ็งเป็ดอวอร์ดทำให้เราเข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุกมาาาาาาากจริงๆค่ะ
ที่ตอนแรกไม่เคยเข้ามาอ่านเพราะ พวกชื่อร้ายๆรักๆ เนี่ย เราเลี่ยงหมด
ส่วนมากจะแบบพระเอกร้ายมากๆกับนายเอกก่อน แล้วดันไปรักกันทีหลัง ซึ่งเราไม่นิยม =_="
แต่เรื่องนี้สนุกมาก ฮามาก ซึ้งมาก โรแมนติกมาก นิสัยพระ-นาย ได้ใจเราไปเต็มๆ
อ่านรวดเดียวจบถึงตอนปัจจุบันเลยค่ะ ทีนี้เอาละซิต้องรอตอนต่อไป แง~
ขอบคุณผู้แต่งมากจริงๆ ที่แต่งเรื่องสนุกๆถูกใจมากๆให้เราได้อ่านกันนะคะ
:mew1:
-
้ดีใจแทนหนูกับเฮียจริงๆ
ปัญหาใหญ่ใกล้เข้ามาแล้วสินะเนี่ย
-
อยากอ่านหนูแล้วอ้ะ (ทำตาวิ้งๆ)
-
เจอกันสักที :impress2:
พ่อนกนี้ฮาได้อีก55555555555
-
พยายามจะไม่อ่านมาก รออ่านทีเดียวตอนรวมเล่ม
ถ้ารวมเล่มเล่น บอกด้วยนะค่ะ :pig4:
-
ตามเฮียมาจากกระทู้ประกาศรางวัล..ไม่ผิดหวังเลยอ่านแบบมาราธอนมาก
หนูกับพ่อเป็นครอบครัวที่มีกันแค่2คนแต่อบอุ่นจนร้อนหรือเปล่าพ่อลูกขยันปล่อยมุก
กันจนฮาไม่ไหว..คู่หนูกับเฮียน่ารักมากทั้งหวานทั้งฮา..คู่ของเบียร์กับสิบก็ไม่น้อยหน้า
ถึงแรกๆจะออกแนวบู้ล้างผลาญไปซักหน่อย...คู่เฟยกับเทียนนี่มาแบบเหนือความคาดหมายมาก
รอลุ้นคู่รันนะ..เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลยดูภาระกิจงานสุดท้ายของเฮียขอให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี
ทุกคนจะได้กลับมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กันซักทีหลังจากผ่านเรื่องร้ายๆมาเยอะแล้ว
-
จะเข้ามาบอกว่า คิดถึงเฮียกับหนู แถมเอาเสื่อมาปูรอด้วย 5555555
รีบมาเร็วๆ น้า. :impress2:
-
อ่านถึงตอน 30 ชอบเรื่องน้มาก ผสมผสานระหว่างความฮากับแอคชั่น และดราม่าได้ลงตัวมาก ชอบตัวละครทุกตัว เชียร์ให้มีความสุขกกันทุกคน แถมยังทั้งลุ้นทั้งตื่นเต้น และฟินกับฉากหวานๆมากกกกกกก
เฮียนี่ผู้ชายในอุดมคติสาวๆเลยนะ อบอุ่น แข็งแรง ปกป้องได้ แมนสุดๆ แถมยังไม่ถือตัวศักดิ์ศรีอะไรมากมาย เพราะซัก กกน.ให้แฟนแบบเต็มใจอีกต่างหากน่ารักมากอะ ผู้ชายแบบนี้คงหาไม่ได้ีอีกแล้ว หนูรักษาไว้ดีๆน้าาาา
ปล. พรุ่งนี้มาอ่านต่อ >< ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
รูปแม่ไก่ ของพ่อนก กับ น้องหนู ค่ะ สวยไหม
ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนที่หารูปแม่ไก่ เปิดดูปุ๊บ สะดุดตานางเอกคนนี้มาก และที่คิดไม่ถึงคือเธอได้เสียชีวิตไปแล้วค่ะ คนเขียนได้แต่ขอไว้อาลัยในใจให้เธอไปสู่สุขติและขออนุญาตบอกกล่าว ถ้าไม่สมควรบอกด้วยนะคะ ยินดีจะลบออก แต่ชอบเธอจริงๆถึงจะไม่เคยชมผลงานเธอมาก่อน แต่สะดุดตาสะดุดใจจริงๆค่ะ :กอด1:
ปล. ส่วนเนื้อเรื่องตอนต่อไป ขอเวลาอีกนิดค่ะ ไม่ได้จะยื้ออยากเขียนให้มันจบตอนไปเลย ไม่อยากลงครึ่งๆกลางๆ
[attachment deleted by admin]
-
สวย
ขอให้ดวงวิญญาณเธอไปสู่สุคติ
รอออออออออออออ :pig4:
-
เค้าอยากให้มีสารบัญ เค้าหาตอนต่อไม่ค่อยเจออ่ะ T T
-
เป็นนางเอกที่สวยจริง ๆ ค่ะ ถ้าแม่ไก่หน้าตางามอย่างนี้ หนูน้อยก็คงจะงามไม่แพ้แม่ใช่มั้ยคะ :laugh:
รอตอนต่อไปค่า
:katai3:
-
สวยเนอะแม่ไก่ของหนู
-
หนูงามเหมือนแม่ และ หล่อเหมือนพ่อนี่เอง
-
น่าจะมีตอนพิเศษลอยกระทงหน่อย
ถึงจะเลยมาแล้วก็เหอะ
-
รอตอนต่อไปอยู่ค่า
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
แม่ไก่สวยยยยยยยยยย
สวยมากๆๆๆๆ เลยค่ะ นึกถึงตอนหนูโคฟเวอร์เลยอ่ะ คงสวยไม่แพ้กัน ไม่งั้นพ่อนกจะจำผิดหรอ ฮ่าๆๆๆๆ
ขอให้ดวงวิญญาณคุณไปสู่สุขตินะคะ คุณสวยมากจริงๆค่ะ ปลื้มเลยจริงๆน้า
......................
มาปูเสื่อรอเหมือนกันค่า รอรอรอรอ แต่เค้ารอได้นะผู้แต่งงงงงง ขอแบบ ยาวๆ อ่านแล้วอิ่มอกอิ่มใจไปเลย ฮิ้ววววววววว
-
อาาา ในที่สุดก็เจอกัน หวานมาก ชอบคู่นายทั้งสองด้วยนะนี่ ออกจะ sm ไม่หน่อย หุหุ
หลังจากนี้คงเข้าใกล้ไคลแมกซ์เข้าไปทุกที ลุ้น เชียร์ไปกับเฮียและหนูด้วยจ้าา ขอให้ผ่านพ้นแล้วมีความสุขกันมากๆน้าาา
-
>> ป.40 <<
‘ลุงเป็นใคร มีธุระอะไร’
‘ผมมาจาก คุณสิบ ให้มาดูแลคุณหนูกับพ่อชั่วคราวครับ’
‘ลุงเอาวางไว้ตรงประตู แล้วถอยไปรอที่รถ หันหลังด้วยนะลุง’
‘ลุง หันมาได้แล้ว ขับรถเข้ามาเลย’
‘ไม่เป็นไร และ เอ้อ ผมเหมือนลุงมากเลยเหรอ’
‘ไม่เหมือนจะเรียกเหรอ แล้วลุงชื่ออะไรล่ะ’
‘กร’
‘โอเค เรียกลุงดูแก่ไป เอาเป็นว่าผมจะเรียกว่า’
‘อากร ครึครึ’
‘ตามใจ ให้แค่นี้พอนะ’
ผมยิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เจอกันครั้งแรก พร้อมทักทายอย่างแกล้งเฮีย พี่สิบไม่ได้บอกผมเลยว่าเป็นเฮียปลอมตัวมา บอกแค่ว่าจะให้นายตำรวจมีอายุอ่อนกว่าพ่อมาอยู่เป็นเพื่อน ผมปฏิเสธในตอนแรกว่าไม่ต้องลำบอกหรอก แต่พี่สิบยืนยันว่าจะต้องมาให้ได้ บอกเอาไว้เผื่อไปข้างนอกจะได้มีคนขับรถและคุ้มครองไปด้วย ไอ้พี่สิบบอกว่านายตำรวจคนนี้เก่งมาก ดูแลหนูกับพ่อได้ ผมก็คิดแล้วก่อนหน้าที่ไอ้พี่สิบไม่อยู่ กูกับพ่อก็อยู่กันสองคนตามปกติอยู่แล้วนี่หว่า ทำไมต้องส่งมาตอนนี้วะ ผมคิดในใจไม่ได้ถามออกไปหรอก สุดท้ายก็เออออกับแกไป ไม่งั้นแพล่มอีกยาว พาให้หูอื้อด้วย ทีอย่างนี้ล่ะคุยกับกูนานจัง ทีถามเรื่องเฮีย แม่ง ปัดผสมแถออกอ่าวหมด สงสัยเอาคืนที่ผมไม่เล่าเรื่องไอ้เบียร์ให้ฟังเวลาถาม ใครจะเล่าวะ ถามตั้งแต่ต้นจนพรากจากเฮีย ยาวจะตาย
ผมต้องระงับความดีใจพร้อมบังคับน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ตอนแรกผมยังไม่แน่ใจ รูปร่างโดยรวมเหมือนมาก เพียงแต่ผมยาวปะบ่า หนวดเครารุงรังแต่ไม่สกปรก ดูเซอร์ เท่ห์ ผมไม่ได้เข้าข้างเฮียนะ พูดความจริงตามที่เห็น จนเฮียถอดแว่นตาออกทำเอาผมเกือบฉีกยิ้มวิ่งไปกระโดดกอดด้วยความคิดถึงแล้ว ถ้ายืนใกล้ เฮียต้องได้ยินเสียงหัวใจเต้นพร้อมลมหายใจฟืดฟาดเหมือนคนกระเหี้ยนกระหืน ผมจำแววตาอันอ่อนโยน ห่วงใย จนถึงความรักที่มีให้ของเฮียได้ มันไม่เหมือนใคร ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนสื่อให้ผมรู้ได้เท่าเฮียมาก่อน ผมเคยบอกแล้วเฮียเป็นผู้ชายคนแรกและจะเป็นคนเดียวที่ผมรักแบบคนรักโดยไม่มีเหตุผลว่าทำไมถึงรัก
แต่ผมก็เกือบจะหลุดหัวเราะเหมือนกัน เมื่อเห็นเฮียทำหน้าทำเสียงพูดเชิงน้อยใจในเรื่องที่ผมชอบล้อบ่อยๆ คือ ‘อายุ’ ผมเรียกว่า ‘ลุง’ ที่จริงอายุขนาดเฮียก็เป็นได้แล้ว ผมลดลงมาเหลือ ‘อา’ หน้าเฮียดูดีขึ้นมาหน่อย ถ้าเรียก ‘พี่’ สงสัยกรามจะบานออกแน่นอน ฮึ ไม่เรียกหรอก อยากปลอมตัวมาหลอกก่อน ก็ขอคืนนิดๆหน่อยๆ เฮียดูผอมไปมาก สีหน้าอิดโรย เหมือนคนไม่ได้พักผ่อนหรือไม่ก็ฟื้นไข้ ตรงข้อมือมีรอยแผล รอยช้ำ แสดงให้รู้ว่าเฮียเพิ่งผ่านเหตุการณ์ต่อสู้อย่างหนักมาแน่ จนผมอยากจะเลิกแกล้งเข้าไปกอด ลูบหน้า และถามเหลือเกินว่าเฮียเป็นอะไร แต่ดูเหมือนเฮียจะไม่อยากให้ผมจำได้ คงเพราะพ่ออยู่ด้วยก็ได้ ไม่ว่าจะเหตุผลอะไร ผมก็ไม่โกรธเฮียหรอกที่ทำแบบนี้ เฮียคงมีเหตุผล แต่มาความพร้อมต่อมน้ำตาแตกเมื่อคืนวันลอยกระทง
‘มาลอยกระทงกับหนูสิ’
‘อธิษฐานอะไร บอกได้ไหม’
‘เขาไม่ให้บอก เดี๋ยวไม่ขลัง สิ่งที่ขอไปจะสูญเปล่า’
‘กระซิบได้ไหม กระซิบเบาๆ คงไม่เป็นไรมั้ง’
‘เห็นไหม มันขลังและเป็นจริง คิดถึงเหลือเกิน หนูของเฮีย’
‘ขอให้เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็วๆ’
‘คิดถึง คิดถึง ฮึก เฮีย เฮียมาแล้ว ฮือออ’
‘เฮียมาแล้ว ไม่ร้องนะ’
ตอนที่เฮียเดินหันหลัง บอกจะไปรอ ผมเรียกทันที ด้วยความกลัวว่าเฮียจะหายไป กลัวสามวันที่ผ่านมาเป็นแค่ความฝัน ถ้าเป็นฝันผมก็อยากให้มันจบด้วยฝันดี และมันก็ดีจริงๆ
เสียอย่างเดียว
เฮียพาเสียว(ใจ)ไม่ดูสถานที่เลย
บรื๊อออออ ขนลุก
“ยิ้มเข้าไป ลูกกู ปากจะฉีกเท่าหน้าต่างแล้ว”เสียงเหน็บแนมแกมประชดจากผู้ชายบังเกิดเกล้า หันไปมอง ผงะนิดๆ
“เฮ้ย พ่อ อีกแล้ว มาให้ซุ่มให้เสียงอย่างเดียวไม่ได้หรือไง ทำไมต้องลงแป้งอาคมตลอดตัวด้วย ฟู่ว์ ตกใจหมด”ผมร้องก่อนจะเก็บเสียงให้เบาลงพ่นลมหายใจออกมา หลังกลับจากลอยกระทง ก็แยกห้องใครห้องมัน ครั้นจะเข้าห้องเฮียคงไม่ได้ คุณนกประกบทุกฝีก้าว ทำอย่างกับกลัวลูกสาวไปได้กับคนขับรถแบบในหนัง ทั้งที่จริงเสียซิงแบล็คไปก่อนหน้าแล้ว หนูขอโทษนะพ่อ(ในใจ)ไม่ได้จะปิดแต่ยังไม่กล้าบอก
“ตั้งแต่ใช้นาง ขวัญอ่อนจริงนะมึง ไอ้ลูกหนู”หรี่ตาพูดใส่ ก่อนจะมานั่งข้างผม คุณนกที่ดูหนุ่มเสมอ เห็นอายุปาเข้าไปหลักสี่กว่าๆจะหลักห้า แต่ยังมีซิกแพคนะครับ สมัยหนุ่มๆพ่อนี่เดือนประจำหมู่บ้านเลยนะถ้าไม่ได้แม่ซะก่อนได้ประจำจังหวัดแน่ แกบอก โดยที่ผมไม่เคยได้ฟังจากปากคนอื่นเลย ถ้าผมคิดจะไปถามใคร พ่อผมจะพูดทันที ‘เอ็งไม่เชื่อพ่อ ในโลกนี้เอ็งก็ไม่ต้องเชื่อใครแล้ว’ นั่นทำให้ผมหยุดความคิดและลืมไปทันทีว่าจะทำอะไร ถ้าเป็นคนอื่นผมคิดว่าถูกล้างสมองแน่นอน
“มันแค่การ Cover พ่อ ไอ้เรื่องตกใจกับสภาพพ่อแบบนี้ หนูเป็นเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด พ่ออย่ามาจับผิดดีกว่า”ผมเขยิบเข้าไปกอดพ่อ ยกยิ้มใส่หน้าที่ขาวประดุจสีผิวนักร้องผิวสีชื่อดังฉีดสารขาวที่ลาโลกไปแล้ว
“กูก็เสมอต้นเสมอปลายในการทามาตลอด”ลอยหน้าใส่อย่างไม่ยอมแพ้
“เหรอออออออออออ”ผมทำมั่งเลยโดนเขกหัวไม่แรงนัก และไม่เคยแรงสักครั้ง ตั้งแต่จำความได้ผมไม่เคยถูกพ่อกับแม่ตีหรือทำโทษหนักเลย มีแต่ครูที่ตีก้นผมเหมือนคิดว่าตัวเองเป็นมือกลอง แต่ผมจำไหม ไม่จำแถมกระทำซ้ำและดัดแปลงไม่ให้จับได้อีก แต่ผมไม่เคยโกรธครูบาอาจารย์นะ ท่านตีเพราะอยากให้ได้ดีไม่ใช่ตีเพราะความถือว่าอาชีพฉันมีสิทธ์ ผมยังแวะไปหาครูสมัยประถมและมัธยมอยู่เลยถ้ามีเวลา ท่านเกษียณและสูงวัยมากแล้วแต่ยังให้ความรู้ได้ตลอด ถึงท่านจะจำลูกศิษย์ไม่ได้หมดทุกคน แต่ความรู้ท่านกลับจำและถ่ายทอดได้ดีเสมอ
“ลิเกสนุกไหมพ่อ”ผมเงยหน้าไปถามพ่อ มือยังโอบกอดและซบไหล่
“ก็ดี แต่ไม่เหมือนไก่จ๋าข้าหรอก สวยกว่าเยอะ”พ่อยกยิ้มเมื่อพูดถึงแม่ไก่จ๋า
“มันแน่อยู่แล้ว เมียพ่อ แม่ของหนูเป็นนางเอกลิเกที่สวยที่สุด ถ้ายังอยู่แม่ก็ได้นางนพมาสไปครองอีกตำแหน่งตามเคย เน๊าะพ่อ”ผมยิ้มไม่ต่างจากพ่อเมื่อพูดถึงแม่ พยักหน้าอย่างที่รู้ว่าพ่อต้องพยักตอบ
“ดีนะปีนั้นท้องเอ็งซะก่อน ไม่งั้นแม่มึงเป็น นางงามสิบแปดมงกุฎพอดีเลย ไอ้ลูกหนู ฮ่าๆๆๆ”พ่อหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงแม่ที่เกือบจะได้มงกุฎที่สิบแปด ตู้ไม้สักหลังใหญ่สองหลังพ่อทำให้แม่สำหรับใส่รางวัลตั้งแต่โสดจนได้พ่อ แม่บอกว่าไม่ได้ชอบการประกวด แต่เห็นชุดไทยไม่ได้ครั่นเนื้อครั่นตัวอยากใส่ ยิ่งชุดไทยที่ใช้ประกวดระดับชาติ แม่ก๊อปทุกชุด ถ่ายรูปเก็บไว้พร้อมระบุว่าของปีไหน ประดุจว่าไปประกวดมาเอง
“เสียดายท้องหนูซะก่อน”ผมทำเสียงเสียดายล้อพ่อที่ลูบหัวผม
“แม่เอ็งท้อง แต่คนแพ้นะพ่อเชียวนะมึง”พ่อย้อนความให้ฟัง เมื่อครั้งก่อกำเนิดลูกหนู
“ทำไมพ่อถึงแพ้ล่ะ”ผมถามพ่ออย่างสงสัย
“ก็ข้ารักแม่เอ็งกับเอ็งมาก แม้แต่ปากก็ไม่อยากให้ลำบากขับของเสีย ครึครึ”พ่อพูดขำๆแต่มันคือความจริง
”ตอนแรกข้าไม่รู้หรอกว่าท้อง เอ้ย แม่เอ็งท้อง อย่าว่าแต่ข้าเลย แม่เอ็งยังไม่รู้เล๊ยไอ้หนู”พ่อพูดต่อทำเสียงสูงอย่างขำแม่
“แม่ไม่รู้เหรอว่าประจำเดือนขาด หนูเห็นผู้หญิงส่วนใหญ่กังวลเรื่องนี้ทุกคนเลย”ผมถามพ่อต่อไปอีกอย่างรู้ข้อมูลมาบ้าง
“เหรอ ทำไมย่าเอ็งกับแม่ยายข้าไม่เห็นบ่นวะ”พ่อทำหน้าแบบไม่รู้มั่ง แต่ผมรู้ว่าแกอำ
“โห รุ่นนั้นถ้ายังมีไม่บ่นหรอก ดีใจสิไม่ว่า คิดว่าสาวอยู่ โอ้ยย พ่อ เอาเรื่องจริงอย่าเพิ่งยิงมุข”ผมผละออกพูดใส่พ่อที่กลั้นขำ
“เออ เรื่องจริงคือแม่มึงเขาไม่เคยกังวลเหมือนผู้หญิงทั่วไปไง”พ่อตอบในสิ่งที่ไม่ได้กระจ่างสักนิด
“ทำไมล่ะ”อีลูกช่างสงสัยอย่างผมก็ถามต่อ
“ก็แม่เอ็งมีข้าเป็นผัวไง”พ่อขยายความตัว ที่ไม่ได้ทำให้ผมคลายคิ้วสักนิด พ่อส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ
“มึงจะงงอะไรนักหนาวะ ไอ้หนู ผู้หญิงมีผัวเป็นทางการ ประจำเดือนขาดหรือไม่ขาดเขาไม่กังวลกันหรอก ไอ้ที่กังวลส่วนใหญ่เพราะไม่มีผัวเป็นทางการหรือทางการแต่ไม่พร้อม หรือจะเพราะอะไรก็ช่างเขาเถอะ แต่ไม่มีเมียกูที่เป็นแม่มึงรวมในนั้น เข้าใจหรือยัง อย่าให้กูพูดซ้ำเพราะมันจะไม่เหมือนเดิม”พ่อให้คำตอบที่ผมต้องบังคับหน้าให้พยักขึ้นลงเป็นการเข้าใจ
“อ๋อ คือตั้งหน้าตั้งตาทำกันอย่างเดียวว่างั้นเถอะ เลยไม่กังวลอะไร”ผมร้องให้รู้ว่าเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ว
“เออ กูตั้งใจสุดฝีน้ำฝีท่าเลย มึงถึงได้เกิดมา ห่าราก ทะลึ่งจริง”พ่อรับแบบลูบหัวแล้วตบหลังดังแอ่ก แต่ไม่เจ็บตามเคย
“ฮ่าๆๆๆ หนูพูดเล่น ขอบพระคุณที่สุดที่ให้เกิดมา หน้าตาดีอย่างที่พ่อแม่หวังไว้”ผมหัวเราะพูดพร้อมกอดพ่ออย่างซึ้งในพระคุณจริงๆ
“ข้าก็ดีใจที่ไม่เสียแรงทำ หน้าตาเหมือนกูกับแม่มึงจริงๆ ฮ่าๆๆๆ”พ่อตอบพร้อมเสียงหัวเราะด้วยความภูมิใจในผลงานร่วมทุนสร้างกับแม่จนได้โปรดักส์คือหนูออกมา จากเหน็บในตอนแรกมาจบที่เรื่องซึ้ง ก่อนจะปล่อยให้ความเงียบเขาครอบคลุม มีแต่อ้อมกอดที่อบอุ่นให้กัน
“ตั้งแต่เป็นแฟน แต่งงาน มีเอ็ง และตายจาก ข้ากับแม่เอ็งไม่เคยทะเลาะกันสักที หรือ ทะเลาะแต่ไม่รู้ตัวก็ไม่รู้นะ”พ่อรำพรรณถึงคู่ชีวิตตัวเองกึ่งขัน ตั้งแต่ผมจำความได้ไม่เคยเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกันเลย มีแต่สรรหาคำหยอดมาออดอ้อน ดูแลยามเจ็บไข้ จนสุดท้ายของชีวิต พ่อก็ยังกอดและกุมมือแม่ อีกมือก็กอดผมด้วย ผมยังจำภาพนั้นได้ดี ‘ไม่ต้องห่วงนะไก่จ๋า นกจะดูแลลูกหนูให้ดีที่สุด ฮึก ไปสบายนะจ๊ะ’ นั่นเป็นคำสัญญาที่พ่อทำมาเสมอ และผมก็ทำเช่นกันถึงจะยังไม่ได้ครึ่งพ่อแต่จะทำให้ดีที่สุด
“มีอะไรก็คุยกันตลอด ไม่เคยปิดบัง แต่ก่อนพ่อไม่ค่อยบอกแม่เอ็งหรอกไอ้เรื่องทุกข์ ไม่อยากให้ไม่สบายใจ ฮึฮึ แม่เอ็งรู้เข้าต่อว่าข้ายาวเลย ว่าไม่เห็นว่าเขาเป็นเมีย เขาไม่ได้มีหน้าที่ให้และรับความสุขอย่างเดียว แม่เอ็งบอกว่าเราไม่ใช่คนเดียวกันแต่เรามีหัวใจและชีวิตเดียวกัน เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเรื่องอะไรเขามีสิทธ์ที่จะร่วมแบกรับด้วย”พ่อพูดเสียงเบาแต่จากน้ำเสียงรู้ได้ว่าพ่อรักและคิดไม่ผิดที่ได้แม่เป็นคู่ชีวิต
“หนูรู้ เคยหวังไว้สักวันอยากจะมีคู่ชีวิตแบบพ่อกับแม่”ผมกอดพ่อก้มหน้าซบไหล่แกร่งที่ให้พักพิงมาตลอด
“แล้ว เอ็งเจอหรือยัง”พ่อถามกลับมาเสียงเบา
“คิดว่าเจอแล้ว”ผมตอบกลับเสียงเดียวกัน
“พ่อเคยเห็นหรือเปล่า”พ่อพูดต่ออีก มือลูบหลัง
“เห็น แต่ไม่นาน”ผมพยายามจะไม่ให้เสียงสั่นเครือ ไม่ใช่กลัว แต่ไม่อยากให้คนที่รักผมคนนี้เสียใจแม้แต่นิดเดียว เสียงเหมือนพ่อจะถอนหายใจ แต่มือลูบหัวอ่อนโยน
“ให้พ่อรู้จักได้ไหม จะดูว่าสมควรจะมอบหัวใจกับชีวิตที่สร้างมาด้วยรัก ให้ดูแลแทนพ่อกับแม่ได้หรือเปล่า”พ่อพูดเสียงเครือ ผมพยักหน้า มันคงถึงเวลาแล้วที่พ่อจะได้รู้ ผมไม่ได้อยากจะปิดพ่อ ผมแค่ไม่อยากให้พ่อเสียใจกับสิ่งที่ผมเลือกไปแล้ว
“พ่อ ฮึก หนู หนู ขอโทษ”ผมกลั้นเสียงไม่อยู่กอดพ่อแน่น
“เอ็งทำผิดเหรอ”พ่อถามจับผมขึ้นมามองหน้า เอามือเช็ดน้ำตาให้ ผมพยักหน้า
“พ่อตีได้ไหม”พ่อถามอีก ผมก็พยักหน้า พ่อยกมือขึ้น ลงมาอย่างเร็ว แต่ไม่เจ็บสักนิด แต่ทำผมร้องไห้ได้
“ฮึก ฮือออออ พ่อ พ่อ”ผมร้องไห้และเรียกอยู่อย่างนั้นกับอกพ่อที่ดึงผมไปกอด ยังไม่พูดอะไร มีแต่สัมผัสจากมือที่ลูบปลอบโยนจนเสียงร้องผมเงียบไปแล้ว
“ใจเย็น เอาไปคิดก่อนจะบอกพ่อก็ได้ ว่าสิ่งที่เอ็งรู้สึกมันใช่ ไม่ใช่แค่ใกล้ชิดจนผูกพัน พอห่างกันก็กลับคืน”พ่อบอกเสียงอบอุ่น ผมพยักหน้า
“พยักหน้า นี่ คือใช่ หรือ จะไปคิดดูก่อน”พ่อถามพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอกับอาการพยักหน้าของผม
“จะทำตามที่พ่อบอกไง”ผมพูดเสียงอู้อี้กับอกพ่อ
“งั้นตอนนี้นอนกันเถอะว่ะ ตีสองกว่าแล้ว ตีห้าทำกับข้าวใส่บาตรกัน”พ่อตบไหล่บอกผมจับมือเดินไปเตียง
“พ่อ”ผมเรียกพ่อเอามือรั้งเชิงให้หยุด
“หืม”พ่อขานรับหันมามอง
“หนูรักพ่อ รักมากที่สุดในทุกๆโลก ถ้าจะมีอะไรหนูก็เลือกพ่อก่อนเสมอ”ผมบอกพ่อพร้อมยืนยันอย่างแน่ใจ
“ทั้งที่เอ็งอาจจะเป็นทุกข์น่ะเหรอ ไอ้หนู”พ่อเลิกคิ้วใส่
“ไม่มีทุกข์สำหรับหนู ถ้าที่เลือกเป็นพ่อ”ผมกุมมือพ่อพูดหนักแน่น
“เอ็งดักคอขนาดนี้ ข้าจะให้เอ็งทุกข์ได้ไงวะ ฉลาดนะมึง”พ่อขยี้หัวพูดอย่างหมั่นเขี้ยว
“หนูพูดจริง ไม่ได้ประเลาะดักคอสักหน่อย”ผมพูดย่นหัวหนีไปด้วย
“เหรออออ”พ่อทำเสียงทำหน้าใส่ ได้ฮามาก ผมหัวเราะก่อนจะได้เวลานอนสักที
.
.
.
.
หลังใส่บาตรเรียบร้อยแล้ว ก็มานั่งกินข้าวกัน ผมกับเฮียยกสำรับกับข้าวไปวางบนเสื่อ มีโต๊ะกินข้าวแต่ไม่ได้ใช้ ผมกับพ่อถนัดแบบนี้มากกว่า วันนี้ผมแกงส้มดอกแคใส่ปลาช่อน เก็บจากหลังบ้าน ปลาสลิดทอด น้ำพริกปลาทู ผักพร้อมไข่ต้มที่เป็นยางมะตูม เฮียดูจะชอบมาก เมื่อเห็นผมปลอกอย่างเบามือ
“ไข่หนูน่ากินจัง”เฮียชะโงกหน้ามาพูดข้างหู เสียงทุ้ม ฟังแล้วขนลุกหูตั้งทันทีกับคำพูดกำกวมของเฮีย
“อะ อะไรนะเฮีย”ไข่ผมแทบเละเมื่อได้ยินเฮียพูด ตกใจเผลอบีบเข้าให้ ก่อนจะมองตัวเองที่นั่งยองปลอกไข่อยู่ ก็ไม่ได้ออกมานี่หว่าแล้วเฮียจะมาอยากทำไม เฮียทำหน้าแปลกใจแต่ก็พูดย้ำให้ฟัง เอานิ้วชี้ไข่ที่ปลอก
“เฮียพูดว่า ไข่หนูน่ากินจัง” เฮียไม่เท่าไหร่ กูนี่คิดไปโน่น เฮียนั่นแหละพูดให้กูคิด ใครฟังก็ต้องคิดแบบกูทั้งนั้น ฉะนั้นผมไม่ผิดที่จะคิดอกุศลเพราะพื้นฐานมีอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
“อ๋อ น่ากินสิ เห็นไหมขาวด้วย แดงด้วย”ผมรับคำพูดโชว์ไข่ไปด้วย ดูเฮียจะสนใจไข่ผมมาก ยิ่งเห็นเนื้อสีแดงข้างในที่ผมเอาด้ายผ่าให้เป็นเสี้ยว นี่เฮียอยากกินไข่(ต้ม)กูขนาดเลยเหรอ
“อืม น่ากิน เคยต้มแต่ไม่ได้แบบนี้สักที มันยาก”เฮียพยักหน้าบอก
“เนี่ยะนะยาก”ผมพูดเสียงอย่างไม่เชื่อ สำหรับเฮียมีเรื่องยากด้วยเหรอ กูเห็นหักคอ ยิงปืน มีดเสียบ ตีนเตะเสย คู่ต่อสู้แค่พริบตาตายห่าแล้ว ต้มไข่ยากมากเลยเหรอวะสำหรับเฮีย
“เฮียหมายถึงว่า ต้มให้สุกกว่านี้ง่าย แต่ต้มแบบมีเดี่ยม มันยาก”เฮียอธิบายคำพูดตัวเองด้วยการทับศัพท์ ถึงไม่เก่งแต่กูฟังพอรู้ว่ามันหมายถึงอะไร
“นี่เขาเรียกต้มแบบ ยางมะตูม มันก็ไม่ยากนะ มันมีวิธีต้มอยู่”ผมหันไปพูดกับเฮียที่มองอยู่แล้ว ทำเอาหน้าร้อน เลยหันมาสนใจไข่ต่อ
“เอาไว้ไปต้มให้ตุลย์กินบ้างนะ”เฮียพูดพร้อมเอื้อมมือมาจับไข่ผม เอ้ย มือผมที่ผ่าลูกสุดท้ายเสร็จพอดี
“ตุลย์ชอบกินเหรอ”ผมถามอย่างรู้สึกเขินทำไมก็ไม่รู้ แค่ต้มไข่ให้ลูกเฮียกิน
“พ่อชอบ ลูกก็ชอบ”เฮียกระซิบกลับมาคราวนี้หน้าแดงเลย มันฟังแอบแฝง เฮียยิ้มอย่างอ่อนโยน ในหน้าที่เป็นเฮียแล้ว ดึงมือผมไปจับก่อนจะยกขึ้นจรดปาก ตาก็มองสบกัน เหมือนมีแรงดึงดูดให้อยากเอาหน้าไปซุกอกเฮียจังเลย
ถ้า
ไม่มี
“ไอ้ที่ลูกชอบ พ่อไม่ชอบก็มีโว้ย !”
ทำเอาผมกับเฮียผละออกจากกัน แต่มือยังจับกันแน่น พ่อเดินมายืนค้ำหัวเรา แทนที่พ่อจะหยุดเสียง กับเพิ่มเดซิเบล พร้อมม่านตาขยาย ที่น่าจะเกิดจากอาการโมโหหิว จนทำให้มือที่ยังไม่ปล่อยจับกันแน่นกว่าเดิม
“และ มึงจะชื่นชมไข่กันอีกนานไหม”“
"ดูไข่ไอ้หนูเสร็จ มาดูไข่ไอ้นกมั่งก็ได้ น่ากินไม่ต่างกันหรอก เพราะกูปั้นไข่มันมากับมือ ไอ้เฮียะ”พ่อเน้นในตอนท้ายอย่างมาก หลังจากรู้แล้วว่าเป็นใคร พูดอย่างนี้แสดงว่ามายืนฟังนานแล้วแน่
“พ่ออออ เฮียเขาไม่ได้หมายถึงอย่างน้านนนนน ไปไป กินข้าวกัน โมโหหิวแล้วล่ะสิ ”ผมพูดบอกพ่อปล่อยมือจากเฮีย โอบไหล่พ่อพาเดินเข้าบ้าน หันไปพยักหน้าให้เฮียแบกไข่ตามมาด้วยเยาะ ดูเถอะขนาดพ่อยังคิดแบบผมเลยแสดงว่าพันธุกรรมมีส่วน
“เหรอออออออ กูเห็นมันพูดและยิ้มจะชิมไข่มึงอยู่นั่นแหละ”พ่อพูดต่อหันไปหรี่ตาใส่อย่างเอาเรื่อง เฮียก็ยิ้มอย่างไม่ว่า แต่ตอนนี้เชื่อเถอะในสายตาคุณนกมันคือยิ้มเยาะกูเหรอ จนมาถึงวงข้าวผมตักข้าวให้พ่อก่อนลำดับแรก ตามด้วยเฮีย และตัวเอง
“นี่ของชอบพ่อ”ผมตักไข่ต้มและน้ำพริกปลาทูใส่จานพ่อ เฮียมองเหมือนจะบอกว่า เฮียก็ชอบตักให้เฮียมั่ง ผมก็ตอบด้วยสายตา หนูก็ชอบเฮียนะ(เกี่ยวเหรอ ?) แต่ตักเองก่อน
“มีคนเสือกชอบเพิ่มด้วย”พ่อพูดอีกทั้งที่ข้าวยังคาปาก เมื่อเห็นเฮียตักกินบ้าง
“มีเยอะก็แบ่งกันชอบๆไป ไม่เห็นเป็นไรเลยพ่อ”ผมแกะปลาสลิดให้พ่อเพิ่มเติม
“แต่ข้าชอบก่อน”พ่อพูดใส่เหมือนเด็กที่เจออะไรถูกใจก่อน
“ผมชอบทีหลัง แต่ก็ชอบมากครับ”เฮียยกยิ้มพูดฟังดูเป็นการเอาใจที่ใจจริง แต่คุณนกในตอนนี้ ขวางไปหมด
“ทำไมเอ็งต้องชอบซ้ำกับข้าด้วย”พ่อก็เถียงกลับอย่างไม่ยอม ถ้าเป็นคนอื่นคงได้สลบตั้งแต่ประโยคแรก
“ก็เขาบอกว่าตามผู้ใหญ่แล้วจะดีนี่ครับ”เฮียก็ตอบกลับด้วยสีหน้าเดิม ซึ่งคราวนี้น่าดีขึ้น
“เอ็งหมายความว่า ชอบตามหมา ผู้ใหญ่ไม่กัดน่ะเหรอ”พ่อพยักหน้าพร้อมตีความตามสุภาษิตที่น่าจะผิด
“ตามผู้ใหญ่ หมาไม่กัดต่างหากล่ะพ่อ”ผมแก้ให้ใหม่ เขาไม่ว่ายังจะแปลความหมายเขาว่าตัวเองอีก นี่ผมไม่ได้เข้าข้างเฮียนะ จริงจริ๊งงงง
“ข้ารู้ แต่ความหมายหน้ามันบอกข้าอย่างนั้น เอ็งไม่ต้องมาแก้ตัวแทนมัน”พ่อพูดให้รู้ว่ากูเข้าใจถูกแล้ว หันมาพาลผมอีก
“แก้ให้พ่อนั่นแหละ และ พอได้แล้ว กินข้าว ใครกินน้อยกว่าหนึ่งจานถือว่าไม่รักหนู”ผมบอกพ่อ ก่อนจะบอกทั้งคู่
สรุป
พ่อสอง
เฮียสอง
เสมอ
หนูสาม
ฮ่าๆๆๆๆ กูชนะ
.
.
.
.
พ่อไล่สายตาดู Profile เฮีย ตั้งแต่ Before ยัน After ที่เฮียเอามาให้พ่อดูเองว่าเป็นใครมาจากไหน ลูกใครเหล่าเต้า บรรยากาศเงียบกริบมองหน้าผมกับผู้ร่วมกระชำทำให้เป็น ‘เรา’ ที่สารภาพเรื่องราวทั้งหมด พร้อมก้มกราบเท้าผู้เป็นพ่ออย่างขอขมา ไม่ได้หวังจะให้ท่านยกโทษให้
“ผมผิดเองที่เป็นคนพาหนูไปจากพ่อ ถ้าจะโกรธและทำโทษ ผมขอรับเพียงคนเดียว”เฮียพูดกับพ่อที่ยังเงียบ
“ผมรักหนู รักมาก แต่ตอนนี้ผมคงไม่กล้าขอให้พ่อยกหนูให้”เฮียพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง ขัดกับคำว่า ‘ไม่กล้า’ พ่อมองหน้าเฮียที่สบตาไม่หลบไปไหน ไม่ใช่ท้าทาย แต่มันคือสายตาที่แสดงถึงความจริงใจ จริงจัง รับผิดในทุกเรื่องที่ได้กระทำลงไป
“เอ็งไม่พูด ข้าก็ไม่ยกให้หรอก”ประโยคแรกที่พ่อพูดออกมา ไม่ได้สร้างความตื่นตะลึงหรือตกใจให้กับเรา คงไม่มีพ่อคนไหนทำใจได้ในเร็ววัน ที่จะเห็นลูกชายมีสามี แถมมีทั้งทีก็มีหน้าที่การงานไม่เหมือนคนอื่นเขาอีก
“ผมเข้าใจความรู้สึกของพ่อ ที่ตั้งรับไม่ทันในเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะถ้ามีใครมาทำกับลูกผมแบบนี้ก็คงยอมไม่ได้”เฮียพูดกับพ่อด้วยความรู้สึกเดียวกัน ความรู้สึกรักและเป็นห่วงลูกในฐานะพ่อ
“ห๊ะ นี่เอ็งมีลูกด้วยเหรอ ทำไมกูอ่านไม่เจอวะ”พ่อพลิกเอกสารดูใหม่ “โหย ไอ้หนู มีผัวทั้งที ก็เลือกที่เป็นหม้ายด้วยนะมึง”
“ตอนแรกหนูก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเฮียมีลูกติด แต่คิดให้ดี เหมือนพ่อไงที่มีหนูเป็นลูกติดเหมือนกัน”ผมตอบพ่อและแสดงความเห็นตามจริง
“เดี๋ยวกูถีบ ยังมีหน้ามาเข้าข้างมันอีก”พ่อยกเท้าแต่ผมรู้ว่าไม่ทำหรอก เฮียเอาตัวกันทันที พ่อมองค้อนอย่างหมั่นไส้ หนูไม่ได้เข้าข้างแค่แสดงความเห็นเฉยๆ ผมคิดในใจครับ
“เอ็งรู้ใช่ไหมว่าทำไม ข้าถึงไม่ยกให้”พ่อพูดต่อทั้งเสียงและหน้าจริงจัง
“ครับ ผมทราบว่าทำไมพ่อถึงไม่ยกหนูให้ เป็นผมก็ไม่ยกให้เช่นกัน เพราะมันไม่มีอะไรแน่นอนในตอนนี้ มันเหมือนเอาชีวิตไปแขวนบนเส้นด้าย และผมก็ไม่คิดจะทำเช่นนั้น”เฮียพูดต่ออย่างแน่ใจกับสาเหตุของพ่อ
“มันก็ถูก เอ็งในตอนนี้ไม่มีอะไรให้มั่นใจได้เลยว่าจะดูแลไอ้หนูมันได้ ถึงที่ผ่านมามันจะกรอกหูข้าว่าเอ็งดูแลมันเป็นอย่างดี แต่ข้าก็ยกให้เอ็งไม่ได้ ถึงจะก่อนหน้าข้าก็คิดว่าคงไม่ยกให้หรอก และข้ามั่นใจว่า เอ็งกับมัน คงไม่โอกาสได้จุ๊กกรูกันแน่ ข้าเลี้ยงลูกมาไม่มีแววสักนิดว่าจะมีผัว และเอ็งก็ไม่มีแววว่าจะมีเมียเป็นผู้ชายด้วย”พ่อพยักหน้าพูดกลับเฮียอีกยาว ซึ่งผมเห็นด้วย มันคงเป็นไปได้ยากที่จะเป็นแบบนี้
“ครับ ผมก็ไม่เคยคิดว่าจะมีเมียเป็นผู้ชายมาก่อน ผมปกติ จนติดคุก ผมก็ปกติไม่ได้มีจิตใจจะชอบผู้ชาย ถึงจะมีอารมณ์แบบนั้นบ้าง ก็ไม่คิดจะหาทางออกด้วยการหาผู้ชายมาปลดปล่อย”เฮียเห็นด้วยกับพ่อเช่นกัน ก่อนทั้งผมและพ่อจะพากันมองหน้าเฮีย
“ผมเคยคิดว่าถ้าเจอหนูที่ไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้ และได้รู้จักกันจะรักหนูแบบนี้ไหม คำตอบแรก คือ ไม่มีทาง แต่พอทบทวนอีกครั้ง ผมมั่นใจว่าต้องรักหนูแน่นอน”เฮียพูดต่อเสียงทุ้ม หันมามองหน้าพร้อมมือที่กระชับแน่นขึ้น
“ทำไมวะ ไอ้หนูมันเป็นผู้ชายแถมมีแท่ง เอ็งจะชอบมันลงได้ไง ทั้งที่เอ็งก็ยืนยันว่าปกติแถมเลือกช่วยตัวเองมากกว่าจะพึ่งพาคนอื่น”พ่อโพล่งออกมา ทำเอาผมหันไปมองพ่อ
“พ่อ เฮียเขาบอกตอนไหนว่าเลือกช่วยตัวเอง”ผมถามพ่อที่หรี่ตาใส่
“ตอนที่มันพูดว่าไม่คิดหาทางออกด้วยการหาผู้ชายมาปลดปล่อยไง ไอ้หนู มึงอย่ามาแอ๊บ ทำอย่างกับไม่เคย”พ่อไขความกระจ่างให้พร้อมเหน็บไปด้วย ทำให้ผมต้องยอมรับการกระทำที่คุ้นเคยเงียบๆต่อไป
“อ้าว ทำไมเอ็งถึงยืนยันว่าจะเอาไอ้หนูเป็นเมียให้ได้วะ”พ่อหันไปสนใจเฮียต่อหลังจัดการผมให้เงียบไปแล้ว
“ผมรักหนู รักในแบบที่หนูเป็น ถึงจะไม่มีความสัมพันธ์เลยเถิดแบบนั้นมาทำให้เราเกี่ยวข้อง ผมก็รักหนู”เฮียให้คำตอบพ่อเสียงหนักแน่นแต่มองผมด้วยใบหน้าอ่อนโยน
“มึงจะรักจะมันได้ยังไงวะ หันมาสนใจกูนี่ จ้องกันเป็นปลากัดเลยนะมึง”พ่อยังสงสัยไม่เลิก เอามือแทรกตรงกลางดึงออกจากกันไม่แรงนัก ไม่ใช่แค่กัดแต่ตอดด้วยพ่อ
“ก็เพราะว่าเป็นหนูไม่ว่าผมจะหาเหตุผลอะไรมาบอกตัวเองก็จบที่แค่เป็นหนูเท่านั้น ผมมั่นใจว่าสิ่งที่เกิดคือรักแน่นอน แค่เห็นหน้า อยู่ใกล้ ได้ทำอะไรให้หนูยิ้ม ผมก็มีความสุข และถ้าหนูเสียใจ ผมก็พร้อมจะรับเอาไว้และทำทุกอย่างให้หนูหาย ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน แม้แต่กับผู้หญิง”ตั้งแต่ต้นจนจบประโยคเฮียพูดโดยไม่ละสายตาจากหน้าพ่อสักนิด
“แม้แต่เมียเอ็งเหรอ”พ่อถามต่อเสียงเรียบ
“ครับ”เฮียก็ตอบกลับหนักแน่น ผมมองหน้าพ่อเชิงขอให้หยุดถามเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวเฮีย ไม่ใช่ผมจะตำหนิพ่อ แต่ไม่อยากให้เอามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ที่มีแค่ผมกับเฮียเท่านั้นที่ทำไม่ดีกับพ่อ
“ฮึ ได้หลังลืมหน้าว่างั้นเถอะ”พ่อกระตุกมุมปาก ผมได้แต่ส่ายหน้า
“ไม่ใช่ครับ แค่ผมได้หนูก็ไม่คิดถึงหน้าหรือหลัง คิดแค่ปัจจุบัน คือ หนูแค่นั้นที่ผมรัก และถ้ามีโอกาสได้อยู่ด้วยก็จะมีหนูเป็นคู่ชีวิตไปจนตาย”ถ้าเป็นคนอื่นพูดอย่างนี้เหมือนจะยอกย้อน เล่นแง่ แต่หน้าเฮียกับน้ำเสียงที่แสดงถึงความจริงใจ ทำให้พ่อเงียบแทนที่จะบันดาลโทสะ ผมแอบยกยิ้มอย่างตื้นตันใจกับคำพูดเฮียที่ผมรู้ได้ว่ามันไม่ใช่คำพูดลอยๆ ที่ปั้นแต่งให้ฟังดูสวยหรู หนูรู้ว่าเฮียไม่ใช่คนแบบนั้น เฮียไม่ใช่คนพูดมากในเรื่องไม่เป็นเรื่อง โดยพื้นฐานเฮียเป็นคนสุขุม รอบครอบ
“ผมมาหาหนูกับพ่อในวันนี้ เพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้มาอีกไหม ผมคิดถึงหนูและอยากจะขอโทษพ่อในสิ่งที่ทำไป”เฮียบอกพ่อ ฟังแล้วเป็นลางเหลือเกิน ผมไม่รู้ว่าเฮียทำอะไร รู้แค่อันตรายถึงชีวิตได้ จากหลายเหตุการณ์ที่ผ่านมาที่ผมได้เห็น แม้แต่ร่องรอยที่ผมยังไม่มีโอกาสถาม เห็นแต่เฮียกินยา ก็ไม่ได้ทำให้เบาใจ ยิ่งทำให้คิดมากกว่าเดิม ที่ผ่านมาเฮียไม่เคยถึงกับกินยา เฮียต้องสาหัสก่อนมาหาผมแน่
-
:z13: :z13: :z13:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
“เอ็งล่ะไอ้หนู บอกพ่อตามจริงมาสิ ว่ารู้สึกยังไง เอาแบบเนื้อๆนะ”พ่อที่เงียบไปอึดใจ หันมาถามผมบ้างแต่มีดักคอด้วยรู้นิสัยลูกชายเป็นอย่างดี กว่าจะเข้าถึงเรื่องต้องโยงอะไรไม่เป็นเรื่องมาเป็นเรื่องจนได้
“ตอนแรกหนูก็เหมือนพ่อ เหมือนเฮีย ปกติ ไม่เคยคิดอยากจะชอบผู้ชายมาก่อน ตอนที่เฮียพาไปจากบ้านยังโกรธด้วยซ้ำ พาลด่าคิดไปต่างๆนานา กลัวด้วย กลัวจะไม่ได้กลับมาหาพ่อ คิดว่ายังไงก็ไม่ได้กลับแน่นอน คงจะถูกฆ่าทิ้ง ไม่คิดว่าโจรที่ไหนจะรักษาคำพูด”ผมพูดเกริ่นที่คิดว่ามีแต่เนื้อให้พ่อฟัง ก่อนจะเล่าต่อเมื่อพ่อไม่ท้วงอะไร
“แม้กระทั่งเจอเหตุการณ์หลายๆอย่างในป่า จนหลุดไปถึงที่โน่น ก็ยังคิดเสมอว่าจะต้องถูกฆ่า ถึงจะไม่ใช่เฮียก็ต้องเป็นคนอื่น คงไม่มีใครเอาตัวประกันที่ไร้ประโยชน์เก็บไว้ หนูคิดถึงพ่อกับแม่เสมอ แต่ในเวลานั้นคนที่หนูระแวงและกลัวมาตลอดกับเป็นคนที่ปกป้องดูแล ไม่ว่าจะเป็น จะทำ จะอะไรก็แล้วแต่ เฮียทั้งนั้น เฮียไม่เคยผิดคำพูดสักครั้ง เฮียทำตามที่รับปากพ่อไว้จนถึงที่สุด”ผมพยายามไม่ร้องไห้ออกมาเมื่อนึกย้อนไปถึงระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันกับเฮียที่โน่นว่ามีความสุขแค่ไหน
“ถ้าก่อนหน้าที่เราไม่เจอกันแบบนี้ หนูก็มั่นใจว่าจะรักเฮียเหมือนที่เฮียรักหนู รักที่เฮียเป็นเฮีย ไม่ได้รักที่อะไรทั้งนั้น หนูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน และถ้ามีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน หนูก็จะมีเฮียเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิต ฮึก พ่อ หนูขอโทษนะที่เป็นแบบนี้ ถ้าเฮียผิด หนูก็ผิดด้วยที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ฮึก”ผมพูดความรู้สึกที่แท้จริงไม่ต่างกับเฮีย สุดท้ายเสียงสะอื้นที่พยายามกลั้นก็หลุดจนได้ ผมเขยิบเข้าไปกราบพ่อที่ตักอีกครั้งหลังจากกราบเท้าพร้อมเฮียไปแล้ว
“คำถามข้าไปสะกิดต่อมบิ๊วเอ็งหรือไง ไอ้หนู จะร้องทำไม”พ่อพูดติดตลกแต่หน้าไม่ได้ตลกสักนิด เอามือลูบหัวผม
“มันไม่ได้อยากร้องหรอกพ่อ ถ้าเป็นเรื่องอื่น ฮึก แต่นี่มันเป็นเรื่องที่หนูทำให้พ่อผิดหวัง เสียใจ ในตัวหนู”ผมพูดแต่ยังเอาหน้าซุกตักพ่อไม่ยอมเงยขึ้นมา ทุกครั้งผมมักจะทำเป็นลืมว่าตัวเองทำอะไรผิดไว้ แม้แต่เมื่อคืนหลังคุยกับพ่อ ก็ไม่ได้ทำให้ผมสบายใจมีแต่ความอึดอัด ฉวยโอกาสพ่อไม่พูดผมก็ไม่รื้อฟื้น แต่พอเมื่อเช้าเฮียเดินมาบอกผมว่าจะขอโทษพ่อ ไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ เหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบ ทำให้ผมคิดขึ้นมาอีกว่า มันคงถึงเวลาแล้วที่ควรจะบอกพ่อสักที
“ข้าพูดตอนไหนว่า เสียใจ ผิดหวังในตัวเอ็ง หืม ไอ้หนู เงยหน้ามองพ่อสิ”พ่อพูดเสียงอ่อนโยนเอามือจับผมให้เงยขึ้น
“หนูรู้ว่าพ่อไม่พูดหรอก”ผมบอกพ่อ
“ข้าแสดงออกเหรอวะ”พ่อย้อนถาม
“เปล่า แต่หนูรู้ตัวเองว่าทำ ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนยอมรับได้ง่ายๆหรอก เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดกับบ้านเรา ถ้าแม่ ปู่ย่าตายาย ยังอยู่ ก็รับไม่ได้ ไหนจะบรรดาญาติที่อยู่ตอนนี้อีก หนูไม่ได้กลัวว่าเขาจะด่าหนู แต่หนูไม่อยากให้ใครมาว่าพ่อ”ผมส่ายหน้าบอกพ่อทั้งน้ำตา เอามือเช็ดมันก็ยิ่งไหล
“เอ็งเป็นพวกเขาเหรอถึงได้รู้ใจเขาขนาดนั้น”พ่อถามต่ออีก ดึงให้ขึ้นไปนั่งข้าง ๆ หันไปพยักหน้าให้เฮียขึ้นไปนั่งด้วย ผมส่ายหน้าซุกไหล่พ่อ
“เอ็งนี่ไม่เปลี่ยน ชอบเสือกคิดแทน ห่วงความรู้สึกคนอื่นซะจนลืมคิดถึงตัวเอง”พ่อตบไหล่ผมพูดขำๆ
“ก็เพราะเป็นพ่อ หนูถึงห่วงมากกว่าใคร ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวหรือสนิทหนูไม่เสือกความรู้สึกเขาหรอกพ่อ”ผมพูดกับพ่อไม่ใช่ประชด
“ถ้าไอ้เฮียมันไม่มา หรือ มันเป็นอะไรตายห่าไปก่อน เอ็งคิดจะบอกข้าไหมว่าเสียตัวให้มัน”พ่อดึงหัวผมเบาๆให้มองหน้า ตอนพูดตายห่าหันไปทางเฮียที่ยกยิ้มรับตามเดิม และผมหวังจะให้เฮียทำอะไรล่ะ ในเมื่อคนพูดเป็นพ่อผมเอง
“บอกสิ แต่ขอเวลาทำใจสักพัก หนูไม่ปิดพ่อหรอก แค่ไม่ยังไม่อยากให้พ่อเสียใจ”ผมพยักหน้าบอกพ่อ
“ไม่ว่าเอ็งจะบอกข้าตอนไหน มันก็เหมือนกันนั่นแหละ”พ่อเอามือเช็ดน้ำตาให้
“หนรู้ ยังไงพ่อก็เสียใจอยู่ดี โอ้ย พ่อ”น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว ก่อนจะเอามือกุมหัวเมื่อโดนเขกกะโหลกเข้าให้
“กูพูดแหมบๆอย่าคิดแทนคนอื่น”พ่อค้อนใส่ ก่อนจะถอนหายใจ”ข้าไม่ได้เสียใจหรือผิดหวัง แต่ข้าคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้าข้าก็พอจะเดาและทำใจไว้บ้างนะ ว่าอะไรเกิดมันต้องเกิด แต่พอได้ฟังจากปากเอ็งสองคน ข้าก็อึ้งไปเหมือนกัน มันไม่ใช่ความรู้สึกเสียใจหรือผิดหวัง แต่ไม่ต้องคิดว่ากูตื้นตันหรอกนะที่มึงมีผัวดีกรีดอกเตอร์”มีประชดตบท้าย ผมเบิกตาใส่พร้อมกอดพ่ออย่างแรง ก่อนจะผละออก
“จริงเหรอพ่อ พ่อไม่ได้เสียใจและผิดหวังจริงๆเหรอ”ผมเขย่าถามพ่ออย่างลืมตัว ถึงตอนท้ายพ่อจะประชด ผมก็ไม่สนใจ
“กูจะเสียใจก็ตอนที่มึงอกตัญญูฆ่ากูด้วยการเขย่านี่แหละไอ้หนู”พ่อผลักหน้าผมออก เอามือคลึงหัวไปมา
“ขอโทษจ๊ะพ่อ ไหนหนูดูสิ เฮียหยิบยาดม ยาอม ยาหม่องมาหน่อย เร็วสิ นั่งมองอยู่ได้”ผมไหว้ก่อนจะประคองพ่อหันไปพูดใส่เฮียที่นั่งมองก่อนจะลุกไปหยิบมาส่งให้
“โอ้ยยย ไม่ต้องมาเอาใจข้ากันหรอก ยังไงข้าก็ไม่ยกลูกให้”พ่อพูดสะบัดหน้าหนีนิดๆ เฮียยิ้ม
“ครับ ผมรู้ว่าตอนนี้พ่อยังไม่ยกหนูให้”เฮียพูดส่งยาหม่องให้ดม
“ตอนไหนข้าก็ไม่ยก”พ่อพูดใส่อีก แต่รับยาหม่องมาดม ผมเกือบหลุดปาก อ้าว ทำไมล่ะพ่อ ออกไปแล้วดีนะที่ระงับได้ทัน ไม่งั้นโดนคุณนกเขกหลายโป๊กแน่กับความนอกหน้าในความคิดคุณนกนะ ไม่ใช่ผม ถ้าผมถามก็แค่สงสัยเฉยๆ จริงจริ๊งงง กอปรกับสายตาเฮียที่เหมือนจะบอกว่า หนูไอ้ที่คิดอย่าพูดออกไปนะ เอาไว้เฮียกลับมาอีกรอบค่อยประเลาะพ่อกันใหม่ หรือเปล่าหว่า ถ้าระบบสื่อสารทางสายตาผมยังดีอยู่นะ
“ผมทราบดีครับว่าเพราะอะไร”เฮียรับทราบที่เข้าใจความหมาย ไม่ใช่รับทราบเอาใจบังหน้า
“ดีแล้วที่เอ็งทราบ ในฐานะเป็นพ่อคนเหมือนกัน ถึงจะกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่เรื่องนี้คงยังสรุปอะไรไม่ได้ในตอนนี้ ด้วยภาระหน้าที่เอ็งที่ข้าไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ดีหรือไม่ดี ถ้าตามข่าวเอ็งก็คือนักโทษแหกคุก ย่อมไม่ดีแน่ แต่ตามจริงที่ข้าได้รับรู้จากไอ้หนูและลักษณะท่าทางเอ็งก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ข้านับถือที่เอ็งเป็นคนรักษาคำพูด ขอบใจที่เอาดวงใจมาคืนให้ข้า แต่ในฐานะอื่นข้าขอยังไม่ยอมรับนะ อนาคตมันเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น เอาไว้ถ้าเอ็งมีโอกาสจัดการตัวเองได้ และไม่เปลี่ยนใจซะก่อน ค่อยมาคุยกัน”พ่อพูดกับเฮีย ที่ยิ้มรับอย่างทุกครั้ง
“ลูกคือแก้วตาดวงใจ การที่จะมอบให้ใครสักคนรักและดูแลแทนเราก็ต้องพิจารณากันหน่อย ฐานะ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ แค่ให้ความมั่นใจว่าจะดูแลและรักให้ได้ครึ่งของคนเป็นพ่อก็พอ นี่คือสิ่งที่ข้าจะบอกเอ็งในตอนนี้ ในทางกลับกันถ้าไอ้หนูมันไปได้เมีย ข้าก็ต้องมั่นใจว่ามันจะดูแลลูกเขาได้”พ่อพูดต่อหันมาดึงผมไปกอด
“ครับ ผมเข้าใจและรู้ซึ้งถึงสิ่งที่พ่อสอนหนูได้ด้วยตัวเองแล้ว หนูเป็นแบบนี้เพราะคำสอนที่ดีของพ่อ ผมจะจำเอาไว้ไปบอกลูกบ้าง เขาจะได้มีแบบอย่างที่ดี ”เฮียพูดก่อนจะพาตัวเองไปนั่งข้างล่าง พนมมือก้มกราบเท้าพ่ออีกครั้ง
“ขอบคุณครับที่ไม่รังเกียจ ผมจะไม่ขออะไรในตอนนี้ แต่ถ้ามีโอกาสผมจะพิสูจน์ตัวเองให้พ่อยอมรับ ผมไม่เปลี่ยนใจจากหนูแน่นอน”เฮียเงยหน้าพูดกับพ่อด้วยความหนักแน่น
“เอาเถอะ ความสุขของลูกก็คือความสุขของคนเป็นพ่อ ข้าไม่บอกหรอกนะว่าจะรอ เกิดเอ็งไม่มาตามที่บอก ข้ากับไอ้หนูก็รอเก้อ ถึงตอนนั้น ข้ายกมันให้คนอื่นแล้วเอ็งอย่ามาว่าแล้วกัน”พ่อพูดใส่เฮีย แต่เหมือนจะมีรอยยิ้มนิดๆ
“ไม่ว่าครับ แต่ผมจะไปตามเอาคืน ผมไม่ยกหนูให้ใครแน่นอนถ้าผมยังอยู่”เฮียยกยิ้มบอกพ่อที่ค่อยหุบลง มองนิ่งๆก่อนจะเหล่ผมก้มมาพูดใกล้ๆ
“ปากบานเชียวนะมึง กูเห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว มันพูดอะไรมึงก็ยิ้ม”พ่อกัดฟันพูดเน้นๆ ทำเอาผมสะดุ้งที่ถูกจับได้
“อะไรล่ะพ่อ ตาลายเปล่า”ผมกระซิบมั่ง ถ้าตอบก็มันโดนใจ ก็โดนคุณนกเหน็บอีก แต่ดูเหมือนจะไม่รอดก็ปากกับหน้าไม่รักดีของผมมันบานออกซะ ผมดีใจถึงพ่อจะไม่พูดออกมาตรงๆ ว่ายกโทษให้ แต่แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ก่อนจะหันไปมองเฮีย
มอง
จ้อง
อ้าปาก
ผมลุ้น
“ใครอนุญาตให้เรียกข้า พ่อ วะ! ยังไม่ยอมรับเอ็งเป็นลูกเขยสักหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ฝึกเอาไว้ก่อนจะได้ชินทั้งสองฝ่าย”ยิ้มและตอบพ่ออย่างสุภาพที่สุด
“ไม่ชิน ยังไงข้าก็ยังไม่ชิน ให้เลือกสองอย่าง ลุง กับ พี่ ถ้ามึงต่อรองอีก ออกจากบ้านไอ้สิบไปเลย”พ่อพูดพร้อมชี้มือไปทางประตู ผมดึงมือพ่อให้นั่งลง เดี๋ยวจะเป็นลม
“โธ่ พ่อ คิดไปโน่น เฮียเขาเรียกเพราะนับถือต่างหากล่ะ”ผมพูดให้พ่อเข้าใจเจตนาของเฮีย ถึงสายตาเฮียมันจะบอกว่าไม่ใช่ก็ตาม แต่ขอให้คล้อยตามหนูไปก่อน
“ครับ”เฮียพยักหน้าเข้าใจ
“เออ ดี”พ่อพยักหน้าใส่
“แต่ ผมขอพี่นกสักเรื่องได้ไหม”เฮียพูดออกมาอีก
“เอ็งอยากออกจากบ้านใช่ไหม”พ่อพูดใส่เสียงเรียบ
“ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ ผมขอเวลาที่เหลืออีกสองวัน ได้ใช้เวลาอยู่กับหนูได้ไหม ผมจะไม่ทำอะไรเกินเลย ถ้าพี่นกไม่พอใจ ผมยินดีจะไปทันที”เฮียพูดสิ่งที่ขอออกมา ทำเอาผมน้ำตาจะคลอคิดไปอีกแล้วว่าเฮียพูดเป็นลางอีกแล้ว ผมได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าจะพูดอะไรออกไป ผมอยากให้พ่อเป็นคนเอ่ยปากเอง ในเมื่อเฮียกล้าขอ ขึ้นอยู่กับพ่อแล้วว่าจะให้ไหม พ่อยังเงียบก่อนจะตัดสินใจลุกเดินไป ผมมองเฮียพยักหน้าให้กำลังใจ เฮียก็มองตอบเหมือนว่า ไม่เป็นไร ได้แค่นี้เฮียก็พอใจแล้ว
V
V
V
V
V
V
V
“อย่าให้ข้าเห็นแล้วกัน ว่าเอ็งฟัดมัน เอ็งออกจากบ้านไปได้เลย”พูดจบพ่อก็เดินออกไป ทำเอาเรายิ้มออก เหมือนหนุ่มสาวที่ถูกกันท่า ทำอะไรต้องอยู่ในสายตา แต่ก็ดีแล้ว แค่นี้พ่อก็ยอมให้มากแล้ว ขอบคุณนะพ่อจ๋า ผมบอกพ่อในใจ แต่เฮียออกเสียงไปแทน
“ขอบคุณครับ”เสียงเฮียพูดตามหลัง คิดว่าพ่อคงได้ยิน ผมเห็นพ่อพยักหน้า
.
.
.
.
.
“เฮียเจ็บมากไหม”ผมจับข้อมือเฮียลูบเบาๆ หลังจากที่พ่อปล่อยให้เราได้อยู่สองคน ส่วนพ่อไปวัดแล้ว ไอ้เคนพาไป เฮียกำชับให้ดูแลพ่อให้ดี มีอะไรไม่ชอบมาพากลให้พากลับทันที ผมเพิ่งมารู้ว่าเคนเป็นคนที่เฮียขอให้เพื่อนส่งมาคุ้มครองผมกับพ่อ ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะอยู่ไหนก็ยังเป็นห่วงผมเสมอ รวมถึงญาติพี่น้องผมที่ต่างจังหวัดด้วย ผมไม่รู้จะขอบคุณเฮียยังไงดี เฮียบอกว่าไม่ต้อง แค่ให้ความรักกับเฮียก็มากแล้ว
“นิดหน่อย”คำตอบสแตนดาร์ดของเฮีย จะมากจะน้อยก็ไม่ปริปาก ผมหยิบแก้วน้ำส่งให้เฮียพร้อมยา
“นิดหน่อยถึงกับต้องกินยาเลยเหรอ”ผมพูดต่อ หยิบยาทาแก้ฟกช้ำทาข้อมือ และรอยต่างๆ ภายนอกร่มผ้าให้เฮีย คาดว่าข้างในคงจะมีไม่น้อย ผมทาตรงหน้าอกที่เป็นรอยช้ำเห็นชัด เฮียกุมมือผมยิ้มทั้งปากและตา
“แค่เห็นหนูเฮียก็หายแล้ว ไม่เจ็บแม้แต่นิดเดียว”เฮียพูดคล้ายจะอ้อน ผมยิ้มไม่ได้เขินแต่รู้สึกดีที่พอคลายเจ็บให้เฮียได้บ้าง ก่อนเฮียจะพูดต่อ“ถ้าได้อยู่ด้วยเฮียคงไม่เจ็บอีกต่อไป”
“เฮีย หนูอยากอยู่กับเฮียนะ”เฮียดึงผมไปกอดที่พูดจบพร้อมคำพูดผมที่เข้าหู แค่กอดคงไม่เป็นไรนะพ่อ เฮียไม่ได้ฟัดหนู
“ครับ เฮียก็อยากอยู่กับหนู อยากดูแล อยากเป็นครอบครัวด้วย”เฮียกระซิบจูบใบหูผม ก่อนจะไล่ไปเส้นผม
“แล้วมันจะมีไหมเฮีย วันนั้นจะมีไหม”ผมถามเฮียอย่างไม่รู้ว่าจะได้คำตอบไหม เพราะเฮียเงียบได้ยินแต่เสียงลมหายใจและอ้อมแขนที่อบอุ่น ก่อนมือใหญ่จะลูบหลังเชิงปลอบ
“เฮียจะพยายามมีให้ได้”เฮียพูดด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากผม เฮียไม่ได้สัญญา เพราะกลัวจะทำให้ผิดหวัง เฮียไม่อยากให้ผมผิดหวัง ถึงไม่พูดผมก็รู้
“ต้องมี เฮียทำได้”ผมพยักหน้ากับไหล่เฮีย พูดให้กำลังใจเรามีความหวัง เฮียไม่พูดแต่พยักหน้าเช่นกัน เราปล่อยเวลาให้ผ่านไปเพื่อจะสัมผัสถึงกันให้มากกว่านี้
“มีเจ็บตรงอื่นอีกไหมเฮีย หนูจะทายาให้”ผมผละออกมาจับตัวเฮียมองสำรวจ
“ไม่มีแล้ว”เฮียตอบก่อนจะมองหน้าผมที่หรี่ตาเหมือนจะไม่เชื่อ
“จริงดิ”ผมถาม เฮียที่พยักหน้า
“อืม เฮียเคยเป็นอะไรมากที่ไหนล่ะ”เฮียเอามือขยี้หัวผม ยกยิ้ม
“ก็ไม่แน่หรอก เฮียไม่บอกหนูก็ไม่รู้ ไม่แน่ อาจจะ ตรงนี้ก็ได้นะ ครึครึ”ผมพูดใส่เฮียขำๆตอนชี้จุดสำคัญของผู้ชาย แต่เฮียผงะก่อนจะยิ้มเฝื่อนและพูดกลับ
“ตรงนี้เฮียรักษายิ่งชีพเลย เอาไว้ให้หนูดูแลเป็นพิเศษ”เฮียล้อทั้งเสียงและหน้า ทำเอาผมลืมท่าทางเฮียเมื่อครู่
“ก็คงพิเศษ เพราะเป็นไข่ ฮ่าๆๆๆๆ”ผมเล่นมุขแก้เขินกลับใส่เฮีย ที่ทำหน้างง ก่อนจะบางอ้อส่ายหน้าใส่ พิเศษใส่ไข่ เลยต้องใส่ใจกันหน่อย เฮียนี่ทะลึ่งขัดบุคลิกจริงเลย หรือ กูวะที่ชี้นำ
“เฮียเลิกเสื้อแล้วหันหลังหน่อย หนูจะทายาให้”ผมบอกเฮียที่ทำหน้าว่าผมรู้ได้ยังไง แต่ก็ยอมทำโดยดี
“หนูเห็นเมื่อวานเฮียถอดเสื้อ ล้างตัวในคลอง ตอนตัดหญ้าเสร็จ”ผมบอกเฮียมือก็ทา กลางหลังเฮียมีรอยช้ำวงใหญ่ ตัดกับรอยสัก และรอยจ้ำเล็กๆ ที่เฮียคงโดนมาไม่เล็กแน่
“เฮียไปทำอะไรมา เกี่ยวกับข่าวที่ออกหรือเปล่า”ผมตัดสินใจถามเฮียออกไป เฮียเงียบตามเดิม
“ในเมื่อสองวันที่ได้อยู่ด้วยกัน หนูขอให้เราอย่าปิดบังได้ไหม เฮียบอกเท่าที่เฮียบอกได้ก็พอ”ผมพยายามไม่กดดันเฮีย เอาหน้าเกยไหล่ พูดต่อเสียงเบา มือโอบเอว“เฮียรักหนู หนูรักเฮีย เรารักกัน แบ่งมาบ้างได้ไหม”
“เฮีย ไม่อยากให้หนูรู้สึกไม่ดีไปด้วย”เฮียพูดเอาหัวพิงหัวผม
“ไม่มีอะไรที่หนูจะรู้สึกไม่ดี ในเมื่อเฮียเลือกหนูแล้ว เราต้องรู้สึกเหมือนกันสิ”ผมตอบเฮียทันควันโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
“หนูต่างหากล่ะที่เลือกเฮีย ทั้งที่รู้ว่าเฮียเป็นใครในตอนที่เลือก”เฮียกุมมือผมแนบแน่นขึ้นและพูดต่อ”หนูเข้าใจถูกแล้วล่ะ เฮียไปทำงานให้นาย แต่พลาดถูกจับได้ เลย ฮึฮึ”เฮียหัวเราะในลำคอ แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าเฮียเจ็บปวดและทรมานแค่ไหน ก่อนเฮียจะค่อยๆเล่าออกมา เราอยู่ในท่านั้นตลอด
“เวลานั้นเฮียนึกถึงหนู เป็นห่วงมาก กลัวมันจะจับหนูไปจริง ๆ แต่พอได้สัมผัสเฮียก็แน่ใจว่าหนูยังอยู่ดี ถ้าเป็นหนูจริงในตอนนั้น เฮียบอกเลยถ้าหนีไม่ได้ เฮียจะฆ่าทิ้งทันทีไม่ให้ทรมาน”เฮียหันมาพูดเสียงแผ่วเบาจมูกเราชนกัน
“ดีแล้ว เราสัญญากันแล้ว เฮียทำถูกแล้ว”ผมเอาปากสัมผัสแก้มเฮียที่ทำกลับเช่นกัน ผมสงสารเฮียเหลือเกินรอยช้ำมันคือรอยไหม้จากเครื่องช็อตไฟฟ้า ความเจ็บปวดไม่ต้องพูดถึงแค่โดนท่อรถหรือของร้อนสะกิดเพียงนิดยังสะดุ้ง แล้วเฮียล่ะ ผมไม่อยากจะนึกภาพเลย แค่นี้ใจผมก็ถูกบีบจนอึดอัดไปหมด
“ตอนนั้นเฮียคิดว่า ถ้าตายไปก็คงจะดี แต่พอนึกถึงหนู ตุลย์ เฮียก็บอกตัวเองว่าตายไม่ได้ อย่างน้อยขอให้เจอกันอีกสักครั้ง ก็ยังดี”เฮียพูดต่อก่อนจะหันหน้ามาดึงผมเข้าไปกอด โน้มตัวจูบหน้าผาก ซับน้ำตาที่มันคลอ จบที่ปากอย่างนุ่มนวล ผมตอบรับเฮียอย่างช่วยปลอบประโลมให้ลืมความเจ็บ พอผละออกผมมองหน้าเฮียอย่างตัดสินใจที่จะถามบางอย่าง
“หนูได้ยินเสียงเฮียร้อง เอ้อ ในห้องน้ำ”ผมลูบหน้าเฮีย ตั้งแต่เฮียมาอยู่ในคราบอาจนรู้ว่าเป็นเฮีย ผมได้ยินเสียงเฮียร้อง ตอนแรกผมหน้าแดงคิดว่า เฮียเกิดอารมณ์ แต่พอฟังมันเหมือนเสียงครางด้วยความเจ็บปวดแต่ต้องกลั้นไว้ ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่บังเอิญเข้าไปทำความสะอาดและจะเรียกกินข้าว ผมเอาหูไปแนบจนแน่ใจว่าไม่ใช่
“มีอะไรที่หนูไม่รู้ว่าเฮียเจ็บปวดมากกว่าที่เห็นใช่ไหม”ผมถามเฮียที่เอาหน้าผากแนบพยักหน้าช้าๆหลับตาลงอย่างยอมรับ
“ใช่ เจ็บ มันเจ็บมากในตอนแรก แต่ตอนนี้ไม่แล้ว มันไม่รู้สึกแล้ว”เฮียยอมรับด้วยรอยยิ้ม ผมเอื้อมมือไปตรงส่วนนั้น เฮียมองจะจับแต่ผมส่ายหน้า เฮียหลับตาอีกครั้ง ผมไม่ได้ทะลึ่งลามก ผมจับกุมขยับนิดๆพอรู้สึก
“มันไม่ตื่นใช่ไหม ฮึฮึ”เฮียหัวเราะในลำคอ ผมโผเข้ากอดเฮียทันที
“ฮือออออ ทำไม ทำไม มันต้องเกิดกับเฮียด้วย ฮืออออออออ”ผมร้องไห้ออกมาอย่างเก็บไม่อยู่ ผู้ชายคนนี้เจออะไรที่เลวร้ายยังไม่พออีกเหรอ ถึงได้ลงโทษเขาขนาดนี้ ทำไมต้องทำกับเฮียแบบนี้ด้วย ไอ้คนเลว ขอให้พวกมันหดไม่มีสืบพันธ์ลูกหลานเลวๆจะได้ไม่โผล่มาเลวเหมือนบรรพบุรุษมัน ผมไม่เคยนึกอยากจะด่าสาปส่งใครเลย แต่รู้สึกโกรธแค้นแทนเฮียมากจนต้องหลุดปากสาปแช่งพวกมัน
“เฮียไม่เป็นไร ไม่เป็นไร อย่าร้องนะ”คำซ้ำๆที่ออกจากปากเสมอ ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็แค่ไม่เป็นไร
“เฮียมีตุลย์ มีหนู อยู่ด้วยก็พอแล้ว”เฮียพูดต่อเสียงทุ้มอย่างที่พอแล้วจริงๆ
“อยู่ ฮึก หนู จะอยู่กับเฮีย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หนูจะอยู่ด้วย เฮียไม่ต้องกลัวนะ หนูไม่ทิ้งเฮียแน่นอน”ผมละล่ำละลักบอกเฮียไม่ให้กังวลถึงเรื่องนั้น มันไม่ได้สำคัญอะไร ไม่สักนิดในตอนนี้
“แค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว พอแล้ว”ผมพูดขอไม่ต่างจากเฮีย ความเงียบเข้าปกคลุมเราอีกแล้ว ได้แต่ปล่อยให้สัมผัสปลอบเราแทนคำพูดที่ไม่รู้จะพูดอะไรให้ดีกว่านี้
.
.
.
.
ความสุขมันจะอยู่กับเราสั้น ก็น่าจะจริง วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เฮียจะอยู่ที่นี่ พรุ่งนี้เฮียต้องไปแล้ว ไปทำในสิ่งที่เฮียกับนายหวังไว้ ผมก็ไม่รู้อีกตามเคย แต่ไม่เป็นไร ขอแค่ให้มันจบลงด้วยดีก็แล้วกัน อย่าให้มีอะไรต้องมาทำให้เฮียเจ็บไปมากกว่านี้ สองวัน ผมกับเฮียใช้ชีวิตเหมือนคนในครอบครัว เช้าทำกับข้าวใส่บาตร หรือไม่ก็ไปวัดทำบุญด้วยกัน ให้อาหารปลาที่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าอยากให้เฮียมาอยู่ข้างๆ และเฮียก็มาแล้ว อยู่ว่างๆก็ทำความสะอาดบ้านเจ้าของเขาจะใช้เป็นเรือนหอแต่คนรอยังไม่มาอยู่ เฮียทำทุกอย่างแม้กระทั่งล้างห้องน้ำ ซักผ้าให้พ่อกับผมอย่างไม่รังเกียจ ไม่ใช่เป็นการเอาใจ อยู่โน่นเฮียว่างก็ทำตลอด ส่วนพ่อก็ดูจะคุยกับเฮียเรื่องปัจจุบันมากกว่า ไม่มีการจับผิดหรือว่าอะไร เหมือนไม่เคยมีเรื่องก่อนหน้า
“ข้าเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นนะโว้ย เห็นอย่างนี้เถอะ”พ่อเริ่มคุยข่มเฮีย จิบเบียร์ไปด้วย ไม่รู้นึกครึ้มใจอะไร ซื้อเบียร์มาดื่ม
“หนูเชื่อออออออออออออ”ผมพยักหน้าลางเสียงอย่างให้รู้ว่าเชื่อจริงๆ
“ไม่ใช่ได้ไง เอ็งลูกข้า ถ้าไม่เชื่อข้า โลกนี้โลกหน้าเอ็งก็ไม่ต้องเชื่อใครแล้ว ไอ้หนูนนนนนนนนน”พ่อพูดลากเสียงยานคางบ้าง ซึ่งไม่น่าจะเกิดจากน้ำเมา เฮียแค่จิบนิดๆ บอกไม่ได้ดื่มมานานแล้ว อีกอย่างหมอห้ามด้วย หมอบอกเฮียว่ายังมีโอกาสหายได้ ผมดีใจกับเฮียด้วย แต่ถึงไม่หายผมก็จะอยู่กับเฮียแน่นอน เฮียกอดและจูบผมซะปากเปื่อยไปหมด มีหน้าบอกว่าพ่อไม่เห็นและเราไม่ได้ฟัดกันไม่ผิดหรอก ผมก็อือออตามใจที่ไม่คิดจะขัดอยู่แล้ว ครึครึ ส่วนตรงนั้นผมช่วยเฮียทายาด้วย นอกจากของตัวเองก็ไม่เคยจับของคนอื่นสักที ข่มความอายทั้งคู่ช่วยกันลูบคลำ ขยำ แม้แต่เป็นกำลังใจส่งเสียง ฮึบ ฮึบ ขึ้นโว้ย ตอนเฮียพามันกระดก ตามที่หมอบอก มันก็ไม่ยอมตื่น ทั้งที่มันไม่เคยขี้เซาหัวหดอย่างนี้มาก่อน สุดท้ายเราก็กุมมือ สบตาอย่างให้กำลังใจกันและกัน ชีวิตไม่สิ้นเดี๋ยวมันก็คงดิ้นได้อีกครั้ง สู้สู้
“ขนาดลุงกำนันทวงตังค์พ่อตั้งแต่สมัยเรียน จนปัจจุบัน พ่อบอก ไม่มีตลอด หนูก็เชื่อแล้ว ว่าพ่อพูดคำไหนคำนั้น ไม่มี คือ ไม่มี”ผมจำได้ดี แต่ลุงแกไม่ได้ทวงจริงจังหรอกแหย่พ่อมากกว่า
“ใช่ไง ข้าถูกใช่ไหมล่ะ เอ็งจำไว้นะ เราต้องเป็นคนรักษาคำพูด พูดคำไหนคำนั้น ฮ่าๆๆๆๆๆ”พ่อกอดไหล่ผมพูดอย่างภูมิใจด้วยเสียงหัวเราะ ทำเอาเฮียที่ไม่ค่อยจะหัวเราะต้องหลุดมาบ้าง
“ถูกกกกก หนูก็จำและทำมาตลอด ไอ้รงค์ทวงของเล่นหนูก็ไม่คืน คำไหนคำนั้นเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆ”ผมเอามั่ง ไอ้เรื่องมีพ่อเป็นไอดอลขอให้บอก เฮียเลิกคิ้วขำๆ พากันขุดเรื่องมาคุย ยกเว้นเฮียที่นั่งฟังอาศัยขำอย่างเดียว จนเวลาปาเข้าไปตีหนึ่งก็เก็บของพากันเข้านอน เป็นคืนแรกที่พ่อให้ผมกับเฮียนอนด้วยกัน เราไม่พูดอะไรกันเลย สองวันเราบอกรักและสัมผัสกันภายนอกเกือบตลอด ในตอนนี้มีแต่มือที่กุมกันไว้ สบตากัน ส่งรอยยิ้มให้รู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป เฮียรักหนู หนูรักเฮีย
“เฮียเดินทางดีดีนะ”
“หนูอยู่ที่นี่ระวังตัวด้วยนะ มีอะไรโทรหาเคนก่อนใกล้สุด”
“อืม เฮียระวังตัวด้วยนะ”
“ครับ”
“เฮียกินยา กินข้าว ด้วยนะ อย่าลืมล่ะ จะได้หายเร็วๆ”
“รู้แล้ว หนูก็เหมือนกัน”
“อืม”ก่อนผมจะทำปากผมรักเฮียอีกครั้ง เฮียก็ทำบ้าง
ท่ามกลางลมหายใจอันแผ่วร้อนที่กั้นเราไว้
V
V
V
V
V
“มึงสองคน จะนอนได้หรือยัง!”
“คุยผ่านหน้ากูอยู่นั่นแหละ ไอ้เฮียมึงไปนอนข้างล่างเลยไป เกิดมึงนึกว่าเป็นไอ้หนู ซวบกูเข้าให้ ขี้เกียจมีปัญหากับมัน ไป ลงไปข้างล่างเลยมึง อบอุ่นซะกูเสียวหลังไปหมด”
ใช่ครับ พ่อใจดีให้เรานอนด้วยกัน โดยมีพ่อนอนตรงกลางกั้นระหว่างเราะ ไอ้เราก็นึกว่าหลับไปแล้ว อุตส่าห์อกตัญญูรินเบียร์ให้มากกว่าใคร คุณนกนี่คอแข็งจริง
“คิดจะมอมกู ยังช้าไปไอ้หนู เหล้าขาวรวมดีกรียังเอากูไม่อยู่เลย” O_O นี่พ่อรู้ด้วยเหรอนี่
“เปล๊า ใครจะกล้าทำอย่างนั้น นอน นอน หนูนอนแล้ว”ผมรีบพูดก่อนจะกอดพ่อแนบแน่น เฮียลงไปข้างล่างแล้ว คงนอนไม่ถนัดด้วยเพราะเตียงเล็กแต่อัดผู้ชายขนาดน้องควายสามคนก็เกินแล้ว ผมยิ้มให้เฮียที่ยังนอนมองหน้าผมอยู่ จนกระทั่งหลับไปด้วยความสุข พร้อมความคิดในใจ
.
.
.
.
.
‘ถึงของเฮียจะใช้ไม่ได้ หนูก็ยินดีจะสละของหนูให้เฮียใช้เป็นการตอบแทนที่เฮียให้หนูมาเยอะแล้ว ไม่ต้องกลัวนะเฮีย’
ผ่านไป
ตีสาม
.
.
.
.
.
“ฮึ่มมมม ไอ้หนู ไอ้ลูกไม่รักดี เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อ ฮึ่มมมม”
เสียงเหมือนเครื่องยนต์คำรามกระฮึ่ม ทำเอาผมผวา แต่สงบได้เมื่อถูกโอบไปในอ้อมแขนกว้างที่คุ้นเคย ผมไม่รู้ตัวสักนิดว่าละเมอมานอนข้างล่างได้ยังไง
^______________________^
************************************************************************************************************************
ปล. มาชิวๆกันอีกตอนให้สบายอกสบายใจกันไปกับด่านพ่อตาที่ยังไง๊ ยังไง คุณนกก็ร้ายไม่ลง ส่วนตอนหน้าจะพาไปอาบแดด เอ้ย ไปอาบเลือด กันแล้ว อิอิ o18 มีคนแนะนำให้ทำสารบัญ บอกตรง ทำไม่เป็นอ่ะ ฮือออออออ :hao5: แต่จะลองค่ะ รอก่อนนะ หรือท่านผู้มีอุปการคุณท่านใดทำให้ ขอบคุณล่วงหน้าเลยค่ะ หุหุ :mew1: ขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจที่มีให้กัน จะติจะชม ดิฉันรับอมไวหมดจนหน้าบานไปหมดแล้ว แต่ชอบมากค่ะ ขอบคุณอีกนะคะ :pig4: บาย ไปทำงานต่อ อีนี่รักกรูจริงแทบจะสิงร่างเลย :katai4:
-
วิ่งขาควิดหัวทิ่มเข้ามาอ่านเร็วพลัน ก็มันคิดถึงหนูกับเฮีย และคนเขียนมากมายนี่นาาาาาาาาาาา :impress2:
อ่านตอนหนูรู้แล้วสงสารเฮีย----แต่ยิ่งสงสารกว่าเก่า---ตอนหนูคิดจะตอบแทนเฮียด้วยการทำแทน ฮาาาาาาา
ถ้าเฮียรู้คงมีกำลังใจรักษาตัวให้หายเร็วขึ้นเป็นแน่แท้ กร๊ากกกกกกกก :laugh:
-
ผ่านด่านพ่อตาได้แล้ว ก็เหลือภารกิจที่ต้องทำ ถ้าสำเร็จจะได้กลับเป็นครอบครัวอบอุ่นแน่นอน สู้ๆนะเฮีย สู้ๆนะหนู
-
แปะไว้เดี๋ยวมา :katai2-1: :katai2-1:
-
พ่อนกยังใจดี ไม่ได้โหดร้ายกะเฮีย ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกพ่อนะ จะฮาไปไหนกันพ่อลูกคู่นี้ :laugh:
ตอนหน้าจะต้องอาบเลือดอีกแล้วหรอ เฮียสู้ๆนะ ห้ามตายเด็ดขาด ต้องกลับมาอยู่กะหนูให้ได้นะเฮีย :n1:
-
พ่อนกฮามากกกกกกกกก ชอบอาะ อยากให้พ่อนกมีคู่จัง 55555555
-
อ๊าคคคคคค อยากได้ผู้ชายอย่างเฮียมานอนกอดสักคืน :man1:
พ่อนกจ๋า ยกหนูให้เฮียเต๊อะ สงสารเฮียเค้าอ่าาาา
ต่อไปจะมีเรื่องอะไรอีกป่าวหน๊อ :hao5:
-
ผ่านด่านพ่อนกไปได้แล้ว ที่เหลือคืองานระดับชาติ
สงสัยจะมันส์น่าดู รอตอนต่อไป
-
ต้องทำให้สำเร็จนะเฮีย อยากเห็นเฮียกะหนูอยู่ด้วยกันซะที
อยากให้เฮียกะหนูมีความสุขซะที :mew6:
-
:m15:
เฮียยยยยยยยยยย นู๋ววววววววววว
ตอนนี้เป็นอะไรที่คนอ่านอย่างเราคิดถึงมากเลยค่ะ โมเม้นท์น่ารักๆของคนทั้งคู่ไม่ได้เห็นมานานเเล้ว
ถึงเเม้มันจะแฝงไปด้วยความเศร้า เเต่มันก็กินใจมากๆเลยค่ะ
ชิส์.....ในวันที่ทุกสิ่งดูผิดพลาดไปหมด ใจที่ดีของหนูเเละเฮียจะทำให้ทุกอย่างเข้าที่เอง
อดทนหน่อยนะเฮีย-หนู เเล้วเราจะผ่านมันไปด้วยกัน :กอด1:
จะคอยเฝ้าดูเฮยเเละหนูอย่างใกล้ชิดเลยนะคะ
กำลังใจจากเราให้คนเเต่ง เฮีย หนู พ่อนก สิบ เบียร์ รัน ? เทียน เฟย นะคะ
:L2: :3123: :กอด1:
-
บอกได้เลยว่าทั้งซึ้งทั้งขำ พ่อนกนี่ก็นะมีการนองกั้นลูกด้วย 55555555 หวงเหลือเกินเฮียเขาจือดื้ดกันไปไหนถึงไหนแล้ว ขอให้เฮียหายไวๆโดยเฉพาะปืนใหญ่นะจ๊ะไม่งั้นเฮียต้องพึ่งปืนสั้นของน้องหนูแน่ๆ หึหึ
-
ละเมอลงมานอนกับเฮีย ไม่รู้ตัวจริงหรอ หนู: จริงจริ๊งงงงงง :m17: เสียงสูงเชียว
-
ตอนนี้ทั้งซึ้ง ทั้งขำ พ่อนก น่ารักและเข้าใจลูกมาก ๆๆ แต่ก็เข้าใจในเหตุผลของพ่อนก เนอะ อยากให้เฮียทำสำเร็จภารกิจเสียที เฮียจะได้อยู่กับน้องตุลย์ กับน้องหนู และพ่อนก เป็นครอบครัวที่อบอุ่น
-
เฮียรีบๆหายนะะะะะ
-
ตอนนี้ยังกะอ่านนิยายตลก คุณพ่อนกฮามาก :pigha2: ไม่สงสัยเลยว่าทำไมลูกหนูถึงเป็นแบบนี้ สงสารเฮียด้วยหวังว่าส่วนนั้นของเฮียจะหายไม่งั้นก็คงต้องใช้ส่วนนั้นของหนูแล้วแหละ
-
:L1: ขอบคุณมากครับ
-
หนูก็ยังคงเป็นหนูเหมือนเดิม
เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อ :hao7:
-
พ่อนกน่ารักตามเคย ดีใจที่เฮียได้เจอกับหนูซะที แถมเคลียร์เรื่องพ่อได้ทางสะดวก
รอตอนหน้านะคะ ลุ้นมากมาย :katai1:
-
อ่านแล้วทั้งน้ำตาไหลและหัวเราะพร้อมกัน
พ่อนกฮามากกกก
-
แหม่
ช่างเปนคนดีคิดเสียสละ
แต่คาดว่าเฮียคงไม่ต้องการนะ :katai3:
-
ชื่นมื่นกันทั่วหน้าทั้งพ่อนก เฮียและหนู
รอให้ภารกิจของเฮียสำเร็จลุล่วงได้กลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง
-
พ่อนกน่ารักมาก ดีใจที่ไม่โดนกีดกันมากนัก
แต่ขำเวลาคุยกันอะ เหมือนเห็นหนูมีสองคน แบบว่าเป็นพ่อลูกที่เหมือนกันมาก
ขอให้เฮียได้กลับมาอยู่ด้วยกันกับหนูเร็วๆ อ่านตอนนี้ไปก็น้ำตาแอบซึมว่าทำไมอุปสรรคมันช่างเยอะ
เอาใจช่วยเฮียให้ทำงานสำเร็จและ "ไข่" เฮียกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิม อิอิ :-[
จะไดีไม่ต้องให้ความหวังหนูว่าจะกดเฮีย :m20:
-
พ่อนกกับหนูฮาตลอด รับจ๊อบร้านหมูกระทะได้เลย 55555
เฮียต้องหายนะ ถ้าไม่หายเฮียได้ใช้บริการของหนูแน่ :laugh:
-
เฮียจะไปแล้วเหรอ กลับมาหนูเร็วๆนะ
รีบมาขอหนูจากพ่อนกเร็วๆ ครึครึ
-
:mew3: ด่านพ่อตาในที่สุดก็ผ่านไปได้ ยังไงพี่นกสุดหล่อก็ไม่ใจร้ายอยู่แล้วเนอะ
ส่วนเรื่อง กระปู้เฮีย ถ้าในอนาคตมันจะใช้ไม่ได้จริงๆ เราก็เชื่อว่ามันไม่ได้ผลอะไรในชีวิตของคนทั้งคู่ เพราะนี่คือความรัก ความผูกพันธ์ ไม่ใช่ความใคร่ ถึงไม่มีเซ็กส์ก็ยังรักกันได้
แต่สุดท้ายเชื่อเถอะ คนดีคนอึดอย่างเฮีย ยังไงก็ได้ใช้มันอีกครั้งแน่นอน รับรองหนูมายั่ว ไม่ขึ้นให้มันรู้ไป :hao6: ส่วนหนูไม่ต้องคิดใช้แทนเฮียหรอกลูกเก็บโครงการไปเหอะ ไม่ผ่านนะลูก :laugh:
-
ฮาพ่อนกมากมายก่ายกอง :m20:
ยังจะอุตส่าห์มานอนกั้นกลางอีกเน๊าะ ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วเห็นนังหนูมันลงไปนอนกองรวมกับเฮียแล้วจะว่ายังไงน้อออออ :laugh:
เฮีย เรื่องน้องชายของเฮีย สู้ๆ นะคะ ขอให้หายไวๆ
ถ้าไม่รีบหาย นังหนูมันวางแผนเอาไว้แล้วนะว่ามันจะเป็นฝ่ายเสียบเฮียแทนอ่ะ :oo1:
ถ้าไม่อยากโดนเสียบต้องรีบหายนะเฮีย :impress2:
-
ลูกหนูมีหนุ่มมาทาบทามแล้ว
พ่อนกหาใครสักคนมาเป็นเพื่อนคู่ใจดีไหม
เมื่อลูกหนูออกเรือนไปจริงๆ จะได้ไม่เหงา
-
พ่อนกกับลูกหนูมันจะฮาเกินไปละน๊าาาา..อ่านไปขำไปว่าที่พ่อตาหวงลูกชายโตครๆ
แต่สุดท้ายก็ลงเอยได้ดี..เฮียรีบกลับไปทำภาระกิจให้เสร็จเร็วๆนะมี.คนรอเสียบเฮียอยู่555
-
น่ารักกันมากจริงๆ :mew1:
พ่อนกทำใจยอมรับเถอะ
ได้ลูกเขยดีกว่าลูกสะใภ้นะพ่อ อิอิ
-
ดีใจกับเฮียที่สุดที่พ่อนกยอมรับเรื่องตรงนี้ได้ และให้โอกาสเฮีย :mew4:
ถึงจะเป็นความสุขเล็กๆและสั้นๆเราก็เชื่อว่าทั้งเฮียและหนูต้องเป็นสุขมากแน่ๆ
ตอนหน้ารอเฮียไปเอาเลือดพวกชั่วนั่นออก บังอาจนัก
สุดท้ายอยากบอกพ่อนกว่าแม่ไก่สวยมากๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
:really2:
-
ฮาว่ะ.... พลิกวิกฤต ให้เป็นโอกาส
-
ตีสาม
ขำำ 55555555555555555555555555
-
ธ่อ พ่อ นกเห็นใจหนูบ้าง ผัวจะจากไปอีกแล้ว :laugh:
-
ฮาตอนตี 3 อิอิ
-
:hao6:
ฮ่าๆๆๆๆ เฮียยยย
ระวังโดนเสียบน่ะ
อิอิ
-
อ่อ เฮียขาาาาาา
ระวังหลังไว้นะเฮียยยยย
ถ้าเผลอโดนเสียบตูดแน่ๆ
5555555
-
รีบหายเด้อเฮียและ ทำงานให้บรรลุเร็วๆๆๆอย่าให้มันเหลือซาก
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ขอให้.... เฮียหายไวไวน้าาาา :hao6: :hao7:
-
หนูนี่ฮาตล๊อดตลอด
สงสารเฮียอ่ะ แต่กำลังใจดีอย่างนี้ เชื่อว่าสักวันมันจะกลับมาแข็งแรงอีกครั้งแน่นอน
จบตอนได้ฮามาก หนูก็แค่ทำตามหัวใจนิดเดียวเองพ่อนก
-
ของหนูมี เดี๋ยวหนูเสียบเฮียแทนก็ได้ 555555555. o13
-
:-[ :o8: :-[ :o8:
-
มาแนวซึ้งเลย
-
ยาวววววววววววว จุใจมากๆ
แอบซึ้งไปกับความรักของเฮียและหนูที่มีให้กัน
ฮาคืนสุดท้ายนี่แหละ แต่พ่อนกดันมาคั่นกลางซะงั้น
แต่ไม่เป็นไรหนูลงมานอนข้างล่างกับเฮียก็ได้ :laugh:
ลุ้นกับตอนหน้าจริงๆ ขอให้เฮียปลอดภัยกลับมาหาหนูเถอะ :call:
ขอบคุณมากๆ นะคะ
-
ปลื้มคุณนกจังง เป็นพ่อที่เข้าใจลูกมากๆๆ
ส่วนเฮียยยย ตรงนั้นเฮียใช้งานม่ายยยล่ายยยยย น่าสงสารร ขอให้หมอรักษาให้หายนะเฮียนะะ จุ๊บๆ
-
ยาวดีชอบๆ ฮาน้ำตาเล็ดเลยยยยยย พ่อนกฮาไปไหนนนน :laugh:
-
ฮามาก พ่อนกนี่เห็นแบบนั้นหวงลูกสาว(?)เหมือนกันนะ
เฮียกับหนูน่ารัก ขอให้น้องชายเฮียใช้งานได้ด้วยเถิด
ให้หนูรุกนี่อย่าเลย สงสารเฮีย :laugh:
-
เฮีย ต้องกลับมา หนู ให้ได้นะ ^^
-
ด่านพ่อตาลุล่วง ด่านหน้าเจอบอส เอาใจช่วยเฮียให้แคล้วคลาดปลอดภัย
:กอด1:
-
ตอนนี้อ่านแล้วซึ้งมากๆเลยค่ะ ดีใจในทีืสุดหนูกับเฮียก็ได้สารภาพกับพ่อนกแล้ว เย้ๆ
ยังเฮียก็ต้องหายอย่างแน่นอน อยากให้น้องตุลย์ได้มาเปนครอบครัวกับหนูและพ่อนกเร็วๆจังเลย :mew1:
-
ดีใจที่พ่อนกไม่โกรธน้องหนู ถึงตอนนี้ยังไม่ยกให้เฮียก็ไม่เป็นไร
รอให้เฮียเคลียร์ทุกอย่างเสร็จแล้ว ตอนนั้นก็ยังไม่สายเนอะ :katai2-1:
-
สงสารเฮียที่สุด
-
ได้คุยกับพ่อเรียบร้อยแล้วสินะ
ฮาพ่อนกมากมาย กัน 2 คนไม่ให้สวีทกันจนเกินไป คริคริ >.<
เป็นกำลังใจให้ความรักของเฮียกับหนูต่อไป
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ +1 ^^
-
พ่อนกยังฮาเสมอต้นเสมอปลาย
เอาใจช่วยเฮียขอให้ไอ้ตรงนั้นของเฮียกลับมาใช้งาน
กับน้องหนูได้ไวๆ....ฮิฮิฮิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้ ยาวววววได้ใจจจจจจจจจจ (เฮ้ย ไม่ไก้ทะลึ่งนะ ฮ่าๆๆ มุขตามพ่อนกมาติดๆ)
สมกับการรอคอยมากๆค่า จะเศร้าๆ เอ้า ขำอีกและ จะซึ้งๆ เอ้า ฮาตลอดดดด
ฮ่าๆๆๆๆ สมกับการที่ พ่อนก ลูกหนู อยู่ด้วยกันจริงๆ :laugh: :m20:
แหม๋ ดูท่าจะผ่านด่านพ่อตาได้ไม่ยากเลยนะคะเฮีย
มาทั้งโปรฟาย และ ความจริงๆ ขนาดนี้ ให้ร้อยคะแนนเลยค่า :mew1:
ส่วนความรัก และ ความเลี่ยนผสมกันนี้ ให้ ล้านคะแนนไปเลยยยย เอาจริงนะคะ ถ้าฉันเป็นหนูนี้ ละลายยยยยยยย ค่า ละลายกับคำพูดเฮีย แต่ละคำที่บอกพ่อนกนะ โหยๆๆ สุดๆอ่ะ พระเอกมากกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณนะคะ คนแต่ง ที่แม้จะงานเยอะ แต่ยังไม่ทิ้งกันไปไหน รักคนแต่งอ่ะ รักคนแต่งสุดๆๆเลยค่า จ๊วฟฟฟฟฟ
รอตอนต่อไป มาอาบเลือดกันมั้ง ฮือๆๆๆๆๆ เตรียมสงสารหนูตอนจะจากเฮียอีกรอบ แต่ไม่เป็นไร ยังไงเฮียต้องไปจบภาระกิจก่อนเนอะ ถึงจะกลับมาได้อย่างหมดห่วง
ปล. ยังฮาค้างกับ สิ่งที่หนูคิดก่อนจะจบตอน :a5: หนูจะแรกหน้าทีกับเฮียหรอ o22 ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.อีกอัน +1 บวกเป็ดๆ เป็นกำลังใจค่า นั่งรอตอนต่อไปและ ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
แหม คุณนกทำเป็นเข้มน้าาาาาา คึคึ :)
ขอบคุณค่าาาา
-
แอร๊ยยยยยยยย ตอนนี้น่ารักง่าาา ถูกใจจจ :-[ :-[
ขำพ่อนก ตอนสอบลูกเขย 55555
-
เฮียผ่านด่าพ่อตา(?)ไปได้ในระดับนึง สู้ต่อไปนะเฮีย~
-
พ่อนกอย่างฮา ฮาตั้งแต่ต้นตอนจนปิดท้ายตอนจริงๆ :jul3:
แอร๊ย เฮียกำลังจะไปทำงานใหญ่ให้นายเทียนนายเฟย
ขอให้เฮียปลอดภัยทำงานสำเร็จไวๆนะ จะได้รีบกลับมาหาหนู :katai4:
-
พ่อนกน่ารักมากยอมรับเฮียแล้ว
เฮียะต้องพิสูจน์ให้ได้นะว่าสามารถดูแลหนูได้
-
สงสารเฮียจังเลย
-
หมดแล้วๆๆๆๆ
ใช้ไม่ได้แล้ว
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เฮียสู้ๆ หนูสู้ๆ o13
-
“เอ็งหมายความว่า ชอบตามหมา ผู้ใหญ่ไม่กัดน่ะเหรอ”
คำสุภาษิตพ่อนกนี่ทำเอาขำตกเก้าอี้ :jul3:
คุณนกนี่นะ อนุญาตให้เค้าอยู่ด้วยกันแล้วจะมานอนขวางเค้าทำม๊ายยย :serius2:
ตอนนี้ฮาน้ำตาไหลเลยค่ะ :m20:
-
ฮา :jul3: พ่อนกมาก พูดเลย
เอาใจช่วยเฮีย ให้หายเร็วๆ จงใช้การได้เพี้ยง!! :hao7:
-
ยังอ่านไม่ทันสักที งานเยอะจัง
จึงอยากได้เป็นหนังสือพกไปอ่านที่ไหนก็ได้
ตกลงจะทำหนังสือมั๊ยจ๊ะ อยากได้มากกกกกกกกกกก
:haun4:
ดูอีโมซะก่อนว่าอยากได้ขนาดไหน
-
พ่อนกไม่ซีเรียสขอแค่ลูกมีความสุขก็พอ
ตอนสุดท้ายนี่ยังไง
หนูกลิ้งลงไปข้างล่างเอง
หรือ...
เฮียลากหนูลงมา อิอิ
แต่ถึงยังไงก็เป็นกำลังใจให้เฮีย ให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีจะได้อยู่ด้วยกันแบบครอบครัวสุขสันต์ 55+
-
เฮียหายเร็วๆน่ะ
...ไม่งั้นโดนแผนสำรองของน้องหนูแน่!! :o8:
-
พ่อนกยังฮาได้อีก :laugh:
เฮียกับหนูสู้สู้เอาใจช่วย :L1:
-
น้องหนูจำเฮียได้ตั้งแต่แรกเห็น เพราะความรักที่ส่งมาจากสายตาของเฮียนี่เอง
พ่อนกกับน้องหนู ทำให้ฮาได้ตลอด ๆ จริง ๆ คลายเครียดจากเรื่องงานของเฮียมาก ๆ
ความรักของพ่อนกต่อน้องหนูทำเอาซึ้งเลย ในที่สุดความจริงใจของเฮียก็ส่งไปถึงพ่อนก
ทำให้พ่อนกเข้าใจและยอมรับได้แล้ว ยังไม่ยกให้ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร เหตุผลของพ่อนก
ก็ถูกแล้วสำหรับคนเป็นพ่อ หัวอกเดียวกับเฮียนั่นแหละ แค่พ่อนกเข้าใจ และไม่ขัดขวางก็ดีแล้ว
่แต่พ่อนกแอ๊บดุแค่ไหน ก็ไม่ทำให้เฮียกลัวหรอกจ้า อย่าทำให้เหนื่อยเลย ฮามากกว่าอ่ะ :laugh:
เสียดายที่ได้อยู่ด้วยกันแป๊บเดียว เฮียก็ต้องไปอีกแล้ว แต่สะสางปัญหาให้เสร็จเร็ว ๆ
จะได้รีบกลับมาสู่ขอน้องหนูจากพ่อนกนะเฮีย ได้อยู่ด้วยกันครอบครัวสุขสันต์ซะที
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :L1:
ปล. ลองทำสารบัญมาให้ค่ะ ไม่รู้จะถูกใจมั้ย
................................................................................
อิมเมจ
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG เฮียกร<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2483783#msg2483783)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG น้องหนู<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2484836#msg2484836)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG พี่สิบ<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2491229#msg2491229)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG น้องเบียร์<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2490169#msg2490169)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG พี่เข้ม<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2496932#msg2496932)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG น้องรัน<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2504212#msg2504212)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG นายเทียน<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2500210#msg2500210)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG นายเฟย<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2499945#msg2499945)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG พ่อนก<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2536592#msg2536592)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG แม่ไก่<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2547540#msg2547540)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG หมอฉัตร<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2613737#msg2613737)
........................................................................
สารบัญ
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.1<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2330758#msg2330758)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.2<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2333463#msg2333463)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.3<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2338388#msg2338388)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.4<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2341729#msg2341729)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.5<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2344991#msg2344991)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.6<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2351221#msg2351221)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.7<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2356152#msg2356152)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.8<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2360928#msg2360928)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.9<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2368152#msg2368152)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.10<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2374195#msg2374195)
ปล้นร้ายกลายรัก ตอนพิเศษ >>วันพืชมงคล<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2378611#msg2378611)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.11<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2382518#msg2382518)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.12<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2390047#msg2390047)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.13<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2395597#msg2395597)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.14<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2401685#msg2401685)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.15<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2408333#msg2408333)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.16<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2412507#msg2412507)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.17<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2416826#msg2416826)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.18<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2420119#msg2420119)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.19<< Part เบียร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2425198#msg2425198)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.20<< Part เบียร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2428699#msg2428699)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.21<< Part พี่สิบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2433357#msg2433357)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.22<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2437123#msg2437123)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.23<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2442699#msg2442699)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.24<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2452302#msg2452302)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.25<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2461797#msg2461797)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.26<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2467136#msg2467136)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.27<< Part รัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2473519#msg2473519)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.28<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2479605#msg2479605)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.29<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2486390#msg2486390)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.30<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2492187#msg2492187)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.31<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2497089#msg2497089)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.32<< Past’s Here (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2501223#msg2501223)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.33<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2505625#msg2505625)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.34<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2514179#msg2514179)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.35<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2519352#msg2519352)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.36<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2524732#msg2524732)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.37<< ความสัมพันธ์ที่น่าหลงใหล # 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2528864#msg2528864)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.38<< ความสัมพันธ์ที่น่าหลงใหล # 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2534414#msg2534414)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.39<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2541461#msg2541461)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.40<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2548499#msg2548499)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.41<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2553835#msg2553835)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.42<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2556369#msg2556369)
ปล้นร้ายกลายรัก ตอนพิเศษ >>สุขสันต์วันพ่อ<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2560398#msg2560398)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.43<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2568989#msg2568989)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.44<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2574056#msg2574056)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.45 ครึ่งแรก<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2584505#msg2584505)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.45 ครึ่งหลัง<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2587154#msg2587154)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.46 << Sip & Beer # 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2596106#msg2596106)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.47 << Sip & Beer (End) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2599896#msg2599896)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.48<< นาย & นาย บทสรุปความสัมพันธ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2608294#msg2608294)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.49<< Run ???? # 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2614889#msg2614889)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.50<< Run # End (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2622131#msg2622131)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.51 ปิดการปล้น << (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2632862#msg2632862)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #ความสุขของคุณพ่อ#<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2641599#msg2641599)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #ความในใจของคุณหมอ#<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2648475#msg2648475)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #ผมชื่อเข้ม #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2658515#msg2658515)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #เข้ม รัน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2666244#msg2666244)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #ครั้งหนึ่งเมื่อวันสงกรานต์???? #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2672886#msg2672886)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #เรือนหอที่คอยรอ #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2684423#msg2684423)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ #Sweet Time #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2712677#msg2712677)
ปล้นร้ายกลายรัก >>พิเศษ # เฮ้อ! เสร็จสักที #<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2731609#msg2731609)
-
โถๆๆๆ สงสารน้อวของเฮียจริงๆ ขอให้มันกลับมาแข็งแรงอีกครั้งนะ
รอลุ้นฉากปะทะฉากใหญ่ :)
-
มาแบบจุใจ เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันน้าสสงสารหนูกะเฮีย
พ่อนกนี่ แฟมิลี่แมนมาก
-
:L2: :L2: :L2:
-
พ่อนกคงรู้ตั้งแต่แรกแล้วแหละ
แล้วเฮียจะใช้การไม่ได้จริงๆ เหรอเนี่ย :ling2:
เอาใจช่วยยยเฮียนะ สู้ๆ ฮึ๊บๆ
-
ตอนหน้าคงจะหนักเอากานน สู้ต่อไป จุ้กกรู้!!
-
น้องหนูจำเฮียได้ตั้งแต่แรกเห็น เพราะความรักที่ส่งมาจากสายตาของเฮียนี่เอง
พ่อนกกับน้องหนู ทำให้ฮาได้ตลอด ๆ จริง ๆ คลายเครียดจากเรื่องงานของเฮียมาก ๆ
ความรักของพ่อนกต่อน้องหนูทำเอาซึ้งเลย ในที่สุดความจริงใจของเฮียก็ส่งไปถึงพ่อนก
ทำให้พ่อนกเข้าใจและยอมรับได้แล้ว ยังไม่ยกให้ตอนนี้ก็ไม่เป็นไร เหตุผลของพ่อนก
ก็ถูกแล้วสำหรับคนเป็นพ่อ หัวอกเดียวกับเฮียนั่นแหละ แค่พ่อนกเข้าใจ และไม่ขัดขวางก็ดีแล้ว
่แต่พ่อนกแอ๊บดุแค่ไหน ก็ไม่ทำให้เฮียกลัวหรอกจ้า อย่าทำให้เหนื่อยเลย ฮามากกว่าอ่ะ :laugh:
เสียดายที่ได้อยู่ด้วยกันแป๊บเดียว เฮียก็ต้องไปอีกแล้ว แต่สะสางปัญหาให้เสร็จเร็ว ๆ
จะได้รีบกลับมาสู่ขอน้องหนูจากพ่อนกนะเฮีย ได้อยู่ด้วยกันครอบครัวสุขสันต์ซะที
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ :L1:
ปล. ลองทำสารบัญมาให้ค่ะ ไม่รู้จะถูกใจมั้ย
................................................................................
อิมเมจ
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG เฮียกร<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2483783#msg2483783)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG น้องหนู<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2484836#msg2484836)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG พี่สิบ<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2491229#msg2491229)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG น้องเบียร์<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2490169#msg2490169)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG พี่เข้ม<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2496932#msg2496932)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG น้องรัน<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2504212#msg2504212)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG นายเทียน<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2500210#msg2500210)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG นายเฟย<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2499945#msg2499945)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG พ่อนก<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2536592#msg2536592)
ปล้นร้ายกลายรัก >>IMG แม่ไก่<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2547540#msg2547540)
........................................................................
สารบัญ
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.1<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2330758#msg2330758)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.2<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2333463#msg2333463)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.3<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2338388#msg2338388)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.4<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2341729#msg2341729)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.5<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2344991#msg2344991)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.6<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2351221#msg2351221)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.7<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2356152#msg2356152)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.8<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2360928#msg2360928)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.9<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2368152#msg2368152)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.10<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2374195#msg2374195)
ปล้นร้ายกลายรัก ตอนพิเศษ >>วันพืชมงคล<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2378611#msg2378611)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.11<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2382518#msg2382518)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.12<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2390047#msg2390047)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.13<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2395597#msg2395597)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.14<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2401685#msg2401685)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.15<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2408333#msg2408333)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.16<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2412507#msg2412507)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.17<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2416826#msg2416826)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.18<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2420119#msg2420119)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.19<< Part เบียร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2425198#msg2425198)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.20<< Part เบียร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2428699#msg2428699)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.21<< Part พี่สิบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2433357#msg2433357)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.22<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2437123#msg2437123)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.23<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2442699#msg2442699)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.24<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2452302#msg2452302)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.25<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2461797#msg2461797)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.26<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2467136#msg2467136)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.27<< Part รัน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2473519#msg2473519)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.28<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2479605#msg2479605)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.29<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2486390#msg2486390)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.30<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2492187#msg2492187)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.31<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2497089#msg2497089)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.32<< Past’s Here (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2501223#msg2501223)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.33<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2505625#msg2505625)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.34<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2514179#msg2514179)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.35<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2519352#msg2519352)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.36<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2524732#msg2524732)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.37<< ความสัมพันธ์ที่น่าหลงใหล # 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2528864#msg2528864)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.38<< ความสัมพันธ์ที่น่าหลงใหล # 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2534414#msg2534414)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.39<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2541461#msg2541461)
ปล้นร้ายกลายรัก >>ป.40<< (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2548499#msg2548499)
ชอบค่ะ ชอบมากกกกกก ขอบคุณนะคะที่ช่วยทำให้ :heaven :pig4: :pig4:
-
เพิ่งจะตามเข้ามาอ่านได้ไม่นานเจอความฮาของ"พี่นก" น้องหนู เข้าไป :m20: :m20: :m20: ฮากระจาย ชอบในความฮาของสองพ่อลูก แม้ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานพวกพี่แกก็ยังคงฮา ส่วนกับเฮียตอนแรกก็แอบมั่นใส้ในความจงรัก ภักดีที่มีต่อนาย :m16: :m16: :m16: แต่พออ่านๆ ไปก็เลยเข้าใจว่าเค้าใช้ใจซื้อใจ นายทั้งสองเป็นนายที่ดีแม้บุคลิก การพูดจะทำให้ดูเหมือนว่าโหด แต่จริงๆ ก็มีความยุติธรรมให้กับลูกน้อง ผิดว่ากันไปตามผิด บางตัวละครพื้นเพเป็นคนดีแต่มีเหตุที่ทำให้ต้องไปพบเจอกันในสถานที่ที่น้อยคนอยากจะเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ คนแต่งเก่งมากมากในการใช้ภาษา การถ่ายทอดความรักของพ่อ มิตรภาพของเฮียกับเพื่อน ฯลฯ สมแล้วที่ได้รับรางวัลในปีนี้ o13 o13 o13
-
ใครจะไปฉลาดเหมือนพ่อนกไม่มีอีกแล้ว
อาการหวงลูกสาวก็ทำได้แนบเนียนเหลือเกิน
จริงๆคือหวงมากๆๆๆ แม้จะเป็นลูกชายก็เถอะ
แม้จะไม่ได้ออกปากว่าไฟเขียวแต่ท่าทีก็อ่อนลงเยอะ
เพราะพ่อนกเองก็เชื่อมั่นในตัวเฮียเหมือนกันล่ะสิ
รอให้เสร็จเรื่องก่อนเถอะ อะไรๆเกี่ยวกับเฮียคงกระจ่าง
ถึงตอนนั้นพ่อนกคงจะไม่อิดออดหรอกเนาะ
ส่วนเรื่อง.......ใช้ได้ไม่ได้ ก็คงต้องเอาใจช่วยต่อไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้ะ
-
ช่างเป็นพ่อลูกที่น่ารักและฮาได้ตลอดจริง ๆ นี่ขนาดพ่อนกพอรู้บ้างยังหวงลูกหนูขนาดนี้
ถึงตอนนี้จะยังไม่ยกให้แต่ถ้าเฮียกลับมาได้อย่างปลอดภัย พ่อนกต้องเลือกความสุขของลูกหนูแน่นอน
ตอนหน้าเฮียต้องแยกกะหนูอีกแล้ว เศร้าเลย อย่าให้ห่างกันไปนานนะคะ คิดถึงเวลาเฮียกะหนูอยู่ด้วยกัน
บอกรักกัน มันมีความสุขไปด้วยอะคะ เป็นกำลังใจให้เฮียทำงานได้สำเร็จไว ๆ
กวาดล้างไอ้พวกขี้โกง ขายชาติให้หมดเลยนะค่ะ(ถึงเฮียจะเป็นนักโทษแหกคุกมาก็เถอะ)
ที่สำคัญขอให้เฮียแข็ง แรงขึ้นซะที :impress2: ไม่งั้นกลับมาอีกที เฮียอาจต้องยอมรับการเสียสละของหนู
ที่อยากตอบแทนสิ่งดี ๆ ที่เฮียให้หนูของเฮียมาตลอดก็ได้ อิอิ แต่คราวนี้พ่อนกคงต้องทำใจ
เปลี่ยนเป็นยอมรับลูกสะใภ้อย่างเฮียให้ได้แทนอะจิ 555 รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
แอบสงสารพ่อนกนิดๆ
มีลูกเขยเเบบนี้ต้องเตรียมพร้อมรับมือมากๆหน่อยนะ
-
แปะไว้ตั้งแต่หน้า3 ตอนนี้หน้า 106 แล้วกว่าจะได้เข้ามาอ่าน
อัพไวจริงอะไรจริง รักจริง ๆ นักเขียนคนนี้ :กอด1:
ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องแล้วกลัวเลยพักให้อัพไปสักระยะแล้วค่อยมาอ่าน กลัวดราม่า :-[
แต่ก็นะ...เป็นคนชอบดราม่าแต่อินจัดไง อ่านเรื่องนี้ น้องหนูมันร้องตอนไหน ผมร้องหมดอ่ะ
แล้วพาร์ทเฮีย เบียร์ รัน ร้องไห้ปานขาดใจตายอ่ะ แบบว่าเหมือนพี่คนเขียนใช้สำนวนให้มันตลกแต่พล๊อตมันเศร้า
คือผมเป็นคนความรู้สึกไวกับดราม่า แต่ว่า...ชอบเสพดราม่านะ :-[
เรื่องนี้สนุกมาก ๆ จะไม่ทิ้งไปไหนอีกแล้ว จะติดตามทุกตอนจากนี้ครับ (เหมือนจะจบแล้ว :o8:)
ขอโทษที่มาช้า แต่มาแล้วนะครับ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
มาติดตามครับ หวังว่าเรื่องร้ายๆจะจบโดยเร็วนะ
-
คิดถึงพี่หนู :katai2-1:
-
ขอลุ้นหนุ่มตาน้ำข้าวเคนกับพ่อนกจะขึ้นมั๊ยเอ่ย
-
พระเอกใช่มั้ย...หนู...ไม่รอดแน่ๆ.. :hao3:
-
คิดถึงงงงง
:mc4: :mc4:อยากอ่านตอนนองเลือด :katai1:
สงสัยเราจะซาดิสต์ อ่ะอ่ะ
-
>> ป.41 <<
“เฮีย ระวังตัวด้วยนะ”หนูบอกผม หลังใส่บาตรเรียบร้อยตอนเช้า กินข้าวพร้อมกันสามคน ดูคุณพ่อตาจะเคืองนิดๆที่เมื่อคืนเห็นลูกชายนอนกอดกับว่าที่ลูกเขยอย่างผมอยู่ ผมยังไม่หลับมองสองคนพ่อลูกนอนกอดกันบนที่นอน ทำให้นึกไปถึงเวลาที่ผมนอนกอดตุลย์ ผมอยากกอดลูกอีกครั้ง พร้อมเทวดาตัวโตด้วย ผมนึกถึงภาพที่ตัวเองคาดหวัง ก่อนจะเห็นหนูลุกเดินโซเซไปเข้าห้องน้ำ พอออกมาก็ตรงมาล้มตัวลงนอนซุกอกและกอดผม ผมก็กอดตอบทันทีไม่สนว่าเจ้าตัวละเมอหรือเปล่า คงเพราะหัวใจที่ตรงกันมันเรียกร้อง ผมยิ้มอย่างมีความสุข จูบหน้าผาก ไล่ตามใบหน้าอย่างแผ่วเบา เจ้าตัวก็ซุกยิ่งกว่าเดิม ผมเล็งเห็นความดีของน้องชายที่มันไม่รู้สึกตัวตอนนี้ว่าดีแล้ว ถ้ามันยังปกติผมคงห้ามใจตัวเองไม่ได้แน่ อาจจะต้องลุกไปกระทำบางอย่างให้พ่อตาสลบก็เป็นได้ ผมคิดอย่างขำๆแต่อาจจะทำจริง หึหึ
“ครับ เฮียจะพยายามนะ”ผมลูบหลังหนูที่ส่ายหน้ากับไหล่
“ไม่ใช่พยายาม เฮียต้องรักษาตัวเองให้ดี นึกถึง ตุลย์ กับ หนู เอาไว้ ว่า เรา รอเฮียอยู่นะ”หนูพูดจริงจังมีอ้อมแอ้มตอนท้ายนิดๆ ผมกระชับอ้อมแขนกำลังใจส่วนหนึ่งของชีวิตผม
“ครับ เฮียจะนึกเอาไว้ ว่า หัวใจ กับ ชีวิต ของเฮียรออยู่”ผมดึงหนูมาสบตาพร้อมคำพูดที่ออกจากใจ หนูยิ้ม
“ใช่ และเฮียสัญญาแล้วว่าจะอึด จะไม่ตาย จำได้ไหม”หนูทวงสัญญาที่ขอผมไว้ ใครได้ฟังคงคิดว่าใครจะทำได้ อึด ยังพอได้แต่ตายคงห้ามกันไม่ได้แน่
“หนูรู้ว่าห้ามความตายไม่ได้ แต่ก็ขอให้เฮียรักษาชีวิตเอาไว้ให้ดีที่สุด เพื่อวันข้างหน้าที่รออยู่ หนูเชื่อว่ามันต้องมีวันนั้นสำหรับเรา”หนูพูดต่อเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรพร้อมให้ความหวังเรา
“เฮียจะทำให้ดีที่สุด ขอบคุณที่รักเฮีย ขอบคุณมาก”ผมกอดหนูอย่างตื้นตันใจ กับความรู้สึกที่มีและสิ่งที่เขาทำให้ ผมไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน ถ้าเพลงที่ได้ยินบอกว่า รักแฟนเก่ามากเท่าไร จะรักแฟนใหม่ให้มากกว่า ผมเห็นด้วยแต่ต่างที่หนูไม่ใช่คนใหม่ และ ผมไม่เคยมีคนเก่า ผมมีหนูแค่คนเดียวที่รักและอยู่ด้วยไปตลอด
“เฮียไปเถอะ กลับมาเร็วๆนะ”หนูผละออกพยายามบังคับเสียงให้ปกติไม่สั่น มือยังกุมกันไว้ มันถึงเวลาแล้วที่เราต้องแยกกัน ไม่ว่าจะยื้อสักเท่าไรก็หมดเวลาแล้ว
“ดูแลตัวเองให้ดีนะ มีอะไรโทรหาเคนก่อน และติดต่อเฮียทันที แต่ถ้าไม่มีอะไร หนูอย่าโทรหาเฮียนะ เฮียกลัวพวกมันจะจับสัญญาณได้ หนูกับพ่อจะได้รับอันตราย เข้าใจนะครับ”ผมลูบแก้มหนูพร้อมกำชับ ถึงผมจะตั้งล็อคสัญญาณเฉพาะแล้วแต่ก็ต้องป้องกันไว้ก่อนเป็นดีที่สุด
“อืม ระ รู้แล้ว หนูอยากไปกับเฮียจัง อยากไปช่วยเฮีย แต่หนูก็ห่วงพ่อ”หนูพยักหน้าพร้อมกับพูดเหมือนเลือกไม่ได้
“ดีแล้วที่หนูอยู่กับพ่อ ถึงหนูอยากไปแค่ไหน เฮียก็ไม่เอาไปแน่นอน ไม่ใช่กลัวเป็นภาระ เฮียไม่อยากให้หนูได้รับอันตรายแม้แต่นิดเดียว”ผมบอกหนูเอามือเช็ดน้ำตาให้ หนูพยักหน้า
“หนูรู้ว่าเฮียไม่คิดแบบนั้นหรอก เฮียปกป้องหนูได้ หนูรักเฮีย”หนูยกยิ้มให้ผม ก่อนผมจะโน้มเข้าไปใกล้ประทับลงบนรอยยิ้มที่ผมจะจดจำและจะทำให้มีไปตลอด หนูตอบรับด้วยทั้งหมดของความรู้สึกไม่ต่างจากผม หน้าผากเราชนกัน กอดอีกครั้ง ก่อนที่ผมจะต้องไปจริงๆสักที ไปเพื่อให้เสร็จเรื่อง จะได้กลับมาอยู่กับชีวิตและหัวใจของผม
“เฮียรักหนู รักมาก”ผมกระซิบใกล้หูอีกครั้ง หนูพยักหน้าและส่งยิ้ม
“โชคดีนะเฮีย ขอให้พระคุ้มครอง หนูจะเป็นกำลังใจให้ สู้โว้ย”หนูอวยพรและทำท่าตลก ผมหัวเราะเอามือขยี้ผมนุ่มไปมา
“ฮะแฮ่ม ฮึ่ม แฮ่มมมม”เสียงกระแอมขัดพร้อมร่างคุณพ่อตาก้าวออกมา “ข้าเข้ามาได้หรือยัง”
“นี่พ่อยังไม่เข้ามาอีกเหรอ”ลูกชายสุดน่ารักหันไปแซวพ่อ
“เดี๋ยวมึงจะโดน เมื่อคืนยังไม่ได้ชำระความ หนอย”คุณพ่อตาคาดโทษเรื่องเมื่อคืน
“โธ่ หนูละเมอ จริงจริ๊งงง”ลูกชายยืนยันด้วยน้ำเสียงสูงปรี๊ด พยักหน้าหงึกหงักให้พ่อเชื่อ
“มึงสาบานว่าละเมอ ไอ้หนู”คุณพ่อตาพูดพร้อมยกมือจะเขกกะโหลก แต่ผมดึงหนูหลบซะก่อน ไม่ใช่จะให้ท้าย แต่เป็นการป้องกันเมียไม่ให้รับผิดไปคนเดียว
“เขกหัวผมแทนแล้วกัน พี่นก”ผมบอกคุณพ่อตาที่อยากจะเรียก พ่อ เหลือเกิน แต่ติดตรงยังไม่อนุญาตเป็นทางการ เอาไว้เคลียร์เรื่องเสร็จผมจะกลับมาเคลียร์พ่อตาต่อ สู้โว้ย ยืมคำหนูมาพูดในใจบ้าง ถ้าทำท่าออกไปกลัวฮาปนน่ารักไม่เท่าหนู
“กะโหลกเอ็งข้าไม่เขกให้เจ็บมือหรอกโว้ย โน่น ต้องมีตัวช่วย”คุณพ่อตาพูดใส่พร้อมพยักหน้าไปทางไม้หน้าสามที่ตั้งอยู่
“ยินดีครับ”ผมพูดยกยิ้มไม่ใช่ท้าทาย แต่รู้คุณพ่อตาไม่ทำจริงหรอก แกคงไม่อยากเห็นลูกชายร้องไห้
“รู้ว่าไม่กล้า ท้ากูจังนะ”แกพูดหรี่ตาใส่อย่างรู้ทัน แต่ถูกครึ่งเดียว
“ไม่ได้ท้าครับ เมื่อคืนผมผิดเองที่กอดหนูเอาไว้ไม่ส่งคืน”ผมบอกคุณพ่อตาให้คลายความเคืองลงบ้าง
“มึงไม่ได้ท้ากูเล๊ยยยย แต่ตอกย้ำกูทุกดอก ไอ้เฮียยยยย”ดูแกจะเข้าใจ ถึงได้กลั้นเสียงพูดลอดไรฟัน
“เอาน่าพ่อ ยกโทษให้เถอะนะ นะ นี่ เฮียก็จะไปแล้ว”หนูขอร้องพ่อ ตอนท้ายเสียงเบาหวิว ทำเอาคุณพ่อตาถอนหายใจ
“เออ ๆ เห็นแก่ลูกข้าก็ได้”สุดท้ายก็ยอม ด้วยความรักลูก
“ขอบคุณครับ และ ผมไปก่อนนะครับ”ผมพูดพร้อมยกมือไหว้คุณพ่อตาที่พยักหน้า ผมสะพายเป้ หันไปสบตาหนูที่มีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่กลั้นไว้โดยการส่งยิ้มให้แทน ปากที่ผมสัมผัสสั่นนิดๆ ผมตัดสินใจหันหน้าหนีภาพตรงหน้าเดินไปเตรียมจะขึ้นรถ เห็นเคนยืนตรงหน้าบ้านไม่ได้เข้ามา ผมเปิดประตูรถแลนด์โรลเวอร์เตรียมจะขึ้น
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน”เสียงขัดผมไว้ พร้อมเดินเข้ามาหา ผมชะงักหันมามองคุณพ่อตาที่เดินเข้ามาใกล้
“มัวแต่เคลิ้มมองพวกมึงทำซึ้งซะเกือบลืม”คุณพ่อตาพูดเหน็บนิดๆตามแบบ ผมมองว่าแกจะพูดอะไรต่ออีกไหม แกล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบบางอย่างส่งให้ผมที่ยังยืนนิ่งอยู่พลางคิดติดตลกว่า คุณพ่อตาล้วงมีดหรือปืนมายิงผมหรือเปล่านะ
“แบมือมา ข้าไม่เล่นของใส่เอ็งหรอก”คุณพ่อตาพูดใส่ ผมยื่นมือออกไปรับ ผมยกขึ้นมาดูนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะยกมือไหว้คุณพ่อตาที่มีน้ำใจให้จนถึงที่สุด
“ขอบคุณมากครับ”ผมพูดพร้อมยกมือท่วมหัวอีกครั้ง ไม่ได้ประชดแต่เพื่อสวมสร้อยเงินที่มีพระห้อยอยู่ใส่คอ หนูยืนยิ้มอย่างยินดีที่เห็นพ่อมอบพระให้ แสดงให้เห็นว่าแกเป็นห่วงเช่นกัน
“ข้าให้พระแกเอ็ง เพราะเท่าที่เห็นก็ดูเอ็งเป็นคนดี แต่ถ้าไม่ใช่อย่างที่คิด ไม่ว่าจะมีของดีแค่ไหน พุทธคุณและสิ่งศักดิ์สิทธ์ก็ไม่สามารถคุ้มครองคนชั่วได้หรอก ไม่มีใครหนีกรรมที่ตัวทำได้พ้น”คุณพ่อตาพูดเสียงเรียบ จริงจัง ไม่ได้ล้อเล่นปนเหน็บอย่างทุกที
“ผมทราบครับ แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วที่ครั้งหนึ่งในชีวิตได้มาเจอ หนูกับพ่อ ผมยังยืนยัน ถ้ามีโอกาส ผมจะพิสูจน์ให้เห็นว่ารักและดูแลหนูได้ ขอโอกาสให้ผมนะครับ”ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณพ่อตาพูด ไม่มีใครหลีกหนีกรรมที่ตัวเองกระทำพ้นไปได้ จะรวยจะจน ดิ้นรนแค่ไหน สุดท้ายก็อยู่ได้แค่พื้นที่สี่เหลี่ยมเท่ากับตัว ผมสบตากับท่านที่หน้านิ่ง
“ผมลานะครับ เฮียไปแล้วนะ ดูแลตัวเองกับพ่อดีดี”ผมยกมือไหว้คุณพ่อตา หันไปลาหนูอีกครั้ง
“เฮียก็เหมือนกันดูแลตัวเองดีดีนะ”หนูพูดกับผมพร้อมกับทำปาก ‘หนูจะรอ’ ผมยิ้มพร้อมพยักหน้า ก้าวขึ้นรถ
.
.
.
.
.
“โอกาสขึ้นอยู่กับเอ็ง กลับมาได้เอ็งก็มีโอกาส ถ้าไม่กลับมาก็หมด” เสียงที่พูดขึ้นทำเอาผมชะงักอีกครั้ง หันไปมองคุณพ่อตาที่ยกยิ้มมุมปาก ส่วนหนูของเฮียอมยิ้ม
“ครับ ผมจะกลับมาพิสูจน์ตัวเองให้ได้ ผมเชื่อว่าพ่อพูดคำไหนคำนั้น”ผมมีแรงฮึดอีกครั้ง เริ่มนึกถึงการมีชีวิตใหม่ในวันข้างหน้า วันที่เป็นครอบครัวอีกครั้ง
“เฮ้ย ไอ้ที่เอ็งฟัง กูมุกโว้ย เล่าขำๆ จะมายึดถือได้ไงวะ”คุณพ่อตาพูดพร้อมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่ได้นะพ่อ เขาจะหาว่าไม่มีสัจจะ พ่อบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าไม่มีสัจจะในหมู่โจร แต่นักโทษมี เฮียยังมีสัจจะกับพ่อเลย”ลูกชายตัวดีรีบแย้งทันที ทำเอาคุณพ่อตาหันขวับ
“กูอยากจะถีบ ไอ้ลูกไม่รักดี กลัวเป็นหม้ายผัวตาย ยังไม่เป็นทางการมึงเข้าข้างมันทุกเม็ดเลยนะ ห่าราก”พูดพร้อมถกขากางเกงยันลูกชายที่กระโดดหลบอย่างเร็ว
“ไม่ใช่ หนูแค่กลัวพ่อเสียคำพูดในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่แล้วเท่านั้นเอง จริงจริ๊งง พ่อออ”หนูรีบพูดเอาใจพ่อด้วยน้ำเสียงยืนยันตามเดิม เขยิบมากอดแขนพ่อที่เหล่ตาใส่ เขกหัวเบาๆไปสองทีอย่างหมั่นเขี้ยว
“เออ กูจะพยายามเชื่อในสิ่งที่มึงพูด ไอ้หนู และไม่ต้องเสือกไปรอมันที่ท่าน้ำหรอกนะ”คุณพ่อตาพูดใส่ลูกที่ทำหน้าเอ๋อ แต่ผมงงว่าทำไมต้องไปรอที่ท่าน้ำด้วย รอหน้าบ้านไม่ได้เหรอ แต่ถ้าถามอาจจะโดนไปด้วย ได้เวลาไปเสียที ยิ่งเห็นยิ่งไม่อยากจากไป แต่รับปากแล้วว่าจะช่วยให้สำเร็จลุล่วงก็ต้องไป ไม่ใช่เพื่อตัวเองซะทีเดียว
“ไปล่ะครับ”ผมลาอีกครั้ง ขึ้นและปิดประตูรถ สตาร์ทเครื่องค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป มองในกระจกหนูโบกมือให้ พร้อมคุณพ่อตาที่ทำเช่นกัน ผมยิ้มอีกครั้งก่อนจะขับพ้นประตู เคนพยักหน้าให้แทนคำพูดว่าจะดูแลให้ดีที่สุด นอกจากเคนก็มีอีกสองคนที่มาด้วย แต่แยกกันไปสืบและส่งข่าวให้เพื่อนและผมด้วย อีกฝ่ายเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว
.
.
.
.
.
“ครับ นาย ดีขึ้นแล้ว ผมกำลังจะกลับไปที่โน่น”ผมรับสายนาย ระหว่างที่ขับรถจวนจะถึงเซฟเฮ้าส์
“อืม ระวังตัวด้วย รู้สึกมันส่งคนออกค้นทั่วเมืองเลย”นายรับรู้พร้อมบอกข่าวที่ไม่ได้น่าตกใจสักนิด เขารู้ว่านายอยู่ที่ไหน แต่ยังรอดูเพื่อวางแผนไม่ให้ผิดพลาดและจับกุมอย่างถูกกฎหมาย แต่น่าจะเป็นจับตายเพราะนายได้ข้อมูลเขาไปเยอะแล้ว เหลือแต่ยังถอดรหัสไม่ได้ ถ้าได้ก็จะเป็นหลักฐานชิ้นดีที่เขาดิ้นไม่หลุด
“ครับ สายรายงานว่าพวกมันรู้ว่าผมยังอยู่ที่นี่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน”ผมรับคำและบอกนาย คุยอีกนิดก่อนจะวางสาย เลี้ยวเข้าไปทางสายเปลี่ยวที่ไม่ผู้คน จนถึงบ้านหลังขนาดย่อมที่ปกคลุมด้วยต้นไม้ใหญ่ มองภายนอกเหมือนบ้านร้าง แต่ภายในมีทุกอย่างที่ต้องการ ผมใช้รีโมทเปิดประตูที่ถ้าไม่สังเกตจะไม่รู้เพราะแนวกำแพงตกแต่งเสมือนจริงเป็นต้นไม้เต็มไปด้วยเถาวัลย์ ประตูค่อยๆเปิดออก ผมขับรถเข้าบ้าน พร้อมปิดทันที ครั้งแรกผมคิดจะให้หนูกับพ่อมาอยู่ที่นี่ แต่มันไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ในหลายๆเรื่อง โชคดีที่ได้เรือนหอ(รอรัก)คุณตำรวจพักไปก่อน
ตรื๊ดดด
ตรื๊ดดด
“ตายยากจริง”ผมพึมพำเมื่อเห็นหน้าจอโชว์ชื่อพร้อมหน้า ก่อนจะกดรับ “ว่าไงครับ คุณตำรวจ”
“ไม่ว่าไง ผมติดต่อคุณไม่ได้เลย ว่าจะบุกไปบ้านตัวเองแล้ว”ดูจะอารมณ์เสียนิดๆ ตลอดที่ผมอยู่บ้านหนู ผมปิดโทรศัพท์ไม่ติดต่อกับใครเลย ยกเว้นที่จำเป็นจริงๆ
“โทษที พอดีผมอยากส่วนตัวบ้าง มีอะไรครับ”ผมขอโทษด้วยรอยยิ้มที่เขาไม่เห็นแต่รู้ได้ว่าอารมณ์ดี แต่สำหรับเขาคงฟังแล้วหงุดหงิด
“ฮึ ส่วนตัว คุณอยากส่วนตัวคนเดียวหรือไง”เขาย้อนคำพร้อมย้อมถาม
“หึหึ คุณคงไม่ได้โทรมาระบายอารมณ์ใส่ผมแค่นี้หรอกมั้ง”ผมหัวเราะในลำคอ ได้ยินเสียงเขาจิ๊ปาก
“ก็คุณส่วนตัวแล้ว ผมก็อยากส่วนตัวบ้าง คงไม่ลืมหรอกนะ”เขาทวงสัญญาที่ผมรับปากไว้
“คุณเคลียร์งานทางนี้เสร็จ เย็นนี้ก็มาหาผมได้เลย”ผมขี้เกียจเล่นแง่กับเขาต่อ เสียเวลางาน ผมจะกลับที่โน่นตอนดึก
“ผมเคลียร์เสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ไปตอนนี้เลยยังได้”เขาพูดประชดกลับแต่น้ำเสียงบ่งบอกว่าดีใจที่จะได้ไปส่วนตัว
“เขาเลิกให้คนตามคุณแล้วเหรอ”ผมถามเขา มือก็ทำงานไปด้วย
“อืม ไม่มีแล้วนะ ตั้งแต่ผมทำอย่างที่คุณบอก ก็ไม่มี”เขาเหมือนจะคิดก่อนตอบ
“ตั้งแต่วันนั้นไม่ตามเลยเหรอ”ผมถามย้ำเขาอีกครั้ง รู้สึกชอบกล
“ใช่ มันคงจะเบื่อเหมือนที่คุณบอกมั้ง ทำไมเหรอ”เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะพร้อมถาม
“มันแปลก”ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะละสายตาจากงาน เดินไปเปิดม่าน เปิดห้องทุกห้อง
“แปลกยังไง คุณบอกผมเองให้ทำแบบนี้”เขาถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“แปลกตรงที่มันหยุดง่ายเกินไป ต่อให้เบื่อยังไงมันจะต้องตามต่ออีก ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน”ผมบอกเขาพร้อมถาม
“อยู่ในห้องทำงาน คนเดียว”เขาตอบเสียงเริ่มจริงจังขึ้น
“ผมอาจจะคิดมากไป เอาเป็นว่าเย็นนี้คุณอย่าเพิ่งมาดีกว่า เดี๋ยวผมนัดเจอคุณอีกที”ผมตัดสินใจเปลี่ยนแผน รู้สึกใจเต้นผิดจังหวะ ตั้งแต่ที่เขาบอกมันเลิกตาม มันเป็นช่วงเวลาที่ผมไปหาหนูทันที
“ก็ได้ ผมจะรอ เออ แค่นี้ก่อนมีคนมาหาผม”เขายอมรับฟังแต่โดยดีไม่โวยถามอย่างทุกครั้ง ก่อนจะกดวาง นึกถึงคนที่เพิ่งจากมา ผมไลน์หาเคนทันที
‘ทางโน้นเป็นไง’ผมส่งไป รอสักพักอย่างใจร้อน ก่อนจะมีเสียงตึ๊ง
‘ดีครับ ไรกัน ไปเมื่อกี้เองนะ คิตึ๊งง แล้ว หรา’ พิมพ์วิบัติไม่พอส่งกลับพร้อมตัวอีโม อิอิ ซึ่งไม่เหมาะกับหน้ามันและหน้าผมสักนิดที่จะไลน์ใช้อีโมคิกขุ
‘เรียกสองคนนั้นกลับ จับตามองอย่าให้คลาดสายตา ผมมีลางสังหรณ์แปลกๆ ไม่ได้ล้อเล่น’ส่งกลับ เกือบเผลอ อิอิ ตามท้ายแล้ว
‘ทำไมล่ะ พวกมันรู้เหรอ’อีกฝ่ายตอบกลับพร้อมอีโม ตกใจ ที่ดูเว่อร์มาก
‘อย่าเพิ่งถามอะไรมาก ทำตามที่ผมบอก อนุญาตให้คุณเข้าไปในบ้านได้ ยกเว้น ห้องนอน’ผมรีบสรุปรวบรัดทุกอย่าง กดส่งไปปุ๊บ อีโมร้องไห้มาทันที มีอีโมควายไหมวะจะส่งให้มันสักหน่อย
‘อ่ะเค’ตอบกลับพร้อมอีโม โอเค แล้วจะพิมพ์เพื่อวิบัติทำไมวะ ถ้าไม่รู้ว่ามันเป็นการ์ดฝีมือดี ผมต้องนึกว่ามันเป็นเด็กแว้นส์แน่ๆ ดูลักษณะไม่น่าเชื่อถือได้สักอย่าง ถ้าไม่มีการรับประกันผลงานจากเพื่อนผมก็คงไม่เอาแน่ หลังจัดการไอ้เคนเสร็จ ผมเปิดกล้องวงจรพร้อมสัญญาณเตือนทันที มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ แต่มันคืออะไรกันล่ะ ถ้าจะเกิดขอให้เกิดที่ผมคนเดียว อย่าไปเกิดกับคนที่ผมรักเลย ขอให้พวกเขาปลอดภัย ผมจับองค์พระที่พ่อนกให้พร้อมหลับตาพนมมือ หวังว่าท่านจะฟังคำขอของคนทำผิดอย่างผมบ้าง
.
.
.
.
ผมไม่รู้ปล่อยเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ รู้แต่ว่ายังถอดรหัสได้ไม่หมด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก่อนคงจะไม่ทันเปิดโปงแน่ ผมเก็บลงกระเป๋าพร้อมล็อคก่อนลุกไปหาอะไรดื่มก่อนจะเดินทางกลับไปที่โน่น ลมภายนอกพัดลอดผ่านหน้าต่างเย็นสบายกำลังดี ผมเคยไปทำงานวิจัยที่อากาศหนาวติดอันดับโลกมาแล้ว จำได้ว่าหนาวจนชาไปหมด แต่โชคดีที่ได้เครื่องนุ่งห่มและอุปกรณ์ช่วยทำให้คลายไปได้บ้าง ยกเว้นคนพื้นเมืองที่เขาปรับตัวได้เพราะมันคือบ้านเกิดของเขา ถ้ามีเหตุต้องไปอยู่ผมคงคิดหนักแน่ บรรยากาศหนาวมองทางไหนมีแต่หิมะปกคลุมเกือบตลอด อึมครึม ดูเหงาๆ
ผมจิบกาแฟดำ ตามองรอบตัวและภายนอกเซฟเฮ้าส์ เงียบ เงียบกว่าทุกครั้งที่อยู่ แม้แต่เสียงแมลงยังไม่มีเลย ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีแต่แสงจันทร์สาดส่อง ให้บรรยากาศเหมือนหนังแวมไพร์เวลาออกล่าเหยื่อชะมัด ผมสะบัดหัวมองนาฬิกาข้างฝาที่บอกเวลาตอนนี้ สามทุ่ม อย่างกับตีสองตีสาม ผมว่าจะออกเดินทางสักเที่ยงคืน นัดให้คุณตำรวจออกมาเจอกันที่ไหนสักแห่งที่ยังนึกไม่ออก ก่อนผมจะควักปืนออกมาเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง ดังบริเวณประตู
แกรก
แกรก
ผมยืนตรงมุมหน้าต่างที่มีม่านปลิวไสว เอามือแหวกออกช้าๆ ก่อนจะชักกลับแทบไม่ทัน
ปัง
ปัง
ปัง
เสียงปืนกราดยิงเข้ามาอย่าเร็ว ผมก้มตัวลงกับพื้นหลบวิถีกระสุนที่สาดใส่แบบไม่ให้ตั้งตัว คลานไปกับพื้นหลบตรงซอกตู้ แปลกใจที่สัญญาณเตือนไม่ดัง ดีว่าสัญชาติญาณผมในวันนี้มันบอกให้ระวังตลอด เสียงปืนที่ดังไม่ขาดสายเงียบไปแล้ว พวกมันยิงเจาะเฉพาะจุดที่คิดว่ามีคนอยู่ สักพักเสียงพูดคุยดังขึ้นผมเงี่ยหูจับใจความได้สองคน
“มึงว่ามันตายไหมวะ”
“โดนขนาดนี้ไม่น่ารอด”
“กูว่างั้น เพราะมันคิดว่าเรายังหามันไม่เจอ ฮึฮึ”
“เครื่องจับสัญญาณก็ระบุด้วยมันอยู่ตรงไหน แต่ตอนนี้เงียบไปแล้ว คงตายห่าไปแล้วล่ะ”
มันหัวเราะอย่างลำพองใจ เสียงไม่ไกลจากตรงหน้าต่างที่ผมยืนเมื่อครู่ แต่ยังไม่เห็นตัว ก่อนจะได้ยินเสียงแทรกอีกหนึ่ง
“หยุดเห่าทั้งคู่ ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่มันได้รู้ตัวและเล่นงานกลับแน่”พูดขัดเชิงเตือนไม่ให้ประมาท
“แต่ถ้ามันรู้ก็ช้ามาก เพราะเราตัดสัญญาณทั้งหมด ตอนนี้ให้มันขอความช่วยเหลือก็ไม่มีทาง”
เสียงอีกคนพูดอย่างคาดคะเน แต่ก็มั่นใจว่าผมไม่มีทางจะรู้ มิน่า สัญญาณถึงไม่ทำงาน ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพบว่าใช้ไม่ได้ พร้อมแปลกใจมันรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่
“มันอาจตายแล้วก็ได้ เพราะกระสุนเจาะเข้าตัวบ้านขนาดนี้ไม่น่าพลาด” ไอ้คนเดิมยังมั่นใจในฝีมือของตัวเอง
“ลูกพี่มาแล้ว”เสียงเพื่อนมันขัดขึ้น ผมค่อยคลานออกจากซอกตู้ กลิ้งตัวไปหยิบกระเป๋าเตรียมจะหนีออกทางลับ แต่ยังไม่สบโอกาสและประมาทไม่ได้แล้ว ขนาดที่นี่มันยังรู้เลย
“พวกแกคิดว่าคนอย่างไอ้ดอกเตอร์มันเก็บง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ไอ้โง่ อีกอย่างจับเป็นไม่ใช่จับตาย พวกแกสาดเข้าไปโดยไม่ฟังคำสั่งฉันได้ยังไง”คงเป็นลูกพี่มันแน่พูดจาแดกดันอย่างนี้ พร้อมเสียง
ผลั่วะ
ผลั่วะ
“ขอโทษครับพี่ เราใจร้อนไปหน่อย”เสียงลูกน้องลนลานพูดขอโทษ
“ไอ้พวกโง่ ถ้ามันตายอัลได้ฆ่าพวกแกแน่ แต่ดีนะที่มันยังรอด”คนเป็นลูกพี่ด่าซ้ำสมกับตำแหน่งพวกมัน
“หืม ไม่น่าเชื่อว่ามันรอด หรือมันรู้ว่าเราจะมา”พวกมันยังไม่เชื่อในสิ่งที่ลูกพี่มันพูด
“ไม่น่าเป็นไปได้”เสียงพูดสนับสนุนดังขึ้นอีก
“ฮึ สัญญาณในตัวมันยังเต้นกระพริบอยู่เลย มันจะตายได้ยังไง”มันพูดอะไรของมัน สัญญาณในตัว ก่อนผมจะตัวชาเมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกพี่มันพูดต่อ
“อัลปล่อยให้มันสบายใจมาหลายวันแล้ว ฮึ ป่านนี้ ไอ้เมียตัวจริงมันคงเสร็จแล้วล่ะ”มันหมายความว่ายังไงกัน พวกมันรู้ด้วยเหรอว่าหนูอยู่ที่ไหน หรือมันรู้ว่าผมยังอยู่เลยพูดหลอก แต่ฟังประโยคต่อมาทำให้ผมขยับไม่ออก
“ดีนะที่อัลฉลาดฝังชิพในตัวมันไว้ ทำให้รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ไปไหนบ้าง เพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าต้องมีคนมาช่วยมันและรอดไปได้ คาดการณ์ไม่ผิดจริงๆ ปล่อยให้มันตายใจ ทีนี้ค่อยให้มันตายทั้งเป็น ฮ่าๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะเสียดแทงหัวใจผมมาก ถ้าเป็นอย่างที่มันพูดจริง หนูกับพ่อตกอยู่ในอันตรายแล้ว ไอ้อัลมันต้องไปที่นั่นแน่ โทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ในตอนนี้ เครื่องมือสื่อสารอื่นถูกทำลายด้วยปืนจนใช้การไม่ได้แล้ว ผมกำมือแน่นอย่างทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะมองพระที่ห้อยคอ ผมต้องมีสติ ก่อนอื่นต้องกำจัดไอ้ชิพบ้านี่ก่อน มันอยู่ตรงไหนกัน หนูอย่าเป็นอะไรเลย เคน ฉันขอให้นายคุ้มครองเขาให้ดีที่สุด
“จับเป็น มันยังอยู่ในบ้าน หวังว่าพวกแกคงไม่โง่จนหาไม่เจอหรอกนะ”เสียงออกคำสั่ง ทำให้ผมต้องจัดการตัวเองให้เร็วที่สุด เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา ผมเหวี่ยงกระเป๋าไปใต้ตู้ ก่อนจะพาตัวเองไปจากตรงนั้นแต่ยังทันได้ยิน
“ยู้ฮู้ ดอกเตอร์ ออกมาดีกว่า ผมรู้นะว่าคุณยังอยู่ และได้ยินที่ผมคุย นี่ผมใจดีบอกแล้วนะว่ารู้ได้ยังไง”น้ำเสียงร่าเริงพูดพร้อมย่างฝีเท้าเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะถูกทำร้าย ในมือมีวัตถุคล้ายรีโมท คงเป็นตัวจับสัญญาณในตัวผมแน่ คาดไม่ถึงจริงๆว่ามันจะใช้วิธีนี้ ไอ้อัลฉลาดมาก ผมไม่ได้เอะใจสักนิด จะสำรวจตัวเองตอนนี้คงไม่ทันแล้ว
“เฮ้ย มันอยู่นั่น”เสียงพูดทำให้ผมหันไปมอง แต่ไม่เห็นหน้า พวกมันใส่ชุดเหมือนหน่วยคอมมานโด
ปัง
ปัง
มันยิงทันที ผมกลิ้งไปอีกทาง ก่อนจะยิงกลับบ้าง กระสุนโดนตรงหน้าอก มันคนล่ะนัด
“โอ๊ะ”
เสียงมันร้องผงะไปนิด ก่อนจะ
“ฮ่าๆๆๆๆ คันจังเลยว่ะ”
พวกมันหัวเราะก่อนจะยิงสวนเข้ามาใหม่ เฉียดไหล่ผมไปนิดเดียว
“อุ๊บ”
“ออกมาซะ ดอกเตอร์ อย่าให้เสียเลือดไปกว่านี้ ไอ้หนูของคุณก็ยังไม่หายดี มันจะกระทบกระเทือนเอาได้นะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
สิ้นเสียงมันพูด ตามด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ย พวกมันใส่เสื้อกันกระสุน ถึงได้ย่ามใจ ผมเหวี่ยงแจกันลอยไป พวกมันไม่ตั้งตัวยิงแจกันจนแตกกระจาย ผมไถลตัวออกมา ก่อนจะยิงขามันทั้งสองข้าง จนมันทรุด
“อ๊าคคค”มันร้องจะยิงกลับแต่ผมเตะเศษแจกันเข้าหน้ามันซ้ำอีกที น่าจะโดนเบ้าตาที่เป็นจุดสำคัญ
”อ๊าคคคคคคคคคคคคคค”ร้องยาวกว่าเดิมก่อนจะเอามือปิดร้องดิ้นไปมา
“คราวหลังใส่เกราะที่ตาด้วยนะ”ผมพูดใส่มัน
“มึง”เพื่อนมันอีกคนที่กระโดดหลบไปก่อน
ปัง
ปัง
-
ในที่สุดก็มา
-
ผมกลิ้งหลบตรงโต๊ะ มันออกมายิงสวนอีก แต่กะจะให้โดนจุดไม่สำคัญ เพราะมันจะจับเป็น จนกระสุนมันหมดแม็ก มันเตรียมชิ่งเข้าที่หลบ ผมได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาอีก ผมเตะเก้าอี้ไปสกัดจนมันล้ม ตามเข้าไปมันกลิ้งตัวหลบลุกขึ้นเตะสวนแต่ไม่โดน ตัวมันใหญ่พอสมควร มันล็อกคอผมกระทืบตีนพร้อมหมัดซัดที่กกหู จนมันคลายแขน ผมหลุดออกมา เตะซ้ำตรงกล่องดวงใจมันอย่างแรง พร้อมบี้ซ้ำด้วยรองเท้าหนัง แต่หัวมันเป็นเหล็ก มันหน้าเขียว
“อุ๊บบบบบ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยย”มันสบถด่ายาว ก่อนจะโดนเสยด้วยตีนที่ปลายคางจนฟันกระทบกันดังกึก หลุดออกมาพร้อมเลือด
“กูแถมถอนฟันให้”ผมบอกมันก่อนจะหน้าฟุบลงกับพื้น ผมวิ่งกลับไปทางเดิมไปหยิบกระเป๋าเตรียมจะออกด้านหลัง พวกมันยังเหลืออีกสามคนรวมลูกพี่มันที่พูดขู่ผมอยู่
“อย่าให้หนีไปได้ ปิดทุกทาง”เสียงคำสั่งพร้อมเสียง
พรึ่บ
พรึ่บ
เปลวไฟสีแดงลุกท่วมรถที่ผมกำลังจะใช้หนีฝ่าออกไป ถ้าเข้าไปได้และใช้ความเร็วมันจะฝ่าออกไปได้แน่นอน แต่ไม่ทันมันตัดตอนซะก่อน ใจผมเต้นแทบจะทะลุออกมาด้วยความเป็นห่วงหนูกับพ่อที่อยู่ทางโน้นไม่รู้ว่าพวกมันไปกันกี่คน เคนกับพวกจะรับมือไหวไหม ถ้าผมรู้ล่วงหน้าได้คงพาหนูกับพ่อหนีไปก่อนแล้ว แต่ถึงเป็นอย่างนั้นมันก็รู้อยู่ดีเพราะชิพในตัวผม ผมคลำหัวไม่มีรอยแผลแสดงว่าต้องอยู่ตามตัว ผมสูดลมหายเข้าลึก ตั้งสติ มีอีกทางตรงฝ่าออกไปข้างนอกและหนีเข้าป่าละเมาะที่ไปโผล่ถนนใหญ่ได้ แต่จะฝ่าวงล้อมไปได้ยังไง
“คุณไม่มีทางหนีแล้ว ดอกเตอร์ ออกมาซะดีๆ มาดูหน้าเมียตัวเองหน่อย ฮึฮึ”คนพูดเสียงร่าเริงที่ผมเห็นหน้าแล้ว
“หนู”ผมพูดออกมา แต่รู้แล้วว่าไม่ใช่แน่นอน คงเป็นคนก่อนที่ปลอมมาเป็นหนู ถ้าไม่รู้มาก่อนคงตกหลุมพรางอีกแน่
“ตอนนี้ไม่อยากรู้เหรอว่า เมียตัวจริงเป็นยังไงบ้าง หืม”น้ำเสียงยั่วเย้าที่ขัดกับหน้าหนูมาก ถ้าเป็นหนูจะไม่มีทางทำเสียงแบบนี้แน่ หรือถ้าทำผมคงตบะแตกไปแล้ว
“ออกมาดีกว่า ดอกเตอร์ กร”พูดช้าๆเน้นๆ ผมมองให้แน่ใจอีกครั้งว่า พวกมันอยู่ตรงไหนกันบ้าง ไอ้คนหน้าเหมือนหนูอยู่ตรงต้นไม้หน้าบ้าน อีกสองคนย่างเข้ามาพร้อมปืนไรเฟิลที่มีแสงสีแดงแสดงจุด
“เจอแล้ว ออกมาดีกว่า”ลูกน้องมันเอ่ยออกมาเมื่อจ่อไรเฟิลตรงอกผมพอดี ผมก้าวเดินออกไปช้าๆ กระเป๋าวางซ่อนหลังพุ่มไม้ ยกมือเดินออกไป พอมันเข้ามาใกล้ ผมเตะก้อนกรวดบริเวณนั้นใส่
“เฮ้ยย แม่ง”มันสบถพร้อมเอามือจับตา มือถือปืนตกข้างตัว ผมกระโดดเตะใส่กลางตัว มันหงายหลัง ผมดึงมือข้างที่ถือปืนหักลง เพื่อนมันเข้ามาช่วย โดยไม่ได้ดูเลยว่าเสียเปรียบอยู่
ปัง
ปัง
มันทรุดลงเมื่อปืนเจาะกลางหน้าผากสองนัดซ้อน ก่อนผมจะเสียหลักเมื่อพลิกมือกลับมารัดคอ ผมกระทุ้งศอกใส่ ดันตัวเองถอยเร็วๆจนมันกระแทกต้นไม้
“อุ๊คค”เสียงร้องอย่างจุก ผมโขกหัวซ้ำมันอีกทีจนปล่อย มันควักปืนสำรอง
ปัง
ปัง
“มึง”มันพูดได้แค่นั้นก่อนจะทรุดลง เอามือกุมคอที่มีเลือดไหลทะลักออกมา
“คราวหน้าก็ใส่ชุดเกราะเลย จะได้ไม่พลาด”ผมบอกมัน ก่อนมันจะหลับตาลงหน้าคว่ำ
แปะ
แปะ
“เก่งจังเลย ประทับใจ”เสียงปรบมืออย่างเสแสร้ง ท่าทางตุ้งติ้ง เห็นแล้วอยากถีบจริงๆ ทำหนูเฮียเสียภาพพจน์หมด .
“ส่งของมา ถ้าไม่อยากให้เมียแกถูกทำอย่างวันนั้น ฉันไม่ได้พูดเล่น”ลอยหน้าพูดใส่
“มีอะไรมายืนยัน ว่าพูดจริง”ผมถามจับตาดูท่าที เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ใช่เรื่องกุขึ้น
“ไม่เชื่อเหรอ ว่า อัลกำลังเดินทางไปที่นั่นอยู่”ยกยิ้มก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก รอสักพัก
“มีอะไร แอนดี้ เสร็จงานหรือยัง”เสียงไอ้อัลพูดออกมา
“งานเสร็จ แต่คนไม่เสร็จ ดอกเตอร์เขาไม่ยอมให้ของฉัน”พูดกลับยั่วยวนทั้งหน้าและเสียง เสียเมียเฮียจริงๆ
“ฮึ บอกมันไปสิ ตอนนี้ฉันเดินทางไปที่ xxxx บ้านพักไอ้ตำรวจอยู่ อีกครึ่งชั่วโมงจะถึงแล้ว ถ้ามันอยากช่วยเมียมันให้ตามมาและเอาของมาด้วย ถ้าไม่ก็ให้เตรียมรอรับคลิปได้เลย เหมือนวันนั้นแต่ต่างกันแค่ นี่ ตัวจริง ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้อัลตอบกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะสะใจ ผมนิ่งอย่างใช้ความคิดพยายามไม่ตกใจ มันพูดถูกทุกอย่าง ผมต้องไปแน่นอน
“ได้ยินชัดแล้วใช่ไหม”อีกฝ่ายเลิกคิ้วใส่ ก่อนจะยกยิ้มพูดต่อ “ที่จริงตอนแรกว่าจะเข้ามาคุยดีๆ แต่ไอ้ลูกน้องสารเลวมันใจร้อนไปหน่อย สมแล้วที่ตายไปหมด ขอบใจนะที่สั่งสอนให้ แล้วคุณจะเอายังไง หืม ดอกเตอร์”
“ชัด แต่ช่วยถอดหน้าเมียฉันออกได้ไหม เห็นอยู่บนหน้าคนอื่น แล้ว”ผมตอบพร้อมบอกอีกฝ่าย
“อยากทำอย่างว่าเหรอ มันยังใช้ได้อีกเหรอ คิกคิก”พูดเสียงกลั้วหัวเราะ
“เปล่า แต่อยาก”ผมพูดแค่นั้น ก่อนจะอาศัยความเร็วถึงตัวอีกฝ่าย จับมือบิดไพล่หลัง
“โอ้ยยย เบาหน่อยสิ”ร้องเจ็บจริงแต่ยังยียวนอยู่ ผมบิดอีก ทีนี้นิ่วหน้า
“จะถอดเองหรือให้ฉันถอด”ผมถามอีกฝ่ายที่ยังไม่พูด เชิดหน้าใส่อย่างถือดี
“อ๊ะ ไอ้บ้าเจ็บนะโว้ย โอ้ยย อ๊ะ อื้มมมม”ร้องเมื่อโดนเตะขาพับจนทรุดลง ผมดึงปนถลกหนังหน้าปลอมอย่างไม่ปราณี จนเห็นหน้าจริงที่ดูดีไม่น้อย แต่ด้อยกว่าหนูของเฮีย มัวแต่คิดถึงหนูอีกฝ่ายศอกกระทุ้งเกือบซ้ำน้องชายดีกว่าหลบทัน ตวัดขาถีบจนผมเซ จากนั้นเข้ามาซัดหมัดเข้าลำตัวและเตะ ไม่ให้ตั้งตัว หนักไม่เบา ผมตั้งตัวได้โต้กลับ จะถีบก็นึกว่าผู้หญิงทุกที หน้าเหมือน เลยลืมหูลืมตาซัดกลับซะ จนเจ้าตัวจุกไม่น้อย ก่อนจะหน้าคว่ำอย่างแรงเมื่อเจอเตะเข้าท้องน้อยจนตัวงอหน้าทิ่มพื้น
“ฮึ่ม ไอ้ ถ้าแกยังไม่หยุดทำร้ายฉัน เมียแกเจอข่มขืนแน่”หันมาชี้หน้าพูดขู่ หน้ามีรอยช้ำ ผมเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะดึงขึ้นมาเหวี่ยงไปกระแทกต้นไม้
“อั่กกก ไอ้เลว”ด่าก่อนจะเงียบเสียงเมื่อเจอซัดตรงกกคอ สลบไป ผมลากไปที่รถพวกมัน กุญแจคาอยู่ที่รถพอดีไม่ต้องหา จัดการ มัดมือมัดเท้าปิดปากเหวี่ยงใส่ท้ายรถ เดินไปหยิบกระเป๋ามาใส่รถ เดินเข้าไปในบ้านอีกครั้งเอาถังดับเพลิงฉีดรถที่ไฟลุกโชนเพื่อไม่ให้ลามไปที่อื่น เรียบร้อยก็จัดการปิดเซฟเฮ้าส์ตามเดิม ขับรถออกจากที่นั่น จนเข้าเขตชุมชนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรออกทันทีที่มีสัญญาณ
“ติดสิ ติด”ผมใจร้อนเมื่อกระหน่ำโทรเบอร์เคน แต่ไม่รับสาย ใจสั่นไปตลอดทาง หนูอย่าเป็นอะไรเลย เฮียกำลังจะไปแล้ว มือกดหาตัวช่วยอีกคนเมื่อติดต่อเคนไม่ได้ จะไลน์ก็ไม่สะดวก
“นี่เมื่อไหร่จะ มะ”เสียงโวยมาก่อนเลยอย่างหัวเสียที่ผมไม่ติดต่อไป
“ไม่มีเวลาแล้ว คุณพาตำรวจสักสี่ห้านายไปเรือนหอตัวเองก่อน ลูกน้องไอ้ท่านรองบุกไปจับหนูที่นั่น ผมติดต่อคนของผมไม่ได้ ไปตอนนี้ ด่วน”ผมชิงพูดดักคอเขาก่อน
“เฮ้ย เป็นไปได้ไง”อีกฝ่ายร้องเสียงหลงอย่างไม่เชื่อ
“ไม่มีเวลาอธิบายแล้ว ทำตามที่ผมบอก”ผมพูดและกดวางทันที อย่างน้อยเขาอยู่ใกล้กว่าผม ถ้าไปถึงก่อนอาจจะช่วยหนูได้ทันเวลา หนูของเฮียอย่าเป็นอะไรนะ ผมภาวนามือกดติดต่อนายไปด้วย
“นาย ผมคงกลับไปที่โน่นไม่ได้แล้ว ตอนนี้ มีเรื่องด่วน”ผมโทรหานายเพื่อแจ้งให้ทราบ
“มีอะไร เฮีย”นายถามกลับเสียงเรียบตามนิสัย
“พวกมันเอาหนูมาต่อรอง ผมคงต้องไปช่วยหนูก่อน ยังไงจะพยายามให้งานเสียน้อยที่สุด ถ้าเลี่ยงไม่ได้”ผมบอกนายตามจริง ไม่คิดจะปิด
“มันรู้ได้ยังไง”นายถามเหมือนที่ผมสงสัยในตอนแรก
“มันฝังชิพติดตามในตัวผม ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าฝังตรงไหน ผมขอจัดการเรื่องนี้ก่อน”ผมบอกนาย ตาก็มองถนนไปด้วย กลัวจะเป็นอะไรก่อนไปช่วยหนู
“ได้ เมื่อกี้มันก็ติดต่อฉัน แต่ไม่ได้พูดเรื่องนี้ มันพูดแค่ว่าถ้าไม่ส่งข้อมูลคืนมัน จะออกคำสั่งจับตายพวกเรา ฮึ”นายอนุญาตพร้อมบอกเรื่องนายใหญ่พวกมันติดต่อไปหา ใช้วิธีบีบทั้งสองทาง
“มันไม่ทำอย่างนั้นหรอกนาย มันต้องรอให้ได้ข้อมูลก่อน ตอนนี้ไม่มีใครแกะรหัสได้นอกจากนาย ถ้ามันยังอยากได้มันต้องจับเป็น ยังไงตอนนี้ขอให้นายหาที่ใหม่อยู่ก่อน เซฟเฮ้าส์ตอนนี้อยู่ไม่ได้”ผมบอกนายถึงความน่าจะเป็น มันแค่ขู่ไม่กล้าจับตายแน่นอน ถ้ายังอยากได้ของเพียงแต่ล่อให้พวกเราเปิดฉากก่อน
“ฉันกำลังคิดว่าจะไปเผชิญหน้าพวกมันอยู่เหมือนกัน มาถึงขนาดนี้แล้ว แต่ต้องวางแผนซ้อนมันให้ดี เอาล่ะไปจัดการเรื่องเฮียก่อน ถ้ามันจะเอาเฮียรู้ใช่ไหมต้องทำยังไง”นายพูดสรุปรวบรัดให้
“ครับ”ผมรับคำนายก่อนจะวางสายและเหยียบเต็มที่ มันไม่ทำอะไรหนูตอนนี้แน่ เพื่อจะใช้ต่อรอง แต่ผมก็ไม่อยากให้มันได้ตัวหนูไป ผมไม่อยากให้หนูกับพ่อเป็นอะไรแม้แต่นิดเดียว เฮียกำลังไปแล้ว หนูของเฮีย ผมเหยียบแทบจะทะลุไมล์ เพื่อไปถึงที่โน่นให้เร็วที่สุด
.
.
.
.
อีกฟากของบ้านสวน
“เสียงรถใครมาจอดวะ”พ่อพูดพึมพำ มือแหวกผ้าม่าน ผมลุกไปดูบ้าง เสียงไอ้ตะบันเห่า แสดงว่าเป็นคนไม่รู้คุ้นเคย ผมกดโทรหาเคนทันที
“ไอ้เคน มึงทำอะไรวะ ขี้อยู่หรือไง”ผมบ่นเมื่อไอ้เคนไม่รับสายสักที
“โอ้ย รับแล้วครับ โทษทีคุณหนูผมท้องเสีย เมื่อกี้ ดอกเตอร์โทรมาเหมือนกัน แต่ไม่ได้รับ”เสียงเคนโอดครวญมาตามสายอย่างร้อนรน
“หุบปากอุดตูดไว้ก่อน มีรถใครมาจอดหน้าบ้านไม่รู้ ไอ้ตะบันเห่าใหญ่เลย”ผมรีบพูดกับเคน ตาก็มองข้างนอกที่ยังไม่มีคนลงมา พ่อไปหยิบปืนมาส่งให้ผมและตัวเอง
“เดี๋ยวนะ”เคนพูดก่อนจะเงียบไปพัก ไม่ถึงอึดใจ”คุณหนู หาที่หลบก่อน ผมสงสัยว่าจะเป็นคนร้าย พวกมันแต่งตัวเหมือนหน่วยคอมมานโด แต่ไม่มีสัญลักษณ์จากหน่วยไหน ผมจะรีบเข้าไป”เคนพูดก่อนจะกดวางสาย
“พ่อ เคนบอกว่าน่าจะเป็นคนร้าย”ผมบอกพ่อ ก่อนจะปิดหน้าต่าง และดูประตูอีกทีว่ากดล็อคดีหรือยัง แต่ถ้าพวกมันมีปืนก็คงต้านไม่อยู่
“ไหนเอ็งบอกไม่มีใครรู้ไงว่าเราอยู่ที่นี่ ยังไงกันวะ”พ่อถามหน้าตาตื่น
“ไม่รู้สิพ่อ อย่าเพิ่งถามเลยหาที่หลบก่อน”ผมบอกพ่อ มองหน้าต่างอีกครั้งพวกมันยังไม่เข้ามา
ก๊อก
ก๊อก
เสียงประตูดัง ผมกับพ่อจ่อปืนทันที ถ้าเข้ามาไม่บอกว่าใคร กูยิงแน่ เฮียบอกไว้ ตอนนี้ผมนึกถึงเฮีย ถ้าเฮียอยู่ด้วยคงไม่กลังขนาดนี้ ทำไมผมไม่โทรหาเฮียนะ มันฉุกเฉินนี่หว่า เฮ้ย หรือเผื่อไม่ใช่จะทำให้เฮียยุ่งยากเปล่า
“คุณหนู ผมเอง เคน”เสียงพูดเข้ามา
“บอกรหัสมา”ผมไม่มั่นใจว่าใช่มันไหม
“ไอ้ตะบัน ตะบี้ ตะบี้ หน้าตาดีเหมือนเจ้าของ”เคนส่งรหัสที่ตั้งไว้ใช้กัน ผมเดินไปเปิดประตู ก็พบเคนและการ์ดที่เป็นฝรั่งอีกสองคน ตอนแรกนึกว่าพูดไทยไม่ได้ เลยไม่คุยกับมัน ที่ไหนได้ ปร๋ออออ
“เข้ามาทางข้างหลังเหรอ”ผมถามเคนที่พยักหน้า
“ครับ ตอนนี้เราออกจากบ้านก่อนดีกว่า ไปทางหลังบ้าน ซ่อนตัวในสวนก่อน”เคนบอกก่อนจะ พาพวกเราไปทางหลังบ้าน เสียงประตูหน้าบ้านถูกเปิดออก ไอ้ตะบันเงียบไปแล้ว
“ไอ้ตะบันล่ะ ไปรับไอ้ตะบันก่อน”ผมห่วงไอ้ตะบัน
“มันคงไม่เป็นอะไรหรอก หลบก่อนเถอะ เดี๋ยวไม่ทันการ”เคนบอกผมก่อนจะฉุดมือให้ตาม พ่อยืนรอด้วยสีหน้าห่วงไม่แพ้กัน การ์ดอีกสองคนระวังหลัง ระวังหน้า
“มาแล้ว ไอ้ตะบันตะบี้มาแล้ว”ไอ้ฝรั่งบอกเมื่อเห็นหมาตัวโตวิ่งมา ผมลูบหัวมันทันที
“ไอ้ตะบัน รู้เหมือนกันนะมึง ไป ไป หนีก่อน”ผมชมมันที่กระดิกหางก่อนจะพากันไปหลังบ้าน ในบ้านเราเปิดไฟไว้อย่างนั้น ถ้าปิดพวกมันจะคิดว่ารู้ตัวและระวังมากกว่าเดิม ทำให้เสียเวลาในการหลบ พวกเราเดินเร็วแต่พยายามเก็บเสียง
“ไปที่ท่าน้ำครับ มีสปีทโบ๊ท เตรียมไว้อยู่ เดี๋ยวผมโทรบอกดอกเตอร์ก่อนดีกว่า”เคนพูดเตรียมจะกดโทรออก แต่ยังไม่ทันกด
ปัง
ปัง
กระสุนถูกยิงออกมาเฉียดต้นไม้ พวกเราก้มหัวหลบ แม้แต่ไอ้ตะบันมันยังหลบ ไม่ส่งเสียงเห่า ดีที่มันไม่ถึงขั้นยิงปืนได้ ไม่งั้นจะให้ปืนมันสักกระบอกไว้ป้องกันตัว
“อย่าเพิ่งยิงสวน พวกมันจะรู้ว่าเราอยู่ทิศไหน มันยิงล่อเรา”เคนพูดไม่ให้สวนกลับไป พวกเราลดปืนลง เคนส่งสัญญาณให้คลานไปตามท้องร่อง พวกเราก็ทำตาม ไอ้ตะบันก็ทำมั่ง ช่างเป็นหมาหัวไวพอกับเอวมึงเลย เสียงปืนเงียบลง เคนกดโทรศัพท์ ก่อนจะสบถ
“เหี้ยเอ้ย พวกแม่งตัดสัญญาณ”อ้าว แล้วเฮียจะมาช่วยกูได้ยังไงล่ะทีนี้ จะเข้าฝันไปบอกก็ไม่ทันแล้ว เฮียช่วยหนูกับพ่อด้วย ผมภาวนาในใจ พูดซ้ำไปซ้ำมา
“ออกมาดีกว่า เราล้อมไว้หมดแล้ว หนีไม่ได้หรอก ฮึฮึ”เสียงพูดดังขึ้น แต่พวกเราไม่เห็นตัว
“ใครที่รู้ตัวว่าชื่อ หนู ออกมาซะ แล้วเราจะไม่ยุ่งกับคนอื่นๆ แม้แต่หมาด้วย”มันพูดขึ้นอีก เอ่ยชื่อเล่นผม
“อย่าไปฟังมันครับ”เคนบอก ก่อนจะพยักหน้าให้คลานต่อไป คืนนี้พระจันทร์เต็มดวง ทำให้เห็นได้มาก พวกเราพยายามหลบตรงที่มืด ในตอนนี้ไม่นึกถึงสัตว์มีพิษอะไรเลย นึกถึงแต่ชีวิตของทุกคนรวมหนึ่งตัว ให้รอดจากที่นี่ก่อน
“ฮึฮึ คิดว่าจะหลบได้นานเหรอ คิดจะหนีทางท่าน้ำที่ตอนนี้เรือพังไปแล้วหรือไง”มันหัวเราะและพูดอย่างรู้ทันว่าเราจะหนีทางไหน มองหน้ากันอย่างเอายังไงดี
“อ้อ จะรอไอ้ดอกเตอร์มาช่วย คงไม่ทันมั้ง เอาเป็นว่าถ้าออกมาจะพาไปหาให้เร็วยิ่งขึ้น ว่าไง”มันพูดถึงเฮีย
“เฮีย พวกมันทำอะไรเฮีย”ผมพูดขึ้นมาอย่างร้อนรน
“ใจเย็นครับ ไม่น่าใช่ เพราะคุณกรโทรมาก่อนหน้าพวกนี้ไม่นาน ไม่น่าจะถูกจับไปแล้ว ผมคิดว่าพวกมันจะเอาคุณหนูไปต่อรองดอกเตอร์มากกว่า ยังไงอย่าเพิ่งร้อนตัวไปครับ”เคนพูดให้ผมตั้งสติ ผมก็เชื่อว่าเฮียไม่ถูกจับหรอก ผมไม่อยากให้เฮียทรมานอีก
“นั่นสิ ไอ้หนู ข้าว่ามันหลอกมากกว่า ไอ้เฮียมันต้องรู้แล้วถึงได้โทรหาไอ้เคน แต่เสือกขี้แตกเลยไม่ได้รับ ข้าว่ามันต้องมานี่แน่”พ่อยืนยันอีกเสียง ผมพยักหน้าเริ่มมีสติมากขึ้น
“ว่าไง จะออกมาดีๆ หรือจะให้จุดไฟเผาบ้านคุณตำรวจ จุ๊จุ๊ ไม่ไหว มาอยู่บ้านเขา ทำความเดือดร้อนให้เขาอีก”มันพูดขู่พร้อมด่าล่วงหน้าไปด้วย
“เอาไงดีล่ะพ่อ เรือนหอพี่สิบเชียวนะ”ผมหันไปหาพ่ออย่างขอคำปรึกษา
“ให้มันเผาไป เดี๋ยวข้าออกเงินสร้างให้มันใหม่”พ่อพูดอย่างใจปล้ำ
“เราถ่วงเวลารอดอกเตอร์ดีกว่าครับ ถ้ามันจับคุณหนูไปได้ พวกมันต้องพาไปที่พวกมันแน่นอน ทีนี้ ดอกเตอร์ก็จะเข้าไปติดกับที่พวกมันวางไว้ ผมว่านะ”เคนพูดอย่างคาดเดาแต่น่าจะเป็นไปได้ ก่อนจะพยักหน้าให้ไปอีกทาง
“เดี๋ยวฉันไปอีกทางแล้วกัน เคน ดูลาดเลาและค่อยๆเก็บสมุนมัน”คนนี้ไม่ค่อยพูด ชื่อ แจ็ค เอ่ยขึ้นมา เคนพยักหน้า ก่อนจะแยกกันไป มีเสียงเดินมาใกล้ ทำให้พวกเราหยุดการเคลื่อนไหว แม่จ๋า เฮียจ๋า ช่วยพวกเราด้วย ไอ้ตะบันมองตาปริบเอาหน้ามาเกยมือผมเหมือนให้กำลังใจ ผมสงสารพ่อจังที่ต้องมาตกอยู่ในอันตรายไปด้วย ผมไม่โทษเฮียหรอก
“นี่พูดไม่เชื่อใช่ไหม ได้ พวกมึงไปจุดไฟเผาบ้านซะ และก็รอบๆสวนด้วย ดูสิ หนู จะหนีออกทางไหน ฮ่าๆๆๆๆ”มันพูดพร้อมออกคำสั่งด้วยเสียงหัวเราะกังวานไปทั่วความเงียบและความมืด ผมว่ามันไม่ขู่แน่ พูดไม่ทันขาดคำ มีแสงสว่างมากกว่าเดิม มันทำจริง ก่อนจะเริ่มมีกลิ่นไหม้และควันไฟลอยขึ้นมา
“อุดจมูกไว้ และ ก้มต่ำให้มากที่สุดครับ คลานไปเรื่อยๆ ถ้าถึงท่าน้ำโดดเลยครับ ว่ายน้ำเป็นไหม”เคนบอกผมกับพ่อทำตามทันที แล้วไอ้ตะบันล่ะ ตายห่า มันอุดจมูกไม่เป็น แต่มันพยายามเอาหน้าซุกพื้นและคลานตาม
“เป็น แค่ก แค่ก”ผมตอบพร้อมไอ พ่อพยักหน้า ไอ้ตะบันไม่ต้องถาม พวกเราคลาน ก่อนมีเสียงปืนตามมาติดๆ
ปัง
ปัง
“เคน เคน ขึ้นมาเร็ว”เสียงเฮนรี่เรียกพวกผมขึ้นจากท้องร่อง ผมขึ้นไปก่อนดึงพ่อขึ้นตาม ไอ้ตะบัน และ เคน ไฟเริ่มลามเข้ามาเรื่อยๆ แล้ววัสดุส่วนใหญ่ติดไฟง่ายด้วย ถ้าเกิดมันลามไปไหม้บ้านคนอื่นล่ะ ถึงจะดีที่มีคนแจ้งดับเพลิง แต่มันเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวเกินไป จะมีวิธีไหนไหมหนอที่จะช่วยเราได้ เฮีย มาเร็วๆสิ
“พวกมันมาเกือบสิบคน เราไม่มีโอกาสสู้เลย ตอนนี้มันล้อมทุกจุด เรือก็ถูกทำลายแล้วด้วย ติดต่อใครไม่ได้เลย ผมมองหน้าทุกคนอย่างเอาไงดี
“เอางี้ไหม ผมจะไปหาพวกมันเอง พวกคุณก็พาพ่อกับไอ้ตะบันหนีไปให้ได้ ผมจะถ่วงมันไว้ มันคงไม่ทำอะไรผมหรอก ไม่งั้นเราจะไม่รอดทั้งหมด”ผมออกความเห็นเพราะตอนนี้มองไม่เห็นทางออกเลย ไม่ใช่ควันกลบ แต่พวกมันล้อมไว้หมดแล้ว
“ไม่ได้ พ่อไม่ทิ้งเอ็ง อยู่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน ไอ้หนู”พ่อจับแขนผมพูดเสียงเกือบดัง ไอ้ตะบันเห่าเบาๆเป็นการบอกว่า เห็นด้วย
“ผมไม่เห็นด้วย เราถ่วงเวลารอคุณกร มาดีกว่า เขาต้องมาแน่นอน เพราะเขาเตือนผมแล้ว แต่ผมผิดเอง”เคนคิดเหมือนพ่อพลางโทษตัวเอง
“จะบ้าเหรอ ฝนตก คนจะคลอด ขี้จะแตก ใครห้ามได้ มึงทำดีที่สุดแล้ว คุณเคน”ผมปลอบใจไอ้เคนที่มันโทษตัวเอง
ปัง
ปัง
พวกเราหลบกระสุนที่ยิงเฉียดไปนิด มันจงใจให้ไม่โดนแน่ มันรู้ว่าพวกเราหลบอยู่ในนี้ ผมอยู่หน้าพ่อ ถ้าจะถูกก็ให้ถูกผมก่อน ผมไม่มีวันให้พ่อเป็นอะไรแน่
“เอาอย่างนี้พวกเรา แยกกัน ผมจะล่อพวกมันไปอีกทาง พวกคุณก็พยายามหนีไปลงน้ำให้ได้ ตามนี้”แจ็คเสนอความเห็น พยักหน้ากับเฮนรี่ ก่อนจะวิ่งไปอีกทางและยิงสวน
ปัง
ปัง
“เฮ้ย เสียงปืน พวกมันอยู่ทางนั้น”ไม่ใช่เสียงไอ้คนเดิม พวกเราพยักหน้าก่อนจะวิ่งไปอีกทาง เพื่อไปท่าน้ำ ท่ามกลางเสียงปืน ผมคิดอยากให้ใครสักคนได้ยิน แต่ถ้าได้ยินเขาคงไม่กล้ามาแน่ ที่นี่บ้านคนค่อนข้างห่างกัน พวกเราวิ่งไปถึงท่าน้ำ
“คุณหนูพาพ่อว่ายไปอีกฝั่งก่อนนะครับ ผมจะไปช่วยสองคนนั่นก่อน”เคนพูดมาถึงท่าน้ำที่เงียบกริบ อีกด้านกับที่จอดเรือ
“เฮ้ย ไม่ไปด้วยกันล่ะ”ผมบอกเคน รู้สึกห่วงรวมสองคนนั้นด้วย
“ไม่ได้ พวกคุณต้องไป ผมมีหน้าที่ปกป้อง ผมรับงานแล้วต้องทำถึงที่สุด ไป เร็ว”เคนเร่งพวกผม
“พวกนายต้องกลับมานะ ฉันจะไปตามคนมาช่วยให้ได้”ผมบอกเคน เมื่อคิดว่า ไม่ควรอยู่เป็นตัวถ่วง ผมต้องพาพ่อไปให้ได้ก่อน อย่างน้อยพ่อต้องปลอดภัย ถ้าติดต่อเฮียและหาคนมาช่วย อาจจะทัน ไฟที่ไหมบ้านถูกดับแล้ว พวกมันคงกลัวไฟจะลุกโชน ทำให้มีคนเห็น เคนพยักหน้ากำลังจะหันกลับไป
ปัง
“อุ๊บ”
“เคนนนนนนนนนนนนนน” ผมเรียกเสียงดังเมื่อเคนทรุดลง
“ไป โดดสิ”เคนยังบอก ผมทำอะไรไม่ถูก ตัดสินใจจะพาพ่อโดด
“หยุด ไม่งั้นเป่าหัวไอ้นี่แน่”เสียงพูดดังขึ้น ผมหันกลับมาพวกมันเอาปืนจ่อหัวเคน ที่พยักหน้าให้ผมโดด แต่ แต่ ผมทำไม่ได้ มันเดินเข้ามาใกล้ เอาปืนจ่อ พ่อเตรียมจะชักปืนแต่มันรู้ทัน จ่อปืนขึ้น ผมขวางทันที
“อย่าทำพ่อกู กูยอมแล้ว ปล่อยพ่อกูไป”ผมพูดกับพวกมัน
“ชื่ออะไร”มันถามหรี่ตาใส่
“หนู กูชื่อ หนู”ผมบอกมันเสียงแข็ง พร้อมเสียงคำรามที่ไม่ใช่ผม
แฮ่
แฮ่
ไอ้ตะบันกระโจนเข้าใส่มัน พร้อมกัดข้อมือ ทำให้ปืนถูกยิงขึ้นฟ้า ผมบอกให้พ่อรีบหนีลงน้ำ แต่ยังไม่ทันโดด
ปัง
เอ๋งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ไอ้ตะบันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”ผมส่งร้องสุดเสียงพร้อมเสียงพ่อ เมื่อร่างมันล้มลงกับพื้น มันจะยิงซ้ำ
“อย่า อย่า ฆ่ามัน “ผมถลาเข้าไปจับมือมันไว้ไม่ให้ยิงไอ้ตะบัน พ่อเข้าไปดูไอ้ตะบันทันที มันส่งเสียง หงิง หงิง ก่อนจะเงียบเสียง น้ำตาผมไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ มันช่วยผมกับพ่อ
“เอาตัวพวกมันไป”มันสั่งลูกน้อง ก่อนจะเข้ามาจับผมกับพ่อ ไอ้ตะบัน กูขอโทษที่พามึงมาตาย กูจะแก้แค้นให้มึงนะ ไอ้ตะบัน คุ้มครองกูกับพ่อด้วย มึงไปบอกเฮียด้วยนะให้มาเร็วๆ ไอ้ตะบัน ฮือ ฮึก ผมได้แต่คร่ำครวญในใจ เฮีย ช่วยด้วย
********************************************************************************************************************
ปล. โอ้ยยยยยยยยยยยย ค้างงงงงงงงงงงง ร้องแทนคนอ่าน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ อุตส่าห์บอกเสียเลือด แต่ไม่เยอะ เอาไว้ยกยอดไปตอนหน้าเลยแล้วกันนะจ๊ะ เอาใจช่วยกันต่อนะ ขอบคุณที่ติดตามและให้กำลังใจกัน ใกล้จะคลี่คลายแล้วจ้า
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:monkeysad: แง แอบอ่านตอนจบ นอกจากค้างแล้วยังเศร้าด้วยอะ สงสารไอ้ตะบัน
เฮียมาช่วยหนูกะพ่อนกเร็ว ๆ นะ
เดี๋ยวกลับไปอ่านก่อนค่ะแล้วมาใหม่
==========================
เป็นตอนที่อ่านแล้วยิ้มได้น้อยที่สุดเลย (ไม่ใช่ไม่สนุกนะ) เพราะตอนหลัง ๆ บู้กระจาย บรรยายได้เห็นภาพมาก
กว่าเฮียจะฝ่ากระสุนออกมาได้ ลุ้นตามแทบแย่ กลัวเฮียโดนจับไปอีกรอบ
แล้วถ้ายังหาซิปที่ไอ้อัลฝั่งไม่เจอจะทำยังไง มันคงไม่ได้ฝั่งไว้ที่ส่วนนั้นของเฮียหรอกนะ แค่นี้ก็บอมช้ำพอแล้ว
แล้วไหนจะเรือนหอรอรักของพี่สิบน้องเบียร์ ถึงพ่อนกจะสร้างให้ใหม่แต่มันก็ไม่เหมือนกันนะ
เคนก็โดนยิงด้วยมันคงไม่ฆ่าเพราะไม่มีประโยชน์หรอกนะ แล้วอีก 2 คนโดนเก็บไปยังไม่รู้
แต่ที่แน่ ๆ ไอ้ตะบันนี่สิ ขอให้มันแค่สลบได้ไหม ไม่อยากให้มันตายเลยจะได้เป็นเพื่อนเล่นกะตุลย์ไง :hao5: เศร้า
ตอนหน้าจะเลือดสาดกว่านี้ไหม คงไม่ให้ใครต้องตายอีกหรอกนะคะ ขอให้เฮียหรือพี่สิบมาช่วยหนูกะพ่อทันด้วยเถอะ :m5:
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมค่ะ :pig4: :L2:
-
ฮื้อออออออ ไอ้ตะบันตายจริงๆหรอ
แง๊!!!!!!!!!!!!!!
เฮียรีบมาไวไวเร็วๆๆๆ
-
เฮียมาเร็วๆน่า
-
แสบจริง ๆ ฝังชิพในตัวเฮีย
:hao7:
-
:m15:ทำไมคนเขียนทำงี้อ่ะ สงสารไอ้ตะบันที่สุดเลย :sad4:
-
ลุ้นระทึกอ่านแทบไม่หายใจ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ห่ะ!!! นี่น่ะเหรอฉากเสียเลือด เลือดของจริงเลยนี่นา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด :serius2:
แถมตะบันต้องมาตายอีก นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยยย รับไม่ด้ายยยยย :o12:
ตอนหน้าก็คงยังไม่คลี่คลาย โอยยยยยย เครียด หน่วง
เฮียมาให้ทันนะ พี่สิบด้วยเอาคนมาเร็วๆ ฮือๆๆๆๆๆๆ
ติดตามตอนต่อไป แม้ว่าจะเหนื่อยหัวใจ แต่ไม่ย่อท้อคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ ฮึบ!!
รักคนเเต่ง รักหนู รักเฮีย รักทุกคนเลยยยยย :กอด1: :L2:
-
กรี๊ดดด
เลวมากอะไอ้พวกนี้
ตบๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮียยยยย มาช่วยหนูให้ได้นะ
เลวจริงๆไอ้อัล มันต้องตายแบบทรมานที่สุด บังอาจมาก
-
ขอโทษนะขอมาอีกรอบ
พึ่งนึกได้
เรือนหอพี่สิบจะรอดมั้ยน่ะนั่น :hao7:
แงงงงงงงงงงง :m15:
คนเขียนอย่าใจร้ายนะ
ไอ้ตะบันตายก็เจ็บจะแย่
อย่าทำร้ายจิตใจพี่สิบน้าาา
เบียร์ก็ยังไม่ได้มาเห็นเรือนหอ(รอรัก)เรยยยยย
-
ขอให้หนูและพ่อปลอดภัย รวมทุกคนด้วย
ขอให้เฮียมาทันการ
ขอให้พี่สิบมาสมทบรวดเร็วแบบด่วนๆ
ขอให้พวกมันโดนจับ...................ตาย
รอตอนต่อไปบวกเป็ดแล้วจ้า
-
สงสาร ตะบัน จังเลย ช่วยปกป้องเจ้าของอย่างสุดชีวิตเลย นาย แมนมากกกก
เฮีย มาช่วย หนู เร็วๆสิ โดนจับไปแล้วเนี่ย พี่สิบ อีกไปไหนเนี่ยยยยย เดี๋ยวไม่ให้เจอ เบียร์ เลยหนิ ชิชิ
-
ลุ้นระทึกสุดๆ
-
:katai1:
-
สุขสงบก่อนพายุเข้าจริงๆ ด้วย
เฮียถูกฝังชิบที่ไหน ส่วนนั้นหรือเปล่า (จริงจังไม่ได้แอบทะลึ่ง 55+) แต่ถ้าถูกฝังตรงนั้เฮียจับทุกครั้งก็ต้องรู้
แล้วฝังที่ไหนข้างหลังรึเปล่า
แง! ตะบันน่าสงสาร เฮียรีบมาช่วยหนูเร็วๆ น้าาาาา
รออยู่~~~
-
แอบมีจิกเมาท์ตลอดการอ่านเลย
ตอนนี้เป็นอะไรที่ลุ้น ลุ้น และลุ้น
ไม่รู้ว่ายังไงนะ แต่ตอนนี้ทุกคนยังรอดเค้าก็พอใจแล้ว
สงสารก็แต่ตะบัน ขอให้รอดๆ :sad4:
เฮียรีบมานะ หรือไม่พี่สิบก็เอาตำรวจหรือเพื่อนๆมาช่วยก่อน
ใครก็ได้มาช่วยหนูกับพ่อ แล้วก็สามคนนั้นที
อย่าให้มีมาม่ามากกว่านี้ สงสารหนู สงสารเฮีย
ปล.อย่าบอกนะว่าฝังซิปใน..........
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
น้องเฮีย :hao4:?
-
ถ้าจะมาแล้วทำให้ค้างขนาด นี้ เอาปืนมายิงเราแทนหนูเลยไป คนเขียนใจร้าย ต้องมาต่อไว ๆๆ นะค่ะ โอย ลุ้นทุกทาง เมื่อไรเรื่องเลวร้ายจะจบ เรือนหอพี่สิบยังไม่ได้ใช้เลยนะ ไอ้พวกชั่วแกอย่าเผานะเว้ย 55 อิน
-
:katai1:
-
อ่านตอนนี้แล้วเครียด กดดัน หน่วง
ว๊ากกกกกกก เฮียมาเร็วๆ ขอร้องงง. :katai1:
-
อย่าบอกนะว่าชิพโดนฝังที่จู๋เฮีย :laugh:
-
:a5:หนูโดนจับแล้วอ่ะ!!!!!!!!!! เฮียกับพี่สิบรีบมาไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ไหวแล้วคนอ่าน เหมือนถูกบีบจนตัวลีบแทนหนูกับพ่อนกแล้วเนี่ย ฮืออออออออออออออ :o12:
-
แง้!!! ตะบัน!!! :sad4:
ค้างค่ะค้างงงงงง :sad4:
-
เฮียมาช่วยหนูกับพ่อเร็วๆนะ
สงสารตะบันอะ
-
เฮีย เอ๊ยยย ฉลาดมาตลอดเลยอ่ะ
สุดท้ายตายน้ำตื้น เพราะคิดถึงเมีย พวกมันเลยรู้ที่อยู่หนูเลย
สงสารไอ้ตะบัน หมาฉลาดหมดพันธ์เลย
เฮียรีบไปช่วยหนูกับพ่อเร็วๆนะ :katai1:
-
โอ้ ตืนเต้น สงสารตะบันจังเลย
-
สงสารตะบันอ่ะ
หนูอดทนไว้นะ เฮียรีบมาช่วยหนูเร็วๆนะ
พี่สิบรีบส่งคนมาช่วยด่วนๆเลยเจ้าค่ะ
-
ฮึ้ยยยยยยยยย
ถ้ามาช้านะ
คนแต่งเตรียมตามไอ้ตะบันไปเลย
o18 o18
-
ฮื้อออออออออ :monkeysad:
-
ขอให้เฮียมาช่วยหนูทันทีเถอะ มาแก้แค้นให้ไอ้ตะบันด้วย
-
เฮียโว้ยยยยย รีบช่วยหนูเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :katai1:
ไอ้ตะบันตะบี้ตะบี้อย่าตายนะว้อยยยย :hao5:
-
เฮียๆๆๆๆๆๆๆรีบมาช่วยหนู กับพ่อนกเร็วๆๆๆนะ :hao5:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
ตะบัน!!!!!!!!
-
เวรแล้ว หนูตัวจริงโดนซิวแล้ว เฮียยยยยย :serius2: ตะบัน :sad4: รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
มันฝังชิพไว้ตรงไหนของเฮีย คงไม่ใช่ตรงนั้นใช่ไหม
-
อึดอัดหัวใจ
-
:m15: หลับให้สบายนะเจ้าตะบันถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เจ้าได้อยู่กับหนูกับพ่อนกอีก
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตะบันนนนน ฮืออออออออออ เฮียมาช่วยเมียเร็วว
-
โอ้ยยยยยยยย ค้างก็สอยลงมา :hao7: :hao7:
-
มันส์
-
:a5: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ฮือออออน่าสงสารทุกคนเลยยย ไอ้พวกเลวววว
-
ชิฟอยู่ในตัวเฮีย ตรงไหน???????????????????
หรือที่กระปู๋เฮียหัวไม่กระดกเพราะหนักขิฟ :ling1:
-
:o12:
-
ไอ้พวกเลววววววววว!!! ฮืออออ น้องตะบัน
นังหนูเอ๊ย เอาตัวให้รอดนะ รอเดี๋ยวเฮียกำลังมาแล้ว
:กอด1:
-
:sad12: โฮฮฮฮฮ ไม่อยากให้ตะบันตายเลยอ่ะ แงงงง สงสารตะบันจังเลย
ตะบันกล้าหาญมาก ปกป้องน้องหนูกับพ่อนกอย่างถึงที่สุด แต่ว่า ๆ ถึงตะบันจะโดนยิง
แต่ว่าไม่ได้โดนยิงซ้ำ จะพอเป็นไปได้มั้ยว่าตะบันอาจจะยังไม่ตาย อาจจะรอดก็ได้น้าา ฮือออออ
ครอบครัวสุขสันต์ในอนาคตของเฮียกับน้องหนูที่จะได้อยู่กันพร้อมหน้า ต้องมีตะบันด้วยสิถึงจะสมบรูณ์
ภาวนาขอให้ตะบันอย่าตายเลย คนเขียนบอกตอนนี้จะอาบเลือด ไม่คิดว่าจะเป็นเลือดตะบันเลยนะเนี่ย :m15:
พ่อนกกับน้องหนูก็ถูกจับไปอีก ถึงยังไม่ฆ่า แต่จะโดนทรมานอะไรมั้ย ห่วงพ่อนกกับน้องหนูจังเลย
จะเฮียหรือพี่สิบก็ได้ รีบมาช่วยพ่อนกกับน้องหนูเร็ว ๆ ทีเถอะ ทำไมตอนนี้มันเครียด มันเศร้าอย่างนี้ :sad4:
รอตอนต่อไปนะคะ ขอให้ทุกคนปลอดภัย ขอให้ตะบันไม่ตายน้าาา :monkeysad:
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
:o12: สงสารได้ตะบันอ่ะ :hao5: :hao5: เป็นหมาที่ฉลาดแสนรู้มากอ่ะ :ling3: ขอให้มีหมอหมาโผล่มาได้มะ ไม่อยากให้มันตายอ่ะ (พอดีเป็นคนรักหมาน่ะค่ะ เลยรับไม่ค่อยได้กับฉากที่มีหมาตายต่อหน้าต่อตา) อุตส่าห์อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาก แถมชื่อยังบ่งบอกได้ถึงความเป็นตัวตนของเจ้าของทั้งพ่อนก และหนูมาก ไม่อยากให้มันตายจริง ๆ แค่สลบได้มะอะ :hao5:
ยังไงก็ขอให้เฮียกับพี่สิบมาช่วยหนูกับทุกคนเร็ว ๆ นะ
ลุ้นจะปวดไปหมด แถมยังค้าง ๆ คา ๆ อี :katai1:
ยังไงก็รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
:katai3:
-
โอ๊ย เครียดดดดดดด มาต่อเร็วๆนะ สงสารหนู
-
ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแล้วหน่องจิตที่สุดล่ะ สงสารหนู สงสารเฮีย
และสงสารไอ้ตะลบันที่สุด ขอให้ผ่านพ้นช่วงนี้ไปเร็วๆเถอะนะ :z3:
-
ไอ้ตะบันมันจะไม่ตายใช่มั้ยอ่า? อยากฆ่าไอ้อัลเจรงๆ เฮียมาช่วยหนูให้ได้นะ..
-
โถ่!!!! ตะบันนนนนนนนนน :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ฮู้ววว :เฮ้อ: ลืมหายใจกันเลยทีเดียว
ค้างอย่างแรง :serius2:
-
มาต่อเร็วๆนะคะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ร้ายกาจมากไอ้เลวอัล มันฝังชิพในตัวเฮีย(ตรงไหนไม่รู้)รีบไปช่วยหนูนะเฮีย~
-
:sad4:
สงสารตะบัน
:o12:
ทุกคน อย่าเป็นอะไรไปน๊าาาาาาาา :monkeysad:
-
ลุ้นจนตัวเกร็ง
:katai1:
ไม่อยากให้หนูโดนจับอ่า
เมื่อไหร่เฮียจะมา
:ling1:
ฉากเลือดสาดนี่ ขอให้จบเร็วๆเถอะค่ะ
เราอยากอ่านตอนหวีดหวานแหววแล้ว
อยากให้เทวดาตัวน้อยเจอกับเทวดาตัวใหญ่แล้วด้วย
-
อ่านตอนนี้ต้องถึงกับต้องกลั้นใจอ่านเลย...ลุ้นจริงๆ555+
เอาใจช่วยเฮียกะหนูให้รอดไปให้ได้
เฮียรีบมาช่วยหนูเร็วๆนะ
แล้วชิบมันอยู่ตรงไหนอ่าหรือว่า....><
-
ทำแบบนี้ได้ไง ไม่ยอมนะ :ling1:
-
เห้ยยย!!!
อาเฮียมาไว ไว๊!! พี่สิบด้วยมาเร้ววว
-
มันค้าง เฮียมาช่วยหนูให้ทันด้วยเถอะ
สงสารตะบัน โดนคนใจร้ายทำ
แล้วชิบมันฟังอยู่ที่ไหนนะ
-
เฮ๊ยยยโดนจับอีกแล้วหนูเอ๊ยยขอให้เฮียมาช่วยทันทีเถอะ
ไอ้พวกชั่วนี่กัดไม่ปล่อยจริงๆ..ขำก็ขำหนูขนาดตกอยู่ในอันตรายมันยังไม่วาย
มีมุขมาให้ขำได้ตลอด...แล้วเจ้าตะบันขอให้ปลอดภัยนะเป็นหมาที่ซื่อสัตย์จริงๆ
-
ไม่ให้ไอ่ตะบันมันตายไม่ได้เหรออยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้งนาน หนูอย่าเป็นอะไรนะรอเฮียมาก่อน
-
สงสสารี่ิบจังเลยเรือนหอยังไม่ทันได้ใช้ก็ถูกเผาซะแล้ว
ว่าไหนบอกว่าเคนฝีมือดีไง ทำไมถูกเก็บเร็วจัง
แล้วเฮียจะมาช่วยหนูทันไหม :katai1:
-
เฮ้ยมันเกิดอัลไรขึ้น
ทำไมทำแบบนี้
เฮียติดปีกมาช่วยหนูโลดดดดด :ling1:
-
หึยยยยย เมื่อไหร่ไอ้พวกชั่วๆ นี่จะตายๆ ซะที :katai1:
สงสาร ตะบี้ตะบัน (T T)
เฮียมาเร็วๆ เน้อ ขอให้ปลอดภัยทุกคน
-
บีบหัวใจสุดๆ ทำไมคนร้ายมันถึงได้เก่งอย่างนี้นะ :katai1:
ทำให้คนดีๆ รู้สึกว่าไม่มีทางสู้เลย เล่นดักทุกทางอย่างนี้
จิตใจคงด้านชากันไปแล้ว กับคนกับหมาก็ไม่มีปราณี
เห็นว่าจะคลี่คลายมาหลายตอนแล้ว แล้วเมื่อไรล่ะเนี่ย :ling1:
สงสารทุกคนที่ต้องบาดเจ็บล้มตายเพราะคนชั่วพวกนี้จริงๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
ป.ล. ถ้าเสร็จเรื่องเมื่อไรพี่สิบอย่าลืมให้เขาชดใช้ค่าซ่อมแซมเรือนหอ(รอรัก)ด้วยนะ :laugh:
-
โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!ลุ้นจนเครียด
-
#ห๊ะ!! อะไรนะ
#เฮียโดนฝังชิพติดตามตัว
#ห๊ะ!!โดนฝังชิพไว้ที่กะปู๋?????
#โอ๊ย เครียด
#หนูโดนจับจับตัวไปแล้ว
#เฮียกะพี่สิบรีบไปช่วยเร็วเร้วววววว
#ไอ้ตะบันตะยี้ตะบี้
#สงสารไอ้ตะบัน
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตะบัน สงสารรรรร :ling3:
นี่ลุ้นมากนะ ขอให้เฮียมาช่วยเร็วๆๆ อ่านตอนนี้แล้วอึดอัดมาก
อย่างกับดูหนังแอ็คชั่น อย่าให้ใครต้องเป็นอะไรน้าาาาาา :o12:
ปล. ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :katai1:
-
เฮียยยย มาเร็วเร้ววววว
ฮรือออ ไอ้ตะบันตายแล้วอ่า สงสาร :o12:
-
น้องหนูโดนจับแล้วววว ฮือออ
เฮียมาเร็วๆน้าา :ling1:
-
:o12: :o12:
ตะบันนนนนนนนนนนนนนน
โอ๊ยๆๆ
กองหนุน จะมาช่วยทันม่ะเนี้ยยยย
-
บอกได้คำเดียวว่าค้างมวากกกกก :z3:
-
...อ่านตอนนี้จบ..เครียดเลย..โดนศัตรูจู่โจมทุกด้าน
...แต่ว่าชิบมันฝังอยู่ตรงไหนในตัวเฮีย อย่าบอกนะว่าทั้งตัวมีที่เจ็บอยู่ที่เดียวคือ..ปีกาจู ชิบจะถูกฝังไว้ตรงนั้น :laugh:
-
>> ป.42 <<
‘เคนนนนนนนนนนนนนน’
‘ไป โดดสิ’
‘หยุด ไม่งั้นเป่าหัวไอ้นี่แน่’
‘อย่าทำพ่อกู กูยอมแล้ว ปล่อยพ่อกูไป’
‘ชื่ออะไร’
‘หนู กูชื่อ หนู’
แฮ่
แฮ่
ไอ้ตะบันกระโจนเข้าใส่มัน พร้อมกัดข้อมือ ทำให้ปืนถูกยิงขึ้นฟ้า ผมบอกให้พ่อรีบหนีลงน้ำ แต่ยังไม่ทันโดด
ปัง
เอ๋งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
‘ไอ้ตะบันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน’
‘อย่า อย่า ฆ่ามัน ‘
‘เอาตัวพวกมันไป’
เฮีย ช่วยด้วย
เฮีย ช่วยด้วย
เฮีย ช่วยด้วย
เฮีย ช่วยด้วย
ในใจผมมีแต่ประโยคนี้ เมื่อไหร่เฮียจะมาสักที ผมนึกอะไรไม่ออกนอกจาก เฮีย เมื่อเช้าเรายังใส่บาตรและกินข้าวด้วยอยู่เลย แล้วทำไมตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น พวกมันมาที่นี่ได้ยังไง รู้แต่พวกมันมาจับผมเพื่อไปต่อรองกับเฮีย พวกมันทำร้ายไอ้ตะบัน ฮึก ฮือออ ไอ้ตะบัน กูขอโทษที่ทำให้มึงต้องมาตาย กูรอดไปได้จะแก้แค้นและพามึงกลับบ้านเรานะ กูเชื่อว่าเฮียต้องมา ต้องมาแน่ มึงรอก่อนนะ ขอให้มึงไปสู่สุคติ แต่ถ้าเฮียยังไม่มามึงอยู่คุ้มครองพ่อก่อน หรือไม่ก็ไปตามเฮียให้มาเร็วๆที
“ไง น้องหนู กว่าจะยอมได้ ต้องให้ใช้ความรุนแรง หึหึ”ไอ้คนหน้าลูกครึ่ง แต่ดูเหี้ยมากๆ ให้มึงหล่อกูก็จะบอกว่ามึงหน้าเหี้ย แถมจิตใจต่ำช้าสารเลว ไอ้สัตว์ไม่มีที่จะเปรียบ ไม่มีอะไรที่มึงดีกว่าไอ้ตะบันกูสักนิด มันหล่อทั้งหน้าทั้งใจ ผมได้แต่ก่นด่ามันในใจ มันไม่เหมือนพวกเฮียในตอนที่เจอครั้งแรกในคราบนักโทษ สถานการณ์ตอนนั้นดูไม่เลวร้ายเท่ากับตอนนี้ เคน พ่อ ถูกมัดมือโยงไว้กับต้นไม้ มีลูกน้องมันจ่อปืนสองคน ส่วนผมที่ถูกลากมากองตรงหน้าลูกพี่เหี้ยๆของมัน
“ต้องการอะไร”ผมถามมันเสียงเรียบ จ้องหน้ามันอย่างเจ็บแค้น ผมเหลือบตามองบ้านพี่สิบที่ถูกเผาบริเวณรอบบ้านไม่เท่าไร เสียหายเยอะตรงส่วนหน้าบ้าน เป็นอีกคนที่ผมต้องขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนไม่สามารถปกป้องทรัพย์สินที่มีค่าของแกเอาไว้ได้ ผมรู้ว่ามันทำขึ้นใหม่ได้ ผมรับผิดชอบให้แกได้อยู่แล้ว แต่ความรู้สึกแกล่ะที่ต้องมาสูญเสียของรักที่สร้างด้วยใจเพื่อรอคนรักมาอยู่ด้วยกัน ถ้าได้เจอหน้าแกผมคงพูดได้แค่ขอโทษเท่านั้น
“ไม่ต้องการอะไรมาก แค่อยากคุยด้วยดีๆ ไม่รู้จะหนีให้ยุ่งยากทำไม”มันยกยิ้มพูดใส่ คุยดี ส้นตีนเถอะ มามึงยังไม่กดกริ่งเลย เนี่ยเหรอมาดี หมามันยังรู้เลยว่าพวกมึงมาไม่ดีเป็นคนเลว ไม่งั้นมันไม่เห่าแล้วหลบเข้าบ้านหรอก ไม่ใช่มันกลัวแต่ผมคิดแทนไอ้ตะบันว่ามันคงจะเข้ามาบอกให้หนีแน่
“เราไม่รู้จักกัน ทำไมต้องมาคุยและต้องการอะไรด้วย”ผมถามมันอีก อยากจะขึ้นมึงขึ้นกูด้วยซ้ำ แต่ต้องพยายามระงับเอาไว้ก่อน กลัวมันทำร้ายพ่อกับเคน สองคนนั่นก็เงียบไปไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไงบ้าง แต่ขอให้รอดไปตามใครมาช่วยด้วยเถอะ ลำพังสองคนเอาพวกมันไม่อยู่แน่ แม่งมาเป็นสิบ ทำอย่างกับกูกับพ่อค้ายาบ้าและมีสายไปบอกพวกมึงว่ากูขายตัดราคา เลยยกโขยงจะมาขอเจรจารอมชอม
“ใช่ เราไม่รู้จักกัน แต่มึงรู้จัก ไอ้ดอกเตอร์กร”มันพูดใส่ผม เอามือบีบคางจนหน้าเบ้แต่ผมกลั้นไม่ร้อง
“มึงพูดถึงใคร กูไม่รู้จัก”ผมขมวดคิ้วถามมันด้วยหน้าซื่อๆ เผื่อมันจะเชื่อบ้าง แต่คงใช้กับคนชั่วช้าอย่างมันไม่ได้
ผลั่วะ
ผลั่วะ
“ไอ้หนู อย่าทำลูกข้า”เสียงพ่อตะโกนเมื่อเห็นผมโดนตบหน้าหันสองทีซ้อน เลือดไหลมุมปาก
“ได้ อยากให้ทำพ่อมึงใช่ไหม”มันพยักหน้าช้าๆ
“อย่ายุ่งกับพ่อกู ทำกูนี่ แต่กูไม่รู้จักจริงๆ กูไม่ได้เล่นมุกหรือแกล้งเซ่ออะไรทั้งนั้น มึงอาจจะเข้าใจผิด”ผมถลาเข้าไปขวางมันพร้อมยืนยันอีกครั้งเสียงจริงจัง มันหรี่ตามอง
“กูพูดจริงๆ กูไม่รู้จักว่า ดอกเตอร์ กร เป็นใคร”ผมภาวนาให้มันเชื่อ และปล่อยพวกเรา ถึงแม้ความหวังจะริบหรี่ แต่ก็ขอถ่วงเวลาให้มากที่สุด เพื่อรอเฮียที่ผมแน่ใจว่ามาแน่นอน
“มึงบอกว่าไม่รู้จัก ไอ้กร ที่เป็นผัวมึง น่าเชื่อเหลือเกิน น้องหนู”มันเดินมาพูดใกล้ๆ ตัวมันสูงพอกับเฮีย
“ต้องบอกว่าชื่อ ไอ้เฮีย หรือไง มึงถึงจะรู้จัก ห๊ะ”พูดต่อพร้อมกับต่อยท้องจนผมทรุดลงไปนั่งตัวงอ จิกหัวผมขึ้นมา”รู้จักหรือยัง ทีนี้มึงจะรู้จักไหม”
“ระ รู้แล้ว กูไม่รู้ว่าเฮียชื่อนี้ แค่ก แค่ก”ผมบอกมันก่อนจะหน้าเกือบทิ่มพื้น เมื่อมันปล่อยหัวอย่างแรง เหลือบตามองพ่อพยายามส่งยิ้มให้ว่า หนูไม่เป็นอะไร พ่อไม่ต้องห่วง เคนกัดฟันหน้าเริ่มซีดเพราะเลือดไหลออกมาเยอะ
“มึงนอนเอากันอย่างเดียวหรือไงวะ ถึงไม่รู้ว่าผัวมึงชื่ออะไรอีกชื่อ ฮ่าๆๆๆๆๆ”มันพูดเยาะเย้ยใส่ อยากจะย้อนใส่หน้ากูเอาสันหลังมึงมานอนรองเอากันหรือไง แต่ถึงสละให้กูกับเฮียก็ไม่เอาหรอก กลัวสันดานเหี้ยๆติดตัว พวกลูกน้องมันพากันหัวเราะไม่ต่างจากลูกพี่
“แต่จะว่าไป มึงก็หน้าตาดีนะ ไม่แปลกถ้ามีจะผัว หึ ถ้าไอ้เฮียมันไม่มา กูจะให้ลูกน้องรุมโทรมแล้วส่งคลิปให้มันซะ”มันจิกหัวผมขึ้นมาอีกครั้งพูดใส่อย่างที่ไม่ได้พูดขู่แน่ แค่นึกผมก็ขยะแขยงแล้วที่จะต้องอ้าขาให้พวกมัน แต่ดูประตูผมยังไม่ถึงคาด มีเสียงมาขัดเอาไว้ซะก่อน
ปัง
ปัง
“อ๊าคคค”
“โอ๊ะ อุ๊บ”
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมร่างไอ้สองคนที่คุมพ่ออยู่ ทรุดลงพร้อมเลือด พวกมันถูกยิงเจาะกบาล ไอ้พวกที่เหลือล้อมหน้าล้อมหลัง หาที่มาทันที ไอ้อัลดึงผมลุกขึ้นเอาปืนจ่อ
“ออกมา ไม่งั้นกูจะฆ่ามัน”มันพูดพร้อมขึ้นนกปืน ผมหลับตาเตรียมตัวรับลูกกระสุนที่จะเข้ามาอาศัยในหัว ดีเหมือนกันตายแบบนี้ดีกว่าให้พวกมันมารุมโทรม ก่อนผมจะเบิกตาเมื่อได้ยินเสียง
.
.
.
.
“มึงไม่อยากได้ของไปให้นายมึงหรือไง ไอ้อัล”
เสียงที่ผมรอคอย
ในที่สุดก็มา
“เฮีย”ผมเรียกเสียงเบา บทนางเอกดราม่าเข้าสิงทันที น้ำตาไหล ทั้งที่ก่อนหน้านั้นมันหยุดไปแล้ว ขนาดถูกทำร้ายผมยังทนได้เลย แต่นี่แค่ได้ยินเสียงเฮีย
“โผล่มาสักทีนะมึง หึ ช้าอีกนิด กูจะส่งคลิปให้อยู่แล้ว”มันพูดใส่เสียงเยาะเย้ย แจ็ค กับ เฮนรี่ เข้ามาปลดเชือกให้พ่อกับเคน
“ปล่อยเมียกู แล้วเอากูไปแทน”เฮียเสนอตัวเองให้มัน ผมมองหน้าเฮียที่สบตาอย่างอ่อนโยนขัดกับสีหน้าที่ดูเหี้ยมเกรียมผิดกว่าทุกครั้งที่เคยเห็น ผมเห็นเฮียพยักหน้ากับสองคนให้พาพ่อกับเคนหลบไปก่อน
“ข้าไม่ไป ข้าห่วงไอ้หนู”พ่อถลาเข้ามายืนข้างเฮีย พูดเสียงเครือมองมาทางผม
“ผมจะเอาหนูคืนให้พ่อเอง”เฮียพูดกับพ่อแต่ตายังไม่ล่ะจากทางนี้
“พ่อ ไปเถอะ หนูไม่เป็นไร เชื่อเฮียนะ อ่อก”ผมตะโกนบอกพ่อก่อนจะจุกคอหอยเมื่อมันรัดแน่นขึ้น แต่ยังทันเห็นแจ็คเอาพ่อออกไปจากตรงนั้น ดีแล้วที่พ่อปลอดภัย พาไปให้ไกลๆเลยอย่าให้พวกมันตามเจอ หนูรักพ่อ แล้วหนูจะตามไป ลูกน้องมันทำท่าจะตาม แต่มันบอกไม่ต้อง
“อย่าเพิ่งดีใจไป”มันพูดข้างหู ทำเอาผมเบี่ยงหนีอย่างรังเกียจ แม้แต่ลมหายใจ กูดมขี้ซะดีกว่า สักพักลูกน้องมันวิ่งมา
“พี่อัล ไอ้ตำรวจนั่นพร้อมพวกมันฝ่าพวกเราเข้ามาได้แล้ว เอาไงดี”ผมได้ยินที่มันพูดใจฟูทันที แสดงว่าเฮียมีพวกแล้ว พี่สิบกำลังมา
“พวกมึงปล่อยมันมาได้ยังไง กูบอกให้ดักเอาไว้ ไม่ว่าหน้าไหน”ดูมันจะหัวเสียกับสิ่งที่ได้ยินพาลรัดคอผมแน่นกว่าเดิม
“ก็ไอ้ ดอกเตอร์นั่นน่ะสิ อ๊ะ มันมาอยู่นี่ได้ยังไง”มันรายงานเสียงลนลานก่อนจะตกใจที่เห็นเฮียอยู่ตรงหน้า
“ไปจัดการเดี๋ยวนี้ ทำยังไงก็ได้อย่าให้มันมาถึงนี่ ถ้าพลาดพวกมึงก็ตายซะ”มันพูดเสียงลอดไรฟัน ลูกน้องมันรีบกลับไปทันที ตามไปอีกสาม แสดงว่ามันมามากกว่าสิบ ขอให้พี่สิบกับพวกปลอดภัยทีเถอะ
“ถ้ามึงไม่อยากถูกจับตอนนี้ ส่งหนูและเอากูไปแทน”เฮียได้โอกาสพูดบีบมันทันที ผมขอให้พี่สิบเข้ามาทัน จะได้ไม่ต้องมีใครไปกับมัน และจับพวกมันไปซะ แต่ผมคงคิดง่ายไปหน่อย
“มึงคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ไอ้กร” แม่งดูดความคิดผมไปพูดแน่ มันหัวเราะในลำคอ มันถอยหลังโดยลากผมไปด้วย มันแข็งแรงมากดิ้นยังไงก็ไม่หลุด
“ก็ไม่ได้คิดว่าง่าย แต่ก็ไม่ยาก ถ้ามึงเอากูไปแทนก็จบแล้ว ข้อมูลอยู่ที่กูคนเปิดได้นอกจากกู ก็มีนายเท่านั้น”เฮียพูดพลางเดินเข้ามาใกล้มันอย่างไม่กลัวว่าจะโดนรุม
“แล้วของอยู่ไหน”มันยังไม่ยอมทำตามถามหาของที่ต้องการ
“อยู่ในรถพร้อมระเบิดเวลาที่ติดอยู่กับคนของมึง ถ้ามันระเบิดมึงจะเสียทั้งคนทั้งของ”เฮียพูดพร้อมดักคอมันไปด้วยทีเดียว
“มึงคิดว่ากูจะเชื่อลูกไม้ตื้นๆของมึงเหรอ ไอ้กร มึงอยากระเบิดก็ระเบิดไป กูก็จะระเบิดสมองเมียมึงเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ”มันพูดกลับอย่างไม่เกรงกลัวสักนิด แต่เฮียก็ไมได้มีสีหน้าสะทกสะท้านเช่นกัน
“กูพูดความจริง มึงน่าจะถามนายมึงก่อนนะ ว่าเขาเห็นด้วยไหม นอกจากข้อมูลฝ่ายมึงยังมีรหัสที่นายมึงต้องการจ้างคนมาถอดก็ยังไม่สำเร็จ กูคิดว่าเขายังต้องการอยู่นะ ของฟรีที่ไม่เสียเงินซื้อหา ไม่งั้นคงไม่ปล่อยให้นายกูรอดมาจนถึงตอนนี้หรอก มึงคิดดูให้ดี”เฮียพูดเรียบๆกลับมา ผมได้ยินเสียงมันคำรามในลำคอ ดูมันกำลังลังเลและชั่งใจอยู่
“ยังไงกูก็ไม่ปล่อยเมียมึงแน่ ถ้ามึงอยากได้คืนต้องไปเอาของมาแลก หรือไม่ก็ตามกูไปด้วย”มันยังไม่ยอมเช่นเดิม ไอ้นี่มันไม่โง่เลยสักนิด ก่อนมันจะพยักหน้าให้ลูกน้องไปเอารถเข้ามา
“ถ้ามึงอยากได้เมียคืนก็ตามมา”มันพูดใส่ ก่อนจะลากผมขึ้นรถ ผมมองเฮียที่สบตา แต่ยังไม่ทันได้ขึ้น
ปัง
ปัง
คนของไอ้อัล ล้มไปสอง ที่เหลือพร้อมมันหาที่กำบัง มันก็ยังรักผมไม่คลาย ลากติดไม่ยอมละ ผมเห็นเฮียพยักหน้าให้ อ้อมไปอีกฝั่ง มีกระสุนยิงเข้ามาอีกแต่คนยิงดูจะแม่น เลือกแต่คนที่สมควรจะยิง ต้องเป็นพวกพี่สิบกับพวกแน่
“มึงมานี่”มันพูดใส่ผม นี่กูยังไม่ได้ไปกับมึงอีกเหรอ ไอ้ควาย รัดเป็นงูเหลือมจนกูกระดิกกระอื่นไม่ได้เลย มันลากผมมาอีกทาง ปากมันก็สั่งลูกน้องให้เรียกพวกมาอีก ตายล่ะพวกเฮียต้องแย่แน่ๆ ผมเหลือบเห็นไอ้ตะบันยังนอนแน่นิ่ง ไอ้ตะบันมึงช่วยกูจนสุดท้ายของชีวิต กูจะไม่ลืมบุญคุณมึงเลย ชาติหน้ามีจริงมึงเกิดมาอยู่กับกูอีกนะจะเป็นพี่หรือน้องกูก็ได้ กูรักมึงนะ กูจะดูแลลูกเมียมึงเป็นอย่างดีถ้ากูรอดไปได้นะ แต่ยังไงพ่อก็ไม่ทิ้งหรอก พ่อบอกว่านังกระถินมันกำลังตั้งท้องอ่อนๆ ผมดีใจที่บ้านจะมีลูกหมาวิ่งซุกซนคึกครื้นจะได้ไม่เงียบเหงา
“หึ กูไม่ฆ่ามึงตอนนี้หรอก เอาไว้กูจะรวบยอดผัวมึงด้วย ที่ฆ่าน้องกู”มันพูดเสียงเหี้ยมใส่หูผมอีกแล้ว น้องมันใครกัน อ๋อ ผมนึกออกแล้วไอ้คนที่เฮียกับผมเจอที่โน่น หน้ามันเหมือนกันผมเพิ่งสังเกต มัวแต่ห่วงพ่อและนึกถึงเฮียให้มาช่วย
“ก็น้องมึงไปหาเรื่องเฮียก่อนนี่หว่า”ผมอดจะตอบโต้มันไม่ได้ ในเมื่อเฮียไม่ได้หาเรื่องฆ่ามันสักหน่อย มันปล่อยมือจิกหัวผม มึงเป็นญาติอีเจ๊ซิลิโคนหลิงหรือเปล่าวะ ชอบจิกหัวกูอยู่นั่นแหละ
“ปากดีนะมึง”มันไม่พูดเปล่าตบผมจนได้กลิ่นคาวเลือดอีกครั้ง คนพาลคนเหี้ยให้พูดอะไรมันก็คิดว่ามันถูกเสมอ แล้วมันก็จิกหัวผมขึ้นไปอีก เดินกึ่งวิ่งมีเสียงปืนตามหลังมาติดๆ
“พวกมึงจะช้าไปถึงไหนวะ กูบอกให้รถมาไง”มันหันไปตวาดลูกน้องที่ทำอะไรไม่ได้ดังใจ
“กำลังมาครับพี่ ไม่เกินห้านาที”ลูกน้องมันวางสายรีบรายงาน
“กูต้องการเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่ห้านาที”มันดูจะยังไม่พอใจกับสิ่งที่ได้ยิน หันไปพูดใส่อีก ลูกน้องมันรีบโทรกลับไปใหม่ และระหว่างที่โทรมันทรุดลงไป
ปัง
ปัง
ตามด้วยอีกคน ช่วงจังหวะที่มันเผลอ ผมรวบแรงทั้งหมดกัดมือมันอย่างแรง
“อั่กกกก ไอ้เด็กเหี้ยยยย”มันด่าตัวเองโดยสมมุติว่าเป็นผม พอหลุดออกมาได้ผมวิ่งออกจากตัวมันล้มลุกคลุกคลาน พอกับ ที่มันกลิ้งหลบลูกปืนที่ยิงเข้ามาซ้ำอย่างเร็ว ผมถูกคว้าเอวและลากเข้าไปหลบหลังต้นไม้
“เฮียยยย”ผมเรียกและกอดอย่างดีใจ เฮียตามมาช่วยผมจนได้
“หนู เฮียขอโทษ เป็นอะไรมากไหม”เฮียกอดเอามือสำรวจผมอย่างเร็ว ผมส่ายหน้า ก่อนจะก้มหลบลูกกระสุนที่สาดเข้ามา
“หนูไหวไหม”เฮียถาม ผมพยักหน้า เอามือลูบหน้าเฮียบ้าง
“ไอ้ กร เก่งจริงมึงตัวต่อตัวกับกูดีกว่า ชำระแค้นกันจะได้จบ”มันพูดท้าทายเฮียที่ยังกอดผมอยู่
“เฮียอย่าไปเชื่อมัน เราหนีก่อนเถอะ เอาไว้ค่อยหาทางเล่นงานมัน”ผมบอกเฮียไม่ให้หลงกลคำพูดมัน
“หนูหนีไปก่อน เฮียขอจัดการมันก่อน”เฮียดูจะไม่ยอม ดันผมให้หนีพร้อมยัดปืนใส่มือ
“ไม่ไป ถ้าไปก็ต้องไปด้วยกัน”ผมไม่ยอม ยังไงก็ไม่ยอม
“ไม่ได้ ถ้าเฮียไปด้วยมันก็ตามถูก ที่มันรู้ว่าหนูอยู่นี่ก็เพราะเฮีย”เฮียพูดก่อนจะจับหัวผมก้มลง
“ไอ้กร ออกมาเถอะ มึงอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์กับเมียมึงแล้ว ในเมื่อกูช็อตน้องมึงจนมันหดเหมือนหัวมึงตอนนี้ไง ฮ่าๆๆๆๆ”มันหัวเราะพูดเยาะใส่เฮีย พร้อมยิงสวนเข้ามา เฮียจับผมก้มหลบเอาตัวบังไว้อย่างทุกครั้งที่ปกป้องผม
“อย่าไปฟังมันเฮีย ใช้ไม่ได้หนูก็รัก”ผมบอกเฮียที่กัดฟัน คงเจ็บใจที่มันทำให้น้องเฮียเป็นแบบนี้
“เฮียรู้ แต่เฮียห่วงหนู มันฝังชิพในตัวเฮีย ถ้าเฮียไปกับหนูมันก็จะตามไปถูก เฮียยังไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหน”ผมพูดรวบรัดบอกหนูที่เบิ่งตา อ้าปากอย่างไม่เชื่อ
“แล้วเฮียจะเป็นอะไรไหม ถ้าหาไม่เจอ ใช่แล้ว หนูนึกออกแล้ว เราหนีไปโรงพยาบาลก็ได้เฮีย ให้เขาเอ็กซเรย์ดูก็ได้”ผมถามเฮียอย่างเป็นห่วง ก่อนจะนึกได้
“กว่าจะได้ไป มันคงตามทันอยู่ดี สู้เฮียจัดการมันก่อนดีกว่า หนูรีบไปเถอะ เฮียสัญญาจะตามไป เชื่อเฮีย”เฮียส่ายหน้าพร้อมดันให้ผมหนีไปก่อน
“ตกลงกันนานเหลือเกินนะมึง ไปสิ มึงหนีไปพร้อมเมียมึงเลย ฮ่าๆๆๆๆ”มันพูดอย่างรู้ทัน คงจะจริงอย่างเฮียว่า ขนาดนี้มันรู้เลยว่าเฮียกับผมหลบตรงนี้ มันไม่ได้ยิงพลาด มันยิงขู่
“หนูไม่ไป ถ้าเฮียจะออกไปสู้ หนูจะรอ”ผมยืนยันที่จะไม่ไป เกิดเฮียพลาดแล้วใครจะช่วย
“ก็ได้ ถ้าเห็นไม่ดี รีบหนีเลยนะ ถ้าไม่อยากให้เฮียตายทั้งเป็น”เฮียตกลงคงเห็นว่ายื้อมาเยอะแล้ว ผมพยักหน้าแต่แอบไขว่นิ้วข้างหลัง ผมจะไม่ทิ้งเฮีย ถ้าเฮียพลาดผมจะยิงมันทันที จะว่ากูขี้ขลาดหรือเป็นเหี้ยอะไรก็ช่าง แค่คนที่รักปลอดภัยก็พอ
.
.
.
.
-
(HERE)
หลังตกลงกับหนูเสร็จ ผมก็ก้าวออกมาหามันที่ยืนรอยู่ ปืนเราจ่อใส่กันอย่างที่คิดว่าใครไวกว่าก็ยิงออกมา มันยกยิ้มก่อนจะโยนปืนทิ้ง ผมก็โยนตาม
“ตายยากเหลือเกินนะมึง ไอ้กร”ไอ้อัลพูดใส่ผมที่ตอนนี้เหลือตัวต่อตัวแล้ว
“กูจะตายได้ยังไง ในเมื่อต้องส่งมึงลงนรก”ผมพูดกลับมัน เดินวนกันไปมา อย่างหาจังหวะว่าใครจะไวกว่า
“กูจะเอามึงไปด้วย เอาไปฝากไอ้เอียนมัน หึหึ”มันแสยะยิ้มพูดถึงน้องมันที่ถูกเก็บไปก่อนหน้านี้
“มันอยากอยู่กับมึงมากกว่า ฝาแฝดมักจะติดกันไม่ใช่เหรอ”ผมพูดกลับ ก่อนจะหลบหมัดที่ต่อยสวนเฉียดปลายจมูกไปนิดเดียว ข้อเสียอันน้อยนิดของการมีดั้ง แต่ยังเตะเข้าลำตัวถูก ผมเซนิดหน่อยก่อนจะยันมันกลับเมื่อมันถลาเข้ามาซ้ำ ตามไปเตะสีข้างแต่มันเอามือกันผมเลยปล่อยหมัดเร็วเข้ากลางดั้งมันบ้าง เลือดออกมันยกมือเช็ด
“ใช่ ชอบอะไรเหมือนกัน โดยเฉพาะฆ่าคนอย่างมึง ฮึ ฉลาดนักนะมึง หาของนายกูเจอ ถอดไม่ได้ยกไส้ในไป”มันพูดกลับท้าวไปถึงเมื่อตอนบุกเข้าไปในบ้าน
“ความรู้สึกช้ากันจังวะ กูเอามาตั้งนานแล้วเพิ่งคิดได้หรือไง”ผมพูดเยาะมันกลับไปบ้าง มันคงรู้เมื่อตอนที่บุกไปช่วยผมแน่ๆ แต่ยังชะล่าใจเพราะยังไงก็ถอดไม่ได้ และมันคงมีที่เก็บอื่นอีก แต่แค่ส่งอันนี้ให้ทางการได้ก็จบ ของนายก็คืนนายไป มันไม่พูดกลับแต่ปล่อยหมัดเข้าลำตัวผมทีเผลอเล่นเอาจุกเมื่อโดนเตะซ้ำที่ท้องจนตัวงอ แต่อะไรไม่เท่าเมื่อผมเห็นหนูเหมือนถูกถีบออกมาจากที่มืด ปืนกระเด็นหลุดจากมือ พร้อมอีกร่างก้าวเข้ามา
“เชือกแค่นั้นหมัดฉันไม่อยู่หรอก ไอ้ดอกเตอร์ วันนี้ฉันจะฆ่ามันโชว์แก”ไอ้คนที่ผมจับไว้มันหลุดออกมาได้ ในมือมีกระเป๋า
“ดีมากแอนดี้ จัดการได้เลย”มันชมพร้อมสั่งเมื่อเห็นของในมือ แต่พริบตาหนูเตะขาพับจนมันล้มกระเป๋ากระเด็นหลุดจากมือ หนูเข้าไปคว้าและเหวี่ยงไปในที่มืด ก่อนหนูจะถูกเตะบ้าง มันเข้าไปซ้ำหนูกลิ้งหลบ กำเศษดินปาเข้าใส่
“อ๊ะ ไอ้บ้า”ร้องพร้อมเอามือขยี้ตาข้างหนึ่ง กอ่นจะถูกถีบหงายหลังลงไปบ้าง ผมก็รับมือไอ้อัลมันหาโอกาสจะเข้าไปเก็บของ เสียงปืนยิงกันอีกฟากน่าจะเป็นพวกคุณตำรวจตามจับพวกมันอยู่ และรู้สึกจะตามมาสบทบอีก ผมมาเจอคุณตำรวจกำลังสู้กับพวกมันอยู่ตรงปากทาง เลยช่วยเอาระเบิดควันปาใส่ทำให้พวกมันเสียท่า ผมเลยฝ่าเข้ามาก่อนเจอแจ็คกับเฮนรี่กำลังยิงต่อสู้กับพวกมัน ดูไม่น่าห่วงหันมาเห็นผมพยักหน้าให้และสู้ต่อ ผมเลยพุ่งเข้าไปหาหนูก่อน ก็เห็นพ่อกับเคนถูกจับโยงอยู่ ส่วนหนูผมแทบจะเข้าไปเดี๋ยวมันเมื่อเห็นไอ้อัลขู่และซ้อม ต้องมาเจ็บตัวเพราะผมอีกแล้วการต่อสู้อย่างไม่มีใครยอมใคร ผมจะหาโอกาสเข้าไปช่วยหนูแต่ไอ้อัลก็สกัดไว้ทุกทาง
“อ๊าคคคคคคคค ไอ้กร”มันร้องออกมาเมื่อผมกระโดดถีบยอดอกและซ้ำตรงน้องมันอย่างแรงบ้าง ลงไปกุมหน้าแดง มันยังโดนไม่ได้ครึ่งที่ผมโดนด้วยซ้ำ ถ้ามีที่ช็อตตอนนี้ผมจะใช้กับมันทันที
“อัล”เสียงลูกน้องที่คงไม่ธรรมดาเรียกมัน ทำให้หนูได้ทีต่อยจนล้มคว่ำ แต่ก็ไวพลิกมาคร่อมบีบคอหนู ผมถลาเข้าไปช่วยแต่ถูกเตะจนล้ม ไอ้อัลมันตามมาเตะซ้ำเฉียดไปนิด
“ลูกพี่ รถมาแล้ว”ลูกน้องมันขับรถเข้ามาในบริเวณ ร้องเรียกลูกพี่
“แอนดี้ พามันขึ้นไปก่อน”มันหันไปสั่งไอ้คนชื่อแอนดี้ ให้พาหนูขึ้นรถ หนูที่ตอนนี้น่วมไม่น้อยแต่พยายามขืนตัวเอาไว้ แต่ไม่ได้ถูกมันพาขึ้นไป ก่อนมันจะวิ่งไปทางที่หนูเหวี่ยงกระเป๋า ผมกลิ้งหลบเมื่อลูกน้องมันยิงสวนเข้ามา
“อัลขึ้นรถ”เสียงเรียกพร้อมเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นรถ
“ฮึ รอกูส่งคลิปเมียมึงมาให้แล้วกัน ฮ่าๆๆๆ ไอ้กร”มันพูดเยาะก่อนจะขึ้นรถและปิดประตู ลูกน้องมันยิงสกัด ผมวิ่งกลับไปที่รถตัวเองทันที
“ไอ้หนู ไอ้หนูล่ะ”พ่อไม่รู้โผล่มาจากไหน วิ่งมาถามหน้าตาตื่นพอกับเสียง
“มันเอาหนูไปได้ ผมขอโทษพ่อ จะรีบกตามไป เชื่อผม หนูไม่เป็นอะไร ขอให้เชื่อผม”ผมจับแขนพ่อนกที่ดูจะหน้าซีดไปทันที
“พวกมันทางนี้เยอะมากกว่าจะไล่จับไล่เก็บ จะตามไปช่วยคุณก็โดนมันสกัดไว้ ดีว่าการ์ดคุณช่วยได้เยอะ ห่วงคุณไม่น้อยเหมือนกัน ขอโทษด้วย”คุณตำรวจพูดกับผมอย่างหัวเสียปนลุแก่โทษ ลูกน้องเขาบาดเจ็บไปสอง เคน เฮนรี่ แจ็ค ก็จัดลูกน้องมันที่เหลือไม่เยอะแล้ว
“เอ็งต้องเอาไอ้หนูกลับมาให้ได้นะ ข้าให้โอกาสเอ็งแล้ว เข้าใจไหม”พ่อพูดกับผมมือจับแขนจ้องหน้า
“ครับ”ผมรับคำก่อนจะเหวี่ยงตัวขึ้นรถ “คุณตำรวจเอาข้อมูลนี้ให้ลุงคุณ ผมกำลังจะไปหาเขา จะถ่วงเขาไว้ก่อน หลังจากนั้นก็หน้าที่ตำรวจอย่างคุณแล้วนะว่าจะทำยังไง”ผมสั่งเขาอีกครั้งที่พยักหน้าไม่ถามอย่างทุกครั้ง
“ให้ผมไปด้วย ผมทำงานพลาด ขอแก้ตัว”เคนวิ่งมาหาผม ดูเขารู้สึกผิดมาก แทนที่จะห่วงตัวเองก่อน แจ็คกับเฮนรี่ พยักหน้าขอไปด้วยเช่นกัน
“คุณทำดีที่สุดแล้ว พวกมันมาเยอะเกินไป รักษาตัวและดูแลทางนี้ให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยสมทบกับคุณตำรวจ ผมไปล่ะ เดี๋ยวไม่ทันพวกมัน”ผมไม่โทษเขาที่พลาด ใครก็พลาดกันได้ ต่อให้เก่งขนาดไหนก็ตาม ก็ต้องมีวันพลาดพลั้ง ผมขับรถออกไปทันที ผมรู้ว่ามันจะต้องโทรกลับมาแน่ จนถึงถนนใหญ่ ผมนับหนึ่งถึงสาม
ตรื๊ดดดด
ตรื๊ดดดดด
“ว่าไง”ผมกดรับโทรศัพท์ของไอ้คนชื่อแอนดี้ ที่ยึดมาได้พร้อมไอ้เครื่องจับสัญญาณชิพในตัวผม ผมเอามันจ่อตามตัวก็พบว่ามันถูกฝังตรงท้องแขน เป็นรอยเจาะเล็กๆ ดีนะมันไม่ฝังที่น้องผม ที่ไม่รู้สึกคงเพราะตอนนั้นผมเจ็บไปทั้งตัวเลยไม่ได้คิดอะไร ทำให้หนูกับพ่อและทุกคนลำบากไปด้วย
“ไอ้กร มึงอยากดูคลิปเมียมึงมากใช่ไหม ถึงได้ทำแบบนี้”เสียงมันเกรี้ยวกราดในสาย พวกมันคงเปิดกระเป๋าและเจอความว่างเปล่าแทนที่จะเจอของ ใครจะเอาปลาไว้กับแมวที่นอนสลบอยู่ คิดไม่ผิดจริงๆ รู้อย่างนี้เอาลงเหวี่ยงไว้ข้างทางก่อนก็ดี กะจะเอามาต่อรองแต่ดูมันไม่ยี่หระสักนิด
“มึงอยากรีบร้อนเอง”ผมพูดกลับอย่างใจเย็น และชิงพูดดักก่อนเมื่อมันจะพูดต่อ “กูให้เวลามึงหนึ่งนาที บอกมาว่าไปที่ไหน ไม่อย่างนั้นกูจะปล่อยข้อมูลนายมึงออกสื่อทั้งหมดเดี๋ยวนี้”
“ไอ้กร มึงคิดว่ากูไม่กล้าใช่ไหม”มันยังไม่ยอม ผมไม่พูดกดประชุมสายให้มันได้ยินด้วย
“มีอะไร แอนดี้ สำเร็จใช่ไหม”เสียงทุ้มถามอย่างอารมณ์ดี
“ครับ สำเร็จจวนจะเสร็จแล้ว”ผมตอบกลับไป ทำเขาเงียบไปอึดใจ
“ดอกเตอร์”เขาเรียกและหยุดแค่นั้น
“ลูกน้องคุณจับคนของผมไป ถ้าไม่อยากให้ข้อมูลคุณรั่วไหลภายในหนึ่งนาทีนับจากวางสาย คุณสั่งเขาให้หยุดการกระทำที่คิดไว้และรอผมไปถึง ถ้าคุณยังอยากได้ของอยู่”ผมบอกเขาทันทีไม่มีเกริ่นนำอะไรทั้งนั้น
“ผมจะเชื่อคุณได้ยังไงว่าพูดจริง”เขาถามผมกลับมา พร้อมเสียงแทรก
“อย่าไปเชื่อมันนาย มันแจ้งตำรวจให้ตามมาสมทบ”เสียงไอ้อัลพูดแทรก
“คนที่แจ้งคือลูกน้องคุณ บุกไปบ้านตำรวจและเผาบ้านเขา ชาวบ้านที่ไม่ไกลเขาก็แจ้ง”ผมพูดเลี่ยง มันโวยว่าไม่จริง
“ทำตามที่เขาบอก ไปเจอกันที่จุดนัดพบ บอกเขาด้วย”นายมันพูดและกดวางทันที
“มึงได้ยินแล้วใช่ไหม ไอ้อัล”ผมถามมันเสียงเรียบไม่ได้กวนแต่อย่างใด ได้ยินมันคำรามอย่างหัวเสีย ก่อนจะยอมบอกจุดนัดพบตามที่นายมันสั่ง ผมขับตามไปทันที หลังจากนี้ขอให้คุณตำรวจวางแผนเอาเองแล้วกันว่าจะทำยังไงต่อ ผมเชื่อว่าเขาทำได้ ก่อนจะส่งข้อความบอกนายที่ต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน เพราะหัวใจอีกครึ่งของผมถูกฉกไปจากอกมันทำให้ผมต้องรีบกลับไปเอามาก่อนที่อีกครึ่งมันจะไม่เต้นอีก
.
.
.
.
(Nuu)
“เนี่ยะเหรอ เมียไอ้ดอกเตอร์ สารรูปน่าเอาทำเมียตรงไหน ชิ๊”หลังลงจากรถด้วยวิธีการถีบลงมาไม่พอ โดนจิกหัวอีกแล้ว ไม่รู้หนังหัวกูดีกว่าหนังหน้าหรือไงถึงได้ชอบจิกกันนัก อิจฉาสารรูปกูอีกที่ได้ผัวดีกรี
“ตรงที่เดียวกับแกมันไม่เปิดรับไปซะหมดไง แอนดี้”เสียงอีกคนพูดเหมือนจะช่วยแต่ฟังซ้ำเติม ใช่ มันเป็นประตูส่วนบุคคล ยังจะมีอารมณ์มุกอีกกู จะตายตอนไหนยังไม่รู้ เฮ้อ แล้วผมจะกลัวอะไรอีกล่ะ เฉียดความตายมาไม่รู้กี่ครั้งก็รอดมาได้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เบญจเพสผมหมดอายุ พ้นเคราะห์พ้นโศกเผลอๆพ้นโลกไปเลยก็ได้ อย่างน้อยเห็นพ่อปลอดภัยผมก็ดีใจแล้ว ผมพยายามเงยหน้าขึ้นมอง เจอไอ้หน้าเหี้ยกับไอ้คนหน้าสวยที่เหวี่ยงและถีบผมลงจากรถ ตัวพอกับผมแต่แรงเยอะ
“ไอ้อัล”เรียกเสียงดังที่โดนเหน็บ ก่อนจะยักไหล่เบะปากพูดใส่ด้วยความมั่นใจในตัวเอง”หึ เขาเรียกคนมีเสน่ห์และสะสมประสบการณ์ต่างหาก”
“หึ ฉลาดแต่เรื่องโง่ๆ ให้ทำงานแค่นี้ก็พลาด ถ้าเสน่ห์ของแกมันใช้ได้ ไอ้กรมันคงเชื่อตั้งแต่วันนั้นแล้ว”อีกคนว่ากลับและพูดใส่ถึงวันนั้น วันที่ผมไม่รู้ว่าคือวันไหน วันอะไรของพวกมัน ได้แต่ฟังและคิดในใจเงียบๆ ว่าพวกมึงโง่เหมือนกันหมดนั่นแหละ มีเฮียกูฉลาดที่สุด ถ้าคิดดังเดี๋ยวโดนตบ คิดจบปุ๊บถ่ายทอดปั๊บ
“มันก็โง่กันหมดนั่นแหละ แม้แต่แกยังไม่รู้เลยว่าทำไม มันถึงจับได้ว่าเป็นฉันที่ไม่ใช่เมียมัน อ๊ะ ไอ้” นั่นไง ดีนะกูแค่คิด อีกฝ่ายก็ไม่ยอมแพ้ว่ากลับสีหน้าเยาะเย้ยไม่ต่างกัน ก่อนจะหน้าหันเมื่อถูกหลังมือเต็มๆจนล้มหน้าทิ่มมาทับเต็มๆ
“ไอ้บ้า”ตวาดใส่ผมพร้อมเงื้อมือ อะไรวะคนอุตส่าห์เอาตีนรองรับหน้าไม่ให้ทิ่มพื้นยังด่าอีก น่าโดนอีกสักโบก
“พอได้แล้ว นายสั่งห้ามยุ่งกับมัน เอาไปมัดไว้ข้างใน รอไอ้กรมันมา แอนดี้ ถ้าอยู่กับฉันอย่าปากเสียอีก จำไว้”มันห้ามพร้อมจับมืออีกฝ่ายฉุดขึ้นอย่างแรง หันไปสั่งลูกน้องและหันมาสั่งสอนเสียงเข้มพอกับเสียง ผมถูกลูกน้องมันจับมามัดมือมัดขาติดกับเก้าอี้ พร้อมน้ำเปล่ายื่นมาใส่ปาก ผมหันหน้าหนีไม่แดกของมัน เกิดใส่ยาปลุกระดมเซ็กส์ให้กูกินซวยก้นอีก เฮียก็ไม่อยู่ช่วยด้วย
“ทำหยิ่ง ฮึ”มันทำเสียง ก่อนจะราดหัวผมทั้งขวด ไอ้สัตว์ เสือกหวังดีให้กูแดกทางผิวหนังอีก ผมกลั้นหายใจจนมันราดเสร็จกลัวสำลักเข้าไปทางจมูก ก่อนมันจะบางอย่างเหมือนนาฬิกาตรงข้อเท้าผม เสียงดังติ๊กๆ มันกลัวผมหลับมั้งเลยตั้งปลุก
“อย่าคิดหนี ไม่งั้น ตูม”ลูกน้องมันกำชับพร้อมทำเสียง ไอ้ไบซัน กูนึกว่าใจดีตั้งนาฬิกาปลุกให้ แค่มึงมัดกูด้วยไอ้เส้นพลาสติกมีที่รูด กูก็หนีไม่ได้แล้ว พอมันเดินพ้นออกไป ผมก้มมองขาตัวเองที่มีเสียง ผมถอนหายใจ มองรอบตัวที่เป็นห้องโล่งขนาดใหญ่น่าจะเป็นโกดังเก็บของ มีผ้าคลุมเต็มไปหมด มันพูดว่าเฮียกำลังมาแค่นี้ทำให้ผมสบายใจแล้ว เฮียไม่เคยทิ้งผมสักครั้ง แม้แต่ยามมีภัยเฮียก็ยังรู้สึกได้ก่อน
“หนูรักเฮีย”ผมพูดกับตัวเองด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงเฮีย ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงเหตุการณ์ปัจจุบัน
“ถ้าบุญที่เราทำร่วมกันมีพอ ขอให้พวกเราปลอดภัยด้วยนะครับ”ผมหลับตาพูดเบาๆ น้อยครั้งที่ผมจะขอสิ่งศักดิ์สิทธ์หรือขอให้สิ่งที่มองไม่เห็นช่วย ไม่ได้หลบหลู่แต่ผมคิดว่าคนเราต้องพึ่งตัวเองให้มากที่สุดก่อนจะพึ่งใคร
“เข้าไปสิ เมียมึงอยู่โน่น”เสียงเปิดประตูพร้อมเสียงพูด ทำให้ผมเงยหน้ามอง ปากที่ปริแตกคลี่ยิ้มอย่างลืมเจ็บ
“เฮีย”ผมเรียกคนที่นึกถึง เฮียเดินกึ่งวิ่งเข้ามาทันที รวบผมไปกอด เอามือลูบหัว ผละออกคุกเข่าลงตรงหน้า มองขาผมที่สวมนาฬิกาอยู่ด้วยสีหน้าตระหนก คิ้วขมวดหน้าผากย่น
“อย่าเครียดสิเฮีย ตีนกาขึ้นเยอะหรอก”ผมพูดแหย่เฮียให้คลายกังวล เฮียส่ายหน้า
“หนู เจ็บมากไหม”เฮียถามผมเอามือลูบรอยแผล ผมส่ายหน้า เฮียหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าซับรอยเลือด คราบเปื้อน อย่างเบามือ ตัวเฮียก็ไม่ต่างกันน่าจะหนักกว่าผมอยู่ น้ำตาผมไหล เฮียโน้มตัวมาจูบซับให้
“ไม่ต้องกลัวนะ เฮียอยู่นี่แล้ว”เฮียกอดปลอบผม ที่อยากเอามือไปกอดเหลือเกิน ผมเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองสั่นด้วยความกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้าเฮีย ผมต้องการอ้อมแขนนี้โอบกอดปลอบประโลม ผมจะอ่อนแอเมื่อมีเฮีย แต่บางครั้งก็เข้มแข็งด้วยเช่นกัน
“เฮีย ฮึก”ผมเรียกเฮียร้องไห้ออกมาอย่างไม่คิดจะกักไว้แล้ว เฮียกอดไล่ซับจนทั่วหน้า
“ขอโทษนะ เฮียขอโทษ ที่ทำให้หนูเจ็บตัวและพาพ่อให้เจ็บไปด้วย”เฮียพูดเสียงเบาอย่างรู้สึกผิด ผมเอาหน้าซุกอกเฮียส่ายหัวไปมาได้อย่างเดียว
“ไม่ เฮียไม่ผิด อย่าโทษตัวเอง”ผมบอกเฮีย ได้ยินเสียงลมหายเป่าแถวขมับก่อนจะไล่มาหูและจบที่หน้าผาก
“จะไม่มีแล้ว สุดท้ายแล้ว หนูจะได้กลับบ้านแน่นอน”เฮียดึงพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ เฮียต้องกลับด้วย เราจะกลับด้วยกัน”ผมส่ายหน้าพูดกับเฮียที่กอดผมอีกครั้ง ก่อนจะมีเสียงเปิดประตูอีกครั้ง เฮียยืนขวางข้างหน้า ไอ้อัลขมวดคิ้วมองผมที่เป็นอิสระ ก่อนจะเหยียดยิ้ม
“สั่งเสียเสร็จแล้วใช่ไหม”มันเลิกคิ้วใส่หน้ายียวน ก่อนจะมีร่างผู้ชายดูภูมิฐานอีกคนก้าวเข้ามา ผมจำได้เคยเห็นเขาในทีวี ตำแหน่งเขาใหญ่โต มองมาทางเรายกยิ้มแบบผู้ใหญ่ใจดีแต่ผมกับรู้สึกว่าไม่ใช่มันเหมือนรอยยิ้มบนหน้ากากที่สวมใส่
“เจอกันอีกแล้ว ดอกเตอร์ สบายดีนะ”เขาทักเฮียเสียงรื่นหู
“ผมสบายดี”เฮียตอบกลับแค่นั้นไม่บ่งบอกว่ายินดีที่ได้เจอ เฮียกระชับมือผมแน่น เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะเลิกคิ้วมองมาทางผมอย่างพิจารณา
“เนี่ยะเหรอ ตัวจริง มิน่า คุณถึงแยกออก บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ดูไม่มีพิษภัยอะไร หึหึ”เขาพูดเสียงระรื่นมองผมพร้อมวิจารณ์ มันคงไม่ใช่เวลาตลกที่จะบอกว่า กูไม่บริสุทธิ์แล้วผัวยืนอยู่ทนโท่ เพราะคนพวกนี้ล้อเล่นไม่ได้สักนิด นายสองคนผมยังไม่รู้สึกถึงความชั่วขนาดนี้เลย
“เอาล่ะ ผมไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้ เริ่มเลยดีกว่า ถ้าคุณให้ผมก็ให้”เขาเริ่มพูดถึงสิ่งที่ต้องการ
“ปล่อยหนูก่อน แล้วผมจะให้”เฮียพูดต่อรอง เขาเลิกคิ้ว
“เหลืออีกกี่นาทีอัล”เขาหันไปพูดกับอัล
“30 นาทีครับนาย”ไอ้อัลตอบด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าคุณพูดอีกเวลาจะลดลงไปเรื่อยๆ แต่ถ้าทำไวก็กลับไว”เขาพูดใส่เฮีย ที่สุดท้ายต้องยอมหยิบโน้ตบุ๊คออกมา ผมไม่รู้ว่าเฮียทำอะไร ไอ้อัลเข้ามายืนประกบพร้อมปืน เฮียลงมือทำตามที่มันพูด ผมนั่งมองเฮียที่ทำอย่างชำนาญ
“อีกสิบห้านาที มึงใช้เวลามากไปแล้วมั้ง ไอ้กร”ไอ้อัลพูดใส่เสียงเยาะ เปลี่ยนมายืนข้างผม
“มันต้องใช้เวลา ถ้าอยากได้เร็วต้องตามนายกูมาถอด มึงโทรเรียกเขาให้หน่อยสิ และออกห่างเมียกูด้วย”เฮียพูดกลับอย่างไม่ใส่ใจมันแต่ใส่ใจผม
“หวงเหรอ”ไอ้อัลพูดเอาปืนลูบตามหน้าผม เสียงหัวเราะชอบใจจากพวกลูกน้องมัน
“อย่าให้กูพูดซ้ำ”เฮียพูดอีก หันมามองเต็มตา หันไปมองหน้านายมัน
“ทำต่อไป”เสียงนายมันสั่ง
“ออกห่างเมียกู”เฮียไม่ฟังพูดต่อ
“อัลอออกห่าง ใกล้เสร็จหรือยัง ดอกเตอร์”นายมันสั่งพร้อมถามเฮียที่หันหน้าจอไปให้ นายมันยิ้มเดินมาดูผลงานอย่างพอใจ
“ฮ่าๆๆๆในที่สุด ก็สำเร็จ เก่งจริงๆ ดอกเตอร์”เขาหัวเราะพร้อมชมที่เห็นข้อมูลในนั้น ก่อนจะให้ไอ้คนหน้าสวยมาเก็บของไป
“น่าเสียดายที่จะต้องเสียคนเก่งไป เพราะยังไงคุณคงไม่ร่วมมือกับผมอยู่แล้ว”เขาหัวเราะในลำคอ
“ผมก็คิดอยู่แล้วล่ะ ว่าคุณต้องมาแบบนี้”เฮียพูดอย่างรู้ทันสีหน้าไม่ได้กลัวสักนิด
“คุณนี่ฉลาดจนวันตายจริงๆ รู้กระทั่งผมคิดอะไร แต่ก็ดีไม่ใช่เหรอตายพร้อมคนที่คุณรัก หึหึ”เขาเลิกคิ้วสีหน้ายิ้มแย้ม ตามด้วยลูกน้องที่สีหน้าไม่ต่างกัน เฮียเดินเข้ามากอดไหล่ผม ผมเงยหน้ายิ้มให้เฮีย
“หึหึ ลาก่อนนะ ดอกเตอร์ น้องหนู ดีใจที่ได้เจอ”เขาพูดเตรียมจะเดินออกไป ไอ้อัลแสยะยิ้ม
“กูอยากสู้กับมึงตัวต่อตัว แต่ไม่มีเวลาซะแล้ว แค่ส่งมึงไปให้ไอ้เอียนได้ก็พอ หึหึ”มันพูดใส่เฮียที่ยังหน้านิ่งตามเดิม
“เดี๋ยวก่อน”เฮียไม่ได้สนใจคำพูดมัน แต่คำพูดเฮียกลับทำให้เขาหันมาเลิกคิ้วใส่ เฮียชี้ไปที่กระเป๋า “ไม่ดูอีกทีให้แน่ใจเหรอ”
“มึงหมายความว่ายังไง จะลูกไม้อะไรอีกล่ะ”ไอ้อัลพูดพร้อมเอาปืนจ่อ
“ถ้าไม่อยากดูก็เชิญไปได้เลย”เฮียไม่ตอบคำถามมันเหมือนไม่อยู่ในสายตา ไอ้คนถือกระเป๋ามองหน้านายที่พยักหน้าให้เปิดดูใหม่ พอกางหน้าจอและเปิดออก มันขมวดคิ้วทันที
“นาย มีตัวเลขวิ่งเต็มไปหมดเลย”มันหันให้ผู้เป็นนายดู หน้าเขาหุบยิ้มเปลี่ยนเป็นตึงเครียดทันที เมื่อภาพบนจอมันเปลี่ยนไป
-
“ถ้ามันหยุดวิ่งเมื่อไหร่ เราก็ตายพร้อมกันที่นี่ ถ้าอยากให้มันหยุด เอาไอ้นี่ออกจากขาหนูซะ”เฮียพูดกลับไปบ้าง เหมือนมันจะไม่เชื่อ
“นายอย่าไปฟัง มันถ่วงเวลาเรา”มันพูดกับนายยกปืนจ่ออีกครั้ง สักพักหน้าจอขึ้นสัญญาณสีแดงบอกว่าอันตรายไอ้อัลเข้าไปดูไม่รู้มันกดอะไรหยิกๆ แต่ตัวเลขก็ยังวิ่งไม่หยุด
“ยิ่งมั่วก็จะยิ่งทำงานไว มันมีระเบิดในตัว อีก 60 วินาที”เฮียย้ำมันอีก ทำเอานายมันต้องพยักหน้า ไอ้ลูกน้องที่เป็นคนติดมาทำการหยุดเวลาและเอาออกจากขาผม
“30 วิ มึงรีบเลย”ไอ้อัลพูดใส่หันหน้าจอมาให้ ก่อนหยุดทุกอย่างแค่ปุ่มเดียวแต่เป็นที่โทรศัพท์เฮีย ภาพหน้าจอหายไปหมด มีตัวไอคอนเหมือนไวรัสไล่กินตัวเลขและทุกอย่างจนเกลี้ยง มันคลิ๊กดูมีแต่ความว่างเปล่า
“คุณคิดว่าทำแบบนี้จะรอดเหรอ ดอกเตอร์”นายมันพูดใส่เฮียเสียงเย็น หน้าถมึง
“ก็คุณคิดไม่ซื่อก่อน ผมถอดให้คุณแล้ว คุณก็เห็น”เฮียพูดใส่ ก่อนจะดึงมีดมาตัดสายพลาสติกที่มือที่ขาผมออกและพูดต่อ
“ผมถอดให้คุณใหม่ได้ ถ้าคุณยังต้องการ แต่ดูจะไม่ทันซะแล้วมั้ง”เฮียพูดอย่างใจดี แต่พวกมันแปลกใจตอนท้าย ก่อนจะตกอยู่ในความเงียบ พร้อมเสียงกระฮึ่มดังขึ้น พวกลูกน้องมันประมาณสิบคนที่อยู่ในนี้ ยกปืนชูไปรอบๆ
“ออกไปดูสิวะ เกิดอะไรขึ้น คุ้มกันนายด้วย”ไอ้อัลออกคำสั่ง มันยังไม่ห่างจากผม เฮียสบตากับผมอย่างรู้กัน ก่อนลูกน้องมันจะวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามารายงาน
“นาย มี ฮ. มาสองลำไม่ทราบของใคร มันยิงใส่พวกเราด้วยครับ หนีก่อนเถอะ”มันพูดไม่ทันขาดคำ
ปัง
ปัง
ปัง
เสียงพร้อมลูกกระสุนดังลั่นบริเวณประตู เหมือนเป็นการปิดทางไม่ให้หนี นายมันยืนท่ามกลางลูกน้องสี่ห้าคน
“ฆ่ามันซะ”เขาสั่งก่อนจะถูกลูกน้องคุ้มกันไปอีกทาง แต่ยังไม่ทันจัดการ
ปัง
ปัง
เสียงดังขึ้นอย่างไม่รู้ทิศทาง ทำให้ลูกน้องมันล้มลง บางส่วนเอาตัวรอดวิ่งเข้าที่กำบัง เฮียอาศัยทีเผลอฉุดผมวิ่งหนีลูกปืนไอ้อัลที่หันมาสนใจ
ปัง
ปัง
“อุ๊บ”เสียงร้องพร้อมกุมไหล่
“เฮีย”ผมเรียกเฮียก่อนจะดึงผ้าเช็ดหน้าผืนเมื่อกี้มาซับเลือดที่ไหลออกมา
“ไม่เป็นไร แค่ถาก พวกนายคงมาถึงแล้ว”เฮียยิ้มเอามือจับหน้าผมที่ยิ้มอย่างดีใจไม่ต่างกันเราจะได้กลับบ้านแล้ว เสียงปืนยังดังสนั่นไม่หยุด เฮียมองรอดช่องชั้นวาง ไอ้อัลกับไอ้แอนดี้ ตรงมาทางนี้ เฮียไม่มีอาวุธด้วยนอกจากมีด เฮียดันผมให้วิ่งออกจากตรงนั้น โดยมีลูกปืนตามมาไม่หยุด ก่อนจะกระโดดหลบไปในซอก
“เอาไงดีเฮีย พวกมันตามติดเลย”ผมพูดกับเฮียอย่างมองไม่เห็นช่องทางที่ออกไป ก่อนมองบนเพดานมีคนโรยตัวลงมาสวมชุดดำทั้งตัวเหมือนนินจา แต่มีปืนกราดใส่ไอ้พวกข้างล่าง
“หนูหลบอยู่ตรงนี้ก่อนนะ”เฮียพูดกับผมก่อนจะเอาผ้าคลุม ผมจับมือเฮียที่พยักหน้า ก่อนจะวิ่งไปอีกทางผมมองลอดรูไม่เล็กนักเห็นไอ้แอนดี้ยิงใส่เฮีย แต่ไม่โดนเฮียหลบก่อนจะขว้างลังพลาสติกใส่ปืนที่ยิงสวนมาอีก จนอีกฝ่ายเสียหลัก เฮียเข้าไปเตะให้ออกห่างซัดเข้าใส่คนตัวบางกว่า
“ฮึ่ม ตายยากนักนะ”พูดเสร็จพุ่งใส่เฮียที่หลบปลายมีดแบบฉิวเฉียด เสื้อก็เข้าใจขาด ขาดตรงหน้าอกพอดี
“บึก น่าสน แต่เสียดายไม่ขัน ฮ่าๆๆๆๆ”พูดใส่เฮียพร้อมหัวเราะเยาะปมใหม่เฮีย เฮียกูไม่ใช่ไก่จะได้ขัน แต่ถ้าขันอย่ามาเอา(คืน)แล้วกัน ผมได้แต่เถียงแทนเฮียในใจ เฮียไม่สนใจหลบมีดที่พุ่งเข้าไปอีก พร้อมเตะสวน เฮียเซเล็กน้อย ก่อนจะตั้งรับมีดและขาที่เตะใส่เข้ามาอีกไม่ยั้ง ช่วงบนกันมีด ขาก็กันขา จนกระทั่งเตะอีกฝ่ายล้มพับกระแทกพื้น พอลุกได้เข้าไปใส่อีก เฮียหักข้อมืออีกฝ่ายอย่างเร็ว ผมมองภาพตรงหน้าอย่างที่ความตื่นเต้นแทบจะไม่เหลือแล้ว คงเพราะเริ่มชินและไม่ใช่คนที่ตัวเองต้องห่วงด้วย เหลือแต่ความสงสารได้แต่คิดว่า เวรกรรม
“อึก”เสียงร้องก่อนจะเงียบเมื่อมีดปักทะลุกลางอกพอดี อีกฝ่ายตาค้างก่อนจะทรุดลง
“แอนดี้”เสียงไอ้อัลที่โผล่เข้ามา เมื่อเห็นสภาพคนหน้าสวยตาย เฮียมองหน้ามันที่เงยหน้า เสียงปืนรอบนอกก็ยังดังติดต่อกันไม่หยุด คงเป็นพวกพี่สิบหรือไม่ก็นาย จะใครก็เถอะดีแล้วที่มาช่วยทัน
“หึ มึงกับกูมาปิดบัญชีกัน”ไอ้อัลพูดใส่เฮีย ก่อนจะผละออกจากร่างตรงหน้า และพุ่งเข้าใสเฮียก่อนอย่างไม่ให้ตั้งหลัก ปล่อยหมัดใส่เต็มๆหน้า
“เฮีย”ผมเรียกอย่างตกใจ ไอ้อัลหันมองแต่ไม่เห็นผม มันเลยหงายหลังเมื่อเฮียปล่อยหมัดใส่มันบ้าง ตามด้วยเข่ากระทุ้งสีข้างจนมันตัวงอ ศอกกระแทกหลังอย่างไม่ยั้ง แต่มันก็อึด เข้ารัดกลางตัวเฮียวิ่งดันสุดแรงจนกระแทกชั้นหล่นระเนระนาด เสียงดังก้องไปหมด ผมออกจากผ้าคลานเข้าไปดูใกล้ๆ ทั้งเฮียทั้งมันสะบัดหัวด้วยความมึนงง มีเลือดออกทั้งคู่
“ฮึ่มมม ตายยากนักนะมึง”ไอ้อัลลุกขึ้นได้ก่อน คว้าไม้เข้าไป
“เฮีย ระวังงงงงงงงง”ผมร้องบอก เฮียกลิ้งหลบแบบหวุดหวิด ไม้ฟาดกับชั้นหัก
“หนู หลบไปก่อน”เฮียร้องบอกผม ไอ้อัลหันมามองแว่บหนึ่งก่อนจะหันไปเล่นงานเฮียต่อ มันเตะเข้าที่สีข้างเฮียเอาแขนกันและสวนกลับไปบ้าง มันหงายหลังไปโดนกำแพง ที่มีสายไฟแล่บแปร๊บคงเสียหายตอนที่ชั้นพัง มันแสยะยิ้มก่อนจะจับส่วนที่ไม่กระแสไฟฟ้ากระชากออกมาอย่างแรง ภาวนาให้ไฟช็อตมึงซะ แต่ไม่เป็นผล จะบนก็นึกไม่ออกจะแก้ด้วยอะไร ได้แต่มองอย่างเป็นห่วงเฮีย ผมหาอุปกรณ์จะช่วยเฮีย ไม่รู้มันไปซ่อนที่ไหนหมด
“หึ ทีนี้กูจะช็อตมึงให้สูญพันธ์ไปจากโลกนี้เลย ไอ้กร”มันพูดก่อนจะฟาดใส่เฮียที่หลบทัน
“ฮ่าๆๆๆๆ มึงตาย”มันจับดึงออกมาอีกฟาดใส่ไม่ยั้ง พร้อมเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เฮียอาศัยความเร็วอย่างเดียว ไถลตัวเข้าไปเตะขาพับเสียงดังเหมือนอะไรหัก มันร้องก่อนจะทรุด เฮียเตะเข้าที่กกคอมันอีกทีจนไอ้สายไฟหลุดจากมือ
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคค”มันร้องเสียงดังเหมือนสัตว์โดนเชือด แต่ไม่ใช่มันโดนเฮียเอาสายไฟนั้นช็อตตามตัว
“จำวันที่มึงทำกับกูได้ไหม ไอ้อัล”เฮียพูดเสียงเย็นใส่มัน ก่อนจะจี้ลงไปอีก มันกระเสือกกระสนดิ้นหนี เฮียเหยียบขามันไว้
“อ๊าคคคคคค กูจำได้ มึงอยากทำอะไรก็ทำเลย ไอ้กร ถ้ากูรอดไปได้ จะฆ่ามึง ฮ่าๆๆๆๆๆ”มันร้องก่อนจะพูดใส่อย่างอาฆาตและหัวเราะอย่างไม่กลัว ไม่มีความสำนึกสักนิด
“กูไม่ฆ่ามึงหรอก ตอนนี้ แค่อยากให้มึงเป็นเหมือนที่กูเป็น”เฮียพูดเสียงเรียบก่อนจะเอามีดกรีดบริเวณนั้นให้เป็นรูกว้างมันมองแต่ทำอะไรไม่ได้ นี่คงไม่ต่างจากตอนที่เฮียโดนมันทำแน่
“อ๊าคคคคคคคคคคคค กูจะฆ่ามึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”มันร้องโหยหวนเมื่อถูกช็อตตรงส่วนนั้น จนแน่นิ่งไป เฮียทิ้งสายไฟไปไกลตัวรีบเข้ามาหาผม
“ไปจากที่นี่กัน เฮียจะพากลับไปหาพ่อ”เฮียลูบหน้าผมที่ยิ้มก่อนจะพากันออกจากที่นั่น ท่ามกลางเสียงกระสุนและศพที่ไม่รู้ฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหน
“ไอ้เฮีย ไอ้หนู ทางนี้”เสียงคุ้นเรียกเราอย่างดีใจ
“พี่ปาน”ผมเรียกแกอย่างดีใจ ก่อนเฮียจะพาวิ่งไปสมทบ มีพี่โจ๊ก
“พวกมึงเป็นไงบ้าง”พี่โจ๊กถามเสียงไม่ต่างกัน พวกเราพยักหน้า
“นายอยู่ไหน”เฮียถามถึงนายที่ไม่ได้อยู่ที่นี่
“นายตามไอ้ท่านรองไปกับพวกไอ้ทวนทางโน้น”พี่ปานบอกเฮีย ก่อนจะหันไปตำรวจอีกสิบกว่านาย เข้าล้อมที่นั่น
“ไปหานายกัน”เฮียพูดก่อนจะพากันวิ่งไปทางที่พวกนั้นอยู่
.
.
.
.
(HERE)
“ยังคิดจะสู้อีกเหรอ ท่านรอง”เสียงนายเฟยพูดใส่อีกฝ่าย เมื่อพวกผมตามมาสบทบพอดี ท่านรองอยู่ท่ามกลางลูกน้องเจ็ดคนมีอาวุธครบมือ
“เก็บชีวิตไปใช้ในคุกดีกว่ามั้ง”นายเฟยพูดต่อ นายเทียนยืนอยู่ข้างหลัง หันมามองพวกผม
“เป็นอะไรมากไหม”นายเทียนถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่งตามแบบฉบับ
“ไม่ครับ”ผมตอบ ส่วนหนูได้แต่พยักหน้า ก่อนจะเบิกตาอย่างดีใจเมื่อเห็นใครอีกคน
“พี่สิบ”เรียกอีกคนที่นำกำลังมาสมทบ
“ไม่เป็นไรนะ”เขาถามพวกผม ถ้าบอกเป็นไรคงเล่ายาว พยักหน้าไปก่อน
“พ่อล่ะ”หนูถามถึงพ่ออย่างเป็นห่วง
“ปลอดภัยแล้ว”นายตำรวจบอกแค่นั้น ก่อนจะหันไปทางท่านรอง
“ผมขอให้ท่านยอมมอบตัวดีกว่าครับ ทางเรามีหมายจับจากท่านอธิบดีฯมาแล้ว”คุณตำรวจพูดพร้อมแสดงหลักฐาน
“จะจับฉันเรื่องอะไร คนที่ควรจะจับไอ้นักโทษพวกนั้นต่างหาก”พูดกลับมาอย่างถือดี
“กูเป็นนักโทษเพราะโดนยัดเหยียดแทนคนชั่วอย่างมึงที่ตอบแทนแผ่นดินเกิดด้วยการทำลายไง ไอ้เนรคุณ”นายเฟยพูดกลับอย่างถือดีเช่นกัน โกดังนั้นเป็นที่เก็บของเถื่อนทุกอย่างที่ท่านรองส่งขายให้กับทุกคนที่ต้องการ ไม่คำนึงว่าคนพวกนั้นจะเอามาสร้างความเสียหายให้ประเทศตัวเอง นอกจากนั้นก็คอรัปชั่น สั่งฆ่าคนที่ขัดผลประโยชน์ และที่คิดการใหญ่คือจะผลิตอาวุธเองเพื่อส่งขายอย่างผิดกฎหมาย เขาทำได้ยังไงกับประเทศชาติที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอน ช่างไม่กลัวคำสัตย์ปฏิญาณที่กล่าวก่อนรับตำแหน่งเลยสักนิด และคนพวกนี้มักมีจุดจบไม่ดี ผมเชื่อเช่นนั้น
“เราจับแน่ครับ ขอให้ท่านยอมไปกับเรา ถ้าท่านมีหลักฐานก็ไปสู้ในชั้นศาลดีกว่าครับ”คุณตำรวจพยายามเจรจาไม่ให้มีการต่อสู้เกิดขึ้นอีก นายเทียนแตะแขนนายเฟยให้ใจเย็นไว้ อย่าทำอะไรผลีผลาม นายเฟยอยากจะฆ่าฝ่ายตรงข้ามให้ตายต่อหน้าไปซะมากกว่า คงอยากแก้แค้นแทนผู้มีพระคุณ
“แน่นอน หลักฐานฉันให้ ท่านอธิบดีฯไปแล้ว ท่านรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าคนพวกนี้เป็นภัยต่อประเทศ ยิ่งมันแหกคุกฆ่าเจ้าหน้าที่ด้วยแล้ว หึหึ”พูดอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้โจรกระจอกที่แกจ้างมาสวมรอยแทนตัวจริงที่ตายไปน่ะเหรอ หลักฐานก็ส่งไปแล้วเหมือนกัน”นายเฟยระเบิดเสียงหัวเราะชอบใจ อีกฝ่ายดูจะหน้าเสียไปนิด ก่อนจะปรับดังเดิม ผมกระซิบกับนายก่อนจะบอกให้หนูอยู่ตรงนี้ อ้อมไปอีกทางพร้อม ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง ส่วนไอ้ทวน กับ ไอ้เข้ม ยืนคุมเชิงทางนี้
“ยอมดีกว่าครับท่าน สั่งทิ้งอาวุธซะ”คุณตำรวจยังเกลี้ยกล่อม แต่ดูจะไม่เป็นผล ผมลอบมาถึงก็พยักหน้าให้สองคนไปอีกจุด ก่อนจะจัดการ
ปัง
ปัง
การ์ดที่ล้อมทรุดลงเมื่อถูกเจาะขาด้วยกระสุน ที่เหลือหันมองหาที่มาสีหน้าเลิกลั่ก ท่านรองฯก้มหัวลงอย่างกลัวโดน
“ลอบกัดชัดๆ นี่เหรอให้มอบตัว ฉันจะฟ้องพวกแกที่ทำเกินกว่าเหตุ”แต่ยังไม่วายปากดีเอากฎหมายมาอ้าง แต่ตัวเองกลับนำไปใช้ซะเอง ผมอาศัยจังหวะนี้เข้าข้างหลัง พร้อมไอ้สองคน ซัดกกคอ และ หักมือ การ์ดที่ประกบหลัง ก่อนจะเข้าถึงตัวท่านรองฯ พร้อมปืน
“อย่าขยับ สั่งคนของคุณทิ้งอาวุธ”ผมบอกท่านรองที่สีหน้ายังตกใจ ก่อนจะบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ
“แกจะต้องเสียใจ ที่ทำกับฉันแบบนี้”พูดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“ผมเสียใจมาพอแล้ว ทีนี้คุณคงต้องรับไปแทนแล้วล่ะ”ผมบอกกลับเขาเสียงเรียบ ที่เหลือทิ้งอาวุธ ตำรวจเข้ามาจับกุม ทุกอย่างดูจะจบด้วยดี ผมกำลังจะปล่อยท่านรองสู่มือตำรวจ
.
.
.
.
.
“ปล่อยนายกู ถ้าไม่อยากให้มันตาย”
ผมมองไอ้คนที่รัดคอหนู พร้อมปืนจ่อหัว ทั้งที่ตัวมันก็สภาพร่อแร่
“ไอ้อัล”
ผมเรียกมันลอดไรฟัน ในตอนนั้นผมไม่คิดว่ามันจะกลับมาแผงฤทธิ์อีก กระแสไฟที่มันโดนแค่สลบเท่านั้น อุตส่าห์ปล่อยให้เป็นเรื่องของกฎหมายจัดการมัน ไม่อยากมีเวรกรรมต่อกันอีก ผมไม่อยากจะพูดคำว่า ถ้ารู้ คงฆ่ามันซะให้สิ้นซากไปซะ
“ปล่อยนายกู เร็วๆ”มันรัดอีก
“หึหึ ฉันบอกแกแล้ว ว่าจะเสียใจ”หันมาพูดเยาะใส่ผม ตำรวจบางส่วนเอาผู้ต้องหาไปขึ้นรถ
“เอาไงดี ดอกเตอร์”คุณตำรวจกระซิบกับผม
“เดินมาตรงกลาง แลกกัน”ผมพูดกับมัน คุณตำรวจมองหน้า
“ไม่ มึงเดินตามกูมา”มันไม่รอให้ต่อรอง ลากหนูถอยหลังไปอย่างเร็ว ผมตามไปติดๆ พรรคพวกมันมาเสริมอีก มี ฮ. บินอยู่บนท้องฟ้า คงมารับตัวท่านรองกับพวกมันแน่
“ส่งนายกูมา พวกมึงคงไม่อยากเห็นมันตายหรอกนะ ยังไงมึงก็ไม่กล้าฆ่านายกูอยู่แล้ว แต่กูฆ่ามันได้”มันพูดอย่างรู้ทัน
“อ่อก อ่อก ยะ อย่า ปะ ไป ฟังมัน อั่ก”เสียงหนูเหมือนหายไม่ออก แต่ยังฝืนพูดออกมา ก่อนมันจะตบด้วยด้ามปืน ผมปล่อยนายมันเดินไปด้วยรอยยิ้ม
“อย่าเพิ่งทำอะไร ผมขอร้อง”ผมหันไปพูดกับทุกคน แต่ยังเล็งปืนอยู่ จนนายมันก้าวไปถึง ลูกน้องมันที่มาเสริมคุ้มกันเจ้านายมัน ผมหาช่องทางไม่มีเลยที่จะกำจัดไอ้อัล มันเอาตัวหนูเป็นเกราะกำบัง ถ้ายิงพลาดแล้วถูกจุดสำคัญหนูได้ตายแน่ ผมบอกพ่อแล้วว่าจะเอาหนูกลับไปให้ได้ ผมต้องทำให้ได้
“หึ กูจะเอาเมียมึงไปด้วย ไปให้ห่างจากมึง ทีนี้มึงก็จะไม่ได้เห็นว่ามันทรมานแค่ไหน ฮ่าๆๆๆๆๆ”มันหัวเราะอย่างสะใจ ใช่ ถ้ามันเอาหนูไปได้ ผมจะไม่รู้เลยว่าหัวใจของผมจะทรมานแค่ไหน และที่เหลืออยู่มันจะเต้นได้ยังไง ฮ. ค่อยๆลงจอด ผมใช้ความคิดเล็งปืน นายมันขึ้น ฮ. มีลูกน้องประกบอีกสองคน หันมายิ้มเยาะ ไอ้อัลลากหนูที่ดิ้นรนสุดฤทธิ์ แต่ไม่หลุด
“มึงอยากตายตรงนี้ใช่ไหม กูไม่ให้มึงตายหรอก”มันตะคอกใส่หนู พร้อมลาก
“เฮีย ยะ ยิงมันเลย”หนูยังมีแรงตะโกนบอกผม พยักหน้า ปากคลี่ยิ้ม ตาสื่อให้รู้ว่า หนูไม่อยากไป
“เจ็บนิดเดียวนะ”
“หนูของเฮีย”
ปัง
.
.
.
.
ทุกอย่างรอบตัวเงียบไปชั่วครู่ พร้อมกับร่างหนูและไอ้อัลทรุดลงเกือบจะพร้อมกัน ชั่ววินาที ผมยิงซ้ำอีก
ปัง
ปัง
กระสุนเจาะกลางหน้าผากมันสองนัดซ้อน
ปัง
ปัง
และอีกหลายนัดแลกกัน พอกับ ฮ. ที่กำลังจะขึ้น แต่คนขับถูกส่องด้วยปืนคุณตำรวจจนฟุบ ท่านรองหน้าซีด ก่อนจะถูกจับกุมอีกครั้ง ผมวิ่งเข้าไปหาคนที่ตัดสินใจชั่ววินาทียิงทะลุไปถึงไอ้คนข้างหลัง
“หนู เฮียมาแล้ว ตื่นสิ”ผมเรียกหนูที่เลือดซึมทะลุอกข้างซ้ายออกมา เสียงหวอดังขึ้น เสียงอื้ออึง ผมไม่สนใจอุ้มหนูไปขึ้นรถพยาบาลที่มีหมอพร้อมผู้ช่วยวิ่งมารออยู่แล้ว
“เอาคนเจ็บขึ้น ฮ. ด่วน เขาเสียเลือดมาก”ผมสั่งหมอให้เปลี่ยนเป็น ฮ. ทันที ดีที่มีความเตรียมพร้อมเลยไม่ติดขัดอะไร
“หนูอดทนนะ กลับบ้านแล้ว เฮียพากลับบ้านแล้ว”ผมกอดหนูพร้อมผู้ช่วยเอาเครื่องช่วยหายใจมาใส่ ห้ามเลือดในเบื้องต้น ก่อนจะพา ฮ. ขึ้นสู่ท้องฟ้า ปล่อยให้เจ้าหน้าที่เคลียร์ทุกอย่างที่นี่
“คุณถูกยิงนี่”เสียงหมอพูดกับผม
“ไม่ต้องห่วงผม ดูเมียผมก่อน”ผมบอกหมอ แสดงว่าผมคงเป็นคนดีอยู่บ้าง พระถึงได้คุ้มครองให้รอดจากกระสุนที่ยิงสวนกลับมาแบบฉิวเฉียดแค่ถาก แต่คงต้องใส่กรอบใหม่
.
.
.
.
“ไอ้หนู ไอ้หนู เป็นไงบ้าง”เสียงพ่อมาก่อนตัว วิ่งถลามาหาผมที่นั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
“หมอกำลังช่วยอยู่ครับ”ผมบอกพ่อ ก่อนจะทรุดตัวลงกราบเท้าพ่อที่กำลัง งง
“ผมขอโทษที่ทำให้หนูบาดเจ็บ พ่อไม่ต้องยกโทษให้ผมหรอกครับ”ผมบอกพ่อที่จับผมลุกขึ้น
“เอ็งจำเป็น ถ้าเอ็งไม่ทำ มันก็ต้องไปไกลไม่รู้จะทรมานก่อนตายยังไง ถึงเวลานั้นข้าคงขาดใจตายซะก่อน”พ่อพูดเสียงเครือ ผมมองหน้าพ่อ”คุณตำรวจเขาบอกข้าแล้วล่ะ เอ็งทำดีที่สุดแล้ว เอ็งเอามันกลับมาให้ข้าได้ก็พอใจแล้ว มาช่วยกันภาวนาช่วยไอ้หนูกันเถอะ แต่ข้ามั่นใจมันต้องรอด เอ็งรู้ใช่ไหมถึงได้ยิงตรงนั้น”
“ครับ”ผมพยักหน้ากับพ่อ
“หมอดูบอกข้าว่า ไอ้หนูมันจะพ้นเคราะห์เร็วๆนี้ หลวงตาที่วัดก็บอก มันไม่ถึงฆาตหรอก เชื่อข้า”กลายเป็นพ่อที่ปลอบผม ก่อนจะพากันนั่งรอและภาวนาให้หนูเป็นอย่างที่พ่อบอก
.
.
.
ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก พร้อมหมอที่เปิดผ้าปิดปาก พ่อกับผมถลาเข้าไปทันที
“ยินดีด้วยครับ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว ถ้าเป็นคนปกติทั่วไปถูกยิงทะลุอกซ้ายตัดขั้วหัวใจคงไม่รอดแน่”หมอบอกด้วยรอยยิ้ม ฟังดูเหมือนหนูของเฮียไม่ปกติ
ใช่
หนูของเฮียไม่ปกติ
แต่ไม่มาก
แค่
หัวใจอยู่ข้างขวา
เท่านั้นเอง
‘อะไรที่เกี่ยวกับเมียผม ช่วยใช้จรรยาบรรณของหมอ ว่าจะไม่บอกใคร นอกจากผม’
“ขอบคุณครับหมอ ขอบคุณ”พ่อยกมือไหว้หมอที่รับไหว้แทบไม่ทัน เตียงคนไข้ถูกเข็นออกมา พ่อกับผมตามไปจนถึงห้องพักผู้ป่วย
“ไอ้หนูของพ่อ หมดเคราะห์แล้วนะลูกนะ”พ่อลูบหัวจูบหน้าผากอย่างแผ่วเบา ผมกุมมือข้างที่ไม่ได้เจาะสายน้ำเกลือ ยกขึ้นจูบด้วยความรัก หนูของเฮีย ไม่มีอะไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ เสียงประตูเปิดเข้ามา ผมหันไปมองอย่างไม่ตกใจอะไร
“ผมขอจับกุม ดอกเตอร์ กรกฎ อาชวกรกุล ผู้ต้องหาคดีร่วมกันกับพวกแหกคุก”
หมดเวลาของผมแล้ว
“เฮียไปก่อนนะ เฮียรักหนู”ผมก้มกระซิบ ก่อนจะจูบหน้าผากซ้ำรอยพ่อตาที่คราวนี้ไม่ปริปากอะไร ได้แต่ยืนมองเงียบ ผมยกยิ้มไหว้พ่ออีกครั้ง ที่พยักหน้า ก่อนจะถูกใส่กุญแจมือและพาไปจากห้องนั้น ผมหันไปมองจนประตูถูกปิดลง แค่หนูของเฮียปลอดภัยก็ไม่ขออะไรแล้ว เฮียรักหนู รักหนู
**************************************************************************************************************************
ปล. ไม่ค้างแล้วนะ ต่ะเองงงงงง เคลียร์ให้แล้วนะตอนนี้ ไม่มีติดค้างเน๊าะ ถ้ามีก็ ตอนหน้าไง ฮ่าๆๆๆๆๆ อีกสองสามตอนก็จบแล้วค่ะ อะไรนะ ฉันได้ยินแกเกริ่นมาตั้งนานแล้ว ไม่จบสักที อิอิ แหมก็อยากยื้อบ้างไรบ้างแบบละครหลังข่าวไง อย่าเพิ่งรีบเบื่อเลยนะ ทนอีกนิดเถอะ หุหุ ขอบคุณทุกอ่านทุกเม้นส์นะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากเลยค่ะ มีอะไรติติงทักท้วงได้นะคะ ไปเคลียร์งานตัวเองต่อดีก่า อีกนิด :m20: มีแต่คนคิดว่าชิบอยู่ในกะปู๋เฮีย จะซ้ำเติมเฮียไปไหนคะ :laugh: แปลกใจมาไว เพราะอาทิตย์หน้าจะไม่มา กลับ ตจว.จ้า :katai2-1:
-
:z13: :z13: :z13:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เฮียนายแน่มาก o13
-
จ้้มไว้ก่อน
-
เฮียเป็นดร.เอิ้วว หนูฟื้นไวๆนะ จะได้มารอเฉ่งเฮีย
-
เฮียกลับไปต่อสู้คดี ให้ชนะแล้วจะได้กลับมาอยู่กับหนูอย่างสบายใจ :z2:
-
SEE YOU NEXT WEEK
กรี๊ดดดดดดด :z3: :z3: :z3: หัวใจอยู่ข้างขวา แนวอ้ะ :m4: :m4:
-
บู๊กันมันส์เชียว ดีใจที่หนูปลอดภัย แต่เฮียโดนจับ
รอให้หนูฟื้นก่อนก็ไม่ได้
แล้วชิบมันฝังไว้ไหนฟ่ะ
-
ทำไม๊ ทำไม ทำกันแบบนี้ เฮียต้องไม่เป็นไรนะ เฮียของหนูต้องปลอดภัย :sad4:
-
ทำเราน้ำตาไหลได้ลงคอ ซึ้งอ่ะ
รอเฮียกะหนูตอนต่อไปนะค่ะ
-
ม่ายยย นึกว่าจะได้อยู่ด้วยกันแล้วซะอีก อย่าเอาเฮียของหนูไป......
-
สนุกมากกก ลุ้นๆตลอดเลย
เฮียกับหนูใจเด็ดมากเลย ตัดสินใจได้เยี่ยมที่สุด o13
สงสารเฮียอ่ะ ไม่อยากให้เฮียกลับไปติดคุกอีกเลย :sad4:
-
ขอให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี. เพี้ยง!!
-
ใกล้แล้วสินะ ที่เฮียกับหนูและน้องตุลย์จะได้อยู่กันพร้ออมหน้าพร้อมตา
อิอิ จะรอนะคะ
-
..บู้ล้างผลาญมาก อ่านไปใจเต้นไป เหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริงๆเลย
..อ้อนี่คือข้อดีของคนที่มีหัวใจอยู่ข้างขวา พึ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ย คงมีแต่พ่อ และเฮียสินะที่รู้
..สนุกมากยังไม่อยากให้จบ ช่วยทำให้เหมือนละครช่องหลายสีหน่อยได้ไหม..แบบยืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน่ะ :laugh:
-
....ก๊กแหกคุกไม่มีคนผิดจริงสักคน ทำไมต้องรับโทษด้วย
ขอให้พ้นผิดทุกคนนะค่ะ :monkeysad:
-
ไปสู้คดีกันในศาลลล
งานนี้ใครจะโดนหนักกว่ากัน
:hao7: :hao7:
-
รอเฮียกลับมาหาน้องหนูนะ
ลุ้นแทบตายตอนนี้
ต้องมีเสียเลือดกันจนได้สิน่าา
-
ลุ้นมาากๆๆๆๆๆๆๆๆขอให้หนูปลอดภัย เฮียสู้คดีให้พ้นผิดกลับมาหาหนูไวๆ
เดินทางปลอดภัยนะคะ :กอด1: :L2: :pig4:
-
ไม่เบื่อค่ะ ยื้อนานกว่านี้ก็ได้ค่ะ แต่ขอตอนหวานๆของเฮียกะหนูเยอะๆนะค่ะ ช่วงนี้อยู่ในภาวะหน่วงมานานล่ะค่ะ รู้สึกว่าน้ำตาลต่ำหน้ามืดวูบบ่อย เพราะขาดน้ำตาลในเลือดค่ะ :katai1:
-
เหมือนดูหนังบู๋เลย
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
จะมีตอนพิเศษมั้ยค่ะ
-
เฮ้อ โล่งแล้ว
เฮียถูกจับแต่ไม่นานก็ออกมาแหละโน๊ะ
เฮียทำความดีลบล้างแล้วนี่
ช่วยจับตัวเฮ้ใหญ่ๆได้เลย น่าจะลดโทษน้าาา
สู้ๆนะคะคนแต่ง o13 :bye2:
-
:a5: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เฮียน่ารักมาก ออกมาไว ๆ นะ หนูจะรอ :กอด1:
(พูดเหมือนเป็นตัวเองเลยปะ? ) :-[
-
คนเขียนคะ ก่อนจะอวสาน ขอพรให้กระปู๋เฮียดึ๋งดั๋งเหมือนเดิมได้มั้ยคะ :hao5:
-
ทุกอย่างผ่านไปแล้ว
เฮียก็กลับไปสู้คดี ในส่วนที่ถูก อะไรที่ผิดก็ว่ากันไปตามผิด ไม่ต่อจากนี้ไป ไม่มีอะไรมาพรากทั้งคู่ได้แล้วหล่ะ
-
หนูไม่ธรรมดาจริงๆแล้วเฮียจะเป็นยังไงต่อเนี่ย
-
หนูเอ๊ย ไม่ธรรมดาตั้งแต่เกิดเลยนะลูก
ขอให้ศาลเห็นความดีงาม ลดโทษให้ด้วยเถอะ
-
กรี๊ดดดดดด อย่าเอาเฮียไป....... :ling1:
-
ขอให้เฮียพ้นคดีเถอะ เพี้ยงงง....(เล่นของซะเลย :laugh3:....)
:call: :call:
-
ขอให้เฮียและทุกคนพ้นผิด ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีด้วยเถอะ :call:
-
ที่เฮียรู้ว่าไม่ใช่หนูตัวจริงตอนที่เอาแอนดี้มาหลอกครั้งแรกก็เพราะหัวใจอยู่ข้างขวาใช่มั้ยเนี้ย
เรื่องค่อยๆคลายปมออกมาแล้ว อยากให้แฮปปีี้เอ็นดิ้ง แต่ก็ไม่อยากให้จบ เพราะยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
เอาเป็นตอนพิเศษเยอะๆนะคะ จะรอ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:L2:
-
เฮียช่วยคนอื่นมาเยอะแล้ว ถึงตาที่ควรจะมีใครมาช่วยเฮียบ้าง
ไม่ใช่ความผิดเฮียแต่แรกแล้วที่ติดคุก
:กอด1:
-
หนูหมดเคราะห์แล้ว แต่เฮียนี่ซิไม่รู้จนพ้นโทษเมื่อไร
ความดีที่ช่วยทางการจับกุมคนร้ายอาจจะพอช่วยเฮียได้บ้าง :z3:
-
เฮียยยยยยยยยยย :กอด1:
-
o13 o13
-
แอบเกลียดตำรวจนะเนี่ย
-
ฝังชิพไว้ที่ที่ใส่ข้อมูลหรือเปล่าน้าาา เพราะเฮียต้องพกติดตัวตลอด
ขอให้เฮียกับหนูได้อยู่ด้วยกันเถอะนะ จะได้ไม่เป็นภาระของลูกหลาน
-
:a5:ลุ้นหนักกว่าเก่าอีก
-
โอ้ยยยยย ตอนนี้มันส์มากก ต่อสู้กันเลือดสาดดด
แต่สงสารรเฮียย ต้องกลับไปเข้าคุก :sad4: :o12:
-
อยากอ่านอีกๆๆๆ สงสารด๊อกเตอร์จัง รอตอนต่อไปจ้า :mew2: :mew2:
-
เรื่องเฮียคงต้องไปสู้ในศาลกันต่อแหละนะ
แต่คิดว่าคงได้อภัยโทษแหละ ต่อไปจะได้แฮปปี้จะน้องหนูสักที :katai2-1:
-
เฮียต้องพ้นคดีได้แน่ หนูรอเฮียอยู่นะ
ยื้อเลยคนแต่ง ยื้ิหลายตอน คนอ่านยิ่งชอบ
เค้าจะได้ฟินเฮียกับหนูไปอีกหลายตอน อิอิ
-
ตอนนี้อ่านแล้วลุ้นมากกกกกบีบหัวใจล่ะเกิ๊นนน
เฮียต้องรอดนะเฮีย ไปสู้คดี นายก็ต้องรอด :monkeysad:
บอกว่าจะจบหลายรอบแล้ว แต่นี่พูดจริง ไม่อยากให้จบ
จบแล้วมีภาค2 เหอะ ชีวิตหลังพ้นโทษงี้
เรายังอยากเห็นหนูกับเฮียเกรียนๆ อยากเห็นเวลาอยู่กับลูกด้วย :hao5:
-
ไม่เบื่อหรอกไม่เคยเบื่อเลยกับเรื่องนี้
ขอให้หนูหายเจ็บเร็วๆ ขอให้คดีของเฮียกระจ่างและพ้นโทษในเร็ววันด้วยเถิด
อยากเห็นหนูกับเฮียมีความสุขกันจะแย่ละ
-
น่าจะให้ไอ้อัลตายทรมานกว่านี้อีกนิดนึง :m16: แค้นแทนหนูกับเฮีย
-
เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันซะที ฮืออออออ
-
เฮียเคลียร์ตัวเองแล้วรีบกลับมาหาหนูนะ :hao5:
ไอ้ตะบันตะบี้ ตะบี้ตายในหน้าที่จริงเหรอ ม่ายยยยยยยย :o12: :ling1:
-
:pig4: ขอให้หนูกับเฮียได้อยู่ด้วยกันนะครับ
-
หนูหมดเคราะห์หมดโศกสักที
ที่นี่ก็เหลือแต่เรื่องของเฮียที่ต้องจัดการ
แต่ก็คงไม่ยากเท่าเรื่องนี้หรอก
ปล.จบเร็วไป คนเขียนต้องเอาตอนพิเศษมายื้อให้ได้เยอะที่สุน้าาาา
-
ใครบอกว่าไม่ค้าง
ค้างค่ะ
จะรอตอนหน้าอย่างที่บอกนะคะ
-
เป็นตอนที่ใช้เวลาอ่านนานที่สุด :heaven
ขยาดจากตอนที่แล้วที่ไอ้ตะบันตาย
กลัวจะมีใครเจ็บใครตายไปอีก(ยกเว้นไอ้อัล)
แต่ก็จนได้สินะหนูบาดเจ็บ :hao5:
แต่เฮียเท่มาก
ทำไปเพราะความจำเป็น
ไม่งั้นไม่รู้หนูจะมีชะตากรรมยังไงอีก :hao7:
อีก3ตอนจะจบหรอ
:serius2: แค่ 3 ตอน ฉากสวีทเฮียหนูก็ไม่พอแล้วม้างงงงงง
ยังมีอีกตั้งหลายคู่
ที่สำคัญน้องคนเล็กไอ้หนูรันเนื้อคู่ไม่รู้เกิดยัง
ถ้าหนูรันยังไม่มีแฟนห้ามจบน้าาาาาา
ไม่รู้เฮียเอาไอ้สองคน(ยืมคำพูดเฮีย)ไปเก็บไว้ที่ไหน อยากรู้ๆๆๆๆๆๆ
จำได้ว่าเฮียเคยตกลงกับพี่สิบไว้ว่า ถ้าภารกิจจบจะให้มอบตัวกับพี่สิบ
แล้วตำรวจที่มาจับกุมเฮียเป็นใครอ่ะ อยากรู้อีกแระ รอคนเขียนเฉลย
แล้วทั้งหมดนาย 2 คน เฮียเบียร์รันและพวกที่เหลือจะโดนจับในคุกเดียวกันเปล่า :katai3:
เพราะไม่ไว้ใจคนอื่น พี่สิบน่าจะเป็นเจ้าของคดีนะ
เส้นสายไอ้ท่านรองก็น่าจะเยอะ อิอิ กลัวตุกติกอ่ะ
คนเขียนคงไม่ว่าน้าาาา อยากรู้นี่นาาาา คงไม่ผิดนะ
จะรอคนเขียนอาทิตย์หน้าจ้าาาาา
:L2: :L1: :pig4:
ปล.ีสองตอนนะที่ยังไม่กล้าอ่านๆแค่ผ่านๆ เพราะรันทดเกิ๊นนนน
คือตอนของเบียร์กะรัน
กะว่ารวมเล่มค่อยอ่านทีเดียว :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ตอนนี้ทำเก๊า ร้องไห้ ไม่น๊า เฮียจร้า อย่าพึ่งทิ้งหนู
หนูยังไม่หายดีเลย
:ling1: :ling1: :ling1: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านไปก็ลุ้นไป เกร็งตั้งแต่ ปลายมือยันปลายเท้า
-
ตอนนี้ดุเดือดลือดพล่านมาก..ดีที่หนูปลอดภัยไอ้ท่านรองก็โดนจับไปแล้ว
รวมทั้งเฮียด้วยคราวนี้เหลือแต่พิสูจน์ความผิดกับข้อกล่าวหาแล้วนะ
หวังว่าเฮียคงจะรอดคุกรอดตารางออกมาอยู่กับหนูได้ในเร็ววัน
-
ขอบคุณ เม้นได้แค่นี้จริงๆค่ะ..
-
แง เฮียโดนจับไปซะแล้ว ดีนะที่สุดท้ายเฮียก็ช่วยหนูกะพ่อนกไว้ได้ แล้วพวกนายกะคนอื่น ๆ ล่ะ
ที่สำคัญคงไม่มีไอ้ที่ใหญ่กว่าท่านรองหรอกนะ แค่นี้เฮียกับหนูก็แทบไม่รอดล่ะ
ตอนนี้เฮียบู้กระจาย แบบเกือบจะเป็นคนจัดการเองหมดเลย ดีนะเฮียฉลาดเอาคืนได้ตลอดไม่มีจนมุม
พวกตำรวจออกตอนจบอีกล่ะ ช้านะพี่สิบ ไอ้อัลก็นะโดนขนาดนั้นยังตามมาช่วยนายมันอีก ซื่อสัตย์จริง ไม่งั้นก็ไม่ต้องตายล่ะ
ก็ขอให้เฮียและคนอื่น ๆ สู้คดีได้สำเร็จจะได้ออกมาอยู่กะหนูและครอบครัวซะที
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊ะ :pig4: :L2:
ปล.ยังแอบหวังว่าตะบันจะฟื้นอยู่เลยค่ะ
-
เฮีย ออกมาเร็วๆนะ หนูรออยู่ :mew4:
-
ในที่สุดงานเฮียก็สำเร็จ สูญเสียกันไปทั้งสองฝ่าย
แม้ว่าจะมีความดีความชอบ แต่ผิดก็ต้องว่ากันไปตามผิด
หวังว่าสิ่งที่เฮียทำไปทั้งหมด ช่วยให้ออกมาเร็วขึ้นนะ
รวมถึงคดีก่อนหน้าก็ขอให้ทุกคนรู้ความจริงเสียที
ขอให้หนูแข็งแรงโดยไวรอเฮียกลับมา :mew6:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
เอาใจช่วยเฮียให้พ้นผิดไวๆ เพราะเดี่ยวนู๋ไม่มีคนคอยพยาบาล
-
ตอนนี้ลุ้นมาก เค้าอ่านไปได้ 1 ท่อน เล้าก็เข้าไม่ได้ เกือบลงแดง
ตอนนี้เฮียหล่อมาก ดูแลหนูได้ดีมาก ขอให้เรื่องคดีผ่านไปได้ด้วยดี
ได้กลับมาอยู่เป็นครอบครัวกับหนูเร็วๆ
-
ไม่ได้คิดว่าเมื่อไหร่จะจบ แต่คิดว่าทำไมมันจบเร็วจัง ยังเหลืออีกหลายคู่นะคะ อันนี้เน้นๆ กรุณาอย่าลืม :L1: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
เฮีย สุดยอดมาก ๆ มาช่วยน้องหนูได้รวดเร็วทันใจดีจริง ๆ เลย
ถึงน้องหนูจะเจ็บตัวไปหลายทีก็เถอะ หนอย ไอ้พวกบ้านั่น :m31:
ตื่นเต้นมาก ๆ ทั้งบู้กระจาย ยิงกันสนั่น หักเหลี่ยมเฉือนคมกันไปมา
สุดท้าย เฮียของน้องหนูก็เป็นผู้ชนะ เฮียเก่งที่สุด พวกนายที่มาช่วยก็เท่ห์มาก :o8:
ในที่สุดพวกตัวโกงก็ได้รับจุดจบต่างกันออกไป ชดใช้ผลกรรมจากการกระทำของตัวเอง
เฮียกับน้องหนู ใจเด็ดมาก ๆ ที่กล้าเสี่ยงอย่างนี้ แต่ก็ดีกว่าจะปล่อยให้น้องหนูถูกพาตัวไปแหละนะ
แล้วพ่อนก ก็เข้มแข็ง และมีเหตุผลมาก ๆ ถึงจะรักและห่วงน้องหนูแค่ไหน แต่ก็เข้าใจที่เฮียต้องทำ
น้องหนู หัวใจอยู่ข้างขวา เท่ห์จัง ช่างพิเศษกว่าใคร ๆ สมแล้วที่เป็นน้องหนูของเฮีย
แต่ถึงน้องหนูจะปลอดภัยแล้ว แต่เฮียและพวกนาย ก็ต้องไปกลับไปต่อสู้กับคดีตามกฎหมาย
หวังว่าสิ่งที่เฮียและพวกนายทำเพื่อกำจัดคนที่ทำลายชาติ จะช่วยให้โทษของทุกคนได้ลดหย่อนได้บ้าง
ออกมา ก็จะได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ได้มีความสุขกันซะทีนะ
แต่ว่า สรุปตะบันตายจริง ๆ เหรอคะเนี่ย แงงงง กำลังจะได้เป็นคุณพ่ออยู่แล้วเชียว โธ่ ตะบันนน :m15:
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
เย้!เข้าเล้าได้แล้ว รีบมาอ่านเฮียกับหนูทันที ดูเหมือนทุกอย่างเคลียร์แล้วว่าแต่ใกล้จบแล้ว?อย่าพึ่งเซ่รอคู่รันอยู่น้า~
-
เรื่องเคลียร์แล้วใช่ไหม อิอิ
รอตอนจบแล้วนะ อยากอ่านแบบหวานๆแล้วอ่ะ
-
ตัวบงการใหญ่โดนจับไปแล้ว หนูก็ปลอดภัยแล้ว
ถึงคราวเฮียจะได้เคลียร์คดีตัวเองซะที
-
อ้ากกกก ไหนบอกไม่ค้างงง
นี่มันค้างชัดๆ
กลับมาต่อไวๆเลยน้าาาา
-
เย้ๆเฮียช่วยหนูได้แล้ว
-
ไม่รู้ว่ามีคนทำหรือยัง แต่มาแปะ สารบัญให้ค่ะ
ป.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.0) ป.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2333463#msg2333463) ป.3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2338388#msg2338388) ป.4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2341729#msg2341729) ป.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2344991#msg2344991) ป.6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2351221#msg2351221) ป.7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2356152#msg2356152) ป.8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2360928#msg2360928) ป.9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2368152#msg2368152) ป.10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2374195#msg2374195) ป.11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2382518#msg2382518) ป.12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2390047#msg2390047) ป.13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2395597#msg2395597) ป.14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2401685#msg2401685) ป.15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2408333#msg2408333)
ป.16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2412507#msg2412507) ป.17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2416826#msg2416826) ป.18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2420119#msg2420119) ป.19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2425198#msg2425198) ป.20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2428699#msg2428699) ป.21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2433357#msg2433357) ป.22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2437123#msg2437123) ป.23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2442699#msg2442699) ป.24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2452302#msg2452302) ป.25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2461797#msg2461797) ป.26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2467136#msg2467136) ป.27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2473519#msg2473519) ป.28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2479605#msg2479605) ป.29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2486390#msg2486390) ป.30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2492187#msg2492187)
ป.31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2497089#msg2497089) ป.32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2501223#msg2501223) ป.33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2505625#msg2505625) ป.34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2514179#msg2514179) ป.35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2519352#msg2519352) ป.36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2524732#msg2524732) ป.37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2528864#msg2528864) ป.38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2534414#msg2534414) ป.39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2541461#msg2541461) ป.40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2548499#msg2548499) ป.41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2553835#msg2553835) ป.42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2556369#msg2556369)
ตอนพิเศษ วันพืชมงคล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2378611#msg2378611)
IMG เฮียกร (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2483783#msg2483783) IMG หนู (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2484836#msg2484836) IMG เข้ม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2496932#msg2496932) IMG นายเฟย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2499945#msg2499945) IMG นายเทียน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2500210#msg2500210) IMG พ่อนก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2536592#msg2536592) IMG แม่ไก่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37342.msg2547540#msg2547540)
-
เฮียสู้ๆ ต้องออกมาจากคุกให้ได้นะคราวนี้แล้วกลับมาอยู่กับหนูน้าาาาาาา
รออ่านตอนต่อไปคะ
-
หือ ฝังชิพไว้ที่ท้องแขน นึกว่าฝังไว้ที่กะปู๋เฮียซะอีก :laugh:
ในที่สุดไอ้คนชั่วก็ถูกจับจนได้ ไปรับโทษทัณฑ์ให้สาสมกับที่ทำไว้เถอะไอ้ท่านรอง
ถึงเฮียไม่มีความผิดเรื่องอื่นแต่ความผิดเรื่องที่เฮียแหกคุกก็ยังมีละนะ
เฮียรีบเคลียร์คดีให้จบไวๆนะ จะได้รีบออกมาอยู่กับหนูกับน้องตุลย์เร็วๆ
เฮียจะได้มีความสุขเหมือนอย่างคนอื่นเขาซะที
ไอ้ตะบัน :o12:
-
สุดยอด!!!!
-
>>สุขสันต์ วันพ่อ <<
“ไอ้หนู เสร็จหรือยังวะ”ส่งเสียงเรียกลูกชาย ที่ทำกับข้าวกับปลาอยู่ในครัว ใส่บาตรตอนเช้า
“เรียบร้อยแล้วพ่อ ไปรอหน้าบ้านได้เลย อาบน้ำก่อนนะ”เสียงมันตอบกลับมาพร้อมกำชับ
“กูก็อาบทุกวัน ใส่บาตรใครไม่อาบน้ำวะ”ตะโกนกลับใส่ลูกชาย
“พ่อไง หนูเห็นนะเมื่อวันก่อนน่ะ”เดินออกมาพร้อมดอกกล้วยไม้สีสวยที่เพราะเอง
“วันนั้น กูเป็นแผลหรอกโว้ย แต่กูล้างหน้าแปรงฟัน เอาน้ำลูบตัว พระท่านไม่ว่าหรอก ยกเว้นได้”ผมพูดใส่มันที่เงยหน้าขึ้นมามองขมวดคิ้ว
“เป็นแผล พ่อเป็นแผลเหรอ โดนอะไรมา”มันรีบถลาเข้ามาหา หลังจากวางดอกไม้ใส่ถาด จับตัวผมดู หมุนไปมา
“เฮ้ย กูเวียนหัว ไม่มีไรหรอก แค่แผลถลอกนิดหน่อย”ผมจับมือมันหยุดก่อนจะบอกให้มันหายกังวล ไม่ได้ ไอ้ลูกคนนี้ เป็นอะไรนิดอะไรหน่อย ก็พาไปโรงพยาบาลตลอด ไอ้ไปไม่เท่าไร ขี้เกียจเจอโจทย์เก่า ไอ้ฉัด คงจำได้ที่มันเคยไฝว้กับผมเรื่องไก่จ๋าตอนสมัยล่ะอ่อน ตอนเกิดเรื่องมันไปเยอรมันเพื่อศึกษาเกี่ยวกับเรื่องหมอๆนี่แหละ แต่มันโทรมาหาผมบ่อยนะ แต่ไม่ได้เล่าให้ใครฟัง มันเป็นห่วงหนูไม่น้อยกว่าผม คงเพราะมันเป็นหมอประจำตัวพ่วงพ่อทูนหัวไอ้หนูมาตั้งแต่เล็ก
‘หนูเป็นอะไรนก แล้วดูลูกยังไงให้โจรเอาไป’
‘กูก็ดูอย่างทุกครั้ง ฮึก ไอ้ฉัด กูไม่ได้อยากให้มันเอาไปสักหน่อย ไอ้หนูมันยอมไป มึงจะซ้ำเติมกูไปถึงไหน’
‘ไม่ได้ซ้ำเติม แค่ถาม แล้วนกเป็นยังไงบ้าง ทำใจดีๆไว้นะ เดี๋ยวฉัตรจะช่วยให้คนสืบให้’
‘กูยังไม่ตาย เอี้ยฉัด ไม่ซ้ำแต่แช่งกูนะมึง ยังไงมึงต้องช่วยกูนะ เอาลูกกลับมาให้กูที’
‘ได้สิ ฉัตรสัญญา นกอย่าร้องนะ’
‘กูจะร้อง กูคิดถึงลูก คิดถึงเมีย มึงต้องช่วยกู’
‘คิดถึงอีกสักคนไม่ได้เหรอ’
‘เออ กูคิดถึง ตานอม พ่อมึงด้วยก็ได้ ถ้าแกยังอยู่คงได้วิ่งโร่มาหากูแล้ว’
ผมยกมือปาดน้ำตา เมื่อนึกถึงลูก ตานอมเป็นพ่อไอ้ฉัตร แกเอ็นดูไอ้หนูมาก แกอยากมีหลานผู้ชาย ลูกแกมีแต่หลานผู้หญิง แต่แกก็รัก ไอ้หนูมันช่างพูดช่างประจบ จนแกหลงรับเป็นหลานบุญธรรมซะเลย ก่อนตายแกยกที่ดินให้ไอ้หนูด้วยนะ แต่ผมไม่อยากได้หรอก ไอ้ฉัตรมันบอกอย่าขัดศรัทธาพ่อมันเลย รับไว้แกจะได้มีความสุข ผมเลยต้องรับมาเก็บไว้ให้ลูก ส่วนไอ้ฉัตรก็ไม่ได้แต่งงาน เคยถาม มันก็บอกว่า ไม่มีเวลา ยุ่งกับงาน อยากดูแลคนเจ็บไข้ให้เต็มที่ วันหยุดมันก็ไปเป็นอาจารย์หมอสอนลูกศิษย์ลูกหา ไม่เคยเอาค่าจ้าง ช่างเป็นหมอที่ดีจริงๆ ผมยอมรับมันเรื่องนี้ มันช่วยผมเต็มที่จนกระทั่งสืบได้ด้วยว่าไอ้หนูไปอยู่ที่ไหน ก็ประจวบเหมาะกับคุณตำรวจมาบอกเช่นกัน ก็เลยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ต่อไป มันก็ได้แต่ส่งกำลังใจและถามไถ่ตลอด
“พ่อ”
“พ่ออออออ”
“ไอ้หนู มึงจะตะโกนให้หูกูแตกหรือไง แม่ง ตึงยิ่งกว่าผิวกูอีกช่วงนี้”ผมตื่นจากความคิดเมื่อไอ้หนูเรียกเสียงดัง
“ก็เรียกไม่ขานสักที คิดอะไรอยู่ อ๋อ คิดถึง ลุงฉัตรล่ะสิ”ไอ้หนูอมยิ้มพูดใส่ผม
“กูจะไปคิดถึงไอ้ฉัดมันทำด๋อยอะไรวะ มึงไม่คิดว่ากูคิดถึงแม่มึงวะ”ผมถามพร้อมตบหัวมันที่กระโดดหนีไปอีกทาง ก่อนจะรวบผมที่ยาวประบ่าเสียใหม่ ตอนแรกผมมันยาวถึงกลางหลัง ไม่ยอมตัด พอเฮียมันกลับมาถึงได้ตัดออกบ้าง เฮียมันตัดเองเพราะมีไอ้หนุ่มกรุงมาจีบ มันเห็นไอ้เฮียตอนแรกมันนึกว่าพี่ไอ้หนู พอรู้มันถอยแทบไม่ทัน
“อะไรล่ะพ่อ หนูหมายถึง พ่อไม่อยากไปโรงพยาบาลเพราะกลัวลุงฉัตรจับโน่นจับนี่ ล่ะสิ ครึครึ”มันทำหน้าทำเสียงทะเล้นใส่ ผมตามเข้าไปโบกอีกดอก
“ไอ้หนู มึงทะลึ่งแล้ว ไม่ต้องเสือกมาลากกูไปจิ้นกับมันหรอก”ผมเดินตามมันลงจากบ้านแต่เสียงยังตามหลังไปติดๆ มันหันมาหัวเราะ
“พ่อนั่นแหละทะลึ่ง คิดไปโน่น ลุงฉัตรเขาเป็นหมอเวลาตรวจเขาก็ต้องจับโน่นจับนี่เป็นธรรมดา จิ้นเจิ้นที่ไหนกันล่ะ ร้อนตัวนะคุณนก”มันพูดกลั้วหัวเราะหรี่ตาใส่ได้น่าถีบ
“มึงสาบานว่าคิดอย่างนั้นจริงๆ”ผมหรี่ตาใส่มันบ้าง พักหลังมันชอบอมยิ้ม เวลาเห็นไอ้ฉัตรมาบ้าน เอายาเอาของบำรุงมาให้ตลอด บางทีก็ตรวจสุขภาพให้ด้วยเลย มันก็ปกติไม่เห็นจะต้องอมยิ้มตรงไหน แต่ไอ้เกลอผมอีกสองคนมันบอก กูก็เพื่อนไม่เห็นมันถ่อสังขารไปหาหรือทำให้แบบนี้เลย ผมก็ด่ากลับ แก่จะตายห่ายังจะอิจฉากันอยู่ได้ มันไม่ไปมึงก็ลากสังขารไปหามันก็หมดเรื่อง เรื่องแค่นี้คิดเยอะกันไปได้
“โห พ่อ เรื่องแค่นี้ สาบงสาบานทำไม ไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ ความสุขของพ่อก็คือความสุขของหนู พอกับความทุกข์ที่หนูจะแบกเอาไว้ด้วย พ่อให้หนูมามากแล้ว”มันพูดพร้อมวางถาดกล้วยไม้บนโต๊ะที่มีข้าวปลาอาหาร ของหวาน ผลไม้ น้ำ จัดเรียงเป็นระเบียบเรียบร้อย ข้างๆ มีไอ้ทะลุ ไอ้ทะลวง ลูกไอ้ตะบันนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
“ฟังแล้วกูซึ้งจนน้ำแตกในเลยไอ้หนูลูกรัก”ผมพูดใส่มันพยักหน้าเอามือตบไหล่
“ทะลึ่งอีกแล้วคุณนก แล้วว่าแต่ลูก น้ำต่ง น้ำแตก อะไรแต่เช้า”มันหันมาเอ็ดใส่ผม แต่หน้าตาน้ำเสียงไม่ได้จริงจังหรอก
“อะไร มึงคิดไปโน่น กูหมายถึงน้ำแตกในใจ กูซึ้งมากกับความกตัญญูที่มึงมีให้ แหม ทำกลบเกลื่อนคิดจะลากกูลงบ่อวังวนเดียวกับมึงใช่ไหม”ผมทำหน้าเหรอใส่มัน ก่อนจะหรี่ตาพูดใส่มันที่ทำหน้าเอ๋อใส่
“โธ่ หนูไม่ใช่คุณเงินคุณทองจะได้ลากพ่อไปลงน้ำ พอๆๆ เลิกคุย ว่าแต่ยังไม่บอกเลยว่าแผลถลอกไปโดนอะไรมา ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมหนูไม่รู้”ไอ้ลูกหนูมันเปรียบตัวเองก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง กูอุตส่าห์ลากมึงไปเรื่องอื่น ยังวกกลับมาอีก
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ตีนมันพาขาไปเตะแคร่เลยถลอก ฮ่าฮ่าๆๆ ว่าแต่ผัวมึงไปไหนวะ เมื่อเช้าเห็นมันกวาดลานบ้าน จัดของใส่บาตร แล้วยังไม่เห็นเงามันเลย”ผมบอกปัดแถไปหาไอ้คนร่วมบ้านอีกคน มันมาร่วมไม่ธรรมดา ก่อนหน้ามันร่วมกับไอ้หนูมาก่อน นี่ก็สิ่งมหัศจรรย์ในชีวิตผมเหมือนกัน ไม่คิดไม่ฝันจะมีลูกเขย หล่อ รวย การศึกษาดี ตรงตามลักษณะเนื้อคู่ที่หมอดูบอกมาทุกประการ สูง ผิวสีแทน อายุมากกว่า มาโดยไม่ได้รับเชิญพร้อมกลุ่มคน มาเอาลูกผมไป แต่จะไม่เป็นอะไรเพราะได้รับการดูแลอย่างดี ไม่ให้ใครมาทำร้าย ไม่ให้เข้าใกล้ ยกเว้นมันที่เข้ายันตับไตลำไส้ใหญ่ลูกกูเลย ได้ลูกเขยทั้งที่กูมีลูกชาย แต่ก็ไม่เสียดุลเท่าไร เพราะฝ่ายมันก็ได้ลูกสะใภ้ เป็นผู้ชายเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆ
“ไปอาบน้ำแต่งตัวน่ะพ่อ เดี๋ยวก็ลงมาแล้ว อ้าว นั่นไง มาพอดี อายุยืนจริงๆ”มันตอบน้ำเสียงปกติ แต่ผมฟังระริกระรี้ก่อนจะเห็นร่างสูงใหญ่ของใครอีกคน เดินมาสมทบ
“กูเรียก ตายยาก พูดปุ๊บ ลากหางมาปั๊บ”ขอเหน็บหน่อยเถอะ หมั่นไส้ รัศมีเปล่งตุงมาเลยมึง
“เฮีย พ่อชมเฮียหล่อลากหางมาเลย”ไอ้ลูกรักดี ระริกระรี้บอกผัว
“กูพูดแบบนั้นเหรอ”ผมเลิกคิ้วใส่มัน
“พ่อไม่ได้พูดหรอก แต่หนูรู้ความหมายอันลึกซึ้งในประโยคของพ่อดี ครึครึ”มันกอดแขนพูดประจบ ไอ้นั่นก็ยิ้มรับเอาใจกูพร้อมเข้าใจเมียไปด้วย
“ขอบคุณครับ”มันนอบน้อมตามเคย อยากจะสะบัดบ๊อบแต่ไม่มี ได้แต่ทนมองหน้ามันมาสามปีกว่าแล้ว สามปีที่มันดูแลผมกับไอ้หนูเป็นอย่างดี หาให้แทบจะทุกอย่างโดยไม่ต้องร้องขอ แม้แต่งานส่วนรวมมันก็ช่วยเต็มที่ มันได้รับการยอมรับและชื่นชมจากชาวบ้านไม่น้อยกับน้ำใจที่มีให้ ตอนแรกมันเกร็งๆเหมือนกันตอนมาที่นี่อีกครั้งในฐานะคนธรรมดาทั่วไป เกร็งสายตาคนรอบข้าง เกร็งเวลาใครพูดคุยด้วย จนบางครั้งเหมือนไม่อยากออกไปไหน ไอ้หนูก็ให้กำลังใจตลอด
‘เอ็งกลัวเหรอ’
‘เปล่าครับ ผมสนแค่ความรู้สึกพ่อกับหนูเท่านั้น ผมไม่อยากให้ใครมาว่าได้ ถ้าว่าก็ขอให้ว่าผม’
‘เอ็งไปได้ยินอะไรมาล่ะ’
‘เปล่าครับ’
‘มันต้องมีสิ ไม่งั้นเอ็งจะพูดแบบนี้เหรอ’
มันก้มหน้า คงคิดว่าผมตำหนิมันที่พูดเหมือนฟ้องโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมตบไหล่มัน
‘มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด เราจะไปห้ามเขาไม่ได้ ปากพูดได้มันก็พูด ถ้าเราเอาปากไปพูดกลับก็ยิ่งยื่นไปเยอะ ใช้ใจใช้กายกระทำซะ เดี๋ยวมันก็หยุดไปเอง ถ้าพูดอีกก็จะเป็นการชื่นชม ได้ยินอีกก็เก็บคำว่ามาเป็นพลังในการทำ เก็บคำชมมาเป็นกำลังใจ ไม่มีใครดี ใครถูก ไปหมดทุกอย่าง คนที่ผิดแล้วรู้สำนึกกลับตัวกลับใจยังดีกว่าคนที่ไม่เคยทำผิดแต่คิดอะไรไม่ได้ อย่าไปคิดมาก’
‘ขอบคุณครับ พ่อ ที่ช่วยเตือนสติให้กำลังใจ’
‘เออ ข้าเข้าใจ คนเรามันก็มีนอยด์บ้าง ข้าใช้ศัพท์ถูกไหมวะ ไอ้เฮีย’
‘ครับ’
มันตอบรับด้วยรอยยิ้มกลั้วขำ
‘ท้อได้ พักได้ แต่อย่าถอย หมั่นทำไปเถอะ ไม่มีอะไรติดตัวเราไปนอกจากความดีความชั่วหรอก’
มันยกมือไหว้ผม
‘ครับ ผมจะจำคำสอนพ่อไว้ ขอบคุณที่ให้โอกาสผมมาตลอด’
โฮ่ง
โฮ่ง
โฮ่ง
เสียงไอ้ทะลุ ไอ้ทะลวง เฮ่า เป็นสัญญาณบอกว่า พระมาแล้ว ไอ้หนูส่งขันข้าวพร้อมทัพพีให้ผมใส่ มันกับไอ้เฮียจับที่ตัวผมเป็นการร่วมใส่ไปด้วย ก่อนจะส่งของใส่ย่าม อันไหนหนักก็ใส่รถเข็นที่เด็กวัดเข็นมา จนเรียบร้อยก็รับศีลรับพร เอาน้ำที่กรวดไปเทที่ต้นไม้ใหญ่ ไอ้เฮียก็เก็บของเข้าบ้าน ไอ้หนูก็ไปจัดสำรับข้าวเช้ากินกัน อีกไม่กี่วันบ้านผมก็จะคึกครื้นแล้ว
.
.
.
.
“เหรอ เออ แล้วเตี่ยเป็นไงบ้าง ฮ่าๆๆ เออ พ่อกูก็สบายดี ว่างๆมาเที่ยวนะ”เสียงไอ้หนูคุยโทรศัพท์ คงเป็นไอ้เบียร์ ไอ้นี่ก็กวนไม่ใช้น้อย รวมถึงไอ้หน้าฝรั่ง นั่นด้วย ฟังจากเรื่องราวพวกมันไม่ใช่คนชั่วโดยสันดาน ออกจะเป็นคนดีด้วยซ้ำ ยังมีใครอีกนะ อ้อ อดีตนายไอ้เฮียที่เคยมาบ้านเมื่อคราวก่อน เอาอะไรมาฝากไม่รู้เต็มไปหมด เป็นของเก่าเก็บซะด้วย
“ไอ้รัน เพิ่งจะคุยกัน พาแม่ น้อง และพ่อ มันไปเที่ยวทางเหนือโน่น ฮ่าๆๆๆ แค่นี้แหละ ไอ้พี่สิบกวนมึงสิท่า จัดหนักเลย สาดดดด ไม่ต้องยุ่งเรื่องกูเลย กูกับเฮียทำกันยังไงก็ช่าง เดี๋ยวให้เฮียไปจัดการมึง ว่าเฮีย”มันพูดไปด่าไป ผมก็ฟังไป ไอ้ลูกเขยไปเข้าสวนแล้วหลังกินข้าวเสร็จ ดีได้มันช่วยดูแลระบบไฮเทคที่นำมาใช้ และยังช่วยชาวบ้านได้ด้วย มีคนมายุให้มันลงสมัครกำนันผู้ใหญ่บ้านด้วย แต่มันไม่เอา ขอช่วยแบบนี้ดีกว่า บางทีมันก็ไปบรรยายตามมหาวิทยาลัย หรือที่ไหนเชิญมันก็ไป แต่เอาไอ้หนูไปด้วยทุกครั้ง ผมเดินออกมานอกบ้าน ว่าจะเข้าไปดูในสวนสักหน่อย
“โอ้ยย”ผมร้องออกมาเมื่อเจ็บแปล๊บ
“พ่ออออ ไอ้เบียร์แค่นี้ก่อนนะ กูดูพ่อก่อน”เสียงไอ้หนูเรียกพร้อมวางสาย วิ่งตึงตังมาตรงที่ผมทรุดลงนั่ง
“เอ็งนี่ สอนไม่จำ อย่าวิ่งบนเรือน เดี๋ยวผีบ้านผีเรือนหักขาหรอกมึง”ผมเอ็ดมันแก้ความเจ็บที่วิ่งขึ้นมาริ้วๆ
“โอ้ย ท่านไม่ว่างมาหักหรอก พ่อนั่นแหละเป็นอะไร ร้องเสียงดังอย่างกับอะไรหัก”มันพูดขัดกับสีหน้าที่ตื่น แววตาตระหนก
“เห่ย อย่ามาแช่งข้า ไม่หักง่ายๆหรอก อูย”บอกมันแต่อดจะซี๊ดออกมาไม่ได้ เอามือแอบคลำบริเวณสะโพก
“ไม่หัก หรือว่า”มันพึมพำก่อนจะอุทานตาโต มองหน้าผมอย่างตกใจ
“อะไรของมึงไอ้หนู ตกใจหน้ากูเหมือนมึงหรือไง”ผมถามมันกลับ ห่ารากพากูตกใจไปด้วย
“วันนั้น ลุงฉัตร มะ โอ้ยยยยย”มันยังพูดไม่จบผมจิกหนังหัวมันให้หยุดก่อน
“มึงหยุดคิดเลยว่ากูกับไอ้ฉัตรมีอะไรกัน นอกจากลูบคลำก็ไม่มีโว้ย”ผมพูดดักคอมันออกไป มันหัวเราะ
“นั่นๆๆ ยอมรับแล้วว่าลูบคลำกันเฉยๆ ฮ่าๆๆๆ”มันหัวเราะกับคำพูดกำกวม
“กูพูดย่อโว้ย ลูบคลำแบบตรวจ อูย”ผมเผลอยกขาจะถีบมัน ร้องออกมา
“พ่อ ไม่ได้เรื่องแล้ว ไปหาหมอดีกว่า ไป หนูพาไป”มันเข้ามาประคองผมทันทีแต่ต้องร้องออกมาอีก
“โอ้ย อย่าเพิ่ง ไอ้หนู มันแปล๊บ”ผมบอกลูกเมื่อความเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาอีกแล้ว มันค่อยๆวางผม หันไปหยิบเบาะมารองหลังกับรองขาให้ มันเปิดกางเกงเลที่ใส่อยู่บ้านขึ้น
“ไหนพ่อว่าแค่ถลอกไง”มันมองหน้าผม คิ้วขมวดเอามือลูบรอยช้ำเป็นจ้ำๆ สีหน้าเจ็บปวดไม่น้อยกว่าผม
“พ่อ พ่อไม่คิดว่ามันจะเป็นอะไรมาก ก็เลย”กลายเป็นผมที่รู้สึกเหมือนเด็กทำผิดและโดนจับได้
“ไม่ได้ เป็นอะไรก็ต้องบอกสิพ่อ เรามีกันแค่นี้ ถ้าพ่อเกิดเป็นมากกว่านี้ล่ะ แล้วนี่พ่อไปโดนอะไรมา”มันพูดเหมือนจะร้องไห้
“พ่อล้มตอนเดินเข้าไปในสวน วันที่ฝนตกนั่นแหละ เห็นพวกเอ็งไม่กลับกันมาสักที ก็เลยเป็นห่วง”พอผมพูดจบ น้ำตามันร่วงผล็อยใส่หลังมือ วันนั้นลมแรงมาก มันเข้าไปในสวนกันกับคนงานอีกสองสามคน เพราะกลัวว่าจะมีกิ่งไม้ใหญ่หัก แล้วจะไปฟาดกับเสาไฟทำให้เสียหายและเกิดอันตรายได้ ก็เลยจะเข้าไปจัดการซะก่อน สักพักฝนตกแรงมาก เกือบชั่วโมงมันไม่กลับกันมาสักที จะโทรก็กลัวว่าฟ้าจะผ่า เลยใส่ชุดคลุมฝนพร้อมรองเท้าบูท เดินลุยเข้าไป แต่ดันลื่นซะก่อน กลัวลูกจะมาเห็นและเป็นห่วงผมเลยกัดฟันลุกขึ้น สักพักได้ยินเสียงพวกมันพร้อมคนงาน ก็เลยรีบพาตัวเองกลับบ้านทำเหมือนไม่ได้ไปไหน ผมคิดว่าไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ ทายาแก้ฟกช้ำก็คงหาย มันดันมาออกอาการวันนี้ซะได้
“โธ่ พ่อ ฮึก หนูกับเฮียไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าพ่อเป็นอะไรสิ หนูจะทำยังไง พ่ออย่าขยับนะ เดี๋ยวหนูไปตามเฮียก่อน”มันพูดเสียงสะอึกสะอื้นมือก็ปาดน้ำตาไปด้วย ก่อนจะเดินไปหยิบมือถือโทรหาเฮีย ถึงตอนนี้ผมคงฝืนไม่ได้แล้วล่ะ ไม่งั้นลูกคงเป็นทุกข์และห่วงมากกว่านี้
“พ่อรอแป๊บนะ เดี๋ยวเฮียกำลังมา หนูจะพาพ่อไปหาหมอนะ พ่อเจ็บมากไหม”มันเดินเข้ามาหากอดผมไว้เหมือนจะรับความเจ็บเอาไป ผมลูบหัวมัน
“ตอนแรกก็เจ็บ พอเอ็งกอดไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่แล้ววะ”ผมบอกมันด้วยรอยยิ้ม มันกอดกระชับขึ้น
“พ่ออย่าดื้ออีกนะ รู้ไหม หนูใจจะขาด”มันพูดและหอมแก้มผม เสียงเครือ
“อื้อหือ ขี้มูกมึงอ่ะ”ผมแกล้งทำเสียงแหยงใส่มัน แทนที่มันจะเอาออกกลับซุกไซ้แก้มผมจนแห้ง สักพักเสียงเดินขึ้นมาบนบ้านไม่ต่างจากไอ้หนู
“พ่อเป็นไงบ้าง”หน้าเสียงเลียนแบบเมียมึงไม่มีผิด
“เป็นอย่างที่มึงเห็นนี่แหละ ดูเมียมึงกอดกูแน่นจนกระดูกจะหักอีกท่อนแล้วมั้ง”ผมกวนกลับใส่มัน ที่เดินเข้ามาคุกเข่านั่งข้างๆ มองผมก่อนจะมองไอ้หนูที่เช็ดน้ำตาอยู่
“สรุป มึงห่วงกูหรือห่วงเมียวะ มองตาล่ะห้อยเชียว มองกูนี่”ผมดึงไอ้ลูกเขยให้มาสนใจตัวเอง แกล้งพวกมัน จะได้ไม่คิดมากเรื่องผม
“พ่อเจ็บตรงไหน”ไอ้ลูกเขยถามผม มองสำรวจ ถ้ากูบอกสะโพกมึงจะคิดลึกไหมวะ
“สะโพกน่ะเฮีย”ไอ้ลูกรักผมตอบแทน มันมองหน้า มึงคงไม่คิดใช่ไหม
“แล้วตรงอื่นล่ะ พ่อเจ็บไหม”มันไม่ตอบแต่ถามส่วนอื่น
“ไม่ว่ะ ขาช้ำหน่อยๆ”ผมตอบมัน
“เฮียว่าอย่าเพิ่งขยับดีกว่า ไม่แน่ใจว่าพ่อสะโพกร้าวหรือเปล่า เดี๋ยวโทรตามอาฉัตรดีกว่า”ไอ้ลูกเขยพูดก่อนจะลุกไปโทรหาไอ้ฉัดทันที สุดท้ายก็ต้องไอ้ฉัด
.
.
.
-
“สะโพกร้าวเพราะได้รับแรงกระแทกอย่างแรง ส่งผลให้ขาเปลี้ยไม่มีแรงไปชั่วขณะ ถ้าปล่อยไว้อาจทำให้เป็นอัมพาตได้”ไอ้ฉัดสรุปผลให้ฟัง หลังรับการรักษาอย่างถูกวิธี
“ไอ้ฉัด กูไม่ได้โดนข่มขืนมานะโว้ย”ผมพูดใส่หน้ามัน ถ้ากูดีๆมึงโดนกูแน่
“แล้วตรงไหนที่บอกว่านกโดนข่มขืน”มันถามผมกลับหน้าตาเฉย เรียกชื่อกูซะน่ารักเชียวมึง
“ก็ตรงไอ้แรงกระแทก ขาเปลี้ย เอี้ยอะไรของมึงไง”ผมพยักหน้าใส่มัน
“นกคิดไปเอง หรือว่า ที่จริงแล้ว”มันพูดด้วยรอยยิ้มแสยะในความคิดผม ไอ้ลูกตัวเองกับไอ้ลูกเขยตัวดีอมยิ้ม
“ไอ้ฉัด มึงออกไปเลย รักษากูยังไงเจ็บฉิบหาย มึงแกล้งกูใช่ไหม ฉีดยากูตั้งสามเข็ม”ทำอะไรไม่ได้พาลใส่แม่งเลย
“พ่อ ลุงฉัตรเขาแกล้งที่ไหนล่ะ คิดมากอีกแล้ว”ไอ้หนูเข้ามาสงบศึก
“มึงเข้าข้างมันเหรอ นี่ถ้าตอนนั้นมันได้แม่เอ็ง เมียข้า ไป มึงไม่ได้เกิดมาหล่อและมีผัวแน่”ขุดเรื่องเก่ามาพาลมันพร้อมลูกไปด้วยเลย อยากไม่เข้าข้าง
“ไม่เคยคิดจะแย่งไก่จากนกสักที นกก็รู้”มันพูดเสียงทุ้มทำเอาขนตูดลุก ยิ่งแววตามันที่มองอย่างสื่อให้รู้ว่าไม่เคยคิดจริงๆ
“ระ รู้อะไร กูรู้อะไร ไอ้ฉัด”เกิดติดอ่างซะงั้น
“ก็รู้ว่า ไม่เคยคิดจะแย่ง ไก่ ไง”มันพูดเสียงเดิมแต่เน้น พยักหน้าให้ช้าๆ
“ถึงคิดมึงก็ไม่ได้หรอก เพราะไก่รักกู ฮ่าๆๆๆๆ”ผมไม่รู้จะพูดอะไรเลยตอบแบบนี้ มันจะคิดว่าผมเยาะเย้ยมันไหมเนี่ย
“ก็เพราะรักนี่แหละ ถึงไม่แย่ง”มันตอบกลับมา ทำเอาเงียบกริบทั้งห้อง เพราะรัก มันคงรักไก่ไม่น้อยกว่าผม กูไม่น่าไม่พูดเลย ดูหน้ามันหงอยไปเลย ผมว่าจะขอโทษ แต่มันดันยกยิ้มพูดกลับมาซะก่อน
“เอาเป็นว่า นอนดูอาการสักสองสามวันก่อนนะ อยากกลับบ้านก็ทำตามที่บอก หมอขอตัวก่อน”เมื่อไม่มีใครอ้าปาก มันก็เลยอ้าเอง
“ขอบคุณครับ ลุงฉัตร พ่อไม่เป็นอะไรแน่นะครับ”ไอ้หนูยกมือไหว้พร้อมถามอีกครั้ง
“ดีที่มาทัน คราวหน้าก็ระวังสังขารหน่อยนะ ทำอะไรนึกถึงลูกบ้าง หมอไปล่ะ”มันพูดกับไอ้หนู ก่อนท้ายๆจะหันมาหาผมเต็มๆ เดินออกไปทันที
“ไอ้ฉัดดดดดดดดดด ไอ้เอี้ยยยยยย”ผมโวยวายใส่มัน หลังจากคิดได้ว่ามันเหน็บเข้าให้ กูไม่น่าคิดขอโทษมันเลย ฮึ่มมมม
“พ่อออ ลุงฉัตรเพิ่งบอกแหมบๆ อย่าใช้พลังงานเยอะ”ไอ้หนูบอกผมด้วยเสียงกลั้นขำ ไอ้เฮียปรับเตียงให้ลงไปอีกนิด
“มึงดูมันพูดใส่กูสิ ฝากไว้ก่อนเถอะมึง อย่าเสือกไปบ้านกูนะโว้ย”เมื่อกี้ทำไมกูคิดไม่ทันวะ เดี๋ยวมันต้องเสนอหน้าไปบ้านผมแน่ๆ ไม่มีความเกรงใจ สี่ห้าทุ่มบางทีเช้ามืด เสือกเอาของฝากไปให้กูอยู่ได้ ไอ้หนูกับไอ้เฮียส่ายหน้าขำๆ
“เอาน่า อย่าเพิ่งเครียด นี่ มีอะไรให้ดู”ไอ้หนูเข้ามานั่งข้างๆพูดเอาใจ ผมเหล่มองมันเมื่อนึกว่า มึงจะมาไม้ไหนอีก ก่อนมันจะพยักหน้าให้ผัวมันหยิบไอแพดกดสามสี่จึ๊ก ก็ได้ยินเสียงสดใส ทำเอาหน้าและปากเบ่งบานเมื่อเอามาจ่อตรงหน้า
“ปู่คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ คิดถุงจุงเบยยยยยยยยยยยย จุ๊บ จุ๊บ”ทำปากจู๋ใส่
“ตุลย์ ปู่ก็คิดถึง เมื่อไหร่จะมาวะ”ผมเรียกเด็กในรูปที่ยิ้มแป้น ใส่เสื้อกันหนาวมีฮู้ดตัวใหญ่ ไอ้เฮีย มันส่งลูกไปเรียนไฮสกรู สคูล ที่เมืองนอกตั้งแต่เด็ก อยู่กับน้องมันที่โน่น ปิดเทอมถึงมากันสักที เจอกันตอนแรกผมก็หลงไอ้หลานนอกลำไส้ซะแล้ว มันกลัวไม่ยกลูกให้เล่นเอาลูกมันมาบังหน้า
“ไม่บอก เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์สสสสสส ปู่รอตุลย์ด้วยนะ ซนหรือเปล่าเนี่ย”ส่ายหน้าไปมา ทำสายตาเจ้าเล่ห์
“ซนอะไรวะ พ่อเอ็งสองคนมันไม่ให้ปู่ทำอะไรเลย มันยึดสมบัติพร้อมอำนาจปู่ไปหมด เซ็ง”ผมทำเสียงทำหน้าใส่ ตุลย์หัวเราะเอานิ้วจิ้มๆ
“พ่อเขาห่วงปู่น่ะสิ แล้วนี่ปูเปลี่ยนวอลล์เปเปอร์ใหม่แล้วเหรอ ห้องขาวจั๊วะเลยอ่ะ”พูดพร้อมเบิ่งตามองแถบจะทะลุจอ
“เปลี่ยนบ้าอะไรล่ะ ปู่อยู่ดีๆพ่อเอ็งก็พามาโรงพยาบาล”ผมยื่นหน้าเข้าไปมั่ง
“คิดถึงปู่ฉัตร อ่ะเด่ะ ครึครึ”นี่พ่องงงมึงสอนหรือไงวะ ไอ้หนูแน่เลย ไอ้เฮียคงไม่กล้าแน่
“เอ็งอย่าเส้นตื้นตามพ่อเอ็ง โดยเฉพาะพ่อคนเล็ก ขอร้อง”ผมบอกพร้อมยกมือโบกไปมา
“อ่ะเคร แล้วปู่เป็นอะไร เจ็บมากหรือเปล่าครับ”ทำมือทำปากพร้อมถามเสียงเป็นห่วง
“ปู่ล้มนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรหรอก”ผมบอกหลานที่หลับตาเอามือกุมตรงหน้าอก
“ขอให้ปู่หายเจ็บ หายไข้ ยกเว้นอย่าหายไปจากโลกนี้ โอมเพี้ยงงงงงงงงงงงง”พูดจบพร้อมเป่าใส่ ยิ้มแป้น
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้หลานคนนี้ อวยพรได้ใจปู่จริงๆ”ผมหัวเราะเมื่อได้รับคำอวยพร
“พ่อดูแลปู่ดีๆนะ ปู่ก็อย่าซนนะครับ แล้วเจอกันนะครับ ปู่ ตุลย์ไปเข้าเรียนก่อนนะ สวัสดีคร๊าบบบบบบบบบบบบบบ”สั่งพ่อมันสองคนก่อนจะยกมือไหว้และวิ่งไปพร้อมหน้าจอค่อยๆดับลง
“มาหาปู่เร็วๆนะ คิดถึง”ผมบอกหลานยกมือบ๊ายบาย รอยยิ้มยังไม่จางจากหน้า ทุกครั้งที่เจอกัน ตุลย์ทำให้ผมนึกหนูตอนเด็ก เวลาที่ได้ดูแล ทำโน่นทำนี่ให้ เป็นเด็กช่างซักช่างถาม
“ไม่คิดจะย้ายลูกกลับมาเรียนที่นี่เหรอวะ ข้าคิดถึง เอ็งไม่คิดถึงหรือไง”ผมหันไปถามไอ้ลูกเขย
“คิดครับ”มันตอบแค่นั้น
“คิดและก็ทำด้วยสิวะ เมืองไทยก็มีที่ดีๆเยอะ อยากได้ภาษาเอ็งก็สอนสิ พูดได้ตั้งเยอะ @#$%*&^^@$$$%%^^ เฮ้อ เหนื่อย กูพูดกับคุณมงคลยังรับฟังซะมากกว่า”ผมบ่นกระปอดกระแปดอย่างทุกครั้ง พวกมันก็อมยิ้มทุกครั้งเช่นกัน
.
.
.
.
“เฮ้อ ค่อยหายใจสะดวกหน่อย ได้กลับบ้านสักที”ผมชูแขนสูดอากาศเข้าเต็มปอด หลังได้กลับบ้าน พอกลับมาปุ๊บ มันสองตัวก็ทิ้งผมไว้กับไอ้รงค์ รีบออกจากบ้าน บอกว่าไปธุระ
“ลุง เดินอีกแล้ว มานั่งก่อน บ้านมันไม่หนีไปไหนหรอก”ไอ้รงค์ส่งเสียงโวยวาย หลังเข้าไปเอาน้ำมาให้ รีบเข้ามาประคองให้ไปนั่ง คงเป็นไอ้หนูสั่งมันไว้
“กูรู้แล้วว่าไม่หนี แต่กูอยากหนีมึงนี่แหละ ไม่อุ้มกูเลยล่ะ”ผมพูดใส่มันที่เงยหน้าขึ้นมามอง
“แล้วไม่บอก ไปยืนตรงนั้นใหม่ ไป”มันพยักหน้าเตรียมจะพาไปที่เดิม
“ไอ้รงค์ ไอ้เชื้อไม่ทิ้งหาง ไอ้ลายทาง กวนตีนเหมือนพ่องงมึงไม่มีผิด”อดจะด่ามันไม่ได้
“ติดลุงนั่นแหละ อย่านะ อย่าขยับเดี๋ยวลมจับขึ้นมา ไอ้หนูเอาฉันตาย”มันพูดก่อนจะยกมือห้ามไม่ให้ผมใช้กำลัง
“ให้กูหายก่อน มึง เออ ว่าแต่พวกมันไปไหนวะ”ผมคาดโทษก่อนจะถามมัน ว่าไอ้สองคนมันรีบไปไหนกัน
“อ้าว ลุงไม่รู้เหรอ”มันทำหน้าใส่ แบบ อะไร เป็นพ่อพวกมันไม่รู้ได้ไง “ไอ้หนูมันลูกลุง พี่เฮียก็ลูกเขย ลุงก็พ่อพวกเขา ไม่รู้ได้ไงว่าไปไหน”ไอ้ฉิบรงค์ กูแค่คิดเสือกแปลความหมายหน้าตัวเองมาบอกกูอีก
“กูพ่องงงงงงงงงงงมันก็จริง แต่ไม่รู้โว้ย”ผมพูดเน้นๆใส่หน้ามัน
“อื้อหือ พ่องงงง มาเต็มหน้าเลย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันโทรบอกให้มาก็มา ขี้เกียจถาม ฉันเห็นว่าเรื่องส่วนตัวไม่อยากยุ่ง”มันเอามือเช็ดหน้าก่อนจะพูดต่อ
“เหรออออออออออ ไอ้รงค์ หน้ามึงมันขึ้น แต่ ส ใส่ เกือกเต็มไปหมด”ผมจิ้มหน้าผากมันจนหน้าหงายไปหัวเราะ ถึงได้คบกับลูกกูได้เพราะบ้าๆบอๆเหมือนกันนี่เอง สุดท้าย ไม่รู้
.
.
.
.
“บ้านเงียบๆวะ มันยังไม่กลับมาอีกเหรอเนี่ย”ผมค่อยๆเดินบนบ้าน ปากก็พึมพำ ก่อนจะได้ยินเสียงจุ๊กจิ๊กๆ ที่ห้องตรงข้ามซึ่งเป็นห้องมันสองคน ตอนแรกของไอ้หนูคนเดียว แต่ตอนนี้พาไอ้เฮียมาเสียวด้วย
“อืม เฮีย จะดีเหรอ”เสียงไอ้หนูนี่หว่า แหบพร่าเชียวมึงเป็นหวัดเหรอ
“ดีสิ”เสียงไอ้เฮียยืนยัน ว่าพวกมันแน่นอน แล้วมึงทำอะไรกันวะ
“แต่มันแคบนะเฮีย”ผมเอาหูแนบประตูฟังเสียงพวกมันที่ซุบซิบกันพลางคิด มึงยังเหลือความแคบอยู่อีกเหรอ โดนยุโรปบุกขนาดนั้น
“เดี๋ยวเฮียขยายออก มันก็กว้างแล้ว”แน่นอนมึงขยายมันก็ต้องกว้าง แล้วมึงจะมาขยายอะไรกันตอนนี้ มึงจะรอกลางคืนไม่ได้หรือไงวะ
“งั้นก็ได้”เสียงไอ้หนูพูดเบาลงคงจะยอม แต่บ้านไม้กลางวันมันก็ลั่นอยู่นะ ผมจะเคาะเตือนพวกมันดีไหม
“ขอบคุณนะ หนูของเฮีย”เสียงระรื่นเชียวนะมึงพอลูกกูยอม
จึก
จึก
ใครมาทิ่มหลังกูทำไมวะ
“ปู่ทำอะไร”
“แอบฟังพ่องงงเอ็งน่ะสิ”
“แอบฟังทำไมอ่ะ”
“มันจะจุ๊กกรูกัน ปู่ว่าจะห้ามอยู่ เอาไว้มืดๆก่อนก็ไม่ได้”
“ตุลย์ฟังด้วยนะ”
“เออ เฮ้ยยยยยยยยยยย”
ผมเออออ ก่อนจะร้องเสียงดัง
“ตุลย์ยยยยยยยยยย”
“คร๊าบบบบบบบบบบบบบบ”
มันส่งเสียงแข่งไม่ต่างจากผม ก่อนจะโผเข้ากอดไม่แรง
“มาเมื่อไหร่ลูก”ผมกอดไอ้หลานรักที่ยิ้มกว้าง
“มาตั้งโดน(นาน)แล้ว ปู่หลับอยู่ตุลย์ไม่อยากกวน ได้แต่หอมแก้มไปสองฟอด ครึครึ”ไอ้ตัวแสบยิ้มกริ่ม ถึงว่าเหมือนมีอะไรมาสัมผัสแก้ม คิดว่าโดนผีเอา เอ้ย ผีอำ
“ปู่หอมคืนบ้าง อืม ฟอดดดดดดดดด”ผมหอมไปสองฟอด ก่อนประตูจะเปิดออกมา
“อ้าวพ่อ เจอกันแล้วเหรอ”ไอ้หนูพูดเหมือนจะตกใจก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นไอ้ตัวเล็ก
“เออ เจอแล้ว ถ้าไม่เจอ ข้าได้เคาะพวกเอ็งแน่ ทำอะไรไม่คิด ลูกก็อยู่ ห่วงดูดุ้นกันอยู่นั่นแหละ”ผมหันไปเอ็ดมันสองคนที่ทำหน้าเหรอว่า พ่อด่าทำไมวะ
“อะไรของพ่อ ดูดุ้น”ทำไขเสือนะพวกมึง
“อดฟังเลยอ่ะปู่ เราไม่น่าเสียงดังเลยเน๊าะ”ไอ้ตัวเล็กขัดขึ้นมาด้วยความเสียดาย
“ฟังอะไรครับ ตุลย์”ไอ้เฮียถามลูกมัน
“ก็ฟังว่า พ่อกับพ่อเล็กทำอะไรกันน่ะสิ”เด็กคือสิ่งมีชีวิตที่คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น แต่ทำให้ผู้ใหญ่หน้าเหวอได้
“ห๊ะ ทำอะไรกัน เปล่านะ พ่อบอกอะไรหลาน”เด็กไม่เข้าใจความหมาย แต่ไอ้ผู้ใหญ่มันเสือกร้อนตัว
“กูไม่ได้บอก แต่พวกมึงน่ะสิ มัวแต่แคบแล้วขยายอยู่นั่นแหละ กลางวันแสกๆ”ผมกระซิบกระซาบกับมัน
“โอ้ย พ่อเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว ตุลย์ด้วย มานี่เลย”ไอ้หนูพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะพากันไปจากตรงนั้น
“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ หนูกับเฮียจะขยายบ้านออกไปอีก ก็เลยปรึกษากัน ว่าจะขยายส่วนไหนดี เพราะยังไงก็ต้องอยู่กันอีกนาน”ไอ้หนูพูดพร้อมเล่าให้ฟัง
“อ๋อ พวกเอ็งจะขยายบ้าน”ผมพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่ลูกพูด
“ครับ ผมคิดว่าจะขยายตรงห้องผมนี่แหละ ออกไปอีกสักสองห้อง เป็นห้องนอน แล้วก็ห้องสำรองไว้เผื่อมีใครมาพักที่บ้าน พ่อจะว่าหรือมีความเห็นอะไรไหมครับ”ไอ้เฮียพูดต่อพร้อมขอความเห็น
“ข้าไม่ว่าหรอก จะทำอะไรก็ทำ ก็ดีเหมือนกัน เวลา ตุลย์กับน้องเอ็งมา หรือเพื่อนๆ จะได้ไม่ต้องเบียดเสียดกัน”ผมพูดอย่างเห็นด้วย เวลามากันทีนอนให้เต็มบ้านไปหมด มุ้งมีกี่หลังขนออกมาเต็มที่ ห้องอีกห้องก็ทำที่เก็บของไปซะแล้ว
“ไอ้เรื่องนั้นไม่ได้ลำบากหรอกครับพ่อ แต่เราจะมีสมาชิกมาเพิ่มก็เลยต้องทำ เขาจะอยู่ถาวรเลย พ่อคงไม่ว่านะ”ไอ้เอียออกตัวอย่างเกรงใจ แต่หน้ามันยิ้ม เวลามันทำหน้านิ่งไม่ค่อยมีใครกล้าคุยกับมันเท่าไร ดูมันน่าเกรงขาม แต่เวลายิ้มก็ทำเอาละลาย สาวๆแถวนี้เคลิ้มกันเป็นแถว
“ได้สิ ใครจะมาอยู่วะ กว่าตุลย์จะมาปู่ก็คงหง่อมแล้ว”ผมบอกอย่างยินดี แต่มีต่อยอดหลานนิดๆ อยากให้มันมาอยู่ด้วย
“ไม่หง่อมหรอกปู่ ก็ตุลย์นี่แหละจะมาอยู่ด้วย”ไอ้ตัวเล็กพูดเสียงใส ทำเอาผมหันไปมอง
“จริงเหรอ ตุลย์จะมาอยู่กับปู่”ผมพูดอย่างดีใจ
“จริงสิครับ ตุลย์คิดถึงปู่ม๊ากกกกกมาก เลยขอพ่อกลับมาอยู่เมืองไทย”ไอ้ตัวเล็กกอดผมส่งสายตาออดอ้อน
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้ขี้อ้อน ดีเลยปู่จะได้มีเพื่อน เดี๋ยวปู่ไปรับไปส่งเอง ข้าไม่ง้อเอ็งสองคนแล้วโว้ย”ผมหัวเราะขยี้หัวไอ้ตัวแสบ คุยทับไอ้สองคนที่ส่ายหน้า
“แหม ได้หลานลืมลูกเลยนะ”ไอ้ลูกในไส้แต่ยกตับให้คนอื่นกินไปแล้ว ทำเสียงใส่
“อ้าว ก็เอ็งมี ผะ เอ้ย คนนอนเป็นเพื่อนแล้วนี่ ข้ายังไม่มีนี่หว่า”ผมพูดกลับอย่างลืมตัวแต่ดีกลับลำทัน ตุลย์เป็นเด็กฉลาด ผมว่าตุลย์รู้แต่ไม่ได้คิดอะไรมากเหมือนผู้ใหญ่
“ช่ายยยยยย ปล่อยพ่อเขาดูดุ้นกันไปเถอะ ตุลย์จะอยู่เป็นเพื่อนปู่เอง เน๊าะ”ไอ้ตัวเล็กยิ้มแป้น
“ตุลย์”เสียงพ่อพวกมัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ดีมากหลานรัก ครึครึ”ผมหัวเราะชอบใจ ก่อนจะเห็นอีกสองคน
“หัวเราะอะไรดังเชียว พ่อ ถูกใจอะไรเหรอ”สิงห์ น้องคนรอง ไอ้เฮีย เรียกผมเต็มปากเต็มคำ
“ดังไปถึงข้างล่าง เดี๋ยวสะโพกร้าวนะคะ พ่อ”กันย์ น้องคนเล็กมันก็เช่นกัน นอกจากลูกเขย หลานชาย ก็ได้ลูกชาย ลูกสาวที่น่ารักเพิ่มมาอีก
“อ๋อ ปู่เขาขำที่ตุลย์บอกจะอยู่เป็นเพื่อน ปล่อยให้พ่อดูดุ้นกันเองต่อไป แค่นี้เอง อา”เสียงเจื้อยแจ้วพูดอย่างไร้เดียงสา แต่พาไอ้คนเป็นพ่อคนเล็กหน้าแดง
“เหรอ ฮ่าๆๆๆๆ เออ ดีๆๆๆ”สิงห์หัวเราะไม่ต่างจากผม กันย์หน้าแดงแต่ก็หัวเราะไปด้วย บ้านคึกครื้นกันอีกครั้ง แน่นอนคืนนี้กว่าจะได้นอนคงเกือบเช้า แต่ผมไม่กลัวหรอกเพราะความสุขมันล้นอก
.
.
.
.
หลังใส่บาตรเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ก็กินข้าวเช้ากัน บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย วันนี้เป็นวันมงคล ไม่ใช่สิ เป็นวันมหามงคล วันที่คนไทยทั้งแผ่นดิน รวมถึงคนไทยทั่วทุกมุมโลก รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร
ครับ
วันเฉลิมพระชนม์พรรษา พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ พ่อหลวงของคนไทยทั้งแผ่นดิน พ่อผู้ยิ่งใหญ่ พ่อผู้มีแต่ให้โดยไม่เคยหวังสิ่งตอบแทน
และถือวันนี้ เป็นวันพ่อแห่งชาติ ในฐานะที่ผมเป็นพ่อคนและก็ยังเป็นอยู่ จนถึง ณ ตอนนี้ ลูกๆกำลังทำสิ่งที่คนเป็นพ่อน้ำตาปริ่ม
“หนูขอให้พ่อมีสุขภาพแข็งแรง อยู่ให้ลูกได้ดูแล เป็นที่พึ่งพาทางใจ ไปนานๆนะพ่อ”ไอ้หนูเอาน้ำล้างเท้าผมอย่างแผ่วเบา ทะนุถนอมราวกับกลัวจะแตก
“หนูจำได้ ตอนเด็กพ่ออาบน้ำให้ พ่อสระผมให้ พ่อ ฮึก ล้างเท้าให้ แม้แต่ก้นพ่อก็ล้างให้ ฮึก นับแต่นี้ต่อไป หนูจะทำให้พ่อบ้าง หนูรักพ่อนะ รักมากที่สุดของทุกๆโลก”มันพนมมือพูดกับผมก่อนจะก้มลงกราบที่ตัก ผมลูบหัวก่อนจะหอม
“พ่อก็รักเอ็ง เอ็งเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อ ขอให้เอ็งมีความสุข ความเจริญ ในชีวิต มีทุกข์ก็ขอให้นึกถึงพ่อนะ”ผมบอกกับลูกพยายามไม่ให้เสียงสั่น
“ขอบคุณครับพ่อ”มันก้มลงกราบอีกครั้ง ก่อนไอ้คนที่ผมยอมรับเป็นลูกเขยก็ทำให้ผมไม่ต่างกัน
“ผมขอบคุณที่พ่อให้โอกาสดูแลแก้วตาดวงใจ ขอบคุณที่เมตตาผมและครอบครัวมาตลอด ขอบคุณที่ให้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวพ่อ ผมสัญญาจะดูแลครอบครัวของเราตลอดไป ขอให้พ่อเป็นกำลังใจให้ด้วยครับ”มันพูดจบก็ก้มลงกราบ ผมตบไหล่มันเบาๆ
“ข้าก็ขอบใจที่เอ็งมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว ขอบใจทีดูแลและทำตามที่พูดมาตลอด ขอบใจนะลูกนะ”ผมบอกด้วยรอยยิ้ม น้องสองคนก็กราบและอวยพรให้ผม ส่วนไอ้ตัวเล็ก คลานเข่าเข้ามาหาพร้อมพวงมาลัย
“ตุลย์ขอให้ปู่มีความสุขมากๆ ขอบคุณที่ปู่รักและเอ็นดู ขอบคุณที่ให้ตุลย์มาอยู่ด้วย ขอบคุณที่รับพ่อเป็นลูกเขย”พอมันพูดถึงตรงนี้ ทำเอาปล่อยก๊าก
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวสิ ตุลย์ยังพูดไม่จบเลย”มันท้วงหน้างอปากยื่น
“เอ้า ๆ พูดต่อลูก”ผมยังแอบขำ
“ตุลย์จำได้ว่าครั้งหนึ่งเคยได้อยู่กับปู่ ปู่เคยอุ้ม ปู่ดูแล ฮึก ตุลย์คิดถึงปู่ พอได้เจอปู่ ตุลย์ดีใจมากที่มีปู่ให้ได้กอด มีปู่ให้คิดถึง ฮึก ฮือออออ”ไอ้ตัวเล็กพูดเสียงมั่นคง จนเสียงเครือ จนปล่อยโฮ อย่าว่าแต่เด็กเลย ผู้ใหญ่ในนี้ก็น้ำตาคลอ
“โอ๋ ๆๆๆๆ ไม่ร้องลูก ไม่ร้อง ตุลย์เป็นเด็กดี ปู่ก็รักตุลย์ กลับมาอยู่กับปู่นะลูกนะ”ผมดึงไอ้ตัวเล็กมากอดอย่างรักใคร่
“ครับ ตุลย์กลับมาแล้ว ตุลย์รักปู่นะ”พูดจบก็คล้องมาลัยที่แขน หอมแก้มผมสองข้าง พร้อมกอดไม่ยอมปล่อย
“พ่อก็ขออวยพรให้ลูกๆทุกคนมีสุขภาพแข็งแรง จะได้ดูแลพ่อไปนานๆ ขอให้มีความสุข ความเจริญ คิดดี ทำดี นะลูกนะ”ผมอวยพรให้ลูกและหลาน ก่อนทุกคนจะเข้ามากราบที่ตักและโอบกอดผมเอาไว้ ช่างเป็นอ้อมกอดที่มีความสุขจริงๆ
.
.
.
.
ตอนนี้พวกเรายืนตรงลานบ้าน ในมือมีเทียน พร้อมเสียงที่เปล่งร้อง สรรเสริญพระบารมี ให้พ่อหลวงของเรา พ่อที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้ลูกๆในแผ่นดินอยู่อย่างมีความสุข พ่อที่ไม่เคยย่อท้อ ให้บุกป่าฝ่าดง น้ำท่วม หรือภัยอะไรก็แล้วแต่ พ่อผู้ก็รีบฝ่าไปทันทีโดยไม่รีรอ พ่อที่ทั้งชีวิตไม่มีใครรู้ว่า วันหนึ่งได้หลับกี่ชั่วโมง วันหนึ่งได้พักเพื่อความสุขส่วนตัวบ้างหรือเปล่า พ่อที่แม้ยามเจ็บป่วยก็ยังห่วงลูกไม่เสื่อมคลาย ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหน พ่อผู้ยิ่งใหญ่พระองค์นี้ก็ไม่เคยทอดทิ้ง แล้วลูกๆในแผ่นดินนี้ล่ะทำอะไรให้พ่อพระองค์นี้บ้าง เชื่อเถอะพระองค์ไม่เคยขอสิ่งที่เป็นวัตถุ พระองค์ขอแค่ให้รักและสามัคคีกัน
ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน
***********************************************************************************************************************
วันพ่อคงไม่ต้องบอก ว่าต้องทำอะไร ลูกทุกคนย่อมรู้อยู่แล้ว คนเขียนขอให้พ่อทุกคนมีสุขภาพแข็งแรง นะคะ เจอกันอาทิตย์หน้านะคะ เดินทางกลับไปหาพ่อด้วยความปลอดภัยนะคะ :mew1:
ปล. คำว่า ฉัด ไม่ได้พิมพ์ผิดนะคะ เป็นการออกเสียงแบบประชดของพ่อนกเขา และมีคำวิบัติบ้างนิดหน่อยจ๊ะ :กอด1:
-
จิัมไว้ก่อน
อ่านแล้วคิดถึงพ่อเลยอ่ะ...
นี่พ่อนกไม่รู้รึว่าลุงฉัดแอบชอบ อิอิ
-
:3123: :3123: :3123:
อยากอ่านเรื่องพ่อนกกับหมอฉัตรจัง :katai2-1:
-
กรี๊ด มาซะซึ้งเลยอะ :mew1:
น้ำตาซึมกับการกราบพ่อ
พ่อนกน่ารัก น่าเอ็นดู เหมือนเป็นเพื่อนตุลย์มากกว่าปู่นะเนี่ย
ครอบครัวสุขสันต์มาก อ่านไปอมยิ้ม แก้มจะแตกตลอดทั้งตอนเลย
บ้านพ่อนกลูกหนูตอนนี้กลายเป็นครอบครัวใหญ่แล้ว
แต่จะดีกว่านี้ ถ้ามี หมอฉัตรมาอยู่ด้วย อิอิ :impress2:
รออาทิตย์หน้าค๊าา เรื่องนี้สนุก สุข เศร้า บู้ ครบรสมากกกกกก ชอบที่สุดดด
ประทับใจอะ o13
-
นำ้ตาร่วงเลยตอนท้าย
-
น่ารักจริงๆครอบครัวนี้
สุขสันต์วันพ่อเช่นเดียวกันนะคะ
-
อ่านตอนนี้ของนักเขียนแล้วรู้สึกอิ่ม และมีความสุขมากๆ ค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ และถ้ามีตอนพิเศษอย่างนี้อีกเยอะๆก็ขอบอกว่าชอบบบบบบบบบบบบมากกกกกกกกกกกค่ะ :ling1:
ขอบคุณสำหรับตอนซึ่ง ๆ ดีๆ แบบนี้นะคะ ---------ทำเอาคิดถึงพ่อคิดถึงแม่อย่างแรงเลยอ่ะ :hao5:
-
โหหห.. คุณนกโคตรซึ้งอ่า!!
-
:impress: :impress: :impress: ซึ้งมาก ๆ เลย อบอุ่นสุด ๆ :impress: :impress: :impress:
-
เป็นการบ่งบอกว่าเรื่องนี้จะต้องแฮปปี้ รักพี่คนเขียนจุง :กอด1:
ครอบครัวนี้น่ารักจัง ว่าแต่...พ่อจะมีผ.เอ๊ย คนรักเป็นคุณหมอหรอ?
ดูเหมือนคนที่หมอบอกว่ารักจะเป็นพ่อนกไม่ใช่แม่ไก่นะ :hao3:
น้องตุลย์ น่ารักจังหนูน้อย :กอด1:
แล้ว...รันนี่ ใครจะได้ไปครอบครอง? :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
พ่อนกน่ารักมากๆๆๆๆๆๆ
อ่านแล้วน้ำตาซึมตอนท้าย :กอด1: :pig4:
-
คุณนกคะ แก่ขนาดนี้ ยังมีคนมาจีบอีกอ้ะ
เอ็นวี่ที่สู๊ดดดดดดดดดดดด << วิบัติอ้ะ :hao7: :hao7:
-
มีความสุขจัง ทรงพระเจริญ
พ่อนก ลุงฉัดดดดด อิอิ อยากอ่านคู่นี้ อยาดอ่านคู่ลูกด้วย รอ อาทิตย์หน้า :katai2-1: :กอด1:
-
ครอบครัวสุขสันต์ วิน วิน ทั้งสองครอบครัว 5555
พ่อนกจะมีคนดูแลแล้ว เป็นหมอซะด้วย หุ หุ
น้ำตาซึมเห็นด้วยกับตอนท้ายทุกประการ
-
พ่อนกน่ารักมาก ครอบครัวใหญ่อบอุ่นดีจัง มีถึง 3 รุ่น
ตอนจบก็ซาบซึ้งใจ
-
แสดงว่าเฮียพ้นผิดแล้วใช่มั้ย ได้กลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา :mew1:
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ. :กอด1:
-
ครอบครัวนี้น่ารัก ฮาอีกด้วย :laugh:
-
เมื่อไหร่พ่อนกจะเห็นใจลุงฉัตรน๊า
-
หมอฉัตรกับคุณนก อร๊ายยยยยยย หรือว่าคุณพ่อนกจะได้ออกเรือน 555 :mew1:
-
:m1: น่าร้ากอ่าาาา สุขสันต์วันพ่อด้วยคนค่าา
-
ขอให้มีคู่ลุงฉัตรกับลุงนกได้ไหม รู้สึกเริ่มชอบแบบสุดๆแล้วเนี่ย เอาเป็นแฟนเซอร์วิสก็ได้ :heaven
-
ครอบครัวในฝันหรรษา
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมากเลยค่ะ
+1 :กอด1:
-
ครอบครัวหรรษา
-
น้ำตาซึมกับคำพูดของคนเขียน
อยากอ่านเรื่องพ่อนกกับลุงฉัตรจังเลยว่าจะเป็นยังไงกัน
แล้วก็เรื่องของรันกับเข้ม (หรือเปล่าหว่า) อันนี้ต้องตามลุ้น อิอิ
ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน...
-
อุ่นไปทั้งใจ ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ
พ่อนกเขาก็มีคู่จิ้นเหมือนกัน ดูท่าพ่อนกจะอึนต่อไป
น้องตุลย์น่ารักขี้อ้อน ขวัญใจทั้งครอบครัว
รอตอนต่อไป
-
โอย น้ำตาแตกตามอ่ะ ซึ้งมาก ขอให้คุณพ่อของทุกคนมีความสุขและสุขภาพแข็งแรงนะคะ :mew6: รวมทั้งพ่อของเราด้วย :กอด1: :L1:
-
ครอบครัวหนุ่มหล่อ
มีกันย์เป็นผู้หญิงคนเดียว
สนุกสนานกันทั้งครอบครัว
วันหยุด เดินทางปลอดภัยกันนะคะ
-
คิดถึงพ่อ
-
ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน
ขอบคุณค่ะสำหรับตอนนี้ ทุกคนมีความสุข สุดท้ายถ้าลูกสุขพ่อก็สุขที่สุดเนอะ อ่านแล้วก็คิดถึงพ่อ
ปล. อ่านแล้วตงิดตั้งแต่ตอนที่แล้วเรื่องพ่อนกกับหมอฉัตร ไม่คิดว่าอิอิ หมอฉัตรเพราะรักพ่อนก เลยปล่อยตัวเป็นโสด แล้วยังสอนให้รู้ว่า รักไม่จำเป็นต้องครอบครอง ให้คนที่เรารักมีความสุขเราก็สุข
-
คู่หลักก็หวานกันจนมดเต็มเรือน
ขอคู่น้องเบียร์ หวานๆสักตอน
หรือ จะเป็นคู่ นก-ฉัตร ดีน้า :hao3:
-
:กอด1: ตอนนี้ซึ้งและน่ารักม๊ากกกกกกกกก
-
พ่อนกกับลุงฉัตรคู่จิ้นรุ่นใหญ่รึเปล่าเนี่ย ฮ่ะๆ อบอุ่น ซาบซึ้งปนฮาจริงๆตอนนี้
-
อ่านแล้วตื้นตันใจ ขอบคุณคนแต่งๆนะคะ
ชอบตอนนี้มากๆเลย ครอบครัวสุขสันต์ o13
-
:ling1: :ling1: :ling1: ตอนนี้น่ารักมากกกกเลยค่า
ดีใจที่เฮีย ได้ชีวิตใหม่ กลับมาอีกครั้ง ได้ทั้งคนรักและครอบครวที่อบอุ่นและแสนดีอีกครั้ง
ได้อยู๋กับคนที่รักถึงสองคนพร้อมกัน ดีใจจริงๆค่า o13
ดีใจกับหนูด้วย ที่ได้อยู๋กับเฮีย ได้อยู่กับพ่อ ได้เป็นพ่อน้องตุล ได้อย่างที่รอคอย ซึ้งจริงๆค่า :monkeysad: อ่านไป ขำไป ยิ้มไป ยิ้มให้กับความน่ารักของครอบครัวนี้ ยิ้มให้กับความรักที่สุดคนมีให้กัน ทั้งรูปแบบ พ่อ ลูก และ คนรัก น่ารักมากๆจริงค่ะ เราชอบรื่องนี้จริงๆนะ ตามอ่านตลอด นับวันรอเลย ห้าวัน นานสุด เจ็ดวัน ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
ปล, ต้องมีขยายการกลับมาของเฮียและการที่ได้มาอยู่ร่วมกัน รวมทั้งตุลอีกใช่มั้ยคะ เค้าจะรอน้า เย้ๆ
ปล,2 ขอคู่ พี่สิบเบียร์ ขอคู๋ นายนาย หวานๆๆ ด้วยนะค่า
ปล, ท้ายที่สุด อยากบอกมากๆค่ะ นักเขียนค่า อย่าลืม คู่เข้มรัน (เค้าเชียร์สุดใจขาดดิ้น) นะค่า
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2: :z2:
-
รักจังเลยเรื่องนี้อ่ะ
แต่งได้ดีมาก
o13 o13 o13
-
โหวววว สุดยอดอ่ะค่ะ ตอนนี้เป็นอะไรที่ประทับใจและตื้นตันใจมากเลย
ดีใจที่เห็นทุกๆคนมีความสุขดี ดีใจมากจริงๆนะคะ ชีวิตคนเรามันไม่มืดมนไปซะทั้งหมดหรอกเนอะ
ขอบคุณคนเเต่งนะคะที่ให้พวกเค้ามีวันนี้ แต่แหม........นั่งไทม์เเมชชีนไปวะขนดนี้เเล้ว
ยังกั๊กคู่ชีวิตของหนูรันอยู่ดีนะคะ เค้าเป็นใครหรอค๊าาาา ทำแบบนี้คนอ่านค้างคาค่ะ #พูดเลออออ อิอิ
หวังว่าจะเฉลยในเร็ววันนะคะ จะรอเนอะ :hao5:
มาถึงพ่อนกของเรา แหมะ!! จนได้นะคะ มดแดงที่แฝงมะม่วงจนแก่ ไม่ยอมกิน เฝ้าไม่ห่างแบบนี้เนี่ย
แต่เห็นทีจะถึงเวลากินเเล้วล่ะมั้ง แอะ.....จะไหวเร้ออออออออ :hao7:
5555 ขำๆค่ะ ปูนนี้เเล้ว มีเเต่อยู่เป็นเพื่อนใจ เพื่อนชีวิตกันไปจนตายนั่นแหล่ะค่ะ
ดีจังเลยมีคนเฝ้ารักมาตลอดแบบนี้อ่ะ น่าอิจฉาจังค่ะ ใครๆก็มารุมรักพ่อนกเนอะ
หนูก็รักพ่อนก :กอด1:
และที่เป็นไฮไลต์ของเรื่องคงไม่พ้นพ่อของเเผ่นดิน ในหลวงของเรา
บอกตรงๆ เวลาได้เห็น ได้อ่านอะไรเกี่ยวกับพระองค์ท่าน ไม่ต้องทำอะไรเลยน้ำตาก็ไหลออกมาเอง
มันตื้นตันใจมากจริงๆ ภูมิใจค่ะที่เกิดมาอยู่ใต้ร่มพระบารมีของพระองค์ท่าน
จะเกิดอีกกี่ชาติ จะเป็นอะไรก้แล้วแต่ ขอเกิดในแผ่นดินที่มีพระองค์ท่าน เป็นข้ารองบาททุกชาติไปเลยค่ะ
http://www.thaiboyslove.com//www.youtube.com/v/H5aF_Fr9MaI
ในหลวงของแผ่นดิน หล่อรวมให้เม็ดดินทรายกลายเป็นแผ่นดินที่ยิ่งใหญ่
หยดน้ำหยาดเหงื่อพระองค์หยดลงที่ไหน ทุกข์ร้อนจะพลันสลายทุกข์ภัยจะไม่อาจแผ้วพาน
ในหลวงของแผ่นดิน ทรงเป็นที่รักและที่พึ่งพิงให้เราแสนนาน
ตั้งแต่เล็ก จนโตจำได้ทุกอย่าง ใต้ร่มพระบริบาล สุขสราญด้วยความร่มเย็น
....
แผ่นดินนี้คือบ้าน คือแดนสวรรค์ แสนสุขใจ
มีทุกอย่างที่ดีเพราะใคร ฉันจะไม่ลืม
ขอพระองค์ทรงมีพระพลานามัยแข็งเเรง ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน
หนูรักในหลวงค่ะ
รักคนเเต่งด้วยค่ะ รอตอนหลักที่จะนำพาไปสู่ตอนนี้นะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2: :กอด1:
-
อ่านมาถึงตอนท้ายๆแล้วซึ้งจนน้ำตาไหลเลย
ขอบคุณนะค่ะที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้อ่านกัน
สมกับเป็นวันพ่อแห่งชาติจริงๆ ทรงพระเจริญ
-
ใครจะมีความสุขเกินปู่นกไม่มีแล้วล่ะ ^^
-
กลายเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากมาย :m1:
-
ทราบซึ้งใจจริง ๆ :L2:
-
ขอตอนพิเศษหมอฉัตรกับพ่อนกด้วยนะคะ :oo1:
-
ไม่เคยผิดหวังเลยจิงๆกับเรื่องนี้. มีแต่สิ่งดีดีที่ถ่ายทอดถึงอารมณ์ให้ได้อ่าน
ไม่อยากให้จบเลย รอรอต่อไป^^
-
อ่านแล้วน้ำตาไหล เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากๆ :pig4:
-
love this chapter mark kub!!!
-
ว่าจะเม้นท์แต่เมื่อคืนละแต่หลับก่อน =_=¡ ตอนนี้อบอุ่นมาก อยากให้ถึงเร็วๆ พ่อนกเองก็เจอรุกขนาดนี้ก็รับๆลุงฉัตรไปเถอะ คิกๆ
-
ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน :dad1:
เม้นเรื่องนี้เรื่องแรกต้อนรับวันพ่อเลยค่ะ
เป็นตอนพิเศษที่น่ารัก และซาบซึ้งมากเลยค่ะ อ่านแล้วน้ำตาคลอเลยอะ
เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากเลย พ่อนกมีลูกหนู และลูกเขยดีๆ อย่างเฮียคอยดูแล
แถมยังมีหลานตุลย์ให้พ่อนกได้ชื่นใจอีก ที่สำคัญหมอฉัตรนี่แค่มีมาให้จิ้นหรือจะมีตอนต่อของคู่พ่อก็ดีนะคะ
แบบอยากให้พ่อนกมีคุณหมอ(ฉัตร)มาคอยดูแลใกล้ชิดอะคะ
แล้วตอนนี้ยังได้รู้ว่าคนอื่น ๆ ก็แฮปบี้ อยู่รอดปลอดภัยทั้งพี่สิบกะน้องเบียร์ และนายกะนาย
แต่น้องรันนี่สิพาพ่อแม่และน้องไปเที่ยวเหนือแค่นั้นเหรอ ตกลงน้องรันคู่ใครอะ อย่างงี้ก็ต้องลุ้นกันต่อไปสิเนี่ย
หรือคนเขียนจะให้น้องรันคลองตัวเป็นโสดคนเดียว น่าสงสารอะ เอ๊หรือพี่เข้มกะพี่ไป่ มีใครเป็นหนุ่มเหนือหว่า
รอติดตาม ทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวกเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า :pig4: :กอด1:
สุขสันต์วันพ่อเช่นกันค่ะ :dad2:
-
บอกได้คำเดียว ซึ้งงงงงงงงงง แต่ก็ยังไม่ทิ้งความฮาาาาา o13
-
รู้สึกดีจังเลย ในที่สุดทุกคนก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขซะที ครอบครัวสุขสันต์จริง ๆ
พ่อนกจ๋า คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มอีกเนอะ ยอมรับเฮียเป็นลูกเขย ยังได้ลูก ได้หลาน พ่วงตามมาอีกตั้งสามแน่ะ
น้องตุลย์น่ารักจริง ๆ นอกจากเข้ากับพ่อเล็กได้ดีเยี่ยมแล้ว ยังเป็นหลานรักของปู่นกซะด้วย
อ่านแล้วก็มีความสุขไปด้วยจริง ๆ กับครอบครัวที่แสนน่ารักนี้
แล้วคุณหมอฉัตรเนี่ย แอบรักพ่อนกอยู่ใช่มั้ยจ้ะ พ่อนกทำตัวมีพิรุธ แสดงว่ารู้ความรู้สึกคุณหมอฉัตรด้วยสิ
คุณหมอ ช่างมีความรักที่มั่นคงและสวยงามมากเลย แค่ได้เฝ้ามอง ดูแล แต่ไม่คิดแย่งชิง จิตใจดีจัง
เจอทะลุ กับ ทะลวง ลูก ๆ ของตะบันสินะ คิดถึงตะบันจังเลย อยากให้ตะบันได้อยู่มีความสุขด้วยกันจัง ฮืออ :mew6:
พี่สิบน้องเบียร์ น้องรัน และสองนาย ก็ท่าทางอยู่กันอย่างมีความสุขดี ดีจริง ๆ ที่ทุกคนได้มีความสุขอีกครั้ง
แต่ว่า น้องรันของเรา สรุปไม่มีแฟนกับใครเค้าเหรอเนี่ย เอาเหอะ ไม่เป็นไร น้องรันมีความสุขกับครอบครัวก็ดีแล้ว
ฟ้าหลังฝนงดงามเสมอ เป็นคำที่ตรงกับเรื่องนี้จริง ๆ หลังเรื่องร้าย ๆ ทุกคนก็ได้อยู่อย่างมีความสุขกันซะที
วันพ่อแห่งชาติ ขอให้คุณพ่อของคนเขียน และคนอ่านทุก ๆ คน มีสุขภาพแข็งแรงนะคะ อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร
ของลูกหลานไปอีกนานแสนนาน ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะคะ
และขอให้องค์ในหลวงของเรา จงทรงพระเจริญ ทรงพระเกษมสำราญ และมีพระชนม์มายุยิ่งยืนนาน ด้วยเทอญ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L1:
-
ครอบครัวสุขสันต์ ตอนเดียวแต่มีหลายอารมณ์มาก
ทั้งฮาทั้งซึ้ง รู้สึกอบอุ่น หนูกับพ่อนกยังน่ารักเหมือนเดิม
แถมยังมีตุลย์มาสร้างรอยยิ้มเพิ่มอีกคน ตอนสุดท้ายซึ้งมาก
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆ ที่แฝงสิ่งดีๆ ไว้ให้อ่าน
เป็นตอน 'สุขสันต์วันพ่อ' ที่น่ารักและซึ้งมากๆ ขอบคุณนะคะ
ส่วนสิ่งสุดท้ายที่อยากจะบอกก็คือ
'ขอพระองค์ทรงพระเจริญ'
ปล.มาต่อเร็วๆ นะ รอๆ :กอด1:
-
พ่อนกจะรู้ความในใจหมอฉัตรไหมนี่ หมอจะรอเก้อมั้ยนะ อิอิ
:กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ^^
-
กลายเป็นครอบครัวใหญ่เลยนะเนี่ย
น้องตุลย์กลายเป็นลูกและหลานพ่อ(หนู)เล็กกับปู่่นกเต็มตัวเลย
ความแสบความซนความทะเล้นถอดแบบมาจากหนูกับพ่อนกมาเต็มๆ :jul3:
อั๊ยยะ!! ลุงหมอฉัตรกับพ่อนก
มีรุ่นใหญ่มาให้กิ๊วก๊าวเล่นพาให้อมยิ้มจริงๆ :-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ตุลย์ร่าเริงมากกกก
พลอยทำให้ครอบครัวมีความสุขและมีเสียงหัวเราะตลอดเลย
-
เออออ พ่อนกจะมีคู่รึเปล่าน๊าาาาาาาา :laugh:
-
:กอด1: ครอบครัวนี้น่ารักมากก อ่านไปน้ำตาไหลไป
-
ครอบครัวสุขสันต์กันจริงๆ ฟินนนนเรย
รักพ่อนกของหนูมากๆ เหมือนกันนะ
-
มีความสุขกันทุกคน :L1:
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักจริงๆเลยนะคะ
แล้ว เมื่อรั่ย พ่อนก จะรู้ว่า ลุงฉัตร รักละคะเนี่ย
ขอตอนพิเศษของ ลุงฉัตรกับพ่อนก บ้างนะคะ
-
พ่อนกน่ารักสุดๆอ่ะ อิๆๆๆ
-
เป็นเรื่องราวต่อมาที่เราอยากให้ถึงเร็วๆจัง
ความสุขไหนก็ไม่เท่าความสุขในครอบครัว
อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอบอุ่นจนร้อนไปเลย
ถ้าจะให้ดีรับลุงฉัตรมาเป็นสมาชิกอีกหนึ่ง
รับรองพ่อนกไม่เหงา และไม่หนาวแน่นอน :laugh:
อ่านแล้วซึ้ง ซาบซึ้งในความรักของพ่อนก
เหมือนพ่อหลวงของเราที่ไม่เคยหวังอะไรตอบแทน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
ครอบครัวนี้น่ารักจัง อยากอ่านเรื่องของรัน กับพ่อนกบ้าง จะมีไหมน้า :L1:
-
บู๊สนั่น พร้อมความหรรษา แม้ช่วงดราม่ายังฮาไม่เว้นวรรค ชอบที่ซู๊ดดด
พึ่งได้เข้ามาอ่าน...รันยาวจนตอนล่าสุด ขอบอกว่า สนุกมากและมีความสุขมากค่ะ เข้าขั้นรักคนเขียนกันเลย 555
รู้สึกทึ่งๆคุณ goonglovenut เขียนได้ไงเนี่ย กินอะไรถึงเขียนได้ขนาดนี้ เก็บข้อมูลยังไง สะสมอะไรมาจากไหนหนอ
เพราะมันตลกที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา หลุดขำก๊ากเสียงดังไปหลายมุข (เก็บไปเล่าให้คนอื่นขำต่อ ก็ยังได้อีกอ่ะ สุดๆแล้ว)
จำแม่นเลย...เรื่องเมียไอ้ชวด หนีไปมีผัวใหม่เป็นทหารเืรือ, พาร์ทเฮียเล่าก็ขำหนักอยู่, คู่นี้ติดท็อปชาร์ทคู่ขวัญในดวงใจเรียบร้อย
อ่านแล้วรู้สึกดีมาก เพราะถูกใจทุกอย่างจริงๆ ภาษาสนุกเข้าสมัย โครงเรื่องสุดติ่งความมันส์ ตัวละครแน่น มีพื้นเกาะมาอย่างดีทุกตัว
และอารมณ์ขัน...คือที่สุด แฝงมาแบบกลมกลืนแต่เอาอยู่อย่างแรง ฮาขยี้ ฮาแบบมาย้อนอ่านก็ยังฮา ขอคารวะค่ะ
โดยที่ยังอยู่บนพื้นฐานของความเป็นเหตุเป็นผล ไม่มีออกทะเลแต่อย่างใด(โครงแน่นต้องให้) ...สุดยอด ชอบมาก, รอซื้อเล่มเลยค่ะ!
เท่าที่ค้นดู เห็นว่าีมีอีกเรื่องคือ "ก็คนมันรักทำไงได้" จะตามไปอ่านนะคะ...มีตั้งแฟนคลับอะไรยังไงมั้ย อยากสมัคร อิอิ
ปล. ตะบันนนนนนน!!!! สงสารที่สุด...มากกว่าการที่หน่อไม้ของเฮียไม่แตกยอดซะอีก ฮึกๆๆๆ
//แอบคิดว่า เพราะรหัสลับที่มีว่า "ตะบัน...(ตะ)บี้" รึเปล่า เลยเป็นลางโดนลูกปืนบี้ ม่องเลย, อิ๊นอินจุดนี้, ยังดีมีเจ้าทะลุกับทะลวง 555
-
พ่อนกน่ารักที่สุดเลย...จากเมื่อก่อนมีกัน2คนพ่อลูกแต่ตอนนี้กลายเป็นครอบครัวใหญ่
ที่น่ารักมากมีเพิ่มทั้งลูกสาวลูกชายลูกเขยและหลานที่น่ารักอีก1คน..ว่าแต่พ่อนกกับคุณหมอนี่
มีซัมซิงฯกันใช่มั๊ย555
-
ขอพระองค์ทรงพระเจริญ...เห็นพระราชกรณียกิจพระองค์สิ่งที่ท่านทำให้ประเทศแล้ว...ต้องร้องไห้ด้วยความปลาบปลื้มที่ได้เกิดเป็นคนไทยเลยคะ
ตามอ่านเรื่องนี้จากผลโหวตคะแนนนำโด่งเลยอยากรู้ว่าสนุกขนาดนั้นเลยเหรอ??....พอได้อ่านแล้ว..เอ้ย..โดนอ่ะ..ช่วงแรกๆของเรื่องยังไม่เท่าไหร่นะ..สัก4-5ตอนผ่านไป..เอาแล้วติดอ่ะอ่านจนดึกดื่น..พล็อตเรื่องดี..บทบู๊มันส์มากลุ้นแบบนั่งไม่ติดเลย(เพราะนั่งอ่านตั้งแต่เช้าก้นร้อนต้องลุกมั่ง.ครึๆ..ติดมาจากหนูของเฮีย)...บทหวานๆของหนูกับเฮียนี่ก็แทบจิกหมอน :z1:
แล้วก็ตัวละคร..โดยเฉพาะ"หนูกับพ่อนก"มันเป็นอะไรที่มีเสน่ห์มากกก..ออกมาทีไรได้หัวเราะเยี่ยวเล็ดกันทีเดียว...เฮียก็เท่ห์ตอนแรกออกเย็นชา..ไม่อะไรกับทุกสิ่ง..แต่พอมีความรักมีหนูเข้ามาในชีวิตเฮียดูสีสันมีชีวิตชีวาขึ้นมาเลยอ่ะ..หื่นกับเมียได้น่ารักมาก..ขอให้จุ๊กกรู้เฮียกลับมาใช้ได้ดีดังเดิม(เย้..เสียงน้องหนูและคนอ่าน :impress2:)
คู่พี่สิบกับเบียร์คงไม่มีอะไรให้ลุ้นแล้วเน๊าะ...เหลือรันนี่สิ..จะให้คู่ใคร...กับเข้มจริงเหรอ???รอลุ้นค่ะ
กอดคนแต่งแถมด้วย :กอด1:
o13 o13
-
กลายเป็นครอบครัวใหญ่ที่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันซะที
พ่อนกคงมีความสุขมาก
ขอให้พ่อทุกคนสุขภาพจิตและสุขภาพกายแข็งแรงอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรไปตราบนานเท่านาน
ทรงพระเจริญ
-
ป.39
ในที่่สุดเฮียก็ไม่เป็นไร แล้วกลับมาหนูของเราซะแล้ว
ลุ้นตั้งนาน หวาน มาก ว่าอยู่แล้ว ว่าหนูต้องจำเฮียได้ แต่แกล้ง ไม่อยากให้ จากกันเลยอ่า แต่ตอนสุดท้ายแอบโรแมนติกในวัดนะ
ป.40
เฮียจะผ่านด่านพ่อตาไป ได้ มั้ย คุณนกก็หวงลูกหนูเกิน แต่ตอนหน้า เฮียจะไปแล้วเหรอ ฮือ เศร้า
ป.41
สงสารตะบัน แถม หนูก็โดนจับไปอีก เฮีย ตามกลับ มาช่วยให้ทันนะ
ป.42
เฮียกะหนูใจเด็ดมาก ฮื อ คราวนี้ เฮียโดนจับเค้าคุกแล้ว จะเป็นไงต่อเนี่ย
ป.สุขสันต์วันพ่อ
เป็นครอบครัวที่น่ารักอบอุ่น มากมาย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งคะ
มาต่อไวๆนะ
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วมีความสุข อบอุ่นที่สุด :o8:
ไม่ต้องหวาดผวาลุ้นหลบลูกกระุสลูกระเบิดเหมือน 2-3ตอนที่ผ่านมา
นั่นน่ะบางตอนที่อยากจะฮาก็ฮาได้ไม่เต็มที่ ต้องแอบฮาในใจ(เรื่องจริง)
กว่าจะจบตอนทำเอาหัวใจแทบวาย :katai1:
ดีใจกับเฮียที่มีครอบครัวที่อบอุ่น เป็นครอบครัวใหญ่ เฮียโชคดีที่สุดเรยยย
ดีใจที่มีเรื่องของพี่สิบเบียร์รัน นายทั้งสอง ได้แพลมเข้ามาพอให้หายคิดถึง
ผ่านไป 3 ปี น้องเล็กของเรายังไ่มีแฟนอีกหรอ แงงงงง น้องรัน
แอบหวังนิดๆ พี่สิบพอจะได้ส่วนตัวบ้างเปล่า สงสารแกเถ๊อะะะ เรือนหัวก็ถูกเผา
-
ตอนต่อไปจะมาเมื่อไหร่น้อออออออออออออ :mew2:
หนูจะได้เจอกับครอบครัวของเฮียเมื่อไหร่น้าาาาาาาาาาา :m28:
น้องเฮียคงชอบมากเลยนะมีพี่สะใภ้ฮาขนาดนี้ :fox2:
-
ยังไม่มาอีกเหรอคะเค้าคิดถึงน้องหนูอะ :z1:
-
ขอประชาสัมพันธ์นิดนุงค่ะ ช่วงนี้งานรัดตัวจนไขมันปลิ้นมาก :katai4: เลยทำให้ล่าช้า ยังไงขอเคลียร์งานก่อนนะคะ แล้วจะมาทำการปล้นต่อ อย่าเพิ่งตีจากหรือหนีหายกันนะคะ :hao5:
ขอได้รับการขอบคุณจากผู้มีอุปการะคุณทุกอ่านทุกเม้นท์ค่ะ :pig4:
-
:z13: ก่อน
เป็นอันรับทราบจ้า
เคลัยร์เสร็จเมื่อไหร่ก็มาต่อนะ :mew1:
ปล.คิดถึงหนู-เฮีย คนเขียนด้วย อิอิ
-
ยังไงก็รอค่ะ :hao5:แต่มาเร็วๆน้าาาาาาาาาาา จะลงแดงล่ะ คิดถึงแก๊งปล้นอ่ะ :monkeysad:
คิดถึงนักเขียนด้วย :bye2:
-
เป็นอันรับทราบข่าว รีบๆมาน้า~
-
คนอ่านก็ยุ่งมากกกกกก
:katai4:
เข้าใจคนเขียนเลยค่ะ
:เฮ้อ:
แต่เมื่อได้อ่านหนูกับเฮียแล้ว
ทำให้ผ่อนคลายจากความเครียดจากงานได้
ดังนั้นจะรอและเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
:กอด1:
-
บ่เป็นหยังดอกคนเขียน
เคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อนได้เลย จะได้ไม่ต้องมีเรื่องเครียดมากวนใจ ตอนที่แต่ง
สู้ๆๆๆเน้อ
-
ไม่เปงไรคะ...รอได้อยู่แล้ว ^-^
-
ถึงว่าหายไปนานเชียวยังไงก็รออยู่นะจ๊ะ
-
ยังไงก็จะรอค่ะ สู้สู้นะค้าาา :-[
-
สู้นะค่ะ นักอ่านก็มีงาน
แต่จะไม่หนีหายไปไหนแน่ๆ
-
รอได้ค่า. :katai5:
-
รับทราบคร่าาา
เรื่องงาน ผู้แต่งก็ สู้ๆ นะคะ ^^
-
รับทราบ!
จะรอหนู เฮีย พ่อนก เบียร์ พี่สิบ รัน นายทีทั้งสองคน เข้ม(รึเปล่าจำชื่อไม่ค่อยได้?) และคุณหมอว่าที่สามีพ่อนก (จำชื่อหมอไม่ได้อีก 55+)
และที่สำคัญที่สุดหนูตุลย์ 55+ ล้อเล่นค่าาาา รอคนเขียนนี่แหละ
สู้ๆ นะคะ
-
รอคะ อิอิ :กอด1:
-
รอนะจ้ะ :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
รออยู่นะ
-
รอได้จ้า
-
รอได้ค่าา^^
-
+1 เป็นกำลังใจให้นะครับ รอครับรอ ไม่หนีหายไปไหนแน่นอนครับ :L2:
-
ตามต่อมาจากเรื่องพี่ไผ่น้องฝิ่น สนุกมากพี่นกลูกหนูรั่วพอกัน สนุกชวนติดตามทุกคู่เลย
-
ขอประชาสัมพันธ์นิดนุงค่ะ ช่วงนี้งานรัดตัวจนไขมันปลิ้นมาก :katai4: เลยทำให้ล่าช้า ยังไงขอเคลียร์งานก่อนนะคะ แล้วจะมาทำการปล้นต่อ อย่าเพิ่งตีจากหรือหนีหายกันนะคะ :hao5:
ขอได้รับการขอบคุณจากผู้มีอุปการะคุณทุกอ่านทุกเม้นท์ค่ะ :pig4:
รับทราบคร้าาา
จะรอน๊าาาา >3<
-
ไม่หนีหายแน่นอนค่าาา รอตามอ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^
-
ยังไงก็รอไม่หนีหายค่าาาาา ^^
:katai5:
-
...ซาบซึ้ง ฮา น้ำตาซึมด้วยความปิติ
...หมอฉัตร นี่คงไม่ได้รักแม่นก แต่คนที่หมอรักคงเป็นพ่อนกมากกว่ามั้ง
...ลูกเฮีย น่ารักขึ้อ้อนจัง ปู่รักปู่หลงเลย
...ถ้าว่างช่วยเขียนหมอฉัตร กับพ่อนก ให้จิ้นบ้างสิจ๊ะ
...รออ่านตอนต่อไปจ้า แต่ว่างก่อนก็ได้เห็นบอกงานเยอะ สู้ๆ :L2:
-
ลุยงานก่อนโลดค่า
รอได้ :L2:
-
>> ป. 43 <<
‘หึ กูจะเอาเมียมึงไปด้วย ไปให้ห่างจากมึง ทีนี้มึงก็จะไม่ได้เห็นว่ามันทรมานแค่ไหน ฮ่าๆๆๆๆๆ’ไอ้สัด กูจะตายก่อนเพราะเสียงหัวเราะแสบแก้วหูมึงนี่แหละ มันพยายามจะเอาผมขึ้น ฮ. ไปด้วยให้ได้ ผมไม่ยอมหรอกที่จะไปตายไกลจากสายตาเฮีย ผมดิ้นรนสุดแรง ตายก็ให้แม่งตายตรงนี้แหละวะ
‘มึงอยากตายตรงนี้ใช่ไหม กูไม่ให้มึงตายหรอก’เสือกรู้ความคิดกูอีก มันตะคอกใส่ผม ล็อคคอแน่นกว่าเดิมจนหายใจติดขัด อยากบอกว่ามึงไม่มีสิทธิ์มาฆ่ากู กูให้เฮียเท่านั้น ผมเลยตัดสินใจรวมแรงที่เหลือไม่มากนัก
‘เฮีย ยะ ยิงมันเลย’ผมส่งเสียงที่ลอดออกไปอย่างน้อยนิด คิดว่าเฮียจะรู้ไหม ผมไม่อยากไป ผมยอมตายตรงนี้ดีกว่า ขอเฮียอย่าลังเล ในที่สุดเฮียก็ได้ยิน ผมยิ้มให้เฮียพร้อมพยักหน้าให้ฆ่าผมซะ ชาติหน้ามีจริงขอให้ได้เจอกัน ขอให้ได้เกิดเป็นลูกพ่อ หนูรักพ่อ หนูรักเฮีย ลาก่อน
‘เจ็บนิดเดียวนะ’เสียงเฮียพูดปลอบผมอย่างอ่อนโยนพอกับหน้ายกยิ้ม ยกมือเล็งปืนตรงมาทางนี้ ผมหลับตาลง แค่เสี้ยววินาที ผมจะไม่เจ็บและไปตายที่อื่นแล้ว ผมจะตายด้วยน้ำมือเฮียเท่านั้น
‘หนูรักเฮีย’ผมขยับปากอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม
‘หนูของเฮีย’เสียงเฮียพูดกับผม
ปัง
ผมทรุดลงทันทีเมื่อโดนแรงกระสุนที่แว้นส์เข้ามาชนอกซ้ายอย่างเร็ว เร็วซะจนผมจำไม่ได้ว่าร้องสักแอะไหม แต่รู้สึกว่าไอ้อัลทรุดลงตามด้วย ภาวนาอย่าเสือกล้มทับกูนะมึง อย่างน้อยกูตายเพราะถูกยิงดีกว่ากูขาดใจตายเพราะโดนควายอย่างมึงทับ ก่อนจะได้ยินเสียงปืนติดต่อกันอีกหลายนัด ก่อนสติผมจะจมห้วงลึก ยังทันได้ยินเสียงและรู้สึกถึงอ้อมแขนอบอุ่นโอบผมขึ้นมา มันอุ่นซะจนผมไม่รู้สึกเจ็บแม้แต่นิดเดียว เฮียของหนูมาแล้ว
‘หนู เฮียมาแล้ว ตื่นสิ’ผมได้ยินเสียงเฮียเรียกผมให้ตื่น ผมอยากจะขานรับอยากจะลืมตา แต่มันทำไม่ได้ มันอื้อและหนักไปหมด ได้กลิ่นเลือด คงจะออกมาจากตัวผมปริมาณคงไม่ใช่น้อยแน่ นี่ผมกำลังจะตายใช่ไหม
‘เอาคนเจ็บขึ้น ฮ. ด่วน เขาเสียเลือดมาก’นั่นไง ผมคิดถูกด้วยว่ามันต้องเยอะ ภาวนาอย่าให้มีเลือดชั่วกับวิญญาณไอ้อัลติดมาด้วยเลย เสียงเฮียสั่งการอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วงผม
‘หนูอดทนนะ กลับบ้านแล้ว เฮียพากลับบ้านแล้ว’หนูรู้แล้วว่าจะได้กลับบ้าน แต่จะเป็นบ้านเกิด หรือ บ้านเก่า นี่สิ แต่ไม่ว่าบ้านไหน ผมก็ดีใจที่จะได้กลับโดยมีเฮียพาไปส่ง
‘คุณถูกยิงนี่’ห๊ะ เฮียถูกยิง และเป็นอะไรมากไหมไหม ผมพูดเสียงดังด้วยสีหน้าตกใจมากในความคิด ผมเป็นห่วงเฮียเหลือเกิน เฮียอย่าเป็นอะไรนะ ห่วงตัวเองบ้าง ยังไงตอนนี้หนูก็สบายแล้ว ไม่เจ็บไม่ปวด แต่เฮียก็คือเฮียพูดหรือไม่พูดให้ได้ยินคำตอบที่ออกจากปากเฮียก็เป็นแบบนี้
‘ไม่ต้องห่วงผม ดูเมียผมก่อน’เสียงเฮียพูดกับหมอ ให้สนใจผมก่อน ผมรวบรวมกำลังจะลืมตาไปพูดกับเฮียว่าหนูไม่เป็นไร จะได้ไม่เป็นห่วง แต่ไม่รู้ใคร เอาบางอย่างมาครอบปากผมซะก่อน สัมผัสจากวัสดุที่นาบโล่งใจที่ไม่ใช่ตะกร้อสำหรับครอบปาก เลยทำให้กำลังผมฝ่อลงไปทันที
‘เฮียรักหนู รักหนู อย่าเป็นอะไรนะ’เสียงเฮียพูดข้างหู มืออบอุ่นลูบหัวลูบแก้ม ปากอุ่นทับตรงหน้าผาก เฮียพูดและทำอย่างนี้จนกระทั่งสติการรับรู้และรับฟังค่อยๆจางไป
.
.
.
(ต่อไปนี้ที่คุณได้อ่านและรับรู้คือความคิดของหนูล้วนๆ)
“ไอ้หนูเอ้ย ได้ยินพ่อไหม”
ครับ หนูได้ยินแล้ว แต่ลืมตาไม่ขึ้นเลย ทำไมมันยังหนักอยู่นะ มีอะไรมาสิงตาผมหรือเปล่า คงไม่ใช่ไอ้อัลมันฉวยโอกาสเข้าร่างผมหรอกนะตอนล้มลง ต่างคนก็ต่างไปที่ชอบที่ชอบสิวะ ผมคิดอย่างหงุดหงิด แม้กระทั่งจะกระดิกหูส่งสัญญาณให้พ่อรับรู้ยังไม่ได้เลย จะพึ่งส่วนอื่นให้กระดิกเกิดผิดที่ บาปกรรมอีกกู
“จะนอนเป็นเจ้าหญิงนินทา รอเจ้าชายมากลบหรือไง”
เรียกมันมาฝังหนูเหรอพ่อ มีที่ไหนเล่าแบบนี้ เขามีแต่เจ้าหญิงนิทรารอเจ้าชายมาจุมพิต และผมก็รู้สึกถึงสัมผัสที่เรียกว่าจุมพิตตรงหน้าผาก ไม่ใช่จากเจ้าชายที่ไหน แต่เป็นจากเจ้าชีวิตและหัวใจของผม
“พ่อทำได้แค่นี้แหละ จะจูบปากเอ็งก็กระไรอยู่ แทนที่จะฟื้นเสือกอ้วกตายซะก่อน แต่ถ้ามันเป็นทางเลือกสุดท้ายที่เอ็งจะฟื้น พ่อก็จะทำและเอ็งก็ต้องยอมนะโว้ย”
เสียงกลั้วหัวเราะพูดอย่างอ่อนโยน ทำเอาผมเกือบหัวเราะในความคิดที่มืดมิดแต่ทำได้แค่อมยิ้มเท่านั้น แค่นี้หนูก็รักพ่อที่สุดในทุกๆโลกแล้ว ก่อนจะรู้สึกตกใจแต่ไม่สามารถแสดงออกได้ เมื่อได้ยินเสียงพ่ออุทาน
“เฮ้ย ไอ้หนู เอ็งยิ้มใช่ไหมวะ พ่อไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม”เสียงพ่อพูดอย่างดีใจข้างหูผม เยส ผมเริ่มส่งยิ้มให้พ่อได้แล้ว กรอกหูหนูอีกนิดพ่อ หนูจะหัวเราะให้ฟัง แต่ตาผมก็ยังหนักอยู่ดี
“งั้นเอ็งก็ตื่นสักทีสิวะ หนู หนู เฮ้ย”พ่อเรียกและเขย่าตัวผมไม่แรงนัก นั่นสิทำไมผมไม่ตื่นสักทีวะ เสียงพ่อเงียบไปอึดใจก่อนจะพูดต่อ ทำเอาผมเกือบตาโตกับสิ่งที่ได้ยิน มันช่างตรงใจผมเหลือเกิน
“หรือเอ็งจะรอ เฮียของเอ็งวะ เฮ้อ ถ้าเอ็งรอคงนานหน่อยนะ”
อย่าเพิ่งคิดว่าผมเห็นผู้ชายดีกว่าพ่อ นอกจากเฮียผมไม่เคยคิดถึงผู้ชายคนไหนเลย ว่าแต่พ่อถอนหายใจทำไมกัน นั่นสิตั้งแต่ผมรู้สึกตัวในความคิด ผมยังไม่ได้ยินหรือรับรู้การอยู่ของเฮียเลย เฮียไปไหน ทำไมไม่อยู่กับหนู จะได้ช่วยปลอบพ่อด้วย ผมคิดว่าหน้าผมตอนนี้กำลังจะร้องไห้แน่
“อ้าว ไม่ยิ้มซะแล้ว โธ่ เดี๋ยวเฮียของเอ็งก็มา ขนาดมึงไม่ฟื้นยังหน้าเศร้าเหมือนคนถูกผัวทิ้ง นี่ถ้าฟื้นมาแล้วรู้ว่า อืม ไม่เอาแล้วพ่อไม่พูดแล้ว ให้เอ็งตื่นขึ้นมาและลุ้นเองดีกว่า ตื่นนะลูกนะ”
เสียงพ่อพูดต่ออย่างแปลกใจ มือลูบหัวและพูดต่อแฝงความนัย ทำเอาผมยิ่งคิดมากในความคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฮีย แต่ผมรู้ว่าพ่อพูดด้วยความเป็นห่วง
“ไอ้หนู เป็นอะไรลูก กระตุกทำไม น้ำไหลออกด้วย ไอ้หนู”
เสียงพ่อที่ดูตกใจทำเอาผมรู้สึกตัวในความคิดว่าแสดงอาการเสียใจออกไป ตาผมชุ่มไปด้วยน้ำที่ไหลออกมา อึ๊บ อึ๊บ ผมไม่ได้มีอารมณ์อยากอึ๊บ มันเป็นเสียงที่ผมพยายามกลั้นให้มันหยุดไหลหยุดกระตุก
“หมอ หมอ อยู่ไหน มาดูลูกผมหน่อย”
เสียงพ่อร้องพร้อมวิ่งออกไปนอกห้อง ผมได้ยินเสียงประตูปิด จะบอกว่าทำไมพ่อไม่กดตรงปุ่มที่เขามี จะได้ไม่ต้องวิ่งให้เหนื่อย แต่พ่อคงตกใจและเป็นห่วงผมมากเกินจะคิดอะไรได้ โธ่ พ่อ หนูขอโทษนะ หนูไม่ได้ตั้งใจ ทำไมผมต้องอ่อนแอด้วยนะ แค่ไม่มีเฮียอยู่ตรงนี้ และความคิดผมก็ดับวูบลงไปอีก
จนมารู้สึกตัวในความคิดอีกที
“หมอ ในเมื่อพ้นขีดอันตรายแล้ว ทำไมลูกชายผมไม่ฟื้นสักทีล่ะ”เสียงพ่อถามหมออย่างร้อนรน สัมผัสอบอุ่นจากมือพ่อที่กุมไว้ ผมรับรู้สัมผัสได้
“ใจเย็นครับคุณพ่อ คือ”เสียงหมอนุ่มทุ้มพูดปลอบพ่อให้คลายกังวล แต่ยังไม่จบ พ่อเสียบหมอซะก่อน ด้วยคำพูดครับไม่ใช่มีดอย่างที่คิด
“ผมก็อยากจะเย็นนะหมอ แต่ลูกผมไม่ได้สติมาสองวันแล้ว กินแต่น้ำเกลือจนตัวมันจะเหลือแต่กระดูกอยู่แล้วนะ”เสียงพ่อยังพูดต่อด้วยอาการวีนนิดๆ ทำให้ผมรู้ได้ว่าตัวเองสลบไปสองวันเต็มๆ
“คืออย่างนี้ครับ คนไข้เสียเลือดมากและร่างกายได้รับการกระทบกระเทือนจนบอบช้ำ เลยเป็นสาเหตุให้ฟื้นตัวช้า ร่างกายต้องการพักผ่อนให้เต็มที่ โดยรวมไม่มีอะไรต้องวิตกครับ คุณพ่อ หมอรับรอง ฟื้นแน่นอน น่าจะอีกสองสามวัน”คุณหมออธิบายอย่างใจเย็นตามอาชีพให้พ่อฟังและรับประกันว่าผมฟื้นแน่ ผมก็มั่นใจว่าผมจะต้องฟื้นนะ แต่ก่อนเฉียดตายยิ่งกว่านี้ผมยังรอดมาได้เลย พ่อไม่ต้องกังวลนะ
“จริงนะหมอ”พ่อยังไม่แน่ใจเท่าไร ถ้าให้ผมเดาท่าทางพ่อตอนนี้ ต้องหรี่ตาแต่ไม่กัดปากใส่หมอ ถ้าเป็นลุงฉัตรล่ะก็ไม่แน่ เผลอๆมีกระชากคอเสื้อให้มาใกล้ ไม่ใช่จะต่อยแต่พ่อเตี้ย แกฟังไม่ชัดว่าพูดอะไร พ่อบอกผมนะ ซึ่งผมก็เข้าใจตามนั้น
“ครับ และก็ ถ้ามีเหตุฉุกเฉินกดปุ่มเรียกได้ครับ ไม่ต้องวิ่งให้เหนื่อย เดี๋ยวจะเกิดอุบัติเหตุทำให้คุณพ่อทรุดไปอีกคน หมอไปนะครับ”คุณหมอยืนยันพร้อมบอกด้วยความเป็นห่วง ขอผมนอกเรื่องนิดหนึ่ง พูดถึงปุ่มกดเรียก มีอยู่ครั้ง ผมไม่สบายตอนประมาณสิบขวบ ไปนอนโรงพยาบาลลุงฉัตร พ่อเช็ดตัวให้ผม ไข้ก็ยังไม่ลด พ่อเลยหยิบไอ้ที่เรียกหมอพยาบาลขึ้นมา
‘ไอ้ฉัด ไอ้ฉัด มึงได้ยินกูไหม ฮาโหล ฮาโหล ฮาโหล หนึ่ง สอง ไอ้ฉัด ไอ้ควาย มึงได้ยินกูไหม แม่งงงง’พ่อพูดเสียงดัง ผมตาปรือมองว่าพ่อทำอะไร พ่อทำอย่างนั้นอยู่สองสามครั้ง
‘ไอ้ฉัด ไอ้เชี้ยเอ้ย กูเรียกไม่ได้ยิน แม่ง’พ่อด่าลุงฉัตร ก่อนจะต่อสายตรงทันที
‘มึงมานี่เลย กูเรียกตั้งนาน ลูกกูตัวร้อนจัด มึงรีบเลยนะ’พ่อพูดใส่เดินไปมา ก่อนจะกดวาง ไม่ถึงห้านาที ลุงฉัตรเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
‘เรียกไม่ได้ยินวะ ไหนมึงบอกว่ามีอะไรให้ใช้ไอ้นี่ไง อุปกรณ์ห้อยด้อยค่าอะไรของมึงเนี่ย’พ่อใส่ก่อนเลย
‘แล้วนกใช้ยังไง’ลุงฉัตรถามเสียงเหมือนจะเอือมมากกว่าจะตกใจหรือเคืองที่พอเข้ามาแล้วโดนโวยใส่
‘นี่ไง กูหยิบขึ้นมาแล้วเรียกมึง ไอ้ฉัด ไอ้ฉัด มึงก็ไม่ตอบรับ มันเสียหรือว่าไง แล้วทำไมมึงไม่เปลี่ยน เกิดคนไข้เป็นอะไรตายห่าไปมึงจะทำยังไง ห๊ะ’พ่อสาธิตติดกัณฑ์เทศน์เสริมไปด้วย
‘เขาให้กดตรงนี้ ไม่ใช่พูดใส่’ลุงฉัตรชี้ให้ดูตรงหัว พ่ออ้าปากหวอ ส่วนผม
‘ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ก๊ากกกกก พ่อนึกว่าไมค์ เลยฮาโหลเทสต์ใหญ่เลย ฮ่าๆๆๆๆๆ’ผมหัวเราะพ่อจนฉี่แทบเล็ด ไอ้ที่เรียกมันเป็นเหมือนไมโครโฟนเล็กๆ เคยเห็นไหมครับ นั่นแหละคุณนกเขาใช้แบบนั้น
‘แล้วมึงไม่บอกกูล่ะ ว่าให้กด’พ่อโวยวายหน้าแดงอย่างไม่ยอมรับ
‘ก็ไม่คิดว่านกจะใช้แบบนี้’ลุงฉัตรพูดเรียบๆแต่สีหน้ากลั้นขำสุดฤทธิ์ ถ้าปล่อยพ่อได้ด่าไม่หยุดแน่
‘กูไม่ได้โง่นะโว้ย มึงนั่นแหละเสือกเลือกรุ่นนี้ ถ้าไม่บอกก็ต้องมีคนใช้แบบกู อย่า มึงอย่า มาทำหน้าว่า นอกจากกูไม่มีใครทำแบบนี้หรอก ไอ้ฉัด’เสียงพ่อก็ยังเล้งต่อโดยที่ลุงฉัตรไม่ได้อ้าปากแต่อมยิ้ม ผมก็นอนหัวเราะจนไข้ลดเลย
กลับมาสู่ปัจจุบันที่ทันสมัยขึ้น แต่คุณนกก็ยังไม่ได้ใช้อยู่ดี แต่ก็เพราะความห่วงผมนั่นแหละ
“ผมตกใจเลยไม่ทันคิด ลูกทั้งคน”พ่อบอกก่อนจะเอามือลูบหัวผมด้วยความเป็นห่วง
“ครับ หมอเข้าใจ”คุณหมอพูดก่อนจะออกไป มือพ่อลูบหัวผม ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ตา ไปสู่สุขติเถอะไอ้หนู อ๊าคคค ไม่ใช่ หนูยังไม่ตาย พ่อแค่ซับน้ำตาที่ยังเปียกชุ่มให้อย่างเบามือ
“ไม่ต้องร้องนะ พ่อแค่เปรียบให้ฟังเฉยๆ ไอ้เฮียมันไม่ทิ้งเอ็งหรอก มันรักเอ็งจะตาย”พ่อพูดเสียงอ่อนโยน ผมอยากบอกพ่อว่า ผมไม่ได้กังวลเรื่องนั้น ผมห่วงเฮียมากกว่า ไม่รู้ว่าเป็นยังไง พ่อพูดเหมือนเกิดอะไรขึ้นกับเฮีย หรือว่า เฮียถูกจับไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้น เฮียก็คงจะมาหาผมไม่ได้
ไอ้หนูมึงลืมตาสักทีสิวะ มึงไม่อยากเห็นหน้าพ่อหน้าเฮียหรือไง มึงไม่อยากรู้เหรอว่าเฮียไปไหน
อยากสิวะ กูอยากจะรู้ แต่กูลืมตาไม่ขึ้น มึงก็เห็นอยู่
มึงพยายามหน่อยสิ ไอ้เชี้ยยยยยยย
กูพยายามอยู่นี่ไง ไอ้ควายยยยยยยย
เสียงสัตว์สองตัวที่สิงร่างผมเถียงกันให้วุ่นวายไปหมด จนรู้สึกปวดหัวตุบ ตุบ สติผมเลยวูบไปอีกที รำคาญตัวเองเหลือเกินดับอยู่นั่นแหละ
.
.
.
.
“หนู”
“หนู ได้ยินไหม”
“ตื่นได้แล้วครับ”
“ถึงบ้านแล้วนะ”
เสียงทุ้มและอ้อมแขนที่โอบรัด อบอุ่น คุ้นเคย แต่ให้ความรู้สึกว่าไม่ใช่ พ่อ แน่นอน แล้วจะเป็นใครอีกล่ะ
“ถึงบ้านเราแล้ว บ้านอีกหลังที่อยากให้มาอยู่ด้วย หนูตื่นมาดูสิ ชอบไหม มีต้นไม้เยอะด้วยนะ”
ยังพูดกรอกหู ไม่พอ ขบเม้ม จนผมต้องย่นคอหนี แต่ไปไหนไม่ได้ไกล ได้ยินเสียงหัวเราะสองหึ เปลี่ยนจากหู มาเป็นขมับ หน้าผาก แก้ม จนจบมาที่ปาก
“คิดถึงเหลือเกิน หืม คิดถึงไหม”ถามชิดปิดย้ำ อ้าว ไม่ได้ตอบเลย ผมตอบด้วยเสียงไม่ได้เลยตอบกลับด้วยสัมผัสไม่ต่างกัน ผมขยับปากตอบรับลิ้นนุ่มรับประกันมันไม่มีแฉกให้ระคายเคืองปาก
“อืม”
“หืม ตื่นยัง”
“อืม”
“ไม่ตื่น จะลักหลับแล้วนะ”
โจรสมัยนี้ก็แปลกของมีค่าเยอะแยะไม่ลัก จะลักหลับ แทนที่มึงจะหลับเป็นของตัวเองซะก็หมดเรื่อง เรื่องง่ายๆทำไมมึงคิดไม่ได้วะ หลับมันไม่ได้ยากอะไรเล๊ย
“ไม่ตอบ เฮียทำเลยนะ”
พูดต่อพร้อมรั้งตัวผมเข้าไปใกล้ เริ่มซุกไซ้ใบหน้าจนทั่วเหมือนดีใจได้เจอเจ้าของ ไล่มาปิดปากอีกครั้ง ดูแล้วมันไม่ลักแค่หลับอย่างเดียวแน่ ทะลวงขนาดนี้มึงจะฉกเสียงกรนกูไปด้วยหรือไง แถมไอ้โจรยังชื่อเหมือนเฮียของหนูซะด้วย ไม่พอพูดเลียนแบบอีก ไม่ได้การถ้าผมยังไม่ฟื้นมันต้องลวนลามผมมากกว่านี้แน่ ยังไงผมก็ยอมผู้ชายชื่อเฮียคนเดียว
“เฮียรักหนู”
“ตื่นนะ”
“ได้ยินเฮียไหม”
เสียงยังพูดซ้ำไปซ้ำมาจนผมคิดว่ามันไม่ใช่การเลียนเสียงแล้ว มันน่าจะใช่เฮียของผม
เฮียรักหนู
เฮียรักหนู
เฮียรักหนู
ผมคิดว่าตัวเองเบิกตากว้างจนถึงขีดสุดในมโนภาพ เฮีย เสียงเฮียจริงๆด้วย เฮียมาแล้ว ผมขยับปากอันดับแรก
“อืม”
“เฮีย”
“ครับ”
“เฮีย”
“ครับ เฮียมาแล้ว ตื่นนะ หนูของเฮีย”
สิ้นคำว่าหนูของเฮียพร้อมจูบแผ่วเบาตรงริมฝีปากอีกครั้ง ตาผมเบาหวิวขึ้นมาทันที บอกได้เลยว่าผมไม่ได้ดัดจริตรอเฮียมาจุมพิตเพื่อจะตื่นนะ จริงจริ๊งๆ เสียงสูงคนอื่นคือการโกหก แต่สำหรับผมคือยืนยันว่าจริงจริ๊งๆ เดี๋ยวจะหาว่าผมอกตัญญู พ่อมึงเรียกหลายวันไม่ตื่น เฮียมึงเรียกไม่ถึงหนึ่งนาที สติกลับมาเร็วเชียวมึง ผมกระพริบตาปริบๆ
“ค่อยๆลืมนะ เฮียปิดม่านให้แล้ว”เสียงทุ้มยังไม่ห่างจากตัวกระซิบ ตาผมลืมแล้วหลับ หลับแล้วตื่น ตื่นแล้วฟื้น ฟื้นแล้วไม่หนีด้วย ผมมองฝ่ามือตรงหน้าที่บังแสงให้ทั้งที่ม่านผืนไม่หนามากปิดแล้ว
“หนูหลับแล้วลืมใหม่ช้าๆนะ”พูดพลางเอามือลูบแก้ม ผมทำตามก่อนจะลืมเต็มตาสักที มองห้องโทนสีฟ้าอ่อน เพดานมีโคมไฟระย้าสวยงามผิดกับเพดานบ้านผมที่มีแต่หลอดนีออนธรรมดาพร้อมประชากรจิ้งจก ดีที่ไม่สีม่วงไม่งั้นได้เรียกประชากรแมงดามาด้วย ลมพัดผ่านหน้าต่าง อากาศสดชื่นเหมือนที่บ้าน ไม่มีกลิ่นยารบกวนจมูก มือที่ตอนนี้ไม่มีสายน้ำเกลือแล้วถูกกุมขึ้นมาจูบและแนบแก้ม
“เฮีย”ผมเรียกคนตรงหน้าที่ยิ้มให้อ่อนโยน
“ครับ”เฮียขานรับ โน้มหน้ามาใกล้เหมือนจะให้ผมเห็นชัดๆว่า เฮียตัวเป็นๆอยู่ตรงนี้แล้ว ผมยิ้มก่อนจะกอดเฮียอย่างแรง
“อืม เบาครับ เดี๋ยวเจ็บแผล”เสียงเฮียพูดอย่างเป็นห่วง ยังไม่ทันขาดคำ
“อ๊ะ”ผมร้องออกมาไม่ดังนัก เมื่อรู้สึกแปล๊บตรงอกซ้าย แต่เฮียกลับได้ยินเรียกชื่อผมเสียงดัง
“หนู เจ็บมากไหม เฮียไม่ระวังด้วย”เฮียหน้าตื่นก้มมองทันที แถมยังโทษตัวเองอีก ผมส่ายหน้าเอามือประคองหน้าเฮีย
“มะ ไม่เป็น ไร เฮีย เฮียกลับมาแล้ว”ผมบอกเฮียก่อนจะสวมกอดอีกครั้ง เฮียโอบอย่างเบามือ จูบหัวผมที่ไม่รู้ว่าสระหรือยัง
“ครับ เฮียมาแล้ว มาหาหนู เฮียคิดถึงหนูเหลือเกิน”เฮียหอมพูดคลอเคลียหอมแก้มไปด้วย
“หนูก็คิดถึงเฮีย กลัวไม่ได้เจอเฮียอีก”ผมพูดและทำกลับด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน ผมไม่ได้ฝันใช่ไหม เฮียตัวอุ่นๆ หัวใจเต้น ตึก ตึก ตรงหูผม
“เจอสิ ยังไงเฮียก็ต้องมาเจอหนูให้ได้ ไม่มีใครขวางเฮียได้หรอก”เฮียพูดหอมอีกฟอดตรงขมับ ถ้าไม่ใช่สีหน้าและคำพูดที่จริงจังของเฮียผมอยากจะถามกลับว่า แม้แต่บางขวางก็ขวางเฮียไม่ได้ใช่ไหม และเราก็เงียบได้แต่ปล่อยสัมผัสให้ดำเนินต่อไปแทนคำพูด เฮียของหนูจริงๆด้วย เฮียกลับมาหาหนู เฮียคงไม่ไปไหนอีกแล้วใช่ไหม ผมอยากถามแต่กลัวคำตอบที่ได้รับ ทำไมผมรู้สึกว่าเฮียจะต้องไปอีกก็ไม่รู้ ก่อนจะนึกขึ้นได้ ผมเงยหน้ามองเฮียและถามสิ่งที่อยากรู้ทันที
“เฮีย ที่นี่ที่ไหน พ่อล่ะ วันนี้วันที่เท่าไร ปีอะไร”ผมรัวคำถามใส่เฮีย ภาวนาให้ผ่านไปหลายปีเลยก็ได้ เพื่อที่เหตุการณ์ร้ายๆจะได้ผ่านไปด้วย เฮียจะได้ไม่ไปจากเหมือนที่ผมรู้สึก เฮียหัวเราะบิดจมูกผม
“ทีล่ะคำถามสิ เฮียตอบไม่ทันเลย ทำไม หนูกลัวความจำเสื่อมเหรอ หืม”เฮียยื่นหน้ามาใกล้ จนผมคิดว่ามันต้องผ่านไปหลายปีแล้วแน่ ผมไม่ได้เอาริ้วรอยบนหน้าเฮียมาวัด แต่ผมวัดจากความสุขบนสีหน้าเฮียที่ระยิบระยับไปหมด ราวกับว่าไม่มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นมาก่อนที่ผมจะสลบไป ผมส่ายหน้าช้าๆ
“ไม่ใช่ หนูแค่ไม่อยากตื่นมาแล้วได้รู้อะไรร้ายๆอีก อยากตื่นมาแล้วรู้แต่เรื่องดีๆ อยากให้มันผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”ผมบอกเฮียอย่างที่ใจคิด เฮียยกยิ้มดึงผมพิงอก
“แล้วตื่นมาเห็นเฮีย เป็นเรื่องดีไหม”เฮียถามเสียงทุ้ม
“ดี ดีมากด้วย หนูอยากให้ดีอย่างนี้ตลอดไป ไม่ใช่พอหลับไปอีก ตื่นมาก็ไม่เจอเฮีย นี่หนูยังคิดว่าฝันอยู่เลยนะ”ผมจับมือเฮียที่กอดผมเอาไว้ช่วงเอว เฮียกระชับอีกนิดหนึ่ง
“เฮียกอดขนาดนี้แล้ว หนูยังคิดว่าฝันอยู่ไหม”เฮียเอาคางเกยไหล่
“เฮียหอมแก้ม หนูยังคิดว่าฝันอยู่ไหม”เฮียหอมแก้มอย่างที่พูด
“แล้วถ้าเฮีย”เฮียพูดอีกเสียงเบาหวิว แต่ผมสยิวจนต้องรีบจับมือเฮียที่ลูบไล้
“พอเลยเฮีย เดี๋ยวจะฝันเปียกซะก่อน หนูเชื่อแล้ว เฮ้ย”ผมบอกเฮียก่อนจะอุทานตอนท้ายว่าพูดอะไรน่าอายออกไป
“หึหึ จริงเหรอ”เฮียหัวเราะถามอย่างเจ้าเล่ห์ มือสอดเข้าตามนิ้วผมยกขึ้นมาจูบที่ล่ะนิ้วก่อนจะงับเบาๆ
“ยังไม่ตอบหนูเลย”ผมทวงคำตอบเฮียเมื่อได้ยินแต่เสียงลมหายใจวนเวียนแถวหู จนขนลุกไปหมด จะปลุกให้ตื่นหมดเลยใช่ไหม เฮียหยิบปฏิทินมาให้ดูวันเดือนปี
“หนูหลับไปห้าวัน พ่อกับเฮียเรียกหนูทุกวัน แต่หนูก็ไม่ลืมตา พ่อเกือบวางมวยกับหมอแล้วนะ”เฮียพูดข้างหู ตอนท้ายกลั้วขำ ผมเงยขึ้นไปมองจมูกชนกันพอดี เฮียถูไปมา
“ทำไมล่ะ”ผมถามแต่ยังไม่ถอยหน้าออก
“ก็หมอบอกว่าหนูจะฟื้นอีกสองสามวันน่ะสิ จนเมื่อวานมันครบแต่หนูยังหลับ เฮียให้หมอตรวจอาการอีกทีทั้งหมด ก็ปกติ เฮียคิดว่าหนูอยากกลับบ้านหรือเปล่า ก็เลยขอพ่อกับหมอเอาหนูกลับมาบ้าน แล้วหนูก็ตื่น”เฮียเล่าให้ฟังกดจมูกที่แก้มไปด้วย ผมพยักหน้า
“ใช่ หนูอยากกลับบ้าน อยากเจอพ่อ อยากเจอเฮีย อยากเจอมากจนทำให้เครียดพาลไม่อยากตื่นล่ะมั้ง เกี่ยวไหม”ผมสารภาพความรู้สึกให้เฮียฟังพร้อมถาม
“ก็อาจเป็นไปได้”เฮียพยักหน้าช้าๆเห็นด้วย จับมือผมยกขึ้น พูดเบาๆ “ผอมขนาดนี้”
“ถ้าหนูไม่ตื่นล่ะ”ผมถามพร้อมพิงอกเฮีย รู้สึกดีแต่เพลียอยู่ คงเพราะนอนมากเกินไป
“เฮียก็จะหลับ เพื่อจะเข้าไปตามหนูกลับมา เฮียจะหาจนเจอ ถ้าไม่เจอ เฮียก็จะไม่กลับ”คำตอบที่ไม่ต้องคิดพูดสวนกลับมาทันควัน เหมือนเมื่อครั้งที่สัญญาไว้
“เฮียเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าหนูไม่ตื่น เฮียจะหลับตาม”เฮียพูดทวนคำสัญญาที่พูดด้วยตัวเอง ผมเอี้ยวตัวกอดเฮียโดยที่เฮียกอดตอบทันที ผมเงยหน้าจะอ้าปาก เฮียเอาปากมาปิดเม้มเบาๆก่อนจะลงน้ำหนักมากขึ้นทำให้ผมตอบกลับ เราไล่เลาะเล็มหยอกเย้ากันไปมา จนได้ยินเสียงหัวเราะกันและกัน
“กินอะไรก่อนดีกว่า เฮียทำซุปไว้ให้”เฮียจูบหน้าผากหลังพูดเสร็จ
“ซุปเปอร์ตีนไก่เหรอเฮีย”ผมเลิกคิ้วใส่เฮีย เลยโดนจูบอีกทีแรงๆคาดว่าหน้าผากที่โหนกอาจยุบลงได้
“อยากกินเฮียก็หาให้ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เดี๋ยวเฮียไปเอาซุปมาให้ก่อน”ผมองหน้าเฮียที่พูดยิ้มๆ เฮียคงไม่ได้หมายถึงตีนเฮียหรอกนะถึงผมจะรักเฮียแค่ไหนเต็มที่ก็ได้แค่ดู(ด)และสัมผัส เฮียจับตัวผมเอนกับหมอนที่หยิบรองหลังให้ ก่อนจะรู้สึกวูบโหวงในอกข้างขวา
“หนูไปด้วย”ผมรีบพูดผวาตามเฮีย ผมกลัว กลัวว่าถ้าเฮียออกไป แล้วทุกอย่างจะกลายเป็นแค่ฝัน
-
“ไม่ได้ หนูเพิ่งฟื้นยังไม่หายดี เดี๋ยวเฮียมา แป๊บเดียว”เฮียส่ายหน้าเอามือจับผมให้นอนตามเดิม มองหน้าผม
“ไม่ต้องกลัว มันไม่ใช่ความฝัน เชื่อเฮีย”เฮียพูดออกมาอย่างรู้ว่าผมคิดอะไร ทำเอาผมยิ้มและพยักหน้า ใช่เฮียจริงๆด้วย เฮียแค่มองตาก็รู้ว่าผมคิดอะไร ผมพยักหน้าปล่อยมือเฮีย ที่เดินไปเปิดผ้าม่านออก ผมหรี่ตาลงก่อนจะเบิกกว้างเมื่อเห็นทัศนียภาพข้างนอก ต้นลีลาเธอดี เอ้ย ลีลาวดีออกดอกสะพรั่งเต็มต้น เคลิ้มซะเรียกผิดกู กลิ่นดอกไม้หอมโชยมาตามลม และต้นไม้อื่นอีกเต็มไปหมด คล้ายบ้านนาย แม่น้ำสายเล็ก เหมือนบ้านพี่สิบ อากาศเย็นสบายกำลังดี ผมสูดอากาศ
“สวยจัง เฮียะ อ้าว”ผมหันจะไปพูดกับเฮียที่ไม่อยู่แล้ว คงเอาบรรยากาศมาหลอกล่อให้ผมเคลิบเคลิ้ม ผมเลยหันไปมองอีกอย่างเพลินตา สรุปบ้านใครวะ ได้ยินแว่วๆว่า กลับบ้านแล้วนะ หรือจะต่อเติมใหม่ ไม่น่าใช่ถ้าบ้านผมต้องมีต้นมะขามตรงหน้าบ้าน หรือผมอยู่หลังบ้านเลยไม่เห็นวะ แต่มันก็ต้องเห็นต้นมะม่วง ต้นกระท้อน สิ จำได้ว่ามันปลูกติดห้องนอน
“พ่อ พ่อ”ผมลองส่งเสียงเรียกพ่อ เผื่อจะอยู่แถวนี้ ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ที่เว้าด้วย
“จะเรียกไอ้ตะบัน มันก็คงไม่มาแล้ว”ผมนึกถึงไอ้ตะบัน หมาที่ซื่อสัตย์ ช่วยผมอย่างไม่กลัวตาย รู้จักคุณคนซะยิ่งกว่าคนบางจำพวกซะอีก คนที่คิดว่าตัวเองดีกว่าหมา แต่กลับทำตัวเสียหมา เสียชาติเกิด แทนที่เกิดเป็นคนแถมบนแผ่นดินไทย กลับตอบแทนแผ่นดินเกิดด้วยการทำลาย ชิงหมาเกิดแท้ๆ ผมคิดอย่างแค้นใจแทนไอ้ตะบันที่ต้องมาตายไปเพราะพวกมัน
“กูจะเลี้ยงเมียและลูก รวมถึงบรรดากิ๊กมึงให้นะ ไอ้ตะบัน ไปดีเถอะ ชาติหน้าเจอกันนะ”ผมหลับตานึกถึงไอ้ตะบัน ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู
“หนูเป็นอะไร เจ็บแผลเหรอ”เฮียถามอย่างห่วงใยเดินมานั่งใกล้ๆ คงเห็นผมหลับตาเลยคิดว่าเจ็บแผล
“เปล่า หนูนึกถึงไอ้ตะบัน สงสารมันที่ต้องมาตาย”ผมลืมตาที่มีน้ำตาคลอ พูดถึงหมาสุดที่รัก หมาที่เห็นกันมาแต่เด็ก
“ตะบันมันคงไม่อยากเห็นหนูร้องไห้ มันอยากเห็นหนูหายเร็วๆมากกว่า”เฮียเช็ดน้ำตาให้พูดปลอบ ก่อนจะลุกช้อนตัวผมที่ไม่ได้ตั้งตัวเดินไปวางบนเก้าอี้หวายบุนวมที่ระเบียงอย่างเบามือ
“หนูผอมมากเลย เฮียนึกว่าอุ้มนุ่นซะอีก”เฮียนั่งลงพร้อมเป่าซุปในช้อนไปด้วย
“นุ่นมันก็หนักนะเฮีย ถ้าเปียกน้ำน่ะ”ผมตอบเฮียตาก็มองซุปในถ้วย สีมันข้น กลิ่นหอม
“แต่หนูต่อให้เปียกน้ำ ก็เบาอยู่ดี ก่อนหน้าเคยอุ้มเคยแบก ก็ไม่เคยหนักนะ กินคำหนึ่งก่อน อร่อยนะ เฮียทำเอง”เฮียยิ้มก่อนจะยื่นมาจ่อปากพร้อมพยักหน้าให้กินซุปที่คุยอวด
“จะบอกว่าตัวเองไขข้อดีล่ะสิ ถึงแบกหนูไหว ครึครึ แต่อร่อยจริงๆด้วย ซุปอะไรน่ะเฮีย”ผมเหน็บเฮียพร้อมชมไปทีเดียว
“เข้าใจพูดนะ เขาเรียกซุปข้นเห็ดหอม หนูเป็นคนแรกเลยนะที่เฮียทำให้กิน”เฮียหยิกแก้มหยอกๆบอกและส่งสายตา
“เห็นเป็นหนูทดลองหรือไง ดีนะที่อร่อย เอ๊ะ หรือว่าหนูไม่เคยกินมาก่อนเลยไม่รู้รสชาติที่แท้จริงมันเป็นยังไงวะ ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะแก้เขิน อยู่ๆมาส่งสายตาให้ ทำเอาใจเต้นไปหมด ไม่ใช่ไม่เคยแต่ไม่ได้เห็นมาสักพักแล้ว ปรับตัวไม่ทัน
“ดีแล้ว อย่าให้ใครนอกจากเฮียทำเลย เฮียอยากทำแค่คนเดียว”ตายคาช้อนแน่กู น้ำตาลในกระแสเลือดพุ่งปรี๊ดเกือบสำลอก
เอ้ย สำลัก กับคารมคมหอกของเฮีย แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า กูฝัน แต่เป็นฝันดีจริงๆ
“ให้จริงเถอะ”ผมพูดงึมงำ รับมาอีกคำ ไม่เงยมองหน้าเฮียกลัวใจเต้นทะลุไปทิ่มเบ้าตาเฮียเข้าให้
“คำพูดเฮียเชื่อไม่ได้แล้วเหรอ หืม”เฮียยื่นหน้ามาพูดใกล้ ดันคางให้ขึ้นมาสบตา
“ไม่รักเฮียแล้วเหรอ ถึงไม่เชื่อกัน”น้ำเสียงตัดพ้อนิดๆจนผมเกือบจะเชื่อถ้าไม่ได้เห็นสายตาแพรวพราว
“ระ รัก ไม่รักจะนอนรอเหรอ”ผมพูดตะกุกตะกักอย่างเขินๆ พอทวนอีกทีเหมือนกูให้ท่าเฮียเลยแหะ
“ก็หนูของเฮียก็ต้อง นอน รอเฮียสิ ถ้ารอคนอื่นล่ะก็”เฮียพูดเหมือนคาดโทษ ผมส่ายหน้าทันทีทำไมก็ไม่รู้ รู้แต่เฮียหอมแก้มสองข้างพร้อมหัวเราะในลำคออย่างถูกใจ ก่อนจะเป่าและป้อน ทำอย่างนี้จนหมดถ้วย ตามด้วยนมอีกแก้ว ยาอีกชุด เป็นอันจบพิธีกรรม เฮียเอาของไปเก็บปล่อยให้ผมนั่งชมวิวตามเดิม มีบัวขึ้นตามริมฝั่งและตรงกลางด้วย เห็นแล้วอยากเก็บมาต้มกะทิสายบัวจัง เฮียเคยกินหรือเปล่านะ อ้าว เลยไม่ได้คำตอบเลยว่าบ้านใคร สักพักเฮียเดินกลับมาอุ้มผมไปนั่งตรงที่นอนเล่นตัวยาว
“ชอบไหม”ถามพร้อมเอนตัวลงนอนข้างกัน ผมหนุนแขนเฮียหน้าอยู่ตรงอกพอดี มืออีกข้างรั้งผมเข้าไปกอด
“อืม”ผมตอบในลำคอ ไม่รู้ว่าเฮียหมายถึงอะไร
“รู้เหรอว่าเฮียหมายถึงอะไร”นั่นไง เอาความคิดผมไปออกเสียง
“ไม่รู้ รู้แต่ถ้าเป็นเฮีย ชอบหมด”ไม่รู้ทำไมอยากน้ำเน่าแข่งกับเฮียบ้าง แต่เป็นความรู้สึกที่ออกจากใจจริงๆ คาดว่าเฮียจะชอบกระชับผมเข้าไปดมหัวที่ยังไม่ได้สระแน่นอน ฟันก็ยังไม่ได้แปรง นี่เฮียชอบของเหม็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ชื่นใจจัง”พูดแล้วสูดอีกหลายฟอด ท่าจะชอบจริงๆ
“ไม่เหม็นเหรอ หัวก็ยังไม่ได้สระ ฟันก็ยังไม่ได้แปรง”ผมท้วงเฮียแต่ขยับเข้าไปให้เฮียซึมซับอีก
“ทุกอย่างที่เป็นหนู เฮียดมได้หมด หึหึ”เฮียหัวเราะในลำคอขำๆ พาให้ผมขำไปด้วย ดมได้หมด แม้แต่หำที่ยังไม่ได้ล้างด้วยเหรอเฮียยังจะดมไหม ไม่น่ารอด มากกว่าดมเฮียก็ทำมาแล้ว ฮ่าๆๆๆ คิดไปได้ทะลึ่งจริงกูอายว่ะ ก่อนเสียงหัวเราะในความคิดจะชะงัก
“แต่นอกจากสองที่นั้น ส่วนอื่นเฮียเช็ดให้หมดเลยนะ”ผมหน้าแดงทันทีรู้ได้เลย เมื่อเฮียกระซิบเบาๆ ตรงหน้าผากที่ไม่มีหูแต่กูได้ยินเต็มๆเลย เพิ่งสังเกตว่าตัวเองไม่ได้ใส่ชุดคนไข้ เป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ ระหว่างหลับนอกจากเช็ด เฮียคงไม่ได้ สระเอ็ด อย่างอื่นด้วยใช่ไหม ไม่หรอกมั้ง เพราะของเฮียอยู่ระหว่างสึกหรอรอฟื้นฟูอยู่ แต่ถ้า สระชัก ล่ะ โอ้ยยย กูจะคิดทำไมวะ
“คิดอะไรหน้าแดงเชียว อายเฮียเหรอ”เฮียถามเอามือลูบแก้มที่ร้อนผ่าวๆ ถ้าบอกว่าเปล่าเฮียคงไม่เชื่อแน่ ก่อนจะพูดต่อให้เบิกตาอ้าปาก“เฮียแค่เช็ดและใส่อย่างเดียว”
“ห๊ะ ใส่อย่างเดียว ทำไมไม่รู้สึกเลยล่ะ”ผมถามเฮียเสียงดังอย่างลืมตัว อย่าบอกนะว่าของเฮียใช้ได้แล้วแต่ขนาดเล็กลง หรือเพราะของผมกว้างขึ้น เฮียหย่อนเข้าไปทั้งลำผมเลยไม่รู้สึกสักนิด ไม่น่าเป็นไปได้ล่าสุดผมยังจำความรู้สึกได้เลยว่าลืมอักษรทุกตัวที่เคยเรียน ยกเว้น อ.อ่าง ที่ออกจากปากเป็นระยะๆ อ๊ะ อ๊ะ พร้อมบอดี้ที่สแลมดึ๋งดั๋งๆ แล้วยิ่งตอนนี้นอนแทบจะขี่กันผมสัมผัสได้ว่ามันไม่ได้หดลงสักนิด ยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนหน้า มันใช่เวลาจะมาคิดไหม
“ก็หนูหลับไม่รู้สึกตัว จะรู้ได้ยังไงล่ะ”เฮียจับหน้าผมขึ้นไปสบตาด้วย “ระหว่างนี้ เฮียจะทำอย่างนี้ทุกวัน จนกว่า หนูจะหาย”ทุกวันเลยเหรอ ผมเบิกตาพร้อมเปล่งเสียงในความคิด แต่ทำไมตอนคำว่า จนกว่า เสียงเฮียเบาจังเลย
“ลำบากเฮียเปล่าๆ หนูทำเองดีกว่า เดี๋ยวเป็นง่อย”ผมบอกเฮียอย่างเกรงใจ แต่เฮียไม่เกรงใจผมเอาซะเลย ขนาดหลับแถมบาดเจ็บก็ยังจะทำไปได้ถึงจะทำเบาก็เถอะ ไม่ใช่ไม่อยากให้ทำ ก็แค่อยากช่วยกันตอนตื่นมากกว่า
“ลำบากที่ไหน แค่เช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้ ถึงเป็นง่อยเฮียก็ดูแลได้ ขอแค่ให้ได้อยู่ดูแลเถอะ”เฮียหอมหัวอีกแล้ว ถ้าจะติดใจกลิ่น
“เช็ดตัวกับใส่เสื้อผ้า”ผมมองหน้าเฮีย ที่พยักหน้า อ้าว นี่กูคิดว่าเฮียทำอะไรวะเนี่ย
“ใช่ เห็นไหมเฮียไม่ได้ลำบากสักนิด ถ้าเทียบกับที่ทำให้หนูลำบากและต้องมาบาดเจ็บ”เฮียพูดยิ้มๆในตอนแรกก่อนจะเสียงเบาเหมือนรู้สึกผิดในตอนท้าย ผมเห็นแววตาเฮียที่ดูหม่นลง เลยจูบปากเฮีย
“แต่เฮียก็ปกป้องหนูด้วยชีวิตแล้วไง”ผมกระซิบชิดปากที่ประกบลงมาอีกครั้ง และอีกหลายครั้งก่อนจะถอนออก
“หนูชอบบ้านหลังนี้ไหม”เฮียถามผมถึงบ้านที่ผมอยากรู้แต่ไม่ได้รู้สักทีว่าบ้านใคร
“ชอบ สวยดี”ผมตอบตามตรง
“ให้มาอยู่เอาไหม”เฮียถามอีก
“อยู่คนเดียวไม่เอาอ่ะ ถ้ามีพ่อกับเฮียอยู่ก็จะอยู่ด้วย”ผมตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
“ถ้ามีแค่เฮียล่ะ หนูจะอยู่ไหม”เฮียถามอีกแต่ลดจำนวนลง
“แล้วพ่อหนูล่ะ จะอยู่กับใคร”ยังไงผมก็ห่วงพ่ออยู่ดี
“หนูก็บอกพ่อมาอยู่ด้วยสิ”เฮียกอดผมเข้าไปอีก
“ไม่มีทางหรอก พ่อรักบ้านหลังนั้นมาก หนูก็รัก ถึงจะไม่สวยเท่าหลังนี้ก็เถอะ”ผมส่ายหน้าตอบแทนพ่อได้เลย
“งั้นเฮียก็ต้องอยู่คนเดียวสิ”เฮียพูดเหมือนน้อยใจ
“ก็ไปไปมามาได้ไหมล่ะ”ผมต่อรองเฮีย
“คิดถึงตายเลย”เฮียลูบแขนผมไปมา
“หนูก็คิดถึงเฮีย แต่ให้ทิ้งพ่อมาอยู่คงไม่ได้ หนูขอโทษนะ”ผมลูบมั่งเป็นการขอโทษ ได้ยินเสียงเฮียหัวเราะในลำคอ
“เฮียล้อเล่น เฮียไม่ให้หนูลำบากใจหรอก หนูไม่มา เฮียไปอยู่กับหนูเองก็ได้ ให้อยู่ไหม”เฮียพูดทำเอาผมเงยหน้าไปมอง
“จริงเหรอ เฮียไปจริงนะ”ผมถามเฮียอย่างดีใจ ลืมสิ้นซึ่งกลิ่นปากที่เป่าเต็มหน้าเฮีย สงสัยจะเริ่มเหม็นเฮียกดมาปิดไม่ให้กลิ่นออก
“จริงสิ หนูอยู่ไหนเฮียก็อยู่นั่น เราจะอยู่ด้วยกัน”เฮียกระซิบและปิดกลิ่นไม่ให้ออกอีกรอบ ผมยิ้มอย่างพอใจแต่จะเป็นการเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า
“แล้วบ้านหลังนี้ล่ะ เฮียจะขายเหรอ”ผมถามเฮียอย่างนึกเสียดายถ้าขายจริงๆ ขนาดยังไม่ได้เห็นรอบบ้านนะ
“มันเป็นบ้านของเรา จะขายได้ยังไงล่ะ เฮียสร้างไว้นานแล้ว คิดเอาไว้ว่าจะใช้สร้างครอบครัวขึ้นมาอีกครั้งกับคนที่เฮียรัก นั่นก็คือ หนู”เฮียพูดอย่างอ่อนโยนทำเอาผมเคลิ้มจนหน้าบาน
“เอาไว้เราพาครอบครัวเรามาพักผ่อน เอาไว้หนูหายเฮียจะพาดูรอบๆนะ”เฮียพูดต่ออย่างรู้ใจจริงๆ
“อืม”ผมตอบแค่นั้น
“นับจากวันนี้เราจะมีความสุขด้วยกันนะ อย่าเพิ่งถาม”เฮียพูดชอบกล ผมขมวดคิ้วอ้าปากแต่เฮียปิดปากซะก่อน“ไม่นานเราจะได้อยู่ด้วยกัน ขอเฮียจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่จะไปขอหนูกับพ่อมาดูแล โดยไม่มีอะไรติดค้าง”
“หนูจะรอ นานแค่ไหนก็จะรอ”ผมบอกเฮียที่หน้าแนบกัน เฮียคงมีเหตุผล ผมต้องอดทนในเมื่อเฮียสัญญาแล้ว
“เฮียหนูอยากคุยกับพ่อ ติดต่อได้ไหม ไม่รู้ป่านนี้พ่อจะรู้หรือยังว่าหนูตื่นแล้ว”ผมร้องหาพ่อ กลัวพ่อเป็นห่วง
“พ่อรู้แล้วล่ะ รอแป๊บนะเดี๋ยวเฮียจัดให้”เฮียบอกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบไอแพด ก่อนจะกดเชื่อมต่อสักพัก เฮียนี่คล่องจริงๆ ทั้งกดทั้งกอดผมไปด้วยไม่มีสะดุด สักพัก
“พ่อ พ่อเป็นไงบ้าง สบายดีไหม แล้วนี่พ่ออยู่ที่ไหน ทำไมไม่อยู่กับหนู”ผมเรียกคนที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอที่หน้าตาสดใส
“กูสบายดี อยู่บ้าน ทำไมไม่อยู่กับมึงน่ะเหรอ ถามผัวมึงสิ มาถึงมันก็ฉกมึงไปเจ็ททันที”พ่อตอบทุกคำถามยกเว้นคำถามสุดท้ายที่กำกวมมากๆ
“พ่อ มาจ๊ง มาเจ็ท อะไรเล่า”ผมค้านพ่อเสียงดังอย่างอับอาย
“กูพูดเรื่องจริง มันเอามึงขึ้นเครื่องบินเจ็ทไปจริงๆ แล้วมึงหน้าแดงทำไม”พ่อยังพูดต่อหน้าตาเฉย
“โธ่ แล้วก็ไม่พูดเต็มๆว่า เครื่องบินเจ็ท ฟู่ว”ผมเป่าปากอย่างโล่งใจ ทำไมคนรอบข้างพูดให้ผมเข้าใจผิดอยู่เรื่อย ส่วนลึกผมไม่ได้คิดเลยนะ จริงจริ๊งงงงง
“บ่นไร แล้วนี่มึงเพิ่งคิดได้ใช่ไหมว่ามีพ่ออยู่ ห๊ะ ไอ้หนู”เสียงพ่อพูดกลับมา
“โอ๋ โอ๋ พ่อ ไม่ใช่เพิ่งคิดได้ เพิ่งคิดเมื่อกี้เอง”ผมปลอบพ่อพร้อมแหย่กลับ
“ไอ้ลูกอกตัญญู ยังไม่ทันไรเห็นผัวดีกว่าพ่อนะมึง แล้วที่กว้างๆมึงไม่นั่งกันวะ ไปทับกันทำไม”พ่อบ่นใส่ผมไม่พอพาลไปคนข้างๆด้วย เออ ผมก็เพิ่งนึกออกว่าอยู่ท่าไหน แต่ก็ไม่ได้คิดอีกแหละ เข้าใจว่าตัวเองเห็นพ่ออยู่ฝ่ายเดียว ลืม จะขยับก็ไม่ทันแล้วล่ะ แถมเฮียโอบซะขนาดนี้
“หนูยังเจ็บอยู่ ผมเลยไม่อยากให้อยู่ห่างสายตา”เฮียออกตัวแทน
“เหรออออ มึงไม่เอามันเข้าไปในเบ้าตาเลยล่ะ”พ่อทำหน้าทำเสียงใส่อย่างหมั่นไส้
“ไม่เอาน่า หนูคิดถึงพ่อนะ หนูถามหาพ่อตั้งแต่ตื่นแล้วล่ะ แต่เฮียให้กินข้าว กินยา และปรับตัวสักพักก่อน คิดถึงและรักพ่อที่สุด ที่สุด จุ๊บๆ”ผมอธิบายพร้อมบอกรักตบด้วยจุ๊บๆ
“เออ กูจะพยายามเชื่อ”พ่อกระแทกเสียงใส่ สักพักผมได้ยินเสียงหมาเห่า และวิ่งเข้ามาหาพ่อ ผมใจเต้นแรง
.
.
.
.
“ไอ้ตะบันนนนนนนนน มึงยังไม่ตาย”ผมเรียกมันเสียงดัง มันทำหน้าแบบอยู่ไหนวะ ก่อนจะส่งเสียงเห่าตอบอย่างจำเสียงผมได้
“โฮ่งงๆๆๆๆ บรู๊ววว หงิงๆๆ”มันคงบอกว่า เออ กูยังไม่ตาย มึงนั่นแหละตายแล้วหรือเปล่าทำไมกูมองไม่เห็น เก่งจริงกูรู้ภาษาหมา น่าจะเป็นผลพวงจากตอนเด็กที่เห่าพร้อมมากัน
“เฮีย ไอ้ตะบัน ไอ้ตะบัน”ผมชี้ให้เฮียดูไอ้ตะบันที่กระดิกหาง ส่งเสียงหงืดๆหงิงๆ
“ครับ ตะบันยังไม่ตาย สิบเอาส่งโรงพยาบาลทัน”เฮียเล่าให้ฟังคร่าวๆ ผมยิ้มพร้อมน้ำตาไหล เฮียเช็ดให้
“ไอ้ตะบัน ฮึก กูดีใจนะที่มึงไม่เป็นอะไร เอาไว้ กูจะกลับไปกอดมึงนะ”ผมบอกมันเอามือลูบหน้าจอ พ่อลูบหัวไอ้ตะบัน
“โฮ่งๆ โฮ่งๆ”มันรับคำผม ก่อนจะวิ่งออกไปแล้ว
“มันไปดูลูกมัน นังกระถินตกลูกแล้ว สองตัวเองว่ะ ชื่ออะไรดีวะ ไอ้หนู”พ่อบอกให้ฟังพร้อมถาม
“ตัวผู้ตัวเมียพ่อ”ผมถามพ่ออย่างตื่นเต้น เหมือนตัวเองเป็นอา เพราะไอ้ตะบันมันเกิดก่อนผม นับตามศักดิ์ผมต้องเป็นอา
“ตัวผู้ทั้งคู่เลยว่ะ หน้าตาเหมือนไอ้ตะบันแบบมันไม่ติดใจว่านังกระถินมีชู้เลยนะมึง มันเห็นปุ๊บเข้าไปเลียปั๊บ”พ่อเล่าให้ฟังขำๆถึงท่าทางไอ้ตะบัน ทำเอาผมกับเฮียขำไปด้วย
“ชื่ออะไรดีนะ เฮียว่าไง”ผมนึกก่อนจะหันไปขอความเห็นเฮีย
“ซุปเปอร์ กับ ฮีโร่ ไหม เพราะตะบันเก่ง”เฮียคิดไม่นานบอกออกมา
“ฝรั่งจ๋า เรียกยาก ไทยๆหน่อย บ้านกูไม่มีเชื้อฝรั่ง”พ่อค่อนขอดทันที ยากตรงไหน ผมคิดก่อนจะเบิ่งตา
“นึกออกแล้ว ชื่อนี่เลย พ่อมันไอ้ตะบัน ลูกชื่อ ไอ้ทะลุ ไอ้ทะลวง ดีไหมพ่อ ไทยๆดี”ผมบอกพ่อที่เบิ่งตาตบเข่าฉาดใหญ่
“เออ สมเป็นลูกกู ทั้งเก่งทั้งหล่อได้เชื้อพ่อไปเต็มๆ ฮ่าๆๆๆๆ”พ่อพอใจมาก ออกปากชมตัวเองไม่หยุด ทั้งเก่งทั้งหล่อแต่เจอผู้ชายล่อ(ลวง)ซะแล้ว ยังเก่งอีกไหม พูดไปได้โดนด่าแน่ หลังจากนั้นก็คุยกันอีกนิด
“ไอ้เฮีย”พ่อเรียกเฮียที่นั่งฟังอย่างเดียว
“ครับ”เฮียก็ขานรับ
“ดูแลให้ดีนะ มีอะไรโทรหากูด่วน ถึงจะอนุญาตให้พามันไป แต่ยังไงกูห่วงอยู่ดี เข้าใจไหม”พ่อพูดกับเฮียเสียงขึงขัง
“ครับ ผมจะดูแลและพากลับอย่างดีที่สุด พ่อวางใจได้ ขอบคุณอีกครั้งที่ไว้ใจผม”เฮียรับปากและขอบคุณพ่อ คงจะตกลงกันตอนที่ผมสลบอยู่นั่นแหละ ลึกๆพ่อต้องเชื่อใจเฮียไม่งั้นไม่ยอมให้พาผมมาแน่
“ตอนแรกกูก็วางใจ แต่ตอนนี้ดูสภาพมึงแทบจะขี่กันกูอยากเปลี่ยนใจเอาคืนว่ะ”พ่อหรี่ตาพูดใส่
“ผมไม่ทำหรอกครับ หนูยังเจ็บอยู่”เฮียบอกพ่อ แต่มีกระซิบทำเอาผมกระทุ้ง ‘ถ้าลูกพ่อยอมก็ไม่แน่’ จะถามว่าใช้การได้แล้วเหรอก็จะหักหน้าให้ริ้วรอยขึ้นซะเปล่าๆ ครึครึ
“อะไร มึงกระซิบอะไรกัน แล้วไงไอ้เฮีย ถ้ามันหายเจ็บมึงจะทำใช่ไหม”พ่อเสียงดังกลับมาทำเอาสะดุ้งเหมือนพ่อมาอยู่ตรงหน้า
“ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น ผมรับรอง”เฮียปฏิเสธพร้อมรับประกัน ใช่เฮียไม่ทำถ้าผมไม่ยอม แต่เปอร์เซ็นการยอมผมสูงมาก จากประสบกามที่ผ่านมาบอกผมว่ายอมแน่ แค่เฮียบลิ๊ว
“ให้จริงนะมึง”พ่อย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ครับ”เฮียยืนยันตามเดิม
“กูหมายถึงไอ้หนู ไม่ใช่มึง หน้าตาเหมือนมันสมยอม”พ่อหันมาใส่ผมแทน อะจ๊าค นี่พ่อดูกูออกด้วยเหรอนี่
“พ่อจะมาวัดอะไรกับหน้าตาหนู เฮียเขารับรองแล้ว ไม่มี๊ เชื่อสิ”ผมรีบรับรองให้พ่อสบายใจ
“กูว่ามึงเชื่อยากกว่าไอ้เฮียอีก ชักเริ่มไม่ไว้ใจมึงแทนซะแล้ว”แทนที่จะเชื่อลูกตัวเอง กลับมั่นใจซะงั้น เฮียแอบขำ
“จริงจริ๊งงงงงง”ยืนยันคำเดิม
“เหรออออออ”เสียงพ่อไม่ต่างกัน ก่อนจะพากันหัวเราะ
“ไม่มีอะไรแล้ว เอ็งก็พักผ่อนเถอะ รีบหายนะ ฝากด้วยนะ”พ่อพูดกับผมก่อนจะตบท้ายด้วยเฮีย
“ครับ/ครับ”เราพูดพร้อมกัน พ่อเบะปากอย่างหมั่นไส้
“แค่นี้แหละ”พ่อส่ายหน้า
“แค่ไหนล่ะพ่อ”ผมหยอกพ่อต่อ
“แค่ยาวกว่าของมึงมั้ง กวนติงอีกแล้วลูกกู”พ่อย้อนกลับมาทำเอาฮา แต่ไม่เต็มเสียงเพราะรู้สึกเจ็บแผลแปล๊บๆ
“เออ กูถามอะไรหน่อยสิ ไอ้เฮีย”พ่อเหมือนนึกอะไรได้
“ครับ”เฮียตอบพร้อมตั้งใจฟังคำถามคุณนก ผมก็นอนลุ้นไปด้วย
“ไม่มีอะไร แค่อยากถามว่า”พ่อพูดชิวๆแต่มีทิ้งท้ายให้เกร็ง
“............”
“ก็ไอ้หนูมันตกถังข้าวสาร แต่ เอ็งทำไมมาตกถังขี้มันวะ”
“O_O”หน้าผม
ก่อนจะ
“พ่ออออออออออออออออ”ผมเรียกเสียงดัง เฮียชะงักไปนิดกับคำถามก่อนจะยกยิ้มกอดผมเข้าไปใกล้ หอมแก้มผมต่อหน้าพ่อในจอ
“เปลี่ยนเป็นผมตกหลุมรักดีกว่าครับ”
นั่นคือคำตอบของเฮีย
นี่คือ
“^_^”
หน้าผม
“หน้าตาระริกระรี้เชียวมึง กูจะอ้วก”พ่อพูดเหน็บก่อนจะ Shutdown ผมกับเฮียได้แต่หัวเราะและหยอกล้อด้วยริมฝีปากและอ้อมกอดที่อบอุ่น
“ได้เวลาพักแล้ว หนูนอนนะ”เฮียพูดมือลูบหลังผมไปมา ตบตูดเลยก็ได้เฮียจะได้หลับเร็วๆ
“ไม่อยากนอน”เสียงผมเหมือนจะอ้อนเฮีย ผมกลัวตื่นมาไม่เจอเฮีย
“นอนเถอะ เฮียจะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน”เฮียพูดพร้อมกดจูบที่หน้าผาก อย่างรู้ว่าผมคิดอะไร ผมมองหน้าเฮียที่ยิ้มก่อนจะขยับปากออกเสียงเป็นทำนองเพลงกล่อมที่ผมฟังไม่รู้ รู้แต่เพราะและอุ่นใจ ตาผมค่อยๆหลับลง
“เฮียรักหนู”
อืม ผมขานรับก่อนจะหลับไปในอ้อมแขนเฮีย สัมผัส เสียง ทุกอย่างของเฮีย บอกให้รู้ว่าเฮียอยู่ตรงนี้จริงๆ
*****************************************************************************************************************
ปล. เข็นสังขารมาลงแล้ว สบายๆชิวๆรับลมหนาว แต่คนเขียนไม่ชิวเลยงานจุกไปหมด ถ้าผิดพลาดหรือไม่เข้าถึงอารมณ์ยังไงขอโทษด้วยนะคะ ความสงสัยเก็บไว้เฉลยตอนหน้าเน๊าะ ว่ามาฮันนีมูนกันได้ยังไง หุหุ :o8: อากาศเปลี่ยนแปลงรักษาสุขภาพด้วยนะคะ โดนหวัดเล่นงานเหมือนกัน ซี๊ดดดด สูดน้ำมูกค่ะไม่ใช่อย่างนั้นนะ :-[ ส่วนตอนหน้าจะแจ้งอีกทีนะคะไม่กล้าบอกเลย :katai1:ไปเคลียร์งานต่อดีกว่า :katai4:
-
มาแล้ววววววววววววววววววววว
-
ชอบตรงตกถังขี้นี่แหละ :laugh: แหมไม่ต้องบรรยายต่อเลยว่าหมายความว่ายังไง 555 :oo1:
-
ต่อไปคงจะหวานน้ำตาลเรียกพี่แล้ว :impress2:
-
สงกะสัยเฮียมาไดไง แต่ดีใจที่หนูตื่นแล้ว
-
อ่านไประแวงไป กลัวมันจะเป็นแค่ความฝัน ตกลงคือความจริงใช่มั้ย?
อยากรู้ว่าเฮียออกมาได้ยังไง. มาเฉลยเร็วๆ น้า
-
เข้าถึงอารมณ์ฮาตลอดด :laugh: ขนาดนอนไม่ได้สติหนูมันยังฮาได้เลย นับถือๆ o13
หนูกับเฮียได้อยู่ด้วยกันแล้ววววววววว ดีใจที่สุด :hao7: และที่สุดของที่สุดคือ ไอ้ตะบัน :hao5:
-
อะโด่ ไม่เอา ซี๊ดดดดด น้ำมูกได้ไหมเอา ซี๊ดดดดดด อย่างอื่นอ่ะ ๆ ๆ 55 ไหนๆก็มาฮันนิมูนแล้ว
ว่าแต่เฮียมาได้ไง ข้องงง :katai1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอร้ยยยย มาต่อแล้ว ดีใจจุง
นู๋ขนาดนอนไม่ได้สติก็ยังจะฮาได้อีกนะยะ
ดีใจจังตะบันยังอยู่ อิอิ :katai2-1:
-
....พึ่งอ่าน..ก็คนมันรักทำไงได้..จบ คนละแนวกับเรื่องนี้เลยแต่สนุกเหมือนกัน
....แต่เรื่องนี้..ฮา..มากๆๆ เหมือนคนละคนแต่งเลย พ่อนกนี่ฮาแข่งกับลูกนกจริงๆ
....ลูกนกก็คิดไปได้เรื่อยๆแบบฮาๆ อ่านแล้วสนุกคลายเครียดดีมาก :laugh:
-
เอ...สงสัย อยากรู้ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
:katai1:
-
หวานซะะะะ
ดีใจหนูปลอดภัย เฮียกลับมาแล้ว
ไอ้ตะบันยังอยู่ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนมาก รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
:L2: :L1: :pig4:
-
ลุ้นมากๆ กว่าหนูกับเฮียจะได้มาอยู่ด้วยกันซะที
แต่พอมาอยุ่ด้วยกันแล้ว ลุ้นอีก ว่าของเฮีย จะยังใช้ได้อยู่มั้ย หุ หุ
ดีใจ ตะบัน หนังเหนียวตามหนู 5555
-
รอเฉลย เฮียมาไง หายแล้ว? คดีหละ ยังไง?
หวานกันตั้งแต่ตื่นจริงๆ
ปล นั่งเครื่องบินเจทเลยหรอ บ้านนีอยู่ไหนคะคู้ณณณณ
-
คิดถึง :กอด1: มีหนูตอนไหนฮาทุกตอน :pigha2: ดีใจจังไอ้ตะบันยังไม่ตาย หมาดีผีคุ้มจริงๆ 555
-
ดีใจจัง ทั้งหนูฟื้น ทั้งหนูทั้งเฮียอยู่ด้วยกัน ทั้งไอ้ตะบันฟื้นนนน :hao5: :hao5:
เก็บความทรงจำความสุขเอาไว้ทดแทนช่วงที่ต้องห่างจากเฮียอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย นะหนู อดทนไม่นานคราวนี้คงไม่มีสันพรากจากกันแล้วหล่ะ
-
ฮิ้วววววว
หวานกันจริ๊งงงงงง
ไม่สงสารคนแถวนี้บ้างเลยอะ5555
ขอบคุณที่มาลงต่อให้นะคะ
:mew1:
-
คิดถึงเฮียกรกะหนูสุดๆ ชอบคุณพ่อนกมากมาย :-[
-
ขนาดเพิ่งหายป่วยยังฮาขนาดนี้
ดีใจที่หนูฟื้นและตื่นมาได้อยู่กับเฮีย
-
อร๊ายยยย....น่าร๊ากกกกกกกกก>///<
ตอนนี้น่ารักมากๆ
ทั้งหนูทั้งเฮียอยู่ด้วยกันแล้ว
รู้สึกว่าหนูจะฮาได้ตลอดจริงๆขนาดเจ็บอยู่แท้ๆ
ส่วนของสงวนเฮีย...ใช้ได้หรือยังอ่า อิอิ :-[
-
ใกล้มีความสุขกันแล้ววว อิอิ :mew1:
-
:pig4: :L1: :pig4: :L1:
-
อะเด๊ะๆ อาเด๊!
เฮียมาได้ไงอ่ะ พึ่งถูกจับมิใช่เหรอ
งานนี้เฮียมีเคลียร์กับคนอ่านนนน
ในที่สุดหนูก็ฟื้นรอเจ้าชายมาเล้าโลม เอ้ย จูมพิตก่อนล่ะสิเค้ารู้ อิอิ
-
กรี๊ด ตอนนี้ถือว่าเรื่องราวคลี่คลายไปเยอะแล้ว o13
หนูยังคงเกรียนและทำให้ยิ้มได้ แม้แต่ตอนคิดในใจ
น่าักจริงๆสมกับที่เป็น หนูของเฮีย
เฮียยังมีคดีที่ต้องไปสะสางใช่มั้ย สู้ๆนะ
แค่พิชิตใจพ่อนกได้ เรื่องอื่นก็เล็กมากเนอะเฮียเนอะ
เค้าหวานนกันมากค่ะ ชอบมาก
พ่อนกพัฒนานะเนี่ยจากที่เอาที่เรียกหมอมาทำไมค์
ตอนนี้เฟสไทม์ได้แล้ว สงสัยเพราะได้ลูกเขยอินเตอร์
ดีใจที่ตะบันยังไม่ตาย เป็นหมาที่เก่งมาก กตัญญูมาก
ปล.รอตอนพี่สิบกับน้องเบียร์น่าาาา :impress2:
-
หนูกะเฮียได้อยู่ด้วยกันแล้ววววววววววววววว :กอด
ขนาดเจ็บเจียนตายก็ยังฮาได้ตลอดหนูของเฮีย :m20:
-
หนูนี่มันฮาทุกสถานการณ์จริงจริ๊ง
:-[ ครึ่งหลังนี่หวานมากมาย :give2:
ไม่วายตบท้ายด้วยความฮาของสองพ่อลูก :m18:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
มาเบา ๆ แบบว่าฟินมากกกกกก :hao7: :hao7:
-
ชอบคำถามพ่อนกมากๆๆๆ :laugh:
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :กอด1: :L2: :pig4:
-
เอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาแล้วววววววววววววว :mew1:
ขออย่าให้มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นอีกเลยนะ
:call:
:pig4:
-
ขอบคุณที่มาส่งตอนนี้ที่รอคอยนะคะ :hao5: ซาบซึ่งสุดๆ ขนาดนักเขียนยุ่งมากนะเนี่ย
และหวังว่าตอนต่อไปเฮียกับหนูเค้าจะได้อยู่ด้วยกันซะทีน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
น้องหนูเค้าพ้นวัยเบญจเพสยังเนี่ย :ling1:ของเค้าแรงจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มีความสุขกันแล้ววว ต่อไปนี้ก็คงจะมีแต่ความสุขใช่มั้ยคะ ^^
-
พอหนูฟื้น ก็หวานกันจนอิจฉาเลยอ่ะเฮีย ^^
-
ว่าแต่ เรื่องคดีเป็นงัยบ้างงอ่ะเฮีย
ไม่บอกไม่กล่าวกันหน่อยหรอออ
:hao3: :hao3:
-
V_V อบอุ่นไปกับเฮียและหนูจริง ๆ และดีใจมากที่ตะบันยังไม่ตาย ขอให้เฮียเคลียตัวเองได้ในเร็ววันนะจ๊ะ
:กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
แอบงงว่ามาต่อตรงนี้ยังไง time skip หรอ? รอคนเขียนเฉลยดีกว่า
หนูยังคิดลึกเสมอต้นเสมอปลาย แถมยังฮาเหมือนเดิมอีกต่างหาก 5555+
-
ดีใจสุดๆที่ไอ้ตะบันไม่ตายยยยยยยยยยย ขอบคุณคนแต่งมากๆที่ให้ไอ้ตะบันกลับมา :katai2-1:
เหมือนทุกอย่างกำลังจะเป็นไปด้วยดี ขออย่าให้มีเรื่องร้ายๆอีกเลยนะ :mew1:
-
น่ารักที่สุดอ่ะ
-
มาแล้วๆๆๆ :katai5:
ตอนนี้หวานจนมดขึ้นจอไปหมดแล้ว อร๊ายยย เขินอ่ะ :ling1:
-
หนูของเฮียยย เฮียของหนู ~~~~~ ได้อยู่ด้วยกันซักที หมดเคราะห์หมดโศกนะ
-
ว่าจะถามพอดีว่ามากันได้อย่างไร พอดีตอนทอล์กส่วนท้ายบอกว่าให้รอก่อน โอเคฮะ รอครับรอ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เหมือนคู่เอกเราใหล้จะแฮปปี้เอนดิ้งแล้วนี่นา อิอิ มีคู่ของเข้มกะรันมั่งมั้ยน้าาาา :hao3:
-
อ๊ายยยยยยยยย มดขึ้นคอมเต็มไปหมดเลย
อ่านแล้วยิ้มตลอด มีความสุขจัง :-[ :o8:
-
ดีใจที่ไอ้ตะบันยังไม่ตาย แถมได้ลูกอีกสองแหนะ.. เฮียกับหนูอยู่ที่ไหนอะ
-
พ่อนกถูกจกลูกหนูไปจากอก :z2:
-
ตอนหน้าหวานๆ :katai2-1:
-
มีลูกน้อยจังตะบันน :mew3:
คุณพ่อยังคงกัดเฮียไม่เลิกรา เฮียแม่งโคตรอดทนเลยอ้ะ นับถือๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
“ก็ไอ้หนูมันตกถังข้าวสาร แต่ เอ็งทำไมมาตกถังขี้มันวะ”
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
โห เซอร์ไพรซ์มากไอ้ตะบันยังไม่ตาย และที่สำคัญเฮียกับหนูหวานกันซะ~
-
เฮีย เฮียตัวเป็นๆ หนูไม่ได้ฝัน
ตะบันยังอยู๋
-
คือจะบอกว่า....
ดีใจโคตรๆที่ไอเตะบันไม่ตาย
คนเขียนใจดีจัง
ห่วงความรู้สึกคนรักหมาอย่าเราด้วยอ้ะะะ
-
55555555
อยากให้หนูเจอน้องตุลย์เร็วๆ
อยากรู้เรื่องของเฟยกับเทียนด้วยอ่ะ
-
กอด คนเขียนนนนนนน :กอด1: :L2:
-
เจอมุข "ลีลาเธอดี" เข้าไปว่าฮาแล้ว
มาเจอมุข "หำไม่ได้ล้าง" อีก กร๊ากกกกกกก
:m20:
อากาศหนาวแค่ทำให้เป็นหวัดและไอนิดหน่อย
กินฟ้าทลายโจรเข้าไปก็หายค่ะ
แต่ตอนนี้เจอฝนตกทุกวันบวกเข้ามาอีก ไม่รู้จะโดนโหมกระหน่ำด้วยโรคอะไร
คนเขียนก็อย่าโหมงานหนักจนลืมดูแลตัวเองนะคะ
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งงานประจำและงานเขียนค่า
-
หวานปนฮา
รอเฉลยว่าเฮียออกมาได้ยังไง
-
ตอนแรกก็กลัวว่าหนูฝัน
สรุปมันคือความจริงงงงงง
โอ๊ยยยยมีความสุข!
-
รอหนูสมยอมเฮีย
หวังว่าจะหมดเรื่องแล้วน้า
-
ได้เห็นคนที่รักเป็นคนแรกหลังจากลืมตา ไม่มีอะไรสุขกว่านี้อีกแล้วเนาะ
แต่จะสุขกว่านี้ถ้ามีพ่อนกอยู่ด้วยกัน อีกไม่นานหนูคงหายดี
และอีกไม่นานก็คงได้อยู่กันพร้อมหน้า เฮียคงจัดการอะไรๆเสร็จสิ้น
ถึงตอนนั้นทุกคนคงยิ้มได้เต็มหน้ามากกว่านี้ และคงสนุกกว่านี้แน่
ขนาดอยู่กันคนละที่ยังมีเรื่องให้ได้หัวเราะได้ตลอด
อะไรก็ไม่เท่าชื่อของลูกตะบัน สมกับเป็นชื่อที่หนูตั้งให้ :jul3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
คือไอ่ครึ่งแรกน่ะฝันแต่ครึ่งหลังนี่จริงใช่มะ ไม่ใช่มาฝันซ้อนฝันนะ. :เฮ้อ:
-
เย้ มีแต่เรื่องดี ๆ น้องหนูฟื้นแล้ว แต่จริง ๆ ตอนยังไม่ฟื้นก็เหมือนฟื้น
ขนาดสลบหนูยังมโนได้เองตลอด เวลาคนอื่นเค้าสลบนี่จะคิดนู้นนี่ได้เหมือนหนูไหมนะ
แล้วเรื่องของเฮียจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ 5 - 6 วันที่หนูสลบเฮียเคลียร์ทุกอย่างได้แล้วเหรอ
กลัวเฮียต้องไปรับโทษอะไรอีกรึเปล่า น่าสงสารหนูกลัวว่าทุกอย่างจะเป็นแค่ความฝันเหมือนคนอ่านเลย
แต่เรื่องเจ้าตะบันนี่ขอให้เป็นเรื่องจริงเถอะนะ อย่าให้มันต้องตายเพราะคนเลว ๆ เลย
มันจะได้อยู่ดูแลเมียและลูก ๆด้วย พ่อนกจะได้ไม่เหงาช่วงที่หนูมาฮันนี่มูนสวีทกะเฮีย อิอิ
ตอนหน้าก็จะได้รู้แล้วล่ะมั่งว่าเฮียและคนอื่น ๆ เป็นยังไงบ้างเรื่องคดีที่ผ่านมา
ขอให้แฮปปี้ทุกคู่ ทุกคนเถอะนะ อย่าให้มีบางขวางมาขวางเล้ย (อิอิ แอบยืมมุกจากน้องหนู)
รอติดตาม ทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนดูแลสุขภาพด้วยนะคะ :pig4: :L2:
-
ทำไมไม่เห็นว่าเมื่อวานมาอัพนะ
:impress2: เขิลที่สุด อยากรู้เหมือนกันว่า ไอนั้น ของเฮียใช้ได้แล้วหรอ อิอิ :z13:
-
:mew1:
เย้ๆ ตามอ่านจนทันตอนล่าสุดแล้ว
เรื่องนี้สุดยอดจริงอ่านไปยิ้มไป ร้องไห้ไป
ครบทุกเครื่องจริง
สนุกมากค่ะ
-
น่ารัก อบอุ่นมากๆเลยยยยตอนนี้//ดีใจกับตะบันด้วยที่ยังไม่ตายย
-
น้องตะบันแสนรู้ ดีใจด้วยนะหนู
:กอด1:
-
พ่อนกฮาทิ้งท้ายตล๊อดตลอด 555
หนูกับเฮียสวีทกันจนมดขึ้นเต็มบ้านล่ะ อิอิ
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากกกกกกกก อ่านหยุดไม่ได้เลยยย หลังจากอ่านมา 3 วัน ก็ตามมาถึงตอนล่าสุดแล้วค่ะ :katai2-1:
ช่วงแรกๆ นี่ฮามาก ไอ้หนูได้เชื้อตลกพ่อนกมามากจริง ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนก็ตลกได้ตลอด
อ่านไปก็ขำไป แต่ความบ้าของหนู กับความเป็นผู้ใหญ่ของเฮียนี่เข้ากันดีจริงเนอะ อริอริ
ขอย้อนความรู้สึกนิดนึงนะคะ
อยากบอกว่าจำได้แม่นเลย ตอนให้เปลี่ยนไปเรียกแทนตัวเองว่าเฮียกับหนูนี่ตอนแรกอ่านแล้วขนลุก 5555555
จากกูมึงกลายเป็นเฮียกับหนู โอ๊ยยย หยิวกิ้วมากกกกก แต่อ่านๆไป เง้ย มันน่ารักมากอ่ะะะ
แล้วหนูนี่ก็ขี้อ้อนกับเฮียมากอ่ะ เฮียก็ช่างดูแลหนูอ่ะ เขินนนน :-[ :-[ :-[
ชอบที่ตัวละครทุกตัวมีที่มาที่ไป ค่อยๆคลายปมออกมาทีละนิด
แต่ถ้าพูดถึงเรื่องอดีต สะเทือนใจของรันมากที่สุดเลยอ่ะ น่าสงสารมากตั้งแต่เด็กเลย
เพราะฉะนั้น จากนี้ก็ขอให้รันได้เจอคู่ที่ดีๆละกันเนอะ อิอิ
ปล. ชอบคู่ของนายทั้งสองมากกกก แนวนี้มันใช่เลยยย อยากอ่านอีกซักตอนสองตอนจัง :mew3: :mew3:
-
ดีจายยยยยเป็นที่สุด
นี่ถ้าเฮียไม่มาจุมพิต ยัยหนูคงหลับยาว 555
อยากให้เฮียสะสางเรื่องให้สำเร็จนะ จิได้มาอยู่กับหนู ฟินนนนน
-
ขึ้นเครื่องบินเจ็ท เฮียรวยมากๆใช่ไหมเนี่ยยยยยยย
ตอนนี้ซึ้งอ่ะ ชอบบบบบบบ รอตอบข้อสงสัยตอนหน้าค่า ว่าอาเฮียรอดคุกได้ไง
-
อ่านแล้วขำกับความคิดของหนูมากฮากระทั้งเวลาที่สถานะการณ์ย่ำแย่..แต่ก็ดีใจที่ผ่านพ้นมาได้ด้วยดี
ฟื้นขึ้นมาเจอกับเฮีย..แล้วพ่อลูกคู่นี้เป็นอะไรที่น่ารักสุดๆ..ดีใจที่เจ้าตะบันยังอยู่ต้องยกความดีความชอบ
ให้พี่สิบ
-
ฮาหนูมาก ขนาดจะตายยังคิดซะขำขนาด 555+
โชคดีที่ไม่ตาย ไม่งั้นโลกขาดเสียงหัวเราะแน่ๆ
-
บวก1 บวกเป็ด ให้เฮียก่อนเลย
ดีใจที่หนูฟื้นแล้ว แล้วก็ดีใจที่เฮียกลับมา
ฮาพ่อนกอีกแล้ว ไม่รู้ไปขุดหามุขมาจากไหน
รอทุกอย่างลงตัวกว่านี้นะ อยากเห็นเฮียมีความสุขบ้าง
รอตอนหน้านะจ๊ะ :mew1:
ปล.คนเขียนก็รักษาตัวเองดีๆนะจ๊ะ ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาต่่อก็ได้ เรารอเสมอ
-
เพิ่งมาอ่าน อ่านรวดเดียวไม่หลับไม่นอน วันนี้เป็นแพนด้าไปทำงาน
แต่ก็มีฟามสุข :mew1:
เนื้อเรื่องตื่นเต้นฮาก้ากมากๆ
o13
-
ตอนแรก ๆ อ่านก็ไม่ค่อยแน่ใจเลย แอบกังวลว่าจะเป็นความฝันน้องหนูเหมือนกัน
แต่พอเฮียคอยย้ำกับน้องหนูว่าเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝัน ก็เลยเชื่อตามที่เฮียย้ำ
ดีใจจังที่เฮียมาแล้ว เหมือนน้องหนูกลายเป็นเจ้าชายนิทรา แล้วรอเฮียมาจุมพิตจนฟื้นขึ้นมาเลย :impress2:
เฮียอบอุ่นมาก ๆ ดูแลน้องหนูดีที่สุด คุณสามีตัวอย่างจริง ๆ แถมจะยอมย้ายตามไปอยู่กับน้องหนูอีก น่ารักที่สุด
ดีออกเนอะ แล้วก็เอาบ้านนี้ไว้เป็นบ้านพักตากอากาศของครอบครัว ตอนที่ได้อยู่กันพร้อมหน้าแล้ว
ที่สำคัญมาก ๆ ตะบันของเรา ตะบันยังไม่ตายจริง ๆ ด้วย โอย ดีใจ ๆๆๆ ดีใจที่สุดเลย :m11:
ต้องขอบคุณพี่สิบสินะเนี่ย ที่ช่วยตะบันไว้ทัน ดีใจจัง ในที่สุดตะบันก็ได้กลับมาอยู่กับลูกเมีย พ่อนกน้องหนู ซึ้ง ๆ
แต่ตอนนี้ เฮียมาอยู่กับน้องหนูได้พักเดียวสินะ เพื่อปลุกน้องหนูให้ฟื้น คอยดูแลจนน้องหนูหาย
แล้วก็ต้องกลับไปสะสางเรื่องเก่า ๆ ให้เรียบร้อย แต่หวังว่าเฮียจะไม่ต้องกลับไปติดคุกอีกนะ
คราวนี้ จะได้หมดทุกข์หมดโศกกันทุกคน ได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตา มีความสุขกันซะทีน้า
รอตอนต่อไปค่ะ ขอดีใจอีกครั้งที่ตะบันไม่ตาย ขอบคุณคนเขียนค่ะ น่ารักที่สุดเลย :จุ๊บๆ:
-
ขนาดหน้าสิ่วหน้าขวานหนูก็ยังฮาได้ทุกสถานการณ์จริงๆ
แต่แบบนี้หล่ะถึงจะเป็นหนูตัวจริง :jul3:
ตอนแรกคิดว่าหนูยังอยู่ในความฝัน
อ่านไประแวงไปกลัวเฮียจะหายไปกลัวจะมีใครมาปลูกให้หนูตึ่น
แต่เห็นเฮียย้ำว่าไม่ใช่ความฝันก็เริ่มกลับมาอินจิ้นและฟินไปกับหนูกับเฮีย
พ่อนกอยู่บ้านคนเดียวหรือว่าลุงหมอฉัตรมาอยู่ด้วยหว่า
ตอนหน้ารอเฉลยนะจ๊ะว่าเป็นไงมาไงเฮียถึงได้มาอยู่นี่ได้
ปล.ดีใจที่ไอ้ตะบันยังไม่ตาย
-
กลับมาฮากันซักที แล้วนี่เฮียขอมาดูแลหนูก่อนหรือเปล่า
พอหนูหายก็ต้องกลับไปรับโทษต่อหรือเปล่านะ
-
:hao3: ขอบคุณจากหัวใจครับ รักครอบครัวนี้ที่สุด
-
คิดถึงเมื่อไหร่จะมาาาา :mc4:
-
กรี๊สสสส ตอนนี้หวานมากอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่น ดีใจที่เฮียกลับมา แต่จะนานรึเปล่าายังไม่รู้
-
งื้อออออออออออออ ตอนนี้เป็นอะไรที่น่ายินดีๆๆๆๆๆ จริๆเลยอ่ะ
เหมือนยกภูเขาออกไปจากออกครึ่งนึงเเล้ววววววว
มั่นใจนะว่าเฮียคงไม่ติดคุกเเล้ว....มั้งนะ
ทุกคนรอดใช่มั๊ย ไปสู้คดีที่ชั้นศาลแล้วชนะกันใช่มั๊ย
ขอให้ทุกคนแคล้วคลาดปลอดภัยเหมือนไอ้ตะบันกันน้าาาา
ขอบคุณคนเเต่งมากจริงๆเลยค่ะ เย้ๆๆๆ
ตอนหน้าจะเฉลยมั๊ยคะว่าพวกเฮียๆเค้ารอดคุกมาได้ยังไงหรือสรุปเรื่องคดียังไง
เพราะตอนนี้ก็เหลือเเค่เรื่องนี้ล่ะที่ยังยกออกไปจากอกได้ซักที
แล้วก็เรื่องคู่ของหนูรัก ใครคะ ผู้ชายคนนั้นคือใคร ใคร่รู้มากเลย
รอตอนหน้าเเละตอนต่อๆไปค่าาาาาา
ปล.รอหนังสือของน้องฝิ่น เมื่อไหร่จะได้ยลโฉมซักทีน้าาาาาา :impress2:
รักคนเเต่งเป็นกำลังใจให้ค่าาาา :กอด1: :L2:
-
หายไปนานเลยคิดถึงนะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
-
อิหนูของเฮียฮาได้ตลอด :laugh:
-
ตกหลุมรักด้วยคนค่าา >.<
-
คิดถึงหนูกับเฮียแล้วนะ
-
เฮียของหนู หนูของเฮีย ฮามาก ๆ ขำแบบเปิดปากกว้าง แทบจะฉีกถึงรูหู
กรามค้าง ตามอ่านอย่างรวดเร็วภายใน 3 วัน สนุกสุด ๆ ชอบทุกคู่เลย
เทียน-เฟย อิอิ ครบรส เบียร์-พี่สิบ กริ๊ดอ่ะ รันหล่ะ คู่กับโรคจิตเข้มหรือเปล่า หรือจะคู่กับไป่ ลุ้นอ่ะรันควบสองไปเลย
แอบสงสารทวนนะ นายเฟยชอบแกล้งหว่ะ
-
ในที่สุด เฮียก็กลับมาให้หนูจนได้ หวานมาก
แต่ตอนนี้แอบสั้นไปนะ อยากเห็นตอนที่เฮียหนุูตุลย์ พ่อ. อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา
บ่องตรงรู้สึกใจมากที่จะจบแล้ว คือติดตามมาตั้งแต่ต้นๆๆเลย จะคอยติดตามผลงานนะคะ
มารอเฮียกะหนู
-
>> ป.44 <<
ผมมองคนในอ้อมแขนที่หลับสนิทไปแล้ว หลังจากที่เจ้าตัวฟังเพลงกล่อม ที่ผมขุดแทบทุกอัลบั้มมาร้องให้ฟัง แต่ดูเจ้าตัวยังไม่วางใจว่าผมจะอยู่ด้วย เพลงสุดท้ายผมจัดให้เลย เพลงกล่อมลูกตอนยังเล็ก ไม่รู้ว่าหนูฟังไม่รู้เรื่องทำให้หูลายพอกับตาจึงหลับลงได้แต่ยังมีเสียงเล็ดลอดออกมา
‘เฮีย’เรียกชื่อมือกำเสื้อตรงอกผมแน่น เผยอปากใส่ทำเอาอดใจไม่ได้กับการยั่วไม่รู้ตัวของหนู ตอบรับพร้อมจูบปากแผ่วๆ
‘อยู่นี่ครับ นอนนะ’ มือลูบหลัง สักพักก็หลับสนิท ฟังจากเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ หัวใจเต้นโต้ตอบกันไปมา ผมกระชับแขนอีกนิดให้รู้ว่า ผมอยู่ตรงนี้ เสียงอืออาในลำคอพร้อมมือที่โอบกลับมาบ้างทำให้รู้ว่า แม้ในยามหลับก็ยังมีผมแน่นอน ผมยิ้มกดจมูกกับผมที่ส่งกลิ่นนิดๆแต่ไม่ได้ทำให้การดมผมลดน้อยลง ไล่มาหน้าผาก
“เฮียรักหนู”ผมบอกคนหลับที่เหมือนจะอมยิ้มนิดๆ ตามความคิดผม
“ตื่นมาเฮียก็ยังอยู่ ไม่หนี”ผมพูดพึมพำชิดปากที่มีเสียงแจ๊บๆ ฝันว่ากินอะไรอยู่ล่ะมั้ง
“แต่แค่สิบวันเท่านั้น เราจะมีความสุขร่วมกันนะ”ผมพูดถึงเวลาที่ได้ขอมาเก็บเกี่ยวความสุขกับคนที่ตัวเองรัก ได้ดูแลที่ต้องมาเจ็บเพราะผม
“เฮียขอโทษ ที่ทำหนูเจ็บ นับจากนี้จะไม่มีแล้วนะ เฮียสัญญา”ผมลูบปอยผมที่ล่วงมาปิดหน้าผากตามแรงลมที่โบกพัด อากาศเริ่มเย็นขึ้น คิดว่าคงต้องเข้าห้องแล้ว เดี๋ยวหนูเป็นไข้จะทำให้หายช้าลงไปอีก ผมค่อยๆขยับตัวลงไปยืนข้างๆ
“เฮีย”เสียงเรียกพร้อมมือที่ไขว่คว้า สีหน้าซีดเซียว คิ้วขมวด คงจะฝันร้าย
“อย่าไป เฮีย กลับมา”ผมจับมือทันทีไม่อยากให้หนูตกใจตื่น อยากให้นอนพักให้เต็มที่
“เฮียอยู่นี่”ผมบอกก่อนจะก้มไปกอดหนูที่ตัวสั่น หายใจแรงขึ้น ก่อนจะสงบลง ผมช้อนตัวหนูขึ้นพอดีกับมือที่โอบรอบคออย่างแน่นโดยไม่ต้องบอก ก้าวขาอย่างเร็วแต่มั่นคงเดินเข้าไปที่เตียง วางลงอย่างเบามือดึงผ้าห่มผืนไม่หนามากขึ้นมาคลุมพร้อมสอดตัวเองลงไปนอนกอดตามเดิม
“หนูของเฮีย ถ้าเฮียไปนานมาก หนูจะรอเฮียไหม”ผมถามเสียงเบาอย่างกลัวคำตอบที่จะได้รับ ทั้งที่หนูหลับอยู่
“เฮียอยากอยู่กับหนู แต่มีบางอย่างที่เฮียต้องตัดสินใจ มันเป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุดในชีวิต”ผมพูดพร้อมกอดกำลังใจให้แนบชิด นึกไปถึงก่อนหน้าที่จะมาหาหนู
.
.
.
.
ผมถูกจับกุมอีกครั้ง หลังส่งหนูถึงมือหมอและได้รับการยืนยันว่าปลอดภัยแล้ว ผมถูกนำตัวกลับเรือนจำเพื่อไปให้ปากคำใน
เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด พวกเรากลับมายังเรือนจำอีกครั้ง ท่านรองถูกควบคุมตัวแต่ได้มีทนายมายื่นประกันตัวออกไป ด้วยความลำพองใจว่าไม่มีใครทำอะไรได้ เตรียมจะลี้ออกนอกประเทศปล่อยให้ทนายความจัดการเรื่องทางนี้แทน แต่ไม่เป็นดั่งใจคิด ท่านรองถูกสั่งห้ามออกนอกประเทศหรือแม้แต่ออกจากบ้าน ทำให้หงุดหงิด ด่ากราดผู้ที่บังอาจสั่ง แต่ต้องเงียบปากในทันที เมื่อเป็นคำสั่งของอธิบดีกรมตำรวจ ซึ่งเป็นนายของตัวเอง ทำให้ไม่สามารถแสดงอำนาจในทางที่ผิดได้ อีกสามวันต่อมา ผม นายทั้งสองคน ได้ถูกคุมตัวไปสวบสวน พร้อมท่านรองที่พลิกสถานการณ์ได้ไวมาก
‘นี่ผมอุตส่าห์ล่อให้พวกมันมาติดกับ ยังไม่มีความดีอีกเหรอครับท่าน’ท่านรองยกยิ้มพูดกับอธิบดีฯ ที่ข้างท่านมีลุงของสิบ ถัดไปเป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่อีกสองนายร่วมด้วย ส่วนสิบนั่งอยู่ข้างผม
‘อืม เหมือนเหตุการณ์เมื่อครั้งโน้นเลยนะ ล่อให้มาติดกับ หึหึ’นายเฟยกอดอกพูดใส่ด้วยท่าทีสบายๆ อีกฝ่ายชักสีหน้านิดหน่อย ก่อนจะทำสีหน้ายิ้มตามเดิมพูดกลับมา
‘ใช่ไง คนผิดมันก็ต้องผิดวันยังค่ำ จับโจรก็ต้องใช้วิธีแบบโจร’ยกยิ้มมุมปากหลังพูดเสร็จ
‘ใช่ จับโจรก็ต้องใช้วิธีแบบโจร เหมือนคราวนี้ไง’นายเฟยย้อนกลับด้วยสีหน้าอย่างเดียวกัน
‘เอาล่ะ หลังจากฟังทั้งสองฝ่าย ผมขอถามว่า คุณไปทำอะไรที่นั่น’ท่านอธิบดีฯยุติพร้อมถามท่านรองอีกครั้ง
‘ผมก็ตอบท่านไปแล้ว ว่าจับนักโทษที่แหกคุก หลักฐานก็ส่งให้ทั้งหมด’ท่านรองตอบท่านอธิบดีฯตามเดิม
‘ผมเข้าใจ และสถานที่ที่เราไปจับกุม พบของเถื่อนจำนวนมาก เป็นของใคร’ท่านอธิบดีพยักหน้าก่อนจะถามถึงสถานที่
‘ก็ของคนลักลอบเข้าประเทศสิครับท่าน ท่านก็ทราบว่าสองคนนี้เป็นใครและถูกจับคดีอะไร’กระตุกยิ้มหันมามองนายสองคนที่ยังมีสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน
‘ของพวกคุณเหรอ’ท่านหันมาถามนาย
‘ของผม’นายเทียนพูดเรียบๆ
‘นั่นไง เขาก็ยอมรับแล้ว หึหึ’ท่านรองยกยิ้ม
‘ผมยังพูดไม่จบ ของผมแต่เอกสารซื้อขายและการโอนเงิน ทำไมมันเป็นชื่อคุณล่ะ’นายเทียนปรายตามอง ท่านรองที่หุบยิ้ม
‘นั่นสิ ตลอดเวลาที่ผมติดคุกจนกระทั่งออก ทำไมของผมถึงไปอยู่ในมือคุณได้’นายเฟยยิ้มยียวน ลดมือลงกุมมือนายเทียน แต่อีกฝ่ายดึงออกช้าๆ มองอย่างให้รู้ว่า ให้รู้จักกาลเทศะซะบ้าง แต่อีกฝ่ายดูจะเชื่อฟังมากคว้าไปบีบเอาไว้แน่น
‘ก็ล่อให้พวกแกมาติดกับไง’ตอบกลับอย่างไม่ยอมจนมุม
‘ผมว่าท่านอย่าเสียเวลาเลยดีกว่า คนพวกนี้ลักลอบแถมยังฆ่าผู้มีพระคุณของตัวเองตาย บวกข้อหาแหกคุกก็น่าจะพอแล้วกับการขังลืมหรือไม่ก็ประหารชีวิตซะ เพื่อไม่ให้เป็นภัยต่อประเทศชาติ’ท่านรองพูดเสียงเข้มขึ้น
‘พูดว่าตัวเองก็เป็น หึหึ’นายเฟยหัวเราะหน้ายียวนตามเดิม ผมฟังทุกถ้อยคำที่สนทนามือก็ทำงานไปด้วย
‘ดร. แล้วคุณล่ะมีเหตุผลอะไรถึงไปกับพวกเขา’ท่านอธิบดีหันมาถามผมที่ยังไม่ละสายตาจากจอคอม
‘เหตุผลเดียวกับท่านรอง ออกไปล่อโจรให้มาติดกับครับ’ผมหันไปตอบท่านก่อนจะสนใจงานต่อ
‘พูดอย่างนี้คิดจะเป็นพวกเดียวกับฉันหรือไง มันสายไปแล้วมั้ง ดร.’ท่านรองพูดกับผมเสียงเยาะ
‘ตรงไหนที่ผมบอกจะเป็นพวกเดียวกับท่าน’ผมถามแต่ไม่หันไปมอง ก่อนจะมีเจ้าหน้าที่เข้ามาและส่งเอกสารให้ท่านอธิบดี
‘ขอบใจ’ท่านเอ่ยปาก คล้อยหลังเจ้าหน้าที่ท่านเปิดเอกสารดู
‘คุณรู้จักคนในรูปนี้ไหม’ท่านอธิบดีหยิบรูปบุคคลที่ถูกอ้างถึงให้ดู
‘ไม่รู้จักครับ’ท่านรองตอบทันที
‘ไม่พิจารณาก่อนเหรอ’ท่านอธิบดีเลิกคิ้วใส่
‘ผมจะต้องไปรู้จักโจรทำไม’พูดกลับหรี่ตาลง
‘ไม่รู้จัก แล้วรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นโจร’ท่านอธิบดีถามกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้แปลกใจ แต่ทำเอาท่านรองชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะปรับสีหน้าตามเดิม
‘ผมก็สันนิษฐานเอา แต่คนพวกนี้อาจรู้จักก็ได้ พวกเดียวกันหรือเปล่า’พูดพร้อมโยนมาทางพวกผม
‘นี่คือศพที่ถูกพบไม่ห่างจากบ้านคุณ มีร่องรอยถูกทำร้ายร่างกายก่อนตาย ทางเราได้ชันสูตรพบว่าเขาเป็นสายให้พวกคุณ’ท่านอธิบดีเอ่ยถึงบุคคลในภาพ หันมาทางนายที่ยังหน้านิ่ง แต่ท่านรองยกยิ้ม
‘คงจะทำงานไม่สำเร็จเลยถูกสั่งฆ่าปิดปาก’พูดเยาะใส่อย่างรู้สึกว่าเป็นต่อ
‘ใช่ เขาถูกฆ่าปิดปากเพราะทำงานสำเร็จเกินคาด น่าเสียดายคนดีๆ ต้องมาตายเพราะไอ้คนเลวๆ’นายเฟยพยักหน้าพูดช้าๆ มองท่านรองตอนท้าย ทำเอาอีกฝ่ายมีสีหน้าขัดเคือง
‘ก็เหมือนพวกแกที่ฆ่าคนที่มีพระคุณตาย เลวยิ่งกว่า คงไม่ลืมหรอกมั้งว่าทำอะไรไว้’ท่านรองงัดเรื่องนี้ขึ้นมาอ้าง
‘ฮ่าๆๆๆๆ’เสียงหัวเราะนายเฟยดังขึ้นเหมือนฟังเรื่องขบขัน จนนายเทียนต้องหันไปมองปรามด้วยสายตาให้เงียบ
‘ผมว่าเสียเวลามามากแล้วนะท่าน ถ้าไม่มีอะไรที่จะสรุป ไปสู้ในชั้นศาลดีกว่า’ท่านรองเริ่มระงับสติอารมณ์ไม่อยู่
‘เอาล่ะ คนในภาพที่ตอนนี้กลายเป็นศพแล้ว เป็นสายสืบทางคุณสองคน แต่ได้ถูกฆ่าปิดปากโดยคนของท่านรองฯ’ทันทีที่ท่านอธิบดีพูดจบ ท่านรองผุดลุกขึ้นทันที
‘หมายความว่ายังไง ท่านอย่ามากล่าวหาลอยๆ’ด้วยความลืมตัวถึงกับชี้หน้าผู้เป็นนาย
‘คนของคุณสารภาพว่าเขาถูกกดดัน จนเป็นเหตุให้ฆ่าตัวตาย และคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น ก็คือ ดร.กรกฎ ที่ถูกจับตัวไป’ลุงของสิบพูดออกมา
‘ท่านเชื่อคำพูดนักโทษเหรอครับ’ท่านรองเลิกคิ้วเชิงถามอย่างไม่เกรงกลัว
‘แล้ว ดร.กรกฎไปทำอะไรที่บ้านคุณล่ะ บอกได้ไหม แล้วทำไมเขาถึงถูกจับ’ท่านอธิบดีเป็นฝ่ายถามกลับ ทำเอาอีกฝ่ายอึ้งไปนิดก่อนจะค่อยๆพูดออกมา
‘ผมไม่ทราบว่าเขาเข้ามาทำไม’ตอบแบบขอไปที
‘ไม่ทราบ แต่จับเขาได้ทำไมไม่ส่งตำรวจล่ะ ทำไมต้องทรมานเขาด้วย คุณเป็นผู้รักษากฎหมายย่อมรู้ไม่ใช่เหรอ นักโทษหรือบุคคลธรรมดา ถ้ากระทำผิดต้องให้เจ้าหน้าที่บ้านเมืองจัดการ’ท่านอธิบดีพูดเรียบๆ
‘ผมทราบ แต่ตอนนั้นผมไม่อยู่ การ์ดผมที่จับได้รอผมกลับมาซึ่งก็ใช้เวลาหลายวัน ผมเดินทางไปทำธุระที่ต่างประเทศ ท่านก็เห็นจดหมายลา นี่ก็เอกสารการเดินทางของผม’ท่านรองยื่นเอกสารให้ตรวจสอบ เมื่อเจ้าหน้าที่รับและบอกว่าเอกสารถูกต้องทำเอาเขายิ้มออก
‘แต่คุณก็น่าจะโทรหาผม หรือสั่งให้ลูกน้องแจ้งความก็ได้นี่’ท่านอธิบดีถามต่อ
‘ผมตกใจไปหน่อยในตอนนั้น ไม่คิดว่าเขาจะบุกเข้ามาในบ้าน จากการสอบถามการ์ดผมบอกว่า เขาเข้ามาเพื่อจะฆ่าผม’ท่านรองยังพูดแก้ต่างให้ตัวเอง
‘ว่าไง ดร.’ท่านอธิบดีฯหันมาถามผม
‘ครับ’ผมตอบก่อนจะหันหน้าไปมองท่าน
‘คุณคิดจะฆ่าเขาจริงเหรอ’ท่านอธิบดีฯ พูดถึงข้อกล่าวหาที่ท่านรองฯยัดเหยียดให้
‘ผมแค่เข้าไปเอาของคืนเท่านั้น’ผมตอบท่านก่อนจะกดปุ่มเป็นขั้นตอนสุดท้าย
‘ผมเป็นคนสั่งให้ ดร. เข้าไปเอาของให้ผมเอง’นายเทียนพูดออกรับแทน
‘ของที่ว่าเป็นของผม แต่ถูกยึดไปครอบครอง’นายเฟยหรี่ตาพูดใส่
‘‘ก็เท่าบุกรุกถูกไหม’ท่านอธิบดีฯเอ่ยออกมาอีก ท่านรองยกยิ้มอีกครั้ง
‘ครับ แต่ผมเคยขอคืนแต่ไม่ให้ก็ต้องใช้วิธีนี้ อีกอย่างเขาก็ทำกับคนของผมเช่นกัน’นายเฟยพูดใส่ยิ้มๆ
‘ของอะไรเหรอคุณเฟย และทำไมไปอยู่บ้านท่านรองฯได้ล่ะ’ท่านถามต่อเหมือนจะสงสัยแต่หน้าไม่เป็นตามนั้น
‘ของสำคัญของตระกูลผม ของที่คนดีนำไปใช้จะเกิดประโยชน์แก่ประเทศชาติ’นายเทียนเอ่ยออกมาบ้างด้วยสีหน้าเรียบเฉยดังเดิม
‘หึ ทำเป็นพูดดี พวกกบฏประเทศตัวเองแล้วลี้เข้ามาทำลายประเทศคนอื่น’ท่านรองเหยียดยิ้มใส่
‘แสดงว่าของนี้อยู่กับท่านรองฯล่ะสิ ใช่ไหมถึงได้รู้ว่าเป็นของดีหรือไม่ดี’ท่านอธิบดีพยักหน้าพูดช้า ทำให้เขาเงียบไปอีกรอบเมื่อรู้ว่าพูดอะไรออกมา ทำเอานายเฟยยกยิ้ม
‘ของแบบนี้ไงครับ’ผมหันหน้าจอไปท่านดู ก่อนจะเลื่อนเข้าไปใกล้ๆ ท่านอธิบดีฯ พร้อมนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่มองหน้าจอ ก่อนจะมองหน้ากัน
‘ขั้นตอนการผลิตอาวุธ โดยปกติคนที่ครอบครองจะต้องมีเอกสารขั้นตอนขอผลิตอย่างถูกต้องนะครับท่าน’นายตำรวจผู้ใหญ่ท่านหนึ่งกล่าวกับท่านอธิบดี
‘ของเรานอกจากกองทัพแล้ว บุคคลทั่วไปไม่สามารถมีได้ นอกจากสั่งนำเข้าอย่างเดียว แต่ต้องถูกกฎหมาย’ลุงของสิบพูดออกมาบ้าง
‘ใช่ที่ส่งให้ผมคราวก่อนโน้นไหม’ท่านอธิบดีถาม ท่านรองที่สีหน้าเริ่มไม่ค่อยดีนัก
‘ครับ อันเดียวกัน’ท่านรองตอบตามตรง
‘แล้วทำไมยังมีอยู่ที่ท่านรองฯอีกล่ะ’ท่านถามกลับอีก
‘....................’
‘ก็เพราะจะผลิตขายเองน่ะสิ แต่ถอดรหัสไม่ได้ ก็แค่นั้นเอง’เสียงพูดเนิบนาบดังออกมา ทำเอาพวกเราหันไปมองต้นเสียง ทุกอย่างเงียบกริบเมื่อบุคคลดังกล่าวก้าวเข้ามา
.
.
.
.
.
‘คุณอา’เสียงนายพูดแทบจะพร้อมกัน แต่ไม่ได้ออกอาการตกใจ เหมือนจะรู้ล่วงหน้าแล้ว
‘กะ แก แก ตายไปแล้วนี่ ลูกน้องฉันยิงฉันเห็นกับตา’ท่านรองหน้าซีดเผือดชี้หน้าพูดตะกุกตะกักในตอนแรกก่อนจะเร็วในตอนหลัง คงตกใจเลยไม่รู้ว่าหลุดปากอะไรออกมา
‘เห็นกับตาเลยเหรอ’คนที่นายเรียกว่าคุณอา ยกยิ้มถามกลับ ทำให้ท่านรองตกใจยิ่งกว่าเดิม’นั่นสิ คุณเป็นคนสั่ง ก็ต้องเห็นอยู่แล้ว แต่น่าจะดูให้แน่ใจสักหน่อยนะ ไม่ใช่รีบไปเอาหน้า’
‘แล้วนี่ด้วยใช่ไหม’ท่านอธิบดีหันจอให้ท่านรองฯดู ใบหน้าซีดเผือดจนแทบไม่เหลือสีเลือด
‘รายชื่อคนร่วมและคนซื้อ เก็บไว้เผื่อมีการหักหลัง และเมื่อหักหลังก็สั่งเก็บ รวมถึงผมด้วย’ท่านอธิบดีเอ่ยอย่างใจเย็น ก่อนจะเอ่ยต่ออีก
‘คงจำได้ใช่ไหมเมื่องานวันเกิด คุณสั่งคนเก็บผมให้ดูเป็นอุบัติเหตุ แต่ดีมีสายรายงานและเกิดเรื่องซะก่อน ผมคงต้องขอบคุณ ดร.กรกฎ สินะที่ช่วยเอาไว้ อ้อ คุณด้วย สิบทิศ และทุกคนที่นี่ด้วย’ท่านก้มหัวน้อยๆเป็นการขอบคุณจากใจจริง
‘และก็ทั้งสองคนนี้เข้าเมืองถูกกฎหมายนะ มีเอกสารรับรองการลี้ภัยจากนายพลฟง ส่งให้ผมแล้ว ผมต้องขอบคุณเขาด้วยซ้ำที่ช่วยประเทศของเราไว้ ทั้งที่เขามีโอกาสแต่ไม่ทำ ผิดกับคนที่เกิดบนแผ่นดิน กลับทำได้อย่างไม่คำนึงถึงความเสียหาย ผมเสียใจจริงๆที่ประเทศจะย่อยยับเพราะคนในชาติ แต่คุณก็ยังมีความดีนะ อย่างน้อยก็เก็บข้อมูลผู้ร่วมขบวนการให้เรา’ท่านอธิบดีฯพูดเสียงเรียบมองหน้าท่านรองที่ยังตะลึงหาทางออกไม่ได้ เพราะหลักฐานที่ผมถอดจากเครื่องถูกเปิดเผย นอกจากท่านรอง ยังมีนักการเมืองบุคคลชื่อดัง อีกหลายคนที่ร่วมด้วย และคนพวกนั้นก็เหมือนท่านรองถูกออกหมายเรียกให้มาพบห้ามหนีโดยเด็ดขาดมิฉะนั้นจะออกหมายจับทันที รวมถึงกล้องวงจรที่มีผมกับสายที่ถูกฆ่าตายอยู่ในนั้นด้วยเป็นหลักฐานชิ้นสำคัญ ยังไม่รวมประวัติลูกน้องท่านรองฯที่ลากจากโลกไปบางส่วน ส่วนไอ้ที่มีชีวิตอยู่ก็รับสารภาพเอาตัวรอดทั้งนั้น
‘พะ พวกแก แก’ท่านรองถึงกับพูดไม่ออก ก่อนจะถูกควบคุมตัวไปกักขังเอาไว้ก่อนเพื่อดำเนินตามขั้นตอนต่อไป ท่านอธิบดีหันมาทางพวกผม
‘ทางเรามีหลักฐานน้อย ดีว่าได้ ท่านและก็ พวกคุณด้วย ที่ช่วยให้สำเร็จไปด้วยดี ยังไงเรื่องคดีความ คงต้องว่ากันไป ใครรับผิดชอบก็ขอให้จัดการด้วยความชอบธรรมด้วย เรื่องแหกคุกเป็นแผนที่เราวางไว้ตั้งแต่แรก แต่ไม่คิดว่าท่านรองจะมีสายรายงานทำให้เสียเจ้าหน้าที่ดีๆไป ยังไงพวกคุณก็จัดการเรื่องครอบครัวพวกเขาด้วยนะ’ท่านกล่าวขอบคุณพร้อมยื่นมือมาจับ ผมบอกตามตรงเรื่องแหกคุกผมไม่รู้ว่าเป็นแผนของเจ้าหน้าที่ด้วย คิดแต่ว่าเป็นแผนของนาย
‘ลำบากกันหลายปีเลย กว่าจะจบได้ ขอบใจนะ’คุณอาตบไหล่นายทั้งสอง หันมายิ้มกับผม
‘ไม่หรอกครับ ถือว่าเราได้ตอบแทนแผ่นดินที่ให้เราได้อาศัย’นายเฟยพูดกับผู้มีพระคุณ
‘ถ้ามีคนคิดแบบนี้เยอะๆก็ดีนะ ประเทศชาติจะได้เจริญ ส่วนเรื่องคดีไม่ต้องห่วงนะ คุณสองคนพ้นข้อกล่าวหาแล้ว ลูกน้องที่เหลือผมก็จะให้ลดหลั่นตามมา แต่คงจะทั้งหมดไม่ได้ เข้าใจนะ’ท่านออกตัวอีกครั้ง พวกเราเข้าใจก่อนท่านจะขอตัวพร้อมคุณอาด้วย
‘ไอ้สิบแล้วเมียมึงล่ะ จะเอาไง’เสียงลุงของสิบพูดขึ้น ทำเอาพวกเรามองหน้ายิ้มๆ
‘ลุง มาพูดอะไรตอนนี้’สิบกระซิบกระซาบ
‘มึงจะกระซิบเพื่อ ยังไงเขาก็รู้กันอยู่แล้ว’โดนโบกไปที
‘เบียร์ใช่ไหม’นายเทียนเอ่ยขึ้นมา
‘ครับ’สิบรับคำ
‘คุณก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าใคร ไม่น่าจะยาก’นายเฟยกระตุกยิ้ม
‘ครับ ผมกำลังรวบรวมหลักฐานอยู่ ไม่นาน’สิบพูดอย่างหมายมาดจะช่วยคนที่ตัวเองรักให้ได้
‘ส่วนรัน ฉันจัดการให้ ไม่ต้องห่วง’นายหันมาพูดกับผมที่พยักหน้ารับทราบ ไอ้รันไม่เหมือนไอ้เบียร์ที่ถูกใส่ร้าย ถึงมันจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม แต่ลงด้วยนายได้รับปากโทษมันคงลดลงเยอะ ส่วนผมถึงจะลดแต่ก็เกือบสามสิบปีกว่าผมจะได้ออก
‘เฮีย’นายเรียกผมเสียงเนิบ
‘ครับ’ผมเงยหน้ามองนายที่สบตาอยู่แล้ว
‘ทำเพื่อตัวเองบ้าง ฉันช่วยได้นะ แค่เฮียเอ่ยปาก ทุกอย่างจะเงียบไม่มีการสาวถึงใคร’นายพูดด้วยน้ำเสียงเดิมแต่เต็มไปด้วยความปรารถนาดี
‘ถ้าไม่ตัดสินใจทำ กว่าจะได้ออก มินนี่อาจจะรอไม่ไหวนะ หึหึ’นายเฟยหัวเราะในลำคอ แต่มือนี่แทบจะไม่ละจากนายเทียนเลย
‘ขอบคุณครับ นาย ผมขอเวลา แต่ตอนนี้ผมอยากขอเรื่องหนึ่ง’ผมขอบคุณพร้อมขอให้นายช่วย
‘ว่ามาเลย’นายพยักหน้า และผมก็บอกสิ่งที่ต้องการออกไป
.
.
.
นั่นก็คือ การได้กลับมาดูแลหนูก่อนที่ผมจะตัดสินใจในเรื่องของตัวเอง ผมกอดคนในอ้อมแขนที่ซุกตัวแนบสนิท
“เฮียอยากอยู่กับหนู แต่เฮียก็หนักใจเหลือเกิน”ผมพูดก่อนจะแนบกับผมนุ่ม ผมคิดถึงเรื่องที่ตัวเองต้องมาติดคุก นึกถึงพ่อที่ต้องจากไปด้วยสาเหตุที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดขึ้น มันเกิดจากธีรดาหลงรักพ่อที่ใจดี พ่อที่ให้ความช่วยเหลือเมื่อตอนที่เป็นนักศึกษา ธีรดาขาดความอบอุ่นจากพ่อตัวเอง เมื่อมาเจอพ่อที่แสนดีกับเธอทุกอย่างทำให้เธอยึดติด แต่พ่อทำในฐานะอาจารย์กับลูกศิษย์ มีปัญหาเธอก็มักมาปรึกษา พ่อก็แนะนำเพราะไม่อยากให้เธอเครียดกับที่บ้านจนเสียการเรียน แม้แต่เรื่องทุนไปเรียนเมืองนอก พ่อก็ช่วยเพราะธีรดาเป็นคนหัวดีมาก พ่อสนับสนุนเธอด้วยใจจริง แม้แต่เรื่องเงินพ่อก็ยื่นมือช่วย ไม่ใช่เฉพาะธีรดาคนเดียว พ่อให้ความสำคัญกับลูกศิษย์ทุกคน แต่ธีรดากลับคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษของพ่อ เธอทำทุกอย่างให้ดีขึ้นไม่ใช่เพื่อตัวเองเธอทำเพื่อที่พ่อจะหันมามองเธอในฐานะอื่น จากชื่นชม เริ่มคิดอยากครอบครอง ตอนแรกพ่อไม่นึกเอะใจ แต่พอนานเข้าเธอเริ่มไม่พอใจที่พ่อให้ความสนใจลูกศิษย์คนอื่นเหมือนที่ทำกับเธอ โดยเฉพาะผู้หญิง เธอจะหาทางกันท่าแบบไม่ให้พ่อรู้ จนเริ่มมีคนมาพูดเข้าหูพ่อถึงพฤติกรรมแปลกๆ พ่อเลยเริ่มจับตาดู ก็เห็นว่าจริง เลยเรียกธีรดามาคุยและตักเตือน ธีรดาร้องไห้สารภาพว่ารักพ่อ ทำให้พ่อตกใจมากพยายามตั้งสติพูดกลับไปอย่างใจเย็นว่า ไม่เคยคิดกับเธอแบบนั้น พูดเกลี้ยกล่อมคิดว่าธีรดาเข้าใจ จนเหตุการณ์เงียบไป พ่อวางใจจนไม่ได้ระวังตัวเลยพลาดท่าจนถึงขั้นชู้สาว ทำให้พ่อหนักใจมาก กอปรกับถูกข่มขู่จากครอบครัวธีรดา ทำให้พ่อต้องทำกลับไปบ้างทั้งที่ไม่อยากทำ เรื่องเงียบไปอีกครั้ง เงียบไปหลายปีจนไม่น่ามีอะไรแล้ว แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้ จากแรงรักผสมแรงแค้นของผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นสาเหตุ แต่ในจดหมายที่พ่อเขียนถึงผม พ่อไม่โทษธีรดาฝ่ายเดียว พ่อโทษตัวเองที่ใกล้ชิดมากเกินไป พ่อเสียใจกับทุกอย่าง วันเกิดเหตุมีการบันทึกไว้เหมือนเป็นลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่อง พ่อคิดจะจบทุกอย่างด้วยหลักฐาน แต่มันกลับร้ายแรงกว่าที่คิด ไม่มีใครรู้มาก่อนว่า ธีรดาไปเข้ารับการบำบัดจิตใจมาก่อนหน้า เธอทำร้ายผู้ชายคนหนึ่งเกือบเสียชีวิตเพราะมีลักษณะเหมือนพ่อ หลักฐานสองอย่างนี้ผมเก็บไว้เป็นอย่างดีโดยไม่ได้บอกใครแม้แต่น้อง ผมอยากไถ่บาปให้พ่อแทนธีรดา เธอเป็นคนน่าสงสาร เธอขาดความรักและได้รับการอบรมที่ผิดมาตลอด กว่าจะรู้ก็สายเกินไป
“อืม เฮีย”เสียงงึมงำปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์ จากเรื่องที่ผมจะต้องตัดสินใจสักทีว่าจะเอายังไง
“เฮีย”เรียกพร้อมลืมตาเบียดตัวเข้าหาอย่างออดอ้อน ผมยิ้มกับสิ่งที่หนูทำ มันไม่ใช่การออดอ้อนแบบผู้หญิง แต่มันดูน่ารักในแบบของหนู
“ครับ เฮียอยู่นี่”ผมตอบรับและมองเจ้าของดวงตาสดใส ที่เห็นทีไรก็ชื่นหัวใจทุกที
“เฮียอยู่จริงด้วยๆ หนูไม่ได้ฝัน”หนูงึมงำส่ายหน้ากับอกไปมา
“ก็เฮียบอกแล้วว่า เฮียจะอยู่กับหนู แล้วทำไมตื่นเร็วจัง”ผมบอกเอาจมูกถูกหน้าผากคนในอ้อมแขน หรือผมคิดดังเกินไปจนหนูรำคาญเลยตื่นขึ้นมา
“หนูฝันว่าเฮียไม่อยู่ เฮียไปกับใครไม่รู้ เรียกก็ไม่หัน วิ่งในฝันจนหกล้ม เหนื่อยด้วย เลยตื่น”หนูพูดเสียงยานขัดกับความฝันที่ดูจะตื่นเต้นมาก ผมอมยิ้ม
“หกล้ม ไหนเฮียดูสิเป็นแผลเปล่า”ผมเอื้อมมือไปจับหัวเข่าตรงขาที่ยกมาก่าย
“แผลเปล่าไม่มีหรอก มีแต่แผลเป็น ครึครึ”ยอกย้อนหัวเราะกับอกไม่ยอมเงยหน้าเหมือนรู้ว่าจะโดนทำโทษ
“เหรอ มีแต่แผลเป็น แต่เฮียไม่เคยเห็น ตรงไหนนะ”ผมกระซิบข้างหูคนปากดี มือลูบไล้ตั้งแต่ขา มาหยุดที่สะโพก บีบอย่างหมั่นเขี้ยวไปที
“เฮียทะลึ่งและ”หนูรีบคว้ามือออกทันที ผมหัวเราะในลำคอกับท่าทางเขินอาย
“ก็เฮียไม่เคยเห็นแผลเป็นหนูนี่ เห็นแต่ผิวเนียนๆขาวๆ”ผมแหย่ให้คนที่ไม่ยอมเงยหน้าแต่เห็นแก้มใสขึ้นสีรามมาถึงหู จนต้องขบเม้มจนเจ้าตัวย่นคอหนี พร้อมทุบกลางหลังผมดังอักสองที
-
“เจ็บมาก แรงเท่าหนูสมชื่อเลย”ผมแหย่คนประทุษร้ายหลัง
“ก็หนูไม่ใช่ควายนี่ จะได้แรงเยอะหนังหนาเหมือนเฮีย อื๊อ ฮะ”เงยหน้ามาพูดใส่หน้ายิ้มๆเตรียมจะผลุบลงแต่ไม่ทันปากผมที่ปิดซะก่อน สั่งสอนสักหน่อยว่าเฮียเป็นควายได้ยังไง ผมจูบไล่สอดลิ้นให้เปิดปากจนได้ลิ้มรสความหวานข้างในก่อนจะเล็มเม้มให้เจ้าตัวที่ตอบกลับมาบ้าง
“แต่หนูฝันเหมือนจริงมากเลยนะ”หลังลงโทษเสร็จหนูพูดถึงความฝันอีกครั้งเอามือลูบอกผมไปมา ผมคว้าขึ้นมาจูบทีล่ะนิ้ว
“ฝันร้ายกลายเป็นดี หนูบอกเฮียเอง จำไม่ได้เหรอ”ผมสบตาหนูที่ตอนนี้ตื่นเต็มที่แล้ว
“จำได้ แต่ฝันใกล้รุ่งมันเป็นจริงนี่”หนูพยักหน้าแต่อดแย้งไม่ได้
“งั้นไม่จริงแล้ว เพราะหนูฝันใกล้เย็น มันก็เลยผ่านไปแล้ว”ผมพูดปลอบใจติดตลก หนูย่นจมูกใส่เอามือบิดจมูกผมไม่พอดึงไปมาอีก ไม่ต้องจูงจมูก เฮียก็หลงจะแย่แล้ว ยิ่งเป่าหูนี่เฮียไปไหนไม่ได้เลยนะ
“เย็นแล้วเหรอ”หนูถามเหมือนเพิ่งนึกได้
“อืม ใกล้แล้ว”ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลาสี่โมงเย็นพอดี ก่อนจะมองคนที่ยังซุกอกไม่ห่าง อยากให้ซุกอย่างนี้ตลอดจัง เพราะฉะนั้นผมต้องตัดสินใจแล้วใช่ไหม
“เฮียย่นอีกแล้ว คิดอะไรอยู่”หนูพูดเอานิ้วคลายหัวคิ้วที่ขมวดและเกลี่ยหน้าผากที่ย่นให้คลายออก
“คิดถึงหนู”ผมอมยิ้ม จูบหัวเหม่งไปที
“หัวงูว่ะ เอาเรื่องจริงสิ”เสียงเบาแต่เน้นมาก
“ก็เรื่องจริง อ่ะ โอเค ๆๆ”ผมตอบก่อนจะโดนทุบอีก เลยต้องยอม
“มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย ไม่มีอะไรมากหรอก ตอนนี้เฮียห่วงหนูมากกว่า อยากอยู่กับหนูให้มากๆๆๆๆ”ผมน่าจะติดนิสัยแถมาจากคนในอ้อมแขนที่ถูกรัดโยกไปมาเบาๆนี่แหละ
“นั่นไง เฮียพูดเป็นลาง แสดงว่าเฮียจะไปไหนใช่ไหม”หนูตีแขนผมให้หยุดโยก ก่อนจะถามหน้างอนิดๆ
“เอาไว้ถึงเวลาเฮียบอกได้ไหม ตอนนี้ขอแค่เฮียได้ดูแลหนู ได้กอด นะ นะ หนูของเฮีย”ผมพูดกับหนูไม่รู้เรียกว่าอ้อนได้ไหม ทำเอาหนูอมยิ้มหน้าแดง ลูบแก้มผมไปมา พร้อมพยักหน้า
“ขอบคุณครับ งั้นเริ่มที่ เย็นนี้หนูอยากกินอะไร”ผมจูบปากเบาๆก่อนจะถาม หนูทำท่าคิด
“หนูกินอะไรได้มั่งล่ะ หมอห้ามอะไรไหม”หนูถามเอานิ้วมือไต่ไปมาบนแขน อย่าเล่นหนูไต่เฮียตอนนี้เดี๋ยวไม่ได้กินข้าว อันนี้ผมคิดขำๆทั้งที่ขำไม่ออกเพราะมันยังไม่ค่อยจะเข้าที่เท่าไหร่ แต่ไม่ใช่เวลาจะมาคิด ผมควรคิดเรื่องหนูและครอบครัวมากกว่า จะทำยังไงให้เป็นครอบครัวได้สักที
“อาหารรสจัดคงต้องงดก่อน”ผมตอบพร้อมรวบมือเรียวยาวมาจับไว้
“แล้วแต่เฮียแล้วกัน หนูกินได้หมด แต่ต้องอร่อยนะ”หนูยิ้มตาหยีบอกผม
“แล้วที่กินไปอร่อยไหมล่ะ หืม”ผมยื่นหน้าไปใกล้อย่างอดใจไม่ไหว เวลาหนูยิ้มมันทำให้โลกของผมสว่างไสวไปหมด
“ก็อร่อย แต่หนูไม่ค่อยถนัดอาหารฝรั่งเท่าไหร่ ของเละๆเต็มที่ก็โจ๊ก”หนูพยักหน้าพร้อมบอกหน้าซื่อๆ ทำเอาผมขำ
“ดีนะที่เป็นโจ๊ก”ผมพูดกลั้วหัวเราะ
“อย่าบอกว่าเฮียนึกถึงขี้นะ บ้าเปล่า ใครจะกินขี้ ถึงมี อย. หนูก็ไม่กินหรอก ไม่ใช่ปลาสวายนะ”หนูพูดพร้อมจิ้มแก้มผมแทบทะลุไปถึงใจ ผมหัวเราะดูเปรียบเปรยซะน่ารัก
“คิดได้ไงเนี่ย หืม ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะกับความช่างคิดของหนูที่ไม่เหมือนใคร
“คิดตามเฮียไง ฮ่าๆๆๆๆๆ”หนูหัวเราะบ้างก่อนจะกอดรัดฟัดหอมกันอีกพัก ผมก็พาคนน่ารักไปล้างหน้าแปรงฟันตามเจ้าตัวร้องขอ ก่อนจะอุ้มแบบขี่หลังเดินมาห้องครัวเอาไปหย่อนลงบนเก้าอี้ ผมหยิบแอ๊บเปิ้ลมาปอกให้กินรองท้องไปก่อน
“เฮีย”เสียงเรียกทำให้ผมหันไปมอง มือหยิบผักกับหมูปรุงรสแล้วออกมา ว่าจะทำต้มจืดให้หนูกิน
“ครับ”ผมรับมองนิดหนึ่งก่อนจะวางของ เดินไปหยิบหม้อใบย่อมเปิดน้ำจากเครื่องกรอง ตั้งบนเตาแก๊ส
“ไอ้เบียร์ ไอ้รัน และคนอื่นๆเป็นยังไงบ้าง”หนูถามถึงไอ้สองคนและเลยไปถึงหลายๆคน
“สบายดี ไอ้เบียร์ สิบเขาก็หาหลักฐานช่วยอยู่ ส่วนไอ้รันและคนอื่นนายก็ช่วยเท่าที่จะช่วยได้”ผมตอบคร่าวๆ ถ้าอธิบายจะยาวเกินไป หนูพยักหน้า
“แล้วเฮียด้วยใช่ไหม”ถามเสียงอ่อยลง
“ครับ เฮียก็พยายามอยู่”ผมหันไปยิ้มก่อนจะใส่เครื่องที่เตรียมไว้ลงหม้อ หันไปไมโครเวฟอยู่ว่างเดี๋ยวจะง่วงซะ หยิบไส้กรอกแบบรมควันไปเวฟซะหน่อย จะหันกลับแต่มีความอุ่นแทรกตรงลำตัว
“หนู เกือบแล้วไหมล่ะ เกิดเฮียหันไปโดนแผลได้เจ็บแน่”ผมเอ็ดไม่จริงจังห่วงคนกอดมากกว่า ชอบนะที่หนูอ้อนแบบนี้
“เจ็บก็ดี เจ็บให้มากๆ เฮียจะได้ไม่ไปไหน จะได้อยู่กับหนูนานๆ”พูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจน้ำเสียงขึ้นจมูก ผมเลยต้องหันไปกอดเทวดาตัวโตที่งอแง แต่น่ารักซะจริง
“ไม่เอาหรอก ถ้าเฮียจะต้องแลกกับหนูเจ็บ เฮียอยากอยู่กับหนูที่ร่าเริงมากกว่า”ผมกอดโยกตัวหนูไปมา
“ทำไมล่ะ เฮียไม่อยากดูแลหนูเหรอ”เงยหน้าขึ้นมาถาม ตาใสซื่อ ผมจูบหน้าผากไปที จูบหัวหอมหึ่งๆไปที
“ใครว่าล่ะ เฮียทนไม่ได้ต่างหาก เฮียไม่อยากให้หนูแช่งตัวเองแบบนี้ มีวิธีอื่นอีกเยอะที่เราจะอยู่ด้วยกัน แค่รอเฮีย ได้ไหม เฮียสัญญาว่าจะดูแลหนูกับพ่อไปตลอดชีวิตเลยหลังจากนี้”ผมกอดเอาคางเกยไหล่เล็กๆ หนูผอมลงไปมากจากปกติทำให้ดูเก้งก้าง หัวโต แต่น่ารักเสมอในสายตาผม หนูไม่ได้เตี้ยผิดที่ผมสูงกว่าเท่านั้นเอง
“จริงๆนะ”หนูเงยหน้ามายิ้มกว้าง
“ครับ สัญญา”ผมหอมแก้มที่เริ่มมีสีเลือดบ้างแล้ว
“หนูจะรอ ว่าแต่กี่หลักอ่ะ”กอดเอวช้อนตาซื่อๆถาม
“ไอ้กี่หลักนี่จำนวนที่รอ หรืออายุเฮีย หืม”ผมบิดจมูกเทวดาตัวโตที่ยิ้มปากบาน
“รู้ทันว่ะ คือๆกันนั่นแหละ ตอนนี้หลักสาม หนูต้องรอถึงหลักสี่หรือเปล่า”ยังไม่วายแอบขำ
“ไปรอทำไมหลักสี่ รถติด รออยู่บ้านนั่นแหละ เดี๋ยวเฮียไปหาเอง”ผมอมยิ้มพูดกลับ หนูหน้าเหรอไปพัก ก่อนจะเบิกตา
“เฮียยยย มุขเยอะนะ”หนูเรียกเสียงดังบิดเอวผมที่หลบไปมือนุ่มอย่างระวังไม่ให้โดนแผล
“ฮ่าๆๆๆ เหรอ มุขเหรอ”ผมแกล้งย้อนถามก่อนจะรวบเข้ามากอด เจ้าตัวอดขำไม่ได้
“เฮียติดหนูนั่นแหละ ชอบมุขกับเฮีย”กระซิบข้างหูเม้มเบาๆ
“แล้วไป อย่าให้รู้ไปติดมุขคนอื่นนะ”กระซิบกลับบ้าง มีกำชับซะด้วย
“หึงเฮียเหรอ”ผมถามกลับ หูนิ่มๆแดง
“ก็ถ้ารู้สึกเหมือนกัน ก็ใช่มั้ง”ตอบกลับอยากจะจับมามองหน้าจริงๆ
“แต่เฮียไม่ใช่”ผมพูดกลับ ร่างในวงแขนแข็งขืนทันทีทำท่าจะผละออก ผมเลยต้องกอดเข้ามาฟังชัดๆ “หึหึ เฮียรู้สึกมากกว่านั้น เฮียหวง อยากเก็บไว้กับตัวคนเดียว อย่าไปรักคนอื่นนอกจากเฮียเลยนะ”
“หนู ได้ยินไหม”ผมถามอีกเมื่อเจ้าตัวยังไม่ตอบ ผมจะผละออกไปมองหน้า เจ้าตัวกลับกอดแน่น
“หนูรักเฮีย หนูจะรอ ไม่ว่ากี่หลักก็จะรอ”เสียงแผ่วเบาออกจากปาก แต่เสียงจากหัวใจกลับดังชัด
“เฮียรักหนู รักคนเดียว”ผมกอดกระชับอีกครั้ง ก่อนจะคิดได้ว่า ควรสนใจกับข้าวสักที เดี๋ยวจะพากันตาลายความรักซะก่อน
.
.
.
.
“เฮีย พาหนูนั่งเรือหน่อยสิ”หนูบอกผมหลังจากสามวันที่ผ่านมาอาการดีขึ้นเยอะ ผมดูแลหนูทุกอย่างจนตัวออกปากจะเป็นง่อยอยู่แล้ว ยิ่งช่วงเช็ดตัวให้หน้าแดงตัวแดงไปหมด บอกเช็ดเองก็ได้ แต่ผมหรือจะยอม หาโอกาสยิ่งยากอยู่ ไม่ผิดครับคิดอย่างนี้กับเมียตัวเอง ถ้าผมคิดกับเมียคนอื่นค่อยว่ากัน
“นั่งเรือ”ผมทวนคำ มือขยี้หัวที่ได้ฤกษ์สระสักที ผมให้หนูนอนบนที่แคร่ตัวยาวมีหมอนรองคอแบบที่ร้านสระผม หนูบอกจะสระเอง แต่ก็ไม่รอดมือผมอีกนั่นแหละ จนเจ้าตัวเลิกขัดปล่อยให้ผมสุขตาสุขมือสุขใจไปหมด ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าผมว่าผมเริ่มรู้สึกขึ้นมา แต่แค่นิดเดียว ไม่ถึงกลับตั้งโชว์แต่แค่รู้สึกว่ามันขยับที่เห็นหนูตัวขาวอมแดง แต่เจ้าตัวมียางอายกว่าผมเยอะ เอาผ้ามาปิดหนูเล็กเอาไว้และเช็ดตรงนั้นเอง หนูบอกว่าถ้าไม่รู้ตัวก็ไม่อายหรอก แสดงว่าหนูชอบแบบลักหลับ มันคงให้อารมณ์ตื่นเต้น
“เฮีย”
“เฮียยยย”
“คะ ครับ เป็นอะไร ฟองเข้าตาเหรอ”ผมตกใจเมื่อได้ยินเสียงหนูเรียกเสียงดังระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆ
“จะเข้าปากแล้วเฮีย”หนูพูดใส่ ผมมองเห็นฟองไปอยู่ที่ปากหนูได้ยังไงวะ
“เฮียขอโทษ แล้วไปโดนได้ยังไง”ผมขอโทษ พึมพำตอนท้ายกับตัวเองพร้อมหยิบผ้าเช็ดให้
“ก็เฮียน่ะสิ พูดค้างแล้วก็เงียบ ก่อนจะเอามือมาลูบปากหนูอยู่นั่นแหละ แพล่บๆๆ แหวะ ขม”หนูแล่บลิ้นแพร่บๆบ่นอุบ
“โอเค เฮียซัก เอ้ย สระดีๆแล้ว ว่าแต่นั่งเรือใช่ไหม”ผมรับปากพร้อมถามอีกรอบ
“อืม หนูอยากนั่งเรือไปเก็บฝักบัวอ่ะ”หนูบอกความประสงค์
“เอามาไหว้พระเหรอ”ผมถามหนู คิดว่าหนูคงอยากใส่บาตรหรือเปล่า
“บัวแบบไหนเขาไม่ใช้ไหว้ เขาเอาไว้กิน หนูจะทำต้มกะทิสายบัวใส่ปลาทูให้กิน เฮียเคยกินไหม”หนูอธิบายพร้อมถามด้วยรอยยิ้ม ผมนั่งนึกก่อนจะพยักหน้า
“เคยกินนะ แต่จำไม่ได้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ หนูจะทำให้เฮียกินเหรอ”ผมถามพร้อมฉีดสายยางล้างออกเบาๆ กลัวกระเด็นเข้าตา ก่อนจะสระอีกรอบ
“อืม อร่อยมากเลยนะ ถ้าเฮียอยากกินต้องพาหนูไป”เจ้าตัวพยักหน้าพร้อมพูดสั่งแบบหลอกล่อ
“เฮียอยากกินหรือหนูอยากกิน หืม”ผมพูดแหย่ก้มหน้าลงไปใกล้
“ถ้าหนูทำแล้วอย่ามากินแล้วกัน ไม่อยากจะคุย ว่าอร่อยมาก พูดแล้วอยากจะแดก เอ้ย กิน”หนูทำเสียงงอนก่อนจะพูดข่ม ตอนท้ายมีแล่บลิ้นเลียปากตัวเองประกอบความอยากไปด้วย
“เฮียล้อเล่น สรุปเราอยากทั้งคู่ โอเค”ผมพยักหน้าใส่
“อยากอะไร เฮียพูดกำกวมว่ะ”หนูเลิกคิ้วใส่
“หนูนั่นแหละคิดกำกวม พาให้เฮียคิดไปด้วย หลับตาหน่อยครับ”ผมย้อนใส่เจ้าตัว ก่อนจะล้างออก เอามือบังตรงตาให้อีกชั้น เรียบร้อย ทีนี้ลงน้ำยาปรับผ้า เอ้อ ครีมนวดผมครับ ลืมตัวนึกว่าซักผ้าอยู่ สองรอบแรกน้ำดำมาก รอบสุดท้ายขาวขึ้นมาหน่อย ค่อยยังชั่วทีนี้ผมดมได้ทั้งวันทั้งคืนแน่ ขนาดตอนไม่ได้สระจมูกผมยังแทบจะไม่ห่างเลย นอนก็หอม ตื่นก็หอม เดี๋ยวจะหาว่าเฮียไม่เสมอต้นเสมอปลาย
“หน้าเฮียมันระริกระรี้ชอบกล ตอนหนูหลับทำไรเปล่าเนี่ย”หนูเอามือกอดอกเหมือนกลัวว่าผมจะแอบดูเต้าที่แบนราบ
“หนูไม่รู้ตัวเหรอ”ผมถามก้มหน้าไปมองใกล้ๆ เหมือนจะกลัวแต่มองไม่มีหลบ สบตาใสแจ๋วเข้าสู้
“จริงดิ”ถามย้ำ เหมือนจะไม่แน่ใจ
“ไม่บอก เดี๋ยวหนูรู้ตัวไม่ยอมหลับ”ผมส่ายหน้าล้อๆ ก่อนจะจัดการล้างหัวเป็นอันเสร็จพิธี หยิบผ้าขนหนูมาซับให้จนหมาด ก่อนจะประคองลุกขึ้นนั่ง เช็ดให้อีกที หยิบไดร์มาเป่าให้แห้งไวหน่อย เดี๋ยวเป็นหวัด
“น่า บอกหน่อย แค่เฮียร้องเพลงกล่อมหนูก็หลับแล้ว ยังสงสัยอยู่เลยว่าเฮียอมยานอนหลับไว้หรือเปล่า ทำไมหนูหลับง่ายจัง”หนูคะยั้นคะยอพร้อมสันนิษฐานทำเอาผมขำพรืด
“อุบ ฮ่าๆๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นเฮียหลับก่อนหนูแน่ คิดได้ยังไง”ผมหยิกแก้มคนช่างคิดไม่เหมือนคนอื่นอย่างเอ็นดู
“อ้าวจะไปรู้เหรอ เห็นในหนังมันทำได้ หนูก็นึกว่าเฮียจะทำมั่ง”เอาหนังมาอ้าง เงยมายิ้มแป้น
“เดี๋ยวแดดร่มค่อยไปแล้วกัน”ผมส่ายหน้าก่อนจะตกลงพาไป เป่าอีกนิดจนแห้งส่งกลิ่นหอมทำเอาต้องลงไปดมสูดกลิ่นไว้ ก่อนจะหยิบมือเรียวขึ้นมาตัดเล็บให้ ผมเอาคางเกยไหล่ขวา พอตัดมือซ้ายก็ย้ายไปเกยไหล่ซ้าย ก่อนจะยกหนูขึ้นมานั่งบนตัก จับหนูชันเข่า หนูมองหน้าประมาณว่า เฮียจะทำอะไร ไม่ต้องกลัว เฮียไม่ได้คิดจะเล่นท่าหรอก แค่ตัดเล็บเท้าเฉยๆ
“เฮียจะทำอะไร”หนูถามออกมา แล้วผมจะคิดและตอบตามหน้าเราทำไม ไม่เข้าใจ
“ตัดเล็บไง อยู่นิ่งๆนะเดี๋ยวเฮียตัดผิด”ผมบอกหนูผิดรูปประโยคนิดหน่อย
“ไม่ต้องก็ได้เฮีย เดี๋ยวหนูตัดเอง แค่นี้พอแล้ว”หนูบอกพร้อมจับมือผมไม่ให้ทำ
“กลัวเฮียตัดนิ้วเหรอ”ผมถามขำๆ
“ที่ตัดเล็บไม่ใช่ที่ตัดหญ้าจะได้กลัว เฮียนี่”หนูส่ายหน้าพูดใส่ ก่อนจะพูดต่อ”มันเป็นเท้า แบบ ยังไงล่ะ มันต่ำอ่ะ”
“ก็ต่ำสิ ไม่ใช่หัวนิ”ผมพูดยียวนกลับ หนูเงยหน้าทำตาเหร่ใส่
“เดี๋ยวพูดอีก มันจะย้ายที่และ”หนูบิดปากผมไม่แรงแต่ทำเอาซี๊ด
“โอ้ย”ผมร้องออกมาเบาๆ ไม่ต้องบิดเฮียก็ซี๊ดได้นะ แต่ไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวเท้ามันจะย้ายมาหาปาก
“หนูหมายถึงไม่ควรให้ผู้หลักผู้ใหญ่หรือคนอายุมากกว่ามาตัดให้ มันไม่ดี”หนูพูดช้าๆ
“เฮียไม่ใช่ผู้หลักผู้ใหญ่ เฮียเป็นสามีหนูนะ เพราะฉะนั้นเฮียมีสิทธ์ มาให้ตัดซะดีๆ”ผมพูดหน้าตายใส่เจ้าตัวที่หน้าเหวอ ก่อนจะตีแขน แต่ผมไม่สนใจลงมือตัดให้อย่างเบามือ
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”หนูพูดเบาๆ เอาหน้าผากพิงแก้มผม เลยโดนหอมซะ
“คำว่า ดูแล ของเฮีย คือทุกอย่างที่ทำให้ได้”ผมบอกเจ้าตัวที่ยกยิ้ม
“เอาไว้ให้หนูทำให้เฮียบ้างนะ ห้ามขัดล่ะ เข้าใจ๊”ผละออกมาพูดสั่ง
“บอกเฮียก่อนทำไมถึงจะทำให้”ผมยกยิ้มมุมปากยักคิ้วใส่
“คำว่า ดูแล ของหนู คือทุกอย่างที่ทำให้ได้”หนูยิกยิ้มบอกผม
“เฮ้ย อย่าลอกสิ ไม่ใช่แบบนี้ เฮียหมายถึงสิทธ์อะไรถึงจะมาทำให้เฮียต่างหากล่ะ”ผมตัดเสร็จก็รวบกอดไม่ให้ลุกหนี พอแข็งแรงเดินเหินได้จะหนีทุกที
“ไม่รู้ คิดเองสิ คิดไม่ได้ก็ไม่ต้องมาเป็นผัวหนูเลย เฮ้ยยยย พูดอะไรวะเนี่ย”หนูพูดสวนทันควันก่อนจะยกมือปิดหน้า
“ฮ่าๆๆๆๆ หลุดมาแล้ว เร็วๆ ไม่ต้องอาย”ผมหัวเราะเร่งเจ้าตัวให้พูดในสิ่งที่อยากฟัง
“หนู”
“หนู”
“.............”
“เฮ้อ เฮียก็นึกว่าคิดเหมือนกันซะอีก ไม่เป็นไร เฮียหลงคิดว่ามีสิทธิ์คนเดียวก็ได้”ผมถอนหายใจจะผละออก แต่กลับโดนดึงเข้าไปกอดตามเดิม
“หนูไม่ใช่แค่คนอายุน้อยกว่าเฮีย หนูเป็นเมียเฮีย เพราะฉะนั้นหนูมีสิทธิ์ พอใจยัง อายนะโว้ย”พูดจบก็ก้มหน้าซุกหัวเข่า
“แค่นี้ ชื่นใจจริงๆ หึหึ”ผมดึงขึ้นมาซบอกหัวเราะในลำคออย่างพอใจ ระหว่างที่ยังกอดอยู่ มีหยาดน้ำสาดมาเบาๆ ผมรีบอุ้มหนูเข้าบ้านทันที ก่อนจะออกมาเก็บอุปกรณ์จนเรียบร้อยและปิดประตู สักพักฝนสาดลงมาอย่างแรง
“อดไปเก็บบัวเลย”หนูบ่นทำปากยื่น
“พรุ่งนี้ค่อยไปเก็บก็ได้ เฮียจะพาไปเดินตลาดซื้อเครื่องปรุงด้วย”ผมเดินไปนั่งข้างโอบไหล่ หนูเอาหัวพิงมือกอดเอว เงยหน้ามายิ้มอย่างดีใจ ก่อนผมจะนึกอะไรได้ หยิบไอแพดมาเปิด
“คุยกับพ่อเหรอ เมื่อเช้าเพิ่งคุยไปเอง”หนูถามก่อนจะถูกผมพาเลื้อยนอนพิงอก
“อยากให้หนูคุยกับคนสำคัญของเฮีย”ผมบอกหนูที่เงยหน้ามามองอย่างสงสัย สักพัก
“สวัสดีครับ”เสียงพูดพร้อมยกมือ ทำเอาหนูตกใจ
“สะ สวัสดีครับ”หนูทำเช่นกัน มองคนในจอสลับกับมองหน้าผมที่พยักหน้า
“ตุลย์ครับ ลูกพ่อกร แล้วชื่ออะไรครับ”เทวดาตัวน้อยของผมแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้ม
“หนู พี่ชื่อหนู”เทวดาตัวโตบอกออกไปด้วยรอยยิ้มไม่ต่างกัน
“ว้าวๆๆๆ ชื่อน่ารักจุงเบย”ตุลย์ทำปากขยิบตาให้ ทำเอาผมกับหนูหัวเราะกับความขี้เล่น
“ตุลย์ก็น่ารัก ฝุดฝุด”หนูทำกลับไปบ้าง อีกฝ่ายทำเป็นเอามือจับแก้มบิดตัวไปมาอายๆ ไม่ใช่ผมแน่นอนที่สอน
“แล้วพี่หนูเป็นอะไรถึงนอนกับพ่อล่ะ”อยู่ๆคำถามที่ไม่คิดว่าจะถามก็ถูกตั้งขึ้นมา
“เอ้อ เป็นอะไร ยังไงล่ะ เฮีย”หนูตอบไม่ถูกหันมาถามผม ที่ยักไหล่
“พ่อครับ”เจ้าตัวเล็กเรียกผมเสียงยาน
“ครับ ว่าไง”ผมตอบกลับ ตอนหนูยังไม่ตื่นผมคุยกับลูกนานอยู่ เหมือนเราเพิ่งเริ่มรู้จักกันใหม่ แต่ก็ใช้เวลาไม่นาน คงเพราะสายสัมพันธ์มันเชื่อมเราไว้อยู่แล้ว
“พี่หนูเป็นอะไร ถึงนอนเตียงกับพ่อ”ถามหนูไม่ได้คำตอบก็หันมาถามผม
“แล้วตุลย์คิดว่าไงล่ะครับ”ผมย้อนถามลูก
“อ้าว เฮียทำไมถามอย่างนั้นล่ะ”หนูกระซิบกระซาบกับผม
“อืม เป็นอะไรนะ เป็นอะไรดีหว่า”ตุลย์ทำท่าคิดบิดตัวไปมา
“เอ้อ พี่ไม่สบาย เฮีย เอ้ย พ่อกรก็เลยดูแล ไม่มีอะไรหรอกครับ”หนูพูดกลับไป แต่ดูเหมือนตุลย์จะไม่สนใจคำตอบหนู ก่อนจะทำตาโต
“รู้แล้ว ว่าเป็นอะไร”ตุลย์ชี้มือมาทางพวกผม
“ห๊ะ”หนูส่งเสียงไม่ต่างกัน ผมได้รอฟังคำตอบ ที่ออกจากปากตุลย์ ทำเอาเงียบกริบเมื่อตุลย์บอกว่า
.
.
.
.
“เป็นลูกบุญธรรมพ่อนี่เอง”
“.......”
“.......”
“ถูกใช่ม้า ว่าแล้ว เวลาตุลย์ไม่สบายจำได้พ่อดูแลนอนกอดอย่างนี้ทุกที ดีใจจังได้พี่ชายน่าร๊ากกกกก เย้เย้ๆๆๆๆ”ว่าแล้วก็กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีใจ โดยไม่ได้ดูหน้าพ่อเลย
“อุ๊บ ถูกต้องแล้วคร๊าบบบบบ ตุลย์เก่งมากเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”เทวดาตัวโตหัวเราะชอบใจกับคำตอบที่ได้รับ
“ตุลย์ครับ ตุลย์”ผมส่งเสียงเรียกลูกให้หันมาสนใจ หนูขำจนตาปิด ผมเลยหอมแก้มก่อนจะจูบปิดปากซะเลย
“เฮีย อืม บ้าเหรอ ต่อหน้าลูกนะ”หนูทุบพร้อมประท้วง ส่วนตุลย์อ้าปากหวอ
“เฮ้ยๆๆ แต่จูบแบบนี้พ่อไม่เคยทำกับตุลย์อ่ะ ไม่ยอม ตุลย์ไม่ยอม ตุลย์จะจุ๊บกับพี่หนูบ้าง จะจุ๊บ จะจุ๊บ”เทวดาตัวน้อยตั้งสติได้โวยวายจะทำบ้างทันที
“ได้ แต่แค่หอมแก้มนะ ถ้าปากน่ะพ่อจอง โอเค๊”ผมต่อรองลูกนิดหน่อย แกทำท่าคิดหรี่ตาใส่เหมือนใครบางคนแถวนี้ไม่มีผิด มันติดต่อข้ามจอได้ด้วยเหรอ
“ก็ได้ ๆ แล้วเมื่อไหร่ล่ะ พี่หนูจะมาหาตุลย์เมื่อไหร่ ตุลย์จากจุ๊บๆๆ”ไม่พูดเปล่าทำปากประกอบด้วย อะไรกันแค่เห็นหน้าในจอทำท่าอยากจะจุ๊บซะขนาดนี้ ถ้าเจอตัวจริงไม่ฟัดแก้มช้ำเลยเหรอ
“อีกไม่นานครับ พ่อจะพาตุลย์มาหาพี่หนู สัญญานะว่าจะเป็นเด็กดีและรอพ่อ”ผมบอกลูกที่พยักหน้า
“ครับ ตุลย์จะเป็นเด็กดี ตุลย์จะรอพ่อ พี่หนูรอตุลย์นะ ตุลย์จะไปหา จุ๊บๆๆๆ”รับปากพ่อแต่ทำปากใส่อีกคนไม่หยุด นี่สินะคู่แข่งที่น่ากลัว แถมจะงัดด้วยยาก
“ครับ พี่หนูจะรอนะ จุ๊บๆๆๆ”เทวดาตัวโตก็ทำตอบ ผมโอบไหล่เข้ามาใกล้ ไม่ได้การต้องกันท่าแต่เนิ่นๆ
“อะไรคร๊าบบบ คุณพ่ออออออออออ หนูคุยกับน้องงงง อยู่นะ”พูดเสียงล้อเลียนใส่ เอามือดึงคางผมไปมา
“นั่นดิ วัยฮอร์โมนเขาจะคุยกัน จิ๊”ต่อว่าพร้อมจิ๊ปากเป็นที่ขบขันมาก หนูหัวเราะก่อนจะเอามือกุมอกซ้ายแต่ปากยังขำไม่หยุดพอกับตุลย์ที่ยิ้มแป้น
“เอาล่ะๆๆ เอาไว้คุยกันใหม่ พี่หนูไม่ค่อยสบาย”ผมเลยต้องตัดบทก่อน ถ้าคุยได้ยาวแน่ ดูจะช่างเม้าท์ทั้งคู่
“ครับ พ่อครับ กลับบ้านเร็วๆนะ ตุลย์คิดถึง ตุลย์รักพ่อ”ตุลย์บอกพร้อมเดินมาใกล้ยกนิ้วก้อยขึ้น
“ครับ พ่อจะกลับไปแน่นอน”ผมตอบรับยกนิ้วเกี่ยวกับแก
“พี่หนูเกี่ยวด้วย”ตุลย์หันไปพูดกับหนูที่ยิ้มก่อนจะยกนิ้วเกี่ยวกันเอาไว้เป็นการสัญญาว่าเราจะเจอและเป็นครอบครัวเดียวกันในไม่ช้า คงถึงเวลาที่ผมต้องตัดสินใจเพื่อคนที่ตัวเองรักสักที
.
.
.
.
“อืม เฮีย”
“หืม”
“เฮีย”
เสียงเน้นขึ้น
“ครับ หอมจัง”
ผมสูดดมหัวก่อนจะไล่จูบทั่วหน้า ไล่มาซอกคอ
“คุณพ่อออออออออออออออออ”
“หนู อะไรเนี่ย”
ผมถามคนที่หัวเราะคิก หลังตะโกนใส่ผม
“ไม่ได้ยินตุลย์บอกเหรอ ว่าเฮียรับหนูเป็นลูกบุญธรรมน่ะ”ยักคิ้วใส่สองจึ๊ก
“ตุลย์บอกเฮียไม่ได้บอกสักหน่อย อีกอย่างจะเปลี่ยนสถานะได้ยังไง อย่ามาค้านให้ยาก มาให้เฮียหอมต่อซะดีๆ”ผมไม่ยอมคลุกวงในอย่างเบามือต่อ
“เฮีย เดี๋ยวก่อน”หนูดึงคอเสื้อผมเอาไว้
“อะไรครับ”ผมจูบแก้มก่อนจะดึงมานอนในอก หนูยกขาก่ายอย่างเริ่มชิน ทำให้เราสัมผัสกันมากขึ้น
“เฮียว่าตุลย์จะเข้าใจไหม”หนูถามพร้อมเขี่ยจมูกผมไปมา ผมจับมาจูบ
“ตุลย์เป็นเด็กฉลาด เขาจะไม่ถามซอกแซก แต่เขาจะใช้หัวใจในการรับรู้ เชื่อเฮีย ตุลย์ต้องรักหนูเหมือนที่เฮียรักแน่นอน ดูอย่างวันนี้สิ อ้อล้อซะไม่มี”ผมบอกอย่างมั่นใจในตอนแรกตบท้ายหมั่นไส้ลูกนิดๆ
“ไปว่าลูก”หนูพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ผมยกยิ้มจ้องหน้าหนู
“อะ อะไร มองแบบนี้”หนูเริ่มตะกุกตะกักจะผละออกแต่มีเหรอผมจะปล่อย
“ก็ เวลาหนูพูดคำว่า ลูก มันฟังดูอบอุ่นเหมือนคนเป็นแม่พูดเลย”ผมกระซิบแต่เน้นตรงคำว่า ลูก ทำให้หนูหน้าแดงขยับปากจะปฏิเสธแต่ผมเก็บด้วยปากตัวเองซะก่อน คืนนี้ผมคงไม่ทำมากกว่าการกอดและจูบ แต่คืนต่อไปผมจะทนได้ไหมในเมื่อผมรู้สึกว่าน้องผมมันเริ่มมีปฏิกิริยาผงกตอบรับบ้างแล้ว แต่อย่าเสียงดังไปนะครับ เดี๋ยวหนูตื่นซะก่อน หึหึ
*******************************************************************************************************************************
ปล. ลากมาอีกต่อน อย่าเพิ่งเลี่ยนความหวานของคู่หลักกันนะ เดี๋ยวตอนหน้าเขาก็จะพรากจากกันอีกแล้ว ส่วนคู่อื่นจะไล่เคลียร์ตามคู่นี้ให้แน่นอนจ๊ะ รอกันหน่อยนะ งานเยอะมากค่ะช่วงนี้สิ้นปีเหมือนสิ้นใจ ทำให้แทบจะไม่มีเวลา อากาศเย็นมากกกกกกกกกกกก ทำให้ไข้กลับมาอีก ยังไงรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่คอยติดตามกัน ขอบคุณมากค่ะ เจอกันใหม่นะคะ
-
หนูกับเฮียหวานมากกกก..
-
นีารึกมากเลย
หวานมาก น้ำตาลในเลือกขึ้นเลย
มดกัดเต็มตัวเลย
-
ตอนนี้ช่างหวานหยาดเยิ้มไร้อุปสรรค ดีจัง :กอด1:
ว่าแต่...เฮียใช้การได้แล้วอ่า :-[
เรื่งที่เฮียต้องตัดสินใจ ... คิดเหมือนนายว่าเฮียคารทำเพื่อตัวองบ้าง
ที่ผ่านมาเฮียเป็นฝ่ายที่รับมาทุกอย่าง วางเถอะเฮีย สงสารหนู :กอด1:
+1 ขอบคุณที่มาต่อให้นะครับ :pig4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
...หวานจริงๆๆ คู่นี้ สุดท้ายคนทำผิดอย่างท่านรองก็จนมุม และรับกรรมที่ตนก่อ
...ใกล้เป็นครอบครัวสมบูรณ์แล้ว รีบตัดสินใจเถอะเฮีย..ทำเพื่อตัวเองบ้าง :n1:
-
หวานมากกกกก น่าร๊ากกกก
มีคุยกะลูกตุลย์อีกแน่ะ
ขอบคุณนะคะ +1
คนเขียนก็รักษาสุขภาพด้วยค่ะ^^
-
หวานนนนนน้ำตาลขึ้นจอ
-
อ่านมาตั้งนาน จับใจความได้อย่างเดียวคือ ประโยคสุดท้ายยยย เฮียน้อยใช้ได้แล้วววว :hao6: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7:
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เฮียยยย อยู่เพื่อคนที่มีชีวิตดีกว่านะ อย่าเอาตัวไปผุกกับคนที่ตายไปแล้ววว มันไม่อะไรดีขึ้น บาปกรรมของใครของมันเราชดใช้แทนกันไม่ได้ คิดทำเพื่อคนที่ยังมีชีวิตให้มีความสุขดีกว่า :กอด1:
-
ขอให้ครอบครัวเฮียสุขสันต์ไว ๆ ที อยากเห็นพ่อตาเกรียนใส่ลูกเขย เฮียจะจากไปไหน
-
ตัดสินใจเพื่อตัวเองนะเฮีย
:กอด1: :L2: :pig4:
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว
คุยกันน่ารักเชียว อยากให้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วอ่า...
-
อ๊ายยยย น่ารัก ฝุดๆ
ตอนตุลย์พูดว่าหนูเป็นลูกบุญธรรม เฮียคงจะเงิบน่าดู ฮาๆ
-
หวานกันมากอ่ะ
55555 น่ารักจัง
-
เฮียต้องตัดสินใจดีๆนะ
มีคนที่รักรออยู่หลายคน
ช่วงนี้หนาวมาก บางวัน 5 องศา
แทบจะกลายเป็นแจ๊คไททานิคกันเลยทีเดียว
ล้างหน้าที ปวดตึ๊บๆไปทั่วหน้าเลย
ใครอยากสัมผัสอากาศเย็นยะเยือก เชิญเที่ยวภาคเหนือค่ะ
โดยเฉพาะเชียงรายด้วยนะ ช่วงนี้มีงานดอกไม้ มาถ่ายรูปสวยๆกัน ฮี่ๆๆๆๆ
-
อ๊ากกกกกก
ขอหวาน นานๆกว่านี้หน่อย
เฮียยังไม่เสื่อมโว้ย 5555 :mc4:
เรารอฉากนั้นอยู่ :hao6:
-
แหม่ เฮียเริ่มมีปฎิกิริยาซะและ คริคริ ลุ้นมาตั้งนานน :mc4:
-
หวานๆเกรียนๆ ผสมกันไปคู่นี้
หนูได้เจอตุลล์ผ่านหน้าจอแล้ว
รอให้เฮียพาไปเจอตัวเป็นๆ
-
เฮียไม่ควรลังเลนะ ตอนนี้เฮียประมาณ30 ถ้ายอมรับโทษต่ออีก30 กว่าจะออกมาก็60เลยนะเฮ้ยยยยยย :laugh:
-
หวานมากกกกกก อยากให้เฮียรีบๆเคลียร์ตัวเองเร็วๆ จะได้กลับมาอยู่กับหนูตลอดไป :mew1:
-
เฮียถ้ารออีก 30 นี่ ไอ้ที่มันฟื้นมาแล้ว เกรงว่ามันจะตายไปซะก่อนได้ใช้งานอีกครั้งนะ
น้องตุลย์น่ารัก บอกพี่หนูเป็นลูกบุญธรรม เอิ้กๆๆ เฮียเงิบ
-
แอร๊ยยย
ตอนนี้เป้นตอนเขาสวีทกันสินะ 5555
น้องตุลย์ก็น่ารัก
ตลกที่คิดว่าเป็นลูกบุญธรรม 555555
ส่วนเฮียนี่ก็ แหม ได้กลับมาอยู่กับเมียหน่อยนี่อาการดีขึ้นเลยนะ
จากสงบๆอยู่ก็ตื่นได้ กร๊ากกก
-
หนูรอเฮียไม่นานหรอก เดี๋ยวเฮียก็กลับมา
น้องตุลย์เข้ากับคุณแม่ได้ดีเลยนะเนี่ย มีจุ๊บๆๆ กันด้วย
ชอบหนูตอนนี้น่าร๊ากกกกก~ (ก็น่ารักทุกตอนเลยนั่นแหละ 55+)
-
เอร้ยยยยยย ตอนแรกอ่านๆ ไปก็อยู่ในอารมณ์หวานๆ อยู่หรอกนะ
แต่พอเจอบรรทัดสุดท้ายเท่านั้นแหละ อารมณ์หื่นเกิดขึ้นมาทันที
จะรอวันนั้นนะคะ วันที่เฮียจะกลับมาผงาดอีกครั้ง คริคริ
-
จะได้กลับมาเปงครอบครัวแล้ว :กอด1:
เฮียก็เริ่มมีปฏิกิริยา :hao6:
-
หวานนนนน อ่านไปบิดไป555เอาอีกๆ
-
ทำเพื่อตัวเองบ้างนะเฮีย
:กอด1:
-
:z1: :hao6: :hao7: เฮีย...ขอให้สู้สู้ได้สมใจนึกนะ
-
ขอให้กลับมาแข็งแรงอีกครั้งนะเฮีย :-[
-
อ๊ายยย อ่านแล้วฟินมาก หวานกันอีกนานๆนะจ้ะ รออ่านคู่อื่นด้วยค่า ใกล้จบแล้วสิเนี่ย
-
โอ้ยๆๆหวานเว่อร์อ่ะ แถมมีตุลย์มาร่วมแจมจนกลายเป็นครอบครัวสุขสันต์อีก ว่าแต่เฮียรีบไปเคลียร์เรื่องให้เรียบร้อยน้า~
-
เฮียตัดสินใจได้แล้ววว เดวหนูเฉาตายพอดี ตอนหน้านิไปเคลีย์ให้เรียบร้อยเลยนะ
(น้องเฮียผงาดแล้วเว้ย อิอิ รีบเคลีย์จะได้รีบๆใช้ หุหุ) :haun4:
-
โฮกกกก หวาน น่ารักกกกกก
เฮียจะทำอะไร.... ขอให้กลับมาอยู่พร้อมหน้าเร็วๆ เป็นครอบครัวสุขสันต์น่ารักๆ
-
หนูน่ารักเฟ่อ รอคู่อื่นๆเหมือนจ้า :katai2-1:
-
:-[
อ๊ายยยยยย
ตุลย์มาแค่ตอน สองตอน
แย่งซีนพ่อๆ พี่ๆ ไปหม๊ดดดดด
:กอด1:
-
ตอนนี้หวาน ตอนหน้าต้องจากกันอีกแล้วหรอ :ling1:
-
รอนานนมากก ได้อ่านแล้ววววว :hao3:
มาต่อไวๆน้า ชอบเฮียกับหนูมากเลย :mew3: :pig4:
-
อย่าพึ่งจบได้ไหมมมมมมมมมมม อยากอ่านนานๆ :hao5:
-
กับมาหวานกันแล้ว เฮียรีบตัดสินใจนะจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเร็ว ๆ :กอด1:
-
ตัดสินใจทำเพื่อตัวเองบ้างนะเฮีย :hao3: :hao3: :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมาก หวานมาก ได้เจอกันแล้วระหว่างลูกตุลย์กับแม่หนู หยอกกันน่ารักที่สุด
ลูกบุญธรรม ??? น้องตุลย์ฮาอะ เล่นพ่อเสียเงือบเลย อิอิ
เฮ้ออ สุขก่อนจากใช่มั้ย ขอให้เฮียกลับมาเร็วๆนะ
กลัวหนูเศร้า :hao5:
-
เค้าจะจากกันอีกแล้ว แต่คงไม่นานเนอะ สงสารแม่หนู ของตุลย์ :laugh:
-
ดีใจด้วยนะคะเฮียที่ส่วนนั้นกลับมาปกติแล้ว อิอิ :katai2-1:
-
หวานเว่อร์ :-[ อ่านแล้วอ่านอีก :impress2:
-
หวานมาก ว่าแต่เฮียจะแอบหื่นไปไหน
-
เฮียหวานมากกกกกกก.
รอวันที่ได้อยู่เป็นครอบครัวค้า :o8:
-
อย่าใจร้ายพรากเค้านานนะ
เฮียทำอะไรเพื่อตัวเองและคนที่รักที่รออยู่บ้างนะ อย่าเอาคนที่ตายไปแล้วมาทำลายอนาคตของครอบครัวใหม่ที่จะเกิดขึ้นเลย
คนที่ตายเขาไม่รับรู้แต่คนที่อยู่อาจจะต้องทรมานไปจนตายนะเฮีย
-
อยากให้ครอบครัวอยู่พร้อมหน้ากันเร็วๆจังเลย
-
เฮียสู้ๆ
-
ห้ะ จะห่างกันอีกเเล้วววว :hao5: :hao5:
-
ว๊ายยยย อาเฮียยยย"สู้"เค้านะคร้าา!!
-
หนูกับเฮียน่ารักมากๆๆๆ
หวานเว่อร์อ่ะ
อย่าพึ่งจากกันเลยนะ
น้องตุลย์ก็น่ารัก
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆเลย
หายไข้เร็วๆนะค่ะ ดูแลสุขภาพด้วย
รีบมาต่อเร็วๆน้า สู้ๆค่ะ
-
เฮีย ทำเพื่อตัวเองบ้างนะ อ้อ ดีใจด้วยนะที่ เฮียน้อย ผงกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
:mew3: :mew3: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เฮียหวานอ่ะ
เฮียตัดสินใจเลือกหนูกับลูกเถอะ
-
ตัดสินใจดีๆนะเฮียไหนๆก็ทำประโยชน์เพื่อประเทศเพื่อคนอื่นมาเยอะ
ถึงเวลาที่จะนึกถึงประโยชน์ในส่วนที่ตัวเองควรจะได้บ้างนะ
ขำน้องตุลย์มากเรื่องลูกบุญธรรม555เด็กหนอเด็ก
-
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยอย่างอ่านไปเรื่อย ๆๆ อยากให้เฮียตัดสินใจอะไรก็ได้ที่ได้อยู่กับหนูและน้องตุลย์ไวที่สุด อีท่านรองนี่เลวจริง ๆๆ สมควรแล้วให้ติดคุกเสียให้เข็ด อยากให้ทุกอย่างคลี่คลาย จะได้มีความสุขกับถ้วนหน้าค่ะ
-
หวานนนนนนนนนนนนนนน ฝุด ฝุด
:hao7:
-
ตอนนี้หวานมากแถมอบอุ่นสุดๆ
น้องตุลย์เองก็น่ารัก ดูเข้ากับ(แม่)หนูได้เป็นอย่างดี
ตอนหน้าจะจากกันแล้วหรอ ว้า......ความสุขมันช่างสั้น
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
รักษาสุขภาพนะฮะ
Merry Christmas krub ^_^
-
เรื่องราวจบลงเรียบร้อยเสียที ที่เหลือก็แล้วแต่เฮียตัดสินใจ
ความสุขของเราก็มีแต่เราที่จะคว้าไว้ได้ คนอื่นแค่ให้โอกาสเท่านั้น
ถ้านายรับปากก็รับรองได้เลยว่าจะไม่มีใครรู้ใครเห็นทั้งนั้น
ขนาดอยู่กันสองคนยังสุขขนาดนี้ ถ้าได้อยู่พร้อมหน้าจะขนาดไหน
รอเฮียตัดสินใจ อยากให้มีความสุขจริงๆเสียที
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
หวานฝุดฝุด 555 :laugh: เลียนแบบหนู
-
(แม่)หนูกับลูกตุลย์เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย :m20:
หวานแค่นี้ไม่พอหรอก
เราต้องการความหวานแบบนี้ไปเรื่อยๆและนานๆ :กอด1:
-
ว้าว เรื่องทุกอย่างใกล้จะจบลงแล้วนะ ต่อไปคงมีแต่เรื่องดีๆแล้วสิ
หนูน่ารักฝุดฝุด น้องตุลย์ก็น่าฮัก อยากให้ทั้งสองเจอกันไวๆจังเลยอ่ะ
หนูเตรียมตัวให้ดีเฮียพร้อมรบแล้วนะ คิกคิก
-
หวานน่ารักมากๆ มดแทะหน้าจอไปหมดแล้วคร๊า :-[
-
เฮียเลือกอะไรเพื่อตัวเองบ้าง :angry2:
-
ในที่สุด อีตาท่านรอง ก็ได้ชดใช้กรรมจริง ๆ ซะที กว่าจะจนมุมได้ พยายามดิ้นจนเฮือกสุดท้ายจริง ๆ
มีคิดอยู่เหมือนกัน ว่าเรื่องแหกคุก ต้องมีเบื้องหลังแน่ ๆ ที่แท้เป็นแผนของท่านอธิบดีเลยเหรอเนี่ย
แถมคุณอาของนายทั้งสอง ก็ยังมีชีวิตอยู่ ดีใจจัง เท่ากับเป็นแผนของทางตำรวจตั้งแต่ตอนนั้นเลยสินะ โห
นายทั้งสองคน ต้องทนลำบากมากเลยนะเนี่ย เพื่อช่วยเหลือทางการ เพื่อตอบแทนแผ่นดินไทย ซึ้งจริง ๆ
นาย ๆ พ้นผิด น้องเบียร์ พี่สิบก็ต้องหาทางช่วยได้แน่ ๆ น้องรันและคนอื่น ๆ นายก็รับปากจะช่วยแล้ว
เหลือแต่ของเฮีย ขนาดทำความดี ได้ลดโทษ ยังเหลืออีกต้องสามสิบปีเชียวเหรอ ทั้งที่ช่วยทางการเยอะขนาดนี้
เฮีย น่ารัก อบอุ่นที่สุดเลย กล่อมน้องหนูนอนด้วย แต่มีเวลาแค่สิบวันเองเหรอ ที่ได้มาดูแลน้องหนู
แต่แค่ได้ใกล้ชิดน้องหนู ก็ทำให้เริ่มมีปฏิกิริยาแล้วสินะ "ตรงนั้น" ของเฮียน่ะ น่ายินดี ๆ อิอิ
ผลัดกันออดอ้อน ผลัดกันงอน ผลัดกันง้อ มุ้งมิ้ง ๆ น่ารักจริงเลย แถมตอนนี้ เปิดตัวกับน้องตุลย์แล้วด้วย
น้องตุลย์ น่ารักฉลาดมารยาทดี สมกับเป็นลูกของเฮียเลย แถมยังทะเล้นขึ้เล่น เหมือนพ่อนกน้องหนูอีก
ฮามากอ่ะ จับน้องหนูเป็นลูกบุญธรรมเฮียซะงั้น :pigha2: แหม่ แต่เฮีย กับลูกก็ยังจะหึงน้องหนูอีกนะ
อยากรู้จังว่าเฮียตัดสินใจยังไง หวังว่าจะให้นายช่วยนะ จะได้กลับมาอยู่กับครอบครัวที่น่ารักนี้เร็ว ๆ
รอคู่อื่นเคลียร์ด้วย อยากรู้คู่น้องรันที่สุด ตกลงพี่เข้มว่าไงบ้างน้อ รึน้องรันจะอยู่เป็นโสดนะ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
หวานจนมดขึ้น :L1:
-
ตอนหน้าจะจากกันอีกแล้ว แงๆๆๆ
ยังเสพความหวานไม่พอเลยนะ
เฮียตัดสินใจดีๆนะ เพื่อคนที่เฮียรักอ่ะ
-
คืนต่อไป น้องมินนี่เสร็จ ดร.แน่ๆ เพราะมังกรผงกหัวแล้ว
:jul3: :mew3: :jul3: :hao6: :hao6: :hao7: :hao7:
-
หนูเฮียนี่หวานซะะะะ
เราเลิฟทุกคู่นะ
ขอบคุณคนเขียนที่ยังไม่ลืมคู่อื่นๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮีย อยากให้เฮียคิดถึงตุลย์ คิดถึงหนู ที่รอเฮียอยู่
"หว่านพืชฉันใด ย่อมได้พืชฉันนั้น" ใครทำอย่างไร ก้อควรได้อย่างนั้น
เฮียแบกรับมันมานานแล้ว พอเถอะเฮีย ตอนนี้มีคนที่รักรอเฮียอยู่นะ
-
ชอบอ่ะ ตอนนี้น่ารัก
เฮียตัดสินใจดีๆ เน้อ ให้นายช่วยเห๊อะ เค้าขอร้อง
-
ก่อนอื่นเลยต้องขออภัยในความไม่สะดวกในการลง เนื่องจากงานรัดตัวมาก :katai4:
และต้องเดินทางกลับ ตจว. เช่นเดียวกัน จึงขอเลื่อนไปปล้นต่อปีหน้าเลยนะคะ :mew6:
ในโอกาสนี้ถือโอกาสอวยพรให้เล้าและเหล่าลูกเป็ดทั้งหลาย มีสุขภาพกาย สุขภาพใจ ที่ดีกันถ้วนหน้า เงินทองไหลมาเทมา เดินทางไปกลับ หรือ ท่องเที่ยว ขอให้มีความสุขความสนุกอย่าได้มีภัยมาแผ้วพาน :mew1: และเป็นกำลังใจให้กันและกันต่อไปนะคะ :กอด1:
-
เดินทางปลอดภัย
ขอให้มีความสุขกับปีใหม่นะคะ
:bye2:
-
สาธุ
ขอให้คนเดินทางปลอดภัย ขอให้มีความสุขในวันปีใหม่นะค่ะ
-
ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ
แคล้วคลาดจากภัยทั้งปวง
ถ้าถึงแล้วอัพเดทแจ้งข่าวด้วนะเราเป็นห่วง
ปล.เราเริ่มวิกลจริตละเพราะเพื่อนเพิ่งเสีย ในข่าวรถทัวร์ ขอนแก่น-เชียงราย
-
เดินทางไป มาปลอดภัย มีความสุขปีใหม่นะคะ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
ขอให้มีความสุขและเดินทางปลอดภัยนะคะ
รอได้ค่ะ อีกไม่กี่วันก็ปีหน้าแระ
:L2: :L1: :pig4:
-
กำลังหวานนน :-[ :-[
-
เดินทางปลอดภัยนะครับ
-
โอ้วว ติดมากอ่ะนิยายเรื่องนี้
อ่านมาสองวันตอนแรกไม่กล้าอ่านกลัวติด และ ติดจริงๆด้วยน่ารักทุกคู่เลย
ถ่ายทอดออกมาเจ๋งเวอร์อ่ะ
รับมาอัพนะ
อยากให้เค้าได้อยู่ด้วยกันซะที แอบสงสาร
มีความสุขแปปๆ จากกันอีกและ
-
เจอกันปีหน้าเนอะหนู เฮีย~
-
รับทราบกำหนดการปล้น.......
เดินทางปลอดภัยนะคะ คนเขียนเองก็รักษาสุขภาพด้วยนะ
มีความสุขทั้งกายและใจ พร้อมรับสิ่งดีๆในปีใหม่นี้ค่ะ :L2:
-
จริงๆ ยังอ่านไม่ถึงตอนล่าสุดเลยแต่ขอเม้นก่อน :hao7:
ตอนนี้อ่านถึงตอนที่เฮียกับหนูเขาได้เสียเป็นผัวเมียกันทั้งนามนัยและพฤตินัยแล้ว :haun4:
อ่านเรื่องนี้มาเกือบจะครึ่งแล้ว ฮาไม่หยุด แม้สถานการณ์ในเรื่องจะเครียดแค่ไหน 55555
ชอบมากกกกค่ะ o13
-
แอร๊ยยยยย อ่านตามทันแล้วว :-[
หวานกันตลอดดดดดดดคู่นี้ ><
รอนะฮะ :')
-
สุดท้ายคนชั่วก็หนีความผิดไปไม่พ้น แต่กว่าจะฝ่าฟันกะไอ้ท่านรองมาได้
ขนาดต้องเล่นแผนซ้อนแผน แถมเฮียกะหนูเกือบเอาชีวิตไม่รอดตั้งหลายครั้ง
แล้วแบบนี้เฮียจะทิ้งหนูและน้องตุลย์ไปเพราะความผิดที่เฮียไม่ได้ก่อเหรอ
ในเมื่อนายเอ่ยปากจะช่วยยังไงเฮียก็ควรเลือกคนที่รัก และรอเฮียก่อนนะ
เพราะทั้งหนูและน้องตุลย์ต่างก็รอเฮียมานานมากแล้ว น้องตุลย์จะได้อยู่กับพ่อและมีครอบครัวที่อบอุ่นซักที
แล้วคุณพ่อของเฮียก็ต้องดีใจแน่ ๆ ที่เฮียจะได้หลุดพ้นจากตราบาปครั้งนี้
ที่สำคัญเย้ เย้ น้องชายเฮียเริ่มฟื้นแล้ว อย่างงี้เฮียยิ่งทิ้งหนูของเฮียไปไม่ได้นะ
ไม่งั้นน้องชายเฮียคงต้องนอนสลบไปอีกสามสิบปีเลยนะเฮีย 555
แล้วพี่สิบจะช่วยน้องเบียร์สำเร็จไหมนะ ไหนจะพวกน้องรันอีกจะโดนอะไรแค่ไหนไม่รู้
รอติดตามการตัดสินใจของเฮีย และบวก บวกเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค่ะ :pig4: :L2:
สวัสดีปีใหม่ ขอให้ผู้เขียนมีความสุขมาก ๆ ไม่เจ็บไม่จน เดินทางปลอดภัยเช่นกันค่ะ :กอด1:
-
มาเร็ว ๆ นะครับ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
ตามเรื่องนี้มาจากเม้นท์ในคุณพี่คุณน้อง
แล้วก็เกิดอาการติดงอมแงมอ่านแบบไม่หลับไม่นอน
มันสนุกมากจริงๆ
ฮาจริงๆ กับอาการเกรียนของหนู
เฮียก็แบบว่าสุดยอดมาก
หล่อ รวย เก่ง แสนดี เอาใจเก่งๆ ดูแลใกล้ชิด
แบบว่าผู้ชายแบบนี้ จะมีอีกมั๊ยคะเนี่ย
หลงรักคู่นี้สุด
ปล.คู่รัก sm แบบนายทั้ง2 ก็ชอบอ่ะ
-
ได้ข่าวจากปีที่แล้วว่าจะมาปีหน้า เลยเข้ามาปูเสื่อรอตั้งกะต้นปีเลยค่ะ แบบว่าคิดฮอดเฮียกับน้องหนูอ่ะคะ
มาไวๆๆๆๆๆ นะค้าาาาาาาาาาาาาาาานักเขียนที่รักกกกกกก :z3:
-
สงสัยมานานแล้วว่าชื่อเฮียนี่เป็นชื่อเล่นแต่แรกหรือว่าได้มาตอนติดคุก
-
หวานมากกกกก
น้องตุลยก็น่ารักจังเลยนะ
มาปูเสื่อรอแล้วนะคะคนเขียน คึคึ :katai5:
สวัสดีปีใหม่ด้วยค่ะ
:mew1:
-
ลืมเม้น นึกว่าตัวเองเม้นไปแล้ว..... > <
อ่านเเล้วมันก็มีความสุขดีล่ะนะ แต่พอมารู้ว่าเดี๋ยวเค้าก็ต้องจากกัน
ความสุขที่ได้อ่านมันก็เท่านั้นอ่ะ นอยด์ค่ะนอยด์ นี่พูดเลยยยยยยย :o12:
วิบากกรรมเยอะจัง แล้วไหนจะคนอื่นๆอีก......เฮ้ออออออ ถึงเเม้พวกเค้าจะโดนใส่ร้าย แต่ทำไมรู้สึกว่าของเฮียมันหนักกว่าคนอื่น
ทั้งๆที่ก็เป็นความผิดที่ไม่ได้ก่อทั้งนั้น ก็เข้าใจว่าเฮียทำเพื่อปกป้องพ่อ แล้วเฮียจะต้องรับกรรมนี้ไปอีกนานเเค่ไหนอ่ะ
เมื่อไหร่จะเป็นความสุขที่เเท้จริงซักที.....
สวัสดีปีใหม่นะคะขอให้คนเเต่งและคนอ่านทุกท่านสุขภาพเเข็งเเรง สุข สวย ล่อ รวยโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆ นะคะ
รอติดตามตอนต่อไปแล้วเป็นกำลัใจไม่เสื่อมคลายค่าาาา
:กอด1: :L2: :3123:
-
เฮียตัดสินใจไปเลยว่าจะอยู่กับลูกกับเมีย
อดีตอะไรที่ผ่านเลยไปแล้วก็ปล่อยมันไป อยู่กับอนาคตที่มีความสุขดีกว่า
อยากเห็นเฮียมีความสุข :L2:
____________________________________________________________
ขอบคุณคนเขียนค่าสนุกมากๆ ตามมาจากเรื่องพี่ไผ่กับน้องฝิ่น ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ มาให้อ่านกันนะคะ
อยากจะกดโหวตคนเขียนบ้างอ่า แต่ไม่รู้ว่ามันกดตรงไหน งั้นกดบวกเป็ดไปก่อนแล้วกันนะ 555
:pig4:
-
Happy New Year 2014
All the best to you! ^_^
-
ขอบคุณนะครับ
-
รออยู่นะคะ เข้ามาเช็คทุกวันตั้งแต่ต้นปีเลย :impress2: :impress2: :impress2:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mc4: รักษาสุขภาพให้แข็งแรงไว้นะคะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยจริง ๆ ช่วงนี้ คำกล่าวที่ว่า การไม่มีโรคเป็นลาภอันประสริฐ ยังใช้ได้อยู่ทุกยุคทุกสมัย จริง ๆ ค่ะ
เป็นกำลังใจให้เน้อ
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :กอด1:
-
น่ารักเกิ๊นนนน!! ขอให้ผ่านทุกอย่างไปได้สวยๆ
-
รออ่านตอนใหม่ตั้งแต่ปีที่แล้ว
คิดถึงมากกกกก
:mew1:
-
>> ป.45 <<
แสงสว่างลอดผ่านผ้าม่านผืนบาง ทำให้รู้ว่าเช้าเข้าขั้นสายแน่นอน เมื่อคืนก็ไม่ได้นอนดึกนะ ออกจะตรงเวลาที่เฮียกำหนดไว้ด้วยซ้ำ เฮียกอดจูบร้องเพลงกล่อมเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มเติมคือลูบคลำทำเคลิบเคลิ้ม ไม่ใช่ว่าไม่เคยแต่นานมากที่ไม่ได้รับสัมผัสแบบธรรมชาติเรียกร้องของคนรักกัน ไม่ใช่ว่าผมรู้สึกไม่ดี มันดีซะจนผมคิดว่าถ้าเกิดลูกหนูผมลุกขึ้นมาชี้เป้าเฮียจะทำยังไง ไอ้ผมไม่เท่าไหร่ถ้าเกิดอารมณ์จริงๆคงจัดการตัวเองได้แต่ความน่าจะเป็นร้อยเปอร์เซ็นโดนเฮียจัดการแน่นอน อายจังแต่ยังอยากพูดต่อว่า แล้วถ้าเฮียเกิดอารมณ์ล่ะ จะรู้สึกอย่างไร จะอึดอัดไหม ที่มังกรไม่ยอมผงาดเหมือนอย่างเคย ผมเห็นใจเฮียมากกว่าที่ต้องมาเป็นแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่ฆ่าผู้ชายทั้งเป็น ขนาดผมไม่ใช่คนที่หมกมุ่นเรื่องอย่างว่ายังรู้สึกเครียดเลยถ้าเจอกับตัวเอง แต่ผมก็ไม่ได้ว่าเฮียหมกมุ่นนะ เท่าที่รู้จักและสัมผัสกันและกัน บทรักเฮียนุ่มนวล บางขณะก็ร้อนแรงแต่ไม่ใช่รุนแรง เฮียใส่ใจสอบถามตลอดข้างหู แม้แต่เสร็จกิจก็ติดตามผลไม่ได้ขาดว่าเป็นยังไง ดีไหม ผมก็ตอบตามตรงว่า ดี เฮียก็จะยิ้มและแถมออฟชั่นให้โดยไม่ได้ร้องขอ ถ้าพ้นคุกเฮียเปิดบริษัทประกันผมว่ารุ่งแน่นอน ดูแลและสอดใส่ได้ดีมาก
“แต่หนูไม่ให้เปิดหรอก หวง”ผมงึมงำกับหมอนข้างที่เฮียสอดไว้กอดแทน เฮียตื่นเช้าทุกวัน ทำกิจตัวเองเสร็จก็ทำให้ผมเสร็จต่อ ดูแลครับไม่ใช่เสร็จอย่างที่คิด ผมนอนยิ้มเมื่อรู้สึกว่าตัวเองหวงเฮียกว่าที่คิด ไม่ผิดสักหน่อยในเมื่อเฮียก็หวงผมเหมือนกัน ให้พูดอีกสักร้อยสักพันครั้ง ผมก็พูดได้ว่า แค่เฮียคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกและเป็นได้ขนาดนี้ รู้สึกรักอย่างไม่มีเหตุผล อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ยิ่งผมเห็นตุลย์ ผมหลงรักเด็กคนนี้ได้ทันทีเหมือนที่ตกหลุมรักเฮีย คำว่า ‘ลูก’ มันช่างอบอุ่น น่าทะนุถนอม ปกป้องดูแลเหลือเกิน นี่ล่ะมั้งความรู้สึกของคนเป็น ‘พ่อ’
“พ่อเหรอ อืม มีลูกโตทันใช้เลยกู ดีเหมือนกัน ไม่ต้องทำ ครึครึ”ผมคิดอย่างขำๆ ที่ได้ลูกน่ารัก ผมไม่ได้ขี้ตู่หรือนอกหน้าอยากเป็นแม่เลี้ยงตุลย์นะ เฮียพูดเองเมื่อคืนว่า
‘ตุลย์น่ารักไหม’เฮียถามชิดปากหลังถอนจูบออก
‘มากกกกก มากกว่าเฮียอีก’ผมตอบยิ้มๆเฮียก็จิ้มปากมาปิดอีก
‘เฮียหล่อต่างหากล่ะ’เสียงพึมพำยกหำ เอ้ย หางตัวเอง
‘อืม’ไม่รู้ว่าครางตอบหรือเพราะโดนจูบเรียกร้อง
‘ไม่ค้านเหรอ’เสียงเฮียพร่าขึ้น ผมดันปากเฮียออกห่าง เดี๋ยวไม่ได้ตอบพอดี
‘คิดแล้วมีความสุขในบั้นปลายเฮียก็คิดไปเถอะ อุ๊บ ครึ ฮ่าๆๆๆ พอ พอ เยี่ยวจะแตก ครึครึ”ผมพูดจบก็ตัวงอไม่ใช่โดนเฮียตุ้ยท้องเพราะหวังตุ๋ย ชะอุ้ย คิดดัง แค่โดนจี๋เอวซะตัวบิดเสียดสีเฮียเข้าไปอีก เฮียยิ้มก้มมากระซิบเสียงหื่น
‘เปลี่ยนเป็นความสุขบั้นท้าย โอ้ย”พูดจบผมอยากตบกะโหลกเฮีย แต่ทำได้แค่ทุบหลังสองอัก
‘ตลอด หื่นตลอด ผิดกับตอนแรกเลยนะ’ผมจะทุบอีกแต่เฮียรวบเข้าไปกอดซะก่อน
‘หนูนั่นแหละทำให้เฮียเป็นอย่างนี้ รับผิดชอบเลย จุ๊บ’โยนไม่พอจุ๊บปากอีกสองสามที
‘มั่วเห๊อะ จิตใต้สำนึกลึกๆตัวเองมากกว่ามั้ง’ผมเถียงกลับแต่ไม่ได้จุ๊บปากที่รออยู่ก่อนเฮียจะบิดจมูก
‘มั่วที่ไหน รักหนูคนเดียว’เปลี่ยนไปหอมหน้าผากบ้าง แถตอบแต่ผมแอบอมยิ้มอย่างพึงพอใจในคำตอบ เหมือนเฮียจะรู้หัวเราะในลำคอพร้อมมือลูบหลังไปมา ก่อนจะพูดข้างหูด้วยน้ำเสียงเว้าวอน
‘รับตุลย์ไว้ในหัวใจด้วยนะ’ไม่ใช่แค่เสียงแต่สีหน้าและแววตามันสื่อให้รู้ทั้งหมด ผมเอามือลูบแก้มเฮีย
‘แค่ตุลย์เหรอ’ผมยกยิ้มถามกลับ
‘แค่หนูรักตุลย์เฮียก็พอใจแล้ว’เฮียจูบมือ
‘แล้วมันจะเป็นครอบครัวได้ไงล่ะ เฮียลืมใครอีกหรือเปล่า’ผมยื่นหน้าไปใกล้จนจมูกชิดกัน
‘อืม เฮียไม่นับเพราะหนูรับไว้แล้ว’เฮียทำหน้าคิดพลางพูดไปด้วย ผมส่ายหน้ายิ้มๆ
‘ไม่เหรอ อะไร คิดจะรับลูกแล้วถีบส่งเฮียเหรอ ไม่ยอมนะ’เฮียหรี่ตาใส่ ทำหน้าอย่างกับรู้ว่าจะต้องไปอยู่สถานสงเคราะห์คนชราอย่างไงอย่างนั้น หึหึ
‘ฮ่าๆๆ เฮียทำไปได้ อิจฉากระทั่งลูก’ผมหัวเราะกับการแสดงออกแบบกระชากวัยมาก เฮียคลี่ยิ้ม เอามือลูบหน้าไปมา ถ้าหน้าผมเป็นจอสกรีนทัชคงเลื่อนไปหลายหน้าแล้ว
‘เฮียชอบให้หนูพูดคำว่า ลูก จัง มันฟังอบอุ่น พูดบ่อยๆนะจะได้ชินว่ามีลูกแล้ว จะได้ไม่ไปมองหรือสนใจใคร นอกจากเฮียที่หวงหนูแล้ว เฮียจะบอกให้ว่า ตุลย์ ก็หวงคนที่ตัวเองรักไม่ต่างกับเฮีย’เฮียพูดยิ้มกริ่มพร้อมกำชับแบบเนียนๆ ผมมองหน้าเฮียที่ดูมีความสุข เลยไม่อยากจะขัดได้แต่เบ้ปากพร้อมกัดจมูกไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะมองหน้ากันเงียบๆ
‘เฮีย’ผมเรียกเฮียเสียงเบา
‘ครับ’เฮียตอบเสียงทุ้ม
‘ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดล่ะ’ผมถามในสิ่งที่คิดเอาไว้
‘หนูหมายถึงเรื่องอะไร’เฮียถามกลับพร้อมพยักหน้าให้ผมพูดต่อเมื่อเห็นว่าผมเงียบ
‘เฮียไม่ได้มีแค่ตุลย์ เฮียยังมีน้องอีกสองคน เขาจะยอมรับได้เหรอ อะ’ผมถามเฮียยังไม่ทันจบดี เฮียปิดด้วยปาก
‘น้องเฮียก็เหมือนเฮีย ถ้าเฮียรักใครเขาก็จะรัก รวมถึงพ่อแม่เฮียด้วย ถ้าพวกท่านยังมีชีวิตอยู่ และถึงมีอุปสรรคเฮียก็จะขจัดมันให้ได้ ไม่มีใครห้ามเฮียให้รักหนูได้ นอกจาก’เฮียพูดเสียงจริงจังพอกับหน้า อ่อนลงตอนท้าย มองหน้าผมที่รอคำตอบด้วยใจระทึก ใครกันที่จะห้ามเฮียได้ แสดงว่าต้องเป็นคนสำคัญมาก
‘นอกจาก’
.
.
.
‘หนูเท่านั้น’
ผมเผยอปากพร้อมคิ้วที่ขมวดเป็นคำถาม ว่า ทำไม ต้องเป็น หนู ในเมื่อ
‘แค่ถ้าหนูไม่รักเฮียแล้ว นั่นคืออุปสรรคเดียวที่เฮียไม่มีแรงจะฝ่าไปได้ เพราะมันหมดกำลังใจในทันทีที่ได้ฟัง’
ถ้าจะบอกว่า น้ำเน่า ก็คงต้องเป็นสถานการณ์อื่น แต่สำหรับเฮียมันคือความจริงยิ่งกว่าความจริงที่เคยได้รับมาทั้งหมด ผมยิ้มก่อนจะกอดเฮีย
‘ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรที่ เรา จะต้องกลัวอีกแล้ว หนูรักเฮีย รัก รัก ได้ยินไหม’ผมพูดจบก็เป็นฝ่ายประกบปากเฮียก่อนบ้าง หลังเสียเปรียบให้เฮียเริ่มก่อนทุกที ได้ยินเสียงเฮียครางรับอย่างพอใจกลับมาบ้าง
‘เฮียรักหนู รัก รัก ได้ยินเหมือนกันใช่ไหม’เฮียพึมพำบอกกลับมาบ้าง เราให้คำตอบด้วยการสัมผัสแทนคำพูด
‘เฮียดีใจที่หนูจำเกี่ยวกับเฮียได้’เฮียผละออกบอกผมด้วยสีหน้าและน้ำเสียงยินดี
‘ก็ อีกไม่นานเราจะเป็น ครอบครัวเดียวกัน แล้วนี่’พูดจบผมซุกกับอกเฮียทันที หน้าไม่อายพูดสู่ขอผู้ชายก่อนได้ไงวะกู พ่อรู้ตีตายห่าเลยไอ้หนู แต่สมองอีกซีกส่งเสียงดัง ถุย มึงยังกลัวพ่อมึงตีอีกเหรอ ขนาดเขารู้ว่ามึง โดนหามไปชิงสุก เขายังไม่ด่ามึงสักแอะ อีกซีกความคิดก็ตอบ เรื่องของพ่องงงงกู ก่อนจะสะดุ้งนิดๆเมื่อเจอประชิดอีกรอบ
‘ขอบคุณครับ หนูของเฮีย’เสียงเฮียกระซิบกลับก่อนจะกอดผมแนบอก มือลูบหลัง ก่อนจะร้องเพลงกล่อมจนผมเคลิ้มหลับเหมือนอย่างเคย
“หนู”
“หนู”
จึก
จึก
จึก
แก้มกูไม่ใช่กริ่งกดแม่งอยู่ได้
“กดหา พะ อ้าว เฮีย มาเมื่อไหร่”ผมกำลังจะด่าอย่างเสียอารมณ์ที่มาขัดการย้อนคิดอันสุนทรี ก่อนจะนึกได้จะมีใครมากดกูนอกจากเฮีย ดีนะไม่พ่นพ่องงมึงออกไป
“มาพร้อมหนูไง หึหึ”ยิ้มหน้าบานกรามออกตอบมาได้
“แหม ไม่ได้ฝัง แต่มุกเยอะจังนะเฮีย”ว่าแล้วหันกลับซ่อนหน้าแดงๆก่อน คนกำลังได้ที่
“รู้ด้วยว่าไม่ได้ฝัง ว่าแต่ หนูรู้ได้ไง ไปเห็นที่ไหนมา”เสียงกระเซ้าปนกระเส่าก่อนจะเข้มนิดๆตามหลัง
“ตั้งแต่เป็นหนุ่มเต็มกายจนเสียความเป็นชาย นอกจากของตัวเองก็ของเฮียนี่แหละ”ผมทุบไหล่ไปทีหลังตอบเสร็จ เหมือนจะเห็นเฮียอมยิ้มล้อเลียน
“ของเพื่อนก็ไม่เคยเหรอ”เลิกคิ้วใส่แบบกวนๆ อื้อหือ ทำหน้าย้อนวัยก็เป็นแหะ นึกว่าหน้าสามสิบเจ็ดมาตั้งแต่เกิด อุ๊บ ผมพูดอะไรออกไป
“เคยเห็นตอนหำเท่าฝาหอย อย่ามาเยอะตามอายุ”ผมพูดใส่ทุบไปอีกทีกับความเยอะ ของคน(เฒ่า)เจ้าเล่ห์ ครึครึ
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ถามและ ไปกินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวจะได้ไปเก็บบัวกัน”เฮียหัวเราะพูดจบก็อุ้มผมตัวลอยเดินดุ่มๆเข้าห้องน้ำไปจัดการทันที เอาไปส่งเฉยๆครับ ตอนนี้ผมอาบน้ำทำอะไรเองได้แล้วเป็นเรื่องน่ายินดี แต่ดูเฮียทำหน้าเสียดายชอบกล เหอ เหอ หนูรู้นะว่าเฮียคิดอะไรอยู่
.
.
.
.
“กำลังแกงเลย”ผมพูดมือดึงบัวขึ้นมาจากน้ำ อากาศวันนี้กำลังดี แดดอ่อนๆ ลมพัดเย็นสบาย แต่เฮียก็ให้ผมใส่เสื้อแขนยาวพร้อมหมวกปีกกว้าง บอกกันไว้ก่อนจะได้ไม่เป็นหวัดแดด
“ตรงโน้นเฮีย เยอะดี”ผมชี้มือบอกเฮียที่ทำหน้าที่พายเรือ ซึ่งก็เหมาะแล้วกับเฮีย ผู้ชายพายเรือ ฮ่าๆๆๆ คิดเองขำเอง มีเสียงแว่วๆ แล้วมึงล่ะไม่ใช่เหรอ ผมก็ตอบในความคิดทันใด กูก็เป็นเมียผู้ชายพายเรือไง ฮ่าๆๆๆๆ อีกรอบกับคำตอบในใจที่เฮียไม่ได้ยิน ก่อนเสียงหัวเราะในความคิดจะหยุดชะงัก
“ยิ้มอะไรหนู”เสียงทักทำเอาปากที่บานไม่รู้ตัวหุบลง ดีที่กูไม่หัวเราะออกมาด้วย จะบอกเปล่าก็คงไม่ได้
“ไม่มีอะไรหรอกเฮีย ยิ้มกับบรรยากาศน่ะ คล้ายที่บ้าน”ผมตอบเฮียก่อนจะดึงบัวขึ้นจากน้ำอีกหลายดอก
“คิดถึงบ้านเหรอ”อ้าว กลายเป็นว่าไปจิ้มต่อมหงอยเฮียเข้าให้
“ก็คิดถึง แต่ตอนนี้อยากอยู่กับเฮียมากกว่า”ผมส่งยิ้มตอบกลับจากใจถึงจะเขินๆ
“พูดอีกทีสิ”เฮียก็ยิ้มรับ หน้าบานเพราะกรามนั่งขัดสมาธิตรงโหนกแก้ม
“ขี้ใจน้อยแล้วยังหูตึงอีก ไม่ไหวๆ”ผมว่าแกล้งโบกมือไปมา ก่อนจะเด็ดสายบัวใส่ตะกร้าไปด้วย กลับไปจะได้ล้างและต้มได้เลยไม่เสียเวลา เฮียบอกว่าพายไปอีกนิดจะเป็นท่าน้ำที่เป็นตลาดของชุมชนที่นี่ เฮียส่ายหน้าขำๆกับการเหน็บ จนใกล้จะถึงที่หมาย ผมนึกขึ้นได้ว่าบรรยากาศมันคล้ายละครหนึ่ง
“เออ เฮียเคยดูเรื่อง มนต์รักลูกทุ่งไหม”ผมถามเฮีย เอียงคอนิดๆดูแอ๊บดี หุหุ
“ไม่เคย เกิดไม่ทัน”เฮียตอบแบบอมยิ้ม เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ผมเบะปาก
“เกิดไม่ทันยุคที่มีทีวีน่ะเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ”ผมย้อนใส่เฮียแกล้งวักน้ำใส่เบาๆ เฮียเอามือกันหน้าขำ เจอย้อนศรเข้าให้
“คิดว่าตัวเองเป็น ทองกวาว หรือไง ถึงได้ถาม”เฮียย้อนถามยิ้มๆ
“หรือเฮียอยากเป็นเองล่ะ ครึครึ นึกสภาพทองกวาวถึกขนาดนี้ ไอ้คล้าวแม่งโดนกดแน่ ฮ่าๆๆ”ผมนึกสภาพเฮียแต่งเป็นทองกวาวแบบในทีวีก็หลุดขำ
“ถ้าไอ้คล้าวคือหนู เฮียก็จะเป็นให้”เฮียตอบพลางยักไหล่ ผมหุบขำนึกได้จะอ้าปาก แต่เฮียขัดขึ้นมาก่อน
“ถ้าควายไม่ต้องนะ โยนให้ไอ้พวกนั้นมันบ้างก็ได้ หึหึ”เฮียหัวเราะในลำคอที่ดักทางผมได้ เชอะสะบัดบ๊อบเชิดหน้าใส่ แต่ในความคิดนะ ผมไม่กล้าทำท่าแต๋วแตกขนาดนั้นหรอก
“จิ๊”ได้แต่จิ๊ปาก พอดีกับที่เรือเทียบท่า มีเรือห้าหกลำจอดอยู่ใกล้ๆกัน เฮียผูกเรือเรียบร้อย ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปก่อน เอามือจับกาบเรือและเอื้อมมาจับแขนผมให้ขึ้นจากเรือบ้าง ตลาดที่เฮียบอกเหมือนตลาดเก่าสมัยก่อน เป็นห้องแถวยาวตลอดแนว มีป้ายบอกทั้งภาษาไทยและภาษาจีน น่าจะเป็นร้านที่ตั้งมาหลายปี เกินสิบแน่นอน เผลอๆหลักร้อยด้วยซ้ำ
“เขาเรียกตลาดร้อยปีตามอายุร้านค้า”เฮียบอกผมที่ยังยืนตะลึงกับความเก่าแต่แฝงไปด้วยความงดงามตรงหน้า อยากถ่ายรูปจังเลย
แชะ
แชะ
ใครมาสตาร์ทมอไซด์ไม่ติดแถวนี้วะ
“เฮ้ย เฮีย แอบถ่ายหนูทำไม ยังไม่ได้เก็กเลย”ผมตกใจที่อยู่ๆหันไปพอดีที่เฮียกดกล้องจากมือถือถ่ายผม ผมนี่มันปากศักดิ์สิทธิ์จริงคิดปุ๊บได้ปั๊บ คราวหลังต้องพยายามหักห้ามความคิดบ้างแล้ว เกิดคิดถึงตีนแล้วได้ตีนตายแน่กู
“เก็กทำไม ธรรมชาตินี่แหละคือหนู”เฮียบอกก่อนจะส่งให้ดู ผมหยิบมาและถ่ายเฮียทันทีไม่ให้ตั้งตัว
“นี่ ธรรมชาติลงโทษเฮีย เป็นไง ๆ”ผมชูให้เฮียดูตอนทำตาโตนิดๆ ที่โดนถ่ายบ้าง ก่อนเฮียจะยิ้ม
“ลงโทษให้รักหนู เฮียยอม”กลายเป็นผมที่ตาโตแทนแถมอ้าปากหวอด้วย หันไปมองรอบตัว มีใครอ้วกบ้างไหมวะ ได้ยินคนตัวโตหัวเราะก่อนจะจับแขนผมให้เดินสักที ผมมองรอบตัวว่ามีใครมองเราบ้างไหม ที่จริงเฮียกับผมก็ไม่ได้ประเจิดประเจ้ออะไรมากหรอก มันอดจะคิดไม่ได้
“เป็นอะไร หนู เจ็บแผลหรือเปล่า”เฮียก้มหน้าลงมาถาม ผมหันไปพอดีเกือบโดนจมูกเฮีย ขยับปากจะพูดแต่พอเห็นสีหน้าและแววตาเป็นกังวลปนห่วงของเฮียทำเอาไม่พูดและคิดได้ว่า จะต้องกลัวอะไรในเมื่อเรารักผู้ชายคนนี้ อีกหน่อยถ้าได้อยู่ด้วยกัน เราก็ต้องเผชิญกับคนอีกมากมาย ผมยิ้มเอื้อมมือไปจับแขนเฮีย
“เปล่า เพียงแต่มันตื่นเต้นนิดหน่อย”ผมตอบเฮียด้วยรอยยิ้ม เฮียยกมือลูบหัว
“เฮียนึกว่าหนูกังวลกับสายตาคนอื่นซะอีก”เฮียยกยิ้มน้อยๆ ทำเอาผมแปร๊บกับสิ่งที่แอบคิด หน้าผมปิดอะไรเฮียไม่ได้เลยเหรอนี่ ผมเลื่อนมือลงไปกุมมือเฮีย
“หนูขอโทษ แต่หนูไม่เคยรังเกียจหรืออายเลยนะที่จะเดินข้างเฮีย หนูรักเฮียก็ต้องยอมรับสิ่งที่จะตามมา เหมือนที่เฮียรักหนูไง จริงไหม”ผมพูดเบาๆตอนแรกอย่างรู้สึกผิด แต่เริ่มกังวานขึ้นในตอนหลัง
“จริงที่สุด ไม่ต้องขอโทษหรอก เฮียยังเกร็งเลย”เฮียพูดเสียงหนักแน่นก่อนจะแผ่วตอนท้าย
“เกร็งอะไร เฮียเป็นตะคริวเหรอ นั่งก่อนไหม”ผมหันไปถามเฮียอย่างเป็นห่วง คงจะพายเรือนานเกินไป เฮียนิ่งไปพักก่อนจะ
“อุบ หึหึ ไม่ใช่เกร็งเพราะเป็นตะคริว”เฮียพูดกลั้นหัวเราะ ผมหน้าเหรอ
“อ้าว แล้วเฮียเกร็งอะไร”ผมเลิกคิ้วใส่ เฮียขยี้หัวเบาๆก่อนจะจูงมือกันไปนั่งร้านตามลักษณะเฮียอีกแล้ว ‘กาแฟโบราณ’ เฮียสั่งกาแฟส่วนผมเฮียให้กินนมเย็น บอกว่าเดี๋ยวการคืนนอนไม่หลับ ผมเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจว่าแล้วเฮียกินทำไม กินเพื่อให้แข็งแล้วนั่งมองผมหลับหรือไง
“เฮียยังไม่ตอบหนูเลย ว่าเกร็งอะไร”ผมถามซ้ำเมื่อเฮียไม่ได้พูดต่อ เฮียเงยหน้าจากการดูดมามองหน้าผม
“เฮียไม่ได้ออกมาเดินแบบนี้นานแล้ว”เฮียพูดแค่นั้นก่อนจะหยุดไปอีก แต่แค่นี้ผมก็เข้าใจแล้วว่าเฮียรู้สึกอย่างไร ถึงที่ผ่านมาเฮียจะได้อยู่ข้างนอกระยะหนึ่งแต่นั่นก็เพราะเฮียต้องทำงานให้นาย
“เฮียเคยคิดว่า ถ้าวันหนึ่งได้ออกมาเฮียจะใช้ชีวิตยังไง ลูก พี่น้อง จะได้รับผลกระทบไหมกับการที่มีพ่อและพี่เป็นคนขี้ คะ”เฮียพูดต่อเสียงเรียบแต่จับได้ในน้ำเสียงว่าเศร้าและกังวลแค่ไหน ให้ยังไงผู้ชายคนนี้ก็นึกถึงคนที่ตัวเองรักก่อนเสมอ ผมยกมือปิดปากเฮียเอาไว้ก่อนที่จะพูดจบ
“พวกเขาจะไม่รู้สึกแบบนั้น เฮียยังเป็นพ่อ เป็นพี่ ที่ดีเสมอ”ผมตอบเฮียด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะถูกจับออกและกมเอาไว้ ถึงตอนนี้ผมไม่สนแล้วว่าใครจะมอง
“และเป็นคนรักที่ดีด้วย สำหรับหนู”ผมพูดต่อ เฮียอึ้งไปก่อนจะยิ้มกระชับมือผม ก่อนผมจะพูดต่อ“เราจะเป็นกำลังใจให้กันและกัน หนูจะไม่ทิ้งเฮียแน่นอน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เชื่อหนูนะ”
“ครับ หนูของเฮีย”เฮียยิ้มและมีสีหน้าดีขึ้น
“หนูว่าเราอย่าไปกังวลเรื่องนี้เลย หนูอยากซื้อเครื่องปรุงและกลับไปทำกับข้าวกินกันดีกว่า”ผมตัดบท ไม่พูดถึงเรื่องที่ยังมาไม่ถึง และถ้ามาถึงผมก็ไม่กลัว เฮียพยักหน้าก่อนจะเราดูดดื่มกันต่อ อา ชื่นใจ จ่ายเงินกับแปะที่อายุมากแต่หูตายังดีอยู่ แกใจดีมากพูดคุยอย่างเป็นกันเอง เดินเล่นซื้อขนมคุยกันไปพักใหญ่ เฮียพาลัดเลาะไปตามตรอก จนเจอตรอกที่ขายของสด ผมเดินดูไปเรื่อยก่อนจะเข้าร้านหนึ่งที่มีของที่ผมต้องการเกือบหมด
“นี่เลย ปลาทู ถ้าให้ดี ต้องหน้างอคอหัก จัดไป”ผมหยิบปลาทูนึ่งตัวใหญ่สี่เข่ง ส่งให้แม่ค้าเอาไปห่อก่อนจะเลือกของต่อ
“ทำไมต้องหน้างอคอหักด้วยล่ะ”เฮียถามก่อนจะรับของที่ผมหยิบไปใส่ตะกร้าที่แม่ค้าจัดไว้ให้ใส่
“อ๋อ มันงอนแฟนมันมั้ง”ผมหันไปตอบอมยิ้มนิดๆ
“น่าสงสารมันนะ มีแฟนไม่ดีเท่าเฮีย”เฮียก็อมยิ้มตอบกลับมา
“แหวะ หลงตัวเอง”ผมทำเสียงเบ้หน้า ยักไหล่ใส่เฮียที่ยังยิ้มอยู่ เวลาเฮียยิ้มดูอ่อนโยน มากกว่าทำหน้านิ่ง
“เฮียยิ้มบ่อยๆก็ดีนะ”ผมบอกเฮียหลังได้เครื่องครบ
“หืม หล่อล่ะสิ มิน่ามองใหญ่”ยังไม่เลิก ผมพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
“ก็ถูกส่วนหนึ่ง แต่ผลพลอยได้คือดูหน้าอ่อนกว่าวัยต่างหากล่ะ ครึครึ”ผมหัวเราะเมื่อเฮียหุบยิ้มทำหน้าแบบ เดี๋ยวเถอะ
“ได้แล้วค่ะ ทั้งหมดก็”แม่ค้าจัดของให้เรียบร้อยพร้อมคิดเงิน เฮียควักจ่ายพร้อมรับของ
“มาเที่ยวกันเหรอคะ ดูไม่น่าใช่คนแถวนี้”แม่ค้าทักทายด้วยรอยยิ้ม
“ครับ”เฮียก็ตอบพร้อมรอยยิ้ม ถึงไม่กว้างแต่ก็ทำแม่ค้าวัยกลางคนหน้าแดงได้ด้วย
“ตอนแรก ป้านึกว่าเป็นดารานักร้องซะอีก ดูหน้าตาดีทั้งคู่ หลานสาวกับเพื่อนมันก็บอกไม่ใช่ แต่หล่อ”ป้าพูดพร้อมพยักเพยิดให้หันไปดูกลุ่มสาวๆอายุน่าจะสิบแปดสิบเก้าได้ มองพร้อมยิ้มอายๆ
“อย่าถือสาเลยนะคุณ บ้านนอกก็อย่างนี้แหละ”ป้าคงกลัวว่าจะมองไม่ดี
“ไม่เป็นไรครับ ขอตัวก่อนนะครับ”เฮียตอบอีก ก่อนจะจูงมือผมเดินต่อ แต่ยังทันได้ยินเสียงวี๊ดว๊ายไม่ดังนัก
“แกว่าเขาเป็นพี่น้องกันป่ะ”
“เสียดายเน๊าะถ้าเป็นพี่น้องกัน”
“ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไร”
น้ำเสียงดูกรุ้มกริ่ม ทำตาเล็กตาน้อยได้น่าตีจริงๆ ผมทำเป็นไม่ได้ยิน ทั้งที่หูผึ่งอยากฟังคอมเม้นท์ติวเตอร์ต่อ มองหน้าเฮียว่ามีปฏิกิริยาอะไรไหม หน้านิ่งแต่มือกุมให้เดินดูอย่างอื่นต่อ ผมก็ไม่ได้เอาออกรู้สึกอบอุ่นดีที่มีเฮียอยู่ข้างตัว
“แกคิดว่าเขาเป็นแฟนกันใช่ไหมล่ะ หุหุ”
“ว๊ายยย น่ารักนะแก เหมาะกันดี”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นทีเถ๊อะ”
สาธุ อันนี้ผมต่อให้ ไอ้เราก็นึกว่าจะเสียดายผู้ชายแมนๆหล่อๆอย่างเราซะอีก หึหึ ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวกับคำพูดที่ดูเหมือนสันนิษฐานแต่เป็นความจริง ถ้ามีคนคิดแบบนี้หลายๆคนก็ดีนะ คนที่รักกันในแบบนี้จะได้ไม่รู้สึกแตกต่างจากคู่รักปกติทั่วไป แต่อย่างว่าต่างคนต่างความคิด คนที่ไม่เห็นและไม่ยอมรับก็ยังมีอีกเยอะ
“ผลไม้ใกล้หมดแล้ว ดูไปเพิ่มดีกว่า”ผมพูดเมื่อนึกได้ ดูเฮียจะชอบกินแอ๊บเปิ้ลกับส้ม ผมเลยเลือกสองอย่างนี้เยอะหน่อย และก็เลือกมะพร้าวน้ำหอมสามลูก
“แปลกนะ”ผมหยิบมะพร้าวน้ำหอมก่อนจะพึมพำ
“มะพร้าวแปลกเหรอหนู”เฮียถามอย่างสงสัย
“อืม”ผมพยักหน้า
“แปลกตรงไหน”เฮียหยิบมาดูบ้าง หมุนไปมา ผมหัวเราะกับท่าทางเฮีย
“ก็แปลกตรงที่ ไม่มีใครเอาไปฉีดใส่ตัวน่ะสิ”ผมยื่นหน้าไปบอกเฮียก่อนจะทำตาเหร่ล้อเลียน เฮียขมวดคิ้วก่อนจะบางอ้อ
“ฮ่าๆๆๆ ใช่ป่ะล่ะ ก็มันหอมไง หรือจะเฮียจะเอาไปล้างหน้า อ๊ะ ล้อเล่นน่า”ผมหัวเราะพร้อมแซว เฮียเขกหัวเบาๆคืน พากันเดินต่อ คุยไปถ่ายรูปไปจนผ่านหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ ผมมองขำๆ
“ขำอะไรอีกล่ะ อย่าบอกว่าอยากเล่นน้ำตกในหม้อนะ”เฮียถามและแซวกลับบ้าง
“เอาคืนไง ไม่ใช่สักหน่อย”ผมทำเสียงใส่ ก่อนจะบอกมือไปมา
“แล้วขำอะไร”เฮียอยากรู้อีกตามเคย
“เฮียชอบกินเส้นอะไร”ผมถามเฮียถึงเส้นก๋วยเตี๋ยว เฮียมองหน้าเหมือนระแวงว่าจะโดนอะไรอีก
”ถามจริงๆ”ผมพยักหน้าขึ้นลง
“เส้นเล็ก”เฮียตอบ
“เส้นเล็ก อะไรล่ะ ลูกชิ้น หมู เนื้อ น้ำตก น้ำใส”ผมต่อให้อีก
“ทุกอย่าง”เฮียตอบ
“อ๋อ เวลาสั่ง เฮียก็สั่งว่า เล็กทุกอย่างใช่ไหม”ผมกลั้นหัวเราะ
“ใช่ เล็กทุกอย่าง”เฮียยืนยันตามเดิม
“ฮ่าๆๆๆ เฮียเล็กทุกอย่าง สู้หนูก็ไม่ได้ ใหญ่ทุกอย่าง ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะและทวนคำ เฮียอึ้งไปอีกพักก่อนจะพยักหน้าประมาณว่า กูรู้แล้ว
“ชอบนักนะหลอกตัวเองเนี่ย”เฮียบิดจมูกผมไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
“หลอกที่ไหนล่ะ หนูชอบเส้นใหญ่ ก็สั่ง ใหญ่ทุกอย่าง เฮียชอบเส้นเล็ก ก็สั่ง เล็กทุกอย่าง แล้วผิดตรงไหน”ผมทำหน้าเหรอหราไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะพากันลงเรือเฮียหยิบหมวกมาสวมให้ตามเดิม
“เฮียก็ไม่ผิด ถึงจะตรงข้ามก็เถอะ”มีเกทับ ขอให้โดนเกย์ควายทับเถอะ อุ้ย อีกแล้ว ไม่ไม่ไม่ ถอนคำพูด แค่หนูทับก็พอ กลับเข้าเรื่องต่อ
“ก็รู้ไม่มีใครผิด แต่จะบอกว่า คราวหน้าถ้าสั่งก็พูดใหม่”ผมพูดก่อนจะหยิบน้ำเปล่ามาดื่ม
“สั่งว่าไงล่ะ”เฮียถามผมที่ยิ้มอย่างพร้อมจะให้คำตอบ
“เฮียก็สั่งว่า เล็กไม่เรื่องมาก แค่นี้แม่ค้าก็รู้แล้ว ประมาณว่า ใส่มาเหอะกูกินได้หมดแหละ”ผมตอบเฮียที่หัวเราะส่ายหน้าไปมา
“เหรอ เขาเข้าใจจริงเหรอ เมื่อกี้น่าจะลองดูนะ”เฮียพูดถึงร้านก๋วยเตี๋ยวที่ผ่านมาและทำให้นึกถึงเรื่องนี้
“ที่จริงมันมีสาเหตุ แต่ก่อนสมัยเรียน หนู ไอ้รงค์ คนที่เฮียเอากระป๋องขว้างหัวมันน่ะ จำได้ไหม”ผมเกริ่นถึงที่มาของเรื่องพร้อมเท้าความตอนเจอกันใหม่ๆ เฮียพยักหน้า
“อ๋อ คนที่ช่วยอุ้มสมหนูให้เฮียน่ะเหรอ”เฮียพูดหน้าตาเฉย
“อุ้มบ้าอุ้มบออะไรล่ะ ลากกันเห็นๆ จะฟังไหม”ผมจิ๊ปากใส่พร้อมพยักหน้าใส่
“ฟังๆ เมียเล่าให้ฟังก็ฟัง โอ้ยๆ ฟังแล้ว”ผมฟาดด้วยมืออย่างแรง เฮียปัดป้องแบบขำๆ
“ตั้งแต่ตลาดแล้วนะ พอชมยิ้มปากบานปานแง้มฝาโลง”ผมเหน็บอย่างไม่รู้ว่าอารมณ์ไหน ตั้งแต่ออกจากร้านผัก แวะร้านไหนใครยิ้มให้เฮียก็ยิ้มตอบ ใครพูดก็พูดด้วย พอผมเหล่มองก็มองตอบนิดหนึ่งและหันไปคุยต่อ อยากจะเอามะเขือยาวเขวี้ยงให้โดนเบ้าตาอย่างไม่รู้สาเหตุจริงๆว่าเขวี้ยงทำไม
“เปรียบเข้านั่น”เฮียส่ายหน้า มือก็พายอย่างใจเย็น
“หรือไม่จริง พอหันไปมอง เฮียมองหนูแว่บเดียวก็หันไปคุยไปยิ้มกับเขาต่อ ทุกร้านเลยที่แวะ”ผมพูดต่อไปอีกอย่างหงุดหงิดทั้งที่ประจำเดือนก็ไม่ได้มี ยาสตรีก็ไม่เคยกิน รู้สึกไม่ชอบใจซะงั้น อยากเก็บรอยยิ้มเฮียไว้คนเดียว
“ก็เขาถามเฮียก็ตอบ”เฮียยังตอบสั้นๆอย่างใจเย็น ตาระยิบระยับ
“ถามอะไร”ผมเลยสั้นแต่ใจร้อน
“ก็ไม่เชิงถามหรอก เขาบอกว่า น้องชายน่ารักจัง เฮียก็ยิ้มและบอกเขาว่า แฟนผมต่างหากล่ะครับ แค่นี้เอง แต่เฮียก็ตอบทุกร้านเลยนะที่ถามแบบนี้”นี่ไงที่ไอ้หนูที่มึงอยากฟัง เฮียตอบได้แจ่มแจ้งแม้แต่แดดยังไม่แจ้งเท่า
“ทุกร้านเลยเหรอ เฮียจะบ้าเหรอ แล้วเขาไม่ด่าหรือไง”เอ้า พอเขาตอบให้ใจมึงเต้นอย่างยินดีที่ได้ฟัง ดันไปโวยเขาอีก
“ด่าทำไมเฮียพูดความจริง เขาก็ยิ้มไม่เห็นว่าอะไร แต่ถึงด่าเฮียก็มีวิธีปิดปากเขาอยู่แล้ว”เฮียยกยิ้มยักคิ้วใส่
“เฮียจะจูบปิดปากเขาหรือไง”ยังไม่เลิกโวยด้วยความอาย
“วิธีนั้นใช้กับหนูคนเดียวพอแล้ว อีกอย่าง”พักนี้เริ่มจะเห็นนาคปรกแผ่บนหัวเฮียลางๆแล้ว และประโยคถัดมาแทบจะลงไปเกลือกกลั้วกับพื้นเรืออยู่แล้วกับคำตอบโดนใจ
“คนที่ทำให้เฮียยิ้มจากใจ ก็คือ หนู คนที่ทำให้เฮียหัวเราะ ก็คือ หนู คนที่ทำให้โลกสีดำของเฮียสว่างอีกครั้ง ก็คือหนู แค่หนูเท่านั้น”เฮียคลี่ยิ้มจากใจเหมือนที่พูดส่งมาให้ผมที่ยิ้มตอบจากใจกลับไปทันที พร้อมหน้าที่ยื่นเข้าหากันจนปากแนบชิด เฮียเอามือโอบเอวรั้งให้ก่อนจะเอนลงกับท้องเรือโดยที่ผมไม่รู้ตัว แต่ผมบอกให้เห็นภาพตามได้ เราเลาะเล็มก่อนผมจะเปิดปากให้เฮียส่งลิ้นเข้าไปหาลิ้นผมที่รออยู่แล้ว เกี่ยวกะหวัดไล่ต้อนจนผมเผลอแอ่นตัวเข้าหาเมื่อเฮียสอดมือเข้าไปลูบหลังไล่มายอดอกที่ชูรอนิ้วมือบีบเค้น
“อืม อา เฮีย”เสียงผมเล็ดลอด เฮียก็ไล่มาปิดปากอีกครั้ง ผมจิกไหล่เฮีย เมื่อโดนสะกิดให้รับรู้มากกว่าเดิม ก่อนจะรู้สึกได้ว่าเรือมันโคลงเกือบพลิก เมื่อเราเริ่มเพิ่มอารมณ์มากขึ้น
“เฮ้ย เฮีย พะ พอก่อน เดี๋ยวเรือล่ม”ผมดันเฮียออกอย่างตกใจนิดๆ สบตาเฮียที่ปรือฉ่ำ อาจเกิดจากการเมาแดด
“เฮีย ถอยก่อนสิ”ผมเรียกสติเฮียให้กลับมา เฮียมองหน้าผมก่อนจะมองช่วงตัวและมองหน้าผมอีกรอบ
“หนูก็ปล่อยเอวเฮียก่อนสิ”เฮียอมยิ้ม สีหน้าล้อ ๆ ผมมองตามหน้าร้อนเมาแดดแข่งกับเฮียทันที บอกให้เฮียถอยแต่ขากูเกี่ยวเอวเฮียซะแน่น สงสัยจะตกใจช่วงเรือโคลงหรือมันเกาะมาตั้งแต่แรกแล้ววะ ผมปล่อยทันที ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ
“ไม่ต้องมาขำเลย วันนี้ไปนอนไหนก็ไป”ผมผลักเฮียออกอย่างเขิน
“งั้นก็นอนกอดหนูเหมือนเดิมนี่แหละ”เฮียตอบหน้ามึนกลับมา มีพึมพำตอนท้าย “แต่มีแถม”
“อะไร มีแทง มีแทง อะไร”ผมเงยหน้าขมวดคิ้วถาม ได้ยินแว่วๆ ‘มีแทง มีแทง’ หูผมคงไม่หาเรื่องใส่ตัวหรอกนะ
“เปล๊า”เฮียพูดพร้อมยักไหล่สีหน้ากลั้นขำ
“บอกมา ยังอีก”ผมเอาดอกบัวขว้างใส่หน้ากรุ้มกริ่ม
“หึหึ”เฮียไม่ปัดป้องยกยิ้มมุมปาก เสนอหน้ารับอีกหลายดอกอย่างเต็มใจ กลายเป็นผมที่รู้สึกขนลุกชอบกล พอกับตาขวาที่กระตุกยิกๆแข่งหัวใจที่อยู่ข้างเดียวกันมันก็สั่นอย่างแรง
.
.
.
.
ปล. อีกครึ่งหลังเรามีแทง :oo1: แต่ตอนนี้ขอพักอีกสักหน่อยก่อนนะคะ หวัดกินกลับมางอมเลย :ling3:
ไม่เกินวันอังคารมาต่อให้ค่ะ :mew1:
-
ฮั่นแน่ะะะ คนเขียน
ว่าแล้วเชียววว
ซื้อหวยทำไมไม่ถูกน้าาาา
คู่หลักอ่ะ
ยกให้เขา 3 ตอนก็ไม่พอร๊อก อิอิ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ
อ่านได้ เราเลิฟทุกคู่อยู่แระะะ
ขอบคุณที่มาต่อให้ค่ะ
-
มารอหนูโดนแทง :oo1: เอ๊ย :m23:
มารอความหวานจร้าอิอิ :m23:
-
เอ๊ะอะไรมีแทงกัน
แทงอย่างนี้ต้องเรียกคนมามุง(แอบ)ดูกันเยอะๆสินะ
กร๊ากกก
หายหวัดเร็วๆนะคะ จุ๊บๆ
-
กร๊าวมากกกก เฮียจะแทงเหรอ :oo1:
แทงได้แล้วสินะ 555 :laugh:
-
หวานนนนนนน้ำตาลในเลือดเยอะจนเบาหวานจะขึ้นแล้วเฮียยยย
-
เขาจะแทงอะไรกัน แทง แทง
รอลุ้น
-
อ่าว 555555
ตอนหน้ามีแทงๆ
-
:hao6:
รอตอนหน้าอย่างจดจ่อ :o8: :o8: :o8:
-
ห๊ะ ไม่เกินวันอังคารหนูโดนแทง :haun4:
-
อร๊ายยย...นอนกัดผ้าห่ม..เขินๆ..น่ารักอ่ะ..
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านแล้วฟินมากกกกกกกกกกกกกกก
รอครึ่งหลัง ><~~
-
งั้นตุนเลือดรอครึ่งหลังเลยนะคะ :z1:
-
ขำหนู บอกให้เฮียปล่อย แต่ขาเกี่ยวเอวเฮียซะแน่น :m20:
รอครึ่งหลัง เฮียจะแทงหนูแล้ว :hao6:
-
ในที่สุดก็มาาาา
พี่รู้ไหม ฉันมารอพี่ที่หน้าเล้าทุกวันเลยนะ :o8:
รอหนูโดนแทง เอ๊ยยยย ถูกแล้ว เอ้ย เอ๊ะ ยังไง
ไปก่อนนะคะ ไปนอนเขินรอ อิๆ :impress2:
-
หนูหูหาเรื่อง(ใส่ตัว)นะ 5555+
:hao7:
-
:mew3: รักหนูกับเฮีย มากที่สุดครับ
-
อุต๊ะ อิเฮียลุกได้แล้ว อิอิ เหมือนเฮียขาพิการเลยแฮะ หนูเสียววาบ ๆ
-
หึๆๆๆ แทงแบบไหนน๊า!!! น่าลุ้น อิๆๆ
-
สวัสดีปีใหม่ค่า
เป็นครึ่งตอนที่ยาวจุใจมาก
:กอด1:
-
ในที่สุดก็ได้อ่าน
รอครึ่งหลังต่อค่ะ หุหุ :impress2: :impress2:
-
หวานไปนะ หนู กับ เฮีย อิจฉา :hao7:
-
เฮียแทงๆ :oo1: :oo1:
-
พายเรือเก็บบัวช่างโรแมนติก หวานกันจริ๊งๆ ว่าแต่ครึ่งหลังมีแทงๆอะไรนะ
-
หวานมากกกกก ฮาด้วย!!
-
มาจิ้มเฮียกะหนู
-
เฮียกับหนูน่ารักกันมากเลยอะ
มีไปเปิดตัวกันที่ตลาดด้วย
อย่างนี้เหมือนไปเดทกลายๆเนอะๆ น่ารักอ๊าาา
อยาฟินอย่างน้องสองคนร้านผักปลา มากเลย
เค้าไม่ใช่พี่น้องกันนะจ๊า แฟนจ๊าแฟน ช่วยแก้ข่าวอีกแรง
ชอบอะ
เค้ารอพาสหลังอยู่น่า อะไรแทงๆเนี่ย :z1: อิอิ
ปล.รักษาสุขภาพนะค๊า หายป่วยเร็วๆ
-
โอย...หวาน ๆ ค่ะ หวาน ๆ ชีวิตช่วงนี้ของหนูกะเฮียกินอะไรคงไม่ต้องเติมน้ำตาลแล้วล่ะ เบาหวานขึ้น... :hao5:
มีแก๊งสาววายด้วย กดไลท์ให้เลยแก๊งนี้ o13
คนแต่งอย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะคะ หายไว ๆ ค่ะ :mew1:
-
รอดูว่าเฮียจะแถมอะไรให้หนู ชอบเฮียแบบสดใสน่ารัก :mew1:
-
น่ารักจังเลย
คิดถึงมากเลย ดีใจที่กลับมาแล้ว
หายป่วยเร็วๆนะคะ
-
ว๊ากกก รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ อิอิ
-
ว้ายยย ดีใจกับเฮียด้วย เฮียจะฟันดาบได้แล้ว ต้องฉลอง :hao7:
-
:กอด1: หายเร็วๆนะคะ
-
รอตอนต่อไปอย่างมุ่งมั่นค่ะ 5555555555
-
ดีใจที่เฮียจะแทงได้นะ...แต่...กลัวหนูสะเทือนแผล เดี๊ยวเจ็บเข้าโรงพยาบาลอีกแย่เลยน้า :hao3:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อรั้ยยยยย อยากดูคนแทงกัน
-
แทงเลย แทงเลย
เชียร์เฮียสุดใจ
-
รอหนูโดนแทง :hao7:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
โอ๊ยเฮียขาาาาา
เวลาเฮียอยู่กับหนู
อ่านไปให้อารมณ์เหมือนกินน้ำยาปรับผ้านุ่นเป็น10ถุงเลย
อ่อนโยน นุ่มนวล หอม ละมุนละไมมาก
วินาทีนี้ฉันอิจฉาหนูมากจริงๆ
ปล.นอนหลับผักผ่อนเยอะๆนะคะ
ทานยา ทานอาหาร ด้วย
ร่างกายจะได้แข็งแรงไวๆ
ขอให้หายเร็วๆนะคะ
เพราะการเป็นหวัดเป็นสิ่งที่ทรมานมากจริงๆ
-
อยากเห็นเรือล่ม :hao7:
-
ยังไม่หมดเพียงเท่านี้สินะ ยังหวานกันได้อีก
แต่ในเรือนี่ก็จะสามารถเกินไปหน่อยนะเฮียหนู :o8:
จะไม่ได้กินแกงสายบัวกันซะก่อนน่ะสิ
เอาไว้มาต่อครึ่งหลังแล้วกันเนาะ เห็นว่าจะมีเรื่อง(แทง)
อ่านแล้วเบาหวานจะขึ้น อิจฉาอ่า~~ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ป.ล.รักษาสุขภาพนะคะ แล้วก็หายป่วยโดยไว
-
หรือของอิเฮียมันใช้แทงได้แล้ว
แต่มันกั๊กไม่ยอมบอกน้องหนู
ให้น้องหนูเซอร์ไพร์สเล่นฟละ~
ขอบคุณมากค่าา รอครึ่งหลัง^^
-
เฮียกับน้องหนู หวานกันตลอด ๆ เลย แหม เฮีย เดี๋ยวนี้มีอิจฉาลูกด้วยนะ
แต่ก็เข้าใจที่น้องหนูกังวลเรื่องน้อง ๆ ของเฮียนะ ยังไม่เคยเจอกันเหมือนน้องตุลย์นินะ
แต่น้อง ๆ ที่ทำหน้าที่แทนเฮีย เลี้ยงดูน้องตุลย์โตมาเป็นเด็กน่ารักได้ขนาดนี้ ย่อมไม่มีปัญหาแน่ ๆ
ที่ชอบมาก ๆ เลยก็คือ เฮียกับน้องหนู ต่างหมั่นบอกรักกันและกันได้ตลอดเวลา ดีจริง ๆ
บางคนชอบบอกว่า การกระทำสำคัญกว่าคำพูด แต่คำพูดเสริมการกระทำ มันยิ่งทำให้มีความสุขนะ
ซึ้งคำพูดน้องหนูจัง ที่ปลอบใจเฮีย เฮียคือพ่อ คือพี่ และคือคนรักที่ดี น้องหนูเอง ก็เป็นคนรักที่ดีของเฮียเช่นกัน
จะว่าเฮียขี้หึงขี้หวงคนเดียวไม่ได้แล้ว ตอนนี้รู้เลยว่าน้องหนูของเฮียก็ขี้หึงไม่น้อยไปกว่าเฮียเลยนะเนี่ย
แหม แต่อธิบายกันยังไง ถึงเกือบจะ...กันในเรือได้ซะงั้นจ้ะเนี่ย เรือเกือบคว่ำแน่ะ :laugh:
แล้วน้องหนู ไอ้ที่ได้ยินแทง ๆ อะไรเนี่ย ฟังผิดเพราะจิตใต้สำนึกเรียกร้องรึเปล่าจ้ะ รู้หรอกนะ ฮุฮุ :z1:
จะมี แทง มาแล้วรึเนี่ย แสดงว่าเฮียของน้องหนูเต็มร้อยแล้วสินะ ท่าทางเฮียอัดอั้นมากด้วยนะนั่น อิอิ :m3:
รอครึ่งหลังจ้า ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ ขอให้หายป่วยไว ๆ ด้วยน้า :3123: :L2:
-
โถ หนูจ๋า ได้ยินอะไรเข้าตัวหยั่งง้านนน มีแถมเป็นมีแทงหูเพี้ยนแบบเข้าทางเฮียเลยนะเนี่ย สงสัยทุกทีว่าเฮียไว้เยอะ
ตอนนี้น่ารัก หวานเจี๊ยบทั้งตอนเลย เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันหลังคืนเข้าหอ (แต่จริง ๆกำลังจะเข้าคืนนี้ใช่ม๊า)
แบบหนูว่าอะไรเฮียตอบกลับมาหวานตลอด เดินตลาดกันงุงงิงอย่าได้แคร์ แล้วตกลงคืนนี้จะมีแถมหรือมีแทงอะไรกันน๊า
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนหายป่วยไว ๆ ค๊า :pig4: :L2:
-
หนูโดนแทงแน่ ฮิฮิ
เฮียกะเล่นเอ้าท์ดอร์หรอ คิกคิก
-
หวานกันจริง ๆ มีหึงเล็กน้อยถึงปานกลาง
รอตอนต่อไปนะ
-
อ๊ายยยยย มารอเฮียแทง :oo1: :oo1:
-
อยากรู้แล้วง่ะ ว่าตกลงเฮียจะกลับเข้าคุกเปล่า
-
มาลงชื่อรอตอนต่อไปค้า
-
อุ้ย หรือว่าเฮียกลับมาเหมือนเดิมเเล้ว
-
มีพายเรือเิดินเที่ยวตลาดกันด้วยอิจฉาคู่นี้จริงๆ....
อยากรู้ว่าครึ่งหลังจะมีอะไรแว่วๆมีแทง มีแทง อะไรซักอย่าง555
-
...แหม.หวานกันเชียวนะ
...ตอนหน้าโดนแทงงง เฮียแทงไหวแล้ว :laugh:
-
น้องหนูชอบล้อเฮียนะน่าหยิกจริงๆ
-
หูหาเรื่องใส่ตัวแล้วล่ะหนู หึหึ o3
รอนะฮะ :')
-
อยากอ่านครึ่งหลังแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เฮียจะแทงแล้วเหรอ อุ๊บบบ
รออย่างใจจดใจจ่อ หึหึ
-
ถ้ามันจะหวานหยดย้อยปานชะมดน้อยเยี่ยงนี้นะ
เอาใจไปเลยเฮียของหนู
ตอนหน้ามีแทงซินะ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ขออนุญาตมาเจิมเรื่องนี้เป็นเม้นแรกค่ะ
อ่านเรื่องนี้ชอบมาก ฮาน้องหนูและผองเพื่อนมากๆค่ะ
เฮียก็โหดกับคนอื่นแต่ละมุนกับน้องหนูมาก ฟินสุดๆ
ลุ้นทุกคู่เลยค่ะ
ออกตัวก่อนว่ายังอ่านไม่จบ ตามถึงหน้า 69 ค่ะตอนนี้
แต่ที่อดไม่ได้ขอมาเม้นหน่อยเพราะเห็นอิมเมจนายเอกเนี่ยแหละค่ะ
ตกใจเพราะคนนี้เป็นเพื่อนเราเอง คิดไม่ถึงเลยค่ะ
จุดนี้เวลาอ่านคงมีหน้ามันลอยมา :m20:
-
ขออนุญาตมาเจิมเรื่องนี้เป็นเม้นแรกค่ะ
อ่านเรื่องนี้ชอบมาก ฮาน้องหนูและผองเพื่อนมากๆค่ะ
เฮียก็โหดกับคนอื่นแต่ละมุนกับน้องหนูมาก ฟินสุดๆ
ลุ้นทุกคู่เลยค่ะ
ออกตัวก่อนว่ายังอ่านไม่จบ ตามถึงหน้า 69 ค่ะตอนนี้
แต่ที่อดไม่ได้ขอมาเม้นหน่อยเพราะเห็นอิมเมจนายเอกเนี่ยแหละค่ะ
ตกใจเพราะคนนี้เป็นเพื่อนเราเอง คิดไม่ถึงเลยค่ะ
จุดนี้เวลาอ่านคงมีหน้ามันลอยมา :m20:
อยากจะกรี๊ดดดดให้ดังงงๆๆๆๆ ไม่คิดว่าจะมีน้องหนูตามที่คิด :-[
เห็นจากในเวป น้องน่ารักดูตรง IMG มาก :impress2:
แล้วเขาจะว่าไหมเนี่ย :mew2:
ปล.อีกครึ่งหลัง บ่ายๆ แน่นอนค่ะ ฟื้นหวัดเคลียร์งานก่อน :katai4:
-
หนูกับเฮียกำลังรักกันหวานฉ่ำ
ตอนหน้าโปรยไว้ว่ามีแทง มีแทง รออ่านนะคะ
-
“เดี๋ยวผัดกระเพราอีกอย่าง จะได้ไม่เลี่ยน”ผมหันไปบอกเฮียหลังจากปิด(ฝา)หม้อให้พ้นสายตาเฮียที่จ้องมองตลอดตั้งแต่ผมเริ่มทำต้มกะทิสายบัว เฮียดูจะทึ่งมากที่ผมทำกับข้าวที่ค่อนข้างจะยุ่งยากได้ ในความคิดเฮียนะ สำหรับผมเฉยๆ ทำกินออกจะบ่อยไป เฮียพยักหน้า ผมส่งใบกระเพราให้เด็ด ส่วนผมก็ตำเครื่อง สิบห้านาทีกับข้าวหน้าตาชวนกินตั้งอยู่บนโต๊ะเตี้ยแบบญี่ปุ่นเรียบร้อยแล้ว ออกมากินข้าวนอกบ้านกันครับ ตรงระเบียงริมน้ำ
“เฮียลอง แล้วจะติดใจ ไปหากินที่ไหนไม่มีนะ”ผมตักต้มกะทิสายบัวใส่จานข้าวเฮีย แต่ยังไม่ทันวางเฮียจับมือเอาไว้ก่อน
“เฮียติดอยู่แล้ว จะไปหาอีกทำไมล่ะ”เฮียหยอดกลับยกมือที่ถือต้มตักเข้าปาก ก่อนจะร้องออกมา“โอ้ย หนู”
“ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า”ผมหัวเราะชอบใจเมื่อแกล้งกระแทกช้อนใส่ปากเฮีย ดับความอาย ก่อนจะค่อยๆหุบลงเมื่อคนตรงถูกกระแทกเงียบกริบไม่ต่อปากต่อคำ
“เฮีย เฮีย”ผมเรียกเฮียที่ก้มหน้าเอามือกุมปาก
“เฮีย เป็นไรเปล่า”ผมเริ่มใจไม่ดี ไม่เคยเห็นเฮียเป็นแบบนี้ อะไรวะ แค่ช้อนกระแทกดังกึก เงียบกริบ หรือไปถูกฟันปลอมวะ ไม่น่าใช่ ถ้าเฮียใส่ตอนที่จูบและใช้ปากทำอย่างอื่น มันต้องติดออกมาบ้างสิ
“เฮีย หนูขอโทษ อุ๊บ”ผมเขยิบเข้าไปใกล้ เอามือโอบเอว อีกมืองัดหน้าเฮียให้เงยขึ้น กลายเป็นว่า ปากผมโดนกระแทกบ้าง แต่ไม่เจ็บอย่างที่คิด
“เอาคืน จะแกล้งอีกไหม หืม”เฮียผละออกเมื่อเห็นว่าผมเริ่มหายใจไม่ออกประท้วงโดยการทุบหลังไปหลายอึก แต่เฮียก็อึดจริงๆ ไม่มีสะดุ้ง
“แกล้งหนูเหรอ”ผมหยิกพุงที่หยิบไม่ติดมีแต่กล้ามท้อง เฮียคว้ามือไว้
“ก็หนูแกล้งเฮียก่อน ดูสิ เจ่อเลย”เฮียพูดพร้อมยื่นปากมาใกล้ ผมเอามือเกลี่ยเบาๆ
“หนูขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ ก็เฮีย”ผมยกมือไหว้พูดเสียงเบาๆ
“อายทำไม เฮียพูดความจริง แต่เวลาหนูอาย น่ารักดี เฮียไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนอายได้น่ารักอย่างหนูมาก่อนเลยนะ ผู้หญิงก็ด้วย”เฮียพูดเสียงทุ้ม มือประคองหน้าผมให้สบตา ผมเอามือปิดตาเฮียไว้ รู้สึกหวั่นไหวกับสายตาเหลือเกิน
“เกิดมาก็ไม่เคยมีผู้ชายหน้าด้านที่ไหน มาพูดแบบนี้ใส่เหมือนกัน ครึครึ”ผมพูดกลั้วหัวเราะ เฮียจะจับมือออก แต่ผมปิดแน่นกว่าเดิม แหย่กันอยู่สักพัก เฮียเป็นฝ่ายยอมแพ้ ไม่งั้นกินข้าวไม่เสร็จสักที วันนี้เฮียกินข้าวได้เยอะมาก ปกติจะครั้งเดียว แต่วันนี้เป็นฝ่ายบอกให้ผมเติมข้าวให้
“นี่กินเอาใจหนู หรืออร่อยจริงๆ เนี่ย”ผมถามเฮีย มือก็ฝานชมพู่ใส่จานไปด้วย
“เอาใจหนูเฮียทำอยู่แล้ว แต่ที่เจริญอาหารเพราะอร่อยจริงๆ ตอนแรกเฮียคิดว่ามันน่าจะรสชาติเหมือนกล้วยบวชชีนะ”เฮียบอกก่อนจะตักข้าวพร้อมต้มเข้าปาก นี่ก็ถ้วยที่สองเหมือนกัน
“เฮียก็คิดไปได้เน๊าะ กล้วยบวชชีกับต้มกะทิสายบัว มันคนล่ะเรื่องเลย”ผมอดจะส่ายหัวกับคำพูดเฮียไม่ได้
“สีมันคล้ายกันไง ตอนเฮียอยู่ใน”เฮียยิ้มพูดต่อก่อนจะชะงัก
“พูดเถอะเฮีย หนูอยากฟัง แต่ถ้าพูดแล้วเฮียรู้สึกไม่ดี ก็ไม่ต้องพูดนะ”ผมยิ้มเป็นกำลังใจให้เฮีย
“ขอบคุณครับ”เฮียยิ้มตอบ ก่อนจะตักกินต่อ ผมไม่ได้ถามย้ำ คิดว่าเฮียคงไม่อยากพูด จนเก็บสำรับเรียบร้อย เฮียจุดตะไคร้หอมไล่ยุง ปลอดสารพิษด้วยซื้อมาจากตลาดที่ไป เป็นภูมิปัญญาท้องถิ่น แม้แต่เปลือกส้มโอก็ใช้ได้นะครับ
“เฮียจะบอกว่า ตอนติดคุกเฮียไม่เคยรับรู้รสชาติของอาหารเลย กินก็แค่กันตายไปวันๆ”เฮียพูดขึ้นมาลอยๆ ตามองไปข้างหน้า มือลูบหัวผมที่นอนซุกอก
“และถึงจะมีช่วงเวลาได้กินของดีๆ เฮียก็ไม่เคยรู้อีกเหมือนกันว่าเป็นยังไง”ผมมองหน้าเฮียที่ยังหน้านิ่งแววตาหม่นลง ผมขยับเข้าไปชิดและกอดเอวเฮีย มันช่างเป็นความรู้สึกที่เศร้าเหลือเกิน
“แล้ววันเยี่ยมญาติล่ะ อย่างน้อยน้องเฮียกับตุลย์ก็ต้องไปหาไม่ใช่เหรอ เขาก็ต้องเอาของอร่อยๆไปให้”ผมถามเฮีย มือกระชับเอวอีกนิด เฮียส่ายหน้า
“พวกเขาไม่เคยมา ทั้งที่อยากมา แต่เฮียห้ามไว้ เฮียไม่อยากให้ตุลย์รับรู้ว่ามีพ่อติดคุก ถึงจะมีของฝากให้ประจำเฮียก็ไม่เคยแตะ ยกให้พวกนั้นหมด เก็บแต่จดหมายกับรูปภาพของตุลย์อย่างเดียว ไม่ใช่เฮียไม่อยากกินนะ ทุกอย่างเป็นของที่เฮียชอบทั้งนั้น แต่เฮียกลัวว่าถ้ากินเข้าไปมันจะทำให้ทรมานด้วยความคิดถึงพวกเขา นึกถึงเวลาได้กินข้าวร่วมกัน เฮียพยายามตัดความรู้สึกนั้นออกไป เพราะไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะได้สัมผัสกับความจริง ไม่รู้จะมีโอกาสหรือเปล่า”เฮียพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดทำให้ผมรู้สึกไปด้วย จนต้องเอามือไปปิดปากเฮียเอาไว้ ไม่ให้พูดต่อ ผมไม่อยากเห็นสีหน้าเฮียแบบนี้ แต่เฮียจับออก ยกยิ้ม
“หนูรู้ไหม เฮียรู้สึกถึงรสชาติตอนไหน”เฮียก้มมาถามผม ที่ส่ายหน้า
“ไม่ทายหน่อยเหรอ”เฮียจับมือไปจูบถามย้ำอีก ผมทำหน้าคิด
“ตอนมาบ้านหนูครั้งแรกมั้ง”ผมตอบยิ้มๆ ไม่ได้จริงจัง เฮียกอดผมแน่นขึ้น
“ใช่แล้ว นั่นเป็นครั้งแรก”คำตอบเฮียพร้อมจูบหน้าผาก ทำเอาผมอึ้งไป ไม่คิดว่าจะใช่ ผมแค่เดา
“ครั้งแรกที่ได้กินแล้วรู้รสชาติ คงเพราะมองเจ้าของบ้านด้วยล่ะมั้ง”เฮียจับหน้าผมขึ้นไปมอง และพูดต่อเสียงเย้า“เจ้าของบ้านที่ถูกปิดตา แต่ปากขมุบขมิบซุบซิบปลอบพ่อไปด้วย ทั้งที่ตัวเองก็ตัวสั่น”
“รู้ได้ไงว่าสั่น อยู่ตั้งไกล”ผมเลิกคิ้วใส่ เอามือบิดปากเฮียไปมา
“รู้สิ แล้วรู้ไหมว่าหายสั่นตอนไหน”เฮียเลิกคิ้วใส่บ้าง
“ไม่อยากรู้”ผมปิดตาเฮียที่มองอีกแล้ว จะปิดปากด้วยแต่เฮียรู้ทันจับให้ไปกอดเอวตามเดิม
“หึหึ ตอนที่หนูหลับแล้วพลิกมากอดเฮียนั่นแหละ เฮียไม่รู้จะทำยังไงก็เลยกอดลูบหลังไปมา จนมันหาย และก็เป็นครั้งแรกที่เฮียกอดผู้ชายแล้วรู้สึกหวั่นไหวกับรอยยิ้มของหนูที่เผลอยิ้มออกมาทั้งที่หลับตาอยู่”เฮียลูบแก้ม ก่อนจะแกะมือผมออกทำให้เห็นแววตาระยิบระยับ
“และหลังจากที่มีหนูเข้ามาเติมเต็มในชีวิต เฮียก็รับรู้ทุกความรู้สึก แค่มีหนูเท่านั้น”เฮียจูบมือผม ที่ตอนนี้ไม่หลบสายตาเฮียแล้ว มันแสดงออกถึงความรักที่เฮียมีให้
“แล้วหนูล่ะ”เฮียถามเสียงเว้าวอนเหมือนทุกครั้ง ผมยกมือโอบรอบคอโน้มเข้ามาใกล้เพื่อให้ฟังชัดๆ
“หนูรักเฮีย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูก็จะอยู่กับเฮีย ไม่ทิ้งไปไหน”และทันทีที่ผมพูดจบก็ได้รับรอยยิ้มจากริมฝีปากที่ไม่อยากให้ไปยิ้มให้ใครเลยนอกจากผม สัมผัสที่ประทับลงอย่างนุ่มนวลก่อนจะเร่งเร้านี่ก็เช่นกัน
.
.
.
.
แต่ทำไมเฮียไม่ตอบกลับแบบเดียวกันวะ
พูดแค่ว่า
“อาบน้ำด้วยกันนะครับ”
ซึ่งมันไม่ใช่อ่ะ เฮีย มันไม่ใช่คำตอบซึ้งตรึงใจเลยนะโว้ย แล้วผมยังไม่ทันตอบ เฮียก็อุ้มผมเข้าบ้านทันที ก็แค่อาบน้ำ
ใช่ ก็แค่
อาบน้ำกัน
อาบน้ำกัน
อืม
แล้วทำไมผมต้องใจสั่นด้วยล่ะ ทั้งที่มากกว่าอาบน้ำก็เคยมาแล้วนี่นา
.
.
.
ตอนนี้ผมไม่อยากจะหันไปมองอะไรทั้งนั้น รู้สึกว่ากระเบื้องธรรมดาๆ แต่มีลีลารับประกันว่าดี มันน่ามองกว่าทุกครั้ง ผมก้มหน้างุด พอกับน้องหนูที่ก้มดูพื้นกระเบื้องด้านล่าง ถ้ามันเงยขึ้นมานี่คงจะเป็นเรื่อง ก่อนจะสะดุ้ง
“เฮ้ย ฮะ เฮีย”ผมเรียกคนที่เข้ามายืนทาบด้านหลัง โอบรอบตัวด้วยแขนที่มีกล้าม ไม่เฉพาะแขน แทบจะทุกส่วน ปากอุ่นจูบหลังคอ ไล่มาใบหู มือก็ลูบแผ่ว ทำเอาผมต้องเงยหน้าขึ้น กลั้นเสียงลอดออกมา
“หนาวไหม”เฮียถาม ก่อนจะปรับน้ำและเปิดเบาๆ สายน้ำที่กระทบตัวรู้สึกอุ่น ถึงน้ำไม่อุ่น ผมก็ไม่รู้สึกหนาวเพราะมีอ้อมแขนเฮียโอบกอดอยู่ ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ ก่อนเฮียจะจับผมหันไปมองหน้า จูบหน้าผาก เปลือกตา จมูก ริมฝีปากที่อ้อยอิ่งเป็นพิเศษ แล้วอย่างนี้ผมจะหนาวได้อย่างไร
“อืม เฮีย”ผมเรียกเฮียที่จูบไปทั่วหน้า ลิ่นอุ่นเลียปากให้เผยอรับ
“ครับ”เสียงงึมงำ แต่ไม่ผละออกมาฟังสักนิด ผมดันเฮียออกเล็กน้อย
“ไหนบอกว่าจะอาบน้ำไง”ผมถามเสียงเบา
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ มันยั่วเฮีย”เฮียพูดกลับพร้อมขยับเข้ามาใกล้ นี่ผมทำหน้าแบบไหนนะเฮียถึงได้หื่น แต่พอมองในกระจก เห็นตาตัวเองปรือเยิ้ม ปากแดงเผยออย่างเชิญชวน ใครบอกผมทีว่า ดาวยั่วที่ไหนมาสิงร่างผม ยังไม่ทันออกจากร่างเฮียก็ปิดปากผมอีกแล้ว
“อืม เฮีย ดะ เดี๋ยว อืม”ผมเบี่ยงหน้าหนีเฮียก็ตามมาเลียจนได้ มือกระชับสะโพกให้เข้าไปบดเบียด จนรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง ผมตาโตก่อนจะดันเฮียออก หมายความว่ายังไง ไหนเฮียบอกว่า มัน ผมค่อยๆหลุบตาลงไปมอง
“เฮ้ยยยย”ผมร้องออกมาเมื่อเห็นความจริง
นี่มัน
ไอ้ลูกหนูกูนี่หว่าที่เบ่งบาน แม่ง นึกว่าของเฮีย ผมหนีบขาตัวเองทันที เมื่อเฮียก้มมามองบ้าง ผมเพ่งตามองของเฮียที่ยังนอนสงบนิ่งไม่ไหวติง
“เป็นอะไรหนู”เฮียถามมองผมอย่างสำรวจ ผมเบี่ยงตัว ไม่ได้ ให้เฮียเห็นไม่ได้เดี๋ยวเป็นเรื่อง
“ปวดท้องเหรอ”เฮียคงนึกว่าผมยืนบิดเพราะปวดขี้ อยากจะฉวยโอกาสตอบแบบนี้เหมือนกัน แต่นิสัยพ่อสอนมาว่าอย่าเป็นเด็กโกหก กอปรกับพอเห็นหน้าเฮียก็ทำไม่ลงที่จะตอบแบบนั้น
“ปะ เปล่า ก็เฮียบอกว่าจะอาบน้ำให้หนูไม่ใช่เหรอ”ผมส่ายหัวบอกเฮียยิ้มๆ เอามือโอบรอบคอปลอบใจเฮีย เฮียยังหน้านิ่ง ผมเลยขยับเข้าไปใกล้กระซิบปลอบ
“อาบน้ำให้หนูหน่อยนะ”แค่นั้น เฮียก็ยิ้มมือบีบสะโพกไปจนถึงแก้มก้น ดีนะที่มีกางเกงชั้นในกั้นอยู่เลยไม่โดนเนื้อ โล่งใจ
“ได้ครับ เฮียจัดให้ หึหึ”เฮียตอบด้วยอารมณ์ดีขึ้น ผมก็สบายใจไปด้วย สบายซะจนขนลุกซู่ไปหมด และเฮียก็เริ่มอาบน้ำให้ อย่างแผ่วเบา เทสบู่เหลวใส่มือถูจนเกิดฟองก็ไล้ตั้งแต่คอ ลงมาหน้าอก แขน
“ยกแขนหน่อย”เฮียให้ผมยกแขน เพื่อจะฟอกจั๊กรู้ผม จั๊กแร้ หรือ รักแร้ นั่นแหละ แต่ผมเรียก จั๊กรู้ ตามพ่อตั้งแต่เด็ก ตอนพ่ออาบน้ำให้และล้างจู๋ เลยลามเรียก จั๊กรู้ ไปด้วย เกี่ยวไหมผมไม่รู้ พ่อเรียกผมก็เรียกด้วย
“ครึ ครึ จั๊กจี๋ว่ะ เฮีย พอแล้ว ครึครึ ”ผมหัวเราะคิกคัก ดีนะขนจั๊กรู้ไม่เยอะมาก ก่อนจะสบตาเฮียที่มองไม่วางตา พอกับมือเฮียที่ดูไม่น่าวางใจ ลูบหน้าอกแบนราบแต่ก็เคยทำให้เฮียก้มหน้าไปชิมมาแล้ว เขยิบเข้ามาใกล้จนหลังผมติดผนัง มือเฮียลูบปัดผ่านไปมา
“เฮีย อืม อา”มันมาอีกแล้ว อักษร อ. อ่าง ไม่รู้ทำไมชอบมาช่วงคลุกวงในกับเฮียตลอด เฮียยกยิ้ม ตาหรี่ลง มือลูบลงไปเรื่อย ไล้ไปหลัง วกมาข้างหน้า ปากแนบชิดบดเบียดผมที่ตอบรับกลับอย่างรู้ดีว่าต้องการอะไร มือผมเริ่มเห็นมือเฮียเป็นไอดอล ทำการลูบหน้าอก ไล่ลงไปหน้าท้องที่มีแพค เผลอจะเลื่อนลงต่ำ แต่เฮียจับขึ้นให้ไปเกาะไหล่กว้าง เฮ้อ เสียดายจัง รู้ทันซะได้
“อึก อา อืม”เสียง อ. อ่าง เล็ดลอดออกมา เมื่อเฮียลูบบั้นท้ายพร้อมบีบเค้นรั้งให้ผมต้องผวาเข้าหาเฮีย ช่วงขาเบียดเสียดกันจนรู้สึกได้ แต่ทำไมเป็นของผมซะฝ่ายเดียว จะผละก้มไปดูให้แน่ใจเฮียก็รั้งบั้นท้ายอีกแล้ว อีกมือก็เลื่อนมาด้านหน้า ผมหอบหายใจแรงขึ้น เฮียก็ผายปอดผมให้หายใจสะดวก
“หนู หนู ของเฮีย”เสียงเฮียพึมพำ ลมหายใจผ่านลำคอ ผมซุกลงกับไหล่ก่อนจะกัดลงไป เมื่อเฮียขบเม้ม ดูด และซับด้วยจูบ สามสี่ครั้ง ไซ้ไปมาผมแหงนหน้าเมื่อเฮียเปลี่ยนข้างทำแบบเดียวกัน เหลือบตามองกระจก ก็เห็นร่างทรงดาวยั่วที่ยังไม่ออกจากร่างผมแผลงฤทธิ์ให้ผมทำแบบเดียวกับเฮียบ้าง เสียงครางในลำคอตอบกลับมายิ่งทำให้ได้ใจ ทำซ้ำอีก
“อา หนู อืม พอก่อน”เสียงเฮียเหมือนจะทนไม่ไหว แต่มือกับปากเฮียกลับไม่หยุด
“เฮีย อืม”ผมประท้วงเฮียบ้าง เมื่อเฮียเกี่ยวชั้นในผมลงไปครึ่งจนเห็นลูกหนูที่เสนอหน้ามุดออกมาทันที มือเฮียก็ทักทายอย่างเอ็นดูโดยการลูบหัวไปมา ลูกหนูผงกหัวยิ้มจนเหงือกบานแดงฉาน นอกหน้าเสียจริง
“เฮีย ยะ อย่า”ผมส่งเสียงห้ามอย่าใจดีกับมันมากนัก แต่เฮียส่ายหน้า จูบปากที่ประท้วง มือก็รูดรั้งขึ้นลงช้าและขยับเร็วขึ้น
“หนู ไม่เป็นไรนะ”เฮียพูดปลอบทั้งจูบทั้งเบียด มือก็ทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง ผมจูบเฮียแรงขึ้น มือโอบรอบคอจิกจนหน้าจะเกิดรอย ก่อนจะรู้สึกว่าหัวเฮียหายไป อ้าว นี่กูจิกจนหัวเฮียหลุดเลยเหรอ
“อ๊ะ อา เฮีย”ไม่ใช่แล้ว เฮียหมดแรงลิ้นห้อยลากยาวตั้งแต่หน้าอก แวะเติมพลังโดยการดูดดื่มยอดอกทั้งสองข้าง ก่อนจะเข่าค่อยๆทรุดลง ลิ้นห้อยไปตามหน้าท้อง วนแถวสะดือ เงยหน้าขึ้นมามองและยิ้มก่อนจะเขมือบลูกหนูเข้าไปในปาก
“อา อืม”ผมเอามือปิดปาก อีกมือก็กดหัวเฮียเป็นการเตือน แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เฮียกลับขยับมากกว่าเดิม ภายในปากอุ่นดูดดุนปลอบประโลม ยิ่งปลอบก็ยิ่งหอบ
“ปล่อยเสียงออกมาสิ เฮียอยากฟัง นะ อืม หนู”เสียงเฮียเร่งเร้า ผมก็ตามใจด้วยการส่งเสียงครางมากกว่าเดิม ยังไม่พอสะโพกเด้งรับตามเฮียขยับ ไปมาจนได้ยินเสียงเฮียครางกลับมาบ้าง ยิ่งเห็นตัวเองในกระจกก็ยิ่งให้มากขึ้น มากขึ้น
“อา อา เฮีย จะ ออก”ผมร้องขอเฮียอย่างหมดความอาย ทั้งมือทั้งสะโพกขยับกลายเป็นฝ่ายเร่งเร้าปากเฮียที่เอ็นดูไม่ได้หยุด จนกระทั่ง ผมส่งเสียงสุดท้ายจนร่างแทบทรุด ดีว่าเฮียรับไว้จับผมนั่งบนตัว มือลูบหลังย้อนกลับขึ้นมาจูบให้ได้รับรสชาติที่ไม่เคยได้ลิ้มลองมานาน
“อืม อา เฮีย เฮีย”ผมเรียกเฮียอย่างเหนื่อยอ่อน
“ครับ อืม หนู หนู”เฮียขานรับและเรียกไม่ต่างกัน ก่อนจะผละออกมาสบตา เฮียเอื้อมมือหยิบสายยางก่อนจะเปิดมาล้างทำความสะอาดให้ ผมกอดเฮียเหมือนเด็กเล็กๆที่ถูกจับอาบน้ำ หอมใบหู แก้ม และจบที่ปากอย่างอ้อนๆ
“น่ารักจัง ขอบคุณเฮียเหรอ หืม”เฮียกระซิบเสียงเย้า
“อยากทำ อยากกอด และ”ผมส่ายหัวพูดกับเฮียแต่ตอนท้ายเสียงเบามาก
“อะไรครับ พูดดังอีกหน่อย”เฮียถามเสียงพร่า
“อยากรัก อยากรักเฮีย”ผมบอกเฮียด้วยเสียงไม่ต่างกัน “หนูไม่อยากมีความสุขคนเดียว อยากทำให้เฮียมีความสุขบ้าง”
“เฮียก็มีความสุขแล้วไง แค่ทำให้หนูมีความสุข เฮียก็มีความสุข”เฮียเสยผมไปข้างหลัง เอามือลูบหน้า
“คนรักกันมันก็ต้องมีความสุขทั้งสองฝ่ายสิ ให้หนูทำให้เฮียมีความสุขบ้างได้ไหม หนูอาจไม่เก่งเท่าเฮีย ไม่ใหญ่เท่าเฮีย แต่หนูก็อยากทำให้เฮียจริงๆนะ”ผมพูดกับเฮียเอามือประคองหน้าไปด้วย เฮียยกยิ้มพร้อมเลิกคิ้ว
“แน่ใจ”เฮียถามย้ำ
“อืม”ผมพยักหน้า
“งั้น”
“..........”
“ไปทำให้เฮียมีความสุข ที่เตียงนะ หนูของเฮีย”
ผมยิ้มทันทีที่เฮียพูดจบ ในที่สุด เฮียก็ยอมรับความปรารถนาดีของผมแล้ว และผมก็ลอยหวือออกจากห้องน้ำ เพื่อไปทำให้เฮียมีความสุข
“หนูสัญญาจะทำให้เฮียมีความสุขไม่แพ้ที่เฮียทำให้หนูเลย”ผมบอกกับเฮียที่วางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล
“ครับ หึหึ”เฮียรับคำ ก่อนจะหัวเราะเบาๆจนขนลุกซู่ไปหมด ก่อนจะเริ่มซุกไซ้ตามเนื้อตัวกันและกันอีกครั้ง ผมเป็นฝ่ายพลิกตัวเฮียไปอยู่ด้านล่างบ้าง เฮียมองแต่ไม่พูด คงจะอึ้งล่ะสิ ผมยิ้มก่อนจะจูบปากเฮีย ทำเหมือนที่เฮียทำ ก่อนจะไล่มาซอกคอที่มีกลิ่นสบู่ไม่ต่างกัน จูบเม้มและทำรอย ทั้งสองข้าง ไล่มายอดอกสีน้ำตาล ผมมองหน้าเฮียก่อนจะส่งลิ้นออกมาไล่เลียและขบเม้ม
“อา อืม หนู”เสียงเฮียคราง มือลูบหัว บ่งบอกว่าพอใจ ก่อนจะไล่จูบต่ำลง ต่ำลง แวะที่หน้าท้อง ส่งลิ้นไล้วนตรงสะดือเฮียบ้าง หน้าท้องที่มีขนอ่อนของเฮียถึงกับลุก ผมลากมือไปที่ส่วนนั้นที่ยังนอนสงบนิ่งอยู่ คลึงไปมาภายใต้เนื้อผ้า เฮียยังไม่ถอดออกในขณะที่ผมไม่มีติดตัวแล้วตอนนี้ ผมจูบต่ำลงจนถึงขอบกางเกงใช้ปากรูดลง โดยมีสะโพกเฮียให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี คงจะดีใจที่ผมจะเป็นฝ่ายทำให้บ้าง เป็นครั้งแรกที่ผมทำให้ผู้ชายพอกับที่โดนผู้ชายทำเช่นกัน การกระทำก็เหมือนกับที่เคยผ่านผู้หญิงมา ต่างแค่ความรู้สึก คือ ผมไม่เคยทำให้ใครด้วยความรัก ทำไปเพราะความต้องการทางอารมณ์มากกว่า
“หนู”เฮียเรียกผมที่เอาแต่จ้องส่วนนั้น ผมสะดุ้งนิดหน่อยมองหน้าเฮียที่โน้มตัวมาดึงผมไปกอด พูดเสียงอ่อนโยน“ถ้าลำบากใจไม่ต้องนะ เฮียคงฝืนหนูมากเกินไป หนูอาจจะเจ็บแผลอยู่”
“ไม่ใช่ หนูไม่ได้ฝืนใจอะไรเลย เพียงแต่คิดว่า เฮียยินยอมจริงหรือเปล่า”ผมรีบพูดทันที กลัวเฮียเปลี่ยนใจไม่ให้ผมเป็นคนทำให้ ผมยิ้มพูดย้ำอีกครั้ง
“จริงๆ หนูมากกว่าต้องเป็นฝ่ายถามว่า ฝืนใจเฮียหรือเปล่า”ผมยิ้มพูดย้ำอีกครั้ง ก่อนจะค่อยผ่อนตัวเฮียลงไปนอนพิงหมอนตาม
เดิม มือก็ลูบไปด้วย ปากประกบริมฝีปากอุ่น ส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยว
“ฝืนใจหรือเปล่า หืม”ผมกระซิบถามเฮียที่ปรือตามองการกระทำ ปากตอบโต้ดุนดันไปมา
“เฮียเต็มใจ ถ้าเป็นหนูไม่มีอะไรต้องฝืน”เฮียให้ความมั่นใจในการจะเสียตัวให้ผม
“งั้น ต่อนะ อืม”ผมจูบและเล้าโลมต่อด้วยความรู้สึกรักเหมือนที่เฮียมอบให้
“อืม หนู หนู”เสียงเฮียเรียกในลำคอ มือขยุ้มผมที่ไล่ลิ้นลงไปส่วนนั้น แต่ด้วยความเป็นคนชอบคิด มันก็อดจะคิดไม่ได้ว่า ขนาดมันนอนยังไม่ตื่น ยังใหญ่กว่าไอ้ลูกหนูผมเลย แล้วถ้ามันตื่นขึ้นมาล่ะ เอาวะอย่างน้อยมือผมก็ใหญ่พอจะกำมันได้ ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตาปลุกมันต่อไป ผมรูดกางเกงที่คาไว้ครึ่งตูดเฮียออกจนพบตัวจริงที่เหมือนจะผงกหัวขึ้นมาทักทาย โอเค เราเคยเจอกันแล้ว แต่ไม่เคยทักทายกันสักที ผมเริ่มส่งมือไปเช็คแฮนด์มันก่อน เขย่าขึ้นลงเบาๆ พอคุ้นเคยก็เขย่ามากขึ้น ทีนี้เกิดความสนิทก็เลยเปลี่ยนเป็นจูบทักทายแผ่วเบาสองสามครั้งแบบจุ๊บๆก่อนจะจูบส่งลิ้นไล่เลีย ผมเงยไปมองหน้าเฮียที่ห่อปากพ่นลมหายใจออกจากปาก
“อืม อา หนู อืม อย่ายั่ว อา เฮีย”อ้าว นี่กลายเป็นว่าผมยั่วโมโหให้เฮียหรือนี่ ไม่ได้ผมต้องปลอบก่อนที่เฮียจะโกรธและไม่ให้ผมทำต่อ ผมห่อปากลงไปครอบทั้งหัวเอาไว้ ค่อยขยับรูดลง วนรอบขอบ ของเฮียเป็นแท่งแรกเลยที่ผมทำ ขนาดของตัวเองยังไม่เคยทำให้ขนาดนี้เลย ไม่ใช่อะไรมันทำไม่ถึง หุหุ พูดแล้วก็อายจัง
“หนู หนู อืม”เฮียครางเสียงเบาแต่หนักมือกดหัวผมขึ้นลงไปมา มีเด้งสะโพกรับ คราวนี้น้องเฮียเหมือนจะดีใจมันเบ่งบานจนคับปากผมที่ยังขยับต่อ มือก็โอบอุ้มลูกปิงปองเฮียไปด้วย คลึงเบาก่อนจะละไปจูบมันบ้าง ดูมันจะพอใจเด้งใส่หน้าผมไปมาขออย่าโดนเบ้าตาก็แล้วกัน อาจทำให้ตาจุกได้
“อ๊ะ อืม”นี่ไม่ใช่เสียงเฮียแต่เป็นเสียงผมที่โดนมือซุกซนของเฮียส่งมาแหย่หนูเล็กบ้าง ก่อนจะเลยไปด้านหลัง คลึงบั้นท้ายและแก้มก้นไล่ไปรอยแยก
“อา อา เฮีย”ผมล่ะมาส่งเสียงเรียกเฮียที่อมยิ้ม ทำเอาหมั่นไส้ผมเลย
“ฮึ่ม หนู เบาเดี๋ยว อืม”เฮียหน้าเหยขอร้องให้ผมเบาปากที่สั่งสอนลูกเฮีย ให้รู้ซะบ้างว่า หนูทำได้
“อ๊ะ เฮีย อืม”กำลังคิดอย่างได้ใจ เฮียก็พิเรนส่งนิ้วเข้าไปในก้นผมซะแล้ว ไม่พอขยับอีกและเหมือนจะรู้จุดที่ทำให้ส่งเสียง เล่นเอาผมครางและส่ายสะโพกไปมาอย่างน่าอาย แต่ไม่ผมไม่เงยหน้าไปให้เฮียเห็นหรอก ก้มหน้าจัดการต่อดีกว่า จนถึงเกือบถึงที่สุด เฮียก็หยุดทุกอย่างเป็นฝ่ายรั้งผมเข้าไปกอดและจูบอย่างเร่าร้อนจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน ได้แต่ไล่จูบเฮียกลับไปบ้าง ทั้งเสียงทั้งมือที่ลูบไล้ทุกสัดส่วนกระตุ้นให้แนบชิดกันจนแทบเป็นเนื้อเดียว
“อืม อา อา เฮีย เฮีย”ผมเรียกเฮียเสียงกระเส่าเมื่อเฮียเล่นลูกหนูด้วยปาก และทางหลังด้วยมือ จนหลังผมไม่ติดที่นอน ปกติผมไม่เคยคิดจะเล่นหัวเฮียเลยเพราะตามมารยาทไม่ควร แต่เวลานี้มือผมทั้งจิกทั้งทึ้งกับผมที่เริ่มขึ้นมาบ้าง
“หนู หนู ขอนะครับ”เสียงเฮียเรียกและขออนุญาตเสียงไม่ต่างจากกับผม ผมชะโงกไปสบตาพร้อมพยักหน้า พลิกตัวเฮียกลับไปด้านล่าง เฮียมองตามก่อนจะยิ้ม เมื่อผมขึ้นคร่อมเฮีย
“ทำเองเหรอ หืม”เฮียถามยิ้มๆ ผมพยักหน้าอายๆ
“ก็หนูบอกแล้วไงจะทำให้เฮียมีความสุขบ้าง ในเมื่อน้องเฮียมัน”ผมบอกเฮียก่อนจะเบาในตอนท้ายไม่อยากให้เฮียเสียใจกับของตัวเองที่ตอนนี้มันตั้งลำโด่เด่แข็งไม่รู้สึกอะไรเลยอย่างน่าสงสาร เฮียขมวดคิ้วก่อนจะพยักหน้าพร้อมยิ้มแปลกๆ
“เดี๋ยวเฮียบอกและหนูทำตามนะ ครั้งแรกอาจจะติดขัดแต่สักพักจะรู้สึกดี ทั้งหนูทั้งเฮีย หึหึ”เฮียบอกอย่างใจดีและห่วงใยเสมอ ไม่ว่าจะเวลาไหน เสียงเฮียกระซิบบอกให้ผมยกตัวขึ้นนิด โน้มไปหา ก่อนผมจะเชิดหน้าและกัดปาก
“เฮียช่วยนะ จะได้ไม่เจ็บมาก”นี่มันต้องผมพูดไม่ใช่เหรอ เพราะผมผ่านจุดนั้นมาแล้ว แต่เฮียยัง
”จำได้ไหมว่าเฮียทำอย่างนี้ให้ทุกครั้ง”เสียงเฮียพูดทบทวนความจำ อา เฮียกำลังสอนผมนี่เองว่าต้องทำอย่างนี้ก่อนจะได้รู้สึกดีและไม่เจ็บ
“จะ จำได้ อืม อา เฮีย ตรงนั้น”ผมพยายามจะบอกเฮียว่าถึงความจำที่ดีของตัวเอง ไม่ใช่แค่จำแต่ยังรู้สึกไม่เคยลืม
“ตรงนี้เหรอ ดีไหม”เฮียถามพร้อมย้ำลงไปอีก ทำเอาผมผวาเข้าไปจูบปากเฮียที่รออยู่ก่อนแล้ว สะโพกผมขยับเสียดสีตรงหน้าขาเฮียไปมา จนรู้สึกเหมือนมีอะไรสั่นดิ๊กๆใส่ แต่ไม่มีเวลาสนใจ
“ดี อา มัน”ผมบอกออกไปด้วยความเสียวซ่าน ก่อนจะรู้สึกเย็นวาบบริเวณนั้นอีกครั้ง ผมปรือตามองเห็นเฮียเล่นของตัวเอง แต่มือยังไม่หยุดขยับให้ผม
“อา หนู แยกขาอีกนิด ครับ”เสียงเฮียร้องขอ ผมก็ทำตามอย่างเคลิบเคลิ้ม
“เก่งมาก ค่อยๆนั่งลงมานะ”เสียงเฮียขอต่อ ผมก็พยักหน้าค่อยหย่อนตัวเองลงไป ทั้งที่ในใจก็ฉุกคิดว่าวิธีมันช่างต่างจากตอนเฮียเข้าไปในตัวผมเหลือเกิน แต่ให้ความรู้สึกไม่ต่างกัน
“อา อืม มันแน่นจัง เฮีย”ผมร้องบอกเฮียอย่างรู้สึกจุกเสียดช่วงท้อง นี่ล่ะมั้งความรู้สึกครั้งแรกของการโดนเสียบ
“อืม หนูผ่อนหน่อย อย่าเกร็งสิครับ”เสียงเฮียบอก อ๋อ ผมลืมผ่อนคลายนี่เอง มันถึงได้เข้ายาก เฮียจับสะโพกผมให้ค่อยๆลง อีกมือก็ปลอบลูกหนู ปากก็จูบแลกลิ้นกลั้นเสียง เสียงเฮียก็กระซิบบอกท่วงท่าตลอด ให้ยังไงเฮียก็ยังเป็นฝ่ายแนะนำอยู่ดี แต่ผมก็ฝ่าย(รับ)ปฏิบัติตามที่ดีเหมือนกัน
“เข้าหมดแล้ว เจ็บไหมครับ”เฮียจูบหน้าผากพร้อมรายงานผล
“นิดหน่อย ฮู่ว เฮียล่ะเจ็บไหม”ผมถามเฮียกลับบ้าง เฮียส่ายหน้ายิ้มๆ
“ไม่เจ็บ แต่ เสียวมากกว่า”เฮียบอกพร้อมขยับสะโพกผมและของตัวเองเบาๆเป็นการอุ่นเครื่อง
“นะ หนูก็เหมือนกัน อา อา”ผมตอบเฮียขยับตัวเองไปด้วย มือยึดไหล่เฮียเอาไว้ก่อนจะจิกเมื่อลิ้นร้อนไล้ยอดอกพร้อมขบเม้มดูดดุนไปมาทั้งสองข้าง นานหน่อยตรงอกข้างขวาที่มีเสียงหัวใจเต้น
“หนูคนดี เฮียขอโทษ ไม่มีแล้ว ไม่เจ็บอีกแล้วนะ เฮียสัญญา”เฮียพึมพำจูบซับราวกับจะรับไปใส่ตัวเอง
-
”ขยับนะครับ เป็นไหม”เฮียเงยหน้ามาถามยิ้มๆ พร้อมจะให้คำแนะนำตามเคย ผมพยักหน้าไม่ใช่เดียงสาซะจนไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ไม่ใช่เคย เพียงแต่เคยได้รับการปฏิบัติท่าแบบนี้มาก่อน
“^_^”ผมยิ้มก่อนจะทำเหมือนที่เคยเห็น เคยเห็น นั่นสิ แล้วทำไมผมถึงมาทำท่านี้ด้วยวะ
“!!!! เฮ้ยยย”ผมเหมือนจะนึกได้ว่ามันคุ้นๆ แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ เฮียกำลังเคลิบเคลิ้มในสิ่งที่ผมปรนเปรอให้ นี่ กู กำลัง ออนท็อป อยู่นี่หว่า โดยมีเฮียแนะนำ ฮึ่มมมม เฮียยยย ว่าแล้วทำไมมันให้ความรู้สึกเหมือนถูกเสียบ
“อา อา เฮีย เฮีย”
“อืม ดี ข้างในตอดเฮียมากเลย หนู หนู”
เฮียจะพูดทำไม กูไม่ได้อยากรู้สักนิดว่าข้างในเป็นยังไง
“อา อย่ารัดสิ หนู เฮียขยับไม่ได้”
สม อยากพูดมากดีนัก นี่ นี่ ทั้งรัด ทั้งขย่ม แม่งเลย ดูเฮียจะจุกและเจ็บ ทำหน้าเหยเกพอกับผม แต่ร้องออกมาไม่ดังเท่าผม
“อา อา”
“อืม อึก”
ผมขยับขึ้นลง วนขวา วนซ้าย ไปหน้า ไปหลัง ไปพร้อมๆกัน ผมไม่ได้เชี่ยวแค่เคยถูกทำมาก่อนเท่านั้นเอง จำเขามา ไม่อยากเชื่อผมจะทำได้เหมือนขนาดนี้ เหงื่อเริ่มซึมไหลตามตัว เฮียก็จูบซับให้
“เฮีย เฮีย จะ จะ”
“อึก อา หนู”
เสียงเรียกชื่อสลับไปมาเมื่ออารมณ์ใกล้จะสุด ผมกับเฮียเร่งกันมากขึ้น จนกระทั่ง
“อาอาออออออา”
“อืมมมมมมมม”
เสียงสุดท้ายก่อนผมจะปล่อยลูกหนูพุ่งใส่หน้าท้องจนล้นสะดือเฮียออกมาเลย ผมหอบหายใจอย่างหมดแรงที่ยังไม่ทันได้พัก ผมเป็นฝ่ายถูกพลิกไปอยู่ข้างล่าง ขาผมเกี่ยวเอวเฮียทันที ตัวแนบชิดเบียดเสียด
“หนูเหนื่อยแล้ว คราวนี้เฮียออกแรงบ้างนะ ไม่อยากเอาเปรียบ หึหึ”เฮียพูดอย่างเป็นห่วงตามนิสัยสุภาพบุรุษ แต่การกระทำและท่วงท่าขัดกันสิ้นดี
“เฮีย อา อา”
“อา หนูหันหลังนะ”
จากหนูตอนนี้กลายเป็นนังกระถินแล้วครับ ผมไม่ต้องบอกใช่ไหมว่ามันคืออะไร เฮียก็แปลงร่างเป็นไอ้ตะบัน ยกสะโพกผมได้ก็สอดกลับเข้าไปใหม่ สาวเข้าออกอย่างช้า เหมือนเกือบจะหลุดแต่ก็สอดเข้าไปใหม่เร็วขึ้น จากนังกระถินผมก็กลายเป็นกวางเหลียวหลังไปมองไอ้กวางหนุ่มที่ขยับเข้าออก โน้มตัวลงมาจูบแผ่นหลัง ไล่ขึ้นผม ซอกคอ ทำรอยเพิ่มขึ้นไปอีก ใบหูแก้ม และปากแต่ก็ไม่สามารถกลั้นเสียงผมได้ เราต่างขยับโยกใส่กันจนไม่รู้สึกถึงความสะเทือนของเตียง มือเฮียก็มีน้ำใจและขยันพอกับสะโพก ช่วยรูด จับ ชัก จนผมทนไม่ไหว ส่งสัญญาณให้รู้ว่าใกล้ท่อจะแตกอีกแล้ว
“อึก อา อา”
“อา อา อืม”
เสียงอักษร อ.อ่างให้เต็มไปหมด สุดท้ายผมกระตุกปล่อยลูกหนูคามือเฮีย ที่เร่งจังหวะเร็วขึ้น จนผมหัวสั่นหัวคลอนแทบจะถลาไปทะลุหัวเตียง ดีว่าเครื่องยึดติดของเฮียมันรั้งเอาไว้ได้ดีเหลือเกิน สุดท้ายเฮียกระตุกสองสามครั้งไม่ได้ชักแหง่กๆๆ ปล่อยความรู้สึกเข้าไปในตัวผมเต็มๆ ขยับอีกสองสามทีก็พากันฟุบลงตามกัน เราจูบปากปรับระดับลมหายใจให้เข้าสู่ภาวะปกติ มือเฮียนวดเฟ้นตามตัวผมจนรู้สึกผ่อนคลาย อืม มีนวดหลังนาบให้ด้วย
“เฮียทำเจ็บไหม”เฮียล่ะปากออกได้ก็ถามทันที
“ก็นิดหน่อย”ผมตอบเอาหน้าแนบหมอนซ่อนความอายที่ไม่น่าจะเหลือแล้ว โดยเฮียยังขี่ผมอยู่แต่ผ่อนตัวไม่ให้รู้สึกหนัก เผลอมองเงารางๆตรงกระจก ผู้ชายสูงใหญ่สมส่วนโอบกอดผู้ชายไม่ใหญ่ สูงโปร่ง มีอย่างเดียวที่เหมือนกัน คือ เปลือยทั้งคู่ ผมสะดุ้งร้องเสียงเบาเมื่อความรู้สึกแน่นในท้องหายไปกลายเป็นความวูบวาบ เฮียพลิกตัวผมเข้าไปกอด จูบหน้าผาก
“ขอบคุณครับ ที่มอบความสุขให้เฮีย”เฮียยิ้มพูดอย่างอารมณ์ดี ทำให้ผมนึกขึ้นได้
“โอ้ย อึก หนู ต่อยเฮียทำไมเนี่ย”เฮียร้องก่อนจะรัดผมไปแนบอก เมื่อเจอฮุกท้องกะให้สลบจะได้แทงบ้าง แต่เฮียก็อึดเกินคน
“ไหนบอกว่ามันไม่ตื่นไง แทงเอา แทงเอา ห๊ะ”ผมเสียงดังใส่ แม่ง เพิ่งคิดได้ว่าเสียรู้เฮีย เห็นมันแข็งนึกว่ามันตายแล้วเหมือนปลาอัดน้ำแข็งที่ไม่กระดุกกระดิก ห่าราก ต้องโทษตัวเองที่คิดได้อินโนเซ้นส์มาก
“มันเพิ่งมาตื่นตอนที่เจอหนูนี่แหละ”เฮียบอกหอมหัวสองฟอด แต่ยังไม่ยอมปล่อยผม
“และก่อนหน้าที่เจอกัน ทั้งกอดจูบลูบคลำขยำชักจูง ไม่รู้สึกบ้างเหรอ”ผมถามเฮียถึงตอนที่อยู่บ้านพี่สิบ ไม่เห็นมันจะตื่นมาสู้เลยสักนิด นี่แค่สะกิดลุกพรึ่บเลย เสียงเฮียหัวเราะพร้อมคำตอบที่ผมอยากจะมุดให้จมเข้าไปในอก
“ก็ตอนนั้นหนูปลุกด้วยมือ แต่นี่หนูปลุกด้วยปากและก็ หึหึ”
“ไม่พูดต่อว่า ดาก ไปด้วยเลยล่ะ”ผมผละหน้ามาพูดใส่ ทำเอาเฮียหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆๆ หนู เฮียอุตส่าห์ไม่พูดแล้วนะ หึหึ”เฮียกลั้วหัวเราะส่ายหน้าไปมา มือลูบหลังลงไปหาไอ้สิ่งที่ผมพูดออกไป
“พอเลย ไม่ต้องมาหื่น เดี๋ยวจะหักให้คอพับเลย”ผมจับมาไว้ข้างหน้า ก็เลื้อยไปหาลูกหนูอีก แต่ผมไม่จับลูกเฮียคืนหรอก ขี้เกียจหาเรื่องใส่ตัวอีก
“ใจร้ายจัง มันอุตส่าห์ดีใจนะที่ตื่นมาเจอหนู”เฮียจูบมือที่ผมจับหำไปก่อนหน้า ไม่พอจูบปากผมที่อมของเฮียไปแล้วด้วย
“ถามสักคำไหม ว่าดีใจหรือเปล่า”ผมพยักหน้าใส่ เฮียก็พยักหน้ากลับ
“ดีใจสิ ไม่งั้นจะรัดเฮียแน่นขนาดนั้นเหรอ โอ้ยๆ ครึครึ”พูดจบโดนตบกลางหลังเข้าให้
“จะพูดให้อายอะไรนักหนา อือ อื๊ออออ”เสียงขาดหายตอนท้าย เฮียพลิกขึ้นมาคร่อมทั้งตัว
“งั้นทำหลายๆรอบนะ จะได้เลิกอาย และมันยังไม่หายคิดถึงหนูเลย ดูสิ”ไม่ดูเปล่าจับมือผมไปคลำอีก จะประท้วงเฮียก็ปิดปากและซุกไซ้จนผมลืมไปเลยว่าจะท้วงอะไร ได้แต่ร้อง อา อิ๊ อะ อิ อา อิ๊ อา โอ๊ะ โอววววววววว ต่อไป
.
.
.
.
ผมนั่งมองเฮียที่เดินไปคุยโทรศัพท์อีกทาง ดูเฮียมีสีหน้าเคร่งเครียดมาก ผมมองอย่างเป็นห่วงทั้งที่ควรจะห่วงสวัสดีภาพตัวเองมากกว่า ไม่อยากจะบอกไอ้หลายรอบที่เฮียบอกไม่ใช่แค่วันเดียวแต่มันเป็นหลายรอบตลอดห้าวันที่ผ่านมา เราเต็มที่กับที่นอนมาก รองลงมา ห้องน้ำ ผนังห้อง ในครัว แม้แต่ระเบียงริมน้ำก็ไม่รอด อายโคตร แต่เฮียรับประกันว่าไม่ต้องสนใจ หลับตาก็ไม่เห็นใครแล้ว จะบ้าเหรอเฮีย เฮียก็หัวเราะก่อนจะบอกว่า ไม่มีใครเข้ามาที่นี่ได้ ไม่มีใบรับประกันแต่ผมก็เชื่อใจเฮีย และมันยังทำให้ผมชินว่ะ ความกระดากหายไป กลายเป็นการตอบสนองอย่างเต็มที่และเต็มใจแทน เฮียเป็นผู้นำที่ดีในทุกเรื่องจริงๆ
“ครับ ขอบคุณ”เสียงเฮียพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะวางสาย หลับตาเอามือลูบหน้า ก่อนจะหันมาเห็นผมที่หลบสายตาไม่ทัน เฮียยิ้มเดินมาหา ผมก็เลยยิ้มตอบ
“วันนี้กินอะไรกันดี”ผมเป็นฝ่ายถามเฮียก่อน ไม่อยากให้เฮียดูเครียดไปกว่านี้
“แล้วแต่หนู เฮียกินได้หมด”เฮียโปรยคำหวาน ไม่ใช่กลบเกลื่อน ผมดูออก เฮียพูดจริง
“กินหญ้าดีไหม”ผมยักคิ้วใส่
“หญ้าอ่อนก็กินอยู่นี่ไง”เฮียยักกลับมามั่ง ที่ทำผมหุบยิ้มได้ เข้าตัวอีกแล้วกู เฮียหัวเราะชอบใจก่อนจะพากันไปนั่งหน้าทีวีแบบโฮมเธียเตอร์ เวลาดูหนังให้ความรู้สึกเหมือนดูในโรง เราเปิดหนังดู สักพักผมเอนซบไหล่เฮีย หลังดูหนังตลกไปครึ่งเรื่อง แต่ไม่มีเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากปากใครเลย
“ง่วงนอนเหรอครับ”เฮียกอดเอวรั้งให้เข้าไปหา ผมส่ายหัวกอดเฮียบ้างเอาหน้าซุกอก
“เป็นไข้หรือเปล่า ปวดตัวไหม”เฮียเอาหน้าผากมาแนบวัดไข้
“เฮีย”ผมเรียกเฮีย
“ครับ”เฮียขานรับ ผมเงยหน้าไปมอง
“เฮียเป็นอะไร บอกได้ไหม”ผมอดจะถามไม่ได้ ระหว่างที่นั่งดูหนังสีหน้าเฮียดูเคร่งเครียด ทั้งหน้าผากทั้งคิ้วย่นไปหมด เฮียก้มมามองแววตาอ่อนลง เอามือลูบหน้า
“หนูจะรอเฮียไหม”เฮียถามผมกลับมา จ้องหน้าอย่างรอคำตอบ และผมก็ตอบโดยไม่ต้องใช้เวลาคิด แทบไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ
“รอสิ หนูบอกแล้วจะรอเฮีย กี่หลักก็จะรอ”ผมตอบด้วยรอยยิ้ม เอามือลูบหน้าเฮียบ้าง
“หนูรู้ไหมว่าเฮียเป็นใคร ติดคุกเรื่องอะไร เคยรู้หรือเปล่า”ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงจะอารมณ์ดีตอบกลับไปว่า คงจะรู้หรอกเฮียเคยบอกที่ไหนล่ะ ขนาดได้กันจนถึงเมื่อคืน ยังไม่รู้รายละเอียดเลย รู้แค่มีลูกติดหนึ่งคน น้องสองคน พ่อแม่ตายแล้ว แค่นี้เองที่รู้ ส่วนเรื่องติดคุกยิ่งไม่รู้ใหญ่เลย
“รู้ว่าเฮียเป็นเฮีย รู้แค่เฮียรักหนู หนูรักเฮีย แล้วก็ไม่อยากรู้อะไรอีกแล้ว แต่ถ้าเฮียอยากจะบอกหนูก็จะฟัง”ผมบอกเฮียก่อนจะผละจากอกมามองหน้าเฮียให้เต็มตา เฮียคว้าผมไปกอดแนบอก หัวใจเต้นแรง ผมกอดเฮียตอบมือลูบหลังปลอบประโลม เฮียไม่พูดอะไรอีก เงียบอยู่อย่างนั้นจนน่าใจหาย
“โทษของเฮียหนักมาก เฮียฆ่าคนตาย และรู้ไหมว่าเฮียฆ่าใคร”เฮียพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความหวั่นไหว ผมรู้ได้จากตัวเฮียที่มันสั่น เฮียไม่เคยเป็นแบบนี้ แม้กระทั่งตอนฆ่าผู้ร้ายเฮียก็ไม่เคย แผลในใจเฮียคงจะลึกมากนัก
“................”
ก่อนจะเฮียจะเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ และแผ่วเบา แต่มันดังในความรู้สึก
“เฮียฆ่า พ่อ กับ แม่ของตุลย์”
“................”
“หนูได้ยินไหม”เฮียถามย้ำเมื่อผมไม่ได้พูดอะไรออกไป มือชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะโอบกอดเฮียแนบแน่น
“ได้ยินครับ หนูได้ยิน ไม่ต้องพูดแล้ว”ผมซบไหล่เฮีย แก้มแนบแก้ม ลูบหลังไปมาช้าๆ
“กลัว และ เกลียด เฮียใช่ไหมที่ฆ่าได้กระทั่งพ่อและแม่ของลูก”เฮียถามอีก คราวนี้เสียงสั่นไหวผมรู้ถึงน้ำอุ่นๆหยดมาที่แก้ม เฮียร้องไห้ เฮียที่ผมรู้จัก ร้องไห้ ผมจะผละออกแต่เฮียกอดเอาไว้
“อย่ามองเฮียตอนนี้ เฮียไม่อยากเห็นสีหน้าหวาดกลัวและรังเกียจจากหนู เฮียขอร้อง เฮียกลัว”ตัวเฮียสั่นเหมือนกลัวสิ่งที่พูดออกมา
“เฮีย ปล่อยหนูก่อนนะ ไม่พูดแล้ว เราไม่พูดเรื่องนี้ มันผ่านไปแล้ว”ผมพูดปลอบเฮีย ไม่รู้ว่าทำไม ผมถึงไม่ได้รู้สึกอย่างที่เฮียบอกสักนิด กลับรู้สึกเจ็บปวดมากกว่า
“รับไม่ได้ใช่ไหม กลัวใช่ไหม”เสียงเฮียอ่อนลงเหมือนจะหมดแรง
“ใช่ หนูกลัว”ผมพูดออกไป เฮียซุกหน้าน้ำตาไหลออก ก่อนจะยอมผละออกเตรียมลุกจากตรงนั้น ผมคว้าหน้าเฮียเอาไว้ ยื่นไปจูบซับน้ำตาให้ทั้งสองข้าง
“หนูกลัวเฮียเจ็บปวดกับเรื่องที่ผ่านมาแล้ว เลยไม่อยากให้พูดถึง หนูไม่ได้เกลียด ไม่ได้กลัว หนูไม่รู้ว่าทำไม รู้แต่ว่า หนูรักเฮีย หนูยืนยันคำเดิมว่า จะรักและรอเฮีย กี่หลักก็จะรอ”
ผมยิ้มกว้างให้เฮียรู้ว่าพูดจากใจจริง เฮียดึงผมไปกอดแนบแน่น
“ขอบคุณครับ ที่รักของเฮีย เฮียรักหนู รัก รัก”เสียงเฮียกระซิบบอกข้างหู
“ที่รักของหนู หนูรักเฮีย”ผมก็บอกกลับเช่นกัน ลึกๆในใจผมว่ามันมีอะไรมากกว่านี้ ผมไม่เชื่อว่าเฮียจะฆ่าคนที่เฮียรัก มันต้องมีอะไรแต่ผมไม่ถามแล้ว ไม่อยากเห็นเฮียเจ็บปวด
“ฟังเฮียอีกสักนิดนะ ก่อนจะต้องจากกันอีกครั้งเฮียอยากให้หนูรู้ไว้”เฮียเงียบไปเหมือนจะตัดสินใจ ก่อนทุกอย่างจะพรั่งพรูออกจากปากผู้ชายที่ผมรัก เหมือนกับน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสายของผมเช่นกัน ผู้ชายที่ผมรักต้องทนเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ต้องทนต่อเสียงด่าทอสาปแช่ง ต้องเก็บทุกอย่างให้ตายไปกับตัว ถ้าไม่เกิดเรื่องแหกคุก เฮียก็ต้องรับโทษเกือบสี่สิบปี และถึงพ้นโทษ เฮียก็ยังต้องแบกรับต่อไป กับคำว่า ‘ฆาตกร’
“เฮียไม่ได้รักแม่ของตุลย์ เฮียแต่งงานเพราะเขาตั้งท้องตุลย์ เฮีย เลวใช่ไหม ที่พูดว่าไม่ได้รักแม่ของลูกซักนิด ไม่เคยเลยด้วยซ้ำ แต่กลับมาบอกรักหนู คนที่เจอกันไม่นาน แต่ความผูกพันและความรักกลับมากกว่า มากกว่าใครทั้งหมด”เฮียถามพร้อมเอามือซับน้ำตาให้ผมไปด้วย หลังจากใช้ปากซับแต่เอาไม่อยู่ มันไหล่ไม่หยุดเลย ผมส่ายหน้า
“ไม่หรอก เฮียทำดีที่สุดแล้ว ถ้าเฮียไม่รับผิดชอบ ตุลย์ที่น่ารักก็จะไม่ได้เกิด และหนูก็รู้ว่าเฮียพูดความจริง เฮียรักหนู เหมือนที่หนูรักเฮียเหมือนกัน รักมาก รักมากที่สุด”ผมยกยิ้มบอกเฮีย พยายามกลั้นน้ำตา ใครจะว่าความรักทำให้ผมปิดหูปิดตามองไม่เห็นความถูกผิดก็ช่าง เฮียพิสูจน์ตัวเองให้ผมเห็นหลายเรื่อง ไม่มีคนเลวที่ไหนมาทำงานที่ต้องตายแทนคนอื่นหรอก และเป็นงานเพื่อประเทศชาติด้วย และถึงเฮียจะทำจริง ผมก็ยังรักเฮียไม่เปลี่ยน
“เฮียคงตัดสินใจยากสินะ ว่าจะต้องเลือกอะไร ระหว่างความกตัญญูกับอิสรภาพ หนูไม่บังคับเฮียหรอกนะ เฮียเลือกสิ่งที่ตัวเองทำแล้วสบายใจเถอะ หนูรอได้ จะกี่ปี ฮึก กี่หลัก หนูก็จะรอ แค่เฮียอย่าตายก่อนก็แล้วกัน ฮึก ฮือออ”ผมพูดเสียงเบาจนเข้าขั้นสั่น สุดท้ายร้องไห้ออกมา เฮียบอกว่านายจะช่วยแต่ต้องแลกกับเกรียติของคนที่มีพระคุณ เป็นผมก็เลือกยากนะ
“เฮียตัดสินใจแล้ว”เฮียกอดผมเอามือลูบหลังให้ผมหายสะอื้น และผมก็หายจริงๆ เมื่อได้ฟังคำตัดสินใจของเฮีย
“เฮียเลือกหนูกับตุลย์ เฮียจะสร้างครอบครัวขึ้นมาอีกครั้ง อยู่กับเฮียนะครับ”
“ครับ หนูจะอยู่กับเฮีย”
แล้วเราก็กอดกันอีกครั้ง เพื่อซึมซับความรู้สึกกันและกัน ก่อนที่เราจะจากกันอีกนานแสนนาน แต่ผมก็จะรอ
“เฮียไม่ต้องกลัวนะ หนูจะไปหาเฮีย วันที่เฮียพ้นโทษ หนูก็จะไปรับ ฮ่าๆๆๆ ฮึก จะเอารถเข็นติดไปด้วย เฮียคงเดินไม่ไหวแล้วมั้งตอนนั้น หืม ฮึก ฮึก”ผมพยายามจะตลกแต่ก็อดเศร้าไม่ได้ เฮียอมยิ้มเอาหน้าผากชนกัน และผมก็ผละออกจากเฮียอีกครั้งเมื่อเฮียพูดต่อ
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่สามปี เอง”
“ห๊ะ เฮียพูดจริงเปล่าเนี่ยะ”ผมร้องถามเฮียอย่างตื่นเต้น เขย่าตัวเฮียไปมา ตอนแรกผมเข้าใจว่าเฮียต้องติดอย่างต่ำหลักสิบแน่ ถึงนายจะช่วยให้ได้ลดหย่อนก็เถอะ แต่ไม่คิดว่าจะเหลือแค่นี้ แสดงว่าเฮียต้องมีอะไรมากกว่าที่เล่าให้ฟังแน่
“จริงสิ รอไหม”เฮียย้ำอีกครั้ง ผมกระโดดกอดเฮียจนหงายหลัง
“รอสิ ก็บอกว่าจะรอ เฮียยยยยย”ผมพูดจบพร้อมจูบเฮียทั่วหน้าอย่างดีใจ เสียงเฮียหัวเราะก่อนจะจูบกลับมาบ้าง พร้อมไขข้อสงสัยว่าทำไมถึงได้ลดลงเยอะนัก เฮียมีหลักฐานในวันที่เกิดเหตุ และอีกไม่กี่วันเฮียจะกลับไปเอาหลักฐานมอบให้นายเป็นคนเคลียร์เรื่องทั้งหมดให้โดยไม่ให้มีผลกระทบกับฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง รวมถึงเรื่องไอ้รันด้วย ส่วนเรื่องไอ้เบียร์ก็คงอีกไม่นาน ผมดีใจเหลือเกิน ที่ความฝันจะกลายเป็นจริงในอีกไม่กี่ปี ผมบอกแล้วว่าผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ผมรัก ไม่มีวันจะทำร้ายใครได้โดยเฉพาะกับคนที่เขารัก ทุกอย่างที่เขาร้ายล้วนมีที่มาที่ไป ผมยิ้มอย่างดีใจพอกับเฮียที่ส่งยิ้มกลับมา
“ที่จริงเฮียไม่ต้องติดอีกสามปีก็ได้ แต่เฮียต้องการเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย ไม่อยากให้ติดค้าง หนูไม่ว่าอะไรนะ”เฮียพูดต่อเอามือลูบแก้มผมไปมา
“ไม่ว่าหรอก หนูเข้าใจ หนูบอกแล้วไงว่าจะรอ ขอแค่เฮียกลับมาก็พอแล้ว”ผมบอกเฮียเอาหน้าส่ายไปมากับแก้มเฮีย สามปีที่ผมจะไม่ได้ทำแบบนี้ ผมต้องตักตวงเอาไว้
“เฮียชอบที่หนูอ้อนแบบนี้จัง ทำบ่อยๆนะ แต่แค่เฮียพอ”เฮียพูดเสียงทุ้มก่อนจะกำชับนิดๆในตอนท้าย
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวมีคนน้อยใจ”ผมเงยหน้ามาบอกเฮีย ยักคิ้วใส่
“ใคร เฮียจะเก็บมันซะ”เฮียรัดผมแน่นขึ้น ผมยิ้มทำหน้ากวน ประมาณไม่บอก
“ใคร ไม่พูดเหรอ ได้”เฮียหรี่ตาใส่ก่อนจะจับผมเข้าไปจูบแบบจำเลยรัก แต่ไม่มีตบ จูบอย่างเดียว
“บะ บอกแล้ว เฮีย พอก่อน แฮ่ก แฮ่ก”ผมหอบหายใจเมื่อหลุดออกมาได้ ทุบอกเฮียไปสองปึก
“ต้องให้ลงโทษ ถ้าพูดไม่ถูกใจโดนอีก”เฮียคาดโทษ เอามือประคองหน้าจนปากเข้าไปชิดแบบเตรียมตัวโดนได้เลย ผมสบตาพร้อมอมยิ้มใส่ ก่อนจะพูดออกมา
“ก็พ่อตาเฮีย”
เสียงดังฟังชัด เฮียคลี่ยิ้มออกมานิดหนึ่ง
“กับ”
“ลูกเราไง”
คนหลังเสียงเบาหวิวอย่างเขินอาย แต่เฮียยิ้มกว้างมาก ก่อนจะจูบผมอีก แต่คราวนี้นุ่มนวล ราวกับจะให้รางวัลที่พูดดี ผมก็จูบเฮียกลับไปแบบเดียวกัน
“เฮียรักหนู”
“หนูรักเฮีย”
.
.
.
.
หลังผ่านเรื่องตึงเครียดจนคลี่คลาย ผ่านมื้อเย็นที่ช่วยกันทำอาหารและกินอย่างมีความสุข โทรหาพ่อกับตุลย์แล้ว เราก็มานั่งที่ระเบียงริมน้ำกันอีก เรากอดก่ายกันและกันราวกับจะชดเชยและกักตุนเวลาที่จะจากกันอีกครั้ง แต่เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าปากผมศักดิ์สิทธ์ ผมขอให้เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ อย่าได้มีอะไรมาพรากเราอีกเลย
“เบื่อเฮียร้องเพลงให้ฟังหรือยัง”เฮียถามหลังจบเพลงที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่เป็นเพลงรักทั้งหมด
“เฮียเบื่อแล้วเหรอ”ผมยกขาก่ายเฮีย มือลูบปลายคางที่หนวดเริ่มขึ้นอย่างเพลินมือ ไม่รู้ทำไมผมชอบลูบผมกับหนวดที่เพิ่งโกน แต่ก่อนตอนเด็กผมลูบพ่อจนหลับเลย
“เปล่า แต่เฮียอยากฟังหนูร้องบ้าง นะครับ”เฮียพลิกตัวมากอด เอาจมูกถูจมูกผมอย่างอ้อนเหมือนกัน ผมยิ้ม
“ครึครึ อยากฟังเหรอ”ผมถามขำๆ มือลูบท้ายทอยเฮียไปมา
“อยากสิ นะ ร้องให้เฮียฟังบ้าง”เฮียลูบบั้นท้ายผมไม่มาเหมือนกัน
“หนูร้องไม่เพราะหรอกนะ ร้องทีไรผิดคีย์นักดนตวยทุกทีเลย ครึครึ”ผมบอกเฮียอย่างกลั้นขำ เมื่อเห็นหน้าเฮียงงตรงประโยคที่ผมพูด
“มันมีด้วยเหรอ ไอ้คีย์นี้ เฮียไม่เคยได้ยิน”เฮียถามได้ใสซื่อมาก ผมหัวเราะเข้าไปกระซิบผวนคำให้เฮียฟัง
“โอ้ย ฮ่าๆๆๆ อะไรเล่า ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะเมื่อเฮียตบก้นและจี๋เอวกับความทะลึ่งของผม
“หนู ทะลึ่งจริง”เฮียพูดพลางส่ายหน้า แต่ก็อดขำตามไม่ได้
“มันก็ต้องมีบ้าง ตามประสาผู้ชายหน้าตาดี ครีครึ”อวยตัวเองไปเลยกู เอามือเขี่ยจมูกเฮีย
“นั้นก็ร้องให้ฟังหน่อย ร้องไม่เพราะ จะมอบคีย์เฮียให้เป็นรางวัลแทนไอ้คีย์นั้นเอง”เฮียกัดจมูกผมอย่างหยอกๆ
“และถ้าร้องเพราะล่ะ”ผมเลิกคิ้วใส่อย่างท้าทาย เฮียยิ้มกริ่ม
“ก็มอบให้สองคีย์เลย หึหึ”หัวเราะในลำคอไม่พอ เบียดคีย์ตัวเองมาชิดคีย์กูอีก ผมกัดคืนไปบ้าง
“โอเค เชิญฟังให้เพราะได้เลยคร๊าบบบบบบ”ผมยิ้มกว้างดึงแก้มเฮียไปมา ก่อนจะปล่อยเดี๋ยวยานตามมือ ครึครึ รวบรวมพลังเปล่งเสียงร้องออกมา
“ควาย ควาย ควาย ลุงเคยเห็น ควายหรือเปล่า ควายมันตัวโตไม่เบา จมูกสั้นๆ แต่เขายาว มีหู มีตา เขายาวววว ฮิ้ววววววววววว ควาย ควาย ควาย”
ผมร้องซ้ำไปมาท่ามกลางหน้าเฮียที่ตกตะลึง ว่ามึงร้องเพลงอะไรวะ จนเป็นผมที่หัวเราะออกมาเอง
“ก๊ากกกก ฮ่าๆๆๆๆ ไมเคยฟังอ่ะดิ แต่งเองเลยนะ สดๆ ร้อน ๆ อื๊ออ อืม “ผมหัวเราะยักคิ้วใส่เฮีย ก่อนจะหุบด้วยปากเฮียแทบไม่ทัน ก่อนจะหอบแดกใส่กัน
“เก่งมากกก เฮียให้รางวัล มีอีกไหม”เฮียพยักหน้ากัดฟันพูดใส่ ผมจิ๊ปากใส่ เอาหัวไถแรงๆ จนเฮียหัวเราะ
”เอ้า มาขวิดเฮียอีก”เฮียเย้าเสียงกลั้วขำ เลยโดนขวิดหนักๆ เฮียก็ยังชอบใจแถมขวิดกลับมาบ้าง จนผมต้องเลิกก่อน รู้สึกคีย์เฮียจะอยากขวิดมั่ง ก่อนผมจะเริ่มเพลงอีกครั้ง เอามือจับหน้าเฮียให้เข้ามาฟังใกล้ๆ
(เปิดฟังไปด้วยจะได้อารมณ์ เริ่มเลยครับ Intro มา)
ท้องทะเลท้องฟ้ามีเพียงแค่เรา
ท่ามกลางหาดทรายขาว
แสงดวงดาวพร่างพราว ประกายสวยงาม
ดั่งบนสวรรค์เปิดทาง ให้คนอ้างว้างอย่างฉัน
บอกความในใจให้เธอได้ฟัง
โอกาสอย่างนี้ ต้องพูดไป
(ดึงหน้าเฮียให้เข้ามาใกล้ ขาก่ายมือโอบกันแน่น จะได้ฟังให้ชัดๆ)
ว่าทั้งหัวใจ มีแต่เธอนั้น
อยากให้เชื่อกัน พยานคือฟ้าที่เฝ้าดู
แล้วเธอคิดอย่างไรเมื่อได้รู้บอกที
อยากฟังจากปากเธอ
(เอามือลูบปากเฮียไปด้วย เขยิบปากไปชิด)
หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆ เหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
(เฮียจ้องหน้าผม หน้าเริ่มมีสี หรือ งง ไม่เคยฟัง เพลงอะไร)
และฉันจะขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ
ฉันไม่เคยพูดความในใจที่มีกับเธอเลยสักครั้ง
เพราะฉันเขินจนกลัวที่จะพูดไป
ถ้าปล่อยคืนนี้ผ่านไป เก็บความรักไว้อย่างนั้น
ก็คงไม่รู้ว่าใจตรงกัน โอกาสอย่างนี้ ต้องพูดไป
(เอามือเฮียมาจับตรงหัวใจ ผมก็จับหัวใจเฮียเหมือนกัน)
ว่าทั้งหัวใจ มีแต่เธอนั้น
อยากให้เชื่อกัน พยานคือฟ้าที่เฝ้าดู
แล้วเธอคิดอย่างไรเมื่อได้รู้บอกที
อยากฟังจากปากเธอ
หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆ เหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
และฉันก็ขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ
หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆเหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
และฉันจะขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ
“เอ้า เฮียช่วยหน่อย ท่อนนี้ อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เร็วดิ”ผมบอกเฮียที่ยังนอนมองหน้าด้วยรอยยิ้ม เฮียหน้าแดง ผมร้องวนท่อนนี้หลายรอบ พยักหน้าให้เฮียด้วย
“อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา”
“อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา”
(ร้องพร้อมกัน เฮียร้องเบากว่า เพราะร้องผิด เพลงวัยรุ่นก็งี้แหละ แต่แค่ อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็เก่งแล้ว หน้าเฮียแดงมาก ขนาดคล้ำยังเห็นชัดเลย หุหุ)
หากเธอก็รัก เธอก็รู้สึกดีๆ เหมือนกัน
แต่เธอก็เขินอายอย่างนั้น ที่จะต้องพูดมา
แค่ร้องว่าอ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ก็พอ
และฉันจะขอเป็นคนนั้นที่ดูแลหัวใจ
ไม่เคยบอกรักใครคนไหนเพิ่งจะมีแค่เธอ
และฉันก็อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา เหมือนเธอ
แค่เพียงเท่านี้เป็นอันเข้าใจ
และก็จบด้วย
“อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา”
“อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา”
แต่เดี๋ยวนะ มันกลายเป็นท่อนนี้ได้ยังไงกัน
“อืม อา เฮีย”
“หนู ร้องสิ อ๊า อิยาอิยา เฮียว่ามันเพราะนะเวลานี้ นะ นะ”
“อืม เฮีย อา อา อิยา อิยา”
มันใช่เวลามา อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ไหม แต่คงไม่ทันแล้ว เมื่อเฮียอยากจะฟังผมร้องในอารมณ์แบบนี้ แล้วจะเป็นไรไปในเมื่อกว่าเราจะ อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา กันอีกก็สามปีโน่นนน คืนนี้และคืนที่เหลืออยู่ ผมก็ยินดีจะร้องว่า อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา โอ๊ะ โอวววววววววววว กับคนที่ผมรักและเขาก็รักผม
“หนูรักเฮีย รัก รัก รัก”
“เฮียรักหนู รัก รัก รัก”
คำว่ารักไม่นับจำนวน ถูกเอ่ยจากปากเราให้ได้ฟังโดยไม่เบื่อหูเมื่อยปาก เราจะพูดคำนี้ไปเรื่อยๆ ตราบที่เรายังไม่หมดลมหายใจ แม้แต่วันสิ้นลมเราก็ยังหวังจะได้เอ่ยมันออกมาให้ได้ฟัง รัก รัก รัก
****************************************************************************************************************
ปล. นับต่อจากนี้ อีกสามปี เราจะมาเจอกันใหม่ ขอกราบขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
:angry2:จะบ้าเหรอ อีคนเขียน อีกสามปีใครจะรอแกกัน ตอนนี้ก็ถือเป็นอันจบของคู่นี้ ตอนต่อไปก็จะไล่เคลียร์คู่อื่นๆ นะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ คำชี้แนะ ติ ชม ที่ช่วยผลักดันให้คนเขียนได้เขียนออกมา ยอมรับว่าบางครั้ง คิดไม่ออก แป็ก ไม่ลื่นไหล แต่ได้อ่านเม้นท์ก็ช่วยให้เขียนต่อได้ จะนำไปปรับปรุงให้ดีขึ้นนะคะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ :pig4: :pig4:
***(ขอบคุณเครดิต เพลง อาย ของ สิงโต นำโชค น่าฟังและน่ารักมาก)***
-
มาแล้ว
-
ร้อง อ๊าอิยาิอิยา ตามหนู กริ๊ดอ่ะ
เฮียทำถูกแล้วเราต้องเลือกปัจจุบันอย่าไปอยู่กับอดีต
แอบตะลึงคนเขียนบอกรอ 3 ปี กร๊ากกกกกก จะหากระทู้เจอไหมเนี่ย
:katai5: :katai5: :katai5:
-
สงสารหนูกับเฮียจัง :mew4:
:z3:
-
:m20: :m20: ชอบเพลงควายอ่ะ ฮาดี
สามปี แป๊บเดียวเอง เนอะ!!! :hao5:
-
3 ปีเอง แป๊บ ๆ อดทนไว้เฮีย และก็อดทนไว้หนู แต่จะรอคุณคนแต่งอีก 3 ปีไม่ไหวนะ :o12: :o12:
-
แหมมมม เฮียจะทำบันทึกสถิติรึงายยย
ติดต่อกันหกวันเรยยยเนาะ :hao6:
หนูนี้ก็เสร็จไปยกนึงพึ่งจะมารู้ตัว :hao7:
ชาตินี้ทั้งชาติคงกดเฮียไม่สำเร็จหรอกหนูเอ๊ยย!
อยากจะรู้ว่าเฮียจะไปจัดการอะไรอีกสามปี
รอคู่อื่นจร้าาาา แต่ถ้าให้รออีกสามปีเราจะไปบึ้มบ้านคนแต่ง555
-
ตอนนี้ทั้ง..
หวาาาาาน ฮาาาาาาา หื่นนนนนนนน
โฮกกกกกกกกก อิจฉา............
-
น่ารักมาก ๆๆ เลย 3 ปีนานเหมือนกัน สงสารเฮียจังเลย ต้องเข้าไปอยู่ในคุกอีกแล้ว คนเขียนต้องมีตอนพิเศษแบบพิเศษมาก ๆๆ ให้เฮียกับหนู นะค่ะ
ปล.เราลืมอะไรกันไปหรือเปล่าคู่หมั้นของหนูที่จะแต่งงานกัน พิมพ์การ์ดแล้วอย่าลืมไปเคลียร์ให้เรียบร้อยเน้อ บอกว่าไม่แต่งแล้วหนูจะรอเฮียคนเดียวเท่านั้น สงสัยป่านนี้แต่งงานกับรงค์เพื่อนหนูไปแล้วหรือเปล่าเห็นแย่งกันจีบมาแต่เด็ก ๆๆ 55
-
ฮาตอนหนูจะทำให้เฮียอ่ะ
เคยเห็นกันมาแล้วแต่ไม่เคยทักทาย มีเช็คฮงเช็ดแฮนด์ คิสๆ กรั่กๆๆๆ
น่ารักๆๆ :katai5:
-
แค่สามปีเอ๊งงงง เด่วมันก็ผ่านไป
เฮียพฤติตัวดีแล้ว เนอะ :L2:
-
อีกสามปี ไม่นานเกินรอ
-
หนูกะเฮีย มาเรียกเลือดกันแทบหายใจไม่ออก :m25: :haun4:
เวลาแค่สามปีก็นานพอประมาณสำหรับคนรอ แต่ถ้าคำมั่นสัญญารักระหว่างหนูกะเฮียแล้ว ถือว่ามันไม่นานเลย
เราจะรอเฮียอยู่ข้างๆหนู :กอด1:
-
หนูเข้าใจหาเพลงร้องให้เฮียฟังนะ ที่นี้เลยได้ร้อง
อ๊าอิยาอิยา อ๊าอิยาอิยา ยาวเลย ฮา
ดีจังเฮียติดแค่สามปี รอคู่ที่เหลือจ้ะ
-
เฮียกับหนูน่ารักกกก :-[ :-[
-
หนูความรู้สึกช้าจังเลย :mew4:
โดยอาเฮียสอยไปขนาดนั้นถึงค่อยรู้สึก :hao7:
-
:L1: :L1: :L1:
-
อยากอ่านรันรันอะ รอ รอ รอ :)
-
แหม หวานหันตนหยดสุดท้ายจริงๆ
เวลาแค่สามปี ยังงัยนู๋ห็รอได้อยู่แล้ว
มดกัดเต็มตัวเลยทีเดียว
น่ารักอ่ะ ฟิน
-
:z13:
ขอตั้งสติในคำบรรยายก่อน มันเยอะมากที่อยากจะบอก....
มันยังค้างคาใจ หรือเราอ่านไม่เคลียร์ เอาเฮียมาเล่าให้ฟังอีกทีได้มั๊ยเนี่ยยยย
เฮียบอกว่าไม่ต้องติดก็ได้ แต่ยอมติด แล้วทำไมถึงยอมล่ะ.........เพราะไม่อยากให้ใครว่าพ่อของเฮียใช่มั๊ย
จะว่าโล่งใจก็โล่ง แต่มันยังอึดอัดอยู่ในนี้.....ในสมองเนี่ยยยยยย กรีีดดดดดดดดดด :serius2:
:เฮ้อ:
ฟู่ววววววว เอาล่ะ เราจะพยายามปล่อยวาง ไหนๆปมมันก็คลายใกล้จะหมดอยู่เเล้ว
ก็คงจะมีเเต่ความหวาน ที่ทั้งซาบซึ้ง เเละเลือดพุ่ง ของทั้งสองคนที่ยังคงมีความน่ารัก :-[ :man1:
ให้คนอ่านมีรอยยิ้มได้อยู่เสมอ ยินดีกับคนทั้งคู่ด้วยน้าาาาาา
ยินดีกับเฮีย ที่ในที่สุดก็กลับมาผงาดได้อีกครั้ง(รู้อยู่เเล้วล่ะ อิอิ :hao7:)
สวัสดีปีใหม่คนเเต่งนะคะ ขอให้สุขภาพเเข็งเเรง สุข สวย รวย โคตรๆๆๆๆๆๆๆๆค่าาาา
แล้วก็สัญญาว่าจะติดตามผลงานแบบนี้ไปตล๊อดตลอดค่าาาาาาา
ปล.รอคู่อื่นๆด้วยน้าาาาาาาา
ปลล.รอรูปเล่มพี่ไผ่กะน้องฝิ่น........ :z2:
:กอด1: :L2:
-
แฮปปี้ไปแล้วคู่นี้ :laugh: รอคู่อื่นต่อจ้า
-
ขอคู่ เข้ม น้องรัน ด่วนๆ :hao6:
-
เฮียจัดหนักดีจริงๆ :hao6:
-
อ๊าอิยาอิยา~ อายกันไปกันเป็นแถบๆ เป็นตอนที่หวานและซึ้งมาก อยากบอกว่ารักหนูกับเฮีย~
-
หวานนนนน อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลย555
-
แค่สามปีหนูทนได้อยู่แล้ว
รักหนูกะเฮียจัง ^^
-
หา! จบแล้วหรอครับ? :a5:
ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย :hao5:
ตอนล่าสุดนี่หวานมาก ไม่สิ ทุกครั้งที่สองคนนี้อยู่ด้วยกันก็ละมุนละไมทุกครั้งเลย :กอด1:
สองคนนี้มีทุกอย่างที่คู่รักควรจะมีเลย ความรัก ความเอาใจใส่ ความเชื่อใจ
ตอนที่หนูรู้เรื่องคดีเอีย แบบว่าไม่มีการตะขิดตะขวงใจสักนิด น่ารักมากๆ เชื่อใจเฮีย :กอด1:
ตอนนี้น้ำตาไหลเลย สงสารเฮียที่ต้องมาพูดเรื่องเลวร้ายนี้ออกมา
แล้ว...คู่อื่นที่ว่าประกอบด้วย พี่สิบ เบียร์ คู่นายนาย คู่รันต์ ...กะเข้มหรือ? o22
คือลุ้นรันต์มากว่าจะได้คู่ใคร? แต่เหมือนพี่คนเขียนเคยเอาอิมเมจเข้มมาลงเลยสงสัยว่าอาจจะเป็นเข้ม
เพราะตอนที่ผ่านมาเหมือนสองคนนี้เป็นไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ แต่แบบ...เข้มจะรักรันต์หรอ?
ตอนแรกมันมาจากความอยากได้แค่ตัวของเข้ม กลัวรันต์จะไม่มีความสุขจัง :hao4:
ขอบคุณพี่คนเขียนมากๆนะครับ ที่เขียนเรื่องน่ารักๆให้อ่านมาตลอดแม้ว่าพี่จะยุ่ง ขอบคุณมากจริงๆครับ :pig4:
+1 รอตอนพิเศษของทุกๆคู่ครับ :L2:
-
อดทนรออีกแค่สามปี หนูกับเฮียก็จะได้อยู่ด้วยกันนะ :monkeysad:
รอคู่อื่นๆๆ :กอด1: :L1: :pig4:
-
ฮ่าๆๆๆๆ
น่ารักจริงๆคู่นี้
เฮียนนี่ก็หื่นใช้ได้ลยนะ กร๊ากก
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
:mew1:
-
อร๊ายยยยยยย อย่าเพิ่งจบบบบบบบบ
-
รอเฮีย
-
ลดเหลือ 3 ปีก็ยังดี ขืนรับโทษไปตามเดิมเดี๋ยวหนูต้องเอารถเข็นไปรับเฮียจริงๆ
:mc4:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เฮียหายแล้วววววววววววววววววววว
กลับมาปึ้งปั๋งเหมือนเดิมแล้ว :mc4:
แค่ 3 ปีเองเนอะ หนูรอเฮียได้อยู่แล้วเนอะ สู้ๆๆๆๆ ^^
-
เฮียหายแบ้ว
-
ตั้งสามปีเลยหรอกับคดีที่ไม่ได้ก่อ ไม่อยากให้จบเลย รักหนูรักเฮียมากๆๆๆๆๆๆๆ
-
หลังจากเคลียร์คู่อื่นเสร็จแล้ว
จะมีตอนพิเศษของหนูกับเฮียมั้ยน้อ
:katai2-1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวของหนูกับเฮีย มีครบทุกรสเลยค่ะ
จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ นักเขียนในดวงใจ
:L2:
:pig4:
-
โถ่หนูโดนแทงยังไม่รู้ตัวอีก :laugh:
ขอตอนพิเศษ เฮีย หนู ตุลย์ ด้วยนะจ้ะ :กอด1:
-
ตอนนี้ตามถึงหน้า 97 แล้วค่ะ
ชอบคู่นายกับนายมากกกกกกกก ต้องห้าม เจ็บปวด แต่ก็หอมหวานดีนะคะ
ไม่เสียแรงที่แอบลุ้นคู่นี้มาแต่แรกๆ อิอิ :hao6:
เบื้องหลังของแต่ละคนน่าสงสารทั้งนั้นเลย
อยากให้ทุกคนได้พบความสุขเร็ว ทุกข์มาหนักแล้ว
เรื่องนี้อ่านแล้วบันเทิงมาก มีครบรสดีค่ะ (ซึ่งส่วนใหญ่จะฮา 555)
มีสะกดผิดอยู่บ้างเล็กน้อย
แต่สนุกค่ะติดงอมแงมอ่านมาสองวันแล้วคิดว่าวันที่สามนี้จะตามทันแน่นอน อิอิ :impress2:
.
.
.
ส่วนเรื่องอิมเมจ
อยากจะกรี๊ดดดดให้ดังงงๆๆๆๆ ไม่คิดว่าจะมีน้องหนูตามที่คิด :-[
เห็นจากในเวป น้องน่ารักดูตรง IMG มาก :impress2:
แล้วเขาจะว่าไหมเนี่ย :mew2:
เราก็ไม่ได้บอกเจ้าตัวเค้าค่ะ คนแต่งอยากให้บอกป่าวคะ 555 :z2:
เห็นมีตอนท้ายของตอนนึงคนแต่งบอกว่าไม่รู้หุ่นเค้าเป็นยังไง
จริงๆคือผอมมาก ส่วนสูงก็ราวๆไม่เกิน 175 เนี่ยแหละค่ะ
ตรงกับน้องหนูมั้ยน้า...
-
ยังคงเป็น nc ที่ฮาค่ะ โอย~~ ถูกใจ
กว่าหนูจะรู้ว่าตัวเองออนท็อปอยู่ อิอิ >.<
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
อีก 3 ปีเราค่อยมาเจอกันใหม่ เอ๊ย!~ ไม่ใช่ >.<
รอตอนหน้าสำหรับคู่อื่น ๆ ค่ะ ^^
-
อ่านเรื่องนีี้ทีไรฮาหัวเราะยิ้มแก้มแตกทุกทีเลย หนูนี่ความคิดไม่เหมือนใคร สำนวนสุดๆเลยค่ะ ตอนนี้หวานอิ่มมาก
รอเคลียร์คู่อื่นโดยเฉพาะรัน อยากรู้คู่รันสุดๆ
-
หายปุ๊ป! ฉลองหนักเลยนะเฮียยยยยย อิอิ
เอาล่ะ รอลุ้นคู่ต่อไป
:กอด1:
-
รออีกสามปีค่อยมาอ่านเรื่องของหนูกับเฮียใหม่ละกัน :laugh3:
แต่ระหว่างรอขอคู่พี่สิบ กับน้องเบียร์หน่อยน้าา... :m12:
-
คิดได้เนาะหนูเพลงควายเนี่ย 555 ผู้ชายแบบเฮียมีที่ไหนอีกน้องอยากได้บ้างงงงงง
-
โอ๊ยยย ขนาดว่าต้องรออีกสามปียังหวานซ้าา นี่ถ้ากลับมาเจอกันจะหวานขนาดไหนเห้อออ >///<
ปล.อยากรู้เรื่องน้องรัยจังเร้ยย
-
สามปีแปปเดียวเอง เดี๋ยวเฮียก็ได้ออกมาล่ะ
รออ่านคู่อื่นๆ อยากอ่านคู่ของนายเทียนกับนายเฟยสุดๆ :katai2-1:
-
อยากอ่านคู่รันมากเลยอ่ะ จะไปลงเอ๋ยกับใครหน๊ออออ
:katai1: :katai1:
-
หนูก็เคลิ้มซะ :laugh:
สามปีเอง ไม่นานเกินรอหรอก แป๊บๆก็ผ่านไป o18 o18
-
ตกใจนิดหน่อยตอนคนเขียนบอกรออีกสามปีเจอกัน. แบบว่า ห๊ะ!!!!!
หนูโดนเฮียแทงสุดซอย ร้อง อิยาอิยา ทั้งคืน คิกคิก
-
เย้ๆๆๆ คลี่คลายไปแล้วหนึ่งคู่
ตกใจเลย ตอนแรกอ่านๆไปนึกว่าเฮียยอมให้หนูเสียบ :a5: :a5: :a5:
สรุปหนูเคลิ้มจนลืมไปว่าตัวเองนั่นแหละโดนเสียบ :o8: :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จบคู่นี้แล้วเหรอเนี่ย เร็วเกินไป ขอตอนพิเศษเยอะๆนะคะ
ตื่นเต้นจัง อยากอ่านคู่เบียร์ใจจะขาด คงมันส์น่าดู :mew1:
-
อ่านแล้วมันก็อ๊าอิยะอิยาหัวใจ
ช่วงนี้มีเวลาเฮียเลยต้องรีบกอบโกยสินะสินะ
อีกแค่3ปีเองน้องหนู หายใจทิ้ง กลิ้งเล่นบนเตียง :katai3:
เดี๋ยวก็ได้เจอเฮียอีกละ สู้ๆน้าหนูของเฮีย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :laugh: โชกเลือดค่ะแต่ท้ายๆที่นี่หวานน้ะหวานไป ><
อยากได้คู่หนูรัน :impress2: โหวตๆๆ (ใครเค้าถามแก๊ๆๆ)
-
โอ้ว สามปีของนิยายใช่มั้ยคะ ไม่ใช่สามปีไปจนถึง ๒๕๖๐ นะ
แหะๆแกล้งโง่งิ อยากรู้ว่าเรื่องของรันจะคลี่คลายยังไง
เพราะเบียร์มีพี่สิบอยู่แล้ว แต่รันไม่มีใคร หรือจะได้กับเข้ม
:z1:
-
รักเฮียกับหนู!แล้วก็รักคนเขียนด้วยค่า :mew1:
-
เหมือนจะจบแต่มันไม่จบอ่ะคุณนักเขียน
แบบมันค้างๆๆๆๆ บอกไม่ถูก คู่เฮียกับหนู คือแบบอยากเห็นวันออกจากคุก อยากอ่านอีก อยากรับรู้เรื่องราวของคู่นี้อีก อะไรแบบนี้
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงอ่ะะะะ ><
ปล. แต่ก็ยังรออ่านคู่รัน กับคุ๋พี่สอบและเบียร์อยู่นะ อิอิ
-
ตอนนี้เหมือนจะเศร้านะ แต่แบบบทำไมมันหวานนจัง :z1:
ปล.หลังจากอ่านตอนนี้ถ้าเราฟังเพลงอายคงนึกถึงหนูกะเฮียย ยย ย :o8:
-
โล่งใจที่เฮียเลือกทางนี้
อยากเห็นเฮียกับหนูตอนเป็นครอบครัวจัง
-
อ้าาาาาาา คู่เฮียกับนู๋จบแล้วเหรอ :mew6: เค้ายังอยากอ่านต่อเลยอะ
ไม่เป็นไร อ่านคู่อื่นแล้วมีหนูกับเฮียโผล่มาบ้างให้หายคิดถึงน้าาาาา
แวะมาหากันบ้างเมื่อคิดถึงกัน เขาจะคิดถึงความเกรียนของนู๋ตลอดเลย
โอ้ยยยยยยยยย แล้วทำไมไม่อยากให้จบล่ะเนี่ยยยยย :hao5: :hao5:
-
เฮียจะได้มาอยู่กับหนูและลูกแล้ว
-
ขอคู่รันลัดมาก่อนได้ไหมคะ อยากรู้ๆๆๆๆ
หนูกับเฮียน่ารักมากกกกกก
-
3 ปีเท่านั้นรอได้อยู่แล้ววววววววววววววววววววววเนาะหนู
เพลงน่ารักเข้าบรรยากาศมากๆ อิอิ
-
ขอโทษที่มาเม้นช้านะคะ อ่านจบตั้งแต่ห้าทุ่มละ :mew5:
ตอนนี้มันอบอุ่น หวานๆ ดีจัง
รู้สึกดีกับเฮียนะที่น้องหนูเข้าใจและไม่กลัวแถมยังรักมากกว่าเดิมอีก
รวมไปถึงเรื่องที่ได้อาวุธคู่ชีพคืนมาด้วยนะ ดีใจจริงๆ คึคึ
ถึงจะเคลียร์คู่หลักจบไปแล้วแต่เราก็ยังเชื่อคงจะยังมีตอนพิเศษๆอยู่อ่านะ
คู่ต่อไปอยากให้เป็นน้องรันเหมือนกัน อยากอ่านอีกด้านของพี่เข้ม
แต่เราคิดว่าเรื่องของเบียร์คงเคลียร์ง่ายกว่า จริงไหม
ยังไงเราก็ยังรออ่านต่อไปอยู่ดีอ่านะ จำคู่ไหนก็จัดมาเลย
ปล.หวังว่าจะได้เห็นน้องหนูกะเฮียชะแว้บมาในคู่อื่นๆบ้างนะ อิอิ :hao7:
-
อดทนอีก3ปีนะแล้วหนูกับเฮียจะได้มาสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกันแล้ว
-
หวานกันซ๊าาาาาาา....อิจฉาจัง อยากได้ เฮีย อ่ะ
รอคู่ต่อไปนะคะ ^^
-
:hao6: :hao6:
แหม่มันฟินจริงๆๆๆ สามปี จิ๊บๆ ไปเยี่ยมไปหาได้ สบายยยยขนาดจบยังฮา
ขอบคุณมากค่ะ
-
แค่สามปีเอ๊งรอได้อยู่แล้ว :mew1:
-
o13 แค่3ปีหนูรอได้ค่าา
-
สามปี! ไม่นานสำหรับหนูหรอก เพราะไม่ว่ายังไงหนูก็คงรอเฮียได้เสมอ
มารออ่านคู่อื่นๆ อีก 4 คู่ ค่าาาาา
-
555 หนูจัดการเฮียเองเลยเหรอ
ตั้งตารอคู่รัน กะเบียร์ อ่ะ
ทั้งหวาน ทั้งฮา
:pig4:
-
หนูน่ารัก โดนเฮียหลอกยังไม่รู้ตัวอีก
ว่าแต่หนูร้องเพลงบอกรักเฮียขนาดนี้ เฮียหลงตายเลย
-
น้องหนูของเฮีย อิๆๆๆๆๆ
-
3 ปี... เฮียมีเรื่องอะไรให้เคลียร์นักหนาคะ. :m16:
ส่วนน้องหนู มีแผนจะทำอะไรหรือยังเอ่ย
ถ้ายังไม่มี พี่ขอแนะนำไปต่อป.โทสักใบ แล้วเวลาสองปีจะสั้นเหมือนสองเดือน
ส่วนที่เหลือเอาไว้หาคะแนนกับบรรดาน้องเฮียและลูกตุลย์
-
เฮียกับน้องหนู ทำเราเขินมากรู้มั้ยเนี่ย แต่ช้อบชอบอ่ะ ว้าย :m3:
ฮาน้องหนูจริง ๆ คิดจะจับเฮียกด ไปๆ มา ๆ รู้ตัวอีกที เคลิ้มจนทำออนท็อปให้เฮียซะงั้น :laugh:
แหม ๆ เฮียชดเชยหลังจากห่างหายไปนาน จัดไปกี่ท่า กี่รอบจ้ะเนี่ย น้องหนูแทบหมดแรงแล้วมั้งนั่น
ดีใจ ที่ตรงนั้นของเฮียกลับมาใช้งานได้ดังเดิมแล้ว รึจะแข็งแรงกว่าเดิมก็ไม่รู้นะนั่น ต้องถามน้องหนู ฮุฮุ
ในที่สุด เฮียก็ตัดสินใจบอกเรื่องคดีของเฮียให้น้องหนูรู้ซะที ดีแล้วนะเฮีย เฮียจะได้เลิกกังวล
ว่าน้องหนูจะรับไม่ได้ซะที น้องหนูรักเฮียขนาดนี้ ไม่มีทางทิ้งเฮียไปไหนแน่ เคลียร์ความรู้สึกของน้องหนูชัดเจนแล้ว
ก็ทำให้ตัดสินใจได้ซะทีสินะ ว่าถึงเวลา ที่เฮียต้องทำเพื่อความสุขของตัวเองและคนที่เฮียรักได้แล้ว
ถึงจะต้องจากกันอีกถึงสามปี แต่ถ้าเทียบกับโทษเดิมที่เฮียต้องรับแล้ว เหลือแค่สามปีก็ถือว่าดีแล้ว
แต่ก็อย่างว่าล่ะนะ ต้องแยกจากคนที่รักถึงสามปี ยังไงก็เศร้าอยู่ดี แต่ถ้าจะทำให้เฮียเคลียร์ทุกอย่างได้
ไม่มีอะไรค้างคาใจ จะได้กลับมาเป็นเฮียที่ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนที่รักแล้ว สามปีก็ถือว่าคุ้มค่านะจ้ะ
กำลังซึ้งปนขำ เฮียน้องหนูประสานเสียงร้องเพลงอาย อยู่ดี ๆ ไหงกลายเป็น“อืม เฮีย อา อา อิยา อิยา” ไปได้เนี่ย :pigha2:
รู้นะว่าทำอะไรกันอยู่อ่ะ อิอิ :z1:
............................................................
จบคู่เฮียของหนู หนูของเฮีย แบบ แฮปปี้ เอนดิ้งแล้ว รอติดตามคู่อื่น ๆ อยู่นะจ้ะ โดยเฉพาะคู่ของน้องรันจะเป็นใครกันน้า
รอติดตามตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
น้องชายเฮียตื่นแล้ว
หนูเลยเหนื่อยทุกวันเลย 5555
ปล.เฮียกินน้ำยาปรับผ้านุ่นเป็นอาหารเสริมป่ะเนี่ย
อ่อนโยนสุดๆเลย
-
...ฮาเชียวคุณน้องหนูของเฮีย
...สุดท้ายมังกรเฮีย ก็..ผงาดดดดดด อีก...หลายๆครั้ง :laugh:
-
อ๊ายย หวานต่อเนื่อง ฟินเว่อๆ
แต่ไม่อยากให้จบของสองคนนี้ สามปีก็จะรอน่า แต่ต่อไป อิอิ
คู่นี้ก็อยากอ่านนะ แต่ฟินเฮียกับหนูที่สุดเลย
ปล.ขอแบบตอนพิเศษก็ได้ สัก สิบตอน 555
-
ป๊าดดดด!! มาอาอิยา อิยากันซะงั้นน้อ 555++
-
3ปีหนูสู้ๆนะลูก
รออ่านคู่น้องเบียร์กับพี่สิบอยู่นะคะ :z2:
-
ห๊ะ!! ห้าวัน เอ๊ย สามปีสินะที่หนูต้องรอเฮีย ยังไงก็ดีกว่าสามสิบปีล่ะเนอะ
และแล้วคู่หนูกะเฮียก็ลงตัวสวีทส่งท้ายกันไปแล้ว หนูน่ารักจังเป็นกำลังใจที่สำคัญให้เฮียเลยนะเนี่ย
ซึ้งเลยอะกี่ปี กี่หลักก็จะรอถึงขนาดจะเอารถเข็นไปรับเฮียซะด้วย 555 ต่อไปก็รอลุ้นคู่อื่น ๆ
ไม่รู้ป่านนี้พี่สิบหาหลักฐานช่วยน้องเบียร์ถึงไหนแล้ว น้องรันก็ไม่รู้ต้องรับโทษกี่ปี
แล้วยังคู่นายกะนายที่คงรักกันดุเดือดต่อไป ส่วนคู่ใหญ่อย่างพ่อนกคงต้องจิ้นกันไปเองสินะค่ะ 555
รอติดตาม ทุกคู่ ทุกตอน และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :3123:
-
:กอด1: :z2:
-
อร๊่ายยยย หวานนนนซะ :impress2:
-
หวานนนนนซะ หนูของเฮีย เฮียของหนู
อยากให้มีตอนพิเศษ เฟย เทียน อีกจัง
-
>>ป.46 <<
Sip & Beer # 1
เห็นแล้ว
รู้สึก
หงุดหงิด
หมั่นไส้
อิจฉา
นั่นคือนิยามที่ผมมอบให้คนตรงหน้า หลังจากเคลียร์ปัญหาใหญ่ไปเรียบร้อย และน่าจะรวมถึงเรื่องส่วนตัวที่ผมไม่ได้อยากจะรู้สักนิด แต่หูมันผึ่งตามันขยิบ ทำให้ปากอดซุบซิบกับตัวเองไม่ได้ อะไรจะเพอร์แฟ็คขนาดนี้วะ หรือเพราะความดีที่ได้ทำมันส่งผล ไม่ต้องรอชาติหน้าพอกับเวรกรรมที่เดี๋ยวนี้ตามทันอย่างกับติดจีพีเอส
“ยิ้มอะไรนักหนาวะ”ผมพึมพำอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ทั้งที่แค่ยกยิ้มไม่ได้ฉีกกว้าง ผมก็ยังสัมผัสความสุขของคนยิ้มได้ ใช่สิ สิบวันที่แล้วไปฮันนีมูนมานี่หว่า เส้นหญ่ายยยยยดีเหลือเกิน อย่าให้ทำมั่งแล้วกัน
“อิจฉาเหรอ”เลิกคิ้วถามกลับ แต่ตากับมือคีย์ๆลากๆหน้าจอแท็ปอย่างคล่องแคล่วทำเอาเบรกเอี๊ยดในความคิด เสือกได้ยินและรู้ทันกูอีก ดร.ญาณทิพย์
“อะไร ใครอิจฉา ไม่มี๊ แล้วงานผมเสร็จยังเนี่ยะ รอนานแล้วนะ”แถไถไปเรื่องงาน พยักหน้าใส่
“ผมจำได้ว่า ไม่ได้บอกให้คุณรอนะ คุณสิบ”ย้อนหน้าตาเฉย ไม่คิดจะมองหน้า ใช่สิ ไม่หน้าเมียเขานี่หว่าจะได้สนใจ นี่กูคิดเหมือนน้อยใจเขาทำไมวะ
“ผมรู้ว่าคุณไม่ได้บอก แต่ยังไงผมก็ต้องมาตามหน้าที่ จะได้เคลียร์ๆให้จบ ผมจะได้เคลียร์เรื่องตัวเองบ้าง”ผมพูดใส่เขาเสียงเรียบแต่หน้านี่เริ่มหงิก
“คุณก็ไปเคลียร์สิ เดี๋ยวผมให้เจ้าหน้าที่เอาไปให้ก็ได้”พูดแบบไล่กลายๆ ยกยิ้ม
“คุณไว้ใจคนอื่นเหรอ”ผมเลิกคิ้วใส่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาเงยหน้ามาสนใจแต่อย่างใด
“อืม”สั้นๆ แต่ได้ใจว่า ไม่จำเป็นต้องเป็นกูก็ได้
“ใครวะ”อดจะสนใจไม่ได้ว่ามันเป็นใคร ที่จะหน้าตาดีและไว้ใจได้นอกจากกูอีกวะ
“บอกไปก็ไม่รู้จักหรอก ไปสิ ไม่ไปสักทีล่ะ หูกับประสาทผมจะได้มีสมาธิทำงาน”พูดพร้อมเหลือบตามาไล่นิดหนึ่ง
“นี่คุณไล่ผมเหรอ”หลุดปากถามโง่ๆซะแล้วกู นั่งอยู่สองคนในห้องขังส่วนตัวในเรือนจำ ไม่ไล่กูแล้วจะไล่ใคร มองหน้ามามองบอกให้รู้ว่า เออ ตามที่มึงคิดนั่นแหละ กระตุกยิ้มก่อนจะไม่สนใจต่อ ผมเลยเงียบปากเอาไว้ก่อน
“อืม เรียบร้อย”เกือบยี่สิบนาที คนตรงหน้าเอนหลังพิงเก้าอี้ ยิ้มให้จอตรงหน้าอย่างกับเห็นหน้าเมีย
“ผมดูบ้างดิ”ผมกระตือรือร้นทันที นี่เป็นข้อมูลอีกครึ่งหนึ่งที่ต้องรอคนๆนี้กลับมาเจาะ หลังจากเจาะไปส่วนหนึ่งแล้ว นี่เป็นอีกเหตุผลที่เขาใช้ต่อรองขอไปดูแลเมีย ผมกำลังจะลุกไปดูผลงาน เขาหันหน้าจอกลับมาให้ซะก่อน ทำเอาผมอึ้ง ก่อนจะมองหน้าเขาสลับจอคอม อารมณ์พุ่งปรี๊ดด้วยความปรีดาในสิ่งที่เห็น ผมคลิ๊กดูเผื่อจะซ่อนไว้ แต่ดูจนหมดวนมาที่เดิม กูอยากจะต่อยผู้ต้องหามีดีกรีคนนี้ฉิบหาย
“ดร. คุณคงไม่คิดจะให้ผมดูภาพคู่รักต่างวัยหรอกนะ แม่งเอ้ย”ผมกัดฟันพูดอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ สบถตอนท้ายอย่างอดไม่ได้ เป็นภาพถ่ายสวีทหวานทั้งเดี่ยวทั้งคู่เต็มไปหมด กูว่าแล้วนั่งยิ้มแม่งอยู่นั่นแหละ
“ต่างกันแค่วัย แต่ใจตรงกันก็พอ”พูดเรียบๆแต่เสียดแทง หันหน้าจอกลับไปตามเดิม กดคลิ๊กและหันมาใหม่
“เออ เข้าใจว่าเพิ่งกลับจากดื่มน้ำเน่ามา พูดซะกูจะอ้วก”อดจะแขวะใส่ไม่ได้ ตอนท้ายผมพูดกับตัวเองนะไม่ได้พูดกูกับเขา ยังไงเขาก็อาวุโสกว่า หึหึ ก่อนจะเห็นหน้าจอใหม่ มีรูปพร้อมประวัติผู้ร่วมขบวนการท่านรองฯ ปรากฏหรา ผมเลื่อนดูเป็นที่น่าพอใจ ไม่อยากจะเชื่อมีแต่พวกที่มีหน้ามีตาในสังคมทั้งนั้น จะโลภกันไปถึงไหน ทั้งที่มีกินมีใช้กันอยู่แล้ว นี่แหละผลของการทรยศแผ่นดินเกิด สมควรแล้ว
“ผมใส่รหัสป้องกันไว้แล้ว ส่งให้ในมือถือคุณแล้ว ถ้าความจำไม่ปลาทองเหมือนหน้าตา ดูเสร็จก็ลบซะ เพื่อความปลอดภัย”หน้ากูออกจะหล่อ ปลาทองตรงไหนวะ ผมถลึงตาใส่ อ้าปากจะเอ่ยแต่โดนดักซะก่อน
“พูดไม่ขาดคำ ตาโปนปากพะงาบๆซะแล้ว”ยกยิ้มพูดกอดอกพิงหลังตามเดิม ไอ้ปลาทองที่ว่า มันอาจจะพูดว่า พ่องงมึง พ่องงมึง ก็ได้ แต่ผมไม่เสียมารยาทพูดออกไปหรอกครับ
“ผมถามจริงเถอะ หนูชอบคุณตรงไหนวะ เห็นเงียบๆปากเสียใช่ย่อย”ผมกระตุกยิ้มพูดใส่บ้าง ก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋านิรภัยที่เตรียมมา
“นอกจากปาก ก็ชอบทุกอย่างนั่นแหละ”ผมอยากจะเบะปากให้ดัง ถุย แต่เกรงใจ กูเชื่อแล้วความรักนี่มันช่างทำให้คนคิดอะไรก็ดีไปหมด ถ้าไม่ได้คุยกันผมไม่รู้เลยนะว่าเขาจะมีมุมนี้ด้วย ขัดกับที่เบียร์เคยบอกผมว่า เขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ถ้าไม่จำเป็นจะไม่พูดด้วยซ้ำ แต่โดยรวมดี ถ้าไม่ได้เขาเบียร์ก็คงจะอยู่ในนี้ยาก เขาไม่ใช่ขาใหญ่แต่ทุกคนต้องยำเกรง และผมก็เคยรู้และได้เห็นมาแล้วว่าทำไม แต่กับคนที่เขารักกลับอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ เบียร์บอกว่าก็เพิ่งจะเคยเห็นอีกด้านก็ตอนที่เจอหนูนี่แหละ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าสองคนนี้รักกันได้ยังไง ไม่ใช่รักธรรมดา รักแบบตายแทนกันได้เลย จะว่าสถานการณ์พาไปเหมือนในละครที่เห็นใจกัน หรือ แนวจำเลยรัก ตบจูบ ตบจูบ ลูบคลำแล้วมารักกันทีหลัง ก็พอจะน่าเชื่อ แต่ในกรณีนักโทษกับตัวประกัน มันยากนะที่จะเกิดขึ้นได้ แต่ส่วนลึกผมว่าเขาเป็นคนดีด้วยแหละหนูถึงได้รัก
“หลงตัวเองชะมัด”คิดซะนานย้อนได้แค่นี่แหละ ได้เวลาที่ต้องไปสะสางเรื่องตัวเองสักที ในเมื่อเขาทำเพื่อคนที่เขารักได้ ผมก็ทำได้ไม่แพ้เขา ไม่ได้หมายความว่าผมเอาความรักมาแข่งกับเขา ความหมายคือผมจะทำเพื่อคนที่ผมรักเหมือนที่เขาทำ
“คุณระวังตัวหน่อยนะ อย่าเพิ่งวางใจไป ผมคิดว่าคนของท่านรองฯยังมีอยู่ โดยเฉพาะคนใกล้ตัวคุณ”เขาไม่โต้ตอบกลับพูดเรื่องอื่นแทน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ผมคิดไว้เหมือนกัน ผมห่วงเบียร์เหลือเกิน เมื่อหลายวันก่อนไอ้บอยเข้ามาคุยกับผมถึงเรื่องนี้ ดูมันกังวลมากเมื่อรู้ว่าท่านรองฯถูกจับกุม แต่มันก็ยังพยายามซ่อนความรู้สึก แต่ผมเป็นเพื่อนมันมานานทำไมจะดูไม่ออก
“อืม ขอบคุณที่เตือน ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน”ผมพยักหน้าก่อนจะกล่าวขอบคุณเขา สีหน้าครุ่นคิดถึงเบียร์ ผมกลัวเหลือเกินว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเบียร์ ผมคงไม่คิดมากเกินไปใช่ไหม ขออย่าให้มันเกิดขึ้นเลย
“ในนี้ไม่ต้องห่วง ผมจะดูให้”เขาพูดออกมาเหมือนอ่านความคิดผมออก ผมพยักหน้าเชิงขอบคุณอีกครั้ง อย่างน้อยก็ยังมีเขาที่ผมไว้ใจได้ ก่อนจะหัวเราะน้อยๆเมื่อนึกได้ว่าผมเชื่อใจเขาตั้งแต่เมื่อไรกัน แต่ผมก็เชื่อใจเขามาแล้วก่อนหน้านี้ นี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้หนูรักเขา ตอนแรกผมไม่เชื่อนะว่าจะมีคนรักษาสัจจะ พ่อหนูบอกผมว่า เขาสัญญาว่าจะดูแลและพาหนูกลับมาส่งให้อย่างแน่นอน และเขาก็ทำได้อย่างที่พูด ถึงแม้จะเฉียดความตาย เขาไม่ตั้งใจจะให้เกิดขึ้น ถ้าเป็นผมก็คงจะทำเช่นกัน ใครจะยอมให้คนที่เรารักต้องไปตายไกลตา
“อีกไม่นานผมจะพาเบียร์กลับไปหาเตี่ยให้ได้”ผมพูดอย่างมั่นใจ ไม่ต่างกับที่เขาเคยลั่นวาจาเอาไว้ ผมไม่ได้มองเขาเป็นไอดอลนะ ผมคิดเองเป็น ก็แค่ความรู้สึกรักเหมือนเขานั่นแหละ
“ผมเชื่อว่าคุณทำได้”เขาพูดให้กำลังใจ ยกยิ้มให้ ก่อนจะมีเจ้าหน้าที่พาคนที่ผมต้องการเจอที่สุดเข้ามา นี่แหละจุดประสงค์หลักที่ผมต้องมานั่งอดทนรอนอกจากข้อมูล
“หมดหน้าที่ผมแล้ว ตามสบายนะ”เขาพูดก่อนจะเดินออกไป หยุดคุยกับคนของผมพร้อมตบไหล่ เจ้าหน้าที่ปิดประตูหลังส่งเบียร์เข้ามาแล้ว ก็หลบฉากไปอีกทาง ผมมองคนตรงหน้าอย่างแสนคิดถึง ก่อนจะคว้าเข้ามากอดอย่างอดใจไม่ได้ เบียร์ดูจะตกตะลึงก่อนจะโอบกอดผมกลับมาบ้าง ถ้าไม่เกรงใจกล้องวงจรผมจะจูบโชว์ให้ดู
“เบียร์ พี่คิดถึงเบียร์เหลือเกิน”ผมพูดข้างหูพร้อมสูดกลิ่นคุ้นเคยอย่างโหยหา
“พี่สิบ พี่สิบ”เบียร์ได้แต่พึมพำเรียกชื่อผมไปมาอยู่อย่างนั้น คำว่าคิดถึงแผ่วเบาแต่ดังชัดในหัวใจ เรากอดกันสักพักก่อนจะพากันนั่ง ผมเอามือลูบหน้าอย่างสำรวจว่าเจ็บช้ำตรงไหนไหม
“ไม่มีใครทำอะไรเบียร์ใช่ไหม”ผมถามอย่างเป็นห่วง ก่อนจะสำรวจส่วนอื่นที่เห็นได้ อยากจะจับนั่งตักสำรวจทุกที่ แต่อย่างที่รู้เกรงใจ กลัวเจ้าหน้าที่จะสำลักการกระทำเรท 18 + ของผมตายซะก่อน
“ไม่เป็นไร สบายดี”เบียร์บอกผมด้วยรอยยิ้ม
“ผอมไปเยอะเลย”ผมไล่ตั้งแต่ใบหน้าจนลำตัว เลื่อนมือมากุมไว้
“ไว้หุ่นก็งี้แหละ อ้วนเดี๋ยวหลบตีนหลบมือไม่ทัน”เบียร์พูดเสียงกลั้วขำ พยายามจะให้ตลก
“ยังจะตลกอีก พี่เป็นห่วงมากนะ”ผมส่ายหน้าเอ็ดไม่จริงจัง
“ก็จะเครียดไปทำไมล่ะ อีกไม่กี่ปีก็จะพ้นโทษแล้ว นายช่วยให้โทษลดลงตั้งเยอะ”เบียร์ยิ้มพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“พี่ไม่รอวันนั้นหรอก พี่จะพาเบียร์กลับไปหาเตี่ยให้เร็วที่สุด”ผมพูดพลางส่ายหน้า มันนานเกินไปสำหรับผม ดร.ก็เหมือนกันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเลือกที่จะติดอีกทั้งที่เขายื่นเรื่องเสร็จก็จบแล้ว เท่าที่ผมรู้นะ คนอื่นๆก็ลดหย่อนลงไปตามความเหมาะสม น่าแปลกพวกที่ติดคดีจริงๆไม่มีใครหนีคดีสักคน อย่าง ไอ้เข้ม ปาน โจ๊ก ทั้งที่จะไม่กลับมาก็ได้ ยังไงนายพวกเขาก็ช่วยอยู่แล้ว กลับยินดีติดคุกตามที่ได้รับลดหย่อนอีกสิบปี แต่ถ้าทำความดีก็จะได้ลดอีก ส่วนรันก็เหลือสามปีเช่นกัน
“อย่าเลย มาถึงตอนนี้ เบียร์ไม่อยากจะอะไรแล้ว ช่างเถอะ ใครทำอะไรไว้อีกหน่อยเวรกรรมก็ตามทัน”เบียร์พูดเหมือนปลงและอโหสิกรรม มือกระชับมือผม
“ไม่ได้หรอก มันเป็นเรื่องของความถูกต้อง ไม่ใช่เรื่องของเวรกรรมอย่างเดียว เบียร์ไม่อยากออกมาหาเตี่ยกับพี่เหรอ ถึงได้พูดตัดใจอย่างนี้”ผมพูดเสียงเรียบก่อนจะอ่อนปนเว้าวอนในตอนท้าย
“อยากกสิ ทำไมจะไม่อยาก แต่ไม่อยากให้พี่สิบต้องมาเดือดร้อนและได้รับอันตรายอีก สามปีแค่พริบตาก็ถึงแล้ว เชื่อเบียร์เถอะนะ ขอร้อง”เบียร์หลุบตาตอนแรกก่อนจะเงยมาสบตาสื่อให้รู้ถึงความห่วงใย ความรัก ที่นานแล้วผมไม่ได้เห็น กลับมาแล้วแววตาแบบนี้
“พี่ไม่เคยคิดว่าเรื่องของเบียร์เป็นเรื่องเดือดร้อนและอันตรายสักนิด ถ้าเทียบกับที่เบียร์เผชิญ ตั้งแต่เบียร์เข้ามาในนี้และไม่ยอมเจอหน้าพี่อีก ชีวิตกับหัวใจพี่มันก็ตายไปแล้ว ตายทั้งเป็น”ผมไม่ได้หยอดคำหวาน แต่มันคือความจริง ผมแทบจะตายวันล่ะหลายหน แม้แต่คิดจะก่อคดีเพื่อจะได้เข้ามาอยู่กับเบียร์ด้วยซ้ำ ก่อนจะความคิดโง่ๆจะครอบงำ สติด้านดีผมก็มาเตือนซะก่อนว่าให้ลงมือทำดีกว่ามานั่งฟูมฟายหมดอาลัยตายยาก ผมถึงมีแรงฮึดอีกครั้ง
“พี่สิบ”เบียร์ครางเสียงแผ่ว ผมยิ้มยื่นมือไปลูบแก้ม
“เชื่อพี่นะ เชื่อใจพี่อีกสักครั้ง ได้โปรด”ผมขอร้องทั้งสีหน้าและน้ำเสียง คนตรงหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ไม่ใช่แค่สักครั้ง เบียร์เชื่อทุกครั้ง ใช่ว่าพี่ตายทั้งเป็นคนเดียวเมื่อไหร่ ยิ่งพยายามเกลียดก็ยิ่งปวดใจ ไม่เคยมีสักวันที่จะลืม”เบียร์พรั่งพรูคำพูดออกมาเป็นสายพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาจริงๆ ผมลุกเข้าใกล้คุกเข่าลงตรงหน้ายื่นมือไปปาดให้
“ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่พี่ทำให้เบียร์เสียใจ นับจากนี้จะไม่มีแล้ว พี่รักเบียร์”ผมดึงเบียร์เข้ามากอดทันที
“ฮึก พี่สิบ ฮึก เบียร์ก็รักพี่ รักพี่”เสียงเบียร์สะอึกสะอื้นบอกรักผม ก่อนผมลูบหลังผละออกจูบหน้าผาก ตาสองข้างให้น้ำตาหยุดไหล แก้ม จบที่ริมฝีปากอย่างเชื่องช้า ใจเราเต้นแรงกับสัมผัสที่มอบให้กัน อย่างลืมซึ่งความเกรงใจ ช่างแม่งเถอะ ผมคงไม่โดนข้อหาลวนลามและทำอนาจารผู้ต้องหาแน่ ในเมื่อเมียผมนี่หว่า ไม่ใช่เมียคนอื่นสักหน่อย หรือถ้าโดนก็ขอออกพร้อมเมียเลยแล้วกัน
“รอพี่นะ สัญญาสิ”ผมผละออกแต่ยังพูดชิดริมฝีปากนุ่ม
“เบียร์จะรอ”เบียร์รับปากด้วยรอยยิ้มที่ผมเฝ้ารอจะให้มันกลับมาบานอีกครั้งและตลอดไป จนได้ยินเสียงเตือนจากเจ้าหน้าที่ว่าหมดเวลา เรากอดกันอีกครั้ง ก่อนจะรู้สึกถึงแรงโน้มถ่วงของหนังศรีษะ
“โอ้ยยยย จิกหัวพี่ทำไมเนี่ยะ”ผมร้องออกมาเอามือกุม เมื่อคนตรงหน้าสายตาเปลี่ยนไป หายใจแรง หน้าแดง คาดว่าไม่น่าจะมีอารมณ์หื่น เหมือนจะโกรธปนอายอะไรสักอย่าง
“ไอ้สิบ มึงรู้ใช่ไหม ห๊ะ แล้วยังทำอีก”สรรพนามเปลี่ยนไปพร้อมกิริยา เมื่อเบียร์ดันแหงนหน้าไปเห็นกล้องวงจรสองตัว ผมยิ้มแห้งๆปนแหยๆ
“รู้ แต่พี่คิดว่าเบียร์ก็คงรู้เหมือนกัน ไม่เห็นห้ามนี่หว่า”ผมตอบให้รู้ว่าพี่ไม่ได้ผิดคนเดียวนะ คนตรงหน้าถลึงตา ยกตีน แต่โชคดีเป็นของผมเมื่อเจ้าหน้าที่เดินอมยิ้มเข้ามาพอดี ทำให้เจ้าของส้นตีนพิฆาตเอาลงตามเดิม พร้อมสายตาที่สื่อให้รู้ว่า
‘ฝากไว้ก่อนเถอะมึง’
พูดแต่ตาอาลัยอาวรณ์ไม่ต่างจากผมที่ตอบกลับไปทางสายตาว่า
‘พี่จะรอนะ ออกมาเมื่อไหร่เอามาฝากที่เอวหรือบ่าพี่ได้เลยจ๊ะ ที่รัก’
แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทัน แอบยกนิ้วกลาง และสื่อกลับ
‘กูจะฝากที่หน้ามึงนั่นแหละ ไอ้สิบ ไอ้ลามก’
แต่ผมก็ยังยิ้มได้ อย่างน้อยผมก็ได้เบียร์คนเดิมกลับมาแล้ว
.
.
.
.
.
“ไปไหนมาวะ ไอ้สิบ นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่”ไอ้บอยเดินเข้ามาทักพร้อมวางแฟ้มกระแทกโต๊ะเชิงแซว ผมเงยหน้าไปมอง
“ไปหาเมีย”ผมยกยิ้มมุมปากตอบตามมันตามตรง แต่ทำเอามันยิ้มเจื่อนๆ
“ระ เหรอ กูว่าแล้วทำไมมึงถึงได้ยิ้มซะปากบานเป็นตูด ฮ่าๆๆๆ”มันพูดตลกหัวเราะแต่ฟังเฝื่อนๆพอกับหน้ามันที่เจื่อนลง
“อืม แล้วมีไรวะ”ผมยอมรับก่อนจะถามมันกลับไปบ้าง
“อ๋อ ไม่มีไร เย็นนี้กูแค่อยากจะมาชวนมึงไปกินไปดื่มบ้าง นานแล้วไม่ได้ไปไหนด้วยกัน ถือโอกาสฉลองให้มึงด้วยเลยที่มีผลงานและเรื่องเมียมึงด้วย”มันเหมือนนั่งคิดอะไรอยู่ตอบด้วยท่าทางตกใจนิดหน่อย ก่อนจะพูดชวนไปสังสรรค์ ผมใช้ความคิดนิดหน่อยว่าควรจะไปดีไหม อาจจะเป็นโอกาสดีก็ได้ ดูเหมือนมันมีเรื่องอยากจะคุยด้วย
“ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร เอาไว้โอกาสหน้าก็ได้”มันเห็นผมเงียบเลยพูดออกตัวแทน
“ว่างสิ พอดีกูกำลังคิดให้แน่ใจว่ามีงานอะไรค้างอยู่ไหม”ผมตอบพร้อมชี้แจงไม่ให้มันสงสัย สังเกตดูมันกวาดตามองโต๊ะผมเหมือนหาอะไรสักอย่าง ผมปิดลิ้นชักเก็บกุญแจเข้ากระเป๋า ก็เห็นมันมองตาม
“โอเค เย็นนี้เจอกัน”มันสรุปก่อนจะขอตัว ผมพยักหน้าพอประตูปิดลง ผมถอนหายพร้อมส่ายหน้า
“บอย กูไม่อยากจะทำอะไรที่มันเกินไป ขอให้มึงคิดได้ด้วยเถอะนะ”ผมพึมพำถึงไอ้คนที่ออกไปสักครู่ ผมแน่ใจแล้วว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งก่อน บอยเป็นตัวการของเรื่อง น่าจะเกี่ยวข้องกับท่านรองฯด้วย ผมคิดว่ามันกระวนกระวายไม่น้อยที่ท่านรองฯโดนจับ นับประสาอะไรกับคนตำแหน่งน้อยกว่าอย่างมันจะไม่ถูกสาว และคนที่จะสาวก็คือผม
.
.
.
.
“มีแค่มึงกับกูเหรอวะ ไอ้พวกนั้นไม่มาเหรอ”ผมถามมันหลังจากนั่งลง ร้านที่นัดเจอเป็นร้านประจำตั้งแต่สมัยเรียนนายร้อยตำรวจด้วยกัน
“ไอ้กฤช ไอ้ชาย ไอ้เดย์ มันไม่ว่าง ทำไมแค่กูไม่พอเหรอ”มันบอกพร้อมเลิกคิ้วใส่ทำเสียงกวนตีน
“สัด กูแค่ถาม ไม่ต้องเสือกมาทำน้อยใจกูหรอก”ผมด่ามันพูดทีเล่นทีจริงใส่ ทำท่าขนลุก มันหัวเราะ ถ้าตัดเรื่องที่ผมคิดไปมันก็เป็นเพื่อนที่ผมสนิทด้วยคนหนึ่ง เพื่อนที่ไว้ใจมาตลอด อะไรทำให้มันเปลี่ยนไป ถึงทำกับคนที่ผมรักและคนที่ไม่รู้ว่ามันเคยรักบ้างไหม
“ใช่สิ กูไม่ใช่น้องเบียร์เมียมึงนี่ เฮ้ย แต่ก็โชคดีของตูดกูแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ”มันพูดพร้อมรินเมีย เอ้ย เบียร์ ใส่แก้วให้ผมยกซด เป็นเอามากกูพูดเห็นเบียร์เป็นเมีย ทั้งที่เบียร์ก็คือเมียผม งง ไหมครับ ผมยังไม่งงเลย
“น่าจะเป็นวาสนาหำกูมากกว่าที่ไม่ได้ตูดมึง ห่าราก”ผมย้อนมันกลับไปบ้าง ทำเอามันหยุดหัวเราะทำหน้าแปลกๆ ก่อนจะยิ้มขึ้นมาใหม่
“ว่าแต่ ท่านรองฯ จะรอดไหมวะ”มันถามพลางตักยำเข้าปาก ผมมองหน้ามันที่ดูถามแบบสบายๆ
“น่าจะยาก หลักฐานหมัดตัวแน่นมาก ที่เหลือก็โดนหมายจับเรียบร้อยแล้ว”ผมตอบตามตรง ดูปฏิกิริยามันไปด้วย
“ไม่น่าเชื่อ”มันพึมพำสีหน้าครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนจะยกยิ้มตามเดิม
“ทำไมวะ”ผมถามเหมือนสงสัยแต่ไม่ได้สงสัย แค่อยากรู้ว่าไม่น่าเชื่อของมันหมายความว่ายังไง จะหมายถึง ท่านรองฯไม่น่าทำแบบนี้ หรือ ไม่น่าเชื่อว่าจะถูกจับได้
“เปล่า ไม่มีอะไร”มันยักไหล่ปฏิเสธ ก่อนจะพูดต่อมือรินเบียร์ให้ผมด้วย
“เฮ้ย แค่ขวดนี้พอนะ” ผมท้วงมันไปด้วยไม่อยากกินมากเพราะต่างเอารถมาทั้งคู่ ถ้าเจอเป่าขึ้นมาเสียเกรียติประวัติตำรวจหมด ยิ่งต้องทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีต่อประชาชน ถ้าเราไม่รักษาและปฏิบัติตามกฎ ใครจะทำตาม เหมือนที่ตอนนี้ก็เกิดขึ้นแล้ว แต่เราก็แก้ด้วยการใช้กฎหมายเข้ามาจัดการ
“เออ กูรู้หรอกน่า ว่าได้แค่ไหน”มันพูดเหมือนรำคาญ แต่ไม่มากนัก ก่อนจะวกเข้ามาคุยเรื่องเบียร์ที่เป็นเมียผมต่อ“แล้วเรื่องเมียมึง เรียบร้อยแล้วเหรอ”
“โทษลดลง แต่กูจะรื้อคดีขึ้นมาใหม่ กูไม่อยากให้เบียร์ต้องลำบากและทรมานไปมากกว่านี้อีกแล้ว”ผมพูดพร้อมจ้องหน้ามันที่หลุบสายตาลง
“เข้าใจ เมียใครใครก็รัก”มันพูดพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ
“พูดเหมือนมึงมีเมียแล้วงั้นแหละไอ้บอย”ผมกระเซ้ามัน แต่ทำให้มันชะงักมือที่ตักกับแกล้ม
“มึงก็พูดไปเรื่อย มึงก็เห็นกูโฉบไปโฉบมา จริงจังที่ไหน”มันพูดต่อหลังจากเหมือนตั้งสติได้แล้ว
“ใครจะรู้ มึงอาจจะปิดกูก็ได้ มีก็ไม่ว่าหรอก ดูกูดิยังเปิดเผยเลย”ผมพูดใส่มันยิ้มๆต่อ
“กูไม่ได้หน้าด้านเหมือนมึงนี่หว่า ฮ่าๆๆ”มันพูดเชิงหลอกด่า แต่แววตามันไม่ได้มีแววล้อเล่นเท่าไรนัก
“กูรักของกู มึงไม่เคยรักใครเลยหรือไง”ผมยักไหล่ตอบพร้อมถามกลับ
“..........”ไม่มีเสียงตอบรับ พร้อมสีหน้าเหม่อลอยเคร่งเครียด
“ไอ้บอย เป็นไรวะ กูถามแทงใจมึงหรือเปล่า ขอโทษแล้วกัน”ผมเรียกมันที่เงียบลงไปอีก มันเงยหน้ามาสบตา
“รักเหรอ หึ กูไม่รู้จะเรียกความรักดีไหมที่ผ่านมา”มันพูดพร้อมแค่นหัวเราะเหมือนเยาะตัวเอง
“ทำไมวะ สักคนก็ไม่มีเลยหรือไง”ผมแหย่คำถามใส่มันไปอีก พร้อมทำตัวสบายๆตักโน่นตักนี่เข้าปาก แต่จับตาดูมันตลอด
“คนรัก กับ อนาคตที่ดี มึงเลือกอะไรวะ”มันไม่ตอบแต่ถามอย่างอื่นแทน
“กูเลือกคนรัก เพราะถ้ามีคนรักเคียงข้างเป็นกำลังใจ กูก็สร้างอนาคตที่ดีตามได้”
ผมตอบมันอย่างไม่ต้องคิด มันอึ้งไปพักก่อนจะถามต่อ
“และถ้าสมมุติเขาถ่วงอนาคตมึงล่ะ จะทำยังไง”มันจ้องหน้าผมอีกครั้ง
“ไม่มีคนรักกันที่ไหนถ่วงอนาคตเราหรอกนะ ถ้ารักกันจริง นอกจากว่า อนาคตที่เลือกมันไม่ถูกต้อง เขาถึงได้ท้วงเพราะเป็นห่วงมากกว่าจะเรียกว่าถ่วง”
ผมตอบมันอย่างไม่ลังเลอีกครั้ง จ้องหน้ามันบ้าง และพากันเงียบไปอีก ที่นี้นานมาก
“จริงของมึง ไม่มีคนรักกันที่ไหนจะไม่หวังดีกับคนที่ตัวเองรัก คงมีแต่ไอ้คนรักหน้าโง่ หน้ามืดตามัว เห็นถูกเป็นผิด จนเลือกเส้นทางเหี้ยๆ ไม่พอ ยังพาเขาจมลงนรกไปด้วย และกว่ามันจะคิดได้ก็สายไปแล้ว เสียทุกอย่าง เอากลับคืนมาไม่ได้”มันพูดเสียงเศร้าเหมือนคนสำนึกผิดอะไรสักอย่าง แต่ไม่แน่ใจว่ามันหมายถึงตัวเองหรือเปล่า
“กูเคยคิดนะว่า การมีลาภยศ มีเงินทอง มีความสะดวกสบายทุกอย่าง จะทำให้ชีวิตดีขึ้น และมันก็ดีจริงๆ ดีจนน่าใจหาย แต่สุดท้ายก็ต้องแลกกับหลายสิ่งหลายอย่าง ถ้าย้อนกลับไปได้กูขอไม่มีดีกว่า”มันพูดก่อนจะกรอกเบียร์เข้าปากไปอีก ตั้งแต่ผมกลับมาดูมันเปลี่ยนไป ไม่ใช่ไอ้บอยที่ดูทะนงตัวและมั่นใจคนเดิม สีหน้าหมองคล้ำ เคร่งเครียดคิ้วขมวด ตลอดเวลา ยิ่งตอนมันรับโทรศัพท์ยิ่งแล้วใหญ่ หลังรับเสร็จกุมขมับ เหมือนที่ผมเคยใครคนหนึ่งเป็น และคนๆนั้นก็จากโลกนี้ไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดแสดงว่าเวรกรรมกำลังเริ่มคุกคามมันใช่ไหม
“มึงย้อนกลับไปไม่ได้ แต่มึงแก้ไขได้ ถึงมันจะไม่ช่วยให้อะไรกลับมา ก็ดีกว่าไม่ทำอะไร”ผมพูดปลอบมัน
“ขอบใจที่ปลอบใจกู มึงเป็นคนดี ดีซะจนบางครั้งกูอิจฉา ไม่ว่าจะทำอะไรกูจะก้าวทีหลังมึงเสมอ แต่มึงก็ไม่เคยทิ้งกู ช่วยเหลือ แต่กูก็ยังอดอิจฉามึงไม่ได้ น่ารังเกียจไหมเพื่อนแบบนี้”มันยกยิ้มมุมปากพูดอย่างสมเพชตัวเอง
“ก็มึงเป็นเพื่อนกู”ผมบอกมันเสียงเรียบ
“แล้วที่เพื่อนที่ทรยศหักหลังล่ะ มึงยังนับเป็นเพื่อนอีกไหม”มันย้อนถามกลับ
“เป็น ถ้ามันพิสูจน์ตัวเองว่ามันจะไม่ทำอีก กูก็พร้อมจะให้อภัย แต่ถ้ามันยังคิดอะไรไม่ได้กูก็พร้อมจะอโหสิให้มันเป็นครั้งสุดท้ายของชีวิต”ผมพูดกลับด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง จนมันผงะหน้าซีดเผือด
“...........”
“...........”
“นี่กูจริงจังจนมึงเงียบไปเลยเหรอวะ ไอ้บอย ไอ้บอย”ผมพูดพร้อมเรียกมันเสียงดังนิดๆ
“เอ้อ เออ สิ สัด กูตกใจหมด แล้วนี่เราคุยอะไรกันวะ”มันสะบัดหน้าก่อนจะกลับเข้าสู่โหมดเดิม
“มึงนั่นแหละแพร่มอะไรก็ไม่รู้ ให้กูตอบ พอกูตอบก็หน้าซีดเป็นตีนเปียกน้ำเชียวมึง หึหึหึ”ผมพูดเปรียบกลั้วหัวเราะ
“ไอ้สิบ เหี้ย พูดซะกูหน้าเปลี่ยน”มันด่ากลับ ทำให้นึกถึงบรรยากาศสมัยก่อนๆที่ผ่านมา ผมไม่ได้ใจอ่อน แต่ผมกำลังให้โอกาสคนอยู่ แต่ถ้ามันไม่อยากคว้าเอาไว้ ผมก็คงต้องขอคืนและหยิบยื่นอย่างอื่นให้มันแทน
“หน้าเปลี่ยนดีกว่า ใจ ที่เปลี่ยนไปนะมึง”ผมเน้นตรงคำว่า ใจ กับมันด้วยรอยยิ้มตรงมุมปาก ไม่ได้อยากจะแทงใจอะไรมันนักหนา แต่สิ่งที่มันทำกลับสร้างความสาหัสให้คนบริสุทธิ์
“มึง หมายถึงอะไร”มันถามยิ้มเก้อๆ
“อ๋อ กูเห็นเขาฮิตไปศัลยกรรมหน้าตาให้ดูดีกันเยอะไงสมัยนี้ ก็เลยคิดขำๆ ยกเว้น ใจ ที่มันศัลยกรรมกันไม่ได้ ว่าจะให้ดีหรือเลว มันขึ้นอยู่กับสันดานและจิตสำนึกของคน มึงว่าไหม”ผมพูดกลั้วหัวเราะ พยายามลดความตึงเครียด แต่ดูเหมือนจะทำให้หน้ามันเครียดกว่าเดิม กูไม่อยากทำร้ายจิตใจมึง แต่มึงทำร้ายกูกับคนที่กูรักก่อน และยังอีกคนที่กูมั่นใจว่า มึงกับเขาต้องมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งแน่นอน
“อืม”มันรับคำสั้นๆ ก่อนจะชวนกินต่อ และคุยเรื่องอื่น
.
.
.
.
-
“ผมไม่ว่างครับ วันนี้ เป็นวันอื่นได้ไหม”
“ยังไม่มีจังหวะ และคงไม่ไป งานผมเยอะ”
“ผมก็บอกแล้วไง ว่าไม่ว่าง พูดไม่รู้เรื่อง”
“เฮ้ย”
จากครับจนกระทั่งเฮ้ย ผมกำลังตั้งใจฟังไอ้บอยคุยโทรศัพท์ แต่ไม่ได้ตั้งใจจะฟัง คือ ผมเดินผ่านมาพอดีและได้ยิน รู้สึกเอะใจกับลักษณะท่าทางของมันก็เลยฟังสักหน่อย เผื่อจะคุยกับเรื่องที่ผมกำลังติดตามอยู่ด้วย แต่ไม่มีเสียงพูดต่อมันกดวางอย่างหัวเสียเดินจากไปจากตรงนั้น ผมเดินกลับมาห้องทำงานพลางคิดถึงเมื่อวาน หลังจากแยกทางกัน ผมย้อนกลับไปซุ่มที่บ้านมัน รอพักใหญ่มันก็กลับมา หน้าตาเคร่งเครียดลงมาเปิดประตู แต่ยังไม่ได้เข้าบ้านก็มีรถมาจอด มันผงะไปเล็กน้อยก่อนจะทำสีหน้าปกติ และก็มีคนเดินลงมาจากรถเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งพอกับมัน หน้าตาคมเข้มดูดุดัน มีอีกสองคนน่าจะเป็นลูกน้อง ตรงกระชากคอเสื้อมันอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงกระแทกรั้วบ้าน มันทำสีหน้าบอกว่าจุก ผมขยับเข้าไปใกล้อีกนิด แต่ไม่ได้ยินอะไรนอกจาก
‘ผมไม่ทำแล้ว ผมจะเลิก’มันพูดเสียงดังพอสมควร
‘ทำไม เพิ่งจะกลัวเหรอ หึหึ’ผู้ชายคนนั้นแสยะยิ้ม
‘ไม่ได้กลัว แต่ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องทำ อีกอย่าง ตะ โอ้ย’มันก็ตะคอกกลับก่อนจะร้องเมื่อโดนต่อยที่ท้องจนตัวงอ ผมกระชับปืนถ้ามันทำมากกว่านี้ ไอ้พวกนี้ต้องเกี่ยวข้องกับคดีเบียร์แน่
‘ได้ไปเยอะคิดจะหยุดหรือไง คุณตำรวจ’มันพูดเสียงล้อๆเอามือตบหน้าแปะๆ ก่อนจะแรงจนหน้าหัน ไอ้บอยกัดฟันแต่ยังไม่กล้าจะทำอะไร ผมรู้สึกเหมือนอาชีพที่มีเกรียติโดนดูถูก แต่จะโทษใครได้ในเมื่อไอ้คนมีสีคนนี้มันทำให้โดนดูถูก
‘ผมบอกแล้วไงว่ามันจบแล้ว คุณก็เห็นนี่ว่าเรื่องมันเงียบ ไม่มีอะไรแล้ว จะเอายังไงอีก’ไอ้บอยพูดใส่เหมือนเหนื่อยใจปนขอร้อง
‘ยังไม่จบ คุณก็รู้ว่าตอนนี้มันกำลัง’มันพูดแค่นั้นก่อนจะเงียบเสียง เหมือนโดน กบว.ดูดเสียงตรงถ้อยคำไม่เหมาะสม เหี้ยเอ้ย กูเกินสิบแปดแล้ว
‘ขอเวลาหน่อย มันไม่ได้ง่าย’ไอ้บอยเหมือนจะรู้แน่ว่าเรื่องอะไร เพราะมันตอบหลังเงียบไปอึดใจ
‘ผมให้เวลาคุณหนึ่งอาทิตย์นับจากวันนี้ ถ้าไม่สำเร็จ คงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น’มันปล่อยคอเสื้อก่อนจะมองรอบข้างอีกครั้ง และขึ้นรถออกไป ไอ้บอยถอนหายใจเอามือลูบหน้าอย่างเหนื่อยล้า
‘ไม่น่าเลย ไม่น่าเลย’มันพูดพร้อมทุบมือตรงประตู
“พี่สิบ”
“พี่สิบ”
“อะไรวะ”
ผมหันไปพูดกับไอ้คนเรียก ไอ้ต้น ลูกน้องผมอีกคนที่อยู่กันมานาน พลางคิดมึงคงไม่เปลี่ยนไปหรอกนะ
“จะให้ดูรายงาน พี่เป็นอะไร คิดถึงเมียเหรอ ครึครึ”
โป๊ก
“โอ้ยยย พี่ วิญญาณหลุดแล้วมั้งกู เล่นไม่ได้เลยนะ ของสูงเนี่ย พอ ๆๆๆ แล้ว”มันเอามือคลำหัวหลังจากโดนแฟ้มกระแทกกลางกบาล ไม่ได้แรงแต่มันโอเวอร์แอ็คติ้ง
“สม ไหนล่ะรายงาน”ผมไม่โอ๋มันเพราะไม่ใช่เมีย ถามถึงงานที่ให้ไปทำ
“อะไรวะ จะถามห่วงสักนิดไม่มี ใช่สิ ไม่ใช่ มะ ว๊าคคค ผู้กอง ๆ นี่ๆ รายงาน”มันกระโดดหนีไปอีกทางรีบยื่นให้ทันทีก่อนจะโดนตีนแทนมือ ถ้าอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว จะดูเป็นกันเองแต่มันก็ไม่เคยลามปามไปมากกว่านี้ มันเป็นรุ่นน้องและลูกน้องที่รู้กาลเทศะดีคนหนึ่ง
“แน่ใจนะ ว่าไม่ผิดตัว”ผมถามไอ้ต้นหลังจากดูรายงานที่มีประวัติพร้อมอยู่ในนั้น
“แน่ใจสิพี่ น้องจุ๊บเช็คเองกับมือเลยนะ แค่เอ่ยชื่อพี่สิบ ไม่มีพลาด”มันยังไม่วายล้อเลียนตามนิสัย แต่เวลางานก็มุ่งมั่นไม่มีย่อท้อ ช่วงผมไม่อยู่ก็ได้มันนี่แหละคอยดูแลน้องกับเตี่ยเบียร์ให้
“ทำไมมึงชอบยกแฟนให้คนอื่นวะ”ผมว่ามันที่หุบปากฉับ หึหึ
“จะบ้าเหรอพี่สิบ โยนขี้มาให้”มันสวนกลับก่อนจะหุบปากเงียบ น้องจุ๊บ ที่มันเอ่ยถึง ทำงานเกี่ยวกับทะเบียนราษฎร์ที่ว่าการอำเภอใกล้ๆกับสถานีตำรวจที่ผมทำงานอยู่ ชื่อจริง จตุรงค์ เขียนไม่ผิดครับ น้องจุ๊บกับจาตุรงค์คือคนเดียวกัน น้องเป็นเพศชายแต่กายภาพการแสดงออกสาว ไอ้ต้นบอกว่าน้องจุ๊บปิ๊งผมอยู่ แต่โดยรวมน้องนิสัยดี น่ารัก สนิทกับคนง่ายโดยเฉพาะผมถึงเนื้อถึงตัวตลอด
“กูก็เห็นมึงไปแดกเขาทุกที”ผมย้อนมันกลับแต่สายตาไล่กวาดดูอย่างละเอียดในรายงาน
“แดกของ พี่ ไม่ใช่แดกมัน ผมเสียหายนะ พอๆ คุยเรื่องนี้ดีกว่า เป็นไงพี่”มันท้วงกลับมาบ้างพร้อมเปลี่ยนเรื่อง เมื่อวานผมแอบบันทึกพวกมันเอาไว้ และเอามาทำให้ชัดเจนขึ้นส่งให้ไอ้ต้นไปจัดการ แต่ไม่ได้บอกอะไรมันมากได้แต่กำชับว่าอย่าแพร่งพรายออกไปเป็นความลับ มิฉะนั้นมึงจะถูกย้ายโดยไม่มีสาเหตุ ขู่มันไปงั้นแหละครับ ผมไม่เคยใช้อำนาจหน้าที่ในทางที่ผิด ย้ำ แค่ขู่ แต่ดูมันจะเชื่อว่าผมพูดจริงมาก
“ไม่เคยมีประวัติอาชญากรมาก่อน ไม่น่าเป็นไปได้”ผมพึมพำกับตัวเอง
“ทำไมเหรอพี่”ไอ้ต้นถามด้วยความสงสัยจริงๆ ไม่ได้กวนตีนแต่อย่างใด
“กูยังบอกตอนนี้ไม่ได้ ขอเวลาอีกนิด”ผมยังไม่อยากบอกอะไรมันมาก มันก็พยักหน้า ดีที่มันเข้าใจง่ายไม่เซ้าซี้
“เออ พี่ ถามอะไรหน่อยดิ”กูชมในความคิดยังไม่ขาดคำ หักหน้ากูในความจริงซะได้
“อะไรของมึง”ผมถามติดรำคาญนิดๆ
“พี่บอยเขาเป็นอะไรวะ ดูเครียดๆ”คำถามมันทำเอาเงยหน้า นี่ไอ้ต้นมันสังเกตเหมือนกันเหรอ
“ไม่รู้ว่ะ”ผมส่ายหน้าดูปฏิกิริยามัน
“อ้าว พี่สนิทกันไม่ใช่เหรอ ผมไม่ได้อยากจะเสือกอะไรหรอกนะ แต่ดูแกเครียดมาก วันนี้ก็ดูกระวนกระวาย มองแต่โทรศัพท์ตลอดเวลา พอมีเสียงเรียกเข้าก็เหมือนผวาอย่างกับเห็นผี หรือ ว่าแกโดนโรคจิตโทรมาเซ็กส์โฟนวะพี่”มันท้วงเชิงต่อว่าก่อนจะสาระแนสาธยายพร้อมตั้งข้อสันนิษฐานที่ไม่น่าจะคิดออกมาได้
“มันคงขี้เกียจครางและเล่นว่าวโชว์แล้วมั้ง เลยเครียด”ผมตอบมันหน้าตาเฉย แต่มันอ้าปากหวอ
“กูขอโทษนะพี่ อุบาวท์ฉิบหายความคิด”มันยกมือไหว้ขอโทษพร้อมค้อนให้อีกหลายตลบ
“เดี๋ยวกูตบคว่ำ ทำท่าน่าแขยง มึงจะไปไหนก็ไป กูเคลียร์งานก่อน ขอบใจเดี๋ยวตอบแทนทีหลัง”ผมโบกมือไล่มัน ให้ออกไปสักที กูจะทำงานทำการบ้าง เดี๋ยวจะยาว
“ไล่เชียวนะ ไปก็ได้ แล้วไอ้ตอบแทนทีหลัง ผมไม่เอาได้ป่ะ ผมยังไม่อยากเสียข้างหลังให้พี่ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”มันเบะปากแต่ยังไม่วายพูดกวนตีนก่อนออกไป
“เดี๋ยวมึงจะเสียข้างหน้าแทน มา ตีนกูว่างจะประทับให้”ยกนิ้วกลางให้มันพร้อมด่าไปด้วย เสียภาพพจน์หัวหน้าที่ดีอย่างกูหมด มันยักไหล่ก่อนจะปิดประตู ผมเอนตัวพิงพนัก ในประวัติมันขาวสะอาด อาชีพการงานสุจริต ผิดกับที่เห็น
.
.
.
.
ผมขับรถกลับห้องพักหลังจากออกเวร ที่จริงเลิกตั้งนานแล้วแต่ยังหาข้อมูลคนพวกนั้นเพิ่มเติมและหลักฐานอื่นๆมาประกอบ เกี่ยวกันแน่นอน ไอ้บอยกับคนพวกนี้เป็นสาเหตุให้เบียร์ติดคุกและเสกต้องมาตาย ขณะที่รถติดไฟแดง ผมสังเกตเห็นมีรถมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งมาจอดเทียบ ไม่ได้คิดอะไรคิดว่าเป็นผู้คนสัญจรไปมาตามปกติ แต่ทำไมรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองผ่านหมวกกันน็อคทะลุกระจกติดฟิลม์เข้ามาในตัวรถ ผมหันไปมองก็เป็นอย่างที่รู้สึกจริงๆ เขาหันหน้ามาทางนี้
“คิดมากไปมั้งกู”ผมพูดกับตัวเองพอสัญญาณไฟเขียวผมก็ออกตัวทันที มอเตอร์ไซด์คันนั้นก็เลี้ยวไปอีกทาง ผมแวะซื้อของตรงปากทางคอนโด เป็นอีกที่ที่ผมใช้พัก ผมจะกลับบ้านช่วงสุดสัปดาห์ก็พอกับที่น้องสาวผมกลับเหมือนกัน ขานั้นเดินทางขึ้นเหนือร่องใต้ ไปเมืองนอกเป็นว่าเล่นด้วยหน้าที่การงานที่ชีพจรลงตีนอยู่เสมอ จนไม่มีเวลาหาคู่ครอง ไม่ใช่ไม่มีใครมาจีบ แต่มันไม่สนใจเอง บอกเบื่อ ถ้ามีผัวก็ต้องมีลูกทำให้ไม่สนุกกับงาน ใช้ชีวิตไม่คุ้ม ผมก็อวยพรให้มันสนุกกับตัวเองต่อไป
“วันนี้เงียบจังแหะ สงสัยอากาศดีนอนกันไว”ผมมาถึงลานจอดรถใต้คอนโดที่เงียบสนิท แม้แต่ รปภ. ก็ไม่มี ปกติต้องเดินตรวจ คงเข้าห้องน้ำล่ะมั้ง ผมสอดส่ายสายตามองรอบนอกก่อนจะกระชับปืนที่ลำตัวตามสัญชาติญาณที่ถูกฝึกมา เปิดประตูรถลงมาช้าๆ มีเสียงเคลื่อนไหวแต่ยังไม่เห็นว่าเป็นอะไรกันแน่ ระหว่างคนกับหมา มันมีหมาพันธ์ทางอยู่สองตัวที่อยู่แถวนี้มันคุ้นเคยกับคนที่นี่ดี ถ้ากลับมาผมจะต้องเห็นมันนอนตรงป้อม ผมเดาะลิ้นลองเรียกสองสามครั้งก็เงียบกริบ ผมก้มหลบทันทีที่เห็นเงาอีกด้านของกำแพง
ปรุ
ปรุ
กระสุนเฉียดไหล่ผมไปนิดเดียว มันใช้ปืนเป็นใบ้ยิงใส่ผม จะตายยังเสือกคิดตลกอีกกู ผมควักปืนออกมาเตรียมพร้อม หูฟังความเคลื่อนไหวรอบข้าง
ปรุ
ปรุ
ผมกลิ้งตัวหลบไปอีกฟากเมื่อกระสุนสาดมาจากใต้ท้องรถ อาศัยความคล่องตัวผมกระโดดขึ้นบนหลังคารถ เห็นคนที่ประทุษร้าย ไอ้หมวกกันน็อคคนนั้น
ปัง
“อ๊าค อุบ”
มันร้องออกมาเมื่อผมยิงน่าจะถูกแขนมัน ผมลงจากหลังคาก่อนจะหลบตรงหลังเสา
ปรุ
ปรุ
ปรุ
เสียงกระสุนสาดใส่มาอีกอย่างไม่ให้ตั้งตัว
“เก็บมันให้ได้”เสียงมันสั่งพวกเดียวกัน ที่ตามมาสบทบอีกสามคน มือถือก็ดันอยู่ในรถอีกกู ต้องหาทางกลับไปขึ้นรถให้ได้ อย่างน้อยรถผมก็กันกระสุน แล้ววันนี้ก็ช่างเป็นใจจริงๆไม่มีคนผ่านมาเลย คงเพราะสุดสัปดาห์อาจจะกลับบ้านหรือออกไปเที่ยวกัน แต่ที่ผมห่วงคือ รปภ. ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า ภาวนาอย่าให้เขาเป็นอะไรเลย ช่วงจังหวะนั้นมีรถผ่านเข้ามาสองคัน สาดไฟมาบริเวณนี้ ผมสพโอกาสวิ่งอ้อมไปอีกด้านกดรีโมทรีบเข้าไปข้างในสตารท์ออกทันที
“เฮ้ย มันหนีไปโน่นแล้ว ตามไป อย่าให้รอดไปได้”เสียงพวกมันตะโกนโวกเวก ก่อนจะขี่ตามผมมาบ้าง ผมขับเข้าไปในซอยที่ซอกแซก แต่ยังเห็นไฟรถพวกมันตามไม่ไกลเท่าไหร่ ก่อนจะโผล่ถนนใหญ่ ขับปาดซ้าย แซงขวา หยิบมือถือกดเบอร์ฉุกเฉินทันที พอรับผมแจ้งชื่อและตำแหน่งทันที
“ครับ ผู้กอง”เป็นด่านตรวจตรงจุดข้างหน้าที่ผมกำลังจะไปถึง
“ช่วยสกัดจับรถเครื่องสีดำ ยี่ห้อxxx กำลังไล่ตามผมมา และ บราบราบรา”ผมบอกรายละเอียดเท่าที่สังเกตได้ เจ้าหน้าที่รับทราบ ผมทำเป็นชะลอ ก่อนจะขับเร่งเมื่อมันตามมาติดๆ แล้ว จนเห็นด่านข้างหน้ามีนายตำรวจโบกและซุ่มอยู่อีกสี่นาย พวกมันเบรกเอี๊ยดทันที ก่อนจะเร่งเครื่อง ผมเลี้ยวรถหมุนไปวงคว้างหันไปเผชิญหน้ากับพวกมัน เร่งเครื่องไม่ต่างกัน พวกมันจะเลี้ยวกลับแต่หันไปเจอรถตำรวจสองคัน พร้อมเจ้าหน้าที่อาวุธครบมือ พวกมันมองหน้ากัน ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ผมไม่คิดว่ามันจะทำ มันเร่งเครื่องก่อนจะบิดข้ามไปอีกเลนตัดหน้ารถเมล์แค่ฉิวเฉียด ทำให้รถเมล์เบรกสุดตัว เสียงผู้คนกรีดร้อง พร้อมรถคันหลังที่ตามมาเบรกไปตามๆกัน
“เหี้ยเอ้ย พวกมึงมาจากเปียงยางกันไงวะ”ผมสบถอย่างหัวเสีย ฝีมือไม่ธรรมดาเลย ต้องมีคนสั่งมาเก็บผม ไอ้บอย ต้องรู้แน่นอน นี่มันคิดจะฆ่าผมปิดปากเหมือนที่ผ่านมา หรือ ไม่อย่างนั้นก็มีคนสั่งมันมาอีกที แต่ไม่ว่าจะเหตุผลอะไร ผมก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน
.
.
.
ข่าวกระจายอย่างรวดเร็ว เมื่อผมมาถึงที่ทำงานตัวเอง ก็ถูกเรียกพบทันที จะใครล่ะครับ ลุงผมเอง
“นี่ไม่ใช่วิญญาณมึงใช่ไหม”นั่นคือคำทักทายของญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรักดุจพ่อแม่
“วิญญาณที่ไหนหล่อขนาดนี้”ผมพูดกลับยิ้มๆ ใส่ลุงที่เบะปากดัง ถุย ก่อนผมจะเล่าให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน
“มึงจะเอายังไง จะทำอะไรก็รีบทำนะโว้ย เกิดตายไปก่อนเมียมึงมีผัวใหม่แน่เมื่อพ้นคุก”เป็นคำพูดที่ให้กำลังใจดีมาก
“ไม่มีทาง นอกจากผมคนอื่นไม่สเปคเมียผมแน่นอน”ผมพูดขำๆแต่มั่นใจ
“สาธุ กูขอให้เมียมึงตาสว่างเลิกเห็นควายเป็นคูโบต้าสักที”ไม่พูดเปล่ายกมือท่วมหัวทำเอาผมหัวเราะ ก่อนจะปรึกษาลุง
“คิดดีแล้วเหรอวะ”ลุงถามถึงความมั่นใจหลังคุยกันเสร็จ
“มันก็มีวิธีเดียว จะง้างปากให้คนร้ายมันพูดคงไม่พูดแน่”ผมตัดสินใจอย่างไม่ลังเล
“เกิดมันฉวยโอกาสเล่นมึงก่อนล่ะ”ลุงถามย้ำอีกครั้ง
“อะไรเกิดก็ต้องเกิด ยังไงพวกมันก็ไม่ปล่อยผมอยู่แล้ว”แววตาผมฉายความเด็ดเดี่ยว เพื่อคนที่ผมรัก ยังไงก็ต้องเสี่ยง
“ระวังตัวด้วยแล้วกัน”ลุงตบไหล่พูดอย่างเป็นห่วง ผมยิ้มรับก่อนจะเดินออกมา กลับห้องทำงานก็เจอไอ้บอยอยู่ในนั้น
“มึงไม่เป็นอะไรนะ”มันถามเสียงเบา สีหน้าดูวิตกกังวล
“เป็นแล้วกูจะมายืนตรงนี้หรือไง”ผมยกยิ้มตอบมันกลับ
“แล้ว พวกมันเป็นใคร รู้ไหม”มันถามอีก
“ไม่รู้สิ ไม่เห็นหน้า นึกไม่ออกว่าไปมีเรื่องกับใคร จำได้ กูก็ไม่เคยแย่งเมียใครนะ หรือว่า”ผมยักไหล่พูดขำๆ ก่อนจะทิ้งท้าย
“อะ อะไรมึงคิดว่าใคร”น้ำเสียงมันดูร้อนรนมาก ผุดลุกขึ้นมาเกือบถึงตัว
“พวกท่านรองหรือเปล่าวะ”ผมพูดออกไปแสร้งก้มหน้าเปิดลิ้นชัก แต่เห็นมันลอบถอนหายใจ
“เออ ก็อาจจะใช่นะ กูว่ามึงระวังไว้หน่อยก็ดี”มันเออออเห็นด้วย ผมก็พยักหน้า มันถามอีกนิดหน่อยก่อนจะขอตัว จังหวะที่มันกำลังจะเปิดประตู
“ไอ้บอย”ผมเรียกมันที่สะดุ้งนิดๆ
“อะไรวะ”มันหันกลับมาถาม
“กูรบกวนมึงหน่อยสิ”ผมพูดเชิงขอร้อง มันเลิกคิ้ว ก่อนจะเบิกตาอ้าปากเมื่อผมเอ่ยปาก
“ขอกูไปพักกับมึงหน่อย”
“ว่าไง หรือถ้ามึงกลัวจะได้รับอันตรายไปด้วย กูไม่ไปก็ได้ แต่นอกจากมึงกูก็ไม่เห็นใคร ถ้าบ้านลุงกูมันจะเด่นเกินไป คิดว่าพวกมันต้องรู้ว่ะ”ผมพูดต่อเมื่อเห็นมันยังเงียบทำสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“เฮ้ย กูไม่ได้กลัว แล้วมึงแน่ใจได้ยังไงว่าพวกมันจะไม่รู้ว่ามึงอยู่บ้านกู”มันรีบปฏิเสธพร้อมถามกลับ
“มันรู้จักบ้านมึงเหรอ”ผมก็ย้อนถามมันทันที
“ปะ เปล่ากูหมายถึงว่า เกิดมันสะกดรอยตามมึงล่ะ ไม่ใช่ว่ากูจะกลัวหรือไม่ช่วยมึงถ้าเกิดเรื่อง ก็เราเพื่อนกัน”มันพูดเสียงเบาในตอนท้าย
“ก็ใช่ไง ก็เพราะเป็นเพื่อนกูถึงได้ไปพักด้วย”ผมตอบมันยกยิ้มมุมปาก มันอึ้งไปนิดก่อนจะพยักหน้าและเดินออกไป ผมมองจนมันประตูถูกปิดลง
“ก็เพราะมึงเป็นเพื่อนกูถึงให้โอกาสมึง และจะเป็นครั้งสุดท้าย”ผมพูดตามหลังที่มันไม่ได้ยิน หลักฐานในการจะช่วยเบียร์ที่มีอยู่มันพอที่จะเปิดโปงมันได้แล้ว แต่ผมต้องการถอนรากถอนโคนตัวการใหญ่ให้สิ้นซาก เลยต้องจัดการทีเดียว ผมรู้ความชั่วไม่มีวันหมดไปได้ง่าย มันก็เหมือนวัชพืชที่ขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า พอกับต้นกล้าแห่งความดีที่เพราะขึ้นมาใหม่ได้เช่นกัน
*****************************************************************************************************************************
ปล. มาพร้อมวันครูและวันหวยออก ตอนหน้าเป็นตอนจบของคู่นี้จ๊ะ แล้วก็ตามด้วยคู่นาย และ รันคู่???? ฮ่าฮ่าฮ่า o18
และไปปิดการปล้นที่คู่หลักอีกครั้งเป็นอันเสร็จพิธี อย่าเพิ่งเบื่อกันเน้อ เหอเหอ ขอบคุณทุกกำลังใจ :กอด1:
มาช้าไม่ได้คิดจะยื้ออะไรหรอกค่ะ แต่งานมันเยอะขึ้นจริงๆ ค่ะ แต่รับประกันจบแน่นอนไม่มีดอง เปลืองเกลือเปลืองไห
หุหุ :mew1:
-
จิ้ม :z13:
-
สิบถอนมันอย่าให้เหลือ เอาให้ราบกันไปข้าง
เบียร์ทนอีกนิด
-
พี่สิบจัดการให้เรียบ แก้แค้นแทนน้องเบียร์
-
ขอสารภาพว่าตามอ่านมาได้สักพัก แต่ยังไม่เคยเม้นเลย
เป็นอีกเรื่องที่ชอบมากๆ ทั้งบุคลิกของแต่ละตัวละครและการดำเนินเรื่อง ดีกรีความมันส์ไม่เคยตกไปเลยสักตอน อ่านทีไรลุ้นตลอด.. o13
ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้ะ :L2: :pig4:
-
เชียร์พี่สิบ ให้ช่วยเบียร์ให้ได้
รันคู่???ลุ้นอ่ะ หนึ่งในผู้ที่แหกคุกไปด้วยกันมั้ยนะ
-
เบียร์ เป็นกำลังใจให้ พี่สิบ ด้วยนะ
ส่วนเค้าขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งละกันนะ อิอิ ^^
-
พี่สิบ ลุยสุดตัวเพื่อช่วยน้องเบียร์
ป้ายไฟจัดมา!!!! สู้สู้ อิอิ
o13
-
ไม่เบื่อหรอกค่าาา รักจะตายยยย คริๆ
มาบ่อยๆยิ่งรักเลยยยย :impress2:
-
มาให้กำลังใจพี่สิบ จับพวกมันให้หมด เพื่อเมียสุดที่รัก :hao6:
-
จบแล้วต้องแต่เรื่องใหม่ให้อ่านอีกนะคะ ชอบการแต่งมากเลยยย :mew1:
-
บอยนี่ทำงานให้ใครอีกเนี่ย สงสารพี่สิบ เป็นตำรวจที่งานหนักจริงๆ
-
:angry2: :angry2: :angry2:
ขนาดนี่แล้วมรึงยังไม่สำนึกอีกเหรอบอย ต้องให้คนที่รักมรึงหวังดีกับมรึงตายไปอีกกี่คนหะ
รอตอนต่อไป พร้อม NC สิบเบียร์ กรุณาอย่าตัดไปที่โคมไฟ
-
น่ารักอ่ะ หวังว่าบอยคิดได้
-
:m16:เพราะมีคนอย่างบอยไงประเทศถึงไม่เจริญสักที
มีเพื่อนดีอย่างสิบแล้วยังไม่สำนึกอีก
ปล. รอคู่ เบียร์สิบ อย่างใจจดใจจ่อ :z1:
-
พี่สิบสู้ๆ
-
:katai1:
ลุ้น
-
ขอให้บอยกลับใจได้แล้วกัน เผืีอบางทีอาจจะได้คู่กับรัน :laugh:
-
:ling1: :ling1: รอๆๆ ได้ค่ะ ปูเสื่อรอหน้าคอมนี่ล่ะ
-
ต้องถอนโคนให้หมดคนแบบนี้อ่ะ
-
...คู่นี่ก็โรแมนติก จุ๊บกันในคุก ต่อหน้ากล้องวงจรปิด 2 ตัว555
...สนุกจ้า รอติดตามตอนต่อไป ยังไงก็ให้ผู้หมวดอยู่รอดปลอดภัยไปครองรักกับที่รักด้วยนะ :laugh:
-
ขอให้พี่สิบปลอดภัยนะ
-
เอาใจช่วยพี่สิบให้ทำงานสำเร็จปลอดภัย
:กอด1: :L1: :pig4:
-
แล้วคู่สุดท้ายนี่ใครอะคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่สิบเล่นบทเสี่ยงอีกแล้วสิน่าาาาา
ยังไงก็รีบจับคนร้ายให้ได้ไวๆนะคุณตำรวจจ
-
พาร์ทสิบเบียร์
สนุกและเข้มข้นมาก ๆ เลยค่ะ
เอาใจช่วยพี่สิบน๊าา ขอให้ปลอดภัย
ขอบคุณนะคะ +1^^
-
พี่สิบ~~~~ คิดถึง แต่..น้อยกว่าเฮียนะ อิอิ
คือไม่อยากคิดเลยว่า..
คนที่ให้พวกนั้นไปเก็บพี่สิบเป็นบอยอ่ะ
รอลุ้นตอนต่อไปดีกว่าา...
-
พี่สิบนี้ทำไรเสี่ยง อันตรายนะ
ระวังตัวด้วยน้า
ปล.เป็นห่วง
-
คนที่บอยทำงานให้ จะไม่ใช่เป็นพวกที่เกี่ยวข้องคดีของเบียร์หรอกนะ
-
พี่สิบอิจฉาเฮียด้วย คิๆ สู้ๆนะจ๊ะเพื่อเบียร์เมียรัก เอ้า ฮูเรๆๆๆ ปล.เฮียมาน้อยแต่หล่ออ่ะ
-
คุณตำรวจสู้ๆ
-
ตอนนี้เฮียกวนตีนว่ะ
พี่สิบจะลองเสี่ยงแล้ว บอยจะทำยังไง อ้อยเข้าปากช้างขนาดนั้นแล้ว ยังไงก็ขอให้กลับตัวทันแล้วกัน
ว่าแต่...บอยรักพี่ที่เคยปกป้องเบียร์แล้วก็เป็นเมียบอยใช่ไหม (งงไหม 55+) จำชื่อไม่ได้ อิอิ
-
พี่สิบสู้ๆ ช่วยเบียร์ให้ได้นะ
เหมือนจริงๆบอยก็กลับใจได้แล้วหรือป่าว แต่อาจจะยังเลิกไม่ได้ :ling1:
-
ช่วยเบียร์ให้ได้นะพี่สิบ จะได้ไม่ต้องอิจฉาเฮีย ฮ่ะๆ
-
ระมัดระวังตัวเองให้ดีนะพี่สิบ บอยกลับตัวเถอะนะ
รันคู่กับใครหนา. อยากรู้แล้วสิเนี่ย
-
ต้นๆตอนอย่างฮาพี่สิบโดนเฮียกวนซะแล้ว
กลางๆกับท้ายๆตอนนี้อย่างมันส์ คะแนนนิยมพี่สิบเพิ่มขึ้นอีกนิดเเล้ว
-
หวังว่าบอยจะกลับใจนะ
-
รอคู่นาย ชอบ อึนซึนมึนกันดีจัง :hao7:
คู่เฮียหนูเหมือนจะวินไปและ
-
พี่สิบสู้ๆ ช่วยเบียร์ออกมาให้ได้
ถอนรากถอนโคนมันให้หมด
-
อย่าลืมคู่พ่อนกกับลุงหมอฉัตรนะคะ นี่ก็คู่หลักเหมือนกันนะ :oo1:
-
รันจะมีคู่ ดีใจจจจจจจจ :haun4:
-
พี่สิบสู้ๆๆๆๆ :mew1:
-
พี่สิบเจอหน้าเบียร์ฟัดใหญ่เลยนะ
จัดการคนเลวช่วยเบียร์ออกมาเร็วนะๆ
จะได้ฟัดแบบฟูลออบชั่นส์
-
เอาใจช่วยทุกคู่เลยจ้า :L2:
แต่น้องรันจะได้ใครเป็นฝามีเอ่ย :mew4:
อยากบอกนะว่าพี่เข้มน่ะ
เห็นตอมอยู่ไม่เลิก แต่พี่แกน่าจะติดหลายปีอยู่นะ :mew5:
-
รักแล้วก็ต้องรอ มันคงทรมานในความรู้สึกน่าดู น่าสงสาร :เฮ้อ:
เมื่อไหร่ทุกคู่จะลงเอยกันอย่างสวยงาม :3123:
ตอนนี้ลุ้นรันต์สุด ๆ ละ ว่าใครจะได้ไป :hao4:
รอตอนต่ไปครับ :L2:
-
พี่สิบเพื่อเบียร์แล้วทุ่มสุดตัวเลยนะ..
-
พอพูดจะจบ ใจหายเลย อ่านสนุกทุกตอน เสียดายอ่ะ
ขอบคุณมากนะฮะที่แต่งเรื่องสนุกๆให้อ่าน
-
รอคู่น้องรัน กับ ???
ขอเยอะๆ เลยนะคะ :mew1:
-
สำนึกเถอะบอยเพื่อนให้โอกาสขนาดนี้ละ
-
โอ๊ยยยย....เป็นห่วงพี่สิบ :serius2:
-
บอยนีไม่ไหวจะเคลียนะ - -'
:z6:
-
อ่า ระวังตัวด้วยนะพี่สิบบบบบ :z3:
รอนะฮะ :')
-
พี่สิบ..ระวังตัวด้วย
ลุ้นคู่ของรัน?
อีกคู่ที่ยังอยากอ่านอีก คือ คู่ เฟย-เทียน ชั่งเป็นความสัมพันธ์ที่น่าหลงใหลจริงๆ
-
เพื่อนเลวๆนี่ทำให้รู้สึกเสียดายเวลาที่เคยใช้ร่วมกันจริงๆ
:กอด1:
-
รอ น้องรันคร่าาาาา
ชอบพี่สิบเหมือนกันน้า สู้เค้านะคะทั้งพี่สิบ ทั้งคนเขียนเรยคร่าา
-
เป็นตำรวจที่ดีก็ยังมีคนจ้องจะทำลายอีกเนาะ :เฮ้อ: ประเทศชาติ
คนดีจะไม่เหลือแล้วอย่างนี้ประชาชนจะหวังพึ่งใครล่ะเนี่ย
ยังไงก็ขอให้พี่สิบปลอดภัยกับการทำงานครั้งนี้ด้วยเถอะ
และถ้าบอยจะกลับตัวกลับใจตอนนี้ก็จะดีมากเลย
อย่างน้อยก็ถือซะว่าทำดีไถ่โทษให้กับเบียร์และเสกผู้น่าสงสาร
แม้ว่าจะสายไปแต่อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยอย่างที่สิบว่า
ยังพอจะเหลือเกียรติของตำรวจให้ภาคภูมิใจบ้าง
สุดท้ายขอให้พี่สิบทำงานสำเร็จนะ เมีย เอ๊ย เบียร์ รออยู่ :z1:
ท้ายสุด รอคู่อื่นที่เหลือจ้ะ อยากรู้ว่ารันจะป๊ะใครน้า~
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดนะจ๊ะๆ
-
แหม เฮียนี่ชอบยั่วโมโหพี่สิบตลอด ๆ เลยนะ คนเพิ่งกลับจากฮันนีมูนก็งี้แหละ อารมณ์ดีจริง ๆ
แต่อ่านแล้วรู้สึกดีนะ มุมนี้ของเฮีย ที่ไม่ค่อยแสดงออก แต่พี่สิบกลับเจอตลอด ๆ
แสดงว่าเฮีย รู้สึกสนิทใจกับพี่สิบมากพอดูเลย ให้ความรู้สึกเหมือนเพื่อนต่างวัยกันจัง
น้องเบียร์กับน้องรัน ที่ต้องกลับมาติดคุกอีก น่าเป็นห่วง แต่พอมีเฮียอยู่ด้วย ก็รู้สึกเบาใจเยอะเลย
น้องรันเหลือโทษอีกสามปีเท่าเฮียเลย แต่พวกเข้ม ปาน โจ๊ก นี่สิ ต้องติดอีกตั้งสิบปีเลยเหรอเนี่ย
พี่สิบน้องเบียร์ พอเข้าใจกันแล้ว เวลาคุยกันดี ๆ นี่น่ารักกันจังเลย แต่แหม กำลังซาบซึ้ง
ประทับใจอยู่ดี ๆ เจอกล้องวงจรปิดเข้าไป น้องเบียร์เปลี่ยนโหมดทันควันเชียวนะ
เกือบได้ฝากรอยเท้าเอาไว้ ให้พี่สิบเอากลับไปนอนกอดแทนตัวซะแล้ว :laugh:
ส่วนบอย พอมาอ่านตอนนี้ ก็รู้สึกว่าจิตใจ ยังมีส่วนที่รู้สำนึกอยู่บ้าง และก็รักพี่เสกอยู่บ้าง
และในเมื่อ พี่สิบให้โอกาสแก้ตัวอีกครั้ง ก็หวังว่าบอย จะคิดได้ และให้ความร่วมมือนะ
ไปรับโทษตามกฎหมายซะ ก็ยังดีกว่าต้องอยู่แบบหวาดระแวง ตลอดเวลาอย่างนี้นะ
หวังว่าพี่สิบจะไม่บาดเจ็บและทำสำเร็จ จะได้ช่วยเบียร์ออกมาได้เร็ว ๆนะ
รอตอนต่อไปค่ะ อยากรู้คู่น้องรันเร็ว ๆ จังเลย ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L2:
-
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :angry2: :angry2: :angry2:
-
สิบจัดการไอ้บอยเลย
อยากอ่านคู่นายแล้ว
แล้วรันจะคู่กับใคร เข้มหรือป่าว
-
เอาใจช่วยพี่สิบ :z2:
-
พี่สิบเท่อะตอนนี้ เบียร์รออีดนิดนะ หรือต้องบอกว่าพี่สิบรออีกสามปีดีน่าา
เค้าไม่เคยเบื่อที่ได้อ่านเรื่องนี้เลยนะ
ชอบมาก
เรื่องนี้ติดอันดับต้นๆในลีสนิยายที่ต้องอ่านเลย
เฮียออมแปบก็กวนตีนคุณตำรวจซ๊าาาา
คิดว่าบอยคงคิดได้ในเร็วๆนี้ เพราะพี่สิบเอาจริง เรื่องเมียเค้านะ ไม่มีทางปล่อยแน่ๆ
ชอบคู่นายค่ะ อยากอ่านๆๆๆ รักกันโหดหน่อยๆ ชอบบบบบบ :haun4:
ว่าแต่คู่รันคือ เข้ม? เป่า? (ใครหว่า) รอเฉลยๆ
ขอบคุณสำหรับอีกหนึ่งตอนที่สนุกมากค่ะ :pig4:
-
ตามอ่านรวดเดียว 2 วัน
สนุกมากๆเลยค่า
เอาใจช่วยพี่สิบนะคะ ^^
-
:L2:
มาให้กำลังใจพี่สิบ
พี่สิบน่าสงสารมากกก
เรือนหอที่ถูกเผาเป็นยังไงบ้างไม่รู้
พี่สิบน่าจะหาเวลาไปทำบุญสัก 9-10 วัดนะ
อะไรๆมันจะอาจจะดีขึ้นบ้าง
โดยเฉพาะความรัก
เผื่อจะได้สวีทหวานแหววกับเมียเหมือนคู่อื่นเขาบ้าง
ตั้งแต่อ่านมาเห็นมีกุ๊กกิ๊กตั้งแต่แรกๆ
ช่วงหลังๆกำลังจะสวีทกับเมียซะหน่อย
ก็โดนตัดฉับๆๆๆตล๊อดดด
:m15:
-
:katai1: ติดตามตอนต่อไป
-
เฮ้อ เห็นพี่สิบยังให้โอกาสและบอยที่เริ่มสำนึกแล้ว ก็ไม่อยากให้เพื่อนต้องทำร้ายเพื่อนเลยอะ
เพราะกับพี่สิบบอยคงไม่เคยคิดร้ายด้วยหรอก อยากให้พี่สิบขุดรากถอนโคนไอ่ท่านรองได้สำเร็จ
โดยไม่ต้องสูญเสียชีวิตใครอีกจัง ตอนหน้าคงได้บู้กระจาย เพราะพี่สิบถึงกะเอาตัวเข้าแลกเพื่อหน้าที่และน้องเบียร์ที่รัก
ส่วนน้องเบียร์ของพี่สิบนี่ก็ทำตัวน่ารักมาก ๆ บอกรักพี่สิบให้ชื่นใจด้วย แต่ไม่น่าสะดุดเพราะกล้องวงจรปิดเล้ย
น่าสงสารพี่สิบหวานได้แป๊บ ก็ถูกน้องเบียร์จิกหัวจากพี่สิบเป็นไอ้สิบซะงั้น 555 แต่ยิ่งโหดแบบนี้พี่สิบก็ยิ่งคิดถึงอะจิ
ก็ขอให้คู่นี้ได้จบแบบมีฉากหวาน ๆ ไว้ให้พี่สิบได้ชื่นใจแข่งกะเฮียบ้างเถอะ ไหน ๆเฮียก็ได้ไปหวานให้พี่สิบอิจฉาตั้งหลายวัน อิอิ
รอติดตาม ทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
มาช้าแต่ยาวสะใจมากเลยอะ ลุ้นว่าบอยจะกลับใจได้มั้ย
อยากรู้ว่ารันคู่ใครมากกกกก ทำไมเป็นคู่สุดท้ายเลยเนี่ยยย >< หนุ่มๆเรื่องนี้หลงเมียกันทุกคนนนนน
-
เอาใจช่วยกันทุกคน
โดยเฉพาะคนเขียน :mew1:
-
มาส่งกำลังใจ เอาใจช่วยทุกคนเน้อ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
บอยยยย
หมอบตัวซะเถอะ
-
รอพี่สิบถอนรากถอนโคนให้หมดเลยนะคะ สู้ๆ เบียร์รออยู่
-
>> ป.47 <<
Sip & Beer (End)
“ตามสบาย”มันบอกด้วยรอยยิ้มแรกที่เข้าบ้านมา หลังจากหน้าเคร่งเครียดมาทั้งวัน ถ้าผมไม่รู้อะไรเลย คงคิดว่ามันไม่เต็มใจที่จะให้ผมมาพักอยู่ด้วย กรณีนี้ไม่ใช่มันไม่เต็มใจ มันเลี่ยงไม่ได้เพราะจะกลายเป็นที่ผิดสังเกต เป็นธรรมดาของคนที่มีชนักติดหลังอยู่ก็เลยระแวงว่าผมจะมาไม้ไหนกับมัน ผมว่ามันต้องระแคะระคายบ้างแหละ ยิ่งผมรื้อคดีเบียร์ขึ้นมาใหม่ด้วยแล้ว และวันก่อนผมวางรูปเสกพร้อมประวัติไว้บนโต๊ะ สายตามันเหลือบมอง ดูสลดไปชั่วครู่ก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“นี่กูไม่ได้มาบ้านมึงนานเท่าไหร่แล้ววะ”ผมถามตาก็มองบ้านที่ถูกตบแต่งใหม่อย่างสวยงาม มีการต่อเติม ยังไม่รวมบ้านและคอนโดที่มันไปซื้อไว้ใหม่อีก ถ้าคิดตามความจริงโดยพื้นฐานบ้านมันไม่ได้มีฐานะอะไรมากนัก เป็นคนต่างจังหวัด แต่มันหัวดีตอนสอบทำคะแนนไล่เลี่ยกับผมมาตลอด ผมไม่อยากคิดอกุศลว่ามันได้ของพวกนี้มาได้ยังไง แต่ก็ต้องคิดแล้วล่ะ เพราะไม่มีเหตุผลอื่น
“ตั้งแต่เครียดเรื่องเมียมึงนั่นแหละ มึงก็ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เอาแต่ทำงานหามรุ่งหามค่ำอย่างเดียว”มันพูดเรียบๆก่อนจะส่งกระป๋องเบียร์ให้ ผมรับมาจิบก่อนจะนั่งลงที่โซฟา
“เป็นมึงเครียดไหมล่ะ ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นกับคนที่ตัวเองรัก”ผมถามกลับจ้องหน้ามัน
“คงเครียดล่ะมั้ง”มันหลุบตาพูดเสียงเบา
“ทำไมต้องคงวะ มึงไม่เคยรักใครบ้างเลยหรือไง”ผมย้อนถามมันอีก อยากจะต่อว่า นอกจากตัวเอง ก็ออกจะแทงใจมากไปหน่อย มันถอนหายใจ
“ไม่รู้สิ คงเป็นอย่างที่มึงว่า ที่จริงกูไม่อยากเป็นตำรวจหรอกนะ กูชอบทำงานอิสระหรืองานบริษัทมากกว่า แต่ที่บ้านกูเขาอยากให้เป็น บอกเป็นอาชีพมีเกรียติ แต่ไม่ค่อยจะมีกิน หึหึ”มันพูดไม่มองหน้าแค่นหัวเราะตอนท้ายไม่รู้ว่าเยาะในอาชีพหรือตัวเอง
“กูอยากจะต่อยปากมึงมากเลยที่ดูถูกอาชีพอันมีเกรียติ เรื่องมีกินไม่มีกิน ไม่ใช่อยู่ที่อาชีพหรอกไอ้บอย มันอยู่ที่ตัวเองต่างหากว่าจะขวนขวายทำให้มีได้ยังไงในทางที่ถูกที่ควร มึงคิดว่าทำงานบริษัทแล้วจะรวยเหรอ พวกเขาก็รอเงินเดือนทุกสิ้นเดือนเหมือนกัน ถ้าบริษัทเจ๊งก็ต้องหางานใหม่ แม้แต่เจ้าของถ้าไม่มีความสามารถและสติปัญญาอันชาญฉลาดเขาก็ไม่มีทางร่ำรวยขึ้นมาได้หรอก มึงไม่ใช่คนอับจนหนทางเลยนะ ความสามารถมึงก็ไม่ได้ด้อยกว่าใคร ไม่งั้นจะก้าวมาถึงตำแหน่งนี้ได้เหรอ”ผมพูดด้วยความโมโหมันมากที่ดูถูกอาชีพตัวเอง
“มันก็ได้แค่นี้ มึงก็เห็น”มันพูดต่อเหมือนยังไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองได้
“เห็นแล้วยังไง กูก็แค่นี้เหมือนกัน ถ้าอยากมากกว่านี้ก็ต้องพยายามสิวะ ไม่ใช่นั่งหมดอาลัยตายยากแล้วหาวิธีรวยทางลัดอย่างอื่นแทน แต่อันที่จริงมึงลืมอะไรไปหรือเปล่า”ผมพูดใส่มันอีกพร้อมจ้องหน้ามัน
“อาชีพตำรวจ ทหาร เป็นอาชีพที่เสียสละเพื่อประเทศชาติและประชาชน ต้องนึกถึงส่วนรวมมากกว่าส่วนตัว เรารู้ตั้งแต่ตอนที่ถือสัตญาณแล้ว คนที่ผิดคำสัตย์จะพบจุดจบยังไง”ผมพูดเสียงเรียบไม่ได้มีเจตนาจะขู่ให้กลัว แต่ต้องการให้มันสำนึกในสิ่งที่ทำลงไป
“ไม่ว่ามึงจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจในอาชีพนี้ ก็ถือว่ามึงก้าวเข้ามาแล้ว ก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด”ผมจับไหล่มัน หวังให้มันคิดได้ อะไรๆมันจะได้ง่ายกว่านี้ มันยังมีโอกาสที่จะกลับตัวถ้ามอบตัวตามกฎหมาย ส่วนเรื่องที่กระทำกับใครเอาไว้ก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของกรรมก็แล้วกัน
.
.
.
หลังจากจบบทสนทนานั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีก ต่างแยกย้ายทำธุระส่วนตัว ผมเดินออกมาข้างนอกก็เห็นมันตั้งโต๊ะ
“กินข้าว กูไปซื้อหน้าปากซอยมาเมื่อกี้”มันพูดก่อนจะเดินไปหยิบน้ำมารินใส่แก้ว ผมพยักหน้าก่อนจะนั่ง และลงมือกินทันทีไม่มีมีการคุย
“ช่วงนี้กูลานะ ยังไงฝากมึงด้วยแล้วกัน ถ้ามีอะไรด่วนก็โทรมา”ผมบอกมันที่มองหน้าก่อนจะพยักหน้ารับ
“ไปหาเมียเหรอ”มันถามมือก็ตักข้าวใส่ปาก
“เปล่า กูอยากจะเก็บตัวสักพัก รอให้เรื่องเงียบก่อน กูคิดว่าพวกมันต้องไปดักกูแน่ หรือไม่ก็กำลังควานหาตัวกูอยู่”ผมทำสีหน้าครุ่นคิด แต่จับตาดูปฏิกิริยามันไปด้วย โชคดีที่น้องผมไปต่างประเทศหลายเดือนไม่มีปัญหา ส่วนคนที่บ้านผมบอกให้ไปอยู่บ้านลุงก่อนเพื่อความปลอดภัย และให้ไอ้ต้นกับลูกน้องอีกสองคนไปคุ้มกันเตี่ยเบียร์เรียบร้อยแล้ว
“กูว่ามึงไปอยู่เซฟเฮ้าส์ดีกว่าไหม ยังไงก็ไม่มีใครรู้ ไม่ใช่กูไม่อยากให้มึงอยู่นะ”มันพูดแนะนำผมพร้อมออกตัวไปด้วย
“เออ กูรู้ว่ามึงหวังดี แต่กูมั่นใจว่ามันไม่คิดว่ากูจะอยู่ใกล้จมูกมันหรอก เขาบอกว่า ที่อันตรายคือที่ปลอดภัยที่สุด”ผมยกยิ้มพูดใส่มันทีเล่นทีจริง
“ระ เหรอ เออ ตามใจมึงเถอะ”มันพูดเนือยๆก่อนจะกินกันต่อจนเก็บเรียบร้อยก็ย้ายไปนั่งหน้าทีวี ดูไปได้สักพัก
“กูนอนก่อนนะ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้า”มันขอตัว ผมพยักหน้าตาดูบอลต่อ มันเดินขึ้นชั้นบนไปแล้ว ผมสังเกตดูมันอึดอัดมาก ยังไงผมก็ต้องกดดันมันให้พูดออกมาให้ได้ เกือบสิบนาทีผมก็ยังนั่นตรงนั้นไม่ลุกไปไหน เพราะไอ้บอยมันยังไม่เข้าห้องคงจับตาดูผมเหมือนกันว่าจะทำอะไร ผมเลยเหยียดตัวลงนอน สักพักได้ยินเสียงปิดประตู ผมลุกขึ้นมานั่งเร่งเสียงทีวีอีกนิด ก่อนจะเดินไปที่ตู้โชว์ ส่วนใหญ่เป็นรูป เกรียติบัตร ถ้วย รางวัลต่างๆที่มันได้รับตั้งแต่สมัยเรียนถึงตอนเป็นตำรวจแล้ว
“น่าเสียดาย มึงไม่น่าหลงผิดเลย ชีวิตมึงยังดีกว่าคนอีกเป็นล้าน”ผมพูดพร้อมส่ายหน้ากับทางที่มันเลือก มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรสักนิดทำงานนั่งโต๊ะ โอกาสตายน้อยกว่าผมที่ออกไปปฏิบัติหน้าที่ข้างนอกซะอีก เงินเดือนและสวัสดิการที่ได้รับถ้ารู้จักใช้รู้จักเก็บก็อยู่ได้ ใช้ชีวิตอย่างพอเพียง แต่อย่างว่า ความโลภไม่เข้าใครออกใคร ไม่ว่าอาชีพไหน จะมีหรือจน ถ้าลงได้ถูกมันครอบงำ เป็นเสร็จทุกราย ผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินดูไปเรื่อยๆก็ไม่พบสิ่งปกติอะไร ก่อนจะเดินไปแหวกม่านเพื่อสังเกตรอบนอก มีแต่ความเงียบ คงเพราะดึกมากแล้ว ผมคิดว่าพวกมันยังไม่ลงมือช่วงนี้หรอก มันปล่อยให้ผมตายใจหรือไม่ก็รอจังหวะให้ไอ้บอยจัดการ แต่ตอนนี้ผมว่าไอ้บอยดูลังเล ถ้าเป็นแต่ก่อนมันทำแน่ ที่มันไม่ทำเพราะช่วงนั้นผมไม่ได้สงสัยมันแม้แต่น้อย คงเพราะสับสน คิดแต่เรื่องเบียร์ พอเริ่มตั้งสติได้ถึงได้ทบทวนและค่อยๆจับตาดูไม่ให้มันรู้ตัว ก็เริ่มจะเข้าเค้าความจริงในสิ่งที่เบียร์พูด
“ทำอะไรวะ”เสียงทักด้านหลัง ไม่ได้ทำให้ผมตกใจแต่อย่างใดเพราะเห็นเงาในกระจกแล้ว ถึงจะสลัวผมก็จำได้ว่าเป็นมัน
“ดูว่ามีอะไรผิดปกติไหม ไม่ได้หรอกช่วงนี้กูยิ่งระแวงอยู่”ผมหันไปพูดมือปิดม่านตามเดิม
“ถ้าปกติก็ไม่มีนะ หมู่บ้านนี้ รปภ.ค่อนข้างเข้มงวดตรวจคนเข้าออกตลอด”มันพูดเหมือนให้ผมคลายกังวลหรือไม่ให้สงสัยอะไรไปมากกว่านี้กันแน่ ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปปิดทีวีและขึ้นห้องตามมัน แต่ยังไม่ทันเข้าห้อง มือถือผมดัง กดรับโดยไม่ต้องดู
“ครับ ลุง”ผมรับสาย มันหยุดชะงักมือที่จะบิดลูกบิด
“ครับ”ผมรับคำหลังฟังเรื่องที่ลุงเล่าให้ฟัง จากการส่งเจ้าหน้าที่ไปตรวจสอบที่เกิดเหตุ กล้องวงจรหายไป ส่วน รปภ. กับ หมา หายไปเหมือนกัน แต่เป็นหายไปจากโรคนี้ โดยการถูกยิงระยะเผาขน พวกมันเอาศพไปทิ้งด้านหลัง ผมรู้สึกสลดใจ มันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับพวกเขา นี่ก็เป็นอีกอาชีพที่เสี่ยงตายเช่นกัน ผมขอให้ไปสู่สุขติ และสัญญาจะจับคนร้ายมาลงโทษให้ได้ในเร็ววัน
“มีอะไรวะ ดูมึงสีหน้าไม่ดีเลย”มันถามผมหลังจากเข้ามาในห้อง ผมเลือกที่จะนอนห้องมัน ทั้งที่มีห้องให้อยู่แล้ว
“กูสงสาร รปภ. กับ หมา ที่ต้องมาตายโดยที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยจากน้ำมือไอ้พวกชั่วที่เลวยิ่งกว่าสัตว์ ฆ่าได้กระทั่งคนไม่มีทางสู้กับสัตว์ที่มันซื่อสัตย์ยิ่งกว่าคนบางจำพวกซะอีก”ผมอดไม่ได้จะพูดกระทบมันที่หน้าเสียไปถนัดตา ขยับปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หุบลงไปตามเดิม ก่อนจะพยักหน้าเดินไปที่เตียง ผมปิดประตูก้าวขึ้นไปนอนอีกฝั่ง เตียงมันใหญ่มากพอที่ผู้ชายตัวไม่น้อยกว่าควายจะนอนได้ ผมสวดมนต์ก่อนนอนทุกคืน และนั่งสมาธิ ให้จิตใจสงบ ทำอย่างนี้เป็นประจำ แต่หูยังรับรู้ถึงความเคลื่อนไหวรอบข้าง มันนอนพลิกไปมาคงจะกระสับกระส่ายไม่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมลืมตาก็เห็นมันนอนหันหลังแล้ว ผมล้มตัวลงนอนบ้างก่อนจะหลับตามไป
.
.
.
.
“ไม่ กูไม่ทำ”
“ขอร้อง ปล่อยมันเถอะ”
“นี่ขู่กูเหรอ”
“ฮึ่มมม”
เสียงพูดคุยที่ผมได้ยินสักพักหนึ่งแล้ว หลังผมหลับตาแต่ไม่ได้หลับจริง เกือบสองชั่วโมง เสียงมือถือที่ตั้งสั่นลั่นขึ้น มันหันมามองก่อนจะหยิบไปคุยที่ระเบียง แต่ตามเคยที่มันไม่รอบครอบ เสือกไม่ปิดบานเลื่อน มันคงคิดว่าผมหลับไปแล้ว มันเดินกลับเข้ามาด้วยใบหน้าบึ้งตึงปนเคร่งเครียด กำมือถือแน่นแทบจะปาถ้าไม่ติดว่าผมนอนอยู่ด้วย ผมคิดว่าอีกไม่นานมันต้องทนไม่ไหวแน่ แต่มันจะแก้ยังไงระหว่างยอมพูดความจริงกับผมหรือฆ่าผมตามที่พวกมันสั่ง
“อืม”ผมแกล้งส่งเสียงพร้อมพลิกตัว มันสะดุ้งเพ่งมองว่าผมตื่นหรือเปล่า เมื่อแน่ใจมันล้มตัวลงนอนตามเดิม มือก่ายหน้าผาก ผมอยากถามมันเหลือเกินว่า มึงเคยนอนหลับอย่างมีความสุขบ้างไหมตั้งแต่เลือกทางนี้
.
.
.
.
สามวันแล้วที่ผมอยู่บ้านไอ้บอย ไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่มีวี่แววพวกมันเลย ส่วนไอ้บอยกลับมามันจะตรงขึ้นห้องก่อนทำหน้าเหมือนโล่งใจที่ทุกอย่างยังปกติ มันไม่เอะใจบ้างเหรอถ้าเกิดผมค้นแล้ววางไว้ที่เดิมล่ะ แต่มันคงไม่คิดลึกขนาดนั้นแน่ ผมเดินวนไปวนมาแถวตู้เสื้อผ้าก่อนจะเปิดและค้นดูทุกซอกทุกมุมที่เปิดได้ ไอ้ที่เปิดไม่ได้ผมใช้วิชาผีสะเดาะแต่ก็ไม่เจออะไร ปิดไว้ตามเดิม ก่อนจะเริ่มที่ใหม่ จนผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ไม่พบ จะว่ามันเอาติดตัวไปด้วยยิ่งไม่ใช่ ใครจะบ้าเอาติดไปได้ทุกวัน ผมเดินออกมานอกห้อง กำลังจะเดินลงไปชั้นล่าง ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมหันไปตรงห้องริมสุดติดระเบียง ผมก้าวขาเดินไปตามทางจนหยุดหน้าห้องต้องสงสัย เอามือบิดปรากฏว่ามันล็อค เดินลงไปหยิบกล่องเครื่องมือขึ้นมาจัดการแซะอย่างเบามือที่สุด เกือบสิบนาทีถึงได้หลุดออก ผมเปิดเข้าไปต้องเบ้หน้าเมื่อปะทะกลิ่นฝุ่นและความอับ ผมเปิดไฟตรงผนังทำให้เห็นว่าเป็นเหมือนห้องนอนทั่วไป แต่ที่สะดุดตาคือรูปถ่ายตรงหัวเตียงทำเอาก้าวขาไปหยิบมาดูให้แน่ใจ
“เสก”ผมเรียกชื่อคนในรูป ที่ถ่ายคู่กับไอ้บอย มองเผินๆก็เหมือนภาพถ่ายคู่รักทั่วไป ไม่มีอะไรน่าสงสัยสักนิด ผมวางลงที่เดิม มีฝุ่นจับพอสมควร ปัดมือไปมา ดีที่ใส่รองเท้าสำรับเดินในบ้าน ผมเปิดลิ้นชักก็พบอีกสองสามรูปคล้ายๆกัน กับอัลบั้มเล็กๆ เปิดดูผ่านๆมีแต่รูปสองคนตามสถานที่ต่างๆทั้งในและนอกประเทศ ระบุวันเวลาที่คบกัน ก่อนหน้าที่ผมจะรู้จักเบียร์ด้วยซ้ำ ดูมันก็มีความสุขแล้วทำไม เปิดลิ้นชักใหญ่พบซองสีน้ำตาลในนั้นมีแผ่นซีดี ผมหยิบออกมาแต่ซองเอาเก็บตามเดิม ไอ้บอยมันคงไม่ได้ซ่อนหนังอย่างว่าไว้มิดชิดขนาดนี้หรอกมั้ง ผมเดินดูอีกครั้งเปิดตู้ที่มีเสื้อผ้าแต่ไม่ใช่ขนาดไอ้บอย รวมถึงของใช้อื่นๆ
“อยากบอกผมใช่ไหม ถึงได้ให้มานี่”ผมพึมพำกับคนในรูป คนที่เบียร์บอกว่าช่วยชีวิตเอาไว้
“ผมขอโทษนะที่ช่วยอะไรคุณไม่ได้ และยังไม่ไว้ใจคุณอีก ผมจะทวงความยุติธรรมกลับคืนมาให้นะ”ผมยกมือขอขมาและอโหสิกับเขาอีกครั้ง ก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องนั้นและทำให้มันกลับสู่สภาพเดิม มุ่งตรงยังห้องไอ้บอย ผมรู้สึกมือสั่นเมื่อยัดแผ่นใส่ในเครื่องเล่น รอจนภาพปรากฏ เป็นเหมือนห้องหรูที่ไหนสักแห่ง ก่อนจะมีเสียงกรีดร้อง
'บอย ฮืออ ทำไมทำแบบนี้'
'บอย'
'บอย ไม่รักกันแล้วเหรอ'
'รักเหรอ กูจะไปรักผู้ชายได้ยังไง บ้าหรือเปล่า'
'แล้วทำไม'
'กูก็แค่อยากลอง'
'ฮือออ ฮึก บอย อย่าทำอย่างนี้เลย นึกถึงตัวเองกับครอบครัวบ้างสิ'
ร้องไห้พูดด้วยเสียงเป็นห่วง ทั้งที่ถูกด่าใส่หน้าขนาดนั้น
'เลิกเถอะนะ ขอร้อง เสกจะไปจากชีวิตบอยเอง จะไม่ยุ่งเกี่ยวอีกก็ได้ เลิกเถอะ เสกรักบอยนะ รักจริงๆ'
ตรงเข้าไปกอดขา อ้อนวอน แต่กลับโดนจิกหัว
'รักใช่ไหม'ไอ้บอยถามเอามือดึงมากอด
'อืม รัก รักจริงๆ'เสกรีบพูดพยักหน้าเร็วๆ
'อยากอยู่กับกูไหม'เอามือลูบแก้มก่อนจะกดจูบลงไป
'อยาก อยากสิ เราเริ่มต้นกันใหม่นะ ไปต่างประเทศก็ได้ ไปให้ไกล'เสกจูบกลับด้วยสีหน้าดีใจ ก่อนจะหุบยิ้ม
'ถ้างั้นก็ทำตามที่กูบอกสิ'ไอ้บอยพูดต่อรอง
'ไม่ ไม่ทำ บอยเลิกเถอะ ตอนนี้บอยก็มีแทบจะทุกอย่างแล้ว จะเอาอะไรอีก หรือ อยากได้อะไร เสกหาให้ก็ได้ แต่อย่าทำอย่างนี้เลยนะ นะ ขอร้อง'เสกปฏิเสธทันที ก่อนจะหน้าหงายเมื่อโดนผลักอย่างแรง
'มึงนี่พูดไม่รู้เรื่อง โอเค มึงรวย แต่ก็ไม่ได้รวยจนหาให้กูได้ทุกอย่าง'คำพูดมันช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน ผมส่ายหน้าอย่างไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ฟังได้เห็น
'ก็ได้ ในเมื่อมึงไม่ฟัง กูก็จะพังชีวิตมึงเหมือนกัน เอาสิ กูจะแจ้งความและส่งหลักฐานให้เขาทุกอย่าง ว่ามึงทำอะไรไว้บ้าง กูรู้ว่ามึงไม่ได้รักกู แต่ก็คิดว่ามึงจะเห็นค่าบ้าง กูคิดผิดเองที่ทุ่มเทให้คนอย่างมึง'เสกพูดตัดพ้อด้วยความเสียใจน้ำตาไหลเป็นทางถึงแม้จะเปลี่ยนสรรพนามแล้ว แต่ฟังดูก็รู้ว่ารักมันมาก แทนที่มันจะกลัวกับคำขู่ กลับหัวเราะใส่หน้า เดินเข้าไปกระชากและตบอย่างแรงจนเสกถลากไปกับพื้น
'ขู่กูเหรอ หึ'มันพูดใส่หน้าก่อนจะพยักหน้าเรียกใครให้เดินเข้ามา เป็นชายฉกรรจ์ห้าคน แต่ผมว่ามีหกเพราะอีกคนน่าจะเป็นคนถ่ายเอาไว้
'จะทำอะไร'เสกเริ่มหวาดกลัวถอยหนี
'จะให้ทำงานไง กูไม่ฆ่ามึงหรอก แต่จะให้มึงทำงาน'มันพูดก่อนจะ เป็นสิ่งที่ผมต้องหลับตากับภาพตรงหน้าพร้อมเสียงขัดขืน กรีดร้อง และเสียงหัวเราะที่มีความสุข ผมกรอภาพไปอย่างเร็ว
'จำไว้ กูจะส่งคริปนี้ให้พ่อมึง และถ้ายังคิดจะลองดี กูจะฆ่าพ่อมึงซะ'นั่นคือคำพูดของคนที่ผมรู้แล้วว่ามันชั่วจริงๆ กับสิ่งที่ทำกับคนที่รักมัน ผมยืนดูภาพนั้น กำมือแน่น นึกถึงคนตายไปต้องทนทรมานแค่ไหนกับสิ่งเจอ กำลังจะกดปิด
“ไม่ดูต่อไปอีกล่ะ”
เสียงพูดตรงประตูแผ่วเบา
“ไอ้บอย”.
.
.
.
ผมกับมันเผชิญหน้ากัน มันถือปืนจ่อมาทางผม สวมชุดตำรวจเต็มยศ ขัดกับสิ่งที่มันทำเหลือเกิน
“มึงอยากจะถามอะไรกู ถามมาสิ ก่อนจะไม่ได้ถามอีก”มันพยักหน้าให้ผมถามมัน
“มึงทำแบบนี้ทำไม”ผมถามออกไปด้วยคำถามที่ธรรมดาหาฟังได้ทั่วไป แต่ก็ไม่เคยคิดจะใช้คำถามนี้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อน เพื่อนสนิทด้วย
“กูอยากรวย กูไม่อยากด้อยกว่าใคร ตลอดเวลาที่ผ่านมา กูอิจฉามึงมาตลอด มึงที่มีทุกอย่าง มึงที่ผู้ใหญ่สนับสนุน มึงที่กูถูกเอาไปเปรียบเทียบทุกครั้ง ตั้งแต่สมัยเรียนจนเป็นตำรวจด้วยกัน”มันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่น้ำเสียงขื่นๆ
“แต่กูไม่เคยคิดจะแข่งกับมึง กูเห็นมึงเป็นเพื่อนมาตลอด”ผมบอกมันกลับไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ให้รู้ว่าคือความจริง
“กูรู้ นั่นยิ่งทำให้กูริษยามึงมากขึ้น ยิ่งมึงจริงใจกับกูมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งตอกย้ำให้รู้ว่ากูด้อยมากกว่ามึงมากเท่านั้น ทั้งที่มีคนพูดว่ามึงเป็นเด็กเส้น มีลุงเป็นผู้บัญชาการ กูคิดว่าในตอนนั้นมึงต้องจิตตกแน่ หรือไม่ก็สติแตกจนทำอะไรผิดพลาดไป แต่ไม่ใช่ มึงกลับไม่แยแสไปแสดงออกทางการกระทำจนเป็นที่ยอมรับ และกลายเป็นกูที่ถูกว่าแทน คบกับมึงเพราะหวังตำแหน่งหน้าที่การงาน หึ ยุติธรรมไหมล่ะ”มันพูดถึงสิ่งที่คงจะอยู่ในใจดำมืดมันมานาน แต่ผมกลับไม่เคยมองเห็น ถ้าผมรู้ก่อนหน้านี้ ผมจะเยียวยามัน
“มึงก็รู้ว่าไม่ใช่ มึงจะสนใจคำพูดคนอื่นทำไม ทำไมไม่สนแค่กูหรือว่าครอบครัวที่รักและหวังดีกับมึงล่ะ”ผมพูดอย่างผิดหวังในตัวมัน ไอ้บอยที่ผมรู้จักไม่คิดว่ามันจะอ่อนไหวขนาดนี้ ทั้งที่ตลอดมามันดูเป็นคนมั่นใจในตัวเองมาก
“กูพยายามแล้ว แต่ยิ่งเห็นหน้ามึง เห็นมึงดีกับกูมากเท่าไหร่ ความริษยากูก็มากขึ้นเท่านั้น”มันพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“แล้วมึงก็เอาไปลงที่เบียร์กับเสกอย่างนั้นเหรอ”ผมถามมันด้วยสีหน้าไม่ต่างกัน มันลดปืนลง
“ไม่ใช่ ตอนนั้นกูไม่รู้จักเบียร์ กูเห็นเสกมานั่งกินเหล้าคนเดียว ก็เลยชวนคุยถึงได้รู้ว่าเสกเป็นเกย์และแอบรักรุ่นน้องอยู่คนหนึ่ง ซึ่งก็คือ เบียร์”มันส่ายหน้าพร้อมเริ่มเล่าเรื่องราวที่ผ่านมา
“กูนึกสนุกอย่างเดียวไม่ได้นึกถึงความเจ็บปวดในใจของเสกสักนิด คิดว่า ทุเรศ ขยะแขยง ก็เลยแกล้งทำเป็นเข้าอกเข้าใจ จนเสกเริ่มไว้ใจกู ตอนแรกก็คงเห็นกูเป็นเพื่อนที่ให้คำปรึกษา ต่อมากูรู้แล้วว่าเสกเริ่มจะหลงรักกู แทนที่กูจะปฏิเสธแต่กูกลับทำให้เสกหลงรักกูหัวปักหัวปรำ ในตอนนั้นกูคิดอย่างดูถูกว่า พวกเกย์ก็อย่างนี้แหละพอมีใหม่ก็ลืม เสกประเคนให้กูทุกอย่าง กูก็รับไว้ ขอแค่เขาอย่าเปิดเผย เขาก็ยอมเพราะกูหลอกเขาว่า พ่อแม่กูไม่ยอมรับเรื่องแบบนี้ทั้งที่พ่อแม่กูตายแล้วแต่เสกไม่รู้ ขอเวลาหน่อยกูจะคุยให้เขาเข้าใจ เสกก็เชื่อ จนกระทั่งความสัมพันธ์มันเลยเถิด กูยอมรับว่าติดใจแต่ยังไงก็ไม่ได้รัก กูยังชอบผู้หญิง เสกเริ่มรู้ความลับกูมากขึ้น เขาพยายามห้าม เตือน กูก็ไม่ฟัง ถึงขั้นลงไม้ลงมือ เขาก็ไม่เคยทิ้งกูไป จนกระทั่งพวกมันขู่จะฆ่า นอกจากว่ากูจะทำให้เสกร่วมทำงานด้วย กูเลยคิดใช้เสกเป็นแพะถ้ามีอะไรผิดพลาด ในตอนนั้นกูไม่ได้สงสารหรือสำนึกในความรักที่เสกมีให้กูสักนิด รู้แต่กูต้องรอด กูรักตัวเอง กูเห็นแก่ตัว หึ”มันเผยความรู้สึกที่น่ารังเกียจที่สุด ถ้าเป็นคนอื่นผมคงช่างหัวมัน แต่นี่มันเป็นเพื่อนผม มันไม่น่าเป็นคนแบบนี้ เล่นกับความรู้สึกคนอื่นได้อย่างร้ายกาจที่สุด จนไม่มีอะไรจะเปรียบ
“กูหาเหตุผลมาแย้งตัวเองว่า กูไม่ผิด กูทำแบบนั้นถูกแล้ว อย่างน้อยเสกก็ไม่ต้องตาย หึ เหตุผลเหี้ยใช่ไหมล่ะ”มันแค่นหัวเราะสมเพชตัวเอง และพูดต่อ
“ตอนที่กูรู้ว่ามึงมีแฟนเป็นผู้ชาย กูอึ้งไปเหมือนกัน แต่นึกไม่ถึงว่าแฟนมึงจะเป็น เบียร์ ที่เสกหลงรัก ตอนนั้นกูก็ยังบังคับเสกให้ส่งของตลอด กูคิดในหัวทันทีว่าเสกต้องแสดงพิรุธและเล่าให้เบียร์ฟังแน่ และอีกไม่นานก็ต้องรู้ถึงหูมึง ก็เลยต้องกำจัดทั้งคู่ซะ”มันพูดจบก็หน้าหงายเพราะถูกหมัดเสยปลายคาง โดยไม่คิดจะต่อสู้ ผมต่อยอีกอย่างเสียความรู้สึกที่เสียไป
“มึงทำลายชีวิตตัวเองไม่พอ ยังทำลายชีวิตคนอื่นอีก ใจมึงทำด้วยอะไร”ผมตะโกนใส่หน้ามัน เตะซ้ำอีกสองทีโดยที่ไม่กลัวปืนในมือมันสักนิด มันเลือดกบปากนอนกลิ้งเกลือกกับพื้น น้ำตาไหล ผมอยากจะกระทืบซ้ำให้ตายคาตีน
“คงอยากจะฆ่ากูสินะ แต่กูรู้ว่ามึงไม่ทำหรอก มึงเป็นคนดี”มันพูดช้าๆเลือดยังไหลออกจากปากและจมูก มันเอามือปาดออก ก่อนจะทรงตัวลุกขึ้น
“ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว เวรกรรมมันสนองกูแล้วล่ะ”มันพูดเรื่องบาปบุญคุณโทษที่ไมรู้มาสำนึกอะไรตอนนี้ ก่อนมันจะเดินไปเปลี่ยนแผ่นและกดเล่น ภาพที่ฉายทำเอาผมพูดไม่ออก
“นี่ไง สิ่งที่กูทำกับเสก มันก็ย้อนมาสร้างความอัปยศให้กูเหมือนกัน”มันยกยิ้มขื่น ผมหลับตาลงกับภาพที่มันถูกกระทำไม่ต่างจากเสก หลังจากนั้นห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ได้ยินแต่เสียงลมหายใจที่ยังบอกให้รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่
“ไอ้บอย”ผมเรียกชื่อมันออกมา มันหันหน้าที่บอบช้ำมาหาผม
“มึงเคยรักเสกบ้างไหม”ผมถามมันที่ยกยิ้มมุมปาก คิดว่ามันต้องตอบแบบพระเอกที่สำนึกและรู้ใจตัวเองในวันที่เสียไปแล้ว
“ไม่ ไม่เคยเลย จนถึงตอนนี้ กูก็ไม่ได้รัก กูรักตัวเองมากกว่า”มันตอบแบบผิดคาด เป็นคำตอบที่ไม่ได้ประชด เป็นความจริง ทำไมมึงไม่เอาคำตอบที่จริงจังและซื่อตรงไปใช้ในหน้าที่การงานวะ จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น
“แต่กู สงสาร”หลุดคำสุดท้ายแผ่วเบา ก่อนจะพูดต่อ โดยที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่“สงสารที่โง่ให้กูฉวยโอกาส สงสารที่คิดว่าคนอย่างกูจะรักจริง สงสารที่แม้กระทั่งตายไปก็ยังรักกู”
“มึงรู้ได้ยังไงว่าเขารัก เขาอาจจะแค้นมึงก็ได้”ผมหยั่งใจมัน
“รู้สิ ถ้าเขาจะไปจากกูจริงๆทำไมเขาจะไปไม่ได้ พ่อเขาก็ช่วยได้ เขาหวังว่ากูจะสำนึกเห็นในความรักที่เขามีให้ แต่ความโลภความเห็นแก่ตัวมันบังตากูจนแม้แต่เขาตายต่อหน้าต่อตาก็ไม่สำนึกสักนิด กลับคิดว่าดีแล้ว รวมถึงแฟนมึงด้วย กูผิดหวังที่ไม่ตายไปด้วย คิดว่ายังไงก็ต้องหาโอกาสเก็บให้ได้ แม้แต่มึงก็ด้วย มึงไม่มีทางล้มเลิกคดีนี่อยู่แล้ว”มันพูดด้วยรอยยิ้มสมเพช แต่ผมกลับไม่รู้สึก เหมือนมันสมเพชตัวเองมากกว่า ผมกำมือแน่นไม่ให้ฆ่ามันอีกหนกับคำพูดที่เปล่งออกมา
“ที่กูโดนลอบทำร้ายคราวก่อน ฝีมือมึงใช่ไหม”ผมถามมันถึงเหตุการณ์ที่ถูกลอบยิงเกือบเอาชีวิตไม่รอด
“กูไม่ได้ทำ แต่กูรู้ว่าพวกมันจะเก็บมึง กูรู้ทุกครั้ง แต่ไม่เคยบอกเพราะความคิดอันชั่วของกูอีกนั่นแหละ สมควรแล้วอยากยุ่งไม่เข้าเรื่อง แต่ยิ่งคิดกูก็ยิ่งเจ็บปวด ไม่ว่าจะหาเหตุผลอะไรมาหักลบก็กลบความคิดชั่วๆไม่ได้ มันตามหลอกหลอนกรอกหูกูทุกวัน ไม่มีวันไหนที่กูนอนหลับสนิท หลับตาก็เห็นแต่สีแดงของเลือด แม้แต่กลิ่น กูต้องกินยานอนหลับแทบทุกครั้ง ยิ่งตัวเองถูกกระทำไม่ต่างจากเสกก็ตอกย้ำให้รู้ว่านั่นคือเวรกรรมที่กูต้องรับ ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ทุกๆครั้งที่กูคิดจะเลิก มึงรู้ไหมหลังถูกกระทำ กูฝันเห็นแต่หน้าเสกน้ำตานองหน้าเต็มไปหมด ไม่มีความสะใจ ไม่มีเสียงหัวเราะเย้ยหยัน แววตามีความห่วงใย ถึงตอนที่อยู่เขาจะเหมือนจะเครียดแค้น แต่กูก็รู้ว่าเขารักกูเสมอจนลมหายใจสุดท้าย”มันพูดจบก็ฟุบหน้ากับฝ่ามือ ร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ผมไม่ได้เข้าไปปลอบมัน ปล่อยให้มันร้องซะให้พอ
-
“แล้วมึงจะทำเพื่อเขา และกูที่เป็นเพื่อนได้ไหม ไอ้บอย”ผมถามมันหลังจากเสียงร้องไห้เงียบไปแล้ว
“มึงก็เอาไปสิ หลักฐานก็ที่มึงเห็นนั่นไง”มันพยักหน้าไปทางเครื่องเล่นที่ถูกปิดไปแล้ว
“ไม่ใช่แค่นี้ กูอยากให้มึงเป็นพยานในคดีนี้ และบอกมาว่าใครอยู่เบื้องหลัง ใช่พวกท่านรองฯหรือเปล่า”ผมถือโอกาสเกลี้ยกล่อมมันไปด้วย
“มึงรู้แล้วจะทำอะไรได้ ท่านรองฯถูกจับ ก็มีคนมาแทน”มันกระตุกยิ้มมุมปาก
“กูไม่สน ตราบใดที่กฎหมายยังมีอยู่ มีคนร่วมอุดมการณ์เดียวกัน กูก็จะปราบมันไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ และกูเชื่อว่ายังไงความดีก็ต้องชนะความชั่วอยู่วันยังค่ำ”ผมพูดอย่างแน่วแน่ในจุดหมายของตัวเองที่มีต่ออาชีพนี้
“มันเป็นเครือข่ายท่านรองฯ นายพวกมันเป็นนักการเมือง”มันเงียบไปอึดใจก่อนจะเดินไปเปิดตู้เซฟหยิบเอกสารส่งให้ผม
“มึงตกลงที่จะมอบตัวใช่ไหม”ผมถามมันเสียงเรียบ
“มอบหรือไม่มอบ มึงก็ต้องจับกูอยู่ดี อีกอย่างมาถึงตอนนี้กูก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว เกรียติยศ ศักดิ์ศรี มันหมดไปตั้งแต่กูก้าวไปในเส้นทางนี้แล้ว เป็นโชคดีที่พ่อแม่กูสิ้นบุญไปซะก่อนไม่ต้องมารับรู้ว่ากูชั่ว”มันแค่นยิ้มสมเพชตัวเองอีกครั้ง ไอ้บอยเป็นลูกคนโตของบ้าน มีน้องชายสองคน ตอนนี้ทำงานคนหนึ่ง อีกคนเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว
“กูฝากน้องด้วยนะ พวกมันไม่รู้ว่าพี่มันชั่ว คิดแต่ว่ากูเป็นพี่ที่ดีมาตลอด กูทำพินัยกรรมให้พวกมันแล้ว จะได้ไม่ลำบากเวลากูไม่อยู่”มันพูดฝากเหมือนจะลาจาก ฟังเป็นลาง หรือมันคงคิดว่าถ้ามันติดคุกก็คงอีกนานกว่าจะได้ออก
“กูรับปาก กูก็เห็นพวกมันมาตั้งแต่เด็ก แต่มึงมอบตัวเถอะ หนักจะได้เป็นเบา อย่างน้อยมึงก็ยังมีโอกาสนะ”ผมรับปากมันและพูดให้มันยอมอีกครั้ง
“โอกาสกูมันหมดไปแล้ว มึงก็คงไม่มีเหลือความรู้สึกดีๆให้กู ถึงกูติดคุกหรือตายไปก็ไม่สาสมกับที่ทำไว้หรอก”มันยกยิ้มมุมปากพูดอย่างปลงตกในชีวิต ก่อนหน้านั้นมันน่าจะคิดได้
“มันก็ดีกว่ามึงไม่ทำอะไรเลย เชื่อกูเถอะบอยมอบตัวซะ กูจะกันมึงเป็นพยาน ไม่ให้พวกมันทำร้ายมึงได้ กูจะช่วยมึงเอง”ผมจับไหล่ที่ลู่ลงทั้งสองข้างของมัน ผมยอมรับว่าผมโกรธแค้นในสิ่งที่มันทำกับคนที่ผมรัก แต่ยังไงก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกฎหมายเป็นคนตัดสิน
“ไอ้บอย”ผมเรียกเมื่อมันเอาแต่เงียบ แต่ก่อนที่จะอ้าปาก ไอ้บอยดึงผมก้มลงกับพื้นทันที
ปรุ
ปรุ
ปรุ
เสียงกระสุนไม่มีเสียงยิงเข้ามาในบ้านผ่านทางระเบียง ผมกับไอ้บอยหมอบหลบกระสุนที่สาดเข้ามาอีก บ้านไอ้บอยอยู่เกือบท้ายซอย เป็นบ้านห่างกันพอสมควร คงไม่มีใครเห็นแน่ ไหนมึงบอกยามหมู่บ้านมึงเคร่งครัดไง ให้พกอาวุธผ่านมาได้ไงวะ ไอ้บอยหน้าซีดแต่มันก็กระชับปืนยิงสวนออกไป ก่อนจะหยิบของผมส่งให้ ผมยิงสวนไปบ้าง พวกมันแน่มากเข้ามาถึงในบ้าน ผมกะไว้อยู่แล้วว่ามันต้องตามไอ้บอยมาแน่ๆ ผมส่งสัญญาณให้ออกทางประตู
“เร็ว”ผมเรียกมันให้วิ่งตาม กระสุนเฉียดหลังไปนิด พอออกจากห้องก็กลิ้งหลบยิงไอ้โม่งที่บุกขึ้นมาตรงบันได กลางหน้าผากพอดี ไอ้บอยหันไปยิงข้างหลังที่ตามมาติดๆ
“มาทางนี้”ไอ้บอยพาผมเข้าไปอีกห้องกดล็อค ก่อนจะเปิดผ้าม่าน มองว่าปลอดภัยไหม ดึงบันไดหย่อนลงไป
“มึงลงไปก่อน กูจะสกัดไว้ให้”มันบอกผมอย่างเร็ว ผมมองหน้ามัน
“ไปสิ ไม่เชื่อใจกูใช่ไหม”มันไล่พร้อมถาม ผมส่ายหน้า
“ไม่ใช่ กูคิดว่าพวกมันอยู่ข้างล่างหรือเปล่า ถ้าลงไป”ผมบอกมันพร้อมกวาดตามองไปด้วย ก่อนจะยัดเอกสารใส่ในเป้ที่หยิบติดมือมาก่อนออกจากห้อง
“มันก็ต้องเสี่ยง มึงต้องไปที่รถให้ได้และหนีไปซะ ถึงไม่มีกูเป็นพยานหลักฐานแค่นั้นก็ช่วยเมียมึงกับจับพวกมันได้แล้ว กูสัญญาถ้ารอดไปได้กูจะไปมอบตัว เชื่อในตัวกูอีกครั้ง ครั้งสุดท้าย”มันบอกผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไอ้เหี้ยบอย มึงทำไมชอบพูดเป็นลางวะ กูไม่ให้มึงตายง่ายๆหรอก มันไม่สาสมกับที่มึงทำกับเมียกูโว้ย อย่างน้อยมึงต้องไปลิ้มรสชาติในคุกก่อน”ผมด่ามันกลบเกลื่อนความรู้สึกที่บอกว่า ไอ้บอยมันสั่งลาผม
“ไอ้เหี้ยสิบ มึงนี่รักเมียเน๊าะ กูก็บอกแล้วไงว่ารอดไปได้ กูจะไปมอบตัว ตอนนี้มึงไปพาตำรวจมาก่อนดีกว่ามั้ง ไปสิ เดี๋ยวไม่ได้ไปช่วยเมียมึงหรอก”มันด่ากลับทำให้นึกถึงมิตรภาพที่เคยมีให้กัน ก่อนจะมีเสียงปืนดังหนึ่งนัด
“เร็วพวกมันเข้ามาแล้ว”ไอ้บอยบอกผมก่อนจะยิงสวนเข้าไปในห้อง ผมปีนบันไดลงไปอย่างเร็ว
“ลงมา กูยิงสกัดมันเอง”ผมบอกมัน ก่อนจะส่องไอ้ข้างล่างที่โผล่หัวมา
ปัง
ปัง
ไอ้บอยปีนลงมาเกือบจะถึงพื้น
“โอ้ย”มันร้องก่อนร่างจะร่วงกระแทกพื้น
“ไอ้บอย”ผมวิ่งเข้าไปดูมัน
“ไม่เป็นไร ไปสิวะ”มันบอกผมเอามือกุมสีข้างที่มีเลือดไหล ผมดึงมันลุกกึ่งลากไปทางหลังต้นไม้ พวกมันมาไม่ต่ำกว่าสิบแน่ ยังไม่ทันขาดคำมันลอบเข้ามาข้างหลัง ไอ้บอยเตะสกัดมันไว้ ผมยันอีกทาง เตะปืนในมือมันหลุด เข้าเหยียบซ้ำ มันหลบหนีเตะขาพับผม ดีขาไม่อ่อนทรงได้
“อ๊าคคคคคคคค”มันร้องเมื่อผมกระทืบเป้ามัน จนตัวงอ ก่อนจะหักข้อมือมันเป็นการตัดกำลัง หันไปไอ้บอยต่อยไอ้นั่นจนหน้าหงายถีบท้องจนหงายหลัง หยิบปืนขึ้นยิงสองนัดซ้อน จนมันแน่นิ่ง มันตรงมาทางผมส่องไปทางไอ้คนนั้น และยิงทันที
“พวกมันไม่ปล่อยเราหรอก ฆ่าได้ก็ฆ่า กูรู้ว่ามึงอยากจับเป็น ไอ้พวกนี้มันแค่ลูกน้อง”ไอ้บอยพูดเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไร ก่อนมันจะทรุดลงมาทับตัวผม
“ไอ้บอย”ผมเรียกมันที่ยังฝืนตัวเองเอาไว้ เอาปืนหันไปจ่อไอ้คนที่ยิง ไอ้คนที่ผมเห็นในวันนั้น กับลูกน้องอีกสองคน
“หึ คิดจะหักหลังกูเหรอ”มันพูดใส่ เล็งปืนมาทางพวกผม
“ไม่ได้คิด กูทำเลยต่างหาก”มันยังปากดีพูดใส่ ไอ้คนนี้คือหนึ่งในนั้นที่กระทำมัน
“จะตายยังปากดีนะมึง แต่มึงก็ปากดีจริงๆ ทั้งอม ดูด เลีย ฮ่าๆๆๆ”มันพูดเยาะพร้อมเสียงหัวเราะกับลูกน้องมันที่เห็นด้วย ไอ้บอยตัวสั่นด้วยความโกรธ
“กูก็แค่สงเคราะห์ทำบุญให้พวกมึง เผื่อบาปจะได้ลดลงบ้าง แต่ยังไงพวกมึงก็ไม่รอดอยู่ดี กูส่งหลักฐานให้ตำรวจไปแล้ว ป่านนี้คงกำลังไปจับลูกพี่มึงและก็มาทีนี่ หึหึ”ไอ้บอยพูดกลับไปบ้างแข่งกับเสียงหัวเราะที่เงียบลง
“มึงคิดว่าแผนหลอกเด็กจะใช้ได้เหรอ หลักฐานขี้ประติ๋วจะทำอะไรได้ แค่คลิปภาพมึงเนี่ยะนะ”มันกดยิ้มมุมปากเย้ยหยัน ผมมองลู่ทางในการหนี ไอ้บอยกระซิบกับผมว่าให้เตรียมวิ่งไปที่รถให้ได้ มันส่งลูกกุญแจรถให้ผม
“แล้วใครว่ามีแค่นั้นล่ะ คิดว่ากูเอาตูดให้แค่พวกมึงหรือไง นายมึงก็ติดใจกูไม่ใช่เล่น กูคิดมานานแล้วว่าต้องโดนเก็บ ไหนๆก็จะโดนก็สั่งลาสักหน่อย ภาพ เสียง คมชัด ยิ่งกว่าพวกมึงอีก”มันกระตุกยิ้มเยาะใส่พวกมันบ้าง ก่อนจะส่งสัญญาณก้มตัวลงยิงออกไปทันที มันก็เหมือนจะระวังอยู่แล้ว หลบไปข้างหลังโดนลูกน้องมันแทน
ปัง
ปัง
“อ๊าค”
ผมกำลังจะดึงมือไอ้บอยให้วิ่ง แต่ไอ้นั่นกระโดดเข้าล็อคไอ้บอยไว้
“หนีไป ไม่ต้องห่วงกู”ไอ้บอยตะโกนบอก ก่อนจะกระทุ้งไอ้นั่นจนหลุดหันไปต่อยซ้ำ ไอ้ลูกน้องมันอีกคนก็ใส่ผมทีเผลอ ทำเอาปืนหลุดจากมือ ผมเตะปลายคางมัน สับข้อมือให้ปืนร่วง ต่อยซ้ำที่ใบหน้า เหลือบตามองไอ้บอยโดนต่อย ทั้งคู่ไม่มีปืนแล้ว ด้านกำลังไอ้บอยเสียเปรียบแน่ ผมจะเข้าไปช่วยแต่ต้องจัดการไอ้นี่ก่อน
ผลัวะ
“ไอ้ควาย เล่นกูทีเผลอ”ผมจับปากที่โดนต่อยแบบฉิวเฉียด ก่อนจะประเคนทั้งมือ ทั้งตีน ให้มันไม่ยั้ง มันรับได้บ้างไม่ได้บ้างสวนกลับเล่นเอาผมเสียเหงื่อไม่ใช่น้อย ตลอดไอ้ที่เหลือสุดท้ายแม่งต้องอึดทุกที ผมเช็ดเลือดตรงมุมปาก มันยันตัวเองที่เลือดโชกหน้าลุกขึ้น หยิบมีดออกมากวัดแก่วงใส่ โดนแขนผมเป็นรอยถากแต่ด้วยความคมเลือดซิบเช่นกัน ผมถอยหลังหนีจนเกือบติดต้นไม้ ก่อนจะคิดได้เมื่อมันพุ่งตัวเข้ามาอย่างเร็ว ผมโน้มกิ่งไม้ที่อ่อนก่อนจะปล่อยออกไปอย่างแรง
“อ๊าคคคคคคคคคค”มันร้องเสียงดัง เอามือกุมลูกตาทั้งสองข้าง ผมอาศัยจังหวะนี้เข้าไปเตะผ่าหมากจนมันทรุด ก่อนจะก้านคอไปอีกทีจนมันสลบ หันไปไอ้บอยกำลังเสียท่า แต่มันก็ต่อยกกหูจนไอ้นั่นหลุดจากตัว มันผละออกวิ่งมาทางผม พยักหน้าให้ ก่อนจะเบิ่งตา
ปัง
ปัง
ปัง
“ไอ้บอยยยยยยยยยย”ผมเรียกสุดเสียงเมื่อร่างมันโดนกระสุนเจาะตามลำตัวสามนัดซ้อน ล้มพับ
“คิดจะหนีต้องตายสถานเดียว ตาแกแล้วไอ้ตำรวจ เสือกไม่เข้าเรื่อง”มันแสยะยิ้ม เล็งปืนมาทางผม ก่อนจะลั่นไกมันชะงักมือเมื่อโดนดึงขาเอาไว้อย่างแรง ไอ้บอยรวบรวมตัวเองรั้งมัน
“ตายยากนักนะมึง ตายซะ”มันกำลังจะซ้ำ ไอ้บอยรั้งมือมันไปมา ผมอาศัยจังหวะนั้นหยิบมีดขว้างออกไปอย่างเร็วและแรงจนมันปักมิดด้ามกลางหลัง มันหันมาตาเหลือก ก่อนจะกระตุก
ปัง
ปัง
ปัง
ปัง
ไอ้บอยหันกระบอกปืนและออกแรงกดใส่มันไม่ยั้ง คาดว่าน่าจะหมดแม็ก มันล้มตึงหงายหลัง ผมวิ่งเข้าไปทันที
“ไอ้บอย มึงอย่าเป็นอะไรนะ ทำใจดีดีไว้”ผมประคองร่างมันขึ้นมา มันหายใจรวยริน แต่ยังยกยิ้ม
“กู ขะ ขอโทษ ขอโทษ ยกโทษ หะ ให้ กะ กูด้วย”มันพูดออกมาพร้อมเลือดที่ไหลไม่หยุด
“กูรู้แล้ว กูยกโทษให้มึง มึงตายไม่ได้ มึงต้องไปชดใช้ให้เมียกูก่อน”ผมพูดพร้อมบีบมือมัน ไม่ได้จะซ้ำเติมหรือตอกย้ำ
“ฮะ ฮะ ไอ้คนรักเมีย ไอ้เชี่ยะ”มันหัวเราะ หายใจหอบแรงขึ้น
“มึงรอกูตรงนี้”ผมบอกมันกำลังจะวาง แต่มันจับมือเอาไว้
“อย่า อย่าทิ้งกู ครั้งสุดท้าย อยู่กับกู มึงเป็นเพื่อนคนเดียวที่ดีที่สุด กูอยากเจอมึงอีก กูจะดีกับมึงให้มาก”มันพูดทั้งน้ำตา ผมก็กลั้นไม่อยู่ ถึงมันจะเลวจะชั่วยังไง มันก็ยังเป็นเพื่อนผม ผมบีบมือมัน
“ฝากขอโทษเมียมึงด้วยนะ”มันพูดอีกเสียงแผ่วลง
“เบียร์บอกกูวันก่อน ว่าไม่ให้เอาเรื่องมึงแล้ว”ผมพยักหน้าพูดกับมันที่ยิ้ม
“ขอบใจ”ตามันเริ่มหรี่ลง
“กูจะไปขอโทษเสก ถ้ากูได้เจอเขา อึก อึก”มันบอกก่อนจะกระตุก
“ไอ้บอย ไอ้บอย”ผมเรียกมันที่หายใจแรง ก่อนจะยิ้มให้ผมและหลับตาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะนิ่งไปจริงๆ
“กูอโหสิให้มึงทุกอย่าง”ผมบอกก่อนจะกอดมัน
.
.
.
.
ผมและเพื่อนๆที่สถานี รวมถึงลุง ได้เป็นเจ้าภาพร่วมกัน สวดแค่สามวันแล้วเผาเลย น้องๆมันร้องไห้ไม่มีใครพูดถึงสิ่งไม่ดี ผมรู้ว่ามันอาจไม่ยุติธรรมที่คนชั่วทำไมไม่ถูกประณาม มันได้ชดใช้กรรมแล้ว สำหรับผมก็คงพอแล้ว ไม่คิดจะเหยียบย่ำให้จมดิน ผมมองปล่องเมรุที่มีควันออกมา
“กูจะดูแลน้องมึงให้นะ ไม่ต้องเป็นห่วง”ผมให้สัญญากับมันอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากที่นั่น พรุ่งนี้ผมจะมาอีกวันเพื่อทำบุญและเอากระดูกไปลอยอังคาร
“ยังดีที่บอยมันยังคิดได้ในตอนท้ายนะ”ลุงตบไหล่ผมหลังจากกลับมาที่สถานีอีกครั้ง ออกหมายจับนักการเมืองคนนั้นทันที ได้ปลาใหญ่อีกหลายตัว เครือเดียวกับท่านรองฯทั้งนั้น ถึงไม่หมดแต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรปล่อยให้คนชั่วลอยนวล
“ผมว่ามันคิดมานานแล้วล่ะลุง แต่มันคงไม่แน่ใจ คงกลัวอะไรหลายๆอย่าง”ผมพูดถึงคนที่จากไปแล้ว
“อืม ก็คงใช่ ไม่น่าปล่อยให้ความโลภ อิจฉาริษยา ครอบงำเลย น่าเสียดาย ที่ผ่านมือผลงานก็ดีนะ อนาคตที่ดียังรออยู่ เสียดายจริงๆ”ลุงพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะพูดต่ออย่างเสียดายอนาคตแทนมัน ผมได้แต่พยักหน้า ไม่ออกความเห็น
“แล้วยื่นเรื่องให้เมียมึงแล้วเหรอ”ลุงหันมาสนใจเมียผมแทน
“ครับ กำลังสรุปหลักฐานและจะนำขึ้นชั้นศาลในอีก สองสามวัน”ผมตอบลุงหลังไปยื่นเรื่องด้วยตัวเอง ผมทำมาตลอด
“ก็ดี จะได้หมดเคราะห์หมดโศก ไม่ปวดกะโหลก อีกต่อไป ถ้าให้ดี มึงก็พาเมียไปทำบุญหรือบวชล้างซวยสักปีสองปีดีไหม กูว่าถ้าพรรษาจะล้างไม่หมด”ตอนแรกก็ดูจะพูดดีแล้วนะ แต่ไอ้ตอนหลังนี่ไม่ไหวมั้ง
“โห่ ลุง ที่ผ่านมายังพลัดพรากจากอกผมไม่พออีกเหรอ หยุดเลย ออกจากคุกได้ผมไม่ให้เมียผมไปไหนแล้ว อยู่เป็นแม่บ้านอย่างเดียวพอ”ผมทำหน้าทำเสียงใส่ลุงพร้อมวางอนาคตให้เบียร์เรียบร้อย
“เหรอ กูหวังว่าเมียมึงคงจะเชื่อนะ ไอ้สิบ ยิ่งเมียผู้ชายด้วยมึง กูว่าได้มีกระทืบแน่”ลุงทำเสียงทำหน้าใส่บ้าง ใครเห็นได้หมดความนับถือแน่
“กระทืบก็เจอกระแทกสิ เงียบกริบ หึหึ”ผมบอกลุงพลางนึกถึงหน้าคนที่จะกระทืบตอนโดนกระแทก
“กูจะรอดูนะ ไอ้สิบ ไอ้ที่เงียบกริบ น่ะใคร หึหึ”ลุงแสยะยิ้มบอกผมที่กำลังฟิน หุบยิ้มทันที ลุงมองหน้าก่อนจะพูดต่อ
“ไอ้สิบ มึงก็รู้ว่ากรรมพันธุ์ตระกูลเรา นอกจาก ใหญ่ ยาว กูหมายถึงตำแหน่งและการรับราชการที่ยาวนาน มึงอย่าคิดลึก ถึงมันจะจริงแต่กูไม่กล้าพูดออกมาหรอก อีกอย่างที่มึงต้องรู้”ลุงมองหน้าผมที่ขมวดคิ้ว
.
.
.
.
“เมียคือพระเจ้า ที่เราสาบานตนแล้วว่าต้องซื่อสัตย์และเคารพเชื่อฟัง ซึ่งจะทำให้ไม่มีปัญหาในครอบครัว”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ มึงอย่าทำหน้าเหมือนว่า ไอ้ที่กูพูดคือการกลัวเมีย มันดูไม่ให้เกรียติเขา เหมือนเขาชอบข่มเหง แต่มันมีพลังงานบางอย่างที่เรารู้ได้ว่าต้องทำตัวยังไงเวลาเขาพูดหรือให้ทำอะไร”ลุงพยักหน้าให้ผมหลังพูดจบ
“ตัวอย่างคือ ทำตัวแบบ ลุง ใช่ไหม”ผมพูดพร้อมชี้มือไปที่ลุง
“แน่นอน ตัวอย่างที่ดี เห็นไหม ไม่มีปัญหา”ลุงพูดอย่างภูมิใจ ผมก็เห็นด้วย ป้าเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่จะแสดงออกทางการกระทำ ยิ่งตอนลุงหนุ่มๆ เจ้าชู้ใช่ย่อย
“มันหมดปัญหาตั้งแต่ป้าชักใส่ลุงน่ะเหรอ ครึครึ”ผมพูดกลั้วหัวเราะ
“เออสิวะ ป้ามึงชักธรรมดาที่ไหน เล่นชักปืนมายิง ดีนะโดนแค่ถากๆ สอนวันเดียวความจำและท่วงท่าเป็นเลิศ”ลุงพูดพร้อมทำท่าแหยงไปด้วย ทำให้ผมหัวเราะออกมาได้ แต่ใจคิด กูคงชะตาไม่ต่างจากลุงสักเท่าไหร่ล่ะมั้ง แต่ยังไงผมก็รัก คิดถึงวันที่จะไปรับเบียร์ออกจากที่นั่นแล้วหัวใจมันก็พองโต เรื่องร้ายๆผ่านไปแล้ว นับจากนี้ผมจะพาแต่สิ่งดีๆมาสู่ชีวิตเบียร์
.
.
.
.
“โชคดีนะมึง กูดีใจด้วย”รันตบไหล่เบียร์ ที่กำลังจะออกจากเรือนจำ หลังผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ทุกอย่างก็คลี่คลายไปในทางที่ดี ผมมารับเบียร์ ตอนแรกเตี่ยกับพี่ชายเบียร์จะมาด้วย แต่เตี่ยไปผ่าตัดหัวเข่าเมื่อปีก่อนทำให้เดินไปค่อยสะดวกนัก ผมเลยให้รอที่บ้าน
“ออกไปแล้วก็กลับมาอีกนะ”คนชื่อโจ๊กเอ่ยปาก ทำให้ทุกคนมองหน้า
“สัดโจ๊ก มันไปแล้วมึงจะให้มันกลับมาทำไมว่ะ เยะเป็ด เขามีแต่อวยพรดีๆ”เพื่อนปานตบหัวพร้อมด่าเข้าให้
“ควาย กูหมายถึงให้มาเยี่ยมบ้าง พวกมึงนั่นแหละคิดอกุศล”ด่ากลับพร้อมตบคืน
“เออ กูจะมาเยี่ยมพวกมึงทุกครั้งที่มีโอกาสนะ มีอะไรก็ส่งข่าวหากูบ้าง ยังไงพวกมึงก็เป็นเพื่อนกู”เบียร์พูดพร้อมเดินเข้าไปกอดไหล่ พวกเพื่อน ก่อนจะเดินไปที่บุคคลที่ผมหมั่นไส้ทุกระยะ หึ ทีนี้ กูจะเอาภาพมาโชว์บ้าง
“ขอบใจสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างทั้งในนี้และข้างนอก กูจะไม่ลืมมึงเลย เฮีย”เบียร์บอกคนตรงหน้าที่พยักหน้า
“อืม โชคดี”ตบไหล่ มองผมแว่บหนึ่งก็หันกลับ นอกสายตาตลอดกู เอาไว้กูเจอหนูและถ่ายรูปคู่มาอวดดีกว่า หึหึ
“ไอ้เข้ม มึงอย่ารังแกเพื่อนกูนะโว้ย กูบอกไว้ก่อน”หันไปพูดใส่อีกคนที่ยืนข้างหลัง ก่อนจะพูดต่อ”ถ้าดูแล ก็ดูแลดีๆ มึงมีเวลาแค่สามปีที่จะอยู่กับมันนะมึง”
“ไอ้สัด ถามกูสักคำไหมอยากอยู่หรือเปล่า ไม่ต้องเสือกมาดูกูหรอก”รันพูดเชิงด่าเสียงดังเหมือนกลบเกลื่อนบางอย่าง เหล่ไปทางไอ้คนพูดถึง
“กูรู้หรอกน่า ว่าได้แค่ไหน สามปีก็พอแล้ว”ไม่น่าเชื่อ มือปืนระดับพระกาฬจะพูดอ่อนโยนกับเขาก็เป็น ดูแววตาสิไม่มีแววนักฆ่าเลยสักนิด ตามประวัติแท้จริง เข้มเป็นมือปืนรับจ้างฆ่าตามใบสั่ง แต่ไม่เคยมีประวัติข่มขืน ฆ่าผู้หญิง คนแก่ เด็ก น่าจะเป็นคำบอกเล่าให้ดูน่ากลัวมากกว่า
“มันอายโว้ย”
“มันเอาจริงว่ะ”
เสียงแซวเป็นทีเฮฮา ก่อนจะลาจากกันจริงๆสักที เจ้าหน้าที่บอกหมดเวลาก็พากลับเรือนจำ แต่ยังไม่วาย
“นี่ ไม่ต้องส่งรูปหรือกิจกรรมอะไรมาอวดผมหรอกนะ นับจากนี้ผมงดเทคโนโลยีทุกอย่าง หึหึ”
ยกยิ้มพูดใส่ ก่อนจะเดินกอดอกจากไปด้วยท่าทีสบายอารมณ์
“มีญาณทิพย์ไงวะ รู้ตลอดกูคิดอะไร ไอ้ เชี่ยะ”ผมด่าออกไปเบาๆ ถ้าไม่เกรงใจกูจะตะโกนให้โลกรู้ ว่า ดร. กวนตีนแค่ไหน
“อะไรกันเหรอ”เบียร์ถามด้วยสีหน้างงๆ
“ไม่มีอะไรหรอก คนมันกวนตีน”ผมบอกกับเบียร์ก่อนจะจับมือให้เดินจากตรงนั้น
“เดินเองก็ได้ อายเขา”เบียร์พูดเบาๆบิดมือออก
“พี่ไม่อาย นับจากนี้พี่จะไม่ปล่อยมือเบียร์อีกแล้ว”ผมบอกพร้อมกระชับยิ่งกว่าเดิม เบียร์หน้าขึ้นสี พูดซะผมหุบยิ้ม
“แม้แต่ตอนขี้น่ะเหรอ ครึครึ”กลั้นหัวเราะ แต่หน้ายังแดง
“ทุกอย่างที่ต้องใช้มือเลยก็ได้ พี่เต็มใจ”ผมยักคิ้วใส่ ก่อนจะฉุดให้เดินเร็วๆ เสียงด่าเบาตามหลังหงุงหงิง ผมอมยิ้ม พอพ้นได้ผมกอดไหล่เบียร์
“อย่าหันกลับไปมองนะ”กระซิบบอกคนข้างๆที่พยักหน้า
“พี่สิบ”เรียกผมแผ่วเบา
“ครับ”ผมขานรับ
“ขอบคุณครับ ขอบคุณทุกอย่าง”พูดเสียงเครือ ผมลูบหัวก่อนจะกอดปล่อยให้เด็กตัวโตร้องไห้กับบ่า
“พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ ทำให้เบียร์ลำบาก ยกโทษให้พี่นะ”ผมพูดกลับข้างหู
“ยกให้ตั้งนานแล้ว”ผละออกยิ้มบางๆให้ ในที่สุดผมก็นำรอยยิ้มสดใสกลับมาได้อีกครั้ง และจะทำให้มีตลอดไป เรากอดกันอีกครั้งก่อนจะพากันขึ้นรถ เพื่อไปหาคนที่รักที่สุดในชีวิต คนที่รอคอยด้วยความหวังมาตลอด
.
.
.
.
“เตี่ยยยยยย เบียร์กลับมาแล้ว ฮืออออออออ”เสียงเรียกพร้อมเสียงร้องไห้
“ตี๋น้อย ตี๋น้อยของเตี่ย”เตี่ยเรียกลูกชายที่เดินกึ่งวิ่งเข้าไปกอดเอวที่นั่งบนเก้าอี้ โดยมีพี่ชายยืนอยู่ข้างๆ
“เตี่ย เบียร์คิดถึงเตี่ยที่สุดเลย”ตี๋น้อยของเตี่ยร่ำไห้พูดแต่คำว่าคิดถึงไปมา ก่อนจะก้มลงกราบเท้าจูบทั้งสองข้าง เอาหน้าแนบไปมา ผมมองภาพนั้นน้ำตาคลอ เตี่ยดึงตี๋น้อยที่ไม่ว่ากี่ปีก็ยังเป็นตี๋น้อยของเตี่ยเสมอ มากอดลูบหัว จูบแก้ม
“หมดเคราะห์หมดโศก บุญรักษานะตี๋น้อย ต่อไปนี้อย่าให้มีอะไรมาทำร้ายตี๋น้อยของเตี่ยอีกนะ”เตี่ยยิ้มทั้งน้ำตา
“ขอบคุณครับเตี่ย ฮึก เบียร์จะดูแลเตี่ย ไม่ไปไหนอีกแล้ว”เบียร์พูดกับเตี่ยกอดอีกครั้ง ก่อนจะผละไปไหว้เฮีย
“ตี๋น้อย เฮียคิดถึงนะ อย่าไปไหนอีกนะ”เฮียกอดน้องชายด้วยความรัก ก่อนทั้งสามคนจะกอดกันอีกครั้ง ผมกับแฟนพี่ชายเบียร์มองอย่างมีความสุข ก่อนจะพากันไปโต๊ะกินข้าวที่ได้ถูกจัดเตรียมไว้ เตี่ยกับเฮียบอกว่าพรุ่งนี้จะทำบุญรับขวัญเบียร์ขับไล่สิ่งไม่ดี
“ขอบใจนะ สิบ ที่ช่วยน้อง ขอบใจ ลื้อเป็นลูกเขยที่ดีจริงๆว่ะ เตี่ยยกให้ไม่คิดสินสอด ฮ่าๆๆ”เตี่ยอารมณ์ดียกน้ำชาจิบ
“เตี่ย พูดงี้ได้ไง เอาสักนิดเถอะ เป็นพิธี”เสียงลูกชายท้วงให้เรียกบ้าง ทำเอาขำ
“นึกว่าจะท้วงเพราะอาย ที่ไหนได้ งก”พี่ชายแซวบ้าง เป็นที่สนุกสนาน
“ผมคิดไว้อยู่แล้วครับ ถึงผมกับเบียร์จะเป็นผู้ชาย แต่ก็อยากทำให้มันถูกต้อง”ผมออกตัวไม่ใช่เอาหน้า เบียร์เบะปาก ผมเลยจับมือมากุมไว้หยุกหยิกกันไปมา
“เหรอ ทั้งที่ก่อนหน้า ลื้อฟันมันไปแล้วเนี่ยะนะ”เตี่ยพูดออกมาทำเอาเบิ่งตา
“เตี่ยยยย”ตี๋น้อยเรียกเสียงดังด้วยความอาย พี่ชายกับแฟนก็ขำไม่ต่างกัน คู่นี้เขาล่วงหน้าไปหลายปีแล้ว สรุปบ้านเตี่ยไม่ได้ลูกสะใภ้ มีแต่เขย
“อายทำด๋อยอะไร แหมๆๆ”เตี่ยแซวทำเอาหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ผมก็ยิ้มรับหน้าบาน แซวกันไปมาจนเวลาล่วงเลยเข้าเที่ยงคืน เบียร์พาเตี่ยเข้านอน ผมออกมายืนที่ระเบียงห้องเบียร์ ห้องที่ทำให้เราได้แนบชิด นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมาในชีวิตเรา ถ้ามันยังไม่จบมันคงเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน
“คิดอะไรอยู่”เสียงพูดพร้อมแขนที่โอบรอบเอว ทำเอาผมชะงักก่อนจะยิ้มและกระชับมือ
“คิดถึงเบียร์ คิดถึงมากที่สุด คิดถึงพี่บ้างไหม”ผมตอบคนที่เอาหน้าซุกหลัง
“คิดถึงสิ คิดถึงมาก ขนาดโกรธก็ยังคิดถึงทุกวัน”เสียงตอบกลับมาเบาๆ แต่ผมได้ยินเต็มๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปจับคนซุกให้เงยหน้า โน้มเข้าไปหาริมฝีปากที่ยิ้ม
“พี่รักเบียร์ รัก รัก”ผมปิดปากที่เผยอจะพูดเอาไว้ก่อนอย่างแสนรัก ปากนุ่มที่ผมไม่ได้สัมผัสมานานอย่างโหยหา คนในอ้อมแขนก็ตอบรับด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน
“รักพี่สิบ รัก พี่สิบ พี่สิบ”เสียงพึมพำเรียกชื่อผมตลอดที่เราแนบชิดกัน ก่อนจะกอดกันไว้นิ่งๆ
“ติดไว้ก่อน เอาไว้หลังจากนี้ พี่จะเอาคืนนะ”ผมกระซิบข้างหูหอมแก้มอีกหลายที ไม่มีเสียงตอบรับมีแต่อ้อมแขนที่รัดแน่นเป็นคำตอบ ผมยิ้มไม่ได้เร่งรัดอะไร อยากให้เบียร์ได้ใช้เวลาอยู่กับเตี่ยอีกสักพัก หลังจากนั้นก็จะเป็นเรื่องของเรา ผมรอได้ ไม่ว่านานแค่ไหนผมก็จะรอ เพราะผมจะไม่มีวันปล่อยอีกแล้ว
“ครับ รักพี่สิบนะ”เสียงกระซิบและหอมกลับ ก็เพียงพอแล้วสำหรับค่ำคืนนี้ เรากอดและถ่ายทอดความรักให้อีกครั้ง ก่อนผมจะเดินไปส่งเบียร์ที่ห้องเตี่ย จูบหน้าผากอีกที
“ฝันดีนะ”ผมบอกเอามือเปิดประตูให้
“เบียร์ไม่ฝันถึงพี่หรอกนะ”เบียร์บอกผม
“ทำไมล่ะ”ผมถามก่อนจะดึงเอาไว้ เบียร์ยิ้ม
“ก็ พี่เป็นความจริงของเบียร์ ไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป”
พูดพร้อมจุ๊บปากผมเร็วๆและเข้าห้องทันที ปล่อยให้ผมยืนตะลึงกับการกระทำที่น่ารักที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ต้องให้ทำบ่อยๆซะแล้ว”ผมหมายมั่นเอาไว้ ก่อนจะเดินกลับห้องเบียร์อย่างสบายอารมณ์ ล้มตัวนอนกับหมอนที่มีกลิ่นของเจ้าของ ผมมานอนกี่ครั้งก็ไม่เคยจาง เป็นครั้งแรกที่ผมนอนหลับอย่างมีความสุข และอีกไม่นานผมจะมีความสุขมากกว่านี้ถ้ามีเจ้าของห้องที่ผมรักนอนข้างตัวตลอดไป
**********************************************************************************************************************
ปล. จบตอนของคู่นี้แล้วจ้า ส่วนเรื่องเรือนหอและฉากส่งตัว :oo1:
มีแน่นอนค่ะ เป็นตอนพิเศษ ลงในนี้แน่นอน บอกไว้เลยเดี๋ยวจะหาว่าลำเอียงกับพี่สิบและน้องเบียร์ ไม่น้อยหน้าหรอกค่ะ เดี๋ยวเจอเฮียข่มอีก ฮ่าๆๆๆๆ :laugh:
-
จะมีตอนของพ่อนกกับหมอฉัตรไหมคะ
-
ตระกูกกลัวเมีย. 55555
ป้าพี่สิบเจ๋งฝุดๆบอกเลย อิอิ
-
ทำอะไรไว้ก็ได้อย่างนั้นจริงๆสิน่ะ สงสารเสกอ่า
เฮียก็ยังกวนพี่สิบเหมือนเดิมเลยน่ะ :laugh:
-
สุขสมหวังกันสักที :z2:
-
พี่สิบกับน้องเบียร์แฮปปี้เอนดิ้งแล้ว :mc4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจจังเลย ในที่สุดพี่สิบกับนุ้งเบียร์ก็ผ่านพ้นเรื่องเลวร้ายกันไปแล้ว
เราเองก็อโหสิให้บอยนะ อ่านเเล้วมีน้ำตาคลอตอนที่พี่แกจะจากไป
ถ้าเอาตามหลักอ่ะนะ คงอีกนานกว่าดวงวิญญาณพี่จะได้เจอเสก แต่ถ้าได้เจอแล้ว หรือมีโอกาสได้เกิดมาเจอกันอีก
ทำดีต่อกันให้มากๆนะบอย เสกอ่ะให้อภัยบอยอยู่เเล้วล่ะ //กระซิกๆ :mew4:
o3 o3 o3 o3
ดิฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่วนเวียนอยู่รอบๆตัวของคุณเข้มเเละรันนะคะ หึหึหึหึหึหึหึ
มันจะเป็นไปตามนั้นใช่มั๊ยคะ....... :interest:
แต่ว่านะ.....เวลา 3 ปีคืออะไร เข้มติดคุกนานกว่ารันเหรอคะ หรือยังไงหว่าาาาา > <
ตอนหน้าเป็นคู่นี้เเล้วใช่มั๊ยคะ อิอิอิอิอิอิอิ
ปล.ไม่มีตอนพ่อนกกะหมอฉัตรเหรออออออออ :impress: :oni3:
ติดตามตอนต่อไปอย่างถึงที่สุดเลยค่าาาาา เป็นกำลังใจให้เช่นเดินค่ะ :กอด1: :L2:
-
บอกตรง ๆ เฮีย ญานทิพย์ จริง ๆ
หรือว่าพี่สิบแม่งคิดอะไรก็แสดงออกทางสีหน้า
จบไปอีกคู่ คึคึ เหลือคู่รัน เหลือเชื่อมากคู่นี้
-
สุดท้าย พี่สิบก็ข่ม เฮีย ไม่ได้ซะทีแฮะ เฮียแกรู้ทันตลอด o18
แต่อิมเมจ เข้ม นิ ดูเปลี่ยนไปจากตอนแรกเลยแฮะ มีมุมแบบนี้เยอะๆนะคะ :mew1:
-
:hao5: :hao5:
ซึ้งใจ เสียน้ำตาให้กับบอยนะ ทางเส้นนี้ก้าวไปแล้วมันกลับตัวยาก แต่บอกก็ได้รัยผลกรรมของบอยแล้วเค้าทุกข์ทรมานทุกวันทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่เคยมีความสุขอีกเลยย ถือว่าเค้าไปสบายแล้ว :heaven
ส่วน :oo1: แอร๊ยยยย นึกว่าจะไม่มีซะแล้ว มีความสุขซะทีเนอะ สิบเบียร์
รอคู่ต่อไปค่ะ นายจ๋าาาฉันมาแล้วจ้ะ
-
พี่สิบ รัก และ เคารพเมียเจริญน่ะ :3123:
-
คู่พี่สิบกับน้องเบียร์ก็เรียบร้อยไปแล้ว
รอเฮียกับน้องหนูจ้า :กอด1:
-
ดีใจด้วยนะพี่สิบเบียร์ ที่ได้ออกมาอยู่ด้วยกันแล้ว
-
โห้ยย!!สงสารเสกสุดๆ ไอ้บอยเลวมาก ทำไมต้องทำเสกขนาดนี้
โดยไม่คิดจะช่วยเลย สิ่งที่ไอ้บอยได้รับ สาสมแล้วกับสิ่งที่มันทำ
รอฉากเข้าหอ พี่สิบน้องเบียร์
-
คู่พี่สิบเบียร์จบไปแล้ว :katai2-1:
ลุ้นคู่รันกับพี่เข้มจะได้มั้ย แค่3ปีมันหมายความว่าไงคะ กรี๊ดดดด :mew2:
พี่เข้มแอบชอบรันตั้งนานจะไม่สมหวังหรออออ :hao5:
-
:L1: :L1: :L1:
-
ในที่สุดเรื่องของพี่สิบกับน้องเบียร์ก็ลงตัวสักที
ถึงเราจะแอบคิดว่ามันสั้นไปนิดนึง แต่ตัดจบแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
เราจะได้อ่านน้องรันเร็วขึ้นอีก อิอิ
สงสารบอยเหมือนกันนะแต่ก็โทษใครไม่ได้เพราะนายเลือกทางเอง
แล้วอย่าลืมเอาพิเศษคู่นี้มาฝากนะ
รอตอนต่อไปจ้า
ปล.1 บวก 1 บวก เป็ดเรียบร้อย
ปล.2 ปูเสื่อรอน้องรันกับพี่เข้มก่อนเลย ตอนนี้มานิดๆแต่ทำเอาเราฟินเลยอ่า :-[
-
บอยน่าจะกลับตัวได้เร็วกว่านี้นะ จุดจบคงไม่เศร้าอย่างนี้ :เฮ้อ:
ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว คือเรื่องจริง ถ้าทุกคนคิดได้อย่างนี้ก็คงดี
ทีนี้ก็หมดเรื่องไปอีกคู่แล้ว ดีใจกับครอบครัวเบียร์และพี่สิบด้วย
ดูท่าแล้วรันจะไม่พ้นเข้มใช่ไหม จะใครเราก็ไม่เกี่ยงนะ :z1:
ดีซะอีกหน้าตาอย่างรันต้องอย่างเข้มนี่แหละมาคอยดูแล :-[
ตอนหน้าเป็นนายใช่ไหม จะมาอารมณ์ไหนหนอ ต้องรอลุ้น
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ในที่สุดก็แฮปปี้ไปอีกหนึ่งคู่
-
o13 o13
-
อยากอ่านน้องรันกับพี่เข้มบ้างจัง :hao7:
ไม่รู้จะโหด มันส์ ฮา กับเขาบ้างรึเปล่า :z1:
-
ทำไมเบียร์น่ารักงี้ ( น้องเบียร์ของพี่สิบ )
..อโหสิให้บอยด้วยคน ยังดีที่บอยยังคิดได้
สุดท้าย...รอคิว รันกะเข้ม อยู่นะกั๊บ!! ขอบคุณคร้า
-
เย้
ดีใจจัง แฮปปี้เอนดิ้งไปอีกคู่แล้ว อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะค้าาา จุ๊บบบ
-
อิจฉาาาอ๊า
จะมีเข้มด้วย รอๆ แต่มีเวลาดูแล3ปี นี่มันยังไงนะ แงๆ
-
เบียร์เสร็จแล้ว (เอ้ย! ไม่ใช่) เบียร์ได้มีความสุขซะที
ความพยายามของพี่สิบไม่สูญเปล่าจริงๆ
น่าสงสารพี่เสก ถึงจะตายไปแล้ว บอยก็ยังไม่มีใจให้เลย เห็นเพียงแค่อีกฝ่ายเป็นแค่ตัวหมากตัวนึง อยากรู้ชะมัดถ้าบอยมีความรักจริงๆ จะเป็นยังไง คงทรมานมากกว่าที่เสกทรมาซะอีก แต่ว่าตายไปก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเป็นทุกข์อีก แค่ทุกข์ที่เกิดจากการกระทำและความรู้สึกผิดมันก็มากพอแล้ว
มารอตอนต่อไปค่าาาา ลุ้นๆ
ปล.อยากอ่านเข้มกับรัน อิอิ
-
คู่นี้น่ารัก 55555
อยากอ่านคู่นายจัง
กับคู่เข้มรัน 5555
รอตอนต่อไปค่ะ
-
สงสารเสก ทำไมบอยใจร้ายจัง แต่บอยก็ได้รับผลกรรมไปแล้ว
ถึงจะไม่ชอบบอย แต่ก็ไม่อยากให้ใครโดนทำแบบเดียวกัน
จบภาคของสิบกับเบียร์แล้ว ต่อไปก็รออ่านรันกับ เข้ม?
และยังคงคิดถึงเฮียกับหนู ยังอยากรู้เรื่องราวต่อๆไป
แต่งภาคสองดีมั้ยคะ?
:hao7:
-
หวานอ่า เเซงคู่หลักไปไกลมากๆ :L2:
หุหุ สองตอนล่าสุดสอนให้รู้ว่าเฮียกวนเอามากๆ
แต่อยู่กับหนูนี้หวานตลอด
-
หมดทุกข์หมดโศกซะทีนะเบียร์เพราะความโลภของคนแท้ๆถึงทำให้คนดีๆต้องเดือดร้อน
-
สงสารเสก
สงสารเสก
บอยชั่ว
-
ทำไมเราแอบสงสารบอยหว่า T___T
พี่สิบ - น้องเบียร์ แฮปปี้ไปแร้ว รอคู่น้องรันต่อปายยย
-
ด๊อกซ์กวนตีนพี่สิบจริงๆนั่นแหล่ะ แล้วอิตานี่ก็แพ้ลุ่ยตลอด 555555555555555
:กอด1:
-
ดีใจกับน้องเบียร์และพีสิบด้วย
ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกันซักที เฮียก็อย่าให้น้อยหน้านะ รีบๆออกมาหาน้องหนูได้แล้ว :z2:
-
จบเรื่องร้ายๆ ของเบียร์ซะที ถึงเวลาหวานกับพี่สิบซะทีเนอะเบียร์
-
แฮปปี้ไปอีกคู่ ดีใจด้วยนะพี่สิบน้องเบียร์ :o8:
รอลุ้นคู่น้องรัน :hao6:
-
หมดเคราะห์หมดโศกซะที่นะน้องเบียร์ พี่สิบ :L1:
รอลุ้นเนื้อคู่น้องรัน :hao3:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
คิดจะทำรวมเล่มใหมคะ :pig2:
-
กรรมใดไครก่อ กรรมนั้นคืนสนอง บุญส่วนบุญ บาปส่วนบาป หักล้างกันไม่ได้ ลาก่อนบอย..
-
น่ารักอ่ะ พี่สิบน่ารักที่สุดเลย
เฮียก็ญาณทิพย์จริงๆ สมแล้วที่จบดร.
-
บอย เลวร้ายกว่าที่คิดไว้มากเลยนะเนี่ย ไม่คิดเลยว่าจะทำร้ายคนที่รักตัวเองได้อย่างสาหัสขนาดนั้น
คิดว่าบอยจะมีความรักให้พี่เสกบ้าง แต่ไม่เลย ที่มีให้มีแค่ความสงสารเท่านั้นเหรอเนี่ย แต่มันก็จริงนั่นแหละ
พี่เสกน่าสงสารมาก ๆ :monkeysad: หัวใจจะแหลกสลายขนาดไหน ที่ถูกคนที่รักหมดหัวใจทำร้ายกันอย่างนี้
และสุดท้าย ผลจากสิ่งที่บอยทำ ก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองจนได้ ผลกรรมก็ไม่เคยละเว้นใครหรอกนะ
ยังดีที่ได้สำนึกความผิดที่เคยทำมา แม้จะไม่มีโอกาสชดใช้ความผิดตอนที่มีชีวิตอยู่ แต่หลักฐานที่ให้พี่สิบ
ก็สามารถทำให้นำตัวคนชั่วมารับโทษได้ ที่สำคัญ ทำให้น้องเบียร์ได้พ้นจากความผิดที่ไม่ได้ก่อซะที
พี่สิบน้องเบียร์ พ้นทุกข์พ้นโศก ได้กลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวซะทีนะ ดีใจจัง
งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้ลูกเขยคนเล็กอย่างที่สิบ ป๊าเลยเป็นปลื้มจะยกลูกชายให้เขาฟรี ๆ ซะงั้น
แหม แต่พี่สิบนี่สิ ได้ใจมาก ๆ คนที่เรารักนิเนอะ ยังไงก็ต้องให้เกียรติ ไม่เกี่ยวกับว่าจะชายหรือหญิงหรอก
ต้องแยกจากกันไปซะนาน ตอนนี้เลยหวานกันซะมากมายเลยน้า บอกรักกันไปมาซ้ำ ๆ รู้สึกมีความสุขไปด้วยเลย
พี่เข้มน้องรัน โผล่มาให้จิ้นนิด ๆ หน่อย ๆ แต่ก็ทำเอาฟินซะเหลือเกิน :-[ แหม่ พี่เข้มก็มีมุมอ่อนโยนกับเค้าด้วยนะ
เพราะน้องรันต้องติดอีกแค่สามปีเท่าเฮีย ถึงบอกว่าพี่เข้มมีเวลาได้ดูแลน้องรันอีกแค่สามปีสินะ
ถ้าเทียบกับพี่เข้มที่ต้องติดต่ออีกสิบปี สามปีของน้องรันก็เลยดูน้อย แต่ความจริงมันก็ไม่ใช่น้อย ๆ นะ ตั้งสามปีแน่ะ
แต่เวลาจะมากรึจะน้อย ก็ไม่สำคัญเท่า พี่เข้มจะใช้เวลาที่มีนั้น ได้คุ้มค่ามากแค่ไหนต่างหาก รักน้องรันจริง
ก็ต้องแสดงความจริงใจและพิสูจน์ตัวเอง ให้น้องรันยอมรับให้ได้นะจ้ะพี่เข้ม เชียร์ ๆ
รอตอนพิเศษงานแต่งพี่สิบน้องเบียร์ รอฟินคู่พี่เข้มน้องรันต่อไปด้วยจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
จบไปอีกคู่้ รอลุ้นคู่ต่อไป :impress2:
-
ฟังลุงสอนหลานแล้วแบบว่านะ เชืาอฟังเมียไว้แล้วจะดีเองจริง ๆ
-
และแล้วบอยก็ต้องชดใช้กรรม ตายตามเสกไป
ส่วนสิบเบียร์ ก็ได้อยู่ด้วยกันซะทีน๊าา ~^^
ป.ล.จะว่าไปก็แอบหมันไส้อิเฮีย ดร. เหมือนกัน อิอิ >.<
-
โอ๊ย อยากเอาหัวกระแทกคอม
เข้าไปแทรกน้องเบียร์กับพี่สิบ
อิจฉา พี่สิบน่ารักอ่ะ
-
ยังดีที่พี่บอยกลับใจ
ไม่งั้นคุณสิบของพี่เบียร์ไม่รอดแน่
มาอ่านตอนนี้ก็สงสารพี่บอย
เวรกรรมตามเร็วมาก
พี่สิบฮาอ่ะ คงจะหมั้นใส้เฮียมากๆๆๆๆๆๆ แน่
ในเมื่อเฮียไม่อยากดูรูปพี่สิบกับเบียร์
เอารูปหนูมาอวดเลย
ปล.เค้าอยากรู้เรื่องของเข้มกับรันต่ออีกอ่ะ
เข้มกลับใจมาดอ่อนโยนแล้ว
-
Happy~ มีความสุขกันไป คนชั่วก็ได้รับกรรม พี่สิบกับเบียร์ก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว
-
หมดเคราะห์หมดโศรกแล้วนะเบียร์ต่อไปนี้ก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับพี่สิบซักทีนะ
ส่วนบอยก็ได้รับผลกรรมในสิ่งที่ทำไว้แล้วแต่ยังดีนะที่ยังกลับตัวกลับใจรู้ผิดรู้ถูก
อย่างน้อยก่อนตายยังได้ความเป็นเพื่อนกับสิบกลับมา
-
เบียร์น่ารักอ่ะ เหมือนจะยิ่งน่ารักมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ดีใจด้วยน๊า คิคิ อ้อ อยากอ่านของพ่อนก อ่ะ คงจะสนุกดีพิลึก ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
อ่านเกือบทันแล้วสนุกจังเลย
ความน่ารัก- เกรียนของหนูนี่ น่าจับเป็นตัวประกันมาไว้ที่บ้านจัง
มีปัญหามั๊ยเฮีย
:laugh5:
-
ความรักเป็นพลังอันยิ่งใหญ่
ตอนที่สิบถามบอยว่าเคยรักใครไหม กลัวว่าบอยจะเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
สงสารบอย ที่ไม่เคยรักใคร
-
พี่สิบก็หวานน้อยกว่าเฮียซะที่ไหน...สุขสันต์กันอีกคู่แล้ว คู่นี้ก็น่ารัก ชอบ ๆ ...ชอบลุงพี่สิบอ่ะยังไม่ได้รับขวัญหลานสะใภ้อย่างเป็นทางการก็พาหลานชายเข้าสมาคม "กลัวเมีย" ซะละ น่ารักจริง ๆ ^^
คู่ของรันก็คงเป็นพี่เข้มแน่ ๆ เลย อยากอ่านตอนพี่เข้มมันออดอ้อนรันเน๊าะ แค่คิดก็ฮาแล้วอ่ะ
-
ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขซะทีนะคู่นี้
-
เฮียโผล่มานอย แต่แย่งซีนอะ
ในที่สุดเบียร์ก็พ้นผิด คนดีต่อให้กี่ปีก็ยังเป็ฯคนดี
และดีที่ก่อนตายบอยก็คิดได้ว่าอะไรถูกอะไรผิด
ชดใช้กรรมเสียนะ
-
บอยทำกับเสกมากเกินไป แต่เวรกรรมก็ตามแบบทันตา แลจะต้องทรมานมากกว่าเสกอีก
พี่สิบ เบียร์ถึงเวลามีความสุขอีกคู่แล้ว :กอด1:
เจ้าเข้มที่ตอนแรกมันจะปล้ำรันต์นั่นมันยังไง...ทำไมตอนนี้บอกไม่เคยข่มขืนใคร? มันใช่หรอ?
ทำไมตอนนี้เหมือนตาเข้มจะรักรันต์จริงๆ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เย้ และแล้วพี่สิบก็สมหวัง ได้น้องเบียร์ที่รักกลับมาซะที
ถึงจะสงสารบอยแต่ก็ถือว่าได้ชดใช้กรรมในสิ่งที่ตัวเองได้เคยทำอะนะ น่าสงสารเสกจัง
ยังโชคดีที่อย่างน้อยบอยก็ยังคิดได้และเลือกทำในสิ่งที่ถูกเป็นครั้งสุดท้าย
ไม่งั้นพี่สิบจะรอดมาพาน้องเบียร์สุดที่รักกลับไปหาเตี่ยไหมเนี่ย
ต่อไปก็รอให้พี่สิบส่งขันหมากไปสู่ขอน้องเบียร์ให้ถูกพิธี จะได้รีบเข้าหอให้หายคิดถึงซะที
ถึงสุดท้ายแผนโชว์หวานที่คิดไว้จะเอาคืนเฮียไม่ได้ก็เถอะ เฮียรู้ทันสมเป็นดร.
แล้วน้องรันนี่คู่กะเข้มจริง ๆ สินะ 3 ปีต่อจากนี้เข้มจะเอาชนะใจน้องรันยังไงน๊า
รอติดตาม ทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
อ่านทันแล้ววววววว
ไม่คิดว่าพี่สิบจะเจอเรื่องราวอย่างนี้ ตอนของเบียร์นี้สงสารพี่เสกที่สุดเลย
ตอนต่อไปลุ้นคู่ของรันและอยากรู้ว่าทำไมเฮียถึงยอมตินคุกต่ออีก
คนแต่งสู้ สู้ :katai2-1:
-
ยังดีที่บอยสำนึกผิดได้แม้จะสายไปก็ตาม
ดีใจที่เบียร์ได้กลับมาอยู่กับเตี่ยกับครอบครัวอีกครั้ง ^____^
-
แฮปปี้ไปอีกหนึ่งคู่ อิอิ
จะรอฉากของทั้งคู่นะคะ ^^
-
เฮียโครตหล่อ o18
-
...กรรมที่บอยทำไว้กับพี่เสกมันกลับมาสนองบอย ในชาตินี้กันเลย
...มีความสุขไปอีกคู่นึงแล้วสินะ คู่นี้คุณตำรวจนี่มั่นคงในความรักที่สุด ชอบจริงๆ :L1:
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบน้ำตาซึม สงสารเสกมากที่ต้องมาเจอคนอย่างบอย :monkeysad:
-
เข้มกับรันนี้ยังไง :hao6:
-
อ่านแล้วมีความสุขจัง :mew1: :sad4:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ ตอนนี้รอตอนของนายทั้งสองอยู่ค่ะ และที่อยากรู้สุดๆ คือ รันกะพี่เข้มเขาจะคลิกกันยังไงเนี่ยดี้ รันออกจะไว้ตัวซะขนาดนั้น -------------- รักคนเขียนค่ะ :L1:
-
ตระกูลนี้ของเขาดีจริงๆ อยากจะเป็นสะใภ้ตระกูลนี้จัง พอจะมีลูกชายเหลืออีกไหมค่ะ อิอิ
-
:a5: เอ๊ะะะ เฮียมีญาณทิพย์
ยินดีกับเบียร์และพี่สิบจริงๆ
สุดท้ายพี่สิบก็ทำสำเร็จนะ
-
ประกาศ น.ย.ฉ. (นิยายฉุกเฉิน) :katai4:
เนื่องจากติดภารกิจเรื่องงานด่วน :ling2:
เลยทำให้ล่าช้าในการลง อาจจะเป็นอาทิตย์หน้า :katai1:
รบกวนช่วยติดตามกันต่อก่อนนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ :hao5:
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
:z13: จึกๆ
ยกมือรับทราบจ้า
พเพื่อน้องรัน เรารอได้ ฮึ๊บ อิอิ
-
รับทราบค่ะ
สู้ๆ นะคะ
-
รับแซ่บจ้าาาา ไม่ต้องห่วง โปรดทำงานอย่างสบายใจ
:a2: :a2: :a2: :a1: :a1:
-
รอติดตามแน่นอนจ้า
-
จะรอน้า~
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเสกมากเลยนะ แต่ก็ไปสบายแล้วหวังว่าจะเจอคนดีๆชาติหน้า
คู่เข้มกับรันนี่สุดๆ อยากรู้มากอะไปรักกันอีท่าไหน
-
รับทราบจ้า
-
รอยุแร้ว :impress2: o13 :pig4:
-
รับทราบ :mew1:
-
บางที เฮีย กะ พี่สิบก็ดูจะชอบแกล้งกันเป็นเด็กๆไปนะ :m20:
รอนะฮะ :')
-
อ่านทันแล้ว ครึๆ
สนุกมากเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอรอรอ ติดตามๆๆๆ
-
รับทราบกั๊บ...
-
เฮียกวนตรีนมากเลย สงสัยติดมาจากหนู :jul3:
ตอนนี้เป็นห้วนๆไงไม่รู้
แต่ไม่เป็นไรเพราะจะได้ถึงตอนคู่รันกับคนที่เดาแล้วว่าใช่แน่ๆ :hao3:
รอตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
>>ป.48<< นาย & นาย บทสรุปความสัมพันธ์
อบอุ่น
นุ่มนวล
ไม่อยากปล่อย
อยากอยู่อย่างนี้
นานนาน
ตลอดชีวิต
สำหรับผม
แต่
“อึดอัด ปล่อย”
ความรู้สึกที่ตรงกันข้ามพร้อมการเบี่ยงตัวออก น้ำเสียงเรียบเย็นชาพอกับสีหน้า แต่ก็เป็นใบหน้าที่ผมหลงใหลมาตลอดตั้งแต่จำความได้ ใบหน้าที่มีส่วนของผมครึ่งหนึ่ง และไม่ใช่แค่ใบหน้า ทั้งหมดที่รวมเป็นเขามีผมแทรกอยู่ครึ่งหนึ่ง ยกเว้น หัวใจ ที่ผมต้องการทั้งหมดไม่ใช่แค่ครึ่งเดียว
“มีคำอื่นอีกไหม”ผมถามข้างหูหัวเราะในลำคอ
“รำคาญ”ปรายตามอง
“อื้อหือ”เลิกคิ้วพูดอีก ดีกว่าเงียบ
“น่าเบื่อ”กระทุ้งอีกแต่ไม่หลุด
“แล้วไม่ไปล่ะ”เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มยิ้มๆ
“ไปแน่ ให้ออกไปก่อนเถอะ”พูดเรียบๆตามสไตล์
“หึหึ ยี่สิบปีมานี่ เคยหนีพ้น”พูดข้างหู คางเกยไหล่ ยื่นหน้าไปใกล้อีกนิด จนชิดแก้ม”และถึงพ้น ฉันก็ตามนายกลับมะ อุ๊บ”
ผลัวะ
พร้อมฟาดหลังมือใส่อย่างแรงจนหน้าหงาย แต่อ้อมแขนยังเหนียวแน่นและทันดึงเอาไว้ได้
“หืม ชื่นใจ”สูดดมอย่างแรง คาดว่ามีเลือดออกปะปนทำให้รสชาติฝ่ามือหอมหวานยิ่งขึ้น ถ้าให้ดีน่าจะมีของอีกฝ่ายด้วย
อา
คิดแล้วก็
“อื๊อ”เสียงหลุดนิดหน่อยเมื่อเจอประกบปากอย่างแรง เรียกว่ากระแทกเลยก็ได้ เสียงเล็บขูดตรงซอกคอ ยิ่งทำให้ออกแรงกดลงไปอีก จนได้รสชาติที่ต้องการ ส่งลิ้นกวาดไล่ต้อนจนจางหาย ขบเม้มและเน้นย้ำตรงซอกคอจนเป็นรอยขึ้นมาบ้าง ไม่จำเป็นต้องขูดหรือขีดข่วนบนผิวสวยให้เสียของ แต่ตามตัวผมยินยอมให้ทำเต็มที่ บางทีปากนอกจากกัด ผมก็อยากให้ ขบ เม้ม เหมือนที่ผมทำบ้าง แต่คาดว่าจะยาก ไม่เป็นไรยังไงมีโอกาส ถึงยี่สิบกว่าปีมานี้จะพยายามโน้มน้าวแล้วไม่สำเร็จก็ตาม ผมก็จะพยายามต่อไป
“แสดงความเป็นเจ้าของอีกแล้วนะ ดี ทำเยอะๆ หึหึ”ผมบอกอีกฝ่ายด้วยใบหน้าอมยิ้ม
“นอนหงายสิ”พูดกลับเสียงเดิม
“จะอยู่ข้างบนเหรอ โอ้ย เทียน”พูดไม่ขาดคำ ตบจนหน้าหัน
“จะฝากรอยเท้าต่างหาก”กัดฟันพูดใส่ ก่อนจะสะบัดหลุดจนได้แต่ไปไหนไม่ไกลหรอกครับ ติดแหงกอยู่ในห้องนี่แหละ รอเอกสารปล่อยตัวอยู่
“ให้ฝากตลอดชีวิตอยู่แล้ว ฝากมาเถอะ ไม่แค่เท้านะ ทุกอย่างที่เป็นนาย ฉันรับฝากหมด ฝากแล้วไม่ให้ถอนด้วย บอกไว้เลย อย่าคิดหนีจากกันไปอันขาด”พูดกลับเสียงรื่นเริง แสยะยิ้มมองคนปรายตามองชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปยืนหันหลังให้ จะหันตรงไหน จะใส่หรือไม่ใส่ ผมก็จำทุกอย่างในร่างกายตรงหน้านี้ได้ แต่อย่าถามว่าจำอะไรได้บ้าง ผมหวง ผมดูได้คนเดียว และไม่บอกใครด้วย
“เมื่อไหร่จะเลิกคิดแบบนี้สักที”นึกได้ถามทุกครั้ง
“เมื่อไหร่จะคิดเหมือนกันสักที”ผมก็ตอบอย่างนี้ทุกครั้งเช่นกัน
“...............”
“มันยากมากเลยเหรอ”ผมถามแต่ยังนั่งอยู่ตรงที่เดิม มองแผ่นหลังที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไร
“ยาก”ตอบออกมาหลังจากนิ่งไปอึดใจ
“ยากตรงไหน”ผมถามต่อ
“รู้อยู่แล้วจะถามทำไม”ไม่ตอบแต่ย้อนถาม
“งั้นก็ไม่มีอะไรยาก”ผมยักไหล่ที่อีกคนไม่เห็น ได้แต่เอียงคอปรายตาผมเลยพูดต่อ“สมองน่ะพักซะบ้าง อย่าคิดอะไรให้มันยากนัก ตัดบ้างก็ได้ คิดไปแล้วได้อะไร”
“ไม่ใช่คนมักง่าย จะได้คิดอะไรง่ายๆ”แปลกพูดแล้วฟังไม่เหมือนประชด เหมือนพูดลอยๆมากกว่า
“แต่ไม่ได้ใจง่าย รู้ไม่ใช่เหรอ”เดินเข้าไปสวมกวดพูดข้างหู ขบให้รู้สึก และก็รู้สึกจริง
ปึก
“โอ้ย เทียน”แทนที่คนฟังจะเคลิ้มกลายเป็นผมที่เคลิ้มกับกลิ่นจนโดนกระทืบตีนเข้าให้ แต่ก็ไม่ปล่อย
“เทียน”
“.........”
“เทียน”
“เจ็บหรือไง”
“อืม”
“ก็ปล่อยสิ”
ปล่อยของเทียน คือ การไปจากกัน ไม่ใช่แค่ปล่อยอ้อมแขน ผมกระชับแน่นเข้าไปอีก ให้รู้ว่า ยังไง ก็ไม่ปล่อย
“ไม่มีทาง”
กระซิบข้างหู
“ถ้าอยากไปจากฉัน”
กระชับแน่นขึ้น
“ก็ฆ่าฉันซะ”
“.............”
“ทั้งหมดที่เป็นฉัน ยกให้นายคนเดียว”
ผมกุมมือ สื่อให้รู้ว่า ผมอยู่ในกำมือของคนคนนี้ แค่คนเดียว ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนอย่างเคย ไม่รู้ว่าในความเงียบหมายถึงอะไร รู้แค่เทียนไม่มีฆ่าผมแน่นอน แต่ในฐานะอะไรล่ะ พี่น้อง เหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฆ่ากันซะดีกว่า
“ลืมเถอะนะเทียน ลืมว่าเราเป็นอะไรกัน”ผมเอาคางเกยไหล่พูดถึงความจริงที่ไม่เคยสนใจ
“ฉันลืมไม่ได้ มันเป็นความผิด และมันก็จะติดตัวไปจนตาย”อีกฝ่ายพูดเสียงเบา แต่หนักแน่นพอกับหัวใจ
“มันก็ติดตัวฉันเหมือนกัน แต่ฉันไม่สน ฉันสนแค่นาย ฉันรักนาย จนตายฉันก็รักนาย”ผมก็ยืนยันด้วยความหนักแน่นเช่นกัน
“เห็นแก่ตัว”แค่นเสียงพูดออกมา
“ใช่ ฉันเห็นแก่ตัว เพราะฉันรักนาย ฉันถึงต้องเห็นแก่ตัว ยึดนายไว้ นายจะด่าจะทำร้ายฉันยังไงก็ได้ ขอแค่อย่าทิ้งฉัน”ผมปล่อยแขนจับอีกฝ่ายหันมาเผชิญหน้า เอามือจับไม่ให้หันหนี
“เทียน ป๊ากับม๊าพวกเราไปสบายกันหมดแล้ว ทำไมต้องยึดติดด้วย สนแค่ เรา ที่ยังอยู่ไม่ได้เหรอ เราเหลือกันแค่นี้แล้วนะ”ผมทรุดตัวกอดเอวหน้าแนบท้องคนตรงหน้า
“ไม่ว่าท่านจะอยู่หรือจากไป ฉันก็รู้สึกผิดอยู่ดี ผิดที่อกตัญญูต่อท่าน ทำร้ายท่านทั้งตอนอยู่และจากไป”เสียงเรียบหลุบตาลงแบบผ่านเลย ไม่ได้มองผมที่ตอนนี้เงยหน้าแต่ยังคุกเข่าอยู่ท่านั้น
“นายไม่ผิด ฉันผิดเอง ความรักของฉันมันทำร้ายนาย ทำร้ายป๊ากับม๊า แม่เล็ก แต่ฉันก็ยังยืนยัน ย้อนกลับไปฉันก็ทำอยู่ดี และถ้าท่านยังอยู่ฉันก็จะบอกความจริงทั้งหมด นายจะด่าว่าฉันเลวก็ได้ ฉันยอมรับ”ผมพูดกับคนตรงหน้า พาตัวเองลุกขึ้นดึงเข้ามากอด
“มันเกินคำว่า เลว ไปแล้วล่ะ หึ”แค่นเสียงในลำคอ
“ให้มากกว่านี้ ฉันก็จะทำ แค่มีนายอยู่ด้วยก็พอ”ยืนยันที่จะเลวตามเดิม และความเงียบก็เข้ามาปกคลุมอีกครั้ง ดังอยู่อย่างเดียวก็หัวใจของเทียนที่เต้นแปลกๆ
“เทียน เราชวน คุณอา ไปอยู่กับเราไหม”ผมเปลี่ยนเรื่องคุย โอบเทียนมานั่งที่เดิม
“ท่านจะยอมเหรอ”เทียนพูดแต่ไม่ได้มองหน้า
“ก็ลองดูก่อน”ผมคิดเหมือนเทียน แต่อยากตอบแทนท่าน ท่านเป็นญาติผู้ใหญ่ที่เรารักและเคารพเหมือนป๊า ท่านช่วยไม่เคยหวังอะไรตอบแทน แม้แต่ชีวิตก็ให้ได้
“อืม”สั้นๆ ได้ใจความ
“นายพูดนะ”ผมยกยิ้ม
“อะไร”ถามกลับ หรี่ตาใส่
“ก็นายอ่อนโยน เวลาพูดกับท่าน ท่านจะได้ใจอ่อนไง”ผมล้มตัวไปนอนตัก เอามือมากุมไว้ ห้องตรงข้ามและอีกหลายห้องที่เป็นสัดส่วนมองและหันกลับอย่างเป็นเรื่องเคยชิน ตอนแรกมองไม่วางตา ผมก็จ้องกลับเช่นกัน จ้องจนเลิกมอง มีมาถามผมก็ตอบตามตรง ทำให้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับคนของผม ไอ้ที่ลองดีมันก็ไปนอนโรงพยาบาลในเรือนจำด้วยสภาพกระดูกหัก ยกเว้น คอ ที่ละให้มันเอาไว้ก้มหัวขอโทษเวลาหายดีแล้ว หึหึ
“ได้กลับบ้านเราสักที เทียน”ผมเรียกชื่อเขาเอามือแนบแก้ม ก่อนผมจะชะงักเมื่อเห็นเทียนยกยิ้มอย่างอ่อนโยน สบตาผม เมื่อพูดถึงบ้าน แค่ชั่วครู่ก่อนจะหน้านิ่งตามเดิมเหมือนรู้สึกตัว ผมอยากจะหยุดรอยยิ้มแบบนี้เอาไว้
“แล้วถ้าอาไม่ยอมไปล่ะ”เทียนย้อนถามเรื่องที่คิดว่าน่าจะตกลงกันได้แล้ว หรือเป็นเพราะว่ากลบเกลื่อนกิริยาที่เผลอเมื่อกี้
“ก็ตามใจท่าน คิดว่าคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ อย่างน้อยตอนนี้ท่านก็มีคนคุ้มครองที่ดีอยู่แล้ว เราก็มาหาท่านได้ ไม่ได้ไกลสักหน่อย ดีไหม”ผมตอบไม่ได้มองหน้า คลอเคลียมือนุ่มแต่หนักเวลาออกแรงแต่ล่ะที เล่นเอาเคล็ดขัดยอกไม่น้อย หรือบางครั้งก็ทำให้ตายได้โดยง่ายเช่นกันก่อนจะถูกดึงคอเสื้ออย่างแรงให้ลุกจากตัก
“ดึงทำไม กำลังเพลินเลย”ผมว่าคิ้วขมวด ก่อนจะหันไปมองตัวต้นเหตุที่มาขัดอารมณ์
“เอกสารมาแล้ว เชิญครับ”เจ้าหน้าที่พูดพร้อมไขกุญแจห้องขัง ผมมองห้องขังอีกครั้ง ก่อนจะเดินออก
“อาลัยอาวรณ์อยากอยู่ต่อหรือไง”เสียงพูดลอยๆจากคนตรงหน้า ผมเดินเข้าไปจับมือทันที
“ฉันอยู่ได้ทุกที่แหละเทียน ขอให้มีนายอยู่เถอะ หึหึ”ยิ้มพร้อมประกาศออกสื่ออย่างไม่เคยแคร์
“แต่จะว่าไป ที่นี่ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่ ฉันว่านะ”อีกฝ่ายไม่โต้ตอบ ผมเปลี่ยนเป็นโอบไหล่ จับศอกที่เตรียมถอง กลายเป็นกอดแถบจะทั้งตัว
“ก็อยู่ต่อสิ ฉันบอกให้ก็ได้ แต่ฉันไม่อยู่หรอกนะ”พูดพร้อมดักคออย่างรู้ทัน
“ฉันก็ไม่อยู่”ยักไหล่ และพูดให้ได้ยินกันสองคน
“ที่ฉันว่าดีเพราะว่า”ยิ้มและสบตา
“ที่นี่ทำให้นายลืม”
“ที่นี่ทำให้นายยอมรับ”
“ยอมรับอะไร”หันมาถามพร้อมคิ้วที่ขมวดเล็กน้อย
“ก็”
“ยอมรับว่าเราเป็นผัวเมียกันไง หึหึ”
ปึก
“โอ้ย เทียน”
อุตส่าห์จับมือ ตีนก็ระวัง แต่ดันเอาหัวโขกซะผมหน้าหงาย ก่อนจะนึกได้
“เทียน เจ็บหรือเปล่า”ผมคลำหัวเทียน เป่าประคบ ทั้งที่ครึ่งปากครึ่งจมูกผมได้เลือดอีกแล้วล่ะมั้ง
“หยุดเพ้อเจ้อสักที ฉันยอมรับตอนไหน”เอาหัวหนี พูดเสียงหงุดหงิด
“ก็เวลาฉันบอกไอ้เวรตะไลพวกนั้นไง ไม่เห็นนายปฏิเสธสักที”พูดหน้าตาเฉยบ้าง อย่างที่บอกเวลาใครมายุ่มย่ามกับเทียน ผมจะประกาศเลยว่าเราเป็นอะไรกัน และเทียนก็ไม่เคยปฏิเสธหรือมีทีท่าอะไร ตั้งต่อหน้าและลับหลัง ออกจะให้ความร่วมมือดีด้วยซ้ำ ยกเว้นเวลาแสดงออกทางกายกรรม ที่ผมมักจะต้องเจ็บตัวก่อนได้ทุกทีสิน่า ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ ดี ผมชอบ และคิดว่าเทียนก็ชอบด้วย ถ้าวันไหนไม่เจ็บตัว ดูเทียนไม่ค่อยมีอารมณ์เท่าไหร่ ตามความคิดผมนะ
“ฉันขี้เกียจจะแก้ตัวต่างหาก ถึงแก้ไปนายก็หน้าด้านพูดกับพวกมันอีกอยู่ดี”พูดออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว จนเจ้าหน้าที่หันมามอง อย่างตกใจ เพราะไม่ค่อยได้ยินเสียงเทียนโวยวายสักครั้ง ตั้งแต่อยู่ที่นี่ ความรู้สึกช้านะ ตอนผมร้องไม่เห็นจะหันมามองสักนิด คิดอะไรกับคนของผมหรือเปล่า
“ก็ใช่ไง นี่แหละที่ฉันชอบล่ะ นายดูยอมรับฉันอย่างเป็นธรรมชาติมาก นายไม่เคยพูดถึงเรื่องความถูกความผิด ตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่นี่ จนกระทั่งออกไป นายถึงได้รื้อฟื้นขึ้นมา ฉันอยากให้นายเป็นเหมือนตอนที่เราอยู่ในนี้มากกว่า”ตอนแรกยังติดขำๆ แต่ตอนหลังเริ่มตัดพ้อ จนอีกคนรู้สึกได้ ไม่พูดออกมาอีก ยินยอมให้จับมือเดินต่อไปโดยดี
.
.
.
.
“ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยทางการเราจับคนทำลายชาติ ต้องขอบคุณจริง”ท่านอธิบดีฯ จับมือเราสองคน เขย่าเป็นพิธี
“ไม่เป็นไรครับ ส่วนหนึ่งก็มาจากพวกผมด้วยที่สร้างปัญหาให้”ผมบอกท่านอธิบดีฯ สีหน้าติดยิ้ม แต่เหลือบตามองท่านที่ยังไม่ละสายตาจากเทียน ก่อนจะหันมามองผม ก้มหัวให้นิดหนึ่ง
“ไม่หรอกครับ พวกคุณหนีร้อนมาพึ่งเย็น ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนสักนิด มีแต่พวกเห็นแก่ตัวที่คิดจะตักตวงผลประโยชน์จากพวกคุณมากกว่า”ท่านอธิบดีฯบอกด้วยรอยยิ้ม
“แล้วจะเดินทางกลับบ้านที่โน่นกันเลยเหรอครับ”ท่านอธิบดีฯถามต่อด้วยรอยยิ้มหันไปเจาะจงว่าใครควรจะตอบ
“คงสักพัก กะว่าจะอยู่กับคุณอาก่อน”เทียนตอบยกยิ้มตามมารยาท
“ดี ผมว่าจะเชิญทานข้าวที่บ้าน ถ้าสะดวก”ท่านพูดเชิญต่อ เทียนหันมาสบตากับผม
“ครับ ยินดี”ผมตอบเอง ถ้าปฏิเสธจะดูเสียมารยาทไปสักหน่อย อีกอย่างแต่งงานแล้ว คงไม่ใช่ปัญหาแต่อยากมีปัญหากับผมก็เชิญ โดยเฉพาะเรื่องเทียน ผมพร้อมเสมอที่จะจัดการ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
“มองอะไรเหรอครับ”ผมถามออกมา ทำเอาคนในห้องเงียบกริบ ท่านหันมามองผมยกยิ้มไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด
“ดูคุณสองคน ไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไหร่ ถ้าไม่บอกว่าพี่น้อง ก็เชื่อนะ แต่ผมไม่ได้คิดจะซักไซ้อะไรหรอก เพียงแต่อดทึ่ง คุณเทียนไม่ได้ จากลักษณะดูเป็นคนใจเย็น ไม่น่าเชื่อว่าฝีมือไม่ด้อยกว่าคุณเฟยเลย พวกคุณได้รับการฝึกมาดี หวงพี่เหรอครับ แต่ก็น่าหวงนะ มีพี่อย่างคุณเทียน”ท่านอธิบดีฯพูดตบท้ายด้วยรอยยิ้ม
“ใช่ ผมหวง มาก เพราะผมเหลือเขาแค่คนเดียวในโลกนี้”ผมตอบเน้นๆ มือกระชับไหล่เทียนให้เข้ามาใกล้
“เอ้อ ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้มีเจตนาจะพูดถึงเรื่องครอบครัวพวกคุณ ผมเสียใจด้วย ถ้าผมเป็นคุณก็คิดแบบนี้แหละ”ท่านก้มหัวให้เชิงขอโทษ
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจเจตนาท่านดี เพียงแต่ผมอยากจะบอกให้ฟังเท่านั้น”ผมยกยิ้มมุมปาก แต่มือยังกระชับไม่ปล่อย จนได้เวลาที่ต้องไปจากที่นี่แล้ว เดินออกมาเจอผู้ร่วมขบวนการ
“ดร. กรกฎ สีหน้าสดชื่น มินนี่หายแล้วสินะ”ผมทักเชิงล้อกับคนที่เทียนเลือกด้วยตัวเอง ปกติเทียนไม่ใช่คนที่จะไว้ใจหรือเชื่อใจใครง่ายๆ แต่กับ ดร. คนนี้ เทียนกับวางใจ จนเป็นเหตุให้ลูกน้องคนสนิทแอบคิดไม่ซื่อต้องอิจฉามาแล้ว
“เรียกผมอย่างเดิมเถอะ หนูของผมหายดีแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วง”เขาตอบกลับเสียงเรียบพอกับสีหน้า นี่ก็เป็นอีกอย่างที่ดูเหมาะกับเทียนดี หมายถึงท่าทาง ลักษณะนิสัย ไม่ใช่เหมาะอย่างที่ผมครอบครองอยู่ ถ้าเป็นอย่างนั้นคงไม่มี ดร. เข้าร่วมด้วยแน่
“ก็ไม่มีอะไรแล้ว อยู่ต่อทำไมล่ะ”ผมยักไหล่ถามต่อ
“ผมมีธุระส่วนตัวนิดหน่อย อยากอยู่เคลียร์ในนี้ให้เรียบร้อย”เขาก็ตอบกลับสไตล์เดิม ผมแค่พยักหน้า
“มีอะไรให้ช่วยไหม”เทียนถามอดีตคนสนิท เทียนไม่เคยคิดว่า เฮียเป็นลูกน้อง เขาบอกคนคนนี้ไม่เหมาะที่จะเป็นลูกน้องใคร เขาเป็นผู้นำเต็มตัว แต่ไม่ค่อยจะชอบเป็น
“ไม่มี ขอบคุณครับนาย”เขาตอบก่อนจะยื่นซองสีน้ำตาลให้ เทียนรับมาเปิดดู พยักหน้า
“ขอบใจนะ”เทียนบอกก่อนจะส่งให้ผม
“คิดว่ายังไง ฉันควรจะมอบให้ที่นี่ไหม”เทียนถามเหมือนขอความเห็น ผมขมวดคิ้ว มองทั้งสองคนว่าพูดเรื่องอะไรกันแต่ยังไม่ทันถาม คำตอบก็ออกมาซะก่อน
“แล้วแต่นาย ถ้านายเชื่อใจพวกเขาว่าเป็นคนดี และนำไปใช้ประโยชน์ได้จริง”เขาออกความเห็นอย่างเป็นกลาง เทียนพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีกเอาไว้ไปถามทีหลังก็ได้ มีลับลมคมในอะไรนักหนา
“ไอ้เข้ม”ผมหันไปเรียก ไอ้คนสนิทอีกคน ที่ยืนข้างไอ้คนหน้าลูกครึ่ง จำไม่ผิดลูกน้องเฮีย
“ครับ นาย”มันรับคำ ก้าวมายืนข้างหน้าผม
“มึงแน่ใจ ว่าไม่ให้กูช่วย ไม่อยากไปอยู่กับกูเหรอ”ผมถามความสมัครใจมันอีกครั้ง
“ครับ ผมแน่ใจ ผมอยากอยู่ชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป เอาไว้ผมมีโอกาส ผมจะไปรับใช้นาย”มันยืนยันเจตนารมณ์ตามเดิม
“เหรอ อืม แต่กูว่าหลักๆมึงห่วงก้างมากกว่ามั้งหืม”ผมยกยิ้มไปทางไอ้คนที่เรียกว่า ก้าง พูดล้อมันต่อ “แต่อย่างว่า ก้าง มันน่ากินเน๊าะ แล้วจะยอมให้มึงกินเหรอวะ ที่ผ่านมากูไม่เห็นมึงจะมีอะไรน่าประทับใจ มีแต่ประทับตีน”
“ก็ผมกำลังจะสร้างนี่ไง ได้แค่ไหนก็แค่นั้น”มันพูดแต่เบนสายตาไปหา ก้าง ของมันที่ยืนก้มหน้า
“ตามใจ มีอะไรให้ช่วยก็ติดต่อไป กูไม่ทิ้งมึงหรอก ขอบใจ”ผมตบไหล่มัน ถึงยังไงมันก็ช่วยผมไว้เยอะ เท่าที่รู้ ไอ้เข้ม ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ชีวิตมันก็น่าสงสาร ไม่แปลกที่มันจะโตมาเป็นแบบนี้ สภาพแวดล้อมก็ส่วนหนึ่งที่หล่อหลอมมัน
“เฮีย และ ก็ทุกคน มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ”เทียนพูดพร้อมพยักหน้า ให้กับ อดีตลูกน้อง ผมจำชื่อไม่ค่อยได้ แต่จำหน้าได้ เพราะเฮียมีลูกน้องไม่กี่คน พูดอีกทีเฮียไม่เคยคิดจะเลือกเลยด้วยซ้ำ แต่ก็มีเหตุให้ติดบ่วงไปด้วยกัน
“ขอบคุณครับ นาย”พูดแทบจะพร้อมกัน พอดีกับเจ้าหน้าที่เอาไอ้ทวน กับ ไอ้เป้า มาส่งให้ ก็ได้เวลาไปกันสักที
“ฉันไปล่ะนะ โชคดี”เทียนพูดก่อนจะเดินออกไปพร้อมผมที่พยักหน้าให้
“คงได้พบกันอีกนะ พวกมึงรักษาตัวด้วย”ไอ้เป้าเอ่ยลาทุกคนที่พยักหน้าให้
“กูกับมึง คงได้เจอกันอีก ยังไงกูก็อยากสู้กับมึงว่ะ กูจะรอนะ ขอบใจที่ช่วย กูไปล่ะ”ไอ้ทวนสั่งลาเฮียเป็นพิเศษ
“อืม”อีกฝ่ายรับคำสั้นๆ ก่อนจะหลุดพ้นจากตรงนั้น ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง มารอรับเพื่อกลับไปบ้านที่นี่ก่อน เราต้องไปพบผู้มีพระคุณกับเรามาตลอด
.
.
.
.
-
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”พอเหยียบเข้าบ้านได้ คุณอาเดินออกมารับด้วยน้ำเสียงยินดี ผมกับเทียนคุกเข่าก้มจะกราบ แต่ท่านรั้งเอาไว้รับด้วยมือ
“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก แค่นี้ก็พอแล้ว เข้าบ้านก่อน ถึงที่นี่จะไม่ใช่บ้านเกิด แต่ก็ยินดีที่ได้ต้อนรับเราสองคนอีกครั้ง”คุณอาพูดก่อนจะพยักหน้าให้เข้าบ้าน รวมถึงพวกนั้นด้วยให้พักผ่อนตามอัธยาศัย
“ถึงไม่ใช่บ้านเกิด แต่ก็เป็นบ้านหลังที่สองของเรา บ้านที่ให้เรามีวันนี้”ผมบอกคุณอาที่ตอนนี้นั่งในห้องรับแขกกันแล้ว บ้านอีกหลังที่เราอยู่ปิดตายไปแล้ว คุณอาไปขนของสำคัญและที่จำเป็นมาไว้ที่นี่ทั้งหมด
“ขอบคุณที่เมตตาพวกเรามาตลอด”เทียนบอกกราบที่ตักอีกครั้ง
“คนกันเองน่า ป๊าเราก็เพื่อนอา มีอะไรก็ช่วยกันมาตลอด นั่งๆ ข้างบน”อาส่ายหน้าพูดยิ้มๆ ผายมือให้นั่งเก้าอี้รับแขก
“เราอยากให้คุณอาไปอยู่กับเราที่โน่น อยากดูแลคุณอา พวกเราก็ไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่ไหนแล้ว ไปกับเรานะครับ”เทียนเปิดปากคุยเรื่องสำคัญทันที ไม่มีอ้อมค้อม
“นะครับ คุณอา ให้พวกเราได้ตอบแทนบ้าง”ผมพูดอีกแรง ท่านยกยิ้ม
“อาเข้าใจ และ ขอบใจนะ แต่คงต้องปฏิเสธ อาทิ้งบ้านเกิดไปไม่ได้หรอก เหมือนที่พวกเราก็อยากกลับบ้านนั่นแหละ แต่ให้ไปเที่ยวเป็นครั้งคราวน่ะได้ ขอบใจนะสำหรับความหวังดี แค่นี้พวกเราก็ตอบแทนอาแล้ว”เป็นอย่างที่คิด คุณอาปฏิเสธที่จะไปอยู่กับเราที่โน่น ในทางกลับกันถ้าท่านรั้งให้เราอยู่ที่นี่ พวกเราคงปฏิเสธเช่นกัน แต่ท่านไม่ทำอย่างนั้น เพราะเข้าใจ
“ครับ คุณอาจะไปเมื่อไหร่บอกเรานะครับ”ผมกับเทียนไม่เอ่ยรั้งท่านต่อ ท่านพยักหน้า ก่อนจะพาเราไปห้องข้างบน เปิดประตูเข้าไปเป็นห้องสีขาว ท่านพยักหน้า เราเดินเข้าไปในห้อง หยิบธูปแบบไร้ควันขึ้นมาจุด
“ป๊าม๊า แม่เล็ก ผมกลับมาแล้ว เราจะกลับบ้านกันนะครับ”ผมบอกกับรูปถ่าย ป๊าม๊า แม่เล็ก ที่วางอยู่ตรงหน้า มีของไหว้ ดอกไม้ อย่างสวยงาม ผมคิดว่าจะมอดไหม้ไปพร้อมกับบ้านหลังนั้นซะอีก เป็นสิ่งเดียวที่พวกเราหยิบมาได้ตอนหนีมาที่นี่
“ป๊า แม่ใหญ่ แม่ ขอบคุณที่คุ้มครองมาตลอด”เทียนพูดเสียงเบา ก่อนจะปักธูป พวกเราคุกเข่าคำนับพวกท่าน ผมอยากจะบอกอะไรพวกท่านมากกว่านี้ เอาไว้ไปบอกที่บ้านเราดีกว่า เป็นสิ่งที่ผมอยากจะบอกมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสเพราะพวกท่านจากไปก่อน
“แล้วจะเดินทางกันเมื่อไหร่ล่ะ หรือต้องรอทางโน้นแจ้งข่าวก่อน”คุณอาถามหลังจากผ่านอาหารมื้อเย็นไปแล้ว ท่านเรียกพวกลูกน้องผมร่วมโต๊ะด้วย ถือว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับและเลี้ยงส่งที่จะกลับบ้านกัน
“อาทิตย์หน้าครับ”ผมตอบก่อนจะรินน้ำชาให้ท่าน
“มะรืน ท่านอธิบดี เชิญทานข้าวที่บ้านใช่ไหม”ท่านรับทราบเรื่องเดินทาง ก็ถามเรื่องที่ผมคิดว่าทางโน้นลืมไปแล้ว ท่านโทรมาเรียนเชิญอีกครั้ง
“ครับ”เทียนตอบ ก่อนจะตัดซิการ์ส่งให้ท่านบ้าง ท่านสูบเหมือนกัน บอกรสชาตินุ่มนวล แต่ไม่บ่อยนัก พักหลังด้วยวัยที่มากขึ้น ผมคงต้องให้เทียนงดเหมือนกัน ถึงเวลากอดจูบจะเจือกลิ่นหอมนุ่มทำให้เทียนน่าหลงใหลอีกเท่าตัวก็ตาม สุขภาพต้องมาก่อน ถึงผมจะพาเทียนออกกำลังกายบ่อยๆ ก็เถอะ
“ดีแล้ว ท่านเป็นคนดีนะ ส่วนเรื่องที่ถามอา ขอให้ตัดสินใจกันเอาเองแล้วกัน ไม่มีใครบังคับ”อากล่าวชมอีกฝ่าย ผมเพิ่งมารู้ว่า เทียนคิดจะมอบการประกอบอาวุธให้ทางการไทย ผมโวยเมื่อตอนที่เราแยกกันไปพัก ว่าทำไมไม่บอกกันบ้าง เทียนมองหน้าก่อนจะพูดว่า บอกแล้วแต่ผมไม่ฟัง ผมงงว่าตอนไหน ก่อนจะนึกได้ว่าตอนไหนหัวเราะออกมาเสียงดัง เทียนหน้าตึงเดินกำมือระงับสติอารมณ์ไม่ให้หาอะไรขว้างหน้าผมออกไปทันที มาบอกตอนที่สั่งลาส่งท้ายห้องขังจะฟังได้ไง ก็กลิ่นหอมและร่างกายเทียนมันทำให้ผมลืมเรื่องนี้ไป หลัง อก กระทั่งหัว ผมยังแสบไม่หาย ไม่รู้จะโกรธอะไรนักหนา ทำอย่างกับไม่เคย เอาผ้าปิดก็ไม่มีใครเห็นแล้ว ห้องก็ไม่ได้ขังรวม แต่ถึงขังรวมผมก็ทำอยู่ดี หึหึ นับเป็นช่วงเวลาที่ผมพอใจที่นั่นเช่นกัน
“พักผ่อนเถอะ เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ”คุณอาบอก ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน หลังส่งท่านเข้าห้องเสร็จ เราก็เดินกลับห้องอีกด้านที่อยู่ไม่ไกลกันนัก เทียนกำลังจะเปิดประตูแต่ผมดึงจนเซมาชิดอก ลากเข้าห้องปิดประตูล็อก
“จะทำอะไร เกรงใจคุณอาบ้าง”เทียนกัดฟันพูดใส่ พลางผลักผมให้หลีก
“ก็อย่าส่งเสียงดังสิ”ผมยื่นหน้าไปใกล้ เอามือปัดฝ่ามือไปด้วย
“ฉันจะพักผ่อน นายก็เช่นกัน เรายังต้องมีธุระให้จัดการ”เทียนบอกอย่างระงับสติอารมณ์ เข้าทางผมสิ ยิ่งมีคุณอาอยู่ใกล้ๆ เทียนไม่กล้าเสียงดังแน่ ผมดึงเทียนจนกลิ้งไปบนเตียงด้วยกัน ปิดปากที่ยังเงียบเสียงแต่มือนี่สู้เต็มที่ทั้งจิก ทึ้ง จิกกกคอ ดึงหู เทียนนี่ให้อารมณ์เหมือนโดนครั้งแรกตลอด ต้องมีขัดขืน ปัดป้อง ลงไม้ลงมือ แต่มีหรือผมจะถอยยิ่งบดเบียดมากขึ้น ขาที่ยกจะถีบก็กลายเป็นอ้าออกให้ผมแทรกเข้าไปถนัด ผมบีบปลายคางเมื่อคิดจะกัดลิ้น ถ้าโดนได้มีห้อเลือดแน่ ถึงจะมั่นใจว่าไม่ขาด แต่ก็เจ็บไม่ใช่น้อย จนเลิกออกแรง เปลี่ยนเป็นจิกหลังเมื่อโดนเบียดแนบชิด ไล่ซุกไซ้ใบหน้าที่แสนรัก มือสอดใต้เสื้อค่อยๆปลดจนสาปเสื้อแยกออกจากกัน ผละจากปากให้ได้หายใจหายคอ คนตัวขาวนอนหอบหน้าแดง จิกตาใส่
เพี้ยะ
เพี้ยะ
หน้าหันตามแรงตบ ผมยกยิ้ม ก้มไปกัดไหล่บางจนผวาเฮือก
“อุ๊บ ไอ้”กลั้นเสียงร้องแต่มีสบถ ไล่มาซอกคอที่รอยเก่ายังไม่จาง ก็รับรอยใหม่ไปซะ ตอกย้ำเข้าไปว่าเป็นของใคร
“เต็มที่เลยเทียน นายก็รู้ ฉันไม่มีวันปล่อยและถอยจากนาย”ผมเน้นถ้อยคำให้รับรู้เต็มหน้า และเต็มสองหู กัดปากล่างให้รู้สึก สอดลิ้นเข้าไปควานกัดอีกฝ่ายบ้าง แต่ไม่แรง ไล่มาอกขาว เงยหน้าไปแสยะยิ้ม ชิมสิ่งล่อลิ้นตรงหน้า ตวัดไปมา เจ้าบิดตัวแต่คงไม่ถึงใจ ต้องออกแรงขบดุนดัน เม้ม มือเล็กแต่หนักตบกลางหัว
“อ๋อ อีกเหรอ ได้”
“อ๊ะ ไอ้หมาบ้า อื๊อ”
“ไม่ชอบเหรอ แดงดีออก หึหึ”
ผมยิ้มลิ้นเลียริมฝีปาก เมื่อยอดอกแดงจากการถูกกัด ก้มไปทำอีกข้าง รู้สึกจุกเมื่อถูกต่อยสีข้าง เลยต้องเอาเสื้อหมัดมือไว้กับหัวเตียงข้างหนึ่ง ถอยไปมัดขาไว้ด้วย เหลือไว้อย่างล่ะข้างพอ เดี๋ยวไม่ได้อารมณ์
“ฮึ่มมม”เสียงคำรามในคออย่างขัดใจ เทียนตอนนี้อยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมครบทุกเม็ด กางเกงชั้นในถูกผมถอดออกพ้นปลายเท้าไปแล้ว วิวดีโคตร ผมน่าจะขอชุดนักโทษมาด้วย เอาไว้รำลึกกัน ระหว่างคิดผมปลดสิ่งกีดขวางตัวเองออกบ้าง จนไม่เหลืออะไรมาขวางกั้น มือลูบไล้ต้นขา
ปึก
ปึก
เต็มๆ ส้นเท้าบางๆ แต่หนักแน่น ถีบเข้ากลางหน้าและอก ถามว่าเข็ดบ้างไหม ถ้าเข็ดจะทนมายี่สิบกว่าปีเหรอ จิ๊บๆ เจ้าของส้นเท้าจะลุกแต่โดนทาบทับจนหัวโขกเตียง
“โอ้ย”
หลุดเสียงร้องไม่ดังนัก ผมจับมาจูบหนักและเป่าให้ ก่อนจะกดหัวลง กลั้นหัวเราะ ยังจะคิดเอาหัวโขกผมอีก ไม่เจ็บบ้างหรือไงกัน ผมไม่อยากให้เทียนเจ็บตัวโดยใช่เหตุ ถ้าจะช้ำก็ขอให้ช้ำเพราะรอยรักที่ผมมอบให้ดีกว่าผมปลุกเร้าอารมณ์คนใต้ร่างที่อ่อนแรงให้บ้างแล้ว จูบปากที่เริ่มตอบสนอง มือขยุ้มหัว ละมาไหล่ เมื่อโดนละเลงที่หน้าอกสีห้อเลือดจากการถูกกัด
“อ๊ะ”
“อา เทียน”
ไล่ต่ำลงมาท้องน้อย จูบซับจนขึ้นรอย ต่ำลงไปอีก ก็เจอลำเทียนที่ยังไม่ยอมผงกหัวทักทาย แต่ไม่ใช่ปัญหา
“อืม อา”
“เทียน อืม”
ผมเรียกเสียงพร่า จูบปลายเทียนที่สั่นไหว ก่อนจะเข้าเต็มปากเมื่อถูกครอบคลุม รูดขึ้นลงอย่างนุ่มนวล เพิ่มแรงขึ้นเมื่อบั้นท้ายดันเป็นจังหวะสอดประสานกับริมฝีปากที่ครอบครอง มือกอบกุมลูกเทียนข้างๆบีบไล้ สุดท้ายลำเทียนก็เริ่มมีน้ำตาไหลออกมาปริ่มๆ เจ้าของปรือตามอง หน้าขึ้นสีอย่างทุกครั้ง แต่ไม่เบือนหน้าหนี ปากเผยอเหมือนจะขอร้องแต่ไม่เคยเอ่ย ผมรู้เสมอว่าเทียนต้องการแต่ไม่ยอมเผย เคยแกล้งไม่ให้ไป แต่ก็สุดจะทนเจ้าตัวไม่ปริปากกัดจนห้อเลือด กลายเป็นผมที่ทนไม่ไหวต้องปลดปล่อยให้ ผมเร่งความต้องการให้สูง
“อา อา”
“อืมอืม”
“ฮึก ยะ ไอ้”
ร้องอย่างขัดใจ เหมือนจะถามแต่ไม่หลุด กัดปาก
“ใจเย็นนะ”ผมแสยะยิ้มบอก ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหา จูบปากที่กัดเอาไว้ให้คลายออก หัวเราะในลำคออย่างพอใจ เมื่อเทียนตอบโต้กลับมา เบียดตัวเข้าหา ขายกก่าย ผมบีบลำเทียนยังไม่ให้ปล่อย ดันขาเทียนออกเบียดกันไปมา
“เดี๋ยวจะเจ็บ”ผมบอกส่งนิ้วเข้าไปในปากเทียน ที่รู้ว่าต้องทำยังไง แต่ยังมีกัดอย่างแรง ผมเบ้หน้าบีบลำเทียนจนยอมปล่อย ส่งนิ้วเข้าปากตัวเองอีกทีจนชุ่ม ก่อนจะสอดด้านล่างเข้าไปทีเดียวสามนิ้ว เจ้าของช่องทางผวาเข้ามากัดคอผมเข้าให้
“ซี๊ดดดด เทียน อืม กัดแรงๆสิ”ผมร้องพร้อมขอ เทียนยิ่งลงน้ำหนักฟันจนดังกึก เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ลิ้นอุ่นไล้เลียใบหู ผมเบี่ยงทันทีจับมือไปด้วย ไม่งั้นได้หูขาด หูอื้อ แน่ พอได้ที่รีบถอดและยัดที่ใหญ่กว่านิ้วเข้าไปแทน จะได้เลิกหงุดหงิดสักที
“อื๊ออออืม”
“อา เทียน เทียน”
“รัก รัก รักเทียน”
“อึก อ๊ะ”
“อา อา เทียน”
เสียงครางพร้อมช่วงล่างที่สอดประสาน มันลงตัวและไพเราะอย่างทุกครั้ง ถึงจะปฏิเสธแต่ร่างกายกลับตอบรับเป็นอย่างดี และเมื่อไหร่จะยอมรับทั้งหมดสักที ผมเรียกเทียนพร้อมขยับโยกไปตามจังหวะรัก อีกฝ่ายก็กอดรัดราวกับกลัวว่าจะหนีหาย ภาวนาให้คิดอย่างนี้
“รักฉัน รักฉัน นะเทียน ได้โปรด”
“ฉันรักเทียน”
“อึก หนวก หะ หู”
เสียงตอบกลับอย่างรำคาญพร้อมสีหน้าเหยเก ตาปรือ ปากเผยอ
“อืม อา”
“เทียน เทียน รักเทียน”
ผมยิ่งพูดกรอกหูเมื่อใกล้จะสิ้นสุด ข้างในเทียนตอดถี่ยิบ ยิ่งทำให้ผมคุมตัวเองไม่ได้ ขยับถี่โยกพร้อมส่งแรงเข้าออก จนสุดท้าย เทียนผวาเข้าปิดปากก่อนจะปลดปล่อยเข้าเต็มลำตัว ผมขยับแรงเร่งตัวเองให้ถึงบ้าง สุดท้ายก็ปล่อยเข้าช่องทางอบอุ่นที่รองรับอยู่แล้ว ไล่จูบปรับระดับลมหายใจ กอดก่ายกันไปมา มือนุ่มไล่แผ่นหลัง ราวกับปลอบประโลม ทั้งที่ก่อนหน้าขีดข่วนและทุบไม่ยั้ง แต่ผมก็พอใจเสมอ แค่เป็นเทียน
และคิดว่า
เทียนน่าจะรู้
ว่า
“อึก ไอ้ ออกไป”
“ก็ออกแล้ว แต่อยากออกอีก และ ส่งท้ายเมืองไทยกันหน่อยสิ หึหึ”
รอบเดียวคงไม่ใช่ น่วมซะขนาดนี้ ก็ต้องเรียกค่าทำขวัญกันหน่อย และผมจะเรียกตลอดชีวิตเลย
.
.
.
.
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน เทียน”เสียงต้อนรับที่น่ายินดี พร้อมอ้อมแขน แต่กูโคตรไม่ยินดีเลย หลังเสร็จสิ้นภารกิจที่เมืองไทย สรุปเราไม่ได้ให้ไม่ใช่เพราะไม่ไว้ใจ แต่ทางท่านอธิบดีฯเป็นฝ่ายปฏิเสธเองในวันที่ไปกินข้าวที่บ้าน ท่านคิดว่าในเมื่อเป็นสมบัติประจำตระกูลก็ควรจะอยู่กับตระกูลต่อไป เอาไว้ถ้าสนใจจะขอมาเรียนรู้ ซึ่งทางเราก็ยินดี ตัดประเด็นท่านสนใจเทียนออกไป เพราะมีครอบครัวที่น่ารัก ดีแล้วอย่ามีปัญหากับผมเลย เราลาคุณอาที่มาส่งเราที่ชายแดน ในที่สุดเราก็เดินทางถึงบ้านกันสักที มีเพื่อนเก่าที่น่าคบสำหรับเทียน แต่เป็นคู่แข่งของผม มาต้อนรับ
“ขอบใจ ฟง”นี่ก็พูดกลับเสียงอ่อนเชียว ผมมองการกระทำอย่างหงุดหงิด เพื่อน ก็แค่ เพื่อน เทียนไม่ทางคิดเป็นอย่างอื่น ถึงคิดผมก็จะดับซะ
“เฟย ด้วยนะ”ดีมันยังสายตาดี เห็นกูยืนหัวโด่อยู่ ให้กี่ปี มันก็ยังเป็นคู่แข่งผมอยู่ดี
“เออ ขอบใจ”ผมตอบเสียงห้วน จนเทียนปรายตามองด้วยความเคยชิน ผมเลี่ยงคำว่า ระอา มานานแล้ว
“เหมือนเดิมเลยนะ”อีกฝ่ายยกยิ้มส่ายหัวให้
“เหมือนเดิมทุกอย่าง อย่าคิดมาเปลี่ยน และทำไมไม่แต่งงานสักทีวะ คุกก็ไม่ได้ติด”ผมบอกพร้อมโอบเอวเทียนให้เข้ามาใกล้ พูดใส่อีกฝ่ายอย่างกวนๆ
“ฉันก็รอคนที่ต้องการจะแต่งด้วยน่ะสิ”อีกฝ่ายก็ยกยิ้มตอบกลับมา
“รอให้ตายห่าไปเถอะ”พูดใส่ ก่อนจะเจอปรามด้วยสายตา ถ้าเป็นแต่ก่อน ก็คง คุณชายอย่าหยาบคายให้มากนัก แต่เดี๋ยวนี้มันหมดยุคคุณชายไปแล้ว และผมก็ไม่ชอบให้เรียกอย่างนี้ด้วย เมื่อไหร่จะเรียกชื่อกูเสียงอ่อนหวานบ้างวะ มันยากหรือไง พยางค์เดียวเหมือนมัน เพราะกว่ามันด้วย
“เข้าบ้านได้แล้ว”เทียนสะบัดตัวเดินนำออกไปก่อน
“ฉันไม่ยกเทียนให้หรอก”ผมพูดใส่อีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจ ถึงจะช่วยเหลือมีบุญคุณ แต่ไม่เกี่ยวกัน
“นายเป็นแค่น้อง จะตัดสินใจแทนเทียนได้ยังไง เทียนไม่มองนายเป็นอย่างอื่นหรอก นายควรจะเลิกทำแบบนั้นกับเทียนซะ เห็นแก่ป๊าม๊านายบ้างสิ มันไม่ถูกต้อง ถ้านายเป็นคนอื่น และเทียนเลือก ฉันจะไม่ยุ่งเลย แต่นี่นายเป็นน้องเทียนนะ”อีกฝ่ายพูดอย่างรู้ตื้นลึกหนาบางถึงความสัมพันธ์ที่เกินเลย ผมไม่ได้ตกใจที่เขารู้ เทียนไม่มีทางปริปากแน่นอนหมอนี่ไม่ได้โง่ เขาเลือกจะมาพูดกับผมแทนที่จะพูดกับเทียน
“ถ้านายรักเทียน ควรจะปล่อยเขาซะ”พูดเชิงขอร้อง
“อย่ามาเสือกเรื่องของเรา”ผมกระชากคอเสื้อ ก่อนจะผลักอีกฝ่าย เดินเข้าบ้านไป กลัวจะติดคุกอีกรอบโทษฐานฆ่านายทหารระดับยศนายพล ถ้ามันรอด มันได้ครอบครองเทียนแน่ เข้าไปคนรับใช้ทั้งเก่าและใหม่รอต้อนรับด้วยสีหน้ายินดี ผมปรับสีหน้ารับคำทักทายของทุกคน ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานต่อ อีกสี่วันเราจะไหว้บรรพบุรุษ เหมือนที่เคยทำทุกปีตอนที่ยังมีครอบครัว
“เป็นอะไร”เทียนถามผมที่เงียบอย่างผิดวิสัย น้อยครั้งที่จะเอ่ยปาก
“เปล่า”ผมตอบสั้นๆ ก่อนทิ้งตัวลงนั่ง
“ฟง ทานข้าวด้วยกันนะ”เทียนหันไปสนใจเพื่อนเก่าที่เดินเข้ามาพร้อมชวน
“ได้สิ ฉันรอมานานแล้วที่จะได้กินข้าวด้วยกันกับนาย วันนี้คงเจริญอาหารน่าดู”ยิ้มซะจนอยากจะเรียกไอ้เข้มกลับมาเลาะเนื้อโยนลงบ่อให้สัตว์เลี้ยงแสนรักกูจริงๆ ผมเหล่ตามอง
“ก่อนหน้าแดกไม่ค่อยลงหรือไง”เหน็บซะหน่อย ทำกูจะอ้วกกับคำพูดชวนเลี่ยน
“จะมากไปแล้วนะ ฟงเป็นเพื่อนฉัน และมีบุญคุณกับเรา ขอโทษเขาซะ”เทียนหันมาพูดเสียงเรียบ
“บุญคุณส่วนบุญคุณ แต่เรื่องนายฉันไม่นับรวม”ผมพูดใส่อย่างไม่สนใจมารยาทอีกต่อไป
“ไม่เป็นไร เทียน เฟยก็พูดแหย่เหมือนทุกครั้ง”อีกฝ่ายเดินมาแตะแขน พยักหน้าให้
“ฉันขอโทษแทนแล้วกัน ไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่า”เทียนเอ่ยปากขอโทษ พร้อมชวน หันไปสั่งพ่อบ้านให้ยกน้ำชากับของว่างไปให้ พร้อมสื่อทางสายตาอย่าตามไป พอลับตาผมแทบจะทุ่มของในนั้นให้มันพังซะให้หมด
“คุณชาย ใจเย็นนะครับ อะไรที่เป็นของคุณชายไม่มีทางเป็นของคนอื่นได้”พ่อบ้านเก่าแก่เตือนสติ เขาทำงานรับช่วงต่อจากพ่อเขา ทำมาเป็นรุ่นๆ และไม่เคยก้าวก่ายปิดปากเงียบมาตลอด ผมพยักหน้า
“ขอบใจ ที่เข้าใจฉัน”ผมเอ่ยปากบอกพ่อบ้าน ที่ยิ้มรับก่อนจะเดินออกไป ผมเดินออกไปบ้าง มองบรรยากาศรอบๆ นึกถึงตอนพวกนั้นยังอยู่ อยากให้พวกมันมาอยู่ด้วย ในเมื่อเลือกทางเดินกันแล้วก็ต้องปล่อยไป บ้านใหญ่โตแต่ไม่มีใครแล้วก็เวิ้งว้าง ผมยกบ้านอีกฝั่งให้ ไอ้ไป่ ไอ้ย้ง ไอ้ทวน และ ลูกน้องที่ยังสมัครใจอยู่ด้วย ให้อยู่กันไป ผมเดินไปบ้านหลังเล็กที่ครั้งหนึ่งเป็นบ้านของเทียนกับแม่เล็ก บ้านยังสวยงาม ให้ความอบอุ่นเหมือนเคย ผมเปิดประตูบ้านเข้าไป ทุกอย่างภายในบ้านไม่เปลี่ยนแปลง ภาพถ่ายแม่เล็ก เทียน ยังวางอยู่ที่เดิม ผมเดินเข้าไปนั่งตั่งตัวใหญ่ที่แม่เล็กใช้ทำงานฝีมือ เล่นดนตรี หรือแม้แต่กล่อมผมนอน โดยมีเทียนอยู่ข้างๆ ผมเอนตัวพิงหมอนเอาหน้าแนบยกยิ้ม นึกถึงตอนเด็กที่เคยหนุนตัก
‘แม่เล็ก เทียนชอบกินอะไร’
‘เหมือนคุณชาย’
‘เทียนชอบสีอะไร’
‘เหมือนคุณชาย’
‘และมีที่ไม่ชอบไหม’
‘เหมือนคุณชายอีกนั่นแหละ’
‘ทำไมเหมือนล่ะ’
ผมขมวดคิ้วใส่แม่เล็กที่ถามอะไร ก็ตอบประโยคเดียวกัน แม่เล็กยิ้ม เอามือลูบผม
‘ก็เวลาถาม เทียนจะบอกว่า เหมือนคุณชาย’
‘จริงเหรอ’
ผมเด้งตัวขึ้นมาพูดอย่างดีใจ แม่เล็กยิ้มพร้อมพยักหน้า และเราก็หยุดคุยเมื่อเทียนเดินเข้ามาพร้อมขนมจีบ และ ซาลาเปา ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย
-
‘สุกแล้วครับแม่’
เทียนบอกพร้อมวางลงตรงหน้า ในตอนนั้นผมคิดในใจว่าจริงหรือเปล่า กับที่แม่เล็กบอก
‘ทำไมหยิบมาแต่ไส้เค็มล่ะ เทียน’
แม่เล็กถามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ ไม่ได้แปลกใจ ในวัยนั้นผมคิดว่าใช่นะ ว่ามันคืออาการของแม่เล็ก
‘ก็’
‘ก็อะไรล่ะ หืม แล้วไส้หวานของแม่ล่ะ’
เทียนเงยหน้าดูจะตกใจนิดๆ
‘ขอโทษครับ เดี๋ยวเทียนไปเอามาให้’
‘ไม่เป็นไร แม่ยังไม่หิวหรอก เทียนกลัวคุณชายจะหิวล่ะสินะ ถึงได้เอามาให้ก่อน’
แม่เล็กพูดด้วยรอยยิ้ม ผมมองหน้าเทียนที่สบตาก่อนจะเบือนหนี แต่มือเลื่อนจานเข้ามาให้
‘อันนี้ไม่สวยแต่อร่อยจัง’
ผมหยิบลูกที่ดูเบี้ยวๆ มาเป่าและกัดลงไปบนแป้งเนื้อนุ่ม
‘เทียนปั้นเองเลยนะ คุณชาย ไส้ก็ปรุงเอง’
แม่เล็กพูดกลั้วหัวเราะ ผมตาโต เทียนเม้มปาก แก้มแดงเหมือนไข่เค็มเลย และวันนั้นผมก็ยัดซาลาเปาไส้เค็มเข้าไปหมดทุกลูกไม่ยอมให้ใครกินแม้แต่ลูกเดียว ยกเว้น เทียน ที่ผมให้กินจากลูกเดียวกันทุกลูกจนหมด ผมยิ้มกับวัยเด็กที่อยากจะให้มันเกิดอีกครั้ง
อืม
มือนุ่ม พร้อมเสียงเพลงกล่อม ดังข้างหู นี่แม่เล็กกำลังผมอยู่เหรอ แต่จากสัมผัสและกลิ่นกายที่คุ้นเคยมันไม่ใช่ ทำไมมันถึงได้นุ่มนวลอ่อนโยนเหลือเกิน
“เกเร”
“ไอ้ปีศาจ”
“ทำไม ไม่เข้าใจอะไรเลย”
เสียงพูดแผ่วเบา มือนุ่มลูบใบหน้า ผมคว้ามากอดแนบหน้ากับความอบอุ่นที่โอบกอด
“เทียน”
“หืม”
“เทียน”
“รักเทียน”
“อย่าทิ้งฉัน”
“อย่าไปกับมัน”
“เรามีกันแค่สองคน เทียน”
“ฉันรักเทียน รักเทียน”
เสียงหัวเราะในลำคอ มือลูบหัวเบาๆ พร้อมลมหายใจรดหน้าผาก ทำเอาเป็นฝันกลางวันที่ดีเหลือเกิน
.
.
.
.
ผมนั่งคิดถึงเมื่อวาน ทบทวนตั้งแต่กลับมา ลับฝีปากกับไอ้ฟง เดินไปบ้านเล็ก และ นอนลงฝันถึงวัยเด็ก ต่อจากนั้นก็เคลิ้มหลับไป แต่ทำไมสัมผัสมันเหมือนจริงมาก ตื่นมาเห็นเทียนนั่งอยู่ตรงข้าม แต่สายตามองแต่รูปถ่ายแม่เล็ก สีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะหันมาสบตากัน และเดินออกไปเงียบๆ ผมเดินตามกลับไปตึกใหญ่ คิดว่าจะขอโทษไอ้ฟงมันที่พูดไม่ดี แต่มันกลับไม่อยู่แล้ว เหลือแต่เทียนกับผมที่โต๊ะกินข้าว เราไม่ได้พูดอะไรกันแต่รู้สึกบรรยากาศดี เทียนไม่ได้หน้าบึ้งหรือพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น จนกระทั้งแยกย้ายกันพักผ่อน ผมดึงแขนเทียนให้เข้าห้องตัวเอง เทียนไม่ขัดขืนเดินตาม และทุกอย่างก็เป็นเหมือนทุกครั้ง ถ้าสังเกตจะเห็นปากผมเจ่อเพราะถูกตบ เมื่อเผลอไปบอกว่าช่วยมอบความอบอุ่นให้เฟยไม่น้อยด้วยปากให้หน่อย
“กิจการตอนนี้ ได้กลับมาหมดแล้วครับคุณชาย”เสียงทนายประจำตระกูลรายงาน ทุกอย่างให้ทราบ
“หุ้นส่วนที่เหลืออยู่ ก็ยังภักดีไม่คิดจะถอนออกไปครับ”ยังรายงานต่อ แต่เหมือนไม่เข้าหูผมสักนิด หลุบตามองมือเรียวที่เปิดเอกสารตรวจอยู่ เทียนอยู่ในชุดลำลองเสื้อคอจีนแขนยาวสีขาว กางเกงเข้ารูปสีดำรับขาเรียวยาว
“เพิ่มหุ้นพวกเขาให้สมกับที่เขาเชื่อใจเรา ดีไหม”เทียนออกปากถาม เหลือบตามองผม
“ตามใจ จัดการอะไรก็ทำเถอะ”ผมพยักหน้า แทนที่วันนี้จะได้มีเวลาพัก เทียนกลับเรียกทนายและหุ้นส่วนมาคุยเรื่องงาน บอกว่าจะได้เรียบร้อยไปเป็นอย่างๆ และอีกไม่กี่วันจะจัดงานจะได้ราบรื่นไม่ค้างคา
“เอ้อ แล้วเรื่องแต่งงานล่ะครับ คุณชาย”ทนายพูดถึงเรื่องที่ไม่ควรจะพูดขึ้นมาอีก
“ไม่แต่ง หมดธุระแล้วใช่ไหม ฉันอยากพัก”ผมตอบพร้อมเอ่ยปากไล่ เทียนพยักหน้าให้ออกไปก่อน
“คุณหลี่ เขาก็พูดถูก ตอนนี้เหลือเราแค่สองคน ถ้าหมดเราก็ไม่มีทายาทแล้ว”เทียนพูดออกมาหลังจากประตูห้องทำงานปิดลงแล้ว ผมเอนตัวพิงพนัง
“โอ้ย แก่จะตายห่าแล้ว ยังจะมาแต่งงานอะไรกันอีก”ผมโพล่งออกไปอย่างรำคาญกับเรื่องไม่เป็นเรื่องก็ให้เป็นเรื่องขึ้นมา ก่อนจะอึ้งเมื่อคุณชายน้ำแข็งโพล่งออกมาบ้าง
“ในเมื่อแก่จะตายห่า ก็ควรจะเลิกเรื่องบนเตียงไปซะด้วยสิ”
“เฮ้ย ไม่เกี่ยว เรื่องนั้นมันช่วยให้อายุยืนยาว แต่สำหรับฉันต้องกับนายเท่านั้น”ผมแย้งออกไปทันทีพร้อมดักคออีกฝ่าย ที่เงียบไปอีกครั้งเอนหลังเอามือกอดอกบ้าง
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ มันไม่ได้สำคัญอะไรหรอก อีกหน่อยเราก็จากไป เอาอะไรติดตัวไปไม่ได้ คนที่อยู่ต่อดีๆก็มี เอาไว้เราก็เล็งไว้หาคนสืบต่อก็ได้”ผมเดินไปกอดไหล่คนหน้านิ่ง
“ฉันรู้ ไม่ได้งกสมบัติ แต่ป๊ากับบรรพบุรุษร่วมกันสร้างมา ก็อยากจะให้ทายาทได้สืบต่อ ทำไมไม่คิดถึงพวกท่านบ้าง ถ้านายไม่แต่ง ฉันแต่งเองก็ได้”เทียนพูดเสียงเรียบแต่ทำให้ผมเสียงดังได้
“ไม่ให้แต่งโว้ย นายลองแต่งสิ ฉันจะอาละวาดให้ดู ผู้หญิงฉันก็ทำได้”ผมรวบตัวมากอดหลังจากพูดเสร็จ
“หัดมีเหตุผลบ้าง”พูดพร้อมหลังมือ แต่คนอย่างผมมันทานทนแล้ว
“ไม่จำเป็น อีกอย่าง”ผมตอบก่อนจะหรี่ตาใส่ อีกฝ่ายมองว่าจะพูดอะไร
“นายทำเป็นเหรอ ถ้าแต่งไปน่ะ”
เพี้ยะ
ผลั่วะ
“เทียน เบา เบา”
ผมจับมือเทียนที่ตบ อีกข้างก็สันแฟ้ม ก่อนจะมีเสียงขัดความสุขสมทางการเจ็บตัวของผมอยู่ อีกนิดจะได้หาเรื่องปล้ำคนในห้องทำงานอยู่แล้ว คิดมานานแล้วแต่ไม่เคยได้สักที
ก๊อก
ก๊อก
“เชิญ”
เสียงเทียนพูดอนุญาต ประตูเปิดออกเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ไม่คุ้นหน้าถือแฟ้มเอกสารเดินเข้ามา
“นายเป็นใคร”ผมถามทันที เมื่ออีกฝ่ายก้มหัวให้
“ผมเป็นผู้ช่วยคุณเกาครับ นี่ครับประวัติ”เขาวางเอกสารบนโต๊ะ ผมเปิดดู
“เกาไปไหน”ผมถามรู้สึกไม่ชอบมาพากลแปลกๆ หันไปสบตากับเทียน
“คุณเกาป่วยครับ เลยให้ผมเอางานมาส่งแทน”เขารายงานด้วยน้ำเสียงปกติไม่มีติดขัด เทียนกดมือถือหาใครสักคน คงเป็น ไป่ให้ตรวจสอบ สักพักก่อนจะพยักหน้าว่า เกาป่วยจริง ให้คนชื่อหยวนอี้มาส่งเอกสารให้แทน และขณะที่เทียนก้มดูมือถือที่ดังอีกครั้ง
“อึก”ผมร้องออกมาเมื่อถูกแทงด้วยของแหลมอย่างเร็ว แต่ดีว่าระวังตัวเลยโดนใต้ราวนม ผมจับก่อนจะผลักออก
“เฟย”เทียนเรียกเสียงดัง ขว้างที่เขี่ยบุหรี่โดนหัวไอ้คนแทง แต่มันแค่หัวแตก หันกลับไปปะทะกับเทียนที่เตะกลางลำตัว พร้อมเอี้ยวตัวหลบปากกาปลายแหลมไปด้วย
“เทียน หลบไป”ผมบอกเทียนก่อนจะกระโจนเข้าถีบกลางหลัง หันไปเห็นแสงวูบวาบจากตึกอีกฟาก พุ่งเข้าไปรวบตัวเทียนให้หมอบลง
ปรุ
ปรุ
ปรุ
เพล้ง
เพล้ง
เสียงปืนพร้อมกระจกแตกกระจาย ไอ้นั่นสไลด์ตัวเข้ามาอย่างเร็ว ผมผลักเทียนออกรับเข้าไปอีกดอกที่มือ แต่กัดฟันดันกลับ ยิ่งทำให้แผลลึกลงไปอีก
“หึ ตายซะ ให้สมกับที่แกฆ่าพ่อฉัน”มันแสยะยิ้มพร้อมกดย้ำทำให้เลือดออก
“มึงเป็นใคร”ผมถามพร้อมต่อยมัน มองเทียนที่พยายามจะเข้ามา แต่ลูกปืนก็เล็งมาอีก
“ลูกคนที่มึงฆ่าตายไง ไอ้เฟย มึงฆ่าพ่อกู ทำให้ครอบครัวต้องถูกจับ เพราะพวกมึง”มันพูดอย่างอาฆาต แววตาและสีหน้าทำให้ผมนึกออก
“ลูกไอ้กวง ไอ้คนขายชาติ”ผมแสยะยิ้มว่ามัน ก่อนจะหักข้อมือ ทำให้ปากกาปลายแหลมหลุดมือ มันถีบผมออก พอดีกับที่ประตูเปิด
“หลบ”ผมร้องบอก ให้หลบลูกปืนที่ยังสาดเข้ามา เทียนสั่งการให้ไปหาทิศทางปืนพร้อมแจ้งตำรวจ ไอ้หยวนอี้เห็นท่าไม่ดี ขว้างมีดมาแต่ผมหลบทัน พุ่งเข้ามาใส่อีก มันเกือบทำสำเร็จแล้วที่จะฆ่าผม แต่ต้องหงายหลังเมื่อเทียนหยิบมีดมาขว้างกลับโดนหน้าขามันพอดี เสียงปืนเงียบไปพร้อมโทรรายงาน
“ไม่เป็นไร รีบขึ้นมา”เทียนบอกก่อนจะกดวาง เดินเข้าไปไอ้คนที่ยังกัดฟันลุก เทียนกดมีดซ้ำลงไป ทำเอามันร้องออกมา
“แกทำเขา”
เสียงเทียนพูดรอดไรฟัน ก่อนจะดึงมือมันออกมาวาง
“อ๊าคคคคคคคคค”มันร้องครวญครางเมื่อเทียนหยิบปากกาปลายแหลมเสียบลงไปกลางฝ่ามือจนทะลุ
“นาย เป็นอะไรหรือเปล่า”ไอ้ไป่โผล่เข้ามาพร้อมถาม ตามด้วยไอ้ย้ง ไอ้ทวน
“เอามันไปส่งตำรวจ”เทียนสั่ง พวกมันมองหน้า ที่ไม่สั่งให้เก็บไอ้คนอวดดีที่กล้ามาเหยียบถึงจมูก
”ฉันไม่ต้องการสร้างความแค้นอีก แต่ถ้าแกไม่จบ คราวหน้าฉันจะจบให้เอง จะฆ่าไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว”เทียนพูดกับมันเสียงเยียบเย็น สีหน้าแววตาบอกว่าเอาจริง ไอ้ไป่พยักหน้าให้การด์เอาตัวออกไป เทียนตรงมาหาผมหยิบผ้าเช็ดหน้าซับเลือดที่แผลตรงใต้ราวนมที่เลือดยังออกอยู่ ฉีกเสื้อตัวเองมัดแผลที่ฝ่ามือ
“เจ็บไหม หมอกำลังมา”เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเทียนมีสีหน้าร้อนรนเหมือนจะร้องไห้ แม้จะแค่น้อยนิดแต่ผมก็สัมผัสได้
“ไม่ นายไม่เป็นไรฉันก็ดีใจ”ผมยิ้มให้เทียนเอามือข้างที่ไม่เปรอะลูบแก้ม
“หมอมาหรือยัง ทำอะไรอยู่ อยากโดนไล่ออกกันใช่ไหม”เทียนหันไปถามเสียงดัง
“กำลังมา”ไอ้ทวนเอ่ยปาก
“มาเดี๋ยวนี้ ฉันให้อีกครึ่งนาที”เทียนตวาดแทรกกลาง พอกับที่ประตูเปิดออก ไอ้ย้งนำหมอกับพยาบาลเข้ามา พวกเขาประจำอยู่ที่นี่
“เร็วๆ”เทียนเร่งอีก หมอกับพยาบาลอีกสองคนรีบทันที
“เทียน ฉันไม่เป็นไร”ผมบอกเทียนให้ใจเย็น ปกติแค่เทียนไม่พูดก็ลนลาน ยิ่งเพิ่มเสียงดังยิ่งสั่นกันไปหมด
“นายต้องไม่เป็นอะไร ฉันไม่ยอม”เทียนพูดออกมา บีบมือผมจับตัวให้เอนพิงอก
“ทำถนัดใช่ไหม”เทียนถามหมอเสียงเรียบ
“ครับ”หมอพยักหน้า
“เขาจะเจ็บถ้าฉันไม่อยู่ด้วย”
เทียนพูดออกไป มือลูบหัวผม จูบขมับ บีบมือข้างไม่เจ็บ เหมือนตอนเด็กที่ผมถูกเย็บแผลแบบสด เทียนก็อยู่ข้างๆ
‘เทียน อย่าปล่อยนะ ฉันเจ็บ ถ้านายอยู่ด้วยฉันจะไม่เจ็บ’
ผมเคยบอกเทียน ไม่คิดว่าจะจำได้ ผมยิ้ม และมันก็ไม่เจ็บจริงๆ แค่มีเทียนกอดผมอยู่
.
.
.
.
“คิดดีแล้วเหรอ”เสียงคุ้นเคยแต่ไม่ชอบขี้หน้า
“อืม”เสียงคุ้นเคยชอบทั้งเสียงทั้งหน้า และทั้งหมด
ผมปรือตาขึ้นหาต้นตอเสียง เห็นคนทั้งคู่คุยอยู่ในระยะไม่ไกลนัก
“เทียน มันผิดนะ”เสียงเรียกอย่างอ่อนอกอ่อนใจ คัดค้านเอามือจับไหล่
“มันผิดมานานแล้ว”เสียงพูดเนิบนาบ สายตาเบือนไปอีกทาง
“นายก็รู้นี่ เลิกซะเถอะ ฉันรักนายนะ รักมานานแล้วด้วย”ผมยิ้มมุมปาก อยากจะลุกไปตั้นหน้าที่บังอาจมาสั่งและบอกรักคนของผม แต่บางอย่างในความคิดบอกให้ผมนอนฟัง ลองดูสิว่าคนของผมจะพูดและจัดการยังไง
“ฉันเคยบอกนายไปแล้วนี่ เราไปอยู่เมืองนอกก็ได้ ที่นั่นเสรีภาพ ไม่มีใครรู้จักและยุ่งกับเรา”พยายามโน้มน้าวด้วยเหตุผลและอ้อนวอนทางสีหน้า แต่อีกฝ่ายหน้านิ่งตายเดิม
“นั่นไม่ใช่ปัญหาหรอก ฟง”เทียนเอ่ยก่อนจะจับมือออกจากไหล่ เดินไปนั่งที่เก้าอี้
“แล้วอะไรล่ะคือปัญหาของนาย บอกฉันได้ไหม”ยังไม่เลิกที่จะหาเหตุผล
“ฉันทิ้งเฟยไม่ได้”ตอบอีกสิเทียน ตอบออกมาให้หมด มันไม่ใช่แค่นี้
“ไม่ได้บอกให้ทิ้ง ยังไงเฟยก็เป็นน้อง แต่นายต้องยุติความสัมพันธ์ที่เกินเลย พูดกับเขา ถ้าเขาไม่ฟังนายก็ห่างจากเขาสักพักก็ได้ หรือถ้าเขารักนายจริง ก็ต้องปล่อยนายจากความสัมพันธ์แบบนี้ มันบาป และผิดต่อพ่อแม่นายมากนะ”กุมมือพูดแนะนำเอาป๊ากับม๊ามาอ้าง
“เรามีกันแค่สองคนในตอนนี้ ฉันกับเฟย และก็จะมีตลอดไป”เทียนหันไปบอกอีกฝ่าย
“นายหมายความว่ายังไง”ขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ
“ถ้ามันจะผิดและบาป ฉันก็จะรับเอาไว้ ในเมื่อฉันไม่เคยคิดจะหยุดมันอย่างจริงจังสักครั้ง”เทียนยกยิ้มในขณะที่พูด ทำเอาทั้งผมและไอ้คนที่ฟังอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน
“ฉันหนีความจริงมาตลอด ความจริงที่ฉันคงบอกนายไม่ได้ นอกจากเขาเท่านั้น”เทียนล่ะสายตามองมาทางผมที่จะหลับคงไม่ทันแล้ว แต่เทียนไม่ได้ตกใจ กลับลุกเดินตรงมาที่เตียง นั่งลงข้างๆ
“ถามฉันสิ ถามในสิ่งที่นายอยากรู้”เทียนโน้มตัวมาพูดใกล้ๆ ผมลืมตาขึ้น มองหน้าเทียน ขยับปากถาม
“ถ้าไม่มีฉัน นายจะอยู่ได้ไหม”ผมถามออกไป ตาก็สบกันโดยไม่สนใจบุคคลที่สาม เทียนยิ้ม โน้มตัวมาจูบหน้าผาก
“ฟังนะ ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว และอย่าถามอีก”เทียนเอามือลูบหัว ไล่มาประคองใบหน้าผม
“ฉันอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีนาย ฉันรักเฟย”
มันเกินความคาดหมายมากกับคำตอบ ผมจ้องตาเทียนไม่กระพริบจนจบประโยค ผมกลัวมันแค่ความฝัน จนกระทั่งเทียนจูบปากผม ทำเอากระพริบตา แต่ยังได้ยินเสียงประตูปิดลง พอผละออก ผมก็ยังคิดว่ามันฝันใช่ไหม จนกระทั่งมือเรียวง้างขึ้น ผมดึงเข้ามากอดทันที
“รู้แล้ว รู้แล้ว”ผมบอกกับอกที่มีเสียงหัวใจเต้นอยู่ กอดอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมือที่ง้างลูบแผ่นหลังผมไปมา อยากฟังอีกแต่เทียนพูดว่าจะพูดแค่ครั้งเดียว ถ้างั้น อีกยี่สิบปี ผมจะถามใหม่ เผื่อเทียนจะลืมไปแล้วว่าเคยพูดไปแล้ว
.
.
.
.
เสียงประทัด กลิ่นธูป เทียน ดอกไม้ อาหารและผลไม้มงคล ถูกตั้งวางเรียงรายเป็นแถวยาว ถูกแบ่งจ่ายให้กับคนในบ้าน รวมถึงชาวบ้านที่อยู่ใกล้ หลังเสร็จพิธีไหว้บรรพบุรุษ ผมจูงมือเทียนเข้ามาในบ้าน ตรงขึ้นไปห้องใหญ่ ปิดประตู คุกเข่าลงตรงหน้าภาพถ่ายบุคคลสำคัญสามคน
“ป๊า ม๊า แม่เล็ก ผมขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมเป็นลูกอกตัญญู แต่ผมรักเทียน รักอย่างที่คนรักมีให้ ผมสัญญาจะดูแลเทียนจนกว่าจะหมดลมหายใจ และถ้าจะลงโทษขอให้ลงที่ผมคนเดียว”ผมพูดจบยังไม่ทันคำนับ เทียนจับมือ
“ป๊า ม๊า ขอโทษที่อกตัญญู ถ้าจะลงโทษเฟย ผมขอรับไว้ด้วย ผมจะอยู่กับเฟย เราจะดูแลกันและกัน จนกว่าจะหมดลมหายใจ”พูดจบเราก็คำนับ
“ป๊า ม๊า แม่เล็ก ต้องยอมรับเราแน่นอน พวกท่านรักเรา”ผมจับมือเทียน หลังออกจากห้องนั้นแล้ว เทียนพยักหน้าบีบมือกลับ เรากินอาหารร่วมกันเป็นครั้งแรกด้วยรอยยิ้ม ยิ้มอย่างเป็นสุขกับความจริงที่เกิดขึ้นสักที
.
.
.
“พามาทำไม”เทียนขืนมือผมที่พาเดินเข้ามาในห้องตอนยังไม่มืดมากนัก
“เออน่า ไม่ปล้ำตอนนี้หรอก”ผมยิ้มกริ่ม เทียนมองอย่างไม่ไว้ใจ ผมพาเทียนไปนั่งบนตั่งที่แกะเป็นลายมังกรกับหงส์ เทียนขมวดคิ้ว ผมเอาผ้าสีแดงคลี่ออกคลุมหัวเทียนที่นั่งนิ่ง ผมคุกเข่าลงตรงหน้า
“ทำอะไร”เทียนถามแต่ไม่ได้ขัดการกระทำ ผมจูบเทียนผ่านผ้า กุมมือจูบแผ่วเบา ทรุดตัวลง
“เฟย”เทียนเรียกเสียงเบา เมื่อผมจูบเท้าทั้งสองข้าง
“รับฉันเป็นคู่ชีวิตไหม”ผมถามเทียน ที่ดูยังอึ้งอยู่ ก่อนจะคลี่ยิ้ม
“รับ”
เที่ยนเอ่ยออกมา พร้อมดึงผมขึ้นไปนั่งคู่
“ฉันจะเป็นคู่ชีวิตของนาย”
“ฉันจะรักนายไปจนตาย”
จบคำพูด เทียนเป็นฝ่ายปิดปากผมก่อน จูบเคล้าคลึงด้วยความหอมหวาน เบียดตัวเข้าหา คืนนี้เราสองคนคงไม่ได้จบบทรักแค่การจูบ แต่มันคือการเริ่มต้นบทรักบทต่อไป ที่ไม่ว่าจะกี่ครั้ง กี่ปี ผมก็จดจำได้แค่เทียนคนเดียว
.
.
.
.
แสงแดดอ่อนยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านสีแดงผ่านใหญ่ ผมลืมตามองคนในอ้อมแขนที่ตื่นอยู่แล้ว
“อรุณสวัสดิ์ เฟย”
เสียงเนิบนาบ เรียบ แต่สีหน้าอ่อนโยน สัมผัสอ่อนหวานที่ริมฝีปาก
“อรุณสวัสดิ์ เทียน”
ซุกเข้าหาอ้อมแขนอย่างออดอ้อน ไม่ใช่กิริยาที่ไม่รู้ตัวอีกแล้ว ผมกอดกระชับพลางคิดว่า
อืม
เทียนเริ่มเป็นขี้ผึ้งบ้างแล้ว ค่อยประเลาะอีกนิด เทียนก็จะชอบในสิ่งที่ผมชอบ
‘แม่เล็ก เทียนชอบกินอะไร’
‘เหมือนคุณชาย’
ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อรู้ว่าเทียนชอบเหมือนผม
ผมชอบกินเทียน
อีกไม่นาน
เทียนก็จะชอบกินเฟย
หึหึ
กินเทียน กินเฟย ในความคิดของผมช่างหอมหวานซะเหลือเกิน
ปึก
“อุ๊บ อะไร เทียน”
ผมถามเสียงเบา เนื่องจากจุกเสียดหลังโดนเข่าเทียนเสยเฟยไม่น้อย
“นายยิ้มแปลกๆ ดูชั่วมาก”
เทียนพูดก่อนจะลากผ้าคลุมตัวเดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ผมนอนตัวงอกุมของตัวเอง
“ไม่รอแม่งแล้ว คืนนี้จะยัดปากให้ดู เทียน”
*******************************************************************************************************
ปล. เคลียร์จบไปอีกคู่ นานๆเขาจะกินกันดีๆ ปล่อยให้นายเฟยเขาฟุ้งซ่านเรื่องกินและคิดแผนยัดปากนายเทียนต่อไป ฮ่าๆๆๆๆ ส่วนตอนหน้า คู่สุดท้าย จะคู่กัน มั้ง หุหุ o18และจะปิดท้ายด้วยคู่หลัก เป็นการจบการปล้นกันแล้ว และมีตอนพิเศษให้แน่นอน ไม่รู้ยังจะอ่านกันอยู่ไหม ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจที่ยังคอยติดตามกันเสมอ ขอบคุณค่ะ :pig4:
และก็ :katai4: :hao5: ต่อไป สุมหัวเข้าไปกองงาน
-
:z13: ดีใจที่ได้จิ้ม ฮ้า....
*************************************************************
ตอนแรกนึกว่าจะเป็นคู่น้องรัน แต่กลายเป็นคู่นายซะงั้น
คู่นี้เขารักกันแรงดีนะ ชอบมากเหมือนกัน
นายเฟยขี้เล่น แต่นายเทียนเงียบสุขุม เหมาะกันมากถึงจะเป็นพี่น้องก็เถอะ
คู่นี้จบไปแล้ว ตอนหน้าคงจะเป็นคู่น้องรันสินะ อยากอ่านเร็วๆจัง
อยากเห็นเข้มทำอะไรดีๆให้รันบ้ัาง
รอตอนหน้านะจ๊ะ :mew1:
-
อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆจริงจริ๊ง ไม่อยากให้จบเล้ย
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปก็นั่งน้ำตาไหลไป ซึ้งอะ :m15: :monkeysad: :กอด1:
กว่าจะเข้าใจกัน กว่าเทียนจะพูดว่ารัก ลุ้นแทบแย่ :mew1:
-
รันเข้ม พ่อนกลุงฉัตร เฮียหนู รออยู่ๆๆๆๆ!!!!!
-
ความสัมพันธ์มันแบบว่ารู้ว่าผิดแต่ตัดใจไม่ได้เพราะรักและผูกพันกันมาตั้งแต่เด็ก..กรี๊ดดมากมาย
ชอบตอนที่เฟยฝันถึงตอนเป็นเด็กน่ารักจังทั้งเฟยทั้งเทียน
-
บทจะหวานก็หวานเกิ๊น
น่ารักอ่ะ ชอบคู่นี้มากเลยอ่ะ
-
รอเสมอค่ะ....ขอบคุณตอนหวานๆ...เลือดพุ่งปรี๊ดดดดดดด :pighaun:
-
โหด หื่น ซาบซึ้ง ครบเลย คู่นายเทียนกับนายเฟย
ชอบมากกกที่สุดเลย คู่รักSMคู่นี้ :กอด1:
รอคู่รัน เข้ม ชีวิตรันทดทั้งคู่เลย จะเถื่อนกันขนาดไหนเนี่ย :z1:
-
เฟยกับเทียนน่ารักดีอ่ะ
55555555
รอเข้มรันค่ะ
-
:z1:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตายๆลูกเดียวน่ารักเวอร์อะชอบคู่นี้สุดกรี๊ดดังๆ :oo1:
-
กรี๊ดดด คู่นายในตำนาน ชอบอะ
เหมือนคู่รัก SM แบบเบาๆ (?)
ชอบอะ อ่านแล้วฟินนายทั้งคู่มาก :haun4:
เค้ารักกันอะ รักกันมายาวนานกว่าคู่อื่นๆ แถมยังมีคำว่าพี่น้องมาคั้น
แต่นายเฟยก็ก้าวผ่านมันไป พร้อมกับความแน่วแน่และความรักที่มอบให้นายเทียน
ตอนพิเศษของคู่นายด้วยนะ :pig4:
ถึงจครองคู่กันแล้ว แต่เราก็อยากติดตามการวางแผนกินของนายเฟยว่าจะสำเร็จมั้ย อิอิ
มีอีกกี่ตอนเค้าก็อ่าน ไม่มีเบื่อ
ชอบมาก และอินมากทุกตอนจริงๆ :heaven
-
นายเทียนน่ารักง่อวววววววววววววว โอยยยยยย มันฟินตรงตอนเด็กๆอะ :impress2:
คือแม่เล็กก็รู้ว่าเทียนชอบเฟยมานานแล้วอ้ะ แล้วตอนทีเฟยทำตัวไม่ดีเทียนคงเจ็บปวดมากสินะคะ :mew6:
งื้อออออออออ ละมุนสุดตอนแต่งงานอ้ะ กรี๊ดดดดดดดด อยากให้มีอีกตอนค่ะ นายเทีนยกะนายเฟยอ่าา :z1:
แต่ที่ลุ้นสุดคือคู่ พี่เข้มกับน้องรันนะ ฮริ้งงงงงงงงงงงงง :hao6:
-
อยากอ่านเสมอ ชอบมากกก รวมเล่มด้วยน้าาาา อยากซื้อเก็บอะ
ลุ้นคู่เช้มกับรันจริงๆ จะลงเอยอีท่าไหนเนี่ยยยยย
-
ดีใจกะนายเฟยด้วยยยยย !!!!
สมหวังกันแล้ว รอเฮียกะหนูจ้า
-
ชอบคู่นี้จังงงงง นายเทียนซึนมากกกกกก นายเฟยก็สุดจะหื่นนน -.,-
-
คู่นี้เป็นที่สุดของคำว่า"รัก" :hao5:
-
หวานเบาๆตามสไตล์นายและนาย แอบคิดเหมือนกันว่านายเทียนจะบอกรักนายเฟยบ้างรึเปล่า รักด้วยเลือดจริงๆคู่นี้ ฮ่ะๆ
-
แนวพี่น้องเป็นแนวที่น่ากลัว แต่ถ้าเหตุละผลมันมีและดูลงตัวก็จะน่ารักน่าอ่านแบบคู่นี้
+1 ขอบคุณมากสำหรับบทสรุปของคู่นี้นะครับ :pig4:
รอตอนต่อไปของคู่ต่อๆไปครับ :L2:
-
ชอบคู่นายมากๆ และตอนนี้ก็เป็นตอนที่อ่านแล้วปริ่มมาก
ตอนเฟยจูบเท้าเทียนนี่แบบ ไม่ไหวแล้ว ตื้นตันประหนึ่งเป็นเทียนเสียเอง
ไหนจะตอนที่เอาซาลาเปามาให้อีก ประทับใจมากๆ ชอบความรู้สึกของสองคนนี้
เสียใจด้วยนะฟงที่ไม่ได้ไปต่อ ดีใจกับเฟยมากจริงๆที่เทียนบอกรัก
คิดก็ปริ่มอีกแล้ว เป็นคู่ที่จะดูแลกันและกันตลอดไปจริงๆ
ชอบมาก อ่านตอนนี้แล้วประทับใจมากๆTT อยากอ่านอีกเยอะๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ>__<
..รอหนูกับเฮียน๊าา และตอนพิเศษด้วยจ้าา :กอด1:
-
อ๊ายยยย คู่นี้เขา SM
น่ารักจริงๆ ตอนท้ายหวานมากกกก แม้ปกติจะหวานแบบปะแล่มๆ เพราะรสเลือดก็ตาม
(เริ่มโรคจิตตามนายเฟย) ฮ่าๆๆๆๆ
รออ่านตลอดค่าาาา ชอบมากกกก :-[
-
คู่นี้ เค้ารักกันดุเดือดจริงๆ :กอด1:
-
คู่นี้มันคู่ SM ต้องรุนแรงได้เลือดกันทุกที กย่าจะกินกันหวานๆเนี่ยลุ้นัวนายเฟยจะตายเพราะช้ำใน
-
อ่านกำลังซึ้งบทสรุปคู่พี่น้อง
ดั๊นมาเจอมุกชอบกินอะไรของเฟยเข้าไป
ต้องหัวเราะออกมา
อยากอ่านตอนพิเศษที่เทียนจะได้กินของชอบบ้างจัง :hao3:
-
แหม....ขนาดรู้ใจกันแล้วยังเลิก SM ไม่ได้นะจ๊ะ :pighaun:
-
:o8: ขอบคุณครับขอบคุณจากหัวใจ
-
โอ๊ยยย หวานมากๆ เทียนบอกรักด้วยอ่ะ เฟยนี่คงยิ้มหน้าบานแหงมๆ ฮ่าๆๆ
-
:hao5: :hao5: รออยู่เสมอคร่าาา
-
คู่นายน่ารักจัง ตอนแรกเทียนโหดมากอะ ตอนนี้มุ้งมิ้งมากชอบบบบ :mew1:
-
ชอบคู่นี้มากอ่ะ sm ได้ใจจริงๆๆ
นายเทียนบอกรักแล้วนึกว่าจะไม่บอกยันจบเรื่องซะอีก
-
รออ่านทุกคู่ค่ะ ชอบมากกกกกกกกกกกก :hao6:
มาต่อไวไวน้า :pig4: :call:
-
....คู่นี่ ดุ เดือด เลือด ซิป กันเลย 555
....แต่ก็จบแบบมีความสุขไปอีกคุ่
....อ่านจ้า ตอนพิเศษ หลังจบคู่หลัก ขอบคุณมากๆที่จะเขียนให้อ่าน :L2:
-
ชอบมากกกก รู้ไหมว่าตอนเทียนบอกรักเฟย น้ำตาฉันไหลแทนเลย
คู่นี้เราว่านิรันดร์ของจริง เพราะก้าวผ่านทุกๆอย่าง
ขอให้พบกับความสุขตลอดไป นะ
-
เลือดสาดแท้ เฟยเกือบโดนเก็บแล้ว ดีนะเทียนใจอ่อน หวานปนโหดอ่ะ
มัน หนุก ครบทุกรสชาติ
-
มีความสุขไปอีกหนึ่งคู่
เฟยเทียนฟินสุดๆแต่คู่นี้ sm ดุเดือดมากๆ
รอคู่ต่อไปและรอคู่หลักตอนพิเศษด้วย
-
โฮกกกก... ไม่นึกว่าคู่นายจะหวานได้ หวานกันอย่างไม่น่าเชื่อ
-
คู่นายนี่ดุ เด็ด เผ็ด มันมาก
แต่ถึงยังไงก็รักนายเทียนไม่เปลี่ยนแปลง แม้จะโหดก็ตาม
นายเฟยไม่ต้องหวงก้างเลย
ยิ่งตอนท้ายนายเทียนน่ารักสุด ๆ :-[
รอลุ้นอีกคู่
พี่เข็มสู้ สู้
-
แอร๊ยยย รักรุนแรงกันจิงคู่นี้ :hao6:
รอนะฮะ :')
-
sm ชิมิคู่นี้
-
ชอบคู่นี้มากกกกกกกกกกกก
นายเฟยเป็นอะไรที่เจ๋งมาก
อยากรู้เหมือนกันว่า. นายเทียนจะทำเป็นมั้ย. 5555
-
สองคนนี้น่ารักกันดีจริงๆ
แต่น่ารักแบบโหดๆนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ชอบความสัมพันธ์แบบนี้นะ
แบบที่ว่าไม่ต้องพูดแต่ก็รู้กันดีอะ ><
-
ลุ้นแทบแย่!!!
นึกว่าเทียนจะทิ้งเฟยแล้วซะอีก ถ้าเฟยเลือกที่จะยอมแพ้ เชื่อเลยว่าตอนี้คงยังไม่สมหวัง
ชอบประโยคที่แม่เล็กบอกว่าเทียนชอบเหมือนเฟย มันแลดูน่าร๊ากกกกกก
คู่นี้อ่านแรกๆ จะออกแนวอึนๆ จนแทบจะอ่านไม่ไหว แต่พอมาตอนท้ายนี่มุ้งมิ้ง (เป็นบางเวลา) สุดๆ
ทีนี้ก็เหลืออีกสามคู่ที่ยังต้องสะสาง (ถึงจะมีคู่หนึ่งที่แค่รอก็ตามทีเถอะ)
มานั่งรอตอนต่อไปค่าาาาาา~
-
เฟยเทียนน่ารักมากอ่ะตอนนี้
ชอบตอนเทียนเริ่มอ่อนโยนและยอมรับว่ารักเฟย
อ่านแล้วยิ้มเลย :katai2-1:
-
ปลื้มปริ่มกับนายเทียน นายเฟย :n1: :mew1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
ชอบคู่นี้เป็นพิเศษเลยค่ะ
คนเขียนสุดยอดมากกก
เขียนสรุปสองคนนี้ได้ครบทุกรสเลยในตอนสุดท้าย
นี่นั่งอ่านน้ำตารื้นเลย
ตอนเทียนบอกรักเฟย
เฟยรอฟังคำนี้มาแสนนาน
แล้วก็สมหวัง ได้ฟังสมใจ
ขอบคุณมาก ๆ
รออ่านต่อนะคะ
เป็นกำลังใจค่ะ^^
-
เทียนกับเฟยเขามีกันมาตั้งแต่เกิด ดีใจที่เขาจะมีกันตลอดไป
:กอด1:
-
ชอบคู่นี้มากอ่าาาาาา
นายเฟยนี่ก็ทนมือทนเท้าดีเนอะ แต่ถ้าไม่อดทนก็คงไม่ได้จบแบบนี้ :katai2-1:
ดูคู่นี้จะซาดิสกว่าทุกคู่เลย :hao7:
รอคู่ต่อปายยยยยยยย
-
กว่าจะบอกรักกันได้ รักดันโหดจริงๆคู่นี้
-
กว่าเทียนจะยอมรับ เฟยก็น่วมแล้วน่วมอีก ด้วยความเต็มใจ :haun4:
ทำงานมาเครียดๆอ่านแล้วอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ
จะรออ่านคู่ของรัน และหนูกับเฮีย
รอตอนพิเศษด้วย ขอเยอะๆเลนค่ะ ชอบๆๆๆ
:katai2-1:
-
ขอบคุณค่ะ คู่นี้ฮาร์ดคอน่าดูชม
กว่าเทียนจะยอมเปิดใจ และเปิดปากพูดออกมาได้ คนอ่านรอจนหัวจะหงอกละ 555
:กอด1: :L2:
-
อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
รอตอนต่อๆไปค่ะ
-
o13 o13
-
คู่นายน่ารักแบบโหดๆดีนะ :m4:
-
นายเฟยเป็นมาโซตัวจริง น่ารักนะเนี่ยยย
ช้านรอลุ้นคู่น้องรันเค่อะ!
ปล. รอคอยและอยากอ่านทุกตอนคร่ะ
-
รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม
รัน เข้ม
รัน เข้ม
รัน เข้ม
:katai5: :katai5: :katai5: :ling1: :ling1:
-
คู่รักขาโหด
ในที่สุดหวานกันใด้ซะที
นายเทียนโหดตลอดดดดด
นายเฟยดันชอบอีก
เอ๊ยยย
อ่านไปก็เสียวแทนนายเฟยไป
-
ได้คืบจะเอาศอกนะนายเฟย
-
คู่เฟยกะเทียนหวานหยดคิคิ
ถ้ามีลูกได้ลูกคงเต็มบ้านแล้ว หึหึหึ :hao6: :hao6:
-
SM นะนาย&นาย
กว่าจะรักกันได้ ต้องให้นายเฟยเจ็บตัวซะก่อน
ที่จริงนายเทียนก็รักนายเฟยมาตั้งแต่เด็กๆแล้วใช่มั้ยล่ะ
แล้วแม่เล็กก็รู้ด้วย
o13
-
ขอบคุณมากค่ะ ชอบเรื่องนี้มากกกก
อิ่มเอมกับคู่นี้สุดๆ...นายเทียนน่ารัก นายเฟยน่าถีบ(5555)
...จะติดตามผลงานตลอดไปนะค่ะ (ขอบคุณกั๊บ)
-
กว่าเทียนจะหวานได้ :)
-
เป็นคู่ที่เร่าร้อน(?)ไม่เปลี่ยน ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัวกันก่อน :z1:
แต่ที่นายเทียนทำไปก็เพราะรักหรอกน่า กับคนอื่นทำอย่างนี้ที่ไหน :laugh:
หลังจากที่ฝ่าฟันสารพัดเรื่องด้วยกันมา ก็ได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบเสียที
คำที่อยากได้ยินก็ได้ยินแล้ว คงไม่มีอะไรจะสุขไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ
จบไปอีกคู่ เหลือน้องรันน้องสุดท้องนี่แหละ จะเป็นยังไงน้า~
เข้มเองก็เบามือหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นก้างอาจจะทิ่มคอ o18
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
คู่นายเป็นรักที่SM และซึ้งมาก ชอบบบบบบบบบบบ!!!ประทับใจคู่นายทั้งสองมากเลยค่ะ
รออ่านบทสรุปของคู่ที่เหลือนะคะ
รักคนเขียนที่สุดค่ะ! :mew1:
-
คู่นายXนายอ่านกี่รอบก็ฟิน
แหม ๆ ไม่ต้องกลัวไม่มีทายาทหรอกคร๊า สมัยนี้ทำเทียมแม่อุ้มบุญก็เยอะ
แค่คิดว่าลูก 2 คนนี้ออกมาจะเป็นยังไงก็สนุกแล้ว ฮ่าๆ
-
รอมานานคู่นี้ดุเด็ดเผ็ดมันจริงๆ
-
หวานแบบซาดิส
-
วร๊ากกกกกก เทียนยอมรับแล้ว ดีใจแทนเฟยจริงๆ :impress2: ฮ่าๆๆ
นายเฟยประเหลาะอีกนิด อยากเห็นเทียนอ้อนมุ้งมิ้งๆ
แต่ก็แอบเห็นใจนายพลฟงนะ รักเทียนมาตลอดเลย
-
คู่ของนายจบได้ประทับใจมากค่ะ และเฝ้ารอคู่สุดท้ายต่อค่ะ (แต่พูดตรงๆ ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ) เฝ้ารออ่านทุกอาทิตย์เลย ถ้าจบแล้วคงเหงา :m15:
-
คู่นี้เค้าแอบเอสเอมเล็กๆนะเนี่ย 5555
พอเทียนเริ่มอ่อนแล้วน่ารักมากเลยอ่ะ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
รอคู่น้องรันกับเฮียหนูตอนจบจ้า
สู้ๆนะค่ะ
-
ตอนนี้ยาวสะใจจริงๆ
นายเทียนกับนายเฟยก็น่ารักแบบโหดดีนะ ชอบ :mew1:
-
นายเฟยคงยิ้มหน้าบานปากฉีกถึงหูแน่ๆ
โอยกว่านายเทียนจะบอกรักได้เล่นเอาคนอ่านลุ้นตาม
ต่อไปก็เป็นคู่รันแล้ว
คู่รันเป็นอะไรที่อยากอ่านมากรองจากเฮียกับหนูเลย
อยากรู้ว่าจะเป็นไปในแนวทางไหน
จะได้รักกันแล้วได้อยู่ด้วยกันเหมือนคู่อื่นๆรึเปล่า
รอตอนต่อไปจ้า :bye2:
-
รักคู่นี้ที่สุด ไม่ว่าในอดีตหรือปัจจุบันบรรยากาศของสองคนนี้ก็ยังดูพีเรียดเสมอ เหมือนเห็นไม้แกะสลัก ผ้าแดงและกลิ่นกำยานอบอวน
ยิ่งอ่านยิ่งรักยิ่งอ่านยิ่งหลง
-
ในที่สุดเทียนก็ยอมรับเฟยสักที :heaven
-
สุขสมหวังกันไปอีกคู่แล้ว ดีใจกับนายเฟยด้วย ที่ได้สมหวังในสิ่งที่รอคอยมานานแสนนานเสียที
เข้าใจความรู้สึกของนายเทียน มันยากที่จะกล้ายอมรับความจริง แต่ในที่สุด ก็พร้อมจะจับมือ เพื่อก้าวข้าม
และเดินไปข้างหน้าพร้อมกับนายเฟย ต่อจากนี้ คงรักกันได้เต็มที่กว่าที่ผ่านมาสักทีนะ
สงสารนายพลฟงจัง รักมั่นคง หวังดี และรอคอยนายเทียนมานานแสนนานเช่นกัน ถ้านายพลฟง มีคนมาดามใจสักคน
ก็คงดีสินะ แต่ตัวนายพลฟงเอง จะรักใครคนใหม่ก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ อีกเหมือนกัน เฮ้อ ยังไงก็ยังสงสารนายพลฟงอยู่ดีอ่ะ
คู่พี่เข้มน้องรัน โผล่มาแจม แวบ ๆ ให้ฟินอีกแล้ว ความพยายามของพี่เข้มจะสำเร็จไหม ตอนหน้าจะได้รู้กันแล้วสินะ
ยังไงก็ขอให้สำเร็จทีเถอะ อยากให้ทั้งคู่มีความสุขกันซะที แต่คู่นี้ รู้สึกจะน้อยกว่าคู่อื่นมากเลย เราชอบน้องรันมากเลยน่ะค่ะ
เลยอยากให้มีคู่นี้อีกสักตอนจัง หรือถ้าไม่อย่างนั้น ได้ตอนพิเศษ แบบเต็ม ๆ สักตอนก็คงจะดีเนอะ
รอตอนต่อไปนะคะ พอใกล้จบแล้ว รู้สึกใจหายยังไงชอบกล อยากอ่านต่ออีกเยอะ ๆ เลย ชอบเรื่องนี้มาก ๆ เลยน้า
เป็นกำลังใจให้เรื่องงานด้วยนะคะ ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ :L1:
-
คู่นี้เขาโหดมันส์ฮากันจริงๆ :z2:
-
เย้ และแล้วนายเทียนก็ยอมพูดคำว่ารักกะนายเฟยซะที ซึ้งจัง ถึงจะแอบสงสารฟงที่รอนายเทียนเป็นปี ๆ ก็เถอะ
แต่อย่างว่านายเฟยรักนายเทียนขนาดนี้นายเทียนจะไม่ใจอ่อนได้ไง เป็นความรัก ความผูกพัน
ตั้งแต่จำความได้นี่นะ ป๊ากะพวกแม่ ๆ ต้องเข้าใจแน่
แล้วขนาดได้กลับบ้านยังมีบทบู้ให้ได้เลือดอีกนะ นายเฟยเจ็บตัวจนนาทีสุดท้ายจริง ๆ
จบตอนนายกะนายไปซะแล้ว ต่อไปก็น้องรันกะพี่เข้มสินะ คู่นี้อยากอ่านมาก ๆ รอดูเข้มหวานอะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปนะคะ :pig4: :L2:
-
คู่รักมาโซ เทียน เฟย รักกันดีๆได้ไม่ถึง 5นาทีจริงๆนะเนี่ย กร๊ากๆๆๆ
รอคอยตอนต่อไปจร๊า!!!!!!!!!
-
[i o13Hello.......เพิ่งสมัครเข้าเป็นสมาชิกอ่ะแต่ก้อตามอ่านมานานละแต่งได้เก่งมากเลยทำให้ต้องติดตามมาตลอด. สู้ๆนะจะตามอ่านเรื่องนี้ไปจนจบเลยชอบมาก :impress2:mg][/img]
-
ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:mc4: :mc4: :mc4:
ขอจุดประทัดแสดงความยินดีในโอกาสคล้ายงานแต่งของคู่นาย
ชอบมากๆค่ะ ชอบทั้งนายเฟยนายเทียน
ชอบสองคนนี้ที่สุดเลย (เฮียหนูอย่าน้อยใจนะจ้ะ ชอบเหมือนกัน)
ความรักต้องห้ามแต่มันช่างหอมหวาน
ดีใจกับนายเฟยด้วยนะคะที่ได้ยินคำบอกรักจากปากนายเทียนสักที
ถ้ามีรวมเล่มเค้าขอตอนพิเศษคู่นี้อีกได้ป่าวคะ
(พอดีชอบความรุนแรง 555) :m25:
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น สุขุม แต่แฝงความขี้แกล้งนิดๆ ดี เอาไปจิ้นกับพ่อนก :hao6:
ตอนต่อไปกำลังเร่งอยู่ แต่ขอเคลียร์งานก่อนนะคะ :katai4:
มันทับหัวไปหมด :ling3:
[attachment deleted by admin]
-
เฝ้ารอด้วยใจจดจ่อค่ะ แต่แอบหวังว่าจะได้อ่านเร็วๆ ใช่มั้ยค่ะ คึคึคึคึ (รอได้ค่าาาาาาาาาาาาาาาา) :กอด1:
-
หมอฉ๊าดดดดด หล่อเว่อร์ พ่อนกจ๊า สนใจมั้ย อิอิ
รอค่ะ เรื่องงานสู้ๆ แต่นิยายต้องสู้กว่าเน้อออ อิอิ
-
ลุงฉัตรรรรรรรรรรรรร
ช่างแลดูเป็นผู้ชายอบอุ่นจริง
แบบนี้สิมันค่ยชวนจิ้น ฟินกระจาย อิอิ
ปล.อยากได้ตอนพิเศษรุ่นใหญ่บ้างจัง :hao7:
-
อิมเมจให้อารมณ์หมอฉัตรจริงๆ
หมอฉัตรดูอบอุ่นใจดีแถมหล่อขนาดนี้
มิน่าหล่ะพ่อนกถึงได้หมั่นไส้หมอฉัตร :laugh:
-
หมอฉัตร~
-
มาเร็วๆนะคะ
หมอฉัตรหล่อขนาดนี้ แล้วพ่อนกล่ะจะน่ารักขนาดไหน :katai2-1:
-
ยังจะอ่าน ยันตัวอักษรสุดท้าย
-
อร๊ายย~ อิมเมจหมอฉัตร ดูอบอุ่นมากค่ะ ^^
-
ไม่ต้องรีบก็ได้จ้า
เคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อนเลยคนเขียน จะได้ไม่เครียดมาก สู้ๆ
-
เฟยบาดเจ็บครั้งนี้คุ้มอ่ะ เทียนบอกรักด้วย ไม่น่าเชื่อว่าเทียนก็คิดเหมือนกันมานานแล้ว ฟินเลยสิเจ้าเฟย แห๊ม...มีเข้าหอ คลุมผ้าแดงอีก หวานซะ :-[ :-[
รออ่านตลอด ๆ คะเรื่องนี้ อย่างฮา :mew1:
-
อยากอ่านรุ่นใหญด้วยหวังว่าจะได้อ่านด้วยนะคะ :mew2: :mew2:
-
ขอตอนพิเศษหมอฉัตรพ่อนกด้วยจ้า หล่อจิงๆรุ่นนี้อยากรู้ว่าเตะปี๊บจะดังอยู่ป่าวอิอิ :oo1:
-
:-[ อร๊างงงงงงง เขินจังเลย ทุกคู่เค้าแฮป~ปี้ :hao3: กันหมดเลย ชอบๆ
หนูกะเฮีย คงคอนเซ็บ รักเราฮาไม่เปลี่ยนเลย 55555555 ทุกมุกอ่ะ ยิ่งเดี่ยวนี้เฮียเริ่มพูดเยอะพูดเลี่ยนๆแถมตบมุกกลับหนูอีก
เบียร์พี่สิบ คือพี่สิบมาดแมนเก่งกาจมากมาย พี่เป็นตำรวจคือหน่วยสวาทค่ะ 5555 พี่สิบบอกสำหรับเบียร์บทสวาทที่มีให้นับเป็นหน่วยไม่ได้!
นายท่านทั้งสอง อุ๊กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :sad4: ในที่สุดนายเทียนก็ยอมรับได้ซะที คู่นี้คนที่รู้ใจทั้งสองที่สุดคือแม่เล็กนะเอง เอาจริงๆแม่เค้าเห็นรักบริสุทธ์เนอะ
คู่ต่อไป รันกะเข้ม :hao7: เราจะรอ คู่นี้น่าจะพอๆกะนายทั้งสอง เหอะๆ><
พี่หมอฉัตรน่าไปให้รักษามากเลยค่ะ ดูใจดีอบอุ่น
-
โอ้ยย ย ย กว่าเทียนจะบอกรักเฟยเฟยได้นี่ลุ้นเยี่ยวเหนียวเลย ต้องรอให้เลือดตกยางออกค่าาา
ต้องขอบคุณอีคนแทงนะเฟยเฟยย ย ทำให้เทียนยอมบอกรักได้เนี่ยย เริศค่า o18
-
>> ป.49 << Run ???? # 1
เกือบเดือนแล้วสินะ ที่ผมกลับเข้ามาในนี้อีกครั้ง และอีกสามปีถึงจะได้ออกไป ผมยิ้มพร้อมใจที่เต้นระริกด้วยความยินดีที่ได้ลดโทษออกก่อนกำหนด ผมคิดถึงแม่กับน้องเหลือเกิน แม่กับน้องก็คิดถึงผมเช่นกัน ส่วนพ่อเลี้ยงผมเสียไปก่อนหน้าด้วยโรคมะเร็ง ผมเสียใจเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็ดูแลและรักแม่เสมอ อาทิตย์หน้าเป็นวันเยี่ยมญาติ แม่จะมากับน้อง ผมตื่นเต้นไปหมด อยากเจอเร็วๆ ไอ้ปาน กับ ไอ้โจ๊ก ก็เหมือนกัน มันอยากเจอเมียกับลูกด้วย มันสองคนบอกว่าถ้าพ้นโทษไปมันจะไม่ทำผิดอีกแล้ว มันสงสารลูกกับเมียมันที่อดทนมาตลอด
“ไอ้เฮียไปไหนวะ”ตายยากเหลือเกิน พูดถึงก็มาทันที แพ็คคู่มาเชียว นี่ถ้าไม่รู้ว่าพวกมันมีลูกมีเมีย คงได้จิ้นมันอีกคู่ ตัวติดกันตลอด ผมกับไอ้เบียร์เคยสงสัยนะว่ามันเป็นผัวเมียกันไหมในนี้ ทั้งแอบดูทั้งสังเกต ก็ไม่มีวี่แวว จนพวกมันจับได้ไล่ถีบ ไล่เตะ ด่าผมสองคน อย่างตลก
“ไปพบผู้คุม เห็นว่ามีงานให้ทำ”ผมตอบพวกมัน ก่อนจะวางไม้กวาด เดินไปนั่งใต้ร่มไม้ใหญ่
“ทำอะไรอีกวะ นายเคลียร์หมดแล้วไม่ใช่เหรอ”ไอ้ปานถามอย่างสงสัย นั่งลงบ้าง ส่วนไอ้โจ๊กยืนกอดอกอยู่
“ริดสีดวงแดกตูดหรือไงมึง ถึงไม่นั่ง”ผมแซวมัน ที่หลุบตาลงแต่ตีนยันมาแล้ว ไม่แรงหยอกเล่นตามประสา
“แดกปากมึงนี่แหละ กูอยากยืนบ้าง ไม่ใช่มึงยืนไม่ต่างจากนั่ง หึหึ”มันด่าก่อนจะเหน็บส่วนสูงผม
“กูไปสูงที่อื่นโว้ย”ผมบอกมันกลับบ้าง เอาไม้กวาดทิ่มขามันกระโดดไปมาด้วยความคัน
“คาดว่าหำคงไม่ใช่ กูว่าคงปลายนิ้วมากกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ”ไอ้โจ๊กแซวบ้าง เอามือบังกำปั้นผมที่ซัดมัน แล้วดูมันใช้คำกับหำ แทนที่จะใช้ ยาว เสือกใช้ สูง กูจะไม่ถามว่าเรียนที่ไหน สงสารที่มีอดีตนักเรียนโง่ๆอย่างมึง
“ระวังนะมึง อีกหน่อยอาจจะชอบยืนและชอบนอนมากกว่านั่ง ครึครึ”ไอ้ปานพูดสีหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ พอกับไอ้ปาน ผมทำหน้างง อะไรของพวกมันวะ
“งง ควาย งง”ไอ้ปานทำหน้าล้อเลียน
“สัด ทำหน้าควายงงเหมือนยิ่งกว่ากูอีก”ผมกระตุกยิ้มว่ามันกลับไป แม่งโคตรเหมือนเลย
“ยัง มันยังไม่รู้ตัวว่า จะโดนอะไร หึหึ”ไอ้โจ๊กแสยะยิ้มหัวเราะอย่างตัวร้ายที่กุมความลับบางอย่างของพระเอกซึ่งคือผม หึหึ
“โดนอะไร ใครจะยัดข้อหาให้กูอีกล่ะ”ผมพยักหน้าใส่มัน
“ไอ้ข้อหาไม่เท่าไหร่ ไอ้ข้ออย่างอื่นที่จะยัดมึงนี่สิ ไม่หนักอย่างเดียว น่าจะทั้งยาวและใหญ่”ไอ้โจ๊กยังพูดจาวกวนให้ผมสงสัยยิ่งกว่าเดิม
“ข้อเหี้ยอะไรของมึง ถ้าข้ออ้อยไอ้ปานที่ยัดให้มึง กูไม่อยากจะสนหรอกโว้ย โอ้ยยย ไอ้เชี่ยะ กูเหม็นนนนน”ผมพูดใส่มันก่อนจะร้องออกมาเมื่อมันรัดคอจนหน้าด้วยแขนล่ำๆผสมกลิ่นเหงื่อ อ่อกกกกก
“ปากดีเหลือเกิน ข้ออ้อยห้อยโตงเตงของว่าที่ผัวมึงนะแหละจะยัดใส่เร็วๆนี้ กูเห็นตามติดเป็นขี้เปียก นี่ นี่ นี่”มันสวนกลับพร้อมเสียดสีเหงื่อให้เข้าปากเข้าจมูกผมยิ่งกว่าเดิม
“อ่อกกก ไอ้ สะ สัด ปะ ปล่อยกู กูเหม็นนนนนนนนนนนนนนนนน”ผมพูดตะกุกตะกักแต่แหกปากอย่างดัง ดีว่าผู้คุมไม่อยู่แถวนี้ ไม่งั้นได้โดน(สอบ)สวนแน่ ว่าเป็นอะไรกัน มันยังไปม่ปล่อย มีไอ้ปานช่วยอย่างสนุกสนาน ถามกูสักคำไหมว่าอยากเสพกลิ่นเหงื่อพวกมึงหรือเปล่า ก่อนที่ผมจะขาดใจตายจากสาเหตุติดเชื้อเหงื่อในกระแสเลือด มีไซเรนของมูลนิธิช่วยเอาไว้
“ปล่อย ไอ้รัน นะโว้ย”
“เฮ้ย ว่าทีผัวมันมาแล้วว่ะ”เสียงไอ้ปานกระซิบบอกไอ้โจ๊ก
“นั่นดิ เอาไงวะ แกล้งมันดีกว่า”ไอ้โจ๊กถามก่อนจะมันจะสรุปเอง แกล้งผมต่อ แต่สายตาผมยังเห็นไอ้คนที่พวกมันยัดเยียดตำแหน่ง ‘ว่าที่ผัว’ เดินเหมือนควายหายแล้วรู้ว่าไอ้พวกนี้ไปเอามา ย่างสิบแปดขุมเข้ามาอย่างเร็ว
“กูบอกให้ปล่อยไงวะ”มันมาถึงก็เสียงดังใส่ไอ้สองตัวที่ทำหน้ายียวน
“มึงเป็นใคร มาสั่งให้กูปล่อยวะ”ไอ้โจ๊กถามมันเสียงกวนตีนพอกับหน้า
“ช่ายยยย ที่นี่คุกนะโว้ย ไม่ใช่ที่โน่น มึงจะได้มาเบ่งอำนาจใส่พวกกู”ไอ้ปานทำเสียงไม่ต่างกัน
“กูไม่สน จะที่ไหน ปล่อยไอ้รันซะ มึงไม่เห็นเหรอ มันตาเหลือกแล้ว มันทำอะไรพวกมึงถึงต้องลงมือกับมันด้วย”มันว่ากลับก่อนจะกระชากไอ้ปานออก ดึงแขนไอ้โจ๊กให้ปล่อยจากคอผมแต่ไม่หลุด ไอ้โจ๊กรั้งแรงกว่าเดิมทำเอาผมอ้าปากพะงาบๆ ไอ้เข้มเลยชักมือออก ไอ้ปานเอามือปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะ สัด มันใช่เวลามึงมาขำทำหน้าล้อเลียนกูไหม เดี๋ยวผู้คุมได้แห่กันมาล่ะมึง
“มันไม่ได้ทำ แต่กูอยากทำ มึงจะทำไม ไอ้รันไม่เห็นมันจะโวยวายอะไรเลย มึงเป็นใครวะ”ไอ้โจ๊กเอาตีนยันมันจนเซ พูดใส่เข้าไปอีก ไอ้เข้มเงียบไม่รู้จะตอบยังไงดี มองหน้าผมเหมือนขอความเห็น จวย ไม่ต้องมามอง กูไม่เกี่ยว หรือไม่มึงก็ตอบมันไปว่า แค่ คนหลังคาเรือนจำเดียวกัน มันก็คงปล่อยกูแล้วมั้ง
“ไอ้เหี้ย กูเหม็นจนโวยไม่ออกแล้ว สัด เลิกเล่น เดี๋ยวพ่อพวกมึงแห่มาเป็นเรื่อง ไอ้โจ๊ก กูบอกว่าเหม็น เค็มด้วย ยังอีก”ผมมีโอกาสปล่อยเสียงออกจากปาก พูดใส่มันอย่างเร็วพร้อมเบือนหน้าไปสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างเร็ว ช้าอีกนิดได้ตายแน่กู
“แหมมมมมม ว่าที่ผัวมาทำเป็นแก้ตัว กลัวมันเข้าใจผิดหรือไง”มันยังกระแดะทำเสียงใส่ข้างหู เหี้ยเข้มก็มองอยู่นั่นแหละ แทนที่จะเอาเวลายืนมองมาช่วยกูออกจากกลิ่นเหงื่อนรก สิ้นความคิดไม่ถึงห้าวิ มันเข้ามาดึงออกทันที หลุด ทีกูแกะต่างนาน ลื่นแพรด ลื่นแพรด
“แก้ตัวเหี้ยอะไรของมึง กูเหม็นโว้ย โอย ค่อยชื่นใจหน่อย” ผมคลำคอตัวเองพร้อมโกยอากาศรอบข้างไปด้วย ไอ้โจ๊กยกยิ้ม ยักคิ้วกวนตีนส่งมาให้ เมื่อเห็นไอ้เข้มเดินเข้ามาพัดให้อย่างแรง อืม เย็น แต่แม่งเอ้ย
“โว้ยยยยยยยยย ไอ้สัด หนีรถขยะ มาเจอรถดูดขี้ มึงจะให้กูตายหรือไง”ผมโวยใส่มันเอาตีนยันออกห่าง คงคิดว่ามันปรารถนาดีพัดวีให้ แล้วผมถีบมันทำไม ก็มันกระพือเสื้อที่มีกลิ่นเหงื่อไม่แพ้ไอ้โจ๊กใส่ผมอย่างแรง
“โทษที กูหาไม่ทัน มึงนี่จมูกดีนะ กูเพิ่งล้างห้องส้วมเสร็จเมื่อกี้ แม่ง ไม่รู้ขี้หรือเอากันกระจัดกระจายเต็มห้องน้ำไปหมด”มันขอโทษแอบมีชมผมปะปน ก่อนจะบอกถึงกิจกรรมที่มันเพิ่งไปกระทำมา ผมอ้าปากหวอ เมื่อมันเข้าใจแบบนั้นไม่ได้คิดว่าผมเปรียบเทียบมันอยู่ ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น
“ฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“ก๊ากกกกกกกก”
“อุ้ย ชี้อะไรเป็นตามไปหมด เขาด่ายังนึกว่าเขาชม ครึครึ”ไอ้ปานพูดไปเอามือกุมท้องไปด้วย
“ช่วงนี้ โลกไอ้เข้มเขาสีชมพูโว้ย ครึครึ”ไอ้โจ๊กเอามั่ง ไอ้เข้มที่ฉลาดและโหดมาทุกเรื่อง มาตกหมาตายก็วันนี้ มึงไม่รู้หรือมึงแอ๊บวะ กูล่ะมึนแทน
“พวกมึง หยุดเลย”ผมพูดรอดไรฟันให้พวกมันหยุดแซวสักที กลายเป็นว่า
“ไอ้โจ๊ก มึงได้ยินไหม”ไอ้ปานพยักหน้าใส่ไอ้โจ๊ก
“สี่หูรวมมึงด้วย ไอ้ปาน เขาช่วยกันปกป้องซึ่งกันและกัน”ไอ้โจ๊กทำหน้าทำเสียงใส่
“ซึ่งกันและกัน พ่องงงมึงสิ กูบอกให้พอ”ผมเอาไม้กวาดขว้างใส่มันที่กระโดดหลบไปขำอีกทาง ไอ้เข้มกลายเป็นควายงงแทน ว่าพูดเรื่องอะไรกัน
“เออๆ พอก็ได้ หน้าแดงเชียวนะมึง”ไอ้ปานพูดพร้อมนั่งกระแทกข้างๆ ยกมือจะวางบนไหล่ ผมเบี่ยงตัวทันที เสือกมาติดไอ้เข้มอีก ไอ้โจ๊กก็นั่งดักข้างหน้า
“พวกมึงจะมานั่งเหม็นรวมใกล้กูทำไมกันวะ กระจายๆออกไปมั่ง”ผมด่าพวกมันเอาโบกตัวเองไปมา
“ถุย ไอ้รัน ทำอย่างกับมึงไม่เหม็น ถ้าไม่บอกว่าเหงื่อ กูนึกว่ามึงเอาน้ำราดเสื้อโชว์หวิว”ไอ้ปานทำท่าเบะปากใส่ผมบ้าง หวิวเหี้ยไร พูดซะไอ้เข้มหันขวับ มันยิ่งหื่นๆอยู่ ตั้งแต่ได้พูดกันเกือบดี ตามติดกูตลอด
“ช่ายยยย แม่ง หัวก็เหม็นอย่างกับน้ำกัดตีน ดีนะกูสูงเลยไม่สลบไปก่อน”ไอ้โจ๊กเอาบ้าง
“จวยเหอะ กูสะอาดกว่าพวกมึงเยอะ เหยิบหน่อยสิมึง”ผมว่าพร้อมยกนิ้วกลาง หันไปใส่ไอ้เข้ม มันยอมทำตาม แต่แค่นิดเดียวไม่ถึงคืบมือ เพิ่งสังเกตว่ามันนั่งใกล้ผมมากตอนแรก
“แล้วมึงมาทำไม ทำงานทำการเสร็จ ไม่กลับขุมมึงไปวะ”ผมถามพร้อมผลักให้มันเขยิบออกไปอีก ถ้าเป็นแต่ก่อนทำแบบนี้มันได้สวนกลับมาแล้ว โดยการบีบแขน บีบคาง ผมไม่เคยกลัวมันหรอกถึงจะสู้ไม่ได้ก็ตาม
“ก็มาดูว่ามึงมีอะไร ให้กูช่วยไหม”มันตอบเสียงเรียบ มองหน้าผมไม่มีหลบ
“ไม่มี ถึงมีกูก็ทำได้ แต่ก่อนกูก็ทำเอง หน้าที่ใครหน้าที่มัน มึงไม่ต้องเสือกมาช่วยหรอก”ผมบอกมันกระชากเสียงนิดๆ ไม่อยากให้มันมายุ่งด้วย ต่างคนต่างอยู่ซะดีกว่า ไม่รู้ทำไม ผมถึงไม่อยากอยู่ใกล้มัน ความเกลียดชังมันก็ยังมีอยู่บ้าง แต่ลดลงกว่าแต่ก่อน หน้ามันสลดไปนิดหนึ่ง ไอ้สองคนก็มองหน้าผมเชิงว่า มึงพูดแรงไปหรือเปล่า เดี๋ยวนี้มันก็เริ่มดีขึ้นนะ
“ไม่ได้เสือก แต่อยากช่วยจริงๆ ให้กูได้ทำอะไรให้มึงบ้างสิ”มันพูดเหมือนตัดพ้อปนขอร้อง เสียงไม่ได้อ้อนวอน พูดธรรมดา แต่สีหน้ากับแววตามันบ่งบอก ผมมองอย่างชั่งใจ ก่อนจะพูดเสียงเหมือนรำคาญใส่มันออกไป
“มึงแค่ห่างจากกู ก็ช่วยได้แล้ว ไป ไป กลับขุมมึงไป”ผมโบกมือไล่มันกลับแดนแต่เรียกว่าขุม เหมาะกับมันดี ผมลุกขึ้นปัดกางเกง เดินไปจากตรงนั้นทันที
“เฮ้ย ไอ้รัน เดี๋ยวสิวะ”ไอ้ปานเรียกผม แต่ผมไม่หันกลับไปแล้ว ไม่รู้ทำไมเห็นหน้ามันแบบนั้นแล้ว ไม่อยากจะมอง มันตงิดๆในใจยังไงไม่รู้ ไอ้เวร บทจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนซะ แต่ยังไงผมก็ยังวางใจมันไม่ได้
.
.
.
.
“เงียบกันหน่อย เข้าแถวเป็นระเบียบด้วย”เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังลั่น ก่อนจะเงียบเสียง เมื่อผู้คุมสองนาย ตะโกนบอกด้วยพลังเสียงยิ่งกว่าพวกกูคุยกันอีก แต่มันก็หน้าที่ของเขา ผมรับอาหารเสร็จ จังหวะที่หมุนตัว
เคร้ง
เคร้ง
“เฮ้ย”ร้องอย่างตกใจเมื่อถาดข้าวร่วงจากมือไปกองที่พื้น กูไม่ได้อยากกินอาหารพื้นบ้านนะโว้ย ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง เพื่อจะเรียกค่าเสียหายที่ถูกชน
“โทษที ไม่เห็น”ไอ้คนชนมันเอ่ยขอโทษ แต่สีหน้าเหมือนส้นตีน ยักไหล่ ผมขมวดคิ้วเพราะไม่คุ้นหน้า ผมหันไปมองรอบตัวที่นักโทษมองมาก่อนจะหันกลับเมื่อรู้ว่าเสียงที่ดังเกิดจากอะไร มันก็เคยมีเกิดขึ้นมาบ้าง แต่ครั้งนี้สำหรับผม รู้สึกเหมือนไม่ธรรมดา ดูไอ้คนชนมันตั้งชนแล้วไม่หนี ยืนยกยิ้ม ผมสูดหายใจสะกดอารมณ์
“ไม่เป็นไร”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะก้มเก็บถาด เอามือกอบข้าวด้วยความเสียดาย อาหารจะน่ากินหรือไม่น่ากิน แต่เมื่ออยู่บนข้าวที่มีแม่โพสพดูแล และชาวนาปลูกให้เราด้วยความยากลำบาก เราต้องสำนึกบุญคุณเอาไว้
“เกิดอะไรขึ้น”
เสียงที่ผมไล่ไปเมื่อเช้าถามเสียงเข้มพอกับชื่อมัน ผมเงยหน้าไปมองก่อนจะเก็บต่อ มันดึงแขนผมไม่แรงนักให้ลุกขึ้น
“ไม่ต้องเก็บ มึงไปกินข้าว เดี๋ยวกูจัดการเอง”มันบอกผม พร้อมชี้ไปทางที่ ไอ้โจ๊ก เท้าเอว ไอ้ปาน กอดอก สีหน้าเอาเรื่อง
“กูจะกินได้ยังไง ต้องรอเอาใหม่ก่อน”ผมแกะมือมันออก แต่มันยังไม่ปล่อย
“ข้าวอยู่บนโต๊ะแล้ว”มันบอก คงเป็นของมันล่ะมั้ง ผมไม่อยากรับเอาไว้เลย หันไปมองไอ้คนชนที่ยืนทำหน้าไม่พอใจ ตัวมันสูงกว่าผมไม่มาก เพื่อนมันอีกสองคนหลบสายตาเมื่อไอ้เข้มมองไป
“พวกมึงเก็บซะ”มันหันไปบอกไอ้สามตัวนั้น ไอ้สองคนไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้คนชนเบิกตาก่อนจะหรี่ลง
“ทำไมต้องเก็บ”มันพูดเกือบกระชาก ไอ้เข้มไปยืนตรงหน้ามัน
“เพราะมึงเป็นคนทำร่วง”มันพูดใส่ไอ้คนนั้นที่ถอยหลังไปนิดหนึ่ง ผมมองรอบข้าง นักโทษบางคนมองและหันกลับ บางคนก็อมยิ้มมีซุบซิบ จนผมเหลือบเห็นผู้คุมเหมือนจะมองมา
“กูเก็บเองก็ได้ เขาไม่ได้ตั้งใจ”ผมบอกก่อนจะบอกด้วยสายตาว่า ผู้คุม กำลังมองมา
“บอกให้ไปกินข้าวไง กูจัดการเอง”มันหันมาพูดกับผมเสียงเรียบพยักหน้าอีกที ผมจิ๊ปาก สัด มาสั่งกู มึงอยากมีส่วนร่วมก็เรื่องของมึง ผมกำลังเดินออกแต่ยังทันได้ยิน
“หึ จะเอาให้ได้เลยสินะ”ไอ้คนชนมันพูดเหมือนตัดพ้อ ถ้าผมจับน้ำเสียงไม่ผิด
“อย่ามาเสือก ไม่ใช่เรื่องของมึง จัดการซะ”ไอ้เข้มก็ยังเสียงเข้มต่อไป แต่รู้สึกมันนิ่งกว่าทุกครั้ง ถ้าเป็นแต่ก่อนได้มือตีนถึงหน้าไปแล้ว พูดยอกย้อนมัน มันเคยกลัวที่ไหน จับขังเดี่ยว โดนซ้อม โดนมาหมด มันยังไม่เกรงเลย
“มึงตั้งใจ กูเห็น อย่าทำอีก”มันพูดพร้อมคาดโทษ มันหันมาเห็นผมยังยืนอยู่ ก็จับแขนให้เดินออก หันไปไอ้นั่นพร้อมพวกก้มเก็บข้าวอย่างประชดประชัน
“หมายความว่าไงวะ”ผมถามมัน
“มันตั้งใจชนมึง”มันพูดเรียบๆ ก่อนจะส่งถึงโต๊ะกินข้าว
“สัด หาเรื่องเห็นๆ”ไอ้ปานสบถออกมา ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
“กูไม่รู้จัก หรือว่า ทำอะไรให้มันเลยนะ ทำไมต้องชนกูวะ”ผมถามอย่างสงสัย นึกแล้วนึกอีก ก็มั่นใจว่าไม่เคยแน่นอน
“มึงไม่มีหรอก แต่ ครึครึ”ไอ้โจ๊กพูดแบบกุมความลับอีกแล้ว
“สัด พูดให้อยากแล้วจากไป มึงจะอมพะนำอะไรนักหนาวะ”ผมด่ามันอย่างหมั่นไส้ในทีท่า ก่อนจะมองข้าวตรงหน้า มันสองคนพยักเพยิดไปทางไอ้เข้มที่นั่งมองไอ้สามคนนั้นที่เก็บถาดเสร็จพอดี มันจึงละสายตามามองผมที่มองมันอยู่
“อะไร กินไปสิ”มันเลิกคิ้วก่อนจะชี้ถาดข้าว
“พวกมันเป็นใคร ทำไมถึงต้องชนกู”ผมถามไอ้เข้ม ที่ทำหน้าเหมือนไม่อยากตอบ
“กูรู้ว่ามันตั้งใจชน แต่กูไม่รู้ว่ามันชนทำไม”ไอ้เข้มตอบแต่ประโยคหลัง
“มันเป็นใคร ถ้านักโทษมึงไม่ตอบ กูรู้”ผมพูดดักคอมัน
“มึงก็บอกมันไปสิ ว่า”ไอ้โจ๊กพูดเสียงอารมณ์ดี มีเลศนัยอีกแล้ว
“ช่ายยยย มันจะยากอะไร แค่ เมียเก่า มึง เน๊าะ ครึครึ”ไอ้ปานเห็นด้วยกับไอ้โจ๊ก ผมเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจ
“เมียเก่ามึง แล้วเกี่ยวอะไรกับกู ชนกูทำไม”ผมถามพร้อมผลักไหล่ไอ้เข้มที่หันไปทำปากด่าไอ้สองคน
“ก็ไม่ได้เกี่ยว แต่กูไม่รู้ว่าชนทำไม กูก็จัดการให้แล้วไง และก็ไม่ได้เกี่ยวนานแล้ว”มันพูดเสียงเบาในตอนแรกก่อนจะกระตือรือร้นในตอนหลัง เหมือนไม่อยากให้เข้าใจผิด
“เรื่องของมึง แต่กูอยากรู้ว่ามันชนกูทำไม ทำไมไม่ชนมึง”ผมพูดถึงตาใส่มันที่ผงะไปนิด ก่อนจะจับช้อนตักข้าวยัดใส่มือผม ที่กินเข้าไปกันตาย นึกถึงส่วนดีของอีหวิงขึ้นมาทันที ฝีมือมันดีกว่านี้เยอะ
“เอ้า ก็มันคิดว่ามึง”ไอ้โจ๊กผู้กุมชะตะและความลับเอ่ยไม่ยังจบดี
“ไอ้โจ๊ก มึงหุบปากแดกข้าวไปซะ”ไอ้เข้มพูดแทรกกลางขึ้นมา
“หุบปากแล้วกูจะแดกยังไงล่ะ ไอ้ควาย”มันด่าไอ้เข้มกลับ เออ จริงของมัน
“มันไม่มายุ่งกับมึงแล้วล่ะ ถ้ามาอีก มึงเอาตีนเหยียบหน้ากูได้เลย”มันหันมาพูดรับประกันกับผม
“กูจะเหยียบหน้าทั้งมึงทั้งมันนั่นแหละ แต่มึงหนักหน่อย หาเหตุมาให้กู”ผมพูดใส่มันที่พยักหน้ายอมรับตีนแต่โดยดี
“มีเรื่องอะไรกัน”ถามเสียงเรียบ แต่หน้าตาและทีท่าน่าเกรงขาม ไม่ใช่ใคร ไอ้เฮีย เดินมาพร้อมถาดข้าว นั่งลงก็ตักกิน
“แค่เด็กเขาเหน็บกัน ไม่มีอะไรหรอก เคลียร์แล้ว”ไอ้ปานบอกก่อนจะตักข้าวใส่ปากคำสุดท้าย ผมกินไม่กี่คำก็อิ่ม ไอ้เข้มมองหน้าเชิงว่า อิ่มแล้วเหรอ ผมหยิบน้ำขึ้นดื่ม ก่อนผมจะอึ้งไปนิด เมื่อมันหยิบถาดข้าวไปกินต่อหน้าตาเฉย
“ใครเคลียร์”ไอ้เฮียถาม ก่อนจะวางช้อน มันก็เป็นอีกคนที่กินไม่ค่อยเยอะ แต่ไม่รู้เอาแรงจากไหนมาสู้นักหนาเวลามีเรื่อง
“กูเอง”ไอ้เข้มเอ่ยปาก มองหน้าไอ้เฮีย ก่อนจะกินต่อ
“อย่าให้มีปัญหา”ไอ้เฮียพูดเชิงสั่ง พวกผมไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้เข้ม
“อืม กูรู้”น่าแปลกมันรับคำแต่โดยดี ผิดกับทุกครั้ง คงจะญาติดีช่วงทำงานร่วมกันให้นายล่ะมั้ง และไม่ได้พูดคุยกันต่อ ก่อนจะนั่งเล่นบริเวณที่ถูกจัดไว้ บางกลุ่มก็ดูทีวี อีกสักพักก็คงจะแยกย้ายกันอาบน้ำและกลับเรือนนอน
“พวกมึงมีปัญหาอะไรไหม ระหว่างที่กูไม่อยู่”เสียงไอ้เฮียถาม ตอนนี้ไอ้เข้มกลับไปแดนมันแล้ว มันเป็นขาใหญ่แดนมัน ทุกคนดูเกรงกลัวไอ้เข้มมาก แดนผมขาใหญ่เพิ่งพ้นโทษออกไป ยังไม่มีใครขึ้นมา แต่ไม่เป็นทางการทุกคนยกให้ ไอ้เฮีย
“มีบ้าง กลุ่มพวกไอ้ดำ มันแขวะ”ไอ้ปานรายงานเหยียดปากอย่างไม่ชอบใจ
“มันหาว่าพวกเรา เด็กเส้น ตอนนี้นายไม่อยู่ ใครจะคุ้มกะลาหัว บอกให้ไปขึ้นตรงกับนายมัน”ไอ้โจ๊กแค่นยิ้ม ไอ้ดำที่พูดถึง นายมันอยู่แดนเดียวกับนาย เป็นเรือนจำสำหรับนักโทษการเมือง
“ปล่อยมัน ไม่จำเป็นก็อย่าไปมีเรื่อง อดทนไว้”ไอ้เฮียพยักหน้าเข้าใจก่อนจะพูดเตือน พวกผมก็พยักหน้ารับ
“แต่ถ้ามันทำอะไรพวกมึง บอกกู”ไอ้เฮียพูดต่อเรียบๆ แต่รู้ว่าทำจริง
“ตอนนี้พวกมันไม่กล้าหรอก แต่ถ้ามึงไม่อยู่นี่สิ”ไอ้ปานพูดเหมือนจะกังวล ปกติมันไม่ได้กลัวใคร แต่คนที่มีอิทธิพลมากกว่า มันอาจจะต้องยอม มันเคยพูดเหมือนกัน ถ้าไอ้เฮียไม่อยู่ มันกลัวจะเกิดเรื่องและมันจะไม่ได้ออกไปอยู่กับลูกกับเมีย รวมไอ้โจ๊กด้วย ผมยังโชคดีที่ได้ออกก่อนพวกมัน น่าจะหลังไอ้เฮียไม่เท่าไหร่
“ไม่ต้องกลัว กูไม่ให้ใครทำอะไรพวกมึงได้หรอก ขอแค่พวกมึงอย่าไปหาเรื่องก่อนเท่านั้น”ไอ้เฮียให้ความมั่นใจพร้อมกำชับ
“กูไม่ทำหรอก กูอยากไปหาลูก”ไอ้โจ๊กรีบพูดทันที ไอ้ปานก็พยักหน้าเช่นกัน
“มึงล่ะ ไอ้รัน ไอ้เข้มมันทำอะไรไหม”มันหันมาถามผมที่นั่งฟังอย่างเดียว
“เปล่า แต่กูรำคาญมันว่ะ ตามอยู่ได้”ผมตอบตามจริง ชักสีหน้าไปด้วย
“นั่นก็เป็นเรื่องที่มึงต้องจัดการเอง แต่ถ้าเกินเลยก็บอก”ไอ้เฮียยกยิ้มบอกผมที่พยักหน้ารับ
“แต่กูว่า มันก็ดีขึ้นนะ ดูมันไม่กร่าง ทำอะไรมีสติมากขึ้น”ไอ้ปานพูดชมถึงความเปลี่ยนแปลงของมัน
“นั่นสิ เพื่อมึงเชียวนะ”ไอ้โจ๊กหันมาแสยะยิ้มบอกผม
“ตีน กูไม่ต้องการโว้ย”ผมยกตีนถีบมัน ที่พากันหัวเราะ ยกเว้นไอ้เฮียที่ยิ้มมุมปาก
“เออ ไอ้หนูเป็นไงบ้าง หายดีหรือยัง”ผมเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า
“นั่นสิวะ เมียมึงจะมาไหมวันเยี่ยมญาติน่ะ”ไอ้โจ๊กก็เสือกเปลี่ยนบ้าง
“ดีขึ้นแล้ว คงจะไม่มา กูอยากให้พักผ่อนมากๆ”มันตอบเสียงธรรมดา แต่สีหน้าอ่อนโยนเมื่อพูดถึงคนที่มันรัก คนที่ผมและทุกคนก็คาดไม่ถึงจะเปลี่ยนไอ้เฮียได้ คนที่มาเติมเต็มชีวิตให้มัน
“ว้า กูอยากเจอมันว่ะ คิดถึงความเกรียนของมัน”ผมบ่นอย่างเสียดายปนขำ เมื่อนึกถึงวีรกรรมแสบๆที่ได้เห็นกับตา
“นั่นสิ กูก็คิดถึงมัน มึงไม่เอามันมาอยู่ด้วยวะ”ไอ้ปานเห็นด้วย ก่อนจะออกความเห็นที่ไม่รู้มันได้กรองมั่งหรือเปล่าก่อนพูด
“เออ ใช่ ใช่ กูว่าสนุกพิลึกดีว่ะ นึกถึงหน้ามันกูขำไม่หาย”ไอ้โจ๊กเห็นด้วยตามเคย ส่ายหน้าขำๆ ไอ้เฮียลุกขึ้นเดินแหวก เอามือผลักมันสองคนจนหน้าหงาย
“เมียกู กูคิดถึงคนเดียวพอ”
มันเดินจากไป ทิ้งให้พวกผมนั่งหน้าเหวอกับความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ ก่อนจะช่วยกันแห่ขันหมากให้มันล่วงหน้า
“ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว ไอ้เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
.
.
.
.
-
:z13: :z13:
-
“โอ้ย มาปวดขี้อะไรตอนนี้วะ”ผมบ่นในห้องส้วมแคบๆ แต่เต็มไปด้วยจิตกรรมฝาผนัง จินตนาการว่ามันคือเครือข่ายอินเตอร์เน็ตที่ประกอบไปด้วย อีเมล์ เฟสบุ๊ค ไลน์ ที่เชื่อมโยงการสื่อสาร แต่อย่าไปเชื่อมากครับ
จุ๊ แดน 6‘รักนะ’
ไอ้นี่ ก็มาตอบรับ
ปุ๊ แดน 8‘อ่ะเคร’
และนัดแดก เอ้ย เดท
‘เจอกันที่ สุ(กี้)ขา’
มันคงไปกินถั่วดำปนถั่วแปบกัน
แม่ง โกหก ใครจะให้พวกมึงมาขี้ข้ามแดน ผมก็อ่านเอาเพลินๆขำๆ ระหว่างทำแท้งใส่คอห่าน เรียบร้อย
“อูย ค่อยโล่งหน่อย แดกอะไรไปวะกู ไอ้เข้มแม่งใส่อะไรหรือเปล่าวะ อย่าให้รู้นะมึงว่าแกล้ง”สบายตูดแต่ปากยังพาลไปถึงไอ้คนตามติดตูดที่ยังหวัง(เอา)ตูดผมหรือเปล่าไปด้วย เอื้อมเปิดลูกบิด
กริ๊ก
กริ๊ก
ปึง
ปึง
ตึง
ตึง
“เฮ้ย ใครลงอาคมประตูห้องน้ำวะ”ผมบ่นก่อนจะเขย่าประตูไปมาอย่างแรง แต่ก็เปิดไม่ออก เขย่าอีกจนอ่อนแรง
“เหี้ยเอ้ย ใครแม่งแกล้งอีกแล้ววะ กูไปทำอะไรให้พวกมึงนักหนาวะ ห๊ะ”เริ่มหงุดหงิด ตวาดเสียงดัง เอาตีนถีบประตูไปด้วย
โครม
ซ่า
ซ่า
“เฮ้ย แค่ก แค่ก ไอ้เหี้ยยยยยยยย มึงเป็นใครวะ”
ผมร้องพร้อมสำลักกับสิ่งที่สาดเข้ามาติดต่อกัน เสียงหัวเราะและคำพูดที่สะใจที่ห่างออกไป
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ สมน้ำหน้า”
“เก่งจริง อย่าหนีสิโว้ย ไอ้ขี้ขลาด ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้ ไอ้หน้าส้นตีนนนนนนนนนนน”
ปัง
ปัง
ผมด่าพร้อมทุบประตูจนมือแดงไปหมด จนรู้สึกเจ็บ หนาว
“ใครอยู่ตรงนี้บ้าง”
“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย”
ผมตัดสินใจตะโกนสุดเสียง ทำแบบนี้อีกหลายครั้ง ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
“โว้ยยยยยยยย ทีอย่างนี้ ผู้คุมแม่งไม่มาตรวจแถวนี้วะ ทุกทีกูเห็นเดินตอมเป็นแมลงวัน”
ผมร้องอย่างทำอะไรไม่ได้ อยากจะนั่งก็นั่งไม่ลง นึกรังเกียจคอห่านขึ้นมาทันที ไม่เหมือนตอนขี้รักฉิบหาย เอาไงดีวะ ผมยืนเกาหัวที่มีผมยังไม่มากอย่างหงุดหงิด ก่อนจะนึกได้ว่า อีกสักพัก ไอ้เข้มต้องมาแน่ มันต้องคิดได้ว่าผมหายไป ผมยกยิ้ม ก่อนจะหุบและหน้างอฉับพลันเมื่อนึกถึงมันขึ้นมาอีกครั้ง
“สัด เข้ม ทีนี้ไม่ตามมาแดกขี้กูล่ะ เหี้ย ทีไม่ขี้ตามกูได้ตามกูดี”ผมด่าไปนึกถึงหน้ามันไปด้วย ก่อนจะพิงตัวกับประตูเอามือกอดอกตัวเอง
“เมื่อไหร่มึงจะมาสักที”ผมพึมพำ ก่อนจะคิดว่า “หรือว่า เมียเก่าไอ้เข้ม ฮึ่ม มึง อย่าให้กูออกไปได้นะมึง”ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อถึงนึกถึงสาเหตุที่น่าจะใช่ ระหว่างที่กำลังคิดอย่างโกรธเคือง โมโห
“รัน รัน มึงอยู่ในนี้หรือเปล่า”
เสียงที่ผมรอคอย ก็ดังขัดมโนขึ้นมา พร้อมกับสิ่งที่ตั้งใจ
“กูถีบหน้ามึงแน่ ไอ้สัด ไหนบอกจัดการเรียบร้อย”ผมพูดรอดไรฟัน เดี๋ยวมันได้ยินไม่ให้ผมออก
ปัง
ปัง
เหี้ย กูไม่เปิดมึงยิงเลยเหรอ
“รัน รัน มึงได้ยินกูไหม”มันเรียกพร้อมเคาะประตูจนผมที่พิงอยู่หัวสั่นหัวคลอนไปด้วย สองทีทำกูเจ็บหัว
“เออ กูอยู่ในนี้”ผมร้องตอบมันออกไป จะเล่นตัวก็ใช่ที่ เหม็นขี้ฉิบหาย
“รอแป๊บนะ”มันบอก รอทำเหี้ยไรแป๊บ เอามาตีหัวกูหรือไง ยังพาลมันอยู่ ออกไปก่อน จะว่ากูเนรคุณไม่สำนึกก็ช่าง เป็นเมียเก่ามันแน่นอน ผมรู้แล้วว่าทำไมผมถึงถูกชน ผมถึงถูกขัง จะหึงก็ไม่ได้ดูหนังหน้าและปฏิกิริยากูเลยว่ามีซัมติงกับมันไหม
กึง
กึง
“หลุดแล้ว”
มันพูดอย่างดีใจปนร้อนรน เมื่อประตูเปิดออก ผมโผเข้าไปหามันทันที
ปึก
“ระ โอ้ย”
ผมเอาตีนถีบหน้าท้องมันจนหลายหลัง ถ้ายืนอยู่ถีบหน้ามันไม่ได้ แม่งสูง ผมไม่ให้มันตั้งหลักเข้าไปได้เหวี่ยงหมัด แต่มันเอาแขนกั้นรับ แต่ยังโดนปาก
“เพราะมึง ไอ้เหี้ย กูถึงเป็นแบบนี้”ผมโวยใส่มัน เตะ ต่อย มันได้แต่เอามือรับไม่ตอบโต้ จนผมเหนื่อยหอบลืมความหนาวที่เกิดจากความเปียกของเสื้อ
“มึงพูดอะไร กูมาช่วยมึงนะ เห็นว่าหายไปขี้ ไม่กลับสักที แล้วทำไม”มันพูดเสียงดัง สีหน้าแววตาเป็นห่วง มองสำรวจตัวผมที่เปียกมะล่อกมะแล่ก ผมเกือบจะอ่อนแล้ว แต่พอนึกสาเหตุ ผมเดินหันหลังหนีทันที มันเดินมาจับแขน
“เดี๋ยวสิวะ ทำร้ายกูแล้วไปโดยไม่บอกสาเหตุก่อนเหรอ”มันพูดใส่ เม้มปากสะกดกลั้น
“ทำไม มึงจะทำร้ายกูกลับอย่างทุกที ก็เอาสิ ไอ้ตัวซวย เพราะมึงคนเดียว”ผมตะวาดใส่มันพร้อมผลักอกจนหลังมันกระแทกขอบปูนที่เป็นอ่างสำหรับอาบน้ำรวม ก่อนผมจะสังเกตหน้ามันที่มองมาด้วยสายตาเจ็บปวด ก่อนจะส่ายหน้า
“กูไม่ทำหรอก กูบอกแล้วไง กูขอ ดะ”มันพูดเสียงอ่อน
“ไม่ต้องเสือกมาดูแลกู กูไม่ต้องการ กูเกลียดมึง เลิกยุ่งกับกูสักที ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่วะ ถ้ามึงอยากไถ่โทษ กูขอล่ะ แค่ไม่มายุ่งกับกูก็พอ”ผมสวนด้วยเสียงอันดังขัดกับตัว แต่ใจบีบรัดอย่างแรงกับสิ่งที่พูดออกไป มันก้มหน้า ผมเห็นมุมปากมันเริ่มช้ำ ตามีรอย คงเพราะผมเหวี่ยงสะเปะสะปะไปหมด จะมานึกตอนนี้คงไม่ได้แล้ว
“กูขอโทษ แต่บอกได้ไหมว่ากูทำอะไรผิด”มันพูดเสียงขอร้อง ผมเป็นฝ่ายเม้มปากบ้าง นี่มันแกล้งตีหน้าซื่อได้เหมือนขนาดนี้เลยหรือไง ไอ้เข้มที่โหดโฉดชั่วในสันดาน มันทำได้เหมือนขนาดที่ผมจะเชื่อเกินร้อยว่ามันไม่รู้เรื่อง
“ก็ที่กูโดนอยู่นี่ไง ถ้าไม่ใช่จากเมียเก่ามึง แล้วจะใคร”ผมพูดออกไป มันขมวดคิ้วเหมือนไม่เชื่อ“มึงไม่เชื่อล่ะสิ หึ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก ไม่พอใจสีหน้าแบบนี้ของมัน ไม่พอใจ อืม หมดเลย
“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่”มันรีบปฏิเสธ
“มึงต้องมีแต่ทำไม ห๊ะ”ผมผลักมันอีก หงุดหงิด
“คือ มันนอนอยู่เรือนพยาบาล ไม่น่าจะมีแรงลุกมาได้ แค่นั้นเอง”มันพูดเสียงอ้อมแอ้ม ผมอึ้งไป
“มันเป็นอะไร”ผมถามทันที เริ่มประติดประต่อเรื่องเมื่อวาน หรือว่ามันไปเอาเมียเก่งมันจนไม่แรงลุกขึ้นมาอาละวาดผม
“กู กู”มันหลุบตาลงเหมือนเด็กทำผิดแล้วกำลังจะโดนจับได้
“มึงทำร้ายมันใช่ไหม”ผมถามออกไปเสียงเรียบ
มันพยักหน้ายอมรับ “ใช่ กูมีเรื่องกับมัน”
“ไอ้เข้ม มึงทำมันทำไม”ผมเรียกมันพร้อมถามด้วยความไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าตัวเองไม่พอใจอะไร ทั้งที่ควรจะดีใจที่ไอ้คนคิดร้ายตัวเองได้รับผลตอบกลับ
“ก็มันทำร้ายมึง กูเตือนแต่มันไม่ฟัง ก็เลย”มันพูดเสียงดังในตอนแรก ก่อนจะเบาในตอนท้ายกับความหมายที่รู้ว่าเป็นอะไร
“มึง เหี้ยเอ้ย ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะ มึงทำร้ายมันให้ได้อะไรขึ้นมา”ผมถามมันอย่างหัวเสีย
“กูไม่อยากให้ใครทำร้ายมึง อะไรของมึงวะ กูทำหรือไม่ทำก็ไม่พอใจ”มันหัวเสียบ้าง หน้าเดิมเริ่มกลับมา ผมถอยหลังไปหนึ่งก้าว มันกำลังจะหลุดสันดานเดิมแล้วใช่ไหม
“กูไม่ต้องการ กูดูแลตัวเองได้”ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับมัน เสียงดังกลับ มันเข้ามาจับแขน
“ทำไมวะ กูขอโอกาสมั่งไม่ได้เหรอ มึงจะให้กูทำยังไง ถึงจะยอมรับกูบ้าง”มันถามเสียงเจ็บปวดขัดกับมือที่บีบอย่างแน่น
“มึงไม่ต้องทำอะไร แค่ไม่วุ่นวายกับกู ความซวยก็คงไม่มาเยือนแล้ว”ผมกัดฟันพูดใส่มัน ที่ส่ายหน้าเม้มปาก
“เออ กูมันเหี้ย กูมันเลว ทุกอย่างในสายตามึง”มันตะโกนใส่หน้า ผมหลับตาปี๋ ก่อนจะถูกดึงเข้าไปประกบปากอย่างแรง ผมดิ้นมันยิ่งรัด ก่อนจะกระหน่ำจูบบดเบียด ผมเม้มปากมันก็ไล่เปิดก่อนจะสำเร็จสอดลิ้นเข้าไป จูบไม่ให้ตั้งตัว ผมดิ้นจนเลิกดิ้นปล่อยมือข้างตัว
“รัน รัน กู”มันผละออกเมื่อเห็นผมนิ่ง ยื่นมือมาเกลี่ยน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลตอนไหน ผมจ้องหน้ามันก่อนจะฟาดมือลงไปสองครั้งติดๆ มันหันไปตามแรง
“กูเกลียดมึง”
ผมคิดว่าตัวเองตะโกนสุดแรงเกิดเหมือนประโยคที่ทำตัวหนา แต่ที่ไหนได้มันหลุดผ่านปากเหมือนพูดว่า กูปวดขี้ แบบไม่รีบเร่ง ผมวิ่งออกจากตรงนั้นไม่หันไปสนใจมันอีก ไม่รู้วิ่งมาไกลเท่าไหร่มาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ ทรุดนั่งอยู่ตรงนั้น หน้าฟุบลงกับหัวเข่าปล่อยให้เวลาผ่านไป
“หึหึ”
“ไง หนาวไหมล่ะน้อง”
“อยากได้คนถอดและกอดไหมจ๊ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมเงยหน้ามามองไอ้พวกปากหมาที่เห่าเป็นภาษาคน
“ไอ้ดำ”
ผมพึมพำเรียกชื่อมัน
“ไงล่ะมึง ไอ้พวกเด็กเส้น กัดกันเองเหรอวะ”
“ถ้าไม่ชอบไอ้เข้ม เอาพวกพี่ก็ได้นะ น้องรัน หึหึ”
มันแสยะยิ้ม ยื่นมือจะมาจับ แต่ผมปัดออก แต่หูฟังยังจับใจความที่พวกมันพูด แสดงว่า ที่ห้องส้วม ฝีมือพวกมัน ไอ้เฮียเพิ่งบอกเมื่อสามวันก่อนว่าให้ระวังพวกมันด้วย ผมเดินเลี่ยงแต่มันล้อมหน้าล้อมหลัง นี่มันวันซวยอะไรของไอ้รัน นักหนาวะ เบญจเพสก็ผ่านมาหลายปีแล้ว
“ต้องการอะไร”ผมถามพวกมันที่ยืนยิ้มกวนอวัยวะที่เรียกว่า ตีน ฟันแม่งอย่างกับเล็บขบ
“ต้องการหลายอย่าง แต่ตอนนี้ต้องการ”มันพูดกวาดตามองอย่างน่าขยะแขยงยิ่งกว่าไอ้เข้มอีก อีกแล้ว ผมนึกถึงมันอีกแล้ว ในสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจทำไมชื่อมันต้องมาอันดับแรกด้วย ทำไมผมไม่นึกถึง ไอ้เฮีย ทั้งที่ไอ้หนูมันก็ไม่ได้สั่งห้าม ไอ้เบียร์ ถ้ายังอยู่ผมมั่นใจว่าไม่นึกอีก รวมถึง ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ด้วย
“เปียกๆอย่างนี้ไปหาอะไรทำให้มันอบอุ่นดีกว่าไหม อุ๊บ”ไอ้เหี้ยอะไรไม่รู้ ถือวิสาสะจับแขนผมดึงเข้าไปใกล้ ผมกระแทกศอกใส่ปลายคางมันทีเผลอจนหน้าหงาย
“ชอบรุนแรงก็ไม่บอก”มันพูดเน้นเสียง จะจับอีก ผมเอี้ยวตัวหลบ แต่ถูกไอ้ดำดึงเข้าไปรัดกลางลำตัวไว้
“ปล่อยกู ปล่อย”ผมบอกดิ้นเหวี่ยงเต็มที่
“ทำไมไม่ต่างคนต่างอยู่วะ นี่มันแดนพวกกูนะโว้ย”ผมพูดเชิงขู่มันไปด้วย อย่างน้อยมันน่าจะเกรงบ้าง
“ทำไม แดนมึงแล้วทำไม มึงคิดว่ากูกลัวไอ้เฮียเหมือนคนอื่นเหรอ หึหึ”มันหัวเราะใส่หู ผมเบี่ยงหลบเมื่อรู้สึกลิ้นมันชอนไช สะอิดสะเอียน ยิ่งกว่าลิ้นไอ้เข้มที่สอดเข้าไปอีก นึกถึงมันอีกแล้ว ผมอยากจะหัวเราะ มันคงจะโผล่มาหรอกทำกับมันซะขนาดนั้น มึงช่วยหน้าด้านดื้อดึงทีเถอะ อย่าเพิ่งเสือกถอดใจเลย
“แค่มีดีกรี มีความดีความชอบ แต่ยังไง มันก็นักโทษเหมือนเดิมแหละวะ”
“ทำแอ๊ค ทำกร่าง นะพวกมึง”
พวกมันพูดอย่างหมั่นไส้ เหมือนที่พวกไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก พูดไม่มีผิด ผมเพิ่งเคยได้ยินนี่แหละ อะไรนักหนาวะ ที่อยู่ก็ตำแหน่งนักโทษเหมือนกัน โรงนอน ห้องน้ำ ก็ใช้เหมือนกัน ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงสักนิด ไอ้เฮีย รวมถึงพวกผม ไม่เคยเรียกร้องหรือได้รับสิทธิพิเศษอะไร แม้จะขอได้ ก็ไม่เคย พวกมันก็ยังอิจฉา แทนที่จะเอาเวลาสร้างความดีลดโทษ เสือกมาแก่งแย่งชิงดีกันในคุก ทำอย่างกับเป็นใหญ่ในนี้แล้วมีเงินเดือนได้เลื่อนตำแหน่ง
“พวกกูไม่เคยคิดอย่างนั้น ทุกวันนี้ก็เหมือนนักโทษทั่วไป”ผมพยายามพูดให้มันเข้าใจมากที่สุด แต่ดูจะไม่เข้าหู
“เห๊อะ พวกมึงก็แสร้งไปอย่างนั้นแหละ ลับหลัง กูเห็นไอ้เฮียเข้าออกห้องเจ้าหน้าที่เป็นว่าเล่น เดินไปเขตไหนก็ได้ แถมยังได้ลดหย่อนโทษอีก นี่เหรอไม่ใช้เส้น”ไอ้ดำพูดพร้อมกระชากคอเสื้อผมให้เอนไปด้านหลังจนรั้งคอเอาไว้
“นั่นสิ จากโทษสิบๆปี เหลือแค่ไม่กี่ปี ถุย”ไอ้ลูกน้องมันพูดพร้อมถ่มน้ำลาย ผมไม่รู้อะไรมากนักเกี่ยวกับคดีไอ้เฮียว่าเบื้องลึกเบื้องหลังเป็นยังไง แต่คิดว่าน่าจะคลี่คลายไปในทางที่ดี อาจจะไม่ใช่ความผิดมันก็ได้ เพราะผมไม่เชื่อว่าไอ้เฮียจะทำ
“ถ้าพวกมึงอยากรู้ ก็ไปถามไอ้เฮียสิวะ”
มาอีกแล้ว เสียงที่ผมรอคอย ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน รู้แต่ปากยกยิ้มที่เห็นหน้ามันที่มีรอยช้ำ รู้สึกผิดที่ใจร้อนใส่มันไปหน่อย
“มาจนได้นะมึง ไอ้เข้ม เดี๋ยวนี้กลายเป็นหมารับใช้ไอ้เฮียไปแล้วเหรอวะ”ไอ้ดำพูดใส่เสียงเยาะ
“กูเห็นแต่ก่อน จะฆ่ากันตาย เดี๋ยวนี้อยากได้ก้นไอ้นี่ ถึงกับยอมก้มหัวให้ไอ้เฮียเชียวนะมึง”ไอ้ลูกน้องมันพูดใส่บ้าง พร้อมเสียงหัวเราะเยาะเย้ย
“ก็ยังดีกว่าก้มหัวโก่งตูดให้ พวกสันดานหมา”มันแสยะยิ้มว่ากลับ แต่สายตามองผมอย่างเป็นห่วงไม่น้อย รู้สึกดีที่มันยังเหลือสายตาแบบนี้ให้ นึกว่ามันจะหายไปพร้อมกับที่ผมพูดว่าเกลียดมันซะแล้ว
“มึงว่าใคร”ไอ้ลูกน้อง มันถกแขนเสื้อเดินเข้าหา ผลักอกมัน แต่ถูกยันกลับในทันที
“มึงไม่มีสิทธิ์มาแตะตัวกู”มันพูดก่อนจะเหวี่ยงเท้าเข้าเสียปลายคาง ไอ้อีกคนเตะกลางลำตัว มันเซเกือบทรุด ถูกซ้ำด้วยหมัด จนล้มลง ผมมองอย่างตกใจ ลุกขึ้นสิวะ มันก็ลุกขึ้นมา
“เล่นทีเผลอนะมึง”มันพูดก่อนจะเดินเข้าใส่เต็มแรง เตะขาพับ เอาศอกฟาดกลางหน้า จนเลือดออกจมูก หันไปกระโดดถีบไอ้คนเข้าข้างหลัง เตะเสยปลายคาง ก่อนมันจะเซบ้างเมื่อยัน มันล็อคแขนไอ้เข้ม พุ่งเข้าใส่ ไอ้เข้มกระโดดยกขาคู่เตะ ก่อนจะออกแรงเอาหัวกระแทกจนหลุด
“เข้ม ระวัง!”
ผมตะโกนสุดเสียงเมื่อไอ้คนที่ตั้งหลักได้ วิ่งเข้าไปหามันพร้อมอาวุธอะไรสักอย่าง ไอ้เข้มหลบได้หวุดหวิด แต่ยังเห็นเลือดออกจากแขน
“ห่วงผัวเหรอมึง”ไอ้ดำกัดฟันพูด ก่อนมันจะต่อยท้องผมจนทรุด
“รัน!”
ไอ้เข้มเรียกเสียงดัง ปรี่เข้ามา ไอ้ดำที่ตั้งท่ารออยู่แล้ว ต่อยสวนจนมันเซ มันตามไปซ้ำอีกหลายหมัด ลูกน้องมันก็เข้าอีกทาง ผมเข้าไปกระโดดถีบเต็มแรง ก่อนจะอาศัยความเร็วต่อยจุดสำคัญตามที่ไอ้เฮียเคยสอน จนมันทรุดลง
“เก่งนักหรือมึง”อีกคนมันพูด พร้อมเข้ามาหาผมที่หลบตีน ตายังเห็น ไอ้เข้มกระแทกตีนใส่กลางลำตัว และหมัดเสยปลายคางไอ้ดำจนมันทรุดไปบ้าง มันเข้ามาช่วยผม
“มึงหนีไปก่อน”มันบอกผม
“ไปด้วยกันสิวะ ยิ้มเหี้ยไร”ผมฉุดมือมันให้วิ่ง ด่ามันที่ยกยิ้มไม่ถูกเวลา
“มึงไม่เกลียดกูแล้วเหรอ”เสือกถามไม่ถูกที่อีก
“สัด อย่าพูดมาก”ผมไม่รู้จะขุดอะไรมาด่ามันตอนนี้ ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองเซไปอีกทาง
“อั่ก”
“ไงล่ะมึง”
เสียงไอ้ดำ ผมมองเห็นไอ้เข้มเลือดออกจากสีข้าง ไอ้ดำถือด้ามพลาสติกที่น่าจะเป็นแปรงสีฟันที่ปลายแหลมเหมือนถูกเหลาแบบดินสอ
“กูไม่ตายง่ายๆหรอก”มันยังปากดีใส่ไอ้ดำ เอามือกดแผลไว้สักพักก็ปล่อย ก่อนจะตั้งรับไอ้ดำใหม่ ลูกน้องมันต่างเจ็บไม่น้อย ผมล่ะแปลกใจจริงจริ๊งงงง ว่าทำไมวันนี้ทุกอย่างดูเป็นใจไปหมดเลยวะ ผู้คุมเงียบกริบ จนสุดท้ายหันไปอีกที ไอ้เข้มเป็นฝ่ายได้อาวุธมาในมือ คร่อมไอ้ดำที่จับมือข้อมือมันเอาไว้ ลูกน้องมันจะกรูเข้ามา ผมวิ่งเข้าไปขวาง
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
“พวกมึงทำอะไรกัน”
ไม่ใช่นกหวีดจราจรเรียกจับรถแน่นอน เหมือนตำรวจจับผู้ร้ายที่มาตอนจบทุกที ไอ้ดำผลักไอ้เข้มออก
“ช่วยด้วยครับ มันจะฆ่าผม”ไอ้ดำเปลี่ยนเสียงและสีหน้าเป็นตกใจ เดินไปหาผู้คุมพร้อมพรรคพวก
“ใช่ ใช่ นาย มันจะฆ่าพวกผม ดูสิ มีอาวุธด้วย”พรรคพวกมันแย่งกันพูด ผมมองหน้ากับไอ้เข้ม
“ไม่จริง พวกมึงนั่นแหละทำพวกกูก่อน”ผมแย้งออกไป ก่อนจะมองไอ้เข้มที่มีบาดแผล
“พวกมันแกล้งขังผมในห้องน้ำ และยังตามมาหาเรื่องผมอีก”ผมพูดต่อ ผู้คุมมองหน้า
“มันโกรธที่พวกผมไปขัดมันเอากัน ก็เลยตามมาหาเรื่อง จริงนะนาย ดูสภาพมันสิ”ไอ้ดำพูด หันมาแสยะยิ้มใส่ผม
“ไอ้ดำ ไอ้เหี้ย”ไอ้เข้มปรี่เข้าไปอย่างโมโห ผมดึงแขนมันเอาไว้
“กูบอกให้หยุด นี่ต่อหน้ากูนะมึง ถึงพวกมึงจะมีความดี แต่ไม่มีสิทธิมากร่างในนี้”ผู้คุมพูดออกมาทำเอาพวกผมชักสีหน้า
“ใครกันแน่ที่กร่าง พวกผมไม่เคยทำอะไรล้ำสิทธิ มีแต่พวกมันที่พูดใส่ตลอด เป็นกลางหน่อยสิผู้คุม”ไอ้เข้มยอกย้อนด้วยสีหน้าและท่าทางไม่กลัวเกรง ผมจิกแขนมันให้หยุด
“ไอ้เข้ม มึงจะมากไปแล้ว ไปให้หัวหน้าพัสดีจัดการแล้วกัน พวกมึงตามมา”ผู้คุมโมโหที่ถูกพูดใส่ เป็นเรื่องจนได้ ผมไม่อยากจะโทษมัน แต่ดูผู้คุมพูดจาเข้าข้างพวกมันอยู่มาก สุดท้ายก็ต้องไปห้องสอบสวน
“มึงไปหาหมอก่อนไหม”ผมถามมันอย่างเป็นห่วง
“มันคงให้ไปหรอก ไม่เป็นไร”มันพูดประชดตอนแรก ก่อนจะยกยิ้มตอนท้าย
“กู กู”ผมอยากจะพูดขอโทษมัน แต่พูดไม่ออก
“พลอดรักกันไม่มียางอาย”เสียงไอ้ดำพูดเหน็บ
“น่าฟังกว่าเสียงเห่าจากปากหมามึงก็แล้วกัน”มันก็เหน็บกลับ ไอ้ดำชักสีหน้าแต่ไม่กล้าแสดงออก จนถึงห้องพัสดี
.
.
.
“แล้วมีหลักฐานอะไร ว่าพวกมันทำ”พัสดีถามผมที่เล่าเหตุการณ์ให้ฟังทั้งหมด ผมอึ้งไปไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้ นั่นสิ
“ก็แล้วมีหลักฐานอะไรว่าพวกผมเริ่มก่อนล่ะ”ไอ้เข้มพูดออกไป ผมอยากกระทืบมันจริงๆ
“ไอ้เข้ม กูไม่ได้ถามมึง”พัสดีหันไปพูดใส่มัน
“ผมพูดตามจริง พวกมันเป็นคนแกล้งไอ้รัน ผมไม่รู้ว่าทำไปทำไม และยังตามไปข่มเหงมันอีก ผมเห็นก็เข้าไปช่วย”มันพูดต่อเสียงเรียบ
“มึงเห็นหรือว่ามึงเอากันอยู่เหมือนที่มันพูด พอถูกขัดเลยโกรธ”พัสดีพูดเสียงเยาะ ผมหันขวับไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้
“หึ ให้หมอตรวจร่างกายมันไหม ว่ามีร่องรอยหรือเปล่า ผมจบไม่สูง แต่ก็มีหัวคิดนะ”มันยกยิ้มพูดกลับ พัสดีชักสีหน้า ตบโต๊ะดังปัง ผมสะดุ้งนิดๆผิดกับมันที่นั่งนิ่ง
“มึงอยากถูกขังเดี่ยวและเพิ่มข้อหาใช่ไหม”หรี่ตาพูดใส่ ทำไมไม่มีใครฟังพวกผมเลย พวกไอ้ดำนั่งยิ้มกริ่ม
“ก็ทำสิ แต่ต้องขังมันด้วย ไม่งั้นผมไม่ยอม”มันพูดใส่พัสดี ชี้ไปทางไอ้ดำ
“กูจะขังทั้งหมดนั่นแหละ”พัสดีพูดใส่หน้า พวกไอ้ดำขมวดคิ้ว ก่อนจะคลายออกยกยิ้ม ผมสังเกตว่ามันมีลับลมคมใน
“ยกเว้น ไอ้รัน มันไม่เกี่ยว”มันพูดและหันมาทางผม ที่มองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ มันพยักหน้าให้เงียบไว้
“ถ้าขังมัน ผมสาบานได้เลย ห้องนี้เละแน่”
ยังมีหน้าไปพูดข่มขู่เขาอีก แต่ดูมันเอาจริง
“หึ ก็ได้ กูจะละมัน”พัสดีพูดอย่างยอมความ ก่อนจะหันไปสั่งผู้คุม “ขังพวกมันคนล่ะหนึ่งอาทิตย์ ลงบันทึกทางวินัยไว้ด้วย”
“ครับ”ผู้คุมรับคำ ก่อนจะพยักหน้าให้พวกมันเดินออกไป ผมเดินตามด้วยความงุนงง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก พวกมันคงจะสร้างสถานการณ์แกล้งเรา มึงไปบอกไอ้เฮียให้ระวังเอาไว้ด้วย”มันพูดอย่างรู้และตรงกับที่ผมคิดเอาไว้
“แต่มึง”ผมยังอดเป็นห่วงมันไม่ได้
“กูไม่เป็นไรหรอกน่า”มันส่ายหน้าเปิดแผลให้ดู ไม่ลึกมาก แต่ก็น่าจะได้รับการรักษาสักหน่อย ก่อนจะอ้าปากหวอ
“กูไม่ยอมตายหรอก กูจะอยู่ดูแลจนกว่ามึงจะได้ออกไป กูสาบาน”
เป็นประโยคสุดท้ายที่มันพูดกับผม ก่อนจะเดินตามผู้คุมไปยังห้องขังเดี่ยว ทิ้งไว้แต่ผมที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนถูกคำพูดมันสาปไว้ แล้วผมจะพูดอะไรได้ นอกจาก
“เหี้ยเอ้ย มาพูดอะไรต่อหน้าคนเยอะๆวะ”
ด่ามันเสร็จผมก็รีบเดินไปจากตรงนั้น ใหพ้นสายตาเจ้าหน้าที่ที่กลั้นยิ้ม และเสียงซุบซิบขำๆจากเหล่านักโทษด้วยกัน ผมไม่ได้อาย ผมแค่จะรีบไปบอกไอ้เฮีย ให้ช่วยมันต่างหาก
*************************************************************************************************************
ปล. มาแล้วจ้า แต่แค่ ช่วงแรกเท่านั้น ตอนหน้ามีต่อ เห็นใจที่คู่นี้บทเขาน้อย ให้เวลาเขาอีกตอนเน๊าะ หุหุ
ให้พี่เข้มเขาทำคะแนนอีกสักหน่อย แล้วเขาจะคู่กันไหม นั่นสิ คู่ไหม คู่แบบไหนดีล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ (อีนี่ยังตัดสินใจไม่ได้ ลังเล) มีคนถามคู่รุ่นใหญ่ด้วย เอาไว้ตอนพิเศษแล้วกันนะ จัดไป แต่จะแค่ไหน ติดตาม ถือโอกาสแจ้งข่าว คนเขียนลากลับบ้านต่างจังหวัดสองสามวัน กลับมาอีกทีคงอาทิตย์หน้า ขอพักสมองไปสูดอากาศที่บ้านบ้าง ทั้งที่ที่อยู่นี่ก็ชนบทไม่ต่างจากบ้าน เจอกันนะคะ
-
เหอะ! ผู้คุมเ_ยๆ อย่างนี้ก็มีนะคะ
ไม่เป็นกลางและตัดสินคนอื่นด้วยทัศนคติของตัวเองเพียงคนเดียว
เป็นกำลังใจให้เข้มทำคะแนนเยอะๆ เดี๋ยวรันก็ใจอ่อนเองแหละน่า อิอิ
-
เย้ๆๆๆ น้องรันมาแล้ว :mew1:
-
คู่นี้กว่าจะรักกัน เลือดท่วมห้องขังแน่
-
เข้มโหมดนี้น่ารักอ่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ ๆ
-
น้องรันซึนนะคะ
ฮ่าๆๆ พี่เข้มนี่ก็มาทันจังหวะทุกทีเลยอะ
กร๊ากกกกก
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารไอ้เข้มอ่ะ รันขอให้เฮียมาช่วยทีเถอะ
อยากให้เข้มรันสมหวังนะ เอาจริงคู่นี้ชีวิตรันทดกว่าใครเพื่อนเลย
:pig4: นักเขียน พักผ่อนให้สนุกนะคะ
-
:-[ :-[
เชียร์พี่เข้มสุดใจขาดดิ้น !!
-
เอาใจช่วยให้พี่เข้มสมหวังกับน้องรัน :mew1:
เดินทางไป มาปลอดภัยนะคะ :กอด1: :L1: :pig4:
-
เข้มเปลี่ยนไป
ตอนอยู่บ้านนายนิสัยไม่ดีเลย
มาตอนนี้ดูเป็นคนดี รักรันมากเลยอ่า
-
กรี๊ดด!!!! :-[
-
:-[ พี่เข้ม เท่ค่อดๆ
-
เวลาพูดถึงพัสดี มันเป็นอะรไนที่เรียวมากเลยอ้ะ :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารพี่เข้มจัง ถึงตอนแรกจะเกลียดก็ตาม 55555
เฮียรีบๆมาช่วยนะ :ling1:
-
สงสารเข้มจัง เอาใจช่วยค่ะ
อยู่ที่ไหนก็มีแต่คนจ้องหาเรื่องจริงๆเลยนะ
-
พี่เข้มมาลุคนี้ดูหล่อมากกก เท่ห์มากกกก
พี่เข้มดูรักรันจิงอ่ะ
สมหวังกันไวไวนะ
-
ทำไมผู้คุมทำแบบนี้
เฮียมาจัดการด่วนๆเลย ชักสงสารเข้ม ฮ่าๆ
-
พี่เข้มมม เข้มสมชื่อจริงๆคร่าาา
-
เข้มแมนมากอะ หมดคราบคนที่สามารถฆ่าคนมือเปล่าไปเลย เวลาอยู่กับรัน
ชอบนะ ไม่รู้ว่าจะคู่กัรแบบไหน
แต่อย่างน้อยเข้มก็ได้ใจรันไปไม่น้อยละเนอะ o13 อิอิ
-
เข้มทำตัวดีขึ้นเยอะเลย :mew1: พวกไอ้ดำนั่นโดนเฮียจัดแน่ o18
-
พระเอกมากพี่เข้ม มาช่วยรันได้ทัน
สงสัยคงต้องให้เฮียมาจัดการ
-
ไม่รู้ว่าคู่นี้มันจะไปในทางไหนนะ
แต่เอาใจช่วยทั้งเข้มทั้งรันเลย :เฮ้อ:
-
ความคิดเราทุกคู่แฮปปี้ เราก็อยากให้คู่นี้แฮปปี้ด้วย ถึงเข้มจะต้องติดนานแค่ไหน เราเชื่อว่าถ้ารันรอ คู่นี้ก็แฮปี้แล้วขอแค่นี้
-
พัสดีน่าต่อยปากชะมัด
ที่จริงรันก็หวั่นไหวอยู่ใช่ไหมล่ะ เข้มสู้ๆนะ
-
สู้ๆนะเข้ม คิดถึงคุณนก งุงิ :)
-
อ๊ายยยยย
พี่เข้มมาด อบอุ่น
ดูแลตลอด แสนดีอ่ะ
น้องรันก็โหดเกิน ปากร้ายอ่ะ
ดีนะพี่เข้มไม่น้อยใจหนีไปก่อน
แต่คราวนี้ถึงมีเรื่องให้ปวดหัวอีกแล้ว
พวกเฮียทำความดีความชอบขนาดนี้
ผู้คุมดันมาหมั่นใส้อีก
-
คู่กันมั้ยๆๆๆ คู่กันเถอะ
ตอนนร้เทใจให้พี่เข้มอย่างแรงอ่ะ
รักนายอ่ะเข้ม นายเท่มาก
o13 o13 o13
-
เที่ยวให้สนุกร้าคนแต่ง
แอร๊ย อย่ากให้เข้มรันคู่กันอ่ะ แบบคนรัก ชอบคู่นี้อ๊า
-
เข้มเวลาหงอรันน่ารักดีนะ :laugh:
-
ความซื่อสัตย์อยู่ตรงส่วนใหนของเจ้าหน้าที่รัฐบางส่วน เศร้าอีกล่ะ ถ้ายังมีชีวิตอยู่ในคุกต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้เรื่อยๆ
-
สงสารเข้มอะ
-
ไอ้เข้มยอมเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้เพื่อรันเลยนะ รอลุ้นตอนหน้าว่าจะลงเอยยังไง!?
-
เกลียดพวกพาล มาแกล้งรันได้ไง สงสารเข้ม ฮึ่ยยยยย
-
เข้ม รัน มาเเล้วเย้ๆๆๆๆ :hao6:
-
อิอิ เหมือนลูกวิ่งไปฟ้องป๊ะป๋าเลย โห ลุ้นๆๆ เข้มโดนไรหรือป้าว :katai1:
-
สงสัยรันจะไม่รอดจากเข้มแล้วล่ะ เข้มดูมุ่งมั่นตั้งใจมาก
กลับตัวกลับใจจนแม้แต่เพื่อนก็ยังเห็นถึงความเปลี่ยนแปลง
นี่ถ้าไม่รักกันจริงไม่ยอมขนาดนี้หรอกนะเนี่ย เห็นใจหรือยังรัน :hao3:
แล้วนี่มีเรื่องก็เพราะรันอีก แต่ก็นับว่าได้ใจรันไปหน่อยนึงล่ะ
ไอ้เรื่องวุ่นๆในนั้นต้องบอกว่าเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว
และคนที่ลำเอียงก็พบเห็นได้ทั่วไปแม้แต่ในที่แบบนั้น :เฮ้อ:
จะด้วยอะไรก็แล้วแต่ มันรับไม่ได้จริงๆที่คนที่มีอำนาจเข้าข้างคนผิด
สงสัยต้องให้เฮียใช้ "สิทธิพิเศษ" อย่างที่พวกนั้นว่าบ้างแล้วล่ะ
ไม่อย่างนั้นต่อไปคนที่ยังอยู่ก็จะอยู่ยากขึ้นทุกวัน
นาทีนี้เฮียเนื้อหอมมาก มีแต่คนเรียกหาเฮีย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่เข้ม-น้องรันนนนนนนนน
ชอบพี่เข้มโหมดนี้มาก แลดูถ้าได้(รัก)กันจริงๆ คงไม่แคล้วกลัวเมียว่ะ
พวกไอ้ดำนี่มันเลวจริงๆแทนที่จะทำความดีจะได้ออกเร็วๆ กลับทำเลวเพิ่มซะงั้น
แบบนี้ต้องให้เฮียช่วยเข้มแล้วสั่งสอนซะหน่อย ฮึ่ม...
ว่าแต่คู่นี้อีกสักตอนสอง หรือสามตอนก็ได้นะ เราต้องการเยอะๆ อิอิ
รอตอนหน้าจ้า :mew1:
ปล.บวกเป็ดบวกหนึ่งให้คู่นี้เรียบร้อย
-
รัน อายหรอลูก อิอิ :o8:
สงสารเข้มอะ ยอมเปลี่ยนตัวเองขนาดนี้
ไอ้ดำเลวอะ พัสดีก็อีกคน เอาเข้าไป
ขอให้เข้มปลอดภัยเหอะ รักๆกันซะที!!
จะรอนะคะ
-
เข้มพิชิตใจรันให้ได้นะ
-
สงสารพี่เข้มมม น้องรันก้สงสารมันหน่อยเนอะ ไม่รุ่ว่าพวกไอดำมีแผนอะไรอีกรึเปล่า :เฮ้อ:
-
รันคงใจอ่อนก็คราวนี้แหละ 555
บทพิสูจน์รักพี่เข้มเลยนะเนี่ย
เฮียมาช่วยเร็วๆ รันโดนผู้คุมรังแก จัดการมันเลย :m16:
-
พี่เข้มกลายเป้นพระเอกแทนนักโทษไปละ5555555555
ปล.อยากอ่านคู่ใหญ่ด้วยคน อิอิ
-
"ช่วยทดฉันเอาไว้ พร้อมกับ คำว่าห่วงใย แค่ขอให้ฉันได้ดูแลลลลลลล" //พี่เข้มร้องเพลงลอยๆหน้าห้องน้ำที่รันขี้อยู่
:กอด1:
-
o18 เข้มสมชื่อ
รันนนนนนนนน อิจฉา น่ะ :hao3:
-
ล็อคอินเพื่อมาเม้นท์ตอนนี้โดยเฉพาะ :katai4:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เก๊าชอบคู่นี้ :man1:
ชอบเข้มอ่ะกรี๊ดดดดดดดด ดูแลหนูรันดีมาก ความรักทำให้คนเปลี่ยนแปลง
ขอให้เข้มสมหวังเร็วๆๆ อวยพรๆๆๆๆ รันใกล้จะใจอ่อนแล้วล่ะ อิอิ
:impress2:
ส่วนอีกคู่ที่ชอบสุดๆๆๆๆๆไม่แพ้กันคือคู่คุณพ่อของหนูค่ะ ชอบมาก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :hao6:
อยากให้คุณพ่อหนูโดน :oo1: ไวๆๆ
จะรออ่านนะคะ
สรุปชอบทุกคู่เลย คู่นายก็ชอบ คู่เอกก็ชอบ คู่เบียร์ก็ชอบ แต่หลังๆจะชอบสองคู่บนที่มากกกว่า 555 เป็นอะไรที่เหลือความคาดหมาย และถูกใจมากๆๆๆๆๆ
เพราะเข้มตอนแรกก็ดูเป็นตัวร้าย หลังๆเห็นเข้มป้วนเปี้ยนรันก็นึกอยากให้คู่กัน แล้วสุดท้ายก็ไม่พ้นคู่กันจริงๆๆ กรี๊ดดด
ส่วนคู่คุณพ่อที่ คิดมาตลอดว่าอยากให้คุณพ่อของหนูมีสามี 555 คิดตั้งแต่แรกๆที่อ่านเลย
ต่อมาที่คุณลุงหมอปรากฏแล้วก็มีแววซะด้วย ก็ัยิ่งกรี๊ดคู่นี้ มีฟามสุข จะรออ่านนะคะ
-
เข้มสู้สู้แล้วกัน ตื้อเท่านั้นที่คลองโลก
ตามติดชีวิตรันเข้าไว้ เดี๋ยวก็ใจอ่อน
-
เข้มน่ารักอ่ะ >.<
ห่วงรันดีมากกกกก
-
อร๊ายยยย เข้ม นายดูดี มากกกก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบคู่นี้ ชอบ ๆๆๆ :ling1: พี่เข้ม เวอร์ชั่นนี้ ได้ใจเราไปเต็ม ๆ เลย
โหดร้ายกับคนอื่น แต่อ่อนโยนกับน้องรันคนเดียว :-[ น่ารักแบบเถื่อน ๆ นะพี่เข้ม
ถึงตอนนู้นนน จะเคยเชียร์พี่ไป่ แล้วไม่ชอบพี่เข้มเลย แต่ตอนนี้ไม่แล้วน้า
แล้วจริง ๆ แล้ว พี่ไป่กับน้องรัน ก็ไม่มีอะไรในกอไผ่กันซักนิด เราจิ้นกันไปเองนินะ
แต่พี่เข้มนี่สิ ถึงแรก ๆ ที่ไม่ถูกกับเฮีย จะดูเลว ๆ ร้าย ๆ แล้วออกแนวโรคจิต ๆ ด้วย
แต่ตอนนี้ อย่างกับคนละคน ความรักทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงได้จริง ๆ เปลี่ยนในทางที่ดีด้วย
พี่เข้ม คงได้คิดตาม ที่เฮียบอกด้วยสินะ ว่าถ้าจริงใจกับน้องรันจริง ๆ เฮียก็จะไม่ห้าม
ตอนนี้ เลยขอใช้เวลา ที่จะได้อยู่ใกล้ชิดน้องรันอีกแค่สามปี เพื่อดูแลปกป้องน้องรันเต็มที่
ถ้าไม่ได้พี่เข้มมาช่วย ตอนนี้น้องรันของเราแย่แน่ ๆ พวกนักโทษด้วยกัน มีพวกเลว ๆ ขี้อิจฉา
คอยระราน มันก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดา แต่ขนาดพวกผู้คุม พัสดี ก็เป็นไปด้วยนี่สิ แย่จริง ๆ
น้องเบียร์ โชคดีแล้วที่ได้หลุดพ้นจากที่นี่ไปได้ก่อนใคร พอเป็นอย่างนี้ รู้สึกว่าก็ยังดี
ที่เฮีย ยังอยู่คอยเป็นที่พึ่งให้คนอื่น ๆ ได้ เพราะสองนายก็ไม่อยู่ช่วยแล้ว ถ้าไม่มีเฮียอีกคน
คนที่ต้องยังอยู่ที่นี่ คงแย่ยิ่งกว่านี้ น้องรันไปตามเฮียมาช่วย หวังว่าเฮียจะช่วยพี่เข้มได้น้า
ดีใจที่คู่นี้จะได้เพิ่มอีกตอน ขอบคุณคนเขียนนะคะ (จริง ๆ อยากได้เพิ่มอีกนะเนี่ย แหะ ๆ :m23: )
แต่ คนเขียนจ๋า อย่าลังเลเลยน้า ให้เค้าคู่กันไปเถอะน้าาา ได้โปรดเถอะค่า เห็นใจพี่เข้มเถอะนะจ้ะ :impress:
รอตอนหน้า จะเป็นพี่เข้มได้เป็นฝ่ายเล่าบ้างมั้ยน้า อยากรู้ความรู้สึกด้านพี่เข้มบ้างจัง
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
ก็ไม่วายโดนกลั่นแกล้งเนาะ
อย่างรันนี่เรียกซึนป่ะ ทำเป็นเกลียดเข้ม แต่เอาจริงมีอะไรก็นึกถึงเข้มตลอดๆ
-
เข้มจากผู้ร้ายกลายมาเป็นพระเอกในทันทีเลย555
รันยังไงๆก็อย่าใจแข็งให้มากนะคนเค้าลงทุนปกป้องดูแลขนาดนี้แล้ว
หลังจากโดนขังเดี่ยวก็เอาใจเข้มหน่อยละกันเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ซัดไปซะหลายที
ทั้งๆที่เค้ามาช่วยแท้ๆ..ส่วนไอ้ดำนี่ต้องให้โดนกระทืบหนักๆเลยสันดารเลวจริงๆ
-
ในที่สุด เข้มก็เริ่มมีความหวัง
น้องรันก็รีบใจอ่อนเหอะ เดี๋ยวเข้มช้ำใจ
-
เข้มสู้สู้ :ped149:
-
เข้มแมนมากอ่า ชอบบบบบ >< แมนเถื่อน เกลียมัวด้วย
พัศดีเหมือนจะไม่ดีเลยแหะ
-
...คู่นี้ก็ฮา น้องรันพูดแต่ละประโยคทำเอาพี่หัวเราะเลย หรือเราเส้นตื้นวะ
...เข้มเค้าเป็นผู้ชำนาญการในคุกไม่ต้องห่วงเค้าหรอก เข้มทนได้ ขังเดี่ยวอาทิตย์เดียว รักจริงหวังดูแลนะนั่น
...น้องรัน ก็เกลียดเอ๊าเกลียดเอา แต่พอมีเรื่องคิดถึงเข้มทุกที มันรัก หรือเกลียดกันแน่ :laugh:
-
:katai1: โอ๊ย ตอนนี้สงสารพี่เข้มมากเลย ทำดีสารพัดน้องรันยังเย็นชาใส่อีก
พี่เข้มอุตสาห์กลับตัว กลับใจ เจ็บตัวเพราะน้องรันซะเยอะขนาดนี้
เพราะง้้นขอโอกาสให้พี่เข้มได้เป็นคนดูแลน้องรันเถอะนะคะ คนเขียนอย่าใจร้ายกะพี่เข้มเลยนะ :monkeysad:
เข้มรันอะดีที่สุดแล้ว แล้วนี่ขนาดเฮียยังอยู่ยังโดนกลั่นแกล้งขนาดนี้
ถ้าเฮียออกจากคุกไปแล้วพี่เข้ม น้องรัน ปาน โจ๊กจะเป็นยังไงนะ
ขอให้ทุกคนได้ออกจากคุกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างสงบเถอะนะคะ
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน ทั้งรุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ และบวก บวกเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค่ะ
เข้มรัน เข้มรัน เข้มรัน สู้ สู้ :pig4: :L2:
-
พี่เข้ม เข้มได้ใจจริง ๆ
จะทำยังไงให้น้องรันใจอ่อนลงได้นะ
รอลุ้นต่อไป
ไม่อยากให้จบเร็ว ๆ เลย อยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุก ๆ ให้อ่าน
:pig4:
-
เข้ม พระเอกมากอ่ะ
หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับ เข้ม นะ
-
เรื่องรัน น่าคงไม่จบง่ายๆหรอกมัง
จนกว่าจะได้ออกไป
-
วันนี้มีเวลาว่างเข้ามาตามอ่านคู่น้องรันแล้ววววว :impress2:
บอกตามตรงเลยค่ะว่าตอนรู้ว่ารันน่าจะคู่พี่เข้มยังนึกภาพไม่ออก :hao4:
แหม...พี่เข้มประวัติโชกโชนหนะ ขอเวลาทำใจนิดนึงค่ะ ฮ่าๆๆ
คงจะเหมือนรันที่ยังมึนๆอยู่ว่าเข้มเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียว
ความรักช่างทรงอานุภาพ ว่าแต่เข้มไปคิดรักรันจริงจังเอาตอนไหนนะ :-[
แต่พออ่านตอนนี้แล้วก็ต้องแอบให้คะแนนพี่เข้มเพิ่มและเอาใจช่วย
ถ้าน้องรันรักพี่เข้มเมื่อไหร่ เราก็จะรักตามค่ะ อิอิ
ปล*ไปพักผ่อนเป็นไงบ้างคะ หายเหนื่อยแล้วรีบมาอัพต่อน๊าค้างงงงงงงค่ะ 555
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากอ่านมุมเข้มบ้างครับ ว่าอะไรที่ทำให้เปลี่ยน :call:
-
มาลุ้น รันกับเข้มค่ะ
-
:mc4: :L2:
มาให้กำลังใจค่ะ
:mew1:
-
>> ป.50 << Run # End
“กูไม่ยอมตายหรอก กูจะอยู่ดูแลจนกว่ามึงจะได้ออกไป กูสาบาน”
เป็นประโยคสุดท้ายที่มันพูดกับผม ก่อนจะเดินตามผู้คุมไปยังห้องขังเดี่ยว ทิ้งไว้แต่ผมที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนถูกคำพูดมันสาปไว้
.
.
.
.
“ไอ้ สัด”
“ไอ้เหี้ย”
“พวกแม่ง ต้องการจวยอะไรนักหนาวะ”ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก สบถด่าหลังจากผมกลับมาเล่าให้พวกมันฟัง ตอนนี้เป็นเวลามืดแล้ว ไอ้เฮียก็ยังไม่กลับมา ผมอยากจะให้มันรู้เร็วๆจังเลย จะได้ไปช่วยไอ้เข้ม ไม่รู้ผมกับมันทำบุญร่วมชาติ สันนิบาตสร้างสรรค์ กันแต่ชาติปางไหน ถึงได้ปีชงกันตลอด
“กูว่าแล้ว พวกมันต้องเล่นสกปรก โสโครก ขี้กลาก ขี้เกลื้อน ขี้เรื้อน สังคัง ใส่พวกเรา เหี้ยเอ้ย”ไอ้โจ๊กลากสารพัดโรคติดต่อมายำด่าพวกมัน สาธุขอให้พวกมึงติดโรคให้หมด ไอ้พวกชอบแทงข้างหลัง ยกเว้น แทงถูกวิธี
“ดีนะ ที่ไอ้เข้มมันตามติดก้นมึงตลอด ไม่งั้น มึงได้มีผัวที่ไม่ใช่มัน แถมเยอะด้วย”ไอ้ปานหันมาตบไหล่พูดสีหน้าจริงจัง
“จวย ไม่ว่าใครกูไม่อยากได้ทำผัวทั้งนั้นแหละ”ผมตบหัวมันกลับไม่แรงนัก
“แล้วนี่ ไอ้เฮียยังไม่มาอีกเหรอวะ เฮ้ย ! หรือว่ามันจะโดนดักเล่นเหมือนพวกมึง”ไอ้โจ๊กพูดถึงไอ้เฮีย ทำเสียงตกใจประกอบประโยคการพูดไปด้วย
“นั่นสิ ปกติมันไม่เคยกลับดึกขนาดนี้นะ กูชักห่วงมันแล้วสิ”ไอ้ปานเห็นด้วย ผมส่ายหน้า
“จะเล่นไอ้เฮีย พวกมันต้องวางแผนให้ดี ไม่งั้นจะถูกเล่นเอง กูว่ามันไม่เป็นอะไรหรอก”ผมเป็นห่วงมัน แต่ก็มั่นใจว่ามันไม่เป็นอะไรแน่นอน ไม่ใช่ว่าไอ้เฮียเก่งเกินคน แต่มันก็จัดว่ารอบครอบและระวังตัวคนหนึ่ง มันไม่เคยประมาท นอกจากเกินจะป้องกันเหมือนตอนที่ถูกจับและเจ็บหนักคราวก่อน
“เออ เดี๋ยวมันก็คงมา แต่ พวกมันจะสร้างเรื่องเหี้ยๆทำไมวะ”ไอ้โจ๊กพยักหน้าก่อนจะสงสัยปนด่าไอ้พวกนั้นไปด้วย แต่ก็ไม่มีใครตอบ คงต้องรอปรึกษาไอ้เฮียก่อน
“มึงไม่เจ็บตรงไหนแน่นะ ไอ้รัน ช้ำในหรือเปล่า”ไอ้ปานยังถามผมด้วยความเป็นห่วง เพื่อนร่วมห้องขังหลายคนพอทราบเรื่องก็ไม่พอใจเช่นกัน ต่างพูดว่า ไอ้ดำ มันต้องการจะมาคุมที่นี่ด้วยแน่ มันนึกว่าบ้านจัดสรรหรือที่ดินมูลค่ามหาศาลหรือไงวะ ถึงอยากได้นัก คราวหน้าเสนอทางเรือนจำให้หย่อนบัตรเลือกตั้งขาใหญ่ประจำแดนดีกว่าไหม จะได้ไม่มีปัญหา หรือ มากกว่าเดิม เพราะมีการซื้อสิทธ์ ล้างตู้เย็นฟรีพร้อมแจกตุ๋ยทองคำ ให้กับคนที่เลือกขาใหญ่นั้น เหมือนเลือกตั้งข้างนอกที่มีการแจก อุ๊บ ผมหุบความคิดดีกว่า เดี๋ยวเป็นประเด็น
“ไม่มี กูน้อยกว่าไอ้เข้ม มันถูกแทงด้วยนะ ถึงไม่ลึกแต่ก็เลือดออกเต็มไปหมดเลย มึงว่าผู้คุมเขาจะพามันไปหาหมอไหมวะ”ผมส่ายหน้าในตอนแรก ก่อนจะพูดถึงไอ้คนที่โดนหนักกว่าผม อย่างเป็นห่วง ถึงยังไงมันก็ช่วยผมไว้
“ฮึ คงพาไปหรอก กูว่าพวกมันจะซ้ำซะมากกว่า”ไอ้โจ๊กแค่นยิ้มพูดประชด ไอ้ปานสะกิดมองพยักหน้าไปทางประตูที่ผู้คุมเดินถือกระบองตรวจตราตามหน้าที่ เพื่อนร่วมคลาสขังรวม เอนตัวลงนอนบ้างแล้ว หลังปฏิบัติภารกิจกันมาเกือบทั้งวัน นอนไม่หลับก็ต้องนอนเพราะเป็นเวลาที่ถูกกำหนดมาแล้ว
“มึงพูดอะไรระวังหน่อย ไอ้โจ๊ก ประตูมีช่อง กรงมีซี่ เดี๋ยวพวกมันได้ยินก็เล่นมึงอีกคนหรอก”ไอ้ปานพูดเตือน มันก็ไม่พอใจเช่นกัน แต่ก็ต้องระวังคำพูดคำจาเอาไว้บ้าง
“ช่างแม่ง กูไม่ได้เอ่ยชื่อสักหน่อย”ไอ้โจ๊กพูดอย่างไม่สนใจ แต่มันก็เบาเสียงลง ไม่ได้กลัว แต่เกรงไอ้ปานที่มันอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี พอกับผู้คุมมองเข้ามา ผมเลยพยักหน้าให้เอนลงนอน สักพักจึงหันกลับไปทางเดิม
“เหี้ย หูดีจังนะพวกมึง ทีตอนมีเรื่อง หูตึงขึ้นมาทันที”ไอ้โจ๊กยังไม่วายเหน็บ
“ผู้คุมบางคนเขาก็ดี แต่กูว่าครั้งนี้พวกมันวางแผนมาแล้วมากกว่า”ผมออกความเห็นอย่างเป็นกลาง ผู้คุมที่คุ้นหน้าถูกย้ายไปอยู่อีกแดน เหมือนพวกผมถูกจับตามองยังไงก็ไม่รู้ ถ้านายยังอยู่คงไม่เป็นแบบนี้ ยังดีที่ไอ้เฮียอยู่ด้วย
“กูก็ว่างั้น เฮ้อ ไอ้เข้มมันคงไม่เป็นไรหรอก หนังมันหนา ถ้าตายมันคงตายไปนานแล้ว”ไอ้โจ๊กถอนหายใจ ก่อนจะพูดถึงไอ้เข้มแบบติดตลก ตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์ด้วยกันมาดูจะคุยกันรู้เรื่องมากขึ้น ไม่มีเขม่นใส่กัน ไอ้พัฒน์กับพวกอีกสามคนอยู่อีกแดน มันก็พยายามโฉบมาคุยด้วยตลอด เมื่อเย็นลูกน้องไอ้เข้มก็มาถามข่าวลูกพี่เหมือนกัน เหี้ยยังไงมันก็รักลูกพี่มัน ลูกน้องมันบอกว่า พี่เข้มเป็นคนที่โหด ไม่เอาใคร แต่ถ้าให้ใจก็ให้กลับ บอกกูเพื่อ ไม่ได้ถามสักหน่อย
“เฮ้ย ไอ้เฮียมาแล้ว”ไอ้ปานร้องบอก ทำให้ลุกจากที่นอนกันพรึบพรับ รวมทั้งผมด้วยที่เด้งตัวทั้งที่ไม่ใช่ที่นอนสปริง แต่ไม่มีใครลุกไป ผู้คุมหันมามองด้วยสายตาเอาเรื่องที่ส่งเสียงฮือฮา เลยพากันเงียบ ได้ยินเสียงผู้คุมถาม
“วันนี้กลับช้ากว่าเวลานะ”ผู้คุมหน้านิ่งถามเสียงเรียบ แต่ไม่เท่าหน้าไอ้เฮียที่ยิ่งกว่า มันยื่นเอกสารให้ผู้คุมที่รับเอาไปและเปิดอ่าน
“ขอโทษครับ ผมทำธุระเพิ่งเสร็จ”ไอ้เฮียพูดด้วยเสียงเดียวกัน เซ็นชื่อลงในสมุดบันทึกที่ผู้คุมอีกคนเอามาให้พร้อมตรวจค้นร่างกาย ผู้คุมมองหน้ากันก่อนจะส่งคืน
“คราวหน้าก็รีบหน่อยแล้วกัน”ผู้คุมบอกก่อนจะไขห้องขัง
“ครับ”ไอ้เฮียรับคำ พร้อมรับเอกสารคืน จังหวะที่กำลังเดินเข้า
“ผมไม่อยากให้คนอื่นเอามาเป็นข้ออ้างสิทธิไม่เท่าเทียมกันในการปฏิบัติตามกฎระเบียบ จะทำให้ควบคุมยาก เพราะมีตัวอย่างให้เห็น”ผู้คุมพูดขึ้นมาถึงกฎระเบียบในเรือนจำ คงไม่จบแค่นี้ ไอ้เฮียหันไปมองด้วยสีหน้านิ่งตามเดิม
“ไม่ใช่ว่า ทำดีไถ่โทษ แล้วจะถือโอกาสใช้สิทธ์เหนือนักโทษคนอื่น ยังไงก็ยังเป็นนักโทษอยู่”ผู้คุมอีกคนพูดขึ้นมาบ้าง
“ครับ ขอบคุณที่เตือนด้วยความหวังดี”ไอ้เฮียก้มหัวเล็กน้อยเป็นการรับคำ ทำเอาผู้คุมยกยิ้มแบบว่าตัวเองเหนือกว่า ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อได้ฟังประโยคถัดมา
“เอาไว้ ผมจะบอก ผอ.เรือนจำ ว่า อย่าให้ผมทำงานล่วงเวลาบ่อยเกินไป เดี๋ยวผู้คุมที่มีความรับผิดชอบอย่างพวกคุณจะลำบากใจในการปฏิบัติหน้าที่”
ไอ้เฮียพูดเรียบๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับมาที่ตัวเอง ปล่อยให้ผู้คุมยืนหน้าเสียไปพัก คิดได้ก็ชักสีหน้า ปิดห้องขังเสียงดัง และเดินไปจากตรงนั้น
“ฮ่าๆๆๆ เจ๋งว่ะ”ไอ้โจ๊กหัวเราะเสียงไม่ดังนัก แต่สีหน้าบอกว่าสะใจที่ผู้คุมถูกตอกหน้า
“แม่ง ง่อยแดกไปเลย”ไอ้ปานแสยะยิ้มพูดบ้าง คนอื่นหัวเราะชอบใจเช่นกัน
“พูดเหมือนหวังดี แขวะมึงชัดๆ ถุย”ไอ้โจ๊กเบะปาก
“กูแปลกใจว่าผู้คุมเก่าถูกย้ายไปทำไมวะ”ไอ้ปานถามอย่างสงสัย
“นั่นสิ กูรู้สึกว่าตั้งแต่เปลี่ยนผู้คุมใหม่ พวกเรามีแต่เรื่องฉิบหายเข้ามาเยือน”ไอ้โจ๊กสงสัยขึ้นมาบ้าง
“มึงไม่เป็นไรใช่ไหม”ไอ้เฮียไม่ตอบหันมาถามผมที่นั่งเงียบ รอจะเสียบเล่าเรื่องบ้างแต่ไม่มีโอกาส
“ไม่เป็นไร แต่”ผมตอบมันแต่ยังไม่ทันจบ
“ปล่อยให้มันติดไปก่อน”ไอ้เฮียพูดแทรกขึ้นมา พวกผมขมวดคิ้วมองหน้ากันอย่างแปลกใจ แสดงว่ามันรู้เรื่องแล้ว
“ทำไมวะ มันบาดเจ็บด้วยนะมึง”ผมถามพยายามหาเหตุผลมายกประกอบไม่ให้เป็นการออกนอกหน้าจนเกินไป
“มันต้องโดนซ้อมแน่ระหว่างอยู่ในนั้น”ไอ้โจ๊กพูดเสริม เหมือนจะช่วยทำให้เหตุผลดูสมควรไปช่วยยิ่งขึ้น ผมมั่นใจว่าไอ้เฮียไม่ได้เกลียดหรือแกล้งไม่ช่วยไอ้เข้มแน่นอน แต่มันมีเหตุผลอะไร ไอ้ปานเขยิบตูดพร้อมอ้าปากจะพูดบ้าง
“มันไม่เป็นอะไรแล้ว หมอไปดูบาดแผลเรียบร้อย”ไอ้เฮียพูดออกมา ทำเอาเหตุผลและข้ออ้างหายเป็นปลิดทิ้ง แล้วกูจะยกอะไรอ้างกับมันได้อีกวะ ไอ้สองคนยักไหล่คงคิดเหมือนผม
“มึงไม่ต้องห่วง มันถูกขังไม่ถึงอาทิตย์หรอก อีกสองวันก็ออกแล้ว”มันหันมาพูดเจาะจงกับผมโดยเฉพาะ
“กูไม่ได้ห่วง ที่กูอยากให้มึงช่วยเพราะมันไม่ได้ผิด มันถูกขังเพราะช่วยกูไว้ กะ กู ไม่อยากติดหนี้บุญคุณมันต่างหาก”ผมพูดออกไปอย่างเร็วตะกุกตะกัก เหมือนกลัวจะถูกเข้าใจผิด ไม่จำเป็นต้องอธิบายก็ได้ ไอ้เฮียมันไม่ได้พูดจับผิดสักหน่อย
“อืม”มันพยักหน้า ก่อนจะเอนตัวลงนอน มึงไม่อาบน้ำเหรอวะ หรือแวะอาบมาแล้ว ใช่เรื่องที่กูควรจะสนใจตอนนี้ไหม มันหลับตาลงเอามือก่ายหน้าผาก ทำให้พวกผมต้องเอนตัวลงนอนบ้าง กำลังจะหลับตาลงบ้าง แต่ต้องเหลือกตาเมื่อได้ยิน
.
.
.
“กูพูดตามสีหน้ามึง”
“ครึ ครึ”
“คิก คิก”
“โดน โดนเต็มๆ”
“สัด หลับไปเลย”
ผมหันไปถีบไอ้สองคนที่คิกคักชอบใจกับสิ่งที่ได้ยิน พวกมันกลั้นหัวเราะ มีแต่ผมที่ยังสงสัย
‘หน้ากูแสดงออก เหมือนความรู้สึกในใจเลยเหรอวะ’
ไม่จริงหรอก ผมไม่ได้รู้สึกห่วงมันแบบนั้น แล้วมันแบบไหนล่ะ เพราะผมยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าแบบไหน รู้แค่ห่วงมัน
“โอ้ย ทำไมมึงต้องมารังควานกูให้ห่วงด้วยวะ”
คิดไม่ออก ผมเลยพูดเบาๆ อย่างพาลไอ้คนที่ทำให้รู้สึกห่วง ห่วงอีกแล้ว กูจะหลับลงไหมเนี่ย คำว่าห่วงแม่งถ่างคาตากูเลย
.
.
.
.
ฉันมาทำอะไรที่นี่
ฉันมาทำอะไรที่นี่
นั่นสิ ผมมาทำอะไรที่นี่ กว่าจะรู้ขาก็ก้าวมายังสถานที่คุมขังนักโทษที่ทำผิดกฎระเบียบวินัยของเรือนจำ แต่ผมไม่ได้เข้าไปข้างใน ผมยืนอยู่ตรงหลังต้นไม้ เห็นแต่เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องเดินสวนกันไปมา
ฉันมาทำอะไรที่นี่
ผมยืมประโยคในเพลงป๋าเบริด์ มาถามตัวเองอีกครั้ง ว่ามาทำอะไรที่นี่ ก็ตั้งแต่ไอ้เฮียพูดว่า อีกสองวัน มันก็ออกมาจากในนั้นแล้ว ผมก็มายืนอยู่ตรงนี้ทันทีที่รู้ว่าวันนี้เป็นวันที่สอง อืม แล้ว อีกสองวันในความหมายไอ้เฮีย หมายถึง มันจะถูกปล่อยภายในวันนี้ หรือว่า ต้องหมดวันนี้ไปก่อน พอรุ่งขึ้นก็ถูกปล่อย เอาไงดีวะ ผมก็ไม่กล้าถามมันซะด้วยสิ กลัวมันพูดดีๆใส่ในแบบของมัน สู้ให้มันด่าซะดีกว่า แต่ก็นานครั้ง ไอ้เฮียจะด่าสักที บางทีไม่ด่า แม่ง ลงมือเลย ถ้าถึงที่สุด
“แล้วถ้ามันยังไม่ออกมา กูจะยืนรอมันนานก็ไม่ได้ด้วยสิ เดี๋ยวต้องไปทำอย่างอื่นอีก”ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นหญ้า เอามือท้าวคางทั้งสองข้างอย่างครุ่นคิด
“แล้วกูจะรอมันทำไมวะ เดี๋ยวมันออกมาก็เห็นเองนั่นแหละ ถ้าไม่เห็นก็แสดงว่ายังไม่ออก”ผมพูดเองตอบเอง ลุกขึ้นกำลังจะหันกลับไปมองอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่ออกมา
“มารับกูเหรอ”
ผมยืนชะงักอยู่กับที่ เมื่อได้ยินเสียงทุ้มผสมความดีใจ เหมือนเด็กที่ผู้ปกครองมารับ แต่คงไม่มีเด็กที่ไหนพูดกูมึงกับผู้ปกครองตัวเองแบบไอ้เด็กคนนี้แน่ มันอายุน้อยกว่าผมแต่ไม่บอกหรอกเท่าไหร่ ถ้าบอกก็รู้สิว่าผมอายุมากกว่ามันกี่ปี
“ว่าไง มารับกูใช่ไหม”
มันถามย้ำเมื่อเห็นว่าผมยังไม่หันกลับไป แต่ผมรู้ว่ามันเดินมาใกล้แล้ว เพราะเงามันค้ำกบาลผมอยู่ ความสูงเป็นสิ่งเดียวที่ผมน้อยกว่ามัน อย่างอื่นผมไม่รู้ ไม่อยากคิด คิดแต่ว่าจะตอบมันยังไงดี มาเดินเล่น หลงทาง เหอะ ตัดไปได้เลย เหตุผลมันดูนางเอกละครมากเกินไป ผมเดินไปข้างหน้าสามก้าวก็ยังไม่พ้นเงาที่ทาบทับ แต่คงดีกว่าที่จะหันไปชนกันพอดี ผมหันไปเผชิญหน้า กำลังอ้าปากจะพูดกลายเป็นอ้าปากค้างพูดไม่ออกแทน
ไอ้เข้ม
มัน
มัน
ยิ้ม!
ยิ้มที่ไม่ใช่แสยะ
ยิ้มที่ไม่ใช่เยาะ
ยิ้มที่ไม่กวนตีน
ยิ้มแบบที่
ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
มันเป็น
ยิ้มที่บริสุทธิ์
เหมือนมนุษย์ทั่วไปเขายิ้มกัน
ผมหันหลังกลับอีกรอบ กลืนน้ำลาย ตั้งสติให้กลับมา หลังเตลิดไปกับรอยยิ้มเห็นฟันเรียงสวย ไม่น่าเชื่อว่าฟันมันจะสวย และคงเป็นครั้งแรกที่ผมสังเกตมันละเอียดขนาดนี้
“ดีใจ ที่ออกมาเจอมึงเป็นคนแรก”มันเป็นฝ่ายพูดทำลายความเงียบ น้ำเสียงเริ่มระริกระรี้ ไม่ได้ ผมต้องขัดอารมณ์มันรวมถึงตัวเองด้วย
“เจ้าหน้าที่ไม่ใช่เหรอที่มึงเจอคนแรก เพราะเขาปล่อยมึง ไม่ใช่กูสักหน่อย”พูดใส่มัน แต่ทำไมฟังดูไม่ทำร้ายจิตใจเลยวะ เหมือนต่อปากต่อคำเวลาเวลาทะเลาะกันแบบไม่รุนแรงเข้าข่ายประเภท งอน อีกฝ่ายอยู่ แล้วกูจะพูดให้รู้สึกแบบนี้ทำไมวะ
“กูไม่นับ สนแค่มึง”
มันตอบกลับมา เป็นการยืนยันว่า คนพวกนั้นนอกสายตา ในสายตามองแต่ไอ้คนที่มันเรียกว่า มึง เท่านั้น กลายเป็นกูที่โดนทำร้ายจิตใจแทน มันเต้นแรงยิ่งกว่าแผ่นดินไหวที่ไม่เคยได้สัมผัสว่าเป็นยังไง แต่อยากเปรียบให้รู้ว่ามันเป็นประมาณนั้น ก่อนจะสะดุ้งเผลอกระแทกศอกใส่ตามสัญชาติญาณ
“โอ้ย”มันร้องออกมา เอามือกุมท้อง ผมมองอย่างตกใจ ก่อนจะเข้าไปจับแขน
“เป็นไรไหม กูไม่ได้ตั้งใจ แค่ตกใจ”ผมรีบบอกมัน แค่เห็นมันทำหน้าว่ากูไม่ได้คิดจะทำอะไร แววตาอ่อนลงอย่างมาก
“ไม่เป็นไร กูขอโทษที่จับมึง”มันส่ายหน้าพร้อมขอโทษ
“กูไม่ได้คิดอย่างนั้น แค่ตกใจเฉยๆ”ผมพูดเสียงหงุดหงิดใส่มันที่พูดโทษตัวเอง และเหมือนผมรังเกียจมัน
“คิดอะไรเหรอ”มันถามกลับเสียงแปลกใจ ผมนึกได้ นั่นสิ ผมคิดว่ามันคิดอะไรวะ แล้วรู้ได้ยังไงว่ามันคิด
“ปะ เปล่า ไม่มีไรหรอก ไปยังล่ะ หรือมึงอยากเข้าไปอยู่อีก”ผมพูดปฏิเสธกลบเกลื่อนความรู้สึก เกลียด มันหายไปแล้ว หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวเองร้อนตัวยังไงไม่รู้ หันหน้าเดินหนีจากตรงนั้น
“รอด้วยสิวะ”มันร้องบอกพร้อมเดินกึ่งวิ่งตามจนทัน แต่ก็เดินตามติดข้างหลัง ผมปรายตามองเห็นมันยังเอามือกุมท้องอยู่
“มึงเจ็บใช่ไหม โอ้ย”ผมหันไปถามมัน ก็หัวกระแทกปลายคางมันเข้าให้ “เหี้ยเข้ม แม่ง มึงไม่สิงร่างกูเลยล่ะ ฉิบหายเดินติดขนาดนี้ หัวกูแตกแล้วมั้ง”ผมด่ามันเอามือกุมหัวไปด้วย
“โทษทีว่ะ กูไม่รู้ว่ามึงจะหยุดนี่หว่า”มันรีบเอามือมาดึงมือผมออก พูดเสียงอ่อยๆ
“กูผิดล่ะสิ ที่หยุดไม่บอกมึง”ผมเงยหน้าขึ้นไปด่ามันอีก แม่ง โทษกูอีก
“ไม่ใช่ เออๆ กูผิดเองแหละที่เดินติดมึงเกินไป ไหนกูดูสิ หัวโนเปล่า”มันรีบยกไปใส่ตัวเอง ก่อนจะดูหัวผม ระยะที่ยืนห่างไม่ถึงคืบ ทำให้เห็นหน้ามันชัดๆ หน้าคมเข้ม ถ้าเป็นแต่ก่อน หน้าโรคจิตฉิบหาย ยิ่งแสยะยิ้มนี่ใช่เลย ตอนนี้กลับดูดีไม่น่าเชื่อ ผิวสีทองแดงมีร่องรอยทั้งแผลเก่าแผลใหม่ ก็ไม่ได้น่าเกลียด มันยังเหลือผิวบางส่วนให้เห็นว่าเนียน มือที่เคยฆ่าคนมานับไม่ถ้วน ทั้งหยาบทั้งสาก แปลกกลับเบามือดูนุ่มนวลเมื่อมันกำลังสัมผัสหัวผมอยู่ ไล่ลงไป อืม เลยไปดูตีนดีกว่า อาจทำให้ผมหยุดความคิดที่ว่า
รู้สึก มึงจะดูดีเกินไปแล้ว
“ไม่โนว่ะ ไปกันเถอะ”เสียงมันหยุดความคิด แทนตีนมันที่ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย แต่กลับเดินต่ออย่างว่าง่าย ก่อนจะหยุดสายตาที่ท้องมันเหมือนมีน้ำซึมออกมา ผมหรี่ตาดูจนแน่ใจ
“แผลมึง เลือดออก”ผมบอกพร้อมชี้
“ไหน อ๋อ มันหายแล้ว นิดหน่อย”มันดูก่อนจะพยักหน้าว่าไม่เป็นอะไร
“คงโดนศอกกูแน่”ผมพูดออกมาอีก ก่อนจะตัดสินใจ
“ไปกับกู”พูดจบผมก็จับมือมันเดินไปอีกทางที่ไม่ใช่เรือนนอนทันที มันไม่ตกใจแต่ทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยๆ
“ยิ้มทำส้นตีนอะไร”ผมหันไปว่ามันที่ส่ายหน้า ไม่พูดได้แต่เดินตามแรงจูงของผม สงสัยดีใจที่มีคนจูงเดินเหมือนหมาล่ะสิ ไอ้เข้ม หึหึ
.
.
.
.
“แผลไม่เป็นไรมาก แต่รอยฟกช้ำคงอีกสองสามวัน หมั่นกินและทายาตามนี้นะ”เสียงหมอประจำเรือนพยาบาลบอกไอ้คนเจ็บที่พยักหน้า และรับซองยาไปถือเอาไว้อย่างไม่ใส่ใจจะดูว่าต้องกินและทายังไงบ้าง
“ถ้าสามวันไม่ดีขึ้น กลับมาหาหมอนะ”คุณหมอย้ำถึงอาการฟกช้ำ พูดอย่างใจดีและสุภาพ ไม่ว่าผู้ป่วยจะเป็นใคร หมอก็ต้องรักษาตามจรรยาบรรณที่ดีของอาชีพ
“ขอบคุณครับ หมอ อ้าว ใบ้แดกไงมึง ขอบคุณหมอเขาสิ”กลายเป็นผมที่เอ่ยปากก่อน พร้อมด่าเตือนสติไอ้คนเจ็บ
“ขอบคุณ”มันพูดแค่นั้น หมอก็ยิ้มและพยักหน้า ผมกับมันก็ออกจากเรือนพยาบาลตรงไปเรือนนอนตัวเอง เรือนนอนไอ้เข้มมันอยู่ติดผมนั่นแหละ แค่ลูกกรงกั้นเท่านั้น
“มึงไปโดนอะไรมาวะ”ผมถามมันอย่างสงสัยกับรอยฟกช้ำ บริเวณท้องที่เขียวอมม่วงดูน่ากลัวมาก
“หืม”มันเลิกคิ้ว ก่อนจะนึกได้ “อ๋อ ก็ที่มีเรื่องกับไอ้พวกนั้นไง”
“เยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ”ผมถามมันอีกอย่างสงสัย เพราะวันนั้นถ้าผมดูไม่พลาด ไอ้เข้มแถบจะไปไม่โดนมือโดนตีนเลย มีแต่มันที่ยำใส่ไอ้พวกนั้นเน้นๆ หนักสุดก็โดนไอ้ดำเสียบเฉียดๆ
“อืม มันเพิ่งออกอาการ แต่ไม่เจ็บแล้วล่ะ”มันพยักหน้าก่อนจะยักไหล่ เดินแกว่งถุงยาไปมา
“แต่กูว่า เหมือนโดนของแข็งมากกว่า”ผมยังไม่เลิกสงสัย พูดถึงความน่าจะเป็น ดูสีหน้ามันไปด้วย
“...................”
“มึงถูกซ้อมใช่ไหม”ผมตัดสินใจพูดออกไป
“หึ ก็เหมือนที่เคยโดน กูชินแล้ว”มันแค่นยิ้ม มองหน้าผมที่เงียบไป ไม่ใช่ไม่รู้ว่ายังมีวิธีแบบนี้ที่นี่ ถ้าร่วมมือด้วยดีและยอมรับในสิ่งที่ทำ ไม่ว่าจะจริง หรือ ยัดเหยียด ก็จะไม่เจ็บตัว แต่ถ้าไม่ ก็มีสภาพแบบนี้ ถึงจะมีกฎห้ามทำร้ายหรือซ้อมนักโทษก็ตาม แต่ใครล่ะจะยื่นมือมาช่วย หาได้น้อยมาก
“ยังดี ที่ไอ้เฮียไปทัน”มันพูดต่อด้วยน้ำเสียงทุ้ม
“มันไปวันนั้นเลยเหรอ”ผมถามมัน ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง วันนี้กว่าจะถึงเรือนนอนคงอีกนาน แวะจุดพักตีนกันตลอด
“อืม มึงไม่ได้บอกมันเหรอ”มันพยักหน้าก่อนจะถามกลับ
-
“กูไม่เจอมัน จะเข้าไปหามันก็ไม่ได้ เลยไปรอที่เรือนนอน เล่าให้พวกไอ้โจ๊กกับไอ้ปานฟัง แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง จนไอ้เฮียกลับมาดึกเหมือนกัน แต่เหมือนมันจะรู้อยู่แล้วเรื่องมึง มันบอกว่า อีกสองวันมึงก็ออกแล้ว”ผมเล่าให้มันฟัง
“มึงเลยมารอกูใช่ไหม”มันถามกลับยิ้มๆ
“ตีนเห๊อะ กูแค่ไปดูให้แน่ใจว่ามึงออกจริงหรือเปล่า”ผมยกตีนถีบมัน
“และมันต่างกันไหน ยังไงมึงก็ไปรอรับกูอยู่ดี”มันพูดออกมาอีก ทำเอาผมคิดได้ คำพูดแก้ตัวกูไม่ได้ช่วยอะไรเลย มีแต่ฝังกูมากกว่าเดิม หน้ามันยิ้มระรื่น
“ต่างสิวะ กูหมายถึงว่า ไปดูให้แน่ใจว่ายังไงมึงก็ไม่มีทางออกมาแน่นอน สบายใจกูด้วย”ผมพูดขัดสีหน้ามันด้วยความหมั่นไส้ แทนที่มันจะสลด กลับพยักหน้าช้าๆ
“อ๋อ กูเข้าใจผิดไปเอง แต่มึงก็อดทนนะ นั่งดูให้แน่ใจเกือบสามชั่วโมง”มันพูดออกมาอีก ผมเกือบโล่งแล้ว ถ้าไม่ได้ยินประโยคหลัง เงยหน้าเบิ่งตาใส่มันที่ยกยิ้มมุมปาก
“มึง”พูดไม่ออก แสดงว่ามันเห็นผมตั้งแต่แรก
“บอกแล้วไง กูสนแค่มึงเท่านั้น”
และมันก็ตอกย้ำให้รู้อีกครั้ง ว่า มึง ที่มันเอ่ยถึง คือ คนที่อยู่ในสายตามันตลอด ผมอ้าปากก่อนจะหุบ หน้าเริ่มร้อนไม่ใช่คำพูดมัน แต่ยังรวมไปถึง ท่าทางการแสดงออกระหว่างที่ไปดูให้แน่ใจว่ามันจะออกมาไหม และก็แน่ใจว่ามันออกมาจริงๆ
“แล้วไอ้เฮียมันรู้ได้ไง”ผมเบนความสนใจออกจากตัวเอง ไปยังเรื่องที่สงสัย ถามมันดูจะง่ายกว่าถามไอ้เฮีย
“กูบอกตามตรง ไม่รู้”มันพูดจริงจัง และเป็นประโยชน์กับกูมาก ก่อนจะฟังมันพูดต่อ
“ระหว่างที่กูกำลังโดนผู้คุมบังคับให้เซ็นยอมรับว่าเป็นฝ่ายผิด หาเรื่อง ไอ้เหี้ยพวกนั้นก่อน แต่กูไม่ยอม มันพวกเดียวกันกับไอ้ดำ พวกมันถูกปล่อยตั้งแต่วันนั้น”มันเล่าให้ฟังเสียงเรียบพอกับสีหน้า
“กูว่าแล้ว พวกมันต้องโดนปล่อยตัว เห็นมันส่งสายตาให้กันอยู่ แล้ว ไอ้เฮียมันทำยังไงวะ”ผมกระตุกยิ้มเมื่อนึกไอ้คนพวกนั้นที่มีลับลมคมใน ก่อนจะถามถึงเหตุการณ์ตอนต่อไป
“มันกำลังจะลงมืออีก แต่เจ้าหน้าที่อีกคนเข้ามากระซิบ พวกมันเลยหยุด มึงต้องเห็นไอ้เฮียตอนเดินเข้ามาและยื่นเอกสารให้พวกมัน กูโคตรสะใจเลย แม่ง ซีดยิ่งกว่าศพอีก มองหน้ากันไปมาทำอะไรไม่ถูก และยิ่งกว่านั้น พอวันรุ่งขึ้น ไอ้ดำก็ถูกส่งตัวมา และคงจะติดครบอาทิตย์ หึหึ”มันเล่าต่อด้วยเสียงและสีหน้าสะใจปนสุขสม ผมพลอยอมยิ้มไปด้วย
“สม ไอ้พวกเหี้ย แม่ง น่าจะติดอยู่ในนั้นซะเลย”ผมพูดเสียงสะใจไปด้วย ก่อนจะหัวเราะชอบใจกัน พอนึกได้ก็เก้อกันทั้งคู่ ต่างคนต่างค่อยลดเสียงและหุบปาก หันไปมองคนล่ะข้าง
“ที่จริงวันนั้น ไอ้เฮียมันจะเอากูออกมาเลยก็ได้ แต่มันบอกให้อยู่เป็นพิธีสักหน่อย ว่าแต่ไม่มีใครรังแกมึงใช่ไหม”มันเป็นฝ่ายพูดทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน ถามอย่างเป็นห่วงในน้ำเสียง
“ไม่มีหรอก ไอ้สองคนประกบกูตลอด แม้กระทั่งขี้ มันก็ตามไป ถ้าเข้าไปด้วยได้มันคงทำว่ะ ฮ่าๆๆๆ”ผมเล่าให้มันฟังขำๆ ก่อนจะหุบขำแทบไม่ทัน
“แต่กูเข้าไปได้นะ เพื่อความปลอดภัยของมึง”
“ไอ้สาดดดดดดดดดดดด ไอ้โรคจิต มึงจะเข้าไปแดกขี้กูหรือไง”ผมทุบมันอย่างลืมตัว มันก็หัวเราะเอามือปัดไม่จริงจัง ทำเอาผมหยุดมือ ใจเต้นอีกแล้ว ไอ้เข้มมันหัวเราะเห็นฟังเรียบสวยบนเหงือกสีชมพู ถ้ากว้างอีกนิด คงได้เห็นลิ้นไก่มันว่าสีชมพูเหมือนเหงือกหรือเปล่า แว๊กกกกก จะบ้าเหรอ กูจะสังเกตไปเพื่อ
“กูก็โรคจิตกับมึงนั่นแหละ”มันพูดออกมาอีกเสียงเบา
“กูไม่ชอบ มึงน่ากลัว”ผมตอบมันทันที นึกถึงตอนแรกที่เจอและถูกมันข่มเหง
“มึงคงกลัวกูมากสินะ”มันพูดออกมาอีก สบตาผม
“มาก แต่ไม่เท่า”ผมยอมรับ
“ความเกลียด ที่มีมากกว่า”
มันหน้าหงอยยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะพยักหน้าและพูดต่อ“กูเข้าใจ เป็นใครโดนทำแบบนั้น ก็สมควรแล้วที่จะโดนเกลียด”
“ตั้งแต่กูก้าวเข้ามาอยู่ในนี้ กูก็โดนรับน้องเหมือนกัน กูขัดขืนและสู้ทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นหนึ่ง ไม่ให้ใครหน้าไหนรังแกกูได้ จนกูมีนายคนแรกในคุกช่วยส่งเสริมให้กูมีอำนาจมากขึ้น ใครไม่ลงไม่ยอมสยบให้ ก็ต้องเจ็บหรือไม่ก็หายไป ไม่มีใครกล้าหือกับกูแม้แต่คนเดียว จนวันหนึ่งนายกูถูกลอบฆ่าในคุก ทำให้ไอ้คนที่กูกดไว้บางคนเริ่มแข็งข้อ กูเกือบเสียท่าเหมือนกัน แต่เหมือนบุญกูยังมีอยู่บ้าง ที่บังเอิญไปช่วยนายเฟยเอาไว้ ทำให้กูมีอำนาจอีกครั้ง แต่นายเฟยไม่เหมือนนายกูคนไหนที่เคยผ่านมา นายมีกฎถ้านำเรื่องเดือดร้อนมาให้ นายจะไม่เลี้ยงไว้ แต่ถ้าหักหลัง โทษตายสถานเดียว ตอนแรกกูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ลองดีกับเขาในขั้นแรก นายสั่งสอนกูปางตาย เป็นครั้งแรกที่กูรู้สึกกลัว จนไม่กล้าทำอีก”ผมฟังมันเล่าด้วยสีหน้าว่าหวาดกลัวจริงๆเมื่อพูดถึงนายเฟย
“แต่ก็เป็นนายอีกนั่นแหละ ที่ทำให้กูไว้ใจและยอมถวายชีวิตให้ นายมีน้ำใจไม่เคยเอาเปรียบลูกน้อง กูติดคุกเพราะนายคนเก่าหักหลัง แต่ไม่ร้ายเท่า มันทำร้ายคนสำคัญเพียงคนเดียวของกูตาย คนสำคัญเพียงคนเดียวที่กูมีในโลกนี้”มันเล่าถึงนายด้วยน้ำเสียงชื่นชมและนับถือ ก่อนจะเจ็บแค้นเมื่อพูดถึงคนทำร้ายคนสำคัญของมัน และปิดท้ายด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเจ็บปวดกับคนสำคัญเพียงคนเดียวของมัน ที่เอ่ยถึง คงเป็น
“คนสำคัญมึงชื่อ เต ใช่ไหม”ผมถามออกไปก่อนจะสะดุ้งเมื่อมันจ้องเขม็ง
“มึงรู้ได้ไง”มันถามอย่างสงสัย
“กู กู เคยเห็นรูปที่มึงทำร่วงอยู่”ผมบอกมัน เป็นรูปถ่ายคู่เก่ามากแล้ว ไอ้เข้มในตอนนั้นดูเป็นคนหน้าตาซื่อๆ ส่วนเพื่อนมันหน้าตาน่ารัก ยิ้มกว้าง เขียนชื่ออยู่ข้างหลัง ผมเก็บไปคืนแต่แอบเอาไปใส่ในกระเป๋าปืนมันทีเผลอ ตอนแรกกะจะไม่สนใจ แต่นึกได้ว่ามันยังเอารูปครอบครัวผมมาให้เลย
“ใช่ ไอ้เต เป็นคนสำคัญของกู ตั้งแต่จำความได้ก็เห็นมันแล้ว กูกับมันโตจากในบ่อนเจ้าของเลี้ยงเราเอาไว้ใช้งาน พอโตขึ้น เขาก็ให้มันไปทำงานในซ่องเป็นเด็กรับใช้ทำทุกอย่าง ได้ทิปจากผู้หญิงขายตัวและแขกทุกวัน มันเป็นคนขยัน ใฝ่เรียน ผิดกับกู ที่เอาดีทางด้านนักเลง แต่เราก็ไม่เคยทิ้งกัน เก็บเงินจนได้ก้อนหนึ่ง มันฝันอยากเรียนให้ถึงมหาวิทยาลัยจะได้มีงานทำดีๆไม่ต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ไปจนตาย กูอยากทำให้ฝันของมันเป็นจริง ก็เลยรับจ้างทำงานทุกอย่างที่ได้เงินมาง่าย ไม่ต้องบอกใช่ไหมว่างานอะไร”มันเล่าถึงความผูกพันและปูมหลังของมันกับเพื่อน มันกระตุกยิ้มเล่าต่อ
“กูเดินโพยบอล หวยใต้ดิน เป็นหน้าม้าในบ่อน แม้แต่ส่งยา ได้เงินเท่าไหร่กูให้มันเก็บหมด โดยมันไม่รู้เลยว่ากูทำอะไรจนกระทั่ง ความผูกพันแบบเพื่อนเปลี่ยนเป็นคนรัก เป็นช่วงเวลาที่กูมีความสุขมาก พอพวกกูอายุสิบแปด มีคนมาเที่ยวและพอใจมันอยากจะซื้อ มันไม่ยอม ขัดขืนทุกอย่าง กูรู้เข้าเลยต่อยแขกคนนั้น จนคนที่เลี้ยงพวกกูมาเคลียร์ให้แต่กูก็เจ็บไม่ใช่น้อยกับการถูกซ้อม กูตัดสินใจพากันหนีออกจากที่นั่น ขืนอยู่มันก็คงไม่พ้นไอ้แขกเหี้ยนั่นแน่ มันจ่ายหนัก พวกกูไม่รู้จะไปไหนในตอนนั้น รู้อย่างเดียวต้องหนีให้พ้น นั่งรถไม่มีจุดหมาย จนมาถึงอีกจังหวัด ก็รับจ้างเขาไปทั่ว มันโชคดีมีวุฒิจบ ม.หก ได้ทำงานร้านขายของ กูไม่ได้จบอะไรสักอย่าง ไปทำงานตามสถานที่อย่างนั้นแหละ งานเดิมๆ”มันยกเข่าขึ้นมากอด ตามองข้างหน้า ผมนั่งฟังมันอย่างสนใจ มันคงรักคนชื่อ เต มาก ผมดูว่ามันไม่ได้เสแสร้งปั้นเรื่องขึ้นมา
“ในที่สุดมันก็ได้เรียนมหาวิทยาลัยสมใจ เป็นมหาลัยเปิด มันทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย กูก็ยังทำเหมือนเดิม จนกระทั่งเกิดเรื่องร้ายแรง กูพลั้งมือฆ่าคนทำร้ายนายจ้างตาย กูไม่อยากให้มันเดือดร้อน ก็เลยหนีไปทิ้งไว้เพียงจดหมายบอกว่าจะติดต่อกลับมา นายจ้างช่วยให้กูหนีไปอยู่กับคนใหญ่โตคนหนึ่ง และไอ้คนนี้แหละที่ทำให้ชีวิตกูเปลี่ยน”สีหน้ามันมีความสุขทุกครั้งที่เอ่ยชื่อคนสำคัญ จนผมนึกอยากจะขัดคอและลุกเดินหนีไปซะ ถ้าน้ำเสียงและสีหน้ามันไม่เปลี่ยนเป็นเจ็บแค้น
“เกิดอะไรขึ้นกับมึง”และผมก็เสือกอยากรู้อีกแล้ว ว่าทำไม
“ไอ้นายกูคนนี้ มันรวยมาก รู้จักคนใหญ่คนโตหลายคน มันค้าของผิดกฎหมายทุกอย่าง มีมือปืนไว้ใช้เองและรับจ้างวานฆ่าตามใบสั่งมากมาย กูไปเป็นลูกน้องก่อนจะล้มลูกพี่ตัวเองได้ และนั่นเป็นครั้งแรกที่กูฆ่าคนโดยไม่รู้สึกว่าผิดสักนิด พิสูจน์ให้เห็นถึงความชั่วที่มันพอใจ ทำให้กูเหลิงไปกับอำนาจและเงินทองที่ไม่เคยมีมาก่อน กูส่งไปให้ไอ้เตทุกเดือน กำชับตลอดอย่าบอกใคร กูไม่ได้ห่วงตัวเอง แต่ห่วงมันว่าจะมีอันตราย กูอยู่กับมันหลายปีสร้างผลงานไม่เคยบกพร่อง ใครที่ขวางทาง กูกำจัดให้มันได้หมด จนขึ้นบัญชีดำของทางการ แต่ก็อยู่มาได้สบายเพราะเส้นดี กูทำอย่างนี้เหมือนเป็นเรื่องปกติ จนคิดว่าตัวเองแกร่งพอจะดูแลไอ้เตได้ กูซื้อบ้านและไปรับมันมาอยู่ด้วย มันตื่นเต้นและสงสัยว่ากูไปเอาเงินมาจากไหน กูก็ยังไม่กล้าบอกมันอยู่ดี ได้แต่โกหก แต่มันไม่เชื่อแต่ไม่ได้ถาม จนวันหนึ่งมันรู้เรื่องเข้า ขอให้กูเลิก แต่กูรู้ว่ากูเลิกไม่ได้ กูก้าวขาเข้ามาแล้ว มันไม่มีทางปล่อยกูไปแน่ กูรับปากมันไปวันๆ แต่ในหัวก็คิดจะหาทางหนีทุกครั้ง จนทำให้พักหลังกูเริ่มทำงานพลาดบ่อย ทำให้มันไม่พอใจและเริ่มรู้ว่ากูจะตีตัวออกห่าง โดยที่กูไม่รู้ว่ามันรู้เรื่องแล้ว จนทำให้กูสูญเสียคนสำคัญที่สุดไป”มันเล่ามาถึงตอนท้ายด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เศร้าหมอง ดวงตาที่แข็งกร้าวอ่อนลงอย่างกับไม่ใช่ไอ้เข้มคนเดิม
“ถ้ามึงไม่อยากเล่าต่อ ก็พอเถอะ กูขอโทษที่เสือกเกินไป”ผมตบไหล่มัน รู้สึกผิดที่ไปถามถึงความหลังที่คงเจ็บปวดไม่น้อย มันส่ายหน้า
“ให้กูเล่าเถอะ เป็นครั้งแรกที่กูอยากเล่าอะไรให้ใครฟัง”มันพูดเหมือนอยากจะระบายความในใจให้ใครสักคนฟัง มันคงไม่มีใครเลยในชีวิตนอกจากคนชื่อเต แม้แต่พ่อแม่ มันก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร ผมรู้สึกเห็นใจมัน และคิดว่าตัวเองโชคดีกว่ามันเยอะ ถึงไม่มีพ่อ แต่ก็ยังมี แม่ ยาย น้อง อยู่เคียงข้าง และมันล่ะเติบโตมาท่ามกลางสภาพแวดล้อมแบบนั้น ไม่มีใครสั่งสอนไปในทางที่ดี มีแต่คนสำคัญคนนี้เพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างกับมัน
“และมันคงเป็นครั้งสุดท้ายที่กูจะพูดเรื่องนี้ เพราะหลังจากนี้นอกจากมึง กูจะให้มันตายไปกับตัว”มันพูดเสียงจริงจัง ฟังดูเป็นลาง แต่จะขัดมันก็คงไม่ได้ ผมเลยได้แต่พยักหน้าให้มันเล่าต่อ
“มันบอกว่าถ้ากูทำงานนี้สำเร็จมันจะปล่อยกูไป ตอบแทนที่กูทำงานให้มันมาหลายปี ในตอนนั้นกูดีใจมาก จนหลงลืมไปว่า ไม่มีสัจจะในหมู่คนชั่ว กูไปทำงานโดยไม่แคลงใจหรือระวังอะไรทั้งนั้น แต่มึงรู้ไหม วันนั้นใจกูเต้นแรงผิดปกติเหมือนจะหลุดออกจากอก นึกถึงแต่ไอ้เตตลอด ภาวนาว่าอย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับมันเลย ถ้าจะเกิดขอให้มาลงที่กูแทน แต่สวรรค์ก็ไม่เข้าข้างคนชั่วอย่างกู กูทำงานเสร็จรีบกลับไปบ้าน บ้านที่เงียบจนน่าใจหาย มือกูสั่นตอนที่เปิดลูกบิด ยิ่งตอนที่เปิดออกกว้าง กูสั่นไปทั้งตัว”ไอ้เข้มทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ตัวมันสั่นอย่างที่มันเล่า จนผมต้องจับมือมันเอาไว้
“กูพยายามก้าวขาไปหามันที่นอนจมกองเลือดอยู่บนเตียง ในสภาพเปลือยเปล่า เลือดไหลออกจากจมูกและปากเต็มไปหมด ตามตัวมีรอยฟกช้ำ รอยกัด มือถูกมัดไพร่หลัง มีเสียงดังขึ้นทำเอากูสติหลุดเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏในทีวี เป็นหน้าไอ้นายเหี้ยที่ข่มขืนมัน ตามองทางกล้องอย่างเย้ยหยัน ต่อจากนั้นก็ลูกน้องมัน กูทนดูต่อไปไม่ได้ ทุบทิ้ง เข้าไปกอดมันและร้องไห้จนรู้สึกอยากจะตายไปซะตอนนั้น”ผมจับมือมันแน่นขึ้น เมื่อเห็นน้ำตามันไหล เอื้อมมือไปเช็ดให้ อย่างไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่านี้ อยากจะให้มันหยุดเล่าสักที ไม่อยากเห็นมันเป็นแบบนี้
“ยังไม่ทันที่กูจะตั้งสติ ไอ้พวกที่ทำกับมันก็ยิงเข้ามา กูเอาผ้าคลุมร่างมันไว้ เพื่อไปจัดการไอ้พวกระยำ พวกมันตามมาเก็บ แต่ก็โดนกูเก็บซะเอง แต่กูไม่ให้พวกมันตายง่ายๆ กูทรมานพวกมันช้าๆ เฉือนเนื้อพวกมันทีล่ะชิ้น เอามีกรีดและควักหัวใจทั้งที่ยังเต้นอยู่ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวน ให้สาสมกับที่ทำกับไอ้เตอย่างทารุณ ทำกับคนที่บริสุทธิ์ ทำกับคนสำคัญของกู”มันเม้มปากสีหน้าบิดเบี้ยว น่าแปลกที่ผมฟังแล้วกลับไม่รู้สึกถึงความป่าเถื่อนวิปริตกับสิ่งที่มันทำ กลับรู้สึกว่าสาสมแล้วกับไอ้คนชั่วพวกนั้น
“กูเอาศพมันออกจากบ้าน ไปเผาที่วัดแห่งหนึ่งก่อนจะไปลอยแม่น้ำ และกลับไปฆ่าไอ้ตัวการใหญ่ แต่ก็เข้าทางมันทุกอย่าง มันวางแผนให้ตำรวจที่เป็นพวกมันจัดการกูแบบจับตาย แต่กูมันก็ดวงตายยากมีตำรวจฝ่ายดีขัดเอาไว้ เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก จับกุมตามหน้าที่นั่นแหละ มันทำอะไรไม่ได้ในตอนนั้น ได้แต่พูดเยาะ และส่งคนเข้ามาเก็บกูในคุกตลอด แต่กูก็รอดได้ทุกครั้ง สวรรค์คงเห็นใจให้กูมีชีวิตรอดกลับไปแก้แค้นมันจนสำเร็จ หึ”มันยกยิ้มอย่างสะใจในตอนท้าย ก่อนจะหันมามองหน้าผม ก้มหน้าลงพูดต่อ
“แต่สุดท้าย คนที่สมควรตายมากที่สุด ก็คือ กู กูที่เป็นสาเหตุพามันมาตายอย่างทรมาน กูฝันร้ายทุกวัน ฝันเห็นภาพมันร้องและตายอย่างทารุณซ้ำๆ จนกูหลอนไปพัก ต้องถูกส่งไปบำบัด แต่ก็แค่นั้น กูเลยหาทางออกโดยการทำร้ายคนอื่น ทำยังไงก็ได้ให้ลืมความทรงจำเก่าๆ สุดท้ายพอหลับตา มันก็เกิดขึ้นอีก ไม่อยากจะยอมรับว่านั่นคือโทษที่กูควรได้รับ มันคงโกรธ เกลียด ไม่ให้อภัยกู ถึงได้ลงโทษกูแบบนี้”มันพูดเสียงขื่น เอามือลูบหน้าเหมือนอยากจะลบให้หายไป
“ไม่หรอก กูว่า เขาไม่ได้เกลียดหรือไม่ให้อภัยมึง เขารักมึงมาก เขาเลยมาเตือนมึงให้เลิกทำชั่วมากกว่า”ผมตบไหล่พูดปลอบมันที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาผม
“มึงคิดแบบนั้นเหรอ”มันถามออกมา ผมพยักหน้า
“เพื่อนยังไงก็ไม่ทิ้งกัน ถ้าเป็นเพื่อนตาย และยิ่งเป็นคนรักด้วยแล้ว ไม่อยากเห็นคนที่ตัวเองรักทำเรื่องไม่ดีหรอก และถึงทำไปแล้วก็พร้อมจะให้อภัยเสมอ ถ้ากลับตัวกลับใจ มึงลองดูก็ได้ ไม่เห็นผลวันนี้ แต่สักวันหนึ่งมึงจะเห็นเขายิ้มให้อีกครั้งด้วยความรักที่มีให้มึงเสมอ”ผมยกยิ้มบอกมันตามความคิดของตัวเอง มันมองเหมือนไม่เชื่อ ก่อนจะยิ้มมุมปาก
“กูเห็นมึงครั้งแรก บอกตามตรง ว่าอยากได้ ทำยังไงก็ได้ กูต้องเอามึงมาเป็นเมียให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นวิธีอะไรก็ตาม แม้แต่ข่มเหงมึง แต่รู้ไหมพอกูทำแบบนั้น ภาพไอ้เตก็ลอยซ้อนมาทับ ทำกูชะงักทุกที น่าแปลกกูทำกับคนอื่นๆไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย ยิ่งมึงขัดขืนดิ้นรน ถลึงตาใส่ สู้อย่างไม่คิดชีวิต ยิ่งทำให้กูเห็นมันในตัวมึงมากขึ้น จนกระทั่งไอ้เฮียยื่นมือเข้ามาช่วย กูรู้สึกเหมือนถูกแย่งชิงความรู้สึกบางอย่างที่มันเริ่มกลับมาไปจากอก ยิ่งรู้ว่ามึงเป็นเมียมัน ก็ยิ่งทำให้กูอยากแย่งคืน พาลเกลียดขี้หน้าไอ้เฮียไปซะทุกเรื่อง เกลียดที่มันเหนือกว่าทุกอย่าง ทั้งที่มันไม่เคยเห็นกูอยู่ในสายตาเลยนะ แต่กูก็เกลียดที่มันเอามึงไป และยิ่งเกลียดเมื่อรู้ว่ามึงมีใจให้มัน แต่ก็มันอีกนั่นแหละพูดให้กูคิดเรื่องมึง”มันพูดถึงตอนที่ครั้งแรกและอีกหลายครั้งที่มันทำกับผม ในตอนนั้นผมเกลียดมันมาก มากกว่าอะไรทั้งหมด เรียกว่า เกิดมาไม่เคยเกลียดใครเท่านี้มาก่อน
“กูไม่ขอให้มึงเลิกเกลียดกูหรอกนะ แต่กูขอโอกาสแก้ตัวก่อนจะไม่มีโอกาส ขอดูแลมึงในนี้จนกว่ามึงจะออกไป”มันพูดต่อเสียงทุ้ม แต่สีหน้าแววตาจริงจัง และ ดูจริงใจกว่าทุกครั้ง
“ทั้งที่กูเกลียดมึง มึงก็จะดูแลกูเหรอ”ผมถามมันกลับเสียงเรียบ
“ใช่ กูยอมให้มึงทุกอย่าง ถึงความเกลียดจะไม่หายไปจากใจมึง กูก็จะดูแลปกป้องมึงด้วยชีวิต”มันตอบกลับอย่างไม่หยุดคิดแม้แต่วินาทีเดียว
“กูไม่ใช่คนสำคัญของมึง จะมาดูแลปกป้องยกชีวิตมึงให้กูทำไม”ผมพูดแต่เบือนหน้าหนีสายตามัน อยากจะตอกหน้ามันว่า กูไม่ใช่ตัวแทนแฟนเก่ามึงสักหน่อย แต่ดูจะทำร้ายจิตใจเกินไป อย่างน้อยคนที่ถูกกล่าวถึงก็จากโลกนี้ไปแล้ว
“กูให้เพราะมึงคือมึง ไม่ใช่เพราะมึงคือใคร”
ประโยคที่เอ่ยออกมาราวกับรู้ว่าใจผมคิดอะไร ทำให้หันกลับมามองหน้าและสบตาอีกครั้ง
-
“กูไม่ได้หวังว่าสิ่งที่ให้จะไปทดแทนให้มึงหายเกลียด ไม่ได้หวังให้มึงเห็นว่ามีค่า สูงส่ง หรือ คู่ควร จะได้รับ ไม่หวังอะไรเลยเพราะกูไม่ควรได้รับสิ่งนั้นจากมึงอยู่แล้ว”มันพูดเหมือนตัดพ้อ น้อยใจ ดูถูกตัวเอง ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงถุยน้ำลายรดหน้าและเดินเอาหูหนีจากมันไปแล้ว ไม่เสียเวลาฟังหรือแม้แต่จะเอาตัวเองเข้าใกล้มันด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้ผมกลับฟังด้วยความรู้สึกว่า กูไม่ได้คิดแบบที่มึงพูดนะ รู้สึกผิดที่เห็นสีหน้าเศร้าๆ ตาล่ะห้อยพอกับปากของมัน เก็บรายละเอียดมันอีกแล้ว กำลังจะพูด มันก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
“มึงพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าถ้ากลับตัวกูจะได้เห็นรอยยิ้มด้วยความรักอีกครั้ง ช่วยให้โอกาสกูหน่อยนะ รัน”เสียงอ้อนวอนขอโอกาสจากผม ถ้าผมไม่ให้มันจะคุกเข่าแล้วบอกว่า จะไม่ลุกขึ้นจนกว่าจะได้ยินคำว่าให้โอกาสจากปากผม หรือเปล่าวะ คิดให้ขำแต่กูขำไม่ออกเลยเมื่อเจอไอ้เข้มเวอร์ชั่นนี้เข้าไป มันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ไม่รู้อะไรทำให้มันเปลี่ยน คนสำคัญของมัน หรือ ผม แล้วทำไมผมต้องเปรียบเทียบตัวเองกับคนตายไปแล้ว ไม่ดีเลย เหมือนผมกำลังอิจฉาคนที่เคยได้รับมาก่อน
“มึงยังไม่ต้องให้ตอนนี้ก็ได้ กูจะพิสูจน์ตัวเองให้มึงเห็น ว่าสมควรจะได้”ตั้งแต่พูดได้ แม่ง พูดไม่มีหยุด ไม่คิดจะให้กูพูดมั่งหรือไง ผมจิ๊ปากพูดเสียงดังใส่มัน
“มึงรู้ได้ไง ว่ากูไม่ให้”
มันมองผมอย่างตะลึง ในขณะที่ผมยังไม่รู้ว่าตัวเองโพล่งอะไรออกไป ก่อนมันจะฉีกยิ้มกว้าง
“มึงให้กูแล้ว มึงอนุญาตแล้ว”มันพูดเสียงตื่นเต้น ดีใจ
“ไอ้สัด มึงพูดเบาๆก็ได้ แล้วกูให้อะไร”ผมด่ามันพร้อมถาม ตาก็มองรอบข้าง เป็นใจอีกแล้ว สองต่อสอง
“ก็มึงพูดเมื่อกี้ว่า ให้โอกาสกูดูแลมึงไง อะไรวะ ลืมง่ายจัง”มันทวนคำพูดมีตำหนิทิ้งท้าย
“กูแค่ถาม ยังไม่บอกว่าให้สักหน่อย”ผมนึกได้พูดกลับใส่มันที่หน้าหงอยลงไปอีกแล้ว
“ไม่เป็นไร กูรอได้ ไม่บังคับมึงหรอก ถ้าต้องได้มาด้วยความไม่เต็มใจ มันก็สูญเปล่า แต่กูจะทำตามที่พูดแน่นอน”ตัดพ้อกูอีกแล้ว ดูทำหน้าเข้าสิ ไม่เหมาะกับหนังหน้ามึงเลย
“มึงนี่มัน สำบัดสำนวน ฉิบหาย ดูละครมากไปหรือเปล่าวะ”ผมพยักหน้าพูดเหน็บมันอย่างหมั่นไส้
“กูพูดจากใจ ไม่เคยพูดอะไรน่าอายแบบนี้กับใครมาก่อน”มันตอบจริงจัง ซะจนผมเหวอ กูพูดเล่นเอง แล้วมึงรู้สึกอายเป็นด้วยกับเขาด้วยเหรอ แม้แต่กับ เอาอีกแล้ว เปรียบอีกแล้ว เดี๋ยวกูว่าได้มาเข้าฝันกูแน่
“แม้แต่ เต ก็ไม่เคย”
นั่นไง พูดอย่างรู้ว่าใจกูคิดอะไรอีกแล้ว ไม่ได้คิดเปล่า เต้นแรงอีกต่างหาก ผมไม่รู้จะทำยังไง เลยพูดออกไปเพื่อให้ใจเต้นน้อยลง
“กูก็ไม่เคย ฟังคำพูดน่าอายแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน”
ผมไม่รู้ว่า ใจมันเต้นแรงแบบผมหรือเปล่า ผมรู้แต่ว่า ตอนนี้ ไอ้เข้ม หน้าแดง ตัดกับผิวดำแดงจนเห็นได้ชัด แสดงว่ามันอายเป็นเหมือนกัน แล้วก็เงียบกันไปอีก ผมมองมันอีกครั้งอย่างชั่งใจว่า ผมจะลองเชื่อใจและให้โอกาสมันพิสูจน์ตัวเอง ในเมื่อมันพูดขอผมด้วยตัวเองแล้ว ผมจะไม่ถามว่าทำไมต้องเป็นผม
“ไอ้เข้ม”ผมเรียกมันให้หันกลับมามองหน้า
“ถ้ามึงไม่ได้หวังอะไรจากกู กูก็ไม่ได้หวังอะไรจากมึงเหมือนกัน กูก็คนเดินดินธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้วิเศษไปกว่าใคร รวมถึงมึงด้วย ความเป็นคนเราเท่ากัน”
“ส่วนเรื่องโอกาส มึงอย่าขอเลย”มันมองผมด้วยสีหน้าผิดหวังทันทีที่ผมพูดจบ
“นับจากวันนี้”
“มึงกับกู”
มันทำหน้าเหมือนทนฟังอีกไม่ได้
“เป็นเพื่อนกัน”
และหน้ามันก็เปลี่ยนอีก เมื่อผมพูดจบ
“กูให้มึงได้แค่นี้ ถ้ามึงไม่รับ ก็”ผมพูดพร้อมกับจะลุกขึ้น มันดึงแขนผมเอาไว้ก่อน
“รับ กูรับ มันยิ่งกว่ามึงให้โอกาสกูอีก ขอบใจ ขอบใจนะ รัน”มันพูดพยักหน้ารัวเร็วๆ ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“เพราะฉะนั้น ก็ช่วยกันดูแล ช่วยเหลือ ไม่ต้องแบกรับไปคนเดียวหรอก เข้าใจไหม”ผมยกยิ้มให้มันในตอนท้าย
“เข้าใจ แต่”มันพยักหน้า
“แต่อะไรอีกวะ มึงนี่เยอะจริงๆ”ผมขมวดคิ้วใส่มัน
“อะไรที่กูพูดออกไป กูขอทำตามเดิมแล้วกัน สัญญา ว่าจะไม่ทำให้มึงอึดอัด”มันยังยืนยันจะทำตามที่พูด
“เออๆๆ”ผมเลยตัดความรำคาญ มันจะได้ไม่พูดอีก
“กูจะทำให้ดีที่สุด เผื่อว่าสักวัน กูจะได้รับรอยยิ้มของความรักอีกครั้ง”
แล้วมันก็พูดอีกจนได้ แต่ทำไมมึงต้องมองกูด้วยสายตาหวานเยิ้มด้วยวะ
“เอาล่ะๆ ไหนมาดูสิ หมอให้ยาอะไรมึงมาบ้าง กูเห็นเขาพูดมึงไม่สนใจเลย”ผมเปลี่ยนเรื่อง ไปสนใจเรื่องยาแทน และหยิบจากมือมันมาดูซะเอง
“มึงก็กินตามฉลากที่เขาบอก กินให้หมดด้วยล่ะ ไม่ใช่หายเจ็บก็ไม่แดกต่อ”ผมดูก่อนจะคืนให้มัน ที่หยิบขึ้นมาพลิกดู
“กินยังไง”มันเงยหน้ามาถาม
“ควาย มึงก็หยิบออกจากซอง มายัดใส่ปากตามด้วยน้ำ ก็จบแล้ว”ผมว่ามันกับคำถามที่ไม่ควรถาม เรื่องง่ายๆ
“กูรู้ แต่กูจะกินเวลาไหน ยังไง”มันรู้ แต่เสือกถามต่ออีก
“มึงก็อ่านดูสิ เขาก็เขียนบอก อะไรวะ ไม่เคยแดกยาหรือไง”ผมจิ้มๆบนซองยา ส่ายหน้าเอือม ยังไม่ทันไรกูเริ่มเอือมมึงและ
“เคย”
“แต่”
มีแต่อีกแล้ว
“กูอ่านหนังสือไม่ออก”
กลายเป็นกูที่อึ้งแทน มองหน้ามันที่แสดงความหงอยบ่อยเหลือเกิน และก็ทำให้กูรู้สึกผิดอีกแล้ว
“กูลืมไปหมดแล้ว ว่าอ่านและสะกดยังไง”มันพูดต่อ พอเถอะอย่าตอกย้ำกูอีกเลย แค่นี้กูก็รู้สึกแล้ว
“แล้วที่ผ่านมา มึงทำงานได้ยังไง”แต่ก็อดจะสงสัยไม่ได้ ถ้ามันไม่พูดผมไม่รู้เลย ว่าไอ้เข้มที่ดูฉลาด โหดเหี้ยม ฆ่าคนอย่างเลือดเย็น ทำงานให้นายไม่เคยพลาด แต่มันกลับอ่านหนังสือไม่ออก
“กูฟังและก็จำเอา มึงอ่านตัวนี้สิ”มันบอกและชี้ให้ผมอ่าน
“หลังอาหาร”ผมออกเสียง
“ตัวนี้อ่านว่า หลังอาหาร แต่กูไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร สะกดยังไง เขียนก็เหมือนกัน กูใช้วิธีเลียนแบบคล้ายวาดรูปเอา แต่ก็อ่านไม่ออกอยู่ดี ครึครึ”มันพูดอย่างตลกตัวเอง แต่ผมไม่ขำสักนิด
“กูขอโทษนะ”ผมพูดแผ่วเบา
“เฮ้ย ขอโทษทำไมวะ”มันถามหน้าขำๆ
“กูว่ามึงว่า ควาย ไง กูไม่ได้ตั้งใจ กูนึกว่ามึงแกล้งกวนตีนกู”ผมพูดกับมันพร้อมกลั้นเสียงที่เกือบสะอื้นเอาไว้
“ก็มึงไม่รู้นี่หว่า”มันยิ้มน้อยๆ วันนี้มันยิ้มจนผมนับไม่ทันแล้วว่ายิ้มกี่ครั้ง ยิ้มแบบไหนบ้าง ผมพยักหน้า
“เออ แล้วเมื่อวานมึงรู้ได้ไง ว่าเป็นเอกสารให้มึงเซ็นรับความผิด”ผมอดจะแปลกใจในตัวมันไม่ได้อีกแล้ว
“มันพูดออกมาเอง แต่ถึงไม่พูดกูจำได้”มันบอกตามตรงและใช้วิธีเดิม
“แต่มันเยอะนะโว้ย ไม่ใช่แค่ไม่กี่ประโยค”ผมถามมันต่ออีก ไม่น่าเป็นไปได้
“เพราะอ่านไม่ออกนี่แหละ กูเลยขโมยเอกสาร มาให้ลูกน้องอ่านให้ฟัง แต่พวกมันไม่รู้หรอก นึกว่ากูขี้เกียจอ่าน และกูก็จำว่าฉบับไหนคือเรื่องอะไร อีกอย่างกูดูท่าทางการแสดงออกพวกมันด้วย ก็คิดไว้ก่อนต้องไม่ดีแน่ แต่ก็มีผู้คุมที่ดีบางคนที่เขารู้ว่ากูอ่านไม่ออก เขาจะอ่านให้กูฟังก่อนเซ็นรับทุกครั้ง กูจำและเขียนชื่อตัวเองได้แค่นั้น นี่มึงรู้ไหม ลายเซ็นกูไม่เคยเหมือนกันเลยสักครั้ง กูมั่วไง กว่าผู้คุมจะรู้กูก็เซ็นเป็นร้อยฉบับแล้วมั้งตั้งแต่ติดที่นี่ ฮ่าๆๆๆๆ”มันหัวเราะปิดท้าย ไม่รู้ขำตัวเองหรือขำผู้คุมที่ไม่เคยตรวจสอบ ผมเป็นผู้คุมก็คงไม่มีเวลามานั่งดูหรอก นอกจากจะสำคัญจริง
“สัด มึงนี่กวนตีนจริง ครึครึ”ผมด่าและหัวเราะมันบ้าง มันก็ยักไหล่ มองซองยาและอ่านทวนอีกครั้ง
“ยาซองอื่นก็เหมือนกัน กินหลังอาหารทั้งหมด และถ้ามันกินก่อนอาหารล่ะ มึงจะรู้ได้ไงวะ”ผมบอกมันอีกครั้ง แต่ยังไม่วายมีปัญหาถามมันให้หายสงสัย
“กูก็ดูว่า มันเขียนไม่เหมือนไอ้หลังอาหารไง มันคงไม่เขียนเหมือนกันหรอกมั้ง ใช่ไหม”มันแสดงความฉลาดที่ผมอดจะทึ่งไม่ได้ แต่ก็ยังดูไม่แน่ใจเท่าไหร่
“อืมๆ เอาอย่างนี้นะ ถ้าอันไหนมึงไม่แน่ใจ ก็ถามกูก่อน”ผมพยักหน้าก่อนจะเสนอความช่วยเหลือในเบื้องต้นให้มันไปก่อน
“อืม กูไม่กล้าถามใครหรอก อายเขา”มันยอมรับว่าอายอีกแล้ว
“แล้วไม่อายกูหรือไง”ผมเลิกคิ้ว
“ก็ มีบ้าง”มันก้มหน้าตอบอ้อมแอ้ม
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”ผมหัวเราะกับท่าทางมัน อยากจะทำคลิปไว้ดูจริงๆ แต่คิดอีกที ดูคนเดียวดีกว่า มันเอามือเกาหัวยิ้มแหยๆ
“รัน”มันเรียกผมที่เดินนำหน้ามัน หลังจากลุกจากตรงนั้นแล้ว
“อะไร”ผมหันไปมอง
“มึง หัดให้กูอ่านและเขียนหน่อยสิ เอาที่จำเป็นๆก็ได้ เผื่อมึงออกไปแล้ว กูไม่รู้จะถามใคร อีกอย่าง”มันขอให้ผมสอนอ่านและเขียนให้ ซึ่งหนักใจพอสมควร ว่าจะเริ่มตรงไหนก่อนดี แต่ดูหน้ามันแล้วก็ปฏิเสธไม่ลง แล้วอีกอย่างที่มันพูดคาไว้คืออะไรวะ
“กูอยากเขียนจดหมายไปหามึง”
ผมมอง ไอ้เข้ม ที่ตอนนี้เป็น ไอ้โข่ง ไปเรียบร้อยแล้ว
“และถ้ามึงจำไม่ได้ล่ะ มึงจะเขียนได้ยังไง เกิดมึงนึกไม่ออกจริงๆ แบบสมองมึงฝ่อไปแล้ว”ผมพูดขำๆ แต่ในอกตื้อไปหมด
“อืม ทำไงเหรอ”มันทำท่าคิด ก่อนจะนึกออก
“กูก็จะวาดรูปแทนไง”
เป็นคำตอบที่นึกไม่ถึงจริงๆ
“แล้วกูจะรู้ได้ไงล่ะ ว่ามึงรู้สึกยังไง”ผมถามมันอีกไม่ได้สงสัยแล้ว แต่อยากต่อปากต่อคำกับมัน จนกว่ามันจะจนมุม
“ก็ถ้ากูเหงา กูก็จะวาดภาพหน้าตัวเองหงอยๆ และถ้ากูมีความสุขก็ยิ้ม ไง ไม่เห็นจะยากเลย กูวาดรูปเก่งนะโว้ย”มันบอกราวกับเป็นเรื่องง่ายๆ ยอตัวเองไปด้วย ผมไม่ได้สนใจท่าทางนั้น กลับถามมันด้วยคำถามที่อยากรู้ว่ามันจะวาดยังไง
“ และ ถ้าคิดถึง ล่ะ”
มันมองหน้า พูดออกมาอย่างไม่เสียเวลาคิด
“กูก็จะวาดตัวเองนั่งมองท้องฟ้า ที่มีมึงอยู่บนนั้น”
ผมหันหลังกลับทันที ซ่อนน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างมากมาย ไม่คิดว่าจะต้องมาร้องไห้ให้มัน ให้ไอ้คนที่ผมเกลียดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่ความรู้สึกนั้นมันแค่ เคยเกลียด ตอนนี้มันหายไปอยู่ซอกไหนแล้วก็ไม่รู้
“บางที อาจจะมีรูปหัวใจ ติดไปด้วยก็ได้”
มันพูดออกมาอีก ทำเอาผมชะงักเท้า ถามออกไปเสียงสั่นๆ
“ทำไมล่ะ”
“ก็มันจะได้ครบ”
“ครบอะไร”
“รัก และ คิดถึง”
“ได้ใช่ไหม”
“ห๊ะ อะ อะไร”
ผมมัวแต่จมอยู่กับความหมายที่มันบอก ไม่ได้ฟัง ว่ามันถามอะไร
“ก็ รักและคิดถึงไง กูเคยเห็นเวลาที่ลงท้ายจดหมาย มันใช้กับเพื่อนได้ ถ้ากูจำไม่ผิดนะ”มันมองหน้าผมประมาณว่ากูพูดถูกใช่ไหม มึงพูดถูก แต่กูเสือกตีความหมายไปอีกทางในตอนแรก
“อืม”เลยตอบมันแค่นั้น ก้าวเท้าเดินต่อ เสียงมันก็ยังตามหลังมาติดๆ
“ที่จริง กูว่าโทรศัพท์มันคงจะง่ายกว่า แต่มันติดที่ กูจะเอาตังค์ที่ไหนไปหยอดวะ ถ้าไปใช้ห้องผู้คุมทุกวันก็คงจะไม่ได้ เพราะไม่มีเหตุจำเป็น”มันยังคิดถึงเรื่องจะติดต่อผมยังไงให้ง่ายที่สุด ผมส่ายหน้ากับความพยายามของมัน แต่ปากกับอมยิ้ม
“กูว่ามึงอย่าเพิ่งไปนึกถึงวันนั้นเลย ฉิบหาย อีกตั้งสามปี”ผมหยุดความคิดในอีกสามปีข้างหน้าของมันเอาไว้ก่อน
“แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ เหลือวิธีเดียว”มึงไม่ได้ฟังกูเลยใช่ไหม ก็ได้ กูจะฟังวิธีสุดท้ายของมึง ผมหันไปมองหน้ามัน
“มึงมาหากู”
O_O
“ดีไหม เพราะยังไง กูก็ไม่ได้ย้ายไปไหนอยู่แล้ว”มันยังมีหน้าเสนอความคิดอันชาญฉลาด
“ไม่ดีโว้ย ไอ้สัด”ผมหุบปากได้ หันหลังพูดเสียงดังเดินหนีมันเร็วๆ
“กูคิดเผื่อไว้ก่อน”มันเดินมาย้ำอีก
“หยุดคิด มึงคิดอีก กูจะไม่พูดกับมึง”ผมหันไปชี้หน้าสั่งและขู่มัน ซึ่งได้ผลมันเดินตามเงียบกริบ กลายเป็นผมที่คิดแทนมัน
‘กูจะรับไว้พิจารณาก่อนแล้วกัน ถ้ามันเป็นวิธีสุดท้ายที่เหลืออยู่’.
.
.
.
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาสองอาทิตย์ เหตุการณ์ในเรือนจำกลับมาเป็นปกติ ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น ผู้คุมถูกเปลี่ยนหน้า พอกับ พัศดี ที่เปลี่ยนใหม่ แต่ดีขึ้นกว่าเดิม พวกไอ้ดำก็ไม่มายุ่ง เรียกได้ว่า เดินสวนกัน เหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน ดูมันหงอด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ ถามไอ้เฮียมันก็คงไม่บอกอยู่ดี แต่ก็ดีแล้ว ผมขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป เอาเวลาที่เหลือทำความดีซะดีกว่ามาแก่งแย่งความเป็นใหญ่ไม่ถูกที่
แต่ที่เปลี่ยนแปลงเห็นได้ชัด ชัดมาก คือ เรือนนอน ที่ผมประจำอยู่ มีนักโทษมาอยู่ใหม่ แต่หน้าเดิม ผมไปไหนมันไปนั่น แทบไม่ต้องหยิบต้องจับอะไรด้วยซ้ำ แม้แต่เข้าห้องน้ำ มันก็ยืนเฝ้าหน้าห้องซะจนผมต้องขมิบไปซะทุกอย่าง ไล่มัน มันก็เดินไปตดไม่ทันเสียงหาย มันก็วกกลับมายืนที่เดิมอีก อาบน้ำมันก็ให้ผมชิดริมสุด โดยมันยืนจังก้าท้าทุกสิ่งทุกอย่างบังผมอีกที แต่มันเองนั่นแหละเหลือบตาแม่งทุกครั้ง พอด่า มันก็บอกว่า
‘จะได้ชินเอาไว้ เห็นบ่อยๆก็ไม่คิดอะไรแล้ว’
ดูเหตุผลมัน ฟังขึ้นมาก มึงไม่คิด แต่ไอ้นั่นมึงเหมือนจะไม่เชื่อฟัง ดูแข็งข้อตลอด จนกูต้องตบด้วยขัน ถ้ายังไม่เชื่อฟัง กูจะตบแม่งให้หักไปเลย
เป็นอย่างนี้ทุกวันทุกวัน สิ่งที่มันขอแลกเปลี่ยน ก็ไม่ยาก สอนครั้งเดียวจำได้เลย แถมเขียน อ่านออกเสียงได้ด้วย คำนั้นคือ
รัน
รัน
คุ้นไหมครับ
ต่อมาพัฒนาขึ้น
รู้จักประยุกต์เอาคำเก่าเขียนร่วมกับคำใหม่ กลายเป็น
รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม สลับกันจนตาลาย เห็นเหมือนเป็นคำเดียวกัน
“แล้วคำว่า”มันเงยหน้าจากกระดาษขึ้นมาถาม อุปกรณ์การเรียน ไอ้เฮียหามาให้ เวลาว่างจากงานที่ทำประจำ ก็มาฝึกเขียน ฝึกอ่าน กันข้างเรือนนอน ตอนแรกไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก มันก็สงสัย และมันก็รู้ด้วยตัวเอง แต่มันก็ไม่ถามหรือหัวเราะไอ้นักเรียนโข่ง มีแต่ช่วยสนับสนุนการศึกษามันอย่างเป็นทางการ
“มึงหยุดไปเลย เร้ารื๊ออีก กูไม่สอน”
ผมชี้หน้าดักคอมันไว้ก่อน ทำเป็นหน้าซื่อหลอกให้กูสอน
“มึงก็สอนมันไปเถอะ ครึครึ”ไอ้ปานชะโงกหน้ามาดู
“มันจะได้เขียนแทรกตรงกลาง ครึครึ”ไอ้โจ๊กลูกคู่ก็ช่วย
“ให้ไปแทรกหว่างขามึงไหมล่ะ ไปไกลตีนกูเลย”ผมด่าพร้อมไล่มัน อยู่มีแต่เสียดแทงกูตลอด
“ไอ้ปาน เขาอยากสอนกันตัวต่อตัว เราก็ไปเถอะวะ”ไอ้โจ๊กกอดไหล่ไอ้ปานพูดยิ้มๆ
“ใช่ เราอยู่เขาเลยกระดากตูด ทำให้พูดสอนคำนั้นไม่ออก ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้ปานทำหน้ากวนตีนพอกับเสียง ก่อนจะหนีรองเท้าผมอย่างไว
“เขียนไป คำอื่น หัดเขียนด้วย เขียนแม่งแต่คำนี้ แล้วอยากจะเขียนจดหมาย”หันมาพาลไอ้โข่ง ตบด้วยสมุดไปสองที
“ก็มันเป็นคำลงท้าย มึงไม่สอนกูเขียน มันก็มีแต่คิดถึง มีแต่คิดถึง โอ้ยยยยยย”มันย้อนกลับมาเป็นเพลง เลยโดนสันสมุดอีกสองโป๊ก และมันก็ดังต่อเนื่อง จนมันเลิกสนใจ เขียนคำอื่นแทน มันก็ไม่เคยไปถามคนอื่นนะ แสดงว่ามันคงเกรงใจผมที่สละเวลาปากเปียกปากแฉะสอนมัน และในบางครั้งก็เมื่อยมือกับมันเหมือนกัน จะอะไร ตัวไหนมันเขียนไม่ได้ ผมก็ต้องจับมือมันลากขึ้นลากลง ห่าราก แล้วบอกวาดรูปเก่ง แค่ตัวอักษรง่ายๆ เสือกเขียนไม่ได้ ไม่อยากจะด่า โง่ เดี๋ยวจะทำหน้าหงอยใส่ให้กูรู้สึกผิดอีก
.
.
.
.
หลังเหนื่อยมาทั้งวัน ได้เวลานอนพักผ่อน ผมสวดมนต์อย่างที่ทำเป็นประจำ ล้มตัวนอน ไอ้โข่งก็ตามติด มันขอให้สอนบทสวดให้มันหน่อย เอาแผ่เมตตาด้วย จะขัดก็บาป มันคงอยากสวดให้คนสำคัญของมัน นั่นไม่ใช่ประเด็น
‘ไอ้เข้ม มึงสวดในใจไม่ได้หรือไง ฉิบหาย คุกนะมึง ไม่ใช่วัด’
‘กูลองแล้ว พอหลับตามันมืด ทำให้กูลืมจนสวดผิดสวดถูก มันต้องออกเสียงด้วยกูถึงจะจำได้’
‘มึงออกเสียงเบาๆก็ได้ ไม่ใช่สวดอย่างกับมีพระสักสิบองค์ อื้อหือ แม่ง กูจะด่าอะไรมึงดีวะ’
ด่าไม่ออก หันไปเพื่อนร่วมคลาส แม่งนอนเอามือกุมท้องปิดปากกลั้นเสียงไม่หวัดไม่ไหว ก่อนมันจะพยักหน้าและทำใหม่ อีกหลายครั้งจนทำได้ นึกแล้วก็ขำจนต้องหันไปมองหน้ามันในความมืดที่หลับไปแล้ว สมุดวางอยู่ไม่ห่างตัว ผมหยิบมาดู หน้าแรก หน้าถัดไป ถัดไป ไม่มีอะไร จนมาสะดุดกับหน้าที่มีภาพคน อดจะขำไม่ได้ที่มันบอกว่า มันวาดรูปเก่ง เก่งจริงๆ ประมาณประถมสี่ได้ ถึงไอ้คนในภาพมันจะจมูกหัก ยิ้มกว้างเกิน ขาก็ลีบ แต่ใครได้ดูก็รู้ มันเขียนกำกับใต้ภาพว่า ‘รัน’
“ขี้เหร่ฉิบหายเลย กู”ผมพึมพำ เปิดไปอีก ภาพไม่ต่างกัน ตัวโตกว่า แขน ขา ก้ามเป็นมัด ไม่ต้องบอกมั้งครับ ว่า ใคร
“ทุเรศกว่ากูอีก”ผมพูดขำๆ ก่อนจะเปิดไปอีก
เป็นพัฒนาการของภาพ เมื่อนำมารวมกัน พร้อมกำกับข้างใต้
เข้ม :L1: รัน
มึงพยายามมาก
กูลืมไป
ว่ามึงเขียนไม่ได้
แต่ วาดได้
วาดได้เหมือนการ์ดมงคงสมรส ฉิบหาย ไอ้เข้ม ฮึ่มมมมมมมมม อยากจะเอาสันสมุดฟาดให้หน้าแหก แต่มันเสือกนอนยิ้มเหมือนหลับฝันดี เลยต้องลดมือลงวางไว้ที่เดิม กูจะทำเป็นไม่รู้แล้วกัน กูคิดผิดหรือคิดถูกวะที่ให้มึงมาใกล้ชิดด้วย อีกสามปี จะมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่า เฮ้อ ทำไมกูต้องมานอนถอนหายใจกลุ้มคนเดียวด้วยวะ ช่างมันเถอะ อยู่ไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ขอให้เป็นไปในทางที่ดีก็แล้วกัน
*********************************************************************************************************************
ปล. กลับมาแล้วจ้า (ใครถามหาแก) กลับมาถึงก็ขอเคลียร์งานก่อนเลย :katai4: เป็นตอนจบของคู่นี้ ผลจะเป็นยังไง อีกสามปีมาดูกัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh:(มุกเดิม) คู่นี้เขาชีวิตรันทดดีเน๊าะ เหมาะกันจริงๆ ไม่ได้แกล้งนะ o18 แต่อยากให้เขามีอะไรมาเติมให้กันและกัน ส่วนตอนหน้าเราจะปิดการปล้นแล้วนะ ติดตามกันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ เจอกันอีกที อาทิตย์หน้านะคะ :bye2:
-
ขอโทษที่ปาดนะคะ
อ่านตอนนี้เเล้วสงสารเตจังเลย ไม่อยากจะนึกถึงเหตุการณ์วันั้นเลย สาสมเเล้วจริงๆที่เข้มทำกับคนพวกนั้น
เเอบร้องไห้ตามเข้มเลย แถมยังสงสารเพิ่มขึ้นอีก :m15:
คิดว่ายังไงก็คงไม่คลาดกันหรอก คุณคนเขียนคงไม่ใจร้ายกับเข้มเนอะ
แต่ว่าตอนรันสอนเข้มอ่าน เขียน หนังสือ น่ารักชะมัด คือไม่เคยมีภาพเข้มมุ้งมิ้งเเบบนี้เลยนะ
แม้เราจะยังเป็นห่วงอนาคตของเข้มว่าจะดูแลรันเเบบไหน แต่ก็คิดว่าอย่างเข้มทำได้อยู่เเล้ว :กอด1:
ขอเป็นกำลังใจเเละติดตามจนตอนพิเศษสุดท้าย จนออกมาเป็นหนังสือเลย อิอิ
:L2: :กอด1:
ปล.ขอถามคนเเต่งเเละคนอื่นๆหน่อยว่า เข้มติดคุกกี่ปีอ่ะ จำไม่ได้ว่าคนเเต่งเคยเขียนบอกไว้มั๊ย แต่ตอนนี้ย้อนกลับไปหา
ยังหาไม่เจอเลย(ไม่เจอหรือไม่มี) ขอบคุณล่วงหน้าค้าบบบบบ
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ชีวิตเข้มมันน่าสงสารเนอะ
เอาใจช่วยเข้ม อีกสามปีมันต้องมีอะไรดีขึ้นซิ
เขียนจดหมายรักบ่อยๆ เดี๋ยวรันก็ใจอ่อนเองแหละ :กอด1:
-
:z13: แปะไว่ก่อน
:katai5:
*************************************
บวก 1 ให้พี่เข้ม คิกๆ
ทำไมตอนนี้พี่เข้มมันได้น่ารักนักนะ ลบภาพเดิมๆออกไปเลย
อีกอย่างไม่บอกไม่รู้นะว่าอ่านหนังสือไม่ได้ เพิ่งมาเอะใจตอน
รันให้ดูซองยานี่แหละ แต่เหมือนมันจะดีมากๆเลยนะที่ได้ครูรันมาสอน
เพราะโอกาสที่พัฒนามันมีเยอะ อิอิ
รออีกสามปีมาดูกัน
ตอนหน้าจะปิดปล้นแล้วหรอ ว้า...........คงคิดถึงแย่เลย
แต่เราจะไม่ลืมแน่นอน
รอตอนหน้าจ้า :mew1:
-
คู่นี้เขาเรียกเป็นตำนานรักในคุกของแท้ 5555555
ขอบคุณคนเขียนค่าา
กอดสามทีแรงๆ อิอิ
-
โอ๊ยย เข้มน่ารักเน๊อะ :m1: เรื่องในอดีตของเข้มทำน้ำตาซึม :impress3:
รันก็ปากแข็งใจแข็งจ๊างง สงสารเข้มเถอะนะ :mew2:
อ่านเขียนไม่ได้ก็ยังวาดรูปแทนความในใจได้ :L1: โง๊ยย น่ารักว่ะ :m3:
:L1:....คนเขียน :mew1:
-
อร๊ายยยย!!!
น้องรันกรุณาอย่าใจแข็ง เห็นใจคนหล่อ เข้ม ชีวิตรันทด โดยด่วนเถอะคร่าาา :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mc4:
น้องรันเข้ม คู่นี้น่าสงสารที่สุด
ทำเราน้ำตาไหลเลย
อยากจะฮาเข้มตอนน้องรันสอนหนังสือ
แต่ฮาไม่ออก สงสารอ่ะ :m15:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
o7 อ่านตอนนี้แล้วสงสารเข้มขึ้นมาเลย เลเวลความน่าสงสารเต็มแม็กซ์
รันก็ใจอ่อนยอมคบมันไปเถอะ จะหาคนที่รักเราได้ขนาดนี้น่ะมันยากนะ
เข้มสู้ๆ รันกำลังจะใจอ่อน :ped149:
ชูป้ายไฟเชียร์ เข้มXรัน
-
เข้มน่ารักสุดๆๆๆๆๆ :-[
-
อ่าาาา ตอนนี้เรียกน้ำตาได้ไหลพรากกกกกกกกกก :mew4: :mew4:
หวังว่านะ คนทำผิดไปแล้วก็ชดใช้กรรมกันไปแต่อย่างน้อยเมื่อสำนึกผิดและทำความดีก็จะได้ความดีตอบแทนด้วย ไม่สายเราเชื่อว่าเข้มรัน สักวันวันนั้น จะมีรอยยิ้มของความรักประดับอยู่บนใบหน้่าของทั้งคู่
-
:o12: :o12: ชีวิตรันทดมากเข้ม ร้องไห้ตามเลย
-
สนุกกกกกกกกกมากอ่ะ อยากรู้จริงๆๆๆๆๆว่าอีก 3 ปี เข้มกับรันจะหวาน มัน ฮา กันขนาดไหน
เฝ้ารอเฮียกับหนูตอนหน้าต่อไปค่ะ แต่ฟังว่าจะจบการปล้นแล้วแอบเศร้าซึมลึกไม่ได้
หายคิดถึงไปได้มากเลยค่ะสำหรับตอนนี้เพราะจัดให้ยาวมาก ขอบคุณนะค้าาาาาาาา :L2: (แต่ตอนนี้เริ่มคิดถึงอีกแล้ว อยากอ่านต่อ55555)
-
เข้มเป็นคนฉลาดนะ แต่น่าสงสารมาก อ่านตอนนี้น้ำตาไหลพรากเลย รันกับเข้มต้องดูแลกันดีๆ นะ
-
น่ารักเกินไปนะเข้ม
มาดนักโทษอันโหดเหี้ยม
หายไปเลยตอนนี้ 55
-
ปมอยากรู้คับว่า พี่เถื่อนเข้ม(โข่ง)ผมจะได้ออกมาโซเดมาคอมกับรันอะป่าวง่ะ รอสิบปีไม่ไหวเด้อให้นายช่วยไหมมมม :katai1:
-
กอด คู่นี้น่ารักอย่างไม่น่าเชื่อ เอาใจช่วยและเชียร์เข้มนะ
อยากอ่านต่อเลยอะ โอยๆๆๆ
รออ่านนะคะ
-
3 ปี รอนานอะ :z10: เข้มก็น่าสงสารเนอะ
-
ชอบ เข้มรัน มากกกก
เศร้า โหด ฮา ครบเลยตอนนี้ ตอนฮานี่ฮาเอาจริง เอาจังมาก :m20:
อยากตามติดเข้มรัน อีกสามปีจัง
-
เข้ม รัน คืบหน้าไปมาก สงสารเข้มจัง สู้ต่อไป :a2:
-
น้ำตาซึมไปกับชีวิตพี่เข้ม :monkeysad:
น้องรันอย่าใจแข็งกับพี่เข้มหลายเด้อ
:กอด1: :L1: :pig4:
-
อือหื้ออออออ คู่นี้รักรันทดจริงๆ แต่เข้มน่ารักอ่าาาาาา ไม่คิดเลยว่าจะมีมุมแบบนี้ :katai2-1:
เรื่องนี้เตกับพี่เสก น่าสงสารสุดแล้วเนี่ย :sad4:
-
สู้ๆนะเข้ม ไม่น่าเชื่อว่าเข้มจะมีมุมแบบนี้
เชื่อว่าไม่เกินปีหรอก รันจะต้องใจอ่อน(กว่านี้)แน่ๆ
อยากอ่านเฮียกับหนูบ้าง
คิดถึงหนูมากเลยย :mew2:
-
อืม.. เข้มแกพยายามมากอะ ซักวันรันมันคงสอนคำนั้นให้แกเองแหละ!! :)
-
ให้โอกาสเข้มมันนิดแล้วกันนะรัน คนที่คิดได้อย่างเข้มจะได้มีกำลังใจทำดีต่อไป ^^
-
ชีวิตของเข้มก็น่าสงสารนะ
รันรับรักเข้มเถอะ
-
โอ๊ยบอกตรง ฟิน กับเข้มลุคนี้มาก เด็กโข่ง อีกสามปี หุหุรันไม่น่าจะรอด 24 ชม ขนาดนี้
คิดถึง หนู เบียร์ สิบ รัน เฮีย ออกมาเจอกัน อิอิ เข้มออกหลังรันอีกหวังว่าเข้มจะได้ลดหย่อนออกมาพร้อมกันนะ
มันสนุกโคตร ๆ ครบรส เป็นนิยายที่ต้องบอกว่าดีมาก สำหรับเรา รอตอนพิเศษพร้อมติดตามผลงานอื่น ๆ ทุกเรื่อง
-
ชีวิตเข้มน่าสงสารมากเลย
อยากอ่านคู่นี้ออกจากคุกแล้วใช่ชีวิตคู่ร่วมกัน จัดให้หน่อยนะคนเขียน
-
ร้องไห้เลย :monkeysad: สงสารเข้ม ชีวิตที่มีคนสำคัญแค่คนเดียวในชีวิตแต่เพราะตัวเองทำให้เขาต้องตาย T T
เพิ่งเค้าใจว่าจริงๆ เข้มเป็นคนที่มุ้งมิ้งเก่งไม่แพ้เฮียเลย เป็นเด็กโข่งให้รันคอยสอน
อยากให้อีกสามปีต่อมาเข้มจะได้รอยยิ้มและความรักจากรัน
โอ๊ย ชอบมากกกกกกกกกก
คิดถึงเฮียกับหนูด้วย จุ๊บๆ
-
เข้มรันนี่ก็โรแมนติกอยู่นะ ชอบบบบๆ :mew1:
-
:z2: เข้มเด็กกว่ารันเหรอ ไอ้เราก็เข้าใจว่ารันเด็กกว่า
คู่นี้เค้าไม่เหมือนที่คิดไว้เลย เรานึกว่าจะออกแนวเหมือนนายแต่เข้มมันแอบน่ารักกว่านายเว้ยเฮ้ย :hao3:
แอบฮารันนะ ตกลงคือก็หวั่นไหวไปแล้วแต่ปากแข็งไปงั้น
-
อ่านแล้วก็เศร้ากับชีวิตเข้ม เด็กเร่ร่อนทุกวันนี้ชีวิตก็คงไม่ต่าง แต่มาใจหายก็ตอนที่บอกว่า ตอนหน้าปิดการปล้น o22อ่ะ จบแล้ว ตกใจเลย ยังอยากอ่านอยู่เลย :ling1:
-
เข้มน่ารักมาก รันใจอ่อนซะทีนะ :o8:
-
พี่เข้มก็มีมุมน่ารักนะ ปกติเห็นแต่มุมโหด 55555
น้องรันก็อย่าใจแข็งนักเลย เด็กโข่งเค้าออกจะน่ารักขนาดนี้ :hao6:
-
ยิ้มทั้งที่นำ้ตาซึม มันหลายอารมณ์ในตอนนี้และรู้สึกว่าเข้มมันน่ารักดีทำให้รันเปิดใจ โอ้ยฟิน~
-
พี่เข้มกลับตัวแบบ 360 องศา
ความรักทำให้คนเปลี่ยนแปลงได้ถึงขนาดนี้
สงสารเต เห็นใจเข้ม :hao5:
-
ชีวิตเข้มโคตรน่าสงสารเลยอ่ะ TT
รันช่วยเข้มด้วยนะ
555555555555
คู่นี้น่ารักดี
-
สงสารเข้มมมมมมมมมมมมมมม :sad4: :sad4: :sad4:
:hao5:ชีวิตมีเรื่องดราม่าเยอะเกิ๊นนน
คนเราไม่ควรดูกันแค่ภายนอกจริงๆ
โดยพื้นฐานแล้วเข้มก็เป็นคนอ่อนโยน หวังว่าจะได้รอยยิ้มจากความรักเร็วๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
อรั้ยยย!! ลองเปิดใจ อิอิ
-
สะเทือนใจเรื่องเตมากอ่ะ o22 แต่แบบ...ตอนนี้เข้มน่ารัก :o8:
ขอบมากคุณนะครับ :pig4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เตนายโคตรน่าสงสารเลย
เข้มชีวิตรันทดอ่ะ อ่านแล้วน้ำตาไหล :sad11:
แต่บทจะน่ารักก็น่ารักมากเลยอ่ะ เข้ม :m3:
มาดมือปืนโรคจิตหายไปแบบนึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ :laugh:
ขอให้คู่นี้ได้มีความสุขเหมือนคู่อื่นๆเขาเร็วๆทีเถอะ
แอร๊ย!!! ตอนหน้าเฮียกับหนูจะมาแล้ว
แต่เสียดายที่มันจะเป็นตอนจบของเรื่อง
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ :กอด1:
-
ปิดการปล้น!
ไม่ได้นะ!
แล้วของพ่อนกล่ะคะคนเขียน ไม่มีต่อเหรอคะ T-T
-
สะเทือนใจเรื่องเข้มกับเต
:mew4: :mew4:
รันน่ารักอ่ะ ใจอ่อนให้เข้มเยอะนะ
ค่อยๆ เป็นค่อยๆไป อีก3ปีอะไรก็เกิดขึ้นได้
-
สงสารเข้มง่ะ!!!
แต่ไม่เป็นไรเนอะ มาเริ่มใหม่กับหนูรันของเราดีกว่า
สู้ๆๆๆๆ เอาใจช่วยตอนนี้หนูรันก็ใจอ่อนให้เยอะแล้ว
ปล.ทำไมมีแต่คนจ้องจะทำร้ายพวกเฮียฟ่ะ อย่าให้มีเรื่องอะไรอีกเลย
เฮียจะได้ออกไปหาหนูเร็วๆๆๆๆ
-
อ่านที่เข้มเล่าอดีตแล้วน้ำตาซึมเลยอะ สงสารเตมาก ชัวิตรันทดสุดๆ ขอให้มีความสุขบนสวรรค์ ส่วนเข้มก็นะ มีความสุขได้แล้ว ^^ ชดใช้ความผิดให้หมดแล้วก็เริ่มต้นชีวิตใหม่กับรันเนอะ คุคุคุ (รวดหัวรวดหาง มัดมือชกเต็มที่เลย)
อยากอ่านอีก 3 ปีข้างหน้าอะคนเขียนจ๋าาาา ชอบคู่นี้มากกกกกก เข้มมุ๊งมิ๊งผิดกับตอนแรกสุดๆ
-
ตอนนี้เข้มได้ใจไปเต็มๆ
-
อะไรจะรันทดขนาดนั้น ทั้งเข้มทั้งเตเลย :m15:
แต่มันก็ผ่านมาแล้วล่ะเนอะ ยิ้มรับกับอนาคตดีกว่า
สามปีอะไรๆก็เปลี่ยนแปลงได้ทั้งนั้นแหละ ชีวิตเปลี่นแปลงทุกวัน
ตอนนี้ได้เท่านี้ก็ดีแล้ว อย่างน้อยก็พัฒนากว่าเดิมเยอะเลย
เอาใจช่วยต่อไป บอบช้ำมาเยอะแล้วอยากให้มีความสุขเหมือนคู่อื่นๆเขาบ้าง
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอเนี่ย ใกล้จะถึงฝั่งอีกเรื่องแล้วนะ
ไม่อยากให้จบเลย(ตอนพี่ไผ่กับน้องฝิ่นก็พูดอย่างนี้ :laugh:)
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เข้มน่าสงสารอะ
ชีวิตรันทดมากๆ เจอมาทุกรูปแบบ
แล้วยังอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้ คือสงสารจริงๆ :hao5:
แต่บรรยากาศมุ้งมิ้งๆนี่สิ กลิ่นมาม่าหายไปเลย อิอิ
รันน่ารักอะ เข้มนี่แล้วใหญ่เลย
อ่านแล้วเรายังรู้สึกฟูๆในอกแทนรันเลย นี่ก็อินเนอะ ฮ่าๆ
รออีกสามปีจะเป็นยังไง
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
Happy Valentine's Day ค่า
-
รอตอนจบ
-
อดีตเข้มน่าสงสารนะแต่ต่อไปนี้ทุกอย่างคงดีขึ้นหลังจากนี้อีก3ปี
รันก็นะปากแข็งจริงๆแต่สีหน้านี่ไม่ไหวนะขนาดเฮียดูยังรู้เลยว่าห่วงเข้ม
ฮามากตอนเข้มไปยืนจังก้าเฝ้าตอนอาบน้ำ..
-
สงสารเข้ม
รันช่วยเข้มด้วยนะ :mew4:
-
ยิ่งอ่านไป ๆ ยิ่งไม่อยากจะเชื่อ ว่านี่คือ คนเดียวกับพี่เข้มโรคจิต คนนั้นเลยนะเนี่ย อบอุ่นอ่อนโยนขนาดนี้
เนื้อแท้จริง ๆ ของพี่เข้ม ก็คือ คนที่จิตใจดีคนนึง แต่ถูกสิ่งรอบตัว และสภาพแวดล้อม บีบบังคับให้ต้องทำเรื่องไม่ดี
ชีวิตพี่เข้ม กับเต น่าสงสารมากเลย ฮือออ โดยเฉพาะเต ทำไมคนดี ๆ ใฝ่ดี น่าจะมีอนาคตที่สดใสรออยู่อย่างเต
ต้องมาพบจุดจบอย่างนี้ด้วย เศร้ามากเลยอ่ะ ฮืออ :monkeysad: ขอให้เต ได้มีความสุขในภพภูมิใหม่ ที่ดีกว่านี้เถอะนะ
คนที่ยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างพี่เข้ม ก็มีแค่ต้องคิด ว่าจะทำอย่างไร ให้ชีวิตเดินต่อไปข้างหน้าได้ล่ะนะ ถึงแม้ต้องเสีย
คนสำคัญอย่างเตไป แต่ตอนนี้ พี่เข้มมีน้องรัน ที่จะเป็นคนสำคัญอีกคนในชีวิต เป็นกำลังใจสำคัญให้มีชีวิตอยู่ต่อไปนะ
รัน เริ่มเปิดใจให้พี่เข้มมากขึ้นแล้ว เริ่มมองพี่เข้ม ในแง่มุมอื่นมากขึ้น ไม่ใช่แค่ด้านลบที่ตั้งอคติไว้เท่านั้น
ใจเต้น และหวั่นไหว กับความจริงจัง จริงใจ และบริสุทธิ์ใจของพี่เข้ม มากขนาดนี้แล้ว มีแอบน้อยใจ
ที่คิดว่าพี่เข้ม เห็นตัวเองเป็นตัวแทนของเตด้วย แต่พี่เข้มชัดเจนมาก ให้ชีวิตนี้เพราะรันคือรัน ไม่ใช่ใคร ยอดเยี่ยม
อย่างนี้ น่าจะเป็นสัญญาณที่ดี ที่จะบ่งบอกเรื่องในอนาคตของทั้งคู่ ว่าคงได้สุขสมหวังเหมือนคู่อื่นเค้าบ้างนะ
ไหน ๆ รัน ก็ให้โอกาสพี่เข้ม ได้ดูแล และพิสูจน์ตัวเองแล้วนี่นา เป็นเพื่อนกัน ก็มีโอกาสขยับขึ้นได้นี่ ใช่มั้ย
อึ้งไปเลย ตอนพี่เข้มบอก อ่านหนังสือไม่ออก ใช้วิธีจำเอา แงงง น่าสงสารอีกแล้ว ร้องไห้เลย จริง ๆ นะ
ยิ่งตอนที่บอกว่า จะวาดรูปใส่จดหมายส่งไป เวลาคิดถึงน้องรัน รักและคิดถึง ฮือออ เศร้า ซึ้ง บอกไม่ถูกเลยอ่ะ แงง
ชอบที่ รันสอนพี่เข้ม อ่าน เขียนหนังสือ น่ารักและอบอุ่นมากเลย ขอให้อนาคตของทั้งคู่ เป็นไปในทางที่ดี จริง ๆ เถอะนะ
รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม รัน เข้ม........... เข้ม :L1: รัน
ตอนหน้า จบการปล้นแล้วเหรอเนี่ย ยังไม่อยากเลยอ่ะค่ะ แต่ถึงจะจบไปแล้ว ก็หวังว่าจะมีตอนพิเศษ
มาให้หายคิดถึงหน่อยน้า ที่สำคัญ คนเขียนจ๋า จะเป็นไปได้มั้ย ที่จะมีตอนพิเศษ อนาคตของพี่เข้มน้องรัน
ที่สุขสมหวังน่ะค่ะ ไม่งั้นมันรู้สึก ยังค้างคาใจยังไงก็ไม่รู้ เหมือนเรื่องจบ แต่ใจเรายังไม่จบไปด้วยเลยอ่ะ
คู่นี้รันทดมาพอแล้วน้า ได้โปรดให้เค้าได้ครองรักกันเถอะค่ะ :impress: (ถ้าขอมากไป ก็ขอโทษด้วยนะคะ :m17: )
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
ปล. เอ่อ เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าพี่เข้มอายุน้อยกว่าน้องรันอ่ะ คิดว่ารุ่นเดียวกับเฮียมาตลอดเลยนะเนี่ย :laugh:
-
ชอบอ่ะ ชอบคู่นี้ยังอยากอ่านอีกเยอะๆ เลย ชอบเข้มมากๆๆๆๆๆ อ่านตอนนี้แล้วสะเทือนใจกับอดีตของเข้มมากๆ :o12:
เป็นอะไรที่โหดร้ายมากจริงๆ สงสารเข้ม สงสารเต สิ่งที่เข้มทำกลับคืนยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ
ดีที่เข้มยังประคองตัวเองให้มีชีวิตอยู่จนมาเจอรัน แบบว่าสภาพที่เห็นคนรักต้องตายแบบนั้น ไม่เสียสติจนบ้าไปก็ดีเท่าไหร่แล้ว
สะเทือนใจที่ได้รู้ว่าเข้มอ่านหนังสือเขียนหนังสือไม่ได้ แต่นั่นยิ่งทำให้เรารู้สึกเอ็นดูเข้มขึ้นมากๆๆๆ เอาใจช่วยคู่รักคู่นี้
อยากให้รันรับรักเข้ม อยากให้ทั้งคู่มีความสุข อยากให้ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป อยากให้เข้มได้พ้นโทษเร็วๆขึ้น จะได้ออกไปใช้ชีวิตกับรันข้างนอก อยากอ่านฉากจึกกะดึ๋ยของคู่นี้ 555 อยากเห็นหนูรันมีสามีเป็นฝั่งเป็นฝาซะที 555 (me/รู้สึกจะ "อยาก" เยอะเหลือเกิน)
เดี๋ยวต้องย้อนกลับไปอ่านคู่นี้ตั้งแต่เจอกันใหม่อีกรอบซะแล้ว กำลังอิน 55555 :man1: (จะได้เห็นพัฒนาการของคู่นี้ ที่ตั้งแต่เข้มยังโหดๆๆ )
ยกให้เป็นคู่ No.2 เลย ส่วน No.1 ยกให้คู่ลุงฉัตรกับพ่อนก 5555 แบบว่าประทับใจลุงฉัตรมากอ่ะ เป็นความรักที่ทรหดมากๆๆๆ
อยากให้ลุงฉัตรสมหวังซะที อยากให้พ่อนกมีสามีเร็วๆๆๆ :z1:
-
เอาใจช่วยเข้ม ขอให้รันช่วยสอนคำว่ารัก เร็ว ๆ ซักที
-
เข้มมีเบื้องหลังที่น่าสงสารนะ เข้มแข็งไว้ล่ะ พยายามกลับตัวเป็นคนดีให้ได้นะเพื่อตัวเองและคนรักที่จากไปแล้วและที่ยังอยู่
จบแบบค้างคาใจสุดๆ. ไม่เป็นไรจะรออีกสามปี 555
-
เข้มมันน่าสงสารจริงๆนะ
-
รันใจอ่อนซะทีเถอะ
เข้มเวอร์ชั่นนี้น่ารักอ่ะ :-[
-
ไม่ชอบดาร์กกกกก
:sad4: :o12: :hao5:
แค่มีเรื่องเตนิดเดียว ทำเอาเศร้าไปเลย
ไม่ชอบดาร์กกกก
:ling1: :ling3: :ling2:ก
-
:กอด1: :L2:
-
รันเข้ม รันเข้ม รันเข้ม
เค้าอินและฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกก
>////////////<
เข้มเวอร์ชั่นอบอุ่นนี่อ่านแล้วเขิล
-
ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ ที่เสียน้ำตาให้ไอ้โรคจิตอย่างพี่เข้ม ทั้งซึ้ง ทั้งน่าสงสารชีวิตพี่เข้ม น้ำตาไหลพรากเลยค่ะ
เป็นคู่ที่น่ารักมาก ๆ ไปซะแล้ว สงสัยคู่อื่นจะหวานกันจนชิน ตอนนี้คู่นี้ได้ใจอย่างรุนแรง
อิจฉาน้องรันขึ้นมาเลยที่มีพี่เข้มคอยอยู่เคียงข้าง ตามติดก้าวต่อก้าวแบบดูดีไม่มีน่ารำคาญนะ
ไม่รู้ว่าอีกสามปีพี่เข้มกะน้องรันจะเป็นยังไง หรือถ้าน้องรันได้ออกไปแล้วพี่เข้มจะอยู่ยังไง
แต่ขอให้มันเป็นไปในทางที่ดีจริง ๆ ก็พอค่ะ แต่ถ้าผู้เขียนจะใจดีขอให้พี่เข้มได้ยินคำว่ารักจากปากน้องรันบ้างก็ดีนะคะ
แต่ไม่เอาเป็นประโยคสุดท้ายอะไรแบบนั้นนะ โนดราม่าแล้วเถอะนะคะสำหรับคู่นี้ ทั้งพี่เข้มทั้งน้องรันเจ็บมาเยอะละ
เอาแบบที่น้องรันจะยอมรับว่ารักพี่เข้มและยอมให้พี่เข้มได้อยู่เคียงข้างดูแลน้องรันตลอดไปอะคะ
เป็นตอนพิเศษที่พี่เข้มได้พ้นคุกออกมาใช้ชีวิตที่สงบสุขกะน้องรันก็ได้นะคะ กี่ปีก็รอค่ะ (เผื่อพี่เข้มติดนาน)
เข้ม :L1: รัน รัน :L1: เข้ม :-[ รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปนะคะ :pig4: :L2:
-
ตอนหน้าจะปิดการปล้น ...ตอนหน้าจะปิดการปล้น...!!!!.... ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย :mew6:
-
...เรื่องราวในอดีตนี่เองที่ทำให้เข้มกลายเป็นคนที่โหดร้าย
....ฮาตอนที่สอนหนังสือให้กันนี่แหละ แต่เค้ารักรันจริงๆนะนั่น
...รออ่านอีกสามปีที่พวกเค้าอำลาคุกจ้า :L2:
-
เข้มสมชื่อจริงๆ
รันก็นะรับรักเถอะจุ๊บจุ๊บ :mew1:
-
นี่เข้มตัวจริงใช่ไหม แบบมุ้งมิ้งมาก
ชอบมากก น่ารักสุดๆ ได้แค่นี้ก็ดีแล้วนะเข้มนะ ยังมีเวลาอีก3ปีนี่เนอะ
-
ว้ากกกกกกก
เข้ม มันน่ารักมาก
ฮ่าๆๆๆ :hao5: :hao5: :hao5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้เอาใจไปเลยพี่เข้ม
นายน่ารักมาก
สงสารเตกับพี่เข้มตอนนั้น
หวังว่าน้องรันจะยอมรับพี่เข้มเร็วๆนะ
พี่เข้มเขามุ้งมิ้งขึ้นมากแล้วนะตัวเธอ 555
-
ภูมิหลังของเข็มช่างเข็มข้นสมชื่อจริง ๆ
แต่ตอนอยู่กับรันช่างซื่อ ๆ จริงจัง จริงใจมาก
น้องรันก็ไม่ใจอ่อนให้พี่เข็มเห็นจะ ๆ บ้างเลย
อดเห็นบทหวาน ๆ เลยเนอะ
คู่นี้ก็ชอบ สรุปชอบมันทุกคู่เลย
มาย้ำอีกเรื่อย ๆ อยากให้ทำหนังสือ จะรีบโอนตังค์เลย
:katai2-1:
-
อ่านตอนนี้แล้วต้องยอมรับว่ามองพี่เข้มเปลี่ยนไปมากค่ะ
แอบเอาใจช่วยให้จีบรันติดโดยไม่รู้ตัวนะ ฮ่าๆๆ :-[
ยังไม่อยากให้ตอนของคู่นี้จบเลย (จริงๆก็ทุกคู่แหละค่ะ โลภมาก 555)
อยากอ่านมุมของพี่เข้มเล่าบ้าง...ถ้ามีโอกาสเนาะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
เข้มน่ารัก จริงใจดี 555+
ดีใจกับรันด้วย จะำได้มีคนคุ้มครองเป็นของตัวเอง อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้พี่เข้มสมหวังกับน้องรันอีกแรงค่ะ
อย่าใจแข็งมากนักสิคะน้องรันนนน
นี่คงไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยคะว่าเหมือนคู่รันเข้มจะมีมาม่า เข้มพูดไปเป็นลางแปลกๆอย่าเพิ่งตายแล้วทิ้งน้องรันไว้คนเดียวนะ มันไม่สนุกเลอออ
-
เข้มเค้าก็มุ้งมิ้งน่าดูเลยเนาะ
555555+
:L1: :L1: :L1:
-
ความจิงเข้มนี่ก็มีมุมเด็กน้อยเหมือนกันนะเนี่ยย :laugh3:
รอนะฮะ
-
เข้ม น่ารักอ่ะ อิอิ
-
o13 :L2:
-
เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะ
คิดถึงหนูกับเฮียแล้วนะ :mew2:
-
:)
-
นายเฟยคนนี้ใช่เลยย
[attachment deleted by admin]
-
ส่วนคนนี้นายเทียน อิอิ
[attachment deleted by admin]
-
ส่วนนี่รูปคู่ อิอิ :pighaun: :L1:
[attachment deleted by admin]
-
ครั้วนี้หายไปนานจัง :mew2:
-
เข้ามารอ :m22: :call:
-
มานั่งรอเฮียกับหนูทุกวันเลยยยยยยยย รอนักเขียนคนเดียวเลยตอนนี้ คิดถึงมากกกกก :ling1: มาลงเร็วๆนะคะ
-
:mc4: :L2:
-
เอ๋ !!! เข้ม มุ้งมิ้ง ฮ่าๆๆๆๆ ก็น่ารักไปอีกแบบนึงนะคะ
-
โหย หวานสุดๆแซงหน้าคู่รักไปไกลลิบๆ
รู้สึกเหมือนตอนนี้เข้มน่ารักขึ้นเยอะ ฮ่าฮ่า
-
คิดถึงนะจ๊ะ :call:
-
อยู่ไหนอ๊ะ?????? :ling1:
-
>>ป.51 ปิดการปล้น <<
“พรุ่งนี้แล้วสินะ จะได้เจอเฮีย”ผมพึมพำกับรูปถ่ายที่เราถ่ายคู่กัน เมื่อหนึ่งปีก่อน ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา ผมไม่เคยได้เจอเฮียเลยสักครั้ง มีแต่จดหมายสามฉบับ
ฉบับแรก ‘คิดถึง’
ฉบับสอง ‘รัก’
ฉบับสาม ‘เฮียรักและคิดถึงหนูมาก’
ทั้งสามฉบับ เขียนตัวเท่าหลังคาบ้าน ไม่รู้เฮียจะเขียนให้เปลืองแรง เปลืองซองเปลืองกระดาษ ที่สำคัญเปลืองค่าน้ำมันไอ้คนไปรับไปส่งให้แต่ล่ะเที่ยวคิดเป็นเงินไปกลับรอบล่ะสามพัน ตอบกลับมาไม่สมกับที่กูเขียนไปหาฉบับล่ะไม่ต่ำกว่าสามหน้าเอสี่ แต่ดูเฮีย แม่ง เขียนตอบกลับมา จะว่าย่อความก็ไม่น่าจะย่อให้หดได้ขนาดนี้
พอคุยโทรศัพท์ ขอไปหาวันเยี่ยมญาติ
‘หนูไปหาวันพบญาติไม่ได้เหรอ’
‘อย่าเพิ่งเลย เฮียยังไม่ว่างมีธุระต้องเคลียร์ เอาไว้ครบปีก่อนนะ’
‘มันนานไป หนูขอครบร้อยวันได้ไหมเฮีย’
‘หนูจะทำบุญให้เฮียหรือไง ครบร้อยวัน หืม’เฮียพูดกลับมาขำๆ
‘อย่ามากวนตีนนะเฮีย ไม่ขำโว้ย’ผมเผลอขึ้นเสียงกับเฮีย ก่อนจะนึกได้ว่ามันไม่ควร จะเอ่ยปากขอโทษ เฮียก็ชิงพูดก่อน
‘ไม่ใช่เฮียไม่อยากเจอ แต่เราเพิ่งห่างกันได้ไม่นานเฮียกลัวทำใจไม่ได้ถ้าเจอหนูแค่ชั่วครู่ชั่วคราวอีกครั้ง หนูเข้าใจเฮียนะ อย่าโกรธกันเลย เฮียคิดถึงหนูนะ’เฮียพูดต่อเสียงอ่อน ทำเอายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
‘อืม ไม่ได้โกรธ หนูขอโทษที่พูดไม่ดี’ผมขอโทษเฮียและทำความ เข้าใจเพราะจะให้ค้างคืนในนั้นกับเฮียก็คงไมได้ เลยได้แต่ฟังเสียงและจินตนาการหน้าอย่างเดียว
‘ครับ เฮียไม่โกรธหรอก มีแต่คิดถึงหนูมากกว่า ยิ่งได้ยินเสียงก็ยิ่งคิดถึง’เสียงทุ้ม ยิ่งหน้าต้องอ่อนโยนเหมือนที่เคยฟังและได้เห็นมาแล้ว ผมจำได้หมด
‘หนูก็คิดถึงเฮีย’ผมบอกเฮียกลับไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
‘หนูยังเจ็บหน้าอกอยู่หรือเปล่า’ผมส่ายหน้าเร็วๆ อย่างลืมตัว คิดว่าเฮียอยู่ตรงหน้า
‘ไม่เจ็บแล้ว เฮียล่ะเป็นไงบ้าง สบายดีไหม’ผมถามเฮียอย่างเป็นห่วง ถึงจะรู้ว่าเฮียถึก อึด แต่มันก็ต้องมีบ้าง
‘เฮียไม่เป็นไร ถ้าจะไม่สบายก็คิดถึงหนูนั่นแหละได้แต่ดูรูปและกอดไอ้ชวดแทน พอคลายได้บ้าง แต่ก็ไม่เหมือนกอดหนู’เฮียพูดเสียงกลั้วหัวเราะ เฮียขอไอ้ชวดผมไปติดคุกด้วย น่าสงสารมันนะ ไม่ได้ทำผิดแต่ต้องติดไปด้วย ฮ่าๆๆๆๆ ผมก็ให้โดยไม่ลังเลสักนิด
‘หนูก็เหมือนกัน ว่าแต่เฮียกอดมันอย่างเดียวแน่นะ ครึครึ’พูดน้ำเสียงไม่ต่างกัน แอบติดเรทตอนท้ายนิดๆ
‘เอาไว้ไปทำกับเจ้าของไอ้ชวดดีกว่ามั้ง หึหึ’เฮียตอบพร้อมหัวเราะในลำคอ เฮียต้องทำหน้าหื่น หรี่ตาใส่อย่างเจ้าเล่ห์แน่ๆ ผมจินตนาการตามเสียงที่ได้ยิน
‘อีกตั้งสามปีมันยังจะใช้ได้อยู่เหรอเฮีย ไม่เสื่อมไปแล้วเหรอ’ผมแซวเฮียทั้งที่ตัวเองหน้าแดง คุยไม่คุยเปล่าเสือกคิดไปถึงตอน อ๊ะ อิ๊ยา อิยา กับเฮียซะได้
‘ก็ไม่รู้สินะ ต้องรอดู’เฮียพูดกลับมา ทำเอาผมขำ
‘ฮ่าๆๆๆๆ ใช้ศัพท์ไลน์ซะด้วย”ผมนึกไปถึงสติ๊กเกอร์ในไลน์ เฮียก็หัวเราะเบาๆกลับมาบ้าง แสดงว่ารู้จัก
‘แล้วไอ้รัน พี่โจ๊ก พี่ปาน เป็นไงกันบ้าง’ผมเปลี่ยนเรื่องคุยถามถึงเพื่อนและพี่ ที่ไม่เคยลืมเมื่อตอนอยู่ด้วยกัน นอกจากเฮียก็ยังมีพวกนี้คอยช่วยเหลือ ไอ้เบียร์กับพี่สิบเคยมาหาผมที่บ้านแล้ว ถ้าว่างก็โทรหากันตลอด
‘สบายดี พวกมันก็บ่นคิดถึงหนูเหมือนกัน’เฮียตอบกลับมา ทำเอาผมยิ้มอย่างดีใจ
‘เหรอ นึกว่าลืมกันไปแล้วซะอีก ฝากบอกด้วยนะ หนูก็คิดถึง ถ้าไปหาเฮียจะเอาของไปฝากด้วย’ผมฝากเฮียไปบอกพวกนั้น
‘อืม เฮียจะบอกให้แต่ต้องคิดถึงเฮียมากที่สุดนะ’เฮียก็รับปากแต่มีกำชับตอนท้าย
‘แน่นอน นี่หนูเรียงลำดับตามอายุเลยนะ เฮียอายุมากสุด หนูก็คิดถึงมากที่สุด ครึครึ’ผมบอกเฮียกลั้วหัวเราะ ก่อนจะหุบปากเมื่อเฮียพูดกลับมาบ้าง
‘อืม ดีเหมือนกัน นับตามอายุ ต่อไป เวลา หึหึ เฮียจะยึดตามอายุเฮียเป็นหลักแล้วกันนะ หนู’เฮียเว้นวรรคให้ผมเติมคำที่หายไป สมองผมก็ไวเหลือเกินกับคำตอบที่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เรื่องอะไรจะยอม
‘ได้ แต่ต้องหารด้วยอายุหนูนะ ฮ่าๆๆๆๆ’ผมหัวเราะเมื่อเป็นฝ่ายเอาคืนให้เฮียเงียบไปบ้าง ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วเราก็เงียบไปไม่รู้จะคุยอะไร มันไม่เหมือนเห็นหน้า ก่อนจะนึกได้
‘เออ เฮีย หนูเขียนไปตั้งเยอะ ทำไมเฮียตอบหนูแค่นั้นล่ะ กลัวเมื่อยมือหรือว่าเก็บมือไปออกแรงทำอย่างอื่น’ ผมถามคนปลายสายถึงเรื่องจดหมายที่ใหญ่แต่สั้น
‘เวลาเขียนมันต้องใส่ความรู้สึกลงไป ความรู้สึกของเฮียที่มีต่อหนูมันมาก มากซะจน เฮียต้องอดทนอดกลั้นบอกกับตัวเองว่าจะไม่แหกคุกไปหาหนูก่อนกำหนด แค่นั้นมันก็ทำให้เฮียคิดถึงหนูตลอดเวลาแล้ว’เฮียพูดเสียงเบาเหมือนข่มความรู้สึกเอาไว้ แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าเฮียคิดถึงผมมากแค่ไหน
‘หนูคิดถึงเฮียมากเหมือนกัน ไม่อยากนับวันเวลา มันนานเหลือเกิน แต่หนูจะอดทนให้ได้เหมือนเฮีย’ผมบอกเฮียกลับไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน แต่ผมจะเข้มแข็ง เฮียจะได้ไม่เป็นห่วง
‘ครับ เฮียรักหนู’
‘อืม หนูรักเฮีย หนูจะรอ’
ผมยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ได้คุยกัน ก่อนจะถอนหายใจปีหนึ่ง ๆ มันช่างผ่านไปช้าเหลือเกิน ในความคิดผม มันช้ามากเหมือนสักสิบปี แล้วอีกสองปีที่เหลือล่ะ มันจะนานแค่ไหนสำหรับคนที่รออย่างผม แต่ถึงนานกว่านี้ผมก็จะรออยู่ดีคิดได้แล้วก็ยิ้มให้กำลังใจตัวเองอีกครั้ง
“หน้าบาน ปากบาน รู้สึกมึงจะบานไปหมดเลยนะ ไอ้หนู”เสียงเหน็บแนมแกมประชดจะเป็นใครไปไม่ได้ ผู้ชายที่ผมรักมากที่สุดในชีวิต ผู้ชายที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อยู่เคียงข้างผมตลอด
“บานเบินอะไรพ่อ ออกจะหน้าเรียว”ผมเล่นมุกกลบเกลื่อนหน้าบานๆของตัวเอง ก่อนจะหันกลับไปสนใจในมือ ตัวไหนดีวะ
“เออ หน้ามึงเรียวเป็นไข่คุณมงคลเลย ตอนนี้”พ่อพูดกลับมา ทำเอาผมชะงักเมื่อนึกถึงตะโปดคุณมงคลที่แกว่งไปแกว่งมา ยังจำกันได้ใช่ไหมครับ ว่าคุณมงคล คือ ควาย ที่พ่อผมไปไถ่ชีวิตมา
“โห พ่อ หมดที่จะเปรียบหรือไง อย่าลืมสิ หน้าหนูนี่ก็ได้พ่อกับแม่มาอย่างล่ะครึ่งเลยนะ”ผมหันไปท้วงพ่อที่ยักไหล่
“แล้วนี่มึงทำอะไร รื้อเสื้อผ้าออกมากองเต็มที่นอน หาอะไรไม่เจอหรือไง”พ่อเปลี่ยนเรื่อง ไปพูดถึงเสื้อผ้า
“เปล๊า ไม่มีอะไร แค่จัดตู้ใหม่เฉยๆ”เสียงกูสูงอีกแล้ว แต่สูงของผมคือเรื่องจริง แต่ดูเหมือนคุณนกจะไม่เชื่อเท่าไหร่นัก
“กูเห็นรื้อเข้ารื้อออก มึงคงจัดเสร็จตอนไอ้เฮียออกมาจากคุกล่ะมั้ง”ยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆ ทำเอาผมหลบไม่ทันเต็มหน้ากูเลย ทั้งวาจาเสียดแทงและน้ำลาย แต่เป็นของพ่อ หนูทนได้
“สามปีนานไปพ่อ วันนี้ก็เสร็จแล้ว ว่าแต่ ชุดไหนดีพ่อ”ผมพูดยิ้มๆใส่ ก่อนจะให้ไอดอลผมตัดสินใจ
“มึงไปเรือนจำไม่ใช่เหรอ”พ่อพยักหน้าใส่
“จ๊ะ”ผมตอบพ่อด้วยรอยยิ้ม
“แล้วมึงจะเลือกทำไม”พ่อทำเสียงเนือยๆ
“ต้องเลือกสิพ่อ นานๆจะได้เข้าไปสักที ไม่ใช่จะได้เข้าไปทุกคนนะ นี่ หนูมีโอกาสแล้วก็ต้องแต่งตัวให้มันดูดีหน่อยสิ อ๊าคคค พ่อถีบหนูทำไม”ผมทำตาโตอธิบายให้พ่อฟัง ก่อนจะโดนถีบหงายหลังลงที่นอน
“เหรอ มึงไม่พูดด้วยล่ะ ต้องมีผัวอยู่ในนั้นถึงจะเข้าไปได้ ถุย เดี๋ยวกูกระทืบซ้ำ พูดมาได้ ว่าเป็นโอกาสอันดี ไอ้ที่ดีกว่านี้เสือกไม่หาโอกาสไป”พ่อยกเท้าเตรียมจะซ้ำ ผมกลิ้งหลบไปอีกทาง แต่ไม่รอดเสียงด่าตอกย้ำ
“มึงอย่าไปพูดให้ใครเขาฟังนะ เขาจะหาว่ากูมีลูกโง่ พ่อง มันไม่สั่งสอน ห่าราก”พ่อตามมาเขกหัวผมอีกรอบ
“โธ่ หนูแค่พูดเล่น ไม่เห็นต้องรุนแรงกับลูกขนาดนี้เลย”ผมรวบขาพ่อกอดทำเสียงเล็กเสียงน้อยออดอ้อนคลอเคลีย
“มึงไม่ต้องมาอ้อนกูเลย ไปอ้อนไอ้เฮียโน่น ปล่อยๆ เดี๋ยวกูล้ม”พ่อผลักหัวผมออก มีประชดนิดๆ ปากอมยิ้ม
“อย่าน้อยใจน่า หนูรักพ่อที่สุดที่สุดแล้ว”ผมบอกพ่อเงยหน้าทำตาปริบๆ ดูน่าสงสาร
“เห๊อะ มึงไม่รักกู ก็ไม่มีหมาที่ไหนรักมึงแล้ว ไอ้หนู”พ่อทำหน้าทำเสียงใส่ เอามือเฉดหัวผมอีกรอบ ทำเอาหัวเราะคิก ก่อนจะมองพ่อที่พูดต่อ”อ้อ กูรวมไอ้เฮียให้อีกคน รักซะจนแหกดากมึงดู ฮ่าๆๆๆๆ”
“พ่อออออออ หนูอายนะ”ผมเรียกพ่อเสียงยาน เอาหน้าบี้อกพ่อไปมา ก่อนพ่อจะเอามือลูบหัว แต่อกยังกระเพื่อมอยู่
“ป่านนี้มึงไม่ต้องอายแล้ว เขารู้กันทั้งตำบลแล้วมั้งว่า กูมีลูกเขย”พ่อพูดต่ออารมณ์ดี
“จริงเหรอพ่อ เขารู้ได้ยังไงล่ะ”ผมเงยหน้าถามพ่อเสียงตกใจ
“ไม่รู้ว่ะ”พ่อพูดหน้าตาเฉยพลางส่ายหน้า
“อ้าว แล้วพ่อบอกเขารู้กันทั้งตำบลไง”ผมขมวดคิ้ว
“กูพูดเผื่อไว้ อีกหน่อยเขาก็ต้องรู้กันอยู่ดี”พ่อพูดยิ้มๆ เอามือลูบหัวผม
“แล้ว พ่อจะทำยังไงล่ะ”ผมถามพ่อเสียงเบา
“ทำอะไรวะ”พ่อเป็นฝ่ายขมวดคิ้วบ้าง
“ก็ ก็ถ้าเขารู้”ผมสบตาพ่อ
“ไม่ต้องทำอะไร รู้ก็รู้ไป”พ่อตอบอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด หรือ พ่อทำใจให้คิดแบบนี้มานานแล้ว
“พ่อไม่อายเขาเหรอ”ผมถามพ่อออกไปอีก
“เอาเวลาอายคนอื่นมาสนใจความรู้สึกลูกดีกว่า”
ผมน้ำตาไหลเมื่อได้ฟังพ่อพูดจบ กอดพ่อแน่น
“พ่อ หนู ฮึก หนูรักพ่อ”ผมไม่รู้จะตอบแทนพ่อยังไงถึงจะสมกับความรักที่พ่อมีให้ ต่อให้ตายแทนพ่อได้ ก็ยังไม่เท่ากับความรักที่พ่อมีให้ผม
“ไอ้หนู เอ็งเป็นลูกพ่อนะ ถ้าพ่ออายคนอื่น แล้วเอ็งล่ะจะเป็นยังไง เราย้อนกลับไปแก้อะไรไม่ได้ นอกจากตั้งมือรับกับอนาคตที่กำลังจะมาหาดีกว่า พ่อขอแค่เอ็งมีความสุขและมีคนดูแลเอ็งได้เวลาไม่มีพ่อก็พอแล้ว”พ่อเอามือเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด
“ไม่ พ่อจะต้องอยู่กับหนูไปนานๆ อยู่ให้หนูได้ดูแลตอบแทนพ่อบ้าง”ผมส่ายหน้าพูดกับพ่อที่หัวเราะออกมา
“โอ้ย ไอ้หนู กูไม่ตายตอนนี้หรอก จะอยู่ให้มึงเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวซะให้เข็ด”พ่อเอามือโยกหัวผมไปมา
“เช็ดเสร็จหนูใส่แพมเพอร์สให้ด้วย ขอแค่ให้พ่ออยู่กับหนูก็พอ”ผมพูดต่อพยักหน้ารับทันที พ่อหัวเราะส่ายหน้าไปมา
“มึงกวนตีนและ พอๆ ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ว่าแต่มึงเลือกได้หรือยังจะใส่ชุดไหนไปอวดผัวที่เรือนจำ”พ่อโบกมือไปมา เปลี่ยนมาพูดแซวผมให้อายอีกแล้ว
“อวดที่ไหนเล่า แค่อยากให้ดูดีเท่านั้นเอง”ผมบอกพ่อแต่มีกระซิบตอนท้าย
“มึงบอกกูแต่แรกก็จบแล้ว พูดชักน้ำมารวมกันอยู่นั่นแหละ”พ่อเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้ทำเอาผมหัวเราะ ก่อนจะช่วยเลือก
“แล้ว พ่อไม่ไปกับหนูเหรอ”ผมถามพ่อ หลังเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้หมดแล้ว
“ไม่ว่ะ”พ่อตอบสั้นๆ ผมก็พยักหน้าไม่ถามเซ้าซี้ ก่อนจะพูดต่อ”ที่ไม่ไป ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรืออะไรหรอกนะ กูมีธุระ”
“หนูรู้ว่าพ่อไม่คิดอย่างนั้นหรอก”ผมยิ้มให้พ่อ เดินมานั่งข้างๆ ซบไหล่
“กูไม่คิด แต่มึงคิดใช่ไหมล่ะ หืม ไอ้หนู”พ่อพูดต่อ ทำเอาผมรู้สึกล่ะอายที่ยังอดคิดไม่ได้ว่า พ่อคงยังยอมรับไม่เต็มร้อยทั้งที่พ่อก็ยืนยันแล้ว
“หนูขอโทษนะพ่อ ที่คิดแบบนี้ ทั้งที่พ่อก็บอกแล้ว เหมือนหนูไม่เชื่อใจพ่อเลย”ผมกราบขอโทษพ่อที่อก
“เห่ย เป็นธรรมดา เป็นข้า ข้า ก็คิด มันก็มีบ้าง แต่ที่จริงแล้ว ถ้ากูไป”พ่อส่ายหน้าเชิงว่าไม่เป็นไร แต่มีกั๊กตอนท้าย
“มึงกับไอ้เฮียคงไม่กล้าแสดงบทเลิฟซีนต่อหน้ากูแน่”
ทำเอาผมหน้าเหวอ กับเหตุผลลึกๆของพ่อ
“กูพูดถูกใช่ไหมล่ะ มึงถึงได้เงียบเป็นตอหม้อ”พ่อพูดต่อเมื่อเห็นผมยังเหวออยู่ ก่อนจะตั้งสติได้
“ใช่ที่ไหนเล่าพ่อ ใครจะมาแสดงที่โล่งแจ้ง คนเยอะแยะ”ผมบอกพ่อก่อนจะล้มตัวหนุนตักเอาหน้าซุกพุงที่กระเพื่อมขึ้นลง
“ถ้าลับตา โดนตลอดเลยสิมึงห๊ะ ไอ้หนู”พ่อดึงหูให้กางฟังคำถามชัดๆ ผมขืนตัวเอาไว้ปากอมยิ้ม ไม่ได้ให้พ่อเห็นไม่ได้ เดี๋ยวหาว่าชอบใจที่โดนก่อนจะกอดพ่อเงียบๆ พ่อเอามือลูบหัวไปมา ถ้าไม่มีพ่อผมคงไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันกับชีวิต ตอนกลับมาบ้านมีเสียงซุบซิบนินทา ก็พ่ออีกนั่นแหละที่คอยปกป้องให้กำลังใจ ทำให้ผมเข้มแข็ง นอกจากนั้นก็บรรดาเพื่อนพ่อ เพื่อนผม แม้แต่ หยก ว่าที่คู่หมั้น นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมลืมไปเสียสนิท พอได้เจอกันอีกครั้ง ทำให้ผมต้องใช้เวลานานพอสมควรในการตัดสินใจเผชิญหน้า มันไม่ใช่แค่เรื่องของผมกับหยก แต่มันส่งผลถึงผู้ใหญ่ด้วยว่าจะมองหน้ากันได้ไหม ผมไม่อยากให้พ่อต้องแบกรับอะไรอีกแล้ว
‘หายดีแล้วเหรอหนู’หยกถามผมอย่างเป็นห่วง คอยมาดูแลเสมอถ้ามีเวลา
‘ดีขึ้นแล้ว คงเพราะได้หยกดูแลด้วยมั้ง’ผมตอบหยกเชิงหยอกเย้า แต่ไม่ได้ส่งสายตาแบบเดิม
‘งั้นคงจะหาย ปากดีขนาดนี้’หยกค้อนใส่พองาม
‘หยก’ผมเรียกชื่อคนน่ารัก ที่ไม่ว่ายังไง หยก ก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมอยากแต่งงานด้วย ถ้าไม่เกิดเรื่อง ป่านนี้ผมกับหยกคงแต่งงานกันไปเรียบร้อยแล้ว
‘หืม’หยกขานรับ มองผมตาแป๋ว ทำเอาความกล้าหดไปเกือบหมด แต่สักพัก หน้าเฮีย ก็ลอยมากระตุ้น ทำให้ผมรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
‘คือ เรื่องแต่งงาน’ผมเกริ่นนำทางเพื่อจะไปต่อ
‘เอาไว้ก่อนก็ได้ ถ้าพร้อมค่อยคิดกันอีกที หนูเพิ่งกลับมาพักให้สบายใจก่อนดีกว่า’หยกพูดอย่างมีน้ำใจ จับมือผมที่บีบตอบ ผมก้มหน้าอย่างละอายใจ ก่อนจะเงยอีกครั้ง จะพูดวันนี้หรือวันไหนผมก็ต้องพูดอยู่ดี
‘หนูคงแต่งงานกับหยกไม่ได้’ผมพูดออกไป หยกมองหน้าผมอย่างนึกไม่ถึง ว่าจะเป็นเรื่องนี้
‘ทำไมล่ะ หยกไม่ดี หรือ หนูมีอะไรไม่สะดวกบอกได้นะ’หยกบีบมือผม ดวงตาสั่นไหว
‘ไม่ใช่หยกไม่ดี หยกเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดรองจากแม่ ถ้าจะไม่ดีก็หนูนี่แหละ’ผมยกยิ้ม คิดว่าจะบอกยังไงไม่ให้หยกเสียใจหรือเสียความรู้สึกกับผมไปมากกว่านี้ดี
‘คนเรามันก็ไม่มีใครดีไปหมดหรอกหนู เท่าที่รู้จักกันมา หนูเป็นคนนิสัยดี เป็นผู้ชายที่น่ารักมาก’หยกยกยิ้มชมผม ผมยิ้มแหยๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงภูมิใจที่ถูกชมว่าน่ารัก แต่เดี๋ยวนี้ถ้าผู้หญิงชมผู้ชายหล่อ แสดงว่า มึงเป็น เมะ ถ้าน่ารัก มึงเป็นเคะ ที่จะถูกไอ้ผู้ชายเป็นเมะจับกด และผมก็เป็นไอ้ผู้ชายแบบนั้นไปแล้ว หรือว่าผมจะยกเรื่อง เมะ กับ เคะ เป็นเหตุผลยกเลิกแต่งงานกับหยกดี หยกอาจจะเข้าใจได้ง่าย
‘หนูจะบอกหยกยังไงดี’และผมก็สับสนกับตัวเองอีกครั้ง มันเป็นประโยคง่ายๆแต่พูดยากเหลือเกิน
‘หนูใจเย็นนะ ไม่ต้องรีบ ถ้าพร้อมก็ค่อยบอกมา’หยกพูดด้วยสีหน้าที่ เมะ มาก ปลอบใจ เคะ อย่างผม
‘หนูพร้อม แต่ไม่รู้จะพูดยังไง มันเป็นเรื่องที่ หยก ต้องรับไมได้และคงจะเกลียดหนูไปตลอด’ผมกรอกตาไปมาก่อนจะก้มมองพื้นบ้านที่สักพักผมอาจจะเอาหน้าไปแนบกับมันก็ได้ หลังจากสารภาพแล้วถูกตบจนหน้าทิ่ม แต่ถ้ามันทำให้หยกหายโกรธและเข้าใจผมก็ยอมจะทิ่มหลายๆครั้ง
‘มันร้ายแรงมากเลยเหรอ’หยกเขยิบมานั่งใกล้มากขึ้น ก้มหน้าลงมาถาม
‘มันใช่สำหรับหนูในตอนแรก แต่ตอนนี้มันอาจใช่สำหรับหยก’ผมเงยหน้าขึ้นไปตอบ หยกยกมือวางบนไหล่ผม
‘หนู เอาแต่เนื้อๆ’เสียงหยกเริ่มเมะมากขึ้น ผมกลืนน้ำลายเมื่อถึงเวลาต้องพูดกับหยกฟังแล้ว
‘หนู’
‘อืม’
หยกรับคำในลำคอ พร้อมพยักหน้าว่ามึงพูดมาเลย กู พร้อมแล้ว ผมสูดลมหายใจก่อนจะพ่นเป็นประโยคออกจากปาก
‘หนูเป็นเคะ’
‘ห๊ะ’
หยกอุทานออกมา เบิ่งตามองผม
‘เดี๋ยวนะ’หยกหลับตา เม้มปาก ลืมตาอีกครั้ง
‘หนูบอกว่า หนูเป็น เคะ’หยกทวนคำตอบผมอีกครั้ง ผมพยักหน้า หยกเงียบไม่พูดต่อ ไม่รู้เข้าใจความหมายของมันไหม ผมกำลังจะแปลแบบตรงตัวให้ฟัง แต่เสียงเมะในร่างหยกขัดขึ้นซะก่อน
‘ตั้งแต่เมื่อไหร่’ เฮ้ย หยกรู้จักด้วยอ่ะ
‘ตั้งแต่ถูกจับตัวไป’ผมตอบหยกเสียงเบา หยกถอนหายใจจับไหล่ผมให้หันไปมาและพูดออกมา
‘หมดนั่นเลยเหรอ’
‘ห๊ะ’
กลายเป็นผมที่อ้าปากเบิ่งตาบ้าง กับคำถามของหยก
‘ก็ผัวหนูไง หมดนั่นเลยเหรอ’
‘เฮ้ย! แค่คนเดียว’ผมร้องพร้อมยืนยัน โดนฟันแค่คนเดียว
‘ถูกขืนใจเหรอ’หยกถามต่อเสียงเบา เอามือประคองหน้าผมที่ยังพูดไม่ออก หยกพยักหน้า
‘ไม่เป็นไรนะ หยกเข้าใจ ในสถานการณ์อย่างนั้น ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้หรอก ยิ่งผู้ชายหน้าตาน่ารักอย่างหนูด้วยแล้ว หยกคิดไว้เหมือนกันภาวนาว่าอย่าให้เกิดขึ้นกับหนู แต่ก็ไม่รอดจนได้’หยกพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเห็นอกเห็นใจ นี่หยกคิดว่าผมจะต้องโดนกดแน่นอนตอนถูกจับไปด้วยเหรอ คิดแม่นอะไรขนาดนี้ ทำเอาผมต้องถามย้ำ และเป็นฝ่ายภาวนาบ้างว่าขอให้หยกรับไม่ได้และตัดใจจากกูทีเถอะ จะได้คุยกันง่ายขึ้น ไม่ใช่ผมโดนข้างหลังแล้วลืมหน้านะ ผมแค่ไม่อยากให้หยกต้องมีผัวที่เป็นเมียคนอื่นเท่านั้นเอง
‘หมายความว่า’เคะในร่างผมเอียงคอถาม
‘หยกไม่รังเกียจหนูหรอก ออกจะเห็นใจด้วยซ้ำ หนูคงทรมานมากสินะกว่าจะผ่านเวลานั้นมาได้ สภาพจิตใจคงจะแย่ ถ้าหยกทำแบบนั้นก็เท่ากับซ้ำเติมเหยียบย่ำให้หนูรู้สึกแย่ลงไปอีกน่ะสิ ไม่ต้องกลัวนะ เรื่องนี้จะเป็นความลับระหว่างเรา หยกสัญญา’คำภาวนากูไม่เป็นผล สงสัยจะหมดน้ำยาไปแล้ว ทุกทีคิดอะไรได้อย่างนั้น ผมมองนางฟ้าตรงหน้าอย่างซาบซึ้งในน้ำใจที่มีให้ แต่ ผมจะตอบรับไม่ได้ ทำไงให้หยกรังเกียจกูดีวะ ถ้าเป็นแบบนี้ กูจะเอาเฮียไปไว้ที่ไหน และถ้าเกิดเฮียออกจากคุกมา รู้ว่ากูแต่งงาน ระงับสติอารมณ์ไม่อยู่ ฆาตกรรมตายหมู่ ต้องมีอีกหลายคนที่เสียใจ ผมต้องไม่ให้เหตุการณ์ในอนาคตนี้เกิดขึ้นจะต้องไม่มีใครต้องมาตายเพราะผมอีก ผมจับไหล่หยกมองด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ว่าอย่าเอาหนูทำผัวเลย
‘หนูไม่ได้ถูกขืนใจ’
‘หนูจะบอกว่า เต็มใจงั้นเหรอ’
‘ตอนแรกไม่ใช่ ต่อมา’
‘หนูติดใจ’
‘ไม่ใช่ อย่าเพิ่งขัดสิ’
ผมส่ายหน้าพูดเสียงดังอย่างลืมตัว ก่อนจะเล่าให้หยกฟังถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น
‘ในตอนนั้นมีเขาคนเดียวที่เป็นที่พึ่ง เขาคนเดียวที่ปกป้องดูแลหนูทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตเขาก็ให้ได้ มันทำให้หนูรักเขา รักและก็จะรอเขากลับมา’ผมพูดถึงเฮียด้วยความรู้สึกรักและคิดถึง ไม่ได้มองหน้าหยกแม้แต่นิดเดียว ก่อนจะหันกลับมา
‘หนูขอโทษที่ทำผิดต่อหยก ขอโทษ’ผมก้มหัวให้หยกที่เงียบไปหลังฟังจบ
‘ถ้าหยกกับพ่อแม่จะไม่ยกโทษให้หนูก็ได้ จะด่าจะตบตียังไง หนูก็ยอม แต่ขออย่างเดียว อย่าโกรธเกลียดพ่อหนูเลยนะ แค่นี้พ่อก็ทุกข์เพราะหนูมามากแล้ว’ผมขอร้องหยกไม่ให้เอาเรื่องกับพ่อ
‘หนูดูถูกน้ำใจหยกเกินไปหรือเปล่า’หยกพูดออกมาหลังจากเป็นฝ่ายฟังผมอย่างเดียว‘คิดว่าสิ่งที่หยกพูด เป็นแค่คำลวงงั้นเหรอ’หยกพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงตัดพ้อ
‘ไม่ใช่นะ หนูไม่เคยคิดอย่างนั้น หนูรู้ว่าหยกเป็นยังไง เพียงแต่ความผิดหนูมันเกินกว่าที่หยกจะยกโทษให้ หยกต้องเสียหายที่ไม่ได้แต่งงานและยังถูกยกเลิกอีก ยังอับอายไม่พอ ไอ้คนที่จะแต่งด้วยก็ดันไปได้ผัว หนู’ผมพูดรัวเร็วกับหยกยังไม่จบประโยคดี
‘อุบ ครึ ครึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ’หยกปล่อยเสียงหัวเราะดังลั่น ผมหน้าเหวอว่า ตรงไหนของประโยคที่หยกขำ หยกเอามือกุมท้อง ก่อนจะเงยหน้ามา เอามือเช็ดน้ำตา ก่อนจะสูดลมหายใจทำหน้าตามเดิม
‘หนูแน่ใจนะว่า รัก ไม่ได้ หลง ไปชั่วครู่’หยกถามถึงความรู้สึกของผม
‘หนูรักเขา’ลูกผู้ชายอย่างผมก็ตอบด้วยความมั่นใจ หยกพยักหน้าเม้มปาก
-
ในที่สุดก็มา
-
‘หยกเข้าใจแล้ว’หยกพูดเสียงเครือ ยิ้มเศร้าๆ ทำเอาผมใจหาย ‘จะว่าไม่เสียใจเลย คงไม่ใช่ หยกรู้สึกดีกับหนู หนูก็คงเหมือนกัน เราคงไม่ได้รักกันหรอก แค่ผูกพันกันมานาน แต่งไปก็อาจจะรักกันได้ แต่ในที่สุด มันก็ไม่ใช่ หนูคงรักเขา รักมากด้วย เวลาพูดถึงเขาสีหน้าและแววตาหนูมันเต็มไปด้วยความรัก ไม่เหลือที่ว่างให้ใครเลย หยก ยินดีด้วยนะ ที่หนูเจอคนที่รักและเขาก็รักหนู รักษาเอาไว้ให้ดีๆนะ’หยกพูดจบก็โผเข้ามากอดผม ร้องไห้เงียบๆ ผมยกมือกอดตอบปล่อยให้หยกร้องไห้จนพอใจ
‘ขอบใจนะ สักวัน หยกจะเจอคนที่ดีและรักหยก’ผมอวยพรให้หยกที่พยักหน้ากับอก ก่อนจะผละออก เรามองหน้าและยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกเดิมๆ เพื่อน หยกบอกว่าเรื่องพ่อแม่เดี๋ยวเคลียร์เอง ผมไม่ยอมยังไงก็ต้องไปบอกท่านด้วยตัวเอง หยกก็พยักหน้าตามใจ
‘หนู’หยกเรียกผมก่อนจะกลับ หลังจากคุยกันเข้าใจ ผมเลิกคิ้ว ‘ถ้ามีปัญหาอะไร ปรึกษาหยกได้นะ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจ พาเขาไปด้วยก็ได้’หยกพูดอย่างมีน้ำใจอีกครั้ง
‘อืม ขอบใจนะหยก หนูจะไม่ลืมเพื่อนดีๆอย่างหยกเลย ถ้ามีอะไรให้ช่วย บอกหนูนะ หนูเต็มใจช่วยทุกอย่างเลย’ผมยิ้มจับมือหยกที่บีบตอบ
‘จริงเหรอ’หยกอมยิ้ม ผมพยักหน้า
‘งั้นหยกขอเป็นเมียหนูนะ จะได้อยู่ด้วยกันไง แฟนหนูใจดีคงไม่ว่าหรอกมั้ง นะ’หยกพูดออกมาด้วยรอยยิ้มกว้างมาก
‘ห๊ะ เอาจริงดิ’ผมถามเสียงดังอย่างลืมตัว หยกพยักหน้าจริงจัง เอาไงดีวะ เป็นเมียกูไม่เท่าไหร่หรอก เกิดเฮียแม่งขอหุ้นด้วยนี่สิเป็นเรื่อง สิ่งที่ขอทำเอาประตูหลังกูสั่นคลอนขึ้นมาทันที ยังไงซะเฮียก็คุ้นเคยกับประตูหน้ามาก่อน
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ้ย หนู หน้าตาเครียดมากอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ถามจริงคิดอะไรอยู่’หยกหัวเราะเอานิ้วคลายคิ้วผมที่ขมวด
‘ก็คิดเรื่องที่หยกขอนั่นแหละ ว่าจะบอกเฮียยังไงดี’ผมก็จี้เส้นตอบหยกที่หัวเราะไม่หยุด
‘คิก คิก จะบ้าเหรอ หยกพูดเล่น ถามจริงจะขอให้หรือว่ากันท่ากันแน่ จ๊ะ คิกคิก’หยกแซวหัวเราะคิกคัก
‘เฮ้ย ไม่ใช่นะ’ผมรีบปฏิเสธ หยกแม่งรู้ทันกูอีก
‘ยังไม่ทันไร หวงซะแล้ว คิกคิก’หยกล้ออีกก่อนจะลากลับจริงๆ ทิ้งให้ผมยืนคิดว่า เอาจริงเปล่าวะ กูจะได้วางแผนล่วงหน้า
“เออ ไอ้หนู”อยู่ๆพ่อก็เรียกผมเหมือนนึกอะไรออก ทำเอาสะดุ้งจากความหลังที่ย้อนให้ฟังซะเกือบสิบหน้าเอสี่
ผมเงยหน้าขึ้นสบตา“ข้าว่าจะถามเอ็งหลายครั้งแล้วก็ลืมว่ะ”
“เรื่องอะไรพ่อ”ผมถามพ่อแต่ยังนอนตักตามเดิม
“เอ็งบอกไอ้เฮียเหรอ ว่าหัวใจเอ็งอยู่ข้างขวา”พ่อถามเรื่องที่มีไม่กี่คนจะรู้ ถ้าในบ้านก็มีแค่ พ่อกับแม่ เท่านั้น อีกคนก็ ลุงฉัตรที่เป็นหมอประจำตัวมาตั้งแต่เกิด แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างไอ้รงค์ ไอ้เล็ก และ อดีตว่าที่เมียผมอย่างหยก ก็ไม่รู้ ผมไม่เคยบอก เพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องจำเป็นอะไร ตอนเด็กคิดว่ามันแปลกกลัวโดนล้อและไม่มีใครเล่นด้วย
“ไม่เคยเลยพ่อ หนูยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเฮียรู้ตอนไหน”ผมตอบพ่อตามตรง พ่อพยักหน้าก่อนจะสันนิษฐานอีก
“ตอนอยู่ที่โน่นเอ็งไม่สบาย หมอตรวจแล้วบอกมันหรือเปล่าวะ”พ่อพูดถึงเหตุการณ์ที่ผมเล่าให้ฟังตอนอยู่บ้านนาย
“ไม่น่าใช่ หนูไม่รู้จะบอกยังไง แต่หนูมั่นใจว่าเฮียรู้ด้วยตัวเองมากกว่า”ผมบอกพ่ออย่างมั่นใจทั้งที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเฮียรู้ได้ยังไง พ่อหัวเราะในลำคอ เอามือตบหัวผมแปะๆ เหมือนจะถูกใจอะไรบางอย่าง
“ขำอะไรพ่อ”ผมถามพ่อที่ยังหัวเราะ เอามือทำอย่างนั้นไม่เลิก
“ข้าไม่คิดว่า ไอ้เฮียมันจะรักและใส่ใจเอ็งมากขนาดนี้”พ่อพูดด้วยรอยยิ้ม
“ยังไงเหรอพ่อ”ผมถามพ่อด้วยความอยากรู้ ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าเฮียรักและดูแลผมดีขนาดไหน แต่ผมอยากรู้ความหมายในประโยคที่พ่อพูดมากกว่า
“อะไรที่ผิดปกติถ้ามันเกิดภายนอกเราจะมองเห็นใช่ไหม”พ่อพูดเชิงถามผมที่พยักหน้า
“และถ้ามันอยู่ข้างใน เราก็มองไม่เห็นว่ามันผิดปกติยังไง เหมือนที่หัวใจเอ็งอยู่ข้างขวา คนที่รู้มีแค่ ข้า ไก่จ๋า และไอ้ฉัด แต่ไอ้เฮียไม่มีใครบอก แต่มันกลับรู้ได้”พ่อพูดต่อก่อนจะหยุดตอนท้าย มองหน้าผมยิ้มๆ
“เพราะไอ้เฮียมันไม่ใช่แค่แนบกายเอ็งอย่างเดียว แต่มันเอาใจแนบใจมันถึงได้รู้”
“แสดงว่ามันรักทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเอ็ง ไงล่ะ ไอ้หนู”พ่อยกยิ้มพร้อมยักคิ้วให้ ทำเอาผมยิ้มกับท่าทางและคำพูดของพ่อ ที่แปลความหมายได้ไม่ผิดไปจากความจริงที่ผมได้รับมาจากเฮียสักนิด
“หนูก็คิดไม่ถึงนะว่าเฮียจะรู้ แม้กระทั่งตอนที่เฮียตัดสินใจยิง หนูก็ยังคิดว่าเฮียไม่รู้นะในตอนนั้น ใจหนูคิดแต่ว่าตายด้วยมือเฮียดีกว่าตายด้วยมือคนอื่น มันคงทรมานและอาจตายทั้งเป็นแน่ถ้ามันเอาหนูไปได้ หนูคงไม่มีโอกาสได้เจอพ่อ”ผมกอดพ่อแนบแน่น นึกแล้วใจหายถ้าวันนั้นเฮียไม่ตัดสินใจยิงอกผมทะลุร่างไอ้อัลแล้วล่ะก็ ผมคงไม่ได้มานอนตักพ่อแน่
“ถึงมันไม่รู้ ข้าว่ามันต้องหาวิธีอื่นช่วยเอ็งจนได้”พ่อพูดต่ออย่างมั่นใจในตัวเฮีย ทำเอาผมมองหน้าคุณนกที่ยิ้มชื่นชมคนที่เหน็บเป็นประจำอย่างไม่รู้ตัว ผมลอบยิ้ม
“มึงยิ้มอะไร”แต่หารอดสายตาไม่ ดึงผมที่ยาวเลยบ่าไปนิดขึ้นจากตัก
“เปล่า”ผมส่ายหน้าแต่ปากอมยิ้มไปมา
“แล้วตูดมึงหรือไงที่บานอยู่นี่ ห๊ะ ไอ้หนู อย่านึกว่ากูไม่รู้นะว่ามึงยิ้มอะไร”พ่อหรี่ตาพูดใส่อย่างรู้ทัน
“แล้วพ่อว่า หนูยิ้มเรื่องอะไร”ผมลอยหน้าใส่พ่อ ยิ้มล้อเลียน
“กูไม่บอก”พ่อก็ทำกลับ
“แสดงว่าไม่รู้จริง”ผมยักคิ้วใส่ หนีมือหนีตีนที่ไล่ใส่
“กูไม่หลงกลพูดหรอกโว้ย”พ่อหยิบหมอนขว้างใส่ผมที่รับไว้
“ฮ่าๆๆๆๆๆ อาย อาย กิ๊วๆๆๆๆ”ผมหัวเราะล้อพ่ออย่างชอบใจ
“อาย พ่อง มึงสิ ไอ้หนู”พ่อพูดกลับขำๆ ทำเอาหัวเราะกันลั่นบ้าน
.
.
.
.
“ตื่นเต้น เหรอ หนู”เสียงพลขับควบบอดี้การ์ดไปในตัวถามผมที่นั่งกำตะกร้าใส่ของแน่น ผมหันไปมอง พยักหน้า
“อืม ไม่รู้ว่าเจอเฮียแล้วจะเป็นยังไง ต้องทำอะไร แบบ มันบอกไม่ถูกว่ะ พี่เคน”ผมพูดกับ เคน ที่ถูกส่งมาดูแลผม พร้อมเป็นคนรับส่งจดหมายให้ตลอด เคนบอกว่า เฮียเป็นห่วงผมกับพ่อมาก กลัวว่าจะมีอันตราย เคนเลยขอแก้ตัวกับงานนี้อีกครั้ง และก็ไม่ทำให้ผิดหวังตลอดหนึ่งปี เคนทำหน้าที่ได้ดีมาก แต่ผมกับพ่อไม่เคยมองเคนเป็นแค่ตำแหน่งนี้ ผมนับถือเขาเป็นพี่เหมือนพี่สิบ
“ก็ทำแบบที่หนูเคยทำนั่นแหละเวลาอยู่ด้วยกันไง”พี่เคนหันมาพูดยิ้มๆ ผมนึกตาม ปกติผมเคยทำอะไรกับเฮียบ้างวะเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ยิ้ม หัวเราะ กอด สักพัก เฮียจูบหน้าผาก ไล่ลงมาปาก ก่อนมือสากๆจะลูบคลำต่ำลงไป ลงไป
“ไม่ได้ ไม่ได้ คนเยอะแยะ ผมจะทำเรื่องปกติแบบนั้นไม่ได้”ผมพึมพำส่ายหน้าไปมา เมื่อนึกถึงเรื่องปกติที่ทำกับเฮีย เคนหัวเราะพร้อมส่ายหน้ากับท่าทางผม ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอด
“ถึงแล้ว ไป เลิกคิด”เคนบอกขำ ๆ ก่อนจะพากันลงจากรถ ผมมองสถานที่ที่ไม่คิดว่าจะได้มา นี่เอง ‘เรือนจำชายล้วน’ ที่เฮียกินนอนอยู่ ผมมาถึงแล้ว เคนรับของไปถือให้ แตะแขนให้เดินเข้าข้างใน แจ้งเรื่องกับเจ้าหน้าที่เรียบร้อยก็พามานั่งที่เขาจัดไว้สำหรับเยี่ยมญาติ ผมรู้สึกได้ตอนเจ้าหน้าที่ถามว่ามาเยี่ยมใคร พอบอกชื่อเขามองสำรวจหัวจรดเท้า จนเคนมองกลับด้วยสายตาเป็นคำถามว่า สงสัยอะไร เขาถึงได้เลิกมองตรวจเอกสารเข้าเยี่ยมพร้อมของที่นำมาตามระเบียบ
“แปลกตรงไหนวะ มาเยี่ยมญาติ”เคนพูดอย่างเสียอารมณ์นิดๆ
“เฮียไม่เคยให้ใครมาหา แม้แต่ครอบครัว เขาเลยแปลกใจล่ะมั้งว่าผมเป็นใคร”ผมบอกเคนถึงเหตุผลที่น่าจะใช่
“แต่ ดร. เขาแจ้งไว้แล้วว่าใครจะมา เอกสารก็กรอกไว้แล้ว ยังจะเรื่องมาก”เคนยังอดบ่นไม่ได้
“ช่างเถอะ เขาอาจจะมองเพราะหนูหล่อก็ได้ ครึครึ”ผมบอกพี่เคนกลั้วหัวเราะ แกเบะปากก่อนจะนั่งรอ ผมมองไปรอบๆ เห็นคนหลายวัย ยิ้ม คุยกัน ดูของที่เอามาฝาก พวกเขาคงมาหาคนที่เขารักเหมือนผม ทำเอาผมยกยิ้ม ไม่ใช่ผมคนเดียวที่ต้องรอ บางคนอาจรอมากกว่าผมก็ได้ แค่สามปีเดี๋ยวมันก็ผ่านไป
“มาเยี่ยมใครล่ะ พ่อหนุ่ม”เสียงทักอ่อนโยนด้านข้างทำเอาผมหันไปมอง เห็นคุณยายยิ้มกว้างปากแดงด้วยติ๊นหมาก ผมยิ้มให้กำลังอ้าปากจะตอบ เออ กูจะบอกยายว่ามาเยี่ยมใครวะ บอกตามตรงกลัวยายจะช็อค จะโกหกก็บาป นี่กูคิดลึกแทนยายมากไปหรือเปล่า แกก็ถามไปตามประสา
“ยายมาเยี่ยมลูกชาย”กลายเป็นคุณยายบอกผมก่อนด้วยรอยยิ้ม
“ลูกยายคงดีใจมากเลยนะครับ ที่ยายมา”ผมบอกยายด้วยรอยยิ้ม ก่อนมือเหี่ยวย่นตามวัยจะจับมือผม
“ลูกยายอายุประมาณพ่อหนุ่มนี่แหละ มันเกเร แต่มันสัญญากับยายแล้วนะ ว่าถ้าออกมามันจะกลับตัว”ยายพูดด้วยสีหน้าดีใจกับคำสัญญาของลูกชาย ที่ยังไม่เกิดขึ้น แต่คนเป็นแม่ยังไงก็เชื่อใจลูกเสมอ
“ดีใจด้วยครับ ผมเชื่อว่าเขาต้องทำได้แน่”ผมให้กำลังใจคุณยาย บีบมือเบาๆ
“ยายก็หวังอย่างนั้น ทุกวันนี้ยายพยายามดูแลตัวเองเพื่อจะได้มาหาลูก และรอเห็นมันกลับตัว ไม่รู้จะฝืนสังขารได้นานแค่ไหนนะ”คุณยายพยักหน้าช้าๆ พูดกลั้วหัวเราะกับสังขารตัวเอง ไม่ได้เศร้าสักนิด ทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย
“ยายต้องได้เห็นแน่ครับ ดูยังสาวและแข็งแรงอยู่เลย เอางี้สิครับ ยายเต้นแอโรบิคสิ หนูเห็นเขาเต้นกันตามหมู่บ้าน บางคนแก่กว่ายายอีก เป็นผู้นำเต้นด้วยนะ”ผมให้กำลังใจคุณยายด้วยการชมและแนะนำ ยายหัวเราะชอบใจ ไอ้พี่เคนส่ายหน้าแบบเอือมๆ
“เออๆ ถ้าจะดี แหม ไอ้หนุ่มปากหวานนะเอ็ง นี่ถ้าไม่ถือเรื่องอายุ คิดว่ากำลังจีบยายอยู่นะ”ยายเห็นด้วยก่อนจะแซวกลับหัวเราะจนตาปิด ผมว่ายายตอนสาวๆแกคงน่ารักไม่น้อย ดูจากการพูดจา ดูเป็นคนอารมณ์ดี ถือเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง เหมือนที่เขาว่า คารมคือปมเด่น นมเล็กคือปมด้อย ฮ่าๆๆๆๆๆ ทะลึ่งและกู กับยายก็ไม่เว้น
“เออ แล้วมาเยี่ยมใครล่ะ”อ้าว ผมนึกว่ายายลืมไปแล้วซะอีก ผมคงจะโกหกแกไม่ได้แล้วล่ะ
“ผมมาเยี่ยม เฮีย ครับ”ผมบอกยายไปตามตรง พี่เคนมองหน้างงๆ ประมาณบอกไปยายรู้ไหมว่าเป็นใคร
“อ๋อ มาหาพี่”ผิดคาด ยายพยักหน้าเข้าใจ ถึงไม่ใช่ยายเป็นใครก็ต้องเข้าใจแบบนี้ จะมีสักกี่คนชื่อ เฮีย ผมเคยถามว่าทำไมชื่อนี้ มีเชื้อจีนเหรอ เฮียบอกว่า ชื่อเล่นได้มาจากตอนที่พ่อแม่เรียนอยู่อเมริกา คลอดเฮียที่โน่น เลยชื่อ เฮีย ที่แปลว่า ที่นี่ ตามภาษาอังกฤษ ไม่ใช่เฮียแบบจีน แต่พอโตก็เรียก กร เป็นส่วนใหญ่ ชื่อเฮียเลยไม่ได้ใช้ มาใช้อีกทีตอนติดคุก ผมพยักหน้าเข้าใจ อ๋อ เป็นชื่อที่ใช้ในวงการเรือนจำ เหมือนดารานักร้องที่ใช้ในวงการบันเทิงนี่เอง
กลับมานั่งรอเฮียตามเดิม อีกสักพักก็จะได้เวลาเยี่ยมแล้ว ผมมาก่อนเวลาพอสมควร เผื่อรถติดด้วย คุณยายเลิกสนใจผมหันไปสนใจผู้ชายวัยใกล้เคียงกันแทน เจ้าชู้นะเนี่ย พอเจอคนที่ใช่วัยใกล้เคียงก็หันไปเลย หุหุ
“หนูรอได้ใช่ไหม เดี๋ยวพี่ไปทำธุระแล้วจะกลับมารับ มีอะไรด่วนก็โทรหานะ”พี่เคนเอ่ยออกมาหลังจากใกล้เวลาเยี่ยมแล้ว
“ได้ ตามสบายเลยพี่”ผมบอกพี่เคน ก่อนแกจะเดินออกไป เจ้าหน้าที่ก็ประกาศพอดี ผมใจเต้นมือกำตะกร้าแน่น ผมจะได้เจอเฮียแล้ว เฮียจะเป็นยังไงบ้าง แล้วถ้าเจอผมจะลืมตัววิ่งไปกระโดดกอดเฮียหรือเปล่า ประตูเปิดออก มีนักโทษเดินออกมาตามชื่อที่เรียก ภาพที่ผมเห็นทุกคนดีใจจนร้องไห้ มีลูกก็อุ้มลูก กอดจูบด้วยความรัก บางคนกราบแทบเท้าพ่อแม่ คู่รักก็จับมือกัน ถามสารทุกข์สุขดิบ จนสายตาผมไปสะดุดกับคนคุ้นเคย
“ไอ้รัน”ผมเกือบจะตะโกนแล้ว ดีที่ระงับได้ทัน มันไม่เห็นผม เดินตรงไปหาผู้หญิงวัยกลางคนกับผู้ชายวัยรุ่น คงเป็นแม่กับน้องมันที่เคยเห็นในรูป มันร้องไห้กอดสองคนนั้นแน่น ทำเอาผมดีใจกับมัน นี่ผมมีของฝากมาให้มันกับคนอื่นๆด้วยนะ ผมมองไปทางเดิม พี่โจ๊ก พี่ปาน ก็ออกมาเดินไปหาครอบครัวแล้ว เหลือแค่เฮีย ผมชะเง้อจนนึกว่าคอใส่ห่วงแบบกระเหรี่ยง ก็ยังไม่เห็นเฮียออกมาสักที ผมหดคอกลับมาตามเดิม แต่ยังไม่ละสายตาจากประตู กลัวจะพลาด เฮียลืมหรือเปล่า ไม่น่าใช่ เฮียไม่เคยลืมอะไรง่ายๆ ใจผมเริ่มเต้นเบาลง เมื่อไม่มีใครเดินออกมาอีก เจ้าหน้าที่ปิดประตู ผมเกือบจะวิ่งไปบอกเขาว่า เฮียยังไม่ออกมาเลย จะรีบปิดทำไม แต่ก็ทำได้แค่คิด ก่อนจะคอตกไปพัก ฮึดขึ้นมาใหม่ อีกสิบนาทีเฮียไม่ออกมากูจะกลับ ฝากไอ้รันไปบอกด้วยว่าจะไม่รอแล้ว กูจะมีเมีย จับเวลานับถอยหลังกลับไปสู่เส้นทางเดิม นับ
“รอใครอยู่เหรอครับ”เสียงทุ้มถามขัดผมที่กำลังจะเริ่มนับในใจ อยากจะบอก กูรอนักโทษโว้ย ก็ออกจะพาลไปหน่อย ผมเหลือบตาขึ้นไปมอง เป็นผู้ชายในเครื่องแบบที่นี่ ผมมองหน้าเขาที่ยิ้มให้ บางทีเขาอาจจะช่วยผมได้
“ว่าไงครับ เผื่อผมช่วยได้”เขาแสดงความมีน้ำใจ มีเจ้าหน้าที่คนอื่นมองก่อนจะหันกลับไม่สนใจ
“ผมรอ”
“หนู”
ขัดกูอีกแล้ว วันนี้กูจะได้เจอเฮียไหม ห๊ะ เสียงนี้ ผมหันขวับ
“เฮีย”
ผมเรียกชื่อคนที่ผมอยากเจอ คนที่ผมคิดว่าถ้าครบสิบนาที ไม่มาผมจะกลับเส้นทางเดิม และผมก็ได้กลับ กลับกับพี่เคนตามเส้นทางเดิม ฮ่าๆๆๆๆๆ
“ขอโทษเฮียออกมาช้า”เฮียเดินมายืนใกล้ คว้าตะกร้าไปถืออีกมือก็จับมือผมไว้ ยิ้มอ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยน ทำเอาผมลืมความหงุดหงิดเป็นปลิดทิ้ง
“ผมขอตัว”เฮียหันไปพูดกับคนตรงหน้า ที่ผมก็ลืมไปแล้วเช่นกัน ได้แต่เดินตามมือเฮียที่จับจูงออกไป ผมมองมือที่อบอุ่น ก่อนจะกระชับแน่น กลัวเฮียหายไป จนมาถึงสนามหญ้า มีคนนั่งเป็นหย่อมๆ ไม่ไกลกันนัก แต่ไม่มีใครสนใจใครนอกจากครอบครัวตัวเอง จนมาหยุดที่ต้นไม้ใหญ่ เฮียวางตะกร้าลง
“อื้อ”
ผมร้องออกมาเมื่อถูกดึงเข้าไปกอดแนบแน่น แน่นจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวใส่กัน ผมกอดตอบเฮีย ซุกหน้ากับอก เฮียในชุดยูนิฟอร์มไม่ได้ทำให้ผมผิดกลิ่นที่คุ้นเคยแต่อย่างใด มันยังคงเดิม อ้อมแขนที่อบอุ่นและปกป้องผมมาตลอด
“คิดถึงเหลือเกิน หนูของเฮีย”เฮียกระซิบข้างหู จูบแก้ม ก่อนจะซุกซอกคอไปมา
“หนูก็คิดถึงเฮีย คิดถึงมาก”ผมตอบพร้อมกอดแน่นขึ้น แต่มันก็ยังไม่พอ ยิ่งกอดก็ยิ่งโหยหา เรากอดกันอยู่อย่างนั้น จนลืมสิ่งรอบข้าง ลืมว่าเราอยู่ที่ไหน จนเฮียเป็นฝ่ายผละออก แต่ยังมีสูดดม ผมได้ยินเสียงลมหายใจดัง หื่น หื่น เราสบตากันไปมา เฮียดึงให้นั่งลงข้างๆ
“หนูผอมลงอีกแล้ว ตอนเฮียกอดนึกว่าจะหัก”เฮียเอามือลูบแก้ม ตาสำรวจร่างกายผมด้วยสายตาเป็นห่วง
“เฮียมากกว่าที่ผอม หัวโตด้วย”ผมสำรวจเฮียบ้าง เฮียหัวเราะในลำคอ
“คิดถึงหนูมากไง เลยไม่อยากกินอะไร”เฮียพูดยิ้มๆ จับมือไปกุม
“ไม่ดีเลย เฮียอย่าทำแบบนี้อีกนะ เฮียต้องกินข้าวด้วย จะได้แข็งแรง เกิดเจ็บป่วยขึ้นมาล่ะ ใครจะดูแล หนูเป็นห่วงเฮียนะ ห่วงมากด้วย คิดตลอดว่าเฮียจะกินจะนอนยังไง อีกตั้งสองปีเชียวนะ เราจะได้เจอกัน”ผมมองหน้าเฮียที่ยิ้มตามเดิม นี่ไม่ได้ฟังกันเลยใช่ไหม
“ครับ ครับ เฮียรู้แล้ว บอกตัวเองด้วยนะ อย่าคิดถึงเฮียมากจนลืมกินข้าว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ใครจะดูแล เฮียเป็นห่วงหนูนะ อีกตั้งสองปีกว่าจะได้เจอกัน อูย ซี๊ด”เฮียรับปากเอามือบิดจมูกพูดล้อเลียนคำพูดผม เลยโดนงับมือเข้าให้ร้องออกมา
“ไหนเอาอะไรมาฝากเฮียบ้าง”เฮียเปลี่ยนเรื่อง ตามองผมตลอด ทำเอาเขินกับสายตา ผมหยิบกล่องที่บรรจุข้าว กับข้าว และ ขนม ออกมาเปิดให้เฮียดู
“น่ากินไหม”ผมพูดอวดเฮีย ที่พยักหน้า
“น่ากิน แต่คนทำให้น่ากินกว่า”เฮียไม่พูดเปล่าส่งสายตาว่า อยากกิน ให้ด้วย
“หนูจะบอกพ่อให้แล้วกัน ว่าเฮียอยากกินพ่อ ครึครึ”ผมพูดแก้เขินใส่เฮีย
“พ่อทำจริงเหรอ”เฮียก้มหน้ามาถามผมที่หยิบโน่นหยิบนี่ให้วุ่นไปหมด เฮียจะทำให้อายไปไหนวะ เฮียคว้าเอวผมไปใกล้
“เฮีย ปล่อย เดี๋ยวคนเห็น”ผมแกะมือเฮียที่เริ่มจะเลื้อย มองคนรอบข้าง เพิ่งจะคิดได้นะกู ทีเมื่อกี้กอดกันเสือกไม่คิด
“ช่างเขาสิ เขาก็ทำเหมือนกัน”เฮียพูดหน้าด้านๆ ไม่ได้มองรอบข้างซะเลย
“มีแต่เฮียนั่นแหละ และถึงทำมันใช่แบบคู่เราที่ไหนกันเล่า”ผมบิดมือเฮียออกพูดเบาๆ หันไปยันหน้าที่เข้ามาใกล้ทุกทีๆ
“คู่เรามันแบบไหนเหรอ หืม”เฮียอมยิ้มยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆ
“ไม่รู้ วู้ว เฮีย เดี๋ยวยันโครมเลย จะกินไม่กิน”ผมทำเสียงเข้มใส่เฮีย ดูท่าจะกลัวมาก หัวเราะสบายอารมณ์ ก่อนจะกินข้าว ผมช่วยตักกับให้ บางทีเฮียก็ป้อนผม ผลัดกันอยู่อย่างนั้น ไม่รู้ใครเจริญอาหารมากกว่ากัน ผมมองเฮียกินขนมหวาน ก็นึกไปอีกว่าอยู่ในนี้เฮียจะได้กินแบบนี้ไหม มันอาจจะไม่ใช่อาหารชั้นเลิศ ราคาแพง แต่สำหรับในนี้มันคงยากที่จะได้กิน
“อิ่มไหมเฮีย มีขนมอย่างอื่นอีกนะ ผลไม้ก็มี”ผมถามเฮีย หยิบของกินออกมาอีก เฮียจับมือไว้
“พอแล้ว เดี๋ยวท้องแตกซะก่อน เอาไว้กินเวลาคิดถึงหนูดีกว่า”เฮียหยอดอีกแล้ว แต่ผมกลับยิ้มชอบใจ เหลืออีกครึ่งชั่วโมงก็จะหมดเวลาเยี่ยมแล้ว ผมอยากจะหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้จัง เฮียพิงต้นไม้ดึงผมเข้าไปใกล้ๆ ไม่มีใครแล้ว นอกจากเจ้าหน้าที่ประจำจุด แต่มองจากมุมนี้ก็ไม่ค่อยเห็นถ้าไม่สังเกต เฮียจูบหน้าผาก ตา จมูก ปิดท้ายที่ปากบดเบียดเบาๆก่อนจะแรงขึ้น
“อืม เฮีย”เสียงผมครางในลำคอ ยึดไหล่เฮียไว้
“อืม หนู คิดถึง รอเฮียนะ อีกไม่นาน”เฮียกระซิบชิดปาก เอามือลูบแก้ม
“อืม หนูจะรอ”ผมยิ้ม เฮียจูบอีกหลายครั้ง จนผมคิดว่าปากติดไปกับเฮียแล้ว เฮียจ้องหน้าผมสักพัก
“เฮ้อ นี่แหละ เฮียถึงไม่อยากให้มา เห็นหน้าแล้วมันอดใจไม่ไหว”เฮียถอนหายใจ ดึงผมเข้าไปกอดเอาคางเกยไหล่ จูบซอกคอ เม้มเบา ผมย่นคอหนี
“ก็อยากเจอหน้าเฮียบ้าง เฮียเป็นคนเดียวที่ไหนล่ะ กลับไปหนูก็คิดถึงเฮียอยู่ดี”ผมพูดเสียงอู้อี้กับซอกคอเฮีย มือลูบหลังไปมา ก่อนจะตัวลอยขึ้นไปนั่งบนตักเฮีย
“รู้บ้างไหม ว่า น่ารัก เห็นแล้วไม่อยากปล่อยให้กลับไปเลย”ย้ำถึงความเป็น เคะ ของผมอีกแล้ว
“ไม่อยากกลับเหมือนกัน แต่หนูก็ค้างกับเฮียไม่ได้อยู่ดี”ผมบอกเฮียที่กำลังลูบบั้นท้ายผมอยู่อย่างเพลินมือ อย่าไปห้ามมือเฮียเลย ผมก็สงสารบั้นท้ายตัวเองเหมือนกันมันห่างมือเฮียมานานแล้ว ปล่อยให้มันเจอกันบ้าง รวมถึงก้นผมที่กำลังสัมผัสตรงกลางใจเฮียอยู่ ผมควรนั่งเฉยๆจะดีกว่า ไม่งั้นเฮียจะลำบากเดินชี้หน้าเขาไปทั่ว มันจะไม่ดี
“หึหึ ถ้าได้หนูจะค้างไหม”เฮียหัวเราะกับคำพูดผม
“ค้าง”ผมตอบเฮียที่จ้องหน้า ก่อนจะกลั้นไม่อยู่
“อุบ ครึครึ ฮ่าๆๆๆๆ เฮียจะบ้าเหรอ เรือนจำนะไม่ใช่โรงแรม”ผมหัวเราะทุบไหล่เฮียไปด้วย อ่อยเฮียน่าดูเลยกู เฮียลูบผมยาวที่ถูกรวบเป็นมวยเอาไว้
“อย่าให้ใครมาจีบนะ ถ้าเฮียรู้จะโดน”เฮียหรี่ตาพูดใส่
“ก็ไม่รู้สินะ”ผมยักไหล่ พากันหัวเราะ เฮียตบก้นสองที ก่อนจะมองหน้ากัน ใกล้หมดเวลาแล้ว
“เอาไว้เฮียกลับไปกอดที่บ้านนะ จะกอดทุกวันเลย”เฮียกอดกระชับ สบตาผมที่หลุบลงมองหน้าเฮีย
-
เขินแทน อิอิ
ปล.เค้าปาดไหมอ่ะ
-
“หนูจะรอ”ผมพูดจบก็ถูกเก็บเสียงด้วยปากเฮียและอ้อมแขนที่อบอุ่น หมดเวลาแล้วเสียงสัญญาณเตือนบอก ผมเม้มปากหยิบบางอย่างออกมาสวม ผมไม่อยากให้เฮียเห็นว่าผมอ่อนแอ ทั้งที่ผมบอกตัวเองแล้วว่าจะเข้มแข็ง จะไม่ร้องไห้ เมื่อได้เจอเฮีย เฮียมองผมที่ถูกบดบังด้วยแว่นสีดำเอาไว้ครึ่งหน้า
“แดดมันแรง เฮียระวังจะเป็นไข้นะ นี่หนูต้องใส่ไว้ มันแสบตา”ผมบอกเฮียด้วยรอยยิ้ม
“ครับ เฮียจะระวัง หนูก็อย่าไปตากแดดมากนะ”เฮียยิ้มรับ ผมพยักหน้า
“เฮียกินข้าวด้วยนะ”ผมลูบหน้าเฮีย
“ครับ หนูก็กินด้วยนะ”เฮียลูบหน้าผมบ้าง
“อืม แล้ว แล้ว อย่าไปมองใครนะ หนูรู้นะว่าต้องมีบ้างแหละ”ผมกำชับเฮียในเรื่องที่ไม่รู้คิดได้ยังไง
“เฮียมีหนูคนเดียว สัญญา”เฮียจูบมือผม
“ฮึก ฮึก คิดถึงหนูคนเดียวนะ คิดถึงมากๆด้วย”ผมกำชับเฮียอีกเรื่อง หน้าผากเราแนบกัน
“แน่นอน และรักคนเดียวด้วย เฮียรักหนู”เฮียประคองหน้าจูบซับน้ำตาที่ไหลลอดแว่นออกมา รู้งี้กูใส่หน้ากากซะก็ดี เฮียจะได้ไม่รู้ ผมกอดเฮียอีกครั้ง
“หนู หนูรักเฮีย ฮืออออออออ หนูอดไม่ได้ ฮืออออออออออออ”ในที่สุดผมก็ปล่อยโฮอย่างไม่อาย เฮียลูบหลังโยกไปมา
“ครับ ครับ เฮียรู้ ไม่เป็นไร”เฮียพูดอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้ผมร้องจนหายสะอึกสะอื้น ผมผละออก เฮียจูบอีกครั้ง หอมแก้ม จนได้ยินเสียงคนเดินมา ผมหันไปมอง
“ไอ้รัน พี่ปาน พี่โจ๊ก”ผมเรียกทั้งสามคนที่ยิ้มให้ ไอ้รันมานั่งใกล้ๆ
“สบายดีไหมวะ หืม ไอ้หนู”มันโยกหัวผม ผมพยักหน้าก่อนเฮียจะปล่อย ผมกอดมัน
“มึงล่ะ เป็นไงบ้าง”ผมถามมัน ผละออก
“สบายดี ขอบใจนะที่ยังไม่ลืมกู”มันยิ้มให้ผม
“จะลืมได้ยังไง เพื่อนทั้งคน”ผมบอกมันที่ยิ้มกว้าง กอดกันอีกครั้ง พี่สองคนก็จับหัวจับไหล่
“ขี้แงนะมึง เดี๋ยวไอ้เฮียมันก็แหกคุกไปหาหรอก”พี่ปานพูดแซว
“อดทนหน่อยโว้ย ทีมือกับตีน ยังทนได้เลย”พี่โจ๊กพูดขำๆ ผมหันไปหยิบถุงส่งให้ไอ้รัน
“กูเอามาฝากมึง แล้วก็พี่สองคนด้วย”ผมบอกทั้งสามคน ที่พยักหน้ารับ ขอบอกขอบใจ
“ดูแลตัวเองกันดีๆนะ เอาไว้เจอกันข้างนอก”ผมบอกทั้งสามคนที่จะเดินไปก่อน
“โอ้ย มึงไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้รันเขาได้คนดูแลดีแล้ว ครึครึ”พี่ปานปิดปากหัวเราะ
“ไอ้สัด มึงหยุดเลย”ไอ้รันหันไปด่า
“ทำอาย ทำอาย สอนหนังสือ นอนใกล้กันทุกวัน ต้องมีบ้างล่ะวะ ให้โอกาสมันเถอะ มึงอ่อยมันซะขนาดนั้น สงสารไอ้เข้มมัน อุตส่าห์มีความหวัง ฮ่าๆๆๆๆ”พี่โจ๊กพูดก่อนจะวิ่งหนีพร้อมพี่ปาน
“ไอ้เหี้ยยยย มึงอย่าไปฟังมัน แม่ง กูไปนะ”ไอ้รันด่าก่อนจะลาและวิ่งตามสองคนนั้นไป ผมยังงงๆอยู่ว่าอะไร จับใจความได้แค่ ไอ้เข้มนอนกับไอ้รัน ห๊ะ
“ไอ้รันกับไอ้เข้ม จริงเหรอเฮีย”ผมหันไปถามเฮียถึงเรื่องที่คาดไม่ถึง
“ไม่รู้สิ อย่าไปสนใจเรื่องมันเลย อีกหน่อยก็รู้เอง”เฮียบอกก่อนจะดึงผมไปกอดให้เลิกสนใจเรื่องคนอื่น สนแต่เรื่องเราก็พอ จนได้เวลาจริงๆสักที เรากลับมายืนที่เดิม เคนกลับมาแล้ว
“ดูแลให้ดี รู้ใช่ไหมถ้าเขาเป็นอะไร ผมเอาเรื่องคุณแน่”เฮียกำชับพี่เคนอีกครั้ง
“ผมทราบครับ คุณจะได้เจอเขาแน่นอนวันที่ออกมา”พี่เคนยืนยันกับเฮีย
“เฮียไปนะ รอเฮียที่บ้าน”เฮียบอกอีกครั้ง นับจากวันนี้ ผมจะไม่ได้มาหาเฮียอีกแล้ว ต้องรออย่างเดียว
“หนูจะรอ เฮียสัญญาแล้วนะ”ผมบอกและทวงสัญญา
“เฮียสัญญา”เฮียยิ้มก่อนจะหันหลังเดินกลับไป ไม่หันมามองอีก ผมมองเฮียจนประตูปิดลง พี่เคนแตะแขนให้กลับกันได้แล้ว ผมจะกลับไปรอเฮียที่บ้าน ผมเชื่อว่าเฮียต้องมาหาผมแน่นอน
.
.
.
.
“นัดวันนี้เหรอวะไอ้หนู”พ่อส่งเสียงถามผมที่กำลังคุมคนงานลำเลียงผลไม้จากสวน เตรียมส่งรถที่จะมารับ ปีนี้ผลผลิตดี ผลไม้ได้ตามที่ต้องการ
“ใช่พ่อ เอาไว้ตรงนี้เลยพี่ เข่งใหญ่ไว้หน้าๆ หน่อยจะได้ขนขึ้นก่อน”ผมตอบพ่อก่อนจะหันไปบอกคนงาน มือก็จดรายการไปด้วย จนเรียบร้อยรอคนมารับ ผมถอดหมวกปีกกว้างออกมาโบกไล่เหงื่อ
“เอ้า กินน้ำก่อน”พ่อส่งขันน้ำเย็น ใส่หยดอุทัยทิพย์ด้วย ผมรับมาดื่มก่อนจะวางลง
“ชื่นใจหน่อย แล้ววันนี้ลุงฉัตรไม่มารับไปไหนเหรอ”ผมทำท่า ก่อนจะถามพ่อ
“ทำไมมันต้องมาทุกวัน งานการมันก็มีทำ”พ่อหันมาพูดใส่ พักนี้ถ้าว่างลุงฉัตรจะมารับพ่อไปโน่นไปนี่ตลอด แรกๆพ่อก็รำคาญ พอสักพักเหมือนจะติดใจ ไม่รู้พาไปทำอะไรกัน ผมก็ไม่อยากคิดลึกมันบาป หุหุ แต่ผมรู้ว่าไม่ใช่เรื่องอย่างว่าหรอก ลุงฉัตรบอกว่า ในบั้นปลายได้มีเพื่อนไว้คุยไว้ช่วยคิดก็พอแล้ว พูดเหมือนพ่อเลย แต่ลุงบุญกับลุงเริงก็เพื่อนนะ ไม่เห็นมาหาพ่อบ่อยเหมือนลุงฉัตรเลย แวะมาคุยแป๊บๆก็กลับ
“แนะ ถามดีๆพาลซะงั้น ครึครึ”ผมหยอกพ่อ ก่อนจะหลบมะเหงก
“กูพาลตรงไหน กูตอบตามที่มึงถาม อย่ามากวนตีนกูนะมึง ไอ้หนู”พ่อทำเสียงใส่
“จ้า จ้า ไม่กวนและ เฮ้อ วัยทองริเริ่มจิ้น ก็อย่างนี้แหละ ฮ่าๆๆๆๆ”พูดเสร็จก็วิ่งหนีรองเท้าแตะที่ลอยมา
“จิ้นจวยมึงสิ มึงกลับมานี่เลย ไอ้หนู ไอ้ลูกไม่รักดี ขอ ขอให้มึงโดนผัวทิ้ง”พ่อยังวิ่งตามมาสาปแซ่งผมอีก และดูวาจาคุณนก ไอ้เราก็ยิ่งหวาดระแวงอยู่ พักหลังนี่จดหมายไม่มี โทรก็ไม่โทร เฮ้อ นี่ก็สองปีกว่าแล้ว ทำไมมันนานจังวะ
“เฮ้ย ไอ้หนู กูพูดเล่น มึงอย่าทำหน้าเหมือนผัวทิ้งไปจริงๆสิวะ”พ่อเอามือสะกิดไหล่
“นี่ปลอบใจหรือซ้ำเติม คุณนก เอาสักอย่าง”ผมหันไปกอดพ่อ หอมแก้มแก้เหนื่อยไปสองฟอด ถ้าไม่มีพ่อผมคงไม่มีกำลังใจ
“ปลอบใจสิ มึงลูกกูนะ น่า ไอ้เฮียมันไม่ทิ้งมึงหรอก ถ้ามันทิ้ง มันเจอกูแน่ ฟันลูกกูแล้วไม่รับผิดชอบได้ไง”พ่อกอดพูดสีหน้าเอาเรื่องจริงจังมาก จนผมหลุดขำ ก่อนจะได้ยินเสียงรถ
“สงสัยมากันแล้ว”ผมบอกพ่อก่อนจะเดินไปดู มีรถหกล้อกับรถฟอร์จูนเนอร์ขับมาจอดในบ้าน ชายหนุ่มสูงโปร่ง หน้าตาดี ลงมาจากรถเดินตรงมาทางผมกับพ่อ
“สวัสดีครับ ลุงนก น้องหนู”คนจากรถทักทายอย่างคุ้นเคย แต่กูจะเกลียดตรงเรียกน้องนำหน้านี่แหละ
“เออๆ ไหว้พระเถอะ พ่อเกริก มาคุมเองเลยนะ”พ่อผมรับไหว้และทักทาย ผมยกมือไหว้
“ครับ ผมจะขอชมสวนด้วย คงไม่ว่านะครับ อ้อ ของฝากครับ”รับคำยื่นของฝากส่งให้ พ่อพยักหน้าให้รับเมื่อเห็นผมยืนเฉย
“ไม่ว่าหรอก ตามสบาย อ้อ ขอบใจนะสำหรับของฝาก มึงขอบคุณพี่เขามั่งสิ”พ่อยิ้มหันมาบอกผม
“เออ ครับ คราวหน้าไม่ต้องก็ได้ เกรงใจ”ผมยกยิ้มบอกเขา
“ไม่เป็นไร พี่เห็นแล้วก็อยากซื้อมาฝาก น้องหนู”เขาบอกด้วยรอยยิ้ม ผมหันไปมองพ่อที่เอามือปิดปากกลั้นหัวเราะ อย่างรู้ว่าผมถูกผู้ชายคนนี้จีบอยู่ ไม่ใช่ผมไม่รู้ เขาเป็นเจ้าของโรงงานผลิตอาหารแปรรูป ส่งออกทั้งในและนอกประเทศ เขารับซื้อผลไม้ในหมู่บ้านผม ให้ราคาดี ยุติธรรม
ตุบ
“เฮ้ย”เขาร้องอย่างตกใจ เมื่อเข่งหล่นห่างปลายเท้าไม่เท่าไหร่
“ขอโทษครับ มันหลุดมือ”คนงานตอบก่อนจะยกขึ้น
“ไม่เป็นไร”เขาบอกอย่างไม่ถือสา
“พี่ ระวังหน่อย เดี๋ยวผลไม้จะช้ำ”ผมบอกพี่คนงาน นึกห่วงผลไม้กลัวจะเสียราคา ไม่ได้ห่วงตีนมันหรอก
“ครับ จะระวัง”พูดกลับเสียงเรียบ ก่อนจะยกออกไป
“ขอโทษอีกทีนะครับ”ผมหันไปขอโทษอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร อุบัติเหตุน่ะ เออ พาพี่ไปดูสวนหน่อยสิ อยากเห็นว่าดูแลยังไงถึงได้ออกมาดี”เขายืนยันด้วยรอยยิ้มตามเดิมก่อนจะขอให้ผมพาไปดูสวน พ่อก็พยักหน้า วันนี้พี่เคนไปทำธุระ หลังจากเห็นว่าไม่มีอะไรน่าห่วง ไปตั้งแต่เช้ามืด
“อ๋อ ก็ไม่มีอะไรมาก เราไม่ใช้ยาฆ่าแมลง ใช้ปุ๋ยธรรมชาติ อย่าง ขี้ อะไรพวกนี้แหละ”ผมอธิบายคร่าวๆแบบรวบรัด
“หึหึ ขี้ เลยเหรอ”เขาหัวเราะ
“เออ ไม่ใช่ซะทั้งหมดหรอก มีอย่างอื่นด้วย”ผมบอกไปอีก กลัวเขาจะนึกภาพตามและไม่มาซื้ออีก เขาเดินใกล้มากขึ้น
“โอะ”เขาร้องออกมาเอามือคลำหัว
“เป็นอะไรครับ”ผมถามเขา ที่มองไปรอบๆ
“ไม่มีอะไร สงสัยลูกไม้มันจะหล่น ไปกันต่อเถอะ”เขาส่ายหน้าบอก แตะข้อศอกให้เดินต่อ
โป๊ก
“อุ๊บ”เขาร้องออกมาอีก
โป๊ก
“อูย”
โป๊ก
“โอย พี่ว่า วันนี้เจ้าที่สวนหนู แรงกว่าทุกวันนะ สงสัยจะหวงเจ้าของบ้าน”เขาบอกขำๆ แต่มือคลำหัวมาตลอดทาง บางทีก็หลัง บางทีก็ขา แต่ตลอดทางเขาก็ถามโน่นถามนี่ไม่มีหยุด ผมก็ปากเปียกปากแฉะตอบโน่นตอบนี่เหมือนกัน เขาก็ไม่ได้ซอกแซก ออกจะแนะนำด้วยในบางครั้ง
“เชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอ”ผมถามเขากลับ รู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกัน จะว่าลูกไม้อ่อนมันหล่นก็ไม่น่าใช่ มันเหมือนถูกขว้างมาซะมากกว่า เวลาที่เขาจับตัวผมมันก็จะมาทันที
“ฮะๆๆ มันก็มีบ้าง เดินต่อเถอะ หวังว่าคราวนี้คงไม่หล่นมาทั้งกิ่งนะ พี่คอหักตายแน่”เขาหัวเราะพูดติดตลก มึงยังจะไปต่ออีกเหรอโดนขนาดนี้ ผมพยักหน้าจังหวะหันกลับ ผมที่เกล้าไว้หลวมไปเกี่ยวกิ่งไม้ข้างหน้าเข้า
“โอ้ย”ผมร้องนิดหน่อยเมื่อมันรั้ง เอามือดึงๆ ให้หลุด
“เดี๋ยวพี่แกะให้ อย่าดึง ผมสวยๆจะขาด”เขาบอกก่อนจะเอื้อมมือ แต่ยังไม่ทันจะได้ช่วย
“โอ้ยยยยยย”เขาร้องออกมาอย่างดัง ทำให้มือผละออกจากผมลงไปนั่งกุมหัว ผมมองเบิกตาก็เห็นกิ่งไม้ไม่ใหญ่แต่หลายกิ่งมีใบไม้ติดอยู่ด้วย ไม่อยากจะเชื่อ ว่าไอ้พี่เกริกมันจะโดนกิ่งไม้ตามที่ปากพูด เจ้าที่เจ้าทางแรงจริงๆ หรือ เจ้าที่จะรู้ว่าไอ้นี่มันจีบกูวะเลยแกล้ง แหม ตอนโจรปล้นบ้านไม่เห็นแรงอย่างนี้เลยนะท่าน รู้เห็นเป็นใจด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
“ขอโทษที ผมกำลังตัดกิ่งไม้อยู่ ไม่ทันเห็นว่ามีคน”เสียงเดิมอีกแล้ว เสียงเหมือนจะคุ้นๆ ผู้ชายตัวสูงมาก นี่ผมมีคนงานสูงขนาดนี้ด้วยเหรอ เขาเอื้อมมือเฉียดแก้มอย่างจงใจมาแกะผมออกให้อย่างเบามือ แปลกที่ผมไม่ขยับหนี กลับมองมือใหญ่ ไล่ขึ้นไปมองหน้าที่ถูกคลุม ใส่หมวกปีกกว้าง เขาเขยิบเข้ามาใกล้ รู้สึกใจเต้นแปลกๆ มองตาที่หลุบลง พอได้สบตา ผมสะดุ้งผละออกเกือบหงายหลัง ถ้าไม่ถูกตะหวัดเข้าไปในอ้อมแขนแกร่ง ใจเต้นแรงขึ้น เมื่อดวงตาคมก้มมาใกล้มากขึ้น
“สั่งไว้ว่ายังไง”น้ำเสียงคุกคาม มือกระชับแน่น จ้องหน้าผมที่ยังอึ้งอยู่ว่า มึงสั่งกูตอนไหนวะ
“อย่าให้ใครมาจีบ ถ้ารู้จะโดน”
ผมส่ายหน้าช้าๆ ถึงไม่เคยเห็นและได้ยินเสียงมาก่อน แต่ก็รู้ว่า เสียงแบบนี้ ตาแบบนี้ ไม่ใช่เจ้าที่บ้านกูแน่นอน ผมเอื้อมมือดึงผ้าคลุมออก กระพริบตาปริบๆ ชัดเลย ตัวจริง เสียงจริง ไม่อิงเจ้าที่ ไอ้ที่เข่งเฉียดตีน โป๊ก โอ้ย โป๊ก โอ้ย มาตลอดทาง จนกิ่งไม้หล่นใส่กระบาล คือเจ้าที่ประจำตัวกูนี่เอง
“เฮีย”
แค่นั้น ก็ถูกปิดปากไม่ให้พูดไม่ให้ถาม ว่ามาได้ยังไง มีแต่เสียงหัวใจเต้น ลมหายใจ เสียง อือ อา ในลำคอที่แทบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วกับจูบของเจ้าที่ ที่เหมือนจะเตือนความจำและลงโทษไปในตัว ก่อนจะเบาลงเปิดโอกาสให้ผมได้หายใจ
“จำได้หรือยัง”พูดชิดปาก ตาคมกริบ ผมหอบแต่ก็พยักหน้าทันที กลัวเจ้าที่จะโกรธและประทับร่างผมเข้าให้
“เฮีย”ผมเรียกก่อนจะโผเข้าหาอ้อมแขนแกร่งอีกครั้ง สัมผัสให้มากที่สุด ให้รู้ว่ามันคือความจริง เสียงเฮียหัวเราะก่อนจะก้มจูบหัวหลายฟอด ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเอามือจับหน้าเฮียลูบไปมา
“เฮีย เฮีย มาได้ยังไง นี่มันยังไม่ครบกำหนดเลย เฮียแหกคุกมาเหรอ”ผมถามเฮียเสียงตื่นเต้นไปหมด เฮียยกยิ้มก่อนจะหันไปแสยะพูดเน้นใส่คนที่มองตาค้าง อย่างจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้น
“เฮียมาจัดการไอ้คนที่มันคิดจะจีบ เมีย เฮียน่ะสิ”เฮียเน้นคำนั้นช้า ๆ ชัด ๆ
"ใช่ที่ไหนล่ะเฮีย เขามาซื้อผลไม้ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”ถึงเฮียจะเข้าใจถูก แต่ผมก็ต้องแก้ไว้ก่อน ไม่ใช่มีใจให้ แต่ไม่อยากให้เฮียพลั้งมือมากกว่านี้ แค่นี้อีกฝ่ายก็น่วมแล้ว
“พี่ยังไม่กลับ น้องหนู ไอ้นี่เป็นใคร ทำไมมันทำอย่างนั้นกับน้องหนู”มึงจะตายอยู่นี่หรือไงพูดแบบนั้น วอนแล้วมึง กูอุตส่าห์ช่วยผ่อนให้
“ทำไม กูจะทำไม่ได้”เฮียเสียงเข้มพอกับหน้า ดึงผมเข้าไปกอด เดินไปใกล้ๆ
“นี่ เมียกู”
เฮียพูดชัดถ้อยชัดคำ
“ห๊ะ”ไอ้พี่เกริกอุทาน มองหน้าผมสลับหน้าเฮีย
“ไม่เข้าใจ งั้น มึงฟังใหม่”เฮียเลิกคิ้ว ก่อนจะเรียบเรียงให้ฟังใหม่ ชี้นิ้วหาตัวเอง พูดออกไป
“กูเป็นผัวหนู”
“มันต่างกันตรงไหนวะ เฮีย ฟังยังไง สถานะกูก็เป็น เคะ อยู่ดี”ผมเงยหน้าไปถามเฮียที่ยังจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ
“ก็มันทำหน้าไม่เข้าใจ “เฮียพูดเสียงเรียบ ยืนยันหนังหน้าอีกฝ่าย
“เขาทำหน้าตกใจ แบบจริงเหรอวะ ไม่ใช่ ไม่เข้าใจ”ผมแก้กิริยาหนังหน้าของอีกฝ่ายให้เฮียเข้าใจซะใหม่
“แก้ตัวให้มัน”หันมาเลิกคิ้วใส่ ผมถลึงตาใส่ เฮียเลยหันกลับ เดี๊ยะๆ พาล
“จริงเหรอ น้องหนู”ไอ้พี่เกริกหันมาผมให้ช่วยยืนยันตอกย้ำสถานะตัวผมเองอีกที บอกแล้วว่ามันงง
“อืม”ผมส่งเสียงพร้อมพยักหน้ารับความจริง เฮียยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
“เฮ้ย พวกมึง ชมสวนเสร็จกันหรือยัง หลานกูหิวข้าวแล้วโว้ย อ้าว อย่าวิ่งเร็วลูกเดี๋ยวหกล้ม พวกมึงดูลูกสิ ยืนได้เสียกันอยู่นั่นแหละ”ผมหันตามเสียงพ่อตะโกนโหวกเหวกดังลั่นไม่ใช่เรื่องแปลก แต่หลานที่พ่อเอ่ยถึง มันใช่ เด็กผู้ชายที่วิ่งหน้าตั้งยิ้มกว้าง หน้าตาหล่อเหลาเหมือนใครบางคน นี่หรือเปล่า
“ว๊าคคคคคคคคคคค”เสียงไอ้พี่เกริกร้องอีกหน เมื่อถูกชนอย่างแรง จากเด็กผู้ชายที่เบรกหันไปมอง
“ขอโทษคร๊าบบบบบบบ ตุลย์ไม่ได้ตั้งใจ”บอกขอโทษด้วยรอยยิ้มกว้าง ตาระยิบระยับ ก่อนจะถลามากอดผม
“ตุลย์หิวข้าวแล้ว ปู่บอกให้มาตามไปหาข้าวให้ตุลย์กินหน่อย”พูดเสียงดังฟังชัดแววตาสีหน้าออดอ้อน
“ตุลย์ เสียมารยาทนะลูก แนะนำตัวก่อน”เสียงคนข้างตัวที่เพิ่งสำนึกถึงมารยาทอันควรกระทำเอ่ยเตือน
“สวัสดีครับ ตุลย์ลูกพ่อกร เราเคยเจอกันในสไกป เมื่อสองปีก่อน ตอนนั้น พี่หนูป่วยแล้วพ่อนอนกอดอยู่บนเตียงสองต่อสองแนบแน่น จำได้อ่ะเปล่าครับ”ยกมือไหว้ ร่ายความทรงจำให้ผม แต่หันไปพูดใส่คนที่เพิ่งลุกขึ้นปัดเศษดินเศษฝุ่น
“บอกลูกไปสิ หนู”เฮียกอดไหล่พูดยิ้มๆ ลูกก็เขย่ามือผมไปมา ผมหรี่ตามองเฮียที่ยกยิ้มพอกับลูกที่หรี่ตาใส่ผม ก่อนจะหันไปหรี่ตา ยักคิ้ว ใส่อีกฝ่าย ประกาศออกสื่อกันเข้าไป แค่นั้นมันก็เข้าใจแล้ว ผมส่ายหัวก่อนจะโน้มตัวลงไปหา
“จำได้สิครับ หล่อไม่เหมือนพ่อ พี่หนูจำได้อยู่แล้ว”ผมบิดจมูกเด็กเจ้าเล่ห์ที่ขำคิก ตุลย์หน้าไม่เหมือนเฮียซะทีเดียว คงจะเหมือนแม่ส่วนหนึ่ง ตาคมแต่หวานกว่า ขนตางอนยาว ตุลย์หอมแก้มผมสองข้าง ก่อนจะจูบหน้าผาก และ ปากเร็วๆ ผมอ้าปากค้าง แม้แต่เฮียยังอึ้ง
“พี่หนูตัวจริงน่ารักมั่กมาก ตุลย์เอา ให้ตุลย์นะ”ชมผมก่อนจะหันไปหาเฮีย
“พ่อให้เอาเป็น แม่ ได้อย่างเดียว นอกนั้นของพ่อ อย่างอแงสิ เราตกลงกันแล้วไง”นี่พ่อลูกเขาตกลงอะไรกัน
“อะเคร แค่ล้อเล่นน่า พ่อ หวงไปได้ งั้น ไปหาข้าวให้ตุลย์กินหน่อยน้า แม่หนู”เมื่อตกลงกันได้ ก็อ้อนซะผมหน้าแดงกับคำนำหน้า ยิ่งกว่าใช้ นาง ซะอีก
“ไป ลูกหิวข้าวแล้ว”เฮียบอกผมที่ออกเดินตามแรงจูงของลูกชายหมาดๆ
“อ้อ ผมขอตัวให้เมียไปหาข้าวให้ลูกกินก่อนนะ มีอะไรก็ถามเคนแล้วกัน เคน จัดการด้วย”เฮียหันไปพูดกับอีกฝ่ายอย่างมีมารยาท พร้อมสั่งเสร็จสรรพ เคนพยักหน้ารับหันไปรับแขกที่อ้าปากก่อนจะหุบลง
“เฮียยังไม่บอกหนูเลย ว่ามาได้ยังไง และ อื้อ”ผมยังสงสัยกระซิบถามเฮีย แต่เฮียจุ๊บปากซะได้
“ถ้าอยากรู้ ต้องให้เฮียนอนด้วย แล้วจะบอก”เฮียกระซิบกลับเสียงเจ้าเล่ห์ ยิ้มกริ่ม
“ไม่อยากก็ได้”ผมบอกกลับไปเร็วๆ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเฮียทำให้อยากเอง หึหึ”เฮียกระซิบกลับ ทำเอาสยิว
“อยากอะไรกันอ่ะ ตุลย์อยากด้วยสิ ไม่รู้ล่ะ คืนนี้ ตุลย์จะนอนด้วย”ตุลย์พูดแทรกขึ้นมา แถมมาคั่นกลางจับมือผมกับเฮียคนล่ะข้าง ทำเอาผมหัวเราะอย่างถูกใจ ตุลย์ก็หัวเราะมั่ง มีเฮียคนเดียวหัวเราะไม่ออก แต่ผมจะรอดไปได้สักกี่วันกัน คนอย่างเฮียมีหรือจะยอม ยิ่งผมสมยอมด้วยแล้ว อุ้ย นี่ผมคิดอะไรออกไป ก่อนจะถูกกระตุกมือ
“ตกลงให้ตุลย์อยู่แล้วนะ และก็ รักตุลย์ด้วยนะครับ แม่หนู”รอยยิ้มและคำพูดใสซื่อที่สื่อออกมา ทำเอาผมยกยิ้ม คำนี้ไม่เหมาะกับผม แต่ในเมื่อเขาต้องการให้ผมเป็น ผมจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดให้สมกับที่เขาเรียก
“ได้สิครับ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนี่”ผมตอบรับเอามือขยี้หัวเจ้าตัวเล็กที่ยิ้มแฉ่ง หน้าซบพุง แต่ผมกลับอบอุ่นที่ขมับและหน้าผาก เฮียถอนปากออก
“ขอบคุณครับ ที่ให้เฮียมีครอบครัวอีกครั้ง เฮียสัญญาจะดูแลครอบครัวของเราตลอดไป”เฮียพูดพร้อมกอดผมที่กอดตอบ โดยมีตุลย์อยู่ตรงกลาง
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านเรา”ผมต้อนรับสมาชิกใหม่ของครอบครัวที่จะมาเติมความสุขให้เพิ่มขึ้น ไม่ว่าวันนี้ วันไหน เราจะช่วยกันประคับประคองครอบครัวของเราให้อยู่ร่วมกันตลอดไป ผมเชื่อว่าเราทำได้
“เฮ้ย มากินข้าวกันก่อน เดี๋ยวค่อยกอด แหม่ ไม่รอกูกันเลยนะมึง”เสียงพ่อเรียกอีกครั้ง น้ำเสียงติดงอน ตุลย์ผละวิ่งไปกอดปู่คนใหม่
“โอ๋ ๆๆ ปู่ ไม่น้อยใจนะ ตุลย์กอดแล้ว ใครไม่กอดปู่ตุลย์กอดเอง ถ้าอยากให้ตุลย์กอดไปจนปู่อายุเกินร้อย ปู่ต้องให้ตุลย์อยู่ด้วยนะ นะ”ไอ้ตัวเล็กพูดประจบเสียงอ่อนเสียงหวาน ทำเอาพ่อผมยิ้มกว้างอย่างถูกใจ
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้นี่มันปากดีว่ะ เอ้า อยากอยู่ก็อยู่ ไป ไปกินข้าวกัน”แล้วสองปู่หลานก็พากันไปกินข้าว ไม่สนใจพ่องงงมันกับอดีตลูกคนโปรดที่ยืนเป็นหมาหัวเน่ากันสองคน ผมกับเฮียมองหน้ากัน ก่อนจะพากันหัวเราะ ในที่สุดวันที่รอคอยก็สิ้นสุดลง สักที มีแต่วันข้างหน้าที่ต้องก้าวไปด้วยกัน ผมมองหน้าเฮียที่ยิ้มมีความสุขคงคิดไม่ต่างจากผม
“เฮียว่า เฮียมีวิธีที่จะทำให้หนู อยาก รู้เรื่องที่เฮียกลับมาก่อนโดยไม่มีใครนอนขวางแล้วล่ะ หึหึ”เฮียยิ้มอย่างคนมีแผน
“อะไรนะ ที่ยิ้มนี่ เฮียคิดเรื่อง อยาก อยู่เหรอ”ผมถามเฮียที่พยักหน้ายอมรับ แม่ง กูนึกว่าคิดถึงอนาคตข้างหน้าอันสวยงามเหมือนที่กูคิด ดันคิดเรื่องกำจัดลูก ผมว่าไม่พ้นต้องไปเป่าหูตุลย์ให้ไปนอนกับพ่อผมแน่ ไม่ได้การผมต้องไปขัดเอาไว้ก่อน นี่กะไม่ให้เตรียมตัวเตรียมใจเลยหรือไง สองปีมานี่ นอกจากขี้ที่ไหลผ่าน ก็ไม่เคยมีอย่างอื่นกล้ำกาย ถ้าเฮียจะรื้อฟื้นมันก็ให้ความรู้สึกเหมือนกูซิงอีกครั้งเลยนะโว้ย
“อย่าคิดว่าจะขัดเฮียได้นะ หึหึ”สองหึในลำคอ พูดอย่างรู้ทัน มือลูบคลำไปมา
“เอ้อ เฮียเอาไว้วันอื่นก็ได้”
“ไม่ได้ เดี๋ยวเฮียลืม”
“หนูไม่อยากรู้”
“เฮียอยากบอก”
เฮียไม่ใช่แค่อยากบอกหรอก ดูจากหน้าแล้ว เฮียอยากอย่างอื่นมากกว่า
“เฮียรักหนู”
หมดคำโต้แย้ง แค่เสียงกับสายตา ผมได้แต่พยักหน้า เดินตามเฮียไปกินข้าวแต่โดยดี เฮ้อ เอาไว้มีโอกาสผมจะกลับมาเล่าให้ฟังนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างในค่ำคืนที่ใกล้จะมาเยือน บรื๊ออออออออ
**********************************************************************************************************************
ปล. ก่อนอื่นขอโทษค่ะที่มาช้ามากกกก งานรัดตัวจริงๆ :เฮ้อ: แต่ในที่สุดก็ปิดการปล้นสักที เย้ เย้ :mc4:หลังจากปล่อยให้ยืดยื้อและรอคอยกันมานาน แอนดิ้ง ค่ะ แอนดิ้ง ไม่มีมาม่า หุหุ ขอบคุณนะคะที่ติดตามกันมาร่วมปี ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้ค่ะ :pig4: มีอะไรบอกกล่าว ติเตียนกันได้ค่ะ รับฟังเสมอ :mew3: หลังจากนี้ก็จะมีตอนพิเศษมาคลี่คลายในจุดที่สงสัย ไม่ต้องกลัวค่ะเรามีเฉลย มีทุกคู่ ขอแค่มีคนติดตาม แต่รอกันหน่อยนะคะ งานเยอะมากกกก :katai4:
-
รีบกลับมาเล่าต่อเร็วๆ น้าาาาาาาาาาา นักอ่านรออยู่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณนะคะที่มาลงตอนสุดประทับใจให้อ่าน จะรอตอนต่อไปที่หนูจะเล่าถึงค่ำคืนนี้ คึคึคึคึคึ :pighaun: :haun4:
-
:L2: ขอแปะก่อน
=======================
:mc4: แบบนี้ต้องฉลอง
ได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว จะรอตอนพิเศษนะจ้า
-
เฮียออกมาจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย
45555555555
ดีใจด้วยนะหนู :)
-
รอตอนพิเศษค่าา :กอด1: :L2: :pig4:
-
:pig4:
:3123:
:L2:
:กอด1:
ขอบคุณเรื่องดีๆที่มีให้เราได้อ่าน
รอตอนพิเศษ
-
รวมเล่มๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
ขอบคุณมากค่ะ......จะรอผลงานต่อๆไปนะคะ :mew1: :mew1:
-
เฮียมาแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :กอด1:
-
ขำตอนเคลียร์กับหยกมาก ‘หนูเป็นเคะ’ :m20:
ยิ่งกว่าบอกว่าเป็นเกย์อีก ฮา บอกเลยว่า รับ เอิ้กๆๆ
ดีใจกับครอบครัวเฮีย หนู ตุลย์ พ่อ ได้กลับมาอยู่ร่วมกันซะที
:pig4: นักเขียน มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้
-
จะรอค่าาาา
แต่อย่านานนะ เดี๋ยวเค้าได้กลับไปอ่านตอนแรกอีกรอบ 55+
-
:mew1:
น่ารักที่สุดเลย
ในที่สุดก็ได้เจอกัน
-
แปะเหมือนกัน :katai5:
**************************************
บวกเป็ดบวกหนึ่งให้สำหรับปิดคดีปล้น
ดีใจที่เฮียได้ออกมาสักที หนูตุลย์น่ารักนะแถมเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก
และดีใจเหมือนกันที่เราอยู่ด้วยกันมานานจนเรื่องนี้จบลง
และเราจะรอตอนพิเศษเรื่องนี้นะ จอรอดูปมคลายของทุกๆคู่เลย
และ(สุดท้าย)เราอยากให้เขามาเจอกันอีกครั้งจังเลยแบบรวมพลอะไรแบบนี้
จอรอนะจ๊ะ นานแค่ไหนก็จะรอ :กอด1:
ปล.ถ้าจำรวมเล่มแจ้งด้วยนะ แต่อยากให้เปลี่ยนสำนักพิมพ์จัง เพราะคุณพี่+คุณน้องก็ยังไม่ได้เลย :mew6:
-
ขอบคุณฮะ สนุกมากๆเรื่องนี้
รอตอนพิเศษที่จะตามมาเรื่อยๆนะคร้าบบบบ
-
จุใจและแฮปปี้ สุดๆ อ๊ากกกกกก จบซะแล้ว
ชอบตัวละครทุกตัวเลย
-
:กอด1: :กอด1: กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
-
สิ้นสุดการรอคอยแล้ว รักกันให้ฉ่ำชื่นใจไปเลยนะน้องหนูของเฮียยยยยยยยย
เราก็หายห่วงแล้ว หลังจากลุ้นมานาน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ
รอตอนพิเศษค่ะ :กอด1:
-
มีความสุขมากกกก..ยังไงก้อรอเสมอน่ะคะคนเขียน
-
มีความสุขกันสะที
-
จบแล้วเย้
อยากอ่านเรื่องลุงนกลุงฉัตรจังงง ขอเรื่องเข้มกับรันด้วยน้า :ling1:
-
เฮียออกจากคุกมาแร้ววว เย่ๆๆๆ
อยู่กันเป็นครอบครัวอย่างมีความสุขนะ เฮียกับหนู~
รออ่านตอนพิเศษอื่น ๆ อีกนะคะ
เป็นกำลังใจค่ะ^^
-
ขอบคุณครับขอบคุณจากหัวใจที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่านครับ
-
:L2:
ขอบคุณตั้งแต่ตอนแรกจนตอนสุดท้ายเลยค่ะ
น้องตุลย์น่ารักมากกกก มิน่าปู่ถึงได้หลงซะ
จะรอตอนพิเศษนะคะ
:กอด1: :pig4:
-
หนูยังเกรียนจนปิดการปล้นเลย
เฮียยังขี้หวงเมียเหมือนเดิม
ออกจากคุกมาได้อยู่ด้วยกันแล้ว
ครอบครัวสุขสันต์
-
กรี๊ด มาแล้วๆๆๆ เป็นการปิดการปล้นที่อบอุ่นมาก
อ่านไปอมยิ้มไป เร่องนี้มีครบทุกรสชาติ ติดใจมากค่ะ
ัญญาว่าจะติดตามอ่าน
จะรอตอนพิเศษค่ะ
เพาะในที่สุดเฮียกับหนูก็ได้มาอยู่เป็ยครอบครัวที่สมบูรณ์
"แม่หนู" ที่ตุลย์เรียก น่ารักมากค่ะ :mew1:
รอรอรอ
ปล.
เรื่องงานก็สู้ๆนะค่ะ
-
ลุงฉัตรกับพ่อนกไม่ได้คู่กันจริงๆเหรอคะ เสียดายอ่ะ!!! อยากอ่านคู่นี้แม้จะเป็นรักข้างเดียวของลุงฉัตรก็ยอมมมม :ling1:
ขอตอนพิเศษของทุกคู่ด้วยนะคะโดยเฉพาะเข้มรัน :hao7:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อยากจะรู้ ในสิ่งที่เฮีย อยาก (บอก) กับหนูจัง คริๆ
เฮียออกมาก่อนกำหนดได้ไงน้าาาาา อยากรู้มั่กๆ โดยเฉพาะเรื่องตอนกลางคืนค่ะ ฮ่าๆๆๆ
แอบใจหายเหมือนกันนะคะ ชอบผลงานของคุณคนเขียนมากกก ตามอ่านจากฝิ่นไผ่ค่ะ เพิ่งมาอ่านตอนจบแล้ว
อ่านสามวันรวด แล้วก็ไม่ได้อ่านรอบเดียวด้วย ตอนนี้ยังอ่านอยู่เลย ระหว่างรอเรื่องนี้ค่ะ
รู้สึกว่า เป็นโมเม้นท์สบายๆ ฮาๆ คลายเครียดดีค่ะ แล้วก็ไม่มีดราม่าที่เกิดจากคนอื่นด้วย ชอบบบบบบ รักเลย
เรื่องนี้ก็ฮาความคิดหนูค่ะ แล้วก็มีอะไรปม มีอะไรให้คอยลุ้นอยู่เรื่อยๆ สนุก ตื่นเต้น ฮา เศร้า ครบรส
จะติดตามผลงานตลอดๆ นะคะ จริงๆ มีความในใจมากกว่านี้ แต่มันล้นจนสื่อออกมาไม่หมด (ลิเกมาก ฮ่าๆๆ)
เอาใจไปแทนนะคะ จุ๊บ! :L1: :L2: :pig4:
-
ครบร้อยวัน
หนูเป็นเคะ
ใจแนบใจ
ติ๊นหมาก
เจ้าที่
ชอบอ่ะ
ต้องไปหาซื้อติ๊นหมากมาใช้แทนติ๊นเกาหลีแล้วล่ะ
จะรอตอนพิเศษและติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆค่ะ
หวังว่าปิดการปล้นแล้ว จะเปิดเรื่องใหม่เร็วๆนี้นะคะ
ชอบผลงานของคุณ goonglovenut ทั้งสองเรื่องเลย
นี่ก็รอเดือนเมษาอยู่
:hao7:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องปล้น'มาให้เสพนะคะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งการทำงานในชีวิตจริงและการเขียนนิยายเลนค่ะ Fighting!
o13
-
รอตอนเล็กๆ ที่เรียกว่าตอนพิเศษ
-
อร๊ายยยยยย
ตัดจบอย่างนี้ทำให้ค้างเป็นอย่างมากกกกกกกกกกกกกกกกก
อร๊ากกกกกกกกกกอยากอ่านต่อT^T :hao5: :hao5:
-
อ๊ากกกกกกกก เฮียแอบหนีมาหาหนูหรือเปล่าเนี่ย
น้องตุลย์น่ารักมากเลย อย่าไปขวางทางรักของพ่อแม่เค้าเลยนะลูก
เค้าไม่ได้เจอกันมานานปล่อยเค้านอนด้วยกันไป :hao7:
ติดตามตอนพิเศษกันต่อไป เย้ :mew3:
-
กรี๊๊ดดดด
น่ารักมากเลยค่าาาน้องหนูของเฮียยย
น้องตุลย์ก็น่ารักอ่า ฉลาดจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ อิอิ
-
แหม่ะ เฮียเซอร์ไพรส์ซะ
แล้วพ่อกรก่ะลูกตุลย์นี่ ทำงานเป็นทีมกันดีนะ ฮ่าๆ
มุขแต่ละมุขนี่ ยอมเลยค่ะ คิดได้ไง นับถือๆ
มาต่อตอนพิเศษบ่อยๆนะคะ งานเยอะ เข้าใจค่ะ คนอ่านก็งานเยอะ แต่ย่องมารอนิยายทุกวัน ฮิฮิ
-
หวานกันจริงๆเลย อ่านแล้วยิ้มแก้มแทบแตก
รอตอนพิเศษน่ะค่ะ
-
ขอบคุณนะคะที่แต่งเฮียกับหนูมาสร้างรอยยิ้มให้ในทุกๆการปล้น :pig4: :pig4:
รอตอนพิเศษนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
น่ารักอ่า...ดีใจที่ทั้งหนูทั้งเฮียก็กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว
แถมยังมีลูกชายด้วย อิอิ
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มแบบหุบไม่ลงเลยจริงๆ
มันมีความสุขมากๆๆๆ...>///<
ขอบคุณคนเขียนมากๆที่ทำให้มีเรื่องดีๆที่อ่านแล้วมีความสุขแบบนี้มาให้อ่านค่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ
ปล.จะดีมากๆถ้าคนเขียนรวมเล่มอ่ะ อยากได้ๆๆๆๆ><
-
จบแล้ววว ฉลองๆๆ เย้ๆๆๆ หวานมากกกก
รออ่านตอนพิเศษ กับซื้อรวมเล่ม อย่าลืมทำรวมเล่มนะค้าาาา จะได้นอนอ่านฟินๆบนเตียง คุคุ
-
คือมันค้าง บอกเลยยยยยยยยยยยยยยย
จบไปแล้วนี่แบบห๊ะะะ!! จบ แล้วตอนเค้าเฉลยกันล่ะะะ คนอ่านก็อยากรู้บ้างไรบ้าง
-
อ๊ายยยยยยย จบแล้วอ่ะ
น่ารักมุ้งมิ้งมากๆๆๆๆ >.<
รอตอนพิเศษนะคร้าาาา
สู้ๆจ้า
-
คิดถึงคุณนก ชอบติ๊นหมากคุณยายอะ ฮามากกกก!! แฮปปี้ ปี้ ปี้... ฝุดๆ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
แฮปปี้เอนดิ้ง ซึ้งปนฮาาาาา o13
รออ่านตอยพิเศษต่อไปปปป :pig4:
-
รอตอนพิเศษ รอตอนค่ำคืนนี้ด้วย อิอิ
-
ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักฝุดๆๆ :mew1:
รออ่านตอนพิเศษ
ขอบคุณมากๆๆๆ :กอด1: :L1: :pig4:
-
เย้ๆๆ จบแล้วๆๆ รอตอนพิเศษ
อยากอ่านรันกับเข้ม อยากให้คู่นี้แฮปปี้ด้วย
ปล. ถ้าจะดี ที่ถูกต้องใช้ ท่าจะดี จ้า ^^
“เออๆ ท่าจะดี แหม ไอ้หนุ่มปากหวานนะเอ็ง นี่ถ้าไม่ถือเรื่องอายุ คิดว่ากำลังจีบยายอยู่นะ”
-
:mew3: :mew3:
ชอบคุณมากค่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
น่า...รักกกกก จบซะเค้ายิ้มหน้าบานเรยอ่าาาา :-[
-
กรี๊ดดดด จบแล้วจร้า ติดตามจนจบ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ปล.มีตอนพิเศษแถมป่ะหน๊อออออ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หลานตุลย์น่ารัก
แต่พอเข้าคู่กับเฮียแล้ว เสียวหลังแทนหนูจริงๆ
ปล. รอตอนพิเศษอยู่นะจ๊ะ ไม่จำกัดเวลา :L2:
-
เย้ ขอบคุณครับ :katai2-1:
ตั้งตารอตอนพิเศษกันต่อไป
-
คุณนกนี่น๊าา :hao3: แย่งซีนเฮียตลอดเลย
:katai1:
-
จบแล้วววววว
ไม่อยากให้จบเลย
น้องตุลย์หนูน่ารักมากกกก
ขโมยซีนอ่ะ ออกมานิดเดียวเอง
ว่าแต่เฮียออกมาใด้ไง ออกก่อนกำหนด1ปีใช่ป่ะ
-
แฮปปี้เอ็นดิ้งสุดๆ :impress2: :o8::katai2-1: ต่อไปอยากรู้เรื่องของรันกะเข้มมั่ง :กอด1: และขอให้แบบแฮปปี้ๆเหมือนหนูกะเฮียด้วยน้า..... o13 :bye2:
-
สุขใจเมื่อได้อ่าน ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี
-
แฮปปี้ เอนดิ้ง เย้ ๆๆ ครอบครัวสุขสันต์ น่ารักที่สุด พ้นทุกข์พ้นโศกกันซะทีน้า :กอด1:
พ่อนกของเรา สุดยอดคุณพ่อ “เอาเวลาอายคนอื่นมาสนใจความรู้สึกลูกดีกว่า”ประทับใจประโยคนี้มาก
ถ้าพ่อแม่ทุกคน เข้าใจลูกได้อย่างพ่อนกคงจะดีนะ ชอบหยก คู่หมั้นหนูด้วย ช่างเป็นผู้หญิงที่แสนดีจริง ๆ
รักและหวังดีกับหนูอย่างแท้จริง ดีแล้วที่หนูเล่าความจริงทุกอย่างไป ยังได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันต่อไป ดีจริง ๆ
เพิ่งได้รู้ที่มาของชื่อ เฮีย แหม เราก็สังสัยมาตั้งนานแล้ว ไม่คิดว่าจะมาจาก เฮีย ที่แปลว่า ที่นี่เลยนะเนี่ย
ตอนที่น้องหนู ไปเยี่ยมเฮีย เรารู้สึกนิด ๆ ที่ หนูเจอทั้งน้องรัน พี่โจ๊ก พี่ปาน ทั้งสามคน มีคนมาเยี่ยม
แต่ไม่ได้พูดถึงพี่เข้มเลย เพราะพี่เข้มของเรา ไม่มีใครมาเยี่ยมเลยสินะ ตัวคนเดียวจริง ๆ สงสารพี่เข้มจัง ฮือออ
น้องรัน เชื่อที่พี่โจ๊กพี่ปานพูดเถอะ สงสารพี่เข้มเถอะนะ อุตส่าห์มีความหวังแล้ว
แล้วสุดท้าย เฮียยังอุตส่าห์มาเซอร์ไพรส์ น้องหนูอีกแล้ว แหม คราวนี้มาในมาดคนสวนเลยเหรอเนี่ย
ก็นะ มีที่รักเนื้อหอมอย่างน้องหนู เลยอดรนทนปลอมตัวต่อไปไม่ไหวเลยสินะ สงสารพี่เกริกนิด ๆ แฮะ น่วมเลย 555
เจอทั้งพ่อทั้งลูก ออกอาการหวงเมียและแม่หนูขนาดนี้ พี่เกริกคงขยาดไม่กล้ามาแหยมอีกแล้วล่ะนะ
น้องตุลย์ น่ารักมาก ๆ แสบนิด ๆ ขี้อ้อนสุด ๆ ปู่นกถึงได้ทั้งรักทั้งหลงหลานคนใหม่ซะขนาดนี้
ว่าแต่ ตกลงเฮียมาได้ไงเนี่ย ได้ลดโทษงั้นเหรอ น้องหนูไม่อยากรู้แล้ว แต่คนอ่านอยากนะจ้ะ ทำเพื่อคนอ่านเถอะน้า อิอิ
รอน้องหนูมาเล่า ค่ำคืนอันแสนหวานอยู่นะ :impress2:
ขอบคุณคนเขียนมากเลยค่ะ สำหรับเรื่องที่ทำให้ประทับใจมาก ๆ อย่างนี้ รักตัวละครทุกตัวเลย (ยกเว้นพวกเลว ๆ )
เป็นกำลังใจให้คนเขียน ต่อสู้กับงานนะจ้ะ รอตอนพิเศษของทุกคู่อยู่ เมื่อไหร่ก็รอจ้า โดยเฉพาะคู่พี่เข้มน้องรัน รอเป็นพิเศษ :m1:
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4: :L1:
-
มาบอกเร็วๆเลยจ๊ะน้องหนู อยากรู้วววว :katai5:
น้องหนูนี่เนื้อหอมจริงๆ กลายเป็นแม่ไปซะแล้ว 5555
เอาอีกๆๆๆๆๆ เอาตอนพิเศษหลายๆคู่เลย
ขอพิเศษพ่อนกกะลุงฉัตรด้วยนะค๊า :impress2:
-
จบซะแล้ว..สนุกมากค่ะน้องหนูกับเฮียน่ารักมาก
ชอบพ่อนกกับหนูเป็นพ่อลูกที่โตครจะน่ารักมาก..
-
รอหนูมาเล่าเรื่องคืนแรกอีกครั้งให้ฟังนะ
-
อิหนูตุลย์อ้อนได้
น่ารักมากกกกกก
สุขสมกันสักที :L2:
-
มารอว่าเฮียออกมาก่อนได้ไง
:hao7: :hao6:
-
วะว้าวว Happy Ending แว้วว อิอิ
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายเรื่องนี้ จะรอตอนพิเศษคร่าา ^^
-
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :a5:
ล้อเล่นป่ะเนี่ย ทำไมจบไวจังอ่ะ ไผ่ฝิ่นยังมีตั้ง ร้อยกว่าตอน
อยากอ่านอีกเยอะๆๆๆๆๆๆๆ ซัก 50 ตอน รอได้ค่าาา :call:
ไม่ก็แต่งภาค 2 ไม่ต้องปล้นละ ให้เฮียปล้ำเลย :laugh:
-
ฮุ..ฮุ...รออ่านแน่นอนค่ะ จบได้แฮปปี้เอ็นมาก พ่อนกได้หลานโตไวทันใจดีจริง ลั๊ลลาเลยงานนี้
...แล้วคืนนี้หนูจะไหวเหรอ?....สองปีเชียวน๊า :haun4:
-
ในที่สุดก็ได้มีความสุขกันซะที :mew1:
-
มีความสุข มีความสุข :mew1:
-
:m20: ตลอดอ่ะหนู จะฮาไปไหน เอะอะลงใต้เข็มขัดน่ะ 5555555
จบแล้ว?!? ยังไม่อยากให้จบเลย อ่านเรื่องนี้ทีไรหายเครียดทุกที o13
-
จบแบบ Happy ending ครอบครัวสุขสันต์ อมยิ้มกับหัวเราะจนบรรทัดสุดท้าย สนุกมากๆขอบคุณนะคะ
-
จบแบบ Happy น่ารักกันทุกคนเลย
รอตอนพิเศษนะ
-
จบแบบไม่ค้างคา อ๊ายยย ครอบครัวเป็นสุข
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อยากอ่านปล้นตอนพิเศษ อิอิ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก แต่เฮียติดคุกนานแฮะ อยากอ่านฟากเฮีย คิดไงไปติดคุกแทนคนอื่น หลักฐานก้มีง่ะ งง -*-
-
จบแบบครอบครัวสุขสันต์
รอตอนพิเศษนะค่ะ
+1กับเป็ดนะค่ะ
-
อ่านแล้วรู้สึกมีความสุขที่ในที่สุดเฮียก็ได้กลับมาอยู่กับหนู
มีความสุขไปกับครอบครัวเล็กๆของหนูกับเฮีย :m1:
น้องตุลย์น่ารักมาก เฮียกับตุลย์เจ้าเล่ห์ทั้งคู่
อาการหวงเมียหวงแม่ใหม่นี่พอๆกันเลยนะ
ก็ว่าแปลกๆตั้งแต่เข่งผลไม่หล่นละ ที่แท้ก็เฮียนี่เอง :laugh:
ขอบคุณนะคะที่สร้างสรรค์นิยายดีๆและสนุกๆมาให้อ่าน :pig4:
รอตอนพิเศษนะคะ :bye2:
-
อร๊ากกก เฮียกลับมาแล้ว ดีใจกับหนูด้วยนะ
แค่คนแต่งบอกว่าจะมีต่ออีก แค่นี้ก็ดีใจแล้ว เคลียร์งานก่อนเลยจ้า
ไว้ว่างๆค่อยมาแต่งก็ได้
อ่านจบนี่แบบหน้าบานตามหนูไปทีเดียวเชียว อิจฉาาาา
-
ในที่สุดครอบครัวก็พร้อมหน้า บรรยากาศคงบรรยายไม่ถูกเลยทีเดียว
มีตัวป่วนมาเพิ่มด้วยคราวนี้บ้านคงยิ่งอลเวงและสนุกสนานไปกันใหญ่
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดสินะ แค่นี้ก็ยิ้มแก้มแตกแล้ว อดใจรอตอนพิเศษ
บอกว่าจะมาทุกคู่ด้วย ยิ่งทำให้คิดถึงเลยเนี่ย :ling1:
เอาใจช่วยเรื่องงานนะคะ เพราะเราก็ท่วมหัวเหมือนกัน :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดปิดท้าย
-
หว่าจบไปอีกหนึ่งเรื่อง น้องตุลย์จะเปงไงน้า ><
-
แม่หนูน่าฟัดจนหยดสุดท้าย ก็อย่างนี้แล้วเฮียจะรอไหวได้ไง :laugh:
รออ่านตอนพิเศษจ้า
-
ตุลย์น่ารัก จะเอาตุลย์ ฮ่าๆ
จบแบบน่ารักปนฮาตามฉบับคนแต่งเลย
สนุกมากๆเลยค่ะ
เป็นเรื่องที่เราอ่านแล้วมีความสุขสุดๆ
จะรอตอนพิเศษนะคะ
รักษาสุขภาพด้วย
เจอกันค่า :bye2:
-
นั่งอ่านมารวดเดียวจบ ตาเบลอมากแต่ก็สนุกมากค่ะ 555
เฮียกับหนู...น่ารักที่สุด ฟินที่สุด คู่อื่นๆ ก็ชอบไม่แพ้กัน
เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ
-
:mc4: เย้ วันนี้ที่รอคอย และแล้วเฮียก็ได้กลับมาอยู่กะหนูแล้ว ซาบซึ้งจัง
แต่แหม กลับมาก็เจอช็อตเด็ด อย่างงี้เฮียคงไม่กล้าทิ้งหนูไปไกลแล้วล่ะ
แถมพกเรือพ่วงน่ารักมาด้วย พ่อนกได้เป็นคุณปู่สมใจ ต่อไปคงหลงหลานตุลย์จนลูกหนูตกกระป๋องจริง ๆ
ตอนจบแฮปปี้น่ารักมาก ๆ แล้วยังไม่ทันสามปีเฮียมาอยู่ตรงหน้าได้ไงนะ
แล้วคู่อื่น ๆเป็นยังไงบ้างนะ ขอให้มีแต่แฮปปี้ ๆ ทุกคู่เลย มีความสุขและสนุกทุกตอนเลยค่ะ
รอติดตามทุกคู่ทุกตอนพิเศษ และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคะ ขอบคุณค่ะ
:pig4: :L2: :pig4:
-
ในที่สุดเฮียก้อกลับมาหาครอบครัวเสียที หมดทุกข์หมดโศกแล้วนะ ต่อไปนี้จะมีแต่เรื่องดีๆ
-
เดียวตามอ่านนะคะ แปะไว้ก่อน อิอิ
รักเรื่องนี้ รักคนแต่ง รักทุกคน รักเฮีย รักหนู :mew1: :sad4:
-
รอตอนพิเศษอยู่นะ :impress2:
เฮียทำไงให้ได้ออกก่อนกำหนด
-
คิดถึงทุกคนค่ะ :mew1:
-
Congrats!!!!!!!!
:mc4: o13 :mc4: o13
ดีใจกับเฮียและหนูด้วยนะค๊า ในที่สุดก็ถึงวันที่ได้มีความสุขอย่างเต็มที่สักที
(เค้าขอโทษนะเฮีย(และไอ้ชวด)ที่มารอรับวันปล่อยตัวไม่ทัน เลทมาหลายวันเลยง่ะ T^T)
น้องหนูก็ยังคงมีปล่อยมุขให้ได้ฮาอย่างสม่ำเสมอ ถ้าจบแล้วคงคิดถึงแย่เลยค่ะ :o12:
ยิ่งอ่านยิ่งรักพ่อนก เป็นพ่อที่น่ารักมากๆค่ะ เข้าใจลูกมากๆ ดีใจแทนหนู
ไม่รู้เวลาอยู่กับหมอฉัตรสองคนไปทำไรกันน๊า...แล้วพ่อนกยังชวนหมอตีอยู่มั้ยเนี่ย ฮ่าา
เอ้อ...ตอนที่อ่านคำว่า 'เรือนจำชายล้วน' หนะค่ะ พลันนึกไปถึงโรงเรียนชายล้วน
คุกควรมีงานจตุรมิตรเหมือนโรงเรียนชายล้วนชื่อดังดีมะ
แบบเอาคุกแต่งละพื้นที่มาแข่งสกิลกัน กร๊ากกกก ชื่องานอะไรดี 'จตุรมิตรพิชิตคุก' ดีมั้ยคะ 555t
ไปไกลละ กลับมาเถิด :katai5:
**เจอคำผิดนิดนึงค่า**
"ผมนักไปถึงสติ๊กเกอร์ในไลน์"
"ผมเรียกเอาหน้าบี้อกพ่อ" << เค้าเดาว่ามันเป็นคำว่ารีบใช่มั้ยเอ่ย?
"ไอ้รันมานั่นใกล้ๆ"
"ไปกินข้าวกับกัน" << กับ มันเกินมาใช่ป่าวคะ
สุดท้ายนี้...ขอบอกว่าตอนจบอ่านแล้วแฮปปี้มากค่ะ :-[
แต่ก็ไม่อยากให้จบจริงๆแหละ ฉะนั้นรอตอนพิเศษอยู่นะคะคนแต่งที่น่ารัก
เมื่อไหร่จะได้อ่านน๊า... :hao7:
-
อ่านจนจบแล้วชอบคู่นายเฟยกับนายเทียนมากเลย เฟยมึน เทียนซึน ซาดิสม์+มาโซฯทั้งคู่ ชอบมากอ่ะ :m3: ส่วนคู่เอกเฮียก็น่ารักน้องหนูก็น่าลากกก :laugh3: ปล.อยากจะบอกว่าแอบจิ้นพ่อนกกะหมอฉัตรด้วยนะ คิกคิก :m4:
-
ปิดการปล้น!!
จบซะแล้ว (เง้อ)....ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ น้องหนูน่ารักมากก เฮียก็แมนมักๆๆ (สมกันเนาะ)
ไว้เขียนงานดีๆอีกนะค่ะ
...เปิดเรื่องใหม่เมื่อไรอย่าลืมบอกเน้อ (จะตามไปเต๊าะอีก..kiki) :bye2:
-
ีรอตอนพิเศษอยู่น้าาาาาาาา :hao6:
-
>>พิเศษ #ความสุขของคุณพ่อ# <<
“ไอ้หนู พระใกล้จะมาแล้ว มึงเสร็จหรือยัง”ผมตะโกนเรียกลูกชายเลยวัยกำดัดมาหลายปีแล้ว สงสัยล่ะสิทำไมผมใช้คำนี้กับลูกชายแทนลูกสาว มันก็ไม่มีอะไรมากหลังจากลูกชายคนเดียวไปได้ลูกชายบ้านอื่นมาเป็นผัว มันก็ไม่เชิงไปหาเองหรอก มันเกิดจากเมื่อตอนย่างเข้าวัยเบญจเพส มีคนในเครื่องแบบบอกให้รู้ถึงตำแหน่งการงานว่าเป็น “นักโทษ” แวะมาบ้านโดยไม่ได้รับเชิญ มากันสามคน ดีนะลูกกูไม่เหมาหมด เอาแค่คนเดียว เข้าใจเลือกด้วยนะ เอาไอ้คนที่เป็นหัวหน้าซะด้วย ทั้งอายุมาก สูงยาว ใหญ่ ตามตัว ไปหมด ทำให้ผมนึกไปถึงหมอดูที่เคยทักผมเรื่องเนื้อคู่ของลูกไว้เมื่อตอนไอ้ลูกหนูยังเล็กอยู่
‘ดวงชะตาดี เนื้อคู่ก็ดี สูง ผิวสีแทน อายุมากกว่า แต่ว่าเป็น’
ตรงหมดทุกอย่าง ยกเว้น เพศ ไม่ได้ระบุไว้ โดยทั่วไปก็ต้องเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว ใครมันจะอุตริคิดว่าลูกจะเป็นชายเหนือชายไปคว้าผู้ชายมาทำผัว หรือ ลุงแกไม่ได้ผิดหรอก เหมือนแกจะบอกไม่หมด แต่ความตื่นเต้นของผมมันดักแกไว้ซะก่อน คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ จะย้อนกลับไปแก้หรือคิดจะแก้ปัจจุบันก็ไม่ทันแล้ว เพราะอีนังลูกหนู มันโดนแก้ไปก่อนแล้ว ผมรู้ตอนแรกก็อึ้งไปเหมือนกัน คงไม่มีพ่อแม่ที่ไหนมานั่งฟังลูกชายเสียตัวให้ผู้ชายอย่างหน้าชื่นตาบานได้หรอก โดยเฉพาะพ่ออย่างผมที่มั่นใจว่าลูกไม่ได้มีพฤติกรรมแบบนี้ และมันก็กำลังจะแต่งงานแล้วด้วย ถ้าไม่ถูกจับไปเสียก่อน
‘หนูกับเฮียก็ไม่ได้ตั้งใจจะได้กันหรอกนะพ่อ แต่ตอนนั้นมันจำเป็นจริงๆ’มันเล่าถึงการเสียตัวแบบจำเป็นให้ฟัง ด้วยสีหน้าหงอย ทำให้ผมต้องยอมรับเหตุผลที่ฟังขึ้นของมัน ยังคิดว่า ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ดูมันก็ไม่ได้ติดใจอะไร อีกหน่อยก็ลืมไปเอง
‘ถ้าไม่ได้เฮียดูแล ป่านนี้หนูคงไม่ได้กลับมาหาพ่อแน่ พ่ออย่าโกรธเฮียเลยนะ ยังไงเฮียก็เอาหนูมาคืนพ่อแล้ว’ไอ้ที่บอกไม่เป็นไร มันไม่ได้ติดใจ ผมคงต้องคิดใหม่เมื่อไอ้หนูมันพูดถึงไอ้เฮียด้วยสีหน้าระบายยิ้มมีความสุขเหมือนหนุ่มสาว แล้วยิ่งมันมองผมกระพริบตาปริบๆพูดดักคอไม่ให้ผมโกรธไอ้เฮียของมัน หมั่นไส้ไปอยู่กันไม่กี่เดือน รักกันซะจนแหกตูดดม
‘มึงจะบอกกูว่า ให้เจ๊ากับพรมจรรย์ตูดที่มึงเสียไปน่ะเหรอ’ผมเลิกคิ้วใส่มัน
‘โธ่ พ่อพูดอย่างกับหนูเอาตูดไปแลกแขน มันแทนกันได้ที่ไหน คนล่ะอย่างกันเลย’มันยกหัวออกจากตัก ขึ้นมาพูดใส่ผม
‘แล้วมึงจะให้กูคิดยังไงล่ะ ลูกชายกูก็มีแท่งต้องไปเสียดุลให้ดุ้นเขา กูควรจะยืดอกภูมิใจทำหน้ายินดีใช่ไหม’ผมพูดใส่มันกลับไปบ้าง ทำเอามันหน้าเศร้าไปถนัดตา แต่กลับพาให้ผมใจกระตุกที่เห็นหน้าลูกเป็นแบบนี้เพราะคำพูดตัวเอง ที่จริงผมเข้าใจนะในสถานการณ์แบบนั้น เป็นใครก็ต้องทำ ถ้ามันเกิดกับผมเองก็คง บรึ๊ยย นึกแล้วขนตูดลุก แต่ไอ้หนูมันก็เข้มแข็งนะพาตูดมันผ่านวิกฤตตอนนั้นมาได้ มันผ่านกันไปได้ยังไงวะ เอ้อ ผมหมายถึงมันทำใจได้ยังไงเมื่อผ่านไปแล้ว ไม่ใช่วิธีผ่านเข้าไปในตูดมันนะ ผมไม่ได้คิดลึกขนาดนั้น ถึงคำพูดผมจะชวนคิด แต่เจตนาไม่ใช่ เข้าใจผมนะ
‘หนูรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ทำใจลำบากสำหรับพ่อ ตอนแรกหนูก็ลำบากใจเหมือนกัน อยากจะลืม อยากจะบอกว่าไม่มีอะไร แค่ฝันไปว่าโดนฟัน แต่ก็ทำไม่ได้ เฮียก็ไม่สบายใจเหมือนกัน เพราะรับปากพ่อแล้วจะไม่ให้หนูเป็นอะไร แต่เฮียกลับทำซะเอง แต่หนูยืนยันได้นะพ่อ ว่าตอนนั้นมันจำเป็นจริงๆ”มันก้มหน้าพูดเสียงหงอยสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้จนจบประโยคท้าย
‘เออ กูเข้าใจว่าตอนนั้นถ้าโดนยาไป ความเงี่ยน เอ้ย ความอยากเอาเข้าเอาออกก็ต้องตามมา แต่หลังจากนั้นเป็นไงต่อล่ะ’ผมพูดพร้อมตบบ่ามัน ทำเสียงให้เป็นปกติ ไม่อยากเห็นมันทำหน้าแบบนั้น
‘หลังจากนั้น ก็ เอ้อ’มันอ้ำอึ้งหน้าแดง คงกลัวผมจะว่าล่ะมั้ง มองหน้าผมก้มมองมือตัวเองที่กำแน่น มึงคงไม่ต่อยพ่อมึงใช่ไหมที่ถามเซ้าซี้
‘พูดมาเถอะ ไม่ว่าหรอก กูบอกเข้าใจก็เข้าใจสิ ’ผมพยักหน้าบอกพร้อมดึงมันเข้ามากอด หน้ามันดีขึ้นยิ้มได้นิดๆ
‘หลังจากนั้นหนูก็นอนซมเพราะเจ็บระบมแสบตูดไปหมดเลยพ่อ ไม่รู้ว่าโดนไปเท่าไหร่ไม่ได้นับ แต่น่าจะเยอะอยู่ กว่ายาจะหมดฤทธิ์ มันเป็นอะไรที่ทรมานมากๆ คิดดูกลัวไม่กลัวหนูเห็นชักโครกเปิดฝานึกว่ามันกวักมือเรียกให้ไปนั่งหนูไม่อยากให้อะไรผ่านออกจากตูดเลยช่วงนั้น แต่สักพักมันก็ทุเลาลงและเริ่มชินไปเอง’มันเล่าด้วยสีหน้าเจ็บปวด ทรมาน เข็ด ขยาดอมยิ้มตบท้าย นึกตามภาพเป็นฉากๆ ทำเอาผมกัดฟันแน่นจนแทบกร่อน จนต้องปลอบใจมันด้วยมืออันอบอุ่น
โป๊ก
โป๊ก
‘โอ้ยยยยยยยยยยยยยย พ่ออออออออออออ เขกหัวหนูทำไม ไหนบอกเข้าใจไง ซี๊ดดดดดดดดด’มันร้องโวยวายน้ำตาเล็ด
‘กูไม่ถีบมึงร่วงเตียงบั้นเด้าหักก็ดีเท่าไหร่แล้ว ไอ้หนู เล่าซะจนเหมือนกูเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์’ผมว่ามันที่ยังไม่รู้ตัว
‘เอ้า ก็พ่อถามหนูว่า หลังจากนั้นเป็นยังไง หนูก็เล่าตามจริง แล้วหนูผิดตรงไหน’มันยังท้วงด้วยหน้าตาใสซื่อ
‘เออ กูผิด ผิดที่ถามไม่ชัดเจน’ผมกัดฟันพูดเอามือจิ้มหน้าผากมันจนหงาย มันก็เด้งกลับมานั่งบื้อตามเดิม
‘กูไม่ได้หมายถึงหลังจากมึงโดนเอา กูหมายถึงความรู้สึกมึงหลังจากเป็นเมียมันแล้วต่างหากโว้ย’เดือดร้อนพ่อที่ฉลาดอย่างผมต้องไขความกระจ่างให้ไอ้ลูกโง่ แหม่ ตอนทำก็ตั้งใจถ่ายทอดความเป็นตัวตนกูเต็มที่ ไก่จ๋ากูไม่ต้องพูดถึง ฉลาดยิ่งกว่ากูอีก แล้วไอ้เชื้อโง่มึงไปติดใครมาวะ จะว่าน้ำเชื้อไอ้เฮียก็ไม่น่าใช่ มันเป็นถึง ดอกเตอร์ จบการศึกษาจากเมืองนอก แต่ไอ้ลูกนอกคอกมันไปรับน้ำเชื้อใครมา ในเมื่อมึงยืนยันว่าไอ้เฮียเอามึงแค่คนเดียว ฮึ่ม
‘อ๋อ หนูก็นึกว่าพ่อหมายถึงอย่างนั้น ไม่พูดให้กระจ่าง วู้ว’มันร้องอ๋อทันที มีวู้วปิดท้ายดีว่ามันพูดต่อก่อนจะโดนถีบ
‘ตอนแรกหนูก็สับสนนะ กลัวไปหมด แต่พอตั้งสติก็คิดได้ว่า ตั้งแต่จากพ่อมาก็มีเฮียที่ดูแลและปกป้องหนูตลอด ให้ได้แม้กระทั่งชีวิตตัวเอง หนูก็บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงเชื่อใจเฮีย แค่คำที่เฮียพูดออกมาไม่นับการกระทำ หนูก็เชื่อแล้ว’มันเล่าพร้อมจับมือผมบีบเบาๆ กลัวจะเขกหัวมันอีกรอบล่ะมั้งกับความรู้สึกที่มันสารภาพออกมา
‘เอ็งรักมันน่ะสิ’ผมเลยสรุปให้มันฟัง มันพยักหน้าหลังจากนั้นก็คุยกันอีกหลายอย่าง ผมก็รับฟัง พยายามเข้าใจและในที่สุดก็ยอมรับ เพราะแค่คำว่า ‘ลูก’ เท่านั้น ไม่ว่าจะยังไง ไอ้หนูมันก็ยังเป็นลูกของผมอยู่ดี
ผมถอนหายใจอีกรอบหลังย้อนคิดไปนาน ไม่รู้หันไป หลวงพ่อ อาจจะยืนเปิดบาตรรอแล้วก็ได้ ไอ้หนูเดินลงมาจากบ้านพอดี พร้อมถาดผลไม้ ปีกว่าแล้วสินะที่มันได้กลับมาอยู่ในอ้อมอกผมอีกครั้ง และก็เป็นปีกว่า ที่ไอ้เฮียไปติดคุก
“ขอโทษนะพ่อ ที่ลงมาช้า อยู่ๆก็ปวดท้องซะงั้น สงสัยเมื่อวานกินเหล้ากับไอ้พวกนั้นมากไปหน่อย กับแกล้มก็รสจัดมาก ไม่ได้กินมานาน สงสัยกระเพราะปรับตัวไม่ทัน”มันวางถาดผลไม้พร้อมขอโทษขอโพยผม ชี้แจ้งเหตุผลให้ฟังด้วยเมื่อวานไอ้รงค์ ไอ้เล็ก มารับมันไปกินที่บ้าน ตามปกติมันนั่นแหละ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ไอ้เคนไปด้วย กลับมาหึ่งทั้งคู่ ได้ยินมันกระซิบกระซาบกันว่า อย่าบอกเฮียเป็นเด็ดขาด ไอ้เคนพยักหน้ารับทันที มันก็กลัวไอ้เฮียเล่นงานมันเหมือนกัน พวกมึงนี่กลัวมันยิ่งกว่ากูอีกเน๊าะ แต่ไม่รอดหูคุณนกไปได้หรอก หึหึ มึงเสร็จกูแน่ไอ้หนู กูจะฟ้องไอ้เฮียให้หมดเลย ถ้ามึงขัดใจกู
“ดัดจริต ทำมาเป็นกระเพราะขี้ปรับตัวไม่ทัน ทีของแปลกมึงแดกเข้าไปไม่เห็นเป็นไรเลย”ผมพูดเหน็บมัน ดูสิมันจะรู้ไหมว่าหมายถึงอะไรรีบตอบกูหน่อยหลวงพ่อเดินมาใกล้จะถึงแล้ว
“กระเพราะมันอาจจะชอบของแปลกก็ได้นี่พ่อ ครึครึ”มันหัวเราะ อีกนิดมึงจะเก็ทแล้วไอ้หนู มึงนี่ต้องให้กูพูดตรงๆตลอด
“เหรอ กูว่าไม่ใช่กระเพราะมึงหรอกมั้งที่ชอบของแปลก กินเข้าไปท้องเสียมั่งไหมล่ะ”ผมทำปากพูดใส่มันกลับไปอีก เป็นลูกผู้ชายไม่ต้องอายเรื่องอย่างนี้ปกติ โดยเฉพาะลูกผู้ชายที่มีผัวต้องให้ชิน เวลาไปคุยกันในหมู่ผู้ชายเขาจะหาว่ามึงป๊อด มันคงเริ่มรู้แล้วว่าหมายถึงอะไร
“ไม่เคยอ่ะ”มันยิ้มตอบอายๆ หน้าแดง
“พูดจริง”ผมก็แหย่มันไปอีก
“จริงๆ”มันก็ยังจี้เส้นยืนยัน
“มึงรู้ได้ยังไง ว่าสะอาด”เซ้าซี้มันต่อสนุกดีแกล้งมัน
“โอ้ยพ่อก็ถามอะไรอย่างนั้น ถึงจะไม่เคยเห็นว่าแช่ด่างทับทิมหรือล้างด้วยแอลกอร์ฮอล์ หนูก็มั่นใจอยู่”มันโวยใส่หน้านี่แดงแปร๊ดทำเอาผมหัวเราะคำตอบไม่เท่าไหร่แต่ผมนึกภาพตามไงก่อนจะหยุดเสียงทำตัวสำรวม ทำจิตใจสะอาดในบัดดล เมื่อหลวงพ่อมายืนข้างหน้าแล้ว ผมหยิบขันข้าวหยิบทัพพีตักใส่บาตรจนครบรูป ไอ้หนูก็หยิบกับข้าวที่บรรจุในถุงร้อน ตามด้วย น้ำ ผลไม้ ใส่ลงในถังที่ลูกศิษย์หิ้วมา ก่อนจะวางดอกไม้บนฝาบาตร จะก้มรับศีลรับพร แต่ก็มีมารมาขัดซะก่อน มารที่ผมกำลังคิดว่าวันนี้มันมาช้ากว่าทุกวัน
“นิมนต์ก่อนครับ หลวงพ่อ”เสียงทุ้มนุ่มประจำตัว ไม่เงยหน้าก็รู้ว่าใคร หลวงพ่อรับของใส่บาตรอีกชุด ก่อนไอ้ตัวมารมันจะนั่งพนมมือรับพรข้างผม แต่หูผมก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะล้อเลียนในลำคอจากอีกข้างซึ่งเป็นลูกในไส้ผมเอง แต่ผมต้องทำจิตใจให้ว่างเปล่า หูหนวก ตาบอด ชั่วคราว กับสิ่งรอบข้าง เปิดรับเฉพาะเสียงหลวงพ่อที่ให้พร จนกระทั่งท่านเดินไป
“นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว”พูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะช่วยเก็บของเข้าบ้าน ไอ้ทะลุ ไอ้ทะลวง ก็กระดิกหางยินดีต้อนรับ ไอ้หมาไม่รักดีพอกับไอ้หนูลูกกูเห็นผู้ชายระริกระรี้ดีนัก เดินตัวปลิวหิ้วโต๊ะอย่างเดียวลิ่วเข้าบ้านไม่รอพ่องงงมันเลย
“มึงจะรีบทำไม ใช่เรื่อง หน้าบ้านมึงไม่มีพระเป็นของตัวเองเดินบิณฑบาตผ่านหรือไง ต้องมาใส่หน้าบ้านกูทุกวัน”ผมว่ามัน ก่อนจะนึกได้ว่า กูพูดอะไรออกไปวะ ฉิบหายจะบาปเพราะปากไวไปไหมเนี่ย สาธุ คุณพระคุณเจ้าลูกนกขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ เพราะมึงคนเดียวเลย รับไปเลยมึง
“พระที่ไหนส่วนตัวล่ะนก พูดอย่างนี้บาปรู้ไหม”มันยังมีหน้ามาสั่งสอน ตรงตามที่ใจผมคิดเป๊ะเว่อ
“มึงนั่นแหละพากูบาป แล้วมึงจะมาทำไมทุกวันวะ”ผมโยนไปให้มัน ก่อนจะถาม
“นี่ฉัตรมาทุกวันเลยเหรอ บางวันก็ขึ้นเวรอยู่นะ”มันถามด้วยสีหน้าซื่อ ผมเห็นอย่างนั้นเหรอ
“ก็ทุกวันที่มึงไม่ได้เข้าเวรไง บางทีมึงออกเวรเช้าถ้าทันมึงก็มา ถ้าขึ้นดึกนี่ไม่ต้องห่วงมาก่อนกูเปิดประตูบ้านอีก นี่โง่หรือกวนตีนกูเนี่ยที่พูดออกมา”ผมหันไปเลิกคิ้วบอกมัน นี่มันเพิ่งออกเวรมาแน่ ผมจำได้ จันทร์ พุธ ศุกร์ มันจะขึ้นเวรเช้าก็ไม่เช้ามากหรอกนอกจามีเคสด่วนจริงๆ อังคาร พฤหัส เสาร์ มันเข้าเวรดึก นอกนั้นก็แล้วแต่ความด่วน ต้องยอมรับมันเป็นหมอรักษาทั่วไปแล้วยังเป็นหมอศัลที่เชี่ยวชาญมาก มีโรงพยาบาลเอกชนหลายแห่งติดต่อมันมา แต่มันก็ไม่ไป ยินดีจะอยู่ โรงพยาบาลที่บ้านเกิดมากกว่า ช่วงเย็นมันก็ประจำที่คลินิก บ้านไหนเดือดร้อนก็โทรหามันได้ มันจะรีบไปทันที ยกเว้นกรณี สัตว์เจ็บป่วยอย่างเดียว มันช่วยไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ เก่งจริงมึงเป็นหมอสัตว์ด้วยดิ ไอ้ฉัด
“นกเก่งจังเลย จำได้ด้วย ฉัตรยังจำไม่ได้ขนาดนี้เลย สงสัยงานมันรุมจนเบลอ”
มันทำหน้าทึ่งมาก บ่นตัวเองนิดๆไม่ได้แกล้งยอผมหรอกมั้ง แต่ไม่ใช่ปัญหาของคุณนก
“แน่นอน กูยังไม่แก่จนจำอะไรไม่ได้ มึงก็เหมือนกัน รู้ว่าความจำไม่ค่อยดี หัดกินอะไรบำรุงสายตาซะมั่ง”ผมยอมรับคำชมกับความเก่งของตัวเอง พร้อมสั่งสอนมันไปด้วย
“มันเกี่ยวอะไรกับสายตาล่ะนก มันต้องบำรุงสมองไม่ใช่เหรอ”มันทำหน้าแปลกใจผมถอนหายใจให้กับความโง่ของมัน มึงจบหมอได้ไงวะ มากูจะบอกให้เอาบุญ บอกเสร็จรีบไปเอามันซะ ไอ้บุญน่ะก๊ากๆๆๆ ยังดึงไอ้บุญเพื่อนสนิทที่เป็นกำนันมาเล่นด้วย ยังจำกันได้ไหมครับ
“เกี่ยวสิวะ ถ้าสายตามึงดี มึงจะมองเห็นตารางเวรตัวเอง และทีนี้พอตามึงเห็น มันก็จะส่งการรับรู้ไปที่สมองเพื่อที่มึงจะได้จดจำได้ไง ตรรกะง่ายๆ มึงเข้าใจหรือยัง ไอ้ฉัตร”
ผมบอกมันเสร็จก็ถอนหายใจ ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายกับความเข้าใจยากของมัน มันเงียบไปสักพักคงจะอึ้ง ก่อนจะพยักหน้า
“เข้าใจแล้วใช่ไหม มึงอย่าไปคิดว่า แว่น อย่างเดียวที่ทำให้มึงเห็นชัด มันเป็นแค่อุปกรณ์ช่วยภายนอก เพราะฉะนั้นมึงต้องบำรุงจากภายในควบคู่ไปด้วย เข้าใจนะ เหนื่อยกับมึงจริงๆ ไปเอาน้ำมาให้กูกินหน่อยสิ”ผมแนะนำมันไปอีก ก่อนจะโบกมือให้มันไปหยิบน้ำมาให้หน่อยจะใช้ลูกมันก็เดินเข้าห้องไปแล้ว
“เห็นหนูบอกเมื่อวานนกเข้าไปในสวน ยกของหนักด้วย”จะเป็นคำพูดหรือคำถามดี มันวางแก้วน้ำสีชมพูใสกลิ่นอุทัยทิพย์ ผมจะมีติดบ้านเป็นประจำ มันชื่นใจดี ไอ้ฉัตรมันก็แสนรู้จริงว่าผมชอบ เหยาะใส่ให้ตลอด ไปไหนมันก็พกติดตัวไปด้วย
“กูก็ออกกำลังบ้าง นั่งๆนอนๆ ง่อยแดกกูตาย”ผมบอกมัน จิบน้ำอย่างชื่นใจ
“ออกได้ แต่ไม่ใช่แบบนี้ ถึงความจำนกดี แต่สังขารมันถอยลง กระดูกขาไม่ค่อยดีอยู่ แคลเซียมที่ให้กินบ้างหรือเปล่า หรือวางไว้วัดสายตาประกอบการอ่านอย่างเดียว”มันพูดเนิบๆ แต่กูรู้ว่ามึงเหน็บ ไอ้นี่เห็นหงิ๋มๆติ๋มๆ ปากนี่ใช่ย่อยมันจำได้ว่าผมเคยเข้าเฝือกตอนวัยรุ่น กำลังวัยแว้นส์ได้มอไซด์ใหม่ เห่อ จะขี่ไปหาไก่จ๋าที่โรงลิเก รีบมากไปหน่อยลงไปกลิ้งอยู่ข้างทาง ก็มันอีกนั่นแหละเป็นคนพาผมไปหาหมอเป็นธุระจัดการให้หมด แม้แต่ทำหน้าที่ไปบอกไก่จ๋าว่าผมรถล้ม แต่ผมคิดว่ามันฉวยโอกาสจีบไก่จ๋า โดยการทำเป็นไปรับไปส่งมาให้ผม แผนสูงนะมึง ผมคิดอย่างนั้นจริงๆในตอนนั้น ก็มันเป็นคู่แข่งคนสำคัญ เหนือกว่าผมทุกอย่าง แต่ผมแค่เขม่นหมั่นไส้เฉยๆ ไม่ได้เกลียดจนถึงขั้นดักตีดักต่อยมันหรอก ถ้าไก่จะรักชอบมันในตอนนั้นผมก็คงแค่อกหัก แต่ก็ยินดีด้วยอย่างลูกผู้ชาย ไม่ตายก็หาเอาใหม่
“หลอกด่ากู”ผมเลิกคิ้วใส่มันเป็นรอบที่เท่าไหร่ของตอนเช้า
“เปล่า”มันส่ายหน้า
“อ้อ แสดงว่าด่าจริงๆ”ผมพยักหน้าหงึกๆ
“ไปกันใหญ่ คนเป็นห่วงก็ว่าด่า นึกถึงลูกบ้างสิ หนูกลับมาก็หวังจะอยู่กับพ่อนานๆ แต่พ่อดื้อขนาดนี้ เฮ้อ”เหมือนจะฟังดีดี
“นี่มึงแช่งกูแล้วนะ ไอ้ฉัด”ผมชี้หน้ามัน
“คิดลึกไปอีก ที่พูดเพราะเป็นห่วง เข้าใจหน่อยสิ”มันว่าแต่เสียงอ่อนโยนตามแบบคุณหมอ ทำเอาผมเงียบได้
“เออๆ กูรู้น่า ว่าแต่มึงเถอะ มาใส่บาตร ล้างหน้าล้างตาถูขี้ฟันมาหรือยัง”ผมรีบรับปากและเบี่ยงประเด็นทันที
“แล้วนกเหม็นไหมล่ะ”มันไม่ตอบแต่ย้อนถาม
“ไม่รู้ กูไม่ได้ดม เอาไว้กูจะถามหลวงพ่อกับไอ้หนูให้แล้วกัน ว่าเหม็นมึงไหม”ผมปากไวอีกแล้ว ดึงพระดึงเจ้ามาข้องเกี่ยวสาธุ อีกรอบ
“หยุด ไม่ต้องด่า กูรู้ตัวเอง สารภาพบาปในใจเรียบร้อยแล้ว ให้มึงครึ่งหนึ่งด้วย สาเหตุ”ผมใส่มันก่อนทันทีที่เห็นมันอ้าปาก
“แล้วนี่ตกลง นกจะไปด้วยหรือเปล่า”มันเปลี่ยนไปอีกเรื่อง
“ไปไหน”ผมถามมัน
“ไหนบอกความจำดีไง”มันเลิกคิ้วบ้าง
“ดีเป็นบางเรื่องโว้ย”ผมยักไหล่ ยกซดจนเกือบจะหมดแก้ว แทบจะพุ่งพรวดใส่หน้าไอ้ฉัด เมื่อไอ้หนูส่งเสียงพร้อมหิ้วกระเป๋าใบย่อมสำหรับเดินทางไม่กี่วันมาวางตรงหน้า
“พ่อ ตรวจกระเป๋าดูหรือยังว่าลืมอะไรไหม เห็นจัดตั้งแต่สองวันก่อน”ผมมองหน้าลูกที่เสือกใสซื่อไม่ถูกสถานการณ์ ยังมาเอียงคอบ้องแบ้วใส่กูอีก ว่ามันพูดอะไรผิด ไอ้ฉัดนั่งอมยิ้ม
“อ๋อ นกล้อเล่นนี่เอง ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะไม่มีเพื่อนไปทำบุญด้วยกันซะแล้ว”ไอ้ฉัดพูดอย่างอารมณ์ดีพอกับสีหน้า
“ทำไมต้องเป็นกูวะ เพื่อนมึง ไอ้ตี๋ ไอ้เล้ง ไอ้โมทย์ มันไม่คบมึงแล้วไง ถึงต้องมาชวนกู”ผมหันไปถามมัน แก้เสียหน้าสักหน่อย ไอ้ลูกไม่รักดี คอยผลักไสให้พ่อไปกับผู้ชายตลอด มันเดินเลี่ยงลงบ้านไปเข้าสวนแล้ว ขอให้มึงโดนสวนเร็วๆนี้เถอะไอ้หนู กูจะขำให้
“มันไม่ว่าง แต่ถึงว่าง ฉัตรก็ไม่อยากชวน เกรงใจภรรยาเขา บางทีเขาก็อยากไปเป็นครอบครัวกัน”สุภาพมากเกรงใจเขา ไม่เกรงใจกู
“มึงไม่คิดว่ากูก็อยากอยู่กับครอบครัวบ้างเหรอ”ผมพยักหน้าใส่มัน เล่นตัวสักหน่อยเดี๋ยวจะหาว่าอยากไป
“ก็ถ้าคิดนกคงไม่เตรียมของล่วงหน้าหรอกใช่ไหม หรือว่า หนูโกหก ไม่ดีเลย ทำให้เสียความรู้สึก”มันพูดเรียบๆก่อนจะหงอยนิดๆตอนท้าย มึงจะดราม่าเพื่อ
“มึงอย่ามาว่าลูกกูเป็นคนขี้โกหกนะโว้ย กูสั่งสอนตั้งแต่หำยังไม่ได้หอย ลูกกูไม่มีนิสัยอย่างนั้น”ผมลุกขึ้นชี้หน้ายืนยันคำพูดไอ้หนูว่ามันไม่เคยโกหก ขนาดมีผัวมันยังไม่โกหกกูเลยว่าเป็นแค่เพื่อนสนิท มันไม่เคยมีเพื่อนในเรือนจำมาก่อนแน่นอน
“ฉัตรก็คิดอย่างนั้น เพียงแต่มันอดไม่ได้ ได้ยินนกยืนยันอย่างนี้ ก็สบายใจหน่อย แล้วเราจะไปกันหรือยังล่ะ”มันปฏิเสธยิ้มพร้อมมัดมือไม่ให้มีโอกาสชก ผมอ้าปากหวอ นึกได้ว่า กูจะคอนเฟริ์มมันทำไมวะ ไอ้นิสัยรักลูกมันอดไม่ได้เวลาใครมาว่า มันเหมือนด่ากระทบกระเทือนยันโคตรเหง้าไปด้วย
“โว้ย เดี๋ยวกูไปสั่งไอ้หนูก่อน แล้วมึงอาบน้ำมาแล้วเหรอ”สุดท้ายผมก็ต้องไปกับมัน คิดเอาไว้ ไปทำบุญ ไปทำบุญ
“เรียบร้อยตั้งโรงพยาบาลแล้วล่ะ กลัวจะสาย นกคงอาบแล้วใช่ไหม”มันยืนยันตัวเอง แต่ถามเหมือนไม่มั่นใจผม
“ทำมาคุย กูอาบตั้งแต่เมื่อคืนแล้วโว้ย หิ้วกระเป๋ามาด้วย ดูด้วยนะว่ากูลืมเอายาไปหรือเปล่า และกางในกูไม่ต้องหยิบมาดมนะมึง”ว่ามัน พร้อมสั่งเสียแล้วก็เดินออกไปทันที ได้ยินมันหัวเราะชอบใจ ผมหลอกมันที่จริงผมอาบตั้งแต่ตีสี่แล้วล่ะ กลัวไม่ทันใส่บาตร แต่อดแอบดูไม่ได้เห็นมันอมยิ้ม เปิดกระเป๋าตรวจดู ก่อนจะลุกไปหยิบยาบำรุงกระดูกมาใส่ให้ ผมแกล้งลืมไปงั้น ทดสอบว่าความจำมันดีอยู่ไหม ก่อนจะลงจากบ้านไปหาลูก ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ผู้ชายวัยสี่สิบกว่าๆไปทำบุญด้วยกัน มันก็เหมาะกับวัยแล้วนี่ จะให้ไปปีนเขานอนชมดาวล่องแก่ง คงไม่ได้แล้วล่ะมั้งกระดูกไม่อำนวย เฮ้อ
.
.
.
“โอยยยย ค่อยยังชั่วหน่อย”ผมร้องพร้อมสูดอากาศ หลังไหว้พระเรียบร้อย ไหว้พระเป็นสิ่งดีมีมงคลกับชีวิต แต่บันไดเนี่ยสิพาชีวิตจะสั้น เกือบหน้ามืดดีนะไอ้ฉัตรจับไว้ทัน มันหยิบพัดจีบมาโบกให้ บอกตามตรง มึงเก็บเถอะ แม่ง เหมือนเกย์ไฮโซฉิบหาย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดตาลายกับพัดที่โบกไปมาจนลืมเอ่ยปาก มันก็เย็นสบายดี อากาศวันนี้ก็ไม่ร้อนเท่าไหร่นัก ไอ้ฉัตรมันพาผมมาทำบุญทอดผ้าป่ากับโรงพยาบาลที่มันประจำอยู่นั่นแหละ เขาจัดทุกปี แต่ปีนี้เป็นปีแรกที่ผมมา มันก็ด้วย
“ดื่มน้ำก่อน จะได้สดชื่น ร่างกายขาดน้ำนานๆไม่ดี”มึงเก็บความรู้ทางการแพทย์ไปก่อนก็ได้ แค่พูดสั้นๆ แดกซะ กูก็เข้าใจแล้ว ผมหยิบมาดูด สดชื่นจริงๆ ขอบคุณอุทัยทิพย์เสร็จมันก็หยิบไปดื่มต่อ ดื่มไม่พอ ดูดด้วย
“เฮ้ย น้ำกูนะ”ผมโวยและดึงกลับมา
“ทำไม นกต้องหวงน้ำด้วยล่ะ”ดูมันถามกำกวมไหมครับ ไม่ใช่ไหม เพราะไม่มีใครคิด นอกจากผม
“อ้าวๆ ไอ้ฉัด น้ำกู กูก็ต้องหวงเป็นธรรมดา ไม่กินน้ำมึงวะ”ผมแย้งมัน ชี้ไปในกระเป๋า
“มันก็เหมือนกันแหละนก จะน้ำใครก็ ต้องแบ่งแยกทำไม น้ำนกหมด ก็กิน น้ำฉัตรได้ ใส่อุทัยทิพย์ มันก็เหมือนกันแล้ว”มันก็แย้งกลับมาบ้าง แหวะ ใครจะกินน้ำมึง บ้าเปล่า คิดไม่พอจินตนาการอีกกู
“กูก็ไม่ได้หวงน้ำกูกับมึง มึงจะกินน้ำกูก็ได้ แต่ทำไมมึงไม่หยิบหลอดมาใหม่ล่ะ”ผมชี้ไปที่หลอดยังไม่แกะจากซอง
“นกรังเกียจฉัตรเหรอ”ถามเฉยๆก็ได้ มึงไม่ต้องทำหน้าเหมือนตัวเองเป็นโรคติดต่อได้ไหมวะ
“มึงไม่เหรอ น้ำลายเชียวนะมึง”ผมย้อนถามมัน ผมไม่ได้หวงหรอก คือ มันไม่ชินไง เรียนมาด้วยกันก็จริง แต่กินน้ำของกันและกันจากหลอดเดียวกัน ไม่เคย ขนาดพวกไอ้บุญ ไอ้เริง มันยังไม่เคยเลย ถ้าจากขัน จากแก้ว ไม่เท่าไหร่
“ไม่นี่ หรือ นกเป็นโรคติดต่อร้ายแรง แต่ตรวจแล้วก็ไม่เป็นนะ”มันยกเรื่องตรวจสุขภาพประจำเดือนผมมาอ้าง ประจำเดือนในที่นี้คือเดือนทั้งสิบสองนะครับ ไม่ใช่ประจำเดือนที่ผู้หญิงเขาเป็นกัน อย่าเข้าใจผิด แล้วปกติตรวจประจำปีก็พอ แต่ไอ้ฉัดแม่งเซอร์วิสตรวจผมทุกเดือน สรรหาอะไรนักหนาไม่รู้มาตรวจ อ้าง ความดันมั่ง แคลลอรี่บ้าง ไขมันอุดตัน ต้องคุมโน่นคุมนี่ ล่าสุดผมไม่ยอม มันก็ดึงไปจนได้ มันพาผมไปตรวจกระเจี๊ยว ว่าเป็นมะเร็งต่อมลูกหมากหรือเปล่า ไอ้ตรวจกับหมอผมไม่อายหรอก มาอายตอนที่มันขออยู่ดูด้วย ไอ้หมอก็ให้อีก มันเป็นเพื่อนกัน แหม่ ดูกระเจี๊ยวกูเป็นว่าเล่น ผมก็ต้องทำหน้าให้ด้านเหมือนมัน มันคงชินแล้วล่ะเห็นบ่อย แต่คงจำขนาดไม่ได้ทั้งหมดหรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
-
:z13:ก่อน
**********************************
เอ่อ......พอดี ดีใจมากไปหน่อยที่มาต่อแล้วก็เลยรีบมาจองที่ไว้
แต่ดันกลายเป็นว่า เราปาดซะงั้น เค้าขอโทษนะ :mew5:
-
“กูรู้แล้ว เฮ้อ มึงนิ เออ อยากกินก็กินไป อย่ามาบ่นเหม็นขี้ปากให้ได้ยินนะมึง”ผมพูดเสียงเนือยอย่างเหนื่อยใจ แต่มีขู่ท้ายๆ
“สิบกว่าปีมานี่ ฉัตรเคยบ่นเหรอ”ไอ้ฉัตรมันถามเสียงกลั้วขำทำเอาผมหันหน้าไปมอง ขมวดคิ้ว นี่มันมาอยู่ข้างๆผมสิบกว่าปีแล้วเหรอ มันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ ถ้าจำไม่ผิด ตั้งแต่ไก่จ๋าเมียของผม แม่ของไอ้หนู เริ่มเจ็บป่วยจนตายจาก ผมก็เห็นมันอยู่ข้างๆมาตลอด ยิ่งกว่าไอ้เกลอสองคนนั้นอีก ไม่ใช่ไอ้สองคนนั้นไม่รักเพื่อน มันก็มาหา มาดูแล ถามทุกข์สุข แต่ทำไมผมเห็นไอ้ฉัตรมากกว่าวะ
“สิบกว่าปีแล้วเหรอ ไวจังนะ นี่แม่ไอ้หนูจากกูไปนานขนาดนี้แล้วเหรอ”ผมพึมพำ เมื่อนึกถึงไก่จ๋า ผมไม่เคยลืมคู่ชีวิตที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา แต่เวลาอยู่กับไอ้ฉัตรกลับไม่เคยมีหน้าของไก่จ๋ามาเวียนวนสักหนทำไมนะ
“อย่าทำเสียงแบบนี้สิ ไก่ไปสบายแล้ว เราคนอยู่ต้องอยู่ต่อไป ทำให้มีความสุข คนจากไปจะได้สุขด้วย”มันปลอบผมด้วยรอยยิ้ม บีบมือเบาๆ
“กูรู้ แต่แปลกนะ สมัยเรียนกูกับมึงก็คนล่ะสาย เหมือนฟ้ากับเหว มันมาคบกันถึงทุกวันนี้ได้ยังไงวะ”ผมพูดกลั้วหัวเราะกับเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้
“ใครเป็นฟ้าใครเป็นเหวล่ะ”มันถามยิ้มๆ
“มึงไม่น่าถาม กูเป็นฟ้าสิวะ ส่วนมึงก็เป็นเหวไง”ผมยักคิ้วใส่มัน นึกไปถึงสมัยวัยรุ่นที่ชอบทำท่ากวนตีนใส่มันประจำ
“เหรอ ทำไมอย่างนั้นล่ะ”มันหัวเราะเบาๆถามกลับ
“กูเรียนเกษตรใช่ไหม ก็สบายเหมือนล่องลอยบนท้องฟ้า แต่มึงเรียนวิทย์เพื่อจะเป็นหมอ มึงก็ต้องคร่ำเคร่งก้มหน้าดูแต่หนังสืออย่างหนักเหมือนดิ่งลงเหวไง ควาย เข้าใจยากอีกแล้ว ฮ่าๆๆๆ”ผมก็แถหลอกด่ามันพร้อมหัวเราะ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะโกรธ แต่ไอ้ฉัตรมันกลับยิ้มพยักหน้ายอมรับ
“มึงพยักหน้านี่ยอมรับว่าเป็นเหว หรือ เป็นควายวะ ฮ่าๆๆๆๆ”อีกสักดอก มันเลิกคิ้ว
“เป็นได้หมดแหละ ถ้ามันจะทำให้มาบรรจบกัน”
มันตอบกลับ ทำเอาผมหุบปากฉับ มันก็จ้องหน้า อยากจะถามเหลือเกิน หนังหน้าที่ตึงขาวใส มึงฉีดโบท็อก หรือเปล่าวะ เหมือนมึงสต๊าฟหน้าวัยยี่สิบต้นๆ ได้ดีไม่แพ้หน้ากูสักนิด หึหึ คิดว่าผมจะชมใครหล่อกว่าตัวเองเหรอ ไม่มี๊ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตนต้องชมตัวเองก่อน และก็เงียบกันไป
“อุ้ย คุณฉัตร มาอยู่นี่เอง”เสียงทักทาย ทำให้ผมรู้สึกตัวดึงมือออกอย่างตกใจ นี่กูกับมึงจับมือกันตั้งแต่คุยเรื่องไก่จ๋าจนถึงท้องฟ้ากับเหวที่มีควายมาบรรจบกันเลยเหรอ แต่ไอ้ฉัตรมันทำหน้าเฉยเหมือนปกติ
“มีอะไรเหรอครับ คุณนาง”มันถามเสียงเรียบ แต่มีหางเสียงเลยฟังสุภาพชื่อก็บ่งบอกว่าไม่โสดแล้ว อายุน่าจะสามสิบกว่าๆ แต่หน้าตาทรวดทรงเหมือนสาววัยยี่สิบต้นๆเลย สงสัยจะชอบไอ้ฉัตร ดูเขินอาย ผมเคยเห็นเธอหลายครั้งเป็นหัวหน้าพยาบาลที่ไอ้ฉัตรมันประจำอยู่
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ จะมาตามคุณฉัตรไปทานข้าวด้วยกันค่ะ จัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว”ไม่มีอะไรแต่มาตามไปกินข้าว มันก็คือมีอะไรใช่ไหม แล้วกูจะคิดให้มันงงทำไมวะ กลัวสมองเป็นง่อยหรือไง คุณนก
“ขอบคุณครับ นก ไปทานข้าวดีกว่า”มันก้มหัวให้คนมาตาม หันมาบอกผมพร้อมแตะแขนให้ลุกไปกินข้าว
“มึง เอ้อ นายไปเถอะ กู เรา นกเอ้ย ฉันยังไม่หิว เมื่อเช้าเพิ่ง ดะ กินมา”โอย ทำไมมันยากเย็นนักวะที่จะใช้ความสุภาพกับไอ้ฉัตร ปกติมึงมาพาโวยตลอด ผมเกรงใจมันไงต่อหน้าคนอื่นมันจะดูเหมือนไม่ให้เกรียติอีกฝ่ายที่มีตำแหน่งเป็นถึง ผอ.โรงพยาบาล ไหนจะฐานะทางบ้านอีก เป็นที่รู้จักทั้งจังหวัด
“นกพูดอย่างที่เคยพูดเถอะ ตามสบาย ฉัตรไม่ถือหรอก ดูสนิทกว่าแบบนี้มากกว่า”มันเหมือนจะรู้ถึงความลำบากของปากผมที่จะเอื้อนเอ่ยวาจาอันไพเราะ
“มันจะดีเหรอวะ กูเกรงใจ”ผมก็ยังเกรงใจมันอยู่ดี
“คนกันเอง เกรงใจอะไร พูดอยู่ทุกวัน ฟังจนชินหู อย่างนี้ไม่ชอบ ดูห่างเหิน”ไอ้ฉัตร มึงไม่ต้องพูดเหมือนตัดพ้อ สีหน้าอ้อนวอนให้กูพูดหยาบกับมึงก็ได้ เดี๋ยวกูจัดให้
“กูยังไม่หิวว่ะ เมื่อเช้าเพิ่งจะแดกมาเอง”ผมบอกกับมันด้วยความจริงใจ ค่อยโล่งอกหน่อย แต่คุณนางดูมีสีหน้าชอบกล
“ไม่หิวก็ต้องกิน เดี๋ยวโรคกระเพาะกำเริบอีก ไม่เข็ดหรือไงตั้งแต่เรียนมัธยมแล้วนะ กินข้าวไม่เป็นเวลา”มันส่ายหน้าพร้อมย้ำโรคประจำตัวผมอีกอย่าง ผมมองหน้ามันว่ารู้ได้ยังไงว่าผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่เรียนมัธยม ทั้งที่ไม่ค่อยได้สนิทกันด้วยซ้ำ
“เออน่า มันหายแล้ว ตั้งแต่ไอ้หนูกลับมากูก็ไม่เป็นแล้วนะ”ผมโบกไม้โบกมือใส่มัน
“หายเหรอ เมื่ออาทิตย์ก่อนใครบ่นปวดท้อง จนหนูต้องพาไปโรงพยาบาล ไม่ต้องพูดแล้ว ไปทานข้าว”มันเสียงดังนิดๆ ก่อนจะจับแขนผมให้เดินไปทันที โดยไม่รอคุณนางที่ยืนเป็นตัวประกอบไปพัก เดินแกมวิ่งตามมา จนมาถึงโรงอาหารของวัด
“ไอ้ฉัตร คุณนก กับข้าวน่ากินทั้งนั้นเลย มะ มะ”เสียงหมอศักดิ์ที่ตรวจไข่ผม ตะโกนเรียกอย่างเป็นกันเอง ถึงคำท้ายจะสั้นไปหน่อย พาลให้นึกไปถึงเวลาเคาะกระมังเรียกสมุนสี่ขาที่บ้านกินข้าวซะได้
“ถ้ายังอิ่มอยู่ งั้น กินขนมจีน หรือว่า ก๋วยเตี๋ยวไหม เดี๋ยวไปตักให้”มันหันมาถามผม
“เออ เอาขนมจีนน้ำยาดีกว่า ดูน่ากินดี”ผมพยักหน้าบอกมัน สักพักมันก็กลับมาพร้อมขนมจีนสองจาน ผมกับมันก็จัดการจนเรียบ เสร็จแล้วก็เดินไปทำบุญตามซุ้มต่างๆ กว่าจะครบก็ปาไปครึ่งวัน จนได้เวลากลับ เออ แล้วมึงให้กูเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาทำไมวะ กูก็จัดไม่ถามมึงสักคำ
“อยู่ฮันนีมูนกันต่อเหรอวะ”หมอศักดิ์ถามไอ้ฉัตรที่เก็บของใส่ท้ายรถ ทำเอาผมหันคอแทบหัก
”ฮะๆๆๆ ล้อเล่นน่า”หมอศักดิ์โบกไม้โบกมือ เมื่อเห็นหน้าผม ไอ้ฉัด แม่ง ก็อมยิ้ม ไม่คิดจะแก้ให้ถูก จะฮันนีมูนได้ไง ยังไม่ได้แต่งงานกันเลย ไอ้ห่าราก
“อืม นานจะได้พัก”มันหัวเราะในลำคอก่อนจะบอกหมอศักดิ์กระเจี๊ยว หึหึ
“ก็ดี กันต้องกลับไปทำงานต่อว่ะ พรุ่งนี้มีเคสผ่าตัดด้วย”หมอศักดิ์พูดเหมือนจะเหนื่อยแต่สีหน้าเปื้อนยิ้ม ผมเข้าใจนะอาชีพหมอเป็นอาชีพที่ต้องเสียสละเวลาส่วนตัวพอสมควร ใครมีแฟนอาชีพนี้ต้องทำใจส่วนหนึ่ง ดีที่ไก่จ๋าของผมไม่ได้เป็นหมอเราเลยมีเวลาให้กันเสมอ ไอ้ฉัตรล่ะตั้งแต่มันเป็นหมอมันได้พักสักกี่ครั้งกันนะ คืนหนึ่งๆ มันจะได้หลับเต็มตื่นหรือเปล่า คงไม่หรอกมั้ง ขนาดช่วงเทศกาลมันยังต้องประจำที่โรงพยาบาลเลย นี่ล่ะมั้งมันถึงไม่อยากมีเมีย คงกลัวไม่มีเวลาให้
“ไป นกขึ้นรถ เหม่ออะไร”มันแตะแขนดันผมขึ้นรถที่เปิดประตูรออยู่แล้ว นี่ผมเผลอใจลอยคิดเรื่องมัน
“อ๋อ เออ ไม่มีอะไร อาลัยวัดน่ะ ต้องกลับแล้ว หึหึ”ผมบอกมันขำๆ มันก็ขำด้วย
“พรุ่งนี้พาไปเที่ยวน้ำตก ก่อนกลับ คืนนี้ค้างที่รีสอทร์ก่อน สวย บรรยากาศดี นกคงชอบ”มันพูดหลังจากขับรถออกจากวัดมาได้ระยะหนึ่ง อืม สวย บรรยากาศดี นี่มึงไม่ได้คิดมอมเมากูด้วยสถานที่หรอกนะ โอเค กูอาจจะเป็นหม้ายมานาน มึงก็ไม่มีเมีย แต่ทางออกมันก็มีให้เลือกเยอะนะโว้ย ไอ้ฉัตร อายุขนาดนี้แล้วจะมาคิดเรื่องแบบนี้ มันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ใช่แนวของนก นกยกให้ลูกไปคนเดียวก็พอแล้ว ผมว่ามันคงไม่ได้คิดเหมือนที่ผมกำลังคิดหรอก ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นไอ้ฉัตรมันจะฝักใฝ่ทางหลังเลย แม้แต่ทางหน้า ผมก็ไมเคยได้ข่าว ที่จริงมันจะไปทางไหนก็เป็นเรื่องของมัน แต่เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่มันควงลูกผู้ว่า แต่ข่าวก็เงียบไป จนปัจจุบัน ลูกผู้ว่า ผัวสอง ลูกห้าไปแล้ว ก็ไม่มีอีก
“ไอ้ฉัด มึงไม่คิดจะแต่งงานบ้างเหรอวะ”อยู่ๆผมก็ถามมันเรื่องนี้ขึ้นมา
“ไม่”มันก็ตอบสั้นๆตามเคย
“ทำไมวะ หรือเห็นจนชินเลยหมดอารมณ์”แต่ผมชอบถามยาวๆ
“ไม่เกี่ยวหรอก”มันส่ายหน้าช้าๆ แหม่ ไม่ต้องหันมายิ้มให้กูก็ได้
“เออ ตอนแรกที่มึงเห็นร่างกายคนอื่น รู้สึกยังไงวะ”ผมถามเรื่องที่สงสัยมานาน แต่เพิ่งจะมาถามวันนี้
“ตอนเห็นอาจารย์ใหญ่ ก็กลัวปนตื่นเต้น มือสั่นเลยนะตอนลงมีดครั้งแรก หนักกว่านั้นกินอะไรไม่ลงไปหลายวันเลย ไม่ต้องบอกนะว่าเห็นอะไร หึหึ”มันเล่าให้ฟังน้ำเสียงร่าเริง ทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย ก่อนมันจะพูดต่อ
”แต่พอนึกถึงสิ่งที่เราตั้งใจว่าจะทำเพื่ออะไร ความกังวลความกลัวทุกอย่างมันก็หมดไป พอจบแล้วได้รักษาคนจริงๆ ยิ่งไม่คิดถึงเรื่องอย่างว่าเลย คิดอย่างเดียวต้องรักษาให้ได้”น้ำเสียงมุ่งมั่นในอุดมการณ์ของมัน
“อ้าว ไหนมึงบอกว่าไม่เกี่ยวไง อย่างนี้มึงก็ตายด้านน่ะสิ”ผมแกล้งท้วงมัน
“ไม่ใช่อย่างนั้น หมายถึงเวลาอยู่ในหน้าที่ ถ้าหมดหน้าที่ก็คืนสู่ธรรมชาติของร่างกายตามเดิม ทำไม นกเป็นห่วงฉัตรเหรอ”มันอธิบายพร้อมถามกลับด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม เลิกคิ้วใส่ ไม่ดูวัยเลยมึงทำไปได้ นึกว่าเป็นหนุ่มอยู่หรือไง
“โอ้ย ของมึงกูจะห่วงทำไม ถ้ามันไม่ลุก มึงก็รับไปเถอะ ฮ่าๆๆๆๆ”ผมหัวเราะกับมุกตอนท้าย
“ใครกันแน่จะต้องรับ”เสียงมันพึมพำ
“อะไรนะ”หูกูก็เสือกมาตึงตอนนี้
“ไม่มีอะไร แล้วนกนึกยังไงถาม”มันยักไหล่ กระชากวัยอีกแล้ว
“ก็ไม่ทำไม ถามเฉยๆ แล้วไม่แต่งจริงอ่ะ”ผมก็ยักไหล่บ้าง
“อยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดีแล้ว”มันหันหน้ามายิ้มนิดๆ ให้ผมอีกแล้ว
“ไม่อยากบ้างเหรอ”ผมเลิกคิ้วใส่มัน
“มันก็มีบ้าง นกล่ะ อยากบ้างไหม”มันพยักหน้าก่อนจะถามผมกลับหรือมันจะชวนผมวะ
“เป็นพักๆว่ะ”ผมตอบมันตามตรง
“แล้วพักนานไหม”มันถามอีกยิ้มๆ
“ไม่รู้โว้ย ไม่เคยจับเวลา”ผมตอบมัน ที่หัวเราะเบาๆ สัด ทะลึ่งเหมือนกันนะมึง ก่อนจะเงียบ แต่ปากอมยิ้มทั้งคู่ ผมหยิบแว่นกันแดดใส่ปิดสายตาเหมือนมันมั่ง ปล่อยให้มันเอาเปรียบทางสายตานานแล้ว ปากยิ้มไม่รู้ตามันคิดยังไงมองไม่เห็น จนมาถึงที่พัก สวยอย่างมันว่า อากาศเย็นสบาย มันหิ้วกระเป๋าลงจากรถพยักหน้าให้ผมเดินตามเข้าไปข้างใน เป็นบ้านพักเดี่ยว ห้องน้ำเดียว ทีวีเดี่ยว ตู้เก็บเสื้อผ้าเดี่ยว มีอยู่อย่างที่เดี่ยวและเสียว คือ เตียงเดี่ยว กว้าง สะอาดตา ลองนั่งแล้วเด้งดี หันไปอีกที ไอ้ฉัตรจัดเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว อย่างนี้มันก็ต้องสัมผัสเป้าผมทางอ้อมผ่านกางเกงในแล้วสิ พอกับปากที่ดูดจากหลอดเดียวกันทำไมผมเพิ่งมาคิดได้ ทั้งที่มันก็สัมผัสมานานแล้ว
“ชอบไหม”มันถามผม ที่นั่งมองรอบๆห้องที่จัดได้สวยงามดี
“อืม กูไม่เรื่องมากหรอก นอนกลางดินกินกลางทราย อ้วกกลางงาน ก็ผ่านมาหมดแล้ว หึหึ”ผมหัวเราะในลำคอ
“เชื่อ อ้วกบนรถก็เคยมาแล้วนิ หึหึ”มันเป็นฝ่ายหัวเราะในลำคอบ้าง ผมขมวดคิ้ว ตอนไหนวะ
“ตอนโรงเรียนจัดไปเที่ยวทะเลไง ช่วง มอ.หก จำไม่ได้เหรอ”มันทวนความจำให้
“อ๋อ ที่กูอ้วกรดเสื้อมึงใช่ไหม เออ ๆ กูจำได้แล้ว แม่ง ไอ้บุญน่ะสิ เสือกเอาเหล้าผสมในน้ำ กูไม่รู้แดกไปเต็มๆเลย ดีนะอาจารย์ไม่รู้ แต่กูไม่ได้แกล้งมึงนะโว้ย”ผมนึกถึงตอนนั้นก็อดจะหัวเราะไม่ได้ โคตรอายเลย จำได้ว่าตื่นมาอีกทีนอนหนุนตักไอ้ฉัตรอยู่ มันใส่เสื้อกล้ามโชว์ผิวขาวจั๊วะหลับพิงเบาะ มือก็วางพาดบนช่วยแขนผมเหมือนกลัวจะร่วงลงพื้นรถ ตีนนี่เหยียดไปอีกเบาะสบายๆเลย
“จริงเหรอ นึกว่าหึง ไก่ ซะอีก”มันพยักหน้าใส่ แบบไม่เชื่อ
“ตอนแรกน่ะใช่ แต่ตอนเมากูไม่รู้ว่าเป็นมึง ถ้ารู้นะ กูอ้วกรดหัวมึงดีกว่า ฮ่าๆๆๆ”ผมยอมรับก่อนจะทำเป็นพูดใส่มัน
“ก็เกือบเหมือนกันแหละ ดีว่าหลบทัน”มันพูดกลับมายิ้มๆ นั่นสิผมจำได้ว่าเกือบจะล้มหลายครั้ง ทั้งมึน ทั้งมันส์กับเพลง ออกท่าทางกับไอ้บุญ ไอ้เริง เพื่อนคนอื่นอีก สนุกมาก ขนาดไอ้พวกเด็กวิทย์ยังมันส์คิดดู มีไอ้ฉัตรนั่งมองอย่างเดียว
“เหอ เหอ แล้วกูไปนอนตักมึงได้ไงวะ”ผมหัวเราะถามมันถึงเรื่องที่สงสัยอีกแล้ว
“ฉัตรมัวแต่ดูวิว หันไปอีกทีนกนอนกองอยู่กับพื้น เลยดึงขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ แต่ นกโถมเข้ามากอดทั้งตัว บ่นหนาว ฉัตรเลยหยิบเสื้อไปคลุมให้ บุญกับเริงก็หลับเป็นตายในตอนนั้น”มันเล่าด้วยสีหน้าระบายยิ้ม เหมือนย้อนกลับไปวันวาน
“เฮ้ย นี่กูหน้ามืดอ่อยมึงขนาดนั้นเลยเหรอวะ”ผมหยอกมันกลับอย่างอารมณ์ดี มันก็พยักหน้า ก่อนจะต่างคนต่างยิ้ม
“เออ แล้วปวดขาไหม วันนี้นกเดินเกือบทั้งวัน”มันถามถึงขาผมที่เคยเข้าเฝือกมาก่อน หลังจากนั้นเหมือนขาข้างนี้ผมมีปัญหามาตลอด ไอ้ฉัตรต้องพาทำกายภาพบำบัดถึงดีขึ้น มันห้ามยกของหนัก เพราะฉะนั้นผมคงรอดแล้วล่ะที่ไม่ต้องยกมัน ก๊ากกกกกๆๆๆ นี่กูคิดลึกอีกแล้ว
“ไม่เท่าไหร่ เดี๋ยวนอนพักก็หายแล้ว มึงนั่นแหละเหนื่อยหรือเมื่อยบ้างไหม”ผมบอกมัน ไม่อยากให้มันเป็นห่วงผมมากนัก ผมถามมันกลับบ้าง ให้มันดูแลมาเยอะแล้ว
“นิดหน่อย”มันบอกแต่ยกมือนวดไหล่ไปมา ผมเลยเอื้อมมือไปจับให้มันหันหลัง แล้วก็เสียบ ครึครึ เอามือบีบไหล่ให้มัน
“ดีขึ้นไหม”ผมถามมันหลังจากนวดไหล่ หลัง จบที่ขมับ
“อืม ดี ไม่คิดว่านกจะนวดดีอย่างนี้ เอาไว้นวดให้ฉัตรหน่อยนะ เวลาเมื่อย”มันพูดเหมือนจะอ้อน
“เออ ตีนกูจะได้มีที่พัก”ผมรับปากมัน เหมือนกูจะแถเลยวะ
“มาให้ฉัตรดูขาหน่อย บวมหรือเปล่า”มันหันมาไม่พูดเปล่า ลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น ดึงขาผมไปวางพาดตรงหน้าขา ดึงกางเกงขึ้น เอามือลูบคลำไปมาตามวิธีหมอ ผมได้แต่มองเพราะมันทำเป็นประจำอยู่แล้ว ก่อนจะวางเบาๆตามเดิม
“นกจะอาบน้ำหรือกินข้าวก่อน แต่อาบก่อนดีกว่ามั้งเหนียวตัวมาทั้งวันจะได้สบาย”มันยื่นข้อเสนอที่มันตอบสนองตัวเองเสร็จสรรพ เดินไปหยิบผ้าขนหนูมายื่นให้ เดินไปหยิบเสื้อผ้ามาวางไว้ให้ที่เตียงอีก
“แล้วมึงจะถามกูเพื่ออะไรวะ”ผมส่ายหน้ากับมัน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ไปยืนพิงประตูเอามือจับอก นึกถึงสิ่งที่มันทำ
‘ไอ้ฉัตร นี่มึงอยากเป็นเมียกูขนาดนี้เลยหรอ’
ทำซะเหมือนเมียกูเลย
.
.
.
“นานเหมือนกันนะ ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้ แต่ก่อนกว่าจะได้พาไอ้หนูไปเที่ยวทีก็นานอยู่ บางทีก็ฝากมันไปไอ้พวกนั้นบ้าง ได้เที่ยวด้วยกันอีกทีก็ตอนมันจบมหาลัยโน่น”ผมนอนลืมตามองเพดานที่ติดดาวเรืองแสง ไอ้ฉัตรนอนข้างตัว ทิ้งระยะห่างพอสมควร
“เหมือนกันนั่นแหละ กว่าจะหาเวลาพักได้ ต้องล่วงหน้าเป็นเดือนๆ บางทีเป็นปีก็มี แต่พักแล้วมีเคสด่วนก็ไปไม่ได้อีก หึหึ”มันตอบกลับมาเสียงรื่นเริงกับงานที่ทำมากกว่าจะเบื่อ
“ทำไงได้ มึงเลือกทางนี้แล้ว กูว่าหมอเป็นอาชีพที่ได้บุญนะ โดยเฉพาะหมอที่มีจรรยาบรรณ อย่างมึง เป็นต้น”ผมหันไปยิ้มชมมันที่หันมาทำหน้าแบบไม่เชื่อว่าผมจะชม
“ดีใจนะ ได้ยินนกชม ทำให้มีแรงอยากจะทำต่อไป”มันตอบกลับด้วยรอยยิ้ม แต่คำพูดมันนี่สิทำเอาใจผมเหวอ
“มึงก็เว่อว่ะ แรงเริงอะไร นั่นมันคืออยู่กับสังขารมึงโว้ย”ผมตอบมันแก้เก้อ มันก็หัวเราะเบาๆ
“เออ ว่าแต่มีใครยังพูดเรื่องหนูอยู่ไหม”มันเปลี่ยนเรื่องถาม ผมเอามือก่ายหน้าผาก นึกถึงลูกที่ตั้งแต่กลับมา มันโดนซุบซิบจากชาวบ้านเหมือนกัน ตั้งแต่ยกเลิกแต่งงาน
“ไม่รู้ว่ะ ไม่ค่อยสนใจ ใครจะพูดอะไรก็ช่างเขาเถอะ สนแต่จิตใจลูกกูพอแล้ว”ผมตอบมันอย่างที่ใจคิด มันเป็นอีกคนที่รู้เรื่องดีที่สุด เพราะมันเป็นหมอประจำตัวไอ้หนูตั้งแต่อยู่ในท้องจนคลอดก็เหมือนเป็นพ่อทูนหัว กลับมามันก็ตรวจร่างกายให้แต่ไม่ถามอะไรที่กระทบจิตใจ มีแต่ให้กำลังใจ
“ดีแล้วล่ะ ไม่อยากเห็นนกเครียด อะไรมันผ่านแล้วก็ผ่านไป ลูกเรา กลับมาได้ก็ถือว่าโชคดีที่สุดแล้ว”ผมฟังที่มันพูดอย่างรู้สึกดี และรู้สึกดีมากตรงคำว่า ‘ลูกเรา’ มันคงหมายถึงลูกผมที่เป็นพ่อแท้ๆ กับมันที่เปรียบเสมือน พ่อทูนหัว
“ก็คิดอย่างนั้นแหละ อีกอย่างไอ้เฮียมันก็เป็นคนดีคนหนึ่ง มันรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับกู และมันก็เป็นคนดูแลไอ้หนู พอกับที่มันก็เป็นคนพาไอ้หนูมาคืนกูอย่างปลอดภัย ถึงจะมีเจ็บตัวบ้างแต่มันก็ทำเพราะความจำเป็น เฮ้อ มันคงถูกลิขิตไว้แล้วมั้ง ว่าชีวิตมันต้องเป็นแบบนี้”ผมเห็นด้วยกับมันก่อนจะพูดถึงไอ้เฮียที่เป็นว่าที่ลูกเขยอย่างไม่เป็นทางการ ต้องรอทางการปล่อยตัวมันก่อนถึงจะเป็นทางการได้ กูจะอธิบายให้มันซับซ้อนทำไมวะ
“จากประวัติเขา ก็ไม่ธรรมดานะ ไอคิวสูงตั้งแต่เด็ก เรียนจบไวกว่าคนรุ่นเดียวกัน ทำงานที่สถาบันมีชื่อของอเมริกา ฐานะทางบ้านดี ถ้ารวมกับนิสัยที่นกและหนูยืนยันว่าเขาดีจริง ก็นับว่านกได้ลูกเขยเพอร์เฟ็คเลยนะ หึหึ”มันพูดถึงประวัติไอ้เฮียให้ผมฟังอย่างคนที่รู้จริง มีหยอกกูตบท้าย
“ถ้ามึงอยากได้ ก็คอยฟังข่าวนักโทษแหกคุกแล้วกัน หึหึ”ผมย้อนมันขำๆ
“จะลำบากทำไมล่ะนก สู้หาใกล้ตัวดีกว่า ถึงไม่ได้มากแค่ได้ใกล้ก็พอ”หันมายิ้มให้กูอีกแล้ว ผมเลยเงียบ
“นก”มันเรียกผม เขยิบเข้ามาใกล้ ผมหันไปหาแต่คว้าหมอนข้างขี่กันไว้
“อะไร กูง่วงแล้ว”ผมถามแต่ทำตาปรือ มันคงไม่นึกว่าผมทำตาเซ็กซี่เชิญชวนมันหรอกนะ
“เรื่องบางเรื่องไม่พูดก็ดีนะ ถ้าพูดไปก็กลัวจะสูญเสียที่เป็นอยู่ ฉัตรไม่อยากให้นกคิดมากที่ฉัตรมาอยู่ใกล้ มาดูแล เป็นห่วง ว่าเพราะอะไร ขอให้รับรู้แค่ใจของกันและกันก็พอ”มันเอื้อมมือมาจับมือผมที่ไม่ได้ชักหนี ได้แต่มองหน้าและแววตาที่สื่อถึงความหมายตามที่พูด
“ฉัตรขอเป็นแค่เพื่อนใจ ที่จะอยู่ข้างๆไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อยากให้นึกถึงฉัตรเป็นคนแรก ในตอนที่ฉัตรยังมีชีวิตอยู่ ก็พอ”
“ขอแค่นี้ ได้ไหม”มันถามต่อ เมื่อเห็นว่าผมน็อคไปเรียบร้อยแล้ว หลังฟังมันจบ มันมองหน้ากระชับมือให้รู้ว่ามันจะอยู่ตรงนี้ มันจะอยู่เป็น ‘เพื่อนใจ’ ผมจนกว่ามันจะตายจาก
“และถ้ากูตายก่อนล่ะ”ผมถามมัน ที่ยังจับมืออยู่
“อีกหน่อย ฉัตรก็ตายเหมือนกัน แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น นกเหงาก็มาเข้าฝันฉัตรก็ได้ ดีไหม”มันยกยิ้ม
“กูจะมีเวลาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เอาไว้กูตาย กะ”ผมพูดขำๆกลับ แต่ยังไม่จบ มันเอามือปิดปากผม
“อย่าพูด ปล่อยให้มันเป็นไปตามเวลา ตอนนี้สนแค่ เรา ยังมีชีวิตอยู่ก่อน ที่ขอจะให้ไหม”มันค่อยๆเอามือออกและทวงคำตอบจากผมที่เงียบไปอึดใจ ผมถอนหายใจก่อนจะหลับตา มันก็ไม่ได้พูดอีก แต่รู้สึกว่ามันหยิบผ้าห่มมาคลุมให้
.
.
.
.
“มึงจะขอทำไมวะ สิบกว่าปีมานี่ถ้ากูรำคาญคงไล่มึงไปแล้วล่ะ กูไม่ทนอยู่กับคนที่ไม่ได้ชอบหรอก”
ผมพูดออกไปทั้งที่ยังหลับตา เลยไม่รู้ว่ามันทำสีหน้ายังไง แต่รู้สึกอุ่นที่แก้ม
“ขอบใจนะ”น้ำเสียงยินดีดังขึ้นแผ่วเบา ใกล้ๆ ทำให้ผมยิ่งไม่กล้าลืมตา ได้แต่ซึมซับเสียงกับสัมผัสของมือมัน
‘ไอ้ฉัด มึงขอเป็นเพื่อนใจ นี่ มันเข้าข่าย ขอเป็นคู่ชีวิตเลยนะโว้ย’
ผมคิดในใจ จนกระทั่งเคลิ้มหลับไปจริง และนับเป็นคืนแรกในรอบสิบปี ที่ผมฝันเห็น ไก่จ๋า มายืนยิ้มที่ปลายเตียง จะลุกไปหาแต่ขยับไม่ได้
‘ไม่ต้องเกรงใจไก่นะนก และนกก็ไม่ต้องกลัวด้วย ทำตามใจตัวเองนะ ดูลูกเป็นตัวอย่างสิ ไก่ดีใจด้วยนะ บาย ฮิฮิ’
เมียนะเมีย สิบปีไม่เคยมาเข้าฝัน วันนี้มา แต่ดันพูดแค่นี้เนี่ยนะ เฮ้อ แล้วผมก็หลับลึกอย่างเป็นสุข เก็บแรงไว้เที่ยวกับมันต่อพรุ่งนี้ และ ก็วันต่อๆไป มึงอยากดูแลกู กูก็จะให้มึงดูแล แต่อย่าแถมาดูเอ็นกูนะมึง กูยังไม่พร้อม ฟี้ ฟี้ ฟี้
*******************************************************************************************************************
ปล. กลับมาแล้วกับตอนพิเศษ ประเดิมด้วยคุณนกกับหมอฉัตร แบบเบาเบา ตามวัย มากไปเดี๋ยวแย่ ฮ่าๆๆๆๆ :laugh: ยังไม่ลืมกันใช่ไหมค่ะ คนเขียนหายไปนานพอควร กะว่ากลับมาอีกตอนก็น่าจะช่วงเฮียและพรรคพวกออกจากคุกพอดี o18
ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ งานรุมเร้าเข้าขั้นยุ่งเลย :katai4:ยังไม่ได้ตรวจคำผิดด้วย ฝากด้วยนะคะ จะค่อยๆทยอยตามแก้ ขอบคุณนะคะที่ยังถามหาและติดตาม :pig4:
-
ฮาแม่ไก่จ๋าอะะ บายฮิฮิ นางแลเฮฮา มีความสุข
:o8:
-
ขออีกสักนิด ยังไม่จุใจเลย :hao7:
-
เป็นโมเม้นท์น่ารัก ๆ ของพ่อนกกับลุงฉัตร อิอิ
ขอบคุณนะคะ^^
-
ไก่จ๋า น่ารักอ้ะ นางมาบ๊ายๆด้วย :mew1: :mew1:
-
มาดูรุ่นพ่อเค้าจีบกัน
-
ขอเป็นเพื่อนใจ อ๊ายยยยยย
ไก่จ๋า เป็นสาววายใช่ไหมจ๊ะ ดูจะหัวเราะลงท้ายอย่างมีความสุข 555555
น่ารักเบาๆ ค่ะคู่นี้ ฟิน :heaven
-
ครอบครัวคุณนกเป็นครอบครัวที่เฮฮามาก ดูมีความสุขกันตลอดเวลา
ถึงตอนนี้แล้วคุณนกก็จะมีคุณรู้ใจเป็นของตัวเองบ้างละ แต่แอบฮาคุณไก่
-
คุณนกกวนอ่ะ :m20:
-
ชอบคู่นี้ หมอฉัตรแมนมาก
พ่อนกเชื่อฟังแม่ไก่ด้วยนะจ้ะ เขาว่าเชื่อเมียแล้วเจริญ :m13:
-
พ่อนกยอมๆหมอฉัตรไปเถอะ หมอรอมานานมากแล้ว :laugh:
-
แม่ไก่น่ารักจัง มีเข้าฝันมาอนุญาตอีก :laugh:
ลุงฉัตร ลุงรักมั่นและรักแท้จริงๆ อยากให้หนูได้พ่อเพิ่ม
-
ฮาอ่ะ :L2:
:กอด1::คนเขียน
งานเยอะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
:mew1:
-
:hao3: พ่อนกน่ารัก 55555 ลูกมันก็ได้พ่อมาน่ะแหละ
เพื่อนใจ :-[ หมอหวานตลอดเขินแทนพ่อนก ..... พ่อนกบอกไม่เคยเหอะ ขงเขินอะไรไม่มี้
:laugh:
-
:o8: ต้องขอบคุณ คุณหมอฉัตรนะเนี่ยที่ไม่ซิวพ่อนกไปซะก่อน เลยมีน้องนู๋มาให้เราได้ฮากันกระจายยย
-
คู่นี้เค้ามุ้งมิ้งมากนะเนี่ย
มีารมาเดท?กันด้วยอะ อิจฉาแทน
หมอฉัตรเท่ห์เนอะพ่อนกเนอะ ดูแลมาเป็ฯสิบปีแล้วอะ
แม่ไก่จ๋าก็อนุญาตแล้ว จัดเต็มไปเลยพ่อนก o13
-
คู่นี้มันใช่จริงๆ :katai2-1:
เราชอบบรรยากาศของคู่นี้นะ ไม่ได้หวานอะไรมากมาย แต่ดูอบอุ่นและช่วยดูแลกันและกัน
อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆ :hao5:
-
โอ๊ยย
รุ่นใหญ่เขาก็มีอารมณ์มุ้มมิ้งเหมือนกันนะเนี่ยยยยยย
น่ารักอ่าาาา ฮิฮิ
-
คุณไก่เปิดไฟเขียวแล้วนะคุณนก
555 คุณนกนี้ยังขยันปล่อยมุกเหมือนเดิมเนอะ
รอฉากครอบครัวหนู เห็นว่ามีพ่อ แม่ ลูก แล้ว 555
สุขสันต์
สู้ๆ
-
:ling1: ยังอยากอ่านคู่นี้อีกเยอะๆ ยังไม่จุใจเลย ลุงฉัตรอย่าหวังน้อยนักสิลุง เคลมคุณพ่อนกด้วยสิ อยากให้มีฉากของคู่นี้อ่ะ 55(แลดูหื่น ก็จริงๆ คึคึ) :z1: แต่ก็นะ ก็อยากให้ลุงฉัตรสมหวังสุดๆนี่น่า เป็นรางวัลที่ลุงรักและรอมานานขนาดนี้ เป็นเพื่อนใจ ที่เป็นมดแดงเฝ้าพวงมะม่วงแต่ไม่ได้แอ้มอันนี้ไม่เอา(แม่ยกลุงฉัตรคัดค้าน55 :seng2ped:)
แต่อ่านตอนนี้ของคู่นี้จะบอกว่าน้ำตาไหลเลยอ่ะ :hao5: ช่วงที่สารภาพความรู้สึกกับถึงจะไม่บอกกันโต้งๆตรงๆก็เถอะ
ขอบคุณ คนเขียนมากนะคะที่จัดคู่นี้มาให้ รอคอยคู่นี้อยู่ตลอดเลยว่าเมื่อไหร่จะได้อ่าน จะได้เห็นลุงฉัตรสมหวังซะที อิอิ
ปล.จะบอกว่าชอบการจับคู่รักของเรื่องนี้ คู่ตัวเอกอันนี้อันนี้มันแน่อยู่แล้วเนอะ ปล่อยผ่านรวมถึงคู่เบียร์ แต่คู่อื่นๆ ในเนื้อเรื่องอ่ะ โดดเด่น คือชอบอ่ะ อย่างคู่นายทั้งสองคน(คู่นี้ตอนแรกไม่คิดว่ามีเบื้องลึกเบื้องหลัง ในตอนแรกๆ เพราะนายเทียนก็ดูนิ่งๆ เย็นชา นายเฟยก็ดูเจ้าสำราญ แต่พออ่านๆไป เฮ้ย คู่นี้มีซัมติงกัน อุ๊กรี๊ดดดดด ) อย่างคู่เข้มรัก(คู่นี้เหมือนจะไม่มีทางมาบรรจบกันได้เพราะเข้มดูเลวเกินในตอนแรกๆ แถมไม่ถูกกันกับพระเอกยิ่งไม่ชอบชิมิ แต่พอหลังๆเริ่มเผยว่าเข้มชอบรัน ก็เอ๋คู่นี้ถ้าได้คู๋กันก็เวิร์คนี่น่า แล้วหลังๆเข้มเขาร่วมมือกับเฮียด้วยเลยก็ยิ่งเชียร์คู่นี้เพราะก็อยากให้รันมีคู่ด้วย พอเผยอีกด้านของเข้มที่ไม่เคยรู้ เจ้าเข้มมันน่าเอ็นดูเว้ยเฮ้ยไรงี้ อายุเด็กกว่ารันอีก ) และมาที่สุดท้าย พ่อนกลุงฉัตร ไม่คิดว่าจะมีตัวละครชื่อ" ฉัตร"โผล่เข้ามาในเรื่องนี้ แล้วจะมาเป็นตัวละครหนึ่งที่ทำให้กรี๊ด
ในใจอะแอบคิดตั้งแต่แรกๆแล้วว่าอยากให้พ่อนกมีคู่เป็้นผู้ชาย แต่มันเหมือนเราแอบหวังแต่ไม่กล้าหวังอะ ไม่กล้าหวังว่าคนเขียนจะเขียนให้พ่อนกมีคู่เป็นผู้่ชาย เพราะพ่อนกก็มีลูกมีเมียแล้ว(ถึงเมียจะตายก็เหอะ)
แต่เหมือนคนเขียนรู้ใจ แอร๊ยยยย :impress2: จัดลุงฉัตรมาให้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
นี่คือเหตุผลที่ว่าเราชอบการจับคู่ของเรื่องนี้ คือคาแร็กเตอร์คู่นี้กับคาแร็กเตอร์คู่นี้แล้วแล้วจะเกิด พื้นฐานลักษณะพื้นนิสัยเป็นแบบนี้ของปูมหลังคือแบบนี้ ไรงี้ อาจจะเม้นท์อะไรไร้สาระไปหน่อยขออภัยนะคะ ^^
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษตอนนี้นะคะ :L2:
-
:z1: :z1: โมเม้นนี่มันอารายอ่ะ ฮิฮิ เขิลล
-
แล้วความจริงก็เปิดเผยว่าแม่ไก่จ๋าเป็นสาววาย 555
-
แม่ไก่จ๋าแอบมีหนับหนุน เด๋วต้องมาเกิดเป้นสาว(แอบ)วายแน่เลย5555555555
-
เป็นเพื่อนใจไปก่อนนะลุงฉัตร :mew1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
เคยได้ยินแต่ลูกเจริญรอยตามพ่อ
จะมีพ่อนก...คนแรกนี้แหละที่เจริญรอยตามลูกหนู....ฮฺฮุฮุ
.
.
:katai2-1:
-
:L2:หลงรักหมอฉัตรรึยังพ่อนก
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รุ่นใหญ่ก็พาฟินได้นะจ๊ะ!!!
ชอบอ่าาาาาาา ฟินเบา ๆ ห่วงหากับเบา ๆ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
-
หมอฉัตรนี่สุภาพบุรุษสุด ๆ :mew1:
-
อร๊ายยยยยย คุณนก ถ้าพร้อมเมื่อไหรรีบเล่ามาเลยนะคะ 5555
:mew4:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! ฟินเว่อร์ๆกับคู่นี้ ชอบหมอฉัตรกับพ่อนกมากๆเคมีลงตัวฝุดๆ (ในที่สุดสิ่งที่จิ้นไว้ก็เป็นจริง ฮิฮิ)
-
คู่พ่อฟินเว่อร์อ่ะครับ o13
ขอบคุณมากๆนะครับ :pig4: :L2:
-
พ่อนกต้องให้ลูกหนูสอนเรื่องนั้นแล้วล่ะ :z1:
-
'เพื่อนใจ' อื้อ~มุ้งมิ้งน่ารักสมวัย(?) หมอฉัตรดูอบอุ่นมากๆ
-
หนูได้เชื้อฮามาจากพ่อเต็ม ๆ เพื่อนใจ 5555 หมอฉัตรสุดยอด
-
ลุงฉัตรกับพ่อนก น่ารักที่สุดเลย
อยากให้อยู่ดูแลกันไปนานๆนะ
แต่แม่ไก่ฮาอ่ะ มาทีทำเอาพ่อนกเงิบเลย อิอิ
รอตอนพิเศษของคู่ต่อไปจ้า
ปล.เราให้เป็ดไปแล้วนะ :mew1:
-
พ่อนกกับลูกหนูเป็นพ่อลูกที่น่ารักสุดๆอ่ะเกรียนพอกัน
หมอฉัตรก็ดูจะแอบรักมายาวนานมากพ่อนกไหนๆก็ไหนๆแล้วยอมๆเปิดใจแล้วเริ่มต้น
ใหม่กับหมอฉัตรเถอะไก่จ๋าก็อนุญาตแล้วอย่าให้เสียน้ำใจ555
-
ดีใจกับคู่ขุ่นพ่อด้วยนะ :mc4:
ดูเป็นความรักที่บริสุทธิ์ ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่า การได้อยู่ดูแลกันและกัน มันอบอุ่น :กอด1:
-
และแล้ว พ่อนกก็ได้เพื่อนใจไปอีกคน
-
:hao7: :hao7:
-
อื๊อออออออ ลุงฉัตรน่ารักอ่ะ รักมั่นคงมาก
อบอุ่น ห่วงใย คอยให้กำลังใจพ่อนกมาตลอด
รุ่นใหญ่เขาจีบกันได้อบอุ่นจริงๆ ไม่ต้องเยอะแต่รู้สึกมีความสุข
หลายประโยคที่ลุงฉัตรพูดอ่านแล้วทั้งแอบกรี๊ดทั้งจิกหมอน :-[ :hao5:
มีเพื่อนใจแบบนี้มีความสุขใช่มั้ยล่ะพ่อนก ยินดีด้วยๆ
รอคู่ต่อไปจ้า :bye2:
-
ใกล้จะสำเร็จแล้วค่ะ หมอฉัตร ขนาดไก่จ๋ายังไฟเขียวให้เลย...แต่ แม่เจ้า...สองพ่อลูกเค้า อยู่ข้างเดียวกันเลยดิ :-[ :-[
-
น่ารักอ่ะ
ยอมรับเถอะนะ คุณฉัตรก็แสดงออกขนาดนั้น
-
หมอฉัตร ช่างมีความรักต่อพ่อนก ที่มั่นคงยาวนานมาก ๆ เลย น่าชื่นชมจริง ๆ
ชอบความสัมพันธ์แบบนี้ ของพ่อนกกับหมอฉัตรมากเลยค่ะ 'เพื่อนใจ'
ความรักที่ไม่จำเป็นต้องครอบครอง ขอแค่ได้อยู่เคียงข้าง ยามคนที่เรารักเป็นทุกข์
ขอแค่ได้เป็นส่วนหนึ่ง ที่ทำให้คนที่เรารักมีความสุข ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านั้น
หาได้ยากนะคนแบบนี้ พ่อนกโชคดีจัง ที่ได้มีคนแบบหมอฉัตรอยู่เคียงข้าง
ได้มีครอบครัวที่น่ารัก ได้มีเพื่อนที่รักและหวังดีคอยอยู่ใกล้ ๆ ช่างเป็นคนที่มีความสุข
ประเดิมตอนพิเศษ ด้วยรุ่นใหญ่อย่างนี้ ตอนต่อไปจะเป็นใครน้า แหม่
ถ้าเรียงตามลำดับอายุ ต่อไปก็คงนายกับนาย เฮียกับน้องหนู พี่สิบน้องเบียร์
แล้วก็คู่ที่รอคอยที่สุด พี่เข้มน้องรัน สิเนี่ย แหะ ๆ เดาไปเรื่อย คู่ไหนมาต่อก็ดีใจค่ะ
เพราะรออยู่ทุกคู่เลย ไม่มีทางลืมเรื่องนี้แน่นอน เป็นกำลังใจให้คนเขียนเรื่องงานจ้ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
รุ่นพ่อก็ฟินได้
:-[ :-[ :-[
-
ฟินนนนนนนน อิ่มใจจุง
-
น่ารักจังเลยคู่พ่อนกกับหมอฉัตร
มาแค่นี้ก็ฟินไปเลยย :-[
-
ชอบคู่ของพ่อนกนะ
ดูพ่อนกกับหมอฉัตรจะมีความสุขถึงจะอยู่แบบนี้ก็เถอะ
-
อืมมม ขออีกซักนิด :z1:
-
คู่นี้เค้ารักกันเบาๆ แต่อุ่นซ่านอ่ะ :man1:
-
แหม.. คุณนกแอบชอบหมอฉัตรก็บอกมาเหอะ ขอบคุณตอนพิเศษ.. :)
-
ประเดิมตอนพิเศษตอนแรกด้วยรุ่นใหญ่เลยเรอะ
แม้จะรุ่นใหญ่แต่หัวใจก็สีชมพูได้เหมือนกันล่ะน่า
ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนใจกันไปก่อน ค่อยๆศึกษากันไป
แต่อะไรๆก็ดูเป็นใจไปซะหมดทั้งลูกทั้งเมีย :laugh:
ถึงขั้นมาเข้าฝันสนับสนุนอย่างนี้จะไม่พิจารณาหน่อยเหรอคุณนก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ อ่านแล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว :กอด1:
+1และเป็ดจ้ะ
-
น่ารักค่ะพ่อนก..หมอฉัตร :mew1:
-
ยังอ่านไม่จบ แต่อยากเม้นแสดงตัวเป็นแฟนคลับเรื่องนี้><
สนุกมากกก ชอบๆๆๆ :katai2-1:
+1 ยังไม่ได้ บวกเป็ดให้ก่อนนะคะ :mew1:
-
อร้ายยย เลิศศศ !!
-
เย้ ประเดิมด้วยรุ่นใหญ่ที่เฝ้ารอ น่ารักสมกับการรอคอย อยากให้มีคู่หมอฉัตรกะพ่อนกอีกจังอะ
อ่านแล้วมีความสุขเหมือนเป็นเพื่อนที่รู้ใจ ยามแก่เฒ่าก็พากันเที่ยว ช่วยเหลือ ดูแลกัน จะได้ไม่เหงา
ที่สำคัญอ่านแล้วฟินสุด ๆ แล้วแม่ไก่ก็ช่างแสนดี จากไปเป็นสิบปีอุตสาห์กลับมาเข้าฝันเพื่ออนุญาติว่าไม่ต้องเกรงใจ
แถมให้เอาลูกหนูเป็นไอดอลซะด้วย สงสัยจะแอบเห็นใจหมอฉัตรที่เฝ้ารอ และอยู่เคียงข้างพ่อนกมานาน
เอ๊ แล้วพ่อนกจะยอมใจอ่อน เชื่อแม่ไก่ไหมนะ แต่เห็นแอบมองแอบคิดอะไรแปลก ๆ กะหมอฉัตรอยู่นะพ่อนก ฮิฮิ
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :กอด1:
-
พ่อนก รู้ตัวหรือเปล่าว่าสารภาพรักกับหมอไปแล้ว
หมอฉัตรก็หวังน้อยจริง เป็นแค่เพื่อนใจ มันพอที่ไหน ต้องเป็นเพื่อนกายด้วยสิ ถือว่าคนอ่านขอร้อง
รุกฆาตเลย
-
ทำตามใจตัวเองเถอะนะพ่อนก :mew1: :mew1:
-
สนุกมากเลยจ้า รู้สึกอ่านแล้วได้อารมณ์ครบทุกรสในชีวิตเลย o13
ไม่เหมือนอ่านนิยาย หรือเรื่องแต่งเลย
ขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะ
จะติดตามจ้า :กอด1:
-
นิดๆ หน่อยๆ ปล่อยคนแก่เขาไปหรรษา
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :m20: :m20: :laugh: :laugh:
-
ไก่จ๋าเลิศมากก 55
ม่าเข้าฝันพ่อนกด้วย
แค่นี้สำหรับคู่พ่อๆก็หวานแล้ว อิอิ
รักกันด้วยใจ
-
ตามอ่านทันซ๊าาากกกที
ตั้งแต่อ่านเรื่องนี้ ไม่ได้อ่านเรื่องไหนเลย มันต้องอ่านให้จบอ่ะ
ชอบหนูของเฮียอ่ะ เป็นคนใสแต่ไม่ซื่อ หายากอ่ะคนแบบนี้
อ่านเรื่องนี้ตอนแรกๆ ก็ดูเป็นชนบทๆจับต้องได้ พ่อนกกับน้องหนูก็ฮ่าแต่แรกเริ่มเลย มันคือความประทับใจแรก เลยทำให้อ่านต่อจนจบคับ
ยังไงก็ยังรอตอนพิเศษอยู่นะ พ่อนก หมอฉัตรน่ารักมาก จิ้นคู่นี้ตั้งแต่พ่อนกแกพาแม่ไก่ไปหาหมอแล้วบอกว่าท้องอ่ะ มันฮ่า
-
นกตลกอะ :m20:
-
ขนาดแม่ไก่ยังเชียร์ให้ได้กันเลย :laugh:
-
คนแก่เขามุ้งมิ้งกันน่ารักน่าดูเอ็น เอ๊ย เอ็นดูจริงๆ :katai3:
-
อ่านทันแล้วววว ชอบเรื่องนี้มาก
บทบู๊ก็มันส์ บทรักก็ห๊วานหวาน
ยิ่งอ่านยิ่งหลง :katai2-1:
เฮียกับหนูหวานกันตลอดด รู้สึกล้นๆอิ่มเอมในความรัก :hao5:
ชอบสิบเบียร์ขาซึนในที่สุดก็ได้มาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง :-[ เข้มรันก็อยากให้มีต่อ เข้มน่ารักขึ้นเยอะเลย :o8:
ชอบที่สุดก็คงต้องเป็นคู่นายนาย 555 กว่าจะบอกรักนี่นายเฟยน่วมเลย นายเทียนโหดจริงๆ :laugh:
ลุงฉัตรกับคุณนกก็น่ารักนะ อิอิ ฮาไก่จ๋าสุดยอดเลย o13
เฮ้อๆๆๆๆ
พอรู้ว่าจบก็ใจหายยังดีที่ยังมีตอนพิเศษ คนเขียนหิ้วมาฝากบ่อยๆนะคะ สู้ๆค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: เฮียกับหนู
ชอบทุกๆตัสละครในเรื่องนี้เลยค่ะ
-
ใช้เวลาในการอ่านอย่างคุ้มค่าขอรับ
เต็มอิ่มกับทุกตอน
ยินดีกับทุกคู่
ขอคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แบ่งปันขอรับ
-
:n1: :L2: จบแล้วตามมาตั้งนาน คุ้มค่าจริงๆ หนังสือจะมีออกมาไหม :pig4:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
หลงรักหนูกับเฮีย
-
>> พิเศษ #ความในใจของคุณหมอ# <<
ผม ‘หมอฉัตร’ เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลรัฐประจำจังหวัดหนึ่งในประเทศไทยนี่แหละครับ อายุตอนนี้ก็เข้าสู่วัยกลางคนแล้วครับ อีกหน่อยก็ใกล้วัยสูงอายุ และ อีกนิดก็คงจะเข้าใกล้ฝั่ง แต่ผมคงไม่ให้ถึงเร็วเกินไปนักหรอกครับ ผมยังมีอะไรต้องทำอีกมากมาย ไม่ว่าจะหน้าที่การงานที่ผมจะทำต่อไปจนกว่าจะหมดลม หมอ เป็นอาชีพที่ผมรักมาตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่มาจากการปลูกฝังจากทางบ้านว่า โตขึ้น ผมจะต้องเป็นอะไร บ้านผมมีเชื้อสายจีนจากทางพ่อก็จริง แต่ก็ไม่เคยบังคับ เหมือนที่ผมเรียกท่านว่า พ่อ ไม่ใช่ เตี่ย ป๊า ตามที่ได้ยินทั่วไป ก็ไม่รู้ทำไมผมถึงเรียกแบบนี้ คงเพราะผมได้ยินแม่เรียก ตา ว่าพ่อล่ะมั้ง ก็เลยจำได้ ผมสนิทกับตามากด้วย แม้แต่เรื่องคู่ครอง ผมเป็นลูกคนโต มีน้องชายสอง คนรองเปิดร้านทอง คนที่สามเป็นวิศวกร และ น้องสาวคนเล็ก เป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัย ออกเรือนกันไปหมดแล้ว เหลือแต่ผมมาจนทุกวันนี้
‘ฉัตร ลื้อมีแฟนหรือยัง ไม่เห็นพามาให้เตี่ยดูบ้างเลย’เตี่ยหรือพ่อถามผม พ่อผมมีชื่อไทยว่า ถนอม เรียกกันเล่นๆ ว่า นอม ชื่อจีน ย้ง
‘นั่นสิ ไอ้ที่พามาก็บอกเพื่อนทั้งนั้น’แม่ผมสนใจด้วย ถามบ้าง พี่กับน้อง เฉยๆ ได้แต่อมยิ้ม ถือว่าเป็นเรื่องที่ต้องจัดการเอง
‘ผมยังไม่ได้สนใจเรื่องนี้ อย่างทำหน้าที่ให้เต็มที่ก่อน’ผมบอกพ่อกับแม่ เหมือนทุกครั้ง
‘ก็เข้าใจ ว่าลื้ออยากใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาให้เป็นประโยชน์ แต่คิดไว้บ้างมันก็ไม่เสียหลาย ลูกเพื่อนเตี่ยกับแม่ก็น่าสนใจ ถ้าลื้อยังไม่มีใคร ก็อยากให้พิจารณาไว้ ไม่ได้จะบังคับนะ’เตี่ยบอกผมด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง
‘ครับ’ผมก็ตอบรับแต่ยังไม่ได้ตอบสนอง มีพาไปรู้จักกันบ้างตามงาน ก็ทักทายคุยกันตามมารยาท บางครั้งเหมือนจะไปด้วยกันดี แต่มันก็ไม่ใช่ บางคนเคยคุยกันยังไม่เท่าไหร่ก็บ่นแล้วว่าผมไม่ค่อยมีเวลาให้ ทำไมไม่อยู่โรงพยาบาลเอกชน หรือเปิดคลินิกจะได้มีเวลามากกว่านี้ในความคิดของอีกฝ่าย ผมก็ได้แต่รับฟัง ไม่ได้เก็บมาใส่ใจหรือวิตกกังวลแต่อย่างใด แค่หน้าที่ที่ทำอยู่ก็มากพอแล้ว และถ้าให้เลือกผมก็คงต้องเลือกหน้าที่ก่อน
‘พูดตามตรงนะ เตี่ยอยากมีหลานผู้ชายไว้สืบสกุลบ้าง หมายถึงในครอบครัวเรานะ ไม่ใช่ว่าหลานผู้หญิงเตี่ยไม่รักนะ พวกอีน่ารักๆทั้งนั้น แต่ก็อยากมีตัวแสบกับเขาไว้สักคนสองคน ถ้าไม่มีจริงๆก็ไม่เป็นไร’เตี่ยพูดด้วยรอยยิ้มอย่างทุกครั้ง บ้านผมมีแต่หลานสาว แต่ความซนก็ไม่แพ้ตัวแสบเหมือนที่พ่ออยากได้เลย รวมญาติทีเจี๊ยวจ๊าวกันไปหมด แต่ก็ทำให้คึกครื้น
‘เอาน่าเตี่ย พวกผมจะพยายามแล้วกันนะ’น้องคนที่สามพูดขำๆ ทำเอาเตี่ยมองค้อนพูดเหน็บเข้าให้
‘อย่ามาพูดดีว่ะ สามเดือนโผล่ที คงจะมีหรอก จริงไหมอาเมย์’เตี่ยหันไปถามภรรยาน้องคนรอง ที่ยกยิ้มอย่างเดียว เมย์เป็นหมอเหมือนผม แต่เป็นหมอฟันเปิดคลีนิคในตลาดไม่ไกลจากร้านทองน้องคนรองนัก น้องชายผมคนนี้เป็นวิศวกรด้านขุดเจาะน้ำมัน ทำงานบริษัทฝรั่ง ทำให้ต้องเดินทางบ่อย โชคดีที่ น้องสะใภ้ผมคนนี้เป็นคนเข้าใจง่าย ทำให้ไม่มีปัญหาในครอบครัว ลูกก็ไม่ได้ขาดความอบอุ่น เพราะได้รับจากที่บ้านทุกคน บางทีหลานๆเรียก ป๊าเรียกม้า สลับกันไปหมด ไม่ได้เรียกตามตำแหน่งที่ควรจะเป็นกัน ไม่มีใครท้วง บอกดีซะอีก และก็ไม่พูดเรื่องนี้กันอีก พ่อก็ไปเล่นกับหลานผู้ชายของญาติๆบ้าง หลานเหมือนกัน แม้แต่หลานที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้อง พ่อผมยังรักจนถึงกับแบ่งทรัพย์สินให้เลยทีเดียว
ผมนึกไปถึงตอนนั้นก็อดจะมองหน้าคนนอนข้างๆไม่ได้ ต้องขอบคุณที่ทำให้พ่อผมมีความสุข
‘ปู่ๆๆๆ นี่ ไร’เสียงเล็กๆส่งเสียงแจ๋วถามไม่ได้หยุด
‘ปลาไงลูก’พ่อผมก็ตอบ เอามือชี้ให้ดูไปด้วย
‘ทำไมตูดมันส่ายไปมาล่ะ ปู่’เงยหน้าตาใส ถามด้วยความไร้เดียงสา พ่อผมหัวเราะเอามือลูบหัว
‘เขาเรียกว่า ว่าย ปลามันว่ายน้ำลูก’พ่อผมอธิบายให้ฟัง ไอ้ตัวเล็กขมวดคิ้วแทน
‘ไม่ใช่อ่ะปู่’ส่ายหน้าเถียงกลับ
‘อ้าว ทำไมล่ะ’พ่อผมเลิกคิ้วใส่ ไม่ได้สงสัย เหมือนจะขำกับท่าทางมากกว่า
‘นี่ มันต้องแบบนี้ สวัสดีครับน้ำ’ไอ้ตัวแสบพูดพร้อมทำท่าประกอบ พ่อผมหัวเราะก๊ากอย่างถูกใจ เมื่อเจอ ท่าว่ายน้ำในแบบที่ ยกมือขึ้นมาพนมพร้อมก้มหัว แม้แต่ผมยังหลุดขำ
‘ฮ่าๆๆๆๆๆ กวนติงเหมือนพ่อมันจริงๆเลยโว้ย ฮ่าๆๆๆ’พ่อผมพูดทั้งที่ยังไม่เลิกหัวเราะ ไอ้ตัวแสบยิ้มแฉ่ง คงคิดว่าตัวเอง ฉลาด และทำถูกแล้ว ก็ได้แต่ปล่อยไป เพราะอธิบายยังไงก็คงยังไม่เข้าใจอยู่ดี
‘หนูเก่งใช่ไหม ครึครึ’พูดพร้อมกอดเอวพ่อผม
‘เก่งก็เก่งวะ’พ่อผมต้องพยักหน้าเห็นด้วย แต่ยังขำๆอยู่
ยังไม่พอ สำหรับตัวแสบ
‘แน๊นนนน แน๊นนนน บรืนนนน พรือออออ’เสียงบิดรถมอเตอร์ไซด์ แต่ความจริงเป็นรถสามล้อเด็ก ที่ถอยหน้าถอยหลังอย่างเมามันส์กับมโนของตัวเอง ผมมองอย่างแปลกใจ ทำไมต้องเอาติดมาด้วย แค่มาฉีดวัคซีน
‘มันไม่ยอม แหกปากร้อง กูเลยยกมาทั้งลูกทั้งรถ อูยยย มึงอย่าเพิ่งถาม เล่นกับมันไปก่อน’พูดรวบรัดกำชับเสร็จวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที ผมได้แต่ส่ายหน้า หันมาสนใจไอ้ตัวแสบแทน
‘ทำอะไรครับ ตัวแสบ’ผมถามเจ้าตัวแสบ ระหว่างที่รอฉีดวัคซีนอยู่ วันนี้มากับพ่อ แต่เกิดท้องเสียขอเข้าห้องน้ำก่อน แม่คนสวยไปเล่นลิเกกับคณะที่ต่างจังหวัด
‘ขี่รถซิ่ง แน๊นนนน แน๊นนนน บรืนนนน พรือออออ’บอกพร้อมทำปาก น้ำลายกระจายเต็มไปหมด ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดให้ ก่อนจะหยิบแคลเซี่ยมสำหรับเด็กที่ทำเหมือนลูกอม รสชาติเฝื่อนนิดๆ แต่ถ้าอมไปสักพักจะออกรสดี ไม่ใช่ ผงปรุงรสนะครับ หมายถึงจะรู้สึกดี ประมาณนี้
‘งั้นต้องบำรุงหน่อยนะ จะเป็นนักซิ่ง อ้าปากลูก อ้ามมม’ผมประเลาะให้นักซิ่งตัวเล็กผมโก๊ะอ้าปาก เจ้าตัวก็ทำตาม ก่อนหน้าเบ้ เหมือนจะคายออกมา
‘เฮ้ นักซิ่ง ต้องไม่คายนะ ไม่งั้นไม่เก่งอดเป็นนักซิ่งนะ’ผมปิดปากเล็กแบบเบามือ พูดประเลาะ พยักหน้าให้ ผมเอามือออก สักพัก เจ้าตัวแสบก็แล่บลิ้นออกมา
‘อดแอ้วววว (หมดแล้ว)’บอกก่อนจะซิ่งต่อ ทำปากไปด้วย ผมยิ้มลุกไปชั้นยา ตามองไปทางห้องน้ำที่ยังได้ยินเสียงน้ำเปิดอยู่ บ่งบอกว่ายังไม่เสร็จ หรือ หลับไปแล้วก็ไม่รู้ เลยเดินไปเคาะ
‘นก นก’ผมลองเรียกชื่อไปสองครั้ง
‘เออ กูยังอยู่ มึงทำอะไรได้ก็ทำไปก่อนเลย แม่ง แสบดากไปหมดแล้ว’เจ้าตัวส่งเสียงทางปากไม่พอ ได้ยินปากล่างส่งสำทับด้วย สมควรจะแสบอยู่ฟังจากเสียง
‘ถ่ายกี่ครั้งแล้ว’ผมถามอาการ เพราะดูจากสีหน้าก่อนเข้าห้องน้ำ ซีดมาก ดูอ่อนเพลีย ไม่รู้ขับรถพาลูกมาได้ยังไง เกิดเป็นอะไรขึ้นมา ไม่คิดบ้าง ผมอดจะตำหนิในใจไม่ได้ ถ้าตำหนิแบบมีเสียงออกไปได้โดนด่าเปิง
‘จำไม่ได้ว่ะ แต่คงจะหลายกิโลอยู่ อูยยย มึงอย่าเพิ่งถามมาก ไปจัดการลูกกูก่อน’บอกพร้อมกดชักโครก แต่ยังไม่ออกมา
‘อืม ถ้าไม่ไหวยังไง เรียกนะ รู้ไหม’ผมบอกอีกครั้งอย่างเป็นห่วง
‘เออๆๆๆ ถ้าอีกสิบนาทีกูไม่ออก มึงพังเข้ามาเลยนะ เข้าใจ๊’รับปากแต่มีแผนสำรองไว้ด้วยเผื่อฉุกเฉิน รอบครอบมาก
‘อืม’ผมพูดได้แค่นั้น ก่อนจะมองนาฬิกา จับเวลา ไอ้ตัวแสบก็ยังเพลินกับรถสามล้อขี่วนไปรอบคลินิกอย่างสนุกสนาน ผมมักจะนัดมาในวันที่ไม่มีคิวเยอะ เพื่อที่บางครั้งเราจะได้คุยกันบ้าง และถ้าไม่บังเอิญหรือจงใจเกินไป ก็มักจะเป็นวันที่ไก่ของนกมักจะไม่อยู่เสมอ
‘ลุง ลุง ดูเด่ะ’เสียงเรียกทำให้ผมซ่อนเข็มเกือบไม่ทัน ถ้าเห็นก่อนมีหวังได้แหกปากแน่
‘หืม อะไรครับ’ผมถามไอ้ตัวแสบที่เงยหน้า บิดคันเร่งในมโนของตัวเอง
‘นี่ไง หนูยกหน้าอยู่ เห็นป่ะ ไม่ล้มด้วย คิกๆๆๆๆๆ’เจ้าตัวแสบบอกถึงท่าทางที่ตัวเองทำ หัวเราะคิกคักชอบใจ ผมขำท่ายกหน้าของเจ้าตัวแสบมาก ยกหน้าจริงๆครับ คือเงยหน้าตัวเองมองเพดาน ตั้งแต่เด็กคนนี้เกิดมา ได้เห็นหน้า ได้คุยกัน รู้สึกผมจะหัวเราะกับเขามากกว่าเด็กคนไหนๆ แม้แต่หลานผมยังไม่ค่อยจะขำเลย ส่วนมากจะยิ้มมากกว่า
‘เก่งมาก ยกหน้าได้ด้วย’ผมลูบหัวโก๊ะ ที่ยังยกหน้าไม่เลิก ก่อนจะเปลี่ยนอีกหลายท่า จบที่ท่านั่งหันหลัง คงจะเริ่มเหนื่อย ผมค่อยๆนั่งลงข้างๆ
‘ถ้าให้เก่งมากกว่านี้นะ หนูต้องยืนขี่ มันจะเป็นท่าที่เท่ห์มาก’เจ้าตัวหันขวับ สีหน้าตื่นเต้นทันที
‘จริงเหรอ อย่าหลอกหนูนะ’ถามแต่ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ หรี่ตาใส่ ช่างถอดแบบท่าทางพ่อไม่มีผิด
‘จริงสิ ยิ่งยกหน้าด้วยนะ เท่ห์ระเบิด’ผมยกนิ้วโป้งเป็นการยืนยัน เจ้าตัวเม้มปากหน้ายิ้มกริ่ม พยักหน้าช้าๆ เหมือนมาก ก่อนจะทำตามที่บอก เงยหน้ามองเพดาน มือจับแฮนด์ ยืนแอ่นไปข้างหน้าอย่างทะเล้น
‘เท่ห์ยัง ลุงหมอ’ถามย้ำ เพื่อยืนยันท่าที่ตัวเองทำ เด้งนิดๆ
‘โอเค แต่ต้องอยู่นิ่งด้วยนะ ไม่งั้นล้มไป อดเท่ห์เลย ใช่ อย่างนั้นแหละ ดีมาก นิ่งไว้นะ มันเท่ห์จริงๆเลย เดี๋ยวต้องถ่ายรูปสักหน่อย’ผมพูดชมไปเรื่อย ๆ มือดึงขอบกางเกงลงมาอีกนิด
‘ต้องนิ่งไว้นะ ไม่ว่าจะมีอะไรมาสะกิด ก็ห้ามขยุกขยิกเด็ดขาด’ผมพูดพร้อมเอาสำลีที่จุ่มแอลกอร์ฮอล์ป้ายเนื้ออ่อน ก่อนจะแทงเข็มอย่างเบามือ เจ้าตัวสะดุ้งนิดๆ แต่ไม่ขยับ
‘โอ้โห ไม่เคยเห็นนักซิ่งที่ไหนเก่งอย่างนี้เลย นิ่งมาก รถก็ไม่ล้ม เอาล่ะ ขยับได้แล้ว’ผมชมปิดท้ายพร้อมดึงกางเกงขึ้นปิด ยกนิ้วให้อีกครั้ง เจ้าตัวแสบยิ้มแป้น เห็นฟันหลอข้างหน้า
‘หนูเปลี่ยนท่านะ คอหักแล้ว’ขออนุญาตเปลี่ยนท่า ผมพยักหน้า ก่อนจะปล่อยให้เล่นตามสบาย หันไปอีกที คนพ่อเดินโซเซออกมาจากห้องน้ำ ทิ้งตัวนอนแผ่บนโซฟา
‘โอยยยย หมดแรงเลยกู เสียน้ำ’บ่นพึมพำกำกวมไปด้วย หนูขี่มาหยุด
‘ฮ่าๆๆๆ พ่อขี้แตก พ่อขี้แตก เพราะแดกไปเยอะ ฮ่าๆๆๆๆ’หัวเราะร้องเพลงล้อเลียน ทำเอาผมเลิกคิ้ว
‘อะไร ไอ้หนู ล้อพ่อเหรอมึง ทีมึงขี้แตก พ่อยังไม่ล้อเลย ไอ้นี่’คนพ่อหันมาพูดใส่คนลูก ที่ยังร้องไม่เลิก ไม่ต้องสงสัยว่าได้เพลงนี้มาจากใคร ต้นฉบับที่นอนแผ่หลานั่นแหละครับ ไอ้ตัวแสบแล่บลิ้นปริ้นตาก่อนจะไปแว้นส์ต่อ
‘เป็นไงบ้าง’ผมถามพร้อมส่งเกลือแร่ที่ชงให้ อีกฝ่ายยันตัวเองพิงหมอน หยิบไปดื่ม
‘ดูจากสภาพ กูคงอาการดีมั้ง ไอ้ฉัด’ยังจะยอกย้อนไม่ดูสังขาร ได้แต่คิดล่ะครับ พูดไม่ได้
‘น่าจะใช่ เถียงได้’เลี่ยงการใช้คำที่อาจจะก่อให้เกิดการปะทะ
‘มึงเป็นหมอก็ตรวจดูสิวะ แล้วนี่ฉีดยาให้ลูกกูหรือยัง คงยังล่ะสิ ลืมไปคนเดียวเอาไม่อยู่ มึงช่วยไปอุ้มมันมาให้กูที’เอ็ดใส่แบบไร้เรี่ยวแรง ก่อนจะนึกได้ว่าไม่ได้มาขับถ่ายเพื่อให้รู้ว่ามาถึงที่ แต่มีภารกิจที่ต้องทำ
‘เรียบร้อยแล้ว ห่วงตัวเองก่อนเถอะ’ผมบอก ก่อนจะลุกไปชั้นยา
‘เหรอวะ ไม่ได้ยินมันร้อง หรือกูขี้กลบเสียงมันวะ’ถามอย่างไม่เชื่อ หรี่ตาใส่เหมือนสำเนาถูกต้องที่ทำไปก่อนหน้า
‘ก็ประเลาะกันพอสมควร’ผมพูดก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม
‘เฮ้ย มึงจะทำอะไร กูไม่ฉีดนะโว้ย ไม่ได้เป็นมาก’ไม่ต้องถามการโวยวายแหกปากได้ใครมา
‘ไม่ได้ดูจากอาการแล้ว อาหารเป็นพิษ ฉีดยาฆ่าเชื้อโรคหน่อย เดี๋ยวติดเชื้อ’ผมส่ายหน้าบอกเหตุผล แต่ไอ้ตัวแสบในร่างคนพ่อส่ายหน้าไม่ยอมลูกเดียว
‘กูไม่ได้แดกของบูดของเน่าของเสีย จะเป็นพิษได้ยังไง เชื้อร่งเชื้อโรคถ้ามันมีป่านนี้แม่งไหลออกพร้อมขี้กูไปแล้ว เผลอๆมันกัดตูดกูด้วยแสบไปหมด ไม่เอา กูไม่ฉีด เอายาไปกินอย่างเดียวพอ’หาเหตุที่ไม่ใช่ผลใส่มาเป็นชุด
‘พ่อไม่ใจเลย’คนลูกแว้นส์กลับมาพูดใส่ด้วยท่าทางยียวน
‘เออ กูไม่ใจอะไรทั้งนั้นแหละ ไป ไป กลับ’น้อยครั้งจะยอมรับ ลุกขึ้นก่อนจะทรุดฮวบลงไปอีก
‘อย่าดื้อน่า ลูกยังไม่ดื้อเลย นิดเดียวเองนก จะได้หาย นึกถึงลูกถึงไก่บ้างสิ เกิดนกขับรถกลับแล้วเกิดอะไรขึ้นมา จะเป็นยังไง ไม่ได้แช่งนะ นึกถึงความเป็นจริงหน่อยสิ’ผมบอกคนพ่อที่ค่อยๆหุบปากลงอย่างเถียงไม่ออก
‘ได้ทีเอาลูกเอาเมียกูอ้างเลยนะมึง’บ่นงึมงำ แต่คงจะคิดได้บ้างล่ะ
‘หนูให้พ่อยืมรถ เอาป่ะ จะได้ไม่เจ็บ’คนลูกนำเสนอ
‘เกี่ยวไรกันวะ’คนพ่อทำหน้างงๆ
‘เอ้า พ่อไม่รู้อะไร นี่ๆ ทำอย่างนี้นะ รับรองไม่เจ็บ’พูดพร้อมทำมือทำเสียงแบบตลก ผมกลั้นยิ้ม ก่อนจะทำท่า ยกหน้า
‘เป็นไง ท่ายกหน้า ขายันพื้น ไม่ล้ม แถมเท่ห์ด้วย’คนลูกยักคิ้ว คนพ่อมองอย่างงง ผมก็ฉวยโอกาสแทงปั๊บ
‘สักพักยาออกฤทธิ์จะทำให้ง่วง ตื่นมาเดี๋ยวค่อยกลับ’ผมบอกก่อนจะทิ้งเข็มลงถัง
‘ห๊ะ นี่มึงแทงกูแล้วเหรอ ไม่รู้ตัววะ’แหกปากไม่พอแหกตาประกอบการตกใจด้วย
‘หนูบอกแล้ว เจอท่านี้เข้าไป ไม่เจ็บบบบ แน๊นนนนนนน บรืนนนนนนนนนนน’คนลูกยืนยันเอาหน้าลง แว้นส์ตามเดิม คนพ่อไม่พูดอะไรอีก นอนลงพร้อมหลับตาก่อนลมหายใจจะบอกว่าหลับสนิท ผมเดินไปใกล้เอามืออังหน้าผาก ตัวร้อนไม่มาก หยิบผ้าชุบน้ำบิดหมาดซับหน้าก่อนจะวางที่หน้าผาก กลับไปนั่งทำงานตามเดิม แต่หูกับตาก็มองทั้งสองคนไปด้วย
ผมยิ้มกับเหตุการณ์ในวันวาน ไอ้ตัวแสบในตอนนั้น ก็คือ ‘หนู’ ลูกชายสุดที่รักของคนที่นอนอยู่ข้างผมในตอนนี้ ถึงต่อมาไม่นาน พ่อผมก็สมใจอยาก มีหลานชายจากลูกสะใภ้อีกสามคน ของน้องคนรองสอง คนที่สามอีกหนึ่ง แต่ความรักของพ่อผมก็ไม่ได้ลดน้อยลง หลานทุกคนได้เท่าเทียมกัน แม้แต่ หนู พ่อผมก็ยังรักและเอ็นดูไม่ต่างจากหลานแท้ๆ
จะว่าไปครอบครัวผมกับนกก็รู้จักกันมานานเหมือนกันนะ เพียงแต่เราไม่ค่อยสนิทกันเท่านั้นเอง ช่วงตอนประถมผมเรียนในกรุงเทพฯ เพราะตอนนั้นพ่อไปรับเหมางานที่โน่น กลับมาอยู่บ้านเกิดกันอีกที ก็ช่วงผมอยู่มัธยมพอดี แต่ตอนประถมช่วงปิดเทอมผมจะขอพ่อกลับมาอยู่กับตาเป็นประจำ และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้จัก นก
‘เฮ้ย มึงเป็นใครวะ ไม่เคยเห็นหน้า’เสียงทักทายผมที่ยืนดูเขาเล่นน้ำกันในคลองไม่ใหญ่นัก น้ำใส ทำเอามองเพลิน ผมยกกล้องถ่ายภาพเก็บไว้ ผมหันไปมองเป็นผู้ชายตัวโต น่าจะรุ่นพี่ ยกยิ้มให้เล็กน้อย
‘หึ หยิ่งนะมึง ถามไม่พูด’พูดจาหาเรื่อง เมื่อผมไม่ได้พูดออกไป กำลังจะอธิบาย ก็มีเสียงแทรกขึ้นมา
‘โอ้โห มีกล้องด้วยโว้ย’อีกคนพูดบ้าง มองกล้องในมือผม เป็นกล้องถ่ายรูปยี่ห้อดังในสมัยนั้น ลุงผมซื้อมาฝากจากอเมริกาให้เป็นของขวัญวันเกิด
‘อ๋อ ถือว่ารวย เลยหยิ่ง’ตีความหมายไปอีกอย่าง
‘ไม่ใช่ครับ’ผมบอกอย่างสุภาพ
‘ไม่ใช่ได้ไง กูถามมึงไม่บอก’เดินเข้ามาผลักไหล่จนผมเซ ผมเก็บกล้องเข้าซองหนัง กลัวจะเสียหาย
‘กำลังคิดว่าจะบอกยังไง คือ ที่จริงก็เป็นคนที่นี่ แต่ว่าไปอยู่กรุงเทพฯ ตอนนี้ปิดเทอมเลยกลับมา’ผมบอกออกไป หวังว่าจะคลี่คลายให้สถานการณ์ดีขึ้น แต่กลายเป็นว่า
‘มึงกวนตีนกูเหรอ กูแค่ถามว่ามึงเป็นใคร อธิบายซะยาว แค่บอกมาจากกรุงเทพฯก็จบแล้ว’กลายเป็นกวนตีนอีกฝ่ายไป
‘หึ อย่างนี่แหละ ไอ้พวกเด็กกรุง เหลาะแหละ ผิวซีดเป็นจิ้งจก เป็นตุ๊ดเหรอวะ ฮ่าๆๆๆ’ส่งเสียงหัวเราะหลังพูดจาดูถูก ผมระงับสติอารมณ์ก่อนจะหันหลังเดินหนี แต่ก็เกือบหงายหลังเมื่อโดนกระชากเสื้ออย่างแรง
‘ใครให้มึงไป ไอ้ตุ๊ด’ยักคิ้วกวนๆ ผมจับมือออกจากคอ แต่อีกฝ่ายดึงแรงขึ้น
‘ตอบไปแล้ว ไม่ได้มีเจตนาจะกวนอะไร’ผมพูดกลับไปเรียบๆ
‘ถ้ามึงไม่ได้กวน ก็ส่งกล้องมา’ไม่พูดเปล่า ดึงสายที่คล้อง
‘คงไม่ได้ เอาเป็นว่าผมขอโทษแล้วกันถ้าทำอะไรไม่ถูกใจ’ผมปฏิเสธและเอ่ยปากขอโทษก่อน ทั้งที่รู้ว่าไม่ได้ผิด เพียงแต่อยากให้เรื่องจบลงด้วยการเจรจามากกว่าใช้กำลัง ถ้าสู้กันตัวต่อตัวผมพอไหว ถึงผมจะตัวเล็กกว่าแต่ความสูงก็สูสี แต่ที่ห่วงคือกล้องตัวนี้มากกว่า
‘กูไม่รับ ส่งมา ถ้าให้ดีๆ มันก็จะสภาพดี แต่ถ้าไม่เละทั้งคนทั้งของ’เหยียดยิ้มพูดขู่ ผมจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างตัดสินใจ ทำไมต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วย ดูจะเป็นหัวโจกของกลุ่ม จากการแต่งตัวที่บอกให้รู้ว่าบ้านคงมีฐานะไม่น้อยในละแวกนี้ แต่นิสัยไม่ดีเลย พวกที่เล่นน้ำได้ยินเสียงต่างก็ปีนขึ้นมาหยุดมองว่าเกิดอะไรขึ้น
-
‘ว่าไง ไอ้ตุ๊ด’ผลักหัว จนสุดจะทน ผมกำมือแน่น
‘ไม่ให้’นั่นคือคำตอบสุดท้าย ก่อนจะโดนถีบจนล้มลงกับพื้น ท่ามกลางเสียงเฮฮาชอบใจของเหล่าลูกสมุน เข้ามาอีกแต่ผมตั้งหลักได้สวนกลับจนหงายไปบ้าง พวกที่เล่นน้ำก็เฮดัง ก่อนจะเงียบและโดดน้ำ
‘พวกมึงโดนแน่ หัวเราะเยาะกู’คนพาลหันไปตวาดใส่ พอกับลูกสมุนที่เข้ามา ผมตั้งรับ ก่อนจะพันสายคล้องให้สั้นลงแล้วสะพายข้างเอาไว้ คงทำได้เท่านี้ ถ้าวิ่งหนีคงไม่พ้นโดนดูถูกแน่ ไอ้คนตัวโตปรี่เข้าต่อยเฉียดปากไปนิดแต่ก็เจ็บใช่ย่อย ผมก็สวนกลับทีเผลอโดนจมูกไปเต็มๆ
‘มึง มึงกล้าชกกูเหรอ เฮ้ย รุมมัน’เสียงดังอย่างโกรธจัด หันไปสั่งสมุนที่รออยู่แล้ว ผมเช็ดเลือดที่ซึมออกมาแต่ไม่เท่าอีกฝ่าย
‘โอ้ยยยยยยยย ดูดู ไอ้ควายยยยยยยย ไล่ขวิดคนเว้ย’เสียงแทรกอย่างขบขัน ดังมาจากข้างหลัง ผมหันไปมอง เป็นเด็กผู้ชายน่าจะรุ่นๆกัน เดินกอดอกเคี้ยวหมากฝรั่งปากบิดปากเบี้ยวไปมา อย่างที่คิดว่าเท่ห์สุดๆ พร้อมพวกอีกสองคน
‘นั่นดิ สงสัยแม่งหาหญ้าแดกไม่ได้ เลยตาลาย’อีกคนตัวโตกว่าพูดบ้าง
‘โน่น ลงไปแดกผักบุ้งมั่งก็ได้ ไอ้ควาย จะได้สายตาดีมองเห็นหญ้า ฮ่าๆๆๆๆๆ’พูดและหัวเราะอย่างขบขัน ดูไม่เกรงกลัวอีกฝ่ายเอาซะเลย ทำเอาพวกนี้เปลี่ยนทิศทางไปหาพวกมาใหม่
‘พวกมึงเสือกอะไรด้วยวะ ไอ้นก ไอ้เริง ไอ้บุญ’หันไปพูดเอาเรื่องกับทั้งสามคน แต่ไม่รู้คนไหนชื่ออะไร ถ้าเรียงตามลำดับประโยคก็คงจะตามนั้น แต่ถ้าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ผมจะใส่ใจอะไรตอนนี้
‘กูไม่ได้อยากเสือกหรอก แต่พอเห็นแล้ว สัญชาติญาณพระเอกมันพุ่งว่ะ’คนที่พูดตอนแรกมาหยุดยืนข้างผม ด้วยใบหน้ายียวนกวนบาทาอีกฝ่ายมาก
‘พุ่งมาหาตีนกูน่ะเหรอ ไอ้นก’เดินไปใกล้ พูดใส่
‘ใช่ แบบนี้ไง’พยักหน้าก่อนจะยันเต็มตีน จนหงายหลัง
‘พูดไม่เห็นภาพ กูเลยทำตัวอย่างประกอบควบคู่ไปด้วย ชัดไหม ไอ้ควาย’ผมมองอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าจะแรงตีนเยอะขนาดนี้ ตัวผอมกว่าผมอีก ผมตั้งเพราะใส่เจล ใส่เสื้อคอปกตั้ง กางเกงบอล ยังไม่เด่นเท่าใบหน้าที่ขาว ไม่ใช่ตามธรรมชาติ แต่โปะแป้งจนมองแทบไม่เห็นลูกตา ดีว่าขนตาดกยาว รับกับคิ้วที่คงจะเข้มถ้าไม่ถูกกลบด้วยแป้ง ก่อนจะเซเมื่อถูกผลักอีกฝั่งจากคนที่ผมสังเกต เมื่ออีกฝ่ายมันตั้งตัวได้กระโดดถีบแต่เฉียด
‘จ้องความหล่อกูอยู่นั่นแหละ ไอ้วอก เกือบโดนตีนแล้วไหมล่ะมึง’หันมาพูดใส่ผมพร้อมชื่อใหม่ที่ฟังดูดีกว่า ไอ้ตุ๊ด เป็นไหนๆ ผมพยักหน้า
‘ขอบใจนะ’ผมพยักหน้าพูดขอบคุณ
‘มึงจะสมน้ำหน้าคุณอะไรตอนนี้ ไอ้ฉิบหาย ยังไม่จบเรื่องเลย ลุกเร็วๆ’อีกฝ่ายส่ายหน้าฉุดให้ลุกขึ้น หลังจากนั้นก็เกิดการตะลุมบอนกันขึ้น มีเสียงเชียร์เซ็งแซ่ไปหมด ก่อนจะนั่งหอบแดก พักยก ฝั่งใครฝั่งมัน
‘อีกไหมล่ะมึง’ไอ้คนที่ถูกเรียกว่า ควาย อาจจะเป็นชื่อมันก็ได้ พูดท้าทายทั้งที่ปากเจ่อเป็นครุฑ ลูกสมุนก็ตาปูด หน้าปูด
‘มึงมาเล๊ยย มาเลย กูจะจิกให้เขาหดเลยมึง’นก ที่ผมจำชื่อได้คนเดียว ถกแขนเสื้อท้าอีกฝ่าย หน้าไม่เป็นไร แต่เสื้อมีแต่รอยตีนเต็มไปหมด ผมก็ไม่ต่างกัน พอกับเพื่อนนกอีกสองคน กำลังจะปะทะกันอีก
‘ไอ้คม ไอ้ลูกเวร มึงมานี่เลยนะ’เสียงผู้หญิงตัวใหญ่น้ำหนักเกือบแปดสิบกิโล ยืนถกผ้าถุง มือเท้าสะเอวชี้หน้า
‘อะไรอีกล่ะแม่’ไอ้คมที่ผมคิดว่ามันคงไม่ได้ชื่อ ไอ้ควาย พูดกลับเสียงออกรำคาญแต่หน้ายำเกรงสุดฤทธิ์
‘โตจนควายพาไปไถนาได้แล้ว เสือกมาเรื่องน้องๆ มึงนี่เลยนะ ไป กลับบ้านเดี๋ยวนี้ พวกมึงด้วย กลับให้หมด เร็วๆ’ด่ากราดพร้อมฟาดไม้ไม่ยั้ง หลบไม่ทันก็โดนไป ท่ามกลางเสียงหัวเราะชอบใจ
‘ฮ่าๆๆๆ ไอ้ควาย เก่งจังมึง เป็นไง เจอฤทธิ์ยายไหว’นกหัวเราะอย่างสะใจ
‘ไอ้คมนี่ก็ แม่ง ไม่เลิกสันดาน’อีกคนที่ชื่อ บุญ พูดอย่างรู้นิสัย
‘แล้วมันมาหาเรื่องมึงทำไมวะ’เริงหันมาถามผม ถอดเสื้อปัดตัวไปมา
‘ไม่รู้เหมือนกัน เขาถามว่าเราเป็นใคร มาจากไหน เราก็ตอบตามจริง แต่กลายเป็นว่ากวนเขา’ผมตอบทั้งสามคน ที่คงไม่หันมายำผมแทนไอ้พวกเมื่อกี้หรอกนะ
‘เห๊อะ มึงตอบอะไรมันก็บอกกวนอยู่ดี มันหาเรื่อง ถือว่าพ่อมันเป็นกำนัน แต่พ่อแม่มันน่ะดี ไอ้ควายนี่ไม่ติดสักนิด ผิดกับพี่น้อง แล้วมึงเป็นไงบ้างวะ กูเห็นมึงห่วงไอ้นี่ยิ่งกว่าตัวเองอีก’นกเบะปากพูดถึงอีกฝ่าย ก่อนจะถามผมมือก็ชี้ๆ
‘ไม่เป็นไร ที่ห่วง เพราะลุงเราซื้อให้ ไม่ได้คิดจะเอามาอวดใครหรอก แค่อยากลองถ่ายรูปเล่นเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าวันนี้จะดวงซวยเอา’ผมบอกก่อนจะหยิบกล้องออกมาตรวจดูไปด้วย ทั้งสามคนมองด้วยความสนใจ
‘โอ้โห สวยว่ะ มิน่า มันถึงได้หาเรื่องมึง เพราะไอ้กล้องนี่แน่ๆ’นกพูดชมตาโต ก่อนจะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง
‘กูว่างั้น ไอ้คมมันเห็นใครมีอะไรเกินหน้าเกินตามันไม่ได้หรอก มันต้องเป็นที่หนึ่งตลอด’บุญเห็นด้วยกับนก ส่ายหน้ากับนิสัยอีกฝ่ายที่รู้ดี คงจะรู้ทั้งหมู่บ้านเลยมั้ง
‘กูว่าไม่ว่ะ ไอ้เริงกระเจี๊ยวเล็กที่สุด ไม่เห็นไอ้คมมันอิจฉาวะ ฮ่าๆๆๆๆ’นกพูดแหย่เพื่อนตัวเอง เป็นที่ถูกใจ
‘ไอ้นก มึงกระเจี๊ยวใหญ่ตายล่ะ กูเห็นตอนไหนก็เท่าตอนเด็กเล็ก ไอ้สัดเจี๊ยวมด’เริงพูดพร้อมผลักหัวไปด้วย
‘มดก็มดเอ็กซ์โว้ย’ต่างข่มกันเรื่อง ใหญ่เล็ก ที่ไม่น่าจะเกี่ยวมันมาเอี่ยวด้วย
‘เออ แล้วมึงเป็นใครวะ’ก่อนจะนึกได้ว่านี่แหละที่ควรจะดึงเข้าไปเอี่ยว
‘เราชื่อฉัตร เรียนอยู่กรุงเทพฯ แต่บ้านเกิดอยู่ที่นี่แหละ โน่นบ้านเราอยู่ตรงนั้น พ่อชื่อ นอม’ผมบอกพร้อมชี้ทางไปบ้าน
‘อ๋อ นึกว่าใครกูก็ว่าคุ้นหน้าอยู่’นกพูดอย่างนึกได้ เอามือตบไหล่ผมดังปึก
‘อ้าว มึงรู้จักมันด้วยเหรอ ‘บุญทำหน้าแปลกใจ
‘ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ กูไม่ยักรู้’เริงขมวดคิ้วถามบ้าง
‘กูไม่ได้รู้จักมัน กูรู้จักพ่อมันต่างหากล่ะ’นกบอก ทำเอาถึงบางอ้อ ก่อนจะถอนหายใจกันอย่างเหนื่อยอ่อน นกทำหน้างง
‘อะไร กูพูดผิดตรงไหน พวกมึงก็รู้จัก ตานอมร้านวัสดุก่อสร้างรับเหมาใหญ่ที่สุดของที่นี่ แต่ตอนนี้น้องแกดูแลแทน’นกพยักหน้าใส่พร้อมบอกรายละเอียดว่ารู้จักพ่อผมเป็นอย่างดี
‘ไอ้นก มึงพูดอย่างกับรู้จักมัน พ่อมันกูก็รู้จัก ห่าราก’เริงพูดพร้อมโบกหัวไปที
‘แค่กูแปลกใจ ที่ไม่เคยหันหน้าไอ้ฉัตรต่างหากล่ะ ปวดหำกับมึงเลย’บุญส่ายหน้าเอือม ผมขำกับมิตรภาพของพวกเขา ถ้าได้เป็นเพื่อนด้วยก็คงจะดีไม่น้อย
‘เราไปเรียนที่กรุงเทพตั้งแต่เด็ก ปิดเทอมบางทีถ้าไม่เรียนพิเศษ ก็จะกลับมาตลอด มาหาตา’ผมเลยบอกซะเลยจะได้หายสงสัยกัน พวกเขาก็พยักหน้าเป็นอันเข้าใจ ก่อนจะคุยกันหลายเรื่อง ส่วนใหญ่ผมจะตอบซะมากกว่า
‘กูว่าไปเล่นน้ำกันดีกว่าว่ะ ไอ้ฉัด มึงว่ายน้ำเป็นไหม’นกชวน และหันมาถามผมที่พยักหน้า แต่ตามองกล้อง
‘ดี เอามานี่กูเก็บให้ รับรองไม่หาย ถ้าหายก็หาย หาไม่เจอ มึงไม่ต้องคิดมาก ของหายเรามักจะไม่รู้อยู่แล้ว ถ้ารู้มันก็ไม่หายใช่ไหม มึงเข้าใจนะ’นกพูดทำเอาผมงง แต่ก็ส่งให้อย่างไม่ลังเล มองอีกทีถุงกล้องห่อด้วยเสื้อยืดของนก ก็ไปอยู่บนต้นไม้แล้ว นกปีนได้เร็วเหมือนลิงมาก ก่อนจะพยักหน้าเรียกผม บุญกับเริงกระโดดลงไปแล้ว ผมกำลังลังเลจะถอดเสื้อดีไหม
โครม
ตูม
ตูม
‘เฮ้ย’ร้องได้แค่นั้น ตัวก็ลอยลงพื้นน้ำเรียบร้อย ด้วยฝีมือหรือฝีตีนของนกไม่แน่ใจ
‘ลีลาอยู่นั่นแหละ นมก็ไม่มี ลังเลอยู่ได้’นกพูดใส่ผม ก่อนจะว่ายน้ำหนีหลังถีบน้ำใส่หน้าผมเต็มๆ
‘แค่ก แค่ก’ผมสำลัก ก่อนจะว่ายไปเอาคืนบ้าง พวกเราเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน พอขึ้นบก ผมก็ขอถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก สอนพวกเขาด้วย โดยเฉพาะนก สนใจเป็นพิเศษ เหมือนผมที่สนใจเพื่อนคนนี้เป็นพิเศษเหมือนกัน ครั้งแรกที่ได้รู้จักก็มอบความมีน้ำใจให้แล้ว และมีให้กันมาตลอด ถึงจะเป็นแบบโผงผางบ้างตามนิสัยใจคอ แต่มันก็คือความจริงใจ
ผมอมยิ้มเมื่อนึกถึงความประทับใจแรกที่ได้พบ ได้รับจากคนที่นอนหลับอยู่ตรงหน้า ผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบใบหน้าคมเข้มที่ไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิม ผมมองนกตอนแรกเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้น ผมรู้มาตลอดว่ารู้สึกยังไงกับนก มันไม่ใช่เพื่อนเหมือนที่ บุญกับเริง เป็น มันมากกว่านั้น ตั้งแต่จากกันเมื่อตอนเปิดเทอม ผมต้องกลับไปเรียนที่กรุงเทพต่ออีกหนึ่งเทอม
‘เราให้นก’ผมยื่นหุ่นยนต์ให้นก
‘ให้กูจริงเหรอ’นกดูตื่นเต้นมาก ยิ้มหน้าบาน แต่ยังไม่กล้ารับจากมือ
‘จริงสิ เราไปเรียนก็ไม่มีเวลาเล่นหรอก นกเก็บเอาไว้นะ มันเป็นหุ่นยนต์ที่เราซื้อเองเป็นตัวแรก’ผมพยักหน้าเป็นการยืนยัน พูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิกับของที่ซื้อด้วยเงินตัวเอง และได้มอบให้คนพิเศษ
‘มันจะดีเหรอวะ ของรักมึงเลยนะ กูไม่เอาดีกว่า มึงเก็บไว้เถอะ’นกลังเลพูดอย่างเกรงใจด้วยความจริงใจ มากกว่าจะแกล้งพูดเพื่อให้ผมยกของให้ ถึงจะรู้จักกันแค่ไม่กี่เดือน ผมก็รู้นิสัยนกแทบจะทุกอย่าง จากการสังเกตเอาเอง นกเป็นคนพูดจาโผงผางตามประสาผู้ชาย มีน้ำใจ รักเพื่อน รักสัตว์ ไม่หาเรื่องใครก่อน นี่เป็นส่วนเล็กที่ผมบอกให้รู้ ยังมีอีกเยอะ
‘ได้สิ ของรักมันก็ต้องอยู่กับคนที่รัก เอ้อ รักมันเหมือนเรา เรามั่นใจว่านกจะดูแลมันได้ดีไม่แพ้เราแน่ รับไว้เถอะ’ผมบอกนกด้วยรอยยิ้ม พยักหน้าให้นกส่งมือมาอุ้มมันไป เพราะตัวใหญ่พอสมควร
‘ขอบใจมึงนะ ไอ้ฉัด กูจะเก็บไว้อย่างดีเลย มึงไม่ต้องห่วงนะ’นกบอกด้วยรอยยิ้มกลับมา
‘ขอบใจมาก เอาไว้เจอกันคราวหน้านะ ถ้ามีอะไรที่นกต้องการและเราหาให้ได้ก็เขียนจดหมายไปบอกนะ จะหาให้’ผมบอกนกอีกครั้ง เพราะได้เวลาจะต้องไปแล้ว
‘เออ ไม่ต้องเอาอะไรมาหรอก แค่มึงมาก็พอแล้ว โชคดีนะ’นกบอกผมวางหุ่นกับโต๊ะ เดินเข้ามากอด ผมอึ้งไปพักก่อนจะกอดกลับไป อย่างไม่อยากจะปล่อย
‘ได้สิ ถ้านกต้องการ เรามาแน่’ผมพูดพึมพำ
‘มึงนี่พูดจาแปลกๆ ว่ะ มาให้แน่นะมึง ไม่มากูจะตามไปเตะถึงโน่นแน่’นกผละออกพูดคล้ายบ่น มีขู่นิดๆ ผมหัวเราะ
‘ได้เลย จะรอ’ผมบอกกลับไปบ้าง ก่อนจะมองหน้ากันอีกครั้ง เสียงแตรรถดัง
‘ไปนะ เอาไว้เจอกัน’ผมโบกมือให้นก
‘เออ เดินทางปลอดภัยนะมึง’นกโบกมือให้บ้าง ก่อนประตูรถจะปิดเคลื่อนออกไป ผมมองนกที่โบกมือให้จนลับตา
‘ฉัตรมาแน่นอน สัญญา’ผมพูดกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจพูดกับพ่อเรื่องย้ายโรงเรียน พ่อกับแม่ดูจะแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร คิดว่าผมคงคิดถึงตา ก็เลยอยากจะกลับไปอยู่บ้าน ตาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ผมอยากกลับไป และอีกส่วนหนึ่งที่ผมรับเข้ามาในชีวิตก็ด้วยเช่นกัน
หลังจากนั้น
สัญญาที่ผมพูดไว้ ก็เป็นจริง ผมกลับมาเรียนที่เดียวกับนก เป็นเพื่อนร่วมรุ่นแต่ไม่ได้ร่วมห้อง ความสัมพันธ์เป็นไปอย่างน่าประหลาด เจอกันทักทายเหมือนจะไม่กินเส้นกัน แต่เวลาอยู่กันสองคนล่ะดี๊ดี มีเรื่องก็ร่วมหัวจมท้ายกันทุกที่ ผิดใจกันก็หลายหน แต่เราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างที่ไม่มีอะไรคาใจ ความรู้สึกของผมมากขึ้น แต่ต้องเก็บเอาไว้ กลัวมิตรภาพที่จะได้รับจะเสียไป ได้แต่อยู่ข้างๆ เป็นห่วงอยู่ห่างๆ เป็นอย่างนี้มาตลอด จนเราเข้ามหาวิทยาลัย ถือว่าห่างกันไปพักใหญ่ ผมเรียนหนักมาก แต่ติดตามนกอยู่เสมอ จนกระทั่งวันที่นกแต่งงาน กับผู้หญิงที่โชคดีที่สุดที่ได้นกเป็นคู่ครอง ผู้หญิงที่นกคิดว่าผมจีบแข่งด้วย ผู้หญิงที่ผมรู้จักมาก่อนนกตั้งนานแล้ว แต่กับได้นกไปครอง ผมก็ได้ยืนมองด้วยความยินดี และอยู่ข้างๆตามเดิม เฝ้าดูตลอดเพียงแค่เห็นเขามีความสุข ผมก็สุขไปด้วย ผมก็ไม่ได้เป็นคนดีซะทีเดียว หลายครั้งที่อยากจะหักหาญ แย่งชิง ของรักตัวเองกลับมา คิดว่าทำไมไม่กล้าพูด หรือทำอะไรสักอย่างให้เขามาเป็นของตัวเอง แต่พอเห็นรอยยิ้ม ความรู้สึกนั้นมันก็หายไป ผมบอกตัวเองว่าจะไม่ทำให้นกเสียใจเป็นเด็ดขาด ผมจะอยู่กับเขาอย่างนี้ไปตลอดชีวิต แม้แต่ ผู้หญิงที่นกรักจากไปแล้ว ผมก็ไม่เคยบอกความรู้สึกนั้นให้นกรู้ แต่ผมแสดงออกทางการกระทำ เข้ามาดูแลและทำตัวเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนก โดยที่ผมไม่รู้ว่านกรู้บ้างไหม ถ้านกไม่พูดผมก็จะทำต่อไป แค่ให้ได้อยู่ข้างๆก็พอแล้ว
“ฉัตรรักนกนะ จะรักตลอดไป”ผมจูบหน้าผากคนนอนหลับอย่างแผ่วเบา พอแล้วจริงๆสำหรับผม ผมจะใช้ทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ รักและดูแลนกกับลูกให้ดีที่สุด
.
.
.
.
.
“ยิ้มอะไรของมึงวะ กูเห็นยิ้มตั้งแต่หลับยันตื่น จนกลับ มึงโดนผีแป๊ะยิ้มอาซิ้มสิงร่างหรือไง”นกถามผมขณะที่เรากำลังกลับบ้านกัน หลังจบทริปพักผ่อนแสนสุข
“คนมีความสุข จะให้ร้องไห้หรือไงล่ะ ทีนกยังไม่หุบยิ้มเลย”ผมยิ้มและแซวนกกลับ
“ไอ้ฉัด มึงว่ากูหน้าบานเหรอ สัด กูยังไม่ได้ยิ้มเลย ห่านิ”เสียงเอ็ดกลับมา ทำให้คึกครื้นขึ้นอีกครั้ง
“คิดลึกอีกแล้ว”ผมว่ายิ้มๆ เอนตัวพิงเบาะ
“กูไม่ได้คิดลึก กูคิดเยอะโว้ย มึงนั่นแหละชวนกูคุยเรื่องวันวานเป็นคนแก่ชอบรำลึกไปได้”เหน็บกลับก่อนจะมองทางข้างหน้าต่อ
“ก็แก่เหมือนกันนั่นแหละ เห็นพูดตอบได้เป็นฉากๆ”แซวกลับบ้าง มองเสี้ยวหน้าอีกคนอย่างมีความสุข ถ้ารู้ว่าโดนลักจูบคงโวยวายน่าดู ผมไม่กลัว กลัวแค่ไล่ผมออกจากชีวิตเท่านั้นเอง
“ควาย เขาเรียกความจำดีโว้ย ไม่ได้แก่ มึงนั่นแหละขี้หลงขี้ลืม เล่ากระโดดไปมา พากูงง ดีนะกูเป็นคนความจำดี และ เมื่อไหร่มึงจะหลับสักที พรุ่งนี้เข้าเวรเช้าไม่ใช่เหรอ”หันมาด่าตรงคำว่า ควาย และหันกลับไปพูดต่อ
“อืม เชื่อและความจำดี”ผมพยักหน้าล้อเลียน
“หลับไปสิ กูจะขับรถชวนคุยอยู่ได้ นี่กูอุตส่าห์ลดตัวมาเป็นพลขับบริการมึงเชียวนะ ตอบแทนทีพามาเที่ยว”นี่แหละนก หาเรื่องแถได้ตลอด
“ครับ ครับ หลับแล้ว ตื่นมาคงถึงบ้านนะ”ผมรับคำขำๆ
“ถ้ามึงไม่หลับ กูจะถีบส่งบ้านเก่ามึงเดี๋ยวนี้แหละ กวนตีนกูอยู่ได้”พูดใส่มองทางหางตา ผมกลั้นยิ้มก่อนจะรู้สึกเคลิ้ม แต่ยังทันได้เห็น คนขับที่ผมขอเป็นเพื่อนใจชะลอรถเข้าข้างทาง หยิบผ้ามาคลุมให้ ก่อนจะขับต่ออย่างนิ่มนวล ไม่รู้เพราะรถหรือฝีตีนคนขับกันแน่
“มึงดูแลกูมามากแล้ว ให้กูดูแลมึงบ้าง ถึงไม่มากแต่กูก็เต็มใจทำให้มึงนะ ไอ้ฉัด”เสียงพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆที่คลี่ออก ทำให้ผมหลับฝันดีอีกครั้งบนรถ ที่มีเพื่อนใจร่วมเดินทางไปด้วย แค่นี่แหละความสุขของผม
.
.
.
.
ความในใจของนก
‘ไอ้ฉัด ทำกูเกร็งเลยนะมึง นึกว่าจะจูบปากกูซะอีก ดีนะแค่หน้าผาก ไอ้มือที่กอดก็พาเสียวจะลงไปตูดกูอยู่เรื่อย เฮ้อ ถ้ามึงคิดจะฟีจเจอริ่งกู ก็อย่าให้เข้าช่วงสูงวัยนะมึง คงจะลำบากและฝืดน่าดู แต่ถ้าให้กูเอ่ยปากอนุญาต มึงก็ทำแค่นี้เถอะวะ กูให้ขนาดนี้แล้ว คิดไม่ได้ก็เรื่องของมึงเถอะ’
****************************************************************************************************************************
ปล. เป็นอีกตอนของรุ่นย่างช่วงสูงวัย ให้เขาได้ออกรอบกันบ้างเน๊าะ นิดๆหน่อยๆเป็นกระษัย มากไปหัวใจวายทั้งคู่ อดกันพอดี :laugh: เห็นเม้นท์แล้วชื่นใจมีแฮงหล๊ายหลายในการเขียน :กอด1: ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกัน งันงันงัน ขอบคุณที่ติดตาม ขอบคุณกำลังใจทุกคนนะคะ :pig4:
ว่างๆ จะมาใหม่เน้อ :mew1:
***ย้ำ มีทุกคู่แน่นอนค่ะ แต่ช้าหน่อยนะ งานเยอะจริงๆ :katai4: ***
-
กรี๊ดๆ // มากรี๊ดก่อนอ่าน
........................
พ่อนกก็แสดงความรู้สึกให้มันเยอะกว่านี้หน่อยสิ ลุงฉัตรแกยิ่งเป็นคนรู้สึกช้าอยู่ ไปๆ มาๆ คงจะได้ฟีจเจอริ่งกันตอนสูงวัยนู่นแหละ ฟืดไม่ฟืดไม่รู้ รู้แต่พ่อนกนี่ลำบากแน่ๆ เพราะต้องรับ ครึครึ
ลุงฉัตรก็อยากมัวแต่เป็นคนดีอยู่ ไม่ทันใจวัยรุ่นเขาเล๊ย ลูกหลานเขาเอาใจช่วยขนาดนี้แล้วก็รุกเร็วๆ สิ พ่อนกแกเตรียมรับอยู่นะ 555+
-
คิดถึงคู่พี่สิบน้องเบียร์ :mew1:
:L2: :pig4:
-
พ่อนกจะอ่อยก็อ่อยให้มันเต็มที่หน่อยสิ
กล้าๆหน่อย แบบที่น้องหนูว่า ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนค่าา
-
ลุงนกนี่จริงๆแกน่ารักเนอะ55555 :hao6:
-
กรี๊ด ลุงนกทำไมไม่พูดล่ะคร้าว่าอยากได้หมอฉัตรเหมือนกัน กิ๊วๆ :-[
หมอฉัตรก็นะรุกอีกหน่อยสิ นี่อยากดูฟิชเจอริ่งรุ่นเดอะ :hao6:
-
คนแก่นี่น่ารักจัง ชอบอ่ะ เรื่องในวันวาน 5555555555555555555 :katai3:
-
อ๊ายยย อย่างน้อยก็เหมือนว่าใจตรงกันแล้วนพ
ดูแลกันไปเรื่อยแบบนี้ก็น่ารักไปอีกแบบค่ะ
ความรักไม่จำเป็นต้องครอบครองอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
แต่มันคือความเข้าใจ ใส่ใจกันและกัน
หมอฉัตรเท่ห์มากเลยอะ พ่อนกก็น่ารัก o13
ชอบค่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนฟินๆอีกหนึ่งตอน :pig4: :L2:
ปล.เรื่องงานสู้ๆนะค่ะ แต่อย่าทิ้งนิยายไป
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ความรักของรุ่นเดอะนี่น่ารักอ่าาา o13
-
ส่งกระแสจิตไปบอกลุงฉัตรด่วนๆๆ :call: ก่อนที่จะหมดโปรซะก่อน พ่อนกก็ยินยอมพร้อมใจแล้ว :katai4:
ลุงฉัตรโชคดีที่ครอบครัวเข้าใจ ให้อิสระลูกชาย ไม่งั้นคงเกิดดราม่าแน่ๆ แค่ชีวิตที่แอบรักข้างเดียวก็ดราม่าชีวิตลุงฉัตรพอแล้ว 55
หลงรักคู่นี้ :L1: ขอบคุณคนเขียนจ้า
-
อยู่ข้างๆๆกันไปอย่างนี้นะลุงฉัตร พ่อนก :mew1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
:-[ :-[ น่ารักกกกกกกอะ แหม่น่าจะมี :oo1: ฟิจเจอร์ริ่งมั้ง คงหวาดเสียวน่าดู :hao6: :hao6:
ไม่ใช้ พ่อนกกับหมอฉัตรหรอกที่จะหัวใจวาย คนอ่านนี้หละ จะหัวใจวายก่อน :hao5: :hao5:
-
555 คุณหมอเขาใจเย็นนนนน
น่ารักดี :-[
-
โหยย!! ลุงฉัตรทำไมดีขนาดนี้เนี่ย
คราวหน้าจัดเลยนะลุง พี่นกแกบอกอย่าให้มันฝืดไปมากกว่านี้ :laugh:
-
อย่างอาฉัตรนี่เรียกว่ารักแท้เลยนะ
:กอด1:
-
พ่อนกเนียนหลับน่ะ แอบลุ้นอยู่ล่ะสิ
แต่ลุงหมอฉัตรก็สุภาพบุรุษเกิ๊น ปล่อยให้พ่อนกลุ้นแทบแย่
:hao6: :hao6: :hao6:
รอวันที่ลุงหมอฉัตรฟีทเจอริ่งกับพ่อนก อยากเห็นลีลารุ่นพ่อ 555
-
:-[อร๊ายยย รักกันเบาๆ
-
น่ารักอ่ะ
หวานเชอออ
-
พ่อนกก็อยาก....ใช่มั้ยล่ะ :oo1: :hao6:
-
อยากได้ฉากNCของคู่พ่อนกลุงฉัตร กับ เข้มรันจัง :oo1:
-
อร้ากกก!! แอบเขิลเหมือนกานนะนี่
-
ช่าง......เป็นรักยิ่งใหญ่จากชายคนหนึ่งของจริงเลย :hao3:
-
เขิลจังเลยอ่า เขินๆๆๆๆ
-
เรื่องของคนแก่นี่ แซ่บจริง 555
พ่อนกนี่คิดลึกนะเนี่ย :hao6:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โครตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต
แอบร้องไห้ด้วยไม่ได้เศร้าแต่ซึ้งมากกกกกกกกกกก :mew2:
จะเป็นไรมั้ยถ้าจะบอกว่า ประทับใจคู่นี้ที่สุด
ทำให้เรารู้ว่าไม่เห็นต้องอยู่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ไม่เห็นต้องจัดงานแต่งใหญ่โต
ไม่เห็นต้องโชว์หวานออกสื่อให้วุ่นวาย แค่เค้าได้อยู่ข้างๆกันก็พอ จี๊ดใจมากพี่
สุดๆไปเลย เราเคยเชื่อว่าคนรักกันถ้าไม่ได้ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมันจะสุขได้ไง???
แต่เรื่องนี้ตอบโจทย์ได้ดีที่สุด ขอบคุณน่ะค่ะ เรื่องนี้คุณภาพคับแก้วจริงๆ โชคดีที่เข้ามาอ่าน สุดยอดไปเลย
-
ลุงฉัตรเป็นคนดีมากกกกกกก นับถือใจแกจริงๆเลย
เห็นคนที่เรารักมีความสุข เราก็มีความสุขแล้วเนอะ
ดูแลกันและกันอย่างนี้ต่อไปดีกว่า :mew1:
-
คู่หมอฉัตรกับพ่อนกน่ารักอ่ะ :o8:
พ่อนกกับหนูนี่ก็ฮากันได้ทุกสถานการณ์จริงๆ
ส่วนความในใจพ่อนกก็ฮามาก 555555555555555555
-
:z1:อ่านคู่นี้แล้วฟินเวอร์อยากให้พ่อนกกับหมอฉัดใด้กันเร็วๆ
-
อ่านจบแล้วจร้า อ่านแบบ nonstop
ขอบอกว่าชอบมากๆ น่ารักทุกคู่ แต่ชอบหนูกับเฮียที่สุด รอซีนหวานปนหื่นะ 555
-
ว้า หมอฉัตรพลาดอ่ะ
นี่พ่อนกยอมถึงขนาดจะให้ฟีทแล้วนะ
-
คู่นี้ก็ไม่แพ้คู่อื่นวุ้ยยยยยยยยย :hao7:
-
เกิดมาเพื่อนแย่งซีนจริงๆเลยคู่คนแก่เนี่ย
-
อ๊ายยย คู่คุณพ่อหวานเว้อได้อีก อ่านไปยิ้มแก้มปริ น่ารักกันจริงๆ
หนูสมัยเป็นเด็กน่าเอ็นดูที่สุด ชอบพาร์ทตอนเด็กมากเลยค่ะ
-
คู่พ่อนี่พ็ใช่ย่อยนะเนี่ย
น่ารักอ่ะ
-
สงสารหมอฉัตรเลย...ขอให้สมรักทีเถอะ...
-
ว่าแล้วว่าพ่อนกต้องยังไม่หลับ
คึคึ กะอ่อยเต็มที่เลยดิ 555
หมอฉัตรก็แสนดีเกิ๊นนนน
-
:katai2-1: สนุกจัง เอาอีก เอาอีก
-
ตามมาอ่านสองตอนรวดเลยจ้า
ตอนพิเศษนี่พิเศษจริงๆสมชื่อค่ะ ฮิ้วววว...หมอฉัตรกับพ่อนก
ไม่คิดว่าจะมีมาให้อ่าน ดีใจมาก :impress2:
แล้วขอต่อเลยอีกตอนได้มั้ยอ่า ยังไม่แก่หรอกพอจะฟีชเจอริ่งกันได้อยู่ :laugh:
มีอะไรให้ปรึกษาน้องหนูได้ ในฐานะผู้มีประสบการณ์มาก่อน ฮ่าๆๆ
เค้าแอบกรี๊ดหมอฉัตรมาก ขอสมัครเป็น FC
นี่มันผู้ชายในฝันชัดๆ ชอบนิสัยหมอมาก ดูอบอุ่นจังเลยคะ :-[
ส่วนประโยคนี้ "จะฮันนีมูนได้ไง ยังไม่ได้แต่งงานกันเลย" หมอฉัตรทราบแล้วเปลี่ยน
รีบมาสู่ขอพ่อนก(จากน้องหนู)ด่วนค่ะ แม่ไก่อนุญาติแล้ว!! :z1:
พูดถึงน้ำยาอุทัย เค้ากินไม่ได้อ่ะ ไม่ชอบอย่างแรง
พอๆกับน้ำลอยมะลิค่ะกินไม่ได้เหมือนกัน ไม่ชอบกินง่ะ
มีบางประโยคบางคำที่เค้าว่ามันผิดนิดหน่อยจ้า ลองดูนะคะ
อันนี้จากตอนที่แล้ว
"มือก็วางพาดบนช่วยแขนผม..." << อ่านแล้วแปลกๆ พิมพ์อะไรตกไปป่าวน้อ
นี่จากตอนล่าสุดค่ะ
"ผมหยิบทิชชู่มาชิดให้"
"เพราะตอนนั้นเตี่ยไปรับเหมางานที่โน่น.......ผมจะขอพ่อกลับมาอยู่กับตา..." << เห็นตอนแรกหมอบอกเรียกว่าพ่อ แต่มีเตี่ยหลุดมาสลับกับพ่อบ้างค่ะ
"ร้านก่อวัสดุก่อสร้างรับเหมา..." << ก่อมันเกินมา(ใช่มั้ยคะ?)
รอตอนต่อไปค่ะ (แอบหวังจะได้เห็นหมอฉัตร :oo1: กับพ่อนกนะตัวเอง 555)
-
น่ารักกรุบกริบ แหมคุณนกก็แอบมีใจให้หมอฉัตรเหมือนกันนะเนี่ย
-
ชอบอ่ะ 555 :ruready
-
หมอฉัตรต้องรุกมากขึ้น และกล้ามากขึ้นนะ
เพื่อให้ได้ของรักมาเป็นของตัวเอง เพราะพ่อนกก็ไฟเขียวให้แล้ว
-
โอ๊ย!!!! ตายๆ อดอย่างเดียวเลยคุณหมอ แต่ได้แค่นี้ก็โอละเนอะ
-
พ่อนกตลกกก :jul3:
-
รุ่นคุณพ่ออย่างน่ารัก อิอิ หวานปนฮาพอ ๆ กับรุ่นลูก
ลุงฉัตรพ่อนกเค้ายอมแล้ว อิอิ จัดการเลย
-
ขอบคุณ :)
-
อร๊ากก ฟินสุดๆคู่พ่อ-พ่อ
ลุงฉัตรทำไมไม่ปล้ำนะ พ่อนกอุตส่าอ่อยแล้ว 555
แต่แค่นี่ก็มีความสุขแล้ว รักลุงฉัตร&พ่อนก
รีบๆฟีชเจอริ่งกันน้า แฟนคลับเรียกร้อง >.<
-
ต้นแบบความแสบของหนูมันมาจากพ่อนก
ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นของแท้แน่นอน
อ่านแล้วรู้สึกมีความสุขไปกับลุงหมอฉัตรเลย :-[
แต่ถ้าได้โอกาส(อีก)เมื่อไหร่กินเรียบพ่อนกเลยนะลุงหมอฉัตร :hao6:
-
ก็เข้าใจนะว่าสูงวัยกันแล้วเลยไม่อยากจะอะไรมาก
แต่วรรคสุดท้ายของพ่อนกนี่สิ อยากจะกรี๊ดดังๆ
แน่จริงพูดให้หมอฉัตรได้ยินสิ หนูจะได้มีพ่อเพิ่ม :z1:
แต่เท่านี้กำลังดีกรุบกริบพอเป็นกระสัย สมวัยด้วย
ยิ่งเรื่องราววัยเด็กยิ่งน่าเอ็นดู ความสัมพันธ์อันยาวนาน
อนาคตก็คงผลัดกันดูแลไปจนแก่เฒ่าฝากผีฝากไข้กันไป
รุ่นใหญ่ก็ทำให้อมยิ้มได้ รอคู่อื่นมาสร้างรอยยิ้มต่อไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+ 1 และเป็ดจ้า
-
อยากไปกระซิบบอกลุงฉัตรว่าพ่อนกยอมแล้วโว๊ยยย
จัดการโลดดดดดดดด 5555 :oo1:
-
จะมีอีกตอนที่หมอฉัตรคิดจะฟีจเจอริ่งกะพ่อนกบ้างไหมเนี่ย :mew2:
อย่างน้อยก็เปลี่ยนจากหน้าผากเป็นแก้มก็ยังดี อิอิ แต่มากกว่านั้นก็จะยิ่งดีนะ ยังไงก็แค่ใกล้สูงวัยเองนี่หน่า
หมอฉัตรช่างเป็นคนดีเหมาะจะอยู่เคียงข้างไม่ให้พ่อนกซ่าเกินวัย เพราะวัยเด็กพ่อนกซ่าใช่เล่น
แล้วไหน ๆ ลูกหนูก็เป็นฝั่งเป็นฝา พ่อนกก็ไม่ต้องอายแล้ว ช่วยบอกใบ้ให้หมอฉัตรรู้มากกว่านี้อีกหน่อยไม่ได้เหรอ
ไม่งั้นก็ต้องเป็นสุภาพบุรุษที่แสนดีอยู่เคียงข้างพ่อนกเงียบ ๆ แบบนี้ไปตลอดอะสิ
รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
พ่อนกแม่ไก่ จะฮาไปไหนอะ ฮ่าๆ
บ้านนี้
-
หมอฉัตรสุดยอดของคนรักจริงอ่ะ แต่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรแล้วเนาะเพราะพ่อนกเปิดโอกาสแล้ว แถมพ่อแกยังอยากจะฟีชแล้ว ฮ่าๆ หมอช่วยนจัดให้หน่อยดิ อยากบวกนะแต่วันนี้อ่านในมือถือไม่สะดวกบวกให้พ่อนกจริงๆ จะรอคู่ต่อๆไปนะ
-
อดีตตั้งแต่พบกันครั้งแรกของพ่อนกกับคุณหมอฉัตร น่าประทับใจจังนะ
พ่อนก มีน้ำใจ รักความยุติธรรม ช่วยลุงหมอฉัตรจากถูกรุมด้วย เก่งจริงอะไรจริง
ถึงพระเอกอย่างพ่อนก จะดูกวน ๆ ซ่ามากมาย ปากร้าย พูดจาโผงผาง
แต่ทั้งหมด มันคือความจริงใจที่มีให้ต่อกัน รู้สึกพ่อนกเท่ห์มาก ๆ เลยอ่ะ
ยิ่งออกมาเดินทั้งที่หน้าโปะแป้งขาวโพลนอย่างมั่นใจนั่น สมเป็นพ่อนก :laugh:
คุณหมอฉัตร ที่ให้พ่อนกเป็นคนพิเศษตลอดมา ไม่ว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
ก็ขอให้ได้อยู่เคียงข้างพ่อนก แม้เป็นความรักที่ไม่ได้ครอบครอง เป็นความรักที่ไม่ได้พูดออกไป
แต่ขอแค่ได้ดูแลอยู่ใกล้ ๆ ได้เห็นคนที่รักมีความสุขเท่านั้น ก็เพียงพอแล้ว ซึ้งมาก ๆ เลย
ในที่สุด คุณหมอฉัตร ที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพ่อนกซะขนาดนี้ แสดงออกซะขนาดนี้
พ่อนกก็รับรู้แล้วสินะ ที่สำคัญ ความรู้สึกที่พ่อนกมีให้คุณหมอฉัตรก็พิเศษมาก ๆ เหมือนกัน
แหม ๆ ถึงกับยอมนอนนิ่ง ๆ ให้คุณหมอฉัตรจุ๊บหน้าผากซะด้วยนะพ่อนก :o8:
แต่อย่างคุณหมอฉัตร ถ้าพ่อนกไม่เอ่ยปากอนุญาตตรง ๆ ปล่อยให้คิดได้เองเนี่ย
คุณหมอฉัตร ก็คงไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้หรอกจ้า คงปฎิบัติกับพ่อนก ในฐานะเพื่อนใจต่อไป
แต่เราว่า สำหรับคู่นี้ ประมาณนี้นี่แหละ กำลังดี ไม่ต้องหวือหวา น่ารักสมวัยแบบนี้ดีแล้วนะ
รอตอนต่อไปจ้า เป็นกำลังใจให้คนเขียนสู้กับงานนะจ้ะ ขอบคุณมากเลยค่ะ :L1:
ปล. อ่านแล้ว นึกถึงเพลง ชายคนหนึ่ง ของปีเตอร์ คอร์ป ไดเรนดัล เลย ตรงมาก ๆ
-
คุณหมอเป็นผู้ชายที่ดีมาก เป็นความรักที่บริสุทธิ์ใจจริงๆ :heaven
ถึงไม่มีฉาก :oo1: ก็ฟินได้จ้า :mew1:
-
คู่วัยทองน่ารัก :mew1:
งานเยอะสู้ๆนะคับไรท์
จะรอนิยายนะคับ :z3:
-
เค้าอยากอ่านคู่ พ่อนก-หมอฉัตร ฟิชเจอริ่ง กินตับๆ :จ้อบจัง1:
-
คุณหมอรักมั่นคงมากนะไม่ต้องครอบครองแค่ได้เห็นว่าคนที่ตัวเองรักมีความสุขก็พอใจแล้ว
พ่อนกไหนๆก็ไร้คู่และรู้ตัวแล้วว่าคุณหมอคิดยังไงก็นะเลยตามเลยเถอะ555ลุ้นๆ
-
พ่อนกกับหมอฉัตรน่ารักดีนะ :mew1:
-
เป็นรักที่ไม่ได้ต้องการครอบครองจริงๆ
แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุข เราก็สุขใจไปด้วย
ตั้งแต่สมัยเด็กรุ่นๆ จนมาถึงวัยจะกลางคนแล้ว
ก็ยังคงรักอยู่อย่างนั้นเสมอมา
แต่ดูแล้วนะ ไม่แค่ฉัตรหรอกนะที่แอบรัก
นกเองก็คงมีความรู้สึกแบบนั้นด้วยเหมือนกัน
-
อั๊ยมันแน่นอกต้องยกออก :hao6:
-
กรี๊ดดดดด หายไปตอนนึงขอโทษมากๆ
เอาเป็นว่าเราม่าเม้นรวบตอนนี้ดีกว่าเนอะ เป็นอะไรที่อ่านเเล้วมุ้งมิ้งมากๆ
ตอนที่เเล้วว่าน่ารักเเล้วที่เเม่ไก่จ๋ามาเปิดทางให้แบบน่ารักๆ เค้ารู้ใจสามีตัวเองจริงๆ >>>>นางเป็นสาววายเเน่ๆ
มาตอนนี้ มาอ่านความในฝ่ายคุณฉัตร บอกเลยว่ามันดูอบอุ่นมากๆ โมเม้นท์แบบนี้เป็นอะไรที่เราๆเองอยากได้ อยากเจอ
คือไม่ต้องอะไรมากมาย ขอแค่นี้จริงๆนะ ตรงตัวกับนิยามของคำว่ารักเอามากๆเลย พ่อนกโชคดีมากๆเลยนะคะ
มาเม้นคราวนี้ดูเหมือนจะสั้นเลย เเต่เราอิ่มใจ ตื้นตัน ซึ้งกินใจเรามากๆอ่ะ ไม่รู้ะบรรยายนังไงดี
ถ้าจะให้ทำก็คงวนไปเวียนมาแต่คำว่า อบอุ่น น่ารัก โชคดี อยากได้? เป็นแน่
ยังไงก็ตาม คุณนกเค้าอนุญาตเเล้วนะคะคุณฉัตร "ถ้ามึงคิดจะฟีจเจอริ่งกู ก็อย่าให้เข้าช่วงสูงวัยนะมึง คงจะลำบากและฝืดน่าดู"
พ่อนกก็เหมือนกัน เพราะคุณฉัตรเค้ารักคุณนกมากจริงๆ เลยไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม
คงได้แต่เก็บเล็กเก็บน้อย ไม่กล้าหักหาญน้ำใจพ่อนกหรอกค่ะ
เห็นทีพ่อหกคงต้องโหมโรงเองก่อนเเล้วล่ะค่ะ......ไม่งั้นฝืดจริงๆนะเออ 555555+
ขอเป็นกำลังใจให้ตัสละครทุกท่านเเละคนเเต่งเลยนะคะ ของติดตามเรื่องนี้จนวินาทีสุดท้ายของการรวมเล่มเลยค่ะ
:กอด1: :L2: :heaven
ปล. เหมือนเคยอ่านเห็นอายุพ่อนก ไม่ทราบว่าพ่อนกอายุเท่าไหร่เเล้วคะ ถ้าจำไม่ผิด 45 ป่ะคะ?
ใครรู้บอกหน่อยน้าาา คนเเต่งก็ได้ บอกเค้าหน่อยยยย
-
โอย...ถ้าลุงฉัตรจะเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้ แล้วเมื่อไหร่จะได้ฟิชเทอริ่งกันล่ะค๊า...อย่างนี้้ต้องมีตัวช่วย!!... :เฮ้อ:
-
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ :katai2-1: รอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ +เป็ดให้ค่ะ
-
เฮ้ยยย ลุงฉัตรๆๆๆ
พ่อนกเค้าเปิดทางแล้ววววว
รีบทำเวลาหน่อย 555555+
:impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด รุ่นใหญ่อ่านไปก็คิดคักได้อยู่น้ะ บิดเขินจนตัวจะแตกเนี้ยย
ปล.มาต่ออีกเยอะๆๆ ให้ใจคึกคักน้ะ :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่า สามวันสามคืน สนุกมากๆเลย
ตัวละครทุกตัวนิสัยดี อ่านแล้วไม่เกลียดใครเลย โดยเฉพาะน้องหนู ชอบมากก ><
แต่เสียดายไป่ T^T เด่นมาจึ๊กเดียวแล้วหายไปเลย เกือบชอบแล้วนะเนี่ย อกหักเลยเรา ฮ่าๆ
ตอนนี้ก็ลุ้นคู่เข้มรัน ยังไงคู่นี้ก็ลงเอยแบบคนรักยากสินะ เพราะเข้มยังต้องติดอีกนาน
ปล.อยากให้ตอนหลังมีรวมพลอีกจัง แบบตอนพิเศษ10ปีผ่านไปไรเงี้ย ให้ออกมากับหมดก่อน ชอบบรรยากาศวงเพื่อนใหญ่ๆ
-
พ่อนก ใจปะ กล้าๆดิ หมอฉัดน่ะ แกคงกล้าหรอก อยู่ในฐานะเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ข้างๆได้อย่างเดียวมาตลอด
อ่อยเลย ไม่ก็รวบหัวรวบหางเองเลยน๊าพ่อนก :mew3: :mew3: :mew3:
-
พ่อนกแอบอ่อยอ่ะ 555
แล้วหาว่าลูกหนูแรดอย่างโง้นอย่างงี้ แหม่ๆ ลูกหนูได้จากพ่อนกมานี่เอง ฮ่าๆๆๆ
:m20: :m20: :m20:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกก
หมอฉัตรอุตส่าห์อดทนถ้ารู้นี่จะเป็นไรต่ออะคุณนก
(ถามคนเขียนดีกว่าว่าหมอฉัตรจะมีโอกาสมากกว่าหอมมั้ย กรั่กๆ) :hao7:
คู่รักวัยทองน่าร็อคอ่าาา คนเขียนสู้ๆค่ะ เค้ารอทุกคู่เลย
ชอบเรื่องนี้รวมเล่มเมื่อไหร่ฝากสะกิดด้วยนะคะ
-
พึ่งสมัค เม้นเรื่องนี้เรื่องแรก แต่ก่อติดตามมาแต่ต้นนะค่ะ :katai3:คุณนกนี่ไม่ค่อยเลยนะ
-
เด็กใหม่ค่าาา :o8:
อ่านได้ไม่กี่ตอนเองสนุกมากค่ะ ต้องรีบตามอ่านให้ทันซะแล้ว :hao6:
-
มาต่อตอนของเฮียได้แล้ววววววว :hao7:
อยากรู้ว่าเฮียออกมาก่อนกำหนดได้ไง
-
ฉัตรรุกเลย ชอบคู่นี้มากอ่ะ อยากให้มีตอนพิเศษคู่นี้อีกจัง :mew1:
-
เขินรุ่นพ่อเด้ เขินๆๆๆๆ :-[
-
มาดันตอนพิเศษ "เฮีย หนู และ น้องตุลย์" ค่ะ ---------- Rrrrrrrr Rrrrrrrrr คิดถึงนักเขียน และคณะปล้นแล้วอ่ะ :ling1: มาไวๆ น้าาาาาาาาคะ :L1:
-
อ้าวไม่ใช่หมอฉัตรคิดไปเองคนเดียวสินะเนี่ย :hao7:
หมอ รีบๆรุกเลยเร็ว
-
สั้นเลยนะ .... น่ารักอ่ะ!!! :กอด1:
-
ตุ่ง ตุง ตุ๊ง ด้วยความคิดถึง :man1:
ถ้าทันก็วันนี้ ไม่ทันก็พรุ่งนี้ เขาจะมาลงให้นะ :mew1:
คนอ่าน : แจ้งเพื่อ :angry2:
คนเขียน : เขาอยากบอกอ่ะ เขาคิดถึงนี่ :hao5:
ช่วงนี้หัวหมุน ติ้ว ติ้ว เป็นลูกนิมิตรเลยค่ะ เกี่ยวกันไหม :laugh:
เจอกันจ้า แอบบอกว่า เป็นตอน ของ พี่เข้ม เขา มีใครอ่านไหม :hao6:
-
มาเตรียมรออ่านเลยจ้า จะได้อ่านตอนใหม่แล้ว อิอิ
-
มาปูเสื่อรอ
-
มารอด้วยคนจ้าาาา พี่เข้ม ๆ ๆ ดีใจจัง จะได้อ่านพี่เข้มแล้ว เย้ ๆ :z2:
ขอบคุณคนเขียนค่า :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
มายกมือรอพี่เข้มจ้า :hao7:
-
รอจ้า :katai4:
-
รอเข้มนะ :hao7:
-
รอจ้า รอพี่เข้ม
พี่เข้มจะเป็นไงบ้างนะ จีบรันติดยัง
-
เข้ามารอ~
-
มารอพี่เข้ม :katai2-1:
-
ยกมือ พรึ่บ!
อยากอ่านรันค่ะ เค้ามาแพ็คคู่ใช่ม้าาาาา
-
งื้อ...อยากอ่านคู่นี้มากกกค่ะ
มาปูเสื่อรอเลย ขอให้ทันวันนี้เนาะ
ไม่งั้นจะไม่ยอมไปไหนเลย อิอิ
#ป่าวกดดันเลยนะจริงๆ
-
>>พิเศษ # ผมชื่อเข้ม # <<
ครับ ก็ตามหัวข้อที่ขึ้นบอก ผมชื่อ ‘เข้ม’ ตั้งแต่จำความได้ก็ได้ยินชื่อนี้มาตลอด ถึงแม้บางครั้งพักหลังๆ จะมีชื่อกลางแทรกเข้ามา อย่าง ‘ไอ้เหี้ย ไอ้สัด ไอ้โง่ ไอ้สารเลว ไอ้ฉิบหาย’ สำหรับผมไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใด ออกจะเป็นเรื่องปกติสำหรับแหล่งที่อยู่ของผม ที่จริงแล้ว ผมจะพูดแทนตัวเองว่า กู ถนัดกว่า แต่ผมไม่รู้จักพวก(มึง)คุณ ที่กำลังสนอกสนใจเรื่องผมอยู่ กลัวจะหาว่าไม่สนิทยังจะมาพูดหยาบคายใส่ ก็เลยต้องสุภาพหน่อย เดี๋ยวจะไม่มีใครอ่าน เข้าเรื่องผมกันต่อ มีชื่อก็ต้องมี นามสกุล ปิดท้าย แต่อย่าได้ใส่ใจครับ สำหรับผมมันก็เหมือนการสวมทะเบียนรถปลอมที่ถูกลักลอบนำเข้า ขโมย หรือ อะไรก็แล้วแต่ที่ผิดกฎหมาย เพราะผมไม่รู้ว่า ทะเบียนตัวจริงที่บอกชาติกำเนิดผมหน้าตาเป็นยังไง ลืมตาอ้าปากลากขาได้ ก็ถูกใช้งานทันที ถึงจะมีโอกาสได้เรียนแต่ก็เหมือนไม่ได้เรียน ผมเลยเสียสละหน้าที่ตรงนี้ ให้ ‘เต’ คนที่ผมเห็นหน้ามันก่อนผู้ที่ให้กำเนิดด้วยซ้ำ เพราะเราถูกเอามาเลี้ยงดูด้วยกัน เต มันตัวเล็ก บอบบาง ขี้โรค ตั้งแต่เด็ก ทำงานหนักมากไม่ได้ ถึงมันจะพยายามแค่ไหน เต็มที่ยกน้ำได้ครึ่งถัง สำหรับถูพื้น ในบ่อน ซ่อง และ อีกหลายๆห้องของตัวบ้านไม้หลังใหญ่ทั้งสามหลังที่อยู่ในพื้นที่รั้วเดียวกัน นับว่าเป็นบ้านที่มีอันจะกินที่สุดในนี้แล้ว
‘ไอ้เต เลี้ยงเปลืองข้าว จริงๆมึง น้ำแค่นี้ยกยังหก โตขึ้นจะทำมาหาแดกอะไรได้วะ’คนเลี้ยงที่รูปร่างใหญ่โต ว่าพร้อมเอามือเฉดหัวจนมันหน้าทิ่มพื้น ผมทิ้งถังขยะที่ในมือทันที วิ่งมาประคองมัน
‘ไอ้เหี้ยเข้ม ไอ้เด็กเวร กูสั่งให้เอาขยะไปทิ้ง ทำไมไม่ไป ปล่อยให้ส่งกลิ่น รำคาญจมูกลูกค้าอยู่ได้ ห๊ะ’ไม่ตวาดเปล่า เอามือตบหัวผมดังผลั่วะด้วยอีกหลายที ผมเอาตัวบังเตไว้ไม่ให้โดนไปด้วย เตตัวสั่นในแขนผม เงยหน้ามองน้ำตาปริ่ม ผมทำหน้าแบบ กูไม่เป็นไร อย่าร้อง เดี๋ยวจะโดนไปด้วย
‘กำลังจะไป แต่ ลุงอย่าตีมันได้ไหม เดี๋ยวทำเอง ให้ไอ้เตมันไปช่วยป้าจิตในครัวแล้วกัน นะ’ผมขอร้องเสียงเรียบ แต่ในใจคิดว่า ให้กูโตเมื่อไหร่ กูจะหนีไปจากที่นี่ให้ได้ แต่ในตอนนั้นผมกับมัน เพิ่งจะแปดเก้าขวบได้มั้ง คงยังไปไหนไม่ได้ เงินก็ไม่มีติดตัวสักบาท มีที่อยู่ที่กินก็บุญหัวแล้ว
‘หึหึ รู้จักต่อรองนะมึง ดี มึงทำให้หมดเลยนะ ส่วนมึง ไม่ต้องรงไม่ต้องเรียนมันแล้ว เรียนจบไปก็เท่านั้น ยังไงมึงก็ต้องอยู่ที่นี่อยู่ดี ทดแทนข้าวที่เลี้ยงมึงมา’มันแสยะยิ้มพูดอย่างชอบใจ หันไปพูดใส่เตที่หน้าซีดทันที เมื่อรู้ว่าจะไม่ได้เรียนหนังสือ
‘ลุง ให้หนูเรียนเถอะนะ หนูจะพยายามทำงานให้มากขึ้น ไม่นอนก็ได้ ใครเรียกใช้จะทำให้หมดเลย’เตพูดพร้อมพนมมือไหว้
‘ให้มันเรียนเถอะ ฉันไม่เรียนก็ได้ แล้วฉันจะทำงานให้ทุกอย่าง’ผมขอร้องช่วยมันอีกแรง มันเอามือลูบปากลูบคางไปมาเหมือนผู้ร้ายในทีวี ที่ผมกับเต ไปแอบดูเป็นประจำ
‘มึงทำทุกอย่างแน่นะ ไอ้เข้ม’มันแสยะยิ้มให้ผมอีกครั้ง ท่าทางเจ้าเล่ห์
‘อืม ทุกอย่าง แค่ให้ไอ้เตมันไปเรียน และก็ช่วยป้าจิต ฉันสัญญา’ผมพยักหน้ารับคำหนักแน่น
‘ดี เพราะกูดูแล้ว ท่าทางมึงฉลาด คล่องกว่าไอ้เตเยอะ หึหึ’มันยอมรับฟัง และชมผมด้วย แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีแต่อย่างใด เด็กอย่างผมในตอนนั้นไม่เข้าใจความหมายที่แฝงไว้ พอเข้าวัยสิบเอ็ดสิบสอง ถึงได้รู้ว่า มันคืออะไร
‘ดีมาก ไอ้เข้ม มึงนี่หัวไวดีจริงๆ เอ้า กูให้รางวัล’มันชมผมอย่างถูกอกถูกใจ ส่งแบงค์สีแดงให้สองใบหลังจากให้ผมไปส่งของในห่อให้ ผมตาโตกับเงินที่ได้รับ มันมากกว่าทุกครั้งที่เคยได้ ผมเอาไปให้เตเก็บไว้ซื้อเครื่อง
‘โอ้โห ได้เยอะจังล่ะ เข้มไปเอามาจากไหน หรือว่า ขโมยลุงมา’ เตตาโตกับเงินที่ผมส่งให้ถามอย่างสงสัย แต่ผมยังไม่ทันตอบ มันก็พูดต่ออย่างตกใจ กลัวว่าถ้าเป็นอย่างที่คิดผมตายแน่ถ้าถูกจับได้ ผมส่ายหน้า
‘บ้าเหรอ กูไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก มันให้กูมาค่าไปส่งของ’ผมผลักหัวมันเบาๆ บอกมันขำๆ เวลาอยู่กันสองคนผมจะเรียกว่ามันทุกครั้ง เตเตือนผมตลอดกลัวใครมาได้ยินแล้วไปบอก ป้าจิตก็ด้วย แกรู้ว่าผมรู้สึกยังไง แต่ทำอะไรไม่ได้มาก แกไม่อยากตกงานตอนแก่ แกเป็นอดีตคุณตัวมาก่อน พอสังขารไม่ไหวแกก็เลยใช้วิชาแม่ครัวทำงานต่อที่นี่ แกไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเหมือนกันเลยไม่รู้จะไปไหน แกดีกับพวกผมมาก ตอนนี้หน้าไอ้เตเลยสบายใจขึ้นมาหน่อย แต่ผมไม่ได้บอกทั้งหมด กลัวเตไม่สบายใจ ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไรแต่มันคงมีค่ามากไม่งั้นผมไม่ได้ค่าจ้างเยอะขนาดนี้แน่ จนวันหนึ่งผมถึงได้รู้เมื่อเห็น ไอ้ต่อ รุ่นพี่ที่อยู่ที่นี่ก่อนผมหลายปี กำลังแพ็คของ พร้อมทั้งมองซ้ายมองขวาไปด้วย หยิบมันออกมาวางข้างตัว พอเรียบร้อยก็จัดการเจ้าสิ่งนั้น ก่อนจะทำหน้าเคลิบเคลิ้ม ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ร่วมด้วยเพื่อนตัวโตอีกสองคน พอหันมาเห็นผม ทำหน้าตกใจ
‘ไอ้สัดเข้ม มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร’ไอ้ต่อเรียกเน้นๆ ก่อนจะกระชากแขนผมอย่างแรงให้เข้าไปในห้องจ้องหน้าผมเขม็ง เพื่อนอีกสองคนก็มายืนประกบ เตรียมจะยำตีนผมแน่ๆ
‘ไอ้เวร ถามไม่พูด เดี๋ยวเถอะมึง’เพื่อนไอ้ต่อหน้าตาขี้ยาพอกันพูดบ้าง ยกมือเตรียมจะตบผมที่หลบซะก่อน
‘อะไรล่ะพี่ ผมแค่มาเอาของตามปกติ ลุงเห็นว่าพี่ไม่ออกไปสักที ก็เลยให้มาตาม’ผมทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อ้างชื่อ ลุง ที่ให้ไปส่งของ ที่จริงแกยังไม่ออกจากห้องเด็กในซ่องเลย มีแต่คนอยากนอนกับแกทั้งนั้น ไม่ใช่พิศวาสอะไรหรอก แกเงินหนา ใครบริการดีถึงใจ แกจ่ายให้อย่างงาม เมียแกก็พอกัน เด็กหนุ่ม หน้าตาหุ่นถูกใจ ก็ไม่รอด แต่ก่อนผมคิดว่าแปลกนะ ทำไมผัวเมียกันถึงยอมเรื่องแบบนี้ได้ แต่พอผ่านไปสักระยะ มันก็กลายเป็นความเคยชิน
‘แล้วมึงเห็นอะไร’ไอ้ต่อยังสนใจเรื่องการมาและสายตาของผมอยู่ ไม่รู้มันจะห่วงอะไรนักหนา ผมคิดขำๆ ไม่ได้กลัวมันหรอก ถ้าตัวต่อตัว แต่กลัวมันรุมและหาเรื่องให้ผมเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ผมอายุสิบสองก็จริง แต่ตัวใหญ่โตกว่าพวกมัน
‘เห็นพี่ห่อของอยู่ไง และก็’ผมพูดซื่อๆ แต่มีเล่ห์เหลี่ยมนิดๆ พวกมันมองหน้ากระชากคอเสื้อผมขึ้นมาทันที
‘ถ้ามึงบอกลุง มึงเจ็บตัวแน่’ไอ้ต่อพูดขู่ผมเหมือนทุกครั้ง แต่แปลกครั้งนี้ผมกลับไม่รู้สึกกลัวสักนิด ไม่รู้ว่าเพราะตอนนี้ลุงเริ่มถูกใจผมที่ทำงานได้รวดเร็วหรือเปล่า ผมยกยิ้มเอาแกะมือมันออกจากเสื้อช้าๆ
‘ฉันไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของพี่หรอกนะ แต่จะบอกอะไรให้’ผมพูดใส่หน้ามันเสียงเรียบ พวกมันเลิกคิ้ว เหยียดปากใส่จะเอาเรื่องกับท่าทางของผม แต่พยายามข่มไว้
‘มึงจะบอกอะไร ห๊ะ’ไอ้ต่อตวาดใส่หน้าผมที่ไม่หลบอย่างทุกครั้ง
‘จะบอกว่า ลุงเริ่มสงสัยแล้วว่าของที่ให้ไปส่งหายไป เพราะลูกค้าเริ่มมาโวยใส่ลุง ทำให้ลุงหัวเสียมาก’ผมพูดช้าๆชัดๆ พวกมันหน้าซีดลงไปอีกแต่ยังปากดี
‘แล้วไง มึงคนส่ง ลุงก็ต้องสงสัยมึงคนแรกอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้มึงส่งคนเดียวด้วย หึหึ’ไอ้ต่อหัวเราะอย่างเป็นต่อเหมือนชื่อมัน เพื่อนมันก็ด้วยมีสีหน้าท่าทางกวนตีนไม่ต่างกัน
‘ถ้าลุงสงสัยฉัน ฉันจะมาบอกพี่ทำไมล่ะ พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่า ลุงอาจจะสงสัยพี่ก็ได้เพราะสารรูป เอ้ย รูปร่างพวกพี่มันส่อไง ถ้าไม่รู้ว่าส่อยังไงพี่ลองส่งกระจกดูเอานะ อีกอย่างลุง’ผมแสยะยิ้มบอกมันกลับ
‘ลุงให้ฉันจับตามองพวกพี่เอาไว้ ถ้ามีอะไรให้รายงานทันที ฉันเห็นว่าพี่เป็นรุ่นพี่ก็เลยมาบอกให้ระวังตัวเอาไว้ แต่ถ้าพี่ไม่สนใจหรืออยากลองดีกับลุงก็ได้ ฉันไม่มีปัญหา’ผมยักไหล่ใส่อย่างไม่สนใจ พวกมันมองหน้ากันอย่างลังเล ที่จริงลุงไม่รู้หรอก แต่ผมคิดว่าถ้าไม่ทำแบบนี้พวกมันต้องโยนความผิดให้ผมสักวันหนึ่งแน่ และผมก็รู้แล้วว่าไอ้ที่ส่ง มันคือ ไอ้ยานรก ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ถ้าถูกจับได้ มันคงไม่ช่วยผมแน่นอน และถ้าผมปริปากก็ต้องตาย ผมคิดแบบนี้เพราะจำมาจากหนังละครที่ได้ดู คนทรยศ มักจะต้องตาย ถ้าไม่อยากตายต้องไม่ทรยศ
และอีกทางที่จะรอด
ต้องฆ่าอีกฝ่ายให้ตายก่อน
‘มึงพูดจริงเหรอวะ’ดูมันไม่เชื่อเท่าไหร่ ผมเม้มปากมองหน้ามันข่มใจเอาไว้ อย่ากลัว อย่ามีพิรุธให้มันจับได้ ถ้าไม่อยากโดนตีนและเป็นเบี้ยล่างพวกมัน
‘แล้วแต่พี่ ถ้าไม่เชื่อจะไปถามลุงก็ตามใจ ถ้าพี่ไม่โง่เกินไปนะที่จะทำแบบนั้น’หลอกด่ามันเป็นด้วย มันง้างหมัดเตรียมจะต่อย ผมก็พร้อมจะตั้งรับทั้งที่ก็กลัวไม่ใช่น้อย แต่มันกลับเอาลง
‘กูจะเชื่อมึงก็ได้ แต่กูจะรู้ได้ยังไงว่ามึงจะไม่ปากโป้งไปบอก’มันกอดอกหรี่ตาใส่ผม
‘ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ยุ่ง ฉันไม่อยากเดือดร้อนไปด้วย ถึงค่าจ้างที่ลุงให้จะดีก็เถอะ แต่ถ้าพี่ทำร้ายฉัน ฉันก็คงต้องบอก’ผมบอกเชิงต่อรองกับพวกมันไปด้วย ไม่รู้จะได้ผลไหม แต่มันก็ต้องลอง
‘ลุงให้ค่าจ้างมึงเชียวเหรอ’ไอ้ต่อถามอย่างนึกไม่ถึง ผมพยักหน้า ‘เท่าไหร่วะ’มันถามต่ออย่างสนใจ
‘ร้อยสองร้อย ถ้ามีข่าวมากกว่านั้น ก็จะให้ ห้าร้อย’ผมบอกมันไปเท่าที่คิดได้
‘กูให้เพิ่มอีกร้อยหนึ่ง และจะให้มากกว่านั้นอีกเรื่อยๆ สนใจไหม’มันยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจให้ผม
‘ผมไม่เอาหรอก เกิดพี่หลอกผมล่ะ ไม่เอา’ผมปฏิเสธไว้ก่อน ไม่ได้ ดูพวกมันไม่น่าไว้ใจ อีกอย่างมันจะเอาเงินที่ไหนมาจ้างผมทั้งที่มันก็ได้ค่าจ้างจากลุงเหมือนกัน ถึงจะได้มากกว่าผมก็ตาม
‘ไอ้ควาย กูจะหลอกมึงทำไมล่ะ หรือ มึงกลัวว่ากูไม่มีจ่าย ห๊ะ’มันตบหัวผมอย่างแรง ผมเม้มปากแน่น ทนเอาไว้
‘ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละ’ผมเลยบอกมันไปตามตรง มันล้วงไปในกระเป๋า ผมก็มองทางหนีไว้ก่อน เกิดมันฆ่าผม แต่ไม่ใช่มันควักแบงค์สีม่วงออกมายื่นให้
‘เอาไป นี่ค่าจ้างวันนี้ ถ้ามึงปิดปากให้สนิท กูจะให้มากกว่านี้อีก จำเอาไว้’มันยัดใส่มือ ก่อนจะผลักผมจนเซ ผมมองเงินในมือที่ได้มาอย่างตื่นเต้น แต่ต้องข่มใจไม่ให้มันรู้
‘ไปได้แล้ว จำไว้นะมึงถ้ารั่วเมื่อไหร่ กูจะฆ่ามึงกับไอ้เตซะ’ไอ้ต่อเอ่ยปากไล่พร้อมขู่ ซึ่งทำให้ผมมองหน้ามันทันที
‘หึหึ กูพูดจริง แต่ก่อนจะฆ่า กูอาจจะเล่นกับมันก่อน ก้นมันงอน ผิวก็ขาว’มันเอามือลูบคางเหมือนที่ไอ้ลุงชอบทำ หน้าตาขยะแขยงสิ้นดี ผมกำมือคิดไว้ในใจ กูจะฆ่ามึงเหมือนกันถ้าทำกับมัน
‘พวกกูก็จะเล่นด้วย คงสนุกพิลึก ฮ่าๆๆๆ’เพื่อนมันก็ผสมโรงกันอย่างชอบใจ ผมกัดปาก ก่อนจะพยักหน้าและเอาของไปส่งอย่างทุกครั้ง และก็ได้ค่าจ้างดีขึ้น จากหลายฝ่าย ทั้งไอ้ลุง ไอ้ต่อ และคนที่ผมไปส่ง ผมเก็บส่วนต่างไม่ให้ลุงเห็น เก็บไว้ที่ตัวเองส่วนหนึ่ง ให้ไอ้เตส่วนหนึ่ง เตไม่ค่อยถามแล้วและสิ่งที่ผมคิดก็เป็นจริง ไอ้ต่อมันหักหลังผม ด้วยการไปบอกไอ้ลุง
‘มึงริอาจโกงกู’ไอ้ลุงพูดขึ้นเสียงเข้มพอกับหน้า มองมาทางผมที่ยืนสงบนิ่ง พวกไอ้ต่อแสยะยิ้มอย่างชอบใจ
‘มึงรู้ใช่ไหม ผลของการโกงกูเป็นยัง’ไอ้ลุงพูดพร้อมกับลุกมายืนข้างผม เอามือบีบไหล่ ผมไม่พูดอะไรเหมือนเดิมไอ้ลุงเดินไปหยุดที่หน้าต่าง หยิบบุหรี่ออกมาสูบ
‘อย่าเสียเวลาพูดกับมันเลย ให้ฉันอัดมันเลยดีกว่า’ไอ้ต่อพูดเสริม ทำมือแบบอยากจะอัดผมไปด้วย
‘ใช่ มันเสียเวลา แต่มึงไม่ต้องลงมือเองหรอก’ไอ้ลุงพูดพร้อมแสยะยิ้ม หันไปหาสมุนซ้ายขวาที่ยืนประกบ พร้อมพยักหน้า
‘จัดการมัน’ทันทีที่จบประโยค ผมหลับตาลงทันที
ผลั่วะ
อึก
ตุบ
‘อ๊าคคคคคคคคคคค’
‘โอ้ยยยยยยย’
‘ยะ อย่า พอแล้ว’
‘จะ จะ ไม่ทำแล้ว อุ๊บ’
‘ไม่ทำเหรอ เลี้ยงไม่เชื่อง อัดมันต่อ เอาให้จำ’สิ้นเสียงสั่ง ไอ้คนทำก็ลงมืออย่างไม่ออมแรง เสียงร้องออกจากปากครวญครางไม่ได้หยุด แม้กระทั่งกลิ่นคาวเลือดก็ยังรับรู้ได้ สักพักก็ค่อยๆเงียบเสียงลง มีแต่เสียงโอดโอยลอดออกมา ผมลืมตาช้าๆ เมื่อทุกอย่างจบลง
‘ทำดีมาก ไอ้เข้ม’ไอ้ลุงตบไหล่พูดชมผม ที่สายตายังจับจ้องพวกไอ้ต่อที่นอนสลบคาตีน เลือดกลบปาก ตัวมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด พวกมันมองหน้าผมอย่างงงๆว่าทำไม กลายเป็นพวกมันที่เจ็บตัวแทน
‘พวกมึงไม่ต้องทำหน้าเป็นหมาสงสัย หึ คนอย่างไอ้เข้มมันไม่กล้าทรยศกูหรอก มันกลัวจะตายกับการไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่เหมือนพวกมึง ปีกกล้าขาแข็งกล้าทรยศกูได้’ไอ้ลุงพูดใส่เสียงเคียดแค้นเจ็บใจที่ถูกลูกน้องคนสนิททำกันได้
‘อยู่กับกูมานาน ไม่รู้นิสัย หนอย แอบเอาของกูไปเสพไม่พอ ยักยอกไปขายอีก แถมยังเอาเงินมาจ้างมัน แล้วก็โยนความผิดให้ ดีนะ ไอ้เข้ม มันยังคิดได้ว่าไม่ควรทรยศคนอย่างกู ไม่งั้นสภาพมันคงไม่ต่างจากพวกมึง’ไอ้ลุงไขความกระจ่างให้พวกมันฟัง พวกมันมองหน้าผมอย่างเจ็บใจ ที่ถูกดัดหลัง
‘ละ ลุงเชื่อมันเหรอ’มันยังมีแรงถามต่อ อย่างไม่ยอมแพ้จะลากผมโดนไปด้วยให้ได้
‘เชื่อสิวะ เงินที่มึงให้ มันเอามาให้กูทุกบาททุกสตางค์ นี่ไง’ไอ้ลุงเปิดกล่องเทเงินให้พวกมันดู ทำเอามองหน้ากันพูดไม่ออก
‘จำเอาไว้ ครั้งนี้กูแค่สั่งสอน ถ้าพวกมึงไม่จำและทำอีก หรือคิดหนี ปากโป้งไปบอกตำรวจ มึงก็เตรียมตัวตายได้เลย’ไอ้ลุงพูดพร้อมจิกหัวไอ้ต่อขึ้นมาฟัง มันรีบพยักหน้า
‘ฉะ ฉันไม่ทำแล้ว ไม่กล้าแล้ว’มันพูดเร็วๆร้องขอ ก่อนจะหน้าทิ่มพื้นตามเดิมเมื่อถูกปล่อยเชิงกระแทกอย่างแรง
‘ต่อไปกูจะให้ไอ้สม คุมพวกมึง’ไอ้ลุงพูดพร้อมชี้ไปทางคนชื่อ ไอ้สม ที่กระทืบพวกมัน ‘ ถ้าตุกติกอีก มึงจัดการพวกมันได้เลย’
‘ได้เลย ลูกพี่’ไอ้สมรับคำ หัวเราะในลำคอ ผมลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่พวกมันทำผมก่อน ผมรู้ว่าไอ้ต่อมันไม่มีทางให้เงินผมตลอดหรอก ผมก็เลยต้องชิงกำจัดมันเสียก่อน พวกมันถูกลากตัวออกไป ผมก็จะเดินออกไปบ้าง
‘เดี๋ยวก่อน ไอ้เข้ม’เสียงเข้มเรียกผมเอาไว้ ทำให้หยุดก้าวเดิน ผมกลืนน้ำลาย ก่อนจะหันไป
‘เอาของมึงคืนไป’มันเสือกกล่องเงินบนโต๊ะให้ผม
‘มันเป็นเงินของลุงไม่ใช่เหรอ’ผมพูดหน้าซื่อๆเหมือนที่มันบอก
‘เอาไปเถอะ กูให้ ค่าจ้างที่มึงซื่อสัตย์ต่อกู เอาไป’มันพยักหน้าให้หยิบไป ผมเดินไปใกล้กลั้นใจยกมือไหว้มัน
‘ขอบคุณมาก ลุง’ผมพูดเสร็จก็หยิบ แล้วเดินออกไป พอพ้นจากตรงนั้น ผมยกยิ้มกับสิ่งที่ลงทุนไป ไม่คิดว่ามันจะได้ผลตอบแทนที่ดีขนาดนี้ คิดว่าจะไม่ได้คืนซะแล้ว หึหึ
.
.
.
.
ผมทำอย่างนี้จนกระทั่งผมกล้าแกร่งขึ้นในทุกเรื่องที่ผิด ยิ่งเรื่องการพนัน ผมโกงโดยไม่มีใครจับได้สักคน สร้างรายได้ให้ไอ้ลุงเป็นอย่างดี มันพอใจให้ส่วนแบ่งผมมากขึ้น เตก็ได้เรียนหนังสือจากเงินส่วนหนึ่งที่ผมให้บวกกับทุนที่ได้รับจากโรงเรียน มันหัวดี ผมดีใจกับมันด้วย ความสัมพันธ์ของผมกับมันเริ่มเปลี่ยนไปจากเพื่อนกลายเป็นคนรัก ครั้งแรกที่มีอะไรกันมันตื่นเต้น ดีใจ ไปหมด ผมคิดว่าจะดูแลมันให้ดีที่สุด จนกระทั่งเกิดจุดเปลี่ยนในชีวิต เมื่ออายุได้สิบแปด มีแขกมาเที่ยวและพอใจไอ้เต อยากจะได้มันไปนอนด้วย ให้ค่าจ้างอย่างงาม แต่เตมันขัดขืน ผมรู้เข้าโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ลงมือทำร้ายไอ้แขกอัปรีย์นั่นจนเลือดตกยางออก ไอ้ลุงโมโหมากที่ทำแขกตัวเงินตัวทองของมันบาดเจ็บ ให้คนซ้อมผม แต่มีการมาพูดทีหลังว่า ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่แขกคนนี้มันมีอำนาจมาก ขัดไม่ได้ และให้ผมเกลี้ยกล่อมให้ไอ้เตยินยอม ผมทำเป็นพยักหน้าเห็นด้วย จนสบโอกาสจึงพากันหนีออกจากที่นั่น ไปอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ขอแค่ให้รอดเป็นพอ เหมือนฟ้าจะยังเข้าข้างเราอยู่บ้างที่หนีพ้น เตได้เข้าเรียนมหาลัยอย่างที่ตั้งใจ ส่วนผมก็ทำงานผิดๆต่อไปเช่นกัน จนกระทั่งมีจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง เป็นจุดเปลี่ยนที่ผมอยากจะย้อนกลับไปแก้ไขซะเหลือเกินแต่เป็นไปไม่ได้ มันถลำลึก จนหาทางออกไม่เจอ เมื่อผมได้มาเจอคนมีอิทธิพลที่ให้ผมแทบจะทุกอย่าง ขอแค่งานสำเร็จ ไม่หักหลังมันเป็นพอ ความเหลิง อำนาจเงิน อำนาจที่เหนือคนอื่น ที่ผมไม่เคยได้รับมาก่อน ทำให้คนที่ผมรักและคิดว่าจะอยู่กับมันไปตลอด ต้องมาจากไปอย่างทารุณโหดร้าย
และมันก็เป็นฝันร้ายของผมมาจนถึง ทุกวันนี้
‘เข้ม’
‘เข้ม’
เสียงนุ่มนวลแหบแห้ง เรียกชื่อผมซ้ำไปซ้ำมา
‘ใคร ใครเรียก กู’
‘เตเอง ลืมแล้วเหรอ’
‘เต เต มึงมาทำไม ยังไม่ไหนอีกเหรอ’
ผมถามท่ามกลางความมืดมิด มีแต่หมอกและควันเต็มไปหมด ก่อนจะได้ยินเสียงร้องไห้ โหยหวน
‘ฮึกฮึก ฮือออออออออออ เข้ม เข้ม ลืมเตแล้ว ลืมแล้ว ฮือออออออออออออออออออออออออออ’
‘ไม่ กูไม่ได้ลืม กูยังคิดถึงมึงเสมอ แต่กูคิดว่ามึงคงไปดีแล้ว ไม่อยากให้มึงต้องมาทรมานกับกู’
ผมบอกมันด้วยเสียงที่สั่น มือก็ควานหามันไปด้วย แต่หาไม่เจอ ก่อนจะได้ยินเสียงที่เปลี่ยนไป
‘ไม่จริง มึงลืมกู มึงทำให้กูต้องตาย มึงต้องตาย มึงต้องไปกับกู ไอ้เข้ม’
‘กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ’ผมส่ายหน้าไปมา กับความผิดของตัวเอง ที่เป็นสาเหตุให้มันตายจากไป
‘ไม่ กูไม่ยอม มึงต้องตาย ตาย ตาย เดี๋ยวนี้ ได้ยินไหม’เสียงกราดเกี้ยวพร้อมร่างที่มีแต่เลือดปรากฏตัวให้เห็น ผมส่ายหน้าวิ่งเข้าไปกอดอย่างไม่รังเกียจ
‘เต เต กูรักมึงนะ กูรักมึง แต่กูไปไม่ได้ ถึงเวลากูจะไปเอง มึงไปเกิดเถอะนะ ไปเกิดที่ดีๆ ไปเกิดในที่ที่ไม่มีคนชั่วอย่างกูซะ’
ในห้วงความมืดมิด ผมคิดว่าตัวเองร้องไห้ กอดไอ้เตแน่น ได้ยินเสียงมันกรีดร้องอย่างไม่ยอม
“ไม่ ไม่ กูขอโทษ ขอโทษ”
“ไอ้เข้ม”
“ขอโทษ”
“ขอโทษ”
เพี้ยะ
“ไอ้โข่ง ตื่นโว้ย”
เสียงพลังงานบางอย่างกระทบแก้ม ทำเอาผมลืมตาขึ้นทันที หายใจหอบอย่างแรง เหมือนไปวิ่งออกกำลังกายที่ไหนมา มองรอบตัวที่ยังมืด มีกรงรายล้อมเหมือนเดิม ผมเอามือลูบหน้าที่มีแต่เหงื่อเต็มไปหมด มองอีกทีก็เห็นคนตัวขาวนั่งขมวดคิ้วหน้าบึ้งอยู่ใกล้ๆ
“กู กูฝัน”ผมบอกมัน จับมือมันด้วย มองไปมาอย่างหวาดระแวง
“กูรู้แล้วว่ามึงฝัน ฉิบหาย แหกปากจนผู้คุมนึกว่ามึงเป็นอะไร ไอ้เฮียต้องเดินไปเคลียร์”ไอ้คนตัวขาว บอกผม พยักหน้าให้ดูไอ้เฮียที่เดินกลับมา สีหน้าเรียบเฉยเหมือนเคยมันไม่ได้หยุดมองหรือพูดอะไร เดินไปนอนตามเดิม
“ขอโทษว่ะ กูไม่ได้ตั้งใจ”ผมบอกทั้งไอ้รัน ไอ้เฮีย ก่อนจะสงบสติอารมณ์ แต่ก่อนผมโวยวายยิ่งกว่านี้อีก แต่ตั้งแต่ย้ายมาห้องขังนี้ และมีไอ้รันนอนอยู่ใกล้ๆ แทบจะไม่ฝันเลย ถึงจะฝันบ้างแต่ก็ไม่มากกว่าที่เคยฝันมาไอ้คนอื่นๆ ตื่นมามองและก็หลับต่อ เมื่อไม่มีอะไรแล้ว ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ส่ายหน้าก่อนจะเอนตัวนอนบ้าง ลูกน้องผมที่เป็นเหมือนญาติ ก็เดินมาถามผ่านลูกกรงอีกฟาก ผมก็ส่ายหน้าไม่มีอะไร พวกมันก็ไปนอนต่อ แต่ก่อนก็ได้พวกมันนี่แหละคอยเรียกสติ ผมพยายามจะไม่หลับด้วยซ้ำ ถ้าไม่เหนื่อยจริงๆ เพราะกลัวจะฝันเห็นไอ้เตในสภาพแบบนี้
“กูรู้ นอนซะ”ไอ้รันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเอนตัวนอน ค่อยๆดึงมือออก แต่ผมกลับคว้าเอาไว้
“ไอ้เหี้ย จับมือกูทำไม”มันพูดเสียงเน้นแต่กระซิบๆ
“กูกลัว”ผมบอกเบาๆ ทำหน้ากลัวปนอ้อนวอนสุดชีวิต ชนิดที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่ไม่ได้แกล้งนะ ผมกลัวจริงๆ แต่พอได้ยินเสียงและจับมือไอ้รันไว้ มันอบอุ่นอย่างประหลาด
“กลัวเหี้ยอะไร คนเต็มห้อง”มันก็ยังมีแก่ใจบอกเรื่องที่ผมรู้อยู่แล้ว
“กูรู้ แต่พวกมันจะเข้าไปช่วยกูได้ไหมล่ะ ในฝันน่ะ”ผมเถียงมันออกไป
“แล้วมึงจับมือกู คิดว่าช่วยมึงได้ไหมล่ะ ไอ้สัด มันก็เหมือนกันนั่นแหละ”มันก็ด่าผมกลับมา แต่นอนเฉยๆไม่ได้ดึงออก
“ได้ ช่วยได้เยอะเลย มันอุ่น”ผมรีบบอกมันทันที
“กูไม่ได้ขี้น่ะสิ ก็เลยอุ่น อุ่นแม่งทั้งตัวเลยเนี่ย”มันพูดใส่ผมอีก ถอนหายใจสีหน้าเบื่อหน่าย
“งั้น กูควรกอดมึงใช่ไหม จะได้รู้สึกอบอุ่นมากกว่าจับมือ”ผมเขยิบเข้าไปใกล้ ก่อนจะตัวงอเมื่อเจออุ้งตีนกระทุ้งใส่ท้อง
“สัด นอนตรงนั้นแหละ มึงหุบปากและนอนไป นอน”ด่าพร้อมถลึงตาใส่ ผมรีบหลับตาทันที แต่ยังจับมือมันแน่น ก่อนจะเคลิ้มหลับไปไม่ฝันอีก มือไอ้รันขลังยิ่งกว่าพระอีกโว้ย ไม่มีผีสักตัวมาให้เห็นอีก ก่อนผมจะพึมพำในใจ เต กูรักมึงนะ กูขอโทษ แต่ตอนนี้มึงกับกูอยู่คนล่ะโลกแล้ว มึงไปดีเถอะ ถ้าได้ออกไป กูจะทำบุญไปให้นะ
.
.
.
.
-
“ไง ไอ้เหี้ยเข้ม ละเมออะไรของมึงวะ”ไอ้เหี้ยปานถามผมแต่เช้า ในโรงอาหาร
“ร้องซะอย่างกับ โดนใครแทงก้น ครึครึ”ไอ้โจ๊กพูดบ้าง แต่กวนตีน
“กูจะแทงก้นมึงนั่นแหละ ระวังไว้เหอะ”ผมพูดใส่มัน ก่อนจะชะเง้อมองไอ้รันที่ยังรอข้าวอยู่ บอกให้ของผมมาก่อน มันก็ไม่เอา บอกว่าไม่อยากเอาเปรียบ เรื่องแค่นี้มันดูแลตัวเองได้ ก็เลยต้องยอม ไม่งั้นมันจะไม่ให้อยู่ใกล้
“แหม แหม แทงก้นกู แต่มองก้นไอ้รัน จวย”ไอ้โจ๊กพูดเสียงเล็กเสียงน้อย ก่อนจะเสียงใหญ่ในตอนท้าย
“มึงอย่าพูดให้มันได้ยินเชียวนะ เดี๋ยวมันนึกว่าจริง พาลเกลียดไม่ให้กูอยู่ด้วย”ผมรีบบอกไอ้โจ๊กทันที กลัวมันไปพูดแซวไอ้รัน เดี๋ยวเป็นเรื่อง มันยิ่งให้โอกาสผมอยู่ ถึงผมจะคิดแต่ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป รอให้มันเต็มใจดีกว่า ถ้าไม่ผมก็ไม่บังคับ เหมือนที่พูดออกไปแล้วว่าจะไม่ทำให้มันรู้สึกไม่ดีกับผม
“ยังไม่ทันไร กลัวนะมึง เออ ๆ กูไม่พูดหรอก มึงห้ามตัวเองให้ดีแล้วกัน”ไอ้โจ๊กยักไหล่ เบะปาก ด้วยท่าทางกวนตีนตามเคย สักพัก ไอ้รันก็เดินกลับมานั่ง
“อะไร มองหน้า นินทากูล่ะสิ”ไอ้รันพูดออกมา หลังจากเจอไอ้สองตัวมองหน้ายิ้มๆ มีแต่ผมที่มองแล้วรีบก้มไปตักข้าวใส่ปากทันที โล่งใจที่มันกลับมาแล้ว ทำอย่างกับมันไปต่างจังหวัด แค่ไปรอรับอาหาร
“เปล๊า ร้อนตัวนะมึง”ไอ้ปานทำเสียงสูง เหน็บกลับ
“นั่นดิ มีอะไรให้นินทาวะ นอกจากจู๋เล็กสั้น เหมือนตัวมึง ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้โจ๊กหัวเราะชอบใจ
“ดีกว่ามึง จู๋ใหญ่ แต่สั้นป้อม เหี่ยวด้วย”มันหันไปพูดใส่บ้าง หน้าแดงด้วย ผมแอบยิ้มกับสีหน้าอายของมัน ที่ดูน่ารักแต่เดี๋ยวนะ มันไปสังเกตเห็นตอนไหน
“มึงรู้ได้ไง ว่าของไอ้โจ๊กมีสภาพแบบนั้น”ผมถามออกไปทันที อุตส่าห์เอาตัวเองบดบังไม่ให้มันเห็นของใครนอกจากของผม ยังจะตาดีไปเห็นของคนอื่นอีก มันน่านัก หรือเป็นเพราะผมยืนหันหลังให้มันวะ งั้นต่อจากนี้ไปผมจะหันหน้าเข้าหามันจะได้จำได้แต่ของผม
“ไอ้ควายยยยย กูพูดไปงั้นแหละ จะดูให้เสียสายตาและสุขภาพจิตกูทำไม แค่เห็นก้นดำๆของมึงกูก็จะอ้วกแล้ว”หันมาด่าใส่ผมพร้อมบรรยายรูปพรรณสัณฐานก้นของผมให้ฟังด้วย ผมควรจะปลื้มใจดีไหมที่อย่างน้อยมันก็จำก้นผมได้
“ฮ่าๆๆๆๆ ถ้ามึงเบื่อทิวทัศน์ด้านหลัง มึงก็ให้มันหันหน้าสิวะ ฮ่าๆๆๆๆ”ไอ้ปานหัวเราะปิดหัวปิดท้ายประโยคที่พูดจบ ทำเอาไอ้โจ๊กขำไปด้วย
“เออว่ะ ถ้าจะดี เผื่อมึงเปลี่ยนจากอ้วก เป็น อะโอ้ยยยยย ไอ้รัน ไอ้สัด กูพูดเล่น”ไอ้โจ๊กเข้าคู่อย่างทุกครั้ง ก่อนจะร้องแต่ต้องเก็บเสียงฉับพลันเมื่อผู้คุมหันมามอง เกิดเดินมาถามสาเหตุจะอับอายทั่วโรงอาหาร
“กูจะให้มึงนั่นแหละ อะเอ้อ แทน ไอ้สัด พูดมากนัก”ไอ้รันบิดหูมันส่งท้ายอีกที ผมรู้ว่าคำที่หายไปคืออะไร แต่ ไม่นะ ผมไม่ยอมให้ไอ้โจ๊กมันทำอย่างนั้นกับเข้มจูเนียร์ไซด์บิ๊กของผมเป็นเด็ดขาด ถึงจะยาวใหญ่เข้มไปนิด มันก็เลือก
“ไอ้เข้ม มันคงยอมหรอก มึงดูหน้ามันสิ เหมือนขยะแขยงปากมึงยังไงก็ไม่รู้”ไอ้ปานผู้หยั่งรู้และสอดเสือกไปทุกเรื่อง มันอ่านสีหน้าผมออก
“ถุย กูไม่กล้าเอาปากไปสัมผัสหรอก แหวะ”ไอ้โจ๊กก็ทำหน้าแหยงมั่ง ทำอย่างกับกูจะยอม
“กูจะอ้วก พวกมึงหยุดเอาเรื่องสัปดนมาคุยในเวลากินข้าวได้ไหมวะ รีบๆแดกเข้า แม่ง กูปวดท้องขี้อีกแล้ว”ไอ้รันทำท่าพร้อมคำสั่งให้หยุดคุย แต่มันกับบอกอาการของมวลมหาประชากรในท้องที่จะออกมาดูโลก ทำเอาไอ้สองตัวแหวะใส่บ้างก่อนจะรีบกินกันต่อ เพื่อจะได้ไปทำงาน
.
.
.
.
“โอยยยย ร้อนฉิบหาย กว่าจะได้พัก”ไอ้รันบ่นอุบ เอามือกระพรือเสื้อไปมา มันไม่กล้าถอดเสื้อออก ผมเลยต้องเสียสละทุกครั้งถอดและพัดให้มัน แต่แบบห่างๆ เดี๋ยวมันจะเป็นลม มันหันมามองก่อนจะหันกลับสีหน้ามันดีขึ้นผมก็ลุกไปตักน้ำส่งให้
“กินน้ำก่อน จะได้หายร้อน”ผมบอกพร้อมส่งให้มัน และพัดต่อ เดี๋ยวนี้เริ่มชินแล้วกับการที่มีคนมอง เป็นเรื่องปกติ ไอ้รันมันก็ไม่ได้สนใจหรือเอ็ดใส่อย่างตอนแรก ก็ดีเหมือนกันจะได้ใกล้กันอย่างไม่มีปัญหามาทำให้แตกแยก ทุกวันนี้ผมเริ่มเขียนหนังสือและอ่านได้หลายคำแล้ว รวมถึงประโยคที่ยากด้วย ผมแอบหัดเขียนจดหมายไว้ด้วย แต่เพิ่งได้แค่สองบรรทัด เรียบเรียงได้แล้ว แต่ยังสะกดไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ แม่ง ยากกว่าพูดอีกโว้ย แต่ผมต้องอดทน ไม่อย่างนั้นผมจะไม่มีโอกาสได้ติดต่อมันอีกหลังจากที่มันได้ออกไปก่อน ผมติดคุกสิบปี หลังจากที่ลดหย่อนไปบ้างแล้ว นายจะช่วยให้ผมออกไวก็ได้ แต่ผมอยากอยู่รับความผิดที่ตัวเองก่อเอาไว้ ถึงจะไม่มากแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำ แป๊บๆ นี่ก็จะครบปีแล้ว นับแต่กลับมาอีกครั้ง
“ไอ้เข้ม มึงว่า ไอ้เฮียมันไปไหนทุกวันวะ”อยู่ๆมันก็ถามผมเรื่องไอ้เฮียผมส่ายหน้า
“ไม่รู้สิ มันไม่เคยบอก และมันไม่ได้บอกมึงบ้างเหรอ”ผมตอบและถามกลับมันบ้าง
“กูรู้ กูจะถามมึงหรือไง ห่าราก ไอ้สองตัวนั่นไม่ต้องถามเลย เงียบกริบ ไม่รู้ว่ามันรู้แล้วไม่บอกหรือไม่รู้จริงๆ”กูว่าแล้วมันต้องย้อนแบบนี้ ก่อนจะพาลไปถึงไอ้สองตัวนั่นด้วย ตอนนี้พวกมันนอนราบไปกับพื้นหญ้าแล้ว พักสิบนาทีก็มีค่าสำหรับพวกผม
“มันคงไม่รู้มากกว่า แล้วใครจะกล้าถามล่ะ กูรู้แค่ว่ามันไปทำงานให้ ผอ. เท่านั้น”ผมตอบเท่าที่รู้ มันก็พยักหน้า
“อืม กูก็ว่างั้นปกติมันก็ไม่ค่อยจะพูดจะบอกอะไรด้วย”ไอ้รันถอนหายใจก่อนจะเอนตัวพิงต้นไม้
“อีกไม่กี่วัน กูจะได้เจอแม่กับน้องแล้ว ดีใจจังว่ะ”สักพักมันพูดเสียงใส หน้าตาสดชื่น
“กูดีใจด้วยนะ”ผมบอกมันอย่างยินดี ก่อนจะเงียบ พัดให้มันต่อ
“เอ้อ กูขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ”มันหันมามองด้วยสีหน้าเหมือนสำนึกผิด
“ขอโทษทำไมวะ กูดีใจกับมึงจริงๆ ที่จะได้เจอแม่กับน้อง บ้าเปล่า ว่าแต่อย่าลืมแบ่งกูกินด้วยนะ”ผมพูดกลั้วหัวเราะ รู้ว่าไอ้รันมันขอโทษผมทำไม ถ้าเป็นแต่ก่อนมันคงไม่สนใจอยู่แล้วสีหน้ามันดีขึ้น
“ได้สิวะ แค่นี้เอง แต่ยังไงกูขอโทษอยู่ดี มึงไม่โกรธกูแน่นะ”แต่มันยังคาใจนิดหน่อย
“แน่สิ กูไม่เคยโกรธมึงหรอก มีแต่กูมากกว่าที่ชอบทำให้มึงโกรธ ถ้ากูทำอะไรไม่ดีบอกกูนะ ขอแค่อย่าเกลียดอย่าไล่กูก็พอ”ผมพยักหน้าบอกมันจากใจจริง ก่อนจะขอร้องมันเสียงเบา
“เออ กูรู้แล้ว ทำหน้าเป็นควายหงอย ไม่ได้น่าสงสารเล๊ย ครึครึ”มันหัวเราะตอนท้าย เปรียบผมเป็นควาย และมึงเป็นคนขี่กูก็ยอม ได้แต่พูดในใจล่ะว้า ไอ้เข้ม ดีแล้วล่ะรักษาสถานภาพอย่างนี้ไปนานๆ ผมไม่กล้าหวังให้มันมารักมาชอบผมหรอก ผมกลัวผิดหวัง ผมรู้ตัวเองดีว่า ไม่มีอะไรให้มันชอบได้ ไม่มีหลักประกันว่าจะดูแลมันกับครอบครัวได้ ออกไปยังไม่รู้เลยว่าจะมีงานทำไหม นายก็บอกให้ไปหา แต่ผมอยากพึ่งตัวเองมากกว่า อยากทำอยากมีอะไรเป็นของตัวเอง
“คิดอะไรวะ หน้าเครียดเชียว คิดเรื่องฝันร้ายเหรอ”เสียงมันฉุดผมออกจากความคิดที่จมปลักยังไม่มีทางขึ้น
“ไม่มีอะไร”ผมส่ายหน้า มันจับเสื้อผมที่โบกให้หยุด
“มีอะไรก็บอกกูได้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”มันถามผมเสียงเรียบแต่ฟังนุ่มหู อบอุ่นที่ใจเหลือเกิน นานแล้วที่ไม่มีใครห่วงผม นานแล้วที่ไม่มีใครสนใจไถ่ถามผมก็เลยตัดสินใจเล่าให้มันฟัง เริ่มจากฝันก่อน
“กูฝันเห็น ไอ้เต มันร้องไห้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเคียดแค้นที่กูทำให้มันตาย กู”ผมก้มหน้าลงกับเข่า ซ่อนความอ่อนแอที่คงจะปกปิดไม่มิด ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากให้มันปลอบใจ แค่คำปลอบใจจากมันเท่านั้น
“มึงแดกมาก ก็ฝันมากน่ะสิ หืม”มันพูดยิ้มๆ นี่แหละคำปลอบใจของมันแต่ทำผมยิ้มออกได้
“เพื่อนมึงเขาไปสบายแล้ว แต่มึงคงไม่ลืมเขา นึกถึงเขาตลอด ก็เลยเอาแต่โทษตัวเอง แล้วเก็บมาฝัน”มันพูดต่อเสียงเรียบ แต่สีหน้าอ่อนโยน เอามือวางตรงแขนผม
“ก่อนนอนมึงสวดมนต์ แผ่เมตตาให้เขาซะ บอกกล่าวเขาบ้าง เขาจะได้สบายใจ เขาคงห่วงมึงมากกว่า”มันพูดต่อ พยักหน้าให้ผมด้วยรอยยิ้ม
“อืม กูจะพยายาม มึงช่วยกูด้วยนะ”ผมรับคำและขอร้องมันเหมือนทุกครั้ง
“ทุกวันนี้กูไม่ได้ช่วยหรือไง สวดกรอกหูมึงทุกวัน ไม่จำวะ”มันผลักผมก่อนจะปัดกางเกงและลุกขึ้น ผมก็ลุกตาม
“ก็มันยาวนี่หว่า กูยังมีตัวอักษรอื่นต้องจำอีกเยอะนะโว้ย”ผมบ่นตัวเองนิดหน่อย
“ก็แบ่งการจำสิ ก่อนนอนมึงก็จำบทสวดบทแผ่ ตื่นนอนก็จำบทเรียน ไม่เห็นจะยากเลยไอ้โข่ง”มันผลักหัวผม ก่อนจะเดินนำหน้าไปหยิบไม้กวาดเตรียมไปทำความสะอาดต่อ
“เออๆ กูจะจำให้ได้ก็แล้วกัน”ผมบอกตามหลังก่อนจะเดินตามมันไปติดๆ อย่างใกล้ชิด
.
.
.
.
“อืม”
“เฮ้อ”
“ฮึ่ม”
“ไอ้โข่ง มึงจะครางเห่าหอนอะไรนักหนาวะ ห๊ะ ฉิบหาย พลิกตัวไปมาจนพื้นห้องขังสะอาดแล้วมึง ไม่กลิ้งให้ทั่วเลยล่ะจะได้ไม่ต้องถู คนจะหลับจะนอน ทำเสียงอยู่ได้”เสียงไอ้รันแว็ดใส่ ที่ได้ยินเสียงผมพร้อมพลิกตัวไปมา พูดประชดแกมเหน็บตลอด ตาจ้องเขม็ง ผมสวนมนต์ก็แล้ว แผ่เมตตาก็แล้ว แต่พอจะหลับตาทำไมคิดเรื่องเตขึ้นมาอีกก็ไม่รู้ มันหายไปพักแล้วนะ หรือว่า มันจะ
“เป็นอะไรอีกล่ะ”ไอ้รันถามอีก เมื่อเห็นผมไม่ตอบ ผมส่ายหน้า
“ไม่เป็นไร คงร้อนมั้ง กูจะหลับตาแล้วล่ะ”ผมตอบเลี่ยงๆก่อนจะหลับตา แต่ก็ต้องลืมขึ้นมาอีก เห็นอีกแล้ว ทำไงดี ขอร้องก็แล้ว มันก็ยังไม่ไป เอาไงดี ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเจอเต แต่อยากให้มันมาหาผมสภาพดีๆ และคุยกันให้รู้เรื่อง เพ้อเจ้อแล้วผมเอาอะไรกับคนตายวะ เต มึงไปดีเถอะ ถ้าห่วงกูไม่ต้องหรอก กูสบายดี อีกไม่นานก็คงได้ตามมึงไป หรือมึงอยากเจอกูก็ขอให้เป็นชาติหน้าแล้วกัน ส่วนชาตินี้เราคงมีบุญวาสนากันแค่นี้ ผมหลับตาลงอีก ก็ยังเห็นสีหน้าเกรี้ยวกราดของมัน ผมหายใจติดขัด หันหลังมองอย่างอื่นแทน ไม่หลับ กูไม่หลับดีกว่า
จึ๊ก
จึ๊ก
ผมหันกลับเมื่อถูกสะกิด ครั้งที่เกือบจะสาม เข้าใจความหมายใช่ไหมครับ คือ ยังไม่ได้สะกิดครั้งที่สาม ผมหันไปก่อนไง ก็เจอตีนขาวๆงอหงิก พอกับหน้าคนสะกิด อุ๊บ ผมไม่ได้หมายความว่าหน้ามันงอเหมือนส้นตีนนะ ออกจะน่าฮักน่ากอด ผมหมายถึงหน้ามันงอหงิกหงุดหงิดอะไรประมาณนี้แหละ แต่ที่แปลกใจกว่า คือมันยื่นมือออกมา ผมมองมือสลับหน้า ก่อนมันจะฮึดฮัด หดมือแต่ผมเพิ่งสำนึกได้ว่าคืออะไร รีบคว้าเอาไว้ทันที
“มองอยู่นั่นแหละ จะหลับได้ยัง”เสียงคนใจดีแต่ขี้หงุดหงิดกลบเกลื่อนพูดออกมา
“ขอบใจนะ”ผมบอกก่อนจะกระชับและหลับตาลง
อืม
อืม
อัศจรรย์ใจมาก
ไม่ปรากฏภาพสามดีใดๆทั้งสิ้น
“อะไรนะ”ผมได้ยินเหมือนเสียงพึมพำ
“มึงขอหรือยัง”เสียงคนที่ให้จับมือถาม
“ขออะไรเหรอ”ผมยังตีหน้าซื่ออย่างไม่รู้จริงๆ
“ขอแฟนมึงไง จับมือกูน่ะ”
ผมยังอึ้งกับประโยคที่เอ่ยออกมาอยู่ไม่ทันได้คิด ไอ้คนใจดีก็พูดต่อ ทำเอาผมต้องคิดตาม ว่าจริงเหรอ
“คงจะเข้าใจผิด เขาอาจจะหวงมึงก็ได้ ทำอะไรไม่บอกไม่กล่าวเขา ก็เลยมาหา”เสียงอุบอิบก่อนจะเงียบกริบ แม้แต่ตาก็ไม่กระพริบเพราะมันหลับตาพูด แต่ยังพอเห็นสีหน้าคนพูด ทำเอาผมยิ้มกับความคิดของมัน เอาวะไม่ลองไม่รู้ ผมทำตามก่อนจะหลับตาลง ก็พบว่าจริงด้วยแหะ ไม่มีเลย ช่วงกำลังจะเคลิ้มกับสัมผัสที่มือกระชับ
“บอกหรือยัง”เสียงถามยานคาง
“อืม”ผมก็ยานคางรับ
“กูไม่ได้ยินล่ะ”ยังจะยานคางถามต่อ
“พูดในใจ นอนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย”ผมบอกอย่างหวังดี
“จวย”เสียงตอบกลับ ก่อนจะเงียบไป ผมยกยิ้ม ใครจะกล้าพูดออกไปวะ
.
.
.
‘เต กูไม่เคยลืมมึงนะ กูรักมึงเสมอ แต่ตอนนี้กูกับมึงอยู่คนล่ะภพแล้ว คงเป็นไปไม่ได้ เหลือแค่ความทรงจำดีๆระหว่างเราเถอะนะ ไม่ต้องเป็นห่วง เอาไว้ถ้ามีบุญวาสนาต่อกัน ขอให้เจอกันใหม่นะ ตอนนี้’
ผมเงียบไปอึดใจ กับคำพูดในใจ ก่อนจะรวบรวมกำลังใจพูดในใจต่อ
‘กูขอดูแลคนสำคัญในโลกความเป็นจริงก่อนนะ’
ผมขอใช้คำว่า คนสำคัญ แทน คนใหม่ ดีกว่า อยากเติมคำว่า แฟน ด้วยแต่คงไม่ได้ เพราะไอ้คนที่ให้จับมือมันยังไม่ได้อนุญาตเลยว่าจะให้ไหม แต่ไม่ว่าจะยังไงแค่นี้ผมก็ดีใจแล้วกับสิ่งที่มันให้
.
.
.
.
และแล้ววันที่ไอ้รันและหลายคนรอคอยก็มาถึง ‘วันพบญาติ’ ที่ทางเรือนจำจะกำหนดวันให้ได้พบกัน เป็นการผ่อนคลายความตึงเครียดให้กับนักโทษที่จากบ้านมา ได้เจอครอบครัวตัวเอง อาจจะทำให้คิดได้และหมั่นทำความดีเพื่อจะได้ลดหย่อนโทษในวันเกิดพ่อหลวง ผมก็คิดเอาไว้เหมือนกันว่าจะทำให้ดีไม่ใช่เพื่ออยากจะลดหย่อน แต่เพื่อว่าวันหนึ่งผมมีโอกาสได้ออกไปข้างนอก ผมจะเป็นคนดีของสังคม จะทำประโยชน์เพื่อแผ่นดินเกิดบ้าง ขอให้ผมได้มีวันนั้นด้วยเถอะ ผมมองเพื่อนร่วมห้องขังที่สีหน้าแช่มชื่น อาบน้ำแต่งตัวให้ดูดีสะอาดสะอ้านเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้คนที่ตัวเองรักหมดห่วง ไม่ต้องกังวลว่าอยู่ลำบาก ถึงแม้ในความจริงต้องลำบากเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าอยู่ดีกินดี นอนสบาย
ผมมองรอบข้าง ก่อนจะหยิบสมุดดินสอมานั่งขีดเขียน เพื่อลดความรู้สึกบางอย่างที่เกาะกุมจิตใจมานานแล้ว ผมอยากมีญาติมาเยี่ยม อยากมีคนเป็นห่วง ไม่มีใครเคยรู้ว่า ผมเคยแอบร้องไห้ทุกครั้งเมื่อถึงวันนี้ นึกถึงญาติคนเดียวที่เป็นคนรักด้วย ก็จากไปแล้ว ไม่มีใครให้ผมนึกถึงอีกแล้ว ผม ไอ้เข้ม ตัวคนเดียวเสมอ ขนาดลูกน้องผมยังมีญาติมาหาเลย พวกมันจะไม่พูดไม่ถามอะไรทั้งสิ้น เพราะมันรู้ตั้งแต่ข้างนอกแล้วว่า ผมไม่มีญาติที่ไหน พวกมันก็แปลกนะ นับถือผมอยู่นั่นแหละขนาดบางครั้งผมใช้งานมันจะตาย เจ็บตัวก็หลายหน มันก็ไม่ปริปาก เคยถามพวกมันว่าไม่เกลียดหรืออยากไปจากกูบ้างเหรอ ไม่คิดจะเอาคืนบ้างหรือไง มันก็บอกว่าเคยคิดเหมือนกัน แต่มันบอกว่าผมดีกว่าลูกพี่เหี้ยๆมันก่อนหน้าหลายคน มีน้ำใจหยิบยื่นให้ ไม่ทิ้งลูกน้อง ทำเอาผมอึ้งไปเหมือนกัน ไม่คิดว่า ผมยังมีความดีในหมู่คนเหี้ยๆด้วย
ผมเงยหน้ามองอีกครั้ง ผู้คุมเริ่มเรียกให้ไปเข้าแถวรอ ผมเบือนหน้ากลับมานั่งดูสมุดตัวเองตามเดิม ถอนหายใจ
“เดี๋ยวกูมานะ”เสียงพูดนุ่มๆพร้อมมือจับไหล่ ทำให้ผมเงยหน้าอีกครั้ง
“อืม”ผมพยักหน้า ก่อนจะก้มลง กลัวจะอ่อนไหวต่อหน้ามัน
“ไม่ต้องกลัว มึงมีกูอยู่เป็นเพื่อน จำเอาไว้”มันพูดพร้อมบีบมือผม ทำเอาอึ้งยิ่งกว่าเดิม มันยิ้มก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าแถว ทิ้งให้ผมยังตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ยังอุ่นที่มือจนต้องยกขึ้นมากุมแนบแก้ม ก่อนสายตาจะหันไปเห็น ไอ้เฮีย ที่เตรียมตัวเหมือนกัน ได้ยินมาว่า เมียมันจะมาหา ผมยังจำไอ้เด็กนั่นได้ ไอ้เด็กที่ซื่อบริสุทธิ์ ไอ้เด็กที่ยอมตายพร้อมไอ้เฮีย โดยไม่มีลังเลสักนิด มันกล้าหาญมาก ผมยังไม่ได้ขอโทษมันเลย คงต้องติดเอาไว้ก่อน อีกคนที่ผมจะลืมไม่ได้ คือ นายเฟย นายที่ฝากเงินให้ผมไว้ก้อนหนึ่งเอาไว้ใช้จ่าย ฝากเบอร์โทรให้ติดต่อได้เสมอ นายเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป ผมนั่งปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความคิดอย่างไม่รู้ว่าผ่านไปเท่าไหร่ จนกระทั่งได้ยินเสียงพูดคุยเซ็งแซดไปหมด มองแต่ละคนที่มีของติดไม้ติดมือมาด้วย ต่างแลกเปลี่ยนกัน ลูกน้องผมไม่เคยให้นะ ไม่ใช่ว่ามันไม่มีน้ำใจ แต่มันกลัวว่าผมจะหาว่าดูถูกมัน นอกจากผมจะหยิบกินเอง เหมือนมันจะเดินมาหาแต่ก็ต้องถอยไปเมื่อใครอีกคนนั่งข้างๆ
“แม่กูเอามาฝาก กินด้วยกัน อร่อยนะมึง”ไอ้คนน่ารักเปิดถุงขนมหน้าตาน่ากินให้ผมดู พร้อมพยักหน้าให้หยิบกิน ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ก็เหมือนกัน มันมานั่งรวมด้วย ยกเว้น ไอ้เฮีย ที่ยังไม่เข้ามา
“นี่ของ เมียไอ้เฮียโว้ย ไอ้หนูไง”ไอ้ปานชูถุงให้ดู ของไอ้หนู
“มากินกัน มึงก็กินสิวะ จ้องอยู่นั่นมันจะลอยเข้าปากมึงไหมล่ะ”เสียงไอ้รันดังอีกครั้ง ก่อนจะยัดปากผม
“แค่ก แค่ก กูตายพอดี”ผมสำลักบ่นอุบอิบ ที่จริงผมเขินต่างหาก จะเรียกว่ามันป้อนในแบบของมันดีไหมนะ ก่อนจะลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย อิ่มอกอิ่มใจ ไอ้รันชวนพร้อมยัดผมไม่ได้หยุดปาก อร่อยจริงๆ อร่อยมาก ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งวันนี้ผ่านไปอีกหนึ่งวัน และก็ตั้งหน้าตั้งตารอกันใหม่
.
.
.
.
เสียงไอ้ปาน ไอ้โจ๊กคุยอะไรกันก็ไม่รู้ ผมได้ยินไม่ถนัด มันหัวเราะกันคิกคัก ได้ยิน คุก คุก มึงก็อยู่ในคุกแล้วจะเอาอีกทำไมวะ แต่เดี๋ยวนะผมได้ยินชัดแล้วว่ามันพูดถึงเรื่องอะไร
“มันยังให้กูเลย”
“แหม กูก็ได้โว้ย”
ผมรู้สึกวูบๆโหวงๆในใจ ทำไม ไอ้สองคนนี้ได้ และ ผมไม่ได้ ในเมื่อมันบอกว่า ผมเป็นเพื่อนมัน ผมเดินเลี่ยงไปอีกทางด้วยจิตใจไม่ปกติ หายใจติดขัด มันยังไม่ไว้ใจผมอีกเหรอ ถึงจะน้อยนิดแต่ผมก็อยากได้จากมันเหมือนกัน
“ไอ้โข่ง มาอยู่นี่เอง หาตั้งนาน”เสียงไอ้คนทำหัวใจผมหล่นวูบ ทักทายสีหน้ารื่นเริง
“...................”
“ทำไมมานั่งนี่วะ แล้วเป็นเหี้ยอะไร หน้าเป็นส้นตีนเชียว”มันถามด้วยความเป็นห่วงในแบบของมัน
“เปล่า”ผมตอบเสียงเรียบ แต่แววตาตัดพ้อ มันจะรู้ไหมนะ
“มึงแปลกไปว่ะ เป็นอะไรเนี่ย”มันเริ่มสงสัยและเสียงดังขึ้นมานิด เอามือเขย่าไหล่
“ไม่ได้เป็นไร มีอะไรเหรอ”ผมส่ายหน้าถามกลับ
“ถุย ทำเป็นพระเอกอกหัก ประชดประชัน กูไม่ใช่นางเอกนะโว้ย”มันทำท่าผลักหัวผมด้วย มันบอกไม่เป็นไร มันไม่ถือ อายุมากกว่าผมด้วย ก็แค่ไม่กี่ปีเอง ผมไม่ว่าหรอกถ้าเป็นมันจะอายุน้อยกว่าผมก็ให้ผลัก
“กู กู”ผมอ้ำอึ้งพูดไม่ออก
“จะพูดไมพูด ไม่พูดกูไม่ ยะ”มันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง
“กูน้อยใจ”ผมรีบโพล่งออกไปทันที กลัวมันทิ้ง กลัวมันไม่ยุ่งด้วย
“กูบอกแล้วไงอย่าคิดมาก ยังมีอีกหลายคนที่เขาก็ไม่มีญาติมาหา และ มึงก็มีกู มีไอ้พวกนั้นอยู่ คิดมากทำไมวะ ห๊ะ”มันตีความหมายไปโน่น ก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ ดึงไหล่ผมเข้าไปกอด
“อย่าคิดมากสิวะ ไม่มีใครมีครบไปทุกอย่างหรอก ไอ้เข้ม”มันพูดปลอบใจผม ที่ยังอึ้งกับการกระทำมันอีกแล้ว
“อย่าคิดว่าตัวคนเดียว”
“อย่าคิดว่าไม่มีเพื่อน”
“กูสัญญา”
ผมจ้องหน้ามัน
“กูจะมาหามึง ในวันเยี่ยมญาติ”
ผมเบิ่งตา อ้าปาก กับสิ่งที่ได้ยิน มันเกินความคาดหมายกับที่ผมคิดไว้มาก คือ ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้ แต่กลับได้ยินการตอบรับเรื่องนี้ ผมใจเต้นแรงอย่างหยุดไม่ได้ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยิน
“จำไว้ ก่อนออกไป กูจะบอกผู้คุมว่า กูเป็นญาติมึง กูจะมาหามึง มึงจะได้ไม่ต้องลำบากเขียนจดหมายหากู แต่ถ้าอยากเขียนก็ไม่เป็นไร และถ้ากูมาไม่ได้ กูจะบอกทุกครั้ง มึงจะได้ไม่ต้องรอ”มันพูดพร้อมยกยิ้ม เอามือลูบหัวผมที่เหมือนลูกหมาจะโดนทิ้ง แต่ถูกปลอบว่าไม่ทิ้งหรอก ผมรู้สึกว่าหน้าเปียก เมื่อถูกมือขาวยื่นมาเช็ดให้
“ไม่ต้องร้อง ลูกผู้ชาย เข้มแข็งให้สมชื่อสิวะ”มันพยักหน้าใส่ผม ที่อดไม่ไหวแล้ว โผเข้าไปกอดมันอย่างแนบแน่น ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมากับสิ่งที่ได้รับ ผมไม่ได้ร้องไห้มานานมาก ครั้งสุดท้ายคือเตตายไป
“ขะ ขอบใจ กู ขอบใจนะ รัน”ผมบอกมันพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“เออ ก็บอกแล้วไง เราเป็นเพื่อนกัน และมึงก็พิสูจน์ให้กูเห็นว่ามึงเปลี่ยนไปแล้ว ลืมอดีตที่ไม่ดีซะ ตั้งต้นใหม่”มันยังปลอบใจและพูดให้กำลังใจผมต่อ และก็ปล่อยให้ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง จนเข้าสู่ภาวะปกติ ได้เวลากินข้าวเย็นพอดี
“แต่ กูก็อยากกินบ้างนะ”ผมพูดขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้สิ อะไรที่เป็นของมัน ไอ้สองคนนั่นได้ผมก็อยากได้ แม้จะเป็นของกินก็เถอะ ทำไมผมไม่ได้กินล่ะ
“กินอะไรวะ”มันถามด้วยสีหน้าสงสัย นี่มันจะแกล้งผมเหรอ
“ก็กินที่ไอ้ปานกับไอ้โจ๊กมันได้ไง กูก็อยากได้บ้าง กูก็กินเป็นนะ แค่ขอให้เป็นของมึงเถอะ”ผมเหมือนเด็กขี้อิจฉาแล้วตอนนี้ ยืนยันจะกินให้ได้
“อะไร ขี้ ตีน หรือไง ที่ไอ้โจ๊กับไอ้ปานมันได้กิน ครึครึ”มันยังแหย่ผมไม่เลิก
“กูพูดจริงนะ ไอ้รัน ให้กูกินบ้าง”ผมจริงจังมากขึ้น จนมันหยุดเดิน
“มึงพูดอะไรวะ ไอ้สัด กูงงไปหมดแล้วเนี่ย ขนมกูให้มึงกินไปหมดแล้ว จะอ้อนแดกอะไรอีก”เริ่มด่าเอามือเท้าเอว พยักหน้า
“ไหนมึงพูดมาสิ จะแดกอะไร”มันถามผมออกมาจนได้ ผมเลยตัดสินใจบอกมันไป
“อะไรนะ มึงจะแดกอะไรนะ”มันถามหน้าตาตื่น อย่างเหมือนเป็นเรื่องแปลก ผมมองหน้าก่อนจะบอกมันอีกครั้ง
.
.
.
.
“กูจะแดก คุ้กกี้รัน”
“ห๊ะ”
“นั่นแหละ ที่กูอยากกิน คุ้กกี้มึงอ่ะ มึงให้ไอ้สองตัว แต่ไม่ให้กู ไหนบอกกูเพื่อนมึงไงล่ะ”ผมเริ่มตัดพ้อใส่มัน อะไรพูดแค่นี้ต้องทำตาโตใส่
“อุก ครึ ครึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ไม่พอหัวเราะใส่หน้ากูอีก ตลกตรงไหนวะ แค่กูอยากแดก คุ้กกี้ของมึง มันทรุดตัวลงไปนั่งเอามือกุมท้อง แทบจะกลิ้งกับพื้นหญ้าที่อยู่ใต้ตีน
“มึงขำอะไรวะ”ผมถามมันอย่างเริ่มไม่สบอารมณ์บ้าง แต่ไมได้โกรธ
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้สัด ไอ้โข่งเอ้ยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ้ย ขอกูหัวเราะแป๊บ”มันยังขออนุญาตผมหัวเราะต่อ ผมก็ให้ จนมันเริ่มตั้งสติได้ เอามือปาดน้ำตา น้ำลาย ที่ไหลออกมา สูดจมูก สีหน้ากลั้นขำอยู่
“ไหนล่ะ หมดแล้วสิ”ผมแบมือขอมัน มันตีลงมาสองที
“เออ หมดแล้ว เอาไว้คราวหน้าแล้วกัน”มันพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ผมหน้างอขัดกับหนังหน้าที่พยายามแอ๊บ มันเอามือตบไหล่
“มานี่ มึงมานี่ กูจะเหลาให้ฟัง ไปเดินไปด้วย”มันดึงแขนผมให้เดินตาม ก่อนจะเหลาหรือเล่าเชิงอธิบายให้ฟัง ทำเอาผมตาค้างกับสิ่งที่มันเหลา
“ห๊ะ เกม เกมส้นตีนอะไรวะ ชื่อเหมือนมึงเลย”ผมพูดอย่างไม่คิดว่ามันจะเป็นเกมออนไลน์ที่เขากำลังฮิตกัน นึกว่าเป็นขนมคุ้กกี้ของไอ้รันซะอีก
“ทีนี้มึงเข้าใจหรือยัง ว่าไอ้ คุ้กกี้รันที่มึงอยากแดกน่ะ มันเป็นเกมโว้ย เกมที่เขากำลังฮิต น้องกูมันเอาให้ดู พอดีไอ้สองตัวนั้นมันเดินมาไหว้แม่กู ก็เลยได้ดูไปด้วย แล้ววันก่อน ที่มึงไปพบผู้คุม พวกกูไปช่วยไอ้เฮียในห้องทำงาน ก็เลยแอบเล่นกัน คือ มันสนุกไง เลยติดใจ ครึ ครึ กูไม่คิดว่ามึงจะคิดไปโน่น ไอ้โข่ง ครึครึ”มันอธิบายไปหัวเราะไป แต่ผมนี่สิอ้าปากหวอ ก่อนจะหันหน้ากลับซ่อนหน้าที่แดงแตกเป็นเสี่ยงๆ
“โถๆๆๆๆ กูก็นึกว่าน้อยใจอะไร อยากแดกเหรอจ๊ะ เอาไว้พี่ออกไปจะเอามาให้กินนะ ไอ้คุ้กกี้รันน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”แล้วมันก็ล้อเลียนผมหัวเราะเป็นที่สาแก่ใจ พร้อมบอกว่าจะเอาไปเล่าให้ไอ้พวกนั้นฟัง
“อย่านะโว้ย ขอกูอายส่วนตัวกับมึงก็พอ”ผมรีบท้วงปนขอร้องมันทันที
“ไม่ได้โว้ย เรื่องนี้ต้องขยาย”มันทำหน้าเจ้าเล่ห์ ยักคิ้วใส่ “ไอ้เข้มจะแดก เกมคุ้กกี้รันโว้ย ฮ่าๆๆๆๆ”มันพูดเสียงดังไปตลอดทาง ดีว่าไม่มีคน แต่มันก็ยังยืนยันว่าจะเล่า ผมเลยได้แต่คาดโทษมันในใจ
‘จะเกม จะขนม ช่างแม่ง มีชื่อมึง กูกินหมดแหละ ยิ่งเป็นคน กูยิ่งอยากกิน หึหึ’
จะมีวันนั้นไหมน้า วันที่ผมได้กิน ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน ไม่รู้ต้องรออีกนานเท่าไหร่ แต่ กูก็จะรอ ตอนนี้ แค่มันยอมรับผมเป็นญาติ และสัญญาว่าจะมาเยี่ยม ก็เหมือนมันรับผมเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตมันแล้ว แค่เศษเสี้ยวผมก็ดีใจ
**************************************************************************************************************
ปล. มาแล้วจ้า สำหรับคู่นี้ กรุบกริบ กันเบาๆ แต่ก็คืบหน้าบ้างแล้วนะ ใจเย็นๆ ให้เขาได้สร้างความรู้สึกดีๆมากกว่านี้กันก่อนนะ อย่าเพิ่งใจร้อนให้พี่เข้มกินคุ้กกี้รันเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh: ขอบคุณนะคะที่ยังติดตามกันอยู่ :pig4:
ใจเย็นนะคะ คู่อื่นๆ จะทยอยมาเร็วๆนี้ แต่ช้าหน่อย เอ๊ะ ยังไง :katai3:
-
เข้มมาเองเลยแหละ พี่จิตของเก๊าาาาาาาาาาาาา :impress2: ขอบคุณนักเขียนนะค้าาาาาาาาาาาาา ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุดลง ครึครึครึ :hao6:
ยิ่งอ่านตอนของเข้มก็ยิ่งเชียร์พี่เข้มอ่ะ ฮาได้ตลอดจริงๆค่ะ
-
ดูๆไปนี่เข้มก็น่ารักใช่หยอกนะเนี่ย ก่อนหน้านี้ละดูโหดโฉดเชียว
-
อ่านเรื่องของเข้มแล้วน้ำตามันจะไหล :hao5: เข้มน่าสงสารมากๆญาติและคนรักคนเดียวก็ตายจากไป อยากให้เข้มได้สมหวังในชีวิตกับเค้าสักที ถึงจะเคยเลวมาก่อนแต่ก็เพราะความจำเป็นในชีวิต ตอนนี้เข้มก็กลับตัวกลับใจได้แล้ว น้องคุกกี้รันก็ยอมให้พี่เข้มกินง่ายๆหน่อยเถอะอย่าให้รอถึง 10ปีเลย
-
คุํกกี้รันดังมาถึงในคุกเลยนะเนี่ย
เข้มเอ๊ยยยยย ขำอะ
:m20:
มุ้งมิ้งน่ารักมากเลย เค้าสวีทกันแบบเถื่อนนิดๆซึนหน่อยๆ ชอบๆ o13
ค่อยๆเป็นค่อยๆแบบนี้แหละ
ค่อยๆสะสมความรู้สึกดีๆของกันและกัน
สู้ต่อไปพี่เข้มน้องรัน?
-
เข้มแม่งฮาได้อีก อยากกินแดกคุ้กกี้รัน 555555
คืบหน้าเบา ๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
โครตฮาา อ่านมาถึงตอนคุกกี้รัน น้ำลายพุ่งเลย พี่เข้มถ้าได้เล่น แอดไลน์มานะเดี๋ยวส่งใจให้ คึคึคึคึ
-
พอรู้ว่าคุ้กกี้รันคืออะไรแล้วเข้มยังอยากกินอีกรึป่าวนะ 555555555555555555555
แต่ก็ขอให้ได้ลงเอยกับรันละกันนะ :)
-
พี่เข้มทำเราเกือบเสียน้ำตาเลย สงสารพี่เข้มจัง ออกมาเร็วๆนะพี่
ระหว่างนี้ก็ให้รันมาเยี่ยมบ่อยๆนะ :hao5:
-
ชอบคู่นี้จัง เมื่อไหร่จะสมหวังน้าาา เเล้วเฮียเข้มติดกี่ปีล่ะเนี่ย???
+ให้คนเขียน ยาวได้ใจมาก
-
ชีวิตเข้มนี่น่าสงสารจริงๆ เลย :mew4:
ไม่เป็นไรนะ ต่อไปนี้ก็จะมีรันแล้ว
คนอ่านก็รออยู่นะคะ ว่าเข้มจะได้กินรันเมื่อไหร่ อุ๊บส์ :mew3:
-
ฮาน้ำแทบพุ่งเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
คุกกี้รันนนน โอยยยยยยย
มุกนี้ยอมเลยค่ะ
-
เกมเขาดังจริงๆ ดังถึงในคุก
เอาใจช่วยเข้ม ให้เข้มแข็ง
และให้รันใจอ่อนไวไว
-
สู้ๆๆๆนะพี่เข้ม :กอด1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
มุมอ่อนโยนของเข้มอ่านแล้วใจละลาย
น้องรันใจอ่อนยอมเป็นแฟนเร็วๆนะ
-
:m20: :m20: :m20: เข้มเหมือนเราเลย ตอนแรกงอแงว่าทำไมคนอื่นได้คุ้กกี้รันแล้วไมเราไม่ได้ พอเพื่อนรู้เท่านั้นแหละฮากระจายแต่เด่วนี้แทบจะเขวี้ยงมือถือทิ้งไลน์มันกระหน่ำมากจนรำคาญเพราะไอ้คุกี้ๆๆนี่แหละ
-
ตอนนี้น้องรันก้อขำไปก่อนเห้ออ อย่าให้ถึงทีเพ่เข้มกินคุกกี้ละกานน อิอิ
แอบหวังลมๆแล้งๆว่า คู่นี้อาจถูกแยกออกมาเป็นเรื่องใหม่ :laugh:
-
เข้ม....น่ารักมุ้งมิ้งมากอ่ะ ( อยากได้ๆๆๆๆ )
-
เข้มหยอดเล็กหยอกน้อยทุกวัน มันต้องมีหวั่นไหวกันบ้างล่ะว้าาาา :hao7: :hao7:
-
อ๊ายยยยยยยยพี่เข้มมมมมมม สุดยอดดดดดด
-
คุกกี้รันเข้มกินได้คนเดียว.. ขอบคุณ :)
-
:mew1: ชอบค่ะ อ่านแล้ว very happy
-
สงสารเข้มอ่ะ อ่านแล้วน้ำตาไหล :hao5:
เข้มลุคใหม่อยู่ใกล้รันมุ้งมิ้งน่ารักมาก :-[
อยากให้เข้มได้ลงเอยกับรัน อยากให้มีความสุขกับเค้าบ้าง 10 ปี มันนานเกินไปนะอยากให้ออกมาเร็วๆจัง
-
คุกกี้รันบุกคุก
ฮอตฮิตไปทั่วจริงๆ
-
คู่อื่นไม่ต้องก็ได้ เอาเข้มรันเสียบแทน กราก
เข้มมุ่งมิ้งมากเลยอ่ะ อยากได้ๆๆ
อยากให้เข้มได้ลิมรส(คุกกี้)รันจุงเบย อิอิ
เลือดคงหมดตัว อิ๊ๆ
-
โอ๊ย โคตรฮาพี่เข้มเลย
จะกินคุ้กกี้รัน
:m20: :m20: :m20:
-
มาเอาใจช่วยให้พี่เข้มได้กินคุ้กกี้รันเร็วๆ :hao6:
-
“คุ้กกี้รัน” หลอนใน line ยังไม่พอ ยังตามมาถึงในคุก :ling3:
ดีใจกับพี่เข้มด้วยนะ รันรับเป็นเพื่อน เป็นญาติแล้ว
อีกหน่อยรันต้องเห็นถึงความจริงใจของพี่แน่ๆ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกพี่เข้มเหมือนเด็กประถม โตเพียงร่างกาย
แต่ใจเหมือนเด็กๆ รักหรือเกลียดก็แสดงออกตรงๆ
โหยหาและไขว่ขว้า ของรัก
ถ้าได้มาแล้วต้องถนอมรักษา แบ่งปัน และเสียสละนะ
อะไรที่ตึงเกินไป อาจทำร้ายคนที่เรารักและตัวเราได้
-
อั๊ยยะ!! คุ้กกี้รันมาแรงจริงๆค่ะ 5555
มาแข่งกันหน่อยดีกว่ารัน พี่ปาน พี่โจ้ก ใครจะได้มากกว่า (ไม่ใช่ละ!) :katai3:
ขำพี่เข้ม โถๆๆ อย่าไปอยากกินเลยคุ้กกี้รัน กินรันไปเลยดีกว่า คึคึ :hao6:
(แต่เห็นมีข่าวว่าเกมนี้จะเล่นได้ถึงแค่ 31 มีนานี้ ไม่รู้จริงป่าวค่ะ เสียดายถ้าจริงอ่ะ)
พี่เข้มติดสิบปีนานไป๊ ขอให้พี่เข้มลดหย่อนโทษได้ในภายภาคหน้า
เดี๋ยวนู๋รันรอนานไม่มีใครคอยกวน(ใจ)จะเหงา
แอบหลอนเตนิดนึงค่ะ คือตกลงไปผุดไปเกิดรึยัง
มาสภาพโชกเลือดนี่สงสารพี่เข้มเลยค่ะ
สงสารเตนะ แต่มาสภาพปกติเถอะ เค้าหลอน :ling3:
อยากอ่านตอนคู่นี้อีกค่ะ อยากเห็นว่าพี่เข้มออกจากคุกแล้วเป็นไงต่อ
เพราะการออกไปเริ่มต้นใหม่มันยากอยู่ :hao4:
หวังให้รันคอยประคองพี่เข้มอยู่ข้างๆนะคะ ฮิ้ววววว
คำผิด คำขาด คำเกิน คร้าบบบบบ
"ถ้ามึงเบื่อทิวทัศนืด้านหลัง"
"ในวัน วันเกิดพ่อหลวง" วันเกินมาอันนึงป่ะคะ
"มีโอกาสไอ้ออกไปข้างนอก"
"มันยังไม่ไว้ผมอีกเหรอ" ไว้ใจ?
"อะไรนะ มันจะแดกอะไรนะ" อันนี้ต้องเป็นมันหรือมึงอ่ะคะ ไม่แน่ใจ
"เอาไว้คราวหน้ากัน" แล้วกัน?
"กูจะเหลาให้ฟัง"
ขอบคุณคนเขียนที่งานยุ่งก็ยังมาอัพให้ได้อ่านนะค๊า :bye2: :pig4:
-
พี่เข้มชีวิตน่าสงสาร สิ่งแววดล้อมันบังคับให้พี่ต้องเลวสินะคะ :sad4:
แต่เวลาอยู่กับรันแล้วโมเอ้เบาๆ ><
อยากอ่านเรื่องของสองคนนี้ไปเรื่อยๆจนพี่เข้มได้ออกจากคุก
ติดคุกมาก็นาน งานสุจริตก็ไม่เคยทำ หนังสือก็อ่านไม่ออก อยากรู้ว่าคุณพี่จะใช้ชีวิตใหม่ยังไง
-
เห้ยยยยยยยยยย>< มีเยี่ยมๆ แสดงว่าต้องมีฉากนี้
อะปิ๊ด อะปิ๊ด
-
(http://www.uppic.com/uploads/13957744381.jpg)
เห็นใจพี่เข้มเลยเอาคุกกี้(น้อง)รัน...มาส่งให้ ><
เอาไปกินทั้งตัว & หัวใจเลยนะเพ่ อิอิอิ
เอาตามสามีตีตรา...
-
55555555
คุ้กกี้รัน
ว่าแต่ 10 ปีมันนานเกินไปนะ ;--;)
-
เค้าอยากเห็นเข้มได้หม่ำคุ๊กกี้รัน :laugh:
-
สงสารเข้ม :m15:
แต่น้อยใจเรื่องคุ้กกี้รันนี่ :m20: :laugh:
-
ช่วงแรกๆอ่านแค่ผ่านๆ
ยังไม่กล้าอ่านเต็มๆ
สงสารเข้ม
อืมมม ถ้าอ่านน้ำตาไหลแน่ๆ
ตั้งใจจะอ่านวันนี้อีกที
เฮ้อ ยังอ่านไม่ได้อยู่ดี
แต่ช่วงท้ายๆนี่ฮากระจาย :L2:
คุ้กกี้รัน อิอิ
:mew1:
-
เข้มนี่มันฮาจริงๆเลย :m20:
-
“กูจะแดก คุ้กกี้รัน” :m20: โอยยย ฮาไอ้เข้มมาก ไม่รู้ก็ไม่แปลก เพราะไม่มีใครมาเยี่ยมเลย
ดีใจกับเข้มที่ไม่ต้องอยู่คนเดียว ถ้าออกไปแล้วก็ยังมีจุดหมายว่าจะไปหาใคร ไม่ต้องโดดเดี่ยวคนเดียว
รันไม่อ่อนแอ เหมือนเตหรอก เข้มจะมีความสุขเพราะผลัดกันดูแล ไม่ต้องดูแลอยู่คนเดียว :กอด1: เข้มรัน
-
โอ๊ยยยยยย~~ ไม่ไหวแล้วววว ขำมากกก "คุกกี้รัน"
5555555555+
คนแต่งก็ช่างคิดมุขเนอะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ชีวิตเข้มนี่เข้มจริงอะไรจริงสมชื่อ สภาพแวดล้อมที่เติบโตก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เข้มเป็นแบบนี้ ต้องสู้เพื่อความอยู่รอด ในขณะเดียวกันก็เสียสละให้คนที่ตัวเองรักได้ สุดท้ายตัวคนเดียว เหลือคนเดียว :hao5:
แต่ตอนนี้มี น้องรัน เป็นเพื่อน แถมเขยิบมาเป็น ญาติ แล้ว อีกหน่อยก็ :haun4:
ใจเย็นๆนะ พี่เข้ม "คุ้กกี้รัน" อย่าเพิ่งรีบกินเดี๋ยวติดคอซะก่อน ค่อยๆสะสมแต้มความผูกพัน อีกหน่อย ก็จะได้ของที่ระลึกเป็น หัวใจ แทน :L1:
สุดท้าย ตูฮามากกกกกกกกกกกกก "กูจะกิน คุ้กกี้รัน" :m20: :jul3: โอย มันไร้เดียงสาจริงๆเลย :katai3:
แต่ความจริง ตูโคตรเบื่อเลยกับมัน ตั้งแต่มีมัน มีแต่คนรักตูทั้งนั้น เข้าหาตลอด เซ็ง :mew5:
-
พี่เข้มน่าสงสาร เมื่อไหร่น้องรันจะใจอ่อนยอมเป็นแฟนน๊า
-
คู่นี้พอกรุบกริบ น่ารักเบาๆ ตอนท้ายๆขำอ่ะเข้มจะกินคุ้กกี้รัน ฮ่ะๆ
-
"กูเป็นญาติมึง" อื้ม......... สามี-ภรรยา ก็จัดว่าเป็นญาติชนิดหนึ่งนี่เนาะ
-
สงสารเข้มนะ :mew2:
แต่อีกไม่นานคงได้กินคุกี้รันแล้วละ :กอด1:
-
สงสารเข้มเจอเรื่องเลวร้ายมาตั้งแต่ยังเด็กไม่แปลกที่จะเดินทางผิด
แต่ต่อไปนี้ก็รอวันเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้วนะ..มีรันอยู่ด้วยไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวอีกแล้ว
แต่แบบว่า..เอออยากจะกินคุ้กกี้รันนี่มันฮาเกินไปนะเจอรันล้อไปจนตายแน่555
-
ถ้าตัดเรื่องสิ่งแวดล้อมที่ทำให้เข้มกลายเป็นแบบนี้
มันก็จะเหลือแต่เข้มที่เป็นเด็กโข่งซื่อๆดีๆนี่เอง เข้มน่ารัก
เดี๋ยวนี้เข้มหายไปมีการมาเดินตามหากันนะรันนะ :m12:
รอวันเข้มได้กินคุกกี้รันจ้า :hao7:
-
อ่านแล้วสงสารเข้มอ่ะ
ชีวิตน่าสงสารมาก
น้องรันเข้ามาทำให้ชีวิตเข้มสดใสขึ้นเยอะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
แปะก่อน :katai5:******** กรี๊ดๆๆๆๆๆพี่เข้มมา แบบนี้ต้องบวกหนึ่งและให้เป็ด ทำไมพี่เข้มน่ารักแบบนี้ แอร๊ยยยย รันเองก็เริ่มเปิดใจละซึ่งเป็นเรื่องที่ดี แต่ฮาอีตอนเข้มอยากกินคุกกี้(ของ)รันนี่แหละ แหมก็เข้าใจนะว่าอยากอินเทรนด์ คิคิ ตอนหน้ามาอีกได้ป่ะ แบบ........เข้มเขาน่ารักอ่า อิอิ
-
...เข้มเค้าก็น่ารักในแบบถึกๆของเค้านะ
...อย่างฮา กับการจะกินคุกกี้รัน
...ดูเหมือนรันก็เปิดใจให้เข้มมาแล้วนะ
...เป็นอีกคู่นึงที่เข้มข้นแบบน่ารักๆๆ :laugh:
-
มีข้อสงสัยนิดนุงค่ะ คือว่า หมอฉัตรแกยังเวอร์จิ้นอยู่เหรอคะ แหะๆ พอดีอ่านตอนพิเศษคู่ของพ่อนกกะหมอฉัตรแล้ว เหมือน คุณลุงหมอแก จะรุกไม่เป็น เอ หรือว่าแกไม่กล้าอะ แง้วๆ คุณพ่อนกแกอุตส่าห์เปิดโอกาสให้มีฟิชเจอรริ่งแล้ว
ปล สงสารเข้มอะคะ ตอนแรกไม่ค่อยชอบเข้มนะคะ แต่พอได้อ่านอดีตแล้ว สงสารมากๆ
-
ไม่ได้เข้าเล้าหลายวัน ยุ่งและก็เครียด
แต่พอได้อ่านเรื่องนี้แล้วคลายเครียดได้เยอะเลย
ขอบคุณที่สละเวลาเขียนนิยายทำให้คนยิ้มได้และไม่แก่ก่อนวัยด้วย
:pig4:
ชอบคู่พ่อจัง
-
ชอบอ่ะ
คู่นี้ก็น่ารักใช่เล่นนะ
-
พี่เข้มมมมมมมมมมมมมม พี่มาแบบกรุบกริบมากอ่ะ :heaven
-
อ่านทันแล้วว :sad4:
ชอบเข้มมากๆอ่ะ ตอนที่เข้มบอกว่าอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้นี่คือแบบน้ำตาแตกสะอึกสะอื้นเลยทีเดียว :o12:
ปล.กำลังเสียน้ำตาให้เข้มเรื่องเข้มน้อยใจรันแล้วเจอมุขคุกกี้รันนี่คือยิ้มทั้งน้ำตา ฮรือออออออ :m20:
-
พี่เข้มอยากกินคุ้กกี้รัน :sad4: :m20:
คนแต่งเก่งจริงๆ o13 o13
-
ใครจะไปเชื่อว่านักฆ่าอย่างเข้มจะซื่อเยี่ยงนี้
ฮ่าาาๆๆๆๆๆๆๆ
รอตอนต่อจ้าาา :impress2:
-
ไม่มีอะไรจะพูดมากมาย มุ้งมิ้งอ่ะตอนนี้
อดีตจะเป็นยังไงมันก็ผ่านไปแล้วกลับไปแก้ไขไม่ได้ ทำปัจจุบันที่เป็นอยู่ให้จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจที่หลัง
-
ความรักทำให้ผู้ชายเหี้ยมกลายเป็นสาวน้อยไปได้ด้วย :m20:
เข้มมุ้งมิ้งมากอ่ะ! กลายเป็นผู้ชายมีแม่ยกไปอีกคนซะแล้ว
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ตอนนี้ก็ถือว่าคืบหน้าไปมากแล้วล่ะ
มากกว่านี้ก็เป็นเรื่องของอนาคต ซึ่งมันก็อยู่ที่ทั้งสองคนนั่นแหละ
อดีตมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่อนาคตเราเลือกได้นี่นา
สิบปีน่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างล่ะน่า เอาใจช่วยเข้มเต็มที่ :a2:
จะได้เห็นเสือกลายเป็นแมวก็งานนี้แหละ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
แต่ละคนก็ต้องดำเนินชีวิตตามแต่วิถีของตนไป
ปล.พออยู่กับรันรู้สึกว่าเข้มน่ารักขึ้นเป็นกองเลย :z1:
-
:mew1: :mew1:
-
ฮาเข้ม...55555
จะกินคุ๊กกี้รันเหรอจ๊ะ...5555
-
ทำให้รู้ว่าทุกคนมีมุมแหววอยู่จริงๆ
:กอด1:
-
โธ่ๆๆ พ่อขนุนหนังน้อยใจพี่รันเค้าหรือลูก ฮ่าๆๆๆ น่าร็อคอ้ะ
-
พี่เข้มของรันนนนนน :laugh:
-
ชอบพี่เข้มที่สุดดดดดด
-
รอวัน คุ้กกี้รัน วิ่งเข้าปากเข้ม
:katai2-1:
-
พี่เข้ม ทำไมน่ารักขึ้นเรื่อย ๆ ได้ขนาดนี้เนี่ย ชอบพี่เข้มแบบนี้มากเลย :m1:
ทำให้เราฮาได้จากความใสซื่อของพี่เข้มเลย คุ้กกี้รัน :m20:
ไม่อยากจะเชื่อ ว่าเป็นคนเดียวกับไอ้พี่เข้มโรคจิตตอนต้นเรื่องเลยนะเนี่ย
น้องรัน ก็ยอมเปิดใจให้พี่เข้มมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกัน ขนาดพี่เข้มยังตกใจ
และคาดว่าน้องรัน ก็จะเป็นไปโดยไม่รู้ตัวเหมือนกันนะเนี่ย
น้องรันทั้งใจดี แสนดีอย่างนี้ พี่เข้มยิ่งหลงรักเข้าไปใหญ่เลย
อยากให้คู่นี้ได้สุขสมหวังจัง ยิ่งพัฒนาการดีขึ้นเรื่อย ๆ อย่างนี้
ยิ่งอยากอ่านคู่พี่เข้มน้องรันอีกมาก ๆ เลยค่ะคนเขียนจ๋า ขออีกได้มั้ย :impress:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
สนุกมาก ชอบมากเลย :L2:
-
ตอนนี้น้องเข้มได้เป็นพระเอกเต็มตัวซะด้วย เล่าประวัติตั้งแต่เด็กจนปัจจุบันเลย
ยิ่งเล่ายิ่งเศร้า ถึงจะฉลาดเอาตัวรอดได้ทุกครั้ง แต่ก็ลำบากมามากแถมต้องเสียคนที่รักไปอีก
แล้วตกลงน้องเตเค้ามาหาน้องเข้มทำไมนะ สงสัยมารอให้น้องเข้มขออนุญาติดูแลคนสำคัญในปัจจุบันละมั่ง
น้องรันก็น่ารักจริง ยอมนับญาติกะน้องเข้มแล้ว ถือเป็นพัฒนาการที่ดีนะ
แต่ตั้งสิบปีเลยเหรอ น้องรันสามปีเอง ต้องอยู่ไกลกันอีกตั้งเจ็ดปีแน่ะ
ัยังไงก็เป็นเรื่องของอนาคตเนอะ แค่ตอนนี้ได้เป็นเพื่อนที่น้องรันยอมรับก็พอ
แถมใจดีจะแบ่งคุ๊กกี้รันให้น้องเข้มซะด้วย ฮาเลย กลายเป็นเด็กซื่อน่าสงสารไปซะแล้วนะน้องเข้ม
รอติดตาม ทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
เข้มมันก็น่ารักนะ ฮาาาาาาาาาาาา
-
สงสารชีวิตเข้ม :ling2:
-
นึกถึงเตแล้วมันก็หดหู่นะ :เฮ้อ:
+1 ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆนะครับ :กอด1:
-
มาอีกเมื่อไหร่อ่ะ เขาอยากรู้ว่า เข้มได้กินคุ้กกี้รัน ป่ะ :hao6:
คู่อื่นอีก นาย นาย :oo1:
เบียร์ พี่สิบ จะเข้าเรือนหอยัง :haun4:
และ ก็ เฮีย กับ น้องหนู อยากรู้ว่าคืนนั้นหนูโดนไปกี่ดอกอ่ะ เท่านี้ป่ะ :L1:
สองปีเลยนะ :jul1:
ส่วนคู่รุ่นพ่อ :3123: แต่หลายยก :laugh:
-
เก็บไว้อายส่วนตัวกันสองคน หุ หุ ไม่มีทาง เรื่องนี้ต้องขยาย ใช่มั้ยรัน
-
เข้มมุ้งมิ้งมากอะ
จะกินคุ้กกี้รัน :laugh:
สงสารเข้มนะ
ให้สมหวังกับรันเถอะ คืบหน้ากว่านี้เถอะค่ะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ
-
>> พิเศษ # เข้ม รัน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ # <<
กลับมาพบกับผมอีกครั้งแล้ว หลังจากตอนที่แล้วได้รับกระแสตอบรับในทางที่ดี เรทติ้งความน่ารักผมพุ่งกระฉูดขึ้นมาบ้าง ถึงจะยังไม่พอลบภาพลักษณ์เก่าๆของผมได้หมดจด แต่ถือว่าเป็นย่างก้าวที่กำลังสวยงาม ผมจะทำตัวให้ดียิ่งๆขึ้นไป เพราะตอนนี้ผมได้รับแรงบันดาลใจ จากคนที่ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีวันนี้ วันที่มันยอมเปิดใจ ให้อภัย และ คบหาเป็นเพื่อนกับผม ทั้งที่ตอนแรกผมสร้างแต่ความเกลียดชังให้มันล้วนๆ รวมถึงคนอื่นๆด้วย แต่นั่นก็เพราะผมมันคนมีปมในใจมาตลอด ตอนนี้คงพอเข้าใจผมกันบ้างแล้วนะครับ ยังไงก็ให้โอกาสและเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดคิดว่าผมต้องการให้โทรเข้ามาโหวตเพื่อผ่านเข้ารอบต่อไปนะครับ แต่ได้ก็ดี ผมยังไม่อยากตกรอบ อยากจะเข้าไปอยู่กับคนๆนี้ทุกๆรอบเลย ยิ่งได้อยู่ด้วยตลอดไปยิ่งดี
“ยิ้ม ไอ้สัด ยิ้มเข้ามึง ทำไม ฝันว่า คุ้กกี้รันวิ่งเอาตีนเข้าไปยัดปากหรือไงถึงได้แสยะยิ้มอยู่ได้”เสียงกรอกหูอันคุ้นเคยมาได้ปีกว่าๆแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นกูเตะคอพับไปแล้ว ดีนะว่าเป็นมัน ไอ้คุ้กกี้รัน ในมโนของผมเองครับ ไอ้คนที่มันน่ารักซะจนมีคนเอาไปตั้งเป็นชื่อเกมยอดฮิต และเป็นเกมที่ทำให้ผมหน้าแหกมาแล้ว น้อยใจไม่ได้ไถ่ถามเสือกไปขอมันแดก นึกว่าเป็นขนมของมันที่ไม่ยอมแบ่งให้ผมกิน นั่นเลยทำให้ผมโดนไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ล้อเลียนในวงแคบ ก่อนจะกระจายไปวงกว้าง เรียกว่า ดังข้ามแดนกันเลยครับ เดินไปไหนมีแต่คนรู้จักกูเพิ่มขึ้น ยิ่งกว่าแอดไลน์เข้ามาอีก เป็นไงครับผมทันสมัยขึ้นแล้วใช่ไหมรู้จักไลน์แล้วด้วยว่าเป็นยังไง แม้แต่ไอ้ตัวคุ้กกี้รัน ก็ได้เห็นและได้เล่นมาแล้ว แต่ขอโทษตายห่าตั้งแต่ด่านแรก เป็นที่เย้ยหยันให้พวกมันต่อไป
“กูยิ้มก็ว่า อิจฉาที่กูยิ้มสวยขึ้นล่ะสิ”ผมหันไปยิ้มให้มัน หน้ามันแดงเหงื่อซกเลย วันนี้ผู้คุมพาลอกท่อแถวหลังเรือนจำกันครับ ผมเห็นแล้วอยากเข้าไปซับเหงื่อให้ แต่ติดที่ว่าตัวผมเองนอกจากเหงื่อก็ยังมีกลิ่นไม่พึงประสงค์จากน้ำคำ
“ถุย ถ้ามึงยิ้มสวย กูก็ชายงามจตุรมิตรแห่งคุกล่ะวะ”ไอ้คนน่ารักถุยไม่พอยกยอตัวเองด้วย
“เห่ย เห่ย แค่นี้กูก็สกปรกพออยู่แล้ว อย่าเพิ่มเชื้อโรคอีกเลย”ผมทำเป็นหนีมันที่ถุยลงมาจริงๆ แต่ไม่เยอะหรอก ถุยอย่างนี้มาถุยในปากเลยดีกว่า อา แค่มโนครับ พูดออกไปโดนตีนยัดแทนแน่
“ไอ้โข่ง น้ำลายกูสะอาดกว่าน้ำที่มึงจมปลักอีก สัด พูดไม่คิด เดี๋ยวกูไล่ไปนอนหน้าห้องน้ำแม่ง”ว่าไม่พอ ข่มขู่กูอีก
“ไม่เอา กูไม่ไป กูพูดเล่น อย่าไล่นะ นะ”ผมเสียงแข็งในตอนแรก ก่อนจะอ่อนในตอนท้าย มันมองแบบไม่รู้จะทำหน้ายังไง ถ้าผมทำเสียงอ่อนแบบนี้ มันจะชงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะทำไม่รู้ไม่ชี้
“โอ้ยยยยย น้ำในท่อทำไมมันส่งกลิ่นเหมือนน้ำตาลเลยวะ ไอ้ป๊านนนนนนน”เสียงไอ้โจ๊กพูดลอยๆเรียกคู่ขามัน
“นั่นดิ มดแม่งก็ดำน้ำมากัดไข่กูอยู่นั่นแหละ ดูดิ”ไอ้ปานก็อ้าขา เอ้ย อ้าปากรับมุกคู่ขามัน แถมยังเกาไข่ประกอบคำพูดไปด้วย ช่างเป็นภาพที่สถุลมาก
“กูช่วยเอาคราดกระชากไข่มึงให้ไหม จะได้หายคัน ไอ้เหี้ยปาน”ไอ้รันเอาคราดลงไปแหย่ๆใกล้เป้าไอ้ปาน ทำท่ากระชากไปด้วยเป็นที่เสียวไส้มาถึงเป้าผมเลยทีเดียว นึกสภาพถ้าถูกกระชากออกไป คงจะสยดสยองน่าดู ผมรับไม่ได้ถึงจะเคยทำกับคนอื่นมาแล้วก็เถอะ สยองยิ่งกว่านี่อีก แต่ถ้าไอ้คนคนนี้ทำกับผมเหมือนตายทั้งเป็นแน่ ไม่นะ มันต้องไม่เกิดขึ้นกับผม
“พวกมึงเบาหน่อย ผู้คุมมองอยู่”เสียงเตือนเรียบๆพอกับสีหน้าที่ไม่ค่อยจะเปลี่ยน ของไอ้เฮีย เอ่ยเตือนขึ้น ไม่คิดว่ามันจะมาด้วย คิดว่ามันต้องไปช่วยงานเหมือนเคย มีนักโทษบางคนแอบพูดข่อนคอดมันเหมือนกัน แต่มันก็พิสูจน์ให้เห็นว่า งานโสโครกแบบนี้ ระดับดอกเตอร์ก็ทำได้เหมือนกัน มันหันไปขุดลอกต่อ ทำให้พวกผมต้องเงียบไปด้วย เห็นกลุ่มพวกไอ้พัฒน์แว่บๆ มันหันมายักคิ้วหลิ่วตา ยิ้มกวนส้นตีนให้แป๊บก็หันไปทำงานต่อ ก่อนผมจะรู้สึกว่ามีแก้วน้ำมายื่นให้
“กินน้ำก่อน”ไอ้คนน่ารักส่งแก้วน้ำให้ผม ก่อนจะเดินไปส่งต่อให้คนอื่นๆบ้าง แต่ผมก็ได้ก่อนอยู่ดี ก่อนไอ้เฮียด้วย เล็กน้อยแต่ขอผมภูมิใจเถอะนะ จะว่าผมขี้อิจฉาก็ได้ อืม ชื่นใจจัง ส่วนใหญ่ไอ้พวกตัวเล็ก อ้อนแอ้น ก็จะได้ทำงานอยู่ข้างบน คอยเก็บซากพวกนี้ไปกองไว้อีกมุมหนึ่ง ไอ้รันไม่ได้อ้อนแอ้น บอบบาง ถึงจะตัวเล็กแต่มันก็แข็งแรง และทำได้ดีกว่าไอ้พวกอ้อนแอ้นแต่รูปร่างถึกๆซะอีก ที่จริงมันต้องลงมาทำ แต่ผมรับทำในส่วนของมันแทน ไม่ได้เยอะอะไร ผู้คุมก็ไม่ได้ว่า ขอให้มีคนรับผิดชอบงานจนเสร็จก็พอ ตั้งแต่เปลี่ยนผู้คุม ผมว่าดีมาก มีความยุติธรรมมากขึ้น แต่ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะใจดีอย่างเดียว ถึงเวลาต้องใช้ความรุนแรงกับพวกที่ลองดี ก็ทำหน้าดีได้ดีไม่แพ้กัน
“เอาอีกไหม”มันเดินกลับมาถามผมอีกรอบ ผมส่ายหน้า
“พอแล้ว เดี๋ยวจุก มึงล่ะกินหรือยัง ไม่ไหวก็พักนะ หน้ามึงแดงมากเลย ไม่สบายหรือเปล่าวะ”ผมถามมันกลับพร้อมกับสังเกตสีหน้าที่แดงแต่ดูเพลียๆ อย่างเป็นห่วง
“ไม่หรอก แดดมันร้อนก็งี้แหละ มึงมากกว่าที่ลำบากกว่ากูอีก”มันปฏิเสธก่อนจะพูดห่วงผมบ้าง ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไปนัก ผมรู้สึกสัมผัสได้
“นิดหน่อย แต่ก่อนลำบากกว่านี้อีก มึงไปทำงานในร่มไป ดูหน้ามึงไม่ดีเลย”ผมบอกมันอย่างเป็นห่วงอีกรอบ
“นั่นดิ ไอ้รัน หน้ามึงซีดมากเลยว่ะ ตอนนี้”เสียงไอ้โจ๊กที่ไม่ได้ล้อเลียนแล้ว ไอ้ปานก็เช่นกัน ไอ้เฮียหันมามองเฉยๆไม่ถามไม่ใช่ว่ามันไม่สนใจ มันเป็นประเภทที่ถ้าไม่ไหวขอให้บอก แต่เสียงไอ้รันมันยังยืนว่าไหวอยู่ มันเลยไม่อยากเซ้าซี้ แต่ใช้สายตากดดันผมแทนว่ามึงควรทำยังไง
“มึงไปทำงานในร่มเลย ถ้าไม่ดีให้เรียกกู ขอร้อง”ผมใช้การขอร้องแทนการสั่ง ซึ่งดูมันจะพอใจถึงได้พยักหน้า ได้อยู่ด้วยกันผมก็เริ่มเรียนรู้นิสัยไอ้รันไปทีล่ะนิด ว่ามันชอบไม่ชอบอะไร ต้องทำยังไงมันถึงจะพอใจ แต่ก่อนตอนที่ผมคิดว่ามันเป็นเมียไอ้เฮีย ผมคอยแอบดูปฏิกิริยามันสองเกือบตลอดที่มีโอกาส และเริ่มจับสังเกตได้ว่าไอ้เฮียไม่ได้ปฏิบัติกับไอ้รันเหมือนผัวเมียทั่วไป ก็พอมีหวัง ยิ่งตอนที่มันมีไอ้หนู ทำให้ผมคิดว่าสักวันอาจจะได้มีโอกาสใกล้ชิดมันบ้าง ทั้งที่แทบไม่มีเลยในตอนนั้น แต่สุดท้ายสวรรค์คงเมตตาคนชั่วแบบผมอยู่บ้างถึงทำให้มีวันนี้ได้
เออ ๆ เดี๋ยวกูไปทำงานใต้ร่มไม้ก็ได้ อาจจะดีขึ้น”มันพูดก่อนจะเดินไป ผมมองตามจนเห็นว่ามันถึงร่มไม้แล้ว ก็ลงมือทำงานต่อให้เสร็จ แต่สายตาเหลือบมองมันแทบจะทุกนาที หงุดหงิดไอ้เหี้ยท่อนี่ แม่ง ก็ไม่รู้จะตันอะไรนักหนา ส่วนผักตบผมไม่อยากจะด่ามันที่ขึ้นได้ขึ้นดี เพราะมันมีบุญคุณที่ทำให้งานหัตถกรรมส่งเสริมวิชาชีพในคุกมีรายได้สำหรับเลี้ยงนักโทษและฝึกฝีมือเวลาที่ได้ออกไป ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ได้รับโอกาส ยังมีพวกช่างอย่างอื่นด้วย และถ้าผมอ่านออกเขียนคล่องได้มาก ไอ้รันแนะนำให้ผมไปลงทะเบียนเรียนต่อในนี้ที่ทางเรือนจำเขาเปิดให้ ตอนแรกผมอิดออดไม่อยากเรียนกับใครนอกจากมัน แต่มันบอกว่าไม่ได้ มึงต้องมีวุฒิการศึกษาติดตัวไว้ เผื่อออกไปข้างนอกจะได้ใช้หางานทำได้
‘ไอ้เข้ม กูรู้ว่ามึงคิดว่า ใครจะรับคนติดคุกทำงาน กูก็คิดไม่ต่างจากมึง แต่เราต้องมีความพยายามสิวะ เอาความดีชนะให้ได้ ทำให้เขาเห็นว่าเราไม่ใช่ภาระของสังคม ไม่ใช่เศษเดนที่ไม่มีใครต้องการ’มันพูดปลอบผมที่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ โดยเอาชื่อมันร่วมปลอบด้วย รันมันจบปริญญาตรีเชียวนะ ผมอดชื่นชมมันไม่ได้ ดีใจที่มันยอมพูดเรื่องส่วนตัวกับผมบ้างแล้ว
“เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม”หลังจากเสร็จภารกิจพิชิตท่อตัน ไปล้างเนื้อล้างตัวกันพอสะอาดบ้าง ผมก็รีบเดินมาหันมันทันที
“อืม สงสัยกูคงหน้ามืด เพราะแดดนั่นแหละ”มันรับคำพูดเสียงแหบแห้งลงอย่างเห็นได้ชัด
“มึงคงเป็นไข้แดดด้วยแน่ เสียงแหบเชียว เจ็บคอไหม”ผมถามอย่างเป็นกังวล ชั่วครู่อดนึกถึงไอ้เตไม่ได้ มันเป็นไข้บ่อยมาก จนผมต้องสาบานกับตัวเองว่าจะเจ็บป่วยไม่ได้ ไม่งั้นจะไม่มีใครดูแลมัน เหมือนตอนนี้ผมต้องไม่เป็นอะไรก่อนที่รันจะออกไปจากที่นี่ ผมนะต้องไม่เจ็บ ไม่ตาย ถ้ารันไปแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับผมก็ช่าง ขอแค่ให้มันได้กลับบ้านไปหาแม่กับน้องเป็นพอ ผมดีใจที่มันสัญญาว่าจะมาหาผม ไม่รู้ว่าผมจะได้รับโอกาสนั้นอีกไหม ผมกลัวเหลือเกิน กลัวว่าบาปกรรมจะมาบดบังผมซะก่อน ผมไม่ได้กลัวจะตาย แต่ผมอยากขอให้เจอรันอีกครั้งหลังจากที่มันออกไปแล้ว
“เสียงกูแหบเหรอ ไม่รู้ตัวเลยว่ะ แค่ก แค่ก”มันพูดก่อนจะไอแห้งๆ เป็นการยืนยันว่า นี่เป็นอาการเบื้องต้นของคนเป็นหวัด สักพักจะปวดหัว ตัวร้อน เจ็บคอ มีเสมหะ ตามมาติดๆ แน่นอน ไม่ใช่หมอ แต่เข้มขอรับประกันว่า ชัวร์ ยังไม่ได้พูดอะไร
ปรี๊ดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดเพื่อประชาธิปไตย ไม่ใช่ รวมพลโว้ย อย่ามาหาเรื่องให้กูอีกเลย แค่นี้ก็จะหัวโตอยู่แล้ว
“หมดเวลา เก็บของ แล้วมาเช็คชื่อ เร็วๆ อย่าช้า”เสียงผู้คุมตะโกนบอกโดยไม่ต้องใช้โทรโข่ง ทำให้พวกเราเร่งรีบเก็บของ ที่จริงบอกเร็วๆ ก็รู้แล้วว่า อย่าช้า ผมถือของมาไว้ในมือ ไอ้รันยืนขึ้น สะบัดหัวไล่ความหน้ามืดนิดหน่อย
“ไหวไหม”ผมถามมันเสียงเบา ดูหน้ามันไม่ค่อยดีเลย ก่อนจะพูดต่อด้วยความเป็นห่วงมาก “กลับไป กูพาไปห้องพยาบาลนะ ให้หมอตรวจหน่อยเหอะ”
“ไหวน่า กูไม่เป็นไรหรอก ไปเถอะ เดี๋ยวพ่อจะด่าเอา”มันพูดยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปตรงจุดรวม
.
.
.
.
“แค่ก แค่ก คึก ขากกกกก”เสียงไอและเสียงที่บ่งบอกว่าคงมีบางอย่างติดคอ แต่ไอ้คนทำเสียงมันไม่ได้แสดงกิริยาน่าเกลียดนะครับ มันส่งเสียงเบามาก คงด้วยความเกรงใจคนรอบข้างที่เริ่มหลับใหลด้วยความเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว
“เจ็บคอเหรอ”ผมถามมัน เอามือที่ว่างอังหน้าผากไปด้วย ตัวมันรุมๆ ผมรู้ตั้งแต่จับมือมันแล้ว มันอุ่นจนร้อนกว่าทุกครั้ง
“นิดหน่อย แค่ก แค่ก”เสียงแหบแห้ง แต่พยายามให้รู้ว่า กูไหว ผมมองหน้ามันในความสลัว หน้าขาวมีเหงื่อผุดเล็กน้อย ตั้งแต่กลับมาแล้ว มันไม่ยอมไปห้องพยาบาลยืนยันว่า ไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไร เออ มึงไม่เป็น แต่เห็นหนังหน้ากูบ้างไหมว่าออกอาการยิ่งกว่ามึงอีก ผมอยากจะเขกหัวตัวเองที่ไม่ยื้อฉุดมันไปหาหมอซะแต่ทีแรก มัวแต่กลัวว่ามันจะรำคาญที่ผมเซ้าซี้ แล้วเป็นไงล่ะทีนี้ ผมชะโงกตัวไปมองไอ้เฮียที่นอนลืมตาอยู่แล้ว เหมือนมันจะรู้ว่าผมต้องคุยอะไรกับมันแน่
“ไปจัดการซะสิ”มันพูดแค่นั้น หันหน้ากลับเมื่อเสร็จธุระปากของมัน ผมค่อยๆเอามือออกจากมืออุ่นเบาๆ แต่กลับถูกกระชับเอาไว้ มันปรือตาขึ้นมอง ขยับปากเหมือนจะพูด
“เดี๋ยวมา”ผมพูดแค่นั้น ก่อนมันจะปล่อย ผมเดินไปตรงลูกกรง
“มีอะไร”ผู้คุมถามเสียงเข้ม มือถือกระบองเตรียมพร้อม ผมอยากจะบอกว่า อย่าไฝว้กับผมเลย ผมเป็นคนดีและไม่มีอารมณ์ร่วมด้วย
“เพื่อนผมไม่สบายครับนาย จะขอไปห้องพยาบาล”ผมบอกผู้คุมที่สีหน้าเคร่งขรึม
“แล้วทำไมตอนเย็นไม่ไปให้เรียบร้อย”ผู้คุมถามกลับมาอีก มองหน้าผมอย่างพิจารณาว่าจะเชื่อดีไหม
“ตอนเย็นมันไม่เป็นอะไรมาก อาการมันเพิ่งจะออก”ผมบอกตามความจริงที่ปกปิดไว้นิดหนึ่ง
“ชื่ออะไร”ผู้คุมถาม
“เข้ม ครับ”ผมบอกผู้คุม
“มึงเหรอที่ป่วย”ผู้คุมเลิกคิ้วใส่ อ้าว แล้วไม่บอกกูล่ะว่าถามชื่อใคร กวนตีน ในมโนครับเก็บเอาไว้ ผมบอกชื่อคนป่วยออกไป แต่ผู้คุมก็ยังมองตามเดิมอย่างใช้ความคิด ผมพยายามใจเย็นทั้งที่ใจร้อนรนเป็นห่วงไอ้คนเป็นไข้จนอยากจะเป็นแทนซะเอง ถ้าไม่ได้ผมคงต้องให้ ไอ้เฮีย จัดการให้ เอหรือว่า ผมจะใช้อีกวิธี ที่เพิ่งรู้จากไอ้รัน เมื่อไม่กี่วันดีนะ กำลังฮิต
‘ผู้คุมครับ เพื่อนผมไม่สบาย ง่ะ’
เพื่อให้ดูน่ารักขึ้นอีกแปดสิบเปอร์เซ็นต์ อาจจะทำให้ผู้คุมใจอ่อนแล้วตอบกลับมาว่า
‘จริงดิ’
ถึงผมกับผู้คุม พูดแล้วจะดูทุเรศเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ ผมก็ยอมครับ เพื่อจะได้พามันไปหาหมอสักที แต่ผู้คุมก็ยังมองอยู่จนผมชักเริ่มหงุดหงิดเข้าขั้นโมโห อยากจะด่าออกไปว่า
‘พ่องเมิงตาย ง่ะ’
แต่เติม ‘ง่ะ’ ไปด้วย จะได้ไม่ขุ่นเคือง
“ไปพามา”โชคช่วยที่ผู้คุมอนุญาตก่อน ผมเลยไม่ต้องใช้วิธีนี้
“ขอบคุณครับ”ผมรีบพูดและเดินกลับเข้าไปหามันทันที
“รัน รัน ไปหาหมอกัน ลุกไหวไหม”ผมปลุกคนป่วยที่ปรือตามอง ไอ้เฮีย ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ลุกมานั่งดู
“กู ไม่ เปะ”มันพูดเสียงแหบ ส่ายหน้า
“หยุดเลย สภาพมึงแบบนี้ยังไม่เป็นไรอีกเหรอ”ผมรีบพูดขัดคอมันทันที
“นั่นดิ ไอ้รัน มึงไปหาหมอเถอะ”ไอ้ปานช่วยสนับสนุนอย่างเป็นทางการในทางที่ถูก
“ไอ้เข้ม มันอุตส่าห์ไปบอกผู้คุม มึงอย่าขัดศรัทธาใจมันเลยวะ”ไอ้โจ๊กเสียบขึ้นมาบ้าง ไอ้ควาย ยังจะเสือกมายิ้มกริ่มอีก
“ตีน”แหบๆสั้นๆแต่ได้ใจความ ผมประคองมันลุกขึ้น ตัวร้อนมากเลย ผู้คุมสองคนขนาบข้างพอดี
“ให้ช่วยไหม ดูท่าจะไม่ไหว”ผู้คุมเอ่ยอย่างหวังดี ตั้งท่าจะช่วย แต่ก่อนที่จะได้จับ ผมตวัดมันขึ้นทันที
“ไม่เป็นไรครับ ผมไหว”ผมไม่ยืมมือใครมาช่วยอุ้มหรอกครับ ผมเอาอยู่ ไอ้คนถูกอุ้มได้แต่ปรือตามอง ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดต้นคอพร้อมเอามือเกาะไหล่เอาไว้ทันทีโดยไม่ต้องให้บอก
.
.
.
.
“นอนพักดูอาการที่นี่ก่อน ถ้าพรุ่งนี้ไข้ไม่ลด ค่อยส่งไปโรงพยาบาลอีกที ว่าเป็นไข้หวัดใหญ่หรือโรคแทรกซ้อนอย่างอื่นหรือเปล่า แต่ตอนนี้ดีขึ้นไหมครับ”เจ้าหน้าที่ประจำห้องพยาบาลบอกหลังจากตรวจอาการและรักษาเบื้องต้นไปแล้ว ไอ้คนป่วยพยักหน้าพูดออกไปแต่โดยดี ผิดกับที่กูถามเลย
“ค่อยยังชั่วแล้วครับ ขอบคุณมาก แค่ก แค่ก”ยกมือไหว้ ก่อนจะเอามือปิดปาก เจ้าหน้าที่ยิ้มรับ เขาไม่ได้เป็นหมอ เป็นแค่บุรุษพยาบาล ถ้าเป็นหนัก ทางเรือนจำถึงจะส่งไปรักษาที่โรงพยาบาล ผมมองมันอย่างเป็นห่วง มันสบตาด้วย ยิ้มให้
“กูไม่เป็นไรแล้ว มึงสบายใจหรือยัง”มันพยักหน้าถามผม
“ยัง จนกว่ามึงจะหายดี กูถึงจะสบายใจ”ผมบอกมัน ก่อนจะดึงผ้าขึ้นไปคลุมให้อีก ดูมันหายใจคล่องขึ้น คงเพราะที่นี่ไม่แออัดเหมือนเรือนนอน ความสบายของที่นอนดีกว่า ผมหยิบผ้าห่มของอีกเตียงมาเสริมให้ อากาศค่อนข้างเย็น ลมพัดผ้าม่านปลิวไสว มันมองหน้าผมก่อนจะจับมือ ผมยกยิ้มก่อนจะกระชับ ภายใต้ผ้าห่มเรากุมมือกัน
“ขอบใจนะ ที่ดูแลกู”มันบอกด้วยเสียงที่แหบแห้ง ตาเริ่มปรือ คงเพราะยาเริ่มจะออกฤทธิ์แล้วมั้ง
“มันไม่ใช่หน้าที่ กูทำด้วยใจ กูบอกแล้วไง จนกว่ามึงจะได้กลับบ้าน”ผมเขยิบเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม คุณเจ้าหน้าที่รูดผ้ากั้นปิดให้ ไม่รู้ว่าจงใจหรือทนดูไม่ได้ แต่ผมก็ต้องขอบคุณที่เขาปลีกตัวให้ได้อยู่กันสองต่อสอง ไม่ใช่สถานที่สวยหรู แต่แค่นี้กูก็เอา ขอแค่ให้มีผมกับรันก็พอแล้ว
“ง่วงไหม”มันถามผมทั้งที่หน้ามันง่วงยิ่งกว่าผมอีก
“ถามตัวเองเหรอ”ผมหัวเราะในลำคอ มันบีบมือแน่นขึ้น พอกับผมที่ไม่อยากปล่อยเลย
“เออ กลับไปมึงนอนไม่หลับแน่”มันพูดเหมือนจะงอนผมนะ คิดอย่างน่ารักๆเข้าไว้
“ไม่เป็นไร ขอแค่ให้มึงหายก็พอ”ผมตอบมันด้วยรอยยิ้ม รู้ความหมายที่มันพูด กลับหรือไม่กลับผมก็นอนไม่หลับอยู่ดี ถ้าไม่มีคนคนนี้นอนข้างๆ แล้วถ้ามันออกไปแล้วล่ะ ผมจะหลับตาลงได้ไหม ผมจะกลับไปฝันเหมือนเก่าหรือเปล่า ผมได้แต่คิด สุดท้ายผมก็ต้องยอมรับความจริงที่รู้ว่า มันต้องเป็นเช่นนั้น มันคือเวรกรรมที่ผมได้ทำเอาไว้ ผมต้องแบกรับมันต่อไป เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ได้แต่จับมือกันไว้อย่างเดียว ตามันหรี่ลง
“หลับซะ กูอยากอยู่ด้วยนะ แต่คงไม่ได้”ผมบอกมันเสียงเบา ไม่อยากกลับไปเลย อยากจะเฝ้ามันจนหาย อยากเห็นกับตาว่ามันจะดีในวันรุ่งขึ้น มันพยักหน้าให้ ผมมองหน้าขาวที่สีหน้าดีขึ้นมานิด
“ไม่มีอะไร ก็กลับได้แล้ว”เสียงผู้คุมเอ่ยเตือนเรียกสติ ผมหันไปพยักหน้ารับคำ ผู้คุมมอง
“อีกหนึ่งนาที หน้าห้องนะ”ผู้คุมต่อเวลาให้อีกนิด ก่อนจะหันหลังกลับ แต่ไม่วาย
“กูเข้าใจนะ ว่าผัวเมียไม่อยากห่างกัน แต่คงให้ไม่ได้ กฎต้องเป็นกฎ”
ขอบคุณครับ ที่เป็นหนุ่มวาย แต่ ฉิบหายไม่ต้องพูดออกมาก็ได้ ไอ้คนป่วยที่เคลิ้มถึงกับสะดุ้งลืมตาขึ้นมามอง หน้าซับสีเลือดจางๆ ผิดกับผมที่ดำจนดูไม่ออกว่าแดงเหมือนมันหรือเปล่า ผมไม่ได้ตอบรับผู้คุม ไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าขอบคุณก็แสดงว่ายอมรับ แต่ไม่พูดรับก็เหมือนยอมรับอยู่ดี แค่กูคิดก็กินเวลาไปสี่สิบวินาทีแล้วมั้ง เหลืออีกยี่สิบ
“ไปนะ พรุ่งนี้กูจะมาใหม่”ผมบอกและลุกขึ้น ไม่อยากปล่อยมือเลย นี่แค่ห่างกันแค่คืนเดียว ใจผมยังเสียวขนาดนี้ ถ้าหลังจากนั้นล่ะ ใจผมจะขาดไหม
“อืม มะ มารับกูนะ”มันรับคำตะกุกตะกัก ไม่มองหน้า
“จะรอเหรอ”ผมถามยิ้มๆ เป็นการยืนยัน ไอ้คนป่วยพยักหน้า ผมกระชับมืออีกครั้งก่อนจะปล่อยอย่างคิดว่าช้าที่สุด สูดหายใจก่อนจะหันหลัง มือก็ค่อยเลื่อนออก ก่อนจะถูกยื้อเอาไว้อีกครั้ง
“เข้ม”
ชื่อผม ชื่อเพรียวๆไม่มีอะไรผสมเลย ออกจากปากมันเป็นครั้งแรก นุ่มหูกว่าทุกครั้ง ผมหันกลับไปมอง เจ้าของมือดึงให้เข้าไปใกล้ๆ มันมองหน้ายกมือขึ้น ไอ้ผมก็มองว่ามันจะทำอะไร
“ทำยังไงกับมือกูก็ได้ มึงจะได้นอนหลับ”
ไม่อยากเชื่อ มันพูดเชื้อเชิญเชิงอ่อยเหยื่อให้ผมกระทำชำเรามือมัน แล้วผมจะทำอะไรดีล่ะ ปกติก็มือตัวเองทั้งนั้น เฮ้ย นี่ผมคิดไปไหนวะ ไอ้รันมันคงไม่ได้หมายความอย่างที่ผมคิดหรอก
“เฮ้ย เสร็จยังวะ”เสียงผู้คุมเร่งเร้าคำพูดชวนคิด จะเสร็จได้ยังไงกูยังไม่ได้ทำอะไรเลย
“เร็วสิ กูไม่ไหวแล้ว”ไอ้คนป่วยก็พูดเล้าโลมกูเข้าไปอีก คือ มันง่วง แต่คำพูดมันสื่อออกไปทาง เงี่ยน ขอโทษนะที่ผมต้องพูดให้เขียนออกมาตรงๆ เอาวะ
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงแรก หอมแบบใสๆ ไม่มีอาการอื่นเจือปน
ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด :haun4:
เสียงที่สองสูดดมเหมือนโรคจิตเริ่มกำเริบ มือขาวนุ่ม สากนิด ๆ กลิ่นหอม ถึงจะเป็นมือซ้าย มันก็หอม ผมจูบฝังแน่นราวกับจะจดจำเอาไว้ ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกเมื่อไหร่ ก่อนจะแนบปากแนบแก้ม
“ถ้ามึงจะดมขนาดนี้ ตัดมือกูไปเลยไหม”เสียงประชดทำเอามองหน้าแต่ไม่ผละออก จูบซ้ำอีกหลายๆครั้ง ก่อนจะต้องปล่อยสักที เสียงประตูเปิดเข้ามาแล้ว
“เสร็จแล้วครับ”ผมรีบส่งเสียงออกไปก่อนทันที หันมองหน้ามันอีกครั้ง ก่อนจะได้เวลาต้องไปสักที
“ไปนะ”
“อืม”
ผมหันหลังเดินออกมาจากห้องพยาบาลทันที กลัวทำใจไม่ได้ แล้วเผลอไปตัดมือมันเข้าจริงๆ พร้อมรำพึงรำพันด้วยความหนักใจกับของขวัญที่ได้รับ
‘เฮ้อ นี่ยิ่งทำให้กูนอนไม่หลับหนักกว่าเดิมอีก เผลอๆกูจะไม่ล้างมือด้วยซ้ำ รันเอ้ย’
.
.
.
.
“ไอ้รันเป็นไงบ้างวะ”ไอ้ปานถามผมในตอนเช้า ขณะเดินเพื่อไปทำงานด้านหลังอาคารเก่า ไปเก็บซากปรักหักพังที่ถูกทุบทิ้งเพื่อจะสร้างใหม่
“จะถามตั้งแต่เมื่อคืน ไม่ไหว เหนื่อย”ไอ้โจ๊กสะบัดหัวไปมา ดูมันจะมึนๆงงๆไม่หาย กับการลอกท่อเมื่อวานนี้ ไอ้เฮียเดินไปดูงานกับผู้คุมและรับคำสั่งให้คุมพวกผมอีกที พรุ่งนี้จะมีช่างเข้ามาจัดการ วันนี้ต้องทำให้เสร็จ นี่แหละที่ผมหนักใจ เพราะบอกไปว่าจะไปรับ ไอ้รัน ป่านนี้มันจะรอ หรือว่าเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
“ก็ดีขึ้น แต่ถ้าวันนี้ไข้ไม่ลด เขาจะส่งโรง’บาล”ผมบอกมันตามที่เจ้าหน้าที่บอก แต่ใจกระวนกระวายมาก อยากจะไปหามันเร็วๆ ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยวะ ผมเกาหัวตัวเองที่มีผมเริ่มขึ้นเป็นตอๆแล้วอย่างหงุดหงิด ไม่ใช่เพราะเป็นรังแค แต่เพราะถูกงานรังควาน
“กูรู้ว่ามึงห่วงมัน แต่อยู่ใกล้หมอแล้ว คงไม่เป็นไรหรอก”ไอ้ปานพูดพร้อมตบไหล่ผม อย่างให้กำลังใจ
“มันไม่ใช่ห่วงอย่างเดียว มันอยากไปเฝ้ามากกว่า แต่คงยากว่ะ”ไอ้โจ๊กพูดอย่างรู้ว่าผมคิดอะไร คงเพราะอยู่ด้วยกันมานานพอสมควรแล้ว ถึงได้รู้จักนิสัยใจคอกันมากขึ้น
“ไม่ให้ไอ้เฮียช่วยวะ มันน่าจะช่วยได้นะ”ไอ้ปานเสนอความคิดเห็น ที่น่าจะเป็นไปได้ ผมมองหน้ามัน เออ ทำไมกูไม่คิดถึงไอ้เฮียวะ ผมเริ่มมีความหวัง
“แต่มันจะดีเหรอวะ จะสร้างความหนักใจให้มันหรือเปล่า เกิดคนอื่นรู้เข้า จะหาว่าใช้เส้น”แต่ผมก็อดวิตกกังวลไม่ได้อยู่ดี นี่ผมเริ่มคิดและเกรงใจมันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน น่าจะเพราะเริ่มอยู่ใกล้ไอ้รันล่ะมั้ง
“ก็ลองคุยกับมันดูก่อน มันอาจจะมีวิธีก็ได้ ถ้าไม่ก็ยอมรับซะ แต่กูคิดว่าไอ้รันมันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ”ไอ้โจ๊กสนับสนุนความคิดไอ้ปานอีกที ผมพยักหน้า เอาวะ ได้ก็ดี ไม่ได้ก็รอ แต่ป่านนี้มันจะรอผมหรือเปล่า ผมกลัวมันจะโกรธ แต่รันมันเป็นคนมีเหตุผลคงฟังผมบ้างล่ะ ว่าทำไมถึงไม่ไปรับมัน สักพัก ไอ้เฮียเดินกลับมา ชี้แจงแบ่งกลุ่มกันไป
“ไอ้เฮีย กูคุยอะไรด้วยหน่อย”ผมเรียกมันทันทีที่ไม่มีใครแล้ว
“ไอ้รัน ถูกส่งไปโรงพยาบาลแล้ว เมื่อเช้าไข้มันขึ้น ตอนนี้อาการปลอดภัย แต่คงต้องพักที่นั่นอาทิตย์หนึ่ง ถ้าหายไวก็คงได้กลับก่อนกำหนด”มันพูดเหมือนรู้ว่าผมจะคุยเรื่องอะไร ตอนแรกผมตกใจแต่พอรู้ว่ามันปลอดภัยก็สบายใจขึ้นมาหน่อย
“เอาไว้กูจะหาทางช่วยให้มึงไปหามันแล้วกัน รอไปก่อน”มันพูดออกมาอีก โดยที่ผมไม่ได้ถามมันเลย ก่อนจะพยักหน้าและไปทำงานต่อ อย่างน้อยมันก็พูดเหมือนจะช่วยผม
“รัน มึงรอกูก่อนนะ แต่กูขอให้มึงหายเร็วๆ กลับมาก่อนกำหนดจะดีกว่า กูไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้ เจ้าประคุณ ขอให้เอาความเจ็บป่วยของมันมาให้ผมแทนเถอะนะ ผมขอล่ะ”ผมรำพึงรำพันกับตัวเอง ก่อนจะยกมือไหว้ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่เคยคิดจะพึ่งมาก่อน
.
.
.
.
-
ผ่านมาสองวันแล้ว ไอ้รันยังไม่กลับมาเลย ทำเอาผมกระวนกระวายนั่งไม่ติด หงุดหงิดฉิบหาย แทบไม่มีใครเข้ามาคุยกับผมเลย คงพอจะรู้ว่าเรื่องอะไร มีแต่ไอ้โจ๊ก ไอ้ปาน ที่วนเวียน ไอ้เฮียก็นิ่งเงียบตามเคย จะถามมันก็ไม่กล้า กลัวจะได้คำตอบที่ไม่พึงประสงค์ หรือจะถามมันดีวะ ผมมานั่งชะเง้อตรงปากทางเรือนนอน หวังว่ามันจะเดินกลับมา แต่ก็ไม่มีวี่แวว
“มานั่งมองเครื่องบินเหรอวะ ไอ้เข้ม”เสียงทักทายเชิงกวนตีน ทำผมหันขวับไปมองหน้าไอ้คนเห่าใส่
“กูแค่มอง ส่วนมึงน่ะเห่า มีอะไร”ผมตอบมันกลับไป ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไอ้ไนท์ ขาใหญ่แดนสิบ ยืนกอดอกส่งยิ้มกวนๆให้ ผมกับมันเคยติดต่อทำการค้าในนี้กัน มีเด็กก็แลกเด็กกันประจำ มันมีนายใหญ่พอตัว เหมือนกับผมที่มีนายคุ้มหัว แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว
“จุ๊ จุ๊ อะไรวะ แค่มาทัก ทำหงุดหงิดไปได้ น้ำไม่ออกหรือไงมึง”มันทำเสียงจิ้งจกสายพันธุ์เหี้ยใส่ พูดแซวเรื่องอย่างว่า
“เดี๋ยวอย่างอื่นมึงจะออกแทนน้ำ มีอะไรก็ว่ามา”ผมเสียงเข้มใส่มัน ไม่อยากคุยกับมันเท่าไหร่ ดูแล้วมันไม่มาดีแน่ คนชั่วด้วยกันย่อมดูกันออก
“ก็ไม่มีอะไร แค่มาทักทายคนเคยค้าขายกันเท่านั้นเอง”มันยักไหล่ เบะปากพูดใส่ ข้างหลังมีลูกน้องอีกสองคน หน้าตาดีทีเดียว ส่งสายตาให้ คงไม่ใช่ตามติดตูดธรรมดา คงติดกันยันข้างในแน่ ผมดูก็รู้ว่ามันสื่อถึงอะไร ไอ้เรื่องน้ำออกผมไม่ได้ซีเรียสมันมีทางอยู่แล้ว จะว่าไปตั้งแต่ผมกลับเข้ามาในคุกอีกครั้งและได้ใกล้ชิดกับรัน ผมไม่เคยเอาน้ำไปเข้าใครอีกเลยนะ ถึงจะมีมานำเสนอไม่เคยขาด สงสัยคงเพราะผมจะรอเก็บน้ำไว้ที่ตู้เย็นอย่างดีก็เป็นได้ นานเท่าไหร่ ผมก็จะรอ หรือไม่มีโอกาสผมก็ไม่เสียดาย เพราะที่ผมได้รับมันมากกว่าเรื่องแบบนี้ นั่นคือมิตรภาพ ความไว้ใจ และ ญาติซึ่งนับเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวมันแล้ว ผมจะไม่เอาความอยากแค่ชั่วครั้งชั่วคราวมาทำลายมันแน่
“คนอย่างมึงคงไม่ทักกูด้วยเรื่องแค่นี้หรอกมั้ง มึงพูดมาตามตรงเลยดีกว่า”ผมนั่งลงบนโขดหิน พยักหน้าใส่มัน
“หึหึ รู้ดีจริงๆ สมแล้วที่เป็นมึง”มันหัวเราะในลำคอ เอ่ยชมที่ไม่จริงใจ ก่อนจะพูดต่อ
“กูมีข้อเสนอให้มึง ตอนนี้นายมึงก็ไม่อยู่แล้ว อีกไม่นาน ไอ้เฮียก็ออก เหลือแต่มึง และพวกไม่กี่คน มึงสนใจจะ”มันพูดเกริ่นถึงเรื่องที่ผมคิดไว้แล้ว
“กูไม่สน ไม่ต้องมายุ่งกับกู และ เพื่อนกูด้วย”ผมพูดขัดมันออกไปทันที
“เฮ้ย ฟังก่อนสิวะ”มันก็ท้วงเอาไว้อีก ก่อนจะมานั่งตรงกันข้าม อีรักยมสองตัวก็ยืนประกบข้างหลังตามเดิม
“มึงไม่สนเหรอ อย่างเคยๆไง มึงเอาไปทดลองก่อนก็ได้ กูไม่ว่า สนใจแล้วค่อยมาคุยกับกู หลังฟังกูพูดจบ”มันหรี่ตาพูดนำเสนอสินค้า ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่ ผมสนแค่คนเดียว ตั้งแต่มีมันสายตาผมก็ไม่เคยมองใคร ไม่นับรวมเตที่จากไปแล้ว
“กูแค่อยากให้มึงร่วมงานด้วย นายกูเขาสนใจ ถ้ามึงยอมอยู่กับเขา มึงจะสบายมากกว่านี้ และจะได้คุมแดนนี้ด้วย”มันหยิบยื่นความสะดวกสบายและอำนาจที่แต่ก่อนผมเคยได้รับมาแล้ว
“หึ แลกกับทำชั่วน่ะเหรอ”ผมแสยะยิ้มเพราะรู้ของฟรีไม่มีในโลกหรอก ผมเคยผ่านมาแล้ว ทุกอย่างต้องแลกมา
“มันก็ปกติของมึงอยู่แล้วนี่ ไอ้เข้ม อย่าบอกนะว่ามึงจะเป็นคนดี กูไม่อยากจะเชื่อ คนอย่างมึงจะดีได้ กูถามจริงๆเถอะ กว่ามึงจะได้ออกไปอีกกี่ปี สิบปีก็ไม่ใช่น้อยนะมึง และถ้าออกไปมึงจะทำงานอะไรได้ คนขี้คุกใครจะรับ หรือมึงคิดจะกลับไปหานายมึงที่ไม่รู้ว่าถึงตอนนั้นเขายังจะรับมึงหรือมีชีวิตอยู่หรือเปล่า”มันพูดถึงสันดานผมที่ไม่ต่างจากมัน
ปึก
“อย่าลามปามนายกู เขาต่างจากนายมึงและก็มึงมาก”ผมกระชากมันอย่างแรงกระแทกกับต้นไม้ มันมองหน้าเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม อย่างระงับอารมณ์
“ก็ได้ ก็ได้ กูขอโทษแล้วกัน”มันยกมือแบบยอมแพ้ แต่ในใจคิดเอาคืนแน่ ที่ทำอย่างนี้ต่อหน้าลูกน้องมัน
“อ๋อ หรือว่าที่มึงไม่อยากทำ และก็ไม่สน เป็นเพราะไอ้หน้าขาวที่มึงตามติดอยู่วะ”มันพูดพร้อมปรายตาไปยังไอ้สองคน ก่อนจะพูดถึงคนสำคัญ ผมตาลุกวาว ปรี่เข้าไปหา มันดึงของที่เหน็บตรงหลังออกมา
“เอาสิ กูเสียบมึงแน่”มันกัดฟันพูดใส่ ควงมีดในมือไปมา เป็นสิ่งยืนยันได้ว่า มันใหญ่พอที่จะพกอาวุธติดตัวได้ นั่นต้องมีคนรู้เห็นเป็นใจด้วย จะใครไม่ได้นอกจากคนในที่ถูกซื้อด้วยคนมีเส้นมีสายในนี้
“นึกว่ากูกลัวมึงเหรอกับไอ้ของแค่นี้ หึ ฆ่ามึงอีกสักคนจะเป็นไรไป”ผมแสยะยิ้มเดินไปใกล้พูดใส่มัน ที่ถือมีดแต่ไม่กล้าลงมือ เพราะมันยังไม่ได้รับคำสั่ง
“จำไว้ อย่ายุ่งกับคนของกู”ผมชี้หน้ามัน ถ้าคิดจะแตะล่ะก็ มันไม่ได้ตายดีแน่ ผมยอมติดคุกเพิ่ม ถ้ามันทำอะไรคนสำคัญของผม แม้แต่ปลายเล็บหรือเส้นผม ก็สมควรตาย ผมพูดจบก็หันหลังอย่างไม่กลัวว่ามันจะแทงข้างหลัง
“ถึงกูไม่ยุ่ง ก็คงมีคนอื่นคิดจะยุ่งอยู่ดี มึงอย่าลืมสิ ว่าที่นี่เป็นยังไง”มันพูดตามหลัง ผมแค่หยุดตีน แล้วก็เดินต่อ
“เปลี่ยนใจ ก็มาหากู”มันยังตะโกนตามหลังมาอีก แต่ผมไม่คิดจะหยุดฟัง และไม่คิดจะทำด้วย ผมรับปากกับคนสำคัญแล้วว่าผมจะเปลี่ยนตัวเอง ผมจะไม่มีวันหันหลังกลับไปทำเรื่องเดิมๆอีกแล้ว
.
.
.
.
“จริงเหรอวะ กูไปได้แล้วหรอ”ผมพูดเสียงดัง ยิ้มปากบานอย่างลืมตัว เมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้เฮียบอก ผมแทบจะลืมตัวกระโดดกอดมันด้วยซ้ำ ดีนะว่าระงับไว้ได้ ไม่งั้นคงเป็นภาพก๊อตซิล่าปะทะตึกแน่
“อืม แต่แค่ตามเวลานี้เท่านั้นนะ อย่าเกิน กูช่วยได้แค่นี้ ฝากดูมันด้วย”ไอ้เฮียพยักหน้าพร้อมบอกข้อตกลง
“ได้ ได้ แค่นี้ก็พอแล้ว ขอบใจ ขอบใจมึงมาก”ผมรีบพยักหน้ารับพร้อมพูดรัวเร็วๆ แต่ก็เผลอเขย่ามือมันจนได้ มันได้แต่มองไม่ได้ดึงออกแต่อย่างใด กลายเป็นผมที่ผละออกอย่างเก้อๆ นี่ผมหลุดไปเยอะเลยนะ ใครจะเชื่อว่าคนชั่วแบบผมจะมีมุมนี้กับเขาบ้าง ไอ้เฮียหันหลัง
“เอ้อ ไอ้เฮีย กูขออีกอย่างสิ”ผมรีบเรียกมันไว้ เดินเร็วๆไปดักหน้า มันขมวดคิ้ว
“อะไร”มันพูดเสียงนิ่งตามแบบของมัน
“คือ ถ้ามึงให้ได้ก็ให้ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”ผมออกตัวไว้ก่อน เดี๋ยวมันจะหาว่าเรื่องมาก กูช่วยเรื่องนี้ก็เอาเรื่องอื่นมายัด มันพยักหน้าว่าให้พูดมา ผมตัดสินใจบอกมัน ที่เงียบไปพัก
“พรุ่งนี้เหรอ”มันเลิกคิ้ว
“อืม ได้ไหม”ผมพยักหน้าถามอย่างมีความหวัง
“ดูก่อน”มันไม่รับปากในทันที
“กูขอบใจล่วงหน้านะ แต่ถ้าไม่ได้จริงๆก็ไม่เป็นไร มึงช่วยกูแค่นี้ก็เยอะแล้ว”ผมขอบใจมันอีกครั้ง มันก็พยักหน้าก่อนจะแยกกัน ไปทำงานของตัวเอง ผมยิ้มอย่างมีความสุข
“พรุ่งนี้จะได้เจอกันแล้ว กูคิดถึงมึงจัง รัน”ผมเพ้อกับลมฟ้าอากาศ แต่ไม่ถึงกับเอามือประกบกันเป็นสาวน้อยนัยน์ตาเพ้อฝันรอเจ้าชายมาหา ผมแค่เดินยิ้ม มือตีใบไม้ ตีนเขี่ยใบหญ้า เท่านั้นเอง
.
.
.
.
ผมรีบทำอะไรให้เสร็จเร็วกว่าทุกวัน อาบน้ำช้ากว่าทุกที ดูจนแน่ใจว่าสะอาดปราศจากเชื้อโรค ที่อาจจะนำไปติดต่อคนป่วยให้เป็นหนักกว่าเดิมได้ สำรวจตัวเองอีกครั้ง ทั้งที่ไม่มีกระจกให้ส่องหรอก อาศัยดูเงาในบ่อน้ำที่พอจะใสเห็นรูปร่างอยู่
“ทำอย่างกับได้อภัยโทษออกจากคุกเลยกู หึหึ”ผมพูดขำๆกับตัวเอง ที่ตื่นเต้นกับการจะได้ไปเจอหน้าคนป่วย ถึงจะแค่สองชั่วโมงต่อวันก็ยังดี ดีกว่าไม่เจอเลย ผมมองตัวเองอีกครั้ง ยกเล็บมือ เล็บตีน ผ่าน อ้าปากพ่นลมหายใจ ฮา ฮา โอเค สดชื่น ยกรักแร้ที่ไปขอสารส้มโรงครัวมาขัดมาถู แทนการใช้ลูกกลิ้ง ก่อนจะพาตีนที่ไปยืมรองเท้าไอ้เฮียมาใส่ไปก่อน เสือกขาดไม่ไว้หน้ากูเลย ไอ้รองเท้าส้นตีน ดีนะตีนเท่ากัน แต่ไม่สำคัญว่ามันให้ยืมนี่สิ รบกวนมันจังเลย ปกติก็ไม่ค่อยได้ใส่กันหรอก แต่วันนี้มันผิดปกติ ตรงที่ผมต้องไปสถานที่ราชการ เลยต้องใส่ให้ดูสุภาพ จะหาว่าไม่ให้เกรียติสถานที่ สุดท้ายผมขอขอบคุณผู้มีอุปการคุณทุกท่านที่ถึงแม้ไม่เอ่ยนาม ก็ซาบซึ้งใจ ไอ้เข้มจะจำไว้รอวันตอบแทนไม่ต่างจากความแค้นที่รอวันชำระ ฮ่าๆๆๆๆ
“เข้าที่ รัน รัน รัน”ผมบอกตัวเองและออกเดินกึ่งวิ่งไปจุดมุ่งหมายทันที ก่อนจะชะงักนิดหนึ่งเป็นให้ผู้คุมตรวจเป็นพิธี พอดูเอกสารและตรวจของในมือ ก็ให้เซ็นชื่อและให้ผู้คุมอีกคนพาไป จนถึงสถานที่ขาวสะอาดที่เรียกว่า ‘ทัณฑสถานโรงพยาบาล’ เพราะตั้งอยู่ในเรือนจำ
“รอตรงนี้ก่อน”ผู้คุมบอกผมที่พยักหน้ารับ ตอนนี้ให้ไอ้เข้มทำอะไรก็ยอมหมด ขอให้ได้เข้าไปเจอมันก็พอแล้ว ช่างเหมือนเกม คุ้กกี้รัน จังเลยที่ต้องฝ่าฟันไปจุดหมาย หึหึ
“เข้าไปได้ และก็รักษาเวลาด้วย อย่าช้านะมึง ไม่งั้นจะไม่มีคราวหน้า เข้าใจไหม”ผู้คุมอนุญาตก่อนจะย้ำเตือนเชิงขู่เรื่องเวลาอีกครั้ง
“ครับ นาย”ผมรับคำ ก่อนจะมีเจ้าหน้าที่มาพาผมเข้าไป ผมประคองถุงอย่างระมัดระวัง
มันคือ
ของฝากคนป่วย
ที่คนในคุกอย่างผมไม่สามารถจะหามาให้เองได้ ต้องวานให้เขาช่วย นั่นคือ ไอ้เฮีย ที่ผมขอร้องมันเมื่อวาน และมันก็จัดให้เกินความต้องการด้วยซ้ำ มันบอกว่า
‘หนูฝากมาเยี่ยมไอ้รันด้วย ขอให้หายเร็วๆ’
ผมยิ้มรับกับความมีน้ำใจของเมียไอ้เฮีย หวังว่าสักวันคงได้ขอบใจและขอโทษที่ทำไม่ดีกับมันด้วยตัวเองสักครั้ง
“ห้องนี้แหละครับ กรุณาอย่าเสียงดังหรือทำอะไรที่เป็นการรบกวนผู้ป่วยนะครับ”เจ้าหน้าที่ส่งผมที่ห้องพักเดี่ยว หมอบอกว่ากลัวมันจะแพร่เชื้อหรือได้รับเชื้อเพิ่ม มันเป็นไข้หวัดใหญ่ แต่ไม่ใช่สายพันธุ์ร้ายแรงมากนัก ผมจำหมอมาบอกครับ ตอนนี้อาการมันดีขึ้นแล้ว คงเพราะมันเป็นคนแข็งแรงอยู่แล้วด้วยก็เลยฟื้นตัวไว
“ขอบคุณครับ”ผมขอบคุณ ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นคนป่วยหลับตาพริ้มนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียงสีขาว ผมเดินเข้าไปใกล้ก็เห็นหน้ามีเลือดฝาด บอกให้รู้ว่า มันดีขึ้นแล้ว ผมวางของเยี่ยมบนโต๊ะ หันไปยกเก้าอี้มานั่งใกล้ ผมมองมือตัวเองอีกครั้งหยิบทิชชู่มาเช็ด ค่อยๆเอื้อมไปจับมือขาวเบาๆ
“กูมาแล้ว ขอโทษนะไม่ได้ไปรับ”ผมพูดแผ่วเบา คนป่วยยังนอนหายใจสม่ำเสมอ ก่อนจะยกมือขึ้นมาจูบแล้วแนบแก้ม
“ขอเลยเถิดมือหน่อยนะ”ผมขออนุญาตทั้งที่ทำไปแล้ว หันไปมองเวลาที่ค่อยๆดำเนินไป อยากให้มันตื่นมาจัง แต่ก็ไม่อยากรบกวนการพักผ่อน ผมเลยนั่งมองนั่งดมอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งผ่านไปครึ่งชั่วโมง เปลือกตาขาวกระพริบบอกให้รู้ว่า
‘จะตื่นแล้วนะ เลิกขืนใจมือกูได้แล้ว’
“อืม”เสียงครางในลำคอ ก่อนจะปรือตาขึ้นมาและหลับลงไปอีก ทำอย่างนี้สองสามครั้ง ก่อนจะหันมาเจอผม
“เข้ม”เรียกชื่อกู เพรียว อีกแล้ว กูจะตอบว่า ครับ ดีไหมวะ จะได้เข้ากัน
“เออ กูเอง”
สุดท้าย กูอาย ง่ะ ไม่กล้าพูด
“มานานยัง”มันถามผม หรี่ตาลงมองมือผมที่จับอยู่ แต่ไม่มีใครดึงออก ปล่อยไว้ตามเดิม
“สักพัก หิวน้ำไหม”ผมบอกก่อนจะถาม มันพยักหน้า ผมเลยต้องปล่อยมือออกชั่วคราว รินน้ำใส่แก้ว หยิบหลอดเสียบและจ่อที่ปากคนป่วย ที่ค่อยๆดูด อืม ดูดได้อารมณ์เหลือเกิน ทำอะไรก็ดีไปหมดในสายตากู แค่กูก็พอ
“มึงดีขึ้นแล้วใช่ไหม”ผมถามและจับมือมันต่อ
“อืม ดีกว่าวันแรกหน่อย ปวดหัวฉิบ เฮ้ย แล้วมึงไม่กลัวติดกูเหรอ”มันตอบก่อนจะนึกได้ถามกลับ มันเป็นห่วงผมเหมือนที่ผมห่วงมันเหมือนกัน
“ไม่กลัว กูอยากจะรับไว้เอง และให้มึงหายเร็วๆ”ผมบอกมันอย่างที่คิด แต่ไม่รู้ว่ามันคิดอะไร หน้าถึงได้ขึ้นสี ผมว่าผมก็พูดธรรมดานะ ไม่ได้หวานหรือหน้าตาหื่นใส่แต่อย่างใด
“แล้ว ถุงอะไรวะ”เฉไฉไปถามเรื่องถุง
“ของฝาก กินไหม กูปลอกให้ แต่มีแค่ส้ม กับ สตอ สตอ อะไรนี่แหละ”ผมหยิบส้มออกจากถุงออกมา น่าจะเป็นส้มราคาแพง มันมีกลิ่นหอมขนาดยังไม่ได้ปลอกยังส่งกลิ่นขนาดนี้ รันพยักหน้า
“ไปเอามาจากไหน”มันถาม ผมก็บอกตามตรง
“กูขอให้ไอ้เฮียมันเอามาให้ ลำพังตัวเองคงไม่มีปัญหาไปหามาได้หรอก ถ้าอยู่ที่นี่”ผมบอกมือก็ปลอกส้มให้อย่างเบามือ น่าจะเบาที่สุดแล้ว ถ้าเทียบกับการชำแหละเนื้อที่ผมเคยผ่านมา
“ถามนิดเดียว ตอบซะยาวเลย”มันส่ายหน้าเนือย คงคิดว่าผมน้อยใจหรือพูดประชด กำลังจะอ้าปาก
“แค่นี้ ก็ถือว่ามึงทำให้กูมากแล้ว ขอบใจนะ เข้ม”
มันพูดหยุดคำพูดผมซะก่อน
“แต่ถ้าให้ดี กูอยากหาให้มึงด้วยตัวเองมากกว่าว่ะ แต่คงนานจนมึงแก่ หรือ กูตายห่าก่อนก็ไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ ”ผมหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองที่เริ่มคิดอีกแล้ว แต่ยังไม่เข้าบทดราม่า
เพี้ยะ
“โอ้ย ตบปากกูทำไม”ผมร้องออกมา เมื่อโดนมือขาวตบปากเข้าให้ ไม่ได้แรงแต่แค่แปลกใจเฉยๆ
“ชอบพูดอะไรเป็นลาง กูบอกไม่ให้คิด ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต จะตายโหงตายห่าก็ไม่มีใครรู้หรอก พูดอีกจะต่อยแม่งเลย ห่านิ”ขนาดไม่มีแรง มันยังสวดผมยาวขนาดนี้ นี่ถ้าดีๆ กูได้โดนหนักกว่านี้แน่
“คร๊าบ ขอโทษ ไม่พูดแล้ว อย่าโกรธนะ นะ”ผมทำเสียงทะเล้นใส่มันที่อึ้งไป
“สาดดดดด ไม่ได้เข้ากับหนังหน้าเลย อุ๊บ ครึครึ”มันด่าก่อนจะหันไปกลั้นหัวเราะ ผมค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่มันยิ้มได้ ก่อนจะส่งส้มใส่มือให้ จะป้อนก็กลัวเชื้อโรคเข้าปากมัน ทั้งที่ตอนปลอกก็มือผมเช่นกัน ไม่ทันแล้วล่ะ
“มีเม็ดเปล่า เอาออกด้วย”มันบอกสีหน้ายุ่งเหยิง
“มันจะเละน่ะสิ”ผมบอกมัน กลัวส้มจะช้ำ ไม่มีมีดด้วย เพราะไม่ใช่โรงพยาบาลทั่วไปที่จะเอาเข้ามาได้ เป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับโรงพยาบาลในนี้
“ไม่เป็นไร แกะให้หน่อย”มันส่ายหน้าพร้อมพยักหน้าอนุญาตให้ทำด้วย ผมค่อยปลิ้นเม็ดออกอย่างไม่ให้ช้ำ โชคดีที่ส้มมันค่อนข้างกลีบใหญ่เลยง่ายหน่อย ผมยื่นไปใกล้มันก็อ้าปากรับ ทำอย่างนี้จนหมดส้มไปสามลูก โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย ผมหยิบทิชชู่เช็ดมืออีกครั้ง
“สตรอเบอรี่ ลูกใหญ่ดีว่ะ”มันมองไอ้ลูกแดงๆมีจุด ตาวาว
“กินไหม เดี๋ยวไปล้างก่อน”ผมถามเตรียมหยิบ
“ไว้ก่อน”มันสายหน้า
“ไอ้หนูมันฝากมา ขอให้หายเร็วๆ”ผมบอกชื่อเจ้าของสตรอเบอรี่ อย่างเป็นทางการ ส่วนผมมีหุ้นแค่ส้มนิดหน่อย
“ไอ้นี่ แม่งจำได้ว่ากูชอบกิน ต้องไปขอบใจมันสักหน่อย อ้อ ส้มด้วย กูก็ชอบเหมือนกัน แต่ที่ชมไอ้หนู ไม่คิดว่ามันจะจำได้”มันพูดชมเจ้าของสตรออย่างชอบใจ และเผื่อแผ่มาถึงหุ้นส่วนส้มอย่างผมด้วย ส่งยิ้มอย่างจริงใจไม่ใช่พูดเอาใจ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่เห็นมึงกิน กูก็ดีใจจะตายห่าแล้ว”ผมพูดแก้เก้อ นี่กูแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ จะว่าหัวล้านก็ไม่น่าใช่ เพราะก็ไว้ทรงนี้กันทั้งเรือนจำ
“อย่าเพิ่งตายห่าเลย มึงสัญญากับกูไม่ใช่เหรอว่าจะดูแลกูจนกว่าจะออก จะรีบตายไปไหนวะ”มันพูดทวงสัญญาที่ผมให้ไว้
“กูพูดเปรียบ ไม่ลืมหรอกน่า”ผมเผลอเถียงมันกลับไป มันทำหน้ากลั้นหัวเราะ และมันก็ให้ผมเล่าว่าทำอะไร มีอะไรเกิดขึ้นบ้างตอนมันไม่อยู่ ผมก็เล่าให้มันฟัง ตลอดเวลาที่เล่ามือจับกันอยู่อย่างนั้น
“อีกเรื่องล่ะ ไม่เห็นเล่าให้กูฟังเลย”มันท้วง ผมขมวดคิ้ว
“ก็ไม่มีแล้วนะ เรื่องขี้เรื่องเยี่ยวกู มึงอยากฟังเหรอ โอ๊ะ”ผมเลิกคิ้วพูดกวนตีนมัน ก่อนจะเซหน้าแทบทิ่มเตียง เจอลูกเตะรันมหากาฬเข้าให้ เตะข้ามฟากเลยนะมึง ไม่ถีบหน้ากูเลยล่ะ จะจับมาดมให้ หึหึ
“เดี๋ยวมึงจะโดน กูไม่อยู่หัดปิดบัง พูดมา”มันข่มขู่ผมอีกแล้ว ทำเอาเกือบหลุดหัวเราะออกมา แต่ต้องกลั้นไว้ ก่อนจะนึกว่าเรื่องอะไรวะ ก็มีเรื่องเดียว แต่มันไม่น่าจะรู้ได้ ทำไมมันพูดเหมือนรู้ ผมเลยเล่าให้มันฟัง
“ก็มีเท่านี้แหละ มันชวนแต่กูไม่คิดจะทำหรอก ถ้าทำคงโดนไม่ต่างจากมัน หรือบางทีมันคงอยากหาแพะไว้รองรับอยู่แล้ว”ผมพูดถึงเรื่องไอ้ไนท์ ที่มาตื๊อผมอีก แต่ผมก็ไม่ตกลง จนกระทั่งเมื่อเช้าได้ข่าวว่ามันถูกเพิ่มโทษ มียาเสพติดในครอบครอง โทษหนักมาก อาจถึงขั้นประหารชีวิตได้ แต่ผมว่ามันต้องอยู่ไม่ถึงประหารชีวิตแน่ นายมังต้องสั่งเก็บอยู่แล้ว ใครจะให้สาวมาถึงตัวเองได้ล่ะ มือผมถูกบีบกระชับมากขึ้น
“ดีแล้ว มึงทำดีแล้ว”เสียงอ่อนโยนพอกับสีหน้า รอยยิ้มชื่นชม ที่ทำให้ผมรู้สึกใจฟูพองอก ก่อนจะทำใจกล้าถามออกไป
“แล้ว ทำดีมีรางวัลไหม”
หึ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ฟิ้ววววววววววววววววววววววว
ไม่มีเสียงตอบรับจากกระทรวงที่จะมอบโล่ให้ นอกจากเสียงพัดลม และ เสียงลม ที่พัดลอดหน้าต่างเข้ามา เหลือบตามองใกล้หมดเวลาแล้ว
“ไม่มีอะไรหรอก ถามไปงั้นแหละ กูแหย่เล่น ก็เห็นเวลาเขาทำความดี เขาจะมีรางวัลให้ไง”ผมพูดขำๆ ไม่ให้เสียบรรยากาศ
“เฮ้อ เวลาทำไมเดินเร็วจังวะ กูต้องกลับแล้วล่ะ ไม่งั้นจะไม่ได้มาอีก”ผมถอนหายใจต่อว่าเวลา ยิ้มเซียวๆ เมื่อต้องกลับไปที่ตัวเอง มันพยักหน้า
“อืม ไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ อีกสองสามวันกูก็ได้กลับแล้ว”มันบอกกำหนดการที่จะได้ออกจากที่นี่ เราไม่ได้พูดนอกจากสบตา มือสัมผัสเพียงอย่างเดียว ผมยกขึ้นแนบแก้มและดมอย่างลืมขอ แต่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร
“นอนหลับดีไหม ฝันร้ายหรือเปล่า”ถามด้วยเสียงที่ผมอยากจะได้ยินทุกวัน
“นอนไม่หลับ แต่ฝันดี”ผมบอกมันที่ทำหน้างงกับคำพูดผม
“นอนยังไงวะ ไม่หลับแต่ฝันดี กวนตีนนะมึง”มันขมวดคิ้วว่าเข้าให้แต่ไม่จริงจัง
“ก็แบบ นอนไม่ได้หลับตา แต่ก็ฝันได้ไง โอ้ย กูไม่รู้จะบอกยังไงดีว่ะ คือ มันดี ง่ะ อุบ”ผมบอกมันไม่ถูกเหมือนกัน ก่อนจะนึกได้ว่าพูดอะไรออกไป
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สาดดดดดด มี ง่ะ ด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ แอ๊บแบ๊วนะมึง ไอ้เข้ม”แล้วมันก็หัวเราะชอบอกชอบใจ ไม่จบแค่นี้แน่กู ออกไปได้ มันต้องประจานความ ง่ะ ของผมเหมือนเรื่องคุ้กกี้รัน แน่ เอาเถอะถ้ามันทำให้มีความสุขก็ปล่อยมัน
“เดี๋ยวเอาไอ้นี่ไปล้างให้”ผมหยิบสตรอเบอรี่ เดินไปล้างในห้องน้ำ ล้างอย่างทะนุถนอมไม่ให้ช้ำ ล้างอย่างไม่ให้ขี้มือติดให้เสียรสชาติ เรียบร้อยก็เอาออกมานั่งซับด้วยทิชชู่จนแห้งดี วางใส่กล่องตามเดิม
“กูไปก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาใหม่”ผมบอกเมื่อถึงเวลา และไม่ได้ถามว่ามันจะเอาอะไรไหม คงหาให้ไม่ได้ มันพยักหน้า ผมจับมือมาหอมและซบอีกครั้ง เหมือนเมื่อคืนแรกที่ต้องห่างกัน พยายามปล่อยให้ช้าที่สุด จนเกือบจะหลุดออก
“เข้ม”
และก็เรียกชื่อเพรียวของผม วินาทีกำลังย้อนกลับ ผมหันมามอง
“มึงยังไม่ได้รางวัลเลย”
ผมตาโต และ หูไม่ได้ฝาด มันพยักหน้าให้เข้าไปใกล้ ดึงมือผมให้โน้มตัวลงไปใกล้ ใกล้ จนได้เห็นแก้มขาว ปากแดง
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงเหมือนที่ผมทำ แต่ไม่มีเสียง ซี๊ดดดดดดดดดดดดด ตามมา ผมตกใจหันไปหาเจ้าของเสียงฟอด จนริมฝีปากบรรจบกัน ผมไม่รู้ไฟฟ้าช็อตเป็นยังไง แต่ถ้ามันรู้สึกแบบนี้ ผมก็อยากจะโดนช็อตทุกวัน แต่ต้องช็อตด้วยปากนี้เท่านั้น จากแค่บรรจบ กลายเป็นเริ่มนวด คลึง บดเบียด สอดรับ ไอ้คนฟอดผมมันไม่เคยแน่ ถึงได้พยายามหลีกเลี่ยงปากผมที่ไล่ตามจนมันยอมให้คลึงเคล้ารสหวานซ่านไปถึงทรวง มือก็จับกันไม่ปล่อย
“อืม”
“เข้ม”
“รัน”
“อืม”
เสียงงึมงำหลุดจากปาก ทั้งที่ยังไม่ได้ผละออก ปล่อยตัวปล่อยใจ จนกระทั่ง
“เอ้อ ทำอย่างนี้ไม่ดีนะครับ จะติดไข้ และ หายช้าได้”
เสียงเตือนจากบุคคลที่สามที่ไม่ได้รับเชิญ ไม่รู้เดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำให้เราผละออกจากกัน ทั้งที่ไอ้คนป่วยยังหอบนิดๆ หน้าแดงแปร๊ดไม่รู้อายผม หรือ โกรธหมอ ที่เข้ามาขัดจังหวะ
“สัด กูแค่หอม มึงจูบกูเลยนะ”เสียงด่าอุบอิบ
“กูตกใจนี่หว่า ขอโทษนะ”ผมบอกอุบอิบกลับไปเช่นกัน จนคุณหมอกระแอมอีกครั้ง ผมเลยต้องไปสักที ห้านาทีเท่านั้นป่านนี้ผู้คุมมารอแล้ว ผมยกมือขึ้นมาดม และ หอมแก้มมันอีกฟอด มันตาโต อ้าปากพะงาบๆ จะด่าแต่ด่าไม่ออก
“ไปนะ พรุ่งนี้ค่อยเอาคืนกูแล้วกัน”
ผมบอกมันอย่างให้สัญญา ว่าจะกลับมาให้มันเอาคืนผมบ้าง ก่อนจะออกไปจากห้องนั้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หัวใจพองกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
‘สิ่งที่มันกำลังจะเกิดกับเราทั้งสองคน เธอเรียกมันว่าความรักหรือเปล่ามันชอบกล’
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกของผมกับมันในตอนนี้ จะเป็นแบบเนื้อเพลงนี้หรือเปล่า แต่ภาวนาขอให้ใช่ทีเถอะ มันบอกผมเองว่าอย่าไปคิดถึงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นในอนาคต คิดแค่เรื่องปัจจุบันและวันต่อๆไปก็พอ ผมก็จะคิดตามที่มันบอกมันจะได้สบายใจ แต่ตอนนี้ผมต้องรีบไปให้เร็วที่สุด เรื่องผู้คุมนะจิ๊บ ไอ้ที่ไม่จิ๊บเนี่ยสิ มันแสดงออกอย่างตระหง่านเหลือเกิน
ห้องน้ำโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย รอกูด้วยยยยยยยยยยยยยยยย
****************************************************************************************************************************
อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ โดนหลอก :laugh: ไม่มีอะไรให้ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ กันเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ :z6: โอ้ยยยย ใจเย็นๆ มันเพิ่งจะเกิดเอง ค่อยเป็นค่อยไปจิ นะ นะ อีกสิบปีมีเวลาเหลือเฟือ เปิดโอกาสให้คู่นี้เขาอีกตอนเน๊าะ :impress2: ส่วนเรื่องสถานพยาบาล ที่จริงมันมีนะคะ แต่ขั้นตอนจะยุ่งยากมากกว่านี้ และบางทีไม่ได้เป็นแบบนี้หรอกค่ะ แต่ในนิยายเราทำให้เป็นได้ เพื่อประหยัดเวลา ประหยัดค่ารถ ให้พี่เข้มเขา :pigha2: ขอบคุณนะคะที่ยังติดตามและถามหากันอยู่ :pig4: ใกล้จะครบคู่แล้วนะ ตอนต่อไปตอนต่อไป เดี๋ยวไปจับฉลากก่อนเอาใครดีน้า o18
มาช้าแต่มาค่ะ รอหน่อยนะ :กอด1:
-
ว๊าก เข้ม รัน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ
-
จูบกันแล้ววววววววว โอ้ย เขินมาก
อยากอ่านคู่นี้เค้าลึกซึ้งกันจังเลย
-
เข้มรันน่ารัก ง่ะ
:laugh:
อยากอ่านเข้มรัน หลังออกจากคุกบ้าง เผื่อจะมี อ๊ะ อ๊ะ
:pig4: นักเขียน ตอนที่รอคอยเลย
-
อัยย๊ะ มีพัฒนาการ มีหอม มีจูบ :hao7: ต่อไปคงมี..... อิอิ
-
ป๊าดดดดดดดดดดด ไอ้เราก็นึกก็ :oo1: หลอกเขาอ่ะ :ling1:
แต่แค่นี้ก็ถือว่า ข้ามไปอีกขั้น :hao6: แต่ถ้าให้ดีก้าวกระโดดไปเลย พี่เข้ม ไม่งั้นสิบปีพี่อาจจะเหี่ยวได้ ถ้าไม่ได้นำมันออกกำลังกายซะบ้าง ง่ะ :z1: ชอบตอนดูแลกันและกัน เข้มเปลี่ยนไปเยอะมาก อ่อนโยน รักษาสัญญา :-[
ขำตอนตรวจร่างกายตัวเองมาก สำรวจและพิสูจน์ทุกซอกทุกมุมจริง :m20: แหม่ แหม่ แล้วถ้า :oo1: กันล่ะ พี่เข้มไม่เอาแอลกอร์ฮอล์ล้างเลยเหรอ :jul3:
ส่วนเฮียกับน้องหนู ใจดีอีกแล้ว ช่วยสนับสนุน อุตส่าห์เป็นธุระจัดการหาของฝากให้ :man1: เอาไว้เขาจะตามติดชีวิตเฮียกับน้องหนูถึงห้องนอนบ้างนะ :pighaun:
มุ้งมิ้งกันดี ง่ะ :heaven
-
คนเขียนไม่น่าให้ความหวังกัน ก๊ากๆๆๆ รอคอยต่อไปนะเข้ม แล้วก็คนอ่าน 55
-
เข้มรันน่าร้ากกกก จูบกันแล้วง่ะ อุ่ย ว้าย หวาย เขิน ง่ะ :-[
โอ๊ยยยยยย อยากให้อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ กันแล้ว :hao6:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o8: :-[ :katai5:
-
ในที่สุดก็ได้หอมได้จูบแล้วนะเข้ม o13
รันใจอ่อนแล้วว้อย ดีใจกับเข้มจริงๆ
เข้มน่ารัก เหมือนเด็กเลย พ่อเด็กโข่งของรัน :laugh:
จะรอ เข้ม รัน "อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ" กันมากกว่านี้นะจ๊ะ :hao7:
-
ตอนนี้เข้มออกมาเรียกเรตติ้งกระฉูดเลย
ระวังโดนเฮียเคืองโทษฐานขโมยซีนพระเอกยอดเยี่ยม SENGPED AWARDS 2013 นะ :hao6:
มีแววว่าน้องรันจะเป็นฝั่งเป็นฝาในเร็ววันนี้ แม่ยกปลื้ม o13
เมื่อไรจะรวมเล่มเรื่องนี้กับ "ก็คนมันรักทำไงได้" คะ รออุดหนุนอยู่
-
ง่ะ...(แบบพี่เข้ม)ตอนนี้น่ารักมุ้งมิ้งมากเลย แบบดูแล ใส่ใจ กรี๊ด~เขิน!
-
ดีใจที่พี่เข้มมาอีก แต่ตอนนี้ขอแปะก่อนนะ :katai5:
***********************************************
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (ขอกรีดร้องให้พี่เข้มก่อนนะ)
พี่เข้มน่ารักมาก นับวันพี่แกยิ่งมุ้งมิ้ง แถมพัฒนาความก้าวหน้าสุดๆ แอร๊ยยยยย
ตอนหน้าจะมาอีกใช่มะ มาเลยนะมาเลย เพราะ....เราจะรอ
:mew1:
-
ในที่สุดรันก็ใจอ่อน
ดีใจกับเข้มด้วย ง่ะ 5555+
-
โอ้ยเข้มเปลี่ยนไปง่ะ
ขอบคุณ :)
-
เข้มฮาได้อีกน่ะ :m20:
เค้าจูบกันแล้ว ก้าวหน้าไปอีกขั้น
-
กรี๊ดดดดด ชอบคู่นี้ชอบคู่นี้ค่าาาาาาาาาาาา :hao7:
-
อ๊ายยยยยยยยย เข้มรัน น่ารักอ่ะ จูบกันแล้วด้วย โอ๊ย เขินแทนรันเลยจริงๆ :o8:
-
ปริ่มมมม
คำเดียวเลย
น่ารักง่ะ
เข้มอ่อนโยนไปแล้ว
รันก็น่ารักเกินไปแล้ว
ตอนหน้า อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ได้มั้ยคะ? :hao6:
รอๆ มาต่ออีกนะคะ ดูแลสุขภาพด้วยค่า :กอด1:
-
รันใจอ่อนให้เข้มแล้ว
ได้จูจุ๊บ กันแล้ว
:hao6: :hao6:
-
หัดแอ๊บแบ๊วกับเค้าก็เป็นนะเข้ม
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเข้ม รัน :mew1:
อากาศร้อนมากรักษาสุขภาพด้วยค่ะ :กอด1: :L1: :pig4:
-
สำหรับคู่นี้ได้แค่นี้ก็ถือว่าเยอะแล้วแหละเน๊อะ 55555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
กอดสามทีด้วยความคิดถึง
-
พี่เข้มนี่....เอิ๊กกกก :katai2-1:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :-[
ก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้วนะคะ ยินดีด้วยยยยย /จุดพลุๆ
ตอนหน้าเข้มรันสุดท้านแล้วหรอเนี่ย ไม่อยากให้จบคู่นี้เลย ชอบ >//<
ถ้าเข้มรันเป็นเรีื่องยาวก็คงจะดี ท่าทางจะมีอะไรให้เล่นได้อีกเยอะ แต่คงดราม่าน่าดู
รอตอนหน้า อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ :z1:
-
จูบกันแล้ว กรี๊ดดดดดดด
-
รันน่าร๊ากกกกกกกก ขอให้หายเร็วๆนะจ๊ะ ถ้านานกว่านี้สงสัยพี่เข้มกลายเป็นหมีแพนด้าก่อนแน่ๆ :hao7:
เราคิดถึงคู่นายเทียนกะนายเฟยยยยยยยยยยย :hao5:
-
เข้มน่ารัก ง่ะ :pigha2:
-
กรี๊ดดดดดดดด>< น่ารักไปไหนแสร๊ดดด!! โอ้ยปริ่ม
-
:o9: :o9: นุ้งรันก็แรงส์ไม่แพ้หนูเว๊ย55
-
:a5: หลอกกันได้นะะะะะะะะะ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ชีวิตเข้ม เข้มข้นสมชื่อ.ข้อคิดเรื่องนี้ คนเราจิตใจดีงามอยู่ในสันดานทุกคน แต่จะปฏิบัติต่อคนที่สำคัญมากกว่าเท่านั้นเอง ส่วนคนที่สำคัญน้อยจะถูกปฏิบัติตามมารยาท
-
วุ้ยยย!!คู่นี้น่ารักกก ชอบเพ่เข้มมม อยากรีเควสแยกออกมาเป็นอีกเรื่องจังเยยง่ะ ครึ ครึ :o8:
-
ว้าวพัฒนาไปอีกขั้นแล้ว ได้จูบแล้ว :katai2-1: ต่อไปก็..... :hao6:
หลังๆ พี่คุกกี้รันเริ่มอ้อนนุ้งเข็มแล้วนะ มีใจให้เข้มแล้วล่ะสิ :katai3:
-
ง่ะ :katai3:
-
เค้าจูบกันแล้ว เค้าจูบกันแล้ว อ๊ายยยย มีแต่ประโยคนี้ดังอยู่ในหัว
มันสวีทนะ ในแบบของรันกับเข้ม แบบขั้นเริ่มต้น ที่ฟินมากกกกกกกกกก
ขออีกตอน ขออีกนะๆๆๆ
-
อ๊ะ อ๊ะ :hao6:
จูบกันแล้วเวร้ยยย :-[
-
อูยยยยยยยยย เขาจูบกันแล้วค่ะ
ไม่อยากเชื่อว่าวันนี้จะมีจริง
สู้ต่อไปนะเข้ม ขอให้พัฒนาถึงขั้นแอดวานซ์ :hao7:
-
รันใจอ่อนแล้ว เย้ๆๆ
-
ในที่สุดพี่เข้มก็ได้รางวัลของการทำความดี 555 :laugh:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :hao7: :hao7: :hao6:
ได้จูบกันแล้ว'ง่ะ' 5555555555 เชียร์พี่เข้มแอ๊บแบ๊ว สู้ๆ
-
ฟินไปสามโลกอ่ะบอกเลย
เค้าจูบกันแล้วละ เค้าจูบกันแล้วละ เค้าจูบกันแล้วละ
เค้าจูบกันแล้ววววววววว!!!
พัฒนาๆ
:o8: :o8: :o8:
-
น่ารักจังเลย
ชอบนะคู่นี้
-
มีข้อสงสัยนิดนุงค่ะ คือว่า หมอฉัตรแกยังเวอร์จิ้นอยู่เหรอคะ แหะๆ พอดีอ่านตอนพิเศษคู่ของพ่อนกกะหมอฉัตรแล้ว เหมือน คุณลุงหมอแก จะรุกไม่เป็น เอ หรือว่าแกไม่กล้าอะ แง้วๆ คุณพ่อนกแกอุตส่าห์เปิดโอกาสให้มีฟิชเจอรริ่งแล้ว
ปล สงสารเข้มอะคะ ตอนแรกไม่ค่อยชอบเข้มนะคะ แต่พอได้อ่านอดีตแล้ว สงสารมากๆ
เจอข้อสงสัยนี้ เลยขอตอบนิดนุงนะคะ :impress2:
หมอฉัตรไม่ได้เวอร์จิ้นหรอกค่ะ คือ ในความคิดคนเขียน คุณหมอแอบรักนก แต่ด้วยความที่เป็นเพื่อนกันมานาน และนกไม่ได้มีทีท่าอะไรด้วย หมอฉัตรก็เลยไม่กล้าแสดงออกไป กลัวจะเสียเพื่อน และนกก็มีแม่ไก่ ซึ่งหมอฉัตรดูแล้วว่าเป็นคนดีก็เลยไม่อยากจะแย่งมาเป็นของตัวเองด้วยวิธีที่ผิด เลยได้แต่เก็บเอาไว้และเฝ้ามองด้วยความห่วงใย :man1: ระหว่างนั้นก็ตามประสาผู้ชายคุณหมอก็มีซัมติงกับคนอื่นๆบ้าง แหม หายากผู้ชายเวอจิ้น :-[ และคนเขียนไม่ได้บอกเพราะไม่ได้คิดถึงจุดตรงนี้ แต่ไม่ได้ว่าที่สงสัยนะคะ ชอบ :hao6: มาเถอะค่ะ และถ้าถามว่ามีฉาก :oo1: กันไหมบอกตามตรงนะคะ สำหรับคนเขียนไม่ได้คิดเลยง่ะ ยืมพี่เข้มมาใช้ :mew3: เพราะอยากให้มันดูเป็นความรักที่บริสุทธ์ ไม่ได้หวังอะไรมากกว่าการได้อยู่ใกล้ ได้ดูแล เป็นเพื่อนใจกัน อบอุ่น :กอด1: แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ค่ะ ในนิยาย :laugh:
-
อ๊ายยยยยยยย นึกว่ามาต่อ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ :haun4:
ไม่เป็นไร เราจะรอวันนั้น :pighaun:
แต่ก็หายสงสัยด้วยอีกคนเรื่องคุณหมอ มันก็ต้องมีบ้างเน๊อะ :oo1:
อ่านซ้ำอีกรอบก็ยัง ง่ะ :laugh: กับคู่นี้อยู่
รอคู่อื่นต่อๆๆๆ :กอด1:
-
คู่ฉัตร-นก
เราก็ชอบแบบนี้นะ รักบางทีก็ไม่จำเป็นต้องมีเซ็กส์ อ่านแล้วมันอบอุ่น
เรื่องบนเตียง ไว้เป็นหน้าที่ของพวกหนุ่มๆเค้าไป 555
-
แค่นี้ก็ฟินแล้วจร้า
เค้าจูบกันแล้วๆๆ
อร๊าก เขินนนน ง่ะ 555
-
อรั๊ยยยยย!!!!!
น่ารักอ่าาาา คริคริ ...ฟิน ง่ะ
-
เข้มแมนโตครๆๆๆๆ..พยายามดูแลคุ้กกี้รันทุกอย่างเท่าที่จะทำได้
รันไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปซิ..เข้มเปลี่ยนไปโตครเยอะอ่ะมีแอ๊บแบ้วด้วยฮามาก
-
ตอนที่แล้วคุกกี้รันก็ไม่ไหวแล้วนะ มาตอนนี้เข้มอัพเลเวลขึ้นมาอีก
ความรักมันทำให้คนทำอะไรได้มากกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย :laugh:
ช่างเป็นลูกศิษย์ที่น่ารักจริงๆ ครูสอนอะไรก็ไม่เคยตกหล่น
เข้มน่ารักง่ะ :m20: นึกหน้าแล้วมันช่างไม่เข้ากันซะจริงๆ
จะอะไรก็ช่าง มันทำให้เขาทั้งสองพัฒนาไปอีกขั้นแล้วววว
เราหน้าบานยิ่งกว่าเข้มซะอีก ขยับจากจับมือมาเป็นจูบแล้ว :-[
รอวันที่รันออกจากโรงพยาบาลแล้วมาเอาคืนเข้มนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
เขินนนน
คู่นี่น่ารักจุงง :mew1:
-
โหยยยยย น่ารัก ง่ะ :impress2:
ขอขำชื่อตอนแป๊บนะคะ :jul3:
ตอนนี้จูบ ตอนหน้าก็จะ อะ ชะ จะ ว้ายยยยยย ใช่ไหมล้าาาา
รอตอนต่อไปนะคะ o13
-
พี่เข้มมุ้งมิ้ง
-
คุกกี้รันน่ารักขึ้นนะ ยอมเปิด(ใจ)ให้พี่เข็มแล้ว
รอแต่เมื่อไรจะเปิด....เผยเรื่องส่วนตัวมากขึ้น
น่ารักง่ะ
ไปแอบดูในห้องน้ำดีกว่า :m24:
-
คู่นี้นี่มุ้งมิ้งนะ :z1:
-
อร๊ายยยยยย~ เขิลลลลลลล
>//////<
พี่เข้มอ่ะ~ บร้าาา
( #ได้ข่าวเค้าจูบรัน #ไม่ได้จูบคุณ #อย่ามโน )
55555555
:mew1:
-
จูบกันด้วยอะน่ารักนะเนี่ย
-
อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ต้องรออีกหน่อยนะเข้ม 5555555555555555555555
-
บอกเลยแค่นี้ก็ฟินแล้วววววววววววว
-
เข้มน่ารักขึ้นเยอะเลยเนอะ
แล้วหนูอยู่หนายยยง่ะ อยากเจอๆ
-
ทำไมต้องรู้สึกว่าเข้มน่ารักขนาดนี้นะ
-
เข้มน่ารักดีแฮะ
:hao6:
-
ช่วงวีคที่ผ่านมามีเรื่องเซ็งๆเข้ามาในชีวิต :ling2:
แต่พอมาเห็นเรื่องนี้อัพอารมณ์ดีขึ้นมาเยอะเลยค่ะ
อ่านแล้วมีความสุข ขอบคุณมากที่มาอัพให้อ่านนะคะ :pig4:
ตอนนี้เห็นพัฒนาการคู่เข้มรันมากเชียว
น่าอิจฉาพี่เข้ม แลดูนางมีความสุขแม้อยู่ในคุกก็ตาม
จะได้อ่านคู่นี้อีกมั้ยน๊าาาา :impress2:
ว่าแต่ยิ่งอ่านยิ่งสงสัยค่ะว่าเฮียนี่ไปช่วยงานไรนะคะ
อิทธิพลเยอะพอควรเนาะ ถ้าเฮียไปคนที่เหลือจะลำบากมั้ย
คำผิดตอนนี้เค้าดูคร่าวๆแหละ น่าจะมีเล็ดรอดอยู่บ้างนะคะ :katai5:
เท่าที่จำได้ก็มี...
ตอนที่ลอกท่อแล้วพูดถึง 'คาด' คิดว่าหมายถึง 'คราด' ที่เป็นอุปกรณ์ใช่ป่าวคะ?
"โรคจิตเริ่มกำเหริบ" กำเริบ
"จิ้งจกสายพันธ์เหี้ย" สายพันธุ์
"ไม่อยากคุยกับมันเทาไหร่" ไม้เอกหาย อิอิ
"ไม่ใช่สายพันธ์ร้ายแรงมากนัก" สายพันธุ์ อีกทีจ้า
รอคอยตอนต่อไป จะได้อ่านคู่ไหนน๊า
แต่เค้าคิดถึงคู่นายจังเลย :mew2:
-
อั๊ยย๊ะ ชอบคู่รันเข้มจัง อยากอ่านตอนพ้นโทษเร็วๆ ... :hao7:
เเต่พี่เข้นติดนานมากอ่ะ สิบปีเลยหรือ :hao5:
-
แหมมมมมมม พี่เข้ม ง่ะ :m20: :laugh: :mc4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คู่นี้น่ารักง่ะ :haun4:
-
กรี้สสสส โดนคนแต่งหลอกง่ะ
พี่เข้มแอบมีมุมมุ้งมิ้งงงอะ
ส่วนนรันนแอบชอบช่ายมะที่โดนพี่เข้มจูบบ ไม่มีจัดขืนเลยนะะหล่อนนน
-
กริ๊ดดดด เข้มรัน เข้มรัน น่ารักง่ะ น้องรันเริ่มเห็นใจน้องเข้มแล้วสินะ
จากจับมือ เป็นหอมมือ จากหอมมือเป็นหอมแก้ม แล้วพัฒนาถึงจุ๊บปากแล้ว
อยากอ่านของคู่นี้เยอะ ๆ จนได้พ้นคุกออกมาได้อยู่ด้วยกันเลยง่ะ
คนเขียนอย่ารำคาญนะ ว่าขอแต่เข้มรันอยู่นั่น ก็คู่นี้เค้าน่ารักอะ
คู่อื่นก็น่ารัก แต่อยากอ่านคู่นี้ที่สุดอะคะ :mew2:
รอติดตาม ทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปนะคะ :pig4: :L2:
ปล. เวลาพูดคำว่าตายแล้วกลัวจัง ยังไงก็ขอให้เข้มรันปลอดภัย จบแบบแฮปปี้ด้วยเถอะนะคะ :impress:
-
ThankS
-
กรีสสสสสส พี่เข้มได้จูบแล้วววว :hao5:
โอ๊ยฟิน คู่นี้ต่ออีกหลายๆตอนก็ได้ค่ะคนเขียน
แต่อย่าลืมคู่อื่นนะ5555
-
เข้มตลกอ่ะ เอาอีกกก
:call:
-
พี่เข้ม เดี๋ยวนี้หัดทำตัวออดอ้อนน้องรันด้วยอ่ะ แหม๊ นึกภาพตาม หน้าตา ตามอิมเมจพี่เข้ม มาทำเสียงน่ารักนะ นะ ใส่ :pigha2:
มันฮาอ่ะ แต่ท่าทางจะได้ผลกับน้องรันน่าดูนะนั่น มีการชะงักแล้วอ่อนลงให้ด้วย คงจะดูน่ารักในสายตาน้องรันใช่มะ คิคิ
น้องรัน ไม่สบาย พี่เข้มก็ดูแลดีมาก ๆ ชอบเวลาที่ทั้งสองคนจับมือกันจัง แบบ ไม่ต้องพูดอะไรกัน ก็เข้าใจ :-[
ถึงความสัมพันธ์ของคู่นี้ จะแบบค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป แต่เราชอบมากเลยนะ ถึงมีแค่จับมือ หอม จูบมือ
มันก็แสดงถึงการให้เกียรติ ให้ความสำคัญ และรักมากมายที่พี่เข้มมีให้น้องรันจริง ๆ ที่จริงแค่มือก็ทำให้เราเขินได้แล้ว
แต่นี่อะไร รางวัลจากน้องรัน หอมแก้มไม่พอ นี่กลายเป็นจูจุ๊บไปซะงั้น ว้าย :m3: พี่เข้ม จูบแรกของน้องรันนะนั่น
ดีใจกับพี่เข้มด้วยจ้า ไม่มีตบตามมาจากน้องรัน ก็แสดงว่าเจ้าตัวเค้าก็รู้สึกดีนะนั่นน่ะ ถือเป็นนิมิตรหมายอันดีแล้ว :m1:
พี่เข้มยอดมาก รักมั่นคงกับน้องรัน ไม่มีหวั่นไหวกับมารที่เข้ามาผจญ ไม่กลับไปจมปลักกับสิ่งที่จะมาฉุดรั้งอนาคตอีก
ชอบมาก ที่น้องรัน ให้คำแนะนำและให้กำลังใจพี่เข้ม ทั้งเรื่องเรียน และการใช้ชีวิตต่อไปในอนาคตหลังพ้นโทษ
แน่นอนว่าต้องลำบากแน่ ๆ แต่ถ้ามีคนที่รักเป็นกำลังใจให้อย่างน้องรัน พี่เข้มต้องทำได้แน่ ๆ
แต่พี่เข้ม คิดถึงเรื่องตายเรื่อยเลยนะ อ่านแล้วรู้สึกใจไม่ดีไปด้วยเลย สมน้ำหน้า โดนน้องรันตบปากซะเลย
ยังไงตอนนี้พี่เข้มก็กำลังชดใช้ความผิดอยู่แล้วนะ สำนึกความผิดที่ก่อไว้แล้วด้วย หวังว่าโชคชะตาคงไม่ใจร้าย
กับพี่เข้มไปมากกว่านี้อีก ขอให้พี่เข้ม ได้มีความสุขในบั้นปลายชีวิตกับน้องรันที่พี่เข้มรัก คนรักที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว
ที่ทำให้พี่เข้มมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยเถอะน้า อยากให้พี่เข้มได้ลดโทษ ออกจากคุกเร็วกว่าสิบปีจังเลย ฮือออ
ปล. ถ้าจะบอกว่า ยังอยากอ่านคู่ พี่เข้มน้องรัน ต่ออีกจังเลย จะผิดไหมอ่ะ :m17: รู้สึกมันยังไม่พอ อยากอ่านต่ออีก
อยากรู้พัฒนาการความรักคู่นี้มาก ๆ เพราะคู่อื่น ๆ เค้าก็ลงตัวกันหมดแล้ว แต่คู่นี้ เค้าเพิ่งเริ่มต้นกันเอง
มันเลยน่าติดตามมากที่สุดเลย แต่ ก็ต้องแล้วแต่คนเขียนค่ะ คนเขียนเอาคู่ไหนมาเสริฟ เราก็รออ่านหมดนั่นแหละจ้ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
ตามทันแล้วววว
-
อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ หอมมือกันแล้ว
อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ จูบมือกันแล้ว
อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ หอมแก้มกันแล้ว
อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ (สุดท้าย) จูบพิศกันแล้ว
ตอนนี้มันต้องสี่อ๊ะถึงจะถูก อ๊ะ อ๊ะ
-
รับโบนัสพิเศษ จาก คุ๊กกี้รัน ด้วยแหละ เข้ม ง่ะ ---------- ชอบคู่นี้จังเลยยยยยยยยยยย
-
เข้ม ได้จุ๊บแล้วดีใจไหม
-
โอ๊ะโอ :mew1:
-
พี่เข้ม ตอนแรกเขาอนุญาตแค่มือ step2 พี่เล่นจุ๊บปากเลยนะ
พัฒนาการก้าวกระโดดสุดๆ
-
ขอตอนพิเศษสงกรานต์ของหนูกับเฮียหน่อยค่าาาาาาาาาา :-[ :mew1:
-
พิเศษ >>ครั้งหนึ่งเมื่อวันสงกรานต์???? <<
“เฮีย ทำไรอยู่”เสียงใสทัก หลังจากไปรบพ่อที่บ้านพักลุงหมอ
“อ่านเมล์น่ะ กลับมาไวจัง”ผมหันไปมองและตอบ ก่อนจะหันกลับมาพิมพ์ตอบกลับไปยังผู้ที่ส่งมา
“บ้านกู จะกลับไวกลับช้า มึงจะทำไม”คงรู้นะครับว่าไม่ใช่เสียงหนูที่น่ารักของผมแน่นอน แต่เป็นเสียงที่น่ารักไปอีกแบบของคุณพ่อตาที่ยืนกอดอกหรี่ตาใส่ อย่างหาเรื่อง ปกติไปบ้านลุงหมอพ่อจะอารมณ์ดีนะ ไม่ใช่ดีธรรมดาด้วย ดีแบบยิ้มไม่หุบ ทั้งปากทั้งหน้าบานไปหมด จะหดก็ต่อเมื่อมีคนเข้าไปเห็น
“ไม่ทำไมครับ แปลกใจเฉยๆ ที่พ่อไม่ค้าง”ผมยกยิ้มตอบกลับ หนูทำมือจุ๊ปากแบบอย่าพูดๆ เอ้อ ไม่ทันแล้ว เฮียขอโทษ
“จะค้างทำไม ไม่ใช่บ้านกูสักหน่อย ไอ้ที่ค้างก็เพราะสงสารมันหรอกโว้ย โตจนควายดูดไข่ไม่ถึงแล้ว แม่ง นอนคนเดียวไม่ได้ นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันมานาน กูไม่ยอมขนาดนี้หรอก จะบอกให้ อ้าว ไอ้หนู ยืนหำห้อยค้ำหัวผัวมึงอยู่นั่นแหละเอาน้ำมากินสิ ”คุณพ่อตายกเหตุผลพาลพะโรเหยียดยาวมาบอกผมจบด้วยหนูที่ไม่ได้ยืนค้ำแค่ยืนไม่ห่างจากหัวผมเท่านั้นเอง
“ก็ถูกแล้วนี่พ่อ จะให้หนูยืนหำตั้งค้ำหัวเฮียหรือไง ครึครึ”คุณเมียที่เป็นคุณลูกไม่มีสลด ตอบกลับพ่อขำๆ ก่อนจะวิ่งหลบหมอนที่ขว้างใส่ แต่ยังมีเสียงหัวเราะคิกคักชอบใจ เป็นประจำขอให้ได้ต่อปากต่อคำ แต่ไม่รุนแรง ขำๆกันมากกว่า ถ้าตุลย์อยู่ด้วยสนุกกว่านี้อีก เดือนหน้าผมว่าจะไปรับอยู่ปิดเทอมแล้ว บ่นคิดถึงแต่ ปู่นก กับ แม่หนู ส่วนพ่ออย่างผมมีบ้างแต่ไม่เท่า ผมไม่ได้น้อยอกน้อยใจอะไรหรอก กับการเป็นพ่อหัวเน่า เพราะตุลย์มีเหตุผลที่น่ารักและฟังขึ้นมาก
‘ตุลย์รักพ่อนะ ยังไงพ่อก็ยังเป็นพ่อคนเก่าของตุลย์ แต่ปู่นก กับ แม่หนู เป็นปู่ใหม่กับแม่ใหม่ ที่ตุลย์เพิ่งจะเคยมี ก็เลยอยากจะรักให้มากๆจนกว่าจะเก่าเท่าพ่อไง เข้าใจตุลย์นะ’
ผมจำได้ว่า ตอนนั้น พยักหน้ารับคำทั้งที่พ่อไม่ได้ถามสักนิด แต่ลูกก็ยังคิดถึงความรู้สึกผม ช่างเป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ
“กวนตีนจริงๆ เพราะมึงคนเดียวตามใจจนเคย พาลูกกูเสียตัว เสียคนไปหมด หัดอบรมสั่งสอนซะมั่ง เข้าใจไหม”คุณพ่อตาเริ่มเหนื่อยหย่อนตัวลงบนเบาะยาวสำหรับนอนเล่นพร้อมเอนตัวลง ขาพาดไปบนเก้าอี้ ปลายเท้าชี้มาทางผมตอนท้ายประโยคว่าเข้าใจที่พูดไหม เสมือนชี้หน้าด้วยนิ้วมือ
“ผมคิดว่าพ่อดีกว่าครับ”ผมให้เกรียติพ่อตาก่อน คือพ่อลูกตกลงกันได้ ถึงจะงอนกันก็หาย แต่ถ้าเป็นผมเมื่อไหร่ ไอ้ที่ตรงพ่อนอนจะเป็นของผมทันที เวลาที่ผมง้อไม่สำเร็จ แต่ไม่บ่อยหรอกที่หนูจะงอนผม ถ้างอนผมจะง้อทันที จนพ่อตาคิดว่าผมตามใจหนูมากเกินไป ก็ปกติของผมอยู่แล้ว
“มึงกลัวมันหรือไง กูพ่อมันยังไม่กลัวเลย”พ่อตาผมพูดใส่คล้ายจะเยาะ พ่อก็พูดได้ไม่แปลกสักนิด
“ผมไม่ได้กลัว แต่ผมไม่รู้จะอบรมเรื่องอะไร”ผมยกยิ้มบอกพ่อตา พอดีกับหนูเดินออกมาพร้อมน้ำแดง และ ผลไม้ที่ปลอกเป็นชิ้นแล้ว ดูสิ หนูน่ารักขนาดนี้ แล้วพ่อให้จะผมอบรมเมียเรื่องอะไร
“อะไรอีกล่ะพ่อ แค่ ลุงฉัตรไม่ว่างพาไปทะเลแค่เนี้ย คราวหน้าก็ยังมี ทำงอนไปได้”หนูยกแก้วน้ำส่งให้พ่อ พร้อมส่ายหน้าไปด้วยอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเขยิบมานั่งใกล้ผม ส่งน้ำให้ หนูไม่กลับมาผมก็คงไม่รู้สึกว่าหิวอะไรเลย แต่พอเห็นหน้าหนูแล้วหิวไปหมดเลย ยิ่งมองยิ่งหิว
“ดูปากพ่อนะครับ”พ่อตาวางแก้ว ประคองหน้าลูกชายจนปากบิด “ผัวเมิงตาย”พูดเสร็จก่อนจะปล่อย อ้าว คุณพ่อตามาแช่งผมทำไมเนี่ย
“ไม่เคยได้ยินเลยอ่ะ มันต้อง พะ อ๋อ รู้แล้ว ถ้าพูดแบบออริจินัล เท่ากับพ่อแช่งตัวเองใช่ไหม”หนูทำหน้าแปลกก่อนจะร้องอ๋อในตอนท้ายเมื่อรู้แล้วว่า พ่อดัดแปลงมาจากอะไร ก่อนจะหงายหลังมาซบอกผม พ่อผมผลักหัวเข้าให้
“มึงนั่นแหละแช่งกู”พ่อตาโวยใส่ก่อนจะนอนลงไปต่อ สักพัก โทรศัพท์ดัง พ่อหยิบมาดูก่อนจะกดวาง หนูมองหน้าผมยิ้มๆ
“ลุงฉัตรโทรมาแน่เลย ทำเป็นงอนไม่รับ ครึครึ”กระซิบกระซาบข้างหูผม เลยก้มลงไปหาจะได้กระซิบถนัด จนจมูกเล็กชนแก้มอย่างที่ผมตั้งใจ
“หนังหน้าเฮียยุ่ยติดปากเลย ดูดิ”หนูพูดล้อทำปากยื่นใส่ หมั่นเขี้ยวจนอยากจะเอาหนังทั้งตัวเข้าไปฟัดจริงๆถ้าไม่ติดพ่อตาที่ดูโทรศัพท์แต่ตาเหล่มองตลอด
“อ้อ ส้นตีน อะไรพ่อ”หนูหันไปมองพูด จน ผมกับพ่ออ้าปาก
“ไอ้หนู มึงพูดกับพ่ออย่างนี้ได้ยังไง มันบาปนะมึง”พ่อลุกขึ้นมาทำหน้าเศร้าเสียงเครือ ผมมองหน้าหนูที่ขมวดคิ้ว
“นั่นสิ ปกติหนูไม่เคยพูดจาหยาบคายกับพ่อเลยนะ”ผมถามอย่างแปลกใจ ไม่อยากจะเชื่อ หนูทำหน้างงอยู่ มองหน้าพ่อสลับกับหน้าผม
“อะไรกัน ทั้งพ่อ ทั้งเฮีย หนูหยาบคายตรงไหน”สุดท้ายหนูถามออกมา
“ตรง ส้นตีนไง ฮึก”พ่อสีหน้าดราม่ามากขึ้น
“โอ้ยยย พ่อ ไปกันใหญ่แล้ว หนูพูดกับพ่อที่ไหนเล่า”หนูนึกขึ้นได้ เอามือยีหัวไปมา หน้าตายุ่งเหยิงปนกลั้นขำ
“ก็มึงหันมา ส้นตีน เต็มๆเลย ใส่หน้า กูแค่จะวานอะไรนิดหน่อย ไม่อยากทำให้ก็ไม่เห็นต้องด่ากูขนาดนี้เลย”พ่อเริ่มกระซิกๆมากขึ้น จนหนูส่ายหน้าเข้าไปกอด พ่อตาผมมักจะขี้ใจน้อยตลอด ยกเว้น ตุลย์อยู่ แทบจะไสหัวผมกับหนูออกจากบ้านเลยด้วยซ้ำ ตุลย์จะอ้อนเอาใจปู่ นอนกับปู่ ขนาดไปบ้านลุงฉัตร พ่อตาผมก็พาไปด้วย กลายเป็นติดปู่ฉัตรไปอีกคน ทั้งสองปู่ซื้อโน่นซื้อนี่ให้ตลอด ผมพูดก็หาว่า ดุลูกทำไม ดุกูนี่ นานๆหลานมาที และก็ไปยาวเรื่องไม่ย้ายตุลย์กับมาเมืองไทยสักที หนูมองหน้า เป็นไงเฮีย พากูหูอื้อไปด้วย
“โอ๋ โอ๋ ไม่ร้องนะพ่อ หนูจะพูดอย่างนั้นกับพ่อได้ยังไง เข้าใจผิดแล้ว คืองี้ หนูรู้สึกว่าบั้นเด้าถูกสะกิดยิกๆ ก็เลยหันไปถึงได้รู้ อ๋อ ส้นตีนพ่อนี่เอง และถามพ่อต่อทันที เลยทำให้เข้าใจผิดไปกันใหญ่ หนูขอโทษนะที่เว้นวรรคผิด”หนูปลอบและอธิบายให้พ่อฟัง ทำเอาโล่งใจ ผมก็คิดอยู่ว่าหนูเหรอจะพูดจาทะลึ่งจนเกินไปกับพ่อ หนูรักพ่อจะตาย อะไรที่ทำเพื่อพ่อได้หนูทำหมด ผมยังชมเลยว่า ถ้าตุลย์เป็นอย่างหนูก็ดี แต่คงไม่ยากเพราะทุกวันนี้เขาก็อบรมกันตลอด ไม่ได้ซีเรียสออกจะสอนแบบขำๆด้วยซ้ำ
“แหม่ แล้วมึงก็วรรคซะ ทำกูเสียน้ำตาแตกในเลย ห่าราก”พอความจริงกระจ่างก็ผลักลูกชายสุดที่รักคืนผม
“อื้อหือ แตกในที่ไหน แตกคาหน้าชัดๆ ดูๆ แฉะอยู่เลย”หนูไม่พูดเปล่าเอามือเช็ดน้ำแตก เอ้ย น้ำตาที่ไหลออกมานิดๆ เพราะความเข้าใจผิดกับคำพูดของลูก ผมส่ายหน้าอย่างชินแล้ว
“แล้วพ่อเอาส้นตีนสะกิดหนูทำไม จะวานอะไรเหรอ”หนูนึกขึ้นได้ถามจุดประสงค์ของส้นตีนพ่อที่สะกิด
“อ๋อ ถ้าไอ้ฉัด มันโทรมา มึงรับไว้แล้วกัน มันถามหากู บอกว่าไม่อยู่ ไปขี้ ไปไหนก็ได้”พ่อตาพูดพร้อมลุกขึ้น คงไม่ใช่แค่สั่ง น่าจะปวดจริงๆก็ได้ ดูจากสีหน้า
“รู้ได้ไงว่า ลุงฉัตรจะถามหาพ่อ”หนูเลิกคิ้วใส่ พูดยิ้มๆ พ่อหันขวับเงื้อมือ ผมรวบกอดหนูทันที ปกป้องตามสัญชาตญาณเคยชิน แต่ไม่เคยเผลอลงไม้ลงมือกับพ่อตาสักที ขออย่าให้มีวันนั้นเลย สาธุ
“มึงนี่ก็ถามอะไรโง่ๆ โทรศัพท์กูมันก็ต้องถามหากูสิ มึงจะให้มันถามหา ไอ้เฮียเหรอ ถามจริงได้กันมึงไม่ซึมซับน้ำความฉลาดไอ้เฮียมาบ้างหรือไง”จากลูกตัวเองจนแถมาถึงลูกเขยอย่างผม ซึ่งไม่ได้มีเอี้ยวกับลุงฉัตรสักนิด แต่ยังดีมีชม
“ถ้าซึมซับได้ป่านนี้หนูท้องป่องไปแล้ว”หนูยังมีตอบพ่อหน้าตาเฉย ก่อนจะนึกได้ว่าพูดอะไรออกไป รีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“โอ้ย ไม่เอาแล้ว พ่อนี่วกลงล่างประจำ ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวหนูจัดการให้”หนูโบกไม้โบกมือให้พ่อไปอาบน้ำ
“อย่าลืมนะมึง”พ่อชี้หน้าย้ำอีกครั้ง หันหลังเตรียมวอร์คกิ้ง แต่ต้องชะงัก
“แหม จะไปยังมีกำชับ งอนแต่แอบอ่อยให้เขาง้อนะพ่อ ครึครึ อ๊ะ”เสียงหัวเราะคิกคักก่อนจะดึงผมมากอดแนบแน่น
ปึก
ปึก
เต็มๆ ทั้งหลัง ทั้งหัว เจอหมอนที่ยัดนุ่นจนเข็งปานเหล็ก ขว้างใส่จากฝีมือพ่อตา ทำเอามึน หนูตัวแสบซุกหน้าไหล่สั่นขำไม่เลิก เฮียก็นึกว่าจะโชว์ฉากเลิฟซีนให้พ่อดู พ่อตาทำปากชี้หน้าอย่างฝากไว้ก่อน หันหลังไปทันที ถ้าเป็นเด็กคงได้มีกระทืบเท้าอย่างขัดใจกันบ้าง
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย”ผมจับหนูตัวแสบออกจากอก
“ครึ ครึ ก็มันอดขำไม่ได้ งอนลุงฉัตรเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไหน ไหน ดูสิ แตกไหม”พูดกลั้วขำเอามือกวัก ผมก็ก้มลงไป
“อืม ไม่แตก ไม่โน แต่ปริ แต่เย็บกันไว้ดีกว่า”เสียงพูดอย่างสบายใจ ทำเอาผมเงยหน้าเมื่อไม่มีสัมผัสจากมือหรือปากที่เฝ้ารอ ภาพตรงหน้า หนูของเฮียหยิบหมอนใบที่พ่อตาขว้างกบาลผมสำรวจความเสียหาย ไอ้ที่พูดก็นึกว่าห่วงหัวเฮีย แหม่ ห่วงหมอน หนูมองหน้าผมปากอมยิ้ม บอกให้รู้ว่าแกล้ง
“อะไรเฮีย ทำหน้างอนเหมือนพ่อเลย”เลิกคิ้วใส่ผม เลยโดนดึงมานั่งใกล้ แต่เอาหมอนต้นเหตุดันหน้าผมเอาไว้
“แทนที่จะห่วงหัวเฮีย ห่วงหมอน”ผมดึงมานั่งซ้อนข้างหน้าเอาหมอนเอาหมอนปิดดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขน
“อื้อ เอีย เอีย”เสียงอู้อี้ไม่รู้ฉวยโอกาสเปลี่ยนชื่อผมหรือเปล่า ผมเอาออก “โอ้ย นี่กะฆ่าหนูเหรอ”โวยเอาหมอนฟาดแต่ผมรับไว้ทัน เอาคางเกยไหล่
“ใครจะกล้าฆ่า รุ่นลิมิเต็ดหายาก”ผมพูดหอมแก้มไปที ก่อนจะหน้าหงายเจอฝ่ามือดันเข้าให้
“ใช่ ไม่มีที่ไหนผลิตแล้ว จะบ้าเหรอ หนูไม่ใช่ของเก่าสะสมเหมือนเฮียนะ”เล่นตอบก่อนจะถองใส่อีก ดีที่ซิคแพครับไว้ ผมหัวเราะกอดโยกไปมา
“เออ อีกสองวัน นายให้เฮียไปหามีเรื่องจะปรึกษา”ผมนึกขึ้นมาได้บอกกับหนูที่หันขวับ จนดั้งจนกัน
“เรื่องอะไรเฮีย บอกได้ไหม”หนูถามสีหน้าดูกังวล เป็นอย่างนี้ทุกครั้งถ้ามีเรื่องพัวพันกับบุคคลหรือสถานที่ อย่าง กรมตำรวจ เรือนจำ มาถึงผม ถ้าผมบอกหรือให้ดูเมื่อไหร่หนูถึงสบายใจได้ ผมไม่เคยคิดว่าหนูจะจับผิด หนูเป็นห่วงมากกว่า ไม่ใช่แค่กับผม ไม่ว่าจะเป็นไอ้รัน ไอ้เบียร์ รวมถึงคนอื่นๆที่รู้จักด้วย หนูก็ห่วงเช่นกัน
“นายยังไม่ได้บอก อยากให้ไปคุยต่อหน้ามากกว่า”ผมบอกหนูตามจริง หนูขมวดคิ้ว ผมกดจมูกบนแก้มนุ่มอีกที
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิ คงไม่ใช่เรื่องไม่ดีหรอก หรือถ้าใช่ เฮียรับรองจะไม่ยุ่งเกี่ยวแน่นอน”ผมเกี่ยวนิ้วสัญญา
“หนูก็ไม่ได้คิดขนาดนั้นหรอก แค่กลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเฮียและก็นายหรือเปล่า อย่างพวกศัตรูมาแก้แค้น แบบในหนังไงเฮีย”โอเคหนูไม่ได้คิดขนาดนั้น แต่ขนาดนี้เฮียจะคิดว่ามันคือจินตนาการของหนูก็แล้วกัน
“ไม่น่าจะใช่นะ นายบอกให้ชวนไอ้เบียร์และสิบด้วย”ผมคิดว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นเรื่องไม่ดีหรือเรื่องที่หนูคิด นายคงไม่ดึงสองคนนี้มาเกี่ยวด้วยแน่
“เหรอ แล้วเฮียได้ชวนไปหรือยัง”หนูถามตาโต ผมพยักหน้า
“อืม รอมันตอบกลับมาอยู่”ผมบอกก่อนจะวางคางบนไหล่ตามเดิม สักพัก หน้าไอ้เบียร์ก็โผล่มาในจอ ให้ตอบเฉยๆไม่ต้องเสนอหน้ามาก็ได้
“เออ ตกลง กูถามพี่สิบแล้ว มันว่าง”มันบอกก่อนจะหันไปมองอะไรไม่รู้และก็หันกลับมา
“แต่ตรงช่วงสงกรานต์เลยนะเฮีย ไอ้เบียร์ เลื่อนไม่ได้เหรอ”หนูหันมาถามผม
“ก็ดูก่อนว่าสำคัญไหม ถ้าไม่ก็ขอเลื่อน”ผมบอกกับหนู เพราะสงกรานต์เป็นวันปีใหม่ไทย วันรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ ก็คือ พ่อ และก็ ลุงฉัตร ปีที่แล้วเราทำบุญกันพร้อมหน้าพร้อมตา ญาติทางหนูผมก็รู้จักและสนิทสนมกันแล้ว ทางผมก็มีแค่ ตุลย์ น้องสองคน และก็ที่ติดต่อมาหาผมมีแค่ครอบครัวของลุงกับป้าเท่านั้น ส่วนญาติคนอื่นๆก็ไม่ได้ติดต่อตั้งแต่เกิดเรื่อง ผมไม่อยากรบกวน ถ้าเขาอยากนับญาติก็คงจะติดต่อมาเอง ผมไม่ได้หยิ่งยโส แต่เมื่อปีที่แล้วที่ผมกลับไปจัดการเรื่องบ้าน เรื่องมรดก ดูไม่ค่อยอยากคุยกับผมเท่าไหร่ มีแค่ลุงกับป้าเท่านั้น และที่ผมเพิ่งรู้คือ แฟนของน้องสองคนของผมได้ขอเลิก โดยที่น้องไม่เคยบอกผมเลย ผมรู้สึกเสียใจที่ทำให้เป็นแบบนี้ แต่ทั้งสิงห์และกันย์บอกว่าไม่เกี่ยวหรอก ถ้าเขารักเราจริงเขาก็ต้องอยู่เคียงข้างเรา หรือถ้าผมผิดจริงถ้ารักก็ไม่ควรทิ้ง ในเมื่อเขาสองคนไม่ได้ผิด อีกอย่างพี่ก็ให้พวกเรามามากแล้ว ดีซะอีกเราจะได้รู้ว่าเหลือใครที่จริงใจกับเราบ้าง ไม่มีก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่มีผม พวกเขาทนไม่ได้ ผมซึ้งน้ำใจกับน้องมาก และก็คนที่ผมกอดอยู่นี่ด้วย ที่อยู่เคียงข้างมาตลอด ยอมให้ผมเข้ามาเป็นครอบครัว ขอบคุณพ่อที่ยอมรับและยอมยกแก้วตาดวงใจให้ผมได้ดูแล
“พี่สิบไปไหนวะ”หนูถามหาคุณตำรวจ ซึ่งไม่เห็นจะต้องถามเลย
“เบียร์”นั่นไงเสียงมาแล้ว
“อะไรวะ”ไอ้เบียร์หันไปขานรับ
ก่อนจะตะลึง
หนูตาค้าง
ผมรีบเอามือปิดตาหนูทันที หนูก็แกะ จะดูทำไม ของเฮียก็มี ดีกว่าด้วย
“ไอ้สิบ มึงแก้ผ้าทำบ้าไรเนี่ย”ไอ้เบียร์ก็ตกใจไม่น้อย แต่แทนที่มันจะบอกว่ากำลังทำอะไรอยู่หรือไม่ก็ปิดไปก่อน
“อาบน้ำก็ต้องแก้สิเบียร์ ใครจะแก้เฉพาะตอนนั้นล่ะ”มันก็ตอบเสียงคึกครื้นเหมือนไอ้นั่นมัน ดีนะที่มันหันข้าง แต่ก็อุบาทว์อยู่ดี
“กูรู้แล้ว แต่นี่มึงเล่นแก้ผ่านสไกป มึงเห็นไหมว่ากูคุยกับ ไอ้หนู ไอ้เฮียอยู่ มึงดู มึงดู”เออ มึงดู แต่ไม่ต้องดันมันมาให้พวกกูดูก็ได้ ไอ้สิบหน้าตาตื่น หันมาเต็มๆแต่มันเอามือปิดไว้
“อ้าว แล้วไม่บอกว่าออกสื่อ จะได้จัดแต่งให้มันตั้งก่อน ฮ่าๆๆๆ”พูดจาสมเป็นตำรวจไทยใจกล้า แล้วผมไม่ปิดจอแทนปิดตาหนูวะ
“ทะลึ่งและมึง ไป ไป เสียสายตากูด้วย”ไอ้เบียร์ไล่ไม่พอ ถีบส่งอีก
“มิน่า เห็นใช้แต่มือคลำ มองไม่เห็นนี่เอง”มันก็ยังกวนไม่เลิก ไอ้เบียร์เลยขว้างด้วยถังขยะใบไม่ใหญ่นัก
“อ้าว ๆ เดี๋ยวเขาก็เห็นถุงยางที่ใช้แล้วหรอก ฮ่าๆๆๆๆ”มันไม่เลิก
“ไอ้สัด มึงไสหนอนมึงไปเลย แม่ง กูไม่บอกก็ไม่ใช้หรอก ถุงเนี่ย”ไอ้เบียร์ด่าตามหลังไปติดๆ แต่เรื่องถุงมึงจะบอกเพื่อ
“เหมือนเฮียเลย”หนูหันมาพูดกับผม ผมมองหน้าหนู
“ถ้าหนอนไม่ใช่ ถ้าถุงเฮียยอมรับ”ผมรีบบอกทันที ไม่อยากให้เข้าใจผิด
“เฮียจะพูดดังทำไมเล่า หนูอุตส่าห์พูดเบาๆ”หนูหันมาเอ็ดและดึงหูผมไปด้วย
“กูล่ะเซ็งกับพฤติกรรม ว่าแต่มึงเถียงกันเรื่องอะไรวะ”ไอ้เบียร์ส่ายหน้า ก่อนจะถาม แสดงว่ามันไม่ได้ยิน
“เปล๊า/เปล่า”พูดพร้อมกันแต่คนล่ะคีย์ ไอ้เบียร์เลิกคิ้ว ก่อนจะคุยและนัดเจอกันอีกที หันไปอีกที พ่อตัวขาวโพลนไปหมด เพราะโบ๊ะด้วยแป้ง เห็นแต่ลูกตาดำ
“ลุงฉัตรไม่ได้โทรมาเลยพ่อ”หนูรายงานทันที กลัวพ่อจะหาว่าไม่ใส่ใจเรื่องที่ฝากไว้
“แล้วไง”พ่อเลิกคิ้วใส่ ตอบแค่นั้น
“เอ้า ก็พ่อบอกให้หนูรับสายและรายงานไง”คุณลูกก็ทำกลับ
“กูบอกว่า ถ้ามันโทรมาให้บอกตามนั้น ถ้าไม่โทรไม่ต้องรายงาน ช่างมัน”พ่อเถียงอย่างไม่ยอม ก่อนจะเอนหลังเปิดทีวีดู ผมมองหน้าหนูที่ยิ้มขำๆ งั้นหมดธุระแล้ว เราก็เข้าห้องดีกว่า
“เฮียบอกพ่อก่อน เรื่องนั้นน่ะ”แต่หนูก็ทำให้มีธุระเพิ่มขึ้นมาอีก คุณพ่อตาเหล่มอง กำลังจะบอก แต่พ่อคว้ามือถือขึ้นมาดู เหมือนจะยิ้มแต่ก็หุบยิ้มทำหน้าเบื่อหน่าย
“แม่ง นึกว่าได้ปอร์เช่ กินจนขี้แข็งบาดตูดกูไปหมดแล้ว”บ่นเรื่องส่งชิงโชค ซื้อตู้เย็นเพิ่มเพื่อแช่ชาโดยเฉพาะในความคิดพ่อคนเดียว ลุงฉัตรใส่ยาบำรุง หนูกับผมก็หาของบำรุงอย่างอื่นมาไว้ให้พ่อด้วย ถ้าตุลย์อยู่ก็เต็มไปด้วยนมและขนมสารพัด
“เออ แล้วเมื่อกี้พวกมึงจะพูดอะไร”นึกได้หันมาทางพวกผม ผมก็เลยบอกให้พ่อทราบ พ่อเงียบไปพัก คงคิดไม่ต่างจากหนู
“อืม ก็ไปสิ คงไม่มีอะไรหรอก ถ้ามีก็คงจะมีนานแล้ว”พ่ออนุญาตพูดออกความเห็นไม่เยอะแต่เข้าใจง่าย นายเคยมาหาผมที่นี่ เอาของมาฝากพ่อด้วย ดูก็จะคุยกันถูกคอดี
“หนูอยู่เป็นเพื่อนพ่อดีกว่า ถ้าไม่มีอะไรก็”หนูหันมาบอกผม ที่พยักหน้า ผมเข้าใจว่าหนูห่วงพ่อ
“เฮ้ย ไปกับผัวมึงเถอะ กลับมาวันสงกรานต์เลยก็ได้”แต่พ่อขัดขึ้นมาก่อน ทำเอาหนูกับผมมองหน้ากัน จริงของพ่อ
“ทำไมล่ะพ่อ ทำตัวน่าสงสัย”หนูถามพูดหรี่ตาใส่อย่างจับผิด
“ไม่มี๊มมมม กูแค่เห็นป้ายไฟบนหน้ามึงโชว์ว่า อยากไปกับผัว ก็แค่นั้นเอ้งงงงง”พ่อตอบเสียงสูงยิ่งกว่าหนูอีก
“หนูก็เห็นป้ายไฟบนหน้าพ่อมันโชว์ว่า โกห๊กกกกกกกก”หนูบอกพ่อกลับไปบ้าง แล้วสรุปป้ายไฟบนหน้าผมไม่โชว์อยู่คนเดียวใช่ไหมครับ
“บาปกรรมนะมึง จับผิดพ่อ จะไปไม่ไป ไม่ไป กะ”พ่อชี้หน้าพร้อมย้ำข้อเสนอ
“ไป ไป”หนูรีบตอบทันที
“นั่นไง ตัวซีดตัวสั่นรีบตอบ ถุย”พ่อชะโงกหน้าทำเสียงใส่
“หนูกลัวบาปเห๊อะ”คุณลูกก็ทำใส่บ้าง ยกเว้น ไม่ได้ถุย
“หหหหหหหรรรรรรรรรรา”พ่อทำเสียงยาว เบะปาก ทำเอาขำ แต่ผมก็คิดว่าพ่อน่าสงสัย หรือว่า
พ่อได้ปอร์เช่ ไม่ยอมบอก
แต่พอรุ่งเช้าหนูกับผมก็พบความจริงที่แปะหน้าตู้เย็น
“กูไปทะเล”
“แหม คุณนก ทำเป็นเอาเรื่องชิงโชคพ่วงเวรกรรม มาอนุญาต ป่านนี้ตัวซีดตัวสั่น ลัลล้า ในทะเลไปแล้วมั้ง”
.
.
.
.
“มีความเห็นว่าไง”เสียงนายเทียนถามความเห็น ตอนนี้พวกเราอยู่กันที่บ้านพักนายแห่งหนึ่ง
“คิดว่าเป็นแผนไหม”นายเฟยพูดบ้าง หลังจากโดนปัดมือออกจากไหล่นายเทียน แต่ความแรงลดระดับลง
“แต่พวกเราก็ไม่ได้มีคดีแล้วนี่นาย”ไอ้ทวนขัดขึ้น ซึ่งผมก็เห็นด้วยนะ
“เฮียว่าไง”นายเทียนหันมาถามผม หนู กับ เบียร์ นั่งอยู่ข้างนอก
“ผมคิดเหมือนทวนนะ ปกติก็มีให้เห็นอยู่ เพียงแต่ นายคงแปลกใจว่า ทำไมถึงเชิญให้ไป ทั้งที่ไม่ได้มีญาติอยู่ที่นั่น”ผมออกความเห็นในความน่าจะเป็น
“ใช่ จะมีก็ลูกน้องเรา แต่ไอ้พวกนั้นมันก็สบายดี อีกไม่นานก็จะได้ออกแล้วบางคน”นายเฟยเห็นด้วย พยักหน้าช้าๆ เรื่องของเรื่องมีจดหมายเชิญจากเรือนจำให้นายไปพบ รวมถึงผมด้วย แต่ไม่บอกรายละเอียดมากนัก
“ขอผมพูดหน่อยนะ”คุณตำรวจที่นั่งฟังอยู่สักพัก “คือ ผมคิดว่าไม่น่าจะใช่แผนอะไรหรอก ท่านอธิบดีกรมตำรวจ กับ ท่านอธิบดีกรมราชทัณฑ์ เชิญด้วยตัวเอง ลายเซ็นก็ไม่ใช่ของปลอม ผมรับรองได้”
“อืม ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ”นายเทียนสรุปและชวนให้ออกเดินทางไปตามที่เชิญ
.
.
.
.
“ยินดีต้อนรับ เชิญ เชิญ”ท่านอธิบดีทั้งสองกรม ผายมือต้อนรับ พวกเรา ณ เรือนจำ มองป้ายที่ติดตรงด้านหน้า
“เชิญร่วมงานสืบสานประเพณีวันสงกรานต์ และ ร่วมทอดผ้าป่าสามัคคีเรือนจำ”
“ขอบคุณ แต่ นี่นะที่เชิญพวกผมมา”นายเฟยกล่าวขอบคุณก่อนจะถามถึงสาเหตุการเชิญ
“ครับ คือ ผมนึกถึงพวกคุณที่ได้ช่วยเหลือทางการก็เลยอยากให้มาร่วมงานด้วยกัน”ท่านอธิบดีกรมตำรวจยิ้มแย้ม
“แล้วไม่บอกล่ะว่ามาเรื่องนี้”นายเฟยเลิกคิ้วย้อนถาม
“อ๋อ แบบผมอยากเซอร์ไพรส์พวกคุณน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”คำตอบท่านอธิบดีทำเอา กึก นี่ถ้าไม่ใช่ท่านฯ สงสัยได้ไฝว้กันแน่
“เฮีย ๆ ๆ”หนูเรียกผมเร็วๆ
“ครับ”ผมหันไปถาม
“นั่น แม่ กับ น้อง ไอ้รันนี่นา”หนูชี้ให้ผมดูแม่กับน้องไอ้รัน ที่นั่งอยู่แถวนั้นพร้อมอีกหลายคน
“หนูไปหาแม่นะ”หนูขอผม เคยเจอกันเมื่อตอนที่มาเยี่ยมไอ้รัน เมื่อคราวก่อน ดูจะคุยกับหนูถูกคอมาก รวมถึงไอ้เบียร์ด้วย
“เออ กูไปด้วย”ไอ้เบียร์ พูดจบดึงแขนหนูไปทันที พอเจอหน้ากันแม่ไอ้รันยิ้มแย้มรับไหว้ และกอดทั้งสองคน เหมือนน้องไอ้รันที่ไหว้และกอดสองคนนั้นและก็คุยกันจ้อ
“เอาน่า ล้อกันเล่นเย็นๆใจ อย่าอารมณ์เสียเลย ทำบุญร่วมกันจะได้เจอกันอีก”ท่านอธิบดีฯ แตะแขนนายเทียน
“ชาตินี้ก็พอแล้ว”นายเฟยเข้าไปขัดพูดใส่ทันที ท่านก็ได้แต่ยิ้ม ก่อนจะเริ่มพิธีทางศาสนาก่อน มีการนิมนต์พระมาสวดให้ศีลให้พร ถวายภัตราหารเพลเรียบร้อย ก็เทศน์เรื่องพระคุณพ่อแม่ รวมถึงความดีความชั่ว เพื่อเตือนสติทุกคนเอาไว้ จากนั้นก็ให้พร ก่อนจะถวายปัจจัยให้กับทางวัดส่วนหนึ่ง ท่านฯบอกว่า อยากให้ทุกคนรวมถึงนักโทษได้มีโอกาสทำบุญทำความดี ไม่ใช่แค่เฉพาะวันนี้ แต่จะทำให้มีทุกโอกาส ไม่ได้บังคับว่าต้องเท่าไหร่ ใครมีก็ทำไม่มีก็ช่วยตรงอื่น อีกส่วนมอบให้ทางเรือนจำเพื่อนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อไป นายกับพวกผมก็ร่วมบริจาคอย่างไม่ขัดศรัทธาอยู่แล้ว นอกจากนี้ยังเปิดให้ประชาชนได้เข้าร่วมงานด้วยเพื่อให้ถึงชีวิตความเป็นอยู่ ไม่ใช่ให้ดูความลำบาก ดูคนไม่ดี ให้เกิดความกลัวและตีความไปในทางที่ผิด แต่ให้ดูเพื่อเตือนตัวเองเอาไว้ว่าอย่าทำผิดกฎหมาย มีเจ้าหน้าที่คอยชี้แจ้งให้เห็นถึงโทษที่ได้รับ หลังจากนั้นก็เป็นเวลาให้นักโทษได้เจอครอบครัวที่มาเยี่ยม ทุกคนมีสีหน้าดีใจ เพราะกว่าพวกเขาจะได้ออกไปก็คงจะอีกนาน ต้องไขว่คว้าความสุขเอาไว้ รวมถึงพรรคพวกเราด้วย ต่างยินดีที่ได้เจอกัน ทุกคนลืมความขุ่นข้องหมองใจที่มีมา ก่อนจะมีเสียงประกาศเชิญร่วมสงฆ์น้ำพระพุทธรูป ตามด้วยเรียนเชิญ พ่อแม่ของนักโทษที่ได้มาวันนี้ และนักโทษที่อยู่ในฐานะพ่อ ด้วยได้ขึ้นมาเพื่อให้ลูกได้รดน้ำ ท่านฯบอกว่าที่จริงกำหนดการจะให้เป็นพวกท่านกับผู้คุมก่อน แต่ท่านคิดว่า ลูกควรจะรดน้ำดำหัวพ่อแม่ผู้มีพระคุณเป็นอันดับแรก ยิ่งนักโทษที่อยู่ในนี้คงหาโอกาสได้ยาก สำหรับท่านโอกาสมีทุกเมื่อ จริงอย่างที่ท่านพูด หนูสะกิดให้ผมดู ไอ้รันที่มันดึงไอ้เข้มให้ไปรดน้ำแม่มันด้วย
“ไอ้รันกับพี่เข้มคงดีใจนะที่ได้รดน้ำแม่”หนูบอกผมเสียงเครือ ไม่ต่างจากไอ้เบียร์ที่ตาแดง คุณตำรวจจับมือปลอบใจ
“แม่ของเราก็ยังอยู่กับเราเสมอ กลับไปเราก็ทำให้ท่านได้”ผมพูดปลอบหนูและก็ตัวเองไปด้วยที่ไม่มีแม่ให้รดน้ำแล้ว แต่เราจะทำบุญกรวดน้ำให้ท่านแทน ซึ่งเราก็ทำทุกวัน รวมถึงพ่อด้วย ก่อนเราจะมองภาพตรงหน้า ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นนักโทษชั้นอาวุโสที่ไม่รู้ว่าจะได้ออกไปเมื่อไหร่ จะอยู่อีกนานแค่ไหน รวมไปถึงบางคนที่ไม่มีลูกหลานมาหา ก็ได้การรดน้ำจากลูกหลานคนอื่นทดแทน ทำให้บางคนถึงกับหลั่งน้ำตาที่ไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสนี้ สิ่งที่พวกเขาต้องการอาจจะไม่ใช่อิสรภาพอย่างเดียว พวกเขายังต้องการโอกาสที่สังคมจะให้อภัยกับพวกเขาบ้าง ถ้าหากพวกเขากลับตัวกลับใจได้แล้ว ถ้าให้ได้ก็ให้พวกเขาเถอะครับ อย่างน้อยพวกเขาก็ได้รับการลงโทษแล้วในทางโลก และเมื่อจากไปก็ต้องไปรับกรรมที่ได้ก่อเอาไว้ในอีกปรภพ ไม่มีใครเลี่ยงเลี่ยงได้ คำที่ว่า ‘ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว’ ก็ยังเป็นจริงเสมอ ระหว่างที่อยู่เราควรสร้างความดีเอาไว้ให้มากโดยเฉพาะอย่างยิ่ง บุพาการีและผู้มีพระคุณ อย่าลืมท่าน ไม่มีบุญไหนยิ่งใหญ่เท่ากับบุญที่ทำกับท่าน ไม่ใช่แค่วันสงกรานต์ วันพ่อ วันแม่ เท่านั้น ควรทำทุกวันเมื่อท่านยังอยู่หรือแม้แต่จากไปแล้ว
.
.
.
เป็นอีกวันที่สุขใจ เป็นอีกวันที่ได้ทำบุญในสถานที่ที่ไม่คิดว่าจะได้ทำ แต่ไม่ว่าทำที่ไหนถ้าทำด้วยใจกุศลก็ดีทั้งหมด
“ยังไง คราวหน้าถ้ามีอีกผมจะเชิญมาอีกนะครับ”ท่านอธิบดีกล่าวเชิญล่วงหน้าอีกครั้ง
“ครับ บอกอย่างนี้ก็ดี จะได้ไม่ระแวงหรือวางแผน”นายเฟยยังอดเหน็บไปไม่ได้
“ฮ่าๆๆๆ เอาน่า ว่าแต่มีข้อเสนอดีๆให้ผมก็บอกนะ ว่าควรจะจัดงานอะไรเสริมไหม นอกจากงานที่ทางเราได้จัดไปบ้างแล้ว”ท่านหัวเราะก่อนจะถามความคิดเห็น พวกเราคิดว่าที่จัดอยู่ก็ดีแล้ว เอาไว้ถ้าคิดออกจะบอกอีกที ก่อนผมจะถูกสะกิด
“ว่าไงครับ”ผมถามหนูที่ยืนข้างๆ ก่อนจะกระซิบ
“เสนออะไรนะ”ผมถามย้ำอีกครั้ง
“มีอะไรเสนอเหรอครับ พูดได้เลยนะ”ท่านฯยกยิ้ม ไม่คิดว่าจะได้ยิน หนูมองหน้าผมเชิงอนุญาต ผมพยักหน้าให้ ก่อนหนูจะพูดออกไปว่า
“งานคืนสู่เหย้าชาวเรือนจำ เคยจัดหรือยังครับ”
ทุกคนเงียบกริบ กับสิ่งที่หนูของเฮียนำเสนอออกไป
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“ก๊ากกกกกกกกก”
ทุกคนหัวเราะชอบอกชอบใจ กว่าจะหยุดเสียงลงได้ ก็ยังกลั้นหัวเราะกันอยู่
“คล้ายที่โรงเรียนหรือมหาวิทยาลัยจัดน่ะครับ แต่เราเปลี่ยนเป็นเชิญนักโทษแต่ล่ะรุ่นที่ได้ออกไป ได้กลับมาหาผู้คุมหรือเยี่ยมเพื่อนที่ยังอยู่ในนี้แทน”หนูยังอธิบายด้วยความซื่อสไตล์เจ้าตัว
“เออ ดีเหมือนกันนะ จะได้รู้ว่าแต่ล่ะคนออกไปแล้วทำอะไรกันบ้าง ครึ ครึ ผมจะเอาไว้พิจารณาและนำเสนอนะ”ท่านพูดกลั้วหัวเราะ
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี”หนูยกยิ้มบอกท่าน พาให้หลายคนยิ้มตามไปด้วย ก่อนจะพากันกลับด้วยอิ่มบุญอิ่มใจกันถ้วนหน้า ใครที่ไม่เคยได้ไปงานสงกรานต์และทอดผ้าป่าแบบนี้ ถ้าหากมี ไปนะครับ ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ไป สุขสันต์วันสงกรานต์ขอให้เดินทางกลับไปหาครอบครัวโดยปลอดภัยกันนะครับ เจอกันใหม่
*******************************************************************************************************
ปล. ต้อนรับวันสงกรานต์ ชิวชิว สั้นๆ กับขบวนการปล้น ฯ ที่ขออวยพรให้ทุกคนชุ่มฉ่ำด้วยความสุข ความเจริญ กันถ้วนหน้านะจ๊ะ ใครที่เดินทางก็ขอให้แคล้วคลาดปลอดภัย ระมัดระวังอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้นได้ อย่าประมาท เพื่อที่จะได้กลับไปหาคนที่ท่านรัก และ คนที่ท่านรักก็รอท่านกลับไปหาอยู่ เจอกันหลังสงกรานต์นะ :mew1:
-
จิ้มก่อนน
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮาครอบครัวหนูจริงๆ อยากเชิญไปเล่นที่ร้านหมูกระทะ
เฮียจะหน้าเด็กลงก็เพราอยู่กับหนูนี่แหล่ะ
:pig4: นักเขียน เดินทางปลอดภัย มีความสุขนะคะ
-
:m20:
หนูนี่ฮาทุกงาน 555+
-
ไม่ได้โผล่หัวมาเม้นเลยยยย ขอโทษนะคะ งื้อออออ
ตั้งเเต่อ่านตอนของเข้ม เรกอ่านเเล้วสงสารเข้มมากจริๆ จากที่สงสารอยู่เเล้ว ยิ่งสงสารไปอีก
ไม่รู้จะได้ลดโทษมั๊ย และก็ไม่รู้ว่าจะออกมาเจอกับรันเเละมีชีวิตที่ดีได้เมื่อไหร่
แต่ก็ดีใจนะคะ อย่างน้อยเข้มก็เริ่มรู้จักกับความสุขที่เเท้จริงซักที อุ่นใจมากๆเลยค่ะ
ยิ่งมาอ่านตอนพิเศษสงกรานต์นี้ ยิ่งรู้สึกว่าอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูกเลย
ถ้านักโทษที่อยู่ในคุก เค้าให้บรรยากาศเหมือนในเรื่องนี้จริงๆก็ดีสิคะ
เราน้ำตาซึมเลยตอนที่บรรยายถึงตอนรดน้ำ มันตื้นตันเนอะ อยากให้พวกเค้าสำนึกดีจริงๆ และหวังว่าคนที่สำนึกได้
เมื่อออกไปจะได้รับโอกาสที่ดี เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง
ยินดีกับทุกคนด้วยจริงๆค่ะ แล้วก็ขอให้คนเเต่งเเละทุกๆคนเดินทางปลอดภัยในวันสงกรานต์นี้นะคะ
เป็นกำลังใจให้เช่นเคยค่ะ :กอด1: :L2:
ปล.ตอนนี้รันกับเข้มออกมาจากคุกรึยังอ่ะคะ หรือออกมาเเค่รัน หรือยังไม่ออก เราอ่านไม่ค่อยเก๊ทเท่าไหร่ > <
ปลล.เรื่องหนังสือของหนูฝิ่นล่ะคะ อยากอ่านเเล้วน้าาาาาาาาาา :impress:
-
แหม่ น่าไปแท้ คืนสู่เหย้า
-
งานคืนสู่เหย้า 55555
งานนี้มันน่าไปมั้ยเนี่ยยย
ขอบคุณคนเขียนแล้วก็สุขสันต์วันสงกรานต์ล่วงหน้าด้วยค่าาาา
-
คิดไปได้นะหนู งานคืนสู่เหย้า
ใครอยากมา
สุขสันต์วันสงกรานต์ แล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพกันด้วย
อากาศร้อนมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
เอิ่ม หนู คิดได้ แต่คงไม่ได้คืนสู่เหย้ากับเค้าหรอกนะ
นอกจากจะมาในฐานะภริยา ครึครึ
-
เอากับหนูเขาสิ
-
ว้าว พ่อนกกับลุงฉัตร พัฒนาไปไกลแล้ว :z1:
-
หนูฮาตลอด
-
บรรยากาศอบอุ่นสุดๆ อ่านแล้วยิ้มตลอดเวลาเลย :-[
หนูก็ยังสร้างเสียงหัวเราะให้ทุกคนได้เหมือนเดิม
ปล. อยากตามไปดูพ่อนกที่ทะเล :katai2-1: :katai2-1:
-
...คุณนก กับหนู ก็ยังฮาเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนจะเริ่มมีความรักครั้งใหม่กับหมอนะ
...เหมือนพ่อนกจะมีกริยาคล้ายๆผู้ฉิง ยังไงไม่รู้ :laugh:
-
งี่ผลักไสไล่ลูกให้ไปกับสามีนี่ก็เพราะจะได้ไปลั่ลลาที่ทะเลยใช่ไหมพ่อนก หุ้ย! แผนสูงนะเนี่ย ไม่มีใครรู้เล๊ยจริงๆ อิอิ
ว่าแต่ไอเดียของหนูก็เจ๋งนะ คืนสูดเหย้าไรเงี้ย ครึ ครึ
-
ฮ่าๆๆๆ ชอบใจไอเดียน้องหนูจนต้อง บวกและให้เป็ดเลย ครึๆ
คิดได้ไงงานคืนสู่เหย้าเด็กเก่าเรือนจำ กึกึ กร๊ากกกกกกก
มาพิเศษแบบหายคิดถึงเลย แถมนึกภาพตามเข้มรันนะ น้ำตาคลอ
สุขสันต์วันสงกรานต์ล่วงหน้าจ้า :mew1:
-
อิ่มใจอิ่มบุญกันไปรับสงกรานต์เนอะ
-
กร๊ากกก หนูคิดได้งานคืนสู่เหย้า
-
ขอบคุณ
:)
-
พ่อนกกับลุงฉัตรแอบไปอะไรๆ กันป่าวเนี่ย 555
-
งานคืนสู่เหย้า ดีเหมือนกันนะ จะได้เจอกันพร้อมหน้าพร้อมตา :L1:
-
ว๊าว ขอบคุณนะคะ :hao3:
-
ยังไม่หายคิดถึงเฮียกับหนูเลย แต่ก็ชื่นใจรับสงกรานต์ อิอิ
-
ฮิ้ววววว ตอนนี้ฟินครบทุกคู่กันเลยทีเดียว อิๆ
สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ :mc4:
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ล่วงหน้าค่ะ :hao7:
ตอนนี้เฮียสิบโชว์ของวุ้ย :hao6:
-
พ่อนก กับลุงฉัตรก้าวหน้าขึ้นมากๆๆ :mew1:
สุขสันต์วันสงกรานต์เดินทางไป มา ปลอดภัยนะคะ :กอด1: :L1: :pig4:
-
อยากอ่านบทสวีทๆของพ่อนกกะหมอฉัตรต่ออีก
:katai2-1:
:pig4:
:mew1:
-
งานคืนสู่เหย้าแบบนี้ถ้าไม่ใช่หนูคิดไม่ได้นะเนี่ย ไอเดียบรรเจิดสุดๆ 5555555555555555
-
เปิดฉากมาก็ฮากับครอบครัวสุขสันต์ก่อนเลย :jul3: พ่อนกกับลูกหนู เป็นพ่อลูกที่เข้ากันได้ดีมาก ทันกันตลอด ฮากับคุณพ่อนกมีงอนมีอยากให้ง้อ จากคุณหมอฉัตร แหม่ ๆ เลเวลความเป็นเคะ เริ่มแผ่ไม่น้อยหน้าลูกหนูสักนิด :laugh: แต่ชอบพ่อนกนะ ที่รักลูก รักคนที่ลูกรัก รักหลานที่ถึงจะไม่ใช่หลานแท้ๆ แต่ก็รักด้วยใจจริง เป็นคุณพ่อตัวอย่างจริงๆเลยจ้า o13 หนูกับเฮียก็มีแอบมุ้งมิ้งกันตลอด อย่างว่าหนูน่ารักอยู่ใกล้ก็อดไม่ได้ที่จะรักและก็ :haun4: แต่ได้แค่เฮียนะ ถ้าคนอื่นได้โดนเฮีย :z6: แอบมีเศร้ากับเฮียเล็กน้อยเรื่องน้องทั้งสองคนที่ถูกแฟนบอกเลิก และญาติบางคน แต่น้องเฮียดีมากที่เลือกจะเข้าใจความรู้สึกและรักเฮียมากกว่าคนอื่น มันก็จริงอย่างที่เฮียว่า เวลาลำบากเราจะรู้ว่าใครจริงใจกับเราบ้าง :กอด1: มีเบียร์กับอีพี่สิบแวบมาไม่มาก แต่โชว์ใหญ่มาก ดีนะไม่เห็นทั้งดุ้น แทนที่จะอาย คุณตำรวจยังมีหน้าจะเซ็ทให้มันตั้งตรงอีก :jul3:
ประทับกับวันสงกรานต์มาก เป็นสงกรานต์ที่ต่างสถานที่ แต่ให้ความอบอุ่นไม่แพ้ที่ไหนเลย น้ำตาซึมกับตอนที่รดน้ำดำหัวมาก มันทำให้นึกถึงภาพคนที่อยู่ในนั้น ที่มีทั้งคนดีที่ไม่ได้ตั้งใจจะทำผิด หรือแม้แต่คนทำผิดที่คิดจะกลับตัว ที่เขามีโอกาสไม่มากนักจะได้เจอครอบครัวที่พวกเขารักและอยากกลับไปใช้ชีวิตอยู่ด้วย :hao5:
และก็ขอปิดท้ายด้วย
"งานคืนสู่เหย้าชาวเรือนจำ"
:jul3:
:m20:
ถ้าไม่ใช่หนูเมียเฮีย นี่ คิดไม่ได้นะ ขอบอก :laugh:
-
อิจฉาพ่อนกนะเนี่ย ลุงฉัตรรักและตามใจมาก จริงๆ สุดท้ายก็ได้ไปทะเลสมใจ คุณเธอ พ่อนกโมเอ้อ่ะทุกว้นนี้ เคะเเข่งกับลูกสินะ5555 ไปค้างกันบ่อยๆ เราก็อยากไปแอบอยู่ใต้เตียงคู่นี้แล้วสิ หุหุ เค้าจะ(หวาน)ไปถึงไหนกันแล้ว555 ลุ้นกะลุงฉัดอยู่นะ อยากให้ลุงมีเมียซะที555555555555#น่ารักทุกคู่เลย
-
คืนสู่เหย้าชาวเรือนจำ โอ๊ยยยยยหนูฮาตลอดงานจริงๆ :m20:
-
คิดว่าคงมีเป็นแสนน่ะค่ะ
ที่จะกลับมาร่วมงานน้องหนูก็คิดได้นะ
-
ฮาหนูมากๆคิดได้ไงเนี่ย
คืนสู่เหย้าเรือนจำ....555555
-
โอ้ยยยย!! ยังคงความเกรียน น่ารักจงๆ ชอบฝุดๆ
-
แหมคุณนกขี้งอนนะคะ
-
พ่อนกหนีไปทะเลกับใครจ๊ะ
ไม่แปลกทำไมเฮียถึงรักหนูมากมาย
อยู่แล้วมีความสุขตลอดๆ ฮาตลอดๆ
-
ฮาแตกกับประโยคตอนท้ายของหนูอ่า
หัวเราะแทบตาย
-
หนูน่ารักจริงๆ เลย 555 งานคืนสู่เหย้าชาวเรือนจำ
ทุกคนกลับมาเจอกันก็ดีเนอะ พ่อนกหนีเที่ยวสบายใจเลย
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะทุกคน :mew1:
-
ไม่ว่าเทศกาลไหน ครอบครัวนี้ก็ทำให้เป็นเรื่องดีๆได้เสมอ
ความคิดของหนูก็ยังเกรียนอย่างคงเส้นคงวา :m20:
เห็นทุกคนมีความสุขก็ยิ้มไปด้วย ตอนนี้รวมถึงพ่อนกด้วย
ท่าทางจะพัฒนาแล้วสิ มีงงมีงอนให้ลูกมันเอาไปล้อ :z1:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ สุขสันต์วันสงกรานต์เช่นกัน
เดินทางปลอดภัย แล้วเจอกันหลังสงกรานต์จ้า :กอด1:
+1และเป็ดจ้ะ
-
ถ้าไม่ใช่หนูคิดไม่ได้นะเนี่ย งานคืนสู้เหย้าชาวเรือนจำ5555 พ่อนกงอนลุงฉัตรที่ไม่พาไปทะเลเพราะพ่อนกกะจะไปเสียตัวที่ทะเลรึเปล่าเนี่ย
-
หนูช่างคิดนะ งานคืนสู่เหย้าชาวเรือนจำ o22
-
ใครมันจะอยากกลับมาล่ะหนูเอ้ยยยยยย
-
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า
-
เอ่อ งานสงกรานต์และทอดผ้าป่าก็พอจะคุ้นชินหูอยู่หรอก
แต่งานคืนสู่เหย้าชาวเรือนจำเนี่ยถ้าไม่ใช่หนูของเฮียคิดไม่ได้นะเนี่ย
5555 หนูของเฮียยังน่ารักเหมือนเดิม เป็นตอนพิเศษที่ได้รวมแทบจะทุกคู่ทุกคนเลย
ถึงน้องรันกะน้องเข้มจะไม่มีบทพูดแต่ก็ดีใจที่เห็นว่าน้องเข้มได้มีแม่ของรันให้รดน้ำขอพรด้วย
ส่วนพ่อนกกะหมอฉัตรก็ไม่รู้แอบไปเล่นน้ำกันที่ทะเลแถวไหน งานนี้หมอฉัตรต้องตามใจเพราะพ่อนกงอนซะด้วย
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักทุกคน ทุกคู่เลยค่ะ รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคะ
สุขสันต์วันสงกรานต์ ขอให้มีความสุขในวันปีใหม่ไทยค๊า :pig4: :L2:
-
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยค่ะ :กอด1:
-
อยากตามไปทะเล
-
หนูมาแล้ว ยังใสแระซื่อเหมือนเดิมเลย
คืนสู่เหย้า คิดได้ไงอ่ะ?
รอตอนต่อนะฮะ
ปล.สวัสดีปีใหม่ไทยคับไรท์ :mc4:
-
หนูนี่มันทุกเม็ดจริง ๆ ยิ่งกว่าโก๋แก่อีก
ถ้าหากพ่อนกมาด้วยมันจะขนาดไหน
ความคิดพ่อลูกเขาไม่ธรรมดาอยู่
ถ้าคราวหน้าพ่อนกมาด้วย อาจจะเสนอให้จัดงานกาชาดในเรือนจำก็ได้ :z6:
รอตอนพิเศษต่อไป
-
ไม่ใช่หนูคิดไม่ได้นะ 555
-
ยังไม่มาอัพจ้า อ๊าคคคคคคคคคคค :z6: ใจเย็นๆจ้า ตอนนี้ยังติดสงกรานต์อยู่ แต่คิดถึงเฉยๆ ไม่ได้เหรอ :monkeysad:
คงหลังสงกรานต์ไปอีกสักพักจะอัพตอนพิเศษให้ต่อนะคะ กลับไปคงต้องเคลียร์งานที่สุมกองรออยู่ก่อน แต่จะลงให้แน่นอนจ้า เพราะยังเหลืออีกสามคู่แหนะ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ปั่นเลย ขอเวลาก่อนนะ :katai4: จะรีบมาลงให้เลย :katai3:
แต่มีข่าวมาฝากนิดนุง สำหรับนิยายเรื่องแรก เผื่อใครยังไม่ได้วกกลับไปดูที่เรื่องแรก ตอนนี้ :mew5:
www.raikrobbooks.com
ติดตามได้จ้า ฝากเด็กๆด้วยค่ะ :กอด1:
-
เก๊าจะรอตัวนะ คิดถึงงงงงงงงงงงงงงจริงๆ นะ :hao5: สวัสดีปีใหม่ไทยค่าาาาาาาาาาา ทั้งนักเขียนและนักอ่านทุกคนค่ะ :L1:
-
เป็นตอนพิเศษ ที่พิเศษจริง ๆ ทุกคนได้กลับมาพบกัน พร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง ชอบจังเลย :m1:
ท่านอธิบดีทั้งสองคนนี่เข้าใจคิดเรื่องดี ๆ จริง ๆ น้า อ่านแล้วรู้สึกสุขใจตามไปด้วยจริง ๆ
พอมารวมตัวกันอย่างนี้ ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวใหญ่เลยนะเนี่ย คุณแม่ของน้องรัน
ก็เหมือนได้กลายเป็นคุณแม่ ให้ทั้งน้องเบียร์ น้องหนู และพี่เข้มไปด้วยเลย อย่างนี้ พ่อนกของน้องหนู
และคุณป๊าของน้องเบียร์ ก็คงเหมือนเป็นพ่อ ให้น้องรันและพี่เข้มไปด้วยเหมือนกันสิ เนอะ ว่าแต่งานนี้
พี่เข้มได้รดน้ำคุณแม่น้องรัน เราจะแอบคิดว่า เป็นการได้เปิดตัวว่าที่ลูกเขย ของคุณแม่ไปด้วยเลยได้มั้ยเนี่ย :o8:
พ่อนกลุงฉัตร แอบไปสวีท ทำน้ำทะเลหวานกันสองต่อสองนะจ้ะ :m12: แหม ๆ พ่อนกเดี๋ยวนี้มีการงอน
รอให้เค้าง้อซะด้วยน้า มานิด ๆ หน่อย ๆ ก็ชวนให้ฟิน จิ้นกระจายได้ตลอดเลยนะคู่นี้เนี่ย น่ารักมาก ๆ
ส่วนน้องตุลย์ ก็น่ารักน่าเอ็นดูตลอด ๆ ขี้อ้อน ช่างเอาอกเอาใจอย่างนี้ ชวนให้คนอยู่ใกล้ ทั้งรักทั้งหลงจริง ๆ
จะกลายเป็นหลานรักของปู่นกและปู่ฉัตร ก็ไม่แปลกใจเลยสักนิด แหม ว่าแล้วก็อยากอ่านตอนที่น้องตุลย์
ได้กลับมาอยู่รวมกับทุกคนอีกจังเลยน้า คงสนุกสนานเฮฮากันน่าดูเชียว
รอตอนพิเศษ ตอนต่อไปจ้า เปิดมาทำงานหลังหยุดยาว คนเขียนก็สู้ ๆ นะคะ
ขอบคุณมากค่ะ :กอด1:
-
ที่แท้พ่อนกก็มีเดท แม้ๆๆๆ ไอ้เราก็นึกว่าจะงอนหมอฉัตรนาน
งานสงกรานโอเคแล้วนะหนู คืนสู่เหย้าท่าทางจะไม่ค่อยดีม๊างงง
-
คืนสู่เหย้าชาวเรือนจำ 555555+ :laugh:
ช่างคิดนักน๊าาาาา
-
ThankS
-
พ่อนกกับลุงฉัตรทำกันไปยัง ?... :laugh:
-
>>พิเศษ #เรือนหอที่คอยรอ# <<
“เบียร์พาเตี่ยเข้าบ้านไปเถอะ เดี๋ยวพี่เก็บเอง”เสียงทุ้มแจ่มใสเหมือนหน้าตาบอกผมที่กำลังเก็บของหลังจากใส่บาตรเรียบร้อยแล้ว ที่บ้านไม่ค่อยใส่บาตรแบบมีกับข้าวคาวหวาน คือแต่ก่อนผมกับเตี่ยทำกับข้าวไม่เป็นเวลา นึกจะกินตอนไหนก็ทำตอนนั้น บางครั้งง่ายๆเลยก็ฝากท้องกับร้านค้าในตลาดซึ่งก็รสชาติดี เตี่ยจะใส่ น้ำ ขนม ของแห้ง ซะมากกว่า ตั้งแต่ผมกลับมาเราเลยทำของใส่บาตรมากขึ้น ถ้าพี่สิบอยู่จะพาผมไปซื้อของมาเตรียมไว้ ผมทำได้บ้างนิดๆหน่อยๆ พี่สิบมันเก่งนะทำได้เยอะกว่าผมอีก
“อ่ะ ได้ งั้นเราเข้าบ้านกันดีกว่าเตี่ย”ผมรับคำก่อนจะเข็นรถพาเตี่ยเข้าบ้าน เตี่ยเดินได้มากแล้ว แต่หมอยังไม่อยากให้ฝืนมากนัก บอกค่อยเป็นค่อยไปจะดีกว่า แต่เตี่ยบางครั้งก็รั้นแอบหัดเดินเองประจำ พี่สิบกับเฮียผมกระซิบบอกตอนที่ผมยังไม่ได้กลับมา กำชับว่าอย่าไปถามเตี่ยนะ เดี๋ยวหาว่ารวมหัวกันฟ้อง ทำเอาผมขำ ผมมองพี่สิบด้วยรอยยิ้ม มองด้วยความรักที่ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่เคยตัดคนๆนี้ออกจากหัวใจไปได้สักที ผมไม่ได้โกรธพี่สิบ แต่ผมผิดหวัง เสียความรู้สึก มันเหมือนถูกทรยศ หักหลัง จากคนที่บอกว่ารักเรา และคนที่ผมรักเคารพเหมือนพี่ชายต้องมาตายจากไป ยิ่งทำให้ผมเสียใจและเจ็บปวดมาก ซึ่งพี่สิบก็เจ็บปวดไม่แพ้ผมแน่เพราะเขาก็ถูกคนที่ไว้ใจที่เป็นเพื่อนหักหลังเช่นกัน ผมถอนหายใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้ว ก่อนจะเตรียมตั้งโต๊ะ กำลังเพลินๆ
“จ๊ะเอ๋”พูดพร้อมพุ่งตัวเข้ามากอดรัดทางด้านหลัง
“ไอ้สัด กูตกใจหมด”ผมร้องออกมาด่าไปด้วยเมื่อรู้ว่าใครที่แม่งเล่นปัญญาอ่อนและพากูขวัญอ่อนไปด้วย
“โอ๋ โอ๋ ขวัญเอ้ยขวัญมา ถ้าไม่มาพี่จะปั่นเรียกขวัญให้นะ”เสียงอ้อล้อตอแหลไหลลื่นข้างหู ตัวก็เบียดเสียดไปมา
“ปั่นหา พะ ญาติห่างๆมึงสิ ไอ้สิบ ปล่อยนะโว้ย”ผมเกือบจะหลุดคำที่ไม่ควรออกไปอย่างไม่ตั้งใจ แต่ดีที่ตั้งสติพาขวัญกลับมาทันก่อนเลยกลับลำทัน แต่ไอ้ลำที่มันจ่อข้างหลังนี่สิ แม่ง ไม่ยอมกลับจ่อตูดกูอยู่นั่นแหละ กูรู้จนไม่รู้ยังไงแล้วว่ามึงเป็นอะไร ตั้งแต่ผมกลับมาอยู่บ้านนี่ก็เกือบสองเดือนแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกันเลย นอกจากจากกอดจูบลูบคลำ จากมันที่เริ่มก่อนทุกครั้ง แหม่ ผมเป็นผู้ชายแต่เป็นฝ่ายรับจะออกตัวก่อนก็น่าเกลียด ไม่งาม
“โห่ เบียร์อ่ะ กอดก็ไม่ได้ คิดถึงนะโว้ย คิดถึงม๊ากกกกมากกกๆๆๆๆ สามปีแล้วนะที่พี่ไม่ได้เห็น ไม่ได้กอด และ พี่ก็ไม่เคยไปอึ๊บใครเลยนะช่วงเบียร์ไม่อยู่น่ะ”มันไม่พูดเปล่าเอาหน้าถูไปมากับซอกคอผมไปด้วย กูอยากจะถ่ายรูปลงทุกช่องทางการสื่อสารประจานตำรวจอย่างมันฉิบหายเลย คลอเคลียพันแข้งพันขาเป็นหมาช่วงติดสัด ติดว่าไอ้ที่มันเลือกติดสัดเสือกเป็นกูนี่สิ เลยไม่กล้ามันเหมือนประจานตัวเองไปด้วย ถ้าไม่สนิทเข้าขั้นได้นาบ ผมคงไม่รู้ว่า ไอ้พี่สิบที่หน้าเคร่งขรึม จริงจังกับงาน ซื่อตรงต่อหน้าที่ ยินดีบริการรับใช้ประชาชน จะขี้อ้อนขนาดนี้ ทำเอาผมอ๊ายอายกับการกระทำของมันแต่ล่ะอย่าง
“ใครไปมัดหำมึงไว้ล่ะ โอ๊ะมึงพูดอย่างเดียวก็ได้ ไม่ต้องไซ้ซอกคอกูได้ไหม เดี๋ยวขึ้นรอย เตี่ยเห็นเข้ามันจะไม่ดี ยังอีก ไอ้สิบ”ผมเน้นชื่อมันตอนท้ายจิกหัวมันที่ไม่ติดมือ มันตัดผมใหม่ สกินเฮดเบอร์สี่ พอดีกับรองเท้ามัน มึงไม่ตัดเบอร์ห้าไปวะ จะได้ประหยัดไฟปัตตาเลี่ยนเขา ทำให้หน้ามันดูแปลกๆในตอนแรก ถามว่าหล่อไหม ตอบตรง ไม่หล่อ แต่มันโคตรดูดีเลย เหมาะกับหนังหน้ามันมาก เหมือนสมัยมันเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจเมื่อยี่สิบปีก่อนเลย ฮ่าๆๆๆ ไอ้แก่ ที่จริงไม่ถึงยี่สิบปีหรอก แต่แม่งไม่หยุดไซ้สักทีวะ
“ไม่”มันก็เน้นกลับ ขยับตัวเด้งๆไปด้วย มึงจะเด้งให้มันเข้าไปในตูดกูให้ได้เลยหรือไง เหลือวิธีที่ผมไม่อยากจะใช้จริงๆเลย แต่ถ้าไม่ทำ วันนี้ไม่ได้แดกข้าวกันพอดี
เอาวะ ฮึบ
1
2
3
“พี่สิบ ปล่อยเบียร์ก่อนนะ เดี๋ยวเตี่ยมาเห็นเข้า นะครับ”
ยังไม่ปล่อย
4
5
6
“พี่สิบครับ ปล่อยก่อนนะ จะทำอะไรค่อยกลับมาก่อนแล้วกันนะ”เพิ่มระดับความดัดจริตของเสียงและท่าทางกระแดะขึ้นอีกนิด แต่ในแบบผู้ชายมาดแมน เห็นไอ้หนูมันทำใส่ไอ้เฮียแล้วยืนยันว่า ถึงสถานภาพกูจะเป็นเคะ แต่กูทำยังไงก็ แมน ดีมันไม่ยืนยันด้วยเสียงสูง ‘แม๊นแมน’ มาด้วย
มันเอาหน้าออกจากซอกคอทันควัน
ได้ผล
นี่แหละที่มันต้องการจากผม
การอ้อนมัน
สัด กูอาย มึงรู้แต่ชอบให้กูทำจัง
“จริงนะ กลับมาต้องให้ทำจริงๆนะ”
ทำไม มึงต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วยวะ ปกตมึงก็ภายนอกกูมาเป็นเดือนแล้ว
“อะ ครับ ปล่อยก่อนนะ”
^ ____________________^
สาบานว่าหน้ามึง บานนนนนนนนนนนนนนนนนนนฝุดฝุด
“ในที่สุด เบียร์ก็ยอมพี่แล้ว ขอบคุณนะที่เข้าใจทุกหัวของพี่ ว่าต้องการอะไร หึหึ”มันยิ้มกอดกระชับอีกที พูดข้างหูเสียงแหบพร่า ทำเอาขนทุกที่กูลุกซู่ชูชันอย่างหวาดเสียวบางอย่างที่จะคืบคลานเข้ามา มันเป็นความเสียวที่คุ้นเคยว่า กูเคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน เวลาที่มันกระซิบว่าต้องการอะไร
อืม
ต้องการ
ห๊ะ เหี้ยแล้วกู พูดอะไรออกไป ผมหันไปมองมันอย่างตกใจ
“ไม่ต้องเลย เบียร์พูดแล้วห้ามคืนคำ พี่ไม่ยอม”มันดักคอผมไม่พอ เอาปากประกบปิดไม่ให้ผมพูดด้วย จูบเบาๆก่อนจะแรงขึ้นอย่างเรียกร้องให้จูบตอบ ผมก็ตอบรับอย่างทุกครั้ง มือที่กอดก็กระชับผมเข้าให้เบียดมันเข้าไปอีก สติเริ่มกลับมาผมดันมันออกก่อน ไม่งั้นความหื่นมันเข้าขั้น มันอาจโทรไปลางานราชการแล้วมาทำงานบ้านกับผมแทนก็ได้
“อื้อ พอก่อน”ผมพูดเสียงอู้อี้ เมื่อมันยังตามมาสอดลิ้นประกบไม่ยอมหยุด
7
8
9
10
กูนับจนจบ ต่อจากช่วงแรก มันก็ผละออกพอดี แต่หัวล่างมึงนี่ผงกดุนดันยืนยันคำพูดกูอยู่เลยว่า ‘อนุญาตพี่เขาแล้ว ต้องให้เขาที่เป็นน้องเข้าไปนะ ถึงกลับคำ แต่เขาไม่กลับลำแน่นอน หึหึ’
“ไปกินข้าวกัน พี่จะรีบไปเคลียร์งานให้ราบเลย จะได้ไม่มีอะไรมาขัดขวางการนาบของพี่ ฮ่าๆๆๆ”แล้วมันก็ผละออกไปด้วยสีหน้าและเสียวหัวเราะรื่นเริง ทิ้งให้กูยืนขาสั่นพั่บๆด้วยความอยาก อยากจะกระโดดถีบไอ้พี่สิบให้หน้าคว่ำ ไอ้นั่นหัก เข้าเฝือกใช้การไม่ได้สักระยะ ไม่ได้เล่นตัว ไม่ได้อินโนเซ้น จะได้ไม่รู้ว่าไอ้ที่มันขอคืออะไร เพียงแต่มันร้างมานานก็เลยอดจะตื่นเต้น กลัวนิดๆ ไม่ได้
ครั้งแรกมันเลือนรางแต่ก็จำได้ว่า มัน
‘ทั้งเจ็บ และ จุก แค่ไหน’
ถึงต่อมา จะ
‘เสียว และ ดี ก็เถอะ’
แต่กูก็ต้องมาเริ่มความรู้สึกนั้นใหม่ ที่เหมือน (ไอ้) สิบ (มัน) สี่ กู อีกครั้งนะโว้ยหนียังไงก็หนีไม่พ้นแน่คืนนี้ เชื่อได้เลยไอ้พี่สิบมันไม่ใช้กำลังกระทำชำเราเอาผมหรอก มันจะใช้กำลังทางสายตาอ้อนวอน ก่อนจะยกยิ้มกระชับมือ เปล่งวาจานุ่มนวล ขัดกับความเปล่งบานกลางเป้ามัน ออกมาว่า
สเต็ปแรก
‘ไม่เป็นไร พี่รอได้’
กูก็จะยิ้มอย่างยินดีที่มันยอม ก่อนจะลุกหนี
สเต็ปสอง
‘แล้วจะไปไหน’
กูถามออกไปด้วยสีหน้ากังวล
สเต็ปสาม
‘ไปห้องน้ำแป๊บ’
มันก็บอกเสียงเดิม สีหน้าระโหยโรยแรง ซึ่งกูก็รู้อีกว่ามันจะไปทำอะไร หน้าที่ควรจะพยักให้ปล่อยมันไปเอาออกเถอะ แต่มันกลับทรยศโดยการแสดงออกเหมือนว่า กูผิด ที่ไม่คิดจะให้ความช่วยเหลือ
สเต็ปสี่
‘ปล่อยพี่เถอะ เดี๋ยวมันจะ’
พูดอ้ำอึ้ง สุภาพบุรุษสุดๆ ยิ่งตอกย้ำว่ากูผิดหนัก ช่วงเวลาที่จะปล่อยมือ
สเต็ปห้า
กูถอนใจ ก้มหน้า เอ่ยออกไปว่า
V
V
V
V
‘ถ้าไม่ได้ไปเยี่ยว ก็ไม่ต้องไปหรอก’
มันมองหน้า ขมวดคิ้ว อะไร แปลไม่ออกเหรอ นี่กูอ้อมๆแล้วนะ จะให้บอกตรงๆ ว่า
‘มาล่อกันเถอะ มาล่อกันเถอะ ไม่ต้องไปเลอะมือคนเดียวหรอก หรือไงวะ'
และมันก็ยิ้มกริ่ม เดินมาสวมกอดพลางกระซิบ
‘พี่กะแล้วว่าเมียพี่มีน้ำใจ คงไม่ให้พี่ไปเลอะคนเดียวหรอก’
เออ มันก็แปลออกนี่หว่า ว่ากูหมายถึงอะไร อ้าว เฮ้ย มันคลุกวงในถอดหมดแล้ว
สเต็ปสุดท้าย กูก็เสร็จจนเลอะเป็นเพื่อนมันจนได้
นั่นคือชะตากรรมที่ผ่านมาในแต่ล่ะครั้ง
ไม่ได้บังคับ
ไม่ได้สมยอม
แต่กูเสร็จพร้อมมันทุกที
เฮ้อ ไอ้เบียร์ เลี่ยงไม่ได้หรอกมึง ยอมๆมันไปเถอะ นอกจากมึงจะอาศัยวิธีไอ้หนู
นั่นคือ
การบน
โอกาสอาจจะศูนย์เปอร์เซ็นต์เหมือนดอกเบี้ยที่ไม่มีในตอนแรก ครั้งต่อไปมึงก็โดนทบต้นทบดอกอยู่ดี แต่ไม่ลองก็ไม่รู้
“ส๊าๆๆๆๆธุไม่ต้องประดิดประดอย ขอให้หนู เอ้ย ไม่ได้สิ ไอ้หนูไม่เกี่ยว ขอให้ผมรอดไปอีกสักระยะเถ๊อออะ เพี้ยงงงงงง”ผมยกมือท่วมหัว บอกกล่าวออกไป ไม่ได้กลัวว่าจะโดน แต่หมั่นไส้มันที่ทำให้ผมยอมทุกทีสิน่า ฮึ่มมมมมม
.
.
.
.
.
“ทำไมวันนี้ ไอ้พี่สิบเอ็งยังไม่มาวะ”เตี่ยถามหลังจากอาบน้ำเรียบร้อยก็มานั่งดูทีวีกันที่บนชั้นสอง ผมยืนอยู่ตรงระเบียงก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของรถคนคุ้นเคยมาจอดอย่างทุกทีอย่าบอกนะว่า ไอ้ที่ผมบนเป็นจริง แต่ทำไมผมไม่ดีใจเลยวะ ผมอยากให้มันกลับมาเหมือนทุกทีมากกว่า ถ้าไม่กลับพี่สิบมันจะโทรบอกทุกครั้ง แต่วันนี้ยังไม่ได้ยินเสียงเลย
“คงติดงานแหละเตี่ย”ผมบอกเตี่ยก่อนจะหันไปมองที่ถนนต่อ มีแต่รถคันอื่นวิ่งไปมาแต่ไม่เยอะเท่าถนนใหญ่ คนรู้จักก็ตะโกนทักทาย ตอนแรกผมยังเกรงสายตาใครต่อใครอยู่เลยว่าจะมองผมเป็นฆาตกร คนขี้คุก ไหม ซึ่งมันก็มีบ้าง แต่คนที่ตลาดที่ผมเคยเก็บค่าเช่า บรรดาพ่อค้าแม่ค้าต่างทักทายพูดกับผมเหมือนเดิม บางคนเข้ามากอด แถมบอกให้เคราะห์ร้ายหายไปจากผมเหมือนเรียกขวัญให้ ทำเอาผมถึงกับร้องไห้เดือดร้อนไอ้พี่สิบช่วยปลอบ ไม่มีเลยสักวันที่พี่สิบจะไม่อยู่ข้างๆ นอกจากติดงานด่วนจริงๆถึงจะปลีกตัวไป แต่ตอนนี้สิมันเลยเวลามากแล้ว จะโทรไปก็เกรงใจ
“คงใช่ เฮ้ย หรือว่ามันติดกิ๊กวะ”เตี่ยรับคำอือออ ก่อนจะทำเสียงตกใจ ผมหันขวับ“แหม่ๆๆ พูดเรื่องกิ๊ก หันเชียวนะโว้ย”เตี่ยพูดเสียงล้อเลียน
“อะ อะไรเล่าเตี่ย เบียร์แค่ตกใจว่าเตี่ยเป็นอะไร กะ กิ๊กเกิ๊กอะไร”ผมเถียงเตี่ยเสียงดังแต่ตะกุกตะกักไปหมด
“หรา แต่เตี่ยพูดจบเลยนะไม่ได้กั๊กสักหน่อย จะมาตกใจเรื่องเตี่ยทำไม”เตี่ยทำปากทำเสียงใส่ ทำเอาผมอดจะขำไม่ได้
“โอ้ย ถ้าไอ้พี่สิบมันจะมีคงมีนานแล้วล่ะ”ผมพูดกลับเสียงหนักแน่นออกไปด้วยความมั่นใจ
“ยังไม่ทันไร ออกรับแทนผัวเชียวนะ”เตี่ยเบะปากพูดกลับ ทำเอาผมนึกได้ว่าพูดอะไรออกไป
“ผะ ผัว อะไรเล่า ใครได้ยินเตี่ยไม่อายเขาหรือไง”ทีอย่างนี้เสียงกูไม่มั่นใจเหมือนออกรับแทนมันเลยวะ
“ไม่อาย เตี่ยไม่ได้มีผัวสักหน่อย”เตี่ยยักไหล่พูดกลับหน้าตาเฉย ทำเอาผมอ้าปากหวอก่อนจะหุบ
“เตี่ยไม่ได้มีผัว แต่เตี่ยมีลูกเขยนะ”ผมพูดอะไรออกไปอีกแล้ววะเนี่ยเตี่ยหัวเราะชอบใจ
“ฮ่าๆๆๆ เออ ยิ่งไม่อายใหญ่เลย ดีออก”ห๊ะ นี่เตี่ยชมไม่ได้ด่าผมใช่ไหม ว่า ดีออก อยากรู้ผวนเอาครับ ผมรู้แล้ว
“เตี่ยพูดจริงๆเหรอ”ผมถามย้ำให้แน่ใจ ว่าเตี่ยรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
“ถ้าจะอายและไม่ยอมรับ เตี่ยห้ามตั้งแต่แรกตอนลื๊อยังไม่เสียเอกราชให้อาสิบมันไม่ดีกว่าเหรอ”เตี่ยพูดออกมา ยิ่งทำเอาผมนิ่งเงียบไปกว่าเดิม ก่อนจะเบือนหน้าไปทางถนนตามเดิม และก็เงียบกันไป
“เบียร์”เสียงเตี่ยเรียก ทำให้ผมหันไปมองว่าเตี่ยจะเอาอะไร แต่เปล่าเตี่ยพยักหน้าให้ผมเข้าไปหา ผมเดินไปนั่งข้างๆเตี่ย
“เบียร์รักพี่สิบไหม”เตี่ยกุมมือพร้อมถามออกมา ทำเอาผมขมวดคิ้ว เตี่ยพยักหน้าอีกครั้งให้ผมตอบ
“ครับ เตี่ย เบียร์รักพี่สิบ”ผมตอบเตี่ยตามที่ใจมันรู้ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดจะกั๊กไปเพื่ออะไรในเมื่อเตี่ยก็รู้
“ดีแล้ว จนถึงวันนี้ เตี่ยคงไม่มีอะไรห่วงแล้วล่ะ ถ้าเบียร์รู้ใจตัวเองขนาดนี้”เตี่ยพูดด้วยรอยยิ้ม
“เตี่ยพูดอะไรอย่างนั้นเล่า ไม่เอา เบียร์ไม่ชอบเลย”ผมเขยิบเข้าไปกอดเอวเตี่ยเอาไว้
“ไม่มีใครหนีพ้นหรอกเบียร์ สิ่งเดียวที่เตี่ยห่วงก็คือ ลูกทั้งสองคน ห่วงยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ไม่ว่าลูกเตี่ยจะเป็นอะไร เตี่ยก็รักเสมอ ถ้าเตี่ยจะไปวันไปพรุ่งก็ไม่มีอะไรให้กังวล เพราะลูกทั้งสองคนมีคนดูแลที่ดีแล้ว”เตี่ยลูบหัวผมน้ำเสียงยังอ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยน
“เบียร์รู้ไหม ถ้าไม่นับความรักที่พ่อแม่มีให้”เตี่ยพูดก่อนจะหยุดเว้นวรรค แล้วพูดต่อ
“ความรักดีๆไม่ได้มีติดตัวเรามาตั้งแต่เกิดนะ กว่าจะได้รับบางครั้งทั้งชีวิตยังหาไม่ได้เลย เมื่อมีก็รักษาเอาไว้ให้ดี”
เตี่ยกอดผมโยกไปมา เมื่อรู้สึกได้ว่าผมตัวสั่นน้อยๆ ผมพยักหน้าซบไหล่เตี่ย
“ตอนเบียร์ไม่อยู่พี่สิบมาหาเตี่ยตลอดที่มีเวลา มาดูแล มาอยู่เป็นเพื่อน ถ้าไม่มาก็ส่งคนมาดูตลอด บางครั้งพี่สิบถึงกับร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ที่ไม่สามารถช่วยเบียร์ได้ ยกมือไหว้ขอโทษเตี่ยทุกครั้ง เอาแต่โทษตัวเองที่ทำให้เบียร์กับเตี่ยเป็นแบบนี้ เตี่ยทำได้แค่ปลอบใจ เพราะรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นหน้าที่ ผู้ชายคนนี้นอกจากซื่อตรงต่อหน้าที่การงาน ยังซื่อตรงต่อคนที่ตัวเองรักเป็นอย่างมาก ทำทุกอย่างเพื่อเอาเบียร์กลับมาให้เตี่ย และเขาก็ทำได้จริงๆ อย่างนี้จะให้เตี่ยอายที่มีเขาเป็นลูกเขยได้ยังไง ในเมื่อเขารักดวงใจของเตี่ยขนาดนี้”เตี่ยเล่าถึงช่วงเวลาที่ผมไม่อยู่ว่า ผู้ชายคนนี้ทำอะไรบ้าง
“ฮึก ฮึก เบียร์รู้ ว่าเขารักเบียร์มากแค่ไหน เบียร์ก็รักเขามากเช่นกัน ฮึก ฮึก”ผมบอกเตี่ยเสียงสะอึกสะอื้น ผมเคยคิดว่า ถ้าวันหนึ่งพี่สิบเป็นอะไร ด้วยเพราะอาชีพที่เขารัก มันอาจจะพรากชีวิตเขาไปได้ทุกเมื่อ พี่สิบไม่เคยอยู่ติดโต๊ะทำงาน มีเหตุร้ายที่ไหน เมื่อไหร่ พี่สิบพร้อมเสมอที่จะออกปฏิบัติการณ์พร้อมเจ้าหน้าที่คนอื่นตลอด เตรียมพร้อมตลอดแม้ยามนอน ได้รับโทรศัพท์เมื่อไหร่จะออกไปทันที ก่อนหน้านั้นผมไม่เคยรู้เลยว่าพี่สิบทำงานอะไร คิดว่าเป็นเซลล์ขายของที่ต้องออกต่างจังหวัดตลอดผมมารู้เมื่อตอนที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งนี่แหละ และก็ปะติดปะต่อเรื่องเอาเวลาที่พี่สิบมันตื่นกลางดึก บอกผมแค่ว่ามีงานด่วน
“ดีแล้ว รักกันเอาไว้ ใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด”เตี่ยจับผมออก ยกยิ้มให้เอามือเช็ดน้ำตา ผมยิ้มรับ ก่อนเตี่ยจะขอตัวพักผ่อน ผมพาเตี่ยเข้านอนดึงผ้าห่มคลุมให้เตี่ย ดับไฟดวงใหญ่เปิดดวงเล็กให้พอมองเห็น ทุกวันนี้ผมยังนอนกับเตี่ยตลอด เพราะเตี่ยยังไม่ค่อยแข็งแรงเกิดลุกเข้าน้ำตอนดึกจะล้มได้เตี่ยก็บอกไม่เป็นไร มีอะไรเตี่ยจะโฟนอินไปหาเอง ดูเตี่ยพูดเข้าสิ กำลังจะเดินออกเตี่ยก็พูดต่อ
“ไม่ต้องมานอนกับเตี่ยทุกคืนหรอกนะเตี่ยสงสารที่มานอนเบียดกัน โดยเฉพาะพี่สิบ”เตี่ยพูดเนิบๆ ผมหันไปมองสงสารมันทำไมในเมื่อมันก็นอนในห้องนี้ด้วยทุกคืนที่มันมาอยู่แล้ว ให้นอนห้องผมมันก็ไม่เอานอนแค่อาทิตย์เดียวจากนั้นตามติดผมตลอด ขนาดห้องเตี่ยยังไม่รอดมันก็ดอดมานอนด้วย ให้เหตุผลว่าจะได้ช่วยกันดูแลเตี่ย ผมก็เห็นด้วยกับเหตุผลมันนะ
“ดึกๆ เตี่ยเห็นเบียร์นอนเบียดมันแทบจะขึ้นไปขี่ทั้งตัว สีหน้ามันดูอึดอัด หายใจก็แรงสักพัก ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ เป็นอย่างนี้ทุกคืนเลย เบียร์คงไปทับกระเพาะเยี่ยวมันแน่ๆ แต่พอมันออกมามันก็หน้าตาสดชื่นนะ”เตี่ยพูดต่อให้หายสงสัย ผมเริ่มคิดตามคำพูดจนก่อเกิดมโนสามดี ว่าผมกับมันอยู่ในสภาพแบบไหน ผมเป็นคนนอนดิ้นและติดหมอนข้างมากแต่พอจำได้ว่าหมอนข้างที่ผมทับมันขยับเสียดสีได้ด้วย ก่อนจะตาโตเมื่อรู้ว่ามันคืออะไรโห ไอ้สิบมึงจะหื่นเกินคนไปแล้วกับหน้าขากูก็ไม่เว้น ใกล้จะเสร็จสิมึงถึงได้ลุกไปห้องน้ำ แล้วเตี่ยได้ยินเสียงหรือเปล่าวะ ผมคิดเสียวๆไม่นาน เสียงเตี่ยแว่วมาอีกระลอกตอกย้ำให้รู้อ้อมๆ
“แต่ไม่รู้มันจะเปิดน้ำกลบเสียงเยี่ยวทำไม”
“เอ้อ มันคงอายมั้งเตี่ย”ผมบอกอ้อมแอ้ม
“อายอะไร โถไม่ได้ทำจากสังกะสี เยี่ยวทีจะได้เสียงดัง”เตี่ยส่ายหน้าพูดใส่
“เตี่ยนอนเถอะ อย่าไปสนใจเรื่องเยี่ยวๆเลย มีอะไรก็เรียกเบียร์ ฝันดีนะเตี่ย”ผมตัดบทบอกเตี่ย จะปิดห้องให้ยังทันได้ยิน
“ชีวิตคนเรามันสั้น”
“จะทำอะไรก็ทำซะ”
“มันอยากก็ให้มันไปเถ๊อะ เบียร์เอ้ย”
เหวออีกรอบอย่าบอกว่าเตี่ยเห็นภาพสี่ดีในครัว
“เตี่ยไม่รู้จะสมเพชหรือทุเรศดีว่ะตอนไอ้พี่สิบมันทำท่าขอ”
เตี่ยบอกใบ้ให้กูรู้อีกแล้ว
ผมควรจะตอบ ‘ครับ’ กับเตี่ยดีไหม ไอ้พี่สิบนะไอ้พี่สิบ กลับมาก่อนกูจะสนอง เอ้ย สั่งสอนสักหน่อย โด่ไม่รู้จักกาลเทศะ
.
.
.
.
“อืม”ผมร้องในลำคอเมื่อรู้สึกถูกรบกวนด้วยสัมผัสอบอุ่นแผ่วเบา
“พี่กลับมาแล้ว”เสียงแว่วๆข้างหู พร้อมสัมผัสข้างแก้ม จบที่ปาก ผมกอดและตอบรับ ก่อนจะปรือตาขึ้นมามอง
“พี่สิบ”ผมเรียกออกไป เมื่อรู้ว่าเป็นคนที่ผมรอ
“อืมขอโทษนะพี่ไม่ได้โทรมาบอก”จูบแก้มขอโทษที่กลับผิดเวลา
“ไม่เป็นไร งานยุ่งเหรอ”ผมส่ายหน้าก่อนจะถาม เอามือลูบหน้าที่ดูเหนื่อยล้า
“นิดหน่อย”ตอบเหมือนเคย
“กินข้าวมาหรือยัง”ผมถามก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา
“ยังเลย จะกลับมากินที่บ้าน กินที่ไหนไม่อร่อยเหมือนที่บ้านเราเลย”กอดเอาหน้าซุกซอกคอไปมา ผมอดจะยกยิ้มไม่ได้ ลืมเรื่องที่จะสั่งสอนไปสนิทเมื่อเห็นหน้าคนขี้อ้อน
“ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวไปอุ่นกับข้าวให้”ผมบอกคนตัวโตที่ยังซบอยู่ไม่เงยหน้า เอามือดันหน้าขึ้นมาดู ตาคมปรือหรี่ลง ดูพี่สิบมันจะเหนื่อยจริงๆ ผมได้กลิ่นแปลกๆ เอาจมูกไล่ตามกลิ่นจนเจอ
“พี่สิบ พี่ไปโดนอะไรมา”ผมถามเสียงตกใจ เมื่อเห็นผ้ากอสสีขาวมีรอยแดงจางตรงแขน
“หา อะไรนะ เบียร์”คนตัวโตยังดูจะไม่มีสติแล้วถามเสียงงึมงำ
“แขนพี่ไปโดนอะไรมา”ผมถามย้ำ เอามือตบหน้าเบาๆเรียกสติ
“อ๋อ โดนยิงน่ะ”ดูมันตอบผม เหมือนเป็นเรื่องปกติ
“โดนยิง ใครทำพี่ หรือ พี่ไปทำใคร พี่สิบ พี่สิบโว้ย”ผมทวนคำสีหน้าตกใจ จับหน้ามันส่ายไปมา
“ใจเย็นเบียร์ พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่ถากๆ พอดีไปจับพวกค้ายา เกิดการต่อสู้นิดหน่อย แต่พี่ก็กลับมาหาเบียร์แล้วนะ อย่าทำหน้าแบบนี้สิ”พี่สิบมีสติดีขึ้น เล่าเหตุการณ์ร้ายแต่ดูปกติมากในความคิดของมัน ใบหน้ามีรอยยิ้มทุกครั้งเวลาที่กลับมา แต่ผมไม่ได้โล่งใจสักนิด คิดไปว่าถ้าวันหนึ่งพี่สิบไม่กลับมาล่ะ หรือกลับมาแบบที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นเลย ผมกอดคนตัวโตแน่น
“เบียร์ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก พี่อึดจะตาย เบียร์ก็รู้ไม่ใช่เหรอ หืม”พี่สิบกอดตอบกระซิบกำกวมข้างหู ไม่ใช่ด้วยความหื่น แต่เป็นการพูดปลอบไม่ให้ผมคิดมาก เอามือลูบหลังไปมาอย่างแผ่วเบา ผมไม่อยากให้สัมผัสนี้หายไปเลย ไม่ว่าจะเมื่อไหร่
“รู้ เบียร์รู้ ว่าพี่กลับมา แต่วันอื่นๆล่ะ เบียร์ไม่อยากจะคิดแต่มันอดไม่ได้ เข้าใจไหม”ผมพูดเสียงเครือ รู้สึกได้ว่าตัวสั่นไปหมด ไม่เอาแล้ว ผมจะไม่บนแล้ว ผมกลัวพี่สิบจะหายไป
“เข้าใจ พี่เข้าใจ พี่รักเบียร์ อยากอยู่กับเบียร์แต่มันเป็นหน้าที่ที่พี่ไม่เคยคิดจะเลี่ยง เบียร์ก็ต้องเข้าใจพี่ด้วยนะ”พี่สิบกอดพร้อมโยกตัวผมเบาๆระหว่างพูดไปด้วยผมผละออกมองหน้าพี่สิบที่ยังยิ้มให้เสมอไม่เคยเปลี่ยนไป
“เบียร์เข้าใจ มันเป็นสิ่งที่พี่รักและอุทิศชีวิตให้เพื่อส่วนรวม เบียร์ไม่เคยคิดจะให้พี่เลี่ยง เบียร์ภูมิใจที่พี่เป็นแบบนี้ และขอให้เป็นตลอดไป แต่เบียร์อดเป็นห่วงไม่ได้ ฮึก ฮึก”ผมก้มหน้าซ่อนน้ำตาที่กำลังจะออกมา พี่สิบดึงผมไปกอดซบอกตามเดิม
“ไม่ร้อง อย่าไปพูดหรือคิดถึงเรื่องที่มันยังไม่เกิดเลยนะ ตอนนี้พี่หิวข้าวมากกกกกกกกกกเลยอ่ะ หาอะไรให้พี่กินหน่อยนะ”เสียงออดอ้อนทะเล้นหน้าซุกไซ้ไปมา ทำเอาผมยิ้มออกมาได้
“พี่ไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวเบียร์เอาไปให้”ผมบอกก่อนจะดันคนตัวโตเบาๆให้เข้าไปอาบน้ำ
“ครับผม”พี่สิบรับคำทำท่าตะเบ๊ะประกอบ
“แต่จูบพี่แก้เจ็บแผลนิดนุงนะ อุ๊บอุ๊บ”สักพักมันก็หลุดทำหน้าปัญญาอ่อน ทำปากเหมือนตูด ผมส่ายหน้าขำๆ นึกคำพ่อที่ว่า สมเพช กับ ทุเรศ เลือกไม่ถูก แต่ผมเลือกได้แล้ว อุบาทว์ โคตรเหมาะกับมันเลย
แต่
ผมก็จูบปากที่คิดว่ามันอุบาทว์จนได้
เตี่ยบอกชีวิตมันสั้น
จะทำอะไรก็ทำ
มันอยากก็ให้มันไปเถ๊อะ
ผมทำตามที่เตี่ยสั่งสอน ถือว่าเป็นการกตัญญูไปด้วยที่เชื่อฟัง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
.
.
.
.
.
-
ผมเดินกลับมาในห้องพร้อม ข้าวผัดจานใหญ่ ไอ้พี่สิบกินจุมาก กินไม่เคยเหลือ ผมหรือเตี่ยกินไม่หมดมันจัดการเรียบ เตี่ยออกปากชมว่า ดี ดี อย่างนี้เลี้ยงไม่เสียดายข้าวสุก ทำเอาผมขำกับหน้ามันที่ยิ้มแหยๆกับคำชมกำกวมของเตี่ย
“อ้าว นอนซะแล้ว ข้าวยังไม่ได้กินเลย”ผมพูดออกมาเมื่อเห็นคนตัวโตที่อาบน้ำใส่กางเกงนอนตัวเดียวหลับอยู่บนเตียง ผมวางของในถาดบนโต๊ะข้างเตียง
“พี่สิบ พี่สิบ กินข้าวก่อนค่อยนอน”ผมเขย่าตัวพอรู้สึก มันปรือตาขึ้นมามอง ก่อนจะผงกหัวลุกขึ้น ผมเลยเอาหมอนพิงหลังให้ คิดว่าเป็นไข้จากแผลหรือเปล่า คงไม่ใช่แค่ถากแล้วล่ะมั้ง ตัวรุมๆ
“ป้อนด้วยนะ พี่ง่วงอ่ะ”กะแล้วมันต้องอ้อนแน่ๆ
“เออ”ผมส่ายหน้า หยิบจานข้าวผัดมาเป่าและป้อนจนหมดชาม หยิบถุงยามาดูจัดการป้อนใส่ปากเรียบร้อย ผมเอาของไปเก็บกลับมามันก็ยังนั่งท่าเดิม กวักมือหยอยๆผมก้าวขึ้นไปนั่งปุ๊บมันคว้าไปกอดหมับพาลงไปนอนพร้อมกัน
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวโดนแผลหรอกอื้ม”ผมปรามมันเอามือดันเบาๆ เมื่อมันไม่ใช่แค่นอนกอดแล้ว เอามือเลื้อยเข้าไปในเสื้อ ไต่ไปจนถึงยอดอกที่รู้ดีชูรอรับ ปากไล่ซุกไซ้ตามซอกคอ ไล่มาปิดปากที่ร้องห้าม ขึ้นมาคร่อมทั้งตัว จูบเบาจนเรียกร้องเบียดให้เปิดรับ ผมก็ตอบรับเอามือโอบรอบคอขยุ้มผมมันเบาๆ ทึ้งนิดๆ
“อืม อา เบียร์ เบียร์”
“หืมอืม”
“พี่รัก เบียร์ รัก”
“อืม รัก พี่สิบ”
เสียงครางเสียงพูดบอกรักสลับไปมา พอกับช่วงล่างที่เบียดเข้าหากันอย่างไม่อยากจะแยกออก จากที่ห่วงแผลมัน กลายเป็นลืมไปแล้วว่ามันบาดเจ็บ ถ้ามือผมไม่ไปเฉียดมันเข้า
“โอ้ยยยอืม”เสียงร้องออกมาไม่ดังนัก หน้านิ่ว ทำเอาผมรู้สึกตัว
“ไหนดูสิ”ผมจับมันลงจากตัวทันที เลือดซึมออกจากผ้า
“ไม่เป็นไร นิดหน่อย”มันก็ยังบอกไม่เป็นไรหน้าตาบ่งบอกโถ จะเอากูให้ได้เลยเน๊าะ
“ไม่เป็นไรห่าอะไรล่ะ เลือดออกขนาดนี้ หุบปากไปเลย เดี๋ยวมา”ผมเอ็ดมันพร้อมชี้หน้าให้มันนอนนิ่ง ลุกไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลกลับมาที่เตียง แกะผ้าเก่าออกเห็นแผลมันบวมเปล่งไม่มาก ผมเอาผ้าสะอาดซับกดเบามือตรงที่เลือดออก
“กูว่าแล้ว ต้องโดนแผล ไม่เชื่อ”ผมบ่นส่ายหน้าไปมา ตามองแผลที่เปิดผ้าออกเลือดหยุดไหลแล้ว
“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่ไม่ได้ฟัง”มันยังเถียง ทำตาปริบๆ
“หูมืดพอกับหน้าสิมึง”ผมเหน็บมันกลับ เริ่มทำแผลให้มันใหม่
“เหมือนกันแหละ บ่นไมก็ไม่รู้”มันทำหน้าบู้
“น่ารักตายห่าล่ะ หน้ามึง ทำซะ”ผมว่ามัน ก่อนจะปิดแผล เก็บอุปกรณ์ลงไปกองข้างเตียง
“อดเลย”ยังงึมงำเล็ดลอดให้ได้ยิน
“อดแค่นี้จะตายหรือไง แหม่ แสดงว่าที่ผ่านมาช่วงกูไม่อยู่ มึงไม่เคยอดเลยสิ ถึงไม่ตาย”ผมว่ามันกลับกะจะล้อเล่น แต่ใจเสือกคิดไปไกล อารมณ์เลยพุ่งปรี๊ด มันยิ้มเขยิบมากอดเอว
“โหย ไม่เคยเหอะ ถามเตี่ยได้เลย”มันโอดครวญเอาเตี่ยมาอ้าง
“เตี่ยจะไปรู้อะไร ไม่ได้อยู่กับมึงตลอดเวลา”ผมผลักหัวมันไม่แรงนัก กลัวกระทบแผล
“ไม่เชื่อพี่เหรอ”มันเงยหน้ามามองน้ำเสียงจริงจังพอกับหน้า อ้าว กลายเป็นกูที่ผิดอีกล่ะมั้ง หาเรื่องมึง แต่ก่อนจะได้พูด มันจับมือผมคว้าหมับตรงเป้ามัน
“ถามมันดูเลย ถ้ามันไม่พยักหน้ารับ แสดงว่าพี่โกหก”ผมตกใจแต่จะเอาออกก็ไม่ทัน เมื่อมันเล่นมุกนี้
“ไอ้ ไอ้ สิบ ไอ้ทะลึ่ง กูยังไม่ทันถามผงกรอเลยนะมึง”ผมด่ามันก่อนจะบีบน้องรักมันอย่างแรงและปล่อยออกอย่างเร็วเมื่อเจาของมันร้องออกมา หน้าซีดไม่รู้ถูกบีบหรือเจ็บแผลกันแน่ หลอกให้กูรู้สึกผิดนะมึง
“โอ้ยยยยยยยยยยย เบียร์ บีบมาได้ เกิดหักแล้วมันเข้าเฝือก ทีนี้พี่ตายแน่ๆ อูยยยย”ขนาดเจ็บตรงส่วนนั้นมันยังไม่เลิกทะลึ่ง จิตพะวงคิดแต่เรื่องนั้น
“ดี หำลงแดงตายไปเลย ปลอดภัยตูดกูด้วย”ผมดันมันออกก่อนจะคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองกับมันไปด้วย เอาหมอนข้างกั้นกลาง มันทำตาเหล่ใส่ ปากยื่น ถ้ากูอายุสามสิบสามแล้วเป็นอย่างมึง กูไม่ขอยังไม่ถึงดีกว่า อาจจะไม่ได้เป็นกันทุกคน แต่กูกลัวติดจากมึง
“ไม่ต้องเยอะ แค่กลัวจะไปโดนแผล ให้หายก่อน ยังไงก็ไม่หนีไปไหนหรอก”นี่กูต้องอธิบายให้มึงหายงอนใช่ไหม เห็นหน้ามันหงอยๆนิ่งๆก็อดไม่ได้ มันพยักหน้าหลุบตาลงเอาแขนพาดหมอนข้าง ปลายนิ้วเขี่ยแขนผมไปมา อยากจะหัวเราะ
“รู้ ว่ายังไงก็ได้เอา แต่ไม่อยากนอนห่างอย่างนี้”ยังกระเง้ากระงอดกวนตีนไม่เลิก
“มึงจะเลิกคิดเรื่องเอาสักพักได้ไหม กวนตีนกูอยู่ได้ นอน นอน ได้ยินอีก จะไปนอนกับเตี่ยแม่งเลย”ผมแกล้งหันหลังให้มัน
“ไม่ให้คิด แต่นอนหันหลังทำไม เห็นแล้วนึกถึงท่านั้นเลย จำได้ป่ะโอ้ยยยย”
ผลั่วะ
ผลั่วะ
“กูจะนอน จะเดิน จะขี้ มึงก็คิดเรื่องปี้อยู่ดีแหละ ไอ้สิบ พูดอีกไม่ใช่หมอนแล้วนะมึง”ผมฟาดด้วยหมอนกลางกบาล ทีนี้เงียบกริบ มีแต่เสียงกระซิกๆๆ จอมปลอม
.
.
.
.
หลายชั่วโมงผ่านไป
“อืม มึงอย่าดิ้นได้ไหม เดี๋ยวโดนแผล”เสียงผมงึมงำ เมื่อรู้สึกว่าหมอนข้างหายไปแล้ว
“ดีมาก กอดกูเอาไว้ให้แน่น มือจะได้ไม่หล่น”
“คร๊าบบบบบบบ”
เสียงตอบรับพร้อมกอดกระชับผมที่เกยอยู่บนตัวมัน อย่างระมัดระวัง ทีนี้ หมดห่วงเรื่องแผลสักที คร่อกกกกกกกกกก
.
.
.
.
“พาไปไหนเนี่ย”ผมถามไอ้พี่สิบที่ตอนนี้หายดีแล้ว มันพักแค่วันเดียวเอง พออีกวันก็ไปทำงาน และ ออกนอกพื้นที่เหมือนเดิม ผมก็นั่งรอมันเหมือนเคยทุกวัน เตี่ยแข็งแรงขึ้นมาก ผม พี่สิบ เฮียและแฟนเฮีย ดีใจที่เตี่ยเดินได้คล่องขึ้น ไม่น่าเชื่อแค่อาทิตย์เดียว เตี่ยบอกเพราะกำลังใจจากพวกลื้อนั่นแหละ
“ถึงแล้วก็รู้น่า”หันมาบอกยิ้มๆ ก่อนจะขับรถต่อ ผมไม่ได้ถามอีก สักพักรถเลี้ยวเข้าซอยติดถนนใหญ่ ข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ร่มรื่น มีบ้านคน ร้านค้า ไม่ติดกันมากนัก มีขายของข้างทางด้วย ก่อนรถจะเลี้ยวเข้าซอยอีกที และถึงบ้านหลังหนึ่งที่ผมไม่รู้ว่าบ้านใคร พี่สิบจอดรถพยักหน้าให้ผมลงตาม
“เข้ามาสิ”พี่สิบเปิดประตูบ้าน หันมาจับมือผมให้เดินตาม เป็นบ้านไม้กึ่งปูน รอบบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้ ดอกไม้ หลากสี ได้ยินเสียงเรือแสดงว่ามีแม่น้ำ
“บ้านใครวะ”ผมถามออกไป ตามองรอบบ้านอย่างชอบใจ ผมเคยคิดอยากจะมีบ้านแบบนี้สักหลัง ไม่ต้องใหญ่มาก
“บ้านของเรา”พี่สิบหันมาบอกผมด้วยรอยยิ้ม ทำเอาผมอึ้งไป บ้านในฝันที่ผมอยากได้
“บ้านที่ครั้งหนึ่ง พี่จะใช้เป็นเรือนหอ ของเรา”เสียงพี่สิบพูดต่อจับมือผมให้เดินเข้าไปในบ้าน ที่ถูกตกแต่งเรียบง่ายแต่ดูสวยมากในสายตาผม
“ห้องนั่งเล่น ดูทีวีกัน กินข้าวกัน ทำอะไรกัน ฮ่าๆๆๆๆ ทำหน้าจะด่าพี่อีกและ เอาน่า แค่พูดกันสองคน”กำลังเคลิ้ม มันเอาอีกแล้ว ก่อนจะหัวเราะดักคออย่างรู้ทัน แววตาสดใส ผมเลยด่าไม่ลง หันไปมองอย่างไม่เชื่อ รูปถ่ายผมกับพี่สิบ และ ครอบครัวของเราสองคน ฝั่งพี่สิบมีน้องสาว ฝั่งผม เตี่ย เฮีย พี่เขย ถ่ายรวมกันสลับไปมา ตั้งแต่แรกจนถึงปัจจุบัน ไล่ไปจนถึงบนบ้าน เปิดประตูห้องหนึ่งที่ใหญ่ที่สุด ผมเบิกตากับเตียงไม้ขนาดใหญ่คลุมด้วยผ้าแพรสีน้ำทะเล ผ้าม่านสีเดียวกัน ตกแต่งด้วยโทนสีฟ้า เย็นตา
สีที่ผมชอบ
บ้านที่ผมฝัน
ทุกอย่าง
พี่สิบ จำได้
“ห้องหอของเรา”เสียงพี่สิบบอก ผมหันมากอดพี่สิบเก็บน้ำตาไม่อยู่ ปล่อยให้มันไหลออกมากับไหล่กว้าง
“พี่สร้างไว้ ไม่เคยบอกเบียร์หรือใครเลยนะ กะจะเซอร์ไพรส์ แต่เกิดเรื่องซะก่อน”พี่สิบกอดผมพูดเสียงสั่น ผมเอามือลูบหลัง
“ไม่เป็นไร ลืมมันซะเถอะ นะ”ผมพูดเสียงสั่นไม่แพ้คนตัวโต
“แต่ตอนนี้มันคงเป็นเรือนหอเราไม่ได้”พี่สิบพูดออกมาทำเอาผมผละออกมองอย่างแปลกใจ พี่สิบเอามือเช็ดน้ำตาก่อนจะพาไปนั่งที่เตียง เปิดปากเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
“ตอนนั้น พี่ไม่รู้จะเอาหนูกับพ่อไปอยู่ที่ไหนดี พี่กลัวเบียร์ได้รับอันตรายด้วย ถ้าหนูเป็นอะไร พี่โกรธ ดร. กับนายเขามากเลยนะที่เอาเบียร์ต่อรองกับพี่”พี่สิบพูดถึงเหตุการณ์ตอนที่พาไอ้หนูมาส่งพ่อ และนำไปสู่เหตุการณ์ร้ายแรงเกือบถึงชีวิต
“พี่นึกถึงแต่ที่นี่ที่เดียว พี่ไม่อาจเห็นแก่ตัวพาไปไว้ที่อื่นได้ ในตอนนั้นพี่เริ่มระแคะระคายเรื่อง”พี่สิบพูดต่อยิ้มเศร้าๆ
“พี่ทำถูกแล้ว ถ้าเป็นเบียร์ เบียร์ก็จะทำเหมือนพี่เช่นกัน หนูมันเป็นคนดี มันไม่เคยรังเกียจเบียร์เลยนะ ขนาดตอนนั้นเป็นนักโทษ มันยังช่วยเหลือ ยอมเป็นเพื่อน ตัวมันก็โชคร้ายเหมือนกัน อยู่บ้านดีๆก็ต้องจากมา แต่คงเป็นพรหมลิขิตให้พวกเรามาเจอกันล่ะมั้ง”ผมตบหลังมือยิ้มให้กับสิ่งที่พี่สิบทำพูดไปถึงไอ้คนล้นๆอีกคนที่ตอนนี้มันก็พ้นเคราะห์ไปแล้ว นึกถึงมันก็อดจะยิ้มไม่ได้ รวมถึงไอ้รัน ไอ้ปาน ไอ้โจ๊ก ด้วย ผมจะไปเยี่ยมพวกมันให้ได้มากที่สุดถ้าไม่ติดอะไร
“หนูกับพ่อเขาก็ไม่ได้สบายใจหรอกนะ เขาขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน ทำให้บ้านเสียหาย และไม่เป็นมงคลไปด้วย พี่ก็บอกนะว่าไม่เป็นไร มันก็คงเป็นพรหมลิขิตอย่างที่เบียร์บอกล่ะมั้ง ถึงได้มาเจอและค้ำจุนกัน”พี่สิบพูดติดตลกในตอนท้าย
“ลุงนกขอซื้อที่นี่เลยนะ แกบอกให้พี่เลือกที่ดินใหม่ แกจะจ่ายให้ทั้งหมดรวมถึงปลูกบ้านด้วย ไม่งั้นแกก็ไม่สบายใจ แกบอกว่า ถึงจะไม่เหมือนเดิมแต่แกขอให้แกกับลูกได้ทำอะไรตอบแทนบ้าง พี่ก็เลยขอทำที่นี่ใหม่ก็พอแล้ว มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรมากนักและพี่ก็ชอบที่นี่ด้วย แกก็ยอมแต่ถามว่าพอเหรอ สุดท้ายแกซื้อที่ดินที่อยู่ข้างๆบ้านเป็นการรับขวัญให้อีก”พี่สิบเล่าให้ฟังถึงความลำบากใจของลุงนกกับไอ้หนู และก็อยากตอบแทนที่ได้ช่วยเหลือ
“ที่เป็นสวนใหญ่ๆน่ะนะ”ผมถามอย่างไม่เชื่อ เห็นผ่านๆตากว้างมากเลย ราคาคงไม่ใช่น้อย
“เออ นั่นแหละ ทั้งหมดเลยแกซื้อให้ป็นชื่อพี่ แต่พี่ใส่ชื่อเมียไปแทน ดีป่ะ”มันรับคำแต่ไม่วายมีหยอดตอนท้าย
“งั้นกูก็รวยแล้วสิ มีที่ดินเป็นของตัวเองแล้ว อืมงั้นก็เฉดหัวได้แล้วสิ หัวใครวะ”ผมเล่นมุกมันกลับ มันรวบกอดแน่น
“หัวใครก็ช่าง ถ้าหัวพี่ พี่ไม่ยอม พี่จะมุดให้สุดหัว แบบดึงไม่หลุดเลย คอยดู หึหึ”มันก็วกกลับไปเรื่องเดิม เลยเขกหัวมันไปทีอย่างหมั่นเขี้ยว กบาลน่าตบดีจริงๆ เรานั่งกอดกันอยู่อย่างนั้น ลมพัดเข้ามาเย็นสบาย
“เบียร์ชอบที่นี่ไหม”มันถามผม กอดโยกไปมา
“ชอบสิ แค่”ผมบอกก่อนจะเบาในตอนท้าย
“อะไรนะ เบียร์พูดว่า”มันทำตาโต มองผมที่ไม่อยากสบตา มันจับหน้าหันกลับ แววตาเว้าวอน
“แค่มีพี่อยู่ด้วยทุกที่ก็พอ”
มันรวบผมเข้าไปกอดแนบแน่น
“พี่ก็เหมือนกัน”
ผมกอดมันแน่นก่อนจะตาโต
“มีเบียร์ที่ไหน พี่พร้อมจะตื่นตัวทุกที่ จริงๆนะ”
“ไอ้สิบบบบบบบบบบบบบบบ”
.
.
.
.
“ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆนะ หนักนิดเบาหน่อยก็หันหน้าเข้ากัน อย่าเอาแต่หันหลัง นอกจากรัก เชื่อใจ ต้องให้อภัยกันด้วยนะลูก”เสียงเตี่ยอวยพรให้เรา ที่ก้มลงกราบเท้า มืออันอบอุ่นวางอยู่บนหัว
“ขอบคุณครับเตี่ย”ผมกับพี่สิบพูดแทบจะพร้อมกัน ก่อนจะหันไปหาผู้ใหญ่อีกคนที่ช่วยเหลือเรามาตลอด
“ดูแลกันและกันให้ดี จะสุขจะทุกข์ก็อย่าทิ้งกันนะ วันไหนโกรธหรือเบื่อกันก็ให้นึกถึงความลำบากที่ผ่านมา กว่าจะมีวันนี้ได้ผ่านอะไรมาบ้าง”ลุงพี่สิบที่เป็นนายตำรวจอวยพร พร้อมป้าสะใภ้ที่รับไหว้ด้วยซองบางๆ แต่ไอ้พี่สิบมันกระซิบบอก เช็คสิบล้านเชียวนะเห็นบางขนาดนี้
“ลูกก็ไม่ต้องรีบทำหรอก หลานมีเยอะแยะก็ช่วยกันเลี้ยงๆไป นะเตี่ยนะ”ลุงหันไปพูดกับเตี่ยที่หัวเราะชอบใจ กับมุกของลุง ไม่มีอะไรมาก ไอ้พี่สิบมันอยากขอผมจากเตี่ยแบบเป็นทางการ หลังจากแอบเข้าประตูไปก่อนแล้ว ก็เลยทำพิธีกันนิดหน่อย ไม่ได้บอกใครนอกจากครอบครัวของเรา หลังจากเมื่อเช้าเราไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้คนที่เรารักรวมถึง พี่เสกพี่ชายที่แสนดีเสียสละชีวิตปกป้องผม บอยเพื่อนพี่สิบที่ผมก็อโหสิให้เพราะเขาได้ชดใช้กรรมของเขาให้แล้ว ผมกับพี่สิบไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก เพราะเจ็บปวดกันมามากแล้ว หลังจากนั้นก็กินข้าวร่วมกัน สุดท้ายก็ถึงเวลาของ ไอ้พี่สิบมันสักที
“เอ้อ อาบน้ำก่อนไหม”ผมถามมันหลังจากเข้าห้องหอแล้ว ไม่ใช่ที่ไหน ห้องผมเองนี่แหละ ห้องที่มีความทรงจำครั้งแรกด้วยกัน ส่วนบ้านหลังนั้นเราเอาไว้เป็นสถานที่พักผ่อนกันในครอบครัว
“ได้ ได้ อาบด้วยกันนะ นะ”มันถอดเสื้อผ้าอย่างว่องไง แค่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ปลิวไปอยู่คนล่ะทาง เหลือกางเกงชั้นในตัวเดียวอวดหุ่นที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ
“มึงจะต้องทำเสียงกระเหี้ยนกระหืน หน้าหื่นๆทำไมวะ ทำอย่างกับไม่เคยมาก่อน”ผมว่ามันเป็นการข่มขนตัวเองที่ลุกตั้ง
“แหม ก็เราไม่ได้ขี่กันมานานแล้วอ่ะ พี่ก็ตื่นเต้นเหมือนได้ขี่เบียร์ครั้งแรกไง”มันยิ้มกว้างเดินมาใกล้ผมที่นั่งตรงเตียง ไม่ทันตั้งตัว
ผ่าง!!!!!!
“ไอ้ห่าสิบ มึงจะทิ่มตากูหรือไง”ผมถีบมันอยางแรง แม่ง ถอดกางเกง แม่ง เด้งออกมาเกือบแทงลูกตา ผมตามไปซ้ำมันอีก มันจับขาผมดึงเกือบเสียหลักแต่มันลุกขึ้นมาซ้อนวางบนเตียงและคลุกวงใน
“ไม่ได้ทิ่ม กลัวเห็นไม่ถนัด จำมันไม่ได้”มันพูดเสียงพร่าข้างหู ไล่จูบจนทั่วหน้าไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูด จูบปากบดเบียด เสียดสีจนร่างกายเริ่มร้อน มือใหญ่ปลดกางเกงขายาวผมออกตามด้วยชั้นในโดยที่สะโพกและขาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ตามด้วยแขนกลัวน้อยหน้า ยกให้มันถอดเสื้อออกให้บ้าง พี่สิบซุกไซ้ไล่จูบตั้งหน้า ซอกคอขบเม้มทำรอย
“อืม อา เบียร์”
“อื๊อบะ เบา”
ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ มันจ้วงหนักกว่าเดิม เสียงดัง จ๊วบจ๊วบ ผมเม้มปากด้วยความเสียวเหมือนกัน มือจิกไหล่เมื่อมันไล่ลงไปที่หน้าอก ลิ้นที่ไม่เคยแห้งตวัดเลียดูดดุนจนเกิดเสียง ทำสลับไปมาทั้งสองข้าง เสียงลมหายใจผมติดขัด แอ่นอกขึ้นรับบิดตัวไปมา ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ การกระทำที่อ่อนโยนสลับเน้นหน่วง ขัดกับท่าทีของมันในตอนแรก ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไปจนกระทั่งไล่ผ่านท้องน้อย ผมปรือตามองใบหน้าคมที่สบตาหยาดเยิ้มมาให้ ลากต่ำลง
“อา ในที่สุด พี่ก็เจอหลอดดูดเบียร์จนได้ อืม”มันยังพูดให้รู้สึกอาย ควายสิบ มึงจะเปรียบเป็นขวดเบียร์ไม่ได้หรือไงวะ ยังไม่ทันจะจิกหัวให้มันขึ้นมาพูดใหม่
“อา อือ อูย”เสียงผมลอดออกมาเมื่อพี่สิบมันดูดจนสุดโคน ภาวนาให้ติดคอคงยาก เพราะมันดูดอย่างชำนาญ มือก็คลึงถังเบียร์เล็กๆสองใบไปด้วยเพิ่มความเสียวซ่านเข้าไปอีก ผมแอ่นสะโพกขึ้นรับ
“อา อา”
“อืม อา”
สุดท้ายผมปล่อยเบียร์ออกมาเต็มๆ มันรับเข้าอย่างไม่รังเกียจเหมือนทุกครั้ง ผมกระตุกออกมาอีก ก่อนมันจะผละออก ส่งยิ้ม มือลูบบั้นท้าย ผมมองมันจนเพลิน จนสะดุ้งนิดๆ
“อื๊ออออออ”
พี่สิบมันส่งนิ้วเข้าไปในช่องทางอย่างเบามือผมรู้สึกซาบซ่านจนต้องจิกเท้ากับที่นอน จิกมือกับไหล่อย่างแรง เกร็งไปทั้งร่างนิ้วมือที่ค่อยๆลูบไล้กระตุ้นความเสียวซ่าน ราวกับมันรู้จักร่างกายผมดีมากกว่าตัวผมเองซะอีก ผมเริ่มจำสัมผัสที่เคยได้รับมาแล้ว มันไม่ต่างกันเลย เพราะคนทำมันคนเดียวกัน คนที่ผมรัก
“พร้อมหรือยัง”ไม่รู้พี่สิบมันขึ้นมากระซิบข้างหูตอนไหนผมจะบอกไม่พร้อมก็คงไม่ได้แล้วล่ะ โด่ซะขนาดนั้น เลยพยักหน้ารับพี่สิบมันเบิกทางให้อีกนิด ก่อนมันผละออกทำให้เห็น สิบไม่น้อยสักนิดก็เกือบเท่าชื่อมันเลยมั้ง แต่ก่อนกูเอามันเข้าไปได้ยังไงวะ ไม่ใช่สิ มันนั่นแหละเอาเข้าไปได้ยังไง ผมหายใจเมื่อมันกำลังจะเข้ามาในตัวผมอีกครั้งและคงจะอีกหลายๆครั้งตราบเท่าเรายังมีแรงทำอยู่ เหอเหอ
“อย่าเกร็งนะ นิดเดียว”มันพูดปลอบ แยกขาผมออกแทรกตัวลงมา ครั้งแรกมึงก็บอกกูอย่างนี้แหละ นิดเดียวไม่ใช่ของมึงหรอก นิดเดียวน่ะรูตูดกูต่างหาก
“อ๊ะ อา”ผมจิกไหล่พร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้ รู้สึกถึงการเข้ามาทีละน้อยและเคลื่อนออก จากนั้นก็เข้ามาอีกครั้ง อีกครั้งจนผมรู้ได้ว่ามันเข้าไปจนสุดแล้ว
“อา อืมมมอืมอืม”รู้สึกเจ็บแสบ แน่นไปหมด พรูลมหายใจออกมาเป็นการระบาย มือใหญ่นวดคลึงบั้นท้ายผ่อนคลาย จูบปากไล่ซอกคอ หน้าอก โลมเลียจนผมเกิดอารมณ์เคลิบเคลิ้ม ก่อนจะผวาเข้าหาเมื่อขยับเคลื่อนไหวเข้าออกอย่างช้าๆจนอ้าขาออกกว้างโดยไม่รู้ตัวเมื่อความเสียวเริ่มเข้ามาแทนที่พี่สิบก้มลงมาจูบผมอ้าปากรับพร้อมตวัดลิ้นตอบสนองเมื่อโดนรุกไล่อย่างเร่งเร้า
“อื้ออออ...อืมมมม”ส่งเสียงในลำคออย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ส่วนล่างที่แนบชิดก็ขยับเข้าหาอย่างต่อเนื่อง จนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันพร้อมเสียงเตียงเอี๊ยดอ๊าดลั่นห้อง โชคดีที่ไม่มีใครอยู่ เฮียกับพี่เขยรับเตี่ยไปเที่ยว เหมือนเปิดโอกาสให้เรา ทำให้ผมปล่อยตัวปล่อยเสียงได้เต็มที่
“เบียร์ ทั้งแน่น ทั้งเสียวเลยอ่ะ รัดไปหมดเลยไม่ได้ อา อา ไปรีแพร์ใช่ไหม”มันยังพูดทะเล้น ทำหน้าเบ้เสียวซ่านไปด้วย
“หะ เหี้ยยยอ๊า”ด่ายังไม่ทันจะจบมันกระแทกตัวเข้ามาอย่างแรงก่อนจะถี่จนผมหัวสั่นหัวคลอนไปหมด
“อ๊า...อา...อืมม...อื้ออ....อ๊า”เสียงครางออกมาอย่างไม่ต้องอาย ไม่ต้องเก็บ กันแล้ว ก่อนมันจะพลิกผมไปอยู่ด้านบนบ้าง
“จำได้ไหม”มันถามเมื่อเห็นผมกัดปาก มันยิ้มรูดรั้งส่วนหน้าให้ ก่อนผมจะยกตัวเองขึ้นลงบอกให้รู้ กูจำได้
เขาเรียกท่าโอท็อป เอ้ย ออนท็อป
“อืมม เบียร์ เปลี่ยนเกียร์หน่อย อาเร็วกว่านี้อีก“มันร้องบอกอย่างนึกว่าผมขี่มอเตอร์ไซด์อยู่มั้ง มันยกสะโพกสวนขึ้นมาตอบรับ จนครางเสียงดังมากขึ้นเมื่อความเสียวมันมีมากมายจนเกินจะทนไหวผมขยับโยกจนลืมไปเลยว่าเกียร์ไหนแล้ว
“อ๊ะอ๊ะ อา”พี่สิบขยับรูดหลอดเบียร์ให้เร็วขึ้นพร้อมเด้งสวนรับให้เร็วขึ้นจนความสุขสมถึงจุดสูงสุดร่างกายตอดรัดและเกร็งกระตุกอย่างบังคับไม่ได้ในที่สุดน้ำเบียร์ที่คงหมักไว้นานกลายเป็นสีขาวก็พุ่งออกมาอย่างเร็วและแรงจนเปื้อนหน้าท้องแกร่งคนใต้ร่าง มือใหญ่ยังขยับรูดเบาๆขึ้นลงอีกสองสามครั้งจนเบียร์หมดจากหลอดผมได้แต่หอบหายใจอย่างหนักล้มตัวลงไปซบร่างใหญ่แต่ส่วนล่างก็ยังคงถูกกระแทกเข้ามาอย่างนั้นไม่ยั้ง เสียงลมหายใจหอบกระชั้นชิดขยับเร็วมากขึ้น
“อา อา อื๊อ”
“อา อา เบียร์ เบียร์”
เสียงเรียกชื่อผมพร้อมเสียงครางที่ออกจากปากผมไปด้วย มือกอดรัดคนตัวใหญ่ที่กระแทกกระทั้นอย่างเร็วและถี่ๆ จนในที่สุดผมก็รับรู้ถึงแรงปลดปล่อยเข้ามาในตัว ก่อนจะขยับอีกสองสามครั้ง ก็เบาลงพร้อมลมหายใจที่ช้าลงอย่างเหน็ดเหนื่อย
“อืม เก่งจังเลย”เสียงพูดชม เสียงจูบทั่วหน้า มือลูบไล้ปาดเหงื่อออกให้ ปากประกบกันไล่เล็มไปมา
“อืม เบียร์ ชอบสีฟ้าใช่ไหม”พี่สิบมันถามเสียงกระเส่า มือจับสะโพกผมแน่นอย่างไม่ยอมให้เอาออก
“อืม ถามทำไม”ผมถามเสียงเหนื่อยหอบไม่หาย แต่รู้ได้ว่า ไอ้เกือบสิบนิ้วของมันยังแข็งโป๊กไม่ยอมลงเลย
“พี่ก็ชอบเหมือนกัน แต่”มันบอกพร้อมรอยยิ้ม ที่กูคิดว่าไม่เหมือนทุกครั้ง
“พี่ชอบฟ้าออกเหลืองมากกว่า หึหึ”
“ห๊ะ!!! ฟ้าเหลือง”
“อืม ต่อนะ”
จะร้องว่า ไม่ ก็ไม่ทัน แล้ว เมื่อมันจับผมพลิกลงล่าง เมื่อเริ่มต้นใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง อีกครั้ง
“ละ เหลืองแล้ว”
“ยะ ยังเลย แดง เอง”
“โอ้ยยยยยยยยยย กูหมายถึงตัวกูโว้ยยยยยยยยย เหลืองจนซีดแล้ว น้ำกูหมดตัวแล้วมั้ง”
“พี่ กะ ก็ หมายถึงตัวเบียร์ไง ยัง แดง ไม่ทั่วเลย”
“ไอ้สิบบบบบบบบบบบบบบบอื๊ออออออออออออออออออออออออ”
นั่นคือเสียงสุดท้ายยามฟ้าสางของผม ที่มันจะมีเสียงอีกไหมถ้าฟ้าเหลือง
*****************************************************************************************************************
ปล. มาแล้ววววววว มีใครรออ่านอยู่ไหมอ่ะ :mew2: o22 ยังมีอยู่ ดีใจจุงเบยที่ยังมีคนรออยู่ :hao5: ตอนนี้เป็นคู่ของ พี่สิบ กับ น้องเบียร์ เขา :oo1: เข้าหอกันอ่ะ เลยไปถ่ายคลิปมาให้ดูกัน :-[ แต่ไม่รู้จะถูกใจเปล่า เขาไม่ถนัดเขียนฉากแบบนี้เลย :ling2: อ่านผ่านๆ ไปก็ได้เน๊าะ :hao6: ขอบคุณนะคะที่ยังให้กำลังใจและติดตามกันเสมอ :pig4: ยังรักและคิดถึงเสมอนะคะ ว่างๆจะมาอีกนะ เพราะยังเหลืออีกสองคู่ชิมิ๊ รอและติดตามกันด้วยนะค่ะ :กอด1:
-
โดนทุกคู่
แต่ไอ้พี่เข้มรู้สึกหลังๆฮีจะมุ้งมิ้งมากอ่ะฮาาาาาาาาา
พ่อนกนี่ฮาเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
อ่านไปลุ้นไปนึกว่ากำลังดูหนังบู้ระดับออสก้า น่าส่งเข้าประกวดจริงอ่ะ :hao7:
-
ขอจิ้มไว้ก่อนน้าาาาาาาาา :katai4:
สุขสมหวังกันไปอีกคู่ คนอ่านก็สุขใจเช่นกัน สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปนะค้าาาาาาาาาาาาา
:pig4: :L2:
-
เข้าหอกันไปอีกคู่ :z1:
รอคู่เฟยเทียน :call:
-
55555555
น่ารักปนหื่นจริงๆเลยพี่สิบเนี่ย
ฟ้าเหลืองเลยนะ
ค่อยๆก็ได้มั้งงงงงงง ยังไงก็แต่งกันแล้วนี่ 55555
ขอบคุณคนแต่งนะคะ
:-[
-
:jul1: o13
-
เตี่ยน่ารักเข้าใจหัวอกลูกเขย o13
น้องเบียร์ พี่สิบ สมกับที่รอคอยมากๆๆๆ :jul1: :-[
ขอบคุณสำหรับคลิป :กอด1: :L1::pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอโทดด้วยที่มาปาด เราลบเเล้วนะคะ เเต่ยังไงก็ขอจิ้มไว้ก่อนนะ :ling3:
-
อิพี่สิบนี่ก็หื่นจริงๆเลย :-[
-
:L2:น่ารักมากก
สมกับที่รอคอยค่ะ
ดีใจกับน้องเบียร์พี่สิบ
สมหวังไปอีกคู่
น้องเบียร์สิบล้านเียวน้าาา
:กอด1:คนแต่งค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4:
ปล.ตอนนี้เป็นตอนที่เราเข้ามาอ่านบ่อยที่สุด
เข้าเล้าทีไรเป็นต้องเข้ามาอ่านทุกที
พี่สิบทั้งฮา หื่นได้น่ารักมาก :mew1:
-
พี่สิบจริงๆด้วยยยยยย....
...
...
...
สิบนิ้ว :laugh:
-
เพิ่งรู้ว่าพี่สิบแกไม่ธรรมดา :hao7:
-
กรี้ดกราด น้องเบียร์ :hao6: :hao7:
-
สมหวังสักทีนะพี่สิบ ได้เข้าหอกับเบียร์แล้ว
สมกับที่รอมานานเล่นซะฟ้าเหลืองเลย
:hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่สิบหื่นขัดกับการแสดงออกมากเลยอะ :laugh:
ตอนแรกก็สงสารเบียร์อะนะ แต่สุดท้ายก็ดูไปกันได้ด้วยดี แบบดีมากๆด้วย :hao7:
รอติดตามคู่ต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
อย่างหื่นอ่ะพี่สิบ5555555 เลือดท้วมจอแล้วเนี่ย :jul1: :haun4:
ตอนพิเศษสมกับที่รอคอยมาก ขอบคุณนะค่ะ
ปล.อยากอ่านคู่คุณพ่อจัง จะมาต่อให้รึเปล่าค่ะ
-
พี่สิบ หื่นไม่บันยะบันยัง :hao6: :hao6:
-
คนอ่านก็ชอบเหมือนกัน ฟ้าเหลืองเนี่ย :haun4:
-
ยังรออยู่ฮะ ไม่ทิ้งหรอกคับ หวานป่นเถื่อนๆอ่ะคู่นี้ ฮ่าๆๆ
พี่สิบนี่ถึงจะกวนๆแต่รักจริงเนอะ นับถือๆ
o13
รอคู่ต่อไปนะฮะ
-
:m25: :m25:
สมกับที่รอคอยยยยยยยยยยยยย
-
เลือดข้าต้องการเลือด.. :pighaun: :pighaun:
-
ที่มาของชื่อพี่สิบคือ.......................สิบ..นิ้ว.. ใช่มั้ยเบียร์ อิอิ
อย่างว่าแหละนะ ห่างไปนาน
พี่สิบเลยคิดเรื่องใต้สะดือทุกขณะจิตขนาดนี้
ฟ้าไม่เหลือง พี่สิบไม่เลิกรอกแบบนี้ หรือไม่ก็ เตี่ยยังเที่ยวอยู่พี่สิบก็เก็บแต้มไปเรื่อยๆ
อิอิ :hao6:
-
พี่สิบนี่หื่นทุกลมหายใจเลย
:o8:
-
คุ้มค่าที่พี่สิบรอมานาน เบียร์โดนจัดจนเหลืองเลย :hao6:
คุณเตี่ยช่างเข้าใจลูกเขย ที่แสนหื่น เอ้ย!แสนดี ดีออกจริงๆ อันนี้ไม่ต้องผวน หุ หุ
รอๆเข้มรัน อยากอ่านชีวิตหลังลูกกรงของคู่นี้มากๆๆ
-
คุ้มค่าที่พี่สิบรอคอย ฟ้าเหลืองไปเลย
อ่านแล้วขำจริง ๆ รอเฮียกับหนูบ้าง รันเข้มก็รอ
คู่เฟย เทียน อีก นี่เราขอคนแต่งเยอะไปไหม แบบว่ารักทุกคนเลยอ่ะ
ขอให้คนแต่งแข็งแรง ๆ สุขภาพดี ผลงานดีที่เรารออ่าน
-
หวานปนหื่น! พี่สิบกับเบียร์เข้าหอ อ๊ายยย~เขิน
-
อีพี่สิบได้เข้าหอแล้วโว้ยยยยย ดีใจแทนนนนน แล้วเมื่อไหร่ เข้มรันจะได้เข้าหอมั่งง่ะ :z1:
-
พี่สิบหื่นจริงอะไรจริง >..<
-
พี่สิบจัดหนักเลยนะ
สงสารน้องเบียร์บ้าง
-
:jul1:ฟ้าเหลืองคนอ่านเลือดจะหมดตัวไปด้วย
-
ตอนนี้ที่รอคอย กำเดาสาดเลยทีเดียว..พี่สิบก็หื่นแตก สมใจพี่แกล่ะสิ...บรรยายได้ฮาเหมือนเดิมค่ะ :hao6:
ตอนพิเศษของหนูกับเฮียที่ต่อจากตอนหลักก็คงจะ "ฟ้า-เหลือง" เหมือนกันใช่ป่ะคะ :z1: :z1:
-
โอ้~~~~~~มาแล้วววววว :กอด1:
มีคนรอนะค๊า เรานี่แหละ เข้ามารอทุกวันเลยค่ะ ฮ่าๆๆ
พี่เบียร์ลามกอ่าาาาา >///< พูดอะไรก็วกลงใต้สะดือหมด
ิยินดีกับทั้งคู่ด้วยน๊าาา แต่ง?กันแล้ว หลังจากนี้ขอให้มีแต่ความสุขนะ
ว่าแต่เข้มรันนี่จบยังหว่า
-
อั้ยหย่าา><
-
โอ๊ยย คนกำลังจะซึ้ง
มีเบียร์ที่ไหน พี่พร้อมจะตื่นตัวทุกที่ จริงๆนะ
อิพี่สิบบบบได้กล่าวไว้
อารมณ์ซึ้งชะงักทันที
-
:haun4:
-
กว่าจะได้กินเบียร์คงทรมานมากสินะพี่สิบ
-
กรี๊ด......มาแล้วๆ เป็นคู่ เบียร์-สิบล่ะ น่ารักกันดีจริงๆ พี่สิบมุ้งมิ้งมาก ฮา~~~แต่หื่นมาก>>>>>>เอาซะวันเข้าหอเตียงเกือบหัก (เพราะกระแทกมากไป) คิคิ ตอนหน้าจะมีอีกไหมหนอ แต่จะรอนะ ^^ ปล.อยากอ่านบทลงเอยของเข้ม-รัน อยู่นะ คิดถึง หนู-เฮีย จัง
-
:haun4: ขอทุกคู่นะ อิอิ
-
:pighaun:
-
ถ้าไม่ได้เตี่ยช่วยคงได้อดไปอีกนานนะพี่สิบ
นี่ขนาดห่างหายไปนานยังให้เบียร์โอท็อป เอ้ย! ออนท๊อป นะเนี่ย
-
พี่สิบโคตรหื่นเลยอ่าาาาาา
ขอบคุณ :)
-
:z1: หิหิ ติดยศเลื่อนขั้นให้ พี่สิบจ้า
-
ตำรวจหื่น!!!!!!!!!! 555
-
สงสัยพี่แกจะอดมานาน 555
ตำรวจหื่นแห่งปี
-
:m20: :m20: พี่สิบขี้อ้อนอ่ะ
เบียร์ยอมๆไปเหอะ สงสารคนแก่ 555+++
ปอลอ ฟ้าเหลือง !!! :hao6:
-
ดีใจไปกับพี่สิบด้วย รอร้อรอหลอดเบียร์นี้มานาน
ในที่สุดก็สมหวังเสียที 5555+
ขอบคุณนะฮะที่มาแต่งตอนพิเศษให้อ่านอย่างชื่นใจ
ดีใจกับทุกๆคู่ไปด้วย
-
ทีหลังก็อย่าปล่อยให้พี่สิบเขาอัดอั้นนานนักสิเบียร์
เพราะเรานั่นแหละจะรับบทหนักเสียเอง :o8:
นี่พี่สิบต้องขอบคุณเตี่ยด้วยนะ ที่ชี้ทางสว่างให้เบียร์ :laugh:
ไม่รู้ว่าทางสว่างหรือทางมืดก็ไม่รู้ อาจถึงขั้นอัมพาตชั่วคราว
ไม่นึกว่าผู้ชายอย่างพี่สิบเวลาอยู่กับเบียร์แล้วมุ้งมิ้งก็เป็น
ทำไมผู้ชายเรื่องนี้น่ารักทุกคนเลยนะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
พี่สิบ เก็บ จนกด :oo1: กระฉูดดดดดดดดด :pighaun:
ส่วนคนอ่าน :jul1: จมกองเลือดไปเบย ฟินนนนนนน :heaven
หน้าพี่สิบ :hao6: สภาพน้องเบียร์ :ling3:
เอาอีก มาอีกเด้อ o13
-
น้องเบียร์กับพี่สิบน่ารักมาก ๆๆ รักกันหวานแหวมีเข้าหอกันด้วย 555 รออ่าน cookie run & เข้ม อย่างมีความหวัง หวังว่าจะได้เข้าหอกับเขามั่งเนอะเข้มเนอะ
-
โวะ....พี่สิบนี่....สุดเสมอต้นเสมอปลาย
-
สมหวังแล้วนะ
สิบหื่นมากๆๆๆๆๆ
รออีกสองคู่
-
ชอบทุกคู่เลย. บอกได้แค่นี้ อิอิ
-
หาน้องรันยังไม่มีถูกใจ :ling1: เลยเอานายเฟยมาให้จิ้นไปก่อน ก็คือๆอยู่นะ :katai3:
สีม่วง = = ช่างบาดไปถึงทรวงใน
ไม่ต้องบอกกูก็รู้ได้ด้วย(สี)จิตสัมผัส หึหึ หุหุ โฮะๆ
-
:pighaun: เลือดพุ่ง...พี่สิบ บางทีพี่ก็หื่นไปนะ :m25:
-
ไอ้พี่สิบบบบบบบบบบ
ขอบคุณคนเขียนมากนะ
สนุกๆ
-
:hao6: :pighaun:
555+ โถ โถ น้องเบียร์
ยังรอ ร๊อ รอ นะคร้าาา :-[
-
เรือนหอรอรัก...ในที่สุดก็ได้ใช้งานแล้ว
หื่นไม่เบานะพี่สิบ :haun4:
-
...พึ่งรู้ว่าเตี่ย ก็ฮาพอๆกับพ่อนกเลย
...พี่สิบ หื่นจริงๆ :laugh:
-
มีสองรอบเกือบทุกคู่แล้วขาดแต่พ่อนกกับลุงฉัตรนะคะ มาเถอะๆ :hao6:
-
(ไอ้)พี่สิบ คุณ(มึง)นี่ก็หื่น(ได้)ทุกสถานการณ์ดีจริงๆ
:hao7:
เราก็มาฟ้าเหลืองกันต่อปายยยยยยย(เบียร์-พี่สิบ) :hao6:
-
พี่สิบหื่นนนนมากกกก แต่เฝ้าอดทนรอน้องเบียร์มานานไม่เกี่ยวกะใคร อย่างงี้ต้องให้อภัย
ขนาดเตี่ยยังเข้าใจ แบบนี้พี่สิบอยากได้อะไร อยากทำเท่าไหร่ก็ตามใจพี่สิบเถอะนะน้องเบียร์
แม้จะไม่ใช่เรือนหอรอรัก แต่ไหน ๆ ก็เข้าห้องหอสมใจแล้วเนอะ
แต่พี่สิบก็อึดแบบไม่ปรึกษาน้องเบียร์บ้างเลย ฟ้าเหลืองเลยเหรอ
จะทำแต้มไว้อวดเฮียเหรอไงน๊า รอติดตามทุกคู่ ทุกตอน และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า
:pig4: :L2:
-
พี่(เกิน)สิบ สมกับที่พี่แกรอมานาน จัดได้ดีมาก
หื่นเอา หื่นเอา จริงๆคุณพี่
-
ตลกพี่สิบอะ หื่นได้โล่ห์ มาดนายตำรวจสุดเท่ห์ก่อนหน้านี้หายไปไหน หรือว่ามันไม่เคยมี
ชอบทุกคู่จริงๆ คู่นี้ก็ผ่านอุปสรรคอะไรมาเยอะก่อนจะได้กลับมาคู่กันอีกครั้ง ยินดีด้วยจริงๆ
แต่ถึงกับต้องฟ้าเหลืองเลยหรอพี่สิบบบบบบบบบบบบบบบ
สงสารเบียร์บ้างเถอะ หมดถังแล้วหนะ 5555
คู่รุ่นพ่อนี่ก็น่ารักกุ๊กกิ๊ก โดยเฉพาะพ่อนกแหม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ ่ชอบตอนหนูแซวพ่อ ตลก
เฮียคะ ไม่ค่อยเลยนะคะ ตอนที่คุยกันผ่านสไกป์เนี่ยแหมมม เกทับพี่สิบหราาาาาาาา
ชอบเรื่องนี้น่ารัก ครบทุกรสเลย อยากอ่านต่ออีกนะ ชอบๆๆๆ
-
พี่สิบน้องเบียร์ :m3: ในที่สุดก็ได้ออกเรือนกันอย่างเป็นทางการแล้วสิน้า
ชอบคำสอนของเตี่ยจังเลย ทั้งเตี่ย ทั้งพ่อนก ถือเป็นคุณพ่อตัวอย่างเลยนะเนี่ย
พี่สิบ หื่นมากกกกกกกก แต่เราก็ชอบมากกกกก เลยล่ะ อิอิ :impress2:
แหม่ ต้องเข้าใจพี่สิบนะ สามปีเชียวที่ไม่ได้อยู่กับคนที่รักเนี่ย มันทรมานมากนะ
ต่อจากนี้ไป พี่สิบคงได้ชดเชยช่วงเวลาที่ต้องพรัดพรากกันจนคุ้มแน่เลยล่ะ
น้องเบียร์ต้องเตรียมตัว เตรียมใจ เตรียมร่างกาย ให้พร้อมรับมือทุกเมื่อนะจ้ะ :z1:
นี่ขนาดคืนแรกของการเข้าหอ พี่สิบกะจะขนาดฟ้าเหลือง น้องเบียร์จะไหวมั้ยเนี่ย
ชอบมุกหื่นพี่สิบอ่ะ “พี่ก็เจอหลอดดูดเบียร์จนได้ ” ทำเอาเขินจริงอะไรจริง :o8:
เล่นดูดเบียร์เข้าไปเต็ม ๆ ซะหลายรอบขนาดนั้น น้องเบียร์ไม่หมดแรงจนฟ้าเหลืองก็แปลกแล้ว
แต่พี่สิบ ยิ่งได้กินเบียร์ เลยยิ่งคึกสินะ คืนเข้าหอของน้องเบียร์ ท่าจะไม่ได้จบแค่ฟ้าสางซะแล้ว
ยังรอตอนพิเศษของทุกคู่เลยจ้า แต่รอคู่ พี่เข้มน้องรัน เป็นพิเศษกว่าคู่อื่นหน่อยนึงอ่ะนะ แหะ ๆ :give2:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
พี่สิบนี่ลูกเล่นแพรวพราวซะเหลือเกิน พอเบียร์จะไม่ยอมก็สรรหาวิธีมาออดอ้อนจนได้ พอได้ก็จัดซะคุ้มเลยนะ 5555555555555555
:hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่สิบมันเก็บกดมาหลายปีเบียร์ก็ต้องเข้าใจหน่อยนะ5555
-
:pighaun: :jul1:
-
ThankS
-
มาแระๆตอนพิเศษ ฟินเว่อร์อ่ะคะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ รอตอนพิเศษอีกนะคะ ^^
-
ยังไม่อยากให้จบเลย ยังคิดถึงหนูกับเฮียอยู่เลยอ่ะ :hao5:
จะรอตอนพิเศษต่อไปเรื่อยๆนะค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ(มากๆ)อย่างนี้นะค่ะ รักคนเขียน ฝุดๆ :man1:
-
คู่นี้ผ่านอะไรมาเยอะแต่ก็ยังรักและให้อภัยกัน
คุณลุงบอกไม่ต้องรึบทำลูก แต่คุณหลานเล่นจนฟ้าสาง
น่าสงสารสะใภ้คนใหม่จริง
-
ชอบนิยายของ goonglovenut มากกกกกกกกเลย ตั้งแต่เรื่อง ก็คนมันรักทำไงได้ อ่านแต่ละตอนไม่เคยเบื่อและยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตาม เนื้อหาแต่ละตอนที่ลงก็ทั้งยาวทั้งใหญ่ เห่ยยยย ไม่ใช่ๆๆๆๆ เนื้อหาที่ลงแต่ละตอนเยอะจุใจมากกกกกกก รักคนเขียนมากๆเลย :oo1:
แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่านอีกน่ะค่ะ จะติดตามตลอดเลยค่ะ
ปล. goonglovenut มีเฟส มีแฟนเพจ ทวิตเตอร์ รึเปล่าเอ่ยยยยย อยากติดตาม อิอิ :katai2-1:
-
ยังไม่อยากให้จบเลย :o12: เค้าอยากอ่านอีก
-
จบบบบบบบบ แล้วววววววววววว o22
หมดตอนพิเศษแล้วเหรอ อยากอ่านอีกอ่ะ :ling1:
ต่ออีกเถอะ นะ นะ :hao5:
-
สิบ ขอให้สิบสมชื่อนะจ๊ะ
-
แจ้งนิดนุงนะเค๊อะ สำหรับเรื่องปล้น ที่ยังติดค้างอีกสองคู่ จะลงในนี้ให้แน่นอนค่ะ แต่ขอเวลาสักพัก กำลังคิดให้มันพิเศษอยู่ ไม่ลืมจ้า รอหน่อยนะ :กอด1:
ที่ให้ย้ายไปไว้นิยายที่โพสจบแล้ว เพราะจะได้รู้ว่าจบไง :jul3: ระหว่างนี้ ก็ฝากเรื่องใหม่ด้วยเน๊าะ :-[
พลิกรักจนลงล็อค
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41936.0
ชอบไม่ชอบลองอ่านกันเน้อ ไม่ดราม่า ใสใส ไม่มีพิษภัย อ่านได้ทุกบวก :laugh:
ปล. หวัดแดดเล่นซะงอม ตอนนี้กระเตื้องขึ้น แต่ยังมึนตึบนิดๆ :ling3:
ขอตอบเรื่อง เพจ ทวิต บ่งตรง ไม่มีเลยค่ะ แหะ แหะ ไม่ค่อยสะดวกเรื่องตรงนี้นิดหน่อย และ เป็นคนไม่ค่อยอัพเดต ไม่ได้หยิ่งหรือเรื่องมากหรอกนะคะ คุยกันได้หลังไมค์จ้า ขอบคุณนะคะที่ติดตามและถามหาเสมอ :กอด1:
-
ตามไปเรื่องใหม่ อิอิ
-
ฟังแล้วค่อยชื่นใจหน่อย นึกว่าจบแล้ว แบบว่ายังไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย จริงๆ นะ เค้ารักเรื่องนี้ เป็นเรื่องเรื่องที่อ่านเกินสามรอบก็ยังไม่เบื่อ :pig4:
-
โฮ๊ะ.............ตกใจหมดเลย นึกว่าจะไม่มาต่อแล้ว
ก็เห็นขึ้นบอกว่าย้ายได้ งั้นเราจะไปรอที่ห้องนั้นก็แล้วกันเนาะ
กดบวกกดเป็ด สำหรับข่าวจ้า :hao7:
-
ท่าโอท็อป 555555
เค้ารออีกสองคู่น๊าา ตะเอง >.<
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ
:mew1:
-
เพิ่งมารู้ตอนนี้ว่าพี่สิบหื่นเข้าขั้นเหมือนกันนะ
แล้วก็เพิ่งรู้ พ่อนกก็รวยไม่ใช่น้อย
แต่ไอ้ที่ไม่น้อย เยอะจนล้นก็ตรงประโยค "ท่าโอท็อป" เนี๊ยะ รั่วได้ใจ :m20:
ตามอ่านเรื่องใหม่พร้อมกับรอตอนพิเศษ
ยังเชียร์ให้ทำหนังสืออยู่นะจ๊ะ
-
อ่านจบแล้ววสนุกมากกก
ชอบทุกคู่เลยค่ะ อ่านแล้วครบรสจริงๆ o13
ไม่อยากให้จบเลยย :hao5:
ยังรอคู่ที่เหลืออยู่นะคะ
เรื่องใหม่ตามไปอ่านแน่นอนค่ะ
ขอบคุณนักเขียนที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ :กอด1:
-
พิเศษ HBD น้อง หนู
หนู : ฮ้า สดชื่นนนนนนนนนนนนนน
พ่อนก : อืมมมมมมมมม ชื่นนนนนนน สดดดดดดด
อาหมอ : ทำไมไม่สดชื่นล่ะ (สงสัยในเรื่องไม่ควรสงสัย)
พ่อนก : กูไม่อยากสดชื่นซ้ำไอ้หนูมัน มึงจะสงสัยอะไรนักหนา ไป ไป มีเวรมีกรรมตอนเช้าไม่ใช่เหรอ (ทำหน้าตา พร้อมกับโบกมือไล่)
ฉัตร : เวรที่ รพ. เป็นธรรมดา แต่ที่บ้านน่ะ เป็น กรรม ดะ (ยังไม่จบดี โดน หนูว่าแล้ว)
พ่อนก : ไอ้ฉัด มึงคิดว่าเป็นกรรม มึงมาอยู่บ้านกูทำไมวะ กูบังคับจับตูดมึงให้มานั่งติดพื้นบ้านกูหรือไง (เสียงเอ็ดตะโรเป็นประจำไม่เคยขาด ถ้าอาหมอมาบ้าน จนเฮียที่เดินออกมาหลังจากเก็บของมองอย่าง งงๆ แต่ไม่สงสัย? เป็นปกติของเฮีย)
หนู : พ่อออออออ ใจเย็นๆ ฟังอาหมอให้จบก่อนดิ ทุกที ฟังไม่จบ ชอบไปจับเขียด (ผมส่ายหน้าด้วยความเซ็ง)
พ่อ : พ่องงงงงคนอื่นตาย จับเขียดบ้านมึงสิไอ้หนู จับไปกระเดียดโว้ยย!! กูไม่แปลกใจทำไม ไอ้เฮียไม่ย้ายตุลย์ของกูกลับมาเรียนที่นี่ มีพ่อโง่ๆอย่างมึงเพิ่มอีกคน พาจนสติปัญญา ห่าราก
เฮีย : เอ้อ ไม่ใช่หรอกพ่อ ผมแค่อยากให้ตุลย์ได้ช่วยเหลือตัวเองให้มากที่สุด ต่างหาก อยู่นี่มีปู่ดูแล (เหลือบตามองผมที่จ้องเขม็งว่า เฮีย พ่องงงงงหนู พูดจริงเหรอ)
พ่อ : อ๋ออออออออออ มึงกลัวตุลย์ของกูเสียเด็ก เพราะกูตามใจใช่ไหม ไอ้เฮีย แหม่ เมียนี่แตะไม่ได้ ว่าไม่ได้ เชิญพวกมึงไสหัวไปยืนรวมกันเลย (พ่อไม่พูดเปล่า เอาตีนเขี่ยพื้นเป็นวงกลมกั้นเขตของตัวเองอีก)
หนู : วู้ พ่อก็ไปกันใหญ่แล้ว วันนี้เป็นวันดีของประเทศ และ ของหนู จะเสียรมณ์ทำไม หนูรักพ่อจะตาย อาหมอ เฮีย ตุลย์ ลุงบุญ ไอ้รงค์ และอื่นๆ รักพ่อทั้งนั้น
พ่อ : มึงไม่รวมหลวงพ่อที่วัดไปด้วยล่ะ (ยกมือท่วมหัวไปด้วย นั่นเอาพระมาเอี่ยวอีกพ่อนี่) กูไม่ได้จะอารมณ์เสีย มึงฟังมันพูด บอกอยู่กับกูเป็นกรรม (พูดแล้วเหล่ไปทางลุงหมอ)
ฉัตร : จะบอกว่าเป็น กรรมดี ที่ได้อยู่ร่วมกันต่างหากล่ะ โรคมโนอีกแล้วนะ (ลุงหมอพูด ก่อนจะเดินไปใกล้พ่อ)
พ่อ : มึงไม่ต้องมาหลอกกูหรอก กูรู้ตัวเองหรอกน่า ว่า แก่แล้วยังเอาแต่ใจ แต่มันก็ปกติคนวัยนี้ไม่ใช่เหรอวะ (หน้าดีขึ้นแต่พูดน้อยอกน้อยใจให้เป็นเรื่องปกติ)
ฉัตร : ถูกแล้ว ไป ไป หาข้าวให้กินหน่อย จะไปทำงานแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ หยุด พาไปสวนนก
พ่อ : จริงนะโว้ย ไอ้ฉัด มึงห้ามหลอกกูนะ สวนนกที่เป็นสัตว์ปีกนะมึง ไม่ใช่สวนของกูเอง (มีย้ำๆ กลัวเจอหักมุก เอ้ย หักมุม)
ฉัตร : อืม มีแต่นกแหละคิดได้ ฉัตรไม่หลอกหรอก นอกจากเคสด่วนจริงๆที่เลี่ยงไม่ได้ (มีต่อรองอย่างเกรงนิดๆ)
พ่อ : เออ ๆ กูเข้าใจ หน้าที่ต้องมาก่อน กูไม่ทำให้มึงลำบากใจหรอก อยู่มาไม่รู้นิสัยกูหรือไง มึงพูดเหมือนจะดี ฟังอีกทีก็หลอกด่ากูนะ ไอ้ฉัด มึงด่าว่ากูไม่มีเหตุผล @@####*&&!!!!!! (ยอมรับความจริงก่อนจะยิงยาว ลุงฉัตรก็ยิ้มส่ายหน้าจับแขนพ่อให้เดินขึ้นบ้านด้วยความระมัดระวังกลัวจะล้ม)
หนู : ฟังจบไม่จบ ลุงหมอก็ไม่รอด (ผมอุบอิบนิดๆ ก่อนจะเดินไปเทน้ำที่กรวดอุทิศให้แม่และปู่ย่าตายาย ก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้าน หยิบพวงมาลัยมาสามพวง)
หนู : วันนี้วันเกิดหนู เป็นวันดี ที่พ่อมอบให้ หนูขอให้พ่อมีสุขภาพแข็งแรง อยู่ให้หนูได้ดูแลและพึ่งพาไปนานๆ (ผมเอาพวงมาลัย เหน็บแบ็งคพันไม่ทราบจำนวน คล้องคอพ่อ เฮียกับผมช่วยกันติดเมื่อคืนนี้)
พ่อ : ผ้าสามสีไม่ผูกกูไปด้วยล่ะ (พ่อพูดยิ้มๆ เอามือลูบหัว) กูก็ดีใจที่ทำให้มึงเกิดมา พ่อรักเอ็งนะ รักพ่อ หลงพ่อ ให้นานนะ ไอ้หนู ของพ่อ (พ่อดึงผมไปหอมแก้ม เฮียเหล่มองพ่อ ก่อนจะยิ้มเฉยๆ พ่อนะครับเฮียอย่าเผลอกระตุก)
หนู : ลุงหมอ หนูขอบคุณที่ดูแลหนูมาตั้งแต่เกิดเหมือนกัน หนูเคารพและรักลุงเหมือนพ่อนะ (ผมคล้องใหลุงหมอด้วย จำนวนน้อยกว่าพ่อหน่อย เดี๋ยว ขุ่นพ่อ จะน้อยใจ)
ฉัตร : ขอบใจนะ ลุงก็รักหนูเหมือนลูก มีอะไรบอกลุงได้เสมอนะ (ลุงหมอพูดพร้อมลูบหัว ก่อนจะได้เวลาไปทำงาน พ่อเดินลงไปส่ง แต่ ไปๆมาๆ ลุงฉัตรเอาไปด้วยเลย)
หนู : ขอบคุณครับแม่ ที่ให้หนูเกิดมา หนูรักและคิดถึงแม่เสมอนะ ไม่ว่าจะชาติไหนๆ ขอให้หนูเกิดเป็นลูกแม่ตลอดไป (ผมกราบกับรูปแม่ เอาพวงมาลัยเหน็บแบงค์ที่มากกว่าพ่ออีกคล้องรูปแม่ ก่อนจะร้องว๊าย ฮ่าๆๆ ไม่ใช่) เฮ้ย เฮียตกใจหมดเลย นึกว่าแม่มากอดซะอีก เฮียยยย ต่อหน้าแม่นะ (ตกใจกับวงแขนที่โอบรอบตัว พร้อมจูบลำคอ ท้วงอีกเมื่อเริ่มไซ้ ตลอดเลยเฮีย)
เฮีย : แค่เกิดเป็นลูกแม่เหรอ แล้วไม่คิดจะขอให้เกิดมาเป็นเมียเฮียตลอดไปบ้างเหรอ (ทำตาหวานใส่กูอีกแล้ว ผมก็ขึ้นเยอะมาหล๊ายยยยยยยยยยปี ยังจะขี้ใจน้อยอีก)
หนู : เฮีย ไม่คิดจะเปิดโอกาส ให้หนูเป็นผัวเฮียบ้างเหรอ (ถามก่อนจะถูกปิดปากอย่างเรียกร้องให้ตอบกลับ และผมก็ตอบรับไปจนได้ จะอายอะไรเมื่อคืนโดนมากกว่าจูบอีก )
เฮีย : เมื่อคืนก็เปิดโอกาสแล้วไง หนูทำไม่ได้เอง มาโทษเฮีย (เฮียพูดพร้อมยกยิ้ม ตากรุ้มกริ่ม นิ้วมือเขี่ยปากผม)
หนู : เปิดหรือฉวยกันแน่ อื๊ออออออ (เฮียก้มมาปิดปากอีกแล้ว นึกถึงเมื่อคืน แหม่ มีการบอกให้ซ้อมเป่าเทียนก่อนวันจริงถ้าเป่าดับจะขออะไรก็สมใจอยาก ไอ้หนูก็ใสซื่อ เทียนยี่ห้อเฮีย ยิ่งเป่า ยิ่งติด ด้วยความพยายามจะดับให้ได้เพื่อความอยากขอเป็นผัวเฮียบ้างจะได้เป็นจริง ผมอุตส่าห์ลงทุนยอมใช้ปากไปดับเทียนโดยการอมไม่กลัวร้อนสักนิด ผลน่ะเหรอ หึ เจ็บก้นแต่ขี้คล่องเป็นที่สุด เซ็ง)
หนู : เฮีย เฮี้ยยยยยยยยยยยยะ (ผมลากเสียงยาวเมื่อเฮียเริ่มเลื้อยเข้ามาอีกแล้ว ขาก่าย มือกอด ไล่จนออกจากห้องแม่ มาห้องตัวเองโดยไม่รู้ตัวในมโน แต่ต้องบอกให้คนอ่านรู้ว่า เฮียแม่งพากูกลับมาห้องเราแล้ว)
เฮีย : แม่ไม่เห็นแล้ว พ่อก็ไม่อยู่ หึหึ (เฮียผละออกพูดชิดปาก หัวเราะแบบให้รู้ว่า หนู เสร็จ เฮีย แน่นอน)
หนู : มันยังเช้าอยู่เลยเฮีย เมื่อวันก่อน วานซืน ล่าสุด เมื่อคืนนี้ เองนะ อื๊อออออ (จะปิดปากกูทำไมนักหนาวะ)
เฮีย : ไม่ใช่ ล่าสุดคือ ตอนนี้ต่างหากล่ะ และ เฮียบอกล่วงหน้าเลยว่า อีกล่าสุดข้างหน้า คือ คืนนี้
หนู : o22 คืนนี้ กู :oo1: เหรอ (คิดในใจ)
เฮีย : :haun4: (ภาพที่หนูเห็น ทั้งที่จริง เฮียแค่ยิ้มเท่านั้น)
หนู : เฮ้ย !!!!!! (ผมอุทานออกมาพร้อมผลักกึ่งถีบเฮียออก แต่ไม่หลุด)
เฮีย : ร้องทำไม หนูเป็นอะไร (เฮียตกใจถามผมเสียงเป็นห่วง เหอ เหอ น่าจะได้ผล)
หนู : หนูลืมไปเลย เฮีย
เฮีย : ลืมอะไร ถุงยางเหรอ?
หนู : จะบ้าเหรอ ถามมาอย่างกับใส่ตายห่า บอกไม่มีไซด์ ไม่มีไซด์ ต้องสั่งนอก เห็นสั่งตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว แม่ง ยังไม่มาส่งเลย ป่านนี้ไซด์เฮียมันเลิกผลิตไปแล้วมั้ง (ผมทุบเฮียที่ยิ้มปากบานอย่างดีใจกับคำชม มันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีครับ ป้องกันไว้ อย่างน้อยลดการเกิดโดยไม่พร้อมได้ อุ้ย ไม่ใช่ครับ ที่จริงคือเฮียกับผมเราตรวจร่างกายกันตลอด ก็ ลุงหมอนี่แหละ จะใช้บริการหมอที่อื่นทำไม)
เฮีย : เหรอ แล้วลืมอะไรล่ะ
หนู : วันนี้วันอะไร วันเกิดหนูไม่ต้องบอก (ดักคอเฮียที่หุบปาก) วันนี้วันพืชมงคล ไงเฮีย หนูกับพ่อดูกันทุกที จะทายกันล่วงหน้าว่าพระโคจะเสี่ยงทายกินอะไร นี่ หนูกับพ่อเขียนคำตอบกันไว้แล้วด้วย
เฮีย : แล้ว ? (เฮียเลิกคิ้ว)
หนู : แล้ว แล้วเราก็ต้องไปดูไง ว่าพระโคกินอะไร (ผมบอกเสียงตื่นเต้น แต่หน้าเฮียนิ่ง ไม่เหมือนน้องเฮียดันยิกๆ ก่อนเฮียจะพยักหน้า อา เฮียเข้าใจจนได้ นึกว่าจะโดนซะแล้ว ถึงคืนนี้จะไม่รอด แต่มันก็ยังอีกหล๊ายยยยชั่วโมง มีความพร้อมจะล้าง เอ้ย เตรียมตัวให้พร้อมได้)
เฮีย : อืม ไม่ต้องหรอก (เฮียบอกกดผมลงนอนตามเดิม)
หนู : อ้าว เฮีย เฮ้ย ไม่ อ๊ะ โอ๊ะ โอววววววว ถอดดดดดดดดดดดดด ทำมายยยยยยยยยยย (เสียงผมที่ร้องพร้อมตัวที่อยู่ในชุดวันเกิด)
เฮีย : เดี๋ยวเขาก็รีรันให้ดู หนังสือพิมพ์ก็มี โลกโซเชี่ยล และ อีกหลายช่องทาง หึหึ อีกอย่าง (เฮียถอดเสื้อผ้าเป็นเพื่อนผม มือผมก็จับกางเกงเฮียถอดอย่างง่ายดาย อ้าว ไอ้หนู มึงช่วยเฮียทำไม มีน้ำใจไม่ถูกเรื่องซะแล้ว เสือกเคลิ้มตามช่องทางเฮีย โดยไม่ห่วงช่องทางตัวเองที่เพิ่งจะหุบไปดี ผมกลืนน้ำลายด้วยความอยาก บ้า ๆๆๆ ด้วยความกระดากต่างหากล่ะ)
เฮีย : พระโคจะกินอะไรก็เรื่องของท่านเถอะ
หนู : ???????
เฮีย : แต่ เฮีย ขอกิน หนู อย่างเดียวก็พอแล้ว หึหึ อืมมมมมมมม
หนู : ห๊ะ นี่เฮียหมายความว่า ตัวเองเป็น โคแก่ ที่เลือกกิน หนู ที่เหมือนหญ้าอ่อนใช่ไหม
เฮีย : แล้วหนูจะคิดเถอะ เฮียคงไม่ว่างคิดเป็นเพื่อนแล้วล่ะ สุขสันต์วันเกิดนะ หนูของเฮีย หึหึ
พูดจบ เฮียก็ประกบปาก และปิดทุกช่องทางไม่ให้ หญ้าอ่อน ซึ่งก็คือ กู ที่เปรียบตัวเองรอดจากปากไปได้ หลังจากนั้นก็ ตระกูล อ. ก็มาเยือนเรา :jul1:
ปล. นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานวันเกิดน้องหนูเขา คนเขียนเจ็บหัว เลยลืมไปเลย วันนี้เลยเขียนเป็น โมเม้นท์เล็กๆ ขำ(มั้ง)นิดๆ ให้ได้อ่านกันคลายคิดถึง คิดถึงกันอยู่ไหมมมมมม คนเขียนและแก็งค์ปล้นฯ คิดถึงทุกคนนะ :กอด1: เจอกันใหม่นะ
-
:haun4:
-
:กอด1:คนเขียน
มาทีไรฮาทู้กกกที 555
-
โมเม้นท์เล็กๆแต่น่ารักอ่ะ
พ่อนกขี้งอนไม่หายจริงๆ
ส่วนคู่เฮียก็หื่นตลอดๆๆๆ อ่าเฮีย
รู้ไหมหนู(คนอ่าน) เขินนะ :-[
-
โหหหหห. ขอบคุณ :)
-
คิดถึงสิสุขสันต์วันเกิดนะมินนี่
-
เฮียไม่ธรรมดาอีกแล้ว หลอกล่อตลอด :hao6:
-
โดนหลอกกินตลอด ไม่เคยจะทันเล่เหลี่ยมของเฮียสักทีนะ หนู นะ
-
...อ่านเมื่อไหร่ก็..ฮา ทั้งพ่อนก ลูกนก และเฮีย........หื่น :laugh:
-
โอยยยยยยยยยยย คิดถึงมินนี่ กับ เฮีย มากกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
ยังฮาไม่เลิกนะมินนี่ สุขเล็กๆ เมื่อได้อ่านเฮียกับหนู
ขอบคุณมากนะค้าาาาาาาาาาาาาาคนเขียน :mew1: :pig4:
-
นอกจากโมเม้นเบิร์ดเดย์ของน้องหนู ยังเป็นโมเม้นมุ้งมิ้งกุ๊กกิ๊กของพ่อนกกะหมอฉัตรด้วยอะ
เอาแต่ใจขนาดนี้หมอฉัตรต้องยอมตามเอาใจตลอด แต่ดูท่าหมอฉัตรจะไม่กล้าบ่นหรือบ่นไม่ทันซักคำ
เหมือนน้องหนูจะยกอะไรมาอ้างก็ไม่รอดจากเฮียซักที งานนี้เฮียก็ได้เคี้ยวน้องหนูแทนหญ้าอ่อน
ฉลองวันพืชและวันเกิดน้องหนูทั้งตอนนี้และคืนนี้เลยสิ อิอิ
รอติดตามตอนพิเศษ และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
คิดถึงหนู เฮีย และแก๊งค์ปล้นทุกคนเลย
รอรวมเล่มนะคะ :pig4: นักเขียน
-
คิดถึงเหมือนกันค่า :mew1:
-
ดีใจ เห็นแล้วรีบกดเข้ามาอ่าน
คิดถึงหนุ่มๆแก็งค์ปล้นฯเหมือนกัน ชอบหมอฉัตรกับพ่อนก อะ น่ารัก
-
พระโคกินอะไรไม่สำคัญเท่าเฮียกินหนูนี่แระ :haun4:
-
อิหนูเอ้ยยย ฮาได้ตลอดจริงๆ
-
เฮียน่ารักกกกกก
หนูเกิดวันนี้หรอ เกิดวันเดียวกับเราเลย สาธุๆขอให้ได้สามีหล่อ รวย kใหญ่ ใจดี รักเดียวใจเดียวแบบเฮีย อิอิ
-
ฮาตลอดบ้านนี้
-
เฮียนี่หื่นสุดยอด
คู่พ่อกะลุงหมอก็น่ารัก มีแอบน้อยใจด้วยนะพ่อนกอ่ะ
-
น่ารักจัง
โอเค ทุกคนเข้าใจตรงกันนะว่าปีนี้เฮีย(โคแก่)กินหนู(หญ้าอ่อน) คิกคิก
-
คู่พ่อนี่มีเรื่องให้จิ้นไปไกลทุกที อยากเห็นพ่อนกเสียท่าลุงฉัตรซะจริง ๆ
-
ช่างเป็นวันเกิดที่สุดจะบรรยายจริง ๆ
พ่อนกก็ยังขี้งอนเหมือนเดิม หมอฉัตรก็ตามใจสุดฤทธิ์
-
:haun4: เฮียหื่นตลอดดด....ทำบ่อยๆระวังหนูช้ำในนะ
พ่อนกก็มีน้อยอกน้อยใจลุงฉัตรซะ......น่ารักเชียววว
:-[
เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนเสมอนะคะ :L2:
-
ตลอดเลยนะเฮีย เพลาๆบ้างเหอะ มินนี่ช้ำหมดแล้ว :hao6:
-
โมเม้นท์วันเกิดน่ารักเชียว คิดถึงเรื่องนี้~
-
หนูโดนจับกินตลอดดดดดด :haun4: :laugh:
ขอโมเม้นต์แบบนี้เรื่อยๆนะจ้ะ :กอด1:
-
:m25:
:haun4:
อย่างที่เฮียว่า โคที่อื่นจะกินอะไรก็ช่าง แต่ ถ้าเป็นโค(แก่)ที่ชื่อ เฮีย :oo1: แต่หนูคนเดียวเท่านั้น และคาดว่าจะกินไปตลอดด้วย :z1:
แล้วโค(แก่) ที่ชื่อ ฉัตรล่ะ จะกิน นก เมื่อไหร่หนอ :hao6:
-
คู่นี้ยิ่ง(แก่)นาน ยิ่งหวานขึ้นแฮะ 5555
ดูเหมือนพ่อนกกับลุงฉัตรจะอะไรๆกันแล้วนะ(หมายถึงพ่อนกเริ่มเปิดทางมากขึ้นนะ ไม่ใช่อย่างอื่น)
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮาพ่อนกนิแหละ ด่าหนู "พ่องงงงคนอื่นตาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ จะด่าพ่อมึงตายก็ไม่ได้ติดทีเป้นพ่อมันอีก " :hao7:
เฮียนิหื่นได้ใจจริง :haun4: คิดว่าเป็นหน้าเฮียก็ฮาแตกแล้ว ฮ่าๆๆๆ น้ำแตก :hao3:
ปล.เอาพี่เข้มกับน้องรันมาเสริฟด้วยก๊าฟ
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงสิ!
ปล่อยคนเขาเป่าเทียนไป
ขอมาแซวพ่อนกกับอาหมอดีกว่า
สุดจะสดชื่น ชื่นสดกันดีนะคะแหมมมมมมมมมม
:กอด1:
-
อ่านรวดเดียวตั้งแต่ต้น พึ่งจบใช้เวลาสองวันได้ พล็อตเรื่องสนุกดีคับ มีความสัมพันธ์ตัวละครจะมึนงงไปบ้างแต่ก็ใช้ประโยชน์
ตัวละครครบ ทุกคนที่เข้ามามีบทบาทสำคัญที่ทำให้เรื่องครบรสดีคับ เสียดายแค่ทวน ย้ง ไป่ เป้า ที่น่าสงสารไม่มีคู่
จะบอกว่าตั้งแต่ตอนนายออกมาสองคน ก็ว่าแปลก ฉากที่นายเฟยแหย่เรื่องหนู เหมือนนายเทียนจะออกอากาศหึงด้วย
คู่คุณพ่อนกกับหมอฉัตรก็น่ารัก เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แต่พอเขาเปิดทางคุณหมอดันไม่รู้เรื่อง สงสัยต้องมีกามเทพอย่างลูกหนู
หรือหลานตุลย์มาช่วยก่อนละมั้ง ถึงจะรู้
ขอบคุณที่นำเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านกันนะคับ
-
ถึง คุณ goonglovenut....
นิยายไรเนี้ยยยยย..ยยย ใส่กัญชาหรือเปล่า อ่านแล้วติดแบบสุดอ่านทั้งวันตะบี้ตะบันอ่าน ว่างเป็นไม่ได้ต้องเเว๊บอ่าน มันจะสนุกเกินไปแล้วว..ววว เขียนได้ดีสุดๆ อ่านจึกเดียวก็ติดเลย แก๊งค์ปล้น น่ารักทั้งแก๊งค์ จะฮ่ากันไปไหน จนคุณน้องชายของตัวคนอ่าน ต้องหันมามองหน้าแล้วถามว่า อิเจ๊เป็นไร ? ดูแก็งสามช่าอยู่หรอ? เรื่องนี้แต่งได้ครบรสจริงๆคะ หลากหลายมุมชอบๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณนะคะ ที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่าน น่ารักที่สุดอยากจะกระโดดจุ๊บเหม่งคนเขียนเสียจริงๆ ป.ล 1 แอบปลื้มพี่เข้ม ไม่รู้ทำไม แต่ชอบบ..บบบบ ป.ล2 ชอบพ่อนกกะลูกหนูแล้วก็แม่ไก่ ครอบครัวอะไรน่ารักฝุดๆ (วิบัติเพื่ออารมณ์ ) ป.ล3 อ่านแล้วตกหลุมรักเรื่องนี้แบบถอนตัวไม่ขึ้น หวังว่าจะมีผลงานต่อๆไปให้ติดตามนะคะ
ด้วยรักจากซอกหลือในหัวใจ......
คนที่พึ่งจะเข้ามาอ่านแต่ตกหลุมรักเรื่องนี้มากมาย
-
หนูน่ารัก :กอด1:
-
เฮียน่ารักกกกกก
หนูเกิดวันนี้หรอ เกิดวันเดียวกับเราเลย สาธุๆขอให้ได้สามีหล่อ รวย kใหญ่ ใจดี รักเดียวใจเดียวแบบเฮีย อิอิ
เกิดวันเดียวกับหนู o22
พรที่ขอ ก็ :a5:
HBD ย้อนหลังให้ค่ะ ขอให้สมปรารถนาตามที่ขอนะคะ :heaven แหม่ แหม่ อย่างอื่นไม่เท่าไหร่ ขอให้ K ใหญ่ :-[ เขาขอมั่งนะ แบบว่าเกิดเดือนนี้เหมือนกันอ่ะ :mew1:
-
หนูกับพ่อตั้งคณะเถอะ ฮาเกิ๊น รับส่ง ๆ กัน
ลุงหมอน่ารัก ส่วนเฮียให้ได้อย่างนี้ซิ แจ่ม
-
เฮียยยยยยยย ไม่ค่อยหื่นเลยน้า :hao6: :hao6:
HBD น้าาาาาาาหนู
-
พ่อลูกคู่นี้ตลกเกิ๊นนน...มีพ่อบ้านไหนอวยพรวันเกิดลูกได้
อย่างพ่อนกของลูกหนู555
-
น้องหนูเสร็จเฮียอีก (หลาย) รอบซะล่ะ
สุขสันต์วันเกิดนะน้องหนู
-
พระโคกินอะไรไม่รู้
แต่เฮียอยากกินหนู
งือออออ
เฮียหื่นตลอดๆๆอ่ะ
-
:HBD1: สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังให้น้องหนูด้วยคนจ้า วันพืชมงคล เท่ห์ซะจริง
พ่อนกลุงฉัตรน่ารักงุ้งงิ้งกันตลอด ๆ พ่อนกขี้น้อยใจแต่ลุงฉัตรก็ช่างเอาใจเหลือเกิน เหมาะสมกันมาก ๆ
แหม่ แต่จนถึงขนาดนี้แล้ว น้องหนูยังไม่ละความพยายามที่จะเป็นคุณสามีของเฮียอีกเหรอจ้ะเนี่ย
แล้วในที่สุด หญ้าอ่อนก็ถูกกิน(อีก) จนได้ ถึงจะว่าเฮียเป็นโคแก่ แต่แก่แค่ไหนก็แรงดีไม่มีตกนะจ้ะ
น้องหนูย่อมรู้ดีที่สุดใช่มะ โดนจับกินถี่เหลือเกินนิ ฮุฮุ :z1: ต้องขอบคุณลุงฉัตร ที่พกพ่อนกแบบไปไหนไปด้วย
เฮียเลยมีโอกาสเหมาะ ๆ ให้ได้ชดเชยช่วงที่ต้องอยู่ห่างกันกับน้องหนู ที่ดูท่าทางแล้วจะคุ้มจนเกินคุ้มไปแล้วนะนั่น อิอิ
..............................................................................................
แป๊บ ๆ อยู่ด้วยกันมากับแก๊งค์ปล้นฯ แก๊งนี้ เกินปีแล้วนะเนี่ย เร็วจริงอะไรจริง ต้องขอขอบคุณคนเขียน
ที่พยายามเพื่อคนอ่านเสมอมาด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ :กอด1: :L1:
-
สนุกสุดๆมีทั้งฮาเศร้าอ่านเพลินเลย
-
ขำพ่อนกอ่ะ 5555
ว่าแต่.....
ตอนแรกเรียก อาหมอ อ่านลงมาหน่อย ดันเรียก ลุงหมอ ซะงั้น 55555 ทำไม??
-
เฮียเป็นโคแก่ อิอิ >.<
-
พลาดไปซ่ะหลายตอน เสียดายจัง แต่ก็เก็บไล่อ่านจนครบ
HBD น้องหนู น๊ะจ๊ะ โมเม้นต์วันเกิดน้องหนู ดูมุ้งมิ้ง
-
พ่อนกนี่ใจน้อย เอาแต่ใจ วัยทองเลยจริงๆ
เพิ่งรู้ว่าเฮียหื่นนนนนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกก
-
:pig4: :pig4:
-
เพิ่งอ่านจบ ชอบมากๆ สนุกโคตรๆ
อยากอ่านตอนพี่เข้มออกจากคุกจังงง
-
เรื่องน่ารักกก น่ารักทุกคู่เลย เฮียมาตอนแรกอย่างขรึม เจอหนูเข้าไป งุ้งงิ้งเลย ชอบคู่นายเฟยกับนายเทียน เฟยเหมือนจะมาโซดี 555 สุดท้ายก็เก้าจายกัง คู่เข้มรันชอบมาก รันตอนแรกมึ้นมึน แต่พอช่วงโดนจับคู่หือ แม่งน่ารัก >_< ชีวิตเข้มก็น่าสงสาร ตอนแรกแบบว่าไม่ชอบเลย กะว่าให้เฮียเล่นแม่งซะ แต่พอเห็นอิมเมจ เบ้ยยยย หล่อว่ะ 555 แอบปันใจ กลับตัวเป็นคนดีเนาะเข้มเนาะ 555 ดีแล้วที่คู่กับรัน น่ารักดี
โดยรวม ชอบมาก สนุกมากๆ ขอบคุณมากค่า
:-[
-
>>พิเศษ Sweet Time<<
“เทียน”
“เทียน”
เสียงตะโกนดังลั่นบ้าน ไม่รู้มันเป็นเด็กเพิ่งหัดพูดหรือไง เรียกแต่ชื่อ ‘เทียน’ ซึ่งก็คือชื่อผม ที่มันเรียกหาตลอดเวลาไม่เห็นผมอยู่ข้างตัว หรืออยู่มันก็เรียก ยิ่งเวลานอนยิ่งเรียก และมันก็ชอบให้ผมเรียกชื่อมันกลับบ้าง แต่ผมจะเรียกก็ต่อเมื่อมันขัดใจเท่านั้น ไม่เรียกอย่างเดียว อวัยวะส่วนอื่นจะรุมทึ้งตัวมันด้วย ยิ่งเห็นสีหน้ามันยิ้ม หัวเราะ จ้องมอง ยิ่งทึ้งหนัก
“เอ้อ คุณชายเรียกหาและ ไม่ยอมลุกยังคงนอนต่อครับ คุณเทียน ”ปิงเด็กรับใช้วัยสิบเจ็ดเข้ามารายงานก้มหน้างุด คงโดนไอ้ปีศาจเล่นงานเข้าให้ หลังจากผมให้ไปเรียกอีกครั้ง และไม่ได้ผล
“อืม”ผมรับคำแค่นั้น ก่อนจะคนโจ๊กในหม้อต่อไป
“ตั้งโต๊ะเลยไหมครับ คุณเทียน”พ่อบ้านถามเมื่อเห็นของหลายอย่างพร้อมแล้ว
“อย่าลืมนมให้คุณชายด้วย”ผมพยักหน้าก่อนจะสั่งเพิ่ม พ่อบ้านสั่งปิงและสาวใช้อีกสองให้ไปตั้งโต๊ะอาหาร แต่ยังมีสีหน้ากระอักกระอวนเมื่อผมสั่งเรื่องนมสำหรับคุณชายของบ้าน
”เดี๋ยวฉันจัดการเอง”ผมบอกแค่นั้น พ่อบ้านก้มหัวก่อนจะไปจัดการตามสั่ง อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ทุกอย่างก็เรียบร้อย ผมตรวจดูอีกครั้ง ก่อนจะมอง พ่อบ้าน เด็กคนเดิม แม่บ้านและสาวใช้อีกสี่คน ซึ่งตอนนี้ผมให้ผู้หญิงเป็นคนดูแลความเรียบร้อยภายในบ้านทั้งหมด ผู้ชายดูแลสวน รถ หน้าที่ในครัวเป็นของพ่อบ้านจง มาแทนพ่อบ้านคนเก่าที่ชรามากแล้ว ผมเลยให้แกพักผ่อนและคอยกำกับเท่านั้น คนเก่าคนแก่ส่วนใหญ่ไม่ไปไหน ผมก็จัดให้ทำงานเบาเบา ทั้งที่อยากให้อยู่กันเหมือนญาติมากกว่า แต่ทุกคนก็ไม่ได้นิ่งเฉย ก็เลยต้องปล่อย แต่จะกำกับคนวัยหนุ่มให้ดูแลเป็นอย่างดี ทุกคนได้รับเงินเดือนทั้งหมดรวมถึงสวัสดิการเท่าเทียมกัน
“ให้ผมไปตามไหมครับ”พ่อบ้านจง และเป็นลุงของปิง อาสา
“ไม่ต้อง”ผมบอกพร้อมลุกจากโต๊ะอาหารเดินไปชั้นบน เปิดประตูห้องใหญ่สุดของบ้านหลังนี้ ตั้งแต่คราวนั้นก็นอนห้องเดียวกันมาตลอด คนในบ้านไม่มีใครเอ่ยถึงความสัมพันธ์ที่ทุกคนทราบดี ผมสังเกตสายตาทุกคนที่มอง มันไม่ได้ต่างไปจากเดิม มีแต่ความซื่อสัตย์ ทำหน้าที่ของตนอย่างเต็มที่ ผมหยุดตรงเตียงที่ยังมีม่านปิดอยู่ บนเตียงมีร่างสูงใหญ่นอนคว่ำหน้าบนหมอนเปลือยท่อนบน ไม่สิ น่าจะเปลือยทั้งตัว มีเพียงผ้าแพรผืนบางคลุมส่วนกลางไว้หมิ่นเหม่ เหมือนทุกวันที่ผ่านมา เฟยเป็นคนขี้หนาวแต่ชอบถอดเสื้อผ้านอน ไม่รู้มันหนาวยังไงของมัน ตอนแรกผมก็ไม่ชิน ไม่ชินเลยสักนิด ไม่ใช่แค่มันเปลือยนอน ไม่ชินที่ต้องนอนร่วมกับใคร ยกเว้น แม่ เฟยเป็นคนที่สองที่นอนข้างผม เริ่มจากบังคับ ขัดขืน ปล่อยวาง สุดท้าย ยอมรับอย่างไม่มีข้อกังขาใดๆทั้งสิ้น ในเมื่อผมเป็นคนเปิดโอกาสให้มันเอง แต่มันไม่รู้หรอกว่า ที่จริงผมให้ตัวเองมากกว่า โดยการให้มันเป็นฝ่ายรั้งผมไว้ ซึ่งผมรู้ว่า มันทำแน่นอน
“เก็บไว้นอนยาวทีเดียวจะดีกว่ามั้ง”ผมผูกม่าน พูดเนิบนาบตามแบบของผม ก่อนจะนั่งลงไม่ห่างนัก คลี่ผ้าให้คลุมท่อนล่างทั้งหมด ยังไม่มีเสียงตอบรับ มีแต่ร่างแกร่งที่บี้หน้ากับหมอน บิดกายจนผ้าหลุดออกจากกาย ทีนี้ก็เต็มตา ปฏิเสธไม่ได้ว่า ไอ้ปีศาจมันมีรูปร่างสมชายชาตรี แม้จะเลยวัยหนุ่มมาหลายฤดูแล้วก็ตาม ผมหยิบผ้าแพรขึ้นมาพับวางที่ปลายเตียง เอื้อมไปหยิบเสื้อคลุมอีกฝั่งที่กองอยู่ คิดว่ารู้และระวังตัวแต่ก็พลาดทุกครั้งด้วยความตั้งใจของผมหรือเปล่า
“เทียน”เสียงเรียกทุ้มข้างหู เมื่อตวัดผมลงไปนอนและกกกอดแนบอก ไอ้ปีศาจกอดผมอย่างนี้ทุกคืนตลอดเวลายี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา นับครั้งได้เลยที่ไม่ได้อยู่ในอ้อมแขนนี้
“หืม”ผมขานรับในลำคอ
“เทียน รักเทียน”ผมยกยิ้มที่แทบจะไม่รู้ว่ายิ้มชิดปากที่กระซิบแต่ตาหลับ ก่อนจะแนบริมฝีปากลงมาแผ่วเบา กระชับแผ่นหลังในแนบแน่น ขาก่ายจนรู้สึกถึงหางแข็งๆทิ่มแทงหน้าขา เป็นส่วนเดียวที่ตื่นก่อนอวัยวะอื่นเสมอ
“อุ๊บ เทียน”เสียงร้องอย่างจุกเสียด เมื่อเจอลำเทียนทั้งห้าลูบไล้ให้เคลิบเคลิ้ม ก่อนจะตบบ้องหูเข้าให้
“จะตื่นได้หรือยัง”ผมถามเมื่ออีกฝ่ายซุกหน้ากับอก เป็นการบอกว่าต้องปลอบ ไม่แดงมากแค่ลูบคลึง
“โอ้ยยยยยยยยยยย”บิดและดึงให้ผ่อนคลาย ไอ้ปีศาจโวยออกมาก่อนจะขึ้นมาทับทั้งตัว ตรึงแขนไว้เหนือหมอน
“อย่าคิดจะจับฉันมัดเป็นเด็ดขาด ไม่ใช่เวลา”ผมเตือนอีกฝ่ายเสียงเรียบ เป็นอีกวิธีของมันเมื่อผมขัดขืนไม่ให้มันทำอะไร มันจะจับผมมัดกับหัวเตียงและแกล้งจนแทบขาดใจ แต่ผมก็เอาคืนมันแทบใจขาดเหมือนกัน เมื่อมันโดนปลอกหมอน หรือ ถุงพลาสติกที่แอบไว้ใต้หมอน คลุมและกดครึ่งหน้าครึ่งจมูกเวลามันหลับเพราะหมดแรง ทีเผลอครับเล่นมันตอนตื่นเล่นยากสงสารปากตัวเองที่ยกแสยะยิ้มเวลามันดิ้นขลุกขลักคิดว่าฝันร้าย ตั้งแต่จบเหตุการณ์ร้ายๆ มันกลายเป็นคนหลับลึกเหมือนไม่มีอะไรให้ต้องระวังและกังวลอีก ยิ่งนอนกับผมมันยิ่งลึกเข้ากระแสเลือด เรียกว่าถ้าผมคิดจะฆ่ามันก็ตายอย่างไม่ต้องไปสงสัยว่าใครทำ นอกจากผมเท่านั้นที่จะฆ่ามันได้ คนอื่นอย่าหวัง
“ไม่เห็นมีตารางบอกเลยว่าเวลาไหน มัด หรือ ไม่มัด”มันลอยหน้าพูดใส่ยียวน แถมยังบดเบียดสะโพกไปมา ก้มมาซุกไซ้ ถ้าผมส่ายหน้าก็เข้าทางมัน จนผงกก็เข้าทางผม
โป๊ก
“โอ้ย”ผมร้องออกมาเมื่อสัมผัสความแข็งที่หน้าผาก หลับตานิ่วหน้านิดๆ
“เทียน! เจ็บหรือเปล่า ฉันไม่ได้ตั้งใจ”เสียงเรียกอย่างตกใจ ก่อนจะเป่าประคบ สองสามครั้ง ละมือมาประคองหน้าทำซ้ำอีก
พลั่ก
“แม่งเอ้ย”เสียงสบถเมื่อถูกผลักด้วยมือและถีบอย่างแรงด้วยเท้าทีเผลอ
“แต่ฉันตั้งใจ ลุกได้แล้ว ไปอาบน้ำแต่งตัว”ผมลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ พูดใส่อีกฝ่ายที่กองเอ้งเม้งบนพื้น โยนเสื้อคลุมไปปิดความอุจาดทางตา ก่อนจะปลอบตัวเองไม่ให้ตื่นตามมัน ใจผมสั่งให้แข็งได้ แต่ส่วนนั้นมันมักจะแข็งด้วยฝีมือไอ้ปีศาจมากกว่า
“อาบให้หน่อยจะได้ เสร็จ เร็วๆ”ใครเห็นสภาพไอ้ปีศาจตอนนี้ ปัญญาอ่อนสุดๆ มันชูมือให้ผมเหมือนตอนเด็ก ใครจะอุ้มไหววะ ถึงไหวก็ไม่เด็ดขาด เสร็จของมันคือผมเสร็จไปด้วย
“เฟย”ผมเรียกเสียงเรียบ กอดอกมองไอ้ปีศาจที่ยังชูมือไม่เลิก แต่หน้ามันผมไม่เห็น นี่ถ้าผมเป็นเทคโนโลยีลิซึ่ม ภาพนี้หลุดแน่นอน มันเงียบ
พลั่ก
อีกทีให้หงายลงไปเลย
เงียบกริบ
“ถ้าไม่ลุก ฉันจะเหยียบซ้ำ เร็วๆ”ผมถอนเท้าออกจากการถีบ
“เซ็งโว้ย จับไม่ทันเลยกู”มันเอาผ้าออกจากหัว ผมแอบขำ มันมองไม่เห็นเลยจับเท้าผมไม่ได้ แต่ผมก็ไม่ไว้ใจ เดินไปหน้าประตู ก้าวออกไป
“สิบนาที วันนี้มีโจ๊กที่นายอยากกิน ฉันทำเอง”ผมกำหนดเวลาและบอกเรื่องที่ทำให้มันลุกทั้งที
“แล้วไม่บอกวะ จะได้ตื่น”มันเท้าเอว ยืนจังก้า ยิ้มกว้าง พอดีกับที่ผมปิดประตูทันที เมื่อมีสาวใช้ออกมาจากอีกห้อง เป็นเวลาเข้าไปทำความสะอาดตามปกติ
ยกเว้น
ห้องของเราจะทำได้ก็ต่อเมื่อ เรา ไม่อยู่ในห้องเท่านั้น
.
.
.
.
“เอาอีก”เสียงบอกเรียบๆ ปิงรีบเข้ามาเติมโจ๊กปลาเก๋าใส่เห็ดหอม ให้อีก ผมเหลือบมองไอ้ปีศาจที่กินเป็นชามที่สี่แล้ว ถ้วยคงใช้ไม่ได้กับมัน ถ้าผมเป็นคนลงมือทำ เฟยจะกินแทบไม่เหลือ ตั้งแต่เด็กจนโตทุกอย่างที่ผมทำ เฟยจะหวงชนิดที่ว่าแยกเขี้ยวใส่เลย
‘จำไว้ อย่าแตะของกู’ชี้หน้าเพื่อนวัยเดียวกันที่โดนต่อยจนปากแตก โทษฐานแตะกล่องข้าวที่ผมห่อให้
‘นี่ก็ ของกู’ยันโครม เมื่อกระติกน้ำที่ร่วงสู่พื้นถูกเก็บให้ด้วยความหวังดี จากรุ่นพี่ที่ลงไปกองกับพื้นจุกจนตัวงอ ตัวมันเล็กกว่าแต่พูดเสียงแข็ง สายตากร้าว อย่างไม่กลัวเกรง ปกติมันจะให้ความเคารพรุ่นพี่เสมอ ยกเว้น กรณี ที่เข้ามายุ่งกับผม มันจะยกเลิกทันที
‘เอามานี่’ซาลาเปาถูกแย่งจากมือฟงยัดเข้าปากมันทันทีและอีกหลายต่อหลายอย่าง ถ้าเฟยรู้ ของเหล่านั้นไม่รอดจากปากและมือมันไปได้
‘แม่เล็ก เทียนเอาขนมไปให้ไอ้ฟงและก็คนอื่น’กลับมามันจะวิ่งไปฟ้องแม่ผมทันที แม่ก็จะยกยิ้มผมนั่งหน้านิ่งบนตั่ง มือก็ห่อขนมจีบปู จะอะไรถ้าไม่ใช่ไอ้ปีศาจนี่อยากจะกิน และผมเท่านั้นที่ต้องทำ ลำบากต้องให้แม่ช่วยสอน
‘แต่เทียนให้คุณชายก่อนแล้วนี่คะ’แม่บอกเสียงเรียบแต่นุ่ม มองผมที่ไม่สนใจ แต่หูฟัง
‘ไม่ ไม่ ต้องไม่ให้ใคร’มันส่ายหน้าอย่างไม่ยอม คิ้วรวมถึงหน้ายุ่งไปหมด จนผมแช่งขอให้มันยุ่งอยู่อย่างนั้นตลอดไป ไม่รู้ว่าคำขอผมเป็นจริงไหม แต่มันจะทำหน้าแบบนี้ทุกทีที่มันไม่พอใจเวลาใครเข้าใกล้ผม
‘เทียนแบ่งให้คุณฟงและคนอื่นเพราะเป็นเพื่อน แต่ให้คุณชายก่อนเพราะอะไร ลองคิดดูสิคะ’แม่ผมพยายามเกลี้ยกล่อม เพราะเป็นคุณชายของบ้าน หรือ เป็นลูกคนสำคัญของตระกูล ให้สองคำตอบ ไอ้ปีศาจไม่มีทางตอบเพราะเป็นน้องแน่ มันไม่เคยคิดว่าผมเป็นพี่มันสักนิด ตีสนิทเทียบรุ่นตลอด
‘เพราะเป็นคนสำคัญของกันและกัน’
นั่นคือคำตอบของมันพร้อมแสยะยิ้ม ที่มันคิดว่าหวานจับจิต ต่างจากผมที่นิ่งเงียบ แต่ใจกลับเต้นระรัว กับคำตอบบ้าบอคอแตกที่สุดของมัน แม่หัวเราะน้อยๆ
‘ถูกใช่ไหม แม่เล็ก’มันเขย่ามือแม่ผม ที่พยักหน้ายิ้มๆ ผมเป็นฝ่ายลุกหยิบขนมจีบปูที่ทำเสร็จแล้ว เดินเข้าครัวไปทันที ผมจับแก้มตัวเองที่รู้สึกว่ามันพองแข่งกับหัวใจ เมื่อมองกระจกเงาบานเล็ก หน้าผมแดงเป็นกลีบกุหลาบที่ปลูกอยู่หน้าบ้าน ต้องเอามือตบแก้มเบาๆ เรียกสติ ก่อนจะติดไฟ จะได้หายจากอาการเหล่านี้สักที
‘คนสำคัญอะไรกัน ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่มันพูดสักนิด มีแต่ชอบแกล้ง หึ’พึมพำ เม้มปากกับคำพูดที่ขัดการกระทำของไอ้ปีศาจตัวโตกว่าเด็กวัยเดียวกัน คนอื่นนึกว่าผมเป็นน้องมันเสมอ
‘เทียนสำคัญไง เลยต้องแกล้ง’เสียงพูดข้างหู ผมหันขวับไปจนแก้มชนกับปากไอ้ปีศาจพอดี ไอ้อาการที่กำลังจะหายกำเริบขึ้นมาอีก ผมตกใจเอามือผลักมันจนหงายหลัง
‘โอ้ย’มันร้องออกมา เอามือกุมหัว
‘เฟย!!’ผมตกใจเรียกชื่อก่อนจะเข้าไปหา แต่กลายเป็นว่า
‘อ๊ะ’ผมสะดุดขาตัวเองก่อนจะถึงตัว แต่ยังทันเห็นไอ้ปีศาจ เบิกตาผวาเข้ามารับผมจนล้มไปทับมันทั้งตัว
‘อูย เทียน เจ็บหรือเปล่า’มันร้องและถามผมเอามือจับหน้า จับแขน
‘ปะ เปล่า’ผมส่ายหน้าพูดติดขัดเสียงเบา มองมันบ้างว่าเจ็บตรงไหนไหม
‘เสียงอะไร ตายแล้ว คุณชาย เทียน!! เกิดอะไรขึ้น’แม่เดินเข้าก่อนจะอุทานเสียงดัง ผมรีบลุกจากตัวมันทันที แม่เข้าไปประคองคุณชายของแม่ให้ลุกขึ้น ก่อนจะมองมาทางผมด้วยสายตาคาดคั้น ผมเม้มปากกับภาพตรงหน้า นี่ไง มันแกล้งผมอีกแล้ว แม่ ไม่ว่าใครก็ต้อง คุณชายเฟยก่อนเสมอ รวมถึงผมด้วย
‘ไม่เป็นไร เทียนเจ็บกว่า เทียนล้ม’มันบอกแม่ผม ลุกเดินมาหา
‘ผมผลักคุณชายครับ’ผมบอกแม่ก่อนจะก้มหัว
‘เทียน’แม่เรียกเสียงเรียบ
‘เทียนไม่ได้ตั้งใจ เทียนตกใจ เราผิดเองที่แกล้งเทียน อย่าทำโทษเทียนนะ แม่เล็ก’ไอ้เด็กปีศาจก้าวมาขวางกางสองแขนบอกแม่ผม
‘ถ้าจะลงโทษเทียน มันไม่ยุติธรรม เราผิดเอง แม่เล็ก อย่านะ’บอกแม่พร้อมก้มหัว ทำเอาแม่ต้องถอนหายใจ
‘เอาล่ะ ๆ ไม่ทำ แต่ คราวหน้าต้องเกิดขึ้นอีก จำไว้นะ เทียน’ในที่สุดแม่ก็ใจอ่อนยอมทำตาม มันหันมายิ้มกว้าง
‘ครับแม่’ผมรับคำแม่ ก่อนจะถูกดึงให้ลุกขึ้น อยากจะดึงมือออกแต่มันก็อบอุ่นแปลก มันปลอดภัย
และมันก็รู้สึกมาจนถึงทุกวันนี้
“เทียน”
“เทียน”
“อะไร”ผมผงะนิดหน่อยเมื่อไอ้ปีศาจในวัยเด็กยื่นหน้ามาใกล้ เหมือนวัยเด็ก ต่างแค่คราวนี้ผมไม่ตกใจจนผลักมันออก
“เป็นอะไร”เฟยถามผมเสียงทุ้ม มือกุมกระชับ ทอดสายตาห่วงใยมาให้
“คิดเรื่องงานนิดหน่อย”ผมตอบไปอีกทาง พอดีกับที่อิ่มอาหารเช้าพอดี โต๊ะถูกเก็บจนเรียบร้อย เหลือแต่นมที่ยังไม่ได้ถูกจัดการ กำลังจะพูดมันก็ชิงพูดก่อน
“นึกว่าคิดถึงฉันซะอีก ผิดหวังจัง”มันทำเสียงขัดกับสีหน้ารื่นเริง จนอยากจะหยิบแจกันฟาดหัวเข้าให้
“เอาไว้ตายจากจะนึกถึงแล้วกัน”ผมหลุดคำพูดออกไป ตบปากตัวเองในใจ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้อยากคิดถึงตอนนายตาย ถ้าจะตายฉันขอตายก่อน คือสิ่งที่ผมคิดไว้ ผมไม่อยากอยู่คนเดียวบนโลกนี้ แต่ไอ้ปีศาจมันหัวเราะในลำคอ ยักไหล่
“นายนี่ชักจะเหมือนคนไทยเข้าไปทุกที เวลาตายฉันได้ยินเขาชอบพูด อะไรนะ”มันทำหน้านึก ก่อนจะพูดออกมาเมื่อนึกออก โน้มตัวมากระซิบใกล้ๆ
“อ๋อ ทำที่ชอบที่ชอบ”
“ประเทศนายสิ ไปที่ชอบ ที่ชอบ ต่างหากล่ะ”ผมเผลอตอบโต้มันออกไป มันยิ้มกริ่ม หรี่ตาใส่
“เออ มันคล้ายกันนั่นแหละ ตอนอยู่ไม่ให้ทำ ไม่ให้ไป พอตายกลับอนุญาต นายว่าแปลกไหมล่ะ”มันพูดกลั้วหัวเราะในลำคอ ทำเอาเผลอคล้อยตามคำพูดมัน ทั้งที่รู้ว่ามันพูดยั่วประสาทผมมากกว่า
“เหมือนนายไง ตอนอยู่ฉันอนุญาตให้ทำไม่ทำ จะเก็บไปทำกันชาติหน้าหรือไง เทียน”มันจูงมือผมให้เดินไปห้องนั่งเล่นส่วนตัว ผมพยักหน้าให้ปิงถือแก้วนมมาด้วย มันพยายามหลีกเลี่ยงปิงวางเรียบร้อยก่อนจะออกไปและปิดประตูให้
-
“ทำอะไร”ทำไมผมจะต้องอยากรู้ถามมันกลับด้วยนะ มันเปลี่ยนเป็นโอบไหล่จะเลี่ยงมันก็เอามืออีกข้างรวบไว้ จนถึงห้องรับแขก นั่งบนโซฟาสีแดงเลือดนกตัวยาวบุนวม ส่งสายตายกยิ้มมุมปาก
“ก็”
“ให้นายกินเฟยของฉันไง หึหึ”
ปึก
ปึก
“อุ๊บ ตะ แตกแล้วมั้งเทียน นายไม่เสียดายหรือไง”มันร้องออกมาเมื่อโดนเสยปลายคางหมัดแรก ตามด้วยกลางเป้า โชคดีที่มันใส่กางเกงผ้าเนื้อบาง
“ไม่ ต่อให้ตัดทิ้งฉันก็ไม่เสียดาย แต่ถ้ายอมให้ฉันเข้าไปขยับในตัวนาย ฉันอาจจะยอมก็ได้”ผมตอบผลักมันที่เข้ามาคลอเคลีย หัวเราะยั่วมือยั่วตีนสิ้นดี
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เทียน ขอสามคำ”มันหัวเราะเสียงดัง พูดศัพท์ขัดกับวัย ไม่เจียมซะเลย
“ทำเป็นป่ะ”
“=__=”
“ฮ่าๆๆๆๆๆโอ้ย เอาน่า อย่างน้อยนายก็ได้ใช้ของแนเกินคุ้มแล้ว หึหึ”มันยังไม่เลิกยั่ว รวบมือผมไปหอม หน้าซบไหล่
“ไม่เอาน่า อารมณ์เสียไปได้ แทนที่จะอารมณ์ดี ในความโชคดีของตัวเองนะ เทียน”เหมือนจะฟังดูดี มันรวบผมแน่นกว่าเดิมตอนทอดเสียงชื่อผมหน้ายกยิ้ม เมื่อเอ่ยประโยคถัดมา
“ฉันมอบตัวเดียวอันเดียวให้นายคนเดียวเลยนะ หึหึ”
“ไอ้เฟย!!!!”กัดฟันเรียกเน้นๆ
“อะไร ฮ่าๆๆๆๆ คิดลึกและ คิดลึก”มันหัวเราะพูดหยอกผมสองแง่สองง่าม ก่อนจะหยุดจ้องตา
“ฉันหมายถึง”ทอดเสียงอีกแล้ว จะให้ตีนกระตุกให้ได้เลยใช่ไหม ไม่มีเข็ด
“หัวใจฉันต่างหากล่ะ นายควักจากอกฉันไปได้ทุกเมื่อเลย เทียน”
คราวนี้ใจกระตุกแทนเมื่อมันพูดจริงจังพอกับสีหน้า จ้องตาผม ที่จะเบือนหนีก็หนีไม่ได้ เพราะมันก้มมาซุกซอกคอ เงยจูบปลายคางและซุกต่อ ทำเอาผมนั่งนิ่ง
“บางครั้งฉันก็อยากเห็นแก่ตัวนะ อยากเอานายไปด้วยทุกที่ แม้กระทั่งตอนตาย ฉันไม่อยากทิ้งนายไว้ให้ใครมาเอาไป นายเป็นของฉันคนเดียว และถ้านายตายก่อน ฉันจะตายตามทันที”เฟยพูดเหมือนเป็นประโยคบอกเล่าตามปกติ แต่ใจผมไม่เคยปกติสักครั้ง มันพองฟูคับอกไปหมดชอบฟังมันพูด จนอดยกมือลูบหัวไม่ได้ อายุอย่างเราไม่ใช่น้อยแล้วที่จะมาทำอะไร
เขาเรียก
อืม??
มุ้งมิ้ง!
ใช่ไหม ที่วัยรุ่นเขาเรียกกัน แต่เฟยลับหลังกลับทำทั้งหมด แต่กับผมเท่านั้นนะ ถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นที่มีท่าทางใส่ผมจะไม่ใช่แบบนี้ จะกระด้าง แข็งกร้าว และถึงขั้นลงมือทันที ถ้าเตือนแล้วยังไม่ฟัง
“แล้วนายล่ะ คิดเหมือนฉันไหม”เฟยถามกลับ เลื่อนตัวเองลงมาหนุนตัก
“ฉันเหรอ”ผมพูดพึมพำ
“อืม”
“ตอนนี้คิด”
“คิดอะไร?”
“คิดว่า”
“^__^” หน้ามันลุ้นคำตอบด้วยรอยยิ้ม
“นายควรจะดื่มนมให้หมดสักที ได้แล้ว”ผมตอบมันพร้อมเหยียดยิ้มมุมปาก
“โธ่เว้ย มันใช่เรื่องไหม ห๊ะ”ไอ้ปีศาจกระเด้งตัวลุกมาโวยวาย แต่ผมพูดขัดอารมณ์สุนทรีของมัน ใครจะพูดวะ พูดบ่อยๆเลี่ยนจะตาย ถ้าให้ฟังมันพูดก็ไม่เท่าไหร่ ลื่นหูดี
“ทำไมต้องให้เตือนทุกวัน จัดการซะ มันดีต่อตัวนายเอง”ผมเตือนและยกส่งให้ เฟยเป็นภูมิแพ้ไม่รุนแรงมาก ควรจะป้องกันไว้ และนมแพะช่วยได้ รวมถึงประโยชน์อย่างอื่นด้วย
“ดื่ม จนฉันหน้าจะเป็นแพะอยู่แล้ว ไม่ใช่เด็กนะโว้ย ที่ผ่านเป็นแพะรับบาปไม่พอหรือยังไง”มันยังไม่ยอมเถียงกลับข้างๆคูๆ
“ก็ได้”สองคำผมให้มัน ที่หรี่ตามองอย่างไม่วางใจ
“เบื่อหน้าเหมือนแพะ”
“คราวหน้า”
“ฉันจะเปลี่ยนเป็นนมควายให้ นายจะได้มีเขาเหมือนควายแทน ดีไหม”
ผมเหยียดยิ้ม กับสีหน้าที่อึ้งไปของมัน หึหึ แต่ไม่ถึงอึดใจ มันบึ้งตึง ตาลุก พูดเสียงดัง กระชากผมเข้าไปใกล้หน้ามัน ทำเอาต้องหลับตา เพราะไม่มีจะปิดหู
“เทียน! นี่นายคิดจะสวมเขาให้ฉันใช่ไหม บอกมานะ ว่าวันนั้น ไอ้ฟงมันทำอะไรนาย บอกมา”มันเรียกผมเสียงดัง เสือกตีความหมายไปอีกอย่าง
“ทำไมไม่พูด นายอยากให้ฉันฆ่ามันให้ได้ใช่ไหม ห๊ะหึ่ม”มันเขย่าอีกเมื่อผมไม่พูด เสียงมันคำรามก่อนจะบดเบียดลงมาบนปากอย่างแรง รวบเข้าไปกอด ผมต้องจิกไหล่จิกหลัง เมื่อรู้สึกเริ่มหายใจไม่ออก จนต้องเปิดปากเป็นโอกาสให้มันสอดลิ้นเข้าไปบุกรุก รู้อีกทีผมตอบกลับและถูกยกขึ้นไปนั่งคร่อมมันทั้งตัว
“อืม อา”
“อือ”
“อืม เทียน”
“อา ปะ ปล่อย”
“ไม่ อืม บอกฉัน”
“อื้อออ”ไม่ปล่อยจะบอกได้ยังไงวะ ผมเลยต้องเป็นฝ่ายไล่ต้อนมันบ้าง จนมันส่งเสียงในลำคออย่างพอใจ ค่อยคลายอ้อมแขนลง มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วหลังไล่ต่ำลงไปบีบบั้นท้าย จนผมสะดุ้งแต่ไม่คิดจะผลักมันออก ไล่เลาะเล็ม
“จะตอบได้หรือยัง”มันถามพร้อมรวบตัวไว้อีกหน เจ็บใจดันรู้ทันว่าจะโดนดี
“ไม่มีอะไรจะตอบ เพราะไม่ได้ทำ”มันจะจู่โจมเมื่อยังฟังไม่จบดี ก่อนจะหยุดแค่คืบ
“ฉันเชื่อ”มันพูดแค่นั้น
“แล้วมึงจะโกรธทำไม”ผมเผลอพูดคำหยาบกับมัน จนตัวเองยังตกใจ แต่คืนไม่ได้แล้ว
“เฮ้ย ขึ้นมึงกับผัวได้ยังไงโอ้ยยยยยยยย”มันว่าใส่ก่อนจะร้องเสียงดัง เมื่อผมกัดจมูกมันอย่างแรง พอปล่อยออกแดงแปร๊ด มันปล่อยเอามือกุมจมูกและหงายหลังเมื่อโดนยันที่ท้องอีกที
“ตัวเองพูดดีตายห่า”อีกสักคำ คราวนี้ตั้งใจ หน้าผมนี่แดงด้วยความโกรธ ได้ยินคำว่า ‘ผัว’จากปากมันทีไร คราวก่อนก็พูดต่อหน้าฟง และอีกหลายๆหน้า ให้ตายก็ไม่ชิน
“ก็ได้ๆ สามี เพราะพอไหม ครึครึ”มันแก้ให้สุภาพกว่าเดิม ไม่อยากจะพูดว่า ไอ้สัตว์ เหมือนที่เคยได้ยินมาเลย
“จะกินได้หรือยัง”ขี้เกียจเถียงกับมัน เหนื่อยและสิ้นเปลืองพลังงาน มันเบะปากก่อนจะหยิบมาจิบๆ
“เทียน ช่วยหน่อย นะ”มันเรียกเสียงอ้อน พยักหน้า เมื่อเห็นผมนิ่ง มันถืออยู่อย่างนั้น ก่อนผมจะก้าวเข้าไป และทำให้
“อืม ค่อยดีหน่อย”มันดื่มจนหมด เมื่อผมช่วยมันเสร็จ อ้อ อย่ามโนว่าผมดื่มเข้าไปในปากแล้วป้อนมันเหมือนในนิยายรักที่ตัวเอกทำกันนะ ผมแค่เอามือปิดจมูกมันเท่านั้นเอง ประจำชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ เรื่องของเรื่อง คือ มันอ้อน(ตีน) ก่อนจะเอนตัวหนุนตักตามเดิม ผมเหยียดขานั่งพิงโซฟาตัวนุ่ม พรหมก็นุ่ม อากาศก็เย็นกำลังสบาย ว่าจะออกไปดูต้นไม้ดอกไม้ แต่เหมือนไอ้คนตัวโตจะหลับอีกแล้ว ที่จริงเฟยไม่สบายมากเมื่อหลายวันก่อน
‘เทียน หนาว กอดเร็ว’
‘เทียน อย่าไปไหนนะ’
‘เทียน อย่ารักใคร’
‘เทียน รักเทียน รัก’
และอีกหลายๆเทียน ที่ผมอยากจะจุดให้ทั่วห้อง มันจะได้อุ่น แต่ผมก็ทำตามที่มันพร่ำเพ้อทุกข้อ คำพูดแบบนี้ ตอนเด็กยังไง แก่แล้วมันก็อย่างนั้น มันตะแคงซุกหน้ากอดรอบเอว ลมหายใจสม่ำเสมอ ผมลูบหัวและหลัง ยกยิ้มและรู้สึกหน้าเห่อร้อนเมื่อลูบไล้ตามตัวไอ้ปีศาจ
เพราะ
เมื่อหลายวันก่อนตอนมันป่วย
ในห้องนี้
‘ไม่เอา อย่า’
‘ฉันจะลงโทษนาย อืม’
‘ไอ้ อื้อออ อืมมม’
ไอ้ปีศาจมันจู่โจม ทั้งที่ตัวมันยังป่วยอยู่แต่พละกำลังมันไม่ได้ลดลงสักนิด เมื่อมันจับปล้ำถอดจนผมเหลือแค่เสื้อคอจีนตัวเดียวแต่ดูจะไม่ทันใจมันเลยกระชากจนขาดวิ่น มันซุกหน้าลงซอกคอ ขบเม้น จนสะดุ้ง มือกับหลังถูกตรึงกับพนักโซฟาสีเลือดนกตัวใหญ่ ปากมือไล่ระดมอย่างคลั่งไคล้ในตัวผมไปหมด มันโกรธฟงที่มาบ้าน มาคุยธุระและถือโอกาสเยี่ยมมันไปด้วย พอผมออกไปคุยหลังจากมันหลับ ตื่นมามันโวยวายเสียงดังลั่นบ้าน ลากผมกลับเข้าข้างในฟงได้แต่ส่ายหน้าเอือมๆ แต่ก็แหย่ให้มันหงุดหงิดทุกครั้ง โดยไม่รู้เลยว่าความหงุดหงิดนั้นมันเอามาลงกับผมหนักและเหนื่อยขนาดไหน
‘เทียน เทียน’
‘อืม อา’
มันพูดชิดปาก มือขยำผมแทบจะทั้งตัว ปากก้มดึงจุกสีแดงตรงอก ไล้เลียดุนดันไปมา ทำเอาแอ่นตัว ขายกเกี่ยวสะโพกสอบแกร่งที่แทรกเข้าตรงกลาง ยังมีชั้นในมันกั้นอยู่แต่ผมเหลือแค่เสื้อขาดๆเท่านั้น หน้ามันซุกไซ้จนแทบอ่อนแรง
‘อา อา ไม่ พอ’ผมร้องห้ามเพราะไม่อยากให้ใครได้ยินเสียง ถึงจะเป็นห้องส่วนตัว แต่เกิดมีคนมาล่ะ
‘ไม่ นายคุยกับมัน ยิ้มให้มัน’มันกระซิบและเน้นลงไปอีก แยกขาผมออกกว้าง บดเบียด อีกมือเกี่ยวปราการสุดท้ายออก ผมเบือนหน้าหนีสิ่งตรงหน้า ก็ชินแต่ก็ไม่อยากมอง ได้ยินมันหัวเราะจิตๆก่อนจะเข้ามาฟัดจนเกิดเสียงน่าอาย เสียงดูดเม้มซอกคอจนรู้สึกแสบจี๊ดๆ เป็นการตีตรา ก็เหมือนกับที่ผมตีตรามันด้วยการจิก ข่วน กัด ไม่น้อยรอยมันเช่นกัน
‘กลั้นทำไม’ผมกัดปาก บิดตัว เล็บนี่ครูดหลังครูดไหล่ มันเต็มไปหมด ได้ยินเสียงมันซี๊ดแต่ปากยิ้ม เข้ามาจูบ มันสะดุ้งเมื่อโดนกัดปากจนได้รับรสคาว มันก็กระแทกกลับไม่แรงนักแต่รู้สึก มันเลื่อนตัวลง จูบผ่านหน้าท้อง ไล่ไปซอกขา จะหนีก็ถูกมันตรึง จะดึงหัวก็ไม่ถึง ได้แต่จิกเบาะนุ่ม จูบเม้มด้านในซ้ำรอยเดิม ไล่ต่ำลง ต่ำลง จนรู้ว่ามันเริ่มคิดจะกระทำใฝ่ต่ำเหมือนทุกครั้ง คือ ยกเท้าผมที่คิดจะฉวยยันหน้า แต่มันกลับจูบดูดดุนทำเอาผ่อนคลายคิดว่ามันนวดให้ จนครบนิ้ว ไล่ขึ้นมาหยอกเย้าตรงที่มันละไว้สุดท้าย
‘อา อี้ออ’กัดปากเมื่อความอบอุ่นครอบคลุมลำเทียนที่รอรับอย่างคุ้นเคย เสียงน่าอายหลุดทั้งจากมันและผม
‘เมื่อไหร่จะกินเฟยของฉันบ้างล่ะ เทียน หืม’มันพูดเสียงหยอกล้อกับปลายเทียนที่ถูกคลุมอีกครั้ง จนรู้สึกอยากจะปลดปล่อยยกสะโพกสอดรับ จนคิดว่าอยากจะให้ทะลุคอหอยมันไปซะ แต่ที่ไหนได้
‘อุ๊ก ไอ้ออออ’ผมร้องและผวากอดมันทั้งตัว เมื่อโดนแทงทีเผลอ จุกจนต้องเอามือบีบคอมันที่ยิ้มชอบใจ ก่อนจะทำหน้าหายใจไม่ออก มันเลยเบียดกดกระแทกย้ำๆ ซ้ำๆ ผมก็ออกแรงมือ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบรอบคอเมื่อรู้สึกว่ามันเหมือนจะขาดอากาศ ตาปรือ
‘เทียน อืม บีบฉันหน่อย’โรคจิตจริงๆเลย อุตส่าห์สงสาร ผมเอื้อมมือไปบีบคอ มันผละตัวแต่ไอ้นั่นมันไม่ผละด้วย
‘ไม่ใช่ มะ เออ ยะ อย่างนั้น’ผมงงก่อนรู้ว่าหมายถึงอะไร และผมก็ทำไปแล้ว
‘ดี แน่นไปแล้ว อูย อือ เทียน’ผมไม่ได้ไร้เดียงสา แต่ไม่รู้ตัวว่าร่ายกายตอบรับมันไปได้ยังไง แค่ได้ยินเสียงกระเส่า เป็นฝ่ายเบียดตัวเข้าหามันบ้าง มันยิ้มก่อนจะยกสะโพกผมขึ้นทำให้แทรกกายลงลึกกว่าเดิม การขยับเป็นตามจังหวะสอดรับ ก่อนจะถูกเปลี่ยนท่า ผมอ้าปากหอบหายใจ ทำอะไรไม่นึกถึงวัยบ้างเลย ถึงจะเป็นการออกกำลังทำให้เลือดสูบฉีดและเป็นอมตะ เพราะได้กินเด็ก มันเป็นคนพูด ผมตอกหน้ามันกลับว่า ถ้าเด็กกว่านี้คงจะดี และก็ต้องร้องเมื่อมันตอกอย่างแรง จนสาสมใจ
‘จับไว’มันให้ผมเกาะขอบโซฟา มองแล้วเป็นท่าน่าเกลียดจริงๆเลย ผมจะหันกลับ แต่มันเสียบเข้ามาอีก ทำเอาหน้าเริด
‘อา อืม’ครางออกมา มือจิกโซฟา มันแนบชิด กระซิบข้างหู
‘ผ่อนหน่อย แยกขาด้วย อืม’ผมย้ำไม่ใช่ไม่รู้ แต่กูไม่อยากทำ พูดหยาบแต่ขาก็กางออกให้มันเข้าได้สะดวก มองผ่านกระจกที่ข้างนอกฝนตกพร่ามัว ผ้าม่านพลิ้วตามลมทำให้เห็นคนงานต่างเก็บของหลบฝน ผมกำผ้าม่านให้ปิดลง
‘ชอบไม่เหรอ ชมวิว เทียน อืม’ไอ้ปีศาจกระซิบข้างหู พร้อมขยับโยก
‘อย่ายิ้มให้มัน อย่ายิ้มให้ใคร อึก อา’มันกำชับ ชิดใบหู ขบเม้ม โน้มตัวมาใกล้
‘นายสวยที่สุดเลย เทียน อืม อา ฉันไม่เคยเห็นใครสวยเท่านาย นายเท่านั้น โอ๊ะ’มันก้มมากระซิบเสียงอ่อนหวาน แต่ช่วงล่างรุนแรงราวกับไฟแผดเผา
‘หุบปาก อื้อออ อา อา’ผมซัดครึ่งปากครึ่งจมูกมันด้วยหลังมือแต่เป็นกำปั้น ผมไม่ชอบที่มันพูดแบบนี้ หรือไม่ชอบที่มันพูดถึงใครที่ไม่รู้ว่าใครในเวลาที่เราอยู่กันสองคน ก่อนจะรู้สึกว่าของเหลวไหลลงบนบ่า ทำเอาตกใจ ผมปรือตา กัดปาก เอียงหน้าไปมอง อยากจะซ้ำมันจริงๆ ยังเสือกยิ้มเอาเลือดละเลงซอกคอและหลังผม
‘หึหึ สวยจริงๆ เลย เลือดฉันบนตัวนาย เทียน’มันพูดพร้อมขยับอย่างแรง จนต้องปล่อยเสียงออกมาอย่างเลิกเกรงอะไรแล้ว เฟยจับหน้าผมไปรับจูบปากเรากระแทกกันจนได้เลือดแต่ไม่มีความเจ็บมีแต่ความต้องการอย่างรุนแรงของกันและกัน จนกระทั่งทุกอย่างถึงปลายทาง ผมฟุบตัวลงกับโซฟาสีเลือดนก ตามด้วยร่างแกร่งทาบทับ แต่ยังขยับเป็นการส่งท้ายพร้อมเสียงลมหายใจอย่างที่ค่อยๆสงบลง
“เทียน”
“เทียน”
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ”ผมมองคนหนุนตักที่ผุดลุกนั่งสีหน้าตกใจ เป็นอะไรของมัน จนกระทั่งมันเอื้อมมือมาใกล้
“นายเลือดกำเดาไหล!!”
เฟยพูดอย่างตกใจ เอามือเช็ดให้อย่างแผ่วเบา จับหน้าผมให้หงายขึ้น ผมตกใจเหมือนกัน เลือดไหลได้ยังไง ทั้งที่ไม่เคยเป็นมานานแล้วถ้าไม่ถูกของแข็งกระแทกหน้า แต่ก็น้อยมากอย่างน้อยมันก็ต้องผ่านหน้าเฟยก่อน
“สงสัยอากาศเย็น เงยไว้ เดี๋ยวฉันให้เด็กเอาน้ำแข็งมาประคบดีไหม นายไม่เคยเป็นมานานแล้วนะ แล้วว่าแต่ฉัน เป็นโน่นเป็นนี่ รู้ว่าห่วง แต่ห่วงตัวเองด้วยสิ”ถือโอกาสมากไอ้ปีศาจ ได้ทีบ่นยาวเหยียด แต่พอนึกได้ ก็ร้อนหน้าไปหมดพลางคิดว่า ดีแล้วล่ะที่มันเข้าใจอย่างนั้น ดีกว่าให้มันรู้ว่า
ผมเลือดกำเดาไหล เพราะนึกถึงบทรักร้อนแรงเมื่อคราวก่อน ได้โดนล้อและโดนกระทำชำเราแน่ !!!
ไม่ได้ ไม่ได้ ให้มันรู้ไม่ได้ เงียบไว้เทียน เงียบไว้ ปล่อยให้มันห่วงไป ชู่ววว และก็ชู่วววววววววววววววววววววววว
*******************************************************************************************************************************
ปล. มาแล้ว สั้นๆ (แต่ลงเม้นท์เดียวไม่พอวะ :เฮ้อ:) ตามวัยของคู่รักหวานๆ ใช่ป่ะ :laugh: มากไปเดี๋ยวหัวใจวาย แต่ก็พอให้หายหื่น เอ้ย หายคิดถึงได้ ยังคิดถึงคนอ่านเสมอ คิดถึงเขาบ้างนะ :กอด1: และฝาก เรื่อง พลิกรักจนลงล็อค ไว้ด้วยนะ ลองตามไปอ่านกันดูได้ ชอบไม่ชอบไม่ว่าจ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41936.0
-
กรีดร้องอ่ะ ตอนพิเศษ
คู่นี้รุนแรงแซงทางโค้งตลอด หุหุ
เลือดไม่ออกไม่ใช่เทียนกับเฟย กร๊าก
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เทียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z1: :z1:
ชอบคู่นี้จริงๆ หวานแบบโหดๆ :กอด1:
-
:z1: นายเทียนแอบหื่นนะ มีนึกถึงจนกำเดาไหลด้วย5555
ตอนนี้ดูมุ้งมิ้งน่ารักจัง นายเฟยนิสัยเหมือนเด็ก(หวงของ)เลยน้าา :laugh:
-
หวานสมวัยเนาะและร้อนแรงสมวัย(?) นายเทียนก็ยังคงรักนะแต่ไม่แสดงออกต่อไป ฮ่าๆ
-
มุ้งมิ้ง! กัน จนเลือดกระฉูด :haun4:
ชอบจริงๆเลย นายเทียนกับนายเฟย หาเรื่องโกรธกันวันละนิด
เพื่อบทรักที่ร้อนแรงสินะ :-[
-
เทียนหื่นเหมือนกันนะนี่ :m25:
-
หวานได้เลือดตลอดดดดดดดดดนะคู่นี้ :z1:
:กอด1: :L2: :pig4:
-
สงสัยว่านายทั้งสองอายุเท่าไหร่?
-
กรี๊ดดดดดดดดด มุ้งมิ้งได้อีก นายเฟย 555 :mew3:
นายเทียนเลือดกำเดาไหลเลย
:m25:
-
แบบนี้ก็แย่ดิเทียน ขอบคุณ :)
-
แหม้ รุ่นใหญ่เล่นเอาเราเลือดกำเดาไหลตามนายเทียนเลยอ่ะ!
SM สินะ แล้วก็ว่าแต่นายเฟย นายเทียนเองก็ใช่ย่อยนะเนี่ย :z1:
รู้จักคำว่ามุ้งมิ้งด้วย อันนี้ฮาจริง :m20: นึกหน้านายเฟยออกเลย
อยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิตแล้ว คงไม่มีทางแยกจากกันได้หรอก
แม้จะอิดออดในบางเรื่อง (ซึ่งเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับนายเฟย)
แต่ก็ยอมตามใจทุกครั้ง ถ้าไม่รักคงไม่อยู่กันมาจนขนาดนี้
มาแบบยาวมาก จนหายคิดถึงไปเลย เพิ่งรู้ว่านายเทียนก็คิดอะไรอย่างนี้ด้วย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
โถๆๆๆรุ่นใหญ่เค้ามุ้งมิ้งกันจนเลือดกำเดาไหลเลยอิอิ
-
:haun4:ร้อนแรงกันถึงขั้นเลือดกำเดาไหล
-
55555555เทียนแอบ(?)หื่นนะเนี่ยะ ปากไม่ตรงกับใจจริงๆ :hao6:
-
กรี๊ดดดดดด! คนแต่งน่ารักที่สุด :impress2:
ในที่สุดเค้าก็ได้อ่านตอนพิเศษคู่นายแล้ววววว
แต่มิชชั่นยังไม่คอมพลีทดีนะคะ เทียนยังไม่ได้ 'กินเฟย' เลย
อย่างนี้ต้องมีตอนต่ออีกนะคะ หวังว่าจะได้อ่านในอนาคต ฮ่าๆๆ (หื่นจีๆ)
เค้าชอบตอนเทียนเป็นคนเล่าอ่ะ มันแอบฮายังไงไม่รู่ค่ะ
เหมือนคนเก๊กหลุดอ่ะ :laugh: คือได้แต่คิดในใจซะส่วนใหญ่ แสดงออกมากเดี๋ยวโดนกระทำชำเรา
เรื่องนี้พิสูจน์ได้ว่าวัยไม่ใช่อุปสรรค(ของความหื่น)เลยจีๆ :haun4: :z1:
ปล*แอบมาอ่านคู่นี้ก่อนเดี๋ยวเค้าจะตามมาอ่านย้อนตอนก่อนหน้าน้าาาาา :mew2:
ปล2*เจอคำผิดอยู่หลายจุด เดี๋ยวถ้าเค้าเข้ามาอ่านอีกทีเมื่อไหร่จะมาอีดิทบอกนะฮับ
-
สองนาย ยังคงรักกันแบบ SM เหมือนเดิมเลยนะ เอะอะ ก็จับมัด เดี๋ยวเตะ เดี๋ยวถีบ :laugh:
ฮานายเทียน ที่ต้องมาเอาคืนตอนนายเฟยหลับ โถ แล้วอย่างนี้เค้าจะรู้มั้ยว่าโดนเอาคืนอ่ะจ้ะ
นายเฟย ถึงจะเอาแต่ใจ และมีรักที่รุนแรง ดุดันแค่ไหน แต่ก็เป็นเพราะรักนายเทียนมากนั่นแหละน้า
ชอบเวลานายเฟยออดอ้อนนายเทียนจัง รู้สึกเหมือนลูกหมาตัวโต ๆ อ้อนเจ้าของเลย
แต่บางที เพราะรักมาก หึงมาก ก็ทำให้คิดในสิ่งที่ไม่มีใครเค้าคิดได้นะ จากเรื่อง นมควาย
กลายเป็นเรื่องนายเทียนจะสวมเขาให้ไปได้ยังไงเนี่ย :pigha2: ถึงจะบอกว่านายเฟยขี้หึงแค่ไหน
นายเทียนก็ใช่ย่อยนะ แค่นายเฟย พูดถึงใครที่ไม่ได้ระบุว่าใคร ยังโดนซัดซะได้เลือด
ส่วนความหื่นก็ไม่น้อยหน้า เลือดกำเดาไหล เพราะนึกถึงบทรักร้อนแรงของสองเรา :o8:
แหม่ ความลับนี้อยากจะให้นายเฟยได้รู้ซะจริง อยากรู้นัก นายเทียนจะได้รับรางวัลพิเศษอะไร
ในฐานะที่ความหื่นพัฒนาเข้าขั้นแล้วเนี่ย ฮุฮุ :impress2:
คิดถึงคนเขียนและแก๊งค์ปล้นฯ เสมอเช่นกัน ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
-
เห็นหน้านิ่งๆ แบบนี้ก็คิดเรื่องนี้เหมือนกันนะคุณเทียน
แต่เฟยน่ารักอ่ะ มุ้งมิ้งกันดีคู่นี้
-
ฮ่าเทียน หน้านิ่งเเต่ข้างในไม่นิ่งตามหน้า :laugh:
คู่นี้SM เเต่มุ้งมิ้งมากกกกกกกก :impress2:
-
บทพิเศษนาย อ๊ะ อ๊า ~~~~ :m25:
ไม่ว่าจะกี่ปีๆ นาย-นาย ก็รักกันแรงจริงๆ
แต่ไอ้ที่นายเทียนกำเดาไหลนี่มันฮาเกินบรรยายจริงๆ :m20:
รอพิเศษต่อไป
-
:laugh: จริง ๆ นายเทียนแอบหื่นนะเนี่ย แต่นายเฟยไม่รู้ กร๊ากกกกกกกก อดเลย :really2:
-
อยากให้เฟยรู้จริงๆเล๊ยยยยยยยยย :haun4:
-
ถึงกับเลือดกำเดาไหล อิ___อิ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :haun4: :haun4: :haun4:
-
คู่นายเทียนกับนายเฟย รุ่นใหญ่เขาร้อนแรง
ดุเดือดเลือดสาดกันเลยทีเดียว
:oo1: :pighaun: :pighaun: :oo1:
-
ว้าววววว SM ตลอดอ่ะคู่นี้ นายเฟยเวลาอยู่กับนานเทัียนเหมือนเด็กน้อยเลย
คิดถึงเรื่องนี้ คิดถังเรื่องนู้นนน คิดถุงทุกเรื่องค่า ตามไปอ่านเรื่องใหม่ :katai2-1:
-
555555555
น่ารักเหมือนกันนะคู่นี้
ขอบคุณคนเขียนนะคะะ อิอิ
-
น่ารักกันจริงๆเลยคู่นี้
-
:pighaun:555555นายเทียน
-
คู่ของนายนี่แมนจริง ๆ เลี้ยงด้วยลำแข้งจนแก่เลย
แต่ถึงยังไงก็รักนายเทียนไม่เปลี่ยแปลง
:-[
-
เฟยเป็นสาย s ใช่มั้ย 5555
-
:pighaun:
ทำไมคู่นี้ซาดิสจังอ่ะ! แต่ชอบนายเฟยนะ กวนตั้งกะออกตอนแรกจนตอนพิเศษเลยอ่า :-[
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เทียนซีนสินะ ส่วนเฟยสาย M สินะ ฮ่าๆๆๆ
เอ๊ะ หรือ SM ฮ่าๆๆๆ
-
สูงวัยหัวใจSM :ling1:
-
ช่างเป็นคู่ที่ดุเดือดกันจริง อยากอ่านของพ่อนกบ่าง อยากรู้พัฒนาการของคุณหมอว่าถึงขั้นไกนแล้ว หรือยังเกมือนเดิม
-
คิดถึงเฮียกับหนู พ่อนกและหลานตุลย์ รวมถึงน้องๆของเฮียด้วย
อยากอ่านครอบครัวสุขสันต์ต่อหลังจากที่ตุลย์มาอยู่ด้วยแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้างอ่ะครับ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:jul3: :jul3:
-
...สุดยอดคู่นี้ดุเดือดเลือดสาด แม้กระทั้งนั่งรำลึกบทรัก เทียนยังกำเดาไหลกระฉูด :laugh:
-
และแล้วคู่นี้ก็มาาาาา
หวานกันแบบหนักหน่วงมาก 55
เฟยนี่เด็กมากกกก นิสัยเดิมตั้งแต่เล็กจนโต
แต่เพิ่งรู้ว่าเทียนแอบหื่นนน เลือดกำเดาจะไหลตาม คึคึ :m25:
-
โถถถถถถถถ นายเทียนนนนนนนนนนน :laugh: :m20:
-
ร้อนแรง
-
มาแล้ววว คู่โหดที่รอคอย
โหดจริงๆ แต่ทำไมรู้สึกว่าน่ารักดี555
ขออีกได้มั้ยคะคู่นี้ :ling1:
แต่ก็คิดถึงคู่อื่นนะ ที่จริงชอบทุกคู่เลยในเรื่องนี้เลยนั่นแหละ
:กอด1: คนเขียน
อิมเมจนายเทียนยกใจให้เลย
พี่ฮยอกซูเคะล่ะ :hao7:
-
สนุกมากกกกกกกกก ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
นายเทียนแอบหื่นเล็กๆนะเนี่ย
แต่เค้าชอบ (นายเฟยอย่ามาชกเค้านะ)
คู่รัก SM แห่งปี ชอบมากเลย
เลือดกำเดาจะไหลตามนายเทียนแล้วเนี่ย
-
เอาอีกกกกกกกกกกกก ><
นายเทียนอย่าหลุดปากออกไปนะ 55555
-
คุณเทียนจะหื่นก็รีเควสตรงๆได้นะคะ แอร้ยยย
คิดถึงพี่เข้มกับน้องรันเนน้
-
เป็นคู่ที่น่ารักมากเลยคู่นี้
-
คู่นี้ก็เป็นส่วนผสมที่แตกต่างแต่ลงตัวมากเลยอ่ะ
-
ขอสามคำ แต่ สองประโยค :hao6:
ต้องการเลือด :jul1:
กูหื่นมาก :haun4:
เป็นอะไระที่ดุเดือดมากสำหรับการ :oo1: กันของคู่รักมาโซ ไม่พอการมโนของคุณเทียน :jul3: ทำเอาซะ :pighaun:
-
ตามมาอ่านค่า เห็นเค้าล่ำลือถึงเรื่องความสนุก
ไม่ผิดหวังเลยจริง ๆ เฮียกับหนู และคนอื่น ๆ น่าติดตามทุกคน
ไหนจะตอนพิเศษ พี่สิบกับเบียร์ ชอบคู่นี้เป็นพิเศษ อิอิ
ขอบคุณนะคะ o13
-
:laugh: กร๊ากกก นายเทียนก็มีวันนี้กะเค้าด้วยหรือนี่ แค่คิดถึงบทรักนายเฟยเลือดกำเดากระฉูดกันเลย
แอบหื่นเหมือนกันนะเนี่ย ถ้านายเฟยรู้คงดีใจ ดี๊ด๊า จับนายเทียนกดให้เหมือนวันที่คิดถึงแน่
ตอนนี้นายเฟยมุ้งมิ้งจริงด้วย อ้อนเป็นเด็กเล็ก ๆ ไม่เหมือนมาเฟียใหญ่เลย
แล้วผ่านมาจนป่านนี้ยังขี้หึง ขี้หวง รักกันจนได้เลือดตลอด แต่โหดยังไงก็จบด้วยความหวานล่ะเนอะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปค๊า :pig4: :L2:
-
เมื่อไหร่ลุงฉัตรกับพ่อนกจะมีอย่างคู่นี้บ้าง :hao7: :hao6:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องค่ะ
เรื่องสนุกมากๆ o13
-
:katai2-1: :katai2-1:อ่านไปเขินไปขำไปด้วยทุกตอน อ่านเรื่องนี้แล้วอารมณ์ดีจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ :impress2:
-
:haun4:
-
นายเทียน ถึงขนาดเลือดกำเดาไหลเลยหรอ :katai3:
-
:pig4:
-
นายเทียนหื่น!!!!!!!
มีแอบคิดด้วย
ทีหลังคิดอย่างไง ก็แสดงออกไปเลย
อย่าท่ามากดิ ^ ^
-
:z1: :z1:
-
คู่นี้ร้อนแรงเสมอ :jul1:
-
ชอบทุกคู่เลย คู่หลักก็น่ารัก แต่ชอบคู่พ่อนกกับหมอฉัตรอ่ะ
พ่อนกก็ไม่ยอมให้หมอฉัตรซะที แต่เวลาอยู่ด้วยกันนี่ออร่าเคะกระจาย :laugh:
คู่ของนายกับนายก็ใช่ย่อย ร้อนแรงกันตลอดๆ SMมาก :haun4:
อยากอ่านคู่ของเข้มกับรันเร็วๆจัง คู่นี้ลุ้นตลอด
รีบมาต่อของคู่นี้นะ จะรอจ้า :z13:
-
เรื่องนี้ฮาอีกแล้ว
โอยยย ย ปล่อยมุขกันกระจัดกระจาย
ขนาดตอนซีเรียสๆก็ยังพาขำได้อีก แหม่..นับถือจริงๆ
ที่นับถือนี่คือคนแต่งนะ ต้องเป็นคนอารมณ์ดีแน่เลย
ถึงได้แต่งออกมาได้สนุกขนาดนี้ ช่างสรรหามุขเหลือเกิ๊นคุณขาาา
:กอด1: :pig4: :กอด1:
-
ตามอ่านจนจบแล้ววว เย้ๆ
ชอบทุกคู่เรื่องนี้เลย
จะมีตอนพิเศษคู่เข้มรัน
ตอนเข้มกินคุกกี้รันบ้างมั้ยคะ
อยากอ่านอ่าาา :haun4:
-
ช็อค เทียนก็มีมุมแบบนี้ด้วย 55556
-
อยากได้เรื่องนี้ :z3:
รวมเล่มเถอะค่ะ ติดงอมแงม
-
เทียนซึนสุดยอด...
เฟยตามเทียนไม่ทันหรอก เดินตามที่เทียนวางไว้อย่างเดียว
-
พึ่งได้เข้ามาตามเก็บอ่านตอนพิเศษ หัวเราะจัดหนักหลายมุกเลยค่ะ คุณกุ้งฯสุดยอดดด
เข้ม X รัน ซึ้งมากๆ เต็มๆก็ตอนภาพความคิดถึงของเข้ม วาดตัวเองนั่งมองท้องฟ้าที่มีรันอยู่บนนั้น กรี๊ดดดด
ตอนคุกกี้รันมุ้งมิ้งน่ารักเข้ายุคพอดี๊พอดี อะไรจะเหมาะเหม็งขนาดนี้ และจุดขำของคู่นี้ก็เยอะมากๆ
โดยเฉพาะตอนป่วยกับมุก "ง่ะ" "ขอบคุณครับที่เป็นหนุ่มวาย" "ฟอดดดด ซี๊ดดดด ลวนลามมือ"
โดนที่สุดของคู่นี้คือตอนไปเยี่ยมไข้ หอมแล้วหยุดไม่ได้ จบที่ตระหง่านจนวิ่งห้องน้ำ 555
และสุดท้ายที่ฮากลิ้งขอยกให้หนูกับ "งานคืนสู่เหย้าชาวเรือนจำ" #กรั่กๆๆๆๆๆ
-
:haun4: หน้าเทียน :laugh: :laugh: :laugh:
-
o13
-
นายเอกเปรี้ยวอ่ะ ชอบๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
โอยไม่ไหวจะฮากับความคิดของหนู หนูนี่มันน่ารักอ่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
หนูน่าร๊ากกกกกก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
โอยอิหนู ข้ารักเอ็งเลยว่ะเฮ้ย :m20: :m20: :m20:
-
กูไม่อยากนอกใจเมีย เอิ่ม เฮียจัดการรวบรัดตัดตอนให้เมียเป็นเมียซะ :z1: :z1: :z1:
-
อร๊ายยย อิเฮียกับอิหนูทำเอายิ้มเป็นแถบๆ o18 o18 o18
-
โอยขำกับncที่อิหนูมาพากษ์ จะเอาฮาไปถึงไหนลูก :laugh: :laugh: :m20: :m20: :pigha2:
-
o13 o13 o13 :pig4: :pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ รักนิยายเรื่องนี้จริงๆ ทุกคนเลย :hao5:
เสียดายมากกก พออ่านถึงบรรทัดได้แต่แบ่บ อ้าวจบแล้วเหรอ ยังอยากให้มีต่อเรื่อยๆเลยค่ะ
ส่วนตัวอยากลุ้นคู่หมอฉัดกับพ่อนก แอร๊ยยยยย สองคนนี้น่ารักมากกกกก ขำแต่พ่อนกอยู่คนเดียว ฮา
น้องหนูของเฮียอีกคน อิอิ :hao3:
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้มากเลยนะคะ
-
ไม่ได้แวะมาเยี่ยมนาน คิดถึงทุกตัวละครและคนเขียนมาก :กอด1:
+1 ขอบคุณสำหรับทุกๆตอนพิเศษนะครับ :pig4:
-
คู่หนูเฮีย ก้อแจ๋ว คู่สองนายก้อแจ่ม ว้าว
-
รุนแรงเฟ่อร์ :hao6:
-
สนุกม๊ากกกค่ะ โดยเฉพาะคู่นาย :-[
อยากให้เขียนคู่นายอีก แยกออกมาอีกเรื่องก้อได้ รวมเล่มก้อจะซื้อ
จิ้นคู่นี้ตั้งแต่แรก แล้วสุดท้ายก้อมีซัมธิงกันจิงๆ กิ๊สสสสส
รักเทียนเฟย :mew1:
-
>>พิเศษ เฮ้อ! เสร็จสักที <<
“เอาไว้เฮียกลับไปกอดที่บ้านนะ จะกอดทุกวันเลย”
“หนูจะรอ”
“เฮียไปนะ รอเฮียที่บ้าน”
“หนูจะรอ เฮียสัญญาแล้วนะ”
“เฮียสัญญา”
ผมเดินกลับเข้าเรือนจำ หลังจากได้พบหน้าคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด รักที่สุด ไม่ใช่แค่ได้เจอ ได้คุย ยังได้สัมผัสกอดรัดโอบร่างและกลิ่นกายที่คุ้นเคยจนไม่อยากจะปล่อยออกจากอ้อมแขน ใบหน้าที่มีรอยยิ้มสดใส เหมือนแสงสว่างส่องให้ใจผมมีกำลังในทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำ ระหว่างที่ยื่นของให้เจ้าหน้าที่ตรวจอีกครั้ง ผมรู้สึกได้ว่าหนูยังไม่ได้ไปจากตรงนั้น ผมต้องบังคับคอกับใจไม่ให้หันกลับไปมอง กลัวจะอดใจไม่ไหวหาคดีมาเพิ่มให้หนู เพื่อจะได้เข้ามาอยู่ด้วยกัน ผมเลยต้องตัดใจเดินกลับเข้าข้างในอย่างเร็ว
“ดร. ไม่ทราบว่าวันนี้ว่างหรือยังครับ”เสียงเจ้าหน้าที่ถามผมขณะกำลังจะกลับเรือนนอน เอาของไปเก็บและเผื่อไอ้พวกนั้นด้วย ก็เจอเจ้าหน้าที่ดักไว้ก่อน ผมรู้ว่าเขามาเรื่องอะไร
“วันนี้คงจะยัง ผมขอเป็นพรุ่งนี้แล้วกัน ช่วยบอกท่านด้วย”ผมบอกและเดินไปทันทีไม่รอคำตอบ
“แต่ท่านต้องการพบ ดร. วันนี้”เสียงเจ้าหน้าที่เดินกึ่งวิ่งมาบอกผม
“ผมให้ได้พรุ่งนี้ ไปแน่นอน”ผมบอกแค่นั้นโดยไม่หันไปมองและเดินต่อ พอถึงมุมผมลอบถอนหายใจ เสร็จสิ้นการปิดคดีก็น่าจะจบเรื่อง ยังต้องมาข้องเกี่ยวกับบุคคลมีอิทธิพลในนี้อีก เวลาข้างนอกใหญ่โตก็ไม่รู้จักจะทำความดี พอถูกจับได้ก็มาใหญ่ในนี้แทนที่จะทำความดีลบล้างกลับใช้อำนาจที่มีอยู่ในทางที่ผิดขึ้นไปอีก แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงในนี้หลายคนยังต้องยอมสยบให้ ถึงจะมีการปรับเปลี่ยนหลายรุ่นแล้วก็ตาม ใครไม่เอนเอียงอาจถูกเก็บได้ บางคนก็ไม่ได้อยากจะทำแต่บางครั้งก็เอาหูไปทำนาเอาตาไปทำไร่ซะ เพื่อความปลอดภัยของครอบครัวที่ถูกดึงมาเกี่ยวด้วย
“มายืนทำใจอะไรล่ะ คุณ ดร.”เสียงทักทายเชิงเหน็บ น่าเบื่อไอ้เห็บหมัดพวกนี้ซะจริง ลูกพี่ยังไงลูกน้องอย่างนั้น ถือว่ามีคนยกหางให้ ทำให้เผยอลิ้นสองแฉกได้สะดวก ตัวที่เอามาเปรียบยังมีประโยชน์ทำดีมากกว่าคนพวกนี้ซะอีกกินเป็นที่เป็นทางกินเสร็จก็เก็บไม่เหลือซาก ไอ้พวกนี้กินไม่พอยังทิ้งขว้างซากไม่เก็บ ต้องรอคนมาตามกวาดล้างให้
“ไม่คิดว่าเล่นตัวไปหน่อยเหรอ ตอนนี้ก็ไม่มีนายแล้วนี่”ยังกอดอกยกยิ้มพูดใส่ ไอ้ปราชญ์ คนฉลาดและเก่งของท่าน นิสัยมันคล้ายไอ้ทวน ซื่อสัตย์ต่อนาย ตายแทนนาย และก็หวาดระแวงว่านายจะหาใครมาเทียบกับมัน ลูกน้องมันยืนไม่ห่างนักหันหน้าไปคนล่ะทาง ผมกำลังเลี่ยง แต่มันตามมาขวางหน้าไว้ก่อน
“ไม่คิด มีอะไรอีกไหม”ผมตอบเรียบๆจ้องหน้ามันที่ยังยิ้มท้าท้ายเหมือนเดิม ก่อนมันจะหลุบตาลงมองของในมือ
“คนมาเยี่ยมมึงนี่ น่ารักดีนะ ไม่ยักรู้ว่ามีน้องชายน่ารักอีกคน นึกว่ามีแค่คนเดียว น้องสาวคนสวย รวมถึงลูกชายสุดที่รัก แค่นั้นซะอีก หึหึ”มันเอ่ยขึ้นมาอย่างรู้ประวัติผมเป็นอย่างดี มันคงจะให้ผมตกใจ
“แสดงว่าสายสืบมึงคงตกข่าวลืมรายงานเรื่องหมาที่อยู่บ้านด้วยว่ามีกี่ตัว”ผมบอกมันกลับด้วยท่าทีตามเดิม มันชักสีหน้านิดหน่อย คงจะผิดหวังที่ไม่เต้นตามมันและยังกวนตีนมันด้วย ก็ผมพูดเรื่องจริง บ้านหนูมีหมาที่ซื่อสัตย์ชื่อ ตะบัน อีกตัวพร้อมลูกเมียมันด้วย
“หึ อย่าทนงไปนักเลยว่า จะพ้นมือท่านได้ ถึงครอบครัวมึงจะอยู่ที่ปลอดภัย แต่น้องมึงคนนี้ก็ไม่ปลอดภัยสักเท่าไหร่เลยนี่ อยู่บ้านกับพ่อ และ บอดี้การ์ดอีกคน”มันยังพูดต่อเพื่อยั่วยุให้ผมตอบสนองความต้องการของมัน นับว่าท่านกับมันทำการบ้านมาดีมาก แต่ไม่เข้าใจจะยุ่งกับผมทำไม ในเมื่อไอ้ปราชญ์มันก็เข้าขั้นเหมือนกัน มันเป็นนักโทษที่เรียกได้ว่า ขาใหญ่ทุกแดนต้องยอมสยบ รวมถึงเจ้าหน้าที่บางคนด้วย มันก็คนมีอำนาจไม่น้อย ฐานะบ้านมันจัดว่าดี พ่อมันเป็นลูกน้องท่านมาก่อน เรียกว่า สืบสันดานรุ่นต่อรุ่น นายตำรวจที่จับท่านเข้าคุกได้เป็นคนมีฝีมือและซื่อสัตย์ต่อหน้าที่มาก ท่านจากไปแล้วหลังท่านติดคุกได้สองปี ก็ถูกสั่งเก็บจนได้ หลังจากรอดมาได้หลายครั้ง ที่จริงไอ้ปราชญ์มันไม่ได้ต้องติดคุกหรอก มันเหมือนผมตรงที่มาติดแทน พ่อ มันที่เป็นฝ่ายลงมือและถือว่าเข้ามาคุ้มครองท่านด้วย เพราะสร้างศัตรูมากกว่ามิตรก็เลยถูกสั่งเก็บเหมือนกัน
“แล้วมึงคิดว่า พ่อที่อยู่บ้านกับแม่ เมีย และ ลูกอีกสองคนของมึง จะอยู่ดีหรือเปล่า บอดี้การ์ดอยู่ตามจุดสำคัญแค่สี่จุด นับจากหลังบ้านสามคน หน้าบ้านอีกห้า ด้านข้างอีกสองแต่เสือกโง่ถูกไฟดูดตายไปซะหนึ่ง ร็อตไวเลอร์สามตัวที่เลี้ยงไว้ระวังจะขย้ำคนสำคัญของมึงเข้าล่ะ ได้ข่าววันนี้วันเกิดลูกชายคนเล็กไม่ใช่เหรอ น่าเสียดายนะที่มึงไม่ได้ไป ได้แต่โทรไปอวยพรและส่งของขวัญไปให้ บอกลูกว่า พ่อยุ่งกับงานอยู่ต่างประเทศ ก็นับว่าเป็นพ่อที่ดีอยู่”ผมบอกมันกลับไปบ้าง คาดว่าน่าจะตื่นเต้นยิ่งกว่าของผม มันได้เงียบกริบ หน้าถ้าไม่รองพื้นก็เปลี่ยนสีได้ในระดับหนึ่ง ไหนๆก็พูดแล้ว
“นี่กูยังไม่รวมถึงญาติมึงที่กระจัดกระจายอยู่ ต่างประเทศโดยใช้กรีนการ์ดปลอมอีกนะ ลบประวัติแต่ไม่ล้างนิสัยชอบคุยโวโอ้อวดถึงตระกูลอันใหญ่โตรู้จักคนมีชื่อในด้านเสีย สันดานมันก็เผยให้รู้เองว่าเป็นใครมาก่อน แต่กูจะไม่ยุ่งหรอกนะถ้าไม่มีเรื่องกูกับคนสำคัญกูเข้าไปเกี่ยว”ผมสาธยายถึงญาติพี่น้องมันที่ต้องบอกว่า สันดานรุ่นต่อรุ่นจริงๆ
“ไอ้ ดร.”มันเรียกตำแหน่งที่ผมสละมานานแล้ว ลอดไรฟัน มือกำแน่นกลัวจะอดยกนิ้วโป้งชมกูไม่ได้ล่ะสิ ที่สืบได้ละเอียดมากกว่ามึง ผมเริ่มสืบเพื่อป้องกันตั้งแต่ท่านของมันอยากจะเกี่ยวข้องกับผมแล้ว
“อย่าคิดว่าแค่นี้มึงจะเป็นต่อได้ ใครจังหวะดีกว่าก็ลงมือได้ก่อน ใครจะรู้ว่าน้องคนสำคัญของมึง รถอาจจะแหกโค้งแล้วก็ได้ หลังจากออกที่นี่ไป หึหึ”มันยังไม่ยอมแพ้พูดขู่ต่อไปอีก
“กูเพิ่งจะชมว่ามึงเป็นพ่อที่ดี คงต้องเอาคืนซะแล้วสิ”ผมยังไม่แสดงความกลัวออกมาให้มันเห็น ไม่ใช่ผมทะนงตัว ทุกอย่างเกิดขึ้นได้แค่พริบตา แต่ผมมั่นใจว่า หนูของเฮีย จะไม่เป็นอะไรแน่นอน พวกมันยังไม่กล้าลงมือถ้ายังไม่ได้สิ่งที่ต้องการ
“มึงต่างจากกูตรงไหน มึงก็หลอกลูกมึงเหมือนกัน”มันแสยะยิ้มพูดใส่ผม เดินมาใกล้
“ต่างตรงที่ กูไม่เอาชีวิตลูกหรือคนในครอบครัวต้องมาเสี่ยงตายเพราะคนอื่นยังไงล่ะ”ผมพูดเรียบแต่เน้นให้มันฟัง มันหรี่ตาใส่ ผมพูดต่ออย่างรู้ว่ามันคิดจะพูดอะไรมันน่าจะเอาความซื่อสัตย์และรู้จักตอบแทนบุญคุณไปใช้ในทางที่ถูกนะ
“กูเข้าใจว่าคนเราต้องตอบแทนบุญคุณ แต่มันเลือกตอบแทนได้ นายของมึงก็เลือกได้ แต่เขาเลือกอำนาจมากกว่าครอบครัวยังไงล่ะ ถึงต้องเป็นแบบนี้ มีความสุขกันไหมล่ะกับอำนาจที่สร้างขึ้นมา แต่ที่สำคัญ กูไม่อยากทำผิดเป็นครั้งที่สอง กูอยากกลับไปหาครอบครัวและใช้ชีวิตอิสระข้างนอกมากกว่าจะได้แค่คิดถึงในนี้ถึงจะรู้ว่ามีกองเงินกองทองให้พวกเขาใช้อย่างสุขสบายไปทั้งชาติ หรือมึงคิดว่า อีกไม่นานจะออกไปจากที่นี่ก่อนกำหนด มึงมั่นใจได้ยังไงว่าจะได้ออกไป”ไม่รู้สิ่งที่ผมพูดออกไปมันจะเข้าใจและคิดได้บ้างไหม เพราะชั่ววูบเหมือนจะเห็นสีหน้าหมองของมันเมื่อพูดถึงลูกและครอบครัวที่มันรักไม่ต่างจากผม
“หึ คิดจะเปลี่ยนความคิดกูเหรอ คงยาก ท่านไม่มีวันทิ้งครอบครัวกูหรอก ยังไงก็ต้องได้ออกไป และกูเชื่อว่าท่านต้องพูดกับมึงได้แน่นอน ถ้ามึงไม่ตกลง มึงกับครอบครัวรวมถึงเพื่อนพ้องมึงด้วยไม่รอดแน่ ต่อให้นายมึงยื่นมือมาช่วยก็เถอะ”ผมคิดว่ามันต้องเขวบ้าง แต่มันยังยึดติดกับคนที่มีพระคุณกับครอบครัวมันอยู่ หรือไม่ก็มันกลัวครอบครัวมันจะได้รับอันตรายจากนายเหนือหัวของมันก็เป็นได้ เพราะนั่นเท่ากับว่ามัน ทรยศ แต่มันก็ยังเลือกที่ข่มขู่ผมเพื่อกลบความลังเลของมัน
“มึงคิดเองไม่เป็นเหรอ ถึงต้องให้ใครต่อใครมาเปลี่ยน เอาเป็นว่ากูจะไปพบนายมึงพรุ่งนี้ ถ้าไม่ตกลงกูก็ไม่เหมือนกัน เพราะกูเป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเองมากพอที่จะไม่ต้องใช้สายจูง”ผมบอกมันที่มองหน้า แต่ทำอะไรไม่ได้ คงจะอึดอัดสิ้นดี มันจะลงมือก็ต่อเมื่อท่านของมันสั่ง ตอนนี้คงต้องเก็บผมไว้ก่อน
“ปากดีไปเถอะมึง กูจะดูสิว่าพรุ่งนี้มึงจะยังปากดีเหมือนเดิมไหม”มันยื่นหน้ามาพูดใกล้พร้อมแสยะยิ้ม ก่อนจะมองของในมือผมอีกครั้ง ไม่รู้มันอยากกินหรือว่ายังไง ถ้าอยากกินขอดีๆก็จะให้ แต่ถ้ากระชากจากมือ มันต้องเจ็บปากก่อนผมแน่นอน
“มึงก็อยู่ดีสิ ถ้าไม่รีบไปไหนก่อน”ผมยกยิ้มมุมปากให้มันที่จ้องหน้าผม ก่อนจะหมุนตัวกลับไป ผมมองมันจนลับตา
“เสียมารยาทนะพวกมึง”ผมพูดขึ้นมา ไอ้พวกที่รู้ตัวโผล่ออกมาทีล่ะคนจนครบ
“ได้กลิ่นพวกกูด้วย”ไอ้โจ๊กพูดติดตลกพอกับไอ้ปาน ถัดไปก็ว่าที่คู่กันในเวลาอันใกล้ เข้ม รัน และ ไอ้พัฒน์ กับ ลูกน้อง
“ก็กลิ่นโคลนพวกมึงมันแรง”ผมหยอกมันกลับไปบ้าง ตั้งแต่ผมรู้จักกับหนู ผมรู้สึกว่าตัวเองมีสีสันมากขึ้น จากแต่ก่อนมีแค่ ดำ เทา
“มึงก็ไปว่า ไอ้รัน ไอ้เข้ม มันจมปลักในหลุมโคลนแห่งความรัก”ไอ้โจ๊กหันไปพูดแหย่ไอ้คู่นั้น
“หลุมขี้มึงสิ ไอ้โจ๊ก”ไอ้รันพูดพร้อมถีบมัน ไอ้เข้มกลับแอบอมยิ้ม
“กูเห็นมันมายืนอยู่สักพัก กะแล้วต้องดักมึงแน่”ไอ้พัฒน์เอ่ยขึ้น ก่อนจะพากันไปนั่งอีกทาง ไอ้พัฒน์ให้ลูกน้องไปดูต้นทางไว้ด้วยเผื่อผู้คุมผ่านมา ยิ่งห้ามชุมนุมเกินสองคนอยู่ด้วย
“ทำไมมันต้องมายุ่งกับพวกเราด้วยวะ คนอื่นๆ ยังเข้าใจ ไอ้ปราชญ์กับนายมันทำไมดื้อด้านจังวะ”ไอ้ปานกลับมาโหมดเข้ม
“จะอะไร ก็มันอยากให้ไอ้เฮียทำเหมือนที่ทำให้นายน่ะสิ แต่อุดมการณ์มันต่างกับนาย”ไอ้เข้มพูดอย่างรู้ดีเหมือนที่ผมรู้ เพราะมันก็โดนเรียกไม่ต่างจากผม แต่นับว่ามันกลับตัวกลับใจจริงๆ ปฏิเสธไปหมด คงเพราะไอ้คนข้างตัวมันส่วนหนึ่ง กลับอีกอย่างมันรับปากนายแล้วว่าจะกลับตัว ทั้งที่นายไม่ได้บังคับมัน แต่มันทำเพราะรักและเคารพในตัวนายมาก
“แล้วมึงจะเอายังไง จะไปหาเขาเหรอ”ไอ้รันถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเป็นห่วง พวกมันพยักหน้ากับคำพูดไอ้รัน
“กูต้องไป ถึงไม่ไปเขาก็ไม่เลิกหรอก”ผมบอกพวกมัน ตามที่ได้พูดกับลูกน้องท่านไปแล้ว ไม่ใช่กลัวแต่อยากยุติเรื่องที่ไม่อยากไปเกี่ยวข้องอีก มันไม่ใช่เพื่อชาติ เพื่อส่วนรวม มันคือส่วนตัวของเขา โดยให้ค่าจ้างผมตามที่ต้องการ ถ้าพาเขาออกจากที่นี่ได้ที่จริงถ้าผมไม่กลับมาก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ก็ได้ แต่ที่ผมต้องอยู่ต่อก็เพราะไอ้พวกนี้ส่วนหนึ่ง พอรู้ว่าไม่มีนายก็จะดึงไปอยู่ด้วย และให้พวกมันทำเหมือนที่เคยทำซึ่งพวกมันก็ไม่ทำ เลยเหมือนจะอยู่ยาก ถูกแกล้ง ถูกใส่ร้าย เหมือนอย่างที่ไอ้เข้มเคยเจอมาแล้วพวกมันอย่างอยู่อย่างสงบ ทำความดีเพื่อที่จะได้ออกไปจากที่นี่ ผมไม่ได้เก่งหรือเป็นเจ้าชีวิตพวกมัน แต่พวกมันคือเพื่อนที่ร่วมชะตากรรมด้วยกันมา ผมต้องมั่นใจว่าเพื่อนพ้องผมจะไม่มีใครเป็นอะไรก่อนได้ออกไป และรวมไปถึงมีเจ้าหน้าที่บางคนเป็นคนของท่านรอง จ้องจะเล่นงานผมและพวกมันอยู่เป็นการแก้แค้นชนิดเรียกว่าถึงตาย ผมถึงต้องตามเก็บให้เรียบร้อย ไม่ใช่ฆ่า แต่เป็นการโยกย้ายไม่ให้ผิดสังเกต ถ้าเป็นนักโทษด้วยกันถ้าจำเป็นต้องฆ่าก็ฆ่าได้เลย เป็นคำสั่งท่านอธิบดีฯ ที่บอกกับผมโดยตรง ไม่ต้องกลัวความผิด ท่านบอกว่าเพราะเป็นผมถึงได้ให้สิทธิ์ตรงนี้ แต่ไม่ใช่ท่านแค่คนเดียวมีบุคคลตำแหน่งอื่นที่เห็นด้วย แต่ท่านไม่เอ่ยนาม
‘คนชั่วบางครั้งก็ต้องใช้วิธีชั่วจัดการ ทั้งที่กฎหมายก็ให้โอกาส แต่ก็ยังทำตัวเหนือกฎหมายกัน’
ท่านกล่าวกับผมตอนที่ได้คุยกันส่วนตัว ท่านรู้มาตลอดว่าท่านรองฯ คิดไม่ซื่อกับท่าน ท่านก็ให้โอกาสกลับตัวกลับใจเพราะเห็นเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องเรียนด้วยกันมา แต่พอรู้ว่าคิดไม่ซื่อกับประเทศชาติ ท่านยอมไม่ได้
“มึงไม่ให้นายจัดการวะ นายน่าจะช่วยได้”ไอ้พัฒน์เสนอความเห็น ที่พวกมันเห็นด้วย
“นายควรจะได้มีชีวิตสงบสุขบ้าง เขาทำให้พวกเราและประเทศมากกว่าคนในประเทศบางคนซะอีก และกูคิดว่านายก็ต้องระวังตัวไม่ต่างจากพวกเราเหมือนกัน อย่าเอาภาระไปให้นายอีกเลย เอาไว้ให้มันหมดหนทาง นายจะเป็นคนสุดท้ายที่กูนึกถึง”ผมบอกพวกมันอย่างสำนึกในบุญคุณของนายที่ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา นายมีทั้งสองด้าน แต่ทั้งสองด้าน นายมีความยุติธรรมให้ทุกคนเสมอ
“ใช่ กูก็คิดเหมือนไอ้เฮีย นายควรจะได้พักบ้าง กูไม่มีปัญหาอะไรหรอก ตายก็ไม่มีอะไรให้ห่วง แต่กูจะต้องอยู่ส่งคนที่ห่วงกลับบ้านให้ได้ก่อน”ไอ้เข้มคิดเหมือนผม แต่ประโยคท้ายๆ มันหันไปพูดกับคนข้างตัวมัน ที่มองไปทางอื่น ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก ถึงจะน้ำเน่าแต่ก็แฝงไปด้วยความจริงใจ ไม่น่าอาย ผมก็ทำมาแล้ว จะเป็นอะไรทำเพื่อคนที่เรารัก
“กูจะจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”ผมตัดบทบอกพวกมัน และลุกขึ้น
“และถ้าไม่จบล่ะวะ”ไอ้โจ๊กถามเสียงกังวล
“มันต้องจบ”ผมบอกแค่นั้นก่อนจะเดินกลับเรือนนอนสักที ยังมีอะไรต้องไปทำต่ออีก
.
.
.
.
“กูไปเป็นเพื่อนดีกว่า เผื่อพวกมันตุกติก มันคงไม่ว่าหรอก เผลอๆจะคิดว่าได้พวกเพิทม”ไอ้เข้มเอ่ยกับผม หลังกินข้าวเสร็จแล้ว มันเดินเลี่ยงมาหา
“ไม่เป็นไร มึงดูทางนี้ดีกว่า”ผมบอกมันที่ดูก็ยังเป็นห่วง ก่อนจะพยักหน้า
“กูไม่ไว้ใจพวกมันเลย มึงกะเวลาไว้เท่าไหร่”มันถามกำหนดเวลา ผมเลิกคิ้ว มันพูดต่อเสียงจริงจังพอกับหน้า “หมายถึง ถ้ามึงยังไม่กลับออกมา กูจะต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง”
“น่าจะไม่เกินชั่วโมง”ผมกะเวลาไว้ประมาณนั้น ถ้าฝ่ายนั้นเข้าใจตรงกัน ก็น่าจะเสร็จเรื่องเร็ว ผมจะให้ทุกอย่างจบอย่างเรียบง่ายที่สุด มากกว่าจะมีการสูญเสีย หรือสร้างความเจ็บแค้นต่อกัน
“กูขอแล้วกัน ถ้าภายในหนึ่งชั่วโมง มึงยังไม่กลับออกมา กูขอจัดการต่อ”มันพูดมัดมือชก ไม่ให้ผมปฏิเสธ ไอ้สามตัวแอบดูเช่นเคย มันคงให้ไอ้เข้มเป็นทัพหน้ามาหาผม แต่ถึงไม่ผมว่าไอ้เข้มก็ต้องมาอยู่ดี
“อืม แต่อย่าทำเป็นเรื่องใหญ่นะมึง เอาอย่างนี้ ถ้ากูยังไม่ออกมา”ผมพยักหน้าก่อนพูดกันไว้ก่อนดีกว่า มันยอมรับฟัง ผมค่อยเบาใจที่มันไม่ดื้อรั้น
“แต่ถ้าพวกนั้นช้า กูจัดเองเลยนะ”อืม มันยังดื้ออีกนิดหน่อย ผมก็พยักหน้า เอาเถอะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ต่างคนต่างพนักหน้าให้กัน และหันหลังไปตามทิศทางของตัวเอง เดินมาสักพักก็ถึงประตูที่จะไปอีกฝั่ง มีเจ้าหน้าควบคุมเป็นพิเศษ และไม่ใช่พิเศษแค่การควบคุม รวมไปถึงความเป็นอยู่ที่ดีกว่าเขตที่นักโทษทั่วไปถูกจองจำ
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”เสียงเดิมดังขึ้น มันทิ้งบุหรี่ลงถัง นี่ก็สิทธิอีกอย่างที่นักโทษทั่วไปทำไม่ได้
“ไม่ได้ความจำสั้น พูดอะไรไปแล้วจำไม่ได้”ผมบอกมัน เดินนำก่อนจะรู้สึกถึงแรงดึงอย่างแรง เลยปัดด้วยแรงไม่แพ้กัน จนทำให้มันเซได้
“ถ้ามึงไม่ตกลงวันนี้มึงไม่ได้ออกไปแน่”มันพูดพร้อมชี้หน้าผม
“บอกตัวเองจะดีกว่า ถ้าไม่คิดจะกลับตัว ลูกอาจจะจำหน้ามึงไม่ได้แล้ว หรือจำได้ก็คงผิดหวังที่มีพ่อไม่สำนึก ถ้าได้รับการอบรมที่ดีนะ”ครั้งสุดท้ายที่ผมจะพูดกับมันเรื่องนี้ ผมไม่รอฟังว่ามันจะพูดอะไรต่อ ไปทำธุระให้เสร็จดีกว่า ไม่มีส่วนไหนของที่นี่จะทำให้หายใจสะดวกเท่ากับข้างนอก ยิ่งมีครอบครัวที่รักรอเราอยู่ ยิ่งอยากออกไปหายใจด้วย ผมปล่อยความคิดจนมาถึงที่ต้องเข้าไป ซึ่งเคยเป็นที่ผมเข้าออกนับไม่ถ้วนสมัยนายยังอยู่ เลยไม่ได้ตื่นเต้นมากนัก ก่อนหน้าเข้ามาสามครั้งก็เรื่องเดียวกันแต่ผมปฏิเสธไปหมด นี่ดูหนังหรือซีรีย์กันมากไปหรือเปล่า ถ้าแหกกันได้ง่ายไม่ต้องมีเรือนจำแล้ว และสาเหตุที่จะออกไปมันต่างกัน ผมช่วยนายเพราะเป็นเรื่องส่วนรวมของประเทศชาติ และนายก็ไม่ได้ทำผิด กว่าผมจะช่วยนายก็ใช้เวลาเกือบปีที่จะให้เพื่อนช่วยสืบข้อมูลเท็จจริงให้ หลังจากนั้นก็เกือบหกเดือนถึงออกไปได้ แต่นี่เขายื่นข้อเสนอให้เวลาผมแค่สองอาทิตย์ ถึงให้นานกว่านี้ผมก็ไม่ทำ
“กว่าจะมาได้นะ ดร. กรกฎ”คนตรงหน้าเป็นอดีตรัฐมนตรีชื่อดัง ย่างเข้าวัยห้าสิบ แต่รูปร่างหน้าตาและบุคลิกทำให้ดูหนุ่มกว่าอายุจริงมาก เขาโบกมือให้นักโทษรูปร่างโปร่ง หน้าตาจัดว่าดี ออกไปก่อน ก็เป็นเรื่องปกติของที่นี่ล่ะนะ อีกฝ่ายยิ้มให้อย่างมีความหมาย ผมไม่ได้ตอบรับไมตรีนั้น ผู้ชายคนเดียวที่ผมรักมีแค่ หนูของเฮีย เท่านั้น ป่านนี้ทำอะไรอยู่นะ
“ผมต้องทำงานของนักโทษตามหน้าที่”ผมตอบเขาตามจริง ก่อนจะปรายตามอง ไอ้ปราชญ์ที่ยืนกอดอกไม่ห่างนัก
“ทำงานกับ ผอ. น่ะเหรอ อะไรบ้างล่ะ ขุดคุ้ยข้อมูลของเจ้าหน้าที่ที่ไม่ซื่อสัตย์ รวมไปถึงหลักฐานของคนอื่นๆด้วยใช่ไหม มิน่าล่ะ ได้ยินนักโทษบางคนพูดว่า ถ้าเก่งและมีความรู้ถึงจะติดคุกก็ได้ทำงานสบายๆ”เขาพูดกลับด้วยรอยยิ้มมุมปาก ลูกน้องคนสนิทเหยียดยิ้มกับคำพูดดักทางเชิงเหน็บของผู้เป็นนาย
“ครับ ผมก็ช่วยเท่าที่ทำได้ในส่วนตรงนั้น แต่ไม่ใช่แค่ขุดคุ้ย งานขุดท่อ ลอกคลอง ถางหญ้า ผมก็ทำเหมือนคนอื่นๆ ไม่ได้รู้สึกแบ่งแยกแต่อย่างใด ยังไงก็นักโทษเหมือนกัน ไอ้ที่ได้ยินมาคงเป็นคนที่มันไม่ทำอะไรวันๆได้แต่จับผิดคนอื่นมากกว่า”ผมตอบกลับอย่างไม่รู้สึกอะไรกับการที่เขารู้ เพราะเจ้าหน้าที่บางคนเป็นสายให้เขาแต่รู้สึกคำพูดผมคงไปกระทบโสตประสาทไอ้คนยืนกอดอก
“พูดอะไรระวังปากหน่อย มึงว่าใคร”มันเดินเข้าพูดใส่ นายมันมองหน้าก่อนจะพยักหน้าให้กลับไปที่เดิม คนฉลาดไม่ว่าจะในทางไหน มักจะควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่า เพื่อจะรอเวลาเอาคืนให้กระอัก
“ก็ดีนะ ช่วยให้ลดโทษไปได้เยอะเลยนี่”เขายังพูดต่อ ก่อนจะหยิบบุหรี่นอกมาสูบ ยื่นมาพร้อมพยักหน้าให้ผมหยิบไปสูบได้ แต่ผมทำแค่ก้มหัวนิดๆ เป็นการขอบคุณตามมารยาท
“ถึงไม่ทำ ผมก็ได้ออกไปอยู่แล้ว”ผมยังบอกเขาด้วยน้ำเสียงเดิม กลิ่นควันบุหรี่ลอยอบอวลไปทั่วห้อง กลิ่นมันหอมนุ่มสมยี่ห้อและราคา แต่ให้คุณค่าทางมะเร็งเท่ากัน ถ้าหนูของเฮียอยู่ด้วยคงจามไม่หยุดแน่ นึกถึงหนูทีไรผมมีความสุขทุกที รวมถึงลูกที่รักด้วย อยากให้เราเป็นครอบครัวสักที
“น่าอิจฉานะ ผมก็มีครอบครัวรออยู่เหมือนกัน คุณคงเข้าใจความรู้สึกใช่ไหม”เขาพยักหน้าช้าพูดเสียงทุ้มเนิบตามเดิม
“ครับ ผมถึงต้องทำสิ่งดีๆเพื่อที่จะได้กลับไปหาครอบครัวผมสักที ก็คงไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่คิด คนอื่นๆ ด้วยเหมือนกัน”เขาเริ่มพูดถึงครอบครัวเพื่อจะเป็นการเข้าเรื่องที่ต้องการสักที ผมอยากจะพูดออกไปก่อนด้วยซ้ำ แต่คิดว่าใจเย็นรอดูทีท่าเขาต่อไปจะดีกว่า
“นอกจากทำประโยชน์ ทำความดีชดเชย ซึ่งมันก็นานพอดูนะ ถึงจะมีการลดหย่อนให้ แต่ก็ต้องดูพฤติกรรมและคดีที่ก่อด้วยว่าสมควรได้รับหรือเปล่า ซึ่งบางครั้งก็ไม่ยุติธรรมสักเท่าไหร่”ใกล้เวลาที่เขาจะเข้าเรื่อง แต่ยังค่อยๆชักน้ำ เอ้อ แม่น้ำให้มารวมกัน
“ผมว่าถ้าเราทำความดีจริงๆ ยังไงความยุติธรรมก็ต้องมองเห็น นอกจากว่าเราคิดไปเองว่ามันไม่มี เพราะคิดว่ามันนานเกินไปกว่าจะปรากฏก็เลยท้อถอย หันไปใช้วิธีลัดแทน ซึ่งสำหรับผมไม่เห็นด้วย ผมยินดีจะก้มหน้ารับความผิดที่ตัวเองก่อเอาไว้มากกว่า”ผมพูดเพื่อให้เขาชักเข้าเรื่องให้เร็วขึ้น นี่แค่พูดดูเชิงไปมาก็ปาเข้าไปยี่สิบนาทีแล้ว
“ผมให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย เท่าไหร่ที่คุณต้องการ ผมจะให้คนของผมโอนเข้าทันทีไม่ถึงสิบนาที”เขายื่นหน้าข้ามโต๊ะมาพูดใกล้ๆ ทางหางตาผมเห็นคนสนิทเขาสอดมือเข้าไปใต้เสื้อซึ่งเหน็บมีดอยู่ ผมรู้ตั้งแต่ปัดมือไปโดนแถวเอวมันแล้ว
“ผมก็ไม่ขอรับโอกาสนี้เป็นครั้งสุดท้ายเช่นกัน”ผมพูดกลับด้วยความมั่นใจและตัดสินใจเหมือนตอนแรกที่ได้เคยบอกไปแล้วว่า ‘ไม่’เขาจ้องหน้าหรี่ตาใส่
“คุณไม่รักครอบครัวคุณบ้างเลยหรือไง ผมอยู่ในนี้ก็จริง แต่ก่อนที่ผมจะคุยกับคุณไม่คิดว่าผมวางแผนอะไรบ้างเหรอ น้องสาว น้องชาย และ ลูกชายสุดที่รัก คุณอยู่ที่อังกฤษ ไหนจะตัวประกันที่พลิกผันเป็นคนสำคัญของคุณกับพ่อที่บ้านอีกล่ะ จะปล่อยให้เขาไม่มีชีวิตรอรับคุณในวันที่ออกไปจากที่นี่หรือไง”เขาแสยะยิ้ม เผยตัวตนที่แท้จริงออกมา
“ก็เพราะผมรักพวกเขา ผมถึงคิดได้ว่า ไม่ควรหันกลับไปทำสิ่งชั่วร้ายให้พวกเขาผิดหวังในตัวผมอีก ครั้งแรกมันคือความไม่ตั้งใจ พวกเขาให้อภัยได้ ครั้งต่อไปคือความตั้งใจ พวกเขาก็ยังให้อภัย แต่ความรู้สึกที่เขารักเรามันคงไม่เหมือนเดิม คุณก็มีครอบครัวน่าจะรู้ดีนะ ถ้าคุณคิดว่าจะทำร้ายพวกเขาได้ ผมก็ปกป้องพวกเขาได้เช่นกัน”ผมยังไม่ได้ขยับตัวไปไหน ทั้งที่ไอ้ปราชญ์ยืนประชิดข้างหลัง
“คุณคิดว่าผมไม่กล้าสั่งคนเก็บครอบคุณ และตัวคุณเหรอ คุณคิดว่าถ้าคุณไม่ออกไปภายในเวลาที่บอกกับทางโน้นไว้ ผมจะเดือดร้อนใช่ไหม หืม”เขาลอยหน้าพูดใส่ด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน ไอ้ปราชญ์หัวเราะในลำคอหยิบสิ่งนั้นออกมา
“ผมไม่ทราบว่าคุณจะเดือดร้อนไหม แต่ไอ้ที่ถือมืดจ่อข้างหลังผมอยู่มันอาจจะเดือดร้อนจนถึงขั้นทุกข์ร้อนก็ได้”ผมพูดก่อนจะสะดุ้งเมื่อมันออกแรงกดตรงท้ายทอย ผมกลั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกไป
“มึงหมายความว่ายังไง มึงทำอะไรครอบครัวกู หา!”มันตะคอกเสียงดัง จนนายมันมองหน้าให้สงบสติอารมณ์ไว้หน่อย
“มึงทำ ไม่ใช่กูทำ ถ้ามึงอยากรู้ก็โทรไปถามสิ ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาจะว่างรับสายมึงหรือเปล่า เพราะกำลังเสียเงินปิดข่าวและหาที่ปลอดภัยกันใหม่”ผมเอียงหน้าไปพูดกับมันเล็กน้อย มันมองหน้านายอย่างช่างใจว่าจะเชื่อดีไหม สุดท้าย นายมันเป็นฝ่ายหยิบมือถือจากลิ้นชักออกมายื่นให้มันดูมันกระวนกระวายแต่ยังพยายามระงับอยู่เมื่อไม่มีคนรับสายสักที
“ฮัลโหล นี่ฉันเอง เกิดอะไรขึ้น”มันกรอกเสียงลงไปเมื่อมีคนรับสาย ก่อนมันจะหายใจถี่ หน้าแดง
“เมื่อไหร่ มันเกิดขึ้นได้ยังไง”มันถามเบาลงแต่ยังเน้นเสียง “โอเค ที่รัก เดี๋ยวฉันจะติดต่อไปใหม่ ดูแลตัวเองกับลูกด้วย ยังไงคืนนี้ออกนอกประเทศไปเลย พ่อดำเนินเรื่องอยู่ใช่ไหม อืม แค่นี้ก่อน บอกพ่อเอาไว้คุยกันทีหลัง”
“เกิดอะไรขึ้น”นายมันถามเมื่อเห็นสีหน้ามันไม่ดี ขณะยื่นมือถือคืนให้
“เมื่อวานตอนจัดงานวันเกิดลูกผม มีคนแฝงตัวเข้ามาพร้อมวางระเบิด โชคดีที่การ์ดกันได้หวุดหวิด แต่ก็ได้รับบาดเจ็บกันถ้วนหน้า ฝีมือศัตรูเก่าเราครับนาย พ่อบอก”มันรายงานให้นายฟัง ผมรู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว สายที่จับตาดูอยู่บอกเห็นคนท่าทางมีพิรุธ เลยทำให้มันเกิดซะก่อนตรงที่แรงระเบิดไม่ถึง แต่ผมไม่บอกมันหรอก ผมทำเพราะเห็นว่าคนพวกนั้นไม่สมควรจะต้องรับเคราะห์แทน แต่นี่แหละมันคือผลกรรมที่ทำไว้ แก้แค้น ชิงความเป็นใหญ่กันไปมาไม่มีที่สิ้นสุด
“แน่ใจ”นายมันถามย้ำ มองผมอย่างไม่ไว้ใจ หึ คงระแวงขึ้นมาล่ะสิ
“ครับ พ่อบอกจับคนของมันได้ มันรับสารภาพก่อนจะเก็บเรียบร้อยแล้ว พ่อว่าจะติดต่อมาหลังจากได้ที่ปลอดภัยแล้ว กลัวมันติดตามสัญญาณ พ่อแปลกใจเหมือนกันที่ผมรู้เรื่องนี้”มันพูดกับนายมันต่อแต่ปรายตามองผมที่ยังนั่งนิ่งตามเดิมสีหน้ามันเปลี่ยนไปเหมือนมันจะรู้ว่าผมรู้ทุกการเคลื่อนไหวครอบครัวมันหมด ส่วนนายมันเดินกลับมานั่งตรงหน้าผมตามเดิม
“คุณทำให้ผมทึ่งมากนะ ดร. แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมพึ่งคุณได้ยังไงกัน”ไอ้ปราชญ์มองหน้านายมันที่ยังพูดเรื่องนี้ต่อ
“ผมบอกตามตรง ผมไม่ได้เก่งกาจอะไรเลย ผมไม่ได้ทำคนเดียวหรือแม้แต่เพื่อนผมที่อยู่ในนี้ก็เช่นกัน นายเป็นใบเบิกทางให้ทุกอย่าง มีคนให้ความช่วยเหลือแต่ผมก็ไม่ทราบว่าใคร และผมยืนยันถ้าไม่มีเรื่องประเทศชาติมาเกี่ยวข้อง ผมไม่มีวันทำแน่นอน”ผมพูดความจริง ยกเว้นเรื่องแผน ตอนแรกที่นายเตรียมไว้มันพลาดเพราะมีเกลือเป็นหนอน ผมซ้อนแผนให้นายใหม่ทั้งหมดจนเราออกไปได้ อย่างหวุดหวิดเฉียดตาย แต่ผมถือว่ามันเป็นพรหมลิขิตให้ผมไปเจอ หนู
“สรุปคุณจะไม่ช่วย”เขาถามย้ำอีกครั้ง
“ครับ”ผมก็ตอบด้วยความมั่นใจเช่นกัน เขาหันไปมองลูกน้องคนสนิท ก่อนจะหันมาจ้องผมเขม็ง ผมขยับตัวลุกขึ้น ไอ้ปราชญ์ชักมีดออกมาทันที เพราะมันรู้ว่าผมต้องรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป
“ถ้าผมช่วย คุณจะมั่นใจได้ยังไงว่าผมจะไม่หักหลัง พาคุณกับพรรคพวกไปติดกับเจ้าหน้าที่ ซึ่งอาจจะทำให้ไม่มีโอกาสออกไปก็ได้ ถ้าเกิดเขาคิดจะถือโอกาสกำจัดคุณพร้อมยัดข้อหาให้โดยพวกเขาไม่มีความผิด คุณไม่คิดว่ามีใครส่งคนมาเก็บคุณในนี้บ้างเหรอ เพียงแต่รอเวลาและโอกาสที่เหมาะจะลงมือเท่านั้น ใช่ว่ามีแค่คุณขอให้ผมทำเรื่องนี้ ศัตรูของคุณก็ขอให้ผมหาโอกาสให้พวกเขาเช่นกัน เพียงแค่ผมบอกอีกฝ่ายที่ให้ข้อเสนอไม่ต่างกับคุณ ว่าพาคุณไปที่ไหน”ผมพูดในสิ่งที่ถึงเวลาแล้วต้องพูด คนเราให้ใหญ่แค่ไหนหูตากว้างไกลแค่ไหน ก็ต้องมีความระแวงแคลงใจบ้าง เขาหรี่ตาประเมินคำพูดผม
-
“กำลังขู่ผมเหรอ ดร. แค่เรื่องเล็กน้อยที่คุณคาบมาบอกลูกน้องผม คิดว่าจะทำให้ผมกลัวอย่างนั้นเหรอ”เขายกยิ้มพูดใส่ผม แต่ถ้าเขาหันไปมองหน้าลูกน้องคนสนิทที่ซื่อสัตย์สักนิด จะเห็นสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด กับคำว่า เล็กน้อย ที่เกิดขึ้นกับครอบครัวอันเป็นที่รักของมัน อืม กลายเป็นผลพลอยได้
“ผมไม่เคยขู่ใคร ผมแค่หวังดีบอกให้รู้เท่านั้น ในเมื่อมันน่าจะรู้ตั้งแต่เมื่อวาน จาก”ผมยกยิ้มพูดพร้อมกับเดินไปอีกมุม หยุดตรงประโยคท้ายมองหน้าเขาเป็นความนัย เท่านั้นมันหันไปมองหน้านายมันที่นิ่งไปทันที มันคงรู้ความหมายที่แฝงอยู่ในประโยคแต่มันเลือกที่จะรักษาหน้านายมันไว้ก่อน
“ผมไม่ชอบสร้างศัตรูกับใคร ผมอยากอยู่อย่างสงบกับครอบครัว เหมือนคนทั่วไป ถ้าผมรับปากช่วยคุณ ผมก็ไม่มีวันจบสิ้น คุณต้องไม่ปล่อยผมแน่นอนตราบใดที่ผมยังมีประโยชน์อยู่โดยเฉพาะคุณมีจุดประสงค์เดียวกันกับท่านรองฯ”ผมพูดต่อเมื่อเขาไม่พูดอะไร และก็ดูจะแทงใจเขามากกับจุดประสงค์ที่แท้จริงลึกๆ
“แต่ถ้าคุณคิดจะทำร้ายครอบครัวของผม แค่คุณกดโทรสั่งหรือจะใช้วิธีไหนก็แล้วแต่”ผมจ้องหน้าเขาอย่างไม่ลดละหรือแม้แต่จะหลบตา ผมอยากให้จดจำทุกคำพูดที่ผมจะพูดต่อ
“ผมสาบานว่า คุณรวมถึงครอบครัวที่อยู่บนเกาะนอกเขตน่านน้ำจะสิ้นซากไม่ต่างกัน แค่มีน้ำล้อมรอบเดินทางโดยใช้เครื่องบินเจ็ทมี สัญญาณตรวจจับแค่ถูกรบกวนก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ไหนจะระบบการเงินที่ซักฟอกจนสะอาดหมดจดจนมันหมุนเวียนในธนาคารโลกตามปกติก็อาจจะเปลี่ยนเป็นเงินเข้ากองกลางเมื่อไหร่ก็ได้นะคุณคิดว่ามันเป็นชีวิตที่มีความสุขจริงๆ เหรอ ไอ้ชีวิตหลบๆซ่อนๆ ไปไหนถึงมีคนคุ้มกันแต่ก็ยังมีแต่ความหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลาแต่ถ้าคุณคิดมีความสุขก็ตามใจ”ผมไม่ได้พูดขู่เหมือนที่เขากล่าวหา ผมพูดความจริง ถึงตอนนั้นสติใฝ่ดีผมคงไม่เหลือแล้วถ้าคนที่ผมรักเป็นอะไรไป
“คุณรู้เรื่องผมขนาดนี้ ยังคิดว่าจะได้ออกไปอีกเหรอ ดร. ผมควรจะฆ่าคุณเพื่อปิดปากหรือเป็นการแก้แค้นอย่างสาสมที่สู่รู้มากเกินไปดีล่ะ ยังไงคุณก็ไม่ช่วยผมอยู่แล้วนี่”เขาพูดถูกเหมือนที่ผมคิดเอาไว้ว่าจะต้องเป็นแบบนี้
“ก็แล้วแต่คุณ เพราะยังไงเรื่องคุณทางการก็รู้ดีอยู่แล้ว คุณอย่าคิดว่าทางการพึ่งพาผมเพราะจะเป็นการดูถูกการทำงานของพวกเขามาก เขาทำได้มากกว่าผมด้วยซ้ำ ผมไม่ได้ฉลาดจนไม่มีใครเทียบได้ ก่อนหน้าที่ผมกับคุณจะได้มาเจอกัน คุณคิดว่าพวกเขาติดตามเรื่องคุณมากี่ปี ถึงจับคุณเข้าคุกได้โดยไม่มีผมเกี่ยวข้องด้วย”ผมไม่ได้พูดเอาตัวรอด ทางการมีคนเก่งและเข้าถึงหน่วยกรองได้มากกว่าผมที่เป็นแค่บุคคลธรรมดา เขาดูจะอึ้งไปนิดกับสิ่งที่ผมพูด เรื่องพวกนี้ผมให้เพื่อนสนิทอย่างวิทย์ที่กว้างขวางในวงการสื่อและนักสืบระดับสากลติดตามให้ และผมไม่ได้บอกพวกเจ้าหน้าที่เพราะอย่างที่บอกพวกเขาไม่ได้ทำความผิดโดยตรง คนที่ทำผิดคือผู้นำครอบครัวเขาต่างหาก และสถานการณ์ในตอนนี้คือ จ้องหน้ากัน ผมเหลือบตามองข้างนอก มีเจ้าหน้าที่เดินมา มองก่อนจะส่งเอกสารให้ไอ้ปราชญ์ มันยื่นมาส่งให้นายมันที่รับมาและเปิดดู ไล่อ่านไม่ถึงนาที หันหลังไปหายใจเข้าออกอย่างพยายามระงับสติอารมณ์ คงเกี่ยวกับเอกสารที่ผมไม่รู้ว่ามันมีข้อความอะไรเขาถึงมีอาการแบบนี้
“เชิญ”เขาพูดเชิงไล่โดยไม่หันมามอง ผมเดินออกไปทันที โดยไม่ถามอะไรทั้งสิ้น คิดแต่ว่าขอให้เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะมาที่นี่อีก ผมเดินจนถึงจุดที่เจ้าหน้าที่คุมอยู่ มีการตรวจก่อนออกเช่นเคย
“นึกว่า ดร. จะไม่ออกมาซะแล้ว”เจ้าหน้าที่พูดด้วยรอยยิ้มเป็นคำถามทั่วไปมากกว่าจะเย้ยหยัน ผมยกยิ้ม
“ผมไม่ชอบการออกแบบอาคารของที่นี่ ก็เลยไม่คิดที่จะอยู่ บอกตามตรง ฮวงจุ้ยไม่ดีสักเท่าไหร่”ผมยกยิ้มตอบกลับเจ้าหน้าที่ ที่หัวเราะชอบใจ ก่อนจะปล่อยตัวผม
“โชคดีนะครับ ขอให้ ดร.เจอฮวงจุ้ยที่ดีแล้วกัน”เจ้าหน้าที่พูดตามหลังอย่างอารมณ์ดี
“ขอบคุณ ผมมีอยู่แล้วครับ”ผมหันไปบอกพร้อมก้มหัวเล็กน้อย ถือโอกาสบอกลาซะเลย เพราะอีกไม่นานผมจะกลับไปอยู่
ฮวงจุ้ยที่ถูกโฉลกกับผมสักที ผมได้ยินเสียงพูดหยอกเชิงแช่งแว่วๆ ว่า
‘กลับไปฮวงซุ้ยหรือเปล่า?’
ผมก็ตอบด้วยความมั่นใจฝากไปกับสายลมว่า
‘ไม่’
เพราะ
ตามประเพณี
ผมคนไทยพุทธ ตายก็เผาอย่างเดียว!
อืม
‘เข้าใจตรงกันนะ’
.
.
.
.
“อ๋ออออ เฮียก็เลยต้องอยู่จัดการเรื่องทั้งหมดก่อน อืม เป็นอย่างนี้นี่เอง”คนในอ้อมแขนพยักหน้าอย่างเข้าใจหลังฟังเรื่องทั้งหมดจากปากผม ว่าทำไม? ผมถึงต้องกลับไปที่นั่นอีก ใช่แล้ว หลังจบเรื่องนาย ผม และ พรรคพวกก็ไม่ได้อยู่เป็นสุขนัก ทั้งที่ในนั้นมันก็ไม่ได้มีความสุขหรอก เพียงแต่ก็อยากชดใช้ความผิดอย่างสงบ รอวันที่จะกลับออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ยังกลุ่มคนบางคนที่ไม่สำนึก คิดจะให้พวกเราช่วยในทางที่ผิด ลำพังผมคนเดียวใช่ว่าจะจัดการได้ โชคดีที่ ท่านอธิบดีฯ และเจ้าหน้าระดับสูงให้ความช่วยเหลือทำให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี อ้อ คุณตำรวจและก็ไอ้บียร์ด้วยที่คอยช่วยเหลืออยู่ข้างนอกอีกแรง ผมก็ตอบแทนทางการตามที่จะช่วยได้ และที่สำคัญ คือ พวกมันที่เป็น เพื่อน ไม่เคยทิ้งกันให้ความร่วมมือทุกอย่าง ไม่เอนเอียงเห็นแก่ได้ เพราะจุดประสงค์เดียวกัน คือ ครอบครัวที่รัก ที่รอเราอยู่ ถ้าจะกลับไปต้องกลับไปอย่างถูกต้อง
“หนูไม่โกรธเฮียนะที่ไม่ได้บอก ทั้งที่เฮียไม่อยากทิ้งหนูสักนิดเดียว”ผมพูดกับคนในอ้อมแขนพร้อมกระชับเข้าหาตัวอย่างแนบแน่น อย่างที่ไม่มีวันจะไปไหนแล้ว นอกจาก ความตาย ที่จะมาพรากเรา
“เฮียทำถูกแล้ว หนูจะโกรธได้ยังไง ถ้าเฮียไม่ทำสิ น่าโกรธกว่าถ้าหนูรู้ มันเหมือนทิ้งเพื่อนให้เผชิญชะตะกรรม โดยที่ตัวเองกลับมามีความสุขคนเดียว ถ้าเป็นหนูนะ ถึงจะไม่เก่งเท่าเฮีย หนูจะก็ทำเหมือนกัน”หนูหันมาพูดกับผมด้วยรอยยิ้มจริงใจ ตาสุกใส ไม่เคยเปลี่ยน จนผมจูบหน้าผากอย่างแสนรัก ในน้ำใจและความห่วงใยที่หนูมีให้กับทุกคน ไม่ว่าจะเคยทำไม่ดีด้วย หรือ พวกเราเป็นใครในตอนนั้น หนูไม่เคยเอากลับมาพูดถึง ได้คุยกันทีไรก็ถามถึงไอ้พวกนั้นตลอด ไม่เคยละเลย
“ขอบคุณครับที่เข้าใจเฮีย และใครบอกหนูไม่เก่ง หืม?”ผมถามคนน่ารักที่หน้าแนบแก้มผมอยู่ มือโอบรอบคอก่อนจะพูดต่อให้คนน่ารักที่เลิกคิ้วเชิงว่า ‘หนูเก่งตรงไหน’
“หนูเก่งมาก เก่งกว่าใครที่เฮียเคยรู้จัก หนูเก่งตรงนี้”ผมชมพร้อมชี้อกด้านขวาที่มันมีเสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะ
“ใจที่อ่อนโยน”
“ใจที่เข้มแข็ง”
“ใจสู้อย่างไม่กลัว”
“ใจที่มีน้ำใจให้กับทุกคน”
“และ”
“ใจ ที่เสียสละ มอบความรักให้ เฮีย”
ผมพูดจบก็จูบหนูของเฮีย อย่างที่คิดว่า ชาตินี้จะไม่ได้กลับมาทำแบบนี้อีกแล้ว ใช่ว่าผมไม่กลัว จิตใจด้านอ่อนแอในบางครั้งมันคิดถึงหนู ลูก น้อง เสมอ ว่า ผมจะได้กลับมาหาพวกเขาไหม ผมจะเป็นอะไรไปก่อนหรือเปล่า ผมภาวนาอยู่ทุกวัน ถ้าบุญผมยังมีบ้างขอให้ได้กลับมาหาความรักของผมอีกครั้ง กลับมาไม่ใช่แค่ความสุขอย่างเดียว ผมจะอยู่ข้างพวกเขาทุกสถานการณ์ จะปกป้องดูแลพวกเขาให้ดีที่สุด ก่อนจะจากโลกนี้ไป
“เฮียรักหนู รัก”
“หนูรักเฮีย ไม่ว่าจะนานแค่ไหน หนูจะรอเสมอ”
แล้วผมจะไปไหนได้ มีคนน่ารักขนาดนี้ ผมปิดปากที่มีรอยยิ้มสว่างไสวอย่างกลัวจะหัวใจวายไปซะก่อนกับคำแสนหวานที่ผมไม่อยากจะฟังจากใครอีกแล้ว แค่หนูเท่านั้น
“อืม หนู”เสียงครางของผมเรียกหนูชิดปากที่กำลังพัวพันกันอยู่ หนูตอบรับผมทุกอย่าง มือนุ่มลูบท้ายทอย แผ่นหลัง ก่อนจะกลับมาโอบรอบคอผมเข้าไปชิดและไล่ต้อนบดเบียดริมฝีปากผมอย่างโหยหา ทำเอาผมอดเป็นฝ่ายตื่นเต้นกับการกอด จูบอันมีชั้นเชิงของหนูที่มันก้าวไปไกลไม่ได้ ผมไม่ได้คิดว่า ระหว่างที่ผมไม่อยู่
‘ใครมาสอนเมียกูวะ’
มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เคนรายงานชีวิตประจำวันของหนูเหมือนเรียลลิตี้ที่ถ่ายทอดออกสื่อ ให้ผมทราบทุกวัน และถึงเคนไม่รายงาน ผมก็เชื่อใจหนูอยู่แล้ว ว่าจะไม่มีวันนอกกายนอกใจผมแน่นอน ผมสัมผัสความรักที่หนูมอบให้ได้ สัมผัสได้ตั้งแต่วันที่เรารู้ตัวว่า รักและเป็นคนคนเดียวกัน รักและตายพร้อมกันได้ผมลูบใบหน้าแสนรักที่หอบนิดๆกับการผายปอด ดวงตาที่มีผมอยู่ในนั้น ริมฝีปากที่เรียกแต่ชื่อผมไม่ว่าจะเวลาไหน อารมณ์ไหน ผมก็ฟังว่าเพราะที่สุด แม้จะมียศข้างหน้าบ้างในบางครั้งก็ยังเพราะ ผมจรดจมูกลงไปช้าๆ ที่ริมฝีปาก ไล่มาซอกคอ จบที่อกด้านขวา
“เฮียจะรักษาดวงใจดวงนี้เอาไว้ ไม่ไปไหนอีกแล้ว พร้อมจะคืนให้เฮียดูแลหรือยัง”ผมพูดโดยไม่สบตาคนที่ฟังอยู่ รู้แค่แขนที่โอบเข้าไปหา และริมฝีปากนิ่มจรดลงบนหัว
“พร้อมตั้งนานแล้ว หนูไม่เคยเอามันคืน ไม่ว่าเฮียจะอยู่ที่นี่หรือที่ไหนก็ตาม”เสียงแผ่วเบาแต่มั่นคงในคำพูดและความรู้สึก ทำให้ผมยิ้มกับอกที่หัวใจมันเต้นเป็นการยืนยันว่า
‘ให้เฮียคนเดียว’
“อย่าทิ้งเฮีย อยู่กับเฮีย นะครับ”ผมเงยหน้าสบตา อ้อนวอนคนที่ยกใจให้แล้วทั้งดวง หนูยิ้มก่อนจะ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
อ้าว กำลังซึ้ง หนูของเฮียหัวเราะเหมือนกับฟังเรื่องตลก
“เฮียแม่งแป๊บนะเฮีย ครึครึ”หนูขอเวลาขำอีกหน่อย จนพอใจก่อนจะพูดต่อ“ไม่ใช่หนูไม่ซึ้งนะเฮีย แต่ มันอดขำไมได้ว่ะ”
“ขำอะไร หน้าเฮียตลกเหรอ”ผมถามหนูอย่างสงสัย
“หน้าเฮียไม่ตลกหรอก แต่คำพูดเฮียมันดันตลกไปเข้ากับสโลแกน ครึครึ”หนูตอบทันที หน้ายังขำไม่เลิก
“สโลแกนอะไร ประกันชีวิตหรือไง”ผมงับปากหนูอย่างหมั่นเขี้ยว
“สโลแกนเสื้อน่ะสิเฮียหนูไปเจอมา ถ้าเฮียใส่นะมันเข้ากับคำพูดเฮียมากเลย มันเขียนว่า คิกคิก”หนูพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะบอกให้ผมหายสงสัย
“อย่าทิ้งกู กูแก่มากแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ทำเอาผมต้องแสดงสีหน้าให้รู้ว่า
‘เงิบ’
แทนการหงายท้องแบบตัวการ์ตูนไลน์
“ครึครึ มันขำอ่ะ ดู ดู พูดปุ๊บ ย่นปั๊บเลย ยัง ยังไม่คลายออกอีก ครึครึ”หนูหัวเราะเอานิ้วคลายคิ้วผมที่ขมวดคลึงนวดไปมา
“แล้วจะทิ้งไหมล่ะ?”ผมถามพร้อมดึงหนูเข้ากอดหน้าแนบอก หนูประคองหน้าไม่ตอบแต่แสดงสัญลักษณ์ว่า
‘OK’
“อะไร โอเคนี่ ทิ้งแน่นอนหรือไม่ทิ้ง?”ผมถามสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ มือบีบสะโพก
“นี่แค่กลางคน ก็เรื่องมากแล้ว”หนูบิดแก้มผม ก่อนจะตะปบมือให้ขึ้นมาวางที่เอวตามเดิม นึกว่าเคลิ้มซะอีก
“อ้าว ก็มันแปลได้สองทางนี่ เฮียต้องการความมั่นใจมากกว่านี้”ผมดันหนูให้มาชิดมากขึ้น จนหน้าห่างกันแค่คืบ
“โอเคของหนูก็คือโอเค และเป็น โอเค ผอ.สอ.วอ. ด้วยจะบอกให้”หนูบอกชัดถ้อยชัด ผมเกือบจะดีใจแล้วที่หนูตกลง แต่ก็ยังสงสัย
“โอเค ผอ.สอ.วอ. “ผมทวนคำอย่างสงสัย หนูยิ้มก่อนจะบอกว่า
“ก็ OK ผัวสูงวัยไงเฮีย เลี้ยงดูจนสิ้นสุดอายุขัยไม่ขว้างทิ้งก่อนวัยอันควรแน่นอน เข้าใจยัง คร๊าบบบบบ เฮียยยยยยยย”
หนูพูดพร้อมบิดหนังหน้าผมที่ส่ายตามมืออย่างสนุกสนาน มันก็ไม่ได้กระพือออกมากหรอกครับ ไม่ต้องคิดตาม
“สรูปเฮียจะเอาไหม ไม่เอา ก็”หนูเลิกคิ้ว
“เอา เฮียเอา” ผมพยักหน้าพูดรับทันที ไม่งั้นอาจจะถูกตอกย้ำและถูกทอดทิ้งก่อนวัยอันควรได้ถ้ายังไม่ OK กับประกันสุดพิเศษชั้นนี้ หนูยิ้มและพูดต่อ
“หนูไม่สัญญา”
ผมพยายามไม่ขมวดคิ้ว แต่เมื่อกี้รับปากแล้วแล้วนี่ ว่า OK อาวุโส แล้ว
“แต่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
คิ้วเลิกขึ้นมานิดใจเริ่มสั่น
“หนูจะอยู่ข้างเฮียตลอดไป หนูรักเฮีย”
ผมยิ้มกว้างสุดชีวิต ริ้วรอยจะขึ้นกี่แฉกบนหน้าก็ช่างมันเถอะตอนนี้ แค่ได้ยินหนูพูดแบบนี้ผมก็ไม่มีอะไรต้องให้คิดมากอีกแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว
“เฮียรักหนู จะดูแลไปชั่วชีวิต หนูของเฮีย”
เราจ้องหน้ากันและมอบสัมผัสให้กันและกันอย่างเรียกร้อง ก่อนผมจะผละออกและบอกว่า
“เฮียมีอะไรจะสารภาพ”ผมกระซิบบอกหนู ขณะที่สอดมือเข้าไปในเสื้อหนูเป็นการเปิดทางก่อน หนูตะครุบเอาไว้ทันทีเมื่อได้ยินคำว่า สารภาพ มันเหมือนสามีไปทำผิดมาและหลอกล่อภรรยาด้วยการเล้าโลมเพื่อจะได้เคลิ้มตามเรา แต่ไม่สำเร็จเจอดักไว้ก่อน
“ถ้าเฮียจะบอกว่า ระหว่างอยู่ในนั้นเฮียใช้มือ หนูไม่ว่าหรอก แต่ถ้าใช้คนช่วย ก็ ไม่เป็นหร๊ายยยยยยย หนูเข้าใจ หึ”หนูพูดดักคอเสียงสูงพร้อมเสียงหึผ่านลำคอในตอนท้าย ยักไหล่แต่ตาอีกข้างหรี่อย่างจับผิดว่า คิดถูกใช่ไหม ผมจุ๊บปากช่างคิดออกมาเป็นคำพูด
“หึหึ ไม่มีใครน่ารักเท่าหนูสักคน ถึงน่ารักก็ไม่เอา บอกแล้วไงแค่หนูเท่านั้น”ผมเป็นฝ่ายดักคอหนูไว้บ้าง ทำเอาเจ้าตัวอมยิ้มแต่เก็กหน้าไว้ไม่ให้รู้ว่ารู้สึกยังไง แต่ผมรู้สึกดีที่หนูก็หวงผมเหมือนที่ผมหวงหนู ก่อนจะเข้าเรื่องสารภาพ
“หนูจำตอนที่เราหนีไอ้พวกในป่ารอดได้ไหม”ผมย้อนไปตอนเมื่อประสบเหตุด้วยกันในป่า และน่าจะเริ่มเป็นชนวนให้ความสัมพันธ์เราดีขึ้นตามลำดับ
“แล้วหนูก็บนเอาไว้”ผมพูดต่อ หนูพยักหน้าก่อนจะหน้าแดงเมื่อนึกได้ว่าบนอะไร ผมยิ้ม
“คือ ตอนนั้น เฮียแก้ผ้าแต่ไม่ได้วิ่ง”ผมยิ้มเมื่อเห็นหนูหน้าแดงแปร๊ดขึ้นอีก ก่อนจะนึกได้ว่า
“อ๋อ จะบอกว่าเฮียได้แต่ยืนดูหนูแก้ผ้าวิ่นเป็นบนเป็นคนบ้าอยู่คนเดียวใช่ไหม”หนูโวยทุบหลังผมดังอักๆ ผมหัวเราะ ก่อนจะจับมือหนูมาจูบ
“ก็ตอนนั้นเฮียไม่ได้บนด้วยนี่ อุตส่าห์แก้เป็นเพื่อน แล้วเฮียก็ไม่ได้ห้ามหนูดูของเฮียซะที่ไหนล่ะ อยากไม่ดูเอง”ผมล้อคนบนเองอายเอง ทีตอนนั้นไม่แก้โทงๆไม่อาย คงเพราะตอนนั้นหนูไม่ได้คิดอะไรมาก กลัวว่าพูดแล้วไม่ทำจะโดนลงโทษจากสิ่งศักดิ์สิทธ์ แต่ผมมองด้วยความใจสั่นเหมือนกันนะ เคยเห็นผู้ชายแก้ผ้าแต่ไม่เคยเกิดความรู้สึกเหมือนที่เห็นหนูแก้ ตอนนั้นน้องๆเฮียผมชะเง้อไปที่เป้าหมายจนผมตกใจ รีบปรามมันเอาไว้ พลางคิดกลบเกลื่อนเรื่องอื่นไปซะ ไม่งั้นมีได้เสียกันก่อนเกิดเรื่องที่บ้านนายแน่ และถ้าผมห้ามตัวเองไม่ได้และทำลงไปด้วยการฝืนใจ หนูจะให้อภัยและรักผมหรือเปล่านะ
“แล้วเฮียจะรื้อฟื้นทำไมวะ”หนูพูดเสียงหาเรื่อง เอามือตีปากผมทีเผลอ
“เฮียอยากแก้ตัว”ผมยื่นหน้าไปพูดใกล้หนู มือกระดื๊บเข้าไปอีก
“อยากแก้ตัวหรืออยากแก้ผ้ากันแน่ เฮีย”หนูพูดอย่างรู้ทัน ผมยิ้มรับ
“ยังไงก็ได้ขอให้ได้ถอด แต่”ผมโน้มตัวค่อยๆผ่อนหนูลงกับที่นอน แต่ตัวเรายังไม่แยกออกจากกัน
“เปลี่ยนเป็นนอนขยับแทนแล้วกันนะ”
หนูหลุบตาลงเป็นการตอบตกลงแทนคำพูด ผมยิ้มก้มหน้าไปจูบปากที่รอรับ มือดึงเสื้อยืดขึ้น คลึงเฟ้นจนคิดว่าจะเริ่มแก้บนก่อนจะตามไปแก้ล่าง
ปัง!
ปัง!
ปัง!
ช่างเหมือนเสียงแห่งความยินดีกับความรักของเรา ที่ได้กลับมาบรรจบกันสักที หลังจากรอคอยมาแสนนาน
แต่
“เฮ้ย ! กูยังไม่อนุญาตให้พวกมึงผสมพันธุ์กันเลย มึงออกมาจากห้องลูกกูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้เฮีย”
มันคือความจริง ที่ความรักถูกขัดขวาง ไม่ว่าจะสมัยไหน
หรือแม้แต่สมัยนี้
สมัยที่ยอมให้
‘ลูกชายออกเรือนกับสามี’
ก็ยังเป็นอุปสรรคชนิดหนึ่ง ที่ลูกเขยต้องสำรวม ประนีประนอม รอมชอม ระงับสติอารมณ์ไม่ลงไม้ลงมือ กับสิ่งที่เรียกว่า
‘พ่อตา’
แต่ก็มีอีกสิ่งหนึ่งที่เรียกว่า
‘แม่ยาย’
ที่สร้างมาคู่กับ พ่อตา ที่มักจะช่วยเหลือให้ลูกตัวเองและลูกเขยได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งผมมั่นใจว่า ถ้า ‘แม่ยาย’ ผมยังอยู่ต้องช่วยแน่นอน ถึงที่ผ่านมาจากประสบการณ์ที่เคยมี พ่อตาแม่ยาย โดยไม่ตั้งใจและพวกเขาไม่เคยช่วยลูกเขยอย่างผมเลย มีแต่ซ้ำเติมและเรียกร้อง ผมก็มั่นใจว่า แม่ยาย ผมที่จากไปแล้วคนนี้ ช่วยเหลือผมแน่นอนเพราะฉะนั้น สาธุ คุณแม่ยาย
“เฮีย! พ่อมา”หนูพูดกับหน้าตาตื่นกระเด้งตัวลุกขึ้นพยายามจะลงจากตักผม ใช่แล้วครับ ตั้งแต่เล่าเรื่องจนจบจนจับนอนและเด้งขึ้นมาอีกรอบเพราะเสียงพ่อ หนูนั่งตักหันหน้าเอาขาเกี่ยวเอวผมไว้ตลอด เพื่อจะได้ถนัดในการฟัง ถ้านั่งตักแต่หันหลังให้กันจะฟังรู้เรื่องได้ยังไง
“เฮียรู้แล้วว่าพ่อ หนูจะตื่นเต้นทำไม ทำอย่างกับว่าเราแอบได้เสียกันแล้วถูกจับได้อย่างนั้นแหละ”ผมบีบจมูกพูดล้อเลียนหนูไปด้วย
“เออ นั่นสิ เฮ้ย! แหม่เคลิ้มตามเลยกู ออกไปหาพ่อกันก่อน”หนูเกือบจะคล้อยตามผมแล้ว แต่ยังมีสตินึกได้รีบดันตัวเองหรอก แต่ผมยังไม่ปล่อย อยากจะแกล้งทั้งเมียและพ่อตาที่ยังเคาะไม่เลิก ว่าแต่ ตุลย์ของพ่อไปไหน ไม่มากันปู่เอาไว้
“ไอ้เฮีย มึงจะออกไม่ออก ห๊ะ”เสียงพ่อตายังโหวกเหวก ข่มขู่ ผมอยากจะสวนออกไปจังว่า ‘ยังไม่เข้าจะออกได้ไง’ แต่คาดว่าหนูคงเป็นหม้ายแน่ แต่ลูกชายสุดหวงกลัวพ่อเป็นห่วงจนพังห้องเข้ามา พูดออกไปว่า
“กำลังจะออกแล้วพ่อ แป๊บหนึ่ง เฮียปล่อยก่อน เร็วๆ”เสียงหนูตะโกนบอกพ่อออกไป มือผลักผมไปด้วย ผมนึกขำประโยคที่หนูตอบพ่อกลับไปยิ่งกว่าที่ผมคิดอีกทำเอาพ่อเคาะรัวกว่าเดิมปัง ปัง ปัง
“ฮึ่มมมมมมม ไอ้หนู อีลูกไม่รักนวลสงวนตัว ยังมีหน้าเร่งให้มันปล่อยออกเร็วๆอีก”เสียงพ่อตาตะโกนกลับเข้ามา ทำเอาผมอยากจะปล่อยเสียงหัวเราะกับการโต้ตอบของพ่อตากับเมียจริงๆ
“อ้าว ไม่ปล่อยแล้วจะออกไปได้ยังไงล่ะพ่อ เร็วๆสิเฮีย อย่าลีลา”หนูบอกพ่อก่อนจะหันมาว่าผมพร้อมแงะแขนผมออก
“หนูก็อย่ารัดแน่นสิ ปล่อยเอวเฮียก่อน”ผมเป็นฝ่ายบอกหนูกลับไปบ้าง มือแงะแต่ขารัดแน่นปึก หนูก้มไปมองก็เห็นจริง ผมยิ้มกริ่ม ประจวบเหมาะกับที่
ปัง
“นี่มึงใช้ลีลาท่าไหนกันอยู่ ถึงได้ออกยากออกเย็นนัก ห๊ะ!”
“ท่านี่แหละพ่อ ว๊าคคคคคคคคคค พ่อเข้ามาแล้วเฮีย”หนูตกใจตอบพร้อมกระเด้งตัวเข้ารัดผมแน่นกว่าเดิม พ่อตายืนหายใจเข้าออก มองลีลาที่ผมกับหนูแสดงออกกันอยู่
“ปู่ ปู่ ตุลย์ยกมาทั้งพวงเลย อ้าว พ่อกับแม่หนู ทำไรอ่ะ”เสียงพูดพร้อมวิ่งมาถึงตัว ชูพวงให้ปู่ดู ก่อนจะหันมาสนใจผม
“มันไม่ทันแล้วลูก ปู่ทำเสร็จแล้ว”พ่อตาผมพูดกับหลานชายหมาดๆ เสียงอ่อน ก่อนจะกัดฟัน”มึงจะออกกันหรือยัง”ทำให้หนูสะดุ้งปล่อยขาและลดระดับความสัมพันธ์จากตักผมลงไปนั่งบนที่นอน
“อ้าว เสร็จไวจังปู่ ตุลย์อุตส่าห์ไปหาตั้งนาน หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ดีนะมีคนบอก ไม่งั้นไม่ได้เข้ามานอนกับพ่อและก็แม่หนูแน่เลยปู่”ตุลย์เลิกคิ้วก่อนจะพูดเสียงสดใส มองหน้าผมด้วยรอยยิ้มกว้าง ผมหรี่ตามอง เชิงว่า ก่อนจะมาเราตกลงกันแล้ว ว่าจะห่างกันสักพักก่อนจะมาเราก็ใกล้ชิดกันพอสมควรแล้ว พ่อมีเรื่องต้องเคลียร์กับแม่หนู ดูลูกก็เข้าใจ แล้วตอนนี้หมายความว่ายังไง ลูกทำหน้าเหรอหรากับสายตาของผมพร้อมพยักหน้าช้าๆเดินเข้ามาหาผมแต่หันไปกอดเมียผม อืม
“ปู่บอกตุลย์ว่า เราควรนอนด้วยกัน เป็นการต้อนรับตุลย์กับพ่อที่แสนอบอุ่น ใช่ไหมฮะ ปู่”ตุลย์พูดเสียงอ้อน เอาหน้าซุกอกเมียผมไปมา โดยที่หนูกลั้นหัวเราะเอามือลูบหัวตุลย์อย่างเอ็นดู แต่ผมสิอดดู ฮึ่ม เติมเอาเองแล้วกัน
“ใช่แล้วลูก เป็นการสร้างความคุ้นเคยกันเอาไว้ เอ็งคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม”พ่อตาผมแสยะยิ้มให้ก่อนจะเดินมานั่งข้างลูกชาย
“ไม่ว่าหรอกพ่อ ดีซะอีก จริงไหมเฮีย”ลูกพ่อเมียผมแม่หนูของตุลย์ รีบรับคำพ่อทันที สีหน้าดี๊ด๊าต่างจากตอนคลุกวงในลิบลับ มีการยิ้มแป้นถามผม
“เห็นด้วยไหมพ่อ”ลูกที่แปรพักต์ไปฝั่งปู่กับแม่ใหม่เรียบร้อยแล้ว
“ครับ”ผมจะตอบอะไรได้นอกจากคำนี้ ก่อนจะได้เวลานอนพักผ่อนกันเสียที ไม่เป็นไร เวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีกยาวไกล วันนี้ปล่อยไปก่อน อย่างน้อยได้นอนกอดกันโดยมีตุลย์นอนกลางก็ยังดี
นั่นคือ
ความคิดผมตอนแรก
แต่ความจริงที่บิดเบือนไปนิดเดียวคือ
ผม ตุลย์ พ่อตา และ หนู ซึ่งมันน่าจะเป็น ผม ตุลย์ หนู และพ่อตา มากกว่า
“เฮ้ย!”เสียงร้องของพ่อ ทำเอาพวกเราตกใจ หันไปมองพ่อเป็นศูนย์รวม
“อะไรพ่อ ร้องตกอกตกใจ คิดถึงลุงฉัตรหรือไง โอ้ย”ลูกชายถามเสียงทะเล้น ก่อนจะร้องเมื่อโดนโบก อยากจะเข้าไปปลอบแต่ติดพ่อตาขวางไว้
“กูจะคิดถึงมันทำไม มาทุกวัน ไอ้ที่กูเฮ้ย น่ะ ว่าจะถามตุลย์สักหน่อย”พ่อตาพูดเหมือนไม่ชอบที่ลุงฉัตรมาทุกวันแต่ทำเป็นเรื่องปกติ
“ถามอะไรเหรอปู่”ตุลย์เงยหน้าถามปู่ มือกอดเอวตามเดิม
“ก็ตุลย์บอกว่า มีคนหยิบกุญแจให้ ทั้งที่ไอ้ฉัตรมันขึ้นเวร แล้วใครหยิบให้ล่ะลูก”พ่อตาผมหันไปถามหลานอย่างสงสัย
“นั่นสิ เพราะนอกจากเราก็ไม่มีใครแล้วนะ จะว่าไอ้ตะบันก็ไม่น่าใช่ เพราะตุลย์บอกว่าคน”หนูสงสัยและออกความเห็นที่ไม่น่าจะทำให้หายสงสัย จนพ่อตาอยากจะโบกอีกสักดอก แต่ลูกรู้ทันหมุดหลบซะก่อน
“เดี๋ยวกูถีบไปนอนข้างล่าง”พ่อตาทำท่าแต่ไม่ถนัด ถีบมาฝั่งผมก็ได้ครับ รอรับอยู่ ตุลย์ขำคิกคักก่อนจะบอกว่า
“สวยด้วยปู่”ตุลย์พูดถึงคนที่น่าจะหยิบกุญแจให้
“สวย”
“สวยด้วยเหรอ ใครวะ จะว่าไอ้อ้อมก็ไม่น่าใช่”พ่อเอ่ยถึงเด็กที่จ้างมาทำงานบ้านคนใหม่ ออกจะทอมๆ แต่ทำงานบ้านงานเรือนเก่ง หนูบอกผม
“ใส่ชุดเหมือนเจ้าหญิง มีมงกุฎระยิบระยับ”ตุลย์ยังพูดต่อหน้ายิ้มแย้ม
“ระยิบระยับ!”พ่อกับหนูพูดแทบจะพร้อมกัน ตาโตทำไมต้องตกใจด้วย
“ใช่ ปู่ กระโปรงนี่ฟูฟ่องบานเป็นชั้นๆเลย”ตุลย์พยักหน้าทำมือประกอบ
“ชัดเลย!”พูดพร้อมกันอีกครั้ง เริ่มแน่ใจ
“ชัดมากเลยปู่ แม่หนู ตุลย์เห็นชัดมากเลย”ลูกชายผมสนับสนุน ก่อนจะเบิ่งตา
“นั่นไง คนสวย”ตุลย์ชี้ไปที่กรอบรูปติดผนังห้อง
“ไก่จ๋า! /แม่จ๋า!”
ชัดยิ่งกว่าเดิมเมื่อเอ่ยชื่อคนในภาพเป็นอันสรุปว่า สาวสวยคนนั้นคือ ใคร !หญิงสาวที่สวยหยาดเยิ้ม ยิ้มหวาน จ้องมองเหมือนจะพยักหน้าบอกว่า
‘ใช่แล้วจ๊ะ ฉันเอง’
=______=
ผม พ่อตา หนู มองหน้ากันเงียบกริบ มีแต่ตุลย์ที่
^_________^
“นอน!”
คำเดียวสั้นๆของพ่อตาที่สั่ง ก่อนจะกอดตุลย์ที่หน้าเหรอหรา แต่ไม่ถามต่อกอดและเอาขาขี่ปู่ ผมกับหนูสบตากัน ก่อนจะค่อยๆ เอื้อมมือไปจับกันเอาไว้ ก่อนจะหลับตาเพื่อนอนให้หลับแต่ใจยังกระสับกระส่าย เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะหวานหวิวพร้อมคำพูดแสนหวานลอยมาตามลมที่พัดผ่านเข้ามา
‘ยินดีต้อนรับนะ พ่อลูกเขยรูปหล่อ ฮิฮิๆๆๆ’
ผมไม่รู้ว่าจริงไม่จริง หรือ มโนไปเองแต่ก็ต้องตอบรับไม่ให้เสียน้ำใจในคำชมและความเมตตาที่ท่านยอมรับผมเป็นลูกเขย
‘ขอบคุณครับ คุณแม่ยาย’
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากจะบอก หวังว่าคุณแม่ยายคงจะไม่โกรธผมนะครับ ถ้าย้อนขึ้นไปตอนที่ผมพูดถึง แม่ยาย ว่าถ้ายังอยู่คงจะช่วยผมแน่นอน และก็ที่ผมสาธุให้ช่วย คือ ให้ช่วยขัดขวางสามีของแม่ให้ผมหน่อย ไม่ใช่ไปช่วยสามีของแม่ ถีบประตูเข้ามาได้ง่ายดายอย่างนั้น เอาเป็นว่าคืนต่อไปและต่อๆไป ผมหวังว่าแม่จะเมตตาลูกเขยอย่างผมบ้าง
ผมสาบานว่าจะดูแลลูกชายสุดที่รักของแม่ซึ่งเป็นเมียรักที่สุดของผม คำสาบานนี้คลอบคุมถึงสามีของแม่ที่เป็นพ่อตาผมด้วย มีผลบังคับใช้โดยไม่มีกำหนด ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ คุณแม่ยาย
ด้วยรักและเคารพ
ประกาศมาเพื่อแม่ยายทราบ โดย ลูกเขย (รูปหล่อ) ของแม่ยาย
******************************************************************************************************************
ปล. ช่วงแรกมาอย่างซีเรียส เครียดนิดๆ แต่ตอนท้าย จบแบบหวิวๆ แต่ไม่ใช่หวิวอย่างที่คิดกันไว้นะ ฮ่าๆๆๆ :laugh: เป็นหวิวเล็กๆของแม่ไก่ที่ขอออกมาแจมบ้างไรบ้าง คือ นางเหงา และเป็นห่วงลูกผัว ก็เลยมาหยอกหลานกับลูกเขยนิดหน่อย :hao3: เอาน่า เฮีย อดไปก่อน ไปเตรียมฟิตร่างกายให้พร้อมเอาไว้ หนูมันไม่เอาก้นหนีไปไหนหรอก อยู่ที่เดิมนั่นแหละ :hao6: และก็อย่าโกรธหรือมากระโดดถีบตบตีเขานะว่า สรุป มันเสร็จกันตรงไหนวะ :ling1: เขาหมายถึง เสร็จเรื่องร้ายๆและได้กลับมาสักทีต่างหากล่ะ ไป ไปดีฝ่า ฟิ้วววววววววววววววววววววว :katai3:
-
ดีใจอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ที่ได้เห็นว่าเฮียกับหนูมาลงให้อ่านแว้วววววววววววววว :ling1:
ขอบคุณมากนะคะะะะะะะะ รักคนเขียนที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดด :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงเฮียกะหนู :กอด1:
น่าสงสารเฮียโดนพ่อตาขัดขวาง :m20:
-
แม่ยาย มาหยอกลูกๆ ให้ได้หวิวกันเล่นๆ
กว่าจะจบเรื่องในคุกได้ ลุ้นมากๆเลย
พวกท่านๆนี่สืบทอดทายาทกันทางน้ำลาย รึเปล่านะ หมดรุ่นสู่รุ่น น่ารังเกียจจริงๆ
:pig4: นักเขียน
-
ชอบคำพูดของหนูอ่ะ ผัวสูงวัยเลี้ยงดูจนสิ้นสุดอายุขัยไม่ขว้างทิ้งก่อนวัยอันควร
-
แม่ไก่จ๋านี่ฮาตลอดเลยอ่ะ 5555 :laugh: :laugh:
-
แม่ไก่จ๋าออกโรงเองเลย ทำเอา พ่อนก หนู เฮีย ถึงกับเงิบ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:L2: :L2: :L2:
-
อ่านตั้งแต่ที่เห็นคุณ goonglovenut โพส
ก็ตั้งแต่หกโมงครึ่ง แต่เพิ่งมาอ่านจบตอนนี้ สามทุ่มเข้าไปแล้ว
ไม่ใช่ว่ามัวสะกดทีละคำอยู่หรอกนะคะ แต่อ่านที่ออฟฟิส
อ่านได้บรรทัดสองบรรทัดก็มีคนมาชวนคุย
จะกลับมาอ่านต่อก็ลืมว่าอ่านถึงไหน กลับไปหาอีกว่าถึงไหนแล้ว
จะครึ่งวรรคละ มีคนมาถามนั่นโน่นนี่อีก เฮ้อ
นี่ที่อ่านจบตอนได้ เพราะกลับมาอ่านที่ห้องคนเดียวนะเนี่ย
ตอนแรกเรื่องเครียดจริงๆนึกว่าจะมีภาคสองต่อซะแล้ว
แต่แม่ไก่มาปิดจ็อบให้ซะกลายเป็นนิยายผีไปเลย ฮ่าๆๆๆ
-
เย้ๆๆๆ ได้อ่านตอนใหม่แล้ว คิดถึงหนูกับเฮียคอตๆๆ
ครอบครัวสุขสันต์หรรษาจริงๆเลย มีความสุขไปกับทุกคน
แล้วเมื่อไรจะมี NC คู่ลุงฉัตรกับพ่อนก แล้วก็เข้มกับรัน น้า
ในหนังสือขอให้มีนะคะ คงจะฟินน่าดู :hao6:
-
กรีดร้องอ่ะ 555
-
ฮาตลอดเลยยยยยยย ฉากที่ไม่น่าพาฮาก็ฮา อ่านแล้วสุข :กอด1:
-
:laugh: ความผิดเฮียนั้นแหละไม่ขอแม่ยายให้ซัดเจนเองว่าให้ช่วยอะไร :jul3:
อ่านตอนไหนก็ขำ หนูจร้าอย่าเอาเรื่องอายุมาล้อเฮียมากเลยนะ สงสารคนแก่บ้าง :m20:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ภาษาน่ารักจนหยดสุดท้าย มุกโคตรเกรียนแต่โคตรขำ ฮ่าๆๆๆๆ
น่ารักที่สุดเลย ฮ่าๆๆๆๆ o13 o13 o13 o13
-
เอาเป็นว่ารับทราบเข้าใจตรงกันทั้งแม่ยายและลูกเขย แอบกลัว บรื๋ออ~
-
คุณแม่ยายมาร่วมด้วยช่วยกันขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดว่าจะฮากันขนาดไหน
-
5555
แม่ยายนี่น่ารักนะเนี่ย
-
ตอนแรกมาอย่างเครียด..พอมาหลังๆพ่อตาจอมเกรียนพากันฮาเข้าไป
ไอ้เรื่องหวงลูกนี่ขอให้บอก
-
:m20:
-
พ่อตาเฮียหวงลูกอย่างน่ากลัวน่ะ :m20:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
มาแต่ละทีพกความฮามาเพียบเหมือนเดิม
-
ครอบครัวนี้เค้าฮากันทั้งบ้านจริงๆ 5555555555555555
-
ขอบคุณ :)
-
หนูน่ารักอ่ะ พ่อนกออกมาที่ไหร่ฮาตลอด อิอิ
ตุลย์ได้เจอยายไก่ด้วย 555
-
ว่าด้วย Img เข้ม อ่อมมม แบบว่า.... เป็คอ่ะ โดนใจ รูปโฮกมากเลย ถ่ายได้หวาดเสียวซีสสสเบย คึคึ
-
โอ้ยยยยยย ฮา :m20:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:really2:อ่ะนะ แบบว่า ใน img เฮียก้อและไม่แก่มาก แต่พออ่านมาถึง ณ จุดนี้ บ๊ะเจ้า ตะไมหนูแกล้งสามีจนแลแก่หง่ำเหงือกขนาดนี้เค๊อะ 555 เฮียยิ้มกว้างแบบไม่สนใจรอยพับ :m20:
-
ในที่สุดเฮียก็ได้ออกมาอยู่กับหนูแล้ว o13
แต่แหมแย่เลย มีคุณพ่อตามาขัดขวางภารกิจรักซะงั้น สงสัยต้องเรียกหมอฉัตรมาปราบ
ส่วนขุ่นแม่ไก่จ๋าถ้ามาแบบนี้ก็ทั้งน่ารักน่ากลัวนะเนี่ย 555
ส่วนนี้เอามาปลอบใจเฮียละกันนะคะ โอ๋ๆนะเฮีย
(คือมันเป็นภาพที่คิดถึงเฮียกับหนูเลยเอานิ้วจิ้มๆวาดเล่นในไอแพดอ่ะค่ะ แหะๆ)
#โปรดให้อภัยในความเกรียน
(http://www.uppic.org/image-337B_5398DECD.jpg) (http://www.uppic.org/share-337B_5398DECD.html)
รอตอนต่อไปอีกนะคะ :กอด1:
-
ลุ้นคู่ เข้ม-ร้น มากค่ะ ตอนแรกไม่ค่อยชอบเข้มเท่าไหร่ ที่ใช้กำลังกะน้องรัน แต่พอได้รู้อีกมุม โถ พ่อเข้ม หน้าสงสารจริงๆ นะพ่อนะ
รอตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
ไอ้เราก็คิดไปไกล ที่ไหนได้เป็นอย่างนี้นี่เอง :hao3:
อยู่ในคุกก็วุ่นวาย ออกมาอยู่บ้านยิ่งชุลมุนหนักกว่าเก่าอีก
เรื่องของเรื่องคือพ่อนกหวงลูกชาย แม้จะโดนกินไปนานแล้วก็ตาม
ตอนนี้มีแนวร่วมเป็นหลานตุลย์ด้วยแล้วยิ่งหนักข้อ :laugh:
แล้วอย่างนี้ตุลย์จะมีน้องได้ยังไงกันล่ะ เฮียโดนขัดขวางอยู่อย่างนี้
สงสัยต้องพึ่งแม่ยายจริงๆแล้วล่ะเฮีย :jul3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
คดีจบไปแล้ว แต่เฮียก็ยังต้องถูกตามรังควาญอีก น่ารำคาญแทนเฮียจริง ๆ
แต่ใครรึจะมาเก่งกว่าเฮียของน้องหนูได้ เล่นกะใครไม่เล่น เนอะ
ในที่สุด ก็ได้กลับมาอยู่กับน้องหนูของเราด้วยความสบายใจซะที
แต่น้องหนูนี่นะ เฮียกำลังทำซึ้งอยู่เชียว มาล้อเฮียเรื่องอายุอีกแล้ว โธ่
ถึงจะเป็น ผอ.สอ.วอ. แต่ก็ยังแรงดีไม่มีตกนะ น้องหนูรู้ดีที่สุดนิ ใช่ม้า
แต่คำสารภาพของเฮีย ทำให้เราเพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าเฮียเริ่มรู้สึกอะไร ๆ กับน้องหนู
ตั้งแต่เห็นน้องหนูล่อนจ้อนครั้งแรกแล้วเหรอเนี่ย แหม่ เก็บอาการเก่งจริงนะเฮีย
พ่อนก นี่ก็นะ มาขัดขวางเวลาแห่งความสุขของเฮียกับน้องหนูเรื่อยเลยเชียว
แถมยังมีหลานตุลย์คนโปรดมาเป็นพวกเพิ่มอีกด้วย เฮียทำใจเหอะนะจ้ะ
ว่าแต่ว่า จู่ ๆ น้องตุลย์ ทำให้ขนลุกเฉยเลยอ่ะ เจอคุณแม่ไก่ของน้องหนูจัง ๆ เลย
แต่เฮีย แน่ใจเหรอว่าคุณแม่ยายยอมรับแล้วน่ะ แม่ไก่ช่วยพ่อนก จนอดสวีทกับน้องหนูน่ะนั่น 555
ตอนนี้ มีพี่เข้มน้องรันด้วย ถึงจะโผล่มานิด ๆ แต่ก็ทำเราฟินมากมายเลย :o8:
พี่เข้ม ถึงคำพูดจะน้ำเน่า แต่ได้ใจมาก ๆ จ้ะ บอกเลย ว่าแล้วก็อยากอ่านคู่นี้อีกจังเลย ชอบ ๆ
รอตอนพิเศษตอนต่อไปเสมอนะจ้ะ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L1:
-
โอ๊ยยย ฮาอีกแล้ว :laugh:
ไม่ว่าจะเครียดแค่ไหน ก็ยังแทรกความฮาไว้ตลอดๆ
นับถือจริงๆ 555+
:pig4:
-
ในที่สุดเฮียก็ได้ออกมาอยู่กับหนูแล้ว o13
แต่แหมแย่เลย มีคุณพ่อตามาขัดขวางภารกิจรักซะงั้น สงสัยต้องเรียกหมอฉัตรมาปราบ
ส่วนขุ่นแม่ไก่จ๋าถ้ามาแบบนี้ก็ทั้งน่ารักน่ากลัวนะเนี่ย 555
ส่วนนี้เอามาปลอบใจเฮียละกันนะคะ โอ๋ๆนะเฮีย
(คือมันเป็นภาพที่คิดถึงเฮียกับหนูเลยเอานิ้วจิ้มๆวาดเล่นในไอแพดอ่ะค่ะ แหะๆ)
#โปรดให้อภัยในความเกรียน
(http://www.uppic.org/image-337B_5398DECD.jpg) (http://www.uppic.org/share-337B_5398DECD.html)
รอตอนต่อไปอีกนะคะ :กอด1:
ไม่เกรียนเลยค่ะ แหม่ ๆ นึกว่าน้องหนูมาเองซะอีก ลองนึกภาพถ้าเฮียใส่ชุดนี้ น่ารักดีเน๊าะ :jul3:
-
รักคู่นี้จริงๆ นึกไปถึงตอนแก้บนในป่าแล้วก็ฮา :laugh:
-
แม่นกมาต้อนรับลูกเขยเข้าบ้าน 55 หลอนไปตามๆกัน
-
:เฮ้อ: ในที่สุดก็ได้อยู่กับครอบครัวที่แสนอบอุ่นสักที ผลของการคิดดีทำดีก็ได้รับความสุขตอบแทนกลับมา เป็นนิยายที่สนุก ตื่นเต้น น่าลุ้น น่าติดตามมากค่ะ ขอบคุณนะคะที่สร้างนิยายดีๆมาให้เราได้อ่านกัน :pig4:
-
ตอนนี้ไก่จ๋ามีบทกับเค้าด้วย หลังจากย้อนหลังไปสมัยหนูเด็กๆ
ฮาแต่พอ่ตาที่หวงลูกทั้งๆ ที่ก็ไม่มีอะไรให้หวงแล้ว
ปล่อยให้เค้าผสมพันธุ์กันไปเถ๊อะ
-
แม่ไก่น่ารักอ่ะ ขอบคุณที่มาสร้างความสุขให้หายคิดถึงนะครับ :pig4:
-
เค้าแอบหวังกับชื่อตอนมากไปซะงั้น :laugh:
+++++++++++++++++
ไอ้พวกคนเลวๆนี่มันถ่ายทอดกันผ่านน้ำลายรึไง
ตัวนี้ตายก็มีตัวใหม่ขึ้นมาแทนเหมือนกระสือ เป็นทายาทอสูร
ตุลย์น่ารัก ดีนะแม่ไก่จ๋ามาอย่างสวย ครอบครัวนี้ฮากันทั้งบ้านเลย
-
ดีใจมากที่เฮีนมาอยู่กับหนูแล้ว
แม่ไก่น่ารักมากอ่ะ 5555
ต้อนรับกันขนลุกเลน
-
เฮียต้องไปหัดร้องเพลง มีเมียเด็ก ต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกาย
-
ฮว๊ากกกกก แม่นกมาาาา :a5:
คุณนกมาขัดจังหวะจริงๆเรยอ่ะ ขัดใจ
เฮียของหนูเก่งที่สุด ภูมิใจแทนหนู
คิดถึงนะคะ ขอพิเศษเรื่อยๆเลยนะ :กอด1:
-
นอนเถอะ 555555
-
สวัสดีแม่ไก่ค่ะ ><
ตอนนี้เป็นตอนที่ครอบครัวพร้อมหน้าดีจริงๆ
-
สวัสดีแม่ยาย
-
เข้ามาห้องนี้ แล้วเจอหนูกับเฮียอัพ ดีใจมากกกกก
เฮียเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยกลับมาหาหนูแล้ววว
ดีใจแทนหนู ที่เฮียได้มาอยู่บ้านเดียวกัน ตุลย์ด้วย พ่อนก(แม่ไก่)ด้วย
ถึงหนูไม่ย้ายก้นไปไหน แต่เค้าก็อยากให้เฮียฟัดให้หน่ำใจน่าาาา
-
สงสารเฮีย 5555 นอนรวมสี่คน แม่ไก่ให้ความร่วมมือ(กับพ่อนก)ดีมาก :hao6:
-
ดีใจนะเนี่ยมาอีกตอน ยังน่ารักกันเหมือนเดิมเลย แม่ไก่มาทีไรฮาทุกที จะมีอีกไหมนะตอนพิเศษ
-
ThankS
-
โอร่ยยย~ สนุกมากกก
ช่วงสุดท้ายฮามากกกก 55555
ขอบคุณนะคะ^^
-
:laugh: :laugh:
-
ขอบคุณผู้แต่งมากครับเพิ่งมีโอกาสอ่านแบบรวดเดียวจบ
ผมชอบเรื่องนี้มากนะ ถามว่าทำไม ผมว่าผู้เขียนมีความตั้งใจในการประพันธ์สูง และเนื้องเรื่องมีสเน่ห์มาก กลวิธีในการเขียนไม่ปล่อยเนื้อหาออกมาทั้งหมด ค่อยๆปล่อยออกมาในแต่ละบท เก็บเงื่อนงำ ส่วนสำคัญลึกลับไว้ช่วงท้าย ทำให้นิยายของคุณน่าติดตามมาก วางไม่ลงในแต่ละตอน อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก เนื้อหาแต่ละตอนก็ไม่สั้นหรือยาวจนเกินไป ภาพโดยรวมดีมากๆครับ โครงเรื่องแข็งแรงไม่เดินวนไปมา และที่สำคัญคือ ผมชอบพระเอกอายุ 30+ เลยค่อนข้างจะชอบเป็นพิเศษกับเรื่องนี้
ส่วนข้อแนะนำเพิ่มเติม
บางบทเรารู้สึกว่าส่วนพรรณาโวหารมันน้อยไป เนื้อเรื่องดำเนินไปด้วยบทสนทนาเป้นหลัก และปัญหาคือบางทีเรารู้สึกว่าตัวละครพูดไม่เป็นธรรมชาติ พูดว้ำ วนไปมา เหมือนถูกบังคับพูด ถ้าเพิ่มส่วนการพรรณาเข้ามาแทนที่และทอนบทสนทนาลงบางส่วนน่าจะสวยมากขึ้น
หนึ่งประเด็นที่เรื่องนี้กล้าทำ คือพ้อยท์ออฟวิว มุมของตัวละคร การสลับมุมมองตัวละครเป็นความยากอย่างนึงในการประพันธ์ เรื่องนี้ทำได้เกือบดีครับ แต่บางบทที่เหวี่ยงไปมา ทำให้ผมต้องมานั่งอ่านทวนซ้ำเพื่อแยกให้ออกว่าตอนนี้ใครกำลังเล่าเรื่อง น่าจะแยกคาแรคเตอร์หรือปรับลักษณะภาษา ลักษณะการบรรยายให้ชัดเจนขึ้นจะช่วยได้ครับ
และช่วงท้าย การคลายปม ถ้าเราทำให้มันกระชับ มันจะลงแบบสมบูณณ์สวยงามในอารมณ์ แต่ในเคสนี้เกือบ 10 บทที่ตามมาหลังเริ่มเฉลยเนื้อเรื่อง เราเลยรู้สึกว่ามันถูกยืดในช่วงท้าย เปรียบกับนิยายอีกเรื่องที่ชอบคือ เทวากับซาตาน เนื้อหาเฉลยในส่วนที่ 80 % แล้วเข้า จบเลย มันทำให้กระชับมากขึ้น
ส่วนคำผิด ถ้ามีเพื่อนช่วยอ่าน หรือวางทิ้งไว้ซัก 1-2 เดือนแล้วกลับมาซ้ำ จะช่วยให้ดีขึ้นครับ สะกดผิดหลายคำอยู่ ไม่ใช่เกิดจากการพิมพ์ผิด
ที่คอมเมนท์มานี่ ด้วยความชื่นชมนะครับ เนื้อหา โครงสร้าง ภาษา ดีแล้ว จะรอติดตามเรื่องหน้าต่อไปนะครับ
-
แม่ไก่จ๋าอยากออกโรงมั่ง
งานนี้เมียกับพ่อตาหลอน
กันทีเดียว :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลยทีเดียว
อยากจะบอกว่าชอบคู่พี่เข้มกับน้องรันมากกกก
ขอให้น้องรันตกลงปลงใจโดยไว อย่าทรมานพี่เข้มอีกเลย(อีกตั้งเป็นสิบๆปีกว่าพี่แกจะออกจากคุกนา..)
ตอนแรกยอมรับว่าไม่ชอบพี่เข้มเพราะเฮียแกขาโหดมากมาย ฮ่าๆ
แต่พอเรื่องทุกอย่างจบและพี่แกกลับตัวอยากเป็นคนดีถึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้น่ารักมากขนาดไหน
โดยเฉพาะตอนที่อยู่กับน้องรัน ให้น้องรันสอนหนังสือ... โฮกก ชอบมาก ดูมุ้งมิ้งน่ารักเป็นที่สุด :katai2-1:
-
น้องหนู งิ้งๆ เฮียโดนขัด 555
อยากอ่านพิเศษเข้มรัน มิมิ
:-[
-
ขอบคุณผู้แต่งมากครับเพิ่งมีโอกาสอ่านแบบรวดเดียวจบ
ผมชอบเรื่องนี้มากนะ ถามว่าทำไม ผมว่าผู้เขียนมีความตั้งใจในการประพันธ์สูง และเนื้องเรื่องมีสเน่ห์มาก กลวิธีในการเขียนไม่ปล่อยเนื้อหาออกมาทั้งหมด ค่อยๆปล่อยออกมาในแต่ละบท เก็บเงื่อนงำ ส่วนสำคัญลึกลับไว้ช่วงท้าย ทำให้นิยายของคุณน่าติดตามมาก วางไม่ลงในแต่ละตอน อยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก เนื้อหาแต่ละตอนก็ไม่สั้นหรือยาวจนเกินไป ภาพโดยรวมดีมากๆครับ โครงเรื่องแข็งแรงไม่เดินวนไปมา และที่สำคัญคือ ผมชอบพระเอกอายุ 30+ เลยค่อนข้างจะชอบเป็นพิเศษกับเรื่องนี้
ส่วนข้อแนะนำเพิ่มเติม
บางบทเรารู้สึกว่าส่วนพรรณาโวหารมันน้อยไป เนื้อเรื่องดำเนินไปด้วยบทสนทนาเป้นหลัก และปัญหาคือบางทีเรารู้สึกว่าตัวละครพูดไม่เป็นธรรมชาติ พูดว้ำ วนไปมา เหมือนถูกบังคับพูด ถ้าเพิ่มส่วนการพรรณาเข้ามาแทนที่และทอนบทสนทนาลงบางส่วนน่าจะสวยมากขึ้น
หนึ่งประเด็นที่เรื่องนี้กล้าทำ คือพ้อยท์ออฟวิว มุมของตัวละคร การสลับมุมมองตัวละครเป็นความยากอย่างนึงในการประพันธ์ เรื่องนี้ทำได้เกือบดีครับ แต่บางบทที่เหวี่ยงไปมา ทำให้ผมต้องมานั่งอ่านทวนซ้ำเพื่อแยกให้ออกว่าตอนนี้ใครกำลังเล่าเรื่อง น่าจะแยกคาแรคเตอร์หรือปรับลักษณะภาษา ลักษณะการบรรยายให้ชัดเจนขึ้นจะช่วยได้ครับ
และช่วงท้าย การคลายปม ถ้าเราทำให้มันกระชับ มันจะลงแบบสมบูณณ์สวยงามในอารมณ์ แต่ในเคสนี้เกือบ 10 บทที่ตามมาหลังเริ่มเฉลยเนื้อเรื่อง เราเลยรู้สึกว่ามันถูกยืดในช่วงท้าย เปรียบกับนิยายอีกเรื่องที่ชอบคือ เทวากับซาตาน เนื้อหาเฉลยในส่วนที่ 80 % แล้วเข้า จบเลย มันทำให้กระชับมากขึ้น
ส่วนคำผิด ถ้ามีเพื่อนช่วยอ่าน หรือวางทิ้งไว้ซัก 1-2 เดือนแล้วกลับมาซ้ำ จะช่วยให้ดีขึ้นครับ สะกดผิดหลายคำอยู่ ไม่ใช่เกิดจากการพิมพ์ผิด
ที่คอมเมนท์มานี่ ด้วยความชื่นชมนะครับ เนื้อหา โครงสร้าง ภาษา ดีแล้ว จะรอติดตามเรื่องหน้าต่อไปนะครับ
ที่ตอบคอมเม้นท์ ก็ด้วยความชื่นชมและขอบคุณเช่นกันค่ะ :pig4: สำหรับคำชมและคำแนะนำ เป็นแนวทางที่ดีมากสำหรับคนเขียนที่ยังต้องมีอะไรให้ฝึกอีกเยอะมากๆๆๆๆๆ จากเขียนแค่เอาสนุกอยากให้คนอ่านรู้สึกดีไปกับนิยายของเรา ยังต้องคำนึงถึงเรื่องทักษะภาษาด้วย ซึ่งตรงนี้มีทั้งคำผิด สะกดผิด อีกมากมาย ที่ยังต้องแก้ไขและปรับปรุงเนื้อหาในบางส่วน ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยบอกช่วยเตือน คงต้องหาเวลาว่างกลับไปแก้ล่ะค่ะ ตอนนี้วุ่นกับงานกับอีกจิปาถะ :ling1:
และถือโอกาสนี้ ขอบคุณทุกเม้นท์ที่ร่วมติดตามกันมาจนถึงล่าสุด ขอบคุณจริงๆสำหรับกำลังใจ ขอบคุณที่ช่วยให้เรื่องนี้มีสีสัน ขอบคุณสำหรับความชื่นชม คำแนะนำ ที่มีให้กันมาตลอด ขอบคุณนะคะ :pig4: ช่วงนี้บอลโลกกำลังฟีเวอร์ ดูแล้วพักผ่อนรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ :กอด1:
-
:กอด1: ขอกอดคนเขียนทีนึง มาอ่ารวดเดียวจบ กรี้ดกร้าดมากๆ คือเฮียน่ารักมากกกกก แต่เอาจิงแอบเทใจให้พี่เข้ม (:
ขอตอนพิเศษ คุ่เข้มรันได้มั้ยคะ กับหมอฉัตรพ่อนก นะๆๆๆๆ พลีสๆๆ
-
จบแบบนี้เอวใจไปเลย
:กอด1: :กอด1:
-
ที่ตอบคอมเม้นท์ ก็ด้วยความชื่นชมและขอบคุณเช่นกันค่ะ :pig4: สำหรับคำชมและคำแนะนำ เป็นแนวทางที่ดีมากสำหรับคนเขียนที่ยังต้องมีอะไรให้ฝึกอีกเยอะมากๆๆๆๆๆ จากเขียนแค่เอาสนุกอยากให้คนอ่านรู้สึกดีไปกับนิยายของเรา ยังต้องคำนึงถึงเรื่องทักษะภาษาด้วย ซึ่งตรงนี้มีทั้งคำผิด สะกดผิด อีกมากมาย ที่ยังต้องแก้ไขและปรับปรุงเนื้อหาในบางส่วน ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยบอกช่วยเตือน คงต้องหาเวลาว่างกลับไปแก้ล่ะค่ะ ตอนนี้วุ่นกับงานกับอีกจิปาถะ :ling1:
และถือโอกาสนี้ ขอบคุณทุกเม้นท์ที่ร่วมติดตามกันมาจนถึงล่าสุด ขอบคุณจริงๆสำหรับกำลังใจ ขอบคุณที่ช่วยให้เรื่องนี้มีสีสัน ขอบคุณสำหรับความชื่นชม คำแนะนำ ที่มีให้กันมาตลอด ขอบคุณนะคะ :pig4: ช่วงนี้บอลโลกกำลังฟีเวอร์ ดูแล้วพักผ่อนรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ :กอด1:
ยินดีครับ สำหรับนักเขียนที่มีพื้นฐานดีแล้วผมว่าการคอมเมนต์แบบสร้างสรรค์จะช่วยส่งเสริมพัฒนาเรื่องหน้าๆให้ดีต่อไป
หลายๆคนอาจถาม เอะผมเป็นใครทำไมชอบคอมเมนยาวๆ ใจจริงอยากบอกว่าเป็นนักอ่านมา20ปีแล้ว เสพงานมาทุกประเภท เคยผันตัวเองไปเขียนช่วงนึง ตระเวณไปอบรมการเขียนจากหลายๆที่ ทั้งสมาคม ทั้งสำนักพิมพ์ จึงอยากเอาความรู้ที่เคยผ่านมาได้มาแนะนำกัน แต่งานส่วนตัวยังไม่มีเรื่องยาวแบบจบสมบูรณ์ได้ซักเรื่อง ดองไว้สี่ห้าเรื่อง ดังนั้นผู้ที่เขียนจบได้ นี่คือความสำเร็จทัี่สำคัญของคุณแล้วครับ
-
คิดถึงเฮีย ผู้ชายในฝันของเค้า
-
ชอบเรื่องนี้มากกก อ่านแบบหยุดไม่ได้ รักหนู และเฮีย มากก ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านจ้า ^^
-
พ่อตามาขว้าง อดฉากเลิฟซีน แม่ยายก็เป็นใจ ช่วยให้พ่อตา ถีบประตูพัง 55555555555555555555555555555555555
-
ไม่เข้าเวบนี้ซะนานนนน
แต่น้องหนูยังน่ารักน่าฟัดเหมือนเดิม :-[
ส่วนเฮียนี่ก็มีอิทธิพลใช่เล่น
รอลุ้นให้เฮียกับน้องได้..เอ่อ สักที หมายถึงได้อยู่ด้วยกันตลอดไปสักทีนะ
ขัดใจพ่อตา เดี๋ยวแช่งให้ลุงฉัตรจับกดซะเลย :m20:
-
คึดฮอดครอบครัวน้องหนู เฮียและพรรคพวกหลายๆๆ :กอด1:
-
เป็นครอบครัวเฮฮามาก :pigha2: แม่ไก่จ๋า
มาต้อนรับลูกเขยกับหลานตุลย์ด้วย
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร ยิ้มจนปวดแก้มทุกที
ไม่ว่าจะเครียด จะยิงกันจนกระสุนท่วมจอ ก็จะมีมุมเล็กๆให้ได้ชุ่มชื่นหัวใจเสมอ
ปล.อยากอ่านเรื่องใหม่ที่ฮาๆแบบนี้อีกอ่ะ ไม่ได้จางรักจากหนูนะยังรักเหมือนเดิม
แต่มั่นใจมากกกกว่า เรื่องใหม่ต้องสนุกไม่แพ้เรื่องนี้
-
“รัน”มันเรียกผมที่เดินนำหน้ามัน หลังจากลุกจากตรงนั้นแล้ว
“อะไร”ผมหันไปมอง
“มึง หัดให้กูอ่านและเขียนหน่อยสิ เอาที่จำเป็นๆก็ได้ เผื่อมึงออกไปแล้ว กูไม่รู้จะถามใคร อีกอย่าง”มันขอให้ผมสอนอ่านและเขียนให้ ซึ่งหนักใจพอสมควร ว่าจะเริ่มตรงไหนก่อนดี แต่ดูหน้ามันแล้วก็ปฏิเสธไม่ลง แล้วอีกอย่างที่มันพูดคาไว้คืออะไรวะ
“กูอยากเขียนจดหมายไปหามึง”
ผมมอง ไอ้เข้ม ที่ตอนนี้เป็น ไอ้โข่ง ไปเรียบร้อยแล้ว
“และถ้ามึงจำไม่ได้ล่ะ มึงจะเขียนได้ยังไง เกิดมึงนึกไม่ออกจริงๆ แบบสมองมึงฝ่อไปแล้ว”ผมพูดขำๆ แต่ในอกตื้อไปหมด
“อืม ทำไงเหรอ”มันทำท่าคิด ก่อนจะนึกออก
“กูก็จะวาดรูปแทนไง”
เป็นคำตอบที่นึกไม่ถึงจริงๆ
“แล้วกูจะรู้ได้ไงล่ะ ว่ามึงรู้สึกยังไง”ผมถามมันอีกไม่ได้สงสัยแล้ว แต่อยากต่อปากต่อคำกับมัน จนกว่ามันจะจนมุม
“ก็ถ้ากูเหงา กูก็จะวาดภาพหน้าตัวเองหงอยๆ และถ้ากูมีความสุขก็ยิ้ม ไง ไม่เห็นจะยากเลย กูวาดรูปเก่งนะโว้ย”มันบอกราวกับเป็นเรื่องง่ายๆ ยอตัวเองไปด้วย ผมไม่ได้สนใจท่าทางนั้น กลับถามมันด้วยคำถามที่อยากรู้ว่ามันจะวาดยังไง
“ และ ถ้าคิดถึง ล่ะ”
มันมองหน้า พูดออกมาอย่างไม่เสียเวลาคิด
“กูก็จะวาดตัวเองนั่งมองท้องฟ้า ที่มีมึงอยู่บนนั้น”
ผมหันหลังกลับทันที ซ่อนน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างมากมาย ไม่คิดว่าจะต้องมาร้องไห้ให้มัน ให้ไอ้คนที่ผมเกลียดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่ความรู้สึกนั้นมันแค่ เคยเกลียด ตอนนี้มันหายไปอยู่ซอกไหนแล้วก็ไม่รู้
“บางที อาจจะมีรูปหัวใจ ติดไปด้วยก็ได้”
มันพูดออกมาอีก ทำเอาผมชะงักเท้า ถามออกไปเสียงสั่นๆ
“ทำไมล่ะ”
“ก็มันจะได้ครบ”
“ครบอะไร”
“รัก และ คิดถึง”
“ได้ใช่ไหม”
“ห๊ะ อะ อะไร”
ผมมัวแต่จมอยู่กับความหมายที่มันบอก ไม่ได้ฟัง ว่ามันถามอะไร
“ก็ รักและคิดถึงไง กูเคยเห็นเวลาที่ลงท้ายจดหมาย มันใช้กับเพื่อนได้ ถ้ากูจำไม่ผิดนะ”มันมองหน้าผมประมาณว่ากูพูดถูกใช่ไหม มึงพูดถูก แต่กูเสือกตีความหมายไปอีกทางในตอนแรก
“อืม”เลยตอบมันแค่นั้น ก้าวเท้าเดินต่อ เสียงมันก็ยังตามหลังมาติดๆ
:mew6:
ฉากนี้ทำน้ำตาไหลเลย TT
อ่านจบแล้วรู้สึกดีใจที่ได้อ่านนิยายดีๆ เรื่องนี้ เขียนขึ้นมาได้ดีมากจริงๆ รู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครทุกๆ ตัว เหมือนรู้จักกันในชีวิตจริงซะอย่างนั้น 5555 รักเฮีย รักหนู รักทุกๆ คนเลย :mew1:
-
อ่านจบเเล้วจ้าาา ชอบมากๆเลยค่ะ :-[
ขอบคุณมากๆนะคะ :impress2:
-
เฮีย นี่น่าสงสารปนเห็นใจจริงๆ เมียถากถางอายุไม่พอ เจอแม่ยายช่วยพ่อตาขัดขวางอีก :m20: เอางี้สิเฮีย ไปเป่าหูหมอฉัตรให้ :oo1: พ่อนกซะ จบป่ะ :katai2-1:
-
หวานกันได้อีก เรื่องนี้5555 ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ชอบเรื่องนี้มากครับ คนเขียนเก่งมากๆ :heaven
-
สนุก ลุ้น ซึ้ง ครบทุกรสเลยครับ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
สนุกมากค่ะ บรรยายเห็นภาพแบบสามดีเลย :mew1:
-
เข้มรัน :-)
-
ปล้นร้ายกลายรัก ตามอ่านมานานแล้วตั้งแต่เปิดเรื่องเลย เรื่องนี้คือสนุกมากๆ o13 ฮามากๆด้วย มุขบางมุขคิดไม่ถึงเหมือนกัน แต่คนเขียนเขียนมันออกมาได้ ทำเอาฮาทุกตอนเลย โดยเฉพาะพ่อนกที่ถ่ายทอดการตบมุขมาให้หนู แบบรู้เลยลูกใคร ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ
ชอบเฮียมากๆ เป็นผู้ชายที่เสียสละเพื่อคนที่ตัวเองรัก และรักมากๆด้วย เป็นผู้ชายอบอุ่น อ่อนโยนมากๆ หนูโชคดีมากๆที่มีคนรักเป็นเฮีย :o8: แถมเฮียยังเก่งในหลายๆเรื่องอีกด้วย แต่เฮียก็ฮาและคงเสียเซลฟ์น่าดูที่ถูกหนูล้อเรื่องอายุประจำ ต้องกินกลูต้าเยอะๆแล้วล่ะเฮีย
หนู หลงรักหนูมากๆ หนูเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากๆ และเป็นคนที่จิตใจดีมากๆ ช่วยเหลือคนอื่น และคิดดีกับคนอื่นเสมอ นี่คือเสน่ห์ของหนูเลยนะที่ทำให้เฮียรักหนู และรักมากๆไม่คิดนอกใจด้วย แต่บางอย่างหนูก็ช่างคิดได้นะ โดยเฉพาะงานคืนสู่เหย้านักโทษน่ะ ไม่ใช่หนูคงคิดไม่ได้ :m20:
เฮียหนู ชอบตอนที่สองคนนี้บอกรักกัน หวานใส่กัน ดูแลกัน มันรู้สึกว่าทั้งคู่รักกันมากๆ รักกันจริงๆ เสียสละเพื่อกันและกันในทุกๆเรื่อง แต่เฮียก็แอบหื่นกับหนูนะ แต่ก็ไม่คิดทำถ้าหนูไม่พร้อม สงสารเฮียตอนที่ปลอมตัวมาหาหนู แล้วหนูรู้เรื่องทุกอย่าง รู้ว่าส่วนนั้นของเฮียอาจใช้งานไม่ได้ แต่หนูก็ไม่ทิ้งเฮีย อยู่ข้างเฮียเสมอ จนทั้งคู่ได้กลับมาอยู่ด้วยกัน และมีตุลย์มาอยู่ด้วย เป็นครอบครัวที่อบอุ่น สมบูรณ์
เบียร์กับพี่สิบแอบสงสารทั้งสองคน ที่ต้องมาห่างกันทั้งที่ยังรักกัน เบียร์ก็ทั้งรักทั้งโกรธพี่สิบ พี่สิบก็ถูกลอบทำร้าย พยายามหาทางช่วยเบียร์ทุกอย่าง แต่สุดท้ายเบียร์ก็ยอมพี่สิบกลับมารักกัน พี่สิบก็ช่วยเบียร์ออกมาหาเตี่ยได้ แม้เวลาจะผ่านไปนานแต่ทั้งสองคนไม่เคยลืมกัน ยังคงรักกัน คิดถึงกันตลอด
เข้มรันชีวิตสองคนนี้คิดว่าน่าสงสารที่สุด รันก็ต้องติดคุกเพื่อช่วยน้อง ต้องถูกพ่อเลี้ยงต่อว่า แถมยังไม่เคยเจอหน้าพ่อที่แท้จริงของตัวเองอีก ส่วนเข้มแม้ตอนแรกจะแอบหมันไส้ที่คอยเขม่นกับเฮีย แถมยังเคยคิดจะทำมิดีกับหนู เเต่พอได้รู้ชีวิตก่อนหน้าของเข้มแล้วสงสารมากๆ เด็กกำพร้าที่ต้องโตมาท่ามกลางสิ่งเลวร้าย อบายมุขต่างๆ แถมสุดท้ายเตคนที่ตัวเองรัก คนที่เป็นทุกอย่างมาตายเพราะตัวเองแบบนั้น ร้องไห้กับเข้มเลย :m15:
แล้วตอนที่เข้มบอกอ่านหนังสือไม่ออกอึ้งมาก ยิ่งบอกกับรันว่าจะเขียนจดหมายไปหาตอนนั้นคือน้ำตาไหลเลย สงสารเข้ม แต่ตอนนี้เข้มรันก็เริ่มพัฒนาก้าวหน้ามากขึ้น รันเปิดใจให้มากขึ้นแล้ว เข้มก็สู้ๆต่อไปนะ หวังว่าสองคนนี้จะมีอะไๆก้าวหน้ากว่าเดิมในอนาคต
คู่นายทั้งสองเป็นอะไรที่ฮาร์ดคอร์ รักกันแบบเจ็บๆ ต้องได้เลือดตลอด นายเทียนรักนายเฟยมากเลยนะ แม้จะแสดงออกว่ารำคาญ พยายามผลักไสนายเฟยออกไป แต่จะยอมตามใจ และเสียสละให้นายเฟยในหลายๆอย่างเลย แถมสุดท้ายก็ยอมรับหัวใจตัวเอง และยอมที่จะก้าวผ่านคำว่าพี่น้องออกมา
คู่ลุงฉัตรพ่อนกน่ารัก เป็นความรักของผู้ใหญ่ ลุงฉัตรที่รักพ่อนกอย่างไม่มีข้อแม้ รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน รักมาตลอดไม่คิดเปลี่ยนใจ หรือตัดใจ อยู่ข้างๆพ่อนกมาตลอด และไม่คิดเข้ามาแทนที่หรือทำให้พ่อนกเป็นของตัวเอง พ่อนกก็ฮาตลอด หวงลูกชายด้วย แต่มีหลานคนใหม่มาอยู่ด้วยแล้ว ไม่เหงาแล้วนะ แถมลุงฉัตรยังคอยชวนไปนู่นนี่อีก แต่แค่จะไปทะเลไม่เห็นต้องบอกว่าอดได้ปอร์เช่เลย กลัวหนูจับได้ล่ะสิพ่อนก :laugh:
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องราวดีๆ สนุกๆแบบนี้ขึ้นมาให้ได้อ่านนะคะ สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ ขอให้เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ขึ้นมาอีกเรื่อยๆนะคะ :mew1:
ปล.จะมีรวมเล่มเรื่องนี้ไหมนะ อยากได้
ปลล.รออ่านตอนพิเศษอยู่นะคะ ^^
-
:mew2: :mew2:ขอตอนพิเศษรัน-เข้ม อยากให้สมหวังเหมือนคู่อื่บ้าง
-
น้ำตาซึมเพราะน้องรัน :m :mew6:ew4:
-
:m3: :m3: :m1: :m1: :give2: :give2: :o9: :o9: :haun5: :haun5:
-
:z2: :z2: :z2: อีกรอบ อีกรอบ :jul3: :m20: :กอด1:
-
เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
ติดมากกกค่ะ อ่านทั้งวันเลย สองวันจบ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ สนุกมาก ฮาจริงๆ :-[
-
กลับมาปล้นต่อเถอะ คิดถึงมากกกกกกกกกกกก อยากรู้ว่า อีหนูกับเฮียจะ :oo1: กันไหม หลังจากโดนกีดกัน เข้ม รัน จะยังไงกันต่อ มีมุ้งมิ้งกันบ้างหรือยัง :z1: เบียร์กับพี่สิบ จะกระดึ๊บ :z10: กันอีกกี่ยก นายกับนาย มาโชและซาดิสหวานๆกันบ้างไหม :haun4:
-
อย่าทิ้งเข้ม-รันให้ค้างเติ่งนะ ช่วยทำให้เข้มได้ออกไวๆที แล้วก็อ๊ะๆกะรันซะ ลุงฉัตรกะพ่อนกก็ให้แกได้ๆกันไปเหอะ สงสารลุงฉัตรรอมาจนแก่แล้ว ละก็ เพิ่มฉากแต่งงานหนูเฮีย จะได้ดูจบแบบบริบูรณ์ นะๆ :mew2:
-
เป็นเรื่องแรกที่ทำให้เราอ่านนิยายซ้ำได้เกิน 4 ครั้ง !!!!!! OMG! จะอ่านกี่ครั้งก็ยังคงไม่เบื่อค่ะ อยากให้มีภาคต่อจังเลยยยย ยังอยากรู้เรื่องราวของหนูกับเฮียเมื่อต้องมาอยู่รวมครอบครอบกันจะมีเรื่องให้ฮา ให้ซึ้ง ให้กัดหมอน อีกเท่าไหร่ แค่คิดก็ฟินเฟ่อร์แล้วอ่ะค๊าาาาาาาาาาาาาาา :z3: :ling1:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆ
อยากให้มาต่ออีกเรื่อยๆๆๆ
-
เป๊ะ
-
:L1:
-
สนุกมากคะ อ่านจบรวดเดียว รอตอนพิเศษอีกคร้า :impress2:
-
เรื่องนี้ตลกดีค่ะชอบพี่เฮียกับน้องหนูจัง
-
ขอบคุณคุณกุ้ง (คนเขียน) ที่เเต่งนิยายเนื้อเรื่องที่เเสนดราม่า น่าตื่นเต้น ให้กลายเป็นนิยายสุดฮาประจำปีได้ เเทรกความฮาเอาไว้ได้ทุกตอน เเม้ตอนนั้นจะเครียดก็ตาม
อ่านจบเเล้วทำให้รักผู้ชายอย่างเฮียเข้าเต็มเปา คนอะไรจะเพอร์เฟคได้ขนาดนั้น หล่อ เก่ง รวย เเสนดี เเต่ขัดใจตรงที่น้องหนูว่าเฮียเเก่เนี่ยเเหล่ะ เล่นเอาเฮียขาดความมั่นใจไปเลย 555+
ชอบน้องหนูเเละพ่อที่พกความฮาได้ไม่มีหมด เหมือนกับดูช้างให้ดูหาง ดูนายให้ดูตัวพ่อ ยังไงก็ไม่รู้
รอรวมเล่มเรื่องนี้อยู่ ขอให้คนเขียนทำรวมเล่มด้วยนะคะ :กอด1:
-
:-[ :mew1: สนุกกกก
-
ประทับใจทุกคู่เลยค่ะ ชอบทุกคู่มากๆๆ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คิดถึ๊งงงงงงงงง คิดถึงงงงง รอรวมเล่มอยู่นะ :กอด1: แต่ลึกๆ ฉันรอเฮีย :oo1: หนู ต่างหากล่ะ :hao6:
-
สนุกมาก ฟินสุดๆ ทุกคู่เลย
อยากอ่านต่อเข้มกับรัน ตอนออกมา จังเลย
แต่งเก่งมากๆ เข้าถึงอารมณ์ทุกสถานการ์ณ
น้องหนูน่ารักมาก เฮียโคตรรักเมีย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ สนุกจริงๆ จากเครียดๆกลายเป็นฮาได้ สุดยอดมากๆ
-
:jul1: :jul1: :jul1:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะค่ะ ชอบเรื่องนี้มากมาย
ตัวละครน่ารักทุกตัว ชอบทุกคู่
อยากรู้ความเป็นไปของแต่ละคู่ แต่ละครอบครัวอยู่
ยังอยากเห็นตอนที่ทุกคนพ้นโทษ
อยากรู้ความคืบหน้าของคู่เข้มรัน
แอบอยากรู้เรื่องหมอฉัตรกับพ่อนกด้วย
อยากเห็นความคืบหน้าของทุกคนเลย
เอามาลงเพิ่มให้หายอยากหน่อยนะคะ พลีสๆๆๆๆ
-
อ่านจบจนได้สนุกมายเลยคร่า
ไม่คิดเลยว่าจะหลุดไปฝั่งนู้น
หลากหลายอารมณ?มากเลยคร่า
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งเรื่องราวดีดีมาให้อ่านกัน
-
แหมๆๆๆๆๆๆๆ อิจฉาเว้ยยยยย
เฮียของหนู หนูของเฮีย
น่ารักเกินไปละ อร๊ายยยยยยย
อยากได้แบบเฮียซักคน มีมั้ย????
...........
ลขอบคุณนะคะ สนุกมากเลย
-
สนุกมากค่ะ อ่านไปลุ้นไป อินไป รักทุกๆ ตัวละครเลย :pig4:
-
-
คิดถึง เลยแวะมาส่อง
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pigha2:อ่านกี่รอบก็ฮาตลอด ชอบมากเลยค่ะ
-
เพิ่งได้มีโอกาสอ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านจบแล้วชอบมากกกกกกกกกกกก :katai2-1: :katai2-1:
หลงรักน้องหนูกับเฮียแบบเต็มเปา ชอบบรรยากาศเวลาทั้งสองเค้าจีบกันแรกๆอ่ะค่ะ แบบเป็นธรรมชาติมาก เง้ยย :-[ :-[
แล้วที่ชอบก็คืออ่านแล้วรู้สึกมันครบรส ถึงจะมีบางช่วงเยิ่นเย้อไปบ้าง หรือสับสนเวลาตัวละครเล่าเรื่องว่าตอนนี้ใครเป็นคนเล่านะ แต่ด้วยเนื้อเรื่องที่เข้มข้นก็พอช่วยชดเชยได้ค่ะ
แล้วก็ยังชอบอีกคู่นึง ถึงขั้นชอบมากกกก อยากให้มีเรื่องแยกของคู่นี้ไปเลยก็คือคู่ของนายเฟยกับนายเทียนค่ะ แบบโอ้ยยยยยยยย เราอ่านแล้วถูกใจมากอ่ะ อยากอ่านเรื่องยาวของคู่นี้เลย555555555 :impress2: :impress2:
จะรอรวมเล่มนะคะ อิอิ
-
สนุกมากกกกกกก หัวเราะจนปวดท้องไปหมด ไล่อ่านไม่หลับไม่นอนกันเลย อิๆๆ
ชอบๆ จะตามผลงานเรื่องอื่นๆอีกนะคะ
-
กลับมาอ่านอีกรอบ อีกรอบ ๆๆๆ ก็ยังฮา พาให้คิดถึง น้องหนู เฮีย พ่อนก แอนด์เดอะแก๊งค์ทุกคนเลยอ่ะ :กอด1:
-
อ่านจบแล้ว อ่านมา 5 วัน รวดเดียว
ตอนแรกมองข้ามเรื่องนี้มานานมาก
เรื่องนี้สนุกมากคะ จะเครียด ก็ฮาอีกละ
ชอบนิยายแนวนี้อะ เบาสมอง มีสาระบ้างนิดหน่อย 5555
ขอบคุณผู้แต่ง ขอบคุณทุกตัวละคร
ใครยังไม่อ่าน มาเถอะคะ จะไม่ผิดหวังเลย
-
อยากให้รวมเล่ม อยากได้ อยากเป็นเจ้าของ :ling1:
-
เพิ่งมาอ่านเห็นหลายคนบอกสนุก อีพ่อนกก็เหมือนไม่เต็ม อีนายเอกก็พูดมากฉิบหาย :katai1: :katai1:
-
เพิ่งมาอ่านเห็นหลายคนบอกสนุก อีพ่อนกก็เหมือนไม่เต็ม อีนายเอกก็พูดมากฉิบหาย :katai1: :katai1:
สรุปชอบใช่ป่ะล่ะ :m20:
-
:hao5:คิดถึงหนูกะเฮียค่ะ ผู้แต่งหายไปนานเลย รอรวมเล่มนะค่ะ ระหว่างรอไม่มีตอนพิเศษเหรอค่ะ
-
ชอบมากสนุกมากค่ะ
-
เมื่อไหร่จะรวมเล่มค่ะ
-
คิดถึงเรื่องนี้มานั่งอ่านใหม่ แต่สายตาเจ้ากรรม อ่านจากจอแล้วปวดตาหนอ อยากให้รวมมมมมมมมมเล่มจริงๆเจรง :hao5: ฮื่อๆ
คิดถึงเมื่อไหร่ก็หยิบขึ้นมาอ่านได้ กระซิกๆ ไม่รวมเล่มเหรอเจ้าค่ะ :sad4:
-
สรุกมากกกกกกกก ก.ล้านตัว หนูมันเคยเครียดกับใครเขานานๆๆไกมเนี้ย
-
ชอบนะเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวสองวันเลยชอบทุกคนในเรื่องเลย :mew1:
-
สนุกมากถ้ารวมเล่มจะซื้ิอ
-
:กอด1: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
o13 o13 o13 o1
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไร...อมยิ้มตลอดเมื่อนึกถึงหนู
-
:pighaun: ขอบอกเลยว่า ตามอ่านมานานล่ะ :hao7: แหะๆ ก็เลยมาเม้นซะหน่อย คือฮาอะ ทั้งหนูทั้งพ่อนก :m20: และก็ขอบคุณมากๆๆนะครับที่แต่งเรื่องมันส์ๆให้ฟินไปถ้วนหน้า สนุกกกก ชอบหมดทุกตัวละครเลย :haun4:
-
นิยายในดวงใจเลยเรื่องนี้ :L1: รักตัวละครทุกตัวเลย อินและฟินมากกก :o8: :-[ :oo1: ชอบเข้มอ่ะ อยากอ่านอีกจัง ขอบคุณคนแต่งมากๆครับ :pig4:
-
กราบสวัสดีตรงหว่างใจหน้าแนบอกด้วยความคิดถึง :กอด1: หายหัวไปนานมากกกกกกกกก รู้ตัว :mew5: ไม่แก้ตัวอะไรมากหรอกค่ะ แค่ติดภารกิจทั้งในเรื่องส่วนตัวและส่วน(รวม)งานประจำที่ทำอยู่ หลายทำให้ต้องหยุดพักนิยายที่เขียนไว้ แต่จะกลับมาต่อให้จบแน่นอนค่ะ มันเหลืออีกไม่เท่าไหร่ แต่วันนี้มีข่าวมาแจ้ง คือ จะชวนไปเที่ยวเรือนจำค่ะ ไปด้วยกันเน้ออออออ :laugh:
ติดตามรายละเอียดความคืบหน้าได้ที่ https://www.facebook.com/raikrob/?ref=ts&fref=ts ได้นะคะ :กอด1:
ขอบคุณที่ยังถามหาและติดตามให้กำลังใจกันมาตลอด จะน้อยจะมากรับหมดค่ะ :L1: :pig4: :pig4:
เอาภาพปกมาฝากจ้า :katai2-1:
[attachment deleted by admin]
-
รอซื้อนะคะ ชอบเรื่องนี้สนุกมาก^^
-
จะทันงานหนังสือมั๊ยนะ
หยอดตังค์รอตั้งแต่ประกาศเลยค่ะ
-
รอค่า อยากได้หนูของเฮียมากมาย มีงานหนังสือทีไร ก็ไปถามบูธของไร้กรอบทุกที หนูจะตีพิมพ์เมื่อไหร่ ปีนี้คงสมใจแล้วววววว
:hao5: :hao5: :hao5:
-
อยากได้เฮียหนูมาอยู่กับเก๊าาาาาาาาาาาาาาาา :ling1: :katai4:
-
รอเธอมานานแสนนานนนนน ในที่สุดก็จะออกมาแล้วว น้องหนูของเฮียยย :heaven :heaven :mew1:
-
:mc4: ไปเรือนจำกัน เผื่อจะเจอนักโทษแบบเรื่องนี้ :-[
-
ขอบคุณค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ
-
มาลงชื่อรอด้วยคนค่ะ พิมพ์ออกมาเร็วๆนะคะ o18
-
เปิดเรื่องมาก็ลุ้นละ น้องหนูจะเป็นไรไหม จากจะได้แต่งกะสาว ท่าทางจะได้กะหนุ่มโฉดแทน อิอิ
-
เขาเรียกบุพเพสันนิวาสมาอาละวาดหนักๆต่างหากละน้องหนู 55555
-
รอต่อคิวซื้อเลย อิอิ
-
มีสีสันทุกตอนจริงๆ ขนาดสถานการณ์เครียดๆก็ยังยิงมุกกันได้ไม่ขาดหาย 5555
-
เเม่นมากกกกกเลยค่ะ ดวงเนื้อคู่ลูกหนูของพ่อนก
-
"“เมื่อคืน ที่พูดก่อนนอน เฮียหมายถึงหนูนะ”"
อ๊ายยยยยนยยย เขินนนนนนร
หนูก็ฟินไปกะเฮียเเล้วเเหละ อย่าปฏิเสธเลย อิอิ
-
หนู....ปกป้องเฮียด้วย อย่าให้เฮียโดยชะนีสวยคาบไปแดก
-
เฮียก็กอดหนูเองสิคะ เเคร์อะไร. 555555
-
คิดถึงเฮียยยยยยย :man1: :กอด1:
-
คู่พี่น้องนี่สุดยอดเลยค่าาาาาาาาาาา
-
ครอบครัวสุขสันต์มากๆๆๆๆๆๆ น่าร๊ากกกกกกทั้งบ้านเลย
-
อยากได้เรื่องนี้สนุก :กอด1: :กอด1:
ปกน่ารัก o13 o13
-
ว๊ายยยยย คู่คุณพ่อมาเเบบอบอุ่น. ละมุนๆ
เเต่ฟินไม่เเพ้คู่อื่นเลย
-
อยากอ่านคู่นี้อีกกกกกกก เข้ม-รัน อิ๊อ๊ะ อิ๊อิ๊
-
เป็นคู่หื่นที่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ 55555555
-
ไอ่หย๊ะ หน้าปกแบ้วมากกกกกกก รอซื้อเลยค่ะ :katai2-1:
-
เพิ่งมาอ่านตอนจบไปแล้ว บอกได้คำเดียวว่าไม่อยากให้จบเลย คือน่ารัก คือฟิน คืองานดีทุกคู่เลย
เฮียหนู คือความรักเกิดจากความเชื่อใจในกันและกัน มันคืออะไรที่มากกว่ารักในความรู้สึก
สิบเบียร์ ความรักที่ถูกบดบังด้วยความเกลียดชังแต่ความรักก็ทำลายกำแพงลงได้
เฟยเทียน ความรักต้องห้ามที่ไม่ว่าจะกี่ปีภายใต้ความไม่ชัดเจนกลับอบอวลไปด้วยความรักที่ออกจะซึนของเทียน
เข้มรัน ความรักแหกโค้งปล้ำไปปล้ำมาถึงจะรู้ตัวว่าความเลวเอาชนะใจใครไม่ได้สุดท้ายก็เอาความดีเข้าแลก
หมอกะพ่อ คู่นี้เรียกว่ารักคือการเห็นคนที่เรารักมีความสุขอย่างแท้จริง นับถือใจหมอมาก
สรุปคือชอบทุกคู่เลย และไม่อยากให้เรื่องนี้จบ ขอตอนพิเศษหรือเรื่องแยกเพิ่มอีกก็ได้ เราว่าเข้มกะรันยังเปิดเรื่องต่อได้ ต่อเถอะ เราอยากอ่าน
-
อ่านมาสองรอบหล่ะ รอบที่สองเม้นตอนจบเลยแล้วกัน แบบไงดีอ่ะ ฮาขี้แตกขี้แตน มีโหด 10% หื่น 30% ที่เหลือฮากระจาย น้องหนูคือตัวแพร่เชื้อ ฮาลามตั้งแต่นอกคุกติดไปยังในคุก โดยดีเอ็นเอก็มาจากพ่อนกแม่ไก่จ๋าของเรานั่นเอง หนุกมากจริงๆ ชอบๆ ตอนนี้ก็กำลังไปหลงอยู่ใน "ก็คนมันรักทำไงได้" อยู่ สู้ๆนะค่ะ เป็นกำลังใจให้จ้าาาา
-
พี่เฮียน้องหนูน
ลูกตุลย์ปู่นก :o8:ไป
-
อ่านแล้วชอบทุกคู่เลย ฮืออออ สนุกมากๆเลยค่ะ ฮาทุกตอน หนูนี่มุกกระจายจริงขำท้องแข็งเลย
เลือกไม่ถูกว่าชอบคู่ไหนที่สุด แต่ถ้าเชียร์ว่าอยากอ่านคู่ไหนเพิ่ม อยากอ่านคู่นายเทียนนายเฟย กับคู่พ่อนกหมอฉัตรจังเลยค่ะ
น่าร๊ากกกกกก
คู่นายกับนาย แบบอยากเห็นนายเมียนหวานมั่ง เลิกปากแข็งมั่ง
คู่พ่อนกกับหมอฉัตร ฮือออ ชอบอ่ะมันก๊าวใจดี หมอจะมีโอกาสกดคนไข้มั้ยคะ สงสัยจะได้แค่อาทิตย์ละรอบเดี๋ยวกระดูกเคลื่อนค่ะ ฮาาา
รอรวมเล่มนะคะ สัญญาว่าซื้อแน่นอนน่ารักมากๆ
-
แปะไว้ เด่วมาอ่าน :ruready :ruready :ruready
-
:hao6: :hao6:
-
แจ้งทางการจากเรือนจำอีกครั้ง เปิดให้ไปเยี่ยมเยียนแล้วนะ เป็นทางการ :mc4:
http://raikrobbooks.lnwshop.com/product/36/%E0%B8%9B%E0%B8%A5%E0%B9%89%E0%B8%99%E0%B8%A3%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81-by-goonglovenut
https://m.facebook.com/events/1042695612436548?acontext=%7B%22ref%22%3A98%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D&aref=98&ref=bookmarks
คิดถึงก็ไปเยี่ยมกันนะคะ รออยู่จ้า :กอด1:
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้กันมาเสมอนะคะ ยังมีเรื่อง "พลิกรักให้ลงล็อค" ที่ค้างไว้อยู่ ได้ไปส่งข่าวบอกแล้วว่า ไม่ทิ้งเรื่องนั้นแน่นอน จะต่อให้จนจบ แต่ขอเวลาอีกสักพักก่อนค่ะ และ :pig4: :pig4: หากมีอะไรผิดพลาดขออภัย(โทษ) ด้วยนะคะ :กอด1:
-
เราอยากจะกระทืบไลค์แรงๆเลย จัดแน่ๆค่ะปล้นร้าย ไตเราสะเทือนหนักเลย :ling3:
อยากอ่านมะลิเล็กและมะลิใหญ่ด้วย ยังรออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน รักคนแต่ง :กอด1:
-
:L2:
-
:mew1:
-
จะไปแน่นอนแต่ไม่นอนแน่ :hao7: อยากได้มว๊ากกกกกกกก :hao5:
อ่านจนจบแล้วและรักสุดติ่งกระดิ่งลงพุง~ อยากครอบของเฮีย เอ้ย อยากมีเล่มในครอบครอง หุหิ :hao6:
ขอประทานอภัย FC เฮีย&หนู ณ ที่นี้ด้วย มิได้มีเจตนาแอบแฝงแต่อย่างใด แค่คิดในมโนอันน้อยนิดของตัวเองเท่านั้นเอง :impress2: :laugh: :laugh:
-
ตะ เตือนไตไม่พอ ตะเตือนยันใจ เลยยยยย แต่ปกน่ารักมาก เหมือนหนังสือนิทานเด็กเลย ไม่คิดว่าเป็นนิยายวายเลยนะเนี่ย ถ้าไม่เคยอ่านมาก่อนอ่ะ :laugh:
-
อยากอ่านพี่คีย์น้องคุณค๊าาา รอรอรอ
-
ไปปล้นนิยายมาแล้วค่าา แบกไหล่แทบทรุด ฮาาาาา เล่ม4คือดีงามมากมาย ตอนพิเศษจุใจ :katai3:
ขอบคุณนะค๊าาาที่แต่งนิยายสนุกๆๆ ให้อ่าน จะติดตามเรื่องต่อไปค่าา :hao7:
-
สนุกมากค่ะ o13 ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
o13 o13
-
ในที่สุด เราก็ได้เฮียและหนู มาอยู่ร่วมบ้านเดียวกันกับเราซะที ดีใจอ่ะะะะะะะะะะะะะ :กอด1: :mc4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เดี๋ยวต้องเก็บเงินก่อนอ่ะ.....อยากได้เฮียกับลูกหนูไว้ในอ้อมกอดมากกกกกกกกก......ปล.อ่านรอบที่ห้าาาาาอิอิอิ+1ให้เป็ด :L2:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ยังฮาเหมือนเดิม
ชอบคู่นายเฟย กับ นายเทียน SMดี หุหุ
:L1:
-
o13. อยากได้มาครอบครอง
-
ได้ข่าวออกจากเรือนจำกันหม๊ดแหล่ว ก็มาหาที่เล้ากันบ้างดิ เฮียยยยยย น้องหนู พี่สิบน้องเบียร์ เฟยเทียน เข้มรัน และ ทุกๆคนนนน จัดงานรำลึกคืนสู่เหย้าชาวเรือนจำก็ได้ คิดถึ๊งงงงงงงงงงงงคิดถึง :katai3:
-
ชอบมาก ... รักทุกตัวละครเลย ... ขำ ร้องไห้ เศร้า สุข เหมือนกับตัวเองเป็นตัวละครเอง ... รักมากเรื่องนี้
-
ไม่มีอะไรมากแค่อยากบอกว่าคิดถึง เฮียและหนู
-
กลับมาอ่านอีกรอบด้วยความคิดถึง สนุกเหมือนเดิมค่าาา
-
รัน ♥ เข้ม
ชีวิตน่าสงสารสุด ยิ่งชีวิตของเข้มนะ เรียกน้ำตาได้เยอะมากๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4: รักนะ สนุกมาก สนุกโคตรๆ o13 และก็ฮาแถก ขำกลิ้งลิงกับหมาเลยทีเดียว พ่อนกกับลูกหนูสุดยอดความฮาเลย :m20: :m20: เฮียนี่ต้องพูดถึงดีต่อใจ เอิ๊กๆ ผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยนมีความเป็นผู้นำเป็นถึงดร.ด้วย วรั้ยยยย โหดหึงหวงห่วงดูแลหนูเป็นอย่างดี เขินง่าาาาา :-[ ความหื่นด้วยเช่นกัน :impress2: ฟิน!! :oo1: :jul1: ฮ่าาาาาาาาาาา ชอบ บอกรักกันตลอด มดนี่คลานเต็มหน้าจอเลย5555555 เขินนนนนน :o8: รักเฮียกับหนู คู่พี่สิบกับเบียร์ก็นะ :laugh: คู่เข้มรันก็บั่บ :katai4: 55555555 ยิ่งคู่ลุงฉัตรกับพ่อนก ฮากกกกกก :katai2-1: 555555 ฮาจริมๆ แต่เค้าชอบคู่นายเฟยกับนายเทียนรองลงจากคู่เฮียหนูเลย :-[ :o8: :impress2: กรี๊ดดด เขิน55555555 รู้สึกผูกพันธ์กับทุกๆคน ตื่นเต้นทุกครั้งที่อ่าน ไม่มีเบื่อ มีความน่ารักกับคำว่าครอบครัวคำว่าบ้านของเรา มันซึ้งและอุ่นใจจริงๆ ตุลย์ลูกเฮียน่ารักเหมือนแม่หนู วรั้ยยยยยย ไม่รู้จะบอกอะไรอีก ความรู้สึกมันมากเกินกว่าจะบอกหมด รู้แค่ว่ารักทุกคน เฮียของหนู หนูของเฮีย ขอบคุณคนเขียนเรื่องนะครับผมที่ทำให้ได้อ่านเรื่องสนุกๆดีๆแบบนี้ ได้อะไรหลายอย่างมากจากเรื่องนี้ และคิดถึงและรักเรื่องนี้เสมอ รักรัก ปล้นร้ายกลายรัก :กอด1:
-
ชอบๆ เนื้อเรื่องสนุกมากๆ เลยบันเทิงสุดๆ
ฮาไปไหนนนนน (แต่มันแอบฮาเยอะไปจนมันยึดไปหน่อย) แต่ว่าอ่านสนุกมากๆ
ฟินทุกคู่
พี่สิบกับเฮียนี่จะหื่นกันไปไหนนนนนนนนนนนน
หนูกับพ่อนกก็กวนทีนไม่บันยะบันยัง
แต่ตอนดราม่าของแต่ละคนก็แอบน้ำตาไหลเบาๆ
ตอนแรกแอบเชียร์ไป๋เบาๆ
แต่เจอพี่เข้มโหมดละมุนขึ้อ้อนเข้าไปนี้เทไม่ลงกันเลยทีเดียว
ชอบนายเทียนนนซึนได้ใจจจ ชอบๆๆ ยิ่งเฟยกวนให้ลงไม้ลงมือยิ่งชอบ อิอิ
นายเฟยก็ขี้แหย่ อ้อนมืออ้อนเท้าเทียนล่ะเกิ๊นนนนนนนน
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องตุลย์น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากได้
แต่คู่คาดไม่ถึงนี่
พ่อนกกับหมอฉัตรเลยยยยย
แต่คู่คนแก่ก็มุ้งมิ้งไม่เบาาา
โคตรชอบตอนคุยกันผ่านสายตากับฝันถึงกันอ่ะ
เป็นอะไรที่ได้ใจ
เฮียนี่ก็มีความกวนทีนขึ้นตามระดับติดเชื้อมาจากหนูใช่มั้ยย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.แล้วไอห้องลับในตู้เสื้อผ้ามันคืออะไรอ่ะ (หรือเราอ่านข้ามอะไรไป)
-
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วรู้สึกติดใจ ถึงจะมาอ่านช้าาาาาา ไม่ได้อ่านตอนอัพใหม่ๆ แต่ก็ชอบมากคะ ตัวละครทุกตัวละครซึมซับไปในหัวใจเลยยย ขอบคุณคนแต่งนะค้าาาา
-
คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงหนู คิดถึงเฮีย :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai1: :katai1:
-
คิดถึงหนูกับเฮียเลยแอบมาส่องค่ะ
-
เรื่องนี้อ่านแล้วขำได้ทุกสถานการณร์จริงๆ :katai2-1:
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ ตลกอ่ะ ชอบแนวนี้มาก ขอบคุณนะคะ
-
วันนี้วันพืชมงคล เป็นวันเกิดของ หนู นี่หน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ... HBD นะจ๊ะ หนูของเฮีย ... ขอให้รักกับเฮียนานๆ นะจ๊าาา
-
คิดถึงเฮีย. คิดถึงหนู.
คิดถึงเด็กๆทุกคนเลย
อยากได้เด็กๆมาไว้ในครอบครองจัง
ยังมีเหลือไหมนะ.
-
เป็นนิยายที่ดีเรื่องหนึ่ง อ่านแล้วอบอุ่นมากในความรู้สึก
เหมือนมันเติมเต็มได้พอดี ไม่ขาดไม่เกิน
ชอบมาก
สนุก หลงรักตัวละครทุกตัวเลย
:กอด1:
-
:pig4: :3123: :pig4:
-
ปล้นร้ายกลายรัก
หนู คือตัวละครที่สร้างความประหลาดใจ ปนความหวาดหวั่นใจ อยู่ตลอดเวลา อะไรที่คิดว่าน่าจะทำไม่ได้กลับทำได้ มีเรื่องให้เซอร์ไพร์ส ตลอดเวลา หนูมองโลกในแง่ดีมาก พูดเก่ง เพราะแบบนี้หรือเปล่า ที่เอาชนะใจพ่อหม้ายลูก 1 แบบเฮียได้ เพราะความใส ไม่มีจริต จึงทำให้ตัวละครที่ชื่อหนู ครองใจผู้อ่านอย่างปฏิเสธไม่ได้
เฮีย คือตัวละครในอุดมคติ รักษาคำสัญญา มั่นคงในความรับผิดชอบ และมั่นคงในความรัก ถ้าเฮียเป็นตัวละครมาขากชีวิตจริง คงจะเป็นผู้ชายที่ เกย์ ค่อนประเทศอยากได้มาเป็นผู้นำครอบครัวแน่นอน เฮีย : เป็นอีกหนึ่งตัวละครเอกที่มีบุคลิกภาพพิเศษ ที่ว่าพิเศษนั้นคือ เก่งทุกอย่าง รูปหล่อ บ้านรวย การศึกษาดี มีความสามารถ และทำสำคัญ รักเดียวใจเดียว เฮียเลยกลายเป็นพระเอกในใจของผู้อ่านทุกคน
การดำเนินเรื่อง เป็นไปตามเงื่อนไขของเวลา ค่อยๆคลายปมปัญหาที่ละหน่อยๆ จะกระจ่างชัดในที่สุด ทำให้ผู้อ่านติดตามอย่างใจจดจ่อ แม้ว่าบางตอนจะดำเนินเรื่องเนิบนาบไปบ้าง แต่ก็ให้อรรถรสของนิยายได้เป็นอย่างดี
โดยรวมๆ แล้ว เฮียกับหนู ก็เป็นอีกคู่ที่อยู่ในใจของผู้อ่านตลอดไป
-
อดไม่ได้ คิดถึงเฮียกับหนู ที่ซู้ดดดดดดดดด คู่อื่นๆด้วยจ้า มาหามั่งดิ :katai3:
-
กลับมาอ่านใหม่ก็สนุก
:hao7: :mew1: :hao7:
-
อ่านกี่รอบก็ยังสนุก :L1:
-
คิดถึง กลับมาอ่านอีกรอบ
-
:o12: ตะบันนนนนน ฮือ
-
ขอบคุณนิยายดีๆที่แต่งมาให้อ่านกันน่ะครับ
เชื่อป่ะ ว่าผมก็อยู่บอร์ดนี้มาเป็นสิบปี แต่เพิ่งเคยอ่านนิยายเรื่องนี้อ่ะ ไม่รู้ว่าผมไปอยู่ไหนมา
ชอบมากน่ะครับ นิยายสนุกมาก เฮียกับหนู อารมณ์ดีจริงๆ
ไหนจะพรรคพวกอีก ทั้งสิบ เบียร์ รัน เข้ม นายทั้งสองแล้ว พ่อไก่กับลุงฉัตร
มีความสนุกมาก ทำให้เข้าใจชีวิตของผู้ต้องขังขึ้นเยอะเลยน่ะครับ
เสียดายที่เข้ามาช้าหลายปีเลยไม่ได้จองหนังสือเลย
ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังมีหนังสือไหม หรือว่าใครต้องการขายบอกได้น่ะ พร้อมซื้อครับ
-
:katai2-1:
-
:bye2: o13 :mew1:
-
ปักหมุดเลยจ้าาา....
ตามมาอ่าน...
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจบแล้ว...ขอขอบคุณนักเขียน goonglovenut มากๆ
รักเฮีย.. ผู้ชายอบอุ่น รักจริง ทำให้ทุกอย่างงงงง
ทุกคู่น่ารักเหมาะสมกันที่สุด แต่แอบขัดใจ น่าจะให้คู่เข้ม กับรัน ได้ happy ending บ้างน้าาาาา
o13 o13 o13
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สนุกมากค่ะ กลับมาอ่านอีกรอบ 55555555
-
เพิ่งได้อ่าน เรื่องนี้คือดีมาก
ผมอยากได้ผช แบบเฮียจังคับ
:o8: :o8:
-
:hao7:มีใครขายนิยายเรื่องนี้มั้ย สนใจอยากซื้อครับ
-
ได้กลับมาอ่านหนูกับเฮียอีกครั้ง สนุกแก้เครียดได้เหมือนเดิม
ขอบคุณนะคะ
-
กลับมาอ่านรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้
แต่ยิ้มทุกรอบเลย
ขอบคุณนะคะ
-
ดีใจจังค่ะที่ได้มาเจอเรื่องนี้ สนุกมากเลยค่ะ ชอบการกระจายบทให้แต่ละตัวละครมากๆ ภาษาสำนวนก็อ่านลื่นดีค่ะ อาจมีบางคำสะกดผิดหรือเขียนตามการออกเสียงบ้าง แต่ไม่ขัดเลย ขอบคุณนักเขียนมากๆเลยนะคะที่เขียนไว้ให้ได้อ่านกัน