***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
คุณชายระเบียบจัดแห่งโลก 2017 (สาบานว่านั่นชื่อเรื่อง)
นิยายเรื่องนี้ไม่มีสาระใดๆ
นอกจากความรักของคนสองคนที่มีระเบียบไม่เท่ากัน
ข้อตกลงเพื่อความเป็นระเบียบต่อทุกท่าน
1.ชื่อและสถานที่เป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น หากมีส่วนคล้ายคลึงกับใครหรือสถานที่ใด ต้องกราบขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
2.คำพูดคำจาในเรื่องนี้บางทีอาจจะระคายหูต้องขออภัย แต่ถ้าคนไหนไม่ระคายหู ก็....ดีแล้ว ทำไมนึกว่าจะมีอะไรหรอ ไม่มี้
3.เรื่องนี้เป็นนิยายสายไร้คำจำกัดความ...เบาสมอง...เพราะตัวเอกของเรื่องนั้นยิ่งกว่าเบา น้ำหนัก? สมองมันเนี่ยแหละ
4.ท่านสามารถพูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์เรื่องระเบียบๆ หรือจะติชมให้กำลังใจได้ที่ไทยบอยส์แห่งนี้หรือที่ติดแท็ก
#คุณชาย2017
5.นิยายเรื่องนี้อยากให้ทุกท่านมีรอยยิ้ม จะแสยะ จะยิ้มอ่อน ยิ้มแข็ง ยิ้มอะไรก็ได้ แต่อย่านัดยิ้ม พอ!
ระเบียบไม่เท่ากัน แต่ความเพี้ยนมีพอๆ กันแน่นอนครับพี่น้อง
►ผลงานของเรา◄
ண คนกลาง ண (จบเเล้ว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59298.0)
#เรากับเขา (จบแล้ว) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61891.0)
คุณชาย2017 (ยังไม่จบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61707.0)
คำเตือน กรุณาย้อนกลับอ่านตอนก่อนๆ หน้าใหม่อีกครั้ง หากจำไม่ได้ (แง้)
ระเบียบที่ 20 : ห้าม...เลิกนะ ขอร้องงง
วิธีทำให้โลกเป็นสีอื่นในความคิดของคุณเป็นยังไงครับ กำลังจะตอบผมหรอ ไม่อยากรู้แระ (อ้าว อิเวง-ด่าตัวเองครับ) ของพวกคุณเป็นยังไงไม่รู้แหละ แต่วิธีที่ทำให้โลกเปลี่ยนเป็นสีอื่นฉบับพี่ตาณน่ะ
ฉบับพี่ตาณน่ะนะ....
มันจึ๊กกะดึ๋ยดุ่มดุ่ม จุ๊บๆ จั๊บๆ มะงึกมะงักกุ๊กๆ
ผมน่ะเห็นโลกสีชมพูมาสองวันแล้วล่ะครับ งู้ยยยย
ผลัวะ!
“เป็นไรไอ้เขา”
“เชี่ยหมู เจ็บนะเว้ย”
“เอ้า แล้วมึงเป็นอะไรยืนบิดเป็นเกงในอยู่ได้ แล้วทำตาเยิ้มมองคุณชายทำไม” มันส่ายหน้าแล้วก็พูดต่อ “ไอ้เขา มึงนี่นะรู้ตัวมั้ยว่าทำให้คุณชายตีนหนักแห่งอักษรกลายเป็นเบ๊มึงแล้วรู้ตัวเปล่า เอ้าๆ ยังจะมองตามอีก”
ผมลูบหัวที่โดนตบป้อยๆ แล้วมองไอ้ตัวการตาขวาง “กูไปหยิกตูดมึงหรอเชี่ยหมู ด่ากูซะยาวเงี้ย เอาตีนมาสะกิดหัวนมกูเลยมา”
“อาฮ้า มึงอย่าคิดว่ามีคุณชายมาด้วยแล้วกูจะไม่กล้านะ”
ไอ้หมูทิ้งไม้กลอง แล้วหันมาชี้นิ้วใส่ผมประหนึ่งเป็นลิเก ตอนนี้พวกเราพักครึ่งแรกอยู่ครับ ไม่ใช่มวยนะ แต่ซ้อมวงนี่แหละ ผมกับไอ้หมูเข้าไปนัวเนียกันเป็นยกที่สาม
“กูยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึงเลยนะ หลอกกู ไอ้เรื่องโลกเปลี่ยนสีอะไรของมึงเนี่ย”
“ทำไมๆๆๆ ชอบล่ะสิ”
“มึงคิดจะจุดไฟร่านในตัวกูรึไอ้หมู”
“แล้วได้ผลมั้ยล่ะ ปากเจ่อมาซ้อมทุกวันเลยน้า”
“เชี่ย หุบตูดเบาๆ เลยนะ ย้าก วันนี้กูต้องล้างก้น เอ้ย ล้างแค้นมึงแน่”
“มาสิ๊!”
“เอิ่ม ไอ้แต้ง มึงว่า...วงเราจะรอดมั้ยวะ” ไอ้บาสเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะกระซิบกระซาบด้วยเสียงอันดัง เฮียดุกได้ยินดังนั้นก็เล่นทิ้งสายไฟที่เอามาอมเล่นลงกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะวาดแขนกอดคอไอ้บาสและไอ้แต้งมาใกล้ๆ
“พวกมึงไม่ต้องเป็นห่วง ไอ้หมูกับไอ้เขามันชอบเล่นใหญ่ แบบใหญ่ๆ เรียกพลังก่อนจะขึ้นแสดงอะ มึงไม่เข้าใจไหปลาร้าม้าในคอกหรอว้า”
“อื้อหือออออออออ” ไอ้แต้งกับไอ้บาสพูดพร้อมกัน พวกมันหันมาหาเฮียดุกที่อยู่ตรงกลางพร้อมๆ กันอีกด้วย
“มึงเก็ตที่เฮียพูดละช้ะ”
“เปล่าเฮีย เหม็นหัวว่ะ ไปสระผมมั่งนะ”
ผ่ามพามมม
มันว่าพร้อมกัน ก่อนจะผละตัวไปเช็คเครื่องดนตรีคนละมุม การหน้าแตกครั้งนี้ของเฮียดุกทำให้ผมและไอ้หมู หยุดทำการแสดงและหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ว่าแต่ ไอ้เขา มึงนี่ทำคุณชายเสียคาแรกเตอร์จริงๆ นะ”
เฮียดุกเปิดประเด็นหลังจากที่เราสามคนนั่งล้อมวงเช็ดถูคราบมันจากเหงื่อและผิวหนังที่เครื่องดนตรีประหนึ่งเป็นต้นกล้วยให้หวยประจำวัด
“ทำไมวะ” ผมถามด้วยควายสงสัย
“เอ้า ก็เลิกซ้อมท่านก็ต้องไปหาซื้ออาหารมาบูชาถวายมึงเนี่ย แทนที่มึงจะหาอะไรให้เค้ากิน ร้องเพลงคอแห้งซะขนาดนั้น”
ผมชะงักกึก เงยหน้าสบตาเพื่อนรักทั้งสอง แล้วคิดตาม “เฮ้ย จริงด้วยว่ะ พี่ตาณร้องเพลงใช้เสียงอยู่คนเดียว งั้นเดี๋ยวกูมานะ”
ไอ้เขา มึงนี่มันโง่จริงๆ พี่ตาณเหนื่อยขนาดนี้ ยังทำตัวโง่ๆ อีก
ก๊อกๆ
ผมทำท่าจะลุกแต่ประตูห้องซ้อมกลับมีเสียงเคาะมาซะก่อน ต้องเป็นพี่ชายตาณแน่เลย มารยามงามขนาดนี้ ไอ้เขารีบลุกขึ้นไปรับด้วยความรู้สึกผิด
“พี่ตาณ ผมกำลังจะลงไปหาพอ...”
แต่ทว่า พอเปิดประตูผมจึงได้พับกบ พบกับ!
“แหม อีเขาพอเห็นกูนี่หุบยิ้มเหมือนต้นไมยราพโดนตีนเลยนะ”
เสียงแบบนี้ ปากแบบนี้ ใช่ครับ อีแจ็คไม่ผิดตัวแน่ ผมไม่สนใจมันที่ทำท่ายิ้มค้าง ก่อนจะผลักหัวมันให้ห่างออกจากประตู แหมะ ท่าผมอย่างกันนางพญา
“หลีกไป อีแจ็ค คนไม่สังคัง”
“กรี๊ด อีเขา สังคังบนหัวมึงสิ อุตส่าห์มาให้กำลังใจนะอีบ้าบออออ เหี้ยดุกช่วยน้องด้วยค่ะ แต้งขาช่วยศรีด้วยค่ะ” ว่าแล้วก็บิน บิน บินถลาเล่นลมบินล่องบินลอยไปหาผู้ชายในห้องซ้อม
แต่ทว่าต้องชะงักอีกรอบ เพราะเมื่ออีแจ็คบินถลาไปแล้วก็ยังมีอีกคนที่ยืนอยู่หน้าประตู คนนั้นๆ ก็คือ...ไอ้ปั๊ม เดือนปีหนึ่งที่หายไปนาน #คนเขียนก็เช่นกัน
“อ้าว ไอ้ปั๊มมาทำไรแถวนี้วะเนี่ย อ๋อหรือว่ามาซ้อมเพลงประกวดช้ะ”
ผมร้องทัก แต่ตาก็ยังชะเง้อมองตรงไปที่บันได พี่ตาณไปนานจังง่า
“พี่เขา”
“เออว่าไง” เสียงมันเรียกสติผมอีกครั้ง น่าแปลกที่คราวนี้มันทำเสียงหงอยเหงา ไม่กวนตีนเหมือนที่ผ่านมา และนั่นทำเอาผมงงงวยเป็นปวยเล้ง
“เป็นไรวะ เข้ามานั่งข้างในก่อน”
ผมเชื้อเชิญทว่าไอ้ปั๊มที่สะพายกระเป๋ากีตาร์สีน้ำเงินเข้มกลับขืนตัวไม่ยอมเข้าไป แต่ก็ยังชะโงกหัวไปสวัสดีรุ่นพี่ในคณะ แถมยังขอบคุณอีแจ็คที่พามันขึ้นมาด้วย
“พี่เขาผมมีเรื่องจะคุยด้วยแป๊บนึง” ตอนแรกผมจะพูดปฏิเสธ แต่พอเห็นสายตาและความนิ่งเงียบไอ้เขาเลยได้แต่เกาหัวพร้อมกับหันหลังตามไอ้ปั๊มไป
“ไอ้หมู-ฝาก-บอก-คุณชาย-ว่า-เดี๋ยว-มา” ผมอ้าปากพะงาบๆ โดยไม่ออกเสียง ก่อนประตูจะปิดลงผมก็ได้ยินเสียงแว่วๆ ดังมาตามลม
“พวกมึงไอ้เขามันลมเข้าปอดหรอวะ”
ฮ่วย พึ่งพาไม่ได้ซักคน
ไอ้ปั๊มเดินนำผมมาที่บันไดหนีไฟ พอมันหันหลังกลับมาผมถึงได้รู้ว่าสีหน้ามันเศร้าสร้อย จนผมทำตัวไม่ถูก
“พี่เขา” จู่ๆ เสียงมันก็สั่นพร่าและตาเริ่มแดง
“เอ่อ...มึงเปงไรวะ ทำไมดูหน้าเครียดๆ”
สิ้นประโยคนั้น ไอ้ปั๊มก็แหกปากลั่น หมดสภาพเดือนคณะที่แสนจะหล่อเหลาและกวนตีน น้ำตาหนึ่งหยดของมันไหลลงที่หน้าต่าง เอ้ย แก้ม ส่วนในใจไอ้เขานั้นร้องเหี้ยดังมาก
“ผมเจ็บพี่ ฮือออ” ว่าแล้วมันก็ทุบอกดังปั๊กๆ
“เฮ้ยยย มึงเป็นไรไอ้น้อง ใครทำไรมึงบอกพี่มา เดี๋ยวกูไปกระทืบมันให้ เอาให้ไข่แม่งแตกเลยดีมั้ย แม่งมาทำงี้ได้ไง ไอ้สัด อย่าให้เจอนะ หัวนมมันใหญ่มั้ยกูจะไปบีบให้” ไอ้เขาเดือนพล่าน ไอ้ปั๊มมันถือว่าเป็นน้องรักของผมคนนึง ใครมาทำน้องผมเจ็บ ผมทนไม่ได้!
“พี่ ฮึก อย่าทำเลยพี่” มันสูดขี้มูก แล้วโผเข้ากอดเอวผมไว้แน่น เมื่อเห็นผมทำท่าจะเปิดประตูออกไปจากบันไดหนีไฟ
“ทำไมวะ ก็มึงเจ็บนะ!”
“ก็คนที่ทำให้ผมเจ็บคือพี่นั่นแหละ!!!” มันตะโกนพร้อมกับเสียงเอคโค่ที่สะท้อนก้อง
“หมายความว่าไงวะ” เมื่อผมหันกลับมา ไอ้ปั๊มจึงคลายมือที่รัดเอวผมลง
“ก็พี่นั่นแหละ หักอกผม ฟืด”
“เหี้ยยยยยย!”
“ฟังไม่ผิดหรอกพี่นั่นแหละ! ที่หักอกโผม”
“ไม่ใช่! ขี้มูกมึงเต็มหน้ากูเลยสลัดผัก”
“อ้าวหรอพี่ โทษๆ” ไอ้ปั๊มสะดุ้ง มันถอยหลังไปหนึ่งเซนติเมตร ก่อนจะยกหลังมือมาเช็ดขี้มูก
ส่วนผมยกมือปาดสิ่งสกปรก และร้อง...อี๋อยู่ในใจเป็นหมื่นล้านคำ แล้วก็กลับมาดึงซีนดราม่าต่อ
“มึงอำกูป้ะเนี่ย ซ่อนกล้องอ่อไอ้น้อง” ไอ้เขาไม่เชื่อครับ...ไอ้ปั๊มที่ทำตัวปีนเกลียวกวนตีนผมทุกครั้งที่เจอหน้าเนี่ยนะ แต่ยิ่งไปกว่านั้นไอ้เขามีผู้ชายมาบอกชอบเนี่ยนะ บร้าบอ
“ผมพูดจริง ผมชอบพี่...” ไอ้ปั๊มสบตาผม ในแววตาไม่มีความล้อเล่นแต่อย่างใด ไอ้เขาลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนึ่งเอื๊อก พวกเราปล่อยให้ความอึดอัดลอยผ่านอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ผมจะเอ่ยขึ้น
“แล้วมึงมาบอกทำไมตอนนี้วะไข่ย้อย”
“ดากานดา...ถรุ้ย! พี่แม่งไม่เคยจริงจังอะไรเลยว่ะ กูรู้สึกโชคดีแล้วที่อกหัก”
“เอ่อ...ตกลง...มึง...จริงจังจริงๆ ช้ะ”
“เอ้อ! กูไม่ดราม่าแม่งละ วันนี้อะ! ผมจะมาบอกพี่ว่าผมชอบพี่ และผมรู้ว่าพี่ชอบคนอื่นไปแล้ว ผมอกหัก! ผมเสียใจ! ผมอยากให้พี่รู้เอาไว้! เพราะถ้าผมไม่พูดวันนี้ ผมอึดอัด ผมเก็บมานานแล้วพี่ ถ้าผมไม่พูดออกไปวันนี้ เพลงที่ผมร้องในงานประกวดพรุ่งนี้ ผมคงทำใจร้องมันไม่ได้ ดังนั้นวันนี้ผมเลยมาหาพี่! ผมไม่อยากติดค้างอีกแล้ว!”
“...”
“ฟู่! โล่งอกละกู ไม่เสียแรงที่ทำใจมานาน อ้าวพี่ทำไมทำหน้ามันควายลืมเคี้ยวเอื้องซะงั้นอะ งงไร”
“บอกตรงๆ นะ กูมึนกับพรุ่งนี้ วันนี้ของมึงว่ะ”
ไอ้ปั๊มเท้าเอว พร้อมกับส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู เดี๋ยวนะ กูรุ่นพี่มึงตั้งกี่ปี ทำไมมึงถึงเอ็นดูคนที่แก่กว่ามึงวะ
“เอ้า งงหนัก คุณชายไม่ปวดหัวบ้างหรอวะ” ไอ้ปั๊มดูเหมือนจะปรับตัวได้เร็ว มันยกมือหมายจะวางบนหัวผมแต่ก็ชะงักไป ก่อนจะทำหน้าตาเหมือนฉันไม่ได้เลือกตั้ง...อะไรนะไม่เก็ต ก็...ฉันมันคนไม่มีสิทธิ์ ถ้าคิดรัก....(เซ็นเซอร์)
“มึงว่าไงนะ”
“เอออออ ไม่มีไรโว้ย แต่บอกไปแล้วแต่แม่งก็เจ็บอยู่ดีว่ะใจกู”
“ไอ้ปั๊ม” ผมเรียกรุ่นน้องที่เหม่อมองไปด้านหลัง มึงคุยกับแม่ซื้อหรอวะ พอๆ กูต้องซีเครียดละ ดูเหมือนว่าไอ้ปั๊มมันจะพูดจริงๆ ถึงมันจะทำตัวตลกแต่สายตาที่มันดูหมองลงไปจริงๆ
“...”
“ไอ้ปั๊ม...”
“ว่าไงพี่”
“ที่มึงบอกว่าชอบกู กูขอบใจจริงๆ นะเว้ย กูก็ชอบมึงนะ มึงเป็นน้องที่น่ารักถึงแม้จะกวนตีน หลอกกูเลี้ยงข้าวโรงอาหาร ยืมตังค์กูสิบยี่สิบ หรือเล่นข้ามรุ่นไปหน่อยก็เถอะ”
“...กูดีจริงมั้ยเนี่ยชักงง”
“แต่มึงก็เป็นน้องที่น่ารัก เล่นกีตาร์ก็เก่ง แต่เราสองคนเป็นพี่น้องกัน และมันก็จะเป็นแบบนั้นต่อไปเว้ย กูนับถือใจมึงนะ...ที่บอกกับกู แต่ถึงยังไงคนที่กูตรงๆ ด้วยมีแค่คนเดียว”
“ผม...เข้าใจ เข้าใจพี่” ไอ้ปั๊มยิ้มอ่อน ผมจึงตบไหล่มันไปสองที แล้วเดินผ่านมันไป และก่อนที่ผมจะเปิดประตูออกไปนั้น...ไอ้เขาก็หันกลับมาอย่างเท่ๆ
“แต่...กูอยากมึงอย่างนึงเว้ยไอ้น้อง”
“....”
“อกหักก็เหมือนรอยสัก...”
“...?”
“....เพราะถึงยังรักแต่ก็ลบไม่ออก”
เซี้ยบ!
พวกเราซ้อมกันเสร็จแล้วครับ กำลังเตรียมตัวกลับบ้าน ส่วนอีแจ็คกลับไปแล้วตอนเราเล่นไปเพลงนึง ไม่รู้รีบหนีอะไรไปไม่หันหลังเลย แถมผมยังรู้สึกว่าหลังจากคุยกับไอ้ปั๊มแล้วมานั่งพิงพี่ตาณกินขนม ดื่มน้ำเสร็จ พลังมันมาแบบเยอะขึ้น แบบว่าพุ่งสูงทะลุเพดาน ผมดีดกีตาร์อย่างเมามันส์จนหัวเปียก แล้วก็ยังรู้สึกว่าเพื่อนในวงจะเล่นกันแบบไม่ผิดไม่เพี้ยน ความฝันของเด็กดุริยางค์ตัวน้อยๆ กำลังจะเป็นจริงแล้ว พวกเราจะได้ไปเล่นเปิดให้กับนักร้องดังๆ แล้วววพ่อจ๋า
“พี่ไปไหนครับ”
ไอ้เขารีบร้องทักเมื่อเห็นคุณชายตรงไปที่ประตูห้องซ้อม
“ห้องน้ำ”
“โอเชครับ” ผมพยักหน้าหงึกๆ สองทีก่อนจะก้มหน้าเก็บลูกรักเข้ากระเป๋า พอคล้อยหลังพี่ชายตาณไปเท่านั้นแหละ เสียงตั่งต่างก็ดังขึ้น
“ฟู่...”
“เชี่ยเหมือนกูจะตายเลยว่ะ หายใจไม่ออก”
ไอ้เขาที่ฮัมเพลงซ้อมถึงกับหยุดชะงัก “พวกมึงเป็นไรวะ แอร์เย็น ขนลุก ปวดอึ๊หรอ กริ้ว”
ผลัวะ!
“กริ้วพ่อง”
“เอ้าเชี่ยหมู เดินกะหร่องมาตบกู’ไมเนี่ย”
“ก็มึงนั่นแหละไปทำอะไรไว้ แล้วยังมาทำตลกอีก มึงรู้มั้ยตอนที่คุณชายกลับเข้ามาก่อนมึง หน้านิ่งเหมือนโดนปูนฉาบเส้นเลือด”
“เออ กูนี่โคตรเกร็งอะไอ้สัส” ไอ้บาสเสริมขึ้น เล่นเอาผมเกาหัวแกรกๆ
“แบบกูเกือบจะกดคีย์บอร์ดผิดแล้ว พอเห็นสายตาคุณชายเท่านั้นแหละ นิ้วกูกดถูกทันทีเลยอะ” ไอ้แต้งพูดต่อพร้อมกับทำท่าขนลุกขนชัน
เป็นอิหยังวะ
“ไอ้เขาเอ๊ย มึงรีบๆ คิดเลยว่ามึงทำอะไรไว้ รีบทำให้บรรยากาศวงเรากลับเป็นเหมือนเดิมด่วนๆ จะเล่นพรุ่งนี้แล้วนะเว้ย”
“เดี๋ยวพวกมึง กูไม่เห็นพี่ตาณจะเป็นอะไร...เลย” พี่ตาณยังป้อนน้ำส้มให้ผมอยู่เลย แต่ดูเหมือนว่าผมเอาแต่ดูดน้ำส้มไม่ได้สังเกตพี่ตาณซักเท่าไหร่ เอาล่ะสิเหมือนงานจะเข้า
“ไอ้เขา มึงรีบไปนั่งวิปัสสนาบัดนาวว่ามึงไปทำไรไว้ ใช้สมองอันน้อยนิดของมึงคิดเลยนะ”
“แต่กูไม่ได้ทำไร...นะเว้ย แล้วพวกมึงอะคิดมากไปเปล่า อีกอย่างพี่ตาณเค้าเป็นคนมีเหตุผลคงไม่โกรธอะไรง่ายๆ หรอก”
“แน่ใจ” ไอ้เฮียดุกรูดซิบกระเป๋าก่อนจะเงยหน้าสบตาผมนิ่ง
“อะ...เออ แน่ใจดิวะ” ชิบหัย เสียงสั่นเหมือนไข่
“ไอ้เขาที่กูบอกให้มีคิดดีๆ อะก็เพราะว่าบางทีเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เรามองข้าม มันอาจจะไม่เล็กน้อยสำหรับใครบางคนนะเว้ย”
“เชี่ยยยยยยยยยย”
“เฮียดุกมึงอินไรเนี่ย” ในขณะที่ไอ้เขากำลังประมวลผลคำพวกเฮียดุก ไอ้หมูก็กระโดดกอดคอเฮียดุกพร้อมกับทำหน้าเหลือเชื่อ
“มึงไม่รู้หรอว่ากูน่ะ อิน....”
“....มึงจะพูดว่ามึงเป็นอิน สารินที่เป็นดาราป้ะ”
“เปล่า กูอะ อิน...ทผาลัม”
“ถุ้ย! อร่อยเลยสาส”
“ฮ่าๆ ไปๆ เก็บของๆ ดึกแล้วเว้ย ไปพวกมึง”
ว่าแล้วพวกมันก็ขำครืนๆ กับมุกไม่เต็มบาทเต็มหน่วยของเฮียดุก ปล่อยให้กู...ยืมซึมกะทืออยู่คนเดียว
พวกมึงวางระเบิดให้กูคิดมากแล้วก็จากไป
ด้วยเหตุนั้น ผม นายภูเขา บรรจงภักดี จึงเดินมึนๆ งงๆ มาขึ้นรถ แต่พอขึ้นรถปุ๊บผีปากมากของผมก็เข้าสิง เพราะปกติแล้วไอ้เขาจะจ้อไม่หยุด โดยเฉพาะตอนขับรถกลับบ้านค่ำมืดๆ กลัวพี่ตาณง่วงครับ มีบางครั้งที่ผมเผลอหลับตื่นมาคือพี่ตาณจะอุ้มเข้าบ้าน คือแบบไอ้เขารู้สึกผิดมาก พี่เหนื่อยแล้วต้องมาเหนื่อยกับผมอีก อุแง้ ดังนั้นผมจึงพับเรื่องที่พวกเพื่อนๆ พูดไปก่อน ไม่รู้ตัวเลยว่าไอ้เรื่องที่ผมจ้อเนี่ยจะเป็นหนึ่งในสาเหตุความหงุดหงิดของพี่ตาณ
“ไอ้ปั๊มมันร้องไห้โวยวายใหญ่เลย ตอนแรกผมนึกว่าน้องแม่งมีเรื่อง ผมจะเอาเรื่องใหญ่เลย ทำน้องผมร้องไห้ได้ไง แบบจะไปหยิกหัวนมคนที่มาทำน้องของผมเลยอะ เล่นใหญ่รัชดาลัยเลยอะ ไอ้ปั๊มมันรีบเบรกผมแถมน้ำตาไหลเป็นทางเลย มันบอกว่าผมเป็นคนหักอกมันล่ะพี่ตาณ... ตกใจมากแต่แอ๊บขำไปงั้น ใครจะไปคิดว่าไอ้ปั๊มเนี่ยนะจะมาชอบ เฮ้ยผมเป็นผู้ชายนะ....นึกว่าอำผมอะพี่....ตาณ”
“...”
“หึ น้องผม ของผม” พี่ตาณพึมพำขณะที่สายตามองตรงไปข้างหน้า เมื่อได้ยินไม่ชัดผมจึงเอียงหน้าไปหาคุณชายชัดๆ
อะเฮือก! ทำไมหน้าดุงั้นอะ
“พะ...พี่ตาณ?”
“พูดต่อสิ”
ใจแป้วแล้วพ่อ ผมก้มหน้าชิดคางเลยง่า ไม่กล้ามองพี่ตาณ ผม ผม...และแล้วสิ่งที่ไอ้เพื่อนผมพูดๆ ก็กลับมารีรันในสมองอีกครั้ง
"เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เรามองข้าม มันอาจจะไม่เล็กน้อยสำหรับใครบางคนนะเว้ย"
“พี่...”
“...”
“ผมพูด หรือทำอะไรไม่ดีไปใช่มั้ย” เงยหน้าถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วก็ต้องรีบก้มหน้าอีกครั้งเมื่อประสานสายตาคมกริบที่มองมาพอดี
“เล่าต่อสิ” พี่ตาณไม่ตอบคำถามทั้งยังย้ำคำสั่งอีกที ไอ้เขากลัวมากได้แต่ลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ
“อึก”
“...”
“คือ...”
“อย่าให้ตกหล่น”
“คระ...ครับ คือ แล้ว แล้ว.... แล้วไอ้ปั๊ม เอ่อ น้องคนนั้น” ชิบหายพอพูดชื่อไอ้ปั๊มแล้วเสียวสันหลังวาบๆ ผมเรียบเรียงคำพูดใหม่ และแอบตบแก้มเรียกสติตัวเองไปทีนึงแต่ดังเพี้ยะ พี่ตาณไม่ชอบเสียงดังใช่มั้ยถึงขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม
“น้องคนนั้นก็บอกว่าชะ....ชะ...”
“อะไร”
นั่นเสียงก็เข้มยิ่งกว่ากาแฟอะแรบิแก้
“ชะ...ชอบผมครับ!”
กึก
เชี่ย รถกระตุกไปวินึงเลยอะ
“แต่ๆๆ แต่มันไม่มีอะไรนะครับ ไอ้น้องคนนั้นมันก็รีบพูดพุ่งพรวดเหมือนอืออึ๊เลย เชี่ย กูพูดเรื่องขี้ไรตอนนี้วะ คือพี่ตาณครับ คือน้องมันก็บอกว่าผมอยากผม เอ๊ย อยากบอกผมให้มันโล่งใจเท่านั้นเอง มันรู้ว่าผมคิดกับมันแค่พี่น้อง มันอึดอัดถ้าไม่บอกวันนี้แล้วมันจะรู้สึกไม่ดีวันพรุ่งนี้มันไม่อยากบอก คือมันเป็นมะล็อกก๊อกแก๊กอะครับพี่ตาณ เข้าใจผมมั้ยๆๆแล้วผมก็บอกว่าผมมีคนที่ตรงๆ แล้วด้วย มีคนเดียว ไม่มีคนอื่น!”
“...”
นี่พูดจนไม่หายใจ ไม่รู้เป็นอะไร น้ำตาซึมหางตาแล้วนะ
“พี่ตาณ โกรธผมหรอ”
ในตอนที่ผมถามคำถาม รถเต่าประจำตัวพี่ตาณก็จอดที่หน้าบ้านผมพอดี ไม่คิดเลยว่าระยะทางไกลจะหดสั้นลงขนาดนี้
“ถึงบ้านแล้ว ไปพักเถอะ”
“พี่ตาณโกรธผมหรอ” ขนาดหน้ายังไม่มองเลย ไอ้เขาซึมยิ่งกว่าส้วม ในใจวูบโหวงเป็นรูโบ๋
“...”
“...”
ระหว่างนั้นผมนั่งนิ่ง ไม่กล้าขยับตัว กระทั่งผมได้ยินเสียงพี่ตาณถอนหายใจ
“นอกจากร้องไห้แล้ว ‘น้อง’ คนนั้นทำอะไรกับนายอีก”
ไม่ทันได้ตอบอะไรพี่ตาณก็ยื่นมือมาจับมือข้างหนึ่งของผมไว้พร้อมกับถามด้วยเสียงคาดคั้น
“จับมือ...?”
“ไม่ครับ”
“จับหน้า?” ไอ้เขาส่ายหน้าจนคอแทบหลุด เมื่อพี่ตาณเลื่อนมือมาจับแก้มผม ส่วนนิ้วโป้งก็ไล้ปากล่างเบาๆ พร้อมกับเริ่มพูด
“จู...?”
“แค่กอดครับ!”
ไม่ต้องปล่อยให้พี่ตาณคิดนาน ไอ้เขารีบพูดเสียงดังห้ามความคิดพี่ตาณทันที ผมใช้สองมือรวบมือพี่ตาณที่ทำท่าจะผละออก “แค่กอดเท่านั้นเอง...” พอได้ยินเสียงฮึในลำคอด้วยความหงุดหงิดปนเหนื่อย แถมยังทำท่าจะเปิดประตู ไอ้เขาก็รีบกอดพี่ตาณทันที ถึงแม้พุงจะติดเข็มขัดนิรภัยก็ตาม
“แค่กอดอ่าพี่ตาณณณณ” พี่ตาณเกร็งตัวจนผมใจแป้ว แต่สุดท้ายก็ยอมวางคางไว้ที่หัวผมเบาๆ เห็นดังนั้นผมจึงรีบพูดต่อทันที
“ผมบอกมันไปแล้วว่าผมมีคนที่ตรงๆ แล้วคนเดียวง่า”
เพราะประโยคนั้น พี่ตาณจึงเงียบไปเหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ไม่นานมือที่แสนอบอุ่นคู่นั้นค่อยๆ กอดตอบผม
“งอแงซะแล้ว”
“งือ...” ผมส่ายหน้ากับอกพี่ตาณไม่สนใจว่ามันจะเลอะเทอะหรือไม่ “พี่ตาณอย่าโกรธผมเลย”
“ไม่ได้โกรธ” ผมชะงักแล้วขืนตัวออกมาเพื่อมองหน้าพี่ตาณ
“แล้วทำไม...”
“...แค่หงุดหงิดตัวเอง”
“แง้” ผมหลับตาซุกตัวเข้าหาพี่ตาณมาขึ้น ผมจะเกาะติดเป็นโคอาล่าจนกว่าพี่ตาณจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ท่าไม้ตายที่ทำทีไรพี่ตาณก็กลับมายิ้มได้เหมือนเดิม และผมหวังว่าอย่างนั้น
พี่ตาณส่ายหน้าพร้อมกับเลื่อนฝ่ามือลูบหัวเบาๆ “ก็เป็นซะแบบนี้”
“ผม...ผมเป็นแบบไหน ฮือ ก็ผมโง่ ผมโง่มากๆ พี่ตาณต้องบอกผมนะผมขอร้อง เพราะผมโง่พี่ตาณอย่าโกรธผมเลยนะ” ผมโวยวายดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของพี่ ถึงจะอยากรู้คำตอบแต่อีกใจนึงก็กลัวว่าพี่ตาณจะเหนื่อยกับผมแล้วจริงๆ ผมน่ะไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย
“....ใครว่านายโง่กัน ฉันกำลังคิด....ถ้าในอนาคตมีคนมาบอกชอบนายอีก กอดนายอีก...”
“พี่...”
“...หรือทำอะไรมากกว่านั้นแล้วจะทำยังไง เราจะแบบนี้ต่อไปจริงๆ น่ะหรอ”
ผมค่อยๆ ผละตัวออกมาจากพี่ตาณ บอกตรงๆ ว่านั่นเป็นครั้งแรกที่ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเลย ผมที่โวยวายเมื่อครู่พูดอะไรไม่ออกแม้แต่นิดเดียว หรือว่าพี่...
“พี่กำลังจะพูดอะไร”
“...”
ผมบอกแล้วว่าผมเป็นคนโง่
“พี่กำลังจะ...”
“เราเลิกเป็นคนที่ตรงๆ กันเถอะ”
“...!”
สิ้นประโยคนั้นภายในรถเงียบจนน่าอึดอัด ในใจของผมรู้สึกเจ็บ มือที่จับเสื้อพี่ตาณคลายลงและเราสบตากัน แววตาของพี่ตาณนั้นคล้ายตัดสินใจอะไรบางอย่าง ในขณะที่ผมเริ่มมองอะไรไม่ชัด
“เราเลิกเป็นคนที่ตรงๆ กันแล้วมาเป็นแฟนกัน...ได้มั้ย?”
“....!?”
ภายในรถเงียบสนิทอีกครั้ง สมองผมพยายามประมวลผลแล้วผมก็....
อุแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง้
ถลาตัวเข้าไปหาพี่ตาณเหมือนกระรอกบิน พี่ตาณขมวดคิ้วแต่ก็อ้าแขนรับ
“ร้องไห้ทำไม ไม่อยากเป็นแฟนฉันหรอ เอ้า ร้องหนักกว่าเดิม”
“ผมไม่อยากเลิกเป็นคนที่ตรงๆ กับพี่นี่!” รู้ไหมว่ามันพิเศษกับผมขนาดไหน ไม่ชอบคำว่าเลิกเลย
“เปลี่ยนสถานะไง” เสียงทุ้มนุ่มพูดข้างหู
“ไม่เอา ฮึก”
“ตัวมอมแมมเอ๊ย” พี่ตาณหัวเราะเบาๆ กอดผมแน่นขึ้นไปอีก “แล้วจะเอายังไง”
“อึก...ผมตรงๆ พี่ เราตรงๆ กันตลอดไป แล้วผมก็จะเป็น...นั่นด้วย!”
“เป็นอะไร...หึหึ เข้าใจแล้วๆ”
“...อึก ต่อไปนี้คำว่าเลิกเป็นคำต้องห้าม”
“หืม?”
“พี่ห้ามพูดว่าเลิกอีก!”
ผมพูดเสียงดัง แต่ทว่า จู่ๆ ก็มีเสียงบางอย่างดังกว่า แถมยังดังทะลุเข้ามาในรถอีกด้วย
“แล้วเมื่อไหร่มึงจะเลิกกอดกันซักที กูเหลาไม้เรียวยืนรอมึงแรดนานแล้วนะไอ้เขา!!”
“พ่อจ๋า!!!!!!!!!!!!!!!!!”
===========
หึงเค้าแล้วก็ทำดราม่าเนียนซะเล้ยพ่อ
ปล.วงวารชีวิตจะได้แสดงรึยัง ซ้อมมาตั้งแต่ปี2017แล้วนะ
ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตอนนี้นะคะ
มันอาจจะไม่ดีมากพอแต่เอาไว้อ่านเล่นๆ คลายเครียดนะทุกคนน