-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
แต่งเล่น ๆ น่ะค่ะ ได้หนึ่งตอน.........ถ้าเรทติ้งดีอาจจะแต่งต่อ
เรียงความที่ไม่เคยส่งครู
เมื่อพี่ผมโตเป็นหนุ่ม.....บรรยายโดยนายบิ๊ก
ก้อนบางอย่างสีขาวถูกขยุ้มอยู่ในมือเล็ก ๆ ที่กำลังยื่นส่งให้ผมที่ยืนหาวหวอด ๆ
“อะไรของพี่ฟะ” ผมในตอนนั้นซึ่งอายุสิบหกถามไอ้พี่ชายกุ้งแห้งที่กำลังยืนบิดไปมา
“...............” ไอ้บู้ทำหน้าตาเอ๋อเหรอ ผมมองหน้ามันสลับกับมองไอ้ขยุ้มสีขาวที่เป็นผ้า สมองยังคงมึน ๆ เนื่องจากเป็นตอนเช้าตรู่เพิ่งตื่นนอน สัญชาตญาณส่วนไหนก็ไม่ทราบได้สั่งให้ผมยกไอ้ก้อนนั่นขึ้นสูดดม......
ไม่ใช่ดมธรรมดานะ แต่ว่าสูดเข้าไปซะเต็มที่
อื้ม!!!!!
เอาซะกูสดชื่นตื่นเต็มตาเลยนะมึง.......
“เหม็นคาวชะมัด........อะไรของมึงวะ.....ฮะ.....เฮ้ยนี่มัน” หลังจากเบ้หน้ากับไอ้กลิ่นคุ้น ๆ พร้อมกับคลี่ไอ้ขยุ้มผ้าออกดูจึงได้รู้ว่านั่นมันคือกกน.สีขาวตัวจิ๋วของไอ้พี่ชายที่มีคราบอย่างว่าของเด็กหนุ่มเปื้อนเปรอะอยู่
ปากกำลังจะขยับด่าอยู่แล้วแท้ ๆ
“ไอ้.........”
ก่อนจะฉุกนึกขึ้นได้บางอย่าง แล้วแปรเปลี่ยนความรู้สึกโกรธนั้นเป็นความปิติยินดี อย่างที่พ่อแม่ดีใจเมื่อเห็นลูกหัดตั้งไข่ยังไงยังงั้น(แต่ในกรณีของผมคงเปรียบได้กับสุนัขที่เลี้ยงเอาไว้กำลังเติบโตขึ้นไปอีกขั้น)
“ไอ้เชี่ยบู้มึงฝันเปียกนี่หว่า...........เฮ้ย...........ยินดีด้วยนะ......พี่เป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว” ผมคว้าตัวพี่มากอดไว้ก่อนจะจับมันยกขึ้น อุ้มแล้วเหวี่ยงไปทางโน้นทางนี้ วางมันลงแล้วกอดแน่น ๆ อีกที
ไอ้บู้ยิ้มเขิน ๆ เมื่อผมถามมันว่า....
“แล้วเมื่อคืนนี้พี่ฝันอีท่าไหนล่ะ มันถึงได้หลั่งออกมาซะชุ่มขนาดนี้”
มันไม่ตอบได้แต่ส่ายหน้าแล้วยืนห่อตัวแบบเด็กขี้โรค
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า.....บอกมาเหอะว่าฝันเห็นอะไร ผู้หญิงแบบไหนกันนะที่ทำให้พี่หลั่งความเป็นหนุ่มออกมาแบบนี้อยากรู้จัง” ผมเอาศอกใหญ่ ๆ กระแทกร่างผอม ๆ ของพี่จนมันแทบปลิว
“ฝันเห็นบิ๊กโป๊” มันตอบอ้อมแอ้ม
“เฮ้ยยยย ว่ะ.....ว่าไงนะ มึงฝันเห็นใคร อะไรยังไงนะ”
“ก็ฝันถึงบุ๊กบิ๊กนั่นแหละ......อยากฟังต่อมั้ยว่าในฝันมันเป็นยังไง” มันแสยะยิ้มโชว์เขี้ยวแหลม ๆ อันเป็นยิ้มแบบฉบับที่ติดตัวมันจนถึงบัดนี้นั่นแหละ รอยยิ้มพิมพ์ใจชั่วร้ายในวันนั้นที่ผมยังจำติดตา……ก่อนที่มันจะเริ่มเล่าความฝันอันแสนลามกที่มีผมเป็นนักแสดงนำ.....
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พระเจ้าแกล้งกูทำไมครับ :serius2: :serius2:
..............................................................
เม้นท์กันเข้ามาเยอะ ๆ นะคะทุกคน ไม่ได้แต่งฟิคนานมากแล้ววววววว ตอนนี้ไฟกำลังมา
-
เจิมค่าเจิม :mc4:
น่ารักดีแต่มันยังงงๆอยู่หนะ
เอาเป็นว่ารอต่อไป
สู้ๆนะ^^
:3123:
:L2:
-
มาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ชอบอ่ะ น้องชายโตตัว พี่ชายตัวเล็ก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
+1 ไปรุยยยย
-
พรุ่งนี้จะมารอนะคะขอยาวๆน๊าาาาาาาาาาาาาาาาว่าแต่เรื่องนี้ มาม่าไหมคะ อิอิ
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
+1 เป็นกำลังใจ
-
มาม่า ดราม่า ไหมอะค่ะ กลัวจังเลย
-
ชื่อเรื่องน่ารัก และ introduction ตลกมากค่ะ
ว่าแต่เค้าเป็นพี่น้องกันแท้ๆป่าวคะ
-
เอร้ยยยย พี่บู๊ดูท่าทางหื่นใช่ย่อย ฮ่าๆๆ แต่งต่อโล้ดดค่า อยากรู้ว่าจะรักกันยังไงน้า
-
ดูๆแล้วน่ารักดีระหว่างพี่น้องคู่นี้ :L1:
-
หุหุหุ น่ารักดีอะอยากรุ้เหมือนกันว่าฝันแบบไหนเอ่ย
-
มาต่อแล้วค่า เดี๋ยวจะมาตอบคอมเม้นท์นะคะ
เพราะแอบลงในที่ทำงาน เดี๋ยวโดนเจ้านายด่า :z13: :z13: :z13:
เปิดตัวท่านชายบู้กับคิงคองพาต้า
คุณชายชาคริต กับเบ๊ชื่อกฤษณะ
ชายหนุ่มผิวแทนหน้าตาค่อนข้างจัดว่าดูดีกำลังยืนสะลึมสะลืออยู่หน้าเตาไฟฟ้าซึ่งอยู่ในห้องครัวแคบ ๆ ของห้องเช่า ข้าง ๆ เตามีจานซึ่งเต็มไปด้วยแพนเค้กชิ้นเล็กที่ตักออกมาจากกระทะเทฟลอน บางชิ้นยังคงระอุไปด้วยควันร้อน ๆ แพนเค้กนั้นทำจากแป้งสำเร็จรูปที่หาซื้อได้ตามซุปเปอร์มาร์เก็ตทั่วไป
แล้วชายหนุ่มผิวแทนหน้าตาค่อนข้างจัดว่าดูดีคนนี้มาสาละวนอะไรอยู่ในครัวเป็นแม่ศรีเรือนทำไมกันล่ะนั่น
ในเวลาเจ็ดโมงเช้าของวันเสาร์ที่.....ผู้ชายปกติทั่วไปควรจะนอนกลิ้งอยู่บนเตียงด้วยความเพลียจากการนั่งถ่างตาดูฟุตบอลแมทต์สำคัญเมื่อคืน มากกว่าจะมาทำอะไรหวานแหวว อาทิเช่น ผูกผ้ากันเปื้อนสีชมพูยืนทอดแพนเค้กแบบนี้
“หิวหิวหิวหิวหิวหิว.........” เสียงแหบห้าวดังรัวขึ้นขณะที่ร่างสูงในชุดกันเปื้อนพร้อมด้วยแพนเค้กกองพะเนินเดินตรงไปยังโต๊ะกินข้าวที่บางครั้งก็ใช้เป็นโต๊ะสำหรับอ่านหนังสือสอบ ที่โต๊ะมีสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ นั่งกระดิกเท้ายิก ๆ ดวงตากลมโตจ้องเป๋งมายังจานแพนเค้กในมือของร่างสูง
“หอมจังบุ๊กบิ๊ก” เสียงโทนแหบต่ำซึ่งฟังดูขัดกับขนาดตัวกระซิบบอกร่างสูงซึ่งถ้านับตามวินาทีแล้วถือว่ามีฐานะเป็นน้องชาย
น้องชายฝาแฝดผู้ซึ่งมีน้ำหนักแรกเกิดขนาดสามกิโลกับอีกแปดกรัม......เบียดพื้นที่ถึงสามในสี่ของครรภ์มารดา……..ไม่ใช่ยีนเด่นหรอก......เนื่องจากว่าพ่อกับแม่ของทั้งคู่นั้นเป็นคนรูปร่างสูงแบบนักกีฬา......คนที่ตัวเล็กจนผิดปกตินี่ตังหากล่ะ
แต่ถ้าหากคุณเริ่มพูดถึงเรื่องนี้ นายบู้....แฝดผู้พี่ก็จะรีบเถียงกลับไปทันทีว่า
....ครอบครัวของเราก็ไม่มีใครผิวดำเป็นถ่านแบบไอ้บิ๊กเหมือนกันนั่นแหละ.......
“กินให้หมดนะมึง.......ไอ้บู้ น้องอุตส่าห์ฝืนลุกขึ้นมาทำให้เนี่ย” เสียงเข้มกับใบหน้าที่ยังยับยู่ยี่บอกกับพี่ชายฝาแฝดตัวเล็ก แล้วพอเห็นคนเป็นพี่เคี้ยวตุ้ย ๆ มันก็ทำให้ใบหน้าคมเข้มนั้นอดที่จะคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้
เวลานั่งกินเงียบ ๆ สงบเสงี่ยมแบบนี้ไอ้คุณพี่ชายก็ดูน่ารักดีเหมือนกัน
“ง่า.............................เอิ๊กกกกกกก” คนตัวเล็กใช้เวลาไม่นานก็จัดการแพนเค้กตรงหน้าจนหมด ก่อนจะเรอออกมาซะดังลั่น เรอเสร็จแล้วก็แสยะยิ้มโชว์เขี้ยวเสน่ห์แหลม ๆ ที่ดูแล้วเจ้าเล่ห์เหมือน ปิรันย่าตัวน้อย ๆ
มือใหญ่ลูบหัวพี่ชายที่เพิ่งกินจนเกลี้ยงอย่างเอ็นดูราวกับเป็นลูกสุนัข
ดูแล้วช่างเป็นภาพของพี่น้องฝาแฝดที่แตกต่างกันมากเหลือเกิน......
...................................................
“พี่อยู่นิ่ง ๆ สิวะ......” บิ๊กที่เพิ่งเสร็จจากการวิ่งไล่จับพี่ชายตัวเองในห้องแคบ ๆ ว่า วงแขนแกร่งเพียงข้างเดียวล๊อคพี่ชายผู้ซึ่งมีอาการไฮเปอร์แอคทีฟได้สำเร็จ
“ตะกี้นี้ตอนอาบน้ำ เค้าเห็นอะไรแว๊บ ๆ......เฮ้ยบอกให้อยู่นิ่ง ๆ ไง..............พี่” มือที่ว่างอีกข้างเลิกผมที่บังใบหูข้างหนึ่งออกดู ก่อนจะบิดแรง ๆ ที่ใบหูของคนซกมก
“โอ๊ย เจ็บนะเว้ยไอ้น้องบ้า”
“ดำเป็นคราบเลยมึง.........เค้าบอกพี่แล้วใช่มั้ยว่าอาบน้ำเสร็จแล้วอย่าลืมเอาผ้าขนหนูเช็ดขี้ไคลด้วยอ่ะ อยู่นิ่ง ๆสิ.......เดี๋ยวพ่อตบหัวพุ่ง.....ต้องให้ลงมือเองทุกเรื่องเลยสิพับผ่า”
“บิ๊กอย่าเช็ดแรงนะพี่เจ็บ”
“ค่อย ๆ ถูแล้วคงจะออกหรอกน่ะ.....ไอ้เด็กสกปรกเอ๊ย” แบ๊วกะโหลกไปเสียหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
“เชอะ ๆ ๆ”
เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นเป็นปกติทุกเช้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งช่วงเวลาปิดเทอมหน้าร้อนที่สองคนพี่น้องนอนอยู่กับบ้านเฉย ๆ โดยที่ไม่มีอะไรจะทำ
เป็นปกติในทุก ๆ วันที่น้องชายตัวโตจะต้องทำหน้าที่อาบน้ำให้พี่ชายของตัวเอง
ชายหนุ่มทำหน้าที่นี้จนชิน ชินตากับการได้เห็นร่างกายขาว ๆ ของคนเป็นพี่นั่งหันหลังชันเข่าอยู่บนเก้าอี้พลาสติกตัวเล็กให้น้องชายขัดหลังให้ บางครั้งก็โดดลงไปนั่งแช่น้ำอุ่น ๆ พร้อมกันโดยที่อีกคนที่ตัวเล็กกว่า นอนซ้อนทับอยู่บนตัวของอีกคน ด้วยพื้นที่อันแสนจำกัดของอ่างอาบน้ำ
สบาย...อย่าบอกใคร
คงเพราะเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก...........ทั้งคู่ก็เลยไม่ได้คิดอะไร.......ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันถูกต้องหรือไม่...........
“ปีนี้เราสองคนก็สิบเก้าแล้วสินะ......แต่ดูสิ...ร่างกายของพี่ยังเหมือนเด็กอายุสิบสองอยู่เลย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากจัดการกับคราบขี้ไคลตามซอกหูของอีกฝ่ายจนสะอาดเอี่ยม
“ไม่จริงซักหน่อย...............พี่น่ะมีทุกอย่างเหมือนที่บิ๊กมีนั่นแหละ” พี่ชายตัวจ้อยว่า มือก็ชูสำลีก้อนดำปี๋ก้อนหนึ่งขึ้นมาดูชัด ๆ.............จากนั้นก็ลองดมดูแล้วเบ้หน้า
“แปลกชะมัด อย่าว่าแต่เป็นฝาแฝดเล้ย แค่บอกว่าเป็นพี่น้องกันก็คงทำใจให้เชื่อ....ยากส์”
“.............แน่ใจเร้อ....ว่าเราน่ะ....ไม่ใช่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง.....ฮึ? ไอ้ดำ” พี่ชายแซว ก่อนจะโดนมะเหงกลูกใหญ่เขกลงกลางกะหม่อม
“นี่นะ...แถมตัวพี่ยังไม่ค่อยจะมีขนเลย ทั้งขนรักแร้ ขนหน้าแข้ง ไหนจะหนวดอีก.....แขนขาก็ผอมเล็ก.....เหมือนเด็กจริง ๆ น่ะเราน่ะ....น่าจับไปให้หมอตรวจดูซักทีท่าจะดี” มือใหญ่จับแขนพี่ชายยกชูขึ้น กัดเบา ๆ ตรงต้นแขนขาวซีดของคุณพี่ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“หรืออาจจะเป็นเพราะตอนอยู่ในท้องแม่ พี่คงโดนบิ๊กแย่งสารอาหารแน่ ๆ เลยว่ามั้ย”
“ตลกแล้วเหอะ.....ไอ้บู้.......น้องซีเรียสนะเนี่ย ต่อมใต้สมองพี่ทำงานผิดปกติรึเปล่าน่ะ”
“.........ช่างพี่เหอะน่า.....ไปดูทีวีละนะ ไปละ”
พี่ชายลุกพลุบพลั่บ.....วิ่งไปนั่งหน้าจอทีวีให้ทันดูรายการโปรด ทิ้งให้คนเป็นน้องนั่งอยู่ตรงนั้น คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย............ถ้าไม่ใช่พี่น้องกันจริง ๆ แล้วต้องมาอาบน้ำถูหลังด้วยกันน่ะเหรอ............เออเฮ๊อะ !!!! นึกสภาพไม่ออกเอาซะเลยนะนั่น
...................................................
โต๊ะทำงานก็แบบว่าเด่นมาก ทำอะไรเห็นหมด...5555+ เดี๋ยวมาตอบเม้นท์ค่ะ
ติชมกันได้เหมือนเดิม
-
น้องชายยังโหดได้อีกนะเนี่ย
:haun4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะ
เค้าจะเอาอีก เค้าจะเอาอีก
หุหุหุ
-
ขออีกนิดน๊า
-
เบาสมองจริงป่าวไรเตอร์!!! :impress2:
-
ตอบเม้น ๆ ๆ
มาม่า ดราม่า ไหมอะค่ะ กลัวจังเลย
นั่นน่ะสิ.........จะดราม่ามั้ย 555+......มันก็ต้องมีบ้างอ่ะเนอะ!!!!.......ติดตามนะคะ...ติดตาม
ชื่อเรื่องน่ารัก และ introduction ตลกมากค่ะ
ว่าแต่เค้าเป็นพี่น้องกันแท้ๆป่าวคะ
บิ๊กกับบู้เป็นฝาแฝดที่เกิดจากไข่คนละใบค่า
ตามพล็อตก็ตั้งใจว่าจะให้ออกแนวกุ๊กกิ๊กขำ ๆ ตามประสาพี่น้องมากกว่า แต่ถ้าถามว่าอินเคสมั้ยมันก็คงใช่ แต่มันไม่ได้หนักหนาหรือหวือหวาในส่วนของเอ็นซีมากนัก....ก็เบา ๆ อ่ะเนอะ
เอร้ยยยย พี่บู๊ดูท่าทางหื่นใช่ย่อย ฮ่าๆๆ แต่งต่อโล้ดดค่า อยากรู้ว่าจะรักกันยังไงน้า
พี่น้องกันเค้าก็ต้องรักกันอยู่แล้วสิคะ เนอะ ๆ ๆ
ดูๆแล้วน่ารักดีระหว่างพี่น้องคู่นี้ :L1:
ถ้าชอบกด Like ให้เค้าด้วย
หุหุหุ น่ารักดีอะอยากรุ้เหมือนกันว่าฝันแบบไหนเอ่ย
นั่นสิ มันฝันอะไรของมันนะ ขอเก็บเป็นซีเคร็ทระหว่างทั้งคู่ก็แล้วกัน 5555+
-
โอ้ พี่น้องท้องชนกันนี่เอง อิอิ น่ารักดีค่ะ เหมือนพี่บู๊จะทำอะไรไม่เป็นเหมือนเด็กเลยง่า
-
น้องชายยังโหดได้อีกนะเนี่ย
:haun4:
ไม่ได้โหด แค่ตัวโตไปหน่อยเลยประมาณแรงไม่ค่อยถูก
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะ
เค้าจะเอาอีก เค้าจะเอาอีก
หุหุหุ
ได้จัดไป แต่ต้องตอนค่ำ ๆ นะคะ เลิกงานแล้วเดี๋ยวจะเอามาต่อ
ขออีกนิดน๊า
นิดเดียวเองเหรอ 555+
เบาสมองจริงป่าวไรเตอร์!!! :impress2:
จริ๊งงง!!!!! :m20: :m20:
โอ้ พี่น้องท้องชนกันนี่เอง อิอิ น่ารักดีค่ะ เหมือนพี่บู๊จะทำอะไรไม่เป็นเหมือนเด็กเลยง่า
ก็คนเค้าโดนสปอยล์แต่เด็กไงคะ...... :impress2:
-
น้องชายยังโหดได้อีกนะเนี่ย
:haun4:
ไม่ได้โหด แค่ตัวโตไปหน่อยเลยประมาณแรงไม่ค่อยถูก
:m20:
OK แค่ตัวโตไปหน่อยว่างั้น
-
ถ้าแต่งเพื่อ ห่วงเรื่องเรตติ้ง
เจ้ว่า นู๋อย่าแต่งต่อเลย
กลับไปนั่งๆ นอนๆ เล่นเหมือนเดิมดีกว่ไหมคะ?
เจ้สอง
-
^
^
^
จริงด้วย
เราว่า นิยายสนุก ไม่ได้อยู่ที่รีพลายเยอะ เสมอไปนะ
เหมือนนิยายในเล้าบางเรื่อง คนรีน้อยแต่เรื่องสนุกก็ยังมี
-
หึๆๆๆๆๆๆๆๆระวังเด้อพี่ :L1:
-
o18
-
สู้สู้นะคร๊าบบ ว่าแต่ว่า อยู่กันแค่สองพี่น้องหราา
-
มาต่อแล้วค่ะ ตามสัญญา.........................
ขอบ่นนิดนึงว่างานหนักมากกกกกกกกกกกกกกก
สวัสดิการก็ห่วยบรม.........
คิด ๆ ว่าจะเปลี่ยนงาน แต่ก่อนจะเปลี่ยนก็ขอสู้ซักครั้ง.......อย่างน้อยก็เอาประสบการณ์.....เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะซานต้า
........................................................
พี่น้องอีกคู่หนึ่ง
“ตกลงผมพักห้องนี้แหละครับ” หนุ่มน้อยที่ดูจากทรงผมก็รู้ว่าน่าจะเพิ่งจบมาจากชั้นมัธยมปลาย จรดปากกาเซ็นสัญญาเช่าห้องพักซึ่งอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยเอกชนที่ตั้งใจจะเข้าเรียนเป็นเวลาหนึ่งปี....พร้อมกับเงินมัดจำจำนวนหนึ่ง
คนดูแลหอยื่นกุญแจส่งให้ก่อนจะลุกขึ้นเดินนำไปยังห้องพักหมายเลยดังกล่าว
“ห้อง 709 นะ............ขาดเหลืออะไรก็โทรสายในเรียกพี่ได้ตลอดวัน” คนดูแลหอซึ่งเป็นหญิงสาวร่างท้วมกล่าวยิ้ม ๆ
“แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้............จะให้พี่นอนเป็นเพื่อนก่อนมหาลัยเปิดมั้ย” ชายหนุ่มที่มาด้วยกันถาม ในมือแบกกล่องสัมภาระกล่องใหญ่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหนัก
“เปาอยู่ได้........พี่ปิงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อีกอย่างหอพักนี่กับที่ทำงานพี่มันไกลกันมากไม่ใช่เหรอ แล้วเปาก็อยากจะลองอยู่คนเดียวดูน่ะครับ เดี๋ยวก็คงชินแหละ”
“แต่พี่คงคิดถึงเราน่าดู ต่อไปนี้คงไม่ได้นอนกอดน้องชายคนนี้อีกแล้ว พูดแล้วเศร้าชะมัด” คนเป็นพี่เย้า เล่นเอาน้องชายหน้าขึ้นสี
“พี่ปิงง่า.................พูดบ้าอะไรแบบนั้น ใครได้ยินเดี๋ยวก็เข้าใจผิดคิดว่าเราเป็นแฟนกันหรอก”
“หน้าเราโขลกพิมพ์เดียวกันมาขนาดนี้ ใครมันจะกล้าคิดก็บ้าแล้ว มากอดกันหน่อยมา” ร่างสูงวางของลงกับพื้น ก่อนจะสวมกอดคนตัวเล็ก กอดรัดฟัดเหวี่ยงจนหายหมั่นเขี้ยวอยู่หน้าห้องที่เปิดประตูค้างไว้
“เฮ้ย............ไอ้พี่ปิง พอแล้ว จะเล่นอะไรเอาไว้เข้าไปเล่นในห้อง มายืนทำประเจิดประเจ้อ ที่นี่เค้ามีกล้องวงจรปิดนะเว้ยเฮ้ย”
พูดไม่ทันขาดคำร่างเล็กก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มผิวเข้มคนหนึ่งกำลังมาตรงทางเดิน แต่ไอ้พี่ชายตัวดีนี่สิ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดทำพิเรนทร์ หอมแก้มซ้ายขวาอยู่นั่นล่ะ
.........................................................................
“โลกเรามันจะไปกันใหญ่แล้ว กอดหอมกันกลางวันแสก ๆ ตรงทางเท้าแถมยังเป็นผู้ชายทั้งคู่อีก ถึงที่นี่จะไม่ค่อยมีใครเค้าออกมาเดินเผ่นพล่านก็เหอะ........น่าจะรู้ว่ามีกล้องวงจรปิด” บิ๊กบ่นกับตัวเองด้วยเสียงดัง ๆ เพื่อให้ไอ้สิ่งมีชีวิตอีกตัวในห้องได้รับรู้ด้วย
“บอกพี่กี่ทีแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้เลิกดูหนังพรรค์นั้น เค้าจะอ้วก” เสียงเข้มยังบ่นต่อไป ร่างสูงเดินไปกดปุ่ม stop ทันทีทันใดจนพี่ชายร้องโวยวาย
หนังพรรค์นั้นเหรอ...............ไอ้ลิงยักษ์มันกล้าดียังไงมาเรียก “ดอกไม้โลหิต” ว่าหนังพรรค์นั้น
“ลิงยักษ์เป็นอะไรเนี่ย ก็รู้ว่าอากาศมันร้อน ไม่เห็นจะต้องพาลกับทุกสิ่งรอบตัวเลยนี่นา”
“ไม่ได้พาลเว้ย...............แต่ไอ้หนังบ้า ๆ ของพี่นี่มันสุดทนจริง ๆ ทนดูเข้าไปได้ยังไงกัน ทั้งเรื่องไม่เห็นจะมีเนื้อหาสาระอะไรเลย.............มีแต่ไอ้บ้าโรคจิตจับผู้หญิงมาเฉือนนั่น เฉือนนี่ ชำแหละ ควักเครื่องใน ดูแล้วพาลกินข้าวไม่ลง......พี่เนี่ย....รสนิยมแย่จริง ๆ....ให้ตายดิ”
“บ่น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ..............บุ๊กบิ๊กนี่น่ารำคาญจริง ทำตัวเป็นคุณลุงไปได้ อีกอย่างพี่โตแล้ว จะให้ดูแต่การ์ตูนรึไงวะ”
“ยังจะมาเถียง......ขนมที่พี่ฝากซื้อน่ะ รีบ ๆ มากิน ๆ ซะ เร็วเข้า”
พี่ชายขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วย ร่างเล็กพุ่งตรงไปยังเป้าหมายใหม่.....คือบรรดาสารพัดของกินที่น้องชายเพิ่งจะซื้อเข้ามา
“หิวสิท่าคุณชายบู้....”
“กินด้วยกันสิ”
“พี่กินเหอะ...เค้ากินอะไรไม่ลงแล้วล่ะ ร้อนชะมัดเลยให้ตายเหอะ ว่าจะพาพี่ไปตัดผมนะ เห็นทีคงต้องล้มเลิก”
“ไปเย็น ๆ ก็ได้.........พี่ยังไม่ได้คิดทรงเลย”
“ก็เอาทรงเดิมนั่นแหละเข้ากับหน้าพี่ดีออก......” ทรงเดิมที่ว่าคงหมายความถึงซอยสั้นแล้วปล่อยหน้าม้าปัด ๆ ลงมาปิดบังดวงตาคู่โตของพี่ชาย.....ซึ่งมีขนาดของตาดำค่อนข้างเล็ก ทำให้ดูแล้วน่ากลัวอยู่น้อยซะเมื่อไหร่
พี่ชายเดินมานั่งข้าง ๆ น้องบนโซฟาหน้าทีวีพร้อมกับถุงขนม วงแขนแกร่งคว้าตัวพี่มากอดเอาไว้ได้ความเคยชินขณะที่ตาก็จ้องอยู่ที่หน้าจอ
ลึก ๆ ในใจก็แอบคิด
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี...........ก็ยังคงเป็นภาระไปซะทุกเรื่องจริง ๆ
ถ้าไม่เป็นเพราะสัญญากับแม่เอาไว้.....ว่าจะดูแลพี่ชายไปตลอดชีวิต ชายหนุ่มก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ายังจะทำเหมือนที่ทำอยู่ทุกวันนี้หรือเปล่า
ไม่ว่าใครก็อยากจะมีอิสระ มีชีวิตเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น.........
“บิ๊ก......จูบหน่อยสิ” จู่ ๆพี่ชายก็ออดอ้อน......หัวกลม ๆ เงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังโอบกอดตัวอยู่
“ได้สิ”
ริมฝีปากของชายหนุ่มประทับเบา ๆ บนกลีบปากสีอ่อนซีด........
เป็นจูบที่คนเป็นพี่เข้าใจมาตลอดว่านั่นคือการจูบอย่างแท้จริง
“ขออีกที”
“โอเค”
“บิ๊กจะไม่จูบใครนอกจากพี่ใช่ป่ะ”
“...........................อืม............ช่าย........ปากมันแผล่บเลยนะเราน่ะ กินเสร็จเอาทิชชู่เช็ดซะด้วย อย่าเช็ดแขนเสื้อ เพราะคนซักผ้า(ซึ่งคือกู)เค้าเหนื่อยนะรู้มั้ย” ปากก็บ่นว่าไปหลังจากมอบจูบแบบลวก ๆ ไปถึงสองครั้ง ขณะที่ตาก็มองทีวีไปโดยที่ไม่ได้หันมาสนใจคนข้าง ๆ เท่าไรนัก
ผิดกับอีกคนที่ดูจะมีความสุข อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ฉีกยิ้มกว้างจนแทบเห็นฟันทุกซี่
“รักบิ๊กที่สุดในโลก...........”
“อืม....แต่กูเซ็งมึงมากกกกก” ร่างสูงตอบรับพี่ชายไปโดยอัตโนมัติ ขณะที่ใจก็พยายามจดจ่อกับรายการทีวีตรงหน้า
................................................................
ใครมีอะไรจะฝากไว้ก็บอกกันได้นะคะ เพราะมาต่ออีกทีก็พรุ่งนี้มืด ๆ หน่อย
ให้ตายเหอะ หยุดวันเดียวเดี๋ยวก็ต้องไปสู้รบปรบมืออีกแล้ว
-
:L1:
-
อึ้ย มีจูบกันด้วยอ่ะ หุหุ
ว่าแต่น่ารักเนอะคู่นี่อ่ะ
อีกคู่ ก็น่ารัก เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
มีสองคู่แล้วว น่าสนใจดีค่ะ :z1:
ส่วนตัวชอบพี่บู้อ่ะ ชื่อน่ารัก ลักษณะคาแรคเตอร์ก็น่ารัก เช่นเป็นเด็กๆ ชอบดูหนังเลือดสาด ยิ้มเห็นเขี้ยว เป็นพี่ที่ต้องให้น้องดูแล เหมือนน้องบิ๊กเป็นพ่อเลย :jul3:
-
:laugh:
ทำไมหัวเราะ?
เหตุผลคือ...ได้กลิ่นมาม่าค่ะ :laugh:
บุ๊กบิ๊กจะทำให้พี่บู้เสียใจหรือเปล่าเนี่ย
ชอบคู่พี่ปิงกับน้องเปามากเลยอะ อยากอ่านของคู่นี้เยอะๆ
-
คือ ... พี่น้องกันจริงๆ
มันแปลกๆนะ เพราะอ่านแนวพี่น้องกันแท้ๆแล้วทำให้เรามองหน้าพี่ชายแท้ๆของตัวเองแปลกๆอ่ะ มันมีความรู้สึก...
...
..
. อยากจะอ้วกถ้าจิ้นตัวเองกับพี่ชายอ่ะ ก๊ากกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
เอ่อ :try2: :try2: :try2:
เกี่ยวหรือเปล่าเนี่ยเรา
สู้นะคร้าบบบบบบบ (กว่าจะเขียนคร้าบได้ เมื่อกี้หาตัว ค บนคีย์บอร์ดไม่เห็นอ่ะ :try2: )
-
ไอ๋หย๋า จูบกันแว้ววว
-
:L1:
:L2:
อึ้ย มีจูบกันด้วยอ่ะ หุหุ
ว่าแต่น่ารักเนอะคู่นี่อ่ะ
อีกคู่ ก็น่ารัก เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
ไม่แน่เสมอไปหรอกนะคะ ว่าใครจะได้คู่ใคร....ติดตามนะคะ ติดตาม
มีสองคู่แล้วว น่าสนใจดีค่ะ :z1:
ส่วนตัวชอบพี่บู้อ่ะ ชื่อน่ารัก ลักษณะคาแรคเตอร์ก็น่ารัก เช่นเป็นเด็กๆ ชอบดูหนังเลือดสาด ยิ้มเห็นเขี้ยว เป็นพี่ที่ต้องให้น้องดูแล เหมือนน้องบิ๊กเป็นพ่อเลย :jul3:
ใช่มั้ย ๆ
อยู่ ๆ วันนึงเราก็นึกอยากได้พี่ชายหรือน้องชายที่มีคาแรคเตอร์แบบนี้ ก็นั่งจินตนาการบ้าบอไปคนเดียว
ชีวิตมันคงจะสนุกพิลึก วัน ๆ ไม่เป็นอันทำอะไร นั่งหาเหาหาเห็บกันให้วุ่น
ก็เลยกลายมาเป็นที่มาของไอ้คุณชายบู้ในฟิคเรื่องนี้แหละ
:laugh:
ทำไมหัวเราะ?
เหตุผลคือ...ได้กลิ่นมาม่าค่ะ :laugh:
บุ๊กบิ๊กจะทำให้พี่บู้เสียใจหรือเปล่าเนี่ย
ชอบคู่พี่ปิงกับน้องเปามากเลยอะ อยากอ่านของคู่นี้เยอะๆ
ได้อ่านแน่ค่ะ จัดไปอย่าให้เสีย
คือ ... พี่น้องกันจริงๆ
มันแปลกๆนะ เพราะอ่านแนวพี่น้องกันแท้ๆแล้วทำให้เรามองหน้าพี่ชายแท้ๆของตัวเองแปลกๆอ่ะ มันมีความรู้สึก...
...
..
. อยากจะอ้วกถ้าจิ้นตัวเองกับพี่ชายอ่ะ ก๊ากกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
เอ่อ :try2: :try2: :try2:
เกี่ยวหรือเปล่าเนี่ยเรา
สู้นะคร้าบบบบบบบ (กว่าจะเขียนคร้าบได้ เมื่อกี้หาตัว ค บนคีย์บอร์ดไม่เห็นอ่ะ :try2: )
ถ้าเป็นคนธรรมดา ๆ ที่ถูกเลี้ยงมาแบบธรรมดาทั่วไปก็คงไม่แปลกมั้งคะที่จะรู้สึกยังงั้น ก็แหม เราไม่ได้มีความผิดปกติทางจิตนี่นาเนอะ คนแต่งเองถ้าให้จิ้นว่าได้กับน้องชายยังแหยง ๆ เลย ถึงแม้นสมมติว่ามันจะหล่อเหมือนโตโน่ หรือเท่ห์เหมือนโดม ปกรณ์ ลัม ก็เหอะ......โตมาด้วยกัน มันก้รู้ไส้เห็นพุงกันหมดแล้ว
แต่ที่แต่งแนวนี้เพราะเห็นว่ามีคนเฉพาะกลุ่มชอบ บางครั้งคนเราก็ชอบเรื่องที่มันผิดศีลธรรมนิด ๆ ก็กะว่าจะไม่แต่งให้มันหวือหวา หรือดูน่าสะอิดสะเอียนจนเกินไปนัก แต่ถ้าคุณไม่ชอบเราก็เข้าใจนะ เพราะบางคนก็รับไม่ได้จริง ๆ
ไอ๋หย๋า จูบกันแว้ววว
ใช่ มันจูบกันแล้ว
คนแต่งขออนุญาติไปนอนแล้วนะคะ ฝันดีทุก ๆ คน แล้วเจอกันใหม่พรุ่งนี้
วันนี้....ไม่สิ คืนนี้แม่จะนอนให้สะใจโก๋เลย
:sad11: :man1: :man1:
-
มาม่าได้ แต่อย่าเยอะนะค่ะ
มันเหนื่อยอ่ะเวลาอ่านตอนแบบนั้น
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อ่าวๆๆ
นี่ก้อแสดงว่ามีแต่คุณพี่ที่คิดจริงจังคนเดียวหนะสิ
โฮๆ อย่าทำร้ายจิตใจคุณพี่นะTT0TT
:o12:
:3123: :L2:
-
แม้กลิ่นมาม่าจะโชยมาจางๆ แต่ก็น่ารักทั้งสองคู่เลย :o8:
มีน้องชาย แต่มันไม่น่ารักอย่างนี้อ่าดิ แถมกวนทีนอีกต่างหาก :เฮ้อ:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา :impress2:
-
มาม่าได้ แต่อย่าเยอะนะค่ะ
มันเหนื่อยอ่ะเวลาอ่านตอนแบบนั้น
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
555+ ขอสารภาพตอนมาม่านี่ยังไม่ได้แต่งเลยอ่ะค่ะ.....ไม่ถนัดเหมือนกัน แต่มันต้องมีเนอะ
อ่าวๆๆ
นี่ก้อแสดงว่ามีแต่คุณพี่ที่คิดจริงจังคนเดียวหนะสิ
โฮๆ อย่าทำร้ายจิตใจคุณพี่นะTT0TT
:o12:
:3123: :L2:
พี่แบบนี้รับไปเลี้ยงซักตัวมั้ยคะ เหอ ๆ ๆ
แม้กลิ่นมาม่าจะโชยมาจางๆ แต่ก็น่ารักทั้งสองคู่เลย :o8:
มีน้องชาย แต่มันไม่น่ารักอย่างนี้อ่าดิ แถมกวนทีนอีกต่างหาก :เฮ้อ:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา :impress2:
ใช่ พูดถึงน้อง......น้องชายนี่มันกวนตีนพี่เหมือนกันหมดทุกคนรึเปล่าเหอะ กลับเพื่อน ๆ นี่ล่ะแม๊ มันพูดดี๊ดี.....เป็นลูกไล่เค้า แต่กับเรามันทั้งข่ม ทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งด่า แง่งงงงงงงงงง 5555+ เก็บกดค่ะ อยากเอาไอ้น้องที่มีนี่ไปรีเทิร์นเปลี่ยนเป็นน้องสาวน่ารัก ๆ ซักคนดีกว่า
-
มาต่อแล้วนะคะ
ตามสัญญา :z2:
รักแรกพบของนายคิงคอง
[บิ๊กเล่า]
เกิดมาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยพบเจอคนน่ารัก
ผู้หญิงน่ารัก ๆ มากมายผ่านหูผ่านตาเต็มไปหมด ทั้งตอนเดินบนถนน หรือแม้แต่ในโทรทัศน์
แฟนที่ผมเคยคบตอนมัธยม(ที่ต้องแอบพี่คบ).............................ก็ใช่ว่าจะขี้เหร่เสียเมื่อไหร่
หนึ่งในนั้นเป็นถึงดาวโรงเรียนด้วยซ้ำไป
เพียงแต่ว่าตอนนี้จะมาคบกับใครก็คงไม่ได้แล้ว เนื่องจากไอ้พี่ชายเอ๋อเหรอที่เริ่มจะรู้เรื่องรู้ราวขึ้นมาทุกวัน.........จากที่เมื่อก่อนไม่สนใจ แต่ว่าตอนนี้ตามติดผมแจแบบไปไหนไปกัน เพียงแค่เผลอเหร่มองสาว ๆ หน่อย พี่ตัวแสบก็จะแสดงท่าทางไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด เผลอ ๆ พาลจะงอน ไม่พูดกันเป็นชั่วโมง [ซึ่งก็นานนะ สำหรับคนอย่างมัน ทำเป็นเล่นไป]
แต่กับผู้ชายเพศเดียวกัน.......................ถ้ามีคนมาถามผมว่า “ตั้งแต่เกิดมาเคยเห็นผู้ชายหน้าตาน่ารัก ๆ มั้งมั้ย” ล่ะก็นะ
ผมคงจะตอบเค้าไปประมาณนี้......ว่า....
กูไม่เคยคิดที่จะสนใจผู้ชายด้วยกันจริง ๆ ให้ตายห่าสิ สาบาน!!!! แล้วก็จะเตะตูดคนถามซักที
แต่กับคน ๆนี้ แม้จะเห็นเพียงแค่แวบเดียว..................กลับจำได้ติดตา ยากที่จะสลัด ทั้ง ๆ ที่ดูแล้วหน้าตาอาจจะดูธรรมดาเกินไปหน่อยในสายตาคนทั่วไปซะด้วยซ้ำ(ไม่รู้สิวะ เพราะว่าปกติก็ไม่ได้เที่ยวไล่จ้องมนุษย์เพศผู้นี่หว่า มองแต่อึ๋ม เลยไม่รู้เทรนด์)
ครั้งแรกที่เจอเห็นจะเป็นตอนที่ลงไปหาของกินมาประเคนให้ไอ้คุณพี่ คนน่ารักที่เห็นเพียงแว่บเดียวก็สะดุดตากำลังยืนคุยกับคนดูแลตึกห้องเช่า ใบหน้านั้นไม่ได้สวยหวานเหมือนผู้หญิง แต่กลับดูน่ารักไร้เดียงสาเหมือนเด็กผู้ชายอายุไม่เกินสิบสอง.......ผิวขาวเนียนใสไปทั้งร่าง ริมฝีปากนั้นแดงสดเหมือนเยลลี่........
เลยลืมเลยว่าไอ้เชี่ยคุณชายบนห้องท่านฝากซื้ออะไร อ้อ กล้วยทอด กูล่ะอ๊ายอาย ต้องซื้อกล้วยทอดให้พี่!!!!!
หลังจากนั้นผมก็ตามมาเจอหนุ่มน้อยร่างเล็กอีกครั้งที่หน้าห้องตรงข้าม ในสภาพกำลังยืนกอดกันกลมกับผู้ชายอีกคนที่ดูแล้วน่าจะเป็นพนักงานออฟฟิศ......ไอ้ตี๋หน้าโหด หนวดเคราเฟิ้ม ตัวหนา สวมกางเกงแสล็ค
เห็นแล้วคนที่มีคุณธรรมประจำใจอย่างอ้ายกระผม.....ดูจะขัดหูขัดตาหน่อย ๆ ที่เห็นเด็กหนุ่มหน้าใสเหมือนเพิ่งจะจบมัธยมมายืนกอดกับหนุ่มทำงานแบบนี้
“ชิส์.....พวกเลี้ยงต้อย”
แล้วก็ครั้งนี้................ครั้งที่สามของวันที่ผมได้เจอคนน่ารักอีกครั้งในห้องซักผ้าอัตโนมัติแบบหยอดเหรียญ ซึ่งอยู่ชั้นล่างของตึกห้องเช่า.....
“พี่...............เค้าแลกเหรียญสิบกันตรงไหนอ่ะ พี่มีแลกยี่สิบป่ะ”
เสียงหวานใสแบบเด็กผู้ชายถาม เล่นเอาผมถึงกับยืนตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูก....เอ่อน้องครับ เสียงน้องน่ะมันจะไม่แตกเนื้อหนุ่มซักหน่อยเหรอ.....พี่น่ะเสียงแตกตั้งแต่ ปอหกแล้วล่ะครับ
“เอ่อ.............คือพี่คนดูแลหอเค้าคงเข้านอนไปแล้วล่ะมั้ง..............พี่ก็ไม่มีเหรียญแล้วด้วยสิ...น้องเดินไปแลกที่เซเว่นสิ เดี๋ยวพี่ยืนดูผ้าให้.......ไปเถอะ”
“อืม...........ครับ”
หลังจากน้องเค้าเดินออกไปแล้ว ผมก็ได้แต่ยืนยิ้มน้อย ๆ กับตัวเองอย่างไม่มีเหตุผล ตาก็เหลือบมองตะกร้าผ้า แหมอยากหยิบมาดมซักชิ้น....ไม่ใช่แร๊ะ
ผ่านไปไม่นาน
“จะแลกเฉย ๆ ก็อาย.......เลยต้องซื้อขนมมาด้วย” คนตัวเล็กไปแปบเดียวก็วิ่งกลับเข้ามา ปากก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้ว หาเรื่องชวนคุยแก้เก้อกับผม.....คนแปลกหน้าที่มาอาสาดูตะกร้าผ้าให้(เพื่ออะไรก็ไม่รู้....แค่อยากแสดงน้ำใจคนกรุง......เสร่อเนอะ)
“พี่นั่งรอใครเหรอ..................” เสียงใสเอ่ยถามผมที่ทำเป็นกำลังนั่งดูนิตยสารกีฬาซึ่งวางไว้ให้ในห้องซักผ้า(เก่าได้อีก แถมมีเล่มเดียว นอกนั้นเป็นหนังสือหวยกับการ์ตูนขายหัวเราะ)
“ก็เดี๋ยวก็ได้แล้วนี่ ไม่ถึงชั่วโมง ก็นั่งฆ่าเวลาไปยังงั้นเอง ไม่อยากเดินขึ้นเดินลงน่ะ”
“กินลูกอมมั้ยครับ” มือเล็ก ๆ ยื่นซองลูกอมให้ผม......ผม........ผมเลยเลือกมาเม็ดนึงเพื่อไม่ให้เค้าเสียน้ำใจ
ลงมือแกะห่อ แล้วก็นั่งกินเงียบ ๆ ไม่กล้าหันไปสบตาน้อง
แล้วน้องเค้าก็ลุกขึ้น......ยืนลังเล ทำท่าว่าจะกลับขึ้นห้อง......ผมเลยโพล่งปากออกไปเพื่อรั้งไว้
“พี่น้องยังไม่กลับมาสิท่า” ทั้งที่รู้ว่าเค้าคงเป็นแฟนกัน แต่ก็นั่นแหละ ไอ้ครั้นจะถามว่าแฟนน้องยังไม่กลับมาเหรอ? ก็ดูจะเสียมารยาทอยู่ซักหน่อย
“อ๋อ..................พี่ปิงอ่ะ.............เค้าพักอยู่คนละที่เลยพี่ พี่ปิงเค้าทำงานแล้วจะมาอยู่ด้วยกันก็คงไม่สะดวก ผมก็เลยต้องอยู่คนเดียวน่ะครับ” น้องเค้าตอบอย่างยิ้มแย้มไร้พิรุธ เล่นเอาคนถามหน้าร้อนผ่าวไปกับท่าทางที่ดูไร้เดียงสา
ชักไม่อยากจะเชื่อแล้วสิ.....ว่าคนตรงหน้านี่กำลังเป็นทำตัวเป็นต้อยให้หนุ่ม ๆเลี้ยง
“อยู่คนเดียวก็ไม่ค่อยชินหรอก................แล้วพี่อ่ะพักอยู่คนเดียวรึเปล่า”
“พี่พักอยู่กับพี่ชายน่ะ” ผมนึกถึงไอ้พี่ชายที่วัน ๆ เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องจนตัวซีดแล้วก็ระอาใจ
“เหรอ...................ดีจัง ผมสิเหงาแย่เลย.........เออ....แล้วรู้ได้ไงเนี่ยว่า....ผมมีพี่”
“หืม?”
“อ่า....ก็เห็นถามเหมือนคิดว่าผม...เอ่อ อยู่กับ......พี่น่ะ”
“อ่อ.....ก็เห็นตอนน้องกอดกันน่ะ.....พี่ก็นึกว่าน้องกับพี่เค้าอยู่ด้วยกัน”
“อ่าถูกเห็นด้วย.........จริงสิ......พี่นี่เองสินะ......ที่อยู่ห้องตรงข้าม.....อายชะมัดเลย” นี่ไม่ได้สนใจกันเลยสินะ หัดสังเกตสังกามั่งสิครับน้อง ตัวพี่ออกจะสูงชะลูดเป็นเปรตขนาดนี้ ใคร ๆเห็นครั้งเดียวเค้าก็จำกันได้แล้ว
“ช่างเถอะ.............มันเรื่องธรรมดา พี่น้องกอดกัน เนอะ ๆ ๆ ๆ” ผมทำเนียน เอาตัวไปกระแซะน้องเค้าที่เปลี่ยนใจกลับมานั่งลงข้าง ๆ ผมอีกครั้ง
“แล้วพี่กับพี่ชายของพี่เคยทำอะไรแบบนี้มั้ย.....กอดกัน....หอมแก้มกัน....ไรเงี๊ยะ”
“ก็....ก็เคยสิ เรากอดกันประจำแหละ แต่เฉพาะตอนอยู่ด้วยกันสองคนน่ะ ไปกอดกันข้างนอกเดี๋ยวคนคิดว่าเป็นคู่เกย์”
ตอแหลที่สุดกู เพราะไอ้เชี่ยคุณชายบนห้องแม่งนึกอยากจะกอด จะถูจะไถที่ไหนมันก็ทำ หาได้แคร์สื่อไม่ ไปไหนกับมันเหมือนพาเด็กออทิสติกกระเตงไปด้วยทุกที่
น่าเอาไปปล่อยทิ้งที่สุด!!!!!
“..........นั่นสินะ....พี่ผมน่ะเค้าชอบแกล้ง เวลาไปไหนด้วยกัน ผมเขินมาก ๆ เลย” แก้มใสนั้นแดงระเรื่อเมื่อพูดจบ....ฮึ หมั่นไส้ไอ้บ้านั่นที่สุด ทำอะไรประเจิดประเจ้อ
“อืม”
แล้วจากนั้นเราทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ต่างฝ่ายต่างก็คอยจดจ้องอยู่กับเครื่องซักผ้าของตัวเอง ผมอยากให้เวลามันผ่านไปอย่างช้าเชื่อง แต่ดูยังไงก็เหมือนกับว่าเข็มบนหน้าปัดมันเคลื่อนตัวเร็วเกินไปทุกทีสิน่า
................................................................................................
“ยังไม่นอนอีกเหรอไอ้บู้” เสียงเข้มเอ่ยทักพี่ชายที่นั่งหน้าเหม่อ มองออกไปทางระเบียง
“บอกกี่ครั้งแล้วไง.....ว่าเค้าพี่ตัวนะ.....เรียกไอ้บู้ๆๆๆๆอยู่ได้”
“โอ๋.................พี่บู้มานั่งตากลมอยู่ทำไมครับเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกนะ”
“เรื่องของพี่...............ทีบิ๊กยังลงไปซักผ้าตั้งนาน”
“เอ้าไอ้นี่..........”
“เฮอะ...........ลงไปซะตั้งนาน ไม่เห็นจะมีขนมติดไม้ติดมือขึ้นมาเลย”
“พี่เนี่ยน๊า.........เป็นพี่นี่ก็ดีเนอะ วัน ๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก คิดแค่เรื่องกินอย่างเดียว”
“แหม.....ก็ว่าไปนั่น เรื่องเรียนพี่ก็คิดนา....พ่อหนุ่มนา”
ครั้นพอพี่ชายพูดจบ มือใหญ่ก็จับหัวกลม ๆ ของพี่แล้วเขย่าไปมาอย่างแรงด้วยความหมั่นเขี้ยวปนชิงชัง แต่ยิ่งน้องเล่นแรงเท่าไหร่ คนเป็นพี่ก็ยิ่งรู้สึกสนุก กลับคิดไปเองว่านั่นคือการแสดงออกถึง
ความรัก
ก็ชอบให้น้องหมั่นเขี้ยว
ชอบให้กอด ชอบให้หอม
ชอบอ้อนน้องชายคนนี้ตลอดเวลา
ก็ในเมื่อตอนนี้เรามีกันแค่สองคน...............
“เข้านอนกันได้แล้วพี่ เค้าง่วงแล้ว”
“อุ้ม.....” บู้กางแขนออกกว้าง แล้วทำหน้ายู่....ดูแล้วตลกมากกว่าน่ารัก
“เอ้า อุ้มก็อุ้ม....ป่ะ เข้านอน ๆ”
ร่างสูงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ..............อยากเข้านอนเร็ว ๆ จะได้หลับฝันถึงใครบางคน....
.............................................................................
-
พี่บู้นี่เป็น brother complex อ๊ะป่าวน้อ :z1:
แต่ว่าน้องบิ๊กเค้าแอบปันใจให้น้องเปาแล้วงิ พี่บู้รู้งานเข้าแน่ :z3:
แต่เดี๋ยวได้พี่ปิงมาปลอบใจแหงเลย :o8:
ป.ล. ไรท์เตอร์ดูเก็บกดเรื่องน้องชายมากเลยนะเคอะ :laugh:
แต่ของเค้าสถานการณ์กลับกันนิดหน่อย เป็นเค้าที่เตะ ต่อย ตบ ตีมันอะ :-[
-
อย่กปล่อยให้พี่บู้เหงานะบิ๊ก
สงสัยจะได้สลับคู่ชู้ชื่อหละมั้งเนี้ยงานนี้ ุหุหุ
-
ถ้าพี่บู๊รู้ว่าบิ๊กแอบปิ๊งๆน้องเค้าจะเกิดอะไรขึ้นวะนี่
-
สงสารพี่บู้อ่ะ
รักบิ๊กอยู่ฝ่ายเดียว
:sad4: :sad4:
-
มัยเป็นงี้ล่ะ แล้วบู้จาทำงัยล่ะ ในเมื่อบิ๊กไปชอบคนอื่นแล้วอะ
-
ถ้าเราเป็นบู้แล้วมารู้ว่าบิ๊กทำแบบนี้ เสียใจนะเนี่ย
งอนบิ๊กแล้ววะ นอกใจบู้
:m15:
-
ขออนุญาตลงเรื่องก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวจะมาตอบเม้นท์ทีหลัง ร้านเน็ตนี่มันเนือย ๆ อืด ๆ ชอบกล :z10:
สายตาของเธอมันฟ้อง...
วันหยุดปิดเทอมภาคฤดูร้อนนั้นได้ดำเนินมาจนถึงวันสุดท้ายในที่สุด..........
ขณะที่วันเปิดภาคเรียนวันแรกของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งนี้ก็ได้เปิดขึ้น พร้อม ๆ กับความวุ่นวาย ผู้คน โดยเฉพาะเด็กปีหนึ่งที่ในวันนี้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยยังไม่เข้าที่เข้าทางนัก
“อ้าว.......พี่เรียนที่เดียวกับผมนี่” เปา หนุ่มน้อยห้องฝั่งตรงข้ามยกนิ้วขึ้นชี้ร่างสูงในชุดนิสิตสถาบันเดียวกันที่บังเอิญเปิดประตูออกมาป๊ะกันซึ่ง ๆ หน้าพอดิบพอดี....
“ปีไรแล้วพี่.......แหม เจอกันก็ตั้งหลายครั้งก็ไม่ได้ถามชื่อเสียงเรียงนามกันเลยเนอะ”
“ปีสองแล้วน้อง เออ...พี่ชื่อบิ๊ก......เรียกว่าพี่บิ๊กก็แล้วกันนะลูกนะ.....ฮา” ร่างสูงยกมือเกาหัวแก้เก้อ หันกลับไปมองเข้าไปในห้อง พี่ชายตัวกระเปี๊ยกยังคงสาละวนกับการใส่รองเท้าหุ้มข้อคู่เก่ง
.....ร่างสูงอยากเอ่ยชวนให้เดินไปมหาลัยพร้อมกัน แต่ความตะขิดตะขวงใจมันก็มีมากซะเหลือเกิน
ก็ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นผู้ชาย แถมยังมีแฟนแล้ว เผลอ ๆ แฟนเค้าอาจจะรอไปส่งกันอยู่ข้างล่างด้วยซ้ำ…….
“เดินไปด้วยกันนะพี่นะ” เมื่ออีกฝ่ายกลับเป็นคนชวนซะเอง บิ๊กทำหน้าเหวอจนรุ่นน้องถึงกับกลั้นหัวเราะไม่ไหว
ไอ้หล่อน่ะก็จริงอยู่ แต่ทำหน้าเหวอแบบนี้มันฮาโครตเลยให้ตายดิ
“อ่า.................เอาดิ.....รอพี่ของพี่ก่อนแปปนึงละกัน ไอ้บู้เร็วดิวะ ผูกเสร็จยังเชือกรองเท้าน่ะ”
เปายิ้มแฉ่งอย่างอารมณ์ดี คอก็ชะเง้อมองพี่ชายของพี่ห้องตรงข้ามด้วยความอยากรู้ว่าจะมีหน้าตาเช่นไร
ก็ขนาดน้องยังทั้งสูงทั้งหล่อขนาดนี้ แม้จะผิวสีเข้มไปหน่อยก็เหอะ
แต่แล้วก็ถึงกับผิดคาด......เมื่อนายบู้ของเราปรากฏตัว พร้อมกับร่างเตี้ย ๆ ที่ขาวซีด
“อ่ะบู้มาแว้วววววววว...........อ่าโจ๊ะ” พี่ชายตัวแสบของบิ๊กตะโกนลั่นก่อนจะวิ่งป๋อออกมาจากห้อง แขนเล็ก ๆ ล๊อคเอวคนเป็นน้องเอาไว้แน่นพร้อมกับเอาหน้าถูไถเล่นกับแผ่นหลัง
“เฮ้ย..............พี่ ไม่เล่น อายเค้า.....นี่น้อง....ที่อยู่ห้องตรงข้าม ชื่อไรวะลืมถามซะงั้น”
“ชื่อเปาครับ.....พี่ชายของพี่บิ๊ก.....ชื่อพี่บู้สินะ น่ารักดีนี่”
“ใครอ่ะบุ๊กบิ๊ก รู้จักกันเหรอ” เสียงแหบ ๆ ของบู้ถามน้องชายอย่างสงสัยว่าไปรู้จักกันตอนไหน
“น้องเปา.....เคยเจอกันตอนเอาผ้าลงไปซัก แล้วก็เดินสวนกันในตึกนี้แหละ มึงเอาแต่นอนกลิ้งในห้องจะไปรู้อาร๊ายย ฮึ ไอ้คุณพี่”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่บู้”
“อื้อ”
เมื่อคนตัวเล็กสองคนเผชิญหน้ากัน......เปาส่งยิ้มทักทายให้อย่างเป็นมิตรกับคนที่ตัวสูงพอ ๆ กัน แต่นายบู้กลับทำตาเบิ่งโพลง.....แสยะเขี้ยวให้นิดนึงให้พอเป็นพิธี ก่อนจะหลบไปอยู่ข้างหลังน้องชาย เหมือนสัตว์เลี้ยงเวลาตื่นคน
เป็นครั้งแรกที่บิ๊กอยากจะมีเวทมนตร์เสกให้ไอ้พี่ชายติงต๊องนี่หายวับไปจากตรงนี้
“พี่เรียนคณะเดียวกับผมเลยนะเนี่ย......แล้วพี่บู้อ่ะคณะเดียวกันด้วยอ๊ะเปล่า”
“เรียน!!!” คนตาดุตอบอยู่ในลำคอ
…………………………………………….
รุ่นพี่ร่างสูงกับน้องใหม่เฟรชชี่คุยกันอย่างออกรส...
ขาสั้น ๆ ของคุณพี่ชายก้าวช้าลง..........หลังจากที่พยายามเร่งฝีเท้าเท่าไหร่ก็ยังเดินตามสองคนข้างหน้าไม่ทันซักที ทั้ง ๆ ที่ทางเดินเท้าก็ออกจะโล่ง
บางทีคงเป็นเพราะสองคนนั่นคงจะเดินเร็วเกินไป.....
เออเฮอะ...............อย่าให้กูขายาวมั่งก็แล้วกันนะ
“งั้นตอนรับน้องก็ต้องมีพี่รหัสอ่ะดิ”
“ช่าย” บิ๊กว่า......ในใจก็คิดภาวนาหวังว่าจะได้น้องเปาคนนี้เป็นน้องรหัส
“อยากได้พี่เป็นพี่รหัสจัง ถูกชะตากันแล้วนี่เนอะ” คนตัวเล็กหันมายิ้มแก้มปริ เล่นเอาร่างสูงหน้ารีบหันหน้าหนีด้วยความเขิน
“พี่ก็หวังว่าอย่างงั้นแหละ”
มึงเอ๊ย.......มึงนี่น๊า...........ไอ้คิงคอง น้องเค้ามีแฟนอยู่แล้วแท้ ๆ มึงก็ยังปล่อยใจไปกับหน้าละอ่อนดูซื่อใสของน้องเค้าจนได้…..เดี๋ยวถ้าถลำตัวลึกไปกว่านี้แล้วต้องมานั่งเสียใจขึ้นละมึง....พ่อจะขำทั้งน้ำตาให้ดู
แค่เด็กมันเหงา มันคุยเก่ง มันตีสนิทเข้าหน่อย ก็คิดเตลิดเพ้อเจ้อไปซะไกล
ร่างสูงคิดอย่างสับสนขณะที่ดวงตาคมจับจ้องไปยังปากแดง ๆที่คุยเจื้อยแจ้วไปเรื่อยระหว่างทาง
ผิดกับคนตัวเล็กอีกคนที่เดินช้าลง ทิ้งช่วงห่างออกไปทุกที
บู้มองคนสองคนที่คุยจ้อราวกับว่ารู้จักกันมานานแสนนานก็อดลอบถอนใจไม่ได้
สายตาแบบนั้น.....สายตาที่คนเป็นน้องมองไอ้เด็กนั่น......มันคืออะไร!!!!!
...............................................................
ตอนนี้เหมือนจะเศร้า แต่ถ้ามองในมุมพี่บู้มันก็ไม่เศร้าเท่าไหร่นะ เหอ ๆ..........
-
พี่บู้นี่เป็น brother complex อ๊ะป่าวน้อ :z1:
แต่ว่าน้องบิ๊กเค้าแอบปันใจให้น้องเปาแล้วงิ พี่บู้รู้งานเข้าแน่ :z3:
แต่เดี๋ยวได้พี่ปิงมาปลอบใจแหงเลย :o8:
ป.ล. ไรท์เตอร์ดูเก็บกดเรื่องน้องชายมากเลยนะเคอะ :laugh:
แต่ของเค้าสถานการณ์กลับกันนิดหน่อย เป็นเค้าที่เตะ ต่อย ตบ ตีมันอะ :-[
555+.....น้องชายของไรท์เตอร์มันช่างไม่รู้จักวิธีปฏิบัติต่อผู้หญิงเอาซะเลยจริง ๆ กลุ้มแทนคนที่จะได้มันไปเป็นเมียเนี่ยสิ
ว่าแต่ว่ามันคืออะไร Brother Complex เนี่ย เซิร์ชอาจารย์กู๋แล้วยังไม่เคลียร์
อย่กปล่อยให้พี่บู้เหงานะบิ๊ก
สงสัยจะได้สลับคู่ชู้ชื่อหละมั้งเนี้ยงานนี้ ุหุหุ
เดี๋ยวพี่ปิงจะได้ออกแล้ว งวดหน้า แล้วก็จะมีตัวละครเพิ่มอีกสองตัว.......ไม่แน่นะบางทีนายบู้อาจจะได้เสียกับน้องเปาก็ได้ ตบจูบ ๆ.....5555+ (เง๊ออออ.... :sad4: ไม่กล้าแต่ง)
เอ่อ ที่ซิกอ่ะ ไม่ใช่ผู้หญิงจริงเหรอ.....ไม่เชื่อ!!!!! o22
ถ้าพี่บู๊รู้ว่าบิ๊กแอบปิ๊งๆน้องเค้าจะเกิดอะไรขึ้นวะนี่
ไม่กล้าหรอก เดี๋ยวน้องไม่รัก เหอ ๆ....พี่บู้ออกจะเป็นพี่ชายที่เจียมตัว
สงสารพี่บู้อ่ะ
รักบิ๊กอยู่ฝ่ายเดียว
:sad4: :sad4:
สงสารก็มาปลอบดิ :oo1:
-
เหมือนพี่ชายมีพัฒนาการด้านอารมณ์ช้ากว่ามนุษย์ปกติ
แล้วก็มีความสัมพันธ์กันมนุษย์ทั่วไปต่ำมว๊ากกกกก
สรุปว่า พี่บู้เป็นมนุษย์รึเปล่าค่ะ? :laugh:
อย่าพึ่งว่าคนอ่านนะคะ ชอบบุคลิกพี่เค้าจริงๆ เลยแบบอยากรู้มากไปนิด
-
มัยเป็นงี้ล่ะ แล้วบู้จาทำงัยล่ะ ในเมื่อบิ๊กไปชอบคนอื่นแล้วอะ
เจียมตัว....ต้องเจียมตัวเท่านั้น 5555+
ถ้าเราเป็นบู้แล้วมารู้ว่าบิ๊กทำแบบนี้ เสียใจนะเนี่ย
งอนบิ๊กแล้ววะ นอกใจบู้
:m15:
บิ๊กเค้ารักพี่บู้นะ....รักแบบพี่ชายไง รักแบบแม่บังคับ เหอ ๆ
เหมือนพี่ชายมีพัฒนาการด้านอารมณ์ช้ากว่ามนุษย์ปกติ
แล้วก็มีความสัมพันธ์กันมนุษย์ทั่วไปต่ำมว๊ากกกกก
สรุปว่า พี่บู้เป็นมนุษย์รึเปล่าค่ะ? :laugh:
อย่าพึ่งว่าคนอ่านนะคะ ชอบบุคลิกพี่เค้าจริงๆ เลยแบบอยากรู้มากไปนิด
พี่บู้เป็นเอเลี่ยนค่ะ กร๊ากกกกกกกกกก
ตอบหมดทุกคนแล้วชิมิ ไม่ตกหล่นชิมิ 55555 ขนาดคนไม่เยอะนะนี่
ติชมได้เหมือนเดิมนะค๊า ไม่มั่นใจเลยอ่ะ ว่าชอบกันมั้ย เราจะได้พัฒนาขึ้น ๆ.....
ติได้นะคะไม่โกรธ ถ้าเกี่ยวกับนิยาย.......เต็มที่ค่า
-
สงสารพี่บู้ ไม่มีเพื่อนเล่นแล้ว พี่ชายพี่เปาไปไหนเนี้ยมาเล่นกับพี่บู้หน่อยเร๊วววววววววววววววววว
-
มารออ่านด้วยคน เรื่องแปลกๆดีอ่ะ
เหมือนพี่รักน้องแต่คงไม่ใช่แนวนั้นน่าจะเป็นเพราะไม่ได้ออกไปพบปะใครและมีกันแค่2คนอ่ะเลยแยกความรักไม่ค่อยถูกละมั๊ง
-
ถ้าเราเป็นบู้แล้วมารู้ว่าบิ๊กทำแบบนี้ เสียใจนะเนี่ย
งอนบิ๊กแล้ววะ นอกใจบู้
:m15:
บิ๊กเค้ารักพี่บู้นะ....รักแบบพี่ชายไง รักแบบแม่บังคับ เหอ ๆ
อ้าว รักแค่นั้นหรอ เราเข้าใจผิดไปเองรึเนี่ย นึกว่าบิ๊กคู่บู้ซะอีก :m15:
ปล.ตอนนี้เหมือนจะเศร้า แต่ถ้ามองในมุมพี่บู้มันก็ไม่เศร้าเท่าไหร่นะ เหอ ๆ.........
หืม?? ตรงกันข้ามรึเปล่าไรท์เตอร์ เล่นเอาเราน้ำตาซึมอ่ะ.......
-
ตอนแรกคิดว่าเป็นแนวอินเซสท์ แต่พออ่านไปเรื่อยๆ เหมือนจะไม่ใช่ บิ๊กน่าจะคู่เปา ส่วนพี่บู้น่าจะคู่พี่ปิง(รึเปล่า) อิอิ รอลุ้นต่อไป
-
:เฮ้อ:แล้วมันจะเป็นไงต่อละเนี้ย
-
สงสารพี่บู้ ไม่มีเพื่อนเล่นแล้ว พี่ชายพี่เปาไปไหนเนี้ยมาเล่นกับพี่บู้หน่อยเร๊วววววววววววววววววว
เดี๋ยวจะมีคนมาปลอบใจพี่บู้ในตอนถัดๆไปแน่ค่ะ
มารออ่านด้วยคน เรื่องแปลกๆดีอ่ะ
เหมือนพี่รักน้องแต่คงไม่ใช่แนวนั้นน่าจะเป็นเพราะไม่ได้ออกไปพบปะใครและมีกันแค่2คนอ่ะเลยแยกความรักไม่ค่อยถูกละมั๊ง
บางทีความรักแบบพี่น้องหรือความรักแบบเพื่อนมันก็ยิ่งใหญ่กว่าความรักในแบบคนรัก......คนเป็นเพื่อนกันอาจจะรักกันมากกว่าคนที่เป็นแฟน
เพียงแต่ว่าพวกเค้าอาจจะไม่ได้นอนกอดกัน จูบกันแบบดีพคิส หรือมีเซ็กซ์กันเท่านั้นเอง
นั่นคือข้อจำกัดของคำว่าเพื่อนหรือพี่น้อง.....5555+
ถ้าเราเป็นบู้แล้วมารู้ว่าบิ๊กทำแบบนี้ เสียใจนะเนี่ย
งอนบิ๊กแล้ววะ นอกใจบู้
:m15:
บิ๊กเค้ารักพี่บู้นะ....รักแบบพี่ชายไง รักแบบแม่บังคับ เหอ ๆ
อ้าว รักแค่นั้นหรอ เราเข้าใจผิดไปเองรึเนี่ย นึกว่าบิ๊กคู่บู้ซะอีก :m15:
ปล.ตอนนี้เหมือนจะเศร้า แต่ถ้ามองในมุมพี่บู้มันก็ไม่เศร้าเท่าไหร่นะ เหอ ๆ.........
หืม?? ตรงกันข้ามรึเปล่าไรท์เตอร์ เล่นเอาเราน้ำตาซึมอ่ะ.......
ถ้ามองในมุมของพี่บู้ในตอนที่แล้ว ความรู้สึกคือแค่คลาแคลงใจ ยังไม่ถึงกับเศร้า นอยด์ หรือน้อยใจ แต่ก็ใกล้แล้วค่ะ 5555+
ตอนแรกคิดว่าเป็นแนวอินเซสท์ แต่พออ่านไปเรื่อยๆ เหมือนจะไม่ใช่ บิ๊กน่าจะคู่เปา ส่วนพี่บู้น่าจะคู่พี่ปิง(รึเปล่า) อิอิ รอลุ้นต่อไป
กรี๊ดดดดดดดดดดดด มันว่าอินเซสท์เหรอคะเนี่ย เสร่ออ่านว่าอินเคสท์มาได้ตั้งนานนม(เหมือนที่อ่านยูทูบว่ายูทับ 5555+ ไรท์เตอร์นี่ช่างโง่เง่าในเรื่องภาษาที่สองจริง ๆ)
อย่าเพิ่งด่วนสรุปกันสิคะ ยังมีตัวละครที่ยังไม่ได้ออกโรงอีกตั้งหลายตัว.....มันไม่โป๊ะเชะลงตัวกันง่าย ๆขนาดน้าน...........
:เฮ้อ:แล้วมันจะเป็นไงต่อละเนี้ย
ถ้าอย่างนั้นก็ไปอ่านกันเลยค่า..............โก!!!!
น้องรหัส....
วันต่อมา[วันที่สองของการเปิดเรียน]
“พี่แลกกันแค่นี้ไม่ได้รึไง” คิงคองโวยวายอยู่ในห้องของคณะ หลังจากจับรายชื่อน้องรหัสไม่ได้อย่างที่ใจหวังเอาไว้
“อะไรของบิ๊กเล่า...............น่าเกลียด จับแล้วมาแลกมีที่ไหน.......”
“ก็อยากได้น้องเปาเป็นน้องรหัสนี่ฟะ นี่เค้าจับได้น้องพลอยล่ะ คนที่ตัวสูง ๆ แล้วก็น่ารัก ๆ.......ที่เมื่อวานนี้ตอนไปเจอพวกรุ่นน้องแล้วเค้ายิ้มให้พี่ง่ะ พี่ไม่สนใจจะแลกรึไง”
น้องชายพูดออกมาแบบนี้คนเป็นพี่ก็ยิ่งคิดหนัก.....
ไม่รู้หรอกว่าไอ้พี่รหัส น้องรหัสนี่เค้ามีไว้ทำบ้าอะไร
แต่ไอ้ที่น้องชายบอกว่าจับได้น้องพลอยอะไรนั่นน่ะสิ........อืม น่ารักงั้นเหรอ แล้วกับน้องเปาของไอ้น้องยักษ์ล่ะ ใครจะน่ารักกว่ากัน
โอย................ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ทั้งขึ้นทั้งร่อง ขืนปล่อยให้ไอ้บ้าบิ๊กมีน้องรหัสเป็นผู้หญิงน่ารัก ๆ ล่ะก็ไม่ดีแน่
แต่กับไอ้เด็กนั่น....................เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็เป็นผู้ชาย............แล้วน้องเราก็ไม่ได้ชอบผู้ชายซักหน่อย
มั้งนะ.....
สมองน้อย ๆ ทำงานกันให้วุ่น กว่าจะหาข้อสรุปได้
“เออ ๆ ๆ แลกก็ได้ ห้าร้อยบาท ค่าแลกน้องรหัส” บู้รีบตอบตกลงหลังจากคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง น้องชายร่างยักษ์เองก็รีบควักกระเป๋าตังค์แล้วหยิบแบงค์ห้าร้อยส่งให้แทบจะทันที
“เฮ้ย.........ให้พี่จริง ๆ เหรอบุ๊กบิ๊ก”
“ก็จริงน่ะสิ......รางวัลในฐานะที่ทำตัวเป็นพี่ชายที่ดี ว่านอนสอนง่ายไง”
พะ....พี่ชายที่ว่านอนสอนง่าย อ่ะ........ไอ้คำพูดเมื่อกี้นี่ชมกันใช่ม๊ะ.......
“นี่.....ต่อไปนี้เวลาอยู่ข้างนอก พยายามอย่าเรียกเค้าว่าบุ๊กบิ๊กได้ป่ะ ฟังแล้วมันน่ารักเกิ๊น เรียกบิ๊กเฉย ๆ ดีกว่า”
“บุ๊กบิ๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“ไอ้เชี่ยบู้นี่ เอาตังค์คืนมาเลยนะถ้างั้นอ่ะ”
และแล้วเย็นนั้น......ก็ได้เวลาที่รุ่นพี่จะต้องไปพบรุ่นน้องในเซคชั่นของตัวเอง เพื่อเตรียมการแข่งระหว่างกลุ่มเรียนในคณะเดียวกัน ประกวดดาวเดือนในขณะ แล้วหลังจากนั้นจึงส่งตัวแทนดาวเดือนไปประกวดในระดับมหาวิทยาลัยกับคณะอื่น ๆอีกที
“ดีใจจัง ได้พี่บู้เป็นพี่รหัส” เสียงใส ๆ ของพลอย รุ่นน้องน่ารักคนที่ว่าพูดกับรุ่นพี่บู้ผู้ซึ่งมีความสูงเพียงแค่ระดับหน้าอกของหญิงสาว หัวกลม ๆ พยายามจะเงยหน้ามองดูรุ่นน้องผู้หญิงร่างสูงจนปวดคอ
“อ่า.....ครับ”
“พี่บู้ตัวเล็กจัง......ไม่น่าเชื่อเนอะว่าจะปีสองแล้ว” สาวน้อยแทบอยากจะเอามือไปดึงแก้มยุ่น ๆของรุ่นพี่อย่างหมั่นเขี้ยว แต่ก็ยังคงต้องสำรวมกิริยาเอาไว้
“ยังไงก็อย่าลืมเชียร์พลอยน๊าพี่บู้.......พลอยจะได้เป็นดาวมหาลัยแล้ว”
“ดาวคณะก็เอาให้มันได้ก่อนเถอะ ยัยต๊อง” เป็ด....เพื่อนสาวผิวสีแทนของพลอยที่มีทั้งความสวยและความสูงที่พอๆกัน แต่ออกไปทางห้าวมากกว่า เดินมากัดเข้าให้ เล่นเอากล่องความฝันของสาวน้อยแตกดังโพล๊ะ
“อะไรยะ.....เพื่อนเธอออกจะสวย เซ็กซี่ เหมือนซูฉี เสือนอนมาเห็น ๆ”
“ใครยะ...ซูฉี เกิดไม่ทัน.....ไม่รู้จักย่ะ”
“โหย.....แรงง่าเพื่อน”
เห็นน้องรหัสตัวเองกำลังคุยกับเพื่อนเพลิน ๆ บู้ก็เลยถือวิสาสะย่องถอยออกมาห่าง ๆ ก่อนที่รุ่นพี่ปีสองซึ่งเป็นหัวเรือใหญ่คนหนึ่งสั่งให้น้อง ๆ รวมตัวกันเพื่อดำเนินการซ้อมทำกิจกรรมใหญ่ของเด็กปีหนึ่ง
.....................................................................
“อดทนหน่อยนะเรา ปีที่แล้วพี่ก็เหนื่อยยังงี้แหละ” เย็นวันนั้นร่างสูงกับเด็กหนุ่มห้องตรงข้าม พร้อมด้วยพี่ชายเดินกับห้องพร้อมกันด้วยความเหนื่อยล้า
“แล้วจะมีรับน้องนอกสถานที่มั้ยอ่ะ พี่บิ๊ก” ร่างเล็กถามอย่างเป็นกังวล เพราะว่าพี่ปิง พี่ชายคนเก่งคงจะเป็นห่วงเวอร์แล้วก็พาลจะไม่ให้ไปเป็นแน่
“มีดิ คราวที่แล้วก็ไปทะเลกัน แต่ไม่รู้ปีนี้จะได้ไปทะเลอีกมั้ย แต่ไม่ต้องกลัวหรอก รับน้องที่นี่ไม่โหด คอนเฟิร์ม”
ได้ยินอย่างนั้นเปาเองก็ค่อยสบายใจ......ร่างสูงยังคงพูดต่อไป เพียงแต่คราวนี้ขอแขวะพี่ชายตัวเองบ้าง
“เนี่ย ขนาดไอ้บู้มันยังบ่นเลย บอกว่าอุตส่าห์รอดูเค้าจุดไฟแช็คเผาไข่ย้อยกัน ไม่ก็ดิ่งหัวปักทราย แต่ไม่ยักกะมี......แหม่....น่าให้มึงโดนเนอะ.....ไอ้ไฟแช็คเผาไข่เนี่ย”
เปาขำกร๊าก........ส่วนบู้ก็ได้แต่ทำหน้าเอ๋อใส่คนทั้งคู่ ไหล่เล็ก ๆ ห่อลู่ลงด้วยความเขิน
เค้าเคยพูดแบบนั้นเหรอ........ไม่จริงซักหน่อย เอ๊ะหรือว่าจริงวะ...............
“นี่.................ถ้าเหงา....ก็มานั่งเล่นที่ห้องพี่ได้นะ รู้มั้ย” ร่างสูงพูดกับน้องรหัสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จนคนฟังพาลจะรู้สึกใจเต้นขึ้นมาหน่อย ๆ
“ครับ”
“เอาล่ะ......เข้าห้องกันได้แล้วไอ้บู้...........ส่วนเปาพรุ่งนี้เจอกัน เหมือนเดิม”
“ครับพร้ม” รุ่นน้องตัวเล็กยกมือขึ้นตะเบ๊ะแบบทหาร ยืนส่งสองคนที่น้องที่หน้าห้องของตัวเอง ดูแล้วน่ารักน่าชังซะเหลือเกิน
.............................................................
“น่ารักใช่มั้ยล่ะ” เสียงเข้มเอ่ยกับคนเป็นพี่อย่างอารมณ์ดี หลังจากเหวี่ยงกระเป๋าสะพายลงบนโซฟาตัวเก่า
“ใคร......น้องพลอย หรือว่าน้องเปา” เสียงแหบ ๆ ของคนเป็นพี่ตอบรอดไรฟันอย่างเคือง ๆ แต่ดูท่าคนเป็นน้องจะยังไม่สะทก
“ก็ต้องน้องเปาดิ เด็กอะไรไม่รู้น่ารักเป็นบ้า แค่มองน้องมันยืนอยู่เฉย ๆ เค้าก็หมั่นเขี้ยวแล้ว น่าร๊ากกกกกกก”
“เป็นเอามากนะบิ๊กนะ”
“ฮ่าฮ่า.........ว่าแต่พี่เหอะ ดูท่าน้องพลอยจะสนใจพี่นะนั่น ตอนเย็นพอเลิกซ้อมล่ะมารบเร้าขอเบอร์โทรพี่ยิก ๆ กับเค้าเลยเนี่ย”
ร่างสูงยิ้มโชว์ฟันขาว ๆ ตัดกับสีผิวของตน ถ้าได้เห็นพี่ชายจะมีแฟนกับชาวบ้านเค้า แค่คิดก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกแล้ว
ภาระที่แบกรับมาตลอดเกือบสิบปี หลังจากแม่เสียไปคงจะได้รับการปลดเปลื้องเสียที
ส่วนเรื่องน้องเปา...............คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา
ก็แค่แย่งมา ก็เท่านั้น................
“แล้วบิ๊กก็ให้เบอร์พี่กับน้องเค้าไปอย่างนั้นน่ะเหรอ” แม้เสียงของคนเป็นพี่ดูตัดพ้อ แต่ก็ไม่มากพอที่จะทำให้อีกคนสังเกตเห็น.......
“เอ้า........ก็น้องเค้าขอ เค้าก็ต้องให้ไปดิ ดูน้องเค้าจะเครซี่คุณพี่ชายเอามาก ๆ เลยนา......ไม่ดีใจเหรอ นาน ๆ จะมีสาว ๆ มาสนใจพี่ซักที”
ร่างสูงนึกถึงตอนประถมที่มีเด็กผู้หญิงตัวโตราวกับไจโกะคอยตามตื๊อพี่ชายของตัวเองแล้วแล้วก็อดขำไม่ได้
เป็นคนที่ไม่มีสเน่ห์ต่อเพศตรงข้ามเอาซะเลยจริง ๆ
“เป็นอะไรไปอีกล่ะนั่น อยู่ดีดีก็นิ่งยังกับมีคนไปกดปุ่มหยุดภาพไว้ยังไงยังงั้น” มือใหญ่โบกไปมาตรงหน้าคนเป็นพี่
“กินอาหารผิดสำแดงเข้าไปรึไงกันครับ คุณชายบู้”
“บิ๊ก.................บิ๊กรักพี่คนเดียวใช่มั้ย”
อยู่ดีดีพี่ชายร่างเล็กก็พูดขึ้นมา หลังจากยืนนิ่งไปซะนานจนคนเป็นน้องอดวิตกไม่ได้
“อะ...........อะไรของมึงเนี่ยฮึ.....วันนี้แปลก ๆ นะเราน่ะ............จะว่าไปก็เห็นแปลก ๆ มาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มีอะไรรึเปล่าเนี่ย”
บิ๊กดูงง ๆ กับพี่ชายตัวเอง ที่อยู่ดีดีก็ทำเสียงซึ้งเสียงสั่น ถามคำถามแปลก ๆ แล้วดูมันสิ โผเข้ากอดเค้าเสียแน่นไม่ยอมปล่อย….เหมือนลูกลิงเกาะแม่
“บิ๊ก.......รักพี่คนเดียวนะ รักพี่คนเดียว”
“เออ.................เค้าก็มีพี่อยู่คนเดียวเนี่ย ไม่รักพี่แล้วจะไปรักหมาที่ไหนฟะ”
มือหนาลูบหัวกลมบ๊อกอย่างนุ่มนวล ยิ่งทำให้บู้ซุกตัวเข้าหาน้องชายมากกว่าเดิมอีก วงแขนเล็กกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้น
ลูบกันไป ลูบกันมา สุดท้ายก็.................
“คร่อกกกกกกกกกกกกกกก”
“เฮ้ย............พี่ อะไรของมันเนี่ย นึกจะหลับก็หลับซะงั้น..........ฮึ.....วันนี้คงจะเหนื่อยสิท่า......เหนื่อยจนเพี้ยนไปแล้ว ไอ้เด็กเพี้ยนเอ๊ย” ร่างสูงค่อย ๆ ช้อนร่างนั้นยกขึ้น อุ้มไปวางไว้บนเตียงนุ่ม จัดท่าทางของคนเป็นพี่ให้อยู่ในท่าที่ดูสบายที่สุด ก่อนจะทรุดตัวลงข้างเตียง นั่งมองพี่ชายตัวเองอยู่ครู่ใหญ่............
ไอ้ตัวปัญหาเอ๊ย จะจัดการกับพี่ยังไงดีนะ
.......................................................................
:z2:
ตัวละครใหม่โผล่มาแว๊บ ๆ......
แต่งไปแต่งมาชักจะเป๋ ๆแฮะ.........ฮา
แอบคิดเอาเองว่าเด็กเก็บกดอย่างนายบู้น่าจะมีสเน่ห์กับพวกผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย
เสร็จน้องพลอยแน่ นายบู้เอ๊ย....555555+....
(ล้อเล่นน๊า)
to be con.....คร่า
-
ไหนๆๆๆๆตอนต่อไปมายางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เชียร์บิ๊กเปา แต่ก็สงสารพี่บู๊น้า ต้องหาคู่ให้พี่บู๊ซักคนแต่มะเอาพลอยนะ :m31:
-
ชะนีีีีีีีีีีีีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เค้าไม่เอาน้องพลอยนร้า :serius2:
-
:เฮ้อ:สงสารคนเป็นพี่อ่ะ
-
ชอบ
ชอบอะไรที่แบบว่าคาดเดาไม่ถูก >w<b
-
เพิ่งจะสมัครวันนี้ พอมาอ่านเรื่องแล้วอยากจะบอกว่า
ชอบโคตรรรรร ไรเตอร์สู้ๆนะคะ o13
-
เชียร์บิ๊กเปา แต่ก็สงสารพี่บู๊น้า ต้องหาคู่ให้พี่บู๊ซักคนแต่มะเอาพลอยนะ :m31:
อ๊างงงง นี่ฟิควายนะ น้องพลอยนี่ตัดไปได้เลย.........พลอยเค้ามีคู่ของเค้าแล้ว
ชะนีีีีีีีีีีีีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าเค้าเหรอ 5555+
เค้าไม่เอาน้องพลอยนร้า :serius2:
ไม่เอาเหมือนกันค่า อ๊ากกกก
:เฮ้อ:สงสารคนเป็นพี่อ่ะ
อย่าถอนใจสิ.......อย่าเพิ่งเลิกอ่านฟิคเค้าน๊า
ชอบ
ชอบอะไรที่แบบว่าคาดเดาไม่ถูก >w<b
บางอย่างมันก็มีพล็อต บางอย่างก็พลิกไปพลิกมา ตามแต่อารมณ์คนเขียน เจอกันถึงทางนะเคอะ คนอ่าน รีเควสได้แต่ไม่รับปากว่าจะตามใจ 5555+
เพิ่งจะสมัครวันนี้ พอมาอ่านเรื่องแล้วอยากจะบอกว่า
ชอบโคตรรรรร ไรเตอร์สู้ๆนะคะ o13
เต๊าะไข่เลยชิมิล่า......ไปค่ะ เราไปทอดไข่ทานกันสองคนฮิ้ววววววว
ตอนถัดไป แอบมีเอ็นซีนะคะ
นิดนึง
เดี๋ยวตรวจดูความเรียบร้อยแป๊บแล้วจะมาลง
-
พี่น้องอีกคู่หนึ่ง....Full Ver. with NC
หลังจากแยกกับบิ๊กและพี่ชายฝาแฝดดังเช่นทุก ๆ วัน คนตัวเล็กก็ไขกุญแจประตูเข้าไปในห้องตามปกติ
หลังจากปิดประตู.....ยังไม่ทันจะหมุนตัวเข้ามาในห้องเลยด้วยซ้ำ ร่างเล็ก ๆ ก็ถูกวงแขนแกร่งล๊อคเอาไว้ในลักษณะรวบกอดด้วยวงแขนเพียงข้างเดียวจากทางด้านหลัง
....ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีอ้อมแขนที่แข็งแรงจนเกินไป หรือว่าเจ้าของห้องนั้นตัวผอมบางราวกับเด็กๆกันแน่....
มือใหญ่ข้างหนึ่งของคนแปลกหนาเอื้อมมาปิดปากไม่ให้คนในอ้อมแขนได้มีโอกาสร้องขอความช่วยเหลือ
“กลับมาแล้วเหรอ น้องรักของพี่” คนแปลกหน้ากระชับตัวร่างเล็กแนบชิดเข้ากับแผ่นอกหนาที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
เมื่อปากที่ถูกปิดเอาไว้ และร่างกายได้รับการปล่อยให้เป็นอิสระ เปาแทบอยากจะหันไปกัดแรง ๆ ที่หูของคนขี้แกล้ง
“ไอ้พี่ปิง เล่นบ้าอะไรวะ คนเค้าตกใจจนแทบฉี่ราดแล้วเนี่ย”
“ก็เด็กต๊องที่ไหนก็ไม่รู้สิ ไปเรียนก็ไม่ยอมล๊อคห้องหับให้เรียบร้อย ดีนะที่ตอนเย็นเลิกงานแล้ว พี่ก็เลยแวะเข้ามาหา ไม่งั้นแทนที่จะเป็นพี่อาจเป็นไอ้หัวขโมยโรคจิตที่ไหนก็ไม่รู้ จับเราเล่นประตูหลังทำเป็นเมียไปแล้วเหอะ.....”
“ก็ไอ้โรคจิตคนนี้ไงละฟะ”
พอเปาพูดจบ มือใหญ่ก็เขกป๊อกไปบนหัวที่ผมยังไม่ค่อยจะเป็นทรงของน้องชาย
“หูยยยย...........มันเจ็บนะเฟ๊ยยยย........ห๊ะ................เดี๋ยวนะ.......นี่น้องไม่ได้ล๊อคห้องเหรอเนี่ย สงสัยเมื่อเช้าคุยกับพี่บิ๊กเพลินไปหน่อยเลยลืมเลย แหะ ๆ” เปาคลำหัวตัวเองป้อย.....หัวเราะแห้ง ๆ แต่อีกคนกลับหน้าตึงขึ้นมาทันที
“พี่บิ๊กไหนอีกอ่ะ คุยกับคนเค้าไปทั่วเลยนะ ไอ้น้องคนนี้ สมัยนี้มันไว้ใจคนกันง่าย ๆ ได้เรอะ!!!!”
“โหพี่ปิงอ่ะ พี่บิ๊กเค้าเป็นรุ่นพี่ที่คณะด้วยหรอก ก็คุยกันเรื่อยเปื่อย ถูกคอกันจะตาย แถมเค้าก็อยู่ห้องตรงข้ามเนี๊ยะ.......อยู่กับพี่ชายด้วยนะเฟ้ย เป็นฝาแฝด แต่ว่ารูปร่างหน้าตาต่างกันคนละโยชน์เลย.....นี่แล้ววันนี้นะเปา...........” ร่างเล็กพูดจ้อเป็นต่อยหอย แต่ยังไม่ทันจะพูดจนจบ คนเป็นพี่ก็เกิดอาการหูชาไม่อยากฟังขึ้นมาซะอย่างนั้น
จึงคว้าตัวน้องชายมาประกบจูบมันซะเลย!!!!
“อื้ออออออ” หลังจากหายตกใจ ร่างเล็กก็พยายามขัดขืน แต่ไหล่ทั้งสองข้างกับถูกตรึงเอาไว้ แผ่นหลังบอบบางถูกดันติดผนัง ริมฝีปากที่มีกลิ่นบุหรี่จาง ๆ ของพี่บดขยี้เข้ามาอย่างรุนแรงและนุ่มนวลสลับกันไป
ลิ้นใหญ่ค่อย ๆต้อนลิ้นเล็ก ๆ ที่พยายามจะหลบลึกเข้าไป เมื่อจับได้ไล่ต้อนกันหนำใจแล้วจึงดูดดุนเล่นแรง ๆ ไปทีนึง ทำเอาคนโดนจูบชาวาบไปทั่วท้องน้อย
“ไอ้พี่ปิง ไอ้บ้า เล่นอะไรของพี่อีกเนี่ย”
“ก็รำคาญเด็กพูดมาก......”
“พี่นี่มันโรคจิตจริง ๆ ให้ตายดิ แหวะ...............” เปาเบ้หน้าใส่พี่ชายในไส้ ก่อนจะยกแขนเสื้อเช็ดปากอย่างรังเกียจ
รังเกียจ..............หรือแกล้งทำเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์หวามจากรสจูบเมื่อครู่หนุ่มน้อยเองก็ไม่แน่ใจ
“ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ถึงครึ่งเดือน ก็มีหนุ่มที่ไหนไม่รู้มาเจ๊าะแจ๊ะกับน้องพี่ซะแล้วสิ เห็นทีคงต้องแสดงความเป็นเจ้าของให้มันได้รู้ว่าน้องน่ะเป็นของใครกันแน่”
ยิ่งฟังประโยคแปลก ๆ ของพี่ชาย ก็ยิ่งงุนงง
แสดงความเป็นเจ้าของ......ยังไงอ่ะ
จะเดินไปเคาะประตูห้องตรงข้ามแล้วก็บอกว่านี่น่ะน้องกู...............อย่างงั้นเหรอ
แต่ยังไม่ทันจะได้ทักท้วงอะไร ก็ถูกคนเป็นพี่คว้าตัวมาจูบอีกครั้ง
คราวนี้ไม่เพียงแค่จูบ แต่มือใหญ่ยังกระชากชุดนักศึกษาสีขาวตัวใหม่เอี่ยมจนกระดุมล่วงหลุดลงบนพื้นห้อง
“พี่ปิง ทำไรเนี่ย เสื้อน้องขาดหมดแล้ว”
“ก็แสดงความเป็นเจ้าของไงครับ....................หึ...............ไม่เสียแรงที่เฝ้าทะนุถนอมมาตลอด น้องชายของพี่.......ผิวเนียนละเอียดยังกับตอนเด็ก ๆ เลยแน่ะ” มือซุกซนเขี่ยปุ่มสีชมพูข้างนึงอย่างสนุกมือ.....สีหน้าของคนตัวโตค่อนข้างพอใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองจากคนตัวเล็ก ที่ไม่มีทีท่าว่าจะขัดขืน
อยากจะสัมผัสผิวขาวเนียนนั่นไปซะทุกซอกทุกมุม........จมูกโด่งซุกซอนไปตามซอกคอ ไล่ลงมาตามเนื้อตัว กลิ่นกายแบบเด็กที่มีเหงื่อผสมอยู่อ่อน ๆกระตุ้นอารมณ์ความเป็นชายให้แข็งขึง
ไม่นานนักคนทั้งคู่ก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า..............เปาปล่อยตัวไปตามอารมณ์ ให้พี่ชายยืนทำอะไรต่อมิอะไร
คนลามกโลมเลียยอดอกทั้งสองข้างจนแข็งนูนเป็นไต......โดยที่ร่างเล็กทำได้เพียงยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงครางเอาไว้ไม้ให้เล็ดลอดออกมาได้
ริมฝีปากพรมจูบไปทั่วท้องน้อย ลิ้นสากหนาไล้วนอยู่รอบแกนกลางของน้องชายที่แข็งขึงอยู่นาน ลมเย็น ๆจากปากถูกเป่ายั่วเย้ากับของร้อน จนอีกฝ่ายแทบคลั่งที่โดนแกล้งกันแบบนี้
ก่อนที่จะครอบปากลงไปดูดท่อนเนื้อร้อน ๆ ของน้องชายจนสุดถึงโคน........
“อ๊า...............อื้อ” มือเล็กจิกขยุ้มหัวของพี่ชายอย่างไม่ปราณี ความรู้สึกเสียวซ่านเป็นครั้งแรกแผ่ซ่าน ลิ้นซุกซนซอกซอนไปตามขอบหยัก จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นดูดขึ้นลงอย่างบ้าคลั่งซ้ำไปซ้ำมา
“พี่ปิง.............เปาเจ็บ” คนตัวเล็กเปลี่ยนเป็นดันหัวอีกฝ่ายออก ทั้งเจ็บ ทั้งเสียวซ่านเคล้ากันไป เป็นความรู้สึกที่แสนจะทรมาน
ในไม่ช้าร่างเล็กก็ไม่อาจฝืนแรงต้านทานของอารมณ์ปรารถนาได้ น้ำสีขาวขุ่นมากมายที่เก็บกดเอาไว้นานถูกปลดปล่อยออกมา ทุกหยาดหยด คนเป็นพี่ดูดกลืนลงไปอย่างกับว่ามันเป็นของหวานที่แสนอร่อย
“แฮ่ก..................ฮื้อ..................พี่ปิงไปหัดทำเรื่องแบบนี้มาจากไหนกันเนี่ย”
“อยากรู้เหรอครับ...ถ้าอยากรู้เราไปต่อที่เตียงกันดีกว่า พี่ยังมีอะไรจะเซอร์ไพรซ์น้องอีกเยอะ” คนเป็นพี่ตอบพร้อมกับยักคิ้วกวน ๆ สายตานั้นไม่อาจซ่อนความหื่นกามที่เจ้าตัวมีเป็นพื้นฐานเอาไว้ได้
“อ่ะ..........ไอ้พี่บ้า”
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
ใครมันมาขัดจังหวะวะ
ร่างสูงจิ๊ปากขัดใจ อวัยวะเบื้องล่างปวดหนึบเมื่อสวมกางเกงกลับเข้าไป แต่ก็ยังคงเดินไปเปิดไปตูทั้ง ๆ ที่ท่อนบนเปลือยเปล่า
“มาหาใคร” เสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจนัก ชายหนุ่มผิวเข้มชะงักไปหน่อยนึงราวกับว่าตัวเองเคาะผิดห้อง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
“มาหาน้องเปา” ผู้มาเยือนมองคนตรงหน้าที่ดูจะภูมิใจกับหุ่นท่อนบนของตัวซะเหรอเกิน ก่อนจะลอบมองเข้าไปในห้อง ร่างเล็กอยู่ในสภาพเสื้อแสงยับเยิน เสื้อนักศึกษาที่สวมอยู่ไม่ได้ติดกระดุมทำให้เห็นหุ่นบาง ๆ และผิวขาว เนียน เปาส่งยิ้มแหย ๆมาให้
“พี่บิ๊ก.............ว่ะ....ว่าจะไปหาที่ห้องพอดีเลย....งั้นเดี๋ยว....” ยังไม่ทันพูดจบ ปิงก็เอ่ยแทรกออกมา
“พี่ยังคุยธุระของเราไม่จบ......เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน” ร่างสูงในห้องหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่าที่มีขนาดตัวใกล้เคียงกันอย่างท้าทาย แต่พอมองต่ำลงไปก็ต้องผงะด้วยความตกใจ
“เฮ้ย..................ผี” ปิงสะดุ้งโหยงเมื่อมองเห็นมือเล็ก ๆ ที่โอบลอบเอวบิ๊กเอาไว้ ใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษของพี่ชายฝาแฝด ๆ ค่อย ๆ โผล่หัวออกมาจากด้านหลัง ประกอบกับไฟตรงทางเดินที่ติด ๆ ดับ ๆ อยู่หน้าห้อง ยิ่งทำให้ดูน่ากลัว
“เราไม่ใช่ผีนะ” เสียงแหบ ๆ ของบู้บอกไปด้วยความขุ่นเคือง.......ดวงตาดุจ้องมองหน้าปิงไม่วางตาทำเอาหนุ่มขี้เก๊ก ขนคอลุกตั้งชัน.....
“งั้นเรากลับห้องกันเถอะคุณพี่......ดูสิ คนแถวนี้เค้าตกใจ ขวัญเสียกันหมดแล้วมั้ยนั่น” แฝดผู้น้องไม่วายแขวะเข้าให้ เล่นเอาพ่อหนุ่มล่ำถึงกับหน้าเหวอ เสียเซลฟ์กันเห็น ๆ
........................................................
“ไอ้ดำนั่นใครฟะ ไม่มีมารยาท แถมไอ้ตัวอะไรที่มันพามาด้วยอีก น่ากลัวชะมัด นี่ไอ้เปา....พี่จะเตือนไว้ด้วยความหวังดีนะ อยู่คนเดียวอย่าปล่อยให้ไอ้สองคนนั่นเข้ามาวุ่นวายในห้องนะ เข้าใจมั้ย”
“ไอ้พี่บ้า นั่นไงล่ะพี่รหัสเค้า............ส่วนที่มาด้วยกันชื่อพี่บู้ เค้าเป็นฝาแฝดกันไงเล่า เป็นพ่อเค้ารึไงฮึ.......เนี่ยบ่นเหมือนเป็นคุณพ่อลูกสามเลยนะ ดูหน้าดิย่นหมดแล้ว” เปาว่าพร้อมกับหัวเราะขำคนเป็นพี่ ที่ทำท่าทางลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่สุข ร่างสูงเดินไปเดินมาจนน่าเวียนหัว
“โอ๋...........พี่ปิงเห็นพี่บู้แล้วถึงกับขวัญเสียเลยเหรอครับ มาม๊ะ มาให้โอ๋หน่อย” น้องชายเย้าเล่น ทำให้ปิงกลับมาอารมณ์ดีอีกครั้ง
“มาต่อเรื่องของเราดีกว่า หึหึ”
“ไม่เอา.............ไม่เล่นแล้ว เหนียวตัวอยากอาบน้ำ”
“งั้นอาบด้วยกันสิ”
“ไอ้พี่หื่น............ไม่เอาแล้วเว้ย”
ร่างเล็กยืนกรานด้วยการสั่นหัวแรง ๆ.......ทำเอาพี่ชายหน้ามุ่ยด้วยอารมณ์ที่คลั่งค้าง
ในห้องน้ำ......
เปาคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผ่านมากับพี่ชายของตัวเอง
ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนั้นไปได้นะ...........
คนตัวเล็กที่วัน ๆ ไม่เคยจะสนใจเรื่องพรรค์นั้นเลยแม้แต่น้อย แต่พอโดนเพียงจูบเดียวกลับยอมให้อีกฝ่ายทำนู่นนี่นั่นได้ตามใจชอบ
คำถามคือ.......พี่จูบเราทำไม แล้วแถมยังใช้ปากกับตรงนั้นอีก เพียงคิดร่างเล็กก็หน้าแดงซ่าน
พี่ปิงชอบเราใช่มั้ย ชอบแบบที่คนสองคนปิ๊งปั๊งกัน จะชายหญิง ชายชาย.....อะไรก็ตามที่เกินเลยกว่าคำว่าพี่น้อง................
..............แล้วเราล่ะ เราก็ชอบเค้างั้นเหรอ
พี่น้องกันจริง ๆ น่ะเหรอ นึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก.............คนรอบตัวทั้งเพื่อนเรา และเพื่อน ๆ ของพี่ต่างก็แซวกันเป็นเสียงเดียว แม้ว่าคนตัวสูงจะออกตัวมาตลอดว่า.....
“หน้าเหมือนกันซะขนาดนี้ พวกมึงดูไม่ออกรึไงว่าเป็นพี่น้องกัน” พี่ปิงจะชอบพูดแบบนี้เสมอ ทั้ง ๆ ที่ในความเป็นจริงแล้วกลับไม่มีส่วนไหนที่เหมือนกันเลยซักนิด
จะให้เหมือนกันได้ยังในในเมื่อทั้งคู่ต่างก็รู้ดีแก่ใจ ว่าตัวเองนั้นใช่พี่น้องกันจริง ๆ เสียเมื่อไหร่เล่า พ่อของร่างเล็กหน้าตาเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าแม่แท้ ๆ คือน้องสาวของแม่บุญธรรมที่เสียชีวิตเพราะกินยานอนหลับเกินขนาด ตั้งแต่เปายังเล็ก ๆ.......
แม้ปากจะบอกว่าเป็นพี่ชาย แต่ก็ยังไม่วาย เมื่ออยู่ด้วยกันสองต่อสอง พฤติกรรมแปลกที่เกินกว่าพี่ชายน้องชายก็เผยออกมา
ทั้งสายตาที่ส่งมา การโอบกอด และการแสดงความเป็นห่วงเป็นใยที่มากจนเกินไป ใครบังอาจมาแตะต้องหรือรังแก พี่ชายคนนี้จะพาพวกไปจัดการกับมันผู้นั้นอย่างสาสม......สาสมจนน่ากลัวเลยล่ะ
โดยเฉพาะพักหลัง ๆ มานี่ ไอ้พี่ชายตัวดีเริ่มจะไม่แคร์สายตาคนรอบข้างซักเท่าไหร่
อึดอัดแต่ก็อบอุ่น.........อ้อมกอดของพี่ปิงแม้ว่ามันจะแน่นจนแทบหายใจไม่ออก.....
แม้ว่าจะทำให้เปารู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนลูกนกที่มีพ่อนกคอยกางปีกปกป้องตลอดเวลา
แต่มันก็ทำให้รู้สึกปลอดภัย และอุ่นใจเสมอ
...........................................................................
-
อ้อ ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆนี่เอง แต่ยังไงเค้าก็เชียร์บิ๊กเปาน้า
-
อ้าวๆๆๆ คู่เปาปิงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แล้วยังจะมีความรู้สึกดีอีก
แล้วพี่บู้น้องบิ๊กละ
-
เค้าเชียร์พี่ปิงนะ
ถนอมเก็บมาตั้งนานแบบนี้ แต่มาฟิลขาดเพราะความหวงน่ะเอง
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งมี????????มากยิ่งขึ้น
-
???? รอตอนต่อไป หุหุ เห็นว่าNCเราก็นึกว่าเสร็จหมดครบ308กระบวนท่า หุหุ
-
เอามาต่อนิดนึง...........แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าค่อยเอาที่เหลือมาลงนะ
คำผิดเยอะมาก ต้องมานั่งแก้เพราะรีบพิมพ์................ฮา
เสน่ห์แบบแปลก ๆ ของชายชื่อบู้
“พี่เค้าน่ารักอ่ะแก ไอ้เป็ดเอ๊ย..........ดูเอาเถอะ พ่อตาโตแก้มป่องของพลอย เห็นแล้วน่าจับมาขยี้ ๆ ๆ ๆ น่าพรากความบริสุทธิ์ชะมัดเลย” สาวเฟรชชี่ร่างสูงเพรียวตีแขนเพื่อนผิวเข้มอย่างลืมตัว
“แกดูยังไงยะว่าน่ารัก ตาจะถลนออกมานอกเบ้าอยู่แล้ว เสียงก็แหบ ๆ ฟังไม่รู้เรื่อง หน้าตาก็เหมือนกับผีเด็กญี่ปุ่นหลอนเว่อร์…..”
“ไอ้เป็ด แกอยากโดนฆ่าหมกห้องใช่ม๊ะ แกลองมองพี่เค้าดีดีสิวะ แล้วแกจะเห็นว่าพี่เค้าน่าค้นหา”
แม่พลอยทำหน้าตาเคลิ้มทันทีที่พูดถึงรุ่นพี่.....
อยากจะเห็นไปถึงข้างในว่าจะแหล่มเหมือนข้างนอกมั้ย......หึหึหึ
พลั้วะ!!!!!
เพื่อนสาวอดรนทนไม่ได้จึงโบกเรียกสติไปเสียหนึ่งที
“ชั้นว่าน่าจับมาศึกษามากกว่าว่าเป็นพวกมนุษย์ต่างดาว หรือปรสิตประเภทไหน ที่เกาะพี่บิ๊กสุดหล่อของชั้นมาเกิด อาไร๊............น้องชายทั้งสูง ทั้งเท่ห์ ส่วนคนพี่น่ะเหรอสูงเสมอนมตู้ม ๆของแกก็แค่นั้น แถมไม่เห็นจะมาคอยเทคแคร์แกเลย เป็นพี่รหัสประสาไรวะ......แล้วขอโทษเหอะ แกชอบผู้ชายที่สูงเท่านมของแกเนี่ยนะ ก๊อดดด”
“ชิส์ ๆ ๆ พี่เค้าก็ต้องรงต้องเรียนมั่งดิ อีกอย่างพี่เค้าไม่ได้เตี้ยซักหน่อย ชั้นตังหากที่ดันเกิดมาสูงเอง................แกเองก็สูงเหมือนชั้นนั่นแหละ.........ผู้หญิงสูง ๆ น่ะหาแฟนยาก แต่ว่าชั้นคนนี้นี่แหละที่จะแหกกฎแล้วมีแฟนตัวเล็กกว่าให้ดู ชั้นจะปกป้องเจ้าคุณพี่บู้ราวกับนางสิงห์หวงลูก ฮร๊ายยย พรุ่งนี้ก็จะได้เจอกันอีกแล้ว”
สองสาวคุยจ้ออยู่ในห้องกว้าง ๆ ที่เช่าอยู่ด้วยกัน ในห้องเต็มไปด้วยกองนิตยสารและตุ๊กตาหมาแมวรกเต็มเตียง...........สาวร่างสูงทิ้งตัวลงบนเตียง เหยียดแขนขากางออกอย่างเต็มที่ สมองนึกถึงแต่หนุ่มรุ่นพี่หน้าตาน่ารักแบบแปลก ๆ
......................................................................
“ฮ๊าดดดดดดดดดดดด..................ชิ่วววววว” คนตัวเล็กจู่ ๆก็จามสามทีซ้อน เล่นเอาน้องชายแทบหัวคะมำด้วยความขำ
“ทำหน้าตาได้น่าขยี้มากไอ้บู้”
“จู่ ๆ ก็คันจมูก สงสัยขี้มูกจะหลุดลงไป”
“คนจามเค้าว่ากำลังโดนนินทา...........มีคนกำลังแอบด่าพี่อยู่มั้งน่ะ”
“ไอ้บ้านั่นล่ะมั้ง.................หน็อย มาหาว่าเราเป็นผี เชอะ ๆ ๆ ๆ” ร่างเล็กพองลมจนแก้มป่อง เห็นเส้นเลือดฝอยบาง ๆ จะว่าไป.....ดูแล้วก็น่ากลัวอย่างที่เค้าว่ากันนั่นแหละ
“น่าให้มันว่าหรอก มีอย่างที่ไหนกอดเอวเค้า กระเตงกันไปมาแบบนั้น.....ไอ้พี่บ้าเอ๊ย” มือหนาฟาดผั้วะไปที่แก้มป่องจนลมออก พี่ชายหันมาถลึงตาใส่ ปากเล็ก ๆ ทำท่าจะงับนิ้วมือของน้องชายที่เปลี่ยนมาจิ้มแหย่เล่น
บิ๊กเห็นพี่ชายตัวเองแล้วก็อดนึกขึ้นมาไม่ได้
ตาดุ ๆ กับฟันเขี้ยวแหลม ๆ...........
นี่กูกำลังเลี้ยงปลาปิรันย่าอยู่ใช่มั้ย
ปิรันย่า..............เลี้ยงปลาปิรันย่าน่ะมันผิดกฎหมายนะเว้ยเฮ้ย........
ต้องเอาไปปล่อยสินะ
“น่ารักตรงไหนฟะเนี่ย พี่กู”
“ไม่อยากน่ารักแต่ขอเท่ห์ได้ป่ะล่ะ”
“ถุย...........หลอนอ่ะพอได้ บอกแล้วเด็ก ๆ ให้ออกกำลังกายโดนแดดบ้าง ตัวจะได้ไม่ซีดเป็นผักต้มแบบนี้ ดูเค้าซะก่อน ทั้งหล่ำแมนแฮนด์ซั่ม ผิวแทนเซ๊ะซี่” น้องชายว่าพร้อมกับยกแขนเบ่งกล้ามให้ดูเป็นบุญตา
“ได้ข่าวว่าดำเป็นถ่านแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้วนิ....โถ พ่อหนุ่มเอ๊ยพ่อหนุ่ม”
“เออ เห็นเกรียม ๆ แบบนี้ก็มีสาว ๆ มาติดเยอะละกัน....” น้องชายผิวสีถ่านเผลอหลุดความลับอย่างนึงออกมาจนได้
“อะไร............ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยว่าบิ๊กมีหญิงมาติด..........บิ๊กแม่ง!!!”
“เออ ๆ ๆ เค้าผู้ชายนะมันก็ต้องมีกันมั่ง ไม่มีอย่างพี่สิแปลก เป็นตุ๊ดเปล่าเหอะ”
“เปล่า......ไม่ได้เป็นซักหน่อย”
“งั้นก็พิสูจน์สิ............น้องพลอยไง ได้ข่าวมาว่าคลั่งไคล้คุณชายบู้อย่างแรง จีบเลย น้องเชียร์”
พอถูกน้องชายทำท่าราวกับจะผลักไสเป็นครั้งที่สอง คนเป็นพี่ถึงกับนิ่ง หัวใจกระตุกวูบด้วยความน้อยใจ
“เป็นไรไปอีกล่ะคร๊าบ คุณชาย หน้าตึงอีกละ.........ไม่พอใจอะไรอีก รึว่าหิวข้าว”
“เปล่า..........ไม่มีอะไร”
หลังจากพี่ชายลุกออกไป บิ๊กก็ได้แต่นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่ ไอ้ท่าทางแบบนั้นของทั้งสองคน เสื้อแสงหลุดลุ่ย เสียงหอบหายใจ กับไอ้เชี่ยนั่นในสภาพเปลือยท่อนบนเดินมาเปิดประตูด้วยใบหน้าอันยับย่น
มันเหมือนกับว่า........กำลังทำเรื่องอย่างว่าแล้วถูกขัดจังหวะยังไงยังงั้น
อ๊ากกกกกกกกกก อิจฉาไอ้บ้านั่นชะมัด ที่ได้ครอบครองร่างบาง ๆขาว ๆที่แสนจะน่ารัก ยิ่งคิดยิ่งประสาทจะกิน ต้องรีบแย่งมาให้เร็วที่สุด.......
................................................................
-
แย่งมาให้ได้นะบิ๊ก แต่ชักสงสารพี่บู๊ งั้นสามพีเลยละกัน ฮ่าๆ
-
เค้าสงสารพี่บู้อ่ะ ไม่เอาชะนีมาคู่พี่บู้นะ แค่คิดก็แขยงแล้ว
-
สงสารพี่บู้อ่ะ พี่บู้น่าสงสารที่สุด
อยากให้บิ๊กคู่กับบู้จังเลย
เฮ้อ :เฮ้อ:
-
เค้าชอบแฝดอ่าาาา :-[
ชอบพล๊อตเรื่องน่ารักดีค่ะ ชอบอะไรที่มีแฝด ๕๕๕ :laugh: แบบว่าเป็นพวกคลั่งแฝด
ชอบนายบุ๊กบิ๊ก ที่แสดงออกแนวรำคาญพี่ชายตัวเอง ลึกๆแล้วก็รัก แต่เป็นความรักแบบน้องรักพี่
ส่วนพี่บู้นี่ออกแนวหวงน้อง อยากเก็บเอาไว้คนเดียว ห้าๆ บางทีพี่บู้อาจจะแยกความรักที่มีให้บิ๊กไม่ออกก็ได้
สักวันคงจะมีคนคนนึงที่ทำให้พี่บู้รู้จักความรักที่แท้จริง อิอิ :o8: หวังว่าจะมี
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :กอด1: เค้าจะรออ่านนะ
-
ชักชอบน้องพลอยแล้วสิ
สวย อึ๋ม เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ กร๊ากกกกกก
น้องเค้าเป็นสีสันดีแฮะ
-
ตอบเม้นท์ย้อนหลัง.....5555+
อ้อ ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆนี่เอง แต่ยังไงเค้าก็เชียร์บิ๊กเปาน้า
เป็นลกพี่ลูกน้องกันค่า.....แบบนี้ในบางประเทศถือว่าผิดกฎหมายมั้ยเนี่ย ครึครึ
อ้าวๆๆๆ คู่เปาปิงไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แล้วยังจะมีความรู้สึกดีอีก
แล้วพี่บู้น้องบิ๊กละ
เดี๋ยวให้พี่บู้กดบิ๊กมั่งดีมั้ยจะได้เสมอกัน 5555+....คิงคองเป็นเคะ แนวดี...
เค้าเชียร์พี่ปิงนะ
ถนอมเก็บมาตั้งนานแบบนี้ แต่มาฟิลขาดเพราะความหวงน่ะเอง
เพิ่งเห็นว่ามีคนเชียร์นายปิงด้วย....ดีใจอ่ะ
ยิ่งอ่านก็ยิ่งมี????????มากยิ่งขึ้น
????? คือไรง่ะ 555+....
???? รอตอนต่อไป หุหุ เห็นว่าNCเราก็นึกว่าเสร็จหมดครบ308กระบวนท่า หุหุ
อยากแต่งให้อ่ะนะ แต่ว่าน้องลองบอกพี่มาดิ๊ว่า ไอ้ 308 กระบวนท่าเนี่ยมันมีท่าอะไรมั่ง.......แบบว่าไม่ได้หื่นนะต๊ะเอง
แย่งมาให้ได้นะบิ๊ก แต่ชักสงสารพี่บู๊ งั้นสามพีเลยละกัน ฮ่าๆ
แล้วพี่ปิงอ่ะคะ.....งั้นต้องเป็น 4 พีดิ
แต่งไปแต่งมาชักสับสนแล้วนะเนี่ยว่าจะเอาคู่ไหน..
สามพีนี่เป็นแบบนี้ป่ะ
บิ๊ก-ปิง-----เปา บิ๊กกดปิงแล้วก็กดเปา หรือว่า บิ๊กกับปิงกดน้องเปา หรือว่าน้องเปากดพี่ปิงแล้วก็กดคิงคองด้วย...
อ้าวแล้วพี่บู้ล่ะ เป็น บู้---เป็ด---พลอย ดีมั้ย
พี่บู้ได้กำไรนะเนี่ย
ไม่ต้องเจ็บตัวเลย 5555+
เค้าสงสารพี่บู้อ่ะ ไม่เอาชะนีมาคู่พี่บู้นะ แค่คิดก็แขยงแล้ว
แร๊งงงงงงงง
สงสารพี่บู้อ่ะ พี่บู้น่าสงสารที่สุด
อยากให้บิ๊กคู่กับบู้จังเลย
เฮ้อ :เฮ้อ:
เดี๋ยวจะให้พี่บู้ร้ายแล้ว....ทุกคนจะได้ไม่สงสาร(แต่เกลียดมันแทน) หุหุหุ.....ล้อเล่น
เค้าชอบแฝดอ่าาาา :-[
ชอบพล๊อตเรื่องน่ารักดีค่ะ ชอบอะไรที่มีแฝด ๕๕๕ :laugh: แบบว่าเป็นพวกคลั่งแฝด
ชอบนายบุ๊กบิ๊ก ที่แสดงออกแนวรำคาญพี่ชายตัวเอง ลึกๆแล้วก็รัก แต่เป็นความรักแบบน้องรักพี่
ส่วนพี่บู้นี่ออกแนวหวงน้อง อยากเก็บเอาไว้คนเดียว ห้าๆ บางทีพี่บู้อาจจะแยกความรักที่มีให้บิ๊กไม่ออกก็ได้
สักวันคงจะมีคนคนนึงที่ทำให้พี่บู้รู้จักความรักที่แท้จริง อิอิ :o8: หวังว่าจะมี
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :กอด1: เค้าจะรออ่านนะ
เจอพวกคลั่งแฝดเหมือนกันเลย.........ทั้งแฝดแบบคนละฝากับแฝดแบบหน้าเหมือนกัน.....
เคยมีเพื่อนเป็นแฝด หน้าตาอย่างเห่ย แต่พอจับคู่กันแล้วดูมันน่าร๊ากกกก พี่น้องคุยกันเค้า-ตัว ไรเงี้ย
กดไลค์เลยค่ะ
ชักชอบน้องพลอยแล้วสิ
สวย อึ๋ม เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ กร๊ากกกกกก
น้องเค้าเป็นสีสันดีแฮะ
แค่สีสันเองเหรอ กะปั้นน้องแกให้เป็นนางเอกนะเนี่ย แต่ว่าหาคู่ลงมิได้....
-
เสน่ห์แบบแปลก ๆ ของชายชื่อบู้ + แม่เป็ดและแม่พลอย
เช้าวันหนึ่ง...ที่ซุ้มของคณะ............
“พี่บู้ค๊า......................พลอยอยู่นี่” เสียงแหลม ๆ ของสาวเฟรชชี่แหกปากอย่างไม่แคร์สายตาใคร ขายาวก้าวพรวดเข้าไปทางสองคนพี่น้องและรุ่นน้องห้องตรงข้ามที่มามหาวิทยาลัยพร้อมกันทุกเช้าเว้นเสียแต่วันที่ตารางเรียนจะไม่ตรงกัน
มือเรียวเล็กถือวิสาสะฉวยข้อมือของบู้......กึ่งลากกึ่งจูงคนตัวเล็กกว่าให้ไปนั่งเสียด้วยกัน ทิ้งให้อีกสองคนมองตามภาพนั้นอย่างเอ็นดู......
ที่ว่าน่าเอ็นดูน่ะ คงจะมีแต่นายเปาเสียล่ะมากกว่า….ที่รู้สึกแบบนั้น
“ดูท่าพี่บู้จะถูกสาวใจเด็ดเผด็จศึกในเร็ววันนะครับเนี่ย” เปาว่า พลางหันไปพยักหน้าขอความเห็นแฝดผู้น้องที่จู่ ๆ ก็ดูเหมือนจะเงียบไปเสียเฉย ๆ
“อีกไม่กี่อาทิตย์พลอยก็จะได้ไปประกวดดาวของคณะเราแล้ว ตื่นเต้นชะมัด” น้องรหัสร่างสูงยิ้มระรื่น แต่มือก็ยังเผลอเกาะกุมรุ่นพี่เอาไว้ รุ่นพี่เองก็ออกจะหน้าแดงด้วยความเขินอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กันเสียทั้งคู่
“พี่บู้กินไรมายัง......”
“กินแล้วครับ.....พลอยอ่ะ”
“พี่บู้อ่า......เค้าว่าจะชวนไปทานข้าวด้วยกันซักหน่อย.......ว่าแต่เย็นนี้ว่างมั้ยคะ”
“อ่า..................ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ พลอยมีอะไรรึเปล่าครับ”
“พี่บู้ขา.............งั้นเย็นนี้ถ้าว่างล่ะก้อ.......ไปดูพลอยซ้อมด้วยน๊า........นะค๊า”
บู้เริ่มนึกไปถึงคำพูดเชียร์ของน้องชายถึงสองครั้งสองครา..............ความรู้สึกอยากจะประชดก็วูบขึ้นมา หัวกลม ๆ พยักหน้าหงึก ๆ อย่างเร็ว กลับทำให้สาวน้อยยิ่งหมั่นเขี้ยว.....มือเรียวสวยยื่นไปหยิกแก้มรุ่นพี่อย่างห้ามใจไม่ได้ในที่สุด
“น่ารักจังเล๊ย...........หมานนนนน เขี้ยววววววว”
“พอได้แล้วมั้งครับ พี่อาย”
..........................................................................
พักเที่ยง
“แหม..........ไอ้คุณพี่ เจอกันไม่กี่วันก็เริ่มจะพัฒนาไปไกลแล้วนะเนี่ย.......ไม่เสียแรงที่น้องคอยหนับหนุน”
น้องชายร่างสูงฟาดมือตั่บ!!!เข้าที่กลางหลังจนบู้แทบจะสำลักข้าวเที่ยง……เอ่อ....มันจะหยอกกันแรงไปหน่อยมั้ย ไอ้คิงคองบัวน้อยเอ๊ย
“เย็นนี้บิ๊กก็กลับไปก่อนนะ พี่ต้องอยู่ดูน้องเค้าซ้อม........”
น้องชายชักสีหน้าเจื่อนโดยอัตโนมัติ แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างในฉับพลันก่อนที่ใครจะทันสังเกตเห็น มือใหญ่คว้าหมับที่หัวกลม ๆ ขยำขยี้อย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ้โห ไอ้บู้เฝ้าหญิง”
ร่างเล็กไม่ตอบอะไร มือเล็กยกขวดน้ำขึ้นดื่มอั่ก ๆ แบบไม่ใช้หลอด
“ดีแล้วล่ะ แบบนี้เค้าก็หมดห่วง.....จะได้จัดการเรื่องธุระของตัวเองซักที”
ธุระที่ว่าคงจะเห็นไม่พ้นเรื่องแย่งแฟนชาวบ้าน...............ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้แน่ด้วยซ้ำว่าไอ้ชาวบ้านเนี่ยมันเป็นพี่ชายจริง ๆ หรือไอ้พวกชอบเลี้ยงต้อยเด็กกันแน่
เห็นทีคงต้องเค้นความจริงจากคนน่ารักซะแล้วสิ
“บิ๊ก..............” เสียงแหบห้าวอันคุ้นเคยดังขึ้น เรียกสติให้คนตรงหน้าชะงักกับความคิดชั่วร้าย
“หืมมม”
“บิ๊กชอบน้องเปาใช่มั้ย”
คำถามของพี่ชายในไส้ทำเอาร่างสูงถึงกับสะอึก ตาคมรีบเสมองไปทางอื่น ไม่กล้าที่จะหันไปสบตากับพี่ชายตรง ๆ
“อือ”
“เมื่อไหร่”
“ไม่รู้.....รู้ตัวอีกทีมันก็ชอบไปแล้ว นอนหลับก็เห็นแต่หน้าเค้า อยู่ใกล้กับน้องเค้ามันก็รู้สึกดีแบบแปลก ๆ”
“รู้สึก..........ดีกว่าอยู่กับพี่อีกเหรอ” เสียงแหบปนเศร้าถามน้องชายตัวโต ดวงใจน้อย ๆ เต้นระริกเนื่องด้วยกลัวในคำตอบ
“ไม่รู้สิ มันไม่เหมือนกัน............เราพี่น้องกันนะบู้ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด จนมันชินซะแล้วล่ะ”
คำว่าชินที่หลุดออกมาทำให้คนเป็นพี่สะเทือนใจไม่น้อย ร่างเล็กฉวยกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืนด้วยแรงทั้งหมดที่มี ก่อนจะตัดสินใจเดินหนีไป ทิ้งให้ร่างสูงมองตามอย่างไม่เข้าใจ
“ไอ้เชี่ยบู้เป็นไรอีกแล้วฟะ......”
...............................................................................
“เลิกซ้อมแล้วไปหาอะไรกินกันมั้ย”
“พะ...............พูดจริงเหรอคะพี่บู้”
“อื้อ”
“แบบนี้ค่อยมีกำลังใจซ้อมหน่อยเนอะ.......”
สาวน้อยทำหน้าระรื่น กระโดดโลดเต้นไปทั่วห้องกว้าง ตีลังกาข้างสามทีซ้อนอย่างลืมตัว
“กระโปรงพีทนะยะ แม่ว่าที่ดาว” เพื่อนเป็ดส่งเสียงเตือนอย่างเอือมระอา
“ไอ้เป็ดทำหน้าเป็นตูดเลยนะแก เอ้าทั้งสองคนไปนั่งดูตรงโน้นเลยจ้า”
ซ้อมแนะนำตัวต่อหน้าผู้คน ต่อด้วยการเดินเยื้องย่างให้ดูสง่างาม ซ้อมตอบคำถามและปิดท้ายด้วยการแสดงความสามารถพิเศษ
“พี่ชอบเพื่อนหนูรึเปล่า” เป็ดถามรุ่นพี่ร่างเล็กด้วยเสียงติดวีนนิด ๆ
“แฮะ ๆ.....ไม่รู้ดิ” บู้ตอบเสียงอ่อย ๆ ตามองรุ่นน้องขายาวเดินก้าวเท้าฉับ ๆ อย่างคล่องแคล่ว
“ถ้าไม่คิดจะคบกับมันก็อย่ามาให้ความหวังเพื่อนหนูละกัน ไม่งั้นโดนอัดแน่ เข้าใจมั้ย” สาวผิวเข้มทำหน้าเหี้ยม แต่ร่างเล็กกลับถลึงตามองสู้และตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวน ๆ
“ก็ลองมาอัดเด่.....พี่ก็สู้คนนะเว้ยเฮ้ย” สองแขนยกขึ้นตั้งการ์ดเป็นการยืนยัน
“ฮ่ะ............หนอย ไอ้เตี้ยนี่วอนซะแล้ว”
“เชอะ....ตัวก็โตกว่าเค้าแล้วยังจะคิดมารังแกกันอีก น้องเป็ดแม่งใจร้ายว่ะ”
“อะไรของนายเนี่ย.......ไอ้พี่บู้”
“แบร่......”
พอคนตัวเล็กแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ ไอ้อารมณ์ขึ้น ๆ กลับกลายเป็นความรู้สึกแปลก ๆ.....ไอ้หมอนี่โตแต่อายุนี่หว่า แต่ทั้งตัวและสมองกลับเหมือนเด็ก ๆ.......ดู ๆไปแล้วก็น่าเอ็นดูดีเหมือนกัน
เป็ดหน้าแดงซ่านที่จู่ ๆ ก็ไปนึกเอ็นดูรุ่นพี่ร่างเตี้ยคนนี้
ชักไม่แปลกใจแล้วสิว่าทำไมเพื่อนสาวถึงได้หลงมันนัก
“พลอยจะเล่นกีต้าร์แล้ว ดู ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” มือเล็กของบู้ตีปั่บ ๆ ไปที่แขนของสาวผิวเข้มเรียกสติแม่เป็ดให้ตื่นจากภวังค์
ทั้งคู่มองขึ้นไปบนเวที เห็นสาวร่างสูงโบกมือหยอย ๆ มาให้
มือเรียวยาวจับกีต้าร์โปร่งให้กระชับมือ พร้อมด้วยท่าโพสท์ที่สุดเท่ห์เรียกสายตาจากคนแข่งขัน และคนอื่น ๆ ในห้องประชุมที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการซ้อม เพียงโน้ตตัวแรกที่ขึ้นทำเอาใครหลายคนเผลอปรบมือให้
“เฮ๊ยย....ลืมโน้ตตัวแรกซะงั้น........แปปนะคะ เอาใหม่ ๆ” ท่าทางเท่ห์ ๆ เปลี่ยนเป็นเก้กังเรียกเสียงฮาจากรุ่นพี่และเพื่อน ๆ แต่ไม่นานทุกคนก็กลับมามองด้วยความทึ่งอีกครั้ง
“เก่งเนอะ”
“อืม.....เสียงก็ดี”
“สวยอีกตังหาก”
“เกิดมาชาตินี้ได้หลายอย่างนะเนี่ย เดินแบบ ร้องเพลง เล่นกีต้าร์......สุดยอดไปเลยเพื่อนชั้น”
“แถมยังไม่ดำด้วย น้องเป็ดแม่ง......ดำ”
“เดี๋ยวแม่ตบฟ่ำเลยไอ้พี่บู้นี่”
แค่คนเดินดิน............คนธรรมดา.............ไม่มีราคาคุณค่าใด ไม่ใช่ผู้วิเศษอย่างใคร ๆ ก็มีแต่ตัวและหัวใจดวงนี้…..
ที่พอจะให้เธอ
สาวร่างสูงสบตากับร่างเล็กที่มองขึ้นมาอย่างจงใจ บู้ผู้ซึ่งไม่เคยมีสาวใดมาติดพัน ได้แต่เกาหัวด้วยความเก้อเขิน
หลังจากเลิกซ้อม....
“วันจริงเอาให้ได้แบบนี้นะยะ”
“ชั้นจะเอาให้เริ่ดกว่านี้อีก เล็ก ๆ ไม่ ใหญ่ ๆ หนูช๊อบชอบ เนอะพี่บู้เนอะ........พี่บู้เบื่อยังเนี่ย เห็นเงียบไม่พูดไม่จาเลย......”
พลอยทำหน้างอน ๆ รุ่นพี่ร่างเล็กจึงส่งยิ้มหลอน ๆ มาให้
“เออ ๆ งั้นพวกแกสองคนก็ไปหาไรกินละกันไป๊ ชั้นไม่อยู่ขัดคอแล้ว เดี๋ยวเจอกันบนห้อง ไปล่ะ” เป็ดขอตัวแยกออกไป ทิ้งให้ร่างสูงอยู่กับรุ่นพี่สองต่อสอง
“หิว”
“หิวเหมือนกัน คอแห้งด้วย”
“อ่ะ น้ำ.............ไม่เย็นแล้วแหละ หรือว่าพลอยจะเอาน้ำเย็นพี่จะได้ไปซื้อให้”
“ต๊องป่ะเนี่ย.......ก็นัดกันไว้ไม่ใช่เหรอว่าซ้อมเสร็จจะไปหาอะไรกินกันน่ะ”
พลอยยิ้มให้รุ่นพี่ รอยยิ้มที่อ่อนโยนกว่าที่เคยได้รับจากน้องชาย ทำให้หัวใจน้อย ๆ เตลิดไปไกล
..................................................
-
ความรู้สึกที่เปลี่ยนไป [ในชั่วข้ามคืน]
“งอลเค้าเหรอบู้”
“ไม่-ได้-งอล”
อะไรฟะ..........กลับมาเหนื่อย ๆ แท้ ๆไอ้น้องบ้านี่ก็คอยเซ้าซี้อยู่ได้
คนเป็นพี่ถอนหายใจพรืด....เมื่อน้องชายตัวโตเดินดักซ้ายดักขวา ไม่ยอมให้ไปไหน....
เหนื่อยชิบ ไอ้การนั่งเฝ้าหญิงเนี่ย ปกติคนอย่างนายบู้ไม่มีความอดทนกับการมานั่งเฝ้าใครเป็นชั่วโมง ๆ หรอกนะเฟ้ย
ร่างเล็กนึกถึงเหตุการณ์ณ์เมื่อเย็นอย่างภาคภูมิใจ หึหึ.....ไอ้บู้เอ๊ย เราอ่ะนะ โตเป็นหนุ่มแบบจริง ๆ จัง ๆ กับชาวบ้านเค้าซะทีแล้วสิเนี่ย.....
เฝ้าหญิง.....จีบหญิง แล้วก็กำลังจะมีแฟนคนแรกในชีวิต อะไร ๆ มันก็น่าตื่นเต้นไปซะหมด
“นี่................น้องถามอ่ะรู้มั้ย......ว่านี่มันกี่โมงเข้าไปแล้ว กลับมาซะดึก มาถึงก็ทำหน้าเซ็ง เอามือลูบพุงเล่นอยู่นั่น” บิ๊กจับไหล่ทั้งสองข้างของพี่ชายกดลงกับโซฟาตามเดิม เมื่อเห็นว่าอีกคนตั้งท่าจะลุกหนีอีก
“เซ็งบิ๊กนั่นแหละ”
“เอ้า............แล้วมาเซ็งเค้าทำไมล่ะนั่น”
“เชอะ.......ไม่อยากคุยด้วย”
“ไหนว่าไม่งอลไงล่ะ นี่.....ตั้งแต่เปิดเทอมมานี่นะ พี่ก็ทำตัวแปลก ๆ เข้าใจยากซะจริง”
“ก็ไม่ได้อยากให้เข้าใจซักหน่อย............บิ๊กน่ะเอาสมองไปสนใจเรื่องของน้องเปาเถอะไป๊!!!!” บู้หันมาตวาดลั่นจนน้องชายหน้าเหวอ แต่เพียงครู่เดียวร่างสูงก็กลับกลายเป็นกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“พี่หึง................เหรอ.......”
“อะ......อะไรนะ”
“ก็พี่ไง..............หึงน้องเปาล่ะสิใช่มั้ย”
“ม่ะ.........ไม่ใช่ซักหน่อย”
พี่ชายพยายามจะเดินหนี แต่อีกฝ่ายก็ตรงเข้าไปดักหน้าดักหลัง ราวกับต้อนตัวอะไรซักอย่าง มือใหญ่รวบตัวคนเป็นพี่ได้ในที่สุด ร่างสูงพยายามจับหัวกลม ๆให้หันมาสบตาตรง ๆ
“จะให้คิดเป็นอย่างอื่นได้ไงล่ะ..........ในเมื่อพี่ชอบมีอาการแปลก ๆเวลาที่เค้าอยู่ใกล้ชิดกับน้องเปาทุกทีนี่”
“หึงช่ายม๊า..........บู้หึงพวกเค้าช่ายม๊า..........ช่ายป่าวววว” ใบหน้าคมยื่นเข้าไปซะใกล้ ยิ่งเห็นพี่ชายทำหน้าตาตื่นก็ยิ่งอยากแกล้ง ริมฝีปากของทั้งคู่อยู่ติดกันแค่ไม่กี่เซ็นต์ บู้มองหน้าน้องชายพร้อม ๆ กับหอบหายใจด้วยความตื่นเต้น
หึงงั้นเหรอ........เรานี่อ่ะนะหึงไอ้เด็กนั่น.................เราก็แค่หวงน้องก็แค่นั้น คำว่าหึงน่ะมันใช้กับคนที่เป็นแฟนกันหรอกไอ้ดำใหญ่เอ๊ย.........ร่างเล็กเถียงกับตัวเองในใจ ก่อนจะฟุ้งเตลิดไปไกล
........หนุ่มเจ้าเสน่ห์อย่างเรามาหึงหวงน้องชายตัวเองเป็นเด็ก ๆ แบบนี้มันดูไม่เท่ห์เอาซะเลยจริง ๆ……..ถ้าสาว ๆ ที่แอบชอบเรามารู้เข้าล่ะก็นะ ครึครึ...
“พอแล้ว...ขี้เกียจเล่นกับพี่แล้ว ทำหน้าตาประหลาดอยู่ได้ ไปอาบน้ำกันเถอะไป” ร่างสูงปล่อยพี่ชายให้เป็นอิสระ มือหนาขยี้หัวหมั่นเขี้ยวพร้อมกับขยิบตาให้
โธ่เอ๊ย......ไอ้น้องบ้า ที่แท้ก็แหย่กันเล่นหรอกเหรอเนี่ย……แต่พี่หวงบิ๊กจริง ๆ นะเว้ยเฮ้ย
ท่านชายเดินห่อไหล่ลู่อย่างจ๋อย ๆ ตามน้องยักษ์เข้าห้องน้ำไปอย่างโดยดี
.................................................
“แล้วกับน้องพลอยเป็นไงมั่ง ไปเที่ยวไหนกันมา กลับมาซะมืดค่ำ พี่คงจะเหนื่อยล่ะสิถึงได้หงุดหงิด แล้วก็พาลมาลงกับน้องนุ่ง” บิ๊กถามพี่ชายที่กำลังนั่งหันหลังให้บนเก้าอี้ตัวเล็ก มือใหญ่ที่กำฟองน้ำชุ่มฟองสบู่ขัดเบา ๆ ให้บนแผ่นหลังขาว
“เดี๋ยวสระผมไปด้วยเลยละกัน แล้วเดี๋ยวจะเล็มหน้าม้าให้ เฮ้อ...............จำได้ว่าเพิ่งตัดไปก่อนเปิดเทอมนี่เอง เผลอแป๊ปเดียว จะทิ่มตาอีกละ”
“บิ๊ก.......................พี่ว่าน้องพลอยเค้าก็น่ารักดี” พี่ชายที่นั่งเงียบมาตลอดพูดขึ้น[หมอนี่มันเปลี่ยนฟีลเร็วชะมัด] ร่างสูงนิ่งฟังประโยคต่อไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง
ก็ดีแล้วนี่ พี่เราโตแล้ว เราควรจะปล่อยให้พี่ได้ออกไปมีชีวิตเป็นของตัวเองซักที
“บิ๊ก พี่จะลองคบกับน้องเค้าดู” ไม่ใช่ประโยคคำถามที่ขอความเห็น แต่กลับเป็นประโยคบอกเล่าที่ฟังดูหนักแน่น ราวกับว่าผู้พูดได้ตัดสินใจดีแล้ว
“ไม่เร็วไปหน่อยเหรอบู้..................แล้วน้องเค้าขอคบกับพี่แล้วรึไง”
“ฮ่า.....ยังหรอก แต่พี่นี่แหละจะขอน้องเค้าเอง”
“อย่ามาโม้น่า อย่างพี่เนี่ยนะ จะขอหญิงคบ............ผิดวิสัยของไอ้บู้จริง ๆ พับผ่า” มือใหญ่ผลักหัวพี่ชายจนแทบหน้าคะมำ
“มันก็เหมือนกับที่จู่ ๆ บิ๊กก็ไปชอบผู้ชายด้วยกันนั่นแหละ” พี่ชายยอกย้อน
บทสนทนาหยุดอยู่เพียงแค่นั้น การอาบน้ำเป็นไปอย่างเงียบเชียบ................จนกระทั่งร่างขาว ๆ ถูกชะล้างฟองสบู่และแชมพูออกจนหมดจด
“งั้น................ต่อไปพี่ก็อาบน้ำเองละกัน” ร่างสูงพูดขึ้น “ถ้าพี่คิดจะดูแลใครซักคน.........พี่ก็ควรจะดูแลตัวเองก่อน ต่อจากนี้ไปเราจะไม่อาบน้ำด้วยกันอีก วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เค้าจะอาบน้ำสระผมให้พี่นะ เข้าใจมั้ย”
“บิ๊ก...........” นายบู้หันมาทำสายตาซึ้ง ผิดกับอีกคนที่หน้าตาดูเรียบเฉย
“ตกลงตามนี้แหละ....พี่ควรน่ะจะโตได้แล้ว”
บิ๊กทิ้งพี่ชายให้นั่งอยู่อย่างนั้น แต่ทว่าร่างสูงกลับไม่ได้รู้สึกเหมือนกับตัวเองได้ปลดเปลื้องพันธะอย่างที่คิด
มันกลับเหมือนมีเหล็กนับพันตันถ่วงหัวใจเอาไว้
แม่ครับ............ผมทำถูกแล้วใช่มั้ย ผมน่ะรักพี่.....แล้วก็อยากเห็นพี่เติบโตเป็นผู้ใหญ่ รู้จักความรัก ได้เรียนรู้ที่จะรักใครซักคนเสียที....
“ขอโทษนะครับพี่” บิ๊กพึมพำขึ้นมาเบา ๆ แต่ว่าพี่ชายตัวดีก็ยังคงไม่ออกมาจากห้องน้ำซักที....
.......................................................................
-
เล่นมันซะบ้างพี่บู้เอาให้มันหึงควันออกหูซะมั่ง :L1:
-
อ่านแล้วยังเดาไมาถุกเลยว่าใครจะคู่ใคร ไม่ใช่ไปๆมาๆ บู้คู่เปานะคะ 55555555555
-
ชั้นล่ะเซ็งกับอิตาบิ๊ก ตกลงมันรักพี่หรือรำคาญพี่กันแน่เนี่ย
ทำอะไรให้มันแน่นอนหน่อยสิแก!!!!
-
ไม่รู้คนอื่นคิดเหมือนเราอ๊ะเปล่า
แต่เราเชียร์คู่ พี่ปิงกับบู้ และน้องเปากับบิ๊กอะค่ะ ... XD
-
กดไลค์ ZakuPz
ตรงใจมากค่ะ
แล้วแบบนี้น้องบิ๊กจะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่
แต่ก่อนอื่นเชียร์พี่ปิงต่อไป
-
ยิ่งอ่นยิ่งงง
มั้ยมีอรัยชัดจนซักอย่ง
-
ไม่รู้คนอื่นคิดเหมือนเราอ๊ะเปล่า
แต่เราเชียร์คู่ พี่ปิงกับบู้ และน้องเปากับบิ๊กอะค่ะ ... XD
เชียร์ด้วยค่ะ อยากให้แฝดรักกันแบบพี่น้อง ถ้าเกินเลยจะกลายเป็นรักต้องห้ามไป น่าสงสารมากมายถ้าเป็นแบบนั้น :sad4:
-
พี่น้องท้องชนหลังรึเปล่าครับ
น่าสงสารอ่ะ
อยากให้ปิงคู่บู้
บิ๊กคู่เปา เหอะๆๆๆ
-
ตอบเม้นท์ก่อนลงตอนต่อไปนะจ๊ะ.....
:z2:
เล่นมันซะบ้างพี่บู้เอาให้มันหึงควันออกหูซะมั่ง :L1:
ระวังนะ เล่นมากเดี๋ยวได้จริง ๆ...........5555+
ชั้นล่ะเซ็งกับอิตาบิ๊ก ตกลงมันรักพี่หรือรำคาญพี่กันแน่เนี่ย
ทำอะไรให้มันแน่นอนหน่อยสิแก!!!!
อุ๊ย......ชอบเม้นท์นี้อ่ะค่ะตัวเธอ ซิกก็แร๊งงงงงง
การอ่านแล้วโพสต์ คือ มารยาทที่ดี ที่บุคคลผู้มีสมองพึงกระทำ
แต่ก็จริงอ่ะเธอ....คนแต่งจะรู้สึกยังไง ถ้าไม่มีใครคิดตจะเม้นท์ฟิคกันเลย......ก็แบบไม่ได้แต่งไว้อ่านเองนี่เว๊ย
ถึงยอดวิวจะสูง แต่มันก็แทนกันไม่ได้อ่ะ
เราคนนึงอ่ะ .....ว๊อนท์คอมเม้นท์ มันคือกำลังใจ ไม่ใช่ว่าจะเอาจำนวนเม้นท์มาเป็นตัวกะเกณฑ์ในการอัพฟิค
มันก็ม่ายช๊ายยยยยยยยยยยยยยย
555+ เก็บกดแร๊ะอีนี่
อ่านแล้วยังเดาไมาถุกเลยว่าใครจะคู่ใคร ไม่ใช่ไปๆมาๆ บู้คู่เปานะคะ 55555555555
เฮ้ยยยย ไอเดียเก๋ดีอ่ะ พี่บู้รุกเหรอ แล้วเป่าเป๊าเป็นเมีย วู้ จะไปรอดกันมั้ยล่ะตัวเธอ
ไม่รู้คนอื่นคิดเหมือนเราอ๊ะเปล่า
แต่เราเชียร์คู่ พี่ปิงกับบู้ และน้องเปากับบิ๊กอะค่ะ ... XD
แฮะ ๆ ........มันก็ต้องมีเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวากันบ้างอะไรบ้าง ตามสูตรเป๊ะ ๆ เดี๋ยวคนจะเบื่อ.......แต่ยังไงก็จะอ่านฟิคเราใช่มั้ย.....Please!!!!!! 5555+
กดไลค์ ZakuPz
ตรงใจมากค่ะ
แล้วแบบนี้น้องบิ๊กจะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่
แต่ก่อนอื่นเชียร์พี่ปิงต่อไป
กดไลค์กันด้วย 55555+ นั่นดิ เชียร์พี่ปิงกันเต๊อะ ว่าแต่เชียร์ให้ได้กะใครอ่ะ
ยิ่งอ่นยิ่งงง
มั้ยมีอรัยชัดจนซักอย่ง
เก๊าก็งงเหมือนกานนนนน แต่งไปด้วยตรวจและคีย์เอกสารไปด้วย แถมหู ฟังหูฟังไปด้วย เดี๋ยวได้ลาจากงานมานั่ง ๆ นอน ๆ สมใจแน่มึ๊งงงงงงงง
ไม่รู้คนอื่นคิดเหมือนเราอ๊ะเปล่า
แต่เราเชียร์คู่ พี่ปิงกับบู้ และน้องเปากับบิ๊กอะค่ะ ... XD
เชียร์ด้วยค่ะ อยากให้แฝดรักกันแบบพี่น้อง ถ้าเกินเลยจะกลายเป็นรักต้องห้ามไป น่าสงสารมากมายถ้าเป็นแบบนั้น :sad4:
ป๊าดดดดด พี่น้องก็รักกันได้คร๊าบบบบบบ ก็อยู่ด้วยกันแต่ไม่ต้องจูรู๊ด ๆ กันไง 55555+
พี่น้องท้องชนหลังรึเปล่าครับ
น่าสงสารอ่ะ
อยากให้ปิงคู่บู้
บิ๊กคู่เปา เหอะๆๆๆ
ในอนาคตอาจมีตัวละครอีกนะตัวเธอ อย่าเพิ่งจับคู่จิ
ช่วงนี้เค้าต้องปิดภาษีขายอ่ะ อาจจะมาลงไม่บ่อยนะ........แค่ช่วงอาทิตย์หน้าเท่านั้นแหละ.........เดี๋ยวส่งงานไม่ทัน
ฝากฟิคเรื่องนี้ในอ้อมใจด้วยนะค๊า
-
เมื่อทุกสิ่งกำลังดำเนินไป......
[นายบิ๊กเล่า] :
บางที...................ถ้าแม่ไม่จากพวกเราไป และพ่อไม่พาผู้หญิงคนนั้นเข้ามา......ไอ้บู้กับผม อาจจะไม่สนิทกันมากแบบที่เป็นอยู่ก็เป็นได้
หรือจะพูดให้ถูก......ไอ้พี่ชายต่างสปีชี่ส์นี่อาจจะไม่ติดผมแจเหมือนกับลูกสุนัขแบบนี้......
ผู้หญิงคนนั้นมีลูกกับพ่อ ในขณะนั้นผมกับไอ้บู้อายุแค่สิบสอง ส่วนเด็กนั่นอายุเจ็ดขวบ
เท่ากับว่าพ่อแอบนอกใจแม่ตั้งแต่พวกเราอายุเพียงห้าขวบ หรืออาจจะก่อนหน้านั้น.....เพราะว่าพ่อกับแม่เองก็ถูกผู้ใหญ่จับแต่งงาน ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รักกัน
ผมในตอนนั้นเกลียดสองคนแม่ลูกนั่นจับใจ........เกลียดจนไม่อยากจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน.....
ผู้หญิงคนนั้นแย่งพ่อไปจากผม
ส่วนไอ้เด็กนรกนั่น......กำลังจะแย่งพี่ชายคนเดียวของผม
ยอมไม่ได้.......จะยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด
“ไปสิ......ถ้าพี่อยากนับมันเป็นน้องอีกคน เราสองคนก็ไม่ต้องมาพูดกันอีก”
ผมตวาดใส่พี่ที่ยืนสะอึกสะอื้น.......ไอ้บู้โผเข้ามากอดผมทั้งน้ำตา
“ไม่เอา ไม่เอาแบบนั้นนะบิ๊ก......ไม่เอา”
“ถ้างั้นก็จำไว้ อย่าไปสนิทสนมกับสองคนนั่น ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องพูดกับพวกมัน ไม่อย่างนั้นพี่เจ็บตัวแน่ โดนเค้าต่อยน่ะ เข้าใจมั้ย”
“อื้อ........” ผมจำความรู้สึกของผู้ชนะในตอนนั้นได้ดี สองมือเล็ก ๆ กอดเอวผมแน่นไม่ยอมปล่อย หน้าท้องผมชื้นไปด้วยน้ำตาของพี่
เหมือนอย่างที่มันกอดผมในเช้าวันนี้
“อะไรของมึงวะเนี่ย” ผมเอานิ้วเขี่ยผมที่ปรกหน้าผากของมันซึ่งเจ้าตัวนั้นกำลังหลับไม่รู้เรื่อง นอนกัดฟันกรอด ๆ
พี่นะพี่ อายุก็ตั้งสิบเก้า ปีหน้าก็บรรลุนิติภาวะแล้ว ยังต้องให้น้องอาบน้ำสระผมให้อยู่เลย
อนาคตจะเป็นยังไงเนี่ย ไม่ต้องอาบน้ำให้มันไปจนกว่ามันจะแต่งงานเลยรึไง
ไม่ไม่ไม่.....ผมบอกมันแล้วไง ว่าต่อจากนี้ไปมันต้องอาบน้ำเอง
ผมค่อย ๆ แกะมือเล็ก ๆ นั่นออกจากตัว ไอ้บู้สวมแค่เสื้อกล้ามหลวม ๆ กับกางเกงบ๊อกเซอร์สีเทา ที่ไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรมากมายนัก
ร่างเปลือย ๆ ก็เห็นมาจนชินแล้ว แต่ไหงวันนี้ดูมันหวิว ๆ เซ็กซ์ ๆ พิกล
ฮ๊ะ!!! นี่กูคิดอะไรเซ็กซ์ ๆแบบนั้นกับพี่ตัวเองเนี่ยนะ
หรือเป็นเพราะไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามานาน........ไอ้ตัวเล็กพลิกตัวนอนหงาย ยกขาขึ้นตั้งจนบ๊อกเซอร์หลวม ๆ เลื่อนลงมาจนเห็นกางเกงในสีขาว
ขางี้เล็กนิ๊ดดดดนึง แถมยังขาวชิบ.......เพิ่งสังเกตนะเนี่ยว่าไอ้บู้ผิวเนียนโครต หน้าก็แทบจะไม่มีสิวเลย........ริมฝีปากสีซีดเหมือนหินอ่อน น่าก้มลงไปกัดให้ช้ำ
เพิ่งรู้ว่าปากมึงนี่น่าจูบชะมัด
เฮ๊ย......นี่กูคิดลามกอีกแล้วเรอะ......
ไอ้เวรนี่ก็นอนอ้าซ่าจริง...ซักพักมันก็ทำท่าคว้าอากาศ....ปากเล็ก ๆ ละเมอขึ้นพอให้ได้ยิน
“บุ๊กบิ๊ก......กอดพี่หน่อย”
เสียงแหบ ๆ ที่งัวเงียของมึง......ช่างเซ็กซี่ชิบ.......
กูทนไม่ไหวแล้ว
...........................................................
“บุ๊กบิ๊กจะทำไรอ่ะ” ไอ้เชี่ยบู้ลืมตาโพรง ขณะที่หน้าของผมกันมันอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซ็นต์
“เปล่า.......................แค่จะปลุกเฉย ๆ”
“วันนี้ไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ”
“เออน่า...........ตื่น ๆ มาเหอะ......ไปล้างหน้าแปรงฟันซะ เดี๋ยวจะหาอะไรให้กิน”
ไอ้บู้ทำหน้างง ๆ เมื่อวานคงจะเหนื่อยมาทั้งวัน พอเข้านอนปุ๊บ หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย ไม่ต้องคอยเกาหัวเกาหางให้เหมือนทุกที
“อะไรวะ ปกติวันหยุดพอตื่นเช้าก็ว่า พอจะนอนตื่นสายให้สบายซักหน่อยก็มาปลุกซะงั้น” ไอ้หมาบู้บ่นหงุงหงิง เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
แหม..........ทำเป็นบ่นนะมึงอ่ะ ทุกทีเวลาไม่มีเรียนกูเห็นแหกขี้ตาตื่นขึ้นมา แล้วก็มาตีแขนเพี๊ยะ ๆ บอกหิว ๆ ๆ แต่พอวันไหนมีเรียน กูต้องแซะมึงออกจากที่นอน รีดเสื้อรีดแสงให้เนี่ย
เคยสำนึกมั่งมั้ย.....!!!!!
“บิ๊ก........วันนี้พี่ต้องอาบเองเองใช่ม๊ะ” มันชะโงกหน้าออกมาถาม
“ก็เออน่ะสิ จะให้น้องอาบให้ไปจนตายรึไงครับ แล้ววันไหนเกิดต้องอยู่คนเดียว มึงไม่ดองไปสามวันแปดวันเลยเหรอครับ”
“บิ๊ก..................”
“อะไรอีกวะ”
“เข้ามานั่งดูเค้าอาบไม่ได้เหรอ มันยังไม่ชินน่ะ”
“บ๊ะ.....บอกให้ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน แล้วมากินข้าวเช้า เรื่องอาบน้ำไว้เดี๋ยวค่อยทำทีหลัง รู้เรื่องมั้ยเนี่ย”
“แล้วเช้านี้มีอะไรกินอ่ะ”
ดู..........ดูมัน แล้วกูจะได้ทำให้มึงกินมั้ย รั้งกูจัง
“เออน่ะ ถามมากเว้ย ไปจัดการธุระตัวเองเถ๊อะไป แล้วจะได้มาช่วยเค้าปอกกุ้ง”
“ครับพร๊ม”
ซักพักนึงมันก็ลากสังขารอกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะโดนผมไล่ไปล้างหน้าใหม่อีกครั้ง......หน้างี้ฟองโฟมจับเป็นคราบเลย.....ให้ตายเหอะ
“อี๊ ๆ ๆ ๆ ๆ กลิ่นกุ้งต้องติดมือพี่แหงเลยอ่ะ ไม่ปอกได้มั้ย กินทั้งเปลือกแหละ แคลเซียมไง”
“ไปไปไป.....ไป๊ ไปนั่งหายใจเงียบ ๆ รอที่โต๊ะเลยไป”
“ล้อเล่นน่า....จริงจังมากไปมั้ยคิงคอง”
.
......
...............
............................
............................................
...........................................................
“ว๊า......ผัดผักอีกละ.......ทำอย่างอื่นไม่เป็นเหรอบุ๊กบิ๊ก ของหรู ๆ น่ะ” ไอ้บู้ทำหน้าเหม็นเบื่อ ก่อนจะจิ้มกุ้งตัวโตที่สุดไปใส่จานตัวเอง พร้อมกับยอดหน่อไม้ฝรั่ง
ไอ้เชี่ยนี่.........!!!!! ไม่ช่วยทำแล้วยังจะเลือกกินแต่ของดีดีอีกนะ
“นี่บุ๊กบิ๊ก......ชีวิตคนเราน่ะมันสั้นนา..............แทนที่จะใช้เงินแบบกระเบียดกระเสียร พี่ว่าเราไปหาของแพง ๆ กินกันดีกว่า เอาม๊ะ ๆ” ไอ้พี่นรกทำหน้าเจ้าเล่ห์ ด้วยการขยิบตาแล้วเก๊กหน้าแบบที่มันคิดว่าเท่ห์ที่สุดแล้วในชีวิตนี้
“ฮึ.......ใครเค้าจะไปกับตัว รู้เหรออะไรแพง อะไรหรู.......เดี๋ยวเตะกลิ้ง วันก่อนยังใช้น้องไปซื้อเผือกทอดกะถั่วต้มหน้าปากซอยอยู่เล้ย ไอ้ตูด”
แล้วมันก็หุบปากสนิท ตั้งหน้าตั้งตากินไปเงียบ ๆ ได้ซักพักนึง.....พักนึงเท่านั้นแหละ
“อยากให้ถึงวันจันทร์ไว ๆ จัง จะได้เจอน้องพลอย.....คิดถึง”
เล่นเอากูสะอึกเลยนะมึง
“ก็โทรหาเค้าสิถ้างั้นอ่ะ เบอร์ก็มีกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เออ ใช่ ๆ ๆ.........”
“นี่......กินเสร็จแล้วก็ช่วยกันเก็บล้างด้วยนะเข้าใจป่ะ”
“บิ๊กรู้ป่ะ น้องพลอยน่ะ หน้าอกคัพดีเชียวนา ใหญ่บึ้ม”
นี่มึงจะกวนโมโหอะไรกูอีก…..ทั้งหน้าตาและน้ำเสียงช่างกวนตี๊นนนนน กวนตีน
“น้องเค้าบอกขนาดชุดชั้นในกับพี่ด้วยรึไง”
“เปล่า......”
“เอ้า.....แล้วไปรู้เค้าได้ง๊ายยย”
“ก็กะเอา.............แหมบุ๊กบิ๊กนี่ไม่ค่อยสันทัดในสรีระของผู้หญิงเอาซะเลย อ่อนว่ะ”
“โธ่ ที่ใหญ่ ๆ น่ะ น้องเค้าอาจจะเอาฟองน้ำยัดก็ได้ คนที่ไม่เคยเห็นร่างเปลือยของผู้หญิงแบบพี่น่ะสิที่อ่อนกว่าเค้าหลายขุม ไอ้เด็กเวอร์จิ้นเอ๊ย”
“เชอะ ๆ ๆ ๆ ๆ” แล้วมันก็สะบัดตูดลุกออกไปเลย
ดีเนาะ....แดกเสร็จ ได้กวนตีนกูแต่เช้า แล้วก็ชิ่งหนี เพราะงี้ไงถึงได้ดีใจ ที่มันจะได้ไปให้พ้น ๆ ชีวิตของผมซะ!!!!
โมโห ๆ ๆ ๆ ๆ.................อยากฆ่ามันซะเดี๋ยวนี้เลย ทันอกทันใจดีนัก
ก๊อก ๆ ๆ ๆ เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมลุกออกจากโตะกินข้าวเอนกประสงค์อย่างเนือย ๆ
ใครกันล่ะฟะ......
หงุดหงิด ๆ ๆ
“อ่ะ..........อ้าวน้องเปา......”
ในที่สุดวันนี้ผมก็เจอเรื่องดีดี
“พ.................พี่บิ๊ก ผมมีเรื่องรบกวนนิ๊ดดดดนึง ได้มั้ย” น้องเปาทำหน้าแหย ๆ มือเล็ก ๆ ลูบเบา ๆ ที่ท้องแบนแฟ่บ ดวงตาคู่โต.....เอ่อ อธิบายไม่ถูก น้องเค้าตาชั้นเดียว แต่มันไม่ค่อยตี่เท่านั้นเอง......จ้องมองมายังผม แถมยังส่องประกายวิ๊ง ๆ
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
“ว่าไงอ่ะ.............เรา”
“หิว”
“ฮื๋ออออ.......หิวก็ไปหาอะไรกินสิครับ จะมาบอกพี่ทำไมเนี่ย”
“ก็...............ไม่มีเงินอ่ะครับ......พี่บิ๊กมีนมซักกล่องให้เค้ากินอ๊ะป่ะ.............หรือข้าวซักมื้อก็ได้ นะ พลีสสสสส”
“มีแต่ผัดหน่อไม้ฝรั่ง เหลืออยู่ครึ่งนึงอ่ะ ถ้าไม่รังเกียจ....ก็มาช่วยพี่กินหน่อยละกัน”
“เจงดิ........รู้เปล่าว่าหน่อไม้ฝรั่งน่ะของโปรดผมเลยนะ”
“งั้นก็เข้ามา”
“ครั๊บ!!!.....พ๊มมม”
ผมเชิญน้องเค้ามานั่งร่วมโต๊ะกินข้าว......ด้วยความอายนิด ๆ สภาพโต๊ะเละมาก มีจานไอ้ผีวางแหมะ จานข้าวที่กินไปครึ่งนึงของผม กับผัดหน่อไม้ที่เหลือแต่โคนกับกุ้งแค่สี่ตัว แล้วถึงแม้ว่าเราจะใช้ช้อนกลางเพื่อสุขอนามัย แต่ไอ้เชี่ยบู้แมร่งเล่นควานซะเละ
ขายขี้หน้าแขกเหรื่อชะมัด....เลยกู
“โห.................กินกันน่าอร่อยเนอะ” น้องเค้าทำหน้าเหวอ ๆ พอได้เห็นสภาพโต๊ะที่เปรียบประหนึ่งสนามรบ
“มีไข่ในตู้เย็นแน่ะ เดี๋ยวพี่ไปเจียวไข่เพิ่มละกัน”
“เฮ้ย ไม่เป็นไร เกรงใจครับพี่ ผมกินกับพี่ก็ได้ ผมกินนิดเดียวก็พอ”
กินง่ายอยู่ง่ายแบบนี้ น่าเอามาเลี้ยงจริงจริงเล้ย
“เฮ๊ยยย ไม่ต้องเกรงใจ แค่นี้พี่ก็กินไม่อิ่มหรอก พี่กินเยอะ เดี๋ยวทำไข่เจียวซักสามฟองละกัน รอแปป...........เออ หม้อข้าวอยู่นู่นนะ ตักตามสบายเลย”
“งั้นผมไม่เกรงใจนะครับพี่”
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทุกอย่างก็เกลี้ยง!!!!
“ผมน่ะทำกระเป๋าเงินหาย.......เนี่ยเพิ่งโทรไปอายัดบัตรเอทีเอ็ม ไปแจ้งความบัตรนักศึกษาหาย แล้วเดี๋ยวก็ต้องทำบัตรประชนชนใหม่อีก ยุ่งชิบ”
น้องเปาทำหน้าเครียด(ซึ่งยังไงก็น่ารักอยู่ดี) ผมเอื้อมมือไปตบไหล่ปลอบเบา ๆ แอบแต๊ะอั๊งอย่างเนียน ๆ.....อยู่ห้องน่ะ หัดใส่เสื้อกล้ามโชว์ไหล่มั่งสิครับ ใส่ทำไมแต่เสื้อยืด...........
หื่น ๆ ๆ ๆ
ส่วนไอ้ห่าบู้น่ะเหรอ นอนตายไม่รู้เรื่องอยู่บนโซฟาไปแล้ว
น่าอเนจอนาจ สุด ๆ........แน่ะ มีกรนด้วยนะ
“แล้วพี่น้องล่ะ เค้าว่าไง.........” ผมถามถึงไอ้เวรนั่นแหละ แมร่งคิดจะเลี้ยงต้อยทั้งทียังปล่อยให้น้องเค้ามาอดอยากเนี่ย
“ยังไม่ได้บอกเลยอ่ะพี่ ผมไม่กล้า......รบกวนเค้าเปล่า ๆ”
“เฮ๊ย แฟนกันไม่ใช่เหรอเรา ยังไงก็น่าจะให้ยืมกันซักพันสองพันก็ยังดีเอ้า ต่อชีวิตไปได้ซักครึ่งเดือน”
“จะบ้าเหรอพี่ แฟนเฟินอะไรเล่า................พี่ปิงน่ะพี่ชายผม เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน”
เฮ้ยยยยยย เป็นลูกพี่ลูกน้องกันงั้นเหรอ บ๊ะแล้ว นี่กูเข้าใจผิดมตลอดเลยใชมั้ยเนี่ย ไอ้ลิงยักษ์โง่เง่าเอ๊ย
“งั้นเหยอ”........ผมตัวลีบไปกับพนักเก้าอี้ ร่างเล็กทำหน้าดุ ๆ (แต่ก็ยังน่ารักนะ) ก่อนจะยิ้มขำให้กับความเสร่อของผม
“มีแต่คนชอบหาว่าผมเป็นเด็กพี่เค้าประจำอ่ะ.......ไอ้ผมน่ะไม่มีพ่อ ส่วนแม่ผมก็เสีย ก็ได้แม่พี่ปิงเนี่ยแหละรับไปเลี้ยงเป็นลูก พี่ปิงก็เหมือนพี่ชายแท้ ๆของผมแหละ เพราะงี้ไงผมถึงไม่กล้ารบกวน ไม่อยากให้เค้าเป็นห่วง เพราะที่ผ่านมาครอบครัวนี้ก็ดีกับผมมามากแล้ว ผมเซ่อซ่าเอง ฉะ-นั้น เก๊าก็ต้องอดทนให้ถึงสิ้นเดือนให้ได้ จู้.....โว้ย” น้องเปาเล่าให้ผมฟังอย่างกับว่ามันเป็นธรรมดายิ่ง พูดจบก็ทำท่าฮึดสู้ก่อนจะหัวเราะร่า ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนเอาซะเลย
ท่าเป็นไอ้เชี่ยบู้อ่ะนะ ป่านนี้คงทำสำออย ลงไปนอนกลิ้งบีบน้ำตาบนพื้นห้องเป็นแน่
“เสียงดัง.......คนจะนอน!!!!” ไอ้คุณชายผุดลุกขึ้นจากโซฟา ทำหน้าตางัวเงีย ก่อนจะย่นจมูกใส่เราสองคน แล้วทิ้งตัวลงไปนอนต่อ ผมหันไปชู่วว์ปากกับน้องเปา แล้วเราก็หัวเราะกัน.....เบา ๆ
“เสียใจด้วยนะ.....เรื่องพ่อกับแม่ แล้วก็ที่เข้าใจผิดด้วย”
“ไม่เป็นไรพี่ชินแล้ว.....รบกวนพี่มากแล้วงั้นผมกลับห้องก่อนนะ เอาไว้สิ้นเดือนจะพาไปเลี้ยงข้าวตอบแทน”
“เดี๋ยวสิ แล้วจะอยู่ยังไงอีกตั้งสองอาทิตย์”
“ผมพอมีพี่ แบ่งกั๊กเอาไว้นิดนึง......จริง ๆ ก็เศษเหรียญในกระปุกนั่นแหละ กับแสตมป์เซเว่นที่เก็บไว้ คงพอรอดไปได้ล่ะมั้ง”
“ยืมพี่ก็ได้นา........ไว้สิ้นเดือนค่อยคืน”
“ไม่เป็นไรพี่ พอมี ๆ เอาไว้มีอาหารเหลือก็เรียกผมไปกินด้วยละกัน เนี๊ยะ เคาะชามเรียกเดี๋ยวก็มา” แหมไอ้เด็กนี่ มุขเยอะจริง ๆ
“เอางั้นก็ได้....แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะเว้ย.....พี่อยู่แค่นี้ อย่าปล่อยให้ตัวเองอดล่ะ เคป่ะ?”
“ครั๊บพ้ม” ไอ้ตัวเล็กยกมือขึ้นตะเบ๊ะแบบทหารดูขึงขัง ก่อนจะเดินซ้ายขวาซ้ายกลับห้องไป
เฮ้อ.............................แบบนี้ก็ไม่ต้องแย่งแฟนใครแล้วสิ หึหึหึ ง่ายเข้าไปอีกขั้นนึง...........ผมเหลือบมองไปที่ไอ้กร๊วกที่นอนบนโซฟา ตัวปัญหามันก็ไปติดหญิงแล้ว ทางสะดวก ไร้กังวล
สู้โว้ยยยยยยยยยยยยยยย
To be con......
..........................................................................
-
เมื่อไหร่จะรักกันฟะเนี่ยย
-
ยังเหลืออีกตัวละครใครกัน น้องตาแม่ของบู้กับบิ๊กหรา
-
ความรำคาญอิตาบิ๊ก level up!!!! :angry2: :angry2:
ตกลงมันจะเอาไงกันแน่ย๊ะ!!!!! วอกแวกไม่เลิกตลอดอ่ะแก :m16:
งั้นชั้นขอแช่งให้แก อดแดก ทั้งบู้ทั้งเปา วอกแวกแบบนี้ มคปด.เถอะย่ะ! :a14:
-
555 รีบนเป็นเอามาก
และก็ขำที่บิ๊กเรียกบู้แต่ละชื่อนี้สุดจะบรรยาย :laugh: ยิ่งไอผีนี้ช๊อบชอบ นึกถึงจูออนเลย
-
ขอโทดนะค่า ที่พึ่งมารายงานตัว หนูอ่านนิยายพี่มาตั้งแต่ต้นแต่พึ่งจะได้คอมเม้นก็วันนี้ล่ะค่ะ
ชอบเรื่องของพี่มากเลยค่ะ กด like ให้เลย แต่หนูของให้ บิ๊กคู่กะบู้ ปิงคู่กะเปาได้ไมอะค่ะ
ส่งสารพี่ปิงอ่ะ รักและดูแลมาตั้งนานมาโดนคนอื่นแยกไปก็ไม่ดีนะนี่ ส่วนพี่บู้กะบิ๊กอ่ะ สองคนนี้เป็น
ฝาแฝดกันจิงอ่ะ ดูแล้วไม่น่าใช่เลย(ในความรู้สึกน้องอ่ะ) ช่วยตอบให้ด้วยนะค่ะ :mc4:
-
ไม่รู้ืำทำไม เราไม่ชอบเปาอ่ะ ไม่ปลื้ม ถ้าคู่้ปิงก็พอถูไถ แต่ถ้ามาวอแวกะบิ๊กล่ะก็....เลื่อนเป็นเ้กลียดแน่นอน
บิ๊กเป็นของบู้เท่านั้น ชริๆ :m16:
ปล.ชอบพลอยจัง ชอบที่พลอยรักบู้ ไม่ทำให้บู้เสียใจเหมือนไอ้บ้าบิ๊ก เคืองๆๆๆ
-
อ่าาาา พี่บู้จะมีแฟนแล้ว ดูท่าพี่บู้จะมีเสน่ห์ใส่สาวๆนะนี้
-
คัยจิคู่คัยน๊
-
ชักสงสารพี่บู๊แระ :o12:
-
เค้ามารอตอนต่ิอไปอยู่น๊า
ปล.ตอนอัพตอนใหม่ตัวเองลงวันที่ด้วยได้ป่าวจ๊ะ พอดีเค้าขี้ลืมอ่ะจำชื่อตอนไมไ่ด้แต่จะใช้จำตรงวันที่เอา ถ้าเห็นแต่ชื่อตอนจะจำไมไ่ด้ว่าอ่านไปแล้วหรือยังอ่ะ กลัวพลาดอดอ่านอ่ะซี่
-
ไม่รู้ืำทำไม เราไม่ชอบเปาอ่ะ ไม่ปลื้ม ถ้าคู่้ปิงก็พอถูไถ แต่ถ้ามาวอแวกะบิ๊กล่ะก็....เลื่อนเป็นเ้กลียดแน่นอน
บิ๊กเป็นของบู้เท่านั้น ชริๆ :m16:
ปล.ชอบพลอยจัง ชอบที่พลอยรักบู้ ไม่ทำให้บู้เสียใจเหมือนไอ้บ้าบิ๊ก เคืองๆๆๆ
เห็นด้วยค่ะ
-
น้องบิ๊กทางสะดวกเกินไปหรือเปล่า............
แล้วจะเอาพี่บู้ไปไว้ไหนอ่ะ.........
-
ขอเชียร์ บิ๊ก คู่กะบู้ ด้วยโคนนนน 555
แล้วแอบขอว่าไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆได้ป่าว
ก็ไหนๆ รูปร่างหน้าตาก็ไม่เหมือนกันงัย นะนะ เค๊าจาอาวคู่เน้ :กอด1:
-
เข้ามารอบิ๊กบู้ :man1:
-
:เฮ้อ:
-
หายไปหลายวันเลย ขอโทษ ๆ ๆ รีบเอามาลงให้เลย.......แต่ตอบเม้นท์คงเป็นพรุ่งนี้เช้านะคะ......5555+ ไรท์เตอร์ง่วง :t3:
ไม่ใช่หรอก จริง ๆ ก็พยายามจะตอบอ่ะแหละ แต่ร้านเน็ตร้านนี้ไม่รู้เป็นอะไรดูเอ๋อ ๆ ชอบกล.....พอจะพิมพ์มันก็เด้งตัลหลอด :laugh: :sad4:
ยักษ์ใหญ่ใจร้าย กับคุณชายผู้เอาแต่ใจ
Outro-----เหตุการณ์ต่อจากตอนที่แล้ว
“มันจะไปยากอะไรนักหนาเนี่ย กะอีแค่อาบน้ำคนเดียว” ร่างสูงตะคอกพี่ชายอย่างหัวเสีย เมื่อพี่ตัวดีดึงดันที่จะลากตัวบิ๊กเข้าไปนั่งดูข้าง ๆ อ่างอาบน้ำ
“ทำอย่างกับว่าชีวิตนี้มึงไม่เคยอาบน้ำเองคนเดียวงั้นแหละ” น้องชายว่าต่อ แต่พี่ชายก็เถียงกลับเสียงอ่อย
“ก็ถ้าจำเป็นพี่ก็อาบเองได้น่า” คำว่าจำเป็นของร่างเล็ก คงหมายถึงช่วงเวลาที่น้องชายป่วยไข้นอนอยู่โรงพยาบาล ตอนเข้าค่าย หรือไม่ก็ไปค้างที่ห้องของเพื่อน............ซึ่งนาน ๆ ทีถึงจะมีโอกาสแบบนั้น
“ก็คิดซะว่านี่เป็นเรื่องจำเป็นสิครับไอ้เหม็น.......รึจะยังไง ถ้าน้องไม่เข้าไปนั่งเชียร์มึงจะอาบไม่มันส์ หรือว่ามึงจะไม่อาบ มึงจะดอง.....เอางั้นมั้ย”
“ก็อยากให้บิ๊กอาบด้วยนิ นะ ๆ ๆ ๆ เข้าไปอาบน้ำกัน ไม่ต้องอาบให้พี่ก็ได้ ต่างคนต่างอาบก็ได้ ไม่ก็ไปนั่งดูเฉย ๆ ไปเหอะนะน้องชาย น๊า”
“ไม่ไป” น้องชายกัดฟันปฏิเสธอย่างรำคาญ
“จำไว้เลยนะ”
“เออ เค้าจะจำไว้ ไป.....เข้าไปอาบได้แล้ว ปิดประตูห้องน้ำด้วย ไม่ใช่เปิดอ้าซ่า แล้วก็เร็วด้วย จะอาบต่อ”
บู้หน้าหงิก ส่วนคิงคองก็หน้างอ ร่างเล็กเดินลงส้นตึงตังจิ๊ปากเข้าห้องน้ำไป
“ถ้าอาบน้ำกับพี่ล่ะก็นะ............พี่มีรางวัลให้นาบุ๊กบิ๊กนา”
“อะไรของมึงอีกฟะ”
พี่ชายที่พลุบเข้าไปแล้ว โผล่พรวดออกมาอีกครั้ง ตาโตหรี่แคบลงอย่างมีนัยสำคัญ
“ก็รางวัลไง............ถ้าอาบน้ำกับพี่ล่ะก็ พี่จะให้รางวัล...โอเช๊ะ”
“รางวัลที่ว่านั่นน่ะมันอะไรล่ะฟะ”
“ก็บิ๊กอยากได้อะไรล่ะ”
คิงคองมองพี่ชายในสภาพกึ่งเปลือยที่สวมเพียงกางเกงในบ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียวตั้งแต่หัวจรดเท้า
สายตาแบบนั้นของไอ้ห่าบู้..............ร่างสูงนึกในใจอย่างหวาด ๆ อย่างไม่รู้สาเหตุ จึงรีบบอกปัดอย่างเร็ว
“กูไม่อยากได้การหอมหรือว่าการกอดจากมึงหรอกนะ......กูเอียน......ทั้งเอียนและปลง…..”
“ชิชิชิส์......จำคำของนายไว้เลยนะ นายกฤษณะ........เราให้โอกาสนายแค่สิบวินาทีเท่านั้น หึหึ หนึ่ง....สอง”
พี่บู้ขู่เสียงโหด แต่คิงคองกลับตัดบทซะดื้อ ๆ....ด้วยใบหน้าสุดเซ็ง
“สิบ!!!!! ไปไป๊ ไปอาบน้ำซะ เค้าง่วงแล้ว......ถ้าช้านะเค้าจะปิดไฟนอนให้ผีหลอก” ก็รู้นะว่าคุณพี่ชายคนนี้มันกลัวอะไรซะที่ไหน ความมืดเอย ผีเอย บลาบลาบลา เกิดมาเคยกลัวอะไรกะเค้า.....
แต่ก็ยังจะขู่กลับไปได้ เอากับมันสิ
บู้ยอมแพ้ในที่สุด หัวกลม ๆ ค่อย ๆ ผลุบกลับเข้าไป ประตูห้องน้ำค่อย ๆเลื่อนปิดจนสนิท
ให้มันได้ยังงี้สิน่า
และแล้วบรรยากาศก็ตกเข้าสู่ความเงียบ
บิ๊กเกาหัวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ สองเท้าเดินวนไปวนมาอยู่หน้า.......
นี่กูใจร้ายเกินไปรึเปล่าวะเนี่ย
.
.........
.................
............................
[บิ๊กเล่า]
ผมชักจะรู้สึกสงสารไอ้เชี่ยบู้ขึ้นมาหน่อย ๆ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่ผมรู้สึกว่าหลัง ๆ มานี่ ผมกับพี่ชายฝาแฝดไม่ค่อยจะลงรอยกันเท่าไหร่ มันเองก็ชอบทำตัวแปลก ๆ เหมือนกับซ่อนอะไรเอาไว้ ขณะที่ผมเองก็ดูจะขวางหูขวางตาไปหมดเวลาที่เห็นหน้ามัน
เฮ้ยยยย !!!!! ก็ไหนกูเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอฟะ ว่าอยู่กับมันจนชินแล้วน่ะ แต่ทำไมนะ......ทำไมผมถึงรู้สึกว่ายังไม่รู้จักมันดีพอ หรือบางทีผมอาจจะไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย
หรือว่า..........มันไม่ใช่มนุษย์........อย่ามาตลกน่า
บางทีพี่ก็เหมือนเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยกันดีสำหรับผม.......นี่กูต้องการจะสื่ออะไรฟะ!!!!!
ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน แต่ก็เป็นอันต้องหยุดคิดเมื่อหันไปเห็นไอ้บู้ที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องน้ำ.........อย่างเงียบ ๆ
เงียบฉี่
ย้ำว่าเงียบจริง ๆ นะ
“เฮ้ยยยยย พะ..............พี่ ออกมาตั้งแต่ตอนไหนฟะ” ผมสะดุ้งเบา ๆ พอเป็นพิธีเนื่องจากชินในความหลอนของมันแล้ว แต่หากเป็นคนอื่นมาเจอภาพนี้เข้ามีหวังคงช๊อคจับไข้เป็นแน่
ไอ้บู้ยืนตัวเปียกโดยที่ไม่มีอะไรปกปิดร่างกายขาว ๆ นั่นเลยซักชิ้น
ผมสีดำเรียบลู่ลงไปกับใบหน้าซีดเผือด
ไหล่สองข้างห่อลู่ หัวก้มลงแทบจะชิดอก
ส่วนสองตาคู่โตและดูน่ากลัวกำลังจ้องมองมาทางผมอย่างกินเลือดกินเนื้อ
เหี้ย!!!! ผีเด็กโทชิโอะชัด ๆ
“นี่.....แล้วมายืนทำเป็นชีเปลือยอะไรอยู่ตรงนี้ห๊ะ!!!! ไอ้กร๊วกก อยากจะไข้แดกรึไง ยังไม่รีบไปเช็ดตัวให้แห้ง หาเสื้อแสงมาสวมซะ โตแล้วนะเรา มายืนแก้ผ้าแบบนี้มันน่าดูนักเร๊อะ..................”
ตั้งสติได้ก็สวดไปชุดใหญ่ ยังกะผมเป็นแม่มันยังไงยังงั้น แต่แทนที่จะสำนึก มันกลับยืนแสยะยิ้ม
ยิ้มน่าขนลุกได้อีก......
ท่าจะต้องจับไปให้หมอเช็คประสาทดูซะหน่อยแล้ว
“ว่าแล้วยังไม่สลดอีกนะมึง อุบาทว์ตาชะมัดเลย”
แล้วมันก็หุบยิ้มลงอย่างรวดเร็ว หัวกลม ๆ สะบัดขวั่บ!!!!
“เชอะ !!!”
แล้วก็เดินสะบัดสะบิ้ง ลงส้นตึงตึง.....หายเข้าไปในห้องนอน
อะ......อะไรฟะ มาชงมาเชอะ....ฮัดช๊ะ!!!!!
แล้วตกดึกคืนนั้นผมกับมันก็เข้านอนโดยที่ไม่มีใครปริปากพูดซักคำ.....
เออ.....เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะผมจะเริ่มจีบน้องเปาแล้ว ส่วนจะจีบยังไงค่อยว่ากัน.....
ตอนนี้ขอหลับเอาแรงก่อน หลังจากที่สู้รบปรบมือกับไอ้ห่าบู้มาทั้งวัน
....
.............
..........................
ตื่นเต้นโครตเลยวุ้ย!!!! ผมนอนไม่หลับ ได้แต่พลิกตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย
......น้องเค้าจะชอบผู้ชายด้วยกันมั้ย ผมนึกถึงหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์(หวังว่าคงจะบริสุทธิ์นะ) ของน้องเค้า แล้วก็เกิดคำถามตามมาอีกข้อนึงว่าน้องเค้าจะเคยมีแฟนมาแล้วรึยังเหอะ!!!!
ก็ไอ้เด็กที่ท่าทางไร้เดียงสาแบบนั้นจะไปจีบผู้หญิงก่อนได้ยังไง ผมเองก็นึกไม่ออกเหมือนกัน
แล้วถ้าสมมติว่าน้องเค้าชอบผู้ชายล่ะ อย่างไอ้เราเนี่ยจะใส่สเปกของน้องเค้ามั้ยล่ะเออ
ผมว่าผมเองก็พอจะมีเค้าหล่อกะเค้าเหมือนกันนะ
ตัวรึก็สูง หุ่นก็เท่ห์แบบนักกีฬา กล้ามก็บึ่บบั่บ.....ฮ่าฮ่าฮ่า
เสียอย่างเดียวที่แมร่ง.....ดำ
เหลือบไปมองไอ้ผีข้าง ๆแล้วก็รู้สึกว่าพระเจ้าลำเอียง แมร่งขาวจนซีดเป็นกระดาษดับเบิ้ลเอ จนเห็นเส้นเลือด.....ขาวอยู่คนเดียว ไม่แบ่งปันความขาวให้กูบ้างเล้ย
คิดฟุ้งซ่านอยู่ซักพัก ก็ผล็อยหลับไป สะดุ้งตื่นมาอีกทีก็.......
“เหี้ยยยยยยยย!!!!!”
แมร่งหลอนสัด ๆ ไอ้ตัวดีนั่งชันเข่าหันเข้าหาผม แล้วซึ่งมันกำลังจ้องมองมาที่ผมเขม็ง คิ้วรก ๆ ขมวดจนแทบจะชิดกัน
ห่าเอ๊ยยยย นั่งจ้องกูมานานแค่ไหนแล้วฟะเนี่ย นับวันจะยิ่งน่ากลัวนะมึงอ่ะ
“เชอะ”
“เชอะ......เชอะอีกแล้วเหรอมึง ตุ๊ดแตกรึไงครับ” พอตั้งท่าได้ก็สวนไปตามอารมณ์......คิดว่าน่ารักเรอะไอ้เชอะ ๆ ๆ ๆ เนี่ย
“บิ๊กสิตุ๊ด.......ละเมอถึงไอ้น้องเปาอยู่ได้ ใครมันจะไปหลับลง” เอ๊ะ ไอ้พี่บ้านี่ยังไง ปกติเห็นหลับเป็นตาย วันนี้เสือกจะมากระแดะหลับไม่ลง เชื่อตาย!!!!
“ตุ๊ดก็ตุ๊ดสิ.....ก็คนเค้ารักของเค้านี่” ผมบอกมันเสียงอ่อย ๆอย่างหมดท่า
ไอ้บู้ทำหน้ายู่ไปครู่ ก่อนจะยิ้มกริ่มดูมีเลศนัย
“พี่นอนไม่หลับอ่ะบุ๊กบิ๊ก มะรืนนี้แล้วสินะ ที่พี่จะต้องไปขอน้องพลอยคบ ว๊า............เครียดจัง”
เห๊อะ......เครียดจัง เครียดซะเสียงระรื่นเชียวนะมึง
ผมล่ะหมั่นไส้ไอ้เด็กขี้เห่อ......นี่ซะจริง
ก็เลยเก๊กหน้านิ่ง ๆ แล้วตอบมันไปอย่างไม่ใส่ใจว่า.....
“เออ......น้องเค้าน่ะชอบพี่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เราน่ะกล้า ๆ หน่อยเหอะ!!!! ว่าแต่ว่าพี่น่ะชอบน้องเค้าจริง ๆ เร้ออออ เด็กสมัยนี้นี่น๊า มันรักชอบกันเร็วจริ๊งงงง” แน๊ะ ว่าแต่มัน แล้วทีผมไปชอบน้องเป่าเป๊าล่ะฟะ แหม....ขว้างงูไม่พ้นคอจริง ๆ เลยกรูส์
ไอ้บู้มองผมตาปริบ ๆประหนึ่งเด็กออทิสติก ไงล่ะ......ตามอารมณ์กูไม่ทันล่ะสิมึง
“ชิส์......นอนดีกว่า ไม่อยากคุยกับเด็กใจร้าย แถมยังขี้อิจฉาอีก....” ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนหันหลังให้ผมซะงั้น
“เอ๊า สรุปนี่ยังงอนกันอยู่ใช่มั้ยเนี่ย”
“ไม่รู้เว้ยยยย...............เชอะ” ไอ้บู้ตะโกนลั่นทั้ง ๆ ที่ยังหันหลังอยู่นั่นแหละ
อะไรฟะ ....................เออนะ มันนี่ช่างเข้าใจยากซะจริง ๆ
แล้วนี่สรุปต้องง้อมั้ยเนี่ย ใจนึงก็อยากจะดัดนิสัยเอาแต่ใจ.....แต่ดู ๆ ไปแล้วก็น่าสงสารอยู่ไม่น้อย
“โอ๋..............พี่บู้ไม่งอน น่านะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าเลี้ยงขนมตัวก็ได้อ่ะ”
“ฝันไปเหอะ เรามีปัญญาซื้อกินได้หรอก นายน่ะเก็บเงินของนายไปเลี้ยงไอ้น้องเปาเห๊อะ”
“เอ๊า.....มันเรื่องอะไรไปลามถึงน้องเค้าล่ะฟะ เอางี้ อยากได้อะไร พี่จะเอาอะไรเค้ายอมทุกอย่างเลยเอ๊า ยกเว้นข้อเดียวคือห้ามขอให้เค้ากลับไปอาบน้ำให้อีก....นอกนั้นอยากได้อะไรเดี๋ยวพรุ่งนี้น้องจัดให้นิ”
“จริงนะ”
ไอ้เชี่ยบู้รีบหันขวับกลับมาตั้งแต่ผมยังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ ตาเป็นประกายเหมือนลูกหมาเวลาอ้อนจะเอาของกิน
ทำตาแบบนี้กับเค้าก็เป็นด้วยแฮะพี่กู
แบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย......
“งั้นพี่ขอคืนนี้เลยนะ ไม่อยากรอให้ถึงพรุ่งนี้อ่ะ” พี่ชายยิ้มกระปุ่ม ถ้ากระดิกหูกระดิกหางได้มันคงทำไปแล้ว
“ตามใจ ขออะไรว่ามา ไอ้ตัวแสบ”
“บุ๊กบิ๊กสอนจูบแบบผู้ใหญ่หน่อยสิ”
เฮือก.......งานเข้ากูอีกแล้ว !!!!!!
......................................................................
-
เชียร์บู้พลอยค่ะ :m21:
ถึงรู้ว่าเป็นนิยายBL แต่กรณีนี้หมั่นไส้อิตาบิ๊กเต็มสตรีมค่ะ :m16:
เพราะฉะนั้นขอให้มันเป็นพระรอง ได้แต่มองพระนางเขารักกัน ส่วนตัวมันก็ไร้คู่ไปเถอะ!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
(เป็นเอามาก -*- )
-
พี่ปิงน้องเปาต่อไปค่ะ
ส่วนบิ๊กปล่อยให้แห้งตายไปเหอะ...
คนอาร้าย สับสนทางจิต
-
เชอะ !!!!!!!!!!!!!!!!
เข้ามาเชอะ ก่อน อิอิ
อยากจะตบกะโหลกอีน้องบิ๊กจริงๆ
-
:m14: :m14:ไอ้บิ๊ก :m20: :m20:
-
พลอยน่ารักกว่าบิ๊กอีก เอาพลอยๆๆๆๆๆๆ
ปิงเปาๆๆๆๆๆ
-
ไหนว่าจะตอบเม้นท์ตอนเช้าไง....5555+ เค้าขอโต๊ดดดดดดด
เมื่อไหร่จะรักกันฟะเนี่ยย
เมื่อวันที่ฟ้าเป็นใจสิคะ....ฮิ้วววว ว่าแต่หมายถึงคู่ไหนล่ะ ฮื้มมม?
ยังเหลืออีกตัวละครใครกัน น้องตาแม่ของบู้กับบิ๊กหรา
หูยยยยย รู้ทันอ่ะ.....สาวน้อยคนนี้.....555+ ยังไม่ได้คิดเลยค่า
ความรำคาญอิตาบิ๊ก level up!!!! :angry2: :angry2:
ตกลงมันจะเอาไงกันแน่ย๊ะ!!!!! วอกแวกไม่เลิกตลอดอ่ะแก :m16:
งั้นชั้นขอแช่งให้แก อดแดก ทั้งบู้ทั้งเปา วอกแวกแบบนี้ มคปด.เถอะย่ะ! :a14:
เหรอ.....แต่เรารักเธอ Level Up น๊า.....
เม้นท์น่ารักมาก ๆ เลย ชอบ ๆ
มันแรว๊งงงงงงง!!!!!!
555 รีบนเป็นเอามาก
และก็ขำที่บิ๊กเรียกบู้แต่ละชื่อนี้สุดจะบรรยาย :laugh: ยิ่งไอผีนี้ช๊อบชอบ นึกถึงจูออนเลย
555+ พอคนแต่งได้ไอเดียจากเรื่องนี้ ชอบเด็กโทชิโอะ มันน่าร๊ากกกกกกกกก แก้มยุ้ย ๆ ขาว ๆ ซีด ๆ.......
ขอโทดนะค่า ที่พึ่งมารายงานตัว หนูอ่านนิยายพี่มาตั้งแต่ต้นแต่พึ่งจะได้คอมเม้นก็วันนี้ล่ะค่ะ
ชอบเรื่องของพี่มากเลยค่ะ กด like ให้เลย แต่หนูของให้ บิ๊กคู่กะบู้ ปิงคู่กะเปาได้ไมอะค่ะ
ส่งสารพี่ปิงอ่ะ รักและดูแลมาตั้งนานมาโดนคนอื่นแยกไปก็ไม่ดีนะนี่ ส่วนพี่บู้กะบิ๊กอ่ะ สองคนนี้เป็น
ฝาแฝดกันจิงอ่ะ ดูแล้วไม่น่าใช่เลย(ในความรู้สึกน้องอ่ะ) ช่วยตอบให้ด้วยนะค่ะ :mc4:
พี่เคยดูในหนังฝรั่งเรื่องนึง(ในหนังอีกแร๊ะ 555+) เป็นฝาแฝดชาย-หญิง คนพี่จะตัวเล็ก ฉลาด.....และชอบบงการ ส่วนคนน้องจะตัวใหญ่และโง่......แล้วมันโหดกันทั้งคู่....
เรื่องคอมเม้นท์พี่ไม่ซีเรียสจ้า....พี่เองก็เป็น
บางทีไปอ่านนิยายจบแล้วยังเงี้ย จะเม้นท์ยังไงอ่ะ.....มันก็ต้องอ่านให้ถึงปัจจุบันอ่ะแล้วค่อยเข้าไปเม้นท์ เพราะกฎเค้าก็ให้เม้นท์ 1 เม้นท์ต่อหนึ่งตอน....ใช่ป่ะ?
ไม่รู้ืำทำไม เราไม่ชอบเปาอ่ะ ไม่ปลื้ม ถ้าคู่้ปิงก็พอถูไถ แต่ถ้ามาวอแวกะบิ๊กล่ะก็....เลื่อนเป็นเ้กลียดแน่นอน
บิ๊กเป็นของบู้เท่านั้น ชริๆ :m16:
ปล.ชอบพลอยจัง ชอบที่พลอยรักบู้ ไม่ทำให้บู้เสียใจเหมือนไอ้บ้าบิ๊ก เคืองๆๆๆ
5555++ มีคนเชียร์พลอยด้วยอ่ะ....แต่อธิบายมาก่อนว่าทำไมไม่ชอบน้องเป่าเป๊า คนเขียนจะได้เอาไปปรับคาแรคเตอร์ เพราะตั้งใจเขียนให้เป็นนายเอกเลยนะเนี่ย ส่วนพระเอกเป็นพี่ปิงกับบิ๊ก.....แล้วให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ ไป ๆ มาๆ มีแต่โมเม้นท์บู้บิ๊ก 555555+
อ่าาาา พี่บู้จะมีแฟนแล้ว ดูท่าพี่บู้จะมีเสน่ห์ใส่สาวๆนะนี้
ถ้าตัวเธอเป็นเมะ ตัวเธอจะชอบเคะแบบนายบู้มั้ย....เอิ๊ก ๆ ๆ เราว่ามันเหมาะกับสาวเท่ห์ ๆ ผู้แสนบึกบึนอย่างน้องเป็ดหรือไม่ก็ผู้หญิงเพี้ยน ๆ แบบน้องพลอย 555+
คัยจิคู่คัยน๊
ม่ายยยยโบกกกก
ชักสงสารพี่บู๊แระ :o12:
อยากแต่งซีนที่ผู้บู้เป็นคนเล่าบ้าง แต่ดูท่าจะแต่งยาก ไม่รู้จะถ่ายทอดความคิดจากหัวสมองของนายพี่บู้ออกมายังไงให้มันเป็นตัวเค้า แล้วก็คนอ่านก็คงจะไม่รู้เรื่อง.....สรุป สงสารคนแต่งดีกว่า....ฮา
เค้ามารอตอนต่ิอไปอยู่น๊า
ปล.ตอนอัพตอนใหม่ตัวเองลงวันที่ด้วยได้ป่าวจ๊ะ พอดีเค้าขี้ลืมอ่ะจำชื่อตอนไมไ่ด้แต่จะใช้จำตรงวันที่เอา ถ้าเห็นแต่ชื่อตอนจะจำไมไ่ด้ว่าอ่านไปแล้วหรือยังอ่ะ กลัวพลาดอดอ่านอ่ะซี่
จัดให้แล้วนะจ๊ะ.....เห็นมั้ยว่าสวยสั่งได้
ไม่รู้ืำทำไม เราไม่ชอบเปาอ่ะ ไม่ปลื้ม ถ้าคู่้ปิงก็พอถูไถ แต่ถ้ามาวอแวกะบิ๊กล่ะก็....เลื่อนเป็นเ้กลียดแน่นอน
บิ๊กเป็นของบู้เท่านั้น ชริๆ :m16:
ปล.ชอบพลอยจัง ชอบที่พลอยรักบู้ ไม่ทำให้บู้เสียใจเหมือนไอ้บ้าบิ๊ก เคืองๆๆๆ
เห็นด้วยค่ะ
เง้อ.......อย่าเพิ่งเกลียดขี้หน้าน้องเปาน๊า
น้องบิ๊กทางสะดวกเกินไปหรือเปล่า............
แล้วจะเอาพี่บู้ไปไว้ไหนอ่ะ.........
ในซอกหลืบของหัวใจ.....อ๊ากกก เสี่ยวโครต
ขอเชียร์ บิ๊ก คู่กะบู้ ด้วยโคนนนน 555
แล้วแอบขอว่าไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆได้ป่าว
ก็ไหนๆ รูปร่างหน้าตาก็ไม่เหมือนกันงัย นะนะ เค๊าจาอาวคู่เน้ :กอด1:
ไม่รู้วววว.....บอกไม่ได้ อย่าตบเค้าน๊า กร๊ากกก
เข้ามารอบิ๊กบู้ :man1:
มาแล้วจ้า หนึ่งตอน เมื่อวานนี้......เดี๋ยวกำลังปั่นตอนต่อไปอยู่นิ ไม่มีคอมพ์อ่ะค่ะ น้องชายยึดเอาไปใช้....
:เฮ้อ:
อย่าเพิ่งถอนใจค่ะคุณขา งานยุ่ง ๆ ๆ .....5555+
-
อุ๊ยมาตอบเม้นนึกว่าเข้ามาอัพเสียอีก อิอิ
-
ลงก่อนนะคะ......เดี๋ยวค่อยมาตอบเม้นท์ :mc4:
ตอน กับความรู้สึกที่ต้องซ่อนไว้
(ความเดิมตอนที่แล้ว)
“บิ๊กสอนจูบแบบผู้ใหญ่หน่อยสิ”
.
...
.....
.........
................
ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเหมือนกันว่าคนเป็นพี่จะหน้าด้าน กล้าขอกันตรง ๆ แบบนี้ น้ำเสียงนั้นตื่นเต้นเหมือนกับเด็ก ๆ เวลาอยากรู้อยากเห็น
ทั้ง ๆ ที่ตัวเองกำลังเอ่ยปากขอให้น้องชายสอนจูบให้อยู่แท้ ๆ!!!
“อ่ะ.....เอางั้นเลยเหรอ” ร่างสูงกลืนน้ำลายเอื๊อก รับรู้ได้ถึงลางไม่ดีตั้งแต่ได้เห็นรอยยิ้มอันน่าสยองเกล้าเมื่อช่วงหัวค่ำนั่นแล้วประไร!!!
“ก็บิ๊กพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่าพี่ควรจะโตเป็นผู้ใหญ่ซักทีไง เป็นผู้ใหญ่ก็ต้องจูบแบบผู้ใหญ่ดิ แล้วถ้าพี่ต้องจูบกับน้องพลอยล่ะ แล้วเกิดทำไม่เป็นขึ้นมา งี้ไม่เสียเชิงชายแย่เหรอ เพราะ-ฉะ-นั้น สอนเลย เร็ว!!!!”
“ถุยเหอะ!!!! แหมเสียเชิงชาย...........ที่บอกว่าให้โตเป็นผู้ใหญ่ซักทีน่ะนะ เค้าหมายถึงให้หัดมีความคิดแบบที่คนที่โตแล้วเค้าคิดกัน ไม่ใช่มาคิดเรื่องลามกสัปดนแบบเน้!!!!!” มือใหญ่ผลักหัวพี่ชายจนหน้าหงาย แต่กระนั้นแล้ว คนเป็นพี่ก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“จูบๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไม่ดีมั้ง!!!! เราพี่น้องกันนะเว้ย....ขออะไรที่มันเป็นไปได้หน่อยเด่”
“จูบ!!!!”
“แหง่ะ เค้าจูบพี่ไม่ลงอ่ะ มันกึ๋ย ๆ หยึ๋ย ๆ ไงก็ไม่รู้”
“จูบ.....บบบบ”
“พี่คร๊าบบบบบบบ”
“เชอะ”
“เออวะ!!!! ก็ได้ จูบก็จูบ ว๊อนท์เองนะมึงอ่ะ จูบแล้วหายงอนเลยนะ”
“เย้...............น้องพี่นี่น่ารักที่สุดเล้ย” ร่างเล็กปรบมือชอบใจขณะที่คนเป็นน้องได้แต่ทำหน้าเซ็ง ๆ
“เอ้าหลับตาสิ หลับตาแล้วก็รอ นานเท่าไหร่ก็ต้องรอ ห้ามมาเร่งกันด้วย เพราะมันต้องใช้เวลาในการทำใจ...............นานมากกกกก!!!!”
“ครับพร้ม” พี่ชายหลับตาลงอย่างว่าง่าย ตอนนี้ทั้งคู่นั่งหันหน้าเข้าหากัน ร่างสูงกวาดสายตาไปทั่วอย่างลังเลอยู่ครู่นึง ก่อนที่จะหันมามองคนตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์
.............ไหล่ผอมเล็กที่มักจะห่อลู่ลงเสมอ พี่ชายเป็นคนร่างเล็กและผอมบาง ใช่ใช่ผอมเกร็งแบบขี้ยาหรือผอมแห้งแบบคนขาดสารอาหาร แต่ว่าผอมบางเหมือนร่างกายของเด็ก ๆที่ยังเจริญเติบโตไม่เต็มที่…..
ทำให้ร่างสูงนึกไปถึงรุ่นน้องห้องตรงข้าม!!!!
คนสองคนที่ดูแตกต่างกันอย่างสุดขั้วแต่กลับมีบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน.....
ความเป็นเด็กไร้เดียงสา ใสซื่อ กับ ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์ขี้เอาแต่ใจ
“เอายางงงงบุ๊กบิ๊ก”
“อย่าเร่งสิวะ”
บรรยากาศเงียบสงัดจนต่างฝ่ายต่างก็ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
“จู้ววววววววว” บู้ทำปากจู๋ยื่นเป็นการเร่งเร้า เสื้อกล้ามสีขาวที่คนเป็นพี่ใส่นอนในคืนนี้ดูหลวมโคร่งจนเห็นเนื้อใน ผิวขาว ๆที่คุ้นตา ต้องกับแสงไฟสีเหลืองนวลสลัวสลางจากโคมไฟซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างหัวเตียง ชวนให้เกิดอารมณ์หวั่นไหวอยู่ไม่น้อย
ร่างกายที่เคยเห็นมาแล้วทุกซอกมุมจนชินตา พอได้มามองในเวลานี้ มุมนี้ และบรรยากาศแบบนี้
กลับรู้สึกแปลกตาไปอย่างบอกไม่ถูก
“เร็วดิวะบิ๊ก เราไม่ได้มีเวลากันทั้งคืนนะ พี่อ่ะเรียนรู้เร็ว แปบเดียวก็จูบเป็นแล้ว เชื่อดิ”
“เหรอ...............เฮ้ย บอกว่าให้หลับตาไง เสือกลืมขึ้นมาหาพ่อมึงเหรอ”
ร่างสูงตวาดใส่จนพี่ชายรีบปิดตาลงเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว....
ใบหน้าคมเลื่อนต่ำลงไปอย่างค่อย ๆและช้าเชื่อง จนในที่สุดก็ใบหน้าสองสองก็เกือบจะแนบชิดติดกัน
....ก็แค่จูบน่า ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปกว่านี้ซักหน่อย ปกติก็จูบกันอยู่แล้ว แค่มากกว่านี้อีกนิด ลึกซึ้งขึ้นอีกหน่อย หน่อยเดียวเท่านั้น....แล้วจบ!!! เพียงแค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวในชีวิต...
กลิ่นตัวแบบเด็ก ๆของพี่ชายโชยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ทั้งกลิ่นแชมพูสระผมอ่อน ๆ สัมผัสถึงลมหายใจที่ถี่กระชั้นของคนตรงหน้า
....ริมฝีปากของพี่จะนุ่มแค่ไหนถ้าหากว่าได้บดขยี้ลงไป ไม่ใช่เพียงแค่การทาบทับแบบผิวเผินอย่างที่เคย....
ร่างสูงรู้สึกว่าตัวเองตื่นเต้นยิ่งกว่าคนที่เป็นฝ่ายถูกจูบเสียอีก
ริมฝีปากค่อย ๆทาบทับลงไปอย่างลังเล สองมือหนาชื้นแฉะไปด้วยเหงื่อ
ทันทีที่สัมผัสแรกระหว่างคนทั้งคู่ เพียงชั่ววูบเดียวก็เหมือนกับมีพลังอำนาจลึกลับที่มองไม่เห็น.....ดึงตัวของคนเป็นน้องให้รีบผละถอยออกมาอย่างรวดเร็ว
ไม่ได้....
ยังไงก็ไม่ได้......
ต่อให้อยากจูบ.....หรือว่าจูบเพื่อตัดความรำคาญ.....ยังไงก็ไม่สามารถจูบแบบนั้นกับพี่ได้จริง ๆ
แฝดน้องร่างหนายกมือขึ้นดีดหน้าผากพี่ชายตัวเองดังเปรี๊ยะ!!!!
“เค้าเปลี่ยนใจแล้ว เค้าจะกลับไปอาบน้ำให้พี่เหมือนเดิม พอใจรึยัง”
“หูยยยย ไรว้า ลิงยักษ์กลับคำอ่ะ แมร่งงงง” พี่ชายลงไปดิ้นแถกบนที่นอนอย่างเอาแต่ใจ ปากก็โวยวายเสียงลั่น
“เออ กูมันแหล”
“งอนแล้ว”
“เดี๋ยวซื้อเค้กท๊อฟฟี่ร้านที่พี่ชอบให้กิน”
“งก...........ขี้งก.....ไอ้เด็กขี้กลับคำ”
“โธ่พี่คร๊าบบบ เรื่องจูบน่ะ ใครเค้ามานั่งสอนกัน ของแบบนี้มันทำด้วยสัญชาติญาณเฟ้ย เค้าเองยังไม่เห็นต้องให้ใครมาสอนเลย แล้วอีกอย่างน่ะพี่ต้องเป็นฝ่ายจูบน้องเค้าไม่ใช่เหรอ......ซึ่งถ้าเค้าสอน เค้าก็ต้องเป็นฝ่ายนำจูบพี่ดิ ถูกป่ะ.....มันไม่ด๊ายยยยย”
“เออ....ถูกของบิ๊กแฮะ”
“หรือว่าพี่จะให้น้องพลอยเป็นคนจูบ ส่วนพี่ก็เป็นฝ่ายถูกจูบ.....งั้นเหรอ แล้วยังงี้ไม่เสียเชิงชายรึไง จริงป่ะ”
ร่างสูงพยายามหว่านล้อม อธิบายวกไปวนมาอย่างจงใจให้คนเป็นพี่สับสน ตามไม่ทัน ซึ่งก็ได้ผล หัวกลม ๆพยักงึก ๆอย่างช้า ๆเป็นการเห็นด้วย
“หนึ่งปอนด์นะ....เค้กน่ะ ไม่เอาแบบที่ตัดแบ่งเป็นชิ้น ๆ”
“พะ.....แพงนะนั่น แต่เลี้ยงก็ได้ ซื้อให้พี่กินคนเดียวเลย น้องไม่แย่งกินด้วย โอเค๊!!!!”
“ไม่โอเค”
“ง่ะ”
“เลี้ยงไอศครีมวาฟเฟิลกับชาเย็นด้วย นั่งกินในร้านนะ”
“กินในร้าน!!!! สองต่อสองในร้านเค้กกับพี่นี่อ่านะ.....นั้งกินไอติมกัน ง่ะ.....ไม่เอ๊า”
“.............”
“กะ............ก็ได้ฟะ แต่ถ้านั่งกินในร้านต้องเป็นวันศุกร์นะ เพราะว่าวันศุกร์เรามีเรียนเฉพาะช่วงเช้า ล่ะ....แล้วก็ห้ามขออะไรอีกแล้วนะ ให้ได้เต็มที่แค่นี้ ถ้ายังไม่เลิกงอนพ่อจะแคนเซิ่ลให้หมด แล้วเชิญพี่ท่านงอนตามสบาย”
“เออ.....ก็แค่เนี๊ยะ”
“เฮอะ.....น้องตังหากที่ต้องเป็นฝ่ายพูดประโยคนี้ แต่แบบนี้สิค่อยน่ารัก ว่าง่าย ๆสมกับเป็นพี่บู้คนเดิมหน่อย ป่ะ เข้านอนกันได้แล้ว.....ปิดไปหัวเตียงด้วย”
พูดจบก็ดันตัวคนเป็นพี่ลงนอนพร้อม ๆ กับตัวเองที่ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม บู้หลับปุ๋ยลงอย่างรวดเร็วอย่างที่ควรจะเป็นเช่นเคย ทิ้งไว้แต่ร่างสูงที่ยังคงนอนตาเบิกโพลงจ้องเพดาน ท่ามกลางห้องที่มืดมิด มือข้างนึงก่ายหน้าผากอย่างครุ่นคิด
.......เกือบไปแล้ว เมื่อกี้นี้ เราเกือบจะจูบกับพี่ไปแล้ว ดีที่ยังหักห้ามใจไว้ทันก่อนที่จะเกินเลย..........
มือข้างที่ก่ายหน้าผากเลื่อนลงมาสัมผัสที่อกข้างซ้าย สัมผัสถึงการเต้นของหัวใจ
บ้าชิบ..........ดันไปรู้สึกแบบนั้นกับไอ้เชี่ยบู้เข้าซะได้
สุดท้ายก็คงอีหรอบเดิม.........หรือไม่มันก็อาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
To be con
.....................................
คุยกันซักนิด :z13:
เอาล่ะ ก่อนอื่นอย่าเพิ่งขัดใจกันนะคะ สำหรับคนที่เชียร์คู่นี้ ไอ้ครั้นจะให้มันจูบกันนัวเลยก็จะดูขัด ๆ กับความเป็นจริงอยู่ไม่น้อย ซึ่งถ้าหากเป็นคู่รักอื่น ๆ ในฟิควาย ป่านนี้มันคงได้เสียเป็นผัวเมียกันไปตั้งแต่ตอนที่สามแล้ว...5555+
นายบิ๊กกำลังสับสน......สับสนอย่างจริง ๆ จัง ๆ แล้ว ว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไร
บิ๊กอาจจะชอบเปา เพราะว่าเปามีบางอย่างที่ดูคล้ายกับพี่ชาย...........รึเปล่าไม่รู้.....ฮา หรือจริง ๆ แล้วเป็นผลมาจากความรู้สึกลึก ๆ ที่ตัวเองไม่สามารถคิดแบบนั้นกับพี่ชายได้ ทั้ง ๆ ที่คิดไปแล้วและอาจจะคิดมาตลอด จึงต้องสร้างกำแพงหรือหลุมขึ้นมาเพื่อเก็บซ่อน.....ฝังความรู้สึกแบบนั้น
ก็ว่าเข้าไปนั่น
คล้าย ๆ กับผู้ชายที่มีเมียแก่ เพียงเพราะต้องการความรู้สึกที่อบอุ่นเหมือนอยู่กับอกแม่.....เหอ ๆ
พอแล้ว ตอนหน้าจะโฟกัสไปที่ตัวละครอื่น ๆ บ้าง ปล่อยให้แฝดนรกคู่นี้แย่งซีนโขมยความเด่นจากตัวละครอื่น ๆ มาหลายตอนแล้ว ตอนหน้าไม่พี่ปิงก็พลอยแหละจะเริ่มมีบทบาทมากขึ้น
อ้าวแล้วป๋มล่ะ.......เสียงสะท้อนจากน้องเปา....555+ เจ้ขอดรอปบทหนูเอาไว้ก่อน ยังเครียดกับคาแรคเตอร์หนูอยู่เนี่ย ว่าจะทำยังไงกับหนูดี ตอนนี้เป็นสื่อกลางให้ตัวละครอื่น ๆ ไปก่อนละกัน
ปล. อาจจะลงไม่ถี่นะคะ คนที่เคยอ่านกันก็อย่าเพิ่งทิ้งฟิคเรื่องนี้ไปซะก่อน คนแต่งไม่มีสต๊อกแล้วค่ะ แต่งตอนต่อตอนลงเอสี่ เขียนมือด้วย น้องชายมันยึดคอมพ์ไปใช้ ฮืออออ....
:serius2:
:bye2:
...............................................................................
-
สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แต่ไม่เปงรายเดี๋ยวเอาไปนอนฝันต่อก็ได้ อิอิ จะฝันไปถึงไหนดีน๊า :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
:oo1: :oo1: :oo1:
-
:z2: บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย :z2:
:z2: บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย :z2:
หมั่นไส้อิตาบิ๊กกี้ เชอะ :a14:
-
อืม เราว่าบิ๊กเหมาะกับบู๊ที่สุดแระ
-
ชอบตอนนี้จังเห็นความลังเลของบิ๊กเยอะดี และชัดเจนมาก
จนตอนนี้เห็นใจขึ้นมาหน่อยๆ
แล้วก็ปัดความรู้สึกทิ้งไปเพราะพี่ปิงจะมาแล้ว
ผู้ชายที่ชัดเจนที่สุดในเรื่องนี้
-
โอ๊ยยยย อืดมากกก ไม่ทันจ๊ายยยย
เมื่อไหร่บิ๊กจะรู้ใจตัวเองเนี่ย สงสารบู้ T-T
-
เอาไงกันแน่นายบิ๊ก :m16:
-
ไม่รู้ืำทำไม เราไม่ชอบเปาอ่ะ ไม่ปลื้ม ถ้าคู่้ปิงก็พอถูไถ แต่ถ้ามาวอแวกะบิ๊กล่ะก็....เลื่อนเป็นเ้กลียดแน่นอน
บิ๊กเป็นของบู้เท่านั้น ชริๆ :m16:
ปล.ชอบพลอยจัง ชอบที่พลอยรักบู้ ไม่ทำให้บู้เสียใจเหมือนไอ้บ้าบิ๊ก เคืองๆๆๆ
5555++ มีคนเชียร์พลอยด้วยอ่ะ....แต่อธิบายมาก่อนว่าทำไมไม่ชอบน้องเป่าเป๊า คนเขียนจะได้เอาไปปรับคาแรคเตอร์ เพราะตั้งใจเขียนให้เป็นนายเอกเลยนะเนี่ย ส่วนพระเอกเป็นพี่ปิงกับบิ๊ก.....แล้วให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ ไป ๆ มาๆ มีแต่โมเม้นท์บู้บิ๊ก 555555+
ห๊าาาาาาา น้องเปาเป็นนายเอก?? ให้เป็นก็ได้นะ แล้วให้ปิงเป็นพระเอก เหอๆ
ส่วนบิ๊กต้องเป็นของบู้เท่านั้น ถึงเป็นคู่รองเราก็เชียร์
ที่ถามทำไมไม่ชอบเปา มันไม่ใช่ไม่ชอบนะ แค่ชอบบู้มากกว่า อาจเป็นเพราะตอนเปิดเรื่อง ไรท์เริ่มเกริ่นจากบิ๊กบู้ไง หัวใจเราก็เลยเทให้สองคนนี้จนหมด พอเทใจไปหมดแล้ว มันเลยไม่เปิดรับใครใหม่ไง เหมือนเรารักใครซักคน เรารักไปแล้วอ่า ต่อให้คนอื่นดียังไงเราก็มองไม่เห็นหรอก พอจะนึกออกป่ะ เหอๆ
-
เข้าอ่านรวดเดียวทันแล้ว อิอิ รอตอนต่อไปค่ะ :z2:
-
เหมือนๆ บิ๊กมันจะคิดๆไรกับพี่บู้อยู่นะแต่กดๆไว้อ่ะ
-
บิ๊กจะสับสนอะไรนักหนาเนี่ย เซ็ง
เดี๋ยวก็เชียร์ให้น้องเปาคู่กับพี่บู้ซะเลยนิ แง่มๆ :o211:
-
อ่านมาอ่านนนน โฮ๊ย ชอบๆ o13
เชีย บิ๊กบู๊รุนแรงงง !!
มันก้เลยไม่ชอบอินู๋เปาไปด้วยไง 555 (เปา:อะไรเนี่ยย !!)
+1 ชอบๆ
บิ๊กบู๊เถิดดดด........... :call:
-
555++ มีคนเชียร์พลอยด้วยอ่ะ....แต่อธิบายมาก่อนว่าทำไมไม่ชอบน้องเป่าเป๊า คนเขียนจะได้เอาไปปรับคาแรคเตอร์ เพราะตั้งใจเขียนให้เป็นนายเอกเลยนะเนี่ย ส่วนพระเอกเป็นพี่ปิงกับบิ๊ก.....แล้วให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ ไป ๆ มาๆ มีแต่โมเม้นท์บู้บิ๊ก 555555+
ไม่เอาบิ๊ก เปาอ่ะ จาเอา บิ๊ก บู้ :z3:
ให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ ล้อเล่นใช่ม๊ายยยย :z3: ไม่เอาอ่ะ :serius2:
ให้เปาคู่กะพี่ปิงไปดิ น๊า นะ
พี่บู้น่ารักจะตาย ปิรันย่าตัวแสบ เอาคู้เน้ :z3:
-
ตอบเม้นท์ ๆ ๆ
เชียร์บู้พลอยค่ะ :m21:
ถึงรู้ว่าเป็นนิยายBL แต่กรณีนี้หมั่นไส้อิตาบิ๊กเต็มสตรีมค่ะ :m16:
เพราะฉะนั้นขอให้มันเป็นพระรอง ได้แต่มองพระนางเขารักกัน ส่วนตัวมันก็ไร้คู่ไปเถอะ!!!! :angry2: :angry2: :angry2:
(เป็นเอามาก -*- )
อินเหรอตัวเธอ......:angry2: :angry2: :angry2: ตัลหลอด 55555+
พี่ปิงน้องเปาต่อไปค่ะ
ส่วนบิ๊กปล่อยให้แห้งตายไปเหอะ...
คนอาร้าย สับสนทางจิต
สับสนทางเพศด้วยค่ะคุณขา.....กร๊ากกกก
เชอะ !!!!!!!!!!!!!!!!
เข้ามาเชอะ ก่อน อิอิ
อยากจะตบกะโหลกอีน้องบิ๊กจริงๆ
นังบิ๊กมันเงอะงะไม่ทันจายคนสวยล่ะสิ ใช่ม๊ะ
:m14: :m14:ไอ้บิ๊ก :m20: :m20:
:z2: :z2: :z2: :z2:
พลอยน่ารักกว่าบิ๊กอีก เอาพลอยๆๆๆๆๆๆ
ปิงเปาๆๆๆๆๆ
5555+ เชียร์น้องพลอยอีกคนแล้ว เริ่ดดดดด
สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แต่ไม่เปงรายเดี๋ยวเอาไปนอนฝันต่อก็ได้ อิอิ จะฝันไปถึงไหนดีน๊า :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
:oo1: :oo1: :oo1:
อย่าฝันค้างละกันเน้อ......ตัวเธอว์
:z2: บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย :z2:
:z2: บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย :z2:
หมั่นไส้อิตาบิ๊กกี้ เชอะ :a14:
ใจเย็นค่ะคุณ ใจเย๊นนนนน!!!!! ตัลหลอดๆๆๆๆ อ่ะคนเนี๊ยะ 5555+
อืม เราว่าบิ๊กเหมาะกับบู๊ที่สุดแระ
ใช่ป่ะ....
ชอบตอนนี้จังเห็นความลังเลของบิ๊กเยอะดี และชัดเจนมาก
จนตอนนี้เห็นใจขึ้นมาหน่อยๆ
แล้วก็ปัดความรู้สึกทิ้งไปเพราะพี่ปิงจะมาแล้ว
ผู้ชายที่ชัดเจนที่สุดในเรื่องนี้
พี่ปิงมาแล้วค่ะ......มาแล้ว ๆ ๆ
โอ๊ยยยย อืดมากกก ไม่ทันจ๊ายยยย
เมื่อไหร่บิ๊กจะรู้ใจตัวเองเนี่ย สงสารบู้ T-T
ค่อยเป็นค่อยไปสิเคอะ....แหม พวกตั๋วจะใจร้อนไปไหนเน้อ.....
เอาไงกันแน่นายบิ๊ก :m16:
นั่นดิ เอาไงแน่.......หรือว่านายบิ๊กจะเอากะพี่ปิง เอิ๊กกก ๆ ๆ คู่แปลก :oo1: :oo1: :oo1:
ไม่รู้ืำทำไม เราไม่ชอบเปาอ่ะ ไม่ปลื้ม ถ้าคู่้ปิงก็พอถูไถ แต่ถ้ามาวอแวกะบิ๊กล่ะก็....เลื่อนเป็นเ้กลียดแน่นอน
บิ๊กเป็นของบู้เท่านั้น ชริๆ :m16:
ปล.ชอบพลอยจัง ชอบที่พลอยรักบู้ ไม่ทำให้บู้เสียใจเหมือนไอ้บ้าบิ๊ก เคืองๆๆๆ
5555++ มีคนเชียร์พลอยด้วยอ่ะ....แต่อธิบายมาก่อนว่าทำไมไม่ชอบน้องเป่าเป๊า คนเขียนจะได้เอาไปปรับคาแรคเตอร์ เพราะตั้งใจเขียนให้เป็นนายเอกเลยนะเนี่ย ส่วนพระเอกเป็นพี่ปิงกับบิ๊ก.....แล้วให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ ไป ๆ มาๆ มีแต่โมเม้นท์บู้บิ๊ก 555555+
ห๊าาาาาาา น้องเปาเป็นนายเอก?? ให้เป็นก็ได้นะ แล้วให้ปิงเป็นพระเอก เหอๆ
ส่วนบิ๊กต้องเป็นของบู้เท่านั้น ถึงเป็นคู่รองเราก็เชียร์
ที่ถามทำไมไม่ชอบเปา มันไม่ใช่ไม่ชอบนะ แค่ชอบบู้มากกว่า อาจเป็นเพราะตอนเปิดเรื่อง ไรท์เริ่มเกริ่นจากบิ๊กบู้ไง หัวใจเราก็เลยเทให้สองคนนี้จนหมด พอเทใจไปหมดแล้ว มันเลยไม่เปิดรับใครใหม่ไง เหมือนเรารักใครซักคน เรารักไปแล้วอ่า ต่อให้คนอื่นดียังไงเราก็มองไม่เห็นหรอก พอจะนึกออกป่ะ เหอๆ
เฮ้ยยยย นี่ซีเรียสป่ะตัวเธอ ไรท์เตอร์แซวเล๊นนนนนนน ดีใจด้วยซ้ำที่คนอ่านมีความรู้สึกกับตัวละครของเรา ไม่ว่าจะชอบหรือเกลียดก็เหอะ น้อมรับได้เสมอค่า
ส่วนใครเป็นคู่พระนางหลักน่ะเหรอ หุหุ ชื่อเรื่องมันก็จั่วหัวเอาไว้แล้วนี่นา ว่าพี่บู้กับน้องงงงบ่ะอิ๊กกกกกก
(แต่จริง ๆ แล้วคือตอนนั้นคิดชื่อเรื่องไม่ออกง่ะ.....คนสวยขอสารภาพ)
เข้าอ่านรวดเดียวทันแล้ว อิอิ รอตอนต่อไปค่ะ :z2:
สู้ต่อไปค่ะ :a2:
เหมือนๆ บิ๊กมันจะคิดๆไรกับพี่บู้อยู่นะแต่กดๆไว้อ่ะ
แต่ไม่รู้นะว่าคุณชายบู้เค้าจะยอมเล่นด้วยรึเปล่า ฮา
บิ๊กจะสับสนอะไรนักหนาเนี่ย เซ็ง
เดี๋ยวก็เชียร์ให้น้องเปาคู่กับพี่บู้ซะเลยนิ แง่มๆ :o211:
น่าสนใจนะ พี่บู้กดเปา แต่ไป ๆ มา ๆ คนอื่นจะพาลเข้าใจว่าคุณชายท่านกำลังจะเข้าสิงน้องเปาอ่ะดิ เอิ๊กกกกกก
แล้วให้บิ๊กคู่กับพี่ปิงดีมั้ย
อ่านมาอ่านนนน โฮ๊ย ชอบๆ o13
เชีย บิ๊กบู๊รุนแรงงง !!
มันก้เลยไม่ชอบอินู๋เปาไปด้วยไง 555 (เปา:อะไรเนี่ยย !!)
+1 ชอบๆ
บิ๊กบู๊เถิดดดด........... :call:
อะไรเนี่ย.......มีแต่คนไม่ชอบเค๊า โฮก.................>>>>>> น้องเปา
555++ มีคนเชียร์พลอยด้วยอ่ะ....แต่อธิบายมาก่อนว่าทำไมไม่ชอบน้องเป่าเป๊า คนเขียนจะได้เอาไปปรับคาแรคเตอร์ เพราะตั้งใจเขียนให้เป็นนายเอกเลยนะเนี่ย ส่วนพระเอกเป็นพี่ปิงกับบิ๊ก.....แล้วให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ ไป ๆ มาๆ มีแต่โมเม้นท์บู้บิ๊ก 555555+
ไม่เอาบิ๊ก เปาอ่ะ จาเอา บิ๊ก บู้ :z3:
ให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ ล้อเล่นใช่ม๊ายยยย :z3: ไม่เอาอ่ะ :serius2:
ให้เปาคู่กะพี่ปิงไปดิ น๊า นะ
พี่บู้น่ารักจะตาย ปิรันย่าตัวแสบ เอาคู้เน้ :z3:
ก็ล้อเล่นน่ะเซ่.....มั้งนะ
เหอ ๆ
-
ตอน : นายปิงปองกับน้องเปาไวท์
Part 1
“นี่น้องเปาจ้ะ......ต่อไปนี้น้องจะเข้ามาเป็นสมาชิกของครอบครัวเรา” คุณแม่ของผมจูงเด็กผู้ชายตัวเล็ก หน้าตาแปลก ๆ เข้ามาแนะนำให้ผมรู้จัก
ผมซึ่ง ณ ตอนนั้นอายุเพียงสิบสองขวบ ผละจากเครื่องเล่มเกมส์ใส่แบตเตอรี่แบบพกพาขึ้นมามองอย่างไม่ใส่ใจนัก
“น้องเปา........นี่พี่ปิงนะจ๊ะ พี่ปิงจะเป็นพี่ชายหนู แล้วก็จะเป็นเพื่อนเล่นของหนูด้วย”
“ฮึก..............ฮึก แม่...............น้องเปา...ฮึก....จะหาแม่ เอาคุณแม่ของน้องเปามานะ เอามา.....”
ไอ้เด็กหน้าแปลกนั่นแหกปากร้องโวยวายจนผมรู้สึกหงุดหงิด ผมจึงเงยหน้าขึ้นมามองมันอีกครั้ง
ไอ้ตัวเล็กในชุดชมพู ตาข้างหนึ่งบวมจนเกือบปิดจากการร้องไห้อย่างหนัก ยืนสะอึกสะอื้นพร้อมกับสูดน้ำมูกฟืดดดด
“แม่อยู่ไหน.....จาหาแม่!!!!!”
ผมเงยหน้าขึ้นมองแม่ที่แต่งชุดดำพร้อมกับสวมแว่นตาสีดำ และหมวกปีกกว้างแบบที่มีผ้าคลุมหน้า แม่ยืนอึกอักเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา......มือของแม่ลูบหัวไอ้เด็กนั่นเบา ๆ ก่อนจะดึงตัวมันเข้ามาแนบชิด
แล้วสุดท้ายแม่ก็พูดออกมาประโยคหนึ่งจนได้
“ทำไมนะเด็กโง่ ทำไมต้องทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นด้วย ทำไม”
แม่ใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาจากแว่นดำ ก่อนจะหันมาพูดกับผม
“ปิง...........หนูต้องดีกับน้องให้มาก ๆ นะลูก น้องเค้าไม่เหลือใครแล้วนอกจากเรา..........”
“ครับ” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากดเกมส์เล่นอย่างเอาเป็นเอาตาย
แล้วแม่ก็ทิ้งมันไว้กับผมสองต่อสอง ก่อนจะไปจัดการธุระเรื่องงานศพของคุณน้าที่ผมไม่เคยมีโอกาสที่จะได้พบตัวจริง ๆ เลยซักครั้ง
.
...
.....
.......
“พี่ปิง........ขอเล่นมั่ง”
ไอ้เด็กหน้าแปลกพยายามจะเอาคางมาเกยบนโต๊ะคอมพ์ของผมโดยไม่ได้ประมาณถึงความสูงของตัวเอง
หลังจากวันแรกที่เจอกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันไม่มีคราบน้ำตาบนใบหน้า
ดวงตาชั้นเดียวแต่ทว่าค่อนข้างกลมโตจ้องเป๋งไปที่หน้าจอสลับกับจ้องหน้าผม ส่วนปากเล็ก ๆสีแดงเม้มแน่นสลับกับถูเล่นไปมา
“ไม่........คนเค้าเล่นอยู่เห็นมั้ย จะไปไหนก็ไปไป๊” ผมในตอนนั้น แม้จะอายุเพียงสิบสองแต่ร่างกายกลับสูงใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวกัน จนดูเหมือนว่าโตเป็นผู้ใหญ่กว่าวัย ทว่าจิตใจข้างในยังคงเป็นเด็กและเอาแต่ใจเนื่องจากเป็นลูกชายเพียงคนเดียว และเป็นมาตลอด จวบจนวันที่ไอ้เด็กนี่ย้ายเข้ามา พ่อกับแม่ของผมหันไปคอยโอ๋และเอาอกเอาใจมันอย่างออกนอกหน้า
มันไม่พูดอะไร แต่กลับยืนเกาะโต๊ะคอมพ์แล้วจ้องมองผมเล่นโดยไม่ปริปาก ไม่รบเร้า แล้วก็ไม่แหกปากร้องโวยวาย แบบที่เด็กคนอื่น ๆ ชอบทำเวลาถูกขัดใจ
ผมเองตอนอายุเท่ามันก็ชอบทำบ่อย ๆ เวลาที่พ่อกับแม่ไม่ตามใจ
ซี่งนั่นทำให้ผมในตอนนั้นรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก
“เลิกมายืนเกะกะซะทีเหอะ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้เล่น อยากเล่นก็ไปประจบคุณพ่อให้ซื้อคอมพ์ให้นู่น”
“พี่ปิง..........ถ้าเล่นเสร็จแล้วสอนเปาเล่นมั่งนะ”
“เรื่อง!!!!!............ใครเค้าอยากจะเล่นกับเด็กอย่างนาย แล้วไม่ต้องมายืนจ้อง ไม่ชอบ”
ผมหันไปตวาด พร้อมกับเอามือผลักไปที่หัวเล็ก ๆ ของมันจนหน้าหงาย ไอ้เด็กเปาเสียหลักล้มก้นจ้ำบ้ำ แต่มันก็ไม่ยักจะร้อง กลับยันตัวเองลุกขึ้นมา มองจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่าแล้วถอนหายใจพรืด
“ไปก็ได้ เค้าก็ไม่อยากเล่นกับคนใจร้าย ขี้หวงอย่างพี่ปิงเหมือนกันนั่นแหละ”
ไอ้สีหน้าเย็นชานั่น กับคำพูดและน้ำเสียงที่ทำเหมือนผมเป็นไอ้เด็กงี่เง่า ทำให้ผมโมโหควันออกหู
“ไปเลย จะไปไหนก็ไปเลย ตามไปอยู่กับแม่จริง ๆของนายนู่นเลยยิ่งดี มาวุ่นวายกับพ่อแม่คนอื่นเค้าอยู่ได้”
ได้ผล ไอ้เด็กหันควั่บกลับมา ซักพักขอบตาดวงโตก็เอ่อไปด้วยน้ำใส ๆ
“ปิง!!!!! ทำไมพูดกับน้องแบบนี้” คุณแม่ของผมเดินเข้ามาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ฝาดเพี้ยะเข้าที่ไหล่ ก่อนจะเดินไปโอ๋ ไปกอดไอ้เด็กเปาที่กลับมาเป็นเด็กขี้แยอีกครั้ง
อะ...............อะไรฟะ ตะกี้ยังเห็นทำหน้าเก๊ก ๆ อยู่เลย พอพูดเรื่องแม่มันหน่อยเดียวเท่านั้นแหละ ร้องไห้เอาเป็นเอาตาย จนผมต้องปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วเดินลงส้นตึงตังออกไป
พอย้อนมามองในตอนนี้รู้สึกว่าตัวเอง....แมร่งโครตตุ๊ดเลยให้ตายดิ
ผมนั่งใจลอยในห้องทำงานอย่างซังกะตาย พลางคิดนู่นคิดนี่เรื่อยเปื่อย วันนี้วันเสาร์คนมาทำงานค่อนข้างโหรงเหรง ออฟฟิศเงียบเชียบ บริษัทที่ผมอยู่ทำงานเสาร์เว้นเสาร์โดยสลับกันหยุดเป็นกลุ่ม ๆ
ให้ตายเหอะเมื่อไหร่จะเลิกงานฟะเนี่ย!!!
คิดถึงน้อง อยากเจอหน้าน้อง...........อยากไปหา อยากกอด อยากฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว
ผมทำงานแล้ว.....ส่วนน้องเรียน ที่ทำงานของผม กับมหาลัยของน้อง ไกลห่างกันคนละทิศคนละทาง
ทำให้เดือน ๆ นึงเราได้เจอกันไม่กี่ครั้ง
ภาพของไอ้เด็กร่างสูงที่ถือวิสาสะเคาะประตูห้องโครม ๆ ขัดจังหวะผมกับน้องตอนที่กำลังจะทำเรื่องอย่างว่าแว่บเข้ามาในสมอง
ทั้งสีหน้าของมัน กับแววตาที่ส่อไปในความหมายหลาย ๆ อย่าง ทำให้ผมไม่ไว้ใจ.......ผมไม่อยากให้น้องอยู่ใกล้กับมัน หรือแม้แต่กับหนุ่มคนไหน ๆ ผมรู้ว่าไอ้พวกเวรนั่นมันต้องการอะไร และน้องผมก็ใสซื่อไม่ทันโลกจนเกินไป
ต่อให้ต้องจับมาล่ามไว้เพื่อที่น้องจะได้อยู่กับผมไปตลอด ไม่มีวันแยกจากกัน ผมก็อาจจะต้องทำ ถ้าหากว่ามันจำเป็น
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ผมรู้สึกตัว
.....เปาไวท์ >>>>> สายเข้า
“ว่าไง.......ไอ้ตัวเล็ก คิดถึงพี่เหรอ ใกล้เลิกงานแล้ว เดี๋ยวพี่จะรีบเผ่นจากออฟฟิศไปหาเราทันทีเลย”
“พี่ปิง....”
“เย็นนี้อยากกินอะไรรึเปล่า เดี๋ยวพี่จะได้แวะซื้อเข้าไปให้”
“คือเปาจะบอกว่าพี่ปิงไปเดินเล่นที่ห้างแถวนั้นก่อนก็ได้ เพราะว่าพวกรุ่นพี่เค้าชวนไปกินชาบูชิ เค้าเลี้ยงแหละ”
ไอ้เปาไวท์พูดเสียงอ่อย ๆ เหมือนกับกลัวว่าผมจะโกรธ แต่ที่ไหนได้ ผมโกรธไปแล้วตั้งแต่มันยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ
“ที่ไหนแล้วไปกับใคร......ไปกับไอ้เด็กคนนั้นล่ะสิ ใช่มั้ย” ผมเผลอตัวตะคอกใส่น้องจนตัวเองยังรู้สึกตกใจ
“ไปกินกันที่เอสพลานาด แล้วน้องก็ไม่ได้ไปกับพี่บิ๊กเค้าสองแค่สองคนซักหน่อย มีพี่บู้แล้วก็เพื่อน ๆ ของน้องแล้วก็รุ่นพี่อีกตั้งหลายคน พี่ปิงอ่า......ให้น้องไปน๊า”
นั่นไง กะแล้ว......ว่าต้องมีไอ้เด็กนั่น.........มันชื่ออะไรนะ ไอ้บิ๊ก!!!! ไอ้เด็กห้องฝั่งตรงข้ามของไอ้เปาไวท์ ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์
พวกเดียวกันดูกันออก....พวกคุณเชื่อผมมั้ย!!!!
“ถ้าไปกันหลายคนก็แล้วไปเหอะ แต่ว่าพี่ขอเตือนเอาไว้ละกัน ว่าห้ามไปไหนกับมันสองต่อสองโดยเด็ดขาด ไม่งั้นได้รู้เรื่องแน่!! เข้าใจที่พี่พูดมั้ย”
“พี่ปิงจะอะไรนักหนาเนี่ย เปาเป็นน้องชายพี่นะ ไม่ใช่น้องสาว เลิกทำเหมือนกับว่าเปาเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ได้แล้ว......เปาโตแล้วนะ แล้วพี่บิ๊กเค้าก็เป็นผู้ชาย.....พี่เปานั่นแหละที่ไม่น่าไว้ใจมากที่สุด ไอ้หื่น!!!!”
ไอ้ตัวดีตะคอกใส่ผมก่อนจะกดวางสายไป..................เห็นมั้ย อย่างที่สังหรณ์เอาไว้ไม่มีผิด เดี๋ยวนี้น้องเริ่มเถียงผม แล้วก็เริ่มทำน้ำเสียงแบบนั้นใส่ผม
พวกเดียวกัน ดูกันออก แค่มองสบตากันแปบเดียวก็เห็นไปถึงไหน ๆ........
แต่อย่าคิดว่ามึงจะสมหวังง่าย ๆ เลย หึ.....ฝันไปเหอะ
..
.....
..........
..................
ผมมาถึงห้องพักของน้องด้วยสภาพอ่อนระโหย.......กับการที่จะต้องถ่อมาโดยรถไฟฟ้าและต่อด้วยรถเมล์สายเก้าสอง นึกด่ามันในใจว่าแมร่งถ่อไปกินกันยันเอสพลานาด แดกกันเสร็จ กว่าจะกลับมาถึงก็คงดึกดื่น
แต่ฮึ.....เค้ามีองค์รักษ์เหน็บมาด้วยนี่ ไอ้อย่างเรามันก็ทำได้แค่ห่วงล่ะว้า
จะหาห้องเช่าใหม่ที่เดินทางสะดวกกันทั้งสองฝ่ายแล้วจะได้ให้มันย้ายมาอยู่ด้วยกันคงต้องเลิกคิด ไอ้เปาไวท์มันอยากจะอยู่คนเดียว อยากใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เป็นผู้ใหญ่ โดยที่คุณพ่อกับคุณแม่ก็เห็นด้วย
ไอ้ครั้งจะหางานใหม่เพื่อที่จะได้ย้ายมาอยู่ใกล้ ๆ กันมันก็ดูจะคิดเป็นเด็ก ๆ และโง่งี่เง่า ปัญญาอ่อนบัดซบสิ้นดี!!!!
“รอด้วย!!!!” เสียงแหบ ๆ ดังขึ้นจนเกือบ ๆ จะกลายเป็นตะคอก ทำให้ผมต้องรีบเอามือกดเปิดลิฟท์
“ขอบใจ”
เจ้าของเสียงเป็นเด็กผู้ชายร่างเล็กผิวขาวซีดหน้าตาหงิกไม่รับแขก เดินท่านักเลงดุ่ม ๆ เข้ามาในลิฟท์
กำลังจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดสลับกับบ่นพึมพัมราวกับจะสาปแช่งใคร
ลิฟท์ดูจะเคลื่อนตัวช้ากว่าที่มันควรจะเป็น ผมรู้สึกอึดอัดเป็นบ้าที่ขึ้นลิฟท์มากับคนแปลกหน้าท่าทางแปลก ๆนี่
หนึ่ง
สอง
สาม
สี่
ห้า.........................
แล้วลิฟท์ก็หยุดกึก.......ชะ.....เชี่ยแล้วกู
“แมร่งเอ๊ย” ผมเผลอสบถออกมาอย่างหัวเสีย ไอ้เด็กผิวซีดหันขวับมามองด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“พี่.........ลิฟท์มันค้าง......เหรอ” เสียงแหบ ๆ เอ่ยถามผม เอ้า......มึงอยู่ตึกนี้ไม่ใช่เร๊อะ แล้วกูจะไปตรัสรู้กับมึงมั้ย
“ไฟก็ไม่เห็นจะดับ......ทำไงดีอ่ะพี่” ไอ้เด็กเวรนั่นถามเสียงเย็น
“น้องกดปุ่มฉุกเฉินดูสิ” ผมสั่ง แล้วมันก็หันไปกด
“กดแล้ว.....ทำไงต่ออ่ะ”
“ลองพูดอะไรก็ได้......เอาสิ”
“ผมชื่อบู้ครับ” มันส่งเสียงผ่านทางสปีคเกอร์อย่างเก้ ๆ กัง ๆ
เอ้าไอ้เวร นี่กูพูดไม่เคลียร์เหรอฟะ ขอความช่วยเหลือสิ.......Help Me หรือว่าอะไรก็ได้ มาทำเสียงยาน ๆ แนะนำตัวเองทำม๊าย เดี๋ยวเค้าก็นึกว่ามึงกดปุ่มเล่นหรอก
“ช่วย---ด้วย---มีคนติดอยู่ในลิฟท์---------ครับ”
เออ แบบนั้นแหละ
“แล้วไงต่ออ่ะพี่”
“เดี๋ยวก็คงมีคนมาช่วยเราล่ะมั้ง”
“บะหมี่ผมจะเย็นหมดมั้ยล่ะเนี่ย”
“เหอะ ๆ”
ผมแสร้งหัวเราะกับมุกแป้ก ๆ ที่ไม่ถูกกาลเทศะนั่น แต่พอได้เห็นแววตาที่จ้องผมเหมือนกับจะถามว่า..... ‘นั่นมึงหัวเราะอะไร ?’ ของเจ้าตัวแล้วผมจึงรู้ว่ามันพูดจริง มันซีเรียส
จะตายห่ากันอยู่ในลิฟท์แล้ว มึงยังจะมาห่วงว่าบะหมี่มึงจะเย็นมั้ยอีกเหรอ
เสียงโทรศัพท์ซึ่งไม่ใช่ของผมดังขึ้น ไอ้เด็กท่าทางแปลก ๆ ยกมือถือตัวเองขึ้นมองอยู่ครู่นึงจึงกดรับ
“ไอ้คนผิดคำพูด เราไม่มีอะไรจะคุยกับนาย”
“กินกันไปเลยนะ.......เชิญกินกันตามสบาย ขอให้ท้องเสีย เพราะลวกหมูไม่สุกเพี้ยง!!!!”
“ไม่เอา.....จะเค้กหรือว่าขนมร้านไหนก็ไม่ต้องซื้อมา.....งอน”
สงสัยจะทะเลาะกับแฟนแหง ๆ เลย มิน่าเล่าถึงได้ดูหงุดหงิด.......
ผ่านไปสิบห้านาที ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาช่วย
“สงสัยปุ่มฉุกเฉินจะเสียซะล่ะม๊างงง” ไอ้เด็กตัวซีดว่าอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน มือจับเสื้อตรงหน้าอกกระตุกไปมา คงจะร้อนแหละ........ผมเองก็ร้อน เสื้อคลุมสีดำตัวเก่งที่สวมอยู่ ตอนนี้ผมถอดมันออกแล้วเป็นที่เรียบร้อย
“เออ จริงด้วย.....มือถือไงล่ะ เอามือถือโทรหาคนดูแลตึก ให้เค้าตามคนมาช่วยเราไง” ผมแนะ
“.......จำเบอร์ไม่ได้อ่ะพี่”
“น้องไม่มีเบอร์ตึกนี้เลยงั้นเหรอ”
“ก็ปกติต่อสายในอ่ะ ไม่รู้.....ลืมแล้ว ไม่ได้เมม”
“เบอร์ส่วนตัวของเค้าก็ไม่มี”
“อือ”
ไอ้เด็กซีดก้มลง นั่งยอง ๆ มือเล็ก ๆ ทาบไปที่ถุงก๋วยเตี๋ยวที่กองอยู่ตรงมุมลิฟท์......เออน่า ออกไปแล้ว มึงค่อยเอาไปอุ่นกินก็ด๊ายยยย
พรึ่บ!!!!! ไฟในลิฟท์ดับครับ เหี้ยเอ๊ย......อะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้ฟะ
“เออ............จริงสิ โทรน้องพลอยดีกว่า”
เออมึงจะโทรหาใครมึงก็โทร ผมเองถ้ามีคนรู้จักพักอยู่แถวนี้ผมคงโทรหาไปแล้ว.........
“น้องพลอย ช่วยพี่ด้วย พี่ติดอยู่ในลิฟท์”
“ไม่ได้ล้อเล่นนะ”
“อ้าวแล้วนี่อยู่ไหนอ่ะ...............................ทำไงดีว๊า........”
“มาทันแล้วจะให้ใครมาช่วยอ่ะ.....”
“พี่ไม่ได้ไปกิน.....พี่กลับมาห้อง เบื่อ ไม่ชอบคนเยอะ ๆ”
“มาเร็ว ๆ นะ.......พี่หิวข้าวแล้วง่ะ”
น้องครับ.....ไม่ต้องแล้วละ พี่กดหาดับเพลิงให้มาช่วยเราแล้ว.....ขืนหวังพึ่งน้องที่คงได้ขาดอากาศตายเป็นผีเฝ้าลิฟท์กับน้องนี่แหละ
เออ.....แล้วทำไมกูไม่นึกให้เร็วกว่านี้ล่ะฟะเนี่ย
.
....
.......
................
แต่สุดท้ายแล้วดับเพลิงก็มาช่วยเราไม่ทันหรอก
คนดูแลตึกนี้ตังหาก กับช่างอีกสองคนช่วยกันแงะ จนประตูเปิดออก......
อืม..........นี่ล่ะมั้ง สาเหตุที่ไฟมันดับ คงเพราะเค้าตัดไฟให้ลิฟท์มันหยุดทำงาน เพื่อความปลอดภัยนั่นเอง......แต่มันจะปลอดภัยกว่านี้ ถ้าพวกมึงหัดเช็คสภาพมันซะบ้างน่ะเว้ยเฮ้ย!!!
“พี่ก็ติดป้ายเตือนแล้วนะ ว่างดใช้น่ะ ทำไมไม่ใช้ลิฟท์อีกฝั่งนึง ดีนะที่พี่มาเจอ ไม่งั้น หึ” พี่สาวร่างท้วมดุยิ้ม ๆ พร้อมกับชี้ให้ดูป้ายแปะเอาไว้ ตัวหนังสือตัวเป้งว่า....งดใช้ อยู่ในระหว่างปรับปรุง....แปะอยู่ตรงผนังฝั่งขวามือ พร้อมกับลูกศรสีแดงที่ชี้มาทางลิฟท์ตัวนี้
ทำไมครับ ทำไมครับพี่ ทำไมพี่ถึงไม่เอามันแปะไว้ตรงประตูลิฟท์ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยฟะ ทำม๊ายยยย
“พี่บู๊วววววววววววววววววววววววววววววขา...........” เสียงแสบแก้วหูดังขึ้นระหว่างที่ผมกับไอ้เด็กตัวซีดกำลังยืนเอามือกุมไข่ย้อยฟังคนดูแลตึกเทศนาอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว
ผู้หญิงตัวโย่งเป็นเสาไฟในชุดนักศึกษา วิ่งเข้ามาโฉบตัวไอ้เด็กตัวซีดไปต่อหน้าต่อตาผมและยัยเจ๊อ้วน......อย่างกับแร้งโฉบเหยื่อ
เฮ๊ย......วันนี้มันวันห่าอะไรกันวะเนี่ย.....
................................................................................
บู้ปิงเจอกันแล้ว....นิดนึง 55555+
-
อย่าบอกนะว่าจะสลับคู่กัน ไม่ยอมๆๆ
-
:เฮ้อ:
-
ไอ้บิ๊ก ไม่ดูแลน้องเลย พ่อแม่ที่ตายไปรู้คงเสียใจแย่ เห็น ขี้ ดีกว่า ตด
-
ผมชื่อบู้ครับ :m20: ฮามาก ติดอยู่ในลิฟท์ ต้องรายงานตัว ถูกแล้ว 5555
พี่บู้น่ารักแบบหลอนๆ สงสาร คนที่ติดอยู่ด้วยกัน 5555
-
มาต่ออย่างเงียบ ๆ.....แอบน้อยใจนิดนึง :o12: แต่ไม่ท้อค่ะ สู้ :oo1: :oo1: :oo1:
Part 2
“กลับมาแล้วคร๊าบบบบบบบบพร้ม”
เสียงอันคุ้นเคยปลุกผมให้สะดุ้งตื่นขึ้นจากเตียงของน้อง
น้องกลับมาแล้วสินะ
ผมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ สี่ทุ่มสิบห้า
น้องกลับดึกง่ะ.............หงุดหงิดโครตเลยเว้ยเฮ้ย.....กรู
“เพ่.....ปิงงงง~~~~~งงงงงง”
“อาราย พี่อยู่ในห้องนอนนี่”
“พี่ปิงกินข้าวมาแล้วใช่ป่ะ” หัวกลม ๆ โผล่แง้มเข้ามาทักทาย ก่อนที่จะก้าวเข้ามาในห้อง
“ยัง............................”
ไอ้เป่าเป๋าทำหน้าระรื่นไม่รู้ไม่ชี้ ผมสังเกตเห็นว่าน้องมีเสื้อคลุมสีดำ..............ตัวใหญ่มาก ๆ สวมทับอยู่
เสื้อดำ ๆ ทำให้ผมนึกไปถึงไอ้เด็กตัวดำ.....เกี่ยวมั้ย
"ไปเอาเสื้อใครมาใส่น่ะ!!!!" น้ำเสียงผมในตอนนี้คงดูเหมือนตวาดละมั้ง น้องสะดุ้ง แล้วก็หลับตาปี๋ไปชั่วขณะนึง ก่อนจะส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้ผม
"ก็น้ำจิ้มมันหกใส่ แล้วทีนี้ก็ไปล้างในห้องน้ำ.......ล้างไปล้างมาเสื้อมันก็เปียกเป็นวงเบ่อเริ่มเทิ้ม พี่บิ๊กเค้าก็เลยให้ยืมมาคลุม.....อีกอย่างชุดนักศึกษาน้องมันบางอ่ะ หนาวมากด้วย"
เอาอีกแล้ว......ไอ้ซาลาเปาอธิบายซะยาวยืดเหมือนครั้งก่อนนั้น(ก็ครั้งที่ผมเกือบจะได้น้องนั่นแหละ) พอพูดถึงไอ้ดำนั่นทีไร ผมรู้สึกว่าน้องดูใส่ใจกับมันมากเป็นพิเศษ
หรือว่า..................น้องจะคิดอะไรกับไอ้ดำนั่น.....ไม่นะ
"เอ่อ..............แล้วนี่พี่ปิงยังไม่ได้กินอะไรมาสินะ......งั้นเดี๋ยวเปาไปดูในตู้เย็นให้ว่ามีอะไรเหลือบ้าง................กะ......กินของเหลือได้ใช่มั้ย" ไอ้ตัวเล็กทำท่าจะหันหลังเดินหนี......ผมเพียงแค่ลุกขึ้นจากเตียง ก้าวยาว ๆ เพียงไม่กี่ก้าวก้เข้าประชิดตัวน้อง
ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยเหอะ
"พี่ปิง.................อะไรของพี่อีกวะเนี่ย"
"ก็คนมันคิดถึง ไม่ได้เหรอ"
"น้องกินอิ่ม ๆ รัดแน่น ๆ แบบนี้น้องหาย----ใจ-----ไม่----ออก"
"เราอิ่มแล้ว.....แต่ว่าพี่สิยังหิวอยู่เลย"
"กะ.....ก้อปล่อยน้องเซ่ ก็กำลังจะไปหาอะไรมาให้กินไงเล่า!!!!"
"ก็เค้าอยากกินซาลาเปานี่ครับ"
ผมฝังจมูกลงบนแก้มขาว ๆของน้อง ซุกไซ้เลื่อนลงมายังซอกคอที่มีกลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว ที่ช่างกระตุ้นอารมณ์ได้ดีเหลือเกิน
......ฟีโรโมน.....ของน้องสินะ
"พี่ปิงงงงงงง"
ไอ้ตัวเล็กน้องเสียงหลงเมื่อผมบังคับกดร่างกายส่วนล่างของน้องให้แนบชิดเข้ามา จนบั้นท้ายของน้องสัมผัสกับไอ้หนูที่กำลังตื่นตัวของผม
นิ่ม................โครต ๆ
"จู๋พี่ปิงกำลังทิ่มก้นเปาอยู่นะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นจะฟ้องแม่"
"อะไรกัน.....ใช้แม่ร่วมกับเค้าแล้วยังจะมา....."
มือก็ง่วนอยู่กับการปลดกระดุมน้อง.......อย่าดิ้นสิวะ!!!!
ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
อีกละ......................พอจะเข้าด้ายเข้าเข็มก็มีคนมาขัดจังหวะอีกละ......
ไอ้ซาลาเปารีบสลัดตัวออกอย่างแรงจนหลุดจากอ้อมแขนผม ขาสั้น ๆ ของน้องวิ่งปรู๊ด ออกไปจากห้อง......
ไอ้เด็กตัวดำนั่นสินะ แม่ง...............
"พี่บิ๊กกกกกกก" เสียงน้องฟังดูเหมือนดีใจที่มันมาในตอนนี้ ผมเดินออกไปดูบ้าง ซึ่งก็ใช่มันจริง ๆด้วย ไอ้เด็กดำตัวโตส่งยิ้มแหย ๆ ให้ผม มือเกาท้ายทอยเก้ ๆ กัง ๆ ดูไม่กวนตีนเหมือนคราวก่อน
"พี่ชายเปาสวัสดีครับ" มันยกมือไหว้อย่างนอบน้อม อ่อ..............นี่เอ็งกะเข้าทางผู้ใหญ่อยู่สินะ
"แล้วพี่บู้ล่ะครับ"
"ก็เนี่ยอ่ะสิ พี่ก็กลุ้มอยู่เนี่ย พอไขห้องเข้าไปก็ไม่เจอ ห้องมือตื๋อเลย โทรไปก็ไม่ยอมรับ กดตัดท่าเดียว"
"สงสัยงอนพี่บิ๊กแน่ ๆ เลย ก็เห็นนัดกันไว้ว่าจะไปไหนกันใช่ป่ะ"
"ก็มันอ่ะ....พูดไม่รู้เรื่อง ร้านเค้กมันไม่ได้จะย้ายหนีไปไหนซักหน่อย แต่คือเนี่ย รุ่นพี่ในเซคเค้าพาน้อง ๆ ไปเลี้ยงกัน เห็นว่าซ้อมเพลงบูมกันเหนื่อยมาเป็นอาทิตย์ งอแงโครต ๆ เลยไอ้บู้อ่ะ"
เฮ้ยยยย พวกมึงสองคนคุยอะไรกัน กูครับ....กูยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน เห็นหัวกันหน่อยได้มั้ย
ไอ้ดำไม่คุยเปล่านะ.....มือดำ ๆของมัน ซักพักก็เลื้อยลามมาลูบหัวกลม ๆ ของน้อง
อ๊ากกกกกกกก กูยอมไม่ได้
"ไหนว่าจะหาอะไรให้พี่กินไงเฮ้ย!!!!" ผมโพล่งขึ้นมาอย่างสุดทน ไอ้เด็กตัวโตหันมายิ้มแหย ๆ ให้ผมอีกครั้ง
"อ่า.....งั้นไม่กวนแล้ว พี่ขอตัวก่อนนะครับ"
"พี่บิ๊กเดี๋ยวซี่.............อย่าเพิ่งไป"
ไอ้ซาลาเปาคงเห็นท่าไม่ดี เลยรีบรั้งตัวไอ้ดำใหญ่เอาไว้ ทำไมครับน้อง อยู่กับพี่คนนี้ตามลำพังมันไม่น่าไว้ใจนักรึไง
"เด็กคนนี้นี่" ผมดุ
"พี่เค้าก็เหนื่อยกับเรามาทั้งวันแล้วนะ ปล่อยให้พี่เค้าไปพักผ่อนเถอะไป๊......นายน่ะไปเถอะ ไปได้เลย ส่วนเราน่ะไปหาอะไรให้พี่กินได้แล้ว หิว"
ไอ้ดำกลับไปห้องมันแล้ว
ทีนี้ก็เหลือแต่เราสองล่ะ
หึหึหึ
"น้องสู้นะเว้ย ขืนเล่นบ้า ๆ อีกละก็พ่อต่อยคว่ำจริง ๆ ด้วย ไม่เคลิ้มตามเหมือนคราวที่แล้วหรอกนะ"
ไอ้ท่ายืนกอดอก หลังชิดผนังนั่นอ่ะนะ คือท่าของนักสู้.......ไอ้ลูกไก่ในกำมือเอ๊ยยยยย
.
.....
............
.......................
อีกครึ่งนึงมาต่อพรุ่งนี้นะคะ.......ปลีกเวลางานมาแต่งเลยนะเนี่ย
พี่ผู้ชายเพิ่งมาทำงานใหม่ หล่อมาก......สงสัยแผนกเราจะร้างชายหนุ่มมานาน สาว ๆ นี่กรี๊ดกันใหญ่......
คอมเม้นท์น้อยอ่ะ.......ไม่ชอบคู่นี้เหรอ.........ให้โอกาสปิงเปามั่งเน้อ บู้บิ๊กมาหลายตอนแล้ว
กำลังใจคือสิ่งสำคัญของคนแต่งฟิคนะจ๊ะ........ขอกำลังใจด่วน !!!! 55555+++
...
:bye2: :bye2: :bye2:
-
โห้ววว พี่ปิงหื่นได้ใจ 55555555555
เค้าชอบพี่บู้มากเลยย ชอบมว๊ากกกกกกกกกก
มั่นไส้บิ๊กโคตรๆ - - เหอะ !
อยากให้บิ๊กหึงบู้มั้งๆๆ ถึงจะพี่น้องกัน ก็ไม่เปนไรหรอกวุ้ว ! เร้าใจ 5555555
-
พี่ปิงมาน้อยแต่เท่มว๊ากกกกกกกกกกกก
เป็นผู้ชายปากจัดดีแท้ คิดอย่างเดียวไม่พูดซะหน่อยอ่ะ จะได้มีสีสรร กร๊ากกกกกก
-
ไม่ใช่ไม่ชอบน่าาา...
เค้าก็แอบนายอ่านเหมือนกัน... แล้วมาเม้นที่หลังอ่ะ
แต่น้องพลอยนี้ใช้ได้เลยนะนี้ มาแล้วก็โฉบพี่บู้ไป 555
แอบเปลี่ยนใจเทให้เลยนะนี่ หมั่นไส้บิ๊กแล้วววว
เปานี้ยังไงก็ให้พี่ปิงแกเถอะ เฝ้ามานานนิ
-
อ่านแล้วหงุดหงิด เปา กับ บิ๊ก อ่ะค่ะ :m16:
ทำอะไรไม่เคยอ่ะ ที่จะคิดถึงใจคนอื่น ไม่แคร์ปิงกับบู้ กันเลยรึไงว๊าาาาา :angry2:
-
คู่พี่ปิงกะเปา น่ารักดี จัดไปเลยนะ ตามนี้ 5555
พี่บู้หายไปเลย สมน้ำหน้าไอ่บิ๊กมัน :z6:
พี่บู้งอนมันให้นานนนนเลยนะ
-
จริงๆ คู่ใหนๆก็น่ารักค่ะ แต่ว่าคงไม่ใช่ให้บู้เป็นแค่ตัวแสดงประกอบนะคะ
คือพูดจริงๆคาแรคเตอร์บู้โดดออกมาที่สุดแล้ว แต่อยู่ดีๆ ไปอยู่ตำแหน่งตัวประกอบให้ตอนหลัง มันแปลกๆอ่ะค่ะ
ส่วนปิงกะเปา และบิ๊กกับเปา เราชอบคู่ปิงกะเปามากกว่านะ เพราะเหมือนบิ๊กแค่ crush on ปิ๊งแค่รูปลักษณ์น่ารักๆอ่ะค่ะ
แต่พี่ปิงนี่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้วอย่างน้อยก็มีความผูกพันธ์ ความหวงและห่วงด้วย
แต่อาจจะติดที่เปาคิดกับปิงแค่พี่ชาย (รึป่าว)
แต่ถ้าปิงกับเปาคู่กัน แล้วบิ๊กไปคู่กับบู้หรอ ก็น่ารักดี แต่ยอมรับว่าตะขิดตะขวงใจนิดนึงเรื่อง incest
ก็เป็นกำลังใจให้คนเขียน ค่อยๆ คลี่คลายปมไปเรื่อยๆนะคะ จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ
-
แวรกก เพิ่งเห็นมาอัพ เม้นจ๊ะเม้นๆ
พอดีมันฝังใจตอนแรกๆ ว่าบิ๊กบู้มันคู่เอกน้ะ
แต่เปากับปิงก้น่ารักกๆ เพียงแต่ชอบนู๋บู้มากกว่า
คาแรกเตอร์ดูสุดโต่งดี เวลาอ่านเลยเหมือนชอบจะมองๆ
ว่าบู้เป็นตัวหลัก ด้วยความน่ารัก :-[
แหม ถ้าพี่ปิงจะมาแย่งจีบนู๋บู้ก้ไม่ขัดข้องหรอกนะ
จะมาแย่งจีบเพราะไม่ชอบบิ๊กก้ได้ 5555
+1เป็นกำลังใจให้จ้า
-
ต๊ายไอ้ดำนี้ขัดลาภมันทุกครั้งซี่น่า น่าตบกะโหลกจริงๆเชียว เีดี๋ยวให้ไอ้บู้จับกินจู๋เสียเลยนิ
-
โห้ววว พี่ปิงหื่นได้ใจ 55555555555
เค้าชอบพี่บู้มากเลยย ชอบมว๊ากกกกกกกกกก
มั่นไส้บิ๊กโคตรๆ - - เหอะ !
อยากให้บิ๊กหึงบู้มั้งๆๆ ถึงจะพี่น้องกัน ก็ไม่เปนไรหรอกวุ้ว ! เร้าใจ 5555555
คิดเหมือนกันเลยอ่ะ o13
-
:L2: :L2:
-
ขออภัย หากทำให้รู้สึกค้าง ไรท์เตอร์ไม่ได้รั้ง......หรือเรียกเรตติ้งแต่อย่างใด เพิ่งแต่งเสร็จเมื่อกี้ เหอ ๆ
:call: :call: :call:
เจ็บชิบ!!!!!
หมัดรุ่น ๆ ของน้องลอยกระทบหน้าหล่อ ๆของผมเต็มรัก
ไอ้เรารึก็เห็นท่าทางไม่สู้คนแบบนั้น ก็เลยดุ่ม ๆ เข้าไปหา ที่ไหนได้ล่ะ
ไอ้เด็กขี้แยคนนั้นมันหายไปไหนแล้ววะ!!!!!
“เจ็บมั้ย.......พี่ปิง” น้องถามเสียงอ่อย ผมหันไปมองแบบค้อน ๆ มือก็คอยจับทิชชู่ที่อุดจมูกไว้ น้องแมร่งงง ทำพี่เสียเลือดจนได้
“เด็กนิสัยไม่ดี.....”
“เปาขอโทษ ก็บอกแล้วไง ว่าอย่าเล่นแบบนี้......”
“ฮึ.......ต่อไปนี้ก็อยู่คนเดียวไปละกันนะ อยากจะไปไหน ไปกับใครก็ตามใจเรา พี่จะไม่มาให้เราเห็นหน้าอีกแล้ว จำไว้!!!!”
“พี่ปิงง่า อย่าโกรธน้องดิ๊ น้องไม่ได้ตั้งใจ.....มือไม้มันพาไป โห่ งอนเป็นเด็ก ๆ ไปได้ ไหนมาดูหน้าหน่อยเร็ว” ไอ้เด็กต๊องยังไม่สลด ยังมีการเอามือมาจิ้ม ๆ แก้มผม
“ขอจูบทีได้มั้ย........แล้วจะหายเคือง”
ผมหยอดน้อง......ทั้ง ๆ ที่ทิชชู่ในมือยังคงชุ่มไปด้วยเลือด หนำซ้ำพอเอ่ยประโยคนี้ออกไปอย่างหน้าด้าน ๆ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเกร็ดเลือดในตัวน้อยผิดปกติ.....
“แค่................................................จูบ.....................................................นะ”
น้องหน้าแดง........................หน้าแดงจัดตอนที่พูดวลีนี้ออกมา
“ยอมเพราะอยากจะขอโทษพี่ปิงหรอกนะ แค่ครั้งเดียว ห้ามมาทำหื่นใส่น้องอีก ไม่งั้นน้องเคืองจริง!!!”
คร๊าบผม ได้แค่นี้ สำหรับวันนี้ก็คุ้มแล้วล่ะฟะ อย่างน้อยก็ไม่เจ็บตัวฟรี
ผมค่อย ๆ โน้มตัวเข้าหาน้องที่กำลังเกร็งสุดชีวิต ไอ้เด็กเมื่อวานซืนตัวสั่นนิด ๆ ปากสีอ่อนระเรื่อเม้มกันแน่น
อ้าวแล้วพี่จะจูบยังไงล่ะคร๊าบ....
ผมค่อย ๆ ทาบทับริมฝีปากของตัวเองลงไปจรดกับริมฝีปากของน้อง......
อาศัยประสบการณ์จูบอันโชกโชน ค่อย ๆ ชอนไช เข้าไปอย่างช้า ๆ.............มือของผมบีบเบา ๆที่ไหล่เล็ก มืออีกข้างเชยปลายคางของน้องไว้อย่างทะนุถนอมที่สุด
ลิ้นอุ่นชื้นค่อย ๆ ดันอย่างค่อยเป็นค่อยไป.....ถึงจะกินเวลาไปซักนิด แต่ในที่สุดผมก็สามารถดันลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มนิ่มของน้องได้
สำเร็จ!!!!!
ราวกับว่ากำลังเล่นไล่จับ ลิ้นของผมกำลังไล่ต้อนลิ้นของน้องภายในสถานที่อันคับแคบ ลิ้นเล็ก ๆพยายามกระเถิบหนี แต่ผมก็สามารถเกี่ยวกระหวัดเอาไว้ได้อย่างสมศักดิ์ศรี เป็นจูบที่ลึกซึ้งและยาวนานที่สุด เท่าที่ผมเคยทำ
และเมื่อผมถอนจูบออกมาเพื่อที่จะมองหน้าของน้องในตอนนี้
ใบหน้านั้นแดงราวกับคนเป็นไข้ ไอ้เด็กตัวเล็กหอบหายใจถี่ สายตาที่มองตอบมายังผมเต็มไปด้วยความรู้สึก
ผมควรจะต่อมั้ย
ไหน ๆ อารมณ์ของน้องก็เริ่มติดแล้ว
หรือผมควรจะรักษาสัญญา เป็นพี่ปิงคนเดิมคนนี้ ที่น้องรักและไว้ใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี
“รักนะ ไอ้เด็กต๊อง”
“เปาก็รักพี่ปิง เหมือนกัน”
..............................................
แถมท้าย
สิ่งมีชีวิตตัวดำ กำลังเดือดพล่าน
“คอยดูนะมึง.........................ไอ้หมาบู้ กลับมานะ พ่อจะตบกบาลให้แมร่งมึนจนจำชื่อตัวเองไม่ได้เลย คอยดู!!!!”
To Be Con…….
พรุ่งนี้มาตอบเม้นท์ซักช่วงเช้านะคะ........ส่วนตอนหน้า พลอยบู้แล้ว.....ยังไม่ได้แต่งค่ะ หมดสต๊อกแล้ว แต่จะต้องหาเวลาแต่งให้ได้........เอาให้ออกมาดีเท่าสุดเท่าที่เวลาอันจำกัดและความสามารถส่วนบุคคลจะพึงมี
ที่น้อยใจเรื่องคอมเม้นท์น่ะ ไม่เชิงนะ แบบว่าตกใจที่เห็นเม้นท์มันน้อยผิดปกติ ซึ่งคงลงผิดช่วงเวลาไปหน่อย ไปชนกับงานระดับบิ๊ก ๆ เลยหล่นไปอยู่หน้าสอง 5555+
เม้นท์ประมาณนี้แหละ กำลังดี แบบผลัด ๆ กันมาก็ยังดี ไม่ต้องเม้นท์ทุกตอนก็ได้......55555+
-
อารายอ่า บู้พลอย ไม่เอาอ่ะ :z3:
ตอนนี้พี่ปิงน่ารักดี แล้วบอกรักกันเนี่ย รักกันแบบไหนอ่ะ
555 พี่บู้ยังไม่กลับ สิ่งมีชีวิตตัวดำอาละวาด ไงล่ะแกร โสมน้ำหน้า เหอะๆ
(แต่จริงๆก็เชียร์แกคู่กะพี่บู้อยู่นะอิบิ๊ก)
-
อย่าบอกนะว่าจะสลับคู่กัน ไม่ยอมๆๆ
ไม่ตายตัวค่ะ เหอ ๆ ให้ไปลุ้น ๆ กันเอาเอง
:เฮ้อ:
ถอนใจทำไมอ่ะตัวเอง
ไอ้บิ๊ก ไม่ดูแลน้องเลย พ่อแม่ที่ตายไปรู้คงเสียใจแย่ เห็น ขี้ ดีกว่า ตด
บิ๊กเป็นแฝดน้องนะคะ ส่วนบู้อ่ะคนพี่ แล้วที่ตายน่ะแม่คนเดียวค่ะ....
แหม อุตส่าห์ตามอ่านกันมาตั้งแต่ตอนแรก
ไรท์เตอร์แอบปวดใจกับคนสวยจริง ๆ :z3:
ผมชื่อบู้ครับ :m20: ฮามาก ติดอยู่ในลิฟท์ ต้องรายงานตัว ถูกแล้ว 5555
พี่บู้น่ารักแบบหลอนๆ สงสาร คนที่ติดอยู่ด้วยกัน 5555
พี่บู้เป็นคน Low-Tech.....คร่า วัน ๆ ไม่ค่อยได้ออกจากห้อง.....ติดน้อง :impress2:
โห้ววว พี่ปิงหื่นได้ใจ 55555555555
เค้าชอบพี่บู้มากเลยย ชอบมว๊ากกกกกกกกกก
มั่นไส้บิ๊กโคตรๆ - - เหอะ !
อยากให้บิ๊กหึงบู้มั้งๆๆ ถึงจะพี่น้องกัน ก็ไม่เปนไรหรอกวุ้ว ! เร้าใจ 5555555
ชอบมว๊ากกกกกก เลยเหรอคะ แหมเห็นภาพเลยอ่ะ ว่าคนพูดต้องปากกว้าง ม----ว๊า---กกกกกก
555+ แซวเล่นนะคะ
พี่ปิงมาน้อยแต่เท่มว๊ากกกกกกกกกกกก
เป็นผู้ชายปากจัดดีแท้ คิดอย่างเดียวไม่พูดซะหน่อยอ่ะ จะได้มีสีสรร กร๊ากกกกกก
ปากกว้างอีกคนแล๊วววววววว กร๊ากกกก
ตัวนายปิงนี่ไม่ได้ตั้งใจแต่งให้เท่ห์เลยนะ ไป ๆ มา ๆออกจะต๊อง ๆด้วยซ้ำ.....ทำเก๊กไปงั้นเองแหละ :m19:
ลองสังเกตสิคะว่าแต่ละตัวละครล้วนบ้าบอและไม่เต็มเต็ง(ใช้คำเชยไปมั้ย....เต็มเต็ง)
แต่เอาเถอะ ถ้าเธอว่า มันเท่ห์มว๊ากกกกกกกกก เราก็โอ....
5555+
ไม่ใช่ไม่ชอบน่าาา...
เค้าก็แอบนายอ่านเหมือนกัน... แล้วมาเม้นที่หลังอ่ะ
แต่น้องพลอยนี้ใช้ได้เลยนะนี้ มาแล้วก็โฉบพี่บู้ไป 555
แอบเปลี่ยนใจเทให้เลยนะนี่ หมั่นไส้บิ๊กแล้วววว
เปานี้ยังไงก็ให้พี่ปิงแกเถอะ เฝ้ามานานนิ
แอบนายตอบเม้นท์ อิอิ
น้องพลอยกลายร่างเป็นผู้หญิงที่โรคจิต(อ่อน ๆ)และน่ากลัว
ไม่รู้ชะตากรรมของหนุ่มบู้จะเป็นเช่นไร.....
ติดตามได้ในตอนหน้านะคะ.....ไงล่ะ ฮาร์ดเซลล์สุด ๆ :laugh:
อ่านแล้วหงุดหงิด เปา กับ บิ๊ก อ่ะค่ะ :m16:
ทำอะไรไม่เคยอ่ะ ที่จะคิดถึงใจคนอื่น ไม่แคร์ปิงกับบู้ กันเลยรึไงว๊าาาาา :angry2:
แต่อย่าหงุดหงิดไรท์เตอร์น๊า.......เค้ากลัว!!!!
คู่พี่ปิงกะเปา น่ารักดี จัดไปเลยนะ ตามนี้ 5555
พี่บู้หายไปเลย สมน้ำหน้าไอ่บิ๊กมัน :z6:
พี่บู้งอนมันให้นานนนนเลยนะ
บู้โดนน้องนีลักพาตัว.......
ตอนหน้าขอกล่าวถึงบู้-พลอยก่อน
แล้วหลังจากนั้นค่อยจัดคู่ปิงเปา
ส่วนหมาบิ๊ก.......ตอนนี้เป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว ทั้ง ๆ ที่เป็นถึงพระเอกของเรื่องคนนึงเชียวนะ 55555
บิ๊ก>>>>>>>>>โหมดน้อยใจ :m17:
จริงๆ คู่ใหนๆก็น่ารักค่ะ แต่ว่าคงไม่ใช่ให้บู้เป็นแค่ตัวแสดงประกอบนะคะ
คือพูดจริงๆคาแรคเตอร์บู้โดดออกมาที่สุดแล้ว แต่อยู่ดีๆ ไปอยู่ตำแหน่งตัวประกอบให้ตอนหลัง มันแปลกๆอ่ะค่ะ
ส่วนปิงกะเปา และบิ๊กกับเปา เราชอบคู่ปิงกะเปามากกว่านะ เพราะเหมือนบิ๊กแค่ crush on ปิ๊งแค่รูปลักษณ์น่ารักๆอ่ะค่ะ
แต่พี่ปิงนี่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้วอย่างน้อยก็มีความผูกพันธ์ ความหวงและห่วงด้วย
แต่อาจจะติดที่เปาคิดกับปิงแค่พี่ชาย (รึป่าว)
แต่ถ้าปิงกับเปาคู่กัน แล้วบิ๊กไปคู่กับบู้หรอ ก็น่ารักดี แต่ยอมรับว่าตะขิดตะขวงใจนิดนึงเรื่อง incest
ก็เป็นกำลังใจให้คนเขียน ค่อยๆ คลี่คลายปมไปเรื่อยๆนะคะ จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ
อินเซสท์ชาย-ชาย เราว่ามันน่าจะยอมรับได้นะ(ในโลกนิยาย)
เพราะถ้าเป็นชาย-หญิง ปัญหาที่ตามมามันมากกว่า
หากพลาดพลั้งเกินเลย.....จนได้เสียกัน
.....เซ็กซ์ นำไปสู่ การตั้งครรภ์.......
ลูกที่เกิดมาจะได้รับผลกระทบเต็ม ๆ ทั้งจากสังคมและคนรอบข้าง
และปัญหาจากพันธุ์กรรมด้วย.....
แต่กลับกัน
การที่ผู้ชายซึ่งเป็นพี่น้องกัน จะรักกันและอยู่ด้วยกันตลอดไป โดยที่ไม่มีเซ็กซ์กัน(แต่ถึงมีก็ไม่มีปัญหาอะไร นอกจากอย่าให้ใครรู้) เป็นความรู้สึกจากข้างในที่มีให้กันและกันแบบคนรัก
อันนี้มันโรแมนติคมาก ๆ ๆ ๆ ๆ 5555+ ไม่ค่อยเลยเนอะ โน้มน้าวกันสุด ๆ
ที่หนักใจคือเอ็นซีบู้บิ๊กนี่แหละ (ถ้าสมมติว่าสองคนนี้คู่กัน)
จะให้มีดีมั้ย ลังเล ๆ ๆ.....ไม่กล้าแต่ง
ขอความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย เหอะ ๆ ๆ :m21:
แวรกก เพิ่งเห็นมาอัพ เม้นจ๊ะเม้นๆ
พอดีมันฝังใจตอนแรกๆ ว่าบิ๊กบู้มันคู่เอกน้ะ
แต่เปากับปิงก้น่ารักกๆ เพียงแต่ชอบนู๋บู้มากกว่า
คาแรกเตอร์ดูสุดโต่งดี เวลาอ่านเลยเหมือนชอบจะมองๆ
ว่าบู้เป็นตัวหลัก ด้วยความน่ารัก :-[
แหม ถ้าพี่ปิงจะมาแย่งจีบนู๋บู้ก้ไม่ขัดข้องหรอกนะ
จะมาแย่งจีบเพราะไม่ชอบบิ๊กก้ได้ 5555
+1เป็นกำลังใจให้จ้า
เอาบิ๊ก-ปิงมั้ย ลองดู.....ลำบากตอนแต่งเอ็นซี กับตอนกระหนุงกระหนิงนี่แหละ
:oak:
ต๊ายไอ้ดำนี้ขัดลาภมันทุกครั้งซี่น่า น่าตบกะโหลกจริงๆเชียว เีดี๋ยวให้ไอ้บู้จับกินจู๋เสียเลยนิ
น่ากลัวอ่ะ ความคิดของเธอ........เธอควรจะแบ๊วเซ่!!!!!!!
โห้ววว พี่ปิงหื่นได้ใจ 55555555555
เค้าชอบพี่บู้มากเลยย ชอบมว๊ากกกกกกกกกก
มั่นไส้บิ๊กโคตรๆ - - เหอะ !
อยากให้บิ๊กหึงบู้มั้งๆๆ ถึงจะพี่น้องกัน ก็ไม่เปนไรหรอกวุ้ว ! เร้าใจ 5555555
คิดเหมือนกันเลยอ่ะ o13
ใจตรงกันเลยว่างั้นเหอะ!!!!! :impress2:
:L2: :L2:
:z1:
อารายอ่า บู้พลอย ไม่เอาอ่ะ :z3:
ตอนนี้พี่ปิงน่ารักดี แล้วบอกรักกันเนี่ย รักกันแบบไหนอ่ะ
555 พี่บู้ยังไม่กลับ สิ่งมีชีวิตตัวดำอาละวาด ไงล่ะแกร โสมน้ำหน้า เหอะๆ
(แต่จริงๆก็เชียร์แกคู่กะพี่บู้อยู่นะอิบิ๊ก)
อิดำมันกะลังนอยด์ คนอ่านหมั่นไส้มันแทบทุกคน ก็ปล่อยมันนอยด์ต่อไป สะใจดี กร๊ากกกกกก
-
มารอพี่บู้ :กอด1:
-
ตอนคั่นสั้น ๆ น้องพลอยใสกับนายตัวซีด
ในที่สุด
สิ่งที่ชั้นเฝ้ารอมานาน.....ก็กลายเป็นจริงซะที
เดทแรกกับผู้ชายที่แอบชอบอย่างเป็นทางการ......
ดินเนอร์ริมระเบียงกับอาหารสุดหรู ท้องฟ้ายามราตรีในค่ำคืนนี้ปราศจากหมอกเมฆ ดวงดาวสุกสกาวเต็มท้องฟ้าดั่งพยานรักของเราสอง….
โรแมนติกเชี่ย ๆ!!!!!!
“ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงสูบบะหมี่ของชายหนุ่มร่างเล็กตรงหน้าปลุกให้พลอยตื่นจากความฝันอันสวยหรู
“น้องพลอยกินดิ บะหมี่ร้านนี้อร่อยนะ” เสียงแหบ ๆ ยาน ๆ เชิญชวนให้หญิงสาวหยิบตะเกียบตรงหน้าขึ้นมาอย่างเคอะเขิน
นี่เราคง ทำแค่ได้มองพี่บู้อยู่ตรงนี้................ทั้ง ๆที่ตอนนี้ พี่บู้อยู่ใกล้เหลือเกิน
ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือเท่านั้น......
หน้าตาขาวซีดของพี่บู้.......กับริมฝีปากซีด ๆ แห้ง ๆ ลอกเป็นขุย บ่งบอกว่าผู้ชายคนไม่ค่อยเอาใจใส่หน้าตาตัวเองเท่าไหร่
แมร่ง.................เซอร์โครต ๆ สเปคกูเลย ว๊ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า......!!!!!
มีเรียวยื่นไปสัมผัสริมฝีปากของชายหนุ่มร่างเล็กตรงหน้า บรรจงเช็ดคราบเศษอาหารตรงมุมปากอย่างแผ่วเบา
“เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
สะ......เสียงเรอของพี่บู้.............ห่ามชิบหายเล้ยยยยย!!!!
“พี่เช็ดเองก็ได้ครับ น้องพลอย แหะ ๆ....”
“ไม่เป็นไรค่ะ.....พลอยเต็มใจ.....อ๊างงงงง พี่บู๊ๆๆๆๆๆ”
“อะไรครับ”
“พลอยน่ะชอบพี่บู้มากเลยน๊า........................พี่บู้รู้มั้ย”
ร่างเล็กมองหน้ารุ่นน้องอย่างตกตะลึง ก่อนจะหัวเราะแหะ ๆ ตากลมโตเสมองออกไปนอกระเบียง นึกถึงคำพูดที่เคยพูดกับสิ่งมีชีวิตตัวดำ ๆ
..........น้องพลอยเค้าก็น่ารักดี........พี่จะลองขอน้องเค้าคบดู...........
ก็แค่พูดเพื่อประชดน้องชายไปอย่างนั้นเอง
แค่เรียกร้องความสนใจจากน้อง
แค่อยากให้น้องหันกลับมามองบ้าง...............
ถึงมันจะไม่ได้ผล แต่ก็ยังคาดหวังลม ๆ แล้ง ๆ
“พี่บู้ขา...............พลอยน่ะ ไม่เคยชอบใครเท่านี้มาก่อนเลยจริง ๆ นะค๊า” เสียงแหลมเล็กกระเง้ากระงอด ดวงตาเจ้าเล่ห์และดูเจ้าชู้ของหญิงสาวตรงหน้า บางครั้งก็ทำให้คนอย่างนายบู้หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
.......ถ้าไม่คิดอะไรกับมันก็อย่ามาให้ความหวังเพื่อนหนูละกัน ไม่งั้นโดนอัดแน่ เข้าใจมั้ย….
คำขู่ของเป็ด เพื่อนสนิทของพลอยยังอยู่ ๆ ก็แว่บขึ้นมาซะอย่างงั้น
“แค่ก ๆ ๆ ๆ ๆ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่บู้สำลัก ไอ้เป็ด ๆ ๆ แก๊ หาน้ำมาให้พี่บู้เร็วเข้า เร้ว..................”
หญิงสาวดูลนลานอย่างกับว่าหนุ่มรุ่นพี่กำลังเป็นอะไรที่มากกว่าการสำลักบะหมี่ เป็ดตะโกนออกมาจากในห้อง
“อะไรย๊ะ อะไรของพวกแก๊......มากไปย่ะ มากไป นี่มันเวลาพักผ่อนของชั้นนะเว๊ยยยย เฮ๊ยยยย พี่บู้” รูมเมทของพลอยเดินบ่นออกมาจากห้อง ก่อนจะรีบหุนหันกลับเข้าไปหาน้ำตามคำสั่งของเพื่อนสาว เนื่องจากหนุ่มบู้สำลักจนเส้นบะหมี่โผล่แพลมออกมาจากรูจมูก
...
.......
...............
“เป็ดคืนนี้เราให้พี่บู้นอนด้วยกันที่นี่เหอะนะ” พลอยกอดแขนเพื่อน ใบหน้าสวยก้มลงคลอเคลียกับต้นแขนของหญิงสาวอีกคน อย่างกับลูกแมวเวลาอ้อน
“จะบ้าเหรอแก เราเป็นผู้หญิงนะ จะให้ผู้ชายมานอนค้างกับเราได้ไง เดี๋ยวคนเค้าก็เอาไปนินทาหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า นี่พี่บู้นะแก พี่บู้ที่เพื่อนแกชอบนะเว้ย”
“แล้วไงยะ แล้วยางง๊ายยยย แล้วอิพี่บู้ของแกนี่มันไม่ใช่ผู้ชายเร๊อะ”
“ก็แหม พี่บู้น่ะตัวเล็กจะตาย”
“ไม่เห็นจะเกี่ยว”
“ก็เค้าจะมาทำอะไรเราได้ล่ะฮึ ผู้หญิงถึก ๆ อย่างแก กับผู้หญิงตัวโย่ง ๆ อย่างชั้นน่ะ......แกเก็ทหน่อยดิ แกไม่เคยแอบชอบใครรึไง!!!!”
เป็ดหันควับไปมองรูมเมทร่วมห้องด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
ทะ...........ทำไมชั้นจะไม่เคยแอบชอบใครล่ะ.....
“พี่รบกวนเราสองคนรึเปล่าครับ” เสียงแหบ ๆ ของนายบู้ทำเอาสองสาวที่กำลังกระซิบคุยกันหันไปมองพร้อมกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ร่างกายท่อนบนของหนุ่มรุ่นพี่เปลือยเปล่า.....
มีเพียงผ้าขนหนูผืนหนาพาดบนไหล่เล็ก
ท่อนล่างสวมกางเกงบ๊อกเซอร์ขาสั้นปกปิดเอาไว้
“ไม่รบกวนเลยค่ะ พี่บู้ขา.....ใช่มั้ยแก ไอ้เป็ด” พลอยเอาศอกกระทุ้งสีข้างรูมเมทที่บัดนี้ยืนตาค้าง ผิวสีแทนของเป็ดเริ่มแดงระเรื่อ ลมหายใจปั่นป่วน.....
หายใจไม่ทั่วท้อง
“ด่ะ............ได้สิ คืนนี้ให้พี่บู้นอนค้างที่นี่ก็ได้ พลอยเดี๋ยวแกไปหาเสื้อยืดมาให้พี่บู้ใส่นอนไปก่อนนะ ส่วนชั้นจะไปเก็บโต๊ะที่พวกแกกินกันไว้”
เป็ดพูดออกมาไหลลื่นไม่มีสะดุดแม้แต่คำเดียว ทั้ง ๆ ที่ใจเต้นจนแทบระเบิดออกมานอกอก
ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ......
ไม่ชอบเลยที่เห็นเพื่อนรักของตัวเองเอาแต่สนใจไอ้หมอนี่
แต่ทำไมนะ
ทำไมเรากลับรู้สึกดีแบบแปลก ๆ......เวลาได้เห็นนายบู้มาอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้
แถมยัง......เห็นนายบู้ในสภาพนั้นแล้วดันใจเต้นขึ้นมาซะได้!!!!!
หญิงสาวผิวแทนยกมือข้างหนึ่งขึ้นทาบอก ขณะกำลังยืนเก็บโต๊ะตรงระเบียงห้อง ด้วยความรู้สึกที่สับสนปนเป
..
.........
............
.................
คืนนั้น ทั้งสามชีวิตเข้านอนกันบนเตียงขนาดสองคนที่ไม่แคบจนเกินไปนักสำหรับแขกผู้มาเยือนในคราวนี้
สาวผิวแทนรีบข่มตานอนจนหลับไปแล้วทางด้านซ้ายมือของเตียง
ตรงกลางมีพลอย สาวร่างโย่งที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
ส่วนริมสุด....
นายบู้นอนลืมตาโพลงมองฝ้าเพดาน
สมองกำลังคิดถึงเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น
..........น้องพลอยเค้าก็น่ารักดี........พี่จะลองขอน้องเค้าคบดู...........
ร่างเล็กรีบกดความคิดนั้นลงไปอย่างเด็ดเดี่ยว....
คนอย่างเค้า...........
คงไม่มีวัน......
ที่จะเอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่นแบบนั้นแน่ ๆ.......
.........................
ตีหนึ่งห้าสิบเก้า
สิ่งมีชีวิตตัวดำกำลังเดินไปเดินมาอยู่ในห้องอย่างหัวเสีย
“ไอ้พี่บ้าเอ๊ย จะตีสองอยู่แล้วนะ ตอนนี้พี่หายหัวไปอยู่ที่ไหนบนโลกวะ” บิ๊กบ่นกับตัวเองเสียงดัง มือกำโทรศัพท์จนแน่น
ร่างสูงไม่รู้สึกง่วงนอนเลยจนนิดเดียว.....
ทั้ง ๆ ที่วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน
“ไอ้เชี่ยบู้กูเกลียดมึง” ร่างสูงขบกรามแน่น บางสิ่งบางอย่างในจิตใจกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง
“คอยดูนะพี่นะ.............คอยดู”
บิ๊กทิ้งตัวลงบนโซฟา ข้อศอกทั้งสองข้างวางค้ำอยู่บนเข่า ใบหน้าที่กราดเกี้ยวซบลงกับอุ้งมือ
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองประตูห้องด้วยหัวใจที่จดจ่อ...และรอคอย
to be con
........................................................................
เช่นเคย ขอกำลังใจให้คนแต่ง แม้เพียงน้อยนิด แค่นั้นเราก้ปลื้มจะแย่แล้ว....
:call: :call: :call:
-
อ่ะ กำลังใจ เอาไปเต็มๆ อิอิ :จุ๊บๆ:
ว่าแต่ แอบหวั่นแทนบู้ ถ้ากลับมาห้องจะโดนเจ้าบิ๊กทำไรนี่ เหอๆ :o11:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องพลอยยยยย แปลกได้อีกอ่ะน้องเอ๊ย :m20: :m20: :m20:
ส่วนอิตาบิ๊ก ขอมอบคำสามคำ ฟาดเข้าไปเต็มๆหน้าเลยนะจ๊ะ หึหึ o18
สมน้ำหน้า
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เฮ้ยยยยยยย พลอย ชอบมากว่ะ 5555
พี่บู้อยู่ไปหลายๆวันนะ ให้ไอ้ดำมันนอยด์ตายไปเรย :m20:
ปล.พี่บู้มีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามที่แปลกๆพอกันกะตัวเอง 555
-
ไลค์ร้อยครั้งแด่น้องพลอยและน้องเป็ดค่ะ
วุ้ยสะใจแบบสุดๆ ประสาทแดร๊กตายไปเล้ยบิ๊กกี้
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กดบวกไปค่า
-
ใช่ๆๆๆ บู้หายไปหลายๆวันเลย ไอ้น้องบ้าจะได้รู้สึกซะทีว่าขาดพี่บู้แล้วจะเป็นยังไง
เอ...ว่าแต่ว่าบิ๊กจะรู้สึกรึเปล่าน๊าาา ไม่ใช่มัวแต่ไปหลงไอ้ซาลาเปาอยู่นะ ฮึ่ม!
-
โว้ววววววววววววววววว
รอคอยด้วยคนนะไอ้บิ๊ก หึหึ
ไปเลยพี่บู้ ไปนานๆเลย ให้ไอ้บิ๊กมันอกแตกไปเลยวุ้ยยย
แต่ไรเตอร์ นานๆไม่ดีนะ 55
จะบอกว่าเราชอบเรื่องนี้นะ หนุกดี มึนดี ชอบคาแร็คเตอรืแบบบิ๊กมาก มันน่าด่า
คาแร็คเตอร์พี่บุ้ก็แปลกดี ชอบมากกกกกกกกกกอ้ะ เราคงรสนิยมเหมือนพลอยซะละ 55555555555
-
หุหุ มีคนมาตกหลุมรักพี่บู้อีกคนแล้วละซิ เสน่ห์แรงนะนี่
อิน้องบิ๊ก คลั่งไปเลยนะ 555
-
นี่เป็นตอนที่เราเครียดมากที่สุด ในขณะแต่ง.....
คนที่หมั่นไส้ และเกลียดอิบิ๊กก็จะยิ่งเกลียดมันมากขึ้นไปอีก....แต่อิดำมันก็กำลังจะชัดเจนในส่วนของมันล่ะนะ
:m31:
คนพี่บู้จะน่าสงสารมั้ย อันนี้ไม่รู้ o18
ฉากมาม่าใกล้จะมีแล้ว........55555+ :impress2:
ตอน ........?????...........
บิ๊กเล่า :
ไอ้คุณชายกลับมาถึงในในตอนเกือบสี่โมงเช้าของวันรุ่งขึ้น.....
หลังจากที่อดหลับอดนอนมาทั้งคืน ทั้ง ๆ ที่ร่างกายต้องการพักใจจะขาด แต่สมองกลับสั่งการให้ผมต้องเป็นฝ่ายตั้งตารอ............
ตอนนี้กูทั้งเครียด.....ทั้งหงุดหงิด.....ทั้งง่วง
ใครมากวนตีนแม้แต่นิดเดียว พี่ก็พี่เหอะ พ่อจะเตะให้แมร่งกลิ้งเป็นลูกขนุน
"พี่ครับ.....กลับมาแล้วเหรอ"
แต่ทว่า.....................ทำไมนะ
ทำไมนะกู
ทำไมกูถึงต้องพูดจาสุภาพด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแบบนั้นกับคนอย่างมันด้วยเนี่ย!!!!!!
ทั้ง ๆ ที่พูดไปแล้ว แต่ไอ้หมาบู้มันไม่หันมามองหน้าผมด้วยซ้ำ.........
หรือว่ามันจะไม่ได้ยิน งั้นเอาใหม่ ไม่ใช่ว่าผมง้อมันหรอกนะ...............
"พี่ครับ.......เมื่อคืนพี่หายไปไหนมา รู้มั้ยว่าเค้าเป็นห่วง ไม่ได้นอนทั้งคืน กลัวว่าพี่จะเป็นอะไรไป โทรไปพี่ก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์" ผมเดินเข้าไปประชิดตัวมัน
มือของผมยกขึ้นแตะเบา ๆ ตรงไหล่ของพี่......
แต่ไอ้เชี่ยบู้แมร่งปัดทิ้ง เหมือนกับมันปัดแมลงวัน........
"อย่ามาถูกตัว" มันว่า โดยที่ยังไม่ยอมหันหน้ามามองผม แล้วพอผมเดินอ้อมไปเพื่อที่จะเผชิญหน้ากลับมัน มันก็หันหน้าหนีไปอีกทาง
งอน!!!!!..............มันกำลังงอน
ไม่ได้น่าง้อเลยให้ตาย
"น่าขยะแขยงชะมัด....." มันหันมาแสยะยิ้มให้ผม ทั้ง ๆที่ดวงตาเบิกกว้างจนมองเห็นเส้นเลือด.....ตะ.......แต่ว่า เมื่อกี้นี้มันว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ค่อย.................ชัด
"ทั้งนายแล้วก็ไอ้เด็กนั่น............สกปรกที่สุด"
ชัดเลย.........คราวนี้ชัดเต็มสองรูหูเลย............................ฟังแล้วไม่ใช่แค่รู้สึกจี๊ด แต่มันทำให้ผมในตอนนี้ของขึ้นพร้อมที่จะระเบิดอะไรใส่ไอ้หมากระเป๋านี่
"วะ.....ว่าไงนะ ไอ้ห่านี่ มันจะมากเกินไปแล้วนะเว้ยเฮ้ย"
ผมตะคอกใส่พี่................ใส่ไอ้หมาบู้ แต่แทนที่มันจะรู้สึกอะไรบ้าง แต่มันยังคงสงบนิ่ง ปากเล็ก ๆนั่นยังคงยิ้ม.....เป็นยิ้มที่กวนตีนมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ
"นาย.......ไอ้คนวิปริตผิดเพศ ไอ้น้องเฮงซวย ไอ้ลิงยักษ์งี่เง่า แม่ของเราจะว่ายังไง ถ้าแม่ยังไม่ตาย แล้วต้องมารู้ว่าลูกชายของแม่ชอบผู้ชายด้วยกัน..........ชอบผู้ชายคนอื่นมากกว่าพี่ของตัวเอง สนใจแต่ไอ้เด็กนั่น เห็นคนอื่นสำคัญกว่าพี่จนลืมคำสัญญา...."
"สัญญาเด็ก ๆ ของพี่น่ะเหรอ ไอ้สัญญาบ้า ๆ นั่นมันสำคัญมากนักรึไง ที่ทำให้พี่ต้องมายืนว่าเค้าแบบนี้"
"พี่หมายถึงสัญญาที่บิ๊กให้ไว้กับแม่ ก่อนที่แม่จะตายตังหากเล่า!!!" หลังจากที่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบมาตลอด พอมาประโยคนี้ ไอ้บู้ตะโกนใส่ผมจนหน้าแดง.......ก่อนจะกลับไปตีสีหน้าเย็นชา กวนประสาทเหมือนเดิม
"เด็กนั่นมัน.......................ร่าน"
ผมไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าพี่ชายของผมจะพูดประโยคนี้ออกมา.....อารมณ์โกรธมาถึงระดับจุดเดือด ผมคว้าคอเสื้อพี่กระชากเข้ามา มือข้างหนึ่งเงื้อจะชก.........แต่แล้วผมก็กลับเปลี่ยนใจ
"หึ..................ใช่........พี่พูดถูก ไอ้คำสัญญาแบบนั้นน่ะเค้าลืมมันหมดแล้ว พี่คิดว่าเค้าหมายความตามนั้นจริง ๆ น่ะเหรอ"
"อะไรของบิ๊กวะ" ไอ้บู้นิ่วหน้าอย่างแปลกใจที่เห็นผมสงบลง ปากซีด ๆ ของมันพึมพัมเบา ๆ ราวกับลมกระซิบ
"มันก็แค่การรับปากกับแม่ เพื่อให้แม่ได้จากไปอย่างสงบ พี่คงไม่คิดว่าเค้าจะต้องดูแลชีวิตพี่ไปตลอดจริง ๆ อย่างนั้นใช่มั้ย?....ฮะฮะ" ผมเสหัวเราะ ไอ้บู้จ้องหน้าผมด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย
"ว่าไงนะ.........โกหก บิ๊กโกหก"
"ไม่รู้รึไง ว่าตัวเองน่ะมันน่ารำคาญแค่ไหน เค้าน่ะเบื่อเป็นพี่เลี้ยงเด็กเต็มทีแล้ว พี่รู้มั้ย ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เค้าต้องอดทนมากแค่ไหนกับคนอย่างพี่ ไม่สิ......เค้าต้องอดทนมากแค่ไหน กับการที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับพี่ หรือแม้แต่การหายใจร่วมกับพี่บนโลกนี้ พี่น่ะคิดจริง ๆ เหรอว่าจะมีใครทนใช้ชีวิตร่วมกับคนอย่างพี่ไปได้ตลอดชีวิตน่ะห๊ะ !!!"
พอยิ่งเห็นมันนิ่ง สิ่งที่อัดอั้นมานานมันก็ยิ่งพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก
"แล้วรู้มั้ย ว่าทำไมเราถึงได้มีกันแค่สองคน แค่เค้ากับพี่ ก็เพราะว่าไม่มีใครเค้าอยากเข้าใกล้พี่ไง พี่มันเป็นตัวประหลาดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พี่มันพวกแปลกแยก ไม่ชอบเข้าสังคม ชอบทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา ทั้ง ๆ ที่ทุกคนในบ้านคอยแต่โอ๋ เอาใจพี่........
ไม่มีใครหน้าไหนอยากจะเป็นเพื่อนกับพี่ แล้วยังไง.............ในเมื่อไอ้คำสัญญานั่นทำให้เค้าต้องมาแบกรับชะตากรรมร่วมกับพี่ด้วย ทั้ง ๆ ที่เค้าก็อยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง อยากเป็นนักบาสทีมโรงเรียน แต่ก็ไม่ได้ไปซ้อมจนกระทั่งถูกถอดออกจากทีม ก็เพราะว่าพี่แค่อยากจะมีเพื่อนเล่น....
พี่เคยรู้มั้ยว่าเค้าชอบอะไร เค้าอยากทำอะไร เค้าอยากสอบเข้ามหาลัยไหน พี่รู้รึเปล่า พี่ไม่เคยรู้ ก็เพราะว่าทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเค้า มันต้องขึ้นอยู่กับพี่ไปหมดทุกเรื่อง ที่ผ่านมาเค้าไม่เคยได้ทำอย่างที่ใจตัวเองต้องการเลย ก็เพราะว่าเค้าต้องรับผิดชอบภาระที่ต้องดูแลพี่ไง แต่เค้าขอแค่เรื่องเดียว เรื่องเดียวได้มั้ย.....ไอ้เด็กคนนั้น คนที่พี่กำลังพูดจาดูถูกนั่น เด็กคนนั้นคือคนที่ทำให้เค้ารู้ว่าตัวเองยังมีตัวตน ไม่ใช่แค่หุ่นเชิดของพี่.....
ที่ผ่านมาเค้าทำตามสัญญาที่รับปากกับแม่มามากพอแล้ว พี่ควรจะปล่อยเค้าไป แล้วก็โตเป็นผู้ใหญ่ซักที ได้ยินมั้ย ไอ้บู้!!!!"
โล่งชะมัด........ทุกอย่างที่อัดอั้นเก็บกดมานาน ถูกระบายออกมาในคราวเดียว......แต่ทุกอย่างมันเกือบจะสมบูรณ์แล้ว.......
เว้นแต่ว่า.....
ไอ้พี่นรกมันยังคงจ้องหน้าผมนิ่ง และเงียบกริบ โดยไม่ยอมปริปากพูดอะไร
สีหน้าอาฆาตของมันในตอนแรก บัดนี้เรียบเฉยดูไร้ความรู้สึก
แล้วอยู่ ๆ หลังจากนั้น มันก็ยกมือขึ้นทุบหน้าอกตัวเอง
"นั่นพี่จะทำอะไร" ผมตกใจที่เห็นมันกำลังทุบตัวเองแบบนั้น แต่พอจะเข้าไปห้าม มันก็ทั้งดิ้น ทั้งสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของผม
จนในที่สุดมันก็ทิ้งตัวลงแถกดิ้นกับพื้นห้อง
"ไอ้บู้มึงเป็นบ้าอะไร มึงหยุดเดี๋ยวนี้นะ"
แล้วมันก็หยุด
สองแขนเล็ก ๆ ยันตัวเองให้ลุกขึ้น มันหัวเราะ..........หัวเราะเหมือนมันกำลังขำให้กับเรื่องที่ตลกที่สุดในชีวิต
"เมื่อกี้นี้..............บิ๊กพล่ามอะไรออกมาน่ะ.....หืม?................"
เฮ้ยยยยย เมื่อกี้ที่กูพูดไปซะยาวนั่นน่ะ มันไม่ได้เข้าหูมึงเลยใช่มั้ย!!!!!!
อ่ะ.............ไอ้............................ไอ้บ้าบู้
"ที่บิ๊กพูดมาเมื่อกี้นี้น่ะ พี่ไม่เข้าใจหรอกนะ พี่รู้แต่ว่าบิ๊กน่ะผิดสัญญาเรื่องที่จะพาพี่ไปเลี้ยงขนมน่ะ หืม?................บิ๊กยังไม่ลืมใช่มั้ย หวังว่าบิ๊กจะไม่ลืมหรอกนะ ว่าตัวเองพูดอะไรเอาไว้ เค้กท๊อฟฟี่คาราเมลร้านโปรดของพี่ไง" พี่ยิ้มราวกับเด็ก ๆ ผมเพิ่งสังเกตว่าวันนี้มันยิ้มออกมาหลากหลายรูปแบบจริง ๆ
แต่ไอ้ยิ้มที่ดูแล้วไร้เดียงสาแบบที่มันกำลังทำอยู่ในตอนนี้น่ะ
น่ากลัวที่สุด
ผมอดคิดไม่ได้ว่า.....
บางทีพี่อาจจะเป็นคนเลือดเย็น.................
พี่อาจจะไม่ได้ชอบทำตัวเป็นเด็ก ๆ.....หรือคอยเป็นภาระให้กับใคร
บางทีผมกลับคิดว่ามันรู้มากเกินไปซะด้วยซ้ำ
แล้วถ้าทั้งหมดที่ผ่านมามันเป็นการแสดงตบตาล่ะ........การแสดงตบตาเพื่อที่จะกักตัวผมเอาไว้ โดยเอาคำสัญญาที่ผมได้ให้กับแม่เอาไว้มาเป็นข้อผูกมัด
เพื่อที่พี่จะได้มีทาสรับใช้ มีคนคอยรองมือรองเท้า
แล้วถ้ามันเป็นอย่างนั้น
นี่คงเป็นเรื่องชั่วร้ายที่สุดเท่าที่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตผม......
เจ้าของ.....กับสุนัข คุณคิดว่าแท้จริงแล้ว ใครเป็นนาย และใครเป็นบ่าว
พี่ไม่ใช่ปลาปิรันย่า หรือว่าภูติผีปิศาจที่ไหน
แต่พี่ก็คือพี่
คือโชคร้าย คือคำสาปที่ติดตัวผม
หรือจะพูดอีกอย่างหนึ่ง......พี่เปรียบเสมือนเนื้อร้าย คือเซลล์มะเร็งที่กำลังลุกลามทำลายชีวิตผม
ผม.............เกลียด..................พี่
to be con
-
อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เอ่ออ.... ในมุมของบิ๊กมันก็คงเครียดเอามากๆนะ ถ้าจะต้องผูกติดทุกๆสิ่งไว้กับคนอื่นถึงจะเป็นพี่ก็เถอะนะ
สรุป ตอนนี้เริ่มสงสารบิ๊กแล้วอ่ะ
แต่ก็ยังสงสารพี่บู้อยู่ดี คงไม่ผิดใช่ไหม... ก็อยู่ๆคนใกล้ชิดที่สุดที่เหลืออยู่คนเดียวจะอยากมีใครอื่นเข้ามานี้น่า
-
อ่ะ กำลังใจ เอาไปเต็มๆ อิอิ :จุ๊บๆ:
ว่าแต่ แอบหวั่นแทนบู้ ถ้ากลับมาห้องจะโดนเจ้าบิ๊กทำไรนี่ เหอๆ :o11:
โดนเต็ม ๆ เลยค่ะ จัดหนักด้วย
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องพลอยยยยย แปลกได้อีกอ่ะน้องเอ๊ย :m20: :m20: :m20:
ส่วนอิตาบิ๊ก ขอมอบคำสามคำ ฟาดเข้าไปเต็มๆหน้าเลยนะจ๊ะ หึหึ o18
สมน้ำหน้า
:laugh: :laugh: :laugh:
อย่าเพิ่งไปสมน้ำหน้ามันสิตัว......ไปเช็ดน้ำตาให้พี่บู้ของตัวก่อน
เฮ้ยยยยยยย พลอย ชอบมากว่ะ 5555
พี่บู้อยู่ไปหลายๆวันนะ ให้ไอ้ดำมันนอยด์ตายไปเรย :m20:
ปล.พี่บู้มีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามที่แปลกๆพอกันกะตัวเอง 555
อยากให้เป็นงั้นเหมือนกัน แต่พี่บู้ไปแต่ตัวนะคะ คืนเดียวก็พอแล้ว เดี๋ยวจะไม่ใช่นิยาย BL แต่ยังอาจมี 3พี บู้-เป็ด-พลอย
อ๊ากกกกก
ไลค์ร้อยครั้งแด่น้องพลอยและน้องเป็ดค่ะ
วุ้ยสะใจแบบสุดๆ ประสาทแดร๊กตายไปเล้ยบิ๊กกี้
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กดบวกไปค่า
เธอกดไลค์ แต่เราขอลูบไล้ได้ป่ะหล่ะ !!!!! อิคึอิคึ
ว่าแต่เป็ดกับพลอย เธอเชียร์ใครอ่ะ
ใช่ๆๆๆ บู้หายไปหลายๆวันเลย ไอ้น้องบ้าจะได้รู้สึกซะทีว่าขาดพี่บู้แล้วจะเป็นยังไง
เอ...ว่าแต่ว่าบิ๊กจะรู้สึกรึเปล่าน๊าาา ไม่ใช่มัวแต่ไปหลงไอ้ซาลาเปาอยู่นะ ฮึ่ม!
บิ๊กมันก็อาจจะอยากให้เป็นแบบนั้นก็ได้นะเออ!!!!
เปลี่ยนใจ ให้บู้เป็นตัวร้ายดีมั้ยเนี่ย ลุคแกให้เนอะ
โว้ววววววววววววววววว
รอคอยด้วยคนนะไอ้บิ๊ก หึหึ
ไปเลยพี่บู้ ไปนานๆเลย ให้ไอ้บิ๊กมันอกแตกไปเลยวุ้ยยย
แต่ไรเตอร์ นานๆไม่ดีนะ 55
จะบอกว่าเราชอบเรื่องนี้นะ หนุกดี มึนดี ชอบคาแร็คเตอรืแบบบิ๊กมาก มันน่าด่า
คาแร็คเตอร์พี่บุ้ก็แปลกดี ชอบมากกกกกกกกกกอ้ะ เราคงรสนิยมเหมือนพลอยซะละ 55555555555
ไรเตอร์มาเร็ว เคลมเร็ว เพียงแต่ว่าตอนนี้มันไม่ค่อยฮาอ่ะ มันเครียด........แต่รู้สึกว่าเรื่องนี้มันก็ไม่ฮามาตั้งแต่แรกแล้วนี่นะ......เหอ ๆ ๆ ๆ
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
หุหุ มีคนมาตกหลุมรักพี่บู้อีกคนแล้วละซิ เสน่ห์แรงนะนี่
อิน้องบิ๊ก คลั่งไปเลยนะ 555
พี่บู้คือเคะที่สาว ๆ รสนิยมแปลกอยากจะเป็นเมะ กดพี่บู้......
แต่รู้สึกจะไม่ค่อยมีสเน่ห์กับเพศเดียวกันเท่าไรนิ....(ก็แกแต่งให้มันออกมาเป็นแบบนี้นี่ยะ)
ยังไงก็เม้นท์กันเข้ามาเยอะ ๆ นะคะ ต้องการกำลังใจ เพราะว่าไฟมันกำลังมา.......
จุ๊บุ๊ ๆ ๆ
-
เออ จะเกลียดก็เกลียดไปเลย รำคาญอิตาบิ๊กนี่ละ
บู้ไปมีความสุขกับน้องพลอยเหอะ ดีกว่าอยู่กับอีบิ๊กตานี่เยอะนะ
ไอ้คนอารมณ์ขึ้นๆลงๆแบบนี้ ปล่อยให้มันอยู่คนเดียว แห้งไปจนตายเหอะ หมั่นไส้ :m16:
-
ขอโทษทีนะ
แบบว่า เราเองก็ไม่มีเหตุผลเหมือนกัน รู้แค่ว่า ไม่ชอบนายเลยบิ๊ก
ยังไงก็รักพี่บู๊ว่ะ
-
มาม่าอืดเต็มชามเลยตอนนี้ เหอๆ ใจคนยากยั่งถึง ขนาดอยู่ด้วยกันมานานนะนี่ ทำไมยังไม่รู้ว่าพี่คิดยังไงน่ะบิ๊กเอ้ย
-
นึกว่าเป็นเรื่องรักใสๆหัวใจแปดดวงไรทำนองนั้นอ่ะ
นี่แต่ละคน complexity เยอะเหลือเกิน :m31:
ส่วนตัวอยากให้บู้เป็นคนธรรมดามากกว่าอ่ะ
-
เฮ้ย ไอ่บิ๊ก แกเป็นอารายห๊ะ :beat:
มาทำกะพี่บู้ของช้านได้งัย ไอ่นี่นิ เด๋ยวไม่เชียร์เลย
โอ๋ๆ พี่บู้ :กอด1:
-
เฮ่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
บู้ ออกมาห่างจากบิ๊กมั่งเถอะ TT
ให้มันรู้กันไป ว่าไม่มีกันแล้วจะเป็นยังไง เนอะ !
ติดตามอยู่วน้า อยากอ่านอีก มาอัพอีกได้ป่าว TT
:z3: :z3:
-
อ่านแล้วรู้สึกให้บิ๊กคู่เปาไปเหอะ
คนหน้าตาไม่ดีแต่มีเสน่ห์(555)อย่างพี่บู้เหมาะกับคนจริงอย่างพี่ปิงไม่ก็นู๋พลอยมากกว่า
ส่วนคนที่มองคนที่หน้าตาอย่างอีบิ๊กก็เหมาะกับคนที่มีดีที่หน้าตาอย่างเปาแหละ(อคติมากมาย55)
ถ้าเปลี่ยนบู้เป็นตัวร้ายจริง
เรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่ทุกคนรุมรักตัวร้าย และแช่งชักหักกระดูกให้พระเอกกะนางเอกตายนะเราว่า555
ปล.จริงๆแล้วไรเตอร์ตั้งใจให้เปาเป็นนายเอกป่ะ อ่านแล้วรู้สึกแบบนั้นอ่ะ แบบดูทุกคนมารุมรักเกิ๊นนนน น่าหมั่นไส้
-
หมันไส้ตาบิ๊ก
บู้เล่นมันเสียให้เข็ดเลย !!
-
ไม่ได้เข้ามาซะนาน กลับมาอีกที น้องบิ๊กพี่บู้ทำเค้าน้ำตาไหลพรากๆเลย :monkeysad:
พี่น้องอะ มันตัดกันไม่ขาดหรอก บุ๊กบิ๊กอย่าเกลียดพี่เค้าเลย :z3:
โอ๊ยยย ไม่เอามาม่าแล้วได้ป่ะ แต่สงสารบู้สุดๆแล้วอะ แล้วก็แอบหมั่นไส้น้องเปาทั้งๆที่น้องเค้าก็ยังไม่ได้ทำไรเลยนะ :laugh:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปเน้อ :impress2:
-
ชอบบๆๆ สนุกดี ตัวละคนมีเอกลักษณ์มากๆเลย
บิ๊กเอย เอาบู๊ให้อยู่นะ อย่าเกลียดเลย
มารักกันดีกว่า อิอิ
-
ลงก่อนนะคะ เดี๋ยวมาตอบคอมเม้นท์
อ่านตอนนี้แล้วอย่าถึงรุมสกรัมดำมันเลยนะคะ.....
ทุกอย่างมันต้องดีขึ้น แต่ก่อนจะดีมันก็ต้องผ่านจุดที่แย่ที่สุดซะก่อน....5555+ เหมือนจะคมนะไรท์เตอร์นะ
:z3: :z2: :z10: :z13:
Feel The Pain…..
บู้เล่า...:
น้องเกลียด......ผม
ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก.......ในสิ่งที่น้องพูดมา
ถึงแม้ว่าน้องจะไม่ได้พูดมันออกมาตรง ๆ
แต่ผมก็สามารถรับรู้มันได้
ว่า.......น้องเกลียดผม !!!!
และอาจจะเกลียดผมมาตลอดซะด้วยซ้ำไป
ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้.......
เพียงแต่ว่าผมไม่ต้องการที่จะรับรู้มันต่างหาก......!!!
ที่ร้านเบเกอรี่ร้านโปรดของผม.......ถึงแม้ว่าบุ๊กบิ๊กน้อยของผมจะไม่ค่อยเต็มใจนักที่จะพาผมมาที่นี่
แต่ว่าน้องก็ยังอุตส่าห์พาผมมาตามที่สัญญา
น้องเป็นคนที่ซื่อตรงกับคำสัญญามาโดยตลอด.....เรื่องนั้นผมรู้ดี ถ้าเพียงแค่ผมบอกว่า...... ‘บิ๊ก...ต่อจากนี้ไปบิ๊กไม่ต้องเป็นห่วงพี่แล้วนะ พี่สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว’ ภาระที่น้องแบกรับมาตลอดหลายปีคงได้ถูกปลดเปลื้อง
และน้องก็จะเป็นอิสระ
แต่ผมก็ไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ ถึงแม้ว่ามันคงจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเจ้าเด็กตัวโตของผม.....
นี่ผมเห็นแก่ตัวเกินไปอย่างนั้นใช่มั้ย ?
ผมเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่ต้องการเก็บคนที่ผมรักเอาไว้ ไม่ให้ไปไหน ถึงแม้ว่าเค้าไม่เคยคิดที่จะอยากอยู่กับผมเลยก็ตาม
ถึงแม้ว่าคนที่ผมรักมากที่สุด.....จะเกลียดผม มันก็ไม่เป็นไรหรอก
ผมยอมให้น้องเกลียด ดีกว่าจะต้องเสียน้องไป
“ไอศครีมวาฟเฟิลวนิลลา กับชาเย็นอย่างละ 1 ที่ได้แล้วค่ะ” น้องพนักงานเสิร์ฟ หน้าตาน่ารักคนนึงยกไอศครีมวาฟเฟิลกับชาเย็นมาเสิร์ฟ พร้อมกับส่งยิ้มแปลก ๆ ให้พวกเรา
ผมหันไปมองเจ้าบิ๊กกี้ที่นั่งหน้าบูด.....แล้วรู้สึกแปลบในอกชอบกล
ก็รู้อยู่แล้วนี่นะ ว่าคนเค้าไม่อยากจะมาด้วย แต่เราก็ยังดื้อ.....ยังดันทุรัง แล้วเป็นไงล่ะ สุดท้ายแล้ว.....เป็นยังไง?
อยากเอาชนะนักไม่ใช่เหรอ...นายบู้เอ๊ย.....ก็คนชนะคนนี้ไม่ใช่รึไงที่กำลังนั่งข่มความรู้สึกเสียใจอยู่อย่างนี้ ถามหน่อยเหอะว่ามันคุ้มกันมั้ย
“บิ๊กไม่สั่งอะไรมากินเหรอ” ผมถามออกไป ไอ้เด็กบ้าหันมาทำหน้าโหด ก่อนจะสูดหายใจยาว ราวกับว่าต้องการกักเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้ ไม่ให้มันปะทุออกมา.....
ผมรู้สึกแปลบในอกอีกแล้ว สายตาที่มีแต่ความเกลียดชัง ความรำคาญ กำลังกัดกินผมอย่างช้า ๆ
ผมเจ็บแปลบในอกข้างซ้าย จนต้องมือขึ้นทุบมันเบา ๆ.....................
“พี่เป็นอะไรอีก รีบ ๆ กินซะสิ เค้าจะได้รีบกลับไปอ่านหนังสือ”
“อ่านหนังสือ?” ผมทวนคำของน้อง ยังไม่ถึงเวลาสอบกลางภาคซักหน่อย
“ก็ใช่น่ะสิ ช่วงนี้มีกิจกรรมรับน้อง เราเลยไม่ค่อยได้เรียนกันเต็มที่ซักเท่าไหร่.....พี่เองก็ควรจะสนใจเรื่องเรียนบ้าง วัน ๆเอาแต่ทำตัวไร้สาระอยู่ได้”
อีกแล้ว......รู้สึกแปลบในอกอีกแล้ว
นี่เราร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันนะ
1 ปี
2 ปี
5 ปี
หรือตั้งแต่แม่จากพวกเราไป..............
“งั้นพี่จะรีบกิน แล้วเราจะได้ไปอ่านหนังสือกัน ตกลงมั้ย.....”
“เร็ว ๆ เข้าเถอะ....ไอติมพี่ละลายหมดแล้ว”
น้องทำเสียงเหมือนกับเซ็งเต็มทน แต่ก็ยังเอาคว้าเอาแก้วชาของผมไปกิน.........
ในตอนนี้.....ผมอยากให้เวลามันเดินไปอย่างช้า ๆ.......
แต่ผมก็อยากให้เวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน.......
แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากหยุดทุกอย่างเอาไว้
เหมือนกับกดปุ่ม pause…….
to be con....
-
ค้างงง งงงงงงงง
มากมาย
ตบตีบิ๊ก :fire:
-
กรรม! รู้สึกเจ็บแปลบตามบู้เลยอะ
มันจะดีขึ้นจริงๆนะคะ :monkeysad:
-
สั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอบเม้นท์ก่อน ๆ ๆ :z2:
อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตกใจเหรอคะ อิบิ๊กเปลี่ยนฟีลเร็วเกินคาด......5555+
:a5:
เอ่ออ.... ในมุมของบิ๊กมันก็คงเครียดเอามากๆนะ ถ้าจะต้องผูกติดทุกๆสิ่งไว้กับคนอื่นถึงจะเป็นพี่ก็เถอะนะ
สรุป ตอนนี้เริ่มสงสารบิ๊กแล้วอ่ะ
แต่ก็ยังสงสารพี่บู้อยู่ดี คงไม่ผิดใช่ไหม... ก็อยู่ๆคนใกล้ชิดที่สุดที่เหลืออยู่คนเดียวจะอยากมีใครอื่นเข้ามานี้น่า
ดีใจอ่ะ ที่ยังมีคนเข้าใจอิดำมัน...
เออ จะเกลียดก็เกลียดไปเลย รำคาญอิตาบิ๊กนี่ละ
บู้ไปมีความสุขกับน้องพลอยเหอะ ดีกว่าอยู่กับอีบิ๊กตานี่เยอะนะ
ไอ้คนอารมณ์ขึ้นๆลงๆแบบนี้ ปล่อยให้มันอยู่คนเดียว แห้งไปจนตายเหอะ หมั่นไส้ :m16:
5555+ ใจเย็นค่ะเธอ อย่าเพิ่งขึ้นตามอิบิ๊กมันเล้ย.....เค้าเป็นห่วง :L2:
ขอโทษทีนะ
แบบว่า เราเองก็ไม่มีเหตุผลเหมือนกัน รู้แค่ว่า ไม่ชอบนายเลยบิ๊ก
ยังไงก็รักพี่บู๊ว่ะ
ขอบคุณค่ะที่รักพี่บู้.....ไรท์เตอร์ซึ้ง :sad11:
มาม่าอืดเต็มชามเลยตอนนี้ เหอๆ ใจคนยากยั่งถึง ขนาดอยู่ด้วยกันมานานนะนี่ ทำไมยังไม่รู้ว่าพี่คิดยังไงน่ะบิ๊กเอ้ย
หายไปนานเลยนะคะ คุณโจ๊กกุ้ง นึกว่าลืมไรท์เตอร์กับฟิคเรื่องนี้ไปซะแล้ว ดีใจที่เรายังเจอกันอีกนะคะ :3123:
นึกว่าเป็นเรื่องรักใสๆหัวใจแปดดวงไรทำนองนั้นอ่ะ
นี่แต่ละคน complexity เยอะเหลือเกิน :m31:
ส่วนตัวอยากให้บู้เป็นคนธรรมดามากกว่าอ่ะ
มันไม่ลึกลับ.....และมันไม่ซับซ้อน....ไม่มีให้หักมุม...และไม่มีฆาตกร....
ไม่มีอะไรค่ะ ร้องเพลงเฉย ๆ 5555+
อยากให้มันออกมาใส ๆ เหมือนกัน แต่ตอนนี้ขอให้มันมีอะไร ๆ ประดังเข้ามาก่อน....เดี๋ยวเรื่องมันจะราบไป
ติชมได้นะคะ....
แต่ว่าพี่บู้ก็ยังเป็นคนธรรมดาอยู่นะ เราว่า เหอ ๆ :pig4:
เฮ้ย ไอ่บิ๊ก แกเป็นอารายห๊ะ :beat:
มาทำกะพี่บู้ของช้านได้งัย ไอ่นี่นิ เด๋ยวไม่เชียร์เลย
โอ๋ๆ พี่บู้ :กอด1:
อิดำมันเก็บกด......พี่บู้ต้องการคนโอ๋เยอะ ๆ เลยหลังจากนี้ไป
เฮ่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สาวน้อย.....เป็นอะไรจ๊ะ
บู้ ออกมาห่างจากบิ๊กมั่งเถอะ TT
ให้มันรู้กันไป ว่าไม่มีกันแล้วจะเป็นยังไง เนอะ !
ติดตามอยู่วน้า อยากอ่านอีก มาอัพอีกได้ป่าว TT
:z3: :z3:
มาแล้ว ๆ จะพยายามอัพบ่อย ๆ นะ...
เนอะ!!!!
ขอเนอะ ๆ ด้วยคน คริคริ
อ่านแล้วรู้สึกให้บิ๊กคู่เปาไปเหอะ
คนหน้าตาไม่ดีแต่มีเสน่ห์(555)อย่างพี่บู้เหมาะกับคนจริงอย่างพี่ปิงไม่ก็นู๋พลอยมากกว่า
ส่วนคนที่มองคนที่หน้าตาอย่างอีบิ๊กก็เหมาะกับคนที่มีดีที่หน้าตาอย่างเปาแหละ(อคติมากมาย55)
ถ้าเปลี่ยนบู้เป็นตัวร้ายจริง
เรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่ทุกคนรุมรักตัวร้าย และแช่งชักหักกระดูกให้พระเอกกะนางเอกตายนะเราว่า555
ปล.จริงๆแล้วไรเตอร์ตั้งใจให้เปาเป็นนายเอกป่ะ อ่านแล้วรู้สึกแบบนั้นอ่ะ แบบดูทุกคนมารุมรักเกิ๊นนนน น่าหมั่นไส้
ใครคู่ใครไรท์เตอร์ยังไม่รู้เลย.....แต่ก็ตั้งใจให้น้องเปาเป็นนายเอกนะ ตอนที่เริ่มแต่งเรื่องนี้อ่ะ(เดาเก่งชะมัด)
แต่ไป ๆ มา ๆ โดนไอ้ปิ๊กกะบู้แย่งซีน.....
สงสารน้องเปาเหอะ 555+
ปล. แต่คาแรคเตอร์ของน้องเปานี่เราตั้งใจให้เป็นมาตรฐานของเคะในนิยายโดยทั่วไปเลยนะนี่
ส่วนไอ้พี่บู้คือด้านตรงข้าม.....ด้านกลับของน้องเปา.....
หมันไส้ตาบิ๊ก
บู้เล่นมันเสียให้เข็ดเลย !!
จะให้เล่นอะไร จัดมาค่ะ 5555+ แต่แค่นี้มันก็โดนสกรัมซะอ่วมอรทัยแล้ว ใช่มั้ย อินังบิ๊ก
ไม่ได้เข้ามาซะนาน กลับมาอีกที น้องบิ๊กพี่บู้ทำเค้าน้ำตาไหลพรากๆเลย :monkeysad:
พี่น้องอะ มันตัดกันไม่ขาดหรอก บุ๊กบิ๊กอย่าเกลียดพี่เค้าเลย :z3:
โอ๊ยยย ไม่เอามาม่าแล้วได้ป่ะ แต่สงสารบู้สุดๆแล้วอะ แล้วก็แอบหมั่นไส้น้องเปาทั้งๆที่น้องเค้าก็ยังไม่ได้ทำไรเลยนะ :laugh:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปเน้อ :impress2:
:pig2:
คนนี้อีกคน ที่เราคิดถึง.....กรี๊ดดดด ยังอ่านฟิคเราอยู่ใช่มั้ย ดีใจที่ได้เจอ 5555+
อย่าเพิ่งเกลียดไอ้ซาลาเปาเลยเน้อ
ชอบบๆๆ สนุกดี ตัวละคนมีเอกลักษณ์มากๆเลย
บิ๊กเอย เอาบู๊ให้อยู่นะ อย่าเกลียดเลย
มารักกันดีกว่า อิอิ
รักกัน ๆ ๆ ๆ เราคนไทยด้วยกัน ต้องรักกันเยอะ ๆ น๊า
5555
:pig4: :pig4:
-
น่าสงสารอะ
-
เจ็บจังเลยย... บู้อย่าร้องไห้เลยนะ บางทีการผูกมัดไม่ใช่คำตอบหรอก...
รอตอนต่อไป
-
หื้ม ลงไปสองตอนแล้วอ๋อ ทำไมเพิ่งเห็น
บู้เอ๋ย ยิ่งยื้อก็ยิ่งเจ็บหรือป่าวคนเก่ง จะืทนกะคนที่เค้าไม่รักเราได้นานแค่ไหนนะ
อย่าลืมว่าความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดละกันล่ะ
:เฮ้อ:
-
ต่างคนต่างอดทนกันคนล่ะแบบ
อยากแนะนำพี่บุ้ว่าให้ปล่อยน้องไป
เมือ่ปล่อยไปแล้ว หลังจากนั้นจะเป้นอย่างไร ก้ว่ากันอีกทีนะ
แต่เราอยู่ข้างพี่บู้เสมอ :L2:
-
สงสารนะบิ๊กแต่หมั่นไส้มากกว่า
จะบอกว่าทำเพื่อพี่มาตลอด น้ำเน่าไปนะ
เพราะตัวเองไม่ยอมปล่อยมือจากบู๊เลยตะหาก
คิดดีๆนะว่าที่ทำเพราะแม่จริงๆหรือเพราะตัวเองกันแน่ :seng2ped:
-
เบื่อแกว่ะบิ๊ก :เฮ้อ:
-
สงสารบู้
ถึงจะไม่เคยมีน้อง แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึก TwT
-
บู้ครับ อย่ารั้งคนที่เค้าไม่อยากอยู่กับเราไว้เลยครับ คนที่เจ็บปวดที่สุดคือเรา ทนเจ็บตัดใจครั้งเดียวเลยดีกว่านะ
-
เอาให้มันช้ำในตายไปเลยบู้ ตัดให้ขาดเลยชับๆๆๆ
ให้บิ๊กบ้าเลือดเอาเลือดหัวออกซะบ้าง จะได้ตาสว่าง ใครขาดใครไม่ได้กันแน่
-
ขอ :beat: :beat: :beat: แล้วก็ :beat: ไอ่น้องบิ๊ก ทำกับบู้ อย่างนี้ได้ไงอ่ะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารบู้ แต่ก้อสงสารบิ๊กด้วยเหมือนกัน ในมุมของคนเป็นพี่ก้อคงอยากอยู่กะน้องเป็นธรรมดา(บู้นี่จะรักบิ๊กมากเกินกว่าคำว่า"น้อง"แล้วหรือป่าวนี่) ส่วนในมุมของคนที่เป็นน้องก็รักษาคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ว่าจะดูแลพี่ตลอดไป(แต่ก็คงทำไม่ได้อีกเช่นกัน คนเราก็ต้องการเวลาส่วนตัวเป็นธรรมดา หรือว่าน้องดำจะยังไม่รู้ใจตัวเองกันแน่เลยเจ็บกันอยู่แบบนี้ล่ะ)
ส่วนคู่พี่น้อง ปิงกะเปา ถ้าในเปาไปคู่กับบิ๊ก ก็คงสงสารพี่ปิงแย่เลยอ่ะ รักและดูแลมาตั้งนานถึงเวลาก้อโดนคนอื่นเอาไปรับประทานซะงั้นอ่ะ ตัวเปาเองก้อคงรู้แล้วไม่ช่ายหรอว่า พี่ปิงชอบและรักตัวเองอ่ะ เห้อ อ่านแล้วเศร้า เครียดไปกะตัวละคร เมื่อไรนาน ความสนุก จะกลับมา
ปล. เกือบลืม ว่าจะถามนานแล้วค่ะ พลอยกะเป็ดเขาชอบพี่บู้ทั้งสองคนเลยหรือป่าวอ่ะค่ะ ในบ้างครั้งอ่านแล้วรู้สึกว่า เป็ดมักจะไม่ชอบให้พลอยอยู่กับบู้หรือว่าคุยกะบู้เลยอ่ะค่ะ เป็ดเขาชอบบู้หรือว่าพลอยกันแน่ค่ะ
หรือว่าเรื่องนี้จะเป็น Y สองแบบเลยหรือป่าวนี่ อิอิ
-
พี่บู้ :monkeysad: ปล่อยมันไปซักพักเหอะนะ ไอ่บิ๊กน่ะ
เพราะน้องเปาน่ะของพี่ปิงเค๊า มันไม่ได้แอ้มหรอก โสมน้ำหน้ามัน
น้องเปาคู่กะพี่ปิงน่ะถูกแล้วน๊า น่ารักดีออก เมื่อไหร่จะมาอีกอ่ะคู่เนี้ย
-
นี่คงเป็นตอนที่แต่งได้ห่วยแตกที่สุด.......ถ้าไม่สนุกก็ต้องขออภัย :call: คิดซะว่าเป็นตอนคั่นขำ ๆ ที่ไรท์เตอร์เอามาลงไว้กันคนอ่านลืม.....
ตอน วันป่วง
ที่ซุ้มของคณะ
ภาพของเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ หน้าตาน่ารัก ที่หอบหนังสือซะจนตัวเอียงไปข้างหนึ่ง เรียกรอยยิ้มจากพวกสาวๆกับพวกผู้ชายหน้าม่อ หื่นกามที่อยู่แถวนั้นได้เป็นอย่างดี
และหนึ่งในนั้นก็คือ........ลิงยักษ์
นายบิ๊กจ้องมองคนตรงหน้าราวกับว่าจะดูดกลืนเอาไว้ครอบครองแต่เพียงผู้เดียว
"พี่บิ๊กครับ..................เพ่บิ๊ก" แม้ว่าคนตัวเล็กที่ว่าจะเดินตรงเข้ามาหาตัวแล้ว แถมยังโบกมือไปมาตรงหน้า แต่นายคิงคองก็ยังคงค้าง ราวกับมีคนกดปุ่มหยุดภาพไว้
จนพี่ชายฝาแฝดที่นั่งข้าง ๆ อดรนทนไม่ได้ต้องเอาศอกกระทุ้งแรง ๆ เรียกสติ
"เชี่ยบู้นี่ มันเจ็บนะ..........................อะ.......อ้าวน้องเปา มีอะไรรึเปล่าครับ" ร่างสูงตาเขียวปั๊ด หันไปตวาดพี่ชายผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มหล่อบาดใจให้น้องเปา
ส่วนพี่ชาย........พอเห็นน้องทำท่าทางระริกระรี้แล้วก็อดจิ๊ปากไม่ได้............
กับพี่เนี่ยดูนายจะรำคาญเหลือเกินนะบิ๊ก.....
"คือว่าเปาจะให้พี่สองคนช่วยติวหนังสือให้หน่อยอ่ะ จริง ๆ ก็ไม่เชิงติวหรอก ก็แค่จะให้ช่วยอธิบายให้ฟังตรงนั้นนิด ตรงนี้หน่อย แหะ ๆ...........ไม่ได้มารบกวนนะนี่"
ร่างเล็กยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันขาว.......ยิ้มที่ทำให้คนตรงหน้าแทบละลายจนกลายเป็นช๊อคโกแล็ตเหลว
"รบกวน" เสียงแหบ ๆ ของพี่ชายตอบรอดไรฟันพอให้ได้ยิน ร่างสูงรีบจับหัวแฝดพี่กดนาบลงกับโต๊ะ ก่อนจะหันไปยิ้มให้รุ่นน้อง ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไอ้บู้มันแซวเล่น..........แล้วนึกยังไงเนี่ย ถึงคิดว่าพวกเราจะช่วยน้องได้ ฮึ?...........เอ้า มาดิ......นั่งเลย ๆ "
"นั่งไหนดีอ่ะ นั่งไหนพี่บิ๊กถึงจะถนัดเนี่ย"
ร่างเล็กยืนหันรีหันขวางอย่างลังเล หน้าเอ๋อ ๆ งง ๆ แบบที่กำลังเป็นอยู่นั้น ดูแล้วน่ารักจนอยากจะจับมาฟัดให้หนำใจมันซะตรงนี้.....ตอนนี้.........
"มานั่งข้าง ๆ พี่นี่ไง โต๊ะออกกว้าง นั่งตรงข้ามกัน มันจะลำบากไปมั้ย...."
"เหรอ..........เอางั้นก็ได้ เห็นพวกพี่ ๆ เค้าบอกว่าพี่บิ๊กอ่ะท๊อปวิชานี้.........เอาเลยมั้ย"
ร่างเล็กขยับตัวไปมาจนถนัด ก่อนจะเริ่มกางหนังสือออกจนเต็มโต๊ะ............
บู้จ้องมองรุ่นพี่กับรุ่นน้องที่กำลังพูดคุยหยอกล้อกันไปพลาง อธิบายบทเรียนไปพลางด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
คอยหาจังหวะจะเข้าไปสอดแทรกอยู่นานจนเกือบจะถอดใจ.....
แต่สุดท้ายก็เจอช่อง
แม้ว่ามันจะแคบและเต็มไปด้วยหินคม ๆ ก็ตามที
"อ๊ะ............บทนี้อ่ะ พี่เข้าใจ........จำได้มั้ย ที่พี่ผ่านวิชานี้ก็เพราะว่าพี่ทำบทนี้ได้ ที่บิ๊กสอนพี่ไง.......อย่างง่ายอ่ะ"
ปากเล็ก ๆ ร้องบอกอย่างตื่นเต้น หัวกลม ๆ ยื่นพรวดเข้าไปแทรกระหว่างบทสนทนา แต่กลับถูกน้องชายหันมาดุ พร้อมกับมือใหญ่ ๆ ผลักจนหน้าหันไปอีกทาง
"พี่อย่าเพิ่งกวนได้มั้ย นั่งอยู่นิ่ง ๆ ซักนาทีเหอะ ขอร้องล่ะ" เสียงเข้มเจือความรำคาญ ทำหน้าพี่ชายต้องผลุบกลับไปนั่งสงบเสงี่ยมอยู่ชั่วครู่.....
บู้หันมองด้านข้างของน้องชายพร้อมกับจิ๊ปากอีกครั้ง.................ร่างเล็กนึกด่าน้องชายในใจอย่างมีน้ำโห
ก็ไม่ได้อยู่ไม่นิ่งซักหน่อย กูนั่งเหมือนคนเป็นอัมพาตอยู่ร่วมชั่วโมงแล้ว มึงจะเอายังไงอีก.....
"นี่..................บิ๊ก..................พี่เอาเหรียญยัดจมูกได้แน่ะ ดูดิ" บู้ยังไม่ละความพยายามในการเรียกร้องความสนใจจากน้องชาย พยายามเอาเหรียญบาทค่อย ๆ ดันเข้ารูจมูกตัวเองจนเข้าไปได้ครึ่งเหรียญ
มือก็ตีแขนน้องพั่บ ๆ ส่วนปากก็เรียกเสียงลั่น จนคนที่นั่งแถวนั้นหันมาจ้องมองกันเป็นตาเดียว ราวกับเป็นตัวประหลาด
เปาหันมาขำ ส่วนบิ๊กก็ได้แต่เหล่มองพี่ชายตัวเองด้วยหางตา
"เดี๋ยวพี่จะกินไส้ดินสอกดให้ดู" มือหยิบไส้ดินสอกดเตรียมจะเข้าปาก แต่ก็ถูกมือใหญ่ฟาดมือข้างนั้นดังเพี้ยะ!!!!
"ว่างนักก็เอาเวลาไปทบทวนหนังสือไปพี่ไป.......น้องเค้าเสียสมาธิหมดแล้ว เห็นมั้ย"
"เชอะ..............เราไปก็ได้ เชิญนายอยู่กันไปสองคนเลยนะ" บู้ลุกพลุบพั่บขึ้น มือเล็กคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาถือไว้
ปากก็บอกจะไป.......แต่ก็ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เปาหันมายิ้มแห้ง ๆ ให้อย่างเห็นใจ ส่วนนายบิ๊กก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก.....
สักพักมือขาวซีดก็ค่อย ๆ ยื่นเข้าจนแทบจะชนหน้าร่างสูง
"อะไรของพี่วะเนี่ย ไหนว่าจะไป ไม่เห็นไปซักที......รำคาญเว้ยยยย"
"ตังค์ ขอตังค์กินหนมด้วย ห้าสิบบาท"
"พี่นี่มันเหลือเชื่อเลย ให้ตายดิ"
"ห้าสิบ ๆ ๆ ๆ"
ร่างสูงหยิบกระเป๋าเงิน ควักแบงค์ยื่นส่งให้อย่างรำคาญ มือเล็ก ๆ คว้าเงินได้ ก็ทำท่าจะจากไปอย่างเหี่ยว ๆ ถ้าไม่มีเสียงแหลมบาดหูของใครบางคนมาเรียกเอาไว้
"พี่บู้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว์ค๊า"
เสียงดังกัมปนาทยิ่งทำให้คนแถวนั้นหันมาจ้องกันเป็นตาเดียว บางคนถึงกับสำลักน้ำ พ่นใส่หน้าคนตรงข้ามก็มี
"น้องพลอย"
"ไงเปา.....พี่บิ๊กหวัดดีค่ะ" ร่างโปร่งทักทายเพื่อนร่วมคลาส พร้อมกับยกมือไหว้รุ่นพี่ผิวสีถ่านอย่างลวก ๆ ก่อนจะคว้ามือนายบู้จูงลากไปต่อหน้าต่อตาน้องชาย..........
....
..........
......................
"พี่บู้คืนพรุ่งนี้อย่าลืมไปเชียร์พลอยนะ"
"เชียร์ ?" ร่างเล็กทวนคำ ก่อนจะทำหน้าอ๋อ......
"เฟรชชี่ไนท์อ่ะนะ...........เออ ใช่ดิ น้องพลอยเป็นดาวคณะแล้วนิ.......หูย เสียดายเนอะเดือนเซคเราไม่ได้"
"เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะค่ะพี่บู้ พลอยอ่ะนะ ถึงไงพลอยก็จะต้องคว้าตำแหน่งดาวมหาลัยมาให้จงได้ พี่บู้..............พลอยน่ะ เป็นคนสวยนะ.........จริง ๆ.......หน้าพลอยอาจจะสวยสู้เค้าไม่ได้ แต่หัวใจพลอยน่ะ..............สวยมวากกกกกกกก พี่บู้ว่างั้นป่ะล่ะ"
......เอ............ไอ้ประโยคเมื่อกี้นี้มันฟังดูคุ้น ๆ แฮะ.....
ร่างเล็กเกาหัวแกรก ๆ
"แล้วตัวเล็ก ก็ต้องไปเกาะติดหน้าเวที เชียร์พลอยด้วย........เข้า----ใจ-----มั้ย" รุ่นน้องคนสวยทำหน้าระรื่น ดูเจ้าเล่ห์เหมือนนางพญาจิ้งจอก ปากก็ว่า ส่วนมือก็ดึงแก้มรุ่นพี่เล่น จับลากไปทางโน้นที ทางนี้ที
"ไปแน่นอนอยู่แล้ว......ไม่มีพลาดอ่ะ"
"พี่บู้ของพลอย น่าร๊ากกกกที่ซู๊ดดด"
พลอยสวมกอดรุ่นพี่ตัวเล็ก กอดแน่นเสียจนหน้าอกหน้าใจอัดหน้าหนุ่มบู้จนหายใจไม่ออก
ทั้งคู่ยังคงหยอกล้อกันอยู่อย่างนั้น ถ้าไม่มีเงาดำมืด......บุคคลที่สามมาขัดจังหวะซะก่อน
"อ่ะแฮ่มมมมม พวกแก ไม่ไปเปิดห้องกันเลยอ่ะ แทบจะขี่กันอยู่แล้วนี่นะ"
"อะ.....ไอ้เป็ด ไอ้บ้า พูดงี้เพื่อนเสียหายนะ"
"ชิส์..........อย่างแกยังจะมีอะไรให้เสียอีกวะ.....หวัดดีค่ะพี่บู้" สาวผิวแทนตาคมทักทายรุ่นพี่ อย่างไม่ใส่ใจนัก
"เออนี่แก พวกพี่ฟ้าเค้าอยากเจอแกด่วนมากเลยนะไอ้พลอย เห็นว่าเค้าจะแก้ชุดกัน แกรีบไปหาเค้าที่ห้องสโมด่วน"
"ขัดจังหวะชะมัดเลย....." สาวร่างสูงห่อไหล่ลู่อย่างเซ็ง ๆ "ไปเป็ด เราไปกันเหอะ ไปแล้วนะคะพี่บู้" มือเรียวดึงแขนเพื่อนให้ตามไป แต่เป็ดกลับขืนตัวไว้
"แกไปคนเดียวเหอะ ชั้นขี้เกียจ อีกอย่างคือเค้าจะคุยกับแก จะลากชั้นไปเพื่อ? เดี๋ยวชั้นอยู่รอตรงนี้แหละ"
"หูยยยย เป็ดอ่า......"
"ไม่ต้องมาหูยเป็ดอ่า.....ไปได้แล้วไป๊"
สุดท้ายเมื่อเพื่อนรักยืนกรานเสียงแข็งว่าขี้เกียจมาก พลอยจึงจำใจไปอย่างโดยดี
จนตอนนี้เหลือเพียง เป็ดและบู้ นั่งอยู่ด้วยกันตามลำพัง.......
"สรุป.............พี่บู้จะจีบไอ้พลอยป่ะ" เป็ดถามรุ่นพี่ร่างเล็กเสียงเข้ม
"หืม?"
"ไอ้พลอยน่ะ มันชอบพี่นะ แล้วมันก็แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งสุด ๆ ขนาดนั้น พี่คงดูออกใช่มั้ย ว่ามันชอบพี่"
"พี่ก็ชอบน้องพลอยนะ.....แต่ว่า"
"จริง ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องของเป็ดอ่ะนะ แต่คือมันเพื่อนเป็ดอ่ะ ถ้าพี่บู้ไม่คิดอะไรก็ควรจะหาโอกาสบอกมันไปตรง ๆนะ............เพราะว่านับวันมันก็จะยิ่งชอบพี่มากขึ้น...............มากขึ้น เป็ดกลัวว่าซักวันนึงแล้ว...."
"เป็ดหึงเหรอ...."
เสียงแหบ ๆ ถามอย่างสงสัย แต่ทว่าใบหน้านั้นเจ้าเล่ห์อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ สาวผิวแทนรีบหลบสายตารุ่นพี่ ใบหน้านั้นแดงซ่าน....
"หึงใครอ่ะ"
"ก็ไม่รู้ดิ......หึงพี่มั้ง"
.
...
.....
........
...........
"หรือว่าหึงน้องพลอย"
เป็ดหันควั่บกลับมามองหน้าร่างเล็ก พร้มกับสั่นหัวแรง ๆ
"บ้าแล้วเหอะ.......ชั้นไม่ใช่เลสเบี้ยนนะไอ้บ้าเอ๊ย...."
"อ้าว....ก็น้องเป็ดผมสั้นอ่ะ....แล้วก็ชอบทำท่าทางเก๊ก ๆ พี่ก็นึกว่าน้องเป็ดเป็น......"
"พี่บู้.....จะบ้าเหรอคะ ยิ่งเป็นทอมนี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย......เป็ดชอบผู้ชายค่ะ บอกไว้ตรงนี้............."
"เราแซวนายเล่นหรอก"
"อย่ามาเฉไฉเลย ยังไงเรื่องที่เป็ดพูดก็เก็บเอาไปคิดด้วยนะ ตัดสินใจซะ แมน ๆ เลย......แค่นี้แหละ เป็ดไม่คุยด้วยแล้ว ไอ้เตี้ยเอ๊ย" มือฟาดผลั้วะไปที่แขนรุ่นพี่ ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ หายไปอีกคน
สุดท้ายก็เหลือตัวคนเดียว......
บู้ดูเวลาในมือถือพร้อมกับถอนใจ...............
โดดเรียน กลับไปนอนที่ห้องดีกว่าเรา.....
to be con
ตอนนี้อาจจะดูเหมือนไม่มีอะไร ไว้คราวหน้าเราขอแก้ตัวใหม่........ไอ้คราวนี้คิดซะว่าเป็นหมากฝรั่งเคี้ยวเล่นหลังซดมาม่าแล้วกันเนอะ 555+
ยังไงก็ขอกำลังใจเช่นเดิม
-
สงสารบู้
-
ค้างงง งงงงงงงง
มากมาย
ตบตีบิ๊ก :fire:
ตบไรท์เตอร์ดีกว่า.......ไม่สะใจให้จับนมทีนึงด้วยเอ้า 5555+
กรรม! รู้สึกเจ็บแปลบตามบู้เลยอะ
มันจะดีขึ้นจริงๆนะคะ :monkeysad:
เราสัญญาว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
สั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อะไรสั้น !!!!!!!
น่าสงสารอะ
สงสารไรท์เตอร์ใช่มั้ย.......กระซิก ๆ ๆ :sad11:
เจ็บจังเลยย... บู้อย่าร้องไห้เลยนะ บางทีการผูกมัดไม่ใช่คำตอบหรอก...
รอตอนต่อไป
รักแท้คือการแย่งชิง.....รักไม่จริงคือการเสียสละ.....แร๊งงงงงง
หื้ม ลงไปสองตอนแล้วอ๋อ ทำไมเพิ่งเห็น
บู้เอ๋ย ยิ่งยื้อก็ยิ่งเจ็บหรือป่าวคนเก่ง จะืทนกะคนที่เค้าไม่รักเราได้นานแค่ไหนนะ
อย่าลืมว่าความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดละกันล่ะ
:เฮ้อ:
อย่าเพิ่งถอดใจเลิกอ่านนะคนเก่ง
ต่างคนต่างอดทนกันคนล่ะแบบ
อยากแนะนำพี่บุ้ว่าให้ปล่อยน้องไป
เมือ่ปล่อยไปแล้ว หลังจากนั้นจะเป้นอย่างไร ก้ว่ากันอีกทีนะ
แต่เราอยู่ข้างพี่บู้เสมอ :L2:
ขอบคุณแทนพี่บู้สำหรับกำลังใจ.....อ้อ พี่บู้ฝากขอบคุณทุกเม้นท์เท่า ๆ กันเลยเน้อ เดี๋ยวจะน้อยใจ
:L2: :3123: :L1: :pig4: :pig2:
สงสารนะบิ๊กแต่หมั่นไส้มากกว่า
จะบอกว่าทำเพื่อพี่มาตลอด น้ำเน่าไปนะ
เพราะตัวเองไม่ยอมปล่อยมือจากบู๊เลยตะหาก
คิดดีๆนะว่าที่ทำเพราะแม่จริงๆหรือเพราะตัวเองกันแน่ :seng2ped:
กดไลค์หมื่นล้านครั้ง......(กดคืนบ้าง 55555+)
ก็ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป.........น่านะ แล้วทุกอย่างมันจะเคลียร์เอง ไรท์เตอร์สัญญา ทุกปัญหามีทางออก o13
เบื่อแกว่ะบิ๊ก :เฮ้อ:
แต่อย่าเพิ่งเบื่อเราละกัน แต่ถึงเบื่อก็ไม่ยอมหรอก จะรั้งสุดพลังอ่ะ..... :กอด1:
สงสารบู้
ถึงจะไม่เคยมีน้อง แต่ก็พอเข้าใจความรู้สึก TwT
แต่เราว่าอย่ามีเลยนะน้อง เชื่อเรา..........มันไม่น่ารักอย่างที่คิดหรอกค่ะ.....ฮือ...... :o12:
บู้ครับ อย่ารั้งคนที่เค้าไม่อยากอยู่กับเราไว้เลยครับ คนที่เจ็บปวดที่สุดคือเรา ทนเจ็บตัดใจครั้งเดียวเลยดีกว่านะ
บางครั้งคนเราก็เลือกที่จะเจ็บเนอะ......เจ็บเพราะมีเค้า กับเจ็บเพราะไม่มีเค้า.......มันก็เจ็บคนละแบบ
เอาให้มันช้ำในตายไปเลยบู้ ตัดให้ขาดเลยชับๆๆๆ
ให้บิ๊กบ้าเลือดเอาเลือดหัวออกซะบ้าง จะได้ตาสว่าง ใครขาดใครไม่ได้กันแน่
เอาละเหวย อินังบิ๊ก แม่ยกเค้าเริ่มยุแล้ว พี่บู้ยิ่งเชื่อคนง่ายอยู่ด้วยสิ 5555+
ขอ :beat: :beat: :beat: แล้วก็ :beat: ไอ่น้องบิ๊ก ทำกับบู้ อย่างนี้ได้ไงอ่ะ
ตบเค้าไมอ่ะตัวเอง เจ็บนิ อิคึอิคึ :z13:
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารบู้ แต่ก้อสงสารบิ๊กด้วยเหมือนกัน ในมุมของคนเป็นพี่ก้อคงอยากอยู่กะน้องเป็นธรรมดา(บู้นี่จะรักบิ๊กมากเกินกว่าคำว่า"น้อง"แล้วหรือป่าวนี่) ส่วนในมุมของคนที่เป็นน้องก็รักษาคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ว่าจะดูแลพี่ตลอดไป(แต่ก็คงทำไม่ได้อีกเช่นกัน คนเราก็ต้องการเวลาส่วนตัวเป็นธรรมดา หรือว่าน้องดำจะยังไม่รู้ใจตัวเองกันแน่เลยเจ็บกันอยู่แบบนี้ล่ะ)
ส่วนคู่พี่น้อง ปิงกะเปา ถ้าในเปาไปคู่กับบิ๊ก ก็คงสงสารพี่ปิงแย่เลยอ่ะ รักและดูแลมาตั้งนานถึงเวลาก้อโดนคนอื่นเอาไปรับประทานซะงั้นอ่ะ ตัวเปาเองก้อคงรู้แล้วไม่ช่ายหรอว่า พี่ปิงชอบและรักตัวเองอ่ะ เห้อ อ่านแล้วเศร้า เครียดไปกะตัวละคร เมื่อไรนาน ความสนุก จะกลับมา
ปล. เกือบลืม ว่าจะถามนานแล้วค่ะ พลอยกะเป็ดเขาชอบพี่บู้ทั้งสองคนเลยหรือป่าวอ่ะค่ะ ในบ้างครั้งอ่านแล้วรู้สึกว่า เป็ดมักจะไม่ชอบให้พลอยอยู่กับบู้หรือว่าคุยกะบู้เลยอ่ะค่ะ เป็ดเขาชอบบู้หรือว่าพลอยกันแน่ค่ะ
หรือว่าเรื่องนี้จะเป็น Y สองแบบเลยหรือป่าวนี่ อิอิ
เม้นท์ยาวสะใจดีแท้..........แต่มาสะดุดอีตอนสุดท้าย แหม เฉลยตอนนี้ก็ไม่สนุกดิ เคลือบแคลงใจไปก่อนนะเธอจ๋า น๊าาาาาาา
พี่บู้ :monkeysad: ปล่อยมันไปซักพักเหอะนะ ไอ่บิ๊กน่ะ
เพราะน้องเปาน่ะของพี่ปิงเค๊า มันไม่ได้แอ้มหรอก โสมน้ำหน้ามัน
น้องเปาคู่กะพี่ปิงน่ะถูกแล้วน๊า น่ารักดีออก เมื่อไหร่จะมาอีกอ่ะคู่เนี้ย
ต้องมาแน่นอนค่ะ เราสัญญา
ปล. แอบสงสารเปา ตั้งใจให้เป็นนายเอก(สารภาพตรงนี้เลย) ก็ไม่รุ่ง แถมบทบาทก็ไม่ค่อยจะมีอีก.....
ตอนนี้ให้น้องเปาเป็นตัวเชื่อมไปก่อน.........
จะว่าไปแล้วน้องเปามันก็น่ารักนะเออ 55555+ เขียนเองเชียร์เอง เจริญแล้วนิ
-
ในเมื่อบิ๊กเค้าคิดที่จะชอบเปาจริงๆ จะด้วยใจจริงหรือเพราะเป็นสิ่งแปลกใหม่ก็ตาม
แต่ของเก่าแบบพี่บู้ก็ไม่จำเป็นจะต้องสนอิตาบิ๊กแล้วอ่ะ
ลองมองหาโอกาสใหม่ๆ คนใหม่ๆบ้างถึงจะไม่ได้คบเป็นแฟน แต่มีเพื่อนใหม่ๆไม่ยึดติดอยู่กับบิ๊กให้บิ๊กมันรำคาญนะ
เผื่อบิ๊กมันจะรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้างอ่ะ คนมันเหงานี้น่าา
-
น่าสงสารบู้อ่ะ ไอ้ลิงดำใจร้ายอ่ะ ทิ้งพี่ตัวเอง เห็นคนอื่นสำคัญกว่าได้ไง ไอ้เลว นรกจะกินหัว ไมไ่ด้ดั่งใจเลยอ่ะ อยู่ใกล้ๆมือแม่จะตบให้สอมงไหลเชียว
-
สงสารเปาที่ถูกเราหมั่นไส้เหมือนกัน555
หมั่นไส้เองสงสารเอง(แต่ยังคงหมั่นไส้เรื่อยๆ)
อารมณ์แบบรักบู้ไปแล้วก็อยากให้บู้ได้ดิบได้ดีมีคนรักมีคนแย่ง
แต่กลับกลายเป็นบู้ตกอับแล้วเปาดันฮอตก็เลยเกิดอาการอิจฉาริษยา ประมาณนั้นอ่ะ
เอาเป็นว่าถ้าเปาทำให้บิ๊กรู้ใจตัวเองได้เมื่อไรจะช่วยเอ็นดูให้หล่ะกันนะจ่ะ อิอิ
ตอนนี้เหมือนเรื่องไม่ค่อยคืบหน้าเลยอ่ะ ไม่รู้จะเม้นไร รออ่านตอนหน้า สู้ๆ
-
สงสารพี่ปิงมากกว่า ไม่ค่อยได้ออกมาเลย ก๊ากๆ :jul3:
-
และก็เป็นอีกตอนที่บิ๊กทำตัวได้น่าหมั่นไส้คงเส้นคงวา ฮึ่ยยยยยยยย :m16:
ปล.ไม่ถอดใจง่ายๆหรอกน่า ตราบใดที่ไม่เห็นคนใจร้ายมันน้ำตาตกเพราะน้องบู้ของเราอ่ะนะ หึหึ :a2:
-
สงสารพี่ปิงมากกว่า ไม่ค่อยได้ออกมาเลย ก๊ากๆ :jul3:
เหนด้วยมากๆๆเลยอะ
-
สงสารรบิ๊กกก..
แต่ว่านะ ไอ่มุกเหรียญยัดจมูด กับกินไส้ดินสอ
เรียกความสนใจนี่ ไม่เวิคจริงๆแหละ o22 :a5:
ถ้าเราเป็นน้อง เราก้อาย :laugh:
โอ๋ๆ มากอดปลอบมานู๋บู๊
ว่าแต่ สาว2นางนี่ ขัดตาขัดใจ :z2:
-
เกลียดมันจริงๆเลย ไอ่น้องบิ๊กเนี่ย คอยดูเหอะถ้าวันไหนเสียพี่บู้ไปแล้วมันจะรู้สึก
ชิชิ ขอ:z6:อีกซักทีเถอะ
ส่วน :L2:กับ :pig4: ให้คนแต่งจ้าา อิอิ
-
พี่บู้น่าสงสารที่สุดเยย T^T
-
เฮ้อตอนนี้พี่บู้เจ็บในอกอยู่คนเดียว
ไอ่คนน้องไม่รู้อะไรเลย
เดี๋ยวหงุดหงิดใส่
เดี๋ยวรำคาญ
เศร้าซะ
-
พี่บู้เรียกร้องความสนใจได้น่าสงสารแบบฮาๆ เอ๊ะ ยังไง 555
ปล่อยมันไปก่อน รอพี่ปิงมาก่อน เชอะ
-
:pig2:
หายหัวไปนานหลายวันทีเดียว หวังว่าทุกคนที่เคยติดตามฟิคเรื่องนี้ จะยังไม่ทิ้งกันไปนะคะ
ตอนนี้ไรท์คิดว่ายาวแล้ว แต่สำหรับบางคนอาจจะบางว่า.....นี่ยาวแล้วเหรอเมิง :m20: :laugh:
ติชมได้เหมือนเดิม แต่กำลังใจถ้ามากกว่าเดิมก็จะดี :z1:
ตอน Freshy Night & My First Kiss
ร่างสูงช้อนคางคนตัวเล็กขึ้นอย่างทะนุถนอม....
ริมฝีปากบางทาบทับอย่างแผ่วเบา
คนสองคนจุมพิตกันอย่างดูดดื่มท่ามกลางแสงจันทร์................กับแสงไฟสลัวที่ตรงริมฟุตบาท
หัวใจของคนทั้งคู่เต้นถี่รัว แต่เป็นจังหวะเดียวกัน
อืม........................การจูบแบบผู้ใหญ่ มันหอมหวานอย่างนี้นี่เอง
ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น
Freshy Night……
ท่ามกลางเสียงดนตรีดังกระหึ่มจากศิลปินอินดี้ก่อนพิธีเปิดงาน
ร่างเล็กกำลังเต้นอย่างเมามันส์......และไม่สนใจสายตาใคร
นายบู้เริ่มจากท่าเซิ้ง............แล้วต่อด้วยท่าโรบ๊อท........และตามด้วยท่าหมาเกาหู
“ไอ้พี่บู้.....นายหยุดการกระทำอันนำมาซึ่งความน่าอับอายนะบัดเดี๋ยวนี้” เป็ดที่ยืนมองอยู่นาน เดินเข้าไปกระซิบข้างหูรุ่นพี่
“ก็พี่ไม่เคยเที่ยวกลางคืนง่ะ” หนุ่มร่างเล็กสารภาพออกมาอย่างอาย ๆ
“อะไรนะ!!!! เหลือเชื่อจริง ๆ อยู่ในเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสีแบบนี้ ตั้งปีกว่า ๆ แต่พี่บู้กลับ..........”
“ก็ไอ้หมาดำมันไม่ให้ตามไปนิ พอพวกมันจะไปกัน มันก็เอาพี่เก็บไว้ในห้อง”
บู้ฟ้องรุ่นน้องผิวสีแทนเสียงอ่อย ๆ
เป็ดมองร่างเตี้ย ๆ ตรงหน้า ก่อนจะส่ายหน้าเอือม ๆ......
ก็ไม่แปลกหรอกย่ะ ถ้าไม่มีใครเค้าอยากจะพานายไปไหนมาไหนด้วย......
“เต้นตามเป็ดนะ............ดู......แล้วทำตาม”
สาวผิวเข้ม เริ่มวาดลวดลายจากท่าง่าย ๆ มือเรียวดีดเป็นจังหวะ ร่างกายเคลื่อนไหว ขยับไปตามจังหวะเพลงอย่างพริ้วไหลเป็นธรรมชาติ.......
บู้ยืนมองอยู่ซักพักก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก แล้วเริ่มเต้นตาม........ท่าต่อท่า
GODDD !!! มันเป็นการเต้นที่แข็งโป๊กที่สุดเท่าที่เป็ดเคยพานพบ !!!
“ฮ่าฮ่าฮ่า................พี่บู้เอ๊ย.......นายนี่มันหัวไวจริง ๆ พับผ่า”
“พี่เต้นเก่งใช่มั้ยล่ะ เดี๋ยวพี่จะเต้นท่าเรนให้น้องเป็ดดู” ว่าแล้วก็ทำท่าเด้งอกเป็นจังหวะตึก ๆอย่างที่จำมาจากทีวี มือเล็ก ๆ ดึงเสื้อขึ้นจนเห็นหน้าท้องขาว ๆ เป็ดซึ่งยืนกุมท้องขำในตอนแรกรีบหันขวับหนีทันที
โชว์เนื้อหนังมังสาให้ชั้นดูอีกแล้ว อีตานี่นิ....
ขาวโครต...........
แถมท้องยังแฟ่บกว่าชั้นอีก.......
…..
………….
……………………
“เมื่อไหร่จะได้เห็นน้องพลอยอ่ะ” เสียงแหบ ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวถามขึ้น หลังจากเบื่อกับการเต้นแล้ว
“คงอีกซักพักแหละพี่บู้ ไปนั่งพักกันก่อนไป......เริ่มร้อนแล้ว เมื่อยขาด้วย”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวที่เต็ม สัญญากับน้องพลอยไว้แล้ว ว่าจะไปยืนเชียร์แถวหน้าสุด”
“งั้นกินน้ำก่อนละกัน”
มือเรียวล้วงขวดน้ำจากกระเป๋า เปิดแล้วยื่นส่งให้รุ่นพี่
พอบู้ยื่นมือออกไปรับ......ทำให้มือของทั้งคู่แตะโดนกันเบา ๆ
สาวผิวแทนรีบชักมือกลับทันทีที่ขวดน้ำถูกส่งถึงมือรุ่นพี่
เป็ดเอามือข้างนั้นซ่อนไว้ด้านหลัง
หัวใจเต้นแรงอย่างระงับไม่อยู่
.......โอ๊ยยยย...............กะจะฆ่ากันให้ตายตรงนี้เลยใช่มั้ย พระเจ้าขา......
..........ถึงจะเป็นคนที่เพื่อนตัวเองชอบ.....
แต่ต้องมาอยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้บ่อย ๆ มันก็คงหักห้ามใจไม่ให้ชอบตามเพื่อนไปอีกคนไม่ได้หรอกนะ !!!!!
ถัดออกไปไม่ไกลนัก.....
ร่างสูงตะหง่านราวกับกำแพงตึกในชุดนักศึกษา กำลังมองตรงมายังทั้งคู่ด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้
.....ไหนพี่บอกว่าจะขอน้องพลอยเค้าคบเป็นแฟนไง......
อันที่จริงร่างสูงคิดว่าพี่ชายของตัวเอง กับสาวน้อยเจ้าของตำแหน่งดาวคณะมาหมาด ๆนั้นน่าจะกลายเป็นแฟนกันไปแล้วซะด้วยซ้ำ.....
ก็หลังจากที่มีเรื่องทะเลาะกันใหญ่โตในวันนั้น.....พี่ชายของเค้าก็ดูเหมือนจะเฟดตัวเองออกไปไม่ค่อยได้เข้ามาสุงสิง มาคลอเคลียอย่างแต่ก่อน แถมบางวันก็ไม่ได้กลับห้องพร้อมกัน เนื่องจากคุณพี่ชายอ้างว่าน้องพลอยชวนไปเดินสยามมั่งล่ะ ไปหาอะไรกินกันมั่งล่ะ ไปเฝ้าน้องเค้าซ้อมประกวดดาวมหาลัยบ้างล่ะ ร่างสูงเองก็มัวแต่ยุ่ง ๆ กับกิจกรรมรับน้อง แล้วไหนยังจะต้องแบ่งเวลาให้กับการเรียน กับทำรายงานส่งอาจารย์......ทั้งของตัวเอง แล้วก็ทำเผื่อพี่ชายด้วย........
ทั้ง ๆ ที่พี่ควรจะเป็นแฟนกับน้องพลอยไปแล้วแท้ ๆ........
แล้วไหงถึงได้มายืนคั่วกับอีดำนี่ฟะ!!!!!!!!
"นั่นมันพี่บู้กับเป็ดนี่นา พี่บิ๊กเรียกเค้ามายืนกับเราตรงนี้ดิ" เปาสะกิดร่างสูงที่บัดนี้ยืนนิ่งเป็นหินผา......มือใหญ่จับมือของหนุ่มรุ่นน้องยกขึ้นมารวบไว้ ก่อนจะปล่อยลงเบา ๆ
"พี่ว่าอย่าเลย ปล่อยมันไว้แบบนั้นแหละ มันกำลังติดหญิง" บิ๊กบอกเสียงเรียบ ใบหน้าดูเหมือนเรียบเฉย..........แต่ทว่าในใจคุกรุ่นไปด้วยอารมณ์กราดเกรี้ยวที่ถาโถมเข้ามาราวกับคลื่นสึนามิ
ไม่ได้เป็นห่วง...................หรือว่าหวงพี่ชายหรอกนะ......อย่าเพิ่งเข้าใจผิด
แต่ไม่ชอบเลยในสิ่งที่พี่ทำอยู่......
ทั้ง ๆ ที่พี่ตั้งใจจะคบกับน้องพลอยแล้วแท้ ๆ ........................
พี่เป็นคนบอกกับเค้าเองอย่างหนักแน่นในวันนั้น...
สมองของคนเป็นน้องที่จินตนาการเตลิดไปไกล....
ไม่อยากจะเชื่อเลยกับสิ่งที่เห็น....
พี่ที่กำลังจับปลาสองมือ.......
พี่ที่เป็นแบบนี้มันทำให้เรารู้สึก.............................
อิจฉา !!!
ใช่แล้ว ความรู้สึกโกรธ.....ความรู้สึกร้อนรุ่มในอกแบบนี้ มันคือความอิจฉาสินะ.....
หึ !!!! ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะต้องมาอิจฉาคนอย่างพี่
ความคิดในหัวของบิ๊กกำลังตีกันเองอย่างสับสน
ดูเอาเหอะ ขนาดตอนกูมีแฟน กูยังคบทีละคนเลย แต่กับไอ้เด็กอ่อนหัดนี่....มันกลับจะควบสอง......
หรือว่าจริง ๆ แล้ว ไอ้บู้มันไม่ได้อ่อนต่อโลกอย่างที่คิด
พี่หลอกกูสินะ ไอ้หมาบู้มันหลอกกู!!!
.
...
.....
.........
.............
..................
"เปา..........พี่ขอตัวกลับห้องก่อนละกันนะ"
"อ้าว.....แล้วไม่อยู่เชียร์พลอยเหรอพี่ พวกผมก็อุตส่าห์รวมตังค์กันซื้อดอกไม้ให้พลอยนะนี่" เพื่อนของเปาคนนึงเอ่ยปากรั้งเอาไว้.....ขณะที่เพื่อนของร่างสูง(ที่คบกันเพียงผิวเผิน) เดินเข้ามาตบไหล่หยอกล้อโดยที่ไม่ดูอารมณ์
"มึงจะไปไหนก็ไป แต่เอาตังค์มึงมาเลยไอ้ดำ..........อย่ามาทำเนียน"
ร่างสูงหันไปมองหน้าเพื่อนผู้เคราะห์ร้ายด้วยสายตาขุ่นเคือง.......มือใหญ่ควักเงินส่งให้เป็นค่าดอกกุหลาบซึ่งสำหรับเอาไว้มอบให้ดาวกับเดือนเป็นคะแนน ก่อนจะหันหลังเดินดุ่ม ๆ จากไป
"มันเป็นเหี้ยอะไรของมันวะ......."
"ไอ้เหี้ยนี่มันก็งี้แหละ ชอบทำตัวแอ็ค.....ชอบคิดว่ามันเท่ห์ มันหล่อ เพราะงี้ไงถึงได้ไม่ค่อยมีเพื่อน"
"หมั่นไส้ฉิบหาย อยากจะตั๊นหน้าแมร่ง"
พอบิ๊กไปแล้ว บรรดาเพื่อนพ้องก็นินทาไล่หลัง โดยเฉพาะคนที่โดนจ้องหน้า พอร่างสูงไปจนลับตาแล้ว ก็เริ่มออกท่าทางฮึดฮัด เปาค่อย ๆ ถอยออกมาจากกลุ่ม ร่างเล็กรีบเดินตามรุ่นพี่ห้องตรงข้ามไปด้วยความเป็นห่วง
.
......
.............
.........................
ทั้งบู้และเป็ดต่างอดทนรออย่างใจเย็น พิธีเปิดงานเฟรชชี่ไนท์เริ่มมาได้ซักพักใหญ่ ๆแล้ว และบรรดาดาวเดือนของแต่ละคณะ ต่างก็ทยอยออกมาแสดงความสามารถผ่านโชว์ที่ตัวเอง(และเพื่อน ๆ พี่ ๆ ในคณะช่วยกัน)คิดขึ้น
"มาแล้ว เพื่อนชั้นออกมาแล้วโว้ย อิพี่บู้ดูสิ วันนี้ไอ้พลอยสวยโครต ๆเลย......เพื่อนชั้นเองค่า เพื่อนชั้น" สาวผิวแทนทำหน้าที่หน้าม้าได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง
สโรชา หรือ พลอย สาวร่างสูงโปร่งควงคู่ออกมากับนายภัทรเดือนจากเซคหก พลอยนั้นมาในชุดรัดรูปสีดำกับกระโปรงสีขาวฟูฟ่อง ผมรวบตึงโชว์ใบหน้าขาวผ่องที่ถูกแต่งแต้มอย่างจัดจ้าน ริมฝีปากแดงเลือดนก พวงแก้มสีเข้ม กับดวงตาตี่ ๆที่ถูกระบายจนดูโฉบเฉี่ยว
"แก่ว่ะ" เสียงผู้ชายข้าง ๆ ทำให้นายบู้หันควับไปมองจ้องอย่างเอาเรื่อง ทั้ง ๆ ที่ตัวเองสูงแทบจะไม่ถึงหน้าอกของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ
"มองไรไอ้เตี้ย!!!! มีปัญหา ?"
"พี่บู้หันกลับมาเดี๋ยวนี้ !!! เค้าจะพูดอะไรก็ช่างเค้าสิ"
ส่วนทางด้านฝ่ายชายนั้นเป็นหนุ่มหล่อหน้าตี๋รูปร่างบึกบึนที่ชนะตำแหน่งเดือนของคณะมาได้ด้วยลีลาการเต้นที่แข็งแรง อีกทั้งเจ้าตัวยังเคยเป็นแชมป์แข่งขันเต้นบีบอยระดับประเทศ ซึ่งวันนี้มาในชุดสูทสีดำดูสุภาพ ผมใส่เจลหวีจนเรียบ ใบหน้าถูกแต่งให้ออกมาขาวซีดเหมือนผีดิบอย่างจงใน อีกทั้งดวงตายังถูกกรีดด้วยอายไลน์เนอร์ซะคมกริบดูลึกลับ
"เค้าจะโชว์อะไรกันเหรอน้องเป็ด"
"ฮิปฮอปผสมกับบัลเล่ท์ เป็ดก็ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้มากนักอ่ะนะ แต่ตอนไปแอบดูเค้าซ้อมกัน มันก็เจ๋งดี"
"เคืองอ่ะ ไม่มีชวน"
"มันเป็นการซ้อมแบบลับสุดยอดเฟ้ย ชั้นเองยังได้ดูแค่แวบเดียวเอง แล้วคนนอกอย่างนายจะเจ๋อไปดูเพื่อ ?"
"ชิส์"
เป็นการแสดงที่ฮือฮา เซ็กซี่ และทรงพลังสะกดสายตาคนดูด้านล่างได้อย่างอยู่หมัด ท่วงท่าที่ดูสง่างามแบบนักบัลเล่ท์ไม่ว่าจะกระโดด หมุนตัว หรือเยื้องย่างไปทางไหนของหญิงสาว เข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อกับลีลาการเต้นที่พริ้วไหวแต่ทว่าแข็งแรงในแบบบีบอยของฝ่ายชาย รวมทั้งทีมนักเต้นที่เสริมเข้ามา ดูเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
โชว์จบลงด้วยท่ากระโดดโถมตัวเข้าหาอ้อมแขนของฝ่ายชายซึ่งรับเอาไว้ได้อย่างสวยงาม อย่างกับฉากในภาพยนตร์เรื่อง Step Up ภาคแรก
แปะ--แปะ--แปะ
"น้ำตาคนสวยจะไหล" เป็ดเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ขณะที่รุ่นพี่ร่างเตี้ยอ้าปากค้าง
"นะ.....น้องพลอย......เต้นเก่งอ่ะ"
"ซ้อมกันนานมั้ยคะ กว่าจะได้โชว์ที่เป๊ะอย่างที่เราได้เห็นกันในวันนี้" พิธีกรสาวประจำเวทีป้อนคำถามกับคนทั้งคู่หลังโชว์จบ
"ก็พอดีว่าทั้งผมแล้วก็พลอยต่างก็มีพื้นฐานเรื่องการเต้นกันอยู่แล้วน่ะครับ เราก็แค่เอาสไตล์ของแต่ละคนเอามาประยุกต์ร่วมกัน แล้วตอนซ้อมเราก็เข้าขากันได้ดีมาก ๆเลยครับ ทันก็เลยทำให้การซ้อมเป็นไปอย่างราบรื่น โชว์ของเราสองคนก็เลยออกมา..................ก็อย่างที่เห็นนี่ล่ะครับ" หนุ่มหน้าตี๋หัวเราะอย่างถ่อมตัว พลางส่งสายตากรุ้มกริ่มไปยังพาร์ทเนอร์สาวข้างตัว ที่ดูเหมือนจะเอาแต่ส่งยิ้มและโบกมือให้กับเป็ดและบู้ที่เกาะขอบเวทีเชียร์อยู่
"แล้วอะไรคือแรงบันดาลใจในการเต้นของคุณสองคนครับ" คราวนี้พิธีกรชายเป็นฝ่ายยิงคำถามบ้าง หนุ่มเดือนของเราอ้าปากจะตอบ แต่พลอยกลับคว้าไมค์จากมือพิธีกรชายมาถือไว้ซะเอง
ขณะที่สายตาก็เอาแต่จ้องมองมาทางหนุ่มรุ่นพี่ ทำเอาคนดูและพิธีกรรวมถึงหนุ่มเดือนหน้าเหวอไป
"คงเป็น...................ความรักละมั้งคะ"
.
......
.............
.........................
หลังจากที่ทั้งลากทั้งจูงนายบู้ออกมาจากบริเวณงานเฟรชชี่ไนท์ท่ามกลางความตกตะลึงของพิธีกรบนเวที และเหล่าคณะกรรมการทั้งหลาย รวมทั้งเหล่านักศึกษาที่เนืองแน่นที่ลานด้านล่างหน้าเวที
โดยเฉพาะเพื่อนสนิทอย่างเป็ด ที่ดูจะตกอกตกใจมากกว่าใคร ๆ
ทั้งคู่ก็หยุดลงนั่งพักบนโต๊ะหินอ่อนซึ่งยังคงอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย.....เพียงแต่ว่าค่อนข้างสลัว และปลอดคน
"ฮือ.......................ฮือ" พลอยซบหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง ปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นผ่านทางน้ำตา
"พลอยพยายามแล้ว...............พี่บู้....ฮึก พี่บู้ก็เห็นว่าพลอยตั้งใจกับงานนี้มากแค่ไหน" ใบหน้าน่ารักที่บัดนี้เปรอะไปด้วยคราบเครื่องสำอางเงยขึ้น ก่อนจะโผเข้ากอดนายบู้
พลอยครับ.....พี่หนักนะ ร่างเล็กประท้วงในใจเบา ๆ มือเล็ก ๆลูบหลังปลอบอย่างอ่อนโยน
"พลอยมีตรงไหนที่ไม่สวยเหรอคะพี่บู้"
"จะไม่สวยก็ตอนร้องไห้นี่ล่ะ"
"พี่บู้อ่ะ......บ้า!!!!"
สาวโย่งหัวเราะทั้งน้ำตากับคำพูดทื่อ ๆ บื้อ ๆ แต่ว่าดูจริงใจมากที่สุดในตอนนี้.........
ขณะที่บู้รู้สึกว่าตัวเองปลอบคนได้ห่วยแตกเหลือเกิน
"มันสำคัญกับน้องพลอยขนาดนั้นเลยเหรอ ไอ้การเป็นดาวมหาลัยเนี่ย"
"สำคัญสิ!!!!..............พี่บู้รู้มั้ยว่าตำแหน่งนี้ พลอยทุ่มเทสุดตัวเพื่อพี่บู้เลยนะ"
"เพื่อ....พี่ งั้นเหรอ" ร่างเล็กทำหน้าสงสัยในคำตอบ
"ก็พลอยอยากเป็นผู้หญิงที่สวยแล้วก็เก่งที่สุดในสายตาของพี่บู้นี่นา พลอยอยากให้พี่บู้ได้เห็นว่าพลอยน่ะ.....แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น........พี่บู้จะได้หันมามองพลอยบ้าง"
"น้องพลอย........."
"พลอยน่ะ ชอบพี่บู้ตั้งแต่แรกเห็นเลยนะ แล้วพอยิ่งได้รู้จัก พลอยก็ยิ่งชอบพี่มากขึ้น ๆ..........แต่พลอยก็ไม่ได้หวังหรอกนะ ว่าพี่บู้จะต้องมาชอบพลอยแบบนั้น ขอแค่อย่าผลักไสกันก็พอ"
คำว่าผลักไสช่างตรงกับสิ่งที่ร่างเล็กได้รับจากน้องชาย.......บู้สูดลมหายใจลึกจนเต็มปอด ก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว
"พี่รู้ว่าพลอยรู้สึกยังไงกับพี่....." แสบแหบห้าวเอ่ยขึ้นหลังจากกระแอมขึ้นมา
รุ่นน้องสาวเช็ดน้ำตาลวก ๆ แล้วตั้งใจฟังในสิ่งที่ร่างเล็กกำลังจะพูด
"พี่รู้ว่าพี่น่ะมัน........................เท่ห์มาก"
แขนที่กำลังเท้าคางอยู่นั้นหมดแรงลงดื้อ ๆ จนพลอยแทบหน้าทิ่มพรวด
แต่ก็รีบลุกขึ้นมาจัดท่าจัดทางตัวเองให้ดูดีเหมือนเดิม...
"พี่คงจะให้คำตอบกับน้องพลอยในตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ แต่ว่าพี่น่ะ จะยังไม่ปฏิเสธน้องพลอยหรอก......เราสองคนก็แค่เป็นเหมือนอย่างที่เคยเป็น.....เพียงแต่ว่าวันนี้"
"วันนี้ ?......วันนี้ทำไมคะ"
หญิงสาวตั้งใจฟังในทุก ๆ พยางค์......ดวงตาเจ้าเล่ห์แบบนางจิ้งจอกสบกับดวงตากลมโตของเจ้าปลาปิรันย่า
ขณะที่คนตัวเล็กนั้นเก๊กท่าทางแบบคนที่โตแล้วได้อย่างน่ารักน่าชัง
"เพื่อเป็นการปลอบใจที่พลาดตำแหน่งดาวมหาลัย.....พี่จะยอมให้น้องพลอย........"
"จูบแบบผู้ใหญ่กับพี่บู้คนนี้หนึ่งครั้ง!!!!!"
.
.........
....................
............................
......................................
แถมท้ายบิ๊กเล่า :
"พี่บิ๊ก คอยผมด้วยเซ่"
ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าน้องเค้าจะวิ่งตามผมมา
อารมณ์ขึ้น ๆ ในตอนแรก เกือบจะหายเป็นปลิดทิ้ง(ก็ 90 เปอร์เซ็นต์ล่ะนะ)
น้องวิ่งมาหยุดตรงหน้าผม มือเล็ก ๆ นั่นขยุ้มเสื้อนักศึกษาตัวบางเอาไว้ พร้อมกับหอบหายใจเหนื่อย........
แหม..........รูปร่างบอบบางจริงนะเรา.......ฮิ้วววววว
ท่าเหนื่อยของน้องเปา ในสายตาของผู้ชายเรียบ ๆ ที่ดูธรรมดาโครต ๆ อย่างผมแล้วนั้น ผมคิดว่า มันเซ็กซี่เกินบรรยาย......ยิ่งกว่าผู้หญิงทั้งหมดทั้งมวลที่ผมเคยประสบพบเจอ
อ๊ะ !!! นี่กูเริ่มจะมองเห็นความเซ็กซี่จากผู้ชายด้วยกันแล้วสินะ.....(ไม่นับที่รู้สึกแบบนั้นกับไอ้หมาบู้คืนนั้นนะ)
ความเป็นเกย์ในตัวผมพัฒนาขึ้นไปอีกขั้น......น่ากลัวชะมัด พับผ่า ขึ้นขี่หลังเสือแล้วมันลงไม่ได้ เป็นแบบนี้นี่เอง
"พี่บิ๊กเป็นอะไรเหรอครับ โกรธใครมารึเปล่า ผมเห็นพี่ดูหงุดหงิดนะช่วงนี้" น้องเอียงคอมองอย่างน่ารัก มือก็กระตุกแขนเสื้อผมเบา ๆ ภาพของเราในสายตาคนอื่นตอนนี้ คงเหมือนกับว่าเราเป็นแฟนกัน กำลังงอนกัน แล้วน้องเค้ากำลังตามง้อผม
"ทะเลาะกับพี่บู้ใช่มั้ย วันนั้นอ่ะ"
น้องถาม น้องคงหมายถึงวันนั้นที่ผมตะคอกใส่พี่ชายตัวเอง นึกแล้วก็ยังขายหน้าไม่หาย กับความอุบาทว์ของมัน.....เฮ้อ.....
แต่หวังว่าน้องคงจะไม่จำภาพโหดของผมหรอกนะ เพราะจริง ๆ แล้วผมออกจะอ่อนโยน และเป็นคนตลกขนาดนี้......รึใครจะเถียงล่ะ(ยิ้มกริ่ม...)
"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก เราอย่ารู้เลย" ผมขยี้หัวกลม ๆ ของน้อง น้องทำหน้ามุ่ย ย่นจมูกอย่างขัดใจ
"พูดเหมือนไอ้พี่ปิงเลย ผมไม่เด็กแล้วนะพี่ จู๋ก็ใหญ่แล้วด้วย จะดูมั้ยล่ะ"
"ฮะฮะ.......ไอ้เด็กนี่ อยู่ ๆ ก็จะมาให้ดู เก็บหลอดกาแฟของนายไปเหอะ"
"นั่นไง...........หัวเราะแล้ว พี่บิ๊กรู้มั้ย ว่าตอนที่พี่อารมณ์ดีน่ะมัน...........น่ารักมากเลย"
น้องชมผม..............
แม้จะอดขัดใจไม่ได้ กับคำว่าน่ารัก ทั้ง ๆ ที่ผมชอบให้คนชมว่าหล่อเข้ม หรือโครตเท่ห์มากกว่า แต่เอาเหอะ เป็นน้องเปา......ผมยอมก็ได้
"น่ารักแล้วอยากจะรักดูมั้ยล่ะครับ" ผมหยอดคนน่ารักของผม.....เอาน่า อีกไม่นานมันก็ต้องเป็นของผมจนได้แหละ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
ผมค่อย ๆ โน้มตัวลงไป......
ลงไป
ลงไป........
จนหน้าแทบจะชิดติดกับหน้าของน้อง
ไอ้ตัวเล็ก ถอยหน้าหลบ...(บ๊ะ ขัดใจ) ผมแอบเห็นใบหน้าของน้องแดงเรื่อ (ก็แหงล่ะ.....คนออกเยอะ 555+)
ถึงมันจะเป็นเวลากลางคืนก็เหอะ แต่ที่ที่เราสองคนยืนอยู่นั้น เปิดไฟสว่างโร่(เผื่อมีคนทักว่า...เฮ้ยกลางคืนนะ มึงรู้ได้ไงว่าน้องหน้าแดง)
น้องเอามือเล็ก ๆ ดันอกผมให้ออกห่าง ก่อนจะหัวเราะร่า
"โหย................ไม่นิยมอ่ะพี่ เห็นผมน่ารักแบบนี้ก็เหอะ แต่ผมก็ยังชอบผู้หญิงนะครับผม" มือเล็ก ๆทุบหน้าอกตัวเองโชว์ความเป็นแมน จนผมกลัวน้องเค้าจะช้ำใน
.......แอบคิดถึงตอนไอ้หมาบู้มันทุบหน้าอกตัวเอง......ถึงมันจะเป็นการทุบคนล่ะฟีลกันก็เหอะ
คำตอบนั้นทำให้ผมแอบใจแป้วเล็ก ๆ แต่คนอย่างนายบิ๊กซะอย่าง คนอย่างผมน่ะ ไม่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ หรอกนะ......
จะมีก็แค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่ผมไม่เคยเอาชนะมันได้
คนเดียวเท่านั้น.......
to be con....
...............................................................................
-
ตอบเม้นท์ค่ะ....ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้คุณพี่บู้และคนแต่ง.....จนตอนนี้ตัวประกอบอย่างคุณพี่บู้ถูกทางค่ายดันขึ้นเป็นพระเอกซะแล้วสิ 5555+
ล้อเล่น ก็เด่นกันทุกคนแหละนะ เพียงแต่ตอนนี้เรื่องราวมันยังดำเนินมาไม่ถึง 20 เปอร์เซ็นต์เลย แล้วตัวละครอื่น ๆ ก็ยังออกมาไม่หมด
เอาเป็นว่าไม่ได้จบในวันสองวันหรอกน่า เรายังต้องได้เจอกันไปอีกเรื่อย ๆ สำหรับฟิคเรื่องนี้ กะเอาซักร้อยเพจ.....หวังมากไปมั้ยแหะ ๆ :m23:
ส่วนเป็ดพลอย----ที่คนแต่งเคยบอกอย่างหนักแน่นว่ายังไง๊ยังไงก็ไม่มีทางได้แอ้มหนูบู้ร๊อก.....อันนี้อย่าไปเชื่อนะคะ พิสูจน์ได้จากตอนนี้ จนกลัวว่าแต่ง ๆ ไปจะต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น น้องเป็ดกับพี่บู้.....หรือว่าน้องพลอยกับพี่บู้แทน กร๊ากกกก
สงสารบู้
ตอนนี้พี่บู้กำลังฮอตกับบทคุณพี่ผู้เจียมตัวเหมือนอีเย็น น่าสงส๊าร....น่าสงสาร
ในเมื่อบิ๊กเค้าคิดที่จะชอบเปาจริงๆ จะด้วยใจจริงหรือเพราะเป็นสิ่งแปลกใหม่ก็ตาม
แต่ของเก่าแบบพี่บู้ก็ไม่จำเป็นจะต้องสนอิตาบิ๊กแล้วอ่ะ
ลองมองหาโอกาสใหม่ๆ คนใหม่ๆบ้างถึงจะไม่ได้คบเป็นแฟน แต่มีเพื่อนใหม่ๆไม่ยึดติดอยู่กับบิ๊กให้บิ๊กมันรำคาญนะ
เผื่อบิ๊กมันจะรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้างอ่ะ คนมันเหงานี้น่าา
ถ้ามองในมุมของนายบู้ การที่ยึดติดกับคน ๆ เดียวมาเกือบจะยี่สิบปี แม้จะรู้ลึก ๆ ว่าน้องไม่ได้อะไรด้วยเลย(รึเปล่า) ก็ตามที แต่ครั้นจะตัดกันไปเลยในคราวเดียวก็ดูจะยากเอาการ เอาเป็นว่านายบู้ยังจะต้องเจอฤทธิ์ของน้องชายตัวแสบอีกเยอะ
น่าสงสารบู้อ่ะ ไอ้ลิงดำใจร้ายอ่ะ ทิ้งพี่ตัวเอง เห็นคนอื่นสำคัญกว่าได้ไง ไอ้เลว นรกจะกินหัว ไมไ่ด้ดั่งใจเลยอ่ะ อยู่ใกล้ๆมือแม่จะตบให้สอมงไหลเชียว
เจ๊นี่ก็โหดตัลหลอด.....เอะอะจะใช้กำลังท่าเดียว :laugh:
สงสารเปาที่ถูกเราหมั่นไส้เหมือนกัน555
หมั่นไส้เองสงสารเอง(แต่ยังคงหมั่นไส้เรื่อยๆ)
อารมณ์แบบรักบู้ไปแล้วก็อยากให้บู้ได้ดิบได้ดีมีคนรักมีคนแย่ง
แต่กลับกลายเป็นบู้ตกอับแล้วเปาดันฮอตก็เลยเกิดอาการอิจฉาริษยา ประมาณนั้นอ่ะ
เอาเป็นว่าถ้าเปาทำให้บิ๊กรู้ใจตัวเองได้เมื่อไรจะช่วยเอ็นดูให้หล่ะกันนะจ่ะ อิอิ
ตอนนี้เหมือนเรื่องไม่ค่อยคืบหน้าเลยอ่ะ ไม่รู้จะเม้นไร รออ่านตอนหน้า สู้ๆ
แอบเสียใจที่ทำให้คนอ่านผิดหวัง :monkeysad: แต่ก็ดีใจที่ยังอุตส่าห์มาเม้นท์ให้เราแม้เนื้อเรื่องจะไม่คืบหน้าก็ตาม :กอด1:
เราจะพยายามทำให้ดีกว่านี้ในตอนต่อๆ ไปหวังว่าจะยังคงตามอ่านอยู่เรื่อย ๆ นะจ๊ะ
ถ้ามีอะไรที่รู้สึกว่ามันยังไม่ดีเท่าที่ควร ก็บอกเราได้เรื่อย ๆ จ้า เราไม่ซีเรียส ไม่โกรธ
เอ้าสู้โว้ยยยย :a9: :a1:
สงสารพี่ปิงมากกว่า ไม่ค่อยได้ออกมาเลย ก๊ากๆ :jul3:
ได้ออกแน่จ้า แต่ตอนนี้ปล่อยให้นู๋บู้นำไปก่อน รับรองว่าพี่ปิงก็บทเยอะ
และก็เป็นอีกตอนที่บิ๊กทำตัวได้น่าหมั่นไส้คงเส้นคงวา ฮึ่ยยยยยยยย :m16:
ปล.ไม่ถอดใจง่ายๆหรอกน่า ตราบใดที่ไม่เห็นคนใจร้ายมันน้ำตาตกเพราะน้องบู้ของเราอ่ะนะ หึหึ :a2:
แต่ว่าตอนนี้ดูนายบู้โดนทำร้ายไปก่อนนะจ๊ะ......5555+
สงสารพี่ปิงมากกว่า ไม่ค่อยได้ออกมาเลย ก๊ากๆ :jul3:
เหนด้วยมากๆๆเลยอะ
5555+ รอดูพี่ปิงนะจ้ะ อีกอึดใจใหญ่ ๆ จะโผล่หัวมา สัญญาด้วยเกียรติของหญิงไทยใจแรมโบ้
เกลียดมันจริงๆเลย ไอ่น้องบิ๊กเนี่ย คอยดูเหอะถ้าวันไหนเสียพี่บู้ไปแล้วมันจะรู้สึก
ชิชิ ขอ:z6:อีกซักทีเถอะ
ส่วน :L2:กับ :pig4: ให้คนแต่งจ้าา อิอิ
คนแต่งขอรับดอกไม้เอาไว้ด้วยหัวใจที่ซาบซึ้ง :sad11:
สงสารรบิ๊กกก..
แต่ว่านะ ไอ่มุกเหรียญยัดจมูด กับกินไส้ดินสอ
เรียกความสนใจนี่ ไม่เวิคจริงๆแหละ o22 :a5:
ถ้าเราเป็นน้อง เราก้อาย :laugh:
โอ๋ๆ มากอดปลอบมานู๋บู๊
ว่าแต่ สาว2นางนี่ ขัดตาขัดใจ :z2:
คนนี้มาแปลก สงสารน้องบิ๊ก 5555+
อย่าเพิ่งขัดใจกับสองสาวน๊า ถือว่าเป็นสีสัน แม้หลัง ๆ มันชักจะออกเยอะกว่าตัวเอกก็ตามที :jul3:
พี่บู้น่าสงสารที่สุดเยย T^T
โอ๋ ๆ มาซบอกเค้ามาม๊ะตัวเอง
เฮ้อตอนนี้พี่บู้เจ็บในอกอยู่คนเดียว
ไอ่คนน้องไม่รู้อะไรเลย
เดี๋ยวหงุดหงิดใส่
เดี๋ยวรำคาญ
เศร้าซะ
ขอเศร้าไปก่อนซักพักนะคนดี.....แต่เอ๊ะ นี่ชั้นตั้งใจแต่งฟิคเบาสมองนะ.....ไหงมาเอาดีด้านดราม่าได้เนี่ย o22
พี่บู้เรียกร้องความสนใจได้น่าสงสารแบบฮาๆ เอ๊ะ ยังไง 555
ปล่อยมันไปก่อน รอพี่ปิงมาก่อน เชอะ
พี่ปิงแสตนด์บายรอไปก่อนเน้อ....ซุ่มเก็บตัว 555
-
อืมม์ ไรท์เตอร์อย่าโกรธนะครับ ผมรู้สึกเหมือน primmi ว่าเรื่องมันดูอืดๆไปหน่อยนะครับ - -"
ไม่ใช่ไม่สนุกนะครับ (เพราะตามอ่าน ตามลุ้นอยู่ทุกตอน) แต่ถ้าเดินเรื่องกระชับ เร็วกว่านี้ก็จะยิ่งสนุกนะครับ :)
-
ไม่อยากให้น้องเป็ด หรือ น้องพลอย ยุ่งกับพี่บู้เลยอ่ะ เค้าหวงอ่ะ อิอิ แต่ว่า แอบสะใจตอนที่ไอ่น้องบิ๊กมันโดนน้องเปาหักหน้าอ่ะ สม น้ำ หน้า มัน กร๊ากก :laugh: ขอ :กอด1: ไรท์ อิอิ มาต่อเร็วๆน้า
-
พี่บู้ฮาตลอดดดดดดด 555
รักพี่บู้
อ่านไปถึงพี่บู้จะน่าสงสาร แต่ก็ไม่ทำให้เรื่องเศร้าเกินไป เป็นคนที่ไม่เหมือนใครจริงๆ น่ารักสุดๆ
ปล.มีเรื่องอยากเสนอไรเตอร์หน่อยอ่ะ แบบอยากให้มีมือที่สามที่เข้ามาในชีวิตพี่บู้เป็นผู้ชายสักคนได้มั้ย
แบบพลอยกับเป็ดก็น่ารักทั้ง2นะ แต่เวลาอ่านฉากพี่บู้กับ2คนนี้เยอะๆ รู้สึกแปลกๆไงไม่รู้
เหมือนกำลังอ่านนิยายชายหญิงอยู่ประมาณนั้น มันก็น่ารักดีหรอก แต่มันไม่ใช่อ่ะ จอชชชชช 555
อิๆ แค่เสนอนะค่ะ แต่ไม่ได้ไม่เป็นไร รักเหมือนเดิม
-
เข้ามาถีบหัวบิ๊กส่งค่ะ สะจายยยยยยยยยยยยยยยย
คิดได้เนาะว่าที่ โมโหจนเดินหนีออกมาเพราะอิจฉาบู้
อืม.... คาดว่าสมองโดนหนอนไชไปแล้วเพราะไม่ได้ใช้งาน
และอวยสามพี พลอยบู้เป็ด
เหอๆๆๆๆ
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฃัดใจมาก สรป อิจบแรกเนี้ยฃอลใครกันแน่เนี้ย อ่านแล้วไม่ค่อยกระจ่าย หรือว่าเราไม่เฃ้าใจเองหว่า อิอิ
คงฃองนายบ้เสียแล้วมั้งเนี้ย อิอิ
ไม่เอานะ เอาซะนีพลอยออกปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล.คีบอร์ดเสียนะคะ บางคำอ่านแล้วจะ งงๆ หน่อย อิอิ
-
ดูเหมือนพี่บู้กับน้องบิ๊กมันจะยิ่งห่างกันไปอีกนะเนี่ย :z3:
เป็นกำลังใจให้พี่บู้ :กอด1:
+1 ขอบคุณค่า แฮปปี้วาเลนไทน์ เดย์นะคะ :L1:
-
My First kiss ของใครเนี่ย? เหอๆ :confuse:
-
ไม่ปรับแต่งตัวอักษรนะคะ พอดีว่าเคยเล่นที่ร้าน(หลายร้าน) ทั้งที่ทำงาน รู้สึกว่าขนาดฟร้อนท์มันไม่เหมือนกัน บางทีตัวเอนก็เล็กจิ๋วซะจนอ่านลำบาก แต่ร้านที่เล่นวันนี้ตัวอักษรหนาเท่ากันหมดเลย 5555+ ก็แปลก ๆ ดี
ตอน : บทลงโทษ
บู้ค่อย ๆ หมุนลูกบิดประตูก้าวเข้าไปในห้องด้วยร่างกายที่เบาหวิว........
จูบแรกของเรา.....หึหึ มันถูกพรากไปแล้วสินะ
ร่างเล็กเอาแต่นึกถึงรสสัมผัสที่ได้รับจากรุ่นน้องร่างโย่ง นึกถึงคำพูดของน้องชายตัวเอง.....จริง ๆ ด้วยสินะ มันเป็นไปตามสัญชาติญาณ เพียงแต่ว่าคนที่เป็นฝ่ายถูกจูบน่ะคือตัวของนายบู้เองต่างหาก
ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสมัยนี้......อ๊างงงงงงงงง
"เอ้าพี่......กลับมาแล้วเหรอ" ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ ๆ น้องชายที่คิดว่าคงเข้านอนไปแล้วกลับปรากฎตัวอยู่บนโซฟาเหมือนกับรอ.....
รอ..............
ขอคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่าน้องกำลังรอเรา
ร่างสูงตบที่นั่งข้าง ๆ ตัวเอง เพื่อเรียกให้พี่ชายตัวเล็กมานั่งด้วยกัน
ยิ้ม................
บุ๊กบิ๊กน้อยกำลังยิ้มให้พี่..........ยิ้มเหมือนที่เคยยิ้ม
"มานั่งตรงนี้สิ เค้ามีเรื่องจะคุยด้วย"
ภายในเวลาเดือนเศษ ๆ นี้มันเกิดเรื่องราวมากมายเหลือเกิน ร่างเล็กยืนจ้องที่ว่างนั่นอย่างลังเลใจ
ไม่ใช่ว่าอยากจะห่างเหินกับน้อง....
แล้วก็ไม่เคยคิดที่จะปล่อยน้องไป......
พี่ชายก้าวขาอย่างช้าเชื่อง.....เหมือนคนไร้วิญญาณ ข้างในสมองเต็มไปด้วยความสับสน
น้องเองต่างหากที่อยู่ ๆ ก็เปลี่ยนไป........................ราวกับเป็นคนละคน
จนพี่ชายคนนี้ไม่สามารถเข้าใกล้นายได้เลย........
ไม่กล้าที่จะอ้อน.....ไม่กล้าที่จะเล่นด้วยอย่างแต่ก่อน
ที่ทำตัวห่างเหินนั่นไม่ใช่เพราะอะไรหรอก...............
ก็อย่างที่รู้ว่าช่วงนี้มีแต่เรื่องยุ่ง ๆ ทั้งกิจกรรมแล้วก็เรื่องเรียน.........
แล้วไหนจะยังภาระ.....ตัวปัญหา........ซึ่งก็คือเราคนนี้
ก็แค่อยากจะให้น้องได้พักบ้าง เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น.....แอบหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่าทุกอย่างมันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม.....
อย่างในวันนี้ที่น้องยิ้มให้.......
ไม่ใช่ไม่รู้ ว่าน้องไม่เคยรัก
เพียงแต่หวังว่าซักวันนึง.....
"น้องถามน่ะไม่ได้ยินรึไงครับ เอาแต่นั่งเหม่ออยู่ได้" ร่างสูงเอาตัวกระแซะพี่ชาย แต่ด้วยขนาดตัวที่โตกว่า จึงดูเหมือนกับการกระแทกสีข้างไปซะได้
"อ่า......บุ๊กบิ๊ก ถามอะไรพี่อย่างงั้นเหรอ"
"เค้าถามว่าตอนนี้พี่กับน้องพลอยอ่ะไปถึงไหนกันแล้ว"
"อ๋อ..............................ก็ดี..............ก็ไปเที่ยวด้วยกันออกบ่อย บิ๊กก็รู้"
โกหก.....เรากำลังโกหกน้อง เพื่อให้น้องสบายใจ
"อืม..............."
"บุ๊กบิ๊กมีอะไรงั้นเหรอ...หืม?"
"พี่.....กับน้องเค้า.............สรุปว่า ตกลงคบกันเป็นแฟนแล้วใช่มั้ย ?"
ไม่เหมือนเดิมหรอกนะนายบู้.......ใบหน้าที่กำลังยิ้มของน้องมันดูไม่เหมือนกับคนที่กำลังยิ้มเลยซักนิด..............ทุกอย่างมันดูทะแม่งชอบกลมาตั้งแต่แรกแล้ว
"อื้ม......ก็ต้องเป็นแล้วสินะ ก็พี่น่ะเป็นคนไปขอน้องเค้าคบเอง ใช่มั้ย" มือหนาโอบพาดคอของพี่ชาย พร้อมกับกระชับร่างเล็กเข้าหาตัว
"บิ๊ก.....รู้ป่ะว่าน้องพลอยเค้าพลาดตำแหน่งดาวมหาลัยนะ" พี่ชายพยายามเฉไฉด้วยการเปลี่ยนเรื่อง แต่ทว่าก็ยังไม่พ้นเรื่องของน้องพลอยอยู่ดี
"งั้นเหรอ.......น่าเสียดายนะ พอดีเค้ากลับก่อนอ่ะ ก็เลยไม่รู้ว่าใครได้"
"น้องเค้าร้องไห้ใหญ่เลย พี่ก็เลยต้องอยู่ปลอบน้องเค้า......แถมต้องเดินไปส่งน้องเค้าที่หน้าหออีก เลยกลับมาซะมืดเลย"
"อืม...."
"บิ๊กว่าพี่น่ะ......โตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วรึยัง ?"
ร่างสูงไม่ตอบ แต่กลับจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่โต........วงแขนที่โอบพี่ชายอยู่นั้นกระชับเข้ามาแน่นขึ้นซะจนคนเป็นพี่รู้สึกอึดอัด
"พี่กลับมาเหนื่อย ๆ คงจะเหนียวตัวสินะ......ไปอาบน้ำกันเหอะ เดี๋ยวเค้าจะขัดหลังให้"
"อื้มมม"
ร่างเล็กยิ่งแปลกใจกับท่าทีที่ดูกระตือรือร้นของคนเป็นน้อง บิ๊กดันตัวพี่ชายลงบนโซฟาพร้อมกับค่อย ๆแกะกระดุมเสื้อนักศึกษา......บู้พยายามขัดขืน มือเล็ก ๆ จับมือของคนเป็นน้องเอาไว้เป็นเชิงห้าม ก่อนจะเหวี่ยงมันออกไปเบา ๆ
"พี่ถอดเองก็ได้......."
"ไม่ได้" ร่างสูงตวาดลั่น ก่อนจะปรับน้ำเสียงให้ดูเป็นปกติเหมื่อนเดิม
"แต่ว่าวันนี้พี่อยากอาบน้ำเอง"
"ทำไมล่ะ ก็ทุกทีเค้าต้องเป็นคนอาบน้ำให้พี่นี่.....แล้วทำไมวันนี้เกิดอยากจะอาบเองล่ะ"
"ก็พี่อยากจะโตเป็นผู้ใหญ่ไง พี่อยากอาบเอง ให้พี่อาบเองเถอะนะ"
"แต่วันนี้เค้าอยากอาบน้ำให้พี่นี่.....ให้เค้าถอดให้เถอะนะ"
สุดท้ายบู้ก็ต้องยอมให้น้องชายจัดการถอดเสื้อแสงออกจนหมด ไม่เว้นแม้แต่กางเกงในสีขาวตัวเล็ก......บิ๊กค่อย ๆ ช้อนร่างพี่ชายขึ้นมาอย่างทะนุถนอมเดินตรงไปยังห้องน้ำ
"เดี๋ยวเค้าอาบพร้อมกับพี่เลยละกัน"
"อ้าว.......บิ๊กก็ยังไม่ได้อาบเหรอ"
"ก็อาบแล้ว แต่ว่ามันร้อนน่ะ เลยจะอาบอีกรอบนึง"
หลังจากวางตัวพี่ชายลงในอ่างอาบน้ำ คนเป็นน้องก็จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง
.
....
.......
...........
.................
"อากาศร้อน ๆ แบบนี้ได้แช่น้ำเย็น ๆ มันก็สบายตัวดีเหมือนกัน เนอะพี่เนอะ"
ร่างสูงส่งยิ้มบาดใจให้กับพี่ชายที่นั่งกอดเข่า หัวกลม ๆ เงยหน้าขึ้นมองน้อง.........
"ถึงเค้าจะอาบน้ำให้พี่ทุกวันก็เหอะ แต่ว่าเราสองคนน่ะ ไม่ได้แก้ผ้าแช่น้ำด้วยกันนานแล้วสินะ..."
"อืม"
"ทำไมพี่ถึงไม่ค่อยพูดอะไรเลยล่ะ....หืม?"
บู้รู้สึกใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ.......นานของน้องที่ว่าก็ตอนช่วงซัมเมอร์นั่นปะไร
"ปกติเค้าจะเห็นแต่ไอ้จ้อนของพี่ คราวนี้พี่เองก็จะได้เห็นไอ้จ้อนของเค้าแบบเต็ม ๆ เหมือนกัน หึหึ"
บู้ยังคงเงียบ.......ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นหรอกนะ.....ก็ในเมื่อทั้งคู่น่ะ อาบน้ำด้วยกันทุกวัน จะอาบด้วยกัน หรือน้องอาบให้ มันก็เหมือน ๆ กันนั่นแหละ รูปร่างสมส่วนแบบนักกีฬาของน้อง ทั้งซิกแพค กล้ามเนื้อช่วงไหล่และหน้าอก รวมทั้งกล้ามแขนที่ใหญ่โต คือสิ่งที่พี่ชายคนนี้ไม่มี
ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับร่างกายของน้อง......ไม่ว่าจะเป็นซอกมุมไหน หรือว่าโคสอัพในระยะใกล้ชิดขนาดนี้ก็ตามที
เพียงแต่ว่าวันนี้
มันเกิดความรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก
"จะจ้องหุ่นเค้าอีกนานมั้ย"
"ป่ะ.....ป่าวซักหน่อย"
อิจฉาเหรอ......
อยากมีรูปร่างแบบนั้นบ้างรึไง
ก็ไม่ใช่
หรือแม้แต่ไอ้ความรู้สึกแบบนั้น......
มันก็ไม่ใช่ !!!
พลังต่างหาก.......บู้รู้สึกได้ถึงหมู่มวลพลังอันมหาศาลที่อยู่รายรอบตัวน้อง พร้อมที่จะฉีกกระชากเหยื่อให้กลายเป็นชิ้น ๆ อย่างไม่ปราณี......ร่างเล็กขนลุกเมื่อนึกถึงความอบอุ่นที่เคยได้รับจากผู้ชายตรงหน้า.....
กับภาพที่เห็นในตอนนี้มันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
"หันหลังสิ เดี๋ยวเค้าจะขัดให้"
พี่ชายทำตามอย่างว่าง่าย.......เพียงเพราะไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับร่างสูงอีกต่อไป
มือหนาที่กำฟองน้ำ ค่อย ๆ ไล้ไปบนแผ่นหลังขาวอย่างนุ่มนวล.....และแผ่วเบาอยู่ชั่วครู่ สักพักมืออีกข้างนึงเหนี่ยวเอวเล็กให้กระเถิบเข้ามาใกล้ ก่อนจะลูบไล้ฟองน้ำไปยังร่างกายส่วนหน้าบ้าง
"บิ๊ก.....มันจั๊กกะจี๋......ไม่เล่น" พี่ชายพยายามดิ้นสะบัด แต่มือแกร่งอีกข้างกลับขยุ้มเอาไว้ด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล
"เจ็บบบบบ!!!!"
"พี่เจ็บงั้นเหรอ........หึ พี่บู้ของเราเริ่มรู้สึกเจ็บแล้วสินะ" ร่างสูงกระซิบข้างหูพี่ชายเสียงเหี้ยม ก่อนจะค่อย ๆชอนไชลิ้นเข้าไปในหูของคนเป็นพี่
ร่างเล็กสะดุ้งตัวอย่างแรงจนหัวนั้นฟาดเข้ากับจมูกของคนเป็นน้อง เลือดกำเดาของบิ๊กไหลหยดลงในอ่างอาบน้ำ หยดเลือดแผ่กระจายเป็นวงก่อนจะกระจายหายไปจากการดิ้นรนของบู้
"พี่กำลังทำเค้าเลือดไหลนะ ดูสิ......ไม่น่ารักเอาซะเลย เดี๋ยวน้องไม่รักนะ" มือใหญ่กดหัวของพี่ชายลงไปในน้ำ กดแช่เอาไว้ชั่วครู่ ก่อนจะดึงตัวพี่ขึ้นมา แล้วก็กดมันลงไปอีกครั้ง
"แค่ก ๆ ๆ" บู้สำลักน้ำที่ทะลักเข้ามาจนรู้สึกแสบจมูก
พอเอาเข้าจริงแล้ว ฝาแฝดคนน้องผู้มีท่าทีเงียบขรึม อบอุ่น และใจดี แถมยังแอบมีอารมณ์ขันในบางเวลาคนนี้ ดูท่าทางจะโรคจิตซะยิ่งกว่าคนเป็นพี่เสียอีก
"ไอ้ลิงยักษ์หยุดนะเว้ย.....เป็นบ้าอะไรของบิ๊กวะ" พี่ชายทำได้แค่โวยวาย พยายามจะพลิกตัวไปเผชิญหน้ากับน้อง แต่มือแกร่งนั้นราวกับกำลังบังคับหุ่นตุ๊กตา
ร่างสูงก้มลงกัดซอกคอขาวอย่างแรง.........
"โอ๊ยยยยยยย"
แม้จะไม่ถึงกับเลือดออก แต่ก็ทิ้งรอยเอาไว้ พี่ชายเริ่มร้องไห้อย่างพ่ายแพ้.......น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานานนักหนาแล้วกลับพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก
"พอแล้ว......ไม่เอาแล้ว........"
"พอแล้วของพี่คืออะไร หืม?"
วงแขนแกร่งกอดรัดร่างกายที่แสนบอบบางเอาไว้จนแน่น
"ตอบมาสิ!!!" น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นตวาด
"ไม่!!!!"
คมเขี้ยวเปลี่ยนที่หมายอีกครั้ง คราวนี้เป็นหัวไหล่อีกข้างหนึ่ง
"เจ็บ!!!!" พี่ชายตวาดลั่นทั้งน้ำตา
"ก็ตอบเค้ามาสิ"
"ก็จะให้ตอบอะไรเล่า!!!!!"
"ก็ตอบเค้ามาสิ ว่าจะยอมปล่อยเค้าไปไง.......พี่น่ะมีน้องพลอยอยู่แล้ว ไหนจะยังเพื่อนของพลอยอีก พี่น่ะควรจะปล่อยเค้าไปได้แล้ว"
"ไม่!!!"
"ดื้อเหรอ"
ร่างสูงฝังนิ้วแกร่งลงบนต้นแขนบอบบางทั้งสองข้าง จนน่ากลัวว่ามันจะฝังทะลุเนื้อบางนิ่มนั้น
"ยอมแล้ว..........พี่ยอมแล้ว....ฮึก......ฮึก....พี่ยอมทุกอย่างแล้ว"
"หึ......ก็แค่นั้น" บิ๊กเหวี่ยงร่างกายที่บอบช้ำออกไปอย่างไม่ใยดี ร่างสูงลุกขึ้นอย่างผู้ชนะ ก่อนจะก้าวขาออกจากอ่างอาบน้ำ ปล่อยพี่ชายทิ้งเอาไว้ทั้งอย่างนั้นโดยไม่หันกลับไปมองอีก บู้เองก็เอาแต่สะอื้นโดยไม่หันไปมองน้องชายเช่นกัน
ก็แค่นั้น......
ร่างสูงพึมพัมเบา ๆกับตัวเอง
ง่ายแสนง่าย กับคนอย่างพี่
ถ้าทำแบบนี้ซะตั้งแต่แรก ก็คงจะไม่ต้องทนรักษาสัญญาบ้า ๆ นั่น......ก็แค่ทำให้มันเป็นคนพูดออกมา
บิ๊กรู้สึกปวดหนึบที่อวัยวะเบื้องล่าง..........ความเป็นชายยังคงแข็งเขม็งอยู่อย่างนั้น
ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะเกิดความรู้สึกแบบนี้ตอนที่ทำรุนแรงกับพี่
ชายหนุ่มปัดความคิดนั้นทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ.......
ในที่สุด เราก็สามารถเอาชนะไอ้หมาบู้ได้.....ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะง่ายดายขนาดนี้
แต่ทว่ายังมีอีกความรู้สึกหนึ่ง ที่กำลังก่อตัวขึ้น และซุกซ่อนอยู่ในหัวใจของผู้ชนะ โดยที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำไป !!!!
.................................................................................
-
ตอบเม้นท์
อืมม์ ไรท์เตอร์อย่าโกรธนะครับ ผมรู้สึกเหมือน primmi ว่าเรื่องมันดูอืดๆไปหน่อยนะครับ - -"
ไม่ใช่ไม่สนุกนะครับ (เพราะตามอ่าน ตามลุ้นอยู่ทุกตอน) แต่ถ้าเดินเรื่องกระชับ เร็วกว่านี้ก็จะยิ่งสนุกนะครับ :)
ไม่โกรธจ้า แต่ขออธิบายนิดนึงถึงสาเหตุ มันเกิดจากปัญหาด้านเวลา(ไม่ได้หมายถึงเวลาของไรท์เตอร์นะ) คือช่วงเวลาระหว่างรอยต่อของแต่ละตอนนั้น มันเป็นแบบวันต่อวันซะส่วนใหญ่(ไรท์เตอร์เองยังตกใจกับความผิดพลาดนี้) แล้วบางเรื่องมันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อเนื่องกัน จึงทำให้ไม่สามารถเร่งระยะเวลาได้(แหมบอกเค้าซะหมดเปลือก)
อาทิ เช่น สัญญาที่จะพาพี่ชายไปร้านเบเกอรี่ในวันรุ่งขึ้น ไรท์เตอร์ก็แต่งเข้าไปได้ถึงสามตอน อันนี้พลาดไปแล้วง่า
แต่ก็ยังพอมีช่วงที่พอจะข้ามไปได้เห็นจะแค่ สองครั้ง (ไปสังเกตกันนะจ๊ะ)
ยังไงต่อจากนี้ก็จะพยายามไม่ระบุถึงช่วงเวลาซึ่งเป็นสาเหตุให้ฟิคดูเนือย.....จะพยายามตัดคำว่า พรุ่งนี้ ต่อจากเมื่อวานนี้ หรือเช้าวันรุ่งขึ้น เพื่อให้เนื้อเรื่องกระชับขึ้นมาหน่อยนึง
ติชมได้ ด่าก็ได้ เต็มที่......หมายถึงด่าฟิคนะ แต่สำหรับตัวไรท์เตอร์มือใหม่เอง ขอเป็นกำลังใจงาม ๆ แค่นั้นก็พอแล้ว
:L2: :3123:
ไม่อยากให้น้องเป็ด หรือ น้องพลอย ยุ่งกับพี่บู้เลยอ่ะ เค้าหวงอ่ะ อิอิ แต่ว่า แอบสะใจตอนที่ไอ่น้องบิ๊กมันโดนน้องเปาหักหน้าอ่ะ สม น้ำ หน้า มัน กร๊ากก :laugh: ขอ :กอด1: ไรท์ อิอิ มาต่อเร็วๆน้า
เอาน่า สีสัน กอดมา ไรท์เตอร์ก็ขอกอดกลับ :กอด1:
พี่บู้ฮาตลอดดดดดดด 555
รักพี่บู้
อ่านไปถึงพี่บู้จะน่าสงสาร แต่ก็ไม่ทำให้เรื่องเศร้าเกินไป เป็นคนที่ไม่เหมือนใครจริงๆ น่ารักสุดๆ
ปล.มีเรื่องอยากเสนอไรเตอร์หน่อยอ่ะ แบบอยากให้มีมือที่สามที่เข้ามาในชีวิตพี่บู้เป็นผู้ชายสักคนได้มั้ย
แบบพลอยกับเป็ดก็น่ารักทั้ง2นะ แต่เวลาอ่านฉากพี่บู้กับ2คนนี้เยอะๆ รู้สึกแปลกๆไงไม่รู้
เหมือนกำลังอ่านนิยายชายหญิงอยู่ประมาณนั้น มันก็น่ารักดีหรอก แต่มันไม่ใช่อ่ะ จอชชชชช 555
อิๆ แค่เสนอนะค่ะ แต่ไม่ได้ไม่เป็นไร รักเหมือนเดิม
เค้าก็ดู ๆ อยู่ ข้อเสนอนี้ที่ตัวเองเสนอมา ไรท์ก็จะรับเอาไว้พิจารณาเป็นกรณีพิเศษละกันนะเจ้าคะ
เข้ามาถีบหัวบิ๊กส่งค่ะ สะจายยยยยยยยยยยยยยยย
คิดได้เนาะว่าที่ โมโหจนเดินหนีออกมาเพราะอิจฉาบู้
อืม.... คาดว่าสมองโดนหนอนไชไปแล้วเพราะไม่ได้ใช้งาน
และอวยสามพี พลอยบู้เป็ด
เหอๆๆๆๆ
มากไปไม่ดี แหะ ๆ เดี๋ยวผิดคอนเสปต์นิยายวายค่า.......แต่จะให้มีบ่อย ๆ เอิ๊ก ๆ
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฃัดใจมาก สรป อิจบแรกเนี้ยฃอลใครกันแน่เนี้ย อ่านแล้วไม่ค่อยกระจ่าย หรือว่าเราไม่เฃ้าใจเองหว่า อิอิ
คงฃองนายบ้เสียแล้วมั้งเนี้ย อิอิ
ไม่เอานะ เอาซะนีพลอยออกปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล.คีบอร์ดเสียนะคะ บางคำอ่านแล้วจะ งงๆ หน่อย อิอิ
My First kiss ของใครเนี่ย? เหอๆ :confuse:
ตอบคุณ naumi และ น้อง Samsoon
จูบแรกของพี่บู้ไงจ๊ะ.....
ดูเหมือนพี่บู้กับน้องบิ๊กมันจะยิ่งห่างกันไปอีกนะเนี่ย :z3:
เป็นกำลังใจให้พี่บู้ :กอด1:
+1 ขอบคุณค่า แฮปปี้วาเลนไทน์ เดย์นะคะ :L1:
ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่ ฮือ ๆ ยังหาสามีมาทำหวานไม่ได้เลย 555+
-
สะเทือนใจ บิ๊กนิสัยไม่ดี สงสารบู้ :monkeysad:
-
บิ๊ก แกตายซะ
อ่านแล้วเกลียดแบบอยากจับกดน้ำ แบบให้ทรมาณนานๆ
เอาแส้เฆี่ยนแล้วเอาน้ำเกลือราด จับไปตากแดด
:laugh3: ไม่ใช่แระ เริ่มเป็นเนื้อเค็มไปซะงั้น
แต่ที่แน่ๆ สมควรให้เจ็บปางตายอย่างสาสม :o211:
-
ไอ้เชี่ยนบิ๊กเมิงจะโหดไปไหน :angry2:
บู้ปล่อยแม่มไปเลย อย่าไปง้อมัน :m31:
-
ใครไม่ปล่อยใครกันแน่เนี่ยยยยยยยย
:เฮ้อ:
-
โอ้ยยยยยยยยย
ปวดใจ สงสารพี่บู้อ่าาาา
แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าดีเหมือนกัน
ต่อไปนี้พี่บู้จะได้ปล่อยๆอีบิ๊กไปซะที ชริๆ
ถ้าโดนน้องเปาทิ้งแล้วอย่ากลับมาง้อแล้วกัน 555
-
โห อ้ายยยบิ๊กกกกก แกตายยยยย :z6: :z6: :z6:
ไอ้บร้า ทำงี้กะพี่บู้ได้งัย ไอ้เลวววววว อ๊าค :z6:
-
:fire: :m16: :m31: :angry2: ไอ่บิ๊ก ไอ่บ้า ป่าเถื่อน ที่สุด เกลียดมัน ไรท์จ๋า ช่วยเอาไอ่บิ๊กไปทิ้งถังขยะที
-
เฮ้ยยย ไรอ่ะ อิตาบิ๊กแกจะซาดิสกับพี่บู้เกินไปนะ
จับกดน้ำนี้น่ะ ... โหด&เลวอ่ะ
พี่บู้ปล่อยให้มันไปเลยยยย บู้ไปหาที่อยู่ใหม่ทิ้งมันเลยนะ
-
ไอ้ดำ แก๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำอะไรพี่บู้ของฉันห๊า!! เดี๋ยวแม่ตบดิ้นเลย :beat:
-
ไอ้ั่ซั่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ไอ้บุ๊กบิ๊ก! ฉันอุตส่าห์เอาชื่อแกไปใช้ในข้อสอบของเด็กน้อย แกกล้าทำอย่างนี้กับพี่บู้ของฉัน(?)ได้ไงฟระ :angry2:
สงสารบู้น้อยเลยเนี่ย ร้องไห้กระซิกๆ แกนั่นแหละเป็นหมา ไปกัดพี่เค้า :beat:
ตอนนี้อิบิ๊กโดนคนอ่านกระทืบจมดินเลย :z6:
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ไอ้บิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แกทำอะไรพี่บู้ของชั้นห๊ะ !!!
นี่แกทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างรึเปล่า ว่าคนอื่นหึงตัวเอง
เฮอะ หลงตัวเองซะมัด ตัวแกเองต่างหากที่หึงพี่บู้ของชั้นหน่ะ
โว้ยยย อารมณ์เสียไม่ได้ดั่งใจฉันเลย
เอาเลยนะพี่บู้ ไม่ต้องไปยุ่งกับมันแม่งเลย
ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวแม่งเลย จะได้รู้สึก
ไม่มีฉันอยู่แล้วเธอจะรู้สึก !
-
:call: :call:
-
ตอน : คนขี้แพ้
“ยังไงก็ไม่ให้ไป !!!!” เสียงเข้มพูดออกมาอย่างเด็ดขาด หลังจากที่น้องชายคนเก่ง ทั้งอ้อนวอน หว่านล้อม ชักแม่น้ำทั้งห้า......เพื่อขออนุญาตพี่ชายไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน ๆ ในเซคและรุ่นพี่ปีสอง
เปาลงทุนทรุดตัวลงไปกอดแข้งกอดขา ใบหน้าขาวถูไถไปกับขากางเกงของพี่ชายอย่างกับลูกแมว.......
สายตาออดอ้อนที่ส่งมาให้ ไม่ได้ทำให้ปิงรู้สึกใจอ่อนเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่า ไอ้เด็กคนนี้นับวันมันจะยิ่งเจ้าเล่ห์มารยาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
ไม่รู้ว่าไอ้เปาไวท์มันไปฝึกวิชามารพวกนี้มาจากไหนสิน่า......
“พี่ปิงงงงงง~~~~” เมื่อไม่ได้อย่างใจ ร่างเล็กก็ทิ้งตัวลงนอนกับพื้นห้อง กางแขนกางขาพร้อมกับดิ้นไปมา......จนเมื่อเห็นว่าอ้อนก็แล้ว ชักดิ้นชักงอก็แล้วพี่ชายก็ยังทำได้แค่หัวเราะในลำคอ น้องชายจึงเปลี่ยนมาทำหน้านิ่ง แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ…..แต่แฝงด้วยความเอาแต่ใจ
“เค้าขอแม่ฟ้าก็ได้.......ขอพ่อเอกกับแม่ฟ้า.......ผู้ปกครองที่ส่งเสียเค้าก็ได้ นายน่ะมันแค่พี่ชาย ไม่มีสิทธิมาห้ามหรือสั่งให้เราทำอย่างนู้นอย่างนี้ซักหน่อย ชิส์”
“งั้นเหรอ......ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเราละกันนะ ถ้าคิดว่าพี่คนนี้มันไม่มีความสำคัญกับชีวิตเรา งั้นต่อไปนี้เราอยากจะทำอะไรก็ตามใจ พี่จะไม่เข้าไปยุ่ง แล้วก็จะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก” ร่างสูงทำเสียงเศร้า ก่อนจะหันหลังทำท่าจะเดินออกจากห้องไป
“พี่ปิง..............................น้องขอโทษ”
หึหึหึ.....
คิดจะมาเล่นกับพี่ชายคนนี้น่ะเหรอ ไอ้เด็กอ่อนหัดเอ๊ย......ฝีมือด้านการแสดงของเราน่ะมันต่างกั๊นนน.....
“พี่ปิงอย่างอนน้องเลยน๊า น้องก็แค่อยากไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ”
“ฮึ......แน่ใจเหรอ ไม่ใช่ว่าอยากจะไปสวีตวี๊ดวิ้วกับไอ้เด็กผิวถ่านนั่นอ่านะ ก็เอาเด่ อยากไปนักก็โทรไปขอพ่อกับแม่เค้าละกัน เค้าคงอนุญาตอยู่แล้วล่ะ ก็นายมันลูกคนโปรดนี่”
“โห่......ก็ถ้าพี่ปิงไม่อนุญาต น้องก็ไปเที่ยวแบบไม่สบายใจอยู่ดีนั่นแหละ แล้วอีกอย่างน้องก็บอกไปตั้งหลายหนแล้วว่าน้องกับพี่บิ๊กไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย น้องอ่ะแมนทั้งแท่งนา เชื่อกันหน่อยดิ”
“ก็ไม่ไว้ใจ”
ร่างสูงจินตนาการไปถึงหาดทรายขาว ๆ โดยมีไอ้ดำนั่นถอดเสื้อโชว์ขนดก ๆ(อันนี้พี่ชายผู้คิดมากจินตนาการเอาเอง) วิ่งไล่จับกับน้องเปาอย่างกับฉากน้ำเน่าในละครโรแมนติกหลังข่าว
โดยที่ร่างบางนั้นสวมเพียง......เสื้อยืดสีขาวตัวบาง-----กับกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋ว
เอ๊ะ.....หรือว่ามันจะเป็นแบบนี้
เสื้อสีขาวตัวบางกับกางเกงเจเจขาสั้นจุ๊ดที่มองแล้วเห็นไปถึงไหน ๆ
ไม่สิ....หรือว่า…..
กางเกงขาสั้นจุ๊ดพร้อมกับเปลือยท่อนบนโชว์แมน โดยมีสายตาหื่นกามของไอ้ลิงดำคอยโลมเลียตั้งแต่หัวจรดเท้า
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ไม่ได้เว้ย ยังไงก็ไม่ได้ ถ้าอยากจะไปเที่ยวทะเลนักล่ะก็ เอาไว้พี่จะพาไปเองก็ได้ วันหยุดพักร้อนของพี่ปีนี้ พี่ยังไม่ได้ใช้เลยซักวัน”
“พี่ปิงง่า”
สองคนพี่น้องยังคงเถียงกันจนเสียงลอดออกมาพอให้ได้ยิน และจะยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วกันอยู่อย่างนั้นจนกว่าใครซักคนจะหาข้อสรุปได้
ผิดกับอีกห้องหนึ่งที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ที่เงียบสนิท ราวกับห้องที่ปิดตาย
.
.....
.............
.................................
ความรู้สึกแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นในวันนั้น ร่างสูงเองก็ยังคงหาคำตอบไม่ได้
เพียงแต่ว่า ทุกครั้งที่หลับก็จะคอยฝันถึงพี่ชายกับแผ่นหลังขาว ๆ ที่สั่นระริกเนื่องจากกำลังร้องไห้
บนแผ่นหลังขาวนั้น ซักพักก็เกิดรอยแผลขึ้นเป็นทางยาว....ราวกับโดนฝาดด้วยแส้ แผลแล้วแผลเล่าจนแผ่นหลังขาวนั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดง
ซี๊ดดดดด ไอ้บู้
ตรงนั้นของพี่ช่างบีบรัดดีเหลือเกิน
ภาพของตัวเค้าเองกำลังร่วมรักอย่างถึงพริกถึงขิง ร่างกายส่วนล่างกระหน่ำใส่คนตัวเล็กอย่างไม่ปราณีราวกับพายุคลั่ง สองมือจับสะโพกเล็ก ๆ นั้นโยกคลึงไปมาตามแต่ใจจะต้องการ โดยไม่สนถึงความเจ็บปวด และเสียงร้องครวญครางอย่างทรมาน
อา................รู้สึกดีที่สุดเลย
มือแกร่งบีบขย้ำไปทุกส่วนของพี่ชาย ร่างกายของพี่ช่างนิ่มแล้วก็บอบบาง ราวกับปุยนุ่น แค่เป่าหรือขยี้มันก็พร้อมที่จะฟุ้งกระจายไปในอากาศ
จนไม่เหลือซาก
ร่างสูงปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาราวกับว่าต่อจากนี้ไปจะไม่มีเหลืออีกแล้วซักหยด ฝักบัวไหลซู่กระทบกับร่างกายแข็งแกร่ง มือใหญ่ข้างหนึ่งเท้ากับผนังห้องน้ำ พร้อมกับส่งเสียงเหนื่อยหอบ
“พี่ต้องรับผิดชอบ ที่ทำให้เค้ารู้สึกแบบนี้”
บิ๊กพึมพำออกมาเบา ๆ แต่ในน้ำเสียงนั้นเจือไปด้วยความโกรธแค้นและชิงชัง
.
.....
.............
........................................
บู้กอดเข่าอยู่หน้าจอโทรทัศน์ สายตาพยายามจดจ่ออยู่กับหนังเลือดสาดในคอลเลคชั่นที่เปิดดูซ้ำไปซ้ำมา
.....ลูก ๆ ที่น่ารักของพ่อ อย่างน้อยที่สุดแล้ว พวกเจ้าก็ไม่เคยทำให้พ่อผิดหวัง.....
มือเล็กกดปุ่มย้อนกลับไปยังฉากที่เจ้าฆาตกรโรคจิตฟันหัวของเหยื่อจนขาดกระเด็น พร้อมกับเลือดที่พุ่งเป็นน้ำพุด้วยเทคนิคต้นทุนต่ำของหนังเกรดบี ตั้งโปรแกรมให้มันวนซ้ำไปซ้ำมาเป็นลูป
เออเฮอะ....แบบนี้น่ะ แก้เครียดได้เยอะเลยทีเดียว
“มานั่งดูแต่หนังแบบนี้มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอกนะ” เสียงเข้มกล่าวขึ้นมาเรียบ ๆ แต่ก็ทำให้คนเป็นพี่ถึงกับสะดุ้งเฮือก
“พี่ควรจะจัดการกับปัญหาที่พี่ก่อขึ้นให้มันจบ ๆ ไปซะ” ร่างสูงเดินไปดึงปลั๊กออก ทั้งจอภาพและเครื่องเล่นดับวูบลงในคราวเดียว
“ก็ยอมปล่อยแล้วไง แล้วบิ๊กยังจะให้พี่ทำยังไงอีก บิ๊กถึงจะพอใจ” บู้พูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้เป็นปกติ แต่ทว่าสั่นเครือ ภาพเหตุการณ์รุนแรงในวันนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ อีกทั้งร่องรอยคมเขี้ยว และรอยบอบช้ำเป็นจ้ำ ๆจากฝีมือของคนใจร้ายยังคงปรากฏอยู่ให้เห็นจาง ๆ
“คนอย่างพี่น่ะเหรอจะยอมปล่อยเค้าไปจริง ๆ อย่ามาพูดจาน่าสมเพชแบบนั้นเลย ลึก ๆ ในใจของพี่น่ะ ไม่มีวันที่จะปล่อยเค้าไปหรอก.....ใช่มั้ย” ร่างสูงยืนค้ำหัวพี่ชายที่พยายามขดร่างกายให้เป็นก้อนเล็ก ๆให้เล็กที่สุด เท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะสามารถทำได้
“ก็แค่หลุดปากพูดออกมาพล่อย ๆ ก็ถือว่าจบกันแล้วยังงั้นเหรอ.....ห๊ะ ! ไอ้เด็กใจเสาะ กับอีแค่เจ็บตัวนิด ๆ หน่อย ๆ พี่ก็ยอมแพ้แล้วก็บอกว่าจะปล่อยเค้าไป ทั้ง ๆ ที่พี่น่ะกักขังแล้วก็ทรมานเค้ามาตั้งไม่รู้กี่ปี แล้วบทจะปล่อยก็ปล่อยกันง่าย ๆ แบบนี้มันจะไม่ดูมักง่ายไปหน่อยรึไง ว่ามั้ย?” มือใหญ่กระชากแขนของพี่ชายให้ลุกขึ้นยืน
“แล้วจะให้พี่ทำยังไงเล่า จะให้พี่ชดใช้ยังไง พี่ก็แค่อยากจะอยู่กับคนที่พี่รักมากที่สุดรองจากแม่ ก็ใช่ พี่น่ะไม่เคยคิดที่จะปล่อยบิ๊กไปหรอก แต่ถ้าอยู่กับพี่แล้วทำให้บิ๊กต้องเจ็บปวด พี่ก็จะยอมปล่อยบิ๊กไป”
“ไม่ต้องเอาแม่มาอ้าง แล้วก็อย่ามาทำตัวเป็นคนเสียสละ ไอ้คนเห็นแก่ตัว ถ้าพี่คิดจะปล่อยกันไปจริง ๆ พี่ก็คงไม่มานั่งปล่อยตัวหายใจทิ้งไปวัน ๆ แบบนี้ เห็นแล้วมันน่าทุเรศ”
“ก็ใครใช้ให้มาสนใจเล่า พี่จะเป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับบิ๊กแล้ว เอาเวลาไปตามไอ้เด็กบ้านั่นเหอะ เชอะ.......ต่อให้พยายามแค่ไหน เด็กนั่นก็ไม่มีวันสนใจบิ๊กหรอก บิ๊กมันก็น่าทุเรศไม่ต่างจากพี่นั่นแหละ..........ไอ้ขี้แพ้เอ๊ย” บู้ตะโกนลั่นใส่หน้าน้องอย่างเหลืออด
ไอ้ขี้แพ้งั้นเหรอ........มันจะมากไปแล้วนะเว้ย....ไอ้หมาบู้
ร่างสูงขบฟันแน่น มือใหญ่กระชากคอเสื้อของพี่ชายที่มองหน้าตอบอย่างท้าทาย
“ใครกันแน่ที่ขี้แพ้ คนที่ไม่เคยทำอะไรสำเร็จด้วยตัวเองอย่างพี่ตังหากล่ะที่ขี้แพ้” ร่างสูงว่าพร้อมกับออกแรงลากตัวพี่ชายที่ตอนนี้ทั้งดิ้นทั้งขืนตัว ลากถูลู่ถูกังตรงไปยังห้องนอน
“ปล่อยนะเว้ย ไอ้ลิงยักษ์”
“ปล่อยน่ะปล่อยแน่ คิดว่าอยากจะจับเอาไว้นักเหรอ ไอ้หมาหัวเน่า”
“เจ็บบบบบบเว้ย”
“ยังหรอกพี่.........อย่าเพิ่งทำเป็นสำออยตอนนี้.....อีกเดี๋ยวพี่ได้เจ็บจริง ๆแน่”
บิ๊กเหวี่ยงตัวคนเป็นพี่ลงบนเตียงราวกับเหวี่ยงตุ๊กตาเก่า ๆที่ขาดรุ่งริ่ง คนตัวโตกระโจนตามขึ้นไปล๊อดตัวพี่ชายเอาไว้ด้วยสองมือแกร่งในทันที ไม่ปล่อยโอกาสให้เหยื่อได้หนีรอดไปไหนได้
แขนสองข้างของนายบู้ถูกตรึงเอาไว้ สายตาของหมาป่ากระหายเลือดของน้องชายจ้องมายังเจ้าปลาปิรันย่าที่กำลังดิ้นพราดอยู่กลางแอ่งน้ำเล็ก ๆ ที่ใกล้จะแห้งลงไปทุกที
แววตาที่เต็มไปด้วยความเครียดแค้นชิงชังส่งตอบกันไปมาระหว่างเหยื่อกับผู้ล่า
“จำได้มั้ยว่าพี่เคยขอให้เค้าสอนจูบแบบผู้ใหญ่ให้น่ะ”
“จำไม่ได้!!!!”
“คราวนี้เค้าจะสอนพี่เอง แล้วก็สอนให้หมดทุกกระบวนท่าเลยคอยดู”
“หึ...............ไม่จำเป็นหรอกบิ๊ก เพราะพี่กับน้องพลอย เราจูบกันแล้ว จูบแบบผู้ใหญ่ด้วย เก็บปากนายไว้จูบกับผู้ชายด้วยกันเหอะ ไอ้ตุ๊ดดำ”
กวนโมโห.........ทั้งหน้าตาและคำพูดของพี่ช่างกวนโมโหร่างสูงเหลือเกิน
ทำไม......
ทำไมถึงต้องทำแบบนั้น........
นั่นสินะ......ทำไมล่ะนายบู้ ?
ทำไมน่ะเหรอ..........ก็เพื่อที่น้องจะได้ปล่อยมือจากเราได้ง่ายขึ้นยังไงล่ะ.....พี่ชายคิดเช่นนั้น และคิดเพียงแค่นั้น
เพราะนายเป็นคนดีเกินไป แล้วก็ซื่อตรงกับคำสัญญามากเกินไป.....ถึงแม้ว่าพี่จะเป็นฝ่ายเอ่ยปากเองก็ตามที แต่นายก็ยังไม่อาจปล่อยพี่ไปง่าย ๆ.....เรื่องนั้นคนเป็นพี่ย่อมรู้ดี
ถ้าการที่พี่แสดงความสิ้นหวัง....หรือแสดงความเสียใจออกมาให้นายเห็น แล้วมันจะทำให้นายปล่อยมือจากพี่ไม่ได้ซักที......พี่ก็จะขอเก็บมันเอาไว้คนเดียว
เข้าใจแล้ว.....
เข้าใจหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเก็บน้องเอาไว้ หรือปล่อยน้องไป ทั้งเราและน้องต่างก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่
พี่ชายคนนี้แหละ ที่จะทำเพื่อนายซักครั้ง......นี่คือสิ่งที่คนไร้ความสามารถอย่างพี่จะทำให้นายได้
ยอมให้นายเกลียดมากขึ้น แล้วสุดท้ายนายก็จะทิ้งพี่ไปโดยที่ไม่ต้องรู้สึกผิด
ง่ายดีชะมัด.....
“ปากดีนักนะไอ้หมาบู้” มือใหญ่เพียงข้างเดียวก็สามารถกระชากเสื้อจนขาดวิ่น ใบหน้าคมก้มลงซุกไซร้ด้วยอารมณ์ที่ลุกโชน ความต้องการในส่วนลึกที่ถูกกักเก็บมานานระเบิดออกมาในคราวเดียว ไม่มีความนุ่มนวลหรืออ่อนโยน มีเพียงแต่ความรู้สึกทางเพศที่ร้อนแรงราวกับเปลวไฟจากนรก
ร่างสูงขบกัดอย่างมันเขี้ยวและทิ้งรอยไว้ในแทบจะทุกที่
“แบบนี้ใช่มั้ยที่พี่ต้องการ พี่อยากให้มันเป็นแบบนี้ใช่มั้ย........เค้าเป็นของพี่แล้วยังไงล่ะ”
พี่ชายนอนนิ่ง......ทั้ง ๆ ที่กำลังเจ็บปวด……ดวงตาจ้องมองเพดานห้องอย่างว่างเปล่า ไม่ได้นึกอยากให้คนเป็นน้องหยุดการกระทำที่กักขฬะ หรือแม้แต่ต้องการเร่งเวลาให้มันเสร็จ ๆ ไปซักที
ก็แค่รอรับผลจากการกระทำของตัวเอง.........ก็แค่นั้น
“ไม่อยากให้จูบงั้นเหรอ........งั้นก็ดีสิ เพราะการจูบน่ะมันเป็นสิ่งที่คนรักเค้าทำกัน ซึ่งเค้าคงจะฝืนใจทำแบบนั้นกับพี่........เห็นจะยาก ว่ามั้ย........”
น้องเกลียดเรา.........เกลียดเราจริง ๆ
ดีแล้ว จะได้เลิกหลอกตัวเอง เลิกหวังลม ๆ แล้ง ๆ ไปวัน ๆซักที คนตัวเล็กหัวเราะอย่างสมเพชตัวเองอยู่ในใจ.......
เสื้อผ้าของพี่ชายถูกทึ้งออกไปจนเหลือแต่ตัวเปล่า ๆ ร่างกายขาว ๆ เต็มไปด้วยรอยจ้ำ..........
ยังหรอกพี่........พี่ยังจะต้องเจ็บมากกว่านี้อีก.......ให้สาสมกับความผิดของพี่ ไอ้คนลวงโลก ไอ้คนเห็นแก่ตัว รู้สึกดีชะมัดที่ได้เห็นคน ๆนี้พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์
ร่างสูงยัดเยียดล่างกายช่วงล่างเข้าไปอย่างยากลำบาก แม้ว่าพี่จะเลิกดิ้นแล้วก็ตาม แต่ช่องทางนั้นก็ช่างคับและแคบเหลือเกิน
“มันเจ็บนะ” เสียงแหบของพี่ชายกระซิบอย่างแผ่วเบา
“อา................สุดยอดไปเลย...................ซี๊ดดดดดดดดดดด แน่นดีชะมัด” คนเป็นน้องออกแรงเคลื่อนไหวร่างกายส่วนล่างอย่างบ้าคลั่ง และยังไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่าย ๆ
ในห้องฝั่งตรงข้าม.....
มีเพียงเสียงครางกับร่างกายที่บอบช้ำ ที่ถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
กับหัวใจสองดวงที่กำลังสวนทางกัน.......
.
...
...........
...............................
“โอเค.............พี่จะยอมให้เราไปทะเลกับเพื่อน ๆ แล้วก็ไอ้เด็กดำนั่นก็ได้” ในที่สุดร่างสูงก็ยอมใจอ่อน พ่ายแพ้ให้กับลูกตื้อตลอดทั้งสามวันสองคืนของไอ้น้องชายตัวเล็ก
ให้ตายสิ เกิดมายังไม่เคยเห็นใครตื๊อแมร่งได้มาราธอนเท่าไอ้ซาลาเปานี่มาก่อนเลยพับผ่า
“ใจดีที่สุดเลย พี่ชายของเปา........น่าร๊ากกกกก”
“เออ ไม่ต้องมาแกล้งประจบเลย อนุญาตแล้ว ยังไงซะก็อย่าลืมโทรรายงานพี่เป็นระยะ ๆ ด้วยล่ะ เข้าใจมั้ย”
“ครับพร้ม”
เอาอีกแบบ ยกมือขึ้นตะเบ๊ะอีกแล้ว ชอบทำตัวแมนทั้ง ๆ ที่ออกจะน่ารักขนาดนี้
“พี่จะกลับแล้ว มาหอมทีก่อน”
คนตัวเล็กพองแก้มป่องให้พี่ชายหอมก่อน หลังจากนั้นก็กระโดดขึ้นหอมแก้มพี่ชายบ้าง....
“พี่ปิงจะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่น้องยอมหอมรู้ป่ะ.......”
“มากกว่าหอมพี่ก็ทำมาแล้วครับ”
“พี่ปิง!!!!”
“ครับ ๆ รู้ว่าน้องอ่ะแมนมาก ไม่แซวแล้ว กลับก็ได้”
ร่างสูงพยายามตัดใจหันหลังให้คนเป็นน้อง ทว่ามือนั้นจับลูกบิดประตูด้วยความรู้สึกลังเล ยังไม่อยากจะกลับ
“พี่ปิง รู้อะไรมั้ย”
“อะไรอีกล่ะเรา หืม?”
“เปาเป็นน้องชายของพี่ปิงนะ แล้วพี่ปิงก็เป็นพี่ชายเพียงคนเดียวของเปาด้วย อะไรที่พี่ปิงสั่งเปาจะยอมเชื่อฟังทุกอย่าง อะไรที่พี่ปิงบอกว่าไม่ดี เปาก็จะเชื่อว่ามันไม่ดี ถึงคนทั้งโลกจะเห็นด้วยในสิ่งที่เปาทำ แต่ถ้าพี่ปิงไม่เห็นด้วย.............เปาก็จะไม่ทำ.....เข้าใจมั้ยครับ”
หัวใจของชายหนุ่มเต้นอย่างลิงโลด บางครั้ง ไอ้ตัวเล็กก็พูดอะไรซึ้ง ๆ กับเค้าเป็นเหมือนกัน
“พูดแบบนี้ไม่อยากจะให้พี่กลับใช่มั้ยเนี่ย” ร่างสูงหันกลับมาบีบจมูกน้องชายอย่างหมั่นเขี้ยว
“ก็ถ้าช่วงนี้งานไม่ยุ่งมากนักล่ะก็...”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็ก ๆ ผุดขึ้นที่มุมปากของคนน่ารัก.....ปิงรอฟังประโยคนั้นด้วยหัวใจที่พองโตขึ้นเรื่อย ๆ
“พี่ปิงลาป่วยซักวันก็คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง”
To be con
........................
-
พี่บู้ของเค้า o22
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ไอ้หมาบิ๊ก แก๊! :fire:
อ๊ากกกก เศร้าๆๆ เค้าสงสารพี่บู้อ๊า :o12:
ป.ล. ขอโทษที่ปาดค้าบ T T
-
บิ๊กเอ๊ยยย ทำไมทำตัวแบบนี้วะ :m31:
-
เฮ่อ อีบิ๊ก อีบ้ อ่านแล้วปวดใจมากมายเลยค่ะ แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:angry2:ไอ้บี้กมันหมาบ้า :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
พี่บู้อย่าเสยใจป้อชายมีมากมายหาใหม่ได้ :monkeysad: :sad11: :sad11:
-
สรุปบิ๊กซาดิสต์ใช่มะ 555
-
อิบิ๊ก เลวได้อีก ข่้มขืนพี่ชายเลยนะนั่น
แล้วเมริงจะต้องเสียใจอย่างสุดๆ :fire:
-
:m15:สงสารบู๊ :z6:ไอ้บิ๊ก ไอ้หื่นแกมาลงกับพี่แกทำมายยยย
-
นะ นะ นายบู้ของช้านนนนนนนนนนนนน
อร้ากกก ในที่สุดฉากที่รอคอยก็มาถึง กร้ากกก
ทำเลวไว้เยอะๆเลยนะบุ๊กบิ๊ก ทำให้หนักไปเลย
หึหึ แล้วนายบู้เกลียดเธอเมื่อไหร่ จะรู้สึก! กร้ากๆ
-
ตอบเม้นท์ค่ะ.......เหอ ๆ ๆ
อิดำโดนสวดยับเลย....สม!!! กร๊ากกกก
สะเทือนใจ บิ๊กนิสัยไม่ดี สงสารบู้ :monkeysad:
โอ๋ ๆ...........นิ่งนะคะนิ่ง :กอด1:
บิ๊ก แกตายซะ
อ่านแล้วเกลียดแบบอยากจับกดน้ำ แบบให้ทรมาณนานๆ
เอาแส้เฆี่ยนแล้วเอาน้ำเกลือราด จับไปตากแดด
:laugh3: ไม่ใช่แระ เริ่มเป็นเนื้อเค็มไปซะงั้น
แต่ที่แน่ๆ สมควรให้เจ็บปางตายอย่างสาสม :o211:
มีเพลงมอบให้ค่ะ......ไอ้ซาดิสต์ของเป้ อารักษ์ เข้ากั๊น เข้ากัน
ไอ้เชี่ยนบิ๊กเมิงจะโหดไปไหน :angry2:
บู้ปล่อยแม่มไปเลย อย่าไปง้อมัน :m31:
เอาโหดกว่านี้อีกมั้ยคะ ได้อีกนา....... :jul3: :m20:
ใครไม่ปล่อยใครกันแน่เนี่ยยยยยยยย
:เฮ้อ:
:เฮ้อ: นั่นสินะ.........ไอ้ดำใจร้ายเนอะ :m12:
โอ้ยยยยยยยยย
ปวดใจ สงสารพี่บู้อ่าาาา
แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าดีเหมือนกัน
ต่อไปนี้พี่บู้จะได้ปล่อยๆอีบิ๊กไปซะที ชริๆ
ถ้าโดนน้องเปาทิ้งแล้วอย่ากลับมาง้อแล้วกัน 555
แล้วก็มีคนรอสมน้ำหน้านังบุ๊กบิ๊กอยู่เยอะด้วยชิมิ ..... o18
โห อ้ายยยบิ๊กกกกก แกตายยยยย :z6: :z6: :z6:
ไอ้บร้า ทำงี้กะพี่บู้ได้งัย ไอ้เลวววววว อ๊าค :z6:
55555+ สีสันน่า มันต้องมีกันบ๊างงงงง เนอะ ๆ
จัดหนักให้นู๋บู้โดนรังแกเยอะ ๆ เผื่อเรตติ้งจะเพิ่มซัก 2 %
:fire: :m16: :m31: :angry2: ไอ่บิ๊ก ไอ่บ้า ป่าเถื่อน ที่สุด เกลียดมัน ไรท์จ๋า ช่วยเอาไอ่บิ๊กไปทิ้งถังขยะที
แยกประเภทขยะก่อนค่ะ เอาประเภทไหน แห้ง เปียก รีไซเคิ่ลลลล หรือว่าขยะมีพิษ เหอ ๆ
เฮ้ยยย ไรอ่ะ อิตาบิ๊กแกจะซาดิสกับพี่บู้เกินไปนะ
จับกดน้ำนี้น่ะ ... โหด&เลวอ่ะ
พี่บู้ปล่อยให้มันไปเลยยยย บู้ไปหาที่อยู่ใหม่ทิ้งมันเลยนะ
ย้ายไปอยู่ไหนดีอ่ะตัวเอง ช่วยคิดหน่อยดิ :m28:
ไอ้ดำ แก๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทำอะไรพี่บู้ของฉันห๊า!! เดี๋ยวแม่ตบดิ้นเลย :beat:
:m2:
ทุกเสียงด่าและสหบาทาที่มอบให้ คงทำให้อิดำไปสู้สุคติในเร็ววัน
ไอ้ั่ซั่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อะไรยะแม่เป้ย ปานวาด......เปลี่ยนคีย์บอร์ดใหม่อ๊ะยังอ่ะเรา
ไอ้บุ๊กบิ๊ก! ฉันอุตส่าห์เอาชื่อแกไปใช้ในข้อสอบของเด็กน้อย แกกล้าทำอย่างนี้กับพี่บู้ของฉัน(?)ได้ไงฟระ :angry2:
สงสารบู้น้อยเลยเนี่ย ร้องไห้กระซิกๆ แกนั่นแหละเป็นหมา ไปกัดพี่เค้า :beat:
ตอนนี้อิบิ๊กโดนคนอ่านกระทืบจมดินเลย :z6:
ตัวเองเป็นคุณครูเหยอ.......เค้าอยากไปเรียนด้วยจังเลย คริคริ :m11:
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
ไอ้บิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แกทำอะไรพี่บู้ของชั้นห๊ะ !!!
นี่แกทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างรึเปล่า ว่าคนอื่นหึงตัวเอง
เฮอะ หลงตัวเองซะมัด ตัวแกเองต่างหากที่หึงพี่บู้ของชั้นหน่ะ
โว้ยยย อารมณ์เสียไม่ได้ดั่งใจฉันเลย
เอาเลยนะพี่บู้ ไม่ต้องไปยุ่งกับมันแม่งเลย
ปล่อยให้มันอยู่คนเดียวแม่งเลย จะได้รู้สึก
ไม่มีฉันอยู่แล้วเธอจะรู้สึก !
มาเต็มมาก ๆ เลยรายนี้......กร๊ากกกกกก
:call: :call:
เค้ามาแล้วเฟ๊ยยยยย มาเพราะกลิ่นธูปเธอนี่แหละ อย่าลืมมาอ่านด้วยนะค๊า จ๋าขอ
พี่บู้ของเค้า o22
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ไอ้หมาบิ๊ก แก๊! :fire:
อ๊ากกกก เศร้าๆๆ เค้าสงสารพี่บู้อ๊า :o12:
ป.ล. ขอโทษที่ปาดค้าบ T T
สรุปแว้.........มันลงครบมั้ยนิ
บิ๊กเอ๊ยยย ทำไมทำตัวแบบนี้วะ :m31:
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก คิงคองมันติสต์แตก
...............................................................................................
ตอบเม้นท์แบบไร้สาระสุด ๆ.....อินี่.........5555+
นับวันพระเอกของเรื่อง.......(ให้มันเป็นไปเหอะ ไรท์เตอร์ตัดสินใจแล้ว) จะมีแต่คนกร่นด่าและสาปแช่งทบเท่าทวีคูณ....
ทิ้งท้ายอีกนิด
[อ่านก็ได้ ไม่อ่านก็ได้นะจ๊ะสำหรับตรงนี้]
ช่วง : คุยกับไรท์เตอร์.........(เอ๊ะ นี่มือสมัครเล่นอย่างชั้นกลายเป็นไรท์เตอร์ไปแล้วเรอะ!!!!)
หลังจากหน้าแหกเรื่องที่อ่านออกเสียงคำว่าอินเซสท์เป็นอินเคสท์.....(อายว่ะ)
ก็เป็นความผิดพลาดเรื่องเวลาในฟิคมันไม่สมจริง เราก็เลยขอไปอีดิทแก้ไขในบางตอนนิดหน่อย รวมทั้งเรื่องคำสะกดที่ผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ(เท่าที่หาเจอ)
ไม่ต้องห่วงว่าเนื้อหาจะเปลี่ยนไป หรือจะต้องลำบากกลับไปอ่านใหม่ เพราะโดยส่วนใหญ่เวลาเราอ่านหนังสือ เราก็จะจดจำแต่ใจความหลัก ๆ ของเรื่อง ใช่มั้ย......ส่วนข้อผิดพลาดที่ว่า เราคิดว่าคนที่อ่านฟิคของเราอาจจะข้ามมันไปโดยที่ไม่ได้สนใจ(เพราะถ้าเห็นกันก็คงมีคอมเม้นท์มาบอก----แต่คืออีนี่ร้อนตัว555+) ซึ่งทั้งนี้แล้ว ด้วยความที่เราเองตรวจเจอว่ามันผิด ครั้นที่จะปล่อยเอาไว้อย่างนั้น มันก็ไม่สบายใจ
สรุปคือไม่ได้แก้เนื้อเรื่อง เพียงแก้เป็นคำ ๆ กับวลีไม่กี่วลี ซึ่งก็เผื่อไว้ เพื่อมีคนที่อ่านอย่างละเอียดดันไปอ่านเจอเข้า.......(ก็ถ้ายังมีที่ผิดหลงเหลืออีก หรืออะไรที่มันเคลือบแคลงสงสัย ขอให้แจ้งเค้านะเคอะ อย่าได้เขินอาย.......ไม่ใช่ว่าเค้าไม่ได้ตรวจทานงานนะ แต่ด้วยความเบลอในบางครั้ง + ความเป็นมือสมัครเล่น + บวกแต่งไปลงไป เว้นช่วงนาน มันก็มีพลาดได้ เป็นเรื่องปกติ-------------------หราาาาาาา)
เอาเป็นว่าบอกไว้ก่อนว่ามีการอีดิท แต่ขอไม่บอกละกันว่าไปอีดิทตอนไหน คนที่อ่านผ่านมาแล้ว ก็ผ่านไปเนอะ 5555+ อ่านตอนต่อ ๆ ไปดีกว่า
อย่างตอนนี้รวมถึงตอนที่แล้ว เป็นตอนที่แต่งยากมาก......มันไม่เชิง NC แต่มันเป็นฉากรุนแรง ซึ่งเราเคยบอกไปแล้วว่าเราค่อนข้างลำบากใจที่ต้องแต่งฉากแบบนั้นของบิ๊กกับบู้ แล้วตั้งใจจะให้มันไปอยู่ในตอนท้าย ๆ (ถ้ามี) แต่คือถ้าไม่แต่งฉากนี้ มันก็จะเหมือนกับว่าเรื่องจะไม่เดิน แล้วมันก็จะไม่มีพล็อตอะไรใหม่ ๆ เกิดขึ้นตามมาอีก ยอมรับว่าเป็นคนโลเลและสับสนพอสมควร (ก็ดูจากบุคลิกของตัวละครสิ เหอ ๆ) แต่เนื่องจากแต่งไปลงไป อะไร ๆ มันก็เกิดขึ้นได้(อย่างเช่นบทของน้องพลอยและน้องเป็ดไง อิอิ)...........
ทิ้งท้ายอีกนิด[ขอระบายเนื่องจากไปเจอพฤติกรรมแย่ ๆ ของคนบางจำพวก] ในโลกไซเบอร์ที่เปรียบเสมือนชุมชนออนไลน์ การที่เราอยู่ของเราดี ๆในบ้าน แล้วมีใครซักคนที่มักง่าย วิ่งผ่านหน้าบ้านของเรา.....มาถ่มน้ำลายข้ามรั้วโดนหน้าเรา ก่อนที่ใครคนนั้นจะวิ่งจากไปโดยไม่หันกลับมามอง....
ใครคนนั้นอาจจะลืมในสิ่งเค้าได้พูดหรือกระทำโดยสันดานไปแล้วภายในไม่กี่วินาที แต่ความรู้สึกไม่ดีที่เราได้รับ จะยังคงติดตัวเราไปอีกนาน
โดยส่วนตัวคิดว่า เราควรตอบโต้.....ตะโกนสาปแช่งมันเหล่านั้นให้ดังสุดเสียง ให้สาสมใจนึก แสดงให้คนที่ผ่านไปผ่านมาได้เห็นว่าอย่างน้อยเราก็ยังได้ต่อสู้ แม้คน ๆนั้นจะไม่เคยย้อนกลับเข้ามาดูผลงานที่ตัวเองทำเอาไว้ แต่เอาเหอะ คนอื่น ๆ ก็ยังจะได้เห็นว่าเราก็มีปากมีเสียง ไม่ยอมให้ใครรังแกง่าย ๆ ทั้งยังแสดงเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น
ฉะนั้น ครั้งต่อไปที่มีคนวิ่งเข้ามา แล้วถ่มน้ำลายรดหน้าเรา ขอให้เราจงก้มลงหยิบก้อนหินก้อนโต ๆแล้วเขวี้ยงใส่มันไปบ้าง แม้ว่ามันอาจจะเฉี่ยว ๆ ถาก ๆ หรืออาจจะไม่โดนเลย ก็ช่างมันเถอะ......มันก็ยังดีกว่าวิ่งหลบเข้าไปร้องไห้อยู่เงียบ ๆในบ้านล่ะนะ
พูดมากว่ะนังคนนี้.................เพ้อเจ้อสุด ๆ เอาเวลาไปแต่งฟิคมั้ยมึง 5555+
เจอกันตอนหน้านะคะ.....ขอให้สนุกกับฟิคของเรานะ จุ๊บ ๆ
...................................................................................
-
เข้ามาบอกว่าครบจ้ะ :man1:
แต่เรื่องถ่มน้ำลายนี่ o22 แค่เห็นว่าถ่มน้ำลายตามถนนก็แหยะแล้วอะ เค้าว่ามันน่าเกลียดนะ
ถือซะว่าฟาดเคราะห์ไปเนอะ :กอด1:
-
ไอ้เลวบิ๊กกกกกกกกกก ช้านรับไม่ด๊ายยยยยยยยยย
ทำร้ายพี่บู้ได้ไงเนี่ย
อ๊ากกกกกกกกอยากเผาพริกเผาเกลือแช่งให้เป็นหมัน ไร้สมรรถภาพ
กินข้าวก็ขอให้ท้องอืด ตื่นเช้ามาก็ท้องผูก
ขับรถขอให้รถติด เดินก็โดนเหยียบเท้า
ไปซื้อของก็ขอให้หมด สอบตก
แง่งๆๆๆๆๆๆ
โกรธโว้ยยยยยยยยย
-
เอ่อ ... - -
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย น้องบู้ของ เสร็จไอ้หมาดำจอมทึ่มจนได้
เสร็จทั้งที่ความรู้สึกสวนทางกันแบบนี้ ต่อไปจะยุ่งแค่ไหนน้อ เหอๆ
ปล.แต่แอบดีใจนะ เค้าเป็นของกันและกันแล้ว (เราคงไม่ได้หื่นเกินไปนะ) อิอิ :z1:
-
ใครกานแน่น่ะ ที่กำลังเปนคนขี้แพ้
นายบิ๊ก ทามกะพี่บู้ของฉานอย่างงี้ได้ไง
-
อีดำยังคงเป็นที่รังเกียจอยู่เช่นเคย 5555+.......เกลียดมันอีกซักตอนจะเป็นไรไป
:pig2:
ตอน : หมาขาวกับหมาดำ
บิ๊กเล่า :
ปวดเมื่อยชะมัดเลยให้ตายดิ.........
ผมฝันแบบเดิมอีกแล้ว หมู่นี้ผมเอาแต่ฝันซ้ำ ๆ ซาก ๆเกี่ยวกับพี่..........ผมฝันว่าผมกับไอ้หมาบู้กำลังตึ้ม!กันอย่างเต็มสตรีม แล้วภาพในฝันมันก็ช่างชัดเจนซะเหลือเกิน
ไอ้หมาบู้ในฝันนั้นทำให้ผมรู้สึกมีอารมณ์แบบนั้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย เหมือนกับเปลวไฟที่ไม่มีวันดับมอดลง.....
กับพี่ชาย......ผู้ซึ่งผมมีให้แต่ความเกลียดชัง อันมากขึ้นทุก ๆวัน.......ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อ
ปวดหนึบไปหมด ทั้งร่างกายช่วงล่าง.......
ผมค่อย ๆ เปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งราวกับว่าอดหลับอดนอนมาทั้งคืน อืม.............ห้องทั้งห้องมันหมุนคว้างไปหมด รู้สึกหน้ามืดเมื่อพยายามที่จะดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก
ชิบหาย......กูโป๊
หลังจากปรับสภาพสายตาและสติสตางค์อยู่พักใหญ่ ผมก็พบว่าตัวเองล่อนจ้อน
ไอ้หนูของผมดูอย่างกับว่าทำศึกมาทั้งคืน มันนอนคอพับคออ่อน อีกทั้งยังบวมเป่ง ยัง.........ยังไม่พอ ยังมีคราบอย่างว่าติดอยู่เกรอะไปหมด
ห่าเอ๊ย อย่าบอกนะว่า.......
ผมหันควั่บไปยังที่ข้าง ๆ แล้วก็ต้องช๊อคแบบดับเบิ้ลคูณสอง เมื่อเห็นแผ่นหลังขาว ๆ ผอม ๆ กำลังขยับเป็นจังหวะจากการหายใจ....
ทั้ง ๆ ที่ความฝันนั้นดูสมจริง แต่ทว่าเรื่องจริงที่เกิดขึ้น กลับเรือนลางราวกับฝัน.....
มือของผมค่อย ๆ เอื้อมไปดึงผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายของไอ้หมาออก......ไอ้หมายังคงนอนนิ่งไม่ทุกข์ไม่ร้อน ผมสังเกตเห็นร่องรอยเขียว ๆ และรอยฟันเต็มตัวพี่ไปหมด ทั้งแผ่นหลังบางเฉียบนั่น และตรงต้นแขนผอม ๆ ทั้งรอยที่ดูเหมือนว่าเกิดขึ้นมานานแล้วจาง ๆ กับร่องรอยใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้นสด ๆ ร้อน ๆ
เพื่อพิสูจน์ว่าผมไม่ได้ตาฝาดหรือละเมอ ผมจึงเอาตีนเขี่ยไอ้บู้เบา ๆ........เออเฮอะ มันจับต้องได้ มันคือของจริง?!?!......
มะ.....ไม่จริงน่า.............พระเจ้าอย่ามาอำกู ผมไม่มีวันแตะต้องไอ้หมานี่หรอกใช่มั้ย ผมยังไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนนี่นะ แล้วจู่ ๆ ทำไมผมถึงทำเป็นขึ้นมา............ล่ะฟะ
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
ไอ้หมาคงรำคาญเสียงร้องครวญครางของผม มันเด้งผึ่งขึ้นมา มือเล็ก ๆ ขยำไปที่หัวยุ่ง ๆ กระเซอะกระเซิง
ซะ...........................เซ็กซี่ได้อีกง่ะ ไอ้หมา....
“หนวกหู!!!!”
มันว่า พร้อมหันมามองผมด้วยสายตาเย็นชา ปากเล็ก ๆ กำลังบ่นพึมพำราวกับสาปแช่ง ดวงตาโตเบิกกว้างจนมองเห็นเส้นเลือด
ไม่เซ็กซ์แล้ว............หลอน
ไอ้บู้ค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นอย่างลำบาก จนในที่สุดมันก็ลุกออกจากเตียงได้สำเร็จ ร่างแห้ง ๆ ของมันเดินตุปัดตุเป๋ไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มแหมะกองกับพื้นห้อง
ผมเหลือบมองที่ยังที่ว่างข้างตัวผม ผ้าปูที่นอนเต็มไปด้วยหยดเลือด.........ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเริ่มชัดเจนในหัวผม ผมกับมันที่กำลังร่วมรักกัน ยิ่งเห็นว่ามันกำลังกัดฟันข่มความเจ็บปวด ความต้องการของผมก็ยิ่งโหมกระพือมากขึ้น ๆ
กี่รอบกันนะ
ผมก็จำไม่ได้
รู้แต่ว่าผมคงขยาดการมีเซ็กซ์ไปอีกนาน.......
ไอ้หมายังคงเป็นนักพยายามที่ดีด้วยการยันกายลุกขึ้นยืนอีกครั้ง......ก่อนที่จะเหมือนเดิมคือก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ขาเล็ก ๆ นั่นก็หมดแรงจนล้ม..............แล้วก็เหมือนเดิม ไอ้บู้ยันกายลุกขึ้นใหม่....
เห็นแล้วก็อนาถใจกับมันเหลือเกิน
.......ไม่สิ........
สงสาร..........
ใช้คำว่าสงสารเห็นจะเหมาะสมกว่า
รู้ตัวอีกทีตัวก็ถลันเข้าไปประคองตัวพี่เอาไว้.......พี่ชายหันหน้ามามองผมแบบไม่เข้าใจ ก่อนที่จะเบือนหน้าหนี
"ปล่อย"
"ไม่ไหวก็อย่าทำเก่ง"
ทำไมวะ........................ทำไมถึงต้องไปรู้สึกสงสารไอ้พี่บ้านี่ด้วย.......
.
...
......
.........
สิบเอ็ดนาฬิกา สามสิบห้านาที
ผมกับพี่แช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ
มันนั่งหันหลังให้ผม แต่ก็ยังคอยเหลือบมองเป็นระยะอย่างคนหวาดระแวง อย่าเพิ่งด่า.....หากผมจะบอกว่า พี่ในตอนนี้มันน่าแกล้งมาก ๆ
"หันหลังให้แบบนี้ คิดจะยั่วน้องรึไงครับคุณพี่"
ได้ผล มันหันควั่บกลับมาจ้องผมตาเขียวปั๊ด......จะพูดให้ถูกคือแดงปั๊ดเห็นจะเหมาะกว่า ดูเถอะนะ ขนาดสิ้นฤทธิ์พี่ก็ยังคงคอนเส็ปต์เด็กหลอนได้อย่างสมบูรณ์ ดวงตาที่น่าอัศจรรย์คู่นั้น มันเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยมากมาย ใต้ขอบตาคล้ำเนื่องจากภูมิแพ้ยิ่งทำให้ตามันดูน่ากลัวไปกันใหญ่
แต่สำหรับผม มันทำให้รู้สึกอยากแกล้ง
"พี่กำลังทำให้เค้ามีอารมณ์นะ รู้ตัวมั้ย"
คงไม่ต้องบอกนะว่าเป็นอารมณ์แบบไหน.........คราวนี้ไอ้หมาเตรียมตัวจะกระโจนหนีออกจากอ่างอาบน้ำ แต่ด้วยร่างกายที่สะบักสะบอมของมัน ผมจึงไม่ต้องเปลืองแรงมากนัก สำหรับการจับลูกหมาดื้อ ๆ ตัวนี้
"บิ๊ก......นายมันเหี้ย......เหี้ยที่สุด"
"ว่ายังไงน๊า.......เค้าได้ยินไม่ค่อยชัดเล้ย~~"
มันเอาแต่ส่ายหัว แล้วก็ไม่ยอมพูดอะไรอีก......
แต่ว่ามันกัดผม........
เขี้ยวแหลม ๆ ของไอ้หมางับเข้าที่บ่าผม.....ด้วยสภาพที่ไม่ค่อยจะดีนักของพี่ในตอนนี้ ผมจึงไม่คิดที่จะสู้หรือปัดป้อง ปล่อยให้มันงับเล่นตามใจชอบ ไอ้บู้เห็นผมนิ่ง ๆ ซักพักมันก็หยุด
แล้วก็ร้องไห้
"เจ็บมั้ย.......พี่ขอโทษนะ"
ทั้ง ๆ ที่ผมทำมันเจ็บกว่านี้ตั้งหลายร้อยเท่า แต่ว่ามันกลับขอโทษแล้วก็ร้องไห้ให้ผม.....
มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกผิด หรือว่าเกลียดมันน้อยลงหรอกนะ.....
ที่มีให้ก็เพียงแค่ความสงสาร......ผมกำลังสงสารศัตรูของตัวผมเอง
มันก็เท่านั้นเอง
หัวใจของผมกระตุกวูบ เมื่อพี่เงยหน้าขึ้นมองผม
"ขึ้นจากน้ำได้แล้ว เดี๋ยวเค้าจะทายาให้" ผมตัดบท ไม่อยากที่จะแช่อยู่กับความรู้สึกโหวง ๆ แบบนี้ไปนาน ๆ
"อื้อ"
พี่ก็ยังคงเป็นพี่วันยังค่ำ เป็นคนน่าสมเพช.....เป็นลูกแหง่ที่ช่วยเหลือตัวเองไม่เป็น.....
บางทีผมอาจคิดผิด เรื่องความเจ้าเล่ห์แล้วก็ชั่วร้ายของพี่
"ตรงนั้น...................ของพี่................เจ็บมากมั้ย"
มันทำหน้าเอ๋อใส่ผม ก่อนที่จะพยักหน้าถี่ ๆ จนผมต้องเอามือหยุดหัวของมันเอาไว้
"งั้นวันนี้หยุดเรียนทั้งวันไปเลยก็แล้วกัน"
"บิ๊กก็จะหยุดด้วยเหรอ"
"ก็เออน่ะสิ เค้าน่ะไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรทั้งนั้นแหละวันนี้"
"แล้วบิ๊ก..........ไม่อยากเจอหน้าไอ้เด็กนั่นแล้วเหรอ"
เอาอีกแล้ว พี่กำลังกวนโมโหผมอีกแล้ว
"ไม่ใช่เรื่องของพี่ ห่วงตัวเองเหอะ........แรงจะยืนยังแทบจะไม่มีอยู่แล้ว"
"เพราะใครล่ะ"
"ก็เพราะความกวนตีนของมึงนั่นแหละ"
"หึ........ไม่เคยผิดเลยสินะ....บิ๊กน่ะถูกต้องเสมอแหละ ยังงั้นใช่มั้ย"
ปากเล็ก ๆนั่นน่าขย้ำชะมัด........
รู้ตัวอีกทีผมกลับชอบไอ้บู้ที่ดูเย็นชาแล้วก็กวนประสาท มากกว่าไอ้บู้ที่ขี้อ้อนเอาแต่ใจเป็นไหน ๆ
แบบนั้นน่ะมันน่ารำคาญที่สุด!!!!
เราทั้งคู่ยังคงเปลือยเปล่า แม้จะอาบน้ำเสร็จมาตั้งนานนมแล้ว.....
ขณะที่ทายาสารพัดให้กับพี่ ทั้งยาแก้ฟกช้ำ ยาทากล้ามเนื้ออักเสบ และยารักษาแผลสด
ทุกซอกทุกมุมของร่างกายที่ดูชินตา ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้สังเกตเห็นรายละเอียดต่าง ๆ ทั้งกระดูกสันหลังที่ทอดยาว ไหล่ผอมเล็ก ซอกคอขาว ๆ........ล้วนเต็มไปด้วยร่องรอยที่เกิดจากการร่วมรักอันรุนแรง.......
ทุกสิ่งในตัวพี่ล้วนไม่สมบูรณ์ แต่กลับมีแรงดึงดูดให้ชวนสัมผัสอย่างน่าประหลาด.....
หัวนมของไอ้หมานั้นสีชมพูซีด...........แหมก้มมองของตัวเองแล้วก็อายชะมัด........ฮ่าฮ่าฮ่า
มือซุกซนของผมอดไม่ได้ที่จะเขี่ยสองตุ่มเล็ก ๆ นั่นเบา ๆ.............
"อื้อ......"
เสียงร้องแบบนี้แหละ.......ถ้าไม่ติดว่ามันยังระบมอยู่......ผมอยากจะฟาดมันอีกซักหลาย ๆ รอบในวันนี้
นี่ผม.................กำลังหลงไปกับร่างกายของพี่งั้นเหรอ
ผมไม่เคยเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของน้องเปา......ถ้าผมเห็นมัน ผมจะรู้สึกแบบเดียวกันมั้ยนะ
กลิ่นกายที่หอมอ่อน ๆ ของรุ่นน้องห้องตรงข้ามหวนเข้ามาในความทรงจำ......
ถ้าผมกับน้องเปาได้ไปกันถึงขั้นนั้น.......ผมจะทำกับน้องเค้าเหมือนที่ทำกับพี่รึเปล่า
ไม่......................ผมคงจะต้องนุ่มนวลแล้วก็ทะนุถนอมให้มากกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า จะไม่มีการขบกัด หรือการกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรง....ผมจะทำมันอย่างช้า ๆ......ค่อย ๆ.....ทุกสัมผัสที่มอบให้น้องมันจะเต็มไปด้วยความรู้สึกรัก ไม่ใช่แค่ความใคร่......
แต่ก่อนอื่นผมต้องจีบน้องเค้าให้สำเร็จซะก่อนสินะ
"บิ๊ก.....ทำไมอยู่ ๆ ถึงหยุดทาล่ะ.....ยังทาไม่ทั่วเลยไม่ใช่เหรอ"
ผมไม่เคยนอนกับผู้ชาย และพี่ก็เป็นคนแรก...
สมองชั่วร้ายก็นึกแผนการดี ๆ ขึ้นมาได้ในที่สุด
ทำไมไม่ใช้ร่างกายของไอ้หมาเป็นคู่ซ้อมล่ะ......
ผมค่อย ๆ ประคองหน้าของพี่อย่างทะนุถนอม........พร้อมกับจุมพิตตรงหน้าผากของไอ้บู้
"พี่ครับ...........................เราสองคนน่ะ......กลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนอย่างแต่ก่อนน่ะ....."
"มันยังไม่สายไปใช่มั้ยครับพี่"
.
....
...........
................
to be con
.....................................................................................
อิดำมันคิดจะทำอะไรกับบู้น้อยของทุกคนกันนะ......ขอเหมาว่าพี่บู้เป็นคนของประชาชน(ฮา)........
บอกแล้วว่านี่มันยังแค่เริ่มต้น......เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรนั้น
ติดตามกันได้ในตอนหน้านะคะ 5555
เดี๋ยวจะมาตอบเม้นท์พรุ่งนี้ค่ะ (อาจจะตอบไร้สาระไปบ้าง แต่ก็ชอบตอบ........ก็เพราะเราสวยและเลอค่า เหมาะแก่การเป็นคนของประชนอีกคนนี่นะ โฮะ ๆ ๆ ๆ)
เหมือนเดิม ติชมและกำลังใจ.....ไม่ยากเกินไปที่จะมอบให้......ลูกแมว(ยั่วสวาท)ตัวนี้นะคะ เหอ ๆ
.....................................................................................
-
นี่ขนาดแค่เริ่มต้นนะ คนยังเกลียดนายบิ๊กขนาดนี้เลย
"มั่นใจว่าคนในเล้าเกินครึ่งไม่พอใจนายบิ๊ก"
-
ไอ้บิ๊กเลวมาก จะเอาพี่ชายมาเป็นแค่คู่ซ้อมเหรอ
บู้ เอาคืนไอ้หมาดำให้เจ็บแสบเลยนะ
-
บอกได้คำเดียวว่า เกลียด มันจริงๆ ไอ่บิ๊ก ไปตายซะ :z6:
-
มีแต่คนรุมเกลียดหมาดำบิ๊ก และ สงสารพี่บู้ แต่มันก็น่าจะโดนเกลียดจริงๆ ดู๊ดูความคิดมันจะเอาพี่บู้เป็นคู่ซ้อม
-
เนตชักกระตุก เข้าอ่านไม่ได้ พอเข้ามาได้ อิบิ๊กแกทำไรพี่แกว่ะ... เม้นต์ไม่ถูกกันเลยทีเดียว
แล้วดูความคิดนะ ชักจะไม่อยากทำความเข้าใจปัญหาของบิ๊กมากๆแล้วซิ
อย่าให้บู้ทนไม่ได้แล้วหนีหายไปนะ แกจะรู้สึก..... ( เอ่ออินมากไปไหมนี้ ...)
-
ในสมองมันนี้มีแต่ความซั่วร้ายจริงๆไอ้หมาบิ๊ก
-
อิดำ มันเลวมากเลยอ่า
รังแกพี่บู้ของฉานแบบเน้ได้ไงอ่า
รักอิน้องเปาก้อไปทามกับน้องเค้าซิ มาทามร้ายพี่บู้ทามมัย?
:z6:
-
ยังไม่รู้ใจตัวเอง
เฮ้อ....
-
อริเน่เลวไปและะะะ :ped151: :ped151:
ตบบิ๊กกกก ตบมันๆๆๆ !!
:dont2: นู๋บุ๊ กอดปลอบบ
งะ น่าสงสารร
-
ไอ้บิ๊กจะเลวไปไหน???
-
การว่าจ้างมือปืนซักคนเพื่อไปยิงตัวละครในฟิคนี่เค้าเรียกว่า
"บ้า" ใช่มั้ยค่ะ
แต่ตอนนี้อยากทำมากอ่ะ T_____T
ไม่ไหวจะทนกับวงจรความคิดของบิ๊กแล้วนะ
-
อีบิ๊กในสมองมันนี่ทำด้วยอะไรเนี่ย จะให้พี่บู๊เป็นคู่ซ้อมแกเนี่ยนะ จะบร้าเหรอ เมื่อไหร่บู๊จะทิ้งมันไปซ้า แล้วแกรจะเสียใจนะนังบิ๊ก
-
:angry2:ไอ้เอี้ยบิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อิบิ๊ก เลวเกินไปมั้ยคะ :angry2:
เดี๋ยวฉันจะยุให้บู้ไปซ้อมกับคนอื่นบ้างไรบ้าง
ฮึ่ย! ขัดใจเป็นทีุ่สุด อยากตบอิบิ๊กแล้วกระทืบซ้ำจริงๆ :beat: :z6:
-
บิ๊กมันทำไปเถอะขอรับ ทำไปเลยทำจนพอใจ...
ถ้าวันใดวันหนึ่งบู๊เข้มแข็งขึ้นมา(จะมีโอกาสไหนเนี่ยขอรับ)
จะหัวเราะมันให้ฟันร่วง :m31:
:z2: เต้นระบำเพื่อขอให้ข้อความข้างบนสมหวัง :z2:
#อยากจะให้ดราม่าจนปวดตับจังฮะ :man1:
-
ไอ้หมาบิ๊กกกกกกกกก ไอ้เลววววววววว คู่ซ้อมเรอะ มากไปแล้วนะ แง่งๆๆ :m31:
-
โห ไอ่บิ๊กกกกก เลวไปม๊ายยย เอาไปเลย จัดเต็ม :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:z6: ไอ้เลวเอ๊ยยยยยยย!!!!!!
คิดได้ยังไง คิดได้ยังไงห๊า! :angry2:
แกมันเลวไอ้บิ๊ก แกมันชั่วที่สุด
สงสารพี่บู้ T T พี่บู้จ๋าเจ็บไหม ฮึกก
อย่าไปยอมมันนะพี่บู้ อย่ากลับไปเป็นเหมือนเดิมกับมันนะ
มันน่ะชั่วร้าย มันคิดไม่ดีกับพี่บู้อยู่นะ
เอาน้องพลอยดีกว่า น้องเป็ดก็ได้
อย่าไปตามใจมันน๊า!!!!!! :o12:
+1 ให้น้า :กอด1:
-
แวะมาตอบคอมเม้นท์
มาแล๊ววววววว แวะมาตอบจดหมายรักที่คนอ่านส่งตรงผ่านนังบุ๊กบิ๊ก
ตอบเม้นท์ ตอน คนขี้แพ้.....
แบบว่าปิงเปาก็มานะ แต่ไม่มีใครสนจาย ออกจะหวานด้วย อิคึ ๆ ๆ
เฮ่อ อีบิ๊ก อีบ้ อ่านแล้วปวดใจมากมายเลยค่ะ แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปวดใจยังไงก็ต้องอ่าน 5555+ อ่านนะเค้าขอ......
:angry2:ไอ้บี้กมันหมาบ้า :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
พี่บู้อย่าเสยใจป้อชายมีมากมายหาใหม่ได้ :monkeysad: :sad11: :sad11:
อาจจะยากสำหรับนายบู้......เนื่องจากบุคลิกไม่เข้าข่ายการเป็นเคะตามตำราในแบบฉบับฟิค Y ซักเท่าไหร่นัก
สรุปบิ๊กซาดิสต์ใช่มะ 555
เธอมันไอ้ซาดิสต์......เธอมันนังมาโซคิสสสสสสส
ช่ายล๊าวววว บุ๊กบิ๊กมันซาดิสต์ผสมติสแตก
อิบิ๊ก เลวได้อีก ข่้มขืนพี่ชายเลยนะนั่น
แล้วเมริงจะต้องเสียใจอย่างสุดๆ :fire:
ถ้าเป็นเรื่องจริง อิดำคงได้ไปนอนในกรง
:m15:สงสารบู๊ :z6:ไอ้บิ๊ก ไอ้หื่นแกมาลงกับพี่แกทำมายยยย
เขาไม่ด๊ายหื่น เขาแค่ติสต์แตกและของขึ้น.......
นะ นะ นายบู้ของช้านนนนนนนนนนนนน
อร้ากกก ในที่สุดฉากที่รอคอยก็มาถึง กร้ากกก
ทำเลวไว้เยอะๆเลยนะบุ๊กบิ๊ก ทำให้หนักไปเลย
หึหึ แล้วนายบู้เกลียดเธอเมื่อไหร่ จะรู้สึก! กร้ากๆ
มันเป็นเอ็นซีที่ชวนหดหู่ใจ แต่ดีใจที่เธอชอบนะ คริคริ
เข้ามาบอกว่าครบจ้ะ :man1:
แต่เรื่องถ่มน้ำลายนี่ o22 แค่เห็นว่าถ่มน้ำลายตามถนนก็แหยะแล้วอะ เค้าว่ามันน่าเกลียดนะ
ถือซะว่าฟาดเคราะห์ไปเนอะ :กอด1:
เฟซบุคทำพิษ : คือคนบางคนก็เจตนาดีนะ หรืออาจจะแค่แซว ๆ แต่คำพูดมันไม่ชวนฟังไง......เพราะตัวหนังสือมันส่งเสียงไม่ได้ มันก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของคนอ่านในตอนนั้นด้วย ว่าเลือกจะรับรู้ข้อความนั้นๆ ในลักษะณะไหน
ไอ้เลวบิ๊กกกกกกกกกก ช้านรับไม่ด๊ายยยยยยยยยย
ทำร้ายพี่บู้ได้ไงเนี่ย
อ๊ากกกกกกกกอยากเผาพริกเผาเกลือแช่งให้เป็นหมัน ไร้สมรรถภาพ
กินข้าวก็ขอให้ท้องอืด ตื่นเช้ามาก็ท้องผูก
ขับรถขอให้รถติด เดินก็โดนเหยียบเท้า
ไปซื้อของก็ขอให้หมด สอบตก
แง่งๆๆๆๆๆๆ
โกรธโว้ยยยยยยยยย
แช่งอิบิ๊ก แต่กลัวเข้าคนแต่งจังเลย 5555+ เมื่อคืนนี้ท้องอืดซะด้วยสิ
เอ่อ ... - -
อ่า................อย่าบอกนะว่าจะเลิกอ่านฟิคเค้า ไม่เอานะ อย่าทิ้งกัน
เค้าคิดถึงไอ้ตัวนี้อ่ะ :angry2: :angry2: :angry2:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย น้องบู้ของ เสร็จไอ้หมาดำจอมทึ่มจนได้
เสร็จทั้งที่ความรู้สึกสวนทางกันแบบนี้ ต่อไปจะยุ่งแค่ไหนน้อ เหอๆ
ปล.แต่แอบดีใจนะ เค้าเป็นของกันและกันแล้ว (เราคงไม่ได้หื่นเกินไปนะ) อิอิ :z1:
หื่นเล็กน้อย พอให้อภัยได้ค่ะ 5555+
ใครกานแน่น่ะ ที่กำลังเปนคนขี้แพ้
นายบิ๊ก ทามกะพี่บู้ของฉานอย่างงี้ได้ไง
อารมณ์มันพาไปง่ะตัวเอง
ตอบเม้นท์ ตอน....หมาสองสี(ยังกับเนื้อแดดเดียวเลยวุ้ย)
ได้ตัวนี้ :z6: เยอะมาก ประหนึ่งโดนคนอ่านถีบยอดหน้าจริง ๆ เค้าขอโทษ อารมณ์มันพาไป มันเลยออกมาอย่างที่เห็น.....
นี่ขนาดแค่เริ่มต้นนะ คนยังเกลียดนายบิ๊กขนาดนี้เลย
"มั่นใจว่าคนในเล้าเกินครึ่งไม่พอใจนายบิ๊ก"
แต่ว่าคนอ่านจะถึงครึ่งเล้ารึเปล่ายังไม่รู้เลย 55555......
แอบคิดถึงแพรวา ไปไหนแล้วฟะ เงียบเลย
ไอ้บิ๊กเลวมาก จะเอาพี่ชายมาเป็นแค่คู่ซ้อมเหรอ
บู้ เอาคืนไอ้หมาดำให้เจ็บแสบเลยนะ
ไรท์จะได้มีข้ออ้างในการแต่งฉาก NC ไง คริคริ(ล้อเล่นนะ ลำบ๊ากลำบากฉากแบบเนี๊ยะ ต้องมานั่งจินตนาการ เพราะประสบการณ์เราไม่มี 5555+)
บอกได้คำเดียวว่า เกลียด มันจริงๆ ไอ่บิ๊ก ไปตายซะ :z6:
ตายแล้ว.....แค่นี้มันก็ตายแล้ว ตายคาดงไอ้ตัวนี้ :z6: เลยแหละ.......ฮา........
มีแต่คนรุมเกลียดหมาดำบิ๊ก และ สงสารพี่บู้ แต่มันก็น่าจะโดนเกลียดจริงๆ ดู๊ดูความคิดมันจะเอาพี่บู้เป็นคู่ซ้อม
ออกจะล้ำ.....เหมือนซ้อมบอลไงเธอ....ซ้อมบ่อย ๆ จะได้ไปบอลโลก
เนตชักกระตุก เข้าอ่านไม่ได้ พอเข้ามาได้ อิบิ๊กแกทำไรพี่แกว่ะ... เม้นต์ไม่ถูกกันเลยทีเดียว
แล้วดูความคิดนะ ชักจะไม่อยากทำความเข้าใจปัญหาของบิ๊กมากๆแล้วซิ
อย่าให้บู้ทนไม่ได้แล้วหนีหายไปนะ แกจะรู้สึก..... ( เอ่ออินมากไปไหมนี้ ...)
ถึงว่า.....ก็แอบคิดถึงอยู่.. :pig2:
ในสมองมันนี้มีแต่ความซั่วร้ายจริงๆไอ้หมาบิ๊ก
ชั่วน้อยกว่าพระเอกเรื่องอื่นตั้งเยอะ.....อย่างน้อยไอ้ดำมันก็มีเหตุผลนะ.....(ตรงไหนเนี่ย!!!)
อิดำ มันเลวมากเลยอ่า
รังแกพี่บู้ของฉานแบบเน้ได้ไงอ่า
รักอิน้องเปาก้อไปทามกับน้องเค้าซิ มาทามร้ายพี่บู้ทามมัย?
:z6:
ทำอิน้องเปาเหรอ......เดี๋ยวมันก็โดนอิพี่ปิงสั่งเก็บหรอกค่ะ 555
ยังไม่รู้ใจตัวเอง
เฮ้อ....
......ต้องค่อย ๆ เรียนรู้กันไป เรื่องของหัวไชนนนนน์เนี่ย
อริเน่เลวไปและะะะ :ped151: :ped151:
ตบบิ๊กกกก ตบมันๆๆๆ !!
:dont2: นู๋บุ๊ กอดปลอบบ
งะ น่าสงสารร
อ๊ะ เป็ดระเบิด ชอบ ๆ ๆ ๆ
:5779:มาม๊ะ......มา.....มาซบนมตู้ม ๆ ของพี่สาวสิมา(ชงได้อีกชั้น)
ไอ้บิ๊กจะเลวไปไหน???
ได้อีกนะ.......แต่ยังนึกไม่ออก 555+
การว่าจ้างมือปืนซักคนเพื่อไปยิงตัวละครในฟิคนี่เค้าเรียกว่า
"บ้า" ใช่มั้ยค่ะ
แต่ตอนนี้อยากทำมากอ่ะ T_____T
ไม่ไหวจะทนกับวงจรความคิดของบิ๊กแล้วนะ
ไม่บ้า.....แค่ติสต์แตก 555+
จ้างคนมาตบไรท์เตอร์คงประหยัดกว่ามั้ยคะ
ชี้โพรงให้สุด ๆ แต่รีเควสท์คนตบให้เป็นพี่วินล่ำ ๆ ได้ม๊ะ อ๊างงงง
อีบิ๊กในสมองมันนี่ทำด้วยอะไรเนี่ย จะให้พี่บู๊เป็นคู่ซ้อมแกเนี่ยนะ จะบร้าเหรอ เมื่อไหร่บู๊จะทิ้งมันไปซ้า แล้วแกรจะเสียใจนะนังบิ๊ก
พี่บู้น่ะเหรอ จะทิ้งน้องได้ลงคอ.....
:angry2:ไอ้เอี้ยบิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
คราวหน้าจัดเต็ม ไม่ต้องมีเซ็นเซอร์นะคะ ซาดิสต์ค่ะ ช๊อบชอบ 555+
อิบิ๊ก เลวเกินไปมั้ยคะ :angry2:
เดี๋ยวฉันจะยุให้บู้ไปซ้อมกับคนอื่นบ้างไรบ้าง
ฮึ่ย! ขัดใจเป็นทีุ่สุด อยากตบอิบิ๊กแล้วกระทืบซ้ำจริงๆ :beat: :z6:
อ๊ายยยย ครูสาว ใจเย็นคร่า ใจเย๊นนนนนน
บิ๊กมันทำไปเถอะขอรับ ทำไปเลยทำจนพอใจ...
ถ้าวันใดวันหนึ่งบู๊เข้มแข็งขึ้นมา(จะมีโอกาสไหนเนี่ยขอรับ)
จะหัวเราะมันให้ฟันร่วง :m31:
:z2: เต้นระบำเพื่อขอให้ข้อความข้างบนสมหวัง :z2:
#อยากจะให้ดราม่าจนปวดตับจังฮะ :man1:
ยังดราม่าไม่พอเหรอ'เจ้าคะ'(คู่กับ 'ขอรับ' ไง คริคริ)
งั้นตอนหน้าจัดเต็มเลยนะเจ้าคะ.....อย่าลืมแวะเข้ามาอ่านอีกนะเจ้าคะ
เอิ๊กกกกกก ๆ
ไอ้หมาบิ๊กกกกกกกกก ไอ้เลววววววววว คู่ซ้อมเรอะ มากไปแล้วนะ แง่งๆๆ :m31:
ตอนที่แล้วเธอยังเชียร์อยู่เลย ติสต์แตกตามไอ้หมาไปอีกหนึ่งรายแล้วงิ
โห ไอ่บิ๊กกกกก เลวไปม๊ายยย เอาไปเลย จัดเต็ม :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
วันนี้นั่งทำงาน ถึงว่าปวด ๆ หัว โดนไอ้ตัวนี้นี่เอง :z6 จัดซะเกินเต็มอีกนะเจ้าคะ
:z6: ไอ้เลวเอ๊ยยยยยยย!!!!!!
คิดได้ยังไง คิดได้ยังไงห๊า! :angry2:
แกมันเลวไอ้บิ๊ก แกมันชั่วที่สุด
สงสารพี่บู้ T T พี่บู้จ๋าเจ็บไหม ฮึกก
อย่าไปยอมมันนะพี่บู้ อย่ากลับไปเป็นเหมือนเดิมกับมันนะ
มันน่ะชั่วร้าย มันคิดไม่ดีกับพี่บู้อยู่นะ
เอาน้องพลอยดีกว่า น้องเป็ดก็ได้
อย่าไปตามใจมันน๊า!!!!!! :o12:
+1 ให้น้า :กอด1:
เอาล่ะสิ.....หมาบู้ยิ่งเอ๋อ ๆ เซ่อ ๆ อยู่ด้วย จะตกหลุมอิดำมั้ยน๊า........
โดนมัน :oo1: ทั้งวันแน่ ๆ
อาจจะหายหน้าไปหลายวันนะคะ มีธุระต้องไปสะสางนิดหน่อย......แล้วพบกันเร็ว ๆ นี้เจ้าค่ะ
:จุ๊บๆ:
-
เรื่องนี้กระแสแรงจริงๆ
-
เรื่องนี้กระแสแรงจริงๆ
5555+ ประชดชิมิคะ.......
-
จะรอจ้า :กอด1:
-
แม่ง!!! เหี้ยได้อีกอ่ะ (ขออภัยในความไม่สุภาพ) ไอ้แสดดดดดบิ๊ก มาให้กุตบล้างน้ำซะดีๆ
แฮ่ๆ แต่ว่าชอบตอนนี้จัง เอิ๊กๆ :z1: :z1:
-
มารอออออ
-
มานั่งรอออ :really2: :really2:
-
หลังจากหายหน้ากลับบ้านเกิด สะสางธุระปะปัง.....
มาต่อแล้วจ้า :sad4: มีคนคิดถึงเรื่องนี้กันมั่งมั้ยเนี่ย.........555+ ไปอ่านกันเลย......โก!!!!!
ตอน : เดินหน้า
“แฮ่กกกกกกก................อืมมมมม........................ซี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
ร่างกายกำยำเคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะถี่กระชั้น ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ทึมทึบของบ่ายวันหนึ่ง
“อ๊ะ..................อื้ออออออออออ”
เสียงครางหวานลึกถูกส่งออกมาจากร่างกายบอบบางเบื้องล่าง ตอบสนองทุกการเคลื่อนไหวเข้าออก ร่างกายของคนตัวเล็กชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ ไม่ต่างจากคนข้างบนที่กำลังกัดฟันอย่างมันเขี้ยว เสียงร้องครางอย่างสุขสมนั้นดังประสานกันเป็นหนึ่งเดียว
“ตรงนั้นของน้อง......สุดยอดที่สุดเลยครับ”
“อะ..............ไอ้คนบ้า........อื้อออออออ”
“น่ารักแบบนี้......พี่ชักจะไม่อยากเสร็จแล้วสิ ซี๊ดดดดด.............อาาาาห์”
ริมฝีปากบางถูกบดขยี้อย่างสเน่หา วงแขนเล็กเกี่ยวกระหวัดร่างสูงจนแน่นราวกับจะขาดใจ ช่องทางด้านล่างบีบรัดเป็นจังหวะ มือใหญ่สัมผัสไปทั่วทุกส่วนสัด ริมฝีปากทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่วทั้งร่างกายขาว ๆ
"คับแน่นอะไรอย่างนี้.....ซี๊ดดดดดดดด" ปากก็ว่า ทั้ง ๆ ที่ร่างกายนั้นกำลังโยกคลึงอย่างไม่ปราณี ยอดอกสีระเรื่อถูกขบเม้มเล่น......คนตัวเล็กบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านและทรมาน
"ทรมานเหลือเกิน พี่ครับ...........เปาไม่ไหวแล้ว"
"อดทนหน่อยนะครับคนดี พี่จวนจะเสร็จแล้ว.....เปาเจ็บมั้ย"
"ไม่เจ็บ.....แต่มันร้อนวูบไปหมดเลย ตรงนั้นน่ะ......อื้อออออ"
"หึหึ เด็กน้อยของพี่"
ผ่านไปซักพัก.....ร่างสูงจึงจัดแจงเปลี่ยนคนตัวเล็กให้อยู่ในท่านอนคว่ำบ้าง สองมือหนายึดสะโพกเล็กพร้อมกับบีบขยำ ร่างกายส่วนล่างเคลื่อนไหวอย่างรุนแรงและรวดเร็วขึ้น ตามอารมณ์ปรารถนาที่โหมกระพือจนถึงขีดสุด
มือของร่างสูงเอื้อมไปสัมผัสแกนกายของคนตัวเล็ก.....เพื่อให้อีกฝ่ายได้ปลดปล่อยไปพร้อม ๆ กัน
"เสียวเหลือเกิน.......พี่บิ๊กครับ......อาาาาาา
“จะเสร็จแล้ว ๆ อีกนิดเดียว........ใกล้แล้ว.............อาาาาาาาาาาาาห์”
“อ๊า........ไม่ไหวแล้ว”
ของเหลวสีขาวขุ่นไหลทะลัก.....เปรอะเปื้อนไปทั่วช่องทางคับแคบสีชมพู คนตัวเล็กฟุบร่างกายที่เหนื่อยล้าลงบนที่นอนนุ่ม โดยมีร่างหนา ๆ โถมทับตามลงไปอย่างไม่กลัวว่าคนเบื้องล่างจะขาดอากาศหายใจ
“อึดอัดนะเว้ยยยยยไอ้พี่บิ๊ก”
“รักนะครับ น้องเปา..............รู้มั้ยว่ารัก รักที่สุดในโลกเลย”
“เปาก็รักพี่บิ๊กเหมือนกัน !!!!”
บิ๊กพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาว คนทั้งคู่นอนกอดก่ายกันเพื่อซึมซาบในความสุขสม อวัยวะเพศขนาดยักษ์ยังคงร้อนและกระตุก
“หึหึ...................ขอเบิ้ลอีกครั้งได้มั้ย ไอ้ตัวเล็ก”
บิ๊กเล่า :
“บุ๊กบิ๊กกกกกกกกกก ตื่นได้แล้ว”
เสียงแหบ ๆ ที่คุ้นเคยพรากผมออกจากความฝันอันแสนสุข มือก็ควานหาโทรศัพท์เพื่อจะดูเวลาอย่างสะเปะสะปะ ก่อนที่มันจะถูกยัดใส่มือของผมในไม่กี่อึดใจ
ฝันแบบนั้น ไม่พ้นว่าจะต้องฝันเปียกแน่ ๆ เลยกู
ผมล้วงมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม พร้อมกับจับไอ้หนูที่กำลังเคารพธงชาติ ยัง...............ยังไม่สิ้นฤทธิ์สินะ กางเกงในของผมชุ่มและเหนียว.......บ๊ะแล้วกู
“พี่หิวแล้ว หาอะไรให้กินหน่อย” ไอ้หมาออกคำสั่งผม สองตางัวเงียมองเห็นภาพของพี่อย่างเลือนลาง แต่เดาว่ามันคงจะกำลังกระดิกหาง พร้อมกับแสยะเขี้ยวยิงฟันจนเห็นเหงือกแดงแจ๋
“เก้าโมงแล้วนา บุ๊กบิ๊กนา ไปทำอะไรให้พี่กินหน่อยเหอะ ท้องพี่มันกำลังคร่ำครวญเลยเนี่ย.........”มันว่า มือเล็ก ๆ นั่นลูบท้องตัวเองเป็นการยืนยัน
ซักพักมันก็จับมือของผมเอาไปลูบหัวมัน
กูก็บ้าจี้ลูบ..................ลูบเข้าไปสิ
ผมดึงตัวพี่ลงมาซบกับอกล่ำ ๆของตัวเอง มือลูบหัวกลม ๆของไอ้หมาอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะสามารถฝืนใจทำได้
พวกคุณคงไม่รู้หรอกว่าที่ผ่านมา การที่จะต้องคอยเล่นกับไอ้เชี่ยนี่ มันน่าสยดสยองแค่ไหน....
“พี่ชอบให้เค้าลูบหัวแบบนี้สินะ หืม?”
“อื้อ.......หิวแล้ว ลุกขึ้นซักทีสิบุ๊กบิ๊ก” มันส่งเสียงออดอ้อน ช่างไม่เข้ากับสารรูปหลอน ๆ กับน้ำเสียงแหบ ๆ ของมันเอาซะเลยแต่เอาเหอะ................
“พอวันหยุดล่ะ เป็นต้องได้ตื่นเช้าทุกทีสิน่า” ผมแซวมัน.........มันยิ้ม........ยิ้มอย่างใสซื่อ นับแต่วันที่ตึ้ม!กัน จนบัดนี้เราทั้งคู่ก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง
ก็ดูสภาพมันดิ๊ ถึงแม้ว่าร่างกายของมันจะหายเจ็บ แต่ไอ้รอยอย่างว่านี่ยังติดตัวมันอยู่เลย คองี้เห็นเป็นจ้ำ ๆ........ไอ้หมาในตอนนี้สวมเสื้อกล้ามสีขาวตัวโคร่ง เห็นไปถึงไหน ๆ ยิ่งเวลามันโน้มตัวลงมานี่....
ซี๊ดดดดดดดดดดดด……เงี่ยนชะมัด
ตรงไหน ๆ ก็ขาวเนียนไปหมด.......
ทำไมขาวยังงี้ฟะ
อ๊ากกกกกกกใครก็ได้ช่วยหยุดไอ้ความรู้สึกบ้า ๆ นี่ทีโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ในตู้เย็นมีอะไรให้กินบ้างล่ะพี่” ผมถามมันหลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จอย่างลวก ๆ
มันส่ายหัวดิ๊ก เฮ้อ......ลำบากกรูอีกแล้วสิ
“งั้นเดี๋ยวเค้าลงไปหาอะไรมาให้กิน พี่รออยู่บนห้องนี่แหละ เข้าใจมั้ย”
“ไปด้วยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ พี่หายดีแล้วนะ เดินได้แล้ว พี่ขอไปด้วยนะบุ๊กบิ๊กน๊า......”
"อย่าไปเลยน่าพี่ อยู่บนห้องนี่แหละ แล้วก็รอกิน............เชื่อเค้า นะพี่นะ"
"แต่พี่อยากออกจากห้องบ้างนี่ ไม่เอาอ่ะ ยังไงก็จะไปอ่ะ!!!"
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ!!!!”
ผมเผลอตัวตะคอกใส่พี่..................ก็นะ ผมเคยบอกไปแล้วนี่ ว่าผมรำคาญไอ้บู้ที่ขี้อ้อนแล้วก็ชอบเซ้าซี้แบบนี้ที่สุด
ถ้าไม่ติดว่าจะต้องใช้ร่างกายนั่น ผมคงไม่มีวัน...............ที่จะกลับไปโอ๋ไอ้เชี่ยนี่เหมือนแต่ก่อนแน่....
“เชื่อเค้าเหอะ พี่น่ะตอนนี้อยู่แต่ในห้องไปก่อน จนกว่ารอยนั่นจะหาย ส่วนพรุ่งนี้เค้าจะต้องไปเรียนแล้ว แล้วจะเช็คชื่อเก็บชีทไว้ให้”
“พี่ต้องอยู่คนเดียวสินะ พรุ่งนี้.....................ส่วนบิ๊กก็คงจะไปเจอไอ้เด็กนั่น..........บิ๊กคงดีใจสินะ ที่ไม่มีก้างขวางคออย่างพี่น่ะ”
บะ................บ้าบอคอแตกที่สุด ไอ้หมามันกำลังทำเสียงสั่นเสียงเครือเหมือนกับน้อยใจ.......
นึกว่าผมกับมันจะคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีก!!!!
“ไม่เอาน่าคนเก่ง...............ไหนว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วไง จริงอยู่ที่เค้าอ่ะชอบน้องเปา แต่ถึงยังไงพี่บู้คนนี้ก็เป็นคนสำคัญที่สุดของเค้าเลยนะ”
“จริงนะ บิ๊กไม่โกหกพี่นะ...............บิ๊กสัญญากับพี่แล้วว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม บุ๊กบิ๊กห้ามผิดสัญญากับพี่นะ ไม่งั้น.....................หัวใจของพี่น่ะ...............มันคงรับไม่ไหวแน่ ๆ เลย”
น้ำเน่าชะมัด..............อย่ามาตลกน่า เหมือนเดิมบ้าบออะไรกันไอ้หมา......
คำว่าเหมือนเดิมของพี่น่ะ.................มันไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้ว
รู้เอาไว้ซะ!!!!!!
“พี่ก็รู้ว่าเค้าไม่เคยผิดสัญญานี่..................จริงมั้ย”
ไอ้หมาพยักหน้าหงึก ๆ แต่พอผมทำท่าจะไป มันก็เรียกผมอีก................เวรกรรม
“บุ๊กบิ๊ก.........”
อะไรอีกฟะ................ไอ้พี่นรก ถ้ายังไม่เลิกรั้งกู เช้านี้มึงก็นอนพุงแห้งไปเถอะ......
ปล้ำแม่งซะดีมั้ย จะได้สิ้นฤทธิ์สิ้นเดช
“อะไร...............หืม”
“บุ๊กบิ๊ก................ไม่ได้เกลียดพี่.................ใช่มั้ย”
ผมสะอึกกับคำถามของไอ้หมา ราวกับว่ามันอ่านใจผมออก.............หรือว่าท่าทางของผมมันฟ้อง...........คงไม่ใช่มั้ย
“ไอ้เด็กต๊อง เค้าเคยพูดเหรอว่าเค้าเกลียดพี่ เค้าเคยพูดซักคำรึเปล่าว่าเค้าเกลียดพี่........คิดเองเออเองแล้วเราน่ะ”
“ไม่เคย.......บิ๊กไม่เคยพูด”
“ถ้าเค้าไม่เคยพูดว่าเค้าเกลียดพี่ ก็แสดงว่าเค้าไม่เคยเกลียดพี่ พี่น่ะเลิกคิดมาก แล้วก็พักผ่อนให้เยอะ ๆ ส่วนเค้าจะลงไปซื้อโจ๊กมาให้ ถ้ามันยังมีขายอยู่อ่ะนะ..........แล้วถ้าไม่มีจะกินอะไร”
ไอ้หมาไม่ตอบคำถาม แต่กลับพูดบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึก..........................เหมือนกับตกละลิ่วจากที่สูง
“บิ๊ก.............พี่น่ะ ต่อไปนี้จะเป็นเด็กดี แล้วก็จะเชื่อฟังบิ๊กทุกอย่าง...............ถึงบิ๊กจะไม่รักพี่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ขอแค่อย่าเย็นชากับพี่ แล้วก็ไม่ใจร้ายกับพี่แบบที่ผ่านมา...........พี่สัญญาว่าจะอยู่เงียบ ๆ แล้วก็ไม่สร้างปัญหาอะไรให้บิ๊กอีก.....ถึงบิ๊กจะเกลียดพี่ แต่ก็อย่าพูดมันออกมา........................ได้มั้ย........อย่าคิดว่าทำเพื่อแม่ แต่ทำเพื่อพี่คนนี้ซักครั้ง.......”
ไอ้เด็กชั่วร้าย.........พี่ไปฝึกวิชามารมาจากไหน คำพูดของพี่เมื่อครู่นี้กำลังกัดกินหัวใจของผมอยู่นะ พี่รู้มั้ย
อยากจะให้ผมแพ้ไปมากว่านี้รึไง...............อยากให้ผมสำนึกผิดแล้วจมอยู่กับมันไปตลอดชีวิตของผมใช่มั้ย
ความรู้สึกแปล๊บที่อกข้างซ้าย ทำให้ผมต้องยกมือขึ้นทุบมันเบา ๆ......
“บิ๊กไปเหอะ พี่หิวจนน้ำย่อยมันคงย่อยกระเพาะของพี่ไปครึ่งนึงแล้วมั้ง.......เหอะ ๆ”
“ครับพี่”
ไม่เคยมีครั้งไหน ที่ผมจะสามารถเอาชนะพี่ได้เลยสินะ
........................................................................................
วันรุ่งขึ้น
“อ้าวเพ่บิ๊กกกกกกกกก” รุ่นน้องร่างเล็กที่นั่งอยู่ในซุ้มตะโกนทักทายร่างสูงด้วยน้ำเสียงที่เจือทั้งความดีใจและโล่งใจ
“ไง ไอ้ตัวเล็ก”
“ตัวเล็กแต่จู๋ใหญ่เฟ้ย.............พี่บิ๊กหายหน้าไปเลย เคาะห้องก็ไม่มีเสียงตอบ หายไปไหนมาอ่า.....คิดถึง”
“พี่ก็อยู่ในห้องนั่นแหละ พอดีว่าพี่กับไอ้หมา.................หมายถึงไอ้บู้น่ะ เราเป็นหวัดงอมแงมทั้งคู่เลย ไม่ได้ออกไปไหน”
“นึกว่าย้ายห้องออกไปซะอีก ไม่งั้นผมคงเหงาแย่”
“ไอ้เด็กคนนี้......เหงาอะไรกัน............แล้วนี่ไม่มีคนคบเหรอ มานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้....หืม?”
“คนคบน่ะมี...........แต่เราน่ะไม่คบพวกเค้าเหอะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็พวกเพื่อนผมอ่ะดิ พักนี้ชอบทำตัวแปลก ๆ แล้วก็ส่งสายตาแปลก ๆ เป็นแมร่งทั้งกลุ่มเลย ผมอึดอัดก็เลยแยกตัวออกมา”
ร่างสูงกำลังครุ่นคิด..............เท่าที่จำได้เพื่อนของคนตัวเล็กนี่มีแต่พวกหน้าตาระดับเทพ แถมรูปร่างยังสูงบึก ๆ กันทั้งหมด มีแต่ไอ้หมอนี่เนี่ยแหละ ที่ตัวเท่านี้.........เดินอยู่ในกลุ่มแทบจะจมไปในดงไอ้พวกนั้น...
ไม่ปลอดภัย................สถานการณ์น่าเป็นห่วง
“แปลกนี่ยังไงล่ะ”
เปาหันมาทำสายตากระลิ้มกระเหลี่ยโลมเลียรุ่นพี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า ร่างสูงแอบกลั้นหัวเราะกับท่าทางแบบนั้น
“เนี่ย...............สายตาแบบเนี้ย ผมโครตขนลุกเลย”
“แล้วเป็นกันทุกคนเลยงั้นเหรอ”
“อื้อ...............ผมน่ะไม่ได้ปัญญาอ่อน แล้วก็ไม่ได้อยากจะหลงตัวเองนาพี่นา......แต่ดูแล้วเหมือนกับพวกมันกำลัง.....................”
เปายื่นหน้าเข้าไปแนบชิดกับร่างสูง กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูรุ่นพี่......
“จีบผม”
“เหี้ยแล้วไง...............”
“ใช่มั้ยล่ะ........ผมไม่ชอบให้ใครมาทำรุ่มร่ามกับผมหรอกนะ เทคแคร์ซะเวอร์ยังกะผมเป็นผู้หญิง.......เลี่ยนเหอะ”
บิ๊กถึงกับสะอึก..........ที่ผ่านมาเราเคยทำรุ่มร่ามกับน้องเค้ามั้ยวะ
“ถ้าเป็นอย่างพี่บิ๊ก พี่บิ๊กก็ไม่ได้คิดอะไรกับผมใช่มั้ยล่ะ บางครั้งก็อาจจะแซวเล่นไปบ้าง ผมก็ดูออก.....แต่กับพวกนั้นน่ะ ฮึ่ยยยย!!!! นึกแล้วขนลุก”
โล่งอก................ร่างสูงลอบถอนหายใจ................อย่างน้อยกูก็ยังเนียนตัวพ่ออยู่
“แล้วพี่บู้ล่ะ หายไปไหน”
“ไอ้บู้อ่ะนะ ป่านนี้คงนอนสลบไสลอยู่ในห้องน่ะแหละ ยังไม่หายดีเลย”
“เหรอ.........ไม่พาไปหาหมออ่า ปล่อยเอาไว้เดี๋ยวก็แย่หรอก”
“เอาน่าไม่ต้องเป็นห่วง มันค่อยยังชั่วขึ้นตั้งเยอะ ให้มันนอนพักไป.................เออนี่เปา.....เย็นนี้เราไปเดินยูเนี่ยนกันมั้ย พี่ว่าจะดูรองเท้าซักคู่น่ะ”
ในที่สุดก็ออกปากชวนรุ่นน้องเที่ยวจนได้ ที่เหลือ.....ก็แค่รอลุ้น.....บิ๊กรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนชวนผู้หญิงที่ชอบไปเดทโดยที่ต้องแอบพี่ชายด้วยเสียอีก.....
“แต่ผมอยากไปดูหนัง............พี่บิ๊กไปดูหนังเป็นเพื่อนผมได้ป่ะแล้วค่อยไปเดินยูเนี่ยน เดี๋ยวกระผมเลี้ยงเอง.......”
“หึ พ่อคนรวย............จะดีเหรอ พี่เป็นรุ่นพี่นะ ให้พี่เลี้ยงเราดีกว่ามั้ย”
“ไม่เอา...........ตอบแทนที่ชวนผมกินข้าวไข่เจียวกับผัดหน่อไม้ฝรั่งวันนั้นไง”
คนตัวเล็กกำลังยิ้ม............ยิ้มที่ละลายหัวใจของนายคิงคอง........ร่างสูงรู้สึกหัวใจพองโตจนแทบล้นออกมานอกอกล่ำ ๆ นั่นเลยทีเดียว
“พี่บิ๊กหน้าแดง ๆ นะ ยังไม่หายไข้ดีรึเปล่า ถ้าไปไม่ไหวเป็นพรุ่งนี้ก็ได้เน้อ”
“ไหว................พี่หายแล้ว พี่สบายดี งั้นเย็นนี้เจอกัน พี่ไปเรียนก่อนนะ”
มือหนาขยี้หัวเปาอย่างอ่อนโยน วูบหนึ่งในความรู้สึก ร่างเล็กหลงคิดไปว่าสัมผัสนั้นช่างคล้ายคลึงกับพี่ปิงเสียเหลือเกิน
To…..Be……Con
..............................................................................................
เข้าบอร์ดไม่ได้เลย ช่วงบ่ายอ่ะค่ะ......บอร์ดล่มใช่มั้ย!!!!
ต่อจากนี้ไปไรท์เตอร์งดตอบเม้นท์แบบ Quote นะคะ เพื่อประหยัดทรัพยากรบอร์ด(เมิงเพิ่งสำนึกได้รึไง-----อีนี่)
เม้นท์ไหนที่คล้าย ๆ กันขออนุญาติจับมัดรวมกันแล้วตอบทีเดียวเลยจ้า......
รักคนอ่านและคนเม้นท์เสมอ.......
Best Regards
mutyamania
:กอด1:
-
เมื่อไหร่ความร้สึกองทั้ง 4 คนนี้มันจะกระจ่างกว่านี้น๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แค้นนี้ ต้องชำระ คอยดูนะ จีบเปาไปเถอะ จีบไก้ จีบไป
แล้วให้มีคนมาสนใจพี่บู้ของเรา เอาให้ไอ้บิ้กมันรู้สึก
อ๊ากกกกก...อยากให้มันเจ็บมากๆๆๆๆ บังอาจทำร้ายพี่บู๊ ชิชะ
-
อ่านแล้วงงๆอ่ะ
ฝันเปียกถึงเปา สรุปแล้วคือชอบเปาจริงๆใช่มั้ยเนี้ย
งงอ่่าาาาา อ่านแล้วไม่รู้ตกลงบิ๊กชอบใครกันแน่
เบื่อเรื่องของบิ๊กกับเปาแล้วอ่ะ
อยากให้ไปบรรยายเรื่องพี่บู้มากกว่า 5555 ข้ามช๊อตที่เขาไปเดทกันเลยไม่ได้เรอะ
ก๊ากกกก ไม่ค่อยลำเอียงเลยเรา
-
ในฐานะที่เป็นพระเอกนิยายเรื่องนี้
ให้เลือกระหว่าง
เจ็บน้อยๆ แต่นาน กับเจ็บมากแต่แป๊บเดียว
เลือกเอาว่าอยากโดนแบบไหน o18
-
บู้เอ๊ย เป็นเราไม่อยู่กับมันหรอก ชั่วสาดอย่างไอ้บิ๊กนี่
ไอ้ชั่วบิ๊ก!!!!!!!!!!!!!!!! :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
เอ้า!!! แกไปเดินเที่ยวแล้วพี่บู้รอกินข้าวน้ำย่อยไม่กัดกระเพาะหายไปแล้วเรอะ.... :angry2:
-
เมื่อไรจะได้ที่พี้บู้บางงงงงงงงงงงง
อยากให้ไอ้บ้าบี้กเสยใจในสี่งที่มันทำบ้าง
ปล.ไม่มีใคมาหลงรักพี้บู้บางเหรอคนเเต่งงงงงงงงงงง
-
คำพูดของบู้ฟังแล้วน่าสงสารจับจิตจริงๆ ตอนจบหวังว่าคง Happy กันนะ
-
พี่บู้ :กอด1: วันนี้จะไม่เมนท์ถึงมันหรอกไอ้ดำนั้นน่ะ
เชียร์พี่บู้กะพี่ปิงดีกว่า จัดมาเจอกันหน่อยดิ เผื่อพี่แกจะชอบของแปลก
-
สงสารพี่บู้จัง TT
ทำไมบิ๊กไม่รู้สึกตัวซักที ฮึกกก
บิ๊กแม่งงี่เง่า
แอบหมั่นไส้น้องเปาวะ
ถึงแม้ว่าน้องจะไม่รู้ไม่เห็นอะไรก็เหอะ
พี่บู้ก็อย่าไปตามใจมันมากนะ
พี่บู้อย่าไปอ้อนวอนมันมากนะ ไม่ต้องไปสนใจ
ไปหึงไปหวง เอาเวลาไปจีบสาวดีกว่า T[]T
-
ตอนแรกนึกว่าบิ๊กกะเปาจะลงเอยกันซะแล้ว เป็นแค่ัฝันซะงั้น บิ๊กตื่นจากฝันแล้วมาดูแลคนข้างๆดีกว่านะ
-
บิ๊กเลวโคด เอาแต่ใจสุดๆ :z3:
เด่วเห็นพี่ขาวเนียน เด่วสยดสยอง !!
ป๊ะ นู๋บู๋ไปตัดผม ทำตัวให้น่ารักๆ ให้หนุ่มๆ
มาจีบเยอะๆเลยยย :-[ อยากให้บิ๊กมันหึงซะมั่ง อิอิ
แต่เค้าชอบความโรคจิตของบิ๊กนะ :laugh:
-
มาช่วยดันให้อีกรอบ เผื่อจะได้อ่านต่อไวๆๆ
-
นึกว่ามีแต่เ้ราซะอีกที่เข้าบอร์ดไม่ได้ :m15:
ไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลยอ่ะ อึดอัด บู้ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วบิ๊กคิดยังไง แต่เรารู้นี้ เหอๆ ทรมานดีชะมัด
-
หงุดหงิด ทำไมบู้ยอมไอ้บิ๊กตลอดเวแบบนี้นะเนี่ยย
-
เราช่วยดันให้อีกรอบ แต่เจ้าของยังไม่มาต่อให้อีก งอลๆๆๆ :m16:
-
คนแต่งงานยุ่ง........รอก่อนนะคนเก่ง กำลังปิดภาษีขาย-----ยุ่งม๊ากกกกก
:กอด1:
ก็ออนบอร์ดตลอดเว-----แต่ยังไม่มีปัญญาแต่งง่ะ รอน๊า
-
รออยู่ครับ
-
มารอพี่บู้.....
คนแต่งสู้สู้ปิดบ/ชให้พอดีๆนะ เสร็จเร็วๆน้าาาา
-
มาต่อแล้วนะ......สำหรับใครที่ไม่ชอบคู่บิ๊ก-เปา คิดซะว่าอ่านไดอารีย์ลิงยักษ์หนีเที่ยวขำ ๆ.....ส่วนพี่บู้เดี๋ยวจะออกในตอนถัดไป......
ลงเรื่องก่อน ตอบเม้นท์พรุ่งนี้(ขอตอบแบบรวบรัดเพื่อประหยัดทรัพยากร :3123:)
ตอน : เดทแรกที่ล่มไม่เป็นท่าของนายบุ๊กบิ๊ก
บิ๊กเล่า :
หลังจากเดทแรกของผมกับน้องเปา(ขอเรียกว่าเดทแรก......เขิล^^) เสร็จสิ้นลงเป็นที่เรียบร้อย ถึงแม้ว่าในวันนี้มันจะจบลงแบบไม่ค่อยสวยงามนัก แต่ว่าไอ้ช่วงก่อนหน้านั้น และหลังจากนี้ไป......มันเป็นอะไรที่สวรรค์เข้าข้างผมแท้ ๆ หึหึหึหึ
ตอนนี้ผมกับน้องกลับมาถึงห้องพัก โดยที่ผมกำลังนั่งเจ๋อเป็นลิงตีฉาบอยู่ในห้องของน้อง(น้องไม่ได้ชวน แต่ว๊อนท์เอง) น้องดูเฮิร์ทมาตลอดทาง ขณะที่ผมซึ่งถือว่าเป็นคนนอกก็ได้แต่นั่งสงบปากสงบคำ ทั้ง ๆ ที่ในใจนั้นลิงโลด
“ทำไมเค้าทำแบบนี้อ่ะพี่บิ๊ก........แฟนเก่ากลับมาหา เรื่องใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับไม่ยอมปริปากเล่าให้ผมฟังซักคำ” เสียงเล็ก ๆ ของน้องกำลังสั่นเครือแม้ว่าเจือความเอาแต่ใจ จนผมอยากจะคว้าตัวน้องมากอด.....
กอดแล้วก็จูบแก้มของน้อง แบ่งเบาความเศร้าทั้งหมดของน้องมาทิ้งลงที่...............
ทิ้งลงที่..................
จะบอกว่าทิ้งลงกลางใจของผม มันก็คงไม่ใช่ เพราะว่าผมกำลังมีความสุข
งั้นทิ้งที่ไอ้หมาละกัน.....เหอ ๆ(ล้อเล่นน่า)
“ควงอี๋อ๋อกันซะขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่พี่ปิงมันควรจะอยู่ในที่ทำงาน นั่งทำโอ แมร่งเสียความรู้สึกว่ะ”
ผมในตอนนี้ทำได้แค่ตบไหล่น้อง แล้วก็แสร้งทำเป็นปลอบเหมือนกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร....
ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าน้องกำลังหึง.....หึงไอ้หมอนั่น
"เรื่องธรรมดาไอ้ตัวเล็ก.....อย่าคิดมาก จะให้พี่เค้าอยู่กับเราตลอดชีวิตมันก็ไม่ได้จริงป่ะ ต่อให้ตอนนี้มันไม่มีอะไรอย่างที่เราคิด แต่ยังไงซะซักวันนึงเค้าก็ต้องมีชีวิตของเค้าอยู่ดี......เราเองก็ต้องมีของเราเหมือนกัน" (...)ยังมีพี่คนนี้ไงครับน้อง ชงเข้าตัวเองตลอดเลยกู เหอะ ๆ
ได้ผล น้องน้ำตาคลอ..............ผมได้โอกาสโอบหัวไหล่น้อง กระชับร่างผอม ๆ นั่นเข้าหาตัว
"ติดพี่ชายสิเรา.....หืมมมม......ไม่เป็นไรน๊า.......อย่างน้อยตอนนี้เราก็มีพี่นะ ถึงจะแทนกันไม่ได้ แต่พี่ให้ยืมซบซักวันนึงอ่ะ"
"ขอโทษนะที่ทำให้หมดสนุก ขอโทษที่ทำให้พี่บิ๊กต้องมาเห็นผมในมุมแย่ ๆ ขอโทษที่ทำให้พี่บิ๊กลำบากไปด้วย.........ฮึก......................ฮึก......ฮืออออ"
แล้วน้องก็กอดผมแน่น....................อา..................กลิ่นผมของน้อง...............กลิ่นหอมอ่อน ๆ กระตุ้นให้เลือดลมสูบฉีดดีชะมัด น้องร้องไห้จนผมรู้สึกว่าหน้าอกของผมเปียกชื้น........
พี่คนนี้แหละ......พี่บิ๊กคนนี้ ถึงจะแทนไอ้ตี๋เคราหนานั่นไม่ได้ แต่ผมจะต้องทำหน้าที่นี้ได้ดีกว่ามัน.....
ย้อนกลับไปช่วงเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไม่กี่ชั่วโมง :
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงกรีดร้องระงมของพวกสาว ๆ แถวหน้าทำให้ผมสะดุ้งยิ่งกว่าฉากเขย่าขวัญในจอภาพยนตร์ซะอีก
"กลัวกับเค้าด้วยเหรอเรา" ผมถาม เมื่อเห็นไอ้ตัวเล็กยกเข่าขึ้นมากอดบนเก้าอี้ ขณะที่มือก็ทั้งอุดหูไปด้วย ปิดตาไปด้วย จะเอายังไงก็เอาซักท่าสิครับน้อง
"พี่บิ๊กพูดกับผมป่ะ" น้องหันมาถาม จังหวะเดียวกันกับที่เสียงเอฟเฟคดังสนั่นลั่นโรง.....
"เชี่ย!!!!..........................โหยพี่บิ๊กอ่า เห็นมั้ย โดนจนได้เลย"
"กลัวแล้วชวนพี่มาดูทำไมครับ ฮึ?"
"ก็เบื่อ......."
ผมหันไปมองฉากเลือดสาดนั่น ทำได้แค่ถอดถอนใจ........
จะเรียกว่าผมมีภูมิต้านทานในเรื่องสยองขวัญมาจากพี่ชายฝาแฝดก็คงจะไม่ผิดไปจากความเป็นจริงมากนัก
คอลเลคชั่นหนังของไอ้หมาน่ะ........ละเลงเลือดยิ่งกว่านี้อีก.......บางเรื่องถึงกับห้ามฉายในบางประเทศซะด้วยซ้ำ ไอ้หมามันก็สรรหาโหลดมาดูได้เป็นสิบ ๆ ยี่สิบเรื่อง.......
แค่หนังที่ผ่านการเซ็นเซอร์จนแทบไม่เหลืออะไรแบบนี้.....เด็ก ๆ สำหรับผม
"โห.....พ่อคนขวัญแข็ง นั่งนิ่งเลย แอบฉี่ราดรึเปล่าเหอะ" น้องแซวผม ผมเลยคว้ามือน้องดึงมาหาเป้ากางเกงของผม.....(น้องเปลี่ยนท่ามานั่งแบบมนุษย์ปกติแล้ว)
"จับดูดิ๊ ว่าเปียกมั้ย"
"ไอ้พี่บิ๊ก......ทะลึ่งแล้วนิ"
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ"
เริ่มมืดแล้ว.........
เสร็จจากดูหนังผมกับน้องก็เปลี่ยนแผนมาเดินดูของที่ตลาดนัดเมเจอร์แทน เนื่องจากขี้เกียจนั่งรถเมล์ไปยูเนี่ยนให้เปลืองค่ารถทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วถ้าเดินชิว ๆ แปบเดียวก็น่าจะถึง ติดที่ว่าเริ่มมืด บวกความขี้เกียจและป่านนี้ร้านรวงที่นั่นคงจะเริ่มทยอยปิดกันไปบ้างแล้ว.....
ผมได้รองเท้ามาคู่ ส่วนน้องก็ดูจะสนุกกับการเลือกเสื้อยืดลายสวย ๆ แปลก ๆ........
แปลกนะที่อยู่ ๆ ผมกลับนึกถึงไอ้หมา....
ป่านนี้พี่คงจะนอนเฉาอยู่ในห้อง ไม่ก็คงจะกำลังต่อเน็ตโหลดเพลงโหลดหนังตามเรื่อง.......หรือไม่พี่ก็คงจะ................ช่างเหอะ.....นึกไม่ออก หวังอย่างเดียวว่ามันคงจะไม่โผล่หัวออกมาจากห้องนะ
นอกจากขนมร้านที่มันชอบกินที่หอบหิ้วพะรุงพะรัง ผมก็ว่าจะดูเสื้อไปฝากมันซักตัว.....
"เปาเลือกเสื้อให้พี่ตัวดิ๊.....เอาแบบที่เราชอบ......หรือ............" ผมกลืนวลีที่ว่า 'แบบที่เหมาะกับไอ้หมา' ลงไปเพราะคิดว่าน้องคงไม่รู้ว่ามันชอบอะไร ก้ผมเองยังไม่รู้เล้ย....
"พี่จะซื้อกลับไปฝากไอ้บู้น่ะ ขนาดตัวของมันกับเราก็คงจะ...พอ ๆ กันละมั้งพี่ว่านะ"
น้องเปาหันมามองหน้าผมแล้วก็ยิ้มกริ่ม......
"พี่บิ๊กนี่ท่าจะรักพี่ชายน่าดู.....เนอะ"
ตลกแล้วเหอะ.......ผมแค่สงสารมัน..............ก็เท่านั้น
หน้าจ๋อย ๆ ง๋อย ๆ กับท่าทางซึมเซื่องของพี่..............คำพูดที่เกือบจะบดขยี้หัวใจของผม.....แต่ว่าผมไม่มีทางติดกับดักบ้า ๆ นี่เป็นครั้งที่สอง
แค่สงสาร ไม่ได้รัก แล้วก็ไม่มีวันที่จะรัก......
แล้วมันก็จะต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดนั่นแหละ......จนกว่าพี่จะสามารถยืนด้วยขาของตัวเองได้ แล้วเดินออกไปจากชีวิตผม.....
"แล้วพี่บู้เค้าชอบสีอะไรอ่ะพี่บิ๊ก" น้องเขี่ย ๆ ที่ราวอยู่แป๊บ...ก็หยิบเสื้อยืดลายแปลกขึ้นมาชูตรงหน้าผมสองตัว ลายเดียวกัน แต่ว่าคนละสี......สีชมพูกับสีน้ำเงินเข้ม ท่าชูน่าจับข่มขืนมาก....น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
สีที่ไอ้หมาชอบงั้นเหรอ
นั่นสิ พี่ชอบสีอะไรนะ
ผมไม่รู้จริง ๆ
"เอาตัวนี้ละกัน" ผมชี้ไปที่ตัวสีน้ำเงินเข้ม คนอย่างไอ้หมาไม่น่าจะเหมาะกับอะไรที่มันดูสดใสแล้วก็น่ารัก
คนอย่างพี่น่าจะเหมาะกับอะไรที่ดูหม่น ๆ ซึมเศร้ามากกว่า
"สวมดูได้มั้ยพี่" น้องหันไปถามคนขายทั้ง ๆ ที่กำลังเอาเสื้อตัวที่เลือกทาบไว้กับตัว พี่คนขายส่ายหน้ายิ้ม ๆ
"น้องใส่ได้ค่ะ.....กำลังดี ไม่ยาวไปแล้วก็ไม่ฟิตไป"
"แล้วมันจะหดมั้ยครับ"
"ซักครั้งแรกแล้วจะหดนิดนึง แต่รับรองว่าไม่หดจนเต่อ....."
ขณะที่พี่คนขายกำลังอธิบายให้น้องที่ดูจะตั้งอกตั้งใจฟัง(พร้อมกับอ้อนต่อราคา) ผมก็หันไปเห็นศัตรูหัวใจตัวเอ้...............กำลังเดินควงมากับผู้หญิงร่างสูงหน้าตาน่ารัก ผมบ๊อบประบ่า ดูท่าทางสนิทสนม
ผมหันไปมองน้องที่กำลังเลือกดูเสื้อตัวอื่น ๆ ลังเลว่าจะสะกิดให้น้องดูดีมั้ย
ก็แค่พี่ชาย......ควงมากับผู้หญิงที่ดูท่าทางแล้วคงจะเป็นแฟนกัน
ถ้าไอ้ตี๋เคราดกนั่นมันเป็นแค่พี่ชาย และถ้ามันคิดกับน้องเค้าแค่น้องชายคนนึง........ก็คงจะไม่สำคัญ
อย่าคิดว่าผมจะมองไม่ออก ทั้งเหตุการณ์วันนั้น น้องในสภาพล่อแหลม แววตาหึงหวงเกินขอบเขตของคำว่าพี่น้อง......การที่ผมมารู้ทีหลังว่าหมอนั่นเป็นลูกพี่ลูกน้องกับไอ้ตัวเล็ก ไม่ได้ทำให้ผมสบายใจขึ้นมาเลย.....
"นั่นพี่ปิงนี่"
"ห๊ะ...............ไหน ๆ ๆ พี่บิ๊กไหนอ่ะ"
.
...
.........
.................
................................
และแล้วเราก็ไปนั่งประจันหน้ากันในร้านแมค
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มให้ผมกับน้อง.....ส่วนไอ้ห่านั่นนั่งหน้าบูด
"จำพี่แอมได้มั้ยคะ.........คนที่มาบ้านเราบ่อย ๆ สมัยที่พี่กับนายปิงอยู่ มอปลายน่ะ....หืม" พี่สาวคนสวยหันมาคุยกับไอ้ตัวเล็กด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร ส่วนกูนี่นั่งตัวเกร็ง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน......เป็นกองฟืนไหม้ ๆ ที่กำลังโดนแผดเผาจากสายตาของไอ้พี่ปิง
"จำไม่ได้" น้ำเสียงของคนตัวเล็กจู่ ๆ ก็ดูเหมือนจะเอาแต่ใจ ตามองจิกไปที่ไอ้ตี๋เคราดก แม้นั่นจะไม่ใช่แววตาชวนสยองแบบไอ้หมา แต่ก็ทำเอาหนาวยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ(น่าตลกที่สถานการณ์มาคุแบบนี้ ผมยังนึกถึงไอ้หมา)
"แล้วนี่จะสอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอเราน่ะ มัวมาเที่ยวเล่นอะไรมืดค่ำป่านนี้ ไม่เอาเวลาไปเตรียมตัว นายก็อีกคนนะนายบิ๊กนะ" มันใส่น้อง แถมยังลามมาถึงผม พี่สาวเอามือลูบต้นแขนของมันเบา ๆ เป็นเชิงปราม
"น้องเปาใจร้าย จำพี่แอมป์คนนี้ไม่ได้แล้วเหรอ" น้ำเสียงอ้อน ๆ ทำให้น้องดูอ่อนลง ตาโต ๆ นั่นหรี่เล็ก หน้าน้องดูมึน ๆ ก่อนจะตบโต๊ะฉาดแล้วร้องเสียงดังลั่นร้าน
"พี่แอมป์..................อ๋า............!!!!!!!!!...............ผมจำได้แล้ว พี่สาวคนสวยที่พี่ปิงแอบปิ๊ง ใช่ม๊ะ"
"ใครบอกว่าแอบปิ๊ง ไอ้ตูด เค้าได้เป็นแฟนกันเลยตังหาก ไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเล้ยเตี้ย"
"ผมไม่ได้คุยกับพี่ปิง ยุ่ง!!!!"
"พี่แอมป์กลับมาอยู่เมืองไทยแล้วเหรอครับ"
"จ้า........กลับมาคราวนี้ กะจะมาง้อคนแถวนี้เค้าซักหน่อย ก็จู่ ๆ พี่ก็ตัดสินใจปุบปับ จะล่ำรากันยังไม่มี.....อีตานี่ก็งอน ส่งเมลล์มาก็ไม่เคยตอบกลับซักฉบับ"
สองสายตาหันมาประสานอย่างรู้กัน 'ไอ้ตี๋ กับ แฟนเก่า' 'ผม กับ น้อง'
สงสารน้อง แต่ก็แอบดีใจ พี่สาวครับ ง้อไอ้ตี๋นี่ให้สำเร็จทีเถอะเพี้ยง!!!!
"แล้วพี่ล่ำคนนี้ใครจ๊ะ บอดี้การ์ดเหรอ" พี่สาวถามถึงผม.....เขิลว่ะ พี่ล่ำเงี๊ยะ บอดี้การ์ดเงี๊ยะ......จะว่าไปพี่สาวก็ทำให้ผมใจเต้นเหมือนกันนะนั่น
"รุ่น......./แฟนผม!!!!!"
ยังไม่ทันที่ไอ้พี่ปิงจะแนะนำ น้องก็ออกตัวแรง.............แต่ห๊ะ!!!! ตะกี้ว่ายังไงนะ
ฟะ...............แฟนงั้นเหรอ น้องบอกว่าผมเป็นแฟนน้องงั้นเหรอ
บรรยากาศในร้านเหมือนมีแค่พวกเรา
มีน้องที่นั่งหน้าหงิก พี่สาวคนสวยที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรและ ไอ้พี่ปิงที่กำลังจ้องหน้าผมอย่างเอาเป็นเอาตาย และผมผู้ซึ่งกลัวซะที่ไหน มองจ้องตอบกลับไปอย่างกวนตีน
เอาล่ะสิ......
ผมบอกแล้วว่าสวรรค์เข้าข้างผม
to be con
...........................................................................................
ฝากคอมเม้นท์และกำลังใจได้เหมือนเดิม....ส่วนคำถามคาใจจากตอนที่แล้วแล้วมาแถลงไขในวันพรุ่งนี้จ้า :pig4:
-
ทำปืนลั่นใส่บิ๊กซักห้าหกนัดได้มะ
ชริ หมั่นไส้เกินจะทน
-
ตอนนี้ไม่มีพี่บู้ คิดถึง หมั่นไส้บิ๊กอ่ะ ทำไงดี :m16:
-
รำคาญไอ้บิ๊ก
พี่บู้หนีไปเลย คนเเบบนี้อย่าเเคร์มัน
-
บู้ เค้าจะเอาบู้อ่ะ
บิ๊กไม่เอา ส่งมาให้เค้าเลยย จะเลี้ยงดูเอง....
-
แต่ละคน เพลีย
-
โอ้ยยยยย ทำไม่ไม้เเต่งเรื้องของพี่
บู้มีหมุ่มหรอมาจิบบ้างอะไรบ้าง
มีแต่ไอ้บี้กที่มีแต่ได้เปืยบตะหรอด
ปล . คนแต่งใจร้ายต่อพี่บู้ของผมมมมมมมมม
-
พี่บู๊
-
แต่ละคน เพลีย
ขอกดไลค์
คิดเหมือนกันเปี๊ยบ :เฮ้อ:
-
พี่บู้ T[]T
อยากอ่านพี่บู้
เบื่อเปาเพื่อไอ้บิ๊ก
กรี๊ดดดด อยากจะกรี๊ดดังๆ
หมั่นไส้เว้ยยย :z6:
-
พี่บู๊.......
fc คิดถึง :m20:
หน่ายกับไอ่บิ๊ก :serius2:
-
หมั่นไส้ค๊า เกลียดบิ๊กอ่า
ทามไงดี -------- เปลี่ยนพระเอกเลยค๊า
ขอผุ้ชายที่นิสัยน่ารักกว่าไอ่ดำเน้ได้ไหม ทามร้ายจิตใจ พี่บู้ของนุ๊ตลอดง่า
-
ตอบเม้นท์จากตอนที่แล้ว
BiG_Thanks_4
ขอบคุณ : Samsoon(น้องสาวคนสวยที่ติดตามฟิคของเรามาตั้งแต่อินโทรของเรื่อง) คุณAkad3ar คุณPrimmi คุณFuku(ที่นับวันจะยิ่งโหดขึ้น ๆกับไอ้บุ๊กบิ๊ก) คุณZakuPz (กับอิโมติคอนที่กราดเกรี้ยว---แต่น่ารัก) คุณPiaanie คุณShinobi คุณBBChinjungBB(ที่คอยทวงถาม แต่ตอนล่าสุดไม่เห็นเข้ามาอ่าน-----งอลล๊ะ 555) คุณMotor-tricycle คุณnamngern คุณโจ๊กกุ้ง คุณ๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ คุณnaumi คุณnaja คุณMe_kame คุณ4Life และคุณNinja
สำหรับคอมเม้นท์น่ารัก ๆ และคำแนะนำติชม รวมทั้งกำลังใจที่มอบให้คนแต่ง ซึ้งค่าซึ้ง
เพิ่งรู้ว่านายบู้มี FC กับเค้าด้วย ตอนไหนไม่มีพี่บู้ คนแต่งรู้สึกว่าเรื่องมันแป้ก ๆ ชอบกล...
คนที่อยากให้พี่บู้ฮึดสู้และทิ้งไอ้ดำ ตอนแรกก็ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น แต่ดูจากบุคลิกของพี่บู้ และที่มาที่ไปของเรื่องราว คนแต่งคิดว่ามันคงเป็นเรื่องยากที่จะแยกพี่น้องคู่นี้ออกจากกันในทันที....
ส่วนคนที่เชียร์ให้มีหนุ่มมาจีบพี่บู้.....5555+ จะมีมั้ยนั่น พี่บู้เหมาะจะเป็นลูกชายสำหรับสาว ๆ ที่อยากเป็นแม่มากกว่า...แต่จะลองเก็บเรื่องนี้ไปพิจารณาดู อาจจะมีค่ะ อาจจะมี.....^^
ตอบคุณ primmi และผู้ที่สงสัยกับเนื้อเรื่อง
งงใช่มั้ย.....จู่ ๆ ตอนแรกฝันถึงพี่บู้.....แล้วคราวนี้มาฝันถึงน้องเปา
ก่อนอื่นเค้าต้องขอโทษที่สื่อสารเรื่องออกมาไม่ชัดเจน ความจริงแล้วความปรารถนาที่บิ๊กมีต่อพี่ชายมันมาจากจิตใต้สำนึก ซึ่งพอได้.....XXX.....หรือตึ้มกัน(ใช้ศัพท์ไอ้หมาดำ) จึงเหมือนกับว่าได้ระบายความต้องการที่มีต่อร่างกายของพี่ออกมาจนหมดสิ้นทุกกระบวนท่า ประกอบกับได้จัดการเคลียร์ปัญหาต่าง ๆกับพี่ชาย(ถึงจะแค่ผิวเผิน) ทำให้ ณ ตอนนี้ความรู้สึกของไอ้หมาดำที่มีต่อพี่ จึงเป็นไปในลักษณะโล่งใจไปได้ส่วนหนึ่ง(ในเฉพาะช่วงนี้เท่านั้น)
ดังนั้น ความฝันครั้งล่าสุดที่ตึ้มกับน้องเปาจึงเป็นระบายออกถึงความต้องการที่สามารถเปิดเผยออกมาได้เต็มที่(ในที่นี้หมายถึงสามารถคิดถึงเรื่องของน้องเปาได้เต็มที่ ต่างกับเรื่องของพี่ชายที่พอแวบขึ้นมาในสมองก็จะต้องรีบกดมันลงไปทันที----ไม่ใช่แสดงความหื่นออกมาเต็มที่นะคะ 5555+)
แต่ปัญหาคือนายบิ๊กยังไม่เคยเห็นร่างกายตอนเปลือยของน้องเปา ดังนั้นในความฝัน ใบหน้านั้นจึงเป็นหน้าของน้อง ขณะที่ร่างกายก็น่าจะเป็นร่างกายของพี่ชาย(ก็นายบิ๊กเคยเห็นแต่ร่างเปลือยของพี่บู้นี่นะ)
คนแต่งเองก็เคยฝันถึงผู้ชายที่ชอบ(ไม่ใช่ฝันเปียกนะยะ) ภาพในความฝันค่อนข้างเรือนลางแล้วก็มั่ว บางครั้งฝัน ๆไปว่ากำลังโดนผู้ชายจีบดี ๆ จู่กลายเป็นจีบกับครูประจำชั้น(ซึ่งเป็นผู้หญิงแก่ ๆ)ของตัวเองซะงั้น.....ก็งง ๆ แต่ว่ากันว่าพอเราตื่นมา โดนส่วนมากแล้วเราจะไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวในความฝันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ จะจำได้ก็แต่เมนหลัก ๆ ที่มันชัดเจน นอกนั้นก็จะขาดหายไปเป็นช่วง ๆ บางคนอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าฝันเรื่องอะไร
555+ อธิบายซะยืดยาวรู้สึกว่าตัวเองพูดมากแต่สื่อประเด็นไม่ค่อยชัด........ขอโต๊ดคร๊าบบบบ
น้อยใจแทนน้องเปาอ่ะ ไม่มีใครรักเลย ออกมากี่ที ๆ ก็ดับสนิท ยังไงรบกวนช่วยมองเห็นถึงความน่ารักของน้องเค้าหน่อยละกัน.....เนอะ...555+
และตอบคุณ Piaanie
มันเป็นเหตุการณ์ของอีกวันค่า......5555+
ขืนอิดำทำงั้นพี่บู้คงเน่าคาห้องเพราะอดข้าวทั้งวันเลยนะนั่น
.........
จบการตอบเม้นท์ 555+ เดี๋ยวอีกซักครู่จะเอาตอนคั่นมาลง นะคะ
-
เค้าไม่ได้โหดขึ้นโหดขึ้นทุกตอนนะ
แค่โหดเสมอต้นเสมอปลายตะหาก หึหึ
อ่านแล้วอยากกริ๊ดอ่ะ พี่ปิงสนใจจะเลี้ยงของแปลกกะเค้าบ้างป่ะ
ประเด็นคือเราหมั่นไส้บิ๊กเกินจะทนแล้ว
V
V
-
นี่เป็นเรื่องราวในช่วงอึมครึมของบิ๊กกับบู้นะคะ และสำหรับนายพี่ปิงที่ออกน้อยสุด ถ้ายังนึกออกว่าพี่แกคือตัวละครตัวหนึ่งนะ 5555+ ไปอ่านกันเล้ย
เรื่องสั้นคั่นเวลา
การเผชิญหน้า ระหว่างพี่ชายและพี่ชาย
บรรยายโดยนายปิง
ยิ้ม
อ้ายกระผมกำลังยิ้ม
แม้ว่าตอนนี้ผมจะอยู่บนแท๊กซี่ที่มิเตอร์กำลังวิ่งเอา ๆ และรถบนถนนติดยาวตลอดสายประหนึ่งคิวรอซื้อคริสปี้ครีมก็ไม่ปาน
สุดสัปดาห์........ที่รอคอย เฝ้าอดทนทำงาน-----ทำงานเก็บเงิน----------วันหยุดพักร้อนที่ไม่เคยได้ใช้ โบนัสและค่าทำงานล่วงเวลา.......
ทั้งหมดนี่......ผมทำเพื่อน้อง เพื้อไอ้เด็กเตี้ยน่ารักของผม
ไอ้ซาลาเปา
.
...
.......
...................
ผมควักเงินจ่ายค่าแท๊กซี่มหาโหดจนกระเป๋าเบาหวิว(การเป็นพนักงานบริษัทจน ๆ มันก็ต้องใช้เงินแบบกระเบียดกระเสียนแบบนี้แหละนะ) มือกระชับกระเป๋าสะพายอย่างมุ่งมั่น ยืนประจันหน้ากับอพาร์ทเม้นท์ที่ค่อนข้างไปทางโทรมของน้อง......
วันนี้แหละ...หึหึหึ ถุงยาง(หลากหลายกลิ่นผลไม้)-----พร้อม เจลหล่อลื่น(สูตรบางเบาและอ่อนโยน)-----พร้อม กระสุน(งดช่วยตัวเองมาตลอดสองอาทิตย์)-------พร้อมเต็มแม๊ก
วันนี้น้องต้องตกเป็นของผม.......โดยสมบูรณ์
ว่าแต่วันนี้งดใช้ลิฟท์ขอขึ้นบันไดเจ็ดชั้นเอาละกัน........คิดซะว่าออกกำลังกายไปในตัว เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีเวลาฟิตหุ่น ซิกซ์แพ็คที่เคยมีเริ่มละลายหายไปกับไขมัน.......
เปล่าหรอก!!! เรื่องของเรื่อง ก็แค่ยังสยองไม่หายกับเหตุการณ์คราวนั้นที่ติดอยู่ในลิฟท์กับไอ้เด็กสุดหลอน.....ขาว ๆ........ซีดๆ......ตาโปน ๆ.......ผมยุ่ง ๆ.....ที่เห็นก๋วยเตี๋ยวสำคัญกว่าชีวิตตัวเอง(กรรม) ก็เท่านั้นเอง
ถ้าเจออีกทีล่ะก็ ผมจำหน้ามันได้แม่นเลย
1
2
3
4
5
6
ผมลากสังขารอันเหนื่อยล้าขึ้นมาถึงชั้นที่หกได้แบบเกือบสิ้นชีวิต
แฮ่ก.........เหนื่อยชิบ อายุก็ยังไม่เท่าไหร่ รู้สึกว่าหลังมันยอก ๆ ยังไงไม่รู้ แถมยังเหนื่อยง่ายกว่าตอนเด็ก ๆ อีกตังหาก....แล้วงี้จะมีแรงไปอึ๊บน้องมั้ยเนี่ยกู....
แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เมื่อผมกำลังจะเดินขึ้นไปชั้นที่เจ็ด
ไฟตรงชั้นลอยระหว่างชั้นหกลั้นเจ็ดดับวูบลงกระทันหัน......ขณะที่ผมสาวเท้าขึ้นไปเรื่อย ๆ สายตาของผมก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างตรงมุมของกำแพงเข้าจนได้
เหี้ยยยยยแล้วไง
มีร่าง ๆ หนึ่งที่ดูเหมือนกับมนุษย์นั่งขดตัวจนแทบจะเป็นก้อนกลม ๆ โดยหันหน้าเข้าหามุมกำแพง.......ที่สำคัญมันสวมแค่กางเกงบ๊อกเซอร์.........
คนรึเปล่าวะเนี่ย
..................................................
“รบกวนอีกแล้ว เหอะ ๆ” คนตัวเล็กหัวเราะเขิล เมื่อเจ้าของที่มีขนาดตัวใกล้เคียงกันเปิดประตูแง้มออกมา
คนสองคนนี้คุยกันน้อยมาก ๆ ทั้งที่น้องชายของหนุ่มรุ่นพี่ร่างเล็กเจ้าของห้องฝั่งตรงข้ามกับรุ่นน้องเฟรชชี่ปีหนึ่งนั้นกลับซี้กัน อย่างกับว่ารู้จักกันมาหลายปี
“มีไร”
“มีเรื่องจะปรึกษาพี่บิ๊กหน่อยง่า ขอผมเข้าไปได้มั้ยพี่บู้”
“เข้ามาสิ” เสียงแหบตอบรับอย่างซังกะตาย.....ก่อนจะเดินเฉี่อย ๆ กลับเข้าไปโดยแง้มประตูทิ้งเอาไว้อย่างงั้น......ราวกับจะบอกกลาย ๆ ว่า.....อยากจะเข้าก็เข้ามาสิมึง
“อ้าวไอ้ตัวเล็ก”
“เรียกตัวเล็กอีกแล้ว ไม่เอาเฟ้ยยยย คนเค้ามีชื่อนะ เรียกชื่อเด่ะ”
“เป่าเป๊า......มีไรให้บุ๊กบิ๊กช่วยอ่ะง๊าบบบ”
“มะ......ไม่น่ารักเฟ้ย ไอ้คิงคอง”
เสียงหยอกล้อนั่นทำให้ผู้เป็นพี่ชายรู้สึกอึดอัดจนมือเล็กต้องเร่งเสียงทีวีให้ดังกลบมันเสีย
“พี่.....เดี๋ยวเราจะติวหนังสือกัน เพราะฉะนั้น ช่วยเบาเสียงทีวีหน่อยได้มั้ย” เสียงเข้มฟังดูเฉียบขาดของน้องชายยิ่งทำให้นายบู้หงุดหงิด แต่ร่างเล็กกลับทำหูทวนลมเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“งั้นไปห้องผมก็ได้พี่ ให้พี่บู้เค้าดูทีวีไปเหอะ รบกวนพี่เค้าเปล่า ๆ”
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ......เชื่อพี่ ไอ้บู้!!! เบาเสียงทีวีเดี๋ยวนี้”
“ไม่......เชื่อก็ป๊อดดิ เชอะ”
“ส่งรีโมทมาให้เค้าเดี๋ยวนี้นะไอ้เตี้ย อย่าให้ต้องมีน้ำโห”
“กลัวจังเลยบุ๊กบิ๊ก........”
สิ้นบทสนทนาด้วยน้ำเสียงกวนโมโหของคนเป็นพี่ ศึกแย่งรีโมทก็เริ่มขึ้น โดยมีรุ่นน้องหน้าใสเป็นกรรมการโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เอามานะไอ้เด็กบ้า”
“พี่เป็นพี่นะเว้ยยยย ใครกันแน่เด็กบ้า.......นายนั่นแหละเด็กบ้า อ๊ากกกกก”
“อยากโดนเค้ากัดแบบวันนั้นใช่มั้ยไอ้หมาบู้”
“ไม่กลัวเฟ้ยยยย เฮ๊ยยยยยยยยยยย...........เอามานะ ส่งโมตมานะไอ้ลิงดำ.....แง่งงงงงงงงง”
หลังจากกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายพี่ชายก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้.....ฟลายเวทรึ.....จะไปต่อกรกับเฮฟวี่เวทได้
พี่ชายเดินหลบเข้าไปเลียแผลในห้องอย่างผู้แพ้
ซะเมื่อไหร่
“เอามันไปฆ่าทิ้ง......อ๊ะ ๆ ๆ ๆ ๆ เอามันไปเชือดดดดดดดดดด ไปลงนรกกันทั้งคู่......โอ้โนวววววววววววววววววววว”
เสียงเพลงเฮฟวี่ดังกระหึ่มออกมาจากห้องนอน ทำเอาบิ๊กกับเปาสะดุ้ง และยิ่งไปกว่าเสียงดนตรี คือเสียงร้องสุดเพี้ยนกับเนื้อเพลงที่แต่งขึ้นสด ๆ
“ตายยยย ๆ ๆ ๆ พวกมึงไปตายกันซะ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กรรรรรรรรรรรรรรรรรรห์”
“เอามานนนนนนไปเผ๊า................เผาให้มอดไหม้ ไอ้ดำเอ๊ยยยยยยยย”
“แปบนะเปา เดี๋ยวพี่ไปจัดการไอ้ตัวปัญหาแป๊บ” ร่างสูงปิดตำราอย่างสุดทน ก่อนจะสูดลมหายใจเสียลึกจนเต็มปอด
“ไอ้หมา บังอาจมากนะมึงที่มาฉีกหน้าเค้าต่อหน้าน้องเปา” บิ๊กกัดฟันกรอด กระซิบเบา ๆ กับตัวเอง มือหนากระชากลูกบิดเข้าไปในห้อง พี่ชายซึ่งตอนนี้เหลือเพียงบ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียว กำลังทำท่าลีดกีตาร์ขั้นเทพ โดยไม่ได้รู้สึกถึงชะตากรรมมรณะของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“ไอ้เชี่ยบู้ หยุด!!!!!!!”
.
...
.....
...........
.......................
ตุ้บ!!
ประตูห้องเปิดออก พร้อมกับร่างผอม ๆ ที่ถูกเหวี่ยงออกมาจากห้อง
“อยู่แถวนี้.......เดี๋ยวเค้าติวกันเสร็จแล้วพี่ค่อยเข้าห้อง เข้าใจมั้ย ไอ้หมาบู้”
“ไอ้ลิงยักษ์ นายจำเอาไว้เลยนะ พี่จะโทรไปฟ้องพ่อแน่ คอยดู พี่จะบอกพ่อ.....ว่าบิ๊กเป็นตุ๊ด ไอ้ตุ๊ด!!!!”
คนเป็นพี่.....พอลุกขึ้นได้ก็ขู่ฟ่อ ก่อนจะถูกน้องชายดีดหน้าผากเปรี๊ยะ!!!!
“...............ถ้าอยากโดนแบบวันนั้นก็ลองดู ถ้าคิดว่าพ่อจะมาช่วยไอ้ลูกหมาอย่างพี่ได้ทันเวลา หึ..............จำไว้นะ เค้าชอบน้องเปา แล้วก็จะจีบน้องเค้าให้สำเร็จ พี่อย่าได้คิดมาขัดขวาง ไม่อย่างงั้น..."
ร่างสูงก้มลงกระซิบ ขณะที่มือใหญ่คว้าคางของพี่ชายพร้อมกับบีบเสียแน่นจนหน้าบิดเบี้ยว......
“อื้อ.....”
“......พี่ได้เจอหนักกว่าวันนั้นแน่ ไม่เชื่อก็ลองดู”
พูดจบมือใหญ่ ๆก็ผลักหัวพี่ชายจนหน้าหงาย ล้มก้นกระแทกพื้นอีกครั้ง ก่อนจะปิดประตูห้องเสียงดังปังพร้อมกับกดล๊อค
.......................................................................
“คุณครับ.................คุณ” ผมตัดสินใจพิสูจน์ให้แมร่งรู้แล้วรู้รอดไปเลย ว่าไอ้ร่างนั่นมันเป็นคนหรือว่าอย่างอื่น.....
จิ้มจึก......
เงียบ....
จิ้มอีกที.........
จึก ๆ
“ตาย.....................ไปตายกันให้หมด ไอ้พวกชั่ว ลงนรกไปซ๊า......ตาย ๆ ๆ ๆ” เสียงแหบ ๆ นั้นช่างเย็นยะเยือก.....จู๋กูหดแล้ว แล้วงี้จะไปฟันน้องได้ยังง๊ายยยยยยยย
“เอ่อ.................นะ.......น้องครับ มีอะไรให้พี่ช่วย”
ควั่บ!!!!
ไอ้ร่างที่ว่าหันหน้ามาหาผม(โล่งอกที่มันไม่หมุนคอกลับมา)......อ๊ะ......นี่มัน
หน้าคุ้น ๆ แบบนี้……เคยเห็นที่ไหนนะ
ผีเจ้าที่....หรือว่า
‘ลิฟท์’
ไอ้เด็กผีมารยาทแย่คนนั้น......
“จะมองอีกนานมั้ย.....” อ้าว....ดุกูอีกแฮะ
“จำพี่ได้มั้ย ที่ติดลิฟท์ด้วยกันน่ะ”
มันส่ายหน้า..............หัวโต ๆ เหมือนกับจะกระเด็นหลุดออกมาได้ทุกเมื่อ
“เรารู้จักกันเหรอครับ” มันถาม
“ไม่หรอก ไม่รู้จัก..........ช่างเหอะ งั้นพี่ไม่กวนละกัน”
แต่พอผมจะผละออกมา มันก็รั้งเอาไว้ มือเล็ก ๆ กระตุกแขนเสื้อ..............เฮ้ย ไอ้นี่ รู้จักกันรึก็เปล่า มาถึงเนื้อถึงตัว....
คะ......คนเค้ามีเจ้าของนะเฟ้ย
“ผมเข้าห้องไม่ได้”
แล้วไง.....แล้วยังไง๊
“คือผมหิวแล้วก็.....................ปวดฉี่”
เสียงเด็กคนนี้....................ดูเศร้าดีชะมัด.....ฟังแล้วมันหดหู่พิกล สภาพก็ดู.......นะ........เสื้อแสงก็ไม่ใส่
พอเห็นผมเอาแต่ยืนนิ่ง.....มันก็ทำไหล่ลู่ ๆห่อ ๆ พร้อมกับถอนใจ
“ถ้าพี่ไม่สะดวก..............งั้นก็ไม่เป็นไรครับ”
คือต้องการให้กูช่วยมึง.....ว่างั้น
.
...
...........
....................
.....................................
หลังจากไขห้องของน้อง(ด้วยกุญแจสำรองที่ผมปั๊มเอาไว้) ไอ้เด็กนั่นก็เดินลิ่วนำหน้าผมเข้าไปอย่างกับว่านี่เป็นห้องของตัวเอง
ม...............มารยาทแย่ชะมัด พับผ่า
แล้วนี่น้องหายไปไหนเนี่ย......ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่กลับห้อง......ผมชักเป็นห่วงแล้วสิ
“ขอดูทีวีหน่อยนะครับ” ไอ้เด็กมารยาทแย่คนเดิมฉี่เสร็จก็เดินเฉิบ ๆมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่หน้าจอโทรทัศน์ มือเล็ก ๆของมันฉวยเอารีโมตไปครอบครอง กดไล่ไปเรื่อยโดยไม่สนใจพี่ชาย(หรือว่าที่ผัว)ของเจ้าของห้องที่กำลังยืนหัวโด่อยู่นี่เลย
ผมมองหน้ามันอีกครั้งแล้วก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าแปลก.................นอกจากติดอยู่ด้วยกันในลิฟท์................ผมเห็นมันที่ไหนอีกล่ะนี่
คิดสิคิด
“นี่พี่ชายรู้ป่ะ.......”
“หืม”
“รู้รึเปล่าว่าเจ้าของห้องนี้.....ตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหน.....และกำลังทำอะไรอยู่”
มันยิ้ม.......ยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ผิดกับท่าทางเซื่องซึมก่อนหน้านี้
“น้องรู้จัก...............ไอ้ซาลาเปางั้นเหรอ”
“ไม่รู้จัก”
“อ้าวงั้นไหงถึงได้.............”
“ผมก็ถามดู.............ก็เห็นก่อนพี่จะไขกุญแจเข้าไป พี่เคาะก่อนห้องนี่นา แสดงว่าพี่ไม่ใช่เจ้าของห้อง ใช่ป่ะล่ะ”
“น้องชายของพี่เองแหละ ป่านนี้แล้วไม่รู้ไปเถลไถลที่ไหน....”
“ผมหิวจัง .............พี่ชายช่วยหาอะไรให้กินหน่อยได้มั้ย”
จะ.......จะมากไปแล้วนะเว๊ยเฮ๊ยยยย!!!! ไอ้กร๊วกกก
นอกจากจะพูดตัดบทสนทนาของกูแล้วยังจะมาใช้กูอีกเรอะ!!!
ฝันไปเหอะมึง....
.
…
……
…………..
………………………..
“นี่พี่ชายรู้ม๊ะ ว่ามาม่าน่ะมันมีแต่ผงชูรสนาพี่นา กินมาก ๆ มันไม่ดีต่อสุขภาพเลย................ซู๊ดดดดด”
นี่ผมคิดบ้าอะไรถึงพามันเข้าห้องน้องเนี่ย โดนตาโปน ๆนั่นสะกดจิตเอารึไงฟะ !!!
ปากก็กินเอา ๆ แต่ก็ยังเสือกบ่น เรื่องเยอะชะมัด ม่ะ.....ไม่น่ารักเอาซะเลย
“ปกติน้องชายของผมจะทำกับข้าวให้กินแหละ”
“อืม................พี่ก็เหมือนกัน ปกติก็ให้น้องชายทำกับข้าวให้กิน”
“อยากกินร้อบสเตอร์ อยากกินปูอลาสก้า......อยากกินสปาเก็ตตี่เส้นดำผัดกับหอยลาย.......”
“กินมาม่าไปก่อนเหอะเราน่ะ”
“ชิส์ ก็ได้.................เออนี่พี่ชาย ผมหนาวจัง มีเสื้อผ้าให้ยืมสวมม๊ะ”
“รอแปบ เดี๋ยวพี่ไปดูเสื้อน้องชายพี่มาให้”
ขณะที่ผมกำลังเลือก ๆ เสื้อผ้าของไอ้ซาลาเปา เสียงไอ้เด็กไร้มารยาทนั่นก็ตะโกนลั่นออกมาจากห้องรับแขก...
“พี่ครับ อันนี้มันอะไรน่ะ....”
“แปบนะ” ผมตะโกนตอบมัน มือคว้าเอาเสื้อน้องมาตัวนึง ก่อนจะวิ่งไปดูมัน มันซึ่งกำลังชูหลอดเจลหล่อลื่นของผมหราอยู่
“กระเป๋าพี่ชายมันเปิดอยู่นา ผมไม่ได้ถือวิสาสะค้นเลยนา......ไอ้หลอดนี่มันหล่นปุ่ลงมาเองนาพี่ชายนา”
ตะ......ตอแหลที่สุด กระเป๋าสะพายของกูรูดซิบปิดเอาไว้แถมยังมีแถบตีนตุ๊กแกปิดทับด้านหน้าอีกทีหนึ่ง แถมยังวางตั้งอยู่บนโซฟา ไม่มีทางเลยที่ไอ้หลอดมหัศจรรย์นั่นจะหล่นออกมาได้
ไม่มีท๊าง
“แล้วอันนี้นี่มัน...............ถุงยางงั้นเหรอ..........ถุงยางสมัยนี้มีรสผลไม้ด้วยเหรอเนี่ย ไม่ยักรู้”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“ซนแล้วน้อง ซนแล้ว เอาเก็บที่เดิมเลยเร็ว”
“ก็ได้.....เก็บก็ได้ นี่.....................พี่ชายว่าม๊ะ รายการทีวีสมัยนี้มีแต่เกมโชว์กับละครไร้สาระ เค้าบอกว่าดูทีวีมาก ๆ มันส่งผลถึงเซลล์สมองเชียวนะ รู้ป่ะ”
“แล้วนี่น้องพักอยู่ห้องไหนครับนี่ ลองโทรตามให้ช่างเค้ามาช่วยหรือลองไปขอกุญแจสำรองของเค้ามาดีกว่ามั้ย จะได้.................กลับห้องตัวเองไปซะที”
มันพล่าม ๆ ๆห่าไรก็ไม่รู้ ผมเลยตัดความรำคาญด้วยการออกปากไล่แบบอ้อม ๆ
“พี่ชายชื่อไรอ่ะ”
“ชื่อปิง เราอ่ะชื่อไร”
“พี่ปิงกำลังรอน้องอยู่ คงจะเซ็งใช่มั้ยล่ะ งั้นผมอยู่เป็นเพื่อน......”
ไอ้เด็กนี่.....หัดตอบคำถามของคนอื่นซะบ้างเซ่!!!!! ไร้มารยาทสุด ๆ เลยมึง
ล่ะ.....แล้วก็ไม่ต้องการเพื่อนเฟ้ย เพื่อนอย่างมึงน่ะ
กูไม่เอ๊า........
“น้องผมน่ะเค้าไม่รักผม พี่ชายรู้ป่ะ......เค้าเห็นคนอื่นสำคัญกว่าพี่ตัวเอง ผมถึงต้องกระเด็นออกมาจากห้องแบบนี้ไง”
เอาอีกแล้ว มันทำเสียงเศร้า ๆอีกแล้ว ฟังแล้วมันหดหู่จริง ๆ ให้ตาย
เอาวะ
ให้อยู่ต่ออีกหน่อยก็ได้
ซักพัก ไอ้เชี่ยนั่นก็กระเถิบเข้ามา
ใกล้ๆ
หัวกลม ๆ ของมันซบลงกับหัวไหล่ของผม เอาเหอะมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่รู้จะพูดอะไรอีก.....รำค๊าญญญญญญญญญญญ
“ง่วงแล้ว ขอนอนซักงีบได้มั้ย”
“ตามใจ....นู่นห้องนอน ตามสบายเลย”
“ผมขอนอนตักพี่ชายได้มั้ย ผมไม่ชอบนอนคนเดียว”
“อืม.....ตาม.....สบาย...................................เฮ๊ย จะบ้าเร๊อะ!!!!”
มันไม่สนใจผมที่โวยวาย มือเล็ก ๆ ปัดหน้าตักของผมเหมือนปัดที่หลับที่นอน ก่อนจะตะแคงตัวลงนอนหน้าตาเฉย
อะ.......ออกไปนะเฟ้ย ชิ่ว ๆ
“เกาหัวให้ผมหน่อย”
ผมอยากตายซะให้มันรู้แล้วรู้รอด อยากเจอน้อง อุตส่าห์ถ่อมา น้องก็ไม่รู้หายหัวไปไหน....โทรศัพท์ก็ไม่พกติดตัว เป็นห่วงก็เป็นห่วงแล้วยังดันมีไอ้เด็กบ้านี่เข้ามาวุ่นวายอีก...
เกา ๆ ๆ ๆ ๆ ผมต้องเกาหัวมันตามบัญชา
ซักพักมันก็หลับ
ส่วนผมก็เอาแค่คอยน้อง..................
แกร๊ก
เสียงประตูห้องถูกไขเข้ามา
น้องมาแล้วสินะ แบบนี้ต้องทำโทษ จัดหนักให้ซักสามสี่ชุด คืนนี้............แต่ว่าจะเอายังไงกับไอ้หมอนี่ดีนะ
เสียงพูดคุยหยอกล้อกันหน้าประตูห้องทำให้ผมรู้ว่าน้องไม่ได้เข้าห้องมาคนเดียว
ซักพักน้องก็เดินลอยหน้าลอยตาเข้ามาพร้อมกับไอ้ดำ.....................อ๊ากกก น้องพาไอ้ดำเข้าห้อง
“อ้าวพี่ปิง จะมาก็ไม่เห็นโทรบอกน้อง”
ด้วยความที่ผมงอนน้อง ผมไม่ตอบแต่หยิบโทรศัพท์ตัวเองกดเบอร์น้อง ซักพักเสียงโทรศัทพ์ของไอ้เปาไวท์ที่ทิ้งไว้ในห้องก็ดังขึ้น.....
“เออ น้องลืม ก็ไม่ได้ไปไหน อยู่ห้องพี่บิ๊กแค่เนี๊ยะ น่าจะลองไปเคาะดู”
“ก็ไม่ใช่กงการอะไรของพี่”
ผมพูดแบบเก๊ก ๆนิดนึง น้องหน้าเสีย ตาก็เหลือบมองไอ้ดำขอความช่วยเหลือ แต่ว่าไอ้ดำมันกำลังยืนนิ่งเป็นหิน
“ไอ้หมาบู้”
สายตาของไอ้ดำจ้องไปที่ร่างเล็ก ๆ ที่กำลังขดตัวหลับทับตักผมจนรู้สึกชา
“เปา.....ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอเอาไอ้หมานี่กลับห้องนะ” มันว่า น้ำเสียงของมันกับผมช่างแตกต่างกันลิบ
ไอ้กระผมแค่งอนน้องก็เลยเก๊กเสียงขรึมไปอย่างนั้นเอง แต่เสียงไอ้เชี่ยนี่โครตเย็นยะเยือก แล้วจู่ ๆ มันก็เดินตรงมาที่โซฟาที่ผมนั่ง มือฝาดผลั้วะไปที่ร่างเล็ก ๆ ของไอ้เด็กหน้าแปลกจนน้องมันสะดุ้งตื่น
“พี่.............ตื่น...กลับห้อง”
ใช่แล้ว.................ผมจำได้แล้ว
ผมเคยเจอมันมาก่อน
มือเล็ก ๆ ที่กอดเอวไอ้ดำ ก่อนจะโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังของไอ้ดำ ที่ทำเอาผมตกใจจนฉี่แทบราด
“พี่ชายเราเหรอ แล้วไหงถึงปล่อยให้พี่ชายตัวเองมานั่งแก่วอยู่ข้างนอกล่ะนายบิ๊ก”
มันไม่ตอบ แต่กลับฉุดกระชากร่างผอม ๆ ของพี่แล้วลากกันออกจากห้องไป พร้อมกับปิดประตูตามหลังปัง!!!
น้องเองดูเหมือนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ไอ้ซาลาเปามีท่าทีอึ้ง ๆเล็กน้อย หัวเล็ก ๆของน้องมองตามไอ้สองคนพี่น้องนั่นจนพวกมันออกจากห้องไป
วันนี้มันอะไรกันวะเนี่ย.....
“ไอ้พี่ปิง น้องไปติวหนังสือ ไม่ต้องมาทำงอนเลยนะ แล้วดูดิ๊ดู ดูพี่ซิว่าวัน ๆ เอาแต่คิดเรื่องอะไร แล้วของพวกนี้น่ะมันอาร๊ายยยย ไอ้โรคจิตเอ๊ยยยยยยย”
น้องด่าผม ก็ไอ้ของที่ผมเอาติดกระเป๋ามาน่ะสิ วางแผ่หราอยู่เต็มโต๊ะไปหมด
วันนี้ท่าจะฤกษ์ไม่ดี
คงจะแอ้มน้องไม่สำเร็จอีกตามเคย
ผมอยากหายตัวไปซะเดี๋ยวนี้เลย ให้ตายห่าเถอะ!!!!
…………………
END
มีคนขอคู่นี้ แต่เราตั้งใจให้เค้ามาเจอกันเป็นช่วง ๆ.....555+
-
พี่น่ารวมหัวกัน แกล้งให้น้องหึงนะ o12
-
ฮา ฮ่า ฮ๋าๆๆ
น่าสงสารพี่ปิงที่สุด 555
เจอพี่บู้เข้าไปถึงกับเมาหมัดและเสียศูนย์เลย555 งดแอ้มน้องอีกแล้ววว
แต่ดูท่าไอ้หมาดำจะหัวเสียน่าดู ไม่รู้จะหัวเสียเรื่องอะไรหนอออ หวงพี่แบบไม่รู้ตัวป่ะ หึหึ
-
55555555
ขำพี่ปิงอะ อดแอ้มน้องอีกตามเคย
แต่ก็นะ หึหึ -..-
สมน้ำหน้าไอ้บิ๊ก ! แหม่ ที่งี้ละทำเป็นหวง
แล้วทีตอนที่ไล่บู้ออกมาจากห้องทำไมไม่คิด ห๊า !
ขอสนับสนุนสองคนพี่ชายช่วยกันทำน้องให้รู้สึกตัว
ฮ่าๆ เอาให้ไอ้บิ๊กเป็นบ้าเลยปิงพี่บู้
อิ๊อิ๊อื๊ รอตอนต่อไปอยู่นะค้า จุ๊บๆ
+1 ให้เพราะสะใจหมาบิ๊ก
-
เพิ่งมาเม้นเป็นครั้งแรกครับ :sad4:
อ่านแล้วชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
ชอบแนวๆพี่ปิงกับน้องเปาอะ ชอบคู่นี้อะ :impress2:
อย่าปล่อยให้ไอ้หมาดำมันคาบน้องเปาไปได้นะครับ :m31: เชียร์พี่ปิงสุดใจขาดดิ้น o13
-
“พี่ชายเราเหรอ แล้วไหงถึงปล่อยให้พี่ชายตัวเองมานั่งแก่วอยู่ข้างนอกล่ะนายบิ๊ก”
อ่านแล้วน้ำตาแทบร่วง(อ่อนไหวเกินไปป่าวฟะตรู) :m28:
แทงใจชะมัด คนอื่นเค้ายังเห็นยังคิดแบบนี้เลย แล้วไอ้หมาดำมันรู้สึกรู้สาไรมั่งป่าวเนี่ย คิดแล้วสงสารบู้สุดๆ
แถมไม่พอมากระชากเค้าไปอีก มากไปป่าวเนี่ย ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ
แต่ในสถานะคนอ่าน ชอบซีนบีบคั้นอารมณ์แบบนี้ชะมัด อิอิ o13
-
ปิงบู้แอบน่ารักนะ 555
ถ้าลุ้นคู่นี้พอมีหวังมั้ยเนี้ย
-
บิ๊กใจร้ายอ่ะแต่มีแอบหึงใช่มั้ย เหอๆ
-
แม่ไม่ปลื้ม...
ทำไม?
ก็เพราะ...ถ้าจะทำร้ายกันขนาดนี้ (ทั้งทางร่างกายและจิตใจ) ก็สู้ทำเหมือนไม่มีตัวตนดีกว่าไหมน้องบิ๊ก
สงสารน้องบู้อะ ต้องออกมานั่งตัวขาวเป็นผีญี่ปุ่นอยู่หน้าห้อง กรี๊ด
แต่ว่าตอนน้องบู้กับพี่ปิงอยู่ด้วยกันนี่มันน่ารักน่าขำซะจริงเชียว ขอบอกคุณคนเขียนนะคะว่า เดี๊ยนขำออกมาเสียงดังมากเลยค่ะ แต่พออีดำออกมาแค่นั้นล่ะค่ะ ดิฉันหุบปากฉับทันทีเลยเชียว แบบ...เกลียด คนอะไรไม่มีหัีวใจ ชิ... :z3:
กอดกันนะค้า :L2:
-
ที่มาโหดบู้เนี้้ยหึงพี่ตัวเองหรือป่าวบิ๊ก
-
พี่ปิง กับ พี่บู๊คือฮามากอ่ะ 55555+
-
จะว่าไปก็ดีนะที่บู้เป็นคนนิสันแปลกๆ ไม่ค่อยรู้สึกรู้สาอะไรแบบคนอื่นๆ จะได้ไม่ต้องเสียใจมาก
เพราะสิ่งที่บิ๊กทำ แม่งแรงเกินไปหว่ะ รับม๊ะด๊ายยยย
-
พี่ปิงน่าสงสารที่สุดเยย อุส่าตั้งใจมา..... ซ่ะเต็มที่ :laugh:
อยากจะ :z6: ไอ่ดำสัก พันครั้งค๊า
เลวมากเลยทามกะพี่บู้แบบเน้ได้ยังไงอ่า
เกลียดมันที่สุดค๊า อยากให้พี่บู้มีคนที่น่ารักกว่าเน้มาดูแลจัง :กอด1:
-
"เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษฉันใย
ฉันทำอะไรให้เธอเคืองขุ่น
ปรักปรำฉันเป็นจำเลยของคุณ
นี่หรือพ่อนักบุญ แท้จริงคุณคือคนป่า"
นี่มันจำเลยรักฉบับบิ๊กบู้ รึเปล่าครับ
ถ้างั้นก็เชิญลงทัณฑ์บัญชา ให้สมอุราให้สาแก่ใจ ไปเลย
ถึงเวลา "บู้รยา" เอาคืน ก็ขอให้จัดเต็มไปเลยละกันนะ... (อันนี้ผมอินไปหน่อย 555)
ขอชมว่า คนเขียนแจ้งเกิดคาแรกเตอร์ของพี่บู้ได้สุดยอดจริงๆ
ส่วนเปา ผมว่าก็น่ารักดี แต่ ณ จุดนี้ ยังไม่ถึงเวลาของเค้าครับ อย่าเพิ่งดัน เดี๋ยวเสียของ
เก็บตัวไว้แจ้งเกิดเรื่องหน้า หรือตอนพิเศษแบบเต็มๆ ทีหลังดีกว่า
ปล. ปิงบู้ นานๆ เจอกันที ก็ได้ยิ้มได้หัวเราะทุกทีเลยครับ
-
5555 ชอบมากกก พี่ปิงกับพี่บู้เจอกัน ถึงพี่ปิงจะแอบหลอนๆก็เถอะ
ส่วนไอ้หมาดำบิ๊ก แกตายยยยย ทำกะพี่บู้ช้านนนน :z6: :z6: :z6:
-
แต่ละคน สร้างความลำบากใจในการทำป้ายไฟเชียร์มาก :z3:
เบื่ออิบิ๊ก เซ็งน้องเปา ละเหี่ยใจกะพี่ปิง :z3:
แต่รักบู้ที่สุด เพราะหายาก :laugh:
-
หนุ่มเรื่องนี้ไม่มีเซ้นเล้ยยย
บู๊น่ารักกว่าเปาตั้งเยอะะะ :angry2:
ไม่มีคนเห็นเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใครของน้องบู๊เลย :o12:
ปิงบู๊ฮาดี แต่ยังไงก้เชีย บิ๊กบู๊
มันซาดิซดี :laugh:
-
รอจ้ะๆ เมื่อไหร่จะมาน้ออ...
-
อยากเห็นคนมาจีบบู๊อ่า :man1: ส่วนไอ้หมาดำปล่อยมันไป ตัดหางปล่อยวัดซะ o18
-
พึ่งอ่านถึงตอนปัจจุบันค่ะ เกียด หมั่นไส้หมาดำ
สงสารบู้ สงสารบู้สุดๆเมื่อหมาดำจะเจ็บมั้งของให้มันเจ็บเยอะๆ :monkeysad:
ตอนนี้พาลเกียดเปาไปอีกคนไม่ชอบเลย
ปิงบู้ น่าจะรุ่ง :jul3:
-
บิ๊กใจร้ายที่ซู๊ดดดดดดอ่ะ เห็นคนอื่นดีกว่าพี่ตัวเอง
หวังว่าบิ๊กจะโดนเอาคืนหนักๆนะครับ
ปล. แต่คนแต่งใจร้ายกว่าบิ๊กนะ ปล่อยให้รอน๊านนาน
-
:call: :call:
-
ตอนต่อไปแต่งเกือบเสร็จแล้ว ไม่พรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์คงได้ลงค่ะ
ช่วงนี้ไม่มีเวลาจริง ๆ ขอโทษด้วยที่ทำให้ทุกคนต้องรอ(ถ้ายังมีคนรอนะ แบบห่วงเรตติ้งมาก 555+ กลัวไม่มีคนอ่าน)
ปล. พฤหัส- อาทิตย์นี้ ถ้าใครได้ไปงาน COMMART ที่สวนสิริกิต อาจจะได้เดินสวนกับเราก็ได้นะ......เหอ ๆ เราไปนั่งออกบิลแวทให้ลูกค้าน่ะ ไม่ได้ไปเดินเที่ยวหรอก
ขอบคุณทุก ๆ เม้นท์ ขอบคุณที่ชอบตอนพิเศษของปิงกับบู้.......ตอนนี้บู้เป็นพระเอก ส่วนอีบิ๊กเป็นตัวร้ายไปซะแล้ว......ส่วนน้องเปานายเอกชั้น.....กลายเป็นตัวประกอบแทน 5555+
เจอกันนะค๊า จุ๊บ ๆ ฝันดีค่า
-
อ้ายบิ๊กจะทารุณกรรมอะไรพี่บู้ฉันอีกห๊ะ เดี่ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย เดี่ยวเชียร์ให้ปิงจีบบู้ซะเลยนี้ :angry2:
-
มาแล้วนะ.....ตามสัญญา.......ตอนแรกกะจะลงฉลองวันเกิด(วันที่ 17) แต่ก็งานเข้า ไม่สามารถแต่งตอนต่อไปได้ :sad4: เพิ่งเสร็จสด ๆ ร้อน ๆ
ไปอ่านกันค๊า...
ตอน : ตุ๊กตาพี่ชาย
เหตุการณ์ต่อจากวันเดท
บิ๊กเล่า ;
หลังจากโดนน้องลากตัวออกมาจากวงล้อมแห่งความอึดอัดในฐานะ 'แฟนเฉาะหน้า' (อันนี้ผมก็ยังมึน ๆ งง ๆ อยู่แต่ก็...^^) ผมก็มาขลุกอยู่ในห้องของน้องอยู่พักใหญ่ มาอยู่คุยเป็นเพื่อนเด็กมีปัญหา ฟังน้องพูดถึงไอ้ห่าเคราดกนั่นกับแฟนเก่า.........จนเวลาผ่านไป ดูเวลาอีกทีก็เกือบ ๆ จะสี่ทุม ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ให้อาหารสัตว์เลี้ยงที่ห้องเลย(ถึงแม้ว่าผมจะซื้ออาหารแช่แข็งมาตุนเอาไว้ให้มันแล้วก็เหอะ)......หึ.......ไอ้มาร!!!
ผมตัดอกตัดใจบอกราตรีสวัสดิ์ไอ้เด็กน่ารัก....(รักไปแล้วด้วย) ตอนแรกน้องทำท่าว่าจะขอตามไปเยี่ยมไอ้เชี่ยบู้ด้วย(เพราะน้องนิสัยดีแบบนี้ไง.....ผมถึงได้ชอบน้อง) ผมเลยบอกว่าไอ้หมาต้องพักผ่อนเยอะ ๆ น้องเองก็ควรจะพักผ่อนเหมือนกันเพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้า(รู้ตารางเรียนเค้าอีกแน่ะ) อีกอย่างคือไอ้หมามันก็ไม่ค่อยจะชอบขี้หน้าน้องซักเท่าไหร่นัก(ทำไมฟร่ะ!!!!) ซึ่งอันหลังผมไม่ได้บอกน้องไปหรอก แต่ผมคิดว่าน้องคงจะพอรู้อยู่ น้องก็เลยเปลี่ยนเป็นฝากคำอวยพรให้ไอ้หมาหายเร็ว ๆ แทน(ฟู่......โล่งอกไปทีที่เด็กคนนี้มันว่าง่าย!!!!).......ผมใช้วงเล็บเยอะไปมั้ยเนี่ย แบบว่าความในใจมานเย๊อะ........
แกร๊ก!!!!!
ทันทีที่ไขกุญแจเข้าไป ผมก็ต้องพบกับสภาพอันน่าอนาถของห้องจนแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา ด้วยว่ามันแตกต่างจากเมื่อเช้านี้อย่างลิบลับ
แสดงว่าไอ้หมามันแอบขัดคำสั่งผม แอบออกจากห้องจนได้สิน่า
ทำไมถึงรู้น่ะเหรอ.......
ซากถุงขนมที่กองเกลื่อนพื้นพวกนั้นคือหลักฐาน บางถุงปลิวว่อนด้วยแรงจากพัดลมตั้งพื้น ทั้งเทสโต้ซองสีชมพูรสซอลต์แอนด์ซาวด์ของโปรดของไอ้หมาเอย ทาโร่รสปลาหมึก เปลือกลูกอมอีกนับไม่ถ้วน รวมทั้งเจเล่ไลท์อีกเกือบสิบถ้วย.....เฮือก!!!!!!! สยอง
หลังจากที่หายตกตะลึงกลับสภาพห้อง ผมก็มีอันต้องช็อคอีกรอบเมื่อเท้าดันไปเหยียบโดนอะไรยุ่น ๆ ตรงตำแหน่งที่น่าจะเป็นพรมเช็ดเท้า............ปรากฏว่าเป็นไอ้หมาที่นอนหงายทอดร่างขวางทางเข้าอยู่นี่เอง
เฮ้ยยยยยย!!!!!
“เฮ้ยยยยยยย!!!!! พี่ มานอนทำอะไรตรงนี้” ผมเอาตีนเขี่ยไอ้เชี่ยบู้ที่นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน นิ่งมาก............นิ่งซะจนไม่มีแม้แต่การขยับเป็นจังหวะจากการหายใจ
พี่ไม่ได้กำลังหลับ.......นั่นทำให้ผมใจหายวูบ
อย่าบอกนะ
ว่าพี่....
ตายแล้ว!!!!
ผมก้าวข้ามร่างนั่น พร้อมกับจัดการปิดประตูห้องกดล๊อค-ลงกลอนอย่างแน่นหนาถึงสามชั้น ก่อนที่จะค่อย ๆก้มตัวลงดูไอ้หมา เอานิ้วจ่อที่รูจมูกเล็ก ๆ ของมัน
บ๊ะ!!!!
บ๊ะแล้วโฮ่!!!!!
พี่ชายผมไม่หายใจ
ไม่หายใจแล้วยังนอนตัวแข็งทื่อราวกับศพบนเตียงผ่าตัดในห้องดับจิต ยังไงยังงั้น สิ่งแรกที่แว่บเข้ามาในหัวผมเลยคือ......พ่อ
พ่อฆ่ากูแน่ โทษฐานที่ออกไปเดท(กับเด็กผู้ชาย) แล้วปล่อยให้คุณพี่ชายนอนตายอยู่ในห้อง(ใช่เวลามาคล้องจองมั้ย!!!) ภาพต่าง ๆ ไหลเข้ามาเป็นสเตป พ่อตบหน้าผมพร้อมกับกร่นด่า โดยมีไอ้เชี่ยเบียร์ น้องชายต่างแม่ที่บูชาไอ้หมาซะเหลือเกินปรี่เข้ามาร่วมวง และถัดไปข้าง ๆ พ่อเป็นเมียใหม่พ่อที่ทำท่าทางเอ็นดูไอ้บู้ซะจนน่าหมั่นไส้ ยืนเช็ดน้ำตาที่ไหลเป็นเผาเต่า(ทั้งบ้านไม่มีใครรักผมเลย......คิงคองเศร้า)
เอายังไงดี
จะจัดการยังไงดี เอาศพพี่ไปซ่อนไว้ในตู้เย็น แช่มันเอาไว้จนกว่าผมจะเรียนจบ บอกพ่อไปว่าไอ้หมามันติดหญิงจนไม่มีเวลากลับไปเยี่ยมบ้าน แล้วค่าใช้จ่ายส่วนของไอ้หมาก็จะกลายเป็นของผม......ไม่......ไม่ดี งั้นเอาเป็นไอ้หมาแอบไปมีลูกมีเมียจนตอนนี้ต้องลาออกจากมหาวิทยาลัย พ่อคงโกรธแล้วตัดหางปล่อยวัดมัน.....
อ๊ากกกกกกกกก ห่าเอ๊ย ไอ้สมองระยำนี่กำลังคิดบ้าบออะไรอยู่ฟะ!!!!
“แฮร่!!!!!!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
สัดหมาเอ๊ย ใจกูตกลงไปอยู่ตาตุ่ม ไอ้หมาบู้หัวเราะคิก ๆ(กวนตีนแล้วมึงอ่ะ) ดูท่าทางมันจะชอบใจที่สามารถหลอกผมได้สำเร็จ......แต่ว่าจนแล้วจนรอดมันก็ยังไม่ยอมลุก เอาแต่จ้องผมตาแป๋ว
.........ตาแป๋วในแบบฉบับของไอ้หมามันนั่นแหละ.........
“ไอ้พี่บ้าเอ๊ย เล่นอะไรไม่เข้าท่า น้องตกใจหมดเห็นมั้ย คิดว่าพี่ตายไปแล้วจริง ๆ”
“ไม่เอาน่า.......ตุ๊ดอ่ะบุ๊กบิ๊ก......ร้องซะยังกับผู้หญิงเลย ครึครึ”
เชี่ยนี่......ก็คนมันตกใจ
แค่กูชอบผู้ชาย.....โอเค.....แล้วกูก็เคยเผลอตัวไปหลับนอนกับ................ผู้ชาย แต่ไม่ได้หมายความว่าความเป็นผู้ชายในตัวกูมันจะเหือดแห้งไปหมดนะเวียเฮ้ย!!!!
“พี่ท้องอืดอ่ะบุ๊กบิ๊ก บุกเต็มท้อง ลุกไม่ไหว ฮึบบบบบ!!!!”
“สม......ก็ข้าวปลาไม่กิน เล่นเจเล่ท์เข้าไปซะขนาดนั้น ข้าวกล่องแช่แข้งในช่องฟรีซทำไมไม่เอามาอุ่นกิน...หืม?”
“พี่ใช้เวฟไม่เป็น......บิ๊กก็รู้”
“ปล่อยให้นอนอืดอยู่ตรงนี้ดีมั้ยเนี่ย”
“พาเค้าไปอาบน้ำหน่อยจิ......อุ้มเค้าไปหน่อย บุ๊กบิ๊กคร๊าบบบบบบบบ”
เกลียดนักเชียว ไอ้หมากำลังอ้อน เหมือนที่มันเคยทำ.................อ๊าก เห็นแล้วอยากขยำไอ้เชี่ยนี่ให้เป็นก้อน จากนั้นก็เตะโด่งขึ้นไปให้ตรงใจกลางดวงอาทิตย์ ฟึ่บบบบ!!!! หายวับ.......
แต่เดี๋ยวนะ........
ผมมองมันอย่างชั่งใจ
จริงสินะ ที่ผมไม่ทำแบบนั้น จุดประสงค์ที่กลับไปเป็นเหมือนเดิมกับพี่ ลงทุนเล่นละครตบตานั่นก็เพื่อจะใช้ร่างกายของมันเป็นคู่ซ้อม........
สงสารมันก็อีกเรื่องนึง
แต่จะใจอ่อน..............ยอมล้มเลิกแผนการตอนนี้ไม่ได้เป็นอันขาด
ในเมื่อพี่เลือกที่จะเชื่อผม เพราะฉะนั้นพี่ก็อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน..........
…………………………………………………
บรรยาย ;
ในอ่างอาบน้ำ
พี่ชายกำลังตีฟองสบู่ในอ่างเล่นอย่างไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง ขณะที่น้องชายกำลังจ้องมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ดูลื่นเป็นมันด้วยน้ำสบู่อย่างหักห้ามใจ.......
ส่วนล่างของคนตัวโต ผงาดขึ้นอย่างไม่อาจสะกดไหว เมื่อจินตนาการว่าคนตรงหน้าคือเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่ตัวเองรู้สึกชอบ
‘ร่างกายของน้องเปาคงไม่ต่างกับของพี่ซักเท่าไรนัก’.........ร่างสูงบอกกับตัวเองให้พยายามซ้อนทับร่างเปลือยเปล่าของคนที่ตัวเองชอบในจินตนาการซ้อนกับร่างกายของพี่ แต่ว่ามันก็ช่างยากเสียเหลือเกิน
'ผิวของไอ้ตัวเล็กขาวเนียนอมชมพู ไม่ใช่ขาวซีด ๆ เหมือนหินอ่อนที่ดูไร้ชีวิตจิตใจแบบนี้........'
ไม่ได้....ยังไงก็ไม่ได้......ยิ่งมอง ร่างกายที่คุ้นเคยก็ยิ่งเด่นชัด ชายหนุ่มผิวแทนไม่อาจสะกดกลั้นอารมณ์ปรารถนาที่กำลังลุกโชนได้อีกต่อไป
แผลของพี่ชายคงจะหายสนิทดีแล้ว ส่วนรอยจ้ำก็ดูจางลงไปจนเกือบจะหมด บิ๊กกลับรู้สึกว่าแผ่นหลังขาว ๆ นั้นดูโล่งราวกับผ้าใบ........ ‘นี่กูหลงร่างกายของไอ้หมาขนาดนี้เลยเหรอ’......
มือหนาคว้าตัวพี่ชายมากอดรัดเอาไว้ บู้ตกใจจนเกือบจะกระโจนหนีออกจากอ่าง แต่สัมผัสที่ไม่ได้รุนแรงเท่ากับที่เคยโดนกลับทำให้พี่ชายตัวเล็กรู้สึกแปลก ๆ
“บิ๊กหมั่นเขี้ยวพี่เหรอเนี่ย.....ตกใจหมดเลยเนอะ” หันไปพยักเพยิดขอความเห็น แต่กลับได้รับการประทับจูบที่ซอกคอขาว ๆ แทนคำตอบ
“อื้อ........................เล่นไรเนี่ยบุ๊กบุ๊ก มันจั๊กกะจี๋นา ไม่เอา”
มือหนาลูบไล้ร่างกายด้านหน้าอย่างแผ่วเบา สายตาคมสังเกตปฏิกิริยาตอบรับของพี่ชายจากการสัมผัส นิ้วเขี่ยวนตรงยอดอกสีชมพูซีด
ตรงไหนที่พี่รู้สึก...‘ดี’ หน้าของพี่จะแดง ลมหายใจของพี่จะถี่กระชั้น
“ไปเล่นนมตัวเองเด้ ไอ้ยักษ์ มันกึ๋ย ๆ เว้ยเฮ้ย”
“พี่เสียวตังหาก.....หึ ชอบใช่มั้ย พี่ชอบให้เค้าสัมผัสมันใช่มั้ย”
ละจากส่วนบน อุ้งมือมารก็ลูบต่ำลงไปสัมผัสกับอวัยวะส่วนล่างที่ตั้งตะหง่านไม่แพ้คนเป็นน้อง.......ขนาดกำลังพอดีมือ น้องชายแกล้งบีบแรง ๆ ทีนึง ทำเอาคนเป็นพี่แทบขาดใจ
“พี่ซาดิซต์นี่หว่า....หืม.....ชอบให้ทำแรง ๆ หน่อยใช่มั้ยครับ”
“อ๊ะ.................อื้อ”
มือที่กอบกุมเอาไว้จนแน่นขยับขึ้นลงอย่างช้า....แต่หนักแน่น จนน้ำในอ่างกระเพื่อม พี่ชายหดตัวเกร็งสลับกับครางกระเส่าเมื่อร่างสูงค่อย ๆ เร่งความเร็วและความแรงขึ้นไปเรื่อย ๆ....จนกระทั่งถึงจุดที่น้ำรักถูกรีดออกมาจากตัวผอมบางในไม่กี่อึดใจ
“อ๊าาาาาาาา”
เบาหวิวดีชะมัด...........สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก
ปุด!!!!!! น้ำรักของพี่ชายลอยขึ้นมาปะปนกับฟองสบู่ในอ่างอาบน้ำ.....ร่างสูงก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างใบหู
“หึ.....เสร็จเร็วชะมัด ไอ้เด็กอ่อนหัดเอ๊ย”
“บิ๊ก.............ขึ้นกันเหอะ พี่ไม่อยากแช่แล้ว”
“แหงล่ะสิ ก็พี่น่ะเสร็จไปก่อนแล้วนี่ แต่จู๋ของเค้ามันยังเต้นตุบ ๆอยู่เลย”
“ละ.................แล้วไงฟะ”
“ก็............................เราสองคน...................ก็ไปต่อกันที่เตียงดีมั้ย หืม?”
“ต่ออะไร บุ๊กบิ๊ก ไม่เอา!!!!!”
“ลุกขึ้นไปล้างเนื้อล้างตัวกันดีกว่า.............เอ...............หรือว่าพี่อยากจะให้เค้า................ทำ...............ตรงนี้"
"บิ๊กสัญญาแล้วนะว่าจะไม่ทำร้ายพี่น่ะ"
"เค้าก็ไม่ได้ทำร้าย.......เค้าแค่อยากเล่นด้วยก็เท่านั้นเอง.......พี่ไม่รักเค้าแล้วงั้นเหรอ"
น้องชายทำเสียงออดอ้อน จนพี่ชายใจอ่อน
"รักดิ.....รักบุ๊กบิ๊กที่สุดเลยรู้ป่ะ"
"งั้นก็ทำเพื่อเค้านะพี่......ถ้าพี่อยากให้เค้าอยู่กับพี่ ไม่ไปไหน พี่ต้องยอมเชื่อฟังเค้า.......หรือจะให้เค้าไปเล่นแบบนี้กับคนอื่น....หืม"
.
...
......
.................
บนเตียงนุ่ม......ที่ที่คนสองคนใช้เวลาในยามค่ำคืนร่วมกัน..............เตียงที่คุ้นเคย....
ร่างสูงกระแทกตัวพร้อมกับกัดฟันกรอด......
มือลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียน
พี่ชายนอนคว่ำหน้า.......ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มอย่างทรมาน ความรู้สึกแปลก ๆ ผสมปนเปกับความเจ็บปวด มือขยุ้มหมอนและผ้าปูที่นอนแน่น
'พี่..................คือตุ๊กตาของผม..........ตุ๊กตาหินอ่อน
ผมไม่ใช่......ของ ๆ พี่อีกต่อไป
พี่ต่างหากที่คือของ ๆ ผม'
"ตรงนั้นของพี่รัดแน่นจังเลย....."
"รักพี่ได้มั้ย......"
คนถูกกระทำส่งเสียงเบาหวิวจนอีกคนไม่สามารถได้ยิน
"ซี๊ดดดดดดดดดด สุดยอดเลยครับพี่......พี่ก็รู้สึก..................อา..................รู้สึกดีใช่มั้ย"
'รักพี่.....................แค่เศษเสี้ยวนึง.............พี่ยอมแลกทุกอย่าง..........ทุกอย่างที่พี่สามารถทำให้ได้...........ทุกอย่าง'
น้ำรักสีขาวขุ่นและร้อนถูกฉีดรดบนหลังขาว ๆอย่างมากมายมหาศาล บิ๊กทิ้งตัวลงนอนหอบหายใจถี่...
"พี่อย่าเพิ่งนอนหงายนะ เค้าขี้เกียจซักผ้าปู นอนอย่างนั้นไปก่อน เดี๋ยวเค้าเช็ดให้"
"อื้อ"
"บิ๊ก......"
"อะไร"
"บิ๊กจีบน้องเค้าแล้วเหรอ"
"ก็........................อืม"
"แย่งมาให้ได้นะบิ๊ก.......................เด็กคนนั้น.....................บิ๊กต้องแย่งมาให้ได้นะ................"
"พี่.........."
ร่างสูงยิ้มอย่างมีความสุข......'พี่ยอมรับแล้วสินะ..............ขอแค่ทำดีกับไอ้หมา.........แค่ทำดีกับมันไปต่อไป....................แล้วทุกอย่างที่ทำ.....มันจะไม่สูญเปล่า'
"ถึงเค้าจะชอบน้องเปา แต่เค้าก็รักพี่ที่สุดนะ เชื่อเค้าใช่มั้ย"
"อื้อ......"
บิ๊กบรรจงเช็ดแผ่นหลังที่เปรอะเปื้อนจนสะอาด.......พี่ชายพลิกตัวนอนหงาย ร่างเล็กกระเถิบตัวเข้าหาความอบอุ่น
"กอดหน่อยดิ"
"ได้..............อ้อนจังนะเราน่ะ"
"ลูบหัวด้วย"
"ได้สิ"
แค่ยืดเวลาไปได้อีกระยะนึง......ซื้อเวลาแห่งความสุขด้วยความเจ็บปวดที่มหาศาล....
ร่างสูงกระชับวงแขน ขาใหญ่ ๆ พาดทับ.......หมอนข้างที่มีชีวิต ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
To Be Con.........
ตอนนี้ไม่รู้จะสนุกมั้ยเนี่ย.....เพราะแก้หลายรอบมาก แล้วลบเดี๋ยวพิมพ์......คิดว่าดีแล้ว....แต่มันก็ยังไม่พอ......คนแต่งของกำลังใจอีกเช่นเคย
:กอด1:
-
ความสุขจอมปลอมไม่ยั่งยืนหรอกพี่บู้ ถอนตัวออกไปจากบิ๊กดีกว่า
ใจแข็งตัดใจให้ได้เร็วๆนะ ให้หมาบิ๊กมันรู้สึกซะบ้างว่าขาดพี่บู้แล้วจะเป็นยังไง
ยังมีคนที่รักและชอบพี่บู้อยู่ตั้งหลายคน ทิ้งมันเลย
HBD ย้อนหลังจ้า ขอให้คนเขียนมีแรงกายแรงใจไม่ขาดน้าาา
-
มันแบบ... บอกไม่ถูก
สนุกเหมือนเดิม ติดเรื่องนี้มาก เห็นอัพปุ๊ปต้องรีบมาเม้น
แต่ตอนนี้เรื่องมันดูช้าไปหมดจนหงุดหงิดอ่ะ :เฮ้อ:
คือเหมือนกำลังอยากอ่านต่อจากตอนที่แล้วอยู่ พอเปิดมาเจอเหตุการณ์เดิมๆอีกก็แอบเซ็ง
แต่การบรรยายอะไรยังสนุกอยู่นะ อ่านแล้วหมั่นไส้บิ๊กเหมือนเดิม 555
พูดไม่ถูกอ่ะ.. เหมือนมันไม่ค่อยมีเรื่องราวอะไรเลย วนอยู่แค่ความสับสนของบิ๊ก(ซึ่งทำเราสับสนไปด้วย)
เป็นกำลังใจให้น้า รักเรื่องนี้ รักพี่บู้ :L1:
-
มาให้เชือดคอแล้วเอาเบตาดีนทาทีนึงดิ บุ๊กบิ๊ก
-
สงสารบู้
เมื่ิอไหร่เจ้าบิ๊กมันจะรู้ตัว
-
สงสารบู๊จัง.....
-
ใจร้ายจัง
-
เห็นด้วยกับ น้อง primmi ทุกประการ
ว่าด้วยเรื่องของนายบิ๊ก เห็นพี่ชายนอนไม่หายใจ แล้วรู้สึกงั้นจริงเหรอ ผิดหวังในสามัญสำนึกของตัวละครจริงๆ
อย่างไรก็ให้กำลังใจเพื่อผลงานที่ดีขึ้นเรื่อยๆ และ HBD ย้อนหลังครับ
-
สงสารพี่บู้ อ้ายน้องใจร้ายยยระวังเหอะรู้ตัวเมื่อสายจะหัวเราะให้
-
HBD ย้อนหลังนะครับ
อ่านแล้วปวดใจดีเนอะ
ปล.ตอนจบขอบู้ตายได้ป่ะคับ ทรมานบิ๊กดี
-
คิดถึงพี่บู้แทบขาดใจ รอคอยทุกวันน TT
สงสารพี่บู้ที่สุด แต่ถ้าทำแบบนี้ แล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะเนอะ ถึงจะรู้ว่าอยู่ไม่นาน
แต่ขอสักหน่อย เนาะพี่บู้เนาะ TT
พอถึงตอนนั้น ก็ปล่อยไอบิ๊กไปเลยย ให้ไปอยู่กับน้องเปาของมันน ฮือ
อินว่ะ
รักพี่บู้จริงแท้แน่นอน
พี่บู้FC
-
ก็นะ บุ๊กบิ๊กนี่มัน... :z6:
-
บิ๊กก้ยังเป็นบิ๊ก บู๊ก้ยังเป็นบู๊ :m16:
บิ๊กไม่ได้รักพี่เลยจริงๆ จากที่เปิดห้องเข้ามาเจอศพพี่ชาย..ชัดเลย
แอบเซง+เศร้า :z3:
ลุ้นไม่ขึ้น :o12:
-
ไอ่คิงคอง :angry2:
ทามร้ายพี่บู้ของฉันอีกแร้วน่ะย่ะ
พี่บู้น่าสงสารที่สุดเลย :o12:
ถ้าพี่บู้ไม่หายใจจิงๆ แกคงจะดีใจใช่ไหมย่ะ
ทามมัยพี่บู้ต้องรัก ไอ่คิงคองขนาดนั้นดั้วน่ะ
-
ไอ้คิงคองแม่งเห็นแก่ตัวว่ะสาดดดดดดดดดดดดดดด
-
^^ เพิ่งมาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลยยยย สนุกมากเลยค่ะ
แต่แอบเดินเรื่องช้าไปหน่อย อ่านๆไปรู้สึกอีนๆ 55+ สรุปเรื่องนี้มันม่าม่าใช่มั้ยเนี้ย
เราแอบหลงเข้ามาอ่าน อ่านไปตอนแรกๆเหมือนจะใสๆฮาๆ พอมาตอนหลังมันม่าม่าเราก็ถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว
TT^TT กลายเป็นว่าหดหู่ไปเลย 55+ แต่ไรเตอร์เขียนดีมากค่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ!!
ป.ล. ช่วยทำให้ม่าม่ามันจบเร็วๆทีได้ไหมค่ะ ไม่อยากเครียดแต่อยากอ่าน 55+ รักไรเตอร์ค่ะ xoxo
-
เห็นแก่ตัววะบิ๊ก
ฉันละเกลียดแกจริงๆ = ='
-
ตอน : หนุ่มข้างห้อง.....
บรรยายโดย : ตัวละครตัวใหม่ : นายเชน.....
ผมเพิ่งย้ายเข้ามาในอพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ได้ไม่ถึงเดือน.....เพราะผมกำลังตกหลุมรัก
ครั้งแรก....ผมเจอเค้าคนนั้นในลิฟท์ที่มหาลัยโดยบังเอิญ.......กลิ่นอายเย็นเฉียบชวนพรั่นพรึงโชยออกมาจากร่างกายผอม ๆ......ผิวขาวซีดประหนึ่งไม่เคยต้องแสงตะวัน.........ไหล่เล็กงองุ้มดูน่าปกป้องและทะนุถนอม.....ในลิฟท์มีเพียงแค่เราสองคน....เงียบจนได้ยินเสียงเคี้ยวท๊อฟฟี่ดังออกมาจากปากของเค้า....
กร๊วม!!!!
น่ารักดีนะ......
ผมยิ้มให้เค้าอีกครั้งในลิฟท์ตัวเดิมหลังจากเจอกันเป็นครั้งที่สอง
ใบหน้าและท่าทางแบบนั้น ต่อให้เจอกันแค่เพียงเศษเสี้ยววินาทีก็ไม่มีทางลืมได้ลง กำลังก้าวเท้าเข้ามาในลิฟท์
ดวงตากลมโตจ้องมองผมเหมือนเป็นอากาศธาตุ........ผมหน้าแตกจนต้องแก้เก้อด้วยการเก๊กหน้านิ่ง ทำเสียงจิ๊จ๊ะประหนึ่งว่าตัวเองกำลังเซ็งไอ้ลิฟท์ห่าแดกนี่ที่เคลื่อนตัวอย่างช้าเชื่อง(และรู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้งั่ง)
แต่ลึก ๆ แล้วผมดีใจที่ได้ใกล้ชิดกับเค้าคนนั้นนานขึ้นอีกนิด
กระเป๋าสะพายทำให้เค้าตัวเอียงไปข้างหนึ่ง.....ไอ้หมอนี่มันดูน่ารักแล้วก็เย็นยะเยือกในสัดส่วนที่เท่ากัน เหมือนกับว่าจะมีสองสิ่งในตัวที่ดูขัดแย้งกันเองแต่ก็สมเหตุสมผล
ครั้งที่สาม
ผมเจอเค้าเดินหยอกล้อมากับผู้ชายตัวโตผิวเข้มท่าทางขี้เก๊กจนน่าหมั่นไส้ ผมใจฝ่อเล็กน้อยและพยายามเลิกสนใจ เลิกคิดถึงเค้า เพราะคิดว่าคงไม่มีหวัง.....ก็เค้ามีแฟนแล้วนี่.....จริงอยู่....ที่เค้าก็น่ารักดี แต่ผมคิดว่าผมก็ไม่ได้อะไรกับเค้ามากมายนัก
ก็แค่ชอบ......สะดุดตา.....จำฝังใจ เก็บไปฝันละเมอในบางคืน.......ก็เท่านั้น
ครั้งที่สี่
ผมไม่สามารถหักห้ามใจได้เลยเมื่อเห็นเจ้าคนประหลาดนี่กำลังออกสเตปเต้นท่าเพี้ยน ๆ ในงานเฟรชชี่ไนท์อย่างไม่แคร์สายตาใคร......ผมพยายามเริ่มต้นสืบเรื่องของเค้า
เค้าชื่ออะไร เรียนคณะอะไร พักอยู่ที่ไหน มีแฟนแล้วรึยัง(ครั้งล่าสุดที่เห็น เค้าอยู่กับผู้หญิงผิวเข้ม ท่าทางห้าว ๆ) จนได้ความคร่าว ๆ ว่าเค้าชื่อบู้ เป็นรุ่นพี่ปีสองซึ่งเรียนอยู่คนละคณะกับผม มีน้องชายฝาแฝดชื่อนายบิ๊กซึ่งก็คือไอ้ดำที่ผมเห็นในวันนั้นแหละ
'สิ่งมหัศจรรย์ประจำคณะ' คือฉายาของพี่น้องคู่นี้........อืม ผมว่าก็เหมาะดีนะ แค่บอกว่าเป็นพี่น้องกันยังเชื่อยาก แต่ทั้งคู่เป็นฝาแฝดกัน.......ช่างเป็นแฝดที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
และที่สำคัญ ยังโสด..........................
"เสร็จเราแน่...............นายบู้..................เราจะจีบนาย"
....................................................................................
"หน้าม้าแบบนี้ก็เหมาะกับพี่ดีเหมือนกันนะ" บิ๊กพูดเสียงแหย ๆ เมื่อเห็นพี่ชายจ้องมองไปที่กระจกอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น..........
ทุกสิ่งที่น้องทำ......คนเป็นพี่ไม่เคยรู้สึกโกรธเท่ากับครั้งนี้
เมื่อร่างสูงเกิดอยากจะลองเป็นช่างทำผมด้วยการคว้ากรรไกร(ที่ใช้สำหรับตัดกระดาษ) มาเล็กผมหน้าของพี่ชาย.......แรกเริ่มก็ดูเหมือนจะดี แต่เล็มไปเล็มมา ชักสูงขึ้น ๆ ๆ ๆ...............แต่ทว่าผมทั้งสองข้างก็ยังคงไม่เท่ากันซักที สุดท้ายก็
ฉึบ!!!!!!!!!
หมดกัน..............ลุคเท่ห์ ๆ ที่เป็นสไตล์ติดตัวมาจนบัดนี้ หายวับไปกับตา บู้ของแท้ผมข้างหน้าต้องยาวประมาณเสมอขอบตากลม ๆ ดุ ๆ นั่น ห้ามเลยขึ้นไปมากกว่านั้น.....
"บิ๊ก....................ทำกันได้นะบิ๊กนะ"
"ไม่เอาน่า แค่นี้เองน๊าพี่น๊า ผมน่ะเดี๋ยวมันก็ยาว แบบนี้น่ารักจะตายเชื่อเค้า"
"งอน"
พี่ชายหรี่ตามองอย่างกวน ๆ ก่อนจะคว้ากรรไกรที่วางอยู่ พยายามจะกระโจนตัวขึ้นไปตัดผมน้องบ้าง......(อันตราย หนู ๆ อย่าทำตาม)
โดยที่ไม่ได้ประมาณความสูงของตัวเองเล้ย ให้ตายดิ......นายจั๊กกะบู้
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" พี่ชายร้องโหยหวนเมื่อไม่สามารถทำอะไรไอ้ดำตรงหน้าได้
"ไม่ไปเรียนแล้ว.....สภาพแบบนี้จะกล้าออกจากห้องได้ยังไง"
"งั้นก็หยุดไปเลยดีมั้ย"
"ฝันไปเหอะ.........."
พี่ชายเริ่มลงไปดิ้นกับพื้นจนคนเป็นน้องชักจะรำคาญ.....
“งั้นไปตัดผมกันตอนนี้เลยดีมั้ย เอาให้มันเป็นทรงมากกว่านี้ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว....”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”
“งั้นก็ตามใจพี่ละกัน” น้องชายหมดความอดทอน ทำท่าจะเดินเข้าห้องนอนไป ทำให้นายบู้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ทำแบบนี้.........น้องคงรำคาญสินะ สัญญากับน้องแล้วนี่เนอะ ว่าจะว่าง่ายแล้วก็เชื่อฟัง
“งั้นพาพี่ไปตัดผมก็ได้ ตัดผมกันป่ะ....บ่ะอิ๊กกกกกกกกก”
ได้ผล น้องชายหันมายิ้มแฉ่งอย่างเอ็นดูเค้าเหมือนเดิม....
...............................................................................
เจอกันอีกแล้ว
พักนี้ผมเจอกับซอมบี้น้อยบ่อยจัง(ฉายาใหม่ของพี่ตัวซีดเค้าน่ะ----และก็แหงล่ะนะก็ผมย้ายมาอยู่ตึกเดียวกับพี่เค้าแล้วนี่) พี่ตัวซีดเดินมากับไอ้น้องชายตัวโต ผมอิจฉาไอ้ดำที่สามารถจูงมือเล็ก ๆ ขาว ๆ เหมือนหลอดนีออนนั่นได้อย่างชอบธรรม
“สุกี้น้ำเดี๋ยวมาเอานะครับ”
ผมเดินตามสองคนพี่น้องที่กำลังเดินจ้ำพรวด ๆ เหมือนกับจะรีบไปตามควายที่ไหน........ซักพักทั้งคู่ก็มาหยุดยืนอยู่ตรงร้านตัดผมสภาพค่อนข้างโอเคที่ยังคงเปิดอยู่
ซ้อมบี้น้อยของนายราเชนทร์......อ้อ ผมลืมแนะนำตัวไปสินะ
ผมชื่อราเชนทร์ครับ ราเชนทร์ เดชดำรงค์กุล.....ชื่อเล่นชื่อเชน
อ่านดูจากชื่อแล้วคงจะจินตนาการไปใหญ่โตเลยล่ะสิ ว่าผมต้องหล่อเท่ห์แบบคุณชาย.....บ้านรวย มีรถขับ ก็เปล่า เพียงแค่แม่ของผมเป็นสาวกละครแนวพีเรียดมากเกินไปหน่อยก็เท่านั้น(ช่วงแรก ๆที่อาจารย์เช็คชื่อ เพื่อน ๆ โดยเฉพาะสาว ๆ ในเซคซุบซิบกันพอให้ได้ยินว่า.....คนไหนวะแก เนี่ยอ่ะเหรอ...ต๊าย.......เอ่อ เอาเถอะค๊าบแม่คุณ)
ผมน่ะมันก็แค่ไอ้ตี๋หน้ามึนที่หน้าตาพอดูได้..........โอเค......เอาความจริง ผมมันก็แค่ไอ้ตี๋หน้ามึนที่ทั้งหน้ามันแผล่บ แล้วก็เป็นสิวเต็มหน้า
ก็ไม่ได้ปลวกขนาดนั้น แต่มันก็ไม่ได้หล่อสัด ๆ ........................อ๊ะ ซอมบี้น้อยของผมกำลังเดินหัวแฉะออกมาจากเตียงสระ หน้าผากงี้โหนกน่าดีดจริง ๆ
คลั่งไคล้ ๆ
ผมยืนมองอยู่ทางอีกฝากหนึ่งของถนนแคบ ๆ ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ หนุ่มสาวที่เดินผ่านไปผ่านมาทางนี้คงจะกำลังคิดว่าผมเป็นคนบ้า แต่ผมก็ไม่สนหรอก......
ผมอดทนยืนอยู่ร่วมชั่วโมง ตั้งแต่ตอนที่พี่เค้านั่งบงการช่างตัดผม วาดมือไปมาในอากาศดูน่ารักเหมือนเด็ก ๆ โดยมีไอ้ยักษ์ดำที่นั่งดูนิตยสารอยู่บนโซฟไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวอะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งตอนที่ตัดสำเร็จเสร็จออกมาเป็นทรง
น.................น่ารัก
เป็นซอมบี้ที่น่ารักเวอร์........หน้าม้า....ไถข้างด้วยจ๊อด.........ทรงอะไรฟะเนี่ย แต่ผมว่ามันก็ดูดีนะ
ดูสิ......ขนาดไอ้ดำถึงกับตะลึงงัน มือไม้อ่อน จนหนังสือร่วงหล่นลงจากมือ........
หึหึหึ.......ซ้อมบี้น้อย เจ้าต้องตกเป็นของข้า.......
ครืด................ครืด
หม่ามี๊.......สายเข้า
อะจึ้ยยย คุณแม่โทรมา.....
...
ร่างสูงแทบคลั่งเมื่อละสายตาจากนิตยสารตรงหน้ามาพบกับพี่ชายที่ยืมยิ้มแฉ่งอย่างภาคภูมิใจ
พระเจ้าครับ นี่ผมเลี้ยงพี่ไม่ดีตรงไหน
พี่ถึงได้กลายเป็นเด็กมีปัญหาที่ระบายออกด้วยทรงผมแบบนี้
โฮก....................พี่ไถข้าง ผมรับไม่ได้
"พี่......อะไรเข้าสิงให้ตัดทรงนี้เนี่ย"
"ไง.......พี่ดูเหมือน...." พี่ชายทำเสียงกระซิบกระซาบ "เด็กเกเรปะ?"
ร่างสูงปวดใจ ทว่าคนเป็นพี่กลับภาคภูมิใจ....
"พี่อ่านะ อยากตัดทรงนี้มานานแล้ว แต่ไม่กล้า เพราะบุ๊กบิ๊กทำม้าพี่แหว่งนะเนี่ย เข้าทางเลย......รักบุ๊กบิ๊กจัง" บู้แสยะยิ้มโชว์เขี้ยวแหลม ก่อนจะหันไปเอามือโอบคอเกย์(สาว?) ช่างตัดผม
"ค่าตัดผมเนี่ย.....ติดไว้ก่อนได้ป่ะวะอ่ายยยน้อง........อ๊ากกกกก ให้ตายดิ....พี่นี่แมร่งโครตเท่ห์สุด ๆ ไปเลยบิ๊กว่าม๊ะ"
โฮก.............................กูอาย น้องชายรีบควักเงินค่าตัดผมยัดใส่มือช่าง ก่อนจะลากตัวพี่ชายแล้วเดินดุ่ม ๆออกจากร้านตัดผมด้วยความอายสุดขีด
ระหว่างทางมีแต่คนมองพี่ชายด้วยสายตาแปลก ๆ ยิ่งทำให้บิ๊กอายมากขึ้น พอกำลังจะเดินผ่านกลุ่มผู้หญิงที่ดูท่าทางไม่น่าจะเกินมัธยมปลาย พวกเธอเริ่มสะกิดกันแล้วก็ชี้ พร้อมกับแอบหัวเราะคิกคักอย่างไร้มารยาท
"แฟนกันแน่เลยแก"
มือหนาที่กอบกุมมือเล็ก ๆ เอาไว้เพื่อลากจูงมาตลอดทางนั้นแทบจะปล่อยลงในทันที
ไหงขาไปคนไม่แซวยังงี้มั่งวะ
"บุ๊กบิ๊ก.....ผู้หญิงพวกนั้นคิดว่าเราเป็นแฟนกันงั้นเหรอ"
"เค้าไม่รู้เว้ย"
"พี่ไปสั่งสอนให้เอาม๊ะ"
"เงียบเหอะ!!!!"
น้องชายหันไปตะคอกอย่างลืมตัว ทำเอาคนเป็นพี่หน้าจ๋อย......เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของหนุ่มนิรนามโดยตลอด
เชนยิ้มกริ่ม.......
ซอมบี้น้อยที่น่าสงสาร........
ถ้าน้องของพี่เค้าไม่ต้องการพี่........งั้นผมขอได้ป่ะ.........
คนหน้าตี๋รู้สึกเหมือนลืมอะไร.......แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเลยซักนิด(มึงลืมสุกี้น้ำที่สั่งเอาไวไง)
to be con
.......................................................................
ได้รับคอมเม้นท์วิจารณ์จากคุณ Primmi(ติชมได้เรื่อย ๆค่ะ เราจะได้รู้ตัว^^) คนแต่งแอบเห็นด้วยที่ว่ามันอืดไป.......ตอนไหนที่รู้สึกตันแล้วเรื่องอืด คุณ primmi จะรู้สึกเหมือนที่เรารู้สึกเสมอ(ใจตรงกันสินะ 5555+) ก็จะเม้นท์ตรง ๆ บอกกัน ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ดี.....คำชมและกำลังใจคือแรงขับ ส่วนคำติคือสิ่งที่ทำให้เราเห็นถึงข้อผิดพลาด....
แบบบางครั้งเรื่องมันจะไหลมาเยอะมาก แต่ไม่มีเวลาแต่ง ครั้นพอมีเวลากลับแต่งไม่ออก แต่ก็รู้สึกว่าจำเป็นต้องมาต่อ กลัวคนอ่านลืม ส่วนที่คุณ O_cha ติว่า...ผิดหวังในสามัญสำนึกของตัวละคร คนแต่งเสียใจมากที่ทำให้รู้สึกไม่ชอบ(แต่เปล่านอยด์ และหวังว่าคุณคงยังติดตามอ่านฟิคเรื่องนี้อยู่ ^^) ใจจริงคือจะนำเสนอในมุมฮา ๆ ไรงี้เพราะมาม่ามาหลายตอน กลัวคนจะเบื่อและเอียน.......เอาเป็นว่าขอโทษทุก ๆคนที่เข้ามาอ่านแล้วรู้ไม่ชอบหรือไม่สนุกหรือขัดใจในตอนที่ผ่านมา จะปรับปรุงไปเรื่อย ๆ ส่วนตัวคิดว่านี่เป็นงานทดลองเขียนอาจดีบ้าง แย่บ้าง เพราะคนแต่งไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ......คอมเม้นต์และคำชี้แนะจากคนที่ได้อ่านคือส่วนสำคัญในการพัฒนาค่ะ o13
ปล อยากตอบเม้นท์และขอบคุณทุก ๆ ความเห็นแบบเมื่อก่อนอ่ะค่ะ แต่กลัวเปลืองทรัพยากร เอาเป็นว่าความเห็นของทุกคนเราได้รับรู้ด้วยสองตา(ฟาง ๆ)และสมอง(น้อยๆ)กับหัวใจ(ที่เปี่ยมล้น แฮะ ๆ เลี่ยนอ่าดิ) เอาเป็นว่าขอตอบเฉพาะเม้นท์ที่เป็นประเด็นที่ต้องชี้แจงละกันเนาะ อย่าว่ากันนา เราอ่ะเริ่มจำได้เกือบหมดแล้วว่าใครเป็นใคร โดยเฉพาะขาประจำ....จำแม่นสุด ๆ กอดกันนะคะ ^^ :กอด1:
-
นายเชนออกมาแค่นี้ก็ฮาแล้ว
-
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เค้าชอบบ :man1:
ด้วยตัวละครที่แปลกประหลาด นิสัยที่ไม่เหมือนใคร
เค้าก้เลยเผลอตัวเผลอใจกลายเป็นfcบู๊ไป :m20:
นิยายเรื่องนี้สนุกจ้า ทำให้คนอ่านอิน ฮาด้วย
แล้วบางทีก้เลยมีเคือง ใครที่คิดร้ายกับน้องบู๊ :angry2:
อยากให้คนรักน้องเยอะๆเท่านั้นแหละ :o8:
คนแต่งสู้ๆ :L2:
-
อีตาเชนเหมือนสโตรกเกอร์โรคจิตเลยอ่ะ เง้ออ ม่าย แกอย่ามาแย่งพี่บู๊นะยะ รู้สึกว่าตอนนี้บิ๊กกับพี่บู๊น่าร้ากกกจัง
-
ต้องอย่างนี้ หุหุ...ในที่สุดกะมีคนที่หลงพี่บู้เข้าแล้ว บอกแล้วพี่บู้น่ารักกก บุ๊กบิ๊กจะทำยังไงละทีนี้ 55+
-
เป็นตัวละครที่...เหมาะกับพี่บู้ แบบแปลกๆ 555
ยังไงไม่รู้ รู้แต่แปลกและฮามาก เหมาะสมกับพี่บู้ยิ่งนัก กร๊ากกกกกกก
แต่ยังไงก็ยังแอบเชียร์บิ๊กบู้อยู่นะจ่ะ แบบมันฝังใจอ่ะ
ปล. อ่านแล้วงงตกลงพี่บู้ตัดทรงนี้หนิ ดูดีหรือไม่ดูดี อยากเห็นพี่บู้โซฮอตบ้างอะไรบ้าง อิอิ
-
เห็นไหมคะ ในที่สุดความน่ารักน่าใคร่ของพี่บู้ก็ไปกระแทกเบ้าตาของนายเชนจนได้ มีแต่น้องบิ๊กเท่านั้นแหละค่ะที่หน้ามืดตามัว เห็นผิดเป็นชอบ เห็นกงจักรเป็นดอกบัวมัวแต่ไปชอบคนอื่นอยู่ได้
ถ้าบิ๊กมันมากมายนัก ก็ให้เชนเป็นพระเอกเลยค่ะ คุณขา สงสารพี่บู้ ไอ้บิ๊กมันชอบทำรุนแรง ของดีเสียหายหมด :o12:
ขอบคุณค่ะ
-
พี่บู้น่ารักแบบน่ากลัวๆ ดีออก คิดซะว่าแนว โกธิคโลลิ
น่ารักแบบทะมึนๆ
ทำไมยิ่งพยายามอธิบายยิ่งรู้สึกแปลกๆ หว่า
แล้วก็ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดบิ๊ก..... ช่างเป็นตัวเอก(ไม่กล้าเรียกว่าพระเอก)ที่นิสัยสุดส้นจริงๆ
-
มีตัวละครใหม่ออกมา นายเชนนี่ออกแนวน่ากลัวๆ โรคจิตๆ นะนี่ง านนี้วุ่นวายอีก แต่อยากให้อ้ายดำมันได้หึงมั่ง ดูมันทำกับพี่มัน อ้ายน้องเวรรรร
-
เชนดูโรคจิตจริงๆด้วยอ่ะ 555555555
-
พี่บู้ต้องน่ารักแน่ๆกับผมทรงใหม่(?)
55555555.
ไม่เอานะ เค้าอยากเห็นหนุ่มจีบพี่บู้เค้าเยอะๆๆ
ไอ้หมาดำบิ๊กจะได้หึงจนตัวดำ
เอาเลยเชน เชียร์วะ จะได้มีตัวกระตุ้นหมาดำมันซักที
ฮ่าๆๆ
สู้ๆคะคนแต่ง เราชอบเรื่องนี้มากเลย
เห็นว่าอัพก็รีบเข้ามาอ่านเลยนะนี่ ><
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
อย่านานมากน้า เดี๋ยวขนาดใจ เอิ๊กกกกก ^^
-
ต้องอย่างนี้ หุหุ...ในที่สุดกะมีคนที่หลงพี่บู้เข้าแล้ว บอกแล้วพี่บู้น่ารักกก บุ๊กบิ๊กจะทำยังไงละทีนี้ 55+
คิดเหมือนกันเลย หุหุ ให้มันรู้ซะมั่งใครเป็นใคร o18
-
ขอิมเมจ+ทรงผมของพี่บู้ได้ไหมอยากเห็นจัง อิอิ
-
นั่นสิ ตกลงไอ้ทรงไถข้างนี่มันทำให้ดูน่ารัก หรือทำให้ดูเหมือนเด็กมีปัญหากันแน่เนี่ย
ขอตอบเม้นท์ตอนตุ๊กตาพี่ชายหน่อยนะครับ
ที่บอกว่าอยากจะนำเสนอในมุมฮาๆ นะ ถ้าเป็นเรื่องอื่นอาจจะได้ แต่ต้องไม่ใช่เรื่อง "การเสียชีวิต" ครับ
ถ้าคุณ mutyamania ไม่พยายามทำให้มันตลก(ซึ่งมันตลกไม่ออก ไม่ขำและไม่มีใครฮา)
คุณอาจใช้ฉากนี้ทำให้คนอ่าน อมยิ้ม เสียใจ หรือเห็นใจนายบิ๊กมากขึ้นก็ได้ มันจะน่าประทับใจกว่านี้แน่นอน
ทั้งหมดที่กล่าวมา ด้วยความปรารถนาดีครับ
ผมจะติดตามอ่านเรื่องนี้ และให้กำลังใจต่อไปครับ
ปล.ซึ้งจริงๆ ที่คุณ mutyamania บอกว่ารู้สึกจำเป็นต้องมาต่อ กลัวคนอ่านลืม T_T
-
ยังแต่งไม่เสร็จ แต่ขอเอามาลงก่อนครึ่งนึง.......ดังนั้นเนื้อหาในตอนหน้าจะเป็นพาร์ท 2 ที่ต่อเนื่องกันนะคะ.....555+ พอดีเสาร์นี้กลับบ้าน จะมีเวลาแต่งต่อก็กลางสัปดาห์หน้า.....ไงก็เป็นกำลังใจด้วยนะคะ....งิงิ :impress2:
ตอน : สเน่ห์ที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า (part 1)
"ชั้นจะถามแกเป็นครั้งสุดท้ายนะ........................"
เสียงแหลมเล็กที่แฝงความเอาแต่ใจ.....เอ่ยขึ้นกับเพื่อนซี้อย่างสุดทนในค่ำคืนหนึ่ง.......บนเตียงขนาดสองคนในห้องพักที่เช่าอยู่ร่วมกัน
"แกเองก็ชอบพี่เค้าใช่มั้ย"
"บ้าเหรอ..........แกไปเอามาจากไหน นายเตี้ยนั่นอ่ะนะ ไม่มีทาง" เป็ดส่ายหน้าบื๋อ พลอยหันตะแคงข้างยื่นหน้าเข้าไปจนแทบจะแนบชิดใบหน้าของเพื่อน คิ้วได้รูปขมวดกันเป็นเลขแปด
"ก็แก...............ละเมอ"
"ห๊ะ...."
"ไม่ต้องมาห๊ะเลย.....แกอ่ะ ละเมอ ละเมอเรียกชื่อพี่เค้า หลายคืนแล้วด้วย สารภาพมานะยะว่าแกน่ะชอบพี่บู้"
เป็ดมองเพื่อนรักอย่างชั่งใจ ก่อนจะเบนสายตาไปยังฝ้าเพดาน.......ไอ้เพื่อนคนนี้ ลองได้มาเค้นเอาคำตอบตรง ๆแบบนี้.......เจ้าหล่อนคงนึกหวังถึงคำตอบที่ตัวเองพึงพอใจเอาไว้ในใจอยู่แล้วสินะ...แม้จะยังลังเลเรื่องรุ่นพี่ร่างเล็ก แต่สาวผิวแทนก็รีบปฏิเสธออกมาโดยเร็ว
"ละเมอ.....แค่ละเมอเนี่ยนะ แกก็เก็บเอาไปคิดเป็นตุเป็นตะ บอกตรง ๆ นะยะ ว่าชั้นไปฝันถึงนายนั่นเมื่อไหร่ ชั้นยังจำไม่ได้เล้ย.....คนเรามันก็ฝันไปได้เรื่อย ๆ แหละ ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นเรื่องที่อยู่ในใจหรอก คืนนี้ฝัน....คืนพรุ่งนี้ก็ฝันอีกเรื่อง แล้วฝันคืนนี้มันก็ถูกลืม ก๊ะแค่นั้นแหละ"
"ชั้นงง.......สรุปว่าแกชอบพี่บู้ใช่มั้ย"
เอ้า....อีนี่ โง่อีก......ให้ชั้นพูดซะยาว....
"เปล่า"
"ดีแล้ว............เพราะแกไม่มีสิทธิ........แกจะชอบใครนั่นมันก็เรื่องของแก.....แต่ผู้ชายคนนี้ชั้น............ห้าม.......ดำ ๆ ล่ำ ๆ อย่างแก ไม่เหมาะกับผู้ชายที่มีมาดอย่างพี่บู้ของช้าน"
อ้าวอีนี่.....พูดแบบนี้ก็สวยสิยะ......รู้จักนังเป็ดร้อยศพน้อยไปซะแล้ว......หล่อนเองก็ใช่ว่าจะตัวเล็ก ๆ......แล้วก็ถุยเหอะ ผู้ชายมีมาด ไอ้หมอนั่นอ่ะนะมีมาด ทั้งผอม ทั้งซีด แถมยัง..........อาาาาา หน้าท้องขาวเนียนของพี่บู้ อ๊ากกกก นังเป็ด โน ๆ ๆ ๆ ๆ
"เป็ดง่า....................นี่พี่เค้าก็หายหน้าหายตาไปเกือบๆ จะสองอาทิตย์แล้วน๊า ชั้นคิดถึง โทรไปก็บอกว่าป่วย จะไปเยี่ยมก็ไม่ยอม ทำท่าทางมีพิรุธชะมัด......." พลอยส่งเสียงง๊องแง๊งออกมาจนเพื่อนสาวต้องเอาหมอนปิดหูด้วยความรำคาญ
"ชั้นว่าชั้นแอบไปเฝ้าสังเกตุการณ์ที่อพาร์ทเม้นท์พี่เค้าดีมั้ย......ว่าพี่บู้แอบไปติดสาวที่ไหน แต่อ๊ะเค้าอยู่กับพี่บิ๊กนี่ แต่มันก็น่าสงสัยอยู่ดี แกว่าชั้นควรจะไปม๊ะ"
"เชิญ........"
"มันจะไม่น่าเกลียดเหรอ ก็ชั้นไม่ได้เป็นอะไรกับพี่เค้าซักหน่อย แล้วไปทำละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของพี่เค้า"
"น่าเกลียดสิ"
"หึย.....ไอ้เพื่อนบ้า ช่วยได้เยอะเลยนะยะ"
พลอยว่าพร้อมกับงอนตุ๊บป่อง ฉวยหมอนข้างที่เพื่อนกอดก่ายอยู่เอาไปครอบครองซะเอง แถมยังหันหลังให้เป็ดแล้วซักพักก็................คร่อกกกกกกก
ขณะที่อีกสาวหนึ่งยังคงแอบเป็นห่วงนายบู้อยู่เงียบ ๆ
'มาเรียนได้แล้วอิตาพี่บู้......ขืนนายทำเพื่อนชั้นนอยด์ไปมากกว่านี้ ชั้นตามไปอัดนายให้เละถึงห้องแน่'
เป็ดพลิกตัวไปมาอย่างสับสน......ก็ไม่ได้อะไรกับพวกแกสองคนหรอกนะ ก็แค่รำคาญน่ะ!!!!!
.......................................................
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่บู๊....................พี่บู้จริง ๆ ด้วย ผมทรงนี้น่ารักอ่ะ เค้า....like.........มาให้หอมซักฟอดดิ๊ คิดถึง"
เสียงกรี๊ดลั่นซุ้มที่ห่างหายไปนานหวนกลับมาอีกครั้งด้วยเดซิเบลที่มากขึ้น และสายตางุนงงปนประนามที่เพิ่มจำนวนคู่ขึ้น
สาวร่างสูงฝังจมูกลงบนแก้มนิ่ม ๆ หยุ่น ๆ ซ้ายทีขวาที จับร่างเล็ก ๆ นั่นพลิกไปมาจนรุ่นพี่เวียนหัว มือเล็ก ๆ ดันตัวเองออกมาอย่างมึน ๆ
ก่อนจะเก๊กมาดนักเลง......
"ไรฟะน้องพลอย น่ารงน่ารักอ่ะไร พี่ออกจะเป็น.....................หึหึ แบดบอยซะขนาดนี้ ทักใหม่เดี๋ยวนี้เฟ้ย....นังหนูนมโต!!!!" (คนตัวเล็กตั้งแต่ได้ผมทรงนี้มาก็เริ่มทำเท่ห์เรี่ยราด.....เอะอะถ่มน้ำลายลงพื้น เอามือล้วงกระเป๋า จนโดนน้องบ้องไปหลายที พร้อมกับกำชับว่าถ้ายังไม่เลิกถ่มจะโดน......(เติมคำในช่องว่าง)....แบบคราวนั้นอีก ก็ได้ผลในระดับที่พอยอมรับได้)
"กรี๊ดดดด แบดบอย งั้นเค้าขอเป็นแบดเกิร์ลด้วยได้มั้ยอ่า......" สาวเจ้าว่าพลางเอาดูม ๆ ไปเบียดร่างผอม ๆ ของหนุ่มรุ่นพี่อย่างไม่ถือตัว แต่นั่นทำให้สิ่งมีชีวิตตัวดำ ๆทั้งสองคนถือสาขึ้นมาในทันที
“อึ๋มจัง.......ขอ Touch ได้มั้ยจ๊ะคนสวย”
“อ๊างงงงง....เอาสิเคอะพี่รูปหล่อ...จับเล้ย ๆ”
"ไอ้เชี่ยบู้/ไอ้บ้าพลอย" เป็ดและบิ๊กประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน "หยุด"
นายบิ๊กรู้สึกหงุดหงิดปนรำคาญใจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วกับไอ้ทรงผมทรงใหม่ของพี่ชาย ที่ไม่ว่าจะเยื้องย่างไปทางไหนก็มักจะถูกมองด้วยสายตาแปลก ๆ
ไอ้สายตาผู้หญิงที่มองมาน่ะ.....พอเข้าใจ
แต่ไอ้สายตาแบบนั้นที่ถูกส่งมาจากมนุษย์โครโมโซมเอ็กซ์วายที่เจอมาตลอดเช้านั่นน่ะ มันอาร๊ายยยยยยยย
ส่วนสาวดำอีกคนนั้นก็ชักจะทนพฤติกรรมเพี้ยน ๆ ของเพื่อนซี้ที่ชักจะหนักขึ้น ๆ จนเกือบ ๆ จะเรียกได้ว่า ‘ดื้อยา’ ของสาวพลอยไม่ได้เหมือนกัน
"แก ชั้นรู้ว่านมแกใหญ่ ใหญ่มาก แต่ช่วยเก็บให้มันเป็นที่เป็นทางเหอะ ชั้นขอ!!!!!!"
"หูย เซ็งว่ะ เพื่อนหรือแม่วะเนี่ย"
สองสาวเริ่มทุ่มเถียง(กันแบบไม่จริงจังแต่ว่าเสียงดัง) พอหันมาอีกที พี่ชายฝาแฝดตัวเล็กก็โดนน้องลากหนีไปไหนต่อไหนแล้ว
................
"บู้ เปิดหน้าเปิดตาแบบนี้ก็ดูน่ารักดีนี่" เสียงเพื่อน ๆ ที่รวมตัวกันอยู่หน้าห้องสอบ(ตอนนี้เป็นช่วงสอบกลางภาค) เข้ามารุมล้อมและทักทายสองคนพี่น้องอย่างไม่ขาดสาย
"บิ๊กนี่ท่าทางหวงพี่เหมือนกันเนาะ จับมือพี่ชายซะแน่นเลย" พวกผู้หญิงหัวเราะคิก ๆ แต่ทำให้บิ๊กเริ่มคิดไปไกล เฮ้ย ไม่นะ......นี่เรากับพี่ดูไม่เหมือนพี่น้องปกติธรรมดางั้นเหรอ.....หรือว่าทุกคนจะรู้แล้วว่าเรา....................โจ๊ะพรึม ๆกับไอ้หมา...
"พวกมึงซั่มกันยัง หายไปเป็นอาทิตย์ มาโผล่อีกทีเอาตอนสอบ" พวกเพื่อนผู้ชายปากหมา....เข้ามาแจม ก็จะใครซะอีก ถ้าไม่ใช่นายปากหมาคนเดิมที่เคยโดนสายตาอำมหิตของนายคิงคอง
“ไม่ตอบ.....แสดงว่าซั่มกันแล้วแหง พี่น้องท้องชนกันนี่เว๊ยเฮ้ย!!!! ฮ่า ๆ ๆ ๆ”
"ซั่มเหี้ยอะไรมึง....เพ้อเจ้อแล้ว พี่สอบเสร็จแล้วรอเค้าอยู่ข้างหน้าห้องสอบนะ......รอให้เป็นที่นะพี่นะ"
"โหยเค้า.......เลี่ยนว่ะไอ้บิ๊ก"
บิ๊กชักฉุน ๆ........ก็พูดกับไอ้หมาแบบนี้มาตลอด......ก็เรียกมันพี่บ้าง ไอ้บู้บ้าง มึงบ้าง แต่ก็ใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า 'เค้า' มาตั้งแต่จำความได้ อะไรวะ ผู้ชายจะเรียกตัวเองว่า 'เค้า' ไม่ได้รึไง
"เออ......พวกมึงเลิกเพ้อได้ละ เอาเวลาไปสนใจเรื่องสอบเหอะ ไปไปเข้าห้อง" มือหนาดันหลังเพื่อน ๆ เข้าห้องสอบ เนื่องจากในวิชานี้ เลขทะเบียนของทั้งคู่อยู่ในจุดที่แบ่งห้องสอบออกพอดี ก็เลยไม่ได้นั่งใกล้ ๆ กันในห้องเดียวกัน แต่พี่ชายกลับหลุดไปนั่งสอบอีกห้อง
พี่ชายเองก็หงุดหงิด.............แล้วงี้จะแอบกระซิบถามใครฟะ......
.
.....
...............
“กระผมขอฝากตัวเป็นข้ารับใช้คุณชาคริต......ได้โปรดรับกระผมเป็นลิ่วล้อด้วยเถอะนะครับ”
หลังจากซอมบี้(สมอง)น้อยของนายราเชนทร์สอบเสร็จภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็ออกมาเดินเต็ดเตร่ วนไปวนมาอยู่ที่ลานหน้าตึก.....(โดนอาจารย์ที่คุมห้องสอบเนรเทศออกมา)
หนุ่มตี๋หน้าตายไม่รอช้ารีบพุ่งตัวเข้าจู่โจมเป้าหมายแทบจะทันที
บู้มองผู้ชายที่กำลังคุกเข่ากุมมือวิงวอนอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกงง ๆ.....
งงแรก......ไอ้เชี่ยนี่รู้จักชื่อจริงกูด้วย
งงที่สอง..............ลิ่วล้อนี่มันแปลว่าอะไรฟะ
คล้าย ๆ กับเบ๊หรือขี้ข้าทำนองนั้นรึเปล่า
“ไอ้ตี๋นั่นมันคิดจะทำอะไรของมันอ่ะเป็ด” พลอยที่แอบยืนสังเกตุการณ์อยู่ห่าง ๆ เอาศอกกระทุ้งสีข้างเพื่อนรัก แล้วอีกไม่กี่อึดใจมะเหงกของเป็ดก็เขกป๊อกลงกลางกระหม่อม
“แกจะลากชั้นมาด้วยทำไมฟะ ไอ้สโตรกเกอร์เกิร์ล!!!!”
“บ้า ชั้นก็แค่มาซุ่มดู ว่าแต่ไอ้บ้านั่นเป็นใครนะ ไม่ได้อยู่ในสารบบเลยให้ตายดิ”
“แกเองก็ไม่ได้อยู่ในสารบบของนายบู้เหมือนกันแหละย่ะ”
“ว๊ายยยย พูดผิดพูดใหม่ได้นะเพื่อน ชั้นกับพี่บู้น่ะ จูจุ๊บกันอย่างดูดดื่มท่ามกลางแสงจันทร์อันร้อนแรงมาแล้วนะยะ”
“......”
บู้ยืนมองไอ้ตี๋ท่าทางเหมือนคนเพี้ยน ๆ อย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง......จะลิ่วล้อ หรือขี้ข้า หรือว่าทาสรับใช้ อะไรก็ช่างเหอะ แต่ว่าคิดจะเป็นนักเลงมีมาดทั้งมีมันก็จำเป็นต้องมีพวกลูกกะจ๊อกคอยติดตาม......อย่างน้อยซัก..................อืม
ต้องเริ่มจากหนึ่งก่อนสินะ แล้วค่อย ๆ ขยายบารมี ขยายอาณาเขตการปกครอง แล้วต่อจากนี้ไปแก๊งค์ของบู้......แก๊งพญาเสือโคร่ง ไม่เอา....โหล!!! เอาเป็น..... แก๊งค์อสรพิษเขี้ยวน้ำเงิน......อ่า......เสร่อชิบ.......เอาเหอะ เรื่องชื่อแก๊งค์แล้วค่อยว่ากันทีหลัง…..
“ฮะแฮ่ม ยืนขึ้นเถอะ อาโซ๊ยตี๋” คนตัวเล็กเก๊กเสียงที่แหบห้าวอยู่แล้วให้ดูน่าเกรงขามเข้าไปอีก
“ผมชื่อเชนครับ ชื่อจริงชื่อนายราเชนทร์ ตกลงคุณชาคริตรับผมเป็นลูกสมุน.....ไม่สิ รับผมเป็นลิ่วล้อคอยติดตามรับใช้แล้วไหมขอรับ”
บู้เงยหน้ามองคนตรงหน้าทำท่าทางกระตือรือร้น.......ท่าทางไอ้หมอนี่มันน่ากลั่นแกล้งดีจริง ๆ
“เราหิวอ่ะเชนนี่ หาอะไรให้ลูกพี่กินหน่อยได้ม๊ะ”
“คุณชาคริตจะทานอะไรละครับ เดี๋ยวกระผมจะไปหามาให้ถึงที่เลยนะขอรับ”
“หอยเป๋าฮื้อ”
“อ่ะ...............อะไรนะขอรับ”
“หูฉลามน้ำแดง.........สเต๊คเนื้อสันสุกปานกลาง......สปาเกตตี้คาโบนาร่า........ไข่ปลาคาเวียร์กับไวน์ขาว..........ล้อเล่นน่า.......ดูทำหน้าเข้าดิ ดูหน้านายก็รู้แล้วว่าจนโครต เอางี้ เดี๋ยวลูกพี่คนนี้จะพาเชนนี่ไปเลี้ยงบะหมี่หมูทอดหน้ามอเราละกันเนาะ”
ร่างเล็กเดินนำหน้าลูกสมุนไปอย่างองอาจ หนุ่มตี๋หน้ามึนกระหยิ่มยิ้ม......แทบจะไม่ต้องใช้แผนการอะไรที่มันซับซ้อนเลยแฮะ เพราะพี่คือซอมบี้น้อยที่แสนซื่อของผม......ซื่อเกินกว่าจะตามใครทัน
ผมคนนี้ยอมเป็นทาสของพี่จริง ๆ ขอแค่ได้พี่มาเป็นของผม.....
“เป็ด.......แกจะไม่ทำอะไรซักหน่อยเหรอยะ ไอ้หมอนั่นน่ะ มันกำลังจะทำอะไรซักอย่างกับพี่บู้ของช้านนะเว้ยเฮ้ย”
“แล้วไงยะ”
“แกจะมายืนนิ่งไม่รู้ทุกข์รู้ร้อนแบบนี้ไม่ได้น๊า โน่น เค้าพากันไปไหนต่อไหนแล้ววววว”
“ก็แค่พวกเพี้ยนมาเจอกัน แล้วนายบู้มากกว่านะที่เป็นฝ่ายเดินนำหน้าเค้าลิ่ว ๆ น่ะ”
“ใจร้าย”
สาวผิวแทนทำท่าไม่สนใจรุ่นพี่ร่างเล็กได้ไม่นาน ความเป็นห่วงอยู่ในอกแบบลับ ๆ ก็แทบจะระเบิดออกมา ยิ่งได้เชื้อไฟชั้นดีจากความตื่นตูมของพลอยแล้ว ทำให้เป็ดแสร้งทำทีท่าตัดความรำคาญ ทั้งที่ใจเต้นระทึก
“เอ้า ก็ตามไปสิยะ ไม่ตามแล้วจะรู้มั้ยว่าเค้าไปไหนกัน”
“กรี๊ดดดด รักแกว่ะเป็ด”
..................................................................
ร่างสูงหงุดหงิด หลังจากเครียดกับการทำข้อสอบ
พักนี้มีเรื่องให้เครียดเยอะ ไหนจะติวพี่ชาย ไหนจะติวตัวเอง ไหนจะติวรุ่นน้อง ไปรับจ้างเป็นติวเตอร์ก็คงดี.........แล้วก็หงุดหงิดกับพี่ที่ชักจะเหลิงขึ้นกว่าเดิมอีกสองเท่า
แล้วนี่ไอ้หมามันไปไหนนะ บิ๊กหงุดหงิดที่ออกมาแล้วไม่พบพี่ชายตามที่นัดกันไว้ มือกดมือถือจะโทรหาพี่......แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ...
แบบนี้ก็ดีแล้ว มันอยากไปไหนก็ปล่อยมันไปสิ..................อีกอย่างคนอย่างไอ้หมาเคยรับโทรศัทพ์ใคร ตั้งสั่นเอาไว้แล้วก็ปล่อยให้มันนอนแอ้งแม้งอยู่ที่ก้นกระเป๋านั่นแหละ.....หนุ่มผิวเข้มบอกกับตัวเองในใจ แต่สุดท้ายก็หยิบขึ้นมากดโทรอีกจนได้
ตู๊ดดดดดดดดด.............................ตู๊ดดดดดดดดดดดด
ไม่มีคนรับ
ใจนึงอยากจะรีบกลับไปดูน้องห้องตรงข้ามที่วันนี้หยุดอ่านหนังสือ เพราะพักหลังดูจะซึม ๆ ไปเนื่องจากกำลังมีปัญหาอะไรบางอย่าง แต่ก็ยังแอบเป็นห่วงพี่เล็ก ๆ
ไอ้ผมไถข้างนี่พวกเกย์ชอบตัดกันสินะ มิน่าเล่าถึงได้มีสายตาแปลก ๆ จากพวกกลิ่นตุ ๆ นี่ไอ้หมากลายเป็นสเปคในฝันของเก้งกวางไปแล้ว ไม่จริงใช่มั้ยยยย
พี่ไม่ได้น่ารักขนาดนั้น หน้าตาแบบนั้นใครชอบเข้าไปลงก็บ้าแล้ว ไอ้เด็กผีโทชิโอะนั่นมันควรจะเป็นของเค้า......
ของเค้าคนเดียวเท่านั้น
พี่คือของเล่น.....คู่ซ้อมของผม หมอนข้างของผม ตุ๊กตาของผม
อย่าเข้าใจผิด นี่ไม่ใช่เพราะมีใจรักใคร่ เพียงแต่หนี้ของเราที่ติดค้างกัน......พี่ยังใช้มันไม่ถึงสองเปอร์เซ็นต์เลยด้วยซ้ำ
ในนาทีสุดท้ายที่เปลี่ยนใจจะกดวาง พี่ชายก็รับสายเค้าด้วยน้ำเสียงระรื่น
ในนาทีสุดท้ายที่เปลี่ยนใจจะกดวาง พี่ชายก็รับสายเค้าด้วยน้ำเสียงระรื่น
“พี่อยู่ร้านบะหมี่หน้ามอ บุ๊กบิ๊กมาดิ”
To be Con……
...................................................................................................
หมายเลขสาม
ตัวประหลาดสุดรั่วอีกคนหนึ่งรองจากนายบู้ และน้องพลอยที่คนแต่งตั้งใจให้เป็นหนุ่มมาดหนุ่ม แต่ ๆ ไป ๆ มา ๆ กลายเป็น.....แบบที่เห็นเนี่ยแหละกร๊ากกกกก
นายเชน
ชื่อจริงว่าราเชนทร์ เดชดำรงค์กุล
สูง : 176 หนัก 57
ที่มาของชื่อ : แม่ของเชนเป็นคนชอบดูละครหลังข่าวแนวตบจูบมาก ๆ ส่วนใหญ่ที่ดูเพราะตกหลุมรักกับพระเอกของเรื่องที่มักจะหล่อและรวย ทั้งยังมีชื่อแซ่ที่ดูไฮโซ ท้องท้องจึงหมายมั่นปั้นมือว่าหากได้ลูกสาวจะตั้งชื่อว่าละอองดาว
หากมีลูกชายจะให้ชื่อราเชนทร์
นิสัย : เป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยสูงสิงกับใคร แต่ก็เป็นคนติดพ่อและแม่ เป็นลูกแหง่เพราะถูกเลี้ยงมาแบบเอาใจ...........ช่างคิดช่างจินตนาการ และจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในโลกที่ตัวเองสร้างขึ้น หมกมุ่นกับหนังเอวีชาย-ชาย มีสะสมเป็นคอลเลคชั่น รู้ตัวว่าชอบผู้ชายด้วยกันตอน ม.4 แต่ปัจจุบันยังไม่มีประสบการณ์ บริสุทธิ์ 100 เปอร์เซ็นต์
สเปคที่ชอบ : แนวโลลิคอน - เนโกะมิมิ ตัวเล็ก ผิวขาวและดูเหมือนเด็กประถม.....ประกอบกับคลั่งไคล้หนังประเภทผีดิบ ซอมบี้ เลยตกหลุมรักพี่บู้ตั้งแต่แรกเห็น
................
-
:z13: ได้จิ้มอ๊ะป่าว?
พี่บู้ตัดผมเหรอ เค้าก็ตัดเหมือนกัน สงสัยจะน่ารักเหมือนกันด้วยเนอะ 555 :laugh:
ชอบฉายา "ซอมบี้น้อย" จากราเชนทร์อะ :m20:
แต่เชนนี่นี่มาแนวไหนค้า รุ้สึกคนรอบตัวบู้ (รวมทั้งบู้) ไม่ค่อยจะปกติกันเท่าไหร่ :jul3:
+1 ขอบคุณค่า ตอนนี้ชอบสองสาวมากเลย ดูซี้กันดี
-
แอร๊ยยยยยยยย เห็นม้าา ตัดผมทรงนี้แล้วเนื้อหอมขึ้นมาทันตาเห็น
55555. แหม๋ๆ เริ่มหวงของแล้วนะจ๊ะไอ้หมาบิ๊ก
หึหึ ระวังไว้ให้ดีแล้วกัน เดี๋ยวจะถูกฉกไปไม่รู้ตัว
ก๊ากกก ฮ่าๆ ชอบสองสาวฮาดี
เชียร์ราเชนทร์ๆช่วยกระตุ้นไอ้หมาดำที
เอาละสิ่ทีนี้ เห็นพี่บู้ของฉันนั่งอยู่กับผู้ชาย
ไอ้หมาบิ๊กมันจะทำไงละหว่า ?!?!
หึงหึงหึงหึงหึงหึง พายุหึงกำลังจะมา.. ฮ่าๆ
+1 ให้กับผมทรงใหม่ของพี่บู้
-
เรื่องนี้หนิมีคนทุกประเภทจริงๆ 55555
เป็ดเป็นพวกซึนเดะเระใช่มะเนี้ย
ดีใจพี่บู้ฮอต กร๊ากกกกกกกกกกก
-
กรี๊ด เตรียมตัวดูฉากลมเพชรหึงตอนต่อไป ระวังนะคะน้องบุ๊กบิ๊ก ถ้าไม่ระวังตัว เดี๋ยวก็มีคนมาตามจีบพี่บู้กันเป็นพรวน อิอิ
ขอบคุณค่ะ
บวกหนึ่งให้นะคะ
-
บู๊ความจริงแล้วเสน่ห์แรงใช่ย่อยอ่ะ อีบิ๊กตาหามีแววไม่ แอบฮาผู้หญิงชื่อ เป็ด อ่ะค่ะ ฮ่าๆ อ่านประวัติอีตาเชนนี่มันโอตาคุนี่หว่า
-
สำหรับนายบุ๊กบิ๊กที่ชอบแบบใส ๆ แบ๊ว ๆ
อ่าว ไอ่นี่ไม่ได้ชอบความโรคจิต ซาดิซ วิปริต หรอ
ไหนบอกไม่ชอบพี่ชาวแบ๋วๆ :m20:
+1 ให้แกความน่ารักก
:-[
-
โย่วๆๆๆ มีแววว่าพาุยุจะเข้าหานะพี่บู้
แต่คราวนี้แนวร่วมรับท่าจะเยอะอยู่น่า...
ถ้าบุ๊กบิ๊กทำพลาดท่าละก้อ อาจจะเสียที่นายราเชนละนะ รึน้องเป็ดจะขวางไว้ได้หว่าา
-
จะโดนงาบแล้วยังไม่รู้ตัวอีกพี่บู้ มันซื่้อ หรือ โง่ หรือ อะไรกันแน่เนี่ย 555+
-
หึหึ ชักเริ่มสนุกแล้วสิ o18
-
หึหึหึ... พี่บู้ช่างเป็นหัวหน้าแก๊งค์ที่น่าเกรงขามซะจริงๆ
-
PART 2…(ชื่อตอนย่อย....เด็กมีปัญหา)
ตอนที่ร่างสูงมาถึงที่ร้าน ที่นั่งก็ถูกจับจองไว้จนเกือบหมดแล้ว จะเหลือก็แต่เก้าอี้ว่างอีกหนึ่งตัวตรงหัวโต๊ะนั่นแหละ
“พี่บิ๊ก........นั่งค่ะ” สาวผิวแทนส่งยิ้มให้รุ่นพี่ที่เพิ่งมาถึง ก่อนจะขยับเก้าอี้เชิญให้นั่ง
“เชนนี่ คนนี้น้องชายฝาแฝดของพี่เอง ชื่อบุ๊กบิ๊ก” คนตัวเล็กผมเปิดข้างแนะนำน้องชายของตัวเองให้กับคนแปลกหน้า มือเล็ก ๆ โอบคอของหนุ่มหน้าอึนอย่างสนิทสนม ส่วนมืออีกข้างยกขวดโค้กขึ้นกระดกอั่ก ๆ อย่างไม่แคร์สายตาใคร โดยที่ไอ้หนุ่มได้แต่นั่งหน้าแหย ทำท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัว.....
“ใครน่ะพี่” บิ๊กถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงที่เปล่งรอดไรฟันออกมา ไม่มีใครสังเกตเห็นถึงความไม่พอใจและอารมณ์โกรธที่กำลังคุกรุ่น เนื่องจากอีกสองสาวที่นั่งประจันหน้ากันกับไอ้หนุ่มคู่กรณีนั้นก็มีท่าทางในแบบเดียวกัน
‘ไม่พอใจ...............
นี่เรากำลังไม่พอใจเรื่อง.....? ไม่เข้าท่าน่าไอ้บิ๊ก..............’
คนตัวโตพยายามปรับสีหน้าและท่าทางให้ดูเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ บิ๊กส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับพี่ชาย และคนแปลกหน้า ใจหนึ่งรู้สึกหงุดหงิดที่พี่ชายเที่ยวได้ไปทำตัวสนิทสนมกับคนนั้นคนนี้อย่างง่าย ๆ(คราวก่อนหน้านี้ก็นายปิงทีนึงล่ะ) ทั้ง ๆ ที่.....ที่ผ่านมาคนเป็นพี่ไม่เคยสนใจอะไรนอกจาก...................เอาแต่ขลุกตัวอยู่ในห้องกับกองหนังสยองขวัญที่เป็นภูเขาเลากา และใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับเค้าซึ่งเป็นน้อง
ขณะที่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกตรงกันข้าม................
‘แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง ก็ในเมื่อเราเป็นคนผลักไสมันเองกับมือนี่นะ ไม่ว่าจะเป็ดหรือพลอย หรือไอ้เด็กสิวสุดประหลาดนี่ ใครก็ได้.....ช่วยมารับช่วงต่อ เอาไอ้ภาระบ้าๆนี่ออกไปจากชีวิตกูซักที’
“ลิ่วล้อของพี่เอง ชื่อเชนนี่ พี่เพิ่งเก็บได้ตะกี้นี้..............น่ารักใช่มั้ยล่ะทุกคน” ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นขยี้ ๆ ๆไปที่ผมของลิ่วล้อจนยุ่งไม่เป็นทรง เสร็จแล้วก็หัวเราะชอบใจ
‘การมีลูกน้องคอยรองมือรองเท้ามันรู้สึกดีจริง ๆ.......ไอ้หมอนี่มันก็ช่างน่ากลั่นแกล้งดีชะมัด งานแรกของเชนนี่ ให้ไปเก็บไอ้เด็กเปาดีมั้ยนะ เหอะ ๆ
จับซ้อมให้น่วมแล้วยัดกระสอบถ่วงน้ำ..................ไม่สิ.....หรือจะจับมาทรมาน เฉือนนั่นเฉือนนี่ทั้งที่เหยื่อยังเป็น ๆ เอาเครื่องตัดเหล็กสไลด์ให้เป็นแผ่นบาง ๆ ไล่ตั้งแต่ปลายหัวแม่โป้งข้างซ้ายไปจนถึงศีรษะ ดึงเอากระดูกออก แล้วเอาไปชุบแป้งทอดให้กรอบ
เหมือนกับหมูทอดชิ้นนี้........................กร๊วมมมมม คิดได้ไงฟะกู จินตนาการบรรเจิดจริง ๆ’
“เอ่อ คุณชาคริตครับ.....”
“เรียกลูกพี่ดิวะ....เชนนี่”
“คือ แก้มของลูกพี่มันเลอะ................เดี๋ยวผมเช็ดให้นะครับ” หนุ่มตี๋พูดอย่างเขิน ๆ ก่อนจะเอามือที่ถือกระดาษทิชชู่ค่อย ๆ บรรจงเช็ดแก้มของพ่อหนุ่มเท่ห์.............ที่มีเศษหมูทอดติดอยู่(คนเท่ห์ต้องกินมูมมามนิด ๆ)
‘แก้มน่าดึงดีชะมัด.....แถมไอ้เส้นเลือดฝอยนั่นก็ดูงดงามเหลือเกิน’
นิ้วมือเรียวแอบสะกิดเบา ๆบนแก้มป่อง ๆ ยุ่น ๆ ของลูกพี่.....
แค่นั้นก็ทำให้แม่สโรชาแทบจะเต้นเร่า ๆ.......
‘แค่ชั้นเดินเข้ามาแล้วเห็นแกสะเออะนั่งฝั่งเดียวกับพี่บู้จนดูเหมือนคู่รักนั่น.....ชั้นก็แทบจะคลั่งแล้ว แล้วนี่แกยังบังอาจ......’
สาวร่างสูงลุกพรวดขึ้นอย่างสุดทน
“พลอย นั่ง” เป็ดหันมาพูดเสียงเรียบกับเพื่อนสาวที่ดูจะสติแตกเพราะหมดความอดทน พลอยพยายามตั้งสติก่อนจะแสร้งยิ้มเขิน ๆ
“กางเกงในมันเข้าวินน่ะแก”
“ไอ้บ้าเอ๊ยยยยย ชั้นบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกใส่จีสตริง” เป็ดเองก็แสร้งทำเป็นแซวเพื่อนเหมือนกัน
แล้วทั้งโต๊ะก็หัวเราะ........ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....ทุกอย่างยังคงปกติ
เป็ดนั่งสังเกตการณ์อย่างเงียบ ๆ ต่างจากเพื่อนรักที่ค่อนข้างจะโกรธเกรี้ยวจนอยู่ไม่สุข หน้าอกคัพดีนั้นสั่นกระเพื่อมจากการหายใจถี่ พลอยหันมาระบายด้วยการเขมือบทุกอย่างที่ขวางหน้า บะหมี่ในชามถูกซัดจนเกลี้ยงในเวลาอันสั้น
“พี่คะขอบะหมี่แห้งหมูทอดอีกสองค่ะ”
“เฮ้ยพลอย ชามเดียวชั้นก็อิ่มจะแย่แล้ว”
“ชั้นก็ไม่ได้สั่งให้แก ชั้นสั่งมากินเอง มีไรม๊ะ สวบบบบบบบบบบ!!!!”
เป็ดส่ายหน้าเอือม ๆ ก่อนจะหันไปดูไอ้ลิ่วล้อที่กำลังนวดต้นคอให้ลูกพี่ตามคำบัญชา
‘ไอ้หมอนี่มันเพี้ยน......................แต่ในความเพี้ยนก็แฝงไปด้วยนัยสำคัญบางอย่าง
บางทีนะ................บางที..................มันอาจจะเป็นแค่ไอ้เซ่อคนนึงที่เล็งเห็นถึงความเท่ห์ของนายบู้......เลยมาขอสมัครเป็นพรรคพวก...........แล้วก็บางที...............บางทีที่ใบหน้าซื่อ ๆ มึน ๆ กับท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมดูไร้พิษสง อาจจะแอบซ่อนความชั่วร้ายเอาไว้
ไอ้ใบหน้าท่าทางแบบนั้นแหละที่สามารถจะทำอะไรก็ตามแต่ โดยที่ไม่มีใครมานั่งสงสัยถึงเหตุผล..........ว่าไอ้ที่มันทำน่ะ..........มันทำไปเพื่ออะไร........หากเป็นคนที่ดูท่าทางปกติแล้วจู่ ๆ มาขอติดตามนายบู้ แบบนั้นน่ะคงจะดูแล้วน่าสงสัยในสายตาของคนทั่วไป’
เป็ดหันกลับมามองเพื่อนของตัวเองบ้าง
‘ทำไมนังพลอยเอาแต่กินนะ นี่หล่อนตั้งใจมาคอยเฝ้าระวังให้สุดที่รักของหล่อน หรือว่า...............หล่อนแค่หิวจนหน้ามืดเพราะไม่ได้กินข้าวเช้ายะ นังเพื่อนบ้า!!!!!!!’
“เชนนี่ เอาไว้ว่าง ๆ ไปนั่งเล่นที่ห้องพี่ก็ได้นะ....................เออ ว่าแต่เชนนี่ชอบดูหนังมั้ย” หนุ่มเท่ห์ตั้งท่าจะฝอยเรื่องหนังเลือดสาดสุดวิปริตในคอลเลคชั่นของตัวเอง แต่คนหน้ามึนกลับนึกไปถึงคอลเลคชั่นหนังเอวี(ชาย)ที่เรียงแน่นเต็มลิ้นชัก
ก่อนจะพยักหน้าหงึก ๆ อย่างช้า ๆ
“หนังแบบไหนเหรอครับลูกพี่”
“เท่ห์ ๆ แบบเราอ่ะนะเชนนี่ มันต้องหนังโหด ๆหน่อย จะให้มาดูซีรีย์เกาหลีหวานแหวว มันก็ไม่ช่าย.............ว่าม๊ะ”
“ครับ”
“Flower of Flesh and Blood ดูรึยัง......................ดอกไม้โลหิตน่ะ หนึ่งในคอลเลคชั่นของ Guinea Pig หนังต้องห้ามที่ขึ้นแบล็คลิสต์หนังอันตรายในญี่ปุ่นเลยนะ กว่าพี่จะหาโหลดได้เลือดตาแทบกระเด็น เชนนี่สนใจจะดูรึเปล่า”
“ผมไม่ค่อยรู้เรื่องหนังสยองน่ะครับลูกพี่ ส่วนใหญ่ก็ดูแต่แนวซอมบี้อย่าง Dawn Of The Dead หรือผีชีวะ ทำนองเนี้ย..................แหวะสุดก็คงเรื่อง HOSTEL แค่นั้นละครับ”
“อ๊ะ ๆ หนังสยองเหรอ พลอยชอบลองของกับSAW แค่ก ๆ ๆ” สาวอึ๋มโพล่งขึ้นมาบ้าง แต่ด้วยความที่บะหมี่เต็มปากจึงสำลักจนหน้าแดงอย่างที่เห็น
“ชั้นชอบหนังผีที่บรรยากาศมันหลอน ๆ มากกว่านะ ไอ้หนังที่พวกนายพูดถึงมันก็แค่แหวะ มันไม่ทำให้กลัวจนเสียวสันหลังซักหน่อย............ต้องอย่างThe Blair Witch Project.......The Ring เวอร์ชั่นฮอลลีวูด ดูแล้วทำให้รู้สึกระแวงหลังตลอดเวลา ที่พูดมานี่ต้องเป็นภาคแรกนะ ภาคสองนี่ห่วยแตกหมาไม่รับประทานทั้งคู่” เป็ดแสดงความเห็นบ้าง แล้วทั้งโต๊ะก็คุยกันอย่างออกรสออกชาติ ถึงหนังสยองขวัญที่ตัวเองเคยดู
“เป็ดชอบ Drag Me To Hell ด้วย หนังทั้งน่ากลัว ทั้งหลอน ทั้งแหวะ ครบเครื่อง”
“โหยเรื่องนั้นน่ะเด็ก ๆ ต้อง The Thing ดิ อ้วกจริงไรจริง”
“ปิรันย่าสามดี เห็นนมด้วยนะครับลูกพี่............ลูกพี่ต้องชอบแน่เลย..................นมน่ะ นม นม นม”
“ไอ่ทู่เรศ นมน่ะมาดูของชั้นก็ได้ย่ะ เนอะพี่บู้เนอะ”
“คร๊าบบบบผม”
ก่อนที่หัวข้อสนทนาจะลากยาวไปเป็นเรื่องการ์ตูนสยองของจุนจิ อิโต้ บิ๊กนั่งมองทั้งสามหน่อที่เอาแต่พล่ามก็อดที่จะหงุดหงิดขึ้นมาไม่ได้
‘รำคาญไอ้เด็กพวกนี้ชะมัด
อยากจะล้มโต๊ะจังเว้ย....................ไอ้พวกไร้สาระนี่ แทนที่จะเอาเวลาไปสนใจหนังสือสอบ กลับมาคุยเรื่องไร้สาระกันอยู่ได้
มีความสุขกันนักใช่มั้ยพวก.....มึง.....แง่งงงงงง’
“พี่...............จะกลับห้องรึยัง นี่ก็นั่งมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ” บิ๊กถามพี่ชายเสียงเรียบ แต่บู้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดคุย
“เชนนี่รู้จักโทมิเอะมั้ย.............โทมิเอะน่ะ ต่อให้สับจนเละเป็นพัน ๆ ชิ้น โทมิเอะก็สามารถเกิดใหม่ได้ตลอด เหมือนกับเชื้อโรค แตกหน่อได้เหมือนกับไฮดร้า พี่น่ะนะเชนนี่ เคยเขียนเรียงความส่งครูด้วยแหละ ว่าพี่อยากจะแต่งงานกับโทมิเอะ.....”
“พี่จะเลิกพล่ามได้รึยัง!!!!” คราวนี้ทั้งโต๊ะเงียบกริบ แม้ว่าร่างสูงจะไม่ได้พูดออกมาเสียงดัง แต่น้ำเสียงก็หนักแน่นและแสดงถึงความไม่พอใจ
แว่บหนึ่งเป็ดหันไปทันได้เห็นรอยมุมเยาะที่มุมปากของหนุ่มตี๋............เป็นแค่ยิ้มในช่วงสั้น ๆ แต่กลับอธิบายอะไรได้มากมาย
แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับคนตัวโตที่เอาแต่นั่งเงียบมาตลอดจวบจนกระทั่งเมื่อครู่นี้ ที่จู่ ๆก็ระเบิดโทสะออกมา
“พลอยแกอิ่มแล้วใช่มั้ย งั้นก็กลับกันเหอะ นี่ค่าอาหารส่วนของเราสองคนค่ะ...............พี่บิ๊ก พี่บู้สวัสดี” เป็ดควักเงินค่าบะหมี่ทั้งของตัวเองและของคนกินจุ วางลงบนโต๊ะ ก่อนจะยกมือไหว้รุ่นพี่ตามมารยาทแล้ว.............ลาก...........................แม่เพื่อนตัวดีกลับห้อง
“เอ้าแล้วนายน่ะ ไม่คิดจะกลับไปดูหนังสือสอบกับเค้าเรอะ”
“บุ๊กบิ๊ก นั่นน่ะลิ่วล้อของพี่นะ พูดกับน้องเค้าดีดี......”
“พี่เงียบเถอะน่า!!!! เพราะยังงี้ไงพี่ถึงสอบได้คะแนนห่วยแตกมาตลอด หัดสนใจเรื่องเรียนเหมือนที่สนใจเรื่องหนังซะบ้างสิ”
หนุ่มเท่ห์หน้าสลด ตัวที่เล็กอยู่แล้วยิ่งหดเล็กลง เสียฟอร์มที่สุด.....ถูกน้องชายดุต่อหน้าลิ่วล้อ
.
............
..........................
................................................
“อ้าวเชนนี่พักอยู่แถวนี้งั้นเหรอ”
บู้เอามือที่โอบคอหนุ่มหน้ามึนออก ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปถามซะใกล้ จนอีกฝ่ายหน้าแดงและพยายามจะเบือนหน้าหนี
“ครับ..............ลูกพี่” ราเชนทร์ตอบอ้อมแอ้มอยู่ในลำคอ
ขณะที่อีกคนหนึ่งกลับเดินนำหน้าลิ่ว....................ทั้งเรื่องในร้านบะหมี่เมื่อกี้ ทั้งก่อนหน้านี้ และตอนนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องโมโหขนาดนั้น ยิ่งสิ่งที่ทำในร้านบะหมี่นั้นช่างเป็นมารยาทที่แย่และหยาบคายที่สุดที่ตัวเองเคยทำ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บนโต๊ะที่มีผู้หญิงนั่งอยู่ด้วย
‘เพราะพี่สินะ
ทั้ง ๆ ที่รับปากกับมันว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม จะยอมตามใจพี่เหมือนเดิม แต่ก็ดันหลุดอารมณ์เสียใส่มันจนได้ เจ็บใจจริง ๆ
ทั้ง ๆ ที่เป็นโอกาสดีแล้ว ที่ไอ้หมาจะได้หลุดพ้นไปจากชีวิต.............แต่ว่านะ...........พี่จะยังไปไม่ได้หรอก ยังไปไหนไม่ได้ จนกว่าผมกับน้องเปาจะได้เป็นแฟนกัน
แล้วอีกอย่าง...........ไอ้ตี๋หน้าสิวนั่นดูแล้วขัดลูกหูลูกตาเป็นที่สุด’
เชนมองคนตัวโตที่เดินอยู่ข้างหน้าด้วยแววตาที่คาดเดาไม่ได้.............เป็นอย่างที่คิด สองคนนี้คงไม่ใช่แค่พี่น้องธรรมดา
แต่เอาเถอะ เพราะถึงอย่างไรก็แล้วแต่ สุดท้ายคนตัวเล็กนี่ก็ต้องตกเป็นของเค้า..........ไม่ช้าก็เร็ว
“เฮ้ย นี่นายยังอยู่อีกเหรอ ไหงไม่กลับ ๆ ห้องตัวเองไปละฟะ” บิ๊กที่เดินนำไปไกลหยุดเดินแล้วหันกลับมาเห็นคนแปลกหน้าที่ยังคงยืนอยู่
“ผมพักอยู่ที่นี่น่ะครับ” มือผอม ๆ ของหนุ่มตี๋ชี้ไปยังตึกเบื้องหน้า
“อ๊ะ...................อยู่ตึกเดียวกันเลยอ่ะเชนนี่ พรหมลิขิตจริง ๆ” บู้ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ หนุ่มหน้ามึนหลุดขำ ก่อนจะถูกสายตาสุดอำมหิตจ้องมองมาอย่างเขม็ง.....อารมณ์เปลี่ยนเร็วราวกับจรวดมิสไซล์
“เพื่อนเล่นเหรอเชนนี่ พี่น่ะเป็นลูกพี่ของนายนะเฟ้ย”
“ขอโทษครับ.........แต่ว่าลูกพี่ยิ้มเมื่อกี้..........มัน...........น่ารักดี”
“งะ.....งั้นเหรอ แต่พี่ไม่ชอบให้ใครชมว่าน่ารัก.....มันเสียเชิงชาย เข้าใจป่ะ” พูดจบกำปั้นเล็ก ๆ ก็ชกเข้าที่ท้องของนายราเชนทร์จนอีกฝ่ายรู้สึกจุก ก่อนจะหัวเราะร่าด้วยความชอบใจ
“ไม่แกล้งเชนนี่แล้วก็ได้ ไหน ๆ ก็พักอยู่ที่เดียวกันแล้ว มานั่งเล่นห้องพี่หน่อยมั้ยล่ะ”
สุดท้ายบู้ก็ลากเพื่อนใหม่.......หรือจะเรียกให้ถูกว่าของเล่นชิ้นใหม่เข้ามาในห้องจนได้ บิ๊กโยนกระเป๋าลงบนโซฟา ยืดเส้นยืดสายโดยทำเป็นไม่สนใจคนสองคนที่หยอกล้อกันอย่างสนิทสนม.....หรือจะพูดให้ถูกว่านายเชนต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกแกล้งถูกแหย่ มือเล็ก ๆ นั่นสร้างความเจ็บปวดได้ดีแท้ ทั้งขยี้หัวจนยุ่ง หยิกแก้ม ดึงขนจมูก.........หนักเข้าก็เอาหัวโหม่ง
เอากะเค้าสิ ไปเก็บกดมาจากไหนกันนะ
‘จะช้ำในตายก่อนจะได้แอ้มซะล่ะม้างงงงกู’
“เดี๋ยวเปิดหนังให้ดูนะเชนนี่” เล่นจนเบื่อแล้วก็เดินไปเปิดแผ่น จากนั้นก็รีบกลับมานั่งกอดคอลิ่วล้อ เหมือนกลัวว่านายเชนจะหลุดมือหายไปไหน(-----เนื่องจากพี่ชายไม่เคยมีเพื่อน เลยดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ)
“ว่าแต่เชนนี่พักอยู่ห้องไหนอ่ะ เอาไว้พี่จะได้ไปนั่งเล่นที่ห้องเราบ้าง”
“ชั้นนี้แหละครับ......ถัดจากห้องของลูกพี่ไปอีกสองห้อง”
“อืม...........เหรอ”
แล้วทั้งคู่ก็นั่งดูหนังเรื่องโปรดของนายบู้กันเงียบ ๆ ขณะที่อีกคนในห้องดูเหมือนจะกลายเป็นอากาศธาตุ ทั้ง ๆ ที่แกล้งเดินไปเดินมา ทำเสียงปึงปังไปตามเรื่อง.......
บิ๊กวางตำราลงบนโต๊ะดังโครม.......
‘หงุดหงิดชิบ ไม่มีสมาธิจะท่องหนังสือเลยซักนิดเดียว พี่รู้มั้ยว่าพี่กับเด็กของพี่กำลังรบกวนผม’
“เหมือนจริงอย่างที่ลูกพี่บอกเลยนะครับ” ราเชนทร์ละสายตาจากฉากที่ฆาตกรแหวะท้องเหยื่อจนเลือดไหลทะลักออกจากปาก ทั้งเตียงเต็มไปด้วยเลือด ขดลำไส้ และเครื่องในที่ออกมากอง หันมาจ้องมองคนข้าง ๆ ที่ตั้งอกตั้งใจดู แม้ว่าจะดูเป็นรอบที่ร้อยที่พันแล้วก็ตาม
“บอกแล้วว่าเรื่องนี้สุดยอด......รู้มั้ยว่าหนังชุดนี้ทำให้เกิดฆาตกรรมเลียนแบบที่ญี่ปุ่นด้วยนะเชนนี่”
“ลูกพี่นี่เก่งนะครับ กล้าดูหนังแบบนี้ด้วย”
“เชนนี่ก็เก่งเหมือนกันแหละ”
มือที่โอบคอลิ่วล้อเผลอเกาเบา ๆ ที่ใบหูของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว ตอนเด็ก ๆ ที่บ้านของบู้เคยเลี้ยงหมา คนตัวเล็กก็ชอบนั่งเกาให้น้องหมาแบบนี้แหละ.........ยังไงยังงั้น
‘ซี๊ดดดดดดดดดดด ซอมบี้น้อยครับ อย่าเล่นแบบนี้ได้มั้ย มันสยิวกิ้ว....’
“พี่ เดี๋ยวเค้าไปนั่งอ่านหนังสือที่ห้องน้องเปานะ เค้าอ่านในนี้แล้วมันไม่มีสมาธิเลย” บิ๊กบอกพี่ชายเสียงดัง จงใจให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญรับรู้ด้วย
“อือ”
บู้ตอบรับอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจนัก เนื่องจากตอนนี้พี่ชายกำลังสนุกกับเพื่อนใหม่ที่เคมีเข้ากันได้ดี
นั่นทำให้คนเป็นน้องรู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในหัวใจ
คนตัวสูงพยายามจะจับความผิดปกติของพี่ชาย ทั้งน้ำเสียงและท่าทาง......บิ๊กคิดว่าบางทีพี่อาจจะต้องการประชดหรือเรียกร้องความสนใจโดยใช้นายเชนเป็นเครื่องมือ แต่จนแล้วจนรอดพี่ชายก็ไม่ได้สนใจเค้าอย่างที่เห็นจริง ๆ
“พี่.............งั้นคืนนี้เค้าอาจจะค้างที่ห้องน้องเปานะ คือพักนี้น้องมันดูซึม ๆ พี่ก็รู้นี่ ใช่มั้ย เค้าไม่อยากปล่อยให้น้องมันอยู่คนเดียว พี่ไม่ว่าเค้านะ”
“อือ.....ตามสบายเลยบุ๊กบิ๊ก ไม่ต้องห่วงพี่”
คนเป็นพี่หันมายิ้มให้เป็นการยืนยัน พี่ชายดูปกติดีและไม่ได้สนใจคำพูดของบิ๊กเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะหันไป.....ถูไถเล่นกับผู้ชายที่หน้าตาซื่อบื้อที่สุดในโลกซึ่งนั่งตัวแข็งเกร็ง
‘มากไปแล้วนะเฟ้ย ไอ้ลูกหมา พอได้เพื่อนเล่นคนใหม่ คนเก่าอย่างกูก็หมดความหมายไปเลยสินะ เออ เป็นแบบนี้ก็ดี
จะได้ใช้ชีวิตของตัวเองอย่างที่ใจต้องการจริง ๆ ซักที
หวังก็แต่ไอ้คนใหม่ของพี่จะทนพี่ได้นาน อย่างที่ผมทนกับพี่มาเกือบสิบปี’
บิ๊กปึงปังออกจากห้อง ปิดประตูตามหลังเสียงดังปัง!!!!
ส่วนคนเป็นพี่ก็ดูท่าทางจะไม่ได้สนใจน้องชายจริง ๆ นั่นแหละ มือเล็ก ๆ เกาคางของนายราเชนทร์เล่น ตากลมโตจ้องมองปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
“เชนนี่ไม่รำคาญพี่ใช่มั้ย”
“ไม่ครับลูกพี่ ผมชอบ”
“เหรอ........”
บู้ถอนใจ.....หัวกลม ๆ ซบลงกับไหล่ของนายราเชนทร์
“พี่เหนื่อยจัง”
คนตัวเล็กค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างสลึมสลือ ก่อนจะค่อย ๆ หลับไปทั้งอย่างนั้น หนังสยองขวัญดำเนินมาถึงตอนที่ไอ้โหดตัดหัวของเหยื่อออก และใช้ช้อนควักลูกตาออกมาดูดเล่น ราเชนทร์ยกมือขึ้นลูบหัวของลูกพี่อย่างแผ่วเบาด้วยความทะนุถนอม.......
อาจจะเร็วเกินไปที่จะบอกว่ารัก............แต่ได้มารู้จัก แค่เพียงไม่ถึงวัน คนซื่อบื้ออย่างเค้าก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเศร้าหมองของคนตรงหน้า
‘พี่กำลังเศร้าสินะ พี่ครับ...............ผมจะเยียวยาหัวใจของพี่เอง ซอมบี้น้อยของผม’
ราเชนทร์นึกอยากจะหอมแก้มเนียน ๆของคนตัวเล็กซักฟอด แต่ก็ทำได้เพียงข่มใจและรอเวลา
.
..
....
..........
.............................
To be con….
แถมท้าย
เวลาหนุ่งทุ่มตรงเป๊ะ
บิ๊กเปิดประตูเข้ามาข้างในห้อง.....
ขายขี้หน้าชะมัด อุตส่าห์อาสาจะนอนค้างเป็นเพื่อนน้องเค้าแท้ ๆ แต่ไอ้ซาลาเปากลับบอกว่ายังไงรู้ม๊ะ......พี่บิ๊กกลับไปนอนห้องเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว......อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
อะไรฟะ ทำไมอยู่ ๆ ทุกอย่างก็ Out Of Control คิงคองแทบจะพ่นไฟได้
เครียด ๆ ๆ ๆ ‘ซ้อม’ไอ้หมาแก้เครียดดีมั้ยเนี่ย.........
“เฮ้ย นายเชน นี่นายยังไม่ใสหัวกลับห้องตัวเองไปอีกเรอะ!!!” ร่างสูงตกใจที่เปิดประตูเข้ามาแล้วเจอตัวหน้ามึนนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน โดยมีร่างของพี่ชายเอนซบอยู่
แล้วไอ้หมอนี่มันก็นั่งบื้อทั้ง ๆ ห้องไม่ได้เปิดไฟเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว อย่าบอกนะว่านั่งอยู่อย่างนั้นตั้งแต่.....
“ชู่วววววว ลูกพี่กำลังหรับครับคุณกฤษณะ ปล่อยให้ลูกพี่ได้นอนพักเถอะครับ”
ราเชนทร์ตอบหน้าตาย ก่อนจะไปจ้องมองเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย หน้าจอทีวีกลายเป็นสีดำ โลโก้ของเครื่องเล่นวูบไหวไปมาอันเกิดจากการปล่อยทิ้งเอาไว้เป็นเวลานาน...........
โอยกรรม....กรรมแท้ ๆ
“แล้วนี่จะนั่งรากงอกอยู่อย่างงั้นน่ะเหรอนาย”
“ครับ จนกว่าลูกพี่จะตื่น รบกวนด้วยนะครับ”
คิงคองเครียด......เครียดจริง ๆ นะนี่
...........................
To be con จริง ๆ
ตอนนี้สงสารบุ๊กบิ๊กกันรึเปล่า ขาลงสุด ๆ ไร้ซึ่งคนสนใจ ให้นายเชนเป็นพระเอกไปเลยดีมั้ย พ่อหนุ่มหน้าสิวเค้าก็น่ารักแบบแปลก ๆ ดีว่ากันรึเปล่า เหอ ๆ ๆ
ขอบคุณสำหรับคำติชมและกำลังใจเหมือนเดิมจ้า คนแต่งจะสู้ขาดใจ
ไฟท์ติ้ง!!!!!
:z2:
-
สมน้ำหน้าบิ๊ก นิสัยไม่ดีก่อน 555+
-
อ่านแล้วฮาอ่ะ ตัวละครนิสัยแปลกๆทั้งนั้น สมน้ำหน้าบิ๊กมันกลายเป็นหมาหัวเน่า สะจายยยย
-
แม้จะรู้สึกเซ็งและไม่ชอบบิ๊กในหลายๆครั้ง แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธว่า...อยากให้บิ๊กเป็นพระเอกนะคะ แม้ว่าหัวข้อเรื่องรักต้องห้ามระหว่างคนสายเลือดเดียวกันจะเป็นสิ่งไม่ค่อยถูกต้อง แต่ดิฉันรู้สึกว่าน้องบิ๊กกับพี่บู้นั้น...มันใช่ค่ะ :impress2:
น้องบิ๊กก็ทำตัวดีๆกับพี่บู้หน่อยสิคะ น้องเปาน่ะเป็นของพี่ปิงนะเออ อย่าแม้แต่จะหวังเลยเธอ ใจชอบใจรักพี่บู้ก็ทำตามอย่างที่ใจต้องการเถ๊อะ :กอด1:
-
เอ่อออ มีคนมาชอบกะดีนะ แต่มันหลอนแนวโรคจิตอยู่นะนี้
อย่ามาทำพี่บู้ของเค้าเจ็บหนักกว่าเก่าล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้เอาน้องพลอยหรือน้องเป็ดก็ได้อ่ะ
ในที่สุดอิบุ๊กบิ๊กก็สะเืทือน 555
-
บิ๊กเป็นหมาหัวเน่าแล้วววว สะใจมาก 5555
ตอนนี่ใจหนึ่งก็แอบคิดว่าบู้กับเชนนี่แอบเคมีเข้ากั๊นเข้ากัน
แต่อีกใจก็ยังอยากให้บู้ได้สมหวังกับบิ๊ก
คงต้องรอดูกันต่อไป อิอิ
-
ก็อยากจะสงสารนะแต่...ความสะใจมันมีมากกว่า เจ้าบิ๊กยังเจ็บไม่ได้ครึ่งของพี่บู้เลย ยังคงสงสารพี่บู้แบบมึนๆเช่นเคย
-
สมน้ำหน้าบุ๊กบิ๊ก......ให้เชนนี่เป็นพระเอกไปเลย ฮิ้วววว
-
หมั่นไส้บู้อ่ะ ไม่อยากให้ได้พี่ไปง่ายๆ
ขออุปสรรคเยอะๆ หน่อยได้มะ
-
กริสสสสสสสสส สะใจที่สู๊ดดด ดีแล้วพี่บู้ ให้นายเชนรักษาหัวใจไปเลย เหอะ!
สมน้ำหน้าบุ๊กบิ๊ก แอบสงสารน้องพลอยง่ะ
-
:laugh: :laugh:
สมน้ำหน้าไอ้หมาบิ๊ก
-
สมน้ำหน้าไอ้หมาบุ๊กบิ๊ก คลั่งให้ตายไปเลย
น้องเปาก้อไม่สนใจ พี่บู้ก้อไม่ยุ่ง
55+
สะจายยยยย เอาอีกๆๆๆๆ
ให้ไอ้หมามันคลั่งตายยยยยย
-
หึหึ ดีมากกกกกกกกลูกบู้ ให้มันรู้ซะมั่งใครเป็นใคร o13
-
เริ่มหวงพี่แล้วใช่หรือเปล่า
-
นี่ขาลงสุดๆ ของนายบิ๊กแล้วเหรอครับ??? ยังไม่รู้สึกสงสารเลย
แต่นายเชนนี่อ่อยโยนเหมือนกันนะ แนะนำให้ไปหาหมอสิว รักษาให้หาย แล้วมาหล่อแข่งกับนายบิ๊กครับ
-
สมน้ำหน้า ไอ่คิงคอง
ต่อไปเน้พี่บู้จะมีคนที่ดูแล ที่ดีกว่าแก แร้วน่ะย่ะ ชิชิ
-
บู้น้อยทำไมชอบดูหนังแบบเน้...เค้ากลัวววว :monkeysad:
แต่จะให้สงสารอิบุ๊กบิ๊กอะเหรอ...(ตอนนี้)ไม่มีทางซะหรอก เชอะ :a14:
มีแต่สมน้ำหน้า แบร่~ :m14:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปนะจุ๊บๆ
-
:z3: ตามอ่านจนทันแล้ว สงสารบู้จิงๆเล้ย ทำไมต้องทนอยู่กับไอ่บิ้กด้วยนะ :เฮ้อ:
คนที่ชอบบู้ก้อมีเยอะแยะน้า เชียร์พ่อลิ่วล้อนะค่ะ สู้ๆๆ ทำให้พี่บู้เรามีความสุขซะที :impress2: :impress2:
ส่วนไอ่หมาบิ้กก้ออยากจะสม้ำหน้ามั้นจิงๆ เหอๆ รุ้สึกซะบ้าง มคปด.แน่ๆแกเอ๋ย o18
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ...เรื่องนี้นี่มีทุกรสชาติจริงๆเลยค่ะ
ไม่ว่าจะสุข เศร้า เหงา และก็แอบจิต 555+
โดยส่วนตัวค่อนข้างจะชอบบู้ พี่ปิง ราเชนทร์แล้วก็พลอยเป็นพิเศษ
คนอื่นไม่ใช่ไม่ชอบนะคะแค่ชอบน้อยกว่าหน่อย
แต่อยากบอกว่าช่วงหลังๆมานี่จะหมั่นไส้อีตาบิ๊กเป็นพิเศษแกทำบู้ของช้านนนนนนนน
จะเป็นไรไหมคะถ้าอยากจะบอกว่าให้บิ๊กมันเจ็บซะบ้าง หึหึ
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
-
สะใจเว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
(แอบเจ้านาย)แวะเข้ามาทักทาย.....ดีใจจังที่มีคนชอบนายราเชนทร์ ตัวละครใหม่แบบสายฟ้าแล่บ(ตอนนั้นเรื่องกำลังตัน)....คาแลคเตอร์ของน้องเชนนี่ ก็อย่างที่บอก ตอนแรก ๆ จะแบบว๊าว ดูเป็นผู้ใหญ่ดีจัง ไป ๆ มา ๆ ก็เพี้ยน ๆ เอ๋อ ๆ มึน ๆอย่างที่เห็น...แต่คนอ่านบอกว่าโรคจิตบ้างล่ะ สโตรกเกอร์บ้างล่ะ กร๊ากกกกกกกกกกก พอเค้าย้อนไปอ่านที่แต่งก็เออ แบบว่าจริง ๆ ด้วยว่ะ.....ถ้าไม่จิตจริงอะไรจริงคงไม่มาชอบซอมบี้น้อยหรอก จริงแม๊ะ
จะบอกว่า น้องอาจจะไม่เมะจ๋านะคะ ถ้าจิ้นไม่ออกก็จะประมาณแบบอาตี๋หน้าตาย ตัวสูงปานกลาง ขาว ๆ ผอม ๆ มีสิวสุกเปล่งปลั่งห้าหกเม็ด หน้ามัน ๆ.....เอิ่ม.....ถ้าให้เป็นพระเอกจะรับกันได้มั้ยอ่ะคะ 5555+ สมมติว่าโมดิฟายด์สารร่างซะนิดนึง ก็แค่พอดูได้ แต่ไม่ถึงกับหล่อมากมายอ่ะค่ะ.....
ตอนนี้กำลังแต่งตอนต่อไปอยู่นะคะ......จะพยายามให้ออกมาดีที่สุดในเวลาอันจำกัด.....ขอบคุณสำหรับทุก ๆ กำลังใจค่ะ.....อิ่มมากมาย :L2:
(จะหมื่นวิวแล้ว......อีกพันเดียว-----กรี๊ดดด)
ปล. อีกที ถ้าสุดท้ายแล้วบิ๊กคู่บู้จะให้น้องเชนคู่ใครดี..... :z1:
-
อ่าว... นี่คนเขียนยังลังเล เรื่องใครคู่ใครอยู่หรือครับ
ตั้งแต่ครั้งแรก เห็นชื่อเรื่อง นึกว่า บิ๊กบู้ คู่กันซะอีก หรือยังไง
หรือจะรอให้ชัวร์แล้วเม้นท์ทีเดียว(เผื่อหน้าแตก 555) เริ่มสับสนเหมือนกัน
น้องเชนคู่ใครดี??? คู่กับเพื่อนบิ๊กดีมั้ย
หนุ่มปากเสียกับหนุ่มหน้าสิว!!! จัดไปครับ
-
ตอน : ศูนย์รวมคนเพี้ยน(เป็นตอนคั่นก็ได้นะ)
ยามค่ำคืนอันเงียบสงัด.....หญิงสาวผมซอยสั้นพลิกตัวไปมาอย่างอึดอัดบนเตียงกว้างอยู่ตามลำพัง เม็ดเหงื่อพุดพราวขึ้นตามใบหน้าสวย เนินเนื้อกลมสวยได้รูปภายใต้เสื้อกล้ามสีขาวปราศจากบราขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ อากาศร้อนเสียจนเธอต้องสลัดผ้าห่มออกจากตัวเผยให้เห็นร่างกายช่วงล่างที่สวมเพียงกางเกงชั้นใน
ขาเรียวสวยป่ายปะไปมาอย่างอึดอัด
“หึหึหึ”
มือขาวซีดลูบไล้ท่อนขาที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออันพอเหมาะจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ร่างลึกลับค่อย ๆ คืบคลานขึ้นไปบนเตียง ทาบทับร่างกายของหญิงสาว เป็ดรู้สึกหนักเหมือนโดนบางอย่างกดทับ เปลือกตาค่อย ๆ เผยอขึ้นอย่างง่วงงุน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
“ว๊ายยยยยยยย”
.
...
......
...........
“เจ็บมั้ยแก”
“เจ็บสิยะ ลองมาโดนถีบดูมั่งมั้ยล่ะ”
สาวหน้าอกใหญ่ค้อนปลิ้น ขณะที่สองมือกุมท้องด้วยความเจ็บปวด
“ก็ใครใช้ให้แกมาเล่นอะไรพิเรนทร์ ๆ แบบนี้ล่ะยะ แถมยังเอาผมปิดหน้าปิดตายังกับผี หลอนย่ะ” คนผิวแทนบ่นเสียงดังจนเพื่อนรักตัวลีบ หัวเราะแหะ ๆ เป็ดยังคงบ่นต่อไป
“แล้วใครใช้ให้แกปิดแอร์ยะ แม่พลอย จะประหยัดไฟช่วยชาติเหรอ.....ชาติหน้าเลยมั้ยฮึ ไอ้ขาวเอ๊ยยยย”
“ก็แหม ชั้นก็อยากจะลองหลอนบ้างอ่ะไรบ้าง เป็ดอ่า....เผื่อพี่บู้เค้าจะสนใจในตัวชั้นง่ะ.....โหย....เป็ดไม่เข้าใจเพื่อนเลย.....งอน!!!!!”
แล้วคนติงต๊องก็ลุกขึ้นเดินสะบัดสะบิ้งออกจากห้องไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้เป็ดนั่งตาค้าง ทำอะไรไม่ถูกไปเลยทีเดียว!!!!!! ปากอวบอิ่มพึมพัมกับตัวเองเบา ๆ
"นี่แกยอมหลอนเพื่อหมอนั่น.......งั้นชั้นไปโกนหัวแล้วเจาะจมูกเลยดีมั้ย"
……
……………..
บิ๊กเล่า :
ไอ้หมาในร่างเปลือยเปล่ากำลังเท้าแขนเล็ก ๆ บนหน้าอกกว้าง ๆของผม หน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนคนกำลังเครียด...จ้องผมตาไม่กระพริบ
เมื่อคืนผมเพิ่งจัดชุดใหญ่ให้มันเป็นการส่งท้ายการสอบกลางภาคที่เพิ่งเสร็จสิ้นลง ร่างกายบอบบางของไอ้หมากระตุ้นอารมณ์ของผมดีชะมัด เรียกได้ว่าใช้งานจนคุ้มค่าในทุก ๆ ท่วงท่าและทุก ๆหยาดหยด(หมายถึงเหงื่อด้วย....และอย่างอื่นด้วย^^)
แต่ถึงแม้ว่าจะถูกฟัดจนหมอบซะขนาดนั้น วันนี้มันยังตื่นขึ้นมารบเร้าปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาหาอะไรให้มันกินเพื่อที่จะได้ไปเรียน.....อยากเข้าเรียนขนาดนั้นเชียว......หรือว่าอยากไปเจอใครกันแน่.......พ่อหนุ่มสังคม........พ่อคนมีแฟนคลับมากมาย
ชิส์......ผมล่ะหมันไส้ในความฮอตของพี่
“ตื่นได้แล้วบุ๊กบิ๊ก.....วันนี้ไม่เรียนรึไง”
“พี่เกิดขยันอะไรขึ้นมาเนี่ย วันนี้ขอเค้าพักซักวันไม่ได้รึไง หืม.....”
ผมคว้าตัวไอ้หมามากอด.....สองมือขยำไปที่แก้มก้นอันเล็ก ๆ ของมันจนไอ้จ้อนของเราบดเบียดกัน
“อื้อ......ปล่อย”
“หนุ่มเท่ห์หน้าแดงซะ”
“บิ๊กอย่าแซวสิวะ”
“แต่ว่าวันนี้มีเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ....”
“บุ๊กบิ๊กมั่วแล้ว วันนี้มีเรียนเช้าตั้งหาก”
ผมไม่อยากจะเถียงกับมัน.....ก็เลยเปลี่ยนเป็นซุกไซ้ใบหูนิ่ม ๆ ของไอ้หมาเล่นแทน.......เสียวดิมึง ดูครางเข้า
ร่างกายของมันตอบสนองทุกการสัมผัสจากผม........ช่องทางสีชมพูน่ารักนั่นบีบรัดแน่นดีชะมัด อยากจะฟัดพี่ให้มันขาดใจตายไปเลย.........ห๊ะ นี่ผมคงถอนตัวไม่ขึ้นจากร่างกายของพี่แล้วใช่มั้ยเนี่ย........ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจแค่ให้มันเป็นคู่ซ้อมแท้ ๆ.....
“ขอแบบเมื่อคืนอีกรอบได้มั้ยครับ.....คุณพี่ชาย”
"ไม่ได้......ไม่อยากเล่นกับบิ๊กแล้ว.....เจ็บก้น"
เจ็บงั้นเหรอ..............น่าสงสารจังคุณพี่ชาย แต่กูสงสารไอ้จ้อนของตัวเองมากกว่า เครื่องกำลังร้อนเลย ซี๊ดดดดดดดดดด
"บุ๊กบิ๊กอยากทำก็ไปทำกับน้องเปาดิ......พี่เบื่อ" มันบอกว่าเบื่อ แต่ไอ้บู้น้อยของมันกำลังแข็งสู้กับของผมอยู่เนี่ยอ่ะนะ.........แล้วกล้าดียังไงไปลามน้อง นั่นน่ะของสูงเฟ้ย
ส่วนมึงน่ะของเล่นกู ไอ้หมาบู้
"เค้าอยากทำกับพี่มากกว่า......ไม่ได้เหรอ"
"ไม่.......คำไหนคำนั้นดิบุ๊กบิ๊ก"
"เดี๋ยวพี่ชักจะเริ่มดื้ออีกแล้วนะ จะขัดใจเค้ารึไง หืม?"
"พี่ก็เป็นเงี๊ยะ......อยากอยู่กับคนว่านอนสอนง่ายก็ไปหาเด็กบิ๊กเด่ะ พี่ไม่สนแล้ว ไร้สาระ"
กรอดดดดด!!!! เดี๋ยวนี้มันยอกย้อน ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ......ไอ้หมาผละตัวออกจากผม ลุกขึ้นยืนจังก้า สีหน้าแววตาดูมุ่งมั่นสุด ๆ
"พี่น่ะจะเลิกทำตัวเป็นเด็ก ๆ จริง ๆ ซักที........เดี๋ยวลูกน้องมันจะไม่เคารพ" มันว่า....โอยกูล่ะขำ ขอหัวเราะหน่อยเถอะ กร๊ากกกกกกกก ลูกน้องต๊อง ๆ กับลูกพี่สมองบวมเนี่ยนะ เออ ก็เหมาะกันดีนี่
ก็เหมาะกันดีงั้นเหรอ......
เหมาะกัน.....
"หึ หัวเราะไปเหอะ.....บุ๊กบิ๊กคอยดูก็แล้วกัน ไปอาบน้ำล่ะนะ บิ๊กอยากจะนอนให้แดดแยงก้นก็เรื่องของบิ๊ก"
แล้วไอ้ตัวแสบก็เดินผิวปากออกไป ทิ้งเอาไว้แต่ความรู้สึกโหวง ๆ ในใจของผม.......เหมาะสมกัน.........เหมาะสมกัน โอ๊ยยยยยย ในหัวกูมีแต่คำเนี้ยะ!!!!! ก็ใช่ไงไอ้หมาบู้กับไอ้เด็กสิว มันเกิดมาคู่กัน
เกิดมาคู่กัน..........เกิดมาคู่กัน............เกิดมาคู่กัน
ผมว่าผมตามไอ้หมาไปอาบน้ำให้สมองหายเบลอดีกว่า
................................................................
“เดี๋ยวบุ๊กบิ๊ก แวะห้องเชนนี่ก่อน” ไอ้หมากระตุกเสื้อผมตอนที่เราเดินผ่านห้องของไอ้สิว...........เออ.....จริงสินะ เพื่อนเล่นคนใหม่ของพี่......ลืมมันไปได้ยังไง มีพี่ที่ไหน ต้องมีไอ้สิวเจ๋ออยู่ที่นั่น
แมร่งร่ำไป.....หึ
ไอ้หมาไม่ได้เคาะแบบที่คนมีมารยาทเค้าทำหรอก มือของมันทุบปึง ๆ ๆ จนผมเสียวว่าห้องอื่น ๆ เค้าจะเปิดประตูมาด่าเอา มันทำเหมือนมันมาทวงหนี้
ซักครู่ประตูก็เปิดออก ไอ้สิวเดินงัวเงียออกมาจากห้อง หัวกระเซอะกระเซิง มันขยี้ตาพร้อมกับพยายามยืนทรงตัวให้ตรง ไอ้สิวสวมเสื้อยืดสีตุ่น ๆ ดูซกมก เสื้อสีขาว(?) ที่มีรอยเปื้อนเป็นดวง ๆ
“ลูกพี่.......มีไรครับ”
“วันนี้เชนนี่ไม่มีเรียนเหรอ”
“ครับ”
“งั้น...........ไปนั่งเรียนกับพี่มั้ย....”
“แต่ว่าผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไร พี่รอได้”
“อืมมม.................................”
ไอ้สิวทำท่าครุ่นคิด แล้วไม่กี่อึดใจกำปั้นไอ้หมาก็ชกเข้าที่ท้องของมันจนผมได้ยินเสียงร้อง....อุก…..ด้วยความจุก ไอ้หน้าสิวยิ้มแหะ ๆ
“งั้นพี่สองคนเข้ามารอในห้องผมก่อนก็ได้นะครับ"
ห้องมึงเนี่ยนะ กลิ่นอายแห่งความสยองลอยโชยออกมา......ห้องอับ ๆ ทึบ ๆ.....เดาว่าคงสกปรกโครต ๆ
“ไม่ล่ะ...........ถ้าอย่างงั้นวันนี้เค้าไม่ไปเรียนล่ะนะ ก็พี่มีเพื่อนนั่งเรียนด้วยแล้วนี่”
“บิ๊กอ่า......อย่างอนดิ”
กูไม่ได้งอนเฟ้ย......แต่กูไม่อยากไปนั่งดูพวกมึงนัวกัน.....ไม่ผิดหรอก ไอ้หมามันชอบไปนัวกับไอ้หน้าสิว.....เดี๋ยวเอาหัวไปซุกไปคลอเคลียราวกับจะดมรักแร้ของอีกฝ่ายยังไงยังงั้น
แล้วไอ้หน้าสิวก็ดูเหมือนจะชอบ....และพวกมันก็ดูเหมือนจะไม่อาย
แต่ก็โอเคสำหรับผมน่ะ.......โอเคอยู่แล้ว......ก็แค่รำคาญลูกตา ก็เท่านั้น
ไม่ได้หวง.....แต่แค่ไม่อยากเห็น
“เค้าง่วงแล้วก็ปวดหัว พี่ไปเหอะ เค้าอยากพักเยอะ ๆ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าป่วยขึ้นมาล่ะ อดไปเที่ยวทะเลกับพวกรุ่นน้อง.....ไปนะ”
ไอ้หมาวิ่งดุ๊ก ๆ เข้ามาหาผม
“งั้นพี่ไม่ไปเรียนแล้วก็ได้......พี่นั่งเล่นอยู่ห้องเชนนี่นะ มีไรก็เรียกพี่ได้ตลอดเลยนะ โทรมาเบอร์ห้องเชนนี่ก็ได้นะ ลิงยักษ์ของพี่” มันว่า.....แล้วก็ดันตัวไอ้ปลวกนั่นเข้าห้องไป เออ กูแค่อยากนอน ถึงกูจะเจ็บหรือป่วย คนอย่างมึงก็คงจะช่วยอะไรได้ไม่มากไปกว่าการทำให้กูอาการทรุดลงหรอกน่ะ!!!!
ระหว่างไขกุญแจกลับเข้าห้อง ผมหันไปมองห้องอีกฝั่งหนึ่ง..............สัมผัสได้ถึงความเงียบราวกับไม่มีคนอยู่
น้องจะเป็นยังไงบ้างนะ......จะนอนร้องไห้คนเดียวอยู่ทุกคืนหรือเปล่า........
ไม่ได้คุยกันนานแล้ว นานเหลือเกิน......
ถ้าพี่ชายของผมเริ่มที่จะบินได้แล้วล่ะก็นะ ผมจะต้องทำอะไรซักอย่าง ผมจะต้องจริงจังกับความต้องการของตัวเองมากกว่านี้........ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายไป
"พี่จะสารภาพกับเรา ถึงจะโดนปฏิเสธ หรือโดนเกลียด แต่พี่ก็จะทำ"
............................
ราเชนทร์เล่า :
กระฉูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
ถ้านี่เป็นหนังสือการ์ตูน เลือดกำเดาของผมคงจะไหลเหมือนกับน้ำที่ออกจากก๊อกยังไงยังงั้น
ผมแทบอยากจะจับคนข้าง ๆ ตัวผมกดซะให้รู้แล้วรู้รอด
ก็จะอะไรซะอีกล่ะ.......ก็แค่ซอมบี้น้อยของผมนั้นคงจะเป็นเด็กขี้ร้อน พอมาอยู่ในห้องที่ค่อนข้างจะทึบ ๆ ของผม พี่เค้าก็เลย...................
ปลดกระดุมเสื้อออกทีเดียวสามเม็ด
"แอร์เสียก็ไม่ยอมซ่อม.....ทนได้ไงวะเชนนี่" ปากเล็ก ๆ ว่า ก่อนจะเอนตัวลงกับโซฟา กางแขนกางขาออกซะเต็มที่ ยิ่งทำให้ภาพออกมาดูเอ็กซ์โครต ๆ......
เรื่องแอร์เสียน่ะผมสะตอไปเต็ม ๆเลยล่ะค๊าบบบบ ก็แค่อยากเห็นพี่เค้าเหงื่อออกนิด ๆ พอให้ได้กระชุ่มกระชวย แต่ผลที่ออกมา กำไรกูเห็น ๆ......
"ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วนะเชนนี่ พี่ว่าเราหาอะไรเย็น ๆ มาซดกันดีกว่า" เสียงแหบ ๆ ใหญ่ ๆ ที่ดูขัดกับขนาดตัวเอ่ย(ผิดกับไอ้ดำที่ตัวใหญ่แต่เสียงเป็ด)
"โค้กมั้ยครับลูกพี่ ผมมี....." อุก ซอมบี้น้อยชกท้องผมอีกแล้ว ผมผิดอะไร พ่อพระเอกจำเลยรักถึงได้ชกเอา ๆ
"แมน ๆ อย่างพวกเรามันต้องเบียร์เย็น ๆ ซักโหลเฟ้ย.....ลงไปซื้อมาดิ๊ไอ้ลิ่วล้อ"
"เงินล่ะครับลูกพี่"
"จริงสินะ.....เงินน่ะ" แล้วคนตัวเล็กก็ทำท่าค้น ๆ กระเป๋าเป้ของตัวเอง..ก่อนจะลุกขึ้นตบกระเป๋ากางเกง แล้วก็แสยะยิ้มโชว์ฟันเขี้ยว......
อุก ชก......กู.....อีก....แล้ว
"เลี้ยงดิเชนนี่ แค่เบียร์ถูก ๆ น่ะ ลิ่วล้ออย่างนายควรจะเป็นฝ่ายออกเงินไม่ใช่รึไง ไสหัวลงไปซื้อเบียร์ให้กูเดี๋ยวนี้ ก่อนที่กูจะของขึ้น ย๊ากกกกกกกกก"
นี่พี่เป็นซุปเปอร์ไซย่ารึไง ไอ้ท่าที่กำลังทำน่ะ มันท่าแปลงร่างชัด ๆ ไม่ได้น่ากลัวเลยซักนิด.......ผมอยากจะขำแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ ไม่งั้นอาจจะโดนอีกหลายหมัด
"ครับ งั้นลูกพี่กรุณารอซักครู่"
"จัดไปอย่าให้เสียเชนนี่....."
แล้วพี่บู้ก็กลับไปนั่งทำเท่ห์เหมือนเดิม บางครั้งผมก็รู้สึกอยากจะจับพี่เค้าเขย่าให้มึน หรือไม่ก็เตะซักป้าบ โทษฐานที่ซ่าส์ไม่ดูไซส์
เด็กอะไรทั้งไร้มารยาท ทั้งเสียงดัง ขี้โวยวาย หน้าไม่อาย ไร้ซึ่งความเกรงใจ.......ชอบถ่มน้ำลายลงพื้น......ชอบข่มเหงรังแกผมอยู่เรื่อย
แต่ก็ทั้งน่ารัก......และน่าปล้ำเป็นที่สุด......คนนิสัยเสีย สุดๆ แบบนี้พวกคุณจะหาได้จากที่ไหนอีกล่ะ
.
....
............
..........................
"เบียร์ครับคุณชาคริต"
"โหยเชนนี่งอนเราเหรอ.....ไม่ยอมเรียกลูกพี่ง่ะ แถมทำสุ้มเสียงซะเป็นทางการเลย" อารมณ์นี้เปลี่ยนเร็วชะมัด ดูสิ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเด็กขี้เล่นขี้อ้อนอีกแล้ว
"เปล่านี่ครับ"
"โกรธที่เราชกท้องนายใช่ป่ะ งั้นให้ชกคืนก็ได้นา.......พ่อหน้าสิวนา" พี่บู้พองแก้มพร้อมกับเอามือจิ้ม ๆ ผมก็ได้แต่ส่ายหน้า......ไม่อยากรังแกคนที่อ่อนแอกว่า เพราะผมน่ะแมนมาก!!!!
ซอมบี้น้อยยิ้มแฉ่ง.....อยากจะบอกว่าผมโกรธพี่ไม่ลงหรอกครับ
"ว่าแต่นั่นมันแผ่นอะไร กองเป็นตั้งเลย หนังเหรอ" มือเล็กชี้ไปที่ชั้นวางของที่เต็มไปด้วยดีวีดีหนังอย่างว่าของผม ซวยแล้ว ลืมเก็บ ปกติไม่ได้มีใครมาห้อง ก็เลยไม่ได้สนใจจะจัดวางให้มันมิดชิด
"ครับ......หนัง"
"หนังสยองเหรอ"
"ไม่ครับ.....ไม่ใช่"
"งั้นก็หนังโป๊แน่เลย เปิดดูกันเหอะเชนนี่ หวังว่าคงจะมีสาวแจ่ม ๆ เพียบ...ช่ายม๊ะ....." สาวแจ่ม ๆน่ะไม่มีหรอกครับ มีแต่ผู้ชายแมน ๆเค้าเล่นประตูหลังซัดลูกโทษกัน..........
"ลูกพี่ครับผมว่า...อย่า"
คนตัวเล็กไม่รอช้า และไม่ได้ฟังเสียงทัดทานของผม พี่ท่านพุ่งไปจัดแจงหยิบแผ่นมาเปิดเองเสร็จสับ รู้ด้วยนะรีโมทอันไหนเป็นอันไหน วางอยู่ตรงไหน พี่แกจัดเต็มราวกับเป็นห้องตัวเอง....
ตายแน่กู ขืนซอมบี้น้อยรู้ว่าหนังพวกนั้นเป็นเอวี......แบบชาย-ชาย พี่เค้าคงจะรับไม่ได้แล้วก็ซ้อมผมจนน่วม.....
ถ้าไหน ๆ พี่เค้าจะรับไม่ได้แล้วล่ะก็ ผมรวบหัวรวบหางซะตอนนี้เลยดีมั้ย....
"แผ่นเสียง่ะเชนนี่......."
"ครับ คงเสียแล้ว....มาดื่มเบียร์เถอะนะครับลูกพี่"
"งั้นขอเปิดแผ่นนี้ละกัน........Athlete 2 The Collection.....แปลว่าอะไรเหรอเชนนี่ มันเป็นชื่อหนังใช่ม๊ะ"
"ไม่ครับ...........เอ่อ......คงใช่มั้งครับ"
สมองด้านชั่วสั่งให้ผมลุกขึ้นแล้วจับพี่เค้ากดซะให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่สมองด้านเทพกลับสั่งให้ผมนั่งเป็นไอ้เอ๋อ พร้อมกับด่าผมว่า......ทำเป็นเหรอมึง ไอ้จั๊ดหง่าว
"ไม่อ่านอีกแล้ว เครื่องเสียแน่เลย......กินเบียร์เย็น ๆ กันดีกว่าเชนนี่"
โล่งอกไปที
สุดท้ายแล้วสวรรค์ก็ยังเข้าข้างผม
............................................................
บรรยาย
"อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" คนตัวเล็กบัดนี้กำลังนั่งก้มหัวทำความเคารพชักโครกอยู่อย่างหมดสภาพ โดยมีลิ่วล้อคอยลูบหลังให้
ก็เกิดมาคนตัวเล็กเคยดื่มของมึนเมาซะที่ไหนกัน ทำเก๊กทำเท่ห์ไปอย่างนั้น จิบเข้าไปคำแรกก็หน้าเจื่อน
แต่ก็ยังคงทำเก่งซัดอั่ก ๆ โดยที่มื้อเช้ารองท้องไปแค่นมอุ่น ๆ.........ไม่เกินสองขวดก็มีสภาพน่าอนาจอย่างที่เห็น
"อย่ามาจับ.............เดิน.....เองงงงงงได้......."
คนเก่งเดินเป๋ไปเป๋มาออกจากห้องน้ำ เผลอแปบเดียวออกไปยืนแหกปากร้องเพลงอยู่ตรงระเบียง
"เมื่อดวงอาทิตย์ท๊าาาาาากกกกกกทาย แสงที่เราเคยไว้จายยยยย กลับกลายเป็นความทรม๊านนนนนน......*"
ราเชนทร์กุมหัวหมับ เกิดมาไม่เคยปวดหัวขนาดนี้ คิดถูกหรือคิดผิดที่ไปชอบไอ้หมอนี่ ทั้ง ๆ ที่เค้าใช้ชีวิตมาอย่างเรียบง่ายราวกับไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้มาตลอดสิบแปดปีเต็ม
"ลูกพี่ครับ กลับห้องเถอะครับ เดี๋ยวผมพยุงไปส่ง"
"ม่ายยยยกลับ ไอ้คิงคองมานจายร้ายยยยย...........ร้อน......ถอดเสื้อให้หน่อยยยยยดิเชนนี่"
เฮือก.....ไหงไอ้เด็กตัวขาวนี่มาขอให้ทำอะไรน่าหวาดเสียวแบบนี้ฟะ.....เสื้อแสงที่หลุดหลุ่ยถูกมือเล็ก ๆ ทึ้ง พยายามจะสลัดชุดนักศึกษาออกจากตัว สุดท้ายก็เหลือแต่ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า
น่ากิน.......................หื่น ๆ ๆ ๆ
"ลูกพี่ครับถ้าไม่กลับก็นอนพักที่เตียงเถอะ"
"ม่ายยยนอน รินให้พี่อีกแก้วดิ๊"
ทำไมดื้อยังงี้ฟะ........
ปิศาจในตัวราเชนทร์ร้องสั่งอีกครั้ง โอกาสดีแล้วมึง รีบ ๆ ยัดความเป็นผัวให้พี่แกไปซะ......แต่ไอ้ตัวเทพก็ยังคงตอกย้ำเรื่องความซิงอยู่ร่ำไป
ก็คนมันไม่เคยนี่หว่า.........
ยื้อยุดกันไปมา สุดท้ายก็ได้เรื่อง เมื่อลูกพี่ขี้เมาเสียหลักล้มลงอย่างไม่เป็นท่า โดยดึงลิ่วล้อที่หุ่นออกไปทางผอมบางเสียมากกว่าล้มลงไปด้วยกัน
กลายเป็นว่าตอนนี้ร่างของนายราเชนทร์โถมทับคนขี้เมา......ไม่ใช่หรอก.....ไม่ได้เหมาะเจาะอย่างในละคร ด้วยความสูงตัวที่ต่างกัน หน้าอกของหนุ่มหน้ามึนจึงกดทับหัวของรุ่นพี่ไปเต็ม ๆ
พร้อม ๆประตูห้องที่ถูกเปิดผ่างออกโดยบุคคลที่สาม....ร่างยักษ์ ใบหน้าบูดบึ้ง
"พวกมึงสองคน........คิดว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ฟะ"
.
...
......
.............
"เบียร์ แล้วนี่มึงก็บ้าจี้....ลงไปซื้อเบียร์ให้ไอ้หมามันแดร๊กยังงั้นเหรอ ไอ้สิว...!!!!"
"กรุณาให้เกียรติผมด้วยครับ คุณกฤษณะ ผมน่ะเป็นถึง..."
"ลิ่วล้อของไอ้หมา กูรู้"
"นั่นล่ะครับ ฉะ-นั้นเรียกผมว่าเชนนี่เหมือนที่คุณชาคริตเรียกผมน่ะ จะเหมาะสมกว่า"
หน้ามึน ๆ นั้นไม่แสดงอารมณ์ขณะพูด เลยโดนมือใหญ่ ๆ หนัก ๆ ของนายบิ๊ก ซัดเปรี้ยงจนหัวสั่นหัวคลอน
"แหกปากซะลั่น ไม่ได้เกรงใจห้องอื่นเค้าเลยนะ พวกมึงน่ะ"
"เหอะ........คุณคนเดียวมั้งครับ ไม่ใช่เราซักหน่อย"**
"ฮ่ะ....หนอย ไอ้ตี๋นี่......รักกันมากนักก็เช็ดอ้วกกองนี้เอาเองละกันนะ...."
บิ๊กชี้มือไปที่อ้วกกองโตที่คนเป็นพี่ทิ้งเอาไว้ก่อนจะสิ้นฤทธิ์สิ้นเดช หลังจากที่ทั้งสองคนช่วยกันลาก + กล่อม อยู่นาน กว่าพ่อหนุ่มนักเลงจะยอมกลับห้องซึ่งอยู่ถัดไปแค่สองห้อง แต่กินเวลาและพลังงานไปมากโข.....
"สร้างปัญหาให้กูตลอด ไอ้พี่บ้าเอ๊ยยยย"
"นี่คุณ.....อย่ามาตะคอกใส่ลูกพี่นะ"
"อ๊ากกกกกกก......."
คนตัวสูงแทบจะทึ้งหัวตัวเองให้เละ(หากทำได้น่ะนะ) ขณะที่ลิ่วล้อผู้แสนดีเดินไปหยิบไม้ถูพื้นพร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดี
ไอ้หมา.....นี่มึงไปนำพาตัวอะไรเข้าม๊า.......
"มา.....ไอ้สิวเดี๋ยวพี่ช่วยเช็ด"
แล้วสองหนุ่มก็ช่วยกันเช็ดอ้วกหนึ่งกองอย่างขยันขันแข็ง......
to be con
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
*ยามเช้า by DAYLIGHT
** THANK โฆษณาวาสลีน บอดี้ โลชั่น
ตอนนี้แต่งด้วยความมึนเมาจากงานค่ะ โมเม้นท์เชน-บู้.........
คุณ O_cha ยังอุตส่าห์จำได้นะ เพื่อนนายบิ๊กน่ะ......คนแต่งยังลืม ๆ ไปเลย ตัวประกอบสุด ๆ 55555+.....เรื่องนี้แต่งไปลงไปง่ะ อาจจะมีพลิก ๆ แถ ๆ แถก ๆ ไปบ้างให้คนอ่านงง ๆ (เพื่อ?)
ตอนหน้าเค้าจะปิง-เปามั่งแล้ว เปลี่ยนฟีลบ้างไรบ้าง(เดี๋ยวเรื่องจะเนือย ๆ)......ตอนนี้เหมือนว่าพี่บู้จะแกร่งขึ้นแต่ก็ยังไม่สุด.......5555 เมาปลิ้นเลย
ขอบคุณทุก ๆ เม้นท์จ้า ขอมอบดอกไม้ตอบแทนกำลังใจที่ทุกคนมอบให้........ไหน ๆ ก็อ่านกันมาตั้งแต่แรก ก็ขอให้ติดตามกันต่อไปนะคะ......Please.......
loving u too much so much very much.....
:L2: :3123: :L1:
and
(http://images.quickblogcast.com/39531-36457/janet_jackson_gay_vacation_black_roses.jpg)
หนังโปรดของพี่บู้
(http://4.bp.blogspot.com/_7UHICy8Etfo/TBTeuE8FA6I/AAAAAAAAKag/BE1vs5ilRR8/s1600/1985%2B-%2BGuinea%2BPig%2BVol%2B2%2BFlower%2BOf%2BFlesh%2BAnd%2BBlood%2B(DVD).jpg)
ผู้หญิงในฝันของบู้(อีกคนนึงคือซาดาโกะจากเดอะ ริง)
(http://superpositionkitty.com/wp-content/uploads/2010/03/star13966.jpg)
-
บุ๊กบิ๊กเริ่มหึงเริ่มหวงพี่บู้นิดๆหรือยังคะ? ซักนิดหรือยังเอ่ย?
เฮ้อ...อึดอัดมากที่ไอ้บุ๊กบิ๊กเห็นพี่บู้เป็นแค่ของเล่นแก้อารมณ์ เมื่อไหร่มันจะรู้ตัวเสียทีเนี่ย อยากอ่านตอนหวานๆกันน่ะค่ะ ท่าทางจะหวานมันน่าดูชม คริคิร
ขอบคุณ และกอด และบวกหนึ่ง :กอด1:
-
เห็นหนังสุดโปรดของบู้แล้วช็อก o22
เค้ากลัวอะ ดูหนังพวกนี้ไม่ได้ :serius2:
แต่ตอนนี้บิ๊กแลดูซวยนะ ตามล้างตามเช็ด(อ้วก)พี่บู้ตลอด :laugh:
-
555 ขำคำว่าซ่าไม่ดูไซส์ พี่บู้หนอพี่บู้ :m20:
2 คนนี่อยู่ด้วยกันแล้ว เคมีเข้ากันนะเนี่ย กร๊ากกกก
แต่ที่แน่ ๆ ไอ้หมาดำ มันหงุดหงิดแล้วเว้ย โคตรสะใจเลย 555
-
เอ่อ...ตอนอ่านเรื่องก็โอเคกำลังขำนะ พอเลื่อนลงมาเห็นภาพหนังสุดโปรดของพี่บู้ อารมณ์เปลี่ยนในบัดนาว โอมายก๊อดดดด
-
โอ๊ะ หนังน่าดูจัง ดีเลยบิ๊กสารภาพรักไปจะได้รู้ซะทีว่าตัวเองควรจะแคร์ใครมากกว่า
-
สงสารน้องสิว
55555555
โดนพี่บู้เล่นซะจอด
เห้ออ ดันไปหลงรักคนแบบนี้เองนะ
ฮ่าๆ บิ๊กเอ๊ยย ขนาดนี้ยังปากแข็งใจแข็งอีกนะ
-
ถึงจะเอนเอียงไปซะเยอะ
แต่ก้ยังเชียบิ๊กบู๊ :-[
มันจะฝังใจตั้งแต่อ่านครั้งแรกเลยว่าจะเชียใคร
สะใจมากมายที่ไอ่บิ๊กมันหงุดหงิด
เริ่มหึงแล้วซิเรา หึหึหึ
เจ้าสิวตลกดี o13
-
เกลียดไอ่คิงคอง ไม่ว่าจะตอนไหน
ใจร้ายกะพี่บู้ของน้องตลอดเยย
-
เอิ่ม...ไม่รู้จะบรรยายว่าไงเลย
เอาเป็นว่าตามมาดูแลทุุกข์สุขของลูกบู้ละกันนะ เผื่อโดนไอ้หมามันทำไร อิอิ
:z1:
-
อิบิ๊กตกกระป๋องเเล้ว สั้นสะเทือนซะที่ สาธุ~~สารภาพรักเเล้วอกหักเถอะ เปาอย่าทำให้ฉันเกลียดนามมากกว่านี้เลย
บู้จ้าน่ารักได้อีก น่ารักมากๆ เเต่หนังที่บู้ดูน่ากลัวมากสยองสุดๆ
เชนนี่ดูเหมือนจะเป็นโอตะคุ น่ะเนี่ย
-
อ่าาาาา น้องบู้ ดูไรอ่ะ กำลังกินข้าวด้วยชะงักเลยเรา 55+
อ่านๆก็รู้ว่าน้องเปาเค้ามีใจให้พี่ปิงนะ อิบิ๊กจะไปแทรกตรงไหน หึหึ
-
แวะมาหาพี่บู้
-
เห็นภาพหนังแล้วจะอ้วกเลยอ่ะ พี่บู้ชอบดูได้ยังไงนะไอ้หนังแบบนี้น่ะ
-
แฟลชไดรฟ์หายค่ะ.....คนแต่งเครียดมากมาย...:m31:...ต้องแต่งใหม่ซึ่งเยอะมาก ๆ.....เอาเป็นว่ารอกันนะคะ รอน๊า 5555+ อย่าเพิ่งทิ้งฟิคเค้านะ......เค้าจะนั่งแต่งคืนนี้เล้ย.... :n1:
อนึ่งหนังเรื่องนี้คนแต่งดูแล้ว(ดูก่อนพี่บู้ด้วยนะ 55+) มันแหวะจริงอะไรจริง.....ขณะดู กลิ่นเลือดจะโชยมาจากจอ.....นั่งดูกับแม่สองคน(บังคับมารดาบังเกิดเกล้า..ฮา) เอามือกุมท้องไปด้วยความเสียวไส้ เรื่องนี้ฝากน้องชายมันโหลดมาให้ ถ้าดูในคอมพ์โดยเสียบหูฟังเอาไว้ มันจะให้ความรู้สึกที่ทั้งแหวะทั้งอึดอัด....คือเคยพยายามดูในยูทูปแล้วค่ะ ไม่สำเร็จ 555 ใจมันสั่น มันจะเป็นลม... :z13: :z10:
สรุป.....ตอนหน้าที่บอกว่าปิงเปา อาจจะเป็นตอนพิเศษแก้ขัดไปก่อนเน้อ...แบบว่าตัน ๆ มึน ๆ.....รักนะคนอ่าน จุ๊บ ๆ
:กอด1:
-
รับทราบจ้าา ไม่ต้องเครียดมากนะค่ะ คุณคนเขียน
คนอ่านรอได้จ้า
กอดด
-
ตอน : พี่ปิงกับน้องเปา (PART 3)----เคยลงในชื่อตอนนี้ไปแล้ว 2 พาร์ท
ปรื๊ดดด!!!! เสียงแตรดังลั่นทำเอาหนุ่มน้อยที่กำลังเดินอย่างซังกะตายบนทางเท้าสะดุ้งเฮือก
“ขึ้นรถ” เสียงเข้มของหนุ่มตี๋เคราหนาบอกกับคนตัวเล็กหลังจากกดกระจกรถลง
เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนขับ เปารีบชักสีหน้าโดยอัตโนมัติ ท่าทางอ่อนระโหยกลายเป็นแข็งกร้าว......ใบหน้าเล็กเบี่ยงไปด้านหน้าก่อนจะเริ่มเดินอย่างแน่วแน่
ซ้าย......ขวา......ซ้าย......เอ้าฮึบ......ซ้าย.....ขวา.....ซ้าย
แม้ว่าท่าเดินนั่นจะดูตลกและน่ารักจนพี่ชายแอบอมยิ้ม แต่คนฟอร์มจัดก็ยังพยายามที่จะเก๊กเสียง เล่นบทคนใจร้าย
“เปา พี่บอกให้ขึ้นรถ” ปิงกระชากเสียงใส่น้องชายแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ เท้าเล็ก ๆ พยายามเร่งฝีเท้า แต่ก็ไม่ทันรถที่ขับเอื่อย ๆตามประชิดตัวอยู่ในขณะนี้
“เปา พี่จะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ จะขึ้นเอง หรือจะให้ลงไปอุ้ม”
.
.....
............
“นี่เรางอนพี่เหรอ....หืมมม?” ร่างสูงหันมาถามขณะขับรถไปด้วย เปานั่งกอดอก ปากเม้มแน่น ไม่ยอมตอบคำถาม ดวงตาโตใสจ้องมองออกไปยังถนนเบื้องหน้าที่รถค่อนข้างโล่ง
“พี่ปิงไปเอารถใครมาขับ”
“ตอบคำถามพี่ก่อน ว่างอนพี่เหรอ”
“หึ สำคัญตัวเองไปรึเปล่าครับคุณการุณ ผมมีเรื่องให้สนใจตั้งเยอะ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องกิจกรรม เรื่องสอบนี่ก็อีกเรื่องนึง.......”
“แล้วก็เรื่องนายบิ๊กด้วยอีกเรื่องนึง”
“พี่ปิง!!!!!”
คนตัวเล็กหันมาตวาดลั่น พี่ชายยิ้มกริ่มอย่างพึงใจที่ได้ยั่วแย่โทสะคนตรงหน้าอย่างได้ผล
“แฟนกันงั้นเหรอ.........คิดว่าพี่จะเชื่อรึไงครับ หึงพี่แล้วเอาคนอื่นมาใช้เป็นเครื่องมือแบบนี้ ไม่น่ารักเอาซะเลยนะ......รู้เปล่า”
“ไม่จริงซักหน่อย เปากับพี่บิ๊กน่ะเป็นแฟนกันแล้วจริง ๆ ใคร ๆ เค้าก็รู้ เพื่อน ๆ เปาเค้าก็รู้ มีพี่นั่นแหละที่ไม่รู้ เพราะมัวแต่เอาเวลาไปตามแฟนเก่าต้อย ๆ จนไม่ยอมทำงาน......”
ปิงหักรถจอดข้างทางที่คนไม่พลุกพล่านนัก ก่อนจะจัดการปิดปากไอ้เด็กตัวเล็ก.......
ริมฝีปากที่เต็มไปด้วยหนวดสากบดขยี้กลีบปากสีอ่อนบางนุ่ม มือใหญ่และแข็งราวกับคีมเหล็กนั้นยึดตรึงข้อมือเล็ก ๆ เอาไว้ เปารู้สึกสิ้นเรี่ยวแรง ราวกับถูกดูดพลัง........
จะไปเป็นแฟนกับคนอื่นได้ยังไง ในเมื่อร่างกายนี้ยังคงสนองตอบต่อการสัมผัสจากคนเป็นพี่
ดูสิ......โดนเข้าไปแค่นี้ก็อ่อนระทวย.......อยากจะทำมากกว่านี้....ถ้าไม่ติดว่าเป็นที่สาธารณะ......
แล้วอีกอย่างเจ้าเด็กนี่น่ะ........ออกจะ"แมน"ซะขนาดนี้
“พอแล้วดีกว่า ขืนเล่นกับเรามากกว่านี้ พี่คงอดใจไม่ไหว” น้ำเสียงสุดกวนนั้นทำเอาน้องชายที่หน้าแดงก่ำอยู่แล้ว แดงขึ้นไปอีกเพราะความโกรธ
“อ.......ไอ้พี่บ้าเอ๊ย...........จะลงแล้ว.......เปิดประตูให้ด้วย”
“นี่................เราน่ะ เพิ่งสอบเสร็จ ยังไม่ได้กินอะไรมาเลยไม่ใช่เหรอ..........ไปหาอะไรกินกับพี่ก่อนมั้ย”
“ไม่จำเป็น ผมไปกับแฟนผมได้”
“อ้าว.....แล้วไหนล่ะแฟนเราน่ะ ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเดินอยู่คนเดียว.......ใช่ป่ะ”
“โอ้ยยยยยย ใครเค้าจะไปตัวติดกันเหมือนตัวกับแฟนตัวล่ะ........พอพี่แอมป์กลับมาก็ลืมน้องนุ่ง........แล้วตอนนี้จะมาวุ่นวายอะไรกับเปาอีก....ห๊า!!!!”
คนเป็นน้องหันมาตวาดใส่อีกครั้ง ขอบตาเอ่อไปด้วยหยดน้ำใส ๆ มือเล็กยกขยี้อย่างแรงจนพี่ชายต้องรีบคว้ามือข้างนั้นเอาไว้ เพราะกลัวว่าดวงตาคู่โตนั้นจะช้ำ.....
“ฮึก................พี่ปิงลืมผมแล้วใช่มั้ยล่ะ......”
“พี่ขอโทษ”
“ไม่ต้องมาขอโทษเลย.....ลืมกันแล้วใช่มั้ย......ไม่เห็นมาหากันเลย......ลืมน้องแล้วใช่มั้ยล่ะ”
.
....
........
.................
“สรุปจะบอกน้องได้รึยัง ว่าไปเอารถใครเค้ามาขับ”
คนตัวเล็กซึ่งนั่งกอดอก ทำหน้าเชิ่ด ถามเสียงแข็งราวกับซักผู้ต้องหา ส่วนพี่ชายก็ได้แต่หัวเราะแหะ ๆ ซ่อมในมือเขี่ยสปาเกตตี่ในจานจนเละ
“รถแอมป์เค้าน่ะ”
“หึ......ไม่น่าถามเล้ย”
“ฟังพี่ก่อนสิไอ้ตัวเล็ก.......คือพี่กับแอมป์น่ะ เราไม่ได้มีอะไรกันแล้วจริง ๆ......ก็.....คือ......จะอธิบายยังไงล่ะ........เอาเป็นว่าช่วงนี้เค้าต้องการเพื่อนซักคนที่ไว้ใจได้........แล้วเค้าก็นึกถึงพี่......แล้ว.....ตอนนี้เค้าก็ขอพักอยู่กับพี่....ซักระยะ”
“พักด้วยกัน”
“อืม”
“แล้วนอนกันรึยังล่ะ รำลึกความหลังกันสนุกไปเลยสินะ”
“เฮ้ย......ไอ้เด็กปากเสียนี่”
เจอคำถามตรง ๆ แบบนั้น ทำให้คนตัวสูงรู้สึกเหมือนกับว่าน้องชายเหมือนเป็นคนแปลกหน้า......ดวงตาคู่นั้นก็ช่างดูเย็นชาได้อย่างไม่น่าเชื่อ.......
“ทำไมเราก้าวร้าวแบบนี้ฮึ........กลายเป็นเด็กแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เปาก็เป็นแบบนี้แหละ.......เพิ่งรู้รึไง......ก็บอกไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ใช่เด็กผู้หญิง ทำมารยา ออดอ้อนออเซาะไม่เป็นหรอกนะ”
คำอธิบายที่ต้องการจะพูดถูกกลืนลงไปจนหมดสิ้น ปิงก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ
ความจริงชายหนุ่มเลิกหวังลม ๆ แล้งกับผู้หญิงคนนั้นนานแล้ว......แต่กระนั้นก็ยังคงมีความรู้สึกผูกพันและความรู้สึกดีดีแบบเพื่อน เมื่อเพื่อนกำลังมีปัญหา เค้าเองก็เต็มใจที่จะเข้าไปช่วย….....
แต่ว่าเด็กคนนี้กลับดึงดันเอาแต่ใจจนน่าหงุดหงิด.........นี่ไม่ใช่น้องชายที่เคยรู้จัก.......น้องเปลี่ยนไป....แม้จะเป็นเรื่องดีที่น้องรู้สึกหวงพี่ แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้
'เปาเป็นน้องชายของพี่ปิงนะ แล้วพี่ปิงก็เป็นพี่ชายเพียงคนเดียวของเปาด้วย อะไรที่พี่ปิงสั่งเปาจะยอมเชื่อฟังทุกอย่าง อะไรที่พี่ปิงบอกว่าไม่ดี เปาก็จะเชื่อว่ามันไม่ดี ถึงคนทั้งโลกจะเห็นด้วยในสิ่งที่เปาทำ แต่ถ้าพี่ปิงไม่เห็นด้วย.............เปาก็จะไม่ทำ.....เข้าใจมั้ยครับ'.......ไอ้เด็กน่ารักคนที่เคยพูดประโยคนี้ มันหายไปไหนกันฟะ
“รีบกินเข้าสิเปา....เสร็จแล้วพี่จะได้พากลับไปส่งห้อง”
“ไม่หิว”
“งั้นก็ตามใจเราละกัน.........คิดเงินด้วยครับ”
เอาไว้ค่อยหาทางอธิบายกันวันหลังละกัน......ร่างสูงคิด แต่ทว่าท่าทางเรียบเฉยที่แสดงออกมาตอนเรียกเก็บเงิน ยิ่งทำให้คนตัวเล็กตีความไปในอีกทางนึง....
ไอ้คนใจร้าย........ไอ้พี่ปิงบ้า......ทั้ง ๆ ที่ผมอุตส่าห์คิดกับพี่มากกว่าพี่น้องแล้วแท้ ๆ...........ทั้ง ๆ ที่ผมยอมรับความรู้สึกนั้นได้แล้วแท้ ๆ.......
น้ำใส ๆ เอ่อขอบตาคนตัวเล็กอีกครั้ง........
“ฮึก....ฮึก”
“เฮ้ยยยย นี่เราร้องไห้ทำไมเนี่ย”
“ผม....ฮึก......เกลียดพี่ปิง........เกลียด......เกลียด ผู้หญิงคนนั้น......ฮือ...........”
“เปา......”
ตั้งใจจะอธิบายทันทีที่เห็นน้ำตาน้อง แต่ก็ต้องชะงักไว้.....เมื่อถ้อยคำสัญญาที่ให้ไว้กับหญิงสาววูบเข้ามา........สัญญานะปิง.....ว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร......ปิงสัญญากับเรานะ..........
อือ เราสัญญา.......
โธ่เว้ยยยยย
ทำไมมันอึดอัดแบบนี้นะ
มือหนาทำได้แค่เพียงลูบหัวเล็ก ๆ ที่ฟุบหมอบไปกับโต๊ะ ขณะที่ทุกสายตาในร้านหันมาจ้องมองพวกเค้า........ความรู้สึกอึดอัดทั้งหมู่มวลพุ่งเข้ามายังชายหนุ่ม.......แค่รักผู้ชายด้วยกันก็แย่แล้ว.....แต่นี่ยังเป็นน้องชาย.....แล้วไหนจะยังปัญหาอื่น ๆ อีก.....
อุปสรรคมีไว้ให้พุ่งชน....อย่างที่สปอตโฆษณาเค้าว่าไว้สินะ....
..............................................................
แถมท้าย...สั้น ๆ
บิ๊กเล่า :
ผมมองไอ้เด็กป่วยที่นอนซมเนื่องจากเมาเละเทะ หลังขาวบางและเปลือยเปล่า แทบจะราบไปกับเตียง มันนอนคว่ำและกำลังเกาตูดยิก ๆ
เนี่ยนะที่พี่บอกว่าพี่จะโต..................กี่ครั้งแล้วที่มึงบอกว่าจะโต แล้วมึงก็ทำตัวเรื้อนเหมือนเดิม...................ละเหี่ยใจครับ จริง ๆนะ
แล้วที่บอกว่าเป็นเด็กป่วยน่ะ...........ก็ไม่ได้ผิดจากความจริงไปหรอก พี่น่ะป่วยทางจิตขั้นรุนแรง และต้องการการรักษาจากจิตแพทย์ในโรงพยาบาลบ้า......เป็นเด็กโลกส่วนตัวสูง จินตนาการล้ำ......ดูได้จากสมุดภาพของมันที่ผมบังเอิญเจอในกระเป๋า เป็นรูปเอเลี่ยนสาว มีนมสามเต้า และเครื่องเพศเรียงเป็นตับ.....มิหน้าเล่าการเรียนถึงได้แย่ลงทุกวัน
“งื้ออออออออออออ เชนนี่.....ไม่เล่น”
แล้วนี่มึงฝันเหี้ยอะไรฮึไอ้หมา มึงสองคนไปแอบเล่นลามกอะไรกันมา.................!!!!!!!!
“อย่าดิ้นสิเชนนี่.....ไม่เจ็บเลยซักนิดเดียวเชื่อพี่”
ไอ้หมาคงกำลังฝัน ผมจ้องมองไอ้ขี้เมาอยู่ชั่วครู่ก็เกิดความคิดชั่วร้าย........
“พี่ครับ เรามาสานต่อจากกิจกรรมยามเช้ากันเถอะนะ หึหึ”
To be Con
................................................................................................
เอามาลงกันคนอ่านลืม........แต่งไปทำงานไป.....วันนี้พี่โดมตอนจบก็ยังไม่รู้ว่าจะกลับไปดูทันมั้ย........ขอคอมเม้นท์ติชมหรือแนะนำเยอะ ๆ เลยได้มั้ย แบบว่ากำลังตันสุด ๆ ทั้งตันทั้งท้อ.....เจอแต่เรื่องแย่ ๆ ไม่รู้จะทำให้ฟิคออกมาแย่ลงรึเปล่าเนี่ยสิ....
แต่ถึงตันยังไงก็ต้องแต่งให้จบ...ฮึบ :a9:.........สู้
-
เฮ่ออออออออ อะไรมันจะวุ่นวายกันนักน๊อ พี่-น้อง (ไม่ใช่แล้วละม๊างง)
-
“พี่ครับ เรามาสานต่อจากกิจกรรมยามเช้ากันเถอะนะ หึหึ”
รออ่านตอนนี้อะนะ
-
เอาา ฮึบ สู้ด้วยคน
เหมือนๆปิงเปาจะประสานใจกันแล้วนะ แต่ยังมีอุปสรรคมาขวางนิดหน่อยย คุณพี่ปิงถ้าสัญญามันรับปากไว้ พูดไม่ได้ กะพาน้องไปดูให้รู้ด้วยตากะได้นิ เอาให้รู้เรื่องไปเลยจิ ให้คนๆนั้นเป็นคนบอกเองไง
ส่วนไอ้หนูบิ๊กแกนี้ความคิดชั่วร้ายเพิ่มขึ้น หรือหื่นเพิ่มกันแน่ะ หึหึ แล้วมาว่าพี่บู้ของเค้าได้ไงอ่ะ ออกน่ารักอ่ะ มืดมนแบบน่ารักจะตายไป ชอบๆๆๆ
-
วุ้ย อึดอัดค่ะ มากกส์
ทำไมพี่ปิงไม่ทำให้น้องเปาได้เห็นเองกับตา ได้เข้าใจเองอย่างถ่องแท้โดยการพาไปให้แอมป์อธิบายเองอย่างคุณรีพลายข้างบนบอกล่ะ อย่างนั้นน่าจะดีกว่า
ดูเหมือนว่าอะไรๆก็จะคลิ๊กกันแล้วนะ แต่มันเหมือนมีอะไรสักอย่างมาขวางไว้
ส่วนคู่ไอ้บิ๊กกับพี่บู้ก็เหลือเกิน หื่นกับพี่ชายตัวเองอยู่ได้ รู้ตัวสักทีเถอะว่ารักพี่บู้เข้าให้แล้วน่ะ แอร๊ย อึดอัดค่ะ
แต่ชอบอ่านเรื่องนี้เพราะมันมีความอึดอัดนี่แหละค่ะ แล้วก็ได้ลุ้น
แต่แหม...เจ้าบิ๊ก พอเห็นพี่บู้เกาตูด และเห็นตูดขาวๆ แกก็หื่นเลยนะยะ ทำเอาชั้นหื่นไปด้วย ไม่ได้หื่นอยากจะขย้ำพี่บู้นะ แต่อยากเห็นแกขย้ำพี่บู้ กรี๊ด ชั้นบ้าไปแล้ว :z13:
-
ลุ้นคู่ปิงเปา ความลับเยอะจริงนะปิง
เงื่อนไขเยอะๆ แบบนี้ มีคนรอเสียบเยอะนะ หลุดมือไปจะหัวเราะให้
-
ปิงกับเจ้าเปา ลุ้นต่อไป แอบมีความลับกับน้องด้วยนะเรา
หึหึ
บู๊ววววว อยากรู้คู่นี้จะไปกันยังไงเนี่ย :fire:
คนเขียนสู้ๆๆ
:L2:
-
ตอน : สารภาพ[Part --- 1] + ช็อตคั่น
ร่างสูงโปร่งของหญิงสาวขณะกำลังยืนรับแสงแดดอุ่นยามเช้าตรงหน้าต่างช่างเป็นภาพที่สวยงามชวนมอง เมื่อมองจากมุมนี้แสงแดดที่สาดเข้ามาต้องกับเรือนร่างอรชนนั้นแทบจะกลืนกันเป็นหนึ่ง........ขับให้เรือนผมสีดำดูเด่นชัด
“ตื่นแล้วเหรอ พ่อคนขี้เซา”
น้ำเสียงหยอกเย้านั้นเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่หันมามอง ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม
“โห....อย่างกับมีตาหลังแน่ะ”
“แน่นอนจ้ะ”
ในคราวนี้หญิงสาวหันหน้ามา........แม้ว่าน้ำเสียงนั้นจะดูสดใส แต่ทว่าใบหน้าขาวซีดกลับดูอ่อนระโหย
.................................................
อีกสามวันก่อนไปทะเล(กิจกรรมรับน้องนอกสถานที่—หลังสอบกลางภาค)
บู้น้อยยืนส่องกระจก เอียงซ้าย.....เอียงขวา เอามือยกขึ้นปาดผมด้านข้าง........กระตุกยิ้มแบบที่คิดว่าเหี้ยมที่สุดในชีวิต
“เท่ห์โครต”
“ถุย”
มือหนา ๆ ผลักทีเดียวหน้าของพี่ชายก็แทบจะคมำพรวดลงไปทิ่มพื้น ก็ยังดีที่มือหนาข้างเดียวกันนั้นดึงกระชากตัวผอม ๆ ขึ้นมาวางไว้ที่เดิมได้อย่างหวุดหวิด
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก” คนเป็นพี่พอหายตกใจก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ ส่วนเจ้าคิงคองก็เอาแต่อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี.........
ตั้งใจเอาไว้ว่าวันนี้จะไปสารภาพรักกับน้อง.........ต้องทำอารมณ์ให้ผ่องแผ้ว.....
ทีแรกบิ๊กตั้งใจเอาไว้ว่าจะตัดใจบอกเอาวันที่ไปทะเลเลย......แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ......คนเยอะ.......แล้วถ้าเกิดอะไร ๆ มันไม่ใช่อย่างที่คิด ก็คงต้องนั่งเซ็งไปตลอดทริป
แต่ถ้าสารภาพก่อนแล้วผลออกมาในทางบวก.....อย่างน้อย ๆ ก็จะได้ปลีกวิเวก แอบไปทำหวานกับน้อง.........บรรยากาศริมทะเลที่ไม่ร้อนจนเกินไปนัก ลมพัดเย็นสบาย ขณะที่เท้าสัมผัสกับทรายเม็ดละเอียด
แต่ถ้าผลออกมาเป็นลบ......อย่างน้อยก็ยังมีเวลาแก้ปัญหาอีก.....เอิ่ม......สองวัน.....หรือไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องไปมันซะเลย สิ้นเรื่องสิ้นราว......นอนซ้อมคุณพี่ชายระบายอารมณ์ ตากแอร์อยู่กับห้องเนี่ยแหละ....
อุก.....................จุกชะมัด ขณะที่ร่างสูงกำลังนึกฝันไปเสียไกล หมัดเล็ก ๆ นั่นก็พุ่งเข้าใส่หน้าท้องที่แน่นด้วยซิกแพค
“ห่าบู้........น้องไม่ใช่ไอ้สิวของพี่นะ มาต่อยเค้าเพื่อ?”
“ก็มึงเหม่ออ่ะบุ๊กบิ๊ก ไม่ฟังพี่เลย”
“ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวนี้ถึงขั้นพูดมึงกับน้องเหรอ”
“เออดิ......บุ๊กบิ๊กยังเคยมึงกูใส่พี่ก่อนเลยอ่ะ”
โป๊ก!!!!!!!!! มะเหงกลูกหนัก ๆ ตกกระทบใส่หัวของคนเป็นพี่อย่างเหมาะเจาะเข้ากลางกระหม่อม
“เจ็บนะเว้ย ไอ้ลิงยักษ์”
“ก็เอาให้เจ็บนี่ล่ะ จะได้เลิกทำตัวซ่าส์ซะที รำคาญ”
“บุ๊กบิ๊กไม่เข้าใจพี่....” ปากเล็ก ๆ นั้นส่งเสียงอ่อย ก่อนจะหันไปส่องกระจกอีกครั้ง
“บิ๊กว่าถ้าพี่ย้อมผมทองทั้งหัวเลย......มันจะดู.......เป็นนักเลงข้างถนนเกินไปมั้ย”
“ถ้ามึงขืนย้อมมาล่ะก็.....กูจะฆ่ามึง”
คิงคองว่าจะไม่โมโหแล้วนะนี่...
.......................................................
“เชนนี่” “เปา” สองพี่น้องแทบจะประสานเสียงกันเมื่อคนพี่ออกจากห้องมาเจอพ่อหนุ่มหน้ามึนยืนทำท่าเก้ ๆ กัง ๆ ขณะที่สายตาของคนน้องนั้นเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มร่างเล็กห้องตรงข้ามกำลังเปิดประตูออกมาพอดี
“ลูกพี่ครับ”
“ไปเรียนกันเหอะ” มือเล็ก ๆ นั่นฉวยข้อมือพ่อหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะลากไปตามใจตน ทิ้งให้คนเป็นน้องมองตามด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ได้......
ทำไม..........ถึงได้...........รู้สึกชาไปทั่วทั้งร่างแบบนี้นะ
“นั่นใครอ่ะพี่บิ๊ก” เสียงใส ๆ ของเด็กห้องตรงข้าม เรียกสติร่างสูงให้กลับคืน บิ๊กหันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน........
เอาล่ะวะ......วัดดวงกันไปซะ.....ให้มันรู้เรื่องกันไปเลย
“เปาครับ เลิกเรียนแล้วไปเจอพี่ที่ตรงตึกห้า ข้าง ๆ หอประชุมนะ......พี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
............................................................................
“เอ่อ.....พวกเจ๊ปล่อยผมไปเรียนเถอะนะครับ” นายราเชนทร์ส่งเสียงโอดครวญ ท่าทางดูพินอบพิเทาแก่สตรีสองนาง แผ่นหลังดูบอบบางของชายหนุ่มนั้นแนบไปกับกำแพงตึก ในบริเวณที่คนไม่ค่อยพลุกพล่าน จะว่าไปตรงนี้แทบจะไม่มีใครผ่านมาได้เกือบ ๆ ชั่วโมงแล้ว
“ฮ๊ะ......หนอยเรียกพวกชั้นว่าเจ๊เหรอยะ ไอ้หน้าปลวก” มือที่ดูเรียวบางแต่น้ำหนักกำลังดีของพลอยประทับเข้าเต็ม ๆ หน้านิ้วที่ต้นแขน ส่วนเป็ดนั้นบิดสุดแรงที่หัวนมหนุ่มหน้ามึน
“โอ๊ยยยยยยยย ยัยพวกโรคจิต มันเจ็บนะเว้ย”
“เจ็บแกก็บอกมาสิยะ ว่าแกต้องการอะไร แล้วแกเข้ามายุ่งวุ่นวายกับพี่บู้ของชั้นทำไมห๊ะ” เป็ดตวาดเหยื่อ......แต่อ๊ะ
“นี่นังเป็ด พี่บู้น่ะเค้าเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ”
“ชั้นพูดผิด......มันตามฟิลเว้ย แกไม่เก็ทหรอก ชั้นเรียนการแสดงอยู่นะ”
“โอเค ชั้นรู้ละ......ว่าไงล่ะ ตอบมา สารภาพมาให้หมด ไม่งั้นชั้นสองคนจะไม่ปล่อยแกไปแน่ ๆ” พลอยถลกแขนเสื้อ เบ่งกล้ามขู่
โอ.......พระเจ้าครับ ทำไมต้องส่งคู่แข่งมาเป็นยัยผู้หญิงโคถึกทั้งสองคนนี่ด้วย......ราเชนทร์เจ็บปวด
.
…...
…............
….........................
“ว่าไงนะ แกชอบพี่บู้”
พลั่ก!!!!
สภาพของนายหน้าสิวตอนนี้เรียกได้ว่าบอบช้ำ ใบหน้ามีและลำตัวมีรอยฟกช้ำหลายที่ โดยเฉพาะมุมปาก และ เบ้าตาที่ดูเหมือนขนมครกไหม้ กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งยาวอย่างหมดอาลัยตายอยากโดยมีสองสาวคอยขนาบ ล็อคตัวเอาไว้ไม่ให้ไปไหน
“นั่นไงล่ะ เห็นมั้ยชั้นว่าแล้วเป็ด ชั้นล่ะสงสัยตั้งแต่วันนั้นละ”
“เห็นอะไร......ชั้นเห็นแต่ภาพแกซัดบะหมี่หมูทอด ซัดเอา ๆ....อีบ้านี่”
“เฮ๊ยยย อย่าพูดงั้นสิ ก็คนมันโมโห ว่าแต่จะเอาไงกับไอ้เบื๊อกนี่ดี”
เป็ดมองหน้าเจ้าสิว........จ้องอยู่นาน จากสีหน้าดูเป็นกังวล.....ซักพักก็เปลี่ยนเป็นตรึกตรอง......
“แข่งกันมั้ยล่ะ.........”
“เฮ๊ยแกจะบ้าเหรอ จะให้ชั้นกะมันแข่งกันจีบพี่บู้เนี่ยนะ” สโรชาถมึงตาที่โตดุ(จริง ๆ เป็นคนตาตี่ แต่กรีดอายไลเนอร์ให้เข้าคอนเสปต์คนรักของพี่บู้)ใส่เหยื่อ จนนายราเชนทร์รีบหลบสายตาแทบไม่ทัน
“ไม่ใช่แกกับมัน......แต่เป็นเราสามคน”
“มะ......หมายความว่าไงไอ้เป็ด”
to be con
…................................................................................
ช็อตคั่นสั้น ๆ(ต่อจากวันนั้น)
มือใหญ่ยักษ์กำลังลูบไล้แผ่นหลังขาว ๆของพี่ชายที่นอนไม่ได้สติ
“บุ๊กกกกกบิ๊กกกกกกจายยยยยร้ายยยยย”
เสียงละเมอที่แผ่วเบายังคงมีมาเป็นระยะ ๆจากปากเล็ก ๆ ที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ กางเกงนักศึกษาค่อย ๆ ถูกปลดเปลื้องออกอย่างง่ายดาย ก่อนที่บิ๊กจะจับร่างบอบบางนั้นพลิกหงาย
เช็ดตัวกันนะครับพี่......หึหึ
ผ้าชุบน้ำเย็น ๆ ค่อย ๆ ไล้ตั้งแต่ใบหน้า.....ลงมายังซอกคอกขาว สัมผัสเย็น ๆจากน้ำในกะละมังที่ผสมน้ำแข็งทำให้ร่างกายของคนตัวเล็กตื่นตัวจนขนลุกชัน...............คุณพี่ชายมีอารมณ์แล้วสินะ
ไอ้หนูขนาดเล็ก ๆ ถูกกระตุ้นด้วยผ้าชุบน้ำเย็นจนแข็งขึง......ไอ้หนูที่ขาวจั๊วะของพี่ ตอนนี้แดงก่ำเนื้องจากมีเลือดจำนวนมากไปเลี้ยง
ยอดอกสีอ่อนซีดที่ดูเหมือนเด็กประถมนั้นโดนกระตุ้นด้วยลิ้นสาก เนินเนื้อขาว ๆ ถูกขบกัดอย่างมันเขี้ยว มือใหญ่ที่กอบกุมเบื้องล่างเอาไว้ค่อย ๆ รูดขึ้นลงเป็นจังหวะ
“อื๊ออออ”
“หึหึ....ไอ้เด็กขี้เมาเอ๊ย.......พี่อยากเมาเองนะ......”
น้องชายกระตุกยิ้มเหี้ยม ก่อนที่จะเริ่มจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง
-------------END-------------------
ล้ายังไงก็ต้องหาเรื่องมาลงให้ได้....ซักนิดก็ยังดี (T^T) ถึงเปิดมาจะเจอเม้นท์น้อยกว่าทุกที แต่มันทำให้เรายิ่งต้องสู้มากขึ้น....ใช่หรือไม่เอ่ย 55555 + บางคนอ่านแล้วอาจจะบอกว่า.....นี่มันเทศกาลสารภาพหรือไงกันนะ ซึ่งตอนแต่ง ในหัวของคนแต่งเต็มไปด้วยคำว่าสารภาพจริง ๆ ก็เลยตั้งชื่อตอนว่า 'สารภาพ'......เอาไปอ่านกันแค่นี้ก่อนเน้อ ที่เหลือมันกำลังจะมา......ต้องใช้ไฟนิดนึง แต่ช่วงนี้งานยุ่งมาก......จนอยากจะกลับไปเป็นนักศึกษาเลยจริง ๆพับผ่าดิ๊
รักคนอ่านเหมือนเดิม......แล้วคนอ่านล่ะยังรักเราเหมือนเดิมมั้ยเอ่ย
***ขอบคุณทุก ๆ คอมเม้นท์ตั้งแต่แรกมาจนกระทั่งบัดนี้ ขอบคุณจากใจจริง.....คนที่อ่านแล้วไม่เม้นท์ไม่เป็นไรนะ มาช่วยให้ยอดวิวเกินหมื่นเอาก็แล้วกัน(ฮา)......ครึ้ม ๆ ก็เม้นท์ถึงกันบ้างเน้อ
…............................................................................
:z2:
-
สงกรานต์คนไปเที่ยวกันละม้าง o22
เมื่อกี้อ่านเห็นชื้่อบุ๊กบิ๊กบ่อยๆ เริ่มงงๆว่าชื่อเรื่องมันคืออะไร
น้องบุ๊กกับพี่บิ๊ก เอ๊ะไม่ใช่แล้ว :z3:
เชนนสู้ๆๆๆๆๆ !! ตาบิ๊กรีบๆอกหักได้แล้วว :laugh: +1เป็นกำลังใจจ้า
:L2: :L2: :L2:
-
อย่าน้อยใจไปค่ะ ช่วงนี้บอร์ดเงียบๆอ่ะ ไปสงกานต์กันหมดมั้ง ตอนที่แล้วไม่ค่อยชอบอ่านคู่ปิงเปาเท่าไหร่อ่าเลยไม่เม้นท์
อ่านไปอ่านมาชักอยากให้สองสาวเค้าเบี้ยนกันเอง เหอๆ แข่งกันสามคนยังไงก็แพ้อยู่ดีล่ะจ่ะ
ก็พี่บู้เค้ามีน้องบิ๊กอยู่แล้วนะจ๊ะ ท่าจะยากกก
-
เอาน่าาาา คนเค้าหยุดไปเที่ยวกันหมดละมั๊ง เทศกาลหยุดยาวแบบนี้อ่ะ เนอะ
แต่ดูท่าพี่บู้จะเมาไม่รู้เรื่องจริงๆอ่ะ หรือเริ่มชินอ่ะ โดดน้องบิ๊กจัดการไปแล้ว แต่ตอนเช้ายังลัลล้าได้อีกนิ
ยุๆๆๆให้อิน้องบิ๊กอกหักไวๆ 555+ แต่จะหันมาหาพี่บู้ก็ไม่ได้ง่ายๆ เพราะเจอรวมพลังแสบคูณ3 เข้าไป แค่คิดนะก็.... หุห
-
เค้าไม่เที่ยวนะ เลยมาให้กำลังใจคนเขียนค่า :3123:
เอิ่ม สามคนนั้นจะแข่งกันเพื่อ พี่บู้ของเราแลดูมีค่ามาก แต่ทำไมอิบุ๊กบิ๊กต้องลักหลับพี่บู้น้อยด้วยฟระ ไอ้หื่น :angry2:
หนอย แล้วยังจะมาทำนิสัยเสียอย่างนี้อีก คู่ปิงเปาก็ยังไม่เคลียร์เลยเน้อ อึมครึมกันต่อไป :z3:
ป.ล. หนังที่พี่บู้ชอบดูมีในยูทูปด้วยเหรอคะ แต่ก็ไม่กล้าดูอยู่ดี o22
-
อ่านความคิดเรื่องสารภาพแล้วอยากจับบิ๊กเชือดเป็นริ้วๆ เอาเกลือทาแล้วตากแดดริมทะเล
แง่มมมมมมมมมม หมั่นไส้คนงี่เง่า
เมนท์ฉลองสงกรานต์ด้วยความคิดโหดๆ ...ไม่ใช่ความผิดเค้านะบิ๊กมันน่าหมั่นไส้อ่ะ
-
ยังติดตามเสมอนะ เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
ปล.แอบค้างกับทิ้งท้าย เิอิ่กๆๆ :m25:
-
แวะมาหาพี่บู้....
-
เริ่มมีสัญญาณแล้วใช่ไหมคะ
ไอ้บุ๊กบิ๊กตัวชาเมื่อเห็นพี่บู้จับมือไปกับราเชนทร์ (น่าสงสารมาก โดนสองสาวข่มขู่ :serius2:) เริ่มรู้สึกอะไรแล้วใช่ไหมไอ้บิ๊ก ฮัวะๆๆๆๆ
-
o18 เอาแล้ว อิบิ๊ก ระวังมคปด.นะจ้ะ รู้สึกจะหลายตัวรอคาบอยู่ซะด้วย
-
ลงก่อนนะคะ แล้วจะมาดูเรื่องคำผิดพรุ่งนี้.......ดีใจนะถึงหมื่นวิวแล้น
.......เหอ ๆ ๆ
ตอน : สารภาพ Part 2 + นักเลงฝึกหัด
ราเชนทร์เล่า :
“หน้าไปโดนอะไรมาน่ะเชนนี่” ลูกพี่ผู้องอาจถามผมอย่างสงสัยใคร่รู้(แต่เพียงชั่วครู่) เมื่อเห็นหน้าเห่ย ๆ ของผมฟกช้ำดำเขียวจากฝีมือของพวกยัยปิศาจ สิวที่สุกเปล่งปลั่งเม็ดหนึ่งแตกคามือพวกหล่อนจนหนองไหล......อี๋ย์(กลุ้มใจกับหน้าตัวเองจังเลย)
ไอ้ดำยืนมองผมกับลูกพี่ด้วยสายตาเหยียด ๆ แบบที่มันชอบทำ....(ผมว่ามันเป็นคนขี้เก๊กนะ แต่ก็แอบใจดี.....เห็นได้จากตอนที่มันช่วยผมเช็ดโจ๊กของลูกพี่ที่เจิ่งนองเต็มพื้นห้อง---แต่ผมเกลียดมัน) มันเดินตรงเข้ามา เสียงเป็ด ๆ ของมันช่างเสียดแทงโสตประสาทผม
“ไง ไม่มีเรียนรึไงวัน ๆ นึงอ่ะ ถึงได้มาตามไอ้บู้มันต้อย ๆ....ฮึ?” ม่ะ....ไม่ชอบเลย ไอ้สีหน้าแบบนั้น กับท่าทางที่ดูวางอำนาจนั่น ถ้าผมตัวบึ้กเท่ามันล่ะก็นะ.....ได้รู้เรื่องกันไปนานแล้วล่ะ หน้าอกล่ำ ๆ หนา ๆ ของมัน แทบจะกระแทกหน้าผม.....เอาไว้กรูจะไปฟิตกล้ามมั่ง เอาให้บึ้กกว่ามึง.....คอยดู
แล้วเด็กน้อยของผมก็รีบแทรกตัวเข้ามาในช่องเล็ก ๆ ระหว่างผมกับไอ้ดำ แขนเล็ก ๆ นั้นกางออกราวกับว่าจะปกป้องผมจากภัยอันตราย อ่า...........พี่ครับ ผมควรจะต้องเป็นฝ่ายปกป้องพี่มากกว่าม่ายช่ายเร้อ......
“บุ๊กบิ๊กอย่ามายุ่งกับเด็กพี่ได้ป่ะ”
“ถุยเหอะ.....เด็กพี่.....เลิกทำท่าทางเป็นไอ้กุ๊ยข้างถนนได้แล้วมั้ง....เห็นแล้วมันขัดลูกตา อยากเตะซักป้าบ ทั้งหัวหน้า ทั้งลูกน้อง”
ไอ้ดำทำท่าเตะหลอก ขาใหญ่ของมันร่ำ ๆ จะขยับ แต่ดูเหมือนว่าพี่บู้ของผมจะไม่ได้สะทก(แต่ผมสะทก กลัวขาไอ้ดำมันจะมาพาดคอ) และเนื่องจากตอนนี้ ผมหลบอยู่หลังพี่เค้า ผมจึงจินตนาการเอาว่าตาดุ ๆ นั่นคงกำลังจ้องเขม็งไปที่ไอ้ดำใหญ่
“เค้าไปทำธุระของเค้าดีกว่า พี่เองก็กลับห้องไปซะ....ไอ้สิวดูแลพี่กูด้วยนะมึง เข้าใจมั้ย” พอมันขู่พี่มันไม่สำเร็จ มันก็จากไปอย่างเซ็ง ๆ เออดี มึงไปเลย......กูเองก็ขัดหูขัดตากับร่างยักษ์ ๆ ของมึงเหมือนกันล่ะวะ
“ไปเที่ยวกันดีกว่าสิว........................เฮ้ยยย.....ไปเที่ยวกันดีกว่าเชนนี่” เสียงแหบ ๆ ที่ฟังแล้วนุ่มหูต่างจากไอ้พี่บิ๊กเอ่ยขึ้น ก่อนจะลากแขนผมไปตามแต่ใจพี่แกต้องการ
ขอบคุณนะครับที่ยังสำนึกได้ ว่าจะต้องเรียกผมว่าเชนนี่แทนที่จะเรียกไอ้สิว......เพราะเชนนี่มันฟังดูน่ารักเหมือนสัตว์เลี้ยงกว่าตั้งเยอะ........ผมยอมเป็นสัตว์เลี้ยงของพี่ครับ
รักพี่จัง......พ่อนักเลงโตของผม
.............................................................................................
BiG เล่า :
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” ผมบอกกับเจ้าตัวเล็กที่ยังคงชอบวิ่งกระหืดกระหอบมาเช่นเคย
“นัดก็ต้องเป็นนัดสิ” น้ำเสียงนั้นฟังดูสดใสเหลือเกิน จนผมชักปอด ๆ ว่าอาจจะไม่ได้ยินเสียงนั่นอีกเลยตลอดชีวิต
จะอะไรซะอีก.....ถ้าไม่ใช่เรื่องสารภาพรัก.....ซึ่งอาจจะเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของเราสองคนให้ใกล้ชิดขึ้นหรืออาจจะห่างเหินกันออกไป
ผมกำลังใจเต้น.....ผมสัมผัสได้ถึงแรงเต้นที่ถี่กระชั้นเป็นจังหวะของหัวใจผม....จนผมกลัวว่ามันจะทะลุอกหนา ๆ ของผมออกมากองอยู่ที่แทบเท้าของน้อง
“เอ่อ....................คือพี่”
“ครับ”
“เปาจะรังเกียจมั้ยถ้าพี่จะ.....”
เสียงโทรศัพท์ของน้องนั้นจู่ ๆ ก็ดังขึ้นอย่างเหมาะเหม็งอย่างกับในละคร
“มีอะไร”
น้ำเสียงนั้นเย็นชาจนผมตกใจ ใครกันนะที่มันโทรมาตอนนี้.....ใครกันนะทำให้จู่ ๆ อารมณ์ของน้องก็เปลี่ยนไป
หวังว่าคงไม่ใช่ไอ้ปิงหรอกนะ.......นั่นไง ใช่ด้วย
“เปาไม่อยากคุย.....ไม่ต้องมาเล่าอะไรให้ฟังทั้งนั้น เดี๋ยวเปากับพี่บิ๊กจะไปซื้อของกัน”
“หูแตกรึไงเล่า....ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมา นี่มันวันทำงานไม่ใช่รึไง ตัวก็ทำงานไปดิ๊......แล้วเสาร์นี้ก็ไม่ต้องมา เพราะเปาต้องไปทะเล พี่ปิงลืมแล้วเหรอ.....เออ.....แค่นี้นะ”
ไอ้เด็กคนนี้บทมันจะโมโห.....มันก็โมโหจนน่ากลัว.....ราวกับเป็นคนละคน
น้องวางโทรศัพท์.....แล้วเหวี่ยงมันลงในกระเป๋าย่าม ก่อนจะเงยหน้ามายิ้มแฉ่งให้ผมเหมือนเดิม
เอาล่ะวะ.....
“เปา.........พี่ชอบเปาครับ”
อา.......บอกไปแล้ว ในที่สุด....
ตอนนี้
ผมเหมือนกับไอ้งั่ง
ไอ้งั่ง......
ที่หลับตาปี๋ขณะสารภาพรัก.....แถมยังแหกปากซะลั่น.....ไม่โรแมนติกอย่างที่คิดแฮะ
ผมค่อย ๆ แง้มเปลือกตาออกทีละนิด......ทีละนิด........อย่างตื่นเต้นและเคอะเขิล
น้องยังคงยิ้มแฉ่งให้ผมเหมือนเมื่อครู่นี้.........หรือว่า เฮ้ย........ยังมีหวังเว้ยเฮ้ย.........จากที่หวังแค่ว่าจะต้องโดนปฏิเสธอยู่วันยังค่ำ ก็แค่มองหน้ากันติด หรือไม่ติดก็แค่นั้น แต่ยิ้มนั่นทำให้ผมสามารถหวังมากขึ้นไปกว่านั้นอีก......ใช่หรือไม่
แล้วผมก็คิดผิด.......
ความหวังของผมซึ่งดับวูบลงไปอย่างรวดเร็วจนเป็นศูนย์นั้น มาพร้อม ๆ กับหมัดเล็ก ๆ ที่ลอยมากระทบ
ที่เบ้าตา
...............................................................
บรรยาย
“นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ครับลูกพี่” หนุ่มหน้ามึนถามเสียงอ่อยอย่างกลัว ๆ กล้า ขณะนี้คนทั้งคู่กำลังอยู่บนชั้นสี่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก
“ชู่วเงียบสิเชนนี่ เราก็กำลังสุ่มหาเหยื่อกันอยู่ยังไงล่ะ”
คนตัวเล็กละสายตาจากกล้องส่องทางไกล ของเล่นชิ้นใหม่ที่เพิ่งได้มาจากการเดินเล่นในตลาดนัดที่ตั้งอยู่รอบ ๆ ห้าง
มือเล็กข้างหนึ่งยึดเกาะราวกั้น ก่อนจะชะโงกหน้าลงไปยังลานกว้างชั้นหนึ่ง
“ฮู้ว สูงเอาเรื่องแฮะ”
“ลูกพี่ครับ.....กำลังส่องอะไรอยู่งั้นเหรอ....ขอผมดูมั่ง....” มือของราเชนทร์ยื่นไปจะหยิบกล้อง แต่ก็โดนมือเล็ก ๆ นั่นฟาดดังเปรี๊ยะ
“เรานี่ซนจังว่ะ วันหลังไม่พามาด้วยละ...............ตามพี่มานี่มาเชนนี่ พี่จะแสดงวิถีชีวิตของนักเลงข้างถนนให้เราได้ดูเป็นบุญตา”
มือเล็ก ๆ นั่นฉวยข้อมือหนุ่มตี๋ลากไปตามใจชอบอีกครั้งโดยไม่สนใจสีหน้าวิงวอนขอความเห็นใจ ผู้คนในห้างต่างพากันมองคนทั้งคู่ พร้อมกับสะกิดให้คนข้าง ๆมองด้วย แล้วก็ยิ้มให้กับภาพที่ดูน่ารักแบบแปลก ๆ
ถ้าไม่ติดว่าทั้งคู่ใส่ชุดนักศึกษา.....มันเป็นภาพของลูกจูงพ่อชัด ๆ
ไม่กี่อึดใจทั้งคู่ก็มายังชั้นสอง ที่ซึ่งเหยื่อของคนตัวเล็กเพิ่งจะขึ้นมาถึง
“เดี๋ยววันนี้พี่จะเลี้ยงหนังเชนนี่น้อยเอง” คนตาดุยิ้มแฉ่งก่อนจะเดินอาด ๆ อย่างมั่นอกมั่นใจตรงไปยังเด็กเนิร์ดท่าทางเงอะงะสองคน
“เฮ้ยยยย” เสียงแหบห้าวอันผิดขนาดตัวนั้นนำไปก่อนแล้วด้วยซ้ำ
หนุ่มหน้าตี๋ได้แต่ยืนมองตามรุ่นพี่อย่างเอ๋อ ๆ ก่อนที่สมองมึน ๆ จะเริ่มเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร มือเล็ก ๆ นั้นล๊อคคอเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายคนนึงที่ไม่น่าจะเกินมัธยมต้น ก่อนจะกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง เพียงไม่ถึงนาทีเด็กสองคนนั้นก็ควักแบงค์ร้อยยื่นให้นายบู้คนละใบ มือของนายบู้จัดไปเน้น ๆ ที่หัวกลมเกลี้ยงของเด็ก ม.ต้น......ป้าบ......ป้าบ เป็นอันเสร็จพิธี
พิธีรีดทรัพย์
ฮะ...เฮ้ย......นะ.....นี่มันรีดไถเงินกันชัด ๆ เลยนี่เฮ้ย.........
“เป็นไงเห็นฝีมือพี่รึยังเชนนี่” คนตัวเล็กยิ้มร่าก่อนจะฉวยข้อมือหนุ่มซื่อบื้อลากกันไปไหนต่อไหนอีกครั้ง
“ละ.....ลูกพี่คุยอะไรกับเด็กพวกนั้นน่ะครับ”
“อ๋อ......พี่บอกว่าเชนนี่เป็นลูก สส.ผู้มีอิทธิพล.....นี่พี่ยอมลดตัวลงไปเป็นเด็กของเชนนี่เลยนา......เพื่อน้องรักของพี่เลยนา”
หนุ่มตี๋อ้าปากหวอ......น่ะ.....หน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมแบบกูนี่เป็นถึงลูก สส. เลยเหรอวะเฮ้ย!!!!!
“ลองไม่ให้ตังค์สิ พ่อจะพาพวกไปถล่มถึงโรงเรียน.....นี่แค่ขู่ ๆ นะเชนนี่ เรายังได้มาตั้งสองร้อย......ป่ะ ไปหาพวกหน้าโง่อีกซักคนสองคนดีกว่าป่ะ”
มือเล็ก ๆ นั่นตั้งท่าจะฉุดกระชากไปอีกครั้ง แต่พ่อหนุ่มตี๋กลับออกแรงเพียงครึ่งเดียวกระตุกมือรั้งเอาไว้
“เงินค่าตั๋วส่วนที่เหลือน่ะ.....เดี๋ยวผมออกให้ลูกพี่ก็ได้ครับ”
เชนนี่ยิ้ม.....
นายบู้ก็ยิ้ม......ยิ๊มมมมมมมมม
“ก้อด้ายยยย..........งั้นเอาไว้คราวหน้า ลูกพี่คนนี้จะพาไปจิ๊กของที่สยาม” ใบหน้านั้นดูชั่วร้ายขึ้นมาวูบหนึ่งขณะพูด.....
ใบหน้าแบบนี้นี่แหละ ที่คนอย่างนายราเชนทร์ตกหลุมรัก
แต่ว่าคราวหน้าน่ะมันคงไม่มีอีกแล้วล่ะครับลูกพี่.....แล้วห้างนี้ผมก็คงจะไม่กล้ามาเดินอีกแล้ว ราเชนทร์นึกเงียบ ๆ ในใจก่อนจะเดินตามลูกพี่ไปตีตั๋วดูหนังสยองขวัญที่เพิ่งเข้าฉายสด ๆ ร้อน ๆ
to be con
…..........................
แถมท้าย
“จะ.....เจ็บใจน๊ากกกกกกกกกกก ตารางเรียนของไอ้เบื๊อกนั่น.....คาบสุดท้ายของมันดันเลิกก่อนพี่บู้แค่คาบเดียว อ๊ากกกกกก”
สาวผิวแทนตบผนังห้องน้ำสุดแรง มืออีกข้างขยี้หัวจนยุ่ง ในหัวฉายแต่ภาพไอ้หน้าตี๋ควักตารางเรียนที่จดใส่กระดาษยับ ๆ ออกมาส่งให้ ก่อนที่หมอนั่นจะหัวเราะกร๊าก แลบลิ้น ตีก้นตัวเองแปะ ๆเยาะเย้ย(เสื่อม) แล้วรีบวิ่งฉิวหนีจากไปอย่างน่าเจ็บใจ......
ผิดกับพลอยที่ยังคงนิ่งเนื่องจากกำลังช๊อค......เสียงเล็ก ๆ เอื้อนเอ่ยถ้อยคำออกมาอย่างยากเย็นนัก แต่สุดท้ายก็พูดมันออกมาจนได้
“ชั้น......ว่า.....ที่มันน่าเจ็บใจมากกว่านั้นคือเพื่อนรักของชั้นดันชอบผู้ชายคนเดียวกับชั้น........แก.....ชอบพี่บู้ของช้านนนนน ไอ้คนทรยศศศศศ”
“หนอย นังบ้านี่ พี่บู้น่ะ เค้าไม่ใช่ของ ๆ แกนะยะ.......ไม่รู้ล่ะ ชั้นเองก็ชอบพี่เค้า ขอสารภาพตรง ๆ อีกครั้งตรงนี้ เอาให้มันชัด ๆ ไปเลย”
“กรี๊ดดดด ชั้นไม่อยากได้ยิ้นนนน ไอ้เพื่อนบ้า ไม่รู้ล่ะ................ทรยศ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
วูบหนึ่ง เป็ดนึกอยากจะเตะนังคนสวยนี่ซักป้าบ.....
…..............................................................
แถมอีกนิด.....หน้าร้านวัตสัน
หลังจากดูหนังเสร็จ....
อา.....ครีมแต้มสิวแบบที่โฆษณาในทีวีนี่นา......ราคาแพงแสนแพง แต่ประสิทธิภาพเกินคุ้ม ดาราฮอลลีวู้ดก็ใช้กัน หนุ่มตี๋ตบกระเป๋าแฟ่บ ๆ ของตัวเอง ขืนตัดใจซื้อไปเสียเดี๋ยวนี้ มิต้องอดข้าวไปทั้งเดือนเลยเหรอฟะ
“ละ....ลูกพี่ครับ ถ้าผมจะซื้อไอ้นี่....” (ถามความเห็น)
“อย่าเลยเชนนี่ หน้าเชนนี่แบบเละ ๆ นี่แหละพี่ชอบ” (สีหน้าดูจริงใจสุดริด)
“ฮะ....จริงเหรอครับลูกพี่” (เขิลลลล^^)
“อื้อ.....พี่น่ะ.....ฝันอยากจะมีเพื่อนเป็นซอมบี้มานานแล้ว.....หน้าแบบนี้แหละ เฟะเข้าขั้นเลย พี่ชอบบบบ”
เป็นอีกครั้งที่ซอมบี้น้อยบั่นทอนกำลังใจนายราเชนทร์.....แต่ทำไมนะ ทำไมยังชอบ.....ทามม๊ายยยยยยยยยย
…..............................................
หมดจริง ๆ ละ
ติดตามตอนต่อไปเน้อ...............
............................................................................
-
แอบสงสารบิ๊กนะอิอิ(ยังมีความหวังกะคู่บิ๊กเปา) แต่คนที่น่าสงสารกว่าคือ เชนนี่มากกว่านะเนี่ย ฮ่าๆ
-
ดีๆบิ๊กรีบๆอกหักไปเลยย :laugh: :laugh:
สนุกดีๆ แต่คิดว่าเรื่องไม่ค่อยเดินเลยจ้า :o8: อาจจะคิดไปเอง
:L2: :L2:เป็นกำลังใจให้น๊า
-
เต็มเบ้าตานั่น.... ใครทำหว่า??
แต่ใครทำบิ๊กเราก็สะใจทั้งนั้นแหละ
บวกไปค่า
-
๕๕๕๕ เชนนี้จะหน้าใสซะหน่อย
พี่บู้ไม่น่ามาขวางเลย
ตอนนี้อ่านแล้วปลื้มน้องเปา.... ที่ช่วยชกอีบิ๊กแทนเรา ๕๕๕๕ อยากชกมานานแหละ แต่ทำไม่ได้ ก๊ากกกกกก
-
ซอมบี้น้อยน่ารักจริงๆ แต่ถ้าไม่มีใครยั้งซอมบี้น้อยจะไปขโมยของเค้า นอกจากไถ่เงินเด็กจริงๆเหรอ ไม่อยากจะคิดถึงตอนโดนจับอ่ะ
ตอนนี้เริ่มสงสารทุกตัวละคร ที่ต้องมาเกี่ยวข้องกับซอมบี้น้อยผู้น่ารักซะแล้วจิ หุหุ (ปนๆสะใจอ่ะ55+)
-
ซอมบี้น้อย 555 นักเลงมาก แต่จะไปจิกของที่สยาม มานจาดีเร้อ
ขอแช่งอิบิ๊กให้อกหักโดยไว แล้วมายืนมองพี่บู้ ลั๊ลลา กับบรรดาแฟนคลับ :z2:
ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ :L2: จะพยามมาเมนท์นะคะ :กอด1:
-
บิ๊กอกหักๆเถอะ จะได้รู้สึก
-
เพิ่งได้โน๊ตบุ๊คเครื่องใหม่แต่โดนอายึด...T^T
การแต่งฟิคในที่ทำงานนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เรื่อย ข้างหลังก็เดี๋ยววูบ...เดี๋ยววูบ....
ดังนั้นคนแต่งขอกำลังใจเช่นเคย เพี้ยง!!!!!
ตอน : คนพาล
“คนเค้าอุตส่าห์ไว้ใจแท้ ๆ......ดันมาคิดอะไรแบบนี้กับผมได้ไงห๊ะ!!!!......ไอ้บ้าเอ๊ย”
เสียงแหลมเล็กเหมือนเด็กผู้ชายยังคงก้องอยู่ในหัวของชายหนุ่มร่างยักษ์ กับเบ้าตาที่เขียวปั๊ด
เออเฮอะ.....ไอ้เด็กนั่นมันก็ยังอุตส่าห์กระโดดต่อยจนถึง ทั้ง ๆ ที่เตี้ยซะขนาดนั้น.....
แพ้แล้วมั้งกู...............
แพ้แล้วสินะ.........
บิ๊กกัดฟันกรอดเมื่อเปิดห้องเข้าไปแล้วพบกับความว่างเปล่า ความรู้สึกผิดหวังก่อนหน้านั้นแปรเปลี่ยนเป็นโทสะ เมื่อไม่พบคนตัวเล็กอีกคนซึ่งควรจะรอเค้าอยู่ในห้อง
สั่งแล้วนะ.....ว่าให้กลับห้องเลย นี่คงพากันไปเถลไถลที่ไหนอีกล่ะสิ
ร่างสูงนั่งลงแล้วรอ...............................จากนาที................เป็นชั่วโมง
รออย่างใจจดใจจ่อ.........คิดถึงร่างขาว ๆกับกลิ่นตัวหอมอ่อน ๆเหมือนเด็กซึ่งกระตุ้นอารมณ์สเน่หา......ร่างกายผอมบางและขาวซีดที่ชายหนุ่มเอาไว้‘ใช้งาน’เพื่อบำบัดอารมณ์ใคร่......และในยามที่รู้สึกเครียด
รอจวบจนกระทั่งมืด
พี่ชายซึ่งเปิดประตูแล้วเดินผิวปากเข้ามาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว กระตุ้นอารมณ์โกรธและความรู้สึกอันดำมืดที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้จนลึกในจิตใต้สำนึกให้ทบเท่าทวีคูณ
“โย่ว.....น้องรัก”
“พี่หายไปไหน” บิ๊กตรงเข้าไปกระชากแขนผอม ๆ นั้นอย่างแรงจนคนเป็นพี่ผวาเฮือก หัวใจดวงน้อยหล่นฮวบเมื่อเห็นใบหน้าอันกราดเกรี้ยว มือแกร่งบีบอย่างแรงที่ต้นแขนขาวเล็กจนขึ้นเป็นรอยช้ำ
“ปะ.......ไปดูหนังกับเชนนี่มา..............บุ๊กบิ๊ก............อ๊ะ.....ตาไปโดนอะไรมาน่ะ”
คำถามโง่ ๆ...............ไอ้เด็กโง่เอ๊ย..........น้องของพี่คนนี้ผิดหวังแล้วยังไงเล่า คงจะสมใจพี่แล้วสินะ ต่อไปนี้เราสองคนคงได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข.......หึ.....อยู่อย่างเป็นสุขตามประสาพี่น้องที่รักกันมากยังไงล่ะ
สุขตายล่ะ!!!!!
มือเล็กพยายามจะยื่นเข้าไปสัมผัสรอยฟกช้ำบนหน้าของน้อง แต่แรงบีบที่เพิ่มมากขึ้นทำให้คนเป็นพี่ชะงักเอาไว้อย่างลังเล มือใหญ่อีกข้างปัดมือที่ค้างอยู่ในอากาศนั้นทิ้งอย่างรำคาญ
ก่อนจะกระชากพี่ชายจนตัวปลิว.....ลากเข้าไปในห้องนอน
บิ๊กเหวี่ยงพี่ชายลงบนเตียงราวกับเป็นเหมือนสิ่งของซักอย่างที่ไม่มีความสลักสำคัญอะไรนัก หาใช่สิ่งมีชีวิตซึ่งมีเลือดเนื้อและความรู้สึก ร่างสูงใหญ่กระโดดขึ้นไปทาบทับเอาไว้ ส่งผลให้คนตัวเล็กรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก......ริมฝีปากไล้ไปทั่วทั้งใบหน้าและซอกคอขาว ๆอย่างคนกลัดมัน
“บุ๊กบิ๊ก..................อย่า.................อื้อ.....”
“หุบปาก พี่น่ะไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่นอนนิ่ง ๆ แล้วอ้าขาให้กว้าง ๆ ให้เค้าเสียบก็พอแล้ว.....สำหรับคนอย่างพี่น่ะ”
ใช่.....สำหรับคนอย่างพี่น่ะ......มันก็มีค่าแค่นี้แหละ
กางเกงถูกล่นลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า ขณะที่เสื้อนักศึกษาถูกฉีกกระชากจนขาด..............ช่างเป็นภาพที่กระตุ้นอารมณ์ของคนตรงหน้าได้ดีเหลือเกิน อกขาวเนียนเป็นจ้ำและเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำลายเมื่อลิ้นสากลากไล้ทั่วร่างซึ่งสั่นกระตุกเป็นระยะ
กลัว ?
เด็กคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน
“บิ๊กโกรธอะไรพี่อีกงั้นเหรอ”
“เค้าบอกว่าให้หุบปากไง!!!!”
ช่องทางด้านล่างถูกรุกล้ำด้วยนิ้วมือ........พี่ชายบิดร่างกายอย่างทรมานเมื่อคนเป็นน้องควานนิ้วเป็นวงกลม ไอ้หนูของคนตัวเล็กซึ่งแดงก่ำและแข็งขึงทั้ง ๆ ที่กำลังรู้สึกเจ็บปวด นายบู้ส่งเสียงหอบครางออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อเจ้าสิ่งซึ่งมีขนาดใหญ่โตทิ่มพรวดเข้ามาในร่าง ความเจ็บปวดแล่นขึ้นอย่างเหนือคำบรรยาย เมื่อร่างหนากระแทกแกนกายเข้าออกอย่างบ้าคลั่งราวกับพายุ เซ็กซ์คราวนี้รุนแรงกว่าทุก ๆ ครั้ง เสียงผิวเนื้อดังกระทบกันอย่างน่ากลัว น่ากลัวว่าร่างกายที่แสนจะบอบบางนี้อาจจะฉีกขาดเป็นชิ้น ๆ คามือของคนใจร้าย
ไหนเคยบอกพี่ยังไงเล่า.....ว่าจะไม่ทำอะไรรุนแรงกับพี่อีก........
พี่ชายกัดฟันข่มความเจ็บปวด ความรู้สึกเหมือนตกลงจากที่สูง..............
ไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
ต้องหนีให้ไกลจากเจ้าเด็กคนนี้ ก่อนที่จะขาดใจตาย..........ก่อนที่ซักวันหนึ่งชีวิตน้อย ๆ จะต้องจบลงอยู่ในกองขยะ.......เป็นเพียงแค่สิ่งของที่คนเป็นเจ้าของนั้นไม่ต้องการ
“ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้หมาบู้”
“บิ๊ก.............พี่เจ็บ..........อื้อออออออ”
กางเกงในสีขาวของพี่ชาย บัดนี้ถูกนำมาจุกยัดเอาไว้ในปากเพื่อปิดเสียงคร่ำครวญ อารมณ์ผิดหวัง.....เศร้า....และโกรธถูกระบายลงบนร่างกายนี้โดยไม่สนว่าอีกคนจะรู้สึก.....
ทุกข์ทรมานแค่ไหน!!!!
.
.....
......................
คนตัวเล็กค่อย ๆ แกะอ้อมแขนที่แสนแน่นออกจากตัว เมื่อแน่ใจว่าคนข้าง ๆ นั้นหลับสนิท
พี่จะออกไปตั้งแก๊งค์ของพี่..........จะหายไปจากชีวิตของนาย.....ไอ้ลิงยักษ์ขี้โมโห......นายจะเห็นพี่อีกทีก็จากข่าวหนังสือพิมพ์
‘บุกทลายแก๊งค์ยากูซ่า’
สมองที่ชอบคิดจินตนาการไปเรื่อยของพ่อคนตาโฉดเริ่มทำงาน
จะชวนเชนนี่หนีไปด้วย......แล้วค่อยกลับมารับน้องเป็ด(มือขวา) กับน้องพลอย(ภริยาเจ้าพ่อ) ภาพความรุนแรงที่เกิดขึ้นในเมืองใหญ่อันมาจากฝีมือของแก๊งค์ยากูซ่าที่ทรงอิทธิพล การได้เป็นเจ้าของบ่อนและสถานบริการที่มีแต่สาว ๆ หุ่นเนือนมไข่ เงินและอำนาจ อย่างที่เคยเห็นในหนังประเภทเจ้าพ่อฉายขึ้นในหัว พี่ชายเริ่มฟุ้งซ่านไปไกลก่อนจะเรียกสติตัวเองให้กลับมาอยู่ในความเป็นจริงที่แสนโหดร้าย จากความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วทั้งร่างกายยามเคลื่อนไหว
“เจ็บจังแฮะ”
นายบู้ค่อย ๆ สวมเสื้อผ้าอย่างระมัดระวัง ขาเล็ก ๆสั้น ๆ ค่อย ๆ ย่องอย่างเงียบกริบ มือเล็กจับลูกบิดพร้อม ๆ กับกดนิ้วโป้งไปที่ตัวล๊อคขณะหมุนเพื่อกันเสียงดังแกร๊กที่อาจปลุกให้ใครบางคนตื่นขึ้น..........ไม่มีเวลาแม้แต่จะเก็บเสื้อผ้าเลยสินะ.................คงต้องรบกวนเชนนี่อีกแล้ว
เพียงแค่แง้มประตูห้องนอนได้เพียงแค่นิดเดียว พี่ชายก็รู้สึกถึงพลังอันมหาศาลจากด้านหลัง ประตูห้องถูกดันปิดโครมใหญ่ ก่อนที่ไฟในห้องจะถูกเปิดจนสว่าง
“เด็กไม่ดี.......พี่คิดจะหนีเค้าไปไหนกัน”
“เข้าห้องน้ำน่ะบุ๊กบิ๊ก”
“งั้นเหรอ......ไม่ใช่ว่าจะไปหาไอ้เด็กนั่นหรอกเหรอ หืม?”
สองมือขยุ้มตัวผอม ๆ นั่นเอาไว้ ดวงตาคู่นั้นที่กำลังหวาดกลัวทำให้บิ๊กรู้สึกชอบใจ ใบหน้าคมค่อย ๆ โน้มลงกระซิบข้างหู
“แล้วใครสั่ง.....ให้ใส่เสื้อผ้า”
ลิ้นของน้องชายชอนไชเข้าไปในใบหูเล็ก ทำเอาคนเป็นพี่ขนลุกซู่
“กลับไปนอนที่เตียง......แล้วถ้าปวดฉี่จริง ๆ ปลุกเค้า เดี๋ยวเค้าจะไปเป็นเพื่อน”
น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเย็นเฉียบขณะออกคำสั่ง ซึ่งคนเป็นพี่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี.....ครานี้หาใช่เพราะความกลัว แต่เป็นเพราะหัวใจดวงน้อยที่เปราะบางจากการถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในเวลาระยะเวลาอันสั้นกำลังสร้างเกราะคุ้มกัน
ค่อย ๆ เปลี่ยนจากความรู้สึกเจ็บ.......มาเป็นความเกลียดชัง
‘เพื่อหยุดยั้งความเจ็บปวดนี้ ไม่พี่ก็นาย....ใครซักคนต้องตายกันไปข้างหนึ่ง’
To be con
...................................................................
เพื่อความสมจริง พี่บู้ควรจะเกลียดอิบุ๊กบิ๊กซักที......จะได้มีอะไรที่คดเคี้ยวให้ได้เขียนถึงบ้าง.....รักคนอ่านนะคะ เขิล
-
อ๊ายยย รักคนเขียนเหมือนกันจ้าาา
แต่พี่บู้ของเค้าจะมีจิตใจที่เปลี่ยนไปเหรอนี้....
จริงๆก็อยากให้บู้มันโกรธบุ๊กบิ๊กแล้วต่อต้านสักทีนะ
แต่ไม่รู้สึกว่าอยากให้พี่บู้มีความเกลียดในตัวอ่ะ
แบบในความรู้สึกของเค้าอ่ะนะ พี่บู้มันก็เด็กใสๆ เพ้อฝันคิดแบบตรงไปตรงมา
ชอบในสิ่งที่ไม่เหมือนใคร น่ารักๆเท่านั้นเองอ่ะ
อ๊าาาาา ต้องทำใจไว้ล่วงหน้าซะแล้วซิ...
-
ทำร้ายร่างกายไม่พอ
ทำร้ายจิตใจกันอีก
-
แอบขำที่จะออกไปตั้งแก๊ง 555
ยังไงก็แล้วแต่เคารพการตัดสินใจของพี่บู้เสมอ
อยากฆ่าบิ๊กก็ฆ่าเลยค่ะ อย่าปล่อยมันไว้ 555(ไม่ค่อยลำเอียง)
-
บู๊จะโกรธได้นานเหรอ รักน้องซะขนาดนั้นแต่บิ๊กก็น่าจะตาสว่างซะทีนะ เดี๋ยวไม่มีโอกาสให้แก้ไขหรอก
+1 ค่ะ
-
เกลียดไปเล้ยยยยยยยยย สนับสนุนความเกลียดครั้งนี้
คนไรว่ะน่าตื้บเป็นที่สุด อิน้องเล้ว(เสียงสูงเน้นความหมาย)
-
เครื่องเริ่มเดินไปหน่อยนึงละ หวังว่าจากนี้ไปจะเริ่มมีทิศทางที่ชัดเจนซะทีนะครับ
ตอนต่อไปจัดให้หนักไปเลยครับลูกพี่ คนพาลอย่างนายบิ๊กต้องเจออย่างนี้ :z6:
-
นี่หรือคือจุดเปลี่ยน?
เอาล่ะสิ ไอ้บิ๊ก แกจะได้พบบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ของชีวิต โกรธอีกคน แล้วใครให้แกเอามาระบายกับอีกคน ต่อไปนี้ แกจะต้องเจ็บปวด! :laugh: อุ๊ย...ลืมตัว เอาเป็นว่า นี่คือจุดแตกหักของความสัมพันธ์สองพี่น้อง หากไอ้บิ๊กมันยังไม่รู้ตัวเสียที ดิฉันก็จะเชียร์พี่บู้กับน้องเชนแล้วนะคะเธอว์
ส่วนน้องเปา ดิฉันรู้สึกไม่ค่อยชอบน้องเปาเท่าไหร่ อาจจะเป็นเพราะน้องเขาเป็นต้นเหตุให้บู้โดนบิ๊กทำร้ายด้วยกระมัง แต่ก็นะ...งืมมม
รอนะคะ กดบวกให้แล้วนะคะตัวเอง
-
พล็อตกำลังไหลมา จัดให้อีกตอนค่ะ เม้นท์กันเยอะ ๆ นะคะ......นะค๊า 5555
ตอน : แค้นของพี่ชาย
ไอ้หมามันหลอกผม........แล้วตอนนี้มันก็ไปลั๊ลลากับยัยสองคนนั่นที่ทะเล........เชี่ยเอ๊ย
ฺBiG : เล่า
ผมไม่ควรตายใจเลยจริง ๆ นะ......อันที่จริงใช้คำว่าประมาทเกินไปคงจะดีกว่า
คาบสุดท้ายของวันศุกร์ไอ้หมาขอตัวไปเข้าห้องน้ำขณะที่กำลังเรียนวิชาการวิเคราะห์เชิงปริมาณอันแสนน่าเบื่อ(น่าเบื่อที่ผมต้องตั้งใจเป็นสองเท่าเพื่อติวให้มันยังไงล่ะ)
พี่กลับมาอีกทีก็ตอนใกล้หมดคาบ มันดูหอบ ๆ แต่ผมก็ไม่ได้สะกิดใจอะไร เพราะคิดว่ามันคงแว่บไปทำอะไรเรื่อยเปื่อยไร้สาระของมันตามเรื่อง
แต่ว่ามันไม่ใช่.........
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบ ๆ เที่ยงของวันเสาร์ ฉิบหาย........วันนี้ต้องไปทะเลหนิ.......ผมตกใจเมื่อฉวยนาฬิกามาดู ใจหนึ่งก็นึกโล่งอกที่ไม่ต้องไปเผชิญหน้ากับน้องเค้า.......แต่ใจหนึ่งก็
เอ๊ะ.....ไอ้หมามันหายไปไหนฟะ
แล้วทุกอย่างก็เริ่มกระจ่าง.....
เมื่อผมเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วพบกับสิ่งที่พี่ชายสุดที่รักของผมทำเอาไว้.......
เสื้อผ้าของผมทุกตัว......ย้ำว่าทุกตัวมีรอยตัดตรงหน้าอก(แม้แต่ตัวที่กำลังใส่นี่ด้วย)......และมันก็ตัดได้เหมาะเหม็งเป็นวงกลมสองวงตำแหน่งเดียวกับหัวนม......กรอดดดดดด!!!!!!
กางเกงก็เช่นเดียวกัน มันคว้านซะกว้าง อะไร.....แฟชั่นระเบิดยีนส์งั้นเหรอ......ตะ......ตรงเป้ากางเกงเนี่ยนะ
อะ.....ไอ้พี่ตัวแสบ
ยังครับ
ยังไม่หมด.....
อาหารในตู้เย็นมันก็กวาดออกไปซะจนเกลี้ยง......โทรศัพท์ กระเป๋าเงินของผม.....มันก็ไม่เหลือเอาไว้ให้
จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมัน ต้องเป็นฝีมือของมัน.........แล้วมันต้องทำอะไรซักอย่างกับผม ไม่อย่างนั้นแล้ว มันคงไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้สำเร็จโดยที่ผมไม่ตื่นขึ้นมาเห็น.......
นี่มันกะจะฆ่าผมชัด ๆ..........ผมเหลืออะไรมั่งในตอนนี้ กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวที่นุ่งอยู่นี่ตัวเดียวที่รอดพ้นจากหายนะ แล้วผมจะลงไปหาอะไรกินได้ยังไง.....หรือจะให้เดินเปลือยอกออกจากห้อง.......กลางวันแสก ๆ เนี่ยนะ......แล้วตังค์ที่ล่ะ จะเอาตังค์ที่ไหนไปซื้ออะไรกิน
แล้วผมก็เจอกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนด้วยลายมือขยุกขยุย
'นี่มันแค่เริ่มต้นนะบุ๊กบิ๊ก การแก้แค้นเริ่มแล้ว'
ผมเดือดถึงขีดสุด ถ้ามันกลับมา.....(มันต้องกลับมา)......ถ้ามันกลับมา มันจะได้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดทรมานที่ผมจะมอบให้กับมัน....
“เหี้ยเอ๊ย” ผมสบถเสียงดังลั่น.......ใช่แล้วโทรศัพท์ลงไปหาพี่ที่ดูแลตึกนี้ข้างล่าง ผมวิ่งปรู๊ดไปที่โทรศัพท์ห้อง ยกหูขึ้นมาเตรียมจะโทร ก่อนจะพบว่า...
สายขาด
มีกระดาษโน๊ตอีกแผ่นวางอยู่.....มันเหน็บไว้ใต้โทรศัพท์
'พี่ไม่ใจร้ายขนาดนั้นน่า......แต่ถ้าบุ๊กบิ๊กของพี่เกิดหิวแล้วต้องการใช้เงิน พี่ทิ้งเอาไว้ให้ แต่บิ๊กต้องหาเองนะ คงไม่เกินความสามารถของเด็กฉลาดอย่างนายนะ ไอ้บุ๊กบิ๊ก ไอ้เลว'
อ๊ากกกกก มึงสิเลว ไอ้เหี้ยบู้ ความหิวทำให้ผมลงมือค้นห้องอย่างบ้าคลั่ง เจอแบงค์ร้อยสามใบ ใบหนึ่งแปะเอาไว้ใต้ฝาของที่กดชักโครก อีกใบตรงหลอดฟลูออเรสเซนต์(มันม้วนจนเล็กแล้วแปะเทปใสไว้กับโคมกล่องเหล็ก----มึงคงต้องลำบากในการปีนขึ้นไปสินะ ไอ้เตี้ยเอ๊ย) และใบสุดท้ายหลังเตาไมโครเวฟ....
มันต้องมีอีกสิน่า !!!!!
ผมคิดวิธีที่จะทรมานมันไปด้วยขณะหา จะจับมันมัดเอาไว้แล้วจะตึ้มแมร่งทั้งวัน ไม่ให้เห็นแสงเดือนแสงตะวัน ห่าเอ๊ย....เวลาอย่างนี้ผมยังคิดถึงเรื่องพรรค์นั้น
กะ.....ก็......ผมชอบ'เล่น' มันนี่นา.......แต่คราวนี้ผมจะเล่นมันในแบบของผม
.
…..
…..............
ในที่สุดผมก็ต้องออกมาจากห้องด้วยกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเพื่อหาอะไรตกถึงท้อง ถามว่าอายมั้ย.....หึ.....หุ่นผมออกจะเฟิร์มซะขนาดนี้.......เผลอ ๆ เดี๋ยวได้หิ้วสาวขึ้นมาซักคนสองคน กร๊ากกกกกกก........อยากจะหัวเราะให้แมร่งสะใจ(ก็คนมันหล่อล่ำ)
แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิด
เป้าของผมเริ่มตึง....เมื่อออกมาเจออากาศวาบหวิวนอกห้อง ถามว่าผมใส่กางเกงในนอนมั้ย.....ไม่ครับ
แล้วคิดว่าคุณพี่ชายคนดีมันจะเหลือไว้ให้ผมมั้ยล่ะ ทำไมมันถึงได้ฉลาดในเรื่องชั่ว ๆ แบบนี้วะ มันคงไม่สอบได้คะแนนคาบเส้น ถ้ามันตั้งอกตั้งใจเรียน เหมือนกับที่มันตั้งใจทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ นี่ถ้าหายตัวเข้าไปอยู่ในหัวของมัน พวกคุณคงหลงอยู่ในนั้น ไม่มีวันหาทางออกพบ
ซี๊ดดดดดดด เวลาตื่นเต้น ไอ้หนูของผมมักจะไวต่อสิ่งเร้าซะด้วยสิ........เอาไงดี ถอยกลับไปตั้งหลัก เอาน้ำออกก่อนดีมั้ย เพื่อความปลอดภัย
ขณะที่ผมกำลังเปิดประตูเตรียมจะกลับเข้าห้องตัวเองนั้น
ประตูห้องฝั่งตรงข้ามก็เปิดออก...........
จะหมู่รึจ่าเนี่ย
….................................
บรรยาย
“อ้าว นี่เราก็ไม่ได้ไปทะเลงั้นเหรอ” ร่างสูงถามเด็กหนุ่มห้องตรงข้าม ที่ตีสีหน้าเรียบเฉยและเย็นชา
“ไปทำไม......ผมไม่อยากไปเจอหน้าพี่บิ๊ก”
“ไม่ไปก็เจอกันแล้วนี่ไง.....เฮ้ย ยอม ๆ ๆ ๆ”
บิ๊กตั้งใจจะแซว แต่ก็ต้องรีบหยุด เพราะหมัดเล็ก ๆ นั่นง้างขึ้นเตรียมจะชก
“หิวก็กินซะ แล้วนี่ไปทำอิท่าไหนเข้าล่ะ ถึงได้ตัวเปล่าเล่าเปลือยแบบนี้....หึ อย่างกับเปรตขอส่วนบุญ”
น้องช่างปากร้าย.......
น้ำเสียงยามเอื้อนเอ่ยวาจาช่างเสียดแทงหัวใจชาย
บิ๊กก้มหน้าก้มตากินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ซัดไปสามถ้วยจนเจ้าของห้องต้องเบรค ไม่อย่างนั้นคงได้มีถ้วยที่สี่
ไม่ได้เป็นห่วงกระเพราะนะ.......มันเปลือง!!!
“เปา.............รังเกียจพี่รึเปล่า” ขู่ ๆ คิงคองก็โพล่งขึ้นมา น้ำเสียงนั้นช่างฟังดูน่าสงสาร กระแสเสียงเหงา ๆ แอบแฝงด้วยลูกอ้อน ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้กันไป
“หึ แล้วพี่คิดว่าผมควรจะรังเกียจพี่มั้ยเล่า” คนตัวเล็กนั้นตั้งใจจะพูดต่อ แต่ก็อดสงสารชายหนุ่มที่ทำหน้าจ๋อยเป็นลิงป่วยนี่ไม่ได้
เปาถอนใจพรืด......
“ผมไม่รังเกียจพี่หรอก”
“จริง?”
“เออเด่ แต่ผมไม่ได้คิดกับพี่แบบนั้น บอกแล้วว่าผมน่ะแมนทั้งแท่ง พี่น่ะไม่ได้แอ้มผมหรอก”
“มันคงไม่เหมือนเดิมแล้ว ว่างั้นมั้ย”
“แล้วพี่บิ๊กอยากเหมือนเดิมรึเปล่าล่ะ ถ้าอยากเหมือนเดิม ไอ้ที่ได้ยินวันนั้น ผมก็จะได้ลืม ๆ มันไปซะ” คนตัวเล็กหน้านิ่วคิ้วขมวดไปด้วยขณะพูด ดูแล้วน่ารักจนอยากจะคว้าตัวมากอดแรง ๆ แล้วหอมซักฟอด
ลิงยักษ์ยิ้มจนแก้มปริ......
“พี่อยากให้เราเหมือนเดิม เป็นพี่น้องกันเหมือนเดิม พี่ไม่อยากเสียเราไปครับ”
“พูดเพราะไป ขอหยาบ ๆ หน่อยได้มั้ย......ให้มันได้อารมณ์พี่น้องหน่อย”
“เออ......เหมือนเดิมนะเว้ย ไอ้ตัวเล็ก” มือหน้าผลักเบาๆไปที่หัวเล็ก ก่อนที่ทั้งคู่จะค่อย ๆ หัวเราะให้แก่กัน
ฝันไปเถอะ......เรื่องอะไรจะยอมเป็นแค่พี่น้องเล่า------คราวนี้พ่อจะเนียนให้มากกว่าเดิมอีก หุหุ
to be con
…............................................
แถมท้ายนิด ๆ
“ทำดีมากเชนนี่” นายบู้กระตุกยิ้มเหี้ยมที่ต้องใช้เวลาฝึกซ้อมอยู่นานกว่าจะออกมาดูเท่ห์ได้ถูกใจเจ้าตัว
“ลำบากแทบตายน่ะครับ ยาแบบนั้น หาซื้อตามร้านยาก็ไม่ได้ด้วย ต้องอินเตอร์เน็ตอย่างเดียวเลย แถมลูกพี่ยังจะเอาแบบด่วนอีก”
Dormicum แบบน้ำ เป็นยานอนหลับอย่างแรง ที่ออกฤทธิ์แรงกว่ายานอนหลับธรรมดาที่ขายตามร้านขายยาหลายเท่านัก เพียงแค่ใช้ในปริมาณเล็กน้อย เหยื่อก็หลับเป็นตาย แต่พี่ท่านเล่นเทไม่ยั้งลงในถังน้ำดื่มขนาด 15 ลิตร โดยไม่ได้เสียเวลาดูวิธีใช้งานด้วยซ้ำ โดยอาศัยช่วงเวลาที่ออกจากคลาสเรียนไปเข้าห้องน้ำ บึ่งกลับห้องเพื่อจัดหนักโดยเฉพาะให้น้องชายสุดที่รัก
“ทั้งหมดมันเท่าไหร่นะเชนนี่”
“4500 ครับลูกพี่” มือขาว ๆ ของหนุ่มหน้ามึนแบยื่นออกไปตรงหน้าเพื่อรอรับเงิน แต่ที่ได้รับกลับมาคือฝ่ามือเล็กที่ทาบทับลงมาอย่างนุ่มนวล”
“ขอบใจมากนะเชนนี่ ซึ้งกันก็อีตรงเนี๊ยะ”
ราเชนทร์ยิ้ม........นายบู้ก็ยิ้ม
…....อย่างเดียวที่คนตัวสูงกว่านึกออกในตอนนี้ก็คือ.....
'ยาที่เหลือที่ลูกพี่ฝากผมเอาไว้น่ะ เอามาใช้กับลูกพี่ซะเลยดีม๊ะ!!!!'
…...................................................
ยัง อิดำยังไม่สำนึก
ตอนนี้พี่บู้ออกน้อยเพราะไปลัลลา แต่สิ่งที่พี่บู้ทิ้งไว้ก่อนจากนั้น......ฮา
แต่งไปก็นึกถึงตอนเด็ก ๆ ที่แอบเอาสมุดการบ้านเพื่อนที่ชอบแกล้งเราไปโยนทิ้ง
ถึงจะกดดันกับคอมเม้นท์เชียร์ ซึ่งเราคิดว่าคนอ่านคงอยากเห็นอะไรแรง ๆกว่านี้ในแง่ของซีนอารมณ์ แต่ก็เอาน่ะ อย่าลืมสิว่าบู้ก็ยังคงเป็นบู้ คนแบบพี่บู้จะมาแก้แค้นอะไรได้ลึกซึ้งเหมือนกับชาวบ้านเค้าเล่า จริงมั้ยเจ้าคะ 5555+
….......................................................................
-
ไอ่คิงคองเลวมาก ทามร้ายพี่บู้ของฉานอีกแร้วน่ะ
-
จองที่ไว้ก่อนน :o8: เด่วพรุ่งนี้มาอ่านน๊า
เห็นแว๊บๆ ไอ่บิ๊กเลวววอีกแล้ววว !! ไม่มีสำนึกเลยย :fire:
แอร๊ยย ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดบิ๊กกก ตบๆแล้วกระทืบซ้ำ
-
หุหุ พี่บู้ได้ใจอ่ะ ทำให้มันลึกซึ้งเอาให้บุ๊กบิ๊กงงไปเลย
แล้วต้องอย่าให้บุ๊กบิ๊กจับได้นะ เพราะดูท่าว่าถ้าโดนจับได้พี่บู้มีเฮแน่ๆเลยอ่ะ
บุ๊กบิ๊กดูท่าจะอยากจัดหนักให้ซะแล้ว
แต่บุ๊กบิ๊กนี่ดูๆไปเหมือนๆจะเป็นเด็กมีปัญหามากกว่าพี่บู้นะนี่ออกจะหนักไปทางฝ่ายเลวแล้วอ่ะ
-
บู้แกล้งบิ๊กได้น่ารักมากฮ่าๆๆๆ นายเชนคิดจะวางยาบู้เรอะแต่ช้านว่ายังไงแกก็อดอยู่ดีล่ะวะ
อีบิ๊กเจ้าเล่ห์อ่ะยังจะจีบน้องเปาต่ออีก แต่เราก็เกลียดไม่ลงหรอก เราชอบเมะเลวๆอิอิ :-[
-
ต๊าย พี่บู้แรงนะคะตอนนี้ แกล้งน้องซะ แต่ก็น่าร้ากกกก
แต่ว่า...แล้ว แล้ว แล้ว แล้ว แล้วเมื่อไหร่สองคนพี่น้องจะรักกันแบบชู้สาวคะ คือแบบ...ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่เริ่มรู้สึกอะไรเลย(หรือว่ารู้สึกแล้ว?) ส่วนไอ้บิ๊กนี่ก็ยังจะไม่เข็ดจากน้องเปาอีกนะ แอร๊ย ชั้นขัดใจค่ะ :m16: พอเรื่องน้องเปาล่ะกระดี๊กระด๊า แต่พอเรื่องพี่บู้ล่ะเห็นแต่เค้าเป็นของเล่นของระบายอารมณ์ ช้านเกลียดคนแบบนี้ที่สุดเลย ขออนุญาตเอาสลอดไปผสมน้ำให้ไอ้บิ๊กกิน (ตกลงที่ชั้นเชียร์แกให้เป็นพระเอกนี่ไม่เคยเข้าหูแกเลยใช่ม้าย ทำไมไม่ทำตัวให้สมกับเป็นพระเอกยะ???????? แอร๊ย หงุดหงิดค่ะ กรอดๆๆๆๆ) เมื่อไร่จะถนอมพี่บู้ซะทีฮะ ไม่รู้รึไงว่าแกน่ะรักพี่บู้มาก อะเด๊ะ...
คือ...ตกลงเนี่ย บิ๊กกับบู้คือตัวพระเอกกับตัวนายเอกของเรื่องใช่ไหมคะ? ไม่ใช่ว่าดิฉันคิดไปเองคนเดียวมาตลอดใช่ไหมคะ?? หรือว่าคุณคนเขียนวางไว้ว่าให้บิ๊กเป็นพระเอกแล้วก็น้องเปาเป็นนายเอก???? วาน บอก (นะนะนะนะนะ)
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อค่ะ :laugh: :o8:
แต่....ไอ้บิ๊ก ชั้นหงุดหงิดแก เข้าใจไหม ช้านหงุดหงิดแก!!!!!! :angry2: :serius2: :beat: :z6: :fire: :sad4: :o12:
-
บิ๊กเอ่ยยยยยยย
ปล่อยเปาไปเหอะ เหนื่อยจะหมั่นไส้แล้วเน้อออออ
อยากอ่านปิงบู้อีกจังอ่ะค่ะ อิอิ ถ้าจัดคู่นี้ให้ได้กันนะ ยอมให้บิ๊กกับเปาได้กันไปเลย
ตอนนี้ที่ยังต้องเชียร์บิ๊กเพราะดูไม่มีใครพอจะเป็นพระเอกที่เหมาะสมกับพี่บู้ได้
แต่ถ้าพี่ปิงมาลงสังเวียนด้วยเมื่อไร ขอเปลี่ยนข้างทันทีเค๊อะ ๕๕๕๕๕
-
เกลียดอิบิ้กชิบเป๋ง :fire:
-
หมาดำเลวจังค่ะ ปิงมาคู่กับบุ๊ดีไม ไม่งั้นก้อส่งคนดีๆมาหาบู้สักคน
-
อยากบอกว่า
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เวลาน่ารักก็น่ารักเวอร์
เวลามาม่าก็มาม่าได้ใจ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ปล.โคตรชอบพี่บู้เลยอ่ะ สเปกเลย
-
ตอน : ลูกพี่ลี้ภัย (จัดไปเต็ม ๆ โมเม้นท์บู้-เชน)
บรรยาย :
“นี่ครับ ข้าวของของคุณ ลูกพี่ฝากให้ผมเอามาให้” ถุงดำใบใหญ่(แบบที่ใช้ใส่ขยะ)ส่งยื่นให้คนตัวสูง นายราเชนทร์ตีหน้ามึนใส่จนอีกฝ่ายรู้สึกมึนตามไปด้วย มือของบิ๊กยื่นออกไปรับมาอย่างเอ๋อ ๆ
“อะไรของพวกมึงวะเนี่ย”
“เปิดดูเอาเองก็แล้วกันนะครับ คุณกฤษณะ หึ” ไอ้หน้ามึนกระตุกยิ้มแบบที่จำมาจากลูกพี่เป๊ะ ๆ ก่อนจะก้มหัวให้อย่างนอบน้อม แล้วหันหลังเดินจากมา
หมับ!!!!!
คนตัวโตกระชากร่างผอมบางเก้งก้างด้วยมือเพียงข้างเดียว...
“หนอยแน่.....ไอ้สิว นี่มึงร่วมมือกับไอ้หมาด้วยสินะ”
กำปั้นใหญ่ ๆ ของนายบิ๊กง้างขึ้น ขณะที่อีกคนได้แต่หลับตาปี๋
.
...
..................
“เจ็บมั้ยเชนนี่”
นิ้วเล็ก ๆ ที่เปื้อนยาค่อย ๆ ปาดเข้าไปที่เบ้าตาอีกข้างหนึ่งของนายราเชนทร์จนชายหนุ่มสะดุ้งด้วยความเจ็บ..........กลายเป็นว่าข้างแรกที่โดนหมัดฮุคของสาวเป็ดยังไม่ทันที่หายดี ตาอีกข้างก็เขียวปั๊ดด้วยน้ำมือของน้องชายฝาแฝดร่างยักษ์ของคุณลูกพี่ที่เคารพรัก
“แล้วนี่ลูกพี่จะเอายังไงต่อไปครับ”
“เชนนี่ก็รู้ว่าพี่คงกลับห้องตัวเองไม่ได้แล้ว ขืนกลับไปมีหวังโดนไอ้ยักษ์มันฆ่าแน่ ๆ เลย” สองมือเล็กกุมขยับ ท่าทางดูเครียดจริงจังกับปัญหาที่ตัวเองเพิ่งก่อขึ้นสด ๆ ร้อน
แม้แต่ท่าเครียด......ลูกพี่ก็ยังน่าร๊ากกกกกก
“งั้นลูกพี่.......มาพักอยู่ห้องผมไปก่อนก็ได้ครับ”
“นั่นสินะเชนนี่ รบกวนเราด้วยนา”
ราเชนทร์มองไปทางด้านหลังของคนตัวเล็กที่กำลังยิ้มแฉ่ง.......สมบัติพัสถานของนายบู้บัดนี้มากองพะเนินที่ห้องของหนุ่มบื้อเป็นที่เรียบร้อย
อย่าใช้คำว่ารบกวนเลย.....ไอ้ตาโฉด
กา--------------------------------กา------------------------------------กา
“เชนนี่พี่ร้อนว่ะ.......อยากอาบน้ำ” ว่าแล้วพี่ท่านก็เด้งตัวลุกพรึ่บขึ้น มือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตนักศึกษาออก ต่อหน้าต่อตาชายหนุ่มผู้ซึ่งกำลังคิดไม่ซื่อ
หนุ่มตี๋.......เมื่อมองร่างกายขาว ๆ นั่นก็ทำได้เพียงข่มใจและพยายามข่มเจ้าสิ่งที่กำลังตื่นตัวอยู่ภายใต้กางเกงชั้นในนั้นให้สงบลงโดยเร็ว ลูกพี่ผู้ซึ่งไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังยั่วตัณหาราคะคนตรงหน้าอย่างไม่ตั้งใจเดินอาด ๆ ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ ราเชนทร์จ้องมองแผ่นหลังขาว ๆ นั้นจนหายลับไปจากสายตา
ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นฉายขึ้นมาในหัวสมองอันลามก
ภาพของเด็กน้อยหัดดื่มกับใบหน้าที่แดงก่ำและเรือนร่างขาวสะอาดตา ที่คนหน้ามึนใช้มันในการช่วยตัวเองในทุก ๆ เช้านั้น ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้มาเห็นมันแบบชัด ๆ เต็มตาอีกครั้ง และอาจจะต้องเห็นกันทุกวัน....
แค่คิดก็.....
“อ๊ะ”
ไอ้อ่อนหัดเอ๊ย..........ราเชนทร์นึกด่าตัวเองในใจ ที่อยู่ ๆ ก็มาเสร็จ.......เอาง่าย ๆ แบบนี้.....ความรู้สึกช่ำชื้นวาบขึ้นตรงเป้า ที่ลูก ๆ ของเจ้าตัวเพิ่งจะออกมาพลีชีพให้กับความซี๊ดที่ไม่ถึงสิบวิ
“เฮ้อ......จะอดกลั้นได้ซักเท่าไหร่กันเชียว....กรูหนอกรู”
.
....
...............
........................................
ไอ้หมา ไอ้หมา ไอ้หมา.........
คนตัวสูงในห้องที่ดูกว้างขึ้นมาถนัดตาในช่วงสามสี่วันมานี้ กำลังแถกชักดิ้นชักงอราวกับเด็ก ๆ เวลาที่ถูกขัดใจ
ผิดกันก็ตรงที่มันเป็นร่างถึก ๆ ของชายหนุ่มผู้สูงเกือบ ๆ 190(189.5-----อีกครึ่งเซนต์จะเหลือไว้เพื่อ) ดิ้นอยู่ซักพักก็หยุดลงในท่ากางแขนกางขาอยู่กลางพื้นห้อง ตาคมมองจ้องไปยังเพดาน
บิ๊กเพิ่งจะจัดการกับของที่คนเป็นพี่ชายฝากลิ่วล้อมาให้ เสื้อผ้าที่เหลือรอดจากการถูกทำลาย โทรศัพท์มือถือ กระเป๋าเงินและบัตรเอทีเอ็มกับบัตร - เอกสารแสดงตัวต่าง ๆ ให้เข้าที่อย่างเป็นระเบียบตามปกติวิสัยของชายหนุ่มผู้ซึ่งเข้มงวดกับทุก ๆ สิ่ง
อยากเหลือเกิน......อยากจะลงโทษไอ้เด็กแสบให้สาแก่ใจ ให้สมกับความผิดที่คนเป็นพี่ได้ก่อไว้
คราวนี้จะขบกัดเนื้อนิ่ม ๆ นั้นอย่างไม่ยั้ง ซอกคอขาว ๆ พ่อจะขย้ำให้เลือดออก แขนเล็ก ๆ นั่นก็อยากจะบีบเค้นให้สาแก่ใจ
แมร่งเอ๊ย.......คนอย่างพี่น่ะ ไม่มีทางอยู่บนโลกนี้ได้ตามลำพัง โดยปราศจากแขนขาของเค้าคอยรองรับประคับประคองหรอกน่า
อีกเดี๋ยวไม่ช้า พี่ก็จะต้องกระหืดกระหอบกลับมา มาสยบอยู่ใต้แทบเท้าของเค้า......อ้อนวอนขอให้เค้ายกโทษให้
แต่ก็ฝันไปเถอะ!!!!!!!
โทษของพี่น่ะ......คือตายสถานเดียว หึ!!!
.
.....
...............
.........................................
ราเชนทร์เล่า
“เชนน้อย พี่หิวแล้ว” เดี๋ยวเชนนี่ เดี๋ยวเชนน้อย ไอ้สิวบ้างล่ะ ไอ้ปลวกบ้างล่ะ คนรอบตัวผมแต่ละคนนั้น ช่างสรรหาสารพัดชื่อมาเรียกผมได้ดีจริง ๆ
แต่กับคน ๆ นี้ อยากจะเรียกอะไร ก็เรียกไปเถอะ ผมไม่ถือ
อ๊างงงงงงงงง พี่บู้ของผมน่ารักสุด ๆ........พี่แกช่างดูเข้ากันได้ดีกับเสื้อกล้ามห่านคู่สีขาวหลวมโคร่งของผม ที่อ้ายกระผมได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ ใส่กับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเล๊กกกกกกก เนื่องจากอากาศร้อน และแอร์ที่ ‘บังเอิญ’ เสีย.........(จนป่านนี้แล้วยังไม่ยอมตามช่างมาซ่อม-----ฮา------นี่ดีนะที่พี่เค้าไม่ใช่คนที่สนใจกับสิ่งรอบตัวเท่าไหร่)
เฮือก!!!!
ลูกพี่นมหก!!!!
คงเป็นเพราะคอเสื้อนั้นกว้างจนเกินไป พี่บู้ก้มทีเห็นเข้าไปถึงไหนต่อไหน นมงี้ขาวจั๊วะ หัวนมชมพูเล็ก ๆ น่าร้ากกกก.................น่าขบเล่น
หื่น ๆ ๆ ๆ แค่คิดเรื่องพรรค์นี้ ไอ้หนูก็กั๋งขึ้นมาทันที.....
ผลั้วะ!!!!!...... ลูกพี่ตบหัวผม.......อีกละ....มันเจ็บนะเว้ยไอ้ตัวเล็ก
“พูดด้วยน่ะ ได้ยินม๊ะ บอกว่าหิวแล้ว หิว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ.......ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ตะ.....แต่ว่า ไม่กลัวออกไปแล้วเจอคุณบิ๊กเหรอครับลูกพี่”
“อย่าไปเรียกมันว่าคุณ เรียกไอ้หมาบิ๊ก......พี่ละเกลียดมันจริง ๆ” ปากเล็ก ๆ นั่นว่าพร้อมกับถลึงตาใส่ผม จนผมกลั้วว่าซักวันหนึ่ง ลูกตาโต ๆ นั่นจะได้กระเด็นพรวดหลุดออกมาจากเบ้าตา
“เออ.....จริงสินะ ถ้าออกไปแล้วเจอไอ้หมาบ้านั่น พี่คงอดใจไม่ไหว ได้ต่อยหน้ามันซักเปรี้ยง”
ดุชะมัด ตัวก็ซักกะเปี๊ยกเนี้ยะ ยังจะทำซ่าส์ ซักพักเจ้าหัวกลม ๆ นั่นก็ลงมาคลอเคลียอยู่บนตักของผม.....ขี้อ้อนจังนะเราน่ะ
“เชนนี่เลี้ยงพิซซ่าพี่หน่อยได้ป่ะ โทรสั่งพิซซ่ามากินกัน”
นั่นไง......พ่อคนตลกบริโภค
“เอาไก่นิวออร์ลีน-----สองกล่องให้เชนนี่ด้วยกล่องนึง”
“แล้วเงินล่ะครับใครจะออก”
“ก็เชนนี่ออกให้ไง-----พี่ถังแตกแล้วว่ะเชนนี่ ทุกทีเงินค่าขนมพ่อจะใส่รวมไว้กับบัญชีของไอ้หมาบิ๊ก พี่น่ะไม่มีแม้กระทั่งบัญชีเงินฝากเป็นของตัวเอง รัญทดใจมั้ยล่ะเชนนี่”
พะ.......พอแล้วครับลูกพี่ อย่าเยอะ เดี๋ยวผมซึ้งจนน้ำตาไหล.......ลำพังเงินค่าน้ำยานอนหลับสี่พันห้าของพี่ก็ทำเอาผมกรอบเป็นไก่ไร้กระดูกไปทั้งเดือนแล้ว
ปึง ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงทุบประตูห้องโครม ๆ ทำเอาเราทั้งคู่สะดุ้งเฮือก ลูกพี่คนเก่งตอนนี้ไม่เหลือมาดนักเลงดุ หน้าซีดและตัวหดลีบ ค่อย ๆ คลานเข้ามาหลบหลังผม
“ใครกันนะครับ มาเคาะห้องซะเสียงดังเชียว เดี๋ยวผมไปดูก่อนนะครับลูกพี่”
“อย่าเปิดนะเชนนี่.........พี่ไม่ได้กลัวนะ แต่ว่ายังไม่พร้อมเผชิญหน้า” มือเล็ก ๆ เกาะเอวผมแน่น ผมต้องหันไปยิ้มให้และบอกว่าไม่เป็นไร แค่ส่องดูตรงตาแมวเท่านั้น
ผมก้าวขาอย่างสั่นพั่บ ๆ ซึ่งลูกพี่ก็คงจะสังเกตุเห็น ผมหันกลับไปมองพบว่าคนตัวเล็กกำลังหันรีหันขวางเตรียมจะหาที่ซ่อน ก่อนจะค่อย ๆ กระดึ๊บถดตัวเข้าไปอยู่ด้านหลังโซฟา
รสหมัดของมันยังติดตรึงอยู่ที่เบ้าตาของผม แต่เอาเหอะ ก็แค่ยืนกรานกระต่ายขาเดียวว่าพี่บู้ไม่ได้อยู่ในนี้ แล้วขืนบุกเข้ามา ผมจะแจ้งความข้อหาบุกรุกได้มั้ยนะ
ผมมองออกไปยังช่องตาแมวแล้วก็ต้องสะดุ้งหนักเป็นสามเท่า เมื่อเห็นใบหน้าโฉด ๆ ที่ดูคุ้นตา......และน่ากลัว
น่ากลัวเสียยิ่งกว่าจับไอ้ดำสามคนมามัดรวมกันเสียอีก
“อย่าเปิดนะเชนนี่”
เสียงแหบ ๆ ร้องห้ามจากหลังโซฟานั่น บร๊ะเจ้า......พี่เค้าไปหยิบเอามีดทำครัวมาจากไหน....ไวโครต
ผมค่อย ๆ ดึงโซ่คล้องออกพร้อมกับหมุนลูกบิดอย่างช้า ๆ.......ขอโทษนะครับลูกพี่ แต่ถ้าผมไม่เปิด ผมก็ตายเหมือนกัน
มันยิ้มเมื่อเห็นหน้าผม.......คนที่ผมเกลียดชังน้ำหน้าที่สุดในชีวิต มันสวมเสื้อกล้ามซะฟิตจนเห็นกล้ามหน้าอกขึ้นเป็นลูก ๆ นี่มันคงไปสักมาเพิ่มสินะ น้ำเสียงสุดสถุลของมันแสลงหูผมเหลือเกิน
“ไงวะ......ไอ้กี๋.....เปิดช้านะมึงอ่ะ”
ห่าเอ๊ย เลิกเรียกกูด้วยชื่อนี้ซักทีได้มั้ยวะ
To be con
…………………………………………….
Skit รั่ว ๆ ของฝากจากทะเล^^
แถมท้าย------แม่สาวซันแทน
“คอยดูนะ ชั้นจะอาบแดดให้ผิวเป็นสีแทน เซ็กซี่” คนมีของว่า สีหน้าดูมุ่งมั่น ขณะที่สลัดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกจนเหลือกแต่ทูพีชบิกินี่ หลังจากที่เมื่อวานนี้ ขัดอกขัดใจ ที่นอนอาบแดดอยู่ดีดีฝนก็เทลงมา.....
ห่าใหญ่!!!!!
เสียงหนุ่ม ๆ ครางกันอื้ออึงเมื่อแม่สาวทรงสะบึมสะบัดผ้าหยอย ๆ ก่อนจะปูลงบนพื้นทราย หน้าอกหน้าใจที่แม่ให้มากวัดแกว่งกระแทกสายตาใครต่อใคร จนไอ้หนุ่มกลัดมันบางนายต้องแอบไปปฏิบัติการณ์ทิ้งทุ่นในทะเล
“นังเป็ด......ทาซันแทนให้ชั้นทีซิ” เสียงแหลมใสออกคำสั่งเพื่อนรัก ที่ตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นศัตรูหัวใจแบบลับ ๆ
ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป หลังขาว ๆ นั่นก็กลายเป็นสีแทนสมใจ พร้อมด้วยลวดลายรูปเปลือกหอยชนิดต่าง ๆ ที่ผู้เป็นเพื่อนรักบรรจงออกแบบให้.........
ด้วยความรัก^^
...............................................................
แถมท้าย 2-------พ่อหนุ่มซันแทน
มาทะเลทั้งทีหนุ่มเท่ห์อย่างเรามันต้องสะบัดผ้าโชว์หวิว
เฮือก--------กำเดาของสาวชื่อเป็ดแทบพุ่ง เมื่อไอ้ตัวเล็กถอดเสื้อโชว์เนื้อหนังมังสาอันขาวจั๊วะ
“หุ่นพี่ดูเท่ห์ใช่มั้ยล่ะน้องเป็ด นี่พี่กำลังฟิตกล้ามเนื้อหน้าท้องอยู่นะนี่ คอยดูนี่ให้ดีนะฮึบ!!!!!” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ตั้งอกตั้งใจเบ่งกล้ามหน้าท้องจนตัวเกร็ง
“พี่บู้ค๊า มาอาบแดดกับพลอยนี่ม๊า.....”
“ครับพร้ม”
ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป ผิวขาว ๆ ก็ถูกแสงแดดแผดเผาจนไหม้.......ไม่รู้รึไงนะนายบู้ ว่าคนที่ผิวขาวมากเกินไปน่ะ อาบแดดให้ตายมันก็มีแต่แสบกับไหม้......เบิร์นน่ะเบิร์น…..หากนายไม่ได้เกิดมาดำมะเหมี่ยมแบบน้องนาย มันไม่มีทางหรอกที่ผิวนายจะกลายเป็นสีแทนเหมือนชาวบ้านปกติเค้า
“กรี๊ดดดดด พี่บู้ตัวแดงงงงงง”
“อ๊ากกกกกก แสบบบบ แสบชะมัดเลยเว๊ยเห้ยยยยย!!!!”
จบเหอะ!!!!!
...............................................
เม้าท์มอยส์ :z10:
ตัวละครใหม่ ตั้งใจจะทำเป็น side project ถัดจากพี่ปิงกับน้องเปา......สนับสนุนตัวละครใหม่ที่จะออกในตอนต่อไปด้วยนะค้า จุ๊บ ๆ ตอนนี้หัวไม่ค่อยแล่นเลยค่ะ งานเยอะ ๕๕๕๕๕๕๕ (หัวเราะแบบไทย ๆ ที่จำมาจากคุณ Primmi เอิ๊กกก) ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ติชมในตอนที่แล้ว เม้นท์ของคุณ Wordslinger ยาวได้ใจ........ที่ถามว่าสรุปใครพระใครนาง-------อันนี้เราก็ตอบไม่ได้นะเคอะ ไม่ได้ทำตัวลึกลับ แต่มันเป็นเรื่องของตอนหน้า(อนาคต) ส่วนคุณ Me_Kame_Nishi ที่เม้นท์ถึงว่าพี่บู้เป็นเด็กใส ๆ และไม่อยากให้พี่แกมีความเกลียดอยู่ในใจ.......คงเห็นแล้วนะคะว่าถึงพี่แกจะเกลียดไอ้ดำมากแค่ไหน แต่การแก้แค้นก็ยังคงทื่อ ๆ ตรง ๆ ตามประสาเด็กแสบอยู่ดีแหละ ไม่หลุดคอนเสปต์แน่ ๆ ค่ะ........ส่วนเม้นท์อื่นที่ไม่ได้กล่าวถึงอย่าน้อยใจเน้อ รักทุกคนเท่ากันหมด......ขาประจำที่เคยมาเม้นท์หลายคนก็หายหน้าไป อยากบอกว่าคิดถึง และอย่าทิ้งฟิคเรื่องนี้นะ ถึงจะเป็นการเขียนเล่น ๆ ของมือสมัครเล่น แต่ความตั้งใจน่ะ เกินร้อยเชียวแหละ......
เจอกันตอนหน้าเน้อ.....
......................................
-
ไม่ได้เจอบู้ของเจ้ซะหลายวัน คิดถึงสุดๆ :sad4:
ว่าแต่ไอ้หมาบิ๊ก ไมแกทำกะบู้ของช้านอย่างเง้ๆๆๆ :m31:
-
อ่าวแล้วบู้ไปทะเลหรืออยุ่คอนโดกับน้องเชนไม่ได้ไปไหนอ่า :a5:
มันจะรักกันได้ยังไงเนี่ยยย :o12: :m31:
-
รู้สึกจะรั่วนะคะตอนนี้ :laugh: ทั้งพี่บู้ ทั้งราเชนทร์น้อย
อุ๊ย คนกล้ามโตที่มาเคาะห้องนั้นเป็น??? รุกของน้องเชนทร์ (หนูกี๋ แอร๊ย กระจุ๋มกระจิ๋มดีค่ะ)
ไอ้บิ๊กก็ไม่เคยคิดอะไรเลย นอกจากเรื่องอย่างว่ากับพี่บู้ (อันนี้น้องเชนทร์ก็เป็น)
ไอ้บิ๊ก ติดใจในรสรักของพี่บู้ล่ะสิ อย่าปฏิเสธตัวเอง ถ้าแกเอากำลังเข้าข่มแกจะได้มาแต่ตัว ถ้าเอาอ่อนโยนเข้าสู้ จะได้มาทั้งตัวและหัวใจนะคะ แกจะเลือกแบบไหนก็ตามใจแก แต่ฉันสั่งห้ามแกทำร้ายพี่บู้อีกนะยะ ถ้าไม่งั้นชั้นจะสั่งเชนน้อยตบแกด้วยสิว! :laugh:
ขอบคุณค่ะ
ปล. อยากจะเม้นท์ยาวกว่านี้ แต่พอดีต้องทำงานค่ะ กรี๊ด ราตรีนี้อีกยาวไกล :sad4: เอาไว้ตอนหน้าเนอะ
-
จ้า ได้เห็นวิธีการของพี่บู้แล้วละ สะใจดีแต่ไม่น่าเกลียดดูน่ารักน่าชังเป็นที่สุดดดด
มันต้องแสบแบบคาดไม่ถึง คิดไม่เหมือนใครแบบนี้ละ 555 o13
ตอนนี้ชักสงสารเชนนี่ซะแล้วสิ มาหลงพี่บู้แบบนี้ก็เจอความแสบน่ารักน่าชังของพี่บู้ไปเต็มๆเลยละซิ
แต่คนที่เคาะห้องเชนนี่ จะทำให้เกิดเรื่องอะไรที่คาดไม่ถึงแล้วร้ายๆกับพี่บู้หรือเปล่าอ่ะ
ขอให้พี่บู้รอดทุกสถานการณ์นะ เชียร์ๆๆๆ ให้พี่บู้จัดการทุกๆคนได้ในแบบของพี่บู้จ้าาาา
จากกองเชียร์กองกำลังลับส่วนตัวของพี่บู้ (แบบแต่งตั้งตัวเองอ่ะนะ 555) :z2:
-
เอ๋ ใครเอ่ย
เค้าจะมาคู่กะเชนนี่ใช่มะ
ปล.พี่บู้ก็ยังคงน่าร้ากกกกกกกเหมือนเดิม
-
555 อิบิ๊กแกนั่นแหละจะเป็นฝ่ายไปตาบู้กลับมามากกว่านะ สงสารเชนนี่ยังไงไม่รู้สิ กร๊ากกก
-
แวะมาอีดิทคำผิด------เลยขอตอบเม้นน้องบรา 11 อิอิ
อ่าวแล้วบู้ไปทะเลหรืออยุ่คอนโดกับน้องเชนไม่ได้ไปไหนอ่า :a5:
มันจะรักกันได้ยังไงเนี่ยยย :o12: :m31:
พี่บู้ไปแล้วและกลับมาแล้วจ้า........ที่แถมท้ายสองตอนนั่นเป็นเก็บตกจากการไปทะเลเฉย ๆ.......ตอนนี้แต่งไปก็สงสารน้องสิว ตังค์ก็เสีย แต่ตัวไม่ได้เสียซักที เอิ๊ก ๆ.......ไปละ เม้นท์กันเย๊อะ ๆ......ฝันดีนะทุกคน
-
พี่บู้เอ๊กแตกเข้าทุกวันๆ ๕๕๕
-
แก้แค้นได้สมกับความเป็นนักเลงอย่างพี่บู้มาก
นักเลงอย่างเรา กล้าทำกล้าเผชิญหน้า ใส่หมวกันน๊อคและเสื้อเกราะให้พร้อมแล้วลุยเลยลูกพี่!!!
ผู้มาใหม่เป็นใครกัน??? แต่ดูท่าทางจะพอฟัดพอเหวี่ยงกับไอ่บิ๊กได้อยู่ ฮี่ๆๆๆ
-
คู๋เชนนี่มาเเล้ว ดูท่าทางเถื่อนน่าดู 555
-
ตอน : เจ้าสิวผู้น่าสงสาร
หนูสิวเล่า :
ไอ้ถึกนั่นมันผลักประตูเข้ามาจนเกือบจะกระแทกหน้าของผม.......
ไม่ไหวละนะ พักนี้มีแต่ของแข็ง ๆ มากระทบกระเทือนใบหน้า......หากว่าพวกคุณไม่เป็นสิวอักเสบครั้งละห้าเม็ดซ้อน พวกคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก ถึงความทรมาน
“เหี้ยกี๋ มึงเคยคิดที่จะทำอะไรกับหน้ามึงมั้ย....เหี้ยเอ๊ย เน่าลงทุกวัน ๆ” มันว่าผม พร้อมกับเหวี่ยงกระเป๋าเป้ของมันลงบนโซฟา
เออ....ใช่ดิ๊ หน้ากูมันปลวก ไม่ได้ใสกิ๊กเหมือนมึงนิ ไอ้หนวด......ผู้ชายแมน ๆ น่ะเค้าไม่สนใจเรื่องใบหน้ากันซักเท่าไหร่หรอก ต้องปล่อยไปตามยถากรรมแบบนี้แหละ.....ดิบเซอร์ดีจะตายไป อุ๊ฮ๊ะ ๆ ๆ.....
พูดถึงโซฟา......
ลูกพี่หายไปไหน!!! ผมมองหาคนตัวเล็กของผม สุดที่รักของผม ที่เมื่อครู่นี้ยังผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่ด้านหลังโซฟานั่น
มันหย่อนก้นลง แล้วทันใดนั้นพี่บู้คนเก่งของผมค่อย ๆ โผล่วูบขึ้นจากหลังโซฟา พร้อมกับมีดทำครัวปลายแหลม.........
มือเล็กกำเอาไว้มั่น แล้วตวัดคมมีดลงมา
ฉั้วะ!!!!!!! คอของมันเป็นรอยปาดเรียบกริบ ก่อนจะค่อย ๆ ปริแยกออกทีละน้อย ๆ เลือดสีแดงกลิ่นคาวคละคลุ้งไหลทะลักออกมา อย่างช้า ๆ แล้วไหลทะลักราวกับน้ำที่ออกมาจากก๊อก
ซู่.....................โซฟาผมเปื้อนแต่ช่างเหอะ มันตายแล้ว.....ตายสนิท
“มึงจะจ้องกูอีกนานมั้ย มานั่งข้าง ๆ กูนี่ เร็ว!!!!” ผมคืนสติเมื่อมันออกคำสั่งผม มือตบโซฟาปุ๊ ๆ คำว่าเร็วของมัน.....หมายถึง.....เร็ว ผมวิ่งปรู๊ดไปหย่อนก้นลงนั่งข้างมัน มือใหญ่ ๆ ของมันตวัดคอของผม......
ไปกอด
“มึงไม่ต้องทำหน้าเป็นหมางงเลยไอ้กี๋ กูทะเลาะกับเมียกูเว้ย.....เมียไม่ให้เข้าห้อง เลยกะว่าจะมาขออาศัยซักสองสามคืน” มันว่า ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่กระซิบอยู่ข้างหู มือของมันขยี้หัวผมแรง ๆ หนึ่งที ทำอย่างกับผมเป็นลูกหมาในอาณัติของมัน.....เกลียดชิบ
มันหายไปจากชีวิตของผมนานมาก ตั้งแต่มันไปจีบเด็กคณะเดียวกับมัน(ซึ่งเป็นเด็กผู้ชาย-----และแน่นอนเราไม่ได้เรียนคณะเดียวกัน) มันเคยเปรย ๆ ให้ฟังว่าเมียของมันลีลาเด็ดสะระตี่-------แล้วก็อะไรประมาณ ๆ สวิงกิ้ง......ไอ้โรคจิตเอ๊ย
มันเป็นคนเซ็กซ์จัด
ว่าแต่ลูกพี่หายไปไหนแล้วนะ.......ผมกวาดตามองหาคนตัวเล็กอีกครั้ง จะให้ไอ้บ้านี่เห็นลูกพี่ไม่ได้เป็นอันขาด
ทำไมน่ะเหรอ.....!?!
“เฮ้ย นั่นตัวเหี้ยอะไรวะนั่น” มันแหกปากร้องลั่น ทำให้ผมต้องหันหลังไปดูมั่ง ประตูห้องนอนซึ่งอยู่ด้านหลังโซฟาเปิดกว้าง ร่างเล็ก ๆ ที่โดนห่อหุ้มด้วยผ้าห่มเน่า ๆ ของผมจนเหลือเพียงแค่ลูกตาดุ ๆ ในมือมีมีดทำครัวอันเดิม ลูกพี่ของผมส่งเสียงคำรามฟ่อใส่คนแปลกหน้า
“แฮรรรรรรรรร่”
กำ...........มันเห็นลูกพี่แล้ว ทำไงดี ทำไงดี
โถ่.....ลูกพี่ครับ ไม่น่าออกมาเลย
มันหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง หลังจากที่หายตกใจ ตาของมันวาวโรจน์และดูน่ากลัวกว่าเดิม
ยังไม่ทันที่จะตอบอะไร ไอ้ตัวเล็กก็วิ่งดุ๊ก ๆ อ้อมมาตรงหน้าพวกเรา เสียงส้นตีนของลูกพี่กระแทกพื้นห้องดังตึง ๆ ๆ เหมือนกับเด็กวิ่ง
“ดาร์ธเวเดอร์” ลูกพี่กระซิบเสียงเหี้ยม ตาเบิกกว้างจนเห็นเส้นเลือด
“ดาร์ธเวเดอร์บ้านป๊ะมึงดิ ถือมีดทำครัว”
“เชนนี่มาหลบอยู่ข้างหลังพี่ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น เร็ว!!!!”
โธ่......พี่ครับ จะเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงรึไงกันวะ.......พี่นั่นแหละหนีไป.....หนีไปซ้า
มันหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ
“เชนนี่งั้นเหรอ ตั้งชื่อได้น่ารักดีนี่ ว่าไงละ......มึงจะบอกกูได้รึยัง ว่าไอ้เด็กนี่เป็นใคร”
“เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยครับคุณกันต์” ผมต้องพูดจาสุภาพกับมันเสมอ มันไม่ชอบให้ผมทำตัวเสมอกับมัน ถึงเราจะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล ไอ้เหี้ยนั่นยังคงยิ้ม.....ยิ้มอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเอ่ยประโยคอันน่าปวดใจออกมา....
“เข้าไปคุยกับกูในห้อง......แค่กูกับมึง”
พี่บู้ของผมยังคงยืนเอ๋อ มือเล็กดึงผ้าเน่าออกจนเห็นใบหน้าได้ชัดถนัดตา ขอร้องล่ะครับ อย่าดึงออกหมดจนเหลือแต่เสื้อกล้ามบาง ๆ ที่สวมนั่น ไม่อย่างงั้นพี่อาจถูกมันปล้ำ
“แล้วพิซซ่าของพี่ล่ะเชนนี่” โธ่ ไม่ว่าเวลาไหน พี่ก็ยังคงห่วงกิน ให้ตายดิ แต่ผมก็รักพี่ตรงนี้ล่ะ
“มึงน่ะ รออยู่ข้างนอกนี่ละไอ้เปี๊ยก กูขอคุยกับไอ้เหี้ยกี๋ ไม่เกินหนึ่งชั่วโมง โอเค๊”
มันหันไปตะคอกลูกพี่น้อย....ก่อนที่จะลากผมหายลับเข้าไปในห้องนอน.................ใครก็ด้ายช่วยด้วยยยยยยยยยย!!!!!!!
.
….
……….
บรรยาย :
“ใส่เสื้อสิวะไอ้กี๋” น้ำเสียงนั้นฟังดูกระโชกโฮกฮากปนรำคาญ ร่างหนาลุกขึ้นยืนพร้อม ๆ กับสวมกางเกงให้เข้าที่ แต่ทว่าแผงอกล่ำสันนั้นยังคงเปลือยเปล่า และมีเหงื่อออกชุ่ม
สายตาของนายกันต์แทะโลมแผ่นหลังบางขาวของอีกคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง แก้มก้นขาว ๆ ต้องแสงสลัวจากโคมไฟ มีถุงยางอนามัยใช้แล้วอยู่หนึ่งอันวางพาดอยู่
อีกแล้ว......ถูกทำแบบนี้อีกแล้ว ให้ตายสิ เจ็บใจนัก ราเชนทร์ก้มหน้าซุกลงกับหมอน กัดฟันด้วยความแค้น
มือใหญ่สัมผัสอย่างแผ่วเบาบริเวณบั้นท้าย ทำเอาคนที่นอนอยู่ขนลูกซู่.............ซู่
เสียวสันหลังวาบ..................วาบ
“อ๊ะ!”
“ถ้าไม่ปิดไฟลงซักหน่อย บอกตรง ๆ ว่ากูเอามึงไม่ลงหรอก”
“ครับ....ผมรู้”
“ไอ้เด็กนั่น......มันเป็นใครงั้นเหรอ กูอยากรู้จัก”
“อย่านะครับคุณกันต์ ผมขอ.......”
“หึหึหึ......กูก็แค่บอกว่าอยากรู้จัก มึงนี่ก็..............ทำเป็นตื่นตูมไปได้น่า”
คนตัวโตดูท่าทางชอบออกชอบใจที่ได้เป็นปฏิกิริยาตอบสนองจากร่างโปร่งบนเตียง ราเชนทร์รีบลุกขึ้นนั่งเผชิญหน้าอีกฝ่ายจนเจ็บสะโพก
“เล่าทุกอย่างมาให้หมด”
“คุณกันต์....ผมขอร้อง”
“กูบอกให้มึงเล่าไอ้เหี้ยกี๋”
.
....
...........
“อ่ะ......ไอ้เด็กคนนี้เนี่ยอ่ะนะเป็นรุ่นพี่เราปีนึง......ชิบ๊ะ!!!!!! ตอนแรกกูนึกว่าเป็นหลาน......น้องชายก็ได้เอ้า” นายกันต์ดูอึ้ง ๆ เมื่อเจอลูกพี่ของนายราเชนทร์แบบชัด ๆ จนเต็มตา ไอ้ที่ว่าตัวเล็กเหมือนเด็กก็พอจะเข้าใจ แต่ไอ้ท่าทางการกินแบบนั้น นั่งยอง ๆ แล้วใช้นิ้วมือทั้งห้าขยุ้มพิซซ่าขอบไส้กรอกชีส ส่งเข้าปาก....
สวบบบบบบ!!!!!!
“ไอ้ไอ้อู่นอี่อัมอะอาอ๊ะ”
“ลูกพี่กลืนก่อนสิครับ”
“ไม่ใช่รุ่นพี่ธรรมดานะเฟ้ย เราน่ะเป็นลูกพี่ของเชนนี่ ว่าแต่นายเหอะ สนใจจะเข้าแก๊งค์ของเราอ๊ะเปล่า ไอ้นมยักษ์”
มือเล็ก ๆชี้ไปที่กล้ามหน้าอกที่ขึ้นมาเป็นก้อน ๆ พร้อมกับหัวเราะชอบใจ
“นมใหญ่ยิ่งกว่าเป้ย ปานวาดอีกว่ะ เชนนี่ ไอ้หมอนี่มันเป็นใครวะ พี่สาวของเป้ย ปานวาดซัดฮอร์โมนชายเกินขนาดงั้นเหรอ กร๊ากกกกก”
ฮะหน่อย ไอ้เด็กนรก นี่มึงเรียกกล้ามเนื้อหน้าอกที่กูแสนจะภาคภูมิใจนักหนานี่ว่า......นมยักษ์ อย่างงั้นเหรอ
“ของไอ้หมาดำยังไม่ขนาดนี้เลยอ่ะเชนนี่ ซู๊ดดดดยอดไปเลย” มือของคนกวนส้น ตบพื้นป้าบ ๆ อย่างชอบอกชอบใจ แต่ว่านายกันต์กลับตีหน้ายักษ์ใส่คนหน้ามึน
“ไอ้หมาดำคือใคร ไอ้กี๋”
“น้องชายฝาแฝดของลูกพี่ครับคุณกันต์”
“นี่มึงจะบอกว่า ยังมีตัวแบบไอ้เหี้ยนี่อยู่อีกอย่างงั้นเหรอ เด็กอะไรท่าทางประหลาดแล้วยังเสือกทำก๊อปปี้”
นายบู้หันมาจ้องหน้าคนแปลกหน้าเขม็ง เปลี่ยนมาจับพิซซ่าที่หายร้อนด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะกัดกร้วมใหญ่
“เราไม่เหมือนมัน ไอ้หมาดำมันก็คือไอ้หมาดำ เราไม่มีอะไรเหมือนกันเข้าใจม๊ะ แล้วก็เลิกเรียกเด็กคนนี้ว่าไอ้เหี้ยกี๋ซะที คนที่จะรังแกไอ้หมอนี่ได้ มีแค่เราเท่านั้น นายน่ะกลับบ้านไปซะ แล้วก็อย่าลืมไปตัดเสื้อในคัพซีใส่ซะด้วยล่ะ ไอ้นมยักษ์!!!!”
เฮือก!!!!! งานเข้าพ่อหนุ่มหน้าสิวเต็ม ๆ......ราเชนทร์เหลือบมองคนทั้งคู่สลับกันไปมา รู้สึกเหมือนฉี่จะราด นี่ถ้าเกิดว่ามันเดือดจัดแล้วจับลูกพี่โยนออกนอกระเบียง(ซึ่งอยู่บนชั้นเจ็ด).....หรือจับหักเป็นสามท่อน.....ไม่สิ สองท่อนก็เห็นจะพอ เพราะลูกพี่เตี้ย.....
แต่นายกันต์กลับหัวเราะชอบใจเสียงลั่นห้อง
“เฮ้ย.....ไอ้กี๋......กูชอบไอ้เด็กนี่ว่ะ........ขอกูเถอะนะ”
ราเชนทร์รู้สึกอยากจะเป็นลม
...........
จบไปอีกพาร์ทด้วยเรื่องราวที่ต่อจากตอนที่แล้ว นายกันต์นี่ออกจะดูคลุมเคลือ ๆ อยู่ เป็นอะไรที่แว่บขึ้นมาในหัว......แล้วพอดีว่า เจ้าสิวไม่ค่อยจะมีคนเชียร์ให้ได้กับพี่บู้เลย......เลยต้องหาคนมาประกบซักคน(แต่ก็อาจจะไม่ได้กัน).........จะมาอัพอีกทีก็คงประมาณอาทิตย์หน้า ขอหยุดพักในวันแรงงาน เติมพลังซักนิด......อิคึ ๆ 5555+
..............................................................
-
คือว่าให้พี่ิสิวไปรักษาสิวได้ม้ะ -..-
นะๆ นะคนแต่ง
-
มีหยุดพักวันแรงงานดั้วหรอค่ะไรท์ :serius2:
มาต่อไวๆๆน่ะน่ะค่ะ
ชอบๆๆ เรื่องมากมายเยย
-
^
^
^
คิดถึง ๆ ๆ(น้อง ๆ สองคน)....นึกว่าลืมเค้าไปแล้ว 555+
แบบว่าคนเขียนเกิดอารมณ์เปลี่ยว ขอทักทายกันนิดนึงนะจ๊ะ
-
ถ้าน้องสิวเชนไปรักษาสิวแล้วหน้าใสกิ๊งก็อาจจะดูน่ารักน่าชังใช่มะคะ? หึหึ
กันต์...มาก็ดีแล้ว จัดการแย่งพี่บู้มาจากไอ้บิ๊กเลย เอาให้มันหึงจนหน้ามืด อิอิ กรี๊ดดดดดดดดดดดดส์ ไม่อยากจะคิด อิอิ รู้สึกว่าตัวละครฝ่ายรับในเรื่องนี้จะมีแต่คนที่ไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่เลยค่ะ มีแต่น้องเปาคนเดียวที่ดูเหมือนจะน่ารักแบบธรรมดา ส่วนคนอื่นนั่นน่ารักแบบแปลกๆ เหอะๆ
รออ่านนะคะตัวเธอว์ :impress2:
-
อ้าวเชนนี่ รักซ้อนซ่อนเงื่อนเพื่อนทรยศเลย แค่นี้ยังยุ่งไม่พออีกเหรอเนี่ย เจ้าสิวดันมามีผัวซะง้านนนน เอิ่กกกกกกกกกกก :z10:
-
ฮาิ่อ่ะบู้อ่ะ ฮ่าๆ แต่สงสารเชนนี่โดนบู้แกล้งยังไม่พอ ยังมาโดนนายกันย์ใช้เป็นที่ระบายอารมณ์อีก
-
สงสารเชนนี่ใจจะขาด เปลี่ยนมาตั้งชมรมคนรักเด็กแปลกกันเหอะ
ทำไมต้องเจอชะตากรรมเป็นที่ระบายแบบนี้ด้วย
อินกะเรื่องนี้จริงจังอ่ะ
-
ขออนุญาติดันฟิคเรื่องนี้.....เรทติ้งกำลังติดลบ 55555+
-
ขอเปลี่ยนป้ายไฟด่วนน
T3:พี่กันต์กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :m20:
สิวมันทำงานไม่ได้เรื่องเลย :angry2:(โอ่ๆ)
ต้องตัวใหญ่ๆหล่อๆเข้มๆโหดๆ เอาน้องบู๊อยุ่ มาฉะกะไอ่บิ๊กค่อยสูสีหน่อย
ไอ่เชนนี่เก็บมันไปเป็นข้ารับใช้เต็มตัว o18(เลวมาก)
:L2: :L2: :L2: +1เป็นกำลังใจจ้าา
-
^
^
^
คิดถึง ๆ ๆ(น้อง ๆ สองคน)....นึกว่าลืมเค้าไปแล้ว 555+
แบบว่าคนเขียนเกิดอารมณ์เปลี่ยว ขอทักทายกันนิดนึงนะจ๊ะ
มามาคะ คนเขียนมากอดกันนน ฮ่าๆ :กอด1: :กอด1:
ทักทายเหมือนกันค่าา เรียกเราว่ามุกน้า จุ๊บๆ
-
ก่อนจะนำเสนอตอนต่อไปขอสารภาพว่าพลาดไปแล้วค่ะคนอ่านเจ้าขา
เคยลงโปรไฟล์ของนายราเชนทร์ย้ำนักย้ำหนา ว่าไอ้หมอนี่มันซิง 100 เพอร์เซนต์ แต่อิตอนล่าสุดดั๊นมาเสียซิงให้นายกันต์จนได้ แถมยังดูท่าว่าจะเสียมาหลายครั้งหลายครา แต่เอาน่า ในความเป็นรุก...เฮียเชนทร์แกก็ยังซิง 100 เพอร์เซ็นต์อย่างที่บอกนั่นละ....5555555
ไปอ่านโลด
ตอน : พวกปากไม่ตรงกับใจ
"ไอ้กี๋เขยิบเข้ามาใกล้ ๆ กูนี่"
วันนี้เป็นวันที่นายราเชนทร์ไม่มีเรียนทั้งวัน ขณะที่ลูกพี่ตัวจ้อยนั้นเดินส่ายก้นอาด ๆ ออกจากห้องไปตั้งกะเช้า(หลังจากยืนมองน้องชายเดินออกจากตึกไปแล้วจากริมระเบียง) จะว่าไปคนตัวเล็กนั้นดูท่าทางจะชอบอกชอบใจ 'นายนมยักษ์' มากกว่าเจ้าลิ่วล้อคนสนิทนี่เสียอีก
นี่พี่เบื่อผมแล้วงั้นเหรอ......ไม่นะพี่นะ.....ผมไม่อยากเป็นแค่เพื่อนเล่นของพี่.....ผมอยากเป็นมากกว่านั้น
คำพูดของลูกพี่เมื่อคืนก่อน ๆทำเอาพ่อหน้าสิวจุกไปถึงลิ้นปี่
'แก๊งค์เรามันจะมีแค่หัวหน้ากับลิ่วล้อแค่สองคนไม่ได้นาเชนนี่นา.......พี่ขอแต่งตั้งไอ้นมยักษ์นี่เป็นบอดี้การ์ดของพี่ ตัวมันใหญ่ดี เอาไว้คุ้มครองพี่จากไอ้หมาดำ'
กรรม.....ไอ้บอดี้การ์ดของพี่ไหงถึงไม่ตามพี่ไปไหนต่อไหนด้วยล่ะ มันควรจะตามไปคุ้มกันลูกพี่สิ ไม่ใช่มานอนกกอยู่กับผมแบบเน้!!!!!
ผั้วะ ฝ่ามือหนัก ๆ ถูกจัดมาประเคนที่หัวกลม ๆ ก่อนที่น้ำเสียงกระโชกโฮกฮากนั้นจะตามมาติด ๆ
"ไอ้เหี้ยกี๋ มึงอย่ามามึนใส่กู กูบอกให้กระเถิบมาใกล้ ๆ นี่"
ร่างถึกตาขวางใส่คนที่กำลังทำท่าทางเงอะ ๆ งะ ๆ ในที่สุดแล้วนายกันต์ก็ต้องเป็นฝ่ายกระชากตัวร่างผอมสูงนั่นจนร่างของอีกฝ่ายมานั่งแหมะอยู่บนตัก
ไม่ใช่ใกล้แล้ว นี่มันเรท X ชัด ๆ
จมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่ต้นคอขาว ๆ ราเชนทร์ได้แต่นั่งตัวเกร็ง ไม่กล้าแม้จะขยับเขยื้อน
"ถ้าไม่ต้องมองหน้าปลวก ๆ ของมึง แบบนี้มันก็โอเคดีว่ะ"
สองมือล้วงเข้าไปสัมผัสยอดอกที่อยู่ภายใต้เสื้อจนมีปฏิกิริยาตอบสนอง....
"มึงชอบไอ้บู้งั้นสิ ใช่มั้ย"
"ครับ....อ๊ะ"
"ถ้ากูบอกว่ากูอยากได้ มึงจะยกให้กูได้มั้ย"
"คนนี้.....อื้อ.....ผม.....ขอ....เ.....ถอะ....นะครับ"
"มึงขอ.....นี่มึงกล้าขอเลยงั้นเหรอ แลกกับอะไรล่ะ......"
"ผมไม่มีอะไรจะแลกหรอกครับ ผมรักลูกพี่ ผมอยากจะปกป้องคุ้มครองเค้าในฐานะคนรัก คุณกันต์น่ะทั้งหล่อ ทั้งเก่ง จะหาใครที่ดีกว่านี้อีกสิบคนก็ไม่ใช่เรื่องยาก สงสารผมเถอะนะครับ"
คนรัก......หึ.....ปกป้องคุ้มครองงั้นเหรอ แค่ลำพังตัวมึงเองก็ยังเอาตัวไม่รอดเลย.......ไอ้กี๋....ไอ้เด็กหน้าบื้อเอ๊ย
ปลายนิ้วบดขยี้ยอดอกแรงขึ้น ร่างสูงกำลังมีโทสะขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ซอกคอขาวถูกดูดอย่างแรงจนขึ้นเป็นรอยน่าอาย
"อื้อออออ"
ถึงแม้หัวใจจะขัดขืน แต่ร่างกายกลับเสียวซ่านจนแทบขาดใจ
ในไม่ช้าพ่อตี๋หน้ามึนก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ถูกจับนอนราบลงกับที่นอน พลิกคว่ำพลิกหงายตามใจชอบ เนื้อตัวมีแต่รอยจ้ำ ส่วนบั้นท้ายถูกบีบขยำจนเป็นรอยเล็บ น้องชายนั้นก็กำลังแข็งขึงอยู่ในอุ้งมือยักษ์
"กูขอล่อทีเถอะนะไอ้กี๋ กูเงี่ยนโครต ๆแล้ว"
.
.....
.............
.............................
นายบู้ค่อย ๆ โผล่หัวเข้าไปในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยเพื่อนร่วมชั้น นับจากวันที่หนีมาจากคนเป็นน้องก็ปาเข้าไปห้าวันแล้วที่ไม่ได้เข้าเรียน
เป็นไงเป็นกันสิวะ......ต่อจากนี้ไป ต่อให้ไม่มีนาย พี่ก็ต้องอยู่ให้ได้ คอยดูนะ พี่จะเอาให้ได้เอทุกตัวเลย ไอ้หมาบิ๊ก หึหึหึ
"คุณชาคริตคะ จะเข้าก็เข้ามาค่ะ มัวยืนทำลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ทำไมคะ" เสียงอาจารย์จอมโหดแหวขึ้น นายบู้หันไปมองแล้วก็ส่งยิ้มหลอน ๆ ไปให้อาเจ๊แกหนึ่งที ก่อนจะเดินเอามือล้วงกระเป๋า ผิวปากเข้าห้องเรียน ไม่ได้แคร์กับเสียงหัวเราะจากเพื่อนร่วมชั้นเลยแม้แต่น้อย
"คุณชาคริตคะ จะเดินไปไหน มานั่งแถวหน้านี่เลยค่ะ ข้างหน้ายังว่าง มาสายแล้วยังจะนั่งข้างหลังอีกไม่ดีนะคะ"
ว๊า......นักเลงเซ็ง
"ไงครับ คุณพี่ชาย" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากที่นั่งข้าง ๆ ตัวนี่เอง นายบู้หันควั่บ ทำตาขวางใส่คนที่กำลังยิ้ม.....เป็นยิ้มกวนตีนซะด้วย!!!!!! ไอ้หมาบิ๊ก!!!!
"........"
"พี่สร้างผลงานระดับมาสเตอร์พีชเอาไว้ได้น่าประทับใจมาก รู้ใช่มั้ยว่าจะต้องโดนอะไร"
"....."
"เงียบให้ได้แบบนี้ไปตลอดนะพี่นะ"
ร่างสูงหันไปตั้งอกตั้งใจจดแลคเชอร์ต่อ ส่วนนายบู้ก็เอาแต่คอยแอบเหล่มองอย่างระมัดระวัง
คิดถึงอ้อมกอดอุ่น ๆ ของน้อง......
คิดถึงมือใหญ่ยักษ์ที่เกาหัวให้จนหลับปุ๋ยทุก ๆ คืน....
คิดถึงอาหารฝีมือน้อง อยู่กับเจ้าลิ่วล้อและไอ้นมยักษ์กินแต่มาม่าคัพกับอาหารเวฟ.....เฮ้อ
แต่เมื่อตัดสินใจแล้ว จะหันหลังกลับก็คงไม่ได้.....นี่ละ วิถีของลูกผู้ชาย
ส่วนนายบิ๊กเอง แม้จะทำเป็นจดจ่อกับสิ่งที่อาจารย์กำลังสอน แต่ในใจก็อดคิดถึงพี่ชายไม่ได้
ใช่ว่าคนเป็นน้องจะไม่รู้ว่าพี่ชายนั้นอยู่ที่ไหน ถัดไปแค่ไม่กี่ห้องเท่านั้น การที่จะเดินไปกระชากตัวพี่กลับมา ไม่ใช่เรื่องยากเย็นเลย แต่ก็อย่างที่บอก....
พี่จะต้องโดนลงโทษอย่างสาสม....
และพี่ก็ต้องเป็นฝ่าย 'เดิน' เข้ามารับโทษด้วยตัวเอง
"บ่ายนี้กูกลับห้องนะ" บิ๊กหันไปบอกเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่แถวหลัง ในช่วงที่พักเบรคสิบนาที
"ฝากเก็บชีทด้วย"
"ไม่สบายเหรอมึง"
"นิดหน่อย"
"ไม่สบายเหรอบุ๊กบิ๊ก" น้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงอย่างลืมตัวของคนเป็นพี่ ทำให้ร่างสูงกระหยิ่มยิ้ม......เงียบ ๆ ในใจ
ไอ้เด็กโง่ พี่ติดกับเค้าจนได้.....
"พี่สนด้วย?"
"ไม่"
"งั้นเหรอ.....ช่างเถอะ ตอนนี้เราสองคน'ขาด'กันแล้วนี่เนอะ เค้าเป็นจะตายยังไง พี่ก็คงไม่สนใจหรอก ใช่มั้ย"
พี่ชายเงียบ ก่อนจะหันไปเขียนอะไรยุกยิก........บิ๊กเหลือบมองกระดาษแลคเชอร์ที่เต็มไปด้วยรูปวาดสุดพิลึกพิลั่นของพี่......ร่างสูงนึกสมเพชขึ้นมาทันที
ยังเหมือนเดิมสินะ พี่ก็ยังคงเป็นเด็ก ๆเหมือนอย่างที่เคยเป็น ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย
.
....
...........
.......................
วันนี้นายกันต์ดูท่าจะคึกเป็นม้าศึกมากเกินไปหน่อย
ร่างบึกบึนเอนตัวลงนอนหอบแฮ่กบนเตียงหลังจากที่ฟาดไปถึงสามรอบ....
เห็นหน้าตาบื้อ ๆ ซื่อ ๆ โง่ ๆ แบบนั้น แต่เอามันส์เป็นบ้า.......ผิวกายในร่มผ้านั้นเล่าก็เนียนใส น่าสัมผัส น่าขย้ำเสียนี่กระไร
อกล่ำกระเพิ่มขึ้นลงเนื่องจากหายใจถี่กระชั้น กันต์พลิกตัวไปกอดร่างเปลือยเปล่าของอีกคน ผิวนุ่ม ๆ ให้ความรู้สึกที่ดีเหลือเกินขณะกอด จะว่าไปการที่ได้นอนเคล้าคลอเคลียกันหลังจากมีเซ็กซ์ มันก็เป็นความรู้สึกที่ค่อนข้าง....
สุดยอด!!!!
"ชอบเค้า มึงก็ต้องทำตัวเองให้ดูดีกว่านี้"
น้ำเสียงนั้นอ่อนโยนจนราเชนทร์ไม่อยากจะเชื่อหู อะไรกัน เมื่อกี้นี้ยังดูดุดันน่ากลัวอยู่เลยแท้ ๆ......หรือว่าระบายอารมณ์จนสาแก่ใจแล้ว ก็เลยอารมณ์ดี ว่างั้นเหอะ!!!!
"ลูกพี่เค้าชอบที่ผมเป็นผม"
"งั้นมึงก็คงจะเป็นได้แค่นี้แหละ"
"มันก็เรื่องของผม"
"ยังจะมาปากดีอีก" มือใหญ่แกล้งบีบขยำหน้าอกของคนในอ้อมกอด
"แล้วคุณกันต์ไม่กลับไปปรับความเข้าใจกับแฟนล่ะครับ มาหลบอยู่ที่นี่มันจะดีเหรอ"
"แฟนเฟินที่ไหนกัน แค่คู่นอน.....บางครั้งมันก็ไปนอนกับคนอื่น บางครั้งก็นัดคนอื่นมาแจมด้วย นี่กูจะเล่าให้ฟังว่าครั้งล่าสุด กูได้ล่อกิ๊กของเด็กกูด้วย ร่านสุด ๆ ครางซะจนไม่เหลือความเป็นรุกเลย ขำ ๆ ดีเหมือนกัน"
ไอ้เหี้ยเอ๊ย......ยังจะมีหน้ามาเล่าอีก เรื่องบางเรื่องกูก็ไม่ได้อยากจะรับรู้ ราเชนทร์ทำได้แค่เพียงนึกประท้วงในใจเท่านั้น ขืนพูดออกไปมีหวังโดนอัดยับ.....หมายถึงอัดจริง ๆ น่ะนะ
"ถ้าเป็นแฟนกันจริง ๆ กูคงไม่ปล่อยให้ไปสนุกกับคนอื่นร้อก.....ก็เบื่อแล้วน่ะ เลยพอแค่นี้ดีกว่า ฝ่ายนั้นก็ดูท่าว่าจะไม่ได้อะไรกะกูซักเท่าไหร่นักหรอก เออ......นี่มึงเต็มใจให้กูอยู่ด้วยป่ะเนี่ย" น้ำเสียงนั้นฟังดูหดหู่ปนเบื่อหน่าย ก่อนจะถามอย่างทีเล่นทีจริงในตอนท้าย
"ก็คุณกันต์จะแย่งพี่บู้ของผมนี่"
"ฮ่า ๆ ๆ มึงนี่น๊า"
ผิวกายที่เบียดเสียดกันนั่นทำให้อวัยวะตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง
"กี๋......กูขออีกรอบละกันนะ ไหน ๆ วันนี้ มึงก็ว่าง"
"อ่า"
ถ้าเป็นแฟนกันจริง ๆ กูคงไม่ปล่อยให้ไปสนุกกับคนอื่นหรอก......
กูขอเก็บเอาไว้เล่นสนุกของกูคนเดียวนี่แหละ
..................................
เสียงเคาะประตูห้องในตอนเย็นนั่นทำเอาร่างสูงแทบคลั่งด้วยความดีใจ
ไอ้หมาสินะ.....ไอ้หมามันสำนึกผิดแล้ว
บิ๊กรีบวิ่งผลุนผลันไปเปิดประตูห้อง......ยอมรับว่าการที่ไม่มีพี่ชายอยู่ด้วยนั้นทำให้ชีวิตสบายขึ้นแยะ
แต่ก็เหมือนกับขาดอะไรไป.....ช่างเหอะ ขอให้พี่ก้าวเท้าเข้ามา แล้วอย่าหวังว่าจะได้เดินออกไปอีก
"อะ.....อ้าว เปาเองเหรอ"
"ก็ผมอ่ะดิ คิดว่าใครอ่ะ"
"มีอะไรเหรอครับ"
"เอาอีกแล้วพูดเพราะอีกแล้ว ผมซื้อข้าวต้มปลาเจ้าอร่อยมาให้ เห็นพี่บู้บอกว่าพี่บิ๊กไม่สบาย ให้ผมแวะมาดูหน่อย"
ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอนายบิ๊ก คนที่นายแอบชอบนั้นกำลังอยู่ตรงหน้านี่เองแท้ ๆเลยนะ
"ไอ้หมามันบอกงั้นเหรอ"
"อื้อ ว่าแต่ค่อยยังชั่วยังล่ะนี่" มือเล็กยื่นขึ้นไปแตะหน้าผากหนุ่มผิวเข้ม
"ตัวก็ไม่เห็นร้อน กินเลยมั้ย เดี๋ยวผมแกะใส่ถ้วยให้"
"เอาไว้เดี๋ยวพี่ค่อยอุ่นกินทีหลัง ยังไม่หิวน่ะ"
เปายิ้มให้เหมือนกับรู้ทัน
"ทะเลาะกับเค้าอีกแล้วสิท่า คิดถึงเค้าก็ไปง้อเค้าดิ๊ พี่ชายทั้งคนนะเว้ยเฮ้ย"
"ไอ้เด็กนี่ สู่รู้ชะมัด"
"เป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ มีอะไรก็คุยกันดิ......ไม่ใช่เอาแต่.....เก็บเงียบเอาไว้"
ใบหน้าของเปาหมองลงไปนิดนึงในตอนท้ายของประโยค ก่อนจะปรับสีหน้าให้แจ่มใสเหมือนอย่างเดิม
"งั้นผมกลับห้องนะ.....มีอะไรก็เรียกละกัน หรือจะให้ไปตามพี่บู้กลับมา ก็ได้นะ ยินดีช่วย เหอะ ๆ"
คนตัวเล็กกลับเข้าห้องของเจ้าตัวไปแล้ว แต่นายบิ๊กยังคงเปิดประตูอ้าค้างเอาไว้ ร่างสูงยืนพิงกับขอบประตู ราวกับว่ากำลังรอ.....
to be con
หึหึหึ ไอ้บุ๊กบิ๊ก......เอ๋ย
สั้นไปสินะ......เอาเป็นว่าเอามาต่อก่อนจะหยุดพักวันแรงงานละกัน......เผื่อมีคนคิดถึงฟิคเรื่องนี้ 555+
รักคนอ่านเหมือนเดิมค่ะ :L2:
-
วุ้ย คิดถึงตลอดแหละค่ะ ไม่งั้นคงไม่มาเม้นท์ตอนดึกขนาดนี้แน่ๆ อิอิ
ตายแล้ว ทำไมดิฉันชอบคู่กันต์กับน้องกี๋ตี๋น้อยจังเลยคะ อยากอ่านคู่นี้เยอะๆ แล้วก็ตอนนี้เริ่มจะเห็นการพัฒนาการของหนูบุ๊กบิ๊กแล้วเนอะ เริ่มคิดถึงพี่ชายแล้วสินะ เริ่มที่จะรู้แล้วสินะว่าใครคือคนที่ "รัก" จริงๆ นี่ขนาดเจอหน้าน้องเปายังไม่ดีใจเลยนะ คิดดูสิ โอ๊ย มันถูกใจชั้นจริงๆ ให้ตายเถอะ!
แม้รักระหว่างคนสายเลือดเดียวกันจะสวนทางกับค่านิยมสังคม แต่เราก็ช๊อบชอบล่ะ กรี๊ดค่ะ กรี๊ด เอาเป็นว่า กดบวกหนึ่งให้แล้วนะคะตัวเธอว์ อ้อ ขอบคุณที่ไปเม้นท์ในเรื่องสั้นดิฉันนะคะ จูจุ๊บ จูบุ จูบุ :impress2:
-
ในที่สุดบุ๊กบิ๊กก็รู้สึก หุหุ เหงาละซิไม่มีพี่บู้อยู่ด้วยแล้วนี้ รอไปเลยนะ พี่บู้ไม่ใจอ่อนหรอกกก
ชักจะชอบๆคู่กันต์เชนนี่(กี๋) แล้วซิ (นี่ก็น่าจะรักนะแต่ไม่แสดงออกอีกคู่ใช่ไหม นายกันต์ ระวังเชนนี่จะหนีหายเหมือนพี่บู้นะตัว)
-
"ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ ขาดเธอ เพิ่งรู้ว่าฉันก็ไม่เหลืออะไร"
:เฮ้อ:
-
ไม่่ค่อยได้เข้ามาบ่อยๆ แต่ก็คิดถึงพี่บู้นะ...คิดถึงคนเขียนด้วยค่ะ :กอด1:
รู้ตัวช้าก็ยังดีกว่าไม่รู้ตลอดไปนะบุ๊กบิ๊ก แต่ปัญหาคือแกเริ่มรู้ตัวแล้วจริงๆอ๊ะป่าวเนี่ย :z10:
ดูจากความคิดของแกแล้ว แกยังไม่เปลี่ยนเหมือนกันนี่นา ว่าแต่พี่บู้ของฉันได้ไง :angry2:
+1 ขอบคุณค่า มันมีเรื่องให้เค้าเข้าเล้าบ่อยๆเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว แต่ก็ยังติดตามเสมอน้า เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
^
^
^
^
^
เป็นกำลังใจให้ น้องหรือคุณBeeRY
ทุกปัญหามีทางออกเสมอ....ขอให้ผ่านพ้นเรื่องร้าย ๆ ไปได้ด้วยดี คิดถึงก็มาเยี่ยมพี่บู้นาน ๆ ครั้งนะคะ.....มาแบบเงาก็ยังดี เค้าสัมผัสได้.....อิอิ
-
บุ๊กบิ๊กนี้รู้สึกตัวช้าจริงๆรักเขาก็บอกเข้าไปตรงๆสิ
-
ไอ้หมาดำปากแข็งเอ้ย อยากง้อเค้าจะตายแต่ทำหยิ่ง งานนี้พี่บู้เจ๋งแหะ ใจแข็งไม่มาเองให้น้องเปามา ส่วนอีกคู่ที่น่าลุ้นก็ เชนนี่น้อยนี่แหละ :haun4: :haun4:
-
นั่งลุ้นให้เชนนี่ เปลี่ยนหน้าใหม่เอาให้วิงค์ๆ :laugh:
-
กรี๊ดดด พูดถูกคะกันต์ เอาใจเราไป 555 ♥
จับเชนนี่ไปเปลี่ยนลุคเลยกันต์ เราอยากเห็นเชนนี่วิ้งๆอ้ะ ฮ่าๆๆๆ
รอไปเถอะไอ้หมาดำ พี่บู้ของชั้นไม่กลับไปหาแกง่ายๆหรอก เหอะ! -^-
รอให้ตายกันไปเลยยยยยยยยย
สมน้ำหน้า !
-
สวัสดีค่ะไรเตอร์ เราเพิ่งเข้ามาวันนี้วันแรกค่ะ
แต่ก็ตามอ่านจนทันที่อัพเดทล่าสุดจนได้ ด้วย
เวลา 4 ชั่วโมง เอิ๊กกก ปวดตา
อ่านเรื่องนี้แรกๆ ก็อืมมม์...มันเป็นแบบนี้เองรึ
หลังๆ เริ่มเฮ้ย เจ้าบิ๊กทำไมอย่างนี้ล่ะ? เก็บกด
กับการต้องดูแลพี่ชายที่แปลกแหวกแนว ขนาดนี้เชียวรึ
บางตอนก็ซึมๆ ไปกับพี่บู้อ่ะ ค่ะ คิดเหมือนเราหรือเปล่าค่ะ
ว่า ลุค พี่บู้ ไม่เหมือนเด็กโทชิโอะ หรอก แต่เหมือน
L ใน เดทโน้ต มากกว่า ผอมๆ บางๆ หัวโตๆ ตาลึกดำๆ
อ่ะค่ะ คิดแบบนี้น่ะ แอล ในแบบเคะ น่ารักดี
แต่ก็สงสารตอนถูกบิ๊ก ไอ่หมาดำทรมาน จัง
อยากให้พี่บู้หนีน้องไปนานๆ ให้กันต์เป็นบอดี้การ์ด คอย
ปกป้องพี่บู้จากไอ่หมาดำ เพราะหุ่นพอฟัดพอเหวี่ยงกันเอิ๊กๆ
ชอบสองสาว พลอย (เมียเจ้าพ่อ) กับเป็ด (มือขวาเจ้าพ่อ)
เขาแรงกันแบบอึนๆ ดีค่ะ บอกตรงๆ ว่าชอบตัวละครเกือบทุกตัว
ในนิยายเรื่องนี้ ยกเว้นไอ่หมาดำ อ่ะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์มาต่อนิยายไวๆ นะคะ :pig4:
-
พี่บู๊ผู้น่าร้าก
:m20:
:กอด1:คนเขียนทีนึง
-
คู่เชนท์กะกันย์ก็น่าเชียร์นะนี่ อิบิ๊กต้องเป็นฝ่ายไปง้อก่อนแน่ๆ ฮ่า
-
ตอน : ดำดิ่ง (ชื่อตอนเหมือนจะมีอะไร แต่ก็รั่ว ๆ พิกล 5555+)
"เอ้านี่ เอาไอ้นี่ไปใช้ กูอุตส่าห์บากหน้าไปถามเด็กกู......จริง ๆ ก็ไปจัดส่งท้ายมายกหนึ่ง.....แต่เฮ้ย มึงลองเอาไปใช้ดู เห็นเค้าบอกว่าดีนักดีหนา"
นายกันต์ยื่นส่งถุงพลาสติกที่มีเซ็ทรักษาสิวราคามหาโหดนอนสงบนิ่งอยู่ก้นถุงให้ราเชนทร์ หนุ่มหน้าปลวกผู้ซึ่งไม่นิยมแสดงอารมณ์บนใบหน้า......
มือขาวรับมาอย่างเงอะงะ โธ่ไอ้เซ็กส์จัด......ราเชนทร์แอบด่าอยู่ในใจ แล้วพอก้มดูของในถุงก็ถึงกับอุทานเสียงหลง ทั้ง ๆ ที่หน้ายังคงนิ่งอยู่นั้นล่ะ
"เฮ้ยยยยยย นี่มัน..........นี่มันชุดรักษาสิวแบบที่เห็นในทีวีนี่นา ให้ผมจริง ๆ งั้นเหรอครับ"
"ใครบอกว่าจะให้ กูแค่บอกให้มึงเอาไปใช้"
"แต่.....ผมไม่มีเงินจ่ายหรอกนะครับ"
"หึ.................เงินเหรอ ไม่เห็นจำเป็น ที่มึงจ่ายให้กูอยู่ทุกวันนี่ มันก็คุ้มแล้วล่ะมั้ง"
ราเชนทร์หันรีหันขวาง ไปยังคนตัวเล็กที่นอนเกาก้นดูทีวีอย่างสบายใจเฉิบ ไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับใคร ๆ เค้า
"ชู่วววว์ อย่าเสียงดังสิครับเดี๋ยวพี่บู้ได้ยิน"
เจ้าคนหน้ามึนหันมาจุ๊ปาก สีหน้าเคร่งเครียด......ไอ้ที่ว่าจ่ายอยู่ทุกวัน หมายถึงตกดึก รอให้คนตัวเล็กหลับปุ๋ยเข้าเฝ้าเทวดา ร่างโปร่งก็ต้องค่อย ๆ ย่องออกมาจากห้อง มาทำหน้าที่ 'สนอง' ความต้องการ ที่เติมเท่าไหร่ก็ดูจะไม่รู้จักพอของคนร่างหนา กันต์ทำท่าทางเหมือนเด็กถูกขัดใจ ก่อนที่จะเดินลงส้นไปนั่งหย่อนก้นลงข้าง ๆ นายบู้บ้าง
"นี่นายน่ะ วัน ๆ จะเอาแต่ดูทีวี หายใจทิ้งไปวัน ๆ รึยังไงกันฟะ" อ้าว.....แบบนี้มันพาลนี่นา มือใหญ่ผลักหัวลูกพี่ของตัวเองอย่างลืมตัว
"ที่นายพูดเมื่อกี้นี่ พี่จะทำเป็นไม่ได้ยินละกันนะไอ้นมบักษ์ เพราะว่าพี่กำลังอารมณ์ดี" นายบู้หันมายักคิ้วให้.....ยักข้างเดียวซะด้วย กวนตีนโครต ๆ
"หึยยย มากไปล๊าวววนะเฟ้ย ย๊ากกก"
คนตัวโตจับนายบู้พลิกตัวขึ้นมา ก่อนลงมือจั๊กกะจี้
"เฮ้ยยย ไม่เล่นเว้ยยย มันจี๋.....ไอ้เชี่ยกันต์ กูลูกพี่มึงนะเว๊ยเฮ๊ยยยยยย อ๊ากกกกก"
ราเชนทร์มองภาพตรงหน้าด้วยความหึงหวง......นิด ๆ ชิส์ไอ้เลวเอ๊ย ทำเป็นหมาหยอกไก่อยู่นั่น แน่จริงก็มาแข่งกันแฟร์ ๆ เลยดิ๊ เอาดิ๊......ตาตี่ ๆ ลอบมองเซ็ทรักษาสิวในถุงอีกครั้งหนึ่ง
เอาวะ เดี๋ยวพ่อจะ.....หล่อบ้างอะไรบ้าง แล้วมึงจะต้องเสียใจอย่างสุดซึ้ง หึหึหึ
.
...
..........
..............................
..............................................
ตกตอนบ่ายแก่ ๆ คนตัวเล็กก็หุนหันออกไปเนื่องจากมีนัดด่วน(มีทติ้งแฟนคลับน่ะ รู้จักมั้ย ไอ้พวกจั๊ดหง่าว!!!!!----นายบู้) จะอะไรเสียอีกล่ะ.....ก็นัดกับยัยพวกปิศาจนรกแตกพวกนั้นนั่นประไรเล่า ราเชนทร์ปวดใจ ให้ตายเถอะ คิดว่าหลุดพ้นจากบ่วงมารรังควานแล้วแท้ ๆ
'เชนน้อย.....พี่จะไปเดทกับสาว ๆ เค้า เราน่ะเฝ้าบ้านดีดีนะ แล้วจะซื้อขนมมาฝากนะจ๊อด' นั่น ๆ พ่อคนดีศรีสยาม เค้าว่าเอาไว้อย่างนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นทำท่าบ๊ายบาย แยกเขี้ยวยิงฟันโชว์ฟันเขี้ยวขาว ๆ น่ารักน่ะมันก็......น่ารักดีอยู่หรอกนะ
โฮกกกกก แต่ว่าเมื่อไหร่ฟะ!!!!!! เมื่อไหร่กูจะได้แอ้มพี่เค้า ร่างสูงโปร่งทึ้งหัวตัวเองอย่างลืมตัว ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกุมขมับด้วยความเครียด
"หึหึหึ ลูกพี่ของเราเค้ากำลังติดหญิงว่ะหนูกี๋"
ราเชนทร์เหลือบหันไปมองเจ้าของเสียงเย้ยหยันที่กำลังยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง
ตอนนี้จะเหลือก็แต่เพียงพ่อบอดี้การ์ดสุดล่ำที่ทำตาเป็นประกายวิบวับดูแปลกตา.....ให้ตายสิสถานการณ์ช่างไม่น่าไว้วางใจเอาซะเลย ทำไมพี่บู้ถึงปล่อยให้ผมอยู่กับมันตามลำพังแบบเน้............
"ไหน ๆไอ้ตัวเล็กมันก็ไม่อยู่แล้ว......เรามาเล่นอะไรสนุก ๆ กันดีกว่านะหนูกี๋นะ"
"ผมกำลังป่วย อย่ามายุ่งกับโผมมมมม"
"ป่วยก็ต้องทำให้เหงื่อออก จะได้หายไว ๆ"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก"
แล้วเชนน้อยก็เสร็จไอ้หมียักษ์จอมหื่น!!!!! อีกครั้ง
............................................................................
"หึ นึกอยู่แล้วว่าพี่จะต้องกลับมา ไอ้เด็กหน้าโง่!!!!"
บิ๊กส่งยิ้มเหี้ยมให้กับร่างที่ถูกพันธนาการอยู่บนเตียง ร่างเปลือยเปล่าปราศจากเสื้อผ้าของพี่ชาย ใบหน้านั้นเปรอะเปื้อนคราบน้ำตาและถูกปิดปากด้วยเทปกาว....
คนใจร้ายจิกขยุ้มเส้นผมของคนตัวเล็กให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ลิ้นใหญ่เลียเข้าที่แก้มข้างหนึ่ง ก่อนจะกัดแก้มป่อง ๆ นั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
"อื้ออออออออออออออ"
"พี่มันก็แค่ของเล่น ของเล่นที่เค้าเอาไว้ระบายอารมณ์ รู้เอาไว้ซะ ไอ้ลูกหมา"
มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่แกนกายของคนตัวเล็ก บีบขยำจนอีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ซอกคอขาว ๆ นั้นถูกขบกัดจนเลือดออกซิบ
"พี่ต้องอยู่กับเค้าแบบนี้แหละ อยู่ด้วยกันไปจนวันตาย อย่างที่พี่ต้องการไง แต่ว่าต่อจากนี้ไป เค้าตังหากที่คือเจ้าชีวิตของพี่......ซี๊ดดดดดด"
ท่อนเอ็นขนาดใหญ่ถูกยัดเยียดเข้าไปพรวดเดียว ร่างสาวลำออกช้า ๆ ยาว ๆ ก่อนจะพุ่งสวนกระแทกเข้าไปใหม่ ก่อให้เกิดเสียงดับทึบ! มือยักษ์จิกขยุ้มเข้าให้ที่แก้มก้นทั้งสองข้าง จับโยกไปตามใจชอบราวกับบังคับคันโยก...
"นี่คงจะร่านไปทั่วเลยล่ะสิ ไงละ ลีลาของไอ้เด็กสองคนนั่นเด็ดสู้เค้าได้มั้ย ห๊า......ไอ้หมาบู้ อาาาาาาาาาาา"
คราวนี้มือใหญ่เปลี่ยนที่หมายเป็นลำคอเล็ก ค่อย ๆออกแรงบีบขย้ำ........ตาก็คอยสังเกตุสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส.....เพียงแค่ออกแรงอีกกระดูกต้นคอที่บอบบางก็คงจะหักดังกร๊อบ.......แต่ฝันไปเถอะ!!!!
พี่ต้องเจ็บปวด......เจ็บจนอยากที่จะตาย.......แล้วหากพี่ตาย...นรกสำหรับพี่มันจะกลายเป็นสววรค์...เสร็จจากคราวนี้ก็ยังมีความเจ็บปวดอื่น ๆ รออยู่อีก
บิ๊กกระแทกตัวอย่างรุนแรงและบ้าคลั่ง เพียงแค่คิดถึงความเจ็บปวดที่อีกคนได้รับ ก็รู้สึกถึงความเสียวกระสันต์อาบไปทั่วทั้งร่าง
ต้องแรงอีก....ต้องแรงกว่านี้ เอาให้ร่างกายบอบบางนั่นแหลกย่อยยับคามือ
....
........
................
"พี่บู้คะ........หมูนุ่ม.....กินเยอะ ๆ นะคะ" สาวผิวแทน(จากการอาบแดด)ในชุดเดรสสั้นโชว์เนื้อหนังมังสาส่งยิ้มให้รุ่นพี่อย่างน่ารัก ตักหมูเสร็จแม่เจ้าประคุณก็บ่นว่าร้อนทั้ง ๆ ที่อยู่ในห้องแอร์เย็นช่ำ มือไม้ก็แหวกเสื้อจนเห็นร่องอกเต็ม ๆ ตา.......อุ๊บ๊ะเธอคือโซล่าห์ อาโออิเมืองไทย
"ฮู้ววววววว น้องพลอย ใหญ่จัง"
"พี่บู้กินผักด้วยรู้เปล่า ตัวจะได้ไม่ซีด" สาวเท่ห์(และผิวแทนตั้งแต่เกิด)ในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นเอวสูงค้อนเพื่อนวงเบ่อเริ่ม....ก่อนจะหันไปเอาอกเอาใจท่านชายบ้าง มือเรียวดันหน้าของรุ่นพี่ออกจากนมยักษ์ ให้หันมาสนใจอาหารตรงหน้า
"หึยยย นังเป็ด แกอย่ามารู้ดี พี่บู้น่ะผอมจะตาย ต้องกินเนื้อสัตว์เยอะ ๆ สิ"
"แต่ว่าเห็ดเข็มทองน่ะของโปรดพี่เค้านะยะ....ดูสิเคี้ยวตุ้ย ๆ เลย อ๊างงงงง น่าร๊ากกกกก"
"แกรู้ได้ยังไง ห๊ะ.......แกรู้ได้ยางงงง๊ายยยย อิดำเอ๊ยยยย"
"ชิส์ ตอนนี้แกก็ดำเหมือนกันแหละ"
สองสาวแทบจะกินหัวกัน ขณะที่มือไม้ก็คอยตักของในหม้อสุกี้ ประเคนให้จนชามของรุ่นพี่พูนอย่างน่าสยดสยอง
ผู้หญิงเวลาโกรธ.....น่ากลัวที่สุด
"พอครับ!!!! สาว ๆ อย่าแย่งกัน พี่บู้มีพอสำหรับทุกคนเสมอ" ว่าแล้วก็จัดการเขมือบของในชามให้ดู กินทุกอย่างที่มีจนหมดภายในเวลาอันรวดเร็ว
"พี่บู้ของพลอยน่าร๊ากกกกกก ที่สุด"
"ใครบอกว่าพี่เค้าเป็นของแกยะ ไอ้ขาวเอ๊ยยยย"
"กลับไปห้อง....แกเจอชั้นแน่ นังเป็ดก้นดำ"
"กลัวตายแหละ ไอ้เด็กผมเปียขี้มูกยืดดด กินขี้มูกตัวเองอีกตังหาก โฮะ ๆ ๆ"
ตอนนี้เป็ดและพลอยหันมาเป็นศัตรูกันอย่างเต็มตัว และกำลังขุดเอาความลับในอดีตมาแฉกัน......โดยมีประจักษ์พยานเป็นพ่อหนุ่มที่ไม่ได้สนใจโลก.....คนนี้
พ่อหนุ่มเท่ห์ได้แต่มองสองสาวทะเลาะกันโดยมีตัวเองเป็นสาเหตุ.....แล้วก็กระตุกยิ้ม.....ของแบบนี้ไม่ใช่เพราะหน้าตาอย่างเดียวสินะ ต้องเป็นคนมีมาด ดูอบอุ่น สุขุมนิด ๆ แล้วก็ต้องฉีดสเปรย์ AXE.......แหม่....ที่เค้าโฆษณาเอาไว้มันไม่ได้เกินจริงเลยพับผ่า หึหึหึ ต้องขอบคุณของกำนัลจากไอ้นมยักษ์สินะ!!!!!
หงืด.....หงืด..........หงืด
แรงสั่นสะเทือนน้อย ๆ จากกระเป๋ากางเกง ทำเอาพ่อหนุ่มพรีเซ็นเตอร์ AXE ชะงัก มือเล็กตบ ๆ ก่อนจะควักโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาดู
189 MISSED CALL >>>> คนแปลกหน้า
1 ข้อความ จาก คนแปลกหน้า
"ช่วยด้วย เค้าปวดหัว มาก ๆ"
.
....
...........
........................
ฉิบหายแล้วป่วยจริง !!!!
พ่อหนุ่มผิวสีถ่าน ปวดหัวตุบ ๆ จนไม่สามารถกระดิกตัวได้เลย ขอบตานั้นร้อนผ่าว และปวดเมื่อยไปทั้งร่างยักษ์ ๆ
เมื่อกี้นี้........ฝันงั้นเหรอ
ฝันได้เป็นตุเป็นตะแท้ ๆ เลยกู......นี่เราคงจะแค้นไอ้เชี่ยบู้มากเลยสินะ......บิ๊กกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ นึกถึงร่างเปลือยเปล่าของพี่ในความฝัน ความรู้สึกอยากจะขย้ำเนื้อขาว ๆ ให้แหลกเละก็วูบขึ้นในห้วงความคิด.......ครั้งสุดท้ายที่เห็นพี่ชายคือตอนเดินสวนกันบนตึกนี้นี่แหละ ราวกับเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน พี่เดินมากับไอ้เด็กหน้าสิว แล้วก็ผู้ชายอีกคน
เหยื่อของพี่....มาติดกับอีกหนึ่งแล้วสินะ ไอ้หน้าโง่......พวกมึงมันโง่ ที่หลงไปกับความน่ารักจอมปลอมนั่น หารู้ไม่ว่านั่นน่ะคือซาตานในคราบของเด็กออทิสติกชัด ๆ
แล้วพวกมึงจะเสียใจ ถึงวันนั้น ต่อให้อุ้มมาคืนถึงที่พ่อก็จะไม่....
ไม่ได้......ต้องรับไว้ รับไว้เพื่อเอามาทำลายทิ้งให้สิ้นซาก!!!!!
เพียงแค่ตัดสินใจลุกพรวดขึ้น ทุกอย่างก็ดูมืดทึบจนต้องทิ้งตัวนอนมองเพดานห้องอีกครั้ง.....บิ๊กค่อย ๆ ยันร่างกายใหญ่โตลุกขึ้นมาอีกครั้งอย่างยากเย็น
“ห่าเอ๊ยยย.....................แค่ก ๆ ๆ” ต่อมทอนซิลคงจะกำลังบวมอักเสบ กลืนน้ำลายทีเจ็บคอชะมัด บิ๊กค่อย ๆ คลานลงจากเตียงอย่างยากลำบาก......มือไม้ป่ายปะไปทั่ว เป็นความลำบากอีกข้อหนึ่งของการมีร่างกายที่ใหญ่โตผิดมนุษย์ทั่วไป....ในยามเจ็บป่วย....และอยู่อย่างโดดเดี่ยว
“หึ.....ดีแล้ว เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว” แม้ในยามวิกฤติ สมองชั่วร้ายก็ยังคงสั่งการ
มือใหญ่ฉวยเอาโทรศัพท์มือถือจากโต๊ะเครื่องแป้งแล้วกดโทรออกไปหาคนที่อยากจะพบตัวมากที่สุดในตอนนี้
"ยังไงซะคราวนี้พี่ก็ต้องมา.....แล้วคอยดูฝีมือเค้าบ้างก็แล้วกัน"
to be con
................................
อิดำตอนนี้เหมือนเด็กขี้อิจฉา ขาดความอบอุ่น.......แต่งเองก็แอบเกลียดเอง....มาสั้นเหมือนเดิม.....แหะ ๆ คนมันกำลังตกงานน่ะ ก็มุ่งหางานแต่ไม่อยากทิ้งฟิค ไปอีดิทโปรไฟล์นังเชนนี่มาละ.....เพราะว่ามันไม่บริสุทธิ์ 100% แล้ว 5555+
-
ยินดีต้อนรับ น้อง Flawless กับน้อง bamtham ค่ะ
ขอบคุณทุก ๆ เม้นท์ในตอนที่แล้วนะคะ.......
ยังไงก็ช่วยเชียร์หนูสิวให้ได้รุกบ้างอะไรบ้าง แต่งไปแต่งมาเคะแตกขึ้นทุกว๊านนนทุกวัน
-
ไปๆมาๆ ดิฉันกลับนึกสงสารนายบิ๊กน่ะค่ะ ไม่รู้ทำไม อยากให้พี่บู้กลับไปอยู่กับน้องบิ๊ก งืดๆๆ พลีส!
-
ตอนหน้าขอพี่บู้เยอะๆน้า กำลังมันส์เลย 55555
-
มาสั้น ปูทางไว้ก่อน รู้สึกช่วงนี้พี่บู้จะฮอทมากนะนี่ หึหึ ของเค้าดีจริงๆ ว่าแต่เชนนี่พอหน้าหายสิวแล้วจะเป็นไงน๊อ
-
อ่าาา บู้จะกลับไปหาน้องหรือเปล่าละนี่ ถ้าจะกลับอย่าลืมพกบอดีการ์ดที่ตั้งใหม่ไปด้วยนะ
-
ตอนแรกก็ตกใจ ก็ไหนว่าพี่บู้มีนัดเดทกะสาวๆ แล้วมาโดนไอ้หมาบิ๊กขย้ำได้ไงเนี่ย :z3:
ที่แท้ไอ้หมาบิ๊กมันฝันนี่เอง :laugh:
ใจนึงก็อยากให้บู้น้อยปล่อยให้นอนตายคาหอไปนั่นแหละ แต่อีกใจก็แอบสงสารเหมือนกัน บู้น้อยจะทำยังไงน้า อยากรู้จัง :z1:
ส่วนหนูกี๋เชนนี่จะหล่อแ้ล้วเหรอ อย่างนี้กันต์ยิ่งไม่ปล่อยไปไหนแน่เลย :haun4:
-
แอร๊ยยยยย เชนนี่รักษาสิวแล้ว กรี๊ดดด ถูกจายย 55 ♥
ตื่นเต้นๆ รอวันเชนนี่หน้าใส คิคิ
โอ๊ยยย ตายแล้วไอ้หมาดำ นี่แกคิดถึงเขาจนฝันถึงเลยหรอเนี่ยะ
หุหุ สมน้ำหน้า ทีเมื่อก่อนอยากจะไล่เขาออกไปจัง
ตอนนี้เขาออกไปจริงละอยากให้กลับ เหอะๆๆ
รออ่านตอนต่อไปจ้า +1 จุ๊บๆ
-
ก็อยากเชียร์นู๋เชนนี่เขาให้เมะอ่ะนะ แต่อ่านไปอ่านมามันเคะแตกเกินจนถอนตัวจะไม่ขึ้นแระ
พี่กันต์ขา...น่ารักอ่ะเวลาเล่นกับพี่บู้ เหมือนพ่อเล่นกับลูกเลย อิๆ อยากให้พี่กันต์เป็นบอดี้การ์ด
พี่บู้เวลาจะถูกนายบิ๊กข่มเหงอ่ะ ไงไม่รู้ ไม่อยากให้พี่บู้กลับไปหาบิ๊ก (สวนทางกับชาวบ้านซะงั้น)
อยากให้บู้ลองออกมาใช้ชีวิตตามลำพังบ้าง บู้จะได้รู้ว่าบนโลกใบนี้ บิ๊กไม่ใช่จุดศูนย์กลางของโลก
ไม่ต้องไปหมุนรอบตัวบิ๊กนักหรอก คนหล่อ? เท่ห์? แถมนักเลงเรียกพี่? อย่างพี่บู้ ต้องให้
เจ้าบิ๊กมันมายอมศิโรราบด้วยตัวเอง เอิ๊กๆ น่ารักเลือกได้จริงๆ
ปล. อยากเห็นอิมเมจบู้ กับบิ๊กค่ะ จิ้นหน้าเองไม่ขึ้น
อยากเห็นพี่บู้น่ารักจริงๆ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ขอบคุณค่ะ :bye2:
-
อ๊ายยยยยยยย ค้างอ่ัะ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ตอน ใครกันแน่ที่ติดกับ
กองผ้าสีขาว........โชกชุ่มไปด้วยเลือด.....
โทษของพี่......คือตายสถานเดียว.....
ปึง!!!
ปึง !ปึง !ปึง !ปึง !
เสียงเคาะห้องโครมครามอย่างไร้มารยาททำเอาหนุ่มน้อยหัวเสีย เนื่องจากคนตัวเล็กเพิ่งจะทิ้งตัวลงนอนได้ซักพักจนเกือบจะม่อยหลับอยู่แล้วแท้ ๆ เชียว แต่แล้วพอรู้ว่าเป็นใครก็ต้องรีบร้อนปลดโซ่ ปลดล๊อค แล้วเปิดประตูให้ทันที
“ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ย” ร่างเล็ก ๆ ของอีกคนเบียดแทรกตัวเข้าไปโดยที่ไม่รอคำตอบของเจ้าของห้อง
รุ่นน้องมองตามพ่อหนุ่มนักเลงแล้วก็อดระบายยิ้มออกมาไม่ได้
รุ่นพี่อะไรกัน.....เด็กประถมชัดชัด
“พี่บู้ทานน้ำมั้ย”
“โค้กขวดนึงก็ดี”
“มีแต่กระป๋องอ่ะนะครับ”
“เออ.....เอามาเหอะน่า อย่าให้มีน้ำโห”
กระป๋องโค้กถูกส่งยื่นให้ในอีกอึดใจ นายบู้คว้ามากระดกอั่ก ๆเสร็จแล้วก็เรอไล่ลมในกระเพาะ....เอิ๊กกกก
“ไปดูไอ้บุ๊กบิ๊กให้หน่อยดิ ว่ามันใกล้ตายรึยัง” เสียงแหบ ๆ ออกคำสั่งรุ่นน้อง ซึ่งปกติไม่ค่อยจะได้พูดกัน หนำซ้ำนายบู้ยังแอบเกลียดปนอิจฉาเด็กคนนี้อีกต่างหาก
ก็นะ....................ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหน ถ้าแบบน้องปอย.....หรือน้องฟิล์มก๊ะว่าไปอย่าง ไหงถึงทำให้ไอ้หมาดำเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายด้วยกันได้ก็ม่ายยยย...รู้
“ทำไมผมจะต้องไปดูล่ะครับ พี่บู้อยากรู้ก็เข้าไปดูให้เห็นกับตาเองจะดีกว่ามั้ย”
"ไม่เอา"
"อ้าวซะงั้น"
"ไปดูให้พี่หน่อย......น่านะ"
"ถ้าไม่บอกเหตุผลมาก่อน ผมก็ไม่ไปดูให้หรอกนะครับ"
นายบู้เจอไม้นี้เข้าก็ถึงกับก้มหน้าเงียบไปซักพัก....ใหญ่ ๆ
“คือ.....พี่.......งอน......กันอยู่” คนตัวเล็กเสียงแหบตอบอย่างอ้อมแอ้ม แต่แล้วก็ฉุกนึกขึ้นมาได้ว่านักเลงนั้นไม่ควรที่จะ ‘งอน’ คิดได้ดังนั้นแล้วมือเล็กก็ควักแบงค์สีเขียวส่งยื่นให้รุ่นน้องใบนึง.....(เอ่อ ตั้งยี่สิบบาทเชียวนะนั่น....แถมเป็นเงินของนายราเชนทร์อีกตังหาก(เงินค่าขนมของนายบู้อยู่ในบัญชีของน้องชาย))
“อ่ะ....ไปดูให้หน่อยดิ๊”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่ต้องให้เงินผมหรอก เดี๋ยวจะเดินไปดูให้เดี๋ยวนี้แหละคร๊าบบบบ คุณรุ่นพี่”
“เร็วนะเปา.....พี่เป็นห่วงมัน.....เอ่อ ว่าแต่นอกจากโค้กแล้วมีขนมอะไรให้กินระหว่างรอมั่งมั้ยนี่”
ให้ตายดิ.....หมอนี่มันเด็กประถมจริง ๆ
.
...
............
.................................
บิ๊กเล่า :
คนที่ผมอยากเจอหน้ามากที่สุดในตอนนี้ กำลังนั่งหันหลัง ยกเท้าขึ้นมากระดิกดิ๊ก ๆ อยู่ตรงปลายเตียง
ถ้าเพียงแต่ผมมีแรงมากกว่านี้.......
ถ้าไม่ติดว่ากำลังป่วยล่ะก็นะ......
“ฟื้นแล้วเหรอ ไอ้เด็กยักษ์” มันหันหน้ามาเจอผมที่เพิ่งจะฟื้นตื่นขึ้น แล้วมันก็กระโจนขึ้นมาทับบนตัวผม หน้าขาว ๆ ของมันยื่นเข้ามาเสียใกล้
“เวลาบุ๊กบิ๊กของพี่ป่วยก็ดูน่ารักดีเหมือนกันเนอะ” ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์กระตุกยิ้ม เอามือจิ้มแก้มผม ก่อนจะเริ่มแพล่มไปเรื่อย มันเล่าว่ามันไปทำอะไรมาบ้าง.....เล่าถึงไอ้คนที่ชื่อกันต์ซึ่งเพิ่งจะรู้จักกัน(ไอ้เด็กล่ำนั่นแน่ ๆ เลย)....รวมถึงเรื่องที่ไปจิ๊กซีดีเพลงกับไอ้สิวแล้วไม่ถูกจับได้.....บ๊ะ บอกแล้วว่ามันเก่ง....เก่งในเรื่องชั่ว ๆ จริง ๆ แล้วก็เหมือนกับมันจะนึกขึ้นมาได้ ก็เลยวกมาที่เรื่องของผม
“พี่กับเปาตะโกนเรียกก็ไม่มีเสียงตอบ เลยต้องลงไปเอากุญแจสำรองมาไขน่ะ เจอบิ๊กนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น ตัวงี้ร้อนจี๋” มือของมันทาบทับที่หน้าผากอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล
“เป็นห่วงเหรอถึงได้มา”
ผมถาม....และมันก็นิ่งเงียบ หัวกลม ๆ นั่นพยักแค่เพียงหงึกเดียว
เสร็จกูล่ะ ไอ้หมาบู้!!!
ผมกระหยิ่มอยู่ได้ไม่นาน แล้วก็ต้องใจหายวาบ.....
เมื่อมันเริ่มน้ำตาคลอ
“ทั้ง ๆ ที่พี่ตั้งใจว่าจะตัดขาดกับนายแล้วแท้ ๆ แต่บิ๊กรู้มั้ย ตอนที่เห็นบิ๊กนอนนิ่งอยู่แบบนั้น พี่ใจหายมากเลยนะ”
มันสะอื้นจนตัวสั่น มือเล็ก ๆ นั่นกำลังปาดน้ำตา
ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์ เล่นไม้นี้อีกแล้ว
“บิ๊กรู้มั้ยว่าพี่คิดถึง.....ฮึก.....คิดถึงบิ๊ก......ฮึก.....มากเลย”
มันกอดผมอย่างไม่กลัวติดหวัด ทำไมนะ ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ ต่อให้ผมเกลียดมันมากแค่ไหน ต่อให้พยายามสะลัดมันไม่รู้ต่อกี่ครั้ง......มันก็ยังกลับมา ได้ทุกครั้ง
แล้วมันก็ทำให้ผมรู้สึกพ่ายแพ้ได้เหมือนเคย ขณะที่เสื้อของผมเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของมัน.....ไอ้เด็กไม่รู้จักโต.....พี่น่ะมันเป็นเด็กไม่รู้จักโต รู้ตัวมั้ย
"พี่จะดูแลบิ๊กเองนะ บิ๊กนอนพักเถอะ......ต้องการอะไรก็สั่งพี่ได้เลย ถึงพี่จะทำไม่ได้พี่ก็จะพยายาม"
พี่ครับ......ผมเองก็คิดถึงพี่เหมือนกัน......ผมเกือบจะพูดประโยคนี้ออกมา.....แต่เหมือนมีอะไรมาจุกเอาไว้.....ซึ่งมันไม่เข้าท่าเลย ในเมื่อก่อนหน้านี้ผมรู้สึกเกลียดมันอย่างกับอะไรดี
เกลียดจนอยากจะฉีกเป็นชิ้น ๆ.....คิดถึงอย่างนั้นเหรอ....ไม่มีทางหรอกที่ผมจะรู้สึกแบบนั้น....มันเป็นไปไม่ได้!!!!
ผมไม่ควรจะใจอ่อนสินะ ในเมื่อมันเป็นฝ่ายเดินเข้ามารับโทษของมันแล้ว
เพียงแต่ครั้งนี้.......ผมจะไม่ทำรุนแรงกับมันอย่างที่แล้ว ๆ มาอีก.......จะไม่มีการแหวกหญ้าให้งูตื่น และมันจะต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับผมทั้ง ๆ ที่ใจอยากจะไป.....แต่ก็ไปไม่ได้......ผมจะทำทุกทางเพื่อรั้งไอ้เด็กคนนี้เอาไว้
พี่จะต้องทนอยู่อย่างเจ็บปวด.....ไม่ใช่ทางร่างกาย....แต่เป็นหัวใจของพี่.....ผมจะทำลายหัวใจของพี่ให้ย่อยยับ
ผมรู้สึกว่าคอแห้งเหลือเกินเมื่อผมเอื้อนเอ่ยประโยคนึงออกมา
"พี่......เค้า.....ขอ....โทษ"
............................................
"เอาน่ากี๋น้อย ไอ้เด็กนั่นมันก็อยู่ห้องใกล้ ๆ กันนี่เอง แหม่.....ซึมซะอย่างกับมันหนีไปอยู่ต่างประเทศ ไอ้บ้า"
มือใหญ่ผลักหัวของคนที่กำลังกอดเข่านั่งซึมจนหน้าคว่ำเสียหลักล่วงจากโซฟา ลงไปกองไม่เป็นท่าอยู่ที่พื้น
"แล้วคุณกันต์ล่ะครับเมื่อไหร่จะกลับ ห้องของตัวเองไม่มีหรือไง"
"ก็ไม่มีน่ะสิวะ"
"ไม่มีก็หาสิครับ.....คิดจะมาเกาะผมอยู่ไปอย่างนี้ตลอดน่ะ....มันไม่ได้หรอกนะ"
ผลั้วะ!!!!!! ฮ๊ะหนอยยยย ไอ้กี๋ เดี๋ยวนี้มันปากกล้า กล้าที่จะต่อปากต่อคำ มือหนา ๆ ซัดเปรี้ยงไปเสียทีหนึ่ง เพียงแต่ว่าคราวนี้กะตำแหน่ง กะมุมเสียหน่อย ไม่ให้ไอ้ตี๋หน้ามึนนี่มันเสียหลักตกพรวดลงไปอีก
"กูจะอยู่ที่นี่ซักกี่วันมันก็เรื่องของกู เดี๋ยวสิ้นเดือนกูจ่ายค่าห้องให้มึงเลยก็ได้ ไม่ต้องหารด้วยเอา มึงน่ะก้มหน้าก้มตารักษาสิวของมึงไปเถอะ"
"ยุ่ง!!!!.....นี่หน้าผม"
"งั้นไม่ยุ่งกับหน้า แต่ยุ่งกับอย่างอื่นได้ใช่มั้ย"
ไม่ต้องรอให้มายุ่ง.......ราเชนทร์กระโจนพรวดไปหลบอยู่หลังโซฟา ก่อนจะกลิ้งตัวไปกับพื้นห้องอย่างกับในสนามรบ
"ทำเหี้ยอะไรของมึงวะกี๋ ปัญญาอ่อนนะ"
"ทำให้คุณกันต์หมดอารมณ์"
"หึ.......กระตุ้นอารมณ์กูน่ะสิไม่ว่า"
...........................................................
ผ้าเปียก ๆ ถูกโปะพรวดลงบนหน้าของน้องชาย......จนคนป่วยสะดุ้งโหยง
"พี่เล่นอะไรเนี่ย"
"ลดไข้ให้บุ๊กบิ๊กไง"
"บิดให้หมาด ๆ สิพี่ เปียกแบบนี้จะซ้ำให้ไข้หนักรึไง"
"ขะ....ขอโทษ"
"เฮ้อออ พี่เนี่ยน๊า ไม่จำเลย.....ทำเหมือนตอนที่เค้าทำให้พี่ไง"
บิ๊กมองพี่ชายตัวเล็กที่กำลังวุ่นวายมือเป็นระวิงแล้วก็ลอบถอนใจโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
เฮอะ.....ทำมาเป็นเอาอกเอาใจ อย่าคิดนะว่ามันจะลบล้างความผิดของพี่ได้น่ะ
"แล้วอยู่กับไอ้สิวเป็นไงมั่ง กินข้าวครบทุกมื้อมั้ย" แม้ว่าในใจกำลังพร่ำถึงในสิ่งนึง สลับกับอีกสิ่งนึงอย่างสับสน.....แต่ปากก็หลุดถามออกมาจนได้ ร่างสูงไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความห่วงใย หรือว่าเป็นส่วนหนึ่งของแผนการที่วางไว้ หรืออาจจะเป็นไปตามสัญชาติญาณก็เป็นได้.....ใครเล่าจะรู้ดีไปกว่าใจของตัวเองล่ะ ว่ามั้ย?
"กินครบทุกมื้อ แต่ก็สู้อาหารที่บิ๊กทำให้ไม่ได้หรอก"
"หึ....ไม่ต้องมาปากหวานเลย แล้วเสื้อผ้าล่ะ ใครซักใครรีดให้ แล้วก็เงินอีก เอาที่ไหนใช้ ก็พี่น่ะฝากไอ้เด็กนั่นเอามาคืนเค้าหมดแล้วนี่นะ"
"เสื้อผ้าพี่ซักเครื่องรวมกับของเชนนี่ ส่วนเงินก็.....ใช้แค่ค่ากิน ก็เชนนี่เลี้ยงบ้าง ไอ้นมยักษ์เลี้ยงบ้าง.......อ่อแล้วก็เมื่อวานน้องเป็ดกับน้องพลอยเลี้ยงสุกี้"
"ไถเค้าไปทั่วเลยว่างั้น พ่อหนุ่มเจ้าสเน่ห์"
พี่ชายไม่ว่าอะไร แต่กลับเอาหัวไปคลอเคลียกับฝ่ามือของน้อง
แล้วร่างสูงก็เผลอลูบตอบโดยอัตโนมัติ
"ถ้าเราไม่ใช่พี่น้องกัน บิ๊กก็คงไม่ต้องลำบาก พี่ขอโทษนะที่เป็นภาระให้บิ๊กอยู่เรื่อย"
"เงียบเถอะ ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว"
"บิ๊กรักพี่บ้างมั้ย"
คำถามจากคนตัวเล็กเล่นเอาหนุ่มตัวโตที่กำลังป่วยไข้นั้น.....ใจหวิว
รัก......อย่างงั้นเหรอ
เราเคยรักไอ้หมาด้วยอย่างงั้นเหรอ
ภาพของเด็กผู้ชายสองคนที่ขนาดตัวต่างกันมาแต่ไหนแต่ไร เด็กตัวโตอยากจะออกไปเล่นกับเพื่อน แต่ก็ถูกเด็กตัวเล็กรั้งเอาไว้ บางครั้งก็เกาะติดแจเสียจนน่ารำคาญ
ภาพของน้องชายตัวโตที่ผลักพี่ชายจนล้มหัวเข่าถลอกนั้นร่างสูงจำได้ไม่มีวันลืม พี่ชายร้องไห้เสียงดัง.....และร้องไม่หยุด
กับคนอื่นต่อให้แกล้งพี่แค่ไหน พี่ก็ไม่เคยร้อง หนำซ้ำยังสู้สุดใจไม่ว่าอีกฝ่ายจะตัวโตหรือมีมากคนแค่ไหน แต่กับน้องชายแล้ว เพียงแค่ตวาดหรือผลักนิด ๆ หน่อย ๆ ก็จะกลายเป็นเด็กขี้แยไปเสียทุกครั้ง
มันเป็นอย่างนี้.....เป็นอย่างนี้มาตลอด
คนตัวสูงหวนนึกไปถึงวันที่แม่หยิบไม้เรียวจากชั้น เตรียมเงื้อมือจะฟาด ครั้งแรกที่แม่โกรธจนถึงขั้นตี หากไม่ได้พี่ชายเอาตัวมาขวางเอาไว้ มือเล็ก ๆ นั้นฉวยไม้จากมือแม่แล้วพยายามจะหักมันทิ้ง
เรา.......เคยรักมันบ้างมั้ย
เรา.......เกลียดมันจริง ๆ อย่างงั้นเหรอ.....บิ๊กกำลังสับสน......สับสนกับคำถามง่าย ๆ.....ที่ไม่สามารถหาคำตอบที่เหมาะสมได้
พี่จ๋า.......พี่เป็นปิศาจใช่มั้ย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในใจของเค้า มันคือเวทมนตร์ของพี่ใช่มั้ย
ถ้าใช่......ช่วยปลดปล่อยเค้าจากคำสาปที
to be con
ตอนนี้แต่งไปแต่งมาแอบเศร้าแฮะ.....
จริง ๆก็เป็นไปตามคาแรคเตอร์พี่บู้นั่นแหละคือติดจะโง่นิด ๆ แล้วก็ใสซื่อหน่อย ๆ.........ถึงบางครั้งจะเจ้าเล่ห์ไปบ้าง แต่เป็นความเจ้าเล่ห์บนความไร้เดียงสา ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร(ยกเว้นตอนไถเงินเด็กกับจิ๊กของ 5555+) ก็เลยกลายเป็นว่าเอ๊ะ ทำไมกลับไปหาอิดำง่ายจัง ก็อิดำมันป่วยจริงอ่ะนะ....อิอิ แล้วคุณพี่ชายก็เป็นห่วงน้อง เรื่องมันก็เท่านี้
ส่วนใครที่เชียร์กันต์-บู้ ขอบอกว่ายังหาช่องให้คู่นี้ลงเอยกันไม่ได้ซักที-----ไม่เหมือนปิง-บู้ที่เกิดจากความบังเอิญ(ซึ่งเดี๋ยวคู่นี้จะป๊ะกันอีกเป็นช่วง ๆ ในรูปของตอนพิเศษ)----ให้พ่อบอดี้การ์ดเค้าสนุกไปกับการกลั่นแกล้งหนูกี๋ไปก่อน
สุดท้ายที่น้อง Flawless ถามถึงลุคบิ๊ก-บู้ ลุคนายบิ๊กนั้นคนแต่งจินตาการถึงหนุ่มบิ๊ก ทองภูมิ เพียงแต่ว่าจะออกแนวล่ำกว่า ถึกกว่า ส่วนพี่บู้......ที่น้องบอกว่าเหมือนแอล(กรี๊ด) เทพไปค่ะ แค่เด็กผีโทชิโอะก็พอ แอลนี่ออกจะแปลก ๆ แต่ก็ฉลาดแบบคาดไม่ถึง แต่พี่บู้นี่ตอนแต่งเรานึกไปถึงเด็กจูออนตลอดเลย ตัวขาว ๆ ซีด ๆ ผมกะลาครอบ แววตาดูล่องลอยแปลก ๆหลอน ๆ 5555+ และน้อง drasil นี่รู้สึกมาเม้นท์ได้ซักสามรีแล้ว----พี่จำได้เพราะฟิคพี่คนอ่านมันน้อย 5555+ จะบอกว่าลืมกล่าวคำยินดีต้อนรับ-----แล้วก็จำได้ว่ามีรีนึงแอบบอกชื่อเล่นเรา อิอิ
ส่วนขาประจำคนอื่น ๆ ก็อย่าเพิ่งทิ้งฟิคเรานะ(ไม่ได้กล่าวถึงแต่จำได้หมดทุกคน----เว้นแต่มาเม้นท์ตอนเดียวแล้วหายไปก็จะลืมไปบ้าง)----ก็นะฟิคเรื่องนี้มันก็มีเพลียบ้าง----สนุกบ้าง----แต่งไปแต่งมาข้อมูลผิดต้องมาอีดิทบ้าง----ไหน ๆ หลงเข้ามาแล้วก็ติดตามกันต่อไป
สู้ม๊ายยยยยย.............สู้!!!!!!
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมมมมมมมม :m1: :L2:
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านนะค๊า วันนี้ไม่ไหวแล้ว o2
---------------------------------------------
บิ๊กดูเมาๆนะ-_-; คิดกลับไปกลับมา
พี่บู๊ตอนนี้ ดูเป็นพี่ที่ดีขึ้นมาเลยย
-
อ่านด้วยความสะใจต่อชะตากรรมของบิ๊ก ขอให้ป่วยนานๆไม่หายขาด
ไม่มีแรงทำอะไรบู้อีก
แต่สารภาพว่าแอบลุ้นคู่กันต์เชนนี่มากกกกกกกกกกกกกกก เป็นพวกชอบคู่รองอ่ะ
-
อุ๊ย...อ่านแล้วพาลคิดว่า หากให้บู้ "รุก" บิ๊กจะเป็นอย่างไร??
โอ๊ย คงมันส์น่าดูเจ้าค่ะ
สำหรับดิฉัน ต้องบิ๊ก-บู้ เท่านั้นนะคะ ส่วนคนอื่นอย่ามายุ่งค่ะ! น้องสิวเชนทร์ไปคู่กับนายกันต์เถอะจ้า ส่วนน้องเปาคู่กับพี่ปิงนั่นแหละดีแล้ว อย่ามายุ่งกับบิ๊กนะ! :fire:
-
^
^
^
^
^
แวะมาทักทายคนนอนดึกเหมือนกัน
หากบู้รุกบิ๊ก.....อารมณ์คงเหมือน ปีนตึก? 5555 เข้าใจคิดนะคะคุณ อิอิ
บู้รุกใครได้มั่งนะ------รุกน้องเปา ไหวอยู่นะ
-
คนอ่านหาย....ง่ะ o22 :a5:
-
ไม่ได้เข้ามา Comment เรื่องนี้ซะนาน
กลับมาอ่านอีกที ก็อ่านไปสงสัยไป
ใครๆ เค้าก็รักพี่บู้กันทั้งบอร์ด(ถ้าคนทั้งบอร์ดมาอ่านนะ ^^")
แล้วทำไมอยู่ๆ นายบิ๊กถึงเกลียดพี่บู้ได้ล่ะ
งงจริงๆ สงสัยต้องกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่แรก
ผมล่ะเพลียนายบิ๊กมากๆ มาว่าพี่บู้ของผมเป็นเด็กออทิสติก
ลูกพี่น่ะ เป็นถึงหัวหน้าแก๊งค์ที่มีลูกน้องมือซ้ายมือขวาและบอดี้การ์ดส่วนตัวเชียวนะ
ตอนล่าสุดฮามาก น้องกี๋กระโดดหลบไอ้นมยักษ์ไปหลังโซฟาก่อนจะกลิ้งตัวไปกับพื้นห้องอย่างกับในสนามรบ 5555
ผมว่าคนอ่านเรื่องนี้ไม่น้อยนะ และผมก็ชอบอ่าน comment ของทุกๆ คนด้วย
บางคนออกแนวโหดๆ บางคนขำๆ บางคนก็คิดอะไรแหวกๆ ดี
ปล.ให้พี่บู้รุกบุ๊กบิ๊กนี่ เหมือนปีนตึกจริงๆ ด้วยครับ ^^
-
สมน้ำหน้าไอ้หมาดำ = =' หมดแรงละสิแก
เห็นหน้าพี่บู้ฉันก็คิดถึงเค้าละสิ่ หึหึหึ ความคิดถึงมันจุกอกก
ทำม้ายย ทำไมแกถึงได้เกลียดพี่บู้ชั้นห๊ะ ออกจะน่ารักน่าหยิก
รออ่านเวลาที่เชนนี่หน้าใสกิ๊กต่อไปจ้า 555555
จุ๊บบบบบบบบบบ ♥
-
โทษลมโทษแล้ง โทษว่าโดนมนต์ดำ ต้องคำสาปจากเด็กเอ๋ออีก
เอาเข้าไปนะเจ้าบิ๊ก ไม่โทษตัวเองบ้างหว่า ว่านายนะ หลง...รัก
พี่ชายตัวเองเข้าแล้ว หัดถามใจตัวเอง และยอมรับกับความเป็นจริง
เสียทีเหอะ ทรมานตัวเอง ทำร้ายพี่บู้ของพวกเราอยู่นั่นแหละ
ชอบพี่บู้ พี่บู้น่ารัก เอิ๊กๆ เอ๋อ แบบน่ารัก ชอบอ่ะ
พี่บิ๊ก ทองภูมิ? คนไหนหว่า? เค้าไม่ค่อยดูละครอ่ะค่ะ
ไม่เป็นไรเดี๋ยวเซิรจ์หาจาก กู๋ ดีกว่า
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ ไม่ต้องน้อยใจไปค่ะ ใครไม่อ่านเค้าอ่าน
(มันทดแทนกันได้หรือแก??? // คิดว่าน่าจะได้นะคะ เอิ๊กๆ)
-
บุ๊กบิ๊กเมื่อไหร่จะยอมรับใจตัวเองซักทีเนี่ย เฮ้อ
-
บู้รักบิ๊กมากนะเนี่ย ไม่แปลกหรอกที่บู้กลับมา คนเราใจแข็งกะคนที่้เรารักไม่ได้นานหรอก สุดท้ายหัวใจมันก็สั่งให้ยอมทุกที ยิ่งเห็นคนที่เรารักมาป่้วย เห้อๆๆ
แล้วที่บิ๊กรำคาญบู้ก็ไม่แปลกนะเราว่า เมื่ิอก่อนเราก็รำคาญน้องเรา น้องชอบมาวุ่นวาย เกาะแข้งพันขา จะไปไหนก็ไปไม่ได้ เพราะต้องดูน้อง ก็เผลอตวาดไปบ้าง มานึกตอนนี้เรายังเสียใจ ทำไมเราถึงทำแบบนั้นนะ ไม่ใช่ไม่รัก แต่มันเป็นช่วงอารมณ์หนึ่ง เห้อ
o1
ปล.แล้วจำเราได้ป่าว อิอิ
-
บิ๊กจะใจร้ายกะพี่อีกเหรอ พี่บู๊เค้าก็กลับมาแล้วน้า ถึงจะโกรธจะเกลียดกันยังไง สายสัมพันธ์ครอบครัวมันก็ตัดไม่ขาดหรอก
ว่าแต่ คู่นายกันต์กะกี๋มันก็น่ารักดีนะ
-
ในที่สุดพี่บู้กับน้องบิ๊กก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว เย้ๆๆ
หวังว่าบิ๊กจะรู้ใจตัวเองซักทีเน้อ
-
ตอน : สิวสุดหล่อ(ขอเลวบ้างเหอะ)
ราเชนทร์เล่า
“ฮึก.......ฮึก” เสียงร้องไห้ของลูกพี่ซึ่งฟังดูแล้วหลอนหู ปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาในกลางดึกของคืนหนึ่ง
ผมเอื้อมมือไปเปิดสวิทซ์ไฟที่หัวเตียง แสงสว่างสีเหลืองนวลอันรำไรเผยให้เห็นผิวกายที่ขาวนวลเนียนของลูกพี่ มีเพียงกางเกงในสีขาวสะอาดตาเท่านั้นที่ปกปิดส่วนที่บอบบางของร่างเล็ก.....ลูกพี่เปลือยทำไมไม่รู้.....รู้แต่ว่าขาวโครต วาบหวิว...วาบหวิว
เฮือก.......พี่บู้วาบหวิว....ซี๊ดดดด จู๋แข็งขึ้นมากระทันหัน
“ร้องทำไมครับคนเก่ง” ไม่อยากจะเชื่อก็ต้องเชื่อว่าน้ำเสียงทุ้มนุ่มฟังดูอ่อนโยนราวกับสุภาพบุรุษเช่นนี้จะออกมาจากปากของไอ้ขี้แพ้หน้ามึนอย่างผม
ผมค่อย ๆ ใช้มือเกลี่ยคราบน้ำตาที่กำลังไหลอาบสองแก้มใส ๆ ป่อง ๆ น่าหยิกของลูกพี่ ดวงตากลมโตที่ดูแล้วดุร้าย บัดนี้ดูออดอ้อน ตาของลูกพี่แป๋วอย่างกับเม็ดลำไย…..เหมือนลูกหมาเวลาอ้อนจะขอขนมในมือยังไงยังงั้น
น่าร๊ากกกกกกกกกกกก
“ไม่มีใคร....ฮึก.....รักพี่เลยเชนนี่...ฮึก.....”
“ไม่จริงนะครับคนเก่ง ผมคนนี้ไงล่ะครับ ที่รักแล้วก็หวังดีกับลูกพี่ของผมมาตลอด ไม่ร้องน๊าเจ้าเด็กดื้อ”
“ฮึก.....ไม่จริงหรอก....ฮึก...เชนนี่โกหก”
“เปล่าซักหน่อยนะครับ....หึหึ...ผมน่ะรักลูกพี่ของผมที่สุดในโลกเลยรู้มั้ยครับ คนดีของผม”
“รักแบบลูกน้องน่ะเหรอ แบบนั้นมันไม่ใช่ความรักหรอกเชนนี่.....อุ๊บ”
ผมจัดการปิดปากของเจ้าเด็กดื้อด้วยริมฝีปากของผม จากนี้ไป ต่อให้ถูกต่อยสักพันครั้งผมก็ยอม ต่อให้ลูกพี่จะฆ่าผมด้วยสองมือเล็ก ๆ นั่น ผมก็จะไม่ขัดขืน ขอแค่จูบเดียวเท่านั้น จูบเดียวเพื่อพิสูจน์ความรักที่ผมมีให้คน ๆ นี้ จูบเดียวที่จะบอกทุกอย่าง...
ในหัวใจของผู้ชายคนนี้
“จะกัดนมกูอีกนานมั้ยไอ้กี๋”
เสียงโหด ๆ ของไอ้กันต์กับความรู้สึกเหมือนถูกตะปบที่ท้ายทอยทำเอาผมตื่นจากความฝัน.....
บ๊ะโธ่......ถึงว่า ทำไมอะไร ๆ มันดูง่ายดายจังเล่า.....ความวาบหวามยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้น.....นี่สินะการจูบ มันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง ผมไม่เคยถูกใครจูบหรอก แม้แต่มันก็ไม่เคยจูบผม.....มันแตะต้องทุกส่วน ยกเว้นใบหน้า มันบอกว่าเห็นหน้าของผมมันก็จู๋หดแล้ว มันพูดเกินไป ผมไม่ได้ขี้เหร่ขนาดนั้น และผมก็ไม่ได้จินตนาการไปเองหรอกใช่มั้ย.....เรื่องจูบน่ะ
อืม.....จะว่าไปตอนประถมผมก็เคยจูบกับเด็กข้างบ้านนะ.....เด็กผู้หญิงซะด้วย.....แต่ผมก็จำไม่ได้หรอกว่ามันรู้สึกยังไง
“เงี่ยนแต่เช้าเลยเหรอมึง”
อีกครั้งที่มันบุกรุกความเป็นส่วนตัว แม้กระทั่งในความคิดของผม ด้วยน้ำเสียงซึ่งฟังดูกระโชกโฮกฮาก ผมเกลียดมันจัง
มันเอามือใหญ่ ๆ บีบคางผมแน่น ก่อนจะเอานิ้วหนัก ๆ จิ้มลงมาที่หน้าผม
“ตรงนี้.........ตรงนี้......แล้วก็ตรงนี้ สิวอักเสบมึงเริ่มยุบแล้วนี่ เคยสังเกตหรือเปล่า ตอนนี้จะเหลือที่น่าห่วงก็คือรอยพวกนี้ ที่แก้มของมึง อี๋”
อี๋......อี๋พ่อมึงดิ กูสิต้องอี๋ ตอนนี้ไอ้เหี้ยกันต์อพยพจากโซฟามานอนในห้องกับผม มันชอบแก้ผ้านอนซะด้วย แล้วตอนเช้า ๆ ไอ้หนูกั๋ง ๆ ของมันก็จะมาถูบดเบียดไปกับก้นของผม
“กูบอกมึงเป็นล้านรอบแล้วนะว่าอย่าบีบสิว หน้ามึงถึงได้เหี้ยแบบนี้ ตอนเด็ก ๆ มึงอ่ะ น่ารักจะตาย” ใช่ครับมันบอกผมเป็นล้านครั้งจริง ๆ ผมกับมันรู้จักกันมาก็นานนมแล้ว ตั้งแต่อนุบาลเห็นจะได้ และมันก็ชอบแย่งทุกอย่างไปจากผม......ตั้งแต่ของเล่นชิ้นแรกที่พ่อของผมซื้อให้ ไปจนถึง......ผู้หญิงที่ผมแอบชอบ.....และพอผมเปลี่ยนมาชอบผู้ชายมันก็......
เปลี่ยนมาชอบผู้ชายมั่ง
แล้วพอมันรู้ว่าผมเล็งคนไหนไว้มันก็จะมาแย่งจีบตัดหน้าผม....ไอ้เลว....แต่เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้นี้มันพูดว่าอะไรนะ
มันบอกว่าผมน่ารักอย่างนั้นเหรอ….
เชอะ!!!!
ช่างเถอะ.....จะไปเอาอะไรกับคำพูดของมันล่ะ......ที่น่าห่วงตอนนี้คือลูกพี่ต่างหาก....มันต้องแย่งลูกพี่ของผมไปแน่ ๆเพียงแต่คราวนี้มันดูไม่ค่อยกระตือรือร้นที่จะแย่ง.....
หรือว่าจะหลอกให้ตายใจ....ฮ่าฮ่าฮ่า....กูรู้ทันมึงหรอกน่า
“กูไม่ชอบแข่งกับพวกขี้แพ้น่าสมเพช ถ้ามึงคิดจะจีบไอ้เด็กคนนั้น มึงต้องหล่อ....อย่างน้อยก็ให้ได้ครึ่งนึงของกู” มันพูดขึ้นมา ราวกับจะตอบข้อข้องใจที่ผมมีต่อมัน
“แต่รูปร่างของมึงขอให้เป็นเหมือนเดิมแบบนี้แหละ....กู......ชอบ”
มันขึ้นคร่อมพร้อมกับเอาหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดสาก ๆที่เพิ่งจะขึ้นซุกไซ้ไปตามร่างกายผม.......ถึงแม้ว่าจะรู้สึกขยะแขยงกับสัมผัสของมัน แต่บางอย่างในร่างกายของผมกลับตอบสนองต่อสัมผัสนั้น.....และรู้สึกดีไปด้วย....บัดซบ!!!!!
“อ๊ะ”
“มึงเป็นคู่นอนที่หน้าเหี้ยที่สุด.....แต่ก็เอามันที่สุด”
มันกระซิบอย่างเหี้ยมโหด แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้น...........อีกครั้ง........และอีกครั้ง
.
.....
..........
....................
“เชนนี่...............อี่อี่อี่อี่” เสียงแหบ ๆ ของลูกพี่น้อยแหกปากเสียดังลั่นอย่างไม่แคร์โลกเช่นเคย พร้อมกับตัวเล็ก ๆ และขาสั้น ๆ ที่วิ่งตรงเข้ามาหาผม
ใกล้เข้ามา.....ใกล้เข้ามา...
“อ่าโจ๊ะ”
พร้อมกับเอาหัวพุ่งเข้าโหม่งที่หน้าท้องของผม....อุก
“โห......หน้าไม่ค่อยเฟะแล้วอ่าเชนนี่ แอบไปรักษาสิวมาช่ายแม๊ะ”
“นิดหน่อยครับ....ว่าแต่ว่า....ผมดูหล่อขึ้นมั้ยครับลูกพี่”
“โหย......เสียของว่ะเชนนี่ เสียดายคาแรคเตอร์ เชนนี่ของแท้ต้องเฟะนิด ๆ เว๊ยเฮ๊ย”
เวรกรรม กะแล้วเชียวว่ามันต้องไม่เวิร์ค กลับไปผมจะไปบีบทิ้งให้หมด ไอ้ครีมบ้าเอ๊ย
“คิดถึงกันมากนักก็กลับไปอยู่ด้วยกันก็ได้นะ”
เสียงเป็ด ๆ ของไอ้มารคอหอยหมายเลขที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้โพล่งขึ้นขัดจังหวะสวีทหวานของผมกับลูกพี่.....ไอ้ดำนั่นเอง มันมาเงียบ ๆ.....ชิส์ ยังไม่ได้สะสางเลยนะ เรื่องที่มึงชกกูซะคว่ำวันนั้นน่ะ ไอ้ยักษ์เอ๊ย
“ว่าไงล่ะ ไหน ๆ พี่ก็ทำหน้าที่พี่ชายเสร็จแล้วนี่ ดูแลเค้าจนหายแล้ว ถ้าอยากจะไปอยู่กับไอ้สิว น้องก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ....หึ”
“ไม่เอา....พี่จะอยู่กับบ่ะอิ๊กกกกของพี่”
ลูกพี่โผเข้าไปคลอเคลียกับไอ้ดำ อ้าวเฮ้ย ไหนว่าพวกมึงไม่ถูกกันง๊ายยยย ไหนว่าเจอหน้าแล้วอยากจะต่อยมันซักเปรี้ยงไงล่ะคร๊าบลูกเพ่......ไหนฟะ ไอ้มาดเท่ห์ ๆ ที่เคยมีมันหายไปไหน ไหงถึงได้ขี้อ้อนเป็นลูกหมาน้อยแบบเน๊.....แต่ก็น่ารักดีนะนั่น....เอ๊ย....ไม่ใช่แล้ว ต้องทำกับผมเซ่ ลูกพี่ต้องอ้อนผมแบบในฝันไงเล่า....โฮกกกกก
ไอ้ดำยักคิ้วให้ผมอย่างเหนือกว่า มือใหญ่ ๆ โอบรอบตัวของลูกพี่น้อยของผม.....เอาเถอะ เดี๋ยวผมจะกลับไปหน้าเฟะแบบเดิมก็ได้ แล้วมึงจะต้องเสียลูกพี่ให้กูอีกครั้ง.....เอาล่ะคืนนี้ผมจะเข้านอนทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ล้างหน้า
“พี่ไปแล้วนะเชนนี่ พี่จะไปดูหนังกับไอ้บุ๊กบิ๊กน้องร๊ากของพี่ เอาไว้ว่าง ๆ จะไปนั่งเล่นที่ห้องนะ ลา~~~~ล่ะ”
ว่าแล้วทั้งคู่ก็หายวับไปอย่างรวดเร็วราวกับหนังการ์ตูน
ใช่สิเค้าพี่น้องกันนี่นะ เค้าดีกันแล้ว...เรามันก็เป็นหมาหัวเน่า.....เป็นแบบนี้อีกตามเคย ชีวิตผมมันก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง เป็นที่ระบายอารมณ์ แล้วก็เป็นไอ้ขี้แพ้ที่ไร้ตัวตน แล้วพอกลับไปที่ห้อง ก็ยังมีไอ้มารชีวิตอีกคนนอนรออยู่....เฮ้อ
ขณะที่ผมกำลังเดินอย่างซังกะตาย.....ราวกับคนไม่มีจุดหมายอยู่นั้น
ผมก็ถูกบางสิ่งที่มีพลังมหาศาลดึงกระชากตัวผมเข้าไปยังซอกหลืบของตัวอาคาร
อะไรอีกล่ะวะ
.
....
...........
......................
“อ้าวพวกเจ๊” ผมยกมือขึ้นกราบสวัสดีงาม ๆ แก่ยัยพวกปีศาจ(ซึ่งอยู่ปีหนึ่งเหมือนกัน) มือของยัยนมยักษ์นั้นฟาดเข้าให้ที่แก้มข้างซ้ายโดยอัตโนมัติ.....เพี๊ยะ....มันทั้งแสบทั้งร้อนใบหน้าดีชะมัด
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าเรียกเจ๊ ไอ้เบื๊อกนี่”
“ผมขอโทษ....ว่าแต่ว่าพวกคุณมีธุระอะไรกับผมหรือขอรับมาดามทั้งสอง”
“โฮะ ๆ ๆ มาดาม......มาดามบ้านป๊าแกสิ เรียกเลดี้สิยะ.....เลดี้น่ะไอ้เบื๊อก”
“จะปัญญาอ่อนกันอีกนานมั้ย” เสียงห้าว ๆ ของยัยเจ๊ตัวดำรูปร่างล่ำสันอย่างกับนักมวยปล้ำเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ เอาล่ะเว๊ย พวกมันกัดกันเองแล้วสินะ หึหึหึ
“พวกเรากำลังเจอปัญหาใหญ่แล้วล่ะนายราเชนทร์” สาวเป็ดพูดกับผมด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
“ใช่.....จนป่านนี้แล้วพวกเรา....รวมถึงแกด้วย ยังไม่มีใครได้แอ้มพี่บู้เลยใช่มั้ยล่ะ”
“พวกคุณต้องการจะสื่ออะไรเหรอครับ ผมงง”
“ไอ้พี่บิ๊กน่ะสิยะ.....ไอ้พี่บิ๊กน่ะแหละคือตัวปัญหา หากกำจัดพี่บิ๊กออกไปจากชีวิตพี่บู้ได้ล่ะก็”
ไร้สาระน่า สองคนนั้นน่าเค้าเป็นพี่น้องนะ.....เป็นพี่น้องกันนะเฟ้ย ไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องได้แอ้มไม่ได้แอ้มตรงไหนเลยเหอะ....พับผ่า....แล้วก็ฉลาดหน่อยดิวะ พี่น้องน่ะเค้าตัดกันไม่ขาดอยู่แล้ว พวกหล่อนน่ะเป็นใครกันฮึ....ชิส์
ถ้าทำให้ไอ้ดำนั่นยอมรับในตัวผมได้ก็คงจะดีสิ....
“ชั้นไปสืบจากพวกรุ่นพี่ห้องของพี่บู้มาแล้ว พี่บู้น่ะนะ หวงแล้วก็ติดน้องชายแจอย่างกับอะไรดี......”
“เพราะฉะนั้นตราบใดที่เรายังไม่สามารถแยกสองคนนั้นออกจากกันอย่างถาวรได้แล้วล่ะก็นะ หึหึหึ พวกเราสามคนก็หมดสิทธิ์แอ้มหวานพี่บู้”
“ชั้นดูแล้วว่าพี่บิ๊กน่ะคงไม่ได้อะไรกับพี่ชายตัวเองมากมายนักหรอก”
“แต่พี่บู้น่ะสิ.....ที่อะไรกับพี่บิ๊กมากเกินไป”
“ดังนั้น”
ยัยสองคนนั่นกำลังสลับกันพูดจนผมเริ่มรำคาญ ผมก็เลยกล่าวสรุปปิดท้ายมันเสียเอง...
“เราต้องทำให้พี่บู้เกลียดไอ้พี่บิ๊กยังงั้นใช่ไหมล่ะขอรับ”
ทำแบบนั้นมันอาจจะง่ายกว่าให้ไอ้ดำนั่นยอมรับในตัวเราสินะ.....ในเมื่อใช้วิธีขาวสะอาดแล้วมันไม่ได้ผล ผมก็จะขอเลวบ้างล่ะนะ
To be Con
……………………………………….
เอาล่ะสิ อิสามตัวประกอบเริ่มวางแผนชั่วร้าย สองสาวหลังจากที่ไม่มีบทบาทมาเสียนาน ก็เริ่มจะวางแผนทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันกับชาวบ้านเค้าซะที.....อย่าเพิ่งเกลียดพวกมันเลยนะคะคนอ่าน คิดซะว่าเป็นบททดสอบของน้องบิ๊กและพี่บู้.......
ตอนที่แล้ว....เห็นเม้นท์แล้วชื่นใจหายเหนื่อยกันเลยทีเดียวค่ะ
ไม่ต้องถึงกับเม้นท์ทีเป็นหน้าสองหน้า(เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เหอ ๆ ๆ) ขอแค่คนคุ้นเคยแวะมาเยี่ยมเยียนทักทายกันบ้าง คนแต่งก็็้แฮปปี้และมีกำลังใจ อย่างจำนวนเม้นท์เท่าเนี๊ยะ แค่เนี๊ยะ กำลังดี อิอิอิ(น้อยกว่านี้มันก็ท้อ ๆ แต่ถ้ามากกว่านี้มันก็จะโซกู๊ดด สุด ๆ)
ตอบคุณ naumi จำได้สิคะ คนที่มาพร้อมกับภาพอวาต้าร์น้องหมีกอดหัวใจแสนจะน่าร๊ากกก เป็นคนแรกที่บอกว่าไม่ค่อยปลื้มน้องเปา 5555+ .....หนึ่งในขาประจำของฟิคเค้า งุงิ.....งุงิ
เจอกันตอนหน้าค่า
-
กรี๊ดดดดดด เชนนี่หน้าเริ่มใสแล้วหรอเนี่ยะ อ๊าย ตื่นเต้นๆๆๆ
อย่าบีบครีมทิ้งน้ะ -^-!
อ้ะๆ วางแผนอะไรกันอีกเนี่ยะ ตายๆ แล้วเมื่อไหร่บิ๊กบู้เขาจะหวานกันละเนี่ยะ
โดนขัดขวางตลอด ก๊ากกกกกกกกก 555
-
ตายแล้วเชนนี่ลูกแม่ อย่าร้ายเลยลูก ลุคของลูกไม่เข้ากับบทร้าย :serius2:
-
เชนนี่ แกจะเอาจริงๆ อ่ะเหรอ?
อิ๊อ๊ะๆ ชอบๆ อ่ะเอาเลย ชูธง ถือ
ป้ายไฟ เชียร์ สองสาว กะเชนนี่เต็มที่
ใครเชียร์พี่บิ๊กเค้าไม่รู้ เค้าจะอยู่ฝ่ายค้าน
คอยเป็นอริกับพี่บิ๊กตลอดไป เพราะดูแวว
แล้วมันไม่ค่อยแคร์ และห่วงใยพี่บู้ด้วยใจจริง
อย่างเชนนี่ และสองสาวเลยสักนิด
ปล. เชนนี่ ล้างหน้าก่อนนอนนะแก อย่าให้หน้าเฟะ
อีกรอบล่ะ เดี๋ยวพี่กันต์เอา? ตาย... :pig4:
-
วางแผนยังไงล่ะนั่นทั้งสามคน นายกันย์จะหื่นไปไหนคะเนี่ย มีความหลังกันด้วยแหะ อิอิ
แต่กี๋อย่าสิจ๊ะ รักษาสิวก็ต้องทำให้ตลอดรอดฝั่งสิ หน้าจะำำได้ใสกิ๊งๆ
-
เห็นสามคนนี้อยู่รวมกันแล้วนึกถึง"กลุ่มสามอ่อน"ในวันพีซเลยอ่ะ
ปล.เชนนี่อย่าบีบครีมทิ้งน้า เจ่เจ้อยากเห็นเชนน้อยหล่อ
-
เชนนี่รักษาสิวต่อไปเหอะ ขอร้อง :laugh:
แล้วสามแสบจะแน่ใจเหรอว่าแผนจะใช้ได้ผล เพราะดูสมาชิกแต่ละคน :m20:
บุ๊กบิ๊กแกเปลี่ยนไปนะ แต่จะตลอดไปหรือเปล่าล่ะเนี่ย :z1:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้า (ตอนเค้าเข้ามาทีไร ได้อ่านหลายตอนตลอด เพราะนานๆทีเข้ามา 555)
-
เอ่ออ เชนนี่หล่อใสดีกว่านะอย่ากลับไปเฟะเลยย
ว่าแต่คุณ 3 ตัวประกอบจะร้าได้แบบไหนนะนี่
หน้าติดตามๆ รอตอนต่อไปจ้า
-
เชนนี่สู้ๆ แย่งพี่บู้มาให้ได้นะ 555
-
พี่บู้ทำไมยอมดีกะบิ๊กง่ายจัง (ก็คนมันรักสินะ)
เชนนี่รีบน่ารักเร็วๆ แล้วไปซักวันกันต์จะเสียใจ
-
แวะมาดูพี่บู้เผื่อจะมา....
-
ตอน : ความเปลี่ยนแปลง (บิ๊ก-บู้ และ บิ๊ก-บู้ )
ไอ้หมานอนกอดผมซะแน่น ในขณะที่ปากของมันก็ร้องละเมอเรียกหาแม่......แม่จ๋า.....บู้คิดถึงแม่
บิ๊กเล่า ;
ชิบ......หกโมงยี่สิบห้า
นี่ไอ้คุณพี่ชายของผมนั้นกลายเป็นเด็กที่ตื่นไม่เป็นเวลาไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน......
จากปกติที่....ในวันหยุดแบบนี้ พี่จะต้องเป็นฝ่ายตื่นนอนก่อนผม ตื่นเสียแต่ไก่โห่ พร้อมกับมาเขย่าตัวให้ผมหาข้าวหาปลาให้กิน ชิชะ....มันรบกวนได้แม้กระทั่งความสุขเล็ก ๆ อย่างเช่นการได้นอนตื่นสาย
แต่วันนี้มันกลับกอดผมและละเมอถึงแม่ อาจเป็นเพราะเสียงสะอื้นหลอน ๆของมันละมั้งที่ปลุกให้ผมตื่นขึ้นมาก่อน ผมเอานิ้วเขี่ยเส้นผมยุ่ง ๆตรงหน้าผากของมัน ผมของพี่เริ่มจะยาวแล้วก็ไม่เป็นทรงเอาซะเลย แต่ก็ดี เพราะผมจะให้มันกลับไปไว้ทรงเดิม เพราะดูจะเข้ากับหน้าของมันมากกว่า.......ไว้ข้างหน้ายาว ๆ หน่อย จะได้ปิดไอ้ตาดุ ๆ คู่นั้น ไม่ก็เสยไปข้างหลังให้มันดูเรียบร้อย
เหตุเพราะรำคาญ เวลาเดินไปไหนด้วยกัน ชอบมีคนมาคอยจ้องมอง......ทั้งเพศเมีย....และเพศผู้ โดยเฉพาะไอ้ตัวผู้
ผมเอามือเกลี่ยคราบน้ำตาของพี่ขณะที่สายตาก็คอยสังเกตไปทั่วทั้งร่างกายนั่น อยู่กับไอ้เด็กพวกนั้น พี่ก็สวมแต่เสื้อกล้ามหลวม ๆ กับกางเกงบ๊อกเซอร์แบบนี้น่ะเหรอ.....รอดมาได้ยังไงกันนะนั่น.....หรือว่าไม่รอด....แต่เฮ้ย ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะต้องเป็นเกย์และชอบมันนี่นา.....มันก็ไม่ได้น่ารักอะไรขนาดนั้น.....ติดจะน่าชังนิด ๆ ด้วยซ้ำ
และถึงแม้ว่าพี่จะผอมลงไปนิดหน่อย แต่แก้มของพี่ก็ยังป่องเหมือนเดิม ไอ้หมาบู้นี่ช่างเหมือนเด็กประถมดีจริง ๆ
“อื้อ”
ไอ้หมาผละออกจากผมพร้อมกับบิดขี้เกียจจนตัวยืดเกร็ง หน้าท้องขาว ๆของมันโผล่พ้นชายเสื้อออกมาอวดแสงแดดยามเช้า
มันตื่นแล้ว
และวันนี้ผมจะต้องทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง.....เพื่อตัวมัน....แล้วก็เพื่อตัวผม....หลังจากที่นอนคิดมาหลายคืน วันนี้ผมกับมันต้องคุยกันให้มันรู้เรื่อง
แต่ว่านะ.....ซี๊ดดดดด ไม่ได้ทำอย่างว่ากับพี่มาก็เกือบ ๆ สองอาทิตย์.....แค่คิดเรื่องพรรค์นั้น ไอ้มังกรยักษ์มันก็ผงาดง้ำขึ้นมา อ่าห์แล้ววันนี้ไอ้หมามันก็ดูเซ็กซี่ดีชะมัด อืม.....พี่ทำให้ผมกลายเป็นคนติดเซ็กซ์ไปซะแล้ว เนื้อนิ่ม ๆ ตัวขาว ๆ อีกทั้งริมฝีปากของมันก็ช่างน่าขย้ำซะจริง ๆ....เออ จะว่าไปแล้วผมก็ยังไม่เคยจูบแบบลึกซึ้งกับพี่เลยสินะ....
ช่างเถอะ ของแบบนั้นมันต้องทำกับคนที่เรารักไม่ใช่เหรอ กับไอ้เครื่องระบายความใคร่น่ะ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องไปทะนุถนอมมันนักเลยน่า.....และทุกครั้งที่ผมคิดแบบนั้น
‘บิ๊กรู้มั้ย ตอนที่เห็นบิ๊กนอนนิ่งอยู่แบบนั้น พี่ใจหายมากเลยนะ
บิ๊กรู้มั้ยว่าพี่คิดถึง.....ฮึก.....คิดถึงบิ๊ก......ฮึก.....มากเลย’
คำพูดของพี่กับใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาจะคอยย้ำเตือนผมอยู่ตลอดเวลา
เอาเถอะ....ถนอมมันซักหน่อยก็คงไม่ลำบากอะไรนักหรอก ยังไงซะมันก็พี่ผม เป็นพี่ชายของผมอยู่วันยังค่ำ
ผมทำร้ายมันหนักหนาสาหัส แต่มันก็ยังอยู่ข้าง ๆผม......ถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องดีกับมันบ้าง
ดีกับมันด้วยความบริสุทธิ์ใจ
.
...
.......
..................
สิบโมงเช้า
แดดแรงดีชะมัด...
ที่ดาดฟ้าตึกนั้นเงียบสงบและไม่มีวี่แววของใครเลยซักคน นอกเสียจากราวตากผ้าที่คนในตึกชั้นบน ๆ ยกขึ้นมารับแดด.....ตากพวกที่นอน ผ้าห่ม ชายผ้าปลิวไสวไปตามแรงลมช่วยกำบังเราทั้งคู่ หากมีใครโผล่พรวดขึ้นมา
ผมกับพี่นั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งที่แดดส่องมาไม่ถึง มีลมแรง ๆ พัดเข้ามาปะทะกับใบหน้าของเราให้พอได้คลายร้อน
เก็บกดมาตั้งกะเช้าละนะ
ผมก็แค่อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศในการร่วมรักบ้างก็เท่านั้น
“ไอติมอร่อยมั้ย” ผมถามไอ้คนที่กำลังนั่งยอง ๆ พร้อมกับกินไอติมวอลล์วนิลาขนาดกลางในเซเว่น ไอ้หมายกถ้วยขึ้นซดซะเกลี้ยง ก่อนจะหันมายิ้มแฉ่ง
“กินไม่แบ่งเลยนะเรา”
“บ๋อแบ๋แล้ว” มันคว่ำถ้วยลงเป็นการยืนยัน อืม.....เกลี้ยงจริง ๆ เลี้ยงเปลืองนะเราน่ะ ไอ้ลูกหมาเอ๊ย กินซะตั้งมาก เอาไปเก็บไว้ตรงไหนนะ
“น้ำท่าก็ไม่ยอมอาบ....ไม่ร้อนรึไง”
มันไม่ตอบแต่กลับหันหน้าไปรับลมอีกทางหนึ่งจนผมลู่ไปด้านหลัง พรางยกมือขึ้นกั้นลม ไอ้หมาสวมเสื้อคลุมกันแดดของผมทับเสื้อกล้ามสีขาว ซึ่งผมเป็นคนบังคับให้มันสวม เปล่าเลย ไม่ได้กลัวแดดจะเผาตัวมัน หรือว่ากลัวคนลามกจะแอบมองลอดเข้ามาในเสื้อกล้ามสีขาวตัวบางนั่นหรอกนะ…..
เอาไว้พี่จะไปสักมังกรที่ไหล่ซ้าย...มันว่า ผมเลยซัดไปเปรี้ยงหนึ่งดอก ถุย.....มังกรบาร์บิคิวพลาซ่าก็พอมั้ง
ไม่มีกล้ามแล้วยังอยากจะอวด....
“ไม่มีแดดแล้วก็ถอดเหอะ” ผมสั่งซึ่งมันก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“แล้วก็เขยิบมานั่งใกล้ ๆนี่มา”
“นี่ก็ใกล้แล้ว”
“ใกล้อีก....ยังไกลไป”
แล้วผมก็ลากตัวไอ้ลูกหมามานั่งแหมะตรงกลางหว่างขา เป็นตำแหน่งที่เหมาะเจาะตามหลักยุทธศาสตร์....มือผมล้วงเข้าไปขยี้สองปุ่มเล็กภายใต้เสื้อกล้ามขาวนั่น.....
“อื้อ”
“ไม่บังคับ ไม่ใช้กำลัง ขึ้นอยู่กับความสมัครใจของพี่เองนะ ว่าอยากให้เค้าหยุด....หรือทำต่อ” ผมกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับเป่าลมอุ่นๆ มันเงียบแล้วก็ก้มหน้าลงจนคางชิดอก มีเสียงลมหายใจถี่ ๆ กับเสียงหงุงหงิงเล็ดลอดออกมาเป็นระยะ เสียวอ่ะดิมึง
ผมค่อย ๆ ปลดเปลื้องเสื้อกล้ามของมันจากทางไหล่....ทำแบบนี้มันได้เห็นภาพที่ชวนให้เกิดอารมณ์วาบหวามได้มากกว่าจับถอดเลยทีเดียว ผมยกแขนข้างหนึ่งของมันพาดคอผม แล้วหลังจากนั้นผมจึงสัมผัสยอดอกของมัน....
ด้วยปลายลิ้น
“หึ.....แข็งเชียวคุณพี่”
ไอ้หนูของมันแข็งขึงพาดผ่านเป็นทางยาวตรงเป้าอย่างเห็นได้ชัด ไอ้หนูเล็ก ๆ ของมันก็น่าขย้ำไม่แพ้กัน
กางเกงขาสั้นถูกรูดออกอย่างไม่ยากลำบาก ผมชอบเวลาที่จับมันถอดแบบครึ่ง ๆ กลางๆ แล้วยิ่งในสถานที่กลางแจ้งแบบนี้ แม้จะไม่มีคนแต่มันก็น่าตื่นเต้นดีไม่หยอก ผมจับหนอนรถด่วนของมันรูดขึ้นลงเบา ๆ
“ไอ้จู๋ของพี่มันคันยิบ ๆ เลยบุ๊กบิ๊ก”
“คันเหรอคุณพี่.....พูดจาฟังดูร่านจังนะเรา”
ผมไม่รู้ว่าพี่จะกลายเป็นพวกชอบผู้ชายไปแล้วหรือยัง แต่ดูท่าทางมันเองก็ดูจะพอใจและตอบสนองต่อสัมผัสจากผม.....อาจเป็นผมคนนี้ที่ทำให้พี่เบี่ยงเบน.....
แบบที่ผมเบี่ยงเบนไปชอบน้องเปา.....
แล้วผมต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้ด้วยรึเปล่า?
หรือว่าแค่เล่นสนุกกับมันไปแบบนี้ จนกว่าใครซักคนจะเบื่อ
พี่ครับรู้สึกแบบนี้กับผมคนเดียวก็พอนะ.....ไม่อย่างนั้นผมคงรู้สึกผิดที่ทำให้พี่เปลี่ยนไป
.
...
......
.........
ผมค่อย ๆ ถอนเจ้ามังกรยักษ์ออกมาจากช่องทางของพี่หลังจากเสร็จสมอารมณ์หมายกันแล้วทั้งสองฝ่าย ผมกอดมันจากด้านหลังซึมซาบความสุขกันครู่ใหญ่ ปล่อยให้ลมแรง ๆ พัดระเหยเอาเหงื่อที่เปียกชุ่มจากการปฏิบัติกิจกรรมกลางแจ้งออกจากร่างกายของเราทั้งคู่
“เย็นสบายดีเนอะพี่”
“อื้อ”
“ทำไมเดี๋ยวนี้พูดน้อยจังครับคุณพี่ชาย”
“เปล่านี่”
“ยังกลัวเค้าอยู่อีกอย่างงั้นเหรอ”
“ไม่อยากให้บิ๊กเกลียดไปมากกว่านี้แล้ว.....มันเจ็บ”
มันเอามือทุบเบา ๆ ที่อกข้างซ้าย.....ผมรวบมือมันแล้วกอดแน่นขึ้น หอมมันแรงๆไปสองฟอด
“เค้าสารภาพรักกับน้องเปาไปแล้วนะพี่นะ”
“......งั้นเหรอ”
“จะไม่ถามเหรอว่าน้องเค้าว่ายังไง”
“ก็ไม่อยากรู้”
“หึหึ”
“แล้วน้องเค้าว่ายังไงล่ะ”
“น้องเค้าก็ต่อยเข้าให้ที่เบ้าตาน่ะสิ เจ็บชะมัดเลย”
“เจ็บ.....ตรงนี้ใช่มั้ย”
มันผละออกแล้วนั่งเผชิญหน้ากับผม นิ้วเล็ก ๆ จิ้มที่หน้าอกของผม ตรงตำแหน่งเดียวกับ.....หัวใจ
“ใช่.....ตรงนั้นแหละ”
เจ็บงั้นเหรอ.....ไม่เชิงหรอก.....ก็แค่ผิดหวังก็เท่านั้น......มันเจ็บไม่เท่ากับการได้ฟังน้ำเสียงเศร้า ๆ ของพี่พร่ำพรรณนาหรอก
“ต่อไปนี้เราสองคนจะเป็นอิสระต่อกัน” ผมตัดสินใจบอกมัน มันเบิ่งตาโต ๆ เสียกว้างกว่าเดิม ไอ้บู้พยักหน้ารับช้า ๆ โดยที่ไม่ปริปากถามทั้ง ๆ ที่สายตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัย
“เค้าจะไม่ฝืนใจทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ.....พี่เองก็เหมือนกัน......อย่าให้คำว่าพี่น้องหรือคำสัญญาที่เค้าให้ไว้กับแม่....ทำให้เราทั้งคู่อยู่กันอย่างฝืนใจเลยนะพี่นะ”
“บิ๊ก.....” ไอ้หมาน้ำตาซึม ผมตัดสินใจเบือนหน้าหันหนีไปทางอื่น
“แต่งตัวให้เรียบร้อย กลับห้องกันได้แล้วไป”
“อื้อ”
“เค้าจะไม่ใจดีกับพี่เหมือนที่ผ่านมาแล้วนะ.....แล้วก็จะไม่ทำร้ายพี่อีกแล้ว เค้าจะพยายามดีกับพี่เข้าใจมั้ย ไม่ใช่เพราะสัญญากับแม่ แต่เค้าจะดีกับพี่ เพราะว่าเค้าอยากจะดีกับพี่ เค้าจะพยายาม เพราะฉะนั้น พี่เองก็ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำเถอะ”
มันโผเข้ากอดผมจนแน่น.....แน่นจนยากที่จะแกะ
“อยากกอดบิ๊กแบบนี้ตลอดไป พี่ทำได้ใช่มั้ย กอดบิ๊กตลอดไป”
พี่ครับ.....เป็นความผิดของผมเอง.....เพราะความลังเลแล้วก็เห็นแก่ตัวของผมแท้ ๆ ถึงได้ลากพี่มาลำบากด้วยกันบนถนนสายนี้ เพราะความเห็นแก่ตัว โทสะ....แล้วก็หัวใจที่ต้องการอิสระของผม......ผมได้ทำร้ายพี่ชายของตัวเองมากมายเหลือเกินอย่างไม่น่าให้อภัย คนที่ไม่มีทางเลือกนั้นหาใช่ผม แต่เป็นมันต่างหาก ผมยัดเยียดสิ่งผิด ๆ เข้าไปในหัวใจที่บริสุทธิ์ดวงนั้น
ผมอยากจะผลักไสพี่ออกไปอีกครั้ง.....แต่ครั้งนี้ผมจะทำมันเพื่อพี่......พี่ควรจะมีทางเลือก.....ทางของพี่เอง
พี่ครับ.....พี่ควรจะได้เจอกับคนที่รักแล้วก็หวังดีกับพี่
มากกว่าไอ้น้องเห็นแก่ตัวคนนี้
To be con
บิ๊กเริ่มสำนึกแล้วนะคะ.....แต่ทุกคนคงไม่ชอบในการตัดสินใจของน้องใช่มั้ยล่ะ แน่นอนว่าความรักระหว่างสายเลือดนั้นเป็นสิ่งที่ผิด ความสับสนลังเลในหัวใจจึงควรที่จะมีมากกว่าความรักของคนปกติทั่วไปจริงมั้ย......
ที่ผ่านมาใช่ว่านายบิ๊กจะตั้งหน้าตั้งตาจงเกลียดจงชังพี่ชายอยู่เพียงฝ่ายเดียวซะเมื่อไหร่
จิตใจของมนุษย์นั้นซับซ้อน.....เหอ ๆ.....บางครั้งคนที่หลอกเรา ยังเป็นตัวเราเองเลย
เจอกันตอนหน้านะคะ จุ๊บุ๊ ๆ
:bye2:
-
สำนึกก็ดีแล้วค่ะ
ให้อภัยได้
-
งั้นคนแต่งจัดคนที่ดีและก็รักบู้มากซักคนซิ เราพร้อมจะเชียร์แหละ ๕๕๕๕
สำนึกได้ก็ดีแล้ว เป็นน้องที่ดีไปหล่ะกัน
ขอพี่บู้ให้คนอื่น เอาหล่อๆ รวยๆ นิสัยดี ๕๕๕๕
-
สำนึกก็ดีแล้วล่ะ
แต่ทำไมยังรู้สึกเกลียดบิ๊กเท่าเดิมไม่ได้น้อยลงเลยหว่า
-
แต่ทำไมเราสงสารบิ๊กอ่ะ เหมือนจะคิดว่าตัวเองเป็นคนที่แค่ดูแลพี่รึเปล่า ไม่มองว่าตัวเองจะเป็นคนรักของพี่ได้เหรอ จะปล่อยพี่บู้ไปจริงๆอ่ะแบบนี้พี่บู้ก็น่าสงสารแย่ แต่พี่บู้คงไม่ยอมไปไหนง่ายๆหรอกมั้งเนอะ แล้วตกลงพี่บู้แกรู้ใจตัวเองยังเนี่ยว่ารักน้องแบบไหน
-
เอ่อ...อ่านตอนนี้แล้วแม้จะเกลียดบิ๊ก แต่ก็ยังอยากให้ทั้งสองคนเป็น "คนรัก" กันนะคะ
ไม่รู้สิ เหมือนเขาสองคนเกิดมาเป็นคู่กัน...เอ่อ น้ำเน่าเกินไปหรือเปล่าเนี่ย แอร๊ย!
ไม่รู้ว่าบทสรุปจะเป็นอย่างไร แต่จะขอติดตามค่ะ
ขอบคุณค่ะ
-
เกิดจะอยากมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้ พี่บู้เค้ารักปักใจไปขนาดนั้นแล้วถอยออกไปก็เจ็บทั้งคู่แหละ แล้วจะทำใจได้เร้อ ไอ้หมาาา :z6:
-
เปลี่ยนแล้วจริงๆด้วยบิ๊ก แต่ถ้าสิ่งที่พี่บู้เลือกคือบิ๊ก แกจะยอมรับหรือเปล่า หรือว่าตั้งหน้าผลักไสพี่บู้เค้าเหมือนเดิม :เฮ้อ:
อ่านตอนนี้แล้วเศร้าๆไงไม่รู้ เหมือนระหว่างบู้กับบิ๊กมันเป็นไปไม่ได้ แต่มันก็ขึ้นอยู่กับปลายนิ้วของคนเขียนนะคะ :z1:
อย่างนี้มันต้องรออ่านตอนต่อไปเนอะ :กอด1:
-
..................................... บอกไม่ถูก
-
ทั้งๆ ที่บุ๊กบิ๊ก ก็รู้สึกผิดบ้างแล้ว แต่เราก็ยังคงสติลไม่ชอบต่อเนื่องอยู่ดี หุๆ
ก็บุ๊กบิ๊ก มันต้องเลวจิ เถื่อนนิดๆ แล้วก็ร้ายหน่อยๆ ถึงจะเป็นบุ๊กบิ๊ก (แล้วก็ให้เราด่าได้ทุกตอน เอิ๊กๆ)
แต่จะดีอย่างไร ก็อย่าปล่อยพี่บู้ไปนะ นายต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ได้ทำ
กับพี่ชายคนนี้ลงไป โลกของบู้มีแค่นายคนเดียว เท่านั้น คนอื่นไม่ได้มีความสำคัญ
เหนือไปกว่า หากไม่มีนาย เราคิดว่าบู้คงไม่สามารถทน อยู่บนโลกเบี้ยวๆ ใบ
นี้ได้หรอก เพราะฉะนั้น หากจะเปลี่ยนก็ขอแค่ให้ทำอะไร ก็ให้คิดถึง
ใจบู้บ้าง ถนอมพี่ชายคนนี้บ้างก็พอ โอเคนะบุ๊กบิ๊ก
:pig4:
-
:serius2:ยากแก่การเข้าใจ :เฮ้อ:ซับซ้อนมาก ๆ น่ะความรัก
-
แง้ บิ๊กสำนึกแล้ว แต่ทำไมมันไม่แฮปปี้อ่ะ
แบบว่าป้าแก่แล้ว อยากกินอะไรหวานๆมั่งอ่ะ
ขอฉากหวานมั่งเหอะน้า นะ นะ
-
มาปูทางให้คุณพี่ปิงคัมแบ็คค่ะ แต่คงต้องเป็นตอนหน้านะคะ......ปิงบู้ คัมแบ๊ค
ตอน : หัวใจติดปีก(อินโทร)
บรรยาย
พี่บิ๊ก...............ฮึก................พี่ปิงเค้ากำลังจะแต่งงาน....ทำไงดี พี่เค้ากำลังจะแต่งงาน
เสียงสะอื้นของรุ่นน้องห้องตรงข้าม พร้อมกับรางบางเล็กราวกับเด็กน้อยที่พุ่งโผเข้ามากอดนายบิ๊กเสียแน่น ทำเอาคนเป็นพี่รู้สึกปวดร้าว จนไม่อาจที่จะทนยืนมองได้อีกต่อไป
ตีสามสี่สิบห้า
เวลานี้.......นายบู้กำลังนั่งชันเข่าอยู่บนเตียง......นั่นคือท่านั่งที่พี่ชายตัวเล็กถนัด ตาโตดุเหลือบมองน้องชายที่นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
รักบิ๊กนะ ไอ้ลิงยักษ์ตัวโตของพี่........รักมากที่สุด
บู้สะอึกกับคำว่ารักที่สว่างวาบอย่างชัดเจนขึ้นมาในห้วงคำนึง รักแบบไหนกันนะเรา.......พี่น้องคู่อื่นเค้าจะรักกันเหมือนที่พี่รักบิ๊กมั่งมั้ย........ไม่รู้.......ไม่รู้จริง ๆ
หากจะให้คนซื่อบื้ออย่างนายบู้หาคำจำกัดความให้กับคำว่ารักของตัวเอง......คนอย่างเค้าคงไม่มีปัญญาหาคำพูดสวยหรูมาทดแทนสิ่งที่อยู่ในใจได้
รู้แค่ว่ารักมากที่สุด..........รองจากแม่.........แต่บัดนี้แม่จากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ......ขณะที่พ่อก็มีครอบครัวใหม่......แม้จะอยู่รวมกัน แต่นายบู้กับน้องชายก็ดูเหมือนจะเป็นส่วนเกิน......แต่แท้จริงแล้วตัวเค้าเองต่างหากที่เป็นฝ่ายเลือก.....เลือกที่จะอยู่เคียงข้างน้อง แม้ว่าน้องชายคนเล็กกับแม่ใหม่จะดีแสนดีก็ตามที
และหากว่า...แม่ได้จากไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ
คนที่ยังมีชีวิตอยู่.....ที่นายบู้รักมากที่สุด
คงจะมีเพียงแค่ไอ้เด็กยักษ์ใจร้ายคนนี้เท่านั้น......
อ่ะเค้าให้
ภาพของเด็กชายที่โตเกินตัว บิไอศกรีมยักษ์คู่รสส้มออกเป็นสองส่วน ก่อนจะส่งยื่นให้พี่ชายร่างขาวที่กำลังยืนน้ำลายไหลย้อย
ก็พี่ทำตังค์หายไม่ใช่เหรอ แบ่งกัน.... อ่ะ
นั่นก่อนที่แม่จะป่วย บิ๊กก็ดีกับพี่ชายบ้าง รำคาญพี่ชายบ้างตามปกติอันเป็นธรรมชาติของเด็กวัยห้าหกขวบ เด็กที่แสนจะซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง.......คิดและทำตามที่ใจปรารถนา
แต่หลังจากที่แม่เริ่มป่วยหนัก เด็กชายบิ๊กก็เริ่มหันมาทำดีกับพี่ชายอย่างจริงจัง อย่างที่รับปากกับแม่เอาไว้เสมอ
แม่มักจะย้ำอยู่บ่อยครั้ง.....
แม้แต่ครั้งสุดท้ายของชีวิต.....
แม่ไม่อยู่แล้วบิ๊กต้องดูแลพี่เค้านะลูก.....
ไม่ยุติธรรมเลยอ่ะ บิ๊กเป็นน้องมันนะ.......
พี่เค้าตัวเล็กกว่าบิ๊กยังไงล่ะลูก พี่เค้าไม่ค่อยจะแข็งแรง เป็นภูมิแพ้ บิ๊กก็รู้ รับปากกับแม่นะ ว่าจะดีกับพี่เค้าให้มาก ๆ น่ะ.......แม่จะได้ตายตาหลับ
ไม่เอานะแม่อย่าทิ้งบู้ไปนะ......แง..............บู้จาอยู่กับแม่นะ.....แม่จ๋า เดี๋ยวแม่กินยาเยอะ ๆ แม่ก็จะหาย หายแล้วเราจะได้ไปเที่ยวทะเลไงแม่จ๋า.....ฮึก
แต่เธอก็ไม่ได้กินยาอีก เธอเพียงแค่ปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
แล้วจากไปไกลแสนไกล....
ในขณะที่คนเป็นน้องก็ทำได้อย่างที่รับปากเอาไว้จริง ๆ แม้ว่าลึก ๆ แล้วพี่ชายเองก็รู้มาตลอดว่านั่นคือหน้าที่
หาได้ทำด้วยหัวใจ.........
ถ้าเป็นไปได้พี่อยากจะย้อนเวลา......กลับไปเจอกับไอ้เด็กยักษ์คนนั้นอีกครั้ง คนที่แบ่งไอติมให้พี่......มันคือสิ่งที่นายทำออกมาจากใจจริง ๆ
พี่อยากจะบอกกับไอ้เด็กคนนั้นว่า........พี่รักนายน่ะเว้ย
.
.....
..............
....................
“แน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับเราจริง ๆ น่ะ” ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ พี่ชาย หลังจากจัดการเก็บสัมภาระเตรียมตัวเดินทางเสร็จเรียบร้อย มือใหญ่ขยี้หัวกลม ๆ ของพี่จนผมยุ่ง
“บิ๊กไปเถอะ เด็กคนนั้นกำลังเศร้า บิ๊กควรจะไปดูแล.........มันนะ”
น้ำเสียงชวนหดหู่ ยิ่งทำให้ร่างสูงรู้สึกมาสบายใจ
“แล้วพี่ล่ะ ไม่ได้กำลังเศร้าอยู่เหรอ ไปด้วยกันเถอะ ไปทะเลกัน.....หรือว่าพี่เบื่อทะเล เราไปเที่ยวที่ไหนกันก็ได้”
“เรา.......หมายถึงเราสามคนน่ะเหรอ”
“อืม.....ใช่ สามคน”
“บิ๊ก......เคยรักพี่มั่งมั้ย”
คำถามจากปากของพี่ชาย คำถามที่ถูกถามบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่มีครั้งใดเลยที่ร่างสูงนั้น ได้ตอบความจริงออกไป......อย่างที่ใจคิด
ความจริงในหัวใจของผู้ชายร่างยักษ์
ความจริงหรือว่าโกหก ตัวเองก็ไม่อาจหาคำตอบได้
“เอาอีกแล้ว.....เมื่อไหร่จะเลิกถามซักทีฮะพี่......นี่ถ้าเค้าได้แบงค์ร้อยจากพี่ทุกครั้งที่ตอบคำถามนี้ เค้าคงรวยเละ ฮ่าฮ่าฮ่า”
บิ๊กก้มลงประทับจูบลงบนกลีบปากสีอ่อนซีด.....จูบ......อย่างที่เคยจูบ แทนคำตอบของคำถามของพี่ชาย
จูบแบบผิวเผิน ที่ทำให้คนเป็นพี่รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้รับ
คนอย่างพี่......แค่นายโยนเศษกระดูกมาให้ พี่ก็มีความสุขกับการแทะเศษกระดูกของพี่เงียบๆ........กระดูกที่เป็นของพี่แค่คนเดียว
“แน่ใจนะ ว่าจะอยู่คนเดียวได้ เอางี้ น้องโทรตามน้องเป็ดกับน้องพลอยมาอยู่เป็นเพื่อนเอามั้ย.....หรือว่าจะเดินไปเรียกไอ้สิวมาอยู่เป็นเพื่อน.....”
พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงเคาะห้องก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน ร่างสูงรีบพุ่งไปเปิดประตูอย่างดีใจ
แล้วคนตัวเล็กอีกคนก็ก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ใบหน้านั้นหมองเศร้าไม่แพ้กัน
“พี่บู้หวัดดีครับ ไม่ไปด้วยกันเหรอพี่”
“ไปกันเหอะ พี่อยากอยู่ห้อง เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องพลอยคงชวนไปเที่ยว.......น่าบิ๊ก ไม่ต้องห่วงพี่”
พี่ชายปรับสีหน้าให้ดูสดใส ก่อนจะกุลีกุจอไปลากกระเป๋าที่แสนหนักอึ้ง.......
ไปส่งให้กับมือของน้อง
“แล้วเค้าจะรีบกลับมานะพี่นะ.....อยู่เฝ้าห้อง ทำตัวดีดีล่ะ เดี๋ยวจะซื้อขนมมาฝาก เค้าไปล่ะ”
“โชคดีนะบิ๊ก โชคดีนะเปา”
น้องไปแล้ว......ไปซะที
ได้อยู่คนเดียวสมใจซักทีนะนายบู้
พี่ชายเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดี
พยายามที่จะไม่สนใจ.....
กับน้ำตาที่กำลังเอ่อท่วมจนภาพทุกอย่างนั้นพร่าเลือน...
...................................................
To be con
ขอดราม่าอีกตอน.....ตอนหน้าปิงบู้แล้วนะ จริง ๆ แล้ว สงสารพี่ปิง ไม่ค่อยได้ออกเลยให้ตาย
....................................................................
-
แง๊ไม่เอามาม่าได้ไม๊อ่า เศร้าหลายตอนแระ ไปไม่ถึงไหนซะที คิดเองเออเองกันตลอด
แล้วงี้มะไหร่จะเข้าใจก๊านนนนนนนนนน รอตอนต่อไป :o12:
-
ไม่ไหวอ่า น้ำตาไหลให้บู้มาหลายตอนแล้วนะ
ฮืดดดดดดดดด
//เอามีดกระซวกบิ๊กทั้งน้ำตา
-
:m15: กระซิกๆ ขอร้องไห้กับเพ่บู้ด้วยคน
:เฮ้อ: บิ๊ก อยากรู้ความรู้สึกนาย ถ้าวันนึงคนที่ตัดใจได้ แล้วมีใครอีกคนมาแทนที่ ไม่ใช่นายแต่เป็นบู้ จะทนดูชายอื่น กอดจูบ พี่บู้ได้ม่ะ
:pig4: มาต่อเร็วๆน้า
-
ความรู้สึกตอนนี้นะคะ
ขอให้คุณคนเขียนจินตนาการภาพห้องนอนสีขาว เตียงนอนสีเดียวกันขนาดคิงไซส์ จากนั้นกล้องโคลสอัพไปที่เตียง พร้อมกับร่างใหญ่โตของหนุ่มวัยรุ่นกระเด็นตกปุลงบนเตียงด้วยแรงไม่น้อยเลยทีเดียว ราวกับว่าถูกมือยักษ์จับโยนไป แล้วจึงปรากฏร่างที่เล็กกว่ากระโดดตาม (ซึ่งก็คือร่างของดิฉันนั่นเอง หุหุ) ก้าวขึ้นคร่อม สองมือกดสองแขนให้ราบกับเตียง นั่งทับลงไปตรงช่วงท้อง กดให้แน่นเพื่อที่ว่าคนโดนทับจะไม่สามารถขัดขืนได้ ดิฉันจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ เข้าไปใกล้เรื่อยๆ จนกระทั่งใบหน้าและริมฝีปากของทั้งสองร่างอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
ตาสองคู่จะประสานกัน
แล้วดิฉันจะอ้าปากเอ่ยออกมา
“ตกลงมึงเคยรักพี่บู้บ้างไหมไอ้บิ๊ก!? ตกลงมึงเคยแคร์ความรู้สึกพี่ชายมึงบ้างไหม!?”
เสียงที่ถามไปจะเป็นเสียงตะโกนนะคะ และดิฉันจะไม่สนว่าน้ำลายจะกระเด็นกระเซ็นกระซ่านยังไง ก็คนมันโกรธอะ โกรธแทนพี่บู้ และจากนั้นดิฉันจะฟาดหน้าไอ้บิ๊กด้วยหมัดลุ่นๆ จนมันหน้าหัน และเลือดกลบปาก พร้อมฟันหลุดออกมาสองซี่
ทันใดนั้น ประตูห้องนอนก็เปิดออกพร้อมกับน้องเปาวิ่งเข้ามาเมื่อเห็นภาพบนเตียง “ทำอะไรพี่บิ๊กน่ะ”
เนื่องจากดิฉันกำลังโกรธจัด หน้ามืด เห็นช้างตัวเท่าหมู จึงผละจากไอ้บิ๊ก และตรงดิ่งเข้าไป...จิกหัวน้องเปาและตบจนหน้าหันอีกคน น้องทรุดลงไปกองกับพื้น ไอ้บิ๊กเตรียมเข้ามาจะเอาคืน ดิฉันกระโดดถีบซีกหน้ามันกระเด็นไปนอนหมดสติบนเตียงอีกรอบ ท่ากระโดดถีบให้จินตนาการเอาอย่างเจ็ทลี เฉินหลง หรือโทนี่ จา ก็แล้วแต่ใจชอบ แล้วดิฉันก็สะบัดบ๊อบ ส่ายตูดเดินนวยนาดออกจากห้อง และควงแขนพี่บู้ออกไปจากชีวิตไอ้บิ๊กในที่สุด
เอวังฯ
กรี๊ด ประมาณว่าอินจัดค่ะ เคืองไอ้เหี้ยบิ๊กมากเลยค่ะ ไปเลยสิ ไปพลอดรักกันให้สมใจอยาก! เชอะ น้องสิว จัดการลูก แย่งพี่บู้มาเลย เอาให้มันได้รู้ตัวเสียทีว่ารักใคร คอยดูเถ๊อะ เสียของรักไปแล้วจะรู้สึก!
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
มีความรู้สึกเหมือนพี่บู้จะหายไป............
จะปล่อยน้องไปจริงๆใช่ไหม ............
ทั้งๆที่ตัวเองเศร้านี่นะ.........
บู้.....
-
น้องเปา หล่อนจะสติลน้อยใจ เศร้าใจไรนักหนา
ยิ่งไปต่างจังหวัดกับบุ๊กบิ๊ก แบบนี้คิดหรือว่าอิพี่ปิง
จะหึงหวง จนแล่นถลาไปตามตัวหล่อน กับชู้? :m16:
ไม่รู้อ่ะ เค้ามันคนไม่มีเหตุผล ใครทำให้พี่บู้ร้องไห้
เค้าเกลียดมันหมด
โดยเฉพาะอิหมาดำ เกลียดมัน แต่ก็ยังคงอยากให้มัน
เป็นของพี่บู้แค่คนเดียว
:pig4:
-
ไหนบอกว่าหัวใจติดปีกไงครับ
อุตส่าห์กระหยิ่มยิ้มย่อง นึกว่าจะได้อ่านอะไรที่กระดี๊กระด๊า ลั้นลา ลิงโลด
ที่ไหนได้ T^T
จัดหนักดราม่ากับพี่บู้ของผมแบบนี้ แอบโกรธคนเขียนนะขอบอก ฮึ่มๆๆๆ
-
รอปิงบู้อย่างใจจดใจจ่อ
บิ๊กเปาก็ไปได้กันที่ทะเลเลยแล้วกัน
เดี่ยวให้ปิงบู้เลียแผลใจกันเองที่นี้ 55555
สงสัยเป็นคนเดียวที่เบื่อจะเชียร์นายบิ๊กแล้ว ทำดีทำเลวไม่ได้ดั่งใจซักอย่าง
-
พี่บู้พอใจแล้วเหรอที่เป็นอย่างนี้ เค้าว่าไม่ไหวน้า ไอ้บิ๊กมันจะเห็นแก่ตัวมากไปแล้ว
จะว่าไปพี่ปิงแกก็หายไปเลยจริงๆ โผล่มาคราวนี้จะทำอะไรหรือเปล่า มาปลอบใจพี่บู้มั้ยอ่า
เฮ้อ ไม่ได้กินนานแล้วเหมือนกันนะเนี่ยมาม่า แล้วต้องต้มน้ำรออ๊ะป่าวคะ :z3:
-
อยากอ่านปิงบู้ๆๆๆๆ
-
พี่ปิงโผล่มาเถอะมารับพี่บู้ไปอยู่ด้วย ทิ้งไอ้บิ๊กไว้เถอะ
-
เชียร์พี่ปิงให้ได้กับกับพี่บู้แล้วตอนนี้ ฮือ มันดราม่ามาหลายตอนแล้วนะ อยากได้หวานๆมั่งอ่า :z3:
-
แหงะ ไหงตอนนี้ดราม่าซะงั้นอ่ะ :sad4:
พึ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกเจ้าคร๊า >.<
มาต่อไวๆนะเจ้าคะ :serius2:
-
ปล. เรื่องสั้นที่แต่งไว้กับเรื่องนี้ในตอนที่ผ่านมาลองปรับแต่งตัวอักษรดู ก็โอเคแล้ว ก็กดโพสท์ไปเลย ตอนนั้นใช้คอมพ์ห้อง......พอมาเล่นร้านแล้วมาดู ตัวอักษรที่ปรับเอนแล้วใส่ไซส์ 17 ตัวมันใหญ่เวอร์ แต่พอไม่ปรับแล้วบางทีตัวมันก็เล็กจนอ่านลำบาก ขอความกรุณาจากคนอ่านช่วยบอกทีว่าที่ได้อ่านกันไปแล้วน่ะ ตัวอักษรมันปกติมั้ย เพราะเราไม่กล้าปรับอะไรแล้ว แต่ครั้นจะไม่ทำมันก็กระไรอยู่ เพราะบางฉากที่บรรยายแล้วใช้ตัวเอน มันสื่ออารมณ์ได้ดีกว่า.... :really2: :เฮ้อ:
ดังนั้นคราวนี้ขอไม่ปรับตัวอักษรนะคะ
ปล2. ไม่ได้ไปสะพานพุทธมาสามปีและเคยไปครั้งเดียว ดังนั้นอย่าใส่ใจนะคะ หากบรรยายอะไรผิดไป......
ตอน : พี่ชาย ปะทะ พี่ชาย (Again)
ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย ยังไม่ทันจะได้อธิบายอะไร มันก็วิ่งหนีไปซะอย่างนั้น......
ทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวเค้าอนุญาตให้อธิบายแล้วแท้ ๆ...
เอ๊ะ......หรือว่ากูจะมีปัญหาด้านการสื่อสารวะ
ปิงเล่า :
มือที่ไร้เรี่ยวแรงของแอมป์ลูบหลังผมอย่างแผ่วเบา.....
“แอมป์ขอโทษนะ ที่ทำให้ปิงกับน้องต้องทะเลาะกัน”
เธอส่งยิ้มที่แสนเศร้ามาให้ผมเป็นเชิงปลอบ......โธ่เอ๊ยแอมป์ หญิงสาวผู้น่าสงสาร.......หากผมลดทิฐิลงเสียบ้าง ตอบอีเมล์ของเธอ ผมก็คงจะได้รับรู้และช่วยแบ่งเบาปัญหาของเธอได้บ้าง ไม่ปล่อยให้อะไรมันล่วงเลยมาจนบัดนี้ หลายปีเลยสินะ ที่เธอต้องแบกรับกับมัน......ขณะที่ผมมันเป็นแค่ไอ้ผู้ชายที่เอาแต่ใจ
แต่มันก็ยังไม่สายเกินไปใช่มั้ย.......ในฐานะ ‘เพื่อน’ คนเดียวของเธอในตอนนี้ ที่จะทำตามความต้องการของเธอ
“แอมป์ไม่ผิดหรอก เรื่องนี้ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละ”
“ถ้าปิงลำบากใจ ก็ไม่ต้องทำก็ได้นะ แอมป์เข้าใจปิง เข้าใจปิงทุกอย่าง”
เธอสวมกอดผม และผมก็กอดตอบ
“ไม่นะแอมป์ เราทำได้......อันที่จริงมันเป็นสิ่งที่เราควรจะทำ.....ไม่สิ หากเราไม่ทำ เราคงจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต ไปกันวันนี้เลยนะคนเก่งของผม เราแต่งงานกันวันนี้เลยนะครับ คุณว่าที่เจ้าสาว”
เธอทุบผมดังอั่ก......ผมมองหน้ามุ่ย ๆ ของเธอ คงไม่ใช่เขินหรอกมั้ง สำหรับเธอในตอนนี้ มันเลยจุดจุดนั้นไปแล้ว......สายเกินไปที่จะรู้สึกไร้สาระแบบเด็ก ๆ สายเกินไปแล้วสำหรับทุกสิ่ง.....แต่ยังไม่สาย.....สำหรับความฝันและความสุขครั้งสุดท้ายที่ผมจะมอบให้เธอ......ในฐานะเพื่อนที่รักและห่วงใยเธอมากที่สุด
“ไปง้อน้องก่อนเลยนะปิง อะไรกัน อุตส่าห์ขับรถไปรับเค้ามาคุยกันถึงนี่ แทนที่จะปรับความเข้าใจกันได้นะ....ตาทึ่ม ดันทำให้เรื่องมันยุ่งเข้าไปใหญ่”
“แต่ว่า....”
“เรื่องของแอมป์น่ะเอาไว้ก่อน แอมป์รอได้.....แม้ว่าเวลาของแอมป์จะเหลืออีกไม่มากแล้วก็ตาม......แต่แอมป์คงจะไม่สบายใจ หากทำให้คนสองคนต้องผิดใจกัน ขณะที่ตัวเองมีความสุขอยู่คนเดียว.....ไป ๆ ๆ ได้แล้วไป”
เธอเอามือดุนหลังผมออกจากห้อง
เฮ้อ.....ผมเหนื่อยจัง
.
....
...................
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบหกโมงครึ่ง เรื่องของเรื่องคือไอ้เจ้าของห้องเนี่ย มันไม่อยู่ ผมก็เลยถือวิสาสะเอากุญแจที่ปั๊มเอาไว้ไขเข้ามานอนรอ.......ที่บอกว่ามารอนั้นเพราะว่าผมใช้สิทธิ์ลาพักร้อนสามวัน วันนี้ผมเลยตรงดิ่งมาหามันตั้งแต่บ่าย.....
กลับมานะ พ่อจะจัดหนัก.....
เอาให้หายงอนเลย
และก็เป็นการลงโทษ.......ฐานที่อยู่ด้วยกันมาจนป่านนี้แล้ว มันยังไม่รู้ใจพี่ของมัน
ว่าพี่น่ะรักมันมากขนาดไหน......ไอ้เด็กบื้อเอ๊ย
ผมกลิ้งไปมาบนเตียงของน้อง กลิ่นตัวหอม ๆ ของมันยังคงติดอยู่ที่ผ้าปู กลิ่นแบบเด็ก ๆ เป็นเพราะมันใช้แป้งเด็ก กลิ่นที่กระตุ้นกำหนัดชายฉกรรจ์
หึหึหึ
แต่เอ๊ะ......วันนี้วันศุกร์นี่นะ นี่ก็น่าจะเลิกเรียนแล้ว หากว่าไม่ไปเถลไถลกับไอ้แม้วที่ไหน มันก็น่าจะรอผมอยู่ที่ห้องแล้วดิ
หรือว่า
จะไปขลุกอยู่ห้องไอ้เด็กบิ๊ก
ผมผลุนผลันออกไปจากห้องของน้อง แล้วไปยืนทำใจรุ่ม ๆ อยู่หน้าห้องของไอ้เด็กยักษ์กับพี่ชายสุดเพี้ยนของมัน มือของผมเอื้อมไปเขย่าลูกบิด ล๊อค.....แต่ไม่ได้คล้องตัวยู.....ดังนั้นมันก็อาจจะอยู่ในห้อง
โครม.....โครม.....โครม
ผมทุบประตูอย่างแรง แล้วรอให้มีคนมาเปิด รออยู่อึดใจนึงก็ยังเงียบ......ผมก็เลยลองแนบหูกับประตูห้อง
พรึ่บ ๆ ไอ้ไฟเปรตหน้าห้องของน้องที่มักจะชอบติด ๆดับๆ......จู่ๆ ก็ดับวูบลงจนบริเวณนั้นมืดลงไป.....พร้อมกับเสียงเย็นยะเยือกที่ฟังคุ้น ๆ เหมือนหลุดออกมาจากหนังสยองขวัญ
“จะทำอะไรกับห้องของผมน่ะพี่ชาย.....จะแงะห้องเหรอ”
นั่นไงไอ้ห่า.....ทุกครั้งที่เจอมัน......มันก็มักจะมาพร้อมกับเอฟเฟคประหลาด ๆ แบบนี้เสมอ
ผมค่อย ๆ หันหน้าไปเผชิญกับไอ้เด็กผีอย่างช้า ๆ
อ้าวไม่ใช่นี่.....
เอ๊ะหรือว่าใช่วะ
“ตัดผมมาใช่มั้ยเราน่ะ”
“ตัดมาเป็นชาติแล้วพี่ชาย ไง.....มันเท่ห์สุโคร่ยไปเลยใช่ม๊ะ”
แล้วมันก็แสยะยิ้ม......ให้ตาย....ผมล่ะกลัวรอยยิ้มบาดใจนั่นของมันเหลือเกิน
ขณะที่ตาขวาเริ่มกระตุก......ราวกับว่ากำลังจะเกิดเรื่องร้าย ๆ
.
...
.........
.....................
เรื่องร้าย ๆ ที่ว่าก็คงหมายถึงต้องพามันมาเลี้ยงขนมในร้านกาแฟใต้ตึกที่เพิ่งเปิดใหม่นี่ยังไงล่ะ......พี่ขาหนูหิว.....ไอ้เด็กเสียงแหบมันว่าอย่างนั้นนะ.....ข้างล่างมีร้านขนมเปิดใหม่น่ากิ๊นน่ากินค่ะคุณพี่ขา......เฮ้อ
เค้าเรียกตลกบริโภค.....
หรือตลกแดกนั่นเอง
“ชื่ออะไรนะเรา พี่จำไม่ได้แล้ว......เบี้ยว ?......นายเบี้ยวใช่มั้ย” ผมถามไอ้เด็กหน้าแปลกที่กำลังตั้งอกตั้งใจใส่น้ำตาลในถ้วยโกโก้ร้อนของตัวเอง
“มั่วแล้วตาลุงเคราแพะ ผมชื่อบู้ตังหาก.....บู้ที่มาจาก....Boo!!! น่ะ.......แม่บอกว่าตอนเกิด ผมไม่ค่อยร้องก็เลยตั้งแก้เคล็ดมั้ง”
มันยังคงเหมือนเดิม คือพล่ามเก่ง แล้วก็ดูเพ้อ ๆ หาสาระไม่ค่อยได้ ปากเล็ก ๆ นั่นกัดกร้วมไปที่ขนมปังครัวซอง จนเศษขนมปังร่วงเต็มไปหมด.....มูมมามมาก.....ขอบอก
“แล้วนี่น้องเราไม่อยู่เหรอ”
“ไปทะเลกับน้องพี่ตั้งแต่เช้าแล้ว”
ห๊ะ......ว่ายังไงนะ ไปทะเล อ้าว....ไหนว่าเปลี่ยนใจไม่ไปแล้วไง แล้วนี่ยังไงไปกันแค่สองคนงั้นเหรอ......แถมยังขาดเรียนด้วยสินะ ใช่มั้ย ?...........
กรอดดดดด!!!!!!! กูเดือดเว่อร์......ไม่ใช่แค่น้องที่ผมจะจัดหนัก.......แต่จะเป็นไอ้ดำมรณะสารพัดพิษด้วยอีกคน จะเตะไล่ความดำออกจากตัวเลยมึง คอยดู
ผมเผลอเอามือทุบโต๊ะดังปึง!!! ไอ้เด็กบู้ไม่ได้สะดุ้งสะเทือนอะไร มันเงยหน้าจากจานขนม ยิ้มยิงฟันให้ผมแล้วก็ยักคิ้วข้างเดียว
แล้วก็กินต่อ.....
“งั้นพี่กลับล่ะ เอ้านี่ค่าขนม พี่เลี้ยง ฝากจ่ายด้วย”
ผมควักแบงค์ร้อยสองใบวางบนโต๊ะ ก่อนจะลุกเดินออกไปจากร้าน
ยังไม่ทันที่ประตูร้านจะปิดสนิทดีเลยมั้ง ไอ้เด็กบู้ก็วิ่งตามผมออกมา ผมหันไปมอง ปากมันคาบครัวซองอันหนึ่ง ส่วนมืออีกสองข้างถือพายบลูเบอร์รี่กับมัฟฟิน......
“เฮ้ย ยังไงเนี่ย”
“อ้วยอับอ่อย” >>>> คงจะหมายถึง ช่วยรับหน่อย ผมรับขนมจากมือมัน แล้วมันก็จ้องหน้าผมนิ่ง เหมือนโกรธ
“นิสัยเสียนะเรา กินทิ้งกินขว้างแบบนี้ ไม่กลัวคนทำเค้าจะเสียใจบ้างเหรอ หง่ำ.....”
“เอ้า.....เราก็นั่งกินไปดิ ใครใช้ให้ตามพี่ออกมาล่ะ”
“ก็ผมเหงานี่......ผมอยู่คนเดียว พี่ชายพาผมไปเที่ยวหน่อยดิ”
อะ.....อะไรนะ......ให้กูเนี่ยนะ พามึงไปเที่ยว.......โอ้.....โนว์
ไม่มีทาง
ยังไงก็ไม่มีทาง
.
....
.........
.....................
“เอ้ารัดเข็มขัดซะให้เรียบร้อย”
“ใจดีที่สุด ถ้าผมเป็นน้องพี่นะ รักตายเลย”
“ไปเดินสะพานพุทธเป็นเพื่อนพี่ละกัน ว่าจะไปดูเสื้อกับรองเท้าซักคู่”
“ผมไม่ได้เอาเงินมาเลยซักบาท แต่พี่ชายน่ะ ใจดีอยู่แล้ว ใช่มั้ย?”
หึ....ใช่ดิ๊.....กูมันหลวมตัวไปแล้วนี่
เจอหน้าเศร้า ๆ ของมันแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ คราวก่อนก็ทีนึงแล้ว
ผมเอื้อมมือไปเช็ดเศษขนมปังที่เปื้อนตรงมุมปากของมัน......ไอ้เด็กมูมมาม....ดูสิ....กินยังไงให้เลอะไปหมด แต่แทนที่มันจะขอบคุณมันกลับมองผมด้วยสายตาโหด ๆ
อะไรฟะ.....ปกติกับไอ้ซาลาเปา กูก็ทำให้แบบเนี๊ยะ......ขอโทษเฟ้ย ถ้าทำให้มึงไม่พอใจ
แต่แหม......เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงนะมึง
เดี๋ยวกูก็เปลี่ยนใจเตะมึงกลิ้งออกจากรถซะหรอก ’เบื๊อกนี่......
“อยากให้พี่มาเป็นพี่ชายผมจัง” มันว่า ขณะที่ผมขับรถออกมาจากตึกของมันได้ซักระยะหนึ่ง.....
เหรอ......แต่น้องอย่างมึงน่ะกูไม่เอาได้มั้ย
เจอกันทีไรมีแต่เรื่องทุกทีพับผ่าดิ
.
....
............
ไอ้ตาโปนยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หน้าร้านขายเสื้อยืดแนวแว๊น ๆ ส่วนตัวผมได้รองเท้าหนังมือสองราคามหาโหดจนต้องกินแกลบไปทั้งเดือนมาคู่หนึ่ง มันยืนจ้องเสื้อยืดสีดำสกรีนเป็นรูปปกอัลบั้มของวงร๊อควงหนึ่งที่ผมนึกไม่ออก แต่ว่าดูคุ้นตา ตาดุ ๆ ของมันจับจ้องไปที่หัวกะโหลกที่มีหนามกุหลาบเลื้อยอยู่อย่างชอบอกชอบใจ
“ฮู่วววว์ อย่างกับในหนังดอกไม้โลหิตแน่ะ” มันพึมพำเอามาเบา ๆ ขณะที่สายตานั้นระยิบระยับดูมีประกายอย่างน่าประหลาด
ดอกไม้โลหิต.......มันพูดถึงอะไรของมันน่ะ
คนขายซึ่งเป็นวัยรุ่นหน้าโฉดก็ยืนมองมันอยู่ห่าง ๆ ไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปถามไถ่หรือขายของเหมือนที่ทำกับลูกค้าคนอื่น ๆ ผมมองดูมันอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกรำคาญ......
รำคาญตัวเอง......
“เอาตัวนี้น้อง เบอร์เอ็ม.....ใส่เบอร์เอ็มใช่มั้ยเราน่ะ” ผมเดินไปชี้ที่เสื้อพร้อมกับหันไปบอกคนขาย และหันกลับมาถามมัน มันพยักหน้า แล้วก็ยิ้มกว้าง
“หูย......พี่ชายโครตใจเลยอ่ะ ซื้อให้ผมจริง ๆ ใช่มั้ย........ขอบคุณครับ” แล้วมันก็ยกมือขึ้นไหว้ เพิ่งเห็นมันมีมารยาทเอาก็อีตอนนี้แหละ ผมควักแบงค์ร้อยกับอีกยี่สิบบาทส่งให้เด็กขายเสื้อ ไอ้ตาโปนรับถุงเสื้อมาก็เอาไปกอด ไปดม เหมือนกับเด็ก ๆ เวลาเห่อของใหม่
“นี่พี่ชายรู้มั้ยว่าผมน่ะอยากแต่งตัวแบบนี้มานานแล้ว”
“แบบแว๊น ๆ อ่ะเหรอ”
“ใช่ดิ......ผมนะมีแต่เสื้อสี ๆ ไอ้ดำน่ะมันชอบบังคับให้ผมใส่เสื้อผ้าที่มันซื้อมาให้ ผมไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนาพี่นา ตัวมันก็เหมือนกัน ชอบใส่แต่เสื้อสี ๆ สีเหลืองงี้ สีชมพูงี้ ทั้ง ๆ ที่มันดำอย่างกับอีกาคลุกฝุ่น.....”
ก๊ากกกก ชอบจังคำนี้ อีกาคลุกฝุ่น.......เห็นภาพเลยว่ะไอ้น้องเอ๊ย ขอยืมไปใช้หน่อยนะน้องนะ
“เฮ๊ยยยย คนเราน่ะนะมันต้องรู้แนวตัวเองดิ มันไม่ต้องให้ใครมาบอกหรอกว่าอะไรเหมาะกับเรา จริงป่ะ”
“ได้เสื้อแล้วก็พล่ามไม่หยุดเลยนะ ไอ้เด็กแว๊น”
“เชอะ......เค้าไม่เรียกเด็กแว๊นกันแล้ว......เค้าเรียกวีรบุรุษนักบิดต่างหากล่ะลุง* ”
เหมือนมันจะงอน แต่มันก็เปลี่ยนไปแพล่มเพ้อเจ้ออีกเรื่องนึงอยู่ดี......นี่เก็บกดเหรอวะมึงอ่ะ อยู่กับน้อง น้องมึงเค้าไม่ให้มึงอ้าปากพูดเหรอ กะกูนี่พูดเป็นต่อยหอยเลยนะไอ้เด็กบ้า.......แล้วผมก็ต้องดึงรั้งมันอีกครั้งเมื่อมันวกเข้าไปดูแผ่นดีวีดีหนังโป๊
ก็ต้องสร้างภาพให้ดูน่าเชื่อถือนิดนึง......แต่ขอโทษแผ่นเถื่อน ไม่ได้กินเงินกูหรอก กูโหลดดูฟรีในอินเตอร์เน็ตว่ะเฮ้ย
“ใครคือโซล่าห์ ออย แล้วใครคือมิยาบิ....” มันถามผมเสียงแบ๊ว แต่หน้าแมร่งโครตกาม.....ผมก็เลยแกล้งถามมันกลับไปบ้าง
“นี่เราไม่รู้จริง ๆ น่ะเหรอ หึหึหึ”
“หึหึหึ”
หัวเราะตามกูแบบนี้......หมายความว่าไงวะ!!!!!
.
.....
...............
.................................
ผมเลี้ยงขนมจุกจิกไอ้บู้อีกนิดหน่อยแล้วก็ตั้งใจจะพามันกลับ แต่มันกลับลากผมพาไปที่ท่าน้ำ ไปยืนรับลมเย็น ๆ มันกางแขนออกแล้วทำท่าสดชื่น.....
“ลมเย็นแบบนี้ นึกถึงทะเลเหมือนกันเนาะ” มันว่า
“อืมมมม์”
“ป่านนี้สองคนนั่นจะหลับรึยังนะ......ไม่แน่นะ อาจจะเดินจับมือกันอยู่ริมหาด........พี่ชายรู้มั้ย ว่าการได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขน่ะ........มันไม่ได้รู้สึกดีอย่างที่เค้าว่ากันเลยนะพี่นะ”
มันทำเสียงเศร้าอีกแล้ว ครั้งที่สี่แล้วที่ผมเจอกับมัน แค่สี่ครั้ง แต่กลับรู้สึกร่วมไปกับประโยคเมื่อครู่กับน้ำเสียงที่พยายามจะทำให้สดใส ทว่าเจือความเศร้าหมอง.......
สุดท้ายแล้วคนเราก็รักตัวเองสินะ
มันจะมีความสุขได้ยังไงกัน ถ้าคนที่เรารักมากที่สุดไปตกอยู่ในมือของคนอื่น.....ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้.....และจะรักคนของเราได้เท่ากับที่เรารัก......หรือเปล่า
ถ้าคนที่เรารักเค้าไม่รักเรา มันจะไปมีความสุขได้ยังไงกันล่ะ
แล้วมันก็ชกท้องผม.......กำปั้นแข็ง ๆ พุ่งเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว จุกชะมัด ลามแล้วไอ้นี่ ผมหันไปมองหน้ามัน คราวนี้มันดูคึก ๆ สีหน้าเศร้าหมองมั่วครู่หายวับ.....
“พี่ชายผมอยากเที่ยวผับ พาผมไปเที่ยวผับหน่อยดิ”
“อย่าเลย....เสียเด็กหมด กลับกันได้แล้วป่ะ มืดแล้ว”
“น๊า ผมไม่เด็กแล้ว จะยี่สิบแล้วเนี่ย”
มันหันมาทำหน้าเว้าวอน คุกเข่าลง สองมือกุมประสาน......ซักพักก็มาบีบนวด นี่ที่สาธารณะนะมึง......กูล่ะอายโครต ๆ.......
พวกคุณคิดว่าผมจะใจอ่อนอีกล่ะสิ
ไม่มีทางซะหรอก
ผมจะไม่ยอมให้ไอ้ตาโปน ๆ นั่นสะกดจิตผมได้อีกแล้ว
ไม่มีทาง
.
....
.............
.............................
เห็นมั้ยล่ะ ว่าผมไม่ใจอ่อน ผมลากมันกลับห้องของมันได้สำเร็จ......
โดยที่มีไอ้เด็กตาโปนเดินผิวปากนำหน้า ทิ้งให้ผมหิ้วถุงที่เต็มไปด้วยเบียร์กระป๋องกับบาร์คาดิรสส้มพะรุงพะรังเต็มสองมือเดินตามหลังมันต้อย ๆ ประหนึ่งว่ามันเป็นหัวหน้ามาเฟีย
กร๊อดดดด เสียเงินเลี้ยงมันอีกจนได้สินะ
“พี่ชาย เชิญนั่ง คืนนี้เรามาดื่มกันให้เมาปลิ้นไปเลยนะครับพี่......ปิง.......คนอะไรหน้าโหดแต่ชื่อตุ๊ดว่ะ”
“เหรอออออ......ชื่อบู้นี่เท่ห์ตายล่ะ บูบู้.....อย่างกับเด็กปัญญาอ่อนแน่ะ”
“เชอะ”
ผมหัวเราะไปกับท่าทางเพี้ยน ๆ ของมัน จนเกือบจะลืมปัญหาของไอ้ซาลาเปาตัวแสบ ผมลองโทรหามันอีกครั้ง สุดท้ายก็เหมือนเดิม คือติดแต่ไม่มีคนรับ ไอ้เตี้ยเดินตัวเอียงหายไปซักพักก็กลับมาพร้อมกับแก้วสองใบ
“เอาเบอร์ของผม โทรเข้าเครื่องบุ๊กบิ๊กก็ได้นาพี่ชาย”
“ไม่ล่ะ.......ไม่เป็นไร.....ขอบใจนะ”
ถึงโทรไปแล้ว น้องมันก็คงไม่ยอมพูดด้วยอยู่ดี
รอเคลียร์ทีเดียวเลยดีกว่า
.........................................................................
“เฮ้ยยยยยยย ไอ้หมอนั่นมันเป็นใครวะ ไหงมันถึงได้บังอาจใกล้ชิดสนิทสนมกับลูกพี่......ของผม”
ราเชนทร์กำราวระเบียงเสียแน่น ขณะที่ชะโงกหน้ามองลงไปพบกับภาพอันแสนจะบาดตา........ด้วยกล้องส่องทางไกลที่ลูกพี่ของเจ้าตัวนั้นทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า(เด็ก ๆ ก็งี้ เจอของเล่นใหม่ ก็ลืมของเล่นชิ้นเดิม) ที่ถือไว้ในมือข้างหนึ่ง
ซักพัก.....เอวเล็ก ๆ ถูกวงแขนอันแข็งแรงสวมกอดหมับจากทางด้านหลัง กันต์ชะโงกหน้าลงไปมองบ้าง ใบหน้าด้านข้างของทั้งคู่แทบจะบดเบียดกันจนอึดอัด
“แทนที่จะไปสนใจเรื่องของคนอื่นเค้า........กูว่าหน้าน่ะเอาให้หายก่อนเหอะมึง.......แล้วอย่าได้ริเอายารักษาสิวของกูไปบีบทิ้งเชียว......ขืนจับได้อีกครั้งเดียว พ่อจะ......ฆ่าให้ตาย” เน้นคำว่าฆ่าจนคนฟังเสียวสันหลังขึ้นมาตะหงิด ๆ.......เหี้ยเอ๊ย แมร่งรู้ได้ไงวะ อุตส่าห์ค่อย ๆ ทยอยบีบทิ้งทีละนิดแล้วเชียวนะนั่น
“ครับ.....แต่ว่าคุณกันต์.....ลูกพี่น่ะ เค้ามากับผู้ชายที่ไหนไม่รู้”
“แล้วไง มึงจะให้กูเดินลงไปต่อยกับมันงั้นเหรอ.......ฉลาดนี่มึง.......แต่กูไม่บ้าจี้ไปกับมึงหรอก”
“เปล่านะครับ.....ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อย”
“กูจะอาบน้ำแล้ว มึงน่ะไปอาบกับกูเลย ต่อไปนี้กูจะคอยทายาให้มึงเอง.....มึงต้องหาย เข้าใจมั้ย.....ไอ้หน้าปลวก”
หนุ่มตี๋หน้าละอ่อนแอบจิ๊ปากอย่างขัดใจ เมื่อถูกร่างถึกจับอุ้มพาดบ่าเดินตรงไปที่เตียงนอน.......
แทนที่จะเป็นห้องน้ำ
To be Con
ตอนนี้ยังมีต่อนะคะ แต่ยังไม่ได้แต่ง แอบมีคุณน้องเชนนี่โผล่มานิดนึง......เผื่อมีคนคิดถึง.......อย่าเพิ่งถามถึงแผนการที่ไอ้สามคนนั้นวางไว้นะคะ เพราะคนแต่งยังตัน ๆ มึน ๆ.......เผลอ ๆ ก็อาจจะล่มด้วยซ้ำ.....ฮา เอาไว้จะมาต่อไม่ตอนเช้า ๆ ก็ตอนเย็นนู่นเลย
เห็นคอมเม้นท์แล้วคันอยากตอบ ตอบเม้นท์เลยละกัน นาน ๆ ที 5555+
*ขอขอบคุณภาพยนตร์สุดเขตเสลดเป็ด ที่เอื้อเฟื้อคำศัพท์วีรบุรุษนักบิด
-
เหอๆ มันท่าจะวุ่นไปกันใหญ่แล้ว งานนี้ พี่ปิงปวดหัวตึบแน่
-
ตอบเม้นท์ค่ะ……ตอบรวม ๆ ก่อน
อนึ่งฟิคเรื่องนี้เราตั้งใจแต่งให้มันออกมาฮาและใสใส ก็ทำเอาคนอ่านสับสนไปในตอนแรก.....หลายคนหลงเข้ามาอ่าน อ่านได้ซักพักก็เลิก บางคนเชียร์ปิงบู้-บิ๊กเปา ด้วยซ้ำ คนแต่ง.....แต่งไปแต่งมามันก็ยิ่งถลำลึก ยิ่งช่วงไหนอารมณ์คนแต่งอยู่ในโทนไหน เรื่องก็จะออกมาประมาณนั้นเหมือนเป็นการระบายความรู้สึกลงในฟิค ซึ่งนั่นไม่ดีเลย ที่สร้างปมขึ้นมามากมายเหลือเกิน ตัวละครบางตัวอย่างเชนนี่ไม่ได้วางเอาไว้แต่แรกแล้วด้วยซ้ำ นายกันต์นี่ก็ไม่ได้วางไว้ เหตุการณ์บางฉากก็ไม่ได้คิดไว้แต่แรกเช่นกัน แต่พอมันแต่งไปแล้ว มันก็ต้อง เดินหน้าต่อไป.......ซึ่งพอมันตัน พล๊อตใหม่ ๆ มันก็จะไหลเข้ามาเอง เราก็รีบคว้าหมับไว้ก่อนเลย.....
สรุปว่าต่อจากนี้คนแต่งจะพยายามคุมโทนเรื่องเอาไว้ให้เศร้าบ้าง สนุกบ้าง ให้ออกมาเป็นกลางมาที่สุด เพื่อรักษาฐานแฟนคลับอันน้อยนิด รั้งเอาไว้ให้ได้นานที่สุด แล้วก็จะหยุดเพิ่มตัวละคร แต่หันมาเพิ่มเติมสถานการณ์อื่น ๆ ขึ้นมาแทน ขอบคุณทุก ๆ คนที่หลงเข้ามาอ่าน แล้วก็ยังคงตามอ่านกันอย่างเหนียวแน่นนะคะ....คนแต่งเองมีนิยายที่จบแล้วจริง ๆ ในชีวิต ที่เก็บอยู่ในห้องนิยายจบ เป็นเรื่องสั้นสองเรื่อง ก็ภูมิใจ และไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ เพราะเป็นคนที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรเลย
ตอบคุณ......
Piaanie – ชื่อยูสพยางค์แรก พ้องกับคำว่าเพลียรึเปล่าเอ่ย อิอิ......แต่ยังไงก็อย่าเพิ่งเพลียกับคนแต่งละกันนะคะ ช่วงนี้จะงดมาม่าไว้ก่อนชั่วคราว กันคนอ่านท้องอืด ท้องเฟ้อ.....55555+
Fuku – ตั้งแต่กลางเรื่องเป็นต้นมา คุณคนนี้ก็โหดกับไอ้หมาบิ๊กตลอด-----ตั้งแต่จับทำเนื้อเค็มยันเชือดคอแล้วทาเบต้าดีน ขอให้เกลียดมันต่อไป เพราะไอ้หมาบิ๊ก มันไม่ใช่พระเอกอย่างที่ใคร ๆ จะตกหลุมรักมัน นอกจากเด็กบื้อ ๆพี่บู้คนเดียวเท่านั้น
Andromeda – ยูสนี้ชื่อคุ้น ๆ เหมือนเทพนิยายกรีก เพิ่งมาใหม่ใช่มั้ยคะ ยินดีต้อนรับค่ะ
Wordslinger – คุณคนนี้มักจะมีความคิดที่แปลกจนคาดไม่ถึง แต่เราชอบค่ะ ชอบของแปลกเหมือนกัน อ่านเม้นท์คุณจบเล่นเอาขำจนท้องแข็งก่อนจะเปลี่ยนเป็นความปลาบปลื้ม ที่ฟิคของเราทำให้คุณอินได้ เราได้แต่หวังว่าคุณคงจะไม่มีแฟน เพราะหากว่าวันใดไอ้เบื๊อกนั่นมันเกิดคิดไม่ซื่อ หรือว่าริอ่านที่จะมีชู้ เราไม่อยากจะจินตนการถึงชะตากรรมมรณะที่มันจะต้องประสบพบเจอเลยจริง ๆ ให้ตายดิ...... 55555+
Me_kame_nishi - เม้นท์นี้ทำเอาเศร้า เหมือนบทกวีเลยอ่ะค่ะ เข้ากับตอนที่แล้วสุด ๆ
Flawless – ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมคนเกลียดน้องเปาค่ะ....ที่พูดถึงน้องเปา ก็เพราะอีบิ๊กมันมีแต่คนเกลียดอยู่เป็นปกติ จนจะหาที่ยืนในสังคมไม่ได้แล้วน่ะสิคะ หุหุหุ
O_cha – อย่าโกรธเราเลย ไปโกรธอิบุ๊กบิ๊กสิเคอะ........ชื่อตอนหัวใจติดปีก.....มันฟังดูเป็นแง่บวกขนาดนั้นเลยเหรอ เค้าขอโทษนะ...............เขิล
Primmi – รู้ว่าเธอเบื่อ ได้เลย เราจัดให้เจอกันตามคำขอ
BeeRY – มาม่าดิบ......ใส่เครื่องนิด ๆ อร่อยนะ
Drasil – โอเช ๆ รับทราบ
Gumrai – มาแล้วจ้า มาแล้ว นาน ๆ จะได้ออกซักที
Sang some – หวาน ๆ เหรอ.........คงอีกนาน เอารั่ว ๆ ไปก่อนนะคะตัวเธอ
Sanri – ยินดีต้อนรับค่า
ตอนหน้าจะแถมสกู๊ปพิเศษให้ด้วย ติดตามนะคะ(ต้องเอาตัวละครที่มีอยู่มาใช้ให้คุ้ม)
......................................................................
-
ปิงบู้น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่บู้เหมาะกับคนที่ช่างดูแลอย่างนี้แหละ รักๆๆๆๆๆ
-
ปิงกับบู้ก็น่ารักดีนะคะ แต่มันยังไม่คลิ้กน่ะค่ะ เข้าใชใช่ไหมคะ มันต้องบิ๊กกับบู้สิ :laugh:
ไม่เป็นไรค่ะ ปิงลั่นล้ากันไป เดี๋ยวดิฉันขอตัวตามไปทะเล ไปจิกหัวตบน้องเปาต่อ! :beat:
ปล. ดิฉันไม่โหดกับแฟนนะค ออกจะเป็นอีเย็นทาสในเรือนเบี้ย ให้ผัวถีบผัวตบใช้งานเยี่ยงทาส :laugh:
-
พี่ปิงน่ารักอ่ะ จะโหดๆ สักหน่อย ก็แพ้ทางพี่บู้ทู๊กที เอิ๊กๆ
ชอบเวลาพี่ปิง ใจอ่อน กับพี่บู้แหะ มันดูเป็นคนปากร้าย
โหดๆ แอ๊บเถื่อน แต่ใจดีถึงติ่ง ต่างกับไอ่หมาดำราวฟ้ากับเหว
ไอ่นั่นโหดเกิน ใจร้ายเกิน แต่ยังไงก็ยังอยากให้มันได้กับพี่บู้อยู่ดี
เหตุผลเดียวเลย คือ พี่บู้รักมัน (แต่แม่ยกโคตรเกลียดมันเลย)
น้องเปา กลับมาแกโดนพี่ปิงจัดหนักแน่ๆ เหอๆ รอดู รออ่าน
อยากเห็นว่าพี่ชายที่แสนใจดีอย่างพี่ปิง จะแข็งใจ จัดหนัก
น้องเปาได้ลงคอ อย่างปากว่า จริงๆ น่ะเหรอ?
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
และก็อย่าเพิ่มตัวละครอีกเลยนะคะ เค้าเริ่มมึนๆ แระ สร้างป้ายไฟ
ไม่ถูกแล้ว ว่าจะเชียร์คู่ไหนดี
:pig4:
-
ภาษา คำบรรยาย เรื่องนี้สนุกจ๊า o13
แค่รู้สึกบางทีเหมือนคนแต่งคุมพล๊อตไม่ได้เล็กน้อย
เรื่องมันไหวไปไหวมา ไม่รู้จะให้ออกแนวไปทางไหน :a11:
แต่รวมๆแล้วก็สนุกดี ตัวเอกเด่น(ทั้งนิสัยและน่าตา :m20:) น่ารักๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:L2:+1
-
ตอนที่แล้วอารมณ์มันพาไปอ่ะ ... มันเหงาๆ ยังไงก็ไม่รู้
พอมาตอนนี้ พี่ชายเจอกับพี่ชายนี้ สงสารพี่ปิงแกจริงๆ
โดนพี่บู้แกเล่นตลอด เสียทั้งเงินและเวลามาดูแลเด็กน้อยบู้ เหมือนจะตกหลุมพี่บู้่อีกคนนะนี้
อย่างเห็นจัง ตอนที่ บิ๊กกับเปากลับมาเจอพี่ปิงกับพี่บู้ดริ้งๆกันนี้อ่ะ หุหุ ท่าจะมันส์นะ....
แล้วคราวนี้พี่ปิงก็เคลียกับน้องให้มันชัดๆไม่ให้น้องคิดไปแบบผิดๆอีกละ หึึหึ
-
กรี๊ดกร๊าดดดดดด เริ่ดค่ะคุณ นี่แหละคือสิ่งที่เราต้องการ
ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้
ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้ ปิงบู้
555555555555555 ไม่ได้เชียร์ให้คู่กันนะ
แต่เราชอบบรรยากาศเวลาที่พี่ปิงแกอยู่กับน้องบู้อ้ะ
ดูพี่บู้แกมีความสุขดี อาจจะเป็นเพราะพี่ปิงแก่กว่าแล้วลุกดูเหมือนเป็นพี่ชาย
พี่บู้แกเลยปล่อยอารมณ์เศร้าๆออกมาเสมอเวลาอยู่กับพี่ปิง
เอ๊ะ ! หรือเราคิดไปเอง ฮ่าๆๆ แต่จริงๆนะกับเชนนี่น้องพลอยน้องเป็ด
พี่บู้ทำแมนตลอด ก๊ากกกกกกกกก
ขอพี่ชายปะทะพี่ชายอีกหลายๆตอนได้บ่ ? คนอ่านช๊อบชอบบ
รอให้ไอ้หมาดำมาเห็นด้วย อยากดูอาการ เอิ๊กกกกกก
-
ปิงบู้! ปิงบู้! ปิงบู้! ปิงบู้! ปิงบู้! ปิงบู้! ปิงบู้!!!!!!!!!!!!!!! ฉันรักคู่นี้ :กอด1:
เหมือนบู้อยู่กับปิงเเล้วสบายใจ ระบายออกมาเยอะเลย
ปล่อยอีกาคลุกฝุ่นมันไปเถอะ :fire:
เเต่ก้อน่ะบู้รักมันนิ ไอ้ดำ!!!!
อยากได้พี่ชายปะทะพี่ชาย อีกน่ะ Again Again :L2:
-
ขออีกตอนน้า กะลังน่ารักเลย
ขอเอามาคั่นมาม่าหน่อยเหอะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะ ปิงกับบู้ เหมาะสมกันอ่ะ :-[
-
ตอน : พี่ชาย ปะทะ พี่ชาย PART II
สมแล้วที่เค้าบอกว่าน้ำเปลี่ยนนิสัย.........เมื่อเหล้าเข้าปาก.......
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมยังไม่เคยได้เห็น.......จากไอ้เด็กตาโปน......อีกมุมหนึ่งของมัน......นอกจากลุคหลอน ๆ......กับลุคใหม่ของมันที่เหมือนเด็กเก๊ก ๆพยายามจะทำเท่ห์ตลอดเวลา
ด้านมืดของไอ้เด็กเพี้ยน.......
บัดนี้ผมได้สัมผัสมันเต็มสองตา......ขอขีดเส้นใต้คำว่าเต็มสองตา......
“ต้องจับเธอฉีดยา.......................จับเธอจับเธอฉีดยา........ฮ๊าววววววววววววว จับเธอฉีดยา”
ไอ้บู้เริ่มเมาแล้วเรื้อนหลังจากแย่งกระป๋องเบียร์จากมือของผมไปกระดกอั่ก ๆ แทนที่จะดื่มแค่บาร์คาดิ ไม่กี่อึดใจ.....มันถอดทุกอย่างจนเหลือแต่กางเกงในสีขาวลายหมีน้อย(ใครเลือกให้มันใส่) กระโดดขึ้นไปแหกปากร้องเพลงอยู่บนโซฟา โดยใช้กระป๋องเบียร์ที่มันแดกเสร็จแทนไมค์โครโฟน
อืม............มันนี่ขาวดีจริง ๆ ขาวซีด ๆ.....ขาวมากจนดูเหมือนคนขี้โรค.......รูปร่างก็ผอมบางเหมือนกับเด็ก ๆ......
เด็กมีปัญหาน่ะสิ!!!!
ผมคิดถูกแล้วที่พามันมากินที่ห้องของมัน นึกสภาพไม่ออก หากมันไปเมาปลิ้นในผับแล้วถูกการ์ดอันเชิญออกมาด้วยการยันแรง ๆ ไปที่ก้นปอดๆของมัน ไม่ก็ถูกลูกคนใหญ่คนโตกระทืบอ่วมดับอนาถคาผับเพราะไอ้ท่าทางกวนส้นแบบนี้ อยากจะถอนหายใจซักล้านแปดรอบ เมื่อหันไปเห็นพ่อคนเอวดีกำลังทำท่าเด้าลมดึ๋ง ๆ......เสื่อมว่ะมึง.....แต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน แก้เครียดดี เห็นมันแล้วนึกถึงตัวเทเลทับบี้.....ฮ่าฮ่าฮ่า
ดู ๆ แล้วก็ชักจะเพลิน เหมือนดูโชว์เพี้ยน ๆ.....
“พี่ปิงไม่ช่วยร้องเลย.......ไม่ใจเลยว่ะ......ตุ๊ดนะเราอ่ะ....กร๊ากกกกกกกกกกกกกก”
“เออ......ร้องไปเหอะเรา พี่เสียงดีสู้เราไม่ได้หรอก” ช่ายเสียงดี.....แปดหลอดเลยล่ะพ่อ
โทรศัพท์ที่กำลังสั่นครืด ๆ ทำเอาผมละความสนใจจากไอ้ตัวเทเลทับบี้ล้อนจ้อน.....ผมดีใจอย่างระงับไม่อยู่ เมื่อคิดว่าคนที่โทรมาอาจจะเป็นน้อง.....น้องคงลืมมือถือไว้ที่ห้องพัก พอกลับมาเห็นสายที่ไม่ได้รับก็เลยรีบโทรกลับมาหาผมสินะ......
แอมป์>>>>>สายเข้า
“พี่ชายจะไปไหน มาร้องเพลงกับผมก่อนนนนนน......เอิ๊กกกก........พี่ตูนอ่ะ....เพลงพี่ตูนอ่ะ......อ๊ะ ๆ ๆ ๆ เหตุใดโลกนี้ช่างดูโหดร้าย......อั๊ยยย ๆ ๆ ๆ.......เป็นจั๋งได๋น้อความฮัก”
“เดี๋ยวพี่ออกไปคุยโทรศัพท์แป๊บ”
“ไม่อาวววววว กินกับโผมมมมมมก่อน ผมหงาวววววว”
“แป๊บนะบู้นะ......แป๊บเดียว เดี๋ยวพี่มา”
ผมผละจากวงเหล้าที่มีแค่ผมกับมันสองคน เดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกห้อง ก่อนจะปิดประตูผมเห็นมันแอบทำหน้าเหมือนถูกขัดใจ ตาขวาง ๆ.....หน้างี้แดงก่ำ
“ฮัลโหล ว่าไงแอมป์”
“คุยกับน้องรู้เรื่องรึยังปิง”
“ยังเลย ไอ้ตัวแสบมันดอดไปเที่ยวทะเลกับไอ้เด็กคนนั้นแล้ว คนนั้นไง.....ไอ้ตัวดำที่แอมป์เคยเห็นนั่นล่ะ”
“แล้วนี่จะกลับห้องมั้ย เรารอกินข้าวด้วย”
“แอมป์กินไปก่อนเลย เรายังกลับไม่ได้ นี่...............แอมป์อย่าลืมกินยานะ แล้วก็เข้านอนแต่หัวค่ำ รู้มั้ย เสร็จเรื่องเมื่อไหร่ ปิงจะรีบกลับไปจัดการเรื่องของเรา.......ครับผม......คร๊าบบบบบคุณแม่......ครับ บายครับ”
โดนแอมป์เทศน์ฐานที่ชักช้างุ่มง่าม.....ก็ใครจะไปรู้ว่าไอ้บิ๊กมันจะฉวยโอกาสตอนน้องน้อยใจ โฉบน้องไปทะเลกับมันสองต่อสอง........
ฮึ่ม.....หวังว่านะ....หวังว่าคงไม่ทำอะไรบ้า ๆ ไว้ใจได้ที่ไหน อยู่กันตามลำพังแบบนั้นหากว่ามัน.....อ่ะป่ะติกึ๊ด ๆ ๆ
เปาครับ.....พี่ชอบเปา.....เป็นของพี่เถอะนะครับ.....ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เฮ้ย” ผมตกใจเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วไม่เจอไอ้เด็กแสบอีกตัวซึ่งเดิมทียืนเต้นเหยง ๆ เป็นโคโยตี้บอยอยู่บนโซฟา แต่นั่น ผมเห็นก้นขาว ๆ ของมันอยู่ตรงระเบียง กำลังยืนสะง่อนสะแง่นอยู่บนเก้าอี้ที่ใช้นั่งกินข้าว หันหน้าออกไปโชว์ของลับให้ชาวบ้านร้านช่อง ทั้งที่อยู่ข้างล่าง และจากตึกฝั่งตรงข้ามเค้าเห็น อ๊ากกกกกกกก อันตรายเว้ยยยยเฮ้ยยยยย
“รู้จักป่าววววววววะ บาซูก้า.......ทิ้งบอมพ์........................บรึ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ”
รู้ตัวอีกทีผมก็ปราดเข้าไปอุ้มมันกลับเข้ามาเสียแล้ว ไอ้บู้จ้องผมตาแป๋วเหมือนกับไม่รู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป หากผมมาช้ากว่านี้ แล้วเกิดมันพลัดตกลงไป.........ตายอุบาทว์เลยนะมึง ไอ้เด็กเปรต
ผมกำลังมองหากางเกงในของมัน......พาดอยู่ที่โทรทัศน์ กรรม.......
“พี่ปิง.....ฮึก.....ฮึก” มันร้องไห้สะอึกสะอื้น......อยู่ๆพ่อก็เกิดจะมาอารมณ์อ่อนไหวอะไรกันอีกล่ะฟะ
“บุ๊กบิ๊กมันไม่รักผมเลย.....ฮึก......มันไม่รักพี่ของมันเลย......เพราะน้องของพี่แท้ ๆ น้องของพี่.....”
เพราะน้องของมึงตังหากล่ะ.....ผมนึกในใจ.....น้องมึงนั่นแหละตัวดีเลย
มันซุกหน้าลงกับอกผมแล้วสะอึกสะอื้น ผมทำได้แค่ลูบหัวไอ้เด็กขี้เมาแล้วกอดมันแนบกับอก......มันสะอื้นได้เดี๋ยวเดียวมันก็.......
มันก็........
“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เฮ้ยไอ้เชี่ย นี่มึงอ้วกรดกูเรอะ....เหม็นเชี่ย ๆ
“ผม....จาาาาาาาอ้วกกกกกก” ไม่จะแล้ว มึงอ้วกออกมาแล้ว
“อยากอาบน้ำ.......อาบน้ำให้หน่อยยยย เอิ๊กกกกกกก......เฮ้ยกูเมาว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า......กระเฉดไฟแดงที่นึงครับน้อง” เละเทะไปหมดแล้วมึง.......ที่เป็นแบบนี้ส่วนนึงเพราะคออ่อน......อีกส่วนเพราะมันเอาแต่กระดกเอา.....กระดกเอาไม่ค่อย ๆ จิบ ผมจับมันนอนหงายแล้วหันมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง ให้ตายเหอะเหม็นชะมัด.....มันกินอะไรไปมั่งนะนี่....ปลาหมึกปิ้ง....ทอดมัน.....ไอติมโคนรสมะนาว.....ถึงว่า อ้วกเขียวอื๋อ
ตอนนี้มันหลับปุ๋ยไปแล้ว แล้วนี่ผมต้องทำยังไงต่อ......เช็ดอ้วกให้มัน แล้วต้องเช็ดตัวให้มันด้วยมั้ย
“อื้อ.....จิ๊” มันทำเสียงเหมือนรำคาญขณะที่ผมจับมันพลิกไปพลิกมาเพื่อเช็ดตัวให้ มันพึมพำว่าคอแห้ง.....สมควรหรอก....ซัดเบียร์กูซะหมดเลยนะนั่น
“บู้......จิบน้ำก่อน”
มันจิบน้ำอย่างว่าง่ายทั้ง ๆ ที่ตายังปิด ผมบอกให้มันไปนอนที่เตียงมันก็ส่ายหัวดิก......ผมเดินไปปิดประตูระเบียง ก่อนจะไปอาบน้ำบ้าง......เฮ้อ.....เหนื่อยกับมึงทั้งวันเลยนะไอ้กร๊วก วันนี้กูได้อะไรมั่งเนี่ย นอกจากเสียตังค์แล้วใช้สิทธิ์ลาหยุดพักร้อนไปฟรี ๆ
อาบน้ำแล้วก็สบายตัวขึ้นเยอะ สมองเริ่มโปร่ง.....เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะตามไปรับน้องกลับมาด้วยตัวของผมเอง......ว่าแต่แล้วนี่กูจะใส่อะไรนอนล่ะ ขโมยเสื้อไอ้ดำมาใส่งั้นเหรอ.....ไม่มีทาง ผมเดินมานั่งหย่อนก้นข้าง ๆ ไอ้ตัวแสบที่นอนหลับสนิท ดื่มบาร์คาดิที่เหลืออยู่สามขวด.....นึกขึ้นมาได้........เออ.....จริงดิ ไปซักเสื้อก่อนดีกว่า.......ผมลุกขึ้นไปซักเสื้อผ้าเปื้อนอ้วกของตัวเอง(แต่เป็นอ้วกของมัน)อย่างลวก ๆแล้วกลับมานั่งดื่มของผมต่อไปตามเรื่อง.....เออ.....อีกแล้ว.....ลืมเช็ดอ้วกของมัน.....ให้ตายเหอะ!!!!! กูเพิ่งจะหย่อนก้นนั่งเองนะ.....มันอะไรกันนักหนา.....เกิดมาผมไม่เคยเช็ดอ้วกให้ใครเลยนะ
“หึ.....ไอ้เด็กเพี้ยนเอ๊ย”
ผมนั่งยอง ๆ หันไปมองมันที่กำลังหลับอย่างสงบเสงี่ยมขณะที่มือก็กำผ้าเช็ดอ้วก.....นอนนิ่ง ๆ แบบนี้มันก็ดูน่ารักไปอีกแบบ.......
ผมกำลังคิดว่า.....หากได้มันมาเป็นน้องชายของผมอีกคนนึงก็น่าจะดี.....
...........................................................................................
-
สกู๊ปพิเศษแบบเบา ๆ กับตัวละครสองสาวที่ฮ๊อตที่สุดในฟิคเรื่องนี้(สืบเนื่องจากตอน : เจ้าสิวสุดหล่อ สองสาวเค้าเก็บข้อมูลกันเป็นเรื่องเป็นราวเลยนะคะ)
เพลงเปิด
~เป็นฉันมันผิดตรงไหน......ชีวิตฉันใครกำกับ.....เป็นฉันใครจะยอมรับ......บทบาทและความสำคัญ~
พลอย : สวัสดีค่า ชื่อสโรชา ชื่อเล่นชื่อน้องพลอยใสนะคะ เป็นนางเอกฟิคชั่นน้องบิ๊กกับพี่บู้นะคะ บทบาทที่ได้รับก็ออกจะเป็นตัวเองสุด ๆ โก๊ะ ๆ เปิ่น ๆ แบ๊ว ๆ ส่วน(อิ)สาวดำคนข้าง ๆนี่ชื่อเป็ดค่ะ เป็นนางรองในฟิค......โอ๊ยยยยย !!!! มันเจ็บนะไอ้เป็ดบ้า.....อูยยยย อุตส่าห์ให้เป็นตั้งนางรองเลยนะเว้ย
เป็ด(มองค้อน) : ชื่อศศิกานต์นะคะ ชื่อเล่นชื่อเป็ดค่ะ รับบทนำในฟิคน้องบิ๊กกับพี่บู้ค่ะ.....(รับไม่ได้กับความเรียบของชื่อเรื่อง) ก็เป็นนางเอก คาแรคเตอร์ก็จะออกแนวห้าว ๆ ลุย ๆนิดนึง พระเอกก็จะคิดว่าเราเป็นทอม เพราะตัดผมสั้นไรงี้ ส่วนผู้หญิงคนนี้เหรอคะ เค้าเป็นนางอิจฉาค่ะ ก็จะแบบสมองกลวง คิดอะไรเองไม่ค่อยเป็น คือโง่แล้วก็มีดีแค่อย่างเดียวคือหน้าอกใหญ่.....
พลอย : โป้งแกแล้วเป็ด งอลว่ะ!!!!
เป็ด : ค่า...แล้วที่ทุกท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ก็จะเป็นบทสัมภาษณ์เกี่ยวกับความคิดเห็นของเพื่อน ๆ ร่วมคลาสที่มีต่อสองพี่น้อง บิ๊กและบู้(อ๊างพี่บู้) ฝาแฝดต่างไซส์ผู้ได้รับการขนานนามว่าเป็น “สิ่งมหัศจรรย์ประจำคณะ” แต่ก่อนที่ทุกท่านจะได้อ่านกัน ขอเชิญไปพบกับเครดิตของงานชิ้นนี้กันก่อนเลยนะค๊า
พลอย : ’ไมแกไม่ง้อช๊านนน~~~คุณคนอ่านค๊า.....หนูน่ะจูบแรกแบบผู้ใหญ่ของพี่บู้เชียวนะ งุงิ
หัวข้อ : ความคิดเห็นของเพื่อนร่วมคลาสที่มีต่อบิ๊ก-บู้
สัมภาษณ์และรวบรวมข้อมูลโดย : นางสาวศศิกานต์(เป็ด) นักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะ XXX
ผู้ช่วยผู้สัมภาษณ์ : นางสาวสโรชา(พลอยใส) นักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะ XXX และ ดาวประจำคณะ
แต่งหน้าผู้ช่วย : Stilla & M.A.C
ทำผมผู้ช่วย : L’Oreal
อาหารและน้ำดื่มผู้ช่วย : เซเว่นอีเลเว่น +++ กล้วยอบอร่อยค่ะ
ผู้ให้ข้อมูล : นักศึกษาชั้นปีที่ 2 คณะ XXX Section : XX
เริ่มจาก...ความเห็นของชายหนุ่ม
เพื่อนชาย นายเอ(นามสมมติ) : พี่ว่าพวกมันแมร่งต้องซั่มกันแล้วชัวร์!!! เชื่อพี่ครับน้อง....ว่าแต่น้องชื่ออะไรนะครับ ฮี่ฮี่
นายบี : อ่า...พี่คิดว่าพวกมันดูเหมือนเป็นแฟนกันนะ นี่ถ้าไอ้บิ๊กมันไม่ควักเอาบัตรประชาชนกับทะเบียนบ้านของพวกมันมายืนยันแล้วล่ะก็นะ พี่ก็คงจะไม่เชื่อว่ามันเป็นพี่น้องกัน.....ซี๊ดดดดดดดดดดดดด ใหญ่ว่ะมึง(สะกิดให้เพื่อนข้าง ๆดู) :m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
นายซี : ไอ้บิ๊กน่ะเหรอ......ดูท่าทางมันรักพี่ของมันจะตายไป อย่างตอนรับน้องนี่...มันก็จะคอยเทคแคร์พี่มันตลอด ป้อนน้ำป้อนขนม.....มีซับเหงื่อให้อีกตังหาก เห็นแล้วน่าอิจฉาดีชะมัด น้องครับ....เชื่อมั้ยว่าตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้พี่เลย (เป็ด : ก็แม่ของแกไงยะ !) ว่าแต่ว่าน้องพลอยครับ.......มีแฟนยังอ่ะตัว^^ :o8:
นายดี : พวกมันคือลางร้าย คือคำสาปแห่งวันสิ้นโลก โดยเฉพาะไอ้บู้ น้องเคยจ้องตาของมันมั้ยล่ะ.....นั่นล่ะ ดวงตาของปิศาจล่ะ!!!(พลอย : ไอ้หมอนี่ตาต่ำชะมัด ดวงตาของพี่บู้ออกจะเท่ห์เหมือนตาเหยี่ยว ชิส์!!!)
นายอี : ไอ้เชี่ยบิ๊กน่ะเหรอ มันหล่อ.....มันเก๊ก สาดดดดด!!! แมร่งเอ๊ย พี่อ่ะแมร่งโครตเกลียดแมร่งมันเลย เกือบจะมีเรื่องแมร่งกับมันแมร่งหลายครั้งแล้วอ่ะแมร่ง...........เซ็นเซอร์(ขออภัยไม่สามารถออกอากาศได้เนื่องจากมีเนื้อหาไม่เหมาะสม) ส่วนไอ้บู้อ่ะนะ พี่คิดว่าแมร่งน่าจะมีปัญหาเรื่องพัฒนาการทางด้านสติปัญญาและการเรียนรู้จดจำ.....พี่คิดว่ามัน.....พล่าม-----พล่าม--------และพล่าม
(เป็ด : เฮ้ยพลอยตื่น....ไปสัมภาษณ์คนต่อไปกันเหอะ)
อ้าวน้องคร๊าบบบบ พี่ยังพูดไม่จบ จะไปไหนกันล่ะคร๊าบบบบ
นายเอฟ : อ๋อ......เค้าก็เป็นฝาแฝดกันยังไงล่ะคร๊าบ เอ่อ ว่าแต่ว่าน้องพลอยครับ พี่ถามเราหน่อยจิ บราที่สวมอยู่น่ะคัพอะไรหราคร๊าบ :laugh:(พลอย : เอิ่ม คัพเค้กมั้งคะเพ / เป็ด : ครับติ้วค่ะพี่เอิ๊ก ๆ)
พลอย : แกว่าความเห็นของไอ้พวกหน้าม่อนี่มันจะเชื่อถือได้มั้ยเนี่ย ?
เป็ด : ก่อนอื่น....แกควรจะติดกระดุมบนนะ....นมแกหกน่ะ อีบึ๋ย!!!
พลอย : เหยอ~~~~มันเป็นสไตล์ย่ะ
ไปดูความเห็นทางฝั่งผู้หญิงกันมั่งดีกว่า
นางสาวจี : (เป็ด : อันนี้ฟังดูน่าสนใจ) จากการที่พี่ได้ตามเฝ้าสังเกตพฤติกรรมของสองคนนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมสองอ่านะคะ ถ้าดูเผิน ๆ แล้วใคร ๆก็อาจจะคิดว่านายบิ๊กน่ะจะรักแล้วก็เอาใจใส่พี่ชายของตัวเองมากซะเหลือเกิน แต่น้องเชื่อมั้ยคะว่า Eyes Contact ที่นายบิ๊กเค้าส่งให้พี่ชายน่ะ มันบ่งบอกอะไรได้มากมายหลายอย่าง มันมีทั้งความลังเล อึดอัด สับสนรวมอยู่ในแววตาคู่นั้น (เป็ด : จดยิก / พลอย : ฮ๊าววววว~~~) และในบางครั้งพฤติกรรมที่แสดงออกมามันก็เห็นได้ชัดว่าดูไม่จริงใจเท่าไหร่ ทั้งสีหน้าที่เย็นชา การถอนหายใจแรงๆ สีหน้าและแววตาที่ดูเหนื่อย....เซ็ง.....รำคาญ เค้าเคยตวาดพี่ชายในห้องเรียนถึงสามครั้ง ใช้มือฝาดไปที่ต้นแขนห้าครั้ง ครั้งละสองถึงสามเผี๊ยะ เคยเอามือผลักหัวพี่ชายจนไปโขกกับผนังห้อง......คนที่ชอบเสือก.....อ่า.....หมายถึงคนที่ชอบสังเกตพฤติกรรมของมนุษย์อย่างพี่ สรุปได้คำเดียวว่า นายบู้ซะอีกที่ดูรักน้องอย่างบริสุทธิ์ใจ....สายตาที่นายบู้มองน้องชายนั้นมันเต็มไปด้วยความรัก.....ความรักอันสวยงาม.....และเป็นรักที่แท้จริง.....(พลอย : จบซะที จะพูดอะไรกันนักกันหนาเนี่ย)
พลอย : ยัยนี่ดูติงต๊องเนอะ นางดูเพ้อมาก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ เหมือนพวกสโตรคเกอร์.....ไม่ก็โอตาคุ.....อี๋....ขนลุก ในห้องนางคงมีแต่ภาพถ่ายที่ไปแอบถ่ายผู้ชายหล่อ ๆมาแปะอยู่เต็มห้อง.....แหวะ ๆ ๆ ๆ
เป็ด : แกอ่ะไปว่าเค้า......แล้วที่แกไปคอยแอบถ่ายรูปพี่บู้กับอีนังเชนนี่ล่ะยะ.....รูปพี่บู้ตอนแคะขี้มูกเงี๊ยะ สร้างสรรค์มากค่ะเพื่อน
พลอย : เป็ดอ่ะ....บัฟเพื่อนตัลหลอด
นางสาวเอช : เมื่อก่อนนี้ดูนายบู้จะเป็นฝ่ายหวงน้องชายอ่ะนะ ก๊ะอย่างเวลาที่มีสาว ๆ เข้าไปคุยกับนายบิ๊กเงี๊ยะ......เค้าก็จะชอบทำท่าทางไม่พอใจ สงสัยคงจะอิจฉา.....ที่น้องชายอ่ะทั้งสูงกว่าแล้วก็หล่อกว่า.....พี่เองก็เคยโดนนะน้องนะ มองจ้องพี่ตาเขม็งเลย น่ากลัวอ่ะ คงจะโกรธที่พี่ไม่ยอมสนใจเค้ามั้ง.....อะไรเห็นพี่แร่ด ๆ แบบนี้พี่ก็เลือกนะ ดำ ๆ แบบนายบิ๊กน่ะไม่ใช่สเปคหรอก พี่ก็เฟริสต์ไปทั่วแหละ บริหารสเน่ห์ไง......แต่ช่วงหลัง ๆ มาเนี่ยดิ ตั้งแต่นายบู้ไปตัดผมมาอ่ะนะ นายบิ๊กดูจะกลายเป็นฝ่ายหวงพี่ขึ้นมาซะงั้น.....อย่างช่วงสอบกลางภาคน่ะ จับมือพี่ซะอย่างกับกลัวว่าจะมีใครมาฉุดแน่ะ หน้าพี่โอยังคะน้อง ต้อมเติมแป้งกับบลัชออนนิดนึงเนอะ....(พลอย : ลองใช้บีบีครีมสิคะพี่ เริ่ดค่ะ)
นางสาวไอ,เจ,เค,แอล สมาชิกชมรมการ์ตูนชายรักชาย (Yaoi) ลงความเห็นโดยสรุปว่า : พวกเราจิ้นคู่นี้ค่า!!!(พลอย : จิ้นคืออะไรวะเป็ด)
ช่วง TALK หลังจบการสัมภาษณ์
พลอย : เหนื่อยว่ะเป็ด!!!!
เป็ด : ไม่น่าเชื่อว่าการปัดขนตาไปด้วย กินขนมไปด้วยมันจะเปลืองพลังงานได้มากขนาดนี้เนอะ....ซับเหงื่อหน่อยมั้ยคะเพื่อนสาว^^
พลอย : แหม ก็แกเล่นสัมภาษณ์อยู่คนเดียว ชั้นก็ว่าง ๆ
เป็ด : ยังไม่ยอมติดกระดุมอีก อีนี่!!!!
พลอย : สรุปเอาไงเนี่ย จะเชื่อฝั่งไหน ต่างคนก็ต่างความเห็น......แกตัดสินใจมาเลยละกัน
เป็ด : ในฐานะที่ชั้น.....เป็นผู้หญิงฉลาดและมีความคิด ชั้นคิดว่าพวกผู้หญิงเรา.....เอ่อ ยกเว้นแกไว้คนนึงละกัน.....จะมองอะไรได้กว้างกว่า ลึกกว่า และตรงจุดมากกว่า....ส่วนพวกผู้ชายน่ะจะมองแค่ผิวเผิน ฉาบฉวย ไม่ค่อยละเอียดอ่อนเท่าไหร่ ดังนั้นชั้นรู้แล้วล่ะ ว่าชั้นจะเริ่มจัดการจากตรงไหน ป่ะแกลุกขึ้น...เร็ว !!!!
พลอย : ป่ะ...ไปไหน?
เป็ด : ไปหาตัวช่วย....ลำพังแค่แกคงจะช่วยอะไรไม่ค่อยได้
พลอย : เฮ๊ยไรว๊า อีนี่ แรว๊งกะเพื่อนตลอดอ่ะ!!! :m16:
.........................................................................
เชนนี่ : วันนี้ผมรู้สึกว่าตาขวากระตุกพิกลแฮะ!!!!
To be con
อันนี้เป็นตอนพิเศษ Interview รั่ว ๆ ของสองสาวตัวสมทบ ที่พักหลัง ๆ มานี่ถูกลดทอนบทบาทตั้งแต่เชนน้อยปรากฏตัว ยังไงก็ฝากความหวังไว้ที่สามหน่อด้วยนะคะ ว่ามันจะปัญญาอ่อนกันไปไดอีกซักกี่ยก.....
เจอกันตอนหน้าค่ะ จุ๊บุจุ๊บุ ไปปั่นเรื่องสั้นก่อน อิอิ
..............................................................
………………………………………………………………..
-
สองสาวนี่รั่วจริงๆนะนี่ ทำไปได้
ว่าแต่ว่าเค้างงความรู้สึกของบิ๊กจัง ว่ามันสำนึกผิดแล้วจะปล่อยพี่มันไป หรือว่ายังไง :really2:
-
ไอ้สัตว์บิ๊ก! :angry2: (แอร๊ย แรงไปไหมคะ? :laugh:) ชั้นขอสั่งให้แกรักพี่บู้เดี๋ยวนี้ รักน่ะ เข้าใจไหม!
พี่ปิงจับพี่บู้กดเลยค่ะ หนับหนุน
-
เอ่ออ ตกลงพี่บู้ที่เมาแล้วเรื้อนเหรอนี้ ไม่อยากจะคิดสภาพ 555
แต่เมาแล้วถอดนี้อยากไปดูนิ.....
พรุ่งนี้ใช่ไหมพี่ปิงที่จะไปตามน้องกลับมาอ่ะ อย่าให้พลาดนะพี่ปิง
-
สองพี่ชาย คู่กันเองก็ดีนะ เบื่อคู่สองน้องมาก
จะงุ้งงิ้งน่ารำคาญไปไหน โดยเฉพาะบิ๊ก (เรามีอคติต่อบิ๊กอย่างเต็มเปี่ยม)
-
พี่ปิงก็เป็นคนดีนะเนี่ย ถ้าเป็นคนอื่นอาจปล่อยให้พี่บู้ของเราเมาตกหอตายโหงไปแล้วมั้งนั่น o22
ไอ้บิ๊ก แกมัวแต่ไปลั้นลากับน้องเปา กลับมาคราวนี้พี่บู้หายไปอยู่กับพี่ปิงแน่เลย แบร่ :m14:
ส่วนสกู๊ปที่สาวๆไปสัมภาษณ์มา เหมือนจะไม่ได้อะไรเลยนะ นอกจากความฮา ทำไปได้นะคนเรา :m20:
แอบคิดถึงเชนน้อยกับพี่นมยักษ์แล้ว อยากรู้ว่าเชนน้อยจะหล่อหรือยัง :z1:
-
ปล่อยให้2พี่ได้กันเองดีกว่า เข้ากันได้ดีจะตาย พี่ปิงหันมามองบู้ บู้หันมามองพี่บู้ดีกว่า
เบื่อ2น้อง หมั่นไส้หลายๆ ลังเลโลเลทั้งคู่
บทสัมภาษณ์มา ฮ่ามากๆ นางสาวจีนี้ยังฮ่าเเสดงว่าเป้นสาววายน่ะนะ
-
เห็นด้วยกะรีบนค่า
-
พี่ปิงกับบู๊อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักจริงๆ
แต่ยังเชียร์บิ๊กบู๊ :give2:
นางสาวเอส อินนะเรา :m20:
-
ปล่อยให้2พี่ได้กันเองดีกว่า เข้ากันได้ดีจะตาย พี่ปิงหันมามองบู้ บู้หันมามองพี่บู้ดีกว่า
เบื่อ2น้อง หมั่นไส้หลายๆ ลังเลโลเลทั้งคู่
บทสัมภาษณ์มา ฮ่ามากๆ นางสาวจีนี้ยังฮ่าเเสดงว่าเป้นสาววายน่ะนะ
เห็นด้วยๆ รีนี้โดนใจบวก1เลย
-
อร๊างงง...เริ่มอยากชูป้ายเชียร์ ปิงบู้ เสียแล้วสิ แต่ติดที่ว่า
พี่บู้เสียสาว? ให้นายบิ๊ก เลยอยากให้นายบิ๊กมันรับผิดชอบ
ในสิ่งที่มันทำกับพี่ชายเอาไว้ (เฮ่อ...เลือกยากจริงหน่อ)
คนเขียนเปลี่ยนพระเอกได้ป่ะ จ้าง 200 กีบ เอ้า!
ชอบคาแร็คเตอร์ของพี่ปิงค่ะ ดูมันอบอุ่นโดยไม่หวังไรตอบแทนดี
หรือว่าอิพี่บู้มันไม่มีอะไรให้พี่ปิงเรียกร้องจะเอาล่ะมั้ง
ส่วนไอ่หมาดำปล่อยมันตกทะเลตาย สังเวยรักไปกับน้องเปาเลยค่ะ
เช้งเม้ง จะเผาพริกเผาเกลือ เผาเรือบินตามไปให้ เอิ๊กๆ เกลียดคู่นี้จริงจัง
ปล. ตอนพิเศษสองสาว นี่ออกแนว เพื่ออะไร...ทั้งหมดนี้ฉันทำเพื่ออะไรดีค่ะ
ฮาๆ เปิดเพลงพี่เบน ชลาทิศ คลอไปนี่ออกแนวฮาสุดๆ
ได้อะไรกลับมาเป็นชิ้นเป็นอันบ้างล่ะ สาวเป็ด สาวพลอย ... :bye2:
-
ตอนนี้สั้นนะคะ อย่าเพิ่งขัดใจกันนะ งุงิ
ตอน : ทะเลคลั่ง
บิ๊กเล่า :
ผิดพลาด ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด.......ผมน่าจะเอะใจตั้งแต่ตอนที่เดินเหยียบขี้หมาหน้าตึกก่อนที่จะออกเดินทางแล้วนะ
กรมอุตุเตือนว่าพายุจะเข้าโหมกระหน่ำทางฝั่งอันดามัน......ผมกับน้องไปกันจนถึงที่หมาย.....แต่ทุกอย่างกลับพังไม่เป็นท่า ภาพของชาดหาดขาว ๆ อากาศครึ้ม ๆ ลมเย็นสบาย ไม่มีแสงแดดแผดเผาอย่างรุนแรงเหมือนในหน้าร้อน ผมกับน้องเล่นน้ำทะเลกัน เสร็จแล้วก็ขึ้นมาผึ่งลม กินอาหารทะเล ตกดึกก็เข้าห้องพัก จู๋จี๋พลอดรักกันสองต่อสอง อาศัยจังหวะที่น้องกำลังเศร้านั้น เร่งตีตื้นทำคะแนน
แต่ที่ไหนได้ฝนตกกระหน่ำ และตกไม่หยุด เราสองคนลังเลว่าจะหาเช่าห้องพักดีมั้ย แต่ก็เป็นอันต้องเปลี่ยนใจกลับเมื่อชาวบ้านแถวนั้นบอกว่าพายุกำลังเข้า....และฝนจะตกหนักไปอีกหลายวัน....
เซ็ง.......เชี่ยเอ๊ย.....สวรรค์ไม่เป็นใจ สวรรค์กลั่นแกล้งผมและน้อง ทุกครั้งที่ผมเหมือนจะมีโอกาส แต่ก็กลับคว้าน้ำเหลวมันเสียทุกครั้ง......ทำไมนะ......ทำไม
“กลับเหอะพี่บิ๊ก อยู่นี่ก็ต้องหมกอยู่แต่ในห้อง เบื่อตาย”
“อืม....พี่ก็ว่างั้น”
“พี่บู้จะงอนมั้ย ไม่ได้ซื้อขนมติดไม้ติดมือไปฝากเลย”
“ช่างเหอะ.....เดี๋ยวแวะซื้อเอาที่กรุงเทพก็ได้ ไอ้บู้น่ะมันแดกได้ทุกอย่างแหละ”
ผมกลับมาถึงห้องก็เกือบเที่ยง........
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใช้เวลาอยู่กับน้องตามลำพังอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ แต่แค่นี้ก็คุ้ม เพราะตอนอยู่ในรถ น้องหลับได้น่ารักมาก หัวเล็ก ๆ นั้นเอนซบผมมาตลอดทาง ผมได้ฉวยโอกาสจับแก้มนิ่ม ๆ......แล้วก็แอบหอมแก้มไปตั้งหลายครั้ง เจ้าตัวเล็กก็ขี้เซา หลับไม่รู้เรื่อง.....ถ้าหากผมเลวกว่านี้.....แต่ก็คงไม่ได้ เพราะคนเต็มรถ......ฮึ่ย!!!! ขัดใจ
“ถึงซะที............เฮ้อออออออออออออ เหนื่อยจังเลยเนอะ.......เสียดายตังค์ด้วย ไม่ได้อะไรเลย” น้องบิดขี้เกียจเมื่อเราก้าวเท้าออกมาจากลิฟท์ ตาแบ๊ว ๆ ของน้องจ้องผมปริบ ๆ พร้อมกับส่งยิ้มที่ละลายหัวใจของผมได้ทุกครั้ง
“เข้าห้องพี่ก่อนมั้ยล่ะ นั่งคุยกัน.......อยู่เป็นเพื่อนไอ้บู้มันด้วย....พักนี้มันดูซึม ๆ” ผมนี่เลวบัดซบที่เอาพี่มาบังหน้า.......
ก็เป็นเพราะผมไม่ใช่เหรอที่ทำให้มันเป็นแบบนั้น
ก็รู้ตัวนะ.......แต่......
“เอาดิ นอนมาเยอะแล้ว.....ตางี้สว่างปิ๊งเลย จะได้ชวนพี่บู้กินพายด้วย”
ผมค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปอย่างช้า......ช้า และเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับน้อง
.
...
.......
..............
.......................................
บรรยาย :
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาบิ๊กและเปาเกือบจะหยุดหายใจ.......ภาพที่ล่อแหลมของผู้ชายร่างสมส่วนคนหนึ่งที่สวมเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ เปลือยแผงอกหนาล่ำและเต็มไปด้วยมัดกล้าม กำลังอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟา และหลับเป็นตาย โดยมีผู้ชายตัวเล็กเหมือนเด็กอีกคนซึ่งสวมกางเกงในสีขาวกลับตะเข็บ.....นอนคว่ำหน้า ศรีษะซุกลงไปที่เป้ากางเกงของผู้ชายคนแรก โดยมีมือของผู้ชายคนนั้นวางพาดอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะเจาะ
“พี่ปิง”
“ไอ้หมา.....”
นายปิงเป็นฝ่ายที่ตื่นขึ้นมาก่อนอย่างงัวเงีย ชายหนุ่มยกมือขยี้ตาก่อนจะเพ่งมองไปยังภาพตรงหน้า.......ริมฝีปากยกยิ้มอย่างดีใจเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วได้พบกับคนที่อยากจะเจอหน้า คำพูดมากมายที่ต้องการจะอธิบายอัดแน่นเต็มหัวสมอง และกำลังพยายามจัดเรียงอย่างเป็นระบบ หากแต่ริมฝีปากได้รูปนั้นส่งเสียงเรียกน้องชายออกไปเสียก่อนแล้ว.....
“เปา......กลับมาแล้วเหรอ ไหงกลับมาเร็วนักล่ะ”
โดยไม่ได้ฉุกคิดถึงความไม่ปกติที่เกิดขึ้นกับตน รวมทั้งใบหน้าโกรธขึ้งของน้องชาย และใบหน้าเรียบเฉยแต่ทว่าดูดำมืดน่าสยดสยองของร่างทะมึนอีกคน ชายหนุ่มทุบต้นคอของตัวเองให้หายจากอาการปวดเมื่อย.....อันเกิดจากการนอนที่ผิดท่าผิดทาง
“ถ้ากลับมาช้ากว่านี้ก็คงจะดีใช่มั้ย” น้ำเสียงเย็นชาของน้องชาย ปลุกให้ปิงนั้นตาสว่างขึ้นในบัดดล
อะไรของไอ้ซาลาเปามันวะ......คนที่ควรจะโกรธน่ะ.....ควรจะเป็น.....
“เฮ้ยยยย”
“เมื่อคืนคงจะสนุกกันสุดเหวี่ยงเลยสินะครับ” นายบิ๊กพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน....สุดเหวี่ยงเหี้ยอะไรของมึงฮะไอ้ดำ ที่สุดเหวี่ยงน่ะมีแต่พี่มึงคนเดียวเท่านั้นแหละ......กูน่ะ......เช็ดอ้วกให้พี่ชายด้วยมึงนะเว้ย.......ไม่อยากจะลำเลิก....
นายปิงพยายามที่จะยกหัวโต ๆ ของนายบู้ขึ้นจากเป้ากางเกง.......จับร่างกายของคนตัวเล็กนอนหงายพาดกับพนักโซฟาด้านหนึ่ง โดยที่พ่อตัวแสบนั้นยังคงหลับไม่รู้เรื่อง
สร้างงานให้กูอีกแล้วมั้ยล่ะ....ไอ้ตาโปน
“จะให้ผมกับเปาออกไปที่ไหนก่อนมั้ยครับ......ให้พี่จัดการที่นี่ให้เรียบร้อยเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วพวกผมสองคนก็จะทำเป็นว่าไม่เห็นภาพก่อนหน้านี้ เอาแบบนั้นดีมั้ยล่ะครับ” มือใหญ่ ๆ ของบิ๊ก ฉวยข้อมือของร่างเล็กที่ยืนนิ่งเป็นหิน เตรียมจะพากันออกจากห้อง หากแต่คนตัวโตอีกคนไม่รั้งเอาไว้ซะก่อน มือใหญ่ ๆ ของปิงตะปบหมับไปที่ไหล่ของชายหนุ่มผิวเข้ม กระชากให้หันมาเผชิญหน้ากันซึ่ง ๆ หน้า
“มึงจะพาน้องกูไปไหน พวกมึงจะไปไหนกันไม่ได้ทั้งนั้น....อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงน่ะกำลังคิดชั่ว ๆ มึงตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ห๊ะ.....ไอ้เหี้ยบิ๊ก”
“ถ้าอย่างนั้น พี่ปิงก็เป็นฝ่ายออกไปซะสิครับ ออกไปจากห้องของผมซะ...”
กำปั้นหนัก ๆ ซักเข้าที่มุมปากของชายหนุ่มที่อ่อนวัยกว่า นายบิ๊กสะบัดหน้าไปตามแรงหมัด กำปั้นของนายปิงนั้นหนักใช่ย่อย มันพุ่งปะทะเข้าครึ่งปากครึ่งจมูก จนเด็กหนุ่มเลือดไหลทะลัก......บิ๊กหันมาเผชิญหน้าพร้อมกับปาดเลือดที่จมูกและมุมปากด้วยหลังมือ พร้อมกับกระตุกยิ้มกวนโทสะให้กับอีกฝ่าย......
ทั้ง ๆ ที่หากว่าสู้กันจริง ๆ ก็คงจะสูสีพอฟัดพอเหวี่ยง แต่บิ๊กนั้นฉลาดและชั่วร้ายพอที่จะยืนอยู่เฉย ๆ และเป็นฝ่ายถูกกระทำแต่เพียงผู้เดียว.....หมัดหนัก ๆ นั้นเสยเข้าที่ใบหน้าอีกด้านหนึ่ง คราวนี้พุ่งตรงไปที่เบ้าตาข้างขวา....
“พี่ปิงหยุดนะ นี่เป็นบ้าไปแล้วเหรอ.....” ร่างเล็กของน้องชายตรงเข้ามาผลักอกของคนพาล ไม่ทันได้มองเห็นรุ่นพี่ของตัวเองกำลังยักคิ้วข้างเดียวอย่างท้าทาย เห็นได้ชัดเลยว่ากำลังจงใจที่จะยั่วโทสะของอีกฝ่าย
“มึง.....ไอ้เหี้ย”
ปิงทำท่าจะพุ่งเข้าไปหาอีกครั้ง.....
เพี๊ยะ!!!!!
ฝ่ามือเล็ก ๆ ฝาดกระทบเข้าที่ใบหน้าของคนเคราหนา แรงเสียจนขึ้นเป็นรอยนิ้ว เปาตบหน้าพี่ชายของตัวเองทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งผลุนผลันออกจากห้องไป......
“เฮ้ยยยย พวกมึงทำเหี้ยอะไรกันวะ ไปเล่นกันที่อื่นไป คนจะนอน” เจ้าตัวปัญหาที่นอนอยู่ลุกขึ้นมาละเมอโวยวาย ดวงตานั้นแดงก่ำทั้ง ๆ ที่ร่างกายนั้นกำลังครึ่งหลับครึ่งตื่น พ่อคนตาโฉดทิ้งตัวลงไปนอนต่อ ท่ามกลางสถานการณ์ประหนึ่งสมรภูมิรบ
“เพราะมึง ไอ้บิ๊ก.....เพราะมึงคนเดียว”
“งั้นเหรอครับ เป็นเพราะผมงั้นเหรอ....ว๊า.....งี้ก็แย่ดิเนอะ”
หมัดของหนุ่มหน้าตี๋เคราหนาพุ่งออกไปอีกครั้ง เพียงแต่ว่าคราวนี้ถูกอีกฝ่ายรับเอาไว้ได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว โดยที่นายบิ๊กนั้นกำลังส่งยิ้มมาให้ รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความน่าสะพรึงกลัว.....และชั่วร้าย
“ก่อนจะโทษคนอื่น.....พี่ไปจัดการกับเรื่องของตัวเองให้เรียบร้อยซะก่อนจะดีกว่านะครับ.................รีบตามน้องมึงไปซะสิ......ไอ้เหี้ย!!!!” น้ำเสียงท้ายประโยคนั้นดุดัน และดูมีพลังมหาศาลซะจนอีกฝ่ายยังต้องถึงกับชะงักทั้ง ๆ ที่กำลังเดือดจัด ปิงเดินไปคว้าเสื้อผ้าของตัวเองที่ตากไว้ที่ระเบียง ฉวยกระเป๋าสะพายแล้วเดินกระแทกเด็กหนุ่มรุ่นน้องออกจากห้องไป......
“ฝากไว้ก่อนนะมึง ไอ้บิ๊ก กูได้คิดบัญชีกับมึงแน่ ๆ..........”
ชายหนุ่มชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับมาพูดกับอีกคนที่ยังคงยืนหันหลังให้.....อยู่ในตำแหน่งเดิม ท่าเดิม....
“แล้วก็หัดแคร์พี่ตัวเองซะบ้าง มันจะได้ไม่น้อยใจจนเมาเละแบบนั้น”
เสียงประตูที่ปิดตามหลังดังปึง.....บอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นจากไปแล้วจริง ๆ ร่างสูงของน้องชายฝาแฝดเหลือบมองแผ่นหลังขาว ๆ ของพี่ชาย.....แล้วยิ้มให้อย่างเยือกเย็น
“ทีนี้ก็เหลือแค่เราสองคนแล้วสินะ........พี่ชาย”
.
....
.........
......................
To be con
ตอนนี้สั้น แต่ว่าอยากลง เพิ่งแต่งเสร็จสด ๆ ร้อน ๆ
ใจจริงอยากจะให้บิ๊กเปาอยู่ทะเล จะได้บรรยายอะไรเกี่ยวกับสองคนนี้บ้าง แล้วก็จะได้ปิงบู้อีกซักตอน.....
แต่เห็นคนเกลียดบิ๊กเปากัน....เค้าก็เลยไม่กล้าแต่ง....เดี๋ยวไม่มีคนอ่าน.....แต่เชื่อได้เลย ว่าอ่านตอนนี้จบแล้วจะต้องเกลียดเปากันมากขึ้นอีกแน่นอน
ขอหายหน้าไปหลายวันหน่อยนะคะ ช่วงนี้ป่วยทางจิตนิด ๆ ปวดตาด้วย......หากดีขึ้นจะรีบมาลงมือแต่งนิยายต่อเลยค่ะ กลับมาแล้วเจอเม้นท์เยอะ ๆ คงจะดีใจน่าดู อิอิ
ปล. 1 ตั้งชื่อตอนซะทะเล๊ทะเลเชียว แต่ไม่มีฉากที่ทะเลซะงั้น....ฮา
ปล. 2 แต่งไปแต่งมา.....สันดานอีบิ๊กชักจะขี้โกงขึ้นทุกวัน ๆ
………………………………………………………………..
-
เปาอ่ะเป็นคนดีนะ ไม่ได้ทำไรผิดเลย ทั้งๆที่น่าสงสารแท้ๆ
แต่ทำม๊ายทำไมยังไงก็ไม่ชอบ งงตัวเองจริงๆ
ปล.รักพี่บู๊สุดใจ o(≧▽≦)o
-
เห็นด้วยกับคุณ Akad3ar มากกกกกกกกกกกกก
เปาไม่มีไรแย่เลยนะ ก็เป็นนายเอกแบบทั่วๆไป
แต่พอโผล่มาในเรื่องนี้ กลับรู้สึกหงุดหงิดไงไม่รู้ ๕๕๕
สงสัยคนอ่านคงโดนมนต์ดำจากพี่บู้ เลยพาลเหม็นเปาไปซะแล้ว
ส่วนนายบิ๊ก หนิตกลงนายยังไม่รู้ใจตัวเองใช่มั้ยเนี้ย อ่านแล้วเพลีย ยังจะหวังอิ๊อ่ะ กับเปาอีก
-
คือ จากที่อ่านๆมานะครับ ผมว่ามันจะดีกว่านี้ถ้าตั้งพลอตเรื่องไว้ให้มันตรงประเด็นว่าอะไรเป็นยังไง
บิ๊กบู้ หรือ ปิงเปา อะไรประมาณไปเลย หรือ อยากจะให้สลับคู่กัน แล้วให้เกิดความห่วงพี่น้องก็ให้ชัดเจนอย่าให้มันดูกล่ำกลืนระวังพี่น้องเลยครับ ผมว่ามันรับไม่ไว้นะ ถ้าเป็นพี่น้องกันจริงๆแล้วมาเจอสภาพแบบนี้ ถ้าผมเป็นบู้สู้ให้รักแค่ไหน ถ้าเห็นน้องซึ่งเป็นคนรักตัวเองด้วยเนี๊ยจีบใครๆต่อหน้าแล้วยังมาทำแบบนี้กับตัวเองอีก เป็นผมมันขอบาย ขอเป็นแค่พี่น้องปกติทั่วไปดีกว่า ส่วนปิงเปาก็เหมือนกัน พออ่านรู้ว่าไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆเหอะๆๆ ให้มันคู่กันไปเหอะครับ ผมว่า ความรักไม่เกิดกันง่ายๆนะครับ ผู้แต่งแต่เหมือนเกิดแล้ว มันก็เหมือนยาที่ช่วยรักษา หรือ ยาพิษไปในตัวนะครับ อย่าเล่นกับความรู้สึกของคนครับ เท่านี้ครับ แล้วจะมาติดตามอีกครับ
-
แล้วมันจะไปเข้าใจกันตอนไหนเนี่ย สวนกันไปสวนกันมาไม่เข้าใจกันซักกะที เจ๊ละมึน :really2:
ปล. +1 เป็นกำลังใจนะจ๊ะ :กอด1:
-
โอ้ววว.... ใจลึกๆก็อยากให้มันมาเจอแบบนี้นะ
มันเหมือนจะเป็นแรงกระตุ้นให้เกิดอะไรให้มากขึ้นต่อไปอ่ะ
ให้มันชัดเจนขึ้น เข้าใจตัวเองกันมากขึ้นอ่ะ
น่าจะนะ....
รอจ้า รอ
-
อิบิ๊กกกกกกกกก แกจะทำอะไรพี่บู้....อย่านะเฟร๊ย กระโดดเข้าฟิค ไปจิกกระชากหัวแกแน่
รู้มั้ย นักเลงคนนี้เด็กใคร? (เออ แล้วมันเด็กใครอ่ะ?) พี่บู้ขา รีบๆ ตื่นเต็มตา แล้วหนีไอ่น้องชาย เหี๊ยกๆ เร็วค่ะ
พี่ปิง กรี๊ดดดดดดด สภาพชวนจิ้น งิ ความจริงน่าจะโป๊กันทั้งคู่เลยงิ อยากเห็นหน้าไอ่หมา กับ
นู๋เปา ตอนเห็นภาพเปลือยของทั้งคู่เต็ม ตา อยากเห็นไอ่หมาหลุดมาด ต่อหน้านุ้งเปา เหอๆ...
หางานให้ไอ่หมา คืองานของเรา
ปล. เหมือนความเห็นก่อนๆ ค่ะ ว่า ต่อให้นุ้งเปา ดี ดี๊ ดี แค่ไหน ในสายตาเรา เธอก็เป็นได้แค่นายรอง ร๊อง รอง เท่านั้น
แถมเป็นนายรองที่แสนอาภัพ เพราะ บรรดา FC. พี่บู้ เกลียดโคตรๆ รองจาก ไอ่หมาดำบิ๊ก
รอตอนต่อ ค่ะ :pig4:
-
สะใจอ่ะ ให้มันหึงหน้ามืดตาลายไปเลย
แต่ถ้าเอาไปลงกับบู้แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สมน้ำหน้าไอ้หมาบิ๊ก
-
แล้วก็จะทำร้ายพี่บู้อีกล่ะสิไอ้เหี้ยบิ๊ก สันดาน! มึงแย่งตัวเหี้ยมาเกิดหรือไงฮะ! ไม่เคยที่จะมองดูว่าตัวเองทำผิดอะไรบ้าง ถ้ามึงบอกว่าอยากจะปล่อยพี่บู้ไปจริงๆ แล้วทำไมยังต้องมาแคร์อีก เค้าจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนก็เรื่องของเขาสิ ทำเป็นไม่สนใจก็สิ้นเรื่อง ถ้าแตะต้องพี่บู้แม้แต่ปลายเล็บนะ ชั้นจะส่งขีปนาวุธไปถล่มตึกแก เอาให้เหลือแต่เถ้าเลย! (แอร๊ย ไม่ดี พี่บู้ก็โดนลูกหลงด้วยสิ!)
โอ๊ย อ่านแล้วขัดใจค่ะ อีดอกเปา จะสำออยไปถึงไหน ทำเป็นโกรธเป็นงอนเข้าไปสิ โกรธอีกคนนึง งอนอีกคน แล้วก็แรดๆ นอโผล่ไปกับอีกคนนึง คิดว่าใครเค้าจะสนใจตัวเองเหรอ! อย่าค่ะ อย่ามาแอ๊บ เดี๋ยวแม่ตบหัวหลุด! :angry2:
อุ๊ย...ขอประทานโทษค่ะ เผลอไปหน่อย ดิฉันพูดอะไรออกไปบ้างเนี่ย :laugh: เอาเป็นว่า สภาพพี่บู้นั้น ล่อแหลมต่อการเสียตัวให้นายบิ๊กมากๆ เลยค่ะ
ปัญหาของคนทั้งสองคู่ก็คือ การไม่เปิดใจคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวค่ะ คุยกันนะคะ เพราะอยากอ่านตอนหวานๆ ค่า
-
เอ่อ เปาเนี่ยมีดีหลายอย่างนะ เหมาะสมจะเป็นนายเอกมาก แต่ต้องเป็นเรื่องอื่นไม่ใช่เรื่องนี้ พอมาอยู่เรื่องนี้แล้วทำไมเราไม่ชอบวะ รู้สึกหมั่นไส้อ่ะ
เอ่อ ไรเตอร์เรื่องนี้ 3P ได้ไหม (ปิง+บู้+บิ๊ก) อิอิ :z1:
-
ยังว่าทิ้งทั้ง2คนไปนิเเล้วเจอเเบบนี้จะโมโหทำไม
ไอ้บิ๊ก ไอ้หมาดำ ไอ้อีกาฝุ่น อย่าทำอะไรบู้น่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ในบอกว่าจะปล่อยไปไง เเล้วมาโมโหทำไม อย่าทำร้ายบู้น่ะ
ตกลงเปามันชอบใครทำไมไปมาระหว่างบิ๊กกับปิงเลือกเอาสักคนสิ!!!!!!!!!!!!!
มาทำให้เป็นปํญหาอยู่เหรอ งอลคนนั้นไปหาคนนี้ งอลคนนี้ไปหาคนนั้น หมั่นไส้เจ้าค่ะ หน้าตบซักที่
จริงๆนิสัยดีน่ะเเต่ไม่เหมาะกับเรื่องนี้เท่าไร
โฮะๆอีฉันพูดอะไรออกไปสงสัยสติหลุดไปนิดหนึ่งอย่าได้ถือความน่ะเจ้าค่ะ
-
คุยกันก่อนอ่าน.....
อนึ่ง ในตอนพี่ชายปะทะพี่ชาย ก็อย่างที่ทราบกันดีว่าเป็นของหวานคั่นมาม่า(รสหม้อไฟทะเลเดือด)......ยังไงซะในเมื่อเรื่องราวมันเลยเถิดและบานปลายมาถึงตอนนี้แล้ว คนแต่งจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดมาดมั่น ว่าจะขอดราม่าให้สุด ๆ ไปเลยอีกซักตอนหนึ่ง(หรืออีกหลายตอน) ดังนั้น คนแต่งขอให้คนอ่านอดทนนะคะ(ว๊ายอีนี่ มีงี้ด้วย------เออ ขอความเมตตากันอย่างหน้าด้าน ๆ นี่ล่ะ-----ฮา) อดทนซัดมาม่าชามโต ๆ กันไปอีกซักอึดใจใหญ่ ๆ ให้ท้องอืด แล้วหลังจากนั้นฟ้าหลังฝน....รอให้มาม่าย่อย คนแต่งสัญญาว่าจะแต่งอะไรที่มันเบา ๆ ใส ๆ ซอร์ฟ ๆ หวานอมเปรี้ยวนิด ๆ ให้อ่านนะคะ......(จะเหลือคนอ่านที่อยู่ถึงวันนั้นมั้ยเนี่ย----ต้องมีสิ เค้าเชื่อมั่น เค้าศรัทธา.....)
สัญญาว่าพอผ่านพ้นช่วงมรสุมนี้ไป จะไม่มีมาม่า ดราม่า กาก้า มาให้กวนใจท่านผู้อ่านอีก
ไหน ๆ เรา(คนแต่งและคนอ่าน)ต่างก็ร่วมหัวจมท้ายต่อสู้กันมาจนฟกช้ำดำเขียว(บ้างก็เลิกอ่านไปแล้วก็มี)ล้มลุกคลุกคลานสะบักสะบอมไปกับไอ้คนสองคู่นี้ ก็ขอให้แฟนคลับพี่บู้(มีด้วยแฮะทำเป็นเล่น) ปลดปล่อยอารมณ์เกลียดชังลงที่ตัวอีบิ๊กหรือน้องเปาได้เลย......หรือจะสาปแช่งก่นด่า จะตบตีเตะต่อยสุดแท้แต่ใจปรารถนา.....
แต่ขอร้องอย่างเดียว......อย่าเพิ่งถอดใจทิ้งฟิคเค้านะ......เค้าแคร์ทุกคน จริงจริ๊ง......
ตอน : หมาดำผู้แสนเลว
พอกันที.....กับคนอย่างมึง.....กูจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว
บรรยาย ;
น้องชายกำลังระงับโทสะที่คุกรุ่น รอการประทุอย่างสุดที่จะกลั้น ขณะที่กำลังมองแผ่นหลังขาวซึ่งเปลือยเปล่า......พยายามหักห้ามใจที่จะไม่กระชากร่างผอม ๆ ที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง ทั้งยังสวมเพียงแค่กางเกงในตัวเดียวขึ้นมาเขย่ามันซะให้กระดูกหักเป็นท่อน ๆ.......อย่างน้อยก็ในตอนนี้
แผ่นหลังขาว ๆ นั้นเปรียบเสมือนผืนผ้าใบ ที่คนใจร้ายต้องการจะละเลงสีสัน แต่งแต้มร่องรอยบาดแผล ด้วยน้ำมือของจิตรกรเอกอีกคนหลบเร้นอาศัยอยู่ในกาย ผู้ซึ่งบัดนี้ได้ผุดโผล่ขึ้นมาจากด้านมืด ในซอกหลืบของจิตใจ
กูจะเล่นมึงให้หนักกว่าทุกครั้ง มึงจะต้องเสียใจจนอยากที่จะตาย.....แต่กูจะไม่ให้มึงตายง่าย ๆ หรอก ไอ้ลูกหมา
อดใจรอ.....รอให้มันตื่นขึ้นมาเสียก่อนเถอะ.....ให้มันได้รู้สึกเจ็บปวดทรมาน ให้มันได้รับรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับมันในสภาพที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์
แม้แต่ร่างสูงเองก็ยังอดที่จะประหลาดใจไม่ได้......ว่าทำไมถึงได้รู้สึกโกรธและโมโหพี่ชายได้มากมายถึงเพียงนี้......ไม่ใช่การพาลแล้วไประบายลงที่ร่างกายของพี่อย่างทุกครั้ง แต่ในคราวนี้นั้น มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นโดยตรง ระหว่างคนเป็นน้องที่รู้สึกต่อพี่ชาย ดวงตาของบิ๊กนั้นจับจ้องเขม็งไปที่พี่ชาย ในหัวมีแต่ความโกรธและเหตุผลที่จะมาเอาผิดนั้นเต็มไปหมด
[บิ๊ก]
นี่ร่านเงียบใช่มั้ย ?......สรุป!!!.......ไอ้หมาถึงได้เที่ยวได้ไปอ่อยใครต่อใคร.....เดี๋ยวคนนั้น เดี๋ยวคนนี้ คราวก่อนก็ไอ้เด็กหน้าสิวราเชนทร์กับเพื่อนของมันนั่นก็ทีหนึ่งล่ะ หายไปขลุกอยู่ด้วยกันซะตั้งนาน ไม่รู้ว่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กันไปถึงไหนต่อไหน ได้เสียกันไปแล้วรึยัง.......หึ แล้วคราวนี้ก็คงจะไปทำออดอ้อนออเซาะไอ้เหี้ยปิงอีกคนนึงล่ะสิท่า คิดจะหาพวก สะสมกำลังคนว่างั้น?.......ฉลาดไม่เบานี่ ไม่คิดเลยว่าลูกไม้ตื้น ๆสุดแสนจะซ้ำซากของไอ้หมา จะยังคงทำให้หลายๆคนนั้นติดกับดักของมัน
เด็กผู้หญิงสองคนนั่นก็เหมือนกันสินะ.....ก็คงจะเป็นแค่ของเล่นอีกชิ้นหนึ่งสำหรับพี่
ชอบใช่มั้ย? ที่ให้ทุกคนคอยวิ่งตาม ขณะที่ตัวเองก็เอาแต่ก่อปัญหาไม่จบสิ้น สนุกนักใช่มั้ย ที่เอาคนนู้นคนนี่มาเป็นเครื่องมือ.....เป็นของเล่น....เป็นเกราะกำบัง.....เพราะคนอย่างพี่น่ะ มันอยู่ตามลำพังบนโลกนี้ไม่ได้ใช่มั้ย.....พี่มันอ่อนแอเกินไปสินะ ต้องคอยหาที่ยึดเกาะ เหมือนกับเชื้อโรค แพร่จากอีกคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง ติดต่อกันไปเรื่อย ๆ.......สร้างอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่แล้วก็คอยชักใยอยู่เบื้องหลัง
ทั้งหมดที่พี่ทำไปนั้นเพียงเพราะผมกำลังจะมีใครอีกคนในชีวิต เพราะผมเริ่มที่จะสนใจคนอื่นนอกจากมัน เพราะผมแอบชอบน้องเปา.....
พี่ยังขาดอะไรอีก หืม?.....ทั้ง ๆ ที่ทุกคนต่างก็รักแล้วก็ดีกับพี่กันถึงขนาดนี้ ทุกคน ไม่ว่าจะคนในครอบครัวหรือคนอื่น......พี่มีทุกอย่างอยู่แล้วในกำมือของพี่ แล้วพี่ยังจะต้องการอะไรอีก......ขอแค่ผมซักคนนึงได้มั้ย เว้นผมเอาไว้ซักคนที่จะไม่ยอมตกอยู่ใต้อุ้งมือเล็ก ๆ ของพี่
คราวนี้กูจะไม่ยอมใจอ่อนกับไอ้คราบน้ำตาจอมปลอม กับคำพูดที่สุดแสนจะซาบซึ้งของมึงอีกแล้ว.....ไอ้หมาบู้ ทุกอย่างมันเป็นแค่ละครตบตาของมึงสินะ.....เก่งมาก.....กูขอชื่นชม
“น้ำ.....หิวน้ำ” น้ำเสียงแหบพร่าของคนที่กำลังแฮงก์เอ่ยขึ้นอย่างงัวเงีย เรียกสติให้น้องชายหันกลับมาสนใจเป้าหมายอีกครั้ง ขณะที่มือเล็กก็ป่ายปะ คว้าอากาศไปทั่ว ทั้ง ๆ ที่ตายังปิดสนิท
“น้ำงั้นเหรอ.....พี่ชาย” แก้วน้ำแข็งที่ละลายแล้วซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา ถูกยกขึ้นมาสาดใส่หน้าคนเป็นพี่ บู้เอามือลูบหน้า ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง สองมือเท้าไปที่ขมับซักพัก แล้วเงยหน้าขึ้นมาสะบัดหัวแรง ๆเรียกสติให้หายมึน......เย็นจังแฮะ
ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ของน้องชายกำลังมองจ้องมา ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ทุกอย่างดูเรือนลางราวกับความฝัน....น้องกำลังยืน ท่าทางดูเท่ห์และสง่างามอย่างน่าอิจฉา และกำลังก้มมองลงมายังตัวเค้าซึ่งเป็นเพียงแค่ปรสิตที่เกาะน้องออกมาลืมตาดูโลกพร้อม ๆ กัน.....เป็นภาระของน้อง.....คอยถ่วงชีวิตที่สมบูรณ์แบบของน้องให้เอนเอียง
อื้มมมม... นี่เรากำลังฝันอยู่ใช่มั้ย......ทำไมไอ้บุ๊กบิ๊กมันถึงกลับมาเร็วนักล่ะ.....ไม่ใช่ว่ากำลังเล่นน้ำทะเลอย่างมีความสุขอยู่กับไอ้เด็กนั่นอย่างนั้นเหรอ
“บิ๊ก” พี่ชายส่งยิ้มให้อย่างดีใจ แต่อีกฝ่ายกลับปัดมันทิ้งด้วยคำพูดที่ร้ายกาจ กับท่าทางที่ดูเย่อหยิ่ง.....และเหินห่าง
“ตื่นแล้วเหรอครับ.....คุณชาคริต”
“ทำไมกลับมาเร็วจัง พี่กำลังคิดถึงบิ๊กอยู่พอดีเลย เมื่อกี๊ก็ฝันถึงบิ๊กด้วยนะ......แล้ว...........” คนตัวเล็กหันซ้ายหันขวา ทำท่าเหมือนกำลังมองหาใครอีกคน นั่นยิ่งเป็นการเพิ่มโทสะให้กับน้องชายอีกระลอกหนึ่ง
“พี่ปิงอ่ะ กลับไปแล้วเหรอ”
“พี่นอนกับใครไปแล้วมั่ง.......”
“อะไรเหรอ.....นอน.....?.....งงอ่ะ ขอน้ำให้พี่กินแก้วนึงดิ.....เมื่อคืนเมาเละเลย”
“ก็บรรดาของเล่นของพี่ไงครับ.....ไอ้พวกหน้าโง่ของพี่น่ะ.......พี่นอนกับใครไปแล้วมั่ง......หืม?.....ไม่สิ.....เหลือใครมั่งที่พี่ยังไม่ได้นอนด้วยน่ะ ว่ายังไงล่ะครับ คุณชาคริต?.........”
ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้าพี่ชาย สองมือนั้นคว้าหัวไหล่เล็กเอาไว้ทั้งสองข้าง ใบหน้าคมค่อย ๆ เคลื่อนเข้าไปไกลจนแทบจะแนบชิดกับคนเป็นพี่ ยิ่งเห็นพี่ชายชักตัวถอยหนี ความโกรธก็ยิ่งทวีมากขึ้น
“บอกเค้าหน่อยสิ.....สำหรับพี่แล้ว.....ลีลาของใครมันถึงใจมากที่สุด”
“บุ๊กบิ๊ก......”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อเค้า ไอ้ลูกหมา รู้ตัวมั้ยว่าพี่ทำอะไรลงไป รู้ตัวมั้ยว่าพี่ทำให้น้องเค้าเสียใจ ทำให้คนสองคนเค้าต้องผิดใจกัน” น้ำเสียงตวาดดังขึ้นฉับพลัน ทำเอาบู้ถึงกับผวา....สีหน้านั้นยังคงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ว่าน้องชายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
นี่เราทำอะไรลงไปอีกอย่างนั้นเหรอ ?......นี่เราทำอะไรให้คน ๆ นี้ไม่พอใจอีก......?
ไม่สิ.....ตั้งแต่เกิดมา เราก็ไม่เคยที่จะทำอะไรให้คน ๆ นี้รู้สึกพอใจเลยซักครั้ง.......
คนเป็นพี่กำลังนึกตัดพ้อด้วยความน้อยใจ......เดี๋ยวนายก็ดีด้วย....เดี๋ยวนายก็ทำร้ายกันอีก.....พี่สับสนไปหมดแล้ว ว่าควรจะทำตัวยังไง มันถึงจะดีสำหรับไอ้ตัวโตของพี่......
ขณะที่ฝ่ายน้องชายนั้นกำลังรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่เอาเรื่องของรุ่นน้องมาเป็นข้ออ้าง ทั้ง ๆ ที่ตัวเองต่างหากที่โกรธพี่ชาย ตัวเองต่างหาก ที่อยากจะขยี้ร่างเล็ก ๆ นี้ให้แหลกละเอียดจนเป็นเถ้าธุลี
“พี่ก็แค่ดื่มกับพี่ปิงเค้า แค่นั้น.....ก็เค้ามาตามไอ้เด็กนั่นแต่ว่ามันไม่อยู่.....”
“แล้วยังไง!!!! ไม่เจอก็กลับไปสิ พี่จะลากมันเข้ามาในห้องของเราทำไม ห๊า!!!!! ทำแบบนี้ทำไม ไอ้เด็กปิศาจ สนุกมากเหรอที่คอยปั่นหัวคนอื่นเค้าแบบนี้น่ะ ไอ้หมาบู้!!!!” สองมือใหญ่จับร่างที่เกือบเปลือยเปล่านั้นเขย่าไปมาอย่างรุนแรง ก่อนจะเหวี่ยงกลับลงไปที่โซฟา แล้วเริ่มต้นทำทุกอย่าง อย่างที่เคยทำ ขบกัดและบีบขย้ำร่างกายที่แสนบอบบางนั้นด้วยฟันคม ๆ กับสองมือที่เต็มไปด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล....
ผลั๊วะ!!!!
พี่ชายฉวยเอาขวดบาร์คาดิที่บังเอิญอยู่ใกล้มือฝาดไปที่หัวของน้องชายจนขวดแตก ก่อนจะดิ้นรนจนหลุดจากเงื้อมือปิศาจร้ายตัวใหญ่ยักษ์ แล้วพุ่งตัวหมายจะตรงไปยังประตูหน้าห้อง.......ทว่า!!!
ขาเล็ก ๆ ข้างหนึ่งถูกมือแกร่งดึงกระชากจนคนตัวเล็กนั้นล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นได้อย่างง่ายดาย นายบิ๊กไม่รอช้าขึ้นคร่อมตัวพี่ชายอีกครั้ง กดทับเอาไว้ไม่ให้เหยื่อนั้นดิ้นหนีหลุดไปได้อีก ด้วยตัวร่างกายของเค้าเอง เลือดสด ๆ กลิ่นคาวคลุ้งหยดลงใส่แผ่นหลังขาว ๆ กางเกงในถูกกระชากลงมาจนเห็นแก้มก้น ขณะที่กางเกงของนายบิ๊กนั้นถูกเจ้าตัวปลดออกอย่างรีบร้อน
“โอ๊ยยยยยยยยยย เจ็บบบบบบบบบบบบบบ”
บางอย่างที่แข็งขึงถูกดันพรวดเข้าไปในช่องทางอันคับแคบอย่างไม่ปราณี มือใหญ่จิกขยุ้มเส้นผมของร่างเล็กขึ้นจนหน้าหงาย ส่วนบั้นท้ายก็กระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงบ้าคลั่ง.....คนป่าเถื่อนซู้ดปากด้วยความเสียวซ่านเมื่ออีกฝ่ายนั้นเกร็งตัวบีบรัดโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ซี๊ดดดดดดดดด”
“เจ็บ.....ไม่เอาแล้ว......ปล่อยนะเว้ย ไอ้เด็กเหี้ย.....ไอ้บิ๊ก.....ไอ้เหี้ยบิ๊ก เอาออกไปนะ........ฮึก.....ฮึก.........มันเจ็บนะ.....ฮึก”
“มึงไม่ต้องร้อง.....ชอบไม่ใช่เหรอเลือดน่ะ....คราวนี้จะได้เลิกดูหนังเลือดสาดซะที หึ”
เลือดจากบาดแผลที่ศรีษะของชายหนุ่มยังคงไหลหยดจนท่วมตัวคนเป็นพี่ ในที่สุด ร่างสูงก็ปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น ของเหลวสีขาวขุ่นก็ไหลทะลักจนเต็มช่องทางด้านหลัง ปะปนกับเลือดอันเกิดจากการร่วมรักที่รุนแรงไร้ความปราณี ร่างสูงกระตุกร่างเนื่องจากอารมณ์สุขสมถึงจุดสุดยอด บิ๊กผละขึ้นมาจากร่างผอม ๆแล้วจัดการรูดซิบกางเกงขึ้น ตาชำเลืองมองดูผลงานที่ตัวเองทำเอาไว้อย่างสะใจ พี่ชายกำลังนอนคว่ำหน้า สะอึกสะอื้นจนตัวสั่น ดูน่าเวทนา แผ่นหลังเต็มไปด้วยเลือด ส่วนล่างของลำตัวเปรอะเปื้อนคราบของน้ำอสุจิ เท้าใหญ่ยักษ์ยกขึ้นขยี้เบา ๆ ที่แก้มก้นของร่างเล็ก
“หายร่านรึยัง.....แต่แค่นี้คงจะยังไม่พอสินะ......ถ้ายังไม่พอก็นอนอยากอยู่ตรงนี้ เค้าจะไปทำแผลที่คลินิกใกล้ ๆ นี่เดี๋ยวมา”
“.......ไอ้เลว......มึงมันเลว.....ไอ้ชั่วบิ๊ก”
“แล้วก็อย่าคิดหนีไปไหน เพราะเค้าจะตามตัวพี่ให้เจอจนได้ ไม่เชื่อก็คอยดู แล้วถ้าเจอก็จะพากลับมาลงโทษที่ห้องนี้.....เอาให้หนักมากกว่านี้อีก.....เค้าเตือนพี่แล้วนะ.....พี่รู้ใช่มั้ย ว่าเค้าไม่เคยผิดคำพูด หึหึ”
หึ........สมควรแล้ว ไอ้บู้.....มึงสมควรโดนแล้ว......จงรู้สึกเจ็บปวดเข้าไปให้ลึกถึงก้นบึ้ง ซึมซาบกับมันเหมือนที่ทรมานคนอื่น........แล้วรีบ ๆ ออกไปจากชีวิตกูซะ..............แต่ก่อนที่จะไปมึงต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเสียก่อน
ร่างสูงออกจากห้องไปแล้ว เหลือเพียงแค่อีกหนึ่งชีวิตในห้องนี้ กับพลังวิญญาณที่ริบหรี่ราวกับแสงของหิ่งห้อย
“ฮึก............ฮึก.............แม่จ๋า......บู้ไม่ไหวแล้ว.......คิดถึงแม่....ฮึก...เมื่อไหร่จะมารับบู้ไปอยู่ด้วยซะทีแม่จ๋า.....ฮึก”
...........
To be con
ขอวิเคราะห์งานของตัวเองนิดนึง(ไม่นิดมั้ง)
แต่งตอนนี้เสร็จแม้จะเป็นตอนสั้น ๆ แต่แต่งแล้วเครียดขึ้นมาเฉยเลย อินค่ะ.......เคยกล่าวถึงไปแล้วในตอนก่อนนู้น ๆ ๆ ว่านายบิ๊กค่อนข้างจะแอนตี้ครอบครัวใหม่ของพ่อ ก็เลยพยายามที่จะบังคับพี่ชายให้มาอยู่ข้างตัวเองโดยเอาคำสัญญาของแม่มาเป็นข้ออ้าง......ครั้นอยู่ ๆ เกิดอยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเองขึ้นมาก็โทษพี่ชายซะงั้น ว่าต้องดูแลพี่เลยทำให้เสียชีวิตส่วนตัวไป.....อันนี้เป็นคาแรคเตอร์ของตัวละครที่ไม่ปกติทางจิต ทั้งบิ๊กและบู้ คนน้องนั้นต้องมาแบกรับภาระดูแลพี่ชายตั้งแต่ยังเด็ก ส่วนคนพี่นั้นเสียแม่ไปแล้วก็เหลือแต่น้องชาย...ซึ่งจริง ๆ แล้วยังมีพ่อและแม่เลี้ยงกับลูกชายคนเล็กที่รักบู้(และอาจจะรักอีบิ๊กด้วย แต่มันทำตัวแอนตี้ ก็เลยอาจจะไม่เหลือใครรักมันอีกแล้วนอกจากพี่บู้) แต่ว่าบู้นั้นโดนนายบิ๊กกรีดกันให้ออกจากทุก ๆ คน กลายเป็นที่มาว่าทำไมบู้ถึงรักน้อง และคิดว่าตัวเองมีน้องแค่เพียงคนเดียว.....อีกทั้งการดูแลของนายบิ๊กจะออกไปในแนวที่.....มึงไม่ต้อง กูทำเอง.....สุดท้ายเลยเพาะนิสัยเสีย ๆ ให้พี่ชายทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง........
ทุกอย่างนั้นมีสาเหตุนะคะ คือถึงคนแต่งจะมั่ว ๆ มึน ๆ แต่ก็แอบวางปมเอาไว้แล้วนิดนึง อย่างน้อยก็ในเรื่องนี้.......ก็ไม่อยากให้ขัดใจกัน มีเม้นท์นึงบอกว่าถ้าตัวเองเป็นบู้แล้วจะไม่ทน.......จริง ๆ แล้วคุณต้องบอกว่าถ้าเป็นตัวคุณ คุณจะไม่ทนต่างหากล่ะคะ แอร๊ยยยย ก็เพราะว่าตัวละครบู้เค้าก็มีที่มาของเค้า ไม่ได้เข้าข้างฟิคตัวเองน๊าเออ.....บอกตรง ๆ เลยตรงนี้ก็ได้ ว่าถ้าเป็นเรา อิบิ๊กก็คงไม่พ้นถูกแทงไส้ไหลตายคาห้องเหมือนกัน เพราะเราก็จะไม่ทน......สรุปว่าพี่บู้น่าสงสารสุด ๆ เป็นเด็กมีปัญหาที่เกิดจากน้ำมือของไอ้เด็กมีปัญหาอย่างอีบิ๊กอีกที
ส่วนน้องเปา คนแต่งจนปัญญากับน้องแล้วนะ แต่งยังไงคนก็ไม่ชอบซ๊ากกกกที แต่นั่นไม่สำคัญ ทำให้คนอินกันได้ เราก็ดีใจแล้ว
ปล. สุดท้ายก็ไม่ได้พัก นอน ๆ นั่ง ๆ ไปเกิดฟุ้งซ่านขึ้นมาก็เลยได้ออกมาอีกตอน เหอะ ๆ.......แต่เรื่องสั้นนี่คงจะอีกหลายวันจริง ๆ ตีมึนไปหมดทั้งดราม่าทั้งแนวรั่ว จนคนเขียนติงต๊องไปแล้วก๋าก๊ะ
...
-
:fire: :fire: ไอ่หมาบิ๊ก ไอ่เหี๊ยกกกกก เลวมาก ทำไมเลวบัดซบขนาดนี้ฟร่ะ
อ่านตอนนี้ไป น้ำตาซึมสงสารพี่บู้เลยอ่ะ น้องเปามันมีความสำคัญกับชีวิตมรึงมาก
กว่าพี่ชายที่อยู่ร่วมกันมาแต่เกิดรึไงฟร่????
รับตอนนี้ไม่ได้จริงจังอ่ะ สงสารพี่บู้สุดๆ เอาอิหมาดำไปลงนรกที่ไหน พาอิน้องเปา
ตามไปลงนรกด้วยคนก็ได้ ไม่อยากได้พระเอกแบบนี้แล้วอ่ะ ไม่ต้องมารับผิดชอบ
พี่บู้แล้ว ถ้ามรึงเลวขนาดนี้อ่ะ เอาอารมณ์หึงหวง (ที่แอ๊บว่าห่วงน้องเปา) มาลง
กับพี่บู้ถึงขนาดนี้ ก็ไม่คิดจะเลี้ยง ส่งป้ายไฟเชียร์มันแล้ว
ขอพี่ปิงให้เป็นพระเอกคู่กับพี่บู้ หรือไม่ก็เอาไอ่น้องพลอง ไอ่น้องเป็ด หรือเชนนี่
ไปแมร่งเลยก็ได้ ดูพวกนี้ ไม่เคยทำร้ายพี่บู้เลยอ่ะ
ถ้าพี่บู้เป็นไรไปนะหมาดำ มรึงมีเรื่องกับตรูแน่ๆ :angry2:
ปล. ไรเตอร์ จ้างวานฆ่าไอ่หมาดำ คิดค่าจ้างเท่าไหร่คะ?
-
กรรมของพี่บู้.....
-
ฮึ่ม...นั่น มันมาแล้ว
ดิฉันยืนหลบมุม ในมือถือปืนดำมะเมื่อม ขณะเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำ เดินออกมาจากตึก มือหนึ่งจับผ้าที่เปื้อนสีแดงแนบกับหัว ราวกับจะห้ามมิให้เลือดไหลออกมาจนหมด (หมดเลย จะได้ตายไปซะ) ดิฉันยกปืนขึ้น หรี่ตาข้างหนึ่งให้กลายเป็นขีด แล้วเล็งปลายกระบอกปืนไปที่จุดตรงอกของชายหนุ่มนั้น นิ้วเตรียมกดไก...
มึงตาย ไอ้ห่าบิ๊ก!!!
แต่ทว่า...ก็มีกลุ่มเด็กสาววัยรุ่นใส่กระโปรงแดงวิ่งมาเป็นกลุ่ม ขวางวิถีการเล็งปืนของดิฉันหมด อีดอกกกกส์ กรี๊ด เมื่อมองอีกที ก็เห็นว่าไอ้ตัวใหญ่นั่นเดินหายไปเสียแล้ว มึง...หัวแตกอย่างนั้นก็คงต้องไปคลินิกหรือไม่ก็โรงบาล เดี๋ยวมึงได้เจอดีแน่!
กำลังหมายมาดกับใจตัวเองจะตามไปราวีเอาชีวิตมันให้ถึงที่สุด ก็รู้สึกว่ามีคนเอามือมาตบไหล่หลายครั้ง พอมองกลับหลังไปดู จึงเห็น กรี๊ดดด
คุณตำรวจ! หนูเปล่านะ หนูไม่ได้จะฆ่าใคร!
ไอ้ห่าบิ๊ก เพราะมึง เพราะมึงทีเดียวกูถึงถูกจับ! ฮือ!
พอดีกว่าค่ะ เอาเป็นว่าเรื่องของเรื่องคือ โกรธไอ้บิ๊กจนอยากจะเอาปืนมายิงมันให้ตาย (แต่ก็โดนจับก่อนอย่างที่เล่าให้ฟังข้างต้น)
อย่างเดียวที่อยากให้บิ๊กคิดได้ก็คือ การสำนึกและรับรู้ถึงหัวใจรักของพี่บู้ อยากให้รู้ว่า พี่บู้รักมันจริงๆ และรักอย่างที่คนรักจะรักได้ มิใช่รักอย่างพี่น้อง และขอบอกให้รู้ว่าไว้นะบิ๊ก สักวันหนึ่ง ถ้าพี่บู้เลือกจะไปจริงๆ (ไม่ใช่ไปแบบกึ่งๆ กลางๆ เหมือนครั้งก่อนๆ ) แล้วแกจะรู้ว่าแกได้สูญเสียของล้ำค่าไปเสียแล้ว ของล้ำค่าที่ไอ้น้องเปาก็ไม่มีทางเทียบได้!
อยากจะรู้นักว่า วันนึง ถ้าเกิดแกรู้ตัวขึ้นมาว่า แกรักพี่บู้ขนาดไหน แกจะเจ็บเจียนตายเพียงใด อยากรู้นัก! ชั้นเนี่ยแหละ จะสมน้ำหน้า เขาบอกคนล้มอย่าข้าม ชั้นจะเอาตัวแกไปวางกับพื้น แล้วเล่นกระโดดยางซะให้เข็ด! (ข้ามไปข้ามมานั่นเอง ฮัวะๆๆๆ)
มาเร็วๆ นะคะ ใจจะขาดแล้วค่ะ
ขอบอกว่าไม่ทิ้งไปแน่นอนค่ะ แต่ว่า ถ้าเกิดเป็นบิ๊กคู่กับน้องเปา เดี๊ยนคงต้องบอกลา เพราะรับไม่ได้จริงๆ แม้ไอ้บิ๊กจะเลวแค่ไหน แต่เดี๊ยนก็ยังอยากให้มันได้รักและทำตัวดีๆ ทะนุถนอมพี่บู้บ้าง แต่ถ้าเกิดว่าไปรักกับน้องเปาล่ะก็ ดิฉันเนี่ยแหละค่ะ จะตบคนเขียน! (แอร๊ย เค้าล้อเล่นหรอก โฮะๆๆ ยังไงก็จะยังอ่านไปเรื่อยๆ นะคะ คนเขียนอย่าเครียดค่ะ)
-
จะว่าเป็นคาแร็คเตอร์ของบิ๊กดีรึว่ายังไงดีหนอ
ตรงโซนเน้นที่แดงที่บิ๊กพูดน่ะค่ะ กับเหตุการณ์ที่โกรธพี่ อ่่านแล้วมันไม่ค่อยเก็ทว่าตกลงมันโกรธเค้าเรื่องอะไร
แล้วมันโยงกับเรื่องที่เห็นยังไง
คือจะสื่อว่า บิ๊กโกรธที่เห็นบู้นอนกับคนอื่น ทั้งที่ก่อนหน้านี้บอกว่ารักบิ๊กรึเปล่าคะ?
บุคลิคบิ๊กสวิงสุดฤทธิ์เลยอ่ะค่ะ
-
มันโรคจิตไปคนละแบบ
บิ๊กมันก็ยึดติดเอง ตัดสินเองเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่
ซึ่งน่าเชือดทิ้งเป็นที่สุด //ยืนถือมีดรอบิ๊กหน้าห้อง
บู้เองก็คิดเองไม่เป็น ไม่รู้รอดในสังคมมาได้ไง
-
อ่านตอนนี้ทำให้เริ่มเข้าใจการกระทำที่ผ่านมาทั้งหมดของบิ๊ก...
ที่แท้มันโรคจิตหนิหว่า!!!
งงกับการกระทำของมันมานาน ๕๕๕๕
เอาดราม่าสุดๆไปเลย สนับสนุน บู้จะได้หนีขาดไปเลย
เลวอีกเยอะๆเลยบิ๊ก คราวนี้พี่บู้จะได้ไม่ใจอ่อนง่ายๆอีก ๕๕๕๕
-
ตอนนี้สนุกค๊า :z1:
แต่...อ้ายยบิ๊กกก เกลียดดแก !! :z6: :z6: :z6:
:z3:
-
ไอ้หมาบิ๊ก!!!!!!! ดีได้ไม่เท่าไหร่นะแก!
พี่บู้ของฉันนนนนนนนนนน TT
พี่บู้หนีเถอะ หนีอย่างจริงจัง กระซิกๆ
-
โอววว ในเรื่องก็ดราม่า คนอ่านก็ดราม่า อินตามๆกันไปหมด :o12: กว่าจะหมดดราม่า หัวใจเค้าจะสลายแล้วน๊าาา ขออีกซักตอนแล้วพอได้ม๊ายยยย กระซิกๆ
ปล.ยังไงเค้าก็ยังไม่ชอบน้องเปา ไม่รู้ทามมายยยยยยยยยยสิน่า :really2:
+1
-
เจ้าหมาบิ๊กจะเอสเอ็มไปถึงไหน สงสารพี่บู้บ้าง ไม่ฟังอะไรซักอย่าง :z6:
-
เธอจะดีหรือเธอจะร้าย? :เฮ้อ:
.+1 จ้าาาาา.
-
:fire: :fire:ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไอ้หมาดำเลว ไม่หมาดำเชี่_ นิสัยไม่ดี ไอ้หมาดำเชี่_มากๆรักเปานักเปาน่าทำไมไม่ไปเอากะมันวะมาลงที่บู้ทำไม ทำไมๆๆ อะไรๆเปา เเกนี้ชอบเอาโลกหมุนรอบตัวเองเเท้ๆ หน้าตาก้อใช่ว่าจะดีนักดีหน่า นิสัยยังหมาไม่มอง เลวมากๆ :angry2:เเม่กระทั่งพี่ที่โตมาด้วยกันพาอะไรมาด้วยกันตั้งเเต่เด็ก แกยังเห้นไอ้เด็กหน่ากระเป่าหลอเเหลไปมา นั้นดีกว่าพี่แก เซงเป็ดวะอีกาสีฝุ่น
:sad4:สงสารบู้สุดๆรู้สึกอยากร้องไห้ ของอย่างเดี๋ยวตอนนี้ อย่าให้บู้ฆ่าตัวตายเลย :sad4: อ่านเเล้วสังหรณ์ใจเเบบนั้น หนีไปเถอะค่ะไปจากมันดีกว่า ถ้าไม่ไปจะรั้งไว้ให้ตัวเองเจ็บใจกับเจ็บกายเปล่า
-
ไอ้ห่าเอ๋ยใช่แต่อารมณ์ ค_ย สาดดดดด เหี้_ย แม่งสมองนี้ทำด้วยอะไรวะ สามันสำนึกน่ะมีบ้างไหม แม่ง!! ไม่อยากด่าไรมากอ่ะ เสียอารมณ์ เฮอะ :angry2:
-
เพิ่งนึกขึ้นได้.....ว่าแต่งตอนนี้เก็บไว้ในสต๊อก......กำลังตันอยู่พอดีเลยเชียวค่ะ......อ่านขำ ๆ คั่นเวลานะคะ.....
ตอนคั่น : น้องคนเล็ก
ผมสะดุ้งตื่นแต่เช้าดังเช่นที่เคยเป็นตามปกติวิสัย.....เช้าวันหยุดที่อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าวนิด ๆ เนื่องจากเป็นช่วงฤดูร้อนของปี......ในเดือนเมษายนที่อากาศนั้นร้อนสุด ๆ
เออเฮอะ......กอดกูก็เป็นด้วยนี่หว่า......
แขนผอม ๆของมันกอดรัดผมซะแน่น ตั้งใจจะแกะอ้อมแขนของมันออกแต่ก็ต้องชะงักเอาไว้ เมื่อปากเล็ก ๆ ของมันกำลังพร่ำเพ้อ
“หิว...............มีอะไรกินมั้งมั้ยวะ.....ไอ้แม่งเอ๊ย” มันคงกำลังฝันถึงตู้เย็นที่ปราศจากอาหาร ไม่ก็ฝันว่าไปติดเกาะร้างแน่ ๆ ถึงได้ละเมอว่าหิวแบบนั้น แล้วก็เฮ้ย.....มือเล็ก ๆของมันคว้าหมับเข้าที่น้องชายของผม ก่อนจะบีบขยำ ไอ้เหี้ย......นี่ไม่ใช่ไส้กรอกเยอรมันนะเฟ้ย ฟันคม ๆของมันงับเข้าที่แขนของผม.....อ๊ากกกกก มันเจ็บนะ....มันงับอยู่ครู่เดียวมันก็คายทิ้ง
“เค็ม.....เนื้อเหี้ยไรฟะ....โครตเค็มเลย”
มันยังคงละเมอต่อไปหลังจากที่ได้ประทุษร้ายไปแล้วผมถึงสองครั้ง.........................เฮอะ ฆ่าแม่งทิ้งซะดีมั้ยเนี่ย !!!
จะหลับหรือว่าตื่น มึงก็ทำให้กูอารมณ์เสีย.......ชิช๊ะ!!!
.
...
.................
......................................................
“ดำ.........................พี่บู้อ่ะ” เสียงง๊องแง๊งของไอ้เด็กถุงยางแตกกำลังทำให้เส้นประสาทของผมขาดผึง ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา ปากเล็ก ๆ นั่นก็ไม่ได้หยุดขยับ มันพูดเพ้อเจ้อไปเรื่อยก่อนจะวกเข้าคำถามเดิม.........พี่บู้ไปไหน นั่นสินะ ปกติคนอย่างไอ้บู้น่ะเวลาวันหยุดที่ควรจะต้องนอนตื่นสาย ๆแบบนี้ มันมักจะเป็นฝ่ายปลุกผมให้ลุกขึ้นมาหาอะไรให้มันกิน......แต่สำหรับวันนี้ มันไม่ใช่......ไอ้บู้มันหายไปไหน......หายไปไหน
“ดำ.........เค้าถามว่าพี่บู้ไปไหน หูแตกเหรอ”
“เพื่อนเล่นเหรอไอ้เบียร์” ผมย้อน ไอ้เชี่ยเบียร์ทำหน้างอง้ำ ปากเล็ก ๆ นั้นเบะเป็นเป็ด แมร่งน่าตบให้ฟันร่วงหมดปากจริง ๆ ไอ้เด็กนี่
อันที่จริงแล้ว นี่มันไม่ใช่เรื่องที่สมเหตุสมผลเลยแม้แต่น้อยที่ไอ้เด็กนรกตาตี่เป็นเม็ดก๋วยจี๊แถมหางตาและคิ้วยังเชิดขึ้นจนดูร้ายกาจคนนี้จะมาอยู่ที่นี่......ในเวลานี้
......พ่อกับแม่รองจะเป็นฝ่ายเสียสละไปกันสองคนก็แล้วกันนะ(ยัยนั่นไม่ใช่แม่ผม ชิส์)......ฝากน้องด้วยนะ.....บิ๊ก บู้.......(ค่าเลี้ยงดูก็ไม่เห็นมีให้).......คุณพ่อคนเก่งสั่งกำชับเอาไว้แบบนี้....ก่อนจะยิ้มหวานแล้วโบกมือบ๊ายบาย
เรื่องของเรื่องคือ.......พ่อกับยัยแม่รองไปเที่ยวกันที่ญี่ปุ่นจากการชักชวนของคู่ผัวตัวเมียเพื่อนสนิท ที่บังเอิญส่งฝาชาเขียวไปชิงโชคได้ตั๋วเครื่องบินสี่ที่นั่งพร้อมเงินค่ากินเที่ยวอีกก้อนหนึ่ง.....คุณพ่อคนดีที่ไม่ค่อยจะลงรอยกับผมนักบอกว่า ดีแล้วที่บ้านเราไม่เคยหมกหมุ่นงมงายกับการเสี่ยงโชค.......เพราะจากกรณีศึกษาดังกล่าว(คุณพ่อชอบใช้ศัพท์ทางการ)หากโชคดีได้ตั๋วสี่ที่นั่งขึ้นมา มันจะกลายเป็นว่ามีเศษเกินเนื่องจากครอบครัวของเรามีสมาชิกกันถึงห้าคน
เอาเหอะ......ถ้าได้กันจริง ๆ ผมนี่แหละจะเป็นฝ่ายเสียสละนอนแก่วอยู่ห้องเอง..............ครอบครัวงั้นเหรอ ไร้สาระน่า
พ่อที่บ้าพลังแล้วก็ชอบแกล้งลูกชาย ชกแขนผมบ้างล่ะ เตะตูดผมบ้างล่ะ ผมนอน ๆ อ่านหนังสืออยู่ก็เอาเท้ามาเขี่ยตูดผมบ้างล่ะ ครั้นพอผมโมโหขึ้นมาก็หาว่าผมงอนเป็นเด็กผู้หญิงบ้างล่ะ.......
กับยัยผู้หญิงหน้าตาจืด ๆเอ๋อ ๆที่ช่างเซนซิทีฟและดูบอบบางไปเสียทุกท่วงท่า เสียน้ำตาได้เป็นลิตร ๆ ให้กับละครน้ำเน่าหลังข่าว
น้องคนละแม่ที่กวนตีนโครต ๆ
พี่ชายฝาแฝดที่เอาแต่ดูหนังวิปริต......และไม่รู้จักโต......รู้เลยว่านิสัยเด็ก ๆแบบนี้มันได้มาจากใคร
บุ๊กบิ๊กครอบครัวสุขสันต์......ไม่สิ......ต้องชื่อนี้ บุ๊กบิ๊กอินวันเดอร์แลนด์......กร๊ากกกก ฮากลิ้ง
“กลับมาแล้วล่ะเน้ออออออเอ่อะ ๆ ๆ ๆ” สำเนียงอุบาทว์แบบนี้จะมีใครถ้าไม่ใช่ไอ้บู้ เสียงมาก่อนตัวเลยนะมึง แล้วนั่นมึงจะเซิ้งทำไม ไอ้ไม่เต็มเต็ง ไอ้พี่ติงต๊อง
“พี่หายไปไหนมาเนี่ย” ผมถาม ไอ้พี่เวรยิ้มแฉ่ง.........มือชูถุงพะรุงพะรัง
“ลงไปเซเว่นไงบุ๊กบิ๊ก มีอาหารเช้าของพวกเรา.....แล้วก็มีไอติมของเบียร์ด้วย” อ่อเหรอ.....หายไปซะนานเนี่ยนะครับคุณพี่ เดาว่ามันคงเดินวนรอบชั้นวาง....ไม่รู้จะหยิบอะไร วนรอบแล้วรอบเล่า.....กว่าจะเลือกได้ซักอย่างนึง แล้วก็วนแม่งอีกหลาย ๆ รอบ นั่นแหละนิสัยเสียอีกอย่างของมัน เอ๋อ.....ออทิสติก!!!!!
นี่คงเห็นน้องมาล่ะสิ ก็เลยอยากจะทำตัวเป็นพี่ใหญ่ผู้แสนดี
“แล้วเอาตังค์ที่ไหนไปซื้อล่ะ?”
“ตังค์บุ๊กบิ๊กไง พี่หยิบเอาจากหัวเตียง” นั่นไง.................จริง ๆด้วย ตังค์กู ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้ฟะ
“พี่บู้ลงไปทำไมไม่ชวนเบียร์”
แล้วไอ้เด็กนรกนั่นก็กระโดดจากเตียง วิ่งแถเข้าไปกอดไอ้บู้......กอดกัน......นัวเนียกัน.......นี่ถ้าไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ ผมว่าไม่ช้ามันต้องได้เสียกัน
“พี่บู้ซื้อติมมาด้วยเหรอ....ขอเบียร์ดูหน่อย”
“พี่เห็นเรากำลังหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุกน่ะ จะกินเลยมั้ยล่ะ หืม?”
แล้วไอ้บู้ก็เอามือลูบหัวน้องรักน้องใคร่ของมัน(ที่จะสูงทันกันอยู่รอมร่อ) แหม่ ผมเห็นแล้วทนไม่ได้ มันหมั่นไส้ เสียงมึงเหมือนจะแตกหนุ่มแล้วนะไอ้เบียร์ หยุดทำตัวเหมือนกับมึงเป็นเด็กน้อยน่ารักไร้เดียงสาได้แล้ว......กูเพลีย
“เอาไปแช่ตู้เย็นก่อนเหอะ แล้วก็มากินข้าวเช้ากันก่อน ล่อไอติมแต่เช้าเดี๋ยวได้ก็ปวดท้องหรอก” ด้วยความปรารถนาดีจากผม ^^ ผมจึงออกปากเตือนพวกมันไป แล้วยังไงต่อน่ะเหรอ.......หึ
“ดำ........ไม่พูดก็ไม่มีใครเค้าหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ.......เบียร์จะกินไอติมกับพี่บู้ก่อน.....ดำมีปัญหามั้ยล่ะ”
ฮ่ะหนอย......ไอ้เวร กูก็พี่มึงเหมือนกันนะเว้ย........เคารพกูซักนิดก็ได้.......เดี๋ยวพ่อเตะตัดขา ให้พิการซะทั้งคู่ดีมั้ย
“งั้นกินข้าวกันก่อนดีกว่าเนอะ จะได้ไม่ปวดท้อง......เดี๋ยวพี่เอาไอติมไปแช่ตู้เย็นก่อน......นะครับ”
“เอางั้นก็ได้ครับพ้ม.......ดำ.....ไปทำกับข้าวเด่ะ......น้องหิวจนตาลายแล้วเนี่ย”
ทีกะไอ้บู้ล่ะเชื่อฟังจังนะ กะกูล่ะจิกหัวใช้เอาเป็นว่าเล่น ทั้งพี่ทั้งน้องรุมกันโขกสับกูกันเป็นที่สนุกสนาน.....โชคร้ายของกูแท้ ๆ เหลือบดูของในถุงที่มันโยนแหมะไว้ให้ ไอ้บู้ซื้อไข่ไก่สด แฮม แล้วก็เบคอนมาซะเยอะ......อ๊ากกกก แพงนะนั่น คราวหลังเอาแค่ไส้กรอกคอกเทลก็พอนะพี่นะ......จริง ๆ แล้วอย่างพวกมึงน่ะ แดกของถูก ๆ อย่างแฮมหมดอายุในตลาดสดก็พอมั้ง....
เอาล่ะ นางก้นครัวคงต้องขอตัวไปทำอาหารเช้าให้คุณท่านชายทั้งสอง ก่อนที่พวกท่านจะโมโหเพราะความหิว.....
เกลียดเด็ก....เกลียดเด็ก.....เกลียดเด็ก.....
"ดำ......ไข่ดาวของเบียร์เอากรอบ ๆ นะ.....ส่วนของพี่บู้เอาสุกด้านเดียว ทำเป็นใช่มั้ย?"
เดี๋ยวกูจะใส่ยาพิษให้มึงกินด้วย เดี๋ยวเหอะ....ไอ้เบียร์ เดี๋ยวเหอะ.......
.
....
........
.............
อาหารเช้าง่าย ๆ ถูกยกขึ้นเสิร์ฟบนโต๊ะ ไอ้บู้รีบตะครุบไข่ดาวไม่สุกของมันเอาไปไว้ในจานข้าวตัวเองอย่างไร้มารยาท ส่วนพ่อน้องคนเล็กก็เอาแต่มองพี่ชายสุดที่รักแล้วก็ยิ้ม.......
มันมีความสุขตรงไหนวะ มองหน้าไอ้บู้เนี่ย
พูดไปเดี๋ยวจะหาว่าอิจฉาไอ้เบียร์......พูดไปก็จะหาว่าหวงพี่......ซึ่งไม่จริง.......แต่คือเข้าใจมั้ย รำคาญอ่ะ.......ไม่เชื่อลองมาอยู่ดูพวกมันแบบโคลส-อัพ.....ตามติดแบบเรียลลิตี้ ซักสามชั่วโมง แล้วพวกคุณจะเข้าใจหัวอกของผม
สวบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!
ไอ้บู้มีความสามารถอีกอย่างคือสามารถกินอาหารที่ดูธรรมดาให้น่าอร่อยโดยการกินอย่างตะกรุมตะกราม ซักพักพ่อก็ล่อกับข้าวไปเสียค่อน ส่วนพ่อเบียร์เห็นพี่ชายเจริญอาหารก็เลยได้ทีประเคนให้ใหญ่ เดี๋ยวป้อน....เดี๋ยวป้อน
"พี่บู้เดี๋ยวเบียร์หั่นแฮมให้มันเล็ก ๆ ดีกว่า......เอ้า......อ้ำนะ"
"อ้ามมมมมม"
"พี่บู้เดี๋ยวเบียร์เลาะเอามันออกให้" มันคงหมายถึงมันของเบคอน เฮ้ย จะบ้าเรอะ!!!!! เทพไปแล้วม๊างงงง
เอาเหอะ....อยากจะทำอะไรก็ทำไป อย่าลืมนะเฟ้ยว่าพี่บู้ของมึงน่ะเลยช่วงเจริญเติบโตไปแล้ว แดกเยอะขนาดไหนมันก็ไม่ยืดขึ้นแล้ว ยืดข้างได้อย่างเดียว ห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย ผอมเป็นไอ้ขี้ก้างแล้วนั่น ไอ้เด็กติดเกมส์เอ๊ย
อยากทำอะไรมึงก็ทำ......กูไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้ว ตัวติดกันไปนั่นแหละ ผมจะได้มีเวลาเป็นของตัวเองในช่วงปิดเทอมบ้าง
“เดี๋ยวเบียร์ก็จะสูงทันพี่บู้แล้วน๊า อีกแค่หกเซนเท่านั้น”
“โหยไรฟะ......บิ๊กก็สูงนำพี่ไปคนนึงแร๊ะ ไม่ยุติธรรมเลย”
“พี่บู้ตัวเท่านี้อ่ะน่ารักแล้ว อย่าสูงเลย เนอะดำเนอะ......น่ารักจะตาย” ไอ้เด็กเปรตหันมาขอความเห็นจากผม ผมเลยจำต้องตอบสนองไปอย่างเซ็ง ๆ
“เอออออ”
“แหม.....ดำเนี่ยตาไร้แววสุด ๆ เลย เบื่อว่ะ”
เฮ้ยยย กูผิดตรงไหนวะเนี่ยมึงถามว่าน่ารักมั้ย......กูก็เออ.....ก็น่ารักไง น่ารักเหมือนหมาพันธุ์ปั๊ก ตัวสั้น ๆ เล็ก ๆ ฮ่า ๆ ๆ ๆ
ว่าแล้วก็แกล้งไอ้เบียร์ดีกว่า........ออกตัวก่อนไว้ ณ ตรงนี้ ว่าไม่ได้หวงพี่......แค่อยากจะแกล้งเด็กก็เท่านั้น
“พี่กินอิ่มแล้วไปอาบน้ำกันเหอะ เค้าซื้อแชมพูกลิ่นเมลอนแบบที่พี่อยากได้มาด้วยนะ สระผมกันให้หัวหอม ๆ เลยนะพี่นะ”
“ครับพร้มน้องชาย”
ได้ผล ไอ้เด็กนี่มันมักจะทำตัวขี้อิจฉาเสมอ เวลาที่เห็นผมกับพี่แสดงความรักต่อกัน(แม้ว่าผมจะไม่เต็มใจทำนักก็เหอะ)
มันเร่งกินอาหารของมันบ้าง ยัดนู่นยัดนี่จนเต็มปาก แก้มเล็ก ๆ บวมเต่งไปด้วยอาหาร มูมมามไม่แพ้พี่ชายมึงเลย
“พี่บู้ครับ.....เบียร์อิ่มแล้ว พี่บู้อาบกับเบียร์ดีกว่าครับ”
“ไม่เป็นไร พี่อาบกับบิ๊กดีกว่า.......คือพี่ต้องอาบน้ำเป็นเพื่อนบิ๊กเค้าน่ะ”
ตอแหลเว๊ยเฮ๊ย......ไอ้คุณพี่ชาย มึงนี่มันสะตอตัวพ่อจริง ๆ......แทนที่จะทำให้ไอ้เบียร์มันคลั่ง กลายเป็นว่ามันมองหน้าผม แล้วก็ยิ้มเยาะ......
“พี่บู้ไม่ต้องไปกลัวไอ้ดำมันนะครับ เบียร์อยู่นี่แล้วทั้งคน เบียร์ล่ะสงส๊าร สงสารพี่บู้ ที่ต้องทนแช่อ่างเดียวกับไอ้ลิงยักษ์โรคจิตนี่มาตั้งสิบแปดปี”
ไอ้เชี่ยเบียร์......ไม่ใช่พี่มึงนะที่น่าสงสาร กูนี่ตังหาก กูนี่......ต้องยอมอายให้ไอ้เชี่ยบู้มันเห็นไปยันซอกไข่ กูนี่......ที่ต้องทนเป็นตากุ้งยิงมองไข่เล็ก ๆ ของพี่มึงน่ะ.....อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
ไอ้บู้ทำหน้าลำบากใจ ก่อนจะมองหน้าผมเหมือนขอความช่วยเหลือ.....มันคงกำลังคิดหนักล่ะ......อยากอาบกับผมก็อยาก แต่ก็กลัวเสียหน้าต่อหน้าไอ้เบียร์ แต่แล้วสีหน้าอันชั่วร้ายของมันก็วาบขึ้นมา......
“งั้นอาบกันสามคนเลยละกัน บิ๊กจะได้ไม่น้อยใจ เนอะบิ๊กเนอะ”
“ชิส์ ดำนี่ตัวปัญหาของบ้านจริง ๆ ให้ตายดิ๊”
ผม......เกลียด.....เด็ก
.
...
..........
..................
..........................
“ดำเขยิบไปหน่อยได้มั้ย อึดอัด” ไอ้เชี่ยเบียร์หันมาบ่นหงุงหงิง ก่อนที่จะหันกลับไปเอาฟองน้ำถูหลังขาว ๆ ของไอ้บู้ต่อ.....ถูเข้าไปนะมึง...เอาให้หลังถลอกไปเลย
ผมต้องทำอะไรซักอย่าง......
ต้องแก้เผ็ดมันให้ได้.....วันนี้มันเล่นผมหลายดอกแล้วนะ ไอ้ลูกชู้
ฮึ่ม.....
ดีดไอ้จำปีเล็ก ๆ นั่นดีมั้ย..........ไม่ดี........เดี๋ยวร้องโวยวายให้ไอ้บู้โอ๋อีก.....อย่าหวังไปเลยนะมึง.....กูจะทำให้มึงต้องอับอายขายขี้หน้า
“ดำ..........ดูไรนี่ดิ.......ขนเบียร์ขึ้นแล้ว อีกหน่อยเบียร์ก็จะเป็นหนุ่มแล้วนะ.......เป็นหนุ่มเต็มตัวจะได้ปกป้องพี่บู้จากดำไง” ผมก้มลงมองไอ้หนูของมัน.......ก่อนจะย้อนมองดูของตัวเอง......แล้วหัวเราะเยาะใส่หน้ามันบ้าง....หึหึหึ หนอนชาเขียวหรือจะมาสู้กระสวยอวกาศ......
“เล็กว่ะไอ้เด็กน้อย”
“เดี๋ยวมันก็โต......จะโตกว่าของดำอีก คอยดูละกัน เดี๋ยวเบียร์จะไปฉีดน้ำมันมะกอก”
มันคงจะจำมาจากข่าวหนังมือพิมพ์ กูไม่ห้ามมึงหรอกนะ ไปฉีดซะ จะได้จู๋เน่า ต้องตัดทิ้ง ฮ่าฮ่าฮ่า
“หึหึหึ ขี้อิจฉาว่ะเด็กคนนี้.......แล้วก็ไม่ต้องไปปกป้องไอ้บู้มันหรอกนะ.....เพราะพี่บู้ของตัวน่ะเค้าทั้งรักแล้วก็ติดน้องชายฝาแฝดของเค้าจะตาย เค้ามีกันอยู่สองคนพี่น้อง ตัวเองอ่ะส่วนเกิน หวายยยยย ไอ้เห็บเอ๊ย ส่วนเกิน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“หูยอะไรไอ้ลิงยักษ์ ตัวเองนั่นแหละติดพี่ เบียร์รู้มั้ย ไอ้ดำน่ะต้องอ้อนให้พี่เกาหัวให้ทุกคืนเลยนะ ไม่งั้นไม่ยอมหลับ” ไอ้บู้เอ่ยแทรกขึ้นมาบ้าง......ไอ้พี่เลว มึงนี่มันสร้างภาพสุด ๆ แทนที่ผมจะทำให้ไอ้เบียร์มันร้องไห้ได้นะ.......แมร่งเอ๊ย เมื่อกี๊น้ำตามันปริ่ม ๆ ออกมาแล้วด้วยอ่ะ........แล้วดูสิตอนนี้มันกำลังยิ้มเยาะผม
“บางทีมันก็อ้อนให้พี่ป้อนข้าวให้ด้วยนะ.....ปัญญาอ่อนสุด ๆ อ่ะ”
“ปัญญาอ่อนจริง ๆ ด้วยแหละ หึหึหึ”
อ๊ากกกกกกกกกก บุ๊กบิ๊กสลายร่าง
“พี่บู้รักเบียร์มากกว่าไอ้ดำใช่มั้ยครับ”
“แหงอยู่แล้ว รักเบียร์คนเดียว รักที่สุดในโลกแล้ว”
“เบียร์ก็รักพี่บู้เหมือนกัน” ไอ้เด็กนั่นโผเข้ากอดไอ้บู้ ทั้ง ๆ ที่มันทั้งคู่กำลังเปลือยล่อนจ้อน ไอ้บู้ขยิบตาให้ผม.......พร้อมกับนิ่วหน้า
เป็นอันว่ารู้กันว่าพูดให้น้องมันสบายใจ......แหม.....เกิดจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเชียวนะ ไอ้ผี.......แต่ทำไมนะ ทำไมยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี........
จะไปเอาใจอะไรมันนักหนา นั่นน่ะลูกชู้นะ.....ไหนพี่บอกว่าจะรักผมคนเดียวไง........ไม่เห็นจะต้องไปสนใจเลยว่าไอ้เด็กนั่นมันจะรู้สึกยังไง......หรือว่ามันจะรักไอ้เด็กนี่เท่า ๆ กับผม เฮ๊ยไม่จริงอ่ะ มันรักผมมากมายซะขนาดนั้น มันคงไม่มีที่เหลือไว้ให้หมาที่ไหนแล้ว.....หึหึหึ
แมร่งขัดใจว่ะ!!!
ย้ำอีกครั้งนะ.....ว่าไม่ได้หวงพี่ แค่ไม่อยากจะแพ้......ไอ้เด็กปิศาจจากขุมนรกนี่......ก็เท่านั้น
.
....
.............
..........................
ตกดึกคืนนั้น ผมรอเวลาให้มันทั้งคู่นอนหลับไม่รู้เรื่อง ไอ้เบียร์นอนกลาง......กันไอ้ดำให้พี่บู้.......มันบอก......เดี๋ยวมันจะมาแกล้งพี่บู้อีก......ไม่หรอก กูจะแกล้งมึงนี่แหละ
ผมค่อย ๆ ดึงกางเกงนอนของมันออก.....มันยังคงเหมือนขี้เซาไม่รู้เรื่อง.......ผมค่อย ๆ ดึงกางเกงในมันลงจนช้างน้อยของมันเด้งผึ่ง.....เชี่ยแข็งเชียวนะ.......ฝันลามกอยู่อ่ะดิท่า......ไม่เอาน๊าพี่บู้....เบียร์ไม่เล่น.....เฮ้ย ๆ ๆ ฝันเหี้ยอะไรวะมึง!!!!
ผมหยิบโทรศัพท์ของมันขึ้นมาถ่ายรูปแชะ......มันนอนหงายได้ชนิดที่ว่าอ้าซ่าสุด ๆ ผมกดเซฟเอาไว้พร้อมกับจัดการส่งภาพอุจาดตานี้ไปให้เพื่อน ๆ ของมัน รวมทั้งอาจารย์ที่ปรึกษาของมัน โดยไล่ดูเอาจากรายชื่อในเครื่องมันนั่นแหละ(ก็มันเมมไว้ว่าครูเจี๊ยบ)......คราวนี้แหละมึง ได้อับอายขายขี้หน้าแน่ ๆ
การแก้เผ็ด จบลงด้วยดี อย่างสำเร็จ
.
....
...........
.........................
หลังจากนั้นพอโรงเรียนของมันเปิดเทอมแล้ว คุณพ่อคนเก่งก็โทรมาด่าผมไฟแล่บ
“ไอ้บิ๊ก!!! แกไปแกล้งอะไรน้อง......น้องมันร้องไห้แล้วก็เอาแต่บอกว่าแกทำ ๆ เนี่ยห๊า!!!......มันบอกว่ามันจะไม่ไปเรียนแล้ว มันอายเพื่อน แกทำอะไรน่ะห๊ะ!!! ไอ้ลูกบ้า!!!......”
End เหอะ
ปล. บุ๊กบิ๊กมันชั่วได้ตลอดเวจริง ๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านตามทันแล้ว...
นายบิ๊กนี่ร้ายจริงๆเลย แสบสุดๆ สงสารน้องเบียร์เลย
ระวังน้องจะเอาคืนนะ
-
บิ๊กแสบชิบ นิสัยเด็กได้อีกอ่ะ ฮ่าๆๆ :m20:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งชอบนิยายเรื่องนี้จังค่ะ
แบบว่าอยากให้สามพี คือ บู้ บิ๊ก และเบียร์ น่าจะมันส์ แอร๊ยส์! แสดงว่าบู้ต้องน่ารักจริงๆ (แม้จะน่ารักแบบแปลกๆ ก็ตามที) ซึ่งทำให้เบียร์หลงรัก อิอิ (แอร๊ย คิดไปได้นะคะเนี่ย!)
-
555 ไอ้ดำขี้อิจฉา 555+
-
รับไม่ไหวอ่ะ ถ้าให้ 3P กับน้องเบียร์ เพราะเราดันจิ้นน้องเบียร์ให้
เป็นฝ่ายรุกอ่ะจิ เอิ๊กๆ แล้วอีกอย่าง อยากให้น้องเบียร์เป็นตัวแปร
ให้พี่บิ๊ก (เรียกซะเพราะ เพราะตอนนี้มันไม่ทำร้ายพี่บู้) ให้บิ๊กได้รู้
ถึงความรู้สึกจริงๆ ที่มีต่อบู้ว่า มันฉันท์พี่น้อง หรือว่าชู้สาว(หนุ่ม)
กันแน่?
แต่ใจจริง อยากให้พี่ปิงมันมาหลงรักพี่บู้นะนี่ เอิ๊กๆ แต่ดูอิพี่ปิงมัน
จะไม่จบในเรื่องความรักที่มีต่อเปา และต้องรับเป็นแฟนกับเพื่อนตัวเอง
(หลายซับหลายซ้อนจริง?)
ปล. พี่บู้หน้าตาจริงๆ คงน่ารักแบบอึนๆ นะคะ ดูไปมีแต่คนรักพี่บู้นะนี่
แม้จะหน้าตาเหมือนผีเด็กโทชิโอะ ก็เหอะ
:pig4:
-
ในฐานะที่น้องชื่อเดียวกับพี่ อย่าไปยอมแพ้อิดำมันนะคะน้องเบียร์
อิดำนี่เลวร้ายทุกสถานการณ์จริงๆ :angry2:
ว่าแต่ไปว่าบิ๊กมันดำ ตัวอิฉันเองก็ใช่ย่อยนะเนี่ย ด่ามันที กระทบถึงตัวเอง :o12:
-
สีผิวไม่เกี่ยวแต่บิ๊ก แกเลวเกินสีผิวมากๆว่ะ
น้องคนเล็กก็ไม่เว้น
โรคจิต ติดพี่แต่ทำเป็นไม่ใช่
-
บิ๊กร้ายทุกสีผิวว่ะ
เมื่อไรเบียร์จะกลับมาหาบู้ล่ะ เบียร์มาช่วยบู้ที่
-
บุ๊กบิ๊ก ร้ายมากๆอ่ะ
น้องเบียร์น่ารัก :pig4:
-
อ่านเม้นท์ที่ผ่าน ๆ มาของแต่ละคนในแต่ละตอนแล้วแอบฮา.....โดยเฉพาะของคุณ Wordslinger หากว่าเอาเม้นท์ของคุณทุกเม้นท์มารวมกันจะได้เรื่องสั้นเรื่องนึง.....ฮา.....ชอบฉากมือปืนอ่ะค่ะ....สุด ๆ แล้ว.....รั่วมากค่ะเธอ
แล้วก็แอบเห็นด้วยกับประเด็นที่ทุกคนต่างลงความเห็นเหมือนกันว่านายเปา.....เหมาะสมที่จะเป็นนายเอกจริง ๆ แต่ต้องไม่ใช่เรื่องนี้......ซึ่งตอนเริ่มแต่งนั้นคนแต่งหมายมั่นปั้นมือกะจะให้เป็นนายเอก ให้บิ๊กกับปิงแย่ง ส่วนบู้น้อยนี่กะให้เป็นแค่ตัวสมทบหรือตัวเชื่อม(แต่ก็จะให้คู่กับบิ๊กในตอนจบประมาณว่าบิ๊กแห้ว แต่ก็ยังมีพี่ชายคอยปลอบใจ เป็นแนวพี่น้องรักกันแบบใส ๆ หาใช่ฉันท์ชู้สาว) แต่งไปแต่งมาเรื่องพลิก ก็เลยออกมาอย่างที่เห็น.....แอบสงสารน้อง......แต่คิดอีกทีจะไปสงสารแม่มทำไม ก็กูเป็นคนแต่งให้มันออกมางี้เองนี่หว่า....คิคิคิ.....จริง ๆ ก็แอบหมั่นไส้เคะแบ๊ว ๆ มาหลายเรื่องละ.....ไม่ใช่อะไร....อิจฉา.....เพราะตัวเองทั้งหน้าทรยศอายุ.....ทั้งโทรม....ทั้งคล้ำ....อนาจสุด ๆ ไม่ไหวจะเคลียร์ อ่อนเพลียที่จะพูด
ส่วนคนที่ชอบน้องเบียร์ น้องยังไม่ออกนะคะ น้องต้องเรียนหนังสือค่ะ.....ตอนที่ผ่านมาเป็นเหตุการณ์ช่วงปิดเทอมซัมเมอร์ที่พี่น้องเค้ายังดูเหมือนจะรักกันดีอยู่......น้องเค้าจะออกแนวกวนตีนนะคะ.....แล้วก็จะติดพี่แบบแสดงออกชัดเจน และไม่ถูกกับอีบุ๊กบิ๊ก
และสุดท้ายสำหรับคนที่งงกับคาแรคเตอร์ของอีบิ๊ก
อีบิ๊กมันโรคจิตแล้วก็เห็นแก่ตัวค่ะ ใจหนึ่งมันก็อยากให้พี่บู้ไปให้พ้น ๆ แต่ก็จะคอยหาเหตุผลมารั้งตัวพี่เอาไว้มันเสียทุกครั้ง อ้างถึงแม่บ้างล่ะ หาว่าพี่ทำตัวเหมือนเด็กให้ตัวเองต้องเป็นห่วงจนตัดใจปล่อยมือจากพี่ไม่ได้บ้างล่ะ จะเก็บตัวไว้แก้แค้นบ้างล่ะ แต่แท้จริงแล้วมันปล่อยมือจากพี่บู้ไปไม่ได้เพียงเพราะว่ามันไม่อยากจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนโลกนี้ค่ะ หากไม่มีพี่บู้ มันก็ไม่เหลือใครแล้วที่จะยืนข้างมัน มันนั่นแหละที่ตัดตัวเองออกจากสังคม จากครอบครัว และไม่มีเพื่อนคบ ขณะที่บู้น้อยถึงจะนิสัยเพี้ยน ๆ ชั่วร้ายนิด ๆ แต่คนรักพี่แกเยอะนะ.....และบางทีอีบิ๊กก็เหมือนจะอิจฉาพี่ อันนี้คนแต่งตั้งใจให้ออกมาเป็นอย่างนี้(อ้างเชียวล่ะแก)......ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกอยากจะให้มันดูเป็นผู้ชายอบอุ่นใจดีแท้ ๆ........(ฮึก)
ตอน : อีกด้านของคนเห็นแก่ตัว
เหล่าสัมภเวสีเริ่มเคลื่อนไหว
แผนการก็คือให้ใครก็ได้ในสามคนนี้......เข้าไปตีสนิทกับอีพี่บิ๊ก.....จะใช้มารยาอย่างไรก็สุดแท้ ขอให้อีพี่บิ๊กมันอดใจไม่ไหวแล้วเผลอทำอะไรล่วงเกิน จากนั้นพวกเราที่เหลือจะเข้าไปช่วยพร้อมกับถ่ายคลิปเก็บเอาไว้ เอาให้พี่บู้ได้เห็นกับตา......ว่าน้องชายของตัวน่ะ ชั่วร้ายขนาดไหน
“แล้วทำไมต้องเป็นชั้นยะ” ศศิกานต์หรือสาวเป็ดตบโต๊ะญี่ปุ่นดังฉาด พร้อมกับแววตาพิโรธราวกับผีกระสือที่ส่งตรงไปยังสาวน้อยหน้าอกโตแต่ว่าสมองน้อยที่นั่งข้าง ๆ และไอ้หนุ่มหน้ามึนที่กำลังนั่งยิ้มกริ่มจากอีกฝั่งหนึ่ง.....
รู้สึกไปเองหรือเปล่า ว่าหลัง ๆ มานี่ อีนังราเชนทร์มันชักจะดู.......................เท่ห์ ๆ ยังไงก็ไม่รู้.....เหมือนมันจะมี.....ออร่า
“แกนั่นแหละเหมาะสมที่สุดแล้ว สีผิวก็ใกล้เคียงกัน รูปร่างก็ออกจะบึกบึนพอ ๆ กัน ไม่ใช่แกแล้วจะให้หมาที่ไหนไปล่ะคะ อีกอย่างชั้นเองก็แสดงออกออกมาชัดเจนว่าคลั่งพี่บู้มากซะขนาดนั้น ส่วนไอ้เบื๊อกนี่ขืนให้มันเข้าหาอีพี่บิ๊กมีหวัง.........”
“ผมโดนกระทืบเละแน่ ๆ ครับเลดี้ดั๊ค” พลอยและราเชนทร์พยายามที่จะอธิบายเหตุผลให้อีกฝ่ายฟัง แต่ยังไงก็ดูเหมือนว่าเป็ดจะไม่ค่อยเต็มใจที่จะฟังอยู่ดี
“เกิดเรื่องมันพลิกแล้วกลายเป็นพี่บู้เค้าเกลียดชั้นขึ้นมาล่ะจะว่าไง ขณะที่พวกแกสองคนก็ได้หน้าไปเต็ม ๆ เนี่ยนะ ไม่เอา”
“น่านะครับเลดี้ดั๊ค” มือผอม ๆ ของราเชนทร์เอื้อมไปสัมผัสหลังมือของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล......แผ่วเบา
“อย่ามาทะลึ่งนะไอ้กร๊วก......เลดี้ดั๊คบ้านป๊าแกสิ ชั้นเพื่อนเล่นแกเหรอ อะไรต๊อง ๆ น่ะเอาไปเล่นกับนังพลอยใสนู่น นี่ชั้นซีเรียสนะเว๊ยเฮ้ย” ราเชนทร์และพลอยหุบปากฉับลงในทันที ดูท่าทางแม่สาวห้าวนี่จะไม่ยอมท่าเดียว
“งั้นเราก็มอมอีพี่บิ๊กด้วยยาปลุกเซ็กซ์เป็นไง ล่อมันมาที่ห้องนี้ แล้วพอมันหน้ามืดไล่ปล้ำแก เราก็จะได้มีข้ออ้างว่าแกไม่ผิด แกกำลังจะโดนข่มขืน พวกชั้นจะเป็นพยานให้แกเอง.....แกหาให้ชั้นได้ใช่มั้ยไอ้ปลวก.....ยาปลุกเซ็กซ์น่ะ”
“ด่ะ......ได้สิครับ....แต่ว่าเรื่องเงินน่ะ คุณพลอยใสต้องเป็นคนจัดการนะครับ” ชายหนุ่มยังรู้สึกขยาดไม่หายกับยาสลบอย่างแรงที่ตนต้องออกเงินให้ลูกพี่ตัวน้อยอย่างจำใจ......จนกระเป๋าฉีก....ดีนะ.....ที่ได้นายกันต์ช่วยออกค่าใช้จ่ายจิปาถะให้รวมทั้งค่าห้องด้วยโดยที่ไม่ต้องหาร...........
แต่ก็ต้องจ่ายเป็น..........อย่างอื่น
“แล้วแกสองคนล่ะ ทำอะไร”
“หึหึหึ พวกเราสองคนก็จะช่วยกันลูกพี่ออกไปจากพี่บิ๊กยังไงล่ะครับ.......รับรองว่าทางสะดวก เชิญคุณเป็ดยั่วยวนให้ถึงกึ๋นเลยนะครับ แล้วเรื่องคลิปเราค่อยตัดเอาแต่ช๊อตเด็ด ลูกพี่น่ะโง่โครต รับรองว่าจับไม่ได้แน่ ๆ”
หนอยว่าพี่บู้ของชั้นเหรอแก๊.......ผลั้วะ!!!......เพี๊ยะ!!!.....ตุ้บ!!!.....อั่ก!!!.....อ๊ากกกกก
“ไม่มีทาง แผนบ้า ๆ ของพวกแกนี่ขอให้พับเก็บไปได้เลย.......มีอย่างที่ไหนจะให้ชั้นเอาตัวไปเสี่ยง หน็อย........ถ้าแร่ด ๆ อย่างนังพลอยก็ว่าไปอย่าง......ชั้นไม่เอาด้วย.....ชัดเจนมั้ยคะ......ว่าชั้นไม่เอาด้วย”
ว๊า.....งี้ก็จ๋อยดิคร๊าบบบบ
แล้วทั้งสามชีวิตก็ก้มหน้าก้มตาคิดแผนการอันชาญฉลาดต่อไป(พลอยใส : ชั้นว่าเปลี่ยนจากมอมอีพี่บิ๊กมามอมพี่บู้แทนน่าจะง่ายกว่านะยะ)
.
....
..........
.....................
ในห้องเช่าที่กลับมาปิดตาย....ไร้ซึ่งชีวิตและจิตวิญญาณอีกครั้ง
บนเตียงนุ่ม
.
.
.
.
.
น้องชายก้มลงสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ บนเส้นผมแรกสระของคนในอ้อมกอดซึ่งนั่งตัวสั่นราวกับลูกนกที่กำลังหวาดผวา ปลายจมูกโด่งนั้นค่อย ๆ ซุกไซร้ไล่ไปตามซอกคอขาว ไหล่เล็ก.....ไหปลาร้า.........และทิ้งร่องรอยเป็นจ้ำเอาไว้ด้วยริมฝีปากซุกซนในทุกที่ที่แวะเวียนไปสัมผัส
“ฮัลโหลไอ้นพ......กูจะโทรมาบอกว่าเก็บชีทไว้ให้กูกับพี่ด้วย.....เออ......แล้วถ้าเช็คชื่อให้ได้ก็ฝากด้วยละกันนะ พอดีไอ้บู้มันไม่ค่อยสบายน่ะ......เออ......เออ.....รู้แล้ว.....แค่นี้นะ”
ร่างสูงโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะมัวแต่สนใจของเล่นในมือมากกว่า วงแขนอันแข็งแกร่งกระชับแน่นขึ้นจนพี่ชายรู้สึกอึดอัด ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่นั้นบดเบียดกันทำให้ส่วนที่อ่อนไหวเริ่มมีปฏิกิริยา.....
“เค้าชอบครีมอาบน้ำที่ซื้อมาใหม่นี่จัง อาบให้พี่แล้วตัวห๊อมหอมเนอะ”
มือของบิ๊กเริ่มลูบไล้ร่างกายด้านหน้าของพี่ชายอย่างแผ่วเบา หูก็คอยเงี่ยฟังเสียงครางที่เล็ดลอดออกมาจากปากเล็ก ๆ นั่นอย่างตั้งใจ
ร่างสูงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นโรคจิตชอบกระทำชำเราเด็กอายุต่ำกว่าสิบสองปีชอบกล......ไม่ได้อยากจะรู้สึกแบบนั้น แต่สภาพของพี่ชายในตอนนี้มันก็อดที่จะคิดไม่ได้จริง ๆ
“ว่าแต่ว่าพี่อยากจะกินอะไรรึเปล่า........เดี๋ยวเราออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันเอามั้ย........ไม่ดีหรอก.....พี่น่ะอยู่แต่ในห้องแบบนี้ดีแล้ว......เดี๋ยวจะหนีเค้าไปอีก.....หึหึ”
มือใหญ่กอบกุมส่วนที่บอบบางของพี่ชาย รูดขึ้นลงอย่างเบามือ.....แต่ก็ทำเอาคนในอ้อมกอดเหมือนกับจะขาดใจ
เมื่อเห็นพี่ชายยังคงเอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดจา จากอารมณ์ที่กำลังเย็น ๆ ชิล ๆก็กลับกลายเป็นบันดาลโทสะขึ้นมาอย่างฉับพลัน
“พูดอะไรบ้างสิวะ ไอ้บ้าเอ๊ย.....มึงจะมัวเงียบอยู่ทำไมห๊ะ!!!!! กำลังคิดวางแผนอะไรอีกล่ะ อย่างหวังเลยว่าพี่จะได้ออกไปเจอใครอีก เน่าตายอยู่ในห้องนี้นี่แหละ.............ยังจะเงียบอยู่อีก พูดออกมาสิวะ!!!!” เปลี่ยนจากการโลมเล้า มาเป็นจับตัวพี่ชายเขย่า ปากก็ส่งเสียงตะคอกดังลั่น พี่ชายหวาดกลัวจนน้ำตาเริ่มไหล
“ฮึก.....ฮึก”
“ไม่ต้องร้อง น้ำตาของพี่มันช่วยอะไรพี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว มันจะไม่มีวันใช้มันได้ผลกับเค้าอีก....ไอ้เด็กมารยา.....ได้ยินมั้ย”
“คิดถึงแม่.....ฮึก....พี่คิดถึงแม่.....อยากหาแม่”
“พี่ต้องอยู่กับเค้า......อยู่กับเค้า......จนกว่าเค้าจะเบื่อ.....เข้าใจใช่มั้ย.....เค้าอยากจะปล่อยพี่ไปให้พ้น ๆ แต่ว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว ต่อให้พี่อยากไป เค้าก็ยังไม่ให้พี่ไปตอนนี้” บิ๊กจับตัวพี่ชายพลิกกลับมาเผชิญหน้ากัน ทว่าคนตัวเล็กก็เอาแต่ก้มหน้า มือใหญ่จับคางของพี่ชายเชิดขึ้น ดวงตาของทั้งคู่ประสานกัน ดวงตาที่กราดเกรี้ยวจ้องมองไปยังดวงตาคู่โตที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ หัวใจด้านที่อ่อนไหวเกือบจะทำให้ร่างสูงรู้สึกอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะถูกหัวใจด้านมืดเอาชนะได้ในที่สุด
ทุกคนรักแต่พี่......ห่วงแต่ความรู้สึกของพี่ เอะอะก็คอยเอาอกเอาใจอย่างกับมันเป็นราชา.....แล้วยังจะมีหน้าบังคับให้กูยอมตกลงเบี้ยล่าง เป็นทาสรับใช้คอยสนองพระราชประสงค์ของมันอีกคน.....ฝันไปเถอะ....ไอ้เด็กปัญญาอ่อน
“แม่น่ะ.....ไม่ใช่ของพี่คนเดียวนะ.....เค้าก็ลูกแม่เหมือนกัน.....ตอนแม่ยังอยู่พี่ก็แย่งแม่ไปจากเค้าแล้ว.....อย่าหวังเลยว่าจะตามได้ไปอยู่กับแม่น่ะ......เค้าไม่ยอมให้พี่ไปหรอก”
“ฮึก....พี่ไม่ผิดนะ......พี่ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย.......พี่ปิงน่ะเค้าเป็นคนดี....ฮึก....เค้าใจดี.....เราก็แค่ดื่มด้วยกันเท่านั้นจริง ๆ.....ฮืออออออ.....เค้าไม่ได้......ทำอะไรแบบนั้นอย่างที่บิ๊กว่าซักหน่อย.....ฮึกฮึก.....บุ๊กบิ๊กอย่าโกรธพี่เลยนะ....นะบิ๊กนะ.....” เสียงสะอึกสะอื้นกับน้ำตาที่พรั่งพรูอย่างไม่ขาดสายขณะที่เอื้อนเอ่ยในแต่ละถ้อยคำออกมาอย่างยากลำบาก ราวกับจะขาดใจ ไม่ได้ทำให้อีกคนหยุดการกระทำอันป่าเถื่อน มือใหญ่บีบคางของพี่ชายเสียจนหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“คนดีเหรอ!!!! ไอ้เด็กโง่......ดูสิ่งที่มันทำกับเค้าสิ ดูให้ชัด ๆ เห็นรอยพวกนี้มั้ย นั่นแหละฝีมือของมัน.......น้องของพี่โดนมันชกจนเลือดไหล รู้อย่างนี้แล้วยังจะบอกว่ามันดีอีกมั้ย มันน่ะเลว........คิดไม่ซื่อกับน้องชายของตัวเอง พี่ยังจะคิดว่าคนแบบนี้เป็นคนดีอีกอย่างงั้นเหรอ......ถ้าเค้ากลับมาไม่ทันพี่อาจจะถูกมันข่มขืนก็ได้ ใครจะรู้ เมาแล้วเที่ยวได้ถอดเสื้อไปอ่อยผู้ชายแบบนั้น......รู้มั้ยว่าเค้าเป็นห่วง”
พี่ชายหยุดสะอื้นและมองหน้าน้อง มือเล็ก ๆ ยกขึ้นสัมผัสกับรอยฟกช้ำบนใบหน้าของน้อง หนุ่มผิวเข้มกระตุกยิ้มอันสุดแสนจะเยือกเย็น.....จนพี่ชายรู้สึกใจเต้น..................
เต้นด้วยความหวาดกลัวเหลือจะระงับ.......
“ไม่เหมือนเค้าที่รักพี่ รักพี่มาตลอด แต่ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น เป็นเพราะตัวพี่เองนั่นแหละ.....พี่บังคับให้เค้าต้องใจร้ายกับพี่”
รักอย่างนั้นเหรอ.......ทำไมนายถึงได้โกหกออกมาอย่างหน้าด้าน ๆ แบบนี้ คำโกหกของนาย......มันก็จะไม่มีวันใช้ได้ผลกับพี่อีกต่อไปเหมือนกัน ไอ้คนลวงโลก.......ไอ้เด็กใจร้าย.......ทำไมพระเจ้าถึงได้สร้างมนุษย์ที่ใจร้ายได้อย่างสมบูรณ์แบบอย่างไอ้เด็กยักษ์นี่ขึ้นมา......ขณะที่สร้างเราให้เป็นคนที่อ่อนแอแล้วก็ไร้ค่าได้ขนาดนี้
“เชื่อเค้านะ......ว่าเค้ารักพี่คนเดียว”
ไม่......ไม่เชื่อ.......ไม่อีกต่อไปแล้ว
ช่องทางด้านหลังถูกคนใจร้ายลุกร้ำเข้าไปได้อีกครั้ง........ร่างกายกำยำเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลกว่าที่เคย......อาจจะไม่นุ่มนวลเท่ากับตอนที่คน ๆ นี้อารมณ์ดีโดยสมบูรณ์ แต่ก็ไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งล่าสุด ทว่านั่นไม่อาจทำให้อีกคนรู้สึกทรมานน้อยลง......สองมือเล็ก ๆ นั้นพยายามจะผลักคนตัวโตให้พ้นตัว แต่ก็ถูกมือซึ่งใหญ่กว่ารวบคว้าไปจุมพิต.....
“ซี๊ดดดดดดดด......เค้าน่ะรักพี่ที่สุด......รักไอ้เด็กต๊องของเค้าคนนี้คนเดียว......รัก...... ทุกอย่างที่เป็นพี่......อา......เด็กดี......ลองขึ้นมาอยู่ด้านบนดูมั้ยครับ”
ไม่รอคำตอบรับหรือการปฏิเสธ มือใหญ่คู่เดิมจับสะโพกเล็กยกขึ้นแล้วเป็นฝ่ายนอนราบไปบนเตียงหนา คอยควบคุมบังเหียนให้ขยับไปตามที่ใจต้องการ......ใบหน้าแบบนั้น ท่าทางแบบนั้น กระตุ้นอารมณ์ได้ดีทุกครั้งสิน่า........
“รู้สึกมั้ย หัวใจของเค้า” น้องชายฉวยมือเล็ก ๆ ของพี่ไปวางทาบทับที่หน้าอกข้างซ้าย พี่ชายสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของก้อนเนื้อที่อยู่ข้างใน
......ก้อนเนื้อของเด็กคนนี้มันเต้นได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ.......ไม่สิ.......คน ๆนี้ก็มีหัวใจกับเค้าด้วย......เป็นไปได้ยังไง......มันไม่ใช่ของจริงใช่มั้ย.......
ถ้าจ้วงแทงลงไปด้วยมีดแหลม ๆ......มันจะหยุดเต้นไปตลอดกาลเลยใช่รึเปล่า......หยุดลงไปพร้อม ๆ กับลมหายใจ.....แล้วทุกอย่างจะได้จบสิ้น........
“ซี๊ดดดดดดดดดดด จะแตกแล้ว........อา...........ใกล้แล้ว.......อีกนิดเดียว......ขอแตกข้างในนะครับพี่”
น้ำขาวขุ่นไหลทะลักเข้าไปจนล้น....พี่ชายรู้สึกอุ่นวาบอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะปล่อยให้ตัวเองฟุ่บอยู่กับแผ่นอก ๆ กว้าง ๆของคนเป็นน้องอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง บิ๊กก้มลงหอมหัวของพี่ชายเบา ๆ.......สูดดมกลิ่นอายที่แสนจะคุ้นเคย.....เมื่ออารมณ์โกรธถูกระบายออกมาจนหมดสิ้น.....บางอย่างที่ดูใกล้เคียงกับจิตสำนึก....ก็แทรกเข้ามาแทนที่
แม่ครับ..........พวกเราสองคนทำผิดมากเหลือเกิน.......ถ้าขืนปล่อยให้ไอ้ตัวแสบมันได้ไปเจอแม่......รับรองว่ามันต้องฟ้องแม่หมดทุกอย่างแน่ ๆ........แล้วแม่ก็จะเกลียดผม.....
แล้วชีวิตผมก็จะไม่เหลือใครอีก......
พี่ครับ......ผมไม่ปล่อยพี่ไปแล้วได้มั้ย.......ไม่เอาอีกแล้ว......ไม่ผลักใสพี่ให้ไปไหนอีกแล้ว.......ขอผมเก็บพี่เอาไว้แบบนี้แหละ.......พี่เองก็อยากจะอยู่กับผมตลอดไปไม่ใช่เหรอ.......ผมมันขี้แพ้........ผมแพ้พี่ทุกครั้ง......ไม่ว่าจะทำยังไงผมก็ไม่เคยชนะพี่ได้ซักที........
ผมกลัวเหลือเกินที่จะไม่เหลือใคร.........
ความกลัวนั้นกลายเป็นความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้ เมื่อเห็นพี่ไปสนิทสนมกับคนอื่น.........
ผมเห็นแก่ตัวใช่มั้ยที่รั้งพี่เอาไว้......เพียงเพราะว่ายังไม่มั่นใจว่าจะคว้าตัวใครอีกคนเอาไว้ได้สำเร็จ......ตราบใดที่ผมยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ ผมก็จะไม่มีวันปล่อยพี่ไปไหนทั้งนั้น......ผมเห็นแก่ตัวสินะ
ที่พี่นั้นถามผมมาตลอด....ว่าผมรักพี่บ้างมั้ย.....ให้ตายเถอะพี่........ผมเองก็ยังหาคำตอบที่แท้จริงไม่ได้ซักที......
ถ้าผมรักพี่......สมมติว่าผมรักพี่......
ผมควรจะรักพี่ในฐานะอะไรล่ะ.....
หัวใจที่กำลังเต้นถี่รัวอยู่นั้นส่งผ่านไปถึงอีกคนที่นอนแนบชิดอยู่กับอก.....หากแต่ความรู้สึกข้างในนั้น......ไม่สามารถถูกส่งไปถึงคนที่กำลังบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจได้ ในหัวของคนเป็นพี่มีแต่คำว่าหนี.......ความตาย........ความสับสน......โดดเดี่ยว........ความอบอุ่นของมารดาที่เคยได้รับในสมัยเด็ก......
พี่รักบิ๊กนะ......รักมากที่สุด เท่าที่พี่ชายคนนึงจะรักน้องชายได้......ไม่ใช่รักแบบพี่น้อง......ไม่ใช่รักแบบคนรัก......แต่มันมากไปกว่านั้น.....เหนือสิ่งอื่นใดในโลกนี้......แต่พี่ไม่รู้ว่าจะตัวเองจะทนกับความเจ็บปวดนี้ได้นานเท่าไหร่.....
คนตัวเล็กกำลังจินตนาการถึงวิธีตายที่เจ็บปวดน้อยที่สุด หากแต่เมื่อพบแล้วก็ยังขี้ขลาดกว่าจะลงมือทำ นั่นคือบู้.....นิสัยแบบเด็ก ๆ ที่ไม่สามารถคิดและตัดสินใจในเรื่องสำคัญได้อย่างเด็ดขาด......คนตัวเล็กรู้สึกสมเพชตัวเองเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเรื่อง.....
........พี่สัญญา.....ว่าถ้าพี่ได้เจอแม่ พี่จะบอกแม่ว่าไอ้น้องรักคนนี้ ดูแลพี่ได้ดีเกินหน้าที่แค่ไหน......ไม่หรอกบุ๊กบิ๊ก พี่ไม่ได้โกหกแม่เลยซักนิด.......พี่จะบอกแม่เฉพาะแต่เรื่องดีดีที่นายเสียสละทำให้พี่มาตลอด......พี่จะบอกแม่ไปว่า พี่ชายคนนี้มีความสุขแค่ไหนที่ได้มีนายเป็นน้อง........อย่างน้อยก็ช่วงเวลาหนึ่ง
แม่จ๋า.....แม่กลับมาหาบู้ได้มั้ย.....ขืนรอบู้ไปหาแม่.....บู้อาจจะแก่กว่าแม่ก็ได้นะ.....แล้วแม่ก็คงจำหน้าลูกชายคนนี้ไม่ได้
พอหัวสมองเริ่มเหนื่อยจากการคิดจินตนาการอันแสนจะฟุ้งซ่าน พี่ชายก็ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนล้า........ขณะที่ชีพจรค่อย ๆ เต้นช้าลง......ช้าลง....เสียงกระตุกของกล้ามเนื้อที่เรียกว่าหัวใจจากคนเป็นน้องคือเพลงกล่อมอย่างดี......
หากมีที่ซ่อนที่มิดชิดว่าความตาย.....ก็คงจะดีสินะ
.
.....
...............
“กี๋.....มึงหายหัวไปไหนมาวะ....กลับมาซะดึกเลย” คนพูดนั้นตาก็เอาแต่จ้องโทรทัศน์ ส่วนมือก็มือบะหมี่คัพกึ่งสำเร็จรูป นาน ๆ ทีจึงจะส่งเสียง.....เฮ.....พร้อมกับบีบถ้วยกระดาษเสียแน่น เมื่อทีมที่ตนเชียร์นั้นทำประตูได้
ราเชนทร์มองแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะก้มลงแล้วจัดการกับขี้บุหรี่ที่เกลื่อนกระจายเต็มโต๊ะและตามพื้น มือใหญ่ของนายกันต์ฉวยคว้ามือที่เล็กกว่านั้นเอาไว้.....หนุ่มหน้ามึนเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวกูทำเอง มึงกลับมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ จะได้ทายา”
มือนั้นสัมผัสอย่างแผ่วเบาที่ใบหน้า......ค่อย ๆ จับคางของราเชนทร์หันไปทางซ้ายที.....ขวาที แล้วยกยิ้ม
“จะหล่อแล้ว ของเค้าดีจริง ๆ ทีนี้กูกับมึงจะได้แข่งกันจริง ๆ จัง ๆ ซะทีเนอะ”
“คุณกันต์” หนุ่มหน้ามึนกระซิบอย่างแผ่วเบา ก่อนจะถูกผลักจนหน้าหงายอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ไปไหนก็ไปไป๊ กูจะดูทีวี”
รอดแล้วสินะคืนนี้......ราเชนทร์กระโดดโลดเต้นอยู่ในใจอย่างเป็นสุข อย่างน้อยก็คืนนี้.....คืนเดียวก็ยังดี
หากว่านายราเชนทร์จะได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายอย่างที่ควรจะเห็น.....เค้าควรจะได้เห็นภาพของเพื่อนร่วมห้องและเพื่อนนอนแล้วแต่กรณี กำลังอมยิ้ม.....โดยที่ตานั้นไม่ได้โฟกัสไปที่ภาพจากจอสี่เหลี่ยมเลยแม้แต่น้อย.....
..............
To be con
ไอ้หมาดำเริ่มยอมรับความจริงแล้วในระดับหนึ่ง....ตอนหน้าจะมาเคลียร์ปิงเปา....พี่ปิงงานเข้าหลายเรื่อง คนแต่งต้องสะสางให้หมด
ยอดวิวหมื่นห้าแล้วดีใจโครต....เริ่มมีหน้าใหม่ ๆ แวะเวียนเข้ามา ก็ขอให้แวะมาบ่อย ๆ นะคะเหงา......ยอดวิวหมื่นห้านี่คนอ่านประมาณร้อยคนถึงมั้ย ถ้าถึงแสดงตัวบ้างก็ดีนะคะ.....อยากอ่านเม้นท์ ชอบอ่ะ....คริคริ
ปล. มีใครสนบิ๊ก-ปิงมั้ย ก๊ากกกกกกกกก
-
พี่บู้วววววววววววววว TT
ฮึก ฮึก สงสารพี่บุ้อะ แบบแทบอยากยอมให้พี่บุ้ตายเลยอะ มั่นไส้ไอ้บิ๊กกกก!!
ปล ช่วยพี่ปิงหน่อยเถอะ พี่ปิงงานเข้าเยอะมากก อยากรุ้ว่าจะเป็นไงอ้า
-
สิ่งที่แกกำลังตามหาน่ะ มันอยู่กับแกมาโดยตลอดนะไอ้บิ๊ก เปิดตาซะบ้าง เดี๋ยวของสำคัญก็จะลอยหายไปหรอก
เฮ้อ...เหนื่อยนะคะ อ่านคู่นี้ แต่ในความเหนื่อย ก็มีความสุขที่ได้อ่าน ได้ลุ้นว่าเมื่อไหร่จะเข้าใจกันเสียที
ชอบพี่น้องคู่นี้ที่สุดเลยค่ะ แต่กลัวจังเลยว่าตอนจบจะเศร้าหรือเปล่า!
ปล. บิ๊กกับปิงไม่เอานะคะ! ไม่เป็นเด็ดขาด! แต่ขอรีเควสเป็ดกับพลอยค่ะ! :laugh:
-
ตอนนี้กลายเป็นนิยายแนวไซโคไปซะแล้ว ๕๕๕
-
เอ่ออ ตอนนี้เค้าอึดอัดอ่ะ มันก่ำกึ่งระหว่างสงสารพี่บู้ที่ถูกกระทำแต่ก็สงสารบุ๊กบิ๊กที่ดูจะเป็นโรคจิตๆอ่ะ
-
บิ๊ก ปิง เอิ่ม....อย่าดีกว่ามายยยยย
ถ้าปิง บู้ก็ยังโอเค เอิ๊กๆๆ ...
เกลียดอิบิ๊กอ่ะ แต่ดูท่าคนเขียนจะรักและ
เอ็นดูอิหมาดำถึงติ่งนะนี่ เพราะไม่เห็นมันจะ
เคยเจ็บปวด (กาย และใจ) เท่านู๋บู้ของเราเลย
เครียด อยากเห็นอิบิ๊กมันเจ็บเจียนตายอ่ะ (โหดโคตร)
ปล. อิบิ๊กมันโรคจิตจริงๆ ใช่ป่ะ? อ่านไปชักกลัวใจ
มันไปแระ เหมือนมันจะฆ่าคนได้ง่ายๆ เลยอ่ะ
-
เกลียด อิหมาดำมันที่สุดเยย
ใจร้ายกะพี่บู้ของเค้าตลอด
ชอบคุ่ กี๋กะ กันต์จังเยย น่ารัก
-
ชอบ แต่น้องบู้ :serius2:แต่ กับเกลียด เปาบิ๊ก ไม่รู้ทำไม o22
-
ไอ้คุณบุ๊กบิ๊ก จายร้ายยยกับหมาบู้ได้ไง T_T รักของแกมันเห็นแก่ตัวชัดๆ! ถ้าหมาบู้ฆ่าตัวตายจะทำไงเนี่ย แง่งๆ เดี๋ยวก็เชียร์ให้ลงเอยกับพี่ปิงซะเลย ชิส์ ว่าแต่เชียร์แล้วได้ตามคำขอเป่าเนี่ย ^^"
ปล. เปา เฟคมากเลย อ่านแล้วรู้สึกเช่นนั้น
-
แสดงตัวว่าอ่านอยู่ค่ะ แต่ไม่ค่อยได้เข้ามาเมนท์ เพราะส่วนใหญ่อ่านจากมือถือ
นานๆจะเข้ามาสักที อย่างวันนี้งัย 5555 จะเข้ามาจัดการกะอิบิ๊กซ๊ากหน่อย
อ่ะ อิบิ๊ก ไอ้หมาดำ มารับปายยยย :z6: :z6: :z6:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก เปลี่ยนจากมีดคมๆ เป็นมีดทู่ๆ ขึ้นสนิม เผื่อไม่ตายจะได้เป็นบาดทะยัก
อ่านแล้วความมืดในใจท่วมท้นมาก
อยากตื้บบิ๊ก
-
ทรมานได้อีกอ่ะ ความคิดของคนเราสวนทางกันได้ขนาดนี้เลยนะนี่ ทั้งๆที่นอนกอดกันอยู่ เห้อ..... :เฮ้อ:
-
อึดอัดใจชะมัด พออีกฝ่ายเริ่มรู้ตัวกลับมาหวง มารัก มายื้อ ฝ่ายพี่บู้ก็ดันอยากจะหนีจะตาย เอาเข้าไปนี่นิยายไทยนะไม่ใช่หนังแขก วิ่งหนีกันข้ามเขาไปมา :o12:
เชอะ...ไอ้ดำ กว่าจะมารู้ตัว ร้ายกับเค้าไว้เยอะ (แต่ก็แอบสงสารนะ มันเหมือนเก็บกดแหะ) :z6:
ปล. ถึงเกลียดไอ้ดำ กับ น้องเปา (ไม่รู้ทำไมไม่ชอบไอ้น้องคนนี้ให้ตายเถอะ) แต่ก็รักคนแต่งนะจ๊ะ :กอด1:
-
เศร้าปนสนุก ปรับอารมณ์ตลอดเวลาเลยงะมาต่อไว้นะค่า
-
โอ้ย...เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักทีอ่า...
ไม่รู้จะสงสารใครดี
-
แม่งกุจะสงสารใครดีวะเนี่ย น่าสงสารทั้งคู่ :serius2:
-
กริ๊ดๆๆว่าเเล้วพี่บู้จะฆ่าตัวตายจริงๆด้วย TT^TT ไม่เอานะ ถ้าทำ แต่ห้ามตายเด็ดขาด
มันเศร้ามากตอนที่พี่บุ้คิดถึงเเม่ เหมือนคนที่จนตอกเลย
ไอ้ดำเห็นเเก่ตัว เก็บบู้ไว้ตอนที่ยังไม่ได้เปา เเล้วถ้าได้เปามาล่ะเเกจะทิ้งบู้ใช่ไม ไอ้เลวววววววววววว
ต้องรอของสำคัญหายไปก่อนเหรอเเล้วค่อยตามหาTT-TT
*ไม่เอาปิงบิ๊ก นะ
** อ่านมารู้สึกว่าเปามันไม่ได้ใสเลยนะ
-
ตอน : ด้วยรักและเข้าใจ
(เหตุการณ์ต่อจากตอนทะเลคลั่ง)
ปิงเล่า :
สุดท้ายแล้วผมก็ตามน้องไม่ทัน เพราะมัวแต่เสียเวลากัดกับไอ้เด็กห่าบิ๊ก ผมกับไปที่ห้องพร้อมกับเล่าทุกอย่างให้แอมป์ฟัง ก่อนจะเจอมะเหงกของเธอรัวใส่ไม่ยั้ง ซักพักเธอก็ขอเบอร์โทรของน้องจากผม แล้วผลุนผลันออกไป.....
ผู้หญิงเนี่ย.....แก้ปัญหาได้เก่งกว่าผู้ชายเนอะ.....แต่ว่าผู้หญิงเนี่ย เวลาโกรธแล้วน่ากลัวดีชะมัด
รอในห้องนี่แหละตาทึ่ม เดี๋ยวแอมป์ไปตามน้องเอง ขืนปล่อยให้ปิงตามน้องมีหวังชาตินี้ทั้งชาติคงไม่ได้คุยกัน
แล้วไม่กี่อึดใจใหญ่ๆ เธอก็พาน้องมาที่ห้องผม.....น้องเดินเข้ามา มือข้างหนึ่งกุมมือของแอมป์ไว้ซะแน่น เอาแต่ก้มหน้า และร้องไห้
“แค่เนี้ยะปิง.....ไม่เห็นจะยาก แอมป์เล่าทุกอย่างให้น้องฟังหมดแล้ว” เธอว่า
“ไปเจอกันที่ไหนล่ะ”
“แถวที่น้องอยู่นั่นแหละ นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตรงฟุตบาทเป็นเด็ก ๆ เลย” ถึงตอนนี้น้องหัวเราะขึ้นมานิดนึง.....ทั้ง ๆ ที่ยังคงร้องไห้
“เล่าแล้วทำไมถึงยังเอาแต่ร้องไห้ล่ะแอมป์”
“เฮ้อ......ปิงนี่น๊า เอาแต่ถามแอมป์อยู่นั่น เอาเป็นว่าคุยกันเอาเองละกันนะ แอมป์จะออกไปซื้อของข้างนอกนิดหน่อยแล้วก็จะแวะหาหมอด้วย ไปไม่นานหรอก กลับมาแล้วก็หวังว่าคงจะดีกันแล้วนะ ไม่งั้นโดนทั้งคู่แน่ เข้าใจมั้ย”
เธอดุพวกเราอย่างไม่ค่อยจริงจังนักด้วยสีหน้าอมยิ้ม ก่อนจะออกไปอีกครั้ง แล้วทิ้งให้ผมให้อยู่กับน้องตามลำพัง
“พี่แอมป์เค้ารู้ได้ไงว่าเราอยู่ไหน”
“พี่เค้าโทรหาเปา เปาก็บอกพี่เค้าไป”
“ทีกะคนอื่นล่ะยอมคุย พี่กะพี่เอาแต่หนี โทรไปก็ไม่รับ”
“ฮึก.....ฮึก”
“ไม่ต้องร้องแล้ว......พี่ไม่อยากเห็นน้ำตาของเรา พี่ใจไม่ดีเลยรู้รึเปล่า ตอนเด็ก ๆ พี่เอาแต่แกล้งเรา พี่ไม่อยากกลับไปเป็นคนขี้แกล้งแบบนั้นอีกแล้ว เข้าใจมั้ยฮึ!” ผมค่อย ๆ เช็ดน้ำตาของน้อง จับหน้าของน้องให้เงยขึ้นมา ร้องไห้จนน้ำตาและขี้มูกเกรอะกรังเชียวนะ ไอ้เด็กขี้แย
“ก็เปาสงสารพี่แอมป์นี่ ไม่ได้ร้องให้พี่ปิงแล้วซักหน่อย”
“แอมป์เค้ายังรักพี่อยู่น่ะ แต่ว่าพี่ไม่ได้รักเค้าแล้ว พี่คิดกับเค้าแค่เพื่อน.....”
“แต่พี่ปิงต้องแต่งงานกับพี่เค้านะ เปาอยากให้พี่เค้าสมหวัง.....ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายไป”
“เราไม่โกรธพี่แล้วใช่มั้ย ไม่เกลียดพี่แอมป์เค้าแล้วใช่มั้ย”
“ไม่แล้ว ขืนทำงั้นก็ใจร้ายดิ”
“เรามันก็ใจร้ายอยู่แล้วล่ะ ไอ้เด็กร้ายกาจ”
“ตรงไหน”
“ก็หนีพี่ไปเที่ยวกับไอ้ดำไง”
“ก็แค่ไปด้วยกันเฉย ๆ ยังไม่ได้นอนค้างด้วยกันเลยซักหน่อย เปาคิดกับพี่เค้าแค่พี่ชายคนนึงเท่านั้นเอง”
“ก็ไหนว่ามีพี่ชายคนเดียวไง ชิส์”
“ก็ตอนนี้มีสองคนแล้ว”
“ชิส์ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“แต่พี่คนนี้อ่ะ รักมากที่สุด”
พูดจบน้องก็ยื่นหน้าเข้ามาหาผม พร้อมกับทาบทับริมฝีปากลงมาอย่างแผ่วเบา ห๊ะ!!.....ไอ้เด็กแก่แดดนี่
เราจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่ครู่ใหญ่ ๆ น้องเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน ใบหน้านั้นแดงซ่าน น่าจับปล้ำมันซะเดี๋ยวนี้เลยจริง ๆ
“พี่รักเรานะรู้มั้ย รักเรามากจริง ๆ อย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้ามีอะไรต้องถาม ถ้าเห็นอะไรรู้อะไรก็ต้องมาคุยกันให้เข้าใจ ไม่ได้บอกว่าเราไม่มีสิทธิโกรธหรือว่าน้อยใจ แต่ต้องฟังพี่พูดบ้าง ให้โอกาสพี่ได้อธิบาย ตกลงมั้ย ไอ้น้องชาย”
“พี่ปิงก็ห้ามโกหกเปานะ พูดมาแต่ความจริง ถึงเปาจะโกรธหรือน้อยใจก็ต้องพูดความจริง เปาโกรธพี่ปิงได้ไม่นานหรอก พี่ปิงก็รู้ แต่ว่าเปาจะเสียใจมากที่สุด ถ้าพี่ปิงโกหก ทำผิดต่อให้ร้ายแรงแค่ไหนก็ยังพออภัยให้ได้ แต่ถ้าโกหก มันหมายถึงทำลายความเชื่อใจทั้งหมดที่น้องคนนี้มีให้ ขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ทำให้เปาได้ใช่มั้ย”
“คร๊าบบบบบผม ชอบพูดจาเหมือนคนโตแล้วนะเรา”
“ก็โตแล้วนี่หว่า”
“ตรงไหน”
“ชิส์.......เออ.....ยังคาใจอยู่อีกเรื่องนึงนะ”
“เรื่อง?”
“เมื่อเที่ยงนี้อ่ะ ที่เห็นอ่ะมันอะไร.....สภาพดูล่อแหลมไม่ผ่านเซนเซอร์แบบนั้นอ่ะห๊ะ!”
ชิบหาย ไอ้ตาโปนทำกูงานเข้า ก็แหงล่ะ ใครบ้างจะไม่คิด เล่นเอาหน้าซุกลงไปยันซอกไข่กูซะขนาดนั้น
“เล่ามาให้หมดเลยนะไอ้พี่บ้า!!!!”
“คร๊าบ.....คือว่าเรื่องมันเป็นยังงี้.....”
ทุกอย่างจบลงอย่างสวยงามราวกับตอนจบในหนังรักโรแมนติก หวังว่าหลังจากนี้คงจะไม่มีอะไรมาขัดขวางความรักของผมกับน้องอีก.....หวังว่านะ
......................................................................................
(เหตุการณ์ปัจจุบัน)
บรรยาย :
“กินเยอะ ๆ นะ นาน ๆ เราจะได้ออกมากินข้าวข้างนอกด้วยกันซะที” ชายหนุ่มผิวเข้มเอ่ยยิ้ม ๆกับคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง บู้ตักข้าวกินอย่างช้า ๆ ก้มหน้าก้มตากินอย่างเงียบ ๆ แต่ก็คอยเหลือบตามองน้องชายเป็นระยะ
“มองทำไม กินไปสิ ไม่อร่อยเหรอ”
“ทำไมบุ๊กบิ๊กถึงใจดี”
“แล้วอยากให้น้องใจร้ายเหรอ”
พี่ชายส่ายหัวดิ๊ก ทำเอาร่างสูงระบายยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“ถ้าพี่ทำตัวน่ารัก เค้าก็จะดีกับพี่เข้าใจมั้ย”
“แล้วถ้าพี่ดื้อ บิ๊กก็ทำแบบนั้น.....กับพี่งั้นเหรอ”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็ เค้าจะทำ ถ้าเค้าอยากจะทำ แต่มันขึ้นอยู่กับว่าพี่จะทำตัวดีแค่ไหน ถ้าทำตัวดี ๆ ก็จะไม่รุนแรง......กินซะ”
“บิ๊กจำได้มั้ย บิ๊กเคยบอกว่า......พี่จะทำอะไรก็ได้ที่อยากจะทำ...”
“เค้าบอกว่า ‘เรา’ ตังหากล่ะ”
“แล้วบิ๊กก็บอกว่าจะไม่ทำร้ายพี่อีก จำได้ใช่มั้ย...” ร่างสูงวางช้อน ก่อนจะจ้องหน้าคนเป็นพี่
“ตอนนี้พี่เริ่มทำให้เค้าอารมณ์เสียแล้วนะ หุบปากแล้วก็กินไปเงียบ ๆ หรือจะกลับไปกินอย่างอื่น.....ที่ห้อง”
“ไม่เอา”
“ดี....เดี๋ยวกินเสร็จแล้วจะพาไปซื้อของ อยากกินขนมอะไรก็เลือกเอา เค้าออกเงินให้”
เป็นอีกเรื่องที่พี่ชายไม่เคยรู้ ทุกครั้งที่พ่อโอนเงินค่าใช้จ่ายรายเดือนสำหรับทั้งคู่ใส่ไว้ในบัญชีของน้องชาย บิ๊กจะโอนเงินครึ่งหนึ่งซึ่งเป็นส่วนของพี่ชายใส่ไว้ในอีกบัญชีหนึ่งของตัวเอง ซึ่งเปิดไว้ต่างหากเป็นบัญชีฝากประจำ......ถ้าหากว่าวันหนึ่งต้องจากกัน ต่างคนต่างไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง พี่ชายก็ยังมีเงินก้อนนี้เอาไว้ใช้สำหรับยามฉุกเฉิน
ต่อให้เห็นว่าพี่ชายโตเป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วก็ตาม มันก็ยังจะต้องมีเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้คนเป็นน้องได้คอยเป็นห่วงอยู่เรื่อย ๆ ไม่รู้จักจบสิ้น......
“หยิบให้หน่อย” แขนสั้น ๆ ชี้ไปที่กล่องซีเรียลซึ่งอยู่สูงเกินจะเอื้อม บิ๊กหัวเราะ
“ตรงนี้ก็มี เหมือนกันเด๊ะ พี่ไม่เห็นเหรอ ก็หยิบเอาดิ”
“........”
“กินเหมือนเด็ก ๆ แบบนี้เค้าต้องซื้อซีลีแล็คกับนมผงไปชงให้กินด้วยมั้ย”
“ตัวเองโตตายล่ะ ก็เด็กเหมือนกัน”
“ก็โตพอจะดูแลเด็กอย่างพี่ก็แล้วกัน”
“ฮึ!”
ของกินของใช้ถูกสองพี่น้องนำมาใส่อัดไว้ซะแน่นรถเต็มเข็น ส่วนใหญ่เป็นขนมจุกจิกของนายบู้ ซึ่งดูจะสนุกกับการเข็นรถซิ่งไปตามทางเดิน......
“ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
ปึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
“ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไอ้เชี่ยบู้ เอาอีกแล้วนะมึง”
รถเข็นของพ่อหนุ่มนักซิ่งพุ่งไปปะทะกับรถเข็นของสุภาพสตรีนางหนึ่งจนหล่อนหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ขอโทษนะครับคุณ ไอ้บู้......ไม่ต้องเข็นแล้ว เค้าเข็นเอง ซนนักนะมึงอ่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ....อ่ะ....อ้าว พ่อบอดี้การ์ด”
“เอ่อ..........เอ๊ะ?......พ.....พี่สาว”
“พี่แอมป์จ้ะ”
“ครับ มาคนเดียวเหรอครับ”
“จ้ะ......เราล่ะ มากับแฟนเหรอ”
“ผม.......เปล่านะครับ.....ผมมากับพี่ชาย”
“จริงเหรอ....พี่ชาย.....อ๋อ.....คนนี้อ่ะนะ น่ารักจัง ชื่ออะไรคะ”
แอมป์หันไปทักทายพี่ชายร่างเล็กของบิ๊กซึ่งแต่งตัวเหมือนเด็ก ๆ สวมหมวกที่ตัดเย็บเป็นหัวของหมาป่า ตรงเขี้ยวแหลม ๆ นั้นอยู่ตรงหน้าผากพ่อคุณพอดิบพอดีเป๊ะ ดูคล้าย ๆ ว่ากำลังโดนหมากินหัว(ถูกน้องชายบังคับให้ใส่) บู้เดินไปหลบหลังน้องแล้วโผล่ออกมาแต่หัวโต ๆ......
“บู้!!!!!!!”
“แหม.....ตอบซะเสียงดังฟังชัดเลย......นี่พ่อกล้ามโต เราน่ะไปก่อเรื่องอะไรไว้รึเปล่า....หืม? ”
“เห......?.”
“ไม่ต้องทำแบ๊วเลย ก็ลักพาตัวน้องชายเพื่อนพี่หนีไปเที่ยวไง เล่นซะนายปิงเครียดหัวหมุนไปเลย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เปล่านะครับ น้องเปาเค้างอนพี่ปิงอยู่ก่อนแล้วตังหากล่ะ......เห็นว่าพี่ชายจะแต่งงาน ผมก็เลยชวนน้องเค้าไปเที่ยวก็แค่นั้นเอง ว่าแต่ว่าตอนนี้เค้าสองคน......เอ่อ”
ร่างสูงเสหัวเราะ ขณะที่หญิงสาวก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริง
“ดีกันเรียบร้อยแล้วจ้ะ ก็ดีกันวั้นนั้นแหละ.....เคลียร์กันรู้เรื่องแฮปปี้เอนดิ้ง”
“งั้นเหรอครับ น่าดีใจจริง ๆ ผมก็ยังเป็นห่วงอยู่ เห็นวันนั้นพี่ปิงเค้าดูโกรธ ๆ แล้วน้องเค้าก็วิ่งเตลิดออกไปแบบนั้น....”
หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นจับผมทัดไปไว้ข้างหู
“เค้าสองคนน่ะเป็นพี่น้องที่รักกันมาก พี่คิดว่ายังไงซะ เค้าก็คงจะเข้าใจกันจนได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เค้าก็จะอยู่ข้างกันและกันเสมอ......เออ.....พี่จะบอกว่าน้องเค้าย้ายไปอยู่ไปห้องพี่ปิงแล้วนะ เดี๋ยวสิ้นเดือนนี้ก็จะมาขนของที่เหลือแล้วก็คืนห้อง”
“เหรอครับ......ไกลไม่ใช่เหรอ ห้องของพี่ปิง”
“จ้ะ......ถึงจะไกลจากมหาลัยไปหน่อย แต่คงไม่เป็นไร แค่ตื่นให้เช้ากว่าเดิมเท่านั้นเอง แล้วพี่ก็อยู่ว่าง ๆ อยู่แล้ว ไปรับไปส่งได้สบายเลย”
มิน่าล่ะ.....ถึงได้ไม่เห็นน้องเลย ห้องน้องก็เงียบอย่างกับถูกปิดตาย.....
บู้มองน้องชาย สลับกับพี่สาวแปลกหน้าท่าทางใจดี ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้
“คิดถึงพี่ปิง บุ๊กบิ๊กเราไปหาพี่ปิงกันมั้ย บิ๊กจะได้ไปเจอน้องเปาด้วย”
“ไปสิจ๊ะ พี่ก็ซื้อของเอาไว้เยอะเลย ว่าจะไปทำอะไรทานกันที่ห้องซักหน่อย”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ ป่ะไอ้บู้ ไปคิดเงินกันดีกว่า.......ฝากทักทายสองคนพี่น้องด้วยนะครับ”
ร่างสูงพูดจบก็เข็นรถเข็นนำหน้าไปลิ่ว ส่วนบู้ก็เอาแต่ยืนหันรีหันขวาง มือเรียวของหญิงสาวยื่นไปหยิกเบา ๆ ที่แก้ม
“น่ารักนะเราอ่ะ.....น่ารักอย่างที่นายปิงว่าเลย..........นู่น.....น้องเราน่ะ เค้าไปนู่นแล้วจ้ะ รีบวิ่งตามไปเร็วเข้า”
.
....
.............
..........................
“คิดถึงมันมากนักเหรอ ไอ้ตัวดี” น้องชายซึ่งนั่งหน้าบูดมาตลอดทางเป็นฝ่ายเริ่มเปิดศึกทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำให้เค้าโกรธน่ะ พี่นี่ไม่รู้จักเข็ดรึไง หัวสมองของพี่น่ะเคยจำอะไรที่เค้าพูดมั่งมั้ย หรือว่าเอาแต่คิดจะปั่นหัวคนอื่นเค้าไปวัน ๆ”
“บุ๊กบิ๊ก.....ฟังพี่ก่อนได้มั้ย....”
“ฟังคำแก้ตัวของพี่น่ะเหรอ เสียเวลาเปล่าน่ะ”
น้องชายคว้าแขนเล็ก ๆ เอาไว้ พร้อมกับบีบขยำเสียแน่น
“บิ๊กไม่อยากเจอน้องเปาแล้วเหรอ......พี่ก็แค่อยากให้บิ๊กเจอเด็กคนนั้น บิ๊กจะได้รู้ไง ว่าเด็กคนนั้นมันอยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องมาสะเออะยุ่งเรื่องของเค้า เรื่องของตัวเองน่ะดูแลจัดการให้มันดีซะก่อนเหอะ ใกล้จะสอบอยู่รอมร่อแล้ว หนังสือน่ะได้แตะบ้างหรือยัง หรือว่าต้องให้คอยบอกกันทุกเรื่อง ฮึ.......”
“พี่เกลียดบิ๊ก!!!!”
“กูก็เกลียดมึงเหมือนกันแหละ ไอ้เด็กไม่รู้จักโต”
“บิ๊กน่ะห่วยแตก ไม่ได้เรื่อง เป็นน้องชายที่ไม่ได้เรื่อง ไม่เห็นจะน่าดีใจเลยซักนิดที่ให้คนแบบบิ๊กมาดูแลพี่ พี่ปิงน่ะเค้าใจดีกว่าบิ๊กตั้งเยอะ ไอ้เด็กนั่นมันถึงไม่เคยสนใจคนอย่างบิ๊กไง.....รู้เอาไว้ซะด้วย”
“นี่จะยั่วโมโหกันใช่มั้ย พูดจาแบบนี้อยากจะโดนลงโทษใช่มั้ย”
“ทุกวันนี้ก็เหมือนโดนลงโทษอยู่แล้ว อยากจะทำอะไรก็ทำเหอะ กูชินว่ะ!!!!!”
หนอย......ไอ้หมามันท้า หน้างี้กวนตีนโครต ๆ.......
“ชินแต่ก็เห็นร้องครางทุกที......ชินหรือว่าติดใจกันแน่”
“ไอ้เด็กยักษ์วิปริต.....นายมันวิปริต ไอ้คนผิดเพศ ไอ้ตุ๊ด”
“แล้วคนที่รู้สึกตอบสนองเวลาโดนผู้ชายด้วยกันทำเรื่องลามกล่ะ......ไม่ตุ๊ดเหรอ....หืม?”
ได้ผล พี่ชายหน้างอง้ำ เดินลงส้นหายเข้าไปในห้องนอน คนเป็นน้องยิ้มอย่างภูมิใจ นาน ๆ จะได้เอาชนะพี่ชายได้โดยที่ไม่ต้องใช้กำลังซักครั้งหนึ่ง.....ก็เคยบอกแล้วว่าชอบพี่ชายที่เป็นแบบนี้ มากกว่าพี่ชายที่ขี้อ้อนแล้วก็ทำตัวน่ารำคาญเหมือนเด็ก ๆ กวนตีนนิด ๆ แล้วก็หัดเถียงหัดสู้ซะบ้าง มันก็น่าให้แกล้งดีไม่ใช่หรือ.....
เรื่องน้องเปาน่ะช่างมันเถอะ......เค้ายอมปล่อยมือจากน้องมันแล้วล่ะ.......กับอะไรที่ไม่แน่นอนแบบนั้นวิ่งตามไปก็เหนื่อยและเสียเวลาเปล่า.....ของตายอย่างพี่ต่างหาก ที่เค้าจะไม่มีวันยอมปล่อยให้หลุดมือไปได้
เสียงเคาะห้องทำให้ร่างสูงเลิกคิดถึงเรื่องนั้น บิ๊กค่อย ๆ เดินไปเปิดประตูห้องอย่างสงสัยใคร่รู้
ถ้าเป็นไอ้สิว พ่อจะอัดให้ยับ.......คอยดูสิ!!!!
แต่ก็ไม่ใช่
“อ้าวน้อง......”
หญิงสาวผิวคล้ำในชุดเดรสสั้นลายเสือสุดเซ็กซี่(ที่ยืมเพื่อนพลอยใส่)กับรองเท้าบู๊ทสีดำยาวขึ้นมาเกือบถึงเข่า กำลังยืนโพสท์ท่าทางที่ดูแล้วออกไปทางตลกเสียมากกว่า กำลังส่งยิ้มและสายตายั่วยวน
“ชื่อเป็ดค่ะ.....พี่บิ๊กอ่ะ ใช - รว๊ายยยย(สำเนียงกระแดะนิด ๆ ) ลืมชื่อเผ็ด(เป็ด)ทุกทีลอยยยย(เลย)”
ร่างสูงปรายตามองอย่างงง ๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า
อะไรของยัยคนนี้กันฟะ!!!!!
To be con
.......................................
อิดำอีกตัวกำลังสร้างงานอีกแล้ว ติดตามกันได้ในตอนต่อไปนะคะ......ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้นนิด ๆ
หากมีอะไรผิดพลาดกรุณาบอกกันมานะคะ คนแต่งรู้สึกทะแม่งชอบกล.....คิดไปเองรึเปล่าไม่รู้
ปล. เป่าเป๊าใสนะ....ออกจะเข้มแข็ง นึกว่าทุกคนจะชอบน้องซะอีก......ให้เลือกระหว่างบู้กับเปา อยากได้คนไหนกลับไปเลี้ยงที่บ้านคะ :laugh: เปาออกจะเป็นเด็กเลี้ยงง่ายจะตายไป หึหึหึ :m20: :m20: :m20:
หน้าเก่าหน้าใหม่แสดงตัวกันเข้ามาเยอะ ๆ นะคะ จงมา.....จงมา.....โอมเพี้ยง!!!
ปล. อีกนิด เป็ด-พลอย อ่า.......ไม่ถนัดแนวยูรินะเคอะ :-[
-
อ่านตอนนี้แล้วโล่งอกนิดหน่อยค่ะ
รู้ไหมคะ ว่าทำยังไงถึงจะให้น้องเปาเป็นที่รักของคนอ่าน ก็คือไม่ต้องให้มายุ่งกับบู้และบิ๊กอีกไงคะ ถ้าเปาทำตัวน่ารักกับพี่ปิงและไม่มาก่อเรื่องให้บิ๊กกับบู้อีก น้องเปาก็จะเป็นนายเอกที่น่ารักมากๆ
เรื่องที่บิ๊กแอบโอนเงินเข้าไปเก็บในอีกบัญชีหนึ่งนั้น ดิฉันปลาบปลื้มและมองไอ้หมาดำดีขึ้นมานิดหน่อยค่ะ อย่างน้อยก็ยังหวังดีกับพี่บู้นะเรา
ตอนนี้แอบหวานนะคะ แต่ว่ายัยน้องเผ็ดเนี่ยมาทำอะไรกันคะ!!!! กลับไปหาคู่เบี้ยนของหล่อนนู่นไป!
ปล. ดิฉันว่าบิ๊กกับบู้เนี่ยเค้าเกิดมาคู่กันจริงๆนะคะ เพราะไปไหนมาไหนคนก็ทักว่าเป็นแฟนกันเรื่อย สาธุ ขอให้ได้รักกันจริงๆ ทีเถอะ จะกระโดดจูบคนเขียนเลยค่ะ! เรามันลัทธิบูชา Incest เสียด้วยสิ ฮัวะๆๆ
ปปล. อ่านตอนนี้แล้วกรี๊ดไอ้บิ๊กมากเลย รู้สึกว่าตอนนี้มันเท่ห์ดีค่ะ อิอิ
-
ถ้านอกจากเรื่องงี่เง่ากับบู้ ชอบใช้กำลังกับบู้
รังแกบู้ พูดจาทำร้ายจิตใจบู้
บิ๊กก็ถือว่าเป็นคนดีล่ะนะ
-
ตกลงว่าไอ้ดำนี่มันเป็นคนดีได้เกิน 10 นาทีไม๊เนี่ย เอะอะก็ปากเสียตลอดเลย โถพี่บู้น่าสงสาร
-
อิหมาดำมันก็ดีในแบบของมันอ่ะนะ แต่ทำไมไม่ค่อยจะซาบซึ้งใน
ความดีสักเท่าไหร่เลยฟร่ะ หรือว่าอ่านแต่ด้านชั่วๆ ของมันมาเยอะ
กว่า เหอๆ หากมันลดการทำร้ายพี่บู้ลงไปก็คงจะมองมันดีขึ้นมาบ้าง
ชอบตอนที่ไรเตอร์บรรยายถึงการแต่งตัวของบู้อ่ะ น่าร๊ากกก เด็กโข่ง
ใส่หมวกหัวหมาป่า เหอๆ จิ้นภาพตามแล้วอยากกระโดดเข้าไปลาก
ตัวบู้มาฟัดสักทีสองที
ที่ถามว่าระหว่าบู้ กับ เปา อยากเก็บใครมาเลี้ยงอ่ะเหรอ ???
ตอบว่าพี่บู้สิ เด็กว่ายาก มันท้าทายให้ปราบพยศมากกว่าเด็กเรียบร้อย
ชี้นกเป็นนกเสียอีก แบบนั้นมันไม่น่าตื่นเต้นเร้าใจ เอิ๊กๆๆๆ
น้องเป็ด สู้ๆ ทำให้อิหมาดำมันหลงกลหนูให้ได้ลูก อยากรู้ว่ามันจะ
แก้ตัวกับพี่บู้ยังไง รู้จักความยากลำบากเสียหน่อยเหอะไอ่หมาบิ๊ก :pig4:
-
ไม่รู้จะเม้นอะไรดีแฮะ
เอาเป็นว่า คนเขียนจัดมายังไง ก็จะตามอ่านไปเรื่อยๆละกัน
ถ้าเรื่องนี้เป็น incest จะดีใจอย่างยิ่งยวด จุดธูปชาบูๆ :call:
ปล. ตามอ่านตลอดแต่ไม่ค่อยได้เม้นเท่าไหร่ ฮา o17 ไม่ว่ากันนะฮะ
-
ไม่ได้เข้าเล้าหลายวัน อัพเพิ่มตั้งหลายตอนแน่ะ คนเขียนขยันจัง
-
ส่งพี่บู้มาทางนี้เลยครับ ผมรับเลี้ยงเอง อิอิ
-
อิบิ๊ก แกนี่ผีเข้าผีออก เห้นด้วยกะรีข้างบนนู้นน ว่า แกทำดี แต่ไม่ค่อยซาบซึ้งไปกะแกเท่าไหร่ว่ะ 55555
ส่วนพี่บู้ แต่งตัวน่ารักไปไหน 555
-
ชอบแสบๆแบบพี่บู้อ่ะ น่าปราบ :z1:เอิ๊กๆ ส่งมาให้เราดิจะเอามาเลี้ยงไว้ที่บ้านอิอิ
-
พี่บู้กับน้องเปา ก็ต้องเลือกพี่บู้อยู่แ้ล้วสิ เพราะเราชอบของแปลก ฮ่าๆๆ (โอ๋ๆ บู้น้อย เค้ารักตะเองน้า :กอด1:)
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะด่าบุ๊กบิกอ่ะเพราะทำตัวดีขึ้นมานิดนึง :laugh:
แต่น้องเผ็ดคะ นี่กำลังดำเนินการตามแผนอยู่เหรอคะ :m20:
-
พี่บู้กับน้องเปา ก็ต้องเลือกพี่บู้อยู่แ้ล้วสิ เพราะเราชอบของแปลก ฮ่าๆๆ (โอ๋ๆ บู้น้อย เค้ารักตะเองน้า :กอด1:)
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะด่าบุ๊กบิกอ่ะเพราะทำตัวดีขึ้นมานิดนึง :laugh:
แต่น้องเผ็ดคะ นี่กำลังดำเนินการตามแผนอยู่เหรอคะ :m20:
เห็นด้วย นู๋ บู๊ อยู่แล่น :z2:
-
ตอน : Sick Girl
เป็ดรู้นะ.....ว่าพี่เองก็คงอึดอัด ที่จะต้องมาคอยดูแลพี่ชายที่เหมือนกับเด็กน้อยแบบนี้......แต่ต่อจากนี้ไป พี่ไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไปแล้วล่ะ......เพราะคน ๆ นี้เป็ดจะดูแลเอง......
บรรยาย :
เนี่ยนะชุดมาติวหนังสือของหล่อน แม่ศศิกานต์!!!!
บิ๊กยังคงเอาแต่ยืนจ้องตาค้างอยู่แบบนั้น ไม่ยอมเชิญอีกฝ่ายเข้ามาในห้องเสียที จนกระทั่งเสียงพี่ชายตะโกนแหวกอากาศออกมาจากห้องนอนนั่นล่ะ....
“ใครมาอ่ะบุ๊กบิ๊ก.......เชนน้อยเหรอ”
“เป็ดเองค่าพี่บู้”
สาวผิวแทนตะโกนตอบรุ่นพี่ที่ตัวเองนั้นแอบชอบอยู่ ก่อนจะถือโอกาสนั้นเบียดตัวผ่านไอ้ดำถึกที่ยืนขวางประตูเอาไว้ เข้าไปในห้องจนได้โดยที่เจ้าของเค้ายังไม่ได้เอ่ยปากเลยแม้แต่คำเดียว
แกต้องยั่วยวนให้ถึงแก่น.....อย่างที่ชั้นสอน จำได้ใช่มั้ย
เสียงเพื่อนรักยังดังกึกก้องอยู่ในหัว เมื้อกี้นี้ตอนเดินเข้ามา ก็แอบเอานมเบียดแขนนายบิ๊กไปหน่อยนึง.....เป็ดพ่นลมหายใจออกจากปากอย่างตื่นเต้น.....ประจวบเหมาะกับนายบู้ที่เดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเตรียมจะอาบน้ำออกมาจากห้อง(ตั้งใจจะให้น้องอาบให้แต่น้องเป็ดโผล่มาเสียก่อนก็เลยทำเนียน ๆ)....
อ๊างงงงง ขาวเนียน.....น่าข่มขืนชิบ :haun4:
“ทำไมแต่งตัวแบบนั้นห๊ะ! ไอ้หมาบู้ มีแขกมาอ่ะ มันสมควรมั้ย”
“ก็พี่จะอาบน้ำ”
“ก็เอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำก็ได้นี่ หุ่นพี่น่ะมันน่าโชว์เรอะ......ไอ้เด็กขี้ก้าง”
ไหงทำเหมือนหวงพี่ชายแบบนี้ล่ะคะไอ้พี่บิ๊ก......เกิดอะไรขึ้น มีอะไรที่ชั้นคนนี้พลาดไปงั้นเหรอ หรือว่าแกคิดอะไรกับชั้นเนี่ย ไม่นะยะ แบบนั้นไม่เอา......อย่าเลย.....อย่าบอกให้ชั้นเลือกเลย.....เพราะชั้นไม่เคยรู้เลย ไม่รู้ว่าจะเลือกใคร......ขาดเธอก็เหงา....ขาดเค้าก็คงเสียใจ.....ไม่อยากจะเลือกใคร....อยากเก็บเธอเอาไว้....ทั้งสองคน.....แอร๊ย.....ก็ตอนแรกชั้นแอบชอบอีพี่บิ๊กนี่นะ....แต่ก็ดันมาแพ้ทางพ่อหนุ่มร่างเล็กนี่จนได้......แล้วนี่ถ้าสมมติว่าชั้นเข้าใจผิดล่ะ.....ถ้าเกิดว่าอีพี่บิ๊กมันหวงพี่แต่ว่าไม่แสดงออกล่ะ......
สาวผิวแทนหันกลับไปมองนายบู้ นายบู้ก็ยังคง.......ไม่แล้ว.....ตอนนี้เหลือแค่กางเกงในตัวเดียว กำลังทำท่าเบ่งกล้ามโชว์สาว ราวกับจะท้าทายน้องชายที่ยืนกัดฟันกรอด ๆ......ไม่ราวกับแล้วล่ะ
มันใช่เลย!!!
“หูยยยย บุ๊กบิ๊กนี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว ผู้หญิงสมัยนี้เค้าชอบผู้ชายตัวเล็กกัน......เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะมันดูเท่ห์จากข้างในไงล่ะ”
“ถุย.......จะให้บอกมั้ย ว่าคนเท่ห์อย่างพี่น่ะต้องกินซีเรียลกับนม ไม่ก็แพนเค้กทุกเช้า อ๊ะ......นี่เค้าหลุดปากพูดอะไรออกไปนิ น้องเป็ดได้ยินหมดเลยสินะ”
“เดี๋ยวจะกินซีเรียลผสมรีเจนซี่ให้ดูเอามั้ยล่ะ”
เออเฮอะ.....สร้างสรรค์แฮะนายบู้!!!
.
....
.........
ซักพักทั้งสามคนก็มานั่งติวหนังสือกัน โดยมีนายบิ๊กติววิชาที่ตัวเองถนัดตอนปีหนึ่งให้รุ่นน้องไปด้วย คอยจ้ำจี้จ้ำไชให้พี่ชายฝาแฝดทบทวนตำรับตำราเรียนไปด้วย
“น้องเป็ด บทนี้อ่ะพี่ทำให้ดูเอาม๊ะ......วิชานี้พี่ท๊อปกลางภาคนาน้องเป็ดนา” ใบหน้าดุแบบเด็กเก็บกดพุ่งไปซะจนแทบจะแนบชิดใบหน้าของรุ่นน้อง......
แต่ก็ถูกมือใหญ่ ๆ ดึงตัวกลับไปนั่งที่เบาะประจำตำแหน่งของตัวเอง
“ทำไป ไอ้บู้.....ทำไป เดี๋ยวเค้าจะติวน้องมันเอง......ท๊อปงั้นเหรอ....ไอ้ขี้โม้ ท๊อปจากที่โหล่อ่ะดิ”
“เกลียดบิ๊กว่ะ”
“กูรักมึงตายแหละ.......นี่เลิกกวนน้องได้แล้ว น้องเค้าไม่มีสมาธิแล้วเห็นมั้ย ไอ้หอยนางรมสด*”
*(พี่บู้ตัวซีดคล้ายหอยนางรม)
เป็ดมองสองศรีพี่น้องสนทนากันด้วยถ้อยคำผรุสวาทขึ้นทุกที ๆ.....แต่ยิ่งฟัง.....กลับยิ่งรู้สึกเหมือนมีฉากใสที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า กั้นคนทั้งคู่ออกจากโลกแห่งความเป็นจริง
ตื๊อตึด......ตื๊อตึดดด
1 ข้อความ >>>> อีมารหัวใจ
นังพลอยใสมันส่งเมสเซจมาละ....
ทำอะไรอยู่ยะ หายเงียบเลย โทรกลับด้วย
“อ่าพี่บิ๊กคะ ขอเป็ดโทรศัพท์แปบนึงนะคะ”
“แฟนเหรอเรา”
“อุ๊ย.....ไม่ใช่ค่ะ เป็ดยังโสด.....จริง ๆ นะคะ”
.
....
........
“นังเป็ด นี่แกอย่ามาลูกไม้นะยะ ชั้นบอกให้แกไปหาทางทำยังไงก็ได้ให้ได้อยู่กันตามลำพังกับอีพี่บิ๊กน่ะ.....แล้วนี่แกก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย มันยังไงยะ....มันยังง๊ายยย พี่บู้อยู่ในห้องด้วยใช่มั้ย ทำไงก็ได้ให้พี่บู้ออกไปข้างนอก แล้วโทรรายงานชั้นด้วย เป็นระยะ ๆ โอเค๊”
“พี่บู้เหรอ....อ๋อ....พี่บู้เค้าไม่ได้อยู่ห้อง ชั้นไม่เจอพี่บู้เลย”
“อย่าแหล อีนังเชนนี่มันบอกว่าพี่บู้เพิ่งจะกลับเข้ามากับอีพี่บิ๊กก่อนหน้าที่แกจะไปถึงแค่นิดเดียว แล้วก็ยังไม่ได้ออกไปไหนเลยด้วย”
“หนอย นี่พวกแกสองคน....โว๊ยยยย ชั้นจะบ้าตาย รายละเอียดอะไรก็ไม่ได้เตี๊ยมไว้ให้ชั้นเลย”
“บอกไปว่าชั้นกำลังป่วย อยากเจอหน้าพี่บู้มากที่สุด”
“ทั้ง ๆ ที่ชั้นมานั่งติวหนังสือกับอีพี่บิ๊กนี่นะ มันฟังดูทะแม่งมั้ยอ่ะ ชั้นควรจะอยู่ดูแลแกสิ”
“ก็แกออกมาติวเผื่อชั้นที่กำลังป่วยไง......เชื่อชั้น.....รับรองว่าพี่บู้น้อยจะต้องปรี่ออกมาหาจูบแรกของเค้า”
“ว่าแต่ชั้น แกก็อย่ามาลูกไม้ก็แล้วกัน......บ้าเอ๊ย ชั้นไม่น่าหลงเชื่อแผนบ้า ๆ ของพวกฉลาดน้อยเลยให้ตาย แค่นี้นะยะ”
“เดี๋ยว”
“อะไรอีกล่ะ”
“อย่าลืมโทรมาด้วยนะชั้นจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วบ้าง”
“กลัวชั้นทำพังรึไง ชิส์”
“แล้วไม่คิดว่าชั้นจะเป็นห่วงแกบ้างรึไงล่ะ ถ้าเกิดแกเสร็จอีพี่บิ๊กไปจริง ๆ น่ะ แค่นี้แหละย่ะ”
ตรู๊ดดดดด ตรู๊ดดดดด ตรู๊ดดดด
เป็นห่วงคนอื่นเค้าก็เป็นด้วยเหรอ แม่ลูกคุณหนูสุดจะเอาแต่ใจ
.
.....
...............
ราเชนทร์ก้มมองร่างเล็ก ๆ ในเสื้อฮูดสีเทาแบบพวกเด็กมีปัญหาในหนังฝรั่ง วิ่งผลุนผลันออกไปจากตัวตึก ดวงตาตี่ ๆ หรี่แคบลงไปอีกอย่างมีแผน......
เรื่องอะไรล่ะจะปล่อยให้พี่ไปหายัยนั่นตามลำพัง.....ปล่อยให้ยัยดำนั่นโดนปล้ำไปสิ.....ดีซะอีก จะได้ขจัดตัวปัญหาออกไปทีเดียวพร้อมกันสองตัว......เหลือแค่สอง....
“ผมไปข้างนอกเดียวนะครับคุณกันต์”
“เฮ้ยยยย มึงจะไปไหนไอ้กี๋......”
“เรื่องของผม”
“กูไม่ให้มึงไป เอาสิ......”
ร่างถึก ๆ ปราดเข้ามาขวางประตูเอาไว้ จนราเชนทร์แทบจะมองไม่เห็นทางออก.....
ไอ้ห่า ตัวใหญ่ชิบ.....
มือใหญ่บีบหมับที่หัวไหล่ ไม่ได้ออกแรงมากมายจนอีกฝ่ายเจ็บ แต่แค่ตรึงเอาไว้เฉย ๆเท่านั้น......
“บอกกูมาว่าจะไปไหน......เดี๋ยวนี้ทำตัวแปลก ๆ นะมึงอ่ะ กลับดึกทุกคืน แถมยังชอบทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ อีก”
“ผมจะให้”
“ให้เหี้ยอะไร”
“สอง”
“หืม?”
“สามก็ได้เอ้า”
“กูก็ยังไม่เก็ท.....มึงบอกกูมาดีกว่า อย่ามาลีลา”
“ก็.....เอ่อ......สาม.......รอบ สามรอบไง แต่ต้องให้ผมออกไป แล้วผมจะกลับมา แล้วทำ.....กับคุณ ห้ามถามมาก ไม่งั้นอดนะ”
“นี่มึง.........เฮอะ เดี๋ยวนี้รู้จักเอาตัวเข้าแลกอย่างนั้นเรอะ.....พัฒนาขึ้นเยอะแฮะ”
“เอาหรือไม่เอา”
“จริง ๆ แล้วถ้ากูจะเอาตอนนี้.....กูก็เอาได้....โดยที่มึงจะไม่ได้ต่อรองเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ช่างเหอะ ยังไงซะกูก็ยังไม่อยากทำอยู่ดี....ไปซะ กูจะไปอาบน้ำ แล้วเปิดหนังบิวท์รอมึงกลับมา”
“งั้นก็หลีกทางด้วยครับ”
....................................................................
หนุ่มตี๋วิ่งกระหืดกระหอบออกจากห้องด้วยความเร็วที่ต้องมากกว่าสองเท่า......ในที่สุดก็ทันคนตัวเล็ก ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงปากทางเข้าของแยก ๆหนึ่ง ในแยกนั้นยังมีซอยเล็ก ๆ อีกหลายซอยอันเต็มไปด้วยห้องเช่าหลายราคา สำหรับนักศึกษาที่ผุดเรียงกันเป็นดอกเห็ด ซึ่งทุกซอยนั้นเชื่อมกันกับอีกแยกถัดไป ราวกับรังผึ้ง นายบู้กำลังยืนหมุนตัวเป็นวงกลม เกาหัวแกรก ๆ เนื่องจากคนตัวเล็กนั้นเคยมาที่ตึกของสองสาวแค่ครั้งเดียวเท่านั้น
หลงว่างั้น......ลืมทางล่ะสิท่า
“อ้าวเชนนี่ โชคดีชะมัด พี่กำลังแย่เลย”
“ลูกพี่ออกมาทำอะไรเหรอครับ”
“อ้อ.....น้องพลอยน่ะสิ น้องพลอยไม่สบาย นี่พี่ซื้อยาให้น้องพลอยเค้าตั้งเยอะแน่ะ”
“อ่า.....จริงเหรอครับนี่ ไม่โทรถามทางเค้าดูล่ะครับ”
สิ้นประโยค หมัดที่คุ้นเคยก็พุ่งตรงกระแทกหน้าท้องของราเชนทร์......อุก
“คิดว่าพี่โง่เหรอเชนนี่ พี่ก็ต้องโทรถามแล้วดิ แต่.......”
“แต่ก็ยังไปไม่ถูกอยู่ดีว่างั้น”
“ไม่คุยกับเชนนี่แล้ว ทำพี่เสียเวลานะเรา ลาล่ะ”
พี่.........เบื่อผมแล้วจริง ๆ ด้วย.......ผมน้อยใจนะ มาทำให้ผมคลั่งแล้วก็ทิ้งผมไป ไอ้ลูกพี่ใจร้าย
“เดี๋ยวครับลูกพี่ ผมไปด้วยดีกว่า”
“ไปทำไมวะ.....รู้จักกันเหรอ......อ้อ.....เคยไปกินบะหมี่หน้ามอด้วยกันสินะ”
“คือพอดีเพื่อนผมอยู่ตึกเดียวกับคุณพลอยน่ะครับ ผมพอจะ........จำทางได้....เอ่อคือว่าผมไปหาเพื่อนแล้วเจอสองคนนั่นน่ะครับ”
“งั้น........ให้ไปด้วยก็ได้ นำไปเลยเชนนี่.....”
ทั้งคู่ต่างก็เดินเงียบกันไปตลอดทาง.....ฝ่ายลูกพี่นั้นก็เอามือล้วงกระเป๋าแล้วผิวปากอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง จนในที่สุดพ่อลิ่วล้อก็เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน
“ลูกพี่ครับ.....เดี๋ยวนี้ไม่เห็นไปเล่นกับผมที่ห้องเลย คิดถึงนะ”
“ก็เห็นเชนนี่มีไอ้นมยักษ์เล่นเป็นเพื่อนแล้วนี่”
“ลืมกันแล้วสินะครับ”
“เปล่าซักหน่อย.......โหไอ้บ้าเอ๊ย......มาทำเสียงเศร้าแบบนี้พี่เครียดเลยนะนี่”
มือเล็ก ๆ เอื้อมไปโอบคอพ่อลิ่วล้อผู้ใจน้อย ทำให้หนุ่มหน้ามึนรู้สึกดีขึ้นมาเยอะ ปากเล็ก ๆ นั่นก็เริ่มขยับ พูดพล่ามเรื่องนั้นเรื่องนี้ แต่ราเชนทร์ก็ไม่เคยเบื่อที่จะฟัง
ผมอยากได้ยินเสียงคน ๆ นี้ ดังข้างหูของผมตลอดไป......ผมว่าผมรักพี่แล้วล่ะ.....
.....................................................................
To be con
พรุ่งนี้ดึก ๆ จะมาต่อพาร์ทสองนะคะ เป็นกำลังใจให้ตัวละครทุก ๆ ตัว แล้วก็คนแต่งด้วยเช่นเคย อิอิอิ
บิ๊ก-บู้เริ่มจะดีขึ้น.....แต่ก็นะ อิบิ๊กทำรุนแรงเอาไว้ซะขนาดนั้น แม้ตอนนี้จะดูเหมือนพี่บู้ลืม ๆ ไปแล้วก็เหอะ(ตามคาแรคเตอร์).....แต่มันก็พร้อมที่จะระเบิดหากว่าอิดำมันจะทำร้ายพี่บู้อีก.....ประมาณว่าทิ้งแผลในใจเอาไว้ แต่แค่รักษาโดยการเย็บปิดบาดแผล ไม่ได้รักษาจากข้างในโดยตรง(อันนี้ก็สไตล์อีดำ)......มีโอกาสหายสนิท แต่ก็ช้าหน่อย
......ไม่ควรเนอะ.....ไม่ควรใช่มั้ย จะได้มีฉากเบา ๆ รั่ว ๆบ้าง ตามที่สัญญากันเอาไว้.....
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕+
:laugh:
-
...สิ่งที่ไม่ควรทำที่สุดคือให้อีบิ๊กมีอะไรกับคนอื่น เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ดิฉันจะตามตบถึงบ้าน! :beat:
แต่ว่าอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกโล่งๆ ยังไงไม่รู้ แต่หวังว่าอีบิ๊กคงไม่หื่นไปทำอะไรน้อง 'เผ็ด' นะคะ
แต่ว่าเห็นชื่อของพลอยที่เป็ดเม็มไว้แล้วขำก๊าก "อีมารหัวใจ" กรี๊ด น่าร๊าก :laugh:
เง้อ...เวลาบิ๊กกับบู้ไม่ทะเลาะกันเนี่ยมันอ่านแล้วน่ารักดีนะคะ น่ารักมากเลยล่ะ อยากอ่านตอนหวานๆ แล้วสิ แต่ดูท่าคงหวานไม่ได้เนาะ ก็แคแร็คเทอร์ของพี่บู้นี่แบบว่า...เอ่อ....โฮะๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
พี่บู้แฟนคลับวุ่นวายกันใหญ่ เหมือนจะร่วมมือกันแต่แอบถือมีดไว้ข้างหลังกันหมด พร้อมแทงถ้าอีกฝ่ายเผลอหึหึ ดูน้องเป็ดจะเสียเปรียบสุดนะนี่ :m20:
-
ตกลง ทั้ง 3 คนนี่ มันร่วมมือกัน หรือว่ารอจังหวะ
ชิงไหวชิงพริบอยู่กันแน่ พี่บู้อิ๊อร๊างงง จะหลงกล
ใครคนใดดีล่ะ หรือหลงกลแมร่งมันทู๊กคนเลย ฮาๆ
น่ารักอ่ะ ประเภทไม่ทันใครแบบนี้ มันน่าลักเอาไปเลี้ยง
ที่สุด ไม่นึกว่าพี่บู้จะห่วงสาวพลอยด้วยนะนี่
รอติดตามตอนต่อค่ะ
ปล. สาวเป็ดกลับห้องได้แระ อย่าไปเวิ้นเวอร์กับ
หมาดำให้หมา พี่เกลียดมัน (เกี่ยวกันเหรอ?) :pig4:
-
ไอ้บิ๊กเหมือนๆจะดีขึ้นนะ แต่พี่บู้มันเจ็บฝังใจไปแล้วมั๊งออกแนวต่อต้านแล้วอ่ะ
ว่าแต่ตกลง 3 แฟนคลับของพี่บู้นี้ถือมีดไว้คนละเล่มเหมือนๆกันเลย....
สรุปนอกจากพี่ปิงน้องเปาแล้ว คนอื่นๆเหมือนจะเป็นโรคจิตกันหมดเลยอ่ะ
-
เชนนี่น่าสงสาร T_______________T
-
เพื่อพี่บู้ เชนน้อยถึงกับเอาตัวเข้าแลกเลยเหรอเนี่ย อิตานมยักษ์ได้กำไรเห็นๆ :haun4:
แต่อิบิ๊กคงไม่หื่น หน้ามืดจุ๊กจิ๊กกับน้องเป็ดจริงๆหรอกนะ รับบ่ได้ o22
-
บิ๊กกะเผ็ด 555 คงไม่ทำหรอกนะไม่งั้นเเย่งบู้เเน่ๆ
เชนยอมเอาตัวเข้าเเลกเพื่อบู้เลยน่ะเนี่ย
-
บิ๊กเป็นตัวละครที่เหมือนใช้นักแสดงซักสามสี่คนเล่นบทเดียวกันน่ะ
อารมณ์มันไม่ค่อยต่อกัน เหมือนดูหนังคนละม้วนเลยเวลาบิ๊กโผล่มาเนี่ย
บู้นี่ไม่มีคำบรรยายเลยทีเดียว อะไรมันจะลืมง่ายปานนั้น เง้ออ
-
บิ๊กเป็นตัวละครที่เหมือนใช้นักแสดงซักสามสี่คนเล่นบทเดียวกันน่ะ
อารมณ์มันไม่ค่อยต่อกัน เหมือนดูหนังคนละม้วนเลยเวลาบิ๊กโผล่มาเนี่ย
บู้นี่ไม่มีคำบรรยายเลยทีเดียว อะไรมันจะลืมง่ายปานนั้น เง้ออ
เรื่องอารมณ์แปรปรวนของอีดำนี่เค้าตั้งใจนะ อย่างที่อธิบายไปแล้วตอนก่อน ๆ ว่าทำไม ส่วนตัวพี่บู้นี่ก็ตั้งใจแต่งให้ออกมามีบุคลิกเหมือนเด็ก ๆ นิดนึง ก็ตามคาแรคเตอร์ คือไม่ได้ลืมง่าย แต่พอมีเรื่องอื่น ๆ เข้ามา พี่แกก็จะไปสนใจเรื่องใหม่ ๆ ก่อนมากกว่า ก็ขอย้ำว่าพี่เค้าไม่ได้ลืมนะว่าถูกน้องชายทำอะไไว้บ้างร....พี่บู้จำได้ทุกอย่าง เพียงแต่ตอนนี้พี่เค้ามีเรื่องอื่นให้ได้คิด และอิบิ๊กมันก็เพลา ๆ ลงไปเยอะ
ไม่เคยรู้ว่าบุคลิกของอีบิ๊กจะทำให้คนอ่านรู้สึกแบบนี้.....ว่ามันเหมือนตัวละครหลาย ๆ ตัวมารวมกันในคนเดียว ก็ไม่ทันแล้วค่ะ :o12: แต่งมาเยอะแล้ว(หมายถึงรายละเอียดของตัวละครมันมาไกลแล้ว :really2:) กลับไปแก้อะไรก็คงไม่ได้.....แต่ในตอนต่อ ๆ ไปจะพยายามปรับเปลี่ยนเรื่องการเขียน....การเล่า.....หรือการบรรยายของตัวละครตัวนี้ให้ชัดเจน และมีทิศทางที่ไปด้วยกันได้อย่างมีเหตุผลมากกว่านี้....ขอบคุณและน้อมรับคำติชมเสมอค่ะ..... :pig4: :3123: :กอด1:
หวังว่าคุณ RYZE จะติดตามและเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
อนึ่งถ้าหากฟิคเรื่องนี้ทำให้คนอ่านรู้สึกมีความสุขที่ได้อ่าน หรืออารมณ์ร่วมไปด้วย คนแต่งก็ดีใจ และมีความสุขเล็ก ๆ กับพื้นที่เล็ก ๆ ตรงนี้
แต่ถ้าฟิคเรื่องนี้ทำให้ใครหลาย ๆ คนรู้สึกไม่ดีไปกับมัน เราในฐานะคนนำเสนอก็ย่อมจะเสียใจเป็นธรรมดา อย่างไรก็ตามเราคนแต่งนิยาย(แบบแต่งไปลงไปไม่ได้มีพล็อตหรือโครงเรื่อง----ถนัดแบบนี้มากกว่า)ก็ต้องมีจุดยืนเป็นของตัวเองครึ่งหนึ่ง รับฟังความเห็นของคนอ่านแล้วนำไปปรับตามครึ่งนึง....พยายามเป็นกลางไว้ก่อนดีที่สุด
รักนะ เด็กดื้อ
murtyamania
:L1:
-
พาร์ทนี้สาว ๆ แอบแรงกันนิด ๆ
PT 2 สาวป่วย ๆ
บรรยาย :
นังตัวร้ายกำลังนั่งพิถีพิถันแต่งตัวอยู่หน้ากระจก เริ่มต้นจากการปัดอายแชโดว์สีดำอ่อน ๆ ใต้ตาให้แลดูเหมือนคนตาคล้ำเพราะอดนอน พวงแก้มก็ถูกแต่งให้ดูมีมิติจนดูซูบตอบคล้ายผีดิบ ริมฝีปากนั้นก็ทาลิปชนิดด้านสีเนื้ออ่อน พร้อมกับเอาแป้งเด็กแต่งแต้มนิด ๆให้ดูซีดขาวและลอกเป็นขุย.....อ๊ะจริงสิ.....ยีผมให้กระเซอะกระเซิงอีกซักนิดดีกว่า เทคนิคแต่งหน้าพิสดารนี้พลอยจำมาจากเพื่อนกะเทยสมัยมัธยมปลาย เอาไว้ใช้แอ๊บป่วยในชั่วโมงพละศึกษา
หญิงสาวถอดเสื้อตัวที่สวมอยู่ออก แล้วคว้าเอาผ้าขี้ริ้วผืนใหม่ที่พึ่งใช้ไปแค่สามครั้งเอามาสะบัด ๆ แล้วสวมทับลงไป
ป่วย.....และโทรม
สมจริงสุด ๆ......แต่ก็คันนิด ๆ
ว่าแล้วแม่สโรชาก็ขอยืมมุขนังเรยาในละครดอกทองสีส้มมาใช้หน่อย เอาไดร์เป่าผมเป่าจ่อที่ใบหน้า เปิดลมร้อนระดับสูงสุด......
“อ๊ากกกกกกกกกกก ไอ้เหี้ยยยยเอ๊ยยยยย ร้อนนนนนนนน รูขุมขนชั้นกว้างหมด”
ก๊อก ๆ ๆ ๆ เสียงเคาะห้องทำให้เธอรีบเคลียร์ข้าวของอุปกรณ์ที่ใช้ทุกสิ่งอย่างภายในสามวิ โดยเอามือกวาดลงตะกร้าใส่ผ้า แล้วซุกไว้ในตู้
พี่บู้มาแล้วสินะ.....พี่บู้ขา.....คืนนี้พี่บู้จะต้องเสร็จพลอยเหมือนกับที่คุณใหญ่เสร็จนังเรยา....พลอยจะยัดเยียดความเป็นสามีให้พี่บู้ อ๊างงงง.......อ๊ะ.....โอ๊ววววว เฮ้ย นี่ไม่ใช่เวลามาลูบไล้ตัวเองนะอีบ้าเอ๊ย!!!!
“ฮ่ะแฮ่มมม แค่ก ๆ ๆ ๆ”
มือของหญิงสาวจับลูกบิดประตูด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก สูดลมหายใจลึกเข้าไป พร้อมกับตั้งมั่นสวดภาวนา
...
...
...
...
“.........”
“ตัวพี่ชอบกินตับหวาน ส่วนตัวน้องนั้นชอบทานตำไทย
ตำมั่ว ตำซั่ว ตำแตง จะมัวออกแรง นั่งตำทำไม
ตับหวานน้องสนใจไหม ตับหวานน้องสนใจไหม
ตับหมูตับไก่อยากให้น้องกินตับ ตับตับ ตับตับ ตับตับ ตับตับ กรู๊วววววว!!!!!”
พลอยแทบหงายหลังล้มทั้งยืนเมื่อเปิดออกไปเจอนายบู้กำลังทำท่าออกสเตปสุดรั่ว ทั้งเซิ้งทั้งเด้า โดยมีนายราเชนทร์หรือกี๋(ที่ย่อมาจากบุ้งกี๋)คอยปรบมือเชียร์ให้เข้าจังหวะ
“คืนนี้พี่จะพาน้องพลอย ไปกิน.....ตับ...ตับ....ตับ.....ตับ....ตั่บ”
คนตัวเล็กกระแทกกระทั้นบั้นเอวอย่างไม่กลัวเคล็ด.....ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ คนสวยคงขำน้ำตาเล็ด พร้อมกับลงไปแถกชักดิ้นชักงอที่พื้น
“อยากให้คนป่วยอารมณ์ดีครับผม.....พี่พาลิ่วล้อรองมือรองเท้ามาด้วย จำได้ใช่มั้ย....เชนนี่ไง”
จำได้สิ.....ฮึ่ม......พลอยใสกริ้วยกกำลังสิบ....ไหงมันถึงสะเออะมาอยู่ตรงหน้าห้องของชั้น ไอ้ปลวกหน้าหล่อ......อะไร!!! ก็ตอนนี้มันเหมือนจะหล่อนี่.....แต่ก็นะ.....ยังไงพี่บู้ก็น่ารักที่สุดในโลก....
หญิงสาวมองดูคนตัวเล็กเต้นแล้วก็หื่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ก็ท่าเต้นมันส่อซะขนาดนั้น ใครไม่คิดก็คงแปลกน่ะดู
“พี่ซื้อยาให้น้องพลอยด้วยนะมียาลดไข้ ยาแก้แพ้ ยาลดน้ำมูก ยาฆ่าเชื้อ แล้วก็ยาแก้ไอ.....แบบน้ำก็มีนะ.....อ้อ....ส่วนวิตามินซีน่ะไม่ให้นะ ของพี่”
นายบู้ส่งถุงยาให้หญิงสาว พร้อมกับยิ้มแฉ่ง
“เข้ามาก่อนสิคะพี่บู้ มานั่งคุยเป็นเพื่อนพลอยหน่อย พลอยเหงา พลอยต้องการเพื่อน”
พลอยเอ่ยปากชวน แล้วเดินกลับเข้าห้องโดยเปิดประตูอ้าเอาไว้ หญิงสาวทรุดตัวนอนลงบนที่นอนปิคนิคที่สำหรับใช้นอนเล่น ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ
“ตัวรุม ๆ เหมือนกันแฮะ” มือเล็กทาบแตะที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา อ่อนโยน จนหญิงสาวรู้สึกผิดขึ้นมานิด ๆ ที่กำลังโกหกคน ๆ นี้
“เช็ดตัวมั้ย เดี๋ยวพี่เช็ดให้ เชนนี่....”
“ครับ”
คนตัวเล็กตั้งใจจะหันไปสั่งลิ่วล้อ แต่แล้วก็เกิดเปลี่ยนใจ.....อยากจะบริการหญิงสาวด้วยตัวเองครบถ้วนทุกขั้นตอน เพื่อลบคำสบประมาทของใครบางคนที่ชอบหาว่าเค้าทำตัวเหมือน.........เด็ก
“ไม่มีอะไรหรอก อยู่กับพลอยแปบนะ พี่จะไปเอาน้ำอุ่นกับผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้คนป่วย”
ว่าแล้วนายบู้ก็ลุกพลุ่บพลั่บออกไป
เหลือแค่ศัตรู.....กับ.....ศัตรู ที่แทบจะกินหัวกัน
“นี่ไอ้หอยหลอด แกเสนอหน้ามาด้วยทำไมยะ แกอยากให้แผนเราพังรึไง”
“ถ้าผมไม่ตามออกมา ป่านนี้ลูกพี่ก็คงจะยังมาไม่ถึงห้องคุณพลอยหรอกนะครับ เพราะว่าพี่เค้าน่ะจำทางมาที่นี่ไม่ได้”
“แกไม่ต้องมาอ้าง กลับไปเดี๋ยวนี้ แล้วคอยรับโทรศัพท์จากไอ้เป็ด”
“เรื่องอะไรผมจะปล่อยให้ลูกพี่อยู่กับคุณพลอยล่ะครับ ขืนคุณเกิดหักหลังพวกเราขึ้นมาแล้วคิดจะ....”
“พลอย......น้ำอุ่นพี่เอาในห้องน้ำได้เลยใช่มั้ย” เสียงแหบ ๆ ของรุ่นพี่ร่างเตี้ยดังออกมาจากในครัว พลอยใสตะโกนตอบโดยที่ลืมตัวว่าตัวเองจะต้องคอเจ็บ แต่ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจอะไรซักเท่าไหร่.....
“ค่า......เปิดเอาที่ก๊อกน้ำร้อนเลยค่ะพี่”
“แล้วถ้าเพื่อนชั้นถูกทำอะไรขึ้นมาแล้วใครจะช่วย” เธอหันกลับมาเม้งต่อด้วยเสียงกระซิบ
“นั่นมันก็ไม่ใช่ปัญหาของผมนี่ครับคุณพลอย ปัญหาของผมคือลูกพี่จะต้องบริสุทธิ์ผุดผ่อง ปราศจากมลทิน”
“ชั้นขอร้อง แกกลับไปเถอะ”
“ไม่ครับ”
“มาแล้ว....ไม่รู้ว่าน้ำร้อนไปมั้ยนะนี่” คนตัวเล็กเดินเข้ามาพร้อมกับกะละมังเล็ก ๆ ใส่น้ำอุ่นกับผ้า เดินถือมาอย่างประคับประคอง ดูแล้วก็น่ารักดี......ดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่คนทั้งสองคิดตรงกัน
“พี่บู้คะ.....พลอยยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยอ่ะ พี่บู้ไปเวฟข้าวให้พลอยหน่อยได้มั้ยคะ”
“อ้าว ไม่เช็ดตัวก่อนเหรอ”
“เดี๋ยวพลอยทำเองก็ได้ค่ะพี่ คือ จะได้เอาผ้าซับ ๆ ข้างในตัวด้วยน่ะค่ะ”
“อ๋อ....จริงสินะ น้องพลอยเป็นผู้หญิงนี่นา”
กรี๊ดดดดดดดด ก็ผู้หญิงน่ะสิคะพี่บู๊!!!!.....ทำไมทุกอย่างมันถึงได้ผิดพลาดแบบเน้ ไม่ได้ตั้งใจจะรักนวลสงวนตัวซักนิด อยากจะถอดเสื้อโชว์อึ๋มมันซะตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ไอ้ตัวปัญหาอีกตัวนึงมันนั่งหัวโด่เป็นก้างอยู่เนี่ย!!!!
โห่......กะจะให้พี่บู้น้อยเช็ดตัวให้ซักหน่อย.....กรรมของสวย
รุ่นพี่เดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง มือของหญิงสาวก็ขยุ้มไปที่คอเสื้อของชายหนุ่มหน้ามึนอย่างเหลืออด
“ฟังนะ......ชั้นมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่เล่นลูกไม้สกปรก แกกลับไปแล้วก็คอยช่วยเพื่อนชั้น ชั้นเป็นห่วงมัน ไม่อยากให้มันเสร็จอีพี่บิ๊กไปจริง ๆ แกเข้าใจใช่มั้ย ชั้นสัญญา.....ด้วยเกียรติของยุวกาชาติตอนม.ต้น ชั้นจะไม่....ทำอะไรที่นอกเหนือไปจากแผนการที่วางไว้”
“ยังไงผมก็ไม่ไปหรอกครับ หึหึหึ อย่ามาพูดให้เปลืองน้ำลายเลย”
“แกฟังชั้นนะ ชั้นมีเพื่อนรักอยู่แค่คนเดียว แล้วชั้นก็ฝากเพื่อนรักของชั้นไว้ในกำมือของแกแล้ว ขอร้องล่ะ ฮึก.....กลับไปก่อนเถอะนะ.....เชื่อชั้นสิ.....ฮึก.....ชั้นไม่อยากให้มันต้องแปดเปื้อน ได้โปรดเถอะ”
น้ำเสียงอ้อนวอนและน้ำตาของผู้หญิง ใช้ได้ผลดีเสมอ.....
“ข้าวมาแล้วน้องพลอย แหะ ๆ สองจานนะ พี่กินด้วย พี่หิว”
คนตัวเล็กหันซ้ายหันขวา มองหาพ่อคนรองมือรองเท้า แต่ก็ไม่เจอแม้เงา
“อ้าวและเชนนี่ล่ะ ไปไหนแล้ว แล้ว....น้องพลอยร้องไห้ทำไมครับ”
“เค้ากลับไปแล้วล่ะค่ะพี่บู้....ฮึก....พลอยปวดท้อง.....สงสัยจะเป็นไข้ตอนมีประจำเดือน”
ชิส์ ไอ้หน้าโง่.....เรื่องอะไรล่ะ ชั้นจะยอมพลาดโอกาสแอ้มหวานพี่บู้น่ะฮึ.........ฝันไปได้เลย ไอ้หน้าสิวสะท้านพิภพ
....................................................................
เอาล่ะนะ.....แค่ผสมลงไปในน้ำ หนึ่งหยด.....ไม่....เอาอีกหยด....สอง.....อีกหยด.....สาม.....แล้วอัพอึ๋ม
สาวผิวแทนจัดนมของตัวเองให้เข้าที่ด้วยมือทั้งสองข้าง ตบ ๆ ๆ ก่อนจะใช้ต้นแขนหนีบให้ร่องอกกระชับ ดูเซ็กซี่......
“ทานน้ำค่ะพี่บิ๊ก”
ท่าทางการเดิน และการประคับประคองถาด......ไม่ต่างจากเด็กเสิร์ฟแถวพัฒน์พงศ์.....ดูแร่ดอย่างที่เจ้าตัวก็คาดไม่ถึง
“ขอบใจนะ.....พักหน่อยนึงก็ดีเหมือนกัน”
“พี่บิ๊กเป็นอะไรรึเปล่าคะ.....เป็ดไม่ได้มารบกวนใช่มั้ย”
“อ๋อ.....ไม่หรอก....แต่หลังจากนี้พี่ก็คงไม่สะดวกแล้วล่ะ ต้องอ่านหนังสือบ้างน่ะ....พี่ยังไม่ได้อ่านเป็นจริงเป็นจังเลย ได้แต่ทำสรุป ๆ เอาไว้คร่าว ๆ”
ร่างสูงพยายามข่มซ่อนอารมณ์หงุดหงิดในใจเอาไว้ เมื่อเห็นพี่ชายวิ่งผลุนผลันออกไป
พี่นะพี่ กลับมาล่ะโดนดีแน่ ๆ.......ทำไมถึงชอบหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวนักนะ.....หงุดหงิด.....หงุดหงิด......เค้าอุตส่าห์ยอมปล่อยมือจากน้องเปาแล้วนะ เค้าทิ้งทุกอย่างเพื่อกลับมาหาพี่แล้ว ทำไมพี่ถึงไม่ยอมปล่อยมือจากคนพวกนั้นบ้าง
ปลดปล่อยคนพวกนั้นออกจากคำสาปของพี่ซะ....
แค่เค้าคนเดียวที่ต้องมนต์ดำของพี่ก็เกินพอแล้ว
มือใหญ่คว้าแก้วน้ำเย็นเฉียบกระดกรวดเดียวหมด.....น้ำรสชาติแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก ไม่เชิงเฝื่อน......แต่มัน....ปะแล่ม ๆ
“พี่บิ๊กคะ”
“หืม?”
“ติวกันต่อมั้ยคะ.....เป็ดทำโจทย์ข้อนี้เสร็จแล้ว ช่วยตรวจให้หน่อย”
“ได้สิ”
มือหนาคว้าเอากระดาษในมือของหญิงสาวไปดู มือของทั้งคู่สัมผัสกัน ราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ วิ่งจากร่างกายของอีกคน...........ไปสู่อีกคน
บิ๊กรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก.....เมื่ออย่าเริ่มจะค่อย ๆออกฤทธิ์......หลังจากนั่งพักอยู่ชั่วครู่
ร่างสูงไม่มีสมาธิกับกระดาษตรงหน้า แต่กลับนึกถึงร่างกายเปลือยเปล่าของพี่ชาย.......ร่างขาว ๆ ที่ถูกตรึงด้วยมือแกร่ง.......ใบหน้าดูหวาดกลัวราวกับเด็ก ๆ กำลังมองมาอย่างอ้อนวอน เสียงร้องครางด้วยความทรมานเมื่อถูกขบกัดไปตามร่างกายนุ่มนิ่ม
ซี๊ดดดดดดดดดดดดดด อะไรกันเนี่ย
อยู่ดีดีก็ตื่นตัว
หญิงสาวลอบกดโทรศัพท์ใต้โต๊ะ.....ทีแรกตั้งใจจะถ่ายด้วยตัวเอง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ.....ให้บุคคลที่สามถ่ายให้ มันคงจะดูสมจริงกว่า.....ทั้งมุมกล้องและท่าทางขณะถูกอีกฝ่ายปล้ำ
เอาวะ.....มีของดีอยู่กับตัวกลัวอะไร
มือของเป็ดดึงชุดเดรสเกาะอกให้ต่ำลงไปอีก......จนเกือบจะเห็นหัวจุกอยู่รำไร.....ใช่แล้ว หญิงสาวโนบรา.....ที่อีกฝ่ายจะได้เห็นคือเนื้อหนังมังสาของจริง ไม่อิงสตั๊นท์ มือเรียวกดโทรออกหานายราเชนทร์
“พี่บิ๊กคะ เป็นอะไรรึเปล่า” เป็ดชะโงกหน้าเข้าไปเสียใกล้ จนหน้าอกหน้าใจนั้นล้นทะลักออกมาค่อนเต้า กองอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ
“ม่ะ.....ไม่ได้เป็นอะไร....ตะโกนทำไมน่ะเรา พูดเบา ๆ ก็ได้อยู่กันแค่นี้”
ไม่ทันขาดคำริมฝีปากของหญิงสาวก็ทาบทับลงไปอย่างรวดเร็วที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม มือเรียวจับไหล่ทั้งสองข้างของรุ่นพี่เอาไว้ และพยายามจะสอดลิ้นเข้าไป แต่กลับถูกอีกฝ่ายดันออกจนกระเด็นไปนั่งปุอยู่ที่เดิม บิ๊กมองหน้าหญิงสาวอย่างโกรธ ๆ
“พี่บิ๊กคะ.....เป็ดชอบพี่บิ๊กค่ะ”
“น้อง......เป็ด”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนิ่ง......เธอจึงต้องงัดไม้ตายสุดท้ายออกมาใช้
“เป็ดมีอะไรจะให้ดู ดูนี่นะคะ ฮึ่บบบบ”
พรึ่บ!!!!!
คัพบี....ไม่สิ.....คัพซี
นายบิ๊กตาค้าง.....อ้าปากหวออย่างตกตะลึงเมื่อรุ่นน้องสาวสวยจู่ ๆ ก็ดึงทีเดียว ชุดเดรสก็ลงไปกองที่เอว เห็นสองเต้าอิ่มชูชัน หัวจุกสีออกน้ำตาลอ่อนดูเซ็กซี่เข้ากับรูปร่างแบบนักกีฬาของเจ้าหล่อนเป็นนักหนา.....ผิวเนื้อนั้นก็แทนสวยราวกับน้ำผึ้ง แต่ทว่า.....
“พี่บิ๊กรู้มั้ย ว่าเจ้าสิ่งนี้น่ะ มันยังไม่เคย......ผ่านมือของผู้ชายคนไหนเลยนะคะ มันรอ.....ใครซักคนที่จะมา......สัมผัส”
ร่างสูงไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น......ภาพในหัวยังคงเป็นร่างกายขาว ๆ ของพี่ แม้ว่าจะมีอารมณ์อย่างว่ามากแค่ไหน แม้ว่าจะมีสาวสวยผิวแทนมาเปลือยหน้าอกหน้าใจให้ดูกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้
บิ๊กแปลกใจที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกต้องการร่างกายของสตรีเพศเลย.....แม้แต่นิดเดียว.....ทั้ง ๆ ที่เจ้าสิ่งนั้นกำลังพองก๋าท้านรกอยู่ใต้กางเกงขาสั้นก็ตามที
“พี่ขอโทษ.....แต่พี่ไม่ได้ชอบเรา”
“ก็.....ไม่ต้องชอบก็ได้นี่คะ แค่สัมผัสมัน นะค๊า.....อั๊ง.....อิคึอิคึ” ศศิกานต์รู้สึกว่าตัวเองไร้ยางอายชอบกล แต่เพื่อหนุ่มร่างเล็กอีกคนหนึ่ง....งานนี้ยอมพลีกายถวายตัว โชว์ของสงวนครึ่งบน.....ที่แม่ให้มาอย่างไม่เกรงหน้าอินหน้าพรหม
นึกถึงมาดอนน่าตอนสมัยสาว ๆ สิยะนังเป็ด เค้ายังกล้าถ่ายรูปโป๊กลางถนนเลย.....แกเรียนการแสดงอยู่นะ คิดซะว่ามันเป็นการแสดงสิ.....นี่เป็นหนังเรื่องหนึ่ง.....หนังอาร์ตน่ะ
ประตูห้องของนายบิ๊กค่อย ๆ เปิดออก พร้อมกับชายหนุ่มหน้าตี๋ในกล้องวิดีโอ
“กลับไปเถอะ.....กลับไปซะ”
“ทำไมล่ะคะ มันก็แค่เซ็กซ์”
“พี่ทำไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้”
“พี่บิ๊กเป็นเกย์เหรอคะ”
“พี่ไม่รู้จะพูดยังไง แต่เรากลับไปซะเถอะ......ถ้าไอ้บู้มันรู้ว่าเราทำแบบนี้ รู้มั้ยว่ามันจะเสียความรู้สึกแค่ไหน พี่จะไม่บอกมัน เพราะฉะนั้นใส่เสื้อ แล้วก็ลืมมันซะ ถือว่าทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น”
“พี่บิ๊ก เป็ดขอโทษ”
“ช่างเถอะพี่ขอตัว.....แล้วถ้ายังไงก็บอกไอ้บู้ด้วย ว่าให้รีบกลับห้องได้แล้ว ดึกแล้ว”
ประตูห้องค่อย ๆ ปิดสนิทอย่างเงียบเชียบ ราเชนทร์ถอนหายใจเฮือก
“พี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนี่”
ผมเองซะอีกที่เลวน่ะ
ชายหนุ่มกดลบภาพที่ถ่ายเอาไว้อย่างไม่ลังเล
ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นหญิงสาวผมสั้นก้าวเท้าออกมาจากห้องด้วยขาอันสั่นเทา และกำลังร้องไห้ เธอเหลือบไปเห็นชายหนุ่มกำลังยืนพิงกำแพงกำลังมองจ้องมาด้วยสีหน้าเห็นใจ เป็ดโผเข้าหาราเชนทร์และกอดเขาไว้เสียแน่น
“เรากำลังทำอะไรกันเนี่ย ชั้นกำลังทำอะไรลงไป”
“........”
“ชั้นรู้สึกแย่จังเลยเชนทร์ พาชั้นไปจากที่นี่ทีได้มั้ย ไปไหนก็ได้”
“งั้นรอผมเดี๋ยวนะครับ”
ชายหนุ่มวิ่งกลับไปที่ห้องของตน แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อคลุมสีดำ ก่อนจะบรรจงสวมทับให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน
“คืนนี้ ผมมีเวลาให้คุณทั้งคืนเลย คุณเป็ดรีบไปกันเถอะครับ”
มือนุ่ม ๆ ของทั้งคู่กุมกันไว้ แล้วนายหน้าตี๋ก็ค่อย ๆ จูงมือหญิงสาวให้เดินไปด้วยกัน
..................................................................................
To be con
ตอนนี้ไม่มีโมเม้นท์ บู้-บิ๊กเลย หึหึหึ สาวป่วยยังมีอีกพาร์ทนะเคอะ ยังเหลือพ่อตัวเล็กอีกคนที่ยังไม่ปลอดภัย......ช่วยเป็นกำลังใจให้สาวพลอยกดพี่บู้ให้สำเร็จด้วย......พี่บู้จะได้เปิดซิงของความเป็นชายซะที จะได้โตเป็นผู้ใหญ่กับเค้าอีกสเตป เหอ ๆ ๆ
มีตรงไหนผิดพลาดบอกเค้าด้วยงุงิ......อยากจะให้มันรักกันเลยก็ดูจะง่ายไปหน่อย มันต้องมีคนมาขัดขวาง เป็นมารซักนิด
:กอด1:
รักคนอ่านและคนเม้นท์เสมอนะคะ
-
มารขัดขวางนี่มันหลายตัวจังนะนี่ กว่าจะลงเอยกัน ติดตามตอนต่อไป :กอด1:
-
โล่งใจที่บิ๊กไม่ได้ทำอะไรกับน้อง 'เผ็ด' ชั้นนับถือนายว่ามีหัวใจนักเลงก็ตอนนี้แหละนายบิ๊ก ได้ใจชั้นไปเลยเต็มๆ แต่ว่า...นายห้ามทำอะไรพี่บู้นะ
ส่วนพี่บู้ อย่าทำอะไรกับพลอยเด็ดขาด กลับมาหาบิ๊กเถอะ เพราะถ้าเกิดพี่บู้ทำอะไรกับพลอยก็จะกลายเป็นว่าพี่บู้น่ะ...เป็นฝ่ายผิด ฮือ... :o12:
คนเขียนอย่าใจร้ายนะคะ พลีส ถ้าใจร้าย รับรองว่าตามตบถึงบ้านค่ะ o18
-
พี่บู้วววว...กุ๊กๆ....กุ๊กๆ....กลับบ้านลูก กลับบ้าน
เร็ว...ก่อนจะเสียหนุ่มให้ยัยน้องหนูพลอย เอิ๊กๆ
จะเอาอะไรก็เอา จะให้บู้มีเมียก็ได้ กรั๊กๆ ออกแนว
ไงก็ได้แระตอนนี้ ก็พี่บู้มันไม่มีไร จะเสียนี่
แต่กลัวอิดำมันจะตายเพราะยาปลุกมากกว่า น้องเป็ด
ใส่เข้าไปตั้งหลายหยดแบบนี้ฤทธิ์มันจะแค่ไหนนะ???
กลับบ้านเร็วลูกกกกกกกกกก มากินข้าวเร็ววววววววว บู้
-
จนจะจบพึ่งเห็นความมีสติเป็นมนุษย์มนาของบิ๊กนะเนี่ย
แปลว่าแกผิดปกติ ตรรกกะเพื้ยนเฉพาะเรื่องของพี่บู้
ไอ้บร้าาาาาาาาาาาาาาาา มันน่าตบให้หายบ้าจริงๆ
-
:m31: โฮกกกกกกก หล่นไปหน้าสองทั้ง ๆ ที่เพิ่งอัพ......ดัน ๆ ๆ ๆ ๆ กลัวคนไม่รู้ว่าอัพแล้ว :m15: :monkeysad: :sad11: :impress3: :L3: :sad4: :o12:
ใครหลงเข้ามาอ่านช่วยเม้นท์ด้วยเน้อ.....มันน้อยเกิ๊นนนนน
แบบว่าไม่ได้อยากจะซีเรียสเรื่องเม้นท์นะ......แต่น้อยไปมันก็แอบนอยด์ กระซิก ๆ ๆ
เดี๋ยวซักหลังเที่ยงคืนจะมาอัพตอนต่อไปจร่ะ :กอด1:
-
โอ๋ๆ มาๆ ปลอบใจๆ..........
มาช่วยดัน...ดัน...ให้นะคะ
แต่ว่ามาอัพไวๆ จิ เที่ยงคืนเค้าเข้าเฝ้าพระอิศวร ไปหลายเพลาแระ
ขี้เกียจอ่านตอนเช้า หม่อมแม่เดินโฉบไปมาบ่อยๆ อ่ะ :laugh5:
-
บิ๊กนายก้อดีนิ เชนระวังนกไล่จิกน่ะ
-
รอดูพี่บู้โดนปล้ำ ห้าห้า
:pig4:
-
ตอนนี้นายบู้จะได้เล่าด้วยนะคะ......ถ้าจำไม่ผิด นี่เป็นครั้งที่สองมั้ง.....ไม่ค่อยกล้าให้พี่เค้าเล่าเท่าไหร่ เพราะลุคพี่แกมันเป็นเด็กที่พูดไม่รู้เรื่องและไม่ค่อยแตกฉานด้านการใช้ภาษา.....ซึ่งค่อนข้างยากในการแต่ง ต้องใช้แต่คำง่าย ๆ พื้น ๆ (ฮา)
PT 3 พาร์ทสุดท้ายของสาวป่วยจิตหลุด
บรรยาย
ณ ร้านอาหารตามสั่งริมทาง
“ค่อย ๆ ทานก็ได้ครับคุณเป็ด” น้ำเสียงอันฟังนุ่มหูของชายหนุ่มบอกกับสาวผิวแทนที่กำลังซัดข้าวคะน้าหมูกรอบอย่างหิวโซ คำแล้วคำเล่า ถูกส่งเข้าไปในปากราวกับเครื่องจักรโรงงาน....มือเรียวยาวของนายราเชนทร์ผลักแก้วน้ำเลื่อนส่งให้อีกฝ่าย
“ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อนชั้น”
“ไม่เป็นไรครับ”
ไม่ใช่ว่าเป็นคนดีซะทีเดียวหรอก.....เพียงแค่พ่อหนุ่มหน้าตี๋เค้ากำลังหลบเลี่ยงข้อตกลงที่ให้ไว้กับผู้ชายร่างหนา พ่อรูมเมตแสนหื่นของเค้าต่างหากล่ะ......
สามรอบงั้นเหรอ......นอนแห้งไปเหอะ.....ไม่มีวันเสียหรอก.....มึงได้แน่.....แต่ยากหน่อยนะมึง
“ไม่ต้องเรียกชั้นว่าคุณเป็ดหรอก เรียกเป็ดเฉย ๆ ก็พอ”
“ผมถนัดเรียกแบบนี้มากกว่าน่ะครับ”
“นายนี่.....มอง ๆ ไปก็เท่ห์ดีเหมือนกันน่ะ....ไปทำอะไรกับหน้ามาใช่มั้ย ดูมันสะอาดตาขึ้นนะ เกือบจะหล่อแล้วนั่นน่ะ”
“ผมกำลังรักษาสิวน่ะครับ เผื่อลูกพี่จะได้มองเห็นความหล่อที่ซ่อนอยู่ของผมบ้าง”
“แหวะ ชั้น.....จะ.....อ้วก”
“ใจร้าย”
“นายนี่ไม่น่าเป็นเกย์เลยนะนี่ ไม่งั้นพอหล่อแล้ว ชั้นจะจีบซักหน่อย ผู้ชายสุภาพมันก็ไม่เลวนักหรอก....ถึงนายจะออกไปทางโรคจิตก็เหอะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.......ก็ต้องลองดูนะครับ.....ไม่ลองก็ไม่รู้
...........................................
“พลอยอย่าเพิ่งกิน พี่ขอยืมช้อนหน่อย”
เสียงแหบ ๆ ของนายบู้ร้องบอกหญิงสาวที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก พลอยใสชะงัก ก่อนจะส่งช้อนให้รุ่นพี่อย่างงง ๆ
“ดูนี่นะ........อุลตร้าแมน.....ซูมมมมมมมมมมมมม!”
คนตัวเล็กเอาช้อนทั้งสองคัน ทาบไปที่ลูกตาทั้งสองข้าง จนดูคล้ายกับยอดมนุษย์
“ข้าจะปราบแก ไอ้ปิศาจภูเขาไฟฟูจิยาม่า.....แคนตาลูน่า”
แคนตาลูน่านี่มันแปลงมาจากแคนตาลูปใช่มั้ย......หมายถึงไอ้นมคัพดีของน้องพลอยสินะนายยอดมนุษย์!!!
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....พี่บู้พอแล้ว ไม่เล่นแล้วพลอยหิวข้าว” สาวแอ๊บป่วยอยากจะจับเจ้าเด็กผู้ชายที่ไม่ยอมโตคนนี้มาทำโทษหนัก ๆ ซักที ยังไงดีล่ะ.....หอมให้แก้มช้ำ......หรือกัดให้เนื้อแหว่ง
“อ่ะเอาคืนไป”
“จะกินล่ะน๊า......สวบบบบบบบบบบ”
“กินมั่ง ๆ ๆ สวบบบบบบบ”
ทั้งคู่ลงมือจัดการกับอาหารเวฟตรงหน้าจนเกลี้ยง นายบู้แอนตัวไปข้างหลัง เอามือลูบท้อง ก่อนจะเรอเอิ๊กอย่างอิ่มจัด(ไม่ให้อิ่มได้ไง ก่อนจะมาก็ซัดไปมื้อนึงแล้ว) แต่พอหญิงสาวบอกว่ามีเงาะกระป๋องแช่อยู่ในตู้เย็น พ่อก็รีบวิ่งไปหยิบมาเปิด แล้วตั้งหน้าตั้งตากินจนเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่น้ำเชื่อม
กินเปลืองแบบนี้ แต่ก็เลี้ยงง่ายดีชะมัด....ให้พ่อกินอะไร พ่อกินได้หมด ไม่เคยเกี่ยงงอน
“ไม่เช็ดตัวแล้วเหรอน้องพลอย ป่านนี้น้ำเย็นหมดแล้ว เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนให้ใหม่ละกันนะ”
รุ่นพี่ร่างเล็กเกิดฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าแล้วนายบู้ก็ลุกขึ้นแล้วจัดแจงยกเอากะละมังใส่น้ำไปเปลี่ยน.....ปล่อยให้หญิงสาวนั้นมองตามแผ่นหลังผอม ๆ นั่นด้วยความรู้สึกที่เต็มตื้น.....อย่างบอกไม่ถูก
พี่บู้ขา....จำที่พี่เคยบอกพลอยได้มั้ย......ว่าพี่จะยังไม่ปฏิเสธพลอยน่ะ........ใช่มั้ยคะ พี่พูดเองว่าพี่จะให้โอกาสพลอย ถึงแม้ว่า จะไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ ก็เถอะ ตอนนี้พลอยขอทวงคำตอบจากพี่.....ในฐานะที่เป็นตัวเลือกหมายเลขหนึ่งและจูบแรกของพี่ พลอยจะไม่รอแล้ว......รอไม่ได้แล้ว.....
ทางสะดวกขนาดนี้.....นังเป็ดเพิ่งส่งข้อความมาบอกว่าคืนนี้จะไม่กลับห้อง.....แผนการของพวกเรามันจะสำเร็จรึเปล่า.....ช่างแมร่งมันเถอะ.....ชั้นไม่สนใจแล้ว
แม่จิ้งจอกสาวกระหยิ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์จนตาปิด
“มาแล้ว.....คราวนี้น้ำอุ่นกำลังดีเลย จะให้พี่เช็ดให้หรือว่าเราจะเช็ดเอง......เฮ้ย......น้องพลอย”
(เพลงประกอบ~~~~~นึกถึงเพลงประกอบโฆษณาก๊อกน้ำซัลว่าเอาไว้)
“พี่บู้คะ.....เช็ดให้หมด......ทุกซอกทุกมุมเลยนะคะ”
หื่น.......หื่น......หื่น
นายบู้กำลังหื่น.....
เลือดกำเดาหนุ่มกลัดมันแทบพุ่งพรวด
.....................................................
นายบู้เล่า :
บร๊ะเจ้าเอ๊ย ใครก็ด้ายยยย ช่วยตบผมแรง ๆ ซักฉาดได้มั้ย
ตั้งแต่เกิดมาจนจะบรรลุนิติภาวะอยู่รอมร่อ
ผมยังไม่เคยเจอเนื้อหนังมังสาใต้ร่มผ้าของผู้หญิงแบบเป็น ๆ มาก่อนเลย(ไม่นับที่เห็นในอินเตอร์เน็ต---แต่ก็ไม่บ่อยเพราะบุ๊กบิ๊กค่อนข้างจะจำกัดสิทธิ์การใช้ของผม----คิดดูสิครับทั้ง ๆ ที่มันมีประสบการณ์อย่างว่าแล้วแท้ ๆ แต่กลับกรีดกันการเรียนรู้ของพี่ ชิส์)
เสื้อในสีขาวของน้องนั้น แทบจะประคองไอ้เจ้าเมลอนยักษ์นั่นเอาไว้ไม่อยู่
อ๊ะ.......อ๊าววววววววววววววว
ใหญ่เว้ยเฮ้ยยยยยยย แตงโมจินตหรายังต้องชิดซ้าย น้องปีใหม่ที่ว่าอึ๋ม ๆ ด้วยมีดหมอยังต้องหลบไปไกล ๆ นี่มันโครตนม.....ในตำนานชัด ๆ
ท่าโพสท์ก็เอ๊กซ์ได้โล่ แถมหน้าน้องวันนี้ยังเหมือนผีดิบ......อาโออิเวอร์ชั่นเดย์ออฟเดอะเดดสินะ
ซี๊ดดดดดดด
“ตกลงจะเช็ดมั้ยคะพี่บู้ หรือจะให้พลอยเช็ดเอง”
“เช็ดครับเช็ด.....เช็ดตรงไหนก่อนดีล่ะครับ”
“แล้วแต่ตัวเองสิ หนุ่มน้อย”
“ง่ะ.....งั้นไม่เกรงใจล่ะน๊า”
มือสั่น ๆ ของผมค่อย ๆ แตะเจ้าผ้าขนหนูหมาด ๆ ลงไปบนเนินเนื้อของน้อง เช็ดตัวคนป่วยนี่มันต้องถูแรง ๆ หรือว่าแค่ซับค้างเอาไว้นาน ๆ กันแน่นะ.....
น้องฉวยผ้าขนหนูออกจากมือผมแล้วโยนมันกลับไปที่กะละมังจนน้ำกระฉอก แล้วจับมือของผมไปสัมผัสกับเต้ายักษ์
เฮือก....อันตราย ความดันพุ่งขึ้นถึงขีดสุด.....จนเครื่องวัดแตกละเอียด
“พลอยรอพี่บู้มานานแล้วนะคะ......พลอยไม่อยากจะรอไปเรื่อย ๆ......เป็นเทอม.....เป็นปี.....โดยที่พี่ไม่เคยหันมามองพลอยบ้างเลย.......พี่บู้คะ”
เจ้าหล่อนยกมือของผม......ขึ้นจูบ.....เบา......เบา
ผมรู้สึกว่าวิญญาณของผมกำลังแบ่งออกเป็นสองฝั่ง......ฝั่งมาร......กับฝั่งโครตมาร
ปล้ำเลย.......น้องเค้าให้ท่ามึงโต้ง ๆ อย่างนี้.....ถ้ามึงไม่เอา มึงมันก็หน้าโง่แล้ว ไอ้บู้ >>>>> นี่คือเสียงจากฝั่งมาร
ปล้ำเลย......แต่เดี๋ยวก่อน.....มึงทำเป็นเหรอ.....เอาน่ายอมเสียศักดิ์ศรีให้น้องเค้าเป็นฝ่ายคุมเกมส์ไปดิ....ส่วนมึงก็นอนนิ่ง ๆ สบาย ๆ >>>>>> ส่วนนี่ฝั่งโครตมาร
ทั้งสองฝั่งนั้น....แมร่งแทบจะคิดไม่ต่างกัน.....นี่ในตัวของผมไม่มีบู้ฝั่งเทพมั่งเลยเหรอ....
“น้องพลอยครับ.....พี่ก็ชอบน้อง....แต่”
“แต่อะไรคะ”
“แต่พี่ไม่เคยครับ”
“หึหึหึ น่ารักจริงนะเราน่ะ.....พี่บู้ของพลอยน่ารักที่สุด เราไปแช่น้ำอุ่น แล้วก็อาบน้ำให้สดชื่นกันเถอะนะคะ”
“อืม....ก็ดีเหมือนกัน”
แช่น้ำอ่างเดียวกับสาวอึ๋ม......ความใฝ่ฝันที่คนอย่างบู้รอคอย ไฮ๊ย๊ะ!!!!!
.
...
......
.................
“พี่บู้ใช้แปรงสีฟันอันนี้ละกันนะคะ ของพลอยเอง เพิ่งแกะแต่ยังไม่ได้ใช้นะ”
“ครับผม”
“แปรงฟันก่อนให้ปากหอม ๆ แล้วเดี๋ยวค่อยแช่น้ำกันเนอะ”
“ครับผม”
ตอนนี้ผมกลายเป็นเด็กปัญญาอ่อนแบบที่ไอ้บุ๊กบิ๊กชอบว่าผมไปซะแล้ว ผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย นอกจากตอบว่า....ครับผม......คร๊าบบบบ.....อื้อ.....อืม
น้องเค้าค่อย ๆ ปลดตะขอบราตัวจิ๋วออก แล้วเจ้าก้อนเนื้อนุ่มนิ่มของน้องมันก็ทะลักออกมาจากคัพ จุกของน้องสีชมพู......กางเกงในของน้องก็เหมือนกัน น้องเค้ารูดมันออกอย่างช้า ๆ และส่งยิ้มหวานให้ผม
จิ๊มิ๊ของน้อง.....ตรงนั้นของผู้หญิงจริง ๆมันหน้าตาเป็นแบบนี้นี่เองสินะ.....ไหงมันถึงไม่เกลี้ยงเกลาแบบในหนังเอวีเลยฟะ!!!
“พี่บู้ก็ถอดมั่งสิคะ”
ผมเองก็ไม่รอช้า รีบจัดการกับเสื้อผ้าเห่ย ๆนี่ออกจากตัวจนกลายเป็นชีเปลือยภายในเวลาอันรวดเร็ว.....
ตื่นเต้นชะมัด.....เซ็กซ์ครั้งแรก......อืม.......ครั้งแรกในฐานะผู้นำ.....ก็ไม่ใช่.....ครั้งแรกกับผู้หญิง....แบบที่เต็มใจ ไม่ใช่โดนบังคับ!!!
น้ำอุ่นกำลังสบาย.....พอผมได้ลงแช่ ความกังวลต่าง ๆ มันก็ค่อย ๆ ลดลง......
“น้องพลอย....พี่ขอจับได้มั้ย”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ”
ผมลูบไล้สองเต้าของน้อง บีบขยำเบา ๆ......แล้วก็ค่อย ๆ เพิ่มแรงขึ้น มันนิ่มแล้วก็เด้งมือดีจริง ๆ พับผ่า
แล้วซักพัก....น้องเค้าก็เอามือมาจับ......ของผมบ้าง
“ตรงนั้นของพี่บู้ น่ารักจังนะคะ”
อ่าน่ารักอย่างงั้นเหรอ......น้องควรจะพูดใหม่นะ......อาทิเช่น.......ของพี่บู้ใหญ่จัง อู้หู......นี่มันจรวดมิสไซล์หรือว่ากระสวยอวกาศคะพี่....เป็นต้น พี่ก็จะตอบว่า....มันคือปลาไหลมอร์เรย์ครับน้อง
“อา......น้องพลอยครับ.....เราทำกันตรงนี้เลยได้มั้ย.....ซี๊ดดดดดดด.....พี่ไม่ไหวแล้ว”
“พี่บู้คะ.....เดี๋ยวก่อนค่ะ.......ว๊ายยยยยย”
...................................................
บรรยาย :
บ้าชิบ ร่างเล็กกระแทกประตูห้องของตัวเองปิดดังโครม แล้วก็เดินลงส้นตึงตัง อย่างกับเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ขัดใจ
น้องพลอย......ไอ้เด็กบ้า......ยั่วกันแบบนี้ แล้วก็มาเลิกล้มกลางคัน มันน่าจับปล้ำซะให้รู้แล้วรู้รอด....ดีนะ ที่เป็นพี่บู้.....พี่บู้ผู้แสนจะใจดี แล้วก็เป็นสุภาพบุรุษ มีคุณธรรม.....เลิกก็เลิก.....ทั้ง ๆ ที่เกือบจะได้เสียสอดใส่กันแล้วอยู่รอมร่อ
ประตูห้องนอน......ค่อย ๆ เปิดออก พร้อมกับชายร่างใหญ่ หน้าตายับยู่ยี่ ออกมายืนกอดอก มองเด็กเจ้าปัญหาที่นั่งบ่นพึมพัมอย่างจับใจความไม่ได้อยู่ที่โซฟา
กลับมาแล้วสินะ.....ไอ้หมาบู้
บิ๊กนึกแปลกใจกับตัวเอง ที่อยู่ ๆ ก็เกิดอารมณ์คึกพล่านเป็นม้าศึกขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ หลังจากที่แม่สาวดาวยั่วนั้นกลับไปแล้ว ชายหนุ่มก็จัดการกับเจ้าสิ่งนั้นที่แข็งขึงราวกับไม้คมแฝก......สาม......ไม่สิสี่ครั้ง
พอดีกำลังจะเริ่มครั้งที่สี่.......ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเปิดประตูเข้ามา แล้วก็ทำเสียงโครมคราม จนต้องลุกออกมาดู
ก็มาเจอพ่อคุณ.....พี่ชายสุดที่รักกำลังนั่งหน้าหงิกอยู่ตรงนั้น.....ด้วยท่านั่งแบบที่คนโตแล้วเค้าไม่ทำกัน คือยกเข่าขึ้นมากอด แล้วซุกหัวลงไป.....
“มองอะไรบุ๊กบิ๊ก”
“หึหึหึ”
นี่ไงรอบที่สี่ของชายหนุ่ม.....
หรืออาจจะห้า.....
หก
เจ็ด
จนกว่าเจ้ายานั่นมันจะหมดฤทธิ์ละนะ
.................................................................
ณ ร้านอาหารตามสั่งแบบโต้รุ่งริมถนน
สาวหน้าอกโตเทเบียร์ลงแก้วพลาสติก แล้วยกขึ้นกระดกอั่ก ๆ จนชายหนุ่มหน้าตี๋และสาวผิวแทนต้องบอกให้เพลา ๆ ลงบ้าง แต่แม่พลอยใสก็หาได้ฟังไม่
“พี่คะ......ลีโออีกขวดนึงค่ะ”
“นังพลอย....นังบ้า นี่แกเป็นบ้าอะไรของแก จู่ ๆ ก็ซัดเอา ๆ เนี่ยห๊า.....มีอะไรอย่างงั้นเหรอ”
“นังเป็ด แกกับชั้นรู้จักกันมากี่ปีแล้ว”
“สี่ปี ถามทำไมยะ”
“จริง ๆ แล้วเราสองคนน่ะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล แต่ว่าอยู่คนละห้อง มาเจอกันอีกทีก็ตอน ม.ปลายถูกมั้ย นับรวม ๆ แล้ว....ก็เท่ากับว่าสิบห้าปี”
“โห.....นับงี้เลยเหรอยะ”
“เพราะฉะนั้น.....แกอย่าถาม ว่าชั้นเป็นอะไร......เชนทร์ขา กับแกล้มหมดน่ะ.....สั่งมาอีกสิเจ้าคะ.....เดี๋ยวแม่ตบดิ้น”
แกนังเพื่อนทรยศ เล่นสกปรก ชั้นจะเลิกคบแก ต่อไปนี้เราสองคนขาดกัน.....
ภาพในจินตนาการของสาวผิวแทน ยืนเท้าสะเอวแล้วชี้หน้าด่า ยังคงตามมาหลอกหลอน......จนพลอยใสต้องซัดเบียร์ไปอีกหลายอึก.....เพื่อลบมันออกจากหัว
..................................................................
แถมท้ายอีกนิด
ภาพตัดมาที่ผู้ชายร่างกำยำอีกคน เนื้อตัวเปลือยเปล่าปราศจากเสื้อผ้า กำลังนอนแผ่ร่างอยู่บนเตียงพร้อมกับเสียงกรนดังสนั่น โดยที่ภาพในจอคอมพิวเตอร์นั้นยังคงฉายอยู่อย่างต่อเนื่อง.....หนังโป๊ในคอลเลคชั่นของนายราเชนทร์
ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะถูกลืมเสียแล้ว
............................................................
To be con
สุดท้ายหนูบู้ก็ไม่ได้เสียหนุ่ม......น่าสงสารเป็นที่สุด รู้สึกว่าเม้นท์น้อยลงนะคะ มันไม่สนุกแล้วเหรอ.....หรือว่าเนื้อเรื่องมันไม่มีอะไรน่าติดตามแล้วเคอะ.....วานบอก......คนแต่งกลัวว่าคนอ่านจะหายไปทีละคน ๆ......ทั้ง ๆ ที่ก็อัพอย่างสม่ำเสมอนะ....
เศร้านะงุงิ
เอาล่ะ เท่าไหร่ก็เท่านั้น ปลงแล้ว.....
ปล. คุณ wordslinger ที่บอกว่าจะตามไปตบถึงบ้านน่ะ....บ้านคนแต่งหรือเนี่ย.....กลัวนะยะ ไม่ต้องมา!!!....อิอิอิ
-
พอไอ้หมาบิ๊กไม่เลว มันก็รู้สึกว่าเรื่องจะอ่อนๆ ลงนิดหน่อยนะคะ อิอิ ดังนั้น สิ่งที่ควรจะทำก็คือ ให้บู้และบิ๊กหวานกันมากๆ นะคะ รับรองค่ะ ถ้าเกิดเขียนตอนหวานๆ ออกมารับรองว่ามีคนเม้นท์เยอะแน่ๆ ค่ะ
ปล. ใช่ค่ะ ถ้าเกิดไม่ให้บู้ค่ะกับบิ๊ก ดิฉันตามตบถึงบ้านคนเขียนแน่ๆ ! :laugh:
ปปล. เอ่อ...มีอย่างหนึ่งที่ไม่เข้าใจ คือ ทำไมพลอยถึงห้ามบู้กลางคันคะ ทำไมไม่ทำต่อในเมื่อนั่นเป็นสิ่งที่พลอยต้องการนี่ คือรู้สึกว่าตรงนี้ไม่ค่อยเคลียร์น่ะค่ะ อิอิ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกันจนเกินเลย ดีแล้วค่ะ ถ้าเกิดว่าทั้งสองมีอะไรกัน ดิฉันคงเจ็บปวดใจเป็นที่สุด
:กอด1:
-
ปล. เอ่อ...มีอย่างหนึ่งที่ไม่เข้าใจ คือ ทำไมพลอยถึงห้ามบู้กลางคันคะ ทำไมไม่ทำต่อในเมื่อนั่นเป็นสิ่งที่พลอยต้องการนี่ คือรู้สึกว่าตรงนี้ไม่ค่อยเคลียร์น่ะค่ะ อิอิ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่ได้มีอะไรกันจนเกินเลย ดีแล้วค่ะ ถ้าเกิดว่าทั้งสองมีอะไรกัน ดิฉันคงเจ็บปวดใจเป็นที่สุด
:กอด1:
เพราะพลอยแคร์เพื่อนค่ะ ถ้าเกิดได้เสียกันขึ้นมาแล้วเป็ดต้องโกรธแน่ ๆ....ถึงแม้ว่าพี่บู้จะหื่นอยากจะทำแค่ไหนก็ตาม เพราะเค้าสามคนแข่งกันจีบพี่บู้(อย่างขาวสะอาด)อยู่ค่ะ......แต่จะว่าไปถ้าอีพี่บู้มันสมยอมนี่ มันก็ไม่น่าจะผิดกติกานะ.....อ่ะเด๊ะ....เขียนเองงงเอง :a5:......ซึ่งคิดอีกทีนึง จะว่าผิดมันก็ผิดนะ ก็พลอยเป็นฝ่ายยั่วยวนพี่บู้ก่อนนี่นา...โชว์นมต้มซะขนาดนั้น...เอิ๊ก ๆ
เอาเป็นว่า เค้าขอโทษที่แต่งไม่เคลียร์เน้อ :sad4:
ส่วนตอนหวาน ๆ มีแต่ที่เป็นตอนพิเศษน่ะค่ะ.....เดี๋ยวจะเอามาลงให้.....เรตติ้งกำลังย่ำแย่ขั้นวิกฤต....เง้อ.....ถ้าชอบมาม่า....ซาดิสต์....ตบจูบก็ไม่บอก.....ไม่งั้นจะได้แต่งให้อิดำทรมานพี่บู้อีกซักสี่ห้าตอน :z3:.....อุตส่าห์ลดฉากรุนแรงออกไป ๕๕๕๕ :laugh:
-
เอ่อ โดยส่วนตัวไม่ได้ชอบซาดิส ตบจูบซักเท่าไหร่ ขอรีเควสหวานๆหน่อยได้ไม๊เนี่ย คือ มันเผ็ดอย่างเดียวมาตั้งแต่ต้น แสบปากไปหมด ขอหวานตัดเผ็ดนิ๊ดดดนึง :กอด1:
-
สนุกครับ แต่ว่าเซ็งบุ๊กบิ๊ก เกลียดมานนนนนน อยากให้พี่บู้ได้กับน้องพลอยเลยง่ะ ชะนีก็ยอมแระ เกลียดบุ๊กบิ๊กกกกกก แงงง
ใครก็ได้เอาไอ้หมาดำไปปาลงถังขยะติดเชื้อที ตัวอันตรายจริงๆ เฮ้อ.
-
ติดตามอยู่เรื่อยๆค่ะ ส่วนใหญ่ได้อ่านจากโทรศัพท์มือถือ
พยายามเม้มเท่าที่ทำได้ แต่ส่วนใหญ่อ่านจบ เม้มไม่ออก :a5:
ไม่รู้จะสงสารใคร อนาถจิต :เฮ้อ:
-
ตอนสำคัญหายไป ตกลงบู้ไม่ได้...
แล้วทำอะไรล่ะเนี่ย
-
จริงๆพี่บู้มันก็เป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆนี่เอง อิบิ๊กนั่นแหละที่ทำให้พี่เค้าไม่ใช่คนธรรมดา :laugh:
คือด่าอิบิ๊กมาตลอดว่าทำเลวกับพี่บู้ไว้เยอะ ช่วงที่มันสับสน ทีนี้คราวพี่บู้ดูอาการจะหนักไม่แพ้กัน :z3:
แบบว่าพี่บู้เค้าก็เด็กใสๆ ยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่อ่านะ (?) เห็นหน่มน๊มน้องพลอยยังหื่นอยู่เลย แล้วแบบนี้มันจะรักกันแบบนั้นเมื่อไหร่ละเนี่ย :z10:
แต่ยังไงก็ถือป้ายไฟ เชียร์บิ๊กบู้เหมือนเดิม :z1:
+1 ขอบคุณค่า จริงๆก็อ่านทันทุกตอนนะ แต่อย่างที่บอกว่าไม่ค่อยได้เข้าเล้า เค้าไม่ได้หายไปไหนเน้อ เป็นกำลังใจให้เสมอ :กอด1:
-
พี่บู้อดเลยอ่ะ น้องพลอยกลับใจซะงั้น.... แต่เพื่อมิตรภาพมันก็ควรเ็นแบบนั้นนะพลอย แฟร์ๆอ่ะ
-
อร๊ายยยยยย พี่บู้มีอารมณ์กับสาวพลอย อรั๊ยๆๆๆ นี่ก็แสดงว่าพี่บู้ ถูกไอ่ดำปั่นหัวไปบ้างไรบ้าง
แต่เนื้อแท้จริงๆ แล้วพี่บู้ก็ยังคงมีอารมณ์ใคร่กับผู้หญิงตู๊มๆ อยู่บ้าง เฮ่อ...เป็นปลื้ม เหมือนแม่นก
เฝ้ามองลูกนกโผบิน โตขึ้นอีกนิดแล้วสินะพี่บู้ แม้จะไม่ได้แตแต๊ม กันก็เหอะ ปลี้มๆๆๆๆ...
ส่วนอิดำ นี่แกจะทำไรอ่ะ???...ถนอมพี่บู้หน่อยนะเฟร๊ย ยิ่งอารมณ์กำลังกรึ่มๆ แบบนี้มีหวัง
ได้รุนแรงกับพี่ชายตัวน้อยอีกแน่ มีอ่ะไม่ว่านะ แต่ถนอมบ้างไรบ้างนะไอ่ดำ!!!
กร๊ากกกกกก สงสารปนขำกันต์อ่ะ นอนตายเป็นหมีแดดเดียวไปเลย น้องกี้หนีไปกะสาวเป็ด
ซะงั้น เพราะฉะนั้นเชนนี่กลับมาจัดหนัก โทษฐานทิ้งให้นอนเปลือยรอ กรั๊กๆๆๆ (แต่อย่ารุนแรงกะ
เชนนี่นะ เค้าสงสารมัน)
ปล. เชนนี่นี่หล่อจริงเหรอ? นึกหน้าไม่ออกอ่ะค่ะ จิ้นภาพเด็กหน้าสิวไว้ซะเยอะ งืดดดดดด
-
ตอน : กลับไปที่จุดเริ่มต้น(อีกครั้ง)
Intro – moment เป็ด-พลอย(ต่อจากตอนที่แล้ว)
“ชั้นขอโทษ......ขอโทษ ๆ ๆ ๆ” :monkeysad:
หญิงสาวในชุดนอนสีชมพูหวานแหวว สภาพกึ่ม ๆ กึ่งง่วงกึ่งแฮงค์ กำลังยกมือไหว้เพื่อนสาวผิวแทนประหลก ๆ......ประหนึ่งนักโทษคดีฆ่าคนตายกำลังอ้อนวอนขอชีวิตต่อผู้พิพากษา.......เพื่อให้ศาลยกเลิกคำสั่งโทษประหาร.......
“แกมันร้ายนังพลอยใส......”
“เป็ดง่า......ไม่โกรธเค้าน๊า....เค้ายังไม่ได้ทำอะไรกับพี่บู้ซักหน่อย.....แค่เกือบ ๆ เท่านั้นเอง”
“ชิส์ ไม่ต้องมาจับแขนชั้น ปล่อยให้ชั้นไปเสี่ยงชีวิต ส่วนตัวเองก็ฉวยโอกาสจะแอ้มหวานพี่บู้ตลอดเว....นังเพื่อนแร่ด.....ทั้งแร่ดทั้งร้าย”
ศศิกานต์ปัดมือไม้ที่คอยเกาะแกะเป็นพัลวัน แต่พอแกะมือข้างหนึ่งออกไป อีกข้างก็คว้าหมับแถมยังเหนียวหนึบเหมือนปลาหมึก นางตัวร้ายคุกเข่า ทำหน้าอ้อนวอนสุดชีวิต.....
จะอะไรซะอีกล่ะ.....เมื่อคืนนี้สาวพลอยดันดื่มมากไปหน่อย.....พอเมาได้ที่ก็เริ่มร้องห่มร้องไห้ แล้วก็พรั่งพรูทุกอย่างออกมาจนหมดสิ้น
“พอแล้วชั้นยกโทษให้ เลิกจูบตักชั้นได้แล้ว ขยะแขยง.....รำคาญ.....พอ.....ไอ้บ้าพลอย....พอเลยนะยะ”
“จริงนะ.....ไม่โกรธชั้นแล้วนะ.....ดีใจจัง”
หญิงสาวผู้ซึ่งมีใบหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนหมาจิ้งจอกคว้าตัวเพื่อนรักไปกอดหลวม ๆ แล้วก็หอมเอา.....หอมเอา จนเป็ดหน้าแดงซ่าน.......ก็แหงล่ะ โดนผู้หญิงด้วยกันมาทำอะไรแบบนี้มันก็อดที่จะรู้สึกจั๊กกะเดียมไม่ได้
“แล้วทำไมไม่ทำล่ะ.....ในเมื่อมีโอกาสแล้วแท้ ๆ นังบ้าเอ๊ย ดันปล่อยให้หลุดมือไปซะได้”
“แล้วถ้าเป็นแก....แกจะทำมั้ยล่ะ.....ตอนแรกอ่ะ.....เกือบจะได้กันในอ่างอาบน้ำอยู่แล้ว ชั้นก็บอกพี่เค้าว่าเราไปทำกันที่เตียงดีกว่า.....แต่พอเอาเข้าจริง.....ตอนเข้าด้ายเข้าเข็ม ชั้นก็นึกถึงหน้าแก.....ชั้นกลัวแกจะเลิกคบชั้นน่ะสิ”
“บ้า.....ไม่หรอก.....ไม่ถึงขนาดเลิกคบ....อย่างน้อยก็แค่ชก.....ซักทีนึงให้ตาสว่าง......ชกแกนะยะ ไม่ใช่ชกพี่บู้”
เป็ดง้างหมัดขึ้นขู่ ทำเอาพลอยหลับตาปี๋......ไม่ได้กลัวเจ็บหรอก.....เธอแค่ห่วงสวย กลัวหน้าจะช้ำ....ตาดำเป็นเบ้าขนมครกแบบเดียวกับนายราเชนทร์
“อีกอย่างนะแก....รูปร่างพี่เค้าเหมือนเด็กประถมซะขนาดนั้น......คือ.....แกเข้าใจมั้ย.....พอจะทำมันก็รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกำลังก่ออาชญากรรมยังไงก็ไม่รู้......”
“อืม.....นั่นสินะ.....ชั้นก็ว่าพี่เค้าเด็กเกินไป.....นี่แก.....ชั้นว่าชั้นไม่เอาด้วยแล้วดีกว่า ยังไงแกก็ชอบพี่เค้ามาก่อนใช่มั้ยล่ะ.....งั้นแกก็จีบพี่เค้าไปเถอะ ชั้นขอถอนตัว”
“ซะงั้นนะเป็ด ไม่เอาอ่ะ.....มาก่อนมาหลังก็ไม่เห็นเกี่ยว แกก็มีสิทธิ์เท่า ๆ ชั้นกับอีนังราเชนทร์นั่นแหละ”
“เออน่า......ชั้นว่าชั้นมีเป้าหมายใหม่แล้ว”
“พี่บิ๊กงั้นเหรอ.....ดีสิ จะได้ครบคู่ แกเอาน้อง ชั้นเอาพี่.....เราจะได้เป็นสะใภ้ตระกูลเดียวกันไง.....ชั้นเป็นสะใภ้ใหญ่ อิอิอิ......เริ่ดอ่ะ สะใภ้ใหญ่”
“บ้า.....ไม่ใช่พี่บิ๊กหรอก”
“เฮ้ย.......แกอย่าบอกนะว่า......”
พลอยอ้าปากค้าง.....สีหน้าช๊อคสุดชีวิต ขณะที่เป็ดบิดตัวอย่างเขินอายเมื่อถึงหน้านิ่ง ๆ ของพ่อหนุ่มหน้าตี๋ เจ้าของเสื้อแจ๊คเก็ตสีดำที่มีกลิ่นหอมเข้มแบบผู้ชายซึ่งหล่อนยังคงสวมทับอยู่ ไม่ยอมถอดออกจากตัวทั้ง ๆ ที่อากาศวันนี้สุดแสนจะอบอ้าวนิด ๆ เสียด้วยซ้ำไป
“ชั้น.....ว่า.....ชั้น.....ชอบไอ้หมอนั่นเข้าให้แล้วล่ะ”
.....................................................
สัปดาห์สุดท้ายก่อนการสอบปลายภาค
บิ๊กเล่า :
ไอ้หมา......ไอ้หมา......ไอ้หมา
ทำไมไอ้หมามันถึงได้กระตุ้นกำหนัดผมได้ขนาดนี้กันนะนี่......ผมรู้สึกว่าช่วงหลัง ๆ มานี่ผมไม่เคยนึกพิศวาสร่างกายของผู้หญิงเลยให้ตาย......
จะว่ากันไปแล้วน้องเปานั้นคือผู้ชายคนแรกที่ผมรู้สึกชอบ.......แต่ไอ้หมานั้น.....คือประสบการณ์เปิดซิงครั้งแรกของผม.....สำหรับการมีเซ็กซ์......กับผู้ชายด้วยกัน.....กับพี่ชายผู้ซึ่งอยู่ด้วยกันมาจะยี่สิบปี.....แก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันตั้งแต่เด็กจนโต และได้เห็นร่างผอม ๆ ขาวซีดเป็นกระดาษจนชินตา
แต่ ณ ตอนนี้......เวลาได้เห็นร่างเปลือยของมันคราใด.....ผมไม่อาจอดใจได้เลยซักครั้ง.....ซึ่งพอนอนกับมันแล้วในคืนหนึ่ง.....วันรุ่งขึ้นผมก็ต้องตื่นมาเห็นร่างเปลือยของมันอีก.....แล้วอย่างนี้ผมจะได้พักตอนไหนกันล่ะ......อย่างเช้านี้ก็เหมือนกัน.....มันบิดขี้เกียจทั้ง ๆ ที่ตาปิดจนตัวเกร็ง.......ดูแล้ว.....เป็นภาพที่เอ๊กซ์โครต.....
แล้วเดี๋ยวนี้มันก็ดูจะเปลี่ยนไป.....มันเลิกทำตัวแบบเด็ก ๆ แล้วก็หันมาทำอะไรด้วยตัวเองมากขึ้น......ไม่ยอมอาบน้ำกับผม.....และที่น่าเซอร์ไพรซ์มากกว่าอะไรทั้งหมด เมื่อวานนี้ผมเห็นพี่ชายของตัวเองกำลังนั่งหน้าเครียด อ่านหนังสือทบทวนตำราเรียน.....ท่ากุมขมับของมัน.....ก็อีกนั่นล่ะ.....ทำให้ผม.....แข็ง!!!!
ทุกอิริยาบถของไอ้หมา....ล้วนน่าจับฟัด....ฟัด....ฟัดให้จมเขี้ยว
อ๊ากกกกกกกกกกกก ผมติดใจในร่างกายของพี่.....ไม่สิ.....ใช้คำว่าหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้นดูจะเหมาะกว่า......มันคือคำสาปของไอ้หมา....มนต์ดำของไอ้หมา......และผมมันก็แค่คนธรรมดาที่ติดกับของมัน และไม่คิดที่จะหาทางหลุดพ้น
“บุ๊กบิ๊ก.....เช้านี้มีอะไรกิน”
“ไม่รู้สิ”
ผมขึ้นคร่อมตัวมัน แล้วซุกไซร้ไปทั่วทั้งซอกคอขาว ๆ ไล่ลงมาจนถึงหน้าอกผอมเล็กเหมือนเด็กน้อย......หัวนมสีชมพูซีด......น่าขย้ำ.....น่าขบเคี้ยว
มันไม่ขัดขืน(อันที่จริงมันไม่เคยขัดขืนผมได้เลยซักครั้ง) แต่กลับปล่อยให้ผมเล่นกับร่างกายของมันได้ตามใจชอบ.....ผมเดาว่ามันคงชินเสียแล้ว แต่ผมนี่สิ.....ทำยังไงก็ไม่เคยชิน.....ไม่เคยพอ.....ผมอยากจะฟัดต้นแขนนิ่ม ๆของพี่ แล้วผมก็ทำ.....วันนี้ผมอารมณ์ดี ผมจะงับมันแบบไม่ใช้ฟัน.....ไอ้บู้หน้ามุ่ยแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่.....คงจะหิวแล้วสิท่า
“ขอกินพี่ก่อนได้มั้ย แล้วเดี๋ยวจะไปทอดแพนเค้กให้พี่กิน”
“แล้วถ้าพี่บอกว่าไม่ได้ล่ะ....บิ๊กจะยอมหยุดงั้นเหรอ”
“หึหึหึ....รู้แบบนี้ก็ดี ยอมรับชะตากรรมนิ่ง ๆ แบบนี้แหละ แล้วจะไม่เจ็บตัว......แถมพี่อาจจะ.......รู้สึกดีด้วยซ้ำ”
“อึก.......................อื้อออออออ”
แหม.....เสียงครางของไอ้หมา......ทำให้ผมคึกได้ทุกครั้งสิน่า.......ผมว่าจะลองสั่งซื้อพวกเซ็กซ์ทอยในอินเตอร์เน็ต แล้วเอามาเล่นกับพี่ดู.....คงจะสนุกพิลึก
“อมให้เค้าหน่อยได้มั้ย”
ผมจ่อเจ้ามังกรโคโมโดยักษ์ที่กำลังพ่นพิษออกมาจนชุ่มไปตรงหน้าพี่ มันทำหน้าเหมือนไม่อยากทำ แต่ผมก็บีบคางเอาแล้วจับยัดเข้าไปจนได้ ซี๊ดดดดดดดดด ปากเล็ก ๆ ของมันทั้งอุ่นและแฉะจนทำเอาคลั่ง
“คิดซะว่ามันเป็นไอติมแท่งละกันนะ หมาน้อย”
ผมดันเข้าออกอยู่ครู่หนึ่ง ยิ่งเห็นมันเหมือนจะสำลัก ผมก็ยิ่งชอบ......ชอบที่ได้ทรมานมัน.....ผมแกล้งมันโดยการกระทุ้งเข้าไปจนลึก......เห็นไอ้หมาน้ำตาไหลปริ่ม ๆแล้วมัน.....สะใจชิบหาย.....ซี๊ดดดดดดดด
“พอแล้ว.....หันหลังสิ......เค้าจะได้รีบ ๆ ทำให้มันเสร็จ พี่หิวแล้วไม่ใช่เหรอ”
แล้วทุกอย่างก็เป็นไป.....อย่างที่มันควรจะเป็น
.
....
........
..............
“ปิดเทอมนี้เราสองคนกลับบ้านกันมั้ยบุ๊กบิ๊ก” ไอ้หมาในอ้อมกอดของผมเงยหน้าขึ้นมาถามความเห็น ผมผลักหน้าของมันกลับไปที่เดิม ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
“จะกลับไปทำไม บ้านหลังนั้นมันมีอะไรให้กลับไป”
“ก็พี่คิดถึงพ่อ.....คิดถึงคุณน้า........แล้วก็คิดถึงเบียร์ด้วย”
“กลับไปเราก็เป็นส่วนเกิน ปล่อยให้พวกนั้นเค้าได้อยู่กับตามประสาพ่อแม่ลูกเถอะ.....”
“ถ้าบิ๊กไม่อยากกลับ พี่ขอกลับได้มั้ย”
“ฝันไปเถอะ.....พี่ต้องอยู่กับเค้าที่นี่แหละ พี่เคยสัญญาว่ายังไง......พี่เคยบอกว่าพี่จะอยู่ข้างเค้า.....จำได้ใช่มั้ย.....”
“จำได้......แต่พี่ก็อยากกลับไปหาพ่อบ้าง พ่อโทรมา.....บอกว่าคิดถึงบิ๊ก คิดถึงพี่......พ่ออยากเจอพวกเรานะบิ๊ก”
ผมถอนใจ.......พ่อเป็นคนพาสองคนแม่ลูกนั่นเข้ามาในบ้าน......เท่ากับว่าพ่อเลือกแล้ว......พ่อเลือกสองคนนั้น......ไม่ใช่ผมกับพี่......เรื่องส่งเสียเลี้ยงดูพวกเราน่ะ.....มันเป็นหน้าที่ของพ่ออยู่แล้ว ใช่ว่าจะทำด้วยความรักใคร่เต็มใจซะเมื่อไหร่.....พ่อน่ะไม่เคยรักผมอยู่แล้ว......แต่กับไอ้บู้......ไม่รู้สินะ......ไอ้หมาบู้มันเป็นที่รักของทุกคนในบ้านนี่.....แต่มันก็เลือกแล้วที่จะอยู่ข้างผม.......ใช่.....มันเลือกแล้ว
“ขอคิดดูก่อนละกัน ถ้าอยากกลับบ้านพี่ก็ต้องทำคะแนนสอบให้ดี ๆ......ไม่งั้น.....ก็ลืมได้เลย”
“ได้.....พี่ทำได้......บิ๊กรับปากแล้วนะ ว่าจะให้พี่กลับบ้านน่ะ”
“เออ.....เค้ารับปาก”
ผมหอมแก้มมันอย่างหมั่นเขี้ยว......แก้มหยุ่น ๆ ของไอ้หมาเป็นอีกอย่างในตัวมันที่ผมชอบ.....
ผมคงจะเป็นเอามากแล้วสินะ.....
ถ้ามันถามผมว่า......ผมรักมันหรือเปล่า......ผมก็ยังไม่มีคำตอบจริง ๆ ให้มันหรอก......แต่ถ้าถามว่าผมยังเกลียดมันอยู่ใช่มั้ย......ผมว่าผมเกลียดมันน้อยลงนะ......
น้อยลงจนเกือบจะเป็นศูนย์
“แพนเค้กของพี่ล่ะบุ๊กบิ๊ก.....ไม่ทำแล้วเหรอ”
“ได้สิ.....เค้าจะไปทำให้พี่เดี๋ยวนี้แหละ”
จริง ๆ แล้วอยู่กับมันแบบนี้ คอยปรนบัติเอาใจมันแบบเมื่อก่อนมันก็ไม่ได้เลวร้ายซะทีเดียวหรอก......อย่างน้อย ๆ มันก็เป็นคู่นอนที่ให้ความสุขกับผมได้อย่างไม่รู้เบื่อ เซ็กซ์แลกกับการที่ผมต้องดูแลมัน ถือซะว่าต่างฝ่ายต่างก็ได้ประโยชน์ อีกอย่างคือผมไม่รู้จะดิ้นรนไปทำไมให้เหนื่อยเปล่า.....ในเมื่อสุดท้ายผมก็เลือกที่จะไม่เสี่ยงอยู่ดี.......
ในเมื่อพี่คือสิ่งเดียว.....และสิ่งสุดท้ายที่ผมมีอยู่......
ก็อยู่มันไปแบบนี้ล่ะ......
.......................................................................
บรรยาย :
“ฮ่าฮ่าฮ่า.............ไอ้กี๋ มึงแต่งแบบนี้แล้วฮาโครต”
ชายหนุ่มร่างหนาถึงกับขำแถกอยู่บนเตียงเมื่อรูมเมตหน้าตี๋ ค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามาให้ได้เห็นเต็ม ๆ ตา หลังจากยืนเล่นตัวอยู่หน้าประตูห้องนานนับนาที ราเชนทร์ในชุดวิตถารของคู่นอนคนเก่าของนายกันต์กัดฟันกรอดอย่างแค้นใจ.....แค้นใจร่างถึกที่กำลังเห็นเค้าเป็นตัวตลก......แค้นใจตัวเอง ที่ไม่รู้จักสู้คนซะบ้าง ปล่อยให้คนแบบนี้รังแกทั้งปีทั้งชาติ
“ของเค้าใส่แล้วมันเซ็กซี่.....แต่ทำไมมึงใส่แล้วฮาวะไอ้กี๋ เอานี่ ๆ......เอาหูกระต่ายไปคาดด้วย จะได้ครบเซตเป็นบันนี่เกิร์ล......กร๊ากกกกกกก”
“ถ้ามันตลกขนาดนั้น แล้วจะให้ผมใส่ทำไมล่ะครับคุณกันต์”
“ก็กูพอใจ.....มีไรอ๊ะเปล่า คนเหี้ยอะไร จะสุข จะเศร้า ดีใจ เสียใจ ก็ไอ้หน้าเนี้ยะ.....หน้าเดียวมันตลอดชาติ”
ว่าแล้วหนุ่มร่างหนาก็ตบฟูกเรียกให้ร่างโปร่งโดดขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน แล้วก็ไม่รอช้าคว้าตัวของนายตี๋จืดไปกอดเสียแน่นจนอีกฝ่ายอึดอัด.....
“หน้ามึงดีขึ้นเยอะแล้ว.....กูหอมได้แล้ว ขอหอมทีนะไอ้กี๋”
ฟอด............................ฟอด..................................ฟอด
“จะทำก็ทำซะทีเถอะครับ ผมไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันนะ.....”
“เอาเวลาไปตามคนที่เค้าไม่ได้สนใจมึงเนี่ย.....มันไม่ใช่การใช้เวลาว่างให้เกิดประโยชน์หรอกนะกี๋”
“มันก็เรื่องของผม คุณเองก็ชอบลูกพี่ไม่ใช่รึไง”
“เด็กนั่นมันก็น่ารักดีอ่ะนะ แต่มึงน่ารักกว่า.....ยิ่งตอนนี้ยิ่งน่ารัก.....น่ารักแล้วก็น่าเอา.....เอามันส์ด้วย หึหึหึ”
“รสนิยมแย่ลงรึเปล่าครับ ปกติแฟนคุณแต่ละคนนี่ระดับตัวท๊อปทั้งนั้น.....แล้วเกิดจะมาอะไรกับไอ้คนหน้าเห่ยอย่างผม....หึ เยอะว่ะ”
“อ้อ.....นี่สรุปว่ามึง....อยากให้กูจีบไอ้พี่บู้ของมึงว่างั้น?.....เอาสิ.....เอางั้นก็ได้ แต่ว่ากูไม่จีบแบบปัญญาอ่อนให้เสียเวลาหรอกนะ กูจะใช้วิธีของกู ทางลัดไง.......รู้จักใช่มั้ย?......รวบหัวรวบหางให้ครบถ้วนทุกกระบวนท่าในคืนเดียว กูทำได้นะ เอามั้ยล่ะ?”
“ถ้าทำอะไรลูกพี่ล่ะก็ผมฆ่าคุณแน่”
หนุ่มน้อยในชุดบันนี่เกิร์ลสุดสยิวขึ้นคร่อมคนปากเสีย มือผอม ๆ คว้าหมับเข้าที่ลำคอแล้วบีบ แต่ดูเหมือนว่าร่างหนานั้นจะไม่ได้รู้สึกสะดุ้งสะเทือนเลยแม้แต่น้อย.....
ตุ้บ!!!!
ร่างโปร่งบางของหนุ่มหน้าตี๋ถูกเหวี่ยงลงไปนอนไม่เป็นท่าอยู่บนพื้นห้องแข็ง ๆได้อย่างง่ายดาย นายกันต์จัดการปลดตะขอกางเกงออกจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า ก่อนจะก้าวเท้าลงจากเตียงอีกด้านหนึ่ง เดินย่างสามขุมเข้าหาเป้าหมายที่ทำได้แค่ยันกายขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก....ทำได้แค่จ้องมองร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม และขนมากมายทั้งหนวดเคราและตรงบริเวณส่วนล่างของลำตัวจนดูคล้ายมนุษย์หมาป่า....ร่างที่ว่ากำลังกระตุกยิ้มเหี้ยม และใกล้เข้ามา.....
เรื่อย ๆ
To be con
....................................................................
เรื่องของพี่บู้ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอะไรแล้ว นอกจากเป็นที่สนองอารมณ์ให้ไอ้ดำ.....ตอนต่อไปขอเล่าถึงชีวิตอันแสนรันทดของกี๋น้อย และสองสาวบ้างนะคะ ไม่งั้นก็ไม่มีอะไรจะเขียนแล้ว ตันนิด ๆ......ดูเอาเถอะ....ชื่อตอนยังสิ้นคิดเลย หึหึ
อ่านแล้วเหมือนเรื่องจะจบ แต่ยังค่ะ.....ยังไม่ให้จบง่าย ๆ.....เค้าตั้งมั่นเอาไว้ให้ได้ซักร้อยหน้า เอิ๊ก ๆ เยอะไปมั้ยเอาแค่สี่สิบหน้าก็พอ....พอลุ้นได้หน่อยเนอะ.......
ใครนึกหน้าของหนูกี๋กันไม่ออก.....ให้นึกถึงโฆษณาสมูธอีเบบี้เฟซสครับ....ที่พิธีกรถามว่า หน้ามันทำไง.....หน้ามันก็ปลูกมันสิครับ.....เอาไว้เจอคลิปแล้วจะเอามาแปะนะคะ อิอิอิ......ดูแล้วต้องบอกว่าใช่เลย นายคนนี้......
ฝันดีค่ะพี่น้อง
:bye2: :t3:
.................................................................................
-
เป็ดหลงรักราเชนทร์เข้าแล้วละสิ ฮา XD
-
ไม่ไหวกับบิ๊กจริงๆ
//me โหลดกระสุนเข้าแม็กของปืนcolt .45 เต็มแม็ค
ยืนรอแล้วจ่อยิงเผาขนให้ชัวร์นัดเดียวอยู่
-
แล้วเรื่องน้องเปาล่ะคะ? อยากอ่านน้องเปากับพี่ปิง อะจึ๊ก อะจึ๊ก กันน่ะค่ะ อิอิ
-
ตามอ่านทันแล้ว :m19:
เสียน้ำตาไปหลายตอนเลยค่ะ
ทำไมเมะเรื่องนี้มันน่าตื้บอย่างนี้เนี่ย...ยกเว้นพี่ปิงไว้คนละกัน
ไอ้บุ๊กบิ๊กถ้าตัดเรื่องอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ได้ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นมากแล้วแท้ ๆ ...ไหนจะน้องเป็ดที่ริจะหันมากินเชนนี่อีก
เรื่องมันก็ยังยุ่งอีรุงตุงนังเหมือนเดิมแฮะ
-
อิบิ๊ก อิโรคจิต อิบ้าบอที่สุด :angry2:
แต่เป็ดนี่เอาจริงเหรอ เรื่องเชนนี่อ่ะ :z1:
-
ตอนคั่นสั้น ๆ : เด็กชายกี๋กับเด็กชายกันต์
“กันต์อเนกปล่อย!!!”
“ม่ายยยยปล่อย”
“ชั้นบอกให้นายปล่อยไง จะปล่อยหรือไม่ปล่อย!!!”
“ม่ายปล่อยแล้วจาทำไม.....จะทำไมครับเจ๊”
“นายกันต์เอน๊กกกกกกก!!!! ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ ไอ้เด็กบ้า!!!”
ครูประจำชั้นอนุบาลสองทับสี่นามว่าครูหมี(ที่ขนาดตัวหมีสมชื่อ) สวมแว่นแบบคล้องสาย มีไฝข้างหนึ่งที่มุมปากด้านซ้าย แทบจะเต้นเร่า ๆ ให้กับความกวนโอ๊ยของเด็กชายกันต์อเนก เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มแบบกวน ๆ คิ้วหนาตาโตเหมือนพ่อของเจ้าหนูไม่มีผิดเพี้ยนราวกับโขลกพิมพ์เดียวกันออกมา เสียแต่เพียงว่าในตอนนี้นั้น....เจ้าหมอนี่มันก็แค่ไอ้เด็กวัยหกขวบที่ดันโตเกินเด็กวัยเดียวกันก็เท่านั้น
แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเจ้าเด็กชายหน้าตี๋ลูกแม่ค้าขายของชำนามว่าราเชนทร์ ที่กำลังโดนเพื่อนร่างยักษ์รังแกโดยการล๊อคคอจน
หน้าเขียวเป็นกบนี่ต่างหากล่ะ ในฐานะครูประจำชั้นอนุบาลที่อาวุโสที่สุดในสายชั้น เธอจึงต้องแสดงภูมิบางอย่างที่เคยใช้ปราบเด็กเฮี้ยวรุ่นก่อน ๆ ได้อยู่หมัด
.
.....
..........
“อ่ะ.....นายกินซะเราแบ่งให้” ขนมปังเนยสดของโปรดของเด็กชายกันต์อเนกในสมัยนั้นถูกบิออกเป็นสองส่วน แล้วยื่นส่วนที่มากกว่าส่งให้เด็กชายราเชนทร์หรือน้องกี๋ที่นั่งจ๋องเป็นเด็กเอ๋อ
“นายตัวเล็ก นายต้องกินเยอะ ๆ”
“ขอบใจนะกันต์”
“กำเริบ.....ใครบอกให้นายเรียกชื่อเราห้วน ๆ แบบนี้ นายต้องเรียกเราว่าคุณกันต์สิไอ้ซื่อบื้อ......แต่ว่าไม่ต้องขอบใจหรอก เพราะนายแท้ ๆ ครูหมีถึงซื้อขนมปังเนยสดมาให้เรา”
“อร่อยจัง”
“กินเยอะ ๆ มีอีกห่อนึง”
เด็กชายกันต์อเนกยกมือขึ้นลูบหัวเด็กหน้าตี๋ที่กัดขนมปังอย่างช้า ๆ อย่างเด็กมีมารยาทที่มารดาหมายมั่นปั้นมือให้เป็นคุณชายในอนาคต(ก็แม่บ้าละครนี่นะ) ขณะที่ถัดออกไปไม่ไกลนัก นางสาวสมศรีหรือครูหมีกำลังยืนมองเด็กสองคนแสดงความรักต่อกันอย่างปลาบปลื้มปิติเสียเต็มประดา......
..................................................................................
ของเล่นชิ้นแรก.....
ของเล่นชิ้นแรกของเด็กชายราเชนทร์คือเครื่องบินจำลองที่ไม่มีออฟชั่นใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่มีวิทยุสำหรับบังคับให้บิน เพราะว่ามันบินไม่ได้ มันเป็นเพียงแค่ของจำลองที่ทำออกมาได้เหมือนจริง และสวย........ดูดีมีชาติตระกูล
และที่สำคัญแพงมาก.....ก็พ่อของน้องกี๋บอกหนูน้อยว่าอย่างนั้นนี่นะ
ดังนั้นแล้วเด็กชายราเชนทร์ผู้ซึ่งชอบแอบเอาของเล่นจากที่บ้านยัดใส่กระเป๋าเป้ทรงน้องหมีสีน้ำตาล(จะสังเกตได้ว่าชีวิตของนายราเชนทร์มักจะพัวพันกับหมีเป็นพิเศษมาตั้งแต่เด็ก ๆ) จึงต้องระมัดระวังในการเล่นเจ้าเครื่องบินลำนี้มากเป็นสองเท่า.....วันนี้ทั้งวันเด็กน้อยขออนุญาตคุณครูเข้าห้องน้ำหลายครั้ง โดยสะพายกระเป๋าเป้ติดตัวไปด้วยทุกครั้ง......พอเข้าไปในคอกสี่เหลี่ยมแคบ ๆ พร้อมกับลงกลอนเสร็จสรรพแล้ว เจ้าหนูก็ควักเอาเจ้าเครื่องบินลำน้อยออกมาเล่น.....
“ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“ผู้โดยสารทราบแล้วเปลี่ยน เนื่องจากความกดอากาศต่ำ.....และมีพายุโหมกระหน่ำ เราจึงจำเป็นต้องลงจอดฉุกเฉิน......หึหึหึ”
“หยุดนะไอ้พวกโง่ นี่คือการปล้น ไฮแจ๊คน่ะ.....ไม่ใช่.....ไม่ใช่ไฮยีนส์ อันนั้นมันน้ำยาปรับผ้าหนุ่ม.....อ๊ากกกก อย่ายิงโผมมมม ผมกลัวแล้ว ซูมมมมมมมมกัปตัน บินควงสว่าน เจ้าโจรร้ายล้มไม่เป็นท่า”
เล่นสนุกอยู่คนเดียว.....
ตามประสาเด็กไร้เพื่อน......
จะมีก็แต่.......
“กี๋......นายจะปัญญาอ่อนอีกนานมั้ย.....เปิดประตูออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นเราจะไปฟ้องครูหมี ว่านายแอบมาเล่นในห้องน้ำ”
เครื่องบินจำลองลำโปรดนั้นตกไปอยู่ในมือของเจ้าเด็กแสบร่างหนาได้อย่างง่ายดาย.....จะว่าง่ายดายก็ไม่เชิงเสียทีเดียวนัก เพราะคราวนี้เจ้าหนูตาตี่พ่อก็สู้ยิบตาอยู่เหมือนกัน ปล้ำกันอยู่ราวสามนาที เครื่องบินเคราะห์ร้ายก็ตกไปอยู่ในมือของเด็กชายกันต์อเนก......ดูคล้ายไจแอ้นท์แย่งของเล่นจากโนบิตะ เพียงแต่ว่านี่มันโลกแห่งความเป็นจริง.....
ซึ่งคงจะไม่มีเจ้าแมวอ้วนตัวสีฟ้าออกมาช่วยหรอกนะ.....
“โห.......ทำเป็นหวงนักหวงหนา ที่แท้ก็ของกระจอก ๆ บ้านเราน่ะมีเครื่องบินบังคับ บินได้ด้วย ของนายอ่ะบินไม่ได้”
“ทำไมจะบินไม่ได้ เอาคืนมานะ”
“เรื่อง......ไม่คืนหรอก ขอเราละกันนะ เราอยากได้....เอาไปตั้งโชว์ในส้วมที่บ้าน”
“เราไม่ให้ นั่นป่าป๊าซื้อให้เรานะ แพงด้วย แพงกว่าไอ้เครื่องบินบังคับกะหรั่ว ๆของหลายล้านเท่า”
“หูย.....ไอ้กี๋ขี้โม้ ไอ้ตี๋ตาตี่ขี้โม้....แพงกว่า แต่ก็บินไม่ได้.....หวายยยย”
“บินได้ เครื่องบินลำนี้มีกัปตันอยู่ข้างใน แต่ว่าตอนนี้กัปตันเค้าพักเที่ยง เอาคืนมา”
“ชิส์ เอาคืนไปก็ได้วะ ของกิ๊กก๊อก ไม่เห็นจะอยากได้เลย อ่ะ”
แต่เด็กชายกันต์ก็ไม่ได้ส่งให้กับมือเพื่อนหรอก.....ก่อนจะวางลงบนฝ่ามือเล็ก ๆ ของเจ้าหนูกี๋น้อย เจ้าเด็กแสบกลับขว้างข้ามหัวเด็กชายราเชนทร์ไปไกลลิบ ไกลจนกระแทกผนังตึก.....เจ้าเครื่องบินลำน้อยแตกกระจายไม่มีชิ้นดี
“ฮึก............เราเกลียดนาย ไอ้ยักษ์ใจร้าย.......ไอ้คนขี้เก๊..........เกลียด ๆ ๆ.....เกลียดที่สุด......ฮืออออ............แง”
มือเล็ก ๆ พยายามกวาดเจ้าซากเครื่องบินมากองรวมกัน โดยมีเจ้าเด็กตัวแสบเจ้าของผลงานยืนกัดเล็บมองดูแผ่นหลังผอม ๆ ของเพื่อนสะอื้นจนตัวโคลงอยู่ห่าง ๆ......มองด้วยสีหน้าและแววตาสำนึกผิด
ก็เห็นนายบอกว่าบินได้ เราก็ลองขว้างดู เผื่อเจ้ากัปตันข้างในจะกดปุ่มฉุกเฉินบินอัตโนมัติ.......
...................................................................................
“แม่ ขอเบิกค่าขนมล่วงหน้าซักสามเดือนดิ” เด็กชายกันต์อเนกชะโงกหน้าเข้าไปในครัว ที่ซึ่งมารดากำลังหัวหมุนกับการทำอาหารมื้อเย็นสำหรับทุกคนในครอบครัว
“จะเอาไปทำไมลูก......เป็นเด็กเป็นเล็ก รู้จักเบิกเงินล่วงหน้า ไปจำมาจากทีวีอีกล่ะสิ เจ้าเด็กบ๊อง”
“จะเอาไปซื้อเครื่องบินจำลอง น๊า......แม่จ๋า ขอหน่อยน๊า”
“ไปขอพ่อแกนู่นไป๊ แม่จะทำกับข้าว อย่ามากวน.....เกะกะแม่ด้วยดูซิเนี่ย”
“ก็พ่อให้มาขอแม่ น๊า.....แม่.....น๊า”
เด็กร่างยักษ์ลงไปชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้นห้องครัว แต่ทว่าผู้เป็นมารดาก็ไม่ได้สนใจ เธอเหลือบมองยิ้ม ๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะหันกลับไปสาละวนกับธุระของเธอต่อ เด็กชายกันต์อเนกชักจนเหนื่อยก็ลุกขึ้นแล้วเดินปึงปังออกไป
“กินข้าวลูก................พ่อแกกินข้าว........เร้ว”
อาหารยังคงเป็นที่ถูกปาก แต่ว่าเจ้าลูกชายตัวดีก็ยังไม่ยอมแตะแม้แต่ข้าวซักเม็ด นั่งกอดอกมองพ่อกับแม่กินอย่างเอร็ดอร่อยด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“กินสิ หนูหมักซีอิ๊วของโปรดลูกนี่นะ”
“จะเอาตังค์”
“ปีกไก่ทอดนี่ก็ของโปรดของแกนะเจ้ากันต์”
“ตังค์ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จะเอาตังค์ ได้ยินมั้ย”
“เอ๊ะ!!!!......เจ้าลูกคนนี้นี่พูดไม่รู้เรื่อง จำเป็นจะต้องใช้เงินอะไรนักหนา โดนเพื่อนที่โรงเรียนไถตังค์เอารึไง” หญิงสาวตวาดแหวใส่เจ้าลูกชายตัวแสบ แต่แหม.....คุณแม่ก็พูดไป มีแต่ลูกคุณแม่นั่นแหละ ที่จะไปไถเงินลูกชาวบ้านเค้า
“ผมยอมกินข้าวน้อยลงครึ่งนึง.....ผมยอมเดินไปโรงเรียนเอง.....ผมจะช่วยแม่ทำงานบ้าน......ผมจะไม่ออกไปเล่นข้างนอกอีก.....แล้ววันเกิดปีนี้ผมก็จะไม่เอาของขวัญ ขอเงินผมไปซื้อเครื่องบินจำลองหน่อย......น๊าคร๊าบบบบบ”
“เฮ้อ”
“เฮ้อ”
สองคนผัวเมียถอนใจเฮือกขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย คนหาเงินเข้าบ้านลูบหัวเจ้าลูกชายอย่างเอ็นดู.....
“เอางี้.....พ่อจะให้เงินไปซื้อเจ้าเครื่องบินจำลองอะไรนั่น แต่ว่าพ่อจะหักเงินค่าขนมแกจากวันละยี่สิบ เหลือแค่วันละสิบบาทไปจนกว่าจะครบราคาเครื่องบิน.....แล้วกันต์ก็ต้องบอกเหตุผลมาด้วย ว่าทำไมถึงรบเร้าอยากจะได้มันนัก....ถ้าเหตุผลไม่ดีพอ พ่อก็ไม่ให้ ตกลงมั้ยไอ้แสบ?”
“ครับผม”
พ่อหนูรูปหล่อเหมือนคุณพ่อยิ้มแฉ่ง......ด้วยอาการสมหวังดั่งใจนึก
..........................................................................................
“จะเอาอะไรจ๊ะหนู จะซื้ออะไร” หญิงสาวหน้าหมวยท่าทางใจดีในชุดผ้าฝ้ายถามเด็กชายกันต์อเนกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลังจากที่พ่อหนูแกเอาแต่ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าร้านเสียนานสองนาน กว่าจะก้าวเท้าเข้ามา แล้วก็เอาแต่ยืนนิ่ง ไม่พูดไม่จาอีกพักใหญ่ ๆ
“ผมมาหากี๋ครับคุณน้าคนสวย”
“ว๊าย ปากหวานนะเรา......โตขึ้นดูท่าทางจะเจ้าชู้เอาการ น้าแต่งงานแล้วจ้ะ เป็นแม่ของน้องกี๋ เดี๋ยวจะไปบอกน้องกี๋ให้ละกันว่าเรามาหา ว่าแต่ชื่ออะไรจ๊ะเนี่ย”
“ไม่ต้องบอกนะครับ”
“อ้าวทำไมล่ะจ๊ะ”
“เค้าโกรธผมอยู่ ที่ทำของเล่นเค้าพัง”
“อ๋อเรานี่เอง.....วันนั้นน้องกี๋ร้องห่มร้องไห้ใหญ่.....กลับมาถึงก็ฟ้องน้าเลย บอกว่ากันต์ทำเครื่องบินเค้าพัง ชื่อกันต์ใช่มั้ยจ๊ะ”
“ครับคุณน้า”
“วันนี้จะมาง้อเค้าล่ะสิท่า”
“เปล่าครับ.....แต่ผม......คือผม.....คุณน้าครับฝากนี่ให้กี๋ด้วยครับ บอกว่าผมซื้อมาใช้......”
“แค่นี้เหรอเรา หืม?”
“แล้วก็....บอกกี๋ด้วย.....ว่าผมขอโทษ”
พูดจบเจ้าหนูก็หน้าแดงเพราะความเขิน ก่อนจะวิ่งผลุบออกไปจากร้านขายของชำอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้แม่ของน้องกี๋น้อยมองตามอย่างเอ็นดูเป็นนักหนา
เด็กชายราเชนทร์ดีใจกับเครื่องบินจำลองลำใหม่ที่สีสวยกว่าลำเดิมอยู่ได้ประมาณสองวัน.....ก็หันไปสนใจน้องเจล เด็กหญิงตากลมผมยาวน่ารักน่าชังที่อยู่ชั้นอนุบาลสองทับหนึ่งแทน.......
หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์
เด็กหญิงเจล เจนสุดา กับเด็กชายกันต์อเนกก็กลายเป็นแฟนกัน.......
เรื่องราวบาดหมางของคนทั้งคู่.......อันที่จริงมันเป็นเรื่องบาดหมางของนายราเชนทร์ฝ่ายเดียวมากกว่าล่ะนะ....นั่นแหละ มันเริ่มต้นขึ้นจากตรงนี้แหละ.........
...............................................
To be con
ตอนสั้นเว่อร์ แต่ถึงจะมาสั้น ๆ เค้าก็มาแบบสม่ำเสมอนะคะแฟน ๆ(มีด้วยเหรอแก)
ตอนนี้เป็นปมฝังใจของน้องกี๋ที่มีต่อพ่อหมีใหญ่
เดี๋ยวตอนหน้าจะลองแต่งกันต์กี๋อีกซักตอน....ฝากเชียร์คู่นี้ด้วยนะคะ คนอ่านที่รักทั้งหลาย....(ที่เอียนกับบิ๊กบู้----เอียนพี่บู้แล้วล่ะสิ รู้น๊า 55555+)
ต่อไปนี้จะลองแต่งแล้วอัพนิยายแบบไม่ห่วงเรตติ้งดู......แต่ยังแคร์คนอ่านเหมือนเดิมนะจ๊ะ :z2:......แค่เพียงอยากทำงานอดิเรกที่เรารักโดยไม่หวังผลตอบแทนดูบ้างน่ะ เอิ๊ก ๆ เผื่อว่าผลบุญจะสาปส่ง.....เอ๊ย.....ส่งให้ได้เจอผู้ชายเริ่ด ๆ ซักคน
-
แอบเคืองกันมาตั้งแต่เด็กนี่เอง :impress2:
-
แค้นที่เค้าไม่สนใจสินะ -___-
ฝังใจจนกลายเป็นจับเค้ากด.... อ่ะโหอัตราก้าวหน้ารุนแรงมากกันต์
-
เห็นชัดๆว่าไอ้ยักษ์ชอบน้องกี๋ตั้งแต่เด็ก อะไรที่กี๋ชอบจะต้องแย่ง เพราะจะได้ไม่สนใจอย่างอื่นมากกว่าตัวเอง เหอๆ ไอ้ยักษ์ขี้เก๊ :z6:
-
ง่ะ ไม่รู้จะเม้นอะไรอ่า
-
เป็นกำลังใจให้ในการเขียนน่ะครับ สู้ๆ ล่ะกัน
:3123:
-
นี่อิดำมันยังคงไม่เป็นคนดีขึ้นมาบ้างเลยใช่มั้ย
คู่นอน แลกกับการดูแล เออ คิดได้เว้ยเฮ้ยคนเรา
อืมม์ พี่ชายนายมีคุณค่าแค่คู่นอน!!!
ความจริงเรื่องพี่บู้กับน้องบิ๊กมีอีกหลายประเด็นให้พูด
ถึงนะคะ แล้วยังเรื่องพี่ปิง น้องเปาก็ยังไม่เคลียร์สักเท่าไหร่
แต่ในเมื่อคนเขียนรู้สึกตัน ยังไปต่อในเรื่องพี่บู้น้องบิ๊กไม่ได้
เราก็จะอ่านในส่วนของเชนนี่ และเป็ด พลอย แทนแล้วกันค่ะ
แต่แนวเลสเบี้ยนนี่ ก็เอิ่ม...ไม่เคยอ่านอ่ะ ไม่รู้จะเป็นไง
-
สุดท้ายไอ่บุ๊กบิ๊กมันก็ไม่ได้รักพี่บู้สินะ แฟนคลับเซ็งโคตรๆ
ตอนนี้กับตอนหน้าก็จะเอาใจช่วย ไอ้ขี้เก๊ กับ น้องกี๋ ไปก่อน
รอพี่บู้ come back เมื่อไหร่จะกลับมาเม้นท์อีกรอบครับ :p
-
ตอน : เรื่องของพี่หมีกับน้องตี๋น้อย
ไอ้กี๋.....ไอ้ตี๋ตาตี่.....ขี้ไม่ล้างก้น....แบร่ ๆ
นายกันต์เล่า :
“อ๊ะ~~~~~~อ๊า”
“ซี๊ดดดดดดดดด อา.........”
กึกกึกกึกกึกกึก
เสียงที่ดังเป็นจังหวะจะโคนนั้น.....หาใช่เสียงของขบวนรถไฟที่กำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานีหัวลำโพง.....แต่เป็นเสียงของเตียงไม้เก่าคร่ำครึ ที่สั่นและลั่นเอี๊ยดอ๊าดอีกทั้งยังกระทบผนังห้องดังกึก.....กึกจากการประกอบกิจกรรมในร่ม สลับกับเสียงร้องครวญครางปริ่มจะขาดใจของไอ้กี๋ และเสียงซู้ดปากด้วยความเสียวกระบองของกู
ขอโทษด้วยละกันที่หยาบคาย......ปกตินอกจากพ่อแม่แล้วก็ไม่เคยพูดดีกับใคร
ผมรู้สึกถึงผนังรูก้นของไอ้กี๋ที่ตอดและบีบรัดแน่นเสียจนยากที่จะขยับตัว มือซุกซนของผมเอื้อมไปบดขยี้หัวนมของมันที่แข็งเป็นไต สลับกับบี้ของตัวเองเล่น ขณะที่เคลื่อนตัวกระแทกเข้าออกไปด้วย.....มันชอบเวลาที่ผมกระแทกเข้าไปลึก ๆ .........ไม่รู้ว่ามันชอบแบบไหนมากกว่ากันระหว่างบด.....กับสาวยาว ๆ
ก็เลยสลับกันทำแม่งทั้งสองแบบ ก็ให้ความรู้สึกที่ดีไปคนละฟีลล่ะนะ
แล้วรู้ได้ไงว่ามันชอบ........
ก็นั่นสินะ......คงเพราะเสียงครางของมันนี่แหละ
“ร้องดังกว่านี้อีกสิ.....กูชอบ”
มันไม่ใช่คู่นอนที่เก่ง.....ลีลาของมันเข้าขั้นห่วยแตกด้วยซ้ำ.....เนื่องจากมันไม่เคยเต็มใจ......แต่รู้มั้ย ไอ้กี๋.....ว่ามึงเป็นคนเดียวที่กูมีอะไรด้วยแล้วรู้สึกดีที่สุด.......
ไม่ใช่ร่างกาย.....นอกเหนือจากความเสียวกระสัน.......มันคือความอิ่มเอมในใจที่เกิดขึ้น.....หลังจากที่ได้กอดร่างชุ่มเหงื่อของมันยามเมื่อเสร็จจากศึกหนักทุกครั้ง.......
“กูอยากเอาท่ายืน” น้ำเสียงขู่ตะคอกอันเป็นเอกลักษณ์ของผมนั้น ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่มันคือประโยคบอกเล่าแกมบังคับเล็ก ๆ ในหางเสียง ว่ากูจะทำแบบนี้นะ มึงจะทำไม?.....ผมฉุดกระชากร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของมันให้ลุกขึ้นแล้วลากไปตรงผนังห้อง มันรู้หน้าที่ดี ไม่ต้องให้ผมพูดซ้ำ ไอ้กี๋เอามือทั้งสองข้างเท้าผนังห้อง แล้วยกบั้นท้ายปอด ๆ ของมันให้ผมได้สอดใส่เข้าไปง่าย ๆ จะได้ไม่ขาดตอน
กูรู้ว่ามึงชอบ......ไอ้กี๋......กูรู้
ทันทีที่กระบองยักษ์หรือจะเรียกว่าท่อนเอ็นก็ตามแต่ซุกหัวมุดกลับเข้าไปในถ้ำอันคุ้นเคย เราทั้งคู่ก็บรรเลงกันต่ออย่างไม่ยอมกัน ยิ่งผมกระแทกแรงเท่าไหร่ คนดื้อเงียบอย่างมันก็ยิ่งสู้ มันขมิบแน่นเหมือนแกล้ง บางครั้งก็กดสะโพกอัดลงมาจนผมรู้สึกเจ็บระบมที่ส่วนหัว.......แต่ยิ่งมันทำผมเจ็บเท่าไหร่ มันเองนั่นแหละที่จะเจ็บมากกว่าผมหลายเท่านัก......เจ็บเพราะทำตัวเองนี่แหละ........
“ไอ้กี๋.....มึงทำกูเงี่ยนได้ทุกครั้งสิน่า”
“ของแบบนี้.....อา......มันฝังลึก.....ในกมลสันดานของคุณแล้วสินะครับ....อื้ออออ”
“ปากดีนัก.....พ่อจะเอาให้ขาฉีกเลย”
พั่บ ๆ ๆ........เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เนื้อก้นนิ่ม ๆบดเบียดอัดเข้ากับขนสาก ๆของผม.....ยังก่อน.....คราวหน้ากูจะโกน แล้วรอให้มันขึ้นเป็นตอ ๆ มึงจะสะใจมากกว่านี้
กว่าจะน้ำแตกก็เปลี่ยนกันไปหลายท่า และเปลี่ยนที่เอามันไปเรื่อย ๆ.......ท้ายสุดเราไปจบกันที่โต๊ะกินข้าว......สาดน้ำรักกันได้เต็มที่ ไม่ต้องกลัวเลอะผ้าปูที่นอน.......ก็เล่นหมดแรงหอบแฮ่กกันทั้งคู่ หลังจากเสร็จภารกิจ ผมซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ค่อย ๆ ยกตัวมันขึ้นจากกระบองของผมที่ยังคาอยู่ในก้นของมัน....และกำลังอ่อนตัวรักจากพ่นพิษรักเข้าไปในตัวของมันเต็ม ๆ......ผมอุ้มมันเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สดชื่น........
“กี๋กูอยากจูบมึงว่ะ กูไม่เคยจูบมึงเลย ขอกูจูบมึงซักครั้งนะ”
ผมกับมันในสภาพเปลือยเปล่านั่งผึ่งตัวเปียก ๆ รอให้แห้งอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์ ขณะที่นั่งดูหนังช่องเคเบิ้ลไปด้วย จู่ ๆ ผมก็นึกอยากจะจูบมันขึ้นมา ไอ้เด็กหน้าเห่ยที่นับวันจะยิ่งน่ารักน่าใคร่ขึ้นทุกที ส่วนหนึ่งมาจากความเข้มงวดของผมในการดูแลผิวหน้าเฟะ ๆ ของมัน......หลังจากจ้องริมฝีปากสีอ่อนเป็นกระจับของมันอยู่นาน ผมค่อย ๆ เชยคางมันขึ้นมา ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของผมลงไปโดยที่มันไม่ทันได้ตั้งตัว.......และควานลิ้นไปทั่ว ไม่รู้ว่านี่เป็นจูบแรกของมันรึเปล่า แต่จูบของผมมันไม่ได้นุ่มนวลหรือว่าโรแมนติกอะไรเลยให้ตายห่าสิเอ้า ก็ผมชอบจูบแบบนี้ มันให้ความรู้สึกเร่าร้อนและสะใจกว่ากันเยอะ
พอถอนจูบออกมา มันก็หน้าแดง แล้วก็น้ำตาเอ่อคลอ
“จูบของผม.......แม้แต่จูบแรกของผม คุณก็ยังเอามันไป”
“เหรอ....นี่จูบแรกของมึงเหรอ.....แล้วไงวะกี๋.....ก็แค่จูบ”
น่าแปลกที่ผมรู้สึกหงุดหงิด แทนที่จะสงสาร......มันจะร้องทำไม......ในเมื่อผมก็นอนกับมันมาก็ตั้งหลายต่อหลายครั้งจนแทบจะนับไม่ถ้วน มันยังไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็น อย่างดีก็แค่ทำหน้าตาเคียดแค้นในแบบของมันนั่นแหละ....
แล้วกะอีแค่จูบ มึงจะร้องไปทำไม!!!
“สำหรับผมน่ะ จูบเค้าเอาไว้ทำกับคนที่รัก รู้เอาไว้ซะ......” นั่นสินะ ไอ้คุณชายผู้แสนละเอียดอ่อน......สำหรับมึงแล้วจูบสำคัญกว่าเซ็กซ์ เพราะมันแสดงถึงความรักระหว่างคนสองคน มึงเชื่อแบบนั้น......ทั้งที่จริง ๆ แล้วมันก็เป็นแค่เพียงเทพนิยายเพ้อฝันก็เท่านั้น
“มึงก็รักกูสิ”
“ไม่มีทาง”
“งั้น.....ก็โอเค ต่อไปกูจะไม่จูบกับมึงอีก.....เพราะสำหรับกู จะจูบหรือว่าไม่ได้จูบมันก็ไม่เห็นจะสำคัญ.......มันสำคัญที่....ขั้นตอนหลักเว้ย!!!”
มันเงียบ และผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่แสร้งสนุกไปกับหนังแอ็คชั่นยิงกันสนั่นตรงหน้า.......โดยที่ผมไม่ยอมปล่อยมือไปจากมัน
‘กี๋......นายมีคนที่นายชอบมั้ย......คนที่นายอยากจะอยู่ด้วยตลอดไปน่ะ’
‘เราชอบเจล......เจลห้องหนึ่งอ่ะ โตขึ้นเราอยากแต่งงานกับเจล’
‘งั้นเหรอกี๋.....เรานึกว่านายอยากจะอยู่กับเรา เป็นเพื่อนกับเราตลอดไปซะอีก’
‘ใครจะไปอยากเป็นเพื่อนกับคนใจร้าย ชอบใช้กำลัง ชอบแย่งของของคนอื่น แถมยังชอบบังคับคนอื่นอย่างนายกันเล่า ไอ้ยักษ์ใหญ่’
ผู้หญิงบ้าอะไร......ชื่อเจล น่าเกลียด!!! ใครนะมันช่างสรรหามาตั้งเป็นชื่อให้ลูกให้เต้า...........
ชื่อบู้.....นี่ก็เหมือนกัน.....แปลก.......ประหลาด
ได้เลยไอ้กี๋......ในเมื่อมึงเห็นว่ากูเป็นคนใจร้าย.......กูก็จะใจร้ายกับมึง.....แค่มึงคนเดียว
ท้ายที่สุดแล้ว ชีวิตมึงต้องมีแค่กู ไอ้กันต์อเนกคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น
แล้วเราจะได้เห็นดีกัน.....นายราเชนทร์ เดชดำรงกุล ไอ้คุณชายหน้าปลวก
.
...
......
.............
“นั่นมึงจะไปไหนน่ะไอ้กี๋” ผมถามมันที่ทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอก ในมือถือถุงพลาสติกเซเว่น
“คุณกันต์ไม่มีเรียนรึไงครับ ตั้งแต่มาอยู่ด้วยกัน ผมไม่เคยเห็นคุณออกไปเรียนเลยซักวัน” มันย้อนถาม หน้าตาดูเนือย ๆ เอือม ๆ ชอบกล.....ก็เห็นมันมีอยู่หน้าเดียวนี่แหละในชีวิตมันน่ะ
“มึงไม่รู้เหรอว่ากูโดนพักการเรียนไปเทอมนึง”
“หา......อะไรนะครับ.....ทำไมล่ะ ?”
“จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ทุจริตการสอบน่ะสิ”
“วิชาไหนล่ะครับ”
“ก็เยอะอ่ะ แทบจะทุกวิชา.....แต่ที่โดนจับได้คาหนังคาเขาก็อิ๊ง(eng).......นี่ไอ้กี๋ กูถามมึงนะว่ามึงจะออกไปไหน ไม่ใช่ให้มาถามย้อน อยากโดนดีรึไง”
“ผมจะเอาเสื้อผ้าของลูกพี่ไปคืนให้เค้าน่ะครับ”
“ไม่ต้องไป เดี๋ยวกูเอาไปคืนให้เอง มึงไปอาบน้ำสิ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้อาบเลยไม่ใช่เหรอ อาบเสร็จแล้วจะได้มานวดให้กูหน่อย เมื่อคืนเล่นซะเอวเคล็ดเลย”
มันจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ แต่ก็ส่งถุงให้ผมแต่โดยดี.......อย่ามาทำเนียนนะกี๋นะ.....อย่าจะเจอหน้ากันใจจะขาดแล้วสิท่า.....แต่ก็อย่าหวัง......อย่าหวังให้มันมากนัก.....หึหึหึ
.
....
………
…………
“มาหาใคร”
ไอ้ผู้ชายร่างสูงใหญ่ตัวดำมะเมี่ยมที่เปิดประตูห้องออกมาพร้อมกับทำหน้าตาเคร่งเครียด ชนิดที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ มองจ้องผมด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม จนอยากจะเอาหมัดหนัก ๆ ประเคนใส่หน้ามันซักเปรี้ยง.....
“มาหาบู้ นี่ห้องบู้ไม่ใช่เหรอ”
“แล้วนายเป็นใคร รู้จักไอ้บู้ได้ไง”
“กันต์....เพื่อนกี๋”
“กี๋.....กี๋ไหนครับคุณ พี่ชายผมไม่เคยรู้จักคนชื่อกี๋นะ”
มันกระตุกยิ้มเยาะผมอย่างกวนโมโห ผมมองจ้องมันกลับไปเหมือนกัน มันสูงกว่าผมก็จริง แต่เรื่องความล่ำนี่มันยังเป็นรองผมอยู่ล่ะนะ ท่าทางของมันเหมือนเด็กเรียนไม่ก็พวกรับจ้างกวดวิชา สวมแว่นตาหนาเตอะ หัวฟูยุ่งและมีปากกาเหน็บไว้ที่หู
“กี๋.....ไอ้เชนนี่น่ะ ห้องถัดไปเนี้ยะอ่ะคุณ ผมแวะเอาเสื้อผ้าที่ยังค้างอยู่ที่ห้องมาคืนให้”
“อ่อ นึกออกแล้ว.....คู่ขาไอ้สิวนี่เอง โทษนะนาย พอดีว่าเราไม่ค่อยได้สนใจ......ไม่ค่อยได้สนใจน่ะนะ”
หนอยมันมีเน้น......หน้าตาท่าทางของมันตอนนี้ ทั้งหยิ่ง ทั้งเก๊กจนผมร่ำ ๆ อยากจะฝาดปากแมร่งซักทีสิน่า.....กูว่ากูเก๊กแล้วนะ แต่กูก็แพ้มัน!!!
“นี่น้องดำจ๋า....เลิกเก๊กเหอะ เห็นแล้วมันขัดลูกตา น้องอาจจะไม่รู้จักหรือว่าสนใจพี่ อันนี้พี่ไม่สน แต่พี่จะมาหาพี่ชายของน้องน่ะ ได้มั้ย” เอาสิ ใช่ว่ามึงจะกวนกูได้ฝ่ายเดียวนะไอ้ดำ
“ไอ้เหี้ย!!!! กูอ่ะปีสอง เป็นรุ่นพี่มึงนะ มึงน่ะมันเด็กปีหนึ่งไม่ใช่เหรอ คิดจะปีนเกลียวรึไงครับ ไอ้น้องล่ำ”
“ไม่รู้สิครับ เห็นหน้าอ่อน ๆ เราก็ไม่กล้าเรียกพี่.....ว่าไง คุณพี่บู้อยู่รึเปล่า”
“อยู่ แต่ไม่ให้เข้าไปกวนนะ มันต้องดูหนังสือสอบ น้องล่ำเอาเวลาของน้องกลับไปอ่านหนังสือดีกว่ามั้ยครับ ไม่ก็ไปคอยคุมคู่ขาของน้อง ไม่ให้มายุ่งวุ่นวาย กับพี่ชายของพี่”
กรอด!.......ว่าไงนะ!!! คู่ขางั้นเหรอ......มากไปแล้วนะ
ผมกับมันเกือบจะได้วางมวยกันแล้ว หากว่าไอ้เด็กตัวเล็กไม่วิ่งปร๋อออกมาให้เห็นเสียก่อน มันส่งเสียงแหบ ๆ ร้องเรียกผมด้วยฉายาที่ทำเอาผมอายจนแทบจะเอาหน้ามุดแผ่นดิน
“นมยักษ์......ไม่เจอกันนาน สบายดีมั้ย อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง แต่พี่ไม่ได้ไปหาเลย ธุระเย๊อะ.........”
ไอ้รุ่นพี่ตัวเตี้ยยักคิ้วข้างเดียวให้ผม.....แหม่.....มันกวนตีนกันทั้งพี่ทั้งน้อง
แล้วมือใหญ่ ๆ ดำ ๆ ของมันรีบตะครุบหัวไอ้พี่บู้เอาไว้ แล้วดึงตัวมันกลับเข้าไปในห้องต่อหน้าต่อตาผม ให้ไปหลบอยู่ข้างหลังมัน ราวกับว่าถ้าพี่ชายมันก้าวข้ามเขตออกมาจากห้องปลอดเชื้อ พี่ของมันก็จะถูกไวรัสในอากาศเล่นงานจนตายห่าอย่างนั้นแหละ!!!
“ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้นะน้องล่ำ พี่เองก็อยากจะอยู่คุยเล่นกับน้อง แต่พอดีว่าพี่มันคนมีอะไรทำ ไม่ได้หายใจทิ้งไปวัน ๆ ให้หนักโลก......แล้วค่อยคุยกันใหม่นะครับ”
ปัง!!!! มันปิดประตูใส่หน้าผม......
เอาเหอะ โอกาสหน้ายังมี.....ไอ้บู้ กูจะจีบมึง......จะเอามึงมาเป็นของกู ต่อหน้าต่อน้องมัน....
และต่อหน้าต่อตามึง....ไอ้กี๋!!!
.............................................................................
To be con
:jul1: :jul1: :jul1:
แต่ง ๆ ไปก็ชักอยากจะให้อิบุ๊กบิ๊กเป็นเคะ.....กร๊ากกกกก คนอะไรนิสัยอย่างกะผู้หญิง.....จริง ๆ นะเพิ่งสังเกต
ตรวจทานแล้วแต่ก็มึน ๆ ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดไปก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้
-
เชียร์ให้กันต์จับบิ๊กกดแทนได้มะ
เผื่อนิสัยจะดีขึ้นบ้าง
ว่าแต่บิ๊กกับกันต์ คะแนนความโหดร้ายรุนแรงสูสีมาก
-
อย่าเลย อิบุ๊กบิ๊กน่ากลัวเกินไปที่จะเป็นเคะ :serius2:
เปลี่ยนจากจีบพี่บู้ มาเป็นจีบน้องกี๋ไม่ดีกว่าเหรอกันต์ :z3:
เรื่องฝังใจตอนเด็กๆมันก็ลบยากซะด้วย แต่เรื่องจะจีบพี่บู้อีกคนนี่ o22
แต่สาวเป็ดหันมาชอบน้องกี๋แล้วนี่นา อุ๊ย ยุ่งไปใหญ่เลยทีนี้ :z1:
-
หนุ่มๆน่ารักเหมือนเดิม :o8:
ช่วงนี้วุ่นๆเลยไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านเลย :sad4:
เลยแว๊บมาอ่านตอนล่าสุดก่อน เดี๋ยวย้อนกลับไปอ่าน :z3:
+1เป็นกำลังใจให้จ้า
-
สนุกมาก
-
เรื่องราวมันดูยุ่งๆ อีรุงตุงนังไงไม่รู้อ่ะค่ะ
อ่านไปมาแล้วชักพาเวียนหัว รู้แต่ว่าที่กันต์
ขู่ว่าจะไปจีบพี่บู้ ก็เพราะจะแย่งพี่บู้มาจาก
เชนนี่ ใครก็ตามที่เชนนี่ชอบ พี่กันต์มันจะ
แย่งมาครอบครองเสียให้หมด (เหตุผล...มาก ดูมี
EQ ดีมากจริงๆ เลยน้องกันต์เอิ๊กๆ)
แต่เค้าอยากรู้ประเด็นว่าหากพี่บู้มันทำคะแนนสอบได้ดีๆ
แล้วอิหมาดำมันจะมีข้ออ้างอะไรมาพริ้วไม่ให้พี่บู้กลับ
บ้านไปหาพ่อ และน้องเบียร์สุดที่รักบ้าง
ประเด็นเด็กมีปัญหานี่น่าติดตามนะ
-
ตอน : ติวเข้ม
ติวหนังสือ......คือช่วงเวลาอันแสนน่าเบื่อหน่ายและทรมานของชายชื่อบู้
“อ่ะเอาโจทย์ข้อนี้ไปลองทำดู เดี๋ยวเค้าจะตรวจให้........ให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงนะไอ้หมา จับเวลาเหมือนสอบจริงเลย” ร่างสูงเลื่อนชีทโจทย์แบบฝึกหัดกับกระดาษเปล่าส่งให้พี่ชาย.....วันนี้คุณพี่ชายก็ยังคงสวมเสื้อกล้ามสีขาวหลวมโคร่งเหมือนกับทุกวัน บิ๊กเหลือบมองผิวเนื้อขาว ๆ ที่มีรอยจ้ำจาง ๆ แล้วสมองก็สั่งการให้คิดเรื่องชั่วร้ายโดยอัตโนมัติ
“ถ้าพี่ทำผิด......เค้าจะทำโทษ ตรวจเป็นจุด ก็ทำโทษเป็นจุด โอเค๊”
“ไม่โอเค”
“ถ้าไม่โอเค....งั้นก็ไม่ต้องทำ.....แล้วปิดเทอมนี้ก็ไม่ต้องกลับบ้าน ดี.....เค้าจะได้เอาเวลาไปดูหนังสือของเค้าด้วย ไม่ต้องมาเสียเวลากับพี่”
“บุ๊กบิ๊กง่า” พี่ชายโอดครวญ
“ไม่ต้องมาบุ๊กบิ๊กอ่า...” บิ๊กตัดบท พยักเพยิดไปที่โจทย์ตรงหน้าพี่ชาย
“บิ๊กมันก็เงี๊ยะ....ฮิตเล่อร์ เผด็จการ.....ชอบบังคับ” ว่าแล้วพี่ชายก็ประชดน้องด้วยการทำท่าเคารพท่านผู้นำ......ไฮล์
ร่างสูงกระตุกยิ้ม.....
เวลาที่ไอ้หมามันประชดประชัน.....มันก็น่ารักดีเหมือนกัน
“ทำไป อย่าบ่น ๆ เหลือยี่สิบแปดนาทีแล้ว”
.
....
.......
.............
“เสร็จแล้วบุ๊กบิ๊ก”
“หนาย~ เอามาตรวจซิ”
มือหนารับกระดาษคำตอบจากมือพี่ชายผู้ซึ่งทำได้ทันตามเวลาที่กำหนดได้อย่างหวุดหวิด บู้ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ สองมือทึ้งหัวอย่างเครียดจัด ก่อนจะลูบป่ายปะไปทั่วทั้งใบหน้า.....ส่งเสียงหงุดหงิง
“บุ๊กบิ๊กอ่ะ.....น่าจะสอนพี่ก่อน ทำให้ดูซักรอบก็ยังดี.....”
“ก็นี่ไง....ก็ลองทำดูเองก่อน ผิดตรงไหนเดี๋ยวเค้าจะอธิบายให้ แล้วก็ทำซ้ำไปซักสามรอบ เอาให้ชัวร์”
“ถูกมั่งมั้ย”
“ถูก”
“จริงเหรอ”
“คำตอบถูก แต่วิธีทำผิดหมด......แอบดูคำตอบที่เคยทำเอาไว้ใช่มั้ย”
“ก็มันเขียนอยู่ในโจทย์ ลายมือบุ๊กบิ๊ก นี่ไง......เห็นมั้ย”
พี่ชายแก้ตัว......พยายามใจดีสู้เสือด้วยการส่งยิ้มหวานโชว์เขี้ยวขาว ๆ ให้น้อง เพื่อว่าจะรอดพ้นจากการโดนลงโทษ....ซึ่งคงไม่พ้น......โดน XXX เจ้าหมาดำทำหน้าหื่นกาม สายตาโลมเลียผิวขาวเนียนที่โผล่พ้นร่มผ้าของพี่.....
“จะเอาแบบทีเดียว หรือจะเอาเป็นจุด”
“ง่า”
“เอาเป็นจุดดีกว่าเนอะ.......ถอดเสื้อสิครับคุณพี่”
“ไม่เอา บุ๊กบิ๊กลามกแล้ว ไม่ใช่แล้วเนี่ย.....”
“จะถอดเองหรือจะให้น้องถอดให้ หืม?.....เอาแบบนั้นมั้ยครับคุณพี่ชาย”
“ทำข้อต่อไปเลยดีกว่า มัวแต่เล่นเดี๋ยวพี่ก็ไม่รู้เรื่องกันพอดี.....เนอะ”
“กูบอกให้ถอดก็ถอดสิวะ!!!”
โดนตวาดแบบนี้มีเหรอที่คนเป็นพี่จะกลัวน่ะ.......?
มืออันสั่นเทาค่อย ๆ ดึงเสื้อกล้ามออกจากตัว
“ไม่ต้องถอด......แค่พันขึ้นไปก็พอ”
พี่ชายทำตามอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เสื้อกล้ามสีขาวถูกพันขึ้นไปเหนือหน้าอกขาวเนียน เผยให้เห็นสองปุ่มเล็ก ๆ สีชมพูซีด
ร่างกายท่อนบนที่หมิ่นเหม่แบบนี้แหละ กระตุ้นอารมณ์ของไอ้หมาดำดีนักล่ะ
“กางเกงด้วย ถลกมันลงไป......ไม่ต้องถอด.....นั่นแหละ.......ทีนี้นอนลง นอนลงไป....”
แล้วก็ขึ้นคร่อม......
ร่างสูงเริ่มต้นทำโทษจุดที่หนึ่งโดยเริ่มที่ใบหูเล็ก ๆ ลิ้นซุกซนชอนไชลงไปอย่างมีชั้นเชิง ก่อนจะขบเม้มตรงติ่งหูจนคนถูกกระทำหอบหายใจถี่กระชั้น หน้าแดงซ่านด้วยเลือดลมที่สูบฉีด......น้องชายเปลี่ยนตำแหน่งไปยังจุดที่สองบ้าง หูอีกข้างถูกทำแบบเดียวกัน
ลิ้นหนาลากวนรอบยอดอกสีอ่อนก่อนจะดูดดุนสุดแรงจนพี่ชายสะดุ้งเฮือก ส่งเสียงครางออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
“อื้อออ”
ลิ้นแฉะและอุ่นชื้นลากผ่านจากกึ่งกลางหน้าอกลงไปแวะเวียนที่หน้าท้องขาว ๆ บิ๊กทั้งจูบแล้วดูดผิวบริเวณท้องน้อย ทำเอาอีกคนถึงกับนอนไม่ติดพื้น.......คนขี้แกล้งหยุดแวะตรงนั้นทีตรงนี้ที โดยเว้นแกนกายที่แข็งขึงของพี่เอาไว้ แต่กลับโลมเลียต้นขาด้านในแทนราวกับจะแกล้งให้อีกฝ่ายทรมานเล่น.....
“หึหึหึ แข็งเชียวนะครับคุณพี่ชาย”
“พอแล้ว”
“งั้นเหรอ อยากให้เค้าหยุด ทั้ง ๆ ที่ตรงนั้นของพี่มันยังตั้งเด่อยู่เนี่ยนะ....หืม?”
เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วเขี่ยเบา ๆ ที่ตรงนั้น น้ำกามสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาอย่างกับลาวาที่ไหลทะลักจากปากปล่องภูเขาไฟ
“อ๊ะ”
“หึ.....ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย แค่นี้ก็แตกซะแล้ว”
ร่างสูงใช้นิ้วปาดคราบน้ำอย่างว่าที่กระเด็นถูกใบหน้าของตน ก่อนจะเอาขึ้นมาดูด ทำเอาพี่ชายเขินจนหน้าแดง
“หวานดีเหมือนกันนะ.....เอ้า....แต่งตัวให้เรียบร้อยซะสิ จะได้ทำข้อนี้กันอีกรอบนึง เดี๋ยวเค้าจะอธิบายให้ฟัง....ว่ามันผิดตรงไหนยังไงบ้าง”
“ไอ้เด็กลามก ไอ้บุ๊กบิ๊กบ้ากาม”
“คราวนี้ถ้ายังมีผิดอีกพี่จะโดนมากกว่านี้เป็นสองเท่า”
พี่ชายมองตามลงไปยังมือใหญ่ของน้องที่กำลังขยุ้มเป้ากางเกงของตัวเอง พร้อมกับยักคิ้วให้อย่างกวนโอ๊ย บู้จิ๊ปาก ก่อนจะลงมือทำโจทย์แบบฝึกหัดด้วยความตั้งใจและระมัดระวังมากกว่าเดิม.....
เป็นสองเท่า.....
...
To be con
มาสั้น ๆ ถามว่าหวานมั้ย....ก็ไม่ค่อย....อิบุ๊กบิ๊กอาจจะยังไม่รู้สึกรักพี่ชาย....แต่ก็หลงร่างกายของพี่อย่างโงหัวไม่ขึ้นเสียแล้ว
ว่ากันด้วยเหตุผลแล้วน่ะนะ ถึงแม้ว่าอิบิ๊กมันจะรับรู้ว่าพี่บู้รักมันมากแค่ไหนก็ตาม(สมมติว่ามันรู้อ่ะนะ) แต่ที่ผ่านมาพี่บู้ไม่เคยทำอะไรให้อิบิ๊กมันรู้สึกรักได้เลย นอกจากทำตัวเป็นภาระให้มันต้องดูแลตลอด......การจะทำใจให้รักให้ชอบได้ก็คงจะต้องมีปัจจัยหลาย ๆ อย่างคอยผลักดันให้มันรู้สึกรักพี่ชายอย่างจริงใจ(อย่างพี่พี่บู้รักมัน เพราะมันคอยดูแลพี่บู้) แต่หากพูดถึงเรื่องความผูกพันแล้ว แน่นอนว่า...คนที่ใช้ชีวิตแทบจะทั้งชีวิตอยู่ร่วมกันมันก็ต้องผูกพันกันแน่นแฟ้นเป็นธรรมดา
ฉะนั้นอย่าเพิ่งถอดใจนะคะ.....คนแต่งไม่อยากให้อยู่ดีดีอิดำก็เกิดกลับใจได้เลย มันจะยิ่งไม่สมเหตุสมผลเข้าไปใหญ่
รักคนอ่านเหมียนเดิม
:z10: :z13: :z2: :z3:
-
:a5: อ่านไปตกใจอ่ะ ตะตัวเอง ขึ้นหัวเรื่องวันที่30/05/2011 ขึ้นล่วงหน้า:z3:นึกว่าเราจำวันผิด ...
-
เฮ้ยจิงดิ.....
กรี๊ดดดดด พลาดอ่ะ
-
เ่อ่อ..คืออ...
:a5:วันนี้จะติวกันเสร็จมั้ยคะ
-
เฮ่ออออออออออออออออ มึนเมาไร้สตินะบิ๊ก
ถ้าคิดจริงๆ ก็คงรู้ตัวแหละว่าที่รู้สึกกับพี่มันเข้าขั้นรัก แต่มันมีอย่างอื่นปนอยู่ด้วยอีกเยอะ
ส่วนบู้ ก็รักน้องแหละ แต่รักแบบไหน?
-
ตอนนี้หวานนะคะ อิอิ มันหวานแบบหลบในนิดหน่อยน่ะค่ะ แต่ก็ทำให้ดิฉันยิ้มได้เนอะ
คิดไว้เหมือนกันว่าเวลาบิ๊กหวานกับบู้เนี่ย มันจะต้องออกมาประมาณนี้แหละเนอะ หวานปนหื่นไง! อิอิ :กอด1:
แต่คำว่า...เป็นสองเท่า ตอนท้ายเนี่ยมันหมายถึงความตั้งใจหรือการโดนลงโทษคะ??? หุหุ
-
หวานนิดๆ
แต่แอบอยากให้นายกันต์หึงราเชนทร์บ้าง จะมีโอกาสได้เห็นไหมน๊า
น้องเป็ดทำหน้าี่ที่ด่วน :man1:
-
OMG~ ติวกันขนาดนี้ พี่บู้จำได้ทุกตัวอักษรแน่นอน :haun4:
-
ติวเสร็จทั้งคนติว คนถูกติวคงหมดแรง :haun4:
-
อยากมีติวเตอร์หื่นๆ แบบนี้บ้าง กร๊ากกกกกก แสดงความเป็นตัวตนออกมาในที่สุดแระ
อ่านไป อดอิจฉาพี่บู้ไปไม่ได้ ก็นะ น้องมันเข้มก็เพื่อคะแนนของพี่บู้เอง ตั้งใจติว? กันนะ
แต่อิๆ อยากอ่านช็อตพี่บู้ถูกลงโทษ แบบ 2 เท่า จัง :impress2:
รอติดตามค่ะ รู้ว่าคนมันเคยชินกันแบบนี้ จะให้หวานเท่าตอนอยู่กะน้องเปาก็ไงๆ อยู่
เอาเหอะขอแค่อย่าทำร้ายพี่บู้ ชั้นก็ไม่ด่าแกแระหมาดำ!!!
-
ตอน : เหตุผลของคนใจร้าย
แสงแดดในยามเช้าลอดเข้ามาจากหน้าต่างที่รูดม่านปิดไม่สนิท ต้องร่างเปลือยเปล่าของผู้ชายร่างใหญ่ที่กำลังนอนหลับอย่างสบาย สีหน้านั้นระบายยิ้มอย่างเป็นสุขจากฝันดี ขณะที่ร่างกายส่วนล่างผงาดขึ้นตั้งทำมุมเก้าสิบองศา....
ร่างนั้นถูกทาบทับด้วยเงาของชายหนุ่มร่างโปร่งอีกคน ในมือกำมีดคัตเตอร์ที่เลื่อนขึ้นจนสุดเอาไว้แน่น ท่าทางดูเตรียมพร้อมที่จะฆ่า....
ก่อนจะค่อย ๆ เงื้อมันขึ้น.......ช้า ๆ แต่ทว่ามั่นคงแน่วแน่
“มึงจะทำเหี้ยอะไรน่ะไอ้กี๋”
“ฆ่าคุณกันต์”
“เก็บคัตเตอร์ไปไป๊ เล่นอะไรบ้า ๆ เดี๋ยวผีก็ผลักหรอก”
ร่างกำยำของนายกันต์อเนกพลิกตัวตะแคงหันหลังให้ ก่อนจะหลับต่อโดยที่ไม่ได้ใส่ใจนายราเชนทร์ที่กำลังยืนกัดฟันกรอด ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยจ้ำกับรอยฟัน ขาเรียวยาวสั่นน้อย ๆ พยายามยืนประคับประคองร่างกายที่เหนื่อยล้าไม่ให้ทรุดลงไปกองที่พื้น
กูเกลียดมึง อยากจะฆ่าให้ตาย.......อยากจะจ้วงแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่า.....
แม้ใจจะเครียดแค้นชิงชัง แต่ทว่านายราเชนทร์ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองนั้นขี้ขลาดเกินกว่าจะทำตามใจคิดได้......สิบกว่าปีที่ถูกชายคนนี้ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ ทำให้ความกล้าหาญอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะพึงมีลดฮวบลงไปอย่างน่าใจหาย ชายหนุ่มหลับตา นึกถึงความทรงจำอันเลวร้าย
ครั้งแรกนั้น เกิดขึ้นตอน ม.4 ในเย็นวันหนึ่ง......ในห้องเรียนบนอาคารที่เงียบสงัดและไร้ผู้คน
กลัวแทบบ้า......พยายามจะร้องให้คนช่วย แต่ก็ไม่กล้า......ไม่อยากให้ใครมาเห็น ว่าตัวเองกำลังโดนข่มเหงรังแกแบบใด ทำได้เพียงร้องออนวอนหวังจะให้คนตรงหน้าเกิดความกรุณา แต่ก็ไร้ผล....
จำไว้.....น้องเคนน่ะเด็กกู มันมาเสนอให้กูถึงที่ น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอคิดจะเป็นรุก ทั้ง ๆ ที่มึงมันอ่อนปวกเปียกขนาดนี้ ไอ้อ่อนเอ๊ย.....
คำพูดที่แสนโหดร้าย กับร่างกายที่แข็งแกร่งเกินจะต่อสู้ต้านทานไหว ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถูกกระทำอย่างป่าเถื่อน เลือดเย็น ไร้ซึ่งความปราณี กว่าจะถูกปล่อยตัวให้กลับบ้านด้วยร่างกายที่บอบช้ำ ไข้ขึ้นสูงจนต้องหยุดเรียนไปเกือบอาทิตย์หนึ่งเต็ม ๆ
ทุกอย่างในวันนั้น.....
....คอยตอกย้ำว่าตัวเค้ามันเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช
คนอย่างมึงมีอะไรเทียบกูได้....สำหรับมึงกูอาจจะเป็นแค่เด็กห้องท้ายไม่เอาไหน แต่ทุกคนที่เข้ามาหากูก็เพราะว่ากูมีในสิ่งที่มึงไม่มี กูเข็มแข็งกว่ามึง คนพวกนั้นถึงได้เชื่อไง.....ว่ากูจะปกป้องพวกมันได้ ทั้ง ๆ ที่พวกมันก็เป็นแค่ของเล่นสำหรับกูเท่านั้น....แล้วมึงล่ะมีอะไร....เรียนก็เหี้ย....เล่นกีฬาก็ห่วย.....อ่อนแอ......โดนรังแกทั้งปีทั้งชาติ.....ไม่เคยคิดที่จะสู้ใครเค้า....คนอย่างมึงน่ะเหรอ จะปกป้องใครได้.....เอาตัวรอดไปวัน ๆ ยังยากเลย
แต่นายราเชนทร์ไม่รู้หรอก....
ถึงคำพูดจะโหดร้าย.....แต่คนที่พูดมันออกมานั้นต้องเจ็บปวดใจแค่ไหน
ไอ้กี๋.......กูขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่เชื่อเหอะ.....ซักวันมึงจะรู้ ว่ากูรู้สึกยังไง.......ไอ้เด็กร่านแบบนั้นน่ะ ไม่คู่ควรกับมึงเลยแม้แต่น้อย ทั้ง ๆ ที่มึงทุ่มเทกับมันตั้งมากมายไม่รู้เท่าไหร่ แต่มันกลับมาเสนอตัวยอมนอนกับกูง่ายๆ......แค่ไปเที่ยวกันไม่กี่ครั้งเท่านั้น
มึงไม่รู้หรอกว่ามันพูดถึงมึงยังไงบ้าง......นอกจากกูแล้วไม่มีใครหรอก.....ที่จะรักมึงมากเท่ากับกู.....ไม่มี
เกลียดกูเถอะนะ.......แบบนี้ยังดีกว่า......ดีกว่าที่มึงจะต้องรู้ความจริง แล้วจะต้องเสียใจ.....
กูยอมเลวเอง ทุกอย่างที่ทำให้มึงต้องเสียใจไม่ใช่เพราะมึงโง่แล้วก็ดีเกินกว่าจะทันใคร.....แต่เป็นเพราะกู กูนี่แหละต้นเหตุของทุกอย่าง.....เกลียดกู แล้วก็โยนความผิดทั้งหมดให้กู.....แทนที่มึงจะเกลียดตัวเอง.....แบบนี้น่ะ.....ดีกับมึงมากที่สุด.....ไอ้ตี๋น้อยเอ๋ย
นายราเชนทร์ไม่รู้หรอกว่าทุกครั้งที่ถูกเด็กเกเรรังแกด้วยวิธีสารพัด....ต่าง ๆ นานา สุดท้ายแล้วคนพวกนั้นมีจุดจบอย่างไร
ก็แค่เด็กเกเรสองกลุ่มตีกัน.....เป็นเรื่องปกติของคนอย่างมันที่นึกอยากจะฟาดปากใครก็ไม่เห็นจะต้องมีเหตุผล ก็มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่
หนุ่มหน้ามึนไม่เคยรู้อะไรทั้งนั้น ไม่เคยรู้อะไรเลย.....เค้ารู้แค่เพียงว่า......เค้าเกลียดผู้ชายคนนี้.....ผู้ชายที่ชื่อกันต์ กันต์เอนก
ขณะที่อีกคนเกลียดชังสุดชีวิต....
อีกคนกลับเจ็บปวดลึก ๆทุกครั้งที่ทำร้าย แม้แต่บอกรักยังทำไม่ได้.....นายกันต์จะทำอย่างไรให้อีกคนหนึ่งเชื่อได้อย่างนั้น.....จะทำอย่างไรให้คนที่เกลียดเค้า.....รับรู้ถึงความรู้สึกที่เค้ามีให้
ขี่หลังเสือแล้วลงไม่ได้.....
ที่ทำร้ายก็เพราะรัก.....และเมื่อทำแล้ว มันก็ต้องทำกันต่อไป.....เพราะเป็นวิธีเดียวที่จะได้คน ๆ นี้มาครอบครอง แม้เจ้าตัวจะไม่เคยเต็มใจก็ตามที.....ทุกครั้งที่หายไปเพราะพยายามจะตัดใจปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ แต่แล้วก็ไม่เคยทำได้สำเร็จเลยสักครั้ง
ทุกครั้งที่ต้องแย่ง.....ไม่ใช่เพราะอยากได้....ไม่ใช่เพราะอิจฉา เพียงแต่ไม่อยากให้คน ๆ นี้เหลืออะไร นอกจากตัวเค้า เค้าจะเป็นคนสุดท้ายที่จะอยู่เคียงข้าง......คนสุดท้าย......สำหรับนายราเชนทร์......แม้ว่าคน ๆนี้จะไม่ต้องการก็ตามที
คนเห็นแก่ตัวอย่างนายกันต์มันก็คิดได้แค่นี้แหละ
........................................................
ก่อนวันสอบวันแรกหนึ่งวัน
“เห็นมั้ย เค้าบอกแล้ว คนอย่างพี่น่ะ......ถ้าคิดจะทำจริง ๆ ก็ทำได้.....แถมทำได้ดีซะด้วย.....ถูกหมดทุกข้อ แถมยังเสร็จก่อนเวลาที่กำหนดตั้งสิบนาทีแน่ะ.....มีเวลาเหลือเฟือที่จะวาดการ์ตูนลงในข้อสอบอีกตังหาก”
“ต้องขอบคุณบุ๊กบิ๊กสินะ ที่ติวเก่งซะจนพี่จำได้ขึ้นใจ เก่งจริง ๆ พ่อคุณเอ๊ย ต้องไหว้มั้ยเนี่ย ฮึ!”
พี่ชายหันไปประชดเสียงขุ่น แต่เจ้าหมาดำเจ้าเล่ห์กลับหัวเราะในลำคอเบา ๆ มือใหญ่จับสะโพกเล็กให้กดทับลงมา ขณะที่จมูกโด่งก็คลอเคลียอยู่แถวต้นคอขาว ๆ
ติวแบบไหนกันนะ......ที่ทำให้คนบื้อ ๆ อย่างพี่ชายเข้าใจได้ถึงแก่น
“อ๊ะ......เอามันออกไปได้แล้ว ทำเสร็จแล้วเนี่ย......พี่จะได้พักผ่อน.....พี่เพลียบุ๊กบิ๊ก....พี่เพลีย!!!”
“อะไรกันคุณพี่.....นี่เค้าทุ่มเทเวลาทั้งหมดเพื่อการติวให้พี่ชายโดยเฉพาะเลยนะ ขนาดของเค้าเองยังทุ่มเทไม่ได้ครึ่งนึงเลยเหอะ แล้วรางวัลของเค้าล่ะ....หืม?”
“คนอย่างพี่น่ะไม่มีอะไรจะให้บิ๊กหรอกนะ”
“หอมแก้มเค้าซะสิ.....แบบเมื่อก่อนไง....เค้าคิดถึงรางวัลของพี่นะ เร็ว!”
ใช่แล้วล่ะ !!! ถ้าเป็นอย่างแต่ก่อน พี่มักจะชอบอ้อนเค้า......ทั้งกอด หอม.....คลอเคลียจนชายหนุ่มนึกรำคาญ น่าแปลกที่ตอนนี้กลับคิดถึงสิ่งเหล่านั้นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
ร่างสูงพองแก้มซะป่องก่อนจะยื่นไปข้างหน้าจนชิดใบหน้างอง้ำของพี่ชาย นายบู้เอี้ยวตัวหอมแก้มคนตัวดำฟอดใหญ่คล้าย ๆ กับสูดน้ำมูก แบบเด็ก ๆ ที่ชอบทำประชด.....เพียงแค่นี้ก็ทำเอาพ่อหนุ่มพลังม้าคึกจัด จับคนตัวเล็กกดแนบลงกับโต๊ะแล้วจัดการฟัดไม่ยั้ง.....
ติวหนังสือขั้นสูงสุด....คือทำแบบฝึกหัดในสภาวะที่กดดันสุด ๆ ร่างสูงให้พี่ชายก้มหน้าก้มตาทำไป ขณะที่ตัวเองก็คอยลวนลาม.....ทำทุกอย่างเป็นขั้น เป็นสเตป จากเรทพีจีสิบสามไปจนถึงเรทอาร์ จนครั้งสุดท้าย.....ราวกับเป็นด่านสุดท้ายที่ยากที่สุดในเกมส์ นายบู้ต้องนั่งทำโจทย์ไปด้วยในสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อน ขณะที่มีเจ้าสิ่งนั้นคาอยู่ในร่างกายเต้นตุบ ๆเป็นจังหวะ......แล้วเจ้าของของมันก็จะคอยเป่าลมอุ่น ๆ ที่ซอกคอเป็นการกลั่นแกล้งบ้าง......ยกบั้นท้ายดันเจ้าสิ่งนั้นให้เข้าไปจนลึกบ้าง.....และอีกสารพัดวิธีทดสอบสมาธิ......ช่างคิดทำไปได้นะคนเรา
สนุกมากมั้ยเนี่ย เจ้าบุ๊กบิ๊ก
การติวพิสดารจบลงด้วยเสียงร้องครางระงมของคนทั้งคู่ และเสียงกระทบกันของผิวเนื้อเป็นจังหวะถี่กระชั้น
ติวกันลึกซึ้งขนาดนี้แล้ว.....
ถึงคราวสอบจริง ๆ แล้วทำไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป
แต่ปัญหาคือ.....
คนตัวเล็กจะตื่นขึ้นมาสอบไหวรึเปล่าเนี่ยสิ!!!!
...........................................................................
to be con
สั้นอีกแล้ว :sad4: จะว่าตันก็ไม่เชิงนะ ตันเป็นช่วง ๆ มาเป็นช่วง ๆ ก็เลยได้เท่าที่เห็น......
จริง ๆ กันต์รักกี๋นะ แต่แสดงออกมาในรูปของการข่มเหงรังแก เพราะเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้กี๋สนใจ....(สนใจตรงไหน? :confuse: ---- เกลียดเป็นพิเศษนี่ถือว่าให้ความสนใจมั้ยเนี่ยเหอ ๆ :try2:) คู่นี้มาม่า แต่ก็น้อยกว่าคราวบิ๊กบู้ ที่ตอนนี้หื่นเอา ๆ......บู้น้อยจะเบี่ยงเบนมาชอบผู้ชายมั้ยนะ.....เพราะไป ๆ มาๆ ก็เหมือนจะรู้สึกดีซะแล้ว.....
เจอกันตอนต่อไปนะคะ
:110011: :110011:
-
กี้น้อยมันชอบพี่กันต์บ้างแล้วหรือยังนี่?
ที่ผ่านมาไม่รู้สึก และที่อ่านไปยังจับอารมณ์เชนนี่ไม่ได้
ถ้าเกลียดอ่ะเต็มๆ ก็นะทำร้ายเขาไปแบบนั้น หากพูดออกไป
แสดงความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกไปแต่แรก คงไม่ต้อง
ทำให้เขาเกลียดฝังรากลึกขนาดนี้หรอกนะกันต์ แต่เข้าใจ มันพูดยากใช่ป่ะ
กรี๊ดดดดดดด ติวแบบนี้ กรูตายยยยย บู้นายสุดยอดดดด อยากติวบ้าง
สงสัยได้ท็อปแน่แกร วิชานี้
-
อยากติวแบบนั้นบ้าง :impress2:
แอบสงสารกันต์
-
อ่านคู่พี่บู้แล้วเหนื่อย มาเจอคู่น้องสิว(ตอนนี้เริ่มไม่สิว)ก็ยิ่งเหนื่อย :เฮ้อ:
แล้วคู่น้องเปา นี่ก็ยังไม่เครียเลยนะ :เฮ้อ:
-
เพลียจิตกับเมะในเรื่องจริงๆ
จีบแบบคนปกติไม่เป็นเหรอเนี่ย
-
เอ่อ ตอนแรกมันน่ารัก ตอนหลังๆพวกเมะนี่มันจิตๆนะ
เมนท์ก่อน ยังไม่ได้อ่าน เห็นชื่อตอนแล้ว ขอทำใจก่อนน๊า
-
มันเป็นสไตล์ของนายกันต์เค้าอ่านะ :laugh:
แต่เพลียใจจริงๆ อยากให้คนที่รักเกลียดตัวเองเนี่ย บ้าไปแล้วนายกันต์ มีวิธีอื่นตั้งเยอะตั้งแยะ :angry2:
ส่วนพี่บู้เอาลิโพซักขวดไหม เดี๋ยวไปสอบไม่ได้น้า เค้าเ็ป็นห่วง :haun4:
-
มหกรรมติวนรก...คู่นี้ไม่น่ากังวล :z1:
แต่น้องกี๋กับพี่กันต์สิน่าห่วง คนแสดงความรักไม่เป็นกับคนซื่อบื้อที่ไม่รู้ว่ารัก มันจะลงเอยกันยังไงล่ะเนี่ย
พฤติกรรมของกันต์ทำให้เรานึกถึงการ์ตูนเรื่องนึง ที่ฝ่ายชายหลังรักเพื่อนผู้หญิงตั้งแต่เด็กแล้วจัดการทุกคนรอบ ๆ ตัวของเด็กผู้หญิงออกไปให้หมด
เพื่อกันไม่ให้คนพวกนั้นได้ทำร้ายหรือหักหลังให้เด็กหญิงเจ็บปวด สุดท้ายก็โดนเกลียดแล้วอกหักตามระเบียบอ่ะนะ :เฮ้อ:
-
อ่อนใจกับคู่ไอ้ดำกับพี่บู้ ก็มันเป็นซะอย่างงี้นี่น๊า พี่บู้เสียเปรียบตลอดปีตลอดชาติ :a14:
ส่วนคู่กันต์+กี๋ เฮ่อ :o11: มองไม่เห็นอนาคตเลย รักเค้าแต่ข่มเหงตลอดแล้วอีกฝ่ายมันจะรับรู้ไม๊เนี่ยว่ารัก อึดอัดหัวจายย
-
ตอน : แลกเปลี่ยน
บรรยาย ;
“ตื่นได้แล้วครับคุณชายบู้” เสียงนุ่ม ๆ(แต่สไตล์เป็ดเทศ)ของแฝดน้องกระซิบบอกคนในอ้อมแขน พี่ชายทำหน้ามุ่ยอย่างขัดอกขัดใจแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตา
“วันนี้สอบวันแรกนะหมานะ”
“ใครหมา บิ๊กสิหมา......สอบบ่าย นี่เพิ่ง....จะ” พี่ชายทำตาหยีขณะที่มือก็ควานหามือถือที่หัวเตียงเพื่อจะดูเวลา
“โห่.....เพิ่งจะสี่โมงเช้า ขอนอนอีกหน่อยก็ไม่ได้” บู้โอดครวญ ก่อนจะหันหน้าเข้าหาอกแกร่งซึ่งปราศจากอาภรณ์ปกคลุมเพื่อซุกหนีแสงสว่างที่ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกแสบตา.....ซึ่งพอร่างกายส่วนล่างที่แข็งขึงของคนทั้งคู่สัมผัสโดนกันโดยไม่ตั้งใจ นายบู้ก็ถึงกับตาสว่าง มือเล็ก ๆ พยายามจะดันตัวออกจากอ้อมกอดของน้องชาย
“เฮ้ย ไอ้บิ๊ก ไม่เอาแล้วนะเว้ยเฮ้ยยย!!!”
“นิดหน่อยก่อนสอบไงคุณพี่ชาย เซ็กซ์ทำให้ความจำดีนะ” นายบิ๊กยกเอาเหตุผลที่คิดขึ้นมาได้เดี๋ยวนั้นมาเป็นข้ออ้างได้อย่างหน้าตาเฉย มือใหญ่บีบขยำแก้มก้นพี่ชายอย่างมันมือ
“ถ้าอยากให้ปล่อยก็อ้อนเค้าสิ หรือถ้าอยากให้เค้าทำต่อก็อ้อนเค้า.....พี่มันอ้อนเก่งอยู่แล้วนี่ ใช่มั้ย.....ไอ้เด็กน้อย”
“คนแบบนี้ก็มีด้วย เกลียดเค้าแต่ก็ยังจะมา.......”
“ก็ไม่เคยบอกว่าเกลียดนี่นะ.....เอ๊ะหรือเคย....เค้าก็จำไม่ได้ละ.....น่านะพี่ชาย เค้าว๊อนท์”
น้องชายเอานิ้วเกลี่ยไปที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มของพี่ชาย เขี่ยเล่นเบา ๆ แต่ก็ต้องรีบชักออกเมื่อนายบู้ทำท่าจะงับเอาจริง ๆ
“ไม่แฟร์เลย ตัวเองเป็นเกย์คนเดียวไม่พอ ยังจะมาแพร่เชื้อ” พูดจบก็หน้าขึ้นสี ปฎิเสธไม่ได้ว่าแอบรู้สึกดีแบบแปลก ๆ เวลาที่ถูกน้องชายทำเรื่องแบบนั้น......แบบนุ่มนวล ไม่รุนแรง แถมยังกระซิบบอกรักข้าง ๆ หู ทั้ง ๆ ที่ก็รู้.......
รู้อยู่แก่ใจว่าน้องโกหก....
“หึหึหึ ก็อยากน่าฟัดเองนี่นะคุณพี่ พอเริ่มแล้วมันก็หยุดไม่ได้ซะด้วยสิ”
ว่าแล้วหมาดำก็จัดการขย้ำเหยื่อในกรงเล็บ ใช้เวลาอันน้อยนิดให้คุ้มค่าในทุก ๆ วินาที
ใครจะปล่อยให้มึงทำคะแนนได้ดีกันเล่า.....กลับบ้านงั้นเหรอ ฝันไปเหอะ ไอ้ลูกหมา!!!
นายกฤษณะ นายนี่มันชั่วร้ายไม่มีเปลี่ยนจริง ๆ นะนี่!!!
.................................................................................
“ไหนบอกว่าโดนพักการเรียนไงครับ แล้วนั่นจะแต่งชุดนักศึกษาเพื่อ?”
เจ้าหน้ามึนพูดกับร่างหนาในชุดนักศึกษาที่กำลังเซ็ทผม เช็คความหล่อในกระจก หนวดรก ๆ ถูกโกนออกจนเกลี้ยงเกลา ทำให้หน้าตาที่เคยดูดุร้าย มองดูใจดีขึ้นมาอีกหน่อย กระดุมเสื้อสองเม็ดบนถูกปลดออกเพื่อโชว์ความแน่นหนาของกล้ามเนื้อหน้าอกสุดเซ็กซี่ที่เจ้าตัวภูมิอกภูมิใจกับมันเป็นหนักหนา นายกันต์ไม่ได้หันหน้าไปโต้ตอบ แต่กลับพูดผ่านกระจกที่สะท้อนภาพของชายร่างโปร่งท่าทางเงอะงะ หัวแฉะและนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอีกคนหนึ่งอยู่ด้วย
“มันก็เรื่องของกูนะกี๋นะ มึงควรสนใจเรื่องสอบของมึงมากกว่ามั้ย ?”
แม้ว่าสภาพของพ่อตาไม้ขีดในตอนนี้จะดูน่ารักน่าปล้ำขนาดไหนก็ตามทีเหอะ!!!!! พระเจ้า นายกันต์อเนกจะต้องข่มใจ....ข่มลูกชายที่กำลังพองก๋าท้านรกอยู่ในกางเกงสแลค.....เนื่องจากเจ้าหมอนี่มีสอบ ตั้งสองอาทิตย์เชียวนะนั่น!!!!
ร่างหนา ๆของนายกันต์เดินเฉียดร่างผอมบางของเพื่อนร่วมห้อง ก่อนจะหยุดเพื่อกระซิบข้างหูของอีกฝ่าย
“ก็ช่วงนี้มึงมีสอบไม่ใช่เร้อ........กูก็จะยังไม่เล่นกับมึง......ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้กูเงี่ยนโครต ๆ เพราะฉะนั้น กูจะไปหาอะไรทำเแก้เซ็งที่ม.ซักหน่อย.....หลีกไป ไอ้ผอม!!!”
ว่าแล้วก็จัดการดีดขมับรูมเมทหน้าตี๋จนอีกฝ่ายร้องออกมาด้วยความเจ็บ พ่อร่างหนาหัวเราะลั่นห้องก่อนจะเดินออกไป(ยังไม่วายกระตุกผ้าขนหนูของอีกคนจนหลุด เห็นแก้มก้นขาว ๆ) ทิ้งให้ตี๋น้อยยืนเอามือกุมขมับ....กุมเป้าแล้วสบถออกมาเบา ๆ
“เชี่ยเอ๊ย เจ็ทแม่ม!!!”
...
ดูตำรา ตีห้าตีหก มันก็ยังสอบตก......ลาลาลา
นายบู้เดินตัวเอียงออกมาจากห้องสอบด้วยสภาพมึน ๆ คล้ายคนเมาทินเนอร์.....
วิชานี้โชคดีที่ได้สอบห้องเดียวกับน้องชาย
แต่โชคร้ายที่น้องไม่ได้ช่วยอะไรเลย.....นอกจากหันมาทำหน้าสะใจเล็ก ๆ ใช้นิ้วมือดันแว่นสายตาที่สวมอยู่......อย่างเท่ห์ ก่อนจะหันกลับไป แล้วร่างเล็กก็โดนอาจารย์ที่คุมห้องสอบเขม่น......
ไหนว่าเซ็กซ์ทำให้ความจำดีฟะ!!!! ไอ้บุ๊กบิ๊ก......ที่ดูมาเลือนหมด ที่ทำได้จริง ๆ ไม่ถึงครึ่ง นอกนั้นกามั่ว อาศัยเหลือบมองคนข้าง ๆ บ้างเพราะเจ้าตัวโตข้างหน้าไม่ได้ช่วยอะไรเลย กระซิบถามก็แล้ว เอาเศษกระดาษโยนข้ามหัวไปก็แล้ว น้องชายก็ยังเฉย....
ให้ตายดิ
นายบู้เริ่มเครียดกับวิชาหนัก ๆที่จะต้องสอบในวันมะรืน คราวนี้พี่ชายตั้งใจจะหนีน้องไปดูหนังสือที่ไหนซักที่......เพื่อให้รอดพ้นจากเงื้อมมือปิศาจ.....
หนีไปไหนก็ได้ที่ไอ้ดำมันตามไม่เจอ......ต้องทำคะแนนให้ดีดีเพื่อที่จะได้กลับไปหาป๊ากับเบียร์
เดินมึน ๆ อยู่ตรงลานหน้าตึกดีดีก็ได้ลงไปล้มก้นกระแทกพื้น นายบู้ไม่ร้อง แต่กลับตวัดสายตามองขึ้นไปอย่างเอาเรื่อง
“เดินประสาห่าไรฟะ!!.....เดี๋ยวพ่อเตะให้”
แต่พอเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร เจ้าหมาน้อยก็กระดี๊กระด๊า ตะโกนลั่นใส่ราวกับว่าสนิทกันมาเป็นชาติ....เหมือนลูกหมาที่เห่าเมื่อดีใจที่ได้เจอคนคุ้นเคย
“นมยักษ์ เออละเหวยเป็นไงมาไงล่ะพ่อคุณ”
แหกปากซะลั่นขนาดนี้ กูนี่แหละจะเตะมึงให้กลิ้งเป็นลูกขนุน
กันต์อเนกยื่นมือออกไป หมายจะช่วยฉุดให้คนที่นั่งอยู่ลุกขึ้น.....
ทางสะดวก ไอ้ตัวดำนั่นก็ไม่ได้อยู่แถวนี้ หึหึหึ
.
....
........
.....................
“ไปไม่ได้หรอกกันต์ พี่ต้องขออนุญาติบุ๊กบิ๊กก่อน จู่ ๆ นึกอยากจะไปก็ไป พี่โดนฆ่าตายแน่ ๆ”
ร่างเล็กฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะหินอ่อน โดยที่ยังไม่วายเอื้อมมือสะเปะสะปะคว้าขนมในซองที่วางอยู่ตรงหน้า ก่อนจะพงกหัวขึ้นมากินแล้วฟุบลงไปต่อ
“เป็นถึงลูกพี่แต่กลัวน้องชายตัวเองเนี่ยนะ ขำเหอะ! เดี๋ยวกูก็เขียนใบลาออก ออกจากแก๊งค์มึงซะเลยดีมั้ย”
“ไม่ตลกนะเฟ้ย บุ๊กบิ๊กน่ะเป็นข้อยกเว้น หมอนั่นอ่ะมันน่ากลัวกว่าที่นายคิด เอาไว้พี่ทำงานแล้วอ่ะนะ พี่จะเก็บเงินไปต่อกระดูก เอาให้สูงซักสองเมตรห้าสิบ แล้วที่นี้พี่ก็จะไม่ต้องกลัวใครอีกต่อไปแล้ว แล้วแก๊งค์เราก็จะยิ่งใหญ่ที่สุด” นายบู้เงยหน้าขึ้นมาพูดฉอด ๆ จนอีกฝ่ายถึงกับผงะไปนิดหนึ่งด้วยความอึ้ง.....ตะลึงในความเพ้อเจ้อไปได้เรื่อย ๆ ของคนตัวเล็ก(แต่เสียงใหญ่)
“ฮ่าฮ่าฮ่า คงหมดเป็นล้านแน่แบบนั้น ของเดิมก็มีอยู่เท่าเนี๊ยะ”
“นายมันปากร้าย นมยักษ์..............ชิส์”
“นายมันก็เด็กน้อย”
“พี่เครียดเรื่องสอบอยู่นะ คนโตแล้วเท่านั้นแหละที่เครียดในเรื่องสำคัญ ๆ น่ะ”
“งั้นก็ไปเดินเที่ยวกัน ไปเดินเสาวรีย์มั้ย เค้าซ่อมห้างเพิ่งเสร็จ.....ข้าวมันไก่อร่อยนะ สนป่ะ เสร็จแล้วก็ไปดูหนังกัน”
ร่างหนาเสนอ.....แต่นายบู้ก็ยังคงส่ายหัวดิก ทั้ง ๆ ที่สมองนึกไปถึงข้าวร้อน ๆ โปะด้วยไก่ชิ้นหนา ๆไม่มีมัน ส่งกลิ่นหอมฉุยยั่วน้ำลาย.....
แต่ภาพไอ้เด็กยักษ์ตัวดำ กับท่อนลำดำมะเมี่ยมขนาดเท่างูอนาคอนด้า ใบหน้าอันกราดเกรี้ยว และร่างกายหนัก ๆ ที่โถมทับลงมา ก็คอยตอกย้ำให้พี่ชายสงบเสงี่ยมเจียมตัว เพื่อความปลอดภัยในชีวิต
เมื่อนึกถึงดำ....ดำก็มา เงาทะมึนราวกับราหูมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้
“อยู่ตรงนี้เอง เค้าหาพี่ไปทั่วเลยนะ ให้ตายดิหัดรับโทรศัพท์มั่งเหอะ” เสียงเข้ม ๆของน้องชาย ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอย่างหวาด ๆ เสียงแหบ ๆ ละล่ำละลักตอบน้อง ดูกลัวเวอร์จนนายกันต์แอบหัวเราะหึหึ
“บุ๊กบิ๊ก.....พี่ปิดเสียงน่ะ แล้ว.......แล้ว อาจารย์เค้าก็ให้ลงมารอข้างล่าง”
“ก็แล้วทำไมไม่ยืนรอหน้าตึกล่ะครับ มานั่งหลบอยู่ตรงนี้.........เอ่อ นายน่ะ น้องล่ำ นายสินะที่พาไอ้หมอนี่มาหลบมุมตรงนี้ คิดจะทำอะไรน้องชาย คิดจะทำอะไร”
“บุ๊กบิ๊ก กันต์เค้าชวนพี่ไปเดินเสาวรีย์แหละ ขอพี่ไปได้มั้ย” พี่ชายขอแบบไม่เต็มเสียงนัก เพียงเท่านั้นแหละ เจ้าบุ๊กบิ๊กก็แทบจะหันมากินหัว.....แล้วอย่างนี้ พ่อลูกหมาพันธุ์ชิวาว่าตัวน้อยมันจะเอาอะไรไปสู้กับพ่อหมาร๊อดไวเลอร์วัยเจริญพันธุ์ได้ล่ะ บู้มองน้องชายตาปริบ ๆ อย่างยอมรับชะตากรรม
“ฝันไปเหอะ กลับไปแล้วพักผ่อน จะได้ดูหนังสือ ถึงเค้าจะหยุดให้ดูก็เหอะ แต่ก็แค่วันเดียว พี่เองน่ะก็ยังดูไม่หมดทุกวิชานะอย่าลืมสิ”
พี่ชายประท้วงในใจ.....
คงจะได้ดูอยู่หรอก......เล่นเสียเวลาไปกับเรื่องพรรค์นั้น.....กลับไปนี่ก็คงไม่พ้นโดนทำบ้าๆอีกตามเคย บู้เซ็ง!!!!!
“บุ๊กบิ๊กง่า”
“หึ.....อย่ามาทำหน้าอ้อน ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะพี่นะ”
ร่างหนาอีกคนที่นั่งฟังอยู่เอ่ยขึ้นมาบ้าง....
“ดูท่าลูกพี่จะกลัวน้องจริง ๆ สินะ”
น้ำเสียงที่แฝงความเย้ยหยันของนายกันต์อเนก(บอดี้การ์ดที่ไม่เคยช่วยอะไรลูกพี่เลยซักครั้งตั้งแต่แต่งตั้งมา เลี้ยงเสียข้าวสุกมาก ๆ) ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกฮึดฮัดขึ้นมาอย่างลืมตัว กลัวน้องก็กลัว แต่กลัวเสียหน้ามันมีมากกว่า เสียงแหบๆคำรามใส่น้องชายพร้อมกับแยกเขี้ยวขู่
“นายนั่นแหละต้องกลับห้องไป อย่ามาข่มพี่นะเฟ้ย พี่ไม่ชอบ!!!!! หัดทำตัวให้สมกับเป็นน้องชายหน่อยเหอะ บิ๊กเป็นน้องนะ ไม่ใช่พ่อ......ป่ะกันนี่ เราสองคนไปเดินเที่ยวกันดีฝ่า ปล่อยไอ้ยักษ์ตุ๊ดมันบ้าไปคนเดียวเหอะ เชอะ!!!!”
พูดฉอด ๆ จนจบ.....ว่าแล้วพ่อก็ฉวยกระเป๋าลุกขึ้น ทั้ง ๆที่ตั้งใจจะเดินชนร่างสูงที่ยืนขวางทางอยู่ แต่นายบิ๊กกลับไม่กระเด็นไปอย่างที่คิด คนเป็นพี่ต่างหากที่ชนเค้าแล้วกลับเป็นฝ่ายเซถอยไปข้างหลังซะเอง
“กลับห้องมึงตายแน่ ไอ้หมาบู้”
น้องชายกระซิบเบา ๆพอให้ได้ยินกันสองคน หลังจากคว้าตัวพี่ชายที่กำลังจะล้มเอาไว้ได้ทัน
“เราไม่กลัวนายหรอกนายกฤษณะ ทำได้ก็ทำไป.....ทำไปเลย....พี่น่ะไม่มีอะไรจะเสียแล้ว รู้ไว้ซะด้วย”
ทำปากดีไปอย่างนั้น ทั้งๆที่ใจเต้นตุบ ๆ นายกันต์อเนกยืนมองอยู่อย่างชอบใจ.......
สร้างความพินาศคืองานของกู
.
....
............
“อร่อยยยยยยยยย กินแล้วเหมือนขึ้นสวรรค์” ปากเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยข้าวมันไก่จากจานที่สามพูดขึ้น นายบู้หลับตาพริ้มเป็นการยืนยันในความอร่อย
“กินให้อร่อยจริง ๆ ต้องกินหนังด้วยนะครับ ลูกพี่ หนังร้านนี้เค้าน่ากิน ไม่แหยะนะดูสิ เห็นมั้ย”
“เหรอ ๆ งั้นสั่งให้พี่อีกจานดิ แต่นายเลี้ยงนะ พี่ลืมเอากระเป๋าตังค์มา”
ทั้งปี......นายบูบู้.....นายมันอย่างงี้ทั้งปี
“หึหึ ได้สิ ว่าแต่กินเก่งแบบนี้ ไม่กลัวอ้วนรึไงครับ”
“โด่ อ้วนก็ดีดิ จะได้สู้กับบิ๊กชนะ โดดทับแม่งเลย เอาให้ไส้แตก”
พ่อบอดี้การ์ดหัวเราะชอบใจ เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอคนที่แปลกขนาดนี้ คนที่ดูเหมือนกับว่าชีวิตนี้ไม่มีอะไรเลย นอกจากเรื่องกินไม่ยั้ง.....ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร ก็แค่ชอบคิดอะไรแปลก ๆ แล้วก็หน้าตาแปลก ๆ ความรู้สึกของคนตัวโต เหมือนกับกำลังรับจ๊อบเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่พูดมาก แดกจุ.......และซนฉิบชายวายป่วง
แต่ก็น่ารักดีไม่ใช่เหรอ....ถ้าไม่ติดว่ามีใครอีกคนในใจ ฝังแน่นยากจะสลัดให้หลุด.....นายกันต์ก็อยากจะลองจีบไอ้หมอนี่ขึ้นมาจริง ๆ จัง ๆอยู่เหมือนกัน เคยเจอแต่ผู้ใหญ่แอ๊บเด็ก ไม่เคยเจอเด็กแอ๊บนักเลงมาก่อน.....ทั้ง ๆ ที่การแสดงออกดูไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย แต่ไม่รู้ทำไม ชายหนุ่มกลับมองว่าคน ๆนี้ดูเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่เคยเจอมา
“เอาเตี๋ยวป่ะลูกพี่ เตี๋ยวก็หร่อยนะ”
“พอก่อนกันนี่ พี่จะอ้วก”
เออเฮอะ นี่กูชื่อกันนี่ไปซะแล้วเหรอเนี่ย
นายกันต์ส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะยื่นมือข้ามไปขยี้หัวพ่อลูกพี่จนเละ.....หมดมาดลูกพี่ผู้องอาจไปเยอะเลยสินะนายบู้
.
....
............
“แล้วคุณพลอยล่ะครับ ไปไหน ทำไมถึงไม่มาด้วยกัน” พ่อหน้าสิว ที่บัดนี้หน้าเกือบจะใสวิ๊งค์หันมาพูดกับสาวผิวแทน(ที่ตอนนี้เลิกห้าวแล้วหันมาหัดถักนิตติ้ง)ขณะที่กำลังนั่งรอดูหนังอยู่ตรงแถบที่นั่งหน้าโรงหนัง กินเป๊บซี่กับป๊อบคอร์นฆ่าเวลา
ไม่ดูโปรแกรมล่วงหน้าก็เงี้ยะ.....ก็ต้องรอเงกกันต่อไป
“พลอยปวดหัว อยากนอนก็เลยกลับไปก่อน ทำไม.....ไม่อยากมาดูหนังกับชั้นสองคนรึไง รึว่าชอบอึ๋ม ๆ ยะ”
“ผมชอบพี่บู้ครับ ลืมแล้วเหรอ”
“จริงสินะ”
เป็ดถอนหายใจเฮือก.....แค่คิดว่าคนที่ตัวเองเคยแอบคลั่ง กำลังจะผันตัวมาเป็นศัตรูหัวใจ(โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัว) เป็ดก็อดใจหายไม่ได้
นี่ชั้นชอบมากี่คนแล้วนะ.....
เริ่มแรกก็พี่บิ๊ก......แล้วก็พี่บู้......แล้วก็มาพ่อตี๋หน้ามึนนี่
ใจง่ายจริง ๆ ชั้น!!!
ศศิกานต์ยกกระจกขึ้นมาส่องแก้เขิน ก็รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเป็นคนบังคับให้เค้ามาเอง แต่มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้.......
“นี่นายน่ะ ไม่คิดจะชอบผู้หญิงบ้างเหรอ ผู้หญิงดีดีก็มีเยอะนะยะ....อาทิเช่น” นิ้วมือชี้ไปที่ตัวเองโดยไม่มีเสียงพูด ก่อนจะบิดกายทุรนทุรายด้วยความเขินจัด
“ฮ่าฮ่าฮ่า....ผู้หญิงที่โชว์หน่มน๊มต่อหน้าคนอื่นไม่นับว่าเป็นผู้หญิงที่ดีหรอกนะครับ โอ๊ย ๆ ๆ”
“หน็อยล้อชั้นเหรอ ไอ้บ้าเชนทร์นี่ ตายซะเถอะแก๊”
กำปั้นหนัก ๆ ทุบเอา ๆ จนร่างโปร่งรู้สึกจุกมากกว่าเจ็บ แต่ก็ไม่จุกเท่ากับตอนที่ตาตี่ ๆ เกือบจะปิดเหลือบไปเห็นคนคู่หนึ่งกำลังขึ้นบันไดเลื่อนมา
ลูกพี่................
กับไอ้เหี้ยกันต์
ฮึ่ม!!!!!!!!!
....................................................
“คุณกันต์คิดจะทำอะไรชั่วร้ายอีกแล้วใช่มั้ยครับ ผมขอแล้วนะ.....เรื่องลูกพี่น่ะ ผมบอกหลายครั้งแล้วนะ ว่าคนนี้ผมจริงจังนะเว้ย!!!!!” ร่างโปร่งระเบิดอารมณ์ใส่ทันทีที่กลับถึงห้อง แล้วเจอนายกันต์นั่งผิวปากอย่างอารมณ์ดี มือเรียวยกขึ้นชี้หน้า แต่ก็สั่นเทาด้วยความโกรธ หนังที่ดูไม่ได้เข้าสมองเลยแม้แต่น้อยนิด ในใจคิดแต่อยากจะกลับมาที่ห้องเร็ว ๆ เพื่อที่จะพูดกับคน ๆนี้ให้มันเด็ดขาดไปเลยในคราวเดียว
“ช่าย.....มึงขอแล้ว กูจำได้ แต่.....กู.....ไม่.....ให้ มีของดีก็แบ่งกันใช้สิครับน้องกี๋ ขาว ๆ เนียน ๆ บ๊ะ!!! มันน่าจับล่อให้ครางดีชะมัด......ให้พี่กันต์เปิดก่อนแล้วเดี๋ยวพอพี่กันต์เล่นเบื่อแล้วจะโละต่อให้ละกันนะ หึหึหึ ตัวเล็ก ๆแบบนั้น มึงว่าจะทนได้ซักกี่ยกวะ......ฮ่าฮ่าฮ่า พ่อจะเอาให้เดินขาถ่างเลย........โอ้ย!!!”
กำปั้นที่หนักใช่ย่อยซัดไปยังกรามของคนที่นั่งอยู่โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว ใบหน้าคมเข้มหันไปตามแรงหมัด ก่อนจะลุกขึ้นยืน.....แค่เพียงลุกขึ้นร่างหนา ๆ ก็แทบจะกระแทกเข้ากับคนที่ยืนอยู่ก่อนหน้า จนนายราเชนทร์ต้องเป็นฝ่ายถอยไปก้าวหนึ่ง
“ผมขอคุณแล้วนะ ลูกพี่ไม่เหมือนกับคนอื่น ๆที่ผ่านมา คนเหี้ย ๆ อย่างคุณไม่สมควรที่จะทำให้ลูกพี่ต้องแปดเปื้อน รู้เอาไว้ซะ!!!!”
นายกันต์ยังคงยิ้มกวน ๆ ทั้ง ๆที่มุมปากมีเลือดไหลซึมอยู่ มือใหญ่กระชากเอวบางของคนตรงหน้าให้เข้ามาแนบชิด ราเชนทร์เงยหน้าขึ้นมองอย่างท้าทาย.......ทั้ง ๆที่ตัวสั่น
“จะคนนี้หรือคนก่อน ๆ สำหรับกูมันก็ไม่ต่างกัน กูไม่เคยแย่งมึงกูรู้ พวกมันเสนอให้กูก่อนเองทั้งนั้น”
“ไม่จริง พวกเค้าก็แค่โดนคุณหลอก.....แต่ว่าคราวนี้ผมจะไม่ยอมคุณอีกแล้ว พอกันที!!!”
“แล้วมึงจะทำไมกู....หืม? ไอ้ขี้แพ้อย่างมึงจะทำอะไร ร้องไห้แล้วก็อ้อนวอนกูอย่างนั้นเหรอ ทำได้แค่นั้นสินะมึงอ่ะ”
ถึงจุดนี้ความกล้าทั้งหมดทั้งมวลผสมปนเปกับโทสะที่อัดอั้น ทำให้หนุ่มหน้าตี๋ผู้ขี้ขลาดสามารถดิ้นสะบัดตัวจนหลุดจากอ้อมแขนใหญ่ยักษ์ พร้อมกระโดดงับเข้าให้ที่ใบหูของไอ้คนปากเสีย จนพ่อคุณร้องเสียงหลง
“เชี่ยกี๋ เป็นหมาเหรอมึง.....เดี๋ยวเหอะ.....เดี๋ยวมึงตายห่าคาห้องแน่”
“ไอ้เหี้ยกันต์ ขืนมึงแตะต้องลูกพี่ กูก็จะฆ่ามึงเหมือนกัน กูทำแน่ กูไม่เอามึงไว้หรอกไอ้ชาติชั่ว” ปากก็ว่า ส่วนมือก็ออกหมัดออกมวยสะเปะสะปะไปหมด โดนบ้าง ไม่โดนบ้าง หลับหูหลับตาโจมตีร่างกำยำของอีกฝ่าย ราวกับฝูงเครื่องบินจู่โจมเจ้าสัตว์ร้ายในหนังเรื่องคิงคอง
“อ๊ากกกกกก กูบ้าแล้วเว้ยยยยย มาเลย มาต่อยกันตัวตัว ไอ้เลวชาติ.....ไอ้บ้า”
นี่มึง......รักมันมากขนาดนี้เลยเหรอวะกี๋
ร่างหนาเองดูตกใจไม่น้อยที่เห็นคน ๆ นี้แสดงความกราดเกรี้ยวออกมาให้ได้เห็นเต็มสองตา......อาจจะเป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่นายราเชนทร์กล้าที่จะตอบโต้ด้วยกำลัง.....ทั้ง ๆ ที่ปกติแล้วหมอนี่ทำได้แค่ประชดประชันด้วยคำพูดอย่างกล้า ๆ กลัวก็เท่านั้น
รักมันมาก......สินะ ไอ้ตัวเล็กนั่น
คนตัวโตกระตุกยิ้มอย่างชั่วร้าย......ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังกังวานลั่น....ราเชนทร์ผละออกมา ใบหน้านั้นซีดเผือดด้วยความกลัวและคาดเดาไม่ได้ว่าอีกคนจะมาไม้ไหนอีก......
“กูไม่แตะก็ได้ แต่มึงต้องมีอะไรมาแลกกับกูกี๋”
“แลกเหี้ยอะไร มึงจะเอาเหี้ยอะไรจากกูอีก......แค่นี้มึงยังไม่หนำใจอีกเหรอ มึงทำลายชีวิตคน ๆ นึงเพราะความอยากจะเอาชนะโง่ ๆ ของมึงน่ะ มึงทำลายกู.....ทำลายกูมานานเกินไปแล้ว.....ชีวิตกูน่ะ ไม่มีเหี้ยอะไรจะให้มึงแล้ว”
คนพูดน้ำตาคลอ ก่อนจะทั้งทุบทั้งชกไปที่ลำตัวของอีกฝ่ายอีกครั้ง แต่นายกันต์ก็ยังคงยืนนิ่งปล่อยให้ทำโดยที่ไม่ตอบโต้
“มีสิ มึงยังเหลืออีกอย่าง ที่มึงยังไม่ได้ให้กู”
“อะไร”
“หัวใจของมึงไงกี๋....”
หัวใจของมึงไง......ให้กูเถอะนะ
“เหี้ยอะไรของมึงไอ้กันต์ มึงพูดเหี้ยอะไร”
“ยกมันให้กูซะ อย่าให้มันกับใคร.....แล้วจะไม่มีใครต้องเจ็บ นอกจากมึงกับกู แล้วกูสัญญาว่ากูจะไม่แตะต้องลูกพี่ของมึง”
“มึงมันบ้าไปแล้ว” หนุ่มตี๋ทิ้งตัวทรุดลงกับพื้น ตรงแทบเท้าของนายกันต์......หอบแฮ่กอย่างหมดแรง
ใช่ มึงมันบ้าไปแล้ว......มึงมันบ้า.........
วูบหนึ่ง ร่างหนามองคนตรงหน้าด้วยแววตาอันเจ็บปวด แต่เพียงคู่เดียวก็กลับมาวาวโรจน์ด้วยความโหดร้ายเหมือนเดิม
“คิดดูละกันนะ ถ้ามึงรักมันจริง มึงก็ต้องยอมเสียสละสิ......หัวใจของมึง แลกกับความปลอดภัยของมัน”
“ไอ้ชั่ว มึงมันชั่ว.....หึหึ......หึหึหึหึ”
“แล้วแต่มึงจะคิด”
“เลวที่สุด กูเกลียดมึง......เกลียดที่สุด”
“กูรู้กี๋.....กูรู้”
ราเชนทร์ฟุบหน้าลงกับพื้นห้อง น้ำตาไหลพรั่งพรูอย่างสุดกลั้น รู้สึกเหมือนเป็นคนขี้แพ้อย่างที่ชายคนนั้นพูดไม่มีผิด
จะทำอย่างไรดี.......มีทางเลือกอื่นอีกมั้ย.....หรือว่าจะต้องฆ่ามันจริง ๆ......
.......................................................................................
คนเก่งอีกคนย่องกลับเข้าห้องด้วยใจตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ
ประตูห้องถูกเปิดและปิดอย่างเบามือ
ในมือกอดกระเป๋าไว้แน่น
และตัวสั่น........ขาสั้น ๆ ค่อย ๆ.....กระดึ๊บ......กระดึ๊บ เหมือนหนอนเดิน
“กลับมาแล้วเหรอไอ้ตัวดี”
น้องชายยืนกอดอกมองด้วยสายตาโหด ๆ นายบู้ตัวลีบ หัวเราะแหะ ๆ
เอาตัวรอดยังไงดีให้เจ็บตัวน้อยที่สุด
สมองเพลีย ๆ พยายามคิด ขณะที่ร่างสูงสาวเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ
“บุ๊กบิ๊กเดี๋ยวก่อน”
มือเล็กปล่อยกระเป๋าออกจากตัว และยกขึ้นเป็นเชิงห้าม ร่างสูงชะงัก และมองอีกฝ่ายอย่างประเมินท่าที นายบู้ฉีกยิ้มแฉ่ง มือเล็กของเจ้าตัวค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก
“พี่ถอดเอง...........ตะ.....แต่ว่า........บ.....บุ๊กบิ๊กทำเบา ๆ นะจ๊ะ น๊า..............พลีส”
คิงคองยิ้ม......ยิ้มทั้ง ๆ ที่หน้าบึ้ง
ไอ้นี่มันเจ้าเล่ห์......แล้วก็เข้าใจเอาตัวรอด
หึ......คิดว่าจะรอดเหรอมึง.....หึหึหึ.....
ฝันไปเหอะ!!!
...................................................
To be con
หายไปหลายวัน คิดถึงป่ะ คอมพ์เสียอ่าค่ะ......แต่ดูท่าทางคงไม่ค่อยคิดถึงเค้ากันเท่าไหร่งุงิ
ปิงเปากำลังแต่งอยู่น๊า ถ้ามีคนอยากอ่านคู่นี้.....อดใจรอกันแป๊บ.....แต่ขอบอกว่าไม่หวานนะ เพราะเรื่องยังไม่จบ....รู้งี้แล้วยังอยากอ่านฟิคเค้าอยู่มั้ย อ่านเหอะ ๆ ๆ อ่านคั่นเวลารอเรื่องอื่นก็ได้เอ้า
แต่งไปเรื่อย ๆ ชักมีฉากหื่น ๆ และคำหยาบเยอะเว่อร์....เขิลเหมือนกันนะ ปกติคนแต่งออกจะเหนิด.....เอ๊ย เนิร์ดซะ
เจอกันตอนหน้าค่า....อิอิ
:bye2: :pig4:
-
อยากเชือดกันต์กะบิ๊กจริงจังนะเนี่ย
-
ขอถอดเอง ซะงั้นนะบู้...
ยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่น่า แต่เค้างานเข้าเหมือนกันอ่ะ
-
ขอถอดเอง ซะงั้นนะบู้...
ยังคิดถึงเรื่องนี้อยู่น่า แต่เค้างานเข้าเหมือนกันอ่ะ
เหมือนกันเยย
-
มันเรียกว่า แก้ผ้าเอาตัวรอดนะบู้ เเต่ดูถ้าไม่รอดน่ะ
-
ไม่รอดแน่นายบู้เอ๊ย :impress2:
-
ต้องส่งอีบิ๊กไปผ่าสมองดูซักหน่อย คิดแต่ละเรื่อง แหมมมม :oo1:
ส่วนกันนี่ ทั้งหมั่นไส้ ทั้งสงสารเลยตอนนี้ อยากได้ใจเชนนี่มาก :monkeysad:
แต่ที่น่าสงสารกว่าคือพี่ปิงกับน้องเปา หายไปนานแระ :jul3:
+1 ขอบคุณค่า คิดถึงสิ แต่ก็อย่างว่า งานเข้าตลอดปี เซ็ง :เฮ้อ:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเริ่มสงสารเชนนี่ มากกว่าพี่บู้แล้วสิ
โธ่ๆ พ่อตี๋น้อย เพื่อลูกพี่สุดที่รัก นายถึงกับต้องเสียสละ
ตัวเองขนาดนั้นเชียวหรือ? งืดดดดด สงสารเชนนี่อ่ะ
พี่บู้ มาช่วยลูกน้องที (เอาตัวเองให้รอดก่อนจะดีกว่ามั้ย
ดูท่าไอ่หมาดำมันจะเล่นแรงเสียด้วย งืดดด เจ็บแทนล่วงหน้า)
คนเขียนสู้ๆ จ้า ถึงไอ่หมาดำมันจะจิต มันจะทำร้ายพี่บู้
ให้เราเจ็บแทนไง เราก็ตามอ่านเสมอจ้า
-
ดันก่อนน๊า......ยังแต่งมิเสร็จเลย งิงิ
-
อ่ะ หล่นไปอยู่หน้า 2 อีกแล้ว
ช่วยดัน น้องบิ๊กกับพี่บู้ และ น้องกี๋กับพี่กันณ์ ไว้ให้ละกัน
ตอนล่าสุดน่าสงสารกี๋กับกันณ์ทั้งคู่่ แต่ยังดีที่ไม่ซ้ำรอยนายบิ๊ก เพราะอย่างน้อยกันณ์ก็ยังทำไปเพราะรัก แม้มันจะรั่วไปหน่อยก็เหอะนะ
-
ขอบคุณที่ช่วยดันนะคะ.....เย็น ๆ จะมาต่อค่า
-
อ้าาาาาาา รู้สึกถึงบรรยากาศสีชมพูของน้องบิ๊กกับพี่บู้
ถึงจะไม่หวานมากแต่ก็ไม่มาม่าแล้ว ดีจัง
ขอเสพน้ำตาลต่ออีกนิดนะจ๊ะ ทดแทนช่วงมาม่าไง
-
ตอน : กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง
บรรยาย :
ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นใบหน้าของเจ้ารูมเมทหน้าตี๋อยู่ห่างกันเพียงแค่คืบ......
ร่างโปร่งบางนั้นกำลังคร่อมอยู่บนตัวของเค้า และกำลังส่งสายตาเป็นประกาบวิบวับ......
“มึงจะทำอะไรน่ะไอ้เชี่ยกี๋”
คนข้างล่างเอ่ยถามเสียงเข้ม ทั้ง ๆที่ใจเต้นถี่ด้วยความตื่นเต้น ที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นคือนายราเชนทร์ไม่มีเสื้อผ้าสวมติดกายเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ผิวขาวเนียนใต้ร่มผ้าทำเอาชายหนุ่มแทบคลั่ง แต่กระนั้นก็ยังคงจ้องมองนิ่งและไม่ยอมขยับเขยื้อน หรือทำอะไร ๆ อย่างที่มันควรจะเป็น..... เจ้ากี๋เองนั้นก็กำลังตัวสั่นเทา และหอบหายใจถี่กระชั้น....ดูตื่นเต้นไม่ต่างกันนัก
นี่เป็นครั้งแรกที่นายกันต์รู้สึกว่าพ่อหน้าตี๋คนนี้กำลังยั่ว.......เป็นการยั่วที่ดูแล้วขัดลูกตาเป็นที่สุด
ริอ่านจะเป็นดาวยั่วเหรอมึง.....การแสดงของมึงถือว่าสอบตกนะ....เล่นห่วยเข้าขั้นเลยแหละ
“แล้วคุณกันต์........อยากให้ผมทำอะไรล่ะครับ” นิ้วชี้ของเจ้ากี๋น้อยแตะลงบนริมฝีปากของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อย ๆลากลงมาแล้วหยุดอยู่ที่หน้าอกหนา
มึงคิดจะทำอะไรน่ะ?
มือซุกซนเลื่อนลงไปตรงส่วนกลางของลำตัวที่กำลังแข็งขึง ลูบไล้เบา ๆภายใต้กางเกงผ้าตัวบาง กันต์น้อยกระตุกสู้มือ.....ขนลุกซู่ไปทั่วทั้งร่าง
ราเชนทร์ค่อย ๆ จรดริมฝีปากลงที่แก้มของร่างหนา แล้วเปลี่ยนมาซุกไซร้ซอกคอของชายหนุ่ม มือข้างหนึ่งเขี่ยหัวนมสีเข้มนั้นเล่นไปมา ก่อนจะถูกคนโตตัวจับพลิกให้กลายเป็นฝ่ายอยู่ด้านล่างเสียเองในที่สุด
“กูถามว่ามึงกำลังจะทำอะไร ?” กันต์ตะคอกใส่ ทั้ง ๆ ที่กำลังมีความต้องการ แต่สำนึกบางอย่างในสมองกำลังบอกว่าทุกอย่างมันดู.......ทะแม่ง
“ก็เพื่อความปลอดภัยของลูกพี่ ผมตกลง”
เรื่องเคยคุยกันหลายวันก่อนแว่บเข้ามาในหัวของกันต์ นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
ทั้ง ๆ ที่เป็นคนบังคับเค้าเองแท้ ๆ......
“อย่าทำแบบนี้ กูไม่ชอบ......ถ้ากูอยาก มึงก็แค่อ้าขาแล้วให้กูเสียบ.....แค่นั้น แต่อย่ามาทำตัวร่าน......เหมือนคนก่อน ๆ หน้านี้ที่เคยนอนกับกู......”
เพราะว่ามึงไม่เหมือนคนพวกนั้น....
ประโยคสุดท้ายนี้ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคออย่างง่ายดาย ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยคำพูดดูแคลน
“เพราะมึงมันอ่อนหัด......อย่าสะเออะมาลองของ....ไอ้อ่อน”
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เหอะนะ แต่คุณกันต์เองก็กำลังแข็งอยู่นี่นา.....แล้วแบบนี้ไม่เรียกว่าอยากหรือครับ หึหึ”
ยิ่งมองใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงด้วยแววตาหยามเหยียด กับน้ำเสียงที่ฟังดูประชดประชันแบบนั้นแล้ว ก็เหมือนกับการราดน้ำมันลงบนกองไฟ....
ชายหนุ่มจัดการถอดกางเกงผ้าตัวจิ๋วออกจากตัวอย่างไม่รอช้า จับคนที่นอนหงายอยู่นั้นให้พลิกคว่ำ แล้วยัดอาวุธเข้าไปโดยไม่มีการเล้าโลม เซ็กซ์ครั้งนี้แตกต่างไปจากทุกครั้ง....ไม่การสัมผัสหรือการกระทำอื่นใดเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่าย เพียงแค่ทำ ๆ ไปให้เสร็จเท่านั้น
“ซี๊ดดดดดด”
มือหนาฟาดแรง ๆ ที่แก้มก้นทั้งสองข้างจนขึ้นเป็นรอยมือ ขณะที่กำลังโยกตัวไปมาจนเตียงลั่นตอนที่ใกล้จะเสร็จถึงฝั่งฝัน........เพียงไม่กี่นาทีชายหนุ่มก็ถอนเจ้างูยักษ์ออกมา แล้วพ่นพิษไปที่แผ่นหลังบางขาว.....
เสร็จแล้วก็ลุกขึ้น สวมกางเกงกลับเข้าที่แล้วพูดกับคนที่นอนคว่ำอยู่.....ด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเย็นชา
“ถ้ามึงทำแบบนี้อีก มึงก็จะได้จากกูแค่นี้ กูจะทำกับมึงเหมือนแค่ที่ระบายความใคร่แบบนี้แหละ.....”
ราเชนทร์กัดฟันกรอดอย่างแค้นใจ.......กำปั้นนั้นทุบเตียงนอนไปหนึ่งทีด้วยความโกรธสุดระงับ ทำเอาคนที่มองอยู่กระตุกยิ้ม
“จริงใจหน่อยสิกี๋ ถ้าอยากให้ลูกพี่ของมึงรอด”
“ครับ....ผมขอโทษ”
ร่างโปร่งส่งเสียงตอบราวกับเสียงกระซิบ
เพื่อลูกพี่น้อยของผม ผมต้องอดทนสินะ.....
อดทนไปเพื่ออะไรกันล่ะนั่น ?
..........................................................
กันต์เล่า :
ผมคิดถูกหรือคิดผิดที่เลือกใช้วิธีนี้บังคับให้มันตกเป็นของผม.....
ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แก่ใจ ว่าหัวใจของคนเรามันบังคับกันได้ซะที่ไหน.....ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันยังคงเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยน.....ผมรู้ทั้งรู้.....ว่าสิ่งที่ได้มา คือร่างที่ไร้วิญญาณ......แต่ผมก็ยังจะทำ
ผมทำร้ายมันเพราะความเห็นแก่ตัว.....
ผมทำร้ายมันก็เพราะ......รัก
อย่าทำผม.....ผมกลัวแล้ว......จะให้กราบก็ยอม....
เสียงร้องขอความเมตตาจากไอ้เด็กขี้แพ้ในวันนั้นยังคงก้องอยู่ในหัวราวกับฝันร้าย มันในตอนนั้นไม่ได้หน้าเฟะอย่างตอนก่อนปัจจุบันมานี้(ที่มันปล่อยตัว)......มันเป็นแค่เด็กหน้าจืด ขี้แพ้.....แล้วก็อ่อนแอ
ผมยัดเยียดความผิดให้มัน.....กล่าวหาว่ามันมายุ่งกับเด็กของผม.....ทั้ง ๆ ที่ผมเป็นคนแย่งเด็กคนนั้นมาจากมัน.....
เสื้อผ้าถูกทึ้งจนขาด......ผมชกท้องของมันเพื่อให้มันหยุดดิ้น กางเกงนักเรียนถูกดึงลงมาจนเห็นก้นขาว ๆ ผมใช้ถุงเท้านักเรียนมัดมือทั้งสองข้างของมัน และใช้กางเกงในสีขาวอุดปากมันไว้เพราะไม่อยากฟังเสียงอ้อนวอนจากปากของมัน น้ำตาของมันไหลอาบน้ำ เป็นภาพที่น่าเวทนา แต่กลับทำให้ผมในตอนนี้เกิดอารมณ์ดิบขึ้นมาอย่างไม่อาจหักห้าม
ผมกระแทกอย่างบ้าคลั่ง.....รู้สึกถึงความเสียวกระสันที่มากกว่าครั้งใด ๆ เป็นเซ็กซ์ที่ผมจะไม่มีวันลืม.....
ซ้ำแล้ว....ซ้ำเล่า เลือดไหลจากช่องทางที่ฉีกขาด น้ำกามเปรอะไปทั่วทั้งใบหน้าและลำตัว
พอดึงกางเกงในออกจากปาก.....มันก็พร่ำเพ้อซ้ำ ๆ.......ว่าอย่าทำผม.......อย่า
ผมขี่มอเตอร์ไซด์ไปส่งมันโดยให้เสื้อคลุมสีดำยืมสวมเพราะสภาพของมันในตอนนั้นดูไม่จืด มันเดินเข้าบ้านอย่างเลื่อนลอยไร้ชีวิต.....เดินอย่างอ่อนแรง.....และไม่หันกลับมามองผม
ครั้งที่สอง.....สาม.....และสี่........เกิดขึ้นอีกหลังจากนั้น หลังจากที่มันหยุดเรียนหายไปเป็นอาทิตย์......ครั้งที่สองนั้นผมตามไปทำกับมันที่บ้าน......ตรงบันไดขณะที่มันกำลังวิ่งหนีและผมจับมันได้ตรงนั้น......แล้วพอทำไปเรื่อย ๆ มันก็เหมือนจะชิน......และไม่ร้องขอความเมตตาจากผมอีก
ผมหงุดหงิดที่เห็นคนซื้อบื้ออย่างมันริอ่านจีบคนอื่นก่อน.....หงุดหงิดกับหน้าแดง ๆ และท่าทางเงอะงะ.....หงุดหงิดที่มันต้องกลายเป็นตัวตลกให้คนเหล่านั้นหัวเราะเยาะ.....หงุดหงิดที่เห็นมันถูกปฏิเสธ......
หงุดหงิดที่เห็นมันเสียใจ.....มันก็แค่คนน่ารำคาญในสายตาของผม พวกอ่อนแอที่สมควรจะถูกกำจัดออกไปซะ.....แต่กลายเป็นผมซะเองที่อ่อนแอ.....
ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะพิศวาสในร่างกายของผู้ชายด้วยซ้ำ....ครั้งแรกที่ต้องมีอะไรกับเด็กคนนั้น คนที่ผมแย่งไปจากมัน ผมก็ทำได้เพียงแค่นอนนิ่ง ๆ แล้วจินตนาการถึงเรือนร่างของผู้หญิง......เด็กคนนั้นซะอีกที่ดูท่าทางเชี่ยวซะจนน่ากลัว ขึ้นคร่อมไอ้หนูผมแล้วส่งเสียงครางน่าขยะแขยง.....ผมอยากจะสลัดร่างนั้นออกจากร่างของผม.....มันสกปรกเหลือทน
แต่หลังจากที่ผมมีอะไรกับมัน.....
ทุกครั้งที่ผมมีเซ็กซ์ ไม่ว่าจะกับชายหรือหญิง
ผมก็จะเห็นเพียงหน้ามัน.......สีหน้าเจ็บปวดของมันในวันนั้นคือยากระตุ้นอย่างดี......เสียงร้องอื้ออึงในลำคอ.....ช่องทางที่บีบรัดของมัน.....ร่างกายเปลือยเปล่าของมัน.....นี่คือเหตุผลที่ผมไม่สามารถมีแฟนได้เป็นตัวเป็นตน.....สุดท้ายกับคนล่าสุด เราก็ตกลงเป็นแค่เซ็กซ์เฟรนด์ หมอนั่นดูเข้าใจผม....และไม่โกรธเวลาที่ผมเรียกชื่อไอ้กี๋ตอนที่กำลังมีเซ็กซ์กับมัน....แต่นั่นก็ไม่ใช่ความรัก....มันก็แค่การแลกเปลี่ยนบางสิ่ง....
ที่ไม่ใช่หัวใจ
ไอ้กี๋....มึงน่ะเหรอที่อ่อนแอ....มึงน่ะเหรอที่ขี้แพ้....คนที่อดทนกับความโหดร้ายโดยที่ไม่ชิงลาโลกไปซะก่อนอย่างมึงน่ะเหรอ......
ผมต่างหากอ่อนแอกว่ามัน.....เพราะอย่างน้อย....มันก็ยังกล้า.....ที่จะแสดงออก....เวลาที่มันรู้สึกรักใคร.....
ผมเองซะอีกที่ไม่กล้าแม่แต่จะเอ่ยมันออกมา.....
ผมกลัวที่จะต้องถูกปฏิเสธ.....ผมยอมถูกมันเกลียดดีกว่า......อย่างน้อย ๆ แล้ว.....ผมก็ยังมีมันอยู่ข้าง ๆ ตัวผม
แม้ว่ามัน....จะไม่เคยรักผมเลยก็ตาม
..................................................................
“กลับบ้านนนนนนนนนนนนนน ฮิ้ววววววว~~~~” พี่ชายกระโดดโลดเต้นอยู่บนโซฟาพร้อมกับตะโกนลั่นห้อง เอามือตบปากเบา ๆ ราวกับคนป่า
ซักพักพ่อตัวดีก็กระโจนลงมาแล้วกางแขนวิ่งปร๋อไปรอบ ๆตัวของคนเป็นน้องที่ยืนอุดหูอยู่ด้วยความรำคาญ รำคาญมลภาวะทางเสียง บิ๊กยื่นขาไปขัดเจ้าตัวแสบที่วิ่งไปวิ่งมาจนพี่ชายสะดุดล้ม หน้าทิ่มลงไปจับกบ กองกับพื้นห้องอย่างไม่เป็นท่า
ตุ่บ!!!!!!!
แล้วนิ่ง........
ทุกสิ่งรอบตัวเงียบสงัด.......
“ว๊าฮู้............กลับบ้านนนนน” พี่ชายเงยหน้าขึ้นมาแหกปากอีกครั้ง โดยไม่มีสลดแต่ประการใด นายบิ๊กได้แต่ถอนใจด้วยความระอา
“ยังก่อนมั้งคุณพี่ คะแนนยังออกไม่หมดเลย”
“ไม่รวมกลางภาคนะบิ๊ก แล้วก็ไม่สนเกรดด้วย ที่ตกลงกันน่ะแค่คะแนนปลายภาคนะจำได้ใช่มั้ย”
“คร๊าบบบบคุณพี่ แต่ว่าคะแนนเพิ่งออกไปแค่สองวิชาเนี่ยนะ”
“สองวิชาแต่มันก็เยอะเว่อร์อ่ะ กลับเหอะ.....บุ๊กบิ๊ก.....น่า....นะ มุ๊ ๆ ๆ ๆ ๆ” มือเล็ก ๆ เอื้อมไปเกาคางเจ้าตึกอย่างไม่เกรงกลัว
“เดี๋ยวพ่อฝาดมือหัก ไม่ใช่หมานะครับ.....ไอ้ลูกหมา”
“ชิส์”
“เทอมนี้ลงไปกี่ตัว หืม?”
“หก”
“เออ....งั้นก็รออีกสี่ตัว ผ่านครึ่งก็ไม่เอาด้วย ต้องให้ได้ซักแปดสิบเปอร์เช็นต์ของคะแนนเต็ม....โอเค๊....”
“โอเคก็โอเคดิ” คนตัวเล็กยืดอกอย่างผึ่งผาย ชูกำปั้นขึ้นแล้วทุบเบา ๆ ไปที่หน้าอกของตน
“สองตัวที่ออกน่ะ กระจอกเหอะ.....เดี๋ยวรอตัวยากซะก่อน จำไว้นะพี่นะ คะแนนน้อยแม้แต่ตัวเดียวก็ไม่เอา.....ยกเลิก.....ไป.....เอากระเป๋าไปเก็บ เราจะยังไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ......เดี๋ยวนี้เลย!!!”
“บิ๊กก็เงี๊ยะ......ทุกทีเลยว่ะ.....ชอบทำตัวเป็นผู้นำอยู่เรื่อย.....ไม่รักบิ๊กแล้ว”
พี่ชายเดินกระแทกเท้าปึงปังเอากระเป๋าไปเก็บตามคำสั่งของน้อง ร่างสูงฉวยหมอนอิงตรงโซฟาแล้วปาละลิ่วไป......ตกกระทบหัวทุย ๆ นั่นอย่างเหมาะเจาะ.....ด้วยความหมั่นไส้กับท่าทางแอคติ้งโอเวอร์ของนายบู้
“เชี่ยบิ๊ก มันบาปกรรมมั้ย ทำพี่เนี่ย”
“หึ.......หึหึหึหึ.....เดี๋ยวเค้าจะทำมากกว่าบาปอีก....มาทำสะดีดสะดิ้งต่อหน้า....เดี๋ยวเหอะน่า”
พี่ชายชักกระตุกเล็ก ๆ ด้วยอาการขนลุก.....พอน้องหันหลังให้ก็กระโดดชูนิ้วกลางเหยง ๆ อย่างเหลืออด
ต่อกระดูก ๆ ๆ ๆ
เดี๋ยววิทยาศาสตร์การแพทย์ออกจะก้าวกระโดด.........นายบู้กระหยิ่มอย่างมีความหวัง.....หวังว่าซักวัน จะสูงอย่างชาวบ้านเค้า
ก๊อก ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น บิ๊กเดินลากขาไปเปิดอย่างเซ็ง ๆ........แต่พอเห็นว่าเป็นใครเท่านั้นแหละ พ่อก็ถึงกับแหกปากลั่นไม่แพ้คนเป็นพี่เลยทีเดียว
“อ้าว......เฮ้ยยยยยยยย”
.
.....
.............
.........................
“มาดูคะแนนน่ะครับพี่บิ๊ก.....แล้วก็แวะมาเยี่ยม” รุ่นน้องร่างเล็กพูดยิ้ม ๆกับร่างสูงที่ยืนเงอะงะอยู่หน้าห้อง เพราะมัวแต่อึ้งมากกว่าดีใจ.....จนกระทั่งลืมชวนอีกฝ่ายเข้าไปนั่งคุยกันในห้องด้วยซ้ำ
“แล้วไม่มาขนของเหรอเรา ไหนว่าย้าย.....”
“อ๋อ.....ผมคืนห้องไปแล้วพี่ พี่ปิงเค้ามาขนให้ก่อนสิ้นเดือนอีกแน่ะ ไม่เจอกันเหรอ”
ร่างสูงยิ้มเจื่อนแล้วส่ายหน้าช้า ๆ.....คงจะเจออยู่หรอก......มัวแต่.....‘ติว’.....หนังสือกับพี่ชายอยู่นี่นะ
“คงคิดถึงพี่แย่เลย คนมันเคยเจอกันบ่อย ๆ แค่เปิดประตูห้องก็เจอกันแล้ว แต่ก็นั่นแหละ เอาเข้าจริง ๆแล้วก็ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่ดี ฮ่าฮ่าฮ่า” เปาหัวเราะร่า นายบิ๊กมองดูคนน่ารักตรงหน้าแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“พี่ก็คงคิดถึงเราเหมือนกันแหละไอ้ตัวเล็ก”
“ก็เจอกันที่มหาลัยไง ไว้ว่าง ๆ ก็ไปเที่ยวกันก็ได้ ใช่มั้ย....”
“เราน่ะจะว่างเร้อ พี่ชายหวงซะขนาดนั้น”
พอร่างสูงพูดจบ รุ่นน้องก็นึกขึ้นมาได้....ถึงเหตุการณ์รุนแรงในวันนั้น ก่อนจะเอ่ยปากขอโทษขอโพยนายบิ๊กเป็นการใหญ่
“เจ็บมากมั้ย.....ผมขอโทษแทนไอ้พี่ปิงด้วยละกันนะ มันก็อารมณ์ร้อนอย่างนี้แหละ....เวลาโกรธขึ้นมาไม่ค่อยจะฟังใครหรอก เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เอาแต่ใจสุด ๆ”
“พี่ปิงใจดีจะตาย”
เสียงแหบ ๆ ของนายบู้ตะโกนแทรกขึ้นมา ขณะที่เจ้าตัวกำลังนั่งหน้ามุ่ยแล้วมองมาจากโซฟา....บิ๊กหันไปมองพี่ชายแล้วก็แลบลิ้นให้.......น่ารักตายแหละนั่น เจ้าบุ๊กบิ๊ก....!!!!! เปามองดูสองศรีพี่น้องต่างไซส์....แลบลิ้นปลิ้นตาใส่กัน คนตัวเล็กก็เผลออมยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัว
“ผมกลับแล้วนะพี่.....พี่ปิงเค้ารออยู่ข้างล่างน่ะ”
“เออ ๆ.....โชคดีล่ะ มีอะไรก็โทรหาพี่ได้ คุยกันได้เหมือนเดิม”
“คร๊าบบบบบ ลาล่ะนะ พี่บู้ครับ.....ผมไปนะ หวัดดีครับ.....พี่บิ๊กด้วยหวัดดี”
ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งสอง ก่อนจะโบกมือลา.....แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่ง...พร้อมสไลด์จากไปอย่างอารมณ์ดีตามประสาเด็กสุขภาพจิตดีเยี่ยมที่มีแต่คนรัก(ในที่นี้หมายถึงคนปกติ)......น่าแปลกที่คนตัวโตกลับรู้สึกเฉยชาได้อย่างไม่น่าเชื่อ....ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนชอบเจ้าเด็กตัวเล็กนี่จะเป็นจะตาย.....เข้าขั้นคลั่งไคล้หลงใหลซะจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ.....แต่มาบัดนี้ ความรู้สึกที่เคยมีกลับเลือนหายไปอย่างรวดเร็วและง่ายดาย.....
ถามว่ายังชอบอยู่มั้ย.....ก็.....ตอบได้ไม่เต็มปาก......บอกได้แค่ว่าน่ารักดี.....ก็เท่านั้น
“น่าจะชวนน้องเค้ามานั่งคุย กินน้ำกินท่าซักหน่อยนะบุ๊กบิ๊ก” พี่ชายทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์ ตาก็จ้องทีวี ส่วนมือก็กดไล่ช่องมั่วดะไปหมด เห็นชัด ๆ ว่าไม่ได้สนใจภาพใจจอตรงหน้า เห็นชัด ๆ ว่ากำลังหงุดหงิด
“หึงเหรอตัว” น้องชายยั่วเย้า เอาไหล่กระแซะเบา ๆ จนพี่ชายกระเด็นไปอยู่อีกด้านหนึ่งของโซฟา
“หึงทำไม.......พี่จะหึงน้องตัวเองทำไมก๊านนนน”
“อ้าว.....เราสองคนเป็นพี่น้องกันหรอกเหรอ นึกว่าผัวเมียซะอีก”
“ไอ้เชี่ยบิ๊ก.....อย่ามา”
“เขินอ่ะดิ๊”
“ไม่เขิน.....”
“อ่ะ.....งั้นเดี๋ยวน้องจะทำให้เขินเอง”
ว่าแล้วไอ้ตึกก็จัดการช้อนร่าง......ใช้คำว่าตวัดร่างเหยื่อดูจะเหมาะกว่า แล้วตรงไปยังห้องนอน
ร่างสูงรู้เพียงแค่ว่ามีความสุขที่ได้กลั่นแกล้งพี่ชายไปวัน ๆ ซึ่งแค่นั้นก็คงจะพอแล้วล่ะ.....สำหรับชีวิตในตอนนี้
............................................
To be con
สมชื่อตอนมั้ยคะ....กลับตัวก็ไม่ได้...เพราะถลำมาไกลเกินครึ่งทางแล้ว.....ครั้นพอจะไปต่อ....ก็เจอทั้งพายุมรสุมและอุปสรรคนานา......พ้นจากจุดวิกฤติไปแล้วยังมีแสงแดดส่องสว่างอยู่รำไรเป็นการบอกกลาย ๆ ว่า.....เป้าหมายนั้นมีอยู่จริงและจับต้องได้.....หาใช่ทางตันไม่.....เอิ๊ก ๆ ๆ เน่าว่ะมึง.....เป็นกำลังใจให้คนทั้งสามคู่ด้วยนะคะ.....(แน่นอนว่าเป็ด-พลอยไม่เกี่ยวนะยะ)
ตอนเปาน้อยโผล่แว๊บ ๆ.....นายรองที่อาภัพที่สุดในโลก.....ก็จากกันด้วยดีล่ะนะ.....เพราะน้องเค้ายากส์เกินเอื้อม.....ผสมกับอารมณ์เห่อพี่แบบเต็มสตรีม.....อิดำมันก็คนฉลาดอ่ะนะ ยังไงซะมันเลือกที่จะไม่เสี่ยงอยู่แล้ว.....มีเซ็กซ์กับบู้น้อยสนุกจะตายชักไป.....ให้อารมณ์ตื่นเต้นเหมือนกำลังทำเรื่องผิดกฎหมาย กระทำชำเราเด็กต่ำกว่าสิบแปด.....อิอิอิ....น้องเปาก็เด็กนะ....แต่ทำกับเด็กธรรมดาคงสนุกเท่าทำกับเด็กโรตจิตอย่างอิพี่บู้ไม่ได้หรอก....หุหุหุ
ส่วนคู่กี๋น้อย.....กับไอ้โหด.....ดูเหมือนคนแต่งจะสนุกกับการเขียนถึงคู่นี้เสียแล้วสิ !!!!!
ปิงเปา....หายเงียบไปจากสารบบ.....เอาน่ารอการกลับมาก็แล้วกันเน้อ...
*ตรวจคำผิดเย็น ๆนะคะ
-
กลายเป็นว่าตอนนี้ หันมาสนใจ กี๋น้อย กับ ไอ้กันย์โหดแทนซะแล้ว ส่วน ไอ้ดำ กับ พี่บู้ มันดูเหมือนไปไม่ถึงไหน 3วันดี4วันไข้ พอพี่บู้รักไอ้ดำ ไอ้ดำก็เล่นตัว พอไอ้ดำรักพี่บู้ พี่บู้ก็เล่นตัววนไปวนมา แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันละนี่
-
โถ...เชนนี่ของป้า น่าสงสาร และอาภัพที่สุดในสามโลกแล้วลูก
เกลียดอิกันต์ตอนทำร้ายเชนนี่ แต่ชอบตอนมันเหมือนจะเป็น บอดี้การ์ดให้พี่บู้
ส่วนคู่บิ๊กบู้ เหมือนต้องลุ้นกันตอนต่อตอนว่าวันนี้องค์อะไร จะลงอิดำมัน
จะหวาน หรือองค์ซาดิสต์สถิตย์กาย เหนื่อยดี แต่ก็ตื่นเต้นด้วย
น้องเปา น่าสงสาร จาก(อดีต)นายเอก กลายเป็นยิ่งกว่าตัวประกอบ
อีก 555+
:pig4:
-
ชื่อตอนนี้นี่เหมาะกะคู่กี๋กันต์มากอ่ะ :monkeysad:
ถึงฉันจะอยากให้แกบอกรักน้องกี๋ แต่ฉันรู้ว่ามันพูดยากจริงๆ ยิ่งคนที่เกลียดเรามากๆอย่างนี้ด้วย สู้ต่อไปนะนายกันต์
น้องเปา น่าสงสาร จาก(อดีต)นายเอก กลายเป็นยิ่งกว่าตัวประกอบอีก 555+
เห็นด้วยอย่างแรง กด like o13
-
เสียน้ำตาให้เชนนี่
ตรูล่ะเซ็งกับพระเอกดำๆ กับนมยักษ์
แต่ก็ทารุณกรรมตัวเองด้วยการอ่านไป เสียใจไป
รักคนเขียนที่ทำให้เค้ากลายเป็นมาโซจริงๆเลย T____________T
-
เกลียดนายกันต์...ยุให้เชนนี่ได้เสียกับเป็ดเลยดีกว่ามั้ย(ถึงจะสยองเหตุการณ์ที่จะตามมาหลังจากนายกันต์รู้เข้าก็เถอะ) :o12:
นายบิ๊กก็ยังไม่ยอมชัดเจนกับบู้ซักที...เคยทำเค้าไว้มากก็อย่างนี้แหละ สมน้ำหน้า :angry2:
-
ตอน : ครอบครัวหรรษา Part 1
ประมาณเจ็ดปีก่อน.....
หลังจากเสียภรรยาคนแรกไปด้วยโรคร้าย.......ชายหนุ่มร่างใหญ่ก็พาผู้หญิงอีกคนและลูกติดวัยเจ็ดขวบหน้าตาน่ารักน่าชังเข้ามาในบ้าน.....
“บิ๊กเกลียดพ่อ เกลียดผู้หญิงคนนี้......พ่อไม่รักแม่ ไม่รักเรา พ่อมันเห็นแก่ตัว”
เด็กชายผิวสีถ่านตะโกนลั่นใส่หน้าผู้เป็นบิดาและคนแปลกหน้าสองชีวิตที่ยืนทำหน้าลำบากใจ บิ๊กน้อยดิ้นสะบัดตัวจนหลุดออกจากอ้อมกอดของพ่อ ผู้ซึ่งกำลังพยายามที่จะอธิบาย แต่ก็ดูเหมือนเด็กคนนี้จะทั้งดื้อแล้วก็ไม่คิดที่จะฟังอะไรทั้งนั้น.....
เจ้าเด็กตัวโตวิ่งปึงปังขึ้นห้องไป เฉียดร่างเล็ก ๆ ของพี่ชายฝาแฝด คนเป็นพ่อถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะหันมายิ้มเจื่อน ๆ ให้ลูกชายอีกคน
“บู้โกรธพ่อมั้ยลูก”
เด็กน้อยไม่ตอบ แต่กลับเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กอีกคนที่กำลังจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว.....ในฐานะน้องชาย
“นี่....ชื่ออะไรเหรอเราน่ะ”
“ผม.....ชื่อ.....เบียร์ครับ”
“พี่ชื่อบู้นะ........พ่อครับ......นี่น้องบู้ใช่มั้ย.......น่ารักจัง”
ผู้เป็นพ่อยิ้มกว้างแล้วพยักหน้า มือเล็ก ๆ ของบู้น้อยเอื้อมไปหยิกแก้มนิ่ม ๆของน้องชายคนใหม่ ผู้เป็นแม่ของเด็กน้อย และชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นพ่อของเด็กทั้งสองคนหันมามองหน้าแล้วยิ้มให้กันอย่างมีความหวัง.....ที่อย่างน้อย ๆ ก็ยังมีอีกคนที่ยอมรับการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ พ่อลูบหัวลูกชายทั้งคู่เบา ๆ อย่างรักใคร่ มืออีกข้างโอบกอดหญิงสาวผู้ซึ่งเป็นรักแท้.....ที่คบหากันมานานก่อนที่จะถูกผู้ใหญ่จับให้แต่งงานกับหญิงสาวผู้แสนอาภัพอีกคนหนึ่ง
“ของบู้นะ....เป็นของบู้แล้วน๊า.....พ่อครับ....คุณน้าครับ เด็กคนนี้เป็นน้องชายของบู้แล้วน๊า.....” เด็กน้อยดูจะเห่อกับเพื่อนเล่นคนใหม่ ทั้งกอดทั้งหอม ปากนุ่ม ๆ ของทั้งคู่จุ๊บกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เจ้าเด็กตัวโตอีกคน ยังคงยืนกัดฟันด้วยความโกรธปนอิจฉาอยู่ตรงบันได หลบตัวอยู่ในมุมมืด มองจ้องไปยังภาพเบื้องหน้าที่ดูราวกับเป็นครอบครัวเดียวกัน
พ่อ....แม่.....แล้วก็ลูก ๆ
ส่วนตัวเค้าเป็นเพียงส่วนเกิน.....พ่อไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ พ่อทรยศแม่.....ทรยศเรา......พี่เองก็เหมือนกัน ครอบครัวของเราเดิมทีมีกันแค่สี่คน หมดแม่ไปแล้วมันก็ควรจะมีสามคน....แค่สาม.....ไม่ควรหาใครมาเพิ่มอีก.....
ผมขอลาออกจากการเป็นสมาชิกครอบครัวนี้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
.
.....
.........
...............
ร่างเล็ก ๆ ของพี่ชายถูกผลักจนล้มลงไปกองกับพื้น มือใหญ่ ๆ ของเจ้าเด็กตัวดำกระชากคอเสื้อของบู้ให้ลุกขึ้น แล้วผลักลงไปอีกครั้ง คนเป็นพี่ไม่ได้ตอบโต้ แต่กลับมองด้วยดวงตาแดงก่ำและปริ่มไปด้วยหยาดน้ำตา
“อย่ามาร้องไห้ให้เค้าเห็นนะ ฮึบมันเข้าไปเดี๋ยวนี้”
ฮึบ...........ฮึบ!!!
ยิ่งห้ามก็ดูเหมือนน้ำตาเจ้ากรรมจะยิ่งไหลพรั่งพรู
“ไปเลยนะ เก็บของของพี่แล้วก็ไปนอนกับไอ้เด็กนั่นไปเลยดิ น้องชายของพี่ไง....ไปเลยดิ”
พี่ชายส่ายหน้า มือเล็ก ๆ ปาดน้ำตาและน้ำมูกใส ๆ จนเปรอะเปื้อนไปหมด
“บอกให้ไปไง ไปให้พ้น เค้าไม่อยากเห็นหน้าพี่แล้ว ไอ้เด็กเผือกงี่เง่าปัญญาอ่อน”
นี่เป็นบทลงโทษ ที่พี่บังอาจคิดทรยศผม.....
บู้น้อยโผเข้ากอดน้องแน่น และไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทั้งดัน ทั้งตวาดแค่ไหน คนเป็นพี่ก็ยังกอดน้องแน่นอยู่อย่างนั้น
“ไม่เอา....ฮึก....พี่จะอยู่กับบิ๊ก.....พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น....ฮึก...”
“ถ้างั้นก็จำไว้ อย่าไปสนิทสนมกับสองคนนั่น ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องพูดกับพวกมัน ไม่อย่างนั้นพี่เจ็บตัวแน่ โดนเค้าต่อยน่ะ เข้าใจมั้ย”
บิ๊กดันพี่ชายให้ออกห่าง ใช้นิ้วเกลี่ยคราบน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากนุ่มนิ่มของพี่อย่างแผ่วเบา.....
“พี่ห้ามไปรักใครนะ......พี่ต้องรักเค้าคนเดียว เค้ามีพี่แค่คนเดียวนะ.....เค้าไม่เหลือใครอีกแล้วเข้าใจมั้ย”
“อื้อ พี่จะรักบิ๊กคนเดียว.....อย่าไล่พี่ไปไหนอีกนะ....พี่ก็มีบิ๊กแค่คนเดียวเหมือนกัน”
.
.....
.............
..............................
บิ๊กเล่า :
“กลับบ้านเรา รักรออยู่.....กลับบ้านเรา.....ร๊ากรออยู่”
นี่มันอะไรกัน.....ไม่อยากจะเชื่อ......ยี่สิบสี่จุดห้าเต็มสามสิบ......นี่มันอะไรกันน่ะ.....
คะแนนของไอ้หมาจริง ๆ น่ะเหรอ
ผมไม่ได้สนใจไอ้เสียงนกเสียงกาที่กำลังเจื้อยแจ้วไปเรื่อยอยู่ข้าง ๆ ตัวผมนี่หรอก.....เพราะว่าผมเองกำลังช๊อคซีนีม่า กับคะแนนสอบที่ออกมาผิดคาดของไอ้หมาบู้ต่างหาก......
จะว่าไปสอบปลายภาคนี้....มันทำได้ดีกว่าที่คิด.....ในฐานะคนติวควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ.....นั่นสินะ ในฐานะคนติวมันก็ควรที่จะรู้สึกแบบนั้น
แต่มันติดอยู่ตรงที่...
ผมไม่ใช่คนติวน่ะสิ
มิหนำซ้ำผมยังคอยป่วนมัน ขัดจังหวะการดูหนังสือด้วยกิจกรรมลามก.....บทลงโทษสุดสยิวกิ้วที่ผมเป็นคนคิดขึ้นด้วยจุดประสงค์ร้ายแอบแฝง......ฉะนั้นแล้ว มันไม่ควรจะสอบได้คะแนนดีสิ นี่มันอะไรกัน....อะไรก๊าน
“กลับบ้าน ๆ ๆ ๆ เอิ๊ก ๆ ๆ”
ไอ้หมายังคงส่งเสียงรบกวนโสตประสาทจนผมหงุดหงิด และพอหันไปมองหน้ามัน มันก็ยักคิ้วข้างเดียวให้อย่างท้าทาย ไอ้บู้เต้นท่าแปลก ๆ ยึกยือคล้ายพยาธิเส้นด้ายกำลังไชก้น ท่าทางอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้.....คิงคองปวดหัว....และกลุ้มใจ....
.
.....
.........
......................
“ถ้าบิ๊กไม่อยากกลับก็ไม่เป็นไรนะ พี่กลับคนเดียวก็ได้.....”
“โหย.....แล้วพี่จะทิ้งให้เค้าอยู่คนเดียวงั้นเหรอ.....พี่คร๊าบบบ พี่ทำได้ลงคอจริง ๆ เหรอ” ผมลงทุนคุกเข่าอ้อนวอนพี่ชายตัวเอง ทันทีที่กลับไปถึงห้อง ผมจับมือเล็ก ๆ นิ่ม ๆ ของมันมาจูบ.....แล้วก็จูบ ไอ้เชี่ยบู้สะบัดออก พร้อมกับทำหน้าแหยง ๆ
“ตุ๊ดนะเราอ่ะ”
ไอ้บู้เดินผิวปากไปมาอย่างอารมณ์ดี มันหายเข้าไปในห้องนอนอยู่พักใหญ่ แล้วออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ไดโนเสาร์สีเขียวอื๋อคู่ใจ กระเป๋าใบเก่งที่มันชอบใช้ ใบที่คุณพ่อของมันซื้อให้.....เข้าใจเลือกนะคุณพ่อนะ....ดูสิ....อย่างกับเด็กปัญญาอ่อนเชียว
เชื่อเหอะ....ว่าที่มันไม่รู้จักโตแบบนี้ครึ่งหนึ่งมาจากการเลี้ยงดูของคุณพ่อคนดีศรีสยาม ที่ปลูกฝังกันมาตั้งแต่มันยังตัวกะเปี๊ยก(ซึ่งตอนนี้ก็ยังตัวกะเปี๊ยก)
ส่วนอีกครึ่ง.....คงเป็นกรรมพันธุ์.....ที่ได้ทางพ่อมาเต็ม ๆ......รายนั้นตัวใหญ่ซะเปล่า แต่กลับทำตัวหน่อมแน้มเป็นเด็ก ๆ
หึหึหึ
“พี่จ๋า......พี่จำได้มั้ย ตอนเด็ก ๆ พี่เคยสัญญากับเค้าว่ายังไง......ไม่ไปไม่ได้เหรอ.....อยู่ที่นี่กับเค้า แล้วค่อยกลับตอนซัมเมอร์ก็ได้นี่....”
พระเจ้า.....นี่กูกำลังวิงวอนไอ้หมาเรอะ!!!
อันที่จริงจะใช้กำลังบังคับขืนใจมันก็คงไม่ใช่เรื่องยาก.....แต่ว่าผมพลาดเองแหละ ที่ดันไปรับปากกับมันไว้ ครั้นจะเบี้ยว ก็จะกลายเป็นคนผิดคำพูดไป....อันเป็นสิ่งที่ผมหลีกเลี่ยงมาตลอด.....ผมอยากมีข้อแม้....เพื่อใช้ดึงตัวมันเอาไว้ ให้อยู่กับผมตลอดไป.....ผมอยากทำดีกับมันให้มาก ๆ เป็นการสร้างเงื่อนไข.....เพื่อที่มันจะได้ไม่มีข้ออ้าง....
ที่จะเดินออกไปจากชีวิตผม.....
นี่เรายอมรับแล้วสินะ.....ว่าขาดมันไม่ได้.....ทุกครั้งที่ทำร้ายพี่....ทุกครั้งที่มันร้อง....ทุกครั้งที่มันตัดพ้อ.....ทำให้ผมเข้าใจตัวเองมากขึ้น.....เข้าใจอะไร ๆ มากขึ้น
เข้าใจว่ามันพร้อมที่จะไปจากผมได้ทุกเมื่อ......ด้วยการกระทำอันเลวร้ายของผม
เข้าใจว่าผมจะเสียมันไปไม่ได้.....เพราะมันคือสิ่งสุดท้ายที่ผมเหลืออยู่
ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของพี่คอยย้ำเตือน.....ให้ผมรู้จักควบคุมอารมณ์.....และทะนุถนอมมันให้มากกว่าเดิม
“พี่ยังไม่ได้โทรบอกพ่อหรอก....” มันว่า โยนกระเป๋าตุ้บลงกับพื้น
“ว่าพี่จะกลับบ้าน......บิ๊ก.....ทำไมถึงเกลียดพ่อกับคุณน้าล่ะ.....ทำไมถึงเกลียดเบียร์......เบียร์น่ะ เป็นเด็กที่น่าสงสารนะบิ๊ก.....”
“พี่รักมันใช่มั้ย ไอ้เด็กคนนั้น รักมากกว่าเค้าอีกใช่มั้ย”
“เปล่านะ.....พี่รักบิ๊กมากแค่ไหน บิ๊กก็รู้”
“โกหก.....ทำไมเค้าจะไม่รู้ ว่าพี่น่ะแอบขัดคำสั่งเค้า.....แอบไปคุยกับสองคนแม่ลูกนั่นตอนเค้าเผลอ ไม่อย่างนั้นเด็กนั่นก็คงไม่ติดพี่มากขนาดนี้”
“บิ๊ก.....เราน่ะ ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ.....ขอพี่กลับบ้านเถอะ พี่คิดถึงเบียร์กับพ่อ”
“ไม่ให้กลับ”
ผมคว้าตัวผอม ๆ ของมันมากอดเอาไว้.....แล้วก็ระดมหอมไปทั่ว......รู้นะ ว่าทำแบบนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการตบหัวแล้วลูบหลัง.....ผมทำรุนแรงกับมันมาเยอะ.....มันคงจะไม่ตกหลุมพรางของผมอีกแล้ว......
เชื่อผมเถอะ.....
ว่าผมอยากจะอยู่กับพี่จริง ๆ......อยู่กับพี่.....แค่เราสองคนเท่านั้น
พี่ครับ
ผมขาดพี่ไม่ได้
น้ำตาผมกำลังไหล....ออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว
“บิ๊กอย่าร้อง.....บิ๊กตัวโตแล้วก็แข็งแรงกว่าพี่นะ.....ไม่เอาดิ......ฮึก.....เดี๋ยว.....ฮึก.....เดี๋ยวพี่ก็ร้องตามไปด้วย”
“ไม่ไปแล้วเนอะ.....อยู่กับเค้าดีกว่าเนอะ........เค้าอยากกอดพี่ทั้งวันทั้งคืน.....อยากหอมพี่หลาย ๆ ฟอด.....แล้วก็”
ผมกระซิบบางอย่างข้างหูมัน
ไอ้หมาหน้าแดง.....ทั้ง ๆ ที่แดงอยู่แล้วเนื่องจากกำลังร้องไห้
“อื้อ”
“ไม่กลับแล้วแน่นะ”
“ไม่กลับแล้ว....ให้ตายเหอะ บิ๊กนี่โครตดื้อเลย แบบนี้ทุกที”
พี่ปาดน้ำตาแล้วพลิกตัวมามองหน้าผม.....แล้วก็เช็ดน้ำตาให้ผมบ้าง.....พี่ยิ้ม.....ผมชอบเวลามันยิ้มแบบนี้.....ยิ้มแบบไม่เห็นฟัน....น่ารักดี
“อาบน้ำกันนะพี่นะ”
อย่าหาว่าผมเจ้าเล่ห์เลยนะ
แต่ว่ามุขบีบน้ำตาน่ะ......ถึงแม้ว่าจะเพิ่งใช้เป็นครั้งแรก
แต่ว่ามันก็ได้ผลเกินคาด
หึหึหึหึหึหึ
..................................................................................................
นายบิ๊กกระหยิ่มยิ้มอยู่ได้แค่สองวัน
ก็ต้องเปลี่ยนเป็นบิ๊กเซอร์ไพส์ เมื่อทั้งพ่อและน้องชายต่างแม่มาปรากฏตัวเคาะห้องกันแต่เช้าตรู่....ร่างสูงทำได้เพียงหันไปทำหน้าโหดใส่พี่ชาย ที่ยักคิ้วให้อย่างกวน ๆ
และยักไหล่อย่างไม่รู้ไม่ชี้..........ไอ้พี่ตัวแสบ ฝีมือมึงสินะ ฮึ่ม!!!!
ให้มันรู้ซะมั่งสินายบิ๊ก
ให้มันรู้ซะมั่ง!!!
ว่าใครมันเจ๋งกว่ากัน
.................................................
To be con
ตอนนี้เจ้าเล่ห์ทั้งพี่ทั้งน้องเลยอิอิ......
อยากบอกว่าขอบคุณคนที่ยังคงติดตามฟิคเราอยู่....ไม่รู้สิ สำหรับบางคน มันอาจจะไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว.....เราคิดว่าอย่างนั้นนะ เอาเป็นว่าสนุกไม่สนุกยังไงก็ลองบอกกันมานะคะ.....รู้สึกมันแผ่ว ๆ ลงไป.....(ไฟในการแต่งน่ะ) :เฮ้อ: ตอนนี้พ่อกับน้องเบียร์จะออกแล้ว เชียร์สองคนนี้ด้วยละกันนะคะ
รักคนอ่านเสมอค่ะ :กอด1: :L2: :3123:
.................................................................................
-
จิ้ม
ดีมากบู้ของเจ้ ให้มันรู้มั่งใครเป็นใคร หึหึ
ว่าแต่ตอนนี้หวานเนาะ ชอบๆๆ อิอิ :z1:
-
กว่าบิ๊กจะรู้ตัว
ถ้าพี่บู้ไม่อึดทนเยี่ยงนี้ป่านนี้ตายคาเตียงไปแล้ว T___T
สำนึกได้ซะที
คนแต่งค่ะ เราชอบเรื่องนี้มากๆนะ อ่านแล้วก็เจ็บปวดไปกับเชนนี่และพี่บู๊
แล้วก็รอกระซวกบิ๊กกับนมยักษ์ทุกเมื่อที่สามารถค่ะ
-
ยังสนุกอยู่ๆๆๆ อย่าเพิ่งท้อนะ
พี่บู้น่ารัก เดียวนี้เริ่มรักบิ๊กขึ้นมาแล้วด้วย ๕๕๕
-
โอย ชอบเหลือเกินค่ะ หวานกันดีจังง่ะ
ขอสามพีบู้ เบียร์ บิ๊ก ได้ไหมคะ? อยากเห็นบู้โดนรุม :laugh:
-
เหมือนเป็นการเอาคืนเบาๆ ตามสไตล์พี่บู้แหะ
เหอๆ...แบบนี้แหละดีแล้ว อิดำมันจะได้รู้เสียบ้าง
ว่าบู้น้อยใช่จะยอมอยู่ในเกมส์ที่ตัวเองวางไว้ตลอด
น้องเบียร์ออกมาแระ อยากรู้จิงเด็กคนนี้จะป่วน
ประสาทหมาดำอย่างไร เพราะอย่างน้อยๆ
อิหมาดำมันน่าจะหึงแทบคลั่งได้เพราะน้อง
เล็กคนนี้แหละ
หรือจะเป็นการปรากฏตัวของคู่ปรับที่หมาดำ
มิอาจต่อกรได้ เอิ๊กๆ คิดเข้าได้นะเรา
-
5555 สะจายนายบู้แสบจริงๆเล่นซะหมาดำกัดฟันกรอดๆ ชอบจังเวลาหมาดำเสียท่านายบู้ อิอิ หมั่นไส้บิ๊ก ชิ
-
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะคุนบิ๊ก พี่บู้เกือบแย่ กว่าจะตามออกทัน แหะๆๆ ยอมรับว่าเลิกอ่านไปพักหนึ่งเลยทีเดียว แล้วตอนนี้ตามอ่านทันถึงปัจจุบันแล้ว ดีใจดีแทนพี่บู้ด้วยที่เจ้าเล่ห์ได้มากกว่านายบิ๊กแล้ว อิอิ
-
ไม่กลับบ้าน...แต่ให้ที่บ้านมาหาแทนสินะ
นายบิ๊กโดนตลบหลัง :m14:
-
โย่ว พี่บู้ใช้ได้เลย 555
ไม่ให้ไปก็ให้มาหาซะเลย อิอิ
น้องเบียร์จะมาเป็นคู่ปรับหมาบิ๊กหรือว่าจะมาเป็นไม้กันหมาละนี่....
ถึงคนเขียนจ้าา
เรื่องนี้ยังสนุกอยู่สำหรับคนอ่านจ้า แต่บางครั้งโอกาสไม่อำนวยในการอ่านอ่ะ
แล้วบางทีบางตอนมันบีบอารมณ์เราพอดีอ่ะ ก็พักไปดูท่าทีตอนต่อไปบ้างนิ อย่าว่ากันนะ...
-
พี่บู้เลห์เหบี่ยมเยอะขึ้นล่ะ
สนุกค่ะเรื่องนี้สนุกๆ
-
น้องบิ๊กนี่มารยาขึ้นทุกวันนะยะ
-
โย่ว พี่บู้ใช้ได้เลย 555
ไม่ให้ไปก็ให้มาหาซะเลย อิอิ
น้องเบียร์จะมาเป็นคู่ปรับหมาบิ๊กหรือว่าจะมาเป็นไม้กันหมาละนี่....
ถึงคนเขียนจ้าา
เรื่องนี้ยังสนุกอยู่สำหรับคนอ่านจ้า แต่บางครั้งโอกาสไม่อำนวยในการอ่านอ่ะ
แล้วบางทีบางตอนมันบีบอารมณ์เราพอดีอ่ะ ก็พักไปดูท่าทีตอนต่อไปบ้างนิ อย่าว่ากันนะ...
เหมือนกันเลยค่ะ ^^
-
ตอน : ครอบครัวหรรษา part 2 --- คุณพ่อผู้น่ารัก
วันที่หนึ่ง
บิ๊กเล่า :
นะ.....นี่มันบ้าบออะไรกัน.....
“จั๊ด......จ่าดาดาดีจั๊ด....จั๊ด......จ่าดีดาดี่จั๊ด.....จั๊ด.....จีดี้”
ภาพตรงหน้าผมคือผู้ชายตัวใหญ่วัยสี่สิบกว่า......รูปร่างออกไปทางอวบเหมือนซูโม่ ผมยาวและรวบหางม้า หนวดเครารกครึ้ม เหมือนกับหมีกิซลี่ กำลังจับมือของไอ้บู้ แล้วเต้นท่าหน่อมแน้มที่พ่อเจ้าประคุณคิดว่ามันน่ารักที่สุดแล้วในชีวิต
“หนู......ลูกใครครับ......หนูลูกใคร”
“ลูกป๊า”
“ขอดูไข่ย้อยหน่อยจิ.....ลูกชายป๊า.....ต้องพิสูจน์ ว่าเหมือนกันมั้ย”
พ่อทำเหมือนกับว่ากำลังเล่นอยู่กับเด็กสิบขวบ ทั้ง ๆ ที่ไอ้หมามันจะยี่สิบอยู่รอมร่อ.....ว่าแล้วมือที่เต็มไปด้วยขนดก ๆ (แบบหมี) ก็เกี่ยวกางเกงไอ้บู้ลง เพื่อจะดูน้องหนูของพี่.......อ๊ากกกกกก
“พ่อ.....หยุดเลยนะ....หยุดเดี๋ยวนี้” รู้ตัวอีกทีผมก็ดิ่งเข้าไปแล้วปัดมือคุณป๊าของไอ้หมาออกจากเป้ากางเกงพี่
“พ่อนี่มันโรคจิตชัด ๆ.....แล้วนั่นทำไมถึงไม่ยอมโกนหนวดห๊ะ.....แล้วแบบนี้ที่บริษัทเค้าไม่ว่าเร๊อะ”
คุณพ่อผละออกมาแล้วไปยืนข้างไอ้เชี่ยเบียร์ พ่อหมีใหญ่ก้มลงไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับไอ้เด็กนรก แล้วก็หัวเราะหึหึ
“เป็นอย่างที่เบียร์บอกพ่อเลย....ไอ้บิ๊กนี่มันยังชอบทำตัวเจ้ากี้เจ้าการไม่เปลี่ยนจริง ๆ”
ฮ๊ะหนอย.........หนอย........ฮึ่ยยยย ทำไรไม่ได้....เก็บกด ๆ ๆ คิงคองอยากฆ่าหมีด้วยมือเปล่า
“ดำทำไรกับเบียร์ไว้.....จำได้ใช่มั้ย ไอ้ดำนิสัยเสีย” ไอ้เด็กเวรสมทบ กูแทบจะพ่นไฟได้อยู่แล้ว.....อยากบอกให้แซ่บ!!!
หันไปหาไอ้หมา.......ไอ้หมาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม......ใช่สิ......พวกของมึงมาแล้วนิ.....รุมกูเลยเอาดิ๊
“พ่อลาออกจากงานแล้ว.....ไม่งั้นจะมาหาแกกับน้องบู้ได้ไง.....นี่กะว่าจะมาอยู่ซักเดือน จนกว่าเจ้าเบียร์จะเปิดเทอม” คุณพ่อพูดออกมาราวกับเป็นเรื่องธรรมดายิ่ง....
“ออกจากงานแล้ว!!!!! พ่อ......พ่อยังต้องส่งเสียลูกชายตั้งสามคนนะ....แล้วไหนจะเลี้ยงแม่ของไอ้เบียร์อีก.....ลาออกได้ยังไง......โห่พ่อ.....คิดอะไรของพ่อเนี่ย”
“ดำหุบปากไปเลย.....แม่เค้าได้งานประจำทำแล้วหรอก....หูย......แล้วตอนนี้พ่อน่ะเค้าเป็นนักเขียนด้วย.....อย่างเท่ห์ ดำนี่ไปมุดอยู่ไหนมา ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะเค้าเล้ยยยย” ไอ้เบียร์สวนขี้นมา ส่วนคุณพ่อก็เอาแต่บิดตัวไปมาด้วยความเขิน....ม่ะ.....ไม่น่ารักนะนั่น......
อะไรน่ะ.....พ่อผมเนี่ยนะเป็นนักเขียน!!!!!
คิงคองปวดใจกับพ่อหมี.....จำได้ว่าพ่อแกเคยบ้าปลูกต้นไม้.....บ้าทำน้ำตกจำลอง.....เคยต่อเรือจิ๋วในขวด......แต่ไม่ยักรู้ว่าพ่อเขียนหนังสือได้......แต่ก็ไม่น่าจะทำเป็นเรื่องเป็นราวนิเฮ้ย!!!!!!
“งานบริษัทที่ทำก็มั่นคงดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ.....พ่อไม่ได้ตัวคนเดียวนะ....พ่อยังมีครอบครัว มีภาระต้องรับผิดชอบ......ผมไม่เข้าใจเลย.....เงินเดือนตั้งหลายหมื่น ไหนจะค่าตำแหน่ง.....แล้วยังจะโบนัสอีก.....พ่อนะพ่อ”
“ก็เป็นความฝันของพ่อน่ะ.....อยากทำตั้งแต่หนุ่ม ๆ แล้ว......เพิ่งจะได้ทำเอาตอนนี้......ซื้อกันรึยังครับ คุณลูกชายที่เคารพรักทั้งสอง......หญิงสาวใต้แปลงกุหลาบ.....ยังไงก็อุดหนุนพ่อด้วยนะครับลูก ๆ แหะ ๆ”
ขะ......ขายของซะงั้น ขายไม่ดีล่ะสิท่า.....คงจะวางอยู่ในมุมอับของร้านหนังสือแหงม ๆ
“เบียร์ซื้อแล้ว ซื้อให้พี่บู้ด้วย.....อ่ะนี่......แต่ไม่ซื้อให้ดำหรอก....ดำน่ะ อ่านตำราเรียนไปเหอะ ชิส์”
ไอ้เชี่ยเบียร์ส่งหนังสือที่หน้าปกเป็นรูปโครงกระดูกหญิงสาวในชุดกระโปรงสีขาว มีเถากุหลาบเลื้อยพันอยู่เต็มร่าง......รู้เลยว่าไอ้หมามันได้ความโรคจิตมาจากใคร.....ไอ้บู้รับหนังสือไป ท่าทางดี๊ด๊าสุดชิวิต....ยกหนังสือขึ้นสูดดมกลิ่นหมึกพิมพ์
“ป๊าเท่ห์โครต.....สมกับเป็นป๊าของบู้.....รักป๊าที่สุดในโลก” ไอ้หมาวิ่งเข้าไปกอดพ่อหมีของมัน พ่อก็ขยี้ขยำพี่ด้วยความหมั่นเขี้ยวอยู่พักใหญ่ ก่อนจะหันหลังไป....ก้มลงควักของบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ทรงเห่ยซะไม่มีอ่ะ
หะ......ให้ตายเหอะ!!!
ม....มันเป็นหมวกหัวสัตว์และที่คาดผม.....มีทั้งกบ เสือ.....หมี......หมา หูแมว.....หูกระต่าย.....หูหมี.....เพียบ(ถึงจุดนี้....ทำเอากูอึ้งเว่อร์)
“เบียร์เอากบนะ เบียร์จองแล้ว”
“งั้นพ่อเอาหมวกหมีละกัน.....น้องบู้ล่ะ”
“บู้เอาที่คาดผมหูหมี เพราะว่าบู้เป็นลูกหมี”
แล้วพ่อก็จับมันฟัดอีกรอบ......ใครบอกว่ามึงเป็นลูกหมี ออกจะเหมือนลูกหมา.....หมากระเป๋า!!!
“บิ๊ก.....แกชอบแบบไหน....ที่คาดหรือว่าหมวก มาเลือกไปซักอันมาลูก”
“ม่ะ....ไม่เอาเฟ้ย”
“โฮกกกกกกกกก”
คุณพ่อทุบอกตัวเอง....ติ๊ต่างประหนึ่งว่าตัวเองเป็นหมีขาโหดประจำป่า แล้วก็วิ่งไล่จับลูกหมีผอม ๆ กับลูกกบหน้าตาน่าเกลียดน่าชัง ไอ้เด็กสองคนนั่นส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว ดูท่าทางจะสนุกกันจนลืมโลก พ่อจับไอ้เบียร์ได้แล้วก็ฟัด ไอ้หมาตามมาสมทบ สองคนพ่อหมีกับลูกหมีช่วยกันฟัดลูกกบ.....
พวกคนเพี้ยน.....
พวกสติไม่ดี......
อย่ามาแย่งพี่ไปจากผมนะ......คนพวกนี้น่ะ.....กลับกันไปซ๊า......ไปให้พ้น......
กลับไปซะเดี๋ยวนี้ :angry2: :angry2: :angry2:
Go Awayyyyyy!!!!!
NOW!!!!!!!
:m16: :m31: :fire:
.
......
.............
............................
พ่อมาถึงก็หลายชั่วโมงแล้ว(ไอ้หมานี่แหละ แอบโทรตามพ่อมา.....ไอ้ชั่วเอ๊ย....กูจะไม่ไว้ใจมึงอีกต่อไป) แต่ก็ยังไม่ยอมเอาสัมภาระไปเก็บ เอาแต่นั่งกอดไอ้หมา หอมแล้วหอมอีก ฟัดซ้ำไปซ้ำมาจนผมกลัวว่ามันจะเฉามือตายไปซะก่อน......ตอนนี้ทั้งสามคนนั่งประจำที่อยู่ตรงพื้นหน้าโซฟา และกำลังดูทีวีโดยมีไอ้หมานั่งอยู่บนตักข้างซ้าย.....ไอ้เบียร์นั่งอยู่บนตักขวา แขนใหญ่ ๆ ของพ่อหมีโอบมันทั้งคู่ไว้กันตก ส่วนหลังก็เอนพิงกับขอบโซฟา....นั่งดูรายการฮาจะเกร็ง.....แล้วขำกันเสียงลั่น.....ช่างเป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูซะเหลือเกิน........ซักพักคุณพ่อก็หันมาจ้องหน้าผม....ผู้ซึ่งไม่ต่างอะไรกับขี้ข้า ที่กำลังถูพื้นงก ๆ จัดการกับรอยตีนที่พวกคุณท่านทำเอาไว้ คุณพ่อยิ้มแฉ่ง.....ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน
“พ่อเอาโค้ก.....ขอโค้กพ่อหน่อยสิบุ๊กบิ๊ก.....พ่อคอแห้ง”
“มีแต่เป๊บซี่เหอะ”
“เบียร์จะกินเจเล่ไลท์....ดำลงไปซื้อให้กินหน่อย”
“ฝันไปเหอะมึง”
“บุ๊กบิ๊ก.....พี่อยากกินบาร์คาดิรสส้ม”
“หูย.....ลูกชายป๊า....โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะ.....หัดดื่มแอลกอฮอล์ด้วย......”
ไม่มีใครสนใจผมที่ยืนหัวโด่.....ทั้งสามคนพ่อลูกเห็นผมเป็นคนใช้ ผมรับเงินจากคุณพ่อ.....แล้วก็เตรียมกระดาษปากกาจดของที่พวกคุณ ๆ เค้าฝากซื้อ....ขนมขบเคี้ยวไร้สาระ.....บุหรี่.......แล้วก็บาร์คาดิของไอ้หมา(พ่อกำลังทำพี่เสียคนด้วยการตามใจ....ถ้าไม่เห็นแก่พ่อ ผมจะตบไอ้หมาให้หัวพุ่ง)
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่นะ......ไม่น่าตัดใจจากน้องเปาเลยให้ตาย.....ถ้าตั้งหน้าตั้งจาจีบซะตั้งแต่แรกโดยไม่สนใจไอ้หมา ป่านนี้ผมคงได้นอนกกอยู่กับน้อง.......แต่คิดอีกที.....ก็โดนน้องเค้าชกซะหน้าแหกมาไม่ใช่เรอะ....ความจำสั้นจริงนะกู
แห้วไงแห้ว.....แห้วแดกน่ะรู้จักมั้ย....
“เดี๋ยว.......ไปด้วย ๆ ๆ”
ไอ้เด็กเตี้ยวิ่งปร๋อออกจากตักพ่อ ตรงดิ่งมาหาผม มือเล็ก ๆ ของมันคว้ามือผม แล้วทั้งลากทั้งจูง.....ออกจากห้องไป
ผมหันไปมองพี่....พี่ดูท่าทางจะมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ชิดพ่อ.....ภาพของลูกกับพ่อที่ใกล้ชิดสนิมสนมกัน.....มันทำให้ผมรู้สึก
รู้สึก....
อิจฉาพ่ออย่างบอกไม่ถูก
พ่อครับ.....ผมน่ะ....มีสิทธิ์ในตัวพี่มากกว่าใครทุกคนบนโลกนี้
ผมน่ะดูแลมันมากกว่าที่พ่อดูแลตั้งไม่รู้กี่เท่า
ผมไม่ยกพี่ให้ใครหรอกนะ......พี่น่ะเป็นของ ๆ ผมแล้ว.....เป็นสมบัติของผม
.
....
.........
“ดำขี้อิจฉาว่ะ” ไอ้เชี่ยเบียร์ ไอ้เด็กปากเสียเป็นฝ่ายเริ่ม ขณะที่ผมกับมันอยู่ในลิฟท์กันแค่สองคน ราวกับมันอ่านใจผมออก
“ใครใช้ให้ตามมาวะเนี่ย”
“ก็คนเค้ามีน้ำใจ....อุตส่าห์ลงมาช่วยพี่ชายถือของนะนี่”
“เห็นกูเป็นพี่ด้วย.....ไม่บอกไม่รู้น่ะเนี่ย”
“แล้วดำล่ะ....เคยเห็นเบียร์เป็นน้องรึเปล่าเหอะ”
“กูไม่เคยมีน้องนะ เท่าที่จำได้ กูลูกแฝด”
“ส่วนเบียร์มันก็เป็นแค่ลูกติดเมียใหม่ของพ่อสินะ.....”
มันทำเสียงเศร้า.....แบบที่ไอ้หมาชอบทำ.....ก่อนจะถอนอกถอนใจแล้วเดินนำหน้าผม....เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก
“รู้ทางเหรอไอ้เบียร์”
“จำได้หรอก....ไม่ได้โง่นะ”
หึ.....ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย เจอกันคราวนี้มันสูงขึ้นกว่าเดิมเยอะ.....สูงกว่าไอ้บู้อีก.....ไอ้หมาถึงกับบ่นอุบ เมื่อต้องกลายเป็นพี่คนโตที่ตัวเล็กที่สุดในบ้าน......ก่อนจะบอกให้พ่อขยันแต่งนิยายขาย จะได้มีเงินมาให้มันต่อกระดูก....อืม.....มันบ้าเนอะ
แล้วไอ้เบียร์ก็ไม่ได้พูดอะไรที่ฟังแล้วขัดหูผมอีก.....มันเงียบและไม่ยอมพูดกับผม ทำหน้าตาหงิกงอ หยิบของโยนใส่ตะกร้า โยนเอา ๆ.....จนผมต้องแอบหยิบออก.....จะบ้าเหรอ!!! น้ำยาล้างเล็บ น้ำยาล้างจุดซ่อนเร้น แล้วก็ผ้าอนามัย มึงจะซื้อไปให้ใครใช้ ที่อยู่กันก็มีแต่ตัวผู้ทั้งนั้น....หรือว่ามันจะซื้อไปให้พ่อใช้.....ไม่นะจ๊อด!!!
เหมือนเลย.....นิสัยแบบนี้.....นิสัยของไอ้หมาชัด ๆ......ทั้งบ้านมีผมคนเดียวสินะที่เกิดและโตมาอย่างคนปกติ
หันไปสบตามัน.....มันก็สะบัดหน้าหนี งอนใช่มั้ย.....นี่มึงงอนกูใช่มั้ย
จะเอาอะไรอีก.....แค่ทำใจยอมรับมึงกับแม่ของมึงที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในบ้านได้นี่.....ก็นับว่าบุญแล้ว.....จะให้เห็นว่ามึงเป็นน้องชายกูงั้นเหรอ
ฝันไปเหอะ....ไอ้เด็กปากเสีย.....นี่กูก็สงบลงไปตั้งเยอะแล้ว....อย่าให้ขึ้น ขอร้อง.....
“เฮ้ยยย!!!”
“ดำไม่ง้อน้องเลย.....เซ็งว่ะ” มันว่า พร้อมกับมือเล็ก ๆ กระตุกกางเกงผมตอนที่กำลังยืนรอคิดเงิน.....ผมรีบเอามือตะปบแล้วดึงขึ้นมาแทบไม่ทัน.....ตูดออกอ่ะดิ.......ตูดดำด้วย น้องแคชเชียร์หัวเราะคิก ๆ ส่วนไอ้เด็กห่าลากน่ะเหรอ.....ไปนู่นแล้ว.....วิ่งไปไหนต่อไหนแล้ว....เนี่ยอ่ะนะที่ว่าจะลงมาช่วยถือของ.....ไอ้ตัวแสบ......ลงมาเพื่อเพิ่มความหนักให้กูล่ะสิไม่ว่า......ดูสิ พะรุงพะรังไปหม๊ดดด
:เฮ้อ:
เกือบไปแล้ว.....
เกือบจะหลวมตัวใจอ่อน สงสารมันไปซะแล้ว
.
....
...............
...........................
เตียงที่เคยนอนสบายกันแค่เราสองคน.....กลายเป็นอึดอัด เมื่อพ่อหมีกับไอ้เบียร์กระโจนขึ้นไปจับจองตำแหน่งที่นอน......พ่อหมีนอนริมซ้าย ถัดไปเป็นไอ้บู้ ไอ้เบียร์......แล้วก็ผม.....ไม่ยุติธรรม.....ผมไม่ได้นอนใกล้พี่....
แล้วคืนนี้ผมจะกอดใคร.....กอดไอ้เบียร์งั้นเหรอ.....ซ้ำร้าย.....ผมยังอดอาบน้ำกับไอ้หมา.....อดจ้ำจี้กับไอ้หมา....ฮึก...ฮึก
ตั้งเกือบเดือนเชียวนะ.....เชื้อผมคงจะเต็มกระบอกสูบจนล้น.....ไม่ได้ปลดปล่อย ซี๊ดดดดด สมองระยำก็เอาแต่นึกภาพของไอ้หมาในสภาพวาบหวิว เสื้อบาง ๆ ขาดจนเห็นไปถึงไหน ๆ เนื้อตัวเปียกโชก.....และถูกล่ามโซ่เอาไว้
โรคจิตว่ะกู....
อดทน......ต้องอดทน
หึ....ช่วงนี้มันช่วงขาลงรึไงนะ
กราฟชีวิตของผมมันทิ้งดิ่งปักหัวลงไปในระดับติดลบหรือไงก๊าน
มือเล็กๆของไอ้เบียร์พาดแหมะลงมาบนตัวผม.....แล้วก็ตามด้วยขาผอม ๆของมันขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องลามกจนจู๋แข็ง......ปากเล็ก ๆ นั่นกำลังพึมพำว่า.....เกาหัวให้หน่อย
ป่ะ.....ไปให้พี่ชายมึงเกาให้เซ่......
“บิ๊ก แกรู้มั้ยว่าน้องน่ะ มันเห็นแกเป็นไอดอลเลยนะ” ป๊าว่า ส่วนไอ้เด็กห่าก็เอาแต่ซุกหน้าลงไปที่แคบ ๆ ระหว่างผมกับมัน เขิลเหรอมึง.....แต่ว่า....อย่างมึงน่ะ อย่าเอากูไปเป็นไอดอลเลย....ถอดแบบไอ้หมามาซะขนาดนั้นแล้ว
“แล้วพี่ล่ะเบียร์....น้อยใจว่ะ” ไอ้เชี่ยบู้ทำเสียงขรึม เท่านั้นแหละ ไอ้เด็กก็หันไปคลอเคลียกับไอ้หมาแทบจะทันที
“พี่บู้น่ะ.....เบียร์รักที่สุด....ที่หนึ่งในใจเบียร์เลย”
“แล้วพ่อล่ะ.....ไม่มีใครรักพ่อเลยเหรอ”
แล้วไอ้เด็กเวรสองตัวก็แทบจะแย่งกันตอบ เสียงแตกเนื้อหนุ่มของไอ้เบียร์ดังประสานกับเสียงไอ้หมา
“~บู้รักป๊า~”
“~เบียร์ก็ร๊ากกกพ่อครับ~”
“ส่วนกูกำลังจะอ้วก......อ้วกกกกกกกกก”
ทั้งสามชีวิตก็พร้อมใจหันมาจ้องหน้าผมด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ
ก่อนจะเตะโด่งผม.....
พร้อมกับหมอนและผ้าห่ม
เนรเทศไปนอนที่โซฟา :serius2:
“ไอ้บิ๊ก คืนนี้แกก็ไม่นอนข้างนอกละกันนะ เพราะแกมันเป็นคนไม่เข้าพวก” คุณพ่อหมีทำเสียงจริงจัง พร้อมกับโยนเครื่องนอนให้ผม......ปัง!!!!.......ประตูห้องนอนปิด และล๊อคถึงสามชั้น เสียงหยอกล้อ.....ของทั้งสามคนดังลอดออกมาให้ได้ยิน....มีเสียงพ่อเล่านิทานแว่วออกมา.....พอจะจับใจความได้ดังนี้
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าคิงคองโมโหร้าย ตัวเหม็นและขี้เหงา อาศัยอยู่บนเกาะร้างที่ปราศจากสิ่งมีชีวิต.......”
บุ๊กบิ๊กสลายร่าง.......อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(อะไรนะคุณคนอ่านอยากฟังนิทานเหรอ ฝันไปเหอะ!!!!)
...............................................................
วันที่สอง
บรรยาย :
นานเท่าไหร่แล้วที่พ่อกับลูกชายไม่ได้อาบน้ำด้วยกัน
ชายหนุ่มวัยกลางคนผู้ซึ่งหากโกนหนวดเคราและตัดผมให้ดูสะอาดสะอ้านก็คงจะดูเด็กกว่าอายุจริงคนนี้กำลังมีความคิดแผลง ๆ มือลูบคางอย่างครุ่นคิด ส่วนอีกข้างไขว่ไว้ข้างหลัง เป็นท่าทางที่เจ้าตัวคิดว่ามันเท่ห์สุด ๆ แล้วในชีวิต ขณะกำลังยืนมองลูกชายทั้งสามคน
สามคนนี้คนเป็นพ่อรักเท่ากันหมด.....แตกต่างกันเพียงแค่วิธีการแสดงออกเท่านั้น
แต่ถามว่าเป็นห่วงใครมากที่สุด......คงต้องตอบว่า.......
ห่วงเจ้าเด็กตัวดำที่กำลังนั่งหน้ามุ่ยทั้ง ๆ ที่ดูหนังตลกนี่น่ะสิ!!!!
มันจะเครียดอะไรนักหนาฟะ!!!!
“เราสี่คน อาบน้ำด้วยกันก็คงจะดีเนอะ พ่ออยากจะเห็น.....ว่าตอนนี้ลูกชายทั้งสามคนของพ่อโตเป็นผู้ใหญ่กันแค่ไหนแล้ว” พ่อหมีทำเสียงเคร่งขึมจริงจัง แต่ว่าแฝงด้วยความอ่อนโยนนิด ๆ สีหน้าและแววตาดูอบอุ่นราวกับถอดแบบมาจากละครทีวีเป๊ะ ๆ ช๊อตต่อช๊อต
นายบิ๊กผู้ซึ่งกำลังเอนหลังอยู่บนโซฟา หันมาเหล่มองบิดาบังเกิดเกล้าด้วยหางตา ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
“ไม่เอา”
“ไหนเบียร์บอกว่าคราวก่อนที่มาได้อาบน้ำพร้อมกันไง” เด็กน้อยในร่างคุณพ่อหันไปถามลูกชายคนเล็กด้วยเสียงกระเง้ากระงอด ดูขัดกับขนาดตัวและน่าขนลุกอย่างบอกไม่ถูก(อาบกันสี่คนก็อ่างแตกดิคุณพ่อ)
“พ่อก็อาบกับไอ้เบียร์ไปดิ......ผมจะอาบกับพี่ชายผม” เจ้าดำตัวโตได้ทีเอ่ยปากพูดในสิ่งที่ต้องการ.....อาบน้ำกับพี่ชาย ใช้เวลาอันเป็นส่วนตัว แค่เราสองคน....
รู้แล้วสินะนายบิ๊ก.....ว่านายขาดพี่ชายไม่ได้น่ะ
นายบู้หันควั่บ.....ตาโตมองน้องอย่างหวาด ๆ บิ๊กหันมาสบตากับพี่พร้อมกับขยิบตาอย่างมีเลศนัย...
เดี๋ยวมึงเสร็จกู.....ไอ้ตาแป๋ว
ไม่รู้เหรอ.....ว่าผมต้องกดพี่ วันละสองครั้งเป็นอย่างต่ำน่ะ
“ไม่เอา.....เบียร์จะอาบกับพี่บู้.....ดำก็ไปอาบกับป๊าดิ” เสียงแตกหนุ่มของเด็กชายเบียร์หรือเด็กชายภัทรท้วงขึ้น แขนผอมกอดเอวพี่ชายตัวเล็กเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน
“ใช่ ๆ ๆ ให้พี่อาบกับเบียร์เหอะ.....คิดถึงเบียร์......นาน ๆ จะได้เจอกันที พี่อยากคุยกับน้องเป็นการส่วนตัว.....นะบิ๊กนะ” พี่ชายสมทบ พร้อมกับวิงวอน สองแขนกอดน้องเล็กแน่นเช่นกัน เจ้าลิงยักษ์หน้าหงิก ไม่สบอารมณ์เป็นที่สุด
“ไม่มีใครอยากอาบกับพ่อเลยเหรอ.....ฮึก.....ฮึก.....พ่อหมีเสียใจ”
มุขบีบน้ำตาแบบนี้ดูคุ้น ๆ มั้ย.......นายกฤษณะ
บิ๊กเบ้หน้าอย่างรับไม่ได้ มือหนาดึงตัวพี่ชายขึ้นอุ้มพาดบ่า ต่อหน้าต่อตาพ่อและน้อง เดินตรงไปยังห้องน้ำโดนไม่สนใจใบหน้างอง้ำของน้องเล็ก.....และใบหน้าช๊อคโลกของผู้เป็นพ่อ
“มีปัญหาอะไรมั้ย” คิงคองหันมาบอกพ่อหมีและน้องชายด้วยน้ำเสียงกวนโอ้ย ก่อนจะก้าวเท้าเข้าห้องน้ำไป
ปัง!!!! เสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น เรียกสติของสองคนพ่อลูกให้กลับมา
“พ่อดูไอ้ดำเด่.....โครตเอาแต่ใจเลย.....พี่บู้บอกว่า.....มันบังคับให้พี่บู้อาบน้ำกับมันด้วยแหละ พ่อต้องช่วยพี่บู้นะครับ.....พ่อคร้าบบบ”
“คราวนี้ปล่อยมันไปก่อน.....คราวหน้าจับฉลากเพื่อความยุติธรรม.....เบียร์ก็อาบกับพ่อเหมือนเดิมไปก่อนนะลูกนะ”
มือหนาลูบหัวลูกชายคนเล็กอย่างรักใคร่ การเป็นพ่อของเด็กผู้ชายสามคน ที่ต่างกันสุดติ่งแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย
ในห้องน้ำ
เจ้าบุ๊กบิ๊กระดมจูบไปทั่วแผ่นหลังขาว ๆ อย่างได้ใจ.......สองมือสะกิดปุ่มเล็ก ๆ บนหน้าอกขาว ๆ ของพี่ชาย สีหน้าของเจ้าตัวโตในตอนนี้นั้น....ดูหื่นกามสุด ๆ
“ไม่ได้กินหมาน้อยของเค้าตั้งวันนึง.......แทบคลั่งแน่ะ”
ร่างสูงกระซิบ.....สุ้มเสียงเซ็กส์ซี่ บู้น้อยหลับตาปี๋ หน้าแดงซ่าน.....แกนกายเล็ก ๆ ตั้งชันขึ้นไม่แพ้เจ้าไส้กรอกฟุตลองที่บดเบียดอยู่ด้านหลัง
“อาบกันซักสองชั่วโมงเลยดีมั้ยครับพี่”
อุปกรณ์ในการกินหมาน้อย
1. ร่างเปลือย ๆ ของน้องหมา
2. ดุ้นยักษ์พร้อมกระสุนเต็มสูบ
“ครางเบา ๆ นะหมานะ......เดี๋ยวพ่อกับไอ้เชี่ยเบียร์จะสงสัย......ว่าเราทำอะไรกัน หึหึหึหึ”
เซ็กส์ในห้องน้ำ.....เปียก ๆ แต่สบายเป็นที่สุด
.............................................................
แถมท้าย
ตุ๊กตาเชนนี่
ถัดจากห้องของบิ๊กบู้ไปไม่กี่ห้อง
ร่างโปร่งบางที่สวมเพียงเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มพยายามเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความทรมาน แขนทั้งสองข้างถูกตรึงด้วยกุญแจมือ ร่างกายท่อนล่างเปลือยเปล่า ขณะที่เสื้อเชิ้ตนั้นถูกปลดกระดุมตั้งแต่เม็ดล่างขึ้นไป จนเหลือเพียงแค่หนึ่งเม็ดทางด้านบน เผยให้เห็นร่างกายขาว ๆ ที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำสีเข้ม ดวงตาทั้งสองข้างถูกผ้าสีดำคาดปิดอยู่ จนแล้วจนรอดก็ไม่อาจส่งเสียงร้องออกมาได้.....
เจ้าของเล่นขนาดเหมาะมือถูกสอดเข้าไปจนสุด และกำลังสั่นอยู่ภายในช่องทางอันแสนคับแคบ.....มันสั่นและหมุนรอบเป็นวงกลม เสียงมอเตอร์ดังหึ่ง....หึ่ง
ของเล่นสั่นได้อีกชิ้นที่มีขนาดเล็กกว่ามากอยู่ในอุ้งมือของชายหนุ่มร่างหนา ผู้ซึ่งสนุกกับการจ่อส่วนหัวที่สั่นด้วยพลังงานจากแบตเตอร์รี่ ลงไปตามจุดต่าง ๆ ของร่างกาย ตากร้าวเหลือบมองดูปฏิกิริยาจากคนตรงหน้า ยอดอกสีอ่อนถูกบดขยี้จนราเชนทร์ถึงกับส่งเสียงครางอย่างไม่เป็นภาษาด้วยความเจ็บปวดปนเสียวซ่าน
ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ นับได้สิบครั้ง.....สิบครั้งไม่ขาดไม่เกิน.....สำหรับเซ็กซ์ที่แสนวิปริต.....สิบครั้งหากนับถึงจำนวนครั้งของการสอดใส่และพ่นน้ำรักของผู้กระทำ.....น้ำรักสีขาวกลิ่นคาวเปื้อนร่างกายผอมบางของหนุ่มหน้าตื๋จนชุ่ม น้ำสีขาวไหลออกมาจากโพรงปาก.......เนื่องจากถูกบังคับให้.....กินมันเข้าไป......ซ้ำแล้ว....ซ้ำเล่า....จนรู้สึกอยากจะอาเจียน
น้ำรักของคนถูกกระทำบัดนี้กลายเป็นน้ำใส ๆเนื่องจากถูกรีดออกมาจากร่างกายนับครั้งไม่ถ้วน.....ด้วยฤทธิ์ของยาปลุก ที่ทำให้ราเชนทร์รู้สึกร้อนรุ่ม และต้องการอยู่ตลอด ทั้ง ๆ ที่ร่างกายเริ่มล้า....ลึกลงไปในก้นบึ้งของจิตใจที่ฤทธิ์ยายังไม่สามารถเข้าไปควบคุมได้.....กำลังบอกว่า....
ไม่ไหวแล้ว
มือใหญ่จิกขยุ้มเส้นผมของร่างโปร่งจนหน้าหงาย คมเขี้ยวขบกัดไปที่ติ่งหูและซอกคออย่างหื่นกระหาย มืออีกข้างคว้าหมั่บที่แก่นกายของราเชนทร์ กำไว้เสียแน่น แล้วรูดขึ้นลงแรง ๆ จนเกิดเป็นเสียงกระทบของผิวเนื้อ
“............ไม่........ไหว......”
น้ำตานั้นไหลจนไม่มีจะไหลอีกแล้ว ความรู้สึกทรมานเหมือนกำลังจะตาย แต่ก็ไม่ตาย คล้ายคนจมน้ำที่ขาดอากาศหายใจ
“ผม.....ยอม......แล้ว”
แต่ละพยางค์ถูกเปล่งออกมาอย่างช้า ๆ และติดขัด.....แผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของลม
รักกูบ้างได้มั้ย.......ทำไมมึงถึงไม่ยอมรักกู.....
มึงจะใจแข็งไปถึงไหน กูอ่อนใจกับการต้องทรมานมึงเต็มทีแล้ว.....
“พูดสิว่ารักกู....พูดสิ....ว่ามึงต้องการกู....พูด!!!!”
“รัก........ต้องการ.......................รัก.........คุณกันต์”
ผมรักลูกพี่นะครับ ไอ้ตัวเล็กของผม.....ซักวันหากผมกล้าพอ ผมจะฆ่ามัน.....ฆ่ามันทุกคนที่ขัดขวางผม
แล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันซักที!!!
ของเล่นที่คาอยู่ที่ทวารหนักถูกดึงออก แล้วแทนที่ด้วยท่อนเอ็นขนาดใหญ่และร้อนผ่าว กันต์เคลื่อนไหวอย่างช้า ๆ ในคราวนี้ ทั้งหอมทั้งจูบไปทั่วแก้มเนียนใส หลังใบหู และซอกคอขาวอย่างอ่อนโยน
“กี๋....มึงเป็นของกูนะ ของกูคนเดียว.....”
ไม่มีเสียงตอบ เจ้ากี๋น้อยสลบไปด้วยความเหนื่อยล้า และร่างกายที่บอบช้ำ.....
ไม่ได้ยินแม้แต่คำบอกรักซ้ำ ๆ
จากปากของผู้ชายที่ชื่อกันต์อเนก
....................................................................
To be con :m25: :pighaun: :haun4: :jul1:
กี๋ กันต์ SM นิด ๆ บอกไม่ได้ว่าอิดำกับอินมยักษ์ ใครโหดร้ายกว่ากัน.....ใครโรคจิตกว่ากัน......แต่จะว่าไปหนูกี๋ก็โรคจิตไม่แพ้ใครนะขอบอก.....สรุปพี่บู้จิตน้อยสุด 5555+
ป๊าของเด็ก ๆ น่ารักมั้ยคะ.....หุหุหุ ตั้งใจให้ป๊าใช้สรรพนามกับเด็กน้อยทั้งสามไม่เหมือนกัน.....อย่างของเบียร์ก็จะเป็นพ่อกับเบียร์.....ส่วนพี่บู้ก็จะเป็นป๊ากับน้องบู้.....และอิดำก็จะเป็นพ่อกับแก.....ใช้ตามวุฒิภาวะของตัวละครค่ะ เหอ ๆ คุณพ่อนี่คาแรคเตอร์จะค่อนข้างเหมือนเด็ก ๆ นิดนึง.....แล้วก็ใจดีเหมือนคุณหมี
..............................................
-
ตื่นเช้าจัง
-
พ่อหมีกริซลี่น่ารักจังเลยอ่ะ น้องเบียร์กวนทีนไอ่หมาดำมากแต่ดูไปดูมา
น้องเบียร์น้อยจะเคะนะนี่ ผิดหวังนิดหน่อย อยากให้มันเมะแมนๆ มาแย่ง
พี่บู้สักหน่อย อยากเห็นไอ่บิ๊กมันมีคู่แข่งแบบแข็งๆ ที่ไม่อาจเอาชนะได้ง่าย
และเป็นคู่แข่งที่พี่บู้รักจนเกือบเทียบเท่าไอ่หมาดำด้วยอ่ะ แต่ไม่เป็นไร ทุกอย่าง
ตามแต่คนแต่งจะเขียนขึ้นมาอ่ะจ้ะ เรามีหน้าที่ตามอ่านด้วยใจลุ้นระทึกเท่านั้นอุอิ
ชอบคุณพ่ออ่ะ และก็เซ็กส์แบบซ่อนเร้นด้วย มันตื่นเต้นดี ว่าจะถูกจับได้
หรือเปล่า??? เครียดนิดๆ แต่ก็สนุกไปในตัว ฮาๆ
น้องเชนนี่น้อยของป้า น่าสงสารอ่ะ อ่านแล้วก็อยากให้พี่บู้น้อยกลายร่าง
เป็นเมะแมนๆ ไปช่วยเหลือเชนนี่น้อย แมร่งพี่กันต์ รักเค้าแต่ก็ทรมานน้องเขาซะ
ไม่น่าใช้ยากะเชนนี่เลยอ่ะ...อยากกระโดดเข้าฟิคแล้วไปช่วยตี๋น้อยของเค้า
ให้พ้นมือมารตัวยักษ์นี่จัง งืดดดดดด สงสารตี๋น้อย :sad11:
-
เป็นคุณพ่อที่น่ากลัวมากเลยค่ะ :a5:
ตอนนี้เหมือนบุ๊กบิ๊กจะปกติที่สุดแล้วนะ :laugh:
แต่ครอบครัวนี้ก็โดนเชนนี่กับนมยักษ์ขโมยซีนตอนจบอ่ะ ช่วงนี้คู่นี้น่าสนใจมากเลย :z10:
-
น้องบู้อาบน้ำไอ้บิ๊ก อิอิ เพราะคงจะอัดอั้นไว้เยอะเหลือเกินละสิ อิอิ โอย หวานกันเหลือเกินเนอะ คู่ฝาแฝด ส่วนคู่ตัว ก. ก็นะ เอ่อ...ของเล่นเอย น้ำสีขาวที่ไหลออกมาจากปากเอย โอย ดิฉันแทบกระอักเลือด
-
ดันก่อน.....ก่อนจะหล่นไปหน้าสอง
ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะคะ ซึ้งใจที่ทุกคนยังบอกว่าฟิคเรื่องนี้สนุก(ไม่ได้ปลอบใจกันชิมิ....ไม่นะคะ)
ปล. น้องเบียร์ยังอยู่ในวัยค้นหา....ยังระบุประเภทไม่ได้ ตอนนี้เอาแค่ตัวเลือกชาย หรือ หญิงก่อน แล้วค่อยไล่สเตปไปเป็นตัวเลือกรุกหรือรับ อิอิอิ ก็นะ เด็กมันยังโตไม่เต็มที่.....
สามพีดีมั้ย.....
กันต์-กี๋-เป็ด :laugh:
อิอิอิ
-
เอิ่ม คู่พี่บู้ดูน่ารักไปเลย
พอมาเจอกันเวอชั่นโรคจิต
มันจะจบแบบโศกนาฏกรรมมั๊ยเนี่ย
-
555ไม่เอา3pเเบบนั้น
บิ๊กกับบู้ ต๋ายในห้องน้ำถ้าจะสนุกกันน่ะ -///-
“ไม่ได้กินหมาน้อยของเค้าตั้งวันนึง.......แทบคลั่งแน่ะ”
ลามกสุดๆดูหื่นได้ใจ
สงสารเชนอ่ะ กันต์รักก้อบอกดีๆดิ
-
สงสาร เชนอ่ะ
เครียดแทนเฮียกันต์
...อยากให้ รักกันเบาๆ .... บ้าง :m15:
-
เจ้ากันต์ทำอะไรไม่คิดอีกแล้ว...รังแต่จะทำให้โดนเกลียดมากขึ้น :angry2:
พ่อลูกน่ารักมาก ๆ เลยอ่ะ...นายบิ๊กก็ยังกล้า จะตอบคำถามพ่อกับนายเบียร์ยังไงล่ะเล่นอาบน้ำกับพี่บู้ตั้งสองชั่วโมง :z1:
-
หายไปไหนอ่า ตกมาหน้าสามแระ คิดถึงๆๆ
-
ตอน : ครอบครัวสุขสรรค์ part 3 หวิว ๆ
“บิ๊ก......พอเหอะ”
พี่ชายบอกเสียงขุ่น ใบหน้าที่แดงซ่านนั้นมุ่ยลงเล็กน้อย มือเล็ก ๆ พยายามดันไปที่อกแกร่งด้วยความอึดอัด เมื่อเห็นว่าคนตัวโตนั้นชักจะใช้เวลาในการ‘เล่น’......นานเกินไปเสียแล้ว
“ก็มีโอกาส เราก็ต้องตักตวงความสุขสิครับ คุณพี่ชาย”
“บิ๊กคนเดียวมั้งที่สุขน่ะ......แค่เดือนเดียวก็อดทนไม่ได้ ไหนเคยสอนให้พี่รู้จักอดทนไง”
เจ้าหมาดำผู้หน้าด้านหน้าทนกำลังยิ้มระรื่น หาได้ฟังเสียงทัดทานไม่.....หูตั้งและกระดิกหางสั่นดิก ๆ ก่อนจะก้มลงฟัดร่างผอม ๆ นั้นต่อ ยอดอกสีอ่อนซีด ตอนนี้กลายเป็นสีแดงเข้ม เนื่องจากโดนดูดจนช้ำ ขาเล็กทั้งสองข้างถูกยกขึ้นวางพาดขอบอ่าง ก่อนที่คนตัวโตจะเริ่มดันตัวเข้ามา แล้วขยับเบา ๆ จนน้ำในอ่างกระฉอกล้นออกมา
“เสียวเนอะ.....ของพี่แน่นจัง.....เอ๊ะ หรือของเค้าใหญ่หว่า หึหึ”
“เด็กลามก”
“ตัวเองก็ลามกเหมือนกันแหละ....หน้างี้แดงแปร๊ดเลยนิ”
“เป็นเด็กใต้รึไง.....นินินิอยู่ได้ ทั้ง ๆ ที่เกลียดกันแท้ ๆ เกลียดแล้วทำแบบนี้ทำไมวะ.....อะ.....อ๊า”
พอพูดไม่เข้าหู เจ้าตัวโตก็ชักไม่สบอารมณ์ พอมันไม่สบอารมณ์ มันก็เริ่มรุนแรง....นิด ๆ
ไม่ชอบเลยเวลาที่พี่พูดแบบนี้....
ไอ้หมา....มึงจะพูดเรื่องจริงทำไมให้เสียฟีล :m16:
“ใช่......เค้าเกลียดพี่.....เกลียด.....เกลียด....เกลียด....ซี๊ดดดดดด” ร่างสูงกระแทกตัวอัดเข้ามาอย่างหนักหน่วง พี่ชายรู้สึกจุก.....จุกกับคำว่าเกลียด.....ทั้ง ๆ ที่ร่างกายกลับยังโหยหาความสุขจากคนตรงหน้า.....ต้องการมากขึ้น.....มากขึ้น.....โดยที่เจ้าตัวก็ไม่เคยรู้ตัว
“เห็นมั้ย เกลียดเค้าจริง ๆ ด้วย.....อ๊ะ.....อื๊อออออ”
“ที่สุดเลยแหละ......อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
ปัง ปัง ปัง!!!!!!
เสียงฝ่ามือหนัก ๆ กระทบประตูห้องน้ำทำเอาฝาแฝดถึงกับสะดุ้ง นายบู้รีบเอามือปิดปาก พลางคิดในใจว่าตัวเองเผลอครางออกมาเสียงดังรึไงนะนั่น
“ชู่วว์ พี่เงียบนะ”
“ก็เงียบอยู่ บิ๊กก็เลิกขยับดิ”
“ซี๊ดดดด แบบนี้มันตื่นเต้นดีชะมัด”
เสียงโหวกเหวกโวยวายของสองคนพ่อลูกดังรอดเข้ามา เร่งเร้าให้คู่แฝดออกมาจากห้องน้ำเสียที
นายบิ๊กจัดการถอนเจ้าโลกแดงก่ำขนาดมหึมา ที่เต็มไปด้วยเลือดมาหล่อเลี้ยงออกจากช่องทางอันแสนคับแคบ พร้อมกับฉุดกระชากร่างผอม ๆ ของพี่ชายตัวจ้อยขึ้นจากอ่าง เดินจูงกันไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตู แล้วดันร่างของบู้น้อยแนบติดกับประตูห้องน้ำ
“ลองคิดดูสิ.....ถ้าสองคนนั้นกำลังมองมา สมมติว่าพวกเค้ามีตาทิพย์อ่ะนะ” เสียงหื่น ๆ กระซิบข้างหู คอยบงการให้คนตัวเล็กจินตนาการตามไปด้วย
น้องชายยัดเยียดร่างกายส่วนล่างเข้าไปอย่างช้า ๆ อีกครั้ง แกนกายของนายบู้เองก็กำลังแข็งบดกับประตูห้องน้ำ ทุกครั้งที่น้องขยับ คนเป็นพี่ก็รู้สึกเสียวซ่านจนแทบขาดใจ
“อ๊ะ”
“ชู่วววว์ สองคนนั่นอาจกำลังเอาหูแนบประตูอยู่ก็ได้นะพี่”
“ไม่ไหวแล้ว....อื๊ออออออ”
“ตื่นเต้นใช่มั้ยล่ะ....ว่าไง.....หืม?.....สองคนนั่นคงรู้แล้วล่ะมั้ง.....ว่าเราเป็น......สามีภรรยากันแล้วน่ะ”
“บิ๊ก....โรค....จิต”
“หึ....พี่มันก็โรคจิตเหมือนกันนั่นแหละ”
ของเหลวสีขาวขุ่นของพี่ชายหลั่งออกมาก่อนอย่างสุดกลั้น รู้สึกเสียวและคันยิบตรงท่อนเนื้อที่ร้อนผ่าวและกำลังจะค่อย ๆสงบลงหลังพ่นพิษรัก.....บู้หลับตาปี๋ เมื่อช่องทางด้านหลังถูกกระแทกเข้าออกเร็ว ๆ.....ในไม่ช้า ความรู้สึกอุ่นวาบเนื่องจากน้ำรักของน้องชายที่ปลดปล่อยออกมาจนเต็มล้น ก็เกิดขึ้นภายในช่องทางนั้น พร้อม ๆ กับร่างหนัก ๆ ที่ทับลงมา บดเบียด คลอเคลีย ประจับจูบที่ซอกคอ ใบหู เป่าลมหายใจอุ่น ๆ รดใบหน้าที่กำลังแดงวาบ
อย่างกับคู่รักหลังเสร็จกิจ ยังไงก็ยังงั้น
ทั้ง ๆ ที่มันเกลียดพี่มันแท้ ๆ......แล้วจะอ่อนโยนเพื่อ ?
ความเสียวซ่านค่อย ๆ เจือจางลง แต่ความรู้สึกเหมือนมีอะไรคาอยู่ในร่างกายนั้นยังคงอยู่ เป็นความรู้สึกเสียวแปลบ ๆ บริเวณท้องน้อย ร่างกายหมดแรง ทั้ง ๆ ที่มีความสุขจนล้น
.
.....
............
.............................
แอ๊ดดดดดดด
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก พ่อหมีกับลูกชายคนเล็กซึ่งนุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว ยืนมองฝาแฝดอย่างงง ๆ โดยเฉพาะพ่อหมีที่ถึงกับตาค้าง สะบัดศีรษะแรง ๆ สามสี่ครั้งอย่างไม่เชื่อสายตา เสียงเข้ม ๆ ของหนุ่มใหญ่วัยกลางคนเอ่ยขึ้นมาอย่างติดขัดราวกับเด็กทารก
“ทะ....ทะ....ทำอะไรกันน่ะ เป็นชั่วโมงเลย........ละ....แล้วนั่นพี่แกเป็นไรน่ะไอ้บิ๊ก กะ...เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงต้องอุ้มกันออกมา.......ล่ะ”
“ใช่.....ดำทำไรพี่บู้ของเบียร์น่ะ พี่บู้คร๊าบ ดำทำไรพี่บู้.....พี่บู้!!!!”
น้องเล็กเดินวนรอบพี่คนกลาง พยายามจะสื่อสารกับพี่ชายคนโตที่หมดแรง......และหมดสติ....และกำลังโดนเจ้าคนตัวโตแบกอยู่โดยไม่มีทีท่าว่าจะหนักหรือเมื่อยเลยแม้แต่นิดเดียว ก้นขาว ๆ อยู่แนบชิดกับหน้านายบิ๊ก ส่วนหัวนั้นแหมะซบอยู่ที่แผ่นหลังกว้าง น้องเล็กทรุดตัวลงกึ่งนั่งกึ่งยืน เอานิ้วจิ้มพี่ชายคนโตเบา ๆ
บิ๊กยักคิ้วให้สองพ่อลูกโดยที่ไม่ยอมตอบคำถาม และมีร่างผอม ๆ ซึ่งเปลือยเปล่าของพี่ชายพาดอยู่บนบ่า ภาพที่เห็นนั้น....ดูแล้วค่อนข้างส่อไปในทางลามก......เหมือนไอ้หื่นกำลังจะลากเหยื่อไปทำไม่ดีไม่ร้าย ทั้งที่ความจริงแล้วเพิ่งจะทำกันเสร็จสด ๆ ร้อน ๆ
ส่วนบู้น้อยในตอนนี้ตัวเบาหวิวจนไม่มีสติจะรับรู้อะไรอีกต่อไป.....
“นี่......อย่ามาเดินหนีพ่อนะเจ้าบิ๊ก”
“ใช่.....อย่ามาเดินหนีเบียร์นะ ไอ้ดำ”
ฝากไว้ก่อนเหอะนะ เจ้าบุ๊กบิ๊ก.......สีหน้าและท่าทางของสองคนพ่อลูกบอกอย่างนั้น
โดยเฉพาะคุณเด็กชายภัทร.....
หน็อยแน่......เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่....
พี่บู้ต้องเป็นของผม ก็ผมรักของผมมาตั้งนาน!!!!
.
....
.........
“ชู่ววววว์”
บิ๊กหันมาทำหน้าดุ ๆ ใส่สองคนพ่อลูก ที่ยังคงอยู่ในสภาพผ้าขนหนูพันรอยกาย และยังไม่ยอมไปอาบน้ำ เจ้าเบียร์กอดเอวของพ่อแน่น สีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรง ขณะที่พ่อหมีก็ได้แต่ยืนมอง คำถามมากมายผุดขึ้นมาเต็มหัว แต่คนเป็นพ่อกลับไม่กล้าถาม......ถึงแม้ว่าถามออกไปแล้ว เจ้าเด็กตัวดำก็คงจะไม่ยอมตอบอยู่ดีนั่นแหละ
พ่อหนุ่มผิวแทนหันกลับมามองพี่ชายที่นอนหลับไม่ได้สติ หลังจากที่เช็ดตัวให้ เป่าผมให้ จับแต่งตัว ปะแป้งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็พาร่างเบา ๆ นั้นขึ้นเตียงนอน แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดถึงหน้าอกของพี่ชาย มือหนาลูบหัวเจ้าฝาแฝดตัวเล็กของตนอย่างรักใคร่
พักผ่อนเถอะนะหมาน้อย......
“จะยืนจ้องกันอีกนานมั้ย ไอ้หมามันไม่ค่อยสบาย ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” บิ๊กเอ่ยเสียงขุ่น ทำเอาคนทั้งคู่สะดุ้ง พ่อหมีหันไปยักไหล่กับลูกชายคนเล็กอย่างจนปัญญา ก่อนจะพากันไปอาบน้ำ
ร่างสูงจ้องมองพี่ชายที่หลับปุ๋ยเหมือนเด็ก ก้มลงสูดกลิ่นหอม ๆ จากตัวพี่หลายต่อหลายครั้ง กลิ่นตัวแบบเด็กของพี่นั้น ให้ความรู้สึกที่สดชื่นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
อยู่ด้วยกันมานานก็เงี๊ยะ......อาจจะมีหลงออกนอกลู่นอกทางไปบ้าง แต่สุดท้าย......ก็กลับมาตายรัง
“พี่ครับ....ผมรัก.......ผม...............รัก........เอ่อ......รัก.............เฮ้อ!!!” คำบอกรักนั้นถูกกลืนกลับเข้าไปเสียดื้อ ๆ อารมณ์เหมือนจะได้....แต่ก็ยังไม่สุด
พูดออกไปก็ใช่ว่าเจ้าตัวจะได้ยินซะเมื่อไหร่
บิ๊กลูบหัวพี่ชายอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียง แล้วฉวยโอกาสนอนกอดพี่ให้หนำใจ ก่อนที่สองคนพ่อลูกจะเข้ามาแล้วแย่งชิงตำแหน่งข้าง ๆ ตัวพี่ไป
กอดพี่แล้วนอนหลับสบาย......หมอนข้างของผม......ตุ๊กตาของผม
ภรรเมียของผม!!!!!.....เจ๊ยยยยย
ไม่ใช่ล๊ะ!!!
:a5: o22 :really2:
............................................................................
ทางด้านสองคนพ่อลูก.....
“พ่อว่ามันแปลก ๆ นา......ดูแล้วมันทะแม่ง ๆ” คุณพ่อตัวโต ผู้ซึ่งนั่งกินพื้นที่ในอ่างอาบน้ำจนเบียดเจ้าลูกคนเล็กติดกับผนังอ่างเอ่ยขึ้นคล้ายกับจะพูดกับตัวเองเสียมากกว่า สีหน้านั้นดูเป็นกังวล อย่างไม่อาจปกปิด
“สองคนนั้นอยู่ด้วยกันมากเกินไป พ่อกลัวว่ามันจะ.....”
พูดออกไปให้เจ้าเด็กนี่ฟังมันก็เท่านั้น....
ชายหนุ่มคิดได้ ว่าไม่ควรให้เด็กน้อยคนนี้ต้องมารับรู้เรื่องราว ที่อาจจะเป็นเพียงแค่......สิ่งที่คิดมากไปเอง
“เห็นมั้ย เบียร์บอกแล้วว่ามันแปลก ๆ พ่อครับ เราต้องกันสองคนนั้นออกจากกันนะ เราสองคนต้องช่วยกันปกป้องพี่บู้นะพ่อ”
เจ้าเด็กตาร้ายเขย่าแขนคุณพ่อหมีไปมาอย่างเซ้าซี้ ผู้เป็นพ่อจึงต้องประเคนมะเหงกให้ทีนึง
“เยอะนะเราอ่ะ......ไม่มีอะไรหรอกน่า สนใจเรื่องเรียนเหอะ พ่อล่ะอาย เวลาไปเอาสมุดพก.....อายโครต”
“พ่ออ่ะ....เบียร์งอนพ่อแล้ว”
ผู้เป็นพ่อส่ายหน้ายิ้ม ๆ ให้กับลูกชายที่ราวกับถอดแบบพี่ชายทั้งสองมาเป๊ะ ๆ อย่างละครึ่ง.....แถมได้มาแต่นิสัยเสีย ๆ ซะด้วยสิ
ขณะที่อีกใจก็เริ่มเป็นกังวลมากขึ้น...มากขึ้น ความรู้สึกสังหรณ์วาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ไม่น่า.....เลี้ยงมากับมือ.....ลูกเรามันก็เด็กผู้ชายทั่ว ๆ ไปนี่นะ.....ไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องคิดมากเลย
บอกกับตัวเองเช่นนั้น....พยายามที่จะไม่คิดถึงเรื่องผิดศีลธรรม แต่สีหน้าที่เต็มไปด้วยความหึงหวงของเจ้าตัวโต ทำให้ความเชื่อมั่นของคุณพ่อเริ่มสั่นคลอน.....
คุณ....
ชายหนุ่มหลับตา นึกถึงหญิงสาวผู้ซึ่งจากไปไกลแสนไกล
ไหนฐานะที่เจ้าเด็กสองคนนี้รักคุณมากกว่าผม.....
ช่วยชี้ทางให้ลูกของเราทีเถอะ
อย่าให้พวกแกเดินทางผิดเลย
คุณพ่อคนเก่งจะรู้มั้ยน๊า.....ว่าสิ่งที่ตัวเองกังวลอยู่นั้น มันได้เกิดขึ้นมานานหนักหนาแล้ว......แถมยัง....ไกลกว่าที่คิดเสียด้วยซ้ำ
...............................................................
“ตื่นแล้วเหรอไอ้กี๋”
ราเชนทร์เปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก แล้วแทบจะรีบปิดตาลงในทันที เมื่อภาพแรกที่เจ้าคนหน้าตี๋เห็นนั้น คือชายหนุ่มที่ตัวเองเกลียดสุดชีวิต
“ออกไป.....ไปให้พ้น.....ผมอยากอยู่คนเดียว”
มือใหญ่ของกันต์ลูบใบหน้าของตี๋น้อยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะออกแรงบีบที่คาง จนใบหน้าของพ่อหนุ่มหน้าอ่อนเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“ใครคือเลดี้ดั๊ค......เมมชื่อไว้ซะน่ารักเชียว”
“เพื่อน!!!”
“กูไม่ยักรู้ว่ามึงมีเพื่อนด้วย แล้วนี่คืออะไร......ไปดูคอนกันมั้ย ชั้นได้บัตรฟรีมาสองใบ.....แบบนี้มันนัดเดทไม่ใช่เหรอ”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายกับมือถือผม”
“มีสิ กูมีสิทธ์......กูมีสิทธิ์ในทุกเรื่อง ที่เกี่ยวกับมึง เพราะมึงเป็นของกูแล้ว”
ราเชนทร์กัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ แววตารังเกียจชิงชังถูกส่งไปให้ผู้ชายร่างหนาที่กำลังกระตุกยิ้มอย่างไม่มีปิดบัง
“มองแบบนี้ อยากจะโดนอีกงั้นเหรอ.....”
“คุณเคยรักใครมั้ย....คุณกันต์ ?”
คำถามแผ่วเบา.....จากปากของคนที่นอนอยู่ ทำให้คนตัวล่ำถึงกับหยุดชะงัก.....ใบหน้าคมจ้องมอง.....ไม่มีรอยยิ้ม ใบหน้านั้นเรียบเฉย และกำลังครุ่นคิด
คำตอบน่ะมีแล้ว......
ติดอยู่ตรงที่
หากพูดออกไปแล้ว คน ๆนี้จะยอมเชื่อหรือเปล่า? เท่านั้นเอง....
“ผมทำได้ทุกอย่าง.....ผมน่ะ.....เพื่อคนที่ผมรัก.....ต่อให้ต้องทรมานแค่ไหน ผมก็ทนได้ เพราะฉะนั้น กรุณาเมตตาผม......แค่นิดเดียว ผมขอความเมตตาจากคุณ......เพียงแค่น้อยนิด....”
“เงียบน่ะ!!! มึงพูดมากไปแล้ว”
กันต์ตวาดใส่หนุ่มน้อยที่กำลังนอนอย่างอ่อนแรง....ราเชนทร์หน้าซีดเผือด และกำลังตัวสั่น ร่างกายนั้นอ่อนล้าเกินไป.....จนปัญญาที่จะต่อสู้ขัดขืน ชายหนุ่มร่างหนาลากนิ้วไปมาบนผิวเนื้อขาว ๆ กดนิ้วลงไปจนเป็นรอยเล็บ กรีดลากเป็นทางยาว
ทำไม.....อยู่กับกูมันทรมานมากนักเหรอ
“หน้าอย่างมึง นอกจากกูแล้วคงไม่มีใครต้องการ.......จำได้มั้ย หน้าเฟะ ๆ ของมึงน่ะ คนอย่างกูยอมลดตัวลงไปนอนด้วย มึงควรจะดีใจนะ.....ไม่ใช่เหรอ? หรือว่าตอนนี้หน้าตาพอดูได้แล้ว เลยคิดว่าตัวเองหล่อแบบเคน ธีรเดช......เหรอครับ? คุณชายราเชนทร์”
คนอย่างกูยอมลดตัวลงไปรักไอ้เด็กขี้แพ้อย่างมึงเชียวนะ.....
ซาบซึ้งกันบ้างมั้ย!!!!
“รักมันมากนักเหรอ ไอ้เด็กประหลาดนั่น......มึงรักมัน ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะรู้จักกัน ได้ไง.......แบบนั้นคือรักเหรอ แน่ใจเหรอ ว่าไม่ใช่แค่หลง”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาดูถูกความรักของผม”
ราเชนทร์รวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด ส่งผ่านออกมาทางคำพูด....และน้ำเสียงแข็งกร้าว ทั้งที่ในใจนั้นกำลังสับสน
รักสิ.....ผมน่ะรักลูกพี่ที่สุด
รัก......ดวงตากลมโตคู่นั้น.....ดวงตาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยมากมาย.....ขอบตาคล้ำ ๆ ที่แสนจะน่าหลงใหล
รัก......ร่างกายผอมบาง ชวนให้เกิดจินตนาการ....และความฝันที่แสนจะหวาบหวาม
รัก......นิสัยห่าม ๆ ของลูกพี่
รัก.......ริมฝีปากเล็ก ๆ ที่จ้อไม่หยุด.....รักน้ำเสียงแหบห้าวที่ดูขัดกับขนาดตัวนั่น.......รักทุกอย่างที่เป็นลูกพี่ เพิ่งรู้จักแล้วไง.....เพิ่งเจอกันแล้วจะรักกันไม่ได้งั้นรึ......ทฤษฎีความรักแบบไหนของมึง ไอ้เหี้ยกันต์ ไอ้มารทำลายความสุขของคนอื่น มารอย่างมึงอยู่ตรงไหนในใจกูรู้มั้ย..........
ไม่มีที่สำหรับคนชั่วอย่างมึงหรอก
ลูกพี่คือความสุขเดียว คือความหวังเดียวที่ทำให้กูอยากที่จะมีชีวิตอยู่ สิ่งเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยชีวิต.....พ่อกล่องดนตรีของผม ความฝันของผม.....คนรักในอุดมคติของผม
ร่างผอมบางสะดุ้ง เมื่อลิ้นแฉะโลมเลียซอกคอที่มีแต่รอยแดงช้ำ ข้อมือถูกตรึง มือขนาดใหญ่และแข็งแรงกดทับและบีบขย้ำจนเจ็บ.....และเริ่มชา
ดวงตาว่างเปล่าจ้องมองเพดาน รอรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง เหมือนกับโสเภณีที่มีหน้าที่ ‘อ้าขากว้าง ๆ’ แล้วปรนเปรอลูกค้าขาประจำด้วยไดอาล็อกซ้ำ ๆ ราวกับท่องอาขยาน
ที่ซึ่งว่างเปล่านั้น มีใบหน้าของคนที่นายราเชนทร์‘หลง...........รัก’ กำลังมองจ้องลงมา และส่งยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ ยิ้มแบบเด็ก ๆ ที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสา
“กี๋....ซี๊ดดดดด......พูดสิว่ารัก.....พูดว่ามึงรักกู.....อาาาาาาาาาาาาาาาาา”
“รัก........รักที่สุด.........ผมรักคุณ........รัก.......รัก........รัก.........รัก......รัก”
ผมรักลูกพี่นะครับ
ขณะที่ร่างกายถูกกระทำซ้ำ ๆ จนแทบหมดสิ้นความรู้สึก ทว่าหัวใจกลับลิงโลด เพียงแค่นึกถึงรุ่นพี่ร่างเล็ก ผู้มีรอยยิ้มโชว์เขี้ยวเป็นเอกลักษณ์
กูรักมึงนะไอ้ตาตี่.....รัก.....รัก.....รัก รักจนจะตายให้ได้ กูอยากจะเก็บมึงเอาไว้แบบนี้ ไม่ให้ออกไปไหน.....
เก็บไว้ในหัวใจของกูยังไงล่ะ!!!!!
.........................................................................................
โมเม้นท์กันต์กี๋
รู้สึกว่ามันหลอนนิด ๆ ว่ามั้ยคะ......ชักไปต่อไม่ถูกแล้วสิชั้น
ยังไม่ลืมกันเนอะ....ก็ช่วงนี้มีงานทำแล้ว ไม่มีเวลาแต่งเลยง่ะ......เหนื่อยและเพลียมากมาย อาจจะอัพแค่อาทิตย์ละครั้งนะคะ.....ไม่มีเวลาจริง ๆ เพื่ออนาคต....สู้โว้ยยยยย
****จริง ๆ แล้วในวงการหนังอย่างว่า การที่ฝาแฝดมีอะไรกันคงไม่ใช่เรื่องแปลกแล้วมั้ง......ทั้งญี่ปุ่นและฝรั่ง แต่ที่เคยเห็นจะเป็นชายกับชาย ไม่ก็หญิงกับหญิง แต่พี่น้องที่ไม่ใช่ฝาแฝด และคนละเพศกลับดูแล้วผิดศีลธรรมมากกว่า....อันนี้เป็นความรู้สึกส่วนตัวน่ะนะ ความรู้สึกของบิ๊กก็จะประมาณว่า.....ไม่คิดว่าการมีเซ็กซ์กันนั้นผิดเท่าไหร่ แต่กลับคิดเรื่องความรู้สึกทางใจมากกว่า.....ว่าอาจจะเผลอคิดเกินเลยกับพี่ชาย....อืม ประมาณนั้นแหละ
ปล คิดถึงกันก็ต้องเม้นท์มาเยอะ ๆนะคะ....
.....................................
-
เอิ๊กๆ ดูดิๆ หมาดำทำไรอ่ะ โจ่งแจ้งเสียจน
คุณพ่อ กับน้องเบียร์สงสัย แล้วเห็นมั้ย??
ทำจนพี่บู้สลบคาอกเลยเหรอ? โห...น่ากลัวมากกก
โมเม้นท์กันต์ เชนนี่ ละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกัน
เพราะถ้าให้เม้นต์ ก็จะได้ไดอะลอกเดิมๆ จาก
สองตอนที่แล้ว เกลียดกันต์อ่ะ รับมันไม่ได้ เริ่มเกลียดมาก
กว่าอิหมาดำแระ
ปล. ในเรื่องของศีลธรรมของการมีเซ็กส์ระหว่างพี่น้อง
ไม่ว่าจะฝาแฝดหรือไม่นั้น ให้เรามอง ไม่ว่ามุมไหน มันก็
ผิดทั้งนั้นแหละ แต่ว่า...อิๆ อย่าได้แคร์ เพราะแคร์แล้ว
เรื่องนี้ มันก็จะไม่ดำเนินต่อไปอ่ะจิ ในเมื่อเดินพลาดมาถึง
ขนาดนี้แล้ว ก็จงเลือกเดินต่อไป อุๆ
สู้ๆ นะคนเขียน เราเข้าใจ เขียนนิยายไปด้วย ทำงานไปด้วย
มันเป็นไง ว่างๆ ค่อยมาอัพก็ได้จ้ะ รอได้สำเหมอ... :pig4:
-
อิบิ๊ก แกโรคจิตของจริง :laugh:
ดูเหมือนน้องเบียร์ก็จะคิดไม่ซื่อกับพี่ชายตัวเล็กอีกคนด้วยหรือเปล่า :z3:
ถ้าพ่อหมีรู้ความจริงจะเป้นยังไงนะ o22
-
เอิ่ม กัน-กี๋หลอนขึ้นทุกวันนะ
พอคู่บิ๊ก-บู้เลิกมาม่า คู่นี้เลยต่อเรอะ
-
เอ่อ เศร้าอ่ะ กันต์กับกี๋เข้าใจผิดกับปากแข็งไม่ตรงกับใจ อ่านแล้วเจ็บแทนอ่ะ....
ส่วนคู่บุ๊กบิ๊กกับพี่บู้นี้ถ้าทางจะมีอุปสรรค์ตัวใหญ่ๆมาขวางทางละนะ... จะเป็นไงต่อไปหนออ.....
รออ่านตอนต่อไปจ้า แต่ถ้าเหนื่อยหรือเพลียมากๆก็พักผ่อนให้เพียงพอก่อนนะ เด่วจะไม่สบายได้อ่ะจ้า
-
ขอบคุณค่ะ ถึงช่วงนี้จะไม่ว่างเลย แต่ก็แอบแวบเข้ามาอ่านเพราะความคิดถึงบิ๊กกับบู้นะคะ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
เราว่าไม่เกี่ยวนะเรื่องที่เป็นพี่น้องกันหรือเป็นฝาแฝดน่ะ ความรักน่ะมันเป็นสิ่งมหัศจรรย์
ในความเป็นจริงอ่ะ คนเราไม่คิดอะไรกะพี่น้องตัวเองหรอก เรามีพี่ชายตั้งหลายคนไม่เค้ยจะรู้สึกอะไรแบบนี้(เคยนั่งมองพี่ตั้วเอง อึ๋ย แค่คิดก็ขนลุก) เราว่ามันอยู่ในสายเลือดด้วยนะ
แต่ทั้งอย่างนั้นพวกเค้ายังมารักกันได้ คงต้องยอมรับแล้วล่ะว่าเค้าเกิดมาเพื่อกันและกัน เพราะงั้นประเด็นพี่น้องเราตัดออกเลย เหอๆ(ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดไงนะ แต่เราคิดแบบนี้จริงๆ)
-
สำหรับเราน่ะรักก้อคือรัก ไม่ว่าเราจะรักใคร ก้อตามมันคือรัก อยุ๋ดี
2คู่ดูเหมือนมีอุปสรรคทั้ง2คู๋เลย
-
นึกไม่ออกว่าคู่กันต์กับกี๋มันจะลงเอยกันได้ยังไง
ชักหลอนแล้วอ่ะ...กลัวกี๋มันเป็นบ้าไปซะก่อน โดนทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจติดต่อกันนาน ๆ อย่างนั้น
เป็นห่วงความสัมพันธ์ของบิ๊กกับบู้ด้วย...รักก็ไม่บอกว่ารัก ปล่อยให้เข้าใจว่าเกลียดอยู่นั่น เดี๋ยวก็ได้เสียไปโดยไม่ทันตั้งตัวหรอก
คุณพ่อชักจะสงสัยแล้วด้วย
-
ดัน ๆ ๆ ๆ ๆ
-
อ่ะ มาดันด้วย อิอิ :-[
-
คุณพ่อคะ ไม่ทันแล้วค่ะ โดยเฉพาะฝ่ายพี่
:mc4: :z3:
-
ดัน มะดันดอง ตีหนึ่งตีสอง เผื่อน้องจะมาดัน
-
ตอน : เจ้าบุ๊กบิ๊กกับคุณป๊า
บรรยาย;
หลังจากคิดทบทวนในเรื่องราวที่รบกวนจิตใจมาตลอดสองวันสองคืนเต็ม ๆ หนุ่มร่างใหญ่ก็ตัดสินใจเคลียร์ปัญหากับเจ้าลูกชายคนโตแบบแมน ๆ
ไม่ได้พิมพ์ผิดหรอก.....เปล่าเลยทีเดียวเชียว
หากจะว่ากันตามตรงแล้ว.....ในบรรดาลูกชายสุดรักใคร่....พ่อยอดดวงใจ หัวแก้วหัวแหวนยอดขมองอิ่ม ทั้งสามใบเถานี้......มีแต่นายบิ๊กเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละที่ดูจะโตสุดทั้งความคิดและขนาดตัว.....หากมองข้ามเรื่องความเอาแต่ใจ ชอบถือความคิดของตัวเองเป็นใหญ่แล้วล่ะก็นะ.....
ซึ่งเรื่องนี้มีเพียงพี่ชายฝาแฝดตัวน้อยคนเดียว.....ที่รู้ฤทธิ์ของพ่อคุณดี.....ชนิดที่ว่าอย่าได้เผลอไปขัดใจพ่อเข้าให้เชียวล่ะ
“ออกไปข้างนอกกับพ่อเดี๋ยวนึงสิบิ๊ก” คนเป็นพ่อพยายามทำน้ำเสียงให้เคร่งขรึม กระแอมกระไออย่างเป็นจริงเป็นจัง ทว่าลูกชายจอมดื้อแพ่งตอบสนองกลับมาแค่หางตา.....ก่อนจะหันไปเพ่งมองนายบู้กับน้องคนเล็กที่กำลังกอดปล้ำกันอยู่บนพื้นห้อง
มองอย่างคาดโทษ.....
“เจ้าบิ๊ก.....ได้ยินที่พ่อพูดมั้ย”
“ไปไหน!!!! ไม่ไป.....ร้อน อยากอยู่ห้อง เหนื่อยกับพ่อ....เหนื่อยกับไอ้หมา.....แล้วก็ไอ้เด็กถุงยางแตกนี่มาทั้งวันแล้ว!!!!”
น้ำเสียงนั้นเกือบจะเป็นตะคอก....
ทุกอย่างหยุดชะงัก ราวกับมีใครซักคนมากดรีโมทหยุดแช่ภาพเอาไว้ น้องคนเล็กน้ำตาคลอ จนนายบู้ต้องรีบกอด....รีบโอ๋เป็นการใหญ่
“โอ๋.....เด็กดีของพี่ ไม่ร้องน๊า.....นิ่ง.....ฮึ่บ!!!!....ฮึ่บบบ!!!”
“ไปคลอเคลียกันที่อื่นไปไป๊!!! รำคาญ คนจะดูข่าว”
ปากหมาแบบนี้ มันต้องเจอฤทธิ์คุณพ่อ
ผลั้วะ!!!!!!!!
กำปั้นหนัก ๆ ไม่ใช่แค่เขก แต่ทุบไปบนหัวที่ชอบคิดแต่เรื่องชั่วร้าย คล้ายหมีตะปบเหยื่อ ความชั่วกระเด็นออกไปไกลสามฟุต ก่อนจะถูกดูดกลับเข้าไปใหม่ราวกับมีแม่เหล็ก
“ไปข้างนอกกับพ่อเดี๋ยวเดียวแหละ เจ้าลูกชาย” พ่อหมียิ้มเยือกเย็นจนลูกชายตัวโตเสียวสันหลังวาบ
ให้ตายเหอะ.....
เจ้าบุ๊กบิ๊กกำลังคิด....
คุณพ่อที่บทจะเอาจริงขึ้นมาแบบนี้มันน่ากลัวโครต ๆ
.
.....
..........
.........................
ที่ดาดฟ้า
ที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่เมคเลิฟของคู่แฝด.......^^
“มีอะไรก็ว่ามา ทำท่าทางเห็นแปลกๆ ตั้งแต่วันนั้นแล้ว” ลูกชายตัวโตเป็นคนเปิด ดวงตาคมสบกับดวงตาที่คมพอกัน....ไม่มีใครหลบสายตาใคร ดวงตาแข็งกร้าวโต้ตอบกันไปมาอย่างไม่ลดละ
ดวงตาที่ถอดแบบกันมา....ดวงตาแบบฉบับของสัตว์ป่า......ยามดีก็ดูอบอุ่น ดูเชื่อง....และดูบ้องแบ๊วไร้พิษสง.....แต่ยามร้ายก็วาวโรจน์ดุดัน และแกร่งกร้าวชวนให้เสียวสันหลัง!!!!
“แกกับพี่น่ะ.......เป็นพี่น้องกันใช่มั้ย?” คำถามฟังดูเรียบง่าย แต่แฝงด้วยความเคลือบแคลงสงสัยในน้ำเสียงนั้น สีหน้าและแววตาของพ่อหมีดูคล้ายจะจับผิด นายบิ๊กจ้องมองพ่ออยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“ปัญญาอ่อนรึเปล่า เรียกออกมาเพื่อที่จะถามแค่นี้อ่ะนะ”
“ตอบมาว่าใช่มั้ย!!!!”
คนเป็นพ่อขึ้นเสียงดังใส่.....พยายามข่มอารมณ์กับเจ้าลูกคนนี้มาตลอด แต่มันกลับไม่เคยลดความกวนตีนลงไปได้เลย.....มีแต่จะหนักข้อขึ้น.....ทุกวัน ๆ สงสัยกำปั้นแข็ง ๆ ที่ซัดไปเมื่อครู่นี้ คงจะออมมือมากไปหน่อยกระมัง
“ใช่.....เป็นพี่น้องกัน ก็เป็นคนทำออกมาเองไม่ใช่เหรอ ฮึ......คุณพ่อ....ว่ายังไงล่ะ หรือว่าความจำเสื่อมซะแล้ว”
พอเจ้าเด็กร่างยักษ์พูดจบ....ต่างคนก็ต่างเงียบไปพักใหญ่ ยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น....ลมบนดาดฟ้านั้นแรงจนผมยุ่ง.....ทั้งพ่อทั้งลูก ดูเหมือนภาพในหนังแอคชั่นดาดๆ ที่มีฉากตัวโกงกับพระเอกปะทะกัน ต่างฝ่ายต่างก็โพสท์ท่าทำเท่ห์ พูดจาเชือดเฉือนกันไปมา ทั้ง ๆ ที่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแมร่งจะสาดกระสุนใส่กันอยู่รอมล่อ..... ก็ตามที
คราวนี้เป็นพ่อหมี.....ที่พูดออกมาก่อนบ้าง
“พ่อไม่รู้นะ ว่าแกคิดจะทำอะไร หรือว่าทำอะไรลงไปแล้วบ้าง แต่พ่อขอได้มั้ย......พี่ชายของเราน่ะ.....น้องบู้น่ะ......อย่าใช้น้องบู้เป็นเครื่องมือในการแก้แค้นพ่อเลยนะ แค่แกเมินเฉยใส่พ่อ พ่อก็เสียใจมากพอแล้ว.....แกอย่าได้ปลูกฝังอะไรใส่หัวของเด็กคนนั้นอีกเลย พ่อขอล่ะ”
สิ่งที่อัดอั้นในหัวอกพ่อ ถูกระบายออกมาจนหมดสิ้น แต่นายบิ๊กกลับเพียงแค่แค่นยิ้ม ก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“สำคัญตัวเองมากไปมั้ยครับ ป๊ะป๋า......เรื่องน้อยใจแบบเด็ก ๆ น่ะ มันไม่เคยอยู่ในหัวผม แล้วไอ้เด็กนั่นกับผู้หญิงคนนั้น สำหรับผม คนพวกนั้นไม่เคยมีตัวตน.....ผมไม่จำเป็นต้องแก้แค้นพวกคนที่ไม่เคยอยู่ในสายตา เพราะคนที่สำคัญที่สุดสำหรับผม มีแต่พี่คนเดียวเท่านั้น”
ลูกชายคนนี้ยังคงเก่งในเรื่องการใช้คำพูดที่ทำให้คนฟังรู้สึกสะเทือนใจ.....เหมือนอย่างที่ผ่านมา สามารถโยนความผิดของตัวเองให้กับทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวได้อย่างหน้าตาเฉย พูดให้ตัวเองดูดีได้อย่าง.....หน้าไม่อาย นายมันร้าย ไอ้บุ๊กบิ๊ก!!!!!
“เจ้าบิ๊ก.....ทำไมแกพูดแบบนี้ล่ะลูก”
พ่อหมีเสียงสั่นเครือ.....หัวใจของหนุ่มใหญ่วัยดึกแทบแตกสลาย
“ผมจะบอกให้นะ คุณพ่อ....ว่าผมคนนี้แหละที่ดูแลพี่มาตลอดตั้งแต่แม่ตาย แล้วก็ทำหน้าที่นี้อย่างดีมากด้วย เทียบกับที่พ่อดูแลมันน่ะ ไม่ได้หนึ่งในสี่ของผมเลยด้วยซ้ำ........เพราะฉะนั้น พี่เป็นของผม เป็นของผมโดยชอบธรรม....ผมมีสิทธิ์ในตัวพี่มากกว่าพ่อ”
“แกแน่ใจเหรอ.....ที่แกพูดออกมา.....ว่าแกดูแลพี่ของแกอย่างดีน่ะ แกแน่ใจแล้วเหรอเจ้าบิ๊ก!!! พ่อไม่อยากจะพูดถึงเรื่องที่ผ่าน ๆ มาหรอกนะ แล้วการที่พ่อไม่เคยพูด ไม่ได้แปลว่าพ่อไม่รู้หรือว่าไม่ได้สนใจพวกแก ไม่ว่าแกกับพี่กำลังทำอะไรกันอยู่ก็ตาม.....ในตอนนี้......ไม่ว่ากำลังเล่นเกมส์อะไรกันอยู่ พ่อขอให้แกหยุดมันซะ เดี๋ยวนี้!!!!”
เจ้าเด็กผิวสีถ่านสะดุดกึก รู้สึกเหมือนถูกจี้ใจดำ......มือไม้เย็นเฉียบ......ก่อนจะเฉไฉไปเรื่องอื่น ด้วยน้ำเสียงที่ไหลลื่นตามประสาคนที่ตีสองหน้าได้เก่งกาจ.....หาตัวจับยาก สีหน้าถูกปรับให้เป็นปกติพร้อมกับยิ้มกริ่มดูชั่วร้าย
“ก็ถ้าคิดว่าทำได้ดีกว่าผม แล้วทำไมไม่มารับหน้าที่นี้ซะเองตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ.....อ๊ะ......จริงสินะ ก็ในเมื่อตอนนั้นน่ะ....พ่อมัวแต่วุ่นอยู่กับครอบครัวใหม่นี่นา ส่วนผมกับพี่ก็เป็นแค่ภาระ.....ภาระที่ไม่ได้เกิดจากความรัก.....เป็นส่วนเกินของพ่อ ดังนั้นถ้ามันจะเกิดเรื่องอะไรที่มันเลวร้ายกับเราสองคน ขอให้รู้เอาไว้ ว่ามันเป็นความผิดของพ่อ!!!!”
เพี๊ยะ!!!!!
ฝ่ามือของพ่อหมีซัดไปที่ใบหน้าของคนเป็นลูก......เต็มแรง
นายบิ๊กหันไปตามแรงตบนั้น เลือดไหลซึมที่มุมปาก แต่พอหันกลับมาเตรียมจะเอาเรื่อง ก็ถึงกลับชะงัก เมื่อเห็นพ่อบังเกิดเกล้ากำลังร้องไห้
ตบลูกทั้งน้ำตา......เจ็บกว่าร้อยเท่า
“บิ๊ก.....พ่อเสียใจนะ.....แกรู้มั้ย.....ให้แกด่าพ่อแรงกว่านี้ พ่อยังไม่โกรธเท่าที่แกดูถูกความรักของพ่อ.....พ่อน่ะรักแกนะ.....รักลูกทั้งสามคน.....รักไม่แพ้แม่ของแกนั่นแหละ....”
ปากก็พูด ขณะที่ตาก็มองไปที่ริมฝีปากปริแตกของเจ้าลูกชายอย่างปวดร้าว
“ถ้ารักผมจริง.....แล้วแต่งงานใหม่ทำไม.....รักผมจริงแล้วพาสองคนนั้นเข้ามาทำไม......ผมเสียพ่อไปแล้ว ผมไม่มีวันที่จะเสียพี่ไปอีกคนหรอก.....ผมขอบอกพ่อไว้ตรงนี้ พ่อกับไอ้เบียร์อย่ามายุ่งกับพวกเรา กลับบ้านไปซะ ผมจะดูแลพี่เอง ชีวิตของพี่ ผมคนนี้จะรับผิดชอบเอง.....ผมจะดูแลมันไปตลอดชีวิตของผม”
“ทำไมแกถึงไม่ยอมเข้าใจอะไรเลยฮึ....ทำไม.....พ่อไม่ได้รักแม่แก....ไม่ได้แปลว่าพ่อเกลียดเค้า.....การที่พ่อไม่เคยรักผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้แปลว่าพ่อไม่รัก.....ลูกชายของพ่อนะ ไอ้เด็กโง่!!! พ่อกับแม่ของแก....เราอยู่กันด้วยความเข้าใจ ความเห็นใจ แต่กับพวกแกมันต่างกัน มันคือความรัก....ที่คนเป็นพ่อเป็นแม่มีให้กับเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองน่ะ แกไม่รู้เคยรู้สึกถึงมัน เพราะหัวใจของแกมันมีแต่ความจงเกลียดจงชัง”
“พ่อจะไปรู้อะไรวะ!!!!!!.......พ่อรู้มั้ย.....ผมน่ะเคยรักพ่อมาก....เคยอยากจะเป็นแบบพ่อ แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว......พ่อน่ะไม่ต้องมารักผม ไม่ต้องมาเป็นห่วงผมอีกแล้ว มันเปล่าประโยชน์ ความรักในส่วนของผมน่ะ แบ่งให้ไอ้บู้กับไอ้เบียร์เถอะ......รักพวกมันให้เยอะ ๆ......ผมไม่มีอะไรจะพูดกับพ่อแล้วนะ.....ผมอยู่ของผมมาได้แล้วแท้ ๆ.....พ่อจะมาพยายามเปลี่ยนอะไรอีก.....”
ลูกชายคนกลางพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังเอ่อล้น
อยากกอดพ่อ
อยากเล่นกับพ่อ
แต่เด็กน้อยในวันนั้นกับถือทิฐิมากเหลือเกิน ใช้พี่ชายเป็นเกราะกำลัง สร้างอาณาจักรของตัวเองขึ้นมา แต่งตั้งสถาปนาให้คนพี่เป็นถึงราชา....ปกครองโลกที่เต็มไปด้วยความหลอกลวง ส่วนตัวเองเป็นเพียงองค์รักษ์คนสนิท เป็นข้ารับใช้ผู้ต่ำต้อย.....ผู้ซึ่งคอยบังคับ.....ชักใยอยู่เบื้องหลัง
ทำทีว่าเป็นเหยื่อของพี่......เหยื่อของคำสัญญา
ทั้ง ๆ ที่ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้แท้ ๆ
พ่อหมีเดินเข้าไปสวมกอดลูกชาย มือหนาลูบหลัง.....เพียงชั่วอึดใจ น้ำตาที่เกิดจากความอัดอั้นของหนุ่มผิวเข้มก็ไหลทะลักออกมาบ้าง......
ไม่ได้อยากเป็นคนไม่ดีเลยซักนิด
ไม่ใช่ว่าจะเกลียดพ่อ.......
ไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ทุกคนคิด.....ไม่ได้โตเป็นผู้ใหญ่อย่างที่ทุกคนเข้าใจ
“อย่าเพิ่งปล่อย กอดผมอีกต่ออีกเดี๋ยวสิ....” เสียงสั่นเครือบอกกับพ่อ ไม่อยากให้พ่อหมีผละออกมาแล้วเห็นน้ำตา.....มันเสียฟอร์มน่ะ
หรือว่าอยากกอดพ่อกับเค้าบ้าง เจ้าตัวก็ไม่ค่อยแน่ใจ
ไม่ต้องพูดอะไรให้มากมาย แค่สัมผัสเดียวเท่านั้น.....หัวใจที่เคยมืดดำ....พลันสว่างวาบ.....แม้จะแค่เศษเสี้ยว ราวกับแสงที่ริบหรี่อยู่ปลายอุโมงค์ก็ตามที
พ่อหมีรู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาเมื่ออ้อมกอดของตนนั้น....ไม่ถูกเจ้าเด็กหัวแข็งปฏิเสธ
ความหวังที่จะทลายกำแพงในใจของลูกชายนั้น ยังพอมีโอกาส.....
พ่อเชื่อใจแกนะ....พ่อเชื่อว่าแกดูและพี่ของแกได้
แม้ว่าจะเป็นการดูแลในแบบของแกก็ตามที
พ่อคนนี้....จะไม่สงสัย ไม่แคลงใจ.....ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว.....
ขอแค่พวกแกรักกัน พ่อก็ดีใจ.....
.......................................................
ขณะที่บุ๊กบิ๊กและคุณพ่อออกไปข้างนอก
ยังมีเด็กเจ้าเล่ห์อีกคนหนึ่ง....
ที่คอยจ้องจะหาโอกาสเหมาะ ๆ.....
มีไม่บ่อยนักหรอก ที่เด็กชายภัทร.....จะได้อยู่กับคนเป็นพี่ตามลำพัง
“มองไรเบียร์.....เห็นจ้องพี่มาตั้งนานแร๊ะ”
พี่ชายตัวเล็กเอ่ยถาม ใบหน้านั้นมุ่ยลงนิดหน่อย.......เบียร์ส่งยิ้มหวานให้ พร้อมกับนึกหาคำตอบเหมาะ ๆ
“เบียร์ได้ยินดำมันเรียกพี่บู้ว่าไอ้หมา....เบียร์กำลังมองว่า.....พี่บู้เหมือนหมารึเปล่า”
ได้ผล พี่ชายหน้าหงิกหนักเข้าไปใหญ่!!!!! มือที่โอบคอน้องอยู่ ปล่อยลงแทบจะทันที
“แล้วเหมือนมั้ยล่ะ?”
บู้ถามน้องชายเสียงขุ่น....ไม่ได้งอนน้อง แต่พาลหงุดหงิดไอ้ดำที่เสือกมาตั้งฉายาให้กันแบบไม่มีเกรงใจ.....ไม่รู้จักพี่.....ไม่รู้จักน้อง ยิ่งคิด บู้น้อยก็ยิ่งตาถลนพองก๋า......วาบวับอย่างน่ากลัว......หันไปมองหน้าน้องชายอีกคนอย่างเค้นเอาคำตอบ
แต่กลับได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้ายิ้ม ๆ.....เบียร์กระเถิบตัวเข้าไปกอดและคลอเคลียพี่ชาย จมูกรั้นนิด ๆ.......ซุกไซ้สูดกลิ่นหอม ๆ จากตัวพี่.....กลิ่นตัวที่หอมแบบแปลก ๆของคนที่ยังไม่ได้อาบน้ำ กลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ กระตุ้นอารมณ์ของเด็กน้อยผู้ไม่ประสีประสา บู้พยายามเอามือดันหัวน้องออก......รู้สึกจั๊กกะจี้พิลึก
“ใครบอกว่าพี่บู้เหมือนหมา....ออกจะน่ารักเหมือนลูกแมว......ลูกแมวน้อย ๆของผม”
“ปากหวานเนอะ.....หัดจีบหญิงแล้วอ่ะดิ” พี่ชายตัวน้อยยักคิ้วข้างเดียว ดูกวนโอ้ยแล้วก็น่าจับฟัดในคราวเดียวกัน
“อยากอาบน้ำกับพี่บู้จัง......อาบด้วยกันนะ......ไม่ได้อาบกับพี่บู้นานแล้ว”
“ก็เอาดิ.....พี่ก็อยากอาบน้ำกับเบียร์.....งัดไอ้จ้อนมาพาดขอบอ่างวัดขนาดกันซักหน่อยมั้ยเล่า.....ถึงพี่จะตัวเล็กกว่า แต่......ของที่พ่อให้มาน่ะ....”
พี่ชายคนโตทำเสียงกระซิบกระซาบดูลึกลับ
“.....ใหญ่บึ้ม!!!!”
หึหึหึหึ......เจ้าน้องเล็กตาร้าย กระหยิ่มยิ้มอยู่ในใจ.....ในที่สุด.......ในที่สุด
“โอเชครับผม คุณพี่ชาย”
“แก้ผ้ากันเถอะ น้องรักของพี่.....”
เสร็จล่ะ.....นายบู้.....เจ้าเด็กน้อยของนายน่ะ ตอนนี้มันโตเป็นหนุ่มแล้วนะ.......มันไม่ใช่ไอ้เด็กขี้แย......ขี้อ้อนคนนั้นอีกแล้ว หากแต่เจ้าเล่ห์แล้วก็บีบน้ำตาเก่งไม่แพ้ผู้ชายชื่อกฤษณะทีเดียวแหละ พี่ชายถอดชุดออก ราวกับเด็ก ๆ ที่นึกอยากจะแก้ตรงไหน พ่อก็แก้......น้องเล็กจัดการถอดบ้าง ด้วยความที่แตกเนื้อหนุ่ม ประกอบกับโหมออกกำลังกายอย่างหนัก ทำให้รูปร่างนั้นดูเป็นผู้ใหญ่เกินวัย ทั้ง ๆ ที่หน้าตายังคงเป็นเด็กน้อยเจ้าเล่ห์คนเดิม.......ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้ไปแช่อยู่ด้วยกันในอ่างอาบน้ำ.....ช่วงเวลาที่เฝ้ารอมาตลอดของน้องคนเล็ก
เด็กน้อยที่เพิ่งแตกเนื้อหนุ่ม จ้องมองร่างกายขาว ๆ ของพี่ชายด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
รอยพวกนั้น
บนตัวพี่
ฝีมือไอ้ดำงั้นเหรอ......
เพียงแค่คิด ไอ้จ้อนที่ส่วนหัวเพิ่งจะเปิดออกนั้นก็เริ่มแข็งขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับ
ทำไมถึงได้รู้สึกแปลก ๆ จังนะ......
ซี๊ดดดดดด รู้สึกคึกชะมัด พี่บู้ของผม ทั้งขาว ทั้งเนียน......แก้มตุ่ย ๆ น่ากัดให้แก้มหลุด
ร่างผอมเก้งก้างนั้นโผเข้ากอดเหยื่อที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่.......เหยื่อที่โตป่านนี้แล้วก็ยังชอบเล่นฟองสบู่.....
“อ๊ะ”
ความลื่นของน้ำสบู่ในอ่างนั้นทำให้ร่างกายเกิดปฏิกิริยาตอบสนองได้อย่างไม่ยากเย็น เมื่อได้เสียดสีกัน.....โดยไม่ทันตั้งตัว จมูกของน้องคนเล็กหอมไปทั่วอย่างไม่ประสา
“ไม่เล่น.....เบียร์.....พี่บ้าจี้”
กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร นายบู้ก็ถูกกอดรัดเสียแน่น ร่างกายท่อนล่างของน้องเล็กถูไปมากับร่างกายของพี่ ความต้องการส่วนลึก กำลังจะถูกปลดปล่อย
“อื้ออออออออ”
“เบียร์รักพี่บู้นะครับ”
“เบียร์....พี่ไม่เล่น.....อื้อออ”
ด้วยความลื่นนั้น ทำให้ไอ้หนูขนาดเหมาะกับวัยของเด็กชายภัทรมุดพรวดเข้าไปได้อย่างไม่ยากเย็น
พี่ชายอยากจะขัดขืน.....แต่ก็รู้สึกดี จนต้องโอบร่างของน้องเล็กเอาไว้ ใบหน้านั้นแดงซ่าน ขณะที่ถูกประกบจูบ และสอดลิ้นเข้าหาความนุ่มละมุนของโพรงปาก
ปึ๊ดดดดดด!!!!!
บางอย่างพุ่งออกมาจากไอ้จ้อนที่กำลังเครื่องร้อน....ดีที่ว่ามันอยู่ใต้น้ำที่เต็มไปด้วยฟองสบู่
“มองหน้าพี่อีกละ......ไอ้เจ้าเด็กคนนี้นี่”
เสียงแหบ ๆ ของพี่คนโต เรียกสติให้น้องคนเล็กกลับมาอยู่ในโลกแห่งความจริง
“ค.....ครับ.....พี่บู้พูดไรนะ เบียร์ไม่ทันฟัง”
ในโลกแห่งความจริง กลับเป็นพี่ชายที่เป็นฝ่ายโผเข้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงน้อง.....น้องคนเล็กที่เป็นเพื่อนเล่นยามเหงา เวลาที่อีกคนไม่มีเวลาให้ อยากเล่นแบบนี้กับเจ้าตัวโต มันก็เอาแต่เก๊ก.....ไม่ค่อยจะยอมเล่นด้วย พอไปเซ้าซี้....หนักเข้าก็ถูกมันผลักจนหน้าหงาย
“เฮ้ยยยยยย!!!!”
พี่ชายร้องอย่างตกใจ เมื่อสัมผัสโดนเข้ากับตรงนั้นที่เริ่มแข็งขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่อาจระงับ น้องเล็กรีบเอามือตะครุบเป้าด้วยความอายสุดขีด
“เบียร์จู๋แข็ง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
พี่ชายแหกปากลั่นห้องน้ำ ยิ่งทำให้น้องเล็กอายม้วนต้วนกว่าเดิมอีกหลายเท่า
“เบียร์เป็นหนุ่มแล้วนะ.....พี่บู้มาเล่นแบบนี้ มันก็ต้องมี.......การตอบสนองมั่งจิ.....ไม่เอาแล้ว เบียร์ไม่อาบกับพี่บู้แล้ว.....งอน”
“โอ๋.......ชู่ววว์ ๆ ไม่งอนพี่น๊า.....สัญญาว่าจะไม่บอกใคร รู้กันแค่สองคน ไหนยืนให้พี่ดูหน่อยดิ”
“ไม่เอา!!!!!”
“เร็วดิ เอาออกมาวัดกันหน่อย เดี๋ยวพี่ปั่นของพี่แป๊บ”
ว่าแล้วเจ้าคนทะลึ่งก็ตั้งหน้าตั้งตาปั่นเจ้าหนอนชาเขียวของตนบ้าง....โดยอาศัยดาราหนังโป๊ชื่อดังหลาย ๆ คนเป็นตัวช่วย ขณะที่เด็กน้อย....เพียงแค่มองภาพนั้น....ภาพของพี่ชายที่กำลังเอาจริงเอาจัง....แค่นั้นก็แข็งต่อเนื่องไปอีก....รู้สึกคันยิบ.....จนแทบจะเสร็จอีกรอบ
“เสร็จแล้ว.....ยืนขึ้นเลยเบียร์....เอามาเทียบกัน ของพี่น่ะ ไม่แพ้ใครอยู่แล้ว....ม๊ะ!!!!”
ว่าแล้วก็ฉุดกระชากน้องเล็กให้ลุกขึ้นตามใจตน.....เบียร์ลุกขึ้นอย่างอิดออด มือที่กุมเป้าเอาไว้ถูกพี่ชายดึงออก....นายบู้จ้องมองอย่างตะลึง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกน้อยใจในโชคชะตา
ตัวก็เล็กสุดกว่าชาวบ้านแล้ว
ไอ้จ้อนที่เคยภูมิใจยังถูกน้องเล็กแซงหน้าอีก
ปากเล็ก ๆ เม้มแน่น และหน้าเจื่อนด้วยความอับอายที่อุตส่าห์โม้ไปซะเยอะ
“งอนเบียร์แล้ว.....เบียร์ขี้โกง นี่คงแอบไปฉีดน้ำมันมะกอกอย่างที่เคยพูดมาล่ะสิ ไอ้เด็กขี้โกง......โป้งเว้ย!!!!!”
งานเข้าน้องเล็กแล้วมั้ยนั่น
โดนพี่ชายตัวน้อยงอนซะแล้ว......
...........................................................................
อยากแต่งนะคะ แต่ไม่มีเวลา พอวันหยุดมันก็อยากจะนอน.......หัวสมองก็ไม่ค่อยแล่น กว่าจะปั้นได้แต่ละตอนนั้น ยากเย็นเหลือเกิน ถ้ายังรักเรื่องนี้ ยังคิดถึงพี่บู้ ขอกำลังใจเป็นคอมเม้นท์นะคะ หากไม่รู้จะเม้นท์อะไร กดอิโมติคอนซักตัวสองตัวให้เค้า เค้าก็ชื่นใจแล้วล่ะ.....
ยังมีเรื่องผู้หญิงของปิง ที่ยังไม่เคลียร์....กับเรื่องของน้องบุ้งกี๋....เรื่องของสองสาวที่รอการสะสาง สร้างเรื่องไว้เยอะก็เงี้ยะ!!!!!
ฝากนิยายอีกเรื่องด้วยนะคะ....หวานใจไซส์มินิ....เรื่องนั้นออกแนวบ้าบอไร้สาระกว่า....แล้วก็ไม่มีมาม่าค่ะ อิอิอิ การแต่งฟิคคืองานอดิเรกที่มีความสุขของเรา....จริง ๆ นะนี่
-
ตายแน่ ไอ้ดำเอาตายแน่ๆๆๆๆ :z3:
-
สะเทือนใจอ่า ตอนที่บิ๊กพูดกับพ่อ :monkeysad:
เรื่องครอบครัวนี่เซ้นส์สิทีฟมากๆๆๆๆๆ น้ำตาไหลพรากๆๆๆๆ T________T
แต่โคตรตกใจอ่ะ นึกว่าพี่บู้เสร็จน้องเบียร์คาอ่างไปแล้ว :serius2:
ไม่เอา 3 4 5 6 7 8...P ใดๆทั้งสิ้นเลยน้า ต้องพี่บู้กับน้องบิ๊กเท่านั้น (ชื่อเรื่องเค้าก็บอก :เฮ้อ:)
แต่ตอนนี้อยากรู้เรื่องของน้องบุ้งกี๋กับพี่กันต์จังเลย ชอบคู่นั้นเหมือนกัน จิตดี :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ ทำงานเหนื่อยๆก็พักผ่อนเยอะๆ จะได้มีแรงแต่งฟิค :กอด1:
-
ดันตอนบ่ายค่ะ อิอิอิ...
เรทติ้งดิ่งลงเหวอ่ะ
ขาประจำหายหน้า รายงานตัวกันเร้ววววว
-
โอ๊ย...หัวใจจะวาย นึกว่าพี่บู้จะเสร็จน้องเบียร์ซะแล้ว
แต่งานเข้าน้องเบียร์จนได้...โดนพี่บู้งอนแบบไม่ทันตั้งตัว แทนที่จะได้กำไรดันขาดทุนซะแทบล้มละลาย
อยากให้บุ๊กบิ๊กกับพ่อเข้าใจกันเร็ว ๆ
-
หัวจะวายนึกว่าบู้เสร็จเบียร์
ดีเเล้วบิ๊กเคลียร์กับพ่อเเล้ว
-
แหมๆ น้องเบียร์ เล่นคิดซะทำเอาพี่เคลิ้มตามเชียวนะ เอิ๊กๆ
หนุ่มบู้ก็นะ เล่นไรไม่เล่น แล้วเป็นไง แพ้น้องเลย กิ๊วๆ ฮาๆๆๆๆ
มีการมาบอกว่าน้องไปฉีดมะกอกมาอีก คนเรา แพ้แล้วพาลตะหลอดๆ
บุ๊กบิ๊ก กะคุณพ่อ ก็นะ เด็กมันมีปม แถมเป็นปมเงื่อนตายอีก
แก้ยากหน่อยคุณพ่อ ใช้รัก บรรเทารัก นะ งืดดดดดด
ปล. แอบอยากเห็นช็อตพี่บู้ถูกน้องเบียร์ปล้ำ อ้าว...วอนโดนบุ๊กบิ๊กตื้บแล้วไงตรู
-
เข้ามาบอกว่ารักบู้เสมอ :กอด1:
ไม่ค่อยเข้าใจความรักของพ่อบิ๊กซักเท่าไหร่เลย มาพูดตอนนี้ไม่คิดว่ามันช้าไปหน่อยเหรอ? บาดแผลตลอดเวลาที่ผ่านมาเคยคิดมั่งมั๊ยว่ามันจะลึกขนาดไหน ถ้ารักลูกจริงคงเห็นความสุขของลูกมากกว่าความสุขของตัวเอง ถึงแม้จะไม่ได้รักแม่เค้าก็เหอะ มาพูดแบบนี้ มันก็แค่คนเห็นแก่ตัวนั่นแหล่ะ ไม่เจ็บแค้นนะ แต่ให้อภัยไม่ลงน่ะ :เฮ้อ:
-
เกือบหัวใจวายด้วยคน เพราะไอ่ประโยคนี้แหละครับ
ด้วยความลื่นนั้น ทำให้ไอ้หนูขนาดเหมาะกับวัยของเด็กชายภัทรมุดพรวดเข้าไปได้อย่างไม่ยากเย็น
ตกลงมันมุดไปไหนครับพี่้น้องงง
เสียวสันหลังแทนพี่บู้จริง ยังไงก็เอ็นดูลูกพี่ผมหน่อยนะครับ ถนอมๆ ไว้ จะได้ยืดอายุการใช้งาน หุหุ
นานๆ มาที แต่จัดหนัก จัดเต็ม ก็รอได้คร้าบบบบบ
-
:m31: ไม่เอาคนอื่นอ่ะ นอกจาก พี่บู้-น้องบิ๊กอ่ะ :m15:
นะน่ะ เข้าใจมั้ยย o18
-
ตอน : คู่กรรม
INTRO ก็ครอบครัวนี้มีแต่เด็กผู้ชาย
:impress2:
หลังจากวันนั้น.....บนดาดฟ้า
คุณพ่อหมีก็เปลี่ยนไป.....จากหน้ามือเป็นหลังมือ
หันมาสนใจลูกชาย ‘คนโต’ ของตระกูลมากขึ้น
“พ่อขอแต่งตั้งแก.....ให้เป็นหัวหน้าครอบครัว สืบทอดต่อจากพ่อนะ........น้องบิ๊ก.....น้องเบียร์กับน้องบู้ ตอนนี้ถือว่าน้องบิ๊กเป็นพี่ใหญ่ของตระกูลนะ เชื่อฟังพี่เค้า แล้วก็อย่าดื้อกับพี่เค้าล่ะ เข้าใจมั้ย ?”
โฮ่.....พ่ออ่ะ/ป๊าอ่ะ
สองหนุ่มที่เหลือโอดครวญ โดยเฉพาะนายบู้.....แค่นี้สิทธิขาดของการตัดสินใจ ก็ตกอยู่ในมือน้องเต็ม ๆ แล้ว.....แล้วดูพ่อผิวเข้มก็จะบ้าอำนาจ หนักขึ้น.....ทุกวัน.....ทุกวัน
ร่างสูงยักคิ้วให้น้องเล็กอย่างท้าทาย
ตอนนี้กลายเป็นว่าจากลูกรักอันดับหนึ่ง.....นายบู้หล่นมาอยู่อันดับสอง
ไม่ว่าจะยามกิน.....
“พี่บิ๊กเค้าตัวโต.....ต้องการพลังงานเยอะ ๆ น้องบู้กับน้องเบียร์กินแต่พออิ่มนะลูกนะ เดี๋ยวท้องอืด นอนไม่หลับ”
ว่าแล้วก็คีบเนื้อชิ้นโตสุดให้ลูกชายคนโปรด....
ยามนอน....
“เตียงมันแคบ จะมานอนเบียดอะไรกันตั้งสี่คนล่ะลูก....ร้อนตาย บู้กับเบียร์ออกไปนอนข้างนอกนะลูกนะ......เปิดแอร์ให้เต็มที่เลย......”
หลังจากเนรเทศลูกนกสองตัวออกไปแล้ว พ่อหมีก็หันมากอดเจ้าหมาดำ ที่สวมที่คาดผมหูหมา.....ทั้งหอม....ทั้งจูบหัวอย่างรักใคร่(เป็นภาพที่ดูแล้วชวนสลดใจมากกว่าน่าเอ็นดู)
“เดี๋ยวพ่อเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังนะลูกนะ”
“มะ.....ไม่เอาเฟ้ย”
ยามอาบน้ำ......
“น้องบู้กับน้องเบียร์อาบด้วยกันนะลูก....พ่อจะอาบกับบุ๊กบิ๊ก”
น้องบู้ : “อ่า............!?!”
น้องเบียร์ : “เย้.......อาบน้ำกับพี่บู้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ สมน้ำหน้า ไอ้ดำ.....แบร่ ๆ ๆ ๆ”
บุ๊กบิ๊ก : “อย่ามาเข้าใกล้ผมนะตาแก่โรคจิต ไปไกล ๆ เลย”
อืม......เป็นครอบครัวที่เพี้ยนสุดกู่จริง ๆ
.................................................................................................
เหตุการณ์เลวร้ายในครานั้น.....ยังคงตามมาหลอกหลอน
ราเชนทร์กำลังฝัน.....
เม็ดเหงื่อผุดพราย....เต็มใบหน้า
..........พอดีแม่เจอกันต์เค้าที่ตลาดน่ะลูก......เห็นว่าวันนี้เรียนครึ่งวัน แม่ก็เลยฝากกุญแจให้เค้าเข้าไปเยี่ยมหนูแน่ะ.....อ้อ....แล้วแม่ก็ฝากมื้อกลางวันไปให้ด้วยนะจ๊ะ พักผ่อนเยอะ ๆ ล่ะ...........
หลังจากถูกทำร้ายในวันนั้น ทำให้เจ้าหนูน้อยป่วยไข้นอนซมไปร่วมอาทิตย์......บังเอิญว่าวันนั้นแม่ไปทำธุระที่ต่างอำเภอ.....จะกลับมาอีกทีก็เกือบค่ำ......
หลังจากวางหูได้ไม่ทันสนิทดี.....เสียงประตูหน้าบ้านก็ถูกเปิด....และปิดลงด้วยเสียงอันดัง.....
น้ำเสียงเถื่อนทมิฬที่คุ้นหู.....ร้องเรียกอย่างใจเย็น......กี๋ แม่มึงเค้าฝากข้าวกลางวันมาให้แน่ะ......แต่กูว่ามึง.....อย่ากินเลยนะ.....กินอย่างอื่นดีกว่า.......
แล้วเกมซ่อนแอบภายในบ้านก็เริ่มขึ้น.......ตามด้วยเกมวิ่งไล่จับ.......ลูกหนูตัวซีดราวกับใกล้สิ้นลม ถูกเจ้าแมวใหญ่ตะปบได้ ขณะที่พยายามพุ่งตัวลงจากบันได กี๋น้อยเสียหลักจนหน้าทิ่ม......เกือบตกลงไป
เจ้าตัวหลับตาปี๋....หากว่าแขนผอม ๆ ถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที
ราเชนทร์ในตอนนั้นคิดแต่เพียงว่า....
หากตกลงไปคอหัก.....ตาย ๆ ไปซะ.....ก็คงจะสิ้นเรื่องสิ้นราวกันไปที
มึงหนีหน้ากูงั้นเหรอ.....ไอ้ตัวดี.....คิดจริง ๆ เหรอว่าจะหนีพ้น....คิดเหรอว่า....มึงจะไม่เจอเรื่องแบบนี้อีก
ผมขอร้อง.....ผมกราบคุณ.....กราบเท้าคุณ......อย่าทำเลยนะครับคุณกันต์
“อย่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” ราเชนทร์ส่งเสียงละเมอดังลั่น จนกันต์อเนกสะดุ้งตื่น ผุดลุกขึ้นด้วยความตกใจ มือไม้ป่ายป่ะ....จนคลำเจอสวิทซ์ไฟที่หัวเตียง ก่อนจะหันไปจ้องมองคนที่นอนหลับอยู่.....ใบหน้าแดงก่ำ เหงื่อกาฬไหลอาบหน้า เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน.....ริมฝีปากบางเฉียบกำลังส่งเสียงพร่ำเพ้อ ขอความเมตตา.....
“ผมเจ็บ.........เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว.......ปล่อยผมเถอะ”
ใจหนึ่งคิดอยากจะปลุก แต่ก็รู้ว่าคงไม่มีประโยชน์ หากว่าคนตรงหน้าตื่นจากฝันร้าย.....เพื่อที่จะมาพบกับคนที่เป็นต้นเหตุของความเจ็บปวดทั้งหมด....มือใหญ่ ๆ ที่เต็มไปด้วยความอาทร....ลูบหัวคนหลับอย่างแผ่วเบา
พอคนตรงหน้าเริ่มสงบลง....พ่อตัวหนาก็สวมกอดร่างผอมด้วยความระมัดระวัง อย่างกลัวอีกฝ่ายจะสะดุ้งตื่น จมูกของชายหนุ่มหอมเบา ๆ ที่แก้ม....ตรงขมับ.....และกลางกระหม่อม ฟอดแล้วฟอดเล่า
“มึงฝันร้ายสินะ.....เด็กน้อยของกู”
จะทำยังไง....ให้เธอมองมาที่ชั้น.......จะทำยังไง....ให้เธอเห็นคน ๆ นี้อยู่ในสายตา
คำว่ารักที่พูดออกมา....มันคงไม่มีความหมาย
หากว่าหัวใจของเธอ.....ไม่เคยเปิดรับมัน.....
เด็กน้อยของกันต์อเนกซุกตัวเข้าหาอกกว้าง.....ราวกับจะหาที่กำบัง....ในฝันนั้น ราเชนทร์สามารถตะเกียกตะกายจนรอดพ้นจากคนใจร้าย.....มีมือสีขาว.....ที่ไม่ค่อยเห็นชัดเจนเป็นรูปเป็นร่างนัก......ฉุดดึงตัวเค้า.....เข้าไปหลบอยู่ในห้อง
ห้องที่อบอุ่น.....และปลอดภัย
แม้จะเพียงชั่วคราว....
ขอเพียงแค่รอดพ้นจากคนชั่วช้า......แค่คืนนี้คืนเดียวก็พอแล้ว
.
....
.........
น้องกี๋เล่า
ผมเปิดเปลือกตาขึ้นมา....ก็เจอหน้าของมัน ในระยะประชิด
มันกอดผม.....
ทั้งคืน ?
หรือว่าแค่.....บังเอิญพลิกตัวมาก่าย สะเปะสะปะ ตามประสาคนถ่อยสถุลอย่างมัน
ผมค่อย ๆ แกะมือของมันออกอย่างรังเกียจ.....ทั้งรังเกียจและกลัวมันตื่นพอ ๆ กัน......เมื่อคืนนี้.....น่ากลัวชะมัด ผมฝันเห็นตัวเอง กำลังโดนทารุณกรรมอย่างเหี้ยมโหด.....ราวกับไม่ใช่มนุษย์
แม้ว่ามันในตอนนี้
จะลดความดิบ.....กระด้าง.....ความเหี้ยของมันลงมาบ้างแล้ว ต่างจากไอ้โหดหัวหน้าแก๊งค์อันธพาลเมื่อสมัยมัธยมปลายก็ตามที
นั่นไม่ได้ทำให้ผมชิงชังมันน้อยลง
“ขอกอดมึงอีกหน่อยไม่ได้เหรอ”
มันตื่นแล้ว.....หรืออาจจะตื่นนานแล้ว แต่แกล้งหลับ.....เพื่อรอดูว่าผมจะมีท่าทีอย่างไร.....หรือแอบด่าแม่มันรึเปล่า? เพื่อที่จะได้มีข้ออ้าง.....มาทำเรื่องเลว ๆ กับผมอีก.....วันละไม่รู้กี่รอบ....
ต่อกี่รอบ....
ผมเกลียดแสนเกลียด.....ไม่ควรชะล่าใจ.....ช่วงที่มันหายหน้าไป.....ผมไม่ควรไปตกหลุมรักใครอีก......ผมไม่ควรตกหลุมรักเด็กน้อยของผม.....
อยากเจอหน้า....
อยากให้ลูกพี่มานอนหนุนตักผม.....แล้วจ้อไม่หยุด
หรือมาเปิดหนังในคอลเลคชั่นของแกให้ผมดูก็ยังดี
ไม่น่าใจอ่อนเลย.....ถ้าผมไม่สงสารคุณเป็ด....หรือสำนึกได้กับความมั่นคงของไอ้ดำในตอนนั้น จนเผลอกดลบภาพที่ถ่ายไปจนหมดสิ้น ทั้ง ๆ ที่ห้องอยู่ถัดออกไปไม่กี่ประตู แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่
“คิดไรอยู่”
มือสกปรกของมันจิ้มแก้มผมเบา ๆ แล้วถามคำถามปัญญาอ่อน เหมือนเด็ก ๆ.....ที่ไม่รู้ประสา
“คิดถึงมันล่ะสิ....หึ.....ถึงกูยอมให้มึงไปหามัน แต่น้องมันก็คงไม่ให้พวกมึงเจอกัน แล้วอีกอย่างครอบครัวเค้าก็ขึ้นมาหากัน คนนอกอย่างมึงจะเข้าไปแทรกตรงไหน........อย่าหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บปวดเลยกี๋เอ๊ย”
อะไรน่ะ....
คำพูดแบบนั้น....
ตรงช่วงท้ายประโยคนั่นน่ะ......
มึงจะมาห่วงความรู้สึกกูทำไม!!!
กูหมดความรู้สึกไปนานแล้วว่ะ ไอ้กันต์เอ๋ย.....มึงเป็นคนพรากมันไปยังไงล่ะ.....พรากไปตั้งแต่ของเล่นชิ้นที่กูรัก.....ผู้หญิงคนแรกที่กูแอบชอบ....พรากไปแม้กระทั่ง....
ช่างแมร่งเหอะ...ผมไม่ใช่ผู้หญิง พรหมจรรย์ของผม.....มันไม่ได้อยู่ตรงนั้นซักหน่อย.....ผมเก็บไว้ให้พี่บู้น้อยของผม.....คนเดียว
หึหึหึหึ.....แล้วมันก็ตบหัวผม จนหน้าทิ่ม!!!
“เป็นเหี้ยอะไร....ทำไมไม่ยอมคุยกับกู”
“ก็แล้วจะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ.....ถามเองตอบเองให้เสร็จขนาดนั้น.....คิดแทนผมไปหมดทุกเรื่อง ก็ให้ผมนอนอยู่เฉย ๆ ให้คุณเล่นสนุกเถอะ.....”
“อ่อ.....ชอบแบบนั้นสินะ”
“ไม่ชอบ....แต่โดนบังคับเว้ยยย!!!!”
“ขึ้นเสียงเหรอกี๋”
“เออ.....กูขอโทษ!!!!”
ผมตะคอกใส่หน้ามันอย่างลืมตัว แล้วมันก็ยิ้มกริ่ม....ก่อนจะจับผมกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนมึน.....ผมต้องเป็นฝ่ายยอมมันทุกทีสิน่า
“เป็นแฟนกันเถอะกี๋”
“อยากจะให้เป็นอะไร....มันก็ขึ้นอยู่กับคุณไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมาถามอะไรผมทั้งนั้น ผมเบื่อที่จะต้องตอบคำถาม....คิดหาคำตอบที่มันถูกใจมึ........คุณ....โว้ยยย”
หงุดหงิด ๆ ๆ ๆ
มันเอาคางมาเกยไหล่ผม.....ทำเป็นมาอ้อนเหมือนลูกแมว.....หนวดแข็ง ๆ ครูดไปบนบ่าที่เปลือยเปล่าของผม
เออ.....กูแก้ผ้านอน.....ไม่รู้จะใส่หาพระแสงอะไร....วัน ๆ ก็อยู่แต่ในห้อง เปลืองเสื้อเปล่า ๆ
“ทำยังไงมึงถึงจะรักกู...หืม....กี๋”
อะไรของมันฟะ!!!!! มันเป็นเหี้ยอาร๊ายยยย
“หึ.....คุณกันต์ก็ไปตายให้ผมดูก่อนสิครับ”
“อืม......ถ้ากูตายแล้วทำให้มึงรักกูได้.....กูยอมตายนะกี๋.....แต่คงไม่มีทางหรอก มีแต่มึงจะสะใจก็เท่านั้น.....หึหึหึ เพราะฉะนั้นกูต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป....เพื่อทำให้มึงรักกู” หึ ฝันไปเถอะมึง.....ความเกลียดชังที่กูมีให้มึง.....มันมากถึงระดับแพลทตินัมแล้ว....อีกไม่นานก็ทะลุล้าน
กูไม่มีวันรักคนอย่างมึง.....แล้วมึงก็ไม่ได้รักกู....มึงแค่อยากเอาชนะ
เอาชนะคนที่ไม่มีอะไรเทียบมันได้เนี่ยนะ.....ผมเริ่มสับสน....หรือว่าผมจะสำคัญตัวเองมากเกินไปกันนะ
“อย่างน้อยถ้าคุณตายไปซะ....ผมอาจจะรู้สึกเกลียดคุณน้อยลง.....แล้ววันหนึ่งผมก็อาจจะลืมคุณ.....แล้วก็ไม่เกลียดคุณอีก”
“อืม.....นั่นเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด.....มากกว่าการถูกเกลียด.....คือการถูกลืมยังไงล่ะกี๋น้อย”
“ยะ.....อย่า....มาเรียกว่ากี๋น้อยนะเฟ้ย ขนลุก!!!!!!”
“กูไม่ได้พูดกับมึง.....กูพูดกับมัน”
มือใหญ่ ๆ คว้าหมับที่ลูกชายผม.....แล้วคลึงเบา ๆ
ถนอมหน่อย
มันยังไม่เคยถูกใช้กับใคร....
ไอ้ห่าลาก!!!!!!
...................................................
เมื่อน้องเล็กยังไม่ละความพยายาม
“เบียร์........หลับยัง”
เสียงพี่ชายกระซิบเรียกในความมืด มือเล็ก ๆ เขย่าตัวน้องเบา ๆ ซักพักก็ขึ้นคร่อมน้อง ทับน้อง......แกล้งน้องน้อย
“ยังครับ พี่บู้มีอะไร”
“เราดีกันเถอะ”
“อ้าว....ผมนึกว่าพี่บู้หายโกรธผมแล้วซะอีก”
“พี่เป็นคนซีเรียสนะเบียร์”
เหรอครับ.....คุณชาคริต
“พ่อเราต้องมีมรดก.....อาจจะฝังอยู่ที่ไหนซักแห่งที่บ้านของเรา แล้วต่อไปมันก็ต้องเป็นของพวกเรา....ถูกแม๊ะ”
“คงงั้นมั้งครับ”
“เบียร์คิดดูนะ ตอนนี้ไอ้ดำมันเป็นลูกคนโตแล้ว ถ้าสมบัติตกถึงมือมัน มันต้องฮุบไว้คนเดียวแน่ ๆ แล้วมันก็จะไม่แบ่งให้เบียร์ เพราะมันเกลียดเบียร์”
“อ่าฮะ”
“เผลอ ๆ มันก็อาจจะให้พี่แค่พอซื้อรองเท้าแตะแค่ข้างเดียว.....แค่เปรียบเทียบน่ะนะ แต่ถ้าเป็นพี่ พี่จะแบ่งให้ทุกคนเท่า ๆ กัน”
“เบียร์งงไปหมดแล้ว”
น้องเล็กถามแทรกขึ้นมา เลยโดนพี่ชายดีดหู.....เจ็บใช่เล่นอยู่หรอก เซียนดีดลูกแก้วสมัยเด็กเชียวนะนั่น
“ร่วมมือกันนะเบียร์นะ....โค่นไอ้บุ๊กบิ๊กกัน แล้วพี่จะแบ่งให้เบียร์หนึ่งในสาม”
“อ้าว ไหนว่าจะแบ่งเท่า ๆ กันไง พี่บู้อ่า”
“ก็ส่วนของไอ้ดำก็เป็นของพี่ไง ในฐานะที่พี่เป็นแฝด แฝดน่ะ....แฝด.....เออช่างเหอะ ขี้เกียจอธิบายแล้ว เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ พี่นอนล่ะ”
“เฮ้ยเดี๋ยวสิพี่บู้คร๊าบบบ”
“คร่อกกกกกกกก”
พี่ชายเพียงแค่ได้พูดถึงสิ่งที่ตัวเองคิด(ว่าฉลาดแล้ว) ออกมาให้ใครซักคนฟัง แค่นั้นก็หลับสนิทตลอดคืน
กำจัดไอ้ดำเนี่ยนะ ช่างคิดได้นะนายบู้......จะไปได้ซักกี่น้ำกันเชียว เดี๋ยวพอเปิดเทอม....พวกกลับกันหมด
ก็เหลือตัวคนเดียว.....หัวเดียวกระเทียมลีบ.....
กลายเป็นลูกไก่ในกำมือน้องชายตัวยักษ์เหมือนอย่างเคย
น้องเล็กนอนตาโพลง.....หูเงี่ยฟังเสียงลมหายใจที่ดังอย่างสม่ำเสมอ......พี่ชายตัวน้อยนอนหลับสนิทแล้ว
เบียร์ผงกหัวขึ้นอย่างตื่นเต้น ชะโงกหน้ายื่นเข้าไปมองใบหน้าของพี่ชายยามหลับ แม้ห้องจะมืด.....แต่ก็พอมองเห็นจากแสงไฟที่สาดเข้ามาจากทางระเบียง......พี่บู้ตอนหลับเนี่ย
มันน่ารักกว่าตอนตื่นเยอะเลย
นิ้วของเบียร์เขี่ยปากนุ่ม ๆ ของพี่ชายเล่น นุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่.....เขี่ยไปเขี่ยมาคนหลับลึกชักรำคาญ บ่นพรึมพรำออกมาเบา ๆ ฟังไม่ได้ศัพท์
หัวของน้องเล็กค่อย ๆ เคลื่อนต่ำลงไป ใกล้เข้าไป......แนบชิดเข้าไป........
จุ๊บ!!!!!
ริมฝีปากทาบทับกันเพียงชั่ววินาที เด็กชายภัทรก็รีบชักหัวกลับออกมา ทิ้งตัวลงนอน พร้อมกับแถกดิ้นอย่างมีความสุข ที่ได้แอบจูบกับพี่ชายตอนหลับ.....จูบราตรีสวัสดิ์ แบบคนรัก.....เค้าทำกัน
เด็กน้อยเอ๋ย
หนทางสู่ความเป็นผู้ใหญ่ยังอีกยาวไกล
ถ้าหนูไม่เชื่อ
ลองถามพี่ชายตัวดำของหนูอีกคนนึงดูสิ!!!!!!!
..................................................................................
To Be Con มาให้อีกตอน กันคนอ่านลืม
ถึง.......คุณ Bra 11 คุณ FUKU น้อง Namngern คุณ Drasil คุณ Wordslinger คุณโจ๊กกุ้ง คุณ Pianne คุณ Primmi
และอีกหลายต่อหลายคน.....ที่เคยเข้ามาเม้นท์ให้เราอย่างสม่ำเสมอ(ถึงแม้นตัวเราจำชื่อยูสเต็ม ๆของพวกตัวไม่ได้.....แต่ก็จำได้เกือบทุกคนล่ะนะ) และหน้าใหม่ ๆ ที่นาน ๆ มาที มาอยู่ช่วงหนึ่งแล้วก็หายไป.....อยากถามว่า เลิกอ่านฟิคเค้ากันแล้วเหรอ.....คือคิดถึงอ่ะค่ะ
หรือว่าลืมกันไปแล้ว......เบื่อแล้ว อะไร ยังไง......จะได้รีบจบ.....แบบว่ามันยืดไป ไม่มีอะไรน่าติดตามแล้ว วานบอก เรารักเรื่องนี้นะ ตอนแรกก็ไม่กล้าลง....แบบกะแต่งอ่านเอง แต่พอลงบอร์ดแล้วก็อยากให้มันจบ เริ่มมีเงื่อนไขในการแต่งแล้ว คือไม่อยากให้เป็นนิยายดองแล้วโดนเล้าลบทิ้งอ่ะค่ะ ตั้งใจว่าจะลงให้จบแน่ ๆ แต่ถ้ากระแสไม่ดี มันก็เหมือนละครที่จำเป็นต้องตัดตอนจบ เห็นใจคนที่ติดตามซึ่งมีอยู่น้อยนิดเหมือนกัน แต่เราก็มีงานประจำที่ต้องรับผิดชอบอีก อะไรทุ่นได้ก็ทุ่นอ่ะค่ะ......แล้วก็ไม่กล้าทิ้งไว้นานเป็นอาทิตย์ ๆ นักหรอก.....กลัวคนอ่านจะลืมน่ะ
เอาเป็นว่าถ้าทุกอย่างยัง......เหมือนเดิม.....เราสัญญาว่าจะไม่ทิ้ง ไม่ดอง.....ไม่มีการขู่ว่าจะไม่มาต่อ หรืออะไรทั้งนั้น(ไม่ใช่นิสัยค่ะ) ก็จะลงเหมือนเดิมตามปกติ แต่อาจมีการกระชับตัดตอน...เร่งให้จบ......อาจจบแบบไม่สมบูรณ์นัก จบแบบเท่ห์ ๆ นิดนึง......หรือจริง ๆ คือตัน....555555......ก็สไตล์เราอ่ะ จบแบบให้คนอ่านจิ้นต่อเอง......อะไรเคลียร์มากเป๊ะมากก็ไม่ดีอีก
ส่วนคนที่เข้ามาอ่านแต่ไม่เคยเม้นท์เลย เราไม่กล้าว่าอีกนั่นแหละ เพราะบางทีเวลาเราอ่านเรื่องของคนอื่น มันก็มีช่วงที่เม้นท์ไม่ออก หรือไม่รู้จะเม้นท์อะไรเหมือนกัน....แต่เยอะเข้าก็จะแบบ...เฮ้ย เค้าแต่งให้มึงอ่านฟรีนะ....เม้นท์เค้าหน่อยจิ เค้าจะได้มีกำลังใจมาต่อให้มึงอ่านไง....ก็จะเม้นท์ยาว ๆ หน่อย ชดเชยช่วงที่ไม่ได้เม้นท์ให้ หรือบางเรื่องอ่าน ๆ แล้ว ไม่ชอบ....ไม่โดน ก็ไม่เม้นท์เลยก็มี.....มันเป็นเรื่องปกติ.....ก็พยายามเข้าใจทุก ๆ คนอ่ะนะคะ
พอแล้ว พูดเยอะแล้ว......เดี๋ยวช่วงทอล์คจะยาวกว่านิยาย ฮ่าฮ่าฮ่า
...........................................
:bye2:
-
ช่วงนี้เทใจให้ป๊ะป๋า เหมือนจะปลงตกในเวลาอันรวดเร็วว่าห้ามไม่ได้แต่ก็พยายามกันให้ห่างๆไว้
อดหัวเราะทั้งน้ำตาไม่ได้เลย ;____;
ส่วนกี๋กันต์ อ่านแล้วพลุ่งพล่านมาก อยากวิ่งเข้าไปเสียบพุงหกห่อของกันต์
-
ป๊า...ทำแบบนี้ ก็แปลกดีเหมือนกันนะ อิๆ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ
2 คน มาทำท่าเลิฟๆ กันตามประสาพ่อลูก เอิ๊กๆ มันน่ารักแปลกๆ ดี
พี่บู้จ๋า จะโค่นอิหมาดำคิดดีแล้วเหรอ? ความคิดนี่แบบ บรรเจิดจิงเชียว
กันต์ กี้ นรกสร้างคู่นายมา ก็จงรับกรรมกันต่อไป ไม่อยากคิดว่าคู่
นี้จุดจบจะเป็นไง เพราะนายกันต์ ไม่เคยอ่อนโยนกะ เชนนี่เลยอ่ะสิ
-
กี๋ต้องลองมองกันต์ในมุมอื่นๆบ้าง เผื่อจะได้รู้ว่ากันต์เค้าทำแบบนั้นกับเราไปทำไม ^__^
แต่เจ็บจี๊ดๆเลย ถูกลืมมันเจ็บกว่าถูกเกลียดจริงๆนั่นแหละ กาซิกๆๆๆ :sad4:
กันต์ก็ทำเป็นเด็กๆไปได้ แกล้งคนที่ชอบให้เค้าเกลียด จะได้ไม่ลืมตัวเอง แหมๆๆๆ
-
สวัสดีคะ
ระหว่างรอลงตอนใหม่ คือ เจ้จะรบกวนเข้ามาบอกว่า...
ตอนต่อไปๆ อย่าเขียนฉาก Nc เรท มากนักนะ ประมาณไม่ควรเขียนให้มีฉากบรรยายการร่วมเพศ รวมถึงการทำ oral sex
เด๋วเล้าฯ โดน ict ปิด จบเห่กันพอดี
แต่ถ้าเขียนแบบเชิงเปรียบเทียบ น่าจะได้นะเจ้ว่า ช่วยๆ กันหน่อยนะคะ
เจ้สอง :pig4:
-
ดันค่ะ....
-
หล่นไปหน้าสองอีกแล้ว :impress3: :sad4: :o12:
ท้อสุด ๆ
-
ดันจ้ะดัน
-
ตาบู้นี่ยังปัญญาอ่อนได้ใจเจ๊ยุจริงๆ
-
แวะมาดูจ้า
-
เจ้าเบียร์นี่มันเด็กน้อยจริงๆ 3 พี่น้อง3สไตล์ จริงแฮะ
คู่กันกี๋รันทด...
ปล,กรี๊ด อย่าเพิ่งน้อยใจ o22 :กอด1:
ยังตามเรื่อยๆจ้า ไม่ได้ไปไหน พอดีเพิ่งขึ้นปี1แล้วไปอยู่หอด้วย
มันก็ยุ่งๆๆขึ้นเยอะเลย :sad4:เนตก็ไม่ค่อยมี
+1เป็นกำลังใจให้น๊า า :L2:
-
เข้ามากดบวกคะแนนให้ ๑ คะแนนนะคะ :กอด1:
พร้อมกับบอกว่า ยังตามอ่านอยู่เรื่อยๆ แต่ที่ไม่ได้เม้นท์ให้เลย เหตุผลก็เพราะว่าช่วงนี้กำลังเริ่มงานใหม่ และงานที่ว่าก็เป็นงานราชการ และเวลาว่างก็แทบจะไม่มีเหลือเลยค่ะ แม้แต่นิยายของตัวเองที่เขียนค้างไว้ก็ไม่มีโอกาสได้มาเขียนต่อเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งในสองสามเรื่องที่เข้ามาดูความเคลื่อนไหวตลอดหากมีเวลาว่างค่ะ อยากจะให้คุณอย่าท้อถอยนะคะ เดี๋ยวกำลังใจก็จะมา
แหม อ่านตอนล่าสุดแล้ว อยากให้น้องเบียร์แย่งพี่บู้ไปจากไอ้บิ๊กจริงๆ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ดิฉันหลงรักไอ้บิ๊กไปเสียแล้วนี่สิ อิอิ เพราะยังไง พี่บู้ก็ต้องคู่กับบิ๊ก โฮะๆๆ
เอาเป็นว่า เนื้อเรื่องไม่น่าเบื่อนะคะ แต่อาจจะมีผู้อ่านเฉพาะกลุ่มก็ได้ ฉะนั้นเรื่องเรทติ้งก็ต้องทำใจนิดนึง อิอิ
แล้วจะเข้ามาดูความเคลื่อนไหวต่อไปเรื่อยๆ นะคะคุณ
-
อ๊า บรรยากาศของกันต์กับกี๋มันชวนให้หดหู่ใจจัง รักแต่ไม่เข้าใจ ไม่บอก และไม่อยากรับรู้ เหอะถ้าทั้ง2ยังเป็นแบบต่อไปมีแววมาม่ามาแน่ๆเลยอ่ะ
ส่วนคุณน้องบิ๊กคร๊าบบบบบบ แกจะเสียของรักแล้วนะนี้ ถ้าไม่เร่งไม่เคลียร์ทำให้ป๊ากับน้องกลับไปอ่ะ โฮ๊ะๆๆๆ
-
อันบนเม้นต์นิยายนิ
อันนี้เม้นต์ให้กำลังใจคนเขียนจ้าาาา
ชอบนะ ยังชอบอยู่และติดตามตลอดเลยอ่ะ
เข้ามาเห็นตอนใหม่ทีไร ดีใจมากๆ รอตอนต่อไปเรื่อยๆเสมอ
แต่บางทีถ้ามันโศกานัก เราก็พักทำใจรอท่าทีตอนต่อก่อนนิ อย่าเพิ่งว่ากันนะจ๊ะ
สู้สู้....
-
(http://www.asian-horror-movies.com/tosh.jpg)
แหะ ๆ แปะรูปอิมเมจตัวเอกของเรื่องนี้.....ให้จิ้นกันเล่น ๆ ระหว่างที่ตัน
(http://img150.imageshack.us/img150/5528/toshio.gif)
(http://4.bp.blogspot.com/-bY3kkonRf_8/TcnxH_77iHI/AAAAAAAABSQ/xf-qVFxQvnk/s1600/toshio.jpg)
(http://images1.wikia.nocookie.net/__cb20100106124232/nonciclopedia/images/a/a9/Toshio_Saeki_da_Ju-on.gif)
"แล้วเจอกันนะเฟ้ย.....ไอ้พวกกร๊วกทั้งหลาย"
เฮียบู้แกฝากบอกมาอ่ะนะ น่ารักช่ายม๊า....
ขอบคุณขาประจำทั้งหลายแหล่ที่แวะมาเติมเชื้อไฟ....ชั้นใช้คำถูกมั้ย? เนี่ย.....เอาเป็นพลังใจในการเขียนตอนต่อ ๆ ไปดีกว่าเนาะ ฮี่ ๆ ๆ ฟังดูแล้วไม่ทะแม่งดี
คนแต่งได้งานแล้วด้วย อัพบ่อยไม่ได้จริง ๆ พยายามเค้นมันก็ไม่ออก ไม่เหมือนตอนตกงาน....เอะอะเปิดคอมพ์....อัพวันละสองรอบ เที่ยงวันรอบ....เที่ยงคืนอีกรอบ
รู้ว่ายังมีคนอ่านอยู่พอประมาณ ไม่ทิ้งกันก็ดีใจ ร่ำ ๆ จะตัดตอนจบ....แถมยังคิดจะรีไรท์อีกตังหาก....แบบซอร์ฟ ๆ ใส ๆ ภาคนึง แล้วก็แบบโหด ๆ อีกภาคนึง(ทำเหมือนว่างนะมึง :angry2:) ตัวละครก็กะเปลี่ยนยกเซท แต่คงไว้กับบิ๊กบู้ เพราะรักสองคนนี้มาก ๆ ฮา.....คิดไปคิดมา....เอาเรื่องปัจจุบันเนี๊ยะ ให้รอดก่อนดีมั้ย....เป็นคนที่แต่งเรื่องไม่น่าสนใจ ใช้ภาษางาม ๆ ก็ไม่เป็น ก็ขายได้แต่เรื่องใต้สะดือ ไม่ใช่ว่าเขียนดีนะ.....แต่ถนัดสุด....เอะอะกด....เอะอะปล้ำ....เอะอะทำร้าย ทุบตี กดขี่ ข่มเหง เอาซีนอารมณ์เข้าข่ม :monkeysad:
ไปละ.....
แล้วจะรีบมาต่อนะจ๊ะ
ตอนหน้าจะลงอิมเมจอิบิ๊กด้วย....ซื้อเมาส์ก่อน ลงรูปลำบากมาก....ถ้าเป็นเวปอื่นที่มิใช่กูเกิ้ล(มันคลิกขวามิได้...ง่ะ)
-
o22 :a5: กรี๊ดดดดดดด โดนตอนเช้ามืด :z3:
-
แวะเข้ามาดูอิมเมจพี่บู้ เอิ่ม แอบน่ากลัวนะ
แต่ไงๆก็ยังรู้สึกว่าพี่บู้น่ารักอ่ะ
จะรอติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ
ปล.เราคิดว่าที่เจ้สองเค้ามาบอกให้ลดฉากเนี่ย เราว่าเจ้คงไม่ได้หมายความว่าให้งด แต่ให้มันถี่น้อยลงน่ะจ้ะ แล้วก็อย่าใช้คำที่มันแบบว่าโป๊มากน่ะ ให้เขียนในเชิงเปรียบๆน่ะจ้ะ อย่าเขียนถึงตรงๆ ไม่งั้นเวลา ict เค้าเสิร์ชแล้วเดี๋ยวมันขึ้น เดี๋ยวจะซวย
-
เข้ามาบอกว่า 'คิดถึง เพ่บู้ ' อ่ะ :man1:
-
กีสสสสสสส ถึงเค้าจะรักพี่บู้ขนาดไหน แต่ถ้าพี่บู้แบบนี้มายืนข้างเตียง หัวใจวายตายแน่ๆ o22
แล้วก็รอต่อไปค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ไอ่เด็กผี โทชิโอะ ฉันเกลียดแก ตั้งแต่จูออนแล้ว
ยังตามมาอ้าปากร้องแว๊ ขู่ฉันในฟิคพี่บู้อีกกกก งืดดดดดดด
ถึงคนเขียน สู้ๆ จ้า ปรับสภาพร่างกายตัวเองให้พร้อมก่อนก็ได้
เข้าใจจ้ะว่าการเริ่มงานใหม่ ทุกอย่างมันไม่เข้าทีไปหมด
พร้อมเมื่อไหร่ค่อยแต่งฟิค แล้วเอามาลงให้อ่าน ก็ได้จ้ะ สู้ :bye2:
-
:m7:
มาต่อแบบแอบ ๆ
ตอน : น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอ....?
กี๋น้อยเล่า :
น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอจะดีได้ซักกี่น้ำเชียวว๊า.....
ผมสบประมาทไอ้หน้าโหดอยู่ในใจ เมื่อจู่ ๆ มันก็ลุกขึ้นมาสัญญิงสัญญากันเป็นมั่นเหมาะ ว่าต่อจากนี้ไป.....มันจะอ่อนโยนและทะนุถนอมผม
ในฐานะที่ผมเป็นแฟนของมันน่ะนะ
ขี้ตู่เนาะ....ไอ้สันขวาน!!!!!!
ไม่ใช่แค่ยืนยันด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงหนักแน่น แต่มันยังบอกอีกว่า มันจะลด.....ละ......การเสพสังวาส(ดูกูใช้ศัพท์)กับผม จากวันละไม่ต่ำกว่าสามประตู....เป็นวันเว้นวัน มันคงกลัวว่าผมจะตายห่าไปซะก่อนอ่ะนะ....แล้วมันก็ทำได้จริง ๆ ยิ่งกว่าที่มันรับปากเอาไว้ด้วยซ้ำ
มันไม่แตะต้องผมมาสามวันเต็ม ๆ แล้ว ๆ
และผมก็ได้กลับมาสวมเสื้อผ้าอีกครั้ง แม้จะต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้องก็เถอะนะ.....ก็รอยที่มันทำเอาไว้ ดูท่าจะไม่จางไปง่าย ๆ
“ว๊อนท์เหรอกี๋ ถ้าว๊อนท์ก็บอกกันมาได้นะครับ พี่กันต์ยินดีสนองคุณแฟนเสมอ”
แหวะ.....แฟน.....กูจะอ้วก.....อย่ามาน้ำเน่าน่า....ไอ้หนวด
“มะ....ไม่เอาหรอกครับ....แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นลูกพี่ล่ะก็ ยินดี.....ถ้าอยากให้ผมรัก....ก็ช่วยผมดิ คุณกันต์อเนก”
ผมว่าผมชักจะปากดีขึ้นทุกวัน.....ทุกวัน
แต่ก็แปลกที่มันไม่ยักโกรธ แต่กลับส่งยิ้มแปลก ๆ.....ที่ไม่ได้มีความหมายในเชิงแบบนั้น.....ส่งมาให้ผม
“มึงเนี่ย....ช่างสรรหาคำพูดมาทำร้ายจิตใจกูได้อยู่เรื่อย ๆ เลยนะ นาน ๆ ทีแต่ก็จุกต่อเนื่องเลยว่ะ....กี๋เอ๊ย”
ทีมึงทรมานกู....กูเคยบ่นให้มึงได้ยินมั้ย
ไอ้เลวระยำหมา
ผมเกลียดมันจริง ๆ พับผ่า
ไม่ว่าจะทำยังไง.....ผมก็รักมันไม่ลง
ก็แล้วทำไมผมจะต้องรักมันด้วยล่ะ ในเมื่อผมมีลูกพี่ตัวน้อยของผมอยู่ทั้งคน ถึงแม้ว่านับวัน เราจะยิ่งห่างกัน.....ห่างกันก็ตามทีเถอะ
จริงสินะ.....
ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
ผมเดินเข้าไปหาไอ้กล้ามปู ทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ แล้วกระเถิบตัวเข้าไปใกล้ ๆ มัน......
“ยัง....เอ่อ........ยังอยากอยู่มั้ยครับ”
มันไม่ตอบแต่กลับคว้าตัวผมไปกอดซะแน่น ริมฝีปากของมันจูบไล่ลงมาตั้งแต่หัว.....แก้ม......ซอกคอ ทุกอย่างทำได้นุ่มนวล ละมุนละไมในทุกสัมผัสอย่างไม่น่าเชื่อ....ว่าจะเป็นรสรักการโอ้โลมของไอ้โหด
“ให้จริงอ่ะกี๋”
ถามทำเหี้ยอะไร.....ทุกทีนึกอยากจะล่อกูตรงไหน....ตอนไหน เวลาไหน มึงก็ทำ......ดัดจริต!!!!!
“ผมทำให้นะครับ”
มันเงยหน้าแล้วหลับตา หายใจลึกเมื่อผมกำลังใช้ปากให้ ๆไอ้กันต์ส่งเสียงครางออกมาเบาบ้าง หนักบ้างสลับกัน
อดทนทำไปเถอะ.....ผมบอกกับตัวเอง
บางอย่างที่มันพยายามจะสื่อให้เห็น....แม้ว่ามันจะไม่พูดออกมา หรืออันที่จริงแล้ว มันอาจจะทำไปทั้งหมดเพราะว่าต้องการเอาชนะผม.....ต้องการให้ผมรัก-หลงมันก็ตามที.....แต่ผมสัมผัสได้....ว่ามันเปลี่ยนไปเยอะ.....และมีท่าทางที่น่าสงสัย
ถ้าหากว่าผมไม่หลงตัวเองมากเกินไปน่ะนะ....
โอกาสของผมกับลูกพี่ก็ยังพอมีทางอยู่
.
...
......
..........
กันต์เล่า :
“อะไรนะ!!!! มึงจะให้กูไปจีบไอ้ตัวเล็กของมึง”
ผมแทบจะยันมันตกเตียง...หลังจากที่ปล่อยมันออกจากอ้อมกอดของผม
“ครับ”
“ทะ.....ทำไมวะกี๋ ก็ในเมื่อมึง....”
“ช่วยผมได้มั้ย.....ขอร้องล่ะ อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้มีโอกาสบอกรักพี่บู้ แล้วหลังจากนั้น ก็สุดแต่เวรแต่กรรม”
ไอ้หน้าจืด......มึงไปฝึกวิชามารสำนักไหนมา
เล่นกูอีกดอกแล้วนะ.....รู้ตัวมั้ย
มึงอาจไม่ตั้งใจ
แต่คนฟังเค้าจุกจริงนะเว้ย!!!!!!
“ช่วยยังไง......กูไม่เข้าใจ” ผมแกล้งโง่ ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่ามันต้องการอะไร
“ก็ช่วยทำให้สองคนนั้น เค้าทะเลาะกันหนัก ๆ อีกซักครั้ง.....ให้ไอ้ดำกับลูกพี่ได้ห่างจากกันซักเดี๋ยวนึง ผมเชื่อว่าพี่น้องกัน ยังไงซะ เดี๋ยวก็ต้องดีกันจนได้ ผมต้องการแค่ช่วงเวลานั้นแหละ ช่วงที่ลูกพี่ ไม่มีใคร.....นะครับ.....ทำเพื่อผมนะครับ อย่างน้อยก็ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกันมานาน”
ผมไม่ชอบไอ้เด็กเจ้าเล่ห์นี่เลย ผมชอบไอ้กี๋ที่ดูเอ๋อ ๆ ห่อเหี่ยว หมดอาลัยตายอยากในชีวิตมากกว่า....ดูแล้วมันน่ากลั่นแกล้งดี
แต่แปลกที่ผมกลับรู้สึกจุกมากกว่าโกรธ
“ตกลงนะครับ ช่วยผม”
มือของมันเริ่มทำงานอีกครั้ง ร่างกายที่ผมฟัดอย่างไม่รู้เบื่อ เพียงแต่ว่าจู่ ๆ มันก็หมดอารมณ์ไปซะเฉย ๆ
ผมชอบเด็กหน้าสิวขี้อายคนนั้นมากกว่า
ตอนนี้มันดูดีขึ้น....แล้วมันก็เปลี่ยนไป มันเริ่มมีข้อต่อรองมากขึ้น....ราวกับมันซึมซับความต่ำช้าที่ผมเคยทำกับมัน
ผมนึกถึงน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เนื้อตัวสั่นระริกในครั้งแรกของมันได้ดี.....
ผมมันเหี้ย.....ผมทำเหี้ยอะไรลงไปกันน่ะ!!!!
ทุกอย่างสายไปแล้วใช่มั้ย ไกลเกินจะกลับตัวแล้วสินะ
“หึ.....ฝันไปเถอะ ไอ้กี๋......ของเล่นอย่างมึงน่ะ อย่าคิดมาลูกไม้กับกูเลย” มันดูงง กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของผม.....ผมกลายเป็นไอ้โหดอีกครั้ง ที่กำลังขึ้นคร่อมมัน มือของผมบีบขยำร่างกายผอม ๆ ของมันเต็มแรง จนมันหน้าเสีย.....
คงจะเจ็บล่ะสิ!!!!
“เจ็บนะครับ......ปล่อยยยยย”
เออ.....หน้าตาตื่น ๆ แบบนี้แหละ ค่อยสมกับเป็นไอ้กี๋ของผมหน่อย
“ฮึก......ฮึก......กลัวแล้ว.....กลัว ๆ ๆ......เจ็บเหลือเกิน.....กรุณาเถอะ”
ไอ้ห่าเอ๊ย......มันร้องแบบที่มันเคยร้อง
น้ำเสียงวิงวอนอย่างในวันแรก ที่ผมทำร้ายมัน ทำให้ผมหยุดชะงัก
กูกำลังใจอ่อน.....หรือว่ากูกำลังรู้สึกผิดกันวะ?
.
...
.....
.........
กี๋เล่า ;
ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยเลยที่เห็นมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม.....อย่างที่บอกไปข้างต้น
น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอจะดีได้ซักกี่น้ำเชียวว๊า.....
เหี้ยมันก็ยังเป็นเหี้ยวันยังค่ำ
แต่ผมก็ยังมีสติพอที่จะทำอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่มีแค่ผมกับมันเท่านั้น ที่รู้อยู่แก่ใจ.....ผมคิดว่าถ้าคนอย่างมันยังพอมีความดีหลงเหลืออยู่บ้าง มันต้องรู้สึกผิดที่ทำเรื่องเลว ๆ เอาไว้กับผม.....แต่ไม่คิดว่ามันจะเหนือความคาดหมายขนาดนี้
“กี๋......กูขอโทษ มึงอย่าร้องนะ”
มือใหญ่ ๆ ของมันเช็ดน้ำตาของผมอย่างอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากมัน
มันรักผมรึเปล่า?.....มันรักผมใช่มั้ย?.....เมื่อไหร่กันที่มันรู้สึกแบบนั้น?.....พักหลัง ๆ มานี่ผมเริ่มจะสงสัยในพฤติกรรมของมัน....
ถ้ามันรักผมจริง ๆ อย่างที่ผมคิด ทุกอย่างมันคงจะง่ายขึ้นสินะ
ผมควรจะฟูมฟายมากกว่านี้มั้ย?
หรือทำท่าทางหวาดกลัวอย่างในวันนั้นดี
“อย่าทำผม.....ผมกลัวแล้ว”
ผมหลับตาปี๋ จินตนาการถึงภาพเหตุการณ์ที่รุนแรง จนรู้สึกว่ามีอารมณ์ร่วมไปด้วย น้ำตาไหลพรั่งพรูอาบใบหน้า ไม่ใช่กลัว.....ผมไม่กลัวอีกแล้ว....เพียงแค่รู้สึกเศร้า....ที่ต้องถูกกระทำไม่ต่างจากสัตว์แบบนั้น ผมสงสารร่างกายของตัวเอง สงสารเลือดทุก ๆ หยด....เส้นประสาททุก ๆ เส้น ต่อมรับรู้ความรู้สึกต่าง ๆ รวมถึงเซลล์และอวัยวะทุก ๆ ส่วนในร่างกายของผมก็เช่นกัน....มันหดหู่ดีเหลือเกินเวลาที่ภาพเหล่านั้นฉายวนซ้ำไปซ้ำมา
ผมยกมือขึ้นไหว้มัน....รู้สึกสั่นสะท้าน แบบไม่ต้องเสแสร้ง
“กี๋....พอแล้ว....พอที....หยุดร้องเถอะ กูขอโทษ”
“คุณกันต์รักผมใช่มั้ย.....ฮึก......ทุกอย่างที่ทำ....เพราะรักผมสินะ.....ผมเข้าใจแล้ว......ฮึก....เพราะฉะนั้น หยุดทำร้ายผมซักที......ผมไม่ไหวแล้ว”
รักกูสิ ไอ้บัดซบ
รักกูให้เยอะ ๆ
รู้สึกผิดให้เยอะ ๆ
สำนึกกับสิ่งที่มึงได้ทำลงไป....สิ่งที่ไม่น่าให้อภัย
แล้วจงตายไปซะ!!!!!!
................................................................................
บรรยาย :
“บุ๊กบิ๊กเอ๊ย.....หนูเล่นกล้ามเหรอลูก” เสียงนุ่ม ๆ ของคนเป็นพ่อ ถามเจ้าลูกชาย หลังจากนั่งแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำกันสองต่อสอง พ่อกับลูก....ในสภาพล่อนจ้อนทั้งคู่
“ก็ออกกำลังกายเบา ๆ วิ่งบ้าง.....เข้ายิมในมอบ้าง แต่ไม่ได้จริงจัง....เพราะต้องดูแลไอ้หมา” ลูกชายตอบเสียงห้วน รู้สึกเคอะเขิลที่ต้องมาทำอะไรกุ๊กกิ๊กแบบนี้กับคนที่ตัวเองเคยรักมาก.....และเป็นแบบอย่างในวัยเด็ก
“พ่อน่ะนะ ตอนนี้ว่างแล้ว ก็พยายามลดพุงเหมือนกัน นี่ก็เฟิร์มขึ้นตั้งเยอะ แม่เจ้าเบียร์ยังชมเลย ว่าหุ่นดีเหมือนสมัยหนุ่ม ๆ......อ๊ะ.....เอ่อ.....พ่อขอโทษนะเจ้าบิ๊ก” คุณพ่อยังหนุ่มรีบขอโทษขอโพย เมื่อกำลังเอ่ยถึงบุคคลที่สาม ที่พ่อลูกชายนั้นชิงชังเป็นนักหนา
“ช่างมันเหอะ.....ผมไม่แคร์หรอก บอกแล้วไง ว่ามันสายไปแล้วที่ผมจะมานั่งน้อยใจพ่อน่ะ”
“ก็ขอให้พ่อได้พยายามมั่งไม่ได้รึไง เอ้า หันหลังสิ.....เดี๋ยวพ่อขัดให้”
เด็กยักษ์ตัวดำของคุณพ่อหันหลังให้อย่างว่าง่าย มือใหญ่ ๆ ขัดหลังลูกชายอย่างเอาจริงเอาจัง ด้วยน้ำหนักมือที่สม่ำเสมอ ขี้ไคลหลุดออกมาเล็กน้อย เนื่องจากเจ้าบุ๊กบิ๊กเป็นเด็กรักสะอาด.....ใช้พี่ชายขัดหลังให้ทุกวัน
“เดี๋ยวผมสระผมให้พ่อมั่งนะครับ”
“เออ....ก็ดีลูก”
ผมของคุณพ่อยาวประบ่า และกระเซอะกระเซิงจนต้องมัดเอาไว้ ไม่เช่นนั้นจะดูเยี่ยงมหาโจร แชมพูในมือของเจ้าบิ๊กกี้ขยำเบา ๆที่เส้นผมสากแข็งอันเป็นกรรมพันธุ์ติดตัวมาถึงรุ่นลูก(โชคดีที่นายบู้ได้รับมาน้อยสุด แต่โชคร้ายของน้องเบียร์ น้องคนเล็กที่ผมหยิกหยอง) อุ้งมือใหญ่ ๆ นวดศีรษะของบิดาอย่างเบามือ
“สบายหัวดีมั้ยครับพ่อ”
“ดีลูก”
ฉับ!!!!!
เสียงดังคล้ายบางสิ่งถูกตัดสะบั้นทำให้พ่อหมีหันกลับไปมอง เส้นผมที่อุตส่าห์เลี้ยงมาหลายเดือนหลังลาออกจากงาน นอนสงบนิ่งอยู่ในกำมือของพ่อลูกชาย ‘คนโต’ ของตระกูล มืออีกข้างของเจ้าบุ๊กบิ๊กถือกรรไกรตัดขนจมูกอันเล็ก ริมฝีปากหนากำลังส่งยิ้มเยือกเย็นให้คุณพ่อ
“หึ.....คิดว่าตัวเองเป็นพี่อ๊อฟ พงษ์พัฒน์รึไง คุณพ่อ.......ตัดมันออกซะเถอะ ไอ้ผมเห่ย ๆ แบบนี้น่ะ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พ่อหมีร้องอย่างเจ็บปวด
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก....แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เฮ้ยยยยยย อย่า.....ไม่เอา.....ไม่เล่น”
วงแขนแกร่งกว่า....เก๋ากว่าล็อคไปที่คอของไอ้ลูกชายผู้มีแต่ความชั่วร้ายอยู่ในจิตใจ จนบุ๊กบิ๊กหายใจไม่ออก......ก่อนจะจับกดน้ำ
หึหึหึ
แบบนี้แหละค่อยสมกับเป็นพ่อหน่อย
บุ๊กบิ๊กนึกกระหยิ่ม ทั้ง ๆ ที่กำลังโดนประเคนมะเหงกรัวใส่ไม่ยั้ง
บิ๊กแด๊ดดี้ครับ....คุณป๊าที่เคารพครับ
อย่าหวานใส่ผมนักเล้ย....ผมเลี่ยน!!!!!!!!
To be Con
.
....
........
พี่บู้ไม่ออกค่ะ พี่ปิงน้องเปาก็ยังไม่ออก สาวเป็ดด้วย สาวพลอยด้วย.....เก็บไว้ในโหลดองก่อนเน้อ....แต่พี่บู้มาตอนหน้านะคะ
คิดถึงทุกคนนะคะ....อาทิตย์หน้าหยุดยาว คงได้แต่งเยอะกว่านี้น่ะค่ะ
:bye2: :call:
-
555 ตกลง บุ๊กบิ๊กไม่ชอบรักหวานกับคุณพ่อใช่ไหมนี้ หาเรื่องเชียว 555
เอ่อ อ่านกี้กันต์แล้วัเม้นต์ไม่ออกอ่ะ
รอคอยพี่บู้อยู่นะจ๊ะ แต่ขอไม่เอาตัวเล็กมาเป็นอิมเมทนะ...เค้ากลัวอ่ะ
-
อ่านคู่กันต์กี้ แล้วแอบสะใจอ่ะ เชนนี่น้อยๆ ของฉันได้ตายจากโลกบวมๆ ใบนี้
ไปแล้วใช่มั้ย เหลือแต่กี้ ที่แอบร้ายใช่เล่นไว้หลอกล่อให้เหยื่อตายใจ และทรมาน
อย่างเลือดเย็น อร๊ากกกก ชอบๆ...
นรกส่งมาเกิดคู่กันดีแท้ๆ กันต์ กี้
ปล. แอบขำคู่บิ๊กแด๊ดดี๊ กะบุ๊กบิ๊กอ่ะ ว่าแล้วว่ามันต้องไม่ยอมเป็นลูกที่ดีในโอวาท
คุณพ่อแน่นอน ไอ้ซาดิสต์และโรคจิตเรียกพ่อแบบนี้ อิๆ
คิดถึงพี่บู้.... :z3:
-
ผลักดันแต่เช้าตรู่ค่ะ
-
เหมือนจะดี และไม่ดีไปพร้อมกันเดาเรื่องกันต์กี๋ไม่ออกจริงๆ
แต่เศร้าแทน
-
น้องกี๋ไม่เปิดใจเลยอ่า แบบนี้น่ากลัวมากอ่ะ สงสารกันต์ขึ้นมาทันที :monkeysad:
แต่คนที่น่าสงสารกว่าคือพี่ปิง น้องเปา สาวๆอีกสองคน ไม่มีบทเลย :laugh:
-
เนื้อหาตอนนี้ไม่ต่อเนื่องนะคะ เป็นแค่เหตุการณ์จากช่วงเวลาหนึ่ง ในมุมมองของเฮียบู้ผู้แกร่งกล้าดั่งหินผา.....อึด....ถึกยิ่งกว่าวิน ดีเซล.....ทั้งที่ตัวกระเปี๊ยก!!!!
ตอน : พี่บู้มาแว้วววววว!!!!
ผมกำลังปล่อยจิตใจไปกับบรรยากาศอันแสนเงียบสงบของยามบ่าย.....ลมพัดเย็นจากระเบียงทำให้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนมีอีหนูมาคอยปรนนิบัติ โดยไม่ต้องเปิดแอร์
ผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ
จริงดิวะ....ทำหน้าไม่เชื่อแบบนั้น เดี๋ยวพ่อก็บ้องเรียงตัวดีแม๊ะ!!!!
อย่าแหย่คนดุ.....เคยได้ยินคำคมนี้กันมั้ยฟะ!!!!....
ผมผ่านเหตุการณ์ที่โหดร้ายประหนึ่งทหารในสมรภูมิรบในหนังสุดแสนจะคลาสสิคเรื่องพรีเดเตอร์.....เรื่องนั้นแหละ ที่ไอดอลของป๊าแสดงเป็นพระเอก.....ในช่วงเวลาที่อาจจะสั้นสำหรับใครหลายคน แต่ดูยาวนานเหลือเกินสำหรับผม.....หึหึหึ แหม คำพูดคำจาของนายบู้ผู้นี้ แมร่งสุดแสนจะเท่ห์....
ผมคนนี้กำลังชื่นชมในความเก่งของตัวเอง ที่สามารถอดทนกับความอำมหิตของใครบางคนที่กำลังถูพื้นงก ๆ เหงื่อไหลท่วมตัวจนต้องถอดผ้าถอดผ่อน ชิส์.....มันคิดว่ามันล่ำ.....ผมก็ล่ำ แน่จริงอย่าวัดที่ขนาด....เทียบอัตราส่วนกันเลยดีกว่า....ชัวร์กว่า ถึงไอ้จ้อนผมจะเล็กกว่ามันนิดนึง แต่ถ้าเทียบกับส่วนสูงแล้ว ถือว่ามันน่ะ....หึหึ เบบี๋ชะมัดยาด....
“ไอ้หมา....ไปนั่งที่อื่น เกะกะ เค้าจะได้ถูให้เสร็จ ๆ”
“ชิส์”
“อย่ามาทำสะดิ้ง เดี๋ยวพี่จะโดนมิใช่น้อย”
ตลอดอ่ะ!!!! น้องผม
ผมพูดถึงไหนแล้ว.....ช่างเถอะ ผมมันเด็กสมาธิสั้น
เฮ้ย.....ไม่เด็กแล้ว โตแล้ว.....คนโตแล้วเท่านั้นแหละนะ ที่เคยตั้งแก๊งค์อันธพาล(เอาเหอะถึงจะมีสมาชิกแค่สามคน....ก็เฟี้ยวเงาะแล้ว) คนโตแล้วเท่านั้นแหละที่เคยสัมผัสจับต้อง แตงโมเมล่อนของรุ่นน้องผู้มีรูปร่างสุดสยิว....
ฮึบบบบบ!!!!
นึกแล้วแข็งเลยแฮะกรู
ผมเปลี่ยนมานั่งรับลมเย็น ๆ แบบเต็ม ๆ ที่ริมระเบียงแทน ถุงพลาสติกปลิวใบหนึ่งปลิวปะทะหน้าหล่อ ๆ ของผม ก่อนจะโดนลมพัดส่งต่อเข้าไปในห้อง เสียงไอ้ดำโวยวายลั่นอย่างหงุดหงิด แต่ผมชินเสียแล้ว.....
ผมกำลังหลับตา มองท้องฟ้าโดยใช้ใจ(เห็นมั้ยว่าเท่ห์แค่ไหน).....มองไกลออกไป.....ไกลออกไป....ตอนเด็ก ๆ ผมมักจะกลัวลูกโป่งสวรรค์ ไอ้ดำชอบขู่ผม....บอกว่าถ้าผมดื้อ มันจะจับผมมัดกับลูกโป่งสวรรค์ แบบที่เป็นช่อใหญ่ ๆ ที่ใช้ติดป้ายผ้าในงานกีฬาสี....แล้วปล่อยผมลอยขึ้นฟ้า....
ผมคิดว่าตัวเองคงจะลอยออกไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมาย แค่คิดก็สยดสยองที่ต้องจากคนที่ผมรักทั้งหลายแหล่.....ผมลอยไกลออกไป จนเข้าใกล้ดวงอาทิตย์ คุณครูบอกว่าดวงอาทิตย์ร้อนมาก แล้วทุกอย่างที่อยู่ใกล้จะถูกเผาเป็นจุล.....หรือนกอาจจิกลูกโป่งแตก ร่างผมลอยละลิ่วลงมา.....โดยที่ขณะนั้นเครื่องบินที่บินตรงมาด้วยความเร็วสูง พุ่งชนผมจนร่างกายแหลกเละ หัวของผมคงขาดกระเด็น และอาจตกลงมากองอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
พี่แมร่งโครตเพ้อเจ้ออ่ะ!!!!!
ไอ้บุ๊กบิ๊กชอบว่าผมแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง
ผมโผกอดมันแน่น....แล้วก็เอาหน้าซุกกับอกมัน.....ผมสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี แล้วก็เชื่อฟังมันทุกอย่าง.....มันยิ้ม แล้วก็ลูบหัวผม....หอมหัวโหนกของผม แล้วก็ดีกับผม
ตอนนี้ผมโตแล้ว....เรื่องลูกโป่งสวรรค์กลายเป็นเรื่องปัญญาอ่อนพอ ๆ กับที่เคยเชื่อว่าดาวของชาวไซย่านั้นมีอยู่จริง
แต่ถ้าเป็นเครื่องบินก็ว่าไปอย่าง.....ผมอยากขับเครื่องบินได้ จะได้บินขึ้นไปสูง ๆ ผมจะขับทะลุชั้นบรรยากาศออกไปสู่จักรวาลอันดำมืด ผมจะตุนน้ำมันเอาไว้เพื่อบินกลับมายังโลก
“ไอ้หมา.....เห็นรีโมททีวีมั้ย เอาไปซุกไว้ไหนฮึ”
เสียงตะโกนของเจ้าบุ๊กบิ๊ก ทำเอาผมสะดุ้ง.....ทำไมนายถึงเป็นเด็กร้ายกาจแบบนี้นะ ขัดแม้กระทั่งจินตนาการอันบรรเจิดของพี่ชายคนนี้กันได้ลงคอ รีโมทมันก็ต้องวางอยู่โต๊ะหน้าโซฟาเด่ะ.....ชะอุ่ย!!!.....ผมเผลอหยิบติดมือมาได้ยังไงกันน่ะ
“พี่ไม่เห็นบุ๊กบิ๊ก หาดีดีดิ๊”
ผมพูดถึงไหนแล้ว.....ช่างเถอะ ผมมันเด็กสมาธิสั้น
เฮ้ย.....ไม่เด็กแล้ว โตแล้ว.....คนโตแล้วเท่านั้นแหละนะ ที่เคยตั้งแก๊งค์อันธพาล(เอาเหอะถึงจะมีสมาชิกแค่สามคน) คนโตแล้วเท่านั้นแหละที่เคยสัมผัสจับต้อง แตงโมเมล่อนของรุ่นน้องผู้มีรูปร่างสุดสยิว....
จริงสินะ ผมกำลังนึกถึงจักรวาลอันมืดมิด.....ไม่มีที่สิ้นสุด.....ไม่จริงหรอกเพราะ ผมเคยได้ยินมาว่าสุดขอบของจักรวาลก็ยังมีอีกจักรวาลหนึ่ง.....หรืออาจจะเป็นจักรวาลคู่ขนาน อาจจะมีคนอยู่ในตำแหน่งเดียวกับผม กำลังยืนแก้ผ้าสาวว่าวอยู่ โดยที่ผมไม่เห็นมัน....และมันไม่เห็นผม เอ๊ะ.....ถ้าอย่างนั้น อะไรกันล่ะที่ครอบคลุมจักรวาลเอาไว้อีกที.....ถ้าหากโลกคือดาวดวงหนึ่งที่อยู่ในจักรวาล....แล้วจักรวาลล่ะ มันอยู่ในอะไรซักอย่างแน่ ๆ
ถ้าผมถูกจับไปปล่อยไว้ในจักรวาล
ผมคงตายเพราะไม่มีอากาศหายใจ
แล้วศพของผมคงจะเน่าเปื่อย....ใช่มั้ย โครงกระดูกของผมคงจะล่องลอยไปเรื่อย ๆ จนไปชนกับจานบินของมนุษย์ต่างดาว....หรือบางทีผมอาจจะไม่เน่า แต่แค่หยุดเวลาเอาไว้อย่างนั้น รอวันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
กูว่า.....เรียนจบแล้ว กูไปแต่งนิยายแข่งกับป๊าดีกว่า!!!!
“หมาเอ๊ย.........กินข้าวกลางวันกัน.....มุ๊ ๆ ๆ ๆ เส้นเล็กน้ำใสของหมานะ ของน้องมีผัดไทสามห่อ.....ห้ามแย่งนะเฟ้ย”
ชิส์ เค้าพี่ตัวนะ....ไม่ใช่หมา ทำเป็นเอาของโปรดมาล่อ.....แต่ก็ได้ผลทุกที....อ๊างงงง ทำไมกันน่ะ!!! ผมตะกละอย่างนั้นเหรอ.....ก็ไม่นะ....
“มีซาหริ่มแช่อยู่ในช่องฟรีซนะหมา....แดกข้าวเที่ยงก่อน....เร้ว”
ผมค่อย ๆ สาวเท้าเข้าห้อง.....ไม่ใช่หรอก.....ผมกำลังวิ่งหูตั้ง หางกระดิกเข้าไปในห้อง ไอ้เด็กตัวดำอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยนึงล่ะ ผมซ่อนรีโมทไว้ข้างหลัง....เหน็บไว้กับขอบกุงเกงลิง
“พี่ชอบใส่เสื้อกล้ามออกไปนั่งริมระเบียงอีกแล้วนะ เค้าหวงรู้มั้ย”
“หิวแล้ว กินกันเถอะบุ๊กบิ๊ก”
“ถอดเสื้อผ้าสิครับ”
“อ่ะ....อ้าว แล้วเส้นเล็กของพี่ล่ะฟะ”
“มีที่ไหนกัน ถ้าไม่เรียกแบบนั้น พี่จะยอมเข้ามาดีดีเรอะ.....หึหึหึ”
“ไอ้ชั่วบิ๊ก”
ผมวิ่งหนี
แต่ก็ไม่ไวเท่า
มือใหญ่ ๆ ที่กระชากตัวผมได้ทันทุกทีสิน่า.......
“กินพี่ให้หายเหนื่อยก่อน แล้วเดี๋ยวน้องจะลงไปซื้อของมาประเคนให้ถึงเตียง ถ้าพี่ลุกขึ้นไหวอ่ะนะ.....ตอนนี้ก็กิน.....อย่างอื่นรองท้องไปก่อนละกันนะหมา”
ผมชินแล้ว
จริง ๆ นะ
เพราะผมรักน้องชายของผมคนนี้ไง.....ผมถึงทนได้.....ต่อให้เจ้าเด็กอำมหิตจะชำแหละผมเป็นชิ้น ๆ แล้วเอาไปโยนทิ้งไว้ทั่วเมือง วันรุ่งขึ้นผมคนนี้ก็จะเกิดใหม่ ชิ้นส่วนของผมจะกลับมารวมตัวกัน....แล้วกลับมาหาน้องรักของผม
ผมไม่รู้หรอก....ว่าผมรักน้องแบบไหน.....
ผมไม่ได้รักน้องแบบพี่ชายรักน้องชาย(มันเบสิคไป.....ไม่เท่ห์)
ผมไม่ได้รักน้องแบบคนรัก(แหวะ!!!!!!.......ผมรักมันแบบนั้นไม่ได้หรอก)
ผมรักมัน.....เพราะมันคือจักรวาลของผม....คือพระเจ้า....คือผู้มีพระคุณ....และที่สำคัญ
มันคือกระเป๋าตังค์ของผม
So………
ผมรักเจ้าบุ๊กบิ๊กมากกว่านั้น.....เป็นรักในแบบฉบับของผม.....รักแบบเท่ห์ ๆ ของพี่ชายเท่ห์ ๆ หนึ่งเดียวในโลกคนนี้.....
มันก็เท่านั้นแหละฟะ!!!!.....พวกนายไม่เข้าใจคนเท่ห์หรอกน่ะ!!!!!
End
.
....
.........
ย่ะ.....ยังไม่จบนะคะ ตอนนี้อาจสั้น และไม่มีอะไรหวือหวา แต่ก็เป็นมุมมองของพี่บู้ที่มีต่อสิ่งต่าง ๆ ดูเพ้อเจ้อ เพราะคนแต่งเพ้อเจ้อ....ป๊าดดดด เพราะนายบู้สิ นายบู้แหละที่เพ้อเจ้อ
พี่บู้คล้ายจะเป็นโรคจิตที่ไป ๆ มา ๆ ก็น้อยกว่านายบิ๊ก.....นายกันต์......เชนนี่......หรือแม้กระทั่งเจ้าน้องคนเล็ก!!!!
ตอนหน้าจะเริ่มเคลียร์ปมในเรื่องอย่างจริงจังแล้วนะ....ฮึด ๆ ๆ.....จะได้จบอย่างไม่มีอะไรค้างคา....แต่บางอย่างคาไว้ก็เท่ห์ดี....ป๊าดดดด เค้าไม่ได้ทะลึ่งเน้อ
-
โถพ่อบู้ของเจ้ เท่ห์เหลือเกิ้น :m20:
-
ไอ้บู้บี้ ไอ้เด็กบ้า555++
-
โห... พี่บู้จินตนาการได้ขนาดนี้ ไปออกรายการหนูน้อยกู้อีจู้เลยดีกว่า
แม้พี่บู้จะอิมเมจเด็กโทชิโอะ แต่ก็น่าร้กเสมอคร้าบบบบบ
อ่ะ คนแต่งก็น่ารักนะ อย่างเพิ่งน้อยใจ :กอด1:
-
โอย ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกรักพี่บู้มากขึ้นเป็นกองเท่าภูเขาเลากา อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกถึงความรักและความหื่นที่ล่องลอยอยู่รอบตัวพี่น้องทั้งสองคนนี้
ขอบคุณค่ะ
อ่านแล้วก็ต้องจรลีหนีหาย! :o12: :sad4:
-
:o12: อ่านในมุมเพ่บู้ทีไร รู้สึกเศร้าๆ ทุกที เหมือนบู้มีโลกทั้งใบคือบิ๊ก..แค่บิ๊กเท่านั้น..แต่ไม่รู้ตัว...
ใครจะรักบิ๊กเท่าเพ่บู้ o13
:pig4:
-
พี่บู้ ไปช่วยคุณป๊าแต่งนิยายขายดีกว่ามั้ย ช่างคิด ช่างจินตนาการ
เหลือเกิน พ่อหนุ่มของเรา
บิ๊ก นี่แกเหนื่อยจากการทำงานบ้านอยู่มิใช่รึ? ยังจะมาเพิ่มความเหนื่อย
อีกเพื่อ?...อึดและถึกเกินคนไปแระแกนี่...
-
ดั๊นนนนนนน.........
-
ตอบเม้นท์ ๆจร้า.....ทีแรกตั้งใจจะตอบเฉพาะตอนปัจจุบัน แต่ก็นะ แบบแหม....มันเยอะมว๊ากกกกเลยน่ะ จนไม่รู้จะตอบอะไรเลยทีเดียวเชียว คนแต่งเลยขอรวบยอดตอบสี่ตอนล่าสุด...เพื่อความสะใจในอารมณ์คิดถึงคนอ่าน 555
ตอบเม้นท์
จากตอน : เจ้าบุ๊กบิ๊กกับคุณป๊า
ตายแน่ ไอ้ดำเอาตายแน่ๆๆๆๆ :z3:
เป็นซีเคร็ทระหว่างพี่คนโต กับน้องคนเล็กค่ะ
สะเทือนใจอ่า ตอนที่บิ๊กพูดกับพ่อ :monkeysad:
เรื่องครอบครัวนี่เซ้นส์สิทีฟมากๆๆๆๆๆ น้ำตาไหลพรากๆๆๆๆ T________T
แต่โคตรตกใจอ่ะ นึกว่าพี่บู้เสร็จน้องเบียร์คาอ่างไปแล้ว :serius2:
ไม่เอา 3 4 5 6 7 8...P ใดๆทั้งสิ้นเลยน้า ต้องพี่บู้กับน้องบิ๊กเท่านั้น (ชื่อเรื่องเค้าก็บอก :เฮ้อ:)
แต่ตอนนี้อยากรู้เรื่องของน้องบุ้งกี๋กับพี่กันต์จังเลย ชอบคู่นั้นเหมือนกัน จิตดี :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ ทำงานเหนื่อยๆก็พักผ่อนเยอะๆ จะได้มีแรงแต่งฟิค :กอด1:
ได้กำลังใจจากขาประจำ ก็มีแรงแต่งฟิคแล้วค่ะ บุ๊กบิ๊กกับคุณพ่อคือตัวอย่างของความล้มเหลวของสถาบันครอบครัว ไม่ใช่หรอก 555+ อิดำมันทำตัวเองน่ะ ทั้ง ๆ ที่ทุกคนก็ออกจะรักมัน
โอ๊ย...หัวใจจะวาย นึกว่าพี่บู้จะเสร็จน้องเบียร์ซะแล้ว
แต่งานเข้าน้องเบียร์จนได้...โดนพี่บู้งอนแบบไม่ทันตั้งตัว แทนที่จะได้กำไรดันขาดทุนซะแทบล้มละลาย
อยากให้บุ๊กบิ๊กกับพ่อเข้าใจกันเร็ว ๆ
ไม่ให้เสร็จง่าย ๆ หรอก น้องเบียร์ยังเด็กอยู่....เรียนหนังสือไปก่อน เรื่องผู้ใหญ่ ๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่อิบิ๊ก อิอิอิ
หัวจะวายนึกว่าบู้เสร็จเบียร์
ดีเเล้วบิ๊กเคลียร์กับพ่อเเล้ว
ย๊างงงง ตอนนี้ไม่เรียกว่าเคลียร์นะคะ ตบกันปากแตกซะขนาดนั้น 555+
แหมๆ น้องเบียร์ เล่นคิดซะทำเอาพี่เคลิ้มตามเชียวนะ เอิ๊กๆ
หนุ่มบู้ก็นะ เล่นไรไม่เล่น แล้วเป็นไง แพ้น้องเลย กิ๊วๆ ฮาๆๆๆๆ
มีการมาบอกว่าน้องไปฉีดมะกอกมาอีก คนเรา แพ้แล้วพาลตะหลอดๆ
บุ๊กบิ๊ก กะคุณพ่อ ก็นะ เด็กมันมีปม แถมเป็นปมเงื่อนตายอีก
แก้ยากหน่อยคุณพ่อ ใช้รัก บรรเทารัก นะ งืดดดดดด
ปล. แอบอยากเห็นช็อตพี่บู้ถูกน้องเบียร์ปล้ำ อ้าว...วอนโดนบุ๊กบิ๊กตื้บแล้วไงตรู
รอน้องเบียร์เป็นหนุ่มเต็มตัวก่อนนะคะ แต่ว่าจะปล้ำนักเลงอย่างพี่บู้ได้เร้อ....คงต้องศึกษาตำราความจิตจากพี่คนกลางอ่ะนะคะ
เข้ามาบอกว่ารักบู้เสมอ :กอด1:
ไม่ค่อยเข้าใจความรักของพ่อบิ๊กซักเท่าไหร่เลย มาพูดตอนนี้ไม่คิดว่ามันช้าไปหน่อยเหรอ? บาดแผลตลอดเวลาที่ผ่านมาเคยคิดมั่งมั๊ยว่ามันจะลึกขนาดไหน ถ้ารักลูกจริงคงเห็นความสุขของลูกมากกว่าความสุขของตัวเอง ถึงแม้จะไม่ได้รักแม่เค้าก็เหอะ มาพูดแบบนี้ มันก็แค่คนเห็นแก่ตัวนั่นแหล่ะ ไม่เจ็บแค้นนะ แต่ให้อภัยไม่ลงน่ะ :เฮ้อ:
พ่อกับแม่เค้าไม่ได้รักกันน่ะค่ะ แต่ที่ทั้งสองคนมีอย่างเต็มเปี่ยมคือความรักให้แก่ลูกชายสองคน...ผู้หญิงคนใหม่ของป๊า ไม่ใช่คนร้ายกาจ....แถมยังรักและเอ็นดูพี่บู้ แต่อิดำมันไม่ยอมเปิดใจเองง่ะ
เกือบหัวใจวายด้วยคน เพราะไอ่ประโยคนี้แหละครับ
ด้วยความลื่นนั้น ทำให้ไอ้หนูขนาดเหมาะกับวัยของเด็กชายภัทรมุดพรวดเข้าไปได้อย่างไม่ยากเย็น
ตกลงมันมุดไปไหนครับพี่้น้องงง
เสียวสันหลังแทนพี่บู้จริง ยังไงก็เอ็นดูลูกพี่ผมหน่อยนะครับ ถนอมๆ ไว้ จะได้ยืดอายุการใช้งาน หุหุ
นานๆ มาที แต่จัดหนัก จัดเต็ม ก็รอได้คร้าบบบบบ
พี่บู้ไม่ใช่ของใช้ในครัวเรือนนะยะ....แหม 5555+ ถามว่ามุดไปไหน....นั่นสินะ ไม่ตอบได้มั้ย มันเรทเอ๊กซ์
:m31: ไม่เอาคนอื่นอ่ะ นอกจาก พี่บู้-น้องบิ๊กอ่ะ :m15:
นะน่ะ เข้าใจมั้ยย o18
คร๊าบบบบ เจ๊
ตอนคู่กรรม
ช่วงนี้เทใจให้ป๊ะป๋า เหมือนจะปลงตกในเวลาอันรวดเร็วว่าห้ามไม่ได้แต่ก็พยายามกันให้ห่างๆไว้
อดหัวเราะทั้งน้ำตาไม่ได้เลย ;____;
ส่วนกี๋กันต์ อ่านแล้วพลุ่งพล่านมาก อยากวิ่งเข้าไปเสียบพุงหกห่อของกันต์
ตัวละครในฟิคเค้า 'พรุน' ไปทั้งตัวแล้วค่ะ อิอิ.....พระเอกเรื่องนี้ไม่ค่อยแมนเลยเนอะ ตบเด็ก เตะหมา ท้าคนแก่ตัลหลอด ๆ
ป๊า...ทำแบบนี้ ก็แปลกดีเหมือนกันนะ อิๆ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ
2 คน มาทำท่าเลิฟๆ กันตามประสาพ่อลูก เอิ๊กๆ มันน่ารักแปลกๆ ดี
พี่บู้จ๋า จะโค่นอิหมาดำคิดดีแล้วเหรอ? ความคิดนี่แบบ บรรเจิดจิงเชียว
กันต์ กี้ นรกสร้างคู่นายมา ก็จงรับกรรมกันต่อไป ไม่อยากคิดว่าคู่
นี้จุดจบจะเป็นไง เพราะนายกันต์ ไม่เคยอ่อนโยนกะ เชนนี่เลยอ่ะสิ
น่ารักเหรอ เราแต่งเองยังแอบขนลุก ลิมิตของอินเซสต์เราได้แค่พี่-น้อง อ่ะ กลัวคนอ่านจะตีความหมายคู่พ่อลูกผิดไป ก็ระวังในการแต่งพอสมควร คาแรคเตอร์ป๊าจะออกแนวผสม เถื่อน+แบ๊ว โอ๋ลูกชายเวอร์ ๆ ซึ่งเบียร์-บู้มันก็ดูน่าโอ๋ดีอยู่...ดูแล้วไม่ตะขิดตะขวงใจเท่าไรนัก แต่พอมาทำกับอิบุ๊กบิ๊กซึ่งออกแนวคล้ายๆ กันมันเลยดู....อี๋...5555+
กี๋ต้องลองมองกันต์ในมุมอื่นๆบ้าง เผื่อจะได้รู้ว่ากันต์เค้าทำแบบนั้นกับเราไปทำไม ^__^
แต่เจ็บจี๊ดๆเลย ถูกลืมมันเจ็บกว่าถูกเกลียดจริงๆนั่นแหละ กาซิกๆๆๆ :sad4:
กันต์ก็ทำเป็นเด็กๆไปได้ แกล้งคนที่ชอบให้เค้าเกลียด จะได้ไม่ลืมตัวเอง แหมๆๆๆ
อิบุ๊กบิ๊กมันจิต เพราะมีปมครอบครัว แต่นังนมยักษ์ อันนี้เป็นสันดานเฉพาะตัว 555+ มองในมุมของคนที่โดนทรมานติดต่อกันมานานอย่างกี๋(หากเทียบกับบู้ที่เพิ่งโดนกระทำ) ไม่แปลกที่กี๋จะดูไม่ปกติ และเกลียดกันต์เข้าไส้....
ตาบู้นี่ยังปัญญาอ่อนได้ใจเจ๊ยุจริงๆ
นี่คิดว่าพี่บู้ปัญญาอ่อนเหรอ....คุณคิดถูกนะ 55555+
ขอบคุณ น้อง(หรือพี่) Drasil ที่มาช่วยดัน สองครั้งในตอนนี้ค่ะ
เจ้าเบียร์นี่มันเด็กน้อยจริงๆ 3 พี่น้อง3สไตล์ จริงแฮะ
คู่กันกี๋รันทด...
ปล,กรี๊ด อย่าเพิ่งน้อยใจ o22 :กอด1:
ยังตามเรื่อยๆจ้า ไม่ได้ไปไหน พอดีเพิ่งขึ้นปี1แล้วไปอยู่หอด้วย
มันก็ยุ่งๆๆขึ้นเยอะเลย :sad4:เนตก็ไม่ค่อยมี
+1เป็นกำลังใจให้น๊า า :L2:
คิดถึงน้องนะ ยังไงก็แวะมาบ่อย ๆ น้องเป็นเม้นท์แรก ๆ ในช่วงต้นเรื่อง แล้วก็มาเกือบทุกตอน แต่หลัง ๆ นี่หายหน้าไปเลย สู้ ๆ เหมือนกันจ้ะ
เข้ามากดบวกคะแนนให้ ๑ คะแนนนะคะ :กอด1:
พร้อมกับบอกว่า ยังตามอ่านอยู่เรื่อยๆ แต่ที่ไม่ได้เม้นท์ให้เลย เหตุผลก็เพราะว่าช่วงนี้กำลังเริ่มงานใหม่ และงานที่ว่าก็เป็นงานราชการ และเวลาว่างก็แทบจะไม่มีเหลือเลยค่ะ แม้แต่นิยายของตัวเองที่เขียนค้างไว้ก็ไม่มีโอกาสได้มาเขียนต่อเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องหนึ่งในสองสามเรื่องที่เข้ามาดูความเคลื่อนไหวตลอดหากมีเวลาว่างค่ะ อยากจะให้คุณอย่าท้อถอยนะคะ เดี๋ยวกำลังใจก็จะมา
แหม อ่านตอนล่าสุดแล้ว อยากให้น้องเบียร์แย่งพี่บู้ไปจากไอ้บิ๊กจริงๆ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ดิฉันหลงรักไอ้บิ๊กไปเสียแล้วนี่สิ อิอิ เพราะยังไง พี่บู้ก็ต้องคู่กับบิ๊ก โฮะๆๆ
เอาเป็นว่า เนื้อเรื่องไม่น่าเบื่อนะคะ แต่อาจจะมีผู้อ่านเฉพาะกลุ่มก็ได้ ฉะนั้นเรื่องเรทติ้งก็ต้องทำใจนิดนึง อิอิ
แล้วจะเข้ามาดูความเคลื่อนไหวต่อไปเรื่อยๆ นะคะคุณ
งานราชการ....หนัก เงินน้อย แต่มั่นคงและสบายในบั้นปลาย สวัสดิการก็เยอะแยะ....รีบ ๆ แต่งงานมีลูกมีเต้านะคะ เดี๋ยวใช้ไม่คุ้ม อิอิอิ
เค้าเองยังอยากทำเลย พอมีลู่ทางมั้ย...ต้องแอ๊บแมนรึเปล่า ลำบากก็ต้องนี้ เรื่องงานน่ะสู้ตายอยู่แล้ว 555+
อ๊า บรรยากาศของกันต์กับกี๋มันชวนให้หดหู่ใจจัง รักแต่ไม่เข้าใจ ไม่บอก และไม่อยากรับรู้ เหอะถ้าทั้ง2ยังเป็นแบบต่อไปมีแววมาม่ามาแน่ๆเลยอ่ะ
ส่วนคุณน้องบิ๊กคร๊าบบบบบบ แกจะเสียของรักแล้วนะนี้ ถ้าไม่เร่งไม่เคลียร์ทำให้ป๊ากับน้องกลับไปอ่ะ โฮ๊ะๆๆๆ
ต้องเปิดเทอมน่ะค่ะ ป๊าถึงจะกลับบ้าน น้องเบียร์ก็ต้องไปเรียน แล้วบุ๊กบิ๊กคงมีเวลากินหมาน้อยแบบฟูลไทม์....ส่วนกันต์กี๋ กลายเป็นคู่รองแทนปิง-เปาซะแล้วจิ เหอ ๆ ซีนอารมณ์ บิ๊กบู้ไม่มีแล้ว แต่กันต์กี๋ เจ็บนี้อีกนาน.....5555+
**** ขอบคุณสำหรับกำลังใจ และการติดตามนะคะ คนแต่งซาบซึ้งจากใจดวงน้อย ๆ เชียวล่ะ
ตอบเม้นท์ จากอิมเมจพี่บู้
SICHUL : 555+ โดนแต่เช้ามืดเลยเหรอคะ เค้าขอโทษน๊า โอ๋ ๆ / DRASIL : พี่บู้ไม่เคยแอบน่ากลัว แต่พี่บู้น่ากลัวโดยธรรมชาติค่ะ โฮ๊ะ ๆ ๆ / andromeda : คิดถึงเพ่...ก็แวะมาหาเพ่บ่อย ๆ เด๊!!! เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว….เฮียแกว่างั้นนะ อิอิอิ ชื่อยูสแปลกดีนะคะ เอามาจากเทพนิยายกรีกใช่มั้ย? / BeeRY : นึกว่าจะหมั่นเขี้ยวจนจับฟัดซะอีก เหอ ๆ ถึงน้องผีเค้าจะหลอน แต่ก็น่าฟัดนะ อีตัวแม่สิ น่ากลัว ชอบเลื้อยมาพร้อมเสียงกระดูกหัก...ก๊อบ ๆ ๆ แถมยังชอบปล่อยผมออกมารัดเหยื่ออีก....(แต่เราชินมันแล้วสิ พอ ๆ กับที่ชินซาดาโกะจาก เดอะ ริง และผีเทือก ๆ นี้ ที่เอะอะ คลานสี่ขา ผมปิดหน้า เป็นอันเสร็จพิธีหลอน 555+) / Flawless : โทชิโอะภาคแรก น่ารักที่สุด(ภาคแรกที่เป็นหนังนะ ไม่ใช่วิดีโอ เด็กคนนี้เล่นเวอร์ชั่นฝรั่งด้วย หนึ่งภาค---ป่านนี้โตเป็นหนุ่มแล้วมั้ง) ห้ามเกลียดโทชิโอะนะ แว๊!!!!!! ไม่งั้นจะตามไปหาถึงบ้านแน่ คอยดูจิ
ตอน : น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอ....?
Me_kame_nishi & Flawless : ใช่จ้ะ อีบุ๊กบิ๊กมันซาดิสต์ หวาน ๆ ไม่ชอบ มันชอบแบบแส้เฆี่ยน เอาเทียนลน แล้วสาดด้วยน้ำเกลือ(เกลือแบบไม่มีไอโอดีนอีกตังหาก)...แต่ก็นับว่าเป็นก้าวที่ดีสำหรับพ่อลูกคู่นี้(มั้ง) น้องฟลอว์เลสจ๊ะ กี๋ มิใช่กี้....แหะ ๆ ย่อมาจากบุ้งกี๋ ชื่อเก่าคนแต่งตอนแรกเกิด แต่ไม่เคยใช้ เห็นว่าน่ารักดี เลยเอามาใช้กับเชนนี่ซะเลย(สมัยก่อนมันดูแปลกน่ะ พ่อแม่กลัวจะโดนล้อ แต่เดี๋ยวนี้เด็กชื่อแปลก ๆ เย๊อะ)
FUKU : อย่าเพิ่งเศร้าจิ มันต้องดีขึ้น เชนนี่มันแค่เอาตัวรอดจากไอ้นมยักษ์ เท่านั้นเองง่ะ
BeeRY : ตัวละครอื่น ๆ ได้ออกแน่นอนครับผม แต่แหม....สงสารอีกันต์ทำไมคะ มันสมควรโดนแล้ว แว๊!!!!!
ตอน : พี่บู้มาแว้วววววว!!!!
naumi : อย่างเท่ห์อ่ะคุณ เท่ห์เรี่ยราดเหลือเกิ๊น
SICHUL : บู้บี้ น่ารักดีนะคะ ขอซื้อไปใช้ในตอนต่อไปได้มั้ย จุ๊บ ๆ
O_Cha : คนแต่งไม่น่ารักนะคะ เป็นความหลอนอีกรูปแบบหนึ่ง ที่ปราศจากความน่ารักโดยสิ้นเชิง
Wordslinger : ชื่อยูสนี้แปลว่ากระไร เท่ห์โค่ด ๆ เจอกันเสาร์-อาทิตย์ก็ได้จ้า....สู้ ๆน้า
andromeda : ตอนนี้เบา ๆ นะคะ อย่าเศร้าสิ เศร้ากันมาหลายตอนแล้ว ตอนนี้ขอเพ้อ ๆ บ้าง....เปลี่ยนอารมณ์ไงคะ
flawless : อันนี้เหนื่อยแบบผ่อนคลาย...เสียวบ้าง อะไรบ้าง อิดำอาจจะแค่นอนเฉย ๆ แล้วจับพี่บู้โยกเยกเล่น....แอร๊ยยยยย เขิลนะเนี่ย นึกภาพตามนะคะ
-
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกว่าความรักของพี่บู้จะลึกซึ้งมากๆในแง่หนึ่งนะ เป็นทุกอย่างในชีวิต.....
แต่พี่บู้แกเป็นแบบ... ....ช่างเถอะ ผมมันเด็กสมาธิสั้น....
หมดกันบรรยายไม่ถูก หัวเราะอย่างเดียวเลย อิอิ
-
เอิ่ม บรรยาย บ่ เถือก ฮาลูกเดียวเอิ๊กๆ
-
วิวาห์สีเลือด
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องของหญิงสาวนั้น มีแต่จะทำให้พวกเดนมนุษย์ยิ่งย่ามใจ สายตาน่ารังเกียจจ้องมองเรือนร่างขาว ๆ ที่ถูกฉีกทิ้งเสื้อผ้าจนขาดวิ่น.....จ้องมองหญิงสาวที่กำลังตัวสั่น สองแขนเล็กกอดตัวเองเอาไว้แน่น ราวกับเป็นสิ่งเดียวที่จะปกป้องเธอจากคนสารเลวเหล่านี้ได้.......
แต่ก็ไม่ใช่!!!!!
“ขอร้องล่ะ......ชั้นขอร้อง ถ้าอยากได้เงินก็หยิบไป.....อยากได้เท่าไหร่ก็เอาไป”
มันคนหนึ่งชกเข้าที่ท้อง ส่วนมันอีกคนหนึ่งจิกขยุ้มเส้นผมของหญิงสาวขึ้นมา เผยให้เห็นแววตาที่หวาดผวา และคราบน้ำตาที่เอ่อล้นด้วยความกลัวสุดขั้วหัวใจ คมมีดไล้อย่างแผ่วเบาไปตามสันกราม......ลากช้า ๆ ผ่านลำคอขาว ๆ ลากต่ำลงมายังเนินอกอิ่มที่บัดนี้เหลือเพียงชั้นในลูกไม้สีขาว มีดในมือของเดนมนุษย์สะกิดเพียงนิดเดียว ชั้นในสีขาวก็หลุดออกจากกัน ก้อนเนื้อนุ่มนิ่มออกมาอวดโฉม ยอดอกสีชมพูอ่อนถูกมือหยาบของใครคนหนึ่งบดขยี้อย่างไม่ปราณี
กระโปรงสีขาวถูกพันขึ้นไปเหนือเอว ขณะที่กางเกงชั้นในถูกรูดลงไปกองที่ข้อเท้า ความรู้สึกอุ่นชื้นไหลอาบต้นขาเรียวยาวจนเปียก
“อีนี่มันฉี่แตกว่ะ พวกมึง” มันคนหนึ่งหัวเราะ ก่อนจะสอดนิ้วมือลงไปหยอกล้อกับส่วนที่บอบบางของหญิงสาว
“เอายาปลุกให้มันกินสิ มันจะได้ไม่ขัดขืน.....เผลอ ๆ มันอาจจะชอบ”
ไม่!!!!.....อย่านะ.......หยุดเดี๋ยวนี้.....ขอร้องล่ะ
พวกเดนมนุษย์ผลัดกันชื่นชมร่างกายที่แสนบริสุทธิ์งดงามนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทั้ง ๆ ที่ร่างกายกำลังสุขสมเพราะฤทธิ์ยาที่พวกมันยัดเยียดบังคับให้เธอเสพ
แม้ว่าสตินั้นเรือนรางเต็มที
แต่ความปวดร้าวในใจนั้นกลับยิ่งชัดเจน
บาดแผล ความแค้น....ความสกปรกนั้น ถ้อยคำหยาบคาย และน้ำลายที่พวกมันถ่มลงบนร่างของเธอ กลับเด่นชัดขึ้นมาทุกทีที่นึกถึง.....
ทำไมพวกมันไม่ฆ่าเธอซะให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
.
....
................................
หนุ่มน้อยในชุดสูทผูกหูกระต่ายนั้น กำลังส่งยิ้มระรื่นให้คู่บ่าวสาวที่ดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก พ่อคนเคราดกบัดนี้กลายเป็นหนุ่มสะอาดสะอ้านเจ้าสำอาง ใบหน้าดูแจ่มใสและมีความสุข ขณะที่เจ้าสาวนั้นแม้ใบหน้าจะดูซีดเซียว แต่ก็ฉายแววแห่งความปิติยินดีออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“แอมป์รักปิงนะ ปิงเป็นรักแรกของแอมป์ แอมป์ขอโทษที่ต้องหนีไป.....ขอโทษ ที่ไปโดยไม่ได้เอ่ยคำลา.....ขอโทษนะ” น้ำเสียงฟังดูอ่อนระโหยโรยแรงของหญิงสาว ทำให้ปิงถึงกับชาวาบในหัวใจด้วยความสงสาร ใบหน้าคมหันไปขมวดคิ้วให้เธอเป็นเชิงดุ แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก
“ไม่พูดเรื่องนั้นนะแอมป์ วันนี้เป็นวันดีนะ เป็นวันมงคลของเรา ดูสิ พี่เค้าอุตส่าห์แต่งหน้าให้เราเป็นชั่วโมง เลอะเทอะไปหมดแล้ว ยัยเด็กขี้แย” มือของชายหนุ่มเกลี่ยคราบน้ำตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน มือที่แสนอบอุ่นนั้นลูบหัวของเธออย่างนุ่มนวล กลับทำให้น้ำตาของเธอยิ่งพรั่งพรูออกมา
“ปิงรักแอมป์มั้ย.....แน่นอน.....แอมป์ไม่ได้หมายถึงในตอนนี้....แอมป์แค่อยากรู้ ว่าช่วงที่เราสองคนคบกัน ปิงเคยรักแอมป์บ้างมั้ย”
“รักสิครับคนเก่ง ปิงรักแอมป์ที่สุดเลยรู้เปล่า”
“อย่าโกหกแอมป์เลยนะปิง แอมป์อยากได้คำตอบจริง ๆ ไม่ใช่คำตอบที่ทำให้รู้สึกสบายใจ....เพราะช่วงเวลาเหล่านั้น มันมีค่ากับแอมป์มากจริง ๆ ถ้าปิงในตอนนั้นคิดเหมือนกันกับแอมป์ แอมป์คงมีความสุขเหลือเกิน.....แต่ถ้าไม่ วันนี้แอมป์ก็มีความสุขมากแล้ว ที่ได้แต่งงานกับคนที่แอมป์รัก อย่างที่แอมป์เคยฝันเอาไว้”
พอเริ่มพูดเยอะ เธอก็เริ่มหอบด้วยความเหนื่อย มือของชายหนุ่มลูบหลังเธอเบา ๆ จนเธอรู้สึกผ่อนคลาย ปิงหลับตาลง นึกถึงภาพในอดีตที่ฉายขึ้นในห้องความทรงจำ ภาพของเด็กวัยรุ่นชายหญิงจูงมือกันเดินเที่ยวสยาม.....ทั้ง ๆ ที่ในเวลานั้น คนทั้งคู่ควรจะอยู่ในโรงเรียนกวดวิชา
ไอศกรีมถ้วยโตที่สั่งมากินด้วยกัน ผลัดกันป้อน.....รู้สึกตื่นเต้นกับสายตาหลายคู่ที่กำลังแอบมอง
ดวงตาที่ส่งให้กัน.....จากอีกฝากหนึ่ง สอดประสานเป็นหนึ่งเดียว
สัมผัสอุ่น ๆ ของมือที่กุมประสานกันขณะที่ตาจดจ้องอยู่กับภาพบนจอภาพยนตร์
ช่วงเวลาอันหอมหวานของชีวิตวัยรุ่นในหน้าร้อนสุดท้ายของคนทั้งคู่.....ราวกับไอศกรีมถ้วยโตนั้น....ทุกครั้งที่นึกถึง เหมือนสายลมเย็นฉ่ำที่พัดวูบเข้ามา แล้วค่อย ๆ จางหายไป แต่ก็ทิ้งความรู้สึกดีดีเอาไว้
รักของวัยรุ่น....เป็นรักที่ใช้หัวใจ.....ใช้อารมณ์ความรู้สึก มากกว่าเหตุผล.....อาจจะเป็นรักแบบเด็ก ๆ ในสายตาของผู้ใหญ่ แต่ก็บริสุทธิ์ และสวยงามราวกับเทพนิยาย......
เทพนิยายที่ไม่มีตอนจบในโลกแห่งความเป็นจริง!!!!
เมื่อถามตัวเองจนแน่ใจแล้ว ปิงก็เอ่ยคำตอบนั้นออกมาอีกครั้งเป็นการยืนยันความรู้สึกที่แท้จริง
“ปิงรักแอมป์นะครับ.....ปิงเองก็เคยฝันที่จะเข้ามหาลัยเดียวกันกับคนที่ปิงรัก ได้เรียนจบพร้อมกัน ทำงานที่เดียวกัน แล้วก็แต่งงานกัน ถึงมันจะไม่ใช่การแต่งงานอย่างในวันนี้ก็ตามที ถ้าวันนั้นแอมป์บอกให้ปิงรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ปิงไม่มีวันที่จะรังเกียจ แล้วก็จะไม่ยอมปล่อยมือไปจากแอมป์เด็ดขาด.....เราสองคนจะต่อสู้ และผ่านมันไปด้วยกัน อย่างในวันนี้....เข้าใจมั้ย”
“ปิง.........” น้ำตาของเธอเอ่อล้นอีกครั้งด้วยความซาบซึ้ง หญิงสาวสวมกอดเจ้าบ่าวของเธออย่างไม่กลัวว่าชุดจะยับ หากสุดท้ายแล้วคน ๆ นี้จะไม่เคยรักเธอ หากทุกสิ่งที่ออกมาจากปากของชายหนุ่ม เป็นเพียงแค่ความรู้สึกสงสารเวทนา แต่สิ่งที่เค้าทำในวันนี้นั้นมันช่างยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของหญิงสาวเหลือเกิน ราวกับเติมเต็มความปรารถนาครั้งสุดท้ายในชีวิต ไม่มีอะไรติดค้างในใจของเธออีกแล้ว.....
คนทั้งคู่กอดกัน
เนิ่นนานแสนนาน
ขอโทษที่ทิ้งเธอไป.....ขอโทษที่ไม่มั่นใจในตัวเธอ......ขอโทษที่อาจทำให้.....เธอต้องเสียใจ
แม้วันนี้ทุกอย่างจะสายไป....
แต่ผู้หญิงคนนี้ยังคงรักเธอ
“หูยยยยยย หวานนะเนี่ย” เปาผิวปาก....ส่งเสียงแซวคู่บ่าวสาวที่ยืนกอดกันกลมดิก
“พร้อมรึยัง....” ปิงถาม หญิงสาวพยักหน้าทั้งน้ำตา
“ขี้แยชะมัด หมดสวยแล้ว ดูสิ.....ไม่อายแขกในงานรึไง”
ทั้งคู่เดินจูงมือกันก้าวเดินออกไปด้วยกันช้า ๆ ร่างเล็กในชุดสูทได้แต่มองตาม....ระหว่างพี่สาวและพี่ชาย ราวกับมีบางอย่างที่ผูกพันกัน บางอย่างที่เชื่อมโยงคนทั้งคู่เอาไว้ โดยที่กาลเวลาไม่อาจทำลายมันได้ บางอย่างที่เด็กน้อยไม่สามารถเข้าถึง......
ถ้าพี่แอมป์เลือกที่จะบอกความจริงกับพี่.....พี่ยังจะมองผมในฐานะอื่นที่ไม่ใช่น้องชายรึเปล่า พี่ยังจะกอดผม.....แล้วก็จูบผม อย่างที่พี่ทำในตอนนี้มั้ย.....
“อิจฉาชะมัด.......เฮ้อ.....”
“เฮ้ออออออ”
คนตัวเล็กอีกคนหนึ่งถอดถอนใจเลียนแบบบ้าง
“พะ.....พี่บู้นี่.....เดี๋ยวเหอะ”
“แหม่ ๆ ๆ ๆ.........นายนี่มันก็เด็กขี้อิจฉาเหมือนกันนิ”
คำถามคือ......?
ใครเชิญไอ้หมอนี่มากันล่ะเนี่ย....?
แน่นอนว่าในตอนแรกนั้นเปาพยายามพูดจาหว่านล้อมพี่ชายเคราหนา(และจอนดก) ให้ชวนมาทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ แต่หัวเด็ดตีนขาดยังไง นายปิงก็ไม่ยอมเด็ดขาด ที่จะให้เจ้าเด็กตัวดำได้เฉียดเข้ามาในงานวิวาห์....เหตุผลของพี่แกนั้นฟังดูเข้าที....ของดำไม่เหมาะกับงานมงคล.....
แน่นอนว่าคนจริงอย่างนายบู้ก็ต้องแอบหนีมาอยู่แล้ว.....ทิ้งให้สามหนุ่มสามมุมปวดหัวกันอยู่ที่ห้อง ตามหากันให้วุ่น ใครจะรู้ ว่าพ่อมานั่งเก๊กหล่อ รอฟาดเค้กแต่งงานฟรี ๆ
ตัวนำโชค.....ปิงบอกกับน้องชายอย่างนั้น
“ป่ะ....เข้างานกันเถอะ” มือเล็ก ๆ ของรุ่นพี่คว้าหมับ....ก่อนจะลากเปาเข้าไปในงานด้วยกัน มือของนายบู้ที่บีบเบา ๆ ทำให้เปารู้สึกอุ่นใจอย่างน่าประหลาด.....คล้ายกับว่าจะเป็นการแอบปลอบใจสไตล์หนุ่มเท่ห์?
.
...
......
สองหนุ่มยืนส่งคู่บ่าวสาวหน้าโรมแรมที่จัดงานในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงทั้งคู่ เหงื่อชุ่มเป็นวงเต็มรักแร้ทั้งสองข้าง....มองรถของแอมป์ที่ดัดแปลงเป็นรถบ่าวสาวมือใหม่ป้ายแดง ค่อย ๆ ไกลออกไป....ออกไป ไม่ใช่ส่งตัวเข้าเรือนหอ แต่เป็นการย้อนอดีตวัยหวาน ขับชมบรรยากาศ สถานที่เก่า ๆ ที่เคยใช้เวลาด้วยกัน ตอนเป็นเด็กมัธยมปลาย
ไปแย่งดอกไม้เจ้าสาวกับเค้าด้วยเหรอ......ก็เปล่า?
ก็แค่โดนพี่สาวในงานทั้งสาวแท้ และสาวเทียม(ช่างแต่งหน้า) รุมทึ้ง หลังจากขึ้นไปออกสเตปรั่ว ๆ มั่ว ๆ เมา ๆคู่กันบนเวที อีกคนก็น่ารัก.....เหมือนเด็กน้อย.....ส่วนอีกคนก็เด็กน้อย.....ในมาดเจ้าพ่อผมเรียบแปล้ บู้ถอนหายใจเฮือก.....ท่าทางปลงตก
“เพราะความเท่ห์ของพี่แท้ ๆ เราเลยพลอยซวยไปด้วย” หนุ่มเท่ห์ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ทำเอารุ่นน้องอย่างเปาถึงกับหมั่นไส้ขึ้นมาทันที
“เหรอครับพี่บู้ เอ้า ว่าไงก็ว่างั้น ไม่กล้าเถียงครับ....ผมมันคนรักเด็ก ชอบตามใจเด็กอยู่แล้น”
“หึหึหึ เมื่อกี้พี่ได้จับมะม่วงอกร่องเต็ม ๆ มือเลย.....โชคดีชะมัด พับผ่าดิ๊”
“โด่....แค่เนี๊ยะทำมาคุย ผมน่ะได้จับบั้นท้ายเพื่อนพี่แอมป์ตั้งสองหนแน่ะ ตอนถ่ายรูปอ่ะ ได้เอามือวางบนก้นนิ่ม ๆ รู้สึกดีชะมัด เข้าใจหัวอกของพวกป๋าขาก็วันเนี้ยะ!!!!”
“ชิส์ แค่เนี๊ยะทำมาคุย พี่น่ะได้จับมะเขือของคุณช่างทำผมด้วย ใหญ่ดีชะมัด แต่แหยงมือว่ะจ๊อด”
“ฮ่าฮ่าฮ่า.....พี่บู้เนี่ยน๊า”
เปากอดรุ่นพี่เบา ๆ หัวกลม ๆ เอนซบไหล่เล็กของนายบู้.....แค่นี้ก็ทำให้สาว ๆ ในงานที่มองมา เกิดอาการคึกอยากจะฟัดเด็กผู้ชายสองคนนี้กันอีกครั้งให้หายหมั่นเขี้ยว
.
....
............
รถของคู่บ่าวสาว แวะมาจอดตรงลานกว้าง หน้าตัวอาคารหลังหนึ่ง ที่คลาคล่ำไปด้วยคนวัยทำงาน มีร้านรวงยามค่ำคืนบางตา แต่ก็ไม่เงียบเหงา.....ส่วนใหญ่คนที่เลิกงานมักจะชวนกันมาทานอาหารมากกว่าจับจ่ายซื้อของบนฟุตบาท สถานที่แห่งนี้จึงเน้นหนักไปทางร้านอาหารหลากหลาย เรียงรายในตึกแถวเกือบทั้งหลัง สลับกับซุ้มบ้าง รถเข็นแผงลอยบ้าง....อาคารเดี่ยว ๆ ชั้นเดียวก็มีเหมือนกัน
“จำได้มั้ย ที่เรียนพิเศษของเราสมัยก่อน ที่ ๆ ปิงตกหลุมรักแอมป์ ทั้ง ๆ ที่เราเรียนด้วยกัน แต่กลับไม่ค่อยได้คุยกันที่โรงเรียนเลย แต่พอได้มาเรียนด้วยกัน ปิงถึงได้รู้ว่าแอมป์ไม่ได้หยิ่งอย่างที่เห็น แถมยังตลกอีกด้วย”
“ฮื่อ.....จำได้สิ ถึงตอนนี้หน้าตามันจะไม่เหลือเค้าเดิมแล้วก็ตาม....แต่แอมป์จำต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นได้ ดีนะที่เค้ายังไม่ตัดมั้นทิ้ง”
เธอชี้ไปยังต้นไม้ขนาดใหญ่ ที่ปลูกอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นที่แต่ก่อนเคยเป็นสถานที่กวดวิชา ทาสีเหลืองทั้งตัวตึก หน้าร้านแน่นไปด้วยลูกค้า
“พี่ปูแกฮาเนอะ เห็นว่าตอนนี้เลิกสอนพิเศษ ไปเป็นสิงห์นักบิดแล้ว”
“เหรอ.....น่าเสียดายนะ พี่เค้าสอนเก่งอ่ะ ตลกด้วย น่าจะเอาดีทางนี้ ไม่น่าไปทางนั้นได้เลย”
“จำตอนที่ปิงสารภาพรักกับแอมป์ได้มั้ย ปิงหาโอกาสเหมาะ ๆ ตอนที่ทุกคนทยอยกันกลับ แล้วเหลือแค่เราสองคน โครตเขินอ่ะ”
“จำได้สิ.....ตอนปิงมาชวนแอมป์ไปดูหนังนะ ตลกมากเลย ตอนนั้นปิงหัวเกรียน แต่แอมป์ผมยาว แถมยังแอบซอยอีกตังหาก”
“อื่อ....ปิงถึงได้รู้อีกอย่างไง ว่าแอมป์ไม่ใช่เด็กเรียน เด็กเรียบร้อยอย่างที่เคยเข้าใจ.....แต่แอมป์เป็น....สมัยนี้เค้าเรียกอะไรนะ สก๊อยซ์ใช่รึเปล่า หืม” ชายหนุ่มสัพยอก หญิงสาวหัวเราะออกมาเสียงดัง ก่อนจะไอตามหลังชุดใหญ่ จนปิงต้องรีบไขกระจกรถ ให้อากาศบริสุทธิ์ถ่ายเทเข้ามาในรถ มือใหญ่ ๆ ลูบหลังให้ด้วยความเป็นห่วง
“แร่ดตัวแม่เลยแหละ แอมป์อ่ะ เรียบร้อยที่ไหนกัน.....แค่กกก.....ฮ่าฮ่า”
“ผู้หญิงคนนี้นี่ ไอจนหน้าแดงแล้วยังจะพูด”
ทั้งคู่หัวเราะให้กัน.....ปิงมองหน้าของหญิงสาว คนที่เขาเคยรัก คนที่ทำให้เขาคลั่ง....ถ้าไม่ได้น้องชายคนเดียวคอยดูแล คอยเยียวยาหัวใจที่แตกสลาย ชายหนุ่มคงกลายเป็นคนที่เข็ดกับความรัก และคงรักใครไม่ได้อีก....
ใบหน้าคมก้มลงจรดริมฝีปากบนแก้มขาวเนียนของหญิงสาว พอผละออกเธอก็จูบตอบเบา ๆ ที่แก้มของชายหนุ่มบ้าง
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน แอมป์คงยอมให้ปิงจูบ.....”
“ให้จูบ ปิงก็จูบได้ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย”
“อย่าเสี่ยงดีกว่า แอมป์ไม่อยากให้คนที่แอมป์รักเป็นอย่างแอมป์ มันทรมาน”
“ลงไปกินกันมั้ย” ชายหนุ่มชวน พยายามเปลี่ยนเรื่อง เนื่องจากสังเกตว่าเจ้าสาวของเค้า ไม่ค่อยได้แตะต้องอาหารที่เตรียมไว้ในงานแต่งเลย วันทั้งวันเธอกินแค่ขนมปังสองแผ่น กับนมเปรี้ยวครึ่งขวดใหญ่เท่านั้น
“แอมป์ไม่หิว.....แต่คอแห้งอ่ะ ปิงลงไปซื้อน้ำที่เซเว่นให้แอมป์ละกัน”
“ครับคุณเจ้าสาว”
ชายหนุ่มลงจากรถของเธอไปแล้ว
หญิงสาวเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
สิ่งเลวร้ายที่เธอประสบในชีวิต เดนมนุษย์ไม่เพียงแต่พรากความสาวไปจากเธอ.....แต่มันนำชีวิตอันบริสุทธิ์ที่เต็มไปด้วยความฝันไปจากเธอด้วย.....
โทษของพวกมันคือเข้าบ้านเมตตา
แต่โทษของเธอ....คือโรคร้ายที่ติดจากพวกมันคนใดคนหนึ่ง
ภาพในกระจกมองหลัง สะท้อนดวงตาที่อ่อนระโหย....ใบหน้าราวกับซากศพที่ถูกปกปิดด้วยเครื่องสำอางชั้นดี จุดเล็กตามตัวของเธอก็เริ่มจะเด่นชัด.....ไม่ว่ายาขนานใด ก็ไม่อาจช่วยให้เธอมีชิวิตได้อย่างมนุษย์ปกติอีกแล้ว
เธออยากจากไปตอนนี้ ตอนที่เธอยังเป็นแอมป์คนที่ผู้ชายคนนั้นรู้จัก ไม่ใช่ร่างไร้วิญญาณที่นอนทรมานอยู่บนเตียง รอความตายไปวัน ๆ ไม่อยากให้พ่อกับแม่ต้องทนทุกข์ไปกับเธอและแอบร้องไห้โดยไม่ให้เธอเห็น
เจ้าวัตถุสีดำมะเมื่อมและหนักอึ้งอยู่ในมือของเธอแล้ว มือของเธอไม่ได้สั่นเทา แต่เธอถือมันเอาไว้อย่างมั่นคง.....จิตใจของเธอไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป เธอเพียงแค่ต้องการปลดปล่อยตัวเองจากความเจ็บปวด
“ขอโทษอีกครั้งนะตาทึ่ม ลาก่อนนะ คราวนี้ลาจริง ๆ แล้ว”
เธอยกทูตมรณะขึ้นจอขมับ........
และเหนี่ยวไก!!!!!
...........................................
ช๊อตสั้นแก้เครียด
หอมหมา.....สูดดมกลิ่นของหมา
ผมกอดพี่เอาไว้ วางร่างสั้น ๆ ของมันบนตักของผม ที่ประจำของเรา แทนที่จะนั่งข้างบนโซฟา ผมกลับชอบนั่งบนพื้นแล้วเอาหลังพิงขอบที่นั่งเอาไว้ ไอ้หมาบู้ก็ใช่ว่าจะอยู่เป็นสุขหรอกนะ มันดิ้นขลุกขลัก เกายุกยิกของมันไปเรื่อย ตามประสาเด็กสมาธิสั้น ไม่เคยจดจ่ออยู่กับอะไรได้นาน ยกเว้นหนังสยองขวัญของมันนั่นแหละ
“อื้อ”
ชอบจัง เสียงร้องปนรำคาญ.....ทั้ง ๆ ที่มันกำลังสยิวแบบนี้ ผมล้วงมือเข้าไปในเสื้อยืดของพี่ เอานิ้วเขี่ยหัวนมมันเล่น ปากก็ขบกัดติ่งหูมันเบา ๆ.....เช็ดให้แล้ว หูน่ะ.....สำลีดำปี๋เลย
“พี่น่ะเป็นเกย์แล้ว.....รู้ตัวมั้ย ? เพราะพี่รู้สึกทุกครั้ง ที่เล่นกับพี่....หืม”
“ไม่ได้เป็นเว้ย!!!!.....นายมันโรคจิต!!!!!”
“โรคจิตแล้วรักมั้ยเล่า”
“ไม่รักเว้ย เกลียด.....เกลียด ๆ ๆ ๆ ๆ”
น่าแกล้งดีชะมัด พี่ใครวะ
“น้องเสียใจนิ พี่เกลียดเค้า”
“ก็บิ๊กชอบข่มพี่อ่ะ ไม่ให้เกียรติเลย....พี่เป็นพี่นะ จะแค่ไม่กี่วินาทีก็ถือว่าเป็นพี่”
“ไอ้หมา....พี่เป็นไอ้หมาน้อยของเค้าตังหาก ดื้อก็ต้องดัดนิสัย ถ้าทำตัวดีก็มีรางวัล”
“ถ้าเครียดก็มาระบายอารมณ์กับเค้า ชิส์”
ผมขำ พี่กำลังงอน มันนี่ก็เจ้าคิดเจ้าแค้น.....เออกูผิดที่ทำรุนแรงกับมึง...........ไปบ้าง?...แหม่เรื่องมันแล้วก็แล้วไปน่า เนอะ....คุณคนอ่านเนอะ!!!!.....เนอะ!!!!!!!!
“มีสิ่งนึง ที่น้องคนนี้ติดค้างพี่มาตลอด จำได้มั้ย ว่าเรื่องอะไร”
“ตุ๊กตายาง กับเฮโรอีนน่ะเหรอ”
ผลั้วะ!!!!! ตบหัวหมาซักทีเหอะ เรื่องเพ้อเจ้อล่ะเก่งนักเชียว
“เจ็ยนะเว้ย”
“จูบแบบผู้ใหญ่ไงหมา.....เราสองคนไม่เคยจูบแบบผู้ใหญ่กันเลยซักครั้ง....แต่ตอนนี้ และหลังจากนี้ไป เราจะเลิกจูบแบบเด็ก ๆ แล้วเปลี่ยนมาจูบแบบเร่าร้อนแทน โอเค๊”
“ฮิตเลอร์อีกแล้ว.....ไอ่บุ๊กบิ๊ก”
“ตกลงตามนี้ ม๊ะ....มาจูบกัน”
ไอ้หมาเอาหัวของมันกระแทกคางผม ก่อนจะดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมแขน.....จะหนีไปไหนหมาน้อย.....เดี๋ยวก็ซมซานกลับมา มุ๊ ๆ ๆ ๆ ๆ
หมาผม.....สัตว์เลี้ยงของผม ตุ๊กตาตัวโปรดของผม
เป็นของผมคนเดียว ตลอดไปนะพี่นะ
............
เคลียร์ไปได้หนึ่งประเด็น อย่างที่ตั้งใจ....ทีแรกกะให้แอมป์เอาปืนไปดักยิงพวกทรชน แต่คิดไปคิดมา....บางครั้งโลกแห่งความเป็นจริง ทุกอย่างก็ใช่ว่าจะยุติธรรม....ไม่มีอะไรตายตัว.....แอบสอดใส่โมเม้นท์บู้เปา นิดนึง รู้สึกกันมั้ยคะคนอ่านที่รัก งุงิ
..................................................................
-
เอิ่ม บรรยายไม่ถูกแฮะตอนนี้
-
เปาตอนอยู่กับพี่บู๊น่ารักดี เรทติ้งน่าจะดีขึ้นนะ เปา
-
อ่าาา น่าสงสารอ่ะไม่น่าเลย คนเราทำไมถึงทำเลวร้ายกับคนอื่นได้ขนาดนี้นะ โทษแค่เข้าบ้านเมตตานี้อ่ะน้อยไปนะ
-
ฮิตเลอร์ละบิ๊กเอ๋ย
-
“ชิส์ แค่เนี๊ยะทำมาคุย พี่น่ะได้จับมะเขือของคุณช่างทำผมด้วย ใหญ่ดีชะมัด แต่แหยงมือว่ะจ๊อด”
555555+ไปจับของเค้าได้ไง๊ เพ่บู้
น้องบิ๊กจ๊ะ ไอ้สัตว์เลี้ยงแบบเพ่บู้ของเธอเนี่ย มีขายที่ไหนม่ะ หรือที่บ้านเธอมีอีกไหม เจ๊ขอเหมา..
-
ช่วงนี้บิ๊กบู้น่ารักเน้อ โลกเป็นสีชมพูเชียว :กอด1:
ปล.โมเม้นท์บู้เปานี่พี่สาวกะน้องสาวหรือคะ? อิอิ :laugh:
-
อารมณ์ตัดฉับดีแท้ๆ ตอนนี้ เดี๋ยวก็ลั๊นล๊า แต่มาเครียดตอนบ่าวสาว
ขับรถย้อนอดีต เอิ๊กกก...แอมป์ ทำงี้ทำมายยย...
แล้วก็สลับกลับมาอยากฟัดพี่บู้น้อยต่อ ต่อมอารมณ์ทำงานหนักผิด
ปกติฉับพลันเลยคร๊าบ วันเน้
-
สะเทือนใจกับแอมป์
ก็ตามที่คนแต่งว่ามานั่นแหละ ไม่มีอะไรได้ดั่งใจไปทั้งหมด
อย่างน้อยพี่ปิงก็ได้ทำอะไรให้บ้าง
แล้วมาเจอบิ๊กหื่นใส่พี่บู๊ พลิกอารมณ์แทบไม่ทัน
เมื่อไหร่จะเป็นปกติเหมือนคนทั่วไปได้ซะทีอ่ะบิ๊ก
-
สาวแอมป์เธอมีประสบกสรณ์ที่เลวร้ายเหลือเกิน
นับถือพี่ปิงเลย ที่ไม่รังเกลียดแล้วยังช่วยสร้างความทรงจำดีๆ ให้อีก
น้องเปาคงเข้าใจเน๊อะ กำลังซึมๆ กับพาสแรก
เจอพี่บู้กับ กับไอ้หมาดำ อารมณ์เปลี่ยนทันทีเลย
-
อ้าว พี่บู้มาส่งตั้งนานแล้ว ไม่ได้อ่านเฉยเลย ไปอยู่ไหนมาแว๊ :z3:
สงสารแอมป์อ่า มันคงยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยมีฝันร้ายคอยตามหลอกหลอน :monkeysad:
ที่น่าสงสารอีกคนคือพี่ปิงด้วยอ่ะ ไม่รู้ทำไม แต่เป็นห่วงความรู้สึกพี่ปิงจัง เดี๋ยวนี้เค้าขี้สงสาร :laugh:
-
อ่านแล้วโคตรสงสารแอมอ่ะ
แต่ตอนคั่นน่ารักนะเนี่ย
ปล.ตอนนี้เค้าบวกได้แล้วน้า บวกให้แล้วด้วย
-
แวะมาดู อิอิ
-
แวะมาดู แวะมาดัน
คิดถึงพี่บู้่
-
คิดถึงพี่บู้ววววววว
-
ตอนคั่นสั้น ๆ แอบแต่งตอนช่วงพักเบรค.....
ตอน : ไอ้หมา(ดำ)หื่น....
หมาน้อย.....
ไม่รู้รึไง.....ว่าบ้านไม่ใช่ที่ที่ปลอดภัย......
ที่พี่จะมาแต่งตัวตามสบายแบบนี้นะเว้ยเฮ้ย!!!!
อาจเป็นเพราะความเคยชิน หรือว่ามันเป็นเด็กเอ๋อ ความจำสั้น.....ไม่รู้จักจำ ว่าโทษทัณฑ์ของการมายั่วกิเลสผม....มันจะต้องเจอกับอะไร...หนักหนาสาหัสแค่ไหน!!!
หรือว่ามันชอบ?....ไม่รู้สินะ
ไอ้หมาสวมเสื้อยืดคอปาดสีฟ้าเข้ม(ที่มองเห็นไปถึงไหนต่อไหน) กับกางเกงบ๊อกเซอร์สีเทา กำลังนอนเขียนอะไรยุกยิก....ผมที่กำลังนั่งดูทีวีเหลือบไปเห็นเข้า ก็เลยเอาตีนเขี่ยกระดาษตรงหน้าของมันมาดู(ขอโทษที่มารยาททราม....ก็อยู่บ้านอ่ะ) มันทำเสียงจิ๊จ๊ะ แต่ก็ไม่กล้าปริปากบ่น
อืม
พี่ของผม....ยังไงก็ยังเป็นเด็กผู้ชายวันยังค่ำ....ดูจากรูปผู้หญิงโป๊แขนด้วนหน้าตาพิลึกพิลั่นนี่ก็ได้....เข้าใจว่ามือมันวาดยาก....ยากพอ ๆ กับที่จะวาดตาซ้ายกับตาขวาให้เท่ากันนั่นแหละ....ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย
“ชอบหน้าอกผู้หญิงเหรอ...ไอ้หมา”
“ชอบดิ...บุ๊กบิ๊กไม่ชอบรึไง.....ก้อนกลม ๆ นิ่ม ๆ หยุ่น ๆ บีบแล้วรู้สึก......อา”
เป็นเอามากนะหมานะ
“ความรู้สึกคงเหมือนตอนเค้าขยำก้นพี่ล่ะมั้ง...หึหึหึ”
“ม่ะ....ไม่เหมือนเฟ้ย คนล่ะเรื่องเลย”
“หึหึหึ.....หึหึหึหึ”
ผมล่ะชอบ....ไอ้สีหน้าหวาดผวาของไอ้หมาจริงจริ๊ง
.
...
......
...........
ปล้ำหมาสนุกจัง
เนื้อตัวของพี่....ไม่ว่าตรงไหนก็นุ่มนิ่มไปหมด ทั้ง ๆ ที่มันตัวเล็กแล้วก็ผอมแท้ ๆ ผมชอบสูดดมกลิ่นตัวของมัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์....กลิ่นแบบเด็ก ๆ กลิ่นเหมือนน้องเปา...ไม่ได้อะไรกับน้องมันหรอกนะ แต่ว่าพวกที่ดูเหมือนเด็ก ๆ มักจะมีกลิ่นแบบนี้....
แต่กลิ่นไอ้หมานั้นหอมที่สุด......ยิ่งตอนมันอาบน้ำใหม่ ๆ กลิ่นของมันจะกระตุ้นอารมณ์ให้อยากฟัดมาก.....แล้วพอฟัดจนมันมีเหงื่อออกนิด ๆ กลิ่นเหงื่อของมันก็กระตุ้นให้ผมฟัดมัน.....รอบแล้ว.....รอบเล่า
มันจะตายมั้ยนะ.....จะช้ำในตายมั้ย....หรือว่ากระดูกของมันจะหักทั้งตัว เพราะถูกผมกอดรัดเต็มเหนี่ยวซะขนาดนั้น.....
“อึดอัดบุ๊กบิ๊ก....เลิกกอดได้แล้ว”
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ ผมกอดไอ้หมาแน่นขึ้น....แน่นขึ้น จนมันร้องโอ๊ยนั่นแหละ ผมถึงได้คลายอ้อมกอดออก....มันถือโอกาสนี้ดิ้นจนหลุด แล้วกระโดดผลุบลงไปข้างล่างเตียง โผล่หัวขึ้นมาจ้องมองผมอย่างระแวดระวัง...
ระวังแค่ไหนก็เสร็จผมทุกทีแหละ....หมาน้อยเอ๋ย
“ขึ้นมาเถอะ.....มานอนข้าง ๆ เค้านี่ เค้าไม่ทำอะไรพี่แล้ว”
“ไม่เอา”
“อย่ายั่วนะหมา....เค้าบอกให้ขึ้นมาก็ขึ้นมา...ว่าง่าย ๆ จะได้เลี้ยงกันนาน ๆ นะหมานะ”
“พี่ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของบิ๊กนะเว้ย!!!!”
ทำปากเก่งไปงั้นแหละมันน่ะ พอผมทำท่าจะขยับ ก็รีบกระโดดขึ้นเตียงมานอนตัวแข็งข้าง ๆ ผมแทบไม่ทัน!!!
“เค้าเกลียดพี่นะ....รู้ใช่มั้ย”
“รู้”
“เกลียดที่สุดถึงได้ทำแบบนี้”
“รู้น่า”
“กอดกันนะหมานะ.....”
อีกอย่างที่ผมชอบ.....
ชอบจังเวลาที่มันทำท่าน้อยใจเนี่ย!!!
ให้ตายเถอะโรบิ้น.....เดี๋ยวนี้ผมหาเรื่องมาชอบมันได้ตลอดเลยสิน่า!!!!
:m25:
..........................................
ตอนนี้เลี่ยนเนาะ....เค้าเปล่าตัน แต่อ่านฆ่าเวลากันไปก่อนนะคะ ยังไม่มีเวลาแต่งพล็อตหลัก....รอนะคะ....จงรอ.....จงรอ....จงเม้นท์....จงเม้นท์.....ไม่ใช่ละ 5555+
-
คำก็หมา สองคำก็หมา ชิส์...พี่บู้ เชิดๆ เริดๆ หาสาว เอ๊ย
หาหนุ่มมาควงเย้ยไอ้ดำหน่อยสิ หมั่นไส้ว่ะเรียกนักเลงเรา
ซะเสียหายหม๊ดดด
ขอบคุณสำหรับฟิคคั่นเวลาคร๊าบบ
-
:o8: ไม่เลี่ยนจ๊ะไม่เลี่ยน ชอบจ๊ะชอบ มาได้เรื่อย ๆ เลย
ไอ้น้องดำปากแข็ง หลงเพ่บู้ จนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ ช้อบชอบ
:pig4:
-
ไม่เลี่ยนหรอกค่ะ น่ารักดี ชอบๆๆๆ :o8:
แต่บิ๊ก...ถ้าพี่แกเป็นหมา แกที่เป็นน้องก็ต้องเป็นหมาด้วยนะ อย่าลืม :laugh:
(คำกล่าวนี้อ้างอิงมาจากน้องชาย เวลาด่ามันว่าไอ้หมา มันก็สวนกลับมาแบบนี้ทุกที น้องอิช่างเถียง :z3:)
-
ไม่เลี่ยนนะ แต่หวานมว๊ากกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกก :-[
-
ดัน ๆ.....
-
ก็นะ ไม่สามารถบรรยายหมาดำได้
สงสารหมาน้อยยยย (แต่ชอบนะ หุหุ)
-
อ๊างงงงงงงงงงงง ////+_+////
-
ตอนคั่น
(อีกซักตอนนะ)
.
.
.
.
กันต์กี๋ในวัยละอ่อน
ร่างหนา ๆ ในชุดพละชุ่มเหงื่อผลักคนที่ผอมบางจนแผ่นหลังกระแทกกับผนังห้อง แววตาที่พยายามจะทำเป็นเรียบเฉย กลับเอ่อล้นไปด้วยความหวาดกลัวและหยาดน้ำตา ราเชนทร์เสมองไปด้านข้าง แต่ก็ถูกมือที่แข็งแกร่งบีบคาง บังคับให้หันหน้ากลับมาที่เดิม
“มึงมันดื้อ”
เสื้อนักเรียนสีขาวถูกกระชากจนกระดุมหลุด มือผอมเรียวพยายามกุมเสื้อเอาไว้ แต่ก็ถูกดึงออกไป.......ขาว......ขาวเหลือเกิน.....คนตัวโตจ้องมองด้วยสายตาหื่นกระหาย แผ่นอกบาง....กระเพื่อมเป็นจังหวะถี่รัว จากการหายใจ
“แก้ผ้าสิวะ มึงก็รู้หน้าที่ไม่ใช่เหรอ?”
เมื่ออีกคนยังเอาแต่เงียบ กันต์เอนกจึงจัดการกระชากเศษเสื้อที่ยังติดร่างกายของอีกคนออก ชายหนุ่มกำลังจะจัดการกับกางเกงนักเรียนขาสั้น แต่มือขาวซีดก็รีบตระคุบเอาไว้อย่างหวงแหน ทำเอาอีกฝ่ายกระตุกยิ้มอย่างพึงใจ
“ถอดมันออกสิ....ไม่อยากให้มันจบ ๆ ไปหรือไง”
“อย่าเลยนะครับ เดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“กูไม่อาย....เห็นก็ดีสิ ตื่นเต้นดี”
“ผมขอร้อง”
“เก็บปากของมึงไว้ร้องครางเถอะ....หึ.....ถ้ามึงยังขืนอิดออด มึงจะเจ็บตัวไอ้กี๋”
กางเกงขาสั้นถูกถอดออกด้วยมืออันสั่นเทา กันต์เอนกไม่ยอมให้คนตรงหน้าเอามันออกจากตัว แต่เขาสั่งให้ราเชนทร์กองเอาไว้ตรงข้อเท้า....ก่อนจะจับร่างผอมผลิกไปอีกด้าน กางเกงในสีน้ำเงินถูกดึงออกเพียงครึ่งเดียว แบบทีเล่นทีจริง กันต์เอนกสอดมือเข้าไปหยอกล้อกับช่องทางด้านหลัง หัวเราะในลำคออย่างสะใจ เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองจากคนร่างผอม
“ชอบสินะ สีหน้าของมึงมันฟ้อง”
“พอเถอะครับ....อึก.....อื้ออออ”
ยอดอกถูกบดขยี้ด้วยปลายนิ้วจนแข็งเป็นไต กันต์เอนกจะชะโงกหน้าไปหยอกเย้าด้วยปลายลิ้น
ช่องทางด้านหลังที่โดนรุกล้ำด้วยนิ้วมือ ถูกแทนที่ด้วยบางสิ่งที่ตั้งตะหง่าน คอยท่าอยู่ ส่วนหัวที่ฉ่ำเยิ้มถูกกดเข้าไปในปากทางอันคับแคบ
“มึงแหกปากร้องได้เต็มทีเลย กูอนุญาต...หึหึหึ”
.
....
........
ราเชนทร์นอนหอบหายใจอยู่บนพื้นห้อง ร่างกายเต็มไปด้วยรอยจ้ำ และหยดน้ำสีขาวขุ่นจากใครอีกคน....ขณะที่น้ำรักของตนสาดกระเซ็นเป็นทางยาวอยู่ที่พื้น กันต์เอนกดึงกางเกงวอร์มของตนขึ้น แผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ.....ในอาคารเรียนที่ปิดทั้งหน้าต่างและประตูทำให้บรรยากาศอบอ้าว ข้างนอกนั้นท้องฟ้าเริ่มมืดมิด มือหนาผลักหน้าต่างบานหนึ่งออก..... ให้แสงสว่างเข้ามา ลมเย็นฉ่ำพัดวูบประทะใบหน้าคมเข้มเกินวัย.....
“เสื้อนักเรียนของมึงขาดหมดแล้ว มึงจะกลับยังไงน๊า”
แกล้งยั่วคนที่นอนหมดแรงข้าวต้ม ราเชนทร์ลอบมองอย่างแค้นเคือง กำปั้นทุบเบา ๆ ที่พื้นปูนซีเมนท์.....ด้วยความเจ็บใจ ที่ไม่สามารถทำอะไรได้
“ใส่ของกูสิ....กูน่ะไม่ต้องใส่เสื้อก็ได้ มีของดีก็ต้องโชว์ดิ จริงมั้ย? หึหึหึ”
“ครับ”
“ขอบคุณกูให้กูชื่นใจหน่อยสิวะ”
“ขอบคุณครับ”
“เฮ้ย!!!ไม่ต้องยกมือไหว้ก็ได้ ประชดกูเหรอไอ้แห้ง”
วงแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อง้างขึ้นจะชก...แล้วก็เปลี่ยนเป็นอมยิ้ม เมื่ออีกฝ่ายหลับตาปี๋.....
มือข้างนั้นเปลี่ยนมาขยี้หัวอย่างหมั่นเขี้ยวแทน เพียงชั่วอึดใจก็เดินนำหน้าออกไปยืนรอหน้าห้องเรียน...แต่ก็ยังไม่วายหันมาร้องสั่งเบาๆ
“อย่ามัวช้า มืดแล้วนะกี๋ เร็วเข้า ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจไม่ไปส่ง”
“ผมกลับเองได้ คุณกันต์กลับไปก่อนเถอะ”
“แน่ใจ?....ตึกนึ้ตึกเก่า ผีดุนะมึง”
“คุณกันต์!!!!”
เจ้าตี๋น้อยหน้าซีด มือไม้สั่นแต่ก็ยังอุตส่าห์กลัดกระดุมเสียรวดเร็ว ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋านักเรียนวิ่งไปหาอีกคนที่ยืนรออยู่
“รีบเลยนะมึง ติดกระดุมก็ข้ามแน่ะ....มานี่มา เดี๋ยวกูติดให้ใหม่”
“รีบออกจากที่นี่เถอะครับ ผมกลัว”
“กลัวทำไม มีกูอยู่ทั้งคน.....กลัวกูดีกว่านะกี๋”
อันที่จริงกันต์เอนกตั้งใจจะพูดว่า.....
กลัวทำไม...มีกูอยู่ทั้งคน.....
กูไม่ทิ้งมึงหรอกน่า!!!! ไอ้หน้าจืดเอ๊ย!!!!
…………………..
เลี่ยนอีกแล้ว ช่วงนี้ก็อ่านอะไรสั้น ๆ แบบนี้ไปก่อนนะคะ เอาไว้หมดเรื่องวุ่น ๆ ได้คอมพ์ที่ถูกยึดไปคืนมาแล้ว คงได้อ่านเรื่องยาว ๆ ต่อเนื่องแน่นอน.....
ตอบเม้นท์
จากตอน วิวาห์สีเลือดและตอนคั่นตอนที่แล้ว
เอิ่ม บรรยายไม่ถูกแฮะตอนนี้
มันโซแซดหรือว่าโซห่วยอ่ะคะ เหอ ๆ......บอกกันได้นะคะ
เปาตอนอยู่กับพี่บู๊น่ารักดี เรทติ้งน่าจะดีขึ้นนะ เปา
เปาน้อยดันไม่ขึ้นเลยอ่ะ ต้องให้หมาน้อยช่วยดัน อิอิ
อ่าาา น่าสงสารอ่ะไม่น่าเลย คนเราทำไมถึงทำเลวร้ายกับคนอื่นได้ขนาดนี้นะ โทษแค่เข้าบ้านเมตตานี้อ่ะน้อยไปนะ
ต้องโทษที่กฎหมายอ่อนหรือเด็กสมัยนี้มันเลวขึ้น....เลวขึ้น หรือจะโทษพ่อแม่มันดีนะ....เฮ้อ!!!!
ฮิตเลอร์ละบิ๊กเอ๋ย
ส่วนบู้น้อยก็เป็นยิว....เง้อ
“ชิส์ แค่เนี๊ยะทำมาคุย พี่น่ะได้จับมะเขือของคุณช่างทำผมด้วย ใหญ่ดีชะมัด แต่แหยงมือว่ะจ๊อด”
555555+ไปจับของเค้าได้ไง๊ เพ่บู้
น้องบิ๊กจ๊ะ ไอ้สัตว์เลี้ยงแบบเพ่บู้ของเธอเนี่ย มีขายที่ไหนม่ะ หรือที่บ้านเธอมีอีกไหม เจ๊ขอเหมา..
พี่บู้อาจจะไม่เพอร์เฟค แต่ก็เป็นลิมิเต็ดเอดิชั่นนะเคอะ จะเหมาพี่บู้ ตรงด่วนไปสำเพ็งเลยค่ะเธอ เอิ๊ก ๆ
ช่วงนี้บิ๊กบู้น่ารักเน้อ โลกเป็นสีชมพูเชียว :กอด1:
ปล.โมเม้นท์บู้เปานี่พี่สาวกะน้องสาวหรือคะ? อิอิ :laugh:
น้องเปาอ่ะเค้าไม่รู้ แต่พี่บู้ออกจะมาดแมนซะขนาดนี้ เดี๋ยวส่งพี่บู้ไปหลอกถึงห้องนอนดีมั้ย
5555+
อารมณ์ตัดฉับดีแท้ๆ ตอนนี้ เดี๋ยวก็ลั๊นล๊า แต่มาเครียดตอนบ่าวสาว
ขับรถย้อนอดีต เอิ๊กกก...แอมป์ ทำงี้ทำมายยย...
แล้วก็สลับกลับมาอยากฟัดพี่บู้น้อยต่อ ต่อมอารมณ์ทำงานหนักผิด
ปกติฉับพลันเลยคร๊าบ วันเน้
ขอโทษที่เค้าทำให้ตัวเองสับสนก๊าบบบบบ แบบว่ากลัวจาเครียดน่ะ อ่ะเด๊ะ!!!!
สะเทือนใจกับแอมป์
ก็ตามที่คนแต่งว่ามานั่นแหละ ไม่มีอะไรได้ดั่งใจไปทั้งหมด
อย่างน้อยพี่ปิงก็ได้ทำอะไรให้บ้าง
แล้วมาเจอบิ๊กหื่นใส่พี่บู๊ พลิกอารมณ์แทบไม่ทัน
เมื่อไหร่จะเป็นปกติเหมือนคนทั่วไปได้ซะทีอ่ะบิ๊ก
ฟิคเรื่องนี้หาคนปกติยากค่ะ ขนาดคนแต่งยังไม่ปกติเล้ย 555+
สาวแอมป์เธอมีประสบกสรณ์ที่เลวร้ายเหลือเกิน
นับถือพี่ปิงเลย ที่ไม่รังเกลียดแล้วยังช่วยสร้างความทรงจำดีๆ ให้อีก
น้องเปาคงเข้าใจเน๊อะ กำลังซึมๆ กับพาสแรก
เจอพี่บู้กับ กับไอ้หมาดำ อารมณ์เปลี่ยนทันทีเลย
พี่ปิงเป็นคนที่ปกติแล้วก็แสนดีที่สุดในเรื่องแล้วค่ะ....อยากแต่งปิงบู้อีก แต่สถานการณ์ในเรื่องไม่เอื้อให้ปะทะกันเลย.....เหอะ ๆ
อ้าว พี่บู้มาส่งตั้งนานแล้ว ไม่ได้อ่านเฉยเลย ไปอยู่ไหนมาแว๊ :z3:
สงสารแอมป์อ่า มันคงยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยมีฝันร้ายคอยตามหลอกหลอน :monkeysad:
ที่น่าสงสารอีกคนคือพี่ปิงด้วยอ่ะ ไม่รู้ทำไม แต่เป็นห่วงความรู้สึกพี่ปิงจัง เดี๋ยวนี้เค้าขี้สงสาร :laugh:
แว๊.......
สงสารพี่ปิงที่ไม่ค่อยได้ออกใช่มั้ยล่าตัวเธอ...
เหตุการณ์ค่อนข้างสะเทือนใจเลยแหละ แฟนเก่ามายิงตัวตาย ตอนที่ตัวเองลงไปซื้อน้ำ....เฮือก เป็นเราคงช๊อก อีบ้า รถก็เปื้อนหมดสิยะ!!!!
เห็นมั้ย ว่าคนแต่งก็ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ เง้อออออ
อ่านแล้วโคตรสงสารแอมอ่ะ
แต่ตอนคั่นน่ารักนะเนี่ย
ปล.ตอนนี้เค้าบวกได้แล้วน้า บวกให้แล้วด้วย
ขอบคุณสำหรับบวกนะค๊า ชื่นใจจัง
คำก็หมา สองคำก็หมา ชิส์...พี่บู้ เชิดๆ เริดๆ หาสาว เอ๊ย
หาหนุ่มมาควงเย้ยไอ้ดำหน่อยสิ หมั่นไส้ว่ะเรียกนักเลงเรา
ซะเสียหายหม๊ดดด
ขอบคุณสำหรับฟิคคั่นเวลาคร๊าบบ
หมามันแมนนะ อิบุ๊กบิ๊กสิตุ๊ด 55555+
หมาเป็นลัทธิคลั่งนม
โดยเฉพาะนมอึ๋ม ๆ คัพซีขึ้นไป หมาชอบบบบบบบ
(แน่นอนว่าไม่ใช่กล้ามนมแบบอิกันต์....กับอิบุ๊กบิ๊กนมช๊อคโกแล็ต)
:o8: ไม่เลี่ยนจ๊ะไม่เลี่ยน ชอบจ๊ะชอบ มาได้เรื่อย ๆ เลย
ไอ้น้องดำปากแข็ง หลงเพ่บู้ จนโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้ ช้อบชอบ
:pig4:
ดำมันเด็กติดพี่ มีปม คิดมาก หลงตัวเอง....โชคดีที่เป็นคนติงต๊องแบบพี่บู้ เป็นคนอื่นคงเป็นบ้า ไม่หนีหายก็คงแอบเอามีดแทงมันตอนหลับไปแล้ว หึหึหึหึ
ไม่เลี่ยนหรอกค่ะ น่ารักดี ชอบๆๆๆ :o8:
แต่บิ๊ก...ถ้าพี่แกเป็นหมา แกที่เป็นน้องก็ต้องเป็นหมาด้วยนะ อย่าลืม :laugh:
(คำกล่าวนี้อ้างอิงมาจากน้องชาย เวลาด่ามันว่าไอ้หมา มันก็สวนกลับมาแบบนี้ทุกที น้องอิช่างเถียง :z3:)
ด่ากันน่ารักเนอะ ทะเลาะกันงุ๊งงิ๊ง ไม่เหมือนน้องเค้าที่โหดโครต (มันสูง 186 เราสูง 172) เวลาตีกันที กลัวมันจะฆ่าเราตาย ตอนนี้โกรธกันอยู่ ไม่คุยกัน จะปีนึงแล้ว....นานเนอะ
ไม่เลี่ยนนะ แต่หวานมว๊ากกกกกกกกกก อ๊ากกกกกกกกกกกก :-[
หวานแบบไหนเคอะ........แบบไม่มีน้ำตาลป่ะ ช่วงนี้หวานกันไปก่อน อย่าเพิ่งนิ่งนอนใจ อุอุอุ
ก็นะ ไม่สามารถบรรยายหมาดำได้
สงสารหมาน้อยยยย (แต่ชอบนะ หุหุ)
หมาอึดและอดทน
เก่งจริงนะ ตัวแค่เนี๊ยะ!!!
อ๊างงงงงงงงงงงง ////+_+////
เง้อออออออออออออออ
-
ชอบบบบบ ทั้ง2คู่เลยยยย เมื่อไหร่จะหวานกันแบบไม่อมทุกข์สักที :z3:
-
T-T สงสารกี๋น้อย (เฮ่อ...เรียกถูกซะที) บอกตามตรงว่าโคตรเกลียดไอ้นมยักษ์เลยอ่ะ
ไม่รู้ทำไมนะ บอกไม่ถูกแต่อยากกระชากตัวเชนนี่น้อยมากอดปลอบเอาไว้ และจับขัง
ห้องรวมกับบู้น้อย เอามาลูบหัวเช้าเย็น ไปเลย งืดดด อยากเก็บเด็กน่าสงสารมาดูแล
จังเลย...
-
อย่าเพิ่งนิ่งนอนใจนี่ยังไงอ่ะคนเขียน? มีขู่ๆๆนะ :sad4:
-
โห้ยย ยิ่งอ่านกี้กันต์แล้วมีแต่เข้าใจผิดซ้ำเพิ่มไปเรื่อยๆ ก็น่ะอยากปากไม่ตรงกับใจ แล้วก็ร้ายไม่สนใจหัวใจก็อย่างนี้ล่ะ
ว่าแต่เอาพี่บู้มานะ ถึงจะเป็นหมาก็หมาน้อยน่ารักอ่ะ บุ๊กบิ๊กไม่ชอบก็ยกมา หึึหึ อ่านคั่นเวลาแล้วหลงยิ่งขึ้น อิอิ
-
รู้สึกสงสารนายราเชนร์ ตะหงิดๆ :เฮ้อ:
-
ตอน : ลูกชายป๊า
เล่าโดย ลูกชายคนกลาง
“คิดถึงป๊าง่ะ....คิดถึงเบียร์ด้วย ไม่อยากให้เปิดเทอมเลย” ไอ้หมาบู้โผเข้ากอดพ่อ หัวกลม ๆ ของมันซบไปที่นมของพ่อ...(คือมันก็อยากจะเรียกกล้ามอ่ะนะ.....แต่มันย้วยเกิ๊น ไปเบิร์นมาก่อนนะพ่อนะ)
ผมเหล่มองภาพเลี่ยน ๆ นั้นด้วยหางตา...
ฮึ!!! หมั่นไส้.....
“พี่บู๊ววววววววว”
ไอ้เด็กนรกดึงตัวไอ้หมาไปกอดบ้าง เฮ้ย.....มันจะแนบชิดเกินไปแล้ว เป้ากางเกงของไอ้เชี่ยเบียร์แนบสนิทกับเป้ากางเกงของหมาน้อย....มันยักคิ้วให้ผมอย่างกวนประสาท....พร้อมกับกระชับวงแขนของมันแนบแน่นขึ้นไปอีก
ชิ้ง!!!!!
ต่อไปนี้เป็นการโต้ตอบกันทางโทรจิต ระหว่างผมกับไอ้เด็กถุงยางแตก ผ่านทางดวงตาของผมกับดวงตาของมันที่ขับเคี่ยวกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
...พี่บู้เป็นของเบียร์นะ....ของเบียร์คนเดียว
หึ....เด็กน้อย ไม่รู้อะไรซะแล้ว ไอ้หมาน่ะ ของกู......เห็นร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของพวกนั้นมั้ย...
...แน่ใจเหรอ ว่าเป็นฝีมือของตัวคนเดียว หุหุหุ
ฮ๊ะหนอย.....นี่มึงแอบทำไรไอ้หมาตอนหลับฟะ....
...ฟามลับเฟ้ย...เหอะ ๆ...สมน้ำหน้าดำ ดำโดนปลดจากตำแหน่งลูกรัก กิ๊ว ๆ หมาหัวเน่า!!!!
ทำเป็นเหรอเด็กน้อย....อย่ามาโม้ หมาน่ะ จะสมยอมก็เฉพาะกับกูเท่านั้นแหละโว้ย เหม็นขี้ฟันเด็กอมมือชะมัด!!!.....
.....ทำมั่นใจไปเหอะดำ แล้วเจอกัน.........แล้ว.....เจอ....กัน
“หมา.....จะกอดกันอีกนานมั้ย ยืดเยื้อกันอยู่นั่นแหละ เค้าจะได้กลับ ๆ กันไปซักที”
ชักไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นหมากำลังโดนไอ้เด็กนั่น ทั้งหอม ทั้งจูบแก้มยุ่น ๆของพี่ มือของมันก็ยังไม่ยอมปล่อยพี่ออกการอ้อมกอด ซ้ำร้ายมือข้างหนึ่งยังเลื้อยต่ำลง ๆ จนไปหยุดอยู่ตรงบั้นท้ายของไอ้หมา....และค้างไว้อย่างนั้น
คุณพ่อก็ช่างยืนเฉ๊ย.......ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ยืนทำหน้าอบอุ่นอยู่นั่นแหละ
น่ารำคาญคนพวกนี้เป็นที่สุด!!!!
“ดำนิสัยเสีย ขี้อิจฉาที่สุด เนอะพ่อ....เนอะพี่บู้เนอะ”
ไอ้เบียร์....ไอ้เด็กเวร นี่ถ้าพ่อไม่ได้ยืนอยู่ กูจะเข้าไปตุ๊ยท้องมึงให้ตัวงอเป็นกุ้ง แล้วจับทุ่มหัวดิ่งพื้นให้สมองกระจาย ไอ้ปลวกกกกกกก
“บิ๊กเอ๊ย”
พ่อเดินเข้ามาหาผม ที่กำลังนั่งกอดเข่าไปพลาง กัดเล็บไปพลาง ผมเกลียดพ่อ ไม่ต้องมาเรียกผมด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ผมไม่รู้สึกดีเลยซักนิด ผมพยายามทำตัวลีบเล็ก ทั้ง ๆ ที่ตัวโตเป็นตัวเยติ....(อะไร? เยติมันขาว!!! ดำ ๆ อย่างผมต้องคิงคองเท่านั้นสินะ....แพนด้าก็ไม่ได้?......T^T)
มือของพ่อลูบหัวผมเบา ๆ ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับพ่อ พ่อยิ้มให้ผมแบบเดียวกับที่ยิ้มให้ไอ้หมา และไอ้เด็กนรก!!!
“พ่อกลับแล้วนะบิ๊ก ฝากดูแลน้องบู้ด้วย พ่อเชื่อว่าแกทำได้ แล้วก็ทำได้ดีกว่าพ่อมาตลอด น้องบู้น่ะมีแค่แกเท่านั้น ดีกับพี่เค้าให้มาก ๆ นะเข้าใจมั้ย”
“ครับพ่อ” ให้ตายเถอะ ผมติดโรคบ่อน้ำตาตื้นมาจากไอ้บู้ใช่มั้ย การกลั้นน้ำตา มันยากกว่าการปล่อยออกมาสินะ
“พ่อรักแกนะเจ้าบิ๊ก รักแกไม่น้อยไปกว่าใคร”
“พ่อ......”
“พ่อไปล่ะ อยู่นานเดี๋ยวแกจะเซ็ง ป่ะน้องเบียร์กลับบ้าน ป่านนี้แม่เค้าคิดถึงเราแย่แล้ว น้องบู้เจอกันปิดเทอมใหญ่นะลูกนะ”
พ่อครับ....
ผมน่ะ.....
ผมน่ะ...
“พ่อครับ!!!!”
ผมตะโกนเรียกพ่อสุดเสียง ผู้ชายตัวโตที่กำลังหอบหิ้วสัมภาระ เตรียมจะก้าวออกนอกประตูห้องหยุดชะงัก พ่อค่อย ๆหันกลับมา พ่อหันกลับมา.....และมองหน้าผม ด้วยแววตาที่อุ่บอุ่นที่สุดในโลก
ผมมีบางอย่างจะต้องบอกพ่อ
ผมอยากจะพูดบางอย่าง....บางอย่าง ที่ไม่ใช่.... “ผมรักพ่อ”
ผมแค่อยากบอกพ่อว่า....
“พ่อตัดผมสั้นแล้วดูหล่อดีนะครับ”
พูดออกไปแล้ว พ่อของผมยังคงยืนนิ่งราวกับไม่เชื่อหู สักพักหนึ่งจึงแปรเปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาววาววับ......
“เหรอ.....พ่อตัดผมสั้นแบบนี้แล้วดูเท่ห์เหมือนณเดชน์....คูกิมิยะเลยรึเปล่า...หืม?”
“ครับ...พ่อ....พ่อของผม เท่ห์ที่สุด”
ผมยิ้ม
พ่อยิ้ม
ไอ้หมากับไอ้เบียร์คงหันไปสบตากันแบบงง ๆ แต่ช่างมันเหอะ เพราะ ณ ตอนนี้ ผมไม่ได้สนใจพวกมัน....ผมกำลังมองชายผู้ให้กำเนิดผม
พ่อครับ....ฮึก....พ่อครับ
“กะ.....แก๊ พ่อกำลังอุตส่าห์จะลืมเรื่องที่แกทำเอาไว้แท้ ๆ อะ....ไอ้ลูกบ้าเอ๊ย.....ตายซะเถอะ!!!!!!!!!!!”
เฮ้ยยยย ไหงเป็นงี้ฟะ อุกกกกกกก!!!!!
ผมโดนพ่อหมีตะปบบบบ....อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก บุ๊กบิ๊กสลายร่างงงงงงงง
“ทับถมเก่งนักนะไอ้ดำ อย่าอยู่เลย น้องเบียร์ไปหยิบกรรไกรตัดขนจมูกมาดิ๊ พ่อจะกร้อนผมไอ้ดำให้เกลี้ยงเป็นตูดเด็กเลยเชียว”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ก่อนที่ผมจะดับดิ้น ผมได้ยินเสียงของหมาน้อย.....
“เกือบจะดีอยู่แล้วเชียวบุ๊กบิ๊กเอ๊ย”
ใช่ครับพี่ มันเกือบจะจบลงด้วยดีแท้ ๆ เชียว
ขาลงสุดๆ เลยกรู
To be con…
............................................................
มาปูทางว่าป๊ากับน้องเบียร์กลับไปแล้ว ตอนหน้าตัวละครที่หายไปกำลังจะกลับมา......
-
นั่นสิ เกือบจะดีอยู่แล้วเชียววว... ว่าแต่อะไรอ่ะตอนสุดท้าย อ่อ เรื่องสั้น
เล่นเอาตกอกตกใจหมด นึกว่าจะตัดฉับพี่บู้เราเสียแล้ว รออ่านอยู่เสมอจ้า
-
โธ่ นึกว่าจะดีกันซะแล้ว555 ตีกันซะได้ 555
บุ๊กบิ๊กก็ััยังเป็นบุ๊กบิ๊ก
-
:m20:บิ๊กเอ๋ยบิ๊ก พูดดีๆตรงๆ ไม่เคยพูด สม!! :laugh:
:pig4:
-
ดันตอนเช้าตรู่....
-
ตอนแรกไม่เห็นคำว่า ตอนสั้น เห็นแต่คำว่า ตอนสุดท้าย ทำเอาช็อก :a5:
ตอนพ่อลูกร่ำลาก็ซึ้งๆดีหรอก แต่ตอนจบนี่ไม่ไหวอ่ะ :m20:
บุ๊กบิ๊กน่าจะรู้ ว่าตัวเองทำอะไรไม่ขึ้นหรอก :laugh:
บวกให้นะคะ ต้อนรับตัวละครที่หายไปตอนหน้าล่วงหน้า :z1:
ป.ล. ตะเองสูงนะ เค้าสูงแค่ 158 เอง ส่วนน้องตอนนี้ 175 แต่ยังโตได้อีก มันเพิ่ง 15 หยกๆ 16 หย่อนๆ แถมเล่นกีฬาอีก -_-||
ปล่อยเราเป็นตอม่ออยู่คนเดียวในบ้าน เวลาตีกันก็อาศัยหลังแม่ตลอด :laugh:
ทะเลาะอะไรกัน ก็กลับมาคืนดีกันนะคะ พี่น้องรักกันๆ เป็นกำลังใจให้น้า :กอด1:
-
แว๊บมาอ่าน,,อาทิตย์หน้าสอบ :sad4: o22
กี๋กัน ชอบบอะ กันร้ายกาจมากก o18
ตาบิ๊กคืนดี?กับพ่อได้แล้วว o13
:L2:
-
หวัดดีค่า!!!!
แบบว่าตามมาจากอิลิงกับอิปรินซ์ค่า
ตอนแรกกะมาตามอ่านเรื่องนี้บ้าง
เป็นการคั่นเวลาเรื่องโน้น
ไปๆมาๆ
ตายห่านแล้วกรู!!!
ติดมันอีกเรื่องจนได้
:laugh:
เรื่องนี้มันได้อารมณ์รักต้องห้ามดีเนอะ
แบบว่าเป็นคนชอบอะไรผิดศีลธรรมเป็นทุนเดิม
(อินี่ยังไง?)
เลยติดอิพี่บู้เข้าไปซะเลย
อ่านไปก็ได้แต่แอบคิด
ว่าตอนจบมันจะเป็นยังไงน้า?
อยากจะบอกว่า mutyamania เป็นคนแรกเลยนะเนี่ย
ที่เขียนฟิคแล้วทำเอาเราเดาเนื้อเรื่องไม่ถูก
ปกติมันจะต้องพอเดาได้ใช่มะว่าน่าจะเป็นแบบนี้ๆนะ
แต่พอมาอ่านหวานใจกับพี่บู้
เรารู้ตัวเลยว่าเรายังอ่อนประสบการณ์ทางด้านวายจริงๆ
ต้องขอติดตามต่อไป
ช่วยชี้แนะด้วยนะเคอะ
:jul3:
อย่าได้นึกด่าในใจว่าทำไมมันเมนท์เยอะแท้ๆ
แถมไม่มีสาระอีกต่างหาก
ปลล.เรารออิเกมส์มาต่ออยู่น้า :impress2: (หาเรื่องซะงั้น 555+)
-
ใครจะโผล่มาหว่า :z2:
-
ใครหว่า?
-
ตอน : บางสิ่งที่ขาดหาย....
“เพื่อนชั้นซะอย่าง ใส่อะไรก็สวยสะบัด มั่นใจหน่อยเด้” พลอยตีแขนเพื่อนสาวป้าบ ๆ เป็นการเรียกขวัญและกำลังใจให้แก่อดีตแม่สาวหุ่นนักกีฬาที่เริ่มหันมาออกกำลังกายแบบเบา ๆ เพื่อให้กล้ามเนื้อที่ฟิตเปรี๊ยะเป็นมัด ๆ สูญสลายกลายเป็นแค่เฟิร์มและผอมเพรียว
ชุดที่เป็ดแต่งเพื่อเป็นการต้อนรับวันแรกของการเปิดภาคเรียนที่สอง คือชุดนักศึกษาที่โครตจะผิดระเบียบของพลอยใส ชั้นในสีดำโอบอุ้มสองเต้าขนาดพอเหมาะมองเห็นได้เรือนราง เมื่อมองผ่านชุดสีสาวไซส์สามเอส กระดุมแทบระเบิด หาใช่เพราะอึ๋มมากมาย แต่เป็นเพราะเจ้ากล้ามเนื้อที่ยังคงมีให้เห็นอยู่ตามต้นแขนและแผ่นหลังกว้างเกินหญิง
กระโปรงที่สวมก็ช่างฟิตและผ่าข้างซะสูงลิบอย่างจงใจอวดเรียวขาแกร่ง นี่ถ้าอยู่ในถิ่นทุรกันดาร สองสาวคงไม่พ้นถูกโจรป่าฉุดไปคร่าสวาทเข้าสักวันหนึ่ง
ผมของหญิงสาวนั้นเล่า เพื่อนรักเป็นคนบรรจงเสกสรรปั้นแต่งให้กับมือตั้งแต่เช้าตรู่ คลิปผมแท้สีน้ำตาลเข้มดูเข้ากับสีผมจริงอย่างกลมกลืน แถมยังม้วนแกนไฟฟ้าให้เป็นลอน กลายเป็นสาวผิวแทนที่ดูหวานกว่าแต่ก่อนที่เน้นจะออกไปทางเท่ห์เสียมากกว่า แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ยังคงไม่มั่นใจ กับใบหน้าที่ถูกระบายด้วยเครื่องสำอางอย่างดี
“เวอร์ไปมั้ยแก ชั้นว่ามัน.....ไม่รู้สินะ มันไม่ใช่ชั้นเลย”
พลอยดึงตัวเพื่อนมากอด มือขาวเรียวเชยคางเพื่อนให้มองภาพสะท้อนในกระจกไปด้วยกัน จิ้งจอกสาวส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ผ่านเงาสะท้อนนั้น
“แกสวยมากเลยเป็ดน้อย......ทั้งหมดนี่คือฝีมือของชั้นจริง ๆ เหรอเนี่ย.....แกมองดูตัวเองให้เต็มตาสิ ผู้ชายคนไหนหรือแม้แต่เกย์ก็เหอะ ถ้าใครที่เห็นแกในตอนนี้ แล้วบอกว่าแกน่าเกลียด มันก็เป็นพวกรสนิยมผิดเพี้ยน ไม่ก็การรับรู้มองเห็นผิดปกติ”
“ขนาดนั้นเลย” ศศิกานต์ยิ้มออก รู้สึกมั่นใจขึ้นมานิด ๆ หญิงสาวหันหลังให้กระจก แล้วเอาหน้าผากชนกับอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วทั้งคู่ก็เริ่มหัวเราะ
“ชั้นรักแกว่ะเป็ด......”
“ชั้นก็รักแก”
“แกเป็นเพื่อนรักคนเดียวของชั้น นอกจากพี่บู้แล้ว.....ชั้นสละให้แกได้ทุกอย่าง.....แต่ถ้าเป็นพี่บู้ ก็คงต้องแข่งกันซักตั้ง แต่แกรู้มั้ย ชั้นไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้นเลย ดีที่แกถอดใจไปชอบไอ้หมอนั่นแทน”
“ชั้นก็เหมือนกันพลอย......ขอบคุณมากนะ....สำหรับทุกอย่าง”
“ฮู้ยยยย เลี่ยนเนาะพวกเรา ไป.....ไปเรียนกันเหอะ ออกไปยั่วน้ำลายพวกผู้ชายกันดีกว่า”
ใครกันนะช่างคิดไปได้ หาว่าพวกเธอเป็นคู่เบี้ยน............ดูยังไงก็ไม่เหมือนเลยซักนิด....ให้ตายดิ้นสิเอ้า!!!!
.......................................................................
บิ๊กเล่า :
ผมรู้สึกสังหรณ์ใจ....ว่าจะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น
ไอ้หมานั้นยังต้องให้ผมแซะออกจากที่นอนเหมือนทุกครั้งที่มีเรียนเช้า มันหยีตามองผมแล้วผลุบกลับเข้าไปซุกตัวใต้ผ้านวมเพื่อนอนต่อ ผมเลยต้องกระชากผ้าห่มออกจากไอ้เด็กขี้เซา พี่พึมพำเบา ๆ ว่า.....เชี่ยเอ๊ย......นั่นควรจะเป็นกูนะหมานะ.....ที่ต้องสบถแบบนั้น
“พี่เลิกโยเยแล้วก็ลุกขึ้นอาบน้ำได้แล้ว เค้าเตรียมทุกอย่างไว้ให้พี่หมดแล้ว กระเป๋า เสื้อผ้า เร็วเข้า!!! จะได้แวะกินข้าวเช้าก่อนขึ้นเรียนด้วย” ผมบอกมันอย่างใจเย็น แต่ดูเหมือนทุกอย่างที่ผมเพิ่งพูดออกไป จะดูเหมือนสายลมที่แผ่วเบา หมาเอาหมอนปิดหู แล้วเกลือกกลิ้งไปมา
“บิ๊กไปเหอะ ไปได้เลย.....เดี๋ยวบ่าย ๆ พี่ตามไปทีหลัง”
“เชี่ยแล้วไง เจริญล่ะนะพี่นะ”
ผมรู้อยู่แก่ใจ ว่าจะต้องปลุกพี่แบบไหน
“เฮ้ย.....ตื่นแล้ว.....ตื่นแล้ว ไม่เล่น” หมาโวยวายเมื่อผมกระโดดขึ้นทับตัวมัน มือของผมสอดล้วงเข้าไปใต้ชุดนอนลายอุลตร้าแมนของพี่ หมาตาสว่าง ดีดตัวตื่นขึ้นมาแล้วก็วิ่งผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
จริง ๆ นะนี่ เช้านี้ผมสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้สิ
ไอ้บู้เดินผิวปากลั๊ลลานำหน้าผมลิ่ว ๆ อย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้างเหมือนอย่างเคย ตอนนี้พี่เปลี่ยนจากนักเลงขาโหดมาเป็นคนมีมาด เซทผมซะเรียบแปล้เป็นเจ้าพ่อมาเฟีย เวลาพูดก็ทำเสียงเคร่งขรึม มีกระแอมกระไอ แล้วก็รู้จักใช้สายตากับใช้ศัพท์แสงที่ฟังดูเป็นทางการ
บอกได้คำเดียว......
น่าถีบ........
นั่นไงลางสังหรณ์หมายเลขหนึ่ง.....หรือสอง....กำลังพุ่งตรงมาทางนี้
“พี่บู้ค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” สาบานว่านั่นเสียงคน ไม่ใช่เปรตวัดสุทัศน์ น้องพลอยนั่นเองที่วิ่งหน้าอกกระเพื่อมมาแต่ไกล โดยมีน้องเป็ดที่เดินตามหลังมาหยุดตรงหน้าผมกับพี่อย่างช้า ๆ น้องมองหน้าผม หัวเราะแหะ ๆ อย่างเข้าหน้าไม่ติด หลังจากที่พยายามจะปลุกปล้ำขืนใจคิงคองบัวน้อยในครั้งกระโน้น วันนี้น้องสวยแฮะ ชักเสียดายขึ้นมาตงิด ๆ ที่ไม่ได้ปั่มปั๊มกับน้องเค้า แต่ก็เอาเถอะ วันนั้นฟัดหมาไปซะหายอยาก.....เป็นวันที่จำได้ไม่มีลืม วันที่จู่ ๆ ก็เกิดอารมณ์ทางเพศขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ราวกับพายุคลั่งกลางดึกสงัด ทำกี่รอบก็ไม่ยอมสงบ.....จนหมาหมดแรง....สลบคาอก
ไอ้หมาเองก็หน้าแดง ๆ เหมือนกัน.....พี่แอบไปทำอะไรไม่ดีลับหลังผมมารึ? ไม่น่าจะนะ ก็ตัวติดกันซะขนาดนี้ ไหนจะปิดเทอมที่มีพ่อกับไอ้เบียร์มาสมทบอีก....จะมีก็วันนึงที่มันหายไปทั้งวัน และดูมีพิรุธ ถามอะไรก็ไม่ตอบ เอาแต่ยิ้มกริ่มอย่างมีความสุขลึก ๆ ราวกับว่านาน ๆทีมันจะได้มีความลับกับชาวบ้านเค้ายังไงก็ยังงั้น
“พี่บู้มานี่กับพลอยเดี๋ยวนึงนะ”
ว่าแล้วสาวเจ้าก็ลากพ่อหนุ่มมีมาดเดินลิ่วกันออกไป ทิ้งผมไว้กับน้องเป็ดตามลำพัง
เขินนะ.....หน้าอกกลม ๆของน้องยังติดตาพี่จวบจนบัดนี้
“เอ่อ.....สอบเป็นไงล่ะเรา ทำได้มั้ย?”
“ได้ค่ะพี่บิ๊ก”
“เอ่อ.....น่ารักขึ้นนะเราอ่ะ”
“แหมพี่บิ๊กอ่ะ แล้วเมื่อก่อนเป็ดไม่น่ารักเหรอ”
“เฮ้ย....ไม่ใช่อย่างงั้น เมื่อก่อนก็น่ารัก”
“เอ่อพี่บิ๊กคะ เรื่องวันนั้น”
“พี่ว่าเราอย่าพูดถึงมันจะดีกว่านะ”
“ขอโทษค่ะ.....เป็ดแค่”
“เอาน่ะ คนเรามันทำผิดพลาดกันได้ ช่างมันเถอะ”
“ค่ะ”
บทสนทนาเป็นไปอย่างฝืดฝืน แล้วน้องเค้าก็เงียบไป ผมก็ยืนมองไอ้หมากำลังโดนน้องพลอย คนที่เมื่อเทอมก่อนผมผลักไสพี่ไปหาเธอ....ลวนลามตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมยังมีการก้มลงกระซิบกระซาบข้างหู....หึ.....ไอ้หมาเตี้ย กลับไปล่ะก็มึงโดนทำโทษแน่ ๆ
“พี่บิ๊ก” เสียงใส ๆ ที่คุ้นหูทำให้ผมกับน้องเป็ดหันไปมองด้านหลัง น้องเปานั่นเอง เด็กน้อยน่ารักของผมที่วันนี้สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก
“พี่บู้ล่ะ”
แล้วกัน.....แทนที่น้องจะสนใจผม คนที่สนิทกับน้องมากกว่า.....น้องกลับถามหาไอ้หมา แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบน้องก็พุ่งตรงเข้าไปหาพี่ที่กำลังยืนคุยกับน้องพลอย
เย้ยยยยยย
หมาโดนน้องขโมยกอด
น้องกอดไอ้หมาทำไม....แง่ม ๆ
แล้วน้องก็ดึงตัวไอ้หมาบู้ไปจากน้องพลอยอีกที ทิ้งให้สาวเจ้ายืนมึน ๆ หน้าตาเหรอหรา ทำอะไรไม่ถูก
บ่ะ......บอกแล้วไง ว่าวันนี้ผมสังหรณ์ใจแปลก ๆ นี่ผมพลาดอะไรไปงั้นเรอะ.....มีอะไรที่ผมควรจะต้องรับรู้งั้นเรอะ ผมรู้สึกว่าตัวเองดูงั่ง ๆ ไม่มีตัวตนอย่างบอกไม่ถูก หันไปมองน้องเป็ด น้องก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
นี่มันอะไรก๊านนนนน
บุ๊กบิ๊กเอ๊ย......นายจะขาลงไปถึงหน๊ายยยยยยยยยย
.
.....
...........
.........................
บู้น้อยเล่า :
“พี่บู้ค๊า.....เรื่องวันนั้นน่ะ อย่าคิดมากไปเลยนะ พลอยไม่ถือ.....ก็บอกแล้วไง ว่าพลอยน่ะชอบพี่บู้.....พลอยเต็มใจ”
น้องบอกผม หลังจากลากผมซะตัวปลิวมาจากไอ้บุ๊กบิ๊ก
ผมล่ะเครียดนักเชียว.....จริง ๆ ก็ลืม ๆ ไปแล้วล่ะ ก็ผมน่ะมันมีเรื่องให้ต้องขบคิดร้อยแปดนี่นะ แต่พอเห็นหน้าน้อง ภาพนมน้องก็ลอยแว่บเข้ามาในหัว.....ผมเปล่าลามกนะ ผมเลิกแล้ว เพราะผมเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว แล้วก็เป็นผู้ใหญ่ประเภทที่ใช้สมอง มากกว่าใช้กำลังอย่างไอ้หมาบิ๊ก
“เอาไว้วันหลัง เราค่อยทำกันใหม่ก็ได้นี่เนอะพี่บู้เนอะ” น้องคว้ามือผมไป แล้วก็จูบ.......นิ้วของผมตอนนี้อยู่ในปากของน้อง เป็นอะไรที่มองแล้วจู๋แข็งขึ้นมาอย่างกลั้นไม่ไหว ก่อนที่มือของผมจะถูกเลื่อนลงมา แล้วหยุดอยู่ที่หน้าอกหน้าใจขนาดมหึมา.....ที่ที่น้องเอามือข้างนั้นของผมไปวางทาบไว้
อยากขยำใจจะขาด.....แต่เรามันคนมีมาด สงสัยว่าได้ทำร้ายลูกชายอีกแล้วคืนนี้ ถ้าหากว่ามีโอกาสน่ะนะ
ฮะเฮือกกกกก!!!!
นะ.....นิ้วชี้ของผมตอนนี้อยู่ตรงตำแหน่งหัวจุกของน้อง คนเยอะอยู่ แต่น้องดูไม่แคร์ใครเลยพับผ่า....แม่ดาราเอวี ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก รู้สึกคันยิบตรงส่วนหัวของลูกชาย ผมรู้สึกว่าอะไรเหนียว ๆ ที่ไม่ใช่ฉี่กำลังไหลของมา
อ๊ะ.........เสร็จจนได้ บ้าจริง....เหนียวหนึบไปหมดแว้ววว
“ตอนนี้เป็ดเค้าชอบนายราเชนทร์แล้ว ก็เหลือแค่พลอยกับพี่บู้เท่านั้น.....พลอยจะรอนะคะ......พลอยยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แน่......พี่บู้น่ะต้องเป็นของพลอยคนเดียวเท่านั้น”
น้องขยิบตาให้......ผมเขิล.....จูบแรกของผมเชียวนะ....จูบแบบสอดลิ้นน่ะ
ยังไม่ทันที่ผมจะได้มีบทพูดอะไร ผมก็ถูกใครบางคนโอบกอดผมจากด้านหลัง น้องพลอยดูตกใจ ผมก็ตกใจ จึงค่อย ๆ แกะอ้อมแขนปริศนานั้นออก แล้วหันไปดู
เด็กไอ้ดำนี่หว่า มากอดผมทำไมเนี่ย เดี๋ยวผมก็งานเข้าหรอก.....ไอ้น้องเพี้ยนยิ่งอารมณ์แปรปรวนเป็นลิงตกมันอยู่ด้วย....ไอ้น้องเปามองหน้าผม เบะปาก....น้ำตาซึม ๆ....ไหล่สั่นคลอน ก่อนที่จะร้องไห้สะอึกสะอื้น.....ผมรีบมองไปทางไอ้ดำกับน้องเป็ด ไอ้บุ๊กบิ๊กยืนนิ่งและมองผมด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัว
ปะ....เปล่านะบิ๊ก พี่ไม่ได้แกล้งเด็กนายเลยนา ไอ้เด็กนี่น่ะ....มันร้องไห้ของมันเองนา น้องพลอยเค้าเป็นพยานได้นา
จนแล้วจนรอดผมก็ไม่ได้พูดอะไรจนได้สิน่า เมื่อน้องมันลากผมออกไป.....นี่กูเป็นคนนะ ไม่ใช่เกวียน......ขยันลากกูจัง
แต่เอาเหอะ.....วันนี้เปิดเทอมวันแรก ขี้เกียจเรียนจะตายชัก ตามมันไปนั่นแหละ เผื่อมีเรื่องตื่นเต้นให้ได้เข้าไปร่วมแจมแก้เซ็ง.....
อะไร!!!! จะบอกว่าผมคิดเหมือนเด็กล่ะสิ เปล่าเว้ย.....อันที่จริงในฐานะรุ่นพี่....ผมก็ต้องคอยดูแลทุกข์สุขของพวกรุ่นน้องดิ......
ผมเสียสละแค่ไหน.....พวกคุณก็น่าจะรู้.....ว่าพอกลับไปที่ห้อง ผมจะต้องเจอกับอะไร....เพราะงั้น จงคุกเข่าคาราวะแล้วจุดธูปชาบู ๆ ผมซะนะแฟน ๆที่เคารพรักทั้งหลาย
.
....
........
...........................
บรรยาย
ที่ร้านเบเกอรี่ กึ่ง ๆค๊อฟฟี่ช้อปขนาดกลางในระแวกย่านนักศึกษา ใกล้กับมหาวิทยาลัย ร้านโปรดร้านหนึ่งของนายบู้
ร่างเล็กยกมือขึ้นเท้าคาง สีหน้าหมองเศร้า และไม่ยอมปริปากอะไร ขณะที่รุ่นพี่ซัดเอา ๆ เค้กชาเย็นเอย ครีมชีสพายเอย ปากเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยคราบครีมสด ครั้นพอจะยกชายเสื้อขึ้นเช็ด หน้าของน้องชายผู้ซึ่งเป็นคนซักรีดเสื้อผ้าก็ลอยวูบขึ้นมา จนพ่อหนุ่มมีมาดต้องแก้เก้อด้วยการเอื้อมมือไปคว้าแก้วสมูทตี้สีแดงสดของเปามาดูดจ๊วบอย่างหน้าตาเฉย
“เปาไม่กิน....งั้นพี่ขอนะ เดี๋ยวละลายแล้วจะเสียของ”
“ครับพี่ เชิญตามสบาย....ผมเลี้ยงเอง”
แน่นอนว่าเหตุการณ์สะเทือนขวัญนั้น นายบู้เองยังไม่รู้ ว่าพี่สาวที่ตัวเองไปเสนอหน้าร่วมงานแต่งงาน เกิดคิดสั้นจ่อขมับดับชีวิตของตนเองลงในคืนวันส่งตัว.....เหตุการณ์นี้ส่งผลกระทบต่อใครหลายคน....ไม่มากก็น้อย แต่ดูเหมือนคนที่อาการหนักสุด คงหนีไม่พ้นชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าบ่าว ที่วิ่งออกมาจากร้านสะดวกซื้อเพื่อพบกับภาพที่น่าสยดสยองของกระจกรถด้านในที่แดงฉานไปด้วยคราบเลือด
พี่ปิงของเด็กหนุ่มไม่ใช่พี่ปิงคนเดิม.....นับแต่วันนั้น เปาเพียงต้องการแค่ใครซักคน ใครซักคนที่ไม่ต้องทำอะไรมากไปกว่าการนั่งเป็นเพื่อน.....เสียงดูดสมูทตี้เฮือกสุดท้ายดังสนั่น พอจะเรียกรอยยิ้มจากร่างเล็กได้บ้าง.....ถ้าหากเป็นพี่บิ๊กก็คงจะเป็นห่วงเค้ามากจนเกินไป และนั่นจะกลายเป็นว่าเค้าได้นำปัญหาไปให้กับใครต่อใครช่วยแชร์ไปทั่ว........
แต่กับชายชื่อแปลกคนนี้ กลับเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ ราวกับมีเวทมนตร์ขจัดปัดเป่าเอาความทุกข์เศร้าออกไปจากตัวได้ชั่วคราว เปาตัดสินใจที่จะไม่บอกเรื่องการตายของแอมป์ให้คน ๆนี้รับรู้ เจ้าตัวเองก็ดูจะไม่ได้สนใจอะไรซักเท่าไหร่อยู่แล้ว
“นี่.......ใจคอจะไม่พูดอะไรจริง ๆเหรอนายน่ะ สั่งของมาซะเยอะแล้วก็ไม่ยอมกินซักอย่าง พี่ต้องมาเก็บกินให้เราเนี๊ยะ” เสียงแหบ ๆ นั้น ทำให้เปาละจากความคิด หันไปมองหน้ามุ่ย ๆ ของนายบู้.......ทั้ง ๆ ที่ของเต็มโต๊ะที่ว่าตัวเองเป็นคนสั่งมาแท้ ๆ แถมยังกินซะเกลี้ยงไม่มีเหลือซักอย่างเดียว
“ยังจะมาหัวเราะอีก” นี่ถ้าเป็นนายบู้คนก่อนที่เป็นนักเลงข้างถนน คงจะต้องมีคำพูดต่อท้ายประมาณว่า.....เดี๋ยวพ่อชกร่วงเก้าอี้.....แต่เผอิญตอนนี้สวมบทเป็นหนุ่มมีมาด ก็เลยทำสุ้มเสี้ยงเป็นผู้ใหญ่ตำหนิเด็ก แต่ดูยังไงก็เหมือนเด็กขี้เก๊กคนเดิมอยู่ดี
“ไปเที่ยวกันนะครับ วันนี้ทั้งวัน.....แค่พี่กับผม เราไปไหนกันก็ได้.....ไปให้พ้นจากโลกบ้า ๆ นี่.......”
“เอ่อ....เปา....พี่ขอโทษ.....พี่ล้อเล่น”
บู้หน้าเสีย เมื่ออีกคนกำลังจะปล่อยโฮอีกรอบ หัวกลม ๆ ส่ายไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก แล้วก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้าถี่รัว
“ไปสิ.....ไปสวนสัตว์.....ไปสวนสนุก.....ไปเที่ยวกลางคืน......ไปแมร่งทุกที่เลย วันนี้พี่บู้ฟรีครับผม....โอ๋ ไม่ร้องน๊า......นิ่งซะ....นิ่ง”
เคยแต่ป่วนประสาทคนอื่น
มาวันนี้
พ่อหนุ่มมีมาด.....กลายเป็นฝ่ายโดนป่วนประสาทซะเอง
.....................................................................................
ตัดกลับไปที่หมาดำ
“คุณกฤษณะคะ ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันเปิดเรียนวันแรก แต่ถ้าคุณไม่ตั้งใจที่จะฟังก็เชิญค่ะ”
เสียงอาจารย์ประจำวิชาคนเดิมที่คุ้นเคยกันดีเรียกสติเจ้าลิงยักษ์ ที่นั่งเหม่อ ปากกัดดินสอจนแหว่งวิ่น กระดาษชีทคอร์สเอาท์ไลน์ถูกขยำจนยับคามือ ดูผิดไปจากเด็กหนุ่มที่กระตือรือร้นและตั้งใจใฝ่หาความรู้คนเดิมเมื่อสามเทอมก่อน
“อะไรกันนักกันหนาฟะวันนี้.....แง่ม ๆ”
..............................................................................................
ตอนนี้คนแต่งยัดเยียดโมเม้นท์บู้เปาเต็มสตรีม......ลองฉีกเนื้อเรื่องออกไปจากความหื่นของหมาดำบ้างนะคะ เพราะคนอื่น ๆ ก็เริ่มจะมีบทบาทกันบ้างแล้ว รวมทั้งสาวเป็ดที่ลงทุนแปลงโฉมเพื่อมาฉกหัวใจหนุ่มหน้าใส.....แต่วันนี้เอาไปเท่านี้ก่อน ยังนึกไม่ออก....ฮ่าฮ่าฮ่า
-
แอบสงสารปิงนะนั่น :เฮ้อ:
-
เพ่บู้ มาแว๊วๆๆๆๆ :man1:
สองคนนี้อยู่ด้วยก็น่ารักดีน้า....ถูกต้องแล้วน้องเปา... เพ่บู้ อยู่ด้วยแล้ว สบายใจที่สุด
ดีไม่ดี จะขำกลิ้งทั้งวัน :pigha2:
:pig4:
-
ตอบจดหมายรักจากขาประจำค่ะ.....
ชอบบบบบ ทั้ง2คู่เลยยยย เมื่อไหร่จะหวานกันแบบไม่อมทุกข์สักที :z3:
ธีมหลักของเรื่องมันไม่ได้หวานใสนี่นะ....ฮี่ ๆ ๆ หวานก็หวานแบบจิต ๆ สิเคอะ....มันดิ
T-T สงสารกี๋น้อย (เฮ่อ...เรียกถูกซะที) บอกตามตรงว่าโคตรเกลียดไอ้นมยักษ์เลยอ่ะ
ไม่รู้ทำไมนะ บอกไม่ถูกแต่อยากกระชากตัวเชนนี่น้อยมากอดปลอบเอาไว้ และจับขัง
ห้องรวมกับบู้น้อย เอามาลูบหัวเช้าเย็น ไปเลย งืดดด อยากเก็บเด็กน่าสงสารมาดูแล
จังเลย...
เค้ากะแล้ว....ว่าตัวมีของ แฟนฟิคขาประจำของเค้ามักมีแนวคิดไม่ธรรมดา 555+ เดี๋ยวทำโคลนนิ่งส่งไปให้ถึงบ้านเอามั้ย
อย่าเพิ่งนิ่งนอนใจนี่ยังไงอ่ะคนเขียน? มีขู่ๆๆนะ :sad4:
เค้าเปล่าขู่นะงุงิ.....แต่มันเป็นตอนคั่นอ่ะ ตอนหลักมันยังไม่ค่อยเคลียร์....อิอิ
โห้ยย ยิ่งอ่านกี้กันต์แล้วมีแต่เข้าใจผิดซ้ำเพิ่มไปเรื่อยๆ ก็น่ะอยากปากไม่ตรงกับใจ แล้วก็ร้ายไม่สนใจหัวใจก็อย่างนี้ล่ะ
ว่าแต่เอาพี่บู้มานะ ถึงจะเป็นหมาก็หมาน้อยน่ารักอ่ะ บุ๊กบิ๊กไม่ชอบก็ยกมา หึึหึ อ่านคั่นเวลาแล้วหลงยิ่งขึ้น อิอิ
ปากชั้น......ไม่ตรงกับใจ
สั่งจองพี่บู้อีกคนนึงแล้ว อิอิอิ
ก็บอกแล้วไงว่าคล้ายน้องโทชิโอะนะ อยากได้จริงง่ะ
รู้สึกสงสารนายราเชนร์ ตะหงิดๆ :เฮ้อ:
กี๋กำลังจะเลวแล้ว....ไม่ต้องสงสาร สงสารน้องนมยักษ์ดีก่าน่า
นั่นสิ เกือบจะดีอยู่แล้วเชียววว... ว่าแต่อะไรอ่ะตอนสุดท้าย อ่อ เรื่องสั้น
เล่นเอาตกอกตกใจหมด นึกว่าจะตัดฉับพี่บู้เราเสียแล้ว รออ่านอยู่เสมอจ้า
ว๊าย....ยังไม่จบค่ะ....อีกนานนู่นเลย ตัวจะตามอ่านป่ะล่ะ.....เค้ากะเอาร้อยหน้า เป็นมหากาพย์เลยจร่ะ
โธ่ นึกว่าจะดีกันซะแล้ว555 ตีกันซะได้ 555
บุ๊กบิ๊กก็ััยังเป็นบุ๊กบิ๊ก
บุ๊กบิ๊กยังเป็นบุ๊กบิ๊กที่มีแต่คนเกลียดสินะ เอิ๊ก ๆ
:m20:บิ๊กเอ๋ยบิ๊ก พูดดีๆตรงๆ ไม่เคยพูด สม!! :laugh:
:pig4:
คาแรคเตอร์ของมันเลยค่ะ......ฮา
แว๊บมาอ่าน,,อาทิตย์หน้าสอบ :sad4: o22
กี๋กัน ชอบบอะ กันร้ายกาจมากก o18
ตาบิ๊กคืนดี?กับพ่อได้แล้วว o13
:L2:
ดีกันที่ไหนเคอะ เค้าตีกันจะตาย.....อวยพรให้ได้คะแนนดี ๆ สมหวังดั่งใจนึก.....ไม่ต้องเอาหัวหมูมาเซ่นเค้า เค้าขอเม้นท์ของตัวก็พอละ....
ตอนแรกไม่เห็นคำว่า ตอนสั้น เห็นแต่คำว่า ตอนสุดท้าย ทำเอาช็อก :a5:
ตอนพ่อลูกร่ำลาก็ซึ้งๆดีหรอก แต่ตอนจบนี่ไม่ไหวอ่ะ :m20:
บุ๊กบิ๊กน่าจะรู้ ว่าตัวเองทำอะไรไม่ขึ้นหรอก :laugh:
บวกให้นะคะ ต้อนรับตัวละครที่หายไปตอนหน้าล่วงหน้า :z1:
ป.ล. ตะเองสูงนะ เค้าสูงแค่ 158 เอง ส่วนน้องตอนนี้ 175 แต่ยังโตได้อีก มันเพิ่ง 15 หยกๆ 16 หย่อนๆ แถมเล่นกีฬาอีก -_-||
ปล่อยเราเป็นตอม่ออยู่คนเดียวในบ้าน เวลาตีกันก็อาศัยหลังแม่ตลอด :laugh:
ทะเลาะอะไรกัน ก็กลับมาคืนดีกันนะคะ พี่น้องรักกันๆ เป็นกำลังใจให้น้า :กอด1:
เค้ามิใช่ผญ.....ถือว่าไม่สูงนะ ตอนนี้เค้ากะน้องก็ไม่พูดกัน ฮา......รอให้มันเป็นผู้ใหญ่กว่านี้แล้วค่อยว่ากัน ไม่อยากกลับไปทะเลาะด้วยเรื่องเดิม ๆ อีก ตะเองสูงเท่านี้กำลังดีเลยแหละ น่าปกป้อง....น่าทนุถนอมดีออก.....[me :จิ้นหน้าคุณเบียร์]
หวัดดีค่า!!!!
แบบว่าตามมาจากอิลิงกับอิปรินซ์ค่า
ตอนแรกกะมาตามอ่านเรื่องนี้บ้าง
เป็นการคั่นเวลาเรื่องโน้น
ไปๆมาๆ
ตายห่านแล้วกรู!!!
ติดมันอีกเรื่องจนได้
:laugh:
เรื่องนี้มันได้อารมณ์รักต้องห้ามดีเนอะ
แบบว่าเป็นคนชอบอะไรผิดศีลธรรมเป็นทุนเดิม
(อินี่ยังไง?)
เลยติดอิพี่บู้เข้าไปซะเลย
อ่านไปก็ได้แต่แอบคิด
ว่าตอนจบมันจะเป็นยังไงน้า?
อยากจะบอกว่า mutyamania เป็นคนแรกเลยนะเนี่ย
ที่เขียนฟิคแล้วทำเอาเราเดาเนื้อเรื่องไม่ถูก
ปกติมันจะต้องพอเดาได้ใช่มะว่าน่าจะเป็นแบบนี้ๆนะ
แต่พอมาอ่านหวานใจกับพี่บู้
เรารู้ตัวเลยว่าเรายังอ่อนประสบการณ์ทางด้านวายจริงๆ
ต้องขอติดตามต่อไป
ช่วยชี้แนะด้วยนะเคอะ
:jul3:
อย่าได้นึกด่าในใจว่าทำไมมันเมนท์เยอะแท้ๆ
แถมไม่มีสาระอีกต่างหาก
ปลล.เรารออิเกมส์มาต่ออยู่น้า :impress2: (หาเรื่องซะงั้น 555+)
ตกหลุมพี่บู้อีกคนแล้ว ยินดีต้อนรับนะคะ....เม้นท์ยาวแบบนี้เค้าไม่ว่าหรอก แต่เค้าตอบสั้นกว่าเม้นท์ตัว....ตัวก็อย่าเคืองนะงุงิ
จะบอกว่าคนแต่งเป็นโรคจิต....พอคนอ่านเริ่มจับทางได้ ก็จะรีบพลิกเนื้อเรื่องแบบฉับพลัน.....เลิกอ่านไปก็ตั้งเยอะ....5555+
เอาเป็นว่าจะรีบปั่นเรื่องของน้องลิงให้เร็วที่สุดเลยจ้ะ....เรื่องนั้นต่างจากเรื่องนี้...ตรงที่มันค่อนข้างจะเดาง่ายและติดกระแสหลักนิด ๆ จะฉีกก็ตรงที่พระเอกกับนายเอกแร่ดทั้งคู่......เป็นแนวเลสเบี้ยนสนองตัณหาตัวเองล้วนๆ อิอิ
ใครหว่า?
ใครจะโผล่มาหว่า :z2:
นั่นสินะ....แต่คงไม่มีตัวละครใหม่แล้วอ่ะจ้ะ ณ ตอนนี้นะ....พอแค่นี้ก่อน ขอสางปมเก่า ๆ ให้หมดสิ้น
...........................................
จบการตอบเม้นท์
อยากรู้ว่าถ้าไม่เอาโทชิโอะมาเป็นอิมเมจพี่บู้ จะเอาใครดีเอ่ย.....เท่าที่คนแต่งนึกออกก็นึกแต่หน้าของเจ้าเด็กหลอนตัวซีด หน้าตาไร้อารมณ์บนโปสเตอร์จูออนทุกทีเลยอ่ะ :z2:
-
:sad11: :sad4: :o12:
ดันพี่บู้ววววววววว
-
น่ารักอ่ะ โมเม้น เปาบู้ เหมือนเด็กอนุบาลสองคนหนีพ่อแม่ มาเที่ยวกันเลย 555+
ชอบนะ มันโมเอ้ ดี ฉีกความเครียดจากคู่กันต์กี๋ หื่นจากบิ๊กบู้ดี อ่านไปยิ้มไปได้
จนเกือบจบตอน แหมะๆ มีสองสาว พลอยเป็ดอีก หายไปนานจนเกือบลืมหน้า
แล้วพี่ปิงเป็นไงบ้างอ่ะคะ ไม่อยากให้พี่ปิงเศร้ามากเลยอ่ะ สงสาร...
-
อิบุ๊กบิ๊ก ยังมีหน้ามาเสียดายน้องเป็ดอีกนะ เลวจริง :angry2:
จับพี่บู้ มาซั่มกับน้องเปาซ๊ะให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลยมะ :oo1:
-
แอบจะเป็นคู่เลสอีกคู่แล้วจิ
บู้-เปา
ไม่อยากบอกคนเขียน
ว่าเราเองก็เป็นประเภทชอบคู่เลสเหมือนกัน
ถ้าเป็นดารา GV
ก็ต้องคู่พี่หงิกับน้องชุนยังไงยังงั้น
ชอบๆๆๆๆ
:oo1:
รอดูอิหมาดำมันบ้าตอนหน้า
:laugh:
-
น้องเป็ดโฉมใหม่ ไฉไลกว่าเดิม o13
แต่น้องพลอยกะพี่บู้ไม่ไหวนะคะ หื่นมากอ่ะคู่นี้ :haun4:
โอ๋ๆ น้องเปา ไม่เป็นไรนะคะ อยู่กะพี่บู้ลืมความเศร้าไปได้เลย เพราะจะปวดประสาทแทน :laugh:
ปอลอจุด ไม่ต้องจิ้นหน้าเค้าหรอก เดี๋ยวหลอน :jul3:
ปอลอจุดสอง เค้าเข้าใจผิด & ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มเลยอ่า T T
-
เอาอีกตอนมาส่งอย่างรวดเร็ว....
ตอน : หนีเที่ยว [สองคนเผชิญโลก]
“สูงจัง”
“น่าหวาดเสียว”
“สยดสยอง”
สองหนุ่มน้อยร่างเล็กที่ยืนเบียดกันเสียจนหัวไหล่ต่างก็เกยกับของอีกฝ่าย เงยหน้าขึ้นมองรถไฟเหาะที่แล่นไปตามลางด้วยความเร็วสูง เสียงล้อที่เสียดสีกำลังส่งเสียงดังฟังน่าสยอง.....แต่ก็เทียบไม่ได้กับเสียงกรีดร้องโหยหวนของคนที่อยู่ข้างบน บู้เอามือลูบท้องตัวเองเบา ๆ
“พี่น่ะนะ.....ไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย.....ฮู่ววววว์ น่าตื่นเต้นดีชะมัด” บู้ถูมือทั้งสองข้างไปมา ก่อนจะยกขึ้นเป่าฟุด ๆ เปาหันไปมองแล้วก็ยิ้ม...
“ผมเคยมา.....นานแล้ว กับพี่ปิง แต่ไม่ได้เล่นซักอย่าง”
“อ่อนนะเรา”
“คร๊าบบบบบพ่อคนเก่ง ตัวสั่นเชียวนะครับ”
“อย่าแซวพี่น่า อากาศมันเย็นหรอก”
หลังจากอดทนต่อแถวที่ยาวเหยียดอย่างยาวนาน ทั้งคู่ก็ได้ขึ้นรถไฟเหาะสมใจ บู้ตะปบที่ล๊อคคอเอาไว้แน่น มือที่เต็มไปด้วยเหงื่อทำเอาจะลื่นหลุดเสียให้ได้ ครั้นจะหันไปขอกำลังใจจากอีกฝ่าย ก็พบว่าเปานั้นนั่งตัวแข็งและปิดปากเงียบ หน้าที่ขาวอยู่แล้วซีดหนักเข้าไปอีกจนเกือบ ๆ จะเท่านายบู้....คนนี้น่ะเค้าซีดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“เปา.....พี่กลัว”
“ผมก็กลัว”
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
สองหนุ่มแข่งกันส่งเสียงร้องเมื่อเจ้ารถไฟเหาะนั้นค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปจนถึงจุดสูงสุด ก่อนจะเหวี่ยงไปตามรางด้วยความเร็วสูง....
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“พี่บู้จะบ้าไปแล้วเรอะ....อ๊ากกกกก.....จะหัวเราะทามม๊ายยยยย”
แล้วสองหนุ่มในสภาพหัวฟูยุ่ง โดยเฉพาะนายบู้คนเก่ง....ผู้ซึ่งผ่านการดูหนังสยองขวัญอันดับหนึ่งของโลกมาแล้ว ยืนตัวสั่นระริก แต่ปากน้อย ๆ นั้นกำลังหัวเราะอย่างสะใจ
“อีกรอบม๊ะ....หึหึหึ.....คิก ๆ ๆ”
“ไม่เอาแล้ว....เข็ด”
จากนั้นทั้งคู่ก็ตะเวนหาเครื่องเล่นเบา ๆ เล่นเพื่อพักอาการขวัญกระเจิง จนกระทั่งตะวันเคลื่อนตำแหน่งมายังกลางศีรษะ สองหนุ่มก็หยุดพักหาอะไรกิน เด็กหนุ่มทั้งสองทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้า หัวของรุ่นพี่ที่ชะโลมแว๊กซ์จนเรียบแปล้ในตอนเช้า พอเจอลมแรง ๆตอนเล่นรถไฟเหาะมันจึงกระเจิงไม่เป็นทรง แล้วก็ค้างไว้อย่างนั้น เปาใช้มือเล็กค่อย ๆ ลูบกลับไปทางด้านหลังให้ ซึ่งพ่อคนที่นั่งดูน้ำเฮือก ๆ อยู่ก็นั่งนิ่งให้ทำอย่างไม่ว่าอะไร
“พี่บู้ตาดุเหมือนเหยี่ยว”
“งั้นเหรอ......ก็พี่เท่ห์ไง”
“พี่บิ๊กน่ะตาเจ้าชู้”
“..........พี่ปิงเป็นไงมั่ง”
จู่ ๆ ก็ถูกถามอย่างไม่ทันตั้งตัว เปาชะงักมือค้างเอาไว้ สีหน้านั้นหมองเศร้าลงไปอีกเหมือนเมื่อตอนเช้า
“เอ่อ....ขอโทษ....พี่ไม่ถามก็ได้”
“อย่าขอโทษเลย....แค่พี่ยอมมาเที่ยวเป็นเพื่อนผม.....ผมก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว”
“มาเข้าแก๊งค์พี่ดิ....แก๊งค์พี่มีสมาชิกเกือบครบแล้ว มีพี่เป็นหัวหน้า มีนมยักษ์เป็นบอดี้การ์ด มีน้องพลอยเป็นนางบำเรอ มีน้องเป็ดเป็นมือขวา แล้วก็มีเชนนี่เป็นลิ่วล้อ.....ขาดแต่มือซ้าย.....ตอนแรกพี่กะจะให้น้องคนเล็กรับตำแหน่งนี้ แต่คิดไปคิดมาพี่ว่าให้มันเรียนหนังสือไปก่อนดีกว่า นายจะมาเป็นมือซ้ายให้พี่อ๊ะเปล่า”
“หึหึหึ.....พี่บู้นี่น๊า.....ขอผมเอากลับไปคิดซักคืนได้รึเปล่าล่ะ”
“นายจะมาเป็นมือซ้ายให้พี่จริง ๆ ใช่ม๊ะ.....จะเป็นมือซ้ายให้พี่จริง ๆ นะ....แก๊งค์ของพี่น่ะ ขาดแค่คนมายืนตรงด้านซ้าย แก๊งค์พี่ก็จะเต็มแล้ว แล้วเราจะออกไปสร้างอาณาจักรของเรา เราจะครองโลกกัน....แล้วเราจะเผาให้เรียบ.....” บู้ใช้หัวไหล่กระแซะตัวรุ่นน้องเบา ๆ ปากก็ส่งเสียงพร่ำเพ้อไปตามเรื่อง เท่าที่สมองสับสนจะนึกออกในตอนนั้น
“พรวดดดดดดด.....แค่ก ๆ ๆ พอครับพี่บู้...พอก่อน เราพักเรื่องนี้กันไว้เท่านี้ก่อนเถอะครับ” เปาแทบสำลักจนน้ำออกจมูก พ่อหนุ่มช่างฝันหุบปากฉับแล้วเปลี่ยนมาลูบหลังให้แทน
“เหรอ.....เอางั้นก็ได้ นายชอบดูหนังสยองขวัญมั้ยล่ะ”
แล้วนายบู้ก็เริ่มพูดอีกครั้ง.........
.
...
......
.................
“อันนี้ดูไม่ค่อยน่ากลัวเนอะ”
เสียงแหบ ๆ นั้นว่าอย่างไม่ค่อยจะเต็มเสียงนัก ขณะที่ตาโตดุจ้องเขม็งไปยังเรือเหาะไวกิ้งที่กำลังแกว่งไปมา....ซึ่งเมื่อเป็นฝ่ายมองดูอยู่ข้างล่างนั้นก็ดูไม่ค่อยจะน่ากลัวเท่าไหร่นัก
แต่เสียงกรีดร้องของคนบนเครื่องเล่นเนี่ยสิ
“ยังจะต้องกลัวอะไรอีก เราผ่านเครื่องเล่นที่น่ากลัวมาแล้วนะมาเถอะ” เปากระตุกแขนเสื้อของอีกฝ่ายให้เดินตามมา.....เครื่องเล่นเฮอร์ริเครนที่พลิกกลับหัว ทำเอารุ่นพี่คนเก่งอ้วกพุ่งทันทีที่ลงมา เปาเองก็แข้งขาสั่น หมดสภาพกันทั้งคู่.....ไหนจะไปตะลุยจักรวาล....ไปเล่นหิมะปลอมจนมือเท้าแข็งและชาดิก บ้านผีสิงนี่หน่อมแน้มหน่อย แต่จะตื่นเต้นก็ตอนที่นายบู้สะดุดขาตัวเองหน้าคะมำ จนมือไปตะครุบกระโปรงของผู้หญิงคนหนึ่งหลุดลงมากองที่ข้อเท้าเข้าให้นั่นแหละ สองหนุ่มเผ่นออกมาแทบไม่ทัน ได้ยินแต่เสียงด่าและเสียงกรี๊ดเร่า ๆ ตามหลัง
ยังเหลือแกรนด์แครนยอน....กับซุปเปอร์สแปลซ.....ที่ตั้งใจเก็บไว้เล่นทีหลัง เพราะว่าจะทำให้ตัวเปียกมะล่อกมะแล่ก.....
“ไอ้ดีเจนี่โครตแพล่มเลยว่ะ” นายบู้ว่า เปาพยักหน้าหงึกอย่างเห็นด้วย เมื่อถูกแซวว่าเป็นเด็กประถมโดดเรียนมาเที่ยวสวนสนุก....บู้หันไปแสยะยิ้ม ทำท่าจะชูนิ้วกลางให้นายดีเจปากเสีย ดีที่เปาห้ามเอาไว้ได้ทัน
ทั้งคู่เลือกจุดที่น่าหวาดเสียวที่สุด นั่นคือแถวหลังสุดที่ติดกับกาบเรือ บู้ยกแขนขึ้นปราดเหงื่อ อากาศร้อนดีชะมัด.....คนตัวเล็กคิด
“เปา.....ฝากบอกบุ๊กบิ๊กด้วย ว่าพี่รักมันมาก”
“แหม่.....เวอร์ละ”
.
...
..................
..........
...
.
“ไวกิ้งสนุกโครต ๆ อ่ะ พี่ชอบความรู้สึกแบบนั้นจัง มันหวิว ๆ ท้องน้อย.....เปาเป็นป่ะ”
“อื้อ”
“อยากเล่นอีกรอบมั้ยล่ะ”
“ซื้อตั๋วอีกน่ะเหรอ.....แพงนะนั่น.....ไปเล่นอย่างอื่นเหอะ เรายังเหลืออะไรอีกมั่งนะนี่.....เฮ้ยพี่บู้”
คนตัวเล็กปวดประสาทฉับพลัน.....เมื่อมองไปเห็นนายบู้กำลังจะขโมยบัตรรวมเครื่องเล่นจากนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่นอนหลับอยู่บนม้านั่ง พ่อตัวดีหันมาชู่ว์ปาก
แกล้งทำเป็นไม่รู้จักไอ้หมอนี่ดีมั้ย.....ถือโอกาสนี้ค่อย ๆ เฟดตัวออกไป........
เปากำลังนึก แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว เมื่อนายบู้วิ่งกระหืดกระหอบกลับมา ยิ้มแฉ่ง ในมือมีบัตรรวมเครื่องเล่นที่ยังไม่ได้ถูกฉีกอีกตั้งหลายอย่าง เจ้าตัวยืดอกอย่างภูมิใจที่สามารถช่วยประเทศถ่วงดุลทางการค้าได้
“โชคดีชะมัด เรือไวกิ้งยังไม่ได้ถูกฉีก เดี๋ยวพี่หาให้อีกใบนะ.....รออยู่ตรงนี้แป๊บ”
“อ่ะ.....เอาไปคืนเค้าเดี๋ยวนี้เลยนะพี่บู้ สงสารเค้าเหอะ”
“เดี๋ยวนี้มันยุคปลาใหญ่กินปลาเล็กเฟ้ย.....คนแข็งแกร่งเท่านั้นที่อยู่รอด....อยากอยู่แก๊งค์พี่ก็ต้องทำใจให้ชินนะอ้ายน้องตี๋....หรือนายจะโชว์ฝีมือ.....หืม?”
จะบ้าตาย.....ใครอยากจะอยู่แก๊งค์นายกันฟะ......เปากุมขมับด้วยความเครียด ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น.............
ก็น่าสนุกดีนี่.....แถมไม่ต้องเสียตังค์ด้วย
“เอางั้นก็ได้ พี่คอยดูฝีมือผมละกัน”
เออเนอะ....ช่างนำพากันไปในทางที่ดีเสียจริ๊ง
.
....
......
“วันนี้สนุกดีเนอะ” เปาบอกกับรุ่นพี่ ขณะที่กำลังนั่งกระเช้าลอยฟ้าเพื่อชมวิว....พ่อหนุ่มมีมาดคนเมื่อเช้าหายไป....เหลือแต่เด็กน้อยที่ดูจะตื่นเต้นที่ได้ทำเรื่องผิด ๆ ในวันนี้.....เห็นทีว่าคงจะมาเหยียบที่นี่ไม่ได้ไปอีกนาน
“อื้อ” บู้ส่งเสียงตอบอย่างไม่ใส่ใจ เพราะกำลังก้มมองเบื้องล่าง ดูสิ่งต่าง ๆ ที่เล็กจิ๋วเมื่อมองจากบนนี้ ลมเย็นฉ่ำพัดกระทบใบหน้า นายบู้สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ราวกับจะเตรียมใจรับโทษทัณฑ์เมื่อกลับไปถึง
“พี่บู้กับพี่บิ๊ก.....เป็นพี่น้องที่รักกันดีนะครับ”
“งั้นเหรอ.......” บู้กระซิบเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเอง ใบหน้านั้นดูสงบนิ่ง....ราวกับไร้ความรู้สึก
ขณะที่เปาก็หันหน้ามองบรรยากาศรอบ ๆ กระเช้าบ้าง....สีหน้านั้นดูผ่อนคลายความตึงเครียด.....โดยที่แอบเหลือบมองคนประหลาดฝั่งตรงข้ามเป็นพัก ๆ แล้วอมยิ้มกับตัวเองอย่างพอใจ
......................................................................................
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
หนุ่มผิวเข้มทิ้งตัวลงกับพื้นห้องอย่างขัดใจ.....พี่ชายหาย รุ่นน้องที่เคยแอบชอบ....แม้ตอนนี้จะเลิกชอบไปแล้วก็เหอะ.....เมินใส่ราวกับไร้ตัวตน เรียนก็ไม่รู้เรื่อง แถมถูกอาจารย์ประจำวิชาตำหนิออกไมค์อีก
“หมา.......หายไปไหนนะ........หมา........ฮึ่ม.........แง่งงงงง”
ถ้าหมาอยู่ใกล้ ๆ ในตอนนี้.....จะจับฟัดให้หายเครียด.....อยากเล่นหมา.....อยากฟังเสียงครางของหมา
บิ๊กผุดลุกนั่งกอดเข่า หลังพิงผนัง.....แล้วกัดเล็บ ดูท่าทางไม่ผิดเพี้ยนไปจากเด็กโรคจิต ขาดความอบอุ่น
ก๊อก ๆ ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นนั้น เรียกรอยยิ้มอำมหิตจากมุมปากของชายหนุ่ม
กลับมาแล้วสินะ....หมาน้อยของผม
มุ๊ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
...............................................................................
อย่าเพิ่งคิดว่าเรื่องจะวนกลับไปที่เดิมอีกนะคะ.....อิหมาดำมันก็โรคจิตแบบนี้แหละ อย่าได้ไปถือสา.....พี่บู้แกอึดอยู่แล้น.....ไปล่ะ....ฟิ้ววววววววววววววววววว!!!!!!
ปล. คุณเบียร์คิดว่าเค้าเป็นผู้หญิงเรอะ!!! o22 :a5: สำนวนการแต่งมันใช่ใช่มั้ย จริง ๆแล้วเค้าอ่ะอกสามศอกนาตัวนา....เอิ๊ก ๆ ๆ :jul3: :m20: :laugh: :pigha2:
-
ติดไว้ก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านค่ะ ง่วงเเล้ว
-
และแล้วพี่บู้ก็ยังคงเป็นพี่บู้อยู่เช่นเคย :m29:
ให้เจ้าบิ๊กปราบอ่ะดีแระ ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่านี้แระ เอิ่กๆ :amen:
-
:sad11: หายเศร้าเร็วๆน๊า น้องเปา
แต่ได้อยู่กับเพ่บู้นี่ เป็นใครก็ ร่าเริง บันเทิงใจได้
...แต่ถ้าอยู่กับบิ๊ก บิ๊กได้ ร่าเริงบันเทิงกาย :z1:
:pig4:
-
เมื่อวานมาดูแล้วไม่มี เช้านี้เข้ามาใหม่ อิอิ สมใจล่ะ พี่บู้.........
หนีเที่ยวเกเรเชียว นึกภาพเด็กสยองใจกล้าๆกลัวๆ แต่อยากจะเล่น........น่ารักอ่ะ.... อิอิ
ปล่อยบุ๊กบิ๊ก นอนทุรนทุรายไปเลย 5555 สะใจ แต่ระวังโดนจัดหนักทีหลังนะจ๊ะ
-
อิอิ น้องเปา พี่บู้ น่าเอ็นดู...แบบว่าน่าลั๊คอ๊ะ!!!! :man1:
-
เด็กหนีเที่ยวสองคนนี้น่ารักจริงๆ :กอด1:
อยากไปเที่ยวด้วยจัง แต่ถ้าเค้าแอ๊บกลัวแล้วไปกอดพี่บู้ อย่าถีบเค้าตกเครื่องเล่นนะไอ้หมาน้อย :laugh:
ป.ล. เบียร์ก็เอ๋อๆอย่างนี้แหละ อย่าเคืองน้า :m5:
-
เอิ่ม โมเม้นต์ เปา-บู้ มาอีกละ :laugh:
จะว่าไปบุ๊กบิ๊ก มันก็ปัญญาอ่อนได้โล่ :jul3:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก น่ารักที่สุดในสามโลก
เหมือนอ่านนิยาย ยูริ อยู่เลยอิๆ เปาบู้ น่ารักดี
คือพูดตรงๆ ให้จิ้นอ่ะ จิ้นไม่ขึ้นอยู่ล่ะ แต่เหมือน
พี่พาน้องมาเที่ยวเล่น ทั้งที่พี่ก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
ทางสติปัญญาและสมองอ่ะนะ 555+ น้องเปาก็นะ
แทนที่จะปรามพ่อหนุ่มบู้ได้ ที่ไหนนนน...ทำตามเค้าซะงั้น
ปล. บู้น้อยของพี่ จะช้ำขนาดไหนกันนี่ ไม่อยากจะคิดสงสารเลยอ่ะ
-
แอบยกมือ*
เราก็คิดว่าคนเขียนเป็นสาวเหมือนกันเลย
:laugh:
-
:-[ :o8:
ปลื้มง่ะ
-
คนแต่งขยันจัด ปั่นตอนคั่นมาได้อีกตอน เอิ๊ก ๆ
เป็นช่วงเวลาตอนที่บิ๊กกับบู้ไปเรียนต่อมหาลัยนะเคอะ....แควน ๆทั้งหลาย และน้องเบียร์ก็ยังเป็นหนุ่มน้อยตัวกะเปี๊ยก.....
ตอนคั่น : เด็กข้างบ้าน
ณ ช่วงเวลานั้น เด็กหนุ่มแววตาเจ้าเล่ห์ร้ายกาจยังคงเป็นเพียงแค่เด็กน้อย และรูปร่างของเขาก็ไม่ได้สูงใหญ่ขึ้นอย่างในตอนนี้
“เบียร์ พาน้องขึ้นเป็นเล่นข้างบนสิลูก” เสียงมารดาตะโกนเรียก ทำเอาเด็กน้อยที่ดวงตาจ้องเขม็งอย่างเคร่งเครียดอยู่หน้าจอคอมพ์ พยายามจะเบิ่งตาที่ไม่ค่อยจะโตนัก กำลังเล่นเกมส์อย่างเอาเป็นเอาตายจิ๊ปากอย่างขัดใจ เบียร์ผละจากโต๊ะคอมพ์ เดินลงส้นเท้าตึงตังเดินลงบันไดมา ด้านล่างนั้น แม่ของเด็กน้อยกำลังดันหลังสิ่งมีชีวิตตัวกะเปี๊ยก ที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะสูงถึงหน้าอกของเค้า
แม่เดินเลี่ยงไปทางมุมรับแขก ที่ซึ่งผู้หญิงอีกคนที่น่าจะเป็นแม่ของเจ้าเด็กนี่กำลังนั่งคอยอยู่ ทั้งคู่เริ่มคุยกัน และดูท่าทางว่าจะคุยกันอย่างออกรสออกชาติ เบียร์หันไปมองเจ้าตัวกระเปี๊ยกที่ยังยืนอยู่ตรงตำแหน่งเดิม ไม่ขยับเขยื้อน เสียงสูดน้ำมูกฟึดฟัดดังขึ้น น้ำมูกใส ๆ ไหลซึมออกมา แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจที่จะเช็ดมันออก
ตัวแค่นี้แต่กลับสวมแว่นสายตาหนาเต๊อะ แถมยังเป็นแว่นทรงคุณลุงเฉิ่มเชยซะไม่มี.....เบียร์นึก....หัวไหล่ห่อลู่ แล้วเอนหัวไปด้านหลังเพื่อที่จะมองหน้าอีกฝ่ายซึ่งสูงกว่าได้ถนัดถนี่ หน้าตานั้นเล่า เลอะเปื้อนมอมแมมไปด้วยคราบขี้ฝุ่น บนหัวกลม ๆมีหยากไย่ติดอยู่นิดหน่อย
“อย่าเอาออกนะ” เด็กแปลกหน้าร้องห้ามเสียงดังลั่น เมื่อเบียร์กำลังจะหยิบหยากไย่ที่ติดอยู่ออกให้ หลังจากที่พาเด็กเพี้ยน ๆ ท่าทางประหลาดขึ้นไปบนห้องของเค้า
“เอาไว้แบบนี้แหละ.....เท่ห์ดี นายชื่อเบียร์ช่ายแม๊ะ เราชื่อตูมตาม ยินดีที่ได้รู้จัก”
พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!
เบียร์แทบขำก๊าก เมื่อได้ยินชื่อของเจ้าเด็กตัวกระเปี๊ยก ที่ฟังดูแล้วช่างไม่เข้ากับขนาดตัว ตูมตามยิงฟันโชว์ฟันหน้าห่าง ๆ กับเหงือกแดงแจ๋
แสยะยิ้มแบบนี้.....ทำให้เด็กน้อยนึกถึงใครบางคนขึ้นมาทันที
เมื่อเพ่งพิศไปที่ร่างผอมเล็ก ผิวกายขาวซีดที่ดูเหมือนไม่เคยต้องแสงตะวัน ผมเผ้ายุ่งเหยิง กับออร่าที่ดูกวนโอ้ยอยู่ทุกขณะจิต.....
พี่บู้.......
หน้าตาหมอนี่ไม่เหมือนพี่บู้เลยซักนิด.....น้ำเสียงก็แหลมเล็กกวนส้น....คนละเรื่องกับเสียงนุ่ม ๆ ทุ้มต่ำของเพ่บู้
แต่กลับมีบางสิ่งที่ทำให้น้องคนสุดท้อง เกิดอาการคิดถึงพี่ชายอย่างไม่อาจหักห้ามได้
“ไดโนเสาร์ของเรามันแปลงร่างเป็นหุ่นยนตร์ได้ด้วย นายดูนี่นะ” หลังจากที่รอท่าอยู่นาน เพื่อนใหม่ท่าทางมึน ๆ อึน ๆ ก็ไม่ยอมชวนเค้าเล่นอะไรซักอย่าง ตูมตามจึงหยิบเอาของเล่นชิ้นโปรดที่พกติดตัวมาด้วยขึ้นชูหราตรงหน้าคนที่โตกว่า ก่อนจะบิด หมุน และหักข้อพับข้อต่ออย่างคล่องแคล่ว เพียงชั่วเดี๋ยวเดียว เจ้าไดโนเสาร์ทีเร๊กซ์ก็กลายเป็นหุ่นยนต์
น่าตื่นเต้นดีมั้ยเล่า?
เบียร์หาวอย่างเบื่อหน่าย เค้าน่ะ....โตมากเกินไปที่จะสนใจของเล่นพวกนี้แล้วนี่นะ
“นี่ตูมตาม พี่ว่าเรามาเล่นอะไรที่มันน่าตื่นเต้นกันดีกว่านะ”
สมองของเจ้าเด็กร้ายเดียงสาเริ่มทำงาน....เบียร์ดึงกระดาษทิชชู่ส่งให้อีกฝ่าย
“เล่นอะไรเหรอเบียร์”
“เช็ดขี้มูกนายออกก่อนดีกว่านะ”
ตูมตามรับมา แล้วสั่งน้ำมูกพรืดอย่างว่าง่าย จนโพรงจมูกเล็ก ๆนั้นสะอาดเอี่ยม....ทิชชู่กองโตเกลื่อนเต็มพื้นห้อง
เบียร์วิ่งผลุนผลันออกไป ทิ้งให้พ่อเด็กข้างบ้านนั่งหน้าเอ๋อ มือเล็ก ๆ จับของเล่นให้กระเถิบไปบนพื้นระหว่างคอย ซักพักหนึ่ง เด็กชายเจ้าของห้องก็กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าเก่า ๆ ของพี่ชายคนโต
“เล่นปลอมตัวกัน”
เบียร์ทิ้งเสื้อผ้าลงบนพื้นห้องก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง แล้วหยิบขึ้นมาพิจารณาทีละชิ้น หวังว่าจะเด็กนี่จะใส่ได้พอดีนะ....เด็กเจ้าเล่ห์นึก แต่กว่าจะกล่อมให้เจ้าตูมตามใส่ได้ก็ต้องใช้เวลานานพอดู เนื่องจากเจ้าตัวหันไปสนใจเจ้าเครื่องคอมพ์บนโต๊ะสูง ใจมันอยากจะปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้แล้วลองเล่น....
“เล่นอะไรไม่เห็นหนุกเลย เราขอเล่นคอมพ์เบียร์ไม่ได้เหรอ”
“เอาไว้วันหลังพี่จะให้เราเล่นทั้งวันเลย แต่วันนี้ตูมตามช่วยอะไรพี่หน่อยได้มั้ย”
“อะไรอ่ะ”
“พี่มีพี่ชายที่รักมากคนนึง.....ชื่อพี่บู้”
“ครึ ๆ ๆ ๆ คนอะไรชื่อพิลึก โม้อ่ะเบียร์”
อยากจะเขกกะโหลกไอ้เด็กนี่ชะมัด.....
“ฟังนะ....ก่อนที่ตูมตามจะย้ายมาอยู่ข้าง ๆ บ้านพี่น่ะ.....พี่ชายของพี่เค้าไปเรียนต่อมหาลัย กว่าจะได้เจอกันก็ตั้งปิดเทอมนู่น.....แล้วก็ไม่รู้ว่าพี่ชายของพี่เค้าจะกลับมามั้ย....เพราะงั้น”
“มหาลัยคืออะไรง่ะเบียร์.....มันคล้าย ๆ ค่ายทหารม๊ะ”
“เฮ้อ......”
เบียร์ถอนใจอย่างจนปัญญา มือเล็ก ๆ ทำท่าจะหอบเสื้อผ้าของพี่ชายไปเก็บ แต่ก็ถูกมือที่เล็กและไวกว่าคว้าข้อมือเอาไว้
“ให้เราช่วยอะไรงั้นเหรอเบียร์”
เจ้าเด็กเพี้ยนเอียงคอถาม พร้อม ๆ กับขมวดคิ้วและย่นจมูกอย่างไร้เดียงสา ในใจนึกเพียงแค่อยากจะเล่นเกมส์คอมพ์พิวเตอร์โดยไม่ต้องเสียตังค์ แล้วถูกเด็กเจ้าถิ่นในร้านเน็ตแย่งเล่น
“ก็แค่สวมเสื้อผ้าพวกนี้....”
“แค่นั้นเหรอ”
“แล้วก็ให้พี่กอด......”
“อืม.................ก็ได้.......แต่แป๊บเดียวนะ เราไม่ชอบให้ใครกอด....เพราะเราโตแล้ว”
เบียร์ขยี้หัวกลม ๆ นั่น แอบปัดหยากไย่ออกไปด้วยในตัว ก่อนจะยิ้มกริ่ม.....
.
....
.........
....
.
.
“น้องเบียร์.....น้องตามเล่นอะไรกันอยู่ลูก แม่หนูเค้าจะกลับแล้ว น้องตามจะกลับไปพร้อมกัน....หรือจะอยู่เล่น....อ่ะอ้าว !?!”
หญิงสาวผู้เป็นมารดาของเจ้าเด็กตาร้ายหยุดชะงัก ภรรยาเจ้าของบ้านหันไปจุ๊ปากกับหญิงสาวผู้เป็นแขกที่หยุดคอยอยู่ตรงหัวบันไดชั้นบนอย่างเกรงใจ ก่อนจะกวักมือเรียก และค่อย ๆ แง้มประตู ดันเข้าไปเบา ๆ....ขยับตัวหน่อยนึงเพื่อให้อีกฝ่ายมองเห็นภาพตรงหน้าได้ถนัด ชัดเต็มสองตา
“ดูเจ้าเด็กสองคนนี่สิเธอ”
มารดาของเด็กทั้งคู่หัวเราะกันคิกคัก.....แม่ของเบียร์ขอตัวออกไปหยิบกล้องมาถ่ายภาพที่ดูแล้วน่ารักน่าชังเสียเหลือเกิน
เด็กชายตูมตามในชุดหลวม ๆ ของนายชาคริต มือเล็กลูบคลำเจ้าหุ่นยนตร์ไดโนเสาร์อย่างหวนแหนทั้งที่ตาปิดสนิท หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดของเด็กผู้ชายอีกคนที่โตกว่า เบียร์ซุกหน้าลงไปบนกลุ่มผมที่ยุ่งเหยิง ปากเล็ก ๆ พึมพำเบา ๆ คล้าย ๆจะฟังไม่ได้ศัพท์ หากไม่เงี่ยหูและตั้งใจฟังให้ดี คงไม่รู้ว่าเจ้าหนูกำลังละเมอถึงพี่ชายคนโต
“แง่ม ๆ........เพ่บู้........รักที่สุดในโลกเลย”
.............................................................................
โฮกกกกกกกกกกกกกก แต่งเองกรี๊ดเอง เค้าชอบเวลาเห็นเด็ก ๆ ทำอะไรหวาน ๆ กัน มันดูไร้เดียงสาและบริสุทธิ์ดี
ฝากอีกตอนนึงนะคะ....หุหุหุหุ
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววว
-
มาดัน ๆ
-
เฮ้อ :เฮ้อ: เบียร์ มีที่ไปหละ .. ..มัวแต่หลงเพ่บู้คนเดียวก็ไม่มีประโยชน์นะ...
เพราะไอ้ดำ มันหวงมาก!! ไม่มีทางได้มาเลยหละ 5555+
:pig4:
-
มันใสซื่อตรงหนายยยยยยยยย มันหม่นหมองมากกว่า (ไม่มีเด็กปกติสักคนนะเรื่องนี้55++)
พี่เบียร์ก็เอาน้องตูมตามเป็นตัวแทนซะงั้น เจ็บปวดดดดดดดดดดดด โลกสีเทา :z10: :z3:
-
ไอ้เด็ก 2 คนนี้มันดูเหมือนจะไร้เดียงสานะเคอะ
แต่อ่านไปอ่านมา
มันก็จิตไม่ปกติเหมือนพี่ๆมันแหละนะ
:laugh:
-
ฮุๆๆ คนสุดท้ายที่โผล่มานี่จะเป็นคู่ของน้องเบียร์รึป่าวหนอ
-
ดันเพ่บู้..... :z2:
-
ไม่เอาหนูตูมตาม....จะเอาเพ้บู้วววว
น้องเบียร์อย่านอกใจเพ้บู้นะ อิๆ
อยากอ่านโมเม้น เบียร์-บู้ เปา-บู้ อีกน่ารักดี
อิๆ
-
ตอน : Dog Day วันหมาแห่งชาติ
“กลับมาแล้วววววล่ะเน้ออออออออ~ เย้ยยยยย บ่ะ......บุ๊กบิ๊ก......นาย...”
“ไอ้เชี่ยบู้”
.
...
......
...
.
บิ๊กเล่า ;
เสียงทุบประตูห้องโครมครามนั้น ทำให้ผมดีใจจนหูตั้งหางกระดิก(อ้าว....ก็พี่ชายผมเป็นหมานิ ผมก็น้องของหมายังไงเล่า....หึหึ) หมายมั่นในใจ ว่าวันนี้จะขย้ำหมา.....เหตุผลนั้นเตรียมไว้แล้วร้อยแปด ผมคงเลือกมาซักข้อ.....แต่คงไม่พร่ำพรรณนาให้เสียเวลา
กินแมร่งเลยดีกว่า เน๊อะ.....คุณคนอ่านเน๊อะ!!!!!
หมาน้อยของผม ถ้าจับมาแล่เนื้อบาง ๆ แล้วกินเป็นซูชิเนื้อดิบ ก็คงจะอร่อยดีพิลึก......อยากงับแก้มยุ่น ๆนั่นจัง อยากดึงแก้มหมาให้ย้วย.....อยากหลั่งในตัวหมา อยากสอดใส่ไอ้จ้อนร้อน ๆ เข้าไปในโพรงปากของหมาน้อย.....แขนกลมเล็กเหมือนที่คลึงแป้ง แต่ทว่านุ่มนิ่ม น่าบีบขยำให้เขียวเป็นจ้ำ
พูดแล้วหมั่นเขี้ยวเสียจริง....หึ
หรือผมจะมัดมัน...ตรึงเอาไว้......แล้วทรมานให้มันเสียวเล่นด้วยชิวหาของกระผม เสียงครางของพี่นั้นน่าฟังพิลึก.....ปนสยองนิด ๆ
หึหึหึหึ
แอ๊ดดด
แง้มประตูออกด้วยความตื่นเต้น แต่ทว่าคนที่เห็นนั้นไม่ใช่หมาน้อย........
“เอ่อ......”
มัน....ยังไงกันล่ะนั่น
ไอ้หมอนี่.....
“ขอเข้าไปหน่อยได้มั้ยเพ่”
หึ่ยยยยยย.....ขัดใจ อารมณ์ค้าง.....หมาหายไปไหน.....หายไปไหน
.
....
.........
....
.
บรรยาย ;
“จะทำจริง ๆ เหรอพี่บู้”
สองหนุ่มตัวเล๊กกกกกเล็ก......กำลังยืนอยู่หน้าร้านถักผมเดรดล๊อคร้านหนึ่ง ในบรรดาร้านถักผมซึ่งละลานตาทั่วทั้งถนนข้าวสาร เปานั้นมีสีหน้าลังเลอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่อีกคนหนึ่งดูตื่นเต้น ตาเป็นประกายวิบวับ
ดึกแล้ว ทำไมเด็กพวกนี้ยังไม่หลับไม่นอนฮึ!!! ผู้คนที่เดินผ่านไปมากันขวักไขว่ต่างก็คิดกันไปในทำนองนั้น ยิ่งไอ้ท่าทางตื่นเต้น ดี๊ด๊าแบบเด็กประถมของเจ้าพ่อ...นักเลงโต....หรือหนุ่มมาดนุ่ม อะไรก็ตามแต่ที่เจ้าตัวใช้นิยามตัวเอง.....ใครเห็นก็อดนึกไม่ได้ว่า
เป็นลูกเป็นหลานล่ะจะโบกให้หัวทิ่ม!!!!!!
“พี่จะเท่ห์แล้วเปา.....พี่จะเท่ห์แล้ว ต่อไปนี้เด็กในสังกัดของท่านบู้ผู้ยิ่งใหญ่จะตกอยู่ใต้อาณัติของแกนนำที่ดูน่าเกรงขาม และน่าเคารพบูชา พี่จะเปลี่ยนศาสนามานับถือเทพจาห์แบบพวกราสต้า แล้วพี่ก็จะได้ดองเค็ม ไม่ต้องอาบน้ำสระผม มาทำด้วยกันเถอะนะ มือซ้ายของพี่.....มาอุทิศจิตวิญญาณแด่พี่น้องผู้หิวโหยกันเต๊อะ” มันอุทิศตรงไหนล่ะนั่น พ่อจั๊กกะบู้!!!! แน่นอนว่าทุกสิ่งที่พูดมา ล้วน ๆ เลยคือจำมาจากอินเตอร์เน็ต หาได้เข้าใจอะไรลึกซึ้งไม่!!!!
“อ่า.....ผมขอผ่านได้มั้ย”
“ไม่ได้ นายต้องทำด้วย เพราะพี่ไม่มีตังค์มาเยอะนะ เห็นโปรโมชั่นมั้ย คนที่สองจ่ายครึ่งราคา ถ้ามาด้วยกันน่ะนะ....”
“ขะ.....ขืนผมทำทรงนี้กลับไป พี่ปิงคงจะไม่พูดกับผม.....แล้วก็พ่อกับแม่คงจะเนรเทศผมออกจากครอบครัว เราไปทำสีผมก็ได้นี่....กัดให้ทองทั้งหัว หรือสีเขียวก็ได้....สีเทาควันบุหรี่ก็เท่ห์ดี.....อุก”
กำปั้นเล็ก ๆ พุ่งปะทะเข้าให้ที่หน้าท้องแบนราบของรุ่นน้อง.....เปาจุก.....จุกจนนึกโกรธอยู่หน่อย ๆ ถ้าหากไม่ใช่คนที่ไม่น่าถือสาอย่างนายบู้ มีหวังเปาคนนี้คงได้กระโดดเตะก้านคอคลับ
แม้แต่น้องเปาผู้น่ารัก.....ไอ้หมอนี่ก็ไม่เว้น ไม่พอใจใครพ่อชกท้องด่ะ......
“งั้นพี่เปลี่ยนใจแล้ว ถ้ารู้ว่านายป๊อดแบบนี้”
ฟู่.....โล่งอก
เปาแอบหันไปถอนหายใจ แต่แล้วข้อมือเล็ก ๆ นั่นก็ถูกคว้าหมั่บ แล้วลากจูงไปอีกครั้ง....
“ป๊อดนัก งั้นเราไปสักกันดีกว่า พี่จะสักหน้าเสือโคร่งกลางแผ่นหลังเลย.....เอ.....หรือจะสักมังกรที่ต้นแขนดีนะนี่.....”
อ่ะเจ้ยยยยยย!!!!
“เอ่อ....พี่บู้ครับ”
“หืม”
“เราไปถักเดรดล๊อคกันดีฟ่าเนอะ.....เนอะพี่บู้เนอะ”
รอยยิ้มแบบปิรันย่า ชนิดที่เห็นแผงฟันวาบวับกับฟันเขี้ยวแหลม ๆ ปรากฏบนใบหน้าเจ้าเล่ห์ทันทีที่เปาพูดจบ
..............................................................
บรรยาย ;
ทำไมกูถึงยอมให้มันมานั่งกระดิกตีนอยู่ในห้อง
ทามม๊ายยยยยยย
กฤษณะ แฝดผู้น้องกำลังคลุ้มคลั่งกับหลายสิ่งที่ประเดประดังเข้ามาในชีวิตอันแสนจะเพอร์เฟคและมีแบบแผน โดยทุกอย่างนั้น ดำเนินไปตามกฎกติกามาตลอดสิบเก้าปีเต็ม ตั้งแต่เช้ายันค่ำ.....หรือนี่จะเป็นพวงมาจากการทารุณกรรมสัตว์สงวน? กรรมติดจรวดดีแท้.....
“เพ่จะจ้องกล้ามนมของผมอีกนานแม๊ะ อยากกินผมล่ะเซ่”
อ้วกกกกกกกก :oak: :oak: :oak:
บุ๊กบิ๊กแทบอยากจะอ้วก
ไอ้กล้ามบึ้บบั่บเกินขนาดเหมือนหน้าอกสาวมหาลัยอ่ะนะ ขอผ่านก๊าบบบ ขอเป็นน้องเปา....อกแฟ่บ ๆ น่ารัก ๆ ไม่ก็ขนาดพอเหมาะแบบน้องเป็ด…..
แต่อะไรล่ะ....มันจะมาสู้ร่างเปลือย ๆ ของหมาได้ ชักจะโกรธจริง ๆ แล้วนะนี่ หมาเถลไถล....เคาะชามข้าวเรียกก็แล้ว....หมาก็ยังไม่ยอมกลับมา......
“ผมน่ะมีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับพี่ชายให้ได้.....อ้อ ผมชื่อกันต์นะ กันต์อเนก ไม่ใช่คู่ขาไอ้กี๋หรอกน่ะ เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งเพ” กันต์อเนกที่นั่งมองอยู่นานเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นทำลายความเงียบ ชายหนุ่มหน้าโหด สบตาเข้ากับพ่อคนคมขำ เจ้าบุ๊กบิ๊กกับผมทรงสกินเฮดฝีมือบิ๊กแดดดี้ของขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบประโยค
“กูไม่สนว่ามึงกับไอ้สิวจะเป็นอะไรกัน แล้วกูก็ไม่ได้อยากจะรู้ชื่อของมึง เรื่องไม่สำคัญพรรค์นั้นน่ะมันจะผ่านเข้าหูซ้ายและทะลุหูขวา....ฟิ้วว!!! กูแค่อยากรู้ว่าธุระของมึงคืออะไร”
ปากแบบนี้ กันต์อเนกอยากจะต่อยให้ฟันล่วง พ่อตัวดำเก๊กหน้ากวนบาทาคู่สนทนาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“ผมชอบไอ้......ไม่สิ.....ผมชอบพี่บู้ เรื่องก็มีอยู่เท่านี้ ผมก็แค่จะมาขออนุญาตน้องชาย.....เพื่อที่ต่อจากนี้ ผมจะได้ลงมือจีบพี่เค้าอย่างเป็นทางการ แค่นี้แหละครับ”
ห่าเอ๊ย..... บุ๊กบิ๊กกัดฟันกรอด หมอนี่หน้าด้านมาขอไอ้หมาน้อยกันซึ่ง ๆ หน้า หมาน้อยที่เป็นทั้งพี่ชาย และของใช้ส่วนตัวเชียวนะ แล้วบุ๊กบิ๊กก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่ามกับความเป็นส่วนตัวซะด้วยสิ หนุ่มหน้าคมกำลังกระอักกระอ่วน หากแสดงออกมากเกินไป อีกฝ่ายคงได้รู้แน่ ๆ ว่าระหว่างตนกับพี่ชาย ลึกซึ้งกันถึงไหนต่อไหนแล้ว
ขณะที่อีกคนก็ได้แต่อึดอัดอยู่ในอกล่ำ ๆ......ถ้าไม่ใช่เพราะใครบางคนร้องขอ กันต์อเนกไม่อาจทนเห็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กปล่อยตัวซังกระตายไปวัน ๆ และหวาดผวาทุกครั้งที่เค้าเฉียดเข้าไปประชิดใกล้
ราเชนทร์เป็นคนขอร้องมา.......เจ้าหน้าอึนนั้นสะอึกสะอื้น ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตานั้นซบกับแผงอกของชายหนุ่ม หยาดน้ำที่หลั่งออกมานั้นเปียกชื้นเป็นดวงโต....กันต์อเนกรู้สึกใจอ่อน.....ไม่เคยคิดว่าน้ำตา จะทำให้หัวใจที่เคยแข็งแกร่งดวงนี้กร่อนลงได้
สิ่งที่อีกฝ่ายร้องขอนั้นไม่มีอะไรยากเกินไปเลย ก็แค่ทำให้พี่น้องคู่นี้ทะเลาะกันอีกครั้ง.....เจ้าสิวบอกกับเค้ามาเช่นนี้......
พี่บิ๊กต้องไม่พอใจแน่ ๆ ที่พี่ชายของเค้ามีผู้ชายมาจีบ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างคุณกันต์ ถึงพี่บิ๊กเค้าจะดูไม่ค่อยแคร์พี่บู้เท่าไหร่ก็เถอะ....
ทว่านั่นเป็นเรื่องที่ทุกคนเข้าใจผิดมาโดยตลอด การที่นายราเชนทร์ได้รับรู้ข้อมูลผิด ๆ จากสองสาวเพี้ยนตัวแม่ กับสิ่งที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าแค่เพียงฉาบฉวย แท้ที่จริงนั้น คนที่ดูจะเป็นฝ่ายหึงหวง กลับเป็นนายบิ๊กเสียมากกว่า แม้จะไม่ออกนอกหน้า แต่ก็แสดงออกมาอย่างรุนแรงกับผู้เป็นพี่ชาย
จริงๆแล้ว คนที่คิดเกินเลยฝ่ายเดียวนั้นคือนายบิ๊กต่างหาก พ่อคนตัวดำเจ้าอารมณ์.....และดูจะเป็นอารมณ์หึงหวงที่รุนแรงเอาการเสียด้วยสินั่น ผิดกับบู้ที่หวงน้อง แล้วก็รักน้องอย่างบริสุทธิ์ใจแบบพี่ชาย(ที่ไม่)ธรรมดาคนหนึ่ง ตามประสาเด็กติดน้องก็เท่านั้นเอง.....
แต่กระนั้นทุกอย่างก็ดูจะไม่สามารถคาดเดาได้ง่ายดายนัก
เพียงเผลอคิดถึงไอ้กี๋หน้าสิว แค่ชั่ววูบเดียวเท่านั้น ของดำก็เข้ามาใกล้เจ้านมยักษ์ในระยะประชิด กันต์อเนกเงยหน้ามองใบหน้าที่ดูชั่วร้ายกว่า ส่วนสูงร้อยแปดสิบกว่าทำให้อีกฝ่ายดูสูงตะหง่านราวเสาไฟฟ้า เจ้าบุ๊กบิ๊กนั้นยืนกำหมัดแน่น
อีกฝ่ายเองก็เตรียมใจไว้แล้วเช่นกัน ว่าจะต้องโดนอะไร กันต์อเนกตั้งท่ารับหมัดที่คงจะหนักใช่ย่อย กำลังพุ่งตรงมา หมายจะกระทบใบหน้า
.
.....
...
.....
.
“กลับมาแล้วล่ะเน้ออออออออออออออ” :oni1:
.........................................................................
“เฮ้ยยยยย เท่ห์ว่าจ๊อด.....ไอ้แบบนี้เค้าเรียกคอนโรลใช่มั้ย เหมือนพรีเดเตอร์ชะมัดเลย ถ้ารู้ว่าทำแล้วเท่ห์สุโคร่ยแบบนี้ พี่ทำไปนานแล้วน้องเอ๊ยยยย”
มือเล็ก ๆ ตบป้าบเข้ากลางหลังหนุ่มรุ่นน้อง หน้าอ่อน ๆ แบบเด็กวัยละอ่อนของเปาช่างดูไม่เข้ากับทรงเดรดล๊อคเอาซะเลย แถมตอนถักก็เจ็บเสียน้ำตาเล็ด....อยากจะรู้เหมือนกันเชียวว่า พ่อหนุ่มราสต้าข้างตัวเค้าจะเห่อได้ซักกี่วัน
“กลับกันเถอะครับ ผมหมดตัวแล้ว....” เปาเบะปาก เริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้อีกครั้ง ทั้งที่กำลังจะสบายใจขึ้นมาได้เพียงชั่วยาม
“เบื่อเที่ยวกับพี่แล้วเหรอ”
แต่อย่างไรก็ตาม เป็นใครก็ต้องใจอ่อนกับหน้าอ้อน ๆ ตาดุ ๆ ที่อยู่ดีดีก็ใสแจ๋วราวกับสั่งได้ เหมือนกับลูกหมาเวลาประจบ แม้ว่าจะเป็นหมาน้อยในคราบราสต้าหนุ่ม บู้สะบัดหัวไปมาให้เปียคอนโรลกระจายไปในอากาศ ผู้คนที่เดินสวนเบนตัวหลบอย่างมีน้ำโหนิด ๆ ก็โดนฟาดเข้ากลางแสกหน้าอย่างนั้นน่ะ มันเจ็บน้อยซะเมื่อไหร่
“คร้าบ ๆ พี่บู้จะไปเที่ยวไหนต่ออีกล่ะ...ไปทั้งชุดนักศึกษาเนี่ยนะ”
“เราหาเสื้อผ้าแนวเราใส่กันเถอะเป่าอี้”
เปลี่ยนชื่อให้กันเสร็จสรรพโดยไม่ถามเจ้าตัว เปาแอบพึมพำ แนวเราอ่ะ.....มันแนวใคร
เปากำลังนึกถึงพี่ชายที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง หลังจากโศกนาฏกรรมในวันนั้น วันทั้งวันนายปิงได้แต่ดื่มเหล้าจนเมามายตั้งแต่เช้า และฟุบหลับคากองขวดเหล้าในตอนเย็น บางวันก็เอาแต่อยู่หน้าจอสี่เหลี่ยม ตาจ้องนิ่งไปที่โทรทัศน์ แต่ใจกลับล่องลอยไปไกลแสนไกล หากไม่ทำเช่นนั้นก็จะเอนตัวนอนบนโซฟา แล้วจ้องเพดานห้องอย่างเหม่อลอยแทน จะมีบ้างในบางวันที่ปิงนั้นออกไปนั่งมองท้องฟ้าอยู่ริมระเบียงซึ่งก็ไม่ได้ต่างกันซักเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มไม่ยอมไปทำงาน แต่ก็ไม่ได้ลาออก แล้วก็ไม่ติดต่อกับใครทั้งนั้น.....เปากำลังคิดว่า หากตัวเองเดินเข้าไปหาพี่ชายด้วยผมทรงนี้.....พี่ชายของเค้าจะช๊อค? โกรธ? หรือเครียดหนัก......
หรือว่าไม่สนใจอะไรเลย......
“พี่บู้ครับ....ผมว่าเราน่ะ มาเป็นเด็กเกเรแบบจริง ๆจังๆกันเถอะ ผมอยากจะลองสูบบุหรี่ มาหัดสูบบุหรี่กันเถอะนะครับ.....ลูกพี่ของผม”
“เปา”
นายบู้เรียกชื่อของรุ่นน้องด้วยเสียงเบาหวิว
น้ำตาของหนุ่มเท่ห์นั้นพานจะไหลรินออกมา
“นายนี่มัน.....เหมาะจะเข้าแก๊งค์พี่จริง ๆ พับผ่าดิ แอลเอ็มหรือมาร์โบโร่ เรดดีล่ะพี่น้อง”
เจริญล่ะพวกนาย!!!!!
To be con
...................................................................................
ชักจะเป็นเด็กมีปัญหากันขึ้นมาจริง ๆ ละ
เอาแค่เมากับหัดสูบพอ.....แหะ ๆ มากไปเดี๋ยวจะติดเรท....
ในตอนหน้าเจ้าบุ๊กบิ๊กจะทำอย่างไร เมื่อได้เห็นผมทรงคอร์นโรลของนายบู้(คอร์นโรลจะกลายเดรดล๊อคแต่เป็นเปีย มีทั้งถักติดหนังหัว ถักเป็นช่อ ๆ หรือถักติดหนังหัวครึ่งหนึ่งแล้วปล่อยยาวเป็นเปีย ๆ)
อิมเมจน้องเปานั้นได้มาแล้วสองช๊อยส์
หนึ่งคือน้องอาร์ม รุคกี้บีบี(คนขวามือนะคะ)
กับสอง น้องจูเนียร์ เดอะสตาร์
ส่วนรูปสามและสี่คืออิมเมจของนายบ่ะ....อิ๊ก
ส่วนเพ่บู้ก็ยังโทชิโอะเหมือนเดิม 55555+
[attachment deleted by admin]
-
น้องเปา พี่ว่าอยู่กะพี่บู้ น้องจะจนกรอบลงๆ...ทุกวันเพราะลูกพี่ขาลุย แถมไม่อั้นเรื่องไถ่เงินลูกน้องอ่ะนะ
เปลี่ยนใจกลับไปหาพี่ปิงดีกว่ามั้ย 555+ ปล่อยพี่บู้มันไถ่เงินไอ้บุ๊กบิ๊กไปคนเดียวเหอะ ชอบอ่ะ อยากเห็น
ช็อตไอ้ดำ กะไอ้นมยักษ์ ตีกันเพราะแย่งเพ้บู้ววว... กรี๊ดดดด แมนมั๊กมากๆ
ปล. เด๋วไปเซิรจ์หาทรงผมแนวเพ้บู้ก่อน นึกทรงไม่ออก รู้จักแต่เดดร็อคอ่ะ
น้องเปาคงเท่ห์ แหวกแ_กแนวได้ใจเลยชิมิๆ
ปล.2 เอามาโบโร่ไลท์ ดีกว่านิ มีสกุลรุนชาติหน่อย กรองทิพย์ สายฝนอย่าได้สูบล่ะ มันแร๊งส์...
-
wอ้เด็พวกนี้นี่มันนนนนนนน ฮึ้ยยยยยยยยยยยย :z3:
-
พี่บู้ แนวคนเดียวไม่พอ ชวนน้องเปามาแนวด้วยอีกคน...แนวจะบ้า :laugh:
อีบิ๊กเห็นคงตกใจจนแทบสิ้นสติ หมาน้อยน่ารักหายไปไหนแล้ว :m20:
กันต์ก็นะ เพราะรักยอมทุกอย่างเลย เดี่ยวนี้เชนน้อยก็ใช้วิธีบีบน้ำตาด้วยอ่ะ :z3:
แต่ละคู่ อีรุงตุงนังดีเหลือเกิน เอิ้กๆๆๆ
-
เห็นด้วยกะรีบนมากกกกกกกกกกก
-
ตอน : The End of The Day (-_-)"
What Happen ?
นั่น....
พี่ชายของกูจริง ๆ เร๊อะ!!!!!!!
สิบห้านาทีก่อนหน้านี้ บรรยากาศในห้องของแฝด ราวกับสังเวียนชกก็ไม่ปาน และพื้นที่ว่างโล่งตรงกลางห้องนั้นก็เป็นเวทีมวยดีดีนี่เอง
ผลั่กกก!!!!!
ต่างคนต่างก็ซัดหมัดเข้าใส่กันอย่างอุตลุต เจ้าบุ๊กบิ๊กนั้นคิ้วแตก เลือดไหลอาบ ทั้งจากโพรงจมูก และริมฝีปากที่ปริแตก ขณะที่อีกคนก็เยินไม่แพ้กัน ตาข้างหนึ่งของเจ้านมยักษ์บวมเป่งและเกือบจะปิดสนิท ยังไม่นับร่องรอยฟกช้ำตามลำตัว
“มา.....มึงเข้ามาเลย ไอ้นมโต วันนี้กูจะจับมึงรีดนมให้เหมือนแม่วัวเลย” เจ้าบุ๊กบิ๊กนั้นเลือดขึ้นหน้า แต่ทว่าคู่ต่อสู้นั้นยังคงมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเหี้ยม กันต์อเนกใช้หลังมือป้ายคราบเลือดออกจากมุมปาก ใช้หัวแม่โป้งเกลี่ยเช็ด....ก่อนจะส่งนิ้วนั้นเข้าปากเพื่อลิ้มรสชาติเฝื่อนคาวของเลือด
ทั้งคู่พุ่งเข้าหากันอีกครั้ง ราวกับสัตว์ร้ายขับเขี้ยวกันก็ไม่ปาน เจ้าบุ๊กบิ๊กนั้นเป็นฝ่ายเสียท่าพลาดพลั้งไปก่อน ร่างสูงตะหง่านนั้นล้มลงไปกองกับพื้น กันต์ไม่รอเข้า กระโจนขึ้นคร่อมแล้วปล่อยหมัดใส่ไม่ยั้ง
“ปากดีแบบน้องดำ พี่จะทำให้น้องต้องอับอาย หึหึ”
บิ๊กพ่นเลือดออกจากปาก สาดกระเซ็นใส่หน้าของอีกฝ่าย กันต์อเนกยิ้มเหี้ยม ก่อนจะจัดการกับคนแพ้.....
“มึงจะทำเหี้ยอะไร....อย่านะเว้ย....ไอ้สัตว์!!!!”
จุ๊บ
:จุ๊บๆ:
บ่ะ.....บุ๊กบิ๊กโดนจูบ.....น้องดำโดนผู้ชายพรากจูบ
“กลับมาแล้วววววล่ะเน้ออออออออ~ เย้ยยยยย บ่ะ......บุ๊กบิ๊ก......นาย...”
เสียงดัง ๆ แปดหลอดของพี่ชายผู้ซึ่งเปิดประตูเข้ามา ตะโกนลั่น สีหน้าที่ดูกรุ้มกริ่มเมื่อได้นึกถึงเรื่องสุดยอดที่เพิ่งจะได้ทำมาทั้งหมดในวันนี้พลันเปลี่ยนสี เมื่อพบกับภาพบาดตา กันต์อเนกที่เพิ่งจะถอนริมฝีปากออกมานั้น หันไปมองหน้าผู้มาเยือนอย่างช้า ๆ
ใครวะนั่น.....แลดูคุ้นๆ
“ไอ้นมยักษ์ มึงทำอะไรน้องกู ตายซะเถอะ”
ท่าไม้ตายสุดยอดของลูกพี่สุดเท่ห์นั้นคือ ท่ากางแขนออกร้อยแปดสิบองศาขนานกับแกนโลก ใบหน้าดุดันและมุ่งมั่น ขาข้างหนึ่งตะกุยพื้นห้อง........
ก่อนจะพุ่งเข้าชนนายกันต์อเนก
“โอ๊ยยยยย” นี่ถ้านายบู้นั้นตัวโตกว่านี้ซักนิด กันต์อเนกคงจะกระเด็นไปได้ไกลกว่านี้ และเจ็บกว่านี้ ไอ้ที่ลงไปกองอยู่ข้าง ๆ เจ้าบุ๊กบิ๊กนั่นน่ะ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะแรงผลักของพ่อตัวดำที่เพิ่งโดนขโมยจูบไปต่างหาก
“หึหึหึ เป็นยังไงล่า ไม้ตายของพี่ อย่าทะเลาะกันสิเด็ก ๆ เป็นเด็กดีแล้วก็เชื่อฟังหัวหน้าคนนี้ซะนะ เอาล่ะ
ลุกขึ้นซะ....ทั้งคู่นั่นแหละ แล้วฟังพี่”
“หมา.....”
น้องชายหน้าแดงแปร๊ดกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ดีที่เป็นหมาน้อย....หมาน้อยที่ไม่เคยสนใจอะไร
พี่ชายเอามือไขว่หลังแล้วเริ่มเทศน์ สองหนุ่มสบตากันพร้อมกับโต้ตอบกันด้วยสายตา อีกฝ่ายก็เกรี้ยวกราด อีกฝ่ายก็กวนส้นน้อยซะเมื่อไหร่
“หมา มึงเลิกแพล่มได้ละ เกิดอะไรขึ้นกับหัวกบาลของมึง ไหงมันถึงมีสภาพแบบเน้.....”
“มันคูลสุด ๆ ไปเลยช่ายม๊า.....บุ๊กบิ๊กหัวโล้นแล้ว ทำไม่ได้อ่ะดิ๊”
“ไอ้กันต์มึงกลับห้องมึงไปได้แล้ว แล้วกูจะคิดบัญชีกับมึงทีหลัง แต่ตอนนี้....”
กันต์อเนกที่ว่าหน้าโหด ๆ ทั้งโฉดทั้งเลว ยังต้องยอมแพ้ให้กับเจ้าบุ๊กบิ๊กเวอร์ชั่นนี้
นมยักษ์ยังไม่วายขยิบตาและส่งจูบให้เป็นการล้อเลียนอีกฝ่าย ก่อนจะเดินโซเซกลับห้องไป
ส่วนแฝดคนพี่นั้นกำลังทำมือเป็นสัญลักษณ์ของชาวราสต้า คือรูปสามเหลี่ยมหัวกลับ
“จาห์!!!!!”
“มึงได้ไปเข้าเฝ้าองค์เทพของมึงแน่ไอ้หมา”
เฮือก!!!!!!!
งานเข้าพี่บู้แล้วสิ
.
...
.......
...............
........
...
.
“โอ้ยยย เจ็บนะไอ้บุ๊กบิ๊ก”
พี่ชายแหกปากร้องลั่น เมื่อถูกจับให้นอนคว่ำหน้า พาดไปกับตัก แก้มก้นขาว ๆ นั้นแดงเป็นจ้ำ.....เห็นเป็นรูปรอยมือได้ชัดเจน
“พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะไอ้หมาบิ๊ก จะทำโทษกันก็ทำแบบอื่นเด้”
“เถียง?”
“ทีตัวเองอ่ะไปจุ๊บ ๆ กับผู้ชายอ่ะ.....แหวะนะ”
“หนอยไอ้หมา.....ตายซะเถอะ”
หมาน้อยนะหมาน้อย ดันไปเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นก็ยังงี้ล่ะ พ่อหน้าคมเข้มนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วก็นึกจี๊ด คราวหน้าพ่อจะกระทืบให้ยับ.....นี่ถ้าคนตัวสูงมีเพื่อนคบกับเค้าหน่อย กันต์อเนกเห็นทีจะรอดยาก
ซึ่งกันต์อเนกกับบุ๊กบิ๊กดันไม่มีคนคบ และไม่ได้คบใครเหมือน ๆ กัน เนื่องจากชะตาชีวิตของทั้งคู่ดันไปผูกติดกับคนเพียงคนเดียวเหมือนกันอีกต่างหาก
ดูเอาเถอะ ตีพี่ชายเสร็จแล้วก็ทั้งเจ็บมือ ทั้งสงสาร หมาน้อยน้ำตาซึม แต่ก็ไม่ได้สลด สีหน้าและแววตาดูอาฆาตและพยาบาทอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลย แล้วนี้หมดเงินไปเท่าไหร่ล่ะ เห็นทีเค้าคงต้องจำกัดค่ขนมของพี่แล้วล่ะนะ จากวันละร้อยเป็นวันละห้าสิบดีมั้ย เฉพาะมื้อกลางวัน เหลือก็ส่งคืนเค้า”
“ใจร้าย นั่นน่ะมันก็เงินของพี่ครึ่งนึงนะ”
“แล้วไง”
“จะฟ้องพ่อ”
“เรื่องนี้น่ะพ่อเห็นด้วย ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเดียวซะด้วยสิ แต่ก็มีผลกระทบกับพี่น่าดู พี่จะได้หนีเค้าไปไม่ได้ยังไงล่ะ หึหึหึ”
“เออ นายมันพระเจ้า ไอ้เด็กดำ พี่น่ะมันแค่คนต่ำต้อย เพราะงี้ไงพี่ถึงต้องการอิสระ....”
“ก็เลยไปทำผมทรงนี้.....ขออีกซักทีเถอะ”
โป้กกกก!!!! มะเหงกหนัก ๆ กระทบหัวกลม ๆ เสียงหนักแน่น บู้คลำหัวตัวเองป้อย
“เค้าจะกินพี่....เตรียมใจไว้แล้วใช่มั้ย”
“อื่อ”
“รู้ว่าต้องโดนทำไมถึงได้ทำล่ะ”
“ก็เด็กนายเค้าต้องการพี่”
“ใครเด็กเค้า....หืม”
“......”
ใบหน้าคมยื่นเข้าใกล้หมายจะซุกไซร้......
อืมมมม์
กลิ่นบุหรี่.....หึ่งเชียว
“เดี๋ยวนี้พี่ชักจะเกเรหนักขึ้นทุกทีแล้วนะนี่”
“เด็กนายอ่ะชวน”
นายบู้หมดสภาพลูกพี่ผู้องอาจ ได้แต่บุ้ยความผิดให้น้องเปากันซึ่ง ๆหน้า คราวนี้บุ๊กบิ๊กไม่ยิ้ม แต่กำลังโมโหขึ้นมาจริง ๆ
“พี่เปล่าอยากสูบเลยนา....น้องเค้าบังคับพี่นา....สาบานให้ตายคาอกดาราเอวีเลยนา”
“พี่......คงจะลืมรสชาติของความเจ็บปวดไปหมดแล้วสินะ”
สองมือบีบขยำเนื้อนิ่ม แววตาคมดูคาดคั้น หมายจะฉีกกระชากเหยื่อในกรงเล็บ ฉีกถึงแต่ไม่ให้ตาย กัดกินทั้งที่เหยื่อยังมีลมหายใจ.....
แต่ครั้นพอมองหน้าของพี่.....ทรงผมของพี่....มองกันให้ชัด ๆ
ฟีลมันไม่ได้อ่ะจ๊อด!!!!!
ร่างสูงสะบัดตัวพี่ชายออกไปอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินผละไป ทิ้งให้คนเป็นพี่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความตื่นเต้น
ทรงผมใหม่ช่วยชีวิตเอาไว้แท้ ๆ
หึหึหึหึ รอดแล้วโว้ยยยย
กระหยิ่มยิ้มไปเถอะนายบู้ หากว่านายได้ยินเสียงของความคิด ที่ดังก้องอยู่ในหัวของหมาบ้าคนน้อง
หมาบิ๊กผู้ชั่วร้าย....หัวสมองมีแต่เรื่องชั่วร้ายกำลังคิด
ตอนมึงหลับนี่ล่ะ กูจะโกนให้เรียบ!!!!
.........................................................
ทรงผมของนายบู้จะเป็นแนวเรกเก้นะคะ ไม่ได้ถักเป็นลวดลายหรือเห็นหนังหัวเป็นซี่ๆ เหมือนฮิปฮอป คล้ายเดรดล๊อคแต่เป็นเปียแค่นั้นเอง (ทรงผมของสองแนวนี้ดูคล้าย ๆกัน แต่ก็มีเส้นแบ่งอยู่อย่างชัดเจน ทั้งยังเกี่ยวเนื่องกับองค์ประกอบหลาย ๆ อย่าง ทั้งแนวเพลงและเครื่องแต่งกาย)
สี่ตอนที่ผ่านมาเป็นเหตุการณ์ในวันเดียว.....สงสารบุ๊กบิ๊กกันมั้ยคะ ดูเหมือนจะเจอแต่เรื่องแย่ๆ แทนที่จะช๊อคเรื่องทรงผมของพี่ชาย ดันต้องมาช๊อคเพระโดนนมยักษ์ขโมยจูบซะก่อน ห้ามจิ้นนะ.....เพราะแว่....เป็นการหยอกล้อของผู้ชายสไตล์เถื่อน ๆ อย่างนายกันต์เค้า ที่ต้องการสั่งสอนไอ้บุ๊กบิ๊กให้รู้สำนึก
ยังแต่งซีนอารมณ์ปิงเปาไม่ออก แต่ว่ามันคงจะอึดอัดอึมครึมพอประมาณ ไหนจะเรื่องเป็ด-เชนทร์ กันต์-กี๋ แล้วก็น้องคนเล็กอีก......ขอกำลังใจกันเหมือนเคยนะคะ หนึ่งเม้นท์ของเรา เท่ากับร้อยเม้นท์ของคนปกติ...งืดดดดดด(ติดคำนี้มาจากน้อง flawless)
ไปก่อนนะฟิ้วววววว~
**
o11
เห็นไอคอนนี้แล้วนึกถึงพี่บู้ตอนไถตังค์เด็ก
-
ว้าวๆ วันนี้ได้อ่านเพ้บู้ 2 ตอนรวดเลยนิ
กันต์ บิ๊ก จ๊ายย รุนแรง ได้ใจจิงๆ อิๆ
ชอบอ่ะกวนโคตระเลย มีจุ๊บเยาะเย้ยกันด้วย
บิ๊กคงได้นอนฝันร้ายไปหลายคืน
อิหมาดำ อย่าได้ทำร้ายทรงผมมูลค่าหลายร้อยบาท
ของเพ้บู้นะ เค้าจิ้นไว้เสียสูงลิบ เพ้บู้คงน่ารักพิลึกเชียว
เด็กผีโทชิโอะ ไว้ผมทรงคอร์นโทร 555+
ปล. ตกลงพี่บู้สูบบุหรี่จิงเหรอเนี้ยะ เด็กไม่ดีๆ จับลงโทษให้
ลุกไม่ขึ้นเลยบุ๊กบิ๊ก อร๊ากกก หื่นอ่ะ >///<
(เขินหนักกว่า เพิ่งรู้ว่าตัวเราเองใช้คำว่า งืดดดด บ่อยมาก)
-
นึกสภาพกันต์เอนกปล้ำจูบไอ้หมาดำ.... :m30:
-
ดันพี่บู้ง่ะ.......ทุกคนไม่รักพี่บู้แล้วเหรอ....เสียใจจริงจังอ่ะ
-
ยังรักพี่บู้อยู่คร้าบบบบบ
เพิ่งมาเห็นว่ามา 2 วัน 2 ตอนเลย
ขอบคุณคนเขียนครับผม
-
มาหาพี่บู้ตอนมืดๆ ฮือๆๆๆๆ เค้านึกภาพพี่บู้ตอนทำทรงเร้กเก้ไม่ไหวอ่ะ เอาพี่บู้กระลาครอบกลับมาเลยยยย
ว่าแต่แค่กวนแน่นะ นายกันต์ ยังไงเค้าก็สาวกพี่บู้น้องบิ๊กอ่ะ ไม่เอา กันต์บิ๊ก นะน่ะ
-
เค้าลองนับยอดวิวดู จากการลงแต่ละครั้ง คนเข้ามาอ่านก็เยอะอยู่นะ ต่อตอนก็ประมาณร้อยกว่าวิวอ่ะ แต่ทำไมไม่เม้นท์ให้เค้าล่ะก๊าบบบบบ ไม่ยากเลยนะ แค่เม้นท์สั้น ๆ เอง กำลังใจของคนแต่งก็มาจากตรงนี้ คนแต่งน่ะแต่งให้อ่านฟรี ๆ นะชอบก็เม้นท์มาบอกบ้างอะไรบ้าง ไม่ชอบก็ติชมกันได้ โดยเฉพาะคนที่อ่านกันมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนล่าสุด แล้วไม่เคยเม้นท์เลย แสดงตัวซักหน่อยเถอะ ขอร้อง.....แบบบางครั้งมันก็ท้อนะ ท้อเป็นพัก ๆ.....
กำลังดูลู่ทางว่าจะลองเอาไปลงที่อื่นดู.....ว่าเรทติ้งจะดีมั้ย แต่ชักจะไม่กล้าแล้วจิ 55555+
ปล. เอาลงเด็กดีไปตอนนึง แต่ขี้เกียจโปรโมท ก็เลยปล่อยไว้งั้น ไม่มีเวลาดันอ่ะันะ
-
ไอ้พี่บู้ซนขนาดนี้ต้องโดนจัดซะแล้วละ o18
-
หัวหน้าแก๊งนับวันยิ่งน่าตีนะนี่ หุหุ
-
ตอน : หลอกใช้ หรือเต็มใจ ?
(ชื่อตอนสิ้นคิดมากมาย)
“อ่ะ~อ๊า”
“ซี๊ดดดดดดดด”
เสียงหอบหายใจถี่กระชั้นของคนทั้งคู่เพิ่งจะสงบลง หลังจากที่ปลดปล่อยน้ำรักหยาดสุดท้ายออกจากร่างกายจนเกลี้ยง ราวกับจะไม่มีเหลือให้ปล่อยออกมาได้อีก.....มือขาวซีดลูบแผ่นอกกว้างอย่างเอาใจ ริมฝีปากสีอ่อนจรดลงบนผิวเนื้อสากแน่นของร่างกำยำ กิริยาช่างออดอ้อน ออเซาะ และดูเย้ายวน......ลิ้นสีชมพูซีดดูกลมกลืนกับสีของริมฝีปากแลบเลียออกมาอย่างเซ็กซี่ แล้วลิ้นเล็ก ๆ นั้นก็จัดการเล็มเลียยอดอกสีเข้มของกันต์เอนก ผู้ถูกกระทำส่งเสียงครางอย่างพึงใจ
“สำเร็จมั้ยครับ”
“แน่นอนอยู่แล้วกี๋.....ระดับกูทั้งคนนี่นะ เพื่อมึงโดยเฉพาะ....เป็นไง หายเกลียดหายกลัวกูได้บ้างรึยัง”
กันต์อเนกถามกลั้วเสียงหัวเราะ ใบหน้าคมก้มมองคนที่กำลังโอบกอดตัวเองอยู่ ไม่อยากจะเชื่อว่าอดีตโอตาคุ จะมีลีลาเร่าร้อนไม่ต่างจากนักแสดงหนังเอวีชาย คน ๆนี้คงจะเรียนรู้บางสิ่ง จากบทเรียนที่เคยได้รับมาในอดีต แต่นั่นทำให้สเน่ห์จริง ๆของราเชนทร์เริ่มจางหายไปจากความรู้สึกของชายหนุ่ม แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่แคร์กับเรื่องนี้เลยก็ตามที....
อย่างไรก็ดี กันต์อเนกกลับติดใจคราบน้ำตาบนใบหน้า ที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เครียดแค้น และชิงชังของไอ้กี๋คนเดิมมากกว่า...บทรักที่ไม่หวือหวา แต่ให้ความรู้สึกและอารมณ์ร่วมที่ไม่ใช่การเสแสร้ง แต่กระนั้นหัวใจที่มอบให้ไปจนหมดสิ้นแล้ว ไม่อาจเรียกคืนกลับมาได้อีก ร่างหนายอมรับกับตัวเองแล้ว ว่ารักเด็กคนนี้มากเหลือเกิน
กันต์อเนกจุมพิตลงกลางกะหม่อมคนที่เค้ารัก
“กี๋เอ๊ย.....กูว่ามันยังมีแผนการที่เข้าท่ากว่า แล้วก็ให้ผลที่ดีกว่าที่มึงคิดเอาไว้ซะอีก”
“แผน ?”
“ไม่เชิงแผน.....ไม่ยุ่งยาก.....แล้วก็ไม่ซับซ้อน....อ้อ ไม่ใช่วิธีสกปรกอย่างวางยาหรือแบล็คเมล์หรอกน่า กูรับรองว่าลูกพี่ของมึงจะไม่ช้ำเลยแม้แต่นิดเดียว”
“ผมเชื่อใจคุณกันต์นะครับ”
ตี๋น้อย......ราเชนทร์ผู้น่าสงสารกำลังเสแสร้ง.......แต่ทำไมนะ....สำหรับอีกฝ่ายหนึ่งแล้วนั้น ไม่ยากเลยที่จะเชื่อถ้อยคำเหล่านั้นได้อย่างสนิทใจ....ไม่ยากเลย....
“ผมเป็นของคุณแล้ว ผมคนนี้เป็นของคุณ......ให้ผมได้สมหวังซักครั้ง.....แค่ครั้งเดียว แล้วผมจะไม่เรียกร้องอะไรอีก ผมจะให้คุณหมดทุกอย่าง” พูดจบกว่าคว้ามือของอีกคนไปดูดเลีย สายตาหวานเชื่อมแฝงด้วยนัยยะสำคัญนั้น ทำให้กันต์อเนกตื่นตัวอีกครั้ง
มึงนั่นแหละที่ต้องให้ทุกอย่างกับกู.....ทุกอย่างที่มึงเอาไป
มึงต้องคืนกลับมาสองเท่า
ไอ้คนชั่ว!!!!! มึงแพ้แล้ว
เจ้าหน้ามึนกระหยิ่มยิ้ม ถึงเวลาเช็คบิลกับคนที่เกลียดที่สุดในชีวิต ขณะที่กันต์อเนกเองนั้น กำลังหลับตา และนึกถึงภาพผู้ชายร่างสูงผิวเข้ม กับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอับอาย และรสชาติของจุมพิศที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวของเลือด
ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์และชั่วร้ายพอ ๆ กับเจ้าบุ๊กบิ๊ก
เพื่อคนที่เค้ารัก.....แต่ก็ไม่ใช่เสียทั้งหมด.....อย่างน้อยก็สำหรับของตอบแทน ซึ่งนั่นจะเป็นของเล่นชิ้นใหม่
หึหึหึ น้องดำ
มึงนี่มันก็น่ารักดีเหมือนกันนี่หว่า
.
....
........
....
...
.
“ไอ้บุ๊กกกกกกกบิ๊กกกกกกกก จะทำอะไรอ่ะ อย่านะเว้ยยยยยยยยย” ชาคริต หรือบู้ถอยกรูดจนหลังชิดผนัง มือเล็ก ๆ กับแขนสั้น ๆ กำลังคลำหาสวิทซ์ไฟอย่างเอาเป็นเอาตาย
“สวิทซ์ไฟน่ะมันอยู่ด้านนี้ หมาโง่!!!!”
“บิ๊กดิหมา หมาลอบกัด ทิ้งกรรไกรลงเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นพี่เอานายตายแน่”
“หูยยยยย กลั๊ว.....กลัวนิ”
หลังจากหลายวัน และหลายคืนผ่านพ้นล่วงเลยไป พิธีกรรมกินหมาในห้องนี้ก็ไม่เคยถูกจัดขึ้นอีก ทรงผมเจ้ากรรมของพ่อหนุ่มเท่ห์นั้นทำเอานายบิ๊กรู้สึกแขยงและขนลุกราวเป็นมีมนต์ขลัง
จนกระทั่งคืนนี้ หนุ่มผิวเข้มร่างยักษ์ได้ตัดอกตัดใจ หลังจากคิดอยู่นานหลายวัน หากว่าบนหัวกบาลของพี่ชายนั้น ไม่ใช่เงินหลักพัน....และเป็นเงินส่วนของเค้า (ก็ส่วนของพี่น่ะ เค้าแบ่งเก็บเอาไว้ในอีกบัญชีหนึ่งแล้วนี่นะ เพื่ออนาคตของหมาน้อย)....เจ้าบุ๊กบิ๊กคงไม่ลังเลที่จะกร้อนมันทิ้งตั้งแต่วันแรกที่เห็น
“หึหึ หมาน้อย มึงต้องโล้น”
มือนั้นฉวยกรรไกรขึ้นมาควงเย้ย ด้วยหัวใจที่มั่นคงและแน่วแน่ แม้จะถูกแซวว่าเป็นไอ้โล้นคู่....หรือแตงโมสองลูก ดำศรีก็จะไม่แคร์ ขอแค่เอาไอ้ทรงผมทรมานจิตใจน้องชายนี้ ออกไปจากหัวของไอ้บู้ศักดิ์
เมื่อกี้นี้เกือบจะสำเร็จอยู่แล้วเชียว
จู่ ๆหมาน้อยก็ลืมตาโพลง อย่างกับมีใครไปกดสวิทซ์.....แล้วก็โวยวายอย่างที่เห็น
“เด็กบิ๊กยังทำเลย โด่เอ๊ย ใคร ๆ เข้าก็ทำกันทั้งนั้นแหละน่ะ”
“ไอ้ใคร ๆที่มึงว่าน่ะ มันใช่คนส่วนใหญ่ในสังคมปกติหรือเปล่าล่ะฟะ มานี่เลยหมา มาให้เค้าแง๊บ ๆ ออกเลย หมาอ่ะ ทรงกะลาครอบอ่ะน่ารักสุดแล้ว เชื่อเค้า”
“ขืนเรียกหมาอีกคำเดียว พ่อเตะกลิ้งจริง ๆ นะว๊อยยยยยย”
มีขู่.....ทั้งที่สูงแค่นมน้อง สมฉายาลูกหมามั้ยล่ะนายบู้
“เดี๋ยวนี้พี่เป็นแบบนี้แล้วใช่มั้ย ดื้อกับเค้า ไม่เชื่อฟังเค้า แล้วก็ทำตัวเหลวไหล โดดเรียน สูบบุหรี่ หมาอยากให้เค้าเครียดใช่มั้ย อยากให้เค้ากลับไปเลวอีกใช่มั้ย”
พุทโธ่เอ๋ย.....พ่อคุณ
หนุ่มเท่ห์สะท้อนในหัวอก หลังจากน้องชายเอื้อนเอ่ยประโยคสุดท้าย ด้วยน้ำเสียงแสนเศร้า เคล้าน้ำตา.....ราวกับว่าเรื่องทั้งหมดที่ตัวเองเคยทำเอาไว้....กูนี่ช่างกล้ำกลืนฝืนใจทำเสียเต็มประดา
พระเอกหนังแผ่นยังแสดงได้เก่งกว่ามึงเลยไอ้บุ๊กบิ๊ก!!!!!!
“อย่าคิดว่าพี่ไม่มีที่ไปนะบิ๊ก ขืนบังคับกันมาก ๆ พี่จะหายไปจากชีวิตนาย ไม่ได้ขู่ พี่เองถ้าเอาจริงขึ้นมา นายก็เห็น.....คราวนี้ต่อให้นายป่วยปางตายอีก พี่ก็จะไม่แล เก็บกรรไกร แล้วก็ไปดื่มนมอุ่น ๆ ซักแก้ว แล้วก็ไปนอนซะไป๊!!!!”
“โห่พี่อ่ะ.....จำไว้เลยนะ”
คิงคองยักษ์หรือหมาดำงอนตุ๊บป่อง ร่างสูงผู้เป็นแฝดน้องโยนกรรไกรลงบนเตียง ก่อนจะเดินลงส้นปึงปังออกไป บู้ถอนหายใจเฮือก แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนต่อ
เรานี่เวลาเอาจริงขึ้นมาก็เจ๋งใช่เล่นแฮะ
ว่าแต่ว่า.....อะไร ๆ มันก็ง่ายดายผิดปกติแบบนี้
ไหนจะยังท่าทางงอน ๆ นั่นอีก......ไหนจะวันนั้นที่บุ๊กบิ๊กมันจุ๊บ ๆกับนมยักษ์
หรือว่าดำมันจะกลายเป็นตุ๊ดดดดด
ไม่นะ......น้องกูจะกลายเป็นตุ๊ด.....ตุ๊ดเว้ยเฮ้ยยยย!!!!
To Be Con
.........................................................
ตอนแถม
เป็ดน้อยโมดิฟลายด์
“ไฮ๊!!!!” สาวหน้าคมผิวน้ำผิ้ง โบกมือทักทายไอ้หนุ่มหน้าตาซังกะตาย ผู้ซึ่งสะพายกระเป๋าเป้ทรงสูง กำลังเดินไหล่ห่อ หลังค่อมผ่านหน้าไป
“ไฮ๊!!!!!!”
เสียงห้าวที่ถูกบีบจนแหลมเล็ก ฟังดูแปล่ง ๆ เมื่อถูกเพิ่มระดับเสียงขึ้น แต่กระนั้น หลังค่อม ๆ ก็ยังคงไกลออกไป ราวกับไม่ได้ยิน หรือไม่ได้สนใจ
“ไอ้ราเช๊นนนนนนนนนนนนนน”
“ค.....ครับบบบ พี่เรียกผมเหรอ.....เฮ้ยยยยยยยย”
เจ้าหน้าอึนที่หันกลับมาด้วยความตกใจ ก็เป็นอันต้องตกใจอีกครั้ง ก็แม่สาวผิวเข้มน่าตาน่ารักโครต ๆ แถมยังดูเซ็กซี่แบบนี้.....จะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจาก......
“พี่สาวรู้จักผมด้วยเหรอครับ”
“ไม่ใช่แร๊ะ อันนี้แอ๊บแร๊ะ เป็นไง ชั้นในลุคนี้ ดูไม่เหมือนสาวไซด์ไลน์ใช่มั้ย”
“ก็.....ถ้าไม่ใช่ชุดลายเสือเกาะอกแบบวันนั้น ผมว่าคุณเป็ดก็ยังห่างไกลจากคำนี้มากอยู่”
“เล่นลิ้นว่ะนาย”
ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ สาวเจ้าก็ลากจูงอีกฝ่ายให้เดินไปด้วยกัน
“ปิดเทอมชั้นกลับบ้านนอก เลยไม่ได้เจอกัน คิดถึงเปล่า....ฮึ คงมัวแต่คิดถึงพี่บู้อยู่ล่ะสินะ” เป็ดแกล้งแขวะ แต่ก็แอบละอายอยู่นิดๆ ที่ต้องมาเอ่ยถึงพ่อหน้าซีดที่ตัวเองเคยชอบ
“แล้วคุณเป็ดไม่คิดถึงลูกพี่เหรอครับ”
“ฮู้ยยยยยยยย ชั้นน่ะมีเป้าหมายใหม่แล้วย่ะ”
“จริงเหรอครับ แล้วคุณพลอยล่ะครับ คุณพลอยไปชอบคนอื่นด้วยเหมือนกันใช่มั้ยครับ”
ยิ่งเห็นท่าทางตื่นเต้นดีใจของอีกฝ่าย เป็ดก็แทบอยากร้องไห้ แต่คำสอนของเพื่อนรักก็ลอยแว่บเข้ามา
มึงต้องด้าน......ไม่ด้านก็ไม่ได้ ขนาดกูด้าน กูยังไม่ค่อยจะได้เลย
“นายถามใหม่ดีกว่านะ” เป็ดควงแขนอีกคนหนึ่งอย่างสนิทสนม
“ถาม?”
“ใช่....ถาม ถามว่าใครกันนะ ที่ชั้นไปชอบ....ชั้นอยากตอบ ถาม ๆ ๆ ๆ ๆ”
“ผมไม่ใช่คนสอดรู้สอดเห็นนี่ครับคุณเป็ด”
โอ้ยยยยยย
อีดำหญิงอยากจะบ้า
ทำไมมันซื่อบื้อแบบเน้ฟะ
“ไม่ถามนายตาย” เป็ดทำท่าปาดคอ สีหน้าและแววตาดูเหี้ยมเกรียมขึ้นมาทันที
“ละ.....แล้วใครล่ะครับที่คุณเป็ดชอบ”
“อิอิ ก็นายไง.......นายนั่นแหละ นายมันเท่ห์ เย็นชา.....พระเอ๊กกกกพระเอก”
กรรมของนายราเชนทร์ หนุ่มหน้ามึนรู้สึกลมจับ ก่อนจะตั้งคำถามให้กับตัวเอง ที่ยังคงมีสติอยู่นิด ๆ
ชีวิตกูจะเจอเรื่องดีดีกับเค้ามั่งได้มั้ยเนี่ย!!!!!
เมื่อไหร่หนอ...จะได้บ๊ะ ๆ โอ้บ่ะกับลูกพี่
ราเชนทร์ปวดใจ ส่วนสาวผิวแทนก็ได้กำไร.....อย่างน้อย ๆ ก็ได้บังคับควงแขนล่ะนะ
ได้เป็นแฟนกันในสายตาของชาวบ้านก็ยังดีวะ
...............................................................................................
อิกันต์อเนกมันคิดจะทำอะไรกับหมาดำ.....แผนการ....หรือว่า....ม่ายยยยยยยยนะ :m25:
ตอนนี้แต่งได้ห่วยบรมอีกแล้ว
คราวนี้เม้นท์จะลดลงเหลือตอนละเม้นท์มั้ยเนี่ย
ไม่นะ.....ไม่นะ.....ไม่นะ
ถ้าเป็นแบบนั้นคงเขียนต่อไม่ไหว.....คงต้องทิ้งจริง ๆ แล้ว
ช่วงนี้ปัญหาชีวิตเยอะ แต่ก็เรียนรู้ว่าชีวิตบางครั้งก็ต้องอยู่ในกรอบ....และกฎเกณฑ์ที่คนส่วนใหญ่ยึดถือปฏิบัติ ก็ทำใจได้ส่วนนึง.....ที่เหลือคงต้องหาทางออกเอา ค่อยเป็นค่อยไป
ปล เรื่องนี้ภาษาลงเหว การบรรยายห่วยบรม ไม่เหมาะสำหรับเทพนะ....แต่เหมาะสำหรับคนที่หลงไหลในตัวเพ่บู้....มาเม้นท์ด้วยนะยะ แอบอ่านขอให้เป็นตากุ้งยิง
-
โอ๊ยยย...อย่าบอกนะนมยักษ์ ว่านายชอบไอ้หมาดำบุ๊กบิ๊กอ่ะ
รับไม่ได้ โคตรเมะ ด้วยกันทั้งคู่อ่ะนะ คิดผิดคิดใหม่ได้เลย 555+
หนุ่มบู้ สู้สุดใจเพื่อทรงผมสุดเท่นะ แถมเป็นเกราะป้องกันการ
รุกล้ำอธิปไตยของหมาดำได้ด้วย ได้ประโยชน์จะตายใช่ป่ะ?
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า เรื่องเด็กดีอ่ะ ระวังจะช้ำใจกว่าในบอร์ดนี้นะ
เพราะเค้าก็เขียนฟิคที่นั่นเหมือนกัน ไอ้ตอนธรรมดาอ่ะไม่ค่อยจะมีหรอกคอมเม้นต์
มีก็แต่ไอ้ตอนหวังจะอ่าน NC (ส่งมาแต่เมล์ แต่ก็ไม่เม้นต์อะไรให้เช่นเดิม)
-
=[]= ก็ นะ (พูดไม่ออกนิดนึง)
-
โอ๊ยยย...อย่าบอกนะนมยักษ์ ว่านายชอบไอ้หมาดำบุ๊กบิ๊กอ่ะ
รับไม่ได้ โคตรเมะ ด้วยกันทั้งคู่อ่ะนะ คิดผิดคิดใหม่ได้เลย 555+
หนุ่มบู้ สู้สุดใจเพื่อทรงผมสุดเท่นะ แถมเป็นเกราะป้องกันการ
รุกล้ำอธิปไตยของหมาดำได้ด้วย ได้ประโยชน์จะตายใช่ป่ะ?
ปล. เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า เรื่องเด็กดีอ่ะ ระวังจะช้ำใจกว่าในบอร์ดนี้นะ
เพราะเค้าก็เขียนฟิคที่นั่นเหมือนกัน ไอ้ตอนธรรมดาอ่ะไม่ค่อยจะมีหรอกคอมเม้นต์
มีก็แต่ไอ้ตอนหวังจะอ่าน NC (ส่งมาแต่เมล์ แต่ก็ไม่เม้นต์อะไรให้เช่นเดิม)
มีลิงค์ป่ะ จะตามไปอ่านบ้าง.....ตอนนี้ฟรี....ว่างน่ะ....ยังไม่มีเรื่องอะไรที่ติดตามเป็นพิเศษ ลงลิงค์มานะเคอะ :impress2:
-
:L1: สู้ๆจ๊ะ ยังไง๊ ยังไง ก็ยังร๊อรอ เพ่บู้ ตลอดๆๆ...
เอาจริงรือ จะให้บิ๊กเสร็จนมยัก ม่ะเอานะ ได้โปรด ไม่ถนัดดูยักได้กะยัก อะ :a5:
:pig4:
-
บอกพี่บู้มันไปตัดทรงนี้ออกเลยนะ อดเลิฟซีนเลยอ่ะ ไม่ยอมๆๆ เอิ่กๆ :o8:
-
เลี้ยงทรงนี้ไปอีกซักพักให้บิ๊กอกแตกตายไปก่อนจะดีกว่านะ 5555
อยากเห็นบิ๊กเจ็บปวดกะเค้ามั่ง
ตอนนี้อ่านแล้วแอบกลัวลูกน้องหน้ามึนของพี่บู้
นี่จะทำอะไรหนอ
-
โอ๋ๆๆๆ คนแต่ง :กอด1:
อันที่จริงคนอ่าน อ่านแล้วก็อยากเม้ม เพราะหมั่นใส้อิดำมากๆ
แต่เนื่องจากอ่านในโทรสับ แล้วมันไม่ไฮท์พอที่จะเม้มได้
นิยาย ก็ยังสนุกอยู่ เราไม่ได้หวังสาระหรือภาษาที่สวยงามอะไร
เอาแค่พอคลายเครียดยิ้มได้กับความรั่วของพี่บู้ก็พอ
สู้ต่อไปนะตัวเทอ :L2: :L2:
-
บิ๊ก - บู้ : เอิ่มเอาให้เหี้ยนเลยบุ๊กบิ๊ก o13
กันต์ - กี๋ : ราเชนทร์น้อยเริ่มร้ายแล้ว :z3:
-
ตอน : หมาเลว (กับแก๊งค์ของหมา) 1
บรรยาย :
“ไงจ๊ะน้องดำ” ในเช้าของวันหนึ่ง ทันทีที่สองพี่น้องก้าวเท้าออกจากห้อง เตรียมจะไปร่ำเรียน ทำหน้าที่ของนิสิตปีสองดังเช่นปกติทุกวัน ร่างหนา ๆ ราวกับหมีของกันต์อเนก(ผู้ซึ่งถูกพักการเรียน)ก็ปรี่เข้ามาหา พร้อมทำเสียงฉอเลาะดูมีจริตจะกร้านอย่างตั้งใจทำ เจ้าบุ๊กบิ๊กนั้นรีบกระโดดไปหลบหลังพี่ชายโดยอัตโนมัติ
“กลัวพี่ขนาดนั้นเลยรึน้องดำ”
“ไอ้เหี้ยนี่.....ใครบอกว่ากูกลัว....กูแขยงมึงตังหาก ฟรายยยยย”
“แต่วันนั้นที่น้องดำโดนพี่กันต์จุ๊บ ๆ นี่หน้าแดงแปร๊ดเลยนะจ๊ะ หึหึหึ เห็นชัด ๆ ว่าตัวเองเขิลอ่ะ”
“หุบปาก ไม่งั้นกูจะซัดให้หายตุ๊ด!!!”
“จุ๊บ ๆ”
“จุ๊บ ๆ พ่อมึงดิ ขืนพูดอีกกูฆ่ามึงแน่ ไอ้แมลงสาบ”
บู้เงยหน้ามองตัวโตสองคนที่โต้ตอบกันไปมาด้วยถ้อยคำผรุสวาท สัญชาติญาณของความเป็นลูกพี่ก็กำเริบ กำปั้นเล็ก ๆซัดเปรี้ยงไปที่ท้องคนทั้งสองคน แรงไม่ใช่น้อย
“หมาต่อยเค้าไมฟะ ไอ้นมโตมันแหย่เค้าก่อนนะ”
บิ๊กเบะปาก พองลมจนแก้มป่อง หากว่าเป็นเด็กผู้ชายสไตล์โคเรียนบอยทำ มันก็คงจะน่ารัก และน่าดูกว่านี้แยะ บู้ส่ายหน้าอย่างระอา ขณะที่นมยักษ์นั้นแสร้งทำหน้าสลด เอานิ้วชี้ทั้งสองนิ้วชนกัน ก่อนจะทำหน้าแบ๊วบ้าง แม้ว่ารอบคางของชายหนุ่มร่างหนานั้นจะเต็มไปด้วยหนวดเครารกเฟิ้ม อีกทั้งยังมีจอนหนา ๆขนาบอยู่ทั้งสองด้านของใบหน้า อันจะดูไม่เอื้อให้ทำท่าทางแบบนั้นก็ตามที
“ช่ายลูกพี่อ่ะ ทำเก๊าทำไม โป้งแล้ว เค้าจะฟ้องแม่ดั้วะ งิ”
“ไอ้เชี่ยกันต์ ล้อเลียนกูเหรอ”
“หึหึหึหึ”
“น่ารำคาญชะมัด” บู้พึมพำ ทำหน้าตาเซ็งสุดขีด.....ประหนึ่งว่าตัวเองนั้นเป็นคนมีสาระจัด ในขณะที่ไอ้ถึกทั้งสองนั้นช่างดูงั่งและเห่ยเฟยเหลือเกิน ในสายตาของหนุ่มเท่ห์สมองอัจฉริยะ ผู้มากด้วยความคิดอ่านที่ลึกซึ้งคนนี้น่ะนะ
บู้ไม่ได้สนใจกันต์อเนกกับเจ้าบุ๊กบิ๊ก หากแต่สายตากลับเบนเป้าหมายไปที่ร่างโปร่ง ผู้ซึ่งกำลังก้าวเท้าออกจากห้อง เชนนี่น้อยยังคงเป็นคนอ่อนปวกเปียกและน่ารังแกอยู่เช่นเดิม จากมุมมองของคนเป็นหัวหน้า แม้ว่าตี๋น้อยนั้นจะดูหล่อเหลา และสะอาดสะอ้านขึ้นมาบ้างก็ตามที.....ก็ดูท่าเดินหยองกรอดนั่นปะไรเล่า!!!
“เชนนนนนนนนนนนี่” นี่ก็ยังเป็นคนเดิมเช่นกัน เสียงแปดหลอด ปลุกเพื่อนร่วมตึกอีกหลายสิบห้อง ที่ยังคงนิทราอยู่ได้เป็นอย่างดี ราวกับนาฬิกาประจำเมือง ตะโกนเรียกพ่อลิ่วล้อเสียงลั่น
“ลูกพี่ครับ”
“พี่มีงานให้นายทำ พี่ว่านายต้องช่วยพี่ได้แน่ ๆ เลย”
ว่าแล้วพ่อราสต้าบอยก็วิ่งกระดุ๊ก ๆเข้าไปหาลิ่วล้อ มือเล็ก ๆนั้นดึงเสื้อของราเชนทร์ เพื่อให้อีกฝ่ายได้โน้มตัวลงมา จะได้กระซิบกระซาบข้างหูได้ถนัดถนี่(ก็คนมันเตี้ยอ่ะ)
ทิ้งให้สองหนุ่มตัวโตยืนอยู่ด้วยกันตามลำพัง เจ้าบุ๊กบิ๊กรีบเอามือตะครุบก้นของตัวเอง พร้อมกับมองอีกฝ่ายอย่างหวาดระแวง
“หึหึหึหึหึ”
“มึงหัวเราะเหี้ยอะไรไอ้กันต์”
“เปล๊า”
“กูไม่ให้มึงจีบพี่กูหรอกนะ”
“ง้านเหรอ~”
“เออ!!!!”
“งั้นเค้าจีบดำได้ป่ะ”
“กูจะอ้วกเหอะ ไปไกล ๆ เลย มึงนี่ทำกูอารมณ์เสียแต่เช้า”
นี่ก็เป็นอีกคน.....ที่ยังเหมือนเดิม แต่อาจจะขี้หงุดหงิดมากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ......(บุ๊กบิ๊กมันเคยอารมณ์ดีกับชาวบ้านเสียที่ไหนกันล่ะ!!!)
ร่วมอาทิตย์แล้วสินะ ที่ ไม่ได้ปลดปล่อย........ทั้ง ๆ ที่อยากฟาดหมาเป็นเมนคอร์สใจจะขาด
แต่ทรงผมพรีเดเตอร์ของมึง กูรับไม่ได้จริง ๆ ว่ะจ๊อดดดดดด
กันต์อเนกมองหมาดำที่กำลังหัวเสีย.....ด้วยสายตาที่ยากเกินจะคาดเดา
ไม่นะ......กูแค่แหย่มันเล่น......ก็แค่น่ารักดี.....ไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ
จงสวดภาวนาให้ความรักอันเป็นนิรันดร์กันซะ.....พ่อตึกแฝด!!!!
.
.....
...................
......
.
ราเชนทร์เล่า ;
พระเจ้า นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้
ห่างหายไปนานเชียวนะ สำหรับผมในมาดฝ่ายรุกน่ะ หึหึหึ
คนเก่งของผมช่างดูน่ารักน่าใคร่มากกว่าเดิมอีกเป็นล้านเท่า กับผมทรงใหม่ สาบานได้เลย ว่าไม่มีหนุ่มเร้กเก้หน้าไหน ต่อให้ขนมาทั้งหาด ก็ไม่มีทางเทียบลูกพี่ของผมได้ วันนี้ลูกพี่รวบผมโชว์หัวเหม่ง น่ารักที่สุด....อยากจูบเหม่งเธอ.....อยากสัมผัสหน้าผากโหนกนูนเหมือนวุ้นปลาทองของเธอ
อ่าห์~
อยากเห็นลูกพี่ถอดเสื้อ.....แล้วสวมแต่กางเกงเลเซอร์ ๆ ชะมัด ผมจินตนาการถึงบรรยากาศของทะเลในฤดูหนาว ลูกพี่ในท่านั่งยอง ๆ สุดแสนจะน่าร๊ากกกกก มือเขี่ยทรายขาว ๆ เล่น แล้วบังเอิญว่าตาดุ ๆ นั่นเหลือบไปเห็นปูลมสองสามตัวกำลังวิ่งโต้ลมอยู่บนหาดทราย ลูกพี่ก็เลยใช้เท้าเหยียบขยี้จนแหลกเละ แล้วก็ยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันเขี้ยวให้ผม....เขี้ยวสเน่ห์(บ้าไปแล้วกู)
แต่ว่าเรื่องที่ลูกพี่ขอให้ผมช่วยเนี่ยดิ....เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางดีจริง ๆ คราวก่อนก็ไอ้ยานอนหลับผิดกฎหมายครั้งนึงล่ะ ไอ้ยาปลุกเซ็กซ์ของพวกยัยแม่มดก็อีกกระทงนึงล่ะ
แต่นี่มัน.....อื้ม.....เอาเถอะ ต่อให้เสี่ยงกว่านี้ ผมก็ยอมแลก......มีอะไรบ้างล่ะ ที่หาไม่ได้ในอินเตอร์เน็ตน่ะ...ฮึ?
“พี่ไปเรียนก่อนนา ได้เรื่องยังไงแล้วก็โทรบอกกันด้วยนา แล้วต้องปิดปากให้สนิทด้วยนา.....ไม่งั้นล่ะพ่อจะแห่กันมาทั้งโรงพัก.....เป็นได้เข้าซังเต แล้วโดนไอ้ขี้คุกเจ้าถิ่นอัดจนตูดบานเอานา” ลูกพี่โบกมือลา ก่อนจะเดินสะบัดผมอย่างจงใจ ให้ประชาชีได้รู้ว่าข้าไปทำผมมา เดินตัวปลิวเข้าห้องไป ผมเหลือบมองซ้ายขวา ตรงนี้ไม่มีใครเลยซักคน ซื๊ดดดด ผมกำลังดมมือตัวเอง มือข้างนี้น่ะให้สัมผัสเนื้อนิ่ม ๆ ของลูกพี่เชียวนา....คุณคนอ่านนา หึหึหึหึ
ผมนึกถึงเพื่อนคนนึง ก็ไม่ค่อยสนิทนัก แต่ว่าในสมัยที่หนังโป๊ยังไม่บูมในอินเตอร์เน็ตเท่าสมัยนี้ และผมยังไม่รู้จักกับเวปโหลตบิท(และอินเตอร์เน็ตที่ใช้ก็เป็นเน็ตบ้าน ๆ ความเร็วต่ำ).....ก็ได้เจ้าหมอนี่เนี่ยแหละ จัดหาแผ่น.....หนังอย่างว่าให้
ผมได้ข่าวแว่วมาว่าตอนนี้มันทำธุรกิจผิดกฎหมายนิด ๆ......ก็ไม่ถึงกับสร้างความเสียหายมากมายให้กับประเทศชาติ หรือเลวร้ายขนาดฆ่าแกงกันเพราะขัดผลประโยชน์ อืมมมม์ จะให้อธิบายมันก็ประมาณเปิดท้าย ขายของสารพัน ผมมักเรียกมันว่าโดราเอม่อน มันเท่านั้น.....ที่น่าจะจัดหาของที่ลูกพี่สั่งได้
“ม่อน....”
“เหวย สหาย.......มีไรให้เพื่อนรับใช้”
“กูอยากได้... แค่ใช้ส่วนตัวน่ะ ไม่ได้เอาไปขายต่อ เฮ้ย!!!!!ไม่เอาเยอะขนาดนั้น แค่เอาไปใช้ครั้งสองครั้งก่อน”
“เด็ก ๆมาก แล้วกูจะโทรกลับนะตุ๊ดตี๋ ต้องติดต่อพ่อค้าในสวนแป๊บนึง”
“เชรี่ย.....”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ นึกว่าลืมกันไปซะแล้ว แล้วอย่างอื่นนอกจากไอ้...ล่ะสนมั้ย ของดีนะนี่ ไม่รักกันจริงไม่นะนำ เม็ดเดียวเท่านั้น ฟ้าเหลือง สุโคร่ย ๆ”
“ไม่เอาเฟร้ย แค่นี้นะ”
หลอกขายของตลอด....เพื่อนกู
ลูกพี่ครับ....เพื่อลูกพี่แล้ว ผมทำได้ทุกอย่างจริง ๆ เห็นมั้ย.......ต่อให้เป็นกะโหลกของช้างแมมมอร์ธ ถ้ามันคือสิ่งที่ลูกพี่ต้องการ ผมคนนี้ก็จะขโมยมาให้
ผมไม่ต้องการเลื่อนขั้น
ที่ของผมในตำแหน่งลิ่วล้อ.....แค่นี้ก็บุญของราเชนทร์แล้ว
แต่ถ้าหากพี่จะรักผมบ้าง เอ็นดูผมบ้าง.....ผมก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะครับ
แค่ได้บ๊ะ ๆ ซักทีจะไม่ลืมพระคุณเลยเชียว
.
....
..........
..
.
บรรยาย :
“หมา.....กูไหว้ล่ะ ตั้งใจเรียน.....เลิกกดโทรศัพท์เล่นได้แล้ว”
บิ๊กชักสุดจะทนกับพฤติกรรมของพี่ชาย ที่นับวันจะยิ่งหนักข้อมากขึ้นเรื่อย มือของน้องชายกระชากโทรศัพท์ออกจากมือคนเป็นพี่ ก่อนจะยัดมันลงกระเป๋าของตน บู้จิ๊ปาก เหล่มองน้องด้วยหางตาก่อนจะเอนตัวไปด้านหลัง แล้วทำท่าจะยกเท้าขึ้นมาวางพาดบนโต๊ะ
เพี๊ยะ!!!!! เสียงฝ่ามือโต ๆ เล่นเอากระเทือนไปทั้งร่าง บุ๊กฟาดหลังพี่ชายเต็มแรง คล้าย ๆ กับคุณแม่ตีลูกที่ดื้อแล้วก็ไม่ยอมเชื่อฟังนั่นแหละ ราสต้าบอย น้ำตาคลอหน่วยด้วยความเจ็บใจ....เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ แล้วก็อายเพื่อนร่วมชั้น.....เหมือนเด็กดีมั้ยล่ะ
“ถ้าโตแล้วก็อย่าร้อง มือน่ะหัดจดซะบ้าง.....ไม่ใช่เอาแต่เขียนรูปเละเทะ”
“บิ๊กแมร่ง....”
“ไม่ต้องคร่ำครวญ เค้าไม่ใจดีกับหมาหรอกนะ ถ้ามันจะทำให้หมาเสียคน”
ครืดดดด.....ครืดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่ในกระเป๋าของเจ้าบุ๊กบิ๊ก ทำให้เจ้าตัวต้องทิ้งปากกาในมือแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบออกมาดู ไม่ใช่ของตนแน่ ๆ ล่ะ.....ของหมา.....ใครกันน่ะ มีเบอร์โทรของหมาด้วย
“ฮัลโหล”
“พี่บิ๊ก.....ของผมค่อยกับลูกพี่หน่อย”
เฮ้ย....นี่น้องก็เป็นไปด้วยอีกคนแล้วรึ ลิงยักษ์นึกแปลกใจไม่น้อย น้องเปา.....กับไอ้หมาที่ดูท่าทางจะไม่ชอบน้องเอาซะเลย ไหงสองคนนี่ถึงโคจรมาป๊ะกันได้ แถมยังดูสนิทสนมถึงขนาดเรียกหมาน้อยว่า.....ลูกพี่
“หมา.....โทรศัพท์”
“เรียกใครหมา....เราไม่ได้ชื่อหมา....แล้วนายเป็นใคร เราไม่รู้จักนาย”
“น้องเปาโทรมา ไม่คุยก็อย่าคุย”
“เฮ้ย!!! เอามานี่เลย” มือเล็กรีบฉวยโทรศัพท์ทันทีเมื่อน้องชายทำท่าจะยัดกลับเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้ง
“คุยเสร็จแล้วส่งคืนเค้าด้วย เข้าใจมั้ย”
พี่ชายไม่สนใจ แต่กลับเขยิบไปนั่งเสียไกล อีกฝากหนึ่งของห้องเรียน พร้อมกับทำท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ น่าสงสัย
เอาเข้าไป แล้วนั่นมันจะไปไหน
บิ๊กเครียด....เครียดแล้วก็ปวดหัว....ทำไมตอนมันเกิดมา....มันไม่เอาคู่มือการเลี้ยงเด็กติดตัวมาด้วยนะ พี่ชายคุยเสร็จก็เดินกลับมา แล้วก็ขอตัวออกไปข้างนอกสักครู่หนึ่ง บิ๊กถอดถอนใจอย่างเอือมระอา
“เอาน่า เดี๋ยวพี่มา เด็กนายมันกำลังเครียด ไม่ต้องถามหรอกว่าเรื่องอะไร ความลับของแก๊งค์น่ะ”
พูดจบ โดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายอนุญาต ไอ้หัวเหม่งก็เดินเฉิบ ๆ ตัวเอียงออกจากห้องไป
บิ๊กรู้สึกหงุดหงิดกับไอ้นมยักษ์ตั้งแต่เช้า เลยพาลหงุดหงิดเมื่อมาถึงห้องแล้วเพื่อน ๆ ยังคงไม่เลิกตื่นตาตื่นใจกับผมทรงใหม่ของพี่ แม้เวลาจะผ่านมาก็หลายวันแล้ว แต่มันก็ทำใจให้คุ้นชินได้ยาก
น่ารักดีนะรวบผมแบบนี้ เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เอานิ้วเขี่ยหน้าผากเล่น เจ้าบู้น้อยก็ยิ้มอย่างเดียว สายตานั้นจับจ้องอยู่ที่ดูม ๆ ซึ่งตรงกับระดับสายตาพอดีเป๊ะ
น่ารักตรงไหน กุมารทองล่ะสิไม่ว่า!!!!!!!
ร่างสูงสบถเสียงลั่นอย่างลืมตัว ทุกคนในชั้น รวมทั้งอาจารย์สาวขาโหดดีกรีรองศาสตราจารย์ ถึงกลับหันขวับมามองกันเป็นตาเดียว
“คุณกฤษณะคะ เก็บอาการด้วยค่ะ ที่นี่ห้องเรียน ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของคุณนะคะ กรุณาให้เกียรติสถานที่ด้วย” อาจารย์สาวพูดนิ่ง ๆ ก่อนจะหันไปทำการสอนต่อ พ่อหนุ่มคมเข้มฟุบหน้าลงกับโต๊ะ.....พรีเดเตอร์ก็พรีเดเตอร์เถอะ เดี๋ยวเอเลี่ยนจะจับแดกให้สิ้นซาก....พ่อจะ.....ไม่สนแล้ว.....ผมทรงนี้กูก็หื่นได้.....
บิ๊กไม่ได้สนใจกับเนื้อหาที่อาจารย์กำลังอธิบาย เนื่องด้วยเอาแต่สะกดจิตตัวเองให้รู้สึกปลื้มปริ่มกับผมทรงใหม่ของหมาน้อย.....
.
....
.........
...
.
.
มุมหนึ่งในห้องสมุด
ที่ซึ่งคนตัวเล็กอีกคน ในสภาพทรงผมที่ไม่ต่างกันรออยู่
ทันทีที่นายบู้ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ หัวยุ่ง ๆ ของเปาก็เอนลงมาซบ.....
“เป็นอะไรอีก.....ยังไม่หายเศร้าอีกรึไง” มือเล็ก ๆ นั้นทำได้เพียงลูบเบา ๆ ที่หัวของ ‘มือซ้าย’ หมาด ๆ เปาไม่ตอบ แต่สองแขนเล็กนั้นกำลังโอบกอดนายบู้ พ่อหนุ่มนั่งนิ่ง.....เขินก็เขิน แต่ก็ทำอะไรไม่ทุก ก็เลยปล่อยให้น้องกอดต่อไป
เปาอยากจะบอกใจจะขาด เรื่องการตายของพี่แอมป์ แต่มันจะมีประโยชน์อะไร....ในเมื่อคน ๆ นี้เป็นคนเดียวที่สามารถพักพิงได้ การลากให้นายบู้ลงมาร่วมรู้สึกแย่กับปัญหาของตน ดูจะเป็นการกระทำที่ขลาดเขลาที่สุด เปาเลือกที่จะเก็บเงียบต่อไป....ซึ่งลูกพี่ผู้มีเซ้นส์เองก็รู้สึกได้เช่นกัน
“พี่น่ะ.....เมื่อก่อนเกลียดนายมากเลยนะ นายรู้มั้ย.....พี่กลัวว่านายจะมาแย่งน้องชายของพี่ไป.....แต่ว่าจริง ๆ พี่น่ะมาคิด ๆ ดูแล้ว พี่มีน้องชายตั้งสองคน ยกให้คนอื่นไปซักคน ก็คงไม่เป็นไรมั้งเนอะ หึหึหึ”
“พี่บู้อ่ะ......ยังจะมาพูดเล่นอีก......รักมากไม่เชื่อเหรอ พี่บิ๊กน่ะ.....เป็นคนสำคัญนี่นะ ผมขอโทษที่เข้ามาแทรก.....ระหว่างพี่สองคน ถ้าผมเข้มแข็งมากกว่านี้ ผมคงไม่ต้องพึ่งใคร ไม่ต้องเป็นภาระให้ใคร”
“พี่ไม่คิดว่านายเป็นภาระหรอกนะ”
“จริงนะ”
“จริง”
ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ชิดกันมาก....จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ....กลีบปากสีอ่อนราวกับเด็กผู้หญิงของเปา ช่างน่าจุมพิต เปาเองก็กำลังมองริมฝีปากสีซีดราวกับหินอ่อนนั่นอย่างหักห้ามใจเช่นเดียวกัน
“ลูกพี่ครับ”
การปรากฏตัวของบุคคลที่สาม ทำเอาสองหนุ่มตัวเล็กผละออกจากกัน ราวกับแม่เหล็กที่หันขั้วเดียวกันมาชนกัน ยังไงก็ยังงั้น
“เชนนี่”
“ใครอ่ะพี่บู้”
“ลิ่วล้อพี่เอง แล้วต่อไปนี้ก็จะเป็นลิ่วล้อของนายด้วย เชนนี่....นี่น้องเปา รุ่นเดียวกับนายนั่นแหละ”
“สวัสดีครับเชนนี่”
“สวัสดีครับเปา”
ทั้งคู่ทักทายกันตามมารยาท ก่อนที่นายราเชนทร์จะเข้ามานั่งอีกด้านหนึ่ง ข้าง ๆ ตัวลูกพี่ของเค้า.....คนทั้งสามหลังพิงชั้นหนังสือ สีหน้าของแต่ละคนดูเหมือนมีเรื่องที่ปกปิดเอาไว้ในใจไม่ต่างกัน
เด็กบ้านี่ใครฟะ.....ราเชนทร์รู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย
ไหงมันถึงเอนซบลูกพี่.....ถ่ะ....แถมเมื่อกี้นี้ยังจะ....จูจุ๊บกับลูกพี่!!!!
To be con
................................................
เตรียมพบกับพาร์ทสองเร็ว ๆนี้นะขอรับ....เช่นเคย เม้นท์เถอะ ขอร้อง!!!!
เนื้อหาช่วงหลังๆนี่ จะบอกว่าเป็นภาคสองก็คงได้นะ เหอ ๆ....ขอเม้นท์เยอะก็ไม่ค่อยจะได้ คนอ่านน้อย แต่ก็ยังด้านเอามาลงเนอะคนเรา ฮี่ ๆ จะว่าไงดีล่ะ.....แบบว่า :o8: :-[ :impress2: มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปซะแล้ว
-
กริ๊ดดดดดดดดดด
อยากตะโกนดังๆ ให้กับ บู๊เปา และบิ๊กกะนมยักษ์
เชียร์ๆๆๆๆๆ
ชอบความนิ่งแบบรั่วๆของพี่บู้มากๆ น่าซบไหล่
ไม่รู้สิ เหมือนพี่บู้จะดูพึ่งพาไม่ได้ แต่ในเรื่องความอดทนและปล่อยวาง บางที่น่าเป็นที่พึ่งทางใจนะ ^^
-
เพิ่งมีโอกาสติดตามเรื่องนี้เมื่อวาน แอบอ่านที่ทำงาน เล่นเอาไม่เป็นอันทำงานเลยค่ะ เอิ๊กส์
สนุก น่ารัก > v <
เป็นกำลังใจให้น้า
-
บู๊เปาน่ารักดี แต่บุ๊กบิ๊ก กับ กันต์นี่ ไม่ไหวนะ 5555+
-
เหว้ยๆๆๆ บู้เปาบิก พอรับได้นะ แต่บิ๊กกับนมยักษ์นี้แค่คิดก็.... แล้ววว โอ...ม่ายยยย
ปอลอตอนนี้จิ้นหัวพี่บู้เป็นสัปปะรดแทนแล้วนะ หึหึ โชว์เหม่งๆๆ
-
บู๊น่าฮัก ><
-
:pig4:
ติดตามๆ
-
ขนลุกขนพอง นมยักษ์ นี่แกเริ่มเอาจริงเอาจังกับการแกล้งมากเกินไปป่ะนี่ ชักจะไงๆ อยู่นะ
ไอ้หมาดำก็ทำตัวเสียน่ารักเชียว หลังๆ นี่เริ่มเคะ แตกนะแกน่ะ
พี่บู้น้องเปา กรี๊ดดดดดดด สครีมให้กับโมเม้นต์ โมเอ้ นี้ แถมเพิ่มเชนนี่มาด้วย อร๊ากกก
ทริปเปิ้ลเคะ น่ารักโฮกกกก หลังๆ เชนนี่เริ่มเป็นนายร้ายเข้าไปทุกทีแล้วนะลูก แต่ช่างมัน
อย่าได้แคร์ เพื่อพ่อราสต้าผู้น่ารัก (จะเพี้ยนเป็นพาสต้าทุกทีไป) นายจะทำตัวยังไงเรารับได้สำเหมอ
ปล. ฟิคที่เค้าเขียน มันเป็นแฟนฟิคแนว TVXQ ชอบอ่านหรือเปล่าคะ?? ที่สำคัญ เมนของเค้าคือ ชางมินนะคะอิๆ
-
รีบๆจัดการซะทีสิบุ๊กบิ๊ก พี่บู้ชักจะไม่ไหวแล้วนะ :oo1:
-
ตอบเม้นท์(และถือโอกาสดันไปในตัว อิอิ)
แอบสงสารปิงนะนั่น :เฮ้อ:
สงสารพี่ปิง ที่แอมป์ฆ่าตัวตาย หรือสงสารที่ไม่ค่อยได้โผล่คะ เอิ๊ก ๆ.....ตอนหน้า ๆโน้น จะต้องหาทางเอาพี่ปิงกลับมาให้จงได้ ฮึ่บ!!!
เพ่บู้ มาแว๊วๆๆๆๆ :man1:
สองคนนี้อยู่ด้วยก็น่ารักดีน้า....ถูกต้องแล้วน้องเปา... เพ่บู้ อยู่ด้วยแล้ว สบายใจที่สุด
ดีไม่ดี จะขำกลิ้งทั้งวัน :pigha2:
:pig4:
พี่บู้ไม่คนตลกนะ....ออกจะมีมาดขนาดเน้ อิอิอิ.....อันที่จริงคาแรคเตอร์พี่แกก็ไม่ใช่คนตลก จะสังเกตได้ว่าพี่แกปล่อยมุขคาเฟ่น้อยมาก ๆ ตัวละครในเรื่องก็เห็นว่าเพ่เค้าน่ารักมากกว่าตลก....แต่ไป ๆ มาๆ คงมีแต่คนอ่านล่ะมั้ง ที่ฮาพี่บู้ววววว......(พี่บู้ : พวกเอ็งขำไรกันฟะ!!!!)
น่ารักอ่ะ โมเม้น เปาบู้ เหมือนเด็กอนุบาลสองคนหนีพ่อแม่ มาเที่ยวกันเลย 555+
ชอบนะ มันโมเอ้ ดี ฉีกความเครียดจากคู่กันต์กี๋ หื่นจากบิ๊กบู้ดี อ่านไปยิ้มไปได้
จนเกือบจบตอน แหมะๆ มีสองสาว พลอยเป็ดอีก หายไปนานจนเกือบลืมหน้า
แล้วพี่ปิงเป็นไงบ้างอ่ะคะ ไม่อยากให้พี่ปิงเศร้ามากเลยอ่ะ สงสาร...
พี่ปิงไม่โอเคเป็นอย่างยิ่ง....ทั้งชีวิตจริงและเรียลไทม์การออกอากาศ....พี่แกบอกว่าหงุดหงิดมาก ทั้ง ๆ ที่เป็นหนึ่งในพระเอก แต่กลับโผล่น้อยมาก...สองสาวตัวประกอบยังได้ออกเยอะกว่าเลย(ฮา)
อิบุ๊กบิ๊ก ยังมีหน้ามาเสียดายน้องเป็ดอีกนะ เลวจริง :angry2:
จับพี่บู้ มาซั่มกับน้องเปาซ๊ะให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไปเลยมะ :oo1:
ใครจะเป็นคนทำ.....คงไม่มีใครอยากโดนแน่ แต่ก็ทำไม่เป็นกันทั้งคู่....อืมมมมม ขอจิ้นเดี๋ยวนะคะ
แอบจะเป็นคู่เลสอีกคู่แล้วจิ
บู้-เปา
ไม่อยากบอกคนเขียน
ว่าเราเองก็เป็นประเภทชอบคู่เลสเหมือนกัน
ถ้าเป็นดารา GV
ก็ต้องคู่พี่หงิกับน้องชุนยังไงยังงั้น
ชอบๆๆๆๆ
:oo1:
รอดูอิหมาดำมันบ้าตอนหน้า
:laugh:
ปกติหนังค่าย Coat เราจะเน้นดูพวกนักกีฬาล่ำ ๆ มากก่าอ่านะ ก๊ากกกก แต่ถ้าเป็นโดจินน่ารัก ๆ เราก็ชอบนะ คิก ๆ
น้องเป็ดโฉมใหม่ ไฉไลกว่าเดิม o13
แต่น้องพลอยกะพี่บู้ไม่ไหวนะคะ หื่นมากอ่ะคู่นี้ :haun4:
โอ๋ๆ น้องเปา ไม่เป็นไรนะคะ อยู่กะพี่บู้ลืมความเศร้าไปได้เลย เพราะจะปวดประสาทแทน :laugh:
ปอลอจุด ไม่ต้องจิ้นหน้าเค้าหรอก เดี๋ยวหลอน :jul3:
ปอลอจุดสอง เค้าเข้าใจผิด & ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มเลยอ่า T T
น้องพลอยแร่ดเนาะ.....เหมือนเอาตัวเองมาแต่งเลยงิ
หน้าเบียร์คงหลอนสู้หน้าเราไม่ได้หรอก เดินกลับห้องตอนดึก ๆหมานี้หอนเกรียวเชียวล่ะ อิอิ
ติดไว้ก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านค่ะ ง่วงเเล้ว
เดี๋ยวนี้หายหน้าไปนะ....น้อยใจนิด ๆนะนี่
และแล้วพี่บู้ก็ยังคงเป็นพี่บู้อยู่เช่นเคย :m29:
ให้เจ้าบิ๊กปราบอ่ะดีแระ ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่านี้แระ เอิ่กๆ :amen:
ตอนนี้ดื้อแพ่ง จนใครก็ปราบไม่ได้แล้ว ออกจะหนักไปทางเลวแล้วจิ...
:sad11: หายเศร้าเร็วๆน๊า น้องเปา
แต่ได้อยู่กับเพ่บู้นี่ เป็นใครก็ ร่าเริง บันเทิงใจได้
...แต่ถ้าอยู่กับบิ๊ก บิ๊กได้ ร่าเริงบันเทิงกาย :z1:
:pig4:
เขิลนะรีนี้....ร่าเริงบันเทิงกาย ชอบอ่ะ ขอเอาไปใช้นะ
เมื่อวานมาดูแล้วไม่มี เช้านี้เข้ามาใหม่ อิอิ สมใจล่ะ พี่บู้.........
หนีเที่ยวเกเรเชียว นึกภาพเด็กสยองใจกล้าๆกลัวๆ แต่อยากจะเล่น........น่ารักอ่ะ.... อิอิ
ปล่อยบุ๊กบิ๊ก นอนทุรนทุรายไปเลย 5555 สะใจ แต่ระวังโดนจัดหนักทีหลังนะจ๊ะ
สุดท้ายก็อย่างที่เห็น อดจัด เพราะทรงผมพี่บู้....มันยึกหยึย จนดำหมดอารมณ์
อิอิ น้องเปา พี่บู้ น่าเอ็นดู...แบบว่าน่าลั๊คอ๊ะ!!!! :man1:
จิ้นม๊ะ ๆ....อ่านแล้วจิ้นม๊ะ
เด็กหนีเที่ยวสองคนนี้น่ารักจริงๆ :กอด1:
อยากไปเที่ยวด้วยจัง แต่ถ้าเค้าแอ๊บกลัวแล้วไปกอดพี่บู้ อย่าถีบเค้าตกเครื่องเล่นนะไอ้หมาน้อย :laugh:
ป.ล. เบียร์ก็เอ๋อๆอย่างนี้แหละ อย่าเคืองน้า :m5:
ไม่เคือง แต่ปลื้มปริ่ม
เอิ่ม โมเม้นต์ เปา-บู้ มาอีกละ :laugh:
จะว่าไปบุ๊กบิ๊ก มันก็ปัญญาอ่อนได้โล่ :jul3:
บุ๊กบิ๊กเป็นเมะที่หยุมหยิมเหมือนผู้หญิงเลยเนอะ....อิอิอิ จะบอกว่าคนแต่งชอบผู้ชาย(แท้ ๆนะ) ที่มีนิสัยบางอย่างของผู้หญิงแฝงอยู่นิด ๆ
น่าร๊ากกกกกกกกกกก น่ารักที่สุดในสามโลก
เหมือนอ่านนิยาย ยูริ อยู่เลยอิๆ เปาบู้ น่ารักดี
คือพูดตรงๆ ให้จิ้นอ่ะ จิ้นไม่ขึ้นอยู่ล่ะ แต่เหมือน
พี่พาน้องมาเที่ยวเล่น ทั้งที่พี่ก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
ทางสติปัญญาและสมองอ่ะนะ 555+ น้องเปาก็นะ
แทนที่จะปรามพ่อหนุ่มบู้ได้ ที่ไหนนนน...ทำตามเค้าซะงั้น
ปล. บู้น้อยของพี่ จะช้ำขนาดไหนกันนี่ ไม่อยากจะคิดสงสารเลยอ่ะ
นิยายยูริ....พี่บู้แมนนะเฟร้ยยยยย (พี่บู้ : ไหนว๊า ไรเฟิลของตูข้า ไอ้บุ๊กบิ๊กมันเก็บไว้หนาย) 5555+ ถ้าคนอ่านชอบ เค้าก็ปลื้มงิ
แอบยกมือ*
เราก็คิดว่าคนเขียนเป็นสาวเหมือนกันเลย
:laugh:
ตัวเธอเข้าใจถูกละ....เข้าใจต่อไปนะ เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ (หันไปถามแม่ หนูไม่เหมือนชิมิคะ)
เฮ้อ :เฮ้อ: เบียร์ มีที่ไปหละ .. ..มัวแต่หลงเพ่บู้คนเดียวก็ไม่มีประโยชน์นะ...
เพราะไอ้ดำ มันหวงมาก!! ไม่มีทางได้มาเลยหละ 5555+
:pig4:
น้องเบียร์แอบทำคิสมาร์คไว้บนตัวเพ่บู้เชียวนะ ยังพอมีลุ้นน่า
มันใสซื่อตรงหนายยยยยยยยย มันหม่นหมองมากกว่า (ไม่มีเด็กปกติสักคนนะเรื่องนี้55++)
พี่เบียร์ก็เอาน้องตูมตามเป็นตัวแทนซะงั้น เจ็บปวดดดดดดดดดดดด โลกสีเทา :z10: :z3:
น้องตูมตามจะโผล่มาเป็นช่วง ๆ ในรูปของตอนคั่น....น้องจะคล้ายพี่บู้นิด ๆ แต่ไม่หลอน....จะออกเอ๋อ ๆ เหนิด ๆ เนิร์ด ๆ
ไอ้เด็ก 2 คนนี้มันดูเหมือนจะไร้เดียงสานะเคอะ
แต่อ่านไปอ่านมา
มันก็จิตไม่ปกติเหมือนพี่ๆมันแหละนะ
:laugh:
ถูกกกกกกก เก๊าะคนแต่งเอง มันยังไม่ปกติเล้ยยยยย จะให้ตัวละครธรรมดา ๆ ได้ไง ไม่ใช่แนวเพ่ อิอิ
ฮุๆๆ คนสุดท้ายที่โผล่มานี่จะเป็นคู่ของน้องเบียร์รึป่าวหนอ
ฟามลับจ้ะ
ไม่เอาหนูตูมตาม....จะเอาเพ้บู้วววว
น้องเบียร์อย่านอกใจเพ้บู้นะ อิๆ
อยากอ่านโมเม้น เบียร์-บู้ เปา-บู้ อีกน่ารักดี
อิๆ
น้องเบียร์ไม่เคยนอกใจเพ่บู้อยุ่แล้นนนนน่า
น้องเปา พี่ว่าอยู่กะพี่บู้ น้องจะจนกรอบลงๆ...ทุกวันเพราะลูกพี่ขาลุย แถมไม่อั้นเรื่องไถ่เงินลูกน้องอ่ะนะ
เปลี่ยนใจกลับไปหาพี่ปิงดีกว่ามั้ย 555+ ปล่อยพี่บู้มันไถ่เงินไอ้บุ๊กบิ๊กไปคนเดียวเหอะ ชอบอ่ะ อยากเห็น
ช็อตไอ้ดำ กะไอ้นมยักษ์ ตีกันเพราะแย่งเพ้บู้ววว... กรี๊ดดดด แมนมั๊กมากๆ
ปล. เด๋วไปเซิรจ์หาทรงผมแนวเพ้บู้ก่อน นึกทรงไม่ออก รู้จักแต่เดดร็อคอ่ะ
น้องเปาคงเท่ห์ แหวกแ_กแนวได้ใจเลยชิมิๆ
ปล.2 เอามาโบโร่ไลท์ ดีกว่านิ มีสกุลรุนชาติหน่อย กรองทิพย์ สายฝนอย่าได้สูบล่ะ มันแร๊งส์...
ว๊ายยยยย อะไรคือกรองทิพย์คะ.....เค้าคุ้น ๆ เหมือนเคยไปซื้อให้ป๊า ถ้าให้จับคู่ ต้องคู่กับแม่โขง ถึงจะดูบ้าน ๆ ดี อิอิ ตอนนี้บู้น้อยเปล่าไถนะ แค่ขอส่วนลดเอ๊งงงง
wอ้เด็พวกนี้นี่มันนนนนนนน ฮึ้ยยยยยยยยยยยย :z3:
เกลียดอีเด็กพวกนี้แล้วชิมิ 5555555+
พี่บู้ แนวคนเดียวไม่พอ ชวนน้องเปามาแนวด้วยอีกคน...แนวจะบ้า :laugh:
อีบิ๊กเห็นคงตกใจจนแทบสิ้นสติ หมาน้อยน่ารักหายไปไหนแล้ว :m20:
กันต์ก็นะ เพราะรักยอมทุกอย่างเลย เดี่ยวนี้เชนน้อยก็ใช้วิธีบีบน้ำตาด้วยอ่ะ :z3:
แต่ละคู่ อีรุงตุงนังดีเหลือเกิน เอิ้กๆๆๆ
เห็นด้วยกะรีบนมากกกกกกกกกกก
เชนนี่มันร้ายยยยยยยย ช่ายค่ะ หมาน้อยน่ารักไม่มีแล้ว อันที่จริงมันไม่เคยมีอ่านะ มีแต่หมาบ้า 5555+(ขอตอบรวบสองเม้นท์เนอะ)
ว้าวๆ วันนี้ได้อ่านเพ้บู้ 2 ตอนรวดเลยนิ
กันต์ บิ๊ก จ๊ายย รุนแรง ได้ใจจิงๆ อิๆ
ชอบอ่ะกวนโคตระเลย มีจุ๊บเยาะเย้ยกันด้วย
บิ๊กคงได้นอนฝันร้ายไปหลายคืน
อิหมาดำ อย่าได้ทำร้ายทรงผมมูลค่าหลายร้อยบาท
ของเพ้บู้นะ เค้าจิ้นไว้เสียสูงลิบ เพ้บู้คงน่ารักพิลึกเชียว
เด็กผีโทชิโอะ ไว้ผมทรงคอร์นโทร 555+
ปล. ตกลงพี่บู้สูบบุหรี่จิงเหรอเนี้ยะ เด็กไม่ดีๆ จับลงโทษให้
ลุกไม่ขึ้นเลยบุ๊กบิ๊ก อร๊ากกก หื่นอ่ะ >///<
(เขินหนักกว่า เพิ่งรู้ว่าตัวเราเองใช้คำว่า งืดดดด บ่อยมาก)
งืดดดดดด อิอิ น่ารักดีออก กันต์บิ๊ก คู่จิ้นคู่ใหม่ ขอให้จินตนาการถึงโดจินสไตล์นักมวยปล้ำ ว๊ะฮุ ๆ ๆ ว่าจะไม่จิ้นแล้วนะ แต่ก็อดไม่ได้จริง ๆ
นึกสภาพกันต์เอนกปล้ำจูบไอ้หมาดำ.... :m30:
รับไม่ได้กันเลยทีเดียว
ยังรักพี่บู้อยู่คร้าบบบบบ
เพิ่งมาเห็นว่ามา 2 วัน 2 ตอนเลย
ขอบคุณคนเขียนครับผม
ขอบคุณเหมือนกันคร๊าบบบบ
มาหาพี่บู้ตอนมืดๆ ฮือๆๆๆๆ เค้านึกภาพพี่บู้ตอนทำทรงเร้กเก้ไม่ไหวอ่ะ เอาพี่บู้กระลาครอบกลับมาเลยยยย
ว่าแต่แค่กวนแน่นะ นายกันต์ ยังไงเค้าก็สาวกพี่บู้น้องบิ๊กอ่ะ ไม่เอา กันต์บิ๊ก นะน่ะ
ลองดูก็ไม่เสียหายนะคุณ เปลี่ยนฟีลไง
ไอ้พี่บู้ซนขนาดนี้ต้องโดนจัดซะแล้วละ o18
ห่างหายฉากจัดหนักไปนานมาก
หัวหน้าแก๊งนับวันยิ่งน่าตีนะนี่ หุหุ
อิอิอิ น่าลงโทษให้ครางเลยเนอะ(หื่นนนนน)
=[]= ก็ นะ (พูดไม่ออกนิดนึง)
มันอึ้งจนพูดไม่ออก....หรือว่ามันห่วยจนไม่อยากพูด....มาเคลียร์กันนิ๊ดดดดด อิอิอิ ฟิคเรื่องนี้ยังมีอะไรที่คาดไม่ถึงอีกเย๊อะ ติดตามนะ
:L1: สู้ๆจ๊ะ ยังไง๊ ยังไง ก็ยังร๊อรอ เพ่บู้ ตลอดๆๆ...
เอาจริงรือ จะให้บิ๊กเสร็จนมยัก ม่ะเอานะ ได้โปรด ไม่ถนัดดูยักได้กะยัก อะ :a5:
:pig4:
แค่ฉากกุ๊กกิ๊ก....เอ๊ง ตบจูบ ๆ....ไม่ใช่ดิ...ต้องเตะจูบ ถีบจูบ
บอกพี่บู้มันไปตัดทรงนี้ออกเลยนะ อดเลิฟซีนเลยอ่ะ ไม่ยอมๆๆ เอิ่กๆ :o8:
ประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงนี้ช่ายแม๊ะ
เลี้ยงทรงนี้ไปอีกซักพักให้บิ๊กอกแตกตายไปก่อนจะดีกว่านะ 5555
อยากเห็นบิ๊กเจ็บปวดกะเค้ามั่ง
ตอนนี้อ่านแล้วแอบกลัวลูกน้องหน้ามึนของพี่บู้
นี่จะทำอะไรหนอ
รีพลายนี้ดูขัดแย้งกับรีพลายข้างบนมาก......ทรมานบิ๊กมั่ง ถึงจะดูว่ามันไม่ค่อยโดนอะไรเลยก็เหอะ แต่มันก็โดนเยอะนะ
โอ๋ๆๆๆ คนแต่ง :กอด1:
อันที่จริงคนอ่าน อ่านแล้วก็อยากเม้ม เพราะหมั่นใส้อิดำมากๆ
แต่เนื่องจากอ่านในโทรสับ แล้วมันไม่ไฮท์พอที่จะเม้มได้
นิยาย ก็ยังสนุกอยู่ เราไม่ได้หวังสาระหรือภาษาที่สวยงามอะไร
เอาแค่พอคลายเครียดยิ้มได้กับความรั่วของพี่บู้ก็พอ
สู้ต่อไปนะตัวเทอ :L2: :L2:
ไม่ต้องยาวก็ได้ เม้นท์น่ะ กดอีโมมาตัวนึง แสดงตัวให้รู้หน่อยว่ายังอ่านกันอยู่ เค้าก็พอใจแล้ว....แต่ใครเม้นท์ยาว ก็ขอให้ยาวไปเรื่อย ๆนะจ๊อดดดดด
บิ๊ก - บู้ : เอิ่มเอาให้เหี้ยนเลยบุ๊กบิ๊ก o13
กันต์ - กี๋ : ราเชนทร์น้อยเริ่มร้ายแล้ว :z3:
เอางั้นเยย......เสียดายออก พ่อหัวสับปะรด ออกจาน่ารัก คู่กับน้องเปา หัวรากไทรย้อย(รากไทรจริง ๆ นะเออ)
กริ๊ดดดดดดดดดด
อยากตะโกนดังๆ ให้กับ บู๊เปา และบิ๊กกะนมยักษ์
เชียร์ๆๆๆๆๆ
ชอบความนิ่งแบบรั่วๆของพี่บู้มากๆ น่าซบไหล่
ไม่รู้สิ เหมือนพี่บู้จะดูพึ่งพาไม่ได้ แต่ในเรื่องความอดทนและปล่อยวาง บางที่น่าเป็นที่พึ่งทางใจนะ ^^
มีคนเชียร์บิ๊กกันต์ดั้วะ.....ต้องงี้ดิ อิอิ
พี่บู้เหมือนจะไม่มีอะไรให้เอาอ่ะนะ.....นอกจากความบันเทิงเฉพาะกลุ่ม
เพิ่งมีโอกาสติดตามเรื่องนี้เมื่อวาน แอบอ่านที่ทำงาน เล่นเอาไม่เป็นอันทำงานเลยค่ะ เอิ๊กส์
สนุก น่ารัก > v <
เป็นกำลังใจให้น้า
ทำงานด้วย เดี๋ยวโดนเจ้านายดุเหมือนเค้า
บู๊เปาน่ารักดี แต่บุ๊กบิ๊ก กับ กันต์นี่ ไม่ไหวนะ 5555+
ลองดูยักษ์สะบึมบึ้มกัน....อ๊างงงง คงไม่เรตขนาดนั้น เอาพอกรุบกริบไง
เหว้ยๆๆๆ บู้เปาบิก พอรับได้นะ แต่บิ๊กกับนมยักษ์นี้แค่คิดก็.... แล้ววว โอ...ม่ายยยย
ปอลอตอนนี้จิ้นหัวพี่บู้เป็นสัปปะรดแทนแล้วนะ หึหึ โชว์เหม่งๆๆ
น่ารั๊กป่ะล่ะ
บู๊น่าฮัก ><
:pig4:
ติดตามๆ
ขอบคุณจร้า
รีบๆจัดการซะทีสิบุ๊กบิ๊ก พี่บู้ชักจะไม่ไหวแล้วนะ :oo1:
อิพี่บู้เริ่มจะกู่ไม่กลับแล้วชิมิ อยากอ่านช๊อตทำโทษอ่าดิ.....รอนะคะ...รอ
ขนลุกขนพอง นมยักษ์ นี่แกเริ่มเอาจริงเอาจังกับการแกล้งมากเกินไปป่ะนี่ ชักจะไงๆ อยู่นะ
ไอ้หมาดำก็ทำตัวเสียน่ารักเชียว หลังๆ นี่เริ่มเคะ แตกนะแกน่ะ
พี่บู้น้องเปา กรี๊ดดดดดดด สครีมให้กับโมเม้นต์ โมเอ้ นี้ แถมเพิ่มเชนนี่มาด้วย อร๊ากกก
ทริปเปิ้ลเคะ น่ารักโฮกกกก หลังๆ เชนนี่เริ่มเป็นนายร้ายเข้าไปทุกทีแล้วนะลูก แต่ช่างมัน
อย่าได้แคร์ เพื่อพ่อราสต้าผู้น่ารัก (จะเพี้ยนเป็นพาสต้าทุกทีไป) นายจะทำตัวยังไงเรารับได้สำเหมอ
ปล. ฟิคที่เค้าเขียน มันเป็นแฟนฟิคแนว TVXQ ชอบอ่านหรือเปล่าคะ?? ที่สำคัญ เมนของเค้าคือ ชางมินนะคะอิๆ
ส่งลิงค์ในกระทู้พี่บู้เลยก็ได้ หรือทางพีเอ็มก็ดี.....ไม่ได้อ่านฟิควงนี้นานแล้ว......แต่สงสัยว่าเป็นแบบ 5 คน หรือ 2คนอ่ะ....เอิ๊ก ๆ ถ้าเป็นแบบสองคนก็ต้องหมีคู่เป็ดป่ะ.....ชอบเป็ดนะ เป็ดเป็นเคะคงจะน่ารักดี....หรือจะให้หมีเป็นเคะดีล่ะ....เหอ ๆ
ถามว่าตอบเม้นท์งี้จะเรียกคะแนนเหรอ.....แหะ ๆ...ถ้าเรียกได้ก็ดีสิ จริง ๆเพราะเรื่องนี้เราก็ตอบเม้นท์มาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ช่วงกลาง ๆ เรื่องก็ไม่ค่อยได้ตอบ หลัง ๆ ก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง(ไม่รู้จะตอบไรน่ะนะ)....แล้วแต่อารมณ์......แต่อีกเรื่องนึงเนี่ยสิ ไม่ได้ตอบเม้นท์เลย(ฮา) กลัวจะสองมาตรฐานเหมือนกัน(เรื่องนั้นคนเม้นท์เยอะกว่าเรื่องนี้อีกนะนั่น)....โดยส่วนตัวแล้วก็อยากรู้ฟีดแบค แล้วก็อยากตอบสนองกับคนอ่านน่ะนะ...เหมือนเรียร้องเม้นท์จากเค้า ก็อยากจะตอบเม้นท์บ้าง.....ก็เกื้อหนุนกันไปน่ะค่ะ...อิอิอิ
พรุ่งนี้ค่อยเอาพาร์ทสองมาส่ง....วันนี้ขออาบน้ำนอนก่อน อยู่ ตจว เน็ตช้าคอมพ์อืด.....ไว้เจอกับพี่บู้พรุ่งนี้นะคะ
-
สวัสดีครับ ผมเป็นนักอ่านหน้าใหม่ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ
ก่อนอื่นต้องบอกว่าฟิคเรื่องนี้สนุกมากกกกกเลยครับ
ผมตามอ่านมาจากอีกเวปนึงครับ พออ่านจากที่อีกเวปจบ ก็เลยหาจนมาอ่านที่นี่อ่ะครับ
ขอบอกตามตรงนะ อ่านตอนแรกนึกว่ามันจะใสๆ ฮาๆ ป่วงๆ แบบธรรมดาซะอีก แต่ที่ไหนได้ พออ่านไปๆ โอ แม่เจ้า ทั้งดราม่า ทั้งซาดิสม์ เจ็บจี๊ดทั้งทรวงดีแท้
พอรู้สึกตัวอีกที ก็อ่านจนทัน 30 หน้าละ สนุกจนวางไม่ลงเลยดีจริงๆ
ยิ่งอ่านยิ่งไม่ค่อยชอบบุ๊กบิ๊กแหะ ตัวเองเป็นฝ่ายดึง ยึดติดกับบู๊ จนบู๊มีแต่ตัวเองคนเดียว พอวันนึงตัวเองเบื่อ คิดอยากมีอิสระ กลับพลักใส ทำร้ายร่างกายและจิตใจบู๊ บลา บลา บลา มันน่าจะเปลี่ยนพระเอกจากบุ๊กบิ๊ก เป็นน้องเบียร์แทนนะ จากชื่อเรื่อง น้องบิ๊กกับพี่บู๊ เป็นน้องเบียร์กับพี่บู๊แทนจริงๆ
ส่วนตาบิ๊กนี่ ต้องถอดจากบทพระเอกไปรับเคะให้ตากันต์สถานเดียว คู่นี้จะว่าไปมันเคมีเหมาะกันจนน่าสยองเลยนะ คนนึงโหด หื่น อีกคน ซาดิสม์หื่น ถ้ามาป่ะกัน คงจะมันส์กันเลือดสาดแน่ (ถ้าบิ๊กโดนกันต์กด คงจะเข้าใจความรู้สึกของหมาบู๊ที่โดนตัวเองกดแน่ๆ 5555)
จะว่าไปเมนท์ชักจะยาวไปแหะ พอแค่นี้ดีกว่า คราวหน้าขอบทเบียร์*บู๊ บู๊*เปา กับกันต์บิ๊ก บ้างนะครับ คุๆๆ
-
^
^
^
^
^
กรี๊ดดดดดด ขอโทษ ๆ เวปนั้นลงไปได้แค่สามตอนเองอ่ะ.....เค้าขอโทษงิ ยังไงก็จะไปอัพฝั่งนู้นบ้างนะคะ เนื้อหาหลักเหมือนเดิมทุกประการ แต่ตั้งใจจะจัดเอ็นซีสนองนี๊ดตัวเองให้เต็มที(พิเศษเพิ่มไข่นั่นเอง).....ซึ่งไป ๆ มาๆ เหมือนจะไปไม่รอดแฮะ เอาเป็นว่าถ้าตัวเองตามมาอ่านในนี้แล้ว ก็อ่านในนี้แหละ เพราะส่วนใหญ่ก็จะอัพที่นี่เป็นหลัก เพราะลงมาตั้งแต่ต้นก็กะลงให้จบ
เอาละ.....
ไปอ่านตอนต่อไปกันเลย.....โฮกกกกกกก
......................................................................
Part 2 บทลงโทษของหมา(หัด)เลว
“หึหึหึ.....ในที่สุด เค้าก็สามารถเอาชนะทรงผมของหมาได้แล้ว.....น้องของหมาน่ะ....เก่งใช่มั้ยล่ะ”
ร่างล้อนจ้อน.....ของคนข้างบน.....ที่กำลังขับเคลื่อนร่างกายขณะประกอบกิจกรรมหรรษา เอ่ยขึ้นเยาะเย้ยคนด้านล่าง หมาน้อยกัดริมฝีปากอย่างเจ็บแค้น ร่างกายส่วนล่างนั้นกำลังเจ็บปวดแทบขาดใจ ราวกับร่างกำลังค่อย ๆ แยกออกเป็นสองส่วน น้ำตาที่เอ่อท้น กระตุ้นอารมณ์วิปริตของผู้กระทำให้สานต่ออย่างไม่รู้จบ
“หมาน่ะ....เหมาะที่จะเป็นตุ๊กตาของเค้า....มากกว่าหัวหน้าแก๊งค์ตั้งเยอะ เนอะหมาเนอะ....อ่าห์”
ร่างกายที่แกร่งกว่า จงใจกระแทกกระทั้นบั้นเอว เพื่อตอกย้ำในคำพูดเมื่อครู่.....พยางค์ต่อพยางค์ หมาดำก้มลงงับเบา ๆ ที่หน้าอกทั้งสองข้างของพี่ชาย.....เพียงแค่นั้นก็ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งเฮือก
“ฮ๊ะ!!!!”
“แง่งงงงงงงงงงง...................ฮ่าฮ่าฮ่า.....กลัวเหรอ.....กลัวเค้ากัดหมาจริง ๆ ใช่มั้ย หึหึหึหึหึ.....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
สีหน้าขบขัน....และแววตาขี้เล่น ถูกสร้างขึ้น เพื่อหลอกเหยื่อให้ตายใจ....ก่อนจะลงมือขย้ำจริง ๆ
“โอ๊ยยยยยยยยยยย!!!! เจ็บ!!!!!!!”
บิ๊กผละออกมาเพื่อดูผลงาน หน้าอกขาวเนียนนั้นแดงเป็นรอยฟันอย่างชัดเจน คนตัวโตหัวเราะในลำคออย่างสะใจ ก่อนจะยักคิ้วข้างเดียวให้พี่ชาย.....ตั้งใจจะแหย่ประสาทอีกฝ่าย ซึ่งก็ดูจะได้ผล
“เกลียดบิ๊ก”
“เหรอ~”
“เออ!!!! ไอ้หมาบิ๊ก.....ไอ้เลว.....ไอ้เด็กเลว!!!!!”
“เห็นทีแค่รอยเดียวคงจะไม่พอละมั้ง.....เนอะพี่เนอะ”
บทลงโทษของเด็กเลวในค่ำคืนนี้ คงจะดำเนินต่อไปอีกเรื่อย ๆ......จนกว่าจะรุ่งสาง......หรือจนกว่าใครซักคนจะหมดแรง!!!!
.
...
......
....
.
.
หลายชั่วโมงก่อนหน้านี้
สองราสต้าบอยกับหนึ่งโอตาคุในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ หลังจากเวลาผ่านพ้นไปนานหลายวัน ราเชนทร์ก็หาของมาเซ่นไหว้ลูกพี่ผู้องอาจได้สำเร็จ.....ร่างเล็กนั้นดูตื่นเต้นผสมลิงโลดตามแบบฉบับของเจ้าตัว.....ซึ่งจะว่าไปแล้ว ทุกคนนั้นก็ต่างก็ตื่นเต้น ทั้งสามหน่อกำลังมุงห่อสีน้ำตาลที่วางอยู่บนเตียง ราเชนทร์หันขวับไปบอกกับคนที่กำลังก้าวเท้าเข้ามา
“คุณกันต์ดูต้นทางไว้นะครับ แล้วก็อย่าเข้ามาในห้องนี้ จนกว่าผมจะสั่ง”
คำว่า สั่ง ของราเชนทร์นั้นฟังดูเป็นคำสั่งจริง ๆ หาได้เอื้อนเอ่ยออกมาอย่างขลาดกลัวและติดขัดจากปากของราเชนทร์คนเดิมไม่ กันต์อเนกสนองบัญชาคนตรงหน้า ราวกับทาสผู้ซื่อสัตย์....ด้วยความจำใจ หากไม่เช่นนั้นแล้ว กี๋น้อยของเค้าก็คงจะไม่ยอมให้เข้าใกล้.....เสียงหวีดร้อง แล้วพร่ำเพ้อซ้ำ ๆ ว่า.....กลัว......ทำให้ลูกผู้ชายอย่างกันต์อเนกเย็นวาบไปถึงขั้วหัวใจ ภาพของร่างผอมบางที่ลงไปดิ้นทุรนทุราย น้ำตาที่ไหลพราก ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะแหลมเล็กราวกับคนวิกลจริตของกี๋น้อย ดูสมจริงสมจังเกินไปจนน่ากลัว......
แต่กระนั้นเพื่อรักษาฟอร์มของตนเอาไว้ ชายหนุ่มจึงขยี้หัวกลม ๆ นั่นไปเสียทีหนึ่ง ก่อนจะปิดประตูห้องให้เด็กน้อยทั้งสาม
“แกะห่อเลยเชนนี่”
สาบานได้ว่าตอนนี้ ดวงตาของทั้งสามนั้นวาวโรจน์ ดูคล้ายปิศาจในคราบเด็กหนุ่มตัวน้อย......โดยมีพ่อหนุ่มหัวสับปะรดเป็นหัวหน้าลัทธิ ทั้งที่ห้องนั้นปิดจนมืดทึบ แต่ดวงตาหกดวงดูสว่างวูบวาบราวกับแสงของหิ่งห้อยในอุโมงค์มืด
“เนื้อ.......อย่างดีเลยนะครับ เพื่อลูกพี่ที่ผมเคารพมากที่สุด” ผู้จัดหาพูดด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อม แต่มือเล็กและขาวซีดของผู้นำ ก็เอื้อมมาแตะอย่างแผ่วเบา ที่ไหล่ข้างขวาของนายราเชนทร์
“ไม่เอาน่าเชนนี่ ตอนนี้ถือว่าเราเท่าเทียมกันแล้วนะ มาสนุกกันเหอะ.....หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ”
“เล่นเลยดีกว่าครับพี่บู้....เอ๊ย.....ลูกพี่” ผู้สมทบ....สมาชิกใหม่ถอดด้ามที่นั่งเงียบมานานเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นบ้าง เด็กแสนดีในตอนต้นนั้น บัดนี้กลายเป็นเด็กใจแตกไปเป็นที่เรียบร้อยโรงเรียนน้องหมา
หึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึหึ......ครึครึครึครึครึครึครึครึครึครึครึครึ.....คิคิคิคิคิคคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคคิคิคิคิคิคิ.....หึหึหึหึหึหึหึหึ.....ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก......ครึครึครึครึครึครึ
กลิ่นของเนื้อย่างนั้น ฟุ้งอบอวลไปทั่วห้อง ตามด้วยเสียงหัวเราะที่หลุดโลก ภาพในเลนส์ตาของทั้งสามดูบูดเบี้ยว ราวกับมองผ่านฟิล์มขึ้นรา หรือไม่ก็ภาพถ่ายจากกล้องโลโม่ เสียงหัวเราะที่ได้ยิน เหมือนกับแว่วมาจากในถ้ำ หรือหุบเหวที่ไหนสักแห่ง นายบู้ล้มตัวลงแหวกว่ายกับพื้นห้อง รู้สึกเหมือนเป็นโลมาหนุ่มที่กำลังว่ายฝ่าสายน้ำอันฉ่ำชื่น ก่อนจะถูกอีกคนขึ้นคร่อม.....
“คิกคิกคิกคิกคิก......ปากนาย.....น่าจูบดีชะมัด”
นิ้วของหัวหน้าแก๊งค์จิ้มสะเปะสะปะ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอ่อนนุ่มสีแดงสดแล้วเขี่ยเล่นไปมา เปาค่อย ๆ โน้มตัวลงมาจนใบหน้านั้นแนบชิดกับรุ่นพี่......แล้วทั้งคู่ก็จุมพิตกันอย่างดูดดื่ม
“อ่าห์.....นายนี่มันเด็กน้อยจริง ๆ เล้ยยยย นายบู้”
“เราไม่ช่ายยยยเด็กนะ.....ตัวนั่นแหละเด็ก.....ไอ้ลิงยักษ์.....นายนั่นแหละเด็ก.....เด็กขี้อิจฉา”
“ครึครึครึครึครึ เพ่บู้.....เค้าไม่ใช่น้องบิ๊กของตัวนะ.....เมาแล้วเพี้ยนนะตัวเนี่ย ครึครึครึ”
ไม่ต้องถามถึงอีกคน ที่ตอนนี้กลายเป็นชีเปลือยไปเป็นที่เรียบร้อย ราเชนทร์กระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ ห้องด้วยฤทธิ์ของเนื้อ ก่อนจะออกสเตปเต้นรำด้วยท่าแปลก ๆ แต่ก็ทำให้อีกสองชีวิตที่กำลังชมอยู่ ขำพรืดอย่างเอาเป็นเอาตาย.....ตี๋หน้าจืดเจ้าของห้องหมุนร่างอย่างงามสง่า อย่างนักบัลเล่ท์มืออาชีพ ก่อนจะล้มคว่ำไม่เป็นท่าดังพลั่ก!!! แต่กระนั้นก็ไม่สามารถทำให้ทั้งสามหยุดหัวเราะได้
กันต์อเนกเปิดประตูเข้ามาอย่างร้อนรนเมื่อได้ยินเสียงโครมใหญ่ดังลอดออกมา ครั้นพอเห็นว่าอะไรเป็นอะไร ชายหนุ่มก็ถอดถอนใจเฮือกโต....
“กี๋เอ๊ย.....นี่กูกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดไปแล้วเหรอเนี่ย”
กี๋น้อยยันกายขึ้น พร้อมกับหันไปหาผู้มาเยือนอย่าช้า ๆ แล้วระเบิดเสียงหัวเราะดังสนั่น ไม่แพ้คนไข้ในโรงพยาบาลจิตประสาทที่ถูกจับแยกขังเดี่ยว เสียงหัวเราะนั้น ทำให้กันต์อเนกขนลุกชันโดยไม่ทราบสาเหตุ
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า.....ไอ้เหี้ยกันต์.....กูเกลียดมึงฉิบหาย....พับผ่าเด่.......มึงมันน่าขยะแขยง หนอนที่ไชอยู่บนตัวหมาเน่ายังดูมีค่า แล้วก็น่ามองมากกว่ามึงซะอีก”
“กี๋.....มึงเมามากแล้วนะ....พอเถอะ หยุดกันได้แล้ว”
“ม่ายหยุด.......กูเกลียด.....เกลียด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ กูยอมตายห่า.....ดีกว่ารักคนอย่างเมิงงงง~ ฮ่าฮ่าฮ่า” เพราะฤทธิ์ของกัญชา หรืออาจเป็นเพราะจิตใต้สำนึกที่เก็บกดมานานได้พังทลายลงอย่างไม่อาจระงับหักห้าม.....กันต์อเนกเจ็บแปลบที่หัวใจ จากคำพูดเมื่อครู่ของกี๋น้อย....ถึงแม้ว่าจะเป็นเสียงอ้อแอ้ของคนพี้กัญชา แต่ก็ฟังดูแจ่มชัดในความรู้สึก ร่างหนาสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายตะปบมือเข้าที่เป้ากางเกง ก่อนจะเริ่มคลึง
“กะ......กี๋”
“ผมทำให้นะครับ.....ผมจะทำให้คุณกันต์มีความสุข....ครึครึครึครึครึ”
สองราสต้าบอยนั้นยังไม่สิ้นฤทธิ์ แต่ก็ไม่ได้สนใจ....เพราะบู้กับเปานั้นกำลังเล่นเกมส์จี้แล้วหุบ......โดยนายบู้กางมือออกแล้วคว่ำลง พอนิ้วชี้ของอีกคนนั้นแตะโดนตรงกลางฝ่ามือ พ่อหนุ่มก็จะตะครุบมันเอาไว้....ซึ่งเปาก็ต้องคอยชักนิ้วหลบให้ทัน เด็กน้อยสองคนหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ ก่อนจะโผจูบกันอีกครั้ง จูบแบบเด็ก ๆ จูบกัน คือเอาปากชนกันเร็ว ๆ และทำแบบนั้นซ้ำ ๆ.....จุ๊บ.....จุ๊บ.......จุ๊บ
“คิกคิกคิก.....ปากพี่บู้นุ่มนิ่มดีชะมัด”
“ปากนายก็นิ่มเหมือนกันแหละ..ฮี่ฮี่ฮี่”
“เอาเข้าไปไอ้เด็กพวกนี้ กูจะบ้า” กันต์อเนกเองก็ต้องคอยปัดป้องมือปลาหมึกของกี๋น้อยจอมหื่นกาม ที่ทำท่าจะจู่โจมเป้ากางเกงของชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลา.....ถ้าเป็นยามปกติมันก็น่ายินดีอยู่หรอก.....แต่กี๋น้อยในสภาพกึ่ม ๆ แบบนี้ กันต์อเนกกลัวว่าจะไม่เหลือดุ้นยักษ์เอาไว้ทำพันธุ์น่ะสิ.....ราเชนทร์ทำฟันกระทบกันดังกึก ๆ ฟังเสียงแล้วน่าสยองดีมั้ยล่ะ.....
ปึงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!
เสียงถีบประตูโครมใหญ่ ตามด้วยเสียงตะโกนก่นด่าและสาปแช่งของเพื่อนร่วมตึก ดังลอดเข้ามา กันต์อเนกชะโงกหน้าออกไปดูตรงประตูหน้า ที่บัดนี้เปิดอ้าซ่า พร้อมกับการปรากฏตัวของชายผิวเข้มร่างยักษ์
“น้องดำ.......พี่.......ไม่รู้เรื่องนะ.....ไอ้กี๋มันบอกให้พี่เฝ้าต้นทางไว้เฉยเช้ยยยย!!!!” เป็นที่รู้กันดี ว่าบุ๊กบิ๊กตอนโกรธนั้นน่ากลัวขนาดไหน.....แม้แต่นมยักษ์ที่อยากจะกวนแต่ก็กวนไม่ออก ร่างสูงพุ่งตรงเข้ามาพร้อมกับจิกขยุ้มเสื้อกล้ามของกันต์อเนก แล้วดึงพ่อคนสมรู้ร่วมคิดออกมาจากห้องนั้น ก่อนจะผลักให้ตัวหนา ๆ นั้นกระแทกผนังห้องโครมใหญ่
เจ้าบุ๊กบิ๊กยิ้ม.....สีหน้านั้นอ่อนโยนอย่างไม่เป็นธรรมชาติ นั่นน่ะ....สีหน้าของคนโรคจิตชัด ๆ!!!!
“มึง......หลายคดีแล้วนะไอ้เหี้ยกันต์ ที่กูยังไม่ได้สะสางน่ะ หืมมมม์”
ใบหน้าคมนั้นก้มลงใกล้เข้าไป.....ทีละนิด.....ทีละนิด กันต์อเนกเบนหน้าหลบอย่างหมดท่า ไม่แม้แต่จะขัดขืน.....พลังลึกลับอันมืดดำนั้นฟุ้งกระจายอยู่ทั่วทุกอณูของอ๊อกซิเจนในห้องนี้....ลมหายใจอุ่น ๆ นั้นรดใบหน้าของร่างหนา ราวกับลมหายใจของสัตว์ร้าย
สวบบบบ!!!!!!
อืมมมม์.....กันต์อเนกโดนเอาคืน ลิ้นร้อน ๆของหมาดำนั้นแหย่เข้าไปในโพรงหูของอีกฝ่าย จนกันต์อเนกเผลอส่งเสียงครางแผ่ว ๆ อย่างลืมตัว มือของดำศรีบีบขยำกล้ามหน้าอกแน่น ๆ ของเหยื่ออย่างมันเขี้ยว และเมื่อหยอกกันพอหอมปากหอมคอแล้ว เจ้าบุ๊กบิ๊กก็เบนความสนใจไปที่สามชีวิตในห้อง สามชีวิตที่ยังคงสนุกลืมโลกโดยไม่รู้ว่ามีหายนะรออยู่.....หม้อเนื้อนั้นกำลังเดือดได้ที่ เมื่อบิ๊กสาวเท้าเข้าไป บู้น้อยกับน้องเปาก็กำลังนอนจุ๊บแก้มจุ๊บปากกันอยู่บนเตียง ส่วนราเชนทร์นั้นหันหน้าเข้ามุมห้อง บิ๊กมองเห็นมือข้างหนึ่งกำลังเคลื่อนไหวขึ้นลง.....ไม่ต้องดูให้แน่ใจก็รู้ว่าไอ้สิว(ที่ตอนนี้ไม่มีสิว) กำลังทำอะไรอยู่.....ดูท่าทางจะเพลิดเพลินสุดติ่ง จนไม่อยากจะเข้าไปรบกวน
ร่างเล็ก ๆ นั้นดูท่าจะไม่สิ้นฤทธิ์ได้ง่าย ๆ ทั้งบู้และเปายังคงหัวเราะคิกคักแม้ว่าเสียงจะแหบแห้งและเริ่มไอโขลก.....บิ๊กกระเตงเด็กน้อยทั้งสองไว้คนละข้าง น้ำหนักตัวที่ดูเหมือนจะเบานั้น ความจริงแล้วหนักไม่น้อยเลย แถมเจ้าตัวยังไม่ค่อยจะให้ความร่วมมือ เดี๋ยวดิ้น เดี๋ยวสะบัด ร่างสูงก้าวเท้าออกมาจากห้องนอน ผ่านหน้าร่างหนา ๆ ที่ทรุดตัวลงกองบนพื้นห้อง หลังพิงผนัง และกำลังช๊อคสุดขีด......ก่อนจะหายลับออกไปจากห้อง
กันต์อเนกโดนหมาดำลวนลาม.....โดนมันขบติ่งหู.......เจ้าบุ๊กบิ๊กตีแต้มนำเสมอหนึ่งต่อหนึ่ง......
“อ่าห์......ซี๊ดดดดดด.....ลูกพี่ครับ.....จะเสร็จแล้ว....อ๊า”
เสียงของกี๋น้อยดังแว่วออกมา.....แต่ทว่ากันต์อเนกก็ยังคงนิ่งอยู่เช่นนั้น
กูโดนลูบคมเว้ยเฮ้ย!!!
ความช๊อคค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ.....ความรู้สึกอยากเอาชนะนั้นพลุ่งพล่าน
แต่ก่อนอื่นคงต้องจัดการไอ้เนื้อเจ้าปัญหานี่ลงชักโครก ก่อนที่ความซวยของจริงจะมาเยือน!!!!!
..............................................................................
บู้เล่า ;
เหี้ยเอ๊ยยยยย ปวดหัวชะมัด ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกเอียงวูบเมื่อผุดลุกขึ้นมา จนต้องทิ้งตัวลงไปนอนจ้องเพดานนิ่ง ๆ พักใหญ่
แขนของเด็กไอ้บุ๊กบิ๊ก.....ไม่สิ แขนของ ‘มือซ้าย’ ของผมนั้นพาดแหมะอยู่ที่พุงของผม ผมหันไปมองไอ้น้องเปาที่กำลังหลับปุ๋ย หัวสมองมึน ๆ เริ่มตีรวน เพราะผมคิดว่าไอ้เด็กนี่มันน่ารักดีชะมัด(แต่ยังไงผมก็ชอบนมน้องพลอยน่า!!!!) ทันใดนั้นเอง ผมก็ถูกเงาใหญ่ ๆ ดำมืดทาบทับลงมา ผมผงกหัวขึ้นหน่อยนึง.....บร๊ะเจ้า!!!!! ชัดเลย ทุกอย่างชัดราวกับมีคนกดปุ่มรีเพลย์ เมื่อผมเงยหน้าขึ้นไปเจอไอ้หมาดำ หน้ามันโหดโครต....หน้าแบบนั้นน่ะ แสดงว่าผมต้องทำผิดอย่างมหันต์แล้วมันจับได้........ไอ้เรื่องที่ผมทำลงไปน่ะ......มันไม่ใช่ความฝันหรอกเรอะ!!!!
อะไรล่ะที่ผมจะโดนหลังจากนี้....โดนด่า.....โดนเทศน์......โดนหักค่าขนม.....หรือว่าโดนขย้ำ
ซวยแล้วจ๊อดดดดดดดดด!!!!!
แต่มันจะไม่ทำหรอก อย่างน้อยก็ในตอนนี้ล่ะนะ......ขอบใจมากนะมือซ้ายของพี่ เวลานี้พี่ต้องการนายเป็นไม้กันหมามากที่ซู๊ดดดดด
“พี่มีอะไรจะแก้ตัวอีกมั้ย ผมทรงนี้.....กลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวพี่ แล้วตอนนี้อะไรล่ะ กัญชา ? ต่อไปจะทำอะไรดีล่ะหัวหน้าแก๊งค์ โคเคนหรือยาไอซ์ดีล่ะหืม?”
“บิ๊ก....”
“นี่เหรอลูกรักของแม่ แม่คงภูมิใจในตัวพี่น่าดูเลยเนอะ”
ผมพูดไม่ออก.....อยากเอ่ยขอโทษ แต่ก็กลัวเสียฟอร์ม ‘มือซ้าย’ของผมเริ่มขยับตัว....แล้วในไม่ช้าน้องก็ตื่น ดูท่าทางน้องจะมีสภาพไม่ต่างจากผมเท่าไรนัก.....เจ้าเปาหัวเราะแหะ ๆ
“โดนจับได้เลยเนอะ”
“อื้อ”
ยังจะมาทำหน้าทะเล้นอีกไอ้เด็กเชรี่ยนี่ ลูกพี่มึงจะโดนหมาแดกหัวอยู่รอมร่อ ผมยิ้มฝืน ๆ ให้น้อง
“เปา......จะกลับเองหรือให้พี่ไปส่ง กลับเองไหวมั้ย”
น่าน้อยใจชะมัด กับเด็กคนนี้.....เจ้าบุ๊กบิ๊กแมร่งพูดดี๊ดี แต่กับผม.....คำก็หมา สองคำก็หมา......ผมเป็นพี่นะ....พี่น่ะ!!!!! เด็กสมัยนี้มันไม่คำนึงถึงซีเนียร์ลิตี้กันบ้างรึไงฟะ.....ให้เคารพคนที่แก่กว่านะ
น้องหันมายิ้มให้ผม และโบกมือล่ำลาขณะที่ไอ้บุ๊กบิ๊กนั้นดูกุลีกุจรที่จะประคองน้องมันเหลือเกิ๊นนนนนน มันเองก็หันกลับมามองผมเหมือนกัน.....
“เดี๋ยวเค้ากลับมานะ.....พี่นอนรออยู่นี่ แล้วอย่าเจ๋อลุกขึ้นมานะ นอนนิ่ง ๆ เป็นผักแบบนั้นแหละ แล้วเดี๋ยวเค้าจะกลับมา แล้วคุยกัน....คงต้องคุยกันยาวเลยแหละ”
ขนลุกเลยแฮะ.....ให้ตายเหอะ สีหน้าของไอ้บุ๊กบิ๊ก....ดูคลับคล้ายคลับคลาฆาตกรโรคจิตในหนังเรื่องโปรดของผม
ยังไงก็ยังงั้น
..............................................................
To be con
ตอนนี้แต่งได้เลวชั่วมาก....บรรยากาศก็หนังเกรดบีทุนต่ำดีดีนี่เอง.....สามเคะพี้กัญชากันจนมึน....คนแต่งก็มึนไปด้วยเลย
เมื่อไหร่นายปิงปองจะได้ออกล่ะนี่ พ่อคุณแกรอจนหยากไย่จับละ
เอาเป็นว่าคราวหน้าปิงเปาจะกลับมา.....คอยดูนะ....พี่ปิงจะต้องกลับมา...ฮึ๊บบบบ!!!!!
ใครไม่เม้นท์จะเอากัญชาของอิพี่บู้ไปยัด!!!! อิอิอิ
ปล. คนแต่งไม่เคยพี้ ศัพท์แสงคำไหนผิดเพี้ยนไปก็ขออภัยด้วย(ขอบคุณข้อมูลจากคุณญาติห่าง ๆ)
ปล.สอง ถ้าลงเรื่องจบแล้ว ตั้งใจจะแก้ไขคำผิด ปรับแต่งนู่นนี่นั่นนิดน้อย แล้วจะอัพแจกเป็นไฟล์ doc นะคะ หวังว่าถึงตอนสุดท้ายจริง ๆ แล้ว คุณนักอ่านเงาทั้งหลายคงแสดงตัวเด้อ~ :z13:
-
อ่านแล้วเครียดกับพฤติกรรมบู้
แล้วตามด้วยกังวลหนักว่าบิ๊กจะอาละวาดอะไรอีก
ไม่ค่อยจะสงสารกันต์เพราะโดนซะมั่งก็ดี
เป็นตอนสนองนิ้ดเรามากๆ ตรงมีบิ๊กกันต์น่ะแหละ (แต่ก็แอบกลัวหน่อยๆ)
-
เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่านครับ
นิยายเรื่องนี้ผู้แต่งได้วางพล็อตมาบ้าง แต่ก็เป็นนิยายด้นสดอยู่ดีใช่มั้ยครับ
ผมรู้สึกเหมือนกำลังเล่นหมากรุกกับคนเขียนอยู่เลย ๕๕๕
หลายคนเกลียดบิ๊ก แต่น่าแปลกผมกลับชอบบิ๊ก หมอนี่ดูเป็นตัวละครที่มีพลังดี ถึงแม้จะสับสนในตัวเองก็ตาม
บู้มีคาแร็คเตอร์โดดเด่น แต่ความซื่อของบู้ทำใ้ห้ผมอดคิดไม่ได้ว่า น้องจูออนน้อยใช้ชีวิตรอดในสังคมมาได้ยังไงกัน
ชอบครับ
:กอด1:
-
อ่านแล้ว เม้นแล้ว
อย่าเอากัญชาของพี่บู๊มายัดเค้าเน้อ
เค้ากลัว ฮ่าๆๆๆๆ
-
ด๊านนนนนนนนนนนน
-
เจ็บแทนอ่ะ...T-T พี่บู้ววววว...เจ็บมากม้ายยยยย...
อิหมาดำดีได้กี่ตอนฟร่ะทำร้ายพ่อราสต้าบอยทำไม??
ว่าแต่เป็นเด็กไม่ดีเลยนิ สูบเนื้อด้วย เชนนี่ น้องเปา
ก็ตามใจลูกพี่ไปได้ เสียแรงฉลาดกว่าเยอะ ชิชะ...
กันต์ เป็นไงเจอน้องดำเขาสนองนี๊ดให้ เอ๋อรับประทานเลยสิแก555+
-
เข้ามาด้วยความคิดถึง :กอด1:
หายไปพักนึงเพราะติดธุระเรื่องงานนะตัวเอง แต่ตอนนี้โอเคแระ กลับมาติดตามได้เหมือนเดิม
พี่บู้ทำไมทำตัวเหลวแหลกแบบนี้เนี้ย :angry2:
เหมือนเด็กไม่รู้จักโตจริงๆด้วย ถึงเค้าจะรักพี่บู้มากแค่ไหน แต่ถ้าทำตัวไม่ดี จะโดนตีนะคะ :m16:
แต่อิบิ๊กมันลงโทษแทนแล้วอ่ะ :haun4:
-
ในที่สุด :oo1:
สะจายยยยยย อิอิ
-
บู๊นะบู๊ ทำไมทำตัวแบบนี้นะ
แต่ก่อนถึงจะชอบคิดหลุดโลก ติดน้อง บ้าๆบอๆ ไถตังเด็ก จิ๊กของคนอื่น ก็ยังถือว่าน่ารัก น่าเอ็นดู แต่นี่ถึงกับพี้กัญชานี่ ถึงเค้าจะรักบู๊แค่ไหน แต่ก็ยอมรับไม่ได้นะ
บุ๊กบิ๊กสั่งสอนบู๊เลยลูก พี่สนับสนุนเต็มที่
ว่าแต่ตอนนี้ถูกใจจริงๆมีฉากชวนจิ้นเมะกดเมะด้วย สุดยอดๆๆ
ผมว่านะ ถ้ามันยังเอาคืนกันแรงๆแบบนี้ สักวันคู่นี้มันต้องได้กันเองแน่ๆ ไม่กันต์กดบิ๊ก ก็บิ๊กกดกันต์แหง คุๆๆ :haun4: :jul1:
-
ลงโทษพี่บู้ให้หลาบจำเลยนะ ทำตัวอย่างอื่นรับได้ แต่เล่นกับยาเสพติดแบบนี้ถ้าเกิดติดขึ้นมาอนาคตเสียไปกันหมดทั้ง 4 คนเลยนะนี้
ไม่รู้จักรั้งกันจริงๆเลยทั้งลูกพี่ลูกน้อง บิ๊กจัดการโลดด ตอนนี้ขอสนับสนุนน้องบิ๊กอย่างเป็นทางการ
มาแก้ไขคำผิดจ้่าา
-
:เฮ้อ: ชักจะเซ็งเพ่บู้หละ .... นี่หรือ ลูกของแม่ ทีหลังคิดบ้างอะไรบ้าง.....
:oo1: จัดให้หนักๆเลยน้องบิ๊ก อย่าให้ได้มีแรง มีเวลาว่าง เหลือไปทำอะไร ไร้สาระเยี่ยงนี้อีก ชิส์!!
:pig4:
-
ตอนสั้น(แต่ไม่นอกเรื่อง)
SHARE.....
“กลับมาแล้วคร๊าบบบบบบ” เปาลากเสียงยานคาง เมื่อสองเท้านั้นก้าวเข้าห้อง ตั้งแต่เริ่มสนิทกับลูกพี่คนเก่ง เด็กน้อยไร้เดียงสาผู้เป็นที่รักของทุกคนก็ชักจะเริ่มทำตัวสุดกู่ แต่ดูท่าทางเจ้าตัวเองก็ชักจะชอบตัวเองในแบบนี้เหมือนกัน
เคล้ง!!!!
เท้าของเด็กหนุ่มเตะถูกกระป๋องเบียร์ที่ถูกทิ้งเอาไว้ตามยถากรรม กล่าวคือ.....เมื่อผู้ดื่ม ดื่มมันจนเกลี้ยงไม่เหลือสักหยด ก็ขว้างเจ้ากระป๋องเปล่า ๆ นั้นลงกับพื้นอย่างส่งเดช เปาก้มลงเก็บกระป๋องเบียร์ที่กระจายอยู่เต็มพื้น คนตัวเล็กถอนหายใจ แต่ก็ไม่ปริปากบ่น เก็บจนมือไม่สามารถถือไว้ได้หมด ก็เอามาหนีบไว้ที่รักแร้บ้าง ก่อนจะนำไปทิ้งใส่ถุงดำในครัวเสียคราวเดียวกัน
เปาเปิดน้ำก๊อกใส่กะละมังขนาดเล็ก ขณะที่ปากก็ฮัมเพลงเร้กเก้ที่เปิดในโทรศัพท์มือถือและเสียบหูฟังเอาไว้อย่าง ‘พยายาม’ ที่จะอารมณ์ดี
“กินข้าวบ้างเน้อพี่ปิง เดี๋ยวก็ไม่มีชีวิตรอดให้ดื่มหรอก” น้ำเสียงสรรพยอก....หยิกแกมหยอก เปาคุกเข่าลงตรงหน้าพี่ชาย ผ้าหมาด ๆ นั้นเช็ดเบา ๆ ที่ใบหน้าและซอกคอ....ปิงนั่งนิ่งให้น้องชายเช็ดโดยไม่ยอมพูดจา จะมีก็กระตุกตัวเป็นครั้งคราว เมื่อน้องชายนั้นเช็ดเข้าไปยันซอกหูและรูจมูก
“เดี๋ยวผมโกนหนวดให้พี่นะ พี่น่ะต้องกินข้าวบ้าง.......ไม่งั้นผมจะไม่ยอมให้พี่ดื่มอีกแล้วนะ เข้าใจมั้ย”
รู้ทั้งรู้ว่าพูดไป....คน ๆ นี้ก็หาได้สนองตอบไม่ เปาฝืนยิ้ม ทั้ง ๆ ที่ในใจกำลังเจ็บปวดไม่แพ้กัน เมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักกลายเป็นผีดิบ.....ราวกับปิงนั้นได้ปิดสวิทซ์ตัวเองลง สับคัทเอาท์ออกจากวงจรของการมีชีวิต ดวงตาที่เคยสดใสจ้องมองไปเบื้องหน้าอย่างไร้โฟกัส ใบหน้าที่เคยยิ้ม....ถึงจะเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์กรุ้มกริ่ม บัดนี้ริมฝีปากนั้นเหยียดเป็นเส้นตรง และบางครั้งชายหนุ่มก็หลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่รู้ตัว เปาเขยิบตัวเข้าไปข้างกายของพี่.....แล้วสวมกอดแน่น ๆ ด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“พี่ปิงคนเดิมของผมต้องกลับมานะ.....เมื่อไหร่....ตอนไหนก็ได้ แต่ต้องกลับมา ผมจะรอพี่นะ.....ผมจะเป็นเด็กดี....หึหึ แต่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักหรอก.....พี่ไม่โกรธผมใช่มั้ย.....ไม่สิ พี่ไม่สนใจผมเลยต่างหาก”
ปิงหันมองร่างเล็กที่กำลังโอบกอดตัวเค้าเอาไว้ แว่บหนึ่ง ที่ดวงตาของปิงเป็นประกายวิบวับ.... แต่ทว่ามันก็กลับไปเหม่อลอยเหมือนเดิม
เปาไม่ร้องไห้.....เด็กหนุ่มตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะต้องเข้มแข็ง แล้วก็ไม่เป็นภาระให้กับพี่ชาย เค้าจะต้องเป็นที่พึ่งให้พี่ปิง....ผู้ซึ่งกำลังอ่อนแอและเจ็บปวด
พี่แอมป์ครับ.....ผมเข้าใจพี่นะ......ถ้าผมเป็นพี่.......ผมคงจะ.......ผมคงจะ
ฆ่าไอ้พวกเหี้ยนั่น.....ก่อนจะกรอกลูกปืนเข้าปากตัวเองให้ตายตกตามกัน!!!!
เปาผละตัวออก ใบหน้านั้นยังคงสดใสและเริงร่า อย่างไม่ทุกข์ร้อน รอยยิ้มนั้นแม้จะฝืนทำ แต่ก็ทำได้อย่างเป็นธรรมชาติที่สุด
“อาบน้ำกันดีกว่าเนอะ อาบน้ำสระผม ปะแป้งให้ตัวหอม ๆ พี่น่ะไม่ได้แปรงฟันหลายวันแล้วนะ”
“เปา”
“ครับ”
“พอเถอะ”
“พี่ปิง”
“ปล่อยพี่ไว้แบบนี้แหละ พี่ไม่เป็นไรหรอก เราน่ะไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการตัวเองได้”
พี่เป็นถึงขนาดนี้แล้ว แต่ก็ยังนึกเป็นห่วงผม จิตใต้สำนึกของพี่สินะที่สั่งให้พูดแบบนั้น แม้ว่าจะฟังดูเหมือนเทปคลาสเส็ตที่อัดเอาไว้ก็ตาม!!!!
เปาลุกขึ้นยืน.....ยืนตรงหน้าคนเศร้า มือเล็ก ๆ หาได้สั่นเทา ขณะที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตขาว ก่อนจะสลัดมันออกจากตัว....
ร่างกายขาวเนียน......และเปลือยเปล่าล่อนจ้อน กำลังมองพี่ชายด้วยสายตาที่แน่วแน่.....ปิงเงยหน้าขึ้นมอง เป็นครั้งแรกในรอบระยะเวลาแห่งความหมองเศร้าของชายหนุ่ม ที่ได้มีสีหน้าแบบอื่น....นอกจากนิ่งเหม่อ.....สีหน้าที่ดูตื่นตกใจ ระคนตื่นเต้น ระคนเขินอาย
“ความเจ็บปวดของพี่....ผมคนนี้ขอแบ่งเบาออกมา.....ครึ่งนึง....แค่ครึ่งนึงเท่านั้น พี่อยากจะทำอะไร ผมยอมพี่ทุกอย่าง ผมอย่างเดียว...ผมขอพี่แค่อย่างเดียว”
จงยัดเยียดความเจ็บปวดเหล่านั้นเข้ามาในตัวของผมซะ!!!!!
.............................
ตอนนี้สั้นมาก แต่ชัดเจนสุด ๆ แล้วก็มีเนื้อหาสาระกว่าตอนที่แล้วเย๊อะ....พี่บู้หลุดโลกมากไปนิ๊ดดดดดด แฟนคลับไม่ปลื้มเท่าใดนัก.....หมาเล่นเนื้อ....555555
แล้วเจอกันตอนหน้า......ขอเวลาแต่งโมเม้นท์ร่วมแชร์ความเจ็บปวดก่อนนะ อี่อี่อี่
-
อ้าวไหงพี่ปิงอาการหนักเงี้ย
ก็เข้าใจว่ารักแอมป์ แต่มันเป็นแบบคนเคยรัก แล้วก็ตอนแต่งก็บอกเปาแล้วว่ารักเปามากกว่า
แต่เพราะแอมป์ป่วยไม่มีทางรักษา เลยอยากแต่งงาน
แล้วแอมป์ก็สมหวัง แล้วตัดสินใจจบตัวเอง
ตามนี้ปิงก็น่าจะเสียใจ แต่มากขนาดที่ไม่สนใจตัวเอง
ลืมโลก ทิ้งเปาที่บอกว่ารักมาก??
อันนี้แปลกๆ นะ ขอเหตุผลอีกนิดที่ปิงไม่ใส่ใจเปาบ้างสิ
-
น้องเปาน้อยของพี่....แมนมากกกก :-[
ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้พี่ปิงกลับมาเป็นคนเดิมจริงๆ
แต่ว่าพี่ปิงอ่ะ จิตหลุดเลยเหรอ? แต่ก็นะน่าจะช็อค
ก็คนเคยรัก คนรู้จักตายต่อหน้าต่อตานี่เนอะ งืดดดด
อยากอ่านต่ออ่ะ อยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วน้องเปาน้อย
จะช่วยให้พี่ปิงกลับมาได้มั้ย ....((ที่จริงแล้วมัน...หื่น... :z1:))
-
ดูอาการหนักกว่าที่คิดนะพี่ปิง :เฮ้อ:
แต่ก็อย่างว่า คนเคยรักเคยผูกพัน ถึงจะเป็นอดีตแต่มันก็คงสะเทือนใจบ้างแหละ
เพื่อนเค้าก็เป็นคล้ายๆกันนะ แฟนเก่าตาย ก็ไม่ได้ฟูมฟายมาก แต่ก็ซึมๆอ่ะ :monkeysad:
คนตายไปก็ไม่ต้องรับรู้อะไร คนที่ยังอยู่นี่ดิ เศร้า :o12:
แต่เดี๋ยว เรายังไม่ได้พูดถึงน้องเปาสุดกล้าเลยเนี่ย ตกลงเตรียมใจมาพร้อมแล้วใช่ไหมจ๊ะน้องเปา พี่จะได้เตรียมผ้าเช็ดเลือดไง :haun4:
-
:เฮ้อ: พี่ปิง เมื่อไหร่จะทำใจได้ซักที
คนตายจากไปแล้ว คือ ความทรงจำ
คนเป็นยังอยู่ คือ การกระทำ
ดูแล-นึกถึงคนที่ยังอยู่บ้างอะไรบ้างเน้อ..
:กอด1: เป็นกำลังใจให้น้องเปา ..แต่ไม่ต้องไปคล้อยตามเพ่บู้มากนักนะ มันไร้สาระ ฮ่าๆ
:pig4:
-
ก็นะ สงสัยพี่ปิงน่าสงสารที่สุด (ถ้าไม่นับพี่บู้นะ)
ฮ่าๆๆๆ
-
น่าสงสารอ่ะ แต่ก็พอเข้าใจนะปิงนะ.... แต่ต้องเข้มเเข็งเพื่อตัวเองและคนที่รักเราที่ยังอยู่นะ
อ่าาานะ จากหนึ่งในแฟนคลับพี่บู้ แอนตี้ยาเสพติดสุดฤทธิ์จ้าาาา เด็กไม่ดี
-
ขอตอบรีพลายของคุณ FUKU ก่อนนะคะ ส่วนรีอื่นเดี๋ยวเค้ามาตอบทีหลังงิ
อ้าวไหงพี่ปิงอาการหนักเงี้ย
ก็เข้าใจว่ารักแอมป์ แต่มันเป็นแบบคนเคยรัก แล้วก็ตอนแต่งก็บอกเปาแล้วว่ารักเปามากกว่า
แต่เพราะแอมป์ป่วยไม่มีทางรักษา เลยอยากแต่งงาน
แล้วแอมป์ก็สมหวัง แล้วตัดสินใจจบตัวเอง
ตามนี้ปิงก็น่าจะเสียใจ แต่มากขนาดที่ไม่สนใจตัวเอง
ลืมโลก ทิ้งเปาที่บอกว่ารักมาก??
อันนี้แปลกๆ นะ ขอเหตุผลอีกนิดที่ปิงไม่ใส่ใจเปาบ้างสิ
ความรู้สึกของพี่ปิงนั้น คนแต่ง ๆ ออกมาจากจินตนาการ โดยเอาตัวเองไปใส่ไว้ในตัวละครปิง คือเหตุการณ์ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปด้วยดี.....คือเหมือนแอมป์จะดีขึ้น แล้วตัวพี่ปิงเองก็ดีใจที่ได้ช่วยทำให้อดีตคนรักมีความสุข ไม่สัญญาณบ่งบอกว่าแอมป์จะฆ่าตัวตาย แต่แล้วชั่วแวบเดียวที่ลงจากรถเพื่อไปซื้อน้ำ แล้วได้ยินเสียงปืนเปรี้ยงขึ้นมา พอวิ่งผลุนผลันออกมาดูก็พบว่าแอมป์ยิงตัวตายเสียแล้ว เหตุการณ์มันกระทันหันจนทำให้พี่ปิงเกิดอาการช๊อค อีกทั้งเจ้าตัวเองก็ยังคงโทษตัวเองที่เอาแต่โกรธแอมป์ ตอนแอมป์หนีไปเมืองนอก ไม่สนใจ ไม่ตอบกลับอีเมลล์ที่สาวเจ้าส่งมา กล่าวคือ ปล่อยให้แอมป์เผชิญปัญหาอยู่เพียงลำพังหลายปี พี่ปิงมันเลยคิดว่า ส่วนนึงก็เป็นความผิดของมันด้วยนะ..... :sad11:
ถามว่าเป็นเรา...ต่อให้เป็นใครก็ไม่รู้มายิงตัวตายต่อหน้า หรือเพื่อนที่ไม่สนิทกันมาตายตอนที่อยู่กับเรา มันช๊อคนะ แต่เราช๊อคคนละอย่าง ช๊อคแบบกลัวผีด้วยอะไรด้วย 5555 คงหลอนทุกครั้งที่นึกถึงน่ะ อันนี้ขึ้นอยู่กับพื้นฐานของจิตใจกับความเข็มแข็งของแต่ละคนด้วยนะคะ
เห็นมั้ย อีคนแต่งมันแถตล๊อดดดดด....ฮา
ปล ปิงยังสนใจเปาอยู่นะ เพราะปิงรักเปามาก ถึงจะไม่สนใจทรงผมน้อง แต่ก็สนใจร่างเปลือยของน้องนะ คริคริ :haun4:
-
หวังว่าพอเจอผิวขาวๆเนียนๆของน้องเปา พี่ปิงคงจะดีขึ้นนะ คุๆๆ
-
ถ้าจะเศร้าขนาดนี้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :o12:
-
เข้มแข็งหน่อยนายปิง... :เฮ้อ:
-
ใจนึงก็เห็นพี่่ปิงนะ แต่ทำตัวแบบนี้คนที่รักพี่ปิง และพี่ปิงรัก มันก็เจ็บกันทั่วหน้าเลยสิ
ที่สำคัญ ตัวเองเป็นพี่ชาย น่าจะเป็นหลักให้น้องบ้าง ดูอย่างน้องเปา เมื่อก่อนก็ชอบหนี
แล้วก็เอาแต่พึ่งพาคนอื่น ตอนนี้เริ่มพึ่งตัวเอง แล้วก็มีหลักยึดใหม่ (อิพี่บู้ :เฮ้อ:) แข็งแกร่งขึ้นแล้วน้องเปา
ตอนที่แล้วอยากโบกพี่บู้ เกเร สุดติ่งแถมทำตัวเป็นเลสเบี๊ยน อีกตะหาก น่าตีที่สุด
-
ตอนคั่นสนองนี๊ดดดด
ปิศาจ
ซู่!!!!!!!!
น้ำในกระป๋องถูกสาดใส่ร่างของเด็กหนุ่ม ผู้ซึ่งถูกพันธนาการติดตรึงไว้กับเสาต้นใหญ่ต้นหนึ่ง.....ในโรงงานร้าง.....
หึหึหึหึหึหึหึ
ปิศาจแสยะยิ้ม ดวงตานั้นจ้องมองร่างกายที่สั่นระริกด้วยความหนาว ความเย็นเฉียบของน้ำนั้น ปลุกให้คนถูกมัด ค่อย ๆ ฟื้นตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล
“ตื่นแล้วเหรอ....เด็กน้อยของพี่....หืม?”
ดวงตานั้นมองลงมาอย่างอ่อนโยนราวกับเทพบุตร ทว่าดวงตาคู่นั้นกำลังแผดเผาคนที่มองตอบ ปิศาจยิ้มเยื้อนกับเหยื่อ.....เป็นรอยยิ้มแห่งความเอ็นดู.....อย่างที่คนโตกว่า มอบให้กับเด็กน้อย
รอยยิ้มนั้นดูเสแสร้งสิ้นดี
“ได้โปรด......ผมปวดฉี่”
น้ำเสียงนั้นวิงวอน....ใบหน้าขาวซีดปราศจากเลือดราวกับซากศพ ดวงตาคู่นั้นเอ่อท้นไปด้วยหยาดน้ำตาและความหวาดกลัวที่ฉายแววออกมาอย่างเด่นชัด......ปิศาจยังคงยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้นด้วยโทนเสียงที่นุ่มนวลชวนฟัง
“ก็ฉี่ออกมาสิครับเด็กดี......กลั้นเอาไว้เดี๋ยวจะตายเอานะ”
“ไม่.....ฮึก......ผมอยากกลับบ้าน.....ไม่เล่นแล้ว.....ไม่เอาแล้ว”
ปิศาจทรุดตัวลงนั่งตรงเบื้องหน้าของเหยื่อ มือขาวซีดของปิศาจจิกขยุ้มเส้นผมของเด็กหนุ่ม ลิ้นเย็นเฉียบตวัดออกมา.....แล้วแลบเลียที่ใบหน้าหวาดกลัวนั้น ปิศาจกำลังลองลิ้มชิมรสชาติ....รสชาติของความกลัวอันหอมหวาน
มือของปิศาจปลดเปลื้องกางเกงนักเรียนขาสั้นของเหยื่อในกำมือ......หนุ่มน้อยไม่มีแรงที่จะดิ้นรนขัดขืน คนตรงหน้าเขา.....ไม่ใช่พี่ชายที่แสนดี อย่างภาพที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อตบตาคนทั่วไป
“ฉี่ออกมาสิครับเด็กดี เคยมีคนตายเพราะกลั้นฉี่มาแล้วนะ....กะเพราะปัสสาวะแตก....เพราะมีน้ำบรรจุอยู่มากเกินไป....เป็นการตายที่น่าสมเพชน่าดูเชียวล่ะ.....หืม.....ว่ายังไงล่ะครับ”
ปิศาจมองภาพตรงหน้าอย่างตื่นเต้น ดวงตาเจ้าเล่ห์เพทุบายกำลังจับจ้องที่กางเกงในสีฟ้าอ่อนนั้นค่อย ๆเปลี่ยนเป็นสีเข้ม และเป็นวงกว้างขึ้นเรื่อย ๆ สีหน้าของเหยื่อบ่งบอกถึงความอับอาย ช่างน่ารักดีเหลือเกิน ปิศาจกระตุกยิ้มเหี้ยม...
คลิก
“น่ารักจังเลยครับ.....เห็นมั้ย....เป็นภาพที่น่ารักมากเลย ดูสิ น่ารักจนพี่ต้องกดรีเพลย์ดูหลาย ๆ รอบเชียวล่ะ”
“คนเลว.....เลวที่สุด!!!!”
“เหรอครับ นี่เรากำลังด่าพี่อยู่งั้นเหรอ......พี่ไม่ได้เป็นฝ่ายล้ำเส้นเข้ามาก่อนนี่นะ น้องน่ะ ทำตัวเองแท้ ๆ เป็นคนเสนอตัวเข้ามาเองเลยนะ พี่เปล่าบังคับเรานี่...ฮิฮิฮิ”
“เกลียดที่สุด.....เราเกลียดนายที่สุด”
“อะไรกัน....พี่ไม่เห็นจะเจ็บปวดเลย ทั้ง ๆ ที่เราเกลียดพี่แท้ ๆ.....เพราะอะไรกันนะ.....อ๋อ.....จริงสิ เพราะเราน่ะ.....มันไม่เคยอยู่ในสายตาของพี่เลยต่างหากล่ะ....แม้แต่ความรู้สึกชิงชัง พี่ก็ไม่เคยมีให้....ก็เราน่ะ....มันเป็นแค่เงา....แค่ตัวแทนเท่านั้นเองแหละ....นี่พี่พูดจากใจจริงเลยนะนี่ ไม่ได้แกล้งยั่วให้เราร้องไห้เลยนา.....ดูสิ.......ร้องไห้จนตาแดงก่ำขนาดนี้ พี่ยังไม่รู้สึกสงสารเราเลย เห็นมั้ย”
ปิศาจยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้ว แม้ว่าเสียงนั้นจะนุ่มนวลชวนฟัง....แต่ทว่าคำพูดนั้นช่างเสียดแทงหัวใจคนฟังดีเหลือเกิน.....
“ผมไม่เอาแล้ว....พอกันที....แบบนี้ไม่เอาแล้ว....ผมไม่ไหวแล้ว”
“อย่าดื้อกับพี่สิครับ ก็พี่เตือนเราแล้วนี่นา ว่าเลือกแล้วห้ามถอยหลังกลับน่ะ....ฮึ!!! พี่เตือนเราแล้วไม่ใช่รึ แต่เราก็ยังดึงดันที่จะเข้ามาหาพี่ เป็นคนโลเลใจง่าย เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนี้....ไม่ดีเลยรู้มั้ย แล้วแบบนี้จะโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ยังไงกันล่ะ เรานี่น๊า....”
กางเกงในชุ่มปัสสาวะถูกรูดออกมากองไว้ที่ข้อเท้าเล็ก กล้องในมือยังคงบันทึกภาพอย่างไม่ขาดตอน ปิศาจวางกล้องนั้นลงกับพื้น จัดแจงตำแหน่งให้หันไปตามที่ต้องการ.....ก็ตอนนี้ปิศาจไม่ว่างที่จะถือกล้องแล้วนี่ เขาต้องการใช้มือทั้งสองข้าง เพื่อจับขาเล็ก ๆ ให้แยกออก....
“เจ็บนะ......เอาออกไป....เอามันออกไปนะ”
“หืม......ยังไม่ชินอีกรึเนี่ย....ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อยนา เรานี่.....เงียบ ๆสิ ไม่งั้นจะเอากางเกงในเลอะฉี่นี่ยัดปากซะ พี่ไม่ชอบเด็กเสียงดังน่ารำคาญรู้มั้ย”
ปิศาจเคลื่อนกายถี่กระชั้น.....ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกายบอบบาง ราวกับจะแยกออกจากกันเป็นสองส่วน ริมฝีปากสีอ่อนนั้นถูกขบกัดเพื่อกลั้นเสียงครางจนเลือดไหล....มือของปิศาจเปลี่ยนมาบดขยี้ริมฝีปากนั้น.....ละเลงเลือดสีแดงสดให้เปรอะเปื้อนอย่างสาแก่ใจ
“......ซี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่บู้ของผม........คับแน่นดีเหลือเกิน.....อา........รักที่สุด.....รักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรักรัก”
อากาศข้างนอกนั้นหนาวเหน็บเนื่องจากลมหนาวมาเยือนได้ร่วมอาทิตย์หนึ่งแล้วเห็นจะได้
แต่อะไรก็ไม่หนาวสะท้านขั้วหัวใจเท่าอากาศในโรงงานร้าง.....บรรยากาศของขุมนรกที่ไม่ได้ร้อนอบอ้าวอย่างที่เคยเข้าใจ......มันหนาวนะ....
หนาว.......หนาวมาก ๆ เลยเชียวล่ะ
หนาวจนจะแข็งตายเอาให้ได้เลยทีเดียว!!!!
……………………….
To be Con
แฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
เย้ยยยยยยยยยยย อะไรนี่ตอนนี้????? :a5:
-
เอิ่ม!! อ่านแล้วงงตอนนี้หน่อยๆ ว่าแล้วก็เลื่อนขึ้นไปอ่านอีกรอบ :a5:
-
อ่อก ขอคำอธิบายด่วน ใครทำไรบู้หนอ
ปล. เพิ่งเลื่อนขึ้นไปอ่าน อ่อ... สนองนี๊ด ตกใจหมดเลย :o8:
-
ใครคือปีศาจอ่ะ ตะลึ่งตึ่งโป๊ะ!!!
=[]=
-
สรุปแล้วไอ้เด็กนี่ มันฝันชิมิ ตื่นเถิดลูก
ฝันเฟื่องตลอด ทำงี้มีหวังพี่บิ๊ก ฆ่าหักคอ แล้วสับโยนให้เป็ดแ-กแน่ๆ
กรี๊ดดดดดดดดดด ตะหงิดใจกลับไปอ่านอีกรอบ ถึงเข้าใจ
อิลูกคนเล็ก มันซัดเด็กข้างบ้านแล้วโว๊ยยยยยยยย :z3:
-
ขอบคุณที่อธิบายค่ะ
แบบนี้อิพี่ปิงก็อ่อนไหวกว่าที่คิดสินะ.... (-___-" )
อีกอย่างเค้าคิดว่าปิงไม่ได้เห็นตอนยิงซะอีก เห็นเต็มๆ ก็น่าสงสารแย่
ตอนพิเศษ อิบิ๊กใจร้ายอีกล่ะ
-
งงคร๊าบบบ เกิดไรขึ้นคร๊าบบบ
-
อ๊ากกกกกก สุดยอดดดดดด
อ่านรอบแรกยังเข้าใจว่าเป็นบิ๊ก แต่รู้สึกตะหงิดๆใจ เลยลองอ่านอีกรอบ
เฮ๊ย เงา ตัวแทน ? แบบนี้มันน่าจะเป็นเบียร์กับตูมตามมากกว่านะ
อ๊ากกกกกก ถ้าใช่นี่สุดยอดเลย
น้องเบียร์จิตได้แรงแซงโค้งดีแท้ เมื่อไหร่น้องเบียร์จะได้ลองตามที่ฝันกับพี่บู๊ที่รักสักทีนะ คุๆๆ
-
เหว่ยๆๆๆๆ เกิดไรขึ้น
แบบนี้มันกักขังหน่วงเหนี่ยวแล้วก็กระทำชำเรา คุกนะคุก....
ขอให้เป็นแค่ความฝันเถอะ เพี้ยงงง
-
ตอน : หมาเมิน
บู้น้อย(พระเอกของเรื่อง)เล่า :
ชิบหาย!!!!!!! ไอ้ฝันเมื่อครู่นี้ แมร่งสยองโครต ๆ !!!!!!
ผมหรี่ตามอง สมองยังคงมึนนิด ๆ ของเค้าแรงจริง ๆ พับผ่า!!!! ผมก้มลงสำรวจตัวเอง.....อะ.....อ้าวววว นี่กูยังไม่ถูกไอ้บุ๊กบิ๊กสำเร็จโทษหรอกหรือ......เสื้อแสง....ผ้าผ่อนยังอยู่ติดกายครบ...ทุกชิ้น
ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ......
ฝันอะไรมันจะสมจริงสมจังขนาดนั้น.....นี่ผมลืมไปเลยสินะ ว่าตอนนี้ไอ้บุ๊กบิ๊กมันกลายเป็นตุ๊ด คิกคิกคิก ตุ๊ดไร้น้ำยา.....แล้วมันจะเอาปัญญาที่ไหนมาลงโทษโผ๊มมมมม.....อย่างดีก็บ่นเหมือนคุณแม่ลูกสาม....ซึ่งผมจะแกล้งทำหน้าสลดให้เครดิตมันนิดนึงก็ได้เอ้า....เออล่ะเหวย....
ผมน่ะเลวกว่ามันแล้วนะ....ฮิฮิ...บู้เอ๊ย มึงชนะน้องยักษ์ได้แล้วนะเฟร้ย ดีใจกะตัวเองหน่อยเด่....หึหึหึ
ผมแหวกเสื้อดูหน้าอกของตัวเอง(เพื่อความแน่ใจ).....อกสามศอกของผมปราศจากคมเขี้ยวของไอ้หมาบิ๊ก.....ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน คราวหน้านะ....คราวหน้าจะไม่พลาดให้ถูกจับได้อีก....ไอ้หมาตำรวจมันดมกลิ่นดีชะมัด พับผ่า!!!!
แกร๊ก....
เสียงลูกบิดประตูที่ดังขึ้น ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก.....อะไรเล่าฟะ!!!! ก็คนมันตกใจนิ.....ยอมรับกันแบบแมนๆ เลยว่าไม่ได้ตกใจจริง ๆ หรอก.....ให้เครดิตไอ้บุ๊กบิ๊กมันน่ะ
ไอ้หมาบิ๊กเดินทำหน้าโหดเข้ามา......แง๊......มันกำลังเข้ามา แล้วผมก็กำลังไร้ทางสู้......ชักกลัวขึ้นมานิด ๆ แล้วเว๊ยเฮ้ยยยยย
อย่านะเว้ย ถ้าทำแบบในฝันล่ะก็.....กูจะแอบกัดหูมึงตอนหลับจริง ๆ ด้วย....จะเอาเข็มหมุดปักเข้าไปในเปลือกตา เอาให้ทำหน้าโหดไม่ได้อีกเลย ไปตลอดชีวิต!!!!!
“พี่.......พร้อมที่จะคุยกันแล้วใช่มั้ย”
คุย.....คุยเชรี่ยอะไรเรอะ!!!!......ไม่คุ๊ยยยยย
.
...
.........
...
.
บิ๊ก(สถานะไม่แน่นอน)เล่า :
ไอ้หมาตวัดผ้าห่มขึ้นคลุมโปง ผมเดาว่ามันนอนคว่ำ เพราะก้นโด่ง ๆของมันกำลังชี้หน้าผม
เตะ หรือ ถีบให้ตกเตียงดีนะ......แบบไหนมันจะเจ็บกว่ากัน เอาแบบให้สำนึกถึงแก่น.....ถึงกึ๋น
“เค้านับหนึ่งถึงห้า....ถ้าพี่ไม่โผล่หัวออกมานะ....พี่ได้เจ็บแน่ ๆ”
นิ่ง.....ไอ้ก้อนกลม ๆ นั่นยังคงนิ่ง.....
“หนึ่ง.....”
“สอง”
“ห้า!!!!”
ได้ผล...ไอ้ผี(ไม่ได้เรียกมันแบบนี้นานแล้ว) โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม สีหน้านั้นเดือดจัด
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก.....มึงนับเลขข้าม!!!! ฟรายเอ๊ยยยย” ดูท่าไอ้เชี่ยหมาจะสะใจเว่อร์(ถึงมันจะแกล้งทำหน้าโกรธก็เหอะ) ที่หาช่องจับผิดผมได้ มึงสิควายหมาน้อย.....ถ้ากูไม่นับแบบนี้แล้วมึงจะเจ๋อออกมามั้ยหมา !!!!
สติปัญญาติดลบ.....การเจริญเติบโตหยุดชะงัก.....ที่เพิ่มขึ้นทุกวัน....ทุกวันไม่ใช่ความบ้า....แต่เป็นความเหี้ย.....เหี๊ยเหี้ย!!!
“ถ้าพี่ยังทำตัวแบบนี้ เค้าจะไม่สนใจพี่แล้วนะ ถ้ายังทำตัวเหลวแหลกเหมือนเด็กข้างถนน ไม่รู้ดีรู้ชั่วแบบนี้ เห็นทีเค้าก็คงเลี้ยงพี่ไว้ไม่ได้แล้วเหมือนกัน.....เข้าใจสำนวนนี้มั้ยหมา......ตัดหางปล่อยวัดน่ะ เค้าจะไม่ลงโทษหมาแล้ว แต่เราสองคนขาดกัน....ฉับ ๆ เลยนะหมานะ”
หมานิ่ง.....ผมคิดว่ามันจะเถียง แต่ก็ผิดคาดที่มันนิ่ง….เออเฮอะดูสิครับ....ทำหน้าเป็นเด็กเอ๋อเลย
“บิ๊ก......”
เป็นเด็กดีแล้วสินะ สำนึกแล้วสินะ......เพราะคราวนี้จะไม่มีปิศาจบุ๊กบิ๊กอีกแล้วนะ......ผมทำร้ายมัน.....ลงโทษมัน จนไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับมันได้อีกแล้ว.....เลี้ยงพี่ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้....ผมมีพี่ชาย.....หรือลูกชาย....หรือมันคืนส่วนหนึ่งของผมที่ดันงอกออกมาเป็นแฝด.....ผมไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไร รู้แต่ว่าภาระโครต ๆ
“ครึครึครึ.....พรืดดดดด.....ครึครึครึ....อุ๊บ.....ครึครึ”
ไอ้หม๊า.....มึงขำเหี้ยอาร๊าย นี่ไม่ได้สำนึกขึ้นมาเลยซักนิดใช่แม๊ะ!!!
“ตุ๊ดว่ะ.....นักเลงเซ็งเลยนิ”
“มึงสิตุ๊ด.....ตอนพวกมึงเมาเนื้อกันน่ะ มึงกับน้องจูบกัน......ถ้ากูไม่เข้าไปลากออกมา พวกมึงสามคนคงได้เสียกัน....ยังจะไม่สำนึกอีก”
“หึงสินะ ที่น้องเปาเด็กของนายน่ะกลายเป็นเด็กของพี่แล้ว.....จะบอกให้ก็ได้ ว่าพี่น่ะ.....ชักจะชอบน้องมันขึ้นมาแล้วดิ มันน่ารักดี แล้วมันก็ว่านอนสอนง่าย ไม่เหมือนนาย.....นายมันเป็นน้องที่ม่ายด้ายเรื่อง......โห่....ป๊อด....ไอ้ป๊อด คิกคิกคิก ป๊อดแล้วยังทำแอ๊ค เค้าไม่กลัวตัวเองแล้ว....บู้บู้”
เห็นมั้ยคุณคนอ่านที่เคารพ พอดีด้วย พอใช้ไม้อ่อนก็เงี๊ยะ.....สงสัยเชรี่ยหมามันจะซาดิสม์ มาโซคิสม์ วิปริต.....
“ไอ้เชี่ยบู้นี่.....มึงนี่มัน”
“บุ๊กบิ๊กถูกนมยักษ์จุ๊บ ๆ ก็เลยสาวแตกสินะ....โถ ๆ ๆ ๆ พ่อเกย์ล่ำ กลายเป็นสาวไปซะแร๊ะ”
ฮึ่มมมมมมม ไอ้หมา
แล้วมันก็หน้าซีดดดดดด
จริง ๆ นะ ทำไมน่ะรึ
ก็ตอนนี้ผมน่ะ กระโจนขึ้นไปคร่อมทับบนตัวมันเรียบร้อยตามสัญชาติญาณแล้วน่ะสิ....
“ง่ะ......ไม่นะเหมือนในฝันเลย...เดจาวูว่ะจ๊อด”
ผมกดตัวบนลงกับที่นอน.....กดลงไปแน่น ๆ ไม่ให้หมามันดิ้นได้ แล้วก็จ้องมองมันอย่างใช้ความคิด....หมาที่หลับตาปี๋ในคราวแรก.....ค่อยหรี่ตาขึ้นมองอย่างระวัง
ฮั่นแน่......คิดลามกกันอยู่ละสิ คุณคนอ่านที่เคารพ.....คิดว่าผมกำลังจะปล้ำไอ้ผีต่างดาวนี่ช่ายมั้ย.....ไม่หรอก.....บุ๊กบิ๊กของคุณหนู ๆ ไม่สิ้นคิดขนาดนั้น ต่อให้มันไม่ทำผมทรงนี้แล้วน่ารักเหมือนเมื่อก่อนก็เหอะ....ผมคนนี้ก็จะไม่ทำอะไรมันหรอก.....อย่างน้อยก็ตอนนี้
“พี่เคยพูด.....ว่าถ้าเค้าทำร้ายพี่ พี่จะหนีไปจากเค้า...ถูกมั้ย”
หมาพยักหน้า....ผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลายดังเอื๊อกแว่วออกมา
หึหึหึหึหึหึหึ
“ถ้างั้น......หมาลองอยู่โดยไม่มีเค้าบ้างดีมั้ย.....ถ้าคิดว่าตัวเองโตแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว ลองใช้ชีวิตโดยไม่มีเค้าดู ทำเหมือนเค้าเป็นอากาศธาตุซะ เพราะเค้าก็จะทำแบบนั้นกับหมาเหมือนกัน แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่หมาไปพึ่งน้องเป็ด...น้องพลอย ไอ้สิว...หรือว่าเพื่อนไอ้สิว เค้าจะถือว่าหมาแพ้ ถึงวันนั้น.....เค้าจะลงโทษหมาให้สาสมกับที่หมาเล่นกัญชากับทำตัวเกเร...เอาให้หมาขยาดไปจนวันตายเลยทีเดียวแหละ”
นี่ผมโหดไปมั้ย ผมใจร้ายไปหรือเปล่า.....แล้วน้ำเสียงของผมเมื่อครู่นี้มันฟังดูเย็นชาจนน่ากลัวมากขนาดนั้นเชียวหรือ?
เพราะตอนนี้ไอ้หมากำลังหน้าซีด....สีหน้าของมันดูแย่กว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น....ผมกล้าเอาหัวเป็นประกันเลย
................................................................................
อีกด้านหนึ่ง....
ทำไมนะ.....ทั้ง ๆที่บอกพี่แล้วแท้ ๆ ว่าให้แบ่งความเจ็บครึ่งหนึ่งให้กับผม....
ทำไมผมถึงรู้สึกถึงแต่ความอ่อนโยนจากพี่ล่ะ....
นี่พี่.....ไม่เชื่อใจผมเหรอ......ไม่เชื่อว่าผมจะช่วยพี่ได้จริง ๆ เหรอ
ชายหนุ่มบิดกายอย่างขี้เกียจระคนปวดเมื่อย ปากหาวกว้างด้วยความง่วงงุนอย่างลืมตัว ปิงสลัดผ้าห่มที่คลุมร่างกายออก ก่อนจะรู้สึกผงะด้วยความตกใจ.....
อื้มมมม.....กับน้อง.......
นี่กูทำอะไรกับน้อง
ไม่ได้ตกใจที่ตัวเองโป๊.....แล้วก็ไม่ได้ความจำเสื่อมว่าเมื่อคืนนี้ได้ทำอะไรลงไปบ้าง แล้วก็อีกนั่นแหละ ไม่ได้ตกใจร่างเล็กที่นอนจ้องเขาตาแป๋วไม่กระพริบ...
หากแต่ไม่อยากจะเชื่อ....ว่าตัวเองได้มีอะไรกับน้อง แม้ว่าที่ผ่านมาอยากจะมีใจจะขาด แต่กลับได้มานอนกอดกัน มีอะไรกัน เอาอีตอนที่ตัวเองกำลังรู้สึก......แย่
ตกใจคราบเลือดบนผ้าปูที่นอนนั่นด้วย แหงล่ะ ก็ครั้งแรกของน้องนี่ เจ้าเด็กนี่น่ะ เห็นอ่อนแอแบบนี้ แต่ก็เป็นคนอดทนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร นาน ๆ ทีหรอกถึงจะทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ก็อย่างคราวที่แอมป์เพิ่งกลับมาหาเค้า แรก ๆ ก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าชายหนุ่มจะพยายามอธิบายเท่าไร เด็กคนนี้ก็ยังดื้อดึงไปเสียหมด.....เมื่อคืนนี้น้องคงจะเจ็บมาก แต่ก็กัดฝัน ฝืนยิ้ม แล้วก็กอดตอบ สองขาเล็กตวัดรัดรอบสะโพกของชายหนุ่มไว้เสียแน่น.....สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
ครั้นพอนึกถึงแอมป์ ชายหนุ่มก็รู้สึกหมองเศร้าอีกครั้ง.......ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้น หญิงสาว(ในชุดเจ้าสาว)ยิ้มให้ปิงอย่างเกรงใจ(แล้วก็ดูน่ารัก) พร้อมกับบอกว่าคอแห้ง ลงไปซื้อน้ำให้หน่อย ใครกันเล่าจะคิดว่าหลังจากนั้นไม่กี่นาที เสียงปืนก็ดังขึ้น.....แล้วทุกอย่างก็ปิดฉากลง
วิวาห์สีเลือด......
ชายหนุ่มแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด และไม่เข้าใจ......แต่ทุกอย่างกลับไม่ออกมา ไม่มีแม้แต่เสียงและน้ำตา นี่สินะที่เขาเรียกว่า.....จุกอก....จุกจนร้องไม่ออก
ชายหนุ่มต้องขับรถพาร่างนั้นส่งโรงพยาบาล ทั้ง ๆ ที่เห็นอยู่ว่าลูกปืนได้พุ่งเข้าเจาะขมับจนกะโหลกเปิด ผู้หญิงคนนั้นหมดลมไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้งโชยออกจากร่างที่แน่นิ่ง ซากศพที่ปราศจากชีวิต.....รถที่ติดเป็นสาย ความกดดันเริ่มถาโถม....ปิงแทบเป็นบ้า ไม่รู้ว่าตัวเองมีแรงขับรถพาร่างนั้นส่งเข้าห้องดับจิตได้อย่างไร
รูที่ขมับของหญิงสาว.....ไม่ต่างอะไรกับบาดแผลในใจของชายหนุ่ม
“กอดผมหน่อย” เสียงเล็ก ๆ เหมือนลูกแมวกำลังออดอ้อน ปิงคว้าตัวน้องมากอดไว้.....วงแขนแกร่งกระชับร่างกายบอบบางให้แนบชิดขึ้น เมื่อเจ้าลูกแมวทำตัวสั่นสะท้าน ร่องรอยแดงจ้ำชวนวาบหวามปรากฏให้เห็นอยู่ตามผิวกายขาวเนียน บ่งบอกให้รู้ว่าเมื่อคืนนี้ กรำศึกมาหนักขนาดไหน.....
“เจ็บมั้ย....พี่ขอโทษนะ.....ตั้งใจจะทำให้เบามือแท้ ๆ แต่เราก็ยังเจ็บตัวจนได้” น้ำเสียงห่วงใย ทำให้น้องชายรู้สึกอบอุ่นยิ่งกว่าอ้อมกอดที่กำลังได้รับอยู่นี่เสียอีก เปาซุกหน้าเข้ากับแผงอกกว้าง หัวกลมเล็กถูไปมาอย่างออดอ้อน ปิงหัวเราะ.....ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้หัวเราะมานานนม จนไม่สามารถควบคุมโทนเสียงได้ เลยฟังดูแปร่ง ๆ อย่างบอกไม่ถูก.....ฟังดูเป็นเสียงหัวเราะที่ขมขื่นชอบกล
“พี่ปิงจะทำเท่าไหร่ก็ได้.....ผมทนได้....พี่จะได้ลืมเรื่องพี่แอมป์ซะ....อย่างน้อยก็ตอนที่กอดผม”
“พี่รักเรานะ”
“ผมรู้น่า”
“พี่พูดจริง ๆ....แต่พี่......ยังทำใจไม่ได้”
“มันต้องดีขึ้นสิครับ.....พี่ยังมีผมอยู่ทั้งคนนะ......ผมอยู่ตรงนี้.....อยู่กับพี่ ผมไม่มีวันทิ้งพี่ไปไหน......ไม่มีวันจากพี่ไป”
“ไม่จริงหรอก......คำว่าตลอดไปน่ะมันไม่มี......ไม่ช้าก็เร็ว เราก็ต้องจากกัน”
“แต่อย่างน้อยผมก็ยังจะอยู่กับพี่ตรงนี้” มือเล็กชี้ที่หัวของปิง.....หัวที่บรรจุสมอง....สมองที่บรรจุความทรงจำอันมหาศาลคล้ายฮาร์ดิสก์.....แต่เป็นฮาร์ดิสก์ที่ไม่มีวันเต็ม
“แล้วก็ตรงนี้”
มือของน้องชายเลื่อนลงมา......แล้วหยุดอยู่ตรงตำแหน่งที่ก้อนเนื้อแห่งชีวิตกำลังเต้นถี่รัวอยู่ข้างใน
ตำแหน่งของหัวใจ....
.................................................................................
ตอนนี้เลี่ยนนะ สรุปว่าพี่บู้ก็ไม่ได้โดนน้องบิ๊กลงโทษแบบนั้น.....ผิดหวังกันอ่ะดิ....พักบ้างอะไรบ้างนะหมาน้อย เพราะที่ผ่านมาโดนเล่นซะอ่วม.....เดี๋ยวมันจะเฉามือตายไปซะก่อน
ส่วนตอนคั่นที่ผ่านมา.....คนอ่านยังสับสน....คิดว่าเป็นบิ๊กบู้.....เบียร์บู้.....หรือแม้แต่คิดว่าน้องเบียร์ฝัน.....ดูดู๊....อะไรจะเป็นที่รักของคนอ่านขนาดนั้นฮึ....ไอ้น้องเบียร์ คิดไม่ถึงล่ะสิ ว่าไอ้เด็กน้อยนี่มันจะเลวได้ แถมเลวชั่วมากกว่าอิบิ๊กอีก.....ความโหดร้ายรุนแรงนี่ได้รับถ่ายทอดมาจากพี่คนกลาง.......ส่วนความโรคจิต วิปริตเล็ก ๆ นี่ คงไม่ต้องบอกนะ ว่าอิน้องเล็กมันได้รับมาจากใคร หนักใจแทนพ่อหมีเนอะ มีลูกชายสามคน ไม่ปกติซักคน....แต่จะว่าไป คุณพ่อหมีนี่ก็....ยังห่างไกลจากคำว่าปกติอยู่มากโขเลยทีเดียวเชียว ครึครึ.....เพราะอะไรว๊า....อ่อ เพราะอิคนแต่งมันไม่ปกตินี่เองแหละ....เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ ๆ
.................................................................
ขอตอบเม้นท์งวดนี้ในวันจันทร์นะคะ....เพราะตอนนี้อยู่ต่างจังหวัด แอร์การ์ดจะอืดกว่าปกติ....ไม่สะดวกจริง ๆ เพราะงั้นเม้นท์กันนะยะ :man1:
-
ตกลงตอนที่แล้ว เป็นน้องเบียร์จริงๆ ไม่ใช่บู๊ฝันหหรอกใช่ไหม
ว่าแต่บู๊มันฝันอะไรหว่า สงสัยฝันอะไรๆที่ลามกๆแน่ๆเลย
ป.ล.ขอแย้งแก้ความเข้าใจผิดนิดนะครับ ที่เมนท์ที่แล้ว ที่ผมเดาว่าเบียร์กับตูมตามน่ะ ที่บอกว่าเมื่อไหร่เบียร์จะได้ลองตามที่ฝันกับพี่บู๊ ผมหมายความว่าเมื่อไหร่ที่น้องเบียร์จะจัดการพี่บู๊แบบที่คิด(ทำ)กับน้องตูมตาม ไม่ได้คิดว่าน้องเบียร์ฝันหรอกนะครับ คุๆๆ น้องเบียร์เราโตเเล้ว
-
o22 ช็อค น้องเบียร์ของเจ้...กะหนูตูมตามจริงๆ รึเนี่ย????
พี่ปิง น้องเปา กรี๊ดดดดดดดดด ในที่สุด เขาก็เป็นของกันและกันแล้ว
ดีใจมาก ขอให้น้องเปาช่วยให้พี่ปิงกลับมาเป็นคนเดิมเสียทีนะ
บู้บิ๊ก ก็ต้องรออ่านในตอนต่อปายยย
-
ตอบเม้นท์ตอนน้องหมาหัดเลว
อ่านแล้วเครียดกับพฤติกรรมบู้
แล้วตามด้วยกังวลหนักว่าบิ๊กจะอาละวาดอะไรอีก
ไม่ค่อยจะสงสารกันต์เพราะโดนซะมั่งก็ดี
เป็นตอนสนองนิ้ดเรามากๆ ตรงมีบิ๊กกันต์น่ะแหละ (แต่ก็แอบกลัวหน่อยๆ)
บุ๊กบิ๊กเค้าเปลี่ยนไปแล้ว....กับคนอย่างอิพี่บู้ มันต้องมีวิธีจัดการอีกแบบหนึ่ง หุหุหุ ขอบคุณที่เชียร์บิ๊กกันต์-กันต์บิ๊ก เผื่อเรื่องหน้าจะแต่งแนวกล้ามชนกล้ามบ้างอิอิ :z1:
เพิ่งมีโอกาสเข้ามาอ่านครับ
นิยายเรื่องนี้ผู้แต่งได้วางพล็อตมาบ้าง แต่ก็เป็นนิยายด้นสดอยู่ดีใช่มั้ยครับ
ผมรู้สึกเหมือนกำลังเล่นหมากรุกกับคนเขียนอยู่เลย ๕๕๕
หลายคนเกลียดบิ๊ก แต่น่าแปลกผมกลับชอบบิ๊ก หมอนี่ดูเป็นตัวละครที่มีพลังดี ถึงแม้จะสับสนในตัวเองก็ตาม
บู้มีคาแร็คเตอร์โดดเด่น แต่ความซื่อของบู้ทำใ้ห้ผมอดคิดไม่ได้ว่า น้องจูออนน้อยใช้ชีวิตรอดในสังคมมาได้ยังไงกัน
ชอบครับ
:กอด1:
บู้คงรอดไม่ได้...ถ้าไม่มีน้องบิ๊ก.....แต่อาจรอดได้ถ้ามันอยู่คนเดียวมาตั้งแต่แรก....อย่าบอกว่าด้นสดเลยค่ะคุณ....ออกจะไปทางมั่วขึ้นทุกวัน แรก ๆ เค้าก็วางพล๊อต แต่ตอนนี้โยนพล๊อตลงถุงดำไปแล้ว แต่งตามใจฉันล้วน ๆ แต่ก็ไม่ได้ชุ่ยนะคะ ตั้งใจอยู่ อิอิ….ขอบคุณที่ชอบน้องบิ๊กนะคะ :L2:
อ่านแล้ว เม้นแล้ว
อย่าเอากัญชาของพี่บู๊มายัดเค้าเน้อ
เค้ากลัว ฮ่าๆๆๆๆ
เปลี่ยนจากกัญชาเป็นจูบใหญ่ ๆ ฟอดหนึ่งจากคนแต่งแทนเอาม๊ะ :-[
เจ็บแทนอ่ะ...T-T พี่บู้ววววว...เจ็บมากม้ายยยยย...
อิหมาดำดีได้กี่ตอนฟร่ะทำร้ายพ่อราสต้าบอยทำไม??
ว่าแต่เป็นเด็กไม่ดีเลยนิ สูบเนื้อด้วย เชนนี่ น้องเปา
ก็ตามใจลูกพี่ไปได้ เสียแรงฉลาดกว่าเยอะ ชิชะ...
กันต์ เป็นไงเจอน้องดำเขาสนองนี๊ดให้ เอ๋อรับประทานเลยสิแก555+
แน่ใจเหรอ ว่าไอ้สองตัวนี้มันฉลาด ลงได้ตกหลุมอิพี่บู้วววแล้วอ่านะ จริง ๆ ฉากตอนต้นเป็นฝันเฟื่องของอิพี่บู้ค่ะ อารมณ์เด็กกลัวความผิด เลยเก็บไปฝัน
เข้ามาด้วยความคิดถึง :กอด1:
หายไปพักนึงเพราะติดธุระเรื่องงานนะตัวเอง แต่ตอนนี้โอเคแระ กลับมาติดตามได้เหมือนเดิม
พี่บู้ทำไมทำตัวเหลวแหลกแบบนี้เนี้ย :angry2:
เหมือนเด็กไม่รู้จักโตจริงๆด้วย ถึงเค้าจะรักพี่บู้มากแค่ไหน แต่ถ้าทำตัวไม่ดี จะโดนตีนะคะ :m16:
แต่อิบิ๊กมันลงโทษแทนแล้วอ่ะ :haun4:
นี่.....จิตวิญญาณครูสาวมาเองเลย....ฮา ฝากเอาอิพี่บู้ไปอบรมพฤติกรรมด้วยนะคะคุณครูเบียร์ :oo1:(ทำไมต้องอิโมนี้----ไม่รู้จิ)
ในที่สุด :oo1:
สะจายยยยยย อิอิ
แหม่....ไม่ค่อยเลยนะตั๋ว.....แต่ว่าสะใจเก้อนะ....พี่บู้ยังรอดอยู่ อิอิ
บู๊นะบู๊ ทำไมทำตัวแบบนี้นะ
แต่ก่อนถึงจะชอบคิดหลุดโลก ติดน้อง บ้าๆบอๆ ไถตังเด็ก จิ๊กของคนอื่น ก็ยังถือว่าน่ารัก น่าเอ็นดู แต่นี่ถึงกับพี้กัญชานี่ ถึงเค้าจะรักบู๊แค่ไหน แต่ก็ยอมรับไม่ได้นะ
บุ๊กบิ๊กสั่งสอนบู๊เลยลูก พี่สนับสนุนเต็มที่
ว่าแต่ตอนนี้ถูกใจจริงๆมีฉากชวนจิ้นเมะกดเมะด้วย สุดยอดๆๆ
ผมว่านะ ถ้ามันยังเอาคืนกันแรงๆแบบนี้ สักวันคู่นี้มันต้องได้กันเองแน่ๆ ไม่กันต์กดบิ๊ก ก็บิ๊กกดกันต์แหง คุๆๆ :haun4: :jul1:
ลองจิ้นถึงตอนที่สองคนนี้มันกด....มันกินกันเองดูจิ เสียงกล้ามเนื้อคงได้ฟาดกันสนั่นหวั่นไหว อีกคนก็อกล่ำกล้ามหนา อีกคนก็ตัวโตเป็นตึก.....คงได้ก้นระบมกันทั้งคู่เป็นแน่แท้....
ปล. เค้าชอบผู้ชายมีกล้ามนะ....หน้าเถื่อนกล้ามใหญ่ ชอบเลย น่ารักอ่ะ o13....(บอกเพื่อ :z6:)
ลงโทษพี่บู้ให้หลาบจำเลยนะ ทำตัวอย่างอื่นรับได้ แต่เล่นกับยาเสพติดแบบนี้ถ้าเกิดติดขึ้นมาอนาคตเสียไปกันหมดทั้ง 4 คนเลยนะนี้
ไม่รู้จักรั้งกันจริงๆเลยทั้งลูกพี่ลูกน้อง บิ๊กจัดการโลดด ตอนนี้ขอสนับสนุนน้องบิ๊กอย่างเป็นทางการ
มาแก้ไขคำผิดจ้่าา
แค่เนื้อเอง.....แนวเค้า ตัวเธอไม่เข้าใจนักเลงราสต้าเลยอ่ะ อิบู้มันก็แค่เด็กอนุบาลที่อยากจะเป็นแบดบอย งานนี้คนผิดคงเป็นเชนนี่.....จัดสรรของผิดกฎหมายมาได้ตัลหลอด ๆ
:เฮ้อ: ชักจะเซ็งเพ่บู้หละ .... นี่หรือ ลูกของแม่ ทีหลังคิดบ้างอะไรบ้าง.....
:oo1: จัดให้หนักๆเลยน้องบิ๊ก อย่าให้ได้มีแรง มีเวลาว่าง เหลือไปทำอะไร ไร้สาระเยี่ยงนี้อีก ชิส์!!
:pig4:
ปกติอิบู้มันเคยมีสาระมั้ย....เลิกเห่อเรื่องนี้....เดี๋ยวก็เปลี่ยนไปเห่อเรื่องอื่นอีก ทำใจไว้ไม่ให้มันตายก่อนวัยอันควรดีกว่า ฮี่ฮี่ :z2:
ตอบเม้นท์ตอนพี่ปิงกับน้องเป่าอี้(ชื่อนี้เฮียบู้ตั้งให้น้องเปา)
คุณ FUKU: ตอบไปแล้วเน้อ
คุณน้อง flawless : กลายเป็นน้องเปาน้อยของพี่ไปแล้วอ่ะ ตอนแรกยังเกลียดน้องอยู่เลยนิ....เริ่มชอบน้องแล้วใช่ป่ะคะ
คุณครูเบียร์ BeeRY : แล้วแต่คนนะคะ บางคนอาจไม่รู้จักกันเลย แต่แบบนั่งรถตู้ไปแล้วคว่ำตายทั้งคัน มีตัวเองรอดมาคนเดียว หรือกำลังนั่งกินข้าวอยู่ แล้วโต๊ะข้าง ๆ โดนยิง มันก็จิตตกได้นะเออ เพื่อนเค้าเคยลงมาซื้อข้าวหน้าหอ เจอกับตาเลย ผู้ชายตึกข้าง ๆ โดนยิงต่อหน้าต่อตา....มันยังอุตส่าห์มาบออกนะ ว่าผู้ชายคนที่ตายน่ะ....หล่อมาก (อีเห็ดสด)
คุณ andromeda : 5555+ ก็บอกแล้วว่าพี่บู้ไม่มีสาระนะ มีแต่ความบันเทิงอย่างเดียว แถมอยู่ด้วยกันมาก ๆ จะปวดประสาท ทีนี้คงได้เข้าใจความรู้สึกของไอ้ดำกันบ้างแล้วสินะคะ เอิ๊ก ๆ
คุณสองเดี่ยว(Alone Alone) : ช่ายค่ะ เป็นป้อชายที่น่าสงสารที่สุด ทั้งตัวบท และการจัดสรรบท แต่ถึงออกน้อย พี่แกก็เป็นหนึ่งในพระเอกนะยะ.....อ้อ ต้องบอกว่าเป็นคนที่ปกติคนเดียวในเรื่องด้วย เพราะตอนนี้น้องเปาเองก็ไม่ค่อยปกติแล้ว 5555+
คุณ Me_kame_nishi : เห็นด้วยจ้า....คนที่จากไปใช่ว่าจะไม่สำคัญ แต่ความรู้สึกของคนที่ยังอยู่ หากไม่ดูแลรักษาให้ดี วันหนึ่งคุณอาจไม่เหลือใคร.....
คุณ shokung : จะน่าจะดีขึ้นนะคะ อิอิ
คุณน้อง SICHUL : ไม่ได้เศร้าขนาดนั้นนนนนนนนน ดราม่าพอกรุ๊บกริ๊บนิ
คุณ The_outsider : ต้องเวลาและกำลังใจอย่างเดียวเลยสำหรับพี่ปิง
คุณหมวยลำเค็ญ(ชื่อน่าหวาดเสียวมากกกก) : อิพี่บู้มันก็เป็นหลักได้นะ.....ถ้าไม่คิดมาก 5555+ ว่าแต่บู้เปามันมิช่ายยูรินะคะตัวเธอ......เค้าออกจะแมนกันทั้งคู่
ตอบตอนคั่นสนองนี๊ด.....(ตอนนี้หลายคนงง----คนแต่งขอโทษค่ะที่แต่งออกมาไม่รู้เรื่อง....แต่ก็น่าจะเดากันได้น่า แบบถ้าคนอ่านไม่เข้าใจ เราจะโทษตัวเองก่อนเลย ว่าแต่งไม่รู้เรื่อง ไม่สามารถสื่อสารกับคนอ่านได้...แต่ตอนนี้ตั้งใจให้คลุมเครือนิด ๆ)
คุณ naumi / คุณ ณ.ที่เดิม / คุณ Alone Alone / น้อง flawless…..มันคือตอนสนองนี๊ดค่ะ เกี่ยวพันกับเนื้อเรื่องหลักมั้ย ไม่เกี่ยว.....เป็นเรื่องราวในอนาคต.....เดี๋ยวมันจะมาเป็นพักๆ สนองความต้องการ คนชอบSMนิด ๆ
คุณ The_outsider : ตอนนี้พี่บู้แกแค่ถูกกล่าวถึงเฉย ๆนะ
คุณหมวยน้อยกลอยใจ : รู้กันเนอะ.....อิอิ
คุณ FUKU : เดี๋ยวตีเลย ตอนนี้นังบิ๊กไม่ออกนะคะ....แล้วก็จะบอกว่าพี่ปิงไม่เห็นตอนยิงนั่นแหละถูกแล้ว แต่อารมณ์เหมือนชิวๆ ลั๊ลลา คุยกันเรื่องอดีต แล้วแบบลงไปซื้อน้ำเซเว่น เสียงปืนก็ดังเปรี้ยงงงงง มันเลยช๊อค.....ช่ายค่ะ พี่ปิงมันอ่อนไหว เพราะมันปกติที่สุดในเรื่องแล้ว....จริง ๆ เราควรอธิบายโดยใช้เนื้อเรื่องในตอนต่อไปมากกว่ามาอธิบายแบบตอบคำถาม รู้สึกว่าตัวเองแต่งไม่ค่อยเคลียร์ ก็ฝากขอโทษกันด้วยนะคะ
คุณ shokung : อ่า...ถูกต้องนะคร๊าบบบ
คุณ Me_kame_nishi : ฝันไม่ฝัน.....บอกไม่ได้นะคร๊าบบบ จุ๊ๆ
ตอนล่าสุดยังไม่ตอบนะคะ แต่ขอคลายข้อสงสัยคุณ Shokung นิดนึง.....เค้าเปล่าบอกว่าตัวเข้าใจผิดนา(ฟิคเค้าไม่ได้ลึกล้ำขนาดนั้น)....เค้าจะบอกว่าเค้าเข้าใจเม้นท์ตัว....แล้วที่ตัวเข้าใจในตอนที่แล้วน่ะถูกแล้ว(วนไปวนมาทำไมเนี่ยชั้น) แต่บางคนอาจคิดว่าน้องเบียร์ฝันไงเพราะเค้าสื่อสารไม่ค่อยเคลียร์(อันนี้ตั้งใจนะ) เอาเป็นว่าเราเข้าใจตรงกัน แล้วก็เข้าใจซึ่งกันและกันนะ....อ๊างงงง.....(กลัวคนอ่านโกรธง่ะ เพราะเวลาเน้นตัวหนา มันดูเหมือนคนแต่งเหวี่ยง แต่เค้าเปล่าเน้อ)
ปล. พี่บู้ฝันว่าโดนหมาดำขย้ำค่ะ....
เน็ตช้ามากกกกกก รีบตอบก่อน เดี๋ยวหมักหมม ส่วนตอนล่าสุดนี่ก็อย่างที่บอกไปแล้ว ว่าตอบวันจันทร์เน้อ
-
อยากได้อิหมาดำมาเก็บไว้เองจริงๆเลย เฮ้ออออออ
-
ชักโรคจิตกันใหญ่แล้ววว ทั้งคนแต่งคนอ่านนนนนนนนน :z3:
-
อ่าว อะไรยังไงนี่ :z3:
-
เอาล่ะสิ บู้ ฮ่าๆๆ
-
แอบสะใจกับบทลงโทษแบบใหม่ของบุ๊กบิ๊ก
แต่มาใช้กับพี่บู้ คิดว่าจะสำนึกมั้ย :เฮ้อ:
อิพี่ปิง น้องเปา เค้าซั่มกันแล้ววววววววววววว
ดีว่าน้องเปา ยังพอหาความปกติได้อยู่
ถ้าเป็นพี่บู้ เจอแบบนี้ คงเอาโอกาสนี้เป็นคนกดเองเลยมั้ง :m20:
-
ตอน : สงครามเล็ก ๆ
บิ๊กกี้เล่า :
หมามันกำลังหลับปุ๋ย
ดวงตาคู่โตของมันนั้นกำลังปิดสนิท
สายตาของผมกำลังจับจ้องไปที่ปากเล็ก ๆนั่น.........แก้มป่อง ๆ.......แล้วก็แขนผอมเล็กแต่นุ่มนิ่มน่าขย้ำที่โผล่พ้นจากเสื้อกล้ามสีขาวที่หมามันชอบสวม......อืม.....ไม่ใช่แค่แขนหรอก.....อย่างอื่นก็เห็นด้วย.....ยิ่งตอนมันขยับตัวนี่ยิ่ง......ซี๊ดดดดดดดดดด
ไม่ได้ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ต้องข่มใจไว้ ต้องห้ามใจให้ไหว ทั้งที่อยากจะฟัดมันใจจะขาด ผมไม่น่าปากพล่อยไปตกลงอะไรงี่เง่า ๆ แบบนั้นเลย ให้ตายดิ......
นิดนึงน่า......แต๊ะอั๋งนิด ๆ หน่อย ๆ หมามันขี้เซา หลับลึก......อย่างน้อยๆ ก็จับมันเลิกผ้าเลิกผ่อนให้ดูสยิวกิ้วนิด ๆ แล้วผมก็ค่อย.....เอ่อ.......จัดการกับตัวเองก็ได้นิ
ผมคิดได้ดังนั้น มือเอื้อมมือไป หมายจะดึงผ้าห่มออกจากตัวของหมา ผมค่อย ๆ ดึงมันออกจนเห็นขาขาว ๆ เป็นตะเกียบ หมาเกาตูด.....หรือไม่ก็กางเกงในเข้าวินเป็นแน่แท้ มันเอามือล้วงเข้าไปทำอะไรยุกยิก....
น่ะ......น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่น่ะ.....เหมาะที่จะนอนหลับแบบนี้ไปตลอดกาล อย่าได้สะเออะตื่นขึ้นมาเชียว
ผมค่อย ๆ จัดการกับคนหลับอย่างง่ายดาย เสื้อกล้ามนั่นผมก็จัดการดึงมันลงมาทางหัวไหล่ ส่วนกางเกงขาสั้นก็ถลกลงมาจนเห็นแก้มก้นขาว ๆ ผมควักลูกชายที่กำลังแข็งได้ที่ออกมา อาห์.............กูนี่มัน โรคจิตชะมัด ไม่ต่างอะไรกับไอ้สิว ลิ่วล้อของหมาเลยซักนิด
กำลังสาวว่าวไปซักพัก ไอ้เชี่ยหมาก็สะดุ้งตื่น ......ทะลึ่งตัวพรวดขึ้นมา ตาของมันแดงก่ำ ผมรีบเก็บลูกชายให้เข้าที่
“พี่นอนดิ้นน่ะ.........ดูสิ.......เสื้อแสงหลุดหมดแล้วนะนี่”
“............................”
ไอ้หมาละเมอครับคุณคนอ่านที่รัก มันหลับอยู่ ๆ ทั้ง ๆที่กำลังนั่ง ตาของมันค่อย ๆ ปิดสนิทลงอีกครั้ง พร้อมกับเสียงของลมหายใจที่ฟังดูสม่ำเสมอ........
ผมงัดลูกชายออกมาอีกครั้ง รีบ ๆ ปั่นให้มันเสร็จ.....ซี๊ดดดดดด......ตอนนี้ไม่ต้องมองร่างกายของพี่แล้ว ผมกำลังหลับตาแล้วนึกถึงภาพไอ้หมา ตอนที่มันกำลังโดนผมขย้ำ.......มือของผมเร่งสปีดเร็วขึ้น.....เร็วขึ้น.......ในที่สุดก็....
สวรรค์............
นรก!!!!!!!!
ไอ้หมาลืมตาโพลงเลยคราวนี้ แล้วมันก็แสยะยิ้ม มองมันจากมุมนี้ แสงเงาที่สะท้อนบนใบหน้าของมันในตอนนี้ น่ากลัวราวกับปิศาจซาตานก็ไม่ปาน มันชี้มือมาที่ผม......ปากเล็ก ๆ นั่นกำลังขยับ.....อะไรนะ.....มันว่ากระไรน่ะนั่น
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก.......ไอ้เด็กลามก ใครกันแน่ที่จะอยู่ไม่ได้ นายมากกว่าที่จะอยู่โดยไม่มีพี่ไม่ได้น่ะ....หึหึหึหึหึ”
หนอยแน่.....แกล้งหลับสินะ ไอ้ตัวแสบ แต่ผมก็แอบเห็นสีหน้าเขิน ๆ ของมันแวบหนึ่ง ตอนที่มันก้มลงมองคราบน้ำกามของผมบนพื้น......ก็นะ ไม่ได้เอาออกนานมาก.......เป็นอาทิตย์เห็นจะได้ มันก็เลยเยอะ แล้วก็พุ่งแรงเยี่ยงนี้แล......
“เออ.....พี่ก็คอยดูต่อไปละกัน พรุ่งนี้ไปเรียนเองเลยนะ....ตื่นเอง รีดเสื้อเอง หาข้าวเช้ากินเอง เพราะเค้าจะไม่เข้าไปยุ่งกับพี่อีกแล้ว......” ผมสวนกลับ.....อย่างดีก็ไม่เกินสามวัน สามวันมันก็ต้องซมซานกลับมา แล้วขอให้ผมลงโทษมันซะ เพราะมันขาดผมไม่ได้ หึหึหึหึหึ
“พี่ว่าก่อนอื่นน่ะ.....เช็ดน้ำว่าวของตัวเองให้สะอาดก่อนดีมั้ย ระวังมดจะขึ้นนะบุ๊กบิ๊ก ครึครึครึ”
มันยอก......มันย้อน
.
....
..
.
...........
....
.
บู้น้อยเล่า :
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แปดโมงสิบห้า
ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาตอนแปดโมงสิบห้า วันนี้วิชาแรกของผมเรียนตอนแปดโมงสี่สิบห้า(จริง ๆ แปดโมงครึ่ง.....แต่อาจารย์ให้สายได้สิบห้านาที) ผมตื่นขึ้นมาตามลำพัง โดยที่โทรศัพท์เจ้ากรรมไม่ยอมปลุกผม ทั้ง ๆ ที่ผมมั่นใจว่าตั้งปลุกเอาไว้ตอนเจ็ดโมงเช้าแท้ ๆ
จริง ๆ นะนี่
ผมตื่นขึ้นมา.....ไอ้ยักษ์ใหญ่มันก็ไม่อยู่แล้ว ผมมีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงอาบน้ำแต่งตัว รีดเสื้อ แล้วหาข้าวเช้ายัดลงกะเพราะ ผมเปิดตู้เย็นแล้วคว้าแกลลอนนมขึ้นกระดกอั่ก ๆ(จะได้สูงก็คราวนี้ล่ะ) เสร็จไปหนึ่งอย่าง เอาล่ะใจเย็น ๆ บู้เอ๊ย อย่าลนลานสิวะ ยิ่งรีบก็จะยิ่งช้านะ ต่อไปก็อาบน้ำ ผมสลัดเสื้อผ้าออกจากตัว วิ่งไข่แกว่งโทงเทงเข้าห้องน้ำ มือหมุนเปิดฝักบัว แต่ไหนล่ะ สายน้ำอันเย็นฉุ่มช่ำ น้ำไม่ไหล......น้ำไม่ไหล ไม่อาบก็ได้ฟะ.....แต่อ๊ากกกก เฮ้ย หน้าโผม......ไอ้ชั่วบิ๊กแอบเอาเมจิคสีดำมาละเลงจนเละ หน้าผากผมมีคำว่า ‘ตุ๊ด’ เขียนอยู่ตัวโต ๆ อ๊ากกกกกกกกก.....ทำไมผมถึงอ่านออกน่ะเหรอ....ก็ไอ้ดำมันเขียนกลับด้านไงเล่า~
จริงสิ น้ำ.......น้ำถังที่ใช้ดื่มไง....แค่ล้างหน้า.....คงพอมั้ง
.
….
………
…
.
แปดโมงสี่สิบสาม
ผมเข้าห้องเรียนได้ทันอย่างฉิวเฉียด อาเจ้ขาโหดประจำคลาส มองลอดแว่นมาด้วยสายตาหยามเหยียดก่อนจะหันไปสอนต่อ ชิส์......ทัน.....ยังไงมันก็คือทันล่ะน่า......ผมแม้ว่าผมจะมาในชุดยับ ๆ คันตัวยิบ ๆ เพราะไม่ได้อาบน้ำ......แม้ว่าอากาศจะเย็น แต่ด้วยความรีบร้อนจัดทำให้รักแร้ผมชุ่ม แล้วที่สำคัญ ไอ้คำว่า ‘ตุ๊ด’ บนหน้าผากผม ยังคงปรากฏให้เห็นอยู่จาง ๆ....
โฮ..............หมดกัน ภาพพจน์ของผมที่สั่งสมมา เมื่อคืนนี้ผมไม่น่าไปแหย่ประสาทไอ้เด็กยักษ์เลย ให้ตายดิ แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ มันไม่ควรเล่นสกปรกเซ่......ผมน่ะ มันคนมีมาดนะ มาทำลายมาดของผมแบบนี้....
ผมจะเอาคืน......คอยดูสิ!!!!!
“โย่......ราสต้าตุ๊ด หืมมมมม์ กลิ่นตัวไม่เป็นสับปะรดเลยนะพี่นะ คงไม่ได้อาบน้ำมาล่ะสิ”
“บิ๊กอย่าพูดดังดิวะ ผู้หญิงนั่งอยู่ข้างหลังเราเต็มเลย เดี๋ยวเราสองคนจะเสียหายนะบิ๊กนะ”
“ไม่ใช่เรามั้ง มึงคนเดียวแหละหมาเน่า......หัวก็เน่า.....นี่แปรงฟันมารึเปล่านิ”
“ชิส์.....ถึงพี่จะเน่าแต่ก็ทำให้คนบางคนมันเกิดอารมณ์จนต้องสาวว่าวเมื่อคืนนี้ละกันล่ะนะ”
“ไอ้หมา พูดเบา ๆ ดิวะ”
ให้ตายเหอะ มันยังมีหน้ามาทำหน้าโหดอีก ดำเอ๊ย.......คอยดูนะ ผมจะต้องลบคำสบประมาทของมันให้ได้ พรุ่งนี้ผมจะตื่นก่อนมันบ้าง......ไม่สิ คืนนี้กูจะไม่นอน......ฉะนั้นตอนนี้แหละโอกาสเหมาะแล้วที่ผมจะต้องนอนหลับพักผ่อนให้เต็มที่
โต๊ะแข็งไปนิด.....นอนไม่ค่อยสบายเลยแฮะ แล้วเดี๋ยวก็คงต้องเป็นเหน็บชาแน่ ๆ แต่ช่างเหอะ มันจำเป็นนี่นะ
“คุณชาคริตคะ ไหนลองยกตัวอย่างเรื่องที่อาจารย์ได้อธิบายไปเมื่อซักครู่นี้ ให้เพื่อน ๆ ได้ฟังกันหน่อยสิคะ” เสียงดัง ๆ ฟังชัดของอาเจ้ขาโหดส่งผ่านไมค์โครโฟนมายังรูหูของผม
ซวยได้อีกอ่ะเรา.......ตลอดอ่ะ
....................................................................................
บรรยาย :
ทางด้านคู่ซาดิสม์ กันต์-กี๋ หลังจากเมาเนื้อกันในวันนั้นแล้ว ร่างหนาก็ไม่ได้สนใจหรือว่าแตะเนื้อต้องตัวราเชนทร์อีก
เจ้าหน้ามึนนั้นกระหยิ่มยิ้มเริงร่าอยู่ในจิต......ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลกประหลาด เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นชาของเพื่อนร่วมห้อง คนที่หายใจใช้ออกซิเจนร่วมกันอยู่ทุกวัน
มันเบื่อเราแล้วใช่มั้ย.......มันต้องเบื่อเราแล้วแน่ ๆ ตี๋น้อยครุ่นคิด ที่ไม่แตะต้อง ไม่ใช่เพราะสำนึกผิด......หากไม่เช่นนั้นแล้ว ทำไมกันต์อเนกถึงชอบส่งสายตาเย็นชา เวลาที่ราเชนทร์เข้าไปออดอ้อน คลุกคลีด้วยเล่า.....ก็รู้ตัวดี ว่าที่ทำไปเพราะต้องการหลอกใช้อีกฝ่าย รู้ตัวมาตลอดว่าขยะแขยงคนตัวโตมาแค่ไหน แต่อยู่ ๆ มาทำเย็นชาใส่กันแบบนี้ มันก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้
“คุณกันต์.....โกรธอะไรผมรึเปล่าครับ” เจ้าคนหน้าตาย รวบรวมความกล้า เข้าไปถามพ่อนมยักษ์ ผู้ซึ่งกำลังนั่งอมยิ้มอยู่บนโซฟา โดยที่สายตาไม่ได้จับจ้องภาพการถ่ายทอดสดการแข่งขันฟุตบอลนัดสำคัญนั่นเลยแม้แต่น้อย.....นี่ก็แปลก ราเชนทร์สงสัย เพราะพักหลัง ๆ มานี่ กันต์อเนกมีพฤติกรรมประหลาด คล้ายกับมีบางอย่างอยู่ในใจ.....
แผนการชั่วร้าย ?
หรือว่า
ตกหลุมรัก ?????
“มึงไม่ต้องห่วงหรอกกี๋......เรื่องลูกพี่ของมึงน่ะ มึงได้แน่ๆ แล้วเรื่องที่มึงจะต้องมาทนกับคนน่ารังเกียจอย่างกูน่ะ.....มันก็คงอีกไม่นานหรอก มึงฉลองอิสรภาพล่วงหน้าได้เลย เพื่อนกี๋ของกู”
บ้าชะมัด
ราเชนทร์สบถอยู่ในใจ ขณะที่คนตัวโตนั้นเดินหนีเค้าเข้าไปในห้องนอน
ทำไมไอ้เหี้ยกันต์จะต้องมาใส่เอฟเฟคกับกูด้วยฟะ!!!!!
………………………………………………
ผ่านไปอีกตอน “ใส่เอฟเฟค” เป็นคำศัพท์ที่ได้จากที่ทำงาน หมายถึง ใส่อารมณ์ เหวี่ยง วีน........อาทิเช่น “เชลบี้ วันนี้พี่(หัวหน้า)แกใส่เอฟเฟคกับพี่อีกแล้วอ่ะ จะอะไรกับพี่นักหนา พี่ไม่เข้าใจเลย”
อ่านแล้วไปคิดเอานะคะ ว่าอิกันต์มันใส่เอฟเฟคกับกี๋น้อยเพราะมันงอล.....มันเบื่อ......หรือมันจะชอบอิบุ๊กบิ๊กขึ้นมาจริง ๆ......อิ๊อ๊าง
ไปล่ะนะ
ฟิ้ววววววววววววววว
-
ทำไมมีแต่คนปากไม่ตรงกับใจนะ การกระทำสวนทางกับความรู้สึกตลอด จะประชดกันให้ได้อะำำไรแต่ละคน :z10:
-
บู้น้อย จะสู้กะบิ๊ก แน่ใจแล้วเหรอว่าทำได้ ตื่นเอง หาข้าวกินเอง ซักรีดเสื้อผ้าเอง ไหนยังต้องอาบน้ำสระผมเอง
แล้วยังจดเลกเชอร์เอง บลา บลา....อีกเยอะนะลูก ทำเองไม่ไหวหรอก ซมซานกลับไปง้อให้มันเป็นทาสรับใช้
บู้น้อยต่อไปเหอะ ทำเองเหนื่อย เสียศักดิ์ศรีลูกพี่ใหญ่ของแก๊งค์นิ...555+
อิกันต์ แกชอบบุ๊กบิ๊กจริงๆ หรือแค่แกล้งเชนนี่กันแน่เนี้ยะ? ชักกลัวใจแกแล้วนะ
-
โห๊ะๆๆๆ ตอนหมาเมินนี้ สรุปเค้าเข้าใจถูกใช่ป๊ะ แต่แหม.....ทำโทษแบบนี้ เด่วก็เหมือนทำโทษตัวเองอีกละ 555
ตอน สงครามเล็กๆ
ว่าแต่ที่พี่บู้จะแก้แค้นอ่ะ เอาให้แสบแอนด์เนียนๆเลยนะจ๊ะ.... เอาใจบิ๊กกระอักแล้วไม่รู้จะทำไงอ่ะ 555
แต่ถ้าเป็นงั้นพี่ว่าบุ๊กบิ๊กจัดหนักเพิ่มอีกแน่ๆเลย
-
ตอนนี้ก็ได้เห็นพัฒนาการพี่บู้แล้ว มันแกล้งหลับว่ะเฮ้ย แสบนะเนี่ย :laugh:
-
อิ๊อ๊างงงงง ดันมะดันดอง รีเก่ารีใหม่จงมา ๆ กำลังใจดี คืนนี้มีต่อนะคะ
-
จิ้นคู่กันต์บิ๊กแล้วเหงื่อแตกพลั่กๆ ไม่ดีมั้งจ๊ะ :m29:
น้องกี๋เริ่มคิดมากแล้วอ่าดี๊ พอเค้าไม่สนใจตัวก็เริ่มจิตตกแล้ว หึหึ :z1:
ลุ้นๆคืนนี้ แต่ถ้าเน็ตยังกากแบบนี้ สงสัยจะได้อ่านที่โรงเรียนซะแล้ว :เฮ้อ:
-
ดันได้มั้ย เมนท์น้อยอีกแล้วนิ.....เสียกำลังจายหม๊ดดดดดดด...ตอนต่อไปยังไม่เสร็จนะคะ
-
อ่านแล้วปวดใจแทนกี๋
ลุ้นให้กันต์เลิกหาเรื่องใส่ตัว ทำตัวเลวๆ ซักทีเหอะ
-
ตอน : ไม่เคยจะคาดคิด.....
บรรยาย ;
คนตัวโตเก็บข้าวของยัดใส่กระเป๋าเดินทางคู่ใจใบโต ใบเดียวกันกับที่ใช้ใส่สัมภาระ ในวันที่ย่างกรายเข้ามายังห้องเล็ก ๆนี้......
“นั่นคุณกันต์จะไปไหนครับ”
คนตาชั้นเดียวเอ่ยถามเสียงงัวเงีย เจ้ากี๋น้อยในสภาพที่ตาปิดจนแทบมองไม่เห็นเนื่องจากเพิ่งตื่นนอน สาเหตุเพราะเสียงปึงปังยามเมื่อคนตัวใหญ่และมือหนักเก็บข้าวของนั้น รบกวนยามเช้าอันแสนสุข เสียงส้นเท้ากระแทกพื้นห้องไม่ได้หยุดหย่อน ทำให้กี๋สะดุ้งตื่นจากฝันดี....
ราเชนทร์อยู่ในเสื้อนอนสุดเน่า......ช่ายล่ะ เจ้าตี๋ตาตี่เข้านอนอย่างปลอดภัยเมื่อคืนนี้ โดยไม่ถูกพ่อจอมหื่นกามบ้าพลังม้า แตะเนื้อต้องตัวเลยแม้แต่นิดเดียว.......ในยามนี้ ใบหน้านั้นมึนหนักเป็นสองเท่า....
เกือบจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ที่คน ๆ นี้อาจจะกำลังไปให้พ้น ๆ......ไม่อาจจะหรอก เล่นเก็บของซะเกลี้ยงแบบนี้ กันต์อเนกกำลังจะไปจริง ๆ นั่นแหละ ร่างหนาหันมามองอย่างเย็นชา.....ก่อนจะหันไปสนใจการ ‘ยัด’ ของชิ้นสุดท้ายลงกระเป๋าจนสำเร็จได้ในที่สุด
ยิ้มไม่ออก.....ลองเป็นแบบนี้ แสดงว่ามันมีแผนชั่วร้าย.......แต่ถ้ามองโลกในแง่ดีอีกนิด มันคงกำลังไปติดพันใครซักคนนั่นแหละ เหมือนคราวก่อนนั่น......ราเชนทร์พยายามแทบตายที่จะเค้นรอยยิ้มให้ออกมา.....ไม่ใช่บนหน้า....แต่เป็น....รอยยิ้มจากข้างใน แม้ว่า‘ข้างใน’ในตอนนี้ กำลังหวาดระแวง และสับสนปนเปกันยุ่งอิรุงตุงนังก็ตาม.....
“กูหาห้องได้แล้ว จ่ายมัดจำไปแล้วด้วยเมื่อวานนี้ ส่วนค่าห้องของมึงเดือนนี้กูใส่ไว้ให้ในลิ้นชัก บาย”
“ด่ะ....เดี๋ยวสิครับ”
ไม่เข้าใจ.....ว่าทำไมต้องรั้ง อาจเป็นเพราะห่วง.....ห่วงว่าคนตรงหน้าจะไม่ยอมช่วยตามที่เคยรับปาก....ละมัง
“กูบอกว่าจะช่วย...ก็คือจะช่วย” ราวกับอ่านอีกฝ่ายออก กันต์อเนกยิ้มขื่น ๆ ส่วนพ่อตาตี่นั้นหน้าซีดเผือด....แล้วก็หัวเราะฝืน ๆโดยเป็นไปตามอัตโนมัติของมันเอง....
“จะไปจริง ๆ เหรอครับ” ราเชนทร์หลุดปากถามอีกฝ่าย ราวกับนี่คือการเหนี่ยวรั้ง แม้จะชั่วคราว ชั่วนาทีเพียงเพื่อสลายข้อข้องใจ.....ในหัวกำลังสับสนเป็นห้วง ๆ.....ท่องไว้สิ พี่บู้.......ค่าห้อง......พี่บู้.......ค่าน้ำค่าไฟ......พี่บู้......พี่บู้.......ลูกพี่ของผม.....เด็กน้อยที่ผมรักมากที่สุด.....
.....รักแรกของผม
“มึงน่าจะดีใจนะ.....จะได้เลิกฝันร้ายซักที”
น้ำเสียงเย็นชาที่ตอกกลับมา คำพูดหนักแน่นที่เน้นทุกถ้อยคำ ทำให้ราเชนทร์รู้สึกว่าตัวเองนั้นเสียศักดิ์ศรีเหลือเกิน ที่ลดตัวลงไปง้อคนพรรค์นี้ได้.....ไม่ได้ง้อหรอก.....แล้วก็ไม่ได้รั้งด้วย ในหัวยังคงตีรวน หาเหตุผลต่าง ๆ นานามารองรับความรู้สึกในขณะนี้
“อย่าลืมทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกันครับ”
โมโห.....โมโห.....โมโห
น้ำเสียงนั้นฟังแข็งกร้าวจนอีกฝ่ายแปลกใจ ตี๋น้อยรู้สึกตัวว่าทำท่าทางแปลก ๆ และอาจทำให้เสียแผนโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็เลยแกล้งกระแอมกระไอ......เหมือนกับจะสื่อว่าเจ็บคอ ก็เลยเสียงแข็งไปนิด
แหงล่ะ ก็กูกำลังช๊อค....ไม่ใช่หรอก....เบากว่านั้นนิด....ใจหายก็ไม่ใช่ แค่รู้สึกว่าปุ่บปั่บไปหน่อย.......แล้วก็ยังไม่มีอารมณ์จะดีใจ.....มันก็เท่านั้นแหละนะ
“โชคดีครับคุณกันต์”
“มึงก็ดูแลตัวเองนะกี๋ หาข้าวหาปลากินบ้าง กินเยอะ ๆ จะได้ตัวโต ๆ จะได้ปกป้องคนที่มึงรักได้ไง”
“ครับคุณกันต์”
อีกคนนั้นไปแล้ว.......ไปได้พักใหญ่ แต่ราเชนทร์ก็ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
เกลียดแค่ไหน.....แต่มันก็ชินซะแล้ว กับชีวิตคู่ที่ใช้ร่วมกัน.....ถึงจะไม่กี่เดือนก็เหอะ
แว๊กกกกกกกกก
ช่ะ......ชีวิตคู่เรอะ.....
ไม่นะ......ตั้งใจจะบอกว่ารูมเมทตังหาก!!!!!!
“กูยังไม่ได้ทำให้มึงเจ็บปวดเลยไอ้กันต์....ยังไม่ได้ล้างแค้น.....ไม่ได้ทำเหี้ยอะไรเลยด้วยซ้ำ บ้าชะมัด!!!.....ทำไมนะ.....”
“เอาล่ะ ต้องเริ่มจากหาข้าวปลามายัดกระเพาะที่กำลังคร่ำครวญนี่ก่อนล่ะนะ”
.
...
.........................
....
...
.
บิ๊กเล่า ;
คนเราสามารถอดทนไม่ทำเรื่องอย่างว่าได้นานกี่วันกันนะ เป็นปี.....เป็นเดือน.....หรือแค่สามวันหลังจากเอาน้ำออกเมื่อคืนก่อนนู้นนนน
จะว่าไปตอนที่ผมกับพี่ยังไม่......อ่ะนะ
ก็เป็นปีอยู่....จะมีบ้างก็ตอนฝันเปียก นานน้านที....ก็ตอนนั้นผมยังชอบผู้หญิงอยู่นี่นะ ตอนนี้ก็ชอบอยู่เหอะ....แต่ตอนนี้ผมติดใจไอ้เด็กบ้าบอนี่แล้วอ่ะดิ พี่เหมือนตุ๊กตาที่มีเสียง....กดตรงไหน....ก็ร้อง....งุ๊ง ๆ งิ๊ง ๆ
ชอบ....ชอบ.....ชอบ
แล้วดูซิ ดูสิดู.....ผมดันทำเรื่องที่พลาดพลั้งอย่างไม่น่าให้อภัย คือไปท้าทายหมา.....
ทั้ง ๆ ที่ไอ้เชี่ยบู้มันนั่งอยู่ใกล้แค่นี้ ไม่ใช่แค่เสื้อกล้าม แต่มันไม่สวมเหี้ยอะไรเลยนอกจากบ๊อกเซอร์ กางเกงในก็ไม่สวม ไข่ย้อยมันก็เลยตุง ๆ ออกมา.....แต่ผมก็ยังทำอะไรมันไม่ได้เลยซักอย่าง
อืมมมมม์
หมาซบผม.....
นี่ยั่วกันใช่มั้ยไอ้ห่าจิก.......
“หึหึหึหึหึหึ ตุ๊กกี้นี่ฮากลิ้งเลยเนอะบุ๊กบิ๊ก”
“เออ.....ฮา”
หนอยแน่ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นะหมา.....แล้วมึงมีสิทธิอะไรไปขำตุ๊กกี้ ในเมื่อส่วนสูงมึงก็พอ ๆ กับโก๊ะตี๋.....อ่ะนั่นก็เว่อร์ไป ผมพยายามคิดเรื่องไร้สาระ เพื่อให้ลืมกลิ่นตัวหอม ๆ ของมันไปได้ซักพัก.....
“ใครกันน๊า.....ที่จะขาดเค้าไม่ได้”
อ๊ากกกกกกกก ใช่เลย จริง ๆ ด้วย.....มันได้ทีแล้วยั่วแย๊บผม....หน้าตานั่นยิ่งมองยิ่งเจ้าเล่ห์ จะว่าไปไอ้ทรงผมโลกแตก รวบตึงโชว์เหม่งวิ๊งค์ ๆ ของไอ้หมาเหม่ง......ก็น่ารักแบบแปลก ๆ ดีเหมือนกันนะนี่ ไอ้เด็กบ้าบอ!!!!
“พี่อย่ามาทะลึ่ง.....เรื่องแบบนั้นมันไม่ใช่สาระสำคัญในชีวิตเว้ย ไม่มีหมาเค้าไปหาสาว ๆ ก็ได้ เอาอึ๋ม ๆ กว่าน้องพลอย คัฟเอฟไปเลย ให้หมาอิจฉา.....ชิส์” ผมแกล้งโวยวายกลบเกลื่อนอาการของคนที่ถูกรู้ทัน....ให้ตายเหอะ ถูกคนอย่างมันอ่านออกนี่มันช่าง....พับผ่าดิ๊!!!
“เผื่อพี่คนดิ”
“ฝันไปเถอะ.....อยากได้ก็ยอมแพ้ดิ”
“เรื่อง.....แกล้งบิ๊กสนุกดีจะตายชัก”
ไอ้หมาทำหน้าทะเล้น(ที่ชวนสยอง----หน้าตามันจิตสุดขั้วจริง ๆ เวลาที่คิดอะไรชั่วร้าย) มันลุกขึ้นตรงหน้าผมแล้วดึงกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวจิ๋วนั่นลงจนเกือบจะเห็น....ม่ายยยยน๊า....ลูกชายผม อย่ามาแข็งตอนนี้น๊า.....
“ครึครึครึ.....มีอาการอ่ะบุ๊กบิ๊ก หน้าแดงแปร๊ดเลยนิ ยอมแพ้พี่สิ......ก้มหัวให้พี่แล้วคาราวะพี่ซะ อ้อ จะเข้าร่วมแก๊งค์พี่ก็ได้นะ แต่นายต้องอยู่ระดับต่ำกว่าเชนนี่น้อยนาเฟ้ย....เพราะพี่กำลังจะเลื่อนขั้นให้มันมาเป็นเลขาประจำตัว....เพราะมันทำงานถูกใจพี่.....”
เพ้อเจ้อนะหมา แก๊งค์ติงต๊องแบบนั้น ใครมันจะไปอยากสถิตอยู่ให้เป็นอัปมงคลกับชีวิตฟะ.....
แต่เดี๋ยวก่อน.....หมามันพูดว่าอะไรนะ....ก่อนหน้านี้น่ะ....
ยอมแพ้พี่สิ...
ถ้ายอมแพ้มันแล้วผมจะได้อะไรน๊า......หึหึหึหึหึ....ก็คนอย่างมันมีอะไรให้ผมเอาได้ล่ะ? นอกจาก.....
“แล้วถ้ายอม....หมายถึงยอมแพ้พี่...เค้าจะได้กินพี่งั้นสิ”
“เฮ้ยยยยยย ไม่ได้กินดิ.....กินได้ไงอ่ะ”
“ก็พี่พูดเองนี่นะ.....แหม”
ผมก้มหัวให้หมาน้อยพอเป็นพิธี.....ท่าทางของผมไม่ได้ดูนอบน้อมขนาดนั้นหรอก.....ก็เพราะว่าตอนนี้หน้าของไอ้หมาน้อยนั้นซีดโครตเลยอ่ะดิ.....
“เค้ายกโทษให้ที่พี่เล่นเนื้อ...ยกโทษให้ที่ทำผมทรงนี้ ยกโทษให้ที่พี่ไปจูบกับคนอื่น เค้าจะไม่ลงโทษพี่.....แต่เค้าจะทำ.....แบบที่พี่เองก็....”
ผมโน้มตัวลงกระซิบข้างหูเล็ก ๆ นั่น
“.....ชอบ”
หมาหัวเราะ.....ผมก็หัวเราะ
หมามองหน้าผม แล้วก็ยิ้มหวานจนเขี้ยวออก
“พี่ว่าพี่ไปหาเสื้อมาใส่ก่อนดีกว่าเนอะ”
จะหนีไปไหน....หมา....มารับของรางวัลของมึงเร้ว!!!!
...................................................................
หมาน้อยมันไม่เคยชนะบุ๊กบิ๊กเพราะอะไร....มันโง่เง่ารู้ไม่เท่าทัน หรืออิบิ๊กมันแถ.....เก่งเหมือนอิคนแต่ง
อยากให้บู้น้อยร้ายลึกเหมือนกัน....แต่ถ้าเป็นแบบนั้นพี่บู้คงไม่ใช่พี่บู้....คงไม่ใช่พี่ชายผู้อดทน แล้วก็ร้ายเดียงสา!!!!
ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยน เชนน้อยคงจะเสียดายล่ะมั้ง......คงรู้สึกแค่นั้นแหละ เพราะว่ามันไม่ได้รักนมยักษ์นิ......
แล้วเจอกัน....เรียกเม้นท์ไม่เคยได้เม้นท์เลยนะ เริ่ดดดดค่ะ 55555
-
หมาน้อย ยังไงๆ ก็หนี บิ๊กไม่พ้นหร้อก แล้ว เมื่อไหร่แก๊งของเพ่บู้จะยุบเนี่ย..
..รู้ไหม ไม่มีใครสนใจแก๊งของเพ่หรอก เค้าสนแต่ความรั่ว+น่ารัก ของเพ่มากกว่า อ่ะ ฮ่าๆ
..จัดรางวัลหนักๆ บิ๊ก จัดเผื่อด้วย หมั่นเขี้ยว หมาน้อยมานานหละ..
...เชน รักๆๆๆ กันต์ ซะทีเช่
:pig4:
-
:pig4: ยอมไปเถอะบุ๊กบิ๊กจะได้กุ๊กกิ๊กอิหมาน้อยมัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า สงสารกันต์จังไอ้กี๋ :z3:บ้า
-
ยังไงหมาดำมันก็ชั่ว เอ้ย ฉลาดกว่าพี่บู้จริงๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
บุ๊กบิ๊ก - บู้ เล่นอะไรกันอีกละ :z2:
กี๋ - กันต์ เอิ่มแอบสะใจ กี๋นิดๆฮา ขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก :laugh:
ส่วนคู่สุดท้ายนี่ สงสาร เปา :เฮ้อ:
-
ให้พี่บู้ร้ายเดียงสาอย่างนี้ต่อไปนั่นแหละค่ะ ว่าแต่เมื่อไหร่จะไปเอาหัวแบบนี้ออกอ่ะ :z3:
ส่วนกี๋ ถ้าไม่ทำไรซักอย่าง เดี๋ยวเสียใจไปตลอดชีวิตนะลูก :กอด1:
-
พี่บู้ ไอ้เด็กร้ายกาจ ยั่วนักนะ ระวังตัวไว้เหอะไอ้หมาดำ
เอาคืนหนักแน่นอน 555+
กันต์กี๋ เป็นอะไรที่ อึน มึน และซึน ที่สูดในทุกคู่แระ อ่าน
แล้วเหนื่อย อยากอ่านกุ๊บกิ๊บยูเรก้า คู่ใหม่ปลามันส์ พี่ปิงน้องเปาอ่ะ
-
ตีขลุมมั่ว เนียนเอาง่ายๆงี้เลยเรอะ
(แต่นานไปเราก็เหี่ยวแห้งตาย)
เค้าขอฉากกันต์บิ๊กไปปรึกษาปัญหาชีวิตบ้างได้ป่ะเนี่ย อิอิ
-
ดันม๊ะหมา........
-
5555 ว่าแล้วๆๆ พี่บู้สุดท้าก็เสร็จเจ้าอีกจนได้ ฮ่าาามากตอนจะไปใส่เสื้ออ่ะ แบบไม่ทันแล้วละพี่บู้ ยั่วน้องขนาดนั้นอ่ะนะ ไม่ทันแน่ๆ อิอิ
กี๋กันต์ก็ยังคงบีบหัวใจเราต่อไปอย่างต่อเนื่อง แบบยิ่งอ่านยิ่งหวั่นๆว่ากี๋น้อยจะช้ำหนักคราวนี้จะช้ำทั้งกายและก็ใจด้วยอ่ะ เฮ้ออ
-
555+ จะมีซักวันมั๊ยที่หมาชนะ
เอาน่า สู้ต่อไปทาเคชิ!!
-
คราวนี้ฟัดจริง.....ไม่มีฝันแล้วนะคะ ฮี่ฮี่
ตอน สองหวาน (Sweet Couple)
“ฮื่อออออออออ” เสียงร้องครางในลำคอของหมาน้อยกระตุ้นอารมณ์หื่นของเจ้าหมาล่าเนื้อ.....ภาพที่ปรากฎอยู่ในห้องนอนเล็ก ๆ นั้น ดูคล้ายกับสุนัขป่าสีน้ำตาลเข้มตัวโต กำลังยืนคร่อมร่างของหมาบ้านพันธุ์ปั๊คหน้าตาพิลึกพิลั่น.....เจ้าหมาใหญ่กำลังงับเหยื่อตัวน้อยในกรงเล็บ....เป็นการงับเล่น ๆ แบบหยอกเย้า มากกว่าจะฟัดให้จมเขี้ยว....หรือฉีกกระชากออกเป็นชิ้น ๆ
บนเตียงนอนนุ่ม ๆ กลิ่นผ้าปูที่นอนหอม ๆซึ่งเพิ่งผ่านการซักมาใหม่ ๆ ทำให้สองพี่น้องเกลือกกลิ้งเล่นกันอย่างสบายอารมณ์ กลิ้งทับกันไป ทับกันมา เจ้าบุ๊กบิ๊กก็ชักเกิดอารมณ์หื่น เลยจับร่างของพี่ชายตัวน้อย ๆ กดลงกับที่นอนด้วยสองมือใหญ่ แล้วซุกไซ้ใบหน้าหล่อคมคายของเจ้าตัวลงไปอย่างหมั่นเขี้ยว.....กลิ่นตัวของพี่ยังคงเป็นที่ถูกอกถูกใจเหมือนอย่างเคย....
“หมาไม่ต้องไปเอาผมทรงนี้ออกแล้วนะ เค้าว่า.....เค้าชักจะเริ่มชอบซะแล้วสิ”
“อยากทำมั่งอ่าดิ๊ ไอ้โล้น” มือเล็ก ๆ เมื่อเป็นอิสระก็แบ๊วเบา ๆ ไปที่หัวกลมเกลี้ยงสกินเฮดของน้องชาย
“เอิ๊ก ๆ ๆ บุ๊กบิ๊กหัวล้าน”
“โล้นเว้ย.....ไม่ใช่ล้าน หมาอ่ะดิล้าน.....เนี่ย....เถิกเป็นพี่เปิ้ล นาครแล้วรู้ตัวป่ะ” บิ๊กแกล้งเย้า นิ้วมือสะกิดตรงส่วนหน้าผากที่นูนออกมาเล่น........เจ้าหมาน้อยนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ
“ไม่จริงเว้ย.....เค้าเรียกเหม่ง....โหงวเฮ้งอ่ะรู้จักมั้ย เถิกมันต้องเป็นง่าม ๆ ดิ.....เนี่ย ของบุ๊กบิ๊กอ่ะเป็นง่ามแล้ว!!!” ว่าแล้วก็เอามือจิ้มไปที่หน้าผากของน้องชาย.....ซึ่งแคบกว่าของตัวเองมากมายก่ายกองนักบ้าง แม้ว่าแนวผมตรงช่วงหางคิ้วของคนตัวโตนั้นจะเพียงแค่เว้าแหลมขึ้นไปเล็กน้อย..... เล็กน้อยเท่านั้น แต่อะไรที่จับผิดคนเป็นน้องได้ นายบู้ถือโอกาสเหมารวมไว้ก่อน อาจเพราะเก็บกดที่ตัวเองด้อยกว่าน้องชายในทุก ๆ เรื่อง......ทั้งรูปร่างหน้าตา สติปัญญา และขนาดตัว เจ้าหมาดำหัวเราะหึหึอย่างชอบใจ....
“พี่น่ะ.....มันเด็กชะมัด เด็กช่างเถียง.....แถมยังขี้อิจฉาอีก”
“ไม่จริง!!! ใครจะไปอิจฉาวะ....โด่.....บิ๊กมีไรสู้พี่ได้บ้าง แก๊งค์ของตัวเองอ่ะมีป่ะเหอะ!!!!!”
“จริง ๆ นะ พี่มันเด็กขี้อิจฉา....เด็กน้อยขี้อิจฉาไม่รู้จักโต”
“ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” พี่ชายเริ่มของขึ้น....แล้วก็เริ่มดิ้น ทว่าน้ำหนักตัวมหาศาลที่กดทับลงมานั้น ทำให้บู้แทบจะขยับไปไหนไม่ได้เลย
“นี่......ถ้าไม่อยากเป็นเด็ก งั้นก็มาทำเรื่องที่ผู้ใหญ่เค้าทำกันเอามั้ย.....เรื่องสนุก ๆ ที่เฉพาะคนโตแล้วเค้าเล่นกันน่ะนะ”
ปากก็พูด.....ส่วนมือก็ล้วงเข้าไปในเสื้อของพี่ชาย.....มือใหญ่ ๆ ลูบไล้แผ่นอกเล็ก....ดึงรั้งคอเสื้อกล้ามลงมาจากด้านใน จนเห็นผิวขาวเนียน ที่ห่างหายจากการถูกสัมผัสไปนาน พี่ชายเริ่มหายใจติดขัด เมื่อริมฝีปากของนายบิ๊กนั้นพรมจูบไปทั่ว.....ไม่พ้นแม้กระทั่งสองปุ่มเล็ก ๆ สีชมพูอ่อน ลิ้นหนาและอุ่นชื้นลากวนเป็นวงกลม ก่อนจะงับเบา ๆ โดยไม่ใช้ฟัน
“เสียวเหรอเด็กน้อย”
“จั๊กกะจี้นม”
“หึหึหึหึ นั่นแหละ เค้าเรียกว่าเสียว....อารายก๊าน ทำกันมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วนะพี่นะ”
“แล้วแต่ละครั้งเนี่ย......กูเคยเต็มใจมั้ยล่ะวะ....ไอ้บุ๊กบิ๊ก!!!!”
“พูดไม่เพราะเลยนะ เห็นทีเค้าต้องอบรมมารยาทให้พี่ซะแล้วสิ”
ไม่ช้า...ร่างกายของทั้งคู่ในสภาพเปลือยเปล่าก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างเร่าร้อน เจ้าหมาน้อยกอดน้องชายเต็มแรง หลับตาปี๋......เมื่อความเสียวซ่านนั้นเข้ามาเป็นระลอก.....บิ๊กค่อยขยับสะโพกอย่างช้า ๆ เป็นจังหวะ เพื่อส่งผ่านท่อนเนื้อขนาดยักษ์ใหญ่และแข็งขึงเข้าไปในร่างกายของพี่
“เสียวก็ร้องได้นะครับคุณพี่....หึหึหึ อย่ากลั้นเอาไว้....ร้องแบบนี้ไง....ซี๊ดดดดดด อาาาาาาาาา”
“ไม่เว้ย ร้องก็ตุ๊ดดิ.....อื้อออออออออ”
“อย่างนั้นล่ะเด็กดี”
ริมฝีปากของชายหนุ่มเปลี่ยนมาจูบขมับของพี่ชายที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่ออย่างแผ่วเบา.....แม้ตอนนี้อากาศจะเย็นสะท้านขนาดไหน แต่กิจกรรมที่กำลังทำร่วมกันอยู่นี่ ถือว่าเรียกเหงื่อได้ดีเลยทีเดียว บิ๊กยืดเหยียดตัวขึ้นตรง สองมือเปลี่ยนมาจับขาเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของพี่ชาย แล้วใส่รัวไม่ยั้ง
เพียงแค่เห็นเจ้าหมาน้อยกำลังดิ้นพล่าน ดูทุรนทุรายอย่างน่าเวทนา อารมณ์ทางเพศก็ยิ่งพุ่งพล่าน บู้เองเมื่อมองร่างกายสมส่วนกำยำนั้นกำลังทำเรื่องน่าอายกับตัวเองอยู่ ก็เกิดอาการเขินจนหน้าแดงซ่าน ยังไม่นับรวมความรู้สึกเสียวกระสันแบบแปลก ๆ ระคนกับความเจ็บปวดที่ได้รับ รู้สึกเหมือนพุ่งขึ้นที่สูง.....อย่างรวดเร็ว....จากนั้นก็ดิ่งลงมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน....ลมหายใจนั้นถี่กระชั้น ปากเล็ก ๆ ส่งเสียงร้องครางอย่างไม่อาจกลั้นไหว
น้องชายเร่งสปีดขยับสะโพกจนเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นแข่งกับเสียงซี๊ดซ๊าดของตัวเอง และเสียงร้องหงุงหงิงของหมาน้อย คนตัวโตเอนตัวไปด้านหลัง แล้วใช้มือเพียงข้างเดียว ยกประคองร่างนั้นขึ้นมา ขณะที่มือแกร่งอีกข้างเท้ายันไปที่เตียงนอน พี่ชายหมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะประคองตัวเองให้อยู่ จึงปล่อยตัวให้ฟุบลงกับอกกว้าง คางนั้นเกาะเกยอยู่ที่หัวไหล่ของคนเป็นน้อง มือใหญ่ยักษ์เลื่อนลงไปบีบขยำบั้นท้ายเล็ก ๆ
“พี่ครับ......สุดยอดที่สุดเลยรู้มั้ย เนื้อตัวของพี่นุ่มนิ่มเร้าอารมณ์ดีชะมัด เค้ายังไม่อยากเสร็จเลย แต่ดูท่าทางพี่คงจะไม่ไหวแล้วสินะ”
น้ำรักร้อน ๆ ฉีดเข้าไปข้างในตัวของพี่ชาย น้ำรักมากมายมหาศาลจนล้นทะลักออกมา เนื้อตัวของพี่ชายแดงเป็นจ้ำ บิ๊กดันร่างกายที่อ่อนแรงนั้นลงกับที่นอน ร่างสูงขยับไปนอนข้าง ๆ แล้วใช้มือกับส่วนนั้นของพี่ ไอ้หนูเล็ก ๆ เหมือนเด็กประถมที่กำลังแดงก่ำ รอการปลดปล่อย....
“พี่อย่าเพิ่งขาดใจตายไปซะก่อนล่ะ....เด็กน้อย”
“ไม่.....ไม่ใช่เด็กนะเว้ย”
ปากนั้นยังคงเถียง ทั้ง ๆ ที่ตาปิด......บิ๊กหัวเราะอย่างชอบใจ โดยที่มือยังคงกอบกุมไอ้หนูของพี่เอาไว้
“ร้อนเหมือนกันนะเราน่ะ”
พี่ของผม......ของผม......ของผม......ของผม.....
ทุกอย่างในตัวพี่เป็นของผม.....
เลือดทุกหยดในตัวพี่...อวัยวะทุกส่วนในร่างกายของพี่.....กระดูกทุกชิ้น
ผมไม่มีวันยกมันให้ใครทั้งนั้น
ดำศรีพรมจูบไปทั่วใบหน้าของพี่.....เจ้าหมาน้อยนั้นสิ้นฤทธิ์และหลับปุ๋ย บิ๊กมีความสุขที่ได้เห็นคิ้วหนาๆของพี่ชายกำลังขมวดเข้าหากัน.....พี่ชายคงกำลังฝัน ฝันว่าถูกงูรัด....งูตัวใหญ่สีดำสนิทเป็นมันเลื่อม.....
.
.....
................
......
.
“พี่ปิงงงงงงงงงงง พอก่อนได้มั้ยเนี่ย” เสียงเล็ก ๆของเด็กหนุ่มที่อยู่ในสภาพน่าหวาดเสียวโวยวายขึ้น ทำเอาพี่ชายนั้นจิ๊ปากอย่างขัดใจ ตอนนี้เปาน้อยหรือชื่อในแก๊งค์ว่าเป่าอี้(ก็น้องเค้าหน้าเหมือนอาตี๋)กำลังนั่งซ้อนทับอยู่บนตักของนายปิง ในอ่างอาบน้ำ....และในสภาพเปลือยเปล่า....ล้อนจ่อน
“ก็เค้ายังไม่หายเศร้านี่นา....ขอยัดเยียดความเศร้าให้น้องหน่อยไม่ได้ฤา.....” ปากก็พูดไปงั้น ทั้ง ๆ ที่ทุกครั้งที่ทำเรื่องอย่างว่า เปาไม่เคยสัมผัสได้ถึงความเศร้าที่อีกคนนั้นส่งผ่านมาให้อย่างที่รับปาก ทุกๆครั้งกลับมีแต่สัมผัสอ่อนโยน และนุ่มนวล รสจูบนั้นเล่า...ก็ช่างหวานซึ้ง ติดตรึงอยู่บนปลายลิ้น.....จูบที่ดูดดื่ม และอ้อยอิ่ง
แต่ว่า.....ตอนนี้มันไม่ใช่ละ !!!!!
สิบสามครั้ง......ในสี่วัน.....ตกวันละกี่ครั้ง น้องชายเองก็ไม่ได้นับ!!!!
“ผมไม่ได้ไปเรียนหลายวันแล้วนะ ไม่เอาแล้ว ยังไงวันนี้ก็ไม่เอา”
“เอาน่า นาน ๆ ทีโดดบ้างก็ไม่เห็นเป็นไร พี่เองยังโดดงานตั้งนานเป็นเดือน”
“โดดแบบนี้.....เค้าเรียกตกงานแล้ว ยังไม่เลิกจับอีก....ไอ้พี่ปิง!!!!!!”
ชายหนุ่มหน้ามุ่ย.....ส่วนเจ้าเปาน้อยก็ถอนหายใจพรืด
“ไปหางานทำซะ แล้วก็เข้าฟิตเนตบ้างเหอะ เผละเป็นหมูแล้ว นี่ขนาดกินแต่เหล้ากับเบียร์นะนี่”
“เฮ้ยจริงดิ แบบนี้พี่ต้องรีบออกกำลังกายหนัก ๆ เลยสินะ” น้ำเสียงและท่าทางนั้นดูตื่นเต้นตกใจอย่างสมจริง ก่อนจะจัดการทำอย่างที่พูด คือออกกำลังกายอย่างหักโหม.....ให้ตายเหอะ!!!!! ออกกำลังกายในอ่างอาบน้ำเนี่ยนะ
ทั้งคู่กอดก่ายกันบนเตียงเมื่อภารกิจรักครั้งสุดท้าย(ก่อนเว้นช่วงยาว)เสร็จสมอารมณ์หมาย ลูกแมวเหมียวซุกหน้าลงบนอกพี่ชาย คลอเคลียไปมาอย่างออดอ้อนเหมือนทุกครั้ง เสียงหัวใจของพี่ชาย ทำให้เปารู้สึกอุ่นใจ....และอบอุ่น
“พี่ปิง”
“หืมมมม์”
“อย่าลืมพี่แอมป์นะ”
“อื่อ.....ไม่ลืมหรอก”
“พี่ปิง”
“หืมมมม์”
“รักผมมั้ย”
“ถามโง่ ๆ น่า....ไม่รักแล้วจะกอดมั้ย....ไม่รักแล้วทะนุถนอมแบบนี้เหรอ....ถึงตอนแรกเราสองคนจะเริ่มต้นกันไม่ค่อยดีนักก็เหอะ แต่ตอนนี้พี่อ่ะ รักเราที่สุดเลยรู้มั้ย”
“รู้.....พี่ปิงครับ......”
“อะไรอีกเจ้าเด็กช่างพูด” คนโตกว่าแกล้งทำเสียงระอา แต่อีกฝ่ายนั้นก็ยังเอาแต่จ้องตาแป๋ว
“ขอบคุณนะที่คอยปกป้องดูแลผม จำได้มั้ย ตอนที่ผมถูกเพื่อนในห้องรังแก...พอพี่รู้เรื่องพี่ก็พวกไปรุมพวกนั้น ขนาดตอนนั้นพี่ไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมนะนั่น....รู้มั้ย ว่าตั้งแต่ตอนนั้น ผมก็รู้สึกดีกับพี่ แล้วก็มองพี่เป็นฮีโร่ของผมมาตลอด......แต่พี่ก็ยังหวงคอมพ์เหมือนเดิม แถมยังโกรธที่พ่อเอกซื้อคอมพ์อีกเครื่องให้ผมอีกตังหาก”
“ก็ตัวอยากจะมาแย่งพ่อกับแม่เค้าก่อนนี่”
ปิงดัดเสียงให้ฟังดูออดอ้อนบ้าง แต่กลายเป็นฟังแล้วขนลุกซู่แทน....ทั้งคู่หัวเราะกัน พร้อมกับกระชับอ้อมนั้นแน่นขึ้น...พี่ชายยังจำได้ถึงความรู้สึกในตอนนั้น....ความอิจฉาแบบเด็ก ๆ ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกสงสารเมื่อเห็นเด็กน้อยร้องไห้คิดถึงแม่แท้ ๆที่ตายจาก สงสารที่เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ ผู้แสนโดดเดี่ยวถูกรุมรังแกไม่เว้นวัน....ความสงสารนั้นเปลี่ยนเป็นรักตั้งแต่ตอนไหน ชายหนุ่มเองก็ไม่อาจตอบได้ อาจเป็นช่วงที่แอมป์ แฟนสาวหนีไปเมืองนอกล่ะมั้ง ทุกอย่างในตอนนั้นเหมือนกับหยุดนิ่ง.....ชีวิตที่วาดฝันเอาไว้พังทลายอย่างไม่เคยจะคาดคิดมาก่อน.....ปิงในตอนนั้นดูคล้ายคนป่วยเหมือนอย่างตอนก่อนหน้านี้ไม่มีผิด ช่วงเวลานี้เองที่น้องชายคนนี้ก้าวเข้ามาในชีวิต เข้ามาดูแลรักษา ทั้งร่างกายและจิตใจเหมือนอย่างที่ทำตอนนี้......ช่วงเวลา ณ ตอนนั้นแหละ ที่ทั้งคู่ได้มีโอกาสใกล้ชิดอย่างจริง ๆ จัง ๆ ทั้ง ๆ ที่ผ่านมานั้นเป็นเหมือนคนแปลกหน้าซึ่งอาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน....แม้ว่าความรู้สึกดี ๆนั้น จะยังคงมีให้กันประปราย แต่ก็ไม่ได้ลึกซึ้งมากมายเท่าช่วงเวลานั้น.....
.......จวบจนกระทั่งเวลานี้....บนเตียงนี้....อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น.....รสรักที่แสนหวาน.....ทั้งคู่ได้แต่หวังว่ามันจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป นับจากวินาทีนี้......ช่วงเวลาต่อจากนี้
“ผมรักพี่นะ พี่ปิงรู้มั้ย? เวลาที่พี่เศร้า.....ผมก็จะเศร้าไปกับพี่ด้วย....ทำไมน่ะเหรอ? เพราะหัวใจของผม....ผมยกให้พี่ชายของผมคนนี้ไปหมดแล้ว.....ฉะนั้นช่วยถนอมมันหน่อย......ได้รึเปล่าครับ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ทำไมรู้มั้ย เพราะถ้าหัวใจของเราหยุดเต้น......หัวใจของพี่ก็คงต้องหยุดเต้นด้วยเหมือนกัน ก็ตอนนี้เราสองคนน่ะ....ใช้หัวใจดวงเดียวกันอยู่น่ะสิ....หึหึหึ หวานป่ะล่ะ คิดได้แค่นี้แหละพี่น่ะ พี่มันคนหื่น เน้นปฏิบัติมากกว่าทฤษฎีว่ะน้องเอ๊ย”
ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานเชื่อม.....เชื่อมจนน่าขนลุก
“ไอ้พี่ปิง.....หยุด....แม้แต่จะคิดก็หยุดไปเลยนะ ก้นน้องระบมไปหมดแล้วเว๊ยเฮ้ยยยย”
.
...
.............
...
.
ทุกอย่างดูเหมือนจะลงตัวดีแล้วใช่มั้ย.....
ถ้าเป็นอย่างนั้น....ผู้ชายที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียงเพียงลำพังในเวลานี้ล่ะ คงจะถูกลืมไปแล้วสินะ
สามวันแล้วที่กลับมานอนคนเดียวอีกครั้ง เตียงดูกว้างขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ....แต่ก็รู้สึกเหงาอย่างน่าประหลาดเช่นกัน ราเชนทร์ไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เลย ไม่ว่าจะพยายามเลิกคิดฟุ้งซ่านเท่าไหร่ก็ตาม
บางครั้งคนเราก็ต้องการบางสิ่งเก็บเอาไว้กับตัวเพื่อความอุ่นใจ แม้ว่าสิ่ง ๆ นั้นจะดูเหมือนไร้ค่าและไม่มีประโยชน์ก็ตามที ชายหนุ่มร่างผอมเก้งก้างนึกถึงคู่สามีภรรยาที่ทุบตีกันทุกวัน แต่ก็ไม่ยอมแยกขาดจากกัน.....
รักงั้นเหรอ.....
เพราะรักสินะ ถึงยอมเจ็บปวด......รักเค้ามาก....ก็เลยยอมทนเป็นที่รองรับอารมณ์....หรือว่ามันชินซะแล้วกับชีวิตที่มีแต่เค้า.....เลยไม่สามารถอยู่โดยไม่มีเค้าได้
“ไร้สาระชะมัด คนโง่เท่านั้นแหละ ที่ยอมทรมานเพื่อความรัก พวกขี้แพ้เท่านั้นแหละ ที่ทนให้เค้ารังแกซ้ำ ๆ ซาก ๆ คนเหี้ย ๆ อย่างมึง จะไปลงนรกขุมไหน มันก็ไม่เกี่ยวกับกูแล้ว มึงจะช่วยหรือไม่ช่วย กูก็ไม่สนแล้ว กูคนนี้แหละที่จะทำทุกอย่างด้วยตัวของกูเอง” ราเชนทร์ตะโกนลั่นห้องที่มีแต่ความเงียบ
ใช่แล้ว....กูคนนี้แหละที่จะแย่งพี่บู้มาจากไอ้ดำจอมกั๊ก.....มันน่ะ รักพี่บู้ไม่ถึงครึ่งหนึ่งของกูด้วยซ้ำ...คนอย่างมันก็เหมือนกับเด็กที่หวงของเล่นนั่นแหละ
“มึงกับไอ้เหี้ยกันต์ก็ไม่ต่างกันหรอก พวกมึงมันเห็นแก่ตัว.....กักขังคน ๆนึงเอาไว้เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง ไอ้พวกสารเลว!!!!”
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้ง พร้อมกับคว้าหมอนมาปิดหน้าเอาไว้.....
แล้วกรีดร้องอย่างสุดเสียง!!!
………………………………..
ของแถม ตัวละครที่ทุกคนอาจลืมเลือน
เรื่องของหน่มน้ม
“เฮ้ออออ เซ็งว่ะแก” เป็ดใช้สองมือประคับประคองดันเต้าคับซีของตัวเองขึ้นมา พร้อมกับถอนใจอย่างหน่าย ๆ
“เซ็งไรคุณเพื่อน.....” อีสาวที่กำลังนอนแหกแข้งแหกขาขำแถกอยู่บนเตียงขณะดูรายการทีวีรายการโปรดอย่างหมดราคา ลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ เพื่อนสาว
“นมชั้นกับนมแกอ่ะดิ ทำไมมันไม่เท่ากันวะ”
เป็ดหน้ามุ่ย ส่วนพลอยขำก๊าก
“ก็ตามกรรมพันธุ์อ่ะแก ดีนะที่ตอนเด็ก ๆ แกชอบกินไก่ มันเลยมีได้ขนาดนี้ ไม่งั้นก็แบนเหมือนแม่แกอ่ะ”
“อีนี่ หยาบคายนะ”
มือของเป็ดเบิ๊ดกะโหลกเพื่อนสาวจนหน้าคะมำ.....นี่สินะ การหยอกล้อของพวกผู้หญิง ช่างไม่มีความอ่อนโยนเอาซะเลย
“เค้าล้อเล่นน่าหรอก ไหนมาจับดิ๊.....อืมมมมมม ขนาดนี้อ่ะ กำลังดีแล้ว คัพซีก็สุดยอดแล้วเพื่อน ใหญ่มากไป ผู้ชายก็ไม่แลนะคะเธอ”
ปากก็ว่า ส่วนมือก็ล้วงเข้าไปลูบ ๆ คลำ ๆ อย่างหน้าตาเฉย เป็ดอยากจะด่าคนหน้าด้าน....แต่พอนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา ที่ตัวเองเคยไปโชว์นมรสช๊อคโกแล็ตให้นายบิ๊กดูคราวนั้น สาวเจ้าก็เลยปล่อยผ่านเลยตามเลย
“นมแกนิ๊มนิ่ม ไม่ได้นิ่มเหลว ๆ นะ มันแน่น ๆ ดี นี่ถ้าชั้นเป็นผู้ชายนะแก สุขีโครต ๆอ่ะ ได้บีบนมแกเนี่ย”
“มาให้ชั้นจับของแกมั่ง อิพลอยใส”
“ง๊างงงง~ เค้าไม่ให้ตัวจับหรอกย่ะ นมเค้า.....เค้าให้พี่บู้ทัชได้คนเดียว”
แล้วสงครามนมก็เริ่มขึ้น สองสาววิ่งไล่จับนมกันเป็นที่สนุกสนาน....อืมมมม เอาเข้าไป ไม่แปลกหรอกนะ ที่คนเค้าจะคิดว่าพวกหล่อนเป็นเลสเบี้ยน!!!!!
…………………………………………
จบไปอีกตอน ราเชนทร์ยังคงเกลียดกี๋เข้าไส้ เข้าใจน้องกันนิดนึงนะ น้องเจอมาเยอะ......ไม่บ้าก็เกือบบ้าแล้ว.....ส่วนอิกันต์.....รอตอนหน้านะ....จะจัดบิ๊กกันต์ให้ หรือกันต์บิ๊กดีหว่า......ส่วนบู้เปาคงน้อยลงอ่ะนะ น้องเปาเค้าโดนประทับตราแล้วฮ่ะ......
:z1: :z1: :z1:
……………………………………………………………….
-
สองคู่่ชู้ชื่นนะตะเอง :haun4:
ส่วนกี๋น้อย :เฮ้อ: ละเหี่ยใจแทน ต้องใช้เวลาสินะ แต่นานขนาดไหนนี่ไม่รู้ พี่บู้แก่งั่กๆแล้วจะยังเชื่อว่าตัวเองรักพี่บู้อยู่ป่ะเนี่ย
สองสาวเบี้ยนกันเองก็ดีนะ ดูเข้ากั๊นเข้ากัน :laugh:
กดบวกรับวันอาทิตย์ที่อากาศแอบดี :z1:
-
เชนนี่ลูก(เคย)รัก หนูเหมือนจะจิตๆ เข้าทุกวันแล้วนะนี่ ต้องโทษใครดีล่ะ
ระหว่างกันต์ กับพี่บู้ จะว่าไปน้องมันก็คงเจอความทุกข์มาเยอะอ่ะนะ คงต้อง
โทษกันต์เต็มๆ อ่ะ แถมยังมาทิ้งเชนนี่น้อยไปอีก เฮ่อ...((ถอนใจเฮือกใหญ่ๆ))
พี่บู้น่ารักอ่ะ ไอ้เด็กบ้านี่จะให้บ้ายังไงก็น่ารักเสมอในสายตาคนอ่านนิ ฮาๆ
คู่ใหม่ปลามันส์ ก็ให้นึกเหนื่อยนึกเพลียแทนหนูเป่าอี้ เพลาๆ บ้างก็ได้นะพี่ปิง
สงสารก้นน้องเค้าอ่ะ 555+
สองสาวนั่นก็ว่ากันปายยย
-
ดันหมา......เม้นท์หมากันหน่อยจิ........หายเงียบไปหนายหม๊ดดดดดด
-
ยังมีคนที่เม้นอยู่เน้อ ฮ่าๆๆๆ แต่ไม่รู้จะเม้นอาราย
:laugh: :laugh:
-
แอบกริ๊ดในมุมมืดเบาๆ
อยากให้กี๋เป็นฝ่ายกุมชะตากรรมกันต์
แต่ตอนนี้เอาแค่รู้ใจตัวเองก็พอแล้ว รักของคู่นี้เพี้ยนมาหลายปี กว่าจะยอมรับตัวเองได้
ไม่ต้องเอามีดจ้วงตับกันไปก่อนก็ดีแล้ว
-
ตอนนี้มันมี ตั้ง 4 คู่แหนะ สองคู่แรกมันหวานก็ดีอยู่นะ
แต่มาถึงกี๋น้อย มันอาไร้ ยังวนเวียนไม่เลิก ยังอยากจะกดพี่บู้อยู่อีก
คู่สุดท้าย เป็นถึงขนาดนี้แล้ว ปล่อยมันยูริกันไปเถอะนะ :laugh:
-
ดันดัน
-
มาช่วยดัน อิอิ
ตอนนี้เหมือนๆจะแฮปปี้นะนี้ แต่ดันมีติ่งเศร้าของน้องกี๋น้อยนี้ซิ มองไม่เห็นอนาคตอ่ะ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน คิดถึงลูกพี่บู้ที่สุดดดดดด
หาแทบไม่เจอ หล่นมาอยู่ซะไกล
เอ้า.. ดันให้ก่อน ค่อยอ่านละกัน
-
ตอน : อึ๋มศักดิ์ ปะทะ ดำศรี ฟีทเจอริ่ง หมาน้อย(ชื่อตอนชวนเสียวไส้มาก)
โดยปกติแล้ว.....เจ้าบุ๊กบิ๊กไม่ใช่คนเชื่อเรื่องโชคลาง....
.
.
.
.
.
.
เพียงแต่วันนี้เจ้าเสาไฟ กำแพงตึก ดำทะมึน รู้สึกว่าความซวยกำลังจะมาเยือนถึงตัว หลังจากที่ออกจากห้องพักโดยก้าวเท้าซ้าย....แทนที่จะก้าวเท้าขวาออกก่อน อย่างเช่นทุกครั้ง
เพราะหมาน้อยวิ่งชนด้วยความคึกจัด ทำให้พ่อดำนั้นเซพรวด ๆ เท้าเจ้ากรรมก็เลยชักผิดข้าง แล้วหลังจากนั้น กลิ่นไม่ดีก็ลอยฟุ้งตลบอบอวลอยู่ในห้วงคำนึง จนเสียสมาธิในการเรียนคาบเช้า
“หมา....รู้สึกมั้ยว่าบรรยากาศมันแปลก ๆ ไม่ชอบมาพากล”
“รู้สึก”
“รู้สึกเหมือนกันช่ายป่ะ”
“บุ๊กบิ๊ก....นมน้องคนนั้นน่ะ ยัดชัวร์เลย มันดูแข็ง ๆ ไม่เป็นทำ-มะ-ชาด”
โป๊กกกกกก.....
หลังจากเขกหัวหมาน้อยเสร็จ บุ๊กบิ๊กก็พลันสะดุดคำบอกใบ้บางคำ ในประโยคบอกเล่าของน้องหมา(หัวสับปะรด)
นม......?
คำนี้มีความหมายอะไรแอบแฝงมั้ย???
จะว่าไปแล้วไซร้.....ดำศรีรู้สึกว่าไอ้ผู้ชายเจ้าของกล้ามหน้าอกบึ่บบั่บ อันโดดเด่นเป็นสง่านั้น หายหน้าหายตาไปอย่างน่าสงสัย......หลังจากโดนพ่อดำมฤตยูชอนไชลิ้นเข้าซอกหู.....
เชี่ยเอ๊ย.....จะไปนึกถึงมันทำไมวะนั่น....พาลจะแดกห่าข้าวไม่ลงเอาด้วย.....ทำไปได้แท้หนอกู
“หมากินไปก่อนนะ เค้าอิ่มแล้ว ขอตัวไปแปรงฟันล้างหน้า เดี๋ยวเดียว.....นั่งคนเดียวได้ใช่มั้ย”
“ไม่ใช่เด็กคร๊าบ.....ไม่ใช่เด็ก ขอตังค์ห้าสิบบาทด้วย พี่จะกินซาหริ่ม นะคนดี”
“ชิส์ หมานี่น๊า เอาไปสิบห้าบาทพอซาหริ่มของมึงน่ะ”
ว่าแล้วก็ควักเงินทำบุญแก้เคล็ด ก่อนจะเดินไปทำธุระของตน ตามประสาหนุ่มเจ้าระเบียบ และอนามัยจัด.....
สายน้ำเย็นฉ่ำและไหลแรงจากก๊อก ช่วยดับความฟุ้งซ่าน และอาการข้างเคียงจากสภาพอากาศที่วิปริต ชายหนุ่มผิวเข้มวักน้ำก๊อกลูบใบหน้าคมเข้ม แล้วลูบเสยผมไปด้านหลัง
“ว๊าววว น้องดำของพี่ น้องเจ้าช่างเซ็กซี่อะไรเยี่ยงนี้”
เสียงสยองเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง ดำศรีรีบหันขวั่บ เบื้องหลังนั้นว่างเปล่าปราศจากวี่แววของสิ่งมีชีวิตตัวผู้ แต่แล้วก็ปรากฏเงาทอดยาวออกมาจากห้องน้ำห้องริมสุด และการปรากฏตัวของเจ้านมยักษ์ ศัตรูคู่อาฆาต ที่โครตจะไม่ถูกชะตากัน
“ยังไม่เข็ดอีกเหรอมึง......เห็นหายเงียบ นึกว่าไปผูกคอตายแล้ว”
“จุ๊ ๆ ๆ ๆ ปากคอเราะร้ายนะเราน่ะ พี่กันต์ย้ายไปอยู่ที่อื่นหรอก เผื่อว่าน้องดำจะคิดถึงพี่ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย....”
“พอ...!!!! ไอ้เหี้ย กูรุ่นพี่มึงนะไอ้เด็กขนตูด ไปให้พ้นหน้ากูเลยไป๊”
“จะไล่ผมไปไหนล่ะคร๊าบ.....คุณรุ่นพี่ ลืมรสรักอันแสนเร่าร้อนของเราไปแล้วเหรอ”
รสรักอันแสนเร่าร้อน?????
มันจุ๊บปากกู....ส่วนกูเอาลิ้นแยงหูกับบีบนมมันเนี่ยนะ!!!!
นอนเซ้นส์สุด ๆ เลยว่ะเฮ้ย
บิ๊กส่ายหัวอย่างเอือมระอา ก่อนจะใช้หัวไหล่กระแทกร่างหนา ๆ นั่นให้พ้นทาง แต่กลับถูกอีกฝ่ายคว้าท่อนแขนดำล่ำเอาไว้.....
“สัดนี่.....เลือกยุ่งกับกูซะที....ไอ้.....” ท่อนแขนดำล่ำอีกข้างเงื้อขึ้น เตรียมจะฟาดใส่หน้าหล่อร้าย และปากหมา ๆ ของกันต์อเนก แต่พ่อคุณกลับยังยิ้มได้เฉย....
“สัด!!!!!....เหี้ยอะไรของมึงเนี่ย....ไม่เล่นเว้ยยยย”
กันต์เอนกต้องใช้เรี่ยวแรงอย่างมาก ในการผลักเจ้าหมาดำให้ชิดติดผนังห้องน้ำ ดำศรีนั้นดิ้นสะบัดอย่างสุดชีวิต แต่ด้วยจังหวะและดวงที่ไม่ค่อยจะดีนัก ทำให้คนตัวสูงกว่าตกเป็นรองอยู่ร่ำไป เสียงกล้ามเนื้อฟาดฟันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร....เสียงดังอึ่ก.....อั่ก แล้วในที่สุด ทั้งคู่ก็ลงเอยกันใสภาพที่ล่อแหลม สองหนุ่มตัวเปียกโชกด้วยเหงื่อ และน้ำที่เปียกแฉะตรงบริเวณอ่างล้างมือ หมาดำหลังชิดผนัง แต่ทว่ามือแกร่งยังสู้ตาย โดยทั้งสองข้างนั้นคว้าคอเสื้อของกันต์เอนกขึ้นมา.....แต่ทว่า
“ขอโทษที่รบกวนนะครับ”
เสียงอ่อย ๆ ของเด็กปีหนึ่งคนนึงเอ่ยขึ้น ยังดีหรอกที่เป็นเด็กท่าทางจ๋อง ๆ ดูไม่มีพิษมีภัย แต่ทั้งคู่ก็คิดผิด เพราะด้านหลังของเด็กคนนั้น ยังมีนิสิตชายอีกหนึ่งกลุ่ม พวกนั้นหยุดชะงัก พอ ๆ กับที่ดำศรีและพ่อนม-มหาระทวยยืนค้างในท่าที่ดูแล้วชวนคิดไปถึงไหนต่อไหน
“กลางวันแสก ๆ”
“ท่าทางก็ดูเป็นผู้ชายแท้ ๆ ทั้งคู่เลย.....เอิ่มมมมม”
“กูพูดไม่ออกว่ะ....ขึ้นไปเข้าชั้นสามก็ได้ ปล่อยให้พี่แกเค้าระเริงรักกันต่อเหอะ”
“ผมจะล็อคประตูให้นะครับ”
พ่อหนุ่มน้อยท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมนั้นกล่าวทิ้งท้าย แล้วทุกอย่างก็เงียบสงัด กันต์กับบิ๊กหันมาสบตากันปิ๊ง ๆ ฝ่ายพ่อคนกล้ามโตนั้นไม่ได้ตื่นเต้นอะไรด้วยซ้ำ มิหนำซ้ำยังชะโงกหน้าเข้าไปจนริมฝีปากประชิดติดกัน....ก็จูบนั่นแหละ
“เฮ้ยยยย.....เหี้ยไรของมึงเนี่ย.....” บิ๊กตั้งสติได้ก็รีบผลักหน้าอกของอีกฝ่ายจนเซห่างออกไป.....ท่าทางที่ว่านั้นก็สมควรให้เข้าใจผิด เสื้อแสงของน้องดำหลุดลุ่ย....เผยให้เห็นหน้าอกแกร่งสมส่วน ไหนจะเสื้อที่เปียกชื้น.....แล้วไหนจะตอนขยุ้มคอเสื้อ จนหน้าแทบจะชนกันอีกนั่นล่ะ.....
“เหี้ยกันต์....มึงดูดิ๊.....ไอ้พวกนั้นมันเข้าใจผิดหมดแล้วมั้งนั่น”
“แล้วไงล่ะครับ...ก็ช่างเค้าดิ๊”
“ช่างพ่อมึงดิ.....มึงไปให้ไกล ๆ ตีนกูเลยนะ แล้วก็เลิกฝันเรื่องจีบพี่กูได้เลย นอกจากกูจะไม่สนับสนุนแล้ว....กูยังจะสั่งห้าม แล้วก็ขัดขวางให้ถึงที่สุด....จำใส่กบาลมึงเอาไว้....หลีก!!!!!”
“เดี๋ยวสิครับ...พี่บิ๊ก”
“อะไรของมึงอีก”
บิ๊กเริ่มรู้สึกรำคาญมากกว่าโกรธเมื่ออีกคนยังคงเดินมาขวาง ดักหน้าดักหลังไม่ให้ไปไหน
“ผมอยากคุยกับพี่....อันนี้ซีเรียสนะ ไม่เล่นแล้วก็ได้”
“ทำไมกูต้องคุยกับมึง”
“เพราะผมว่าพี่จะต้องสนใจเรื่องของผม”
สำหรับคนอื่นจะมองยังไงนั้น.....กันต์อเนกไม่รู้ ร่างหนาล่ำรู้แต่เพียงว่า.....สิ่งที่นายราเชนทร์เคยพร่ำบอก....เคยกรอกหูนั้น....ผิดพลาดอย่างมหันต์.....และออกจะตรงกันข้ามด้วยซ้ำ.....
พี่บิ๊กต้องไม่พอใจแน่ ๆ ที่พี่ชายของเค้ามีผู้ชายมาจีบ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างคุณกันต์ ถึงพี่บิ๊กเค้าจะดูไม่ค่อยแคร์พี่บู้เท่าไหร่ก็เถอะ....>>>คำพูดของเจ้ากี๋น้อย
ไม่ค่อยแคร์....แต่แมร่งพุ่งเข้าชาร์ตกู....ทันทีที่กูจะขอจีบพี่มันเนี่ยนะ
นอนเซนส์ว่ะเฮ้ย
บิ๊กมองจ้องหน้าของอีกฝ่ายอย่างคาดคะเนไม่ได้....ใบหน้าที่รกรุงรังไปด้วยหนวดเครา และดูดิบเถื่อนซกม๊กนั่น คล้ายกับว่ากำลังคิดทำอะไรที่ซับซ้อน......
“คุยก็คุย....รีบออกจากที่นี่เหอะ ไม่งั้นคนคงคิดว่าเรา.....โจ๊ะกัน”
ดำศรีพูดอย่างอาย ๆ โดยที่หน้าดำ ๆ นั้นซับสีเลือด
ให้ตายเถอะ!!!!
กันต์อเนกกำลังคิดอีกแล้ว.....
.....ว่าไอ้ดำนี่มันช่างน่ารักน่าแกล้งดีจริง ๆ สิน่า....พับผ่าดิ๊
.
...
..................
..
.
ทางด้านพ่อเสนาหอยประทับร่างเด็กโทชิโอะ....
“อิ่มจังฮู่!!!!”
เสียงแหบ ๆ นั้นเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี เมื่อฝาดหวานเย็นได้ครบทุกเมนู....อย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ด้วยเงินเพียงสิบห้าบาท
“ถ้าพี่อิ่มแล้วผมขอตัวไปเรียนนะครับ”
“โห่......จะรีบไปไหน เราน่ะยังมีเวลาให้เรียนอีกตั้งสี่ปีเชียวนะว๊อย พี่ว่าเราสองคนน่ะไปแทงสนุ๊กกันดีกั่ว.....ไม่ก็ไปเล่นเกมส์กัน แต่ตังค์นายนะ แล้วพี่จะตอบแทนให้อย่างสาสม.....แก๊งค์พี่อ่ะกำลังขยายกองกำลังนาหนูนา...”
T^T…..
พูดจบ มือเล็ก ๆ นั้นก็คว้าคอของไอ้หนุ่มเนิร์ดดวงซวยคนหนึ่งที่เพิ่งรู้จักกัน.....เอาไว้อย่างแนบแน่น เด็กหนุ่มดวงซวยที่เผอิญเดินเหยียบเท้าพ่อนักเลงโต....ดวงดีของนายบู้ที่เด็กน้อยปีหนึ่งตรงหน้าเป็นผู้ชายแหย ๆ แทนที่จะเป็นพ่อตัวตึกที่เดินนำอาด ๆ มาก่อนหน้า....และก้าวข้ามขาเล็ก ๆ ที่จงใจยื่นออกมาสกัดเหยื่อ
ไอ้เด็กน้อยมันจะรู้มั้ยนะ
ว่า...แค่หาคนไถตังค์เลี้ยงขนมเนี่ย ก็อาจทำให้คนระดับลูกพี่ใหญ่ถึงฆาตเอาได้เชียวนา....!!!!!!
..................................................
ถ้าใครแอบสังเกต จะพบว่าเมะคู่นี้ เค้าสบถออกมาเหมือนกันคำนึง....ไปหาดูนะจ๊ะ อิอิอิ
ปล. คาแรคเตอร์ของน้องบิ๊ก ให้เป็นบิ๊ก ทองภูมิ คุณ ๆ คนอ่านคิดว่าเหมาะมั้ย คือนายคนนี้เค้าดูเป็นเด็กเรียนดี แล้วก็เข้มด้วย ดวงตาเจ้าชู้ปนเศร้า แต่ก็ดูไม่ถึงกับแบดบอย....ออกจะดูจิต ๆ เหวอ ๆ ในบางมุม....ส่วนเฮียบู้เป็นโทชิโอะอ่ะเหมาะสุด
ปล. ไอ้หนุ่มดวงซวยเป็นแค่ตัวประกอบ ไม่มีบทบาทในตอนต่อ ๆ ไป....ด้วยนโยบายประหยัดตัวละครของนังคนแต่ง กิ๊กกั๊ก ๆ ๆ
ปล. 2 ตอนนี้สั้น แต่ก็ยังต่อเนื่องอยู่.....บางครั้งตอนหลักก็สั้นกว่าตอนคั่นเนอะ....ฮา
..........................................................................
-
ยอดวิวเยอะ แต่เม้นท์น้อย เป็นเพราะว่าเรื่องนี้มันเป็นแนวพี่น้องรึเปล่า? แอบอ่าน แต่ไม่กล้าแสดงตัว เอาน่า!!!! กล้า ๆ กันหน่อยจิ เพื่อพี่บู้ของเรานะ...เอิ๊ก ๆ หรือว่าเนื้อเรื่องมันจะห่วยลงทุกวันหว่า? ฮ่าฮ่าฮ่า
-
คำที่สบถเหมือนกันนี่ใช่ นอนเซนท์ รึเปล่า
กันต์ฉลาดเนาะ แต่ไม่ค่อยเฉลียวเท่าไหร่
ส่วนบิ๊ก ฉลาดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องพี่บู้
แล้วถ้ากันต์ตกลงปลงใจจะจีบบิ๊ก?? กี๋จะเสียใจรึเปล่า?
-
กันต์เอนก นี่แกเอาจริงช่ายม๊ายยย????
ยี้ แค่นึกก็ขนลุกตามแระ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ
ล้ำๆ หนาๆ 2 คนนี่นะ :m20:
พี่บู้ น่ารักแบบไม่มีเหตุผลอ่ะ ไถตังค์ชาวบ้าน
คนอ่านมันยังมองว่าน่ารักได้เลย 555+
ดูอิหมาดำมันยังไม่หวงพี่เข้าเส้นเท่าไหร่ คุคิ
ส่วนอิพี่ก็ช่างไม่รู้ ไม่เข้าใจสิ่งรอบตัวเสียเลย
เอ้า เราก็ติดตามตอนต่อปายยย
อยากอ่านพี่บู้วววว :z2:
-
คำนี้เลยคำนี้ นอนเซ้นส์ ใช่ม่ะ
อ่านะ นึกว่าฟีดเจอร์ลิ่งกันซะแล้ว หึหึ กำลังแอบสยองก่อนอ่านเชียว
แต่ พี่บู้ได้จังหวะนี้ไม่ได้เลยนะ เด็กเกเร ฮี่ๆ
-
รู้สึกเหมือนอะไรๆจะเริ่มดีขึ้น
หวังว่าสุดท้ายแล้วทั้ง 2 คู่จะแฮปปี้น้า อย่าหักมุมเน้อ
ปล. ชอบลายเซ็นรีบนจัง แต่เสิร์ชคำว่าอิวเค่อหลี่หลินในลุงเกิลแล้วมันไม่ขึ้นอ่ะ ช่วยบอกทีได้ไหมจ๊ะว่าหาฟังได้ที่ไหน
-
เอิ่ม ขอให้แฮปปี้ด้วยเถอะ
-
ดันค่ะ.....พี่บู้ต้องอยู่หน้าแรกเท่านั้น
-
ฮ่าๆๆๆ ต้องหน้าแรกเท่านั้น
:jul3:
-
55ดีขี้นเเล้ว ห้ามหักมุมนะคะ
-
ตอน : คู่ชั่ว......
ศัตรูหัวใจ!!!!!
กักขังคนที่ผมรักไว้กับตัวยังไม่พอ.....
ยังจะมาฉกชิงเหยื่อแห่งการแก้แค้นของผมไปอีกหนึ่ง....โอ....ความแค้นอันแสนหอมหวานเอย....
“ยังไงเนี่ย” บู้กระชากตัวน้องชายร่างยักษ์ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ดึงตัวบิ๊กลงมาเพื่อที่จะกระซิบกระซาบข้างหูอย่างคนที่กระหายใคร่รู้!!!
ทำไมน่ะหรือ?
ก็ไอ้เจ้าเด็กโข่งผิวถ่าน....กับไอ้หนุ่มหุ่นนักเพาะกายน่ะสิ ก็ไอ้เจ้าสองคนนี่น่ะ....จู่ ๆ มันก็จูบปากคืนดีกัน......แล้วก็หัวเราะหัวใคร่กันคิก ๆ คัก ๆ....จู่ ๆ ไอ้นมยักษ์นี่มันก็เสนอหน้ามานั่งร่วมโต๊ะ....โดยการชักชวนของแฝดผู้น้อง ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้มันต่อยกันหน้าตาแหกจนสะบักสะบอมไปตาม ๆ กัน.....
จู่ ๆ พวกมันก็สนิทกัน!!!!! บร๊ะเจ้า...!!!!
แบบนี้มันน่าสงสัยมั้ยล่ะ!!!!
“จะกระซิบทำไม....ก็เราเคลียร์กันแล้ว ไม่มีเรื่องขุ่นข้องหมองใจ....เค้ากับบอดี้การ์ดของหมาน่ะ....เราสองคนตกลงจะเป็นเพื่อนกัน เพื่อความสบายใจของหมา....ไม่สิ....ทั้งหมดนี่น่ะ....เป็นเพราะเกรงกลัวในอำนาจและบารมีของหมาคนเดียวเลยนะนี่” น้องชายพูดยิ้ม ๆ แม้เนื้อความจะไปทางประชดประชัน แต่ก็อดทำให้คนเป็นพี่รู้สึกภูมิใจไม่ได้....ร่างเล็ก ๆ นั้นตอนนี้กำลังยืดอกพองลม....ทำตัวให้โตเท่าที่จะทำได้
“ก็ดีแล้วแหละ....หึหึหึ ต่อจากนี้ขอให้พวกนายรักใคร่ สมัครสมานสามัคคี....เสมือนเป็นพี่น้องร่วมสายโลหิต....กันต์......นายมีคัตเตอร์มั้ย? พี่จะเอามากรีดเลือดสาบาน....”
เงียบสนิท.....จนได้ยินเสียงการ้อง.....กา....กา.....กา
แล้วก็ไม่มีใครสนใจหมาน้อย.....จริง ๆ นะนี่ สองหนุ่มนั้นคุยกันอย่างถูกคอ เหมือนคนที่สนิทสนมกันมาเป็นชาติ....คุยกันเรื่องบอลแมทเมื่อคืนบ้างล่ะ....คุยกันเรื่องข่าวตอนเช้าบ้างล่ะ......แม้แต่การ์ตูนแนวผู้ชาย(ที่ไม่ใช่ชายรักชาย) ที่ต่างคนต่างก็เช่ามาจากร้านหนังสือหน้ามหาวิทยาลัย ก็ถูกหยิบยกขึ้นมาคุยกันออกรส สุดท้ายก็แลกการ์ตูนกันอ่าน....แล้วก็อ่านกันอย่างใจจดใจจ่อ....ทุกอย่างเงียบสงัด....ไม่มีแม้แต่หางตา ที่แลมายังหมาน้อย....ครั้นพอมือเล็ก ๆ ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าไปหมายจะหยิบมาอ่านแก้เซ็งซักเล่ม....แต่ก็
“หมาไปซนที่อื่นไป๊....ตั้งนี้เค้าจะรีบอ่านให้จบ เดี๋ยวโดนปรับ.....ไปหาเพื่อนหาแก๊งค์ของหมาเถ๊อะ”
ส่วนเกินนี่หว่าเฮ้ย!!!.....อะไรกันวะเนี่ย!!!
บู้ลุกขึ้นยืน.....แล้วใช้มือเพียงข้างเดียวกวาดทุกอย่างบนโต๊ะหินอ่อน....ลงไปกองอยู่บนพื้น ขณะที่บิ๊กกับกันต์นั้นก็พร้อมใจก้มลงช่วยกันเก็บ พร้อมกับหัวเราะเล็ก ๆอย่างไม่ใส่ใจ นั่นยิ่งทำให้พ่อเดือนเดือดรู้สึกกริ้วหนักกว่าเดิมสิบเท่า ราวกับเด็กเวลาถูกขัดใจก็ไม่ปาน
“ไม่รงไม่เรียนแมร่งแล้ว....บ่ายนี้จะกลับห้อง....ไม่ก็ไม่กลับแมร่งเลย....เบื่อบิ๊ก เซ็งบิ๊กเหมือนกันแหละ....เด็กงี่เง่า ไอ้ลิงยักษ์งี่เง่า พี่จะหนีไปอยู่แอฟริกา...ไปอยู่กับสิงโต....เกลียดบิ๊ก!!!!!!”
“บายเด็กน้อย”
“บายลูกพี่”
“ฮึ่ยยยยย....ว๊อยยยยยย กูไปก็ได้ฟะ กูมันเท่ห์เกินกว่าจะมาเกลือกกลั้วกับพวกโลวคลาส....โลวคลาสน่ะเฮ้ย...เข้าใจที่พูดมั้ย!!!”
ว่าแล้วหนุ่มตัวเล็กเสียงใหญ่ใจโตก็เดินกระแทกเท้าจากไป....ท่าเดินนั้นตลกจนคนที่เดินสวนกันอดหัวเราะออกมาดัง ๆ ไม่ได้....แต่แล้วอีสาวดวงซวยคนหนึ่งก็มีอันต้องโดนตวาดอย่างกราดเกรี้ยว.....
“หัวเราะไรฟะ.....เดี๋ยวเตะผู้หญิงโชว์เลยดีมั้ย”
“ว๊ายไอ้บ้า....”
.
...
...........
..
.
“สงสารพี่บู้เหมือนกันนะ” กันต์อเนกเปรยเรียบ ๆ กับเจ้าหมาดำที่กำลังเดือดจัดไม่แพ้คนเป็นพี่....นี่ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ....แล้วเห็นพี่ชายมาทำตัวงอแงแบบนี้ พ่อคงจะจับฟาดไม่ยั้ง กรุงเทพหากิ่งมะยมยากเสียด้วยสิ....พ่อดำศรีนึก....รึจะเปลี่ยนเป็นหวายแฉ่ฉี่ดีนะ เอาให้หายซ่าส์เลยมึง......ว่าแต่จะต้องเล่นแบบนี้อีกนานมั้ยอ่ะ(-"-).....
“อย่าไปสงสารมัน คนแบบไอ้หมาต้องดัดนิสัยซะบ้าง....สนใจให้ความสำคัญมากก็จะยิ่งได้ใจ....ส่วนกรณีมึง กูขอไม่ออกความเห็น....นี่กูไม่ได้กำลังช่วยมึงหรอกนะ แต่เผอิญว่ามันเป็นผลพลอยได้น่ะ....ดัดนิสัยพี่กู...แล้วก็กันไอ้ปลวกนั่นออกจากพี่” เจ้าหมาดำยิ้มร้าย ๆ ฟันขาววาววับตัดกับสีผิวอย่างเห็นได้ชัด รอยยิ้มนั้นทำเอาหัวใจของหนุ่มอีกคนเต้นไม่เป็นระส่ำ...
“น้องดำเนี่ย สุดแสนจะร้ายกาจ พี่กันต์ปลื้มนางร้ายฮ่ะ” กันต์อเนกแกล้งทำท่าสาวแตกปนน้ำเสียงและสายตาเจ้าชู้แบบทีเล่นทีจริงใส่อีกฝ่าย....บุ๊กบิ๊กนั้นโกรธหนักจนหน้าดำ ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง....แล้วก็กลายเป็นม่วงอมเขียวในที่สุด....คล้ายคนเมารถเมาเรือ รู้สึกวิงเวียน จนอยากจะอาเจียน
“ไอ้เชี่ยกันต์ มึงหยุด......ทำ.....อุจาดตาเดี๋ยวนี้....กูเสียดายข้าวเช้า....อุ่บบบบ”
“จุ๊บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ....น้องดำของพี่กันต์ น่าจับกดเป็นที่สุด” กันต์อเนกยังไม่หยุดเล่น....ลองคิดดูก็แล้วกัน ผู้ชายหน้าเถื่อนราวกับโจรห้าร้อย มาทำท่าทางออดอ้อน....ถ้าทำกับผู้หญิงมันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ดันมาทำกับผู้ชาย...ผู้ชายที่ถึกพอ ๆ กันเสียด้วยเนี่ยสิ....
“จับกดเหี้ยไรมึง....เพ้อเจ้อนะ อ่ะ....เอาการ์ตูนไปอ่านฆ่าเวลาซะ.....ไหน ๆ ก็โดนพักการเรียนตั้งปีนึงนี่นะ”
ว่าแล้วมือดำ ๆ ก็ผลักตั้งหนังสือให้อีกฝ่าย แต่ไม่วายโดนหยอดด้วยคำพูดหวานเลี่ยนอีกสองสามประโยค และมือของนมยักษ์ที่เนียน ๆ มาแตะมือของดำศรีตอนหยิบหนังสือการ์ตูน.....
บุ๊กบิ๊กอยากจะบ้า....ช่วยส่งคนปกติลงมาซักคนได้มั้ยฟ้า.....อยากมีชีวิตในสังคมที่ปกติว่ะเฮ้ย!!!!!
.
....
..............
..
.
อีกมุมหนึ่ง
มือของคนที่ซุ่มดูอยู่กำแน่นเสียจนรู้สึกเจ็บ.....หากแต่ราเชนทร์ไม่ได้สนใจที่จะแบออกดู....ว่าความรู้สึกชื้นในอุ้งมือนั้น....คือเหงื่อ....หรือว่าเลือด....
แบบนี้นี่เองสินะ.....ช่วยกูงั้นเหรอ.....ช่วยตัวมึงเองอยู่น่ะสิ....ไอ้เชี่ย!!!!
“หึ....น่าสมเพชชะมัดคนอย่างมึงน่ะ....แต่แบบนี้ก็ดีแล้วแหละนะ ก้างขวางคอชิ้นโตกระเด็นพ้นทางไปเสียได้ก็ดี!!!!!” ราเชนทร์ใช้ฟันงับกับขอบกำแพงตึกเพื่อระงับอารมณ์โกรธ....ดวงตาที่มองคนทั้งสองนั้น....เต็มไปด้วยความเครียดแค้นชิงชัง
อืม.....ว่าแต่ไอ้เหี้ยกันต์มันเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ!!!!
“หมับ” มือขาวซีดตะปบหมับเข้าที่ไหล่ของเจ้ากี๋น้อย....
“อ้าวลูกพี่....”
“เออ....พี่เอง”
.
...
...........
...
.
.
หัวสับปะรด....กับลูกน้องอีกสอง ที่ขนาบข้างหัวหน้าแก๊งค์ซ้ายและขวาค่อย ๆ โผล่สลอนกันขึ้นมาเพื่อจะเบิ่งภาพอัน....ชวนสยดสยองนั้นได้ถนัดถนี่.....ราวกับฝูงตัวเมียร์แคท ในทุ่งหญ้าซาวันน่าห์
“เค้าป้อนตัวนะบุ๊กบิ๊ก......” ขนมขบเคี้ยวในซองถูกส่งยื่นให้ถึงปาก กันต์อเนกยิ้มอย่างอ่อนโยน ส่วนดำศรีนั้นก็ยอมรับขนมไปกินอย่างง่ายดาย....ด้วยการยื่นหน้าลงมาแล้วงับหมับเข้าให้
“พี่บู้ให้ผมมาดูอะไรเนี่ย....ขนลุกนะเว้ยยยย” เป่าอี้....มือซ้ายคนสนิทย่นคอลงไปจนชิดบ่า....ไหล่เล็กห่อลู่ตามเพื่อเป็นการยืนยัน....ส่วนพ่อเลขา(เลื่อนตำแหน่งแล้ว)นั้นจ้องนิ่ง....สีหน้าไม่แสดงความรู้สึก....ทั้ง ๆ ที่ในใจนั้นราวกับมีมดนับล้านกรูออกมาจากทุกอณู....
“พี่ว่าแล้ว.....พี่อ่ะเคยเห็นมันจุ๊บ ๆ กันด้วย....เออล่ะเหวย น้องพี่เป็นตุ๊ดไปแล้วง่า....เชนนี่....เป่าอี้......พี่จะทำยังไง....จาทามยางง๊ายยยยย แม่พี่บนสวรรค์คงจะผิดหวังในตัวพี่....ที่เลี้ยงดูเด็กคนนี้ไม่ดีพอ...อ่ะเฮื่อออออ”
ว่าแล้วหัวสับปะรดก็โขกโป๊กลงไปบนชั้นวางหนังสือ.....เสียงดังสนั่น.....เปากับราเชนทร์หันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย....ก่อนจะถอนหายใจพร้อมกัน...แล้วก็ยังจะเสียงความคิดที่ออกมาเหมือนกันเป๊ะ ๆ.....
หราาาาาาาาาาาาาาาาาาาา/หราาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
“พี่บิ๊กเค้า....เอ่อ....กับเพื่อนของเชนทร์เค้า...เอ่อ....เป็นงี้มานานแล้วหรือ” เปาหันไปถามพ่อหนุ่มหน้าตาย ราเชนทร์ไม่ตอบ....เพียงแต่ส่ายหน้าเบา ๆ อย่างเหม่อลอยไปชั่วขณะ
“มันเป็นกันมาหลายวันแล้ว....พี่ล่ะกลุ้ม....เอาล่ะพวกนายตามพี่มานี่” ลูกพี่คนเก่งกระดิกนิ้วเรียกสมุนให้ตามตนมา....ถามว่าน่ารักมั้ย มันก็น่ารักดี...แต่ความกวนตีนของทรงผมมันมีอัตราส่วนมากกว่า
“จะไปไหนน่ะครับลูกพี่” เปาน้อยที่กลายสภาพเป็นนักเลงเต็มตัวเอ่ยถาม....พลางถลกแขนเสื้อเผยให้เห็นรอยสัก....ไม่สิ....รอยเพ้นท์ลายหัวกะโหลกและหนามกุหลาบ(ที่สีบางส่วนหลุดลอกไป...แม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามไม่ให้ถูกน้ำ)อย่างจงใจ....ส่วนพ่อเลขานั้นถอนใจแรง ๆ ออกมาอีกครั้ง...ไอ้เด็กพวกนี้มันไปกันใหญ่แล้ว(ไม่ดูตัวเองเลยนะพ่อคุณ : คนแต่ง)....
เอาล่ะ คงต้องทำหน้าที่พี่เลี้ยงเด็กไปก่อนสินะ....ตอนนี้ก็เลื่อนจากลิ่วล้อมาเป็นเลขาแล้ว....อีกไม่นานคงจะได้เลื่อนเป็นสามีนักเลง...หึหึหึหึ :z1: :z1: :z1:
“พี่น่ะ.....จะแสดงให้ดูว่าลูกผู้ชายตัวจริงน่ะต้องประพฤติปฏิบัติกันเยี่ยงไร ตามเพ่มาเลยเด็ก ๆ”
เจ้าหัวสับปะรด....กำลังคึกจัดอย่างไม่มีเหตุผล!!!!
.
...
..............
..
.
“พวกมันไปกันแล้ว.....รึยัง” หมาดำกระซิบมุมปากถามกันต์อเนก แต่ทว่าอีกฝ่ายยังคงยิ้มกรุ้มกริ่ม....ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ
“เออ..!!!! งั้นมึงก็หยุดแสดงแล้วแล้ว กูจะอ้วกกกกก.....เห็นมึงยิ้มแบบนี้แล้วกูปวดท้อง....ครั่นเนื้อ....คันตัว....บึ๋ยยยยยย”
บิ๊กยกมือขึ้นขยี้ปากตัวเองแรง ๆ ก่อนจะสะบัดหัวให้หายมึน แต่ทว่าพอเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพ่อนมยักษ์ ก็มีอันได้ขนลุกซู่อีกระลอก......
“ไอ้ห่า.....จะยิ้มเหี้ยอะไรนักหนา....กูไม่ใช่ตุ๊ด.....ไม่ได้แอ้มกูหรอก....มึงน่ะ”
“เค้าเรียกอินเนอร์ครับพี่บิ๊ก....เราต้องอินตลอดเวลา จะได้ไม่หลุด....เราต้องเป็นคู่รักกันจริง ๆ...หมายถึงสมมติน่ะนะ.....ช่วงเวลานี้เป็นช่วงดำเนินการตามแผน.....เราจะต้องเป็นของกันและกันในทุก ๆ วินาทีนะครับพี่”
ปึ่งงงงง!!!!! กันต์อเนกสะดุ้งโหยงเมื่อส้นตีนไซส์พิเศษถูกยกขึ้นมาวางตึงบนโต๊ะ เนื่องจากทั้งคู่นั้น นั่งหลบมุมจู๋จี๋กันเสียลึก...บนชั้นสอง....ของห้องสมุด หมาดำเลยใช้โอกาสที่เจ้าหน้าที่ประจำห้องสมุดมองไม่เห็น แสดงพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรงอย่างไม่แคร์สื่อ
“เดี๋ยวมึงได้อินกับไอ้นี่.....กูอยากจะลองเล่นบทโหด ผัวเตะเมียอยู่พอดีเชียว”
“แหม.....พี่บิ๊กครับ.....พี่ต่างหากล่ะ ที่เป็นเมียผม....จุ๊บ ๆ ๆ ๆ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้ด้านนนนนนนน”
บางครั้งกันต์อเนกก็รู้สึกสับสน....ระหว่างสิ่งที่จำเป็นต้องทำ.....กับสิ่งที่อยากทำ......ชาวโลกทั้งหลาย โปรดสวดภาวนาให้หมาดำด้วย!!!!!
..........................................................................
แถมท้าย....พี่บู้โชว์แมน
“กรี๊ดดดดดด”
เพี้ยยยยยะะะะะะะะะะะะะะะะะ!!!!
เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าของพ่อหัวสับปะรดดังขึ้นเป็นรอบที่สิบ แต่ทว่าเจ้าตัวก็ยังคึกไม่เลิก แม้ว่าหน้าขาว ๆ นั้นจะแดงช้ำเห็นเป็นห้าแนวก็ตามที เชนน้อยกับเป่าศักดิ์มองหน้ากันอย่างแหยง ๆ....รู้สึกเจ็บแทนคนตัวเล็กขึ้นมาตะงิด ๆ
“เห็นเหยื่อของเราตรงโน้นมั้ยเด็ก ๆ.....กระโปรงยาว ๆ พลิ้ว ๆ น่าวิ่งไปเปิดดีชะมัด” ว่าแล้วก็ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ชวนให้โดนรุมสกรัมเป็นนักหนา
“นี่พี่เปล่าลามกนา....น้องพี่นา....พี่กำลังแสดงความเป็นลูกผู้ชายที่ดีให้น้อง ๆ ดูนา....ผู้ชายที่ดีต้องไม่ลงไม้ลงมือกับผู้หญิง แม้ว่าพวกเธอจะเป็นฝ่ายผิดก็ตาม”
เหรอออออออ......ไอ้คนที่ไปเปิดกระโปรงเค้าเงี้ยะ!!!........จับก้นเค้าเงี้ยะ.....ไม่ผิดเล้ยยยยย ถูกตบก็สมควรดีอยู่หรอก แต่ขืนทำต่อไป อาจเจอแจ็คพอร์ต หากเหยื่อเหล่านั้นพาแฟนมารุมตื้บ!!!!(จะตื้บลงมั้ยเนี่ย....แค่ตบให้หัวทิ่มก็พอมั้ง : คนแต่ง)
โย่ ๆ มะหมา แอนด์เดอะ แก๊งค์ จงเจริญ
...................................................................................
ดำศรีน่าสงสาร....จะโดนไอ้เถื่อนล่ำกล้ามปูจับทำเมีย...เอิ๊ก ๆ....ถึงน้องดำเค้าจะถึก....แต่เค้าก็ดูเป็นคนมีสกุลนะนี่เหมาะจะเป็นฝ่ายรับอยู่เหมือนกัน ส่วนพี่บู้เห็นน้องสาวแตกแล้วพลันได้ใจ...โชว์แมนข่มใหญ่
เม้นท์น่ะ...อย่าให้ต่ำกว่าเจ็ดนะ...มันปวดใจ...55555
..............................................................
-
แผนที่ใช้ท่าทางจะยิ่งใช้ยิ่งแย่นะ
คิดว่าบู้เป็นคนธรรมดาเหมือนคนอื่นเหรอ
กว่าจะเข้าใจ ไม่วิ่งไปซื้อถุงยางมาให้กันต์ใช้แล้วเหรอ??
-
โอ้ย ขนลุกขนพองอ่านไปถูตัวไปด้วยความสยิวปนสยอง กรึ๋ย...
ไอ้หมาดำ กับนมยักษ์แก...ฉันเริ่มรับพวกแกสองคนไม่ได้แระ
นรกสร้างให้เกิดมาคู่กันและกันโดยแท้ อี๋....
พี่บู้...มันจะดีหราลูก เล่นวิ่งไปเปิดกระโปรงหญิง จับก้นหญิงโชว์แมนอ่ะ?
เค้าล่ะอ่านไปใจก็หวั่นๆ ไปว่าพี่บู้จะโดนมากกว่าตบหน้านะ
ถ้าหญิงเค้าเกิดมีสามีเดินคู่พี่บู้จะโดนกระทืบไส้ไหลเอานะลูก...เป็นห่วงอ่ะ
เป่าอี้ เชนนี่ ฝาก((จะไว้ใจให้ดูได้ป่ะนี่?))ดูแลพี่บู้ด้วย อะไรที่มันไม่ดี
ทำแล้ววอนตี_ชาวบ้าน ก็ปรามๆ กันไว้บ้าง ก่อนลูกพี่ตัวน้อยจะโดนสหบาทาเค้าอ่ะนะ
โอม...เพี้ยง ใครอ่านแล้วเมนท์ขอให้ร่ำให้รวย ได้คะแนนสอบดีๆ เด้อค่าเด้อ
-
แหม๋อ่านแล้วก็เอ็นดู? พี่บู้ ทำตัวน่าตีได้ตลอดจริงๆ
กว่าจะให้บุ๊กบิ๊ก กับพี่บู้เข้าใจกัน คงหัวหงอกก่อน
ต้องกลับไปอ่าน น้องเปาพี่ปิงเค้าง้อกัน ย้อมใจอยู่หลายรอบ :laugh:
-
อ่ะ... มาช่วยเม้นต์ให้ครบ 7 คนเร็วๆ
เหตุผลที่ตกหลุมรักพี่บู้ อยากบอกว่า "ความรักมันไม่มีเหตุผลคร้าบบบบ"
รู้ว่าตกหลุมรักตั้งแต่ พี่บู้แนะนำตัวว่า "ผมชื่อบู้ครับ" ในลิฟท์
ตั้งแต่นั้นก็หน้ามืดแล้ว พี่บู้ทำอะไรก็เห็นดีเห็นงามไปหมด ^^"
ปอลิง เรตติ้งลงเหว แต่เนื้อเรื่องออกทะเลครับ :(
-
บู้ก็ยังคงเป็นบู้ คิดได้ ทำไปได้น้ิอ :z10:
-
ูู^
^
^
^
^
ออกทะเลนี่ชมรึด่าอ่ะ...เอาเป็นว่าต่อให้โดนด่า แต่เชลบี้ก็ซึ้งนะที่ยังไม่ลืมกัน เอาเป็นว่าขอไปลอยคอในทะเลอีกซักหลาย ๆ ตอน แล้วเดี๋ยวจะช่วยดึง(เนื้อเรื่อง + ตัวละคร) ให้กลับเข้าฝั่งในอีกไม่ช้า....ใครไม่กลับหรือกลับไม่ได้ เดี๋ยวจะโยนห่วงชูชีพให้....
คิดถึงคนเม้นท์นะคะ....มีอะไรฝากได้ ติได้ แนะนำได้....ถ้ามันไร้สาระเกินก็เตือนสติกันได้ จะได้เพลา ๆ เพื่อรักษาฐานแฟน ตอนละ 7 เม้นท์ เอาไว้อย่างเหนียวแน่น
ปล เม้นท์นี้ไม่นับเน้อ และต่อให้ไม่ถึงเจ็ด ถ้าแต่งเสร็จจะรีบเอามาลงทันที....ไม่มีโยกโย้ แต่ถ้ากำลังใจดี ตอนต่อไปมันก็ไหลมาเร็วยิ่งกว่าสามจีไฮ-สปีด กร๊ากกกกก
เอายอดวิวก่อนละกัน....ตอนนี้
-
:m20: :m20:
ลูกเพ่บู้นี่เพี้ยนได้ตลอด
-
ซะงั้น.... ว่าไรไหมที่มาอ่านแต่หน้านี้?? กร๊ากกกกก
แวบมาเจอ เอ็นซีแล้วเลยเทียบท่า
กร๊ากกกกก
แล้วก็มาหยูดฮากับตอนหน่มน้ม..... แล้วก็ล่วงเลยมาอ่านตอนคนเขียนคุยตอนท้าย
บอกว่าชอบตรงนี้
v
v
v
v
v
v
สิบสามครั้ง......ในสี่วัน.....ตกวันละกี่ครั้ง น้องชายเองก็ไม่ได้นับ!!!!
หารให้นะ เหลือ วันละ สามกับเศษหนึ่งส่วนสี่ครั้ง ต่อวัน....
......
เอาล่ะ นิยายกับทะเลมันเป็นของคู่กัน แต่งแล้วก็ต้องออกเรือบ้าง เป็นธรรมดา
ฮาๆๆ
-
กรี๊ดดดดด
ใช้เวลา สามวัน ในการไล่อ่านตั้งเเต่หน้า 1
มาบอกว่า ปลื้ม คู่ เชนนี่ กับพ่อนมยักษ์ มากค้า
รองมาก็สองสาว คัพ C
ปล อยากโดนพ่อนมยักษ์จัดสักรอบ เเอร๊ยยยยย
-
ตอนคั่นสนองนี๊ด : ปิศาจ 2
“ตูมตาม....หนูลูก.....พี่เบียร์เค้ามาหาหนูแน่ะ”
เสียงแม่ของเหยื่อตัวน้อยดังมาจากชั้นล่างของตัวบ้าน ทำเอาพ่อหนูเงี่ยหูฟังอย่างใจจดใจจ่อ และรอคอยด้วยความหวาดกลัวสุดระงับ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าดังสม่ำเสมอ ก้าวย่ำขึ้นมาบนบันไดทีละขั้น.....ทีละขั้น....ทุกย่างก้าวนั้นสอดประสานกับอัตราการเต้นอย่างถี่รัว....ของหัวใจดวงน้อยที่ถูกทำให้แปดเปื้อน....และบิดเบี้ยว
ปิศาจก้าวล่วงเข้ามาในห้องนอนของพ่อหนู ตีสีหน้ายิ้มแย้มอย่างบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แววตาคู่นั้นยังคงดูขี้เล่นซุกซนแต่แอบร้ายนิด ๆ เหมือนอย่างเคย.....ใบหน้าที่หลอกตาแม่ของเหยื่อ และทุกคน ให้เชื่ออย่างสนิทใจ ว่าเด็กหนุ่มเป็นเพียงแค่พี่ชายใจดีจากบ้านหลังติดกัน....
ไม่ใช่ซาตานจากนรกขุมไหน!!!!
“ออกไปนะ” เสียงใส ๆ ของเด็กน้อยที่ยังไม่แตกเนื้อหนุ่มตวาดแว๊ด ปิศาจยังคงยิ้ม...ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นจรดขอบปากสีอ่อนได้รูป...
“ชู่วววว์ เด็กน้อย......ทำเสียงดังแบบนี้เดี๋ยวคุณแม่ก็จับได้หรอก”
“ออกไป” เหยื่อซึ่งเป็นเจ้าของห้องลดเสียงลงครึ่งหนึ่ง แต่ยังคงมีสีหน้าหวาดระแวง ปิศาจหันหลังกลับ แต่แทนที่จะก้าวขาออกจากห้องนั้น กลับกลายเป็นว่าหันไปเพื่อกดล๊อคลูกบิดประตูแทน
กริ๊ก!
เหยื่อหน้าซีดเผือด สองมือเล็กจิกขยุ้มผ้านวมสีชมพูแน่น ริมฝีปากน้อย ๆ นั้นกำลังถูกฟันขบกัดอย่างลืมตัว เม็ดเหงื่อผุดพราวทั่วร่างจนรู้สึกชื้นแฉะ....ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่หน้าร้อน
“แม่เราบอกว่าเราน่ะไม่ค่อยสบาย แหงล่ะ ก็อากาศหนาวขนาดนี้......แถมยังเป็น......ในโรงงานร้างอีก....หึ....ถูกทำเรื่องแบบนั้นจนสลบแท้ ๆ แต่กลับแค่ป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ เรานี่มันอึดกว่าที่คิดนะนี่” มือนั้นกระชากผ้านวมออกจากตัวเหยื่อ ก่อนจะลูบอย่างแผ่วเบาที่โคนขาเล็ก....ความรู้สึกอยากฉีกทึ้งร่างเล็ก ๆ ของเด็กน้อยพุ่งพล่าน...ผสานกับความวิปริต....ก่อให้เกิดความรู้สึกเสียวกระสัน แม้ว่าจะยังไม่ทันได้ลงมือทำอย่างที่ต้องการ
“เป็นอย่างไรบ้างหืม....?.....ไหนมาจับดูซิ ว่าตัวร้อนมั้ย” ว่าแล้วมือขาวซีดของพ่อปิศาจก็ทาบทับลงไปบนหน้าผากแคบอย่างแผ่วเบา
“เป็นห่วงผมเหรอ” เสียงเล็ก ๆ ตอบกลับ ลูกแกะตัวน้อย...กำลังรู้สึกเหมือนดีใจ....ความหวาดผวาถูกลืมไปครู่หนึ่ง เหมือนสุนัขที่กำลังกระดิกหาง เมื่อยามที่เจ้าของของมันหยอกล้อโดยการลูบหัว…
“ห่วงสิครับ พี่น่ะห่วงเราที่สุดเลยรู้มั้ย” ปิศาจกดร่างของเหยื่อให้นอนลง....จากนั้นจึงทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ แขนของเด็กหนุ่มโอบกอดร่างของเหยื่อเอาไว้
“กลัวว่าเราจะตายไปซะก่อนน่ะ.....ก็พี่....ยังไม่ทันได้เล่นจนหนำใจเลยนี่นะ”
ใบหน้าของเด็กน้อยเปลี่ยนสีอีกครั้ง พร้อมกับออกแรงดิ้นรน ตะเกียกตะกายเพื่อหาทางรอด....
“อย่าเพิ่งรีบพังง่าย ๆ ซี่....ของเล่นของพี่......นายน่ะเป็นของพี่แล้ว.....จนกว่าพี่จะไม่ต้องการ.....จนกว่าพี่จะบอกให้เราไป....วันนั้นแหละ....”
ดวงตาของผู้ล่า...และผู้ถูกล่าสอดประสานกัน ไม่มีใครยอมถอนสายตาออกไปก่อน.....
“เราค่อยไสหัวออกไปจากชีวิตของพี่ซะ!!!....”
ไหล่เล็กถูกกดแนบกับที่นอน จนเหยื่อตัวน้อยแสดงความรู้สึกเจ็บปวดออกมาทางสีหน้า ปิศาจแค่นยิ้ม ก่อนเริ่มลงมือจัดการเหยื่อเหมือนอย่างเคย ริมฝีปากแดงสดถูกบดขยี้จนช้ำ รวมไปถึงรอยจ้ำที่เกิดขึ้นจากการบีบขย้ำอย่างเต็มแรงบนแขนผอมเล็ก....ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นบนร่างกายที่เปราะบางเหมือนตุ๊กตาเซรามิค
“หึหึหึหึ เด็กน้อย....ตรงนั้นของนายยังอ่อนนุ่ม....แล้วก็รัดแน่นเหมือนเดิมเลยนะ....ซี๊ดดดดด”
“เบียร์.....พี่เบียร์.....ผมเจ็บ......ผมขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไร...หืม...เด็กน้อย....เราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่นา....แล้วก็....”
ใบหน้าละอ่อนร้ายเดียงสาของปิศาจ ก้มลงแนบชิดใบหูเล็ก
“เรียกเบียร์เฉย ๆ สิ.....เหมือนที่เราเรียกพี่ทุกวันไง....พี่ชอบแบบนั้นมากกว่านะ”
“เบียร์......เรากลัวแล้ว....มันเจ็บ.....เอาออกไป.....ขอร้องแหละเบียร์”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“อื้อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ”
“จะเสร็จแล้ว....ซี๊ดดดดดด.....อ่าาาาาาาาาาห์”
ปิศาจฟุบหน้าลงกับเด็กน้อยที่นอนหอบหายใจอย่างรวยระริน ราวกับคนใกล้ตาย มือเล็กควานหาหลอดยาพ่น สำหรับบรรเทาอาการหอบ....อันเป็นโรคประจำตัว ก่อนจะค่อย ๆ จ่อเข้าปากแล้วกดพ่นยาเข้าไป.......
“เรารักเบียร์นะ....แต่ทำไมเบียร์ถึงน่ากลัวล่ะ เมื่อก่อนเบียร์ยังใจดีมาก ๆ อยู่เลย” เมื่อรวบรวมความกล้า...ในที่สุดคราวนี้พ่อหนูก็เอ่ยถามคนที่กำลังกระชับอ้อมกอด...อ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดในโลก....เอ่ยถามถึงสิ่งที่ต้องการรู้มานานนักหนา....สิ่งซึ่งคาใจสิ่งมีชีวิตตัวน้อย....และคอยรบกวนจิตใจอยู่ทุกครั้งไปที่นึกถึง
“เพราะตูมตามเหมือนพี่ชายของพี่น่ะสิ........เพราะเราเหมือนคนที่พี่รักมาก....แล้วก็ทำให้พี่เสียใจมากที่สุด”
“แล้วยิ่งเราพยายามจะเข้ามาวุ่นวายกับพี่...พี่ก็ยิ่งอยากจะฆ่าเราให้ตาย แต่พี่ทำไม่ได้....เพราะตูมตามเหมือนพี่บู้....แค่เหมือน.....แต่ทดแทนกันไม่ได้.....เข้าใจที่พี่พูดมั้ย...เพราะฉะนั้น....ของเลียนแบบอย่างเรามันก็มีไว้สำหรับใช้งาน.....ส่วนของต้นฉบับพี่ก็จะเก็บเอาไว้บนหิ้งของพี่....ถึงไม่ได้เป็นเจ้าของ แต่พี่ก็จะคอยดูแลรักษาเป็นอย่างดี”
“เบียร์ใจร้าย.....”
“พี่เตือนเราแล้ว....ไม่ใช่หรอกเหรอ”
“เพราะเรารักเบียร์ไง......ถึงเบียร์จะทำเราเจ็บก็ไม่เป็นไร ถึงเบียร์จะน่ากลัว.....แต่เดี๋ยวเราก็คงชิน....เนอะ”
พ่อหนูหยิบตุ๊กตาหมีสีขาวที่ได้รับจากพี่ชายข้างบ้าน ขึ้นมาชนจมูกของปิศาจเบา ๆ
“เพราะเบียร์แบ่งของเล่นให้เรา.....เพราะเรามีเบียร์คอยช่วยปกป้องเวลาที่เราโดนแกล้ง เพราะเบียร์สอนเราทำการบ้าน แถมยังซื้อขนมให้เรากินบ่อย ๆ เราถึงรักเบียร์ไง”
“หึหึหึ เด็กโง่.....เราน่ะ....ไม่เข้าใจความหมายของคำ ๆ นั้นหรอก....”
สอนเราสิเบียร์......รักเราสิ.....รักเราบ้างได้มั้ย......
ปิศาจในคราบเด็กหนุ่มพลิกตัวคร่อมพ่อหนูน้อยเอาไว้อีกครั้ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ดูน่ากลัวน้อยลงไปเสียแล้ว......เด็กน้อยยิ้มตอบอย่างยอมรับในชะตากรรม....
ไม่เป็นไรนะเบียร์....ถึงคน ๆ นั้นเค้าจะไม่รักนาย
แต่เรารักนายนะ......
ถึงจะทดแทนกันไม่ได้
แต่มันก็คือรักเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
...................................
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เครียดว๊อยยยย แต่งตอนเน้แล้วเครียด เก็บอิพี่บู้ไว้ก่อนนะ เยอะละ....เดี๋ยวจะเบื่อกันซะก่อนน่ะนะ
ขอบคุณคนที่ยังไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้ ไม่ว่าจะแสดงตัวหรือไม่ก็ตาม แล้วก็ขอบคุณเจ้าของนิยายที่เราเป็นแฟนคลับทั้งสองท่านที่เข้ามาติดตาม....ก็ถ้าว่าง ๆ ก็มาอ่านได้นะ แต่อย่าเอาสาระ เพราะมันไม่มีเอาซะเลย 5555
......................................................................
-
sm ชะมัดเลยอ่า สงสัยเชลบี้จะชอบแนวนี้มากนะ ฮาๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะ ตัวเธอ....
-
ทายาท อสูรชัดๆเลย ไอ้คู่นี้
อย่าไปเหมือน บิ๊ก-บู๊เลย ปวดจิต :z3:
ตูมตามน้อยยังเด็ก แบ๊วเหมือนพี่บู๊ตอนแรกๆ แต่พี่บู๊ ณ ตอนนี้ มันอะไร๊ฟร๊ะ :m31:
กำลังใจที่คุณ ขอ เรามีให้ซา-เหมอ :กอด1:
-
น้องเบียร์ :z3:
จริงๆเรื่องทั้งหมดมันมีต้นตอมาจากพี่บู้หรือเปล่าเนี่ย :laugh:
กดบวกเป็นกำลังใจให้นะคะ ช่วงนี้ไม่ได้เข้ามากอดพี่บู้เลย
แอบอ่านในโรงเรียนไม่สะดวกเลยให้ตาย เน็ตหอก็ไม่ดี ต้องตื่นมาอ่านตอนตีสี่เวิร์คสุด o13
-
ไป หน้าแรกกันเถอะ อิอิ
เบียร์มันแลโรคจิตอ่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
บ้านนี้ไม่มีคนปกติสินะ
-
SM มากกกก....น้องเบียร์ของเจ้ นู๋ตูมตามช้ำหมดแล้วลูก
แต่เจ้ชอบ เอิ๊กๆ ได้จัยดี ว่าแต่ชักสงสัยวิธีการเลี้ยงลูกๆ
ของพ่อหมี เสียแล้วสิ เลี้ยงลูกไงเนี้ย? ดูจิตกันทุกคนเลย
หาปกติไม่ได้เลย งืดดด หรือคุณพ่อเอาแต่เขียนหนังสือ
ส่วนคุณแม่ก็มัวแต่เม้าท์และช็อปปิ้งจนลืมเอาใจใส่ลูกหว่า?
-
คิดอะไรไม่ออก....เครียด...เบลอ.....
ตอนพิเศษ Happy Birth Day…..Happy Aniversary
บรรยายโดยตี๋เคราดก....
บรรยากาศในห้างสรรพสินค้าช่างหนาวเหลือเกิน........
ผู้หญิงรูปร่างบอบบางที่เดินสวนกับผมถึงกับกระชับเสื้อคลุมเข้ากับตัวอันสั่นเทา ที่คอของคุณเธอพันด้วยผ้าพันคอไหมพรมสีขาว.....ช่างสวนทางกับอากาศข้างนอกที่ร้อนฉิบหาย
พรุ่งนี้วันเกิดไอ้ตัวเล็ก.....แต่ผมยังไม่มีของขวัญไปให้มันเลย
ทั้ง ๆที่ผมกับน้องสนิทสนมกลมเกลียวเสียวโปเต้(เนื้อแนบเนื้อ)กันขนาดนี้....แต่แปลกที่ผมไม่ยักกะนึกออก ว่าไอ้ตัวเล็ก ไอ้เด็กน้อยสุดเพี้ยนมันชอบ....มันคลั่งไคล้อะไร......ไอโฟนแม๊ะ.....ได้ข่าวว่าเพิ่งได้งานทำ.....อืมมมมม
อะไรนะ.....เพลย์แบ็คกลับไปเมื่อครู่นี้น่ะหรือ.....ที่ผมเรียกไอ้เป่าเป๊าว่าเด็กเพี้ยนน่ะหรือ.....
หึหึหึหึ.....ผมพูดไม่ผิดหรอกคร๊าบบบบ ก็ไอ้เด็กบ้าเนี่ย.....มันชักจะเพี้ยนขึ้นทุกว๊านนนน....ทุกวัน.....จนแทบจะไม่เหลือเค้าเด็กน้อยหน้าละอ่อนแล้ว เดี๋ยวนี้มันซ๊กม๊กเชี่ย ๆ แถมยังซื้อยาปลูกผมมาถาถู ๆ ตรงจอน....ตรงหนวด จนเขียวครึ้ม....ไอ้เด็กบ้า....มันอยากเข้มแบบพี่มันว่ะเฮ้ย...(ตอนนี้มันพยายามเลี้ยงรักแร้และขนหน้าแข้ง----เอากับมันสิ)
ผมก็เลยจัดหนักมันแทบทุกวัน....ให้ความเข้มมันออสโมซิสเข้าสู่กระแสเลือด....ฮ่าฮ่าฮ่า....ซึ่งมันก็เชื่อ ก็เลยพลีร่างให้ผมทุกครั้งที่รีเควส....อิ่มพะย่ะค่ะ
“เพ่ปิง~”
น้ำเสียงแหบ ๆ เย็นยะเยือกฟังคุ้นหูทำเอาผมซึ่งกำลังคิดเรื่องลามกหยุดชะงักฝีเท้า.....ซึ่งกำลังก้าวผ่านหน้าร้านขายของแนวกระตุกขวัญ....กึ่ก.....ผมค่อย ๆ หันไปมองช้า....ช้า.....ใจเริ่มสวดภาวนา.....ขออย่าให้ใช่เลยเถ๊อะ!!!!!
o11 o11 o11
“แหม่......ทำเป็นไม่ทักไม่ทายนะเพ่นะ”
นั่นไง....ชัดเลย ผีหลอกตอนเย็น ๆ.....ไอ้เด็กผี.....ไอ้บ้าบู้.....ไอ้บู้บี้
“มานี่ ๆ” มันกวักมือเรียกผมด้วยท่าทางกวนตี๊น......กวนตีนดีชะมัด....แต่เอ๋.....ทำไมสภาพของไอ้เด็กเวรนี่ มันไม่ผิดเพี้ยนไปจากไอ้เด็กที่ห้องกูเลยฟะ
“อ้าว.....มาเดินเล่นเหรอบู้.....มากะใครอ่ะ....พี่ไม่เห็น.....เออ....ไปนะ...โชคดี”
หมับ!!!!!
o7 o7 o7
นั่นไง.....กะแล้ว....ว่าคงสลัดให้หลุดไม่ได้ง่าย ๆ สินะ......เอ้า เงินเดือนกู.....มึงเอาไปครึ่งนึงเลยป่ะ....เอาไปให้พอเลยพ่อ....
“ผมทำงานพิเศษนา.....ไม่ได้มาเดินเล่นไร้สาระแบบพี่ชายหรอกนา.....แวะเข้ามาเยี่ยมชมข้างในก่อนจิ.....นะ.....วันนี้ยังขายไม่ได้เลยอ่ะ”
ว่าแล้วเด็กผี(กับผมทรงสับปะรด) ก็กึ่งลากกึ่งจูงผม.....ให้ตามมันเข้าไปในร้านที่ตกแต่งด้วยสีสันหม่นหมองดำมืด ให้บรรยากาศชวนขนหัวลุก.....อ้อ มีควันอยู่ตามพื้นด้วยนะนี่.....ขายไรอ่ะ กัญชาเหรอวะ
“นี่เราน่ะ.....หางานพิเศษทำให้มันเหมือนเด็กธรรมดาหน่อยไม่ได้รึไง......เคเอฟซี.....สเวนเซ่นเงี้ยะ.....แบบที่วัยรุ่นทั่วไปเค้าทำน่ะฮึ”
ผมบอกมันเมื่อก้าวเข้ามาหยุดอยู่กลางร้าน(ซึ่งรกโครต ๆ) แต่มันก็หาได้ฟังไม่.....มันวิ่งดุ๊ก ๆ หายเข้าไปหลังเคาเตอร์....แล้ววิ่งออกมาพร้อมกับสมุดบันทึก.....ซึ่งหน้าปกมันเอ่อ.....ชวนให้เผาทำลายทิ้งเสียเหลือเกินว่ะ
“เดทโน้ตมันโหลแล้วพี่ชาย.....นี่.....สมุดบันทึก.....ออกแบบมาให้เหมือนกับคัมภีร์แห่งความตายจากหนังเรื่อง evil dead เหมือนเป๊ะ.....เหลือแค่สองเล่มเท่านั้นเองนา....สนป่ะ”
“ฮื่ออออออ” ผมส่ายหน้าบรื๋อ รอยยิ้มแสยะที่เหมือนกับปลาปิรันย่าของพ่อหนุ่มนักขายหุบสนิท.....ดวงตากลมโตของมันจ้องผมเขม็ง.......โกรธกูเรอะ!!!!!.....หนอยยยยย
“งั้นรอนี่แป๊บ......เดี๋ยวผมมาพี่ชาย”
แล้วไอ้เด็กแสบก็วิ่งกลับเข้าไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ผลุบเข้าไปหลังร้าน.......แล้วกูก็บ้าจี้ยืนรอมันด้วยนะ....เอากับกูสิ
“ตุ๊กตาวูดู..........พี่ชาย.....อันนี้ติดอันดับสินค้าขายดีของร้านเลยนา ไม่ใช่ตุ๊กตาฟางดาด ๆ นี่นะ....ดูนี่” ว่าแล้วไอ้เด็กเตี้ยที่เพิ่งวิ่งออกมา ก็ชูเจ้าตุ๊กตาผีสีสันช้ำเลือดช้ำหนองจ่อตรงหน้าผม แล้วพอมือเล็ก ๆ นั่นออกแรงบีบ เจ้าเครื่องใน...เลือด...หนอง ลูกตา ที่เค้าออกแบบทำเอาไว้ก็ทะเล็ดทะลักออกมา แล้วพอมันคลายมือออก....ไอ้เอฟเฟคพวกนั้นก็ผลุบหายกลับเข้าไป...เออเฮอะ....เข้าท่าแฮะ แต่กูจะซื้อไปเพื่อ......
“อุดหนุนหน่อยเซ่ะพี่ชาย....ในฐานะที่เพ่....เป็นเพ่ของเด็กผม”
“เด็กนาย?”
“เอ้า.....เป่าอี้ไม่ได้บอกเพ่เหรอ....ว่ามันเป็นเด็กผม”
อ่อมึงนี่เองสินะ.....มึงนี่เอง ที่น้องกูกลายเป็นแบบนี้.....กลายเป็นเด็กบ้า ๆ บอ ๆ เป็นเพราะไอ้หอยนี่สินะ.....ดูสิ....ดูมันทำหน้าแบ๊ว....เฮ่อ...ถึงจะเป็นร้านพรรค์นี้ก็เหอะ แต่ผมล่ะนับถือเจ้าของร้านจริง ๆ ที่กล้ารับไอ้กร๊วกนี่เข้าทำงาน
“ผมลดให้พี่ชายก็ได้....ตัวละสามร้อยห้าสิบ...........ผมคิดสองตัวเจ็ดร้อยสิบอ่ะ” มันพูด....หลังจากหยุดคิดอยู่อึดใจใหญ่ ๆ
“ตลกแล้ว”
ผมมองหน้ามัน แต่มันก็ทำหน้าเอ๋อใส่.....เอ๊ะหรือว่า....
“ผมคิดเลขผิดเหรอพี่ชาย.....หรือว่าลดน้อยไป.....หืม.....เอาป่ะ ถ้าเอาเดี๋ยวผมห่อให้”
“ไม่เอาเฟ้ย.....พี่น่ะจนกรอบ เพราะตกงานไปหลายเดือน แต่วันเนี๊ยะ กะจะมาหาซื้อของขวัญวันเกิดให้ไอ้เปามัน”
“ฮ๊า......จริงสินะ......เมื่อตอนเที่ยงเป่าอี้ก็บอกผม แต่พี่ชายก็รู้ใช่ป่ะ ผมน่ะมีเรื่องให้คิดเย๊อะ....แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นความสำคัญของเป่าอี้นา.....งั้นผมลดเหลือหกร้อยเก้าสิบอ่ะ.....ลดสุด ๆ แล้วนะนี่”
เหรอ......ลดให้ตั้งสิบบาทแน่ะ....เยอะชิบ
“มีอย่างอื่นให้พี่เลือกอีกมั้ยอ่ะเรา” ผมถาม แล้วมันก็ยิ้ม.....ต้องยอมรับเลยล่ะ ว่ามันเป็นเด็กน่ารักคนนึง.....ถึงจะดูแปลก ๆ แต่ก็โอเค.....
“มีโซนดีวีดีหายากตรงมุมโน้น....พี่ชายชอบดูหนังสยองขวัญป่ะล่ะ.....เพลงเฮฟวี่เมทัลก็มีนา.....ซื้อซักชิ้นก็ยังดี.....ไม่งั้นผมโดนพี่เจ้าของร้านเฉดหัวแน่ ๆ เลย.....”
มีแววเสียตังค์จนได้สิน่า
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมรีบควักขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง.....ไอ้ซาลาเปา...ไอ้เด็กโอโม่^^
“ว่าไงเรา....รอกินข้าวเย็นกับพี่ใช่มั้ยล่ะ.....พี่เลิกงานตั้งนานแล้ว แต่มาทำธุระนิดหน่อย....กำลังจะกลับ รอนะครับ.....หิวก็กินก่อน แต่ห้ามหลับ....(เพราะพี่จะกินเราเป็นมื้อค่ำ)” ผมกระซิบกระซาบ สวีทวี๊ดวิ้วกับน้องอยู่แป๊บนึง ชายเสื้อก็ถูกไอ้เด็กแสบกระตุกยิก ๆ
“ชู่วววว เดี๋ยวบู้....พี่ซื้อน่า....แต่แปบนะ”
“เอ่อ.....ผมจะบอกพี่ปิงว่า.....อย่าลืมไปอุดหนุนร้านคลังสยองของลูกพี่ผมนะ.....พี่เค้าคุยใหญ่เลย ถ้าบังเอิญแวะห้าง ก็อย่าลืมไปซื้อของติดไม้ติดมือซักชิ้นเน้อ”.....เสียงน้องดังมาจากปลายสาย น้ำเสียงระรื่น หัวเราะคิก ๆ มันจะรู้มั้ยนะ ว่าพี่มันโดนตื๊ออยู่.......
“แค่นี้นะครับ แล้วเจอกัน.....ผมจะอาบน้ำรอ.....แล้วก็.............
.........ผมไม่ต้องใส่เสื้อใช่ป่าว?”
หึยยยยยยย น่ารักเว๊ยยยย เด็กใครวะเนี่ย........กลับไปจัดหนักแน่นอนเลย คึกแล้ว.....พลังม้ามาเต็มมมมมม
“บู้.......มีหนังอีโรติกขายให้เฮียป่าววะ”
“ไม่มีเว้ย.....อยากได้โน่นเลย.....พันธ์ทิพย์โลด......”
“โอ๋.....ไม่งอนน่า ไป......ไปห่อตุ๊กตาผีให้พี่สองตัว.....เลือกให้หน่อย เอาหลอน ๆ เลยอ่ะ”
แหม่.....หน้างี้ยิ้มได้อีก.....ปากจะฉีกถึงหู ถ้ามีหาง หางคงกระดิกดิ๊ก ๆแล้วมั้งนั่น
........................................................................
“พี่ปิงงงงงง”
ไอ้แมวเหมียวในชุดวันเกิดกระโจนกอดผมทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป กลิ่นหอมน้องยั่วจมูกดีชะมัด ใบหน้าเล็กนั้นเคล้าคลออยู่ที่หน้าอกของผม......
“อ้อนนะเรา......กินข้าวแล้วเหรอ”
“กินแล้ว.....ขืนรอพี่กลับมาก็ไส้กิ่วกันพอดี.....ตอนนี้ก็รอให้พี่กินผมอยู่นิ”
“ปากดี.....เดี๋ยวพี่จัดโต๊ะจีนขึ้นมา เราจะไหวเร้อ”
“ไหวเด่....รู้มั้ยว่าอั๊วะเด็กใคร”
ไอ้ชีเปลือยผละออกไปตั้งหลัก เอามือทุบอก แล้วชูกำปั้นขึ้น.....แม้แต่ท่าก็ถอดแบบกันมาเป๊ะ ๆ.....แต่น้องผมน่ารักกว่าเย๊อะ.....เสียอย่างเดียวคือไอ้ทรงผมเร้กเก้ที่ไม่เข้ากับหน้าแบ๊ว ๆ ของมันนี่แหละ แต่เอาเหอะ....เพราะตอนนี้ของหวานกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม....แล้วผมก็คงต้องกินให้เกลี้ยง
ผมเอานิ้วขยี้ตรงหว่างคิ้วของน้อง ที่ขมวดเป็นเลขแปด......พร้อมกับส่งยิ้มที่น่าจะดูหื่นกามสุด ๆ ไปให้
“หึหึหึหึ.......พี่หิวจนน่ามืดไปหมดแล้วนะนี่”
.
...
......
.................
เที่ยงคืน
หัวเล็กๆ ที่ตอนนี้ดูบวมด้วยทรงผมสุดพิลึก นอนเกยอยู่บนนมผม คันมากขอบอก.......
“อิ่มมั้ยคนดี” อันนี้คือ.....กูควรถามน้องด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่มดูมีเลศนัย แต่เปล่า ไอ้เหมียวน้อยกลับเป็นฝ่ายถามผมซะงั้น
“ถ้าพี่ยังหิว แล้วเราน่ะจะไหวเร้อ”
“ดูถูกกกกกกอีกล๊าววว~.....รู้มั้ยผมเด็กใคร”
“เด็กไอ้หมามุ่ยใช่มั้ย”
“พี่ปิงลามแล้วเหอะ!!!! นั่นน่ะของสูงนะ......ห้ามแตะ.....”
“แน่ะ มีปกป้องกันด้วยนิ......ไง.....เมื่อก่อนสนิทกับคนน้อง ตอนนี้เปลี่ยนไปติดตัวพี่แทนแล้วรึ”
ปึก!!!!
กำปั้นเล็ก ๆ ทุบอกผมเต็มแรง.....แต่ผมมันถึก ไม่ยักเจ็บ....ว่ากันว่าผมเป็นพระเอกที่นิสัยดีที่สุดในเรื่องนี้....เห....อะไรนะ....ไม่เกี่ยว ?......เกี่ยวหน่อยจิ
“วันนี้วันเกิดเรานี่”
“พรุ่งนี้ตังหากเล่า!!!”
“ก็นี่ไง.....เที่ยงคืนสิบนาทีแล้ว.....วันนี้พี่ไปเดินห้างมา....แล้วรู้มั้ยพี่เจออะไร”
“เจอไรอ่ะ......สาวอกบึ้มรึไง....ชิส์ แล้วมาบอกว่าทำธุระ....”
“ใจเย็นดิคร๊าบบบบ พี่เจอลูกพี่เราด้วยนะ แล้วก็ได้ของติดไม้ติดมือมาฝาก.....แป๊บนะ.......นี่.......ชอบเปล่า”
ผมหยิบเจ้าตุ๊กตาผีที่ดูหวานที่สุด(เท่าที่มันจะเป็นได้)ขึ้นมา.....นับว่าไอ้เด็กผีมันยังรู้จักกาลเทศะ...ซอมบี้หมีน้อยสีชมพู น่าร๊ากกกกกก กับอีกตัวที่เป็นเวอร์ชั่นจัดเต็ม....อันนี้ผมเอาไว้ร้อยพวงกุญแจ อ้อ....แถมยังเสียตังค์ซื้อวัสดุสำนักงานผีผีมาอีกหนึ่งเซ็ท.....แฟ้มผี สมุดผี.....ปากกาดินสอหัวซอมบี้.....สารพัดกระจุกกระจิก.....ของนำเข้าน่ะเฮีย....ไอ้เด็กเสียงแหบมันว่างั้นนะ.....
เล่นเอากระเป๋าแฟ่บเลยกู
แต่มันก็คุ้มนะ.....
กับริมฝีปากนุ่ม ๆ ที่ประทับลงมาที่แก้มทั้งสองข้างของผม
“แค่หอมเองเหรอ......ขออีกรอบนะคนดี”
“ก็เอาสิ.....ผมน่ะสู้ตายอยู่แล้นนนน”
อ่ะ.....น่ารักมากกกกก
รักน้องที่สุด.....แต่ตอนนี้ผมก็เสียเวลาไปกับไอ้เด็กผีไปกว่าค่อน....อย่าเจอกันอีกเลยนะ.....เพี้ยง!!!!
.....................................
ถึงคู่นี้จะจัดให้เจอกันยาก....แต่นังคนแต่งก็สามารถ.....ตอนหลักเริ่มตันอีกแล้ว....รอกันอีกหน่อยนะ....แล้วจะมาต่อให้จ้า
-
ตอนพิเศษนี้อ่านแล้วอิ่มใจมากเลยค่า
เก็บเอาความหวานปะแล่มๆ ไปสู้กับรสเฝื่อนๆ ของตอนปกติล่ะกันเรา =____="
-
แอบบ่นๆ ว่าต้องอ่าน ปิง-เปาย้อมใจ
วันนี้ก็มาโผล่แล้ว ดีจัย :man1:
หลอนพี่บู้นับวันมันยิ่งหลอนขึ้นเรื่อยๆ เน๊อะ :เฮ้อ:
-
น่ารักค่ะ คำเดียวสั้นๆ :o8:
-
เป็นกำลังใจให้เชลบี้
ฮา อีคนขายของอ่ะ หน้าเลือดได้อีก.... :laugh:
พี่บู้ก้ยังตามมาหลอน ทำไมต้องมีอิมเมจหลอน ฉันไม่เข้าใจ ฮาๆๆ
-
ปิงบู้ววว....((เอิ่ม...ได้ข่าวว่าปิงเปานะ)) ไม่รุเว๊ย!! อารมณ์ปิงบู้กลับมาอีกรอบล่ะ ชอบๆ
ชอบไอ้เด็กจอมตื้อ ตื้อแบบไม่สนใจโลก ไม่สนใจใคร อิๆ ว่าแต่มารับจ๊อบแบบนี้ ไอ้หมาดำ
มันไม่ว่าไรเหรอ??? ดูมันหวงพี่มันอย่างกะไร
เป่าอี้น้อย ตั้งแต่เป็นลูกน้องพี่บู้ แสบสันต์ได้จัย น่ารักและมีเสน่ห์สำหรับพี่ขึ้นเป็นภูเขาเหล่ากา
((ไม่แน่ใจว่าเมื่อก่อน เคยไม่ชอบน้องเป่าอี้ด้วยหรา???)) ช่างมัน มันเป็นอดีตไปแระ
ตอนนี้เจ้ชอบน้อง แต่น้อยกว่าพี่บู้อ่ะ
-
เคล้นคลึงออกมาจากก้อนสมองสวย ๆ(สวยเพราะเกลี้ยงเกลา ปราศจากริ้วรอย----หยัก 5555+)
ตอน : ของเล่นที่ถูกทิ้ง....
ฮึก.....ฮึก
เด็กชายตัวน้อยสะอึกสะอื้น....สองมือเล็ก ๆ กำลังเช็ดน้ำตาป้อย หัวเข่าถลอกจนเลือดไหลซิบ.......ตามใบหน้าและร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ......
แขนผอมถูกเรี่ยวแรงมหาศาลฉุดกระชากให้ยืนขึ้น.....ก่อนที่มืออีกข้างจะปัดลงไปอย่างแรง....บนชุดนักเรียนที่เปรอะเปื้อนคราบดินในสนาม
“หยุดร้อง......เราบอกให้นายหยุดร้อง.....ทำไมถึงน่ารำคาญแบบนี้นะ”
“แง~ก็มันเจ็บนี่.......ฮึก....ฮึก....เจ็บ.....เจ็บ......ฮืออออ”
“บอกมาว่าพวกมันเป็นใคร.....นายบอกเรามา.....ไม่งั้นนายได้เจ็บหนักกว่าที่พวกมันทำเป็นสองเท่าแน่”
“แก๊งค์พี่เมฆชั้นปอสี่....กันต์....อย่าบีบแขนเราแรงซี่....มันเจ็บอยู่นะ....อ่ะ.....โอ๊ย”
มืออันทรงพลังออกแรงบีบเค้นอย่างลืมตัว ใบหน้าของเด็กผู้ชายชั้นประถมศึกษาปีที่สาม ผู้ซึ่งดูโตกว่าวัย ราวกับเด็กมัธยมต้นก็ไม่ปาน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน....จนสันกรามนูนเป็นสัน....ดวงตาคมฉายแววอาฆาต....พยาบาท
“ฮึก....ฮึก....เจ็บนะ....กันต์....บอกให้ปล่อยเราไง”
“นายนี่มันน่ารำคาญจริงโว๊ย......เพราะงี้ไงถึงได้โดนเค้ารังแกทั้งปีทั้งชาติ.....หุบปากแล้วก็รีบ ๆ กลับบ้านไปซะ!!!!!”
เด็กน้อยคนที่ตัวเล็กกว่ามากพยักหน้าอย่างว่าง่าย พร้อมกับสูดน้ำหมูกฟืด......เหตุการณ์ต่อจากนั้นจะเป็นอย่างไรนั้น เด็กชายราเชนทร์ก็นึกไม่ออกเสียแล้ว....เนื่องจากต้องรีบกลับบ้านตามคำสั่ง(ที่ดูเหมือนคำขู่อยู่กลาย ๆ)
อย่างน้อย ๆ ที่หวนคิดถึงเรื่องในวันนั้นเป็นครั้งคราว
ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องน่าแปลกซักเท่าไหร่นัก.....
ที่กลุ่มแก๊งค์เด็กแสบชั้นปอสี่....จะเลิกตามตอแย....รังแก เจ้าหนูเด็กหน้ามึน....ผู้ซึ่งไม่นิยมแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้า.....อาจเป็นเพราะเหตุผลเดียว.....คือพวกมันเจอเหยื่อที่น่ารังแกกว่าก็เป็นได้
.
....
......................
.............................................
“เฮ้ย......รู้ได้ไงว่ากูอยู่นี่”
ชายร่างหนาแสดงทีท่าตกใจเล็กน้อย เมื่อพบกับผู้มาเยือนที่ไม่เคยนึกฝัน.....ราเชนทร์ก้มหน้างุด เพื่อปกป้องสีหน้าเคอะเขิล....หนุ่มร่างโปร่งยืนนิ่งอย่างทำตัวไม่ถูก....เมื่อเจ้าของห้องตัวโตไม่มีท่าทีจะเอ่ยปากเชื้อเชิญ
“ผมกลับล่ะครับ”
เป็นบ้าอะไร.....นี่กูกำลังทำบ้าอะไร.....จะมาหาคนพรรค์นี้ทำซากอะไร.....
อยากทุบขาตัวเองซักร้อยครั้ง....ที่พาตัวเองก้าวเข้ามาตรงนี้....มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า คนที่เกลียดที่สุด
จะทำลายศักดิ์ศรีตัวเองไปถึงไหน....
จะทำตัวเป็นไอ้ขี้แพ้อีกนานมั้ย.....
“เดี๋ยว”
น้ำเสียงกรรโชกที่คุ้นหูเหมือนกับจะฉุดรั้งเอาไว้....ทำให้ผู้มาเยือนที่ทำท่าจะจากมา หันหลังกลับ
มาเพื่อแก้แค้นไง.....
มาทำให้มึงเจ็บ....เหมือนที่มึงทำกับกู....
ลูกพี่ครับ เด็กน้อยของผม.....รอผมก่อนได้มั้ย....รอผมคนนี้สะสางเรื่องราวทั้งหมดให้จบก่อน
ต่อให้ทางสะดวก....ต่อให้นรกเปิดทางให้.....แต่ผมคงจะยังทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้
จนกว่ามันจะตาย
จนกว่าจะได้เห็นมันตายไปต่อหน้าต่อตา
“มึงจะเอาอะไรจากกูอีก...” น้ำเสียงเหมือนตัดพ้อของอีกฝ่าย ทำเอาผู้มาเยือนใจเต้น.....ความกระหาย....ต้องการลิ้มรสชาติของชัยชนะวูบไหว....อย่างมีความหวัง
“ทำไมคุณกันต์......ถึงทิ้งผม.......ผมเหงานะ......ผมคิดถึงคุณ”
“ฮึ....!......ที่ถ่อมาก็เพื่อจะพูดแค่นี้อย่างนั้นหรือ.....กี๋เอ๊ย”
เด็กตาตี่คนนั้น....เด็กอ่อนแอ....ไร้ทางสู้มันตายไปแล้วสินะ.....ตายไปแล้วจริง ๆ
ร่างโปร่งบางโผเข้ากอดรัดกันต์เอนก.....ใบหน้าซุกไซร้อกกว้าง.....ขบกัดเบา ๆ ที่ยอดอกของอีกฝ่ายอย่างหยอกเย้าด้วยริมฝีปาก....ผ่านเสื้อกล้ามตัวบาง.....ใบหน้าที่ยั่วยวนอย่างมีจริตจกร้าน....
กูมันสกปรก....
กูมันต่ำช้า......
ที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะมึง.....เพราะมึงคนเดียว
มือใหญ่ผลักร่างนั้นออกจากตัวอย่างรังเกียจเต็มแรง ร่างโปร่งบางเสียหลักเซล้มก้นจ้ำเบ้า.......กันต์อเนกกระตุกยิ้มเยาะแกมสมเพชให้อีกฝ่าย.....
“ติดใจลีลากูขนาดนั้นเลยเหรอ....เสี้ยนถึงขนาดต้องตามมาเคาะห้อง....พี่กูต้องสงเคราะห์มึงซักครั้งสองครั้งใช่มั้ย”
ราเชนทร์รู้สึกมึนตึบ....ทุกอย่างนั้นรวดเร็วเกินไป.....ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำตอนที่ร่างของตนนั้นถูกฉุดกระชากขึ้น.....จนกระทั่งแผ่นหลังกระทบถูกผนังนั่นแหละ....ความเจ็บปวดก็แผ่ซ่าน
“คะ.....คุณกันต์”
“ใช่กูเอง.....ต้นฉบับ....ดั้งเดิมเลยแหละ......กูปล่อยมึงไปแล้วนะ......ไอ้กี๋.....คราวนี้มึงเป็นฝ่ายมาหากูเองนะ”
“ผมแค่คิดถึง.....”
เพี้ยะ!!!!
ใบหน้าขาวซีดถูกฝ่ามือของอีกฝ่ายตบฉาดใหญ่....แม้จะยั้งแรงเอาไว้ แต่ก็ขึ้นเป็นแถบแดง.......
“อย่าพูด....ไม่อย่างนั้นมึงได้ตายคามือกูจริง ๆ แน่”
ครั้งแรกที่ถูกผู้ชายคนนี้ตบ.....ราเชนทร์แค่นยิ้มกับตัวเอง......มึงตบกู......แต่คนที่เจ็บปวดก็คือมึง.....สีหน้าแบบนั้น....แววตาแบบนั้น หลอกกันไม่ได้หรอก......
“คุณกันต์......ผมกลัว....”
ปึก!!!!
หมัดหนักต่อยเข้าที่ผนัง....เฉียดใบหน้าของอีกฝ่ายไปเพียงเล็กน้อย เลือดสีแดงไหลซึมออกมา.....และไหลหยดลงบนผนังห้องสีขาวตุ่น.....กันต์เอนกจับร่างของผู้มาเยือนพลิกหันหน้าเข้าหาผนัง มือใหญ่ดึงรั้งกางเกงสแล็คสีเทาอย่างรีบร้อน พร้อม ๆ กับกางเกงขาสั้นของตน
“ชอบแบบนี้ใช่มั้ย......หึ.......กรีดร้องเข้าไปสิ.....แสดงความกลัวของมึงออกมา......แบบครั้งก่อน ๆ ที่มึงตบตากู ไอ้คนเสแสร้ง”
“ผมเปล่า.....อึก.....นะ....ครับ.....อาห์~”
“จะให้กูเปิดให้ฟังมั้ย ว่าวันที่มึงเมากัญชา มึงพร่ำเพ้ออะไรออกมา.....อันที่จริงกูรู้กี๋.....รู้อยู่แก่ใจ แต่กูก็ยอมตามเกมส์ของมึง....เพราะอะไร....มึงก็รู้.....มึงคิดว่ากำจุดอ่อนของกูเอาไว้ แต่มึงคิดผิด”
ร่างหนากระแทกตัวสุดแรง.....โลหิตไหลซึมจากช่องทางที่ฉีกขาด.....อันเกิดจากการร่วมรักที่รุนแรง.....น่าแปลกที่หนุ่มหน้าตายกลับรู้สึกเสียวซ่าน.....จนต้องกัดฟันข่มเอาไว้ แผ่นอกหนาที่บดเบียดเข้ามาทั้งอุ่น....และแฉะชื้น
“กูรักมึงกี๋......มึงคิดถูก......มึงเข้าใจไม่ผิดหรอก....”
“คุณกันต์.....ทะ.....ทำไม”
“แต่มึงคนที่กูรักได้ตายจากกูไปแล้ว.....ส่วนคนที่กูกำลังเอาอยู่.....ไม่ต่างอะไรจากซากศพ.....น่าขยะแขยง”
กันต์เอนกถอนแกนกายออก.....แล้วเหวี่ยงร่างกายที่บอบช้ำลงกับพื้นทั้ง ๆ ที่ตนยังไม่เสร็จสม ราเชนทร์ไปถึงจุดหมาย.....อวัยวะส่วนล่างเปรอะเปื้อนคราบอสุจิ ขณะที่ช่องทางด้านหลังเต็มไปด้วยเลือด
“กูเกลียดมึง......ไอ้เหี้ยกันต์.....มึงมันเหี้ยที่สุด”
“มึงก็เหี้ยไม่น้อยไปกว่ากูหรอก......แต่ถึงอย่างนั้น สัญญาก็ยังคงเป็นสัญญา กูจะช่วยให้มึงสมหวัง....ฉะนั้นไสหัวออกไปจากห้องกูซะ”
คราวนี้ไม่ได้สำออย.....ไม่มีการเสแสร้ง
ความเดือดดาลทำให้หนุ่มหน้าตี๋ตาพร่าเลือน
สติสัมปชัญญะดับวูบลง
โดยที่ภาพสุดท้ายที่เห็น.....คือเพื่อนตัวโตสมัยเด็กในชุดนักเรียน ใบหน้าฟกช้ำเหมือนกับเพิ่งไปมีเรื่องมาหยก ๆ กำลังส่งยิ้ม และยักคิ้วกวน ๆ มาให้.....
..................................
อ๊ากกกกกกกกกกกกก คืองงใช่มั้ยคะ
ว่าอีกันต์มันยังไง....คนแต่งก็งงค่ะ ตอนแรกก็เหมือนจะช่วยกี๋....ไป ๆ มา ๆ เหมือนจะดัดหลังโดยร่วมมือกับอีดำ....แต่ตอนเน้.....ตอนเน้มันเป็นไปแล้วค่ะคุณผู้โช๊มมมมม หรือนมยักษ์จะเริ่มมีใจให้ควายถึก แล้ววางแผนจะเชี่ยกี๋น้อยทิ้ง.....อันนี้ตอบไม่ได้ เพราะการกระทำ บางครั้งมันก็ไม่มีเหตุผล แต่คนแต่งจะต้องหาเหตุมาให้จนได้แหละ ถึงจะแถ....ไปบ้าง แต่ก็......เอาน่านะ
-
มาดันย่ะ....ร่วงแต่เช้าเลย
-
อ่านจบแล้วโหวต พี่บู้ ภาคโทชิโอะจัง :z2:
ส่วนเนื้อหาตอนนี้ ขอข้ามไปก่อน :เฮ้อ:
-
บิ๊กของเดี้ยนหายไปไหนเนี่ยยยยยย
:serius2: :serius2:
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบคิดว่า เชลบี้นี่ ชอบความรุนแรงจริงๆ ฮาๆๆ
อ่านไปก็ เออ แบบชอบฉากรุนแรงนิดหน่อยเหมือนกัน!!
หรือว่าฉันจะโรคจิตไปด้วย โอ้วม่ายยยยย
แต่ตอนนี้ อ่านจนจบก็สรุปได้ว่า
ตูงง!!
..............
กอดเชลบี้ เราก็บ่นไปงั้นอย่าใส่ใจเลยนะ เหอๆๆ
-
ได้เวลาตอบเม้นท์แล้วนะนี่.....แป๊บนึงนะเคอะ...เดี๋ยวมา
-
อ่านะ...สงสารเชนนี่ พูดไรไม่ออก...ไอ้นมยักษ์แมร่งชั่วอ่ะ
-
ตอน : กับดัก
“อ้อ.....อย่างงี้เองสินะ.....นึกไม่ถึงเหมือนกัน ว่ามึงกับไอ้สิวจะเป็น....อ่า....มึงคนเดียวสินะที่คิดอยู่ฝ่ายเดียว.....มึงทำถูกแล้วล่ะ.....ที่บอกความจริงกับกู....กูจะยอมร่วมมือกับมึงก็ได้”
.
...
.......
...
.
บิ๊กเล่า ;
แผนเชี่ยอะไรไม่เห็นจะเข้าท่า!!!
ผมกับมันตกปากรับคำแกล้งสมมติเป็นคู่ผัวตัวเมียกันมาก็ร่วมสองอาทิตย์แล้ว.....แต่เฮ้ย ทำไมรู้มั้ย แผนห่าเหวของมันช่างไม่เป็นผลดีกับผมเอาซะเลย....
ประการที่หนึ่ง ผมต้องทนกับการถูกไอ้เชี่ยกันต์ลวนลามทั้งวาจา....และการสัมผัส ถูกเนื้อต้องตัว.....ทนแขยงกับปากของมันที่มาคลอเคลียอยู่แถว ๆ ต้นคอ
ประการที่สอง ไอ้หมาไม่ยักกะหึงหวงผมอย่างแต่ก่อน....ที่ผมไปชอบน้องเปาเลยแฮะ.....มิหนำซ้ำ....ดูท่าทางมันจะดีใจออกนอกหน้า
“บุ๊กบิ๊กกกกกกกกกกกกกกกก~”
มันเดินตรงรี่เข้ามาหาผม ด้วยน้ำเสียงกวนตี๊น.....
ในมือถือนมมาสองกล่อง กล่องนึงมันถือดูดจ๊วบ ๆ.....ส่วนอีกกล่อง
“กินนมมั้ยบุ๊กบิ๊ก”
“ขอบใจนะที่เรียก....กล่องสุดท้ายแล้วสิ”
ผมยื่นมืออกไปหมายจะรับ แต่ไอ้หมากลับชักมือกลับ....
“อยากกินก็ไปหานมยักษ์ดิ.....ครึครึครึ.....ไปหานมดูดกันตามประสาสองคนผัวเมียนิ”
นั่นไงว่าแล้ว เล่นกรูอีกดอก......ขยันโห่....ขยันแซวกรูจริ๊งง
ไปไม่เป็นเลยว่ะ
ซะเมื่อไหร่ล่ะหมาน้อย!!!!
“แต่เค้าอยากกินนมหมามากกว่านิ.....มานี่ม๊ะ....มุ๊ ๆ ๆ ๆ”
“เฮ้ยยย.....ไม่มี...เนี่ยยย.....แบนราบ......บุ๊กบิ๊กไปกินนมกันต์อ่ะดีแล้ว.....ไปจ๊วบ ๆ กันให้หายอยาก....พี่อะ-นุ-ยาด”
“ตอนนี้กระแสกินหมากำลังมานิ.....ส่งพี่ไปขายที่สกลนครดีมั้ยฮึ”
จัดซักหน่อย.....แก้เครียด.....ไอ้หมาเหม่งรีบลนลานทิ้งกล่องนมในมือแล้ววิ่งหนีไปที่ประตู
เคยทันมั้ยหมา.....เคยหนีกันพ้นมั้ยไอ้เตี้ย.....ประตูมันเปิดเข้า....มึงจะกระแทกเพื่อ....ฟรายเอ๊ย!!!!!
.
...
........
.....................
...
..
.
อิ่มแปล้!!!!
ผมดึงผ้าห่มคลุมตัวไอ้เด็กโอโม่ที่นอนคว่ำหน้า หลับตา กัดฟันกรอด ๆ พร้อมกับละเมอสาปแช่งพึมพำ....เอาเหอะ.....สบายใจละ....ได้อึ๊บพี่....พร้อมกับถามตัวเองว่า.....กูจะบ้าจี้ไปกับไอ้กันต์เพื่อ....ในเมื่อพี่ก็เป็นลูกไก่ในกำมือผม....นึกอยากตอนไหน....เมื่อไหร่....ที่ไหน.....ถ้าผมอยาก....มันไม่ยอมก็ต้องยอม
ครืดดดด......ครืดดดดดด
ตายยาก.....
บ่นถึงก็โทรมา
“ฮัลโหล”
“น้องดำ.....พี่กันต์คิดถึง”
“กูวางละนะ....แม่ม...เสียเวลาทำมาหาแดกจริง ๆ”
“เดี๋ยวสิครับ.....มาเจอกับผมก่อน....พี่บิ๊ก....”
“ไม่ต้องมาทำเสียงซีเรียส เจอก็เจอ....กูก็อยากจะคุยกับมึงอยู่พอดี”
“หวาว~ใจตรงกัน น่รักที่สุด”
“ขืนไปหาแล้วทำรุ่มร่าม กูอัดนมแตกจริง ๆนะ...กูเตือนไว้ก่อน แค่นี้นะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน บาย”
สงสัยผมคงต้องเล่นกล้ามบ้างละ
'...กี๋มันคิดไม่ซื่อกับพี่บู้.....ถ้าผมไม่รักมัน....ผมไม่ยุ่งหรอกพี่บิ๊ก.....ผมรู้ว่าพี่น่ะหวงพี่บู้มาก....ผมก็รักมันมากเหมือนกัน เราสองคนมาร่วมมือกันนะ....'
ที่ผมยอมลดตัวไปเสวนากับคนอย่างมัน....ก็เพราะเหตุผลข้อนี้เพียงข้อเดียวเลย.....ให้ตายดิ.....ผมไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก...ไอ้ความรู้สึกของคนที่รักเค้าข้างเดียวอะไรนั่น.....แต่ไอ้หมามันอาจจะเข้าใจ.....
“บิ๊กแม่มเผด็จการณ์ บ้าอำนาจ....ไอ้ตุ๊ด!!!!”
ห่านิ....นั่นละเมอเรอะ...ตื่นขึ้นมาชี้หน้าด่ากันเลยดีกว่า.....หลับจริงป่าววะ
“หึหึหึหึ....ขออีกรอบนะหมา....สิบนาทีก็ยังดี....ซี๊ดดดดดดดด”
.
....
..................
.
.
.
.
“ว่ามา....เวลากูมีค่า”
ผมบอกกับไอ้หน้าโหดที่ส่งยิ้มทักทาย ขณะที่ผมเลื่อนเก้าอี้เพื่อจะหย่อนก้น มันยกมือขึ้นไหว้ผม....ผมรับไว้มันอย่างเสียไม่ได้
“คือผมเพิ่งจะ.....”
แล้วมันก็เล่าเรื่องที่มันทำกับไอ้สิวให้ผมฟัง....เรื่องราวจากปากมันฟังดูคุ้น ๆ.....เหมือนสิ่งที่ผมเคยทำกับไอ้หมาไม่มีผิด....เสียก็แต่มันทำเพราะความรัก
อะไร....ก็ผมไม่ได้รักพี่นี่....เคยบอกหลายครั้งแล้วไม่ใช่รึ
“แล้วมึงจะเอาไง....จะเลิกมั้ย.....เพราะดูท่ามันจะไม่ได้หึงหวงอะไรมึงเลยนี่”
“ผมว่าก็ดีเหมือนกันพี่....ผมเรียกพี่มานี่....ก็อยากจะปรึกษา ว่าจะเอายังไงดี”
หึหึหึ....มึงคิดผิดแล้ว ที่จะปรึกษาคนเลวชั่วอย่างกู.....แต่ถึงผมจะเลว ผมก็เลวอย่างมีเหตุผลนะ........
“เอายังไง.....นั่นเรื่องของมึงแล้ว.....ไม่เกี่ยวกับกู.....กูแค่มาเพื่อบอกกลับมึงว่า.....กูเลิกเล่นแล้ว....กูสะอิดสะเอียน”
ห่าเอ๊ย....ไอ้เชี่ยกันต์แมร่งร้องไห้.....
“พี่บิ๊กครับ....อยู่เป็นเพื่อนผมนะ....ได้มั้ย......ผมเครียดเหลือเกิน.....ผมไม่มีใครให้พึ่งแล้วจริงๆ”
ห่าเอ๊ย.....กูใจอ่อน....นี่ผมกลายเป็นคนแพ้น้ำตาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
..............................................................................................
บรรยาย
“พี่กลับละนะ....เราเองก็อย่าดื่มให้มันเยอะนัก....” บิ๊กพูดกับชายร่างหนาที่สูงน้อยกว่าด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง กันต์เอนกหน้าแดงด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ พยายามประคับประคองตัวเองไม่ให้เซล้ม....แต่จนแล้วจนรอดก็
หมับ!!!
คนตัวสูงกว่าถลันเข้ามาประคองเอาไว้ได้ทัน...เนื่องจากเพียงแค่จิบไปแก้วสองแก้ว บิ๊กยังคงมีสติสัมปชัญญะเต็มเปี่ยม ขณะที่อีกคนดูท่าจะไม่ไหว หนุ่มผิวเข้มโบกมือเรียกแท็กซี่เพื่อมารับคนเมา
“นี่.....แล้วก็ลดความกวนตีนลงบ้างนะเราน่ะ.....พี่ไม่ชอบเด็กปีนเกลียว พูดคุยกันดีดีแบบนี้ค่อยน่าคบหน่อย ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาพี่ได้ตลอดนะรู้ป่าว ไอ้นมยักษ์ แล้วก็....กลับไปนี่ก็ไม่ต้องแดกห่าแล้วนะเหล้าน่ะ เข้าใจที่พูดมั้ย”
“คร๊าบบบบคุณพ่อ”
“เออเฮอะ....ไหว้พระเถอะลูก” มือใหญ่สีแทนปิดประตูให้ ก่อนจะยกมือขึ้นล่ำลาอย่างหมดห่วง คนเมาฟุบหลับกับเบาะด้านหน้า....ร่างสูงบอกทางคนขับให้เสร็จสรรพ แต่ก็ไม่ลืมจำทะเบียนรถคันนั้นเอาไว้....เผื่อว่าเป็นรถของพวกมิจฉาชีพ
ใจจริงดำศรีก็อยากจะไปส่งอยู่....แต่สถานการณ์มันดูเคอะเขิลเกินไป....เนื่องด้วยมีเรื่องให้กัดกันทุกครั้งที่พบปะ....จะมีก็วันนี้ ที่บิ๊กรู้สึกสงสาร.....เข้าใจหัวอกของอีกฝ่าย แม้จะไม่เคยมีประสบการณ์ช้ำชอก(ยกเว้นเรื่องน้องเปาอ่ะนะ----ก็เจ้าตัวเองก็ไม่ได้ฟูมฟายอะไรมากมายนี่----คนแต่ง)
บนรถแท็กซี่.....ร่างที่ฟุบลงไปอย่างไม่ได้สติเหยียดตัวขึ้น....ก่อนจะเอนหลังราบลงไปกับเบาะด้านหลัง....กันต์เอนกกอดอก ริมฝีปากยกยิ้มอย่างชั่วร้าย.....เมื่อแผนการที่วางเอาไว้ กำลังจะเป็นรูปเป็นร่าง
“หึหึหึหึ.....น้องดำ.....ตกหลุมง่ายจังเลยนะ”
.................................
งิ๊งงงงงง.....บับว่า......อิกันต์กำลังคิดกระไรอยู่(คนแต่งขออุ่บไว้ก่อนนะคะ).....ดูท่าจะร้ายแอนด์เลวแซงหน้าบุ๊กบิ๊กไปแล้วง่ะ.....
จึ้ก ๆ ๆ ๆ มีนิ้วมือของบุคคลปริศนามาสะกิดที่ไหล่คนแต่งยิก ๆ หันไปอ้าว....
“หนูเป็ด.....หนูพลอย”
“อั๊ยย๊ะ....พวกชั้นโดนลดบทบาทหรือยะนังเชลบี้.....”
“พวกชั้นนี่นางเอกเบอร์หนึ่งของค่ายนะ มาตัดทิ้งกันแบบนี้ เดี๋ยวแม่ก็ริบเงินเปอร์เซ็นต์คืนกับงดเงินใต้โต๊ะเลยดีแม๊ะ”
อ่ะนะ....ก็วน ๆ กันออกเหอะพวกหล่อน....ฮา
บับว่า.....เดี๋ยวมาตอบเม้นท์
ปล. มาสั้นแต่เร็วก็โอเคนะเคอะ
-
เลวมากไอ้บ้ากันต์ (บังอาจคิดไม่ซื่อกับบิ๊กของเดี๊ยน)
ผั้วะ!!! (อ้ายนังบู้ ตบหัวช้านนนน)
(โหมดเวิ่นเว้อ :z6:)
-
บอกคนเขียนอีกครั้งนะคะ ว่าเกลียดไอ้นมยักษ์อย่างไม่มีเหตุผล
ไม่รุดิ อ่านกี่ทีก็รับไม่ได้ ในเหตุผลของตัวละครตัวนี้ ทำไมต้องรุนแรง
รุนแรงเพื่ออะไร??? งืมมม...สงสารน้องกี๋เหลือเกิน....
มากรี๊ดกร๊าดกับพี่บู้ดีกว่า น่ารัก น่าฟัดกว่ากันเยอะ ฮาๆ กวน ตรีนน้อง
แต่ก็ไม่พ้นโดนน้องกิน เนอะ 555+ โง่และอึนได้อีกพ่อนายเอกเรา
อยากอ่านพี่บู้อีก หมาดำมันอิ่มแล้ว แต่เรายังมิ๊อิ่ม...
-
ตอบเม้นท์ (ดองมาหลายจันทร์แล้ว....ทั้งที่เม้นท์มีอยู่นี๊ดดดดด)
---ตอนหมาเมิน---
อยากได้อิหมาดำมาเก็บไว้เองจริงๆเลย เฮ้ออออออ
กรี๊ด......ตกหลุมรักหมาดำเหรอคะตัวเธ๊อออออ....เก็บลงหีบ....ถ่วงน้ำ....หรือเก็บไว้ในอ้อมใจคะ
ชักโรคจิตกันใหญ่แล้ววว ทั้งคนแต่งคนอ่านนนนนนนนน :z3:
เรามันพวกเดียวกัน....เลยโคจรมาป๊ะกันเองน่ะเจ้า...
อ่าว อะไรยังไงนี่ :z3:
รายนี้กะอ่านฉากลงโทษเต็มที่....ขอโทษเคอะ....แต่ก็ลงตอนน้องหมาถูกลงโทษจริง ๆ แล้วนะคะ
เอาล่ะสิ บู้ ฮ่าๆๆ
รายนี้มาเม้นท์เค้าสามตอน....แล้วก็หนีหาย....ฮึกฮึก....ลาก่อนค่ะ....(เสียใจอ่ะ)
แอบสะใจกับบทลงโทษแบบใหม่ของบุ๊กบิ๊ก
แต่มาใช้กับพี่บู้ คิดว่าจะสำนึกมั้ย :เฮ้อ:
อิพี่ปิง น้องเปา เค้าซั่มกันแล้ววววววววววววว
ดีว่าน้องเปา ยังพอหาความปกติได้อยู่
ถ้าเป็นพี่บู้ เจอแบบนี้ คงเอาโอกาสนี้เป็นคนกดเองเลยมั้ง :m20:
บู้น้อยเกินขีดจำกัดของคนธรรมดามานานนักหนาแล้ว....แอบคิดอยู่ว่าแก่ตัวไป....จะห้าวขนาดไหนนิ
---ตอนสงครามเล็ก ๆ---
ทำไมมีแต่คนปากไม่ตรงกับใจนะ การกระทำสวนทางกับความรู้สึกตลอด จะประชดกันให้ได้อะไรแต่ละคน :z10:
เค้าเรียกซีนอารมณ์ เหอ ๆ คิดถึงนะ....หายไปอีกล๊าวววว
บู้น้อย จะสู้กะบิ๊ก แน่ใจแล้วเหรอว่าทำได้ ตื่นเอง หาข้าวกินเอง ซักรีดเสื้อผ้าเอง ไหนยังต้องอาบน้ำสระผมเอง
แล้วยังจดเลกเชอร์เอง บลา บลา....อีกเยอะนะลูก ทำเองไม่ไหวหรอก ซมซานกลับไปง้อให้มันเป็นทาสรับใช้
บู้น้อยต่อไปเหอะ ทำเองเหนื่อย เสียศักดิ์ศรีลูกพี่ใหญ่ของแก๊งค์นิ...555+
อิกันต์ แกชอบบุ๊กบิ๊กจริงๆ หรือแค่แกล้งเชนนี่กันแน่เนี้ยะ? ชักกลัวใจแกแล้วนะ
แล้วในตอนถัดไปก็เฉลยให้รู้กันไปเลยว่าใครแพ้...คริคริ....พี่บู้มันพัฒนาแล้วนะขอบอก....รู้จักช่วยตัวเองตั้งหลายเรื่อง....ถึงจะช้ากว่าชาวบ้านเค้าสิบก้าวก็เหอะ
โห๊ะๆๆๆ ตอนหมาเมินนี้ สรุปเค้าเข้าใจถูกใช่ป๊ะ แต่แหม.....ทำโทษแบบนี้ เด่วก็เหมือนทำโทษตัวเองอีกละ 555
ตอน สงครามเล็กๆ
ว่าแต่ที่พี่บู้จะแก้แค้นอ่ะ เอาให้แสบแอนด์เนียนๆเลยนะจ๊ะ.... เอาใจบิ๊กกระอักแล้วไม่รู้จะทำไงอ่ะ 555
แต่ถ้าเป็นงั้นพี่ว่าบุ๊กบิ๊กจัดหนักเพิ่มอีกแน่ๆเลย
บิ๊กมันหาเรื่องจัดได้ทุกครั้งที่อยาก....เป็นคนไม่มีเหตุผลที่ดูมีเหตุผลดีมั้ยล่ะคะ
ตอนนี้ก็ได้เห็นพัฒนาการพี่บู้แล้ว มันแกล้งหลับว่ะเฮ้ย แสบนะเนี่ย :laugh:
แสบมานานแล้ว....แต่ไม่แสดงออก....การแก้แค้นของพี่บู้ไม่เจ็บ....แต่ถลอกค่ะ....เอิ๊ก
จิ้นคู่กันต์บิ๊กแล้วเหงื่อแตกพลั่กๆ ไม่ดีมั้งจ๊ะ :m29:
น้องกี๋เริ่มคิดมากแล้วอ่าดี๊ พอเค้าไม่สนใจตัวก็เริ่มจิตตกแล้ว หึหึ :z1:
ลุ้นๆคืนนี้ แต่ถ้าเน็ตยังกากแบบนี้ สงสัยจะได้อ่านที่โรงเรียนซะแล้ว :เฮ้อ:
กี๋ยังอยู่ในวังวนของความแค้น...คงยังไม่หลุดพ้นง่าย ๆ คู่นี้ต้องค่อยเป็นค่อยไปนะคะ
อ่านแล้วปวดใจแทนกี๋
ลุ้นให้กันต์เลิกหาเรื่องใส่ตัว ทำตัวเลวๆ ซักทีเหอะ
คงยากนะ เพราะรายนี้เค้าลึกกว่าบิ๊กเยอะ เอาใจช่วยพวกมันด้วยนะคะ เหอ ๆ
---ตอน.....ไม่เคยจะคาดคิด---
หมาน้อย ยังไงๆ ก็หนี บิ๊กไม่พ้นหร้อก แล้ว เมื่อไหร่แก๊งของเพ่บู้จะยุบเนี่ย..
..รู้ไหม ไม่มีใครสนใจแก๊งของเพ่หรอก เค้าสนแต่ความรั่ว+น่ารัก ของเพ่มากกว่า อ่ะ ฮ่าๆ
..จัดรางวัลหนักๆ บิ๊ก จัดเผื่อด้วย หมั่นเขี้ยว หมาน้อยมานานหละ..
...เชน รักๆๆๆ กันต์ ซะทีเช่
:pig4:
จัดหนักตลอด....หมาน้อยก็ขาดใจตายพอดีดิ แก๊งค์นี้ยุบยาก...เพราะหาความมีตัวตนไม่เจอ....อิบู้มันอุปโลกเองของมันคนเดียวน่ะ
:pig4: ยอมไปเถอะบุ๊กบิ๊กจะได้กุ๊กกิ๊กอิหมาน้อยมัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า สงสารกันต์จังไอ้กี๋ :z3:บ้า
อีกคนนึงแล้วที่สงสารกันต์ แล้วคุณจะคิดผิด อิอิอิ
ยังไงหมาดำมันก็ชั่ว เอ้ย ฉลาดกว่าพี่บู้จริงๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชั่วร้าย....ต่างจากเลวชั่วก็ตรงนี้แหละ ก๊ากกกก
บุ๊กบิ๊ก - บู้ เล่นอะไรกันอีกละ :z2:
กี๋ - กันต์ เอิ่มแอบสะใจ กี๋นิดๆฮา ขาดฉันแล้วเธอจะรู้สึก :laugh:
ส่วนคู่สุดท้ายนี่ สงสาร เปา :เฮ้อ:
สงสารไอ้กี๋เถอะ....ชีวิตมันเจอแต่เรื่องแย่ ๆ
ให้พี่บู้ร้ายเดียงสาอย่างนี้ต่อไปนั่นแหละค่ะ ว่าแต่เมื่อไหร่จะไปเอาหัวแบบนี้ออกอ่ะ :z3:
ส่วนกี๋ ถ้าไม่ทำไรซักอย่าง เดี๋ยวเสียใจไปตลอดชีวิตนะลูก :กอด1:
เป็นพัฒนาการทางด้านแฟชั่นอ่ะฮ่ะ....พอ ๆ กับเลดี้กาก้า(ได้ข่าวว่าชุดนี้ขายไม่ดีนิ----แต่ก็ดีกว่าฟิคแกนะยะนังบี้)
พี่บู้ ไอ้เด็กร้ายกาจ ยั่วนักนะ ระวังตัวไว้เหอะไอ้หมาดำ
เอาคืนหนักแน่นอน 555+
กันต์กี๋ เป็นอะไรที่ อึน มึน และซึน ที่สูดในทุกคู่แระ อ่าน
แล้วเหนื่อย อยากอ่านกุ๊บกิ๊บยูเรก้า คู่ใหม่ปลามันส์ พี่ปิงน้องเปาอ่ะ
สามคู่นี้เหมือนกันที่ความหื่นของฝ่ายเมะ....แล้วหมาดำก็จัดหนัก....ตามคำขอ 555+
ตีขลุมมั่ว เนียนเอาง่ายๆงี้เลยเรอะ
(แต่นานไปเราก็เหี่ยวแห้งตาย)
เค้าขอฉากกันต์บิ๊กไปปรึกษาปัญหาชีวิตบ้างได้ป่ะเนี่ย อิอิ
บทจะง่ายก็ง่ายเนอะอีนี่....ฮา ก็อาศัยลูกเนียนไปวัน ๆ อ่ะ....อิอิ
5555 ว่าแล้วๆๆ พี่บู้สุดท้าก็เสร็จเจ้าอีกจนได้ ฮ่าาามากตอนจะไปใส่เสื้ออ่ะ แบบไม่ทันแล้วละพี่บู้ ยั่วน้องขนาดนั้นอ่ะนะ ไม่ทันแน่ๆ อิอิ
กี๋กันต์ก็ยังคงบีบหัวใจเราต่อไปอย่างต่อเนื่อง แบบยิ่งอ่านยิ่งหวั่นๆว่ากี๋น้อยจะช้ำหนักคราวนี้จะช้ำทั้งกายและก็ใจด้วยอ่ะ เฮ้ออ
ช้ำจริง ๆ จ้า....ได้เลือดกันเลยทีเดียว
555+ จะมีซักวันมั๊ยที่หมาชนะ
เอาน่า สู้ต่อไปทาเคชิ!!
ขอนับนะคะ.....
ครั้งแรก....วางยาน้องบิ๊ก
ครั้งสอง.....เรียกพ่อกับน้องมาที่ห้อง
ครั้งที่สาม.....แกล้งหลับ....ยั่วอิดำ
เฮ้ยยยย ก็ไม่น้อยนา....ถ้าหมาเอาจริง อิบิ๊กต้องสยบค่ะ
เดี๋ยวมาตอบหน้าสามสิบสามและสามสิบสี่นิ
-
---ตอน สองหวาน---
สองคู่่ชู้ชื่นนะตะเอง :haun4:
ส่วนกี๋น้อย :เฮ้อ: ละเหี่ยใจแทน ต้องใช้เวลาสินะ แต่นานขนาดไหนนี่ไม่รู้ พี่บู้แก่งั่กๆแล้วจะยังเชื่อว่าตัวเองรักพี่บู้อยู่ป่ะเนี่ย
สองสาวเบี้ยนกันเองก็ดีนะ ดูเข้ากั๊นเข้ากัน :laugh:
กดบวกรับวันอาทิตย์ที่อากาศแอบดี :z1:
สองสาวเบี้ยนกัน?!?....ขอไปปรึกษามันสองตัวก่อนนะ ว่าจะยอมมั้ย
เชนนี่ลูก(เคย)รัก หนูเหมือนจะจิตๆ เข้าทุกวันแล้วนะนี่ ต้องโทษใครดีล่ะ
ระหว่างกันต์ กับพี่บู้ จะว่าไปน้องมันก็คงเจอความทุกข์มาเยอะอ่ะนะ คงต้อง
โทษกันต์เต็มๆ อ่ะ แถมยังมาทิ้งเชนนี่น้อยไปอีก เฮ่อ...((ถอนใจเฮือกใหญ่ๆ))
พี่บู้น่ารักอ่ะ ไอ้เด็กบ้านี่จะให้บ้ายังไงก็น่ารักเสมอในสายตาคนอ่านนิ ฮาๆ
คู่ใหม่ปลามันส์ ก็ให้นึกเหนื่อยนึกเพลียแทนหนูเป่าอี้ เพลาๆ บ้างก็ได้นะพี่ปิง
สงสารก้นน้องเค้าอ่ะ 555+
สองสาวนั่นก็ว่ากันปายยย
ดีใจที่ตัวเธอรับพี่บู้ได้ทุกอย่าง....งิ แม่ขาประจำของเค้า ขาดเธอไปเหมือนขาดใจ
ยังมีคนที่เม้นอยู่เน้อ ฮ่าๆๆๆ แต่ไม่รู้จะเม้นอาราย
:laugh: :laugh:
แค่นี้ก็ชื่นจายแล้วค่า
แอบกริ๊ดในมุมมืดเบาๆ
อยากให้กี๋เป็นฝ่ายกุมชะตากรรมกันต์
แต่ตอนนี้เอาแค่รู้ใจตัวเองก็พอแล้ว รักของคู่นี้เพี้ยนมาหลายปี กว่าจะยอมรับตัวเองได้
ไม่ต้องเอามีดจ้วงตับกันไปก่อนก็ดีแล้ว
มีแต่กันต์ที่กุมชะตากี๋....มันเลวชั่วตัวพ่อจริง ๆ
ตอนนี้มันมี ตั้ง 4 คู่แหนะ สองคู่แรกมันหวานก็ดีอยู่นะ
แต่มาถึงกี๋น้อย มันอาไร้ ยังวนเวียนไม่เลิก ยังอยากจะกดพี่บู้อยู่อีก
คู่สุดท้าย เป็นถึงขนาดนี้แล้ว ปล่อยมันยูริกันไปเถอะนะ :laugh:
เป็นตัวละครที่ตั้งใจให้มาเป็นคู่แข่งของบุ๊กบิ๊ก....ไป ๆ มา ๆ ดันมีผัวเป็นนักกล้ามอี๊กกกก ฮา
มาช่วยดัน อิอิ
ตอนนี้เหมือนๆจะแฮปปี้นะนี้ แต่ดันมีติ่งเศร้าของน้องกี๋น้อยนี้ซิ มองไม่เห็นอนาคตอ่ะ
เป็นเรื่องที่ต้องคาดเดากันต่อไปนิ
ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน คิดถึงลูกพี่บู้ที่สุดดดดดด
หาแทบไม่เจอ หล่นมาอยู่ซะไกล
เอ้า.. ดันให้ก่อน ค่อยอ่านละกัน
ดันเบา ๆ นะ....อิ๊....อ๊างงง~
---ตอนอึ๋มศักดิ์ ปะทะ ดำศรี---
คำที่สบถเหมือนกันนี่ใช่ นอนเซนท์ รึเปล่า
กันต์ฉลาดเนาะ แต่ไม่ค่อยเฉลียวเท่าไหร่
ส่วนบิ๊ก ฉลาดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องพี่บู้
แล้วถ้ากันต์ตกลงปลงใจจะจีบบิ๊ก?? กี๋จะเสียใจรึเปล่า?
ตอบม่ายด้ายค่า
กันต์เอนก นี่แกเอาจริงช่ายม๊ายยย????
ยี้ แค่นึกก็ขนลุกตามแระ ผู้ชายตัวใหญ่ๆ
ล้ำๆ หนาๆ 2 คนนี่นะ :m20:
พี่บู้ น่ารักแบบไม่มีเหตุผลอ่ะ ไถตังค์ชาวบ้าน
คนอ่านมันยังมองว่าน่ารักได้เลย 555+
ดูอิหมาดำมันยังไม่หวงพี่เข้าเส้นเท่าไหร่ คุคิ
ส่วนอิพี่ก็ช่างไม่รู้ ไม่เข้าใจสิ่งรอบตัวเสียเลย
เอ้า เราก็ติดตามตอนต่อปายยย
อยากอ่านพี่บู้วววว :z2:
มาภาวนาให้หมาน้อยรอดตีนดีกั่ว....อิอิ
คำนี้เลยคำนี้ นอนเซ้นส์ ใช่ม่ะ
อ่านะ นึกว่าฟีดเจอร์ลิ่งกันซะแล้ว หึหึ กำลังแอบสยองก่อนอ่านเชียว
แต่ พี่บู้ได้จังหวะนี้ไม่ได้เลยนะ เด็กเกเร ฮี่ๆ
ตัลหลอด....ขอให้บอก....ไวนักล่ะ เค้าน่ะ
รู้สึกเหมือนอะไรๆจะเริ่มดีขึ้น
หวังว่าสุดท้ายแล้วทั้ง 2 คู่จะแฮปปี้น้า อย่าหักมุมเน้อ
ปล. ชอบลายเซ็นรีบนจัง แต่เสิร์ชคำว่าอิวเค่อหลี่หลินในลุงเกิลแล้วมันไม่ขึ้นอ่ะ ช่วยบอกทีได้ไหมจ๊ะว่าหาฟังได้ที่ไหน
คุณคาเมะ มาตอบรีนี้ด้วยนะเคอะ.....
เอิ่ม ขอให้แฮปปี้ด้วยเถอะ
อนาคตเป็นเรื่องไม่แน่นอน....ทำประกันกับเชลบี้วันนี้....เย้ย....ม่ายช่ายละ
ฮ่าๆๆๆ ต้องหน้าแรกเท่านั้น
:jul3:
ดีใจ มีคนมาคอยดัน
55ดีขี้นเเล้ว ห้ามหักมุมนะคะ
ไม่รับปากนะคะ.... o18
---ตอน คู่ชั่ว---
ไม่โควทของคุณนินะคะ เพราะยาว.....5555 แต่อยากจะบอกอีกครั้งว่าปลื้มมาก....แล้วก็ฝากติดตามงานของบี้ด้วยนะเคอะ....บี้เองก็จะเป็นแฟนคลับคุณนิตลอดไป
แผนที่ใช้ท่าทางจะยิ่งใช้ยิ่งแย่นะ
คิดว่าบู้เป็นคนธรรมดาเหมือนคนอื่นเหรอ
กว่าจะเข้าใจ ไม่วิ่งไปซื้อถุงยางมาให้กันต์ใช้แล้วเหรอ??
นั่นดิ :m20:
โอ้ย ขนลุกขนพองอ่านไปถูตัวไปด้วยความสยิวปนสยอง กรึ๋ย...
ไอ้หมาดำ กับนมยักษ์แก...ฉันเริ่มรับพวกแกสองคนไม่ได้แระ
นรกสร้างให้เกิดมาคู่กันและกันโดยแท้ อี๋....
พี่บู้...มันจะดีหราลูก เล่นวิ่งไปเปิดกระโปรงหญิง จับก้นหญิงโชว์แมนอ่ะ?
เค้าล่ะอ่านไปใจก็หวั่นๆ ไปว่าพี่บู้จะโดนมากกว่าตบหน้านะ
ถ้าหญิงเค้าเกิดมีสามีเดินคู่พี่บู้จะโดนกระทืบไส้ไหลเอานะลูก...เป็นห่วงอ่ะ
เป่าอี้ เชนนี่ ฝาก((จะไว้ใจให้ดูได้ป่ะนี่?))ดูแลพี่บู้ด้วย อะไรที่มันไม่ดี
ทำแล้ววอนตี_ชาวบ้าน ก็ปรามๆ กันไว้บ้าง ก่อนลูกพี่ตัวน้อยจะโดนสหบาทาเค้าอ่ะนะ
โอม...เพี้ยง ใครอ่านแล้วเมนท์ขอให้ร่ำให้รวย ได้คะแนนสอบดีๆ เด้อค่าเด้อ
อนุโมทนาด้วยเจ้าค่ะ
แหม๋อ่านแล้วก็เอ็นดู? พี่บู้ ทำตัวน่าตีได้ตลอดจริงๆ
กว่าจะให้บุ๊กบิ๊ก กับพี่บู้เข้าใจกัน คงหัวหงอกก่อน
ต้องกลับไปอ่าน น้องเปาพี่ปิงเค้าง้อกัน ย้อมใจอยู่หลายรอบ :laugh:
แอบหื่น :z1: นะตัวเธอ
อ่ะ... มาช่วยเม้นต์ให้ครบ 7 คนเร็วๆ
เหตุผลที่ตกหลุมรักพี่บู้ อยากบอกว่า "ความรักมันไม่มีเหตุผลคร้าบบบบ"
รู้ว่าตกหลุมรักตั้งแต่ พี่บู้แนะนำตัวว่า "ผมชื่อบู้ครับ" ในลิฟท์
ตั้งแต่นั้นก็หน้ามืดแล้ว พี่บู้ทำอะไรก็เห็นดีเห็นงามไปหมด ^^"
ปอลิง เรตติ้งลงเหว แต่เนื้อเรื่องออกทะเลครับ :(
แฟนพันธุ์แท้นะคุณขา...มาเยี่ยมเยียนกันบ่อย ๆ หิ้วกำลังใจมาฝากด้วยเน้อ
บู้ก็ยังคงเป็นบู้ คิดได้ ทำไปได้น้ิอ :z10:
จุดขายเลยล่ะ
:m20: :m20:
ลูกเพ่บู้นี่เพี้ยนได้ตลอด
ได้อีก....ได้เรื่อย ๆ
กรี๊ดดดดด
ใช้เวลา สามวัน ในการไล่อ่านตั้งเเต่หน้า 1
มาบอกว่า ปลื้ม คู่ เชนนี่ กับพ่อนมยักษ์ มากค้า
รองมาก็สองสาว คัพ C
ปล อยากโดนพ่อนมยักษ์จัดสักรอบ เเอร๊ยยยยย
แอร๊ยยยยย เอาหัวหน้าของซันนี่มาแลกดิ
หน้าสามสิบสี่ยกยอดไปงวดหน้าเลย เหนื่อยมากกกกกก ไม่รู้ตอบเม้นท์เรียกแขกหรือไล่แขก...ฮา
ขอต้อนรับแฟนคลับ(รึป่าว)หน้าใหม่ คุณ DearigA ไว้ก่อนเลย หวังว่าคงมาเป็นขาประจำนะคะ ห้ามทิ้งไปแบบคนก่อน ๆ นะ ไม่งั้นมีนอยด์ อิอิอิ
-
ยังไม่ได้อ่านตอนล่าสุดเลย .....
มาดันให้ก่อนละกัน...
อย่ามาเอาแน่อะไรกะเค้าเลย ....
เค้าแค่อยากมาให้กำลังใจคนแต่งไม่อยากให้ท้อเท่านั้นแหละ ....
ถ้าหายไปก็ แอบทำใจว่าอีนี่มันผีเข้าละกัน
ชอบความพยายามของเชลบี้ ยังไงก็ไม่ทิ้งคนอ่าน ....
ขอแสดงความนับถือ... จากคนที่เชลบี้ไม่รู้ว่าเป็นใคร หึหึ
-
แอร๊ยยยยยย
น้องนมน่ารัก ที่สุด
ปล. เอาใจช่วย สองสาวนะจ๊ะ โถๆ น่ากลัวจะไม่มีใครเอา คริๆ
-
ตอนนี้พี่บู้น่ารักเน๊อะ กวนตรีนแบบขำๆ เจอน้องดำ กวนกลับ ขำไม่ออกเลย
เรื่องนี้ กันต์ดูน่าสงสารที่สุดเลย ร้ายไปก็เท่านั้น ยังไงตัวเองก็ไม่มีความสุขอยู่ดี
ปล. คนเขียนสู้ๆ :L2: ถ้าถามว่าทำไมถึงอ่านเรื่องนี้อยู่ ตอบว่ามันเดาเรื่องไม่ได้ไงคะ
อัพถี่ บางตอนอ่านจบ อยากโบกคนเขียนบ้างไรบ้าง ก็มี :laugh:
-
ไม่ไหวจะเคลียร์กับอิกันต์ มันคิดอะไรยู้ววววววว :angry2:
หรือมันจะอยากลึกซึ้งกับบุ๊กบิ๊กจริงๆอ่ะ o22
เฮ้อ แต่ไงพี่บู้ก็น่ารักวันยังค่ำนะ :o8:
-
ดันๆๆ เป็นกำลังใจให้ เย้ๆ
-
ตอน : อีกคนที่เลวพอกัน
เจ็บก้นชะมัด.....แข้งขาก็อ่อนแรงจนแทบจะขยับไม่ไหว
ราเชนทร์ยังคงนอนนิ่งแข็งทื่อราวกับศพ แม้ว่าดวงตานั้นจะเปิดขึ้นนานอยู่หลายนาทีแล้ว แต่ครั้นที่จะขยับตัวลุกขึ้น ความเจ็บปวดทั้งหลายก็แผ่ซ่านไปทั่ว จนทำให้แขนขานั้นอ่อนแรงจนไม่อยากจะกระดิกแม้แต่ปลายนิ้วหัวแม่เท้า.....น้ำตานั้นไหลซึมออกมาโดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้สึกถึงการเกิดขึ้นของมัน
“ถ้าตื่นแล้วก็ช่วยลุกขึ้นแต่งตัว...แล้วก็รีบ ๆ ไสหัวออกไปจากห้องกูซะ”
น้ำเสียงคุ้นหูเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา....จนหนุ่มหน้ามึนต้องกดฟันด้วยความเจ็บแค้น
แค้นที่มาให้เค้าเชือดถึงที่....
แค้นที่ทำอย่างไรก็ไม่เคยเอาชนะคนอย่างกันต์อเนกได้เลยซักครั้ง....อย่างดีก็แค่เฉียด....แต่ดูตอนนี้เหอะ...กลับกลายเป็นว่ายังห่างไกลจากคำ ๆ นั้นโขอยู่.....กลับไปที่ศูนย์อีกครั้ง
เจ้ากี๋น้อยแสยะยิ้มอย่างเหยียด ๆ.....ให้ทั้งกับตัวเองและชายใจร้ายที่กำลังยืนค้ำร่างเค้าอยู่....
“กูไปแน่....ใครจะไปทนเห็นหน้าคนที่ตัวเองเกลียดได้ล่ะ หึ.....แล้วยิ่งต้องมานอนทับที่ของมึงด้วยแล้ว บอกตรง ๆ ว่ากูขยะแขยงดัวเองฉิบหาย.....เอ้อ....ดีใจด้วยนะ ที่มึงเจอเหยื่อรายใหม่....กูจะได้หลุดพ้นซะที หวังว่าคงจะสนุกกับการทรมานคนอื่นนะไอ้เหี้ย...อื่ออออ”
มือแกร่งบีบคางของคนปากกล้าเต็มแรง ก่อนจะกระชากใบหน้านั้นให้หันมา
“ปากก็บอกว่าเกลียด แต่ก็ร่านมาเสนอตัวให้กูถึงห้อง....ขอโทษที่กูเล่นกับมึงแค่เดี๋ยวเดียว....เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะกูเบื่อมึงไงล่ะ....จริงของมึงที่ว่ากูเจอเหยื่อรายใหม่แล้ว...ไม่รู้สิ คนนี้อาจจะเป็นตัวจริงสำหรับกูก็ได้นะ”
“ฮึ....ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....พูดเพ้อเจ้ออะไรของมึงวะ.....คนเหี้ย ๆ อย่างมึงจะรักใครเป็น แล้วใครเค้าจะรักมึงลง....มึงมันโรคจิต....ป่วย....เลยต้องบังคับคนอื่น เพื่อมาสนองความต้องการของมึง....เพื่อมาเติมเต็มให้มึงไง....มึงควรไปหาหมอนะ....มึงต้องการคนช่วย....คนที่เค้ามีประสบการณ์น่ะ”
ต่างฝ่าย....ต่างเฟ้นหาคำพูดเพื่อมาโต้ตอบกันอย่างเผ็ดร้อน....
ตรงกันข้ามกับข้างใน.....ที่เย็นยะเยือกไม่ต่างจากช่องแช่แข็ง
“คนที่ควรไปหาหมอ....น่าจะเป็นมึงมากกว่านะกี๋....ขนาดกับคนที่มึงเกลียด.....มึงยังแตกออกมาตั้งสองครั้ง....ขนาดกูทำส่ง ๆ ไปแบบนั้น....เอ.....หรือว่ามึงจะชอบความรุนแรง....ใช่มั้ย”
กันต์อเนกขึ้นคร่อมคนที่นอนอ่อนแรงไร้ซึ่งกำลังต่อสู้ขัดขืน ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าไปใกล้จนใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงแค่คืบ....ก่อนจะเบนเป้าหมายไปยังลำคอขาว
“โอ้ยยยยยยยยยย....มันเจ็บนะเว้ยยยย”
ร่างหนาขบกัดซอกคอขาวจนเลือดไหลซิบ....กันต์อเนกกำลังรู้สึกเกลียดคน ๆ นี้ ทั้ง ๆ ที่รักมาก....รู้สึกอยากจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตาย....แม้ว่าจะทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวด...
“กูจะไม่นอนกับมึง....ไม่ตลอดไป.....ถ้ามึงเงี่ยนนัก....กูพอจะแนะนำหาคนมาเอามึงได้....สนป่ะ...”
“ถุย.....ฝันไปเถอะ....กูจะกลับแล้ว”
“กลับไหวเหรอ....แค่ลุกขึ้นยังไม่ได้เลยนี่”
“เรื่องของกู....มึงไล่กูแล้ว กูคงต้องไป....ต่อให้คลานออกไปก็เหอะ”
แล้วหนุ่มหน้ามึนก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ ทันทีที่เป็นอิสระจากการถูกคนตัวโตกดทับ ราเชนทร์ค่อย ๆ พลิกกายอย่างยากลำบาก....พลิกกลิ้งไปทีละนิด จนกระทั่ง....
ตุ่บ....
“กี๋.....”
ความเจ็บปวดแทบขาดใจแล่นขึ้นเมื่อร่างนั้นตกลงจากเตียงนอน ราเชนทร์ค่อย ๆคืบคลาน.....นั่นไง....กองเสื้อของกู ให้ตายเหอะ.....เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว.....
กันต์เอนกมองภาพตรงหน้าอย่างเจ็บปวด....แม้ว่าอยากจะเข้าไปช่วยใจจะขาด....แต่ก็ไม่อาจทำได้....ทุกอย่างในตอนนี้ดูเหมือนจะมาไกลเกินไปเสียแล้ว....ความตั้งใจที่จะปั่นหัวอีกฝ่ายกลับบ้างเพื่อเป็นการสั่งสอน บัดนี้เรื่องที่น่ากลัวได้เกิดขึ้นมาเสียแล้ว....เมื่อกันต์เอนกรู้สึกเกลียดชังราเชนทร์ขึ้นมาจริง ๆ ทั้งที่เรื่องทั้งหมดมีตัวเองเป็นต้นเหตุแท้ ๆ
และอีกสิ่งที่คงต้องทำใจยอมรับ.....
กันต์เอนกชักรู้สึกชอบ....เจ้าหมาดำผู้ร้ายกาจขึ้นมาจริง ๆ เสียแล้ว.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ตบมัน.....ตบม๊านนนนน.....นั่นแหละ....อ่าโจ๊ะ!!!!”
“ฮ๊าดดดดดดชิ่ว”
เป็นภาพที่ดูแล้วขัดหูขัดตาเจ้าบุ๊กบิ๊กอย่างแรง...เมื่อพ่อหนุ่มราสต้าคนเถื่อนกำลังนั่งตบเข่าฉาด ๆ ขณะที่ตาก็จ้องดูละครน้ำเน่าที่กำลังฉายภาพนางเอกถูกแม่สามี น้องสาว และตัวอิจฉารุมตบไม่ยั้งจนเลือดอาบหน้า แบบไม่กระพริบ
“แมร่งสะใจจ๊อด....โง่นักนิ....ถ้ารู้ว่าสนุกแบบนี้พี่ดูตั้งแต่อายุสิบขวบแล้ว....เป็นหวัดรึไงดำ....จามถี่เชี๊ยะ”
“เปล่า....จู่ ๆ มันก็คันจมูก.....เหม็นหัวพี่นั่นแหละ สระบ้างนะ....ก่อนจะไม่เหลือให้สระ”
“อ้าว....เหรอ....นึกว่าถูกใครบางคนบ่นถึง....ครึครึครึ”
“กวนตีนอีกแล้วนะหมา....ละครน่ะ อยากดูจนจบมั้ย....หรืออยากจะทำอย่างอื่น”
แล้วนายบู้ก็หุบปากฉับ!!!! เมื่อเจอกับไม้ตายของน้องชาย บิ๊กซึ่งสีหน้าหื่นกามสุด ๆ ยื่นหน้าตาอันหล่อเหลาเข้าไปเสียชิดเจ้าหมาน้อย
“บิ๊กแมร่ง....หื่น”
“ก็หมาน่ารักนิ....”
“ไม่ต้องมาชม.....น่ารัก.....แล้วเคยรักกันเปล่าล่ะ....พูดเรื่องนี้แล้วของมันขึ้นจ๊อด” ราสต้าเอาหน้าผากเหม่ง ๆโหม่งชนจมูกของอีกฝ่ายจนเจ้าหมาดำน้ำตาไหล...ส่งเสียงครางหงิง
ครืดดดด....ครืดดดดด
“หมาโทรศัพท์....ของหมาน่ะ....ใครวะ... SECRATERRY” บิ๊กมองดูชื่อที่แสดงอยู่บนหน้าจอมือถือของพี่ชายอย่างงง ๆ
“เลขาพี่ไง....เชนนี่น่ะ”
“เลขาบ้านป๊ะเอ็งเหรอ....สะกดแบบนี้ นี่ถ้ามันลำบากนัก ภาษาไทยก็ได้นะไอ้หมาเหม่ง...”
“บลาห์ บลาห์ บลาห์....ใครเค้าสนความคิดตัวล่ะ....รับโทรศัพท์ก่อนนะ...ฮัลหลิวววววว”
แล้วสีหน้าของน้องหมาก็ถอดสี
“นี่มันทำกับนายถึงขนาดนี้เลยเหรอ....เห็นทีพี่คงจะเอาไว้ไม่ได้แล้ว....”
“มีอะไรกันน่ะ”
คนตัวโตพยายามจะยื่นหน้าเข้าไปแจม แต่ก็ถูกมือเล็ก ๆ ผลักจนหน้าหันไปอีกทาง
“ได้....พี่จะไปรับนายเดี๋ยวนี้ อยู่ที่ไหน....ตรงไหน บอกมาเลย....เราต้องคุยกันยาว.....”
“เฮ้ย.....นั่นพี่จะไปไหน.....ใครอนุญาต....หมา....หยุดนะ”
บิ๊กปราดเข้าไปขวางพี่ชาย....แม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อากัปกิริยาของพี่ชายที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้ ทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่า....มีเรื่องไม่ดีกำลังเกิดขึ้น....วูบหนึ่ง ชายหนุ่มผิวเข้มนึกไปถึงหนุ่มรุ่นน้องขนาดตัวไล่เลี่ยกัน....ไอ้เชี่ยกันต์ก่อเรื่องอะไรอีกรึเปล่า?
“จะตามมาก็เชิญ แต่อย่ามาขวางพี่....บุ๊กบิ๊ก เด็กพี่กำลังเดือดร้อน....เพราะแฟนนายนั่นแหละทำ”
“เออได้.....งั้นก็ไปมันด้วยกันนี่แหละ....แต่เดี๋ยวนะ”
“อะไร”
โป๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
“บอกกี่ทีแล้วว่าเค้ากับไอ้กันต์ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
หมาน้อยเจ็บ.....กะโหลกร้าวรึเปล่านิ
.
.
.
.
.
.
.
.
“บิ๊กไปหาอะไรอุ่น ๆ มาให้เชนนี่มันหน่อยสิ”
บู้ร้องสั่งร้องชายตัวโต ทันทีที่ประคองร่างกายที่บอบช้ำของเจ้าตี๋หน้าอึนลงนั่งบนโชฟาอย่างอยากลำบากด้วยตัวเอง โดยไม่ยอมให้น้องชายช่วย....โชว์แมนว่างั้นเหอะ
“พี่บู้ครับ.....ผมกลัว......ฮึก.....ผมกลัวจังเลย.....ผมเจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว”
ราเชนทร์ซบหน้าลงกับบ่าเล็ก หยดน้ำตานั้นไหลทะลักอย่างไม่ขาดสาย มือเล็กของพ่อหัวหน้าลูบเบา ๆ ราวกับจะปลอบโยนไปถึงขั้วหัวใจ บู้จุมพิตหน้าผากของอดีตลิ่วล้ออย่างแผ่วเบา เพียวเท่านี้ หัวใจของคนเจ็บก็พองโต....และลิงโลด ผิดกับอีกคนที่ดูจะไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมากเลยทีเดียว.....
“ไม่ต้องปลอบกันขนาดนั้นก็ได้มั้ง.....ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนไม่ใช่เหรอ....เลิกสำออยเหอะไอ้สิว” ถ้วยน้ำชากลิ่นมินท์ถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะเตี้ยด้านหน้า ดำศรีกำลังงอนตุ๊บป่อง!!!!
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก.....เงียบไปเลยนะ....เชนนี่ของพี่ไม่ใช่ตุ๊ดนะเว้ย....อย่าเหมารวมว่าคนอื่นเค้าจะเหมือนตัวดิ....บุ๊กบิ๊กไม่เข้าใจหัวอกของชายชาตรีที่โดนหยามศักดิ์ศรีหรอก....ชิส์”
บิ๊กคันปากอยากจะบอกใจจะขาด....ถึงสิ่งที่ได้รับฟังมาจากปากของกันต์เอนก.....แต่ท่าทางหวาดผวาดูสมจริงของราเชนทร์ กับท่าทางเหมือนแม่ที่ปกป้องลูกราวกับไข่ในหินของพี่ชายนั้น ทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนใจ....
“แจ้งตำรวจกันมั้ย...เชนนี่....ให้ตำรวจพานายไปตรวจหาคราบอสุจิ....จะได้เอาไอ้ชั่วนั่นเข้าตาราง ให้มันโดนเจ้าถิ่นในคุกจับอัดซะมั่ง จะได้สำนึก....”
คุณพี่ชายดูเป็นเดือดเป็นแค้นเสียยิ่งกว่าผู้ถูกกระทำเสียอีก ราเชนทร์ส่ายหน้าแรง ๆ ก่อนจะสะอึกสะอื้นหนักกว่าเดิม
“โอ๋.....นายคงจะอับอายสินะ.....ไม่ต้องกลัวนา...พี่จะเฉดหัวมันออกจากแก๊งค์ แล้วก็จะปกป้องนาย....ไม่ให้ใครมาทำอันตรายเด็กพี่ได้....มีพี่อยู่ทั้งคน”
“นั่นล่ะปัญหาใหญ่เลย” ดำศรีว่าจะไม่แล้วนะ แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก....หน็อยแน่....อยากตายรึไงวะ”
ราเชนทร์เองก็อดไม่ได้ที่จะระบายยิ้มออกมา....ทันทีที่คุณหัวหน้าเดินประคองมาส่งถึงห้องน้ำ แล้วค่อย ๆ งับประตูเบา ๆตามหลัง อย่างไม่สนิท....แง้มเอาไว้นิดหนึ่งด้วยความเป็นห่วง
“เสร็จแล้วออกมาเล่าให้พี่ฟังให้หมดนะเชนนี่ ว่าไอ้นมยักษ์มันทำอะไรนายบ้าง.....เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปตั๊นหน้ามันให้เละเลยคอยดู”
เจ้าหน้าอึนกำลังยิ้มด้วยความสุข....ผสมกับความสาแก่ใจ....
คิดว่าตัวเองชั่วเป็นคนเดียวเหรอ.....ไอ้เหี้ยกันต์.....สำหรับคนอย่างมึงน่ะ
จงกลายเป็นคนเลวในสายตาของคนทั้งโลกซะเถอะ!!!!!
..............................................................................
ตอนนี้มาม่าอีกแล้น......คู่นี้มันจะบรรจบกันได้มั้ยล่ะนี่ ยิ่งแต่งยิ่งเตลิดเปิดเปิง.....ถ้าจบเศร้า...ประมาณกี๋เข้าไปนอนในห้องขังเดี่ยวของโรงพยาบาลบ้า....ก็อย่าเคืองนังคนแต่งเลยนะเคอะ
ปล. ถึงจะเรียกร้องคอมเม้นท์.....แต่สิ่งที่คนแต่งนิยายต้องการจริง ๆ คือกำลังใจ....หาใช่ความสงสาร...ดังนั้น ถ้าเข้ามาเม้นท์นิยายเค้า.....ขอความกรุณาอ่านก่อนเม้นท์เน้อ.....อย่างน้อยถ้าสงสารกันจริง ๆ ก็ถือซะว่าทำเพื่อบี้นะทุกโค๊นนนนนนนนนนนนนนน เข้าใจบี้นิดนึง เพราะเรื่องนี้บี้ตั้งใจมากถึงมากที่สุด เป็นเรื่องที่เรตติ้งไม่ดี แต่ก็ไม่อยากให้ปิดตัวลง....เพราะรักแฟนเดนตาย....กับคาแรคเตอร์ของเพ่บู้
:really2: :really2: :really2:
ถ้าใครเจอส่วนดีของฟิคเรื่องนี้วานบอก....โดยเฉพาะขาประจำทั้งหลาย บอกให้เค้าชื่นใจได้มั้ย....ว่าทำไมถึงรักฟิคเรื่องนี้....พลีสสสสสส :impress2:
-
จิ้ม
รู้สึกบิ๊กจะน่ารักขึ้นนะ ชมบู้น่ารักโต้งๆเลย :-[
แต่ที่บอกกันต์เอนกชอบบิ๊กนี่??ไม่จริงใช่ม๊ายยยยย เอิ่กๆ :a5:
ปล.โหวตคนแรกเลยวุ้ย อิอิ
-
อยากรู้จริงเหรอข้อดี?
เถื่อน ดิบ ซาดิสต์ ฮาๆๆๆๆๆ
สิ่งนึงที่อยู่ในนิยายเชลบี้คือ..... มันเดาไม่ได้!!
ชอบพลิกโผ ไหลออกทะเล ฮาๆๆ ก็อ่านนะ แม้จะงง ก็เถอะ
สรุปว่า แผนการมันอะไรนักหนา แบบว่า สมองช้าตามไม่ทัน :z3: :z3: :z3:
เข้ามากอด ...... :กอด1: แฮงๆ
-
เค้าชอบบู้อ่ะ น่ารักน่ากระทืบเสมอต้นเสมอปลาย
แต่ตอนนี้ทำให้ช็อคเกือบตายตรง กันต์ชอบหมาดำเนี่ยล่ะ
ขอชิงเป็นลมล่วงหน้า
ด้วยความฟินได้มั้ยค่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากเห็นหมาดำตกเป็นเมียนมยักษ์(แบบขอความสะใจนิดนึง)
-
ดัน ๆ ขออีก 3-4 เม้นท์ได้ก่อ....
-
แงะ อ่านจบตอนนี้มันอะไร๊ฟร่ะ :m31:
ถึงจะบอกว่าชอบที่มันเดาไม่ได้ก็เหอะนะ
แต่ไอ้กี๋น้อย แบบนี้มัน :z3: :z3:
-
เอาอย่างนั้นเลยหรือคะ สงสารเชนนี่อ่ะ ถ้าสมมติ
ตอนจบให้เชนนี่เป็นบ้า งืดดดด...
พี่บู้น่ารัก น่าฟัดอีกแล้ว
อิหมาดำก็นะ ช่วยๆ หน่อยเหอะ ช่วยเอ็นดูพี่บู้แบบ
ดีๆ หน่อย
ปล. คู่กันต์กี๋ พูดไม่ออกบอกไม่ถูกอ่ะ มันอึน มึน ซึน
รวมๆ กัน
-
อ๋อยยย พักยกไปทำใจแว่บๆ กลับมาไงดูจะหนักขึ้นละนี้
นอกจากพี่บู้น้องบิ๊กที่คงเส้นคงวาแล้วก็คงความซื่อไว้กับตัวได้นี้อ่ะ
กี๋น้อยกับนมยักษ์กำลังกลายพันธ์ของจริงซะงั้น เฮ้อออ
เอาน่ะ มาถึงขนาดนี้แล้วตามต่อไปจ๊ะ ยังไงก็จะเพิ่มวัคซีนใจให้ตัวเองอีกแล้วกันนะ
-
กลับมาอีกครั้งกลับโมเม้นท์บู้เชนทร์....แต่งแล้วนึกถึงตอนที่กี๋มันเป็นรุก....คือตั้งใจให้มันรุก....แต่ไป ๆ มา ๆ ก็มามีไอ้กันนี่....เพิ่มมานี่ล่ะ....
ตอน : เจ้านายสมองหมา....กับเลขาจอมประจบ
บิ๊กเล่า ;
หมาของผม.....
ไอ้บู้ของผม(เอาเป็นว่ามันเป็นของผมล่ะนะ....หรือว่าผมอาจจะเคยบอกไปหลายครั้งแล้ว....แต่จำไม่ได้) กำลังทำในสิ่งซึ่งกระตุ้นอารมณ์หื่น นั่นคือ.....การนอนโดยไม่สวมเหี้ยอะไรเลย นอกจากกางเกงขาสั้นสีเหลืองอ่อน.....
กำลังเอาหลังพิงพนักเตียงกดโทรศัพท์ทัชสกรีนเล่นเกมส์ Angry Bird อย่างเมามันส์
“อ๊ากกกกกก.....เจ็บใจ......ยิงพลาดตัวสุดท้ายอีกแล้ววววว....อีกนิ๊ดเดียวแท้ ๆ”
หมาโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนอย่างขัดใจ ก่อนจะแถกดิ้นเป็นเด็ก ๆ.....ปรึ๊ด!!!!! เห็นแล้วแข็ง อยากปล้ำ อยากข่มขืน.....แค่เสื้อกล้ามบางเบาโชว์แขนตะเกียบกูก็หื่นแล้ว....แต่นี่หมามันเปลือยท่อนบน....กูหื่นได้อีก....
แต่....
“อ๊ะ....พี่ขอโทษนายนาเชนนี่....โอ๋.....พี่ทำนายตื่นสินะ.....ไม่ต้องกลัว.....ไม่มีอะไร มีแต่พี่กับบุ๊กบิ๊ก.....ไม่มีใครทำร้ายนายได้ทั้งนั้น”
นั่นแหละปัญหา.....คือการที่พี่สะเออะเอาไอ้สิว....ย้ายมันนิวาสถานจากห้องเน่า ๆ อันอับชื้นด้วยเห็ดราตะไคร่เขียวของมัน.....มานอนเจ๋อเป็นลูกรักอยู่บนเตียงของ...........“เรา”
อ๊ากกกกกกกกกกกก เชี่ยบู้.....มึงโดนหลอกแล้ว.....ไอ้สิวมันไม่ได้โดนครั้งแรก.....มันน่ะ....เสร็จไอ้น้องกันต์ตั้งแต่มัธยมแล้ววววววว
“บิ๊ก.....ไปนอนข้างนอกไป....หุ่นนายทำให้เชนนี่กลัว....เพราะมันล่ำคือกั๋น....ไปไป๊....เร็วดิ”
ป๊าดดดด.....หมานี่....ไม่คืออ่ะ....ของน้องล่ำกำลังดีนิ....ส่วนไอ้น้องกันต์น่ะ.....อืมมม.....ขอไม่บรรยายได้มั้ย ความทรงจำเก่า ๆ เกี่ยวกับดาราสาวหุ่นเอ๊กซ์ มรกต มณีฉาย*** กำลังหวนกลับคืนมา
ผมรั่วเนาะ....หนุ่มมาดเท่ห์ตอนต้นเรื่องมันหายไปไหน....หนุ่มมาดโฉดก็ได้เอ้า....เดี๋ยวนี้รู้สึกว่าตัวเองต๊อง แบ๊ว แล้วก็ไม่ค่อยกล้ารุนแรงกับพี่เท่าไหร่.....
กลัวมันเตลิดน่ะ.....ตอนนี้มันก็เตลิดไปไกลแล้ว....
ตอนนี้ที่พอทำได้คือ....กู้ศรัทธาของไอ้หมาให้กลับคืนมา....
พร้อม ๆ กับจับตาดูไอ้เด็กห่าลากนี่ด้วย!!!!....ดูหน้ามันซะก่อน....หื่นเชียว....ตางี้มองหมาน้อยเป็นประกาย...อย่าคิดว่าดูไม่ออก....ถึงมึงจะแสร้งแสดงละคร....สะอื้นฮึก ๆ อยู่ก็เหอะ!!!!!
“ขอเยอะไปแล้วหมา....ถ้ามันเยอะนัก...ก็เชิญเนรเทศตัวเองออกไปนอนตากยุงที่ระเบียงเลยไป....ไอ้สิว”
“เชนนี่มันไม่มีสิวแล้วเว้ย” หมารีบแสล๋นขึ้นมาในทันที....
“มึงอีกตัว....เดี๋ยวกูจะจับมึงขังห้องน้ำนิ....นอนได้แล้ว ง่วง พรุ่งนี้มีสอบย่อยนะหมา อย่าลืม.....ลำดับความสำคัญ....จัดการความคิดให้เป็นระบบด้วย โตแล้ว....จะปีสามแล้ว....ไม่ใช่อนุบาลสอง....นอนครับนอน”
“พึมพำพึมพำ......งึมงำงึมงำ......ชิส์ ไอ้ตุ๊ดดำขี้บ่น....บ่นอย่างกับเป็นแม่....ฮึ่ย”
โป๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
“เจ็บนะ....เขกจนโง่แล้วเนี่ย”
เหรอ....สมองอ่ะ....เคยมีกับเค้าด้วยเหรอ....ไม่ยักรู้....หรือว่ามีซีกเดียว....ฮึ
.
.
.
.
.
.
.
เชนนี่เล่า ;
กำไรเห็น ๆ ลูกพี่เปลือยท่อนบนเว๊ยเฮ้ยยยยย.....แม้อากาศจะย่างเข้าเหมันต์.....แต่ลูกพี่ก็โชว์แมนคืนกำไรตลอด....ตัวสั่นดิก....แม้จะซุกอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนา....จนผมอดใจไม่ไหว....ต้องเนียนๆ สวมกอดให้หายอยาก.....
กลิ่น....
หอมเป็นบ้า!!!!!!
ลูกพี่ตัวหอมชะมัด.....ถ้าไม่ติดว่ามีมารผจญเป็นไอ้ดำราหู....พ่อจะกด....ไซร้.....เสียบ....แล้วโยกคลึงแก้เสียว....ซี๊ดดดดดดดด.....อยากลองรุกซักครั้ง กับคนที่รัก.....ผิดแม๊ะ
อยู่กับพี่แล้วผมมีความสุข....โรคร้ายที่กัดกินหัวใจของผม....หายเป็นปลิดทิ้ง.....ผมเลือกรักคนไม่ผิดสินะ....ผมน่ะ เหมาะที่จะเป็นฝ่ายดูแลสิ่งมีชีวิตตัวน้อย ๆ นี้ ให้อยู่ในอ้อมแขนของผม......
ผมหล่อแล้วนะ....ถึงจะไม่มากเท่าไอ้เหี้ยกันต์....แต่ผมก็พอจะสูสีกับมันได้สบาย ๆ....จริง ๆ นะนี่....ถ้าผมมีเงิน ผมจะไปโมหน้าให้วิ๊งค์....หึหึหึหึ
แต่ถ้าเลือกได้ ผมอยากกลับไปเฟะเหมือนเดิมมากกว่า......ผมจำได้ดี....ว่าคน ๆ นี้ชอบอะไรในตัวผม....พี่อยากมีเพื่อนเป็นซอมบี้มานานแล้ว....หน้าเฟะ ๆ แบบนี้แหละ....พี่ชอบ
พี่ชอบผมแบบนั้นจริง ๆ เหรอครับ.....ถ้าผมกลับไปเป็นแบบนั้นอีก....พี่จะรักผมได้มั้ย.....ผมอยากสารภาพรักกับพี่จัง......แต่พี่ไม่ใช่เกย์....ไม่ใช่แน่นอน...พี่น่ะแมนสมชายชาตรีซะขนาดนี้....ถึงหุ่นพี่จะเป็นเด็กประถมก็เหอะ
อยากให้รู้ว่าผมชอบพี่จริง ๆ ขนาดนายเปาที่หน้าตาน่ารักกว่าพี่ตั้งเยอะ....แต่มันก็สำหรับคนอื่น....ไม่ใช่สำหรับผม
เอ๊ะ....เมื่อกี้นี้ผมบอกว่าชอบงั้นเหรอ.....ไม่ใช่รักหรอกเหรอ....ไม่จริงน่า....ผมก็แค่นึกผิดไปหน่อย....ผมรักพี่มาก ๆ เลยตังหาก.....ถึงแม้ว่าพี่จะพาผมเกือบซวยได้นอนคุกตั้งหลายต่อหลายครั้งก็ตามที.....
ทำมากกว่ากอดได้มั้ย....
น้องชายของพี่ตอนนี้นอนหลับไม่รู้เรื่อง....พี่เองก็เช่นกัน.....ผมขอแค่ครั้งนึงนะ....ครั้งเดียวเท่านั้น
ริมฝีปากสีอ่อนซีดของพี่ทำให้ผมห้ามใจไม่ไหวจริง ๆ แล้วตอนนี้พี่ก็หันหน้ามาทางผม....เป็นห่วงผมมากสินะ....ผมขอโทษนะ....ที่หลอกพี่ ผมน่ะเจ็บจนไม่อาจจะเจ็บได้มากกว่านี้อีกแล้ว....
อืมมมม.....
ริมฝีปากของพี่....มันนุ่มนิ่มจริง ๆ ด้วย....
ฝันดีนะครับ....เด็กน้อย....ซอมบี้บอย....ราสต้าผู้ดิบเถื่อน....พ่อนักเลงหน้าประถมของผม
“ไอ้สิว......ขืนแตะหมาน้อยของกู....มึงตาย....หมาน้อย.....ซี๊ดดดดดด....แน่นดีชะมัด”
อ่ะ.....ไอ้ดำมันละเมออะไรออกมาน่ะ.....เฮ้ย
มีอะไรที่ผมควรจะต้องรู้มั้ยเนี่ย!!!!
.
.
.
.
.
.
.
To be Con.....
จะว่าไปกี๋น้อยมันเป็นคนเดียวที่มองเห็นสเน่ห์ที่แท้ของหมาน้อยก่อนใครเพื่อนเลยนะ....คิดถึงช่วงนั้นที่คอมเม้นท์คึกครื้น....แต่อย่างว่าแหละ มีขาขึ้นก็ต้องมีขาลง....ยิ่งเรียกร้อง...ยิ่งไม่ได้.....เอาเป็นว่าอย่าหายกันไปมากกว่านี้เลยนะคะ.......การกดอิโมติค่อนหนึ่งตัวแล้วกดรีพลาย แค่นี้คนแต่งก็เป็นสุขแล้ว....อยากได้ซักสิบ-ยี่สิบเม้นท์เหมือนคนอื่นบ้าง....ไม่ต้องเป็นหน้าสองหน้า....ไม่เคยหวังขนาดนั้น แต่การที่มีนักอ่านเงาคอยแฝงตัวอ่านอย่างเดียว มันทำให้คนแต่งท้อนะ
***มรกต มณีฉาย คือดาราเซ็กซ์บอมในอดีต เจ้าของหน้าอกขาดสี่สิบนิ้ว....เด็กสมัยนี้อาจจะรู้จักกันแต่เป้ย ปานวาด ลองไปเซิร์ชกันดูนะคะ
-
อะไรนะ? เอาอีโมตัวนึงก็ดีใจแล้วเหรอ?
งั้น......... :กอด1:
........................................................................
เชลบี้.... นิยายเชลบี้ยาวมากจริงๆ อ่ะ เค้ากำลังไล่อ่านอยู่นะ
สองวันผ่านไปสิบสองหน้าแล้ว โอ๊ย.... อยากจะบอกว่า บู้มันน่ารักว่ะ แต่บิ๊ก แม่งเลวมาก
เค้าสงสารบู้มากอ่ะตอนนี้ ...... แม่งเห็นพี่เป็นอะไรก็ไม่รู้.......
ตอนใหม่ยังไม่อ่านนะ เพราะเดี๋ยวจะอ่านช่วงแรกๆ ก่อน แบบว่า แวะมาอ่านช่วงหลังแล้วก็อ่านต่อมาเรื่อยๆ แต่ยิ่งอ่านยิ่งงง ก็เลยลองไปอ่านตอนแรกๆ
......
อยากได้คำติไหม? ถ้าอยากได้จะมาติ......
ถ้าไม่อยากได้ ก็เอาแต่กำลังใจไปอย่างเดียวพอ
กลัวนอยด์
เพราะเค้ารู้ว่านักเขียนขี้น้อยใจ.... และนิก็เป็นนักเขียนที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นพอสมควร
ยังไงก็รักนะ ฮาๆ
ปล. เค้ารู้จักมรกต แปลว่าเค้าแก่หรือเปล่า? :monkeysad:
ปล.2 นิกำลังซุ่มตัวแต่งเลิพซีนอยู่ แต่หาเคสสตัดดี้อยู่ :o8:
พยายามสรรหาจากนิยายเชลบี้ และนิยายบางเรื่องที่อ่านๆ อยู่
และเริ่มไม่แน่ใจว่าจะหาหลังมาดูดี โฮกกกกกกก :haun4:
จะว่าไปแล้วเค้ารู้สึกว่าเชลบี้แต่งเลิพซีนได้อารมณ์ดีอ่ะ o13
-
อย่าน้อยใจไปน้า
คนอ่านยังอยู่ค่าาาาา
เป็นกำลังใจให้
-
ติได้...นิน้อย...
เคยมีคนติอยู่....ไม่โกรธเลย...ชอบมาก....ก็จะพยายามรับฟังเพื่อเอามาปรับ....แต่ก็ไม่ได้ฟังทั้งหมดหรอก 55555 ก็ตัวเองครึ่ง....คนอ่านครึ่งนึงอ่านะ
ปล.พยายามไม่หนีแล้นนะ....นิยายจะได้คงคอนเส็ปต์....หยุดหนีด้วยประการทั้งปวง....
ปล. 2 ติมาเลย....อยากอ่านจริงๆนะจ๊อดดดด
-
หมาบู้ กับหมาดำมาแล้ว
ไม่ยอมน้า อยากให้ พี่กันย์คู่กับเชนนี่ :sad4: :impress3:
-
แอร๊ยยยยยยยย
สองสาวของช้านนนนนนนนน
ปล ชอบผู้ชายเเบบ นมยักษ์จริงๆเลยสิ เเต่ได้โปรดลดความรุนเเรงอีกนิด สงสารเชนนี่เถอะ
-
ยาวๆ แบบนอกหรือในเรื่องก็ไม่รู้นะ แต่เวลาคุยนี่ นิคุยยาวกว่าแต่งนิยายทุกที ฮาๆๆๆ
ถามไปอย่างนั้นแหละ ไม่ติหรอก ฮาๆๆ
.......
แค่จะบอกในฐานะคนอ่านนะจ๊ะ เพราะนิเองไม่ได้เก่งขนาดว่าจะไปติคนอื่นได้
ไม่คิดว่าตัวเองเก่งเลยสักนิด และคิดด้วยซ้ำว่า นิยายที่เรตติ้งไม่ดี ไม่ได้แปลว่า ไม่ดี
ไม่สนุก หรือ ฝีมือแย่แต่อย่างใด มันอยู่ที่ การนำเสนอ(บุรุษที่หนึ่งจะอ่านงายสุด) วิธีการเรียกร้องความสนใจ (ชื่อตอน และการจบค้างๆ)
และความชอบของคนอ่านด้วย (แนวเรื่องและความแรงของตัวละคร)
พูดเหมือนทำวิจัยมาแล้วเลยเนอะ ฮาๆๆ
.......
คือนิรู้สึกว่า เชลบี้เขียนนิยายดี เพราะมีบทบรรยายเยอะ เห็นภาพ ภาษาก็สละสลวย
ซึ่งมันจะต่างกับนิยายของนิตรงที่ว่า นิจะสื่อสารด้วยภาษาง่ายๆ บทบรรยายจะน้อย ส่วนใหญ่จะดำเนินเรื่องผ่านบทสนทนาซื่งเรื่องจะเร็ว และเป็นสิ่งที่คนชอบอ่านผ่านๆ อ่านมากที่สุด ฮา
(เคยไหมที่ เวลานิยายบรรยายเยอะๆ แต่ไม่มีจุดเด่นจุดสนใจ จะรู้สึกเบื่อจนต้องพยายามอ่านจับใจความโดยข้ามบทบรรยายไปบ้างแล้วอ่านแต่บทสนทนา )
แต่โชคดีมาก ที่บทบรรยายของเชลบี้มันฮาช่วยได้เยอะ ฮาๆๆ นิว่า มันขำมากเลยอ่ะ
นำเสนอ จุดเด่นตัวละครชัดดีด้วย.... ทั้งรูปลักษณ์และนิสัย
เอาโดยรวมนะจ๊ะ....ยังอ่านไม่ไปถึงไหน .... แต่ก็หลายหน้าอยู่นะ
(กับเรื่องสั้นอีกสอง แต่อ่านมานานจนลืมไปแล้วว่าต้องติตรงไหน ฮาๆ นิรู้สึกว่า นิชอบลิงปรินซ์มากกว่า แปลกดี แล้วการแต่งเรื่องสั้นจะกระชับ และพล็อตเรื่องคงที่กว่าเรื่องยาว)
ที่นิสังเกตเลยคือ เรื่องนี้บรรยายหลายมุมมองเกินไป....
ทำให้เกิดความสับสน แปลกๆ
ตอนตัวละครใหม่เข้ามา ก็ใช้ตัวใหม่เล่าอีก ...
ทำให้ ตัวละครอื่นสำคัญกว่าตัวละครเอกที่ควรจะเป็น ...
แบบว่าแรกๆ นะ จะบรรยายแล้วก็บิ๊กเล่า บู้นี่มานานๆ ครั้งเลยอ่ะ
การลำดับเรื่อง จะยังมีงงมีสับสน จนบางครั้งนิอ่านตอนต่อมานิก็แอบคิดว่า เฮ้ย!! ตูเปิดผิดหน้า อ่านผิดตอนไหม? เพราะตอนต่อมากับตอนที่แล้วมันไม่ต่อกัน...
อีกอย่างที่ เป็นความเห็นส่วนตัวของนินะว่า.... นิชอบการใช้ภาษาไทยที่ถูกต้องมากๆ เป็นโรคจิต ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนนิเองก็ยังใช้ภาษาเอ็มในการแต่งนิยายเลยด้วยซ้ำ .... แต่ตอนนี้ปรับปรุงแล้ว
ข้อดีก็คือเชลบี้เขียนนิยาย บรรยายละเอียดดีอ่ะ
นิเขียนบรรยายฉากไม่ค่อยเก่งอ่ะจะชื่นชมคนที่เขียนบทบรรยายพรรณาพวกฉากสถานที่เป็นพิเศษ
อย่าลืม....ดำเนินเรื่องอย่างรัดกุม... กระชับในส่วนที่อ่านแล้วจะน่าเบื่อ
ยืดในส่วนที่คิดว่าคนอ่านจะชอบให้เยอะๆ จะดีมากกกก
.....................
พอเถอะ .... พล่ามไร้สาระมาก อยากจะบอกมากกว่านี้
แต่คิดว่า เป็นความคิดส่วนตัวเวลานิแต่งนิยายมากกว่า
แต่ละคนย่อมมีเทคนิคไม่เหมือนกัน นิไม่ก้าวก่ายดีกว่า
แต่สังเกตว่าที่นี่ไม่มีคนเม้นท์เรื่องการแต่งนิยายนะว่าดีไม่ดี
ส่วนใหญ่เม้นท์เนื้อเรื่องมากกว่า เพราะกลัวคนเขียนนอยด์ หรือไม่รู้จะติอะไรหรือเปล่ากันแน่?
อยากถามหาข้อเสียในนิยายตัวเองเหมือนกัน แต่อีกใจก็กลัว โดนติแล้ว นอยด์ ฮาๆ
...............
ที่กล่าวไปนั้น...นิก็พูดไปงั้นแหละอย่าไปคิดมาก
คนเราย่อมมีวิธีการนำเสนอ หรือรูปแบบของตัวเอง
จะมาทำตามคนอื่นไม่ได้ .... ถึงยังไง ก็อย่างที่เชลบี้ว่าแหละ เราครึ่งคนอ่านครึ่ง
เป็นตัวเองให้มากที่สุดดีแล้ว...
นิก็พยายามบอกตัวเองแต่ทำไม่ค่อยได้ ฮาๆ ยังแคร์ทุกความเห็นอยู่ดีเหมือนคนโรคจิต
......
ปล. นิก็เป็นคนหนึ่งที่อยากจะหนีพล็อตถ้าคนอ่านเดาได้นะ แต่ถ้าการหนีทำให้เรื่องมันกู่ไม่กลับ ก็อย่าหนีเลย ถ้าจะหนีต้องหาทางหนีทีไล่ที่ดีที่สุดให้ได้ก่อน อิอิ
:L2: :กอด1:
ปลล. แล้วก็ยังต่อน้องฐาไม่ได้เพราะ ฉากนี้มันมาเร็วเกินไป ทำใจไม่ได้อ่า......
เชลบี้เขียนแทนให้ทีสิ เดี๋ยวส่งเนื้อเรื่องย่อไปให้ :z3:
ปลลลล. ทุกวันนี้ เวลาต่อตุลย์ปอนด์แล้วเครียดมาก
เพราะถ้าออกมาไม่ดีแล้วเฟลมาก
รู้สึกตัวเองฝีมือตกก็ไม่อยากโพสต์ เครียด....
โรคจิตขึ้นทุกวันจริงๆ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
^
^
^
^
ข้าน้อยขอคารวะ ท่านอาจารย์ o13
-
ดันค่ะ.......กลับบ้านนอกไม่ได้ต่อเน็ตกับคอมพ์.....เลยไม่สะดวกพิมพ์ เพราะเล่นกับมือถือ
เจอกันวันจันทร์นะคะ
-
เห็นด้วยกับ ๛NaaribuS๛ จ้า แต่บอกออกมาเป็นคำพูดไม่เป็นอะ
เป็นกำลังใจให้น้องคนเขียนนะ พี่ลุ้นมาตั้งแต่ต้นและรอลุ้นต่อไปอ่ะ :L2:
แต่อาจจะมีพักทำใจเป็นพักๆ ไม่มีทิ้งกันแน่นอน หุหุ
:-[
ว่าแต่ เค้ารู้จักมรกต เลยไปถึงต่าย เพ็ญพักตร์ นี้ เอ่อออ แก่ป่ะหว่ะนี้ :laugh:
-
โทษทีค่ามาช้าไปหน่อย ทั้งๆ ที่อ่านแต่มะวานแระ แต่ก็ยังดีกว่าไม่แสดงความคิดเห็นชิมิ?
ก่อนอื่นเลย หากต้องการคำติชมจากใจจริงๆ เราก็ต้องขอหยั่งอารมณ์ของคนเขียนก่อนอ่ะค่ะ
ว่ารับไหวมั้ย ถ้าไหวเราก็จะติ และชม อย่างจริงจัง แต่ในเมื่อบอกว่าไหว งั้นพาร์ทนี้ ขอไม่
แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเนื้อหาของตอนนี้แต่อย่างใด แต่ขอติ และชม ในฝีมืองานเขียน แล้วกันนิ
บอกไว้ก่อนนะคะ ว่าไม่มีฝีมือวิจารณ์ หรืออธิบายเป็นคำพูดที่ออกแนววิชาการได้ นี่คือความ
คิดเห็นส่วนตัว ล้วนๆ เด้อ
ในส่วนของเนื้อเรื่อง สนุกค่ะ แต่อ่านแล้วบางทีก็งงๆ เพราะเรารู้สึกว่าคนเขียนดูออกนอกพล็อต
เนื่องจากอาจเอาใจคนอ่าน หรืออะไรก็ตามแต่ (มันก็ดีนะคะ แต่ว่าเรารู้สึกว่าทำให้ประเด็นมันเฉไฉ
ออกนอกทะเลไปเยอะ แล้วทำให้คนแต่งพาพี่บู้กลับเข้าหาฝั่งยากอ่ะค่ะ) เราอยากให้แต่งแบบ
ไม่ต้องแคร์อะไร ยึดตามโครงเรื่องเดิมไว้ (กระซิบถามก่อนว่ามีพล็อตอ่ะเปล่าอ่ะ เผื่อบางทีแต่งแบบ
ด้นสดจะได้ไม่หน้าแตกเพล้ง!)
ที่สำคัญตัวละคร มันเยอะมากๆ เลยค่ะ หากจะตัดออกไปบ้าง ก็ไม่น่าจะมีผลต่อเนื้อเรื่องนะคะ ยิ่งเยอะ
มันยิ่งทำให้เนื้อเรื่องเยิ่นเย้อ และเบี่ยงตกทะเลไปอีกหลายๆ ไมล์ พี่บู้จะเหนื่อยง่ายค่ะ และบางที
นี่อาจเป็นสาเหตุให้ FC พี่บู้หายไปหรือเปล่า??? ((ความคิดส่วนตัวเน้อ แต่ไงๆ เค้าก็รักพี่บู้ ติดตามต่อเสมอ))
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ
ปล. บอกแล้วนิ ว่าเค้าอธิบายไม่เก่ง แต่แสดงความคิดเห็นอย่างจริงใจนะคะ บางทีการตามใจFC ก็ดี แต่ลองทำตาม
ใจตัวเอง ยึดตามพล็อตดั่งเดิมตัวเองจะดีกว่านะคะ ((แม้พี่บู้มันจะโดนทำร้ายสารพัด ก็สนุกไปอีกแบบดี 555))
-
:กอด1:
-
ช่วงทอล์คกับเชลบี้....
รู้สึกดีใจและประทับใจเป็นอย่างยิ่ง ที่มีคนติชมเกี่ยวกับภาพรวมและการแต่งนิยายของเชลบี้อย่างจริงจัง....เชลบี้น้อมรับทุก ๆ ความเห็น พร้อมกับขอโทษ และรับปากว่าจะแก้ไขในสิ่งที่แก้ไขได้....เว้นแต่ที่มันเลยเถิดออกไปแล้ว ทำได้แค่เพียงรีบดึงกลับมา....โดยเร็วที่สุด และลดการเพิ่มประเด็นใหม่ ๆ.....ส่วนตัวละครใหม่ๆ นั้นไม่มีแล้ว....แต่จะวนกันออก...เพราะทุกตัวสำคัญไม่แพ้กัน
แต่ก่อนอื่นเชลบี้ต้องสารภาพกับคนอ่านตรงนี้เลย ว่าตอนนี้นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายด้นสดค่ะ...555 แต่ก่อนที่มันจะกลายพันธุ์มาเป็นนิยายด้นสด มันเคยมีพล็อตมาก่อน....อย่างที่เคยกล่าวไว้ในตอนแรก ๆ ว่าพล็อตคือจะมีพระเอกสองคนนะ....(ไหน ๆก็ไม่ได้แต่งตามพล็อตที่วางไว้แต่แรก....ขอตีแผ่เลยละกัน^^) คือบิ๊กกับปิง แล้วสองคนนี้ก็จะรุมแย่งนายเอกของเรื่องคือน้องเปา.....โดยพี่บู้เนี่ยจะเป็นแค่ตัวสมทบ....แล้วก็เป็นตัวละครที่จะปลอบใจนายบิ๊กในตอนจบ เพราะว่าตามพล็อตคือบิ๊กจะต้องเป็นฝ่ายแพ้ แต่ก็คือยังมีพี่ชายอยู่นะ....ตั้งใจให้จบแบบนี้ โดยที่ฝาแฝดจะรักกันแบบพี่น้อง....ไม่มีเรื่องชู้สาว ตัวละครหลักก็วางไว้เท่านี้ สามคนกับอีกหนึ่งตัวสมทบ...แล้วฉากจบของเรื่องคือนายบิ๊กซื้อไอศกรีมโคนวนิลาเลี้ยงพี่ชาย พร้อมกับลูบหัวพี่บู้ด้วยความเอ็นดู...แล้วถามว่า “อร่อยมั้ย.....ถ้าอยากกินอีกก็บอกเค้านะ....เค้าจะซื้อให้พี่กิน....แล้วก็จะเลี้ยงไอติมพี่ทุกวัน จนกว่าพี่จะแก่เลย”.....นี่ล่ะ พล็อตเรื่องจริง ๆ
แต่พอแต่งไปคนอ่านชักชอบพี่บู้....ก็เลยดันพี่แกมาเป็นตัวเด่น....ประกอบกับความชอบส่วนตัว และรสนิยมแบบรักต้องห้ามของคนแต่งเอง(ถามว่าตามใจคนอ่านใช่มั้ย-----ยังคงคำตอบเดิมคือ 50/50 ตัวเองครึ่งนึง เสียงจากคนอ่านอีกครึ่ง----แต่หลัง ๆ มาติสต์แตก เลยเป็นแนวตามใจฉันมากกว่า----ตามใจคนอ่านบ้างนาน ๆ ครั้ง ตามแต่องค์จะลง....5555+ แล้วนิสัยส่วนตัวไม่ค่อยชอบเวลาที่มีคนเดาพล็อตได้ เพราะไม่อยากดูง่ายก็เลยเป็นที่มาของการออกทะเล...เค้าผิดไปแล้วงิ)........เรื่องราวทั้งหมดเลยดำเนินออกมานอกพล็อตที่วางไว้จนกู่ไม่กลับ เมื่อสองแฝดได้เสียกันเอง กลายเป็นฟิคแนวอินเซสต์โดยสมบูรณ์ อีกทั้งยังมีตัวละครที่ยังออกมาแบบไม่ค่อยตั้งใจ....ซึ่งก็คือกี๋ เพราะคนอ่านถามมาว่านอกจากพลอย-เป็ดแล้ว ไม่มีผู้ชายมาชอบพี่บู้บ้างเหรอ ก็เลยเป็นที่มาของกี๋น้อย ผู้ซึ่งมองเห็นความงดงามในรูปลักษณ์ชวนหลอนของพี่บู้....กับอีกตัวที่ไม่ตั้งใจเลยและชั่ววูบมากคือนายกันต์ ซึ่งพอมันกดโพสท์ลงไปแล้ว ต่อให้รู้ตัวว่าถลำลึก มันก็สายเกินไปเสียแล้ว ทางแก้น่ะมีทางเดียว......คือรีไรท์.....(อ้อแอบวางโครงการเพิ่มฉากเรทสยิวๆ(เลิฟซีนแบบโจ๋งครึ่มกว่า) ลงในอีกบอร์ดหนึ่งที่เน้นนิยายแนวเซ็กส์ดิบ ๆ แต่ก็ยังไม่ไปถึงไหน...ลงของเก่าไปได้สี่ตอนเองแหงะ) ซึ่งต้องถามคนอ่านว่าอยากให้รีไรท์มั้ย เพราะถ้ารี....ที่แล้ว ๆ มาคือลบหมดนะ ลบกระทู้ทิ้งแล้วตั้งใหม่เลย แต่งตามพล็อตที่วางไว้....แต่ทำแบบนั้นคงต้องนับหนึ่งใหม่ แล้วก็จะทำให้คนที่ตามอ่านมาจนถึงปัจจุบัน เสียความรู้สึก(ความรู้สึกนี้เราเคยเป็นมาก่อนในฐานะคนอ่าน)....
จะปีนึงแล้วนะทำเป็นเล่นไป----กับฟิคเรื่องนี้ แต่งลง ๆ มาตั้งแต่ทำงานที่เก่าเงินเดือนเก้าพันจนตอนนี้เหลือพันเก้า 55555+
สรุปคือไม่รีนะคะ.....แป่ว(แล้วก็แพล่มซะยาวเลยอินี่).....จะรีบจบประเด็นที่สร้างไว้ แล้วก็จะแต่งตามพล็อตสำรอง(เป็นแผนสอง)ที่วางไว้....ถ้ารักพี่บู้ ก็ตามลุ้นตามเชียร์กันเหมือนเดิมนะคะ อยากจะให้จบเหมือนกัน แต่มันยังจบไม่ลง....รักพี่บู้ไปแล้ว นอนก็ฝันเห็นแต่หน้าเธอ...ฮิ้ววววว
ปล. บางครั้งในความรู้สึกเหมือนฟิคเรื่องนี้มันจบมานานแล้วตั้งแต่บิ๊กเลิกทำร้ายบู้....หลัง ๆ มาเหมือนอัพตอนพิเศษนอกรอบยังไงก็ไม่รู้จิ.....แต่บางครั้งก็คิดว่าเป็นภาคสองอยู่เหมือนกันนะ
งั้นช่วงที่อาจจะตัน เชลขอยังไม่ลงนะคะ....เพราะเวลาตันมักจะชอบเปิดประเด็นใหม่....เอาเป็นว่ามาดูกันว่าตอนต่อไปจะออกทะเลเหมือนเดิมมั้ย.....เพราะเหมือนจะกลายเป็นสันดานของคนแต่งไปซะแล้วจิ....แอร๊ย
-
รับทราบจ้า...
ไม่โกรธก็ดีแล้ว... แสดงความคิดเห็น ด้วยรัก.... นะจ๊ะ....
(ถึงว่าสิ... พี่บู้นี่ไม่ค่อยเด่นทั้งๆ ที่คิดว่าเป็นนายเอก.. แล้วก็คิดหลายครั้งว่าทำไมพี่บู้เล่าน้อยครั้งมาก แต่ส่วนหนึ่งคือ การเล่าผ่านพี่บู้อ่ะ นิเศร้านะ ภายนอกแสดงออกว่าไม่สนใจโลก แต่กลับเสียใจและน้อยใจกับการกระทำของบิ๊กตลอด บู้รักบิ๊กมากเกินไปอ่ะ จนโดนบิ๊กทำร้ายตลอด ฮือๆ อ่านแล้วสงสารบู้มากที่บิ๊กมันใช้บู้เป็นเครื่องมือซ้อมฉากอย่างว่า ฮือๆ แรกๆ คิดว่าพลอยกับเป็ดเป็นกะเทย ที่แท้ไม่ใช่หรอกเรอะ ฮาๆ แล้วก็เพิ่งรู้ว่า ตากันย์มันหื่นและอึดทนพอกะกระต่ายป่าของนิเลย เอิ๊กๆ)
ตอนนี้อ่านเรื่องนี้ได้ 16 หน้าแล้วนะ แต่ขอพักไว้ก่อน
เพราะดองนิยายตัวเองมานานแล้ว ขอพักโปรเจ็คยาวๆ
เอาสมองไปต่อนิยายของตัวเองก่อนนะ ดองจนเค็มไปแล้ว
ไว้วนต่อครบทุกเรื่องแล้วจะกลับมาอ่านใหม่อีกทีนะจ๊ะ
กอดเชลบี้ และเชิญแวะไปคุยกันที่กระทู้ทำโพลล์ของนิที่กระทู้พูดคุยด้วยนะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29254.0
-
ตอน : หัวใจที่ด้านชา....และความว่างเปล่า
“พี่......ลุกขึ้น.....คราวนี้อะไรอีกล่ะหืม?.......สำออยอะไรอีก”
บิ๊กในสภาพที่พร้อมจะออกจากห้องพยายามยื้อยุดผ้าห่มจากน้องหมา คนตัวโตกรอกตาอย่างรำคาญ พร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่......เมื่อลูกหมาตัวน้อย(ที่อายุไม่น้อย) เกิดอาการงอแง....ไม่อยากจะไปเรียนเอาดื้อ ๆ
“พี่ป่วย....บุ๊กบิ๊ก....พี่ม๊ะสบาย.....”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ....แล้วรายงานกลุ่มของเราล่ะ....เค้าต้องออกไปพรีเซนต์คนเดียวอีกตามเคยสินะ....เจริญเหอะ....ไม่ว่าจะเพื่อน....จะพี่.....ทุกสิ่งอย่างโยนมากองไว้ที่เค้าหม๊ด....คะแนนน่ะ....อย่าเอามันเลยนะพวกปลิงทั้งหลาย....โว๊ยยยยย!!!!”
เสียงง๊องแง๊งของสองศรีพี่น้อง ดำศรีและบู้ศักดิ์ ปลุกให้สิ่งมีชีวิตอีกตัวที่กำลังนอนหลับอยู่ลุกขึ้นมาขยี้หัว....พร้อมกับบิดขี้เกียจ.....
ดูเหมือนว่าจะ(ต้องทำใจให้ชินว่า...)เป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว....(หมายถึงต่อจากนี้ไปในภายภาคหน้า) ที่จะต้องมีผู้ชายตัวขาว หน้าตี๋....อึน....ซึน....มึน.....นอนร่วมเตียงในตอนหัวค่ำ....แล้วก็ตื่นมาป๊ะกันในยามเช้า
แค่นึก....เจ้าบุ๊กบิ๊กก็สยอง.....ปนสยิว
ก็ดูท่าบิดขี้เกียจของพ่อคุณสินั่น....เอ๊กซ์ได้อีก....จู่ ๆ น้องสิวน้อยมันก็ดูน่ารักน่าขยี้ไม่แพ้พี่ชายหัวเหม่ง ๆ ของนายบิ๊ก ราเชนทร์ยกมือขึ้นลูบหน้า....ไล้ไปทั่วเพื่อระเห็จขี้ตาเกรอะกรัง ออกจากเบ้าตาทรงเม็ดก๋วยจี๊
“คุณบิ๊ก....สวัสดียามเช้าครับ....Good Morning”
“มอร์นิ่งบ้านป๊ะมึงสิวะ.....จะสิงอยู่ห้องกูอีกนานมั้ย....หลายวันแล้วนะไอ้เอี้ย!!!!”
สิ้นเสียงตวาดของดำศรี...หนูกี๋ก็เบะปาก....ดวงตาวูบไหว....ก่อนจะเริ่มมีอาการ........“สะอึกสะอื้นแต่พองาม”
“ฮึก.....ฮึก....พี่บู้คร๊าบผมกลัว”
“ป๊าดธ่อว๊อยยยยย อย่ามาสนิมสร้อย ทิงนองนอยแถวเน้นะว๊อย.....รำค๊าญญญญญญ”
“เพ่บู้คร๊าบ....ฮึ๊ก....ฮึ๊ก....ฟืดดดด.....เพ่บิ๊กเค้าตะคอกใส่ผม”
เท่านั้นล่ะ....หมาน้อยหายสำออยโดยพลัน!!!!
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก!!!!! เลวมาก....เชนน้อยของพี่กำลังป่วยทางจิตอยู่นะ....ป่วยทางจิตน่ะ....เราต้องใช้ความรักและความอบอุ่นเข้าหาเซ่.....แผลใจน่ะ มันต้องใช้รักประสานและเยี่ยวยานะเว๊ยเฮ้ยยยย จ๊อดดดดดดดด”
ปุ๊!!!!
หมอนใบโตถูกพ่อดำศรีฉวยขึ้นมา แล้วฟาดที่ไปที่หัวโต ๆ ของพี่ชายตัวจ้อย....ไม่มีเสียงร้อง....เพราะบู้กำลังมึนขี้ตา....ร่างเล็ก ๆ แสร้งทำโงนเงน ก่อนจะล้มตัวลงไปนอนต่อ
กูอยากจะบ้า....เอ๊ยยย....เอิง...เอย.....กูอยากจะบ้า หากว่าดำศรีเป็นตัวการ์ตูน....ที่ขมับคงจะมีทางสี่แพร่ง(รอยเส้นเลือดปูด) กับควันขโมงออกจากรูหู
“โอ๊ย....บิ๊ก....เบา ๆ ดิ พี่เจ็บนะ”
หมาน้อยถึงกับครางหงิง เมื่อถูกมือใหญ่ ๆ บิดใบหู แล้วพยายามลากเข้าห้องน้ำไป
“เรียนเสร็จ...ไปเอาออกซะนะ...ผมทรงนี้....เหม็นเกินบรรยายจริง ๆ ไอ้เห็ดสด....โกนให้เกลี้ยงไปเลย...จะได้ดูเป็นผู้เป็นคน....พี่น่ะ จะสร้างเรื่องให้เค้าปวดหัวไปไหน....หัดทำตัวให้มันเหมือนกับคนธรรมดามั่งได้มั้ย....คนธรรมดาน่ะ.....หรืออยากจะให้เค้ารุนแรงกับพี่อีก....ฮึ....อย่ามาร้องนะ....ฮึบมันเข้าไป.....ถ้าร้องออกมานะ....พี่จะโดนเป็นสองเท่าเข้าใจมั้ย”
“ฮึก....ฮึก....บุ๊กบิ๊กไม่เข้าใจพี่....ฮึก”
.
.
.
.
.
.
.
“เชนนี่.....นายอยู่ห้องคนเดียวได้นา.....พี่ไปเรียนเป็นเพื่อนดำเดี๋ยวเดียวเท่านั้นเอง....แล้วเดี๋ยวพี่จะซื้อขนมมาฝาก....จะกลับมาเล่นกับเชนนี่ทั้งวันเลย”
บู้น้อยจับมือทั้งสองข้างของราเชนทร์...บีบเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ ก่อนจะถูกมือใหญ่ของไอ้โหดดึงจุกสับปะรดจนศรีษะหงายเงิบ.......อำลามันซะหมาน้อย
“ตังค์ใครล่ะ...หืม....ซื้อขนมให้เด็กพี่น่ะ...ตังค์คราย”
“ตังค์นายไง”
“เจริญพร!!!!”
สองพี่น้องไปแล้ว....ห้องก็กลับมาเงียบกริบอีกครั้ง....ราเชนทร์ยกยิ้มมุมปากอย่างปลง ๆ เอาเข้าจริง เมื่อได้มาสัมผัส....มาใกล้ชิดพี่น้องคู่นี้....เพียงไม่กี่วัน....ไม่สิ.....ไม่กี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ คนหน้าตี๋ก็บรรลุหลักสัจธรรม....ไม่ใช่พี่บู้ที่รักแล้วก็หวงน้อง.....ไม่ใช่นายบิ๊กที่ทั้งหวงแล้วก็ห่วงพี่....แต่สองคนนี้ราวกับเกิดมาคู่กัน....เกิดมาคู่กันงั้นเรอะ...ขำว่ะ....ก็เป็นฝาแฝดไม่ใช่รึไง...
แต่ไม่รู้สินะ....
สำหรับราเชนทร์แล้ว....รู้สึกว่ามันยากเหลือเกินที่จะแทรกตัวเข้าไประหว่างสายใยนั้น....ต่อให้ทำได้....และอาจจะทำสำเร็จไปแล้วด้วยซ้ำ....สิ่งที่ได้รับกลับมา....มันคือความเวทนา....หาใช่ความรัก
เสียงลูกบิดประตูถูกหมุนอย่างช้าเชื่อง.....ประตูหน้าห้องค่อย ๆ แง้มเปิดเข้ามาอย่างช้า ๆ.....
“หึ......ไม่เลวนี่นะ....รู้จักพลิกแพลงสถานการณ์ได้ดีทีเดียว....เริ่มจะเลวขึ้นมาจริง ๆ แล้วสิกี๋....กูขอชื่นชม”
น้ำเสียงคุ้นหู....ดังขึ้นจากเบื้องหลัง ทำเอาคนที่กำลังเอาแขนพาดขอบระเบียงและเอาคางเกยทับลงไปเพื่อมองทิวทัศน์ของอาคารภายนอกอย่างเบื่อหน่าย....ถึงกับสะดุ้งเฮือก
“มึง......มึงเข้ามาได้ยังไง”
“มึงลืมไปแล้วเหรอ....ว่าตอนนี้กูกำลังทำอะไร.....น่าเสียดายนะ ที่น้องดำเค้าไม่เชื่อมารยาสาไถยของมึง....เค้าก็เลยแอบโทรบอกกูด้วยความหวังดี พร้อมกับส่งกุญแจสำรองมาให้....แล้วเมื่อซักพักใหญ่ ๆ นี่ก็โทรตามกูยิกๆ......บอกให้กูรีบเข้ามาหามึงที่นี่ แล้วปรับความเข้าใจกับมึงซะ!!!.....น้องดำของกูมันน่ารักดีมั้ยล่ะ” กันต์เอนกเย้ยอีกฝ่ายด้วยสีหน้าและแววตาที่ท้าทาย แต่ก็ถูกหนุ่มตี๋โต้กลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“เรอะ.....ขนาดนั้นเชียว......ถูกเค้าผลักไสไล่ต้อนให้กลับมาหากูสินะ....แล้วไงต่อล่ะ......มึงจะทำยังไงต่อ....ในเมื่อคนที่มึงกำลังพยายามจะเอาชนะ เค้าไม่เล่นตามเกมส์ของมึงน่ะ...หืม......พี่บิ๊กน่ะ....ไม่มีวัน....ที่จะสนใจมึง เพราะว่าเค้า....”
“เพราะว่าเค้ากับพี่ของเค้า....รักกันมาก จนไม่มีวันที่จะแยกจากกันยังไงล่ะ” กันต์เอนกต่อประโยคที่ค้างไว้ของราเชนทร์จนจบ....ใบหน้าเรียบเฉยนั้นดูโศกสลดไปในทันที
“ส่วนมึงก็ยังเป็นไอ้ขี้แพ้น่าสมเภชเวทนาเหมือนเดิม....กูเคยบอกมึงแล้วไง...ว่านอกจากกูแล้ว คงไม่มีใครเอามึงลง....” เพราะมึงมันน่ากลัว น่ากลัวแล้วก็เลือดเย็น....กันต์เอนกต่อท้ายประโยคในใจ เพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายต้องมารับรู้ถึงด้านที่อ่อนแอของตน...ราเชนทร์ได้แต่นิ่งไปพักใหญ่ ริมฝีปากบางนั้นเม้มเป็นเส้นตรง....จนดูเหมือนกับว่ามันถูกกลืนหายไป....
จะมาตอกย้ำกันทำไม.....จะตามมารังควานกันทำไมอีก.....ไหนว่าเบื่อแล้วไง.....ของเล่นชิ้นนี้....ของเล่น....ที่มึงเล่นจนพังยับเยิน....ไม่มีแม้แต่อะไหล่จะเปลี่ยนซ่อม....กูคนนี้เจ็บเพราะมึงมามากเกินไปแล้ว......
“กันต์.....นายกลับไปเถอะ....เรื่องระหว่างเรา.....ขอให้มันสิ้นสุดกันแค่นี้แหละ....” ราเชนทร์ไม่อยากเชื่อ ว่าตัวเองจะสามารถบังคับเสียงให้นิ่งเฉยได้ถึงขนาดนั้น...อีกทั้งยังไม่อาจหาคำอื่นใดที่เหมาะสมกว่า “เรื่องของเรา” มาแทนที่....
น้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ฟังดูคล้ายคำขอร้อง แต่ไม่ถึงกับอ้อนวอนของหนุ่มตี๋ ทำเอาอีกฝ่ายคาดเดาไม่ถูก....
.....เจ็บปวดทุกครั้งที่ทำร้ายมึง.....พยายามแล้วที่จะตัดใจ......พยายามแล้วที่จะชอบคนอื่นดูบ้าง....แต่ต่อให้ชอบใครอีกคนนึง...กูก็สลัดมึงออกไปจากชีวิตของกูไม่ได้....กูถึงต้องมาดูให้เห็นกับตา....ว่าตอนนี้มึงเป็นยังไงบ้าง.....กูอยากทำดีกับมึง....แต่สุดท้าย คงไม่พ้นถูกมองว่าเสแสร้ง....
“กันต์เราเหนื่อย.....เราไม่ไหวแล้ว.....เราเกลียดนาย....จนไม่สามารถเกลียดมากไปกว่านี้แล้ว.....เพราะฉะนั้นนาย กลับไปซะเถอะนะ ไม่มีประโยชน์ที่จะทำแบบนี้อีกแล้ว.......”
ทำไมต้องทำร้ายกัน.....สิบกว่าปีที่รู้จักกัน.....เราผูกพันกันด้วความเกลียดชังโดยแท้....เลยขีดสุดออกไปมันคือความว่างเปล่า.....กูกำลังจะรู้สึกแบบนั้น....ในไม่ช้า.....แม้แต่ความเกลียด....กูก็จะไม่มีให้คนอย่างมึง
“เป็นอะไรไปล่ะ.....อยู่กับกูไม่ต้องสำออยก็ได้นะกี๋.....เพราะคนอย่างมึงน่ะ.....กูรู้จักดี.....รู้จักทุกซอกทุกมุมซะด้วยสิ”
กี๋เอ๋ย.....มึงเข้มแข็งมากกว่าที่กูคิดเอาไว้เสียอีก....กูคงหมดห่วงแล้วสินะ....ทุกอย่างมันผิดพลาดมาตั้งแต่แรกแล้ว...แล้วกูก็เหนื่อยเหมือนกัน ที่ต้องทำร้ายมึงไม่มีวันจบสิ้น....
เพื่อไม่ให้ถูกเมินเฉย....ถึงได้ยอมถูกเกลียด
แต่ตอนนี้เพื่อรักษาตัวตนของกูเอาไว้....อย่างน้อย ๆ ก็ให้มันเหลืออะไรให้มึงได้รู้สึกถึงคนอย่างกูบ้าง....ก็ยังดีกว่าดึงดันต่อไป
จนสุดท้ายแล้วไม่เหลืออะไรให้ระลึกถึงอีกเลย...
“มันก็คงเหมือนกับที่เรารู้จักนายนั่นแหละกันต์....หึหึ....หรือจริง ๆ แล้ว....บางทีเราสองคน อาจจะไม่รู้จักกันเลยก็ได้นะ”
ต่างฝ่ายต่างนิ่งไป.....ทั้งคู่ต่างก็กำลังใช้ความคิด.....เพื่อจัดการกับสิ่งต่าง ๆ ที่กำลังต่อสู้กันอยู่อย่างสับสน และยุ่งเหยิง นานหลายนาที จนกระทั่งกันต์เอนกเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“กูก็แค่มาดูให้เห็นกับตาเท่านั้นแหละ ว่าอาการมึงแย่จริงพี่บิ๊กเค้าเล่าให้ฟังรึเปล่า....ถึงเค้าจะสงสัยมึง....แต่เค้าก็ไม่ได้มองมึงในแง่ร้ายซะเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก....เอาเป็นว่ากูก็มาดูซักหน่อยเพื่อความสมจริงล่ะนะ....ยังไงซะกูก็ขอให้มึงโชคดี....กี๋....ลาก่อน”
“กันต์....เดี๋ยว”
ราเชนทร์รั้งอีกฝ่ายเอาไว้....ในนาทีสุดท้ายของการตัดสินใจ
“อะไรของมึงอีก....เอ้านี่...กุญแจห้อง ฝากคืนพี่บิ๊กด้วย....แล้วก็จุ๊ ๆ นะมึง....ขืนทำแผนแตก กูอดแอ้มน้องดำ มึงตายแน่กี๋”
“กันต์....นายชอบหมอนั่นจริง ๆ ใช่มั้ย”
“ก็......เออสิวะ”
“รับปากกับเราได้มั้ยกันต์ ว่าอย่าทำร้ายเค้า....อย่าเล่นสกปรก....นายอย่าทำกับเค้า เหมือนที่นายทำกับเรา....มันไม่ใช่เรื่องของการเอาชนะ....แต่มันเป็นเรื่องของ...”
“มึงนี่มันน่ารำคาญจริง ๆ เกิดจะมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้”
“เราแค่ไม่อยากให้พี่บู้เสียใจ....พี่บู้รักพี่บิ๊กมาก....ถ้านายทำร้ายพี่บิ๊ก....มันก็เท่ากับนายทำร้ายพี่บู้....คนที่เรารัก”
“เออ ๆ....แค่นี้ใช่มั้ย....กูกลับล่ะนะ”
สายใยบาง ๆ ที่ผูกโยงคนทั้งคู่เอาไว้ด้วยกัน....คือทิฐิ...และความเกลียดชังเท่านั้นหรือ.....
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน....ทั้ง ๆ ที่เกลียดคน ๆ นี้มากเหลือเกิน....แต่พอคิดว่าจะต้องจากกันจริง ๆ ราเชนทร์กับรู้สึกโหวงเหวง....อย่างบอกไม่ถูก
พอรู้ตัวอีกที....แขนผอมยาวก็สวมกอดร่างหนา....ก่อนจะแนบใบหน้าเข้ากับอกแกร่ง....ราวกับจะสูดกลิ่นอายของความทรงจำเป็นครั้งสุดท้าย....
“กันต์....จนตอนนี้....เราก็ยังหาคำตอบไม่ได้.....ที่ผ่านมามันเกิดขึ้นเพราะอะไร....ทุกอย่างที่นายทำ เราเลิกคิดหาคำตอบนั้นไปนานแล้ว....”
“กี๋......กูรักมึงนะ....รักมาตลอด....แต่กูไม่สามารถทำให้มึงรักกูได้....มันก็เท่านั้น....นี่แหละเหตุผลของกู เหตุผลที่มึงอยากรู้....”
“เราไม่อยากฟัง....ช่างมันเถอะ....เราไม่อยากรู้อะไรแล้ว.....ที่นายพูดมา....เราไม่ได้ยิน....ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น”
สิบกว่าปี....ที่เก็บซ่อนคำ ๆนี้เอาไว้....กันต์เอนกอยากจะหัวเราะ....ที่การสารภาพรักครั้งนี้....เป็นเรื่องที่ผิดที่ผิดทาง แล้วก็ดูไร้ความหมายเป็นที่สุด....เหมือนสิ่งมีค่าสิ่งหนึ่งในชีวิต ถูกปาทิ้งลงถังขยะอย่างเหมาะเหม็ง
ลาก่อนกี๋....มันจบง่ายเนอะ....ง่ายเกินไป....ไม่เห็นจะสาสมกับความเลวของกูเลย....แต่นี่คือสิ่งที่มึงสมควรจะได้รับ สิ่งสุดท้ายที่คนอย่างกูสามารถให้มึงได้
อิสรภาพ
....................................................................................
หน้าร้านตัดผม
หมาน้อยทิ้งตัวลงนั่งยอง ๆ กับพื้นฟุตบาท โดยที่แขนข้างหนึ่งยังอยู่ในอุ้งมือของน้อง ท่ามกลางสายตาหลากหลายคู่ที่มองมายังทั้งคู่
“หมา....มึงเล่นไร....ลุกขึ้นมานะ....กูอาย” บิ๊กพูดลอดไรฟันอย่างเคือง ๆ แต่หมาน้อยก็เอาแต่ส่ายหน้า แล้วก็ก้มหน้ามองพื้น มือข้างที่เป็นอิสระ เขี่ยเศษฝุ่นเศษดินบนพื้นเล่น
“ถ้าพี่ตัดผม....เค้าจะยอมตามใจพี่....สามเรื่อง”
“ไม่”
“งั้น....ทุกอย่าง....อยากได้อะไรขอให้บอก....”
“บิ๊ก....แต่มันเท่ห์มากนะ.....แล้วเด็กนายก็ทำอ่ะ....ถ้าพี่เอาออก...พี่จะไปมองหน้าเป่าอี้ติดได้ยังไงอีกอ่ะ...พี่เป็นคนบังคับให้มันทำนะ”
“นั่นมันเป็นเรื่องที่หมาจะต้องไปแก้ปัญหาเอาเอง....เค้าบังคับหมาก็ได้นะ....แต่เค้าจะยอมหมาครั้งนี้ครั้งเดียว ตัดผมซะ”
“บิ๊กอ่า......”
“ตัดผมซะ!!!!”
“พี่ขอเงินค่าขนมในส่วนที่พี่ควรจะได้”
“อืมมมม....เค้าจะลองคิดดู”
“งั้นพี่ก็ไม่ตัด”
“โอเคเค้าตกลง.....แต่หมาห้ามใช้เงินฟุ่มเฟือยนะ....แล้วก็ต้องปรึกษาเค้า ถ้าจะซื้ออะไร”
“อื่อ.....แล้วก็งด.....”
“อะไรนะ...เค้าไม่ได้ยิน....พูดดัง ๆ หน่อย”
“งดจ้ำจี้แบบไม่มีกำหนด”
บุ๊กบิ๊กถึงกับอึ้งไปสิบวินาที....กับข้อเสนอของหมาน้อย
“ป่ะ....งั้นเรากลับห้องกัน”
“อ้าว....แล้วพี่ไม่ต้องตัดผมแล้วเหรอ....บิ๊กกี้”
บ้าเรอะ....
สามวันกูก็จะลงแดงตายอยู่แล้ว....นี่พักแบบไม่มีกำหนด....กูไม่ต้องนอนจู๋ระบมไปตลอดรึไง...ไอ้เหม็น!!!!
.....................................................................
To be Con
เอ่อ....มันดีขึ้นมั้ย....มันชัดเจนขึ้นมาบ้างรึยัง....คนอ่านเบื่อกันแล้วรึยังเอ่ย....อย่าเบื่อนะ....ขอร้อง....
ไปนอนก่อนนะคะ ง่วงมากกกกก แก้แล้วแก้อีก....คือไม่ได้ตันนะคะ...แบบเนื้อเรื่องมา....แต่มือแข็งแต่งไม่ออก....แต่เดี๋ยวทิ้งไว้นาน ไฟมอดอีก
-
แง้วๆ...เขาทำตัวเองกดดัน หรือเปล่าอ่ะคะ คนเขียน
ตอนนี้อ่านแล้วอึน มึน ซึน กับน้องกี๋อ่ะ กันต์ก็อีก จะไร
ของมันกันฟร่ะ คู่นี้ 555 ((ชักอยากเห็นบทสรุปที่ว่ากี๋จะ
เป็นโรคจิตแหะ))
พี่บู้ว๊ะฮะฮา...ชนะน็อค ไอ้หมาดำตรงที่ว่าจะงดจ้ำจี้ สุดยอดดด
น่ารักดีออกผมทรงนี้ แต่หมาดำก็จับสระหน่อยดิ จะได้ไม่เหม็น
อย่าหวังให้พี่บู้มันสระเองเลย เด๋วหมาดำเสียรมณ์เปล่าๆ
ปล. เขียนสบายๆ ค่ะ ไม่ต้องเกร็ง และกดดันนะคะ ยังไงเราก็ตามอ่าน
เพียงแต่ไม่อยากให้เพิ่มตัวละครมากและพาเที่ยวทะเลอีกเท่านั้นเอง
แต่อย่างไรเราก็ชอบเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นไม่ตามอ่านในทุกๆ ครั้งที่อัพเดท
หรอกนะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ...
-
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดด
ก็มีทางออกแล้ว หลังจากมันวนเวียนในความมืดของกันต์กี๋มานานมาก
เนื้อเรื่องช่วงนั้นมันอ่านแล้วมืดมนจริงๆ
ตอนนี้สงสารคู่นั้นมาก แต่นะเราไม่เห็นทางออกเพราะมันเบี้ยวมาตั้งแต่ต้น
ถึงจะปลดไปได้หน่อยนึงแต่ยังมีอีกเยอะที่ต้องแก้ เราลุ้นคู่นั้นมากๆ อยากให้ลงเอย แต่ยิ่งอ่านมันก็ยิ่งยาก
มาถึงตอนนี้ถอนหายใจไปเฮือกนึงแล้วรออ่านบทต่อไป
รอคนแต่งนะคะ
-
ชัดเจนตรงไหนยะ?
จะเข้ามาเม้นแล้วก็เลยอ่านซะหน่อย สองตอนท้าย
อ่านแล้วแอบงง คงเพราะตรงกลางมันกลวงๆ
เลยยังลำดับเรื่องราวของสองคนนี้ไม่ได้เท่าที่ควร แต่เท่าที่อ่าน
ก็เกิดความสับสนมากเลย ... สรุปว่า กันต์รักกี๋ ใช่ไหม? แต่มันซึนดะเระว่างั้น?
แล้วตอนนี้มาพูด กี๋ก็ไม่รับฟังแล้วใช่ป่ะ? แล้วสิ่งที่ดีที่สุดที่กนต์ตัดสินใจจะให้ คืออิสรภาพ.... อืม ...เหมือนจะดี แต่ก็โหวงๆ อย่างประหลาด ยังไงก็อยากให้บทสรุปออกมาสวยๆกว่านี้อยู่ดี....
ตอนนี้บู้น่ารักอ่ะ ขี้อ้อนเหมือนเก่า
นิว่า .... เชลลบี้เปิดตัวละครผิดจุดล่ะ....
ทั้งที่เชลบี้ตั้งใจจะให้บู้เป็นตัวละครสมทบ แต่เปิดบู้บิ๊กมาก่อน ทำให้คนอ่านเพ่งสองคนนี้ว่าเป็นตัวละครเอก.... เปาเป็นนายเอกที่น่ารักก็จริง แต่คนอ่านส่วนใหญ่ ของเรื่องนี้ นิว่า เป็นแฟนคลับพี่บู้ มากกว่านะ เพราะมัน ต๊อง น่ารัก ขี้อ้อน เหมือนเด็ก ตลก แล้วยิ่งบิ๊กมันเลวขึ้นทุกวันคนยิ่งสงสารเห็นใจพีบู้.... แล้วตาปิง เลยกลายเป็นตัวสมทบมากกว่าบู้ ฮ่าๆ
แต่ตอนนี้ฮาบิ๊กอ่ะ .... แหมพอเรื่องอย่างว่าล่ะ ตามใจบู้ขึ้นมาเชียวนะยะ เอิ๊กๆ
แต่งดใช้ความรุนแรงกับพี่ก็ดีแล้วล่ะ
เดี๋ยวแวะมาใหม่นะ กอดดดดดดดดดดดด
-
อ่านตอนกี๋กะนมยักษ์คุยกันแล้วต้องอุทานออกมาว่า "เหยดดดด นี่มันซึนเดเร๊ะขั้นทั่นเมพมาจุติ" :z3:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เครียด....จน.....ดันฟิคคคคคค
-
ของกำนัลคุณคนอ่าน------ เป็นอะไรที่ชั่ววูบสุด ๆ
ตอน : Secret….of….Us
“มึงกล้ามั้ย”
“แล้วมึงล่ะกล้ารึเปล่า”
ร่างสูงใหญ่ท้าทายอีกฝ่ายกลับ....บิ๊กจ้องหน้าเด็กหนุ่มรุ่นน้อง ยักคิ้วที่ดูแล้วกวนอารมณ์ไม่หยอก....ก่อนจะจัดการรูดซิบกางเกงนักศึกษาของตัวเองออกตามคำท้า....โดยไม่มีอิดออด
“มึงไปหยิบสายวัดมาวัดสิ.....เดี๋ยวกูขอทำให้มันขึ้นแป๊บ”
กันต์เอนกมองคนตรงหน้ากำลังทำของขึ้น....ก็เกิดอาการปวดหนึบที่อวัยวะเบื้องล่าง อดไม่ได้ที่จะขึ้นตามรุ่นพี่ผิวสีแทน ผู้ซึ่งกำลังตั้งอกตั้งใจปั่นเจ้ามังกรดราก้อนบอล....จนมันค่อย ๆ ขยายใหญ่ขึ้น จากเทพมังกรของชาวโลก....กลายเป็นเทพมังกรของชาวนาแม็ก...
หน้าตาแมร่งงี่ดีชะมัด....ยั่วยวนได้อีก...
ภาพของคนผิวเข้มในสายตาของกันต์เอนกนั้นดูเซ็กซี่สุด ๆ ชนิดฉุดไม่อยู่ แผงอกหนา...มองเห็นรำไรภายใต้เชิ้ตที่ปลดกระดุมออกสามเม็ด อีกทั้งเม็ดเหงื่อที่ผุดพราวอยู่ทั่วใบหน้า บิ๊กกำลังกัดฟัน...ซี๊ดปาก ทำหน้าตาเหยเกด้วยความเสียวซ่านออกมาให้อีกฝ่ายเห็นอย่างไม่รู้ตัว
“แปดจุดเจ็ด....นิ้ว.....เหี้ย....พี่บิ๊ก.....แล้วเวลามึงเอากับ....เอ่อ....พี่บู้....มันไม่ตายคาเจ้าโลกเหรอวะนั่น”
“แล้วมันตายมั้ยล่ะ....มันก็ยังอยู่ดีมีสุขนี่....ตามึงละ....ใครแพ้...คนนั้นโดนเสียบ”
กันต์เอนกนึกหวาด....อยู่ไม่น้อย ของที่กำลังขึ้น ๆ อยู่แทบหดลงไปจนกุด...พ่อนมยักษ์เปลี่ยนจากรูดซิบเป็นค่อย ๆ ปลดกระดุมเชิ๊ต....แล้วสลัดมันออกอย่างเร็ว
“ช่วยผมหน่อยสิ....ทำให้มันขึ้นที...พอดีว่าผมไม่ค่อยถนัดบิ้วท์ตัวเองน่ะ”
บิ๊กมองภาพตรงหน้า....ก่อนจะกลืนน้ำลายเอื๊อก.....ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยเห็นเพศเดียวกันที่หุ่นเซ็กซี่เท่าไอ้หมอนี่มาก่อน.....กล้ามเนื้อหน้าอกนั้นนูนสวยได้รูปกว่าของตนแยะ....หนุ่มผิวแทนค่อย ๆ เดินเข้าไปหาร่างหนาราวกับโดนสะกดจิต ค่อย ๆ โน้มตัวลงเพื่อสัมผัสยอดอกของอีกฝ่าย....
ด้วยปลายลิ้น
“ซี๊ดดดดดดด.....ดูดแรง ๆ เลยพี่....ผมชอบ”
ลิ้นหนาลากวนถี่รัว....ก่อนจะดูดไม่ยั้ง....ใช้ฟันขบกัดปุ่มที่นูนเต่งออกมาเล่นเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว
“หัวนมมึงแข็งเด่ชี้หน้ากูเลยนะนี่......ดูดมันค่อดๆ” ยิ่งพูด...เจ้าหมาดำก็ยิ่งคึก...ทั้งคึกทั้งหื่น จนยอดอกของกันต์เอนกเปียกชุ่มด้วยน้ำลาย....ครั้นพอคนตัวสูงเป่าลมเย็น ๆ ยิ่งทำให้สยิวกิ้ว...จั๊กกะเดียมไปอีกแบบ
“อ่ะ....ตาพี่วัดของผมบ้างล่ะ”
กันต์เอนกละมือออกจากลูกชายที่ถูกรูดหนังหุ้มปลายลงจนสุด....ตรงส่วนปลายนั้นปริ่มไปด้วยหยาดน้ำใส
ไม้บรรทัดในมือของคนตัวสูง....ค่อย ๆ ทาบทับลงไป....แปด.....จุด....สองห้านิ้ว
“ไอ้นมยักษ์....เออละเหวย....มึงแพ้กูแล้ว.....หันก้นมาซะดีดี”
“ชิส์.....ก็สูสีล่ะวะ”
.
.
.
.
.
.
นิ้วชุ่มเจลหล่อลื่น....ค่อย ๆสอดเข้าไปในช่องทางอันแสนคับแคบที่ไม่เคยถูกล่วงล้ำ...กันต์เอนกซี๊ดปากด้วยความเสียวปนเจ็บ....
“ค่อย ๆ ดันเข้ามานะ.....อึ้ยยยย!!!!....สัดบิ๊ก.....กูบอกว่าค่อย ๆ เจ็บนะไอ้เหี้ย”
บิ๊กในสภาพกึ่งเปลือย ๆ คาเจ้ามังกรยักษ์เอาไว้....มือใหญ่จัดการปลดเปลื้องกระดุมเสื้อของตัวเอง ก่อนจะสลัดออก....เผยให้เห็นผิวแกร่ง....และมัดกล้ามขนาดพอเหมาะ ร่างสูงโน้มตัวลงไปจนแผ่นอกนั้นทาบทับอยู่บนแผ่นหลังกว้างของรุ่นน้อง....มือเอื้อมไปสะกิดยอดอกที่ลุกชันของกันต์เอนกเบา ๆ...
“กูไม่เคยเอาแบบมึงมาก่อน....ซี๊ดดดดดด แต่ก็แปลกไปอีกแบบนะ”
เสียงผิวเนื้อกระทบกันดังพั่บ....พั่บ....คนถูกกระทำหอบหายใจถี่...พร้อมกับส่งเสียงครางออกมาอย่างดิบเถื่อน
“สัด....แรงอีก....แรงอีก....กูชอบแรง ๆ”
“กูก็ชอบทำแรง ๆ....ฟิตชิบ.....อา.....”
มังกรของหนุ่มผิวแทนนั้นพ่นพิษรักสีขาวขุ่นในอีกไม่กี่นาทีต่อมา....น้ำเชื้อของมิสเตอร์กฤษณะแตกกระฉูดเต็มร่องก้นของหนุ่มรุ่นน้อง จนไหลเยิ้มออกมาข้างนอก หยดติ๋งลงบนผ้าปูที่นอน.....กันต์เอนกฟุบหน้าลงกับที่นอน...กัดฟันตบฟูกอย่างสะใจ
บิ๊กผละตัวออก....นอนหงาย...เพื่อให้เหงื่อนั้นระเหยออกจากร่าง...อวัยวะส่วนล่างยังคงกระตุกตัวอีกสองสามครั้ง....ก่อนจะค่อย ๆ สงบลง
กันต์เอนกถือโอกาสนั้นขึ้นคร่อม....พร้อมกับประกบปากจูบอีกฝ่ายที่ยังไม่ทันตั้งตัว...หน้าอกล่ำที่เบียดเสียดกันอยู่...ทำให้หัวนมของทั้งคู่ที่กำลังแข็ง...พลอยถูไถกันไปด้วย จูบของคนทั้งสองนั้นเร่าร้อนยิ่งกว่าจูบครั้งไหน ๆ ที่ทั้งคู่เคยผ่านมา....เสียงแลกลิ้นกันนัวเนียดังจ๊วบ....จ๊วบบบ กันต์เอนกผละออกมาพร้อมกับทำหน้าหื่นสุด ๆ
“หัวนมมึงก็สวยน่าดูดเหมือนกันนะ....พี่บิ๊ก....ขอกูดูดมั่งนะ”
“ซี๊ดดดดดดด.....แมร่งเล่นกูแล้วไง”
กันต์เอนกหัวเราะชอบใจ....ก่อนจะเอื้อมมือลงไปสัมผัสบั้นท้ายของพ่อคนตัวดำบ้าง....หลังจากเล่นกับส่วนบนจนหนำใจ
“ขอกูบ้างนะ....กูอยากเล่นมึงบ้าง.....อยากรู้ว่าหน้าอ่อน ๆ อย่างมึงจะทนไหวมั้ย....”
“สัด....มึงจัดมาเลย....กระแทกมาแรง ๆ ....กูน่ะไม่ยอมแพ้เด็กอย่างมึงหรอกนะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“หมา.........หมา..........ไอ้หมา”
เสียงโหด ๆ ปลุกพ่อหมาน้อยที่กำลังฟุบหลับอยู่หน้าจอคอมพ์....โดยที่บนจอกำลังแสดงผลหน้าเว็บไซด์ลามก.....เจ้าหมาดำค่อย ๆ โน้มตัวลงไปข้างหน้า ไล่อ่านไปทีละบรรทัด
“เล่นเสียวข้ามรุ่น......กระฉูดเต็มหน้า”
“กล้ามชนกล้าม....”
ดำศรีอึ้งพะย่ะค่ะ.....
“ไอ้หมา......นี่มึงอ่านเหี้ยอะไรของมึงนิ.....ชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ....ตื่น!!!!!!”
พี่ชายสะดุ้งตัวขึ้นอย่างตกใจ มือเล็ก ๆขยี้ตาที่กำลังแดงก่ำ....ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองน้องชาย ปากเล็ก ๆ นั้นค่อย ๆ ยิ้มหวานให้คนเป็นน้อง ตามมาด้วยการหัวเราะแหะ ๆ
“บุ๊กบิ๊ก.....ขอบใจนะที่ปลุกพี่....พี่กำลังฝันร้ายอยู่เลย....บ้าชะมัด”
“ฝัน?....พี่ฝันอะไรเรอะ....แล้วไอ้เว็บนี่มันอะไร....แหล่งรวมเรื่องเสียว....สำหรับชาวเรา....อะไรของมึงฮึ”
“อ้าวเฮ้ย.....ไรอ่ะ....มาได้ไง....มันมาเองงิ....สงสัยมันเด้งมาจากเว็บอัพโหลดแน่ ๆ เลยเชียว”
“ตอแหล....มันไม่ใช่ป๊อบ-อัพ มึงนั่นแหละที่เป็นคนเปิด พอคลิกย้อนกลับไปก็เป็นหน้ากูเกิ้ล....ซึ่งคืออะไรเนี่ย เรื่องเสียว เกย์ เว็บ คำค้นหาพวกนี้มันคืออาร๊ายยยย ไอ้หมา.....”
“ฮี่ฮี่ฮี่.....พี่ก็อยากจะศึกษาเอาไว้น่ะ....เพื่อเจอเคสคนใกล้ตัวนิ.....อย่างนายกับนมยักษ์ไง”
หมาดำหยุดนิ่ง.....ตัวแข็งเป็นหิน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหมั่นเขี้ยว....
“ไหนขอเค้าอ่านเรื่องนี้ดูบ้างนะ....แฟนผมซาดิสถ์-วิตถาร....ชอบไฟลน....เทียนหยด....แส้ฟาดไม่ยั้ง....สงสัยคงต้องเอามาใช้กับพี่ซะแล้วมั้ง”
.
.
.
.
.
.
.
“บุ๊กบิ๊ก....พี่ขอโทษ”
“ไม่ทันแล้วเว้ย!!!!!”
แล้วหมาน้อยก็ถูกสำเร็จโทษ......
.......................................................
ถ้าทำให้ยี้กันก็ขออภัย มิถนัดแนวนี้เท่าไหร่....ขนาดอ่านตามเว็บเฉพาะกลุ่มมาก็เยอะ...แต่พอแต่งเองแล้วมันกึ๋ย ๆ ไงม่ายรุ ปกติตอนคั่นจะนอกเรื่องและไม่ต่อเนื่อง.....แต่นี่ยังอยู่ในช่วงที่บิ๊กกันต์มันสปาร์คกันอยู่...ถือว่าไม่ออกทะเลนะคะ เอิ๊กกกกก
เอาไว้ถ้าชอบ...ตอนหน้า....หน้า....หน้านู่น....จะเอาแบบที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องหลัก(เลย) แต่คนแต่งอยากแต่งมาลงให้อ่านเล่น ๆ
บู้-เปา....บู้-เปา....จะพยายามให้ออกมาแซ่บแล้วก็น่ารักนิด ๆ นะคะสำหรับคู่นี้
ช่วงนี้ไม่หวังคอมเม้นท์....คิดซะว่าดีกว่าแต่งอ่านเอง เม้นท์สองเม้นท์ก็เอาวะ....น่าสงสารมั้ย
ปล.ไม่โกรธนะคะสำหรับคำติ...ไม่กดดันด้วย....แต่เครียดเรื่องอื่นมากกว่า...แบบชีวิตรันทดมากช่วงนี้
ส่วนนิน้อย...แนะนำว่าให้ไล่อ่านตอนก่อน ๆ ลงมา จะได้ไม่งงนะคะ...หรือจะงงกว่าเดิมวะ กร๊ากกกก
-
ยี้... :a5: o22 :z3:
ฝันดีแน่ๆเลยคืนนี้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดสยองมาก ทำเอาต๊กใจเลยอ่า ทำไปได้...
ดีนะ ที่พี่บู้มันไม่ตายคา โลกใบน้อยของไอ้เจ้าบิ๊ก โอ๊ยยยยยย
ก็จะพยายามไล่อ่าน แต่ก็ทำใจไม่ได้ ก็มันอ่านตอนท้ายไปแล้วถ้ามีตอนใหม่มา มันก็อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ไง แต่ตอนนี้เหมือนจะเข้าใจขึ้นหน่อยแล้วแหละ ไอ้ตรงกลางก็จะค่อยๆ ตามมานะ ใจเย็นๆ ต้องอ่านจบแน่ๆ ล่ะน่า
ถึงตกใจแต่ ชอบนะ จะรอของบู้เปานะ อยากอ่าน โซตะค่อน ฮาๆๆ
-
แอร๊ยยยย
กว่าจะอ่านจบ ต้องใช้มือปิดตา เเล้วอ่านลอดช่องระหว่างนิ้วเเทน
ดาวแหยง คริๆ
-
เอิ๊กๆ ไม่ออกนอกทะเลก็จริง แต่ออกนอกโลกไปดาวนาแมกเลยอ่า...555
ตอนแรกก็งงๆ ว่าทำไมคำบรรยาย มันแปร่งๆ เพี้ยนๆ ไม่น่าใช่บิ๊ก หรือกันต์
เป็นคนบรรยาย มาถึงบางอ้อ ตอนท้าย อ้อ...อิพี่บู้มันฝันนี่เอง เล่นเอาอึ้ง
ทึ่ง เสี่ยว ซ้า.... ฮาๆ
ตอนหน้าเรียกร้อง เปาบู้ คร๊าบ คู่รัก?โมเอะ ชอบๆ
ปล. ไม่โกรธ ไม่กดดัน ดีแล้วคร๊าบ เขียนแบบที่แนวของตัวเองน่ะดีที่สุด
ไม่อยากให้กดดัน เพราะไม่อย่านั้นคนอ่านคนนี้จะเสียใจมากๆ ที่ไม่น่าติในวันนั้นเลย
-
เข้ามาบอกว่ายังไม่ได้อ่านอ่ะ อิอิ เย็นจะมาอ่านนะ เม้นท์จองที่เฉยๆ
-
ขออภัุยผมเห็นที่คุณผู้เขียนบอกแล้วว่า "เขียนเองอ่านเอง"
ผมเองก็ไม่ใช่ว่าจะเก่งอะไรมากมาย
แต่ผมอ่านมาจนถึงตอนสุดท้่ายนี้ผมก็ยังมีคำถาม มันจะมีบางช่วงที่เรื่องราวเรียงต่อกันอย่างราบรื่น มองเห็นปมของเรื่องแล้วมันก็ข้ามไปเฉยๆ เหมือนคุณนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แล้วก็ทิ้งปมนั้นไปเฉยๆ ยิ่งตัวละครที่เพิ่มเข้ามาแล้วมาช่วยกันเล่าเรื่อง ที่ทำให้ผมยิ่งไขว้เขว ว่าตกลงเรื่องนี้มันอะไรกัน
ผมเข้าใจนะความรู้สึกที่ว่าตัวละครเหมือนเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้องของเรา พอเขียนขึ้นมาแล้วก็ไม่อยากทิ้งไปอยากเล่าถึงความเปลี่ยนแปลง ความเคลื่อนไหวของเขาให้คนอ่านได้รับรู้ แต่มันทำให้เรื่องแกว่ง คุณรู้ดีกว่าใครว่าเรื่องตอนนี้มันบิดจากพล็อตเดิมไปมากขนาดไหน แต่เมื่อคุณตัดสินใจแล้วว่าจะเดินหน้าตามพล็อตที่ 2 ก็ขอให้คุณพยายามรักษาแนวทางนี้ไว้ เขียนไปตามทางที่วางไว้ ถ้าจะมีอะไรที่แวบเข้ามาในระหว่างนี้ คุณต้องจดไว้ก่อน อย่าเพิ่งเอามันออกมา คุมเรื่องให้อยู่ จบเรื่องแล้วค่อยเอาเรื่องที่จดไว้ออกมาใช้
ความโดดเด่นของคุณคือ คุณมีภาษาเขียนที่สวยมาก วิธีการเล่าเรื่องในแต่ละตอนก็เยี่ยม นำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ครับ
ไจฟ์ครับ
กลับมาดิทเพิ่มหลังจากที่ไปอ่านความเห็นของคุณในอีกกระทู้หนึ่ง เพราะผมไม่แน่ใจว่า ที่ผมบอกกับคุณไปตรงนี้ จะทำให้คุณไม่พอใจ หรือ นอยด์หรือเปล่า เพราะวิธีการเขียนเรื่องของคุณกับผมไม่เหมือนกัน ผมจะเขียนจนเกือบจบแล้วถึงจะทยอยโพสต์ แล้วจะอ่านจากรีว่าผมมีอะไรที่ควรแก้ไขปรับปรุงเพิ่มเติม
ขออภัยถ้าความเห็นของผมจะทำให้คุณรู้สึกไม่ดี แต่สิ่งที่ทำให้ผมอ่านเรื่องของคุณมาจนถึงหน้านี้ก็คือภาษาเขียนของคุณ กับวิธีการเล่าเรื่องนั่นแหละครับ
-
^
^
^
ไม่นอยด์ค่ะคุณไจฟ์
คือที่เม้นท์ในกระทู้นั้น แค่จะบอกว่าคนเขียนนิยายแต่ละคนต้องการคอมเม้นท์ไม่เหมือนกัน บางคนอาจขอแค่กำลังใจ แต่บางคนขอคำติชม....ส่วนตัวเรารับได้หมดแหละ....จะชมจะด่า ถ้าเกี่ยวกับนิยายก็ไม่โกรธ....แต่ถ้ามีบางเม้นท์ที่ละเมิดถึงสิทธิส่วนบุคคล...หรือออกไปทางบังคับขู่เข็ญ....หรือมาด่า ๆ ๆ ๆ ๆแบบไม่มีเหตุผลแล้วก็หายหัว(ประมาณว่า...น่าเบื่อมากกก....จบเหอะ หรือปัญญาอ่อนว่ะ ,etc เป็นต้น) อันนี้โกรธค่ะ...จะด่าคืนด้วย....จริง ๆ นะ(แต่ที่ผ่านมายังไม่เจอ)
เม้นท์ของคุณก็เป็นประโยชน์ดี(จริง ๆ ก็เป็นประโยชน์มาก)....ถือว่าเป็นการแนะนำกัน...เราก็ยินดีรับฟังเสมอค่ะ
หวังว่าคุณไจฟ์คงจะติดตามนิยายของเชลไปเรื่อย ๆ นะคะ
:กอด1:
-
ตอน : หัวใจที่ด้านชา...และความว่างเปล่า
หมายถึง กันต์ และ กี๋ แต่ผมอ่านแล้วอิ๊อ๊ะ พี่บู้สุดๆ
ผมขอชมเชยว่าคนเขียนสร้างตัวละครพี่บู้ที่ทำให้คนรักได้ทุกมุมมองจริงๆ
ในฐานะที่ผมเป็นแฟนคลับพี่บู้(เอ่อ... ต้องกรอกใบสมัครสมาชิกรึเปล่าครับ)
ผมไม่รู้สึกว่าการเดาพล๊อตเรื่องได้ จะทำให้หมดสนุก หรือ ลดการน่าติดตามลงตรงไหน
ตรงกันข้าม ละครน้ำเน่าที่คนติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง คนดูเดาพล๊อตได้ทั้งหมด
เผลอๆ ไปหาอ่านเรื่องย่อละครกันมาแล้วทั้งนั้น หรือแม้แต่ละครรีเมคคนดูรู้ตอนจบแล้วด้วยซ้ำ
แต่ที่ดูๆ กันน่ะ เป็นเพราะลุ้นพระเอก นางเอก กันทั้งนั้นแหละครับ
ยิ่งพระเอกร้าย คนดูไปด่าไป... แต่ชอบ o_O
ยิ่งนางเอกแสนดี คนดูก็ดูไปด่าไปอีกเช่นกัน(อิโง่ ไปยอมเค้าทำไม)... แต่เอาใจช่วย ^^”
ถ้าพร๊อตดี บทดี นักแสดงดี พร้อมขนาดนี้ ก็มีคนใจจดใจจ่อรอชมตั้งแต่ยังไม่ฉายครับ
เรื่องนี้ ผมเห็นด้วยกับหลายคนว่า ภาษาเขียน และการบรรยาย ดีมากนะ คำพูดตรงๆ เข้าใจง่าย ไม่หยาบคาย
ตัวละครก็ดี มีความโดดเด่น (โดยเฉพาะพี่บู้... อย่าหาว่าแฟนคลับอวยเลยนะครับ 555)
เพราะงั้น ผมถึงพยายามเอาใจช่วยเรื่องนี้ อยากให้กลับเข้าฝั่ง และดำเนินเรื่องไปตามที่ควรจะเป็น
จะได้มีคนเข้ามาติดตามอ่าน เหมือนที่ตอนแรกๆ ที่มาคอมเม้นท์กันอย่างคึกคักอีกครั้งครับ
-
ตอน : อ่ะจิงดิ!!!
เล่าโดย ; สิงห์คะนองนา
ผมล่ะเพลีย......
จริง ๆ นะให้ตายสิ ทั้ง ๆ ที่ผมกับพี่เราผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายมาแล้ว....ผมกับมันก็ควรที่จะได้แฮปปี้เอนดิ้ง เหมือนอย่างในละครโทรทัศน์สิ....ทำไมน่ะรึ....ก็ถึงแม้ว่าพระเอกมันจะเลว....แต่ตอนจบมันสำนึกผิดแล้ว นางเอกควรจะให้อภัย.....มิใช่ฤา......
ตกลงผมเป็นพระเอกใช่มั้ย.....หรือจริง ๆ แล้วผมเป็นตัวโกงที่กำลังถูกผลกรรมตามสนอง กรรมที่รังแกสัตว์สงวนอย่างไอ้หมาน้อย คือที่ต้องมานั่งกลุ้มอยู่แบบนี้เพราะอะไร....เพราะหนึ่ง ไอ้หมามันเริ่มทำตัวต่อต้าน....จนตอนนี้มันแทบจะตั้งตนเป็นศัตรูของผมอยู่รอมร่อ แล้วก็ประพฤติตัวเหลวแหลกสุดขั้ว.....เรียกได้ว่าเหี้ยสุด ๆ เลยดีกว่า ทั้งที่แต่ก่อนมันออกจะเป็นเด็กดี แต่ผมก็นะ....อย่างที่รู้ ๆ กันนั่นแหละ ครั้นพอจะลงไม้ลงมือกับมันหนัก ๆแบบเมื่อก่อน....มันก็ทำไม่ลงแล้วสิ ถึงทำลง แต่หมามันก็คงไม่ยอมผมเหมือนแต่ก่อนแล้ว มิหนำซ้ำมันอาจจะคิดฆ่าผมตอนหลับ
พวกคุณคิดว่าผมรักพี่ชายตัวเองเข้าให้แล้วสินะ....รักแบบชู้สาวน่ะ ป๊าดดดด คิดกันไปได้ รักแบบพี่น้องนี่ยังต้องคิดดูก่อนเลยอ่ะ....จะบอกว่าผมใจร้ายงั้นสินะ งั้นขยับมาเป็นรักแบบสัตว์เลี้ยงก็ได้เอ้า!!!!!
อ้อ...จริงสิ....ยังมีข้อสองอีกข้อ....ซึ่งไม่ต้องบรรยายอะไรมาก....เพราะตอนนี้มันก็สะเออะมานั่งดูทีวีร่วมกับพวกเรา....ไอ้สิว....ไอ้มาร....กู....อัดอั้นมาหลายวันแล้ว ทรมานนะไอ้เชี่ย!!!!!
แล้วหมาก็ชอบเซอร์วิสลูกน้องตัวเองจั๊ง....ถอดเสื้อโชว์ก้างเงี้ยะ....เข้าไปเคล้า...ไปคลอ....ไปเคลีย....เงี๊ยะ!!!!! หนักหน่อยก็กอด....หอมหัว ต้องยืดคอขึ้นไปหอมด้วยนะ เพราะแมร่งเตี้ย!!!!
ไอ้เรารึจะโวยวายมากก็ไม่ได้...เดี๋ยวจะผิดสังเกต...
อ๊ากกกกก เบื่อโว๊ยยยยยย ทำไมความสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดมันถึงได้เป็นเรื่องต้องห้ามที่ไม่สามารถป่าวประกาศให้โลกรับรู้ได้วะ....โอเคว่าผมไม่ได้รักพี่...แต่แบบ....มันไม่ชอบอ่ะ ที่เห็นคนอื่นมาถึงเนื้อถึงตัวกับพี่....คือพวกคุณเคยเลี้ยงสุนัขมั้ย สุนัขที่เราลงทุนลงแรงฝึกแทบตาย....แล้วจู่ ๆ แทนที่มันจะเชื่องและเชื่อฟังคำสั่งของเราคนเดียว....มันกลับเที่ยวได้เล่นกับคนอื่นไปทั่ว แต่ไม่ค่อยจะยอมให้เจ้าของเข้าใกล้น่ะ...
มันเหมือนโดนหยามมมมมมมกันชัด ๆ
.
.
.
.
.
“ฮัลโหล....กันต์นี่พี่เอง” ผมแอบย่องจากหมาน้อยและไอ้สิวน้อย(ที่เรียกแบบนี้เพราะมันน่ารักขึ้นมานิดนึง----อ๊าก) กดโทรศัพท์หาตัวช่วย ไอ้เด็กนมยักษ์ทำเสียงงัวเงียปนกระเส่าจนผมขนลุก....ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ....เสียงมันฟังเหมือนคนง่วงน่ะ
“อื่อออออ.....มีไรเพ่บิ๊ก....ผม....แฮงค์....นิดนึง....ตีสี่แน่ะ...นอนอ่ะ”
“แดกเหล้าอีกแล้วสิ...พี่บอกเราแล้วใช่มั้ยว่าให้เพลา ๆ....”
“ห่วงเค้าเหรอดำคุง”
“สัดกันต์....ลามแล้วนะ....ชักลามอีกแล้ว”
“คร๊าบบบบ....มีไรเพ่บิ๊ก...ฮ๊าวววววววว”
“ที่มาเคลียร์กับเมียมึงวันนั้นอ่ะ....เป็นไงบ้าง...เงียบไปเลยนะมึง....แล้วเคลียร์กันประสาอะไรวะ ไอ้สิวแมร่งยังมานั่งเสนอหน้าอยู่ที่ห้องพี่เนี่ย....พี่ไล่มันกลับห้อง มันก็น้ำตาแตก....อ้อนไอ้บู้....ประจบกันเข้าไป....เปลืองค่าน้ำค่าไฟพี่มั้ยฮึ!!!”
ปลายสายนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง....จนผมต้องตะโกนเรียก
“ห่า.....หลับไปแล้วเรอะ”
“พี่บิ๊ก.....ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้ว.....ยังไงฝากพี่ดูแลกี๋มันด้วยนะครับ มันน่ะรักพี่ชายของพี่จริง ๆ พี่เชื่อผมนะ....มันไม่มีทางคิดไม่ดีกับพี่บู้แน่นอน....”
“เฮ้ยยย.....กันต์ นั่นมันไม่ใช่ประเด็นที่พี่จะพูด....พี่แค่อยากให้....”
“แค่นี้นะครับพี่บิ๊ก....ฝันดี.....เอ้ย....อรุณสวัสดิ....เออ...ช่างแม่ง...ผมนอนแล้วนะ ไม่ต้องโทรมาแล้วนะครับที่รัก.....ตรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เหี้ยกันต์.....บังอาจมาก ตัดสายกูทิ้งซะงั้น ยังไม่ทันจะได้.....ห่าเอ๊ย....ไม่ใช่ว่ามันยอมถอดใจเอาดื้อ ๆ นะ ผมอุตส่าห์ตะล่อมกล่อมมัน เชียร์มัน....ให้มันมาพาแฟน...พาคู่ขาของมันเสด็จออกจากบังเกอร์ของผมกับพี่
ก็บอกแล้วไง....พี่น่ะของผม....มันควรเป็นของ ๆ ผมสิ....มันควรจะเป็นเด็กดี แล้วก็เชื่อฟังผมเหมือนแต่ก่อน ตอบแทนที่ผมเหนื่อยกับมันมาเยอะ....
ผมต้องเขี่ยไอ้สิวนี่ออกไปให้ได้....มันคือคลื่นใต้น้ำ....ผมเคยประมาท....แล้วมันก็เหมือนจะหายไป แต่ตอนนี้มันกลับมาอีกครั้ง แล้วก็ปั่นป่วนมากกว่าเดิม....ช่างเป็นเด็กที่น่ากลัวยิ่งกว่าไอ้เบียร์ น้องเป็ด....แล้วก็น้องพลอยรวมกันหลายเท่านัก
จะทำยังไงดีนะ....จะทำยังไงดี.....คิดไม่ออกเว้ย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[บรรยาย]
ภาพบนจอกำลังฉายภาพหนังระทึกขวัญเรื่องหนึ่ง.....นางเอกของเรื่องนั้นโดนรุมขืนใจกลางป่าอย่างวิปริต...ทั้งทางช่องคลอด และทางทวารหนัก!!!! พวกตัวร้ายทั้งถ่มน้ำลายและหัวเราะชอบใจ....แน่นอน หนังแบบนี้ไม่มีฉายตามฟรีทีวี และเคเบิ้ล.....แต่มันคือหนังของหมาน้อยเอนเตอร์เทรนเม้นท์ มีเดีย.....
เจ้าหมานั้นจ๋องเป๋งอย่างสาแก่ใจสุด ๆ เหมือนเช่นทุกครั้งที่ได้ระบายออกทางอารมณ์ไปกับหนังโหด ๆ ชนิดต้องห้ามจากทั่วทุกมุมโลก(แต่อย่าลืมว่ายังมีแหล่งอย่างอินเตอร์เน็ต และเว็บอัพโหลด) พ่อคุณนั้นกำมือแน่น หอบหายใจถี่ เสียงฟันกระทบกันกึก....กึก
แต่ทันใดนั้น
“ฮึก.....ฮึก.....กลัวแล้ว....อย่าทำผม....กลัว....กลัว....กลัว”
“บ๊ะแล้ว เชนนี่....พี่ลืมไปเลยว่านาย”
พอสำนึกได้ดังนั้น น้องหมารีบฉวยรีโมทมากดปุ่มหยุดเล่นทันที
ก่อนจะสวมกอด....แน่บแน่น...อบอุ่น....ปลุกอารมณ์หื่น
เชนน้อยกำลังน่าแดง....แล้วก็กระหยิ่มยิ้มอย่างมีเลศนัยเมื่อได้ฉวยโอกาสแต๊ะอั๊งเนียน ๆ....ด้วยความที่นายบู้นั้นแมนมาก ก็เลยไม่ถือสา เมื่อมือของหนุ่มตี๋นั้น สวมกอดกลับบ้าง
แต่ไอ้ดำอีกตัวนึงมันถือสา!!!!
และแทบคลั่งจนกระอักออกมาเป็นลิ่มเลือด
“กูทนไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววววววววว!!!!!!”
เปล่า....แฝดน้องร่างยักษ์ไม่ได้ทำอะไรเลย....ก็แค่แหกปากลั่นห้อง สบถอย่างหัวเสียจนพี่ชายและพ่อเลขานั้นผละออกจากกันก็เท่านั้น แต่เจ้าหมาดำก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ นอกจากเดินหนีไป....อย่างคนที่ไม่อาจจะทนเห็นภาพบาดตาได้
แบบนี้มันผิดวิสัยนายบิ๊กแฮะ....
“สงสัยจะกินอาหารผิดสำแดง” บู้ตั้งข้อสังเกต ส่วนอีกคนนั้น...ยังคงสนุกกับการทำสำออย...มีความสุขจากการเก็บเกี่ยวแสวงผลกำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ
“ฮึก...พี่บู้ครับ...พี่บิ๊กเค้า....พี่บิ๊กเค้า”
“โอ๋เชนนี่.....ไม่ต้องกลัวน๊าคนดีของพี่....พี่จะปกป้องคุ้มครองเราเอง...อย่ากลัวอะไรทั้งนั้น....เชนนี่....”
“ครับพี่บู้”
“เอ่อ....แค่กอดเฉย ๆ ก็พอมั้ง...ไม่ต้องลูบพี่ก็ได้ พี่สยิว”
หื่น!!!!! เจ้าหน้าตี๋กำลังหื่นสุด ๆ
.
.
.
.
ก๊อก ๆ
ไม่สิ
ปึง!....ปึง!....ปึง!....
เสียงกำปั้นหนัก ๆ กำลังรัวใส่ห้องของกันต์เอนกไม่ยั้ง
กว่าคนข้างในจะเดินมาเปิดประตูได้ พ่อหมาดำก็แทบจะยกเท้าขึ้นถีบให้ประตูมันหลุดออกมาซะ
“อ้าวเพ่บิ๊ก”
“ไงเรา....กว่าจะมาเปิดได้เล่นเอาพี่....เฮ้ยยย....ไอ้เหี้ย มึงทำไรเนี่ย!!!”
เจ้าบุ๊กบิ๊กไม่ได้สังเกต จนกระทั่งเดินเข้ามาในห้อง และหมุนตัวกลับไปหาเจ้าของห้องเพื่อจะคุยด้วยนั่นแหละ ถึงได้รู้ว่า...กันต์เอนกกำลัง....
โป๊....ล่อนจ้อน
“ก็แหม....ผมกำลังประกอบกิจกรรมอย่างว่าอยู่เพลิน ๆ เพ่ก็มาขัดผมซะงั้น...ผมก็เลยไม่ได้แต่งตัวให้เรียบร้อยน่ะสิ”
“อ๊ากกกก บัดศรีลูกตาชะมัด....กูรับไม่ได้....รับม่าย....ด้ายยยย”
“แหม ทำเหมือนไม่เคยนะเราน่ะ”
“ก็แหงล่ะฟะ ก็กูน่ะ....” เจ้าหมาดำกำลังจะบอกว่า...‘ก็กูน่ะมีเครื่องบำบัดอารมณ์ใคร่ส่วนตัวน่ะสิเฟ้ย ไม่ต้องมานอนทำร้ายลูกชายตัวเองด้วยมือแบบมึงหรอก’....แต่ก็ยังดี ที่มีสติพอที่จะไม่พูดออกมา “พี่อยู่กับพี่ชายนะเว้ย ถ้าทำ พี่ก็ทำในห้องน้ำแหละ...ไปแต่งตัวก่อนมั้ย เล็กนะนั่น ก็ยังกล้าโชว์ เดี๋ยวพี่ก็งัดออกมาแล้วนายจะหนาว”
พูดข่มเสร็จเจ้าหมาดำก็หน้าแดงแปร๊ดด้วยความเขิล กันต์เอนกอยากจะจับกด...แต่เหยื่อรายนี้คงกดยาก แถมเผลอ ๆ ได้มีแข้งขาหักกันบ้างล่ะ
ยิ่งมอมนี่...ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ มีหวังหายเมาขึ้นมาพ่อเอาตาย....แบล็คเมล์น่ะเหรอ กันต์เอนกยังไม่รู้ซะแล้ว ว่าคนอย่างหมาดำ...เพื่อรักษาภาพลักษณ์และผลประโยชน์ของตัวเอง พ่ออาจจะฆ่าคนตายอย่างเลือดเย็นเอาได้ง่าย ๆ
ตอนนี้คนมันกำลังหลง....กำลังเห่อ...ก็แบ่งเวลาเฮิร์ทเรื่องของราเชนทร์บ้าง....สลับกับนอนฝันหวาม ๆ ถึงการได้ร่วมรักกับพ่อผิวเข้ม ตาคม....ผมหยิก
“เอาน้ำไรม๊ะ....น้ำเปล่า...เป๊บซี่....หรือ....แอลกอฮอล์”
“พี่ไม่ดื่ม...เพราะแอลกอฮอล์ทำให้สมองเสื่อม”
“แต่ถ้าดื่มแค่แก้วสองแก้ว...มันก็ช่วยลดความเสี่ยงที่จะเกิดภาวะสมองเสื่อมได้นา...”
“รู้ดีนะ....พ่อคอเหล้า”
ทั้งคู่หัวเราะกันพอเป็นพิธี ก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินมา พร้อมกับหย่อนตัวลงนั่งบนเบาะเล็กซึ่งอยู่เยื้องกับโซฟา ซึ่งแขกกำลังนั่งกระดิดเท้าอยู่
ไอ้หมอนี่มันน่าจับปล้ำดีชะมัด...นี่ถ้าลดขนาดตัวลงมาซักครึ่งหนึ่ง...แล้วก็ผอมบางกว่านี้ซักนิด จะจับอัดให้ร้องระงมเลย
สมองลามกเริ่มทำงาน เมื่อได้มองใบหน้าคมเข้มที่บางครั้งก็ดูน่ารักน่าใคร่จากมุมข้าง
“นี่...เราน่ะ...ตกลงตัดใจจากไอ้สิวได้แล้วเหรอ”
“แหมพี่....ไอ้เชนทร์น่ะมันไม่มีสิวแล้วนา...หน้างี้ใสกิ๊ง....ไม่เห็นรึ”
“พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ....ที่มานี่...พี่อยากจะคุยกับเราน่ะ...”
“ถ้าเรื่องนั้น...ก็อย่างที่บอกไปเมื่อวันก่อน....ว่าผมไม่มีอะไรจะคุย”
“กันต์ นายฟังพี่นะ....พี่มีพี่ชายแค่คนเดียว...แล้วพี่ก็รักมันมาก พี่ไม่อยากให้ใคร...หรืออะไร มาแย่งมันไปจากพี่....นายควรรับผิดชอบในสิ่งที่นายเริ่มเอาไว้นะ”
รัก.....ในที่สุดก็พูดออกไปอย่างเต็มปากเต็มคำว่ารักพี่ เจ้าบุ๊กบิ๊กรู้สึกเหมือนติดกับดักของบางสิ่งซึ่งมองไม่เห็น...หรือบางทีมันอาจจะเป็นหลุมพรางที่ตัวเค้า เป็นคนขุดเอาไว้เองก็เป็นได้ อีกฝ่ายเองก็ถึงกับนิ่งไป กันต์เอนกกลับมาคิดมากอีกครั้ง...ในเรื่องที่น่าจะผ่านพ้นไปแล้ว แม้ว่าจะจบลงอย่างไม่สวยงามนักก็ตามที
“แล้วพี่จะให้ผมรับผิดชอบอะไร!!! ในเมื่อเจ้าตัวเค้ายืนยันเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าเกลียดผมอย่างกับอะไร....ผมเองก็ทำดีที่สุดแล้วพี่....เพื่อคนที่ผมรัก....ผมให้มันได้ทุกอย่าง แต่สิ่งที่มันต้องการมากที่สุดเป็นกลับเพียงแค่การเป็นอิสระจากผม....แล้วผมผิดตรงไหน ที่ยอมปล่อยมือจากมัน ให้มันได้มีความสุข...หลังจากที่ทรมานมันมาตั้งหลายปี”
บิ๊กเป็นฝ่ายเงียบบ้าง ใบหน้าที่เจ็บปวดของกันต์เอนก กำลังทำให้คนเย็นชาและเห็นแก่ตัวรู้สึกสงสารขึ้นมานิดหน่อย แต่จนแล้วความต้องการของตนเองนั้นย่อมมาก่อนเสมอ
“พี่อยากให้เราลองคิดดูอีกที....เรารักมันมากไม่ใช่เหรอ....ทำแบบนี้เราจะเสียใจมากไม่ใช่รึไง....”
“ผมยอมเสียใจ...ดีกว่าให้มันต้องทรมานไปตลอดชีวิต แล้วอีกอย่างตอนนี้...ผมกำลังสับสน...”
“สับสน?”
“วันนั้นที่ผมชกกับพี่...แล้วผมก็....เอ่อ......”
“อะไรของมึงวะไอ้กันต์”
“.....จูบพี่”
น้ำเสียงในวลีสุดท้ายนั้นแผ่วบาง...เจ้าหมาดำได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้ง...ไม่อยากจะคิดอะไรไปส่อไปทางเสียหาย...
แต่ไอ้หน้าตาแบบนี้...แดงระเรื่อแบบนี้....น้ำเสียงขาด ๆ หาย ๆ .....อาการมือไม่สุขดึงทึ้งเบาะรองนั่งแบบนี้
มันอาการของคนปัญญาอ่อนชัด ๆ!!!!
ไม่ก็ตกหลุมรัก....บ้าน่า....แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น ไอ้ขุนแผนนี่มันแอบไปปันใจให้ใครอื่นอีก นอกจากไอ้หน้าสิว!!!!
“จริง ๆ มันก็ตั้งแต่ได้คุยกับพี่ครั้งแรกแล้วล่ะ.....ไม่รู้สินะ...เอ่อ...พี่กวนตีนผมอ่ะ แล้วผมมันก็พวกชอบเอาชนะ บางทีผมคิดว่าผมอาจจะ.....”
“อาจจะอะไร....ไอ้เหี้ย!!!”
“ชอบพี่ไง”
หมาดำอยากตาย....ความรู้สึกอยากฆ่าคน แต่มือไม้มันกลับหมดแรงเอาดื้อ ๆเสียอย่างนั้น!!!!!
.........................................................................
To be con
กล่าวถึงคราวที่พี่ปิงแกมานั่งหลับให้พี่บู้ซุกไข่ครั้งนั้นแล้วเป็นเหตุให้พี่บู้โดนทำร้ายอย่างหนัก ถ้ามองเผิน ๆ แล้วเหมือนประเด็นตรงนั้นมันจบง่าย(แต่ไม่เห็นมีคนพูดถึงเลยอ่ะ)และยังไม่สาแก่ใจ(เพราะหมาดำไม่ได้รับบทเรียนอะไรเลย) แต่นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้พี่บู้มันเปลี่ยนไป แม้ว่าบุคลิคภายนอกของพี่บู้นั้น...เหมือนว่าพี่แกจะเป็นคนลืมง่าย-อภัยง่ายก็จริง แต่ลึก ๆ แล้วในใจมันเริ่มมีความรู้สึกต่อต้านอันเกิดจากความน้อยเนื้อต่ำใจที่มันสะสมมาเรื่อย ๆ หรือคนอ่านอาจจะมองอีกมุมว่า...การพี่บู้ไม่กล้าที่จะแสดงออกมาอย่างเด็ดขาดชัดเจน ผิวเผินเหมือนหายโกรธน้องนั้น อาจเป็นเพราะความกลัวที่มีต่อหมาดำก็ได้ เพราะหากว่าพี่บู้ออกตัวแรง แสดงอาการต่อต้านออกมาชัดเจน นั่นจะยิ่งทำให้เจ้าบุ๊กบิ๊กมันคลั่งหนัก...อีกทั้งเหตุการณ์รุนแรงหลายต่อหลายครั้ง เหมือนจะเป็นเครื่องเตือนสติว่าอย่าผลีผลาม....มิฉะนั้นมึงจะเจ็บตัว แต่ถ้ามองในมุมหลัง....อืมมม อิพี่บู้มันก็ไม่ได้ฉลาดขนาดจะคิดอะไรล้ำลึกได้ คนแต่งเลยตัดสินใจให้มันออกมาเป็นการต่อต้านแบบเด็ก ๆ ละกัน
หึหึหึ
เราจะได้เห็นพี่บู้น้อยค่อย ๆเลวชั่วขึ้นเรื่อย ๆ แล้วทีนี้ล่ะ หมาดำจะทำอย่างไร....ให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมจริง ๆ....ไม่ใช่แค่ผิวเผิน
..........
.....
.
ก็พอรู้ว่าจุดขายของเราคือพี่บู้....แต่อยากให้คนอ่านลองอ่านอะไรที่แหวกแนวดูบ้าง บางครั้งถามตัวเองว่า ทุกครั้งที่หนีเวลาที่มีคนเดาเนื้อเรื่องได้....ว่าเราอยากแต่งให้มันออกมาเป็นแบบนั้นจริง ๆ หรือแค่หนีการเดาจากคนอ่านเท่านั้นกันแน่ หลายครั้งสิ่งที่แต่งไปมันก็ไม่ใช่สิ่งที่คนอยากอ่าน แล้วก็ไม่ใช่สิ่งที่เราอยากจะเขียน ก็เฟล-เฟลทั้งสองฝ่าย ซึ่งไม่ดีเอามาก ๆ เลย(ฮา)
ต่อไปนี้เราจะพยายามแต่งจากความต้องการของเราล้วน ๆ.....โดยไม่สนว่าคนจะเดาได้หรือไม่ดีกว่า....ขอโฟกัสที่เนื้อหาเป็นหลัก อย่าให้มันเหลวไหลเลอะเทอะไปไกลเกินงามเป็นพอ...แต่หลังจากอ่านตอนล่าสุดจบนี่ ไม่รู้คนอ่านจะยังมองว่ามันออกทะเลอีกมั้ย....เราแต่งเองเรายังบอกไม่ได้เลย
ผู้ส่งสารคนนี้ขอเป็นตัวเองอย่างเต็มที่นะคะ....หวังว่าคงจะเจอผู้รับสารที่คลื่นตรงกับเรา แค่นี้ก็แฮปปี้แล้วล่ะ
อย่าลืมเม้นท์กันด้วยล่ะ...บังคับนะนี่ 55555+
.......................................................................
อ้อ...เปาบู้ติดไว้ก่อนนะ...คนแต่งยังไม่มีฟีลลิ่ง อิอิ
-
จะว่าออกทะเลไหมเหรอ? เหมือนเป็นเรือ่งเก่าที่เอามาย้ำประเด็นอ่ะ
เพราะ กันต์มันแอบคิดมาเมื่อหลายตอนที่แล้วว่ามันชอบบิ๊ก
แต่ตอนนี้มันเริ่มรุก บิ๊กแล้ว พัฒนาวุ้ย แต่ไม่ค่อยดีใจอ่ะ แล้วกี๋ล่ะ?
หรือว่ากันต์จะมีแผนการให้บิ๊กยอมรับออกมาตรงๆ ว่าชอบบู้ เพราะที่จริงสองคนนั้นเขาก็รู้กันแล้วนี่ว่าบิ๊กกะบู้มันมีซัมติงรองกันอยู่ หรืออย่างไร?
แต่... บอกตามตรงนะเชลบี้ ตอนอ่านนิยายไม่ค่อยงง
แต่นิงงตรงเชลบี้ทอล์คมากกว่า ฮาๆๆ
ยังไงก็เหมือนจะขัดใจแทนบิ๊ก แต่ก็สมน้ำหน้ามันด้วย มันรุนแรงกะบู้ไว้มาก .... ตอนนี้ จะมาสำนึกผิด ก็สายไปแล้ว ก็พยายามทำดีเพื่อให้ชนะใจนายเอกกันต่อไปแล้วกันเอิ๊กๆ .....
ยังหมั่นไส้อยู่เลยที่พยายามจะบอกตลอดว่าไม่ได้รักบู้ ไม่ได้รักแต่หวง และหึงจังเล้ยยยยยยยย
เออ... ขอ....ใส่อารมณ์หน่อยนะ... ตะเอง....
แบบว่า นิยายตัวเองโดนคนกระหน่ำด่าพระเอกกันตลอด เลยอยากมีโอกาสไปด่าพระเอกของเรื่องอื่นบ้างอ่ะ แอบเก็บกด ฮาๆๆๆๆๆ
-
ไปๆ มาๆ ชักชอบเชนนี่ในมุมเจ้าเล่ห์ ร้ายลึกแล้วแหะ
ไม่น่าเชื่อ จากเจ้าเด็กมึน อึน แต่แอบซื่อ(เหรอ?)
ของเรามันจะกลายเป็นเด็กแบบนี้่ได้ ฮาๆ ต้องขอขอบคุณ
นมยักษ์นะนี่ ที่ผลักดันให้ดินโคลน กลายเป็นดวงดาวได้ เอิ๊กๆ
พี่บู้เลว? โอ้วก๊อดดดด... อยากอ่านมาก อยากรู้ว่าพี่บู้มันจะ
เลวได้สุดๆ ขั้นไหน? คือที่ผ่านมาก็เห็นพัฒนาการอ่ะนะ แต่
มันจะออกแนวเด็กต่อต้านผู้ปกครอง แบบเด็กอยากเกรียน
แต่มองออกว่าแอ๊บ เลยมองแล้วแบบ
อยากตบกะโหลกสักทีสองที มากกว่าอยากด่าอ่ะ 555
เอาค่ะ จะแต่งแบบไหนมาก็อ่าน ที่ผ่านมาสำหรับเรื่องนี้
ไม่อยากเดาเนื้อเรื่องล่วงหน้า และก็จะไม่เดาด้วย กลัว
เครียด ฮาๆ แต่งมาค่ะ จะแต่งมาแบบไหนก็อ่าน
ยกเว้น กล้ามปะทะกล้ามอ่ะ อันนี้อ่านแล้วพาลจะวิงเวียน
เอิ๊กๆ
-
ตอนหน้า ฝันของพี่บู้จากตอนก่อนจะไม่เป็นจริงใช่ไหมคะ? :m15:
-
ตอนหน้า ฝันของพี่บู้จากตอนก่อนจะไม่เป็นจริงใช่ไหมคะ? :m15:
555555+ ความลับทางการค้าจ้ะ
คนอ่านทุกคนขอให้อ่านอย่างสบาย ๆ เน้อ....เพราะคนแต่งก็พยายามแต่งแบบสบาย ๆ ไม่เครียด ไม่เกร็ง
น้อง flawless ที่รัก...เหมือนตัวจะคิดมากกว่าเราอีกนะนี่...งืดดดดด เม้นท์ของตัวคราวนู้น ต้องบอกว่าเราออกแนวปลื้มใจมากกว่าจะมานั่งคิดมากนะ ที่มีคนเม้นท์อะไรยาว ๆ มันเหมือนชดเชยกับจำนวนเม้นท์ที่น้อย ๆ อ่ะ แล้วเม้นท์ของตัวเธอก็เป็นคำแนะนำที่ดีมากกกกกก มีไรก็บอกกันแบบนี้อ่ะดีแล้ว....รู้ป่าววว เพราะอะไรที่เราชอบ แต่คนอ่านไม่ปลื้ม...เราจะได้พยายามเลี่ยงไง...แฮปปี้ดิเฮ้ย!!! 5555
ขอให้ติดตามพี่บู้ทุกชาติไปนะทุกโค้นนนน
-
เหมือนไม่คืบอย่างที่นิว่าน่ะแหละ แต่ไม่เป็นไร คาดว่าจะเป็นการทบทวนเพื่อก้าวไปข้างหน้า 555
ว่าแต่เมื่อไหร่ไอ้สิวจะรู้ตัวแล้วกลับห้องสักที
คิดถึงหนุ่มน้อยอีกคนกับพี่ปิง
-
ตอน : เกิดมาดูดีต้องทำใจ
ชอบพี่ไง...............(ชอบพี่ไง....ชอบพี่ไง)
เอคโค่......ชอ...บ.....พี่......ไง.....ยัย....ยัย....ยัย
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
หมาดำกำลังฝันร้าย....เป็นฝันหลายที่น่ากลัวที่สุดในรอบสิบเก้าปี
แน่นอน...เป็นครั้งแรก ที่ฝันว่าโดนผู้ชายที่เตี้ยกว่าไม่กี่เซ็นต์ แต่ร่างหนาราวกับนักกีฬาเพาะกายฟิวชั่นกับนักมวยปล้ำ จับกด....จูบ....ไซร้.....ดูดเลียตามร่างกาย
สยองเหอะ!!!!!
หลังจากเดินป่วย ๆ ออกมาจากห้องพักของกันต์เอนกในวันนั้น(ต้องรีบบอกเสียก่อนแต่เนิ่น ๆ ว่าไม่ได้ถูกกระทำชำเราแต่อย่างไหร่) เจ้าบุ๊กบิ๊กก้ดูจะกลายเป็นคนจิตตก....หวาดผวา เหมือนโดนของ
ให้ตายเหอะ!!!! ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ใครสูงกว่าเตี้ยกว่า....หรือว่าล่ำกว่ากันหรอกนะ
มันอยู่ที่ความดิบเถื่อน....โหดร้าย....ทารุณ ที่มีอยู่ในตัวเท่า ๆ กันต่างหากเล่า...ซึ่งอะไรแบบนี้ไม่น่าจะมาได้เสีย นัวเนียกันเอง...หวานหยดติ๋ง ๆ เลยให้ตายดิ....ชอบน้องเปา....น้องเค้าก็ไม่เคยแยแส....เคยจีบสาวมาก็เยอะ แต่ก็ถูกบอกเลิกไปหาขาวตี๋....ขนาดพี่ชาย ตอนนี้ยังไม่สนใจ แล้วไหงหน้าตาเข้ม ๆ แบบบุ๊กบิ๊กถึงไปต้องตาพ่อหน้าเถื่อนเค้าได้ล่ะนี่....ว่าแล้วร่างสูงก็ดึงทึ้งหัวตัวเองแก้เครียด แหกปากไปด้วยเพื่อความสะใจซะไม่มีอ่ะ....
“บุ๊กบิ๊กเป็นอะไร”
“คุณบิ๊กเป็นอะไร”
นี่ก็ปัญหาหนึ่งล่ะ.....ที่พยายามหาทางกำจัดยู่ เด็กในสังกัดของที่ชายที่ทำตัวเป็นเงา...คอยตามเจ๋อ ตามเกยกันทุกที่ไป...ภาพที่ชายหนุ่มจะได้เห็นทั้งวันจนเอียน คือพ่อสิวน้อยกับหมาน้อย กอด...หอม...ดอมดม...คลุกคลีกันทั้งวัน
ถามว่ากำไรน่ะ....ของใคร?
แน่นอน....ก็ต้องของคนเจ้าเล่ห์อย่างนายราเชนทร์น่ะสิ....เจ้าบุ๊กบิ๊กเคยลองแล้ว ในช่วงที่คุณพี่ชายเผลอ เง้อหมัดจะชกซักเปรี้ยง แต่ก็กลับใจอ่อน เพราะดวงตาบ้องแบ๊วคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำตาใส ๆ
คนเจ้าเล่ห์อย่างนายบิ๊กก็ต้องเจอแบบนี้แหละ มันถึงจะสมน้ำสมเนื้อกันหน่อย
“เปล่า....เค้าไม่ได้เป็นไร...เค้าแค่เบื่อ.....เบื่อขี้หน้าคนแถวนี้....ไม่ใช่คนด้วยมั้ง....สัมภเวสี!!!!”
ไม่ต้องแปลก็รู้ว่าหมายถึงใคร พ่อหมาน้อยนั้นฮึดฮัดมีอารมณ์ขึ้นมาทันที
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก!!!”
“รู้....รู้แล้ว....ว่าหมาน่ะทั้งรักทั้งหลงมันเหลือเกิ๊น....เค้าจะไปทำอะไรได้ล่ะ นอกจากแห้งเหี่ยว....หัวโต ช่างเหอะ น้องคนนี้มันไม่สำคัญเท่าเด็กในอาณัติของพี่อยู่แล้วนี่ เค้าจะไปไหน ไปทำอะไรพี่คงไม่สนใจสินะ....ชิส์”
“เชนนี่นายกลับห้องไปก่อนไป....เดี๋ยวพี่ขอคุยกับไอ้เด็กนี่แป๊บ....อย่าทำหน้างั้นดิเชนนี่ พี่เดินไปส่งนายก็ได้อ่ะ แค่วันเดียวเอง”
"พี่บู้คร๊าบ....ผม....ฮึก....ฮึก"
ให้มันรู้เสียมั่ง....เจ้ากี๋น้อย!!! เลือดน่ะมันข้นกว่าน้ำเฟ้ย!!!!
เจ้าบุ๊กบิ๊กนั้นลิงโลดอย่างมีความหวัง...แต่ก็ยังแสร้งทำหน้าเบื่อเพลีย....เท้าคาง พร้อมกับปั้นหน้าให้ดูโศกสลดสุด ๆ
หลังจากไปส่งพ่อสิวน้อยแล้ว...พี่ชายก็กลับมา หย่อนก้นปุ๊ลงข้าง ๆ พร้อมกับใช้มือเล็ก ๆ นั้นโอบร่างของน้องชายเอาไว้.....
“อะไรของพี่หืม ?”
“น้อยใจพี่รึไง ที่พี่ไม่ค่อยมีเวลาให้เราน่ะ”
“น้อย ๆ หน่อย....หมา ระดับเค้าน่ะ....ไม่มีวันจะรู้สึกอะไรอย่างนั้นหรอกนะ จะบอกให้”
“งั้นพี่ไปอยู่กับเชนนี่ดีกั่ว....ฟิ้วววว”
ไม่ทันจะจบประโยคดี มือใหญ่ ๆ ก็รั้งเอวพี่ชายให้กลับมาอยู่ที่เดิม
หมาน้อยเอนซบเจ้าเด็กยักษ์ที่กำลังเอาแต่ใจและงอแง...ได้เวลาที่ต้องสำแดงอิทธิฤทธิ์แล้วสิ...หมาเอ๋ย ร่างเล็กเบียดกระแซะ...ก่อนจะยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มเจ้าหมาดำ...พ่อหมาดำก็ยังนิ่ง...ยิ่งทำฟอร์มจัด คุณพี่ชายก็ยิ่งตื๊อ...เดี๋ยวก็เอาไหล่ชน เดี๋ยวก็เอาหน้าไปไซร้ร่างกายด้านข้างของน้อง
“เป็นอะไรของพี่เนี่ย....ไปแอบเล่นเนื้อมาอีกรึไง คึกเชี๊ยะ”
“ยั่วบิ๊ก”
“อะไรนะ”
“ก็ยั่วบิ๊กไง”
เออเฮอะ...นายบู้ก็ยังคงเป็นนายบู้ที่แมนเหรอเกิน....ไอ้ที่กำลังทำอยู่เนี่ย...มันไม่ได้เรียกว่ายั่ว.....เค้าเรียกว่ากวนตีน...หรือถ้าจะยั่ว ก็ยั่วให้ถูกเตะเสียมากกว่า แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้น มันก็คือยั่วจริง ๆ ดังปากว่านั่นแหละ บิ๊กค่อย ๆ ทำเนียน เอามือเลื่อนขึ้นไปคลำหน้าอกตัวเอง แล้วพบว่าหัวใจกำลังเต้น....เต้นแรงมาก ๆ เสียด้วย
คนอย่างพี่ชายมักมีอะไรให้คาดไม่ถึงได้เสมอสิน่า...คิดได้ดังนั้นแล้วจึงแกล้งทำเป็นนั่งเฉย...คอยดูว่าอีกคนนึงจะ ‘ยั่ว’ อย่างไรต่อไป
แล้วมือเล็กก็ฉวยโอกาสลูบขาอ่อน(ที่ใหญ่ขนาดเตะพี่ชายให้หักเป็นสองท่อนได้)ของเจ้าบุ๊กบิ๊ก....ลูบไล้อย่างเบา ๆ ไม่มีหรอกชั้นเชิงสำหรับคน ๆ นี้ ที่คิดจะยั่ว...ก็ทำมันซื่อ ๆ แบบนี้แหละ!!!!
“บิ๊ก”
“อะไร”
“พี่ให้เอาป่ะ”
“ให้ไรอ่ะ”
“ให้กิน....สงสารนายว่ะบิ๊ก....เดินหมาขาดอาหารเลยนิ”
ไม่รอให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ....เพราะดูท่าแล้ว เจ้าหมาน้อยมันกำลังว๊อนท์อยู่เหมือนกัน ร่างสูงหัวเราะหึหึ ก่อนจะช้อนตัวพี่ชายอุ้มพากันตรงไปยังห้องนอน
การเล้าโลมเริ่มขึ้นโดยที่เสื้อของหมาน้อยถูกปลดเปลื้องออกไปจนหมดเนื้อหมดตัว น้องหมาขาวจั๊วะ ถูกคนหื่นตะโปมอย่างกระหาย...
“หึหึ....พี่เองก็ต้องการสินะ ติดใจลีลาของเค้าจนขาดไม่ได้ก็ยอมรับมาเหอะหมา”
“บุ๊กบิ๊ก”
“อะไร”
“สองพันนะ”
พรวดดดดดดดดดดดดดดด
อารมณ์ที่กำลังคึก ๆ หดหมดเมื่อพ่อคุณเอ่ยปากเสนอราคา(ค่าตัว)
“ล้อเล่นใช่มั้ยไอ้หมา”
“ล้อเล่นไรฟะ....ของซื้อของขายนิ พี่จะเก็บตังค์ซื้อไอแพดไว้เล่นเกมส์”
“หนอยแน่ไอ้หมา....ไอ้เด็กหัวการค้า นี่มึงคิดจะหากำไรจากร่างกายของมึงเรอะ....ไม่เอาเฟ้ย มึงน่ะฟรี....พี่น่ะฟรีสำหรับเค้า”
อารมณ์คึกที่หดหายไปเริ่มออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นพี่ชายหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ เจ้าหมาดำขึ้นคร่อมตัวพี่อีกครั้งพร้อมกับระดมจูบ...จนหมาน้อยครวญคราง...หงิง...หงืดดดด
“สองพัน”
“บ๊ะ...ไอ้เด็กนี่...แพงไปมั้ย...ยี่สิบบาทก็พอสำหรับพี่น่ะ”
“ดูถูก....งั้นไม่เป็นไร บิ๊กไม่จ่าย พี่ไปขายให้คนอื่นก็ได้”
เท่านั้นล่ะ...อารมณ์หื่นก็แปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์โหด มือใหญ่ขยุ้มหัวไหล่เล็กของเจ้าหมาตาใส ก่อนจะบีบเคล้นและเขย่าไปมา
“เจ็บนะบุ๊กบิ๊ก”
“ไปเอาความคิดชั่ว ๆ แบบนี้มาจากไหนฮึ ไอ้บู้บี้...ไอ้เด็กเลว”
“พี่คิดเองดิ...พี่ก็เป็นคนมีมันสมองนะเว้ย”
“สมองหมา ๆ อ่ะดิ....ถ้าพี่ทำแบบนั้น เค้าจะตามไปฆ่าพี่กับลูกค้าของพี่ เอ้าจริง ๆ นะ เค้าจะกระทืบให้จมกองเลือดเลย”
“บุ๊กบิ๊กแมร่งไม่เป็นสุภาพบุรุษ”
“ยังไงวะเฮ้ย!!!”
“ก็ลูกค้าของพี่ไง....ที่นายบอกว่าจะกระทืบ....”
“........”
พุทโธ่เอ๋ย.....ก็บอกแล้วยังไงเล่า ว่าพี่ชายนั้นแมนมาก....ลูกค้าที่ว่าก็คงจะหมายถึง....สาว ๆ น่ะสินะ....แต่ไม่ว่าจะสาวหรือหนุ่ม มันก็ไม่เห็นจะต่างกันอยู่ดีไม่ใช่หรือ...
หวง......เจ้าบุ๊กบิ๊กเป็นเด็กขี้หวง....หมาน้อยยิ้มกว้าง พร้อมกับแบมือยื่นไปตรงหน้าน้อง
“สองพัน....บิ๊กจะทำเท่าไหร่ก็ได้”
“ไอ้เด็กหน้าเลือด...พี่นี่นับวันจะยิ่งเละเทะนะ....เกินมนุษย์มนาไปเยอะแล้ว”
“จะเอาไม่เอา....ผู้หญิงทุกคนต่างก็อยากนอนกับป๋าบู้กันทั้งนั้น เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะป๋าบู้จู๋บึ้ม....ลีลาสะบั้น....แถมยังมีตังค์เลี้ยง...ก็ตังค์ค่าตัวไง แหะ ๆ พี่น่ะจะโฆษณา....ทำแบนเนอร์ประชาสัมพันธ์ตัวเองเชียวนา....ขาดแต่เงินทุนเท่านั้น....ถ้าเหลือจากซื้อไอแพดล่ะก็นะ”
“เด็กไม่ดี......พี่น่ะเละแล้ว...รู้ตัวมั้ย แม่ของเราที่มองลงมาก็คงจะ....”
“ถ้าแม่มองลงมาจริง ๆ แม่คงเสียใจตั้งแต่บิ๊กข่มขืนพี่แล้วล่ะ...”
เงียบกริบ....
คำพูดตรง ๆ ซื่อ ๆ จากปากของหมาน้อย ไม่ได้มีเจตนาที่จะตอกหน้าเจ้าบุ๊กบิ๊กเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่พูดตามที่คิด....พี่น้องกันไม่ควรนอนด้วยกัน เพราะผิดศีลธรรม เวลามีลูก....ลูกจะปัญญาอ่อน...เพราะว่าเป็นเด็กที่เกิดจากบาป....ถ้าจำไม่ผิด เจ้าหมาน้อยไปฟังแล้วจำมาจากที่ไหนซักที่นี่ล่ะ!!!!
ทุกอย่างยังคงเงียบ.....
“พี่อยากเป็นคุณตัวชายแบบดิ๊วซ์ บิ๊กกะโล่......บุ๊กบิ๊ก......พี่น่ะยอมขายให้ผู้ชายคนเดียวซึ่งก็คือนายเลยนา....เพราะนายเป็นน้องพี่ แล้วดูนายก็จะ....จะพูดไงดีอ่ะ.....สนุกกับร่างกายของพี่....ดังนั้นน่ะ....มาทำให้ความฝันของพี่เป็นจริงเถอะ....”
เพี้ยะ!!!!!!
ฝ่ามือใหญ่นั้นฝาดเต็มแรงเข้าที่แก้มป่อง....หน้าของบู้หันสะบัดไปตามแรงมือ....ความรู้สึกนั้นชามากกว่าเจ็บ จากนั้นจึงเปลี่ยนเป็นแสบร้อน....
“บิ๊ก......”
“ชั่วร้าย....สกปรกขึ้นทุกวัน....พี่แบบนี้เค้าไม่อยากมีแล้ว”
ใจร้าย....ไอ้หมาบิ๊ก....นายมันใจร้ายเกินไปแล้ว!!!
“ถ้าบิ๊กไม่ทำ....งั้นพี่ใส่เสื้อนะ”
พี่ชายร้องไห้....แต่ยังบังคับเสียงที่สั่นเครือให้ดูเหมือนว่าไม่ได้รู้สึกอะไร มือเล็กค่อย ๆ หยิบเสื้อยืดที่กองอยู่ขึ้นมาสวม...สวมไปสะอื้นไป....
“พี่แค่แหย่นายเล่น....ไม่เห็นต้องรุนแรงเลย....พี่อยากให้บุ๊กบิ๊กตลก จะได้หัวเราะแค่นั้นเอง....แค่นั้นจริง ๆ นะ....แต่มันคงฝืด บุ๊กบิ๊กก็เลยไม่ขำ.....”
น้องชายคว้าตัวคนเป็นพี่มากอดเสียแน่น....ใจหายเหลือเกินที่ตบหน้าพี่.....พี่ชายตัวเล็ก....แล้วก็ขี้โรคมาตั้งแต่เด็ก....ตัวเล็ก ๆ แบบไอ้หมอนี่จะทนความเจ็บปวดได้มากแค่ไหนกันเชียว
“เค้าขอโทษ....เพราะเค้าใช่มั้ย...เค้าทำให้พี่เป็นแบบนี้.....พี่จ๋า....เจ็บมั้ย......ทีหลังอย่าพูดอะไรแบบนั้นอีกนะ.....เวลาเค้าโกรธ...เค้าควบคุมตัวเองไม่ได้เลย”
กอดพี่ชายจนแน่น......แน่นจนอีกฝ่ายอึดอัด หายใจไม่สะดวก
“แดงเลย...ดูซิ....เค้ามือหนัก ไม่ได้กะจะให้มันแรงแบบนี้เลย” มือใหญ่ลูบเบา ๆ ตรงรอยนิ้วที่ปรากฏอยู่บนแก้มขาว ลูบแล้วก็จูบ....จูบอย่างแผ่วเบา
“พี่ให้นายทำ....นายทำเถอะ....นายไม่ได้ทำมาตั้งหลายวันแล้ว....พี่น่ะไม่เป็นไรหรอก ขอแค่บิ๊กอย่าทำแรงก็พอ...สัญญานะ”
“เค้าสัญญา”
เสื้อผ้าของหมาน้อยถูกถอดออกอีกครั้ง....ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างนุ่มนวลกว่าที่เคย แม้แต่การสอดใส่ก็ทำอย่างค่อย ๆ และช้าเชื่อง....“เค้าซื้อเจลล่อลื่นมาเตรียมไว้....กะจะใช้กับพี่นี่แหละ....พี่จะได้ไม่เจ็บไง”....แล้วก็จุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากของน้องหมา
“กอดพี่หน่อย...พี่ชอบให้บิ๊กกอด....มันอุ่นดี”
“ได้สิ”
“อื้ออออออออ”
“อ๊ะเจ็บเหรอ”
“ฮ่ะ...เปล่าหรอก....มันสยิวกิ้ว”
“หมานี่ชอบพูดตรง ๆ เรื่อยเลยนะ....จะหมดอารมณ์ก็ตรงนี้....จะมีอารมณ์ก็ตรงนี้แหละ”
“พี่ทำนายหมดอารมณ์เหรอ”
“เปล่า....พี่ก็ทำเค้าสยิวเหมือนกัน”
กิจกรรมหรรษาจบลงด้วยดีในค่ำคืนนี้ เตียงนุ่ม ๆ และกว้างเพราะไม่มีคนนอกมาเบียดเบียน....อย่างน้อยก็คืนนี้แหละ....
“รักพี่มั้ย...บุ๊กบิ๊ก”
“เกลียด....รักไม่ลงหรอก...คนนี้อ่ะ”
“โหย....งอนบิ๊กว่ะ”
หมาน้อยในอ้อมกอดของน้องชายตัวยักษ์....นอนกอดกลังจากมีเซ็กส์เป็นอะไรที่สุโคร่ยสำหรับบุ๊กบิ๊กมาก ๆ เว้นแต่ว่า....
“แต่สองพันน่ะ....พี่ไม่ได้พูดเล่นนะ...ตื่นเช้ามาควักวางไว้ให้ด้วย...หลับล่ะ”
“หน็อย....ไอ้หมา!!!!”
.
.
.
บิ๊กเล่า ;
หึหึหึ เข้าทางผมล่ะสิ....หมาน้อยนั้น พอโดนตึ้มก็หลับเป็นตาย....แบบนี้เค้าเรียกสลบคาเจ้าโลก....ซึ่งเป็นโอกาสที่เหมาะมากที่จะ....
“พี่บู้ครับ....เปิดหน่อย......พี่บู้.....”
ไอ้บู้นั้นครางหงิง....อย่างงัวเงีย มันคงได้ยินเสียงคนเรียกนั่นแหละ แต่ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะตื่นขึ้นมาแบบเต็มตา...มันจึงไล่ผมไปดูด้วยน้ำเสียงงัวเงีย...ครึ่งหลับครึ่งตื่น!!!!
“เดี๋ยวเค้าไปเปิดให้พี่นอนเถอะ”
เสื้อผ้า...ข้าวของเครื่องใช้ของไอ้ห่าราเชนทร์ ผมจัดการยัดลวก ๆ ลงในถุงพลาสติกใบใหญ่ของโลตัส....ใส่ให้มันสองชั้น เพราะว่าอ้ายอระผมมันคนมีเมตตาอ่ะนะ....
ผมเปิดประตูออก ไอ้เด็กปลวกดีใจจนแทบกระดิกหาง แต่พอเห็นหน้าผมมันก็ลดความดีใจลงหน่อยนึง
“เอ้า ของ ๆ มึง....ไปซะ....กลับห้องมึงไปได้แล้ว เมื่อกี้นี้กูกับพี่เพิ่งจะถกกันเสร็จ....หมายถึงปรึกษากันน่ะ เรื่องของมึง เราคิดว่า...มึงควรจะต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง....ผ่านพ้นความเจ็บปวดด้วยตัวเอง.....กูจะพูดเหี้ยอะไรนิ....ลิ้นพันกันหมดแล้ว เอาเป็นว่า ต่อไปนี้ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเจ๋อมาที่ห้องนี้อีก....เจอกันก็ไม่ต้องทัก....เพราะลูกพี่มึงสั่งมา...”
อุ๊บ๊ะ....เกิดมาเพิ่งเคยเห็นตี๋รำซิ่ง.....มันกระทืบเท้าเร่า ๆ มือชี้หน้าผม
“ไอ้ตอแหล....เราพ่องเด่ะ......มึงพูดของมึงเองชัด ๆ ลูกพี่อยู่ไหน....มึงทำอะไรลูกพี่ ไอ้เลว....ไอ้ดำสกปรก....อย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึง....”
ผมบอกรึยังว่าเวลาผมโกรธ...ผมจะควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ ผมบีบคางแหลมเล็กของไอ้สิว บีบแน่นสุดแรงจนมันเปลี่ยนมาร้องอู้อี้ในลำคอด้วยความเจ็บปวด
“กูก็รู้เรื่องของมึงหมดแล้ว....จากผัวของมึงนั่นแหละ....จะให้กูบอกพี่มั้ยว่า...มึงไม่ได้โดนข่มขืน แต่สะเออะไปให้เค้าเล่นถึงที่....คนแบบนี้น่ะเหรอ....ที่กูจะปล่อยให้มาดูแลพี่.....มึงน่ะหมดสิทธิ์ตั้งแต่โดนไอ้กันต์มันเปิดซิงแล้ว ชาตินี้ทั้งชาติ....จงเป็นเมียเค้านั่นแหละ ไอ้เด็กตี๋นรก!!!!”
มันอึ้ง....ผมจึงปิดประตูใส่หน้ามัน......ไม่มีเสียงเคาะเรียกอีก....ผมคลานขึ้นเตียงอย่างมีความสุข กอดเจ้าหมาน้อยตัวนิ่มของผมอีกครั้ง...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[บรรยาย]
รุ่งเช้า
“เมื่อคืนนี้ไม่เจ็บใช่มั้ย”
คนเป็นน้องเอ่ยปากถามสิ่งมีชีวิตตัวจ้อย ที่ซุกหน้าเข้าหาแผ่นอกกว้างอย่างออดอ้อน”
“สองพันพี่ล่ะ”
“ฮ่ะ...ฮ่าฮ่าฮ่า...พี่เนี่ยน้า....เอ้า....เค้าให้สองพันกับอีกยี่สิบสองบาทเลยเอา....เอามั้ย”
“เอาดิ...เศษหยอดกระปุก”
“หูย....รู้จักอดออมก็เป็นแฮะเรา”
เรื่องเงินฝากค่าขนมของพี่ชายในชื่อบัญชีของเจ้าบุ๊กบิ๊กยังคงเป็นความลับ.....แต่เมื่อเห็นพี่ชายรู้จักเก็บเงิน...ก็คงอีกไม่นานหรอก ที่น้องชายคนดีจะโอนเงินส่วนนั้น เงินที่เป็นของพี่....โดยโอนใส่เป็นชื่อของเจ้าตัวเอง....ถ้าเจ้าหมาน้อยรู้จักอดออมจริง ๆ ไม่ใช่แค่นึกเห่อล่ะก็นะ
“แต่งตัวแล้วลงไปหาอะไรกินกัน”
“เอาดิ....พี่หิว...เสียพลังงานไปเยอะ”
พี่ชายก็แบบนี้แหละ.....ลืมง่ายลืมไวดีเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่รอยแดงเมื่อคืนนี้ยังคงปรากฏอยู่บนแก้มขาว มือของบิ๊กลูบมันเบา ๆ แต่ก็ถูกมือเล็กนั้นจับเอาไว้
“ช่างมันเถอะ....พี่ไม่เจ็บหรอก เจ็บกว่านี้พี่ก็เคยโดนมาแล้ว”
คนพี่นั้นกำลังหมายถึงวันที่ไปวิ่งไล่เปิดกระโปรงนักศึกษาสาวจนโดนเค้าตบหน้าชา....เป็นสิบ ๆ รอบ แต่คนเป็นน้องกลับเข้าใจไปอีกความหมายหนึ่ง....ความรู้สึกผิดวูบขึ้นมาอีก....จนต้องเอามืออีกข้างกุมมือเล็กที่กำลังจับมือของเค้าไว้อยู่....
พี่ชายยิ้มแฉ่งเหมือนเด็ก ๆ แล้วเจ้าซาตานผิวสีแทนก็ส่งยิ้มตอบ
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างช้า......พร้อมกับภาพของเด็กหนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่หน้าประตู....ตรงทางเดินเท้า มือกอดถุงเสื้อเอาไว้ ดูน่าเวทนา
“เชนนี่....ทำไมมานอนตรงนี้วะไอ้เด็กบ้า....บิ๊ก....ทำไมเชนนี่ของพี่มันมานอนตรงนี้อ่ะ.....เชนนี่ตื่นดิ....ไปนอนข้างใน”
“ลูกพี่ครับ....ผมเป็นภาระให้ลูกพี่ใช่มั้ย...แต่ผมนอนคนเดียวไม่ได้จริง ๆ”
“พูดอะไรของนาย....นายเป็นเด็กในแก๊งค์พี่นาเว้ย.....ไม่เอาน่า....ลุกไปนอนข้างในเร็ว”
ฮึ่ม.......................ดำศรีอยากจะบ้า
หงุดหงิดแต่เช้าเลยนะนี่!!!!!
To be con
....................................
ง่วงค่ะ......พรุ่งนี้จะเข้ามาตรวจการสะกดอีกที ขอไปงีบก่อนนะคะ....ง่วงอย่างแรงงิ
เห็นมีคนเสนอชื่อเรื่องนี้ในหมวดเรื่องฮาหนึ่งคน อยากบอกว่าเราจำคุณได้นะ....คุณเคยมาเม้นท์ช่วงกลาง ๆ เรื่องที่พี่บู้โดนบิ๊กรังแก แล้วก็หายเงียบ...ก็ขอบคุณที่ยังตามอ่านอยู่นะคะ
อืม.....ถ้ายังไงฝากใครก็ได้เสนอชื่อพี่บู้เข้าชิงในฐานะพระเอกหน่อยสิคะ....แค่มีคนเสนอชื่อเข้าชิงคนเดียวก็ปลื้มตายแล้วนิ....ปลื้มจนต้องมาอัพอีกตอนเลยเชียว เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ
............................
-
ตอน : ฉันหวง...ฉันมาทวงของฉันคืน
นี่พวกแกน่ะ.....
พวกแกน่ะ....ลืมไปแล้วสินะยะ...
ว่าชั้นก็เป็นหนึ่งในตัวละครเอกของนิยายเรื่องนี้เหมือนกันนะ....กรี๊ดดดด!!!!!
ไม่ต้องหาเหตุผลให้มันเสียเวล่ำเวลา....ว่าทำไมเรตติ้งของนิยายเรื่องนี้ถึงได้ทิ้งดิ่ง หัวปักพื้น ทั้ง ๆ ที่ลงในเวลาไพร์มไทม์อย่างสม่ำเสมอ ถี่ยิบและยืดเยื้อไม่ต่างจากละครช่องหลากสี หึหึหึหึ....นั่นก็เพราะว่า ขาดสีสันอย่างชั้นคนนี้ยังไงล่ะ
“นั่นแกจะไปไหนยะ นังอกภูเขาไฟ....แม่พระธาตุดอยสุเทพ” เสียงของเพื่อนรักผิวมอคค่าลาเต้ที่เดี๋ยวนี้ชักจะสวยเด้งแซงหน้าชั้นไปทุกวัน...ทุกวัน ถามขึ้น ขัดจังหวะแต่งสวยของชั้นซะจริง....อีนี่
“ชั้นมีนัดเดทกับ....สุดหล่อของชั้นน่ะสิยะ พี่บู้วววว์น่ะ”
“นี่แกออกเสียงชื่อพี่เค้าดีดีหน่อยสิยะ...ทำซะหยั่งกะหมาหอน...อ๊าย”
“ช่างชั้นเถอะน่า....แกน่ะ เอาเวลาไปสนใจพ่อสิวสยองสยึมกึ๋ยของแกเถอะไป๊....ไม่ก็นั่งคิดนอนคิดซะ ว่าจะทำยังไงถึงจะอัพเกรดจากคัพซี....กระโจนไปคัพดีครึ่ง....อ๊างงง...อั๊ง”
“อีพลอย....อีแร่ดดดด!!!!”
ชั้นวิ่งออกจากห้อง....พร้อมกับหลบข้าวของ ที่นังเป็ดดำมันขว้างปาใส่ชั้น รอดออกมาอย่างเฉียวฉิว....ชั้นใช้มือตบนมต้มให้เข้าที่....คราวนี้หล่ะ....หมดเวลารอแล้ว
พี่บู้.....พี่บู้คะ....
พี่ต้องตกเป็นของหนู....หนูจะข่มขืนพี่ เอาทำผัวให้จงได้....จะไม่ลังเลแล้วปล่อยให้หลุดมือไปได้ แบบคราวก่อนอีก.....
หึหึหึหึหึหึหึหึ
เสร็จกูแน่ล่ะเฟร้ย!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
พ่อหนุ่มร่างเล็ก หุ่นเด็กประถม กำลังเอียงซ้ายเอนขวาพร้อมกับยักคิ้วทำเท่ห์อยู่หน้ากระจกเงา....ร่วมชั่วโมงเศษ จนคนเป็นน้องนั้นอดใจไม่ไหว ต้องเดินเข้ามา....แล้วโบกหนัก ๆ ซักทีหนึ่ง
ผลั้วะ!!!!!!
“ไอ้เหี้ยบิ๊ก!!!!”
ผลั้วะ!!!!!
“อีกซักที....โทษฐานลามปามกับน้องนุ่ง”
“บิ๊กดิลาม....ลามตลอดอ่ะ”
คนตัวโตนั้นหลงลืมตัวไปชั่วขณะ คว้าตัวของพี่ชายมากอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างมันส์เขี้ยว แก้มหยุ่น ๆถูกฟัดด้วยปลายจมูกโด่งและคางที่เพิ่งจะโกนหนวดหนุ่ม จนแก้มนั้นแดงช้ำ
ลืมตัว....ว่าไม่ได้อยู่กันตามลำพัง.....
“เสื้อยับแล้วบุ๊กบิ๊ก”
“ก็ดี....จะได้ไม่ต้องไป”
“เรื่อง!!!!.....สุภาพบุรุษเรียกพ่ออย่างป๋าบู้....ไม่มีทางซะล่ะ ที่จะผิดนัดสาว ๆ...ฮึ!”
“ป๋า....ตังค์พอใช้มั้ย....ไม่พอก็มาขายกับเค้านี่ม๊ะ”
ว่าแล้วก็ฟัดพี่ชายอีกครั้ง....บู้น้อยพยายามดิ้นให้หลุดจากสองแขนล่ำ ทั้งกระโดด...ถีบตัว....สะบัดหัวที่เต็มไปด้วยหางเปีย....แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่สามารถหลุดจากวงแขนของหมาดำได้
“ฮ่ะแฮ่ม!!!!”
สิ่งมีชีวิต....ปรสิตหนุ่มในห้องทนภาพบาดตาไม่ไหวจึงต้องแกล้งกระแอมกระไอออกมาดัง ๆ เพื่อให้คนทั้งคู่รับรู้ถึงการมีตัวตน เจ้าหมาดำหัวเราะในลำคออย่างสะใจ ก่อนจะย้ายตำแหน่งพี่ชาย....ยกมาตั้งกันให้อีกฝ่ายได้เห็นแบบจะจะ แล้วลงมือฟัดมันต่อหน้าต่อตาอีกครั้ง
“แก้มหมาหอมจัง....หมาพี่ใครนิ....พี่คราย”
“พี่บิ๊กกกกก”
“หอมแก้มเค้ามั่งดิ”
“ไม่เอาอ่ะ....อายเชนนี่มัน”
คราวนี้เป็นพ่อหน้าจืดที่เสหัวเราะไปกับหนังตลกตรงหน้า ทั้งที่ตาไม่ได้จดจ่ออยู่กับหน้าจอมาตั้งแต่แรก.....เจ้าเชนนี่น้อยของป๋าคนเท่ห์เค้นเสียงหัวเราะชวนสยอง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแถกไปกับโซฟา....อย่างฮาจัด...ฮากระจายซะไม่มี
“เวอร์แล้วมึง....ไอ้สัมภเวสี”
“บิ๊ก....อย่าไปว่ามันดิ!!!!....พี่บอกแล้วไง ว่าเชนนี่มันกำลังบอบช้ำทางจิตใจ...ปล่อยพี่ได้แล้ว เดี๋ยวน้องพลอยคอยตายเลย”
เจ้าหมาดำนั้นตาขวาง....จ้องหน้าพี่ชายสลับกับพ่อตี๋หน้าจืดอย่างหาเรื่อง
“พี่รีบไปเถอะ....เดี๋ยวน้องเค้าจะรอนาน”
“บิ๊ก....”
“ไปเถอะ....จะไปไหนก็ไป....ไปให้พ้น ๆ หน้าเลยไป๊!!!!”
พี่ชายถอดถอนใจด้วยความเคยชิน ก่อนจะใช้สองมือกระชับกระเป๋าเป้ทรงหมีสีน้ำตาลให้เข้าที่เข้าทาง วันนี้ป๋าแต่งตัวได้แนวมาก.....กางเกงทรงแขกสีเขียวขี้ม้ากับเสื้อยืดสีขาวคอปาด....ลายบ๊อบ มาร์เล่ย์ ป๋าสวมหมวกแบบที่พวกหนุ่มเร้กเก้เค้าใส่กัน เพื่อเก็บผมกระเซอะกระเซิงอันมีกลิ่นตุนิด ๆ ให้เป็นที่เป็นทาง....และแน่นอน กับรองเท้าผ้าใบคู่เก่งสีดำ
“ฮัลหลิว....สาวน้อยของป๋า....ป๋ากำลังจะออกไป....หนูถึงก่อน ก็เดินช๊อปชิว ๆ ไปเลยจ้ะ....คนดี...เด็กดีของป๋า”
คนที่เดินสวนกับนายบู้....และได้ยินบทสนทนาของไอ้เด็กโข่งนั้น บังเกิดความรู้สึกอย่างเดียวเหมือน ๆ กันหมด....คืออยากจะเตะสักป้าบ ไม่ก็เบิ๊ดกะโหลกสักสามสี่ที!!!
..........................................
............................
..................
........
...
.
“ป๋าขา”
สาวทรงโตตะโกนเรียกป๋าขาของเธอ พร้อมกับโบกไม้โบกมือให้คนตัวเล็ก ที่เดินอาด ๆ ยิ้มร่ามาแต่ไกล....
“รอพี่นานมั้ย”
“ไม่ค่ะพี่บู้....พลอยเพิ่งมาถึง....ซื้อชาชักเจ้าอร่อยให้พี่บู้ด้วยน๊า กินก่อนจิ”
“ขอบใจ.....อึกอึกอึกอึก....อืม....นี่....หมู่นี่ไม่ค่อยได้เจอน้อง ๆ เล้ย เรียนท้างงงง~วัน คิดถึงเราอ่ะ”
“พลอยก็คิดถึงพี่บู้....อยากกอด...อยากฟัด....ถึงจะเป็นหนุ่มเร้กเก้ก็เหอะ....”
“เดี๋ยวพี่จะเปลี่ยนเป็นแรปเปอร์แล้ว....พี่เบื่อ....”
“พี่บู้ของเค้าเป็นอะไรก็เท่ห์ซ้า......ไปเดินดูของกันดีกว่า....ป่ะ”
มือของหญิงสาวจูงมือเล็ก ๆ ของนายพี่รหัสอย่างถือสิทธิ์ แยกเขี้ยวยิงฟันใส่หญิงสาวทุกนางที่บังอาจมอง ‘ผู้ชายของเธอ’ โดยไม่ได้รับอนุญาต ไม่สนล่ะ ว่าจะมองด้วยเหตุผลอันใด....แต่นอกจากเธอแล้ว....สาวอื่นอย่าหวังได้แทะโลมขาอ่อนรุ่นพี่ที่รักด้วยสายตาเป็นอันขาด(นะยะ)
“ถ้าคิดถึงพลอย....เราไปเที่ยวกันอาทิตย์ละครั้งก็ได้นะคะ....ถ้าพี่พอมีเวลาว่าง”
“เอาดิเฮ้ย!!!! อย่าลืมชวนไอ้เป็ดก้าบไปด้วยล่ะ....อ๊ะนั่น....ยาปลูกหนวด พลอยไปดูกับพี่หน่อยดิ พี่อยากเท่ห์ พี่อยากแมน ป่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“ช้า ๆ พี่บู้....พลอยตามไม่ทันนะ....ขาสั้นแต่วิ่งไวชิบ”
หญิงสาวพูดไปก็ขำไป เมื่อได้เห็นหน้าตาตื่นเต้นแบบเด็ก ๆ ปากก็คอยป้อนคำถามให้กับคนขายอย่างเป็นเรื่องเป็นราว....ราวกับจะเหมาซักสิบโหล ถามยันส่วนประกอบ...เก๊กหน้าขรึม สลับกับพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าใจ....แต่สุดท้ายก็...
“เดี๋ยววันหลังมาซื้อนะเพ่....ผมจนอยู่....ขายตรงนี้ใช่มั้ย ป่ะพลอย...ไปดูเสื้อแนว ๆ ใส่กันดีกว่า”
ไอ้----เด็ก-----เชี่ย พ่อค้ายาปลูกหนวดที่เสียเวลาอธิบายสรรพคุณยกเมฆเป็นช็อต ๆ ถึงกับด่าคล้อยหลัง....
ถึงตอนนี้หญิงสาวจะมีความสุข....แต่ก็ดูเหมือนเธอจะเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง ว่ามันเป็นเพียงความสุขที่ฉาบฉวย....สมองเจ้าเล่ห์กำลังวางแผน เพื่อให้ได้คน ๆ นี้มาครอบครองโดยสมบูรณ์ เธอเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของร่างกาย...และหัวใจของคน ๆ นี้....คิดไปถึงวางแผนชีวิตครอบครัว มีลูกกี่คนดีนะ.....หรือแม้กระทั่ง ถ้ามีลูกแล้วจะยังทำการบ้านหนักเหมือนตอนยังไม่ท้องได้มั้ย....เป็นต้น
พี่บู้คะ.....พลอยจะไม่รอแล้วนะ....ไม่รอแล้ว....คราวนี้....ขอให้มันชี้เป็นชี้ตายกันไปเลย จะรักหรือเกลียดกัน พลอยก็ยอม...ยอมที่จะเสี่ยง เพื่อตัวเล็กของพลอย....เด็กน้อยของพลอย
นังเป็ด....ถ้าแกยังไม่รีบมากันคนของแกออกไปล่ะก็....ชั้นไม่รับประกันความปลอดภัยในชีวิตของอีนังราเชนทร์หรอกนะเฮ้ย!!!!!
.
.
.
.
.
.
“มึง....มึงน่ะ....เออ กูพูดกับมึงนั่นแหละ ไอ้เด็กเหี้ย!!!!”
ดำศรีคนถ่อยยกมือขึ้นชี้หน้าพ่อหนุ่มหน้าตี๋ที่กำลังจดจ่ออยู่กับรายการเกมส์โชว์เกาหลี พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะกวนส้น ออกมาเป็นพัก ๆ ขาข้างหนึ่งของบุ๊กบิ๊กเลื่อนไปเขี่ยขาของราเชนทร์เป็นการสะกิดเรียก....ตามประสาผู้ดีมีชาติตระกูลเค้าทำกันนั่นแหละนะ
“ครับ...พี่บิ๊กมีอะไรกับผม”
“เมื่อไหร่จะเลิกวุ่นวายกับพี่ของกูฟะ....มึงต้องการอะไร ไหนมึงลองว่ามาซิ.....ต้องให้กูทำยังไงมึงถึงจะไสหัวไปซะ!!!!”
“พี่บิ๊กจะไล่กี๋ไปไหนล่ะฮะ....ในเมื่อหัวใจของกี๋อยู่ที่ห้องนี้”
“ไอ้ราเช๊นทร์.....มึงกวนตีนกูใช่มั้ย”
มือใหญ่จิกขยุ้มคอเสื้อ ส่วนอีกข้างนั้นกำหมัดแน่นเตรียมจะชกสักเปรี้ยง
ราเชนทร์มองตอบอย่างท้าทาย....แล้วพูดออกมาอย่างเป็นต่อ
“อยากชกก็ชกสิครับ....ชกแรง ๆ เลยจะได้เป็นรอยชัด ๆ....เอาเลยสิครับคุณบุ๊กบิ๊ก”
“หนอย....นี่มึงท้าใช่มั้ย ไอ้สิว”
“เอาเลยสิครับคุณบุ๊กบิ๊ก...จะรอช้าอยู่ใย.....แก้มซ้ายของผมมันรอหมัดของคุณบุ๊กบิ๊กอยู่นะครับ...อุ๊บส์ครึครึครึ”
เจ้าคิงคองนั้นอยากจะอาละวาด จับเจ้าตี๋น้อยนี่ปีนขึ้นตึกอพาร์ทเม้นท์แล้วโยนร่างของมันให้ลอยละลิ่วลงมาจากชั้นดาดฟ้า กระแทกพื้นถนนรดยางมะตรอยจนเลือดสาด แล้วโดนสิบล้อที่บังเอิญผ่านมาแล้วเบรกไม่ทัน...เหยียบซ้ำจนเละ...
เละแบบชนิดที่ไม่ต้องใช้เปลเก็บศพ แต่เปลี่ยนเป็นม๊อบถูพื้นแทน....
แต่แล้วพ่อดำศรีก็เปลี่ยนเป็นกระตุกยิ้มเหี้ยม
“ไหน ๆ มึงกับไอ้กันต์ก็เลิกกันแล้ว....มันคงไม่ว่าหรอกมั้ง ถ้ากูอยากจะลอง....‘เล่น’กับมึงดูซักครั้งน่ะ....หืม”
“ไอ้เชี่ยบิ๊ก....มึงจะทำอะไร....อย่านะเว้ย....กูฟ้องพี่บู้แน่”
“แล้วยังไง....ในเมื่อมึงก็จะตกเป็นเมียของกูอีกคน.....ไอ้หมาน้อยมีหวังบังคับให้กูรับผิดชอบมึงแน่ ๆ หึหึหึ”
“ไอ้เหี้ย....ปล่อย”
ราเชนทร์ไม่ได้ฉุกคิดด้วยซ้ำ....กับประโยคที่ฟังดูแหม่ง ๆ เมื่อครู่ของดำศรี......ตกเป็นเมียของกูอีกคน....แปลว่าอะไรล่ะ.....ราเชนทร์มีผัวสองคน...หรือว่า ไอ้ดำมันมีเมียสองคน....แล้วถ้าเป็นอย่างหลัง เมียคนแรกของมันน่ะใครล่ะนั่น??????
พ่อหน้าตี๋ดิ้นถีบเป็นพัลวัล ดิ้นรนขัดขืนเจ้าลิงยักษ์ตกมันอย่างสุดชีวิต ก่อนจะแหกปากร้องลั่นห้อง ร่างสูงออกแรงเพียงน้อยนิด ก็จับร่างผอม ๆ นั้นกดราบลงกับโซฟาตัวเดิม....แล้วขึ้นคร่อมเอาไว้ ไม่ให้อีกฝ่ายได้หนีไปไหน
“ระหว่างที่ยังไม่ได้พี่....มึงก็เป็นของน้องไปก่อนก็ไม่เห็นจะเสียหายนี่....หนำซ้ำยังถือเป็นกำไรของมึงอีกตังหาก”
“ไอ้สัตว์บิ๊ก....มึงมันเลว....ปล่อยกูนะ....กูไม่เล่น”
“ทำไมล่ะ....กลัวว่าลีลากูจะสู้ไอ้นมยักษ์ไม่ได้อย่างนั้นเหรอ....ลองก่อนแล้วค่อยวิจารณ์ดีกว่าน่ะ....เผื่อบางทีมึงอาจจะติดใจจนต้องขอเบิ้ล ฮ่าฮ่าฮ่า”
ใบหน้าคมนั้นซุกไซร้ซอกคอขาว ๆ ของราเชนทร์ ดูดดุนแรง ๆ จนเนื้อบริเวณนั้นเปลี่ยนเป็นรอยจ้ำ
“อย่านะเว้ย...ฮือ.....ปล่อยกูนะไอ้สัตว์....ฮึก...ฮึก....ปล่อยเซ่....ปล่อยยยยยย”
น้ำตาเริ่มไหลอย่างคนหมดทางสู้.....ไม่ได้รู้สึกดีเลยแม้แต่น้อย ราเชนทร์หวนคิดถึงเพื่อนสมัยเด็กคนนั้นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว....เพื่อนสมัยเด็กคนที่ชอบรังแก....แต่ก็คอยปกป้องเค้าจากเด็กเกเรคนอื่น เป็นของเล่นที่ถูกผูกขาด....ให้ตายเถอะ!!!! ต้องยอมรับว่าอย่างน้อย ตอนที่มีอะไรกับกันต์เอนก หนุ่มหน้าตายยังพอที่จะมีความรู้สึกดีอยู่บ้าง.....ความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายมอบให้นั้น....แม้จะยัดเยียด แต่ก็เร่าร้อนจนเสร็จสมไปถึงจุดหมาย....ผิดกับคราวนี้ แม้จะโดนขืนใจเหมือนกัน....แต่ความรู้สึกกลับมีแต่ความหวาดกลัวเพียงอย่างเดียว
“ให้ตายเหอะ.....มึงมันขี้แยชะมัด....ขี้แยแบบนี้น่ะเหรอ....อย่าหวังเลยว่ากูจะยกพี่ให้น่ะ”
อันที่จริง.....ดำศรีกำลังจะบอกว่า....เค้าไม่มีวันยกพี่ให้ใครหน้าไหนต่างหาก แต่น้ำตาของเจ้าเด็กขี้แยนี่กลับทำให้คนเซ้นส์ซิทีฟขึ้นทุกวัน ๆ อย่างบุ๊กบิ๊กรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ
รู้ตัวอีกทีตี๋น้อยก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวดำเสียแล้ว ยิ่งมือใหญ่นั้นลูบหัวเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจ ราเชนทร์ก็ยิ่งซุกหน้าเข้าหาอกกว้าง....หยดน้ำตาเปียกปอนเสื้อของเจ้าหมาดำจนเป็นรอยด่างดวง.....
“ไม่ต้องร้องแล้ว...บ๊ะ....มึงนี่....กูปลอบคนไม่เป็นหรอกนะ.....ถึงกูจะเลี้ยงเด็กมาทั้งชีวิตก็เหอะ....แต่ไอ้หมาน้อยมันก็ใช่ว่าจะเหมือนเด็กคนอื่น”
“ฮึก....ผมขอ....ผมขอลูกพี่ได้มั้ย....พี่บิ๊กครับ....ให้โอกาสผมซักครั้ง...ฮึก....ไม่ได้เลยเหรอ....ให้ผมพิสูจน์ตัวเองว่าดีพอที่จะดูแลลูกพี่ได้...ฮึก....ฮึก....ไม่ได้เลยเหรอครับ....ฮือออออ”
เจ้าบุ๊กบิ๊กรู้สึกอัดอัดเหมือนน้ำท่วมปาก
ทำไมนะ.........ถ้าไม่ได้รักพี่.....ถ้าไม่ได้รู้สึกเกินเลยกว่าคำว่าพี่น้อง.....
ทำไมถึงไม่ยอมให้โอกาสเจ้าเด็กนี่ซักครั้งล่ะ!!!!!
ทำไมถึงทำแบบนั้นไม่ได้ล่ะวะ.....!!!!!!!!!!
To be con
.......................................................
มาอีกตอน....ใครว่าเรื่องไม่เดิน....ว่าไม่ได้แล้วนะยะ
นังพลอยใสมันกำลังจะจับพี่บู้อีกครั้งแล้ว คราวนี้จริงจังกว่าเดิม ก็ไม่ต้องเกรงใจเพื่อนรักอย่างยัยเป็ดดำแล้วนี่นา
น้องพลอยนี่ตั้งแต่เปิดตัวมา ก็ถือว่าเป็นตัวร้ายที่ไม่ได้มีเป้าหมายเป็นพระเอก แต่เป็นนายเอก 555+ คนเลยไม่ค่อยแอนตี้เท่าไหร่นัก....เพราะน้องมันร้ายแบบโก๊ะ ๆ อ่านะ
กันต์กี๋....ห่างกันไปอีกเรื่อย ๆ
เจ้าหมาดำ....เริ่มจะเข้าใจอะไรมากขึ้นนิดนึง
ปิงเปา....ยังก่อนนะลูก คู่หนูมันแฮปปี้แล้ว
-
เอ๊ะ! พลอยนี่ใครนะ 555
หายหน้าไปซะนานเลยนะเจ๊
-
อยากให้กันต์กี๋ อยู่ด้วยกันอ่ะค่ะคู่นี้มันดูsmมากๆ
หมาดำรีบๆเร็วๆ
-
สวัสดีค่ะ เชลบี้ วี..... เอ๊ย ไม่ใช่...
คอมเม้นเตเตอร์ขอเม้นท์รวมๆ เลยนะคะ
ค่ะ ตอนนี้ก็ยังให้อารมณ์เหมือนเดิมค่ะ เนื้อเรื่องกำลังเดินค่ะ ค่อยๆ เดิน.... เดินไปเรื่อยๆ ยังไม่ถึง อิอิ
รู้สึกตอนนี้ ความหลากของอารมณ์เยอะมากค่ะ มีทั้งความโก๊ะ ความฮา ความน่าหมั่นเขี้ยว ความโหดเหี้ยมมมมมมมม ของหมา และความอ่อนโยน แบบแปลกๆ ของหมาดำ ซึ่งไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีกับคนอื่นได้!! (มันถึงขนาดจะขืนใจกี๋อ่ะ คิดได้ไง??????)
เปิดประเด็นใหม่อีกแล้วโดยการดึงตัวละครเก่ากลับมาเล่นต่อ....
พลอยหายไปนานจนมีคนถึงกับจำไม่ได้ กรรม
น้องพลอยเธอช่างรั่วเหลือเกิน...
จนนิแอบหายรู้สึกผิดที่ตอนอ่านแรกๆ มีแอบเข้าใจผิดว่าชีเป็นกะเทยเพราะแรดเกินชะนี ฮาๆๆ
หมั่นเขี้ยวอยากเตะบู้ แล้วก็ เพลียเหลือเกินกับกี๋และบิ๊ก
เอาเป็นว่า ขอให้เชลบี้ชักพาเรื่องราวและตัวละครเดินต่อไปให้ถึงฝั่ง ฟินทุกผู้
อย่ามาม่ามากแล้วกัน เดี๋ยวผมร่วง
โชคดีค่ะ
.......................................................
ปล. ป่านนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่าชอบพี่!!!!
:z6: สักทีนะบิ๊ก ..... ถ้าจะโง่ขนาดนี้!!! o18
-
^
^
^
^
ป๊าดดดดดดด ไม่ได้เปิดประเด็น แต่กำลังจะจบประเด็นต่างหาก.....นิอ่า(อ่านทันรึยัง หรือช่วงกลางยังไม่ได้อ่านเนี่ย 5555+)
ยังเหลืออีหนูเป็ดที่ต้องหาทางจบ....
อยากเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนจะเข้าภาคสอง...อ๊ะเจ้ย!!!!!
ไม่มีหรอก....ก็สะสางจนกว่าเรื่องมันจะจบโดยสมบูรณ์อ่ะนะ
-
เพิ่งจะว่างมาเข้าเล้า หลายเรื่องหายไปตอนเล้าล่ม :z3:
เรื่องนี้ มีหายไปบ้างหรือเปล่าเนี่ย
อ่านบุ๊กบิ๊ก รู้สึกแปลกๆ ว่าทำไมเพิ่งมาแพ้น้ำตา
หรือน้ำตาพี่บู้ในตอนแรกๆ มันดูไม่น่าสงสาร
เห็นเค้าโอ๋กันขนาดนี้ ปล่อยมันได้กันซ๊ะที เรื่องจะยุ่งไปมั้ย แค่คิดเล่นๆนะคะ
ละเหี่ยใจกับพี่บู้ ยังจะอยากเสริมหนวดอีกแหนะ :serius2:
ปอลอ.ถึงหายไปก็คิดถึงเสมอค่ะ :L2:
-
อยากเห้นพี่บู้แนวแร็ปเปอร์ อิอิ
-
แอร๊ววว...แล้วมันจะไปจบยังไงล่ะนี่555
พี่บู้จะเสร็จสาวพลอยมั้ย ((ใจจิงอยากให้เสร็จ))
หรือน้องบิ๊กจะไปช่วยพี่บู้ทัน อุ้ยอยากรู้อ่ะ
-
ถึงจะเป็นเรื่องยาว....แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นไดอารี่รายวัน....ฉะนั้นขอตัดฉับเข้าสู่สาระสำคัญ(รึเปล่า?)เลยนะคะ....อิอิอิ
ใช้สีต่างกันเพื่อให้ง่ายต่อการเข้าใจค่ะ เหอะ ๆ ๆ ๆ
ตอน : ภาระของหมาน้อย....
“ฮือ.....ฮือ......กระซิก....กระซิก”
เสียงสะอื้นปริ่มใจจะขาดของอนงค์นางหนึ่ง ปลุกชายหนุ่มร่างกายกำยำล่ำสัน ? ให้ตื่นจากการหลับใหล....สลบไสล....หลับเหมือนตาย!!!!!
“ฮ๊าวววววววววววววววววววววว......ง่วง....เหี้ยอะไรวะเนี่ย”
เสียงแหบห้าวของชายหนุ่มสบถขึ้นคล้ายเป็นประโยคคำถาม....สองมือขยำขยี้ผมอย่างลืมตัวจนต้องโอดครวญออกมาดัง ๆ
“เจ็บ.....เจ็บเว๊ยยยยเฮ้ยยยยยย”
.....................................................
.......................................................................
......................
....
.
บิ๊กเล่า ;
ผมล่ะชอบช่วงเวลานี้จริงจริ๊ง......
หลายคนอาจจะเครียดกับช่วงสอบกลางภาค....ดูอย่างไอ้หมาประไร....กำลังนั่งเอามือกุมขมับ ท่าเครียดของเจ้าตัวเค้าล่ะ....กองหนังสือท่วมหัว เสียงดีดเครื่องคิดเลขต๊อกแต๊ก ตามด้วยการขยำกระดาษจนเป็นก้อน แล้วปาลงบนโต๊ะญี่ปุ่นสำหรับนั่งอ่านหนังสือ
แต่นั่นไม่ใช่สำหรับคนอย่างผม....ไม่มีวันซะล่ะ
ผมล่ะมีความสุขโครต ๆ....อย่างน้อยก็เรื่องนึงล่ะ....ก็ไอ้สิวน่ะสิ....มันจำเป็นต้องหายแกล้งบ้า....แล้วกลับไปนั่งท่องตำราที่ห้อง....ซึ่งก็จะอาทิตย์นึงแล้วที่มันไม่โผล่หัวเข้ามาหาพี่ชายของผม....จะมาทำซากอะไร เรียนก็คนละคณะ....คนละปี....คนละโลก!!!!
และความสุขอีกอย่างนึงของผม กำลังนั่งยอง ๆ กุมขมับอยู่กลางห้องนั่นไงเล่า!!!!
หมาเครียด....แต่ก็ยังน่าร๊ากกกกกกกก ถึงจะน่ารักแบบสัตว์เลี้ยงของผมก็เถอะนะ แต่ช่วงนี้น่ะเป็นช่วงตักตวง....ผมเดินเข้าไปใกล้พี่ เอาตีนสะกิดจนมันล้มตึง(ก็อยากนั่งท่านี้ทำไมล่ะฟะ....ไม่ได้เขี่ยแรงเลยนะเอ้า!!!)
“บุ๊กบิ๊กอย่าดิวะ”
“อ่ะแฮ่ม!!!”
“ไรของบิ๊กเนี่ย”
“เค้าช่วยติวเอาป่ะ”
“ไม่......ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่.....ติวบ้าติวบออะไร ขืนให้นายติวให้มีหวังพี่ไม่ต้องมีเรี่ยวมีแรงไปสอบกันพอดี”
“งั้นเค้าติวให้ก่อน....แล้วไปคิดค่าตอบแทนหลังสอบทีเดียวเลยก็ได้....รอบแรกเค้าไม่คิดภาษีนะเออ...”
“ไอ้เชี่ยบิ๊ก”
หมาก็เงี๊ยะ....ทำเป็นโกรธ...ทำเป็นโวยวาย แต่พอผมเดินหนี มันก็รั้งผมเอาไว้เหมือนทุกทีนั่นแหละ
“บิ๊ก......ช่วยหน่อยน๊า.....น๊าคนดีของพี่.....เด็กน้อยของพี่....”
“สามีของพี่” ผมต่อให้ หมาน้อยหน้าแดง....แดงอย่างเห็นได้ชัด
“ไปตายซะไป๊....ไอ้หมาบิ๊ก”
หึหึหึ.....หึหึหึหึ
...............................................................................
..............
...............................................................................
.
.
.
แมร่งห่ามชิบหาย....
หญิงสาวนึกสบถขึ้นมาในใจเช่นกัน.....เด็กน้อย....ยังไงก็เป็นเด็กน้อย....ขนาดไว้ผมทรงนี้มาเป็นเดือน แต่ก็ยังลืมได้....นึกเจ็บหนังหัวแทนซะจริงเชียว!!!!
“ที่ไหนวะเนี่ย”
เสียงแหบยังคงบ่นพึมพำโดยไม่ยอมหันมาสนใจคนข้างกาย จนหญิงสาวนั้นต้องเร่งวอลลุ่มเสียงสะอึกสะอื้นให้ดังขึ้นกว่าเดิม
“พ.....พลอย.....ทำไมพลอยโป๊อ่ะ.....โอ้ย”
มือเล็ก ? ของหญิงสาวทุบหลังพ่อหนุ่มนักรักลีลาเด็ดเสียงดังอั่ก....ราวกับเนื้อโดนฆ้อนทุบ คนโดนทุบไม่ส่งเสียงร้อง...เพราะว่าร้องไม่ออก ได้แต่ทำตาปริบ ๆ อย่างน่าเห็นใจ แต่แล้วชายหนุ่มก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ ถึงอะไร ๆ ที่มันผิดปกติ....อันเป็นสิ่งที่คนปกติควรจะรู้สึกขึ้นมาตั้งนานแล้ว
ฉิบหาย....กูก็โป๊เรอะ!!!!
“พลอย.....ทำไมพี่โป๊อ่ะ”
“ไอ้พี่บู้....ไอ้คนบ้า.....ม๊ะคืนนี้ตัวเองทำอะไรเค้า.....ตัวเองจำไม่ได้เลยเรอะ....ดูสิ....ดูรอยคราบเลือดพวกนี้สิยะ....พี่น่ะเมามาก....เมาจนพลอยต้องแบกเข้าโรงแรมใกล้ ๆ เพราะว่าพี่น่ะเมาแล้วงอแงไม่ยอมกลับบ้าน แล้วพอพลอยจะกลับ พี่บู้ก็....ก็...........โฮ............................”
“นี่พี่ต่อยพลอยจนเลือดกำเดาไหลเลยเหรอ”
ฉึก!!!!! หญิงสาวแทบเปลี่ยนจากการตีอกชกหัว มาเป็นฟันศอกตีเข่าเจ้าเด็กอินโนเซ้นส์ที่ถามมาได้อย่างใสซื่อ....ตาแป๋ว....บ้องแบ๊ว....น่าจับสำเร็จโทษ
“ต่อยบ้าอะไรเล่า....พี่บู้ทำเรื่องน่าอายกับพลอยตังหาก....ถึงพลอยจะดูง่าย แต่พี่เมาจนจำอะไรไม่ได้แบบนี้พลอยก็ไม่สมยอมหรอกนะ....พลอยขัดขืนสุด ๆ แต่ก็สู้แรงของพี่ไม่ได้หรอก.....ถึกซะขนาดนั้น”
เด็กน้อยนึกลำพองตนขึ้นมานิด ๆ......เมื่อถูกสาวเจ้าด่าว่า...................“ไอ้ถึก”
ใบหน้านั้นกรุ้มกริ่มขึ้นมาในทันที....เมื่อสมองเริ่มจะเข้าใจอะไร ๆ มาขึ้น
“นี่พี่......ปล้ำพลอยงั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ.....คนบ้า!!!!!”
หึหึหึหึหึหึหึ
.......................................................................
................................................
...........................
........
.
บิ๊กเล่า ;
“บุ๊กบิ๊ก” ไอ้หมาน้อยที่กำลังตัวเปล่าท่องตำราหันมาถามผมเสียงแผ่ว
“อะไรของพี่.....ถ้าคราวนี้ยังผิดอีกพี่จะโดนลงโทษแล้วนะ”
“ชิส์.....โทษกับรางวัลของนายมันก็ไม่เห็นจะแตกต่าง.....ค่าตอบแทนก็ด้วย....บ้ากามฉิบหาย....น้องใครวะ”
หมาบ่นอุบอิบ...ผมหมั่นเขี้ยวก็เลยจัดไปพอเป็นกระสัย เนื้อตัวนุ่มนิ่ม....ฟัดเมื่อไหร่ก็สะใจเมื่อนั้น ผมฟัดมันจนคอเป็นรอยแดง....ไอ้หมาหน้ามุ่ย แต่ก็ไม่ยักขัดขืน....เดาว่ามันคงชอบที่ผมเล่นกับมันแบบนี้....หมามันซึน....มันแนว....โลกส่วนตัวสูง....ผมเองก็ตามมันไม่ค่อยจะทันนักหรอก....เดี๋ยวนี้น่ะ!!!!!
“บิ๊ก....”
“ครับผม”
“พี่อยากหางานพิเศษทำ”
พรืดดดดดดดดดดดดดด.....ผมแทบลมจับ....อะไรนะ.....หมาอยากทำงานพิเศษ ช๊อคว่ะเฮ้ย.....ไอ้เด็กจอมขี้เกียจที่ดีแต่นอนดูหนังเขย่าขวัญสั่นประสาทอย่างพี่เนี่ยอ่ะนะ....หรือว่าจะฟังผิด....ไหนลองถามอีกทีเพื่อความชัวร์
“พี่อยากเก็บเงินเยอะ ๆ....ตอนนี้พี่มีรายได้ทางเดียวคือจากนาย....ซึ่งมันไม่พออ่ะ”
ผมเดือด....นี่พี่คิดจะไปนอนกับผู้หญิงเพื่อแลกกับเงินค่าตัวไม่กี่พันน่ะหรือ?.....หมา....กูเดือดเว่อร์ กูอยากจะ....
“บ่ะ....บิ๊ก.....ไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า....ดูทำหน้าเข้าดิ”
“แบบนั้นนะแบบไหน....อย่าให้เค้าโมโหนะไอ้เด็กต๊อง!!!!”
“ก็ไม่ใช่งานแบบที่ทำกับบิ๊กละกันน่า....อย่าไล่ต้อนกันสิวะ....พี่ไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นซักเท่าไหร่หรอกนะเฮ้ย”
“แล้วไป....ว่าแต่ตัวแค่นี้จะเก็บเงินเยอะ ๆ ไปทำอะไร....ไหนลองบอกเค้าดิ๊”
“เรื่องของพี่น่า”
“ก็ได้....ถ้าเป็นงานพาร์ทไทม์ปกติล่ะ....เค้าจะไปห้ามอะไรได้ ดีแล้วที่พี่รู้จักหาเงินใช้ จะได้รู้ว่าพ่อของเราน่ะเค้าลำบากขนาดไหน....จะกินจะใช้ก็คิดให้ดี ๆ เพราะพ่อเรายังต้องเลี้ยงสองคนแม่ลูกนั่นอีก...เพราะงี้ไง เค้าถึงได้จำกัดค่าขนมของพี่....ซึ่งมึงก็ไปไถชาวบ้านเค้าอีกที....พรสวรรค์สินะไอ้หมาเอ๊ย”
ผมพูดติดตลก....แต่มันกลับเครียดหนักกว่าเดิม หมาน้อยฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ถอนใจเฮือกใหญ่.....ดูเหมือนมันมีเรื่องกลุ้ม....มันมีอะไรปิดบังผมรึเปล่าน่ะ.....จะใช่เมื่อคราวก่อนที่มันไปเที่ยวแล้วหายไปทั้งคืนมั้ยนะ....ถึงจะอยู่ค้างกับน้องสองคนนั่นก็เหอะ....แต่ก็ไม่น่าไว้ใจกันทั้งคู่....อีกคนนึงก็หื่นซะ....อีกคนนึงก็เคยมายั่วยวนผม....บ๊ะเด็กผู้หญิงสมัยนี้ หาดีดีกันไม่ได้เลยรึ....ถ้าไอ้น้องพลอยมันเป็นเด็กดีล่ะก็นะ ผมก็จะยอมให้มาเป็นเจ้าสาวของหมาได้อยู่หรอก
เอาเป็นว่าครวนั้น ผมก็ลงโทษมันไปแล้วแหละ....แต่ก็ยังรู้สึกสังหรณ์ใจอยู่ไม่หาย ว่าพี่ไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้รึเปล่า....หมาก็งี้...ชอบสร้างปัญหาเอาไว้ แล้วก็ไม่ยอมบอกใครตั้งแต่ตอนที่มันยังเป็นแค่ต้นอ่อน...จะบอกก็ตอนที่มันกลายเป็นกลายเป็นต้นใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาพร้อมกับออกดอกออกผล...สะพรั่ง...หึ
ยิ่งนับวัน....ก็ยิ่งชัด....ชัดเลย...
“บิ๊กพี่เครียด”
“เครียดเรื่องสอบไปเถอะหมา เรื่องอื่นอ่ะช่างไว้ก่อนเหอะ”
“พี่ก็เครียดเรื่องสอบไง....เครียดเนี่ย!!!”
ไม่เนียนอ่ะหมา....ไม่ใช่อ่ะ...
ผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไร.....หมานะหมา....ถ้าพี่สร้างเรื่องอีกล่ะก็นะ....พี่ได้กลายเป็นหมาเน่าแน่!!!!
.................................................................................
“รับผิดชอบมาเลยด้วย....ถ้าพลอยเกิดท้องขึ้นมาอ่ะ”
หญิงสาวประกาศิต....ทั้งที่ใจนั้นเต้นถี่รัวอย่างไม่มั่นใจ
แต่แล้วพลอยก็ต้องเปลี่ยนเป็นความรู้สึกกระหยิ่ม...เมื่อพ่อคุณคนดีนั้นมีท่าทีกระตือรือร้นเสียเหลือเกิน
“อื้อออออ พี่รับปาก....พี่จะดูแลพลอยกับลูกในท้องเอง นี่พี่น่ะกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วสินะ....สู้!!!!”
ยังก่อน....อีตาบ้า!!!! แกเพิ่งจะ....อึ้ม....นั่นแหละ....ชั้นไม่ใช่อะมีบานะยะ...ชั้นแบ่งตัวเองไม่ได้...แล้วก็ไม่ใช่แม่ไก่ที่จะได้ออกไข่ได้ตลอดเวลาด้วยเฮ้ย...บ๊ะ!!!!
จากแผนเล็ก ๆ กำลังจะกลายเป็นงานใหญ่....พลอยนั้นตั้งใจแค่ให้คน ๆ นี้รับผิดชอบโดยการขอคบเป็นแฟนมันก็เท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ฟังอีร้าค่าอีรมอะไรเลย...ดูเอาเถอะ!!!!
“พลอย”
“คะ”
“พี่เด็ดมั้ย...”
“อะ....อะไรนะคะ”
เด็กน้อยถามด้วยความตื่นเต้นที่ปิดไม่มิด....ดวงตากลมโตจ้องเป๋งจนอีกฝ่ายอึดอัด...สลับกับมองคราบสีแดงบนผ้าปูที่นอน
“ของพี่น่ะ....ใหญ่มากสินะ เราถึงได้....เลือดออกอ่ะ”
บ้า...ชั้นซิงย่ะ....เลือดซิงอ่ะรู้จักมั้ย...แอร๊ยยยยย
“พี่บู้อ่ะ....”
“พลอย....พี่ขอโทษนะ....พี่ไม่น่าฉวยโอกาสกับเราเลย....นี่...ถ้าสมมติพลอยท้องนะ....พลอยท้องลูกคนเดียวได้มั้ย....ไม่เอาแฝดนะ....ไม่เอาเด็ดขาด...ถ้าเป็นลูกแฝด...พลอยไปให้หมอเค้าเอาเครื่องยิงเลเซอร์ยิงทิ้งเลยนะ....ลูกคนเดียวอ่ะดีที่สุด!!!” คนตัวเล็กยังไม่ยอมสวมเสื้อผ้าปกปิดร่างกายล่อนจ้อน แต่กลับเขยิบมานั่งยอง ๆ ข้างตัวหญิงสาวแล้วเริ่มจ้อแบบอันลิมิเต็ด....
“อ่า....พี่บู้คะ”
“พลอย.....พี่ทำท่าไหนมั่งอ่ะ....เล่าให้ฟังบ้างจิ....แล้วพลอย....สยิวกิ้วป่ะ....พลอยต้องสยิวกิ้วแน่ ๆ เลย...เพราะป๋าอ่ะ...ลีลาสุโคร่ย....คิมูชิ.....”
กรรมของคนงาม....
ชั้นคิดผิดหรือเปล่าเนี่ย.....
ใครก็ได้เอาเจ้าเด็กพูดมากนี่ไปเก็บทีซิ!!!!!
...................................................................................................
มาแบบงง.....งงล่ะสิว่าอะไรยังไง มาลุ้นกันสิคะ ว่าเชื้อคุณพี่เค้าจะแรงขนาดติดลูกได้เร็วปานสายฟ้าแล่บมั้ย....อิอิอิ
ดีใจที่รีพลายเก่า ๆ สลับสับเปลี่ยนกันเข้ามา...เอาเถอะ...ถ้าไม่ทิ้งกันเราก็จะร่วมฟันฝ่าไปจนถึงตอนจบด้วยกันนะคะ....
ด้วยรักและเคารพยิ่ง
เชลบี้....วี.....วี....(เป็นมดเอ๊กซ์ต้องวีอะไรอ่ะ).....แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
.........................................................................
-
โอ้วววว 3 ตอนรวด ในหน้าเดียว
ช่วงนี้น้ำทะเลหนุน ฝั่งมันเลยอยู่ไกลออกไปอีกหน่อย
แต่ตั้งหน้ามุ่งสู่ฝั่งแล้ว ก็ทำให้อ่านแล้วรู้สึกว่ามีแนวโน้มที่ดีมากขึ้นครับ
ตอนล่าสุดนี่ยังไง มันตลกแบบทะแม่งๆ นะ ลูกพี่ของผมน่าเป็นห่วงจริงๆ
แล้วพี่บู้ครับ ไม่ได้ไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านขายของสยองขวัญแล้วเหรอครับ หุหุหุ
-
กำลังจะได้ไปทำอ่ะค่ะ คุณ o_cha....พอดีตอนนั้นมันเป็นตอนพิเศษ....แบบคนแต่ง แต่งย้อนไปย้อนมานิดนึง แหะๆๆ
-
วี3!!! (ใช่ป่ะวะ)
ขำพี่บู้อ่ะ อะไรจะซื่อขนาดน้านน :m20:
-
แล้วลีลาพี่บู้ววว อ่ะ เด็ดจิงป่ะหนูพลอย 555+
สมน้ำหน้า ทำไรไม่คิด เป็นไงล่ะ ทำพี่บู้ตีปีก
คิดจะเป็นพ่อคนซะแล้วอิๆ ถ้าไม่ท้องขึ้นมาจะทำไง?
เด็กอนุบาล ยังไงก็สมองเด็กอนุบาล หลอกอะไร
พ่อท่านเชื่อหมดเลย อืมม...บิ๊กซื้อ โอเมก้า3 บำรุง
พี่ชายเยอะๆ หน่อยนะ ชักเป็นห่วงอนาคตเสียแล้ว
-
ไม่ได้เข้ามาแปบเดียว ไปหลายตอนแระ แต่เราก็สามารถตามอ่านจนทัน :o8:
ในที่สุดเราก็มีชื่อเรียกคุณคนเขียนว่าเชลบี้นะคะ (เพิ่งรู้อ่ะ) :laugh:
ถ้าน้องพลอยมันท้องจริง พี่บู้จะไม่ขอตรวจดีเอ็นเอตามกระแสหน่อยเหรอ :jul3:
แผนคุณเธอคลาสสิคแต่ได้ผลกับพี่บู้จริงๆ :m20:
ส่วนปิงเปาก็รออยู่น้าเชลบี้ :กอด1:
ถึงเขาจะนิสัยไม่ดี หายหน้าหายตาไปบ้าง (เพราะเน็ตกาก) แต่ก็ยังติดตามอยู่ตลอดน้า เราเลิฟพี่บู้แบบไม่มีเหตุผล :m1:
-
:m20: :m20: :m20:
หมาน้อยเอ้ยยยยย
-
ตอน : ชูบีดู....ชูวับ...ปั๊บ (นับวันชื่อตอนแมร่งจะอุบาทว์ขึ้นทุกที)
“โอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
หญิงสาวรู้สึกวิงเวียนเหลือเกินในเช้าวันนี้ ทุกอย่างที่ได้สัมผัสผ่านทางประสาทสัมผัสทั้งห้าดูผิดเพี้ยนเกินพรรณนา....กลิ่นอากาศบริสุทธิ์ในยามเช้า ไม่ปลอดโปร่งเหมือนอย่างเคย
“พลอย......แกเป็นอะไร” ศศิกานต์หรือแม่นางเป็ดคัพซี เอ่ยปากถามเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงใย หญิงสาวไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบ....ใบหน้าหน้านั้นซีดเซียวเหมือนไม่มีเลือดไปเลี้ยง...
“อุ๊บบบบ.....โอกกกกกกก”
พลอยยกมือขึ้นปิดปากเอาไว้ ก่อนจะพุ่งตรงไปยังอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ พร้อมกับอาเจียนออกมาชุดใหญ่ ตามมาด้วยเสียงไอค่อกแค่ก...และดวงตาที่แดงก่ำ
“ชั้น.....รู้สึกแปลก ๆ ว่ะเป็ด....พักนี้ไม่รู้เป็นอะไร มันนึกอยากแต่ของเปรี้ยว ๆ” เธอว่าพร้อมกับเอามือลูบหน้าอกตัวเองเบา ๆ สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก จนเพื่อนรักอดไม่ได้ที่จะถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
“เหรอ.....งั้นลองกินนี่ดูมั้ยล่ะ”
โป๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
กำปั้นหนัก ๆ ของเป็ดน้อยเขกเต็มแรงที่หน้าผากของเพื่อนสาว พลอยนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ....มือลูบหน้าผากป้อย....ป้อย.....
“ทำเค้าทำไมอ่ะเป็ด”
“อีบ้าแกเพิ่งจะ.....นั่นแหละ.....ไปไม่ถึงเดือนเองนะยะ มันจะเร็วไปหน่อยมั้ย แกควรจะแบบ....รอซักระยะ ดูว่าเอ....ประจำเดือนของชั้นไม่มากี่เดือนแล้วนะ....ไรเงี้ยะ....แล้วแกก็ค่อยไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจ อุ๊บ๊ะ...ชั้นท้องว่ะเฮ้ย....เนี่ย!!! ของแบบนี้มันต้องมีสเตปของมัน ไม่เคยดูละครรึไงฟะ.....สอนไม่รู้จักจำเอ่เน่!!!!(อีนี่)” เพื่อนสาวผิวเข้มพูดออกมาได้เป็นฉาก ๆ ตามมาด้วยการคว้าหมอนอิงใบหนึ่งยัดเข้าไปในเสื้ออยู่บ้านตัวยาวเป็นการสาธิต
“ผู้หญิงท้องนมจะใหญ่มว๊ากกกกก.....แต่กรณีแม่วัวอย่างแก ควรหันมาสนใจไอ้เจ้าพุงป่อง ๆ นี่ดีกว่า....เวลาแกเดินเหินน่ะ....เดินค่อย ๆ....ช้า ๆ แล้วก็ไม่ต้องไปเอามือประคองหลังแบบในละครล่ะยะ....อันนั้นมันจะดูเว่อร์ไป....แต่กรณีอิพี่บู้ แกควรเล่นใหญ่เข้าไว้ ตาคนนี้เค้าสมองช้า....ตามใครไม่ค่อยทัน นี่ขนาดแกแค่เกริ่น ๆ นะยะ ซึ่งพลาดมากกกกกก แต่พี่เค้าก็ยังอุตส่าห์เชื่อ.....บลาห์....บลาห์...บลาห์”
พลอยใสมองเพื่อนรักอย่างอึ้ง ๆ....พร้อมกับนึกดีใจ ที่แม่เป็ดน้อยกลอยใจนั้น...ถอนตัวออกจากการแข่งขัน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมจนต้องเผลอตบมือเบา ๆ
“สวดยอด”
“ชิส์....ชั้นน่าจะกลับไปชอบพี่บู้นะเนี่ย”
“อย่าเลยเป็ด....แกชอบอีตาเชนทร์อ่ะดีแล้ว ดูจิตพอกันเลยแฮะ”
โป๊กกกกกก...
แล้วคนงามก็โดนมะเหงกอีกหนึ่งลูกเข้าเต็ม ๆ กลางกระหม่อม
พลอยใสกุมหัวไปพลางใช้ความคิด.....นี่ถ้าสมมติเธอเกิดท้องขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ....สวรรค์จ๋า เข้าข้างคนสวยซักครั้งเถอะนะ
คนอย่างพลอยใสไม่เคยต้องลงทุนลงแรงอะไรเท่านี้มาก่อนเลยให้ตายสิเอ้า!!!!!
.
.
.
.
.
“หมา......มีสมาธิหน่อยได้มั้ย จะใจลอยไปไหนฮึ.....มีเรื่องอะไรก็บอกมาเหอะ จะได้ช่วยกันแก้ไง....ไม่งั้นพี่จะไม่มีสมาธิดูหนังสือนะ” เจ้าดำศรีเซ้าซี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่หมาน้อยก็ยังคงปากแข็ง พี่ชายเพียงแค่ฉีกยิ้มทื่อ ๆ....พร้อมกับส่ายหัวดิ๊ก
“เปล่านิ....พี่โอเค”
“แน่นะ”
“เออดิ....นี่บุ๊กบิ๊ก....ถามไรหน่อยได้มั้ย”
พี่ชายตัวจ้อยกระโจนขึ้นไปนั่งบนตักของน้อง ชะโงกหน้าเข้าไปเสียใกล้....คิ้วหนาขมวดจนแทบจะชนกัน
“อะไรของพี่ฮึ”
“บุ๊กบิ๊กคิดว่าไง....ถ้าครอบครัวของเราจะมีสมาชิกตัวน้อย ๆ เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง....อาจจะเป็นลูกสาวหรือว่าลูกชายก็ได้เอ้า”
คำถามนั้นทำเอาเด็กยักษ์ตัวดำถึงกับอ้าปากหวอ....น้ำลายเหนียว ๆ ถูกกลืนลงไปอย่างยากลำบาก ได้ยินเสียงกลืนน้ำลายดัง.....เอื๊อก
“พี่หมายถึงพ่อ.....กับผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอ”
เจ้าหมาน้อยส่ายหน้า....ใบหน้ากังวลในตอนแรกเปลี่ยนมาเป็นอมยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างลืมตัวไปชั่วขณะ.....คล้ายกำลังเล่นเกมส์ยี่สิบคำถามยังไงก็อย่างงั้น....
แต่มันกลับทำให้เจ้าบุ๊กบิ๊กถึงกับเหงื่อตก!!!!
“นี่หมาคงไม่คิดนะว่า.....ที่เราทำ ๆ กันทุกวันนี้....มันจะทำให้หมาท้อง....หมาน่ะท้องไม่ได้นะ เพราะหมาเป็นตัวผู้”
หมาดำยังคงมีสติครบถ้วน และมิได้กลายร่างเป็นเด็กปัญญาอ่อนเลียนแบบพี่ชายแต่อย่างใด หากแต่แฝดผู้น้องนั้น...นึกเป็นห่วงวงจรความคิดของเจ้าสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าแฝดลูกกรอกนี่ต่างหากเล่า...พี่ชายของเค้าบางทีก็ดูจะเพ้อ ๆ หลุดโลก....วันดีคืนดีก็อาจจะคิดเรื่องตั้งท้องขึ้นมาก็ได้นี่นะ
“บิ๊กปัญญาอ่อนป่ะเนี่ย”
“อ้าวไอ้หมา....พูดงี้เดี๋ยวก็มีเฮหรอมึง”
“ไม่คุยกับบิ๊กแล้ว...เซ็งว่ะ”
“อะไร....ถ้างั้นพี่หมายถึง...พี่จะมีลูกรึไง....ไปทำสาวที่ไหนท้องมาล่ะนั่น”
เฮือกกกกก.....คราวนี้หมาน้อยเป็นฝ่ายที่กลืนน้ำลายเอื๊อก....ใบหน้าขาวซีดนั้น ตอนนี้ซีดหนักกว่าเก่ จนแทบจะกลายเป็นกระดาษเอสี่....
“เปล่านิ.....พี่ก็ร่อนไปทั่วแหละบุ๊กบิ๊ก....มิได้ลงหลักปักฐาน....จริงจังกับสาวคนไหนหรอก....”
“คร๊าบ....พ่อหนุ่มนักรัก ซักทีเหอะนะ”
โป๊กกกกก
หมาน้อยเจ็บจนครางหงิง ยังไม่ทันจะเอาคืนก็ถูกเจ้าลิงยักษ์รวบตัวไปกอดเสียแน่น....จนน่ากลัวว่ากระดูกกระเดี้ยวจะหัก
“อยากกินพี่....ขอได้มั้ย”
“สองพันห้า”
“ไรว๊า....ขึ้นราคาตามกระแสอ่ะหมา”
“ตักตวงเว๊ยเฮ้ย....เผื่อวันข้างหน้าพี่เป็นพ่อคนแล้ว คงมาให้นายเล่นแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ”
“อ่ะจริงดิ....”
มือใหญ่ล้วงสอดเข้าไปในเสื้อ ลูบไล้ผิวเนียนเหมือนกับเด็กของพี่ชาย...หูก็คอยฟังเสียงครางกระเส่าด้วยความตื่นเต้นไปเสียทุกครั้ง....
“นั่นดินะ...งั้นเค้าคงต้องตักตวงให้หนัก ๆ เลยเชียวแหละ”
“อื้ออออออออ”
“หมาเนี่ยมีอะไรดีมั่งนะนอกจากหาเรื่องปวดหัวให้น้องเนี่ย....แล้วก็ผมน่ะนะ....ไปเอาออกซะเหอะ อย่างกับเด็กข้างถนน...”
“ซึ่งเท่ห์มาก...”
“ซึ่งเหี้ยมาก”
บทรักของสองคนพี่น้องก็เหมือนอย่างเคย....คือสุดท้ายแล้วร่างเล็ก ๆ ของคนเป็นพี่ก็ฟุ่บหลับคาแผงออกกว้างอย่างไม่ได้สติ....แขนแกร่งของบิ๊กกอดรัดร่างของพี่ชายเหมือนกันเด็กกอดตุ๊กตา
“บอกมานะหมา.....ว่ามีอะไรปิดเค้า”
“ฝันไปเหอะ.....อย่ามาหลอกถามซะให้ยาก”
พี่ชายตอบสนองทั้งที่ยังหลับตา....บุ๊กบิ๊กตบเข่าฉาด....มันไม่หลุด....มันเนียน....เนียนได้อีก
ให้ตายเหอะวะ....ไอ้เด็กขี้อ้อน บ้องแบ๊ว ขี้ประจบ ตาใสคนนั้นมันหายไปไหนแล้วฟะ!!!
.............................................................
.......................................
......................
...........
.....
..
.
“นังพลอยใส....มีหนุ่มมารอแกอยู่หน้าห้องสอบแน่ะ”
เพื่อนรักที่ทำข้อสอบเสร็จก่อนนั้นเอ่ยเสียงเรียบ....ก่อนจะปรายตามองไปยังเด็กน้อย....เด็กประถมในชุดนิสิต ยืนล้วงกระเป๋า ไหล่ลู่....หลังพิงผนัง ท่าทางดูเหมือนกำลังรอใครบางคนอย่างใจจดใจจ่อ....
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด....ผัวชั้น”
“เก็บอาการหน่อยเอเน่!!!!”
พลอยไม่ฟังเสียงติง เธอแทบจะถลาเข้าใส่ จนคนแถวนั้นต้องหลบกันเป็นแถบ ๆ เหมือนขบวนเสด็จขององค์หญิง....เอ่อ....องค์หญิงในเมืองยักษ์กินคนล่ะก็พอไหวนะ
นม....แกว่ง....ไกว....ซี๊ดดดดดด
หมาน้อยของหมาน้อยแข็งปั๋ง ตาจ้องคัพดีลอยละลิ่วใกล้เข้ามาอย่างไม่กระพริบ
“พี่บู้ววววววว”
“พลอย.....พี่มีเรื่องจะคุยกับเราแน่ะ”
ท่าทางเด็กน้อยดูมีพิรุท....คล้ายกับหลบใครมาอย่างนั้นแหละ พ่อราสต้าในชุดนิสิตแบบเรียบร้อย เก็บผมเก็บเผ้าไม่ให้รุงรัง ผูกไทด์ก็ดูน่ารักไปอีกแบบ หญิงสาวใจเต้นตึก....ตัก
ม่ะ....ไม่ใช่ฟิควายแล้วเฮ้ย....นี่มันฟิคชายหญิงชัด ๆ....ไม่ก็ซีรี่เกาหลี....หนังรักโรแมนติกคอมเมดี้...อุบ๊ะ....อุ๊ก๊ะอุ๊ก๊ะ....
“พี่บู้มีอะไรจะคุยกับเค้าเหรอคะ”
“ก้มลงมาดิ พี่เขย่งไม่ถึงหูเราหรอกนะ...”
“อ่ะก็ด่ะ...”
“ลูกของเราน่ะ....พี่คิดชื่อไว้ให้แล้วนะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด.....ชั้นบอกนายซักคำหรือย๊างงงงงงงงงงงง ว่าชั้นท้อง ชั้นเคยพูดมั้ยฮะ....ชั้นแค่บอกว่าถ้าเกิด....‘ถ้าเกิด’.....น่ะ!!!
พลอยใสไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจกับรีแอคชั่นแบบก้าวกระโดดของอีตาบ้านี่ พ่อควักโพยออกมา ทำสุ้มเสียงกระซิบกระซาบ
“ถ้าเป็นลูกชาย....พี่อยากให้เค้าชื่อธีรเดช....เพราะเค้าต้องออกมาหล่อเหมือนพ่อ....แต่ถ้าเป็นลูกสาวคงหน้าหมวย ๆ แบบพลอย....พี่ให้ชื่อ....ชื่อ.........”
“ชื่ออะไรคะ” พลอยใสกำลังลุ้นแทบขาดใจ...พ่อตัวดีจู่ ๆ ก็ติดอ่าง!!!
“เหม่......เหม่.....ยะ.....ลี....ลี่.....เหม....ยะ......ลี่.......เ-ห-ม......หรือ....เม๋.....วะ”
โอเคจบ....จบละ....นายจะพกโพยมาทำซากอะไร....ในเมื่อชื่อที่นายบอกว่านายคิดเอง....นายจดมาจากหนังเรื่องรถไฟฟ้ามาหานะเธอ....ที่ฉายในทีวีเมื่อคืนนี้!!!
“อ่อ....เค้าอ่านว่าเหมยลี่ค่ะเพ่....กิ๊ดดด....ตื่นเต้นจังนิ” พลอยทำหน้าตาซังกะตาย ส่วนว่าที่คุณพ่อนั้นหน้าแดงก่ำ
“จริง ๆ ชื่อลูกสาวพี่คิดไว้ให้หลายชื่อเลย....ฟังพี่หน่อยนะ....นะ...นะ” มือเล็ก ๆ ดึงชายกระโปรงหญิงสาว เหมือนเจ้าเด็กโข่งกำลังดึงกระโปรงคุณแม่ไม่มีผิด....พลอยอดที่จะกลับมาเอ็นดูพ่อหนูอินโนเซ้นส์?....อีกครั้งไม่ได้
ว่าแล้วคุณพ่อก็ท่องอาขยานอย่างแคล่วคล่อง...
“ฮานะจัง.....เอมิโจ......ซาเอะจัง.....ยูอิจัง......โซระจัง.....คาโอริจัง.....ริกะจัง....อาซามิจัง.................”
.
.
.
.
“.....ออยลี่จัง.....มาเรียจัง”
โอเค....เดี๋ยวนะยะ....อีสองอันหลังนี่มันดาราเอวีไม่ใช่เรอะ....ไอ้พี่บู้วววววว!!!!!
แทบไม่ต้องเดาเลยด้วยซ้ำว่าอีชื่อก่อนหน้านี้น่ะ....พ่อไปเอามาจากไหน!!!
“พลอยขอตัวนะคะ....พรุ่งนี้มีสอบอีกวิชา....ดูแลร่างกายและสมองดีดี แล้วค่อยมาเจอกันนะคะ....กราบสวัสดี”
คนงามยกมือไหว้อย่างนอบน้อม...พิธีรีตรองสุด ๆ ก่อนจะเดินสะบัดจากไป เหมือนสาว ๆ ในโฆษณาเนเจอร์กิ๊ฟท์
“พลอยเดี๋ยวซี่”
รุ่นพี่ร่างเล็กวิ่งไปดักหน้าหญิงสาวเอาไว้ มือทั้งสองข้างพยายามจะยึดร่างของอีสาวร่างตึกไม่ให้เดินหนีไปไหนได้
“พี่น่ะ...ชอบพลอยนะ...ถึงจะไม่ได้ชอบแบบนั้นก็เหอะ.....แต่พี่ก็ชอบพลอยมากเลย...พลอยรู้มั้ยครับ พี่น่ะ....เอาพลอยไปฝันเปียกตั้งหลายครั้ง....”
“พี่บู้........ไอ้บ้าเอ๊ย”
“พลอยฟังพี่ก่อนซี่....ถึงพี่จะไม่ได้คิดกับพลอยแบบนั้น แต่พี่คนนี้ยินดีที่จะรับผิดชอบ.....พี่จะเลิกทำตัวไร้สาระ จะหางานพิเศษทำ จะตั้งใจเรียน เก็บเงินเอาไว้เยอะ ๆ แล้วไปขอพลอยแต่งงาน....พี่น่ะ....เป็นคนที่ไม่เอาไหนเลย...พลอยรู้มั้ย....แต่พี่น่ะจะต้องเป็นพ่อที่ดีได้แน่ ๆ....เชื่อใจพี่นะ.....”
ซึ้งอ่ะ.....คนสวยน้ำตาจะไหลออกทาง........my....eyes....
“เชื่อใจพี่นะครับ”
“ค่ะพลอยเชื่อ”
น้ำตาคนงามนั้นไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว....เธอคว้าตัวพ่อสุภาพบุรุษหุ่นกะทัดรัดมากอดไว้....กอดแน่นโดยไม่แคร์สายตาใคร...ไม่แคร์แม้กระทั้ง....หน้าอกหน้าใจกำลังอัดหน้า...อุดจมูกจนอีกคนนั้นหายใจไม่ออก....
ขณะเดียวกันนั้นเอง.....
ชายหนุ่มผิวขาวซีด...รูปร่างผอมโย่งและคาดผ้าปิดปากกำลังตัวสั่นด้วยความรู้สึกช๊อค....ขณะกำลังเดินไปส่งสารกับผู้ชายอีกคนที่คอยอยู่....
“พี่กูเค้าเห็นมึงรึเปล่า”
“ไม่ครับ....ไม่ได้สังเกตอะไร...อันที่จริงไม่ได้สนใจอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“แล้วได้เรื่องว่าไง....ไอ้หมามันมีความลับอะไร”
ฮึก....ฮึก.....ตี๋น้อยกำลังสะอื้นอย่งสุดกลั้น....ความรู้สึกจมดิ่งลงไปในทะเลแห่งความสิ้นหวัง จนนายบิ๊กต้องดึงตัวไปกอดปลอบไว้
“พี่บิ๊กครับ....ฮือออ....พี่บิ๊กครับ....พี่บู้เค้า....”
“อะไรเชนทร์....ไอ้หมามันก่อเรื่องอะไรอีก”
“พี่บู้เค้าทำพลอยท้อง....พี่บิ๊กครับ....นี่ผมหมดหวังแล้วใช่มั้ยครับ.....ฮึกฮึก...ฮึก”
หมาดำยืนนิ่ง....โลกทั้งโลกกำลังดับวูบ....ทั้งที่มือกำลังลูบหัวเจ้าเด็กขี้แยอีกคน.....
แต่ในใจนั้นค่อย ๆ กลับมาร้อนรุ่มทวีคูณขึ้น....เมื่อนึกถึงเจ้าเด็กอีกคน!!!!
ไอ้หมา......ไอ้หมา......ไอ้หมา!!!!
อีกด้านหนึ่ง
“อ้าวเหี้ยแล้วไง.....ไหนว่าตกลงกันรู้เรื่องแล้ว....ถึงจะไม่ได้ตกลงกันเป็นคำพูดก็เหอะ....”
กันต์เอนกหัวเสียอย่างแรงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า....เจ้ากี๋น้อยกำลังซุกใบหน้าเข้าหาเจ้าหมาดำ....สะอึกสะอื้น....แต่ในสายตาของคนพาล...กลับนึกถึงแต่ความเจ้าเล่ห์มารยา....
“สรุปมึงจะไม่จบใช่มั้ยกี๋....มึงกำลังแก้แค้นกูสินะ....ไม่เบาเลยนะนี่....จี๊ดดีชะมัดเลยแฮะ...หึหึหึหึ”
กูจะฆ่ามึง.....ไม่สิ.....กูจะทรมานมึงให้เจ็บปวด....เจ็บจนนรกที่มึงจะไป...จะกลายเป็นแดนสุขาวดี....
ให้สาสมกับที่มึงคิดย้อนเกร็ดคนอย่างกู!!!!!
To be con
..................................
หวาว.....เหมือนว่าตอนนี้จะไม่มีอะไรใช่มั้ยคะ....มันก็ไม่มีอะไรนั่นแหละ....เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ.....ให้งงกันเล่น ๆ ว่าตกลงสองคนนั้นได้กันมั้ย....ไม่ได้?....เอ๊ะ?...หรือได้แต่ไม่ท้องนะ....อิอิอิ
ฟิ๊วววววว อีกเรื่องยังต่อไม่ออกเลยค่ะ.....เรื่องน้องเดย์น่ะ....แบบตันจริงจัง....ขอทำงานใหม่ให้อยู่ตัวก่อนนะคะ....จุ๊บ ๆ
..............................
-
สมแล้วที่เป็นลูกพี่บู้ แมนมากๆ
ส่วนกัน กี๋ คู่นี้นี่อะไรของมัน???
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด พอเข้ามาก็เลยอ่านตอนล่าสุด อีน้องพลอยท้องเฉยเลย
ก็เลยงงมากกกกกก ย้อนมาหน้าสามหาฃกเพิ่งรู้ตัวว่า ฉันอ่านข้ามไปตอนนึง!!!!!!
ก็ว่าทำไมงง มาอัพตอนไหนหว่า ไม่ได้สังเกต
(ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่านนิยาย กำลังยุ่งๆ กับการตามดูคอนเสิร์ตเอเอฟย้อนหลัง เซ็งมากที่อดดูคอนวีคเก้า พอดีออกไปธุระ ยังไม่รู้จะรีรันมาอีกวันไหน )
เฮ้ย... นอกเรื่องกลับมาก่อนๆ
ไอ้เราก็อุตส่าห์กลัวมาม่า อ่านไปสองตอนมีแต่ฮา กับฮ่าอ่ะ ปวดประสาทเหลือเกิน
นิเพลียกับพี่บู้เหลือจะเอ่ย ถ้ามีลูกจริงๆ คงสงสารเด็กมากๆ
ให้บู้เป็นพ่อแต่บิ๊กเลี้ยงดูได้ไหมเนี่ย ไม่งั้น ไม่รู้จริงๆ ว่าลูกจะขนาดไหน
แถมยังทะลึ่งตึงตัง จนน้องพลอยยังรำคาญ อยู่กันไปน้องพลอยคงต้องฆ่าพี่บู้หมกส้วมก่อนลูกคลอดแน่เลย
สรุปว่า.... คงไม่มีอะไรกันหรอกมั้งนะ หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น อนาคตต่อไป น้องพลอยจะได้ตัดใจจากพี่บู้ได้ง่ายๆ
แต่..... ยัยน้องพลอยบ้าเอ๊ย คิดอะไรออกมาหนอ .....
สิ้นคิดมากอ่ะวิธีนี้ ปวดกระโหลกมากมายยยย
สรุปเรื่องนี้คือนิยายชายหญิงไปแล้วสินะ!!!
-
เข้ามาฮา"เหมยลี่" :m20:
-
เค้ามาส่งใบลาเฉยๆ ช่วงนี้อยู่ระหว่างใจสับสนระทึกกับคุณน้ำว่าจะสูงแค่ไหนอยู่อ่ะ
ไม่มีสมาธิอ่านสมาธิเม้นท์เลยอ่ะ แว่บเข้ามาอยากอ่าน แต่... มันบอกไม่ถูก
ไว้น้ำหายไปค่อยเจอกันนะ
-
เสียใจอย่างแรงงิ...
-
ฮาๆๆ พี่บู้เอ๊ยจะเป็นพ่อคนให้ได้เลยใช่มั้ยนั่น
สาวพลอยจะแก้ปัญหานี่กับเด็กประถมไงล่ะ?
ส่วนเจ้าบิ๊กจะทำไรพี่บู้? ท่าจะหวงหนัก
กันต์ กี๋ อร๊ากกก โมเม้นล้างผลาญ ใช่มั้ยนั่น
อยากอ่านอ่า แต่ไม่รุน้ำจะมาทำให้อดอ่านก่อน
หรือเปล่า
เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียน และเป็นกำลังใจ
ให้ตัวเอง((เรื่องน้ำจะท่วมบ้าน))ด้วยแล้วกัน สู้ๆ กับทุกเรื่องเน้อ
-
ตอน : แล้วเธอจะชอบของดำ....
(เหตุการณ์ก่อนหน้าน้องหมาทำสาวท้อง)
“พี่บิ๊ก......ผมไปส่งเอาป่าว”
และนี่ก็เป็นอีกเหตุการณ์สำคัญ เหตุการณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นซ้ำเป็นรอบที่สามและในรอบหลายล้านปีแสง...ในยามเช้าที่ดูเหมือนเช้าปกติทั่วไปของชาวกรุง...ดังเช่นทุก ๆ วัน……
ในตอนเช้าที่สองศรีพี่น้องต่างไซส์มีเรียนนั้น หน้าตึกห้องเช่าราคาปานกลางจะปรากฏภาพของผู้ชายร่างหนาในชุดไพรเวท นั่นคือเสื้อกล้ามสีขาวรัดติ้วโชว์กล้ามหน้าอกแน่น ๆพอให้เก้งกวางแถวนั้นน้ำลายหก ร่างที่ว่ากำลังค่อมอยู่บนมอเตอร์ไซด์คู่ใจที่ดูคันเล็กไปถนัดตา.....คอยอย่างใจจดใจจ่อ....หนวดเครารกครึ้มถูกโกนจนเกลี้ยงเกลา ทำให้จากเดิมที่ชายชื่อกันต์อเนกดูหล่อแบบดิบเถื่อน....ดูละอ่อนทว่าคมเข้มแต่พอสังเขป
“ไปให้พ้นหน้ากูเลยมึง” ดำศรีเชิดหน้าสะบัดปอยผมที่เริ่มยาวปรกหน้าผาก หนุ่มร่างสูงชะรูดเดินอาด ๆ อย่างไม่ใส่ใจ ผิดกับเจ้าเด็กเตี้ยสุดแนวที่วิ่งแถเข้าไปหาหนุ่มกล้ามงาม....
แม้ว่าจะเคยลั่นวาจา.....ประกาศกร้าวว่าจะตั้งตนเป็นศัตรูของชายร่างหนา....โทษฐานที่มาข่มเหงพ่อเลขาหน้าตี๋ก็ตามที!!!
“พี่ไปด้วยดิกันนี่ ขาพี่สั้นนายก็รู้....ขี้เกียจเดินน่ะ”
“ไม่ครับ.....ผมตั้งใจจะมารับน้องชายของลูกพี่ตังหาก....ว่าที่แฟนผมน่ะ”
“ครึครึครึครึ....สวีวี่วีกันจังนิ....ถ้านายจ่ายพี่มาห้าร้อยพี่จะยอมบอกนายเลยอ่ะ.....ว่าเบอร์ใหม่ของบุ๊กบิ๊กคือเบอร์อ่าไร....”
ตุ่บ.....
กระเป๋าเป้สะพายข้างถูกฟาดลงบนหัวของหมาน้อยอย่างเหมาะเจาะ จนพี่ชายแทบหน้าทิ่ม....ดีที่ได้กล้ามหน้าอกล่ำ ๆ นั้นรับเอาไว้ได้ทัน แต่พ่อพรีเดเตอร์น้อยก็โดนมือดำ ๆ ดึงคอเสื้อกลับขึ้นไปยืนโงนเงน...
“ไอ้หมาบู้....ไอ้เด็กบ้าบอ...นี่คิดจะขายน้องกินเรอะ”
“บิ๊กซ้อนนมยักษ์ไปดิ.....เค้าอุตส่าห์มารับนะบิ๊ก เล่นตัวเดี๋ยวเค้าไม่ให้พ่อมาขอนะ”
“สัดหมา...อยากเจ็บตัวใช่มั้ย”
ยิ่งเห็นคนผิวเข้มทำท่าโกรธจนควันออกหู...กันต์เอนกกลับยิ่งรู้สึกว่ามันน่ารักอย่างบอกไม่ถูก
“น้องดำครับ มาซ้อนท้ายพี่ม๊ะ....โอบเอวพี่กันต์หลวม ๆ เดี๋ยวพี่กันต์จะพาน้องไปสวรรค์”
“ม่านรูดน่ะสิไอ้เหี้ย.....ไปหมาบู้....เดิน!!!!”
บิ๊กกระชากตัวพี่ชายแล้วคอยดันให้คนตัวเล็กนั้นเดินไปข้างหน้า ถึงแม้จะเจ็บนิด ๆ แต่นายบู้กลับรู้สึกคึกมากกว่า....เมื่อเห็นคนที่คอยข่มเหง.....บังคับขืนใจ กลายเป็นฝ่ายถูกไล่ต้อนบ้าง
“พี่บิ๊กคร๊าบ....ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะคร๊าบบบบ” กันต์เอนกตะโกนไล่หลัง
“เรื่องของมึงโว้ย” ดำศรีตะโกนกลับมาโดยที่ไม่ยอมหันมามอง
สองพี่น้องลับตาไปแล้ว พอเตรียมจะสตาร์ทรถกลับก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยวิ่งออกมาหน้าตึก แล้วกระโดดข้ามบันไดเตี้ย ๆ ไม่กี่ขั้นนั้น ลงมายืนอยู่ที่พื้นด้วยท่าทางรีบเร่ง....
“ไอ้ตี๋”
“กันต์”
คนแปลกหน้าทั้งสองเอ่ยปากขึ้นพร้อมกันก่อนที่ราเชนทร์จะผลุนผลันวิ่งออกไปอย่างรีบเร่ง....เช่นเดียวกับกันต์อเนกที่สตาร์ทรถแล้วบึ่งออกไป....
.
.
.
.
.
.
(ย้อนกลับมาที่ปัจจุบัน)
ดำศรีนั้นไม่มีกระจิตกระใจจะอ่านหนังสือสอบ แม้ว่าจะเหลือวิชาสำคัญอีกตั้งสองตัวก็ตามที....
“จนป่านนี้แล้ว....พี่หายไปไหนนะ”
หากเป็นเมื่อก่อนนี้...ถ้าเกิดว่าคุณพี่ชายกลับเข้ามาพร้อมกับทำท่าทางเริงร่าไม่ทุกข์ไม่ร้อนแล้วล่ะก็ พ่อดำศรีก็จะเกิดอาการอยากปรี่เข้าไปประทุษร้ายให้ดับดิ้น
เพียงแต่ว่าคราวนี้นั้นกลับต่างออกไปโดยสิ้นเชิง...
พี่บิ๊กครับ....ฮึก...ฮึก...พี่บู้เค้าทำพลอยท้อง.....
เจ้าเด็กขี้แยคนนั้น ดำศรีส่งเข้าห้อง ห่มผ้าห่มผ่อนให้แล้ว...ดูจนแน่ใจว่าพ่อตี๋น้อยหลับปุ๋ยเหมือนเด็ก ๆ แล้วจึงกลับมานั่งเครียดที่ห้องของตนตั้งแต่บ่าย....
คำพูดของราเชนทร์ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเจ้าหมาดำ สลัดเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหายไปเสียที....
“บุ๊กบิ๊ก....พี่กลับมาแล้วล่ะเน้ออออออออ พี่ซื้อขนมมาฝากนายด้วยนะ....แล้วก็วันนี้พี่ใช้เงินไปแค่ครึ่งเดียวเอง เหลือเก็บหยอดกระปุกด้วย....ฮ่าฮ่าฮ่า....นายจะไม่ถามหน่อยเหรอ ว่าเป็นไปได้ไงน่ะ....ขนมพวกนี้น้องพลอยเค้าซื้อน่ะ.....มีของนายด้วยนะ.....เฉาก๊วยไง....ดำสนิทเหมือนสีตัวบุ๊กบิ๊กเลย....เฮ้ยยยย”
หมาน้อยตกใจจนแทบทิ้งถุง ร่างเล็กถูกน้องชายรวบกอดไว้แน่น แก้มใสถูกหอมแล้วหอมอีก...
“อะไรของนายบุ๊กบิ๊ก....อ้อนพี่แบบนี้ก็เป็นด้วย”
“หุบปากซะหมา...หมาแค่ยืนให้เค้ากอดก็พอ”
“บิ๊ก”
“หมา.......จำได้มั้ยว่าหมาน่ะชอบถามเค้าบ่อยๆ...”
“ถาม?”
“หมาถามเค้าเรื่อยเลยว่าเค้ารักหมามั้ย.....คราวนี้เค้าขอถามหมากลับบ้างนะ....พี่จ๋า....พี่รักน้องคนนี้มั้ย....”
“บิ๊ก......นายเป็นอะไร อย่าร้องไห้ซี่....พี่ทำอะไรให้นายโกรธงั้นเหรอ...พี่ขอโทษ”
“ตอบเค้ามาสิ....พี่รักเค้ามั้ย”
“รักสิ”
“ไม่เอา....ตอบใหม่....ตอบเค้ามาจากใจของพี่.....พี่รักเค้าแบบไหน....รักยังไง...เค้าอยากรู้...พี่บอกมาให้หมดเถอะ”
“พี่รักนาย......ก็....รักน่ะ.....ก็นายเป็นน้องพี่นี่”
“รักเหมือนที่รักไอ้เบียร์รึเปล่า”
“เหมือนสิ!!!! น้องพี่ทั้งคู่นี่นะ.....แต่ตอนนี้พี่รักนายมากกว่านิดนึงก็ได้เอ้า.......บิ๊ก.....บิ๊กเป็นอะไรรึเปล่า พี่เป็นห่วงนายนะ”
“เปล่าหรอก.....ไปอาบน้ำกันเถอะ เค้าจะได้อ่านหนังสือพร้อมพี่ไง จะได้กินขนมพวกนี้ด้วยกัน.....”
“อื้อ”
หมาน้อยอดแปลกใจไม่ได้ที่อยู่ ๆ น้องชายก็มีท่าทีที่แปลกไป....ผิดไปจากลิงยักษ์คนเดิมที่ทั้งเกรี้ยวกราดและบ้าอำนาจ เจ้าบุ๊กบิ๊กในวันนี้ดูเศร้า ๆ แล้วก็อ่อนไหวผิดวิสัย.....มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยฟองแชมพูขยำเบา ๆ บนหัวของพี่ชาย รอยยิ้มเหงา ๆ ฉาบอยู่บนใบหน้าคม
ใจหายเหลือเกิน.....
เจ้าลิงยักษ์รู้สึกใจหาย.....ที่ต้องปล่อยมือจากพี่ชายไปโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว
ไหนว่าเบื่อไง.....เหนื่อยไม่ใช่เหรอกับเด็กคนนี้....อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองอย่างที่ฝันเอาไว้มาตลอด
ตอนนี้ก็สมใจแล้วนี่
“พี่......โตขึ้นเยอะกว่าที่คิดเหมือนกันนะ”
“อื้อ”
สองมือประคองหัวโต ๆ ของพี่เอาไว้.....ริมฝีปากของน้องชายค่อย ๆ ทาบทับลงมาอย่างแผ่วเบา.....
ปากของพี่ยังนุ่มนิ่มเหมือนเดิม....
จูบนี้เพื่อเป็นการบอกลา....บอกลาความสัมพันธ์ที่คลุมเครือนี้......แล้วกลับมาเป็นพี่น้องกันเหมือนอย่างในตอนแรก
“เค้าคงไม่ต้องสอนพี่จูบแบบผู้ใหญ่แล้วสินะ”
“บิ๊ก.....ทำไมถึงพูดอะไรฟังดูเศร้า ๆ แบบนั้น”
“สอบเสร็จแล้วไปหางานพิเศษกันเถอะ.....เค้าจะช่วยพี่หาเอง”
“อ๋า.....อื่อ......เอาดิ.....แต่พี่ไม่รู้หรอกนะ....ว่าคนอย่างพี่จะทำอะไรได้บ้าง แต่พี่จะพยายาม....ก็พี่น่ะ....”
เจ้าหมาน้อยอ้ำอึ้งเหมือนมีเรื่องจะพูด.....แต่แล้วก็เงียบไป มือใหญ่เอื้อมมาแตะเบา ๆ ที่หัวของพี่ชาย พร้อมกับลูบเบา ๆ
“พี่มีเรื่องต้องรับผิดชอบมากนะ....จะทำอะไรก็คิดหน้าคิดหลังให้ดีดี ปรึกษาเค้าได้ทุกเรื่องนะ เค้าสัญญาว่าจะไม่ดุพี่ ไม่ทำร้ายพี่.....”
“พี่ไม่ได้มีปัญหาอะไรซักหน่อย”
“เอาเถอะ.....ถ้ามีก็บอกเค้าแล้วกัน”
ฟองสบู่ถูกชะล้างออกจนเกลี้ยง......นานแค่ไหนแล้ว ที่ไม่ได้อาบน้ำให้พี่ด้วยความรู้สึกเต็มใจแบบนี้....ถึงพี่จะเปลี่ยนไปแค่ไหน.....พี่ก็ยังคงเป็นเด้กน้อยคนเดิมเสมอสำหรับเจ้าบุ๊กบิ๊ก
“บิ๊ก.....”
“หืม”
“พี่รักบิ๊กนะ.....รักแบบไหนพี่ก็บอกไม่ได้หรอก.....แต่พี่ไม่ได้รักบิ๊กเหมือนที่รักเบียร์กับป๊า......แต่ก็ไม่ได้รักบิ๊กแบบนั้นน่ะ.....พี่ไม่รู้จะอธิบายยังไงว่ะ.....เอาเป็นว่าบิ๊กสบายใจเถอะ.....บิ๊กจะมีแฟนก็ได้นะ พี่ไม่รั้งบิ๊กหรอก.....บิ๊กจะได้มีความสุขแบบเด็กคนอื่น ๆ ไง”
ความรู้สึกแบบนี้.....
ใช่ความรู้สึกแบบเดียวกันกับตอนที่พี่ชายถูกคนเป็นน้องผลักไสรึเปล่านะ.....
ร่างเปลือยเปล่าของเจ้าหมาน้อยในวันนี้หาได้กระตุ้นความต้องการไม่....แต่ยิ่งมองก็ยิ่งเศร้า.....เศร้าและรู้สึกผิด.....พี่ชายที่แสนบริสุทธิ์.....เด็กน้อยไร้เดียงสาถูกทำให้แปดเปื้อน
ด้วยน้ำมือของน้องคนนี้
“แล้วบิ๊กล่ะรักพี่มั้ย”
“หึ.....เค้าน่ะเหรอ.....ยังเกลียดพี่เหมือนเดิมแหละ.....เกลียดที่สุดเลย พี่เข้าใจใช่มั้ย”
พี่ชายโผเข้ามากอด.....กอดเจ้าหมาดำเสียแน่น....เจ้าหมาดำไม่ได้กอดตอบ.....หากแต่กำลังข่มใจตัวเองให้หยุดเรื่องราวทั้งหมดลงเสียแต่ตอนนี้!!!!
.
.
.
.
.
.
.
To be Con.......
แอบอัพตอนดึกดื่น.....ตอนนี้นังคนแต่งหนีน้ำตามบริษัทมาอยู่พัทยา....ใจมันไม่อยากจะทำเลย....งานน่ะ อยากจะออกไปเต้นอะโกโก้ หาผัวฝรั่ง....เอิ๊ก ๆ แต่เพื่อเป็นของกำนัลแด่คนอ่าน....เดี๋ยวตอนหน้าจะแต่งอะไรแหยง ๆ ให้อ่าน
...............................................................
Skit
“คุณแม่คะ.....รีบมาที่โรงเรียนตอนนี้เลยได้มั้ยคะ”
น้ำเสียงร้อนรนระคนหงุดหงิดจากปลายสายปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากความง่วงงุน จากบรรยากาศก่อย ๆ ในออฟฟิศขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ กองเอกสารที่กองท่วมหัวและต้องส่งให้หัวหน้าตรวจในวันมะรืนนี้ และร่างกายที่อ่อนเพลียจากการทำงานหนักแต่พักผ่อนไม่เพียงพอ
นาฬิกาบนผนังบอกเวลาบ่ายสามสี่สิบห้า.....อีกตั้งสองชั่วโมงแน่ะกว่าจะเลิกงาน
“หัวหน้าคะหนูขอลาไปทำธุระ.....”
เธอต้องทนฟังเสียงสวดจากหัวหน้าระดับเมเนเจอร์(ผู้ซึ่งทำงานที่บริษัทนี้มาสิบสองปี....หน้าตาไม่ดี ไม่มีสามีเป็นของตัวเอง หนำซ้ำยังแต่งตัวได้เห่ยสุด ๆ)
“หนูไม่ฟังแล้วนะคะพี่.....หักเงินไม่ก็ยื่นซองขาวให้หนูเลยละกันค่ะ จะได้หมดเวรหมดกรรม รำคาญ”
แน่นอนว่าประโยคเมื่อดังกล่าวต้องใช้เครื่องหมายแบบนี้..........‘’
ใครล่ะจะกล้าพูด....งานสมัยนี้ใช่ว่าจะหากันได้ง่าย ๆ.....แล้วไหนยังจะภาระที่ต้องรับผิดชอบอีกสองชีวิต
“หนูสัญญาว่าวันหลังหนูจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกค่ะ”
แมร่ง.....ลาป่วยไข้ทับระดูซะก็ดีอ่ะ
ห้าโมงสิบ.....หลังจากล็อครถแล้ว เธอก็วิ่งกระหืดกระหอบไปยังตึกเรียนของยัยหนู ลูกสาวแก้มยุ้ยผู้แสนน่ารักวัยหกขวบ....ตรงดิ่งไปยังห้องของครูประจำชั้น
“เกิดอะไรขึ้นคะคุณครู....คราวนี้ยัยหนูก่อเรื่องอะไรอีก”
“ไม่ใช่น้องเอมิหรอกค่ะ.....แต่เป็นนายคนนี้ตังหาก”
พระเจ้า.....สามีของเธอในชุดเด็กแว๊นซ์.....เสื้อผ้าสีขาวคลั่กไปด้วยคราบดินโคลน ใบหน้าฟกช้ำแต่ทว่ายิ้มระรื่นอย่างไม่มีทุกข์ร้อน
“พี่บู้......”
“แหะ ๆ”
“ไหงมาอยู่นี่ล่ะคะ”
“ก็วันนี้พี่ว่าง.....ก็เลยอยากมารับลูกเองง่ะ.......พลอย.....ยัยหนูของเราถูกไอ้เด็กอ้วนในห้องหอมแก้มด้วยนะ.....คาตาเลยอ่ะ ตั้งสามฟ่อด.....พี่งี้เดือดชิบเลย ก็เลยฟัดกับมันยกนึง.....พี่ชนะนะ....แต่พ่อมันก็ชนะพี่อีกทีนึง.....หมัดหนักชิบเป๋ง”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้ผัวเฮงซวย วันดีคืนดีเกิดกระแดะอยากจะมารับลูก....มาแล้วก็ก่อเรื่อง....ทำอย่างกับหวงลูกสาว ทั้ง ๆ ที่ตั้งใจจะมาเพื่อแย่งเด็ก ๆ เล่นเครื่องเล่น.....
นี่ชั้นมาแต่งงานกับอีตานี่ได้ไงนิ
หญิงสาวถอนใจในอกอย่างระอา....แต่ก็ส่งยิ้มให้สามีหน้าเด็ก มือของคุณพ่อจับมือของลูกสาวอย่างหวงแหนไม่ยอมปล่อย....
“เอมิจัง....จำไว้นะลูก....นอกจากป๊ะป๋าแล้ว...ผู้ชายทุกคนบนโลกนี้ล้วนแต่อันตราย เอมิจังห้ามสนิทกับเพื่อนผู้ชายนะ....พ่ออนุญาตให้หนูคบแต่เพื่อนผู้หญิงเท่านั้น....ทอมก็ไม่ได้.....ตุ๊ดก็ไม่ได้.....ม๊ะ......มาขี่คอพ่อมา....”
อย่างน้อยก็เป็นพ่อที่ดีละนะ.....
หญิงสาวยิ้มออกในที่สุด.....ยิ้มกว้างอย่างเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข.....
“อีพลอย.....ตื่นย่ะ......วันนี้สอบวันสุดท้ายแล้วเอเน่!!!!!”
อั๊ยย่ะ......ฝันอีกแล้วนะนังพลอยใส!!!!!
.................
โปรดติดตามตอนต่อไปเด้อค่ะ
:t3: :t3: :t3:
-
เอาล่ะวุ้ย.... บิ๊กเริ่มอยากจะปล่อยมือบู้แล้ว ตอนนี้ถ้าไม่มีพลอยมาแทรกล่ะก็
อึมครึมมากๆ อ่ะ เรื่องราวยังไม่กระจ่างเท่าไรเลยอ่ะ ยังต้องลุ้นต่อไป
.........................
ดีแล้วนะที่แกฝันน่ะพลอยยยยยย
ถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะก็......................
นรกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
หดหู่กับเรื่องน้ำท่วม เฮ้อ...... ขอให้น้ำลดไวๆ เพี้ยงๆๆ
-
ไม่ว่าจะบู้กับพลอย น้องดำกับนมยักษ์ หรือกันต์กับกี๋
เปอร์เซ็นเป็นไปได้ต่ำมากๆเลยง่ะ :เฮ้อ:
ตอนนี้ดราม่าาา
-
ู^
^
^
^
อะไรก็เกิดขึ้นได้.....แค่มีปาปริก้า^^
-
ทำไมเรื่องนี้เรตติ้งไม่ดีแบบเรื่องนั้นบ้างนะ... :เฮ้อ:
-
อย่าเพิ่งน้อยใจไปค่า อาจจะเป็นเพราะติดปัญหาเรื่องน้ำท่วมก็ได้
จำนวนคนอ่านถึงหายหน้าหายตาไปบ้าง เช่นเขา ที่มัวแต่ยุ่งๆ เรื่อง
เก็บของ และเฝ้าระวังน้ำที่บ้าน ไม่ค่อยมีเวลาเล่นคอมฯ เหมือนเมื่อก่อน
แล้ว
หุๆ อยากให้อิพี่บู้มีลูกจิงๆ อยากรู้ว่าคนอย่างพี่บู้จะเป็นพ่อคน แบบไหน?
แต่ก็ไม่อยากให้สาวพลอยเป็นแม่เด็ก เพราะShe สวยเกินไป หมั่นไส้(อ้าว?)
งวดนี้ดูน้องบิ๊กแปลกๆ ไป อืมม์...คงนอยด์เรื่องบู้ไปมีอะไรกับสาวพลอยล่ะมั้ง
-
ตอน : ความลับของเรา
กันต์เอนกเล่า ;
ในที่สุดผมก็ได้เป็นเจ้าของร่างกายนี้.....นอนซึมซาบทุกหยาดเหงื่อที่เสียไป....เก็บเกี่ยวตักตวงความสุขอันแสนหฤหรรษ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้....ผมกำลังกอดร่างกายสมส่วนของเค้าเพื่อย้ำเตือนว่า เหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมามันไม่ใช่ความฝัน.....
แม้ว่าจะไม่ได้สอดใส่.....แต่ก็เร่าร้อนกว่าเซ็กส์ครั้งไหน ๆ จนร่างกายของผมแทบเผาไหม้จนเป็นจุล
“ตื่นนานแล้วเหรอมึง”
“ครับพี่บิ๊ก”
ริมฝีปากบวมเจ่อที่ถูกผมบดขยี้จนช้ำ....ช่างยั่วยวนจนผมไม่อาจหักห้ามใจไหว ใบหน้าของผมค่อยๆเคลื่อนเข้าไปอย่างหยั่งเชิง.....แล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามสัญชาติญาณ ลิ้นอุ่น ๆ ของเราพันกันป่ายปะไปทั่วโพรงปากทันทีที่เราทาบทับริมฝีปากเข้าหากัน ร่างกายของเราแนบชิดกันแนบแน่นอย่างโหยหา หัวนมของเราทั้งคู่แข็งเป็นไตและกำลังบดเบียดกัน.....
เสียวเหี้ย ๆ.....
ยิ่งจูบก็ยิ่งกระตุ้นความต้องการให้โหมกระพือ.....ร่างกายที่ร้อนรุ่มเสียดสีกัน....ได้สัมผัสผิวเนื้อที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม....ผมว่ามันก็ไม่เลวนะ.....แผ่นหลังเนียนถูกผมลูบไล้แก้เสียว....ขณะที่พี่เค้ากำลังเล่นกับหัวนมของผมด้วยปลายลิ้น....ทั้งดูดทั้งเลียอย่างสนุกสนาน....เอาฟันขบงับบ้าง....เพลินเค้าล่ะ....หึหึหึ
“ไอ้กันต์.....กูเสียวโครต ๆ เลยว่ะ.....แข็งจนเจ็บไปหมดแล้ว.....อยากเอาน้ำออกชิบ”
“ผมทำให้พี่นะครับ”
ดุ้นยักษ์ของเค้า....แม้แต่คนที่มั่นใจในขนาดเจ้าโลกของตัวเองอย่างผม ยังต้องยอมหลีกทางให้ ส่วนหัวของมันกำลังปริ่มด้วยหยาดน้ำใสที่พรั่งพรูออกมา แกนกายที่แข็งผงาดช่างดูดึงดูดจนผมต้องครอบครองมันด้วยริมฝีปาก
“ซี๊ดดดดดด ดูดแรง ๆ เลยกันต์....พี่ชอบ.....อา”
ผมไม่เคยทำแบบนี้กับใคร.....แม้แต่กับมัน คนที่ผมรักมากที่สุด....แต่ดูเหมือนว่าระหว่างเราคงจะเป็นได้เพียงอดีตอันขมขื่นที่มันคงอยากจะลืม....
แต่สำหรับผม....ผมไม่มีทางลืมมันได้ลงหรอก
“ซี๊ดดดดดด.....มึงนี่บ๊วบเก่งชะมัดยาด” คนน่ารักของผมกำลังนอนเอกเขนกในท่าที่สบายสุด ๆ สองมือประสานไว้ที่ท้ายทอยรองหนุนกับขอบเตียง ทำให้ร่างกายกำยำนั้นแผ่ราบไปกับเตียง ดูแล้วน่าจับข่มขืนให้ร้องระงมดีจริง ๆ
“พี่บิ๊กครับ....ช่วยผมบ้างได้มั้ย”
พอผมพูดจบ.....ผิวหน้าสีแทนของพี่เค้าก็ขึ้นสี ผมผละจากท่อนเอ็นอันเขื่อง ขยับตัวขึ้นไปนั่งประจันหน้าบนเตียง มือก็สาวเจ้าโลกของตัวเองที่ขนาดไม่น้อยหน้ากันไปด้วย เจ้าแมวดำมีท่าทีที่เคอะเขิน.....พร้อมกับเขยิบเข้าหาผมอย่างเงอะงะ
“พี่ใช้มือนะ”
“แล้วแต่สิครับ”
มืออุ่น ๆ ช่วยเพิ่มอุณหภูมิของเจ้าสิ่งนั้นให้ร้อนจนแทบระเบิด แต่อะไรก็ไม่ทำให้ผมคลั่งเท่ากับริมฝีปากอุ่น ๆ ที่ครอบลงมา
ไหนว่าจะใช้แค่มือไง.....หลอกกันนี่....ทำแบบนี้ผมแตกใส่ปากพี่ได้ง่าย ๆ เลยนะ
“ชอบมั้ย......พี่ไม่เคย.....อ่า......ทำแบบนี้กับใครเลยนะนี่”
“ผมว่าเราเล่นท่าหกเก้ากันดีกว่านะครับ”
“อื่อ”
รสรักเบสิค.....ไม่โลดโผน ไม่รุนแรง แต่ถ้าได้พาร์ทเนอร์ที่เข้าขา อะไร ๆ มันก็สุโคร่ยว่ะ....
“กันต์......มึงยังคิดจะกลับไปง้อไอ้สิวอยู่อีกมั้ย”
“ไม่รู้สิครับ”
หลังจากเสร็จกิจ เราทั้งคู่ก็นอนพักให้เหงื่อระเหยไปกับแอร์ที่ถูกเร่งให้เย็นขึ้น....แม้ว่าจะไม่ได้กอดก่าย หรืออิงแอบแบบคู่รัก หยอกเย้าคลอเคลีย.....แต่การที่พี่เค้ากับผมนั้นตะแคงตัวคุยกันในระยะประชิดแบบนี้....มันก็โรแมนติคดีเหมือนกันนะ
“พี่บิ๊กถามเหมือนกับว่า.....ถ้าผมไม่กลับไปหามันแล้วพี่จะขอคบกับผมงั้นแหละ”
“หึ.....ไม่แน่ว่ะ”
“เอาป่ะล่ะ....”
“แหม่ท้า.....แต่มึงนี่เวลาไม่กวนตีนแล้วมาทำหวาน ๆ กับกูนี่.....มันก็แต๋วแตกดีเหมือนกันนิ”
“โห....น้องดำชอบให้พี่กันต์กวนตีนก็ไม่บอก....พี่กันต์จะได้ไม่เสียเวลาแอ๊บ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า....ไอ้เหี้ยเอ๊ย.....”
แบบนี้มันใช่รักรึเปล่า......ระหว่างผมกับเค้า......หรือว่าเป็นแค่ความอยากเอาชนะ ไม่นะ....มันก็ไม่น่าจะใช่.....จะว่าหลงไหลในตัวของพี่เค้า จริง ๆ แล้วผมนั้นก็มีอารมณ์ที่อยากจะต่อยให้ยับอยู่ก็หลายครั้งหลายหน.....
เพราะความกวนตีนของเค้าที่มันสูสีกันนี่แหละ
นี่แหละมั้ง....ที่ทำให้ผมชอบ....
ผมยังรักไอ้เหี้ยกี๋อยู่นะ....เพียงแต่ความเกลียดชังมันเข้ามาปะปนอยู่เยอะ....จนตอนนี้ความเกลียดค่อย ๆ รุกคืบ....กลืนกิน.....ความรักที่ผมเคยมีอยู่เต็มร้อย....ตอนนี้ลำแสงสีดำกำลังไล่ต้อนลำแสงสีขาวจนแทบจะไม่เหลือ
แต่กับพี่บิ๊ก.....
ไม่รู้สินะ......
“คบกันป่ะล่ะ.....แค่มึงไม่เล่นตูดพี่....เราไม่เล่นตูดกัน....พี่ว่า.....เราสองคนก็เหมาะกันดีไม่ใช่รึไง”
ดีใจรึเปล่า.....
ไม่รู้สินะ
รู้แต่ว่าตอนนี้หัวใจของผมเต้นแรง.....
แรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกเลยทีเดียวแหละ
“เอาสิครับ.....แต่ถ้ามีโอกาสผมจะกดพี่ให้ได้....ระวังตัวเอาไว้ให้ดีละกัน....เจ้าเหมียวยักษ์”
พูดไปได้ยังไงน่ะกู....เลี่ยนชิบ
.
.
.
.
To be con
o18 o18 o18
อิ๊อ๊ะ.....มันเกิดอะไรน่ะ(ตื่นเต้นกันมั้ยนิ....)....ตอนหน้าจะมาทำให้กระจ่าง....แต่แบบว่าอยากแต่งคู่นี้มานานแล้ว...แต่ก็รองจากบิ๊กปิง....ที่เคยตั้งใจไว้นานมากกกกกก ซึ่งแบบว่าหาโอกาสได้ยากกว่าปิงบู้อีกนะนี่....
อารมณ์ประมาณต่างคนต่างเหงา....เราแค่ต่างเผลอ....อะไรประมาณนั้น
แต่แบบว่าอะไรคะ.....คอมเม้นท์.....มันน้อยไปมั้ย....แค่เจ็ดเม้นท์ต่อหนึ่งตอนที่เคยหวังไว้ ตอนนี้เหลือตอนละสามเม้นท์....อุกรี๊ดดดดด ช็อคพะยะค่ะ......เดี๋ยวต่อไปคงได้ช๊อคหนักกว่าเดิมอีก....คือตอนละเม้นท์....ม่ายน๊า
-
แอร๊ยยยย มาเเล้วค่า
อ่านตอนล่าสุดเเล้วเสียดายนิดๆ
คุณขา หล่อๆเถื่อนๆ เเมนๆ อย่าเอากันเองเลยค่ะ
เเบ่งให้สาวๆเเบบหนูบ้างเหอะ เเห้งเหี่ยวไปหมดละ คริๆ
-
ทุกสิ่งที่ทำ....ล้วนต้องมีฟีดแบ็คตอบสนองกลับมา
แอบใจหายนะ....นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะมาถึง....เป็นการตัดสินใจที่เร็ว....แต่ก็แน่วแน่....
ถามตัวเองว่าถ้าวันหนึ่งนิยายเรื่องนี้ผลตอบรับไม่ดีอีกต่อไปแล้ว ยังคิดที่จะดันทุรังต่ออีกอย่างนั้นหรือ....เคยบอกว่าต่อให้เหลือเพียงตอนละเม้นท์ก็จะต่อให้จบ แต่พอเอาเข้าจริง ๆ แล้ว มันทำได้ง่าย ๆ ขนาดนั้นเชียวรึ...
การดันทุรังต่อโดยอ้างความรับผิดชอบ...หรือสปิริต นอกจากจะไม่เกิดประโยชน์อันใดแล้ว ยังทำลายคุณค่าในตัวเองอีกต่างหาก....แน่นอนว่ารวมถึงการที่จะต้องคอยดันนิยายของตัวเองให้มาอยู่หน้าแรก โดยที่ไม่มีใครช่วยนั้น....มันเหนื่อยนะ....ถามตัวเองบ่อยไป “ว่านี่ชั้นกำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย”.......ทำไปเพื่ออะไรหรือ....ไหนล่ะผลตอบแทนของความเหนื่อยนั้น ทำงานยังต้องการค่าแรง ทำบุญยังต้องการผลบุญ เคยคิดจะเลิกเหมือนที่ตัดสินใจในวันนี้อยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ทำไม่ลง เพราะรักคนอ่านกลุ่มเล็ก ๆ รักพี่บู้....รักแคแรคเตอร์ของไอ้เด็กเพี้ยนที่ปลุกปั้นมากับมือ.....
ทุกอย่างที่ลงแรงไป....ไม่ว่าจะแรงกายหรือแรงใจ หรือจากสมองก้อนเล็ก ๆ ที่มีรอยหยักน้อยกว่าชาวบ้านเค้า คนที่ลงมือทำย่อมต้องการผลตอบรับ....อย่างน้อย ๆ ก็คือความสุข...ความอิ่มเอมใจที่ได้รับจากการอ่านคอมเม้นท์ของผู้อ่าน...ซึ่งเชื่อเถอะว่า จำนวนของเม้นท์ไม่สำคัญเลยถ้าเทียบกับเนื้อหาข้างในนั้น....นั่นต่างหากที่เป็นแรงผลักดันสำหรับคนที่แต่งนิยายลงอินเตอร์เน็ตให้อ่านกันฟรี ๆ
แต่บัดนี้....แม้แต้ความสุขในการแต่งนิยาย....คนแต่งคนนี้ก็กลับรู้สึกว่ามันลดน้อยลงอย่างน่าใจหาย....จนกลายเป็นศูนย์
การแต่งนิยาย....คนแต่งต้องการกำลังใจ....ไม่ใช่ยอดวิว ไม่ใช่บวกเป็ด....แต่มันคือคอมเม้นท์ การที่มีคอมเม้นท์สองหน้าสามหน้า ไม่ได้ทำให้เรารวยขึ้น....ไม่ได้ทำให้เราก่อร่างสร้างตัวได้ หรือมีกินมีใช้ไปตลอดชาติ แต่มันคือแรงขับเคลื่อนในการทำสิ่งนั้น ๆ ต่อไปอย่างเต็มใจ....เต็มที่ และทำอย่างมีความสุข สนุก....
คนแต่งคนนี้ไม่เคยเรียกร้องจำนวนเม้นท์.....ไม่เคยใช้จำนวนเม้นท์เป็นข้อต่อรองสำหรับการอัพแต่ละตอน เม้นท์กันมาสามสี่เม้นท์เราก็ต่อ ถ้าเราแต่งเสร็จ....ไม่เคยดอง จะมีบ้างที่อ้อน....ตัดพ้อ....น้อยใจ แต่ก็มาต่อทุกครั้งอย่างสม่ำเสมอ แต่ประเด็นมันคือพลังใจต่างหาก ที่มันดับลงไปแล้ว สำหรับฟิคเรื่องนี้ ตัน....ตื้อ....ตึ่บ....ดูเอาเถอะ ขนาดคำลายังอ่านแล้วทะแม่ง ๆ เลย ก็คือมันหมดแล้วจริง ๆ ต่อไม่ไหวแล้ว.....ไม่อยากจะต่อแล้ว เราไม่รู้ว่าคนที่อ่านจะมองว่าเราทำทุกอย่างเพียงเพราะต้องการผลตอบแทนหรือเปล่า ถ้าคุณคิด....ขอบอกตรงนี้ว่าคุณคิดถูก....แต่สิ่งที่เราต้องการจากงานนี้....เรามองว่ามันน้อยมาก....เจียมเนื้อเจียมตัวสุด ๆ ไม่ได้หวังไปถึงขนาดรวมเล่ม....จริงอยู่ที่คนเรามักต้องการอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่มันก็ไม่ใช่ทุกเรื่อง เรื่องบางเรื่องมันก็มีลิมิตของมัน ว่าประมาณไหน เราเองไม่ได้ว่าจะมาตีอกชกหัวโทษคนอ่าน....ไม่ใช่สไตล์เราแน่ เราเองก็ควรที่จะต้องประเมินตัวเองก่อนเป็นอันดับแรก คือมันก็ไม่ใช่งานที่ดี....แต่ก็ไม่ใช่ว่าแต่งส่งเดช แต่ ณ จุดนี้ ฝีมือของเราไม่สามารถรั้งคนอ่านเอาไว้ได้....เราก็ขอปิดตัวลง....ขออนุญาตจบนิยายเรื่องนี้ไว้เพียงเท่านี้ จะไม่มีการมาต่ออะไรใด ๆ ทั้งสิ้น.....ขอบคุณทุก ๆ คอมเม้นท์ตั้งที่เม้นท์ที่สอง....มาจนถึงเม้นท์ที่หนึ่งพันเก้าสิบสี่....ขอบคุณทุก ๆ ยูสเซอร์ที่แวะเวียนเข้ามา ขอโทษขาประจำด้วย ที่คนแต่งไม่สามารถไปต่อได้ไกลกว่านี้แล้ว ถ้ารักพี่บู้....ก็ขอให้เก็บตัวละครตัวนี้เอาไว้ในอ้อมใจ...เชื่อเถอะว่าคนอ่านทุกคนย่อมมีจินตนาการสำหรับตอนจบที่อยากจะให้เป็น....ก็ขอให้พี่บู้ของแต่ละคน มีจุดจบที่สวยงามละกัน....
เอ้า....ขอบคุณที่อ่านจนจบ....คนแต่งขอเอาเวลาไปทุ่มเทกับฟิคอีกเรื่องให้เต็มที่ดีกว่า....ขอแก้มือกับเรื่องนั้นก็แล้วกัน ดูกันสิ ว่าจะรักษาฐานคนอ่านเอาไว้ได้ตลอดรอดฝั่งหรือไม่....สู้โว้ยยยยยยยย
ขอร้องไห้เบา ๆ หนึ่งยก.....โฮ
-
รีพอร์ตแจ้งย้ายแล้วนะคะ เพราะไม่ได้มีพล็อตหรือโครงเรื่องอะไรที่มันซับซ้อนหรือต้องการบทสรุป....หลัง ๆ มานี่มันเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ ขึ้นทุกวัน ๆ ก็ถือว่าตัดจบได้เนอะ เหตุการณ์ต่อจากนี้ไปจิ้นต่อกันเองเลยจ้า
-
อ้าวววว เพิ่งจะมีเนตให้เล่นได้ เข้ามาดูพี่บู้ก็เจอคำลาซะแล้วววอ่ะ
แต่นะถ้าใจคนแต่งไม่มีความสุข ไม่มีพร๊อตที่จะต่อมันก็เป็นเรื่องที่ต้องทำใจนะ เค้าเข้าใจ
ไปตั้งตัว สู้สู้ในเรื่องต่อๆไปนะ แล้วจะตามไปหาอ่านนะ ขอบคุณที่แต่งพี่บู้น้องบิ๊กให้เราอ่านกันค่ะ ขอบคุณมากๆ สู้สู้
-
ไปหัวหินแปปเดียวกลับมาต้องลากันซะแล้ว :monkeysad:
ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเราไปจิ้นต่อได้
รอเวลาอ่านฟิคเรื่องใหม่ของคนเขียนดีกว่า เนอะๆ :man1:
-
เฮ้ยอะไรอ่า ....... แอบงง หายไปติดเกมมาหลายวัน โผล่มาอีกทีช็อกเลย เจอพี่บู้โดนย้าย ....
เชลบี้ตัดสินใจ กะทันหันมากจนตกใจอ่ะ .... หลายครั้งที่นิท้อใจก็เลือกที่จะหยุดพักแล้วรอจนกว่าอารมณ์จะดีขึ้น แล้วค่อยคิดต่อว่าจะเอายังไงต่อไปดี
อืม.... แต่อ่านเหตุผลของเชลบี้แล้วก็เข้าใจอ่ะนะ เพราะใครๆ ก็ต้องการกำลังใจทั้งนั้นอ่ะ อยากจะสนับสนุนให้สู้ต่อไป .... แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ต้องขึ้นอยู่กับว่า ทำต่อไปแล้วเชลบี้จะมีความสุขหรือจะยิ่งท้อแท้กว่าเก่ากันแน่....
ฮือๆๆ แต่ถ้าไม่ได้อ่านเรื่องนี้แล้วก็ใจหายนะเนี่ย ..... เหมือนจะไม่ได้เจอกับเพื่อนเก่า... แต่ก็จะพยายามทำใจ
เอาเป็นว่า เคารพการตัดสินใจของเชลบี้นะและถ้าจะไปทุ่มกับอีกเรื่องหนึ่งก็จะไปตามอ่านอีกเรื่องหนึ่ง เดย์ใช่ไหม?
ขอโทษที่แวะมาช้า ช่วงนี้ไม่มีเวลาเข้าบอร์ดเลย....... เฮ้อ....
-
พี่บู้เรา...ไปซะแระ...
แต่ก็เคารพการตัดสินใจของผู้เขียนเสมอค่ะ
ลาก่อนนะพี่บู้...
-
จะบอกว่าเราเพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
เป็นเรื่องเดาไม่ได้เลย ๕๕
หักมุมตลอดอ่ะ
ขอเป็นกำลังใจเล็กๆให้นักเขียนนะ :a2:
-
แอบเศร้า....แต่ต้องตัดใจ เพราะไม่ไหวจริง ๆ....ขอโทษคนอ่านกลุ่มเล็ก ๆ ที่น่ารักเสมอต้นเสมอปลายทุกคนนะคะ... :impress3:
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/c/c5/Toshio_Saeki_in_The_Grudge_2.jpg/258px-Toshio_Saeki_in_The_Grudge_2.jpg)
-
สู้ๆ ค่ะ ช่วงก่อนหายไปกับน้ำท่วมเพิ่งได้กลับมาอ่าน
ตัดสินใจว่าจบแล้ว ก็พยายามใหม่นะคะ รออ่านค่ะ
-
ตอนกันต์จะจีบบิ๊กเนี่ยนึกภาพเลยว่าผู้ถึกสองคนนะกำลังนัวเนี่ยกันอ่ะ
อื้อฮืออออออออ
-
กำลังหานิยายจบแล้วอ่านพอกดเข้ามาก็สะดุดกับชื่อเรื่องเพราะว่าชอบแนวแฝดแฝดอยู่พอดี
แต่อ่านเนื้อเรื่องแรกแรกก็ยังไม่ใช่แนวเท่าไหร่แต่ก็อ่านมาเรื่อยเรื่อยเพราะชอบมุกของคนแต่งมาก
แล้วก็คาแรคเตอร์พี่บู้แรกแรกมันชวนติดตามน่ะค่ะ แต่พออ่านไปเรื่อยเรื่อยก็รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันวนวนงงๆ
แต่ด้วยความคิดที่ว่าตอนต่อไปคงทำให้หายงงได้ก็เลยอ่านมาเรื่อย ก็คิดจะเลิกอ่านไปตอนกลางเรื่องหลายครั้งอยู่เพราะเนื้อหามันวนมาก พอมาหน้าท้ายก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องกำลังจะกลับเข้าฝั่งแล้ว อาจจะมีถึงตอนจบที่น่าจะดีแล้ว
พอกดอ่านหนน้าสุดท้ายกำลังงกับบิ๊กกันต์แล้วก็เลื่อนลงมาดูตอนล่างเพื่อคลายข้อสงสัยก็กลายเป็นว่าเจอคนเขียนกล่าวคำลา แอบเสียดายเหมือนกันที่เลือกอ่านเรื่องนี้เพราะอยู่ห้องจบแล้วเลยคิดว่าจบแล้วจริงจริง
แต่เข้าใจคนเขียนนะคะ เพราะตอนอ่านเนื้อเรื่องก็อ่านที่คนเขียนพูดคุยอยู่เรื่อยเรื่อย
ถ้าวันไหนยังไงคิดจะเข็นพี่บู้และผองเพื่อนให้จบจริงๆก็อย่าลืมส่งข่าวนะคะ ถ้ายังวนเวียนอยู่ในเล้าจะกลับมาอ่านแน่นอนค่ะ
ปล.ถ้าเมนต์งงก็ขอโทษด้วยนะคะ อธิบายไม่ค่อยเก่งน่ะค่ะแฮ่แฮ่ :กอด1:
-
กอดพี่บู้ทีนึง :กอด1:
-
งะ อาจจะมาช้าเกินไป แต่อยากบอกว่าเรื่องนี้สนุกน่าติดตาม
เราิอินกับเรื่องนี้มากๆๆๆ คุณบรรยายออกมาดี ชอบเพราะดูเข้าถึงตัวละคร
คือ จะมากไปไหมถ้าจะบอกว่า ไอ้ตอนต่อจากนั้นที่คิดไว้มันคืออะไร TT^TT
อยากรู้มากๆๆๆๆ ไม่รู้ว่าจู่ๆ บิ๊กกับกันย์ ไปทำอะไรอย่างนั้นได้ยังไง (แอบชอบเล็กๆ -..- // โดนรุมบาทีน)
อยากรู้ว่าบู้รักบิ๊กขนาดไหน เราอินมากๆๆๆ อยากบอกว่าปกติทำตัวเป็นนักอ่านเงา (โดนรุมกระทืบ)
นานๆทีจะมาเม้น (ก็มีเวลาเล่นน้อยนี่ฟ่า)
ถ้าไม่ได้ขอมากไป แค่อยากรู้ว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง แค่นี้ได้ไหม *0*
แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร จะตามติดในภาคใหม่นะ ^^
ปล.นานๆทีเม้นนักเขียนคงไม่ว่าเรานะ ^[++]^;;;;
-
แค่อยากจะบอกว่าเสียใจนะที่เรื่องนี้ไม่จบ เพิ่งมาตามอ่านที่หลัง เรยรู้สึกfail. นิดๆ อย่างน้อยก็น่าจะต่อให้จบ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เสียดายอ่ะค่ะ ตัดจบซะแล้ว แล้วเรื่องมันเป็นยังไงหละเนียะ จินตนาการไม่ออกเลย :z3:
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ ดีเลย์ซะหลายปีเลยย อยากรู้จริงๆนะคะ ว่าตอนจบของเรื่องนี้จะเป็นยังไง แฮะๆ หากว่าในอนาคตข้างหน้า คุณเชลบี้อยากกลับมาเขียนเรื่องนี้ อยากให้รู้ว่ายังมีเราหนึ่งคนที่รอนะคะ
-
.........................................................................
“โลกเรามันจะไปกันใหญ่แล้ว กอดหอมกันกลางวันแสก ๆ ตรงทางเท้าแถมยังเป็นผู้ชายทั้งคู่อีก ถึงที่นี่จะไม่ค่อยมีใครเค้าออกมาเดินเผ่นพล่านก็เหอะ........น่าจะรู้ว่ามีกล้องวงจรปิด” บิ๊กบ่นกับตัวเองด้วยเสียงดัง ๆ เพื่อให้ไอ้สิ่งมีชีวิตอีกตัวในห้องได้รับรู้ด้วย
“บอกพี่กี่ทีแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้เลิกดูหนังพรรค์นั้น เค้าจะอ้วก” เสียงเข้มยังบ่นต่อไป ร่างสูงเดินไปกดปุ่ม stop ทันทีทันใดจนพี่ชายร้องโวยวาย
หนังพรรค์นั้นเหรอ...............ไอ้ลิงยักษ์มันกล้าดียังไงมาเรียก “ดอกไม้โลหิต” ว่าหนังพรรค์นั้น
“ลิงยักษ์เป็นอะไรเนี่ย ก็รู้ว่าอากาศมันร้อน ไม่เห็นจะต้องพาลกับทุกสิ่งรอบตัวเลยนี่นา”
“ไม่ได้พาลเว้ย...............แต่ไอ้หนังบ้า ๆ ของพี่นี่มันสุดทนจริง ๆ ทนดูเข้าไปได้ยังไงกัน ทั้งเรื่องไม่เห็นจะมีเนื้อหาสาระอะไรเลย.............มีแต่ไอ้บ้าโรคจิตจับผู้หญิงมาเฉือนนั่น เฉือนนี่ ชำแหละ ควักเครื่องใน ดูแล้วพาลกินข้าวไม่ลง......พี่เนี่ย....รสนิยมแย่จริง ๆ....ให้ตายดิ”
“บ่น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ..............บุ๊กบิ๊กนี่น่ารำคาญจริง ทำตัวเป็นคุณลุงไปได้ อีกอย่างพี่โตแล้ว จะให้ดูแต่การ์ตูนรึไงวะ”
“ยังจะมาเถียง......ขนมที่พี่ฝากซื้อน่ะ รีบ ๆ มากิน ๆ ซะ เร็วเข้า”
พี่ชายขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วย ร่างเล็กพุ่งตรงไปยังเป้าหมายใหม่.....คือบรรดาสารพัดของกินที่น้องชายเพิ่งจะซื้อเข้ามา
“หิวสิท่าคุณชายบู้....”
“กินด้วยกันสิ”
“พี่กินเหอะ...เค้ากินอะไรไม่ลงแล้วล่ะ ร้อนชะมัดเลยให้ตายเหอะ ว่าจะพาพี่ไปตัดผมนะ เห็นทีคงต้องล้มเลิก”
“ไปเย็น ๆ ก็ได้.........พี่ยังไม่ได้คิดทรงเลย”
“ก็เอาทรงเดิมนั่นแหละเข้ากับหน้าพี่ดีออก......” ทรงเดิมที่ว่าคงหมายความถึงซอยสั้นแล้วปล่อยหน้าม้าปัด ๆ ลงมาปิดบังดวงตาคู่โตของพี่ชาย.....ซึ่งมีขนาดของตาดำค่อนข้างเล็ก ทำให้ดูแล้วน่ากลัวอยู่น้อยซะเมื่อไหร่
พี่ชายเดินมานั่งข้าง ๆ น้องบนโซฟาหน้าทีวีพร้อมกับถุงขนม วงแขนแกร่งคว้าตัวพี่มากอดเอาไว้ได้ความเคยชินขณะที่ตาก็จ้องอยู่ที่หน้าจอ
อ่านไม่รู้เรื่องว่าใครเป็นใคร ขึ้นตอนใหม่หรือเปลี่ยนคนก็ควรย่อหน้าเยอะหรือทำตัวอักษรหนาให้อ่านรู้ด้วย
-
:pig4:
-
Dormicum
ยาตัวนี้เป็น short term effect ออกฤทธิ์เร็วแต่หลับไม่นาน ส่วนใหญ่ใช้ให้เคลิ้มคลายกังวลก่อนผ่าตัดหรือดมยาสลบ อ้อ ยาตัวนี้ขมมากถึงมากที่สุด ผสมน้ำก็ขม ยังไงคนดื่มก็รู้ เขาทำให้ขมเพราะป้องกันการเอาไปใช้มอมยาในอาหารเครื่องดื่ม
มีตัวนึงที่เป็น long term effect ไม่ขม หลับนานหลับลึก แต่ไม่บอกนะว่าตัวไหน
-
อ่านมาจนถึงตรงนี้คงต้องบอกลา เรื่องมันวนไปวนมาไม่มีเนื้อหาอะไรใหม่ๆ เหมือนเป็นไดอารีที่แต่ละคนเขียนว่าวันนี้ทำอะไรไปบ้าง แล้วเอาของแต่ละคนมาต่อๆกัน มันไม่มีสาระ ไม่มีจุดมุ่งหมาย เหมือนดูบ้านเอเอฟ แต่ก็เป็นการฝึกความอดทนดีนะ ลุ้นจะอ่านบทต่อๆไปเผื่อจะมีอะไรแปลกออกไปบ้าง ลุ้นจนเหนื่อยก็ไม่เจอ ยังไงก็ขอบคุณที่เขียนนิยายให้อ่านนะ
-
^
^
^
^
^
ถึงคุณ Musashi ก่อนอื่นต้องขอบคุณที่สละเวลามาอ่านงานเขียนเก่า ๆ เชย ๆ ตกยุคล้าสมัยของเรา....
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก ๆ ของเรา แต่งไว้ตั้งแต่ปี 2010 ซึ่งตอนนั้นเพิ่งเรียนจบและยังอายุยี่สิบต้น ๆ อยู่เลย เรื่องยานอนหลับก็อาศัยหาเอาจากกูเกิ้ลนี่แหละ(หรืออาจจะถามใครสักคนในเว็ปบอร์ดที่ล่มไปแล้ว) ก็มั่วบ้าง นั่งเทียนบ้าง เนื้อหาก็ค่อนข้างแย่ และมีค่านิยมผิด ๆ หลายอย่าง ที่หากเป็นตอนนี้คงโดนแคปไปแขวนด่าในทวิตเตอร์แน่ ๆ ที่หยุดเขียนไปก็เพราะไม่ค่อยมีคนอ่าน เลยท้อ ไม่คิดว่าจะมีใครขุดกระทู้นี้ขึ้นมาอีกรอบในปีนี้ อายมากค่ะ
ปล. สมัยนี้ไม่มีเอเอฟแล้วนะคะ
ปล. 2 คอมเม้นท์เชิงเนกาทีฟบั่นทอนแบบนี้ อย่าได้ไปหาเม้นท์ใส่ใครเขาในยุคนี้ เพราะเขาจะเสียใจและเสียกำลังใจอย่างมาก ส่วนตัวเราชินแล้ว เพราะโดนด่าตั้งแต่ลงใหม่ ๆ ว่าถ้าแคร์เรตติ้งก็ให้ไปนอนอยู่เฉย ๆ (เม้นท์นั้นอยู่หน้าแรก และไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ แต่มันจำฝังใจมาจนถึงทุกวันนี้ สร้างปมพอสมควร 5555)
ปล. 3 ตอนนี้เราไปสิงอยู่แพลตฟอร์มใหม่แล้ว (สามารถติดเหรียญนิยาย ขายอีบุ๊คส์ กดลบคอมเม้นท์ที่ไม่น่ารัก และกดบล็อคยูเซอร์ที่มาก่อกวนได้ ชื่อย่อ RAW) เป็นนักเขียนที่หารายได้ค่าขนมประทังชีวิตไปเดือนชนเดือน ในยุคที่งานเขียนนั้นออนไลน์นั้นมีมูลค่ามากกว่าแต่ก่อน แต่เราก็ไม่ลืมว่าเคยฝึกแต่งนิยายที่นี่ ลงให้อ่านฟรี และได้อ่านนิยายดีดีของนักเขียนคนอื่นแบบฟรี ๆ มียูสเซอร์น่ารักหลาย ๆ คนที่มาคอมเม้นต์ให้กำลังใจ เป็นความทรงจำที่ดีมาก ๆ ค่ะ
-
ฮืออ ถึงพึ่งได้มาอ่าน ผมก็อินไปกับตัวละครทุกตัวนะ
เสียดายที่ไม่ได้อ่านต่อจนจบจริงๆ เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ถ้าแต่งเพื่อ ห่วงเรื่องเรตติ้ง
เจ้ว่า นู๋อย่าแต่งต่อเลย
กลับไปนั่งๆ นอนๆ เล่นเหมือนเดิมดีกว่ไหมคะ?
เจ้สอง
อย่าหาว่าสอนเลยนะ เพราะได้ข่าวว่าจบตั้งระดับปริญญาเอก แต่ขอพูดหน่อยเถอะ เก็บมานานแล้ว.....
คือถ้าเป็นสมัยก่อนที่นักเขียนยังไม่มีพื้นที่หรือแพลตฟอร์มในการลงนิยายมากพอ เราก็จำต้องอดทนกับคอมเม้นท์อันแสนไร้มารยาท ไร้ซึ่งกาลเทศะแบบนี้ของคนที่มันได้ชื่อว่าเป็น Admin หรือ Moderator แต่ถ้าเป็นยุคนี้ ที่เด็กรุ่นใหม่มีพื้นที่ในการลงนิยายของตัวเอง แถมยังสามารถหารายได้จากงานเขียนของตัวเองได้อย่างอิสระ เด็กมันก็คงจะย้อนกลับไปทันควันว่า "เสือกอะไรด้วยคะอีสอง??? อีแก่บ้าน้ำลาย!!!!" หรือไม่ก็ลบและบล็อคคอมเม้นท์ท็อกซิกแบบนี้ไปให้มันพ้นหูพ้นตา เหมือนกดขี้ลงชักโครก....
ผ่านมาแล้วหลายปี ไม่รู้ว่าอีเจ้าของเม้นท์ มันยังมีนิสัยและสันดานแบบเดิมอยู่ไหม ก็ได้แต่หวังว่าจะลด ละ เลิก การบั่นทอนหรือการพูดจาหักหน้า ไม่ถนอมน้ำใจของคนอื่นแบบที่เคย ๆ ทำจนมันติดเป็นสันดาน เพราะเด็ก ๆ ในยุคนี้เขาคงไม่ทนกับคนที่แค่ได้ชื่อว่า "เกิดก่อน"
รักนะคะเล้าเป็ด
มัสยา