-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
Brothers
Prologue – The Family
วันหนึ่งในฤดูร้อน เมษานั่งเล่นอยู่สวนสาธารณะในหมู่บ้าน ลมเย็นๆพัดตีใบหน้าช่วยดับความร้อนจากพระอาทิตย์ได้บ้าง ในช่วงปิดเทอมเขาไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เรียกได้ว่าเป็นเด็กติดบ้านเลยก็ได้
เมษาพาเจ้าตูบตัวเล็กที่ซื้อจากจตุจักรมาเดินเล่นบ่อยๆ กว่าจะขอได้ก็นานโข เพราะแม่แพ้ขนสุนัขเลยได้พันธุ์ที่ขนสั้นๆไม่ค่อยร่วง ‘ปุ้มปุ้ย’ เป็นลูกสุนัขอยู่ในวัยกำลังซน พาเดินตามทางเดินไม่ค่อยทำ ชอบออกนอกทางอยู่เสมอ
แม่ของเขาแต่งงานใหม่กับคนที่คบหาดูใจกันมาปีกว่า อีกฝ่ายมีลูกติดชื่อ ‘เสือ’ มันอาจจะเป็นปัญหาทั่วไปของครอบครัวใหม่ ต้องมีลูกคนใดคนหนึ่งไม่พอใจ ตอนแรกเขาไม่ชอบเหมือนกันแต่เวลาเห็นแม่ทำงานคนเดียวก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ยิ่งเขาใกล้เข้ามหาวิทยาลัยยิ่งต้องใช้เงินเยอะเป็นเท่าตัว
“ปุ้มปุ้ยกลับบ้านดีกว่า”
เจ้าตูบแสนซนเดินหายใจฟุดฟัดตามพื้นหญ้า ไม่ยอมตามกลับโดยดี เดือดร้อนหนุ่มตัวเล็กทั้งลาก ทั้งดึง สุดท้ายก็ต้องอุ้มเจ้าหมาตัวน้อยนี่กลับบ้านตามเคย
นับตั้งแต่ย้ายมาบ้านใหม่..อะไรๆก็ดูสมบูรณ์แบบขึ้น ในครอบครัวมีพ่อ แม่ พี่ชาย และเขา..แต่ความจริงแล้วมันยังมีช่องว่างมากมายที่สัมผัสได้ โดยเฉพาะกับพี่เสือ เมษาพยายามเข้าใกล้ ชวนคุย ทว่าโลกของอีกฝ่ายกลับดูห่างไกลเหลือเกิน
พี่เสือ..เป็นสถาปนิก ชอบทำงานออกแบบ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เมษาแอบลอบเข้าไปในห้องเจ้าตัว ภายในห้องเป็นโทนสีขาวสลับดำ ดูหรูหราไม่เหมือนห้องน้องชายสักนิด ข้าวของว่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ที่สะดุดเห็นจะเป็นแบบแปลนบ้าน มีสนามหญ้า มีสระว่ายน้ำแบบที่เมษาชอบ
เมษานึกย้อนไปเมื่อหลายเดือนก่อน ตอนนั้นพี่เสือเข้ามาเห็น แต่เจ้าตัวไม่ว่าอะไร นอกจากส่งสายไม่พอใจเป็นการเตือน คนฉลาดอย่างเขามีหรือจะอยู่ให้เสืองาบ ได้แต่ยิ้มแหยๆแล้ววิ่งจู๋ออกไปช่วยแม่ทำอาหารเย็น
เขากลับมาถึงบ้านตอนหกโมงเย็น เห็นแม่กำลังเข้าครัว โชว์ฝีมือการทำอาหารที่ทุกคนบอกว่าอร่อยยกเว้นพี่เสือ อีกฝ่ายชอบนั่งทานเงียบๆ ไม่ค่อยคุย หรือบางทีจะตอบคำถามแม่เป็นบางครั้ง ข้อนี้เมษาไม่ชอบใจนักที่พี่เสือเสียมารยาทกับแม่ หากคิดดีๆก็คงเพราะพี่เสือไม่ชอบ..
“แม่ฮะ วันนี้มีอะไรกินบ้าง”
แม่หันมองลูกชายตัวเล็กแล้วยิ้มบางๆ “แกงจืด ผัดผัก น้ำพริกหนุ่ม มีห่อหมกด้วยนะ แม่ลองทำสูตรคุณยายดู ไม่รู้จะถูกปากลูกชายหรือเปล่า”
“ฝีมือแม่อร่อยทุกอย่าง เมษชอบ” เมษากอดเอวแม่ แม่ยังเหมือนเดิม ชอบทำอาหาร ชอบบอกว่าฝีมือตัวเองไม่ดีเท่าที่ควร แต่คนในบ้านก็กินเกลี้ยงทุกคน ยกเว้นพี่เสือ..พอทานเสร็จก็ลุกไปทำงานต่อ ราวกับไม่มีใครอยู่ในบ้าน
แต่เมษาก็ชินแล้ว..
พ่อกลับบ้านประมาณหนึ่งทุ่มตรง แต่พี่เสือกลับบ้านเกือบห้าทุ่ม ทุกวันนี้เมษาเลยได้แต่อยู่กับพ่อ แม่เท่านั้น นานๆทีจะเห็นพี่เสือตอนแอบแม่ดูหนังดึกๆ แต่คำทักทายก็มีเพียงสายตาเท่านั้น..
“เมษวันนี้จัดจานสี่ที่นะ”
เมษาตาวาว อย่าบอกว่าที่แม่อารมณ์ดีสุดๆแบบนี้เพราะพี่เสือจะกลับมาทานอาหารที่บ้านนะ “สำหรับใครครับ” เขาถามอย่างมีความหวัง เมษารู้ว่าแม่พยายามเอาใจพี่เสือ พยายามทำให้ทุกอย่างเหมือนครอบครัว แต่ถ้าไม่เปิดใจ ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน
“พี่ตุลย์จะมาทานข้าวที่บ้านด้วยน่ะ”
พี่ตุลย์เป็นพี่ชายของเมษา เกิดเดือนตุลา เป็นคนใจเย็นที่สุดในบ้าน แต่น่าเสียดายที่พี่ตุลย์เลือกอยู่กับพ่อมากกว่าแม่ คงเพราะกลัวพ่อแท้ๆของเขาเหงาหากลูกชายมาอยู่กับแม่ทั้งสองคน
“น่าเสียดาย..พี่เสือน่าจะมาด้วย”
แม่ยิ้มกับลูกชายตัวเล็ก เมษา..คนที่เธอเลี้ยงมากับมือมองโลกในแง่ดีเสมอ เสือไม่ชอบเธอ..เธอสัมผัสเส้นบางๆนั้นได้ เสือไม่ยอมรับ..และเสือไม่คิดจะเปิดใจทั้งพ่อและแม่
“พี่เสือทำงานหนัก เขาคงไม่ได้กลับบ้านเร็วหรอกเมษ”
เมษาถอนหายใจก่อนเดินหงอยๆไปจัดจานอาหาร
วันนี้พ่อกลับบ้านเร็วเกือบครึ่งชั่วโมง ส่วนพี่ตุลย์มาเลทไปเกือบครึ่งชั่วโมง แต่เมษาก็รอได้ ส่วนพ่อไม่ได้ว่าอะไร เพราะเข้าใจว่าพี่ตุลย์ไม่เคยมาบ้านหลังใหม่สักครั้ง
เขาได้ยินเสียงรถยนต์จอดหน้าบ้าง ก่อนคนหล่อสุดจะเดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ไงไอ้เมษ ออกมารับเหมือนหมาเลยนะ”
ร่างเล็กวิ่งไปเปิดประตูพร้อมเสียงเห่าของเจ้าตูบตัวเล็ก เตี้ยแล้วยังซ่าอีกนะ “พี่ตุลย์มาช้า”
“พี่ก็มาแล้วนี่ไง”
ตุลาสวมกอดน้องชายที่ไม่ได้เจอกันเกือบสิบปี พ่อกับแม่แยกทางตอนตุลย์อายุได้สิบห้าปี ส่วนตอนนั้นเมษาเพิ่งเจ็ดขวบเอง เรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นมันก็แค่ความไม่เข้าใจของคนทั้งสอง อีกทั้งพ่อกับแม่ยังถูกบังคับแต่งงานกันอีก ใครว่าแต่งๆไปเดี๋ยวก็รักกันเอง ตุลาล่ะขอยกมือคัดค้าน
เมษากระตือรือร้นเป็นพิเศษ ทั้งพาไปห้องอาหาร จัดจาน จัดที่ให้อำนวยความสะดวก ถ้าเป็นพี่เสือเมษก็ยินดีทำให้ แต่อีกฝ่ายไม่รู้ว่ายอมรับหรือเปล่า
พ่อกับแม่นั่งรอที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แถมพ่อยังให้พี่ตุลย์ไปนั่งข้างๆอีก
ตุลายกมือไว้พ่อกับแม่ก่อนนั่งลง เขาไม่อึดอัดใจเท่าไหร่ ออกจะอิจฉาเมษาด้วยซ้ำที่มีทั้งพ่อและแม่ ส่วนพ่อเขาน่ะหรือเอาแต่ทำงานไม่ยอมหาคนรู้ใจมาดูแลสักที
“เจ้าตุลย์ไปเรียนต่อเมืองนอกมาเป็นยังไงบ้าง” แม่ภูมิใจมากตอนที่พี่ตุลย์ได้ทุนไปเรียนต่อที่อังกฤษสองปีเลยอดตื่นเต้นไม่ได้
“ท้าท้ายดีครับแม่ ไว้คุยกันทีหลังนะครับ..ผมอยากกินอาหารฝีมือแม่จะแย่แล้ว”
อาหารมื้อนี้เต็มไปด้วยเสียงพูดคุย จากพ่อบ้าง แม่บ้าง เยอะที่สุดเห็นจะเป็นเมษา เพราะเจ้าตัวอยากเดินตามรอยพี่ชายคนนี้เหลือเกิน หากได้ไปต่อที่เมืองนอก อย่างน้อยก็พออวดได้บ้าง ถึงการเรียนของเมษไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“อยู่กันสามคนเองหรือครับ”
“เปล่าหรอก อยู่กันสี่คน แต่อีกคนยังไม่กลับบ้านน่ะ” พ่อเป็นคำตอบ ปกติแทบไม่ได้ยินเสียงพ่อระหว่างมื้ออาหารเลย แต่ด้วยพี่ตุลย์คุยสนุก ชอบเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้จนบางทีลืมตักข้าวเข้าปากก็มี
“เมษอยากไปเป็นแบบพี่ตุลย์จัง”
“ตั้งใจเรียนสิไอ้น้องชาย”
พวกเขานั่งคุยกันต่อที่ห้องรับแขก พี่ตุลย์คุยเก่ง แถมยังมีของฝากในรถเยอะแยะจนไม่รู้ว่าจะกินหรือใช้หมดภายในปีนี้หรือเปล่า
“ไว้ก่อนกลับ ผมค่อยขนของมาให้นะครับ”
“ค้างที่นี่ไหมตุลย์” แม่ถามด้วยความเป็นห่วง นี่ก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ใกล้เวลาที่เสือจะกลับบ้านแล้วด้วย
“ไม่ครับแม่ ผมกลับไปดูแลพ่อต่อ ช่วงนี้พ่อนอนดึกบ่อยๆ”
“ก็ดีจ้ะ”
เวลาแห่งความสุขใกล้หมดลง พร้อมเสียงรถยนต์ที่เคลื่อนเข้ามาจอดในตัวบ้าน จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่เสือ เมษาติดนิสัยชอบออกไปรับ ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่เคยทักทายหรืออย่างมากก็แค่มองอย่างนึกรำคาญเท่านั้น
เมษาชินแล้ว..ไม่เจ็บหรอก
“เดี๋ยวเมษไปรับพี่เสือก่อนนะ”
เจ้าตัวเล็กวิ่งตื๋อออกไป เห็นพี่ชายต่างสายเลือดหอบแฟ้มเอกสารมากมายมาด้วย “พี่เสือ เมษช่วยไหม”
“ไม่ต้อง”
เมษายู่หน้าลง วันนี้พี่เสือดูอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ สงสัยเครียดจากงานอีกแล้ว “ให้เมษช่วยนะ”
เสือถอนหายใจ เจ้าเด็กช่างตื๊อ ขนาดเขาปฏิเสธซึ่งๆหน้าแล้วไม่ยักกะถอยห่าง “ไม่ต้องมายุ่ง ฉันรำคาญ!”
เจ้าชายตัวน้อยของบ้านสะดุ้งเฮือกก่อนเดินคอตกไปหาพ่อกับแม่ อาการแบบนี้เป็นบ่อยเมื่อโดนพี่เสือปฏิเสธ ซึ่งแม่ก็เห็นจนชิน ถึงพยายามห้ามลูกชายตัวดีเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่เคยฟังกันเลย แบบนี้เรียกความพยายามสูญเปล่าไหมนะ
“หงอยเชียวไอ้เมษ”
“พี่ตุลย์ก็..พี่เสือเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่”
ตุลาพยักหน้าเออออ เสือ..สงสัยจะดุเหมือนชื่อ ทำเอาคนอารมณ์อย่างเมษาคอตกเลย ไม่ธรรมดาแล้วคนนี้
“คุณลุง แม่ ผมกลับก่อนนะ ไว้ว่างๆมาใหม่ อ้อ..ไอ้เมษเดี๋ยวพี่มาเยี่ยมใหม่นะ เลิกทำตัวเป็นหมาหงอยได้แล้ว”
พ่อ แม่ และเมษาเดินไปส่งพี่ตุลย์หน้าบ้าน โดยเดินสวนกับคนโลกส่วนตัวสูง เหมือนเดิม..ไม่มอง ไร้คำทักทาย เหมือนทุกอย่างบนโลกเป็นสีเทาไปหมด กระทั่งพ่อพี่เสือก็ไม่ค่อยคุย ส่วนแม่อย่าว่าแต่มองเลย..ไม่เคยทำด้วยซ้ำ
เรื่องแบบนี้มันน่าเจ็บปวดชะมัด
ตุลาเห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยปากบอกลา เบี่ยงเบนความสนใจทุกอย่างที่ท้ายรถ “ไอ้เมษมาหอบของฝากไปได้แล้ว จากอังกฤษเลยนะ”
เมษาเบิกตากว้างทันที่ได้ยินของฝาก ความฝันเมื่อตอนเด็กของเมษคือได้ไปต่างประเทศ แต่สอบชิงทุนทีไรไม่เคยได้ไปทุกที ต่างจากพี่ตุลย์ รายนี้สอบที่ไหนก็ติด แถมเคยติดโรงเรียนนายร้อยสามพรานอีกต่างหาก
แบบนี้ไม่ให้อิจฉาได้ยังไงเล่า
“หมดนี่เลยเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ ฝากไปให้พี่ชายนายด้วยล่ะ”
เมษาเลิกคิ้วมองหน้าพี่ชาย “ไม่รู้ว่าเขาจะรับหรือเปล่า”
“ไม่ลองไม่รู้ รีบๆหยิบออกไปได้แล้ว” เด็กหนุ่มหอบทั้งขนมทั้งเสื้อผ้า ของประดับเล็กๆน้อยใส่อ้อมแขนจนพ่อกับแม่ต้องมาช่วยถือ
“ตุลย์ขับรถกลับดีๆนะ ถึงบ้านแล้วโทรบอกแม่ด้วย”
“ครับๆ..ผมกลับก่อนนะครับ” ตุลายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง โดยไม่ลืมยีหัวน้องชายสุดที่รัก
เสือ..คนอะไรเย็นชาชะมัด..
-
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
มาต่อน้าๆ คอยอยู่จ้า ><!!
-
อยากอ่านต่อจัง
-
ชอบบุคลิคเมษาอ่ะ รอตอนต่อไปครับ :really2:
-
พี่เสือนิ่งไปนะ
-
รอติดตามเรื่องใหม่ค่ะ ^^ มาต่อไว ๆ นะคะ :)
-
Brothers
Chapter1 – The Mistake
‘เสือ’ คนที่เกิดจากพ่อกับแม่ที่เป็นผู้หญิงขายบริการ วันหนึ่งในฤดูฝน พ่อเล่าว่า..กลับจากงานไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วพบแม่ แม่..เป็นผู้หญิงสวย สวยมาก..ครั้งหนึ่งที่พ่อเผลอทำ ‘พลาด’ จนแม่ท้อง พอคลอดเขาได้ไม่นานแม่ก็ทิ้งเขาไว้กับพ่อ
นั่นเป็นจุดเริ่มต้น..
เวลาไปโรงเรียนเสือมักโดนล้อ แต่เขาก็ทำเฉยกับทุกสิ่ง ทั้งคุณครู พ่อ หรือญาติๆ หากไม่จำเป็นเสือก็ไม่อยากพูดด้วยสักประโยค ทำไมน่ะหรือ..เพราะความแตกต่างน่ะสิ ถึงพ่อจะยอมรับเขาในทุกเรื่อง แต่เสือรู้ดีมันก็แค่หน้าที่
เสือคิดว่าพ่อไม่เคยรักเสือ..แต่มันคือความจำเป็น
พ่อแต่งงานใหม่กับผู้หญิงอีกคน..เขาไม่รู้สึกรู้สาอะไร หากเทียบกับแม่แล้ว ผู้หญิงคนนี้ดีกว่าเป็นไหนๆ ทั้งการงาน ฐานะทางบ้าน ไม่ได้ยากจนอะไรเท่าไหร่ ออกจะมีกินด้วยซ้ำ
พ่วงมาหนึ่งคนคือลูกชายวันสิบเจ็ด เสือไม่เคยพูดด้วย ได้แต่สังเกตอยู่ห่างๆเท่านั้น เจ้านั่นเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ของบ้าน เจิดจรัส ทำให้ใครหลายคนนึกเอ็นดู หากเทียบกันแล้ว เสือเหมือนดวงจันทร์ วันไหนฟ้าปิดก็ไม่โผล่ ไม่เห็นแสง ไม่เหมือนดวงอาทิตย์ดวงนั้น..
เสือไม่ค่อยอยู่บ้าน ชอบออกไปนอนหอเพื่อนมากกว่า แม้จะโดนบ่นโดนแซะแต่เขารู้ดีว่ามันจะไม่ทิ้งกันไปไหน หากได้กลับบ้านก็กลับดึกในตอนที่ทุกคนนอนแล้ว
มีอยู่ครั้งหนึ่ง เสือกลับมาห้าทุ่ม เวลาที่ใครหลายๆคนนอนหลับบนเตียงอุ่น แต่มีเจ้าเด็กช่างตื๊อคนหนึ่งนอนดูหนัง แถมด้วยเสียงหัวเราะดังสนั่นหวั่นไหว นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาพลาด..
เขาเป็นสถาปนิกให้บริษัทแห่งหนึ่ง ทำงานมาหลายปี เรียกได้ว่าเรียนจบก็เข้าทำงานเลย ไม่รีรอเวลา ไม่เรียนต่อ เพราะคงพอแค่นี้..อาจารย์หลายคนเคยขอให้เขาเรียนต่อเพื่อมาสอนนิสิตนักศึกษา แต่เสือปฏิเสธตลอด
ไม่ใช่เพราะไม่ชอบ..แค่ไม่อยากทนทำเฉยๆ
ฤดูร้อน ร้อนอบอ้าวจนหลายครั้งเสือหงุดหงิด แอร์ในห้องไม่ได้ช่วยบรรเทาได้เลย
วันนี้วันเสาร์ เขาไม่มีนัดกับใครเพราะเสือไม่ค่อยมีเพื่อน ถึงมีก็น้อย..แต่คบกันได้นานเลยทีเดียว มันควรเป็นวันพักผ่อน..แต่เสือไม่ชอบอยู่เฉยๆ ต่างจากเจ้าเด็กเมษา ที่ดูไฮเปอร์จนน่ากลัว
เสียงเคาะประตูห้องทำเอาเสือสะดุ้ง ก่อนขมวดคิ้วมุ่น พ่อกับแม่ใหม่แทบไม่เคยทำแบบนี้ แล้วจะมีใครอีกนอกจากเมษา
“พี่เสือ เปิดประตูให้เมษหน่อย”
เขาก้มหน้าทำงานต่อ ไม่สนใจเสียงร้องแง๊วๆหน้าประตู แต่แล้วความอดทนก็สิ้นสุดลงเมื่อเสียงเคาะประตูดังติดกันมาเรื่อยๆ
รำคาญใจ..
สุดท้ายแล้ว เจ้าชายน้ำแข็งของบ้านก็เดินมาเปิดประตูให้ตัวปัญหาจนได้
“พี่เสือ!!”
“มีอะไร”
เมษายิ้มก่อนยื่นกล่องช็อคโกแล็ต ของฝากจากพี่ตุลย์ให้ เมษาเคยได้ยินว่ามันทำให้อารมณ์ดี ถ้าพี่เสือได้กินต้องหยุดทำหน้าบึ้งแน่ๆ “ช็อคโกแล็ต”
“เอามาให้ฉันทำไม”
“พี่ชายเมษฝากมาให้”
พี่ชายเมษา..คนที่มาเมื่อคืนหรือ ชื่ออะไรเขาก็ยังไม่รู้จัก ถือว่าเป็นคนแปลกหน้าแล้วกัน “ฉันไม่รับของคนแปลกน้า” เสือทำท่าจะปิดประตู หากเจ้าเด็กแสบกลับแทรกตัวเข้ามาดื้อๆ
“ไม่แปลกหรอก ถ้านับแล้วพี่ตุลย์เป็นลูกแม่เหมือนกัน ก็ต้องเป็นพี่พี่เสือด้วย” ร่างเล็กยิ้มหน้าบานก่อนวางกล่องช็อคโกแล็ตไว้บนโต๊ะ
“ออกไปได้แล้ว”
“ครับๆ พี่เสืออย่าทิ้งนะ ต้องลองชิม”
เมษาวิ่งตื๋อออกจากห้องนอนพี่เสือ ด้วยใบหน้าสดใส..ทั้งที่โดนปฏิเสธอยู่
เสือมองกล่องช็อคโกแล็ตบนโต๊ะก่อนถอนหายใจเฮือกๆ มันคงอร่อยถูกปากหรอกถ้าเจ้าเด็กนั่นเอามาให้ ไหนๆก็ลองชิมสักหน่อยจะเป็นไรไป
‘Anthon’s Berg’
ช็อคโกแล็ตรูปขวดเหล้าสี่แบบวางเรียงรายในถาดขนม ดูละลานตาไปหมด เขาหยิบขวดสีเขียว แกะเปลือก บิใส่มันออกแล้วเห็นน้ำเยิ้มๆไหลออกมา กลิ่นคล้ายผลไม้เจือกลิ่นแอลกอฮอล์นิดหน่อย มันเป็นเหล้ารัมที่สมัยเด็กๆเคยแอบกินของพ่อ น่าหลงใหลแต่อันตรายไม่น้อย
นับว่าโชคดีที่มันไม่ทำให้เขาเมาเท่าไหร่
แก้มเสือเริ่มมีเลือดฝาด เขาส่ายหัวไปมา..ท่าทางจะกินเยอะไปหน่อย พอมองอีกทีบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยกระดาษฟอยล์ชิ้นเล็กชิ้นน้อยเต็มไปหมด นี่เขาเผลอขนาดนี้เลยหรือ..
“งี่เง่าชะมัด ไปทำงานได้แล้ว” เขาเตือนตัวเอง ขณะหยิบช็อคโกแล็ตหลายก้อนติดมือไปด้วย
เมื่อตอนยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย อาจารย์เคยเสนอว่าหากเรียนจบสถาปัตย์แล้วขอให้เสือเรียนต่อวิศวกรรมโยธาได้ด้วยหรือเปล่า คำตอบเดิมคือ ‘ไม่’ เสือไม่เคยฝืนตัวเอง แม้เป็นสิ่งที่ใครๆมองว่าดีเลิศ หากเขาไม่ชอบก็ไม่ทำ
แต่ใช่ว่าไม่เรียนแล้วเสือไม่มีพื้นฐานอะไรเลย ตรงกันข้ามเขามักศึกษาด้วยตัวเองบ่อยๆ..มันทำให้เขาได้เปรียบกว่าใครหลายคน
วันหยุดสุดสัปดาห์ที่ใครๆต่างก็พักผ่อนหย่อนใจ แต่ไม่ใช่เจ้าชายน้ำแข็งของบ้าน เขาเก็บตัวแค่ในห้อง หากหิวก็แค่ลงมาดื่มน้ำเท่านั้น หน้าที่การกรอกน้ำเป็นของเมษา เสือเคยได้ยินเจ้าตัวบ่นว่าน้ำหมดเร็ว..ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะเขาก็ได้
ความคิดหยุดลง เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขานั่นเอง “ฮะโหล”
‘วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอ’ นิคกี้หรือนิค เพื่อนสาวผู้แอ๊บแมนมาตลอดสี่ปี ได้ฉายาหลายชื่อเพราะดูเหมือนเป็นคนหลายบุคลิก แม้จะชอบไว้หนวดไว้เคราจนดูหล่อ ทว่าบางทีก็สาวแตกไม่สนใจใคร ทำเอาผู้หญิงทั้งหลายอกหักไปตามกัน
“ไม่ไป ยังทำงานไม่เสร็จ”
‘ทำแต่งาน ไม่คิดจะไปเที่ยวไหนหรือไง’
เสือวางดินสอแล้วหยิบช็อคโกแล็ตขึ้นมา บิไส้จนเยิ้มก่อนเอาเข้าปาก “แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ”
‘ไปเที่ยวไง’
“ไม่ว่างขนาดนั้น นี่เป็นงานด่วน ไว้ทำเสร็จจะโทรกลับ” ไม่ทันที่ปลายสายจะพูดเขาก็กดปิดเครื่อง ทุกครั้งที่นิคโทรมาแก้เหงา เขามักเป็นแบบนี้ ไม่ต้องการให้ใครมาสงสารหรือก้าวก่ายเส้นที่ขีดไว้ และเมื่อเสร็จแล้วเสือจะเป็นคนโทรหาเองเสมอ
วันนี้วันเสาร์ พ่อ แม่ และเมษามักออกไปทานข้าวข้างนอก พ่อไม่เคยเอ่ยปากชวน แม่เป็นคนชวนเสมอ ส่วนเมษาเพราะรู้ว่าโดนปฏิเสธเลยไม่ค่อยกล้าชวน เขาก็ขี้เกียจออกจากห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ เพราะมันเป็นเหมือนที่ของเขาจริงๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งตอนสี่โมงครึ่ง ก่อนใครบางคนจะถือวิสาสะเข้ามาแบบไร้มารยาท “พี่เสือ..”
เขาขมวดคิ้วมุ่นพลางทิ้งดินสอลง “มีอะไรอีก”
“วันนี้ไปทานข้าวข้างนอกนะ”
เสือมองเมษาราวกับประหลาดก่อนหันหลังกลับ หยิบดินสอมาทำงานต่อ ก็แค่เรื่องไร้สาระเท่านั้นแหละ
“เมษอยากชวนพี่เสือ อยู่แต่ในห้องอึดอัดจะตาย”
เสือกำดินสอแน่น อึดอัดใจเหรอ..ไม่เลยสักนิด “คิดว่าฉันออกไปกินกับพวกนายแล้วจะไม่อึดอัดหรือไง”
เมษาเม้มปาก พี่เสือพูดเหมือนเขาก่อความรำคาญเต็มทน “ก็แค่ไปกับครอบครัว ไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย” คนอย่างเจ้าชายตัวน้อยไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ เขาคะยั้นคะยอพี่เสือ ทั้งก่อกวน ทั้งชวนคุย แม้อีกฝ่ายจะตอบบ้างไม่ตอบบ้าง หรือไม่ตอบเลย
“พี่เสือ..”
“น่ารำคาญ!”
“พี่เสือก็ออกไปกินข้าวด้วยกันสิ เมษสัญญาจะไม่ทำตัววุ่นวายเลย”
เสือกัดฟัดกรอด..เขาใกล้หมดความอดทนแล้ว “บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปสิ เซ้าซี้อยู่ได้!”
เจ้าชายตัวน้อยของบ้านสะดุ้งเฮือก ก่อนเดินคอตกออกจากห้องไป พี่เสือ..ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถเข้าไปในโลกของพี่เสือได้สักที
เขาคงทำให้พี่เสือโกรธอีกแล้ว..
เมษาเดินคอตกไปหาพ่อกับแม่ที่รออยู่ แม่ดึงเขาเข้าไปก่อน พลางปลอบไปด้วย “พี่เสือเครียดจากงานเลยหงุดหงิด อย่าคิดมากนะเมษ”
“พี่เสือเครียดก็น่าจะหยุดทำงานนี่ครับ”
พ่อกับแม่พาเขาออกไปทานข้าวเหมือนเดิม ขาดก็แต่พี่เสือคนเดียว..
เสือลงมาหาน้ำกิน ก่อนลงมือทำอาหารง่ายๆ เขาเป็นพวกกินเร็ว พอทำเสร็จก็ทานหมดภายในสิบนาที จัดการทำความสะอาดทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิม
ไม่รู้สิ..เหมือนทุกอย่างในบ้านไม่ใช่ของเขา
เขาตั้งเป้าหมายไว้ว่าหากมีเงินมากพอ จะออกไปอยู่คนเดียว เสือเลยตั้งอกตั้งใจทำงานทุกอย่างที่เข้ามาโดยไม่เกี่ยงแม้แต่น้อย
พอจัดการทุกอย่างเสร็จเขาก็กลับขึ้นไปทำงานต่อเหมือนเดิม โลกของเสือมีแต่งาน..งานและงาน เขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรหากมีเวลาว่าง
สักสามทุ่มเสียงรถยนต์ยนต์ก็เข้ามาจอดดับสนิทในบ้าน ครอบครัวแสนสุขคงกลับมาแล้ว เสือก้มหน้าทำงานต่อ ไม่อยากสนใจ ไม่อยากคิดฟุ้งซ่านเหมือนคนขาดความอบอุ่น ที่จริง..เขาน่าจะชินได้แล้วที่เป็นอย่างนี้
เมษาวิ่งดุกดิ้กเข้ามาในบ้าน
“พ่อครับ พี่เสือชอบดื่มนมหรือเปล่า”
“ไม่รู้สิ ลองเอาไปให้พี่เขาดู เผื่อเขาชอบ”
เขาชอบ..ดังกังวานในหูของเมษาไม่หยุด บางทีพี่เสืออาจจะชอบและยอมเปิดใจให้เขาสักนิดก็ยังดี
“เอาเค้กไปให้พี่เขาด้วยสิ ไม่รู้ว่าทานข้าวบ้างหรือเปล่า” แม่เสนอ เมษาเลยเอาเค้กที่ซื้อมาใส่จานให้ด้วย มันอาจจะดูแปลกไปสักหน่อยที่กินเค้กตอนดึกๆ แต่พี่เสือไม่ได้กินอะไรเลยนี่..
เจ้าชายตัวน้อยสดใสร่าเริงแม้จะโดนพี่เสือตวาดใส่บ่อยๆ
เมษาขึ้นไปบนชั้นสอง ห้องของเจ้าชายน้ำแข็งอยู่ข้างๆกัน แต่ทำไมเขารู้สึกว่าเราอยู่คนละโลก เด็กหนุ่มยกมือเคาะห้อง เพราะเกรงว่าจะโดนพี่เสือว่าเอา “พี่เสือ เมษเอง”
เงียบ..
“พี่เสือ..อยู่หรือเปล่าครับ”
เงียบ..ไร้เสียงตอบรับ เมษาบอกกับตัวเองว่าไม่ผิด ในเมื่อเจ้าของห้องไม่อยู่..แน่นอนว่าเขาไม่มีเจตนาร้าย เมษาค่อยๆย่างกรายเข้ามาในห้องอีกครั้ง เขาวางแก้วนมกับเค้กไว้บนโต๊ะทำงานพี่เสือ
ดวงตากลมโตมองรอบกระดาษอย่างสนอกสนใจ เพิ่งเคยพี่เสือวาดรูปก็คราวนี้ ลายเส้นของพี่เสือไม่หนักแต่แข็งแรงจนรู้สึกได้ ทำไมนะ..พี่ชายของเขาทั้งสองคนถึงได้เก่งแบบนี้ ก็เห็นมีแต่เมษาเองที่ไม่ได้เรื่อง
“ทำอะไร!”
เมษาสะดุ้งเฮือก แล้วหันหลังกับอย่างรวดเร็ว แต่จังหวะนั้น..มือของเขาก็ปัดไปโดนแก้วนมล้มลง น้ำสีขาวกระจายไปทั่วแผ่นกระดาษ
“พี่..พี่เสือ”
ร่างเล็กเหมือนจะกลายเป็นเศษฝุ่นเมื่อสบตากับดวงตาเอาเรื่องนั่น เมษามองผลงานของตัวเอง แทนที่จะดีแต่กลับกลายเป็นแย่ไปหมดทุกอย่าง “เมษของโทษ”
พี่เสือยืนนิ่ง ไม่ตอบ ไม่ทำอะไร ก่อนเดินไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาสำรวจ “เปื้อนหมดเลย”
“เมษไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวเมษทำให้ใหม่”
“อย่างนายมันดีแต่ก่อเรื่อง จะมีปัญญาทำให้คืนหรือไง!”
เจ้าชายตัวเล็กก้มหน้าลง เสียงคงดังไปถึงด้านล่าง แม่เลยรีบวิ่งเข้ามาดู “เมษา!”
“ฉันขอสั่ง อย่าเข้ามาในห้องนี่อีก!”
“พี่เสือ”
“ออกไป!!” เสือเหมือนใกล้บ้า ประสาทตึงเครียดไปหมด อยากจับร่างเล็กตรงหน้ามาฉีกให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย มันน่าเจ็บใจ..ไม่กี่นาทีที่เจ้าเด็กนี่เข้ามา งานที่ทำมาทั้งอาทิตย์ก็เละไม่เป็นท่า
“เสือ น้องคงไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ต้องมายุ่ง คุณก็ดีแต่เข้าข้างลูกตัวเอง มันไม่ใช่งานของเจ้านี่ไง!”
เมษาอยากร้องไห้ แต่พี่เสือคงไม่สงสาร ในเมื่อเขาเป็นคนก่อเรื่องเองทั้งหมด “เดี๋ยวเมษทำให้ใหม่”
ในคือวันเงียบสงบ ไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ เสียงทีวีดังบ้างเบาบ้าง มีเจ้าตูบตัวเล็กนั่งอยู่ข้างๆราวกับทำหน้าที่เฝ้าเจ้านายของมัน
เมษาขมวดคิ้วมุ่น มองภาพที่ตัวเองวาดแล้วส่ายหน้า มันไม่เหมือนใช้มือวาดเลยสักนิด “ปุ้มปุ้ย พี่เสือต้องเกลียดฉันแน่ๆ”
ปุ้มปุ้ยร้องหงิงๆก่อนฟุบหน้าลงกับพื้น
เขาแก้งานแล้วแก้งานอีก แต่ทำอย่างไรก็ไม่เหมือนต้นฉบับ และยิ่งทำก็ยิ่งเละเทะจนบางทีก็อดท้อใจไม่ได้.. พี่เสือทำได้ขนาดนั้นก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา ลองมาลำบากแบบนี้บ้างเมษาถึงได้เข้าใจ
ยิ่งดึกก็ยิ่งง่วง เมษาอยากลงไปฟุบกับโต๊ะเหลือเกิน ไหนๆก็ลองงีบสักสิบนาทีดูแล้วกัน
ใครว่าจากสิบนาทีจะเป็นชั่วโมงไม่ได้ เมษาทำไปแล้ว..
เสือชอบลงมาดื่มน้ำตอนกลางคืน เมื่อตอนสามทุ่มจนเกือบเที่ยงคืน เขาต้องเริ่มทำงานใหม่หมดทุกอย่าง เพราะคนๆเดียวแท้ๆ เสือพยายามมองเฉย ไร้ความรู้สึก แต่วันนี้เขาเกรี้ยวกราดไปแล้วกี่ครั้ง และต้นเหตุก็มาจากน้องชายต่างสายเลือด
คนแปลกหน้า..
เขาเดินไปดื่มน้ำ หากมองเข้าไปในห้องนั่งเล่นก็เห็นหมากับคนนอนใกล้กัน ในสภาพเหมือนกัน เสียงโทรทัศน์เปิดอยู่ มีกระดาษวางไว้บนโต๊ะ เศษดินสอ ขี้ยางลบ สารพัดของความสกปรก
ชายหนุ่มไปดูใกล้ๆ เห็นความพยายามวาดรูปของเมษา ไม่ว่ามองอย่างไรก็แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ทำอย่างนี้นึกหรือว่าเขาจะหายโกรธ ไม่เลยสักนิด..
-
รอติดตามตอนต่อไปคร๊าฟ
-
โธ่ ก็พี่เสือเย็นชากับน้องตั้งแต่แรกนี่นา
-
พี่เสือดุสมชื่อ ฮือๆ
-
เมษาสู้ๆๆ ทะลายน้ำแข็ง ในใจเสือให้ได้นะ
-
อ๊ากกก พี่เสือน่ากลัวววววว :monkeysad: :monkeysad:
-
พี่เสือใจร้าย ยยยยยยย :o12: :o12: :o12:
-
ติดตามพี่เสือตอนต่อไป
-
น่าอ่านมากๆ
จะติดตามนะคะ
-
:เฮ้อ: พี่เสืออ่ะใจร้าย... คิดเองเออเองว่าพ่อไม่รัก
ไม่รักก็ทำให้รักซะสิ ส่วนน้องชายน่ะ มีไว้เรียกร้อยยิ้มก็ได้ไม่ใช่เหรอ
:z3: ต่อไปจะอยู่ร่วมกันได้ยังไงล่ะเนี่ย
-
พี่เสืออย่างดุเลยอ่ะ
-
แหมดิบอย่างนี้ คงเป็นพระเอกสินะ แล้วถ้าตอนลงเอยกันจะเป็นยังไงน้า เดาไม่ออกเลยทีเดียว :กอด1:
-
เสือใจร้ายจังสงสารน้อง
พยายามเข้าหายังมาตะคอกใส่อีก
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
เสือก็มืดมนเกินไปหน่อย
พ่อเลี้ยงมา20กว่าปีนี่ ยังไงมันก็มีความผูกพันธ์กัน รักและห่วงใยกันบ้างแหละ
น้อยใจรุนแรงแบบนี้มันก็เกินไปนะ
-
Brothers
Chapter 2 – The Turbidity
เสือหงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก ความรับผิดชอบของเจ้าเด็กนั่นไม่ทำให้เขาซาบซึ้งใจเลย ตรงกันข้าม..ยิ่งอยากอยู่ห่างๆด้วยซ้ำ เขาทำงานใหม่หมดทุกอย่างเพราะรู้ดีว่าเมษาคงทำไม่สำเร็จแน่นอน
เจ้าชายน้ำแข็งเดินลงมาอย่างอิดโรย ใต้ตาช้ำ ดวงตาแดง เขาโทรไปบอกนิคกี้เมื่อเช้า ขอให้มารับที่บ้านหน่อย ขืนไปทั้งแบบนี้คงเกิดอุบัติเหตุกลางทาง
ครอบครัวสุขสันนั่งทานอาหารพร้อมตา เหลือเพียงเสือแค่คนเดียว เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งหรือเปล่า หรือแค่เป็นลูกติดของพ่อเท่านั้น
“พี่เสือ!” เมษาลุกขึ้นโดยพลันทันทีที่เห็นพี่ชายเดินลงมาข้างล่าง “เมษทำงานยังไม่เสร็จ”
ยิ่งเห็นหน้ายิ่งหงุดหงิด เสือเม้มปาก ทอดมองเด็กหนุ่มจากบันได “เหรอ”
เมษาเห็นท่าไม่ดีเลยเดินขึ้นไป อยากขอโทษที่พี่เป็นต้นเหตุทั้งหมด และทำให้พี่เสือไม่ได้นอนทั้งคืน เขาตื่นมาอีกทีตอนตีสี่ยังเห็นแสงไฟลอดออกจากห้องพี่เสืออยู่เลย “ขอเวลาเมษอีกนิด”
เสือรู้สึกเส้นเลือดในสมองใกล้แตก เวลา..ขอเวลา ของอย่างนั้นมันขอกันได้ที่นี่ อย่างเจ้าเด็กที่เที่ยวเล่นไปวันๆแบบนี้จะเห็นค่าของเวลาหรือ ชายหนุ่มกัดฟันกรอด ทันทีที่น้องชายต่างสายเลือดยื่นมือมาจับเขาไว้
“นะครับ”
เขาหลุบตามองอย่างเย็นชา ใบหน้าที่ใครเห็นต้องเอ็นดูแต่ไม่ใช่เสือ ความรู้สึกนั้นมันหมดไปตั้งนานแล้ว เขาสะบัดมือออกจากความอบอุ่นอย่างแรง ภาพที่เมษาถอยหลังแล้วตกบันได..มันเชื่องช้า แม้ว่ามือคู่นั้นจะยื่นมือไขว่คว้าความช่วยเหลือ แต่เสือก็เลือกปฏิเสธ
“เมษา!” แม่เรียกลูกชายคนเล็ก แต่เมษาก็ฝืนตาลืมไม่ขึ้น เขารู้สึกปวดหัว..แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
พ่อไม่น้อยหน้า ความเกรี้ยวกราดฉายชัดในแววตาคู่นั้น เสือเคยเห็นและจำได้ดีในวันที่พ่อจับได้ว่าเขาสูบกัญชา “เสือ!” หัวหน้าครอบครัวเดินตึงๆเข้ามาใกล้ ฝ่ามือนั้นกระทบใบหน้าลูกชายตัวเองอย่างแรงดังใจ
เสือไม่ปวด ไม่เจ็บ..หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ความชามันก็หดหายเหลือเพียงความบอบช้ำที่ร่างกายและจิตใจ ถูกล่ะไม่ใช่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ถูกตบ แต่เขาเคยโดนมาก่อนหน้านี้แล้ว “ขอตัว”
ในวันอันแสนวุ่นวาย เมษาถูกหามส่งโรงพยาบาล เขาหัวแตก เย็บหลายเข็ม แถมลำตัวยังมีรอยฟกช้ำเขียวไปหมด ความจริงแล้ว..เขาไม่ควรไปยุ่งวุ่นวายกับพี่เสือเลยสักนิด หากเขานั่งทานข้าวเฉยๆแล้วมองเจ้าชายน้ำแข็งออกไปทำงานตามปกติ ทุกอย่างคงราบรื่น
“แม่”
“เจ็บตรงไหนไหมลูก” แม่ลูบหัวเขา ดวงตายังฉายแววอ่อนโยนทว่ามีหยาดน้ำคลออยู่
“พี่เสือเป็นยังไงบ้าง”
แม่ลูบหัวลูกชายอีกครั้งด้วยความเอ็นดู เธอภูมิใจไม่น้อยที่เมษายังมีจิตใจห่วงใยคนอื่นอยู่ แม้ว่าเสือจะทำให้เมษาตกบันไดก็ตาม “ไปทำงานแล้ว”
“เพราะเมษแท้ๆเลย”
“ไม่ใช่หรอก มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครตั้งใจทำหรอก”
เมษาอยากร้องไห้ดังๆ ปวดหัวก็ปวดแต่เจ็บใจมากกว่า ทุกครั้งพี่เสือต้องเดือดร้อนเพราะเขาเป็นต้นเหตุ เวลาพยายามช่วยก็ยิ่งทำให้มันแย่ลง บางที..พี่เสืออาจจะไม่ชอบเมษาเพราะแบบนี้ก็ได้ ทว่าหากให้เมษาตัดใจไม่วิ่งเข้าหา เขาก็ทำไม่ลง
เขามองพี่เสือเหมือนพี่ตุลย์..คนในครอบครัวคนหนึ่งก็เท่านั้น
“เดี๋ยวพี่ตุลย์มาเยี่ยมนะเมษ เลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ได้แล้ว”
ร่างเล็กลืมตาโพลง แค่ได้ยินว่าพี่ตุลย์มา เมษาก็มีกำลังใจเพิ่มขึ้นแล้ว ถึงไม่ค่อยเจอกันแต่เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันล้ำหน้า ติดต่อกันได้หลายทาง แน่นอนว่าคนทันสมัยอย่างเมษาไม่เคยพลาด “จริงเหรอครับ!”
“จริงสิ”
แม่พูดไม่ทันจบ หนุ่มร่างสูงก็ถือผลไม้และอาหารก็เข้ามาพอดี “เฮ้อ..นึกว่าจะมาไม่ทันตอนเที่ยงซะแล้ว”
“แม่กำลังพูดถึงพอดีเจ้าตุลย์”
ตุลาวางของก่อนเดินไปกอดแม่ ไม่ได้เจอกันไม่กี่วันดูเหมือนเมษาจะก่อเรื่องไว้เป็นร้อย แถมจะกับใครนอกเสียจากพี่ชายต่างสายเลือดคนนั้น
“เมษไปทำอะไรใครมาอีกล่ะ” ตุลย์ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ ส่วนแม่ก็จัดของใส่ตู้เย็น
“เมษแค่คุยกับพี่เสือเท่านั้นเอง”
คุยกันจนได้เลือดแถมยังนอนโรงพยาบาลอีก มันคงเป็นการคุยแบบใช้ค้อน ใช้ตะปูสินะ ตุลาได้แต่หัวเราะเบาๆ “แล้วไปทำท่าไหนล่ะถึงได้เจ็บตัว ให้แม่เสียค่าห้องค่ารักษาแบบนี้”
เมษายู่หน้าลงอย่างขัดอกขัดใจ มีที่ไหนมาซ้ำเติมกันถึงที่ “ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ความจริงเมษเป็นคนหาเรื่องก่อน พี่เสืออยู่เฉยๆด้วยซ้ำ”
ตุลาพยักหน้า แล้วฟังเรื่องของน้องต่อย่างตั้งใจ
“เมื่อวันก่อนเมษทำนมหกใส่กระดาษงานของพี่เสือ แล้วอยากช่วยก็เท่านั้น”
“แต่ก็ทำไม่สำเร็จใช่หรือเปล่า”
พี่ตุลย์ถามจี้จุด เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว “ก็แน่ล่ะ ยากจะตาย แต่เมษก็พยายามทำให้เสร็จนะ แต่ยิ่งวาดก็ยิ่งเละ แล้วตอนเช้าก็แค่อยากขอเวลาพี่เสือ..แต่ก็เป็นอย่างที่เห็น”
“เจ้าตัวยุ่ง ชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“พี่ตุลย์ก็..พี่เสือเขาไม่ค่อยออกจากห้อง แถมวันๆไม่ได้คุยอะไรกับใครเลย เมษเป็นห่วงพี่เสือนี่”
“อาจจะเป็นความสุขของเขาก็ได้” ตุลาว่า เขามีเพื่อนคล้ายๆเสือแต่ไม่อาการหนักเท่านี้ อย่างน้อยวันปีใหม่มันก็ออกมาฉลองกับพวกเขาได้ล่ะ
“พี่ตุลย์ไม่ไปทำงานเหรอ”
“มีนัดตอนบ่ายสอง”
“ไม่รีบไปเหรอ เดี๋ยวไม่ทันนัด” เด็กหนุ่มบอกพี่ชายด้วยความเป็นห่วง
“อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง แปปเดียวก็ถึง”
เมษานึกดีใจ พี่ตุลย์มีนัดใกล้ๆแถวนี้ แสดงว่ามันคงไม่ลำบากอะไรมากมากหากมาเยี่ยมเขาอีกสักหน “ตอนเย็นมาหาเมษอีกทีนะ”
“ตอนนี้ก็มาแล้วไง”
“ก็มาอีกตอนเย็นไง”
ตุลาถอนหายใจแล้วอดรับปากไม่ได้ เขาไม่ชอบทำลายความหวังของน้องเหมือนใครบางคนด้วยสิ
ตุลาทำงานเป็นวิศวกรโยธา งานของเขามักจะมีสถาปนิกมาร่วมงานด้วย ในหลายต้องนัดเจอกันนอกสถานที่ อย่างเช่นวันนี้..ที่ร้านกาแฟ
“ไอ้ตุลย์ มาเกือบไม่ทันนะมึง”
“ทำไมไม่เข้าไปก่อนไอ้เปรม” ตุลาหอบแฟ้มมาด้วย เห็นเพื่อนตัวแสบยืนรอไม่ยอมเข้าไปในห้างสักที
“แหมไอ้นี่ มึงไม่รู้อะไรซะแล้ว กูเคยทำงานกับคนนี้”
“แล้วเป็นไง เขาไม่ดีเหรอ” ชายหนุ่มถามติดตลก เขาเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน ประสบการณ์อาจไม่แน่นพอเท่าไอ้เปรมที่ทำมาก่อนปีกว่า เจ้านายเลยบอกให้มันมากับเขาด้วย..เจ้านายน่ะก็รุ่นพี่มหาวิทยาลัยเดียวกันนั่นแหละ
“ก็ดี แต่ดุไปหน่อย”
“ไปทำอะไรให้เขาดุได้ล่ะ อย่าบอกนะว่าไปจีบลูกสาวเขา” ในความคิดของตุลา..คนที่ว่านี่ก็น่าจะรุ่นพ่อ มีลูกสาว ขี้หวงหน่อยล่ะมั้ง
“ไอ้นี่เดาสุ่มสี่สุ่มหน้า เขายังไม่สามสิบด้วยซ้ำ” เปรมว่า วีรกรรมครั้งแรกที่เจอกัน เขาสะดุดพื้นพรมจนทำเค้กร่วงไปใส่คนร่วมงาน อีกทั้งยังมาสายจนเรียกได้ว่าโดนเกลียดไปหลายครั้ง เปรมเคยคิดว่าเป็นครั้งเดียวที่เขาจะได้ทำงานนี้ ทว่าเขากลับคิดผิดที่ยอมมากับตุลา
“เฮ้อ..งั้นก็ไม่มีอะไรน่ากลัว”
“กลัวสิเว่ย กูกลัว”
ตุลาหันมาหาเพื่อน เห็นอาการแบบนี้แล้วอดส่ายหน้าไม่ได้ แค่คนๆเดียวจะมีอะไรไปมากกว่าพูดคุยกันเรื่องงาน
น่าแปลกใจที่อีกฝ่ายเลือกร้านธรรมดามากกว่าร้านกาแฟที่นิยมเข้าไปนั่งแช่นานๆสมัยนี้ ตุลากวาดตามอง ส่วนใหญ่แล้วคนที่มานั่งจิบเป็นวัยทำงานถึงสูงอายุมากกว่า ก็ดีแล้ว..ถือว่าผู้ร่วมงานของเขารู้จักเลือกสถานที่
“โต๊ะไหน”
เปรมชะแง้คอมอง ก่อนชีมือไปยังโต๊ะติดหน้าต่าง “โต๊ะนั้นไง”
“มึงเดินเข้าไปสิ”
“ทำไมต้องกูล่ะไอ้ตุลย์”
ชายหนุ่มหน่ายนิดหน่อยกับอาการกลัวเกิดเหตุของเพื่อนสนิท “มึงเคยทำงานร่วมกับเขานี่ มึงก็ต้องรู้จักเขา เข้าไปแล้วค่อยแนะนำให้กูรู้จักก็ได้นี่”
ท้ายสุดแล้วเปรมก็ทำตามคำสั่งของตุลาจนได้
“สวัสดีครับคุณเสือ”
ดวงตาคมเหลือบมองก่อนมุ่นคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณมาช้าห้านาที”
เปรมหันไปมองตุลาแล้วบุ้ยปากไปหาคู่อริ “นี่ไงมึง”
“ผมไปรอรับเพื่อนครับ เพิ่งทำงานด้วยกันครั้งแรก”
เสือยืนแล้วหันไปสบตาผู้มาใหม่ เขาจำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหนแต่คุ้นหน้าเหลือเกิน “ผมชื่อเสือ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เป็นการพูดตามมารยาทเท่านั้น เสือทำบ่อย ไม่ว่าใคร ที่ไหน เมื่อไหร่ เขาไม่เคยคิดจะสานต่อเกินคำว่าเพื่อนร่วมงาน
“ตุลา เรียกตุลย์ก็ได้ครับ”
เสือ..เสือ คนๆนั้นแน่นอน
เสือสั่งกาแฟเป็นแก้วที่สองแล้ว ร่างกายเขาเริ่มประท้วงเพราะการนอนหลับพักผ่อนไม่เพียงพอ ทั้งเวียนหน้าเวียนหัว ใจสั่นจนจะหลุดออกมา ฟังอะไรก็ไม่รู้เรื่อง เขาชักไม่ไหวแล้ว
“คุณเสือเป็นอะไรไหมครับ” ปกติเขาเห็นอีกฝ่ายกระชับกระเฉงแบบเสือนั่นแหละ แต่วันนี้เจ้าตัวดูซึมๆไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ ราวกับพยายามประคองตัวเองให้มีสติตลอดเวลา
“ผมขอคุยต่อวันหลังนะครับ”
“ได้ครับ..” วันหลังสิได้ เปรมต่อในใจ เขาจะได้หาวิธีรับมือใหม่ๆด้วย
พวกเขาเดินออกจากร้านกาแฟ เพียงแค่สามสิบนาทีเท่านั้นที่ได้คุยกัน เปรมกับตุลาเดินข้างหน้า ส่วนเสืออยู่ข้างหลัง เขากดโทรศัพท์ด้วยนิ้วสั่นรัว
‘เสร็จแล้วเหรอ’
“นิคมารับหน่อย เร็วๆนะที่..” เพียงประโยคเดียว เสียงโทรศัพท์กระแทกพื้นก็ดังขึ้นพร้อมร่างชายหนุ่มที่ล้มตัวลงบนพื้น
ตุลาหันหลังกลับพร้อมกับเปรม เห็นเจ้าของเสือหมดสติกับพื้น “เฮ่ย!” หนุ่มนักเรียนนอกถลาเข้าไปประคองร่างเล็กกว่า พลางตบใบหน้าซีดขาวเบาๆ
“คุณ!”
“เขาเป็นอะไรวะ”
“กูไม่ใช่หมอ ถือของพวกนี้ไป”
เปรมรีบโกยเอกสารที่กระจัดกระจาย พอรวมๆกันแล้วมันหนักไม่น้อยเลยทีเดียว
ตุลายกคนไร้สติพาดบ่าก่อนหันหลังมาบอกเพื่อน “กูไปก่อนนะ มึงค่อยตามกูไปทีหลัง”
“อ้าว เฮ่ย!”
หนุ่มนักเรียนนอกขับรถมายังโรงพยาบาลของเมษาอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะมาเยี่ยมแต่เป็นเพราะมาส่งคนไข้อีกคนต่างหาก ตลอดระยะทางจากห้างถึงโรงพยาบาลอีกฝ่ายไม่รู้ตัวสักนิด เขาเลยถือวิสาสะแอบหยิบโทรศัพท์มาดู น่าแปลกใจ..ถึงเสือเป็นคนดูเงียบๆ แต่ในโทรศัพท์กลับมีเบอร์โทรใครต่อใครมากมาย
คนป่วยถูกแอดมิทเข้าโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว เขาเลยถือโอกาสโทรหาคนที่เจ้าตัวเมมว่าพ่อเสียเลย
‘สวัสดีครับ’
“ครับคุณลง..ผมตุลาเอง” กว่าจะโทรติดเล่นเอาตุลาเหงื่อตก
‘มีอะไร ทำไมเป็นเบอร์เสือ’
“คุณเสือเข้าโรงพยาบาล..ที่เดียวกันกับเมษา” เท่านั้นแหละปลายสายก็ตัดดื้อๆ ไม่แปลกใจเท่าไหร่ในเมื่ออีกฝ่ายคือพ่อ แต่ไม่รู้ว่าเสือจะคิดแบบเดียวกันกับเขาหรือเปล่า
เพียงยี่สิบนาทีคุณลุงก็มาถึงโรงพยาบาล ท่าทางคงทิ้งงานมาแบบไม่สนใจอะไรเลย
“ตุลย์ เสือเป็นอะไร”
“คุณหมอบอกว่าพักผ่อนน้อย ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แล้วก็ขาดสารอาหารด้วยครับ” ตุลาพาคุณลงไปห้องพิเศษ ครั้งแรกที่สบตากันอย่างชัดเจนตุลาคิดว่าอีกฝ่ายก็เหมือนผู้ชายทั่วไป อาจจะหน้าเด็กไปหน่อย แต่ความจริงแล้ว..เสือผอมมาก เหมือนคนไม่ค่อยได้ทานข้าวอย่างนั้นแหละ
ไม่เห็นอ้วนขึ้นเหมือนไอ้เมษสักนิด
คุณลุงเดินเข้าไปหาลูกชายที่ยังไม่รู้สึกตัว “เสือ..พ่อขอโทษ” ปลายนิ้วสางผมนุ่มของลูกชายอย่างอ่อนโยน พลางสำรวจรอยฝ่ามือบนใบหน้า ฝีมือเขาเองทั้งนั้น..ลูกชายคนเดียวเกิดจากผู้หญิงโสเภณีรักสนุก แต่เขาไม่เคยทำหน้าที่ขาดตกบกพร่องสักนิด แต่เพราะอะไรเสือถึงกลายเป็นแบบนี้
ใครๆก็บอกว่าเสือเหมือนแม่ เขาไม่เคยชอบเลยสักนิด อยากให้ลูกชายเหมือนเขา..ไร้รูปลักษณ์ของผู้หญิงคนนั้นอย่างสิ้นเชิง แต่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่หวัง
แก้มขาวบวมนิดๆ คาดว่าไม่นานคงปวดน่าดู
ศักดิ์สิทธิ์ปาดน้ำตาออก ก่อนหันไปฝากลูกชายกับตุลา “ลุงฝากเสือหน่อย เดี๋ยวไปซื้ออะไรมาเก็บไว้ เผื่อเสือตื่นมาแล้วหิว”
เมษารู้ข่าวว่าเจ้าชายน้ำแข็งเป็นลมก็แทบวิ่งออกจากห้องแบบไม่สนอะไรเหมือนกัน “แม่ เมษไปเยี่ยมพี่เสือได้หรือยัง”
แม่หันมายิ้มแล้วลูบหัวลูกชายตัวน้อยเบาๆ “ยังจ่ะ ไว้พ่อมาก่อนนะ”
“ทำไมต้องรอพ่อด้วยล่ะ เมษอยากไปหาพี่เสือเดี๋ยวนี้” เมษาเริ่มเอาแต่ใจ เมื่อเช้าพี่เสือไม่ได้ทานข้าวไปด้วย ยิ่งทำให้เมษาเป็นห่วงเข้าไปใหญ่
“ตอนนี้พ่อออกไปซื้อของให้พี่เสือ เดี๋ยวกลับมาค่อยไปพร้อมกัน”
เหตุผลหนึ่งที่แม่ไม่อยากให้เมษาไปหาเสือตอนนี้เพราะคิดว่าบางที..พ่อกับลูกควรมีเวลาอยู่ด้วยกันบ้าง
-
อ้าววว ชักยังไง
รู้สึกว่าเสือจะไม่ได้คู่กับเมษแล้วมั้ง
แต่ขอบอกว่าถ้าคู่กับตุลย์ เราจะกรี๊ดดด มากกว่า ดูเหมาะสมกันมากกว่า
ส่วนคุณพ่อกับพี่เสือ คุณพ่อคะบางทีลูกก็ไม่ได้อยากได้แค่นั้น หรอกค่ะ บางทีการพูดจา การสัมผัส ความเป็นห่วง อะไรเหล่านี้มันควรจะแสดงออกมามากกว่านี้
-
บางทีอยากให้เมษอยู่นิ่ง ๆ บ้างเหมือนกัน เข้าหาพี่เสือแบบนี้มันยิ่งสร้างความรำคาญใจให้พี่เค้านะ
-
โห ตุลย์ -เสือจะแซ่บกว่าล้ะมั้งเนี่ย หึหึ
-
รออ่านต่อนะคะ เนื้อเรื่องดูน่าสนใจดี
ตอนแรกคิดว่าจะเป็นเสือเมษซะอีก
มาอ่านอันนี้ สงสัยว่าจะเป็นตุลย์เสือซะแล้ว
-
เป็นกำลังใจให้จ้า
ขอบคุณค่า
มาต่อน้าๆ คอยอยู่จ้า ><!!
มาต่อแล้ววว :-[
อยากอ่านต่อจัง
มาต่อสองตอนแล้วค่ะ :laugh:
ชอบบุคลิคเมษาอ่ะ รอตอนต่อไปครับ :really2:
เมษาน่ารักเช้ากลางวันเย็นเลยค่ะ คิคิ
พี่เสือนิ่งไปนะ
เดี๋ยวพี่เสือก็ไม่นิ่งแล้วววว
รอติดตามเรื่องใหม่ค่ะ ^^ มาต่อไว ๆ นะคะ :)
ขอบคุณค่ะ :o8:
รอติดตามตอนต่อไปคร๊าฟ
คิคิ มาลงแล้ววว
โธ่ ก็พี่เสือเย็นชากับน้องตั้งแต่แรกนี่นา
พี่เสือของน้องเมษาจะเย็นชาต่อไปปป
พี่เสือดุสมชื่อ ฮือๆ
เป็นแค่ลูกเสือ ฤทธิ์ยังไม่เยอะ
เมษาสู้ๆๆ ทะลายน้ำแข็ง ในใจเสือให้ได้นะ
เมษาจะเพิ่มน้ำแข็งในพี่เสือหรือเปล่าหนออ :laugh:
อ๊ากกก พี่เสือน่ากลัวววววว :monkeysad: :monkeysad:
พี่เสือไม่น่ากลัวอย่างที่คิดน้าาา
พี่เสือใจร้าย ยยยยยยย :o12: :o12: :o12:
เดี๋ยวพี่เสือจะเชื่องเองนะ :z1:
ติดตามพี่เสือตอนต่อไป
เดี๋ยวพี่เสือเริ่มออกลายแล้ววว
น่าอ่านมากๆ
จะติดตามนะคะ
ขอบคุณค่ะท่านยูชอน
:เฮ้อ: พี่เสืออ่ะใจร้าย... คิดเองเออเองว่าพ่อไม่รัก
ไม่รักก็ทำให้รักซะสิ ส่วนน้องชายน่ะ มีไว้เรียกร้อยยิ้มก็ได้ไม่ใช่เหรอ
:z3: ต่อไปจะอยู่ร่วมกันได้ยังไงล่ะเนี่ย
เป๊ะเลย พี่เสือคิดว่าพ่อไม่รัก จริงๆพ่อเขารักพี่เสือเน่อ :man1:
พี่เสืออย่างดุเลยอ่ะ
ดุตามชื่อเลยค่ะ o18
แหมดิบอย่างนี้ คงเป็นพระเอกสินะ แล้วถ้าตอนลงเอยกันจะเป็นยังไงน้า เดาไม่ออกเลยทีเดียว :กอด1:
ฮ่าๆ ติดตามตอนต่อไปแล้วจะทราบความจริงในใจ !!
เสือใจร้ายจังสงสารน้อง
พยายามเข้าหายังมาตะคอกใส่อีก
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
คร้าบบบ ตอนต่อไปมาแล้ว ว่าไปสงสารเมษาอยู่นะ :z3:
เสือก็มืดมนเกินไปหน่อย
พ่อเลี้ยงมา20กว่าปีนี่ ยังไงมันก็มีความผูกพันธ์กัน รักและห่วงใยกันบ้างแหละ
น้อยใจรุนแรงแบบนี้มันก็เกินไปนะ
หุๆเรื่องของจิตใจวัดจากการแสดงออกไม่ค่อยได้
ต้องกันต่อไปเนอะ คริคริ
อ้าววว ชักยังไง
รู้สึกว่าเสือจะไม่ได้คู่กับเมษแล้วมั้ง
แต่ขอบอกว่าถ้าคู่กับตุลย์ เราจะกรี๊ดดด มากกว่า ดูเหมาะสมกันมากกว่า
ส่วนคุณพ่อกับพี่เสือ คุณพ่อคะบางทีลูกก็ไม่ได้อยากได้แค่นั้น หรอกค่ะ บางทีการพูดจา การสัมผัส ความเป็นห่วง อะไรเหล่านี้มันควรจะแสดงออกมามากกว่านี้
กรี๊ดๆ! อย่ามาเดาาาน้าาา 5555 อุตส่าห์เก็บเป็นความลับตั้งนาน :m16:
พ่อเขามีวิธีแสดงออกไม่เหมือนใครแน่ๆ เดี๋ยวต้องเพิ่มบทซะแล้ว
บางทีอยากให้เมษอยู่นิ่ง ๆ บ้างเหมือนกัน เข้าหาพี่เสือแบบนี้มันยิ่งสร้างความรำคาญใจให้พี่เค้านะ
เมษาไฮเปอร์แน่ๆค่ะ!!
โห ตุลย์ -เสือจะแซ่บกว่าล้ะมั้งเนี่ย หึหึ
แซบไม่แซบไม่รู้เนอะ ดูตอนหน้าๆๆๆๆ อีกห้าร้อยตอนค่า :pig4:
รออ่านต่อนะคะ เนื้อเรื่องดูน่าสนใจดี
ตอนแรกคิดว่าจะเป็นเสือเมษซะอีก
มาอ่านอันนี้ สงสัยว่าจะเป็นตุลย์เสือซะแล้ว
ขอบคุณค่าาา
เห็นตอนแรกๆหลายคนคิดว่าพี่เสือกับน้องเมษา
ตอนนี้เกือบจะเฉลยแล้ว
-
พี่เสือออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ใครไม่รักก็ช่างเขาแต่เราต้องรักตัวเองนะคะ
-
พี่เสือดื้อเงียบนะต้องหาคนมาปราบเสือ เหอๆ จะตุลย์หรือน้องเมษดีอ่ะ
-
ที่จริงตุลย์-เสือ ก็ดีนะ ฮ่าๆๆ
น้องเมษหนูรอไปก่อนตอนนี้ยังเด็กอยู่ให้พี่ตุลย์ไปก่อนนะลูก
-
อ่านไปอ่านมา กลายเป็น ตุลย์-เสือไปได้ o22
แต่ตอนแรกที่อ่านก็แอบคิดอยู่แล้วว่า ตุลย์-เสือก็ดี คึคึ
แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว เสือน้อย ยอมพี่ตุลย์ซะดีๆ แอร๊ยยยยยยยยยย
ส่วนเมษา ปล่อยเด็กไปเถอะ น้องเค้าใส o18
-
ลงแล้ว
อ่านจบแล้วเช่นกันคร๊าฟ
-
สงสารเสือ T_____________T
ก็ไม่เคยได้ความรักจะแสดงออกเป็นได้ยังไง
-
โอ๊ะ หรือว่าพี่เสือจะคู่กับพี่ตุลย์อ่ะ =0=
ไม่เอาน้า เค้าเชียร์น้องเมษอ่ะ -3-
-
ตอนนี่ พี่เสือน่าสงสารรร หายไวๆน่ะ
พี่เสือรู้สึกว่าเริ่มมีออร่าเคะกระจายรอๆน่ะเนี่ยย :z3: :-[ :o8:
-
โหย ตกลง เสือจะเมะหรือเคะ นี่คงต้องติดตามจริงๆอย่างที่คนเขียนว่าแล้วล่ะ 555555
-
โบกธงตุลย์xเสือ
เปิดใจเสือน้อยให้ได้นะ ><
-
แอร๊ก!!! หมดสติ พี่ตุลย์กับพี่เสือเหรอ... พี่เสือผอมเหลือเชื่อ งั้นก็ต้องคู่กับพี่ตุลย์
จริงๆแอบเชียร์กับน้องเมษนะ เพราะน้องดูวุ่นวายดี555 :laugh:
แล้วเมษจะไปคู่ใครล่ะ... ตานิคเพื่อนเสือได้มั้ย :o8: ไม่อยากให้น้องโดดเดี่ยว
(นี่ขนาดยังไม่ฟันธงว่าใครคู่ใครนะเนี่ย555 ฟินจิ้นเเหลกไปเองเเล้ววว)
:กอด1: รีบมานะจ๊ะ... หวังว่าพี่เสือจะตื่นมาได้เห็นเเววตาของป๊ะป๋านะ
-
อ่านตอนแรกคิดว่าพี่เสือน้องเมษ แต่ทำไมมาตอนล่าสุดนี้มัน...
ชูป้ายไฟตุลย์-เสือสุดใจเลย อิอิ :impress2:
-
:pig4: :pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ แล้วเสือคู่ใครเนี้ยะ
-
เมษหนูอยู่ห่างๆพี่เสือเหอะนะลูก เเค่นี่พี่เขาก็จะตายอยู่เเล้ว
ก่อเรื่องได้ตลอดจริงๆๆ
ให้เสือคู่กับตุลย์ก็คงจะดีนะ ดื้อๆแบบนี้มันน่าจัดให้หมอบไปกับเตียง
๕๕๕๕๕๕๕๕
-
ตุลย์คู่เสือใช้ไหมเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
-
จากที่นักเขียนบรรยาย
ไม่ใช้เเล้วะ เสือนายไม่ใช้ฝ่ายเสียบแล้วล่ะ
เชียร์ให้เสือเคะ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
Brothers
Chapter 3 – The Missing
“เสือ..หิวอะไรไหม” ศักดิ์สิทธิ์นั่งเฝ้าลูกชายหลังจากลงไปซื้อของ พอเข้ามาก็เห็นเสือนั่งอยู่บนเตียงแล้ว ลูกชายของเขามองกันเหมือนเป็นคนแปลกหน้า คนที่ไม่เคยรู้จักกันแม้กระทั่งชื่อ นานเท่าไหร่แล้วที่ลูกแทบไม่คุยกับเขา
เสือเหลือบตามองแต่ไม่ได้ตอบอะไร เขาหันไปหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะข้างเตียงมาดื่มแก้กระหาย เป็นนิสัยแล้วที่ต้องดื่มน้ำเพื่อดับความหิว นานแล้ว..พ่อไม่เคยถามกันแบบนี้
พ่อถอนหายใจ ถึงเสือไม่ตอบแต่พ่อก็จะเตรียมอาหารให้ อาหารโรงพยาบาลมันไม่อร่อย..เขากลัวลูกชายไม่ถูกปาก ขนาดอาหารของแม่เสือไม่ค่อยจะกินเลย
“ทานนี่หน่อย ของชอบไม่ใช่เหรอ” พ่อซื้อแขนงหมูกรอบกับแกงจืดเต้าหู้มา เมื่อตอนเด็กเสือชอบทาน พ่อจำได้
เจ้าชายน้ำแข็งมองจานอาหารตรงหน้าอย่างแปลกใจ มาทำดีด้วยทำไม.. รอยแดงยังปรากฏจางๆ ซ้ำร้ายดูเหมือนอาการปวดจะยิ่งชัดเจน
เสือยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ลูกที่ดีอะไรมาก เขายังโกรธ..โกรธที่พ่อลงมือกับเขา เข้าข้างใครบางคนที่มาทีหลัง ชายหนุ่มนิ่งอยู่นาน คนเป็นพ่อก็ลุ้นว่าลูกชายจะยอมทานอาหารมื้อนี้หรือเปล่า ทว่าศักดิ์สิทธิ์กลับต้องผิดหวัง เมื่อเสือเลือกดื่มน้ำจนหมดแก้วก่อนนอนหันหลังให้
ทุกอย่างราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนเราอยู่คนละโลกแต่ในสถานที่เดียวกัน
ลูกชายของเขาผอมมากเมื่อมาอยู่ในชุดโรงพยาบาล ปกติแล้วเจ้าตัวชอบใส่เชิ้ตกับกางเกงสีดำธรรมดา ไม่ได้ตามสมัยนิยม
“เสือ..ทานหน่อย” พ่อเข้าไปชิดขอบเตียง ลูกชายหันหลังให้แล้วคลุมผ้าห่มเหมือนหนีหน้ากัน ทว่าคนเป็นพ่อไม่คิดจะยอมแพ้ เขาลูบหัวเสือ..สางผมนุ่มอย่างนึกเอ็นดู ลูกชายของเขาเติบโตมาอย่างอ้างว้างหรือเปล่านะ..เขาทำหน้าที่พ่อได้ดีหรือเปล่า
เสือซุกหน้าลงกับหมอน ไม่อยากรับรู้ว่าพ่อจะทำอะไร ยิ่งอีกฝ่ายแตะตัวเขามากเท่าไหร่..เขาก็ยิ่งถอยหนี เมื่อครั้งหนึ่งเคยสูญเสียความอบอุ่นนี้ไป เสือเกือบกลายเป็นเด็กมีปัญหา เขาไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว มันทรมาน
“ไม่ต้องมายุ่ง”
แววตาพ่อร้าวราน ลูกปฏิเสธเขา..เพราะเหตุผลเพียงอย่างเดียว
“ไม่ยุ่งไม่ได้ เสือเป็นลูกพ่อ”
เสือเม้มปาก เขายิ่งขดตัวกลมแน่น เมื่อก่อนเสือเคยเชื่อว่าเขาเป็นลูกของพ่อ เป็นด้วยความรัก ไม่ใช่ความผิดพลาด
ตุลาอยู่ในห้องตั้งนาน ตัวเขาเหมือนอากาศ ไม่มีคนสนใจ แต่อยู่โดยรอบ มองเห็นทุกความเป็นไปของคนทั้งคู่ คุณลุงรักและเป็นห่วงเสือมาก แต่คนป่วยดูเหมือนตีตัวออกห่าง สร้างเส้นกั้นความสัมพันธ์ไว้อย่างแน่นหนา
“คุณลุง เดี๋ยวผมดูเสือให้เอง..ไปดูเมษาก่อนเถอะครับ ร้องแง๊วๆอยากมาใจจะขาด”
พ่อจำใจเดินออกจากห้อง เพราะต้องพาเมษามาที่นี่ อีกอย่างแม่กลัวว่าเมษาจะทำให้บรรยากาศระหว่างพ่อลูกพัง ทว่า..มันพังตั้งแต่เขาคุยกับเสือแล้ว ลูกชายคนเดียวของเขาไม่รับรู้อะไรเลย
หลังจากพ่อออกจากห้องพิเศษได้ไม่นาน เสือค่อยๆลดผ้าห่มลงมา เขาเกือบหายใจไม่ออก แต่ให้เจอหน้าคนที่ตบหน้าด้วยแรงทั้งหมด เสือทำใจไม่โกรธไม่ได้
“คุณควรทานข้าวหน่อยนะ” ตุลายืนนิ่งรอดูอีกฝ่าย คิดว่าจะอยู่ได้นานกว่านี้เสียอีก
“ไม่หิว”
ดื้อด้าน..ตุลย์คิดในใจ หากนับกันแล้ว เสือเป็นน้องชายเขา แน่นอนว่าพี่ชายมีสิทธิ์สั่งสอนน้องได้เสมอ
“ไม่หิวก็ต้องทาน คุณหมอบอกว่าคุณขาดสารอาหาร”
ไม่ใช่ว่าเสือไม่ชอบทานข้าว แต่ทำอาหารไม่ค่อยเป็น เก่งสุดก็อาหารจำพวกไข่ หรืออย่างวันหยุดก็แทบไม่ได้ทานอะไรเลย เขาไม่เคยก้าวออกจากห้องนอนหากไม่มีความจำเป็น
“ขออาหารโรงพยาบาล”
ตุลย์เลิกคิ้วมอง อาหารโรงพยาบาลมีอะไรดีกว่าอาหารของคุณลุง เขาเห็นความแตกต่างได้อย่างชัดเจน “คุณลุงจัดอาหารให้แล้ว ทานหน่อยสิ”
เสือเบือนหน้าหนี เขารู้แล้วว่าคนป่วยประท้วงอย่างไร้เสียง..เป็นวิธีที่เมษาชอบทำเมื่อยังเด็ก
ตุลาไม่รู้ว่าคนอายุยี่สิบกว่าๆก็นิยมทำด้วยเหมือนกัน..
ในชีวิตของเสือไม่เคยมีใครมายุ่มย่ามวุ่นวายกันขนาดนี้ นอกจากเมษายังเป็นคนที่ทำให้เสือรำคาญใจแล้ว ยังมีตุลานี่อีก..
“ผมไม่หิว” เสือท้องร้องแต่ยอมกัดฟันทน
ก่อนตุลาจะได้อ้าปากพูดอะไร เสียงร้องของเมษาก็ดังมาแต่ไกล “พี่เสือ!!”
ร่างของเด็กหนุ่มมีรอยฟกช้ำนิดหน่อยแต่เจ้าตัวมักแต้มรอยยิ้มเสมอ เขาไม่แปลกใจเลยที่ใครๆนึกเอ็นดูเมษา ต่างกับเสือ..เขาไม่เคยคิดยิ้มทักทาย อย่างมากก็แค่พูดคุยตามมารยาทเท่านั้น
“เป็นยังไงบ้าง พี่ตุลย์บอกว่าพี่เสือเป็นลม”
เป็นลม?..ประโยคนี้ทำให้เสือรู้สึกอ่อนแอเหมือนคนขี้โรค
“พี่เสือต้องทานข้าวบ้างนะ เมษเห็นพี่เสือไม่ชอบทานข้าวเช้า วันเสาร์อาทิตย์พี่เสือก็ไม่ลงมาข้างล่าง ต่อไปเมษจะยกอาหารขึ้นไปให้ก็ได้ถ้าพี่เสือไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับเมษ” เมษาคิดว่าบางทีการแต่งงานใหม่ของแม่กับพ่อทำให้พี่เสือไม่ชอบใจ เลยพาลเกลียดเมษด้วย
ในความเป็นจริง สำหรับเสือแล้วไม่ว่าพ่อจะแต่งงานใหม่ มีคนใหม่ หรือทำอะไร มันก็แค่อยู่ในสายตา เขารับรู้แต่ไม่ได้แสดงออกก็เท่านั้น ส่วนเมษา..เจ้าเด็กนี่วุ่นวายมากเกินไป ปกติแล้วไม่ค่อยมีคนมาทำอย่างนี้ ยิ่งเกาะแกะเท่าไหร่ เสือยิ่งหงุดหงิดใจมากขึ้นเท่านั้น
ลูกชายคนเล็กของบ้านพูดเจื้อยแจ้วจนแม่ต้องปราม เพราะเสือไม่ได้ออกปากพูดด้วยสักคำ “เมษาเรากำลังทำให้พี่เขารำคาญอยู่นะ”
“ก็เมษเป็นห่วงพี่เสือนี่” เมษาเม้มปากแน่น อยากพูดใจจะขาดแต่พอแม่มาเตือนก็รู้ตัวว่าตัวเองพูดมากเกินไป
เสือหงุดหงิดใจอย่างที่สุด เขาเกลียดเสียงแบบนี้ คนที่ทำตัวเหมือนตัวเองเป็นพระอาทิตย์อย่างเมษาจะไปรู้อะไรกับคนที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด
คนป่วยหัวรั้นนอนเงียบ ไม่ตอบสักประโยค ตุลาเห็นแล้วเหนื่อยใจแทนทั้งคุณลุง คุณแม่ และเมษาต่างเป็นห่วงเสือไม่น้อย แต่ใครอีกคนกลับไม่ยอมเปิดใจสักนิด ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งถอยหาย เขาอยากรู้จริงๆว่าข้างในตัวตนของเสือเป็นอย่างไร ทำไมใจดำได้ขนาดนี้
“ไม่ทักพี่ชายหน่อยหรือไง” ตุลย์ทำลายบรรยากาศซึมๆ
เมษาตาลุกวาว เขารีบมาเพราะพี่เสือคนเดียว ไม่คิดว่าพี่ตุลย์อยู่ด้วยในห้องนี้ “พี่ตุลย์มาได้ยังไง”
“ก็มาส่งคนป่วยน่ะ ป่วยแล้วไม่เจียม รั้นชะมัด”
“ทำไมพี่ตุลย์ไม่โทรบอกเมษก่อน เมษจะได้ไปรับพี่เสือด้วย”
ตุลาถอนหายใจเฮือก ตัวเองตกบันไดแท้ๆยังมีจิตใจไปห่วงคนอื่นอีก แถมคนอื่นที่ว่านี่เป็นต้นเหตุทำให้เจ็บตัวเสียด้วย เอาเข้าใจตุลย์ค่อนข้างไม่พอใจลูกติดของคุณลุงเท่าไหร่ ทั้งกิริยามารยาทรวมถึงทำให้เมษาได้แผล เขาไม่ชอบใจจริงๆหากไม่ติดว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน
“ออกไปให้หมด” เสียงของเมษาทำให้เสือปวดหัว เขาเกลียดความเจื้อยแจ้วที่รังจะทำให้ปวดประสาท ยิ่งมาถกเถียงเรื่องไร้สาระแบบนี้แล้วด้วย..มันน่ารำคาญ
“พี่เสือ เมษขอโทษ”
เสือไม่แม้แต่หันมอง เขาหันหลังให้ แล้วคลุมผ้าห่ม ปิดการรับรู้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นพ่อ คุณน้า หรือแม้กระทั่งเมษา เสือไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วง ไม่ต้องการความผูกพันอะไรทั้งนั้น เพราะอีกนานคงได้ย้ายไปอยู่คนเดียว มันอาจสบายใจกว่าที่ได้อยู่ในที่ที่เป็นของตัวเองจริงๆ
ศักดิ์สิทธิ์เหลือบมองถาดอาหาร มันคงเย็นชืดหมดแล้ว แบบนี้คงไม่อร่อยแน่ๆ “เสือ ทานข้าวก่อน เดี๋ยวพ่อไปอุ่นให้”
“ไม่ต้องครับ ผมหากินของผมได้”
พ่อยิ้มขื่น หลายปีที่ผ่านมาเขาละเลยลูกชายคนเดียวมาก เจ้าตัวจัดการชีวิตตัวเองหมด ไม่เคยขอถ้าขาด น้อยครั้งที่เขาหยิบยื่นให้แต่เสือก็หาทางปฏิเสธได้เสมอ
“พี่เสือ ทานข้าวหน่อยนะ พี่เสือทานเสร็จแล้วเมษจะออกไปจากห้องเลย”
เสือหิว ปวดท้องไปหมด แต่ทิฐิทั้งหลายบดบังความหวังดีพวกนั้นไว้ เมื่อเช้าเขาโดนพ่อตบเต็มแรง แน่นอนว่าไม่ใช่ครั้งแรก เสือเคยถูกทำแบบนี้มาก่อน ทว่าสาเหตุมาจากพฤติกรรมไม่ดีของเขาเอง แต่ครั้งนี้พ่อตบเขาเพื่อเด็กผู้ชายที่คอยก่อกวนความสงบสุขเรื่อยมา
ตบหัวแล้วลูบหลัง..เสือเข้าใจดี
“มีสิทธิ์อะไรมาตั้งเงื่อนไขบ้าๆนี่” เขาอยากรู้เหตุผล เมษาเป็นใคร..ทำไมจึงวุ่นวายนัก
“เมษห่วงพี่เสือ พี่เสือเป็นพี่เมษ เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ” เมษาอยากร้องไห้ดังๆ หวังเพียงสักวันหนึ่งพี่เสือจะยอมรับเขาในฐานะน้องชายบ้าง
ตุลาทนเห็นน้องชายทำแบบนี้ไม่ไหว คนบางคนต่อให้หวังดีแค่ไหน หากไม่รับมันก็ไม่ต่างจากเทน้ำลงพื้นทราย “เมษกลับไปนอนพักได้แล้ว เดี๋ยวไม่หาย”
“เมษไม่กลับ เมษจะอยู่กับพี่เสือ”
“แม่ครับ พาน้องกลับนอนที่ห้อง เดี๋ยวผมจัดการเอง” ตุลาบอกแม่ น้องดันทุรังไป คนใจแข็งอย่างเสือก็ไม่สนใจหรอก “คุณลุง..เดี๋ยวผมทำให้เองครับ คุณลุงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
อย่างน้อยสิ่งที่เสือไม่เห็นเขาก็เห็น เมื่อบ่ายเขาโทรไปบอกคุณลุง แน่นอนคนเป็นพ่อทิ้งงานแล้วขับรถมาหาลูกด้วยความเป็นห่วง แต่..คนบางคนคงไม่รู้หรอกมั้ง
ศักดิ์สิทธิ์มองลูกชาย เขารู้ว่าเสือใจแข็งมากต่อให้อ้อนวอนอย่างไรก็ไม่เป็นผล “ฝากเสือด้วย”
คนป่วยมุดหน้าเข้าผ้าห่ม ขดตัวกลมแน่นไม่ยอมแม้กระทั่งโผล่หน้าออกมา หากตุลามีลูกชายแบบนี้ รับรองเลยว่าเขาคงไม่ทำแบบคุณลุงแน่นอน
“ลุกมาทานข้าวหน่อย ผมว่าคุณคงไม่อยากตายตอนนี้”
เสือยอมโผล่ออกมาจากผ้าห่ม เขาลุกขึ้น แล้วมองหาเสื้อผ้าของตัวเอง “โทรศัพท์ผมอยู่ไหน”
ตุลย์เดินไปหยิบให้ ก่อนส่งถึงมือคนเอาแต่ใจ เขาเพิ่งรู้ไอ้อากาศดื้อแพ่งแบบที่เมษาเคยเป็นเมื่อตอนเด็กๆ เกิดขึ้นกับผู้ใหญ่ได้เหมือนกัน
“ขอบคุณ” ชายหนุ่มไม่อยากอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้ เขาอึดอัด คนเต็มไปหมด จากที่คุ้นเคย และแปลกหน้า อย่างเพื่อนร่วมงานคนนี้เกี่ยวข้องกับเมษาคือเป็นพี่ชาย แล้วเจ้าเด็กนั่นจะเอาเขาไปทำอะไร
เสือโทรหานิคกี้อย่างไม่ลังเล เพื่อนคนเดียวของเขาอาจจะว่างหรือไม่ว่างก็แล้วแต่ สำหรับเขานิคกี้พึ่งพาได้เสมอ
‘ว่าไงเสือ หายไปไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์’
“ขอโทษ..ฉันเขาโรงพยาบาล ตอนนี้นายว่างหรือเปล่า”
ปลายสายร้อนใจ จนอยากวิ่งไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนั้น ‘เป็นอะไร ทำไมไปโรงพยาบาล ป่วยตรงไหน’
“ไม่เป็นอะไรมาก แค่เป็นลมนิดหน่อย มารับตอนนี้ได้หรือเปล่า” เสือเหลือบตามองนาฬิกา สี่โมงกว่าแล้ว นิคกี้คงเลิกงานและว่างพอมารับเขากลับบ้าน ตอนนี้ยังจัดการเรื่องคอนโดไม่เสร็จ เขาคงต้องทนอยู่ที่บ้านอีกสักพัก
‘จะไปเดี๋ยวนี้แหละ’ เสือบอกที่อยู่ของโรงพยาบาลเสร็จสับ รู้สึกขอบคุณเพื่อนคนนี้จากใจจริง
หนุ่มนักเรียนนอกไม่ได้ตั้งใจแอบฟังคนคุยโทรศัพท์หรอก เพียงแต่ห้องนี้มีเพียงเขากับเสือเท่านั้น ต่อให้พูดเบาแค่ไหนก็ได้ยิน เป็นลมนิดหน่อยหรือ..ไม่จริงหรอก
เสือลุกขึ้นเต็มความสูงแม้จะวิงเวียนนิดหน่อยก็ตาม เขาดึงสายน้ำเกลือออกแบบไม่กลัวเจ็บ
“จะไปไหน” ตุลาถามขณะอุ่นอาหารอยู่ ใครว่าคุณลุงไม่รักเสือ เขาสาบานเลยว่าไม่จริงสักนิด..ห้องพิเศษขนาดนี้ มีหรือจะยอมจ่ายง่ายๆ
“กลับบ้าน ไม่มีประโยชน์จะอยู่ที่นี่” ร่างผอมเดินไปยังตู้เสื้อผ้า ชุดของเขาพับไว้เรียบร้อย “ขอบคุณที่พามาโรงพยาบาล”
“คุณป่วยอยู่”
“ผมหายดีแล้ว”
ตุลากัดฟันทน เขาเป็นคนใจเย็นที่สุดในกลุ่มเพื่อน หากร้อนขึ้นมาใครก็ฉุดไม่อยู่ ไม่เคยมีใครทำให้เขาโกรธ แม้เป็นเรื่องใหญ่โตตุลาก็ข่มใจได้ แต่ครั้งนี้อาจไม่ใช่ หลายครั้งที่เห็นเสือทำไม่ดีกับคุณลุงและเมษา ยิ่งแม่ของเขา เสืออาจจะไม่ไว้หน้าเลยด้วยซ้ำ
หนุ่มตัวเล็กกว่าหยิบกางเกงและเสื้อออกมา ทว่ากลับมีมือดีมายึดไว้ “ไปนอนซะ”
“ผมไม่ได้ป่วยมากขนาดนั้น”
เขาถือโอกาสดึงเสื้อผ้าคนป่วยยัดใส่ตู้เหมือนเดิม ก่อนคว้าข้อมือผอมนั้นไว้ “ผมแค่ไม่อยากให้คุณลุงกับเมษาเป็นห่วง ในเมื่อรับปากไปแล้วก็ต้องทำให้ได้”
เมษากับตุลามีอะไรเหมือนๆกันหลายอย่าง โดยเฉพาะการยุ่งเรื่องของคนอื่น ตัวของเขา ชีวิตของเขา มีสิทธิ์อะไรมาทำให้วุ่นวาย..ทั้งคู่นั่นแหละ
ฝ่ามือขาวมีเลือดแห้งกรังติดอยู่เพราะเจ้าตัวดึงสายน้ำเกลือออกโดยไม่สนใจอะไรเลย ตุลานึกแล้วไม่มีผิด..คนแบบนี้เด็กกว่าเมษาเสียอีก
“ไปรอบนเตียง” ตุลาพาคนเด็กกว่าไปนั่งบนฟูก ก่อนน้ำมาผ้าชุบน้ำมาทำความสะอาดคราบแห้งๆ ฝ่ามือของเสือเล็กกว่าเขาค่อนข้างมาก เมื่อครู่หากเจ้าตัวยังดื้อแพ่งไม่ยอมทำตาม ตุลาคิดว่าคงได้อุ้มเหมือนตอนมาโรงพยาบาลแน่ๆ น้ำหนักแค่นี้สบายสำหรับเขามาก
“ผมหวังว่าคุณคงไม่ทำตัวเป็นเด็กๆนะ”
เสือเป็นคนขี้รำคาญ ยิ่งมาวุ่นวายกวนใจแบบนี้ยิ่งอยากจะหนีออกไปเร็วๆ แต่กับตุลา ภายใต้ดวงตาคมแฝงความเยือกเย็นและจริงจังเอาไว้ เขาไม่กล้า..แค่เกรงใจเท่านั้น
ตุลาเรียกพยาบาลเข้ามาต่อสายน้ำเกลือใหม่ ก่อนยกอาหารที่อุ่นแล้ววางไว้บนโต๊ะ รอให้คนป่วยหัวรั้นทานอะไรลงท้องบ้าง เขาไม่รู้หรอกว่าอยู่ที่บ้าน เสือได้ทานอะไรบ้างหรือเปล่า แต่จากปากของเมษาแล้วเสือคงเป็นพวกชอบเก็บเนื้อเก็บตัว บางวันอาจจะไม่ออกมาพบใครเลยก็ได้
ร่างผอมค่อยๆทานทีละนิด ติดนิสัยมาตั้งแต่เล็ก เลยไม่ค่อยมีคนรอเวลาไปโรงอาหารเพราะความเชื่องช้าแบบนี้นี่แหละ เขาหิว..แต่ก็กินอะไรไม่ค่อยลง ยิ่งมาคนมายืนจ้องข้างๆแล้ว..เสืออึดอัด
“อิ่มแล้ว”
“ทานอีกนิดสิ”
“พอแล้ว..ผมกลับได้หรือยัง” เสือเงยหน้ามอง ใกล้เวลาที่นิคกี้จะมาถึงแล้ว
“รอออกพร้อมเมษสิ”
“ผมมีงานต้องทำ”
หนุ่มนักเรียนนอกถอนหายใจเฮือกก่อนยกถาดอาหารไปเก็บ พูดไปคนหัวแข็งก็คงไม่ฟังหรอก
ทันใดนั้นเสียงประตูก็เปิดออก พร้อมร่างหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งเดินจ้ำอ้าวมายังเสือ “โธ่เอ๋ย..เพื่อนฉัน บอกแล้วไงอย่าทำงานหนัก อดนอนอีกแล้วใช่ไหม อดนอนทีไรนายเป็นอย่างนี้ทุกที”
“ก็แค่นิดหน่อย”
“เข้าโรง’บาลขนาดนี้แล้วยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีกเหรอ นอนที่นี่อีกสักคืน ให้หมอตรวจดูอย่างละเอียดดีกว่านะ” นิคกี้จัดทรงผมขณะหันไปสบตากับหนุ่มแปลกหน้า เอาล่ะ..ใจเขาเต้นแต่เก็บอาการไว้
“ฉันไม่ชอบที่นี่”
“ไม่ชอบที่หรือไม่ชอบคนกันแน่ครับ” ตุลาอดแทรกไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเกลียดคนป่วยหรอก เพียงแค่หมั่นไส้เล็กๆเท่านั้น จะตายอยู่แล้วดันทุรังไปทำไม
เสือไม่ตอบ ไม่หันมอง ได้แต่ล้มตัวนอนแล้วคลุมผ้าห่มถึงต้นคอ เขาไม่ชอบเถียง ไม่ชอบพูดกับคนแปลกหน้า ไม่ชอบให้ใครมาจับผิด..เสือแค่ต้องการให้ทุกอย่างเหมือนเดิมเท่านั้น
“ผมดูแลเสือเองก็ได้ครับ เกรงใจคุณ” นิคกี้ทำลายความอึดอัดที่เริ่มก่อตัวภายในห้องสี่เหลี่ยม
“ไม่เป็นไรครับ ผมรับปากคุณลุงไว้แล้วว่าจะดูแลเขาแทน” ตุลย์ตอบ มันเป็นแค่หน้าที่ เขาก็แค่รับผิดชอบเท่านั้น..
เดี๋ยวมาตอบคอมเมนท์นะคะ :t3:
-
พี่เสือกะพี่ตุลย์รึเนี่ย
เข้าใจว่าน้องเมษเป็นห่วงพี่เสือนะ แต่การจะเปิดใจใครสักคนที่มีปมในใจมันต้องค่อย ๆ อย่าออกตัวแรงเพราะเดี๋ยวผลมันจะออกเป็นตรงกันข้าม
พี่เสือก็นะ...ดื้อจริงเชียว
-
อ่านแล้วหงุดหงิดใจกับนิสัยของเสือมากๆ รอดูว่าพี่ตุลย์จะทำยังไง
เพราะเสือทิฐิเยอะเหลือเกิน ถ้าปล่อยวางได้บ้างคงดี
แล้วยิ่งจะย้ายไปอยูบ้านตัวเองคนเดียวเราว่าเสือไม่น่ารอด 55 เพราะทำอาหารไม่เป็น
รออ่านตอนถัดไปนะคะ ว่าแต่แบบนี้น้องเมษจะมีคู่กับเค้าไหมคะ
-
เสือดื้อมาก อย่างนี้พี่ตุลย์ต้องจัดหนักเลยนะคะ :m16:
-
ตุลย์ยังไม่เข้าใจเสือ
และเสือยังไม่ยอมเข้าใจ
ความห่วงใยของคนในครอบครัว
คงเพราะความห่างเหินที่ตัวเองขีดเส้นไว้
มันมีมานานานเกินไป เอ๊า!ตุลย์สู้สู้
-
รอติดตามตอนต่อไปนะครับ
อยากให้มาต่อเร็วๆอ่ะ
-
:เฮ้อ: เสือดื้อไปนะ... ปิดกั้นตัวเองมากมาย ตุลย์จัดหนักเลย คุมเข้ม 24 ชั่วโมงได้ยิ่งดี
ดัดนิสัยซะให้เข็ด... น้องเมษพูดมากก็จริง แต่ไม่น่าไปไม่ชอบขนาดนี้... เค้าหวังดีล่ะไม่ชอบ
เดี๋ยวยุให้ประสงค์ร้าย กลายเป็นพี่สะใภ้น้องเมษซะนี่555 :impress2:
ปล. สงสารคุณพ่อมากๆ ลูกชายไม่รับรู่ความห่วงใยเลย คิดเองเออเอง ทำตัวห่างเหินออกไปเองเเท้ๆ
-
สงสารเสืออ่ะ
ช่วงเวลาที่ต้องมีพัฒนาการด้านอารมณ์ ซัก 3-10 ขวบ ไม่ได้รับความใส่ใจจากพ่อแม่
เลยไม่มีความสามารถในการเข้าสังคม ;___;
มีปัญหาด้านการปรับตัวเข้ากับคนรอบข้าง
ทำไงได้ พ่อไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าพ่อไม่รักนะ แต่พ่อไม่เข้าใจเสือเลย
-
อ้าวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ไม่ใช่คู่เสื้อเมษาหรอเรอะ o22
กลิ่น ตุลย์กะเสือนี่ลอยมา แทม่งๆ แล้วแฮะ
ไอ้เราก็นึกอุตส่าห์ให้เสือเป็นเมะ สงสัยจะเคะซะแล้วมั๊งเนี่ย :เฮ้อ:
จะคู่ไหนๆ ก็อ่านอ่ะ ชอบ จบข่าว
-
เข้ามาอ่านด้วยคนครับ
เร่ืองน่าสนใจ
-
ตุลล์จะทำให้เสือยอมเปิดใจได้ป่าวนะ
-
เสือน่าสงสารที่สุด ช่วงเวลาที่คนอื่นมีความสุขเสือไม่เคยมีความสุข
เสือต้องการความรักในช่วงเวลาที่เป็นช่วงวัยของชีวิตที่ต้องมีคนคอยเอาใจใส่
เเต่จากในนิยาย เหมือนกับวว่าพ่อละเลยเสือไปตอนช่วงวัยเสี่ยงต่อการเสียคน
พี่ตุลย์ไม่เข้าใจเสือ ตีความเสือไปเองหมด คนที่พึ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง
การที่เสือดื้อเเพ่ง สร้างกำเเพงสูงๆ อาจจะเป็นเพราะว่าเคยเจ็บเเล้วไม่พร้อมเเละไม่อยากเจ็บอีกก็ได้
เรื่องนี้ในมุมเราเสือน่าสงสารที่สุดดเเล้ว
-
เห้อนะ เมษาหนูออกตัวเเรงไปไหม เเค่อ่านยังรู้สึกรำคาญเเทนเลย
ตุลาอีกเเล้วก็พาลได้เกลียดขี้หน้ากันหมด
อยู่บนพื้นฐานของความไม่เข้าใจกันมันก็มีเเต่ยุ่งอย่างนี้เเหละ
เหมือนจะช้าไปไหมสำคัญคุณพ่อที่รักลูก เเต่ปล่อยละเลยมากจนเกินไป
สงสารเสือจัง หาสามีให้เสือหน่อย อิอิ
-
พี่เสือออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ใครไม่รักก็ช่างเขาแต่เราต้องรักตัวเองนะคะ
เนอะๆ ดูเหมือนพี่เสือไม่ค่อยรักตัวเองเลยอ่ะ
รอคนมาสอนแน่ๆ ก๊ากๆ
พี่เสือดื้อเงียบนะต้องหาคนมาปราบเสือ เหอๆ จะตุลย์หรือน้องเมษดีอ่ะ
หายาก! :z3:
ที่จริงตุลย์-เสือ ก็ดีนะ ฮ่าๆๆ
น้องเมษหนูรอไปก่อนตอนนี้ยังเด็กอยู่ให้พี่ตุลย์ไปก่อนนะลูก
ตอนแรกจะแต่งเสือกับเมษา
แต่ตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะแต่งคู่ไหนดี ฮิๆ
อ่านไปอ่านมา กลายเป็น ตุลย์-เสือไปได้ o22
แต่ตอนแรกที่อ่านก็แอบคิดอยู่แล้วว่า ตุลย์-เสือก็ดี คึคึ
แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว เสือน้อย ยอมพี่ตุลย์ซะดีๆ แอร๊ยยยยยยยยยย
ส่วนเมษา ปล่อยเด็กไปเถอะ น้องเค้าใส o18
ก๊ากๆ เค้าไม่ได้หลอกคนอ่านเน่อ เสือน้อยหรือพ่อเสือก็ไม่รู้ :laugh:
ลงแล้ว
อ่านจบแล้วเช่นกันคร๊าฟ
ลงตอนต่อไปแล้วๆ
สงสารเสือ T_____________T
ก็ไม่เคยได้ความรักจะแสดงออกเป็นได้ยังไง
อีกไม่นาน รับรอง!!
โอ๊ะ หรือว่าพี่เสือจะคู่กับพี่ตุลย์อ่ะ =0=
ไม่เอาน้า เค้าเชียร์น้องเมษอ่ะ -3-
ปล่อยให้ตัวฟินโมเมนท์พี่เสือกับน้องเมษแล้วกัน :กอด1:
ตอนนี่ พี่เสือน่าสงสารรร หายไวๆน่ะ
พี่เสือรู้สึกว่าเริ่มมีออร่าเคะกระจายรอๆน่ะเนี่ยย :z3: :-[ :o8:
เดี๋ยวนานไปจะระเบิดออกมาแล้ว ฮ่าๆ
โหย ตกลง เสือจะเมะหรือเคะ นี่คงต้องติดตามจริงๆอย่างที่คนเขียนว่าแล้วล่ะ 555555
ตอนนี้น่าจะเดาได้ล่ะมั้ง คริคริ
โบกธงตุลย์xเสือ
เปิดใจเสือน้อยให้ได้นะ ><
พี่เสือกลายเป็นเสือน้อยซะแล้ว เค้าเชียร์คู่นี้เหมือนกัน :-[
แอร๊ก!!! หมดสติ พี่ตุลย์กับพี่เสือเหรอ... พี่เสือผอมเหลือเชื่อ งั้นก็ต้องคู่กับพี่ตุลย์
จริงๆแอบเชียร์กับน้องเมษนะ เพราะน้องดูวุ่นวายดี555 :laugh:
แล้วเมษจะไปคู่ใครล่ะ... ตานิคเพื่อนเสือได้มั้ย :o8: ไม่อยากให้น้องโดดเดี่ยว
(นี่ขนาดยังไม่ฟันธงว่าใครคู่ใครนะเนี่ย555 ฟินจิ้นเเหลกไปเองเเล้ววว)
:กอด1: รีบมานะจ๊ะ... หวังว่าพี่เสือจะตื่นมาได้เห็นเเววตาของป๊ะป๋านะ
พี่เสือเป็นเสือผอมนะ ไม่ใช่เสืออ้วน เป็นลูกเสือตัวน้อยด้วย :z1:
คาดว่าน้องเมษคงยังไม่มีคู่ เพราะนิคกี้เป็นสาววววว 55555
อ่านตอนแรกคิดว่าพี่เสือน้องเมษ แต่ทำไมมาตอนล่าสุดนี้มัน...
ชูป้ายไฟตุลย์-เสือสุดใจเลย อิอิ :impress2:
เดี๋ยวเค้าช่วยชูป้ายนะ ก๊ากๆ
:pig4: :pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ แล้วเสือคู่ใครเนี้ยะ
อิอิ มีคนเดียวแหละในเรื่อง โมเมนท์เยอะๆน่ะ
เมษหนูอยู่ห่างๆพี่เสือเหอะนะลูก เเค่นี่พี่เขาก็จะตายอยู่เเล้ว
ก่อเรื่องได้ตลอดจริงๆๆ
ให้เสือคู่กับตุลย์ก็คงจะดีนะ ดื้อๆแบบนี้มันน่าจัดให้หมอบไปกับเตียง
๕๕๕๕๕๕๕๕
แต่งไปแต่งมารู้สึกเมษาวุ่นวายเนอะ 55555
พี่เสือเกือบจะได้คู่กับตุลย์แล้ว อีกนิดๆเดียวเท่านั้นนน
ตุลย์คู่เสือใช้ไหมเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ
ไม่กล้าตอบเลย! :o8:
จากที่นักเขียนบรรยาย
ไม่ใช้เเล้วะ เสือนายไม่ใช้ฝ่ายเสียบแล้วล่ะ
เชียร์ให้เสือเคะ :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
เค้าเชียร์ด้วยยยย แต่ไม่มีอะไรแน่นอน อิอิ
พี่เสือกะพี่ตุลย์รึเนี่ย
เข้าใจว่าน้องเมษเป็นห่วงพี่เสือนะ แต่การจะเปิดใจใครสักคนที่มีปมในใจมันต้องค่อย ๆ อย่าออกตัวแรงเพราะเดี๋ยวผลมันจะออกเป็นตรงกันข้าม
พี่เสือก็นะ...ดื้อจริงเชียว
งับๆ เห็นด้วยกับเมนท์นี้
พี่เสือดื้อและมีปมด้อยนิดๆ (คิดว่าไม่นิดล่ะ) ออกตัวแรงเดี๋ยวพี่เสือหนีเข้าป่านะน้องเมษ!!
อ่านแล้วหงุดหงิดใจกับนิสัยของเสือมากๆ รอดูว่าพี่ตุลย์จะทำยังไง
เพราะเสือทิฐิเยอะเหลือเกิน ถ้าปล่อยวางได้บ้างคงดี
แล้วยิ่งจะย้ายไปอยูบ้านตัวเองคนเดียวเราว่าเสือไม่น่ารอด 55 เพราะทำอาหารไม่เป็น
รออ่านตอนถัดไปนะคะ ว่าแต่แบบนี้น้องเมษจะมีคู่กับเค้าไหมคะ
อย่าเพิ่งหงุดหงิดน้าาา พี่เสือมีเรื่องในใจเยอะแยะเลย
แถมพูดคุยกับใครไม่ค่อยได้ด้วย อิอิ เห็นด้วยที่พี่เสือจะอยู่ไม่รอดถ้าย้ายไปอยู่คนเดียว
เดี๋ยวครัวไหม้! 55555555 ส่วนน้องเมษยังหาคู่ให้ไม่ได้เลย
เสือดื้อมาก อย่างนี้พี่ตุลย์ต้องจัดหนักเลยนะคะ :m16:
พี่ตุลย์เขาอ่อนโยนนะเออ! ไม่ทำให้เสือเจ็บตัวแน่นอน อิอิ
ตุลย์ยังไม่เข้าใจเสือ
และเสือยังไม่ยอมเข้าใจ
ความห่วงใยของคนในครอบครัว
คงเพราะความห่างเหินที่ตัวเองขีดเส้นไว้
มันมีมานานานเกินไป เอ๊า!ตุลย์สู้สู้
เค้าเชียร์พี่ตุลย์ แต่สงสารเสือน้อยจัง :เฮ้อ:
อีกนานมากๆกว่าพี่ตุลย์จะจีบเสือ ก๊ากๆ
รอติดตามตอนต่อไปนะครับ
อยากให้มาต่อเร็วๆอ่ะ
เกือบจะต่อแล้ว วันหยุดๆมาต่อแน่นอน ไม่ออกเที่ยวแน่ๆ อิอิ
:เฮ้อ: เสือดื้อไปนะ... ปิดกั้นตัวเองมากมาย ตุลย์จัดหนักเลย คุมเข้ม 24 ชั่วโมงได้ยิ่งดี
ดัดนิสัยซะให้เข็ด... น้องเมษพูดมากก็จริง แต่ไม่น่าไปไม่ชอบขนาดนี้... เค้าหวังดีล่ะไม่ชอบ
เดี๋ยวยุให้ประสงค์ร้าย กลายเป็นพี่สะใภ้น้องเมษซะนี่555 :impress2:
ปล. สงสารคุณพ่อมากๆ ลูกชายไม่รับรู่ความห่วงใยเลย คิดเองเออเอง ทำตัวห่างเหินออกไปเองเเท้ๆ
แง่มๆ พี่ตุลย์จะค่อยๆเข้าไปในโลกของเสือน้อยแล้วกัน ไม่ถึงกับดัดนิสัย แก่แล้วคงดัดยาก
ต้องให้แสดงตัวตนออกมาแล้ว อิอิ ส่วนน้องเมษเอาจริงๆ พี่เสืออาจจะไม่อยากให้ใครมาเห็นใจ พี่เสืออาจจะรู้สึกแบบนั้น
ยิ่งเมษมาทำดี พี่เสือไม่วางใจ ออกแนวไม่อยากผูกพันกับใครแบบนั้นแล.. ก๊ากๆ เค้าเอาประสบการณ์จริงมาเขียนนิดๆ
สงสารเสืออ่ะ
ช่วงเวลาที่ต้องมีพัฒนาการด้านอารมณ์ ซัก 3-10 ขวบ ไม่ได้รับความใส่ใจจากพ่อแม่
เลยไม่มีความสามารถในการเข้าสังคม ;___;
มีปัญหาด้านการปรับตัวเข้ากับคนรอบข้าง
ทำไงได้ พ่อไม่เข้าใจ ไม่ใช่ว่าพ่อไม่รักนะ แต่พ่อไม่เข้าใจเสือเลย
แง่มๆ พี่เสือมีปัญหาจีจีนั่นแหละ
ตอนนี้แต่งไปสงสารพ่อเหมือนกัน
อ๊ากๆ เพราะเค้าเคยทำแบบเสือแหละ แต่เมื่อตอนยังเด็กมากๆนะ ไม่ใช่ตอนนี้ อิอิ
ดูกันไป ทั้งพ่อและพี่ตุลย์คงจะช่วยเสือได้มาก ส่วนคนแปลกหน้าอย่างน้องเมษกับแม่อาจจะนานหน่อยนะงิ
อ้าวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ไม่ใช่คู่เสื้อเมษาหรอเรอะ o22
กลิ่น ตุลย์กะเสือนี่ลอยมา แทม่งๆ แล้วแฮะ
ไอ้เราก็นึกอุตส่าห์ให้เสือเป็นเมะ สงสัยจะเคะซะแล้วมั๊งเนี่ย :เฮ้อ:
จะคู่ไหนๆ ก็อ่านอ่ะ ชอบ จบข่าว
เดี๋ยวเค้าจะช่วยพัดให้กลิ่นของเสือลอยไปอีกนะ 555555555
ให้ฟินน้องเมษกับพี่เสือไปก่อนแล้วกันเนอะ อิอิ
เข้ามาอ่านด้วยคนครับ
เร่ืองน่าสนใจ
มีคนหลงเข้ามา ขอบคุณค่าาา
ตุลล์จะทำให้เสือยอมเปิดใจได้ป่าวนะ
ยอมแน่ๆ เพราะพี่เสือแพ้ทาง.. :impress2:
เสือน่าสงสารที่สุด ช่วงเวลาที่คนอื่นมีความสุขเสือไม่เคยมีความสุข
เสือต้องการความรักในช่วงเวลาที่เป็นช่วงวัยของชีวิตที่ต้องมีคนคอยเอาใจใส่
เเต่จากในนิยาย เหมือนกับวว่าพ่อละเลยเสือไปตอนช่วงวัยเสี่ยงต่อการเสียคน
พี่ตุลย์ไม่เข้าใจเสือ ตีความเสือไปเองหมด คนที่พึ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง
การที่เสือดื้อเเพ่ง สร้างกำเเพงสูงๆ อาจจะเป็นเพราะว่าเคยเจ็บเเล้วไม่พร้อมเเละไม่อยากเจ็บอีกก็ได้
เรื่องนี้ในมุมเราเสือน่าสงสารที่สุดดเเล้ว
เป๊ะเลยอ่ะเมนท์นี้ 5555555555
เสือดื้อมากๆเพราะไม่พร้อมรับใคร แง่มๆ ค่อยให้พี่ตุลย์ทำความรู้จักเสือแล้วกันเนอะ อิอิ
เดาถูกอีกแล้ว พ่อละเลยเสือด้วย นิดๆ ไม่เยอะหรอก (มั้งคะ)
เห้อนะ เมษาหนูออกตัวเเรงไปไหม เเค่อ่านยังรู้สึกรำคาญเเทนเลย
ตุลาอีกเเล้วก็พาลได้เกลียดขี้หน้ากันหมด
อยู่บนพื้นฐานของความไม่เข้าใจกันมันก็มีเเต่ยุ่งอย่างนี้เเหละ
เหมือนจะช้าไปไหมสำคัญคุณพ่อที่รักลูก เเต่ปล่อยละเลยมากจนเกินไป
สงสารเสือจัง หาสามีให้เสือหน่อย อิอิ
เมษาเป็นห่วงพี่เสือเบาๆ เด็กไฮเปอร์!!
แต่เดี๋ยวนะ อ่านประโยคสุดท้ายแล้วเงิบนิดๆ 555555555555
สงสารเสือจัง หาสามีให้เสือหน่อย ฮิๆ เค้าว่าอีกนานกว่าพี่เสือจะได้สามีนะ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ พยายามตอบตามที่คิดและเข้าใจ
อ๊ากๆ เป็นการแสดงความคิดเห็นที่เริศมากๆ
เรื่องบางเรื่องอย่างเช่นพัฒนาการนี่ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ :pig4: :pig4:
-
พี่ตุลย์ : ไปรอที่เตียง (เราตอนอ่าน > :a5:)
อร๊าย พี่ตุลย์บ้า :impress2: (< คิดอยู่คนเดียว)
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
ว่าแต่อีตานิคกี้นี่ยังไงกันล่ะเนี่ย
-
พี่เสือสู้สู้ :L2:
คนแต่งสู้สู้
-
Brothers
Chapter 4 – The Gentleness
เสือ..
ตุลาปิดหนังสือแล้วเหลือบตามองคนป่วยเป็นพักๆ เจ้าตัวนอนกอดหมอน ไม่ยอมนอน เอาแต่นั่งดูหนังตั้งแต่สองทุ่มจนเกือบเที่ยงคืนแล้วไม่ยอมไปไหน ตุลาถอนหายใจเฮือก..บางครั้งก็รู้สึกคิดผิดที่ออกปากรับดูแลลูกชายคุณลุง นอกจากดื้อแล้วยังหัวแข็งเป็นที่หนึ่งอีกต่างหาก
“นอนเถอะ”
ดวงตาสีเข้มหันมองแวบหนึ่งแล้วกลับไปจดจ่อที่จอสี่เหลี่ยม ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคงสั่งใครสักคนมายกมันออก ดูเหมือนเจ้านี่จะเป็นตัวปัญหาเสียแล้ว
ใกล้ถึงตอนจบของเรื่องแล้ว เสือบอกกับตัวเองว่าจะหยุดแล้วนอนหลับเสียที ทว่าหนังเรื่องต่อไปก็น่าสนไม่น้อย เมื่อสมัยเรียนเขาไม่ค่อยออกไปดูหนังกับเพื่อนหรือทำกิจกรรมกับใครถ้าหากไม่สนใจจริงๆ อย่างเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์ นิคกี้เล่าให้ฟังว่าไปดูกับพ่อ..เขารู้สึกอิจฉาเล็กๆที่ไม่เคยได้รับโอกาสนั้น
ไม่ทันไร..ใครบางคนก็กดปิดอย่างรวดเร็วพร้อมดับไฟให้เรียบร้อย เป็นสัญญาณเตือนเล็กๆว่าได้เวลานอนเสียที
“คุณควรพักผ่อนให้มากกว่านี้”
เสือเม้มปากก่อนล้มตัวนอน ไม่ลืมดึงผ้าห่มมาปิดถึงศีรษะ
“ที่สำคัญ..อย่านอนคลุมโปง เดี๋ยวหายใจไม่ออกขึ้นมาจะทำยังไง”
จู้จี้..เหมือนกับน้องชายตัวเองไม่มีผิด..
หนุ่มนักเรียนนอกทำหน้าที่ ‘พี่ชาย’ ได้เป็นอย่างดี ฝ่ามือค่อยดึงผ้าห่มลงจากใบหน้า ทว่าคนหัวรั้นยังคงซุกหมอนอีก เมื่อก่อนตุลาคิดว่าเมษาดื้อด้านแล้วแต่ตอนนี้เสือคงดื้อมากกว่า ดื้อเงียบเสียด้วยสิ..
“คุณไม่ใช่เด็กแล้ว..”
ร่างบนเตียงขยับหยุกหยิกก่อนยอมนอนดีๆตามที่ตุลาคาดหวังไว้
“ผมจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่”
“จนกว่าจะหายดื้อล่ะมั้ง” ตุลาพูดจบก็เดินยังโซฟาข้างๆ เขาล้มตัวนอน ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงไม่ขาดตกบกพร่อง ตุลย์เคยเฝ้าเมษาอยู่ครั้งหนึ่งตอนเจ้าตัววิ่งชนโกลด์สนามฟุตบอล นับว่าน้องชายของเขาไม่ดื้อ ไม่งอแง ไม่ทำอะไรสวนทางที่สั่ง ทว่าพอมาเจอเสือแล้ว..เหมือนสงครามเย็นดีๆนี่เอง
เพราะความเป็นห่วงลูกชายคนเดียว ศักดิ์สิทธิ์จึงลงมือทำข้าวต้มตั้งแต่เช้าตรู่ โดยไม่ลืมเผื่อเด็กเกือบอวบอย่างเมษาแล้วด้วย ไม่รู้เป็นอะไรทำไมลูกชายคนเล็กของเขาเอาแต่กินอย่างเดียว ไม่เหมือนเสือ..นานวันเข้ายิ่งผอม จนเขาเกรงว่าลูกชายจะกลายเป็นกระดูกเดินได้สักวัน
หวังว่ามื้อนี้เสือจะใจอ่อนยอมรับของจากพ่อบ้างนะ..
ริมฝีปากบางอมยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงตอนที่ลูกชายค่อยๆตักอาหารเข้าปากตามนิสัย
เกือบหกโมงเช้า เขาเข้าไปเยี่ยมเจ้าเมษาก่อน พร้อมฝากข้าวต้มฝีมือตัวเองให้ลูกชายคนเล็ก นานมาแล้วที่ไม่เคยงัดวิชาความรู้เก่าๆมาใช้ ความจริงศักดิ์สิทธิ์เคยทำงานเป็นเชฟในโรงแรมมาก่อนสองปีถึงได้ลาออกไปเรียนต่อ
ห้องของเสืออยู่ห่างจากเมษาไม่มาก ตอนเช้าตรู่ไม่ค่อยมีคนมาเท่าไหร่ นอกเสียจากพยาบาลที่ผลัดเปลี่ยนเวรกันเท่านั้น
ศักดิ์สิทธิ์ยกมือเคาะประตูสักสองสามทีก่อนเข้ามาตามเสียงเรียกของตุลา
“มาแต่เช้าเลยนะครับคุณลุง”
พ่อยิ้มแล้วเหลือบมองลูกชายร่างผอมบนเตียง เสือซูบไปมาก หากสังเกตดีๆหน่อยก็เห็นความเปลี่ยนแปลงที่เริ่มชัดเจน ผอมจนเหลือแต่กระดูก “อืม..ลุงทำข้าวเช้ามาให้เสือ ตุลย์ทานได้นะ”
“ขอบคุณครับ แต่ผมว่าอีกนานกว่าเขาจะตื่นนะครับ”
“เมื่อคืนลูกชายลุงนอนดึกหรือไง”
ตุลาพยักหน้า หากเขาไม่เดินไปปิดทีวี เผลอๆตอนนี้คงยังไม่ได้นอน “ดึกมากครับ ตอนเขาไม่ป่วยนอนดึกประจำเลยหรือเปล่า”
หวนคิดไปเมื่อหลายวันก่อน พ่อไม่เคยสังเกตว่าเสือนอนหลับกี่โมง เพียงแค่ขึ้นมาก็เจอแสงไฟลอดจากห้องลูกชายเท่านั้น แล้วเขาก็เดินผ่านไป ไม่สนใจว่าเสือทานข้าวมาเรียบร้อยหรือยัง เพราะความเคยชินทั้งนั้นที่ทำให้เขาละเลย “ลุงไม่รู้เหมือนกัน..จะว่าความผิดลุงก็ใช่เพราะที่เสือเป็นแบบนี้ต้นเหตุมาจากพ่อแท้ๆของตัวเอง”
“มันผ่านมาแล้ว เริ่มใหม่ไม่สายหรอกครับ อีกอย่าง..เสือไม่ใช่คนไม่ดีเสียหน่อย แค่หัวแข็งเท่านั้นเอง” ตุลาคิดว่าเสือเป็นคนรั้นที่สุดเท่าที่เคยเห็น ไม่ออกท่าทางหรือแสดงอะไรให้เห็นชัด ทว่าอีกฝ่ายกลับเงียบ เงียบ และเงียบจนเป็นเขาเองที่เริ่มหงุดหงิด
“มีงานหรือเปล่า ถ้ายังไงกลับบ้านไปพักผ่อนก็ได้นะ ลุงจะเฝ้าเสือเอง”
“ผมอยู่เป็นเพื่อนดีกว่าครับ..เผื่อจะได้ช่วยเหลือคุณลุงด้วย” เขาไม่ไว้ใจ หากเสือปฏิเสธหรือทำอะไร อย่างน้อยก็ได้ห้ามปรามเจ้าตัวไม่ให้ล้ำเส้น
“มาอยู่กับเสือแบบนี้ แล้วที่บ้านไม่เป็นห่วงเหรอ”
ตุลาถอนหายใจเฮือก ป่านนี้คงไปเที่ยวสำราญใจที่ไหนสักแห่งแล้วล่ะมั้ง “ไม่หรอกครับ พ่อเขาคงกำลังสนุกอยู่ที่ไหนสักที่บนโลก”
“ผมขอกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนนะครับ”
เสือตื่นเกือบสิบโมง ดวงตาสีเข้มมองรอบกาย ตอนนี้คงสายแล้ว ห้องถึงได้สว่างขนาดนี้ เขาค่อยๆลุกขึ้น บิดขี้เกียจสองสามครั้งก่อนหันไปมองที่ห้องครัว เห็นพ่อกำลังปอกผลไม้อยู่..หากเป็นเมื่อก่อนเขาอาจจะดีใจมากจนน้ำตาไหล ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์แล้ว
ศักดิ์สิทธิ์หันไปมองเตียงอยู่บ่อยครั้ง และครั้งนี้ก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังเมื่อลูกชายตื่นแล้ว “หิวหรือยัง”
ร่างผอมหยิบน้ำดื่มขึ้นมาจิบ ก่อนหันไปสนใจทีวีอีกครั้ง
“พ่อจะอุ่นข้าวต้มให้..รอแปปหนึ่งนะลูก”
ลูกชายยังคงเงียบงัน ดวงตาจ้องเขม็งไปยังจอสี่เหลี่ยมเล็กๆ ทำราวไม่สนใจคนรอบข้าง หากคิดจะทำดีเพราะต้องการให้เขาลืมที่เคยถูกตบหน้า คำตอบคือไม่ได้ผล..เสือยังจำความรู้สึกเจ็บแปลบนั้นได้ ยิ่งจากคนเป็นพ่อแล้ว..เสือไม่ลืม
ข้าวต้มร้อนๆพร้อมน้ำเปล่าหนึ่งแก้ววางไว้ตรงหน้าเสือ กลิ่นของมันชวนให้น้ำย่อยไหลออกมาทำงาน ทว่าคนอย่างเสือ..เขายอมหิวดีกว่า ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น..ไม่ยอมแตะช้อนที่ผู้เป็นพ่อยื่นให้
“ทานหน่อย เสือผอมเกินไปแล้ว” พ่อยืนข้างเตียง มองลูกชายนั่งเงียบงัน ไม่แตะต้อง ไม่สนใจ ไม่แม้กระทั่งพูดคุยกับเขา “งั้นพ่อออกไปก่อนดีไหม”
ไม่มีคำตอบจากริมฝีปากสีอ่อน เสือนั่งนิ่ง สนใจเพียงตัวละครในทีวีเท่านั้น เขาข่มใจ ไม่มองหน้าพ่อ..เพราะกลัวใจอ่อน
ศักดิ์สิทธิ์เดินคอตกออกไปจากห้อง เขารู้ว่าลูกชายฝังใจในหลายๆเรื่อง เมื่อตอนได้ยินว่าเสือเขาโรงพยาบาลเขาก็แทบบ้า ไม่สนใจงาน มันสำคัญแค่ไหน..ก็ไท้เท่ากับลูกชายของเขาคนหนึ่ง ตอนนั้นพ่อไม่ได้คิดเรื่องอื่นนอกจากเรื่องของเสือ
“คุณลุงเป็นอะไรครับ” ตุลาเห็นคุณลุงเดินออกจาห้องเมื่อครู่ เขากลับบ้านไปอาบน้ำ เก็บเสื้อผ้ามานอนเฝ้าคนป่วยไม่ถึงสองชั่วโมงก็เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้วหรือ ขยันสร้างเรื่องจริงๆเลย..
“เสือเกลียดลุง ไม่มองหน้าลุงสักนิด”
เอาอีกแล้ว เสือ..เสือ คุณลุงทำให้ขนาดนี้แล้ว ฝ่ายนั้นยังต้องการอะไรอีกหนอ “เขาไม่ได้เกลียดหรอกครับ แค่น้อยใจเท่านั้น”
“ลุงอยากให้เสือทานข้าวเยอะๆ ตอนนี้เสือผอมมาก ลุงกลัวว่าสักวันเขาจะป่วยเป็นอะไรไป” เรื่องเมื่อหลายวันก่อน เมษาทำงานของเสือพักหมด..วันนั้นลูกชายเขาอาจไม่ได้นอนด้วยซ้ำ ทว่าเขาก็เลือกทำร้ายจิตใจดวงนั้นด้วยการลงไม้ลงมือ
“ค่อยเป็นค่อยไป เสือไม่ได้เกลียดหรอกครับ ไม่มีลูกคนไหนเกลียดพ่อแท้ๆลงหรอก”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นแล้วกัน”
“ผมขอตัวเข้าไปดูหน่อยนะครับ เผื่อช่วยอะไรได้บ้าง” ตุลย์ไม่อยากตัดสินคนที่เพิ่งรู้จักกันเพียงสองวัน ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำให้รู้สึกติดลบหลายครั้งแล้วก็ตาม ทว่านั่นเป็นเพียงการแสดงออกอันน้อยนิด ตัวตนจริงๆของเสืออาจจะไม่ใช่อย่างที่เห็น
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว..ทั้งกับเมษาและกับคุณลุง มันทำให้เขาไม่ชอบใจน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ
ตุลาเข้ามาภายในห้องคนป่วย เห็นร่างผอมมองถ้วยอาหารราวกับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ ก่อนปลายนิ้วขาวสะอาดจะจับช้อนแล้วตักขึ้นมาแบบนิสัยเจ้าตัว อย่างน้อยเสือก็ยอมรับอาหารมื้อนี้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม.. ตุลย์ยืนมองอีกฝ่ายเงียบๆ เขารู้สึกว่าเสือเหมือนเด็กที่ค่อยๆคลานออกมาจากโลกของตัวเอง
ร่างสูงเดินเข้าไปอีกนิดจนเกือบถึงปลายเตียง “อร่อยไหม”
เสือไม่ตอบแต่ค่อยๆเป่า ท้องเขาร้องตั้งนานแล้ว แต่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมาเท่านั้นเอง ด้วยความหิวเจ้าตัวจึงรีบตักเข้าปากโดยไม่ระวัง “โอ๊ย!”
หนุ่มนักเรียนนอกหัวเราะน้อยๆก่อนเขยิบไปใกล้ตัวปัญหา “ไม่ระวังเลย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ปลายนิ้วลูบริมฝีปากแดงจัดเบาๆ สงสัยรีบเกินไปถึงได้ลวกปากเอาแบบนี้ “ค่อยๆทานก็ได้ ในตู้เย็นยังเหลืออีกเยอะ”
ใบหน้าขาวแดงก่ำเมื่อโดนตำหนิ เสือเบือนหน้าหนีจากปลายนิ้วที่ดูจะล่วงล้ำมากเกินไป
“ป้อนไหม” ตุลาหัวเราะน้อยๆในลำคอ คนแบบนี้แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็ขึ้นเสียแล้ว
“ผมทำเองได้”
“แม่ เมษอยากไปหาพี่เสือ” เมษาลุกขึ้นมาก็งอแงอยากเจอพี่เสืออีกแล้ว แม้จะรู้ว่าพี่ชายไม่เคยใยดีกับตัวเองสักนิด แถมยังชอบไล่เมษาบ่อยๆ ทว่ามันไม่ทำให้เจ้าชายน้อยลดละความพยายามเลยสักนิด
“เพิ่งตื่นก็ทานข้าวก่อนสิ..พ่ออุตส่าห์ทำให้เลยนะ”
เมษาตาลุกวาว แต่ก็อยากไปเห็นพี่เสือก่อน เมษไม่สบายใจเลยที่กลับมาห้องแบบไม่ได้พูดคุยอะไรกับพี่เสือ “เมษยังไม่หิว เมษไปหาพี่เสือแปปเดียวนะแม่”
“ไม่ได้ เรานี่รุกพี่เขาเกินไปแล้ว”
“เมษไปแอบดูอย่างเดียวก็ได้..ไม่วุ่นวายหรอก”
ลูกชายตัวแสบปีนลงจากเตียงมากอดเอวแม่แน่น “นะๆ..เมษเป็นห่วงพี่เสือ”
สุดท้ายแล้วแม่ก็จำยอมให้ลูกชายไปหาเจ้าชายน้ำแข็งจนได้ เมษาวิ่งตื๋อออกจากห้อง เห็นพ่อยืนส่องๆหน้าประตูของพี่เสืออยู่
“พ่อทำไมไม่เข้าไปล่ะฮะ” ดวงตากลมลอบมองบ้าง เห็นประตูแง้มออกเป็นช่องเล็กๆพอมองเห็นความเป็นไปในห้องได้
“อืม..เสือยอมทานอาหารของพ่อแล้วล่ะเมษ”
พ่อมองเข้าไปในห้อง พี่เสือทานข้าวต้มจนหมด ทว่ามีอย่างหนึ่งที่เมษาเห็นแล้วต้องอ้าปากค้าง พี่ตุลย์เช็ดปากให้พี่เสือ..มันจะด้วยอะไรก็แล้วแต่หากไม่ใช่นิ้วมือพี่ตุลย์เอง
คุณพระคุณเจ้าช่วย..พี่เสือของเขายอมให้คนอื่นแตะต้องตัวแล้วเหรอ
ปกติพี่เสือยอมให้คนอื่นเข้าใกล้ที่ไหน ขนาดเมษาเองยังต้องทิ้งระยะห่างไว้ไม่น้อยกว่าสองเมตรด้วยซ้ำ เพราะเข้าใกล้ทีไรมีแต่เรื่องทุกที ยิ่งตอนทำงานเมษไม่อยากเข้าใกล้เลยเพราะพี่เสือหงุดหงิดง่ายกว่าปกติ
“เมษว่าพี่เสือเขายอมเปิดใจนิดหน่อยแล้วมั้ง”
“สักนิดก็ยังดี..พ่อทำผิดกับพี่เสือไว้มาก”
เมษาพยักหน้าหงึกหงัก เรื่องระหว่างพี่เสือกับพ่อ เมษไม่ค่อยรู้เพราะพี่เสือไม่ค่อยเปิดปากเท่าไหร่ เรื่องทั่วไปยังไม่ค่อยพูด อย่าว่าเรื่องส่วนตัวเลย พี่เสือปิดเงียบสนิท
ศักดิ์สิทธิ์แอบมองลูกชายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาเคยคิดว่าเสือจะไม่ให้อภัย จะโกรธเกลียดเขาที่ทำไม่ดีไว้กับลูกชายมาหลายปี ถึงเวลาแล้วสิ..พ่ออย่างเขาควรได้ดูแลลูกบ้าง
“พ่อ..เมษอยากเข้าไปหาพี่เสือ”
“หืม..กลายเป็นเด็กติดพี่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
เมษายู่ปาก ไม่ใช่ว่าติดพี่ แต่พี่เสือมีแรงดึงดูดต่างหาก..
พ่อลูกแอบมองคนในห้องจนพี่เสือทานข้าวต้มเสร็จ เมษาอยากเข้าไปหาใจจะขาดแต่กลัวว่าพี่เสือจะป่วยอีกรอบเลยเดินคอตกกลับไปเงียบๆ ทีพี่ตุลย์..พี่เสือยังยอมให้อยู่ใกล้เลย แล้วทีกับเมษ..พี่เสือเกลียดเมษหรือเปล่า
บรรยากาศในห้องเงียบงับ ตุลามองคนป่วยดื่มน้ำเสร็จถึงได้ยกแก้วเปล่าไปเก็บ หลายวันมานี้เขารู้สึกเหมือนกลายเป็นบุรุษพยาบาลจำเป็นอย่างไรไม่รู้ หากเทียบกับการต้องอยู่บ้านแล้วนั่งอ่านหนังสือเบื่อๆ..เขาสู้มาโรงพยาบาลดีกว่า
“ทานแอปเปิ้ลไหม พ่อคุณปอกเก็บไว้ให้”
เสือเงียบ..พ่อทำข้าวต้มไว้ให้ไม่พอ ยังปอกผลไม้เผื่อไว้ด้วย..ลองทานสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง “ครับ”
เมื่อยังเด็ก..เสือคิดว่าตัวเองเป็นเด็กที่โชคดีที่สุด พ่อรักเสือ ดูแลเสือเป็นอย่างดี ส่งไปเรียนโรงเรียนดังๆหลายที่ เสือขอเรียนเปียโนกับศิลปะ พ่อก็ส่งไปเรียน ส่วนแม่..ไม่ต้องพูดถึง แม่หนีพ่อไปตอนเสืออายุสิบขวด หลังจากนั้นพ่อก็เปลี่ยนไป..เปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม เสือเจ็บปวดแต่อดทน พยายามเข้าใจ แต่ยิ่งทำเท่าไหร่มันก็ว่างเปล่า
ตั้งแต่นั้นมาเสือตีตัวออกห่าง กลายเป็นเด็กมีปัญหา..ไม่ยอมรับใครง่ายๆ เมื่อสูญเสียความอบอุ่นนั้นไป ยิ่งกับป้าข้างบ้านที่ชอบกระแนะกระแหนแล้ว ยิ่งตกย้ำความจริงว่าเสือ..เป็นลูกโสเภณีไร้ความรับผิดชอบคนหนึ่งก็เท่านั้น
แต่พ่อละเลยเสือทำไม..ตอนนี้เสือยังไม่เข้าใจ
มาทำดีด้วยตอนนี้ทำไม..เมื่อก่อนขยันสร้างบาดแผลในใจเสือตลอด..
“คิดอะไรอยู่”
“เปล่า”
เสือหยิบแอปเปิ้ลมากิน พ่อปอกไว้พอดีคำ ให้ลูกชายทานได้สะดวก ทว่าเสือยังไม่สนิทใจ..
“ผมอยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว” ร่างผอมเงยหน้ามองตุลา เขาอยู่โรงพยาบาลเหมือนเป็นง่อย ไปไหนก็ไม่ได้ โทรหานิคกี้ก็ไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายงานยุ่งไม่น้อย พอมาเป็นแบบนี้ทุกคนก็เปลี่ยนไป มาอกเอาใจเสือราวกับคนแปลกหน้า
เสือไม่ต้องการ..
เขาอยู่คนเดียวจนชินแล้ว เมื่อก่อนน้ำหนักไม่ได้น้อยขนาดนี้ ยังพอมีเนื้อหนังบ้าง แต่ช่วงที่ทำงานเก็บเงินเตรียมซื้อคอนโด เขาทำงานหนักเกินไปจริงๆ
“แล้วแต่คุณลุง ถ้าคุณอยากออกเร็ว..ลองไปคุยกันดูสิ” หนุ่มนักเรียนนอกพอจะรู้จักล่อลวงคนหัวแข็งบ้าง แต่อย่างเสือหรือ..จะยอมทำ
“ผมอยากคุยกับ..เขา”
เป็นหน้าที่ตุลาที่ต้องพาคุณลุงเข้ามา เพราะอีกฝ่ายได้แค่แอบมองลูกชายอยู่ห่างๆ ส่วนเมษากลับห้องไปแล้ว อย่านึกว่าตุลาไม่รู้ว่าเจ้าเด็กแสบแอบมายืนมาอยู่กับคุณลุง และไม่กล้าเข้ามาด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวพี่เสือโกรธแล้วไม่ยอมคุยด้วย
ตุลย์ชักอยากรู้แล้วสิ..ว่าเสือมีดีอะไร
“เสือมีอะไรอยากคุยกับพ่อเหรอ”
“ผมอยากออกจากโรงพยาบาลวันนี้ คุณ..ช่วยทำเรื่องให้หน่อยได้ไหมครับ”
พ่อปวดใจ ลูกไม่เรียกเขาว่าพ่อ ซ้ำยังทำกิริยาห่างเหินจนเหมือนคนแปลกหน้าอีก ศักดิ์สิทธิ์รู้ดีว่ามันเป็นผลพวงมาจากเรื่องในอดีต ถ้าอยากแก้ไขตอนนี้คงต้องใช้เวลา
“ได้สิ..พ่อจัดการให้เสือได้เสมอ”
พ่อทำให้เสือได้เสมอ..
ตุลาได้แต่ถอนหายใจ มันไม่ใช่เรื่องของเขาสักนิด ทว่าฟังแล้วยังรู้สึกเจ็บปวดแทนคุณลุงเลย อาการเฉยชาของลูกชายคนเดียวมันน่าน้อยใจเสียที่ไหน หากจะโทษเสือคงไม่ได้เช่นกัน
“คุณลุกมาอาบน้ำไหวหรือเปล่า ให้ผมช่วยไหม”
ดวงตาคมตวัดมองอย่างขุ่นเคือง ตุลาพูดเหมือนเขาเป็นเด็กอมมือไม่ประสีประสาอย่างนั้นแหละ “ผมไม่ใช่เด็ก ผมทำเองได้”
“เหรอ..ผมนึกว่ากำลังเลี้ยงเด็กไม่รู้จักโตเสียอีก”
หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายช่วยดูแลเขา ป่านนี้คงโดนเหมือนเมษาไปนานแล้ว ว่าไป..วันนี้เสือไม่เห็นเจ้าเด็กวุ่นวายคนนั้นเลย
“เมษาอยากมาหาคุณนะ แต่กลัวโดนกัด เลยได้แต่อยู่ในห้องเฉยๆ” หนุ่มนักเรียนนอกลอบมองแววตาที่เปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของเสือ มันวูบไหวแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว
อะไรที่เคยชิน..พอมันหายก็อดคิดถึงไม่ได้..
“ก็ดีแล้ว..ผมจะได้อยู่อย่างสงบเสียที”
ตุลาส่ายหน้ากับคนปากแข็งก่อนยื่นผ้าเช็ดตัวให้ ส่วนคุณลุงออกไปจัดการอะไรๆให้ลูกชายคนเดียวแล้ว..
เห็นทีพอกลับบ้านไป คุณลุงคงดูแลลูกชายราวไข่ในหิน อาหารไม่ขาดตกบกพร่องสักมื้อ เขาเห็นด้วยมากๆที่เสือผอมจนเกือบเหมือนกระดูกเดินได้ ผิวขาวซีด ทั้งยังดูเหมือนคงไม่ค่อยแข็งแรงสักนิด ออกจะเหมือนคนขี้โรคด้วยซ้ำ หากมีเนื้อหนังขึ้นมาเหมือนเจ้าเมษาสักหน่อย เสือคงดูดีไม่น้อย..
ปุจฉา: พี่เสือน้ำหนักเท่าไหร่ดี? หุๆ :o8:
มาเมาท์มอยกันดึกๆ เพิ่งตรวจคำผิดเสร็จเมื่อกี๊จริงๆ T________T ปวดตามากเลย :o12:
เพราะฉะนั้นแล้ว แง่มๆ เมนท์ให้เค้าหน่อยนะ :impress2: ไม่อะไรมาก 5555
ชอบที่เป็นอยู่เพราะยาวดีๆ อิอิ
ใครเคยเป็นแบบพี่เสือบ้าง? อิอิ ไม่ชอบเมษาเพราะ................
เอื้อออออ ไว้เจอกันตอนหน้า
ขอโทษด้วยนะที่พี่เสือกับพี่ตุลย์งุงิๆกันน้อยมากๆ เค้าขอเขียนแบบนี้ไปก่อนแล้ว
รุกมากเดี๋ยวเสือตกใจวิ่งหนีเข้าป่าลึกๆไปหาสามี เอ๊ย มิใช่ ไปหาอาหาร
-
เย้ๆ เสือเริ่มเปิดใจแล้ว ตุลล์เก่งจัง สามารถทำให้เสือเปิดใจได้ด้วย น่ารักจัง
-
ใครเคยเป็นแบบพี่เสือบ้าง? อิอิ ไม่ชอบเมษาเพราะ................
(-__-)/ ยกมือว่าเป็น เราขี้รำคาญอย่างแรง
บวกกับนิสัยทำอะไรเองหมด ไม่ชอบมีอะไรมาวิ่งวนๆ ข้างตัว
-
พี่เสือเริ่มเปิดใจแล้ว
ดีใจแทนคุณพ่อแล้วก็น้องเมษด้วย
หวังว่าอีกไม่นานพี่ตุลย์คงช่วยเป็นกำลังใจให้เสือได้บ้างงงงง
-
ขอโทษที่เม้นยาวไม่ได้นะคะคนเขียน
คิดอะไรไม่ออกจริงๆน้ำตาเต็มหน้า
รู้สึกไปกับเสือด้วยเลยข้างในลึกๆ
แผลบางอย่างมันต้องใช้เวลาถึงจะหาย
แต่แผลบางอย่างถ้ามันเรื้อรังมากๆอาจไม่หาย
เอาใจช่วยให้แผลของเสือไม่ใช่แผลเรื้อรัง
ปล.มาต่อเร็วๆนะคะ
-
อยากให้พี่เสืออวบๆเพราะตอนกอดจะได้นิ่มๆใช่มั้ย เค้ารู้ทันหรอก5555
-
ขอเข้ามาลลุ้นเรื่องนี้ด้วยคน อิอิ
-
อ่านไปอ่านมา เมษานี่ก้น่ารำคาญนิดๆแล้วแฮะ
ไม่ให้เสือมีเวลาส่วนตัวบ้างเลย ยังอยู่โรงบาลเงี้ย ก็จะไปหา(แอบเชียร์ตุลาเสือในใจ คิคิ)
เอาซัก 58 กำลังดีนะ ถ้าผอมมากๆอ่ะ หรือไม่ก็ซัก 65 แต่ก็ดูมีเนื้อหนังไปหน่อยอ่ะ คิคิ
-
หนัก 40 โล
-
กรี๊ดดดมาแล้วววว :o8:
คุณพ่อขราาาาา ไม่เป็นไรค่ะ ยังไม่สายเกินไป ต่างฝ่ายต่างรักกัน เสือก็แค่เด็กขาดไปเพราะความไม่เข้าใจ ในสิ่งที่คุณพ่อทำ เริ่มใหม่ได้นะคะ น้องรอความรักจากคุณพ่อเสมอ แต่แค่ตอนนี้น้องไม่กล้าเดินออกมารับมันไปจากคุณพ่อเพราะกลัวจะเจ็บปวดอีก :กอด1: :กอด1:
ส่วยพีุ่ตุลย์ขราาาาา จัดการปลาบเด็กดื้อให้อยู่หมัด เลยนะคะ ถ้าน้องเลิกปิดตัวเองน้องเสือต้องน่ารักมากๆแน่ ส่วนเมษมาให้พี่ฟัดซักทีเถอะ :man1: น่ารักเกิ๊นส์ มาๆๆ มาว่างแผนกันดีกว่า ให้พี่เสือกับพี่ตุลย์ อะจิ๊กๆ กัน :laugh: :laugh:
-
ปุจฉา : พี่เสือน้ำหนักเท่าไร
(ถ้ารู้ส่วนสูงก่อน อาจจะเดาง่ายกว่านี้)
วิสัจฉนา : 50 กิโล ค่ะ > เดาล้วนๆ เอ่อ บวกลบ อีก 5 กิโลค่ะ
พี่ตุลย์อย่างแกล้งเค้ามากนะ เดี๋ยวนี้โดนงอน :o8:
-
คงต้องให้ระยนะเวลาค่อย ๆ เปิดใจพี่เสือหล่ะนะ
รู้สึกอยู่คนเดียวมานาน อยู่ ๆ คนอื่นก็วิ่งเข้าหายังไงมันก็ไม่สนิทใจอยู่ดี
-
อ่านตอนแรกอิมเมจพี่เสือนี่ ตัวโต หน้าโหด ดุ มีรอยสักบ้าง(?) อะไรงี้
แต่จริงๆเเล้วนี่ เคะสุดๆ :laugh:
แต่ก็คิดเล่นๆตั้งเเต่ตอนแรกๆว่าให้คู่กะตุลย์ก็ดีนะ
ปรากฎว่าใช่ด้วย o13
-
มาโบกฟ้ายไฟเสือเดระ คิคิ
-
พี่เสือน่าจะลองเปิดใจคุยกับพ่อดูสักครั้ง
อย่ามัวแต่คิดไปเองสิ
-
ถึงช่วงตอบคอมเมนท์ แง่มๆ *พิงไหล่พี่เสือ*
พี่ตุลย์ : ไปรอที่เตียง (เราตอนอ่าน > :a5:)
อร๊าย พี่ตุลย์บ้า :impress2: (< คิดอยู่คนเดียว)
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
ว่าแต่อีตานิคกี้นี่ยังไงกันล่ะเนี่ย
เอิ่ม.. คิดลึกอ่ะ >/////< ไปรอที่เตียงไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ถ้าไม่พูดนี่เค้าก็ไม่คิดเหมือนกัน 55555
ตานิคกี้เหมือนผู้ปกครองของพี่เสือนิดๆนะ ตามที่เค้าคิดไว้ :laugh:
พี่เสือสู้สู้ :L2:
คนแต่งสู้สู้
พี่เสือสู้ไม่ไหวแล้ว พี่ตุลย์เลยมาสู้แทน ก๊ากๆ
เดี๋ยวจะเขียนตอนต่อไปเร็วนี้แหละจ่ะ
เย้ๆ เสือเริ่มเปิดใจแล้ว ตุลล์เก่งจัง สามารถทำให้เสือเปิดใจได้ด้วย น่ารักจัง
เค้าว่าอีกนานเลยกว่าพี่ตุลย์จะได้ครอบครองความคิดเสือ (เอ๊ะยังไงนี่) อิอิ
ใครเคยเป็นแบบพี่เสือบ้าง? อิอิ ไม่ชอบเมษาเพราะ................
(-__-)/ ยกมือว่าเป็น เราขี้รำคาญอย่างแรง
บวกกับนิสัยทำอะไรเองหมด ไม่ชอบมีอะไรมาวิ่งวนๆ ข้างตัว
อิอิ อย่าเพิ่งรำคาญเมษานะ งุงิๆ
เดี๋ยวต่อๆไปคงได้รำคาญกว่านี้แน่ๆ 555555555555
จริงๆแล้วพี่เสืออาจจะไม่ชอบเมษาเพราะอิจฉาน้องมันก็เป็นได้นะ ฮิๆ
พี่เสือเริ่มเปิดใจแล้ว
ดีใจแทนคุณพ่อแล้วก็น้องเมษด้วย
หวังว่าอีกไม่นานพี่ตุลย์คงช่วยเป็นกำลังใจให้เสือได้บ้างงงงง
เริ่มน้อยๆ นี่แค่แง้มประตูเบาๆ ถ้าเค้าเป็นพ่อพี่เสือคงน้ำตาไหลพรากแน่ๆ ลูกยอมแล้ว T///T
อีกไม่นานหรอกมั้ง เค้าว่านี่พี่เสือกับตุลย์อยู่ด้วยกันนานขึ้นแล้วนะ ไม่ค่อยมีโมเมนท์ฟินๆเลย
ขอโทษที่เม้นยาวไม่ได้นะคะคนเขียน
คิดอะไรไม่ออกจริงๆน้ำตาเต็มหน้า
รู้สึกไปกับเสือด้วยเลยข้างในลึกๆ
แผลบางอย่างมันต้องใช้เวลาถึงจะหาย
แต่แผลบางอย่างถ้ามันเรื้อรังมากๆอาจไม่หาย
เอาใจช่วยให้แผลของเสือไม่ใช่แผลเรื้อรัง
ปล.มาต่อเร็วๆนะคะ
ไม่เป็นไรนะคะ *ยื่นยาดม*
อิอิ เค้าว่าหลายคนคงเคยเป็นแบบพี่เสือในช่วงระยะเวลาใดเวลาหนึ่งของชีวิตนะ
ซึ่งคนเขียนก็เจอมาเหมือนกัน กว่าจะผ่านมาได้ก็ร้องไห้เป็นปิ๊บ TT
สำหรับพี่เสืออาจจะช้าหรือเร็ว อยู่กับแผลว่าลึกแค่ไหนแล้วกันเนอะ
อยากให้พี่เสืออวบๆเพราะตอนกอดจะได้นิ่มๆใช่มั้ย เค้ารู้ทันหรอก5555
พี่ตุลย์จะได้กัดง่ายๆด้วยแหละ
เสือผอมแล้วไม่ค่อยอร่อยๆ
ขอเข้ามาลลุ้นเรื่องนี้ด้วยคน อิอิ
ขอบคุณที่หลงเข้ามานะคะ ฮิๆ :o8:
อ่านไปอ่านมา เมษานี่ก้น่ารำคาญนิดๆแล้วแฮะ
ไม่ให้เสือมีเวลาส่วนตัวบ้างเลย ยังอยู่โรงบาลเงี้ย ก็จะไปหา(แอบเชียร์ตุลาเสือในใจ คิคิ)
เอาซัก 58 กำลังดีนะ ถ้าผอมมากๆอ่ะ หรือไม่ก็ซัก 65 แต่ก็ดูมีเนื้อหนังไปหน่อยอ่ะ คิคิ
อย่าเพิ่งรำคาญน้องเมษนะ หุๆ
น้องเมษแค่อยากอยู่กับพี่เสือเท่านั้นเองแหละ ตอนนี้ปิดเทอม ไม่ค่อยมีไรทำด้วย 5555
เอาจริงๆกะน้ำหนักผู้ชายผอมๆไม่ค่อยถูก TT
หนัก 40 โล
ผอมไปแล้วนั่นนนนนนนน สัก 50 ต้นๆไหวป่ะ อิอิ
กรี๊ดดดมาแล้วววว :o8:
คุณพ่อขราาาาา ไม่เป็นไรค่ะ ยังไม่สายเกินไป ต่างฝ่ายต่างรักกัน เสือก็แค่เด็กขาดไปเพราะความไม่เข้าใจ ในสิ่งที่คุณพ่อทำ เริ่มใหม่ได้นะคะ น้องรอความรักจากคุณพ่อเสมอ แต่แค่ตอนนี้น้องไม่กล้าเดินออกมารับมันไปจากคุณพ่อเพราะกลัวจะเจ็บปวดอีก :กอด1: :กอด1:
ส่วยพีุ่ตุลย์ขราาาาา จัดการปลาบเด็กดื้อให้อยู่หมัด เลยนะคะ ถ้าน้องเลิกปิดตัวเองน้องเสือต้องน่ารักมากๆแน่ ส่วนเมษมาให้พี่ฟัดซักทีเถอะ :man1: น่ารักเกิ๊นส์ มาๆๆ มาว่างแผนกันดีกว่า ให้พี่เสือกับพี่ตุลย์ อะจิ๊กๆ กัน :laugh: :laugh:
ก๊ากๆ เห็นด้วยทุกประการ คุณพ่อไม่ต้องเสียใจนะคะะะะ พี่เสือเขาแค่ยังไม่กล้าเท่านั้นเอง
NOoTune นี้ออกตัวแรงมากๆเลย 555555555555 มีชวนน้องเมษไปวางแผนอีกแล้ว
เค้าว่าพี่ตุลย์ต้องร่วมมือด้วยแน่ๆ เดี๋ยวพี่เสือเขาตื่นตระหนก ไม่ยอมให้จับไปอยู่ด้วย แอร๊ยๆ T///T
ไปจินตนาการเองเนอะ อิมเมจพี่เสือเป็นอย่างไร เพราะเค้ายังเลือนรางมากกกกกก อิอิ
ปุจฉา : พี่เสือน้ำหนักเท่าไร
(ถ้ารู้ส่วนสูงก่อน อาจจะเดาง่ายกว่านี้)
วิสัจฉนา : 50 กิโล ค่ะ > เดาล้วนๆ เอ่อ บวกลบ อีก 5 กิโลค่ะ
พี่ตุลย์อย่างแกล้งเค้ามากนะ เดี๋ยวนี้โดนงอน :o8:
ประมาณนั้นแหละ พี่เสือผอมกว่าเค้าอีกเหรอเนี่ยยยยยย :laugh:
พี่ตุลย์ยังจะแกล้งพี่เสือนิดๆต่อไป ไม่เยอะเกิน อิอิ หรือไปแกล้งนิคกี้ดี ก๊ากๆ
คงต้องให้ระยนะเวลาค่อย ๆ เปิดใจพี่เสือหล่ะนะ
รู้สึกอยู่คนเดียวมานาน อยู่ ๆ คนอื่นก็วิ่งเข้าหายังไงมันก็ไม่สนิทใจอยู่ดี
พี่เสือรอแปปนะคะะะะ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปแล้วกันเนอะ
อยู่คนเดียวมาหลายปี ให้สนิทใจกับใครง่ายๆคงไม่ได้หรอก
อ่านตอนแรกอิมเมจพี่เสือนี่ ตัวโต หน้าโหด ดุ มีรอยสักบ้าง(?) อะไรงี้
แต่จริงๆเเล้วนี่ เคะสุดๆ :laugh:
แต่ก็คิดเล่นๆตั้งเเต่ตอนแรกๆว่าให้คู่กะตุลย์ก็ดีนะ
ปรากฎว่าใช่ด้วย o13
ว๊าย!! :sad11: เสียใจเลย พี่เสือทำไมแมนแบบนั้นนนนนนน
ไม่นะ พี่เสือของเค้าเหมือนไม้เสียบลูกชิ้น ผอมๆ แห้งๆแบบนั้นแหละ แต่อร่อยอยู่นะ 55555555
เค้าว่าคนอ่านเซ็นส์ดีจริงๆ ตอนแรกแต่งให้เหมือนเมษากับพี่เสือ ตอนนี้ไม่ล่ะ :laugh:
มาโบกฟ้ายไฟเสือเดระ คิคิ
แง่มๆ เค้าช่วยยกด้วยคน 555555555
พี่เสือมึนๆนิดๆ สงสัยแพ้กลิ่นพี่ตุลย์อยู่
พี่เสือน่าจะลองเปิดใจคุยกับพ่อดูสักครั้ง
อย่ามัวแต่คิดไปเองสิ
แง่มๆ พี่เสือยังไม่กล้าคุยกับพ่อ อีกนานเลย เดี๋ยวต้องจัดสักหน่อยแล้ว
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะะะ
คนเขียนตอบหมดแล้วเนอะเออ หมดแล้วเนอะ ไม่ลืม
ถ้าลืมตอบขอโทษด้วยนะคะ ฮิๆ
ไว้เจอกันตอนหน้าๆๆๆๆ :angry2:
-
อ๊ายยยย เค้าชอบพี่เสือจังเลย .. :impress2:
-
แอบน้ำตาหยดเบาๆ :monkeysad:
-
:monkeysad: :monkeysad:เข้าใจพี่เสือนะแต่ก็สงสารน้องเมษา :impress3: :impress3:
-
ให้ตายเถอะ มองไม่ออกจิงๆว่าจะรักสามเศร้ารึเปล่า
แต่แบบว่าเฉยชา สุขุม เริงร่า มันจะเปงยังไงนะ
เจ้าตัวป่วนจะเปงกามเทพ หรืออารายยังไงอยากรู้แระสิ อิอิ
ขอรออ่านด้วยคนนะค๊าฟฟฟ^^
-
ชอบเมษาจัง จุ้นดี 5555
-
สงสัยงานนี้น้องเมษจะได้เป็นแค่น้องสินะ อิอิ พี่ตุลย์กับน้องเสือ แซ่บกว่าเห็นๆ หุหุ
-
เด็กดื้อต้องเจอกับคนเอาจริงสินะ
-
Brothers
Chapter 5 – The Cordiality
เสือกลับมาอยู่บ้านได้เกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว ความเปลี่ยนแปลงในบ้านทำให้เขาอึดอัดใจ พ่อเข้าหาเขามากขึ้น ส่วนแม่ของเมษาก็ยังรักษาระยะห่างเท่าเดิม ยกเว้นอย่างเดียวลูกชายคนเล็กที่ดูเหมือนไม่พยายามมาวุ่นวาย ทว่าสายตายังสอดส่องอยู่เสมอ
“เสือ วันนี้พ่อทำแขนงหมูกรอบกับต้มยำเห็ดให้ เสือลองทานดูสิ” พ่อยกถาดอาหารมาให้เสือถึงห้อง เขาไม่เงยหน้ามอง เพียงแค่มุ่นคิ้วแสดงออกถึงความรำคาญเต็มทน รู้ว่าไม่ดี..แต่อดทำไม่ได้ เสือรู้สึกเหมือนพ่อพยายามเอาใจ..หรือมันเป็นเพียงความรู้สึกผิดกันแน่
“อย่าอดข้าวอีกนะเสือ” ศักดิ์สิทธิ์ถอนหายใจเฮือก เมื่อสามวันก่อน เขาทำอาหารไปให้เสือเหมือนเคย แต่ลูกไม่ยอมแตะสักนิด แถมยังทิ้งจนเย็นชืดอีกต่างหาก เสียใจก็เสียใจหรอก..แต่พ่อพยายามเข้าใจว่าเสือยังจมอยู่ในความเจ็บช้ำ
ศักดิ์สิทธิ์ยืนรอการตอบรับ แต่มันยังเหมือนเดิม เสือไม่สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อจนเป็นเขาเสียเองต้องออกมาเงียบๆ
ลับหลังพ่อ เสือเหลือบตามองอาหารข้างกาย มันส่งกลิ่นหอมฉุยน่าทาน อีกทั้งยังจัดแต่งได้สวยงามสมกับอดีตเชฟโรงแรม ปลายนิ้วผอมแตะขอบจานที่แอบเลอะด้วยน้ำเบาๆก่อนชิม มันอร่อยมาก..มากเสียจนไม่กล้าแตะต้อง
เสืออยากรู้เหมือนกันว่าพ่อจะอดทนทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่..
เจ้าชายน้ำแข็งเก็บกระดาษบนโต๊ะออกจนหมด เขาหันมาพินิจอาหารตรงหน้า แขนงหมูกรอบ..พ่อเคยทำให้ทานตอนเด็กๆ จากที่ไม่ชอบผักก็กลับมาชอบเพราะความอร่อยของมัน ทว่านับจากนั้นมันเสือก็ไม่เคยเห็นมันอีกเลย
ปลายนิ้วผอมแตะช้อนกับส้อม ค่อยๆละเลียดอาหารตามนิสัย
ปกติแล้วศักดิ์สิทธิ์มักแอบหวังลึกๆว่าลูกชายจะทานอาหารมากขึ้น เพราะทุกครั้งมันก็แค่ครึ่งหนึ่งหรือประมาณหนึ่งในสามของอาหารทั้งหมด ก่อนเขาห้องเขาต้องทำใจ..กับเรื่องตรงหน้า หากลูกไม่รับ..หากลูกไม่ทาน พ่อไม่กล้าบังคับใจเสือ
“เสือ พ่อเข้าไปหน่อยนะ” เขาเคาะประตูห้องสามครั้ง แต่มันก็เงียบเหมือนเดิม
ภายในห้องเย็นเฉียบ ร่างผอมของลูกชายนอนอยู่บนเตียง เป็นเรื่องแปลกที่ศักดิ์สิทธิ์ไม่เคยเข้ามาเห็นเสือนอนหลับ เรียกได้ว่าลูกชายคนโตนอนน้อยมากหรือบางทีไม่ได้นอนเลยก็มี เขาน่าจะเข้าใจตรงนั้นและไม่ควรบั่นทอนลูกซ้ำสอง
พ่อหันไปมองถาดอาหาร มันพร่องไปเยอะกว่าเดิม มีน้ำผลไม้หมดไปครึ่งแก้ว..เขาดีใจจนพูดไม่ออก
ศักดิ์สิทธิ์เดินมาหาลูกชาย เสี้ยวหน้าของเสืออ่อนหวานน่ารักเหมือนแม่ รูปร่างผอมบางปูดโปนจนเห็นกระดูกไหปลาร้าทำเอาพ่อปวดใจ เพราะเสือไม่ค่อยได้ทานข้าวหรือเขาไม่สนใจกันแน่ พ่อค่อยคลี่ผ้าห่ม..ห่มร่างลูกชายด้วยความรัก
ท่าทางคงเหนื่อยมาก..
ตุลาถอดแว่นออกแล้วหลับตาลงสักพัก แม้มีดีกรีเป็นหนุ่มนักเรียนนอกท่าทางความรู้มาก หากพูดถึงประสบการณ์แล้วเขามีน้อยกว่าไอ้เปรมชนิดเทียบไม่ติด
“ไอ้ตุลย์ เป็นอะไรของมึง”
“ปวดตา”
เพื่อนสนิทเงยหน้ามองแล้วมุ่นคิ้ว ปกติมันเคยบ่นเสียที่ไหน “เป็นอะไร กูบอกแล้วว่าอย่าโหมงานหนัก มึงเพิ่งทำใหม่ก็แบบนี้แหละ ไฟแรง พอนานวันอย่างกับแก๊ซเฉื่อย”
“ช่วงนี้กูมีเรื่องให้คิดเยอะ”
“เรื่องของคนร่วมงานหรือไง” เปรมหัวเราะน้อยๆก่อนพูดต่อ “เขาไม่เป็นอะไรหรอกน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็มาทำงานได้เหมือนเดิมแล้ว”
“มึงก็พูดไป เห็นสภาพตอนนั้นกูยังตกใจไม่หาย”
“เอาจริงนะ ตั้งแต่ร่วมงานกันมา กูนึกว่าเขาเป็นโรคอะไรสักอย่างแน่ๆ” เปรมเคยทำงานกับเสือมาก่อนหน้านี้แล้ว อีกฝ่ายขยัน ตั้งใจ และเอาจริงจนเขาหวาดหวั่น อีกทั้งยังพูดจาไม่ไว้หน้าใคร เขาเลยระวังเป็นพิเศษ
ครั้งหนึ่งที่เคยพลาด เปรมโดนเสือฉะต่อหน้าต่อตา ชนิดที่ว่าเขาอยากหาปี๊บมาคลุมหัว และจากวันนั้นเขาก็ขยาดกับการทำงานกับเสือเหลือเกิน ไม่คิดว่าวันหนึ่งต้องมาเจอกัน..แม้มันเป็นการพบที่ไม่สวยเท่าไหร่
“กูคิดเหมือนมึงนั่นแหละ นี่ถ้าไม่รู้จริงๆบอกว่าเป็นลูคิเมียกูก็เชื่อนะ” ว่าไปก็คิดถึงคนๆนั้น แถมเมษายังโทรมาปรับทุกข์ น้อยใจบ่อยๆที่เข้าใกล้พี่เสือไม่ได้ “ตอนเย็นมีอะไรที่กูต้องทำอีกไหม”
เปรมเลิกคิ้วมอง ความจริงวันนี้เจ้านายอยากพานักเรียนนอกไปเลี้ยงใจจะขาด หากไม่ติดว่าวันนี้เป็นวันเกิดของภรรยา “ไม่มีแล้ว ทำไม..มึงมีนัดกับสาวที่ไหน”
สมัยเรียน ไอ้ตุลย์ของเขาสาวเพียบ แต่ละคนสวยสดทั้งนั้น แต่มันไม่ค่อยให้ความสนใจเท่าไหร่ นอกจากตั้งใจเรียน แต่มีอยู่คนๆหนึ่งที่เปรมเห็นมันแอบมองเหมือนกัน
“เปล่า กูจะไปดูน้องกูสักหน่อย”
“น้องที่บ้านเหรอ น้องคนไหน..มึงยังไม่เล่าให้กูฟังเลยนะว่าเสือกับมึงนี่เป็นอะไรกัน”
ตุลาปิดคอมพิวเตอร์ เก็บแฟ้มงาน เก็บของใส่กระเป๋าเตรียมตัวออกจากห้องเรียบร้อยแล้ว “เป็นพี่ของเมษาไง”
“มึงก็เลยเป็นพี่ชายคุณเสือด้วยใช่ไหม”
“งั้นมั้ง”
จริงๆแล้วตุลย์ก็แค่เป็นห่วงเด็กเมษาเท่านั้น น้องเขาเคยอยู่สุขเสียที่ไหน ต้องหาเรื่องถูกว่าหรือไม่ก็เจ็บตัว ต่อให้มีเจ้าปุ้มปุ้ยหมาแสนรู้ก็เถอะ มันคงไม่ช่วยคลายเหงาเท่าไหร่หรอก อีกเหตุผลหนึ่งคือตุลย์อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเมษาถึงชอบเข้าใกล้เสือนัก
มันต้องมีเหตุผลสิ..
“กูไปนะไอ้เปรม”
“ขับรถดีๆล่ะมึง อย่าใจลอย” เห็นเพื่อนเป็นแบบนี้ เปรมก็อดอิจฉามันไม่ได้ ครอบครัวมันแตกแยกก็จริงแต่มันไม่เคยแสดงท่าทีน้อยอกน้อยใจเลย ต่างจากเขาพ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน แต่แทบไม่เคยเห็นหน้ากัน ต่างคนต่างทำงาน นานๆทีอยู่พร้อมหน้า
แบบนี้เขาต้องรีบหาเมียแก้เหงาหรือเปล่า..
ช่วงเย็นแล้ว คนกลับบ้านกันเยอะแยะ ปัญหาที่หนีไม่พ้นคือรถติด มันไม่ทำให้เขาหงุดหงิดใจหรอก ..นิสัยใจเย็น ไม่วู่วามก็ดีแบบนี้ ตุลาเหลือบมองอาหารที่ซื้อไปฝากแม่กับเมษา หวังว่ามันยังคงความอร่อยอยู่นะ
กว่าจะถึงบ้านแม่ก็ปาไปเกือบหกโมงเย็น ภายในบ้านเงียบเหงาแปลกๆ สงสัยเพราะลูกชายจอมซนไม่ได้ออกไปร่าเริงที่ไหนล่ะมั้ง ดวงตาสีเข้มลอบมองเข้าไป เห็นเมษากำลังอาบน้ำให้เจ้าตูบอย่างทุลักทุเลก็อดหัวเราะไม่ได้ อาบทั้งคนอาบทั้งหมา
ตุลย์ถือเป็ดย่างเข้าไปในบ้าน ไม่ลืมทักทายเมษา “เมษ ทำอะไร จะฆ่าปุ้มปุ้ยเหรอ”
“พี่ตุลย์ มานานหรือยัง เมษขอโทษที่ไม่ได้ออกไปรับ” เมษารู้สึกดีใจ มีแขกมาเยี่ยมบ้าน อย่างน้อยก็ทำให้เขามีเพื่อนคุย
“มาพอจะเห็นหมาอาบน้ำด้วยกันนั่นแหละ” ว่าจบก็รีบวิ่งเข้าบ้าน เพราะกลัวเด็กแสบเอาฝักบัวมาฉีด
“แม่ครับ ผมซื้อเป็ดมาฝาก เห็นเมษาบ่นอยากกิน” แม่ยิ้มกว้าง รับเป็ดย่างจากลูกชายคนโต พอตุลามาที่บ้าน ก็ช่วยปัดเป่าบรรยากาศแปลกๆออกไปได้บ้าง ส่วนพ่อก็ง่วนอยู่กับการทำอาหารให้ใครบางคนจนไม่สนเลยว่ามีแขกมา
“ไม่เห็นต้องลำบากเลย”
“ไม่ได้ลำบอกอะไรหรอกครับ ดีซะอีก..ผมอยากดูแลแม่บ้าง”
แม่หัวเราะน้อยๆ เดี๋ยวนี้ลูกชายปากหวาน สงสัยฝึกปรือไปจีบสาวที่ไหนแน่ๆ “พูดแบบนี้แม่รักตายเลย”
“อย่ารักผมมากล่ะ เดี๋ยวเมษาน้อยใจ”
“แม่รักลูกเท่าๆกัน ไปนั่งรอก่อนไป..เดี๋ยวแม่จัดอาหารเสร็จแล้วเรียก”
ตุลาส่ายหน้า อยากช่วยแม่กับคุณลุงจัดการอาหารมือเย็น เห็นแล้วก็เหนื่อยใจ..มีลูกชายแต่ไม่มีใครยุ่งกับงานครัวเลย ท่านทั้งสองอายุมากแล้ว ไม่ได้แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน
“คุณลุงทำอาหารแบบนี้ทุกครั้งเลยเหรอครับ”
“ก็ตั้งแต่เสือกลับมาบ้านนั่นแหละ เขาก็ทำเรื่อยๆ เหลือเยอะบ้าง น้อยบ้าง แต่ไม่เคยยอมแพ้..แม่ล่ะเห็นใจจริงๆเลย ไม่รู้ว่าเสือใจแข็งไปถึงไหน” แม่บ่นแต่อมยิ้ม นานๆเห็นพ่อยอมเข้าครัวเพื่อคนอื่นบ้าง เพราะปกติแล้วแม่จัดการเองตลอด
“แยกอีกจานเหรอครับ”
“ใช่จ่ะ..เสือไม่ยอมลงมาทานข้าว เขาก็เป็นห่วงกลัวลูกชายเขาโรงพยาบาล ถึงได้ยอมทำขนาดนี้”
ตุลานึกอยากขึ้นไปอุ้มคนข้างบนเดี๋ยวนั้น ไม่รู้เลยหรือว่าทำร้ายจิตใจคนอื่นแค่ไหน ทว่าเขาตัดสินไม่ได้ การกระทำของคนๆหนึ่งมันต้องมีมูลเหตุ คงไม่ใช่ตามอารมณ์หรอก
“ผมจัดการให้ไหมครับ”
“หืม..ตุลย์นี่นะ จะไปทำอะไรน้องล่ะ” แม่ถาม ขนาดพ่อ..เสือยังไม่ค่อยยอมเลย แล้วตุลย์คนแปลกหน้าหรือเสือจะฟัง
“แม่ไม่รู้อะไรแล้ว ผมจัดการมานัดต่อนัดแล้ว เคยพลาดที่ไหน” พูดจบก็หันไปหาคุณลุงที่ง่วนอยู่กับการทำอาหารสำหรับเจ้าชายน้ำแข็ง “คุณลุงครับ”
ศักดิ์สิทธิ์หันหลัง เห็นตุลายืนช่วยแม่จัดอาหารอยู่ “อ้าว..มานานแล้วเหรอ”
“สักพักแล้ว คุณลุงไม่ได้ยินคงเพราะสนใจทำอาหารอยู่”
“นิดหน่อยน่ะ”
เห็นแล้วปวดใจแปลบๆ เสือ..คนๆนั้นได้รับความเอาใจใส่อย่างท่วมท้นแต่ไม่ยื่นมือออกมารับเสียที ทั้งเมษา คุณลุง แล้วก็แม่ ต่างเป็นห่วงเสือทุกคน “ผมไปตามเสือมาทานข้าวด้วยกันไหมครับ”
“ลุงลองทำแล้ว เขาไม่ฟัง ทำเหมือนลุงไม่ได้อยู่ในห้องด้วยซ้ำ”
“คุณลุงไม่ต้องเป็นห่วง ผมจัดการได้แน่นอน”
“ห้องแรกติดบันไดนะ” ศักดิ์สิทธิ์เห็นว่าไม่เสียหายหากตุลาจะเป็นคนจัดการลูกชายหัวแข็งของเขา ตอนอยู่โรงพยาบาล..เขาเห็นแล้วว่าเสือยอมอ่อนให้ตุลย์เพียงน้อยนิด แต่ก็เรียกว่ายอมแล้วกัน
อาสาออกปากขนาดนั้น แน่นอนว่าต้องทำให้สำเร็จ ตุลาหยุดอยู่หน้าประตูไม้สีเข้ม เขาเคาะสามครั้งเป็นมารยาท เมื่อทราบมาว่าเจ้าของห้องไม่ล็อคประตูและไม่เคยขานรับใดๆทั้งสิ้น
“เสือ..” ตุลาเอ่ยปากเรียก เจ้าตัวหันมองอย่างตกตะลึงก่อนทำหน้าเฉยชาเหมือนเดิม
“มีอะไร”
“ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ลงไปทานข้าวข้างล่าง”
เสือมุ่นคิ้วไม่สบอารมณ์ อย่าบอกว่าคนๆนั้นส่งตุลามาตามเขานะ ที่จริง..เสือไม่สนหรอกว่าจะได้ทานข้าวหรือไม่ได้ทาน มันไม่ได้สำคัญสำหรับเขาเลยหากคุณหมอไม่เตือนเรื่องโรคกระเพาะมา “ผมไม่อยากลงไปข้างล่าง”
“แล้วจะให้คุณลุงยกมาให้ข้างบนห้องหรือ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ”
“ผมไม่เคยขอร้องใคร ทุกคนที่ก้าวก่ายเรียกร้องเอาเองทั้งนั้น” ชายหนุ่มไม่สบอารมณ์แล้ว เขาเม้มปาก ก้มหน้าทำงานต่อ ไม่สนว่าตุลาจะยืน นั่ง หรือเดินไปมาเพื่อกวนสมาธิกัน
“ผมเองก็ไม่ชอบให้ใครทำกิริยาแบบนี้เหมือนกัน” เสียงกระซิบข้างหูขาวทำเอาเสือสะดุ้ง ระยะประชิดขนาดนี้ ไม่เคยมีคนกล้าทำกับเขา แม้กระทั่งเมษาก็ตาม ครั้นพอจะอ้าปากต่อว่า แขนแข็งแรงทั้งสองของตุลาก็คร่อมทับจากข้างหลังเสียแล้ว “หิวข้าวหรือยัง”
“ยัง!” เสือตอบกระแทกกระทั้น หากอีกคนทำเหมือนมองไม่เห็น
“เหรอ” ลมหายใจผะแผ่วรดต้นคอทำเอาเสือขนลุกเกรียว ความรู้สึกของเขามักง่ายจนน่าโมโห
“ผม..”
“คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ดี..” ตุลากระซิบ ใช้น้ำเสียงไม่คุกคาม เขาใจเย็นพอไม่ใช้ไม้แข็ง “อยากให้ผมอุ้มไปหรือเปล่า”
“ผมโตพอ..มีขาเดินเองได้”
“เหรอครับ” หนุ่มนักเรียนนอกหัวเราะเบาๆ เขาเห็นใบหน้าเฉยชาแสดงอารมณ์ออกมาบ้างเล็กก่อน ก่อนจะยอมล่าถอยมายืนข้างหลัง “คนที่เขาเป็นผู้ใหญ่พอควรจะทำยังไง หวังว่าคุณคงรู้แก่ใจ”
เสือนั่งนิ่ง หายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองว่าเขาไม่ควรอารมณ์เสียเพราะคน ‘แปลกหน้า’
ตุลาถอยหลังให้อีกฝ่ายได้ลุกขึ้นอย่างสะดวก เขามองร่างผอมบางเดินไปเข้าห้องน้ำ สักครู่ถึงได้ออกมา “เชิญครับ”
ในห้องอาหารพร้อมหน้าไปด้วยพ่อ แม่ และเมษานั่งตาแป๋วรออยู่ด้วยความสงบ น่าแปลกใจที่เจ้าเด็กไฮเปอร์ไม่แม้แต่เรียก ‘พี่เสือ’ เหมือนเคย เมษนั่งข้างแม่ ส่วนที่ว่างข้างๆพ่อเป็นของพี่เสือ
“เสือ..มาทานข้าวด้วยกันสิลูก” ศักดิ์สิทธิ์ยิ้มเมื่อเห็นลูกชายเดินเข้ามาพร้อมตุลา คิดไม่ผิดที่เขาไว้ใจ..
“ขอโทษที่มาช้านะครับ ผมต้องจัดการอะไรนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรฮะพี่ตุลย์ เมษรอได้” กับพี่เสือ..เมษก็รอได้ พอได้เห็นอีกฝ่ายมานั่งร่วมโต๊ะแบบนี้ก็อยากร้องออกมาดังๆ ในที่สุดพี่เสือก็ยอมเข้ามาแล้ว แม้จะเป็นการบังคับของพี่ตุลย์ก็เถอะ
“ฮึ่ม! เมษพูดมากนะเรา” ตุลาว่าก่อนให้เสือเดินมานั่งข้างๆคุณลุง ท่าทางเสือคงอึดอัดน่าดู
“พี่ตุลย์ก็..วันนี้เมษยังไม่ได้พูดสักประโยค” เมษายู่หน้า พี่ตุลย์ชอบว่าเมษาแบบนี้ทุกที รู้หรอกว่าหยอกเล่น แต่ก็อดงอนไม่ได้ทุกที
ศักดิ์สิทธิ์หยุดสงครามน้ำลายแค่นั้น ก่อนลูกเสือจะอารมณ์เสียไปก่อน
“เสือลองทานเป็ดดู ตุลย์ซื้อมาฝาก” พ่อตักเป็ดย่างให้ลูกชาย ก่อนรอดูเงียบๆ เสือทำอะไรเชื่องช้าก็จริงแต่เต็มไปด้วยความเด็ดขาด บางคนอาจมองว่าน่ารำคาญ สำหรับศักดิ์สิทธิ์แล้ว..ลูกดูดีเสมอ
ด้วยความที่ถูกจ้องมองจากทั้งพ่อและตุลา เสือเลยอดอึดอัดใจไม่ได้ เขารู้ว่าทั้งสองรอให้เขาชิมเนื้อเป็ดก่อนถึงจะลงมือทานส่วนของตัวเองบ้าง
“อร่อยไหมครับ” ตุลายิ้มน้อยๆ เอ่ยถามราวกับเป็นเรื่องธรรมดา
“ไม่แย่เกินไป”
“เสือชอบทานแครอทไม่ใช่เหรอลูก เดี๋ยวพ่อตักให้”
เมษานั่งตรงข้าม มองเห็นทั้งพ่อและพี่ตุลย์เอาใจใส่พี่เสือเป็นพิเศษก็อดอิจฉาไม่ได้ อิจฉาพ่อกับพี่ตุลย์นะ..ไม่ใช่พี่เสือ เขาอยากเป็นคนๆหนึ่งบ้างที่สามารถตักอาหารใส่จานโดยไม่เกรงกลัวสายตาดุดันที่คอยจ้องเมื่อเมษเข้าใกล้
“แม่..เมษอยากทำให้พี่เสือบ้าง” เมษหันไปกระซิบข้างแม่อย่างขอความเห็น เดี๋ยวเผลอทำผิดแล้วบรรยากาศเสียอีก
“เอาสิ..พี่เสือเขาชอบทานเห็ดโคนมากนะ แม่สืบจากพ่อมา” แม่ยิ้มให้ลูกชายคนเล็ก เมษาดูกระตือรือร้นทุกครั้งที่ได้ทราบข้อมูลใหม่ของพี่เสือ แม้อีกฝ่ายชอบทำร้ายจิตใจเมษาก็ตาม..
“พี่เสือ เมษขอตักเห็ดให้นะ”
ร่างผอมสบตา ไม่ยอมพูด แต่ไร้ซึ่งท่าทีคุกคาม
โอกาสตกเป็นของเจ้าชายตัวน้อยแล้ว เมษาตักเห็ดอย่างระมัดระวัง เมื่อก่อนชอบทำอะไรซุ่มซ่านจนเกือบโดนแม่ตีหลายครั้งแล้ว คราวนี้ไม่พลาดแน่นอน
เสือมองทุกการกระทำของเด็กไฮเปอร์ เมษมือสั่นนิดๆแต่ผ่านมาด้วยดี เขาช่างใจอยู่นานว่าควรทานหรือเขี่ยออก แต่ใบหน้ามีความหวังของเมษาก็ทำเอาเสือใจร้ายไม่ลง
เขาไม่ได้ใจอ่อน..เพียงแค่สงสารเท่านั้นจริงๆ
เมษาจ้องพี่เสือไม่ละสายตา เห็นพี่ค่อยๆตักข้าวปากแล้วชื่นใจ ยังดีหน่อย..พี่เสือไม่หักหน้าหรือรังเกียจเมษ
ความรู้สึกแปลกใหม่ผนึกในใจของเสือ เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าการได้อยู่พร้อมหน้ากันแบบนี้มันไม่เหงาเหมือนตอนเสืออยู่คนเดียว ทุกคนพูดคุยบ้าง ไม่มากไป ไม่น้อยไป แถมชวนเสือคุยด้วย แต่เขา..ยังเหมือนเดิมคือไม่โต้ตอบ เพียงแค่มองด้วยสายตาเท่านั้น
“ผมกลับก่อนนะครับแม่ ไปนะครับคุณลุง” ตุลายกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง ทำเป็นมองไม่เห็นเมษายืนข้างๆ
“แล้วเมษล่ะ!”
“อยู่ด้วยเหรอ นึกว่าไปนอนเล่นเกมซะแล้ว” เขาพูดติดตลกก่อนยกมือยีหัวน้องชายด้วยความเอ็นดู
หลังมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อย เสือขอตัวขึ้นไปข้างบน..ไปอยู่ในโลกของตัวเอง ห้องของเสือยังเปิดไฟสว่างโร่ ผ้าม่านสีอ่อนปลิวตามแรงลมภายในห้อง เงาทาบทับเบื้องหลังแอบซ่อนอยู่ ตุลายิ้ม..คงมารอดูสถานการณ์สิท่าแต่ไม่กล้าแสดงออกมากไปกว่าการยืนมองห่างๆ
“ฝากบอกเสือด้วยนะเมษ ไว้เจอกันที่ทำงาน”
“เมษไม่กล้าบอกหรอก กลัวพี่เสือรำคาญ”
“เขาไม่รำคาญหรอก เผลอๆอยากรู้ด้วยซ้ำ”
ตุลาคิดว่าการได้นั่งทานข้าวที่บ้านแม่พร้อมคุณลุงและคนอื่นมันทำให้เขาหายเหงาได้เหมือนกัน ยิ่งในช่วงที่คุณชายไปเที่ยวรอบโลกแล้วด้วย มันทำให้ตุลย์มีความสุขกว่าการนั่งทานคนเดียวเงียบๆ แม้ใครบางคนไม่ค่อยมีส่วนร่วมก็ตาม
ดวงตาสีเข้มของเสือมองลอดผ้าม่าน เขาเห็นรถยนต์ของตุลาขับออกไปได้สักครู่ถึงได้กลับมานั่งดูทีวีดังเดิม ไปกันใหญ่แล้วเสือ..รู้สึกเหมือนตัวเองเปิดโลกให้คนแปลกหน้าเข้ามาได้ง่ายเหลือเกิน ภูมิคุ้มกันเขาถึงได้อ่อนแอลงแบบนี้ เห็นทีต้องรักษาระยะห่างแล้ว
เมื่อก่อนเสือเป็นเด็กร่าเริง เพื่อนมาก..แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับตัดทุกอย่างออกไปไม่เหลือ
ตอนนี้ เสือไม่อยากเป็นอย่างนั้น เขาไม่อยากผูกพันกับใคร..มันเหมือนห่วงรัด ยิ่งนานยิ่งแน่น จะหนีออกก็ไม่ได้ต้องติดในวงวนนั้นจนกว่าจะขาดใจตาย..
ร่างผอมเอนตัวนอนบนโซฟา เขาเปิดทีวีไปเรื่อยเปื่อย น่าเบื่อ..อารมณ์แบบนี้ทำให้เสืออยากนอนนิ่งๆทั้งที่รู้ว่ามีงานรออยู่ก็ตาม
ดวงตาสีเข้มค่อยๆปรือลงก่อนหลับสนิทในที่สุด
ห้าทุ่มแล้ว..เมษยืนกระวนกระวายน่าห้องพี่เสือ ครั้งก่อนเผลอเข้าไปแบบไม่ทันตั้งตัว ทำเอาเรื่องใหญ่โตลุกลาม ครั้งนี้เขาเลยยกมือเคาะประตูห้องเสียก่อนเพราะกลัวเจ้าชายน้ำแข็งจะโกรธกันอีก
“พี่เสือ”
เงียบ..เมษลองเคาะอีกครั้งทว่าผลยังเป็นเหมือนเดิม พี่เสือไม่ตอบ เขาเลยถือวิสาสะผลักประตูเข้าไป
เจ้าชายน้ำแข็งเป็นฉายาที่เมษแอบตั้งให้ พี่เสือเย็นชา ไม่สนใจใคร..แต่เมษพอจะรู้ว่ามันเป็นแค่เปลือกนอก เขามองหาร่างของพี่ชายต่างสายเลือด เห็นเจ้าตัวนอนหลับหน้าทีวี พี่เสือหายใจเข้าห้องสม่ำเสมอ ท่าทางคงง่วงจริงๆ ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่เมษเข้ามาเห็นพี่เสือสภาพนี้
เด็กหนุ่มทรุดตัวนั่งข้างๆ มองเสี้ยวหน้าพี่เสืออย่างชื่นชอบ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนๆหนึ่งทำไม่ดีแต่เมษไม่เคยละลดความพยายามเข้าหา เพียงแต่ถอยหายเว้นระยะสักพัก
ครั้งแรกที่เห็นแววตาเฉยชาของพี่เสือ มันเหมือนมีแรงดึงดูดเล็กๆ นำพาให้เมษาเข้าใกล้ในที่สุด
แง่มๆจะตอบคอมเมนท์หมดไหมนี่ แอบเยอะๆๆๆ :impress2:
เค้ามาเร็วมากเลยใช่ไหม ก๊ากๆ วันหยุดอ่านหนังสือนิดหน่อยแต่ขี้เกียจเลยมาเขียนนิยายเล่นๆสนุกกว่าอีก
เดี๋ยวอัพวันพ่อด้วยดีกว่า อิอิ เนื่องจากเป็นวันสำคัญมากๆ T/////T (จะทำได้ไม่ได้อีกเรื่องนะ ก๊ากๆ)
บทนี้เอาเบาๆไปก่อนล่ะกันเนอะ กลัวพี่ตุลย์รุกหนักไป เฮ้อๆ แอบมีโมเมนท์น้องเมษ
ชักสงสารน้องเมษแล้วสิ :เฮ้อ:
ปล.แก้คำผิด
-
พี่ตุลล์เก่งอีกแล้ว น่ารักอ่ะ
-
อ๊ายยยย เค้าชอบพี่เสือจังเลย .. :impress2:
พี่เสือของเค้าแล้ว ห้ามแย่งงงง
แอบน้ำตาหยดเบาๆ :monkeysad:
*ยื่นทิชชู่* มันไม่ค่อยเศร้าเลยนะตัวเอง งุงิๆ
:monkeysad: :monkeysad:เข้าใจพี่เสือนะแต่ก็สงสารน้องเมษา :impress3: :impress3:
ก๊ากๆ มีคนใจดีสงสารน้องเมษจนได้ T////T
เดี๋ยวส่งไปช่วยเลี้ยงน้องเมษแล้วกันนะ อิอิ :กอด1:
ให้ตายเถอะ มองไม่ออกจิงๆว่าจะรักสามเศร้ารึเปล่า
แต่แบบว่าเฉยชา สุขุม เริงร่า มันจะเปงยังไงนะ
เจ้าตัวป่วนจะเปงกามเทพ หรืออารายยังไงอยากรู้แระสิ อิอิ
ขอรออ่านด้วยคนนะค๊าฟฟฟ^^
อิอิ ขอบคุณค่ะ หลงเข้ามาอ่านอีกคนแล้ว หุๆ :z2:
ไม่สามเศร้าๆหรอก เค้ามิชอบทรมานจิตใจคนอื่น ฮิๆ
ชอบเมษาจัง จุ้นดี 5555
มีคนชอบน้องเมษอีกแล้ว สงสัยต้องรีบหาคนรู้ใจให้ คิคิ
สงสัยงานนี้น้องเมษจะได้เป็นแค่น้องสินะ อิอิ พี่ตุลย์กับน้องเสือ แซ่บกว่าเห็นๆ หุหุ
แซบจริงๆสองคนนี้ ก๊ากๆ น้องเมษเป็นมือที่สามสี่ห้าดีไหม :laugh:
เด็กดื้อต้องเจอกับคนเอาจริงสินะ
ไม่ดื้อเท่าไหร่หรอก เบาๆ แบ๊วๆ พอให้พี่ตุลย์หัวใจกระตุกเล่นได้ ฮิๆๆๆ
ตอบแค่นี้แหละ เดี๋ยวมาตอบตอนหน้าอีกทีหนึ่ง
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ :-[
-
อย่าอิจฉาเสือเลยตุลย์ ดีใจที่โลกของเสือมีสีสันเข้ามานิดนึง
ไม่ใช่สีโมโนโครมแบบแต่ก่อน
เอาใจช่วยตุลย์ ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวตอบตัวเองยังไงนะว่าทำไมเสือถึงน่าสนใจ :-[ :-[
-
เห็นสามเศร้ามาลางๆ ไม่เอาน้า .. :serius2:
-
อั๊ยย่ะ ขาดตอนครับ
-
แอบเชียร์น้องเมษอ่ะ ถึงรู้ว่าไม่มีหวัง
-
อิจฉา เสือเนอะ มีแต่คนรุมรัก ค่อยรับมันเปลี่ยนมันทำความเข้าใจกับมันใหม่นะเสือ
ส่วนน้องเมษนี่ก็น่ารัก ไปนะลูก สำหรับเรา เจ้าชายของน้องเมษ เป็นอะไรที่น้องไม่เคยเจอ มากกว่า เลยทำให้เกิดความรู้สึกหลงไหล มากกว่าจะเป็นความรักของหนุ่มสาว เป็นไปตามวัย น้องเมษก็จะได้เรียนรู้ ความรัก ไปกับ พี่เสือ เหมือนกัน
:กอด1: :กอด1:
-
หวังว่าความเปลี่ยนแปลงคงมาเร็วๆนี้
-
จะดราม่าน้องเมษกะพี่ตุลย์รึเปล่าเนี่ยยยยย น้องเมษยังเด็กอยู่หลีกทางนะลูกนะ อิอิ
-
โห๊ะๆๆๆๆ ดูท่าสองสีพี่น้องจะออกศึกชิงนายกันซะละมั่ง
เเละดูท่าพ่อเสือของเราจะยอมใจอ่อนกับคนพี่ด้วยสิ
สงสารน้องเมษหง่อยซะ
-
พี่เสืออย่าใจร้ายกับเมษานักสิ
น้องออกจะรักพี่เสือ :man1:
เมษาน่ารักกกกกก
:pig4:
-
ชอบพี่เสือ เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกที่ว่าปิดกั้นตัวเอง แล้วก็เข็ดกับการอยู่ในโลกกว้าง
บางคนอาจมองว่าเสือเอาแต่ใจตัวเอง ทำตัวแย่กับพ่อ แต่ทุกอย่างมันก็ต้องมีเหตุผลทั้งนั้นแหละ
-
เอ๊ะๆๆๆ พี่ตุลที่สนใจพี่เสือนี่
หมายถึงแอบชอบหรือป่าว?
กรีดดดดดด
ตอนแรกที่อ่านนึกว่าเป้นคู่พี่เสือกับเมษานะ
แต่อ่านไปอ่านมาชักไม่ใช่ล่ะ
ว้าว วว ว รออ่านอยู่น้าา า า ><
-
น้องเมษถ้าว่างๆก็ไปดูแลพี่เปรมก็ได้นะ อิอิ
ลุ้นต่อไปว่าเมื่อไหร่พี่ตุลจะจีบจริงๆจังๆ
-
:กอด1: น่าสงสารน้องเมษอ่ะ
-
เลือกเชียร์ไม่ถูก จะพี่ตุลย์ หรือ น้องเมษ ดีนะ...
แต่ก็เพราะพี่ตุลย์ ถึงทำให้ เสือ ยอมเปิดใจให้ทุกคนในบ้านบ้าง
ก็แอบอยากรู้ว่าทำไมเมษถึงชอบพี่เสือเหมือนกัน
-
น้องเมษ เจ๊ขอโทษ
เจ๊เชียร์พี่ตุลย์กับพี่เสือจ๊ะ
โฮววววววววววววววววววว
-
*ขอเช็ดน้ำตาก่อน
ตุลย์มาบ้านนี้บ่อยๆนะ
ช่วยเปิดหัวใจชาๆของเจ้าชายน้ำแข็งที
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบเอนเอียงมาให้น้องเมษ อิอิ
อยากให้เจ้าชายเปิดใจเร็วๆ จัง สงสารคุณพ่อพี่เสืออ่า :monkeysad:
หวังว่าอะไรมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังไงก็ยังคงชูป้ายตุลย์-เสือต่อไป 555
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
พี่ตุลน่ารัก จับพี่เสือมัดแล้วโยนขึ้นเตียงพร้อมกัน
ฮิ๊ววววววววววววว ♥
-
"เสี้ยวหน้าของเสืออ่อนหวานน่ารักเหมือนแม่ " แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย แววเคะมาแต่ไกล คิคิ
หนูน้อยเมษาจงอยู่เฉยๆน่ะดีแล้ว เพราะเจ้าจงเป็นแค่น้องไปเถอะ คิคิ ตุลาเสือ ช่างเหมาะอะไรเยี่ยงนี้(บ้าไปแล้ว)
อุ๊คิๆ แหมช่างเข้ากะชื่อเรื่องจริง Brother แปลว่าพี่ชายหรือน้องชาย เสือเป็นน้อง ตุลาเป็นพี่ แอร๊ย >///////<
เชียร์ ตุลากะเสื้ออ่ะ จะบอกว่าไม่ฟินเลยถ้าไม่ประโยคนี้ และการกระทำของพี่ตุลา คิคิ >[]<
-
ประโยคเเสดงรูปประธาน อิอิ"เสี้ยวหน้าของเสืออ่อนหวานน่ารักเหมือนแม่ " :m18: :m18: :m18:
เมษาลบไปซ่ะ จำนวนวันน้อยกว่าตุลา เห็นๆ เเพ้เเล้วไปเลย ชิ่วๆ
จะเอาตุลเสือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a1: :a1: :a1:
-
เสือมีปฎิกิริยาอย่างนี้ น่าจะเป็นสัญญาณที่ดีรึเปล่า
แต่นั่นสิ ทำไมเมษดูุติดใจพี่เสือจังน้าาาา
-
Brothers
Chapter 6 – Tender Touch
พ่อซื้อเครื่องช่างน้ำหนักมาให้พี่เสือ เวลาตื่นนอนพ่อบอกให้พี่เสือช่างน้ำหนักทุกครั้ง เพราะกลัวว่าลูกชายจะน้ำหนักลดฮวบอีก แต่ข่าวดีที่ได้รับก็คือ..พี่เสือน้ำหนักเพิ่มขึ้นสองกิโลกรัม
“พ่อดีใจที่เสืออ้วนขึ้น” ศักดิ์สิทธิ์ยิ้ม ลูกชายของเขาดูหล่อเหลาไม่น้อยเมื่อเทียบกับแต่ก่อน
ร่างผอมสวมเชิ้ตกับกางเกงขายาวเหมือนเคย เขาไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ซ่อนรูปอยู่ในมุมเงียบๆของตัวเองอย่างแนบเนียน
“ผมไปทำงานก่อน” เสือยกมือไหว้แล้วเดินออกจากห้องไป
ยิ่งพ่อทำแบบนี้มากเท่าไหร่ เสือยิ่งตัดใจออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวไม่ได้..เราควรทิ้งระยะห่างให้มากกว่านี้
ปลายนิ้วผอมกดโทรศัพท์หานิคกี้ “นิคกี้”
‘ว่ายังไง หายป่วยหรือยัง ขอโทษที่ไม่ได้ไปเยี่ยมนะ ฉันมาทำงานที่ฮ่องกงน่ะ’
เสือมุ่นคิ้ว ไปทำงานที่ฮ่องกง แล้วแบบนี้เขาจะนอนไหนดีล่ะ ความรู้สึกไม่อยากกลับมานอนบ้านประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน ไม่ใช่ไม่ชอบเพียงแต่ไม่อยากไว้ใจใครทั้งนั้น
“ไม่มีอะไร”
‘มีเรื่องไม่สบายใจอีกแล้วสิ’
เขาตอบรับในลำคอ เรื่องเดิมๆ หากเป็นเมื่อก่อน เสือสนิทใจนอนที่บ้านมากกว่านี้ “เรื่องเดิมๆ แค่นี้แหละ..ไว้เจอกัน”
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกก่อนก้มดูเวลา อีกชั่วโมงกว่าๆจะถึงเวลานัดแล้ว ขืนไม่ออกตอนนี้มีหวังสายแน่ๆ เขาก้าวขึ้นรถได้ไม่ถึงห้านาที เจ้าเด็กแสบเมษาก็รีบมาเคาะกระจกรถ
เสือเลื่อนกระจกลง “มีอะไร”
เมษายื่นกล่องอาหารให้อย่างกระตือรือร้น “แม่ฝากข้าวกล่องมาให้พี่เสือกับพี่ตุลย์ด้วย”
“ขอบใจ”
เสือออกจากบ้านหกโมงครึ่งของทุกวัน ไม่มีวันไหนสาย เขาทำงานตรงเวลาทุกครั้งแม้จะอดนอนก็ตาม วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เสือออกจากบ้านเช้ามาก เพราะนัดใครบางคนเอาไว้
ตุลา..ตุลย์ คนๆนั้นมีดีกรีเป็นหนุ่มนักเรียนนอก เป็นพี่ชายของเมษา ตั้งแต่กลับมาก็ดูจะวุ่นวายกับเขาเหลือเกิน ท่าทีสุขุมลุ่มลึกแบบนั้น ดวงตาฉายแววเอาเรื่อง..เสือไม่กลัว เพียงแค่ไม่เคยมีใครเข้าประชิดตัวเขาแบบที่ตุลาทำ
ชั่วขณะหนึ่งที่หัวใจเต้นผิดจังหวะ..
ชายหนุ่มทาบฝ่ามือที่แผ่นอก เขาไม่ควรยุ่งกับผู้ชายที่อันตรายต่อหัวใจตัวเองแบบนี้ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ตั้งใจสลัดทุกความคิดออกให้หมด ในหัวว่างเปล่า..ไม่มีชื่อตุลาอีกเลย
เสือทำงานอิสระ..ที่ทำงานวันนี้ของเขาคือออฟฟิศของตุลา หากขึ้นรถไฟฟ้าไปจะเร็วกว่า แต่เขาไม่ชอบ เมื่อครั้งหนึ่งเคยถูกตาแก่รุ่นพ่อลุงลวนลามโดยการจับสะโพก เสือไม่เข้าใจ..ตัวเขาเล็กนิดเดียว ออกจะผอมแห้งไปด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่ามีดีอะไรถึงได้กล้าทำแบบนั้น
การเลือกมารถตัวเองถือเป็นการดีที่สุดแล้ว..
หนุ่มร่างผอมมาถึงเวลาแปดโมงตรง เขาก้าวออกจากรถ ไม่ลืมถือกระดาษและอุปกรณ์มาด้วย เหตุผลหนึ่งที่ไม่อยากอยู่บ้านเพราะกลัวใจตัวเองทั้งกับพ่อ แม่ และเมษา ล้วนหยิบยื่นความอบอุ่นนั้นมาให้ แต่หากวันหนึ่งเขาไม่ได้รับมันขึ้นมา..หัวใจคงแตกสลาย
“มาแต่เช้าเชียว ผมช่วยถือของไหม” เสือสะดุ้ง เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังอยู่ข้างหลัง เขาหันไปมอง เห็นตุลายืนอยู่ข้างๆรถสีดำสนิท “ผมช่วยไหม”
“ไม่เป็นไร ผมถือเองได้”
“แต่ของคุณเยอะ..” ตุลาไม่พูดเปล่า เขาดึงของจากมือเสือครึ่งหนึ่งมาถือให้ เมื่อเห็นว่ามันใกล้ล้นเต็มทน คนปากแข็ง..ลำบากขนาดนี้ยังไม่ยอมก้มหัวให้ใครอีกหรือ ริมฝีปากบางยกยิ้มน้อยๆเมื่อสังเกตเห็นรอยย่นบนหน้าผาก
กำลังหงุดหงิดใจสิท่า..
เสือเม้มปาก เขาล็อครถแล้วรีบเดินเข้าไปในอาคาร หากเสียงๆหนึ่งก็ฉุดรั้งเขาไว้ ว่าที่นี่..เขาไม่รู้จักทาง
“คุณควรไปพร้อมผมนะ” ตุลาถอนหายใจเฮือก ไม่ได้ตั้งใจขวางคนหัวรั้น แต่ในบางครั้ง..มันมากไปจนเขาอดแกล้งไม่ได้ “โต๊ะทำงานอยู่ใกล้กับผม ผมเป็นคนจัดให้คุณเอง”
“ทำไม”
“ผมจะได้ดูแลคุณสะดวกไงครับ” น้ำเสียงราบเรียบไม่บอกอารมณ์ ทั้งที่ในใจตุลากลั้นขำเต็มทน หากไอ้เปรมได้เห็นหน้าคุณเสือแสนดุของมันแล้วก็..คงอาการไม่ต่างจากเขานักหรอก
จะโชคดีหรือร้ายกันแน่ที่โต๊ะของเสืออยู่ใกล้กับตุลา ในความเป็นจริงเสือไม่ชอบทำงานในที่อึดอัดและไม่สะดวกแบบนี้ ทว่าหากเทียบกับการอยู่บ้านแล้ว..เสือมาทำงานตรงนี้ดีกว่า หนุ่มสถาปนิกมุ่นคิ้วไม่รู้ตัว บางครั้งพ่อ..ก็โลดแล่นในหัวจนไม่เป็นอันทำอะไร
“ตอนสายๆผมจะพาไปดูสถานที่ว่าคุณควรออกแบบแบบไหน”
เสือพยักหน้า ก่อนเหลือบไปมองกล่องอาหารที่เมษาฝากไว้ให้ “เมษาฝากข้าวกล่องมาให้คุณ” เขายื่นให้ทั้งสองกล่อง ทั้งที่เมื่อเช้าเจ้าเด็กแสบบอกว่าอีกกล่องหนึ่งคือของเขา เมื่อก่อนไม่เห็นทำแบบนี้..เสือคิดว่ามันไม่จำเป็นนักหรอก
“หืม..อีกกล่องน่าจะเป็นของคุณนะ”
“ผมไม่ทาน” เขาตอบแค่นั้นก่อนนั่งเหลาดินสอแต่ละแท่ง
“ถือซะว่าผมเก็บไว้ให้คุณก็แล้วกัน ถ้าคิดจะประท้วงโดยการอดข้าว..ผมหวังว่าผมคงไม่ต้องมาป้อนคุณถึงที่หรอกนะ” ตุลาเพิ่งรู้เอาวันนี้ ความใจเย็นและอดทนของเขามันมีขีดจำกัด โดยเฉพาะกับเด็กหัวดื้ออย่างเสือ..สักวันตุลย์คงต้องดัดหลังเสียใหม่
อากาศตอนสายดูร้อนแรงจนเสืออยากลับเข้าไปออฟฟิศอีกครั้ง หากคนข้างกายยังดูเฉยชากับการเดินดูพื้นที่ในการสร้างอาคาร ในทีมไม่ใช่มีแค่เขาหรอก..แต่ยังมีคนอื่นช่วยทำงานอีก นายเปรมอีกคน..ว่าแล้วเชียวว่าคงไม่ออกมาแน่ๆ
ความชื้นแฉะตามแผ่นหลังทำเอาเสือไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“ร้อนหรือเปล่าครับ” ตุลาเห็นอาการคนข้างกายไม่ค่อยดี คิ้วขมวดเป็นปมราวกับอดกลั้นอะไรสักอย่าง
“เปล่า” เสือยกมือปาดเหงื่อบริเวณไรผม หากเขาบอกว่าร้อน..คงเป็นการเสียศักดิ์ศรีน่าดู
ดวงตาสีเข้มลอบมองพวงแก้มแดงจัดของเสือ ไม่ร้อน..คำโกหกที่มีหลักฐานชัดเจนขนาดนี้ ไล่มาถึงต้นคอที่มีหยดเหงื่อ อากาศคงร้อนจริงๆนั่นแหละ
“คุณไปพักก่อนไหม เดี๋ยวเป็นลมอีก”
“ผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่อ่อนแอขนาดนั้น!”
ตุลาถอนหายใจ บางครั้งเจ้าตัวก็ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ “ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เห็นว่าคุณเพิ่งหายป่วย ออกมานานๆแบบนี้เดี๋ยวเข้าโรงพยาบาลอีก” ส่วนหนึ่งเป็นความผิดของเขาเองที่พาคน ‘ป่วยง่าย’ อย่างเสือมาตากแดดตากลม ขืนคุณลุงรู้เข้ามีหวังขับรถมาที่นี่อีกแน่ๆ
“ผมยังไหว แค่นี้ผมคงไม่เข้าโรงพยาบาลซ้ำสองหรอก” เขาไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น..แค่การที่อดข้าวจนล้มป่วยไม่ได้หมายความว่าเขาขี้โรคเสียหน่อย
หนุ่มนักเรียนนอกเห็นคนอยากเอาชนะเลยได้ปล่อยเลยตามเลยสมใจ ถ้าป่วยขึ้นมาอีกรอบ..อย่ามาโทษเขาล่ะ
ฝนตกในช่วงบ่าย ทั้งเขาและเสือต่างเปียกเป็นลูกหมาทั้งคู่ สำหรับตุลาแล้วเรื่องแค่นี้สบายมาก หากมองไปยังเสือ..คนๆนั้นนั่งตัวสั่นข้างกายเขาภายในรถ ริมฝีปากอิ่มเม้มหากันแน่ บังคับกายไม่ให้สั่นเพราะอากาศที่เริ่มเย็น
“ในรถผมไม่มีผ้าเช็ดตัว เอาเสื้อผมไปห่มก่อนแล้วกัน” ตุลาหยิบสูทท้ายรถยื่นให้เจ้าชายน้ำแข็ง ขอให้ความอบอุ่นนี้ละลายนิสัยเย็นชาออกมาบ้างเถอะ..
ปลายนิ้วสะอาดรับมาแต่โดยดี เสือค่อยๆคลุมทับร่างตัวเอง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆลอยมาปะทะจมูก ไม่ฉุนไป ไม่เจือจางเกินไป..นับว่าผู้ชายคนนี้มีรสนิยมดีทีเดียว
“ขอบคุณ”
“ฝนตกรถติด ผมว่าอีกนานกว่าจะถึงออฟฟิศ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดผมก่อนแล้วกัน”
เสือเหลือบมองแต่ไม่พูดอะไร ตอนนี้เสืออยากได้ที่อุ่นๆก็พอ..
คอนโดของตุลาติดกับสถานีรถไฟฟ้า กว่าจะฝ่ารถติดมาได้ก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว ความคิดที่จะกลับออฟฟิศเลือนหายไปจากหัวเลย
“ห้องรกหน่อย” ตุลย์เปิดประตูให้คนสั่นเป็นลูกนกเดินเข้าไป ภายในห้องอบอุ่นเสียจนเกือบร้อน
“เดี๋ยวผมไปหยิบผ้าเช็ดตัว เปลี่ยนเสือผ้าก่อนแล้วค่อยทานอะไรอุ่นๆ”
เสือได้แต่เงียบ เขาไม่เคยไปบ้านเพื่อนคนไหนนอกจากนิคกี้เลยสักคน เรียกได้ว่าที่สนิทจริงๆก็มีเพื่อนเขาเพียงคนเดียวนี่แหละ คนอื่นๆ..ก็ไม่ได้คุยอะไรมากแค่ทักทายกันธรรมดา เขารู้ดีว่าตัวเองมีปัญหาเรื่องมนุษยสัมพันธ์แต่เสือไม่คิดจะแก้ไข
ร่างผอมนั่งห่อตัวน้อยๆ เขาหนาวไปจนถึงกระดูก ริมฝีปากสั่นไปหมด คาดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงคงได้เป็นหวัดแน่ๆ
“เปลี่ยนเสื้อในห้องนอนได้เลยครับ” ตุลย์ถือผ้าเช็ดตัวมาให้เสือ เจ้าตัวห่อไหล่ บอกถึงความเหน็บหนาวที่เริ่มมากขึ้นแม้อากาศภายในห้องจะอุ่นก็ตาม
“ขอบคุณ”
เสือหยิบผ้าขนหนูสีขาวแล้วรีบเดินเข้าห้องไป ตอนเขาชื้นแฉะไปหมดจนอยากถอดเสื้อเสียเดี๋ยวนั้น หากไม่ติดว่ามีสายตาใครบางคนมองอยู่
ปลายนิ้วผอมกลัดกระดุมเสื้อออก เผยให้เห็นแผ่นอกซีดผมจนเห็นรอยกระดูก เสือค่อยๆถอดกางเกงสีดำ มันปิดรอยสักรูปผีเสื้อไว้อย่างหมิ่นเหม่ก่อนตามมาด้วยกางเกงชั้นใน เมื่ออายุสิบห้า..เขาอยากลองอะไรแปลกๆ ทั้งลองสัก เจาะสะดือ แต่พ่อไม่เคยรู้
พ่อเลิกสนใจเสือมานานแล้ว..
ตอนม.ต้น เสือยอมรับว่าตัวเองเป็นเด็กเกเร เขาติดเพื่อนชายอยู่กลุ่มหนึ่ง คิดว่ามันเท่ดี..ได้ลองบุหรี่ พวกมันหยิบยื่นให้เขา พวกมันมีกัญชา..มันก็เอามาให้เขาลอง มันทำอะไร เขาก็ทำตามจนเกือบเสียคน ถึงอย่างนั้นพ่อก็ไม่เคยรับรู้
จนวันหนึ่งที่เขาเกือบโดนพวกมันข่มขืน.. หากไม่ได้นิคกี้ป่านนี้เขาคงโดนย่ำยีจนกลายเป็นบ้าไปแล้ว
เมื่อหวนนึกไปถึงอดีต เขาเริ่มเจ็บแปลบที่หัวใจ เสือไล่ความคิดนั้นออกทั้งหมด ก่อนพันผ้าขนหนูรอบเอว แต่ใครบางคนก็เปิดประตูพรวดเข้ามา..
“ขอโทษ..” ดวงตาสีเข้มเบิกกว้าง ตุลานิ่งค้างสักพักก่อนตั้งสติแล้วขมวดคิ้วมุ่น เมื่อครู่..รอยสักรูปผีเสื้อตรงบั้นเอวนั่น..เขาคงตาฝาดไปใช่ไหม เทียบกับรูปลักษณ์ภายนอกของเสือแล้ว..เจ้าตัวคงไม่คิดทำอะไรแบบนั้น ตุลย์ยังจ้องร่างผอมบางอยู่ อืม..อย่างเสือคงเรียกว่าเซ็กซี่เล็กๆได้ล่ะมั้ง
“มีอะไร” เสือถามพลางหยิบเสื้อผ้าบนพื้นมากอดไว้ ผู้ชายด้วยกันก็จริง..แต่ไม่สนิทใจให้ก้าวล้ำ
“ผมขอโทษที่เข้ามา ลืมบอกไปว่า..เสื้อผ้าหาเอาในตู้ได้เลย ตามใจคุณ”
ตุลาปิดประตูแผ่วเบา ในบางครั้ง..เขาก็คิดว่าคนอย่างเสือคงมีอะไรมากกว่าสิ่งที่เห็นแน่นอน หากรอยสักนั่นอยู่ที่บั้นเอวจริง ในใจเจ้าตัวคงมีเรื่องเป็นร้อยเป็นพันที่คุณลุงและเขาไม่รู้
เกือบหกโมงเย็นแล้ว คาดว่าคนทั้งบ้านคงไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากรอเสือ
เขากดโทรศัพท์ติดต่อเจ้าเด็กเมษา เผื่อๆเจ้าตัวอาจจะนั่งเป็นหมาหงอยหน้าบ้าน
‘ฮะโหล’
เสียงหงอยเชียว ตุลาหัวเราะน้อยๆ นึกภาพเจ้าตัวเหมือนลูกสุนัขรอเจ้าของกลับบ้านอยู่แน่ๆ “เป็นอะไรไป”
‘พี่เสือยังไม่กลับบ้านเลย โทรไปก็ไม่ติด’
“อืม..เขาอยู่กับพี่ ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวจะไปพาไปส่งถึงบ้านเลย”
เสียงเมษาโวยวายน้อยๆ ตุลาชักไม่มั่นใจแล้วสิว่า..เขาหรือเสือกันแน่ที่เป็นพี่ชายของเจ้าเด็กนี่
‘รีบมาส่งเร็วนะๆ!’ ว่าจบก็ตัดสายกันดื้อๆ
เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจจากตุลาเป็นอย่างดี เขาหันหลังขวับ พบกับคนที่อยู่ในห้วงความคิดตลอดบ่าย ทั้งเป็นห่วงและกังวล เกรงว่าคนปากเก่งจะเป็นอะไรไปอีก แต่ดูท่าแล้วคงสบายดี เสือสวมเสื้อยืดสีขาวบางของเขากับกางเกงสีเทาที่ตุลาใส่นอนเป็นประจำ
เขาสบดวงตาคมของเสือแล้วหลุบมองต่ำ ตุลย์รับรองได้ว่าเสื้อของเขาไม่ได้บางขนาดนั้น ทว่าพอมาอยู่บนตัวของเสือแล้ว เขากลับมองเห็นยอดอกดุนดันเนื้อผ้าบางๆ เพียงนิดเดียวเท่านั้นจริงๆ..ตุลาชักสงสัยแล้วว่าเขาเอาใจใส่อีกฝ่ายมากเกินไปหรือเปล่า รายละเอียดเล็กน้อยถึงได้เก็บมาใส่ใจ
“ผมอุ่นนมร้อนให้แล้ว อยู่ในครัว”
ร่างผอมเดินผ่านไป ไร้เสียงตอบ..เมื่อก่อนตุลาคงขุ่นเคืองใจไม่น้อย หากเทียบกับตอนนี้ อย่าตอบอะไรเลยดีกว่า..ในบางครั้งมันอาจทำให้เขาปั่นป่วนก็เป็นได้
อากาศภายในรถค่อนข้างเย็น หากไม่ได้ชุดสูทของตุลาคลุมไว้ กลิ่นน้ำหอมยังติดทนทาน เสือเผลอสูดอย่างเผลอไผลอยู่หลายครั้ง มันเหมือนยาเสพติด..ยิ่งใกล้ยิ่งอยากสัมผัส เสือไม่อยากเป็นแบบนั้น
“เสื้อนี่..ไว้ผมซักเสร็จแล้วจะเอาไปคืนนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก..เดี๋ยวผมจัดการเองก็ได้”
เสือไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร ยิ่งกับตุลาที่ดูเหมือนทำเกินหน้าที่แล้ว เขาไม่ชอบ “ผมทำได้”
ความจริง..เสือไม่เคยซักผ้าเองด้วยซ้ำ ตั้งแต่เกิดมามีพี่เลี้ยงจัดการดูแลให้ทุกเรื่อง เพราะพ่อไม่ดูแล พี่เลี้ยงจึงเปรียบเสมือนพ่อแม่คนหนึ่งเลยก็ว่าได้ พอมาอยู่บ้านหลังใหม่ แม่ของเมษาจัดการให้ตลอด แต่ครั้งนี้..เสือคงต้องทำเองแล้ว
ไฟในบ้านคุณลุงยังเปิดอยู่ พอได้ยินเสียงรถของตุลา เจ้าเด็กแสบเมษาก็วิ่งโร่เข้ามาหน้าตาตื่น
“พี่เสือ!!”
เสือยืนนิ่ง หากเป็นตุลาเสียเองที่กระแอมสองสามที นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเมษาหนอถึงได้หลงพี่ชายคนใหม่หัวปะหัวปำ เป็นเขาเองที่กลายเป็นหมาหัวเน่า ไม่ใช่เสือหรอก คนๆนี้..ใครๆต่างมารุมรักมากมาย แต่ไม่เคยยอมรับมันเลย
“พี่ก็มานะ นายไม่คิดจะทักพี่หน่อยหรือไงเมษา”
เมษายิ้มแฉ่ง ก่อนตอบออกไปอย่างไม่รู้สึกผิด “ก็เพราะเมษรู้จักพี่ตุลย์ดีไงถึงได้รู้ว่าพี่ไม่โกรธเมษหรอก พี่ตุลย์รักเมษจะตาย” พูดจบก็วิ่งดุกดิกตามหลังเสือไปราวกับสุนัขผู้แสนซื่อสัตย์จนตุลาต้องส่ายหัวกับอาการของน้องชาย
มันคงแก้ไขไม่ได้แล้วแน่ๆ..
“พี่เสือ..แล้วรถพี่เสือล่ะ” ดวงตากลมลอบสำรวจเจ้าชายน้ำแข็ง ผมยังชื้นๆอยู่ เสื้อผ้าที่สวมก็ดูแปลกไป ปกติพี่เสือเคยใส่ซื้อผ้าพวกนี้ที่ไหน ถึงจะเป็นชุดนอนก็เถอะ..เมษจำได้ว่าพี่เสือไม่มีชุดแบบนี้
“อยู่ที่ออฟฟิศ”
“แล้วนี่พี่เสือไปไหนมา ทำไมกลับดึกจัง เมษเป็นห่วง”
เป็นห่วง..เสือชะงัก เขาชักเกลียดคำนี้ขึ้นมาแล้วสิ ใครๆก็อ้างว่าเป็นห่วงเขาทั้งนั้น แต่ความจริงแล้วเป็นเพียงความรู้สึกผิดในใจ เคยละเลย เคยทำไม่ดีกับเขา แล้วอยู่ๆอยากเอาบ่วงมารัดเสือไม่ให้หนีไปไหนรอด
เสือเกลียดคำนี้..
“ถามพี่ชายนายดูแล้วกัน!” ร่างผอมวิ่งขึ้นบันไดไป ไม่สนใจใครหลายคนที่รออยู่ในห้องรับแขก ทั้งพ่อ แม่ และหนักสุดคงเป็นเมษา
เด็กหนุ่มหน้าหงอยเป็นลูกหมาถูกทิ้งอีกครั้ง ไม่เคยเลยจริงๆ..พี่เสือไม่เคยมองเมษเหมือนน้องชายสักครั้ง
ตุลามองอยู่ห่างๆ เขารู้ดีว่าจะห้ามเมษาไปก็ไร้ประโยชน์ เจ้าตัวควรได้รับประสบการณ์จากเจ้าชายน้ำแข็งบ้าง ยิ่งดันทุรังยิ่งเจ็บใจ
“ตอนบ่ายฝนตก พี่เสือตัวเปียก พี่เลยพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโด” เสื้อผ้า..ตุลาคิดไปถึงรูปร่างใต้เสื้อยืดตัวนั้น ยอมรับว่ามันบอบบางราวกับจะแตกได้
“แล้วแบบนี้พี่เสือจะไม่เป็นหวัดเหรอ เดี๋ยวเมษเอายาขึ้นไปให้ดีกว่า”
หนุ่มนักเรียนนอกจับมือน้องไว้ บางครั้งเมษาก็ไม่รู้อะไรเลย การเข้าหาคนอย่างเสือ..บางทีรุกไปก็ไม่ได้อย่างที่เจ้าตัวชอบทำ
“ห้ามเมษทำไม”
“ปล่อยพี่เสือเขาอยู่กับตัวเองบ้าง เราน่ะรุกพี่เขาเกินไปแล้ว”
เมษายู่ปากลง ก็เขาชอบเจ้าชายน้ำแข็งนี่ ไม่ว่าจะทำดีหรือไม่ดีอย่างไร พี่เสือคือคนในครอบครัวเหมือนกัน “พี่ตุลย์ไม่เคยได้ยินเหรอ น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน เมษมั่นใจว่าเมษก็ทำให้พี่เสือใจอ่อนได้เหมือนกัน”
เย่ๆ ดีใจมากกกกกกกกกกก
อัพตามที่บอกไว้ เก่งชิมิ คิกๆ :-[
เค้าว่าพี่เสือต้องมีอะไรเยอะแยะมากมายแน่ๆ :laugh: เป็นอะไรที่เค้าคิดไว้แล้ว
แต่ขี้เกียจพิมพ์ตอนที่ 7 ต่อจริง อิอิ เค้าอัพแล้วนะ
ขอหายไปสักอาทิตย์หนึ่ง ไปหลั่นล้าแบ๊วๆสักหน่อย จุ้บคนอ่านทุกคน
เดี๋ยวมาตอบเมนท์ แปบหนึ่ง
ปุจฉา: พี่เสือเซ็กซี่ไหมมมม? :z2:
ปล. เห็นคำผิดนะ แต่แก้แล้ว (ในเวิร์ด)
-
แปะเบาๆ ไว้ตอบคอมเมนท์
พี่ตุลล์เก่งอีกแล้ว น่ารักอ่ะ
พี่ตุลย์ไม่เก่งเท่าคนเขียนหรอก ก๊ากๆ :a5:
อย่าอิจฉาเสือเลยตุลย์ ดีใจที่โลกของเสือมีสีสันเข้ามานิดนึง
ไม่ใช่สีโมโนโครมแบบแต่ก่อน
เอาใจช่วยตุลย์ ฮ่าๆ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวตอบตัวเองยังไงนะว่าทำไมเสือถึงน่าสนใจ :-[ :-[
ตอนนี้มีอะไรเยอะแยะเข้ามารวมถึงน้องเมษด้วยแหละ
ส่วนพี่ตุลย์ เค้าว่าพี่ตุลย์เกือบจะรู้ล่ะว่าทำไมเสือถึงมีอะไรน่าสนใจ อิอิ
เห็นสามเศร้ามาลางๆ ไม่เอาน้า .. :serius2:
เค้าไม่นิยมสามเศร้านะ ไม่มีหรอกในเรื่องนี้ รับรองเลยได้เลย จิบิ
อั๊ยย่ะ ขาดตอนครับ
พิมพ์แล้วเมื่อยยยยย อิอิ
แอบเชียร์น้องเมษอ่ะ ถึงรู้ว่าไม่มีหวัง
ชีวิตนั้นยังมีหวัง อิอิ หวังได้นะ
เค้ายังนึกไม่ออกว่าพระเอกคือใครกันแน่ :z2:
อิจฉา เสือเนอะ มีแต่คนรุมรัก ค่อยรับมันเปลี่ยนมันทำความเข้าใจกับมันใหม่นะเสือ
ส่วนน้องเมษนี่ก็น่ารัก ไปนะลูก สำหรับเรา เจ้าชายของน้องเมษ เป็นอะไรที่น้องไม่เคยเจอ มากกว่า เลยทำให้เกิดความรู้สึกหลงไหล มากกว่าจะเป็นความรักของหนุ่มสาว เป็นไปตามวัย น้องเมษก็จะได้เรียนรู้ ความรัก ไปกับ พี่เสือ เหมือนกัน
:กอด1: :กอด1:
ไอ้ย้ะ! เข้าใจอ่ะะะ :a5: น้องเมษไม่ได้รู้สึกกับพี่เสือแบบชู้สาวนั่นแหละ อิอิ
ออกแนวสนใจ ชื่นชอบ ไอดอลอะไรแบบนี้มากกว่าเนอะ
ถึงพี่เสือจะทำไม่ดีบ่อยๆ แต่มันเป็นเหตุผลของคนขี้อิจฉาอ่ะ คิคิ
หวังว่าความเปลี่ยนแปลงคงมาเร็วๆนี้
อีกไม่นานนนนนนน (เหรออออ?) อิอิ ต้องดูกันไปเนอะ :เฮ้อ:
จะดราม่าน้องเมษกะพี่ตุลย์รึเปล่าเนี่ยยยยย น้องเมษยังเด็กอยู่หลีกทางนะลูกนะ อิอิ
ไม่มี บอกแล้วววววววววว ไม่สามเศร้า เอ๊ะ หรือจะสามเศร้าดี เห็นเชียร์เยอะ (?) 555555
น้องเมษเดี๋ยวก็มีคู่แหละ มั้ง แต่ลูกชายบ้านนี้ควรจะมีภรรยามากกว่าเนอะ คิกๆ
โห๊ะๆๆๆๆ ดูท่าสองสีพี่น้องจะออกศึกชิงนายกันซะละมั่ง
เเละดูท่าพ่อเสือของเราจะยอมใจอ่อนกับคนพี่ด้วยสิ
สงสารน้องเมษหง่อยซะ
อิอิ ไม่มีศึกน้าาา แต่เดี๋ยวคิดดูก่อน
ต้องคิดถึงใจแม่ด้วยแล ว่าควรหรือเปล่า งับๆ
พี่เสืออย่าใจร้ายกับเมษานักสิ
น้องออกจะรักพี่เสือ :man1:
เมษาน่ารักกกกกก
:pig4:
มารักกับเมษาไหมมม อิอิ
พี่เสือไม่ได้ใจร้าย พี่เสืออิจฉาที่เมษาแสดงออกอะไรได้หลายๆอย่าง
ไม่เหมือนตัวเองที่เก็บๆๆๆ ก๊ากๆ
ชอบพี่เสือ เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกที่ว่าปิดกั้นตัวเอง แล้วก็เข็ดกับการอยู่ในโลกกว้าง
บางคนอาจมองว่าเสือเอาแต่ใจตัวเอง ทำตัวแย่กับพ่อ แต่ทุกอย่างมันก็ต้องมีเหตุผลทั้งนั้นแหละ
นั่นแล..ถูกต้องเลยยยย :เฮ้อ:
สงสารพ่อเนอะ แต่การกระทำมีต้นเหตุแหละ อิอิ
เอ๊ะๆๆๆ พี่ตุลที่สนใจพี่เสือนี่
หมายถึงแอบชอบหรือป่าว?
กรีดดดดดด
ตอนแรกที่อ่านนึกว่าเป้นคู่พี่เสือกับเมษานะ
แต่อ่านไปอ่านมาชักไม่ใช่ล่ะ
ว้าว วว ว รออ่านอยู่น้าา า า ><
ยังงงงงงงงงงงง พี่ตุลย์มิใจง่ายหรอก คิคิ
ดีใจมากที่คนอ่านคิดว่าตอนแรกเสือกับเมษ คนเขียนก็คิดว่าจะแต่งเสือเมษ
ไม่เอาดีกว่า อิอิ พี่ตุลย์มาพอดีเลย
น้องเมษถ้าว่างๆก็ไปดูแลพี่เปรมก็ได้นะ อิอิ
ลุ้นต่อไปว่าเมื่อไหร่พี่ตุลจะจีบจริงๆจังๆ
พี่เปรมของคนเขียนแล้วง่ออออออ
อีกนานเลย เผลอพี่ตุลย์ดักตีหัวแล้วจับพี่เสือทำภรรยา อุ้ย ฮาร์ดคอร์ไปนะ
:กอด1: น่าสงสารน้องเมษอ่ะ
อิอิ น้องเมษเป็นคนที่น่าอิจฉาคนหนึ่งนะ
เลือกเชียร์ไม่ถูก จะพี่ตุลย์ หรือ น้องเมษ ดีนะ...
แต่ก็เพราะพี่ตุลย์ ถึงทำให้ เสือ ยอมเปิดใจให้ทุกคนในบ้านบ้าง
ก็แอบอยากรู้ว่าทำไมเมษถึงชอบพี่เสือเหมือนกัน
ก๊ากๆ เชียร์คนเขียนกับพี่เสือดีไหมคะ (ตัวเลือกประหลาด)
อิอิ เค้ายอมเปิดใจให้กับคนแปลกหน้าที่ไม่ใช่คนในครอบครัวไงเนอะ
ส่วนทำไมเมษชอบพี่เสือ อิอิ ตอบยากกก ไม่รู้เหมือนกัน :z6:
น้องเมษ เจ๊ขอโทษ
เจ๊เชียร์พี่ตุลย์กับพี่เสือจ๊ะ
โฮววววววววววววววววววว
อิอิ เดี๋ยวส่งไปอยู่กับน้องเมษนะ !!
เค้าเห็นชูป้ายไฟพี่เสือกับพี่ตุลย์มาแต่ไกลลล
*ขอเช็ดน้ำตาก่อน
ตุลย์มาบ้านนี้บ่อยๆนะ
ช่วยเปิดหัวใจชาๆของเจ้าชายน้ำแข็งที
หืมมมม อิอิ ยื่นทิชชู่ให้
เดี๋ยวก็ได้อยู่ด้วยกันแล้ว หุๆ
อ่านตอนนี้แล้วแอบเอนเอียงมาให้น้องเมษ อิอิ
อยากให้เจ้าชายเปิดใจเร็วๆ จัง สงสารคุณพ่อพี่เสืออ่า :monkeysad:
หวังว่าอะไรมันจะดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังไงก็ยังคงชูป้ายตุลย์-เสือต่อไป 555
แง่มๆ เอียงก็ได้ เค้าจะหาโมเมนท์น้องเมษและพี่เสือให้บ่อยๆ :z2:
พ่อพี่เสือนี่อีกนานเลย เพราะก็หลายปีอยู่ ค่อยเป็นค่อยไป ใสๆ เบาๆ
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
พี่ตุลน่ารัก จับพี่เสือมัดแล้วโยนขึ้นเตียงพร้อมกัน
ฮิ๊ววววววววววววว ♥
แฮ่ น่ากลัวอีกแล้วววว พี่เสือดื้อจะตาย ต้องโป๊ะยาก่อนนะ กว่าจะจับโยนขึ้นเตียงได้ ก๊ากๆ
"เสี้ยวหน้าของเสืออ่อนหวานน่ารักเหมือนแม่ " แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย แววเคะมาแต่ไกล คิคิ
หนูน้อยเมษาจงอยู่เฉยๆน่ะดีแล้ว เพราะเจ้าจงเป็นแค่น้องไปเถอะ คิคิ ตุลาเสือ ช่างเหมาะอะไรเยี่ยงนี้(บ้าไปแล้ว)
อุ๊คิๆ แหมช่างเข้ากะชื่อเรื่องจริง Brother แปลว่าพี่ชายหรือน้องชาย เสือเป็นน้อง ตุลาเป็นพี่ แอร๊ย >///////<
เชียร์ ตุลากะเสื้ออ่ะ จะบอกว่าไม่ฟินเลยถ้าไม่ประโยคนี้ และการกระทำของพี่ตุลา คิคิ >[]<
แหะ ขอนิดหนึ่งแหละ แต่ไม่บอกหมดว่าหน้าตาเป็นอย่างไรรรรรรร
จริงๆเค้าเคะมานานแล้วนะ มิได้มีกล้าใหญ่โตอะไร หุๆ
ประโยคเเสดงรูปประธาน อิอิ"เสี้ยวหน้าของเสืออ่อนหวานน่ารักเหมือนแม่ " :m18: :m18: :m18:
เมษาลบไปซ่ะ จำนวนวันน้อยกว่าตุลา เห็นๆ เเพ้เเล้วไปเลย ชิ่วๆ
จะเอาตุลเสือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a1: :a1: :a1:
น้องเมษาเค้าอาจะมีส่วนร่วมก็ได้นะ 555555555555
จริงๆแล้วน้องเมษนี่มาก่อนพี่ตุลย์ น่าจะได้อยู่กับพี่เสือมากกว่าเนอะ
เสือมีปฎิกิริยาอย่างนี้ น่าจะเป็นสัญญาณที่ดีรึเปล่า
แต่นั่นสิ ทำไมเมษดูุติดใจพี่เสือจังน้าาาา
ดีๆ เลยนะ อาจจะดีนิดหนึ่ง แต่ไม่ถึงกับดีเมษ
ยอมแง้มประตูหัวใจเล็กๆให้เห็นน้อยๆแต่แอบฟิน ก๊ากๆ
ส่วนเมษติดใจพี่เสือเพราะอะไร อันนี้ไม่รู้ เดี๋ยวไปถามน้องเมษให้นะคะะ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์
ตอบน้อยตอบมาก ตอบสั้นตอบยาว แล้วแต่ว่าคิดออกหรือเปล่า อิอิ
ปวดไหล่มากๆ สงสัยจะเขียนไม่ได้อีกนานนนน TT :z3:
เดี๋ยวมาตอบคอมเมนท์อีก ถ้ามิเยอะเกินนะ
ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่าา
-
พี่เสือเริ่มละลายแล้วรึเปล่า
-
โอ้ รัศมีเคะจับตั้งแต่ละอ่อน หวิดเสียตัวตั้งกะเด็ก ๆ เลยเหรอพี่เสือ :impress2:
-
ขอปักป้ายใหญ่ๆ "เชียร์ตุลาเสือจ้าา"
เมษาเด็กน้อย ไปไกลๆไป๊ คิคิ
โอ๊ยยย พี่ตุลาจริงจังทีดิ
เสือหนอเสือหลงพี่ตุลาล่ะสิ คิคิ
เมษาน่ารำคาญอ่ะ ชิ!
คนเขียนอีกไม่นานใช่ไม๊ อยากเห็นตุลาได้เสือเป็นคุณภรรเมีย เอ๊ย ภรรยา ไวๆจัง :mc4: :mc4: :mc4:
-
เสือนี่ให้อิมเมจ
เครื่องแก้วที่ถูกปั้นอย่างงดงาม ถึงจะใหญ่โตสวยงามแต่ก็แสนเปราะบาง
อยากจะถนอมเอาไว้ไม่ให้มีรอย แต่แค่เผลอนิดเดียวก็เป็นคนทำให้มีรอยร้าวซะเอง
ทั้งที่ดูเย็นชาแต่ก็สวยจนอยากดู สัมผัส อยากทำให้แก้วเย็นเฉียบมีชีวิตขึ้นมาล่ะมั้ง
-
ทีเเรกอยากให้เสือมีสามี เเต่ตอนนี้ชักอยากให้มีภรรยาซะเเล้วสิ
อารมณ์ไหนเนี๊ย
มองเสือเเล้วเป็นพวกคิดเองเออเอง เเละมองโลกในเเง่ร้ายอย่างมากที่สุด
ถ้ามีอะไรที่สดใสได้ตลอดเวลา อย่างเมษาอยู่ด้วยก็คงจะดี
ถึงเเม้ตอนนี้เสือจะใจเต้นไปกับตุลย์เเล้วก็ตามที
-
พี่ตุลย์คือชายผู้ปราบเสือสินะ อิอิ เชียร์ๆ :mc4:
-
"สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็นอาจจะไม่ใช่สิ่งเดียวกัน" เเรงเงามาเเรง ฮาๆ
ตัวเองเมื่อยเเขนตอนพิมเหย๋ออออ เค้านวดให้น่ะมาๆๆๆ
อีกหนึ่งอาทิตย์ :z3: :z3:หัวใจเเตกสลาย
-
เด็กคนนี้ชั่งใสซื่อดีจิงๆ แล้วแบบนี้ใครละจะไม่รักไม่หลง
ยังไงก้อมาต่อกานอีกนะฮะ รอรอต่อไป^^
-
เห้อออ เสือความรักมันไม่ได้มีแต่ความเจ็บปวดนะ แต่ที่ผ่านมา คุณพ่อก็ปล่อยเวลามากเกินไปจริงๆ
ตอนนี้กลายเป้นคนกลัวความรักไปหมดแล้ว สร้างหน้ากากความเย็นชา สะกดจิตตัวเองไม่ให้เชื่อใจใคร ทั้งที่เปราะบางกว่าใคร แค่แตะนิดเดียวอาจจะแตกสลายไปเลยก็ได้
สงสารน้อง ทุกๆคนค่อยๆสอนเสือนะ เจ้าหนูเมษ อย่ารุกพี่เค้ามากไป ยิ่งรุกเค้ายิ่งหนี เชื่อพี่ตุลย์ลูก เดี่ยวจับตีก้นเลย
-
รอวันที่พี่เสือเปิดใจและเคลียร์กับพ่อได้ :m15: :m15:
-
ไม่อยากอยู่บ้าน
ก็มาอยู่กับตุลย์สิจ๊ะ คริคริ
ตอนนี้ทั้งคู่ก็เริ่มหวั่นไหวมั่งแล้วละน่า
-
อุ้ยๆๆๆๆๆ ในที่สุดเสือก็เริ่มมีความรู้สึกกับเขาสักที
แล้วพี่ตุลล่ะ เมื่อไหร่จะหลงเสน่ห์เสือสักที
-
สงสารเสืออ่ะ เราว่าอีกไม่นานถ้าทุกคนยังดูแลแบบนี้ต่อ
เดี๋ยวเสือก็จะหายกลัวได้เอง แล้วก็ไว้ใจทุกคนมากขึ้น
แต่สองคนนี้ก็สนใจกันแล้วซิ น่ารักกก5555
ปล.ไม่เซ็กซี่ไปหรอก ชอบๆ55
-
พี่ตุลจับเสือข่มขืนเลยรออยู่ 5555555
แอบสงสารเมษเบาๆคนเขียนีบหาคู่ให้เมษด่วน :เฮ้อ:
-
เสือเซะซี่. แต่พี่ตุลย์หื่นกามอะ เสือกลับออกมาครบ32ก็บุญแล้ว5555 :laugh:
-
ถึงคนเขียน แน่นอน เป็นเรื่องปกติที่คนเขียนจะเก่งกว่าตัวละคร แต่ก็ชอบเนื้อเรื่องแบบนี้นะคะ น่ารักดี ชอบเจ้าชายน้ำแข็ง แต่แอบสงสารเมษด้วย
-
เสือหนุ่มสุดซึนน ชอบกลิ่นตัวพี่ตุลล์อ่าซี้ อิอิ
-
เสือเริ่มใจอ่อนแล้ว
-
เย้ เราก็ไม่นิยม 555555
o18 o18 o18
-
น่ารักจิงๆเมษา สู้ๆ ยังไงก้อเปงห่วงพี่เสือนี่เนอะ><
-
ตุลเสือหรอ 5555 เหมาะๆ
-
พ่อเค้าก้เป็นห่วงนะเสือ
-
คุณพระคุณเจ้าช่วย..พี่เสือของเขายอมให้คนอื่นแตะต้องตัวแล้วเหรอ 5555
-
Brothers
Chapter 7- The Kiss
เสือลืมตา ทำไมในห้องอากาศเย็นผิดปกติ ทุกครั้งเขาต้องปรับประมาณยี่สิบเจ็ดองศา ไม่ร้อนเกินไป ไม่หนาวเกินไป แล้วใครมาปรับให้มันเย็นจนเขาเขาสั่นไปทั้งตัว ร่างผอมซุกลงหมอน ดึงผ้าห่มมาคลุมถึงคอ
อืม..หายใจไม่ค่อยออก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น แปลกเกินไปแล้ว..ปกติไม่มีคนมาเคาะเรียกสักหน่อย
“เสือ ตื่นหรือยังลูก” ศักดิ์สิทธิ์เห็นว่าเกือบเที่ยง แต่ลูกชายยังไม่ยอมลงมา ผิดปกติเกินไปแล้ว..กับคนอย่างเสือ ลูกชายเขาตื่นเช้าและตรงเวลาเสมอ ไม่เคยเข้างานสายสักครั้งนับตั้งแต่เขาเริ่มสังเกตเสือมา
เงียบ..พ่อเริ่มกังวล กลัวลูกชายเป็นอะไรไป เขาผลักประตูเข้าโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของห้อง เห็นก้อนกลมๆบนเตียงแล้วเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก
“เสือครับ”
ก้อนกลมๆหยุกหยิกแล้วแน่นิ่งไปอีกครั้ง อากาศในห้องไม่หนาวเกินไป ไม่ร้อนเกินไป แล้วทำไมคนบนเตียงถึงมีสภาพเป็นอย่างนั้น
พ่อเดินเข้าไปใกล้ เห็นหัวลูกชายโผล่หน้าออกมานิดเดียวเท่านั้น เขายื่นหลังมือแตะหน้าผากขาว อุณหภูมิร้อนจัดจนน่ากลัว มิน่าล่ะ..ถึงนอนตัวสั่นเป็นลูกนกแบบนี้
“เสือ..ไปหาหมอไหมลูก”
เมื่อยังเด็ก ตอนเสือป่วย..พ่อจำได้ว่าเสือชอบอ้อน ไม่เหมือนเสือเลย เหมือนลูกแมวมากกว่า ใบหน้าของลูกชายซบลงบนไหล่พ่อ ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยระบายความร้อนในร่าง
“พ่อ..เสือปวดหัว” ดวงตากลมฝืนลืมมองหน้าบิดา เมื่อวานเขาไม่น่าเล่นฟุตบอลตากฝนเลย
เสือในวัยหกขวบ ผิวขาวผุดผาด น่ารักน่าเอ็นดูยิ่งกว่าใครๆ พ่อหวงลูกชายคนนี้มาก ไปรับไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน แถมมีพี่เลี้ยงเลี้ยงดูอีกแรง
หากวันหนึ่งลูกชายกลับบ้านด้วยสภาพเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ เขาซักลูกจนได้คำตอบว่าพี่ปอสองชวนเล่นฟุตบอลตากฝน เด็กวัยกำลังซนกำลังเลยตอบตกลงอย่างไม่คิดอะไร เสื้อผ้าลูกชายเลอะไปด้วยโคลน ดูมอมแมมไม่เหมือนเสือน้อยแสนสะอาดเลย
ศักดิ์สิทธิ์จำได้ว่าอุ้มลูกไปทานยา กว่าจะยอมต้องดุหลายที จนกระทั่งใช้ไม้อ่อน เสือถึงยอม ก่อนทานยา..เสือทำหน้าจะร้องไห้ตลอด ในที่สุดก็เอาชนะความกลัวนั้นได้
คืนนั้นลูกชายของพ่อออดอ้อนขอนอนด้วย เพราะไปฟังเรื่องผีๆจากพวกเด็กผู้หญิงที่ชอบจินตนาการ ไม่ไหวเลยเด็กพวกนี้..
รุ่งเช้า ลูกชายตัวร้อนจี๋ เนื้อตัวแดงก่ำเพราะพิษไข้ไปหมด ศักดิ์สิทธิ์ร้อนใจแทบบ้า ตอนหกโมงเช้าเขารีบพาเสือไปโรงพยาบาลเอกชนอย่างเร่งด่วน ไม่สนว่ามันจะแพงกว่าคลินิกทั่วไปเท่าไหร่..ต่อให้เสียมากกว่านี้แล้วลูกชายหายป่วยทันตา ศักดิ์สิทธิ์ไม่เกี่ยงราคาแม้แต่น้อย
“พ่อ..เสือปวดตัว ปวดหัวไปหมด” เสือวัยหกขวบร้องไห้ งอแงจนศักดิ์สิทธิ์ไม่รู้จะทำยังไง
“ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวหมอฉีดยาให้ เสือก็หายแล้ว”
“เจ็บไหม”
พ่อส่ายหน้า “ไม่เจ็บครับ เหมือนมดกัด เจ็บนิดเดียว”
ลูกชายพ่อสะอื้นฮัก พ่อสงสารจับใจ ฝ่ามือยกปาดน้ำตาอาบแก้มของเสือ ไม่ว่ามองอย่างไรก็ได้เค้าโครงหน้าแม่มาหมด
ดวงตากลมของเสือมองรอบกาย ทำไมทุกคนถึงมีพ่อกับแม่มาด้วย แล้วแม่ของเสือไปอยู่ไหน “พ่อ..แม่ไปไหนเหรอ”
“แม่เขากลับเชียงราย เดี๋ยวอีกสักวันสองวันก็กลับมาแล้ว” ความจริงแล้วเขาไม่รู้เลยว่าหล่อนไปไหน ทำอะไร หรือกลับไปซ่องเก่าของหล่อน ทั้งที่เขายินดีรับผิดชอบลูกชายขนาดนี้..ทนได้ไม่กี่ปีก็หนีหายไปแล้ว
แต่ช่างเถอะ..ลูกคนเดียว เขาเลี้ยงได้
เสืออิจฉา มองเด็กคนนั้นห้อมล้อมไปด้วยพ่อกับแม่ เหมือนศักดิ์สิทธิ์จะรู้ตัว..เขารีบกอดลูกแน่นกว่าเดิม “พ่อเป็นได้ทั้งพ่อทั้งแม่ของเสือ เสือไม่ต้องกลัว พ่อเป็นทุกอย่างให้เสือ”
เสือเป็นลูกชายของพ่อ..เขาเคยคิดอย่างนั้นเมื่อนานมาแล้ว
ศักดิ์สิทธิ์ยืนนิ่ง เขาปาดน้ำตา จำได้ว่าเคยบอกลูกว่าเป็นทุกอย่าง..แต่ดูเขาทำสิ ยิ่งกว่าฆ่าลูกชายทั้งเป็น
“พ่อ..เสือปวดหัว”
พ่อสะดุ้ง เห็นลูกชายค่อยๆโผล่หน้าออกมา เสียงแหบพร่าของเสือทำเอาเขาได้สติ เมื่อครู่ศักดิ์สิทธิ์ได้ยินไม่ผิดแน่
“เสือ เดี๋ยวพ่อพาไปหาหมอ” ลูกชายตัวใหญ่ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่พ่อยังรู้สึกอยากอุ้มเสือนัก “อดทนหน่อย”
ฝ่ามือของพ่อดึงผ้าห่มออก เสือยึดไว้แน่น ลูกชายขมวดคิ้วเป็นปม
เสือค่อยๆลืมตา สัมผัสเริดร้างไปนานแตะบริเวณต้นคอ ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าของพ่อ อีกฝ่ายดูกังวลใจนัก “คุณ..”
“พ่อเอง” ศักดิ์สิทธ์ปวดใจ แม้แต่ตอนนี้เสือยังไม่เรียกเขาว่าพ่อเลย
ร่างผอมเบือนหน้าหนี อย่ามาทำสายตาแบบนั้นกับเขา “ไม่ต้องมายุ่งกับผม”
“เสือป่วยอยู่ พ่อไม่ห่วงเสือแล้วจะให้พ่อไปห่วงใครล่ะ”
“ไปห่วงใครก็ได้ที่ไม่ใช่ผม” เสือล้มตัวนอน ปวดกระบอกตา ปวดทั้งตัวไปหมด
พ่อรู้ดีว่าเสือใจแข็ง แต่พ่อไม่อยากยอมแพ้ “ไม่ไปหาหมอ แต่ทานยาหน่อยนะ”
ชายหนุ่มหันหลังหนี เนื้อตัวเขาสั่นสะท้านไปหมด “ไม่..”
สุดท้ายแล้วศักดิ์สิทธิ์ต้องเดินออกมาตัวเปล่า ลูกชายก็ไม่ยอมให้เข้าใกล้ แถมดูเอาแต่ใจมากกว่าเดิม หากเป็นเมื่อก่อนเสืออาจจะคลานมากอดออดอ้อนเหมือนลูกแมวพลัดแม่ก็ได้
เด็กเมษาชะแง้คอมองจากในห้องรับแขก เห็นว่าพ่อขึ้นไปตามพี่เสือนานแล้วยังไม่ลงมาสักที สงสัยพี่เสือต้องป่วยแน่ๆ ปกติเคยตื่นเสียกับคนอื่นเสียที่ไหนล่ะ ร่างเล็กอุ้มปุ้มปุ้ยมานั่งข้างกาย ช่วงนี้เขาติดมันเป็นพิเศษเพราะไม่มีคนคุยด้วย
“พี่เสือจะเป็นอะไรไหมนะ”
มันร้องตอบหงิงๆแล้วฟุบหน้าลงอย่างเบื่อหน่ายไม่แพ้เจ้าของ
“อยากขึ้นไปดูจังเลย” เมื่อนึกถึงคำพูดพี่ตุลย์ อย่าไปรุกพี่เขามาก..เมษาก็เลยต้องนั่งหงอยเหงาแบบนี้ ทั้งที่ในใจบินไปถึงหน้าห้องพี่เสือแล้ว
ดวงตากลมหันมองบันไดตลอด กระทั่งเห็นร่างของพ่อเดินลงมา หน้าตาไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่นัก
“พ่อ!”
ศักดิ์สิทธิ์หันมองลูกชายคนเล็กก่อนยิ้มบางๆ “ว่าไงเมษา”
“พี่เสือเป็นยังไงบ้าง ป่วยหรือเปล่า หรือว่าแค่ตื่นสาย” เมษาวางเจ้าตูบลงกับพื้นก่อนวิ่งตื๋อไปหาพ่อ
“โทรหาพี่ตุลย์หน่อย ถ้าเขาว่างขอให้เขามาช่วยดูเสือหน่อย” ศักดิ์สิทธิ์ขอให้เมษาช่วยก่อนเดินเข้าห้องครัวไปเงียบๆ
เมษาพยักหน้าหงึกหงักก่อนจิ้มโทรศัพท์หาพี่ตุลย์ วันนี้เจ้าตัวคงไปทำงานนั่นแหละ แต่เมษาก็ห่วงพี่เสือเหมือนกัน
‘ว่าไงไอ้แสบ’
“พี่ตุลย์ พี่เสือเขาป่วย ไม่ยอมไปหาหมอ ไม่ยอมทานยาด้วย เมษเป็นห่วง”
ปลายสายขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อวานก็จัดการเรียบร้อยแล้วทำไมเสือยังป่วยอยู่อีก ท่าทางจะไม่ค่อยแข็งแรงอย่างที่คุณลุงว่า และส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะตุลย์พาคนเพิ่งหายป่วยไปตากแดดตากฝนด้วย ‘พี่จะออกไปตอนนี้’
“มาเร็วๆนะ เมษรออยู่หน้าบ้าน!”
ร่างเล็กวิ่งไปอุ้มเจ้าตูบไปไว้หน้าบ้าน ก่อนสั่งนักสั่งหนาไว้เฝ้าดีๆ “อยู่ตรงนี้นะ ถ้าพี่ตุลย์มารีบวิ่งไปรับเลย”
ตุลาถอดแว่นสายตาออกแล้วเหลือบตามองไอ้เปรม มันกำลังนั่งกินข้าวแบบไม่สนใจสิ่งมีชีวิตอื่นในออฟฟิศ บางครั้งเขาก็อิจฉามันที่ดูไม่มีอะไรให้กังวล “ไอ้เปรม”
หนุ่มเปรมเงยหน้าขึ้นจานข้าว “ว่าไงไอ้ตุลย์ เป็นอะไร ง่วงเหรอวะ ไม่เป็นไรนะ หลับหูหลับตาทำไปเถอะเดี๋ยวกูไปทำต่อเอง” เปรมว่า ข้าวติดปาก เลอะหน้าไปหมด เมื่อเช้านอกจากตื่นสายแล้วในตู้เย็นยังมีแต่ของเน่าเสียทั้งนั้น พอมาออฟฟิศเห็นข้าวที่ไอ้ตุลย์แช่ไว้ เขาเลยฟาดไปทั้งสองกล่องแม้มันแปะชื่อไว้ว่า ‘ตุลย์’ และ ‘เสือ’
“เปล่า กูจะบอกว่าขอออกไปข้างนอกหน่อย”
“ไปไหนวะ”
“บ้านคุณเสือ เห็นว่าป่วย”
นายเปรมสำลักข้าวทันทีพอได้ยินชื่อของคนๆนั้น ได้ข่าวว่าเพิ่งหายป่วย ตอนนี้ป่วยอีกแล้วหรือนี่ “เป็นอะไรอีก”
“เป็นไข้ เมื่อวานกูพาเขาไปตากแดดตากฝนมา”
ชายหนุ่มถึงบางอ้อ ว่าแล้วเชียวทำไมเมื่อวานทั้งไอ้ตุลย์และคุณเสือหายไปตลอดบ่าย ไม่สิเรียกว่าจนไปถึงค่ำมืด ถ้าเขาเป็นไอ้ตุลย์นะไม่ว่ารถติดแค่ไหนก็ต้องมาส่งคุณเสือให้ได้ ไม่ยอมให้เข้าบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเด็ดขาด ไม่ใช่กลัวเพียงแต่เขาอึดอัดใจเท่านั้น
“ทำไมต้องมึงวะ”
“ไม่รู้สิ น้องกูขอมา อีกอย่างกูเป็นพี่ที่แสนดีด้วยสิ” ตุลาแหย่ไอ้เปรม มันเป็นลูกคนเดียว พ่อแม่ตามใจตลอด เลี้ยงลูกด้วยเงิน มันก็เกือบเสียคนเหมือนกัน แต่โชคดีที่คิดได้ “กูไปก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาทำงานต่อ”
ตุลาเป็นคนมีเพื่อนฝูงมาก หลายคนชอบเขา อยากอยู่ใกล้เขา เพราะเป็นคนใจเย็น คุยสนุก เมื่อตอนเรียนอยู่ปริญญาตรีมีผู้หญิงผ่านมาในชีวิตมากมายแต่ไม่มีใครสะดุดใจเขาสักคน นั่นเป็นเหตุผลที่ยังโสดมาถึงตอนนี้
ชายหนุ่มหวนคิดไปถึงใบหน้าเฉยชาของใครอีกคน แววตาไร้ความสุขแอบซ่อนหยาดน้ำใสทำให้เขารู้สึก..สงสาร
เสือ..ผู้ชายคนนั้นดึงความสนใจของเขาไปจนหมด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สงสัยเมษาจะโทรมาเร่งเร้าเขาอีกแล้ว “กำลังจะถึงแล้วเจ้าเมษ”
‘เร็วๆสิ เดี๋ยวพี่เสืออาการหนัก ขนาดพ่อขึ้นไปครั้งที่สองแล้วยังไม่ยอมเข้าใกล้เลย’ น้ำเสียงหงอยๆบอกความในใจได้ดี
“นายล่ะ ขึ้นไปหาหรืองยัง”
‘ไม่เอาล่ะ เดี๋ยวพี่เสือตัวร้อนมากกว่าเดิม เวลาเห็นหน้าเมษเขาก็ชอบทำหน้าไม่ชอบใจแล้ว ขืนไปตอนนี้มีหวังเข้าโรงพยาบาลแน่ๆ’
หนุ่มนักเรียนนอกหัวเราะน้อยๆ อย่างที่เขาบอกเมษไปเมื่อวาน เสือเหมือนเด็กทารกที่ค่อยๆก้าวออกมาจากโลกแสนบิดเบี้ยวของตัวเอง
“ไปถึงแล้วจะรีบไปดูให้เลย”
เสือฝืนลืมตาอีกครั้ง..เขาเวียนหน้าเวียนหัวอยากอาเจียน แต่ไม่มีแรงลุกขึ้น นอกจากไม่ได้ทานข้าวเช้าแล้วยังไม่มีอะไรตกท้องตั้งแต่เมื่อวานเลย
หิว..
ร่างผอมขยับกายอย่างไม่สบายตัว ลืมหายใจร้อนผ่าวแต่ร่างหนาวสั่นสะท้านไปหมด ช่วงเวลาที่ร่างกายอ่อนแอจิตใจเขาก็ไม่ได้เข้มแข็งนัก เสืออยากร้องไห้เดี๋ยวนี้ เขาจำภาพที่คุณน้าปลอบเมษาตอนเจ้าตัวป่วย คุณพ่อวิ่งเอาข้าวต้มมาให้ นานแล้ว..ไม่มีใครทำอย่างนั้นกับเสือ
มันน่าเจ็บใจ..
เขาอิจฉาทุกอย่างที่เมษามีและเขาขาด..
ปลายนิ้วผอมยกปาดน้ำตาก่อนซุกหน้าลงหมอนเหมือนเคย กระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา เสือจึงขดกายแน่นกว่าเดิม ไม่รู้ว่าใคร..แต่ตอนนี้เขาไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น
“เสือ” ตุลาเรียกก้อนกลมๆบนเตียง “คุณป่วยอยู่”
เงียบ..
“ลุกมาทานข้าวต้นก่อนแล้วค่อยทานยา นอนทีหลังคงไม่เป็นไรหรอก”
เงียบ..
ตุลานับหนึ่งถึงสิบในใจ ทอดมองคนเอาแต่ใจอย่างระอา หากเป็นเมษาเขาไม่ลังเลยจะฉุดเจ้าตัวให้ลุกขึ้นแล้วยัดยาลงปากเลยสักนิด แต่นี่..คนไม่คุ้นเคย แถมยังมีปมในใจอีกต่างหาก ขืนทำแบบนี้ เสือคงไม่ให้เขาเข้าใกล้อีก
“ลุกไม่ไหวใช่ไหมครับ” หนุ่มนักเรียนนอกทรุดกายนั่งบนเตียง เขาแตะก้อนกลมแผ่วเบา ก่อนก้มกระซิบถามอีกครั้ง “คุณกำลังต่อต้านคุณลุง ผม และทุกคนอยู่นะ”
คนใต้ผ้าห่มขยับตัวหนี เขาไม่ชอบเสียงแบบนี้เลย เพราะมันทำให้เสือ..หวั่นไหว
“ผมจะลงไปเอาข้าวต้มกับยา รอหน่อยเดี๋ยวขึ้นมาดูแล”
เสือเม้มปาก ใครบางคนคงเรียกตุลามา ทุกคนที่เข้าหาเขาทำเพราะมันคือหน้าที่ การขอร้อง..หรือเพราะความเห็นใจ เสือไม่เคยต้องการเลยสักนิด..
ปลายฟันขบกันจนปวดไปหมด หยดน้ำตาไหลกลิ้งซึมหมอน พ่อ คุณน้า เมษา หรือตุลาเองก็ไม่ได้จริงใจกับเขานักหรอก มันก็แค่การจำใจเท่านั้นเอง
ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง ตุลามาพร้อมข้าวต้มส่งกลิ่นหอมฉุยและยาที่คุณลุงเตรียมไว้ให้ ถ้าหากเสือมาเห็นคงดีใจไม่น้อยที่พ่อยังห่วงลูกชายเหมือนเดิม แต่เจ้าตัวปิดกั้นนี่สิ..ปัญหาใหญ่
“ลุกไหวหรือเปล่า” อีกครั้งที่ตุลาเรียกร่างผอมใต้ผ้าห่ม ทว่าไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบโต้มาเลย
หนุ่มนักเรียนนอกวางถาดอาหารไว้โต๊ะข้างเตียง เขาหันไปประครองก้อนกลมๆขึ้นมาอย่างทุลักทุเลเพราะเจ้าตัวเอาแต่ดิ้นตลอดเวลา
“ปล่อยผม” เสือสั่ง ทว่าเสียงเขาแหบแห้งไปหมด
“อย่าดื้อสิ”
เสือดิ้นอีกครั้ง แต่ไม่มากเท่าไหร่ เพราะเขาปวดไปทั้งตัว “อย่ามายุ่ง”
“ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก ถ้าไม่กลัวว่าใครบางคนจะป่วยตายเสียก่อน” ตุลายกร่างผอมมาพิงอก แม้เจ้าตัวจะออกแรงขืนกายแค่ไหนเขาก็ไม่สะท้าน ตัวแค่นี้อย่างกับมดดิ้น จะมีแรงไปสู้ใครได้ ไม่เจียมเลยจริงๆ
“ไม่ต้องมายุ่งสิ”
“คิดว่าผมมาดูแลน้องชายคนหนึ่งแล้วกัน” ตุลาดึงเสือนั่งพิงอกดีๆ ตลอดเวลาเอาแต่ดิ้นไปมาจนเขาอยากจับมัดนัก หัวแข็งเกินไปแล้วจริงๆ
“ทานข้าวต้มก่อน คุณลุงทำเองเลยนะ” ชายหนุ่มตักข้าวร้อนๆ เขาเป่าจนอุ่นแล้วป้อนให้คนป่วยในอ้อมแขน ทว่าเสือหันหนี ไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้น จนตุลาเริ่มหมดความอดทน
มีสักกี่คนที่ทำให้คนอย่างเขาขาดสติ..
“คุณกำลังท้าทายผมหรือกำลังทำอะไรกันแน่ครับ”
“ปล่อย”
“ผมไม่อยากใช้กำลังกับใครด้วยสิ” ตุลากัดฟันกรอด มองริมฝีปากอิ่มที่เม้มปิดแน่นราวกับสร้างกำแพงไม่ให้ใครล่วงล้ำ
ปลายนิ้วสะอาดบิดคางมนหันมา ดวงตาสบกันก่อนตุลาจะก้มขบปากอิ่มเบาๆ “ผมไม่ชอบใช้กำลังกับใคร แต่ก็ไม่อยากให้ใครมาแข้งข้อใส่โดยเฉพาะช่วงที่ใกล้ตายแบบนี้”
ดวงตาคมของเสือแดงก่ำ หยาดน้ำคลอหน่วยน้อยๆ เขาทั้งตกใจทั้งช็อคยิ่งกว่าอะไร เพียงริมฝีปากถากกันน้อยๆทำเอาเขาเกร็งไปทั้งตัว “คุณ..”
“ผมไม่รู้ว่าคุณชอบให้ใช้ปากป้อนมากกว่าช้อนดีๆ” เขาว่าจบก็จัดการตามที่พูด ข้าวต้มค่อยๆไหลผ่านลำคอเสือ เขาทั้งดิ้น ทั้งจิกแขน แต่ไม่มีแววเลยว่าตุลาจะยอมล่าถอย ยิ่งนานเขายิ่งเหมือนถูกฉุดรั้งไม่ให้ต่อต้าน เสือไม่ชอบ..ไม่ชอบอยู่ใต้อำนาจของใคร
“อื้อ..”
“ปากก็ไม่ได้แข็งอะไรนี่ครับ”
ร่างผอมถลึงตาใส่ เขาเม้มปากอย่างเจ็บใจ แบบนี้มันเอาเปรียบกันนี่ “ผมทานเองได้!” เสือดึงช้อนจากมือของตุลา เขายกตักข้าวต้มอย่างลำบาก เพราะมือไม้สั่นไปหมด ทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าตุลา..ทำไมเขาต้องทำอับอายแบบนี้ด้วย
“ผมช่วยดีกว่า” ตุลาดึงช้อนกลับมาคืน พลางมองร่างในอ้อมกอดด้วยแววตาตำหนิ “ลดทิฐิลงมาบ้าง ชีวิตคุณคงมีความสุขขึ้นนะ”
“ผมไม่ใช่เมษา”
เมษา..เด็กผู้ชายเปรียบเหมือนดวงอาทิตย์ของบ้าน สดใส ร่าเริง แจ่มชัดในความทรงจำของทุกคน เด็กคนนั้นเปรียบเหมือนเสียงหัวเราะ ไปที่ไหนใครก็ชอบ ต่างจากเขา..ไม่มีใครอยากจดจำ ทุกคนหมางเมิน แม้กระทั่งพ่อ..พ่อยังเลือกทิ้งเสือเลย
“ไม่มีใครเป็นเมษาได้ ไม่มีใครเป็นคุณได้เหมือนกัน เลิกน้อยใจเสียทีเถอะ” ตุลาจับคนที่เริ่มต่อต้านอีกครั้งนิ่งๆ “ใครหลายคนรุมรักรุมเอาใจคุณทั้งนั้น”
พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรเสือก็หมดอารมณ์ทานต่อดื้อๆ “อิ่มแล้ว”
“ยังไม่ถึงครึ่งถ้วยเลย”
“ไม่หิว”
หนุ่มนักเรียนนอกดึงถ้วยข้าวต้มเก็บก่อนยื่นยาให้คนป่วย มิน่าล่ะ..ถึงได้ผอมแบบนี้ เพราะกินอย่างกับแมวดม จะไปอ้วนอะไรเท่าเจ้าเมษา รายนั้นจะกลายเป็นหมูอยู่แล้ว ขืนไม่ควบคุมน้ำหนักคงกลิ้งไปเรียนได้
“นี่ยาของคุณ”
เสือเกือบเบือนหน้าหนีอีกครั้งหากคนบางคนไม่ยืดคางเขาไว้ แล้วกรอกยาไม่ปรานีจนเขาเกือบสำลัก
“ทำบ้าอะไรของคุณ!”
“ผมรู้ว่าเด็กดื้ออย่างคุณคงไม่ยอมทำอะไรง่ายๆ”
เมษากับพ่อแอบวิ่งขึ้นมาดูความเป็นไปในห้อง ภาพของผู้ชายสองคนนั่งบนเตียงอยู่ด้วยกันทำให้พวกเขาคิดมากก็จริง หากเทียบกับการได้เห็นเสือทานข้าวและยามันก็ทำให้อุ่นใจไม่น้อย
“พ่อฮะ แบบนี้ให้พี่ตุลย์ย้ายมาอยู่ด้วยเลยไหม”
“หืม ทำไมล่ะ คิดถึงพี่ชายหรือไง”
เมษาส่ายหน้า “ก็พี่เสือยอมพี่ตุลย์คนเดียว ขนาดเมษพี่เขาไม่ยอมให้ใกล้เลย”
“ถ้าทำได้ก็ดีสิ แต่พี่เขามีเวลาส่วนตัว มีครอบครัวต้องดูแลนะ ให้มาอยู่กับเราคงไม่ได้หรอก” ศักดิ์สิทธิ์ยิ้ม เห็นลูกชายล้มตัวนอนก็สบายใจ หากเป็นไปได้ เขาอยากเป็นคนทำหน้าที่แทนตุลามากกว่า หน้าที่ของพ่อ ไม่ใช่แค่คนเบื้องหลังเหมือนทุกวันนี้
แล้วเมื่อไหร่ลูกชายคนดีจะยอมเปิดใจสักที..
“ลงไปหาแม่เถอะ เขารอนานแล้ว”
“เมษอยากดูพี่เสือนี่”
พ่อเขกหัวเมษาดังป๊อก เด็กคนนี้แก่แดดแก่ลมไปใหญ่แล้ว “ไม่มีอะไรต้องดูแล้ว รีบลงไปซื้อของกับแม่ดีกว่า” เมษาสงสัยเหลือเกินว่าทำไมทุกคนขัดขวางการแอบมองพี่เสือของเขานัก ทั้งที่มันก็ไม่มีอะไรเสียหาย อย่างน้อยพ่อกับแม่น่าจะเข้าใจเมษบ้างว่าคนที่เข้าใกล้ไม่ได้ แค่แอบมองเมษก็ดีใจแล้ว
เดี๋ยวมาตอบคอมเมนท์ค่ะ
ปล. พี่ตุลย์นี่ช้าจริงๆเลย :beat:
-
เค้าจูบกันแล้ว... แม้พี่ตุลย์จะเป็นคนจูบฝ่ายเดียวก็เถอะ
-
ดีใจนะเนี่ย ที่ได้อ่านอีก
-
เค้าจูบกันแล้วววววววววววววววว
:o8: :o8: :o8:
-
เพราะคุณพ่อ เพราะครอบครัวนี้ ทำให้ เสือรู้สึกว่าไม่ใช่ ยิ่งเข้าไปหา เข้าก็ยิ่งหลบ เพราะเป็นดั่งกับความมืดที่ไม่คู่ควรกับดสียงหัวเราะของบ้านนี้
ปล. อยากให้มีตอนเสือหนีไป ออกจากบ้านไไปเลย อยากรู้จริงๆๆ
-
พี่ตุลย์ คนบ้าคนฉวยโอกาส 5555
อืม ปมอดีตในใจของพี่เสือมันฝังลึกน่าดูเลย จากที่ดูพ่อรำลึกความหลังก็ดูพี่เสือน่ารักดี ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ปิดกั้นตัวเองน่าดูเลย ก็จริงนะ แบบว่าถ้ามองใครไม่ดีแล้วไม่ว่าเค้าจะทำดีแค่ไหนก็ไม่มีวันเชื่อได้อย่างสนิทใจหรอก
-
ตอนแรกนึกว่าน้องเมษจะเป็นนายเอก เพราะออร่าความใสเด่นเด้งมาแต่ไกล
ไปๆมาๆกลายเป็นพี่เสือซะได้ แต่ว่าแบบนี้ มันลงตัวมากกกกกก :-[
-
มีแต่พี่เสือคนเดียวจริงๆที่เอาเสืออยู่
-
เค้าจุ๊บกันแล้ววววววววว แอบเนียนอ่ะพี่ตุลย์ นั่นแน่ หลงเสน่ห์พี่เสือแล้วก็บอกมาเหอะ :impress2:
-
หึหึ จิตใจเริ่มอ่อนไหว
แล้วไงละ แบบบนี้ไม่นานคง คิคิ
รอรอ
-
เสือถึงกับมือสั่นเลยทีเดียว
อิอิ อยู่ใกล้พี่ตุลย์เสือหวั่นไหวทุกที
สงสารน้องเมษจะต้องแอบดูตลอดไปหรอ
คุณพ่อก็น่าสงสารเสือมีปมที่ไม่รู้จักคลายออกซักที
ขอให้พี่ตุลย์ช่วยจัดการให้มาเป็นเสือสิ้นลาย(เลิกดื้อ)เร็วๆทีนะคะ555
-
แหมๆๆๆ จะดูแลกันใกล้ชิดเกินไปแล้วนะพี่ตุลย์
แต่ถ้านายตุลย์ย้ายเข้ามาจริงๆ
คราวนี้เสือจะไม่รีบหนีออกไปอยู่ข้างนอกเลยเหรอ
-
ใครอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าพี่ตุลย์เนียนมาก :laugh:
-
นิดหน่อยก็ยังดีนะพี่ตุล อิอิ
-
งานเสือโดนกิน 5555555
ย้ายมาอยู่เลยพี่ตุลย์ เสือจะได้ว่านอนสอนง่่ายไวไว อิอิ
แล้วน้องเมษาล่ะจะมีคู่กะเขาไหม แล้วพี่เปรมล่ะ หรือว่า คิกๆๆ
-
แอร๊ยยย เสือหวั่นไหวกะตุลาอ่ะ กรี๊ดดด :impress2: :impress2:
พี่ตุลาค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในใจของเสือทีละนิด แล้วอีกหน่อยสองคนนี้ก็จะปิ๊งปั๊งกัน :man1: :man1: :man1:
เมษารีบไปๆซะเถอะ เด็กบ้าไรไม่รู้น่ารำคาญชะมัด โฮ๊ะๆๆ แกกินแห้วแล้วเมษาเอ๊ย :laugh: :laugh:
เหมือนเดิม เชียร์ตุลาเสือ 555
สู้ๆคนเขียน :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เมษคงไม่ได้ชอบเสือมากกว่าพี่น้องหรอกนะ 555555555
-
น้ำตาซึมทุกตอนเลย หวังว่าความรักของน้องเมษ ของคุณพ่อ
จะทำให้เสือเปิดใจออกมาเร็วๆ มีแต่คนรักนะจ๊ะ อดีตปล่อยผ่านไปเนอะ
-
อ่านไปฟังหวั่นไหว ไป แหม๋ ได้ฟิล
-
ดื้อบ่อยๆ เด๋วพี่เสือจับจูบนะจ๊ะ อร๊ายย
-
พี่เสือออออออออ
-
อ้า เชียร์พี่ตุลย์ทำให้เสือยอมเปิดใจได้เร็ว ยิ่งอ่านตอนหลังพ่อลูกเนี่ย เสือยิ่งน่ารัก เหมือนแมวน้อย
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ สนุกมากๆเลยค่ะ
-
อยากได้พี่เสือแบบแมวน้อยย
มารอดู เมื่อไหร่เสือน้อยตัวนี้จะเปิดใจ :กอด1:
-
ป้อนด้วยปากเบาๆค่า .. o18
-
ยังไงๆก็ต้องตุลาเสือ :a2: :a2:
เสือน่าสงสาร
คุณพ่อถึงจะน่าสงสารเเต่คุณพ่อทำเสือเอง รับกรรมซะเถอะค่ะ :m16:
น้องเมษ เเอบดูอยู่อย่างนั้นเฉยๆเเหละถูกเเล้ว อย่างนั้นไปตลอดชีวิตเลยยิ่งดี วะฮ่ะฮ่าาาาา
อยากให้พี่ตุลย้ายมาอยู่ด้วยกันกับพี่เสือจังเลย
เเต่ก็อยากอ่านดราม่าตอนพี่เสือย้ายออกจากบ้านไปอยู่คอนโด อยากให้ทุกคนเข้าใจเสือจริงๆซะที
ปล้ำลิงนักเขียนค่ะ ต้องตุลากับเสือเท่านั้นค่ะ :z4: :z4: :z4:
ปล้ำลิงสอง มาต่อไวๆนะค่ะตัวเอง รออยู่ตลอดเลย สนุกมาก
-
ตุลย์กับเสือเหมาะกันจริงๆ อย่างเมษาว่าคงไม่มีใคร จะคุมเสือได้เท่าตุลย์แล้ว
-
อื้มหืมม แหมตุลย์ ถึงกับใช้ปากป้อนนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ
ถูกเขาดึงดูดซะจนทนไม่ไหวเลยสิท่า
เสือนี่แพ้ทางตุลย์ตลอดเลยให้ตายสิ 55
เป็นความคิดที่ดีนะเมษ
ให้ตุลย์ย้ายเข้ามาไวๆเลยยิ่งดี ฮ่าๆๆ
สงสารคุณพ่ออะ แต่เสือเองก็เก็บความรู้สึกไว้นาน
เลยไม่ยอมเปิดใจรับง่ายๆ
อดทนไว้นะคะคุณพ่อ อีกไม่นานหรอก
เดี๋ยวน้องก็ต้องเปิดใจ น้องรักคุณพ่อมากนะคะ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาาา
-
จูบกันแล้ว o22
-
:impress3: :impress3: :impress3:ไม่อยากจะบอกว่าจำชื่อเรื่องไม่ได้อะ :z3: :z3: :z3:
จะรอออออออออออออจ้า :call: :call: :call: :call:
-
เสือใจแข็งและก็ดื้อกว่าที่คิดนะ สงสัยต้องพี่ตุลย์คนเดียวละมั้งที่จะปราบอยู่
ส่วนน้องเมษก็ใจเย็นๆนะลูก เดี๋ยวพี่เสือเขาก็สนใจหนูเองแหละ รอให้พี่ตุลย์ปราบให้สำเร็จก่อน ฮ่าๆๆ
-
เพิ่งได้อ่านสนุกมากค่ะ
เห็นใจทุกคนเลยอ่ะ สงสารเสือ คุณพ่อ เมษด้วย คงต้องให้เวลาเค้าอีกนิดแหละ
แต่ตอนนี้เค้าจุ๊บกันแล้ว เขิน
-
สงสารเสือจัง
-
ประกาศๆ เเจ้งคนหายย
ข้อมูลเบื้องต้นเป็นเจ้าของนิยายเรื่องนี้
ได้หายตัวไปเป็นอาทิตย์
ถือได้เป็นการก่อคดีฆาตกรรมนักอ่าน :m15: :m15:
ตัวเองเค้าอยากอ่านพี่เสืออออ
-
Brothers
Chapter 8- The Complicatedness
ปลายนิ้วผอมลูบริมฝีปากตัวเองไปมา เสือขมวดคิ้วมุ่น หวนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อสองสามวันที่แล้ว ตุลา..ผู้ชายคนนั้นกล้าดีเหลือเกิน กล้าทำแบบนั้นกับเขาได้อย่างไร ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดหัวใจนัก หากแต่เขาทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อทุกวันนี้อีกฝ่ายกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของบ้านแล้ว
เพราะเมษา..บอกว่ามาได้ทุกวันก็ดี ตุลย์เลยสนองให้ ส่วนเขากลายเป็นคนอึดอัดใจแทน
“หายป่วยแล้วหรือครับ” เสือสะดุ้ง เขาเหลือบมองกระจก เห็นตุลายืนพิงบานพับด้วยท่าทีสบาย
“หายนานแล้ว!” แก้มขาวขึ้นสีแดงเรื่อ เมื่อคิดถึงตอนที่ริมฝีปากถากกันเบาๆ หากแต่มันสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจของเสือ เขาพยายามคิดว่าตัวเองไม่เคยถูกกระทำแบบนี้มากกว่าคิดว่าตุลาทำให้เขาหวั่นไหว
“ผมเห็นคุณมาเข้าห้องน้ำนาน คิดว่าเป็นลมในห้องน้ำเสียอีก”
เสือหน้าเสีย ตุลาพูดเหมือนเขาเป็นพวกเด็กขี้โรค ป่วยออดๆแอดๆแบบนั้นแหละ ร่างผอมหันหลังกลับ พลางถลึงตามองอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด “ผมสบายดี แล้วก็ไม่ได้อ่อนแอเหมือนที่คุณกล่าวหา”
ตุลายิ้มน้อยๆ นึกเอ็นดูเสือ บางมุมก็เป็นเด็กเอาแต่ใจดี บางมุมก็เงียบขรึมราวกับในหัวมีอะไรให้คิดมากมาย และบางครั้งสีหน้าเจ้าตัวก็บอกอะไรได้หลายๆอย่าง
นับตั้งแต่นั้นมา เสือก็ตั้งใจทำงานให้เสร็จเร็วที่สุด เพราะไม่อยากอยู่ใกล้ตุลา แม้ว่าโต๊ะทำงานจะห่างกันพอให้หันหลังหลับหน้าได้ แต่เขารู้สึกได้ว่ามีคนจ้องกลับมาตลอด เวลาทานข้าว เสือจะทานก่อนหรือหลังอีกฝ่ายหนึ่งชั่วโมง เพื่อป้องกันการเผชิญหน้าอันแสนน่าเบื่อ
ทว่ามันก็แค่ในที่ทำงานเท่านั้น กลับมาบ้านเมื่อไหร่เสือต้องเจอรถตุลาจอดไว้ข้างๆเหมือนเคย แม้ว่าเขาจะแวะเที่ยงห้าง ซื้อของนานแค่ไหน กลับมาก็ยังเห็น มีอยู่ครั้งหนึ่งที่มันดึกเสียจนตุลาร้องขอคุณน้าว่าอยากนอนที่บ้านด้วย แน่นอนตุลานอนกับเด็กเมษา
ปลายนิ้วผอมยกขึ้นกดโทรศัพท์หานิคกี้ วันนี้เขานานเพื่อนสนิทไว้ไปดูคอนโดด้วยกันตอนเย็น และไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะมีงานเข้ามากะทันหันเหมือนครั้งที่แล้วหรือเปล่า
‘ว่าไงพ่อเสือ’
“ตอนเย็นเลิกงานกี่โมง ให้ไปรับหรือเปล่า”
ปลายสายหัวเราะคิกคัก นึกถึงใบหน้าของตุลาแล้วนิคกี้อดใจเต้นไม่ได้ ‘ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันไปรับนายเอง’
“แต่รถของฉัน..”
‘ไม่เป็นไรหรอก ไม่หายแน่นอน เชื่อฉันสิ’
นิคกี้กดตัดสายทันที เพราะรู้ว่าเสือต้องหาหลักการสารพัดมาเป็นเหตุผล แต่เขาอยากเห็นหน้าตุลานี่..อีกฝ่ายหน้าตานิ่งๆ สุภาพบุรุษอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น..เวลามองตากันทีไรเหมือนเขาถูกดูดเข้าไปในวังวนของอีกฝ่าย
ถึงจะดูไม่ออกว่าอยู่ในอารมณ์ไหนก็เถอะ..
เรียกว่าเสือห่อเหี่ยวเหลือเกิน เขาไม่ได้หวงรถ แต่ไม่อยากให้นิคกี้มารับแล้วต้องรออีกฝ่ายในห้องเดียวกับตุลา มันทำให้เสือวางตัวไม่ถูกทุกครั้งที่อีกฝ่ายเอ่ยปากถามนั่นถามนี้ แม้มันเป็นคำถามทั่วไป..สำหรับเสือแล้วเรียกได้ว่าแปลกมา เขาอาจจะมีปัญหาเรื่องการเข้าสังคมแต่เด็กเลยกลายเป็นแบบนี้
“ผมนึกว่าคุณจะกลับแล้วเสียอีก”
“ยังไม่กลับ”
ตุลาพยักหน้า พลางนั่งมองร่างผอม..ในทุกครั้งที่ตอบคำถาม เสือไม่เคยขยายรายละเอียดหรือชวนเขาคุยสักนิด สำหรับคนมีเพื่อนมากอย่างเขาแล้ว..มันแปลกไม่น้อยเลยทีเดียว “แล้วรออะไรอยู่”
“รอเพื่อน”
เพื่อนที่ว่าคงชื่อนิคกี้อะไรนั่น เขาไม่แปลกใจเลยที่เสือไปไหนก็ไปกับเพื่อนแค่คนเดียว บางทีมันอาจจะดีด้วยซ้ำมีเพื่อนคนเดียวแต่จริงใจดีกว่ามีเพื่อนมากมายแต่เสแสร้ง ตุลาพบคนมากหน้าหลายตาหลายประเภท ทั้งดีและไม่ดีปะปนกันไป สำหรับเขาแล้ว..มันไม่เป็นปัญหาสักนิด
“คุณหิวหรือเปล่า เห็นเมื่อเที่ยงทานข้าวไปนิดเดียวเองนี่ครับ”
ตุลารู้ว่าเสือหลบหน้าเขาด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ มันไม่สามารถลดความสนใจเขาได้สักนิด ขณะที่แอบมองอยู่ห่างๆไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร เขารับรู้หมด แม้กระทั่งดื่มน้ำก็เถอะ..มันอาจจะเป็นนิสัยของตุลย์ เวลามีเพื่อนก็มักห่วงแบบนี้อยู่เรื่อย
“ผมไปเอานมให้ไหม”
ร่างผอมมุ่นคิ้ว นม..ทำไมต้องนมด้วย มันมีความหมายแอบแฝงหรืออย่างไร ทั้งตุลย์และเมษต่างก็ชอบเอามาให้เขาทุกครั้งที่..หิว และเสือไม่เคยปฏิเสธด้วยสิ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเพื่อนผมคงมาแล้ว” เขาหันมองออกไปไม่เห็นวี่แววของนิคกี้ พอหันกลับมาก็เห็นแววตารู้ทันของตุลาแล้ว เขาล่ะเกลียดเรื่องแบบนี้ที่สุด..มันทำให้เขาเหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วถูกจับได้
“ผมคงไม่ต้องพูดนะ”
สุดท้ายแล้วชายหนุ่มก็ต้องนั่งดื่มนมจนได้..
เสือก้มมองนาฬิกาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่ก็เกือบสี่โมงครึ่งแล้ว นิคกี้ยังไม่โผล่มาสักที ยิ่งนั่งนานเขายิ่งอึดอัดต่อสายที่ตุลาที่มองมาเป็นระยะ จนกระทั่งอีกฝ่ายสังเกตเห็นได้
“เป็นอะไรครับ”
“นิคกี้มาช้า”
ตุลาอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นเสือมุ่นคิ้วอย่างหงุดหงิดใจ คนอย่างเสือนี่แหละ..เอาแต่ใจที่สุด ไม่ใช่ใครอื่นในบ้านหรอก “เดี๋ยวก็มา”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสือรีบคว้าแล้วกดรับทันที “อยู่ไหนแล้ว”
‘ถึงแล้ว เดี๋ยวขึ้นไปรับนะ’ ปลายสายตัดทิ้งไม่ทันได้ฟังคำปฏิเสธของเสือ นิคกี้มาทีไรเป็นอันได้คุยกับตุลานานเลยทีเดียว เผลอๆได้ชวนไปดูคอนโดกับเขาอีกแน่ๆ
ไม่ถึงสิบนาที นิคกี้ก็มายืนตรงหน้าพลางยิ้มแฉ่งอย่างคนอารมณ์ดี “เสือน้อยรอป๋านานหรือเปล่า”
ร่างผอมเบือนหน้าหนี เสือน้อย..ทำให้เขาเขินอายนิดๆ “นานมาก นึกว่าไม่มาซะอีก”
“ป๋าไม่ผิดนัดเสือน้อยหรอก” นิคกี้หัวเราะเมื่อแกล้งเพื่อนสำเร็จก่อนหันไปทักทายตุลา “สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับคุณนิคกี้ มารับเสือเหรอครับ”
นิคกี้พยักหน้า ดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษจนเสือชักน้อยใจนิดๆแล้วสิ “ว่าจะพาพ่อเสือน้อยไปดูคอนโดสักหน่อย ไปด้วยกันไม่ครับ”
เสือหน้าบิดเบี้ยว เห็นไหมล่ะ..เป็นไปตาที่เขาคิดถึงอย่าง ชวนกันไปดูจนได้ ตอนนี้เขาก็ได้แต่ภาวนาให้ตุลาบอกปฏิเสธโดยพลัน
“ครับ ผมจะได้ช่วยเลือกที่สะดวกๆให้ด้วย”
เสือมุ่นคิ้วตลอดทาง วันนี้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินแปลกๆ แม้จะนั่งคู่กับนิคกี้หน้ารถก็ตาม แต่อีกฝ่ายกลับเอาแต่คุยกับตุลา คนที่นั่งอยู่ข้างหลัง เขารู้ว่าตัวเองเป็นคนเงียบๆ คุยไม่ค่อยสนุก เพื่อนหลายคนเลยไม่ค่อยคุยด้วยเท่าไหร่
แต่ครั้งนี้..เสือน้อยใจจริงๆ..
ร่างผอมกำมือแน่น ทั้งตุลาและเมษาจะทำให้เขาช้ำใจไปถึงเมื่อไหร่ ดวงตาคมมีหยาดน้ำคลอน้อยก่อนเขาจะกล้ำกลืนมาลงอย่างรวดเร็ว
“เสือก่อนกลับแวะทานข้าวเย็นก่อนไหม” นิคกี้เห็นเพื่อนเงียบมาตลอดทาง สงสารว่าจะคิดมากอีกแล้ว
“ไม่หิว”
“หิวหน่อยเถอะ กลับบ้านไปเอาอะไรลงท้องบ้างหรือเปล่า”
ตุลายกยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นคนบางคนออกอาการดื้อแพ่ง “แวะไปเยาวราชไหม”
“แต่ว่ามันดึก..” เสือแย้งทันควัน เขาไม่ชอบที่พลุกพล่าน มีอยู่ครั้งหนึ่ง..นิคกี้ชวนเขาไปตอนเวลาสามทุ่ม ผู้คนมากมาย แถมรถยังติดอีกต่างหาก ทำเอาเสือเกือบเป็นลมอยู่หลายครั้งเพราะเดินเบียดกันไปเบียดกันมา
“ไม่เป็นไรดีกว่า ผมมีงานต้องทำต่อด้วยสิ” นิคกี้เสริม เพราะรู้ว่าเพื่อนไม่ชอบไปในที่แบบนั้น ครั้งก่อนชวนไป โดนโกรธตั้งหลายวัน
หลังจากนั้นทั้งนิคกี้และตุลาก็คุยกันเรื่องอื่น ปล่อยให้เพื่อนตัวผอมนั่งเม้มปากครั้งแล้วครั้งเล่า
คอนโดที่เสือว่าอยู่แถวสี่พระยา ตุลาเงยหน้ามองตึกสูง..เสือคงรักความสบายไม่ได้น้อยถึงได้เลือกทำเลที่ที่ดินมาราคาแพงแบบนี้
“ที่นี่หรือ”
เสือพยักหน้าเงียบๆก่อนเดินเข้าไป เขาติดต่อกับพนักงานไว้แล้ว
“ผมมาดูห้อง”
พนักงานสาวพาหนุ่มร่างผอมและเพื่อนอีกสองคนขึ้นไปดูยังแบบห้องพัก ตุลาได้แต่ถอนหายใจ..แน่นอนว่าเสืออาจจะไม่ได้บอกคุณลุงหรือไม่เคยพูดกับใครด้วยซ้ำ หากนิคกี้ไม่ชวนเขามาวันนี้ ตุลาคงไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าตัวตัดสินใจออกมาอยู่คนเดียว
“ห้องนี้มีสามห้องนอน ห้องรับแขก ห้องครัว แถมติดถนนใหญ่ด้วยนะคะ การเดินทางสะดวก มีรถสาธารณะให้บริการหลายอย่างเลยค่ะ” หล่อพูดเจื้อยแจ้วตามประสา ส่วนเสือก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างนี้ ตุลาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเจ้าตัวถึงได้เลือกห้องใหญ่ขนาดนี้
“เสือ” ร่างผอมหันมองตุลาด้วยความสงสัย มีอะไรจะถามหรือเปล่า
“คุณบอกคุณลุงหรือเปล่าครับ”
เสือหลุบตามองต่ำ บอกหรือ..กับคนที่ไม่เคยสนใจกันน่ะหรือ บอกไปทำไม “ไม่จำเป็น”
“แต่เขาเป็นพ่อคุณนะ” หนุ่มนักเรียนนอกดึงแขนขาวมาใกล้ จ้องริมฝีปากอิ่มที่เม้มน้อยๆแล้วนึกถึงครั้งแรกที่ได้สัมผัส มันนุ่มนิ่มอย่างประหลาดจนอดไม่ได้จะกลั่นแกล้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ไม่เห็นเกี่ยวตรงไหน ปล่อยผมได้แล้ว”
ตุลายังดื้อดึง เขารั้งเสือไว้ “ตั้งสามห้องนอน คุณจะเอาไปทำอะไรมากมาย”
“เผื่อผมมีครอบครัว จะได้เก็บให้พวกเขา”
เสือเป็นผู้ชายทั่วไปที่ฝันว่าอยากมีครอบครัวเล็กๆ ภรรยา แล้วก็ลูกสักคนสองคน การเลือกทำเลใจกลางเมืองแบบนี้ก็สะดวกสบายหลายอย่าง ทั้งการเดินทาง อาหาร แถมยังมีตลาดใกล้ๆอีกต่างหาก นั่นแหละความฝันของเขา
“งั้นเหรอ” คำว่าครอบครัวทำเอาตุลารู้สึกแปลกๆ
“ผมขอตัว”
เสือตั้งใจจองคอนโดทันทีที่เขาฟังรายละเอียดจบ ทว่าใครบางคนกลับเข้ามาขัดดื้อๆพร้อมกับลากเขาออกมา ส่วนนิคกี้เองก็คงอึ้งไม่น้อยที่จู่ๆตุลาดึงเพื่อนสนิทออกไปไม่บอกไม่กล่าว
ร่างผอมยื้อยุด พลางถามอย่างหงุดหงิด ผู้ชายคนนี้เอาอีกแล้ว..มายุ่งวุ่นวายกันไม่พออีกหรือ “ปล่อยผม!”
ชายหนุ่มยอมปล่อยแต่โดยดี เขาไม่พอใจที่เสือไม่ปรึกษา ไม่บอกอะไรใครเลย ทำราวกับตัวเองเกิดมาจากตอไม้อย่างนั้นแหละ “คุณควรกลับไปปรึกษาคุณลุง”
“ทำไม..เกี่ยวอะไรกับเขาด้วย!”
ตุลากัดฟันกรอด เสื้อหัวแข็งกว่าที่เขาคิดไว้มาก นี่ขนาดไม่สนใจคนเลี้ยงดูเลยหรือ “คุณรู้อยู่แก่ใจว่าเขาเกี่ยวอะไรกับคุณ แค่บอก..มันไม่เสียหายตรงไหน”
นิคกี้ถอยออกมายืนห่างๆพลางสังเกตคนทั้งคู่ ระหว่างตุลากับเสือ..มันมีอะไรมากกว่าที่เขาเห็นหรือเปล่านะ
เสือบิดแขนออก เขาชักเกลียดสองพี่น้องนี่แล้วจริงๆ “ทั้งคุณและเมษาทำไมชอบยุ่งวุ่นวายเรื่องคนอื่น รู้ไหม..ผมรำคาญ”
หลายปีที่พ่อแต่งงานใหม่ เขาย้ายมาอยู่ในบ้านอันแสงอึดอัดเพราะตัวเองปีกกล้าขาแข็งไม่พอ เสือคิดว่าทุกอย่างไม่เคยเป็นของเขา รวมถึงพ่อด้วย พ่อเป็นของคนอื่น ไม่เคยสนใจกัน เฉยชา..ในวันรับปริญญาของเสือ พ่อก็ไม่มา แน่นอนว่าญาติคนอื่นๆก็ไม่รู้
เสือเหงาและโดดเดี่ยว เขาไม่อยากเจ็บอีกแล้ว.. ยิ่งมีเมษาและตุลามาวุ่นวาย มาทำเป็นห่วงใย เขายิ่งถอยห่างเพราะความหวาดกลัว
“ปากดี ปากดีจริงๆ” ความเกรี้ยวกราดฉายชัดในแววตาของตุลา เขาโกรธจริงๆ โกรธเด็กคนนี้มาก..ตุลาเคยคิดว่าเขาใจเย็น สามารถทนกับอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านเข้ามาโดยไม่แสดงออกว่ารู้สึกชิงชังมากแค่ไหน ทว่าวันนี้..เขาทนไม่ไหวแล้ว
ร่างผอมเซถอย ทันทีที่ตุลาแสดงท่าทีคุกคาม เสือถูกกระชากโดยแรง ทั้งที่ไม่เคยถูกปฏิบัติอย่างนี้มาก่อน
“คุณ..อื้อ!”
ริมฝีปากอุ่นบดขยี้จนรู้สึกเจ็บ เสือเบิกตากว้าง มันไม่ใช่จูบที่อ่อนโยนเลยสักนิด เต็มไปด้วยอารมณ์ดิบเถื่อนล้วนๆ ร่างผอมทุบตีอีกฝ่ายโดยแรง เขาอ้าปาก พยายามหอบใจเมื่ออากาศเริ่มหมดลง
“อื้อ..อย่า” เสือตัวสั่นน้อยๆ เขาผลักอกกว้างออก..แต่ตุลาแข็งแรงกว่าที่คิด ทั้งกักกันอิสรภาพ ไม่ยอมปล่อยให้เขาหายใจได้สักวินาที ยิ่งเนิ่นนานเท่าใด..ความรู้แปลกใหม่ก็ประดังเข้ามา
ปลายฟันขบกัดริมฝีปากอิ่มจนช้ำชอก ตุลารู้ตัวว่าเขาทำอะไรลงไป ทว่าความหอมหวานของเสือทำให้เขาไม่อยากปล่อยเจ้าตัวเป็นอิสระ ถ้านานกว่านี้มีหวังเสือเสร็จเขาแน่ๆ
ตุลย์ปล่อยร่างผอมก่อนทุกอย่างจะเลยเถิดมากกว่านี้ “ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไร คิดซะว่าทำทาน” ว่าจบเจ้าตัวก็เดินออกไปโดยไม่หันหลังกลับมาเลย หากไม่ผิด..หยาดน้ำข้างหางตาเป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่า ตุลาทำรุนแรงเกินไป
เสือเดินออกไปราวกับวิญญาณออกจากร่าง ผู้ชายคนนั้น..จูบเขาสองครั้งสองครา ครั้งแรกอ่อนโยนนุ่มนวลราวกับขนนก แต่ครั้งที่สองดุดันราวกับผู้ล่าเหยื่อ
“เสือ..เป็นอะไรหรือเปล่า” ดวงตาคมเหลือบมองเพื่อนพลางส่ายหน้า นิคกี้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่เขาก็ขลาดเกินจะเข้าไปขัด “ฉันขอโทษที่ปกป้องนายไม่ได้”
“ฉันควรปกป้องตัวเองบ้าง..จริงไหม”
“เสือ” นิคกี้ดึงเพื่อนมากอด เขาสังเกตเห็นริมฝีปากบวมช้ำเพราะแรงกัด เฮ้อ..ตุลานะตุลา หากอ่อนโยนกว่านี้เขาเชียร์ขาดใจเลย
เมษาวิ่งหน้าตื่นออกมารับพี่เสือ เห็นพี่ชายหน้าซีดเลยไม่กล้าถามอะไร พอหันไปคุยกับพี่นิคกี้ อีกฝ่ายก็เหยียบคันเร่งออกไปซะมิด เกิดอะไรขึ้นกันแน่..
“ปุ้มปุ้ย พี่เขาเป็นอะไรอ่ะ”
เจ้าตูบร้องหงิงๆแล้วฟุบหน้า ก่อนมันจะไปวิ่งเล่นตามประสาของมัน เฮ้อ..เกิดเป็นปุ้มปุ้ยก็ดีเหมือนกันนะ ไม่ต้องคิดเรื่องอะไรมาก เกิดเป็นเมษาคิดหนักเลยจะเอาใจพี่เสืออย่างไรไม่ให้อีกฝ่ายโกรธ
“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกไอ้เมษ”
ร่างเล็กหันหลัง ปะทะกับแผ่นอกพี่ตุลย์ แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกมาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง “พี่ตุลย์! มาทำไมไม่บอก แล้วมาได้ยังไง”
“ก็ขับรถมาน่ะสิ”
“แล้วมาทำไมอ่ะ” เด็กเมษายิงคำถามรัวๆเมื่อวานก่อนก็โผล่มา แถมเป็นที่รักที่เอ็นดูของพ่ออีกต่างหาก ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไปเจ้าชายน้อยมีหวังตกกระป๋อง เจ็บถึงใจแน่ๆ
“อ้อ..มาเอางานกับเสือ บังเอิญลืมไว้”
เมษามุ่นคิ้ว เจอกันทุกวันแล้วลืมอะไรอีก จริงๆให้พี่เสือเอาไปให้พรุ่งนี้ก็ได้นี่นา เด็กแสบคิดไปไกล รู้สึกอยากให้พี่เสือพักผ่อนมากกว่า เห็นตอนกลับมาบ้านเหมือนจะเป็นลมอย่างนั้นแหละ “พี่ตุลย์นี่ วันหลังก็แล้วกัน วันนี้เมษเห็นพี่เสือเหนื่อย อยากให้พี่เสือได้พักผ่อนเยอะๆ”
“หืม..อาการเป็นยังไง” ตุลาถาม ก่อนออกมา..เขาไม่ทันสังเกตอะไรมากนัก
“ก็ตาแดงๆ แถมหน้าซีดๆ เมษว่าพี่เสือต้องเครียดมาก”
“เดี๋ยวพี่ขึ้นไปดูหน่อย”
เด็กแสบเหลือกตา แล้วดึงมือพี่ชายไว้ เวลานี้เขาควรทำคะแนน ไม่ให้พี่ตุลย์มาแทรกแซงเพราะกลัวพี่เสือรักพี่ตุลย์มากกว่า “อะไรเล่าพี่ตุลย์! เดี๋ยวเมษไปดูเอง พี่เสือเป็นพี่ชายเมษนะ”
“แล้วพี่ไม่ใช่พี่นายหรือไงเมษา”
“ก็ใช่ แต่เมษอยากดูแลพี่เสือมากกว่าไง”
ตุลาขมวดคิ้ว เขาหันซ้ายหันขวาหาตัวช่วย “ไปดูหมาของนายดีกว่า โดนแมวกัดเกือบตายแล้วนั่น”
คนหูเบาหันตามนิ้วชี้พี่ชาย พลันมองหาปุ้มปุ้ยหมาแสนซน น่าเสียดายที่มันเป็นหมากลัวแมว ครั้งก่อนโดนแมวข้างบ้านกัด ได้แผลตรงต้นคอไม่พอยังวิ่งหนีแมวทุกครั้งที่เห็น แบบนี้มันควรเลี้ยงต่อไปไหมล่ะ
หนุ่มนักเรียนนอกเบี่ยงความสนใจน้องก่อนวิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความรวดเร็ว ไม่ใช่เพราะรู้สึกพิเศษอะไรนักหนา..แต่เขาแค่รู้สึกผิดต่อเสือก็เท่านั้นเอง คนที่อยากมีครอบครัวสมบูรณ์แบบเพื่อลบล้างอดีตอันแสนเจ็บปวด ไม่น่าต้องเจออะไรแบบนี้เลย
เขาก็เคยคิดฝันว่าอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนกัน..
“ตุลย์มาทำอะไรจ้ะ” แม่ถาม เมื่อเห็นลูกชายคนโตวิ่งขึ้นบันได
“ผมลืมงานครับแม่” ตุลาว่าจบก็รีบไปห้องติดบันได หวังว่าเจ้าตัวจะไม่เสียใจจนทำอะไรโง่ๆหรอกนะ
ปลายนิ้วสะอาดแตะยังลูกบิดเย็นจัด..ก่อนค่อยๆบิดมันแล้วผลักเข้าไป ในห้องว่างเปล่า..ทว่าเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ เขามองซ้ายมองขวา หาคนที่ห้วงคำนึงตลอดการขับรถมาที่นี่
“เสือ” ตุลย์ปิดประตูแผ่วเบา ภายในห้องเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีตรงไหนที่มีฝุ่นเกาะเลยสักนิด “เสือครับ..คุณอยู่ตรงไหน”
ดวงตาสีเข้มมองไปยังมุมห้อง เห็นใครบางคนนั่งขดตัวแน่น ด้วยความเป็นห่วงเขารีบวิ่งเข้าไปหาเพราะกลัวเจ้าตัวจะเป็นอะไรไป “เสือ!”
หนุ่มร่างผอมเงยหน้าก่อนถอยหลังหนีราวกับรังเกียจเต็มประดา “คุณ..มาทำไม”
“ผมขอโทษ”
เสือเบือนหน้าหนี ใครๆก็ขอโทษ พ่อก็ขอโทษ เมษก็ขอโทษ ขอโทษแล้วทำกับเขาอย่างนั้นทำไม “มันเอาคืนไม่ได้”
“ผมแค่อยากแสดงความรับผิดชอบ ผมไม่น่าใช้อารมณ์กับคุณเลย” ตุลาดึงมือขาวมากุมไว้ทั้งที่เจ้าตัวพยายามดึงออกอย่างยากเย็น “ยกโทษให้กันได้หรือเปล่า”
ร่างผอมเม้มปาก ยังเจ็บอยู่เลย สงสัยตอนเช้าต้องบวมน่าเกลียดแน่ๆ “ไม่..”
หนุ่มนักเรียนนอกถอนหายใจ เขาแตะริมฝีปากนุ่มด้วยความถนอม ทั้งที่มันก็สวยขนาดนี้ ทำไมเขาถึงใช้อารมณ์กับมันได้ “ผมไม่ว่าอะไรหากคุณไม่ให้อภัย ถ้าเป็นผมคงทำใจยาก”
“พูดจบหรือยัง” เสือขืนมือออกน้อยๆ ยิ่งใกล้เขายิ่งใจเต้นแรง..ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย
“ยังครับ”
ดวงตาคมฉายแววแปลกใจนิดหน่อยก่อนสงบราบเรียบตามเดิม “อะไรอีกล่ะ”
“ผมมาบ้านนี้บ่อยจนเกือบเป็นเหมือนสมาชิกแล้ว ถ้ายังไง..เรียกผมว่าพี่ตุลย์จะดูสนิทกว่านะ”
เสือหลุบตามองต่ำ ให้เรียกใครว่าพี่..เขาไม่เคยหรอก อย่างนั้นคงต้องเรียนเมษาว่าน้องเมษแล้วล่ะ “ไม่เห็นเกี่ยวกันสักหน่อย”
ตุลาหัวเราะน้อยๆเมื่อเห็นสีเรื่อบนแก้มขาว “เรียกพี่ตุลย์หน่อย..อยากได้ยิน”
เขาก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่าตัวเองเหมือนปลาไหลแค่ไหน..ในเมื่อเรื่องเก่าเจ้าทุกข์ยังไม่ยอมความ ก็ช่างมันเถอะ..
“ไม่เอา เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือดสักนิด อีกอย่าง..ผมก็ไม่เคยนับคุณเป็นพี่ด้วย” เสือดึงมือออกแต่อีกฝ่ายกลับกระชับจนแน่น แบบนี้จะหนีไปไหนได้
“คุณกำลังจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอก อย่างนี้ก็ควรทำตัวสนิทๆกับครอบครัวไว้เผื่อจะได้คิดใหม่”
“ผมคิดดีแล้วว่าผมควรออกไปอยู่คนเดียวมากกว่า”
“เสือหัวรั้นกว่าที่พี่คิดไว้นะ”
แก้มขาวเห่อร้อน เสือถอยหลังหนี ทำไมเขารู้สึกว่า..ตุลารุกมากกว่าปกติ “ออกไปได้แล้ว”
“เรียกพี่ว่าพี่ตุลย์ก่อนสิ”
“ได้คืบเอาศอก เรื่องก่อนผมยังไม่ได้รับคำขอโทษคุณสักนิด”
ตุลายิ้มน้อยๆ พูดมากขนาดนี้แสดงว่ายอมใจอ่อนแล้วล่ะ “งั้นพี่ขอแก้ตัวได้ไหม”
“แก้ตัวอะไร”
หนุ่มนักเรียนนอกเจ้าเล่ห์กว่าที่คิด ในขณะที่เสือกำลังหน้าหน้างงๆ เขาก้มปิดปากน้องด้วยความละมุนละม่อม อย่างน้อยก็อยากปัดเป่าความรุนแรงครั้งก่อนได้บ้างล่ะนะ
เขารั้งร่างผอมแนบชิดติดกาย ปลายลิ้นละเล็มค่อยๆสอดแทรก รุกรานเสือ เสียงครางอื้ออึงดังขึ้นเป็นระยะ..รสจูบของน้องหวานล้ำเหมือนหยดน้ำผึ้ง น่าแปลกใจที่เขาเลือกใช้ความรุนแรงกับสิ่งน่าถนอมแบบนี้
เหมือนโลกของเสือหยุดหมุน ตุลาต้องการอะไรกันแน่..เขายังคงสับสนงงงวยต่อพฤติกรรมอีกฝ่ายนัก บางครั้งก็ตั้งท่าไม่ชอบใจ..บางครั้งก็ห่วงเกินความจำเป็น
“อืม..พอ”
“พี่ขอโทษ เสือยกโทษให้พี่ได้หรือเปล่า”
เสือส่ายหน้า เขาไม่รู้จะทำอย่างไรแต่ส่ายหน้าไว้ก่อน เมื่อครู่ตุลาทำเอาจิตใจของเขาล่องลอยไปไหนไม่รู้
“เสือ..”
“พอแล้ว..อย่าพูดถึงอีก ผมลืมไปหมดแล้ว”
ตุลย์ปล่อยร่างผอมเป็นอิสระ เห็นริมฝีปากฉ่ำวาวแล้วอดประทับจูบอีกครั้งไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นกับหัวใจเขาหนอ..ถึงได้อยากถนอมอีกฝ่ายแบบนี้ แม้ว่าที่ผ่านมาเขาจะไม่ชอบหลายสิ่งหลายอย่างที่เสือทำก็ตาม
“คุณกลับไปได้แล้ว”
“พี่..”
เสือยกมือขึ้นปิดปากอีกฝ่ายแล้วช้อนมอง เขาไม่ต้องการความสัมพันธ์แบบครอบครัวที่ตุลามอบให้หรอก “ทำตัวเหมือนเดิม ผมไม่ใช่น้องคุณและคุณไม่ใช่พี่ผม ไม่ต้องพยายามหรอก..และผมไม่คิดมากเรื่องในวันนี้ ถือว่ามันผ่านไปแล้วกัน”
ก่อนตุลาจะได้พูดอะไร เสียงเจ้าเด็กเมษาพร้อมเคาะห้องรัวๆหลายสิบทีก็ดังขึ้น “ไอ้พี่ตุลย์ คนเจ้าเล่ห์ ทำอย่างนี้กับเมษได้ยังไง!!”
ร่างสูงกรอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนลุกขึ้นแล้วดึงเสือไปนั่งบนโซฟาแทน ตอนแรกที่เห็น เขาตกใจแทบตาย นึกว่าเสือคิดสั้นจนสติแตกไปแล้วเสียอีก
“รอเดี๋ยวสิเจ้าเมษ!”
เขาเดินไปเปิดประตู ไม่ทันได้แง้มก็โดนผลักใส่อย่างไรก่อนเจ้าเด็กตัวแสบจะวิ่งถลาเข้ามาหาพี่เสือ โดยไม่สนใจเลยว่าตุลาเจ็บหน้าผากแค่ไหน
“พี่ตุลย์ทำอะไรพี่เสือ!! บอกเมษมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” เมษากอดพี่เสือแน่น อีกฝ่ายผอมกว่าแต่สูงกว่าเขามากนัก
ตุลามองภาพนั้น เหมือนแม่แมวกำลังปกป้องลูกอย่างนั้นแหละ “ก็..”
“ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นแหละ” เสือร้อนหน้าไปหมด เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาง่ายเกินไปหรือเปล่าที่ปล่อยให้ตุลารุกล้ำความคิดของตัวเอง
“คอยดูนะถ้าพี่ตุลย์ทำอะไรพี่เสือ เมษจะฟ้องแม่ว่าพี่ตุลย์รังแก!”
“เฮ่ย! ไอ้เมษพี่เป็นพี่นายนะเว่ย”
เมษาหันไปมองพี่เสือ โดยเฉพาะที่ริมฝีปาก..วันนี้มันฉ่ำและบวมแปลกๆนะ “พี่เสือ..เมษว่าแมลงกัดปากพี่เสือแน่ๆ”
ปลายนิ้วผอมแตะริมฝีปากตัวเอง มันบวมและปวดนิดๆ เพราะฝีมือคนเดียวในหนึ่งวัน
“เมษไปบอกแม่ให้หายามาให้นะ”
เด็กไฮเปอร์รีบวิ่งลงไปข้างล่างอีกครั้ง มิวายขู่พี่ชายว่าห้ามเข้าใกล้พี่เสือเกินสองเมตร
ดูเหมือนทุกอย่างจะวุ่นวายไปหมดทั้งตุลาและเมษา..
แอวร๊ยยยยยยยยยย :a5: เค้าขอโทษอย่างแรงที่มาช้าเพคะเพคเพคะ TT
ยังไม่ได้ตอบคอมเมนท์เลยอ่ะ ไว้สอบเสร็จก่อนล่ะกันนะ 5555555555 มาอู้ไม่แต่งนิยายเบาๆสัก 8 วันได้
ก๊ากๆ เพิ่งแต่งเสร็จเมื่อกี๊เองนะ มีคำผิดตรงไหน เดี๋ยวไปแก้อีกที
อีกนิด อิอิ เค้าว่าเรื่องนี้ต้องเจอแฟนเก่าพี่เสือดีกว่า อิอิ เดี๋ยวไม่มีตัวร้ายแล้วไม่สนุก (?)
คนเขียนว่าพี่ตุลย์เริ่มจะเข้าใจตัวเองนิดหน่อยล่ะ เฮ้อๆ หนักใจเบาๆ :กอด1: ไม่รู้ว่าพี่เสือโดนกินเมื่อไหร่ดี 555555
แล้วเจอกันตอนหน้า ประมาณอีก 2 อาทิตย์ได้ค่า
ปล.ตอนนี้แต่งเพลินมากๆ 8 หน้าเห็นจะได้ จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์นะ จุ้บคนอ่านอย่างแรงค่า
-
เสื้อน้อยชอกช้ำหมดแล้ว ;________________;
เอาตาชั่งเควี้ยงใส่ตุลย์ซะเลย ชื่อมีความหมายถึง ตาชั่ง หัดมองหลายๆด้านบ้างสิยะ
-
น้องเมษเข้ามาป่วนน่ะเนี่ย จัดการหาคู่ให้น้องเลยยย :oo1: :oo1: :oo1:
-
อ่านตอนนี้เเล้วเขินเเทน
-
เย้ย เสือจะมีแฟนเก่าด้วยเหรอ มีคนเคยเข้าใจเสือด้วยเหรออออ(แอคโค่) ใครคือคนนั้น
-
ไอ้พี่ตุลย์ไม่ถนอมพี่เสือเลยนะ นิสัย!!
-
รุนแรงไม่ดีนาพี่ตุลย์ ละมุนละม่อมหน่อยจ้า :z13:
-
พี่ตุลย์ สู้ สู้
เดี๋ยวเสือน้อยก็จะยิ้มได้อีกครั้งแล้ววว ^^
-
ยากแล้ว...เสือกำลังสับสน
ไม่แน่ใจ ไม่เชื่อใคร
พี่ตุลก็เหมือนกัน...ใครสักคนรีบรู้ตัวเถอะ
รอตอนต่อไป
-
พี่ตุลย์ กรี๊ดดดดดดดดดด
รุกหนักไปมั้ยค้าาาา :-[
เสือน่ารักอ่ะ :กอด1:
-
เสือน้อยน่ารักอ่ะ พี่ตุลย์อดใจไม่ไหวแล้ว
-
เสือน้อยอ่อนจต่อโลกต้องช้าๆ เบาๆ
-
:-[ :-[ :-[ :-[
แกว้กกกกก เขินอ่ะ พี่ตุลย์เอาใหญ่เลย หึหึ
ส่วนน้องเมษ กร๊ากกกก อยากเล่นเลสหรอลูก :laugh: :laugh: ตลก เหมือนเด็กหวงของมากกว่า น่ารักอ่ะ อยากเอาเมษมาฟัด :man1:
-
แหม,,,พี่ตุลย์ เดี๋ยวนี้เอาใหญ่แล้วนะคะ รุกซะน้องเสือไปไม่เป็นเลย
-
อย่ามีเลยตัวร้ายอ่ะ เรื่องแลจะวุ่นวายมากกว่านี้อีก แค่นี้ก็ดีแล้ว ชอบแบบนี้มากกว่านะ
-
เสือช้ำมากๆใน1วัน :z3: :impress2:
-
ใจจะขาดดดดดดอยากอ่านเรื่องนี้มาก
รู้สึกว่าภาพพจน์ความเมะของเสือจะหายวับไปกับตาแล้ว
ตอนนี้เหลือแต่เสือน้อยแสนดื้อ แต่น่าฟัดเป็นที่สุดแทน
แอร๊ยยยยยยยย เฮียตุลย์ได้ใจเจ๊ จริง จริ๊งงง พ่อคุณ :impress2: :impress2:
-
ก่อนอื่นพี่ตุลย์ไปตามน้องเมษดีกว่านะ เด่วไปฟ้องแม่แล้วจะยุ่ง ๕๕๕๕
-
น้องเมษหวงพี่เสือตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วววววว
-
สงสารเสือ อะ :monkeysad:
-
กัดผ้าปูที่นอนไปด้วย อ่านไปด้วย อั๊ย!! น่ารักน่าแกล้งจนอยากจะไปสิงอิพี่ตุลย์
-
ยิ่งอ่านนับวันเสือย่งน่ารักน่ากอดขึ้นทุกวันเลย
เสือเนี่ยขี้ใจน้อย คิดมาก เเค่ไม่มีใครสนใจก็จะร้องไห้เเล้ว เราเข้าใใจเลย เเล้วเเบบนี้กับพ่อที่ปล่อยปะ ละเลยเสือ เสือคงเสียใจมากๆ เเต่พอจะได้พ่อกลับมา เสือคงไม่กล้าพอที่จะเปิดใจรับ เพราะคนมันเคยได้เเผล ใครมันจะไปอยากได้แผลอีก
เเต่วันนี้เค้าโกรธพี่ตุลย์เเล้วทำไมไม่จูบแบบนุ่มนวลๆ ถงเค้าจะชอบSMก็เถอะ เเต่เสือน่าสงสารเกินไปแล้วไม่เอาหรอก
ในที่่สุดเสือก็โดนขัด เรื่องไปอยู่คอนโด ถ้าเรื่องนี้พ่อเสือรู้ บ้านคงบรรยากาศอึดอัดน่าดูเลย
ถึงน้องเมษโดยเฉพาะค่ะ เป็นได้เเค่เเม่เเมวเท่านั้น อย่าริอาจมาคู่พี่เสือ :z4: :z4: :z4: ฮ่าๆเชียร์พี่เสือเป็นเคะสุดใจ
มาต่อไวๆนะค่ะนักเขียนยังไงเค้าก็จะรอน่ะ :L2: :L2:
-
มีแต่คนถามว่าทำไมเสือไม่ทำอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ แต่ไม่มีใครถามว่าทำไมเสือถึงเป็นแบบนี้ แก้ปัญหาที่ปลายเหตุหรือเปล่า
-
สนุกดีคับ อ่านเพลินดี
มาต่อให้จบเรวๆๆนะจะได้อ่านเรวๆๆ
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
พี่ตุลย์อย่ารุนแรงกับพี่เสืออีกนะ .. :กอด1:
-
เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 5 ขอบอกว่าค่อดตื่นเต้นอ่ะ เวลาอ่าน หัวใจนี่เต้นตึก ตึก เลยอ่ะ มันลุ้นอ่ะ ยิ่งตอนที่พี่ตุลย์มาตามเสือลงไปกินข้าวอ่ะ ตกใจมาก ที่พี่ตุลย์มากระซิบข้างหูเสือ(อ่านในโทรศัพท์อยู่บนที่นอน)จนถึงกับทิ้งโทรศัพท์เลย ตกใจ!! ไม่ได้เว่อร์นะ จริงๆ สนุกมากๆเลยค่ะ เพิ่งอ่านแค่5ตอนเองนะเนี่ย จะติดตามต่อไปค่ะ ^_^
-
โอ้ยยยยตัวล้งตัวร้ายอะไรไม่ต้องมีหรอก เอาเมษานี่แหละเป็น กขค ให้ตุลาเส้นกระตุกหน่อยๆพี่เสือหวาดเสียวนิดๆก็พอแล้ว อิอิ
:3123: รอต่อนะ
-
:-[ เมษาน่ารักมากอ่ะ
พี่ตุลย์อย่ารุนแรงกะเสือสิ เดี๋ยวก็ช้ำหมดหรอก อิอิ
รอตอนต่อไปจ้า
-
ชอบบบ
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:แมลงชื่อตุลย์อะดิเมษา :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รอออออออออออออออออออออออจ้า :bye2: :bye2: :bye2:
-
อ่าฮ๊า! อ่านทันแล้ว รู้แล้วล่ะว่าทำไมเวลาอ่านมันตื่นเต้นแปลกๆ เราคิดว่าเพราะคนแต่งใช้สำนวนนิ่งๆ ช้าๆ อารมณ์เย็นๆ อะไรประมาณนี้อ่ะ เวลาอ่านเลยต้องใช้สมาธิมาก อ่านไปก็อินไป เหมือนกับเราเป็นตัวละครตัวนึงไงงั้นเลย ก็เลยตกใจตอนพี่ตุลย์กระซิบข้างหูเสือ แต่ตอนที่ 8 อ่ะ ตอนที่พี่ตุลย์มาแบบเงียบๆ ไม่ให้ซุ่มให้เสียง ก็ไม่ยักกะตกใจนะ เอ๊ะ หรือทฤษฎีนี้ใช้ไม่ได้หว่า = =?
.
.
โดยส่วนตัวชอบนิสัยนายเอกอย่างเสือมาก นิ่งๆ ไม่โหวกแหวกโวยวายหรือเพ้อเจ้อไร้สาระ ชอบบบบบบบ >..< แต่จะเซ็งมากในส่วนที่คิดมากกก คิดแทนคนอื่น คิดไปเอง ไอ้ตรงนี้แหละที่น่ารำคาญ แล้วดราม่าก็จะตามมา โฮ โฮ โฮ TToTT
อีกบุคคลนึงที่ชอบ คือ... พี่ตุลย์!!! โอยยย รักมากผู้ชายคนนี้ >///< อารมณ์เย็นๆ ไม่ใช้กำลังพร่ำเพรื่อ ฉากเข้าพระเข้านายก็ อรั๊งงงงงงงงง >////< เขิล อ่านไปเขินไป อร๊ายยยยยย มีความสุข...
.
.
พูดถึงตอนที่8
ชริ! เมษ ไปเลี้ยงปุ้มปุ้ยของแกเถอะ พี่ชายเขาจะสวีทกันนี่ เอ๊ วุ่นวายจริงๆเลย ก็รู้ว่ารักพี่เสือ แต่เฮ้ย มากไปป่ะ ลดลงซักนี๊ดจะดีมาก ไม่งั้นเชียร์3Pนะเฮ้ย :laugh:
-
พี่เสือเริ่มละลายแล้วรึเปล่า
เพราะพี่ตุลย์เหมือนเตาถ่าน ฮิๆ
โอ้ รัศมีเคะจับตั้งแต่ละอ่อน หวิดเสียตัวตั้งกะเด็ก ๆ เลยเหรอพี่เสือ :impress2:
พี่เสือน่ารักน่าเอ็นดูมากๆๆเลยค่า เดี๋ยวค่อยย้อนไปตอนเมื่อเยาว์วัย
ขอปักป้ายใหญ่ๆ "เชียร์ตุลาเสือจ้าา"
เมษาเด็กน้อย ไปไกลๆไป๊ คิคิ
โอ๊ยยย พี่ตุลาจริงจังทีดิ
เสือหนอเสือหลงพี่ตุลาล่ะสิ คิคิ
เมษาน่ารำคาญอ่ะ ชิ!
คนเขียนอีกไม่นานใช่ไม๊ อยากเห็นตุลาได้เสือเป็นคุณภรรเมีย เอ๊ย ภรรยา ไวๆจัง :mc4: :mc4: :mc4:
พี่ตุลย์นี่จริงจังมากๆเลยนะคะ แม้ว่าเมษาจะชอบห้าม เพราะน้องไม่รู้ คิกๆ :man1:
เสือนี่ให้อิมเมจ
เครื่องแก้วที่ถูกปั้นอย่างงดงาม ถึงจะใหญ่โตสวยงามแต่ก็แสนเปราะบาง
อยากจะถนอมเอาไว้ไม่ให้มีรอย แต่แค่เผลอนิดเดียวก็เป็นคนทำให้มีรอยร้าวซะเอง
ทั้งที่ดูเย็นชาแต่ก็สวยจนอยากดู สัมผัส อยากทำให้แก้วเย็นเฉียบมีชีวิตขึ้นมาล่ะมั้ง
งดงามมากกกก :impress2: ปริ่มสุดๆเลยค่า
พี่เสือเหมือนแก้วสวยงามแต่เปราะบาง แตะนิดแตะหน่อยพร้อมจะแตกทุกเมื่อ
ทีเเรกอยากให้เสือมีสามี เเต่ตอนนี้ชักอยากให้มีภรรยาซะเเล้วสิ
อารมณ์ไหนเนี๊ย
มองเสือเเล้วเป็นพวกคิดเองเออเอง เเละมองโลกในเเง่ร้ายอย่างมากที่สุด
ถ้ามีอะไรที่สดใสได้ตลอดเวลา อย่างเมษาอยู่ด้วยก็คงจะดี
ถึงเเม้ตอนนี้เสือจะใจเต้นไปกับตุลย์เเล้วก็ตามที
สับสนตัวเองเบาๆนะคะ ' '
เมษาก็น่ารักน่าเอ็นดูอยู่น้าาา แต่ยังไม่ได้หาคู่ให้น้องเลย คิกๆ
พี่เสือกับพี่ตุลย์ก่อนแล้วกันค่ะ
พี่ตุลย์คือชายผู้ปราบเสือสินะ อิอิ เชียร์ๆ :mc4:
ยกป้ายไฟด้วยค่ะ ผู้ชายอย่างพี่ตุลย์นี่แหละสเป็กคนเขียน >////<
"สิ่งที่เห็นกับสิ่งที่เป็นอาจจะไม่ใช่สิ่งเดียวกัน" เเรงเงามาเเรง ฮาๆ
ตัวเองเมื่อยเเขนตอนพิมเหย๋ออออ เค้านวดให้น่ะมาๆๆๆ
อีกหนึ่งอาทิตย์ :z3: :z3:หัวใจเเตกสลาย
เมื่อยมากกกกจริงๆค่ะ TT หายไปนานอยู่นะ ก๊ากๆ
สิ่งที่เห็นอาจไม่จริงเสมอไป เชื่อสายตาตัวเองไม่ได้นะเพคะ
เด็กคนนี้ชั่งใสซื่อดีจิงๆ แล้วแบบนี้ใครละจะไม่รักไม่หลง
ยังไงก้อมาต่อกานอีกนะฮะ รอรอต่อไป^^
อิอิ แบ๊วๆ ให้พี่ตุลย์มารักไงคะ :-[
เห้อออ เสือความรักมันไม่ได้มีแต่ความเจ็บปวดนะ แต่ที่ผ่านมา คุณพ่อก็ปล่อยเวลามากเกินไปจริงๆ
ตอนนี้กลายเป้นคนกลัวความรักไปหมดแล้ว สร้างหน้ากากความเย็นชา สะกดจิตตัวเองไม่ให้เชื่อใจใคร ทั้งที่เปราะบางกว่าใคร แค่แตะนิดเดียวอาจจะแตกสลายไปเลยก็ได้
สงสารน้อง ทุกๆคนค่อยๆสอนเสือนะ เจ้าหนูเมษ อย่ารุกพี่เค้ามากไป ยิ่งรุกเค้ายิ่งหนี เชื่อพี่ตุลย์ลูก เดี่ยวจับตีก้นเลย
ยิ่งนานไปเท่าไหร่เสือยิ่งมีแผลลึก ฮึกๆ :o12:
คนเขียนก็สงสารพี่เสือนะ สงสารตัวเองเบาๆด้วย ต้องคิดถึงอดีตอันแสนเศร้า o18 กว่าจะผ่านมันมาได้
รอดูพี่เสือต่อไปแล้วกันเนอะะะะ
รอวันที่พี่เสือเปิดใจและเคลียร์กับพ่อได้ :m15: :m15:
อีกไม่นานนนนน เอ๊ะหรือว่าอีกนานกว่านี้ดีกว่า
มันหลายปี แป๊บเดียวคงมิหายหรอก :เฮ้อ:
ไม่อยากอยู่บ้าน
ก็มาอยู่กับตุลย์สิจ๊ะ คริคริ
ตอนนี้ทั้งคู่ก็เริ่มหวั่นไหวมั่งแล้วละน่า
มาอยู่บ้านคนเขียนดีกว่า คิกๆ
สงสารพี่ตุลย์ ขึ้นหลังเสือแล้วเดี๋ยวลงลำบาก :laugh:
อุ้ยๆๆๆๆๆ ในที่สุดเสือก็เริ่มมีความรู้สึกกับเขาสักที
แล้วพี่ตุลล่ะ เมื่อไหร่จะหลงเสน่ห์เสือสักที
เค้าว่าหลงตั้งแต่แรกพบสบตาแล้วนะ ก๊ากๆ :o8:
จีจีแล้วพี่ตุลย์อาจจะเป็นคนที่เริ่มมีความรู้สึกก็เป็นได้ คิกๆ..
สงสารเสืออ่ะ เราว่าอีกไม่นานถ้าทุกคนยังดูแลแบบนี้ต่อ
เดี๋ยวเสือก็จะหายกลัวได้เอง แล้วก็ไว้ใจทุกคนมากขึ้น
แต่สองคนนี้ก็สนใจกันแล้วซิ น่ารักกก5555
ปล.ไม่เซ็กซี่ไปหรอก ชอบๆ55
เดี๋ยวเสือก็คงชิน จนขาดไม่ได้ ซึบซับพ่อ น้า แล้วก็เมษา
พอไปอยู่คนเดียวเดี๋ยวจะเหงาเอา ฮิๆ
เกือบลืมรอยสักพี่เสือเลยนะนี่ ขอบคุณที่ฟื้นคนเขียนนะคะะะ
พี่ตุลจับเสือข่มขืนเลยรออยู่ 5555555
แอบสงสารเมษเบาๆคนเขียนีบหาคู่ให้เมษด่วน :เฮ้อ:
o22 ใจเย็นๆสิคะะะะ เดี๋ยวพี่เสือตื่นแล้วหนีพี่ตุลย์
เดี๋ยวคนเขียนจะหาคู่ให้เมษาด่วนๆเลยค่า
เสือเซะซี่. แต่พี่ตุลย์หื่นกามอะ เสือกลับออกมาครบ32ก็บุญแล้ว5555 :laugh:
พี่ตุลย์นี่ร้ายลึกนะ ฮ่าๆ แอบไปอ่านพวกราศีมา ราศีตุลย์แซบจริงๆค่ะ
ถึงคนเขียน แน่นอน เป็นเรื่องปกติที่คนเขียนจะเก่งกว่าตัวละคร แต่ก็ชอบเนื้อเรื่องแบบนี้นะคะ น่ารักดี ชอบเจ้าชายน้ำแข็ง แต่แอบสงสารเมษด้วย
กรี๊ดๆขอบคุณค่ะที่ชอบ >////<
เมษารักเจ้าชายแบบหวงๆน่อออ
เสือหนุ่มสุดซึนน ชอบกลิ่นตัวพี่ตุลล์อ่าซี้ อิอิ
หลงเสน่ห์เลยค่ะ ฮิๆ น้ำหอมผู้ชายเซ็กซี่ๆอ่า
ฟินนนน >////< เดี๋ยวจะไปหลงพี่ตุลย์อีกคนนะคะ ฮิๆ
เสือเริ่มใจอ่อนแล้ว
เสือใจอ่อนแต่หัวแข็งโป๊กๆ :z1:
เย้ เราก็ไม่นิยม 555555
o18 o18 o18
คนเขียนแอบลืมเบาๆ ฮ่าๆ :o12:
น่ารักจิงๆเมษา สู้ๆ ยังไงก้อเปงห่วงพี่เสือนี่เนอะ><
เป็นน้องชายหวงพี่ชาย สงสัยพี่เสือน่าถนอมมากจริงๆ ฮิๆ
ตุลเสือหรอ 5555 เหมาะๆ
พ่อเค้าก้เป็นห่วงนะเสือ
คุณพระคุณเจ้าช่วย..พี่เสือของเขายอมให้คนอื่นแตะต้องตัวแล้วเหรอ 5555
ตอบแบบรวบยอดดด ขอบคุณที่คอมเมนท์สามอันรวดเลยนะคะ แหะๆ
อิอิ เป็นคู่พี่ตุลย์กับลูกเสือค่ะ น่ารักใช่ไหมคะ ก๊ากๆ
ส่วนคุณพ่อนี่ห่วงจริงๆ แต่แสดงออกไม่เก่งเนอะะะ
ปล. เค้าขอยกธงขาวสักแปปหนึ่ง
หมดแรงมากๆเลย อยากตอบที่เหลือ แต่สิ้นเรี่ยวแรงจริงๆค่า :o12:
สงสัยต้องโดฟบ้างอะไรบ้าง ไม่งั้นไม่มีแรงงงง ไปเรียนเหมือนโดนดูดพลังง
ง่วงมากกก ไว้มาตอบนะคะะะ เอื้อออออ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ อ่านหมดดดดดดดดดดดดด :man1:
-
หงุดหงิดเสื้อนิดนึงแล้วนะะ มันจะอะไรกันนักกันหนาวะเนี่ยยยยยย
ส่วนตัวร้ายนี่....อื้มมมม
นึกไม่ค่อยออกเลยว่าถ้ามีพี่ตุลย์กับเสือจะลงเอยกันยังไง
-.-
:pig4:
-
ต่อไปลูกเสือจะกลายเป็นลูกแมวอ่ะยัง อิอิ
-
อยากเอ้าขี้เถ้า กับประตู้ห้องเสื้อฟาดเมษาสักที เด็กบ้าอะไรน่ารำคาญ :m16: :m16:
พี่ตุลานี่ อีกไม่นานคงจะมีฉากที่เสือกะพี่ตุลา ได้ครองรักกัน แอร๊ยยย :-[ :-[ :-[
-
อยากบอกคำเดียว ว่า รักแบบหลงเรื่องนี้สุดๆๆๆๆๆๆ ผมเป็นกำลังใจให้คับ รีบๆมาต่อน้าา :L2: (ขอไปยกป้ายไฟเชียร์ ตุลx เสือต่อ). บายน้าาา :bye2:
-
สวัสดีคับ(โค้งให้อย่างงาม) อยากบอกนักเขียนว่าพึ่งสมัครสมาชิกมาไม่นาน ตอนเจอเรื่องนี้รีบปรี๊ดเข้ามาอ่าน เเรกรู้สึกว่าน่าเบื่อแต่ตอนนี้อยากบอกคำเดียว"โคตรน่าติดตามมากกกกกกกกกกก" :man1: :man1: ฉะนั้นมาต่อเถอะคร้าบบบบบบ
-
ขอร่วมติดตามด้วยคนนะคะ พี่ตุลย์เริ่มรุกแล้ว เสือเริ่มสับสนแล้ว เรื่องน่าติดตามขึ้นเรื่อยๆ มาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
อ๊ะอุ๊ย แก้ตัวซะน่ารักเชียว
เหมือนพี่ตุลย์จะหลงเสน่ห์น้องเสือไปเต็มๆแล้วล่ะ
นิคกี้ก็ดูจะเชียร์พี่ตุลย์ซะด้วยสิ ค่อยเป็นสัญญาณที่ดีหน่อย
-
น่ารักมากเลนค่ะ
ตุลย์เจ้าเลห์กว่าที่คิดไว้นะเนี่ย
-
Brothers
Chapter 9 – This Love
ศักดิ์สิทธิ์นั่งมองลูกชาย ดวงตาพ่อเว้าวอนไม่อยากให้เสือย้ายออกจากบ้าน เมื่อเช้าเสือบอกกับเขาว่าจะย้ายออกไปอยู่คอนโดคนเดียว เพราะไม่อยากให้ที่บ้านอึดอัด เขาแทบลมจับ ไม่คิดว่าลูกชายเกลียดกันขนาดนี้ “เสือคิดดีแล้วเหรอลูก”
“ผมคิดมาเป็นสิบปีแล้ว”
พ่อยกกาแฟขึ้นดื่ม สิบปีที่ว่า..คือสิบปีที่เขาละเลยลูก หากย้อนกลับไปได้..ไม่มีวันที่ศักดิ์สิทธิ์จะปล่อยให้เสืออยู่คนเดียว “ให้พ่อช่วยอะไรไหม”
“ผมจัดการทุกอย่างเองได้ แค่มาบอกให้รู้เฉยๆ”
“อีกสักปีสองปีไม่ได้หรือ” พ่อขอร้อง อยากยืดเวลาให้นานที่สุดเท่าที่ทำได้ อีกอย่างหนึ่งคือเขาเป็นห่วงเสือ ลูกชายไม่เคยทำอาหาร ทำได้ก็แค่สองสามอย่าง ต้มไข่ ทอดไข่ ถ้าออกไปอยู่คนเดียวมีหวังลูกเขาน้ำหนักลดเป็นเสือแห้งแน่ๆ อีกอย่าง..เขายังอยากเห็นหน้าลูกทุกเช้า แม้ได้รับเพียงสายตาเฉยชาก็ตาม
“ผมอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ออกไปอยู่ข้างนอกดีว่า พวกคุณจะได้สบายใจ”
“พ่อไม่เคยสบายใจเลยตั้งแต่เห็นเสือเป็นแบบนี้”
เสือกำมือแน่น ที่ผ่านมา..มันคือความไม่สบายใจหรือ เขาถามตัวเองมาตลอดว่าทำไมวันหนึ่งพ่อเปลี่ยนไป พ่อเคยไปรับไปส่งที่โรงเรียน แล้วอยู่ๆวันหนึ่งให้เสือนั่งรถไปเอง ทำเองทุกอย่าง นานๆได้เจอหน้ากันที แต่พ่อเลือกเลี่ยงไม่เจอหน้า
เขาทำอะไรผิด..เสือไม่เคยรั้งใคร แล้วทำไมทุกคนพยายามรั้งเขา มันไม่มีประโยชน์หรอก
“เหรอครับ”
“ถ้าเสืออยากไปอยู่ข้างนอกก็ได้ พ่อยินดีซื้อให้เสือ..แต่กลับมานอนบ้านเป็นครั้งคราวได้หรือเปล่า”
ร่างผอมมองพ่ออย่างแปลกใจ ทำไมมาเรียกร้องจากเขาล่ะ..เขาไม่มีอะไรให้นอกจากความเฉยชาเท่านั้น “ผมไปทำงานก่อน ไว้คุยกันเมื่อคุณเข้าใจความหมายที่ผมพูด”
*เมื่อเสืออายุสิบห้าปี พ่อส่งไปเรียนโรงเรียนชายล้วน ในทุกวันเสือต้องนั่งรถมาเรียนเอง..มันไม่แปลกเท่าไหร่หรอก ก็แค่อิจฉาเพื่อนคนอื่นที่มีคนมารับมาส่งเท่านั้นเอง
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มลอบมองเด็กหนุ่มผิวขาวจัด ผู้ชายคนนั้นอายุมากกว่าเสือสองปีแถมยังดูดีทุกระเบียดนิ้ว ในทุกเช้า..เสือจะแอบมองร่างสูงจากอาคารเรียน เขาชอบนั่งคุยกับเพื่อนที่โต๊ะไม้หินอ่อน ชอบลอกการบ้าน หรือแม้แต่อ่านหนังสือ
เสือชอบผู้ชายคนนั้น..ทั้งที่ไม่รู้จัก แต่เสือเห็นแล้วเหมือนถูกดึงดูด
เพื่อนหลายคนบอกมาว่าอีกฝ่ายเกเรไม่น้อย ทั้งสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า หนักสุดก็กัญชา..เสือว่ามันดูเท่สมเป็นชายดี จนความคิดหนึ่งแล่นมาคืออยากลอง..
วันหนึ่งหลังสอบปลายภาคเสร็จ เสือแอบมองกลุ่มผู้ชายที่ยืนสูบบุหรี่ปลดปล่อยความเครียดอย่างตื่นเต้น ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นท่าการปล่อยควันออกมา เสืออยากลอง..เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำราวกับมีความสุขเต็มประดา
เสืออยากมีความสุขบ้าง..
ปลายเล็บจิกหากันแน่น เด็กหนุ่มลอบมองหลังเสาก่อนสะดุ้งเฮือกเมื่อฝ่ามือปริศนาตบบ่าอย่างแรง
“มายืนดูพวกกูสูบบุหรี่ทำไม”
“ไม่ได้ดูสักหน่อย” เสือขืนกายหนี ทว่าอีกฝ่ายจับไว้แน่น
“แล้วมาแถวนี้ทำไม จะเอาไปฟ้องครูล่ะสิ”
ร่างเล็กเม้มปาก ตวัดมองอีกฝ่ายอย่างขุ่นใจ เขาไม่ได้เอาฟ้องใครทั้งนั้นแหละ “ก็บอกว่าไม่ไง ฟังภาษาคนมีรู้เรื่องเหรอ!”
ก่อนอะไรจะเลยเถิด เสียงทุ้มก็ดังขึ้น ท่าทางคนที่เสือแอบมองจะรู้ตัวแล้ว “มีอะไรกัน”
“ก็ไอ้เด็กห่านี่มันยืนมองมึงสูบบุหรี่ กูเห็นมันด้อมๆมองๆเลยถามมัน ก็เท่านั้น”
ดวงตาคมหรี่มองเด็กหนุ่มตรงหน้า เดินผ่านกันบ่อยๆ คุ้นหน้าแต่ไม่เคยทัก มันตัวเล็กกว่าเขา ผิวขาวจัด เผลอๆ..ขาวกว่าเขาด้วยซ้ำ “บอกกูมาสิ มึงมาทำอะไรตรงนี้”
เสือเม้มปากแน่น ใครจะกล้าบอกว่าแอบดูอยู่
“เร็วๆถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
ร่างผอมของเด็กยังนิ่งงัน นำความหงุดหงิดใจให้เคียงแดนนัก เด็กบ้าอะไรนิ่งอย่างกับหุ่น
“ถ้าไม่พูดจะพาไปรุมโทรมเดี๋ยวนี้”
ความจริงเสือกลัวจนตัวสั่น แต่ไม่อยากพูดออกมาให้ตัวเองอายเท่านั้นแหละ “มันเรื่องอะไร ไม่เห็นต้องบอกนายสักหน่อย!”
เคียงแดนมุ่นคิ้ว เขาพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพวกชอบแอบมอง แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเอามากขนาดนี้นะ ปลายนิ้วกร้านแตะคางมน เขาช้อนคางเด็กหนุ่มแปลกหน้า มองด้วยสายตาสงสัย “หน้าตาก็ดีนะ..เสียอย่างเดียวโรคจิต”
“ผมไม่ใช่โรคจิต”
“แล้วมาแอบมองคนอื่นทำไม หรือว่าชอบกู”
เสืออึกอัก ไม่ยอมตอบ ยิ่งทำให้เคียงแดนมั่นใจกว่าเดิมว่าอีกฝ่ายชอบกันจริงๆ
“ไม่ใช่สักหน่อย”
เคียงแดนเลิกคิ้ว รอคำตอบจากเด็กหนุ่มร่างผอมอย่างใจเย็น “ก็แค่อยากลองบ้าง..”
นับตั้งแต่นั้นมา ทุกๆเย็นหลังเลิกเรียนเสือจะมาเจอกับเคียงแดน บริเวณห้องน้ำเก่าของโรงเรียน มันเงียบ เพราะอยู่ลึกและไม่มีคนมาใช้งานหลายปี เป็นที่ที่เหมาะแก่การกระทำความผิดนัก
“มาช้านะเสือ”
“ครูเพิ่งปล่อยนี่”
เสือทรุดนั่งข้างๆก่อนอีกฝ่ายจะยื่นมวนบุหรี่มาให้ “เอาไปลองสิ”
“แต่ผมไม่เคย”
“ทุกคนก็มีครั้งแรกทั้งนั้นแหละ ได้ลองแล้วจะติดใจ” เคียงแดนจุดไฟให้น้อง คอยมองมวนบุหรี่ที่แตะริมฝีปากสีชมพูดเรื่อ มันน่าเสียดายหากต้องดำคล้ำเพราะการสูบบุหรี่ เขาเฝ้ามองเด็กหนุ่มสูดควันเข้าไป ไม่นานก็สำลัก ไอจนหน้าแดงก่ำไปหมด เขาเคยคิดว่าคนอย่างเสือไม่ควรมายุ่งตรงนี้
แต่ในเมื่ออยากลอง..เขาก็ยินดีสอนให้..
“เป็นยังไง”
“แย่ที่สุด ไม่เห็นมีความสุขสักนิด”
ร่างสูงยิ้ม สมัยเขาอายุเท่าเสือก็เป็นแบบนี้แหละ อยากลองไปหมดเพราะคิดว่ามันเท่ดี ความจริงแล้ว..มันก็แค่การหลีกหนีปัญหาจากที่บ้านเท่านั้น ความกดดันทั้งพ่อและแม่อยากให้เคียงแดนเป็นหมอตั้งแต่ขึ้นม.ปลายทำให้เขาอึดอัดใจ
“ลองแบบนี้น่าจะมีความสุขกว่านะ” เคียงแดนดึงบุหรี่จากเด็กหนุ่มมาสูบก่อนประกบปากจิ้มลิ้มของเสือ เขาปล่อยควันออกมา แบ่งปันลมหายใจร่วมกันจนน้องเริ่มขาดอากาศ
“อื้อ!”
“เป็นยังไง แบบนี้สนุกไหม”
เสือหน้าแดงก่ำ ดวงตาคลอหยาดน้ำ ถึงเขาจะชอบเคียงแดน แต่ไม่เคยคิดให้อีกฝ่ายทำแบบนี้ “ผมไม่ใช่ของเล่นนะ!”
“กูก็แค่ช่วย เห็นไหมล่ะ..มันไม่สนุกสักนิด แบบนี้ยังอยากลองอีกไหม”
มวนบุหรี่ค่อยๆลดลง ควันของมันลอยฟุ้งในอากาศ เห็นเป็นสีเทาขมุกขมัว ความจริง..มันก็ไม่มีอะไรน่าลองหรอก แค่เห็นคนอื่นมีความสุข เสือก็อยากลองดูบ้าง แต่เอาเข้าจริงมันก็ไม่ได้ช่วยอะไร
“มีอย่างอื่นอีกไหม”
เคียงแดนเลิกคิ้ว เสือเหมือนผ้าสีขาว หากสีจางๆหยดไปเมื่อไหร่มันก็เลอะนั่นแหละ เขาไม่ใช่คนเลวโดยกมลสันดาน และไม่อยากให้ใครมาเป็นแบบที่เขาทำตอนนี้ ไม่มีใครอยากถูกมองไม่ดีหรอก และเขาคิดว่าเสือก็เป็นเหมือนกัน
“พูดขนาดนี้แล้วยังไม่ฟังอีกเหรอ”
มันเป็นจุดเริ่มต้อนของทุกอย่าง..
เสือสูบกัญชา มันไม่มีผลต่อร่างกายแต่ส่งผลต่อจิตใจ ทุกครั้งที่เขาได้รับมัน เหมือนเสือล่องลอยอยู่ในอากาศ รอบกายดูสบายจนไม่อยากออกจากโลกที่เสือสร้างขึ้นมา นานวันเข้า..เขาเริ่มหยุดไม่ได้ ทุกครั้งมันมีความสุขเหลือเกิน อย่างน้อยในเวลาหนึ่ง..เสือก็สามารถมีความสุขแบบที่ต้องการได้
เขาคิดแค่นั้น..
“พี่แดน” เสือล้มพับข้างๆอีกฝ่าย เขาตาลอย อมยิ้ม ควบคุมตัวเองไม่ได้
เคียงแดนหันมองคนข้างกาย ท่าทางมันเป็นหนักแล้ว..เขาควรจะหยุดมัน “กลับบ้านเถอะ”
ร่างผอมของเด็กหนุ่มขมวดคิ้วแล้วส่ายหน้า ก็ลุกขึ้นมาโอบกอดอีกฝ่ายไว้ “ไม่กลับ”
“กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง” เสือส่ายหน้า ปลายผมกระจัดกระจายและทิ่มแทงบริเวณต้นคอเคียงแดน มันจักกี้ อีกทั้งกลิ่นตัวน้องยังหอมเกินห้ามใจ
ผิวขาวใต้เสื้อนักเรียนนั้นดึงดูดให้เคียงแดนสัมผัส ปลายนิ้วค่อยๆดึงชายเสื้อนักเรียนขึ้นก่อนสอดฝ่ามือเข้าไป สัมผัสเนื้อเนียนใต้ร่มผ้า มันละมุนนุ่มนิ่มน่าถนอม แต่เจ้าของกลับคอยทำร้ายมันอยู่เรื่อย
“เสือ”
“หือ”
เด็กหนุ่มปล่อยให้เคียงแดนทำตามใจ ไม่ร้องไห้ ทว่ากลับเปิดทางให้อีกฝ่ายรุกล้ำแต่โดยดี ปลายนิ้วเย็นเฉียบชื้นเหงื่อแตะยอดอกเล็กเบาๆ เสือสะดุ้งแล้วหัวเราะคิก แต่ความรู้สึกต่อมากระจุกอยู่ที่กึ่งกลางตัว มันน่าอึดอัดไม่น้อยเลยทีเดียว
“พี่แดน..ผม..” เสือหอบหายใจ เขาเกี่ยวคออีกฝ่ายแน่นเมื่อปลายนิ้วซุกซนล่วงล้ำไปจนถึงขอบกางเกงชั้นใน
“เสือ ได้เวลากลับบ้านแล้ว”
เหตุการณ์เลยเถิดเกือบทุกครั้ง พวกเขามักจูบกัน..รสชาติเด็กหนุ่มหอมหวานนัก ไม่ใช่แค่เสือที่ต้องการ เขาเองก็ทนไม่ไหวเช่นกัน
จนสุดท้ายแล้ว..เสือเกเร ไม่ยอมเรียน ไม่ยอมส่งงาน จนครูที่ปรึกษาต้องเรียกพ่อของเสือมาพูดคุย
วันนั้นเขาเห็นน้องตาแดงก่ำ..ร่องรอยฝ่ามือแดงเถือกบนแก้มขาว เสือคงเจ็บน่าดู ทว่าเคียงแดนได้แต่มองน้องห่างๆ..มันก็แค่คนหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขาก็เท่านั้น
แต่กับเสือ..เคียงแดนเป็นเหมือนคนใกล้ชิดสนิทใจ เสือเชื่อเคียงแดนมากกว่าพ่อ..เพราะเคียงแดนให้ความสุขกับเสือมากกว่าพ่อเสียอีก
พวกเขาโดนกีดกัน แต่เสือสามารถติดต่อกับเคียงแดนได้ ในทุกเย็นวันจันทร์ พวกเขาจะนัดเจอกันที่ห้องเรียนวิทยาศาสตร์หลังสี่โมงครึ่ง เพราะไม่มีคนอยู่แล้ว พวกเขาอยู่กันสองคน..และลอบสูบกัญชาบ่อยๆ แม้เสือรู้ดีว่าจะโดนพ่อทำโทษ..แต่เสือไม่เคยสนใจ ยอมเจ็บตัวแลกกับความสุขเพียงครั้งคราวพอ
เสือทำอย่างนี้ทุกครั้งกระทั่งเคียงแดนเตรียมตัวสอบ เขาเลยมาคนเดียวบ่อยๆ..ทั้งที่อีกฝ่ายเคยเตือนหลายครั้ง แต่เสือไม่เคยเชื่อเลย
กระทั่งวันหนึ่ง..เขาเกือบโดนรุมโทรม ด้วยฤทธิ์ของกัญชาทำให้เขาไม่อาจควบคุมอารมณ์และการกระทำของตัวเองได้สักนิด เสือเที่ยวกอดคนรอบกายไปทั่ว มองด้วยแววตาหยาดเยิ้มจนใครหลายคนทนไม่ได้ แม้จะอยู่ในชุดนักเรียนก็ตาม ทว่าในแหล่งซ่อมสุม..มันไม่มีความหมายสักนิด
พวกมันสัมผัสเขาอย่างจาบจ้วง เสือไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดี..กระทั่งนานๆเข้าเขาเริ่มอึดอัด หายใจไม่ออกจากฝ่ามือหลายคู่ที่ตรึงไว้กับพื้น
“อยากนักเดี๋ยวกูจัดให้!”
เสือขัดขืนจนหมดแรง เขาเกือบโดนทำร้ายจริงๆหากไม่มีใครคนใดคนหนึ่งเข้ามาช่วย เรื่องมันไม่จบแค่นั้น..เสือโดนเคียงแดนตบจนหน้าหัน
“บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำอีก”
ดวงตากลมของเด็กหนุ่มหลุบมองพื้นก่อนหยดน้ำตาหยดที่หนึ่งจะไหลลงมา ตามด้วยหยาดน้ำเป็นสายที่ไม่อาจประเมินได้*
เปรมยืนมองเพื่อนร่วมงานร่างผอมที่เอาแต่นั่งเหม่อเกือบสิบนาทีแล้ว เคยเห็นท่าทางแบบนี้ที่ไหนกันเล่า “เอ่อ..คุณเสือ พักก่อนไหมครับ”
ชายหนุ่มสะดุ้งแล้วหันมองผู้มาใหม่ แววตาตระหนกนานๆได้เห็นที ดูน่ารักน่าแกล้งเหมือนกระต่ายอย่างที่ไอ้ตุลย์พูดจริงๆ
“ผมสบายดี”
“แต่งานของคุณจะเละเอานะครับ”
ดวงตาคมหลุบมองกระดาษแผ่นใหญ่ที่มีรอยดินสอขีดข่วน ดูไม่ออกเลยว่าจะวาดรูปอะไรกันแน่
“ไอ้เปรม งานมึงเสร็จแล้วเหรอถึงได้เดินมาป้วนเปี้ยนแถวนี้” ตุลายืนหลังเพื่อนสนิท เขาเห็นมันแกล้งเสือแล้วอดด่ามันไม่ได้ งานไม่เสร็จแต่ชอบระรานชาวบ้านไม่เปลี่ยนเลย
“แหม! แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะ คนของมึงเหรอ”
ตุลาถอนหายใจเฮือก ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตามมันไม่สำคัญหรอก “เปล่า..กูเห็นว่าเจ้านายอยากเห็นงานเสร็จวันนี้ ก็แค่เตือนด้วยความหวังดี ไม่อยากเห็นมึงโดนตัดเงินเดือนอีก”
เปรมตาเหลือก เขาเห็นพี่ทศหอบงานมาให้แต่ไม่พูดอะไร ไม่ยักรู้ว่างานเร่งขนาดนี้ “ฉิบหายล่ะ! ทำไมมึงไม่บอกกูเร็วกว่านี้วะไอ้ตุลย์”
เสือหลีกหนีความวุ่นวายย่อมๆที่มักเกิดขึ้นช่วงเวลาสงบสุขของเขา ตอนนี้มุมกาแฟน่าจะเป็นที่ที่สงบที่สุดในออฟฟิศเลยก็ว่าได้
ในช่วงเวลานี้ เสือมีเรื่องให้คิดมากมาย อดีตมักย้อนกลับมาให้คิดถึงเสมอ อีกทั้งยังมีเรื่องย้ายออกไปอยู่คอนโดอีก ดูเหมือนทุกคนจะคัดค้าน ไม่ว่าจะเป็นตุลาหรือแม้กระทั่งผู้ชายคนนั้น ถึงปากจะบอกว่าให้กลับมานอนบ้านเป็นครั้งคราว แต่เสือคิดว่า..หากเขาย้ายออกไปเมื่อไหร่แล้วล่ะก็ เสือจะไม่มีทางกลับมาแน่นอน
หลายคนอาจจะบอกว่าเสืออกตัญญู..แต่ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง
หนุ่มร่างผอมเหม่อลอยอีกครั้งในรอบวัน เขาคนกาแฟไปเรื่อยๆกระทั่งสัมผัสได้ถึงไออุ่นประชิดหลัง “ผมว่าคุณลืมใส่ครีมเทียมนะ”
ตุลาหลุบตามองกาแฟสีดำปี๋ ปกติแล้วเจ้าตัวชอบเติมครีมเทียมกับน้ำตาลเป็นว่าเล่น
“วันนี้อยากกินกาแฟดำ”
“เอาสิ”
ดวงตาสีเข้มมองคนปากแข็งอย่างคาดคั้น เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมแตะกาแฟถ้วยนั้นสักที จนแล้วจนรอดตุลาก็ต้องเอื้อมแขนไปหยิบครีมเทียมจนได้ “ไม่อร่อยหรอก ไปเททิ้งซะ ผมจะชงให้ใหม่”
แผ่นอกกว้างทาบทับแผ่นหลัง เขาขนลุกซู่ พวกเขาใกล้กันจนสัมผัสถึงลมหายใจร้อนๆของตุลา
ไม่ไหวแล้ว..แก้มเสือร้อนไปหมด
“เป็นอะไรไป”
“เปล่า” ยิ่งใกล้เท่าไหร่เสือเหมือนหายใจไม่ออกทุกขณะ เขายกกาแฟดำถ้วยนั้นขึ้นดื่มอย่างเผลอตัว กาแฟขมปี๋และร้อนจนอดไม่ไหว มันพุ่งเปรอะโต๊ะสีขาวสะอาด ทั้งแก้วที่คว่ำไว้อย่างเป็นระเบียบ
ริมฝีปากอิ่มแสบนิดๆ ก่อนปลายนิ้วของตุลาจะแตะลงมาแผ่วเบา..และเสือไม่อาจปฏิเสธได้
ตุลามองคนดื้อด้านอย่างอ่อนใจ เขาดึงแขนอีกฝ่ายแล้วจับร่างผอมนั่งลงนิ่งๆ “อยู่เฉยๆ”
เสือไร้สิทธิ์ประท้วง เขาทำเลอะขนาดนี้ ไม่อยากนึกตอนไปอยู่คอนโดคนเดียวจะวุ่นวายแค่ไหน ถึงอย่างนั้น..เสือก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจแน่นอน
แผ่นหลังกว้างของตุลาดูน่าเกรงขาม ทั้งท่าทีการชงกาแฟอย่างเชี่ยวชาญนั่นอีก ทำให้เสืออดอิจฉาลึกๆไม่ได้..ทำไมเขาไม่เป็นแบบนี้บ้างนะ
ถ้วยกาแฟส่งกลิ่นหอมฉุยวางอยู่ตรงหน้า พร้อมกับแพนเค้กอันเล็กเสิร์ฟคู่กันดูน่าทานจนเสืออยากทิ้งมาดไว้ตรงนี้ “ขอบคุณ”
“ชิมสิ ไม่รู้อร่อยหรือเปล่า”
ดวงตาคมเหลือบมองอีกฝ่าย ตุลานั่งลงตรงข้าม มองเขากับอาหารว่างมื้อนี้สลับไปสลับมา
“คุณเคยทำงานในร้านอาหารเหรอ”
ตุลายิ้ม นับเป็นคำถามแรกที่เสือถามเขา “ไม่เคยหรอก”
ร่างผอมมุ่นคิ้ว ทำคล่องขนาดนี้แถมยัง..อร่อยด้วย ไม่แปลกเลยถ้าตุลาจะย้ายออกมาอยู่คนเดียวแล้วไม่อดตาย แต่เขานี่สิ..มีหวังไม่รอด
“ตอนไปเรียนอยู่อังกฤษทำเองบ่อยๆ ทำทุกเมนูนั่นแหละ สนุกดี”
เสือพยักหน้ารับฟัง ตั้งแต่เด็กก็มีพ่อกับพี่เลี้ยง คอยดูแลไม่ห่าง เสื้อผ้าเขาก็ไม่เคยซักเอง มีแม่บ้านทำอาหารให้..จะมีอยู่เรื่องเดียวคือพ่อไม่เคยไปรับไปส่งเท่านั้น และเขาไม่อยากรบกวนคนขับรถด้วย เมื่อก่อนพ่อเป็นเชฟโรงแรมชื่อดัง ทำอาหารอร่อยที่สุด แต่วันหนึ่งพ่อก็หยุด..และจากนั้นมาพ่อไม่เคยเข้าครัวอีกเลย
“คุณบอกคุณลุงว่าจะย้ายไปอยู่คอนโดหรือยัง”
“บอกแล้ว”
“แล้วยังไง” ในความคิดของตุลย์ แน่นอนว่าคุณลงจะไม่ขัดใจเสือโดยเด็ดขาด เผลอๆอาจจะยอมให้ไปเลยก็ได้ หนำซ้ำยังซื้อคอนโดให้ด้วย
“ผมไม่ต้องรายงานให้คุณรู้ทุกเรื่องนะ”
“หากคุณเห็นความเป็นห่วงจากคนรอบข้างสักนิด..คุณจะไม่มีทางพูดประโยคนี้ให้ใครได้ยินเลยสักคน”
ร่างผอมเม้มปาก ตุลาไม่เคยเกรงกลัวอารมณ์ของเขา ไม่เหมือนกับพ่อ..พ่อตามใจและไม่เคยขัดใจ หนำซ้ำยังดูแลเสือดีกว่าปกติทั้งที่ไม่เคยสนใจ ทว่าพี่ชายเมษากลับทำทุกอย่างตรงกันข้าม
“ว่ายังไง”
“เขาให้กลับมานอนบ้านเป็นครั้งคราว”
หนุ่มนักเรียนนอกถอนหายใจ เป็นอย่างที่คิด ไม่มีใครคิดว่าเสือจะไปไม่รอดเลยหรือ ดูอย่างวันนี้สิ..กาแฟสีดำปี๋แถมยังลวกปาก ซ้ำร้ายยังพุ่งออกมาเลอะเคาท์เตอร์ไปหมด แบบนี้หรือที่สมควรปล่อยลูกนกหัดบินออกจากรัง หากในอีกแง่หนึ่ง..มันอาจจะเป็นบทเรียนสำคัญสำหรับเสือก็เป็นได้
เมื่อบ่ายเมษาฟังมาจากแม่ แม่บอกว่าพี่เสือจะย้ายออกจากบ้านเร็วๆนี้เพราะพ่อตัดสินใจซื้อคอนโดติดถนนใหญ่ให้แล้ว ด้วยเหตุผลบางประการที่ไม่อาจบอกได้
นี่แหละสาเหตุที่เด็กเมษานั่งหงอยพอๆกับสุนัขแสนรัก
“แม่ พี่เสือเกลียดเมษหรือเปล่า”
แม่หันมายิ้มแล้วรีบปลอบลูกชายตัวดี “ไม่หรอก ไม่มีใครเกลียดเมษหรอก มีแต่คนรักเมษทั้งนั้นแหละ”
เมษาเบ้ปาก แม่คงไม่กล้าบอกว่ายกเว้นพี่เสือสินะ ถ้ารักกันจริงจะหนีไปอยู่ที่อื่นทำไม “พี่เสือล่ะ..เพราะเมษแน่ๆพี่เสือเลยย้ายออกไป”
“ไม่หรอก พี่เขาไม่ได้คิดอย่างนั้น..อย่าคิดมากนะเมษา”
จะไม่ให้คิดมากอย่างไร นับตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา พี่เสือเคยพูดดีๆกับเมษเสียที่ไหน เหมือนมะนาวไม่มีน้ำไม่มีผิด กระนั้นเมษาก็ไม่เคยยอมแพ้ มีแต่วิ่งเข้าหาเจ้าชายน้ำแข็ง ด้วยว่าวันหนึ่งความสัมพันธ์ของพวกเขาจะก้าวหน้าขึ้นไปอีก
เมษาหวังไว้..แต่มันไม่เคยเป็นจริงเลย
นานวันพี่เสือยิ่งออกห่างจนเมษาไล่ตามไม่ทันอยู่แล้ว..พอพี่เสือย้ายออกไป แน่นนอนว่าระยะห่างต้องเพิ่มขึ้นไปอีกจนมองไม่เห็นอีกฝ่าย
“แม่ทำเครปเค้กไว้ อยากลองทานหรือเปล่า”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ ถึงเมษาจะเศร้าใจแค่ไหน แต่อาหารฝีมือแม่อร่อยที่สุด
แม่หยิบวิปครีมกับน้ำผึ้งจากตู้เย็นมาให้ ส่วนเมษาก็ไม่รอช้าทั้งราดทั้งบีบจนจะล้นขอบจานอยู่แล้ว แต่เรื่องนั้นแม่ไม่เคยห้าม..ถ้าหากมันทำให้เจ้าชายน้อยของแม่สบายใจ
เสือ..คนๆนั้นไม่เคยทำให้เมษาสงบได้เลย..
“ทำไมเมษอยากให้พี่เสืออยู่กับเรานักล่ะ” แม่เอ่ยถาม เพราะอยากรู้เหตุผล หลายปีที่ผ่านมา..หล่อนคอยเฝ้ามองลูกชายวิ่งตามคนเอาแต่ใจ และทุกครั้งเมษาต้องเจ็บตัวหรือเจ็บใจ ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง
“พี่เสือเป็นคนในครอบครัว เมษอยากให้มันสมบูรณ์เหมือนคนอื่นๆ”
ตอนที่พ่อแท้ๆของเมษและพี่ตุลย์แยกทางกันกับแม่ พี่ตุลย์อยู่กับพ่อ ส่วนเมษเลือกอยู่กับแม่ แม้ความจริงแล้วอยากอยู่ด้วยกันแทบขาดใจก็ตาม ทว่านั่นเป็นเพียงแค่ฝัน ผู้ใหญ่จะฟังเสียงเด็กเล็กๆอย่างพวกเขาทำไม เวลาไปโรงเรียน..เพื่อนชอบล้อเมษกับพี่ตุลย์ แต่พี่ตุลย์ไม่เคยแสดงออกว่าเสียใจแค่ไหน
เมษรู้ดีกว่าพี่ตุลย์ใจเย็นและข่มความรู้สึกเก่งยิ่งกว่าใคร..
พวกเขาอยู่ด้วยกันแค่ที่โรงเรียนเท่านั้น พอตอนเย็นก็แยกย้ายกันกลับราวกับไม่ใช่คนในครอบครัว เมษาไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว แม้ความพยายามสานสัมพันธ์ระหว่างพี่เสือกับเขาจะไม่ค่อยราบรื่น แต่เมษามั่นใจว่าลึกๆแล้วพี่เสือก็รู้สึกว่าเมษเป็นน้องคนหนึ่งเหมือนกัน
“แม่..เมษอยากกินอีก เมษจะกินเยอะๆเลย”
“ไม่กลัวอ้วนหรือไงน่ะ”
เมษาส่ายหน้าแล้วแบ่งส่วนเล็กๆให้เจ้าปุ้มปุ้ยกิน
พอๆกันทั้งคนทั้งหมาเลย..
เมาท์ๆๆๆ อิอิ สวัสดีค่ะ
หายไปแปดวันนนน T////T
หายไปนานเหมือนกันนะนี่ สอบเสร็จแล้วววว ก๊ากๆๆๆๆ :z2:
น้ำตาจะไหล สอบเสร็จวันนี้เองค่ะ เสร็จแล้วก็มาต่อนิยายเลยยย
เนื้อเรื่องอาจจะไม่ฟินเท่าไหร่ TT ขอโทษด้วยนะคะ แบบว่าพี่ตุลย์ได้แค่จูบอ่ะ :laugh:
ไม่ได้อย่างอื่นเลย สงสารนิดหน่อย แต่เค้าอยากเป็นนายเอกเรื่องนี้จัง จะเอาพี่ตุลย์ จะเอาพี่ตุลย์ ก๊ากๆ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ
ขอบคุณนักอ่านหน้าใหม่ที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเรื่อยๆของคนเขียนคนนี้นะคะ คิคิ
แต่ว่าตอบคอมเมนท์ค้างไว้อ่ะ TT
ตอบไม่ไหว มาช่วยตอบหน่อยยยย (อู้งานอีกแล้ว)
มีแฟนเพจล่ะค่ะ จิ้มๆๆๆ https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
อย่าลืมไปจิ้มเบาๆกันนะ คิคิ
ปล. *คือย้อนอดีตให้เห็นนะงับ
ถ้าทำตัวเองกลัวว่าคนอ่านจะคอเอียงไปด้วย ก๊ากๆ
-
เสือมีอดีตที่เจ็บปวดจริงๆ :a5: :sad4: :sad4:
-
นักเขียนมาเเล้ว :mc3: :mc3: :mc3:
ประสบการณ์ชีวิตเสือมาเเล้ว
อ่านเเล้วสงสารเสือจังเลย อยากให้พี่เคียงเเดน มาปรากฎกายในฐานะหมอจังเลย
เเล้วก็มาเป็นคู่เเข่งพี่ตุลย์
ชักอยากจะเชียร์ เคียงเสือ ชื่อให้ๆ :-[
พ่อก็น่าสงสาร
ชีวิตครอบครัวของเมษกับพี่ตุลย์ก็น่าสงสาร
อ่านไปอ่านมามีเเต่สงสาร
เราว่าเสือจะอยูคนเดียวไม่รอด ไปเจอพี่เคียงเเดนห้องข้างเลยสิ่ ฮ่าฮ่าฮ่า #เพ้อ
มาต่อไวๆนะค่ะนักเขียน
ปล้ำลิง รักเสือ รักนักเขียน :กอด1: :กอด1:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:ยิ่งรู้อดีตของเสือยิ่งสงสารอะ :monkeysad: :monkeysad:
รอออออออออออออออจ้า :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ทำไมมันสั้นจัง อยากอ่านอีก อยากอ่านอีก
รอตั้งนานแน่ะ คนอีก ขออีกๆๆๆ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
พี่เคียงดูมีออร่าแห่งเมะมาก ดูเลวโหดด้วยอ่า น่าจะมาเป็นตัวกระตุ้นพี่ตุลย์ได้ดีเลย จะได้เจอกันอีกป่า
-
เสือมีอดีตที่เจ็บปวดมากเลย อยากให้พี่ตุลย์ช่วยให้เสือดีขึ้นจัง
-
อยากรู้ว่าทำไมพ่อ ไม่ใส่เสือซะดื้อๆเมื่อสิบกว่าปีก่อน
ยังเชียร์พี่ตุลย์กับน้องเสือนะคะ
ส่วนน้องเมษา เดี๋ยวก็ได้พี่สะใภ้ค่ะ
-
:m15: :m15:
สงสารเสือ ว่าแต่เหตุผลของคุณพ่อคืออะไร ทำไม ถึงทำแบบนั้นกับเสือ อยากรู้เหตุผลจัง
ส่วน ชื่อ เคียงแดน ต้องเมม ไว้ในบัญชีดำก่อน นะพี่ตุลย์
-
เคียงเเดนนายอยู่ไหน
เราอยากเจอนายเเล้ว นายมันดิบเถื่อนได้ใจจริงๆ
กลับมาๆๆ
-
มาสั้นนะคนเขียน
แต่ก็ดีกว่าไม่มา อิอิ :กอด1: กอด
เอาอีก น้อยเกินไปปปปปปปปป
-
คิดแบบพี่ตุลย์เหมือนกัน ถ้าลองให้เสือไปอยู่คนเดียวเดี๋ยวเสือก็คงรู้ด้วยตัวเองแหละว่ามันยากกว่าที่คิดไว้ในเมื่อเจ้าตัวทำอะไรไม่เป็นเลยนี่สิ หรือจริงๆแล้วเสือแอบวางแผนไว้เงียบๆ ประมาณว่าออกมาอยู่คนเดียวทำนู่นทำนี่ไม่ได้พ่อก็จะเป็นห่วงให้ตุลย์ลองมาช่วยดูและ บรรยากาศก็จะชวนเพลี่ยงพล้ำ แอบเดาเล่นๆมั่วๆ ๕๕๕
เป็นกำลังให้คนเขียนค่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วสงสารเสืออ่ะ
อยากให้พี่ตุลย์น้องเสือรักกันเร็วๆจัง เสือจะได้มีคนดูแล
-
ทำมั้ยอ่านตอนนี้แล้วซึมไปละ หรือเพราะเราอารมณืซึมๆอยุ่แร้วนะ
ยังไงก้อจะอ่านต่อไปเรื่อยน้า ชอบๆ
-
มาแล้ว >_< !! เชียร์ตุลาๆ เอาน้องมาอยู่ด้วยเล้ยยยยย กรู้ววว
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ชอบจัง เง้อ ชอบเคะแบบนี้ ดื้อดี น่าปราบจริงๆ อิอิ
-
เสือจะได้เจอพี่แดนอีกไหมเนี่ย อยากให้เจอจัง มากระตุ้นพี่ตุลย์ อิอิ o18
-
อยากได้คนดูแลน้องเมษ
ส่วนคุณเสือให้พี่ตุลดูแลคนเดียว
ส่วนคนในอดีต หวังว่าจะเป็นแค่อดีต อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
โอ้..น้องเสือ อย่าทำ อย่าไปลองอีกนะ
ออกมาอยู่คนเดียว พี่ตุลย์ดูแลด้วยนา .. o18
-
พี่ตุลย์กดพี่เสือให้รู้แล้วรู้แรดไปเลย ดื้อนัก
-
แงงงง :o12: อดีตเสือเศร้าง่าาาาา :sad4: แต่ไม่เปงไร มีพี่ตุลย์มาเยียวยาแล้ว หุหุ :impress2: จะรอต่อปายยยย
I love you นักเขียน :กอด1:
-
เสืออออออออ
._____________________________________.
แกนี่มันเด็กมีปัญหาชัดๆ เหอๆๆ
-
สั้นอ้าาาา :z3:
รีบมาต่อนะคะ ว่าแต่ เมื่อไร เสือจะยอมเปืดใจ
รออยู่นะคะ
-
สงสารเสือ อ่านแ้ล้วปวดใจจริงๆ ขอให้แผลหายไปเร็วๆนะ
ให้พี่ตุลย์ใช้ความรัก ความเอ็นดู ? ต่อเสือมากๆนะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเจ็บเสือน่าจะระบายออกมาไม่ใช่เก็บไว้นะฮือออ :o12:
-
หืมมมม.. พี่เสือเป็นเกย์รึนี่
อ้าว งี้พี่ตุลทางสะดวกสิเนี่ย รุกเลย รุกเลย รุกอีก รุกอีก o18
ให้กำลังใจคนเขียน คนอ่านรออยู่นะจ๊ะ :กอด1:
-
:กอด1:
-
สนุกอ่ะค่ะ o13
พี่ตุลสู้ๆ ขอให้ละลายน้ำแข็งให้สำเร็จ :D
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกจัง เสือน้อยดื้อมากๆ น่าจับตีก้นเป็นที่สุด อิอิ :z1:
ในความรู้สึกไม่อยากเข้าข้างเสือเลย สงสารอยู่แต่เสือทำตัวเองอะ
น่าดีใจที่ตอนนั้นเสือกลับตัวกลับใจเลิกยุ่งกับยาเสพย์ติดได้นะ ไม่งั้นป่านนี้เสียผู้เสียคน ไม่ได้เป็นนายเอกนิยายแล้วเนี่ย :z3:
แต่ที่เค้าสงสารน่ะน้องเมษตัวกลมต่างหาก รู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้ แต่เหมือนจะชอบพี่เสือเกินพี่ชายหรือเปล่านะ กลัวจะผิดใจกะพี่ตุลย์อะ :monkeysad:
รออ่านตอนต่อไปนะคะ :impress2:
-
Brothers
Chapter 10 – Allure
คุณหมอเคียงแดนถอดแว่นสายตาออก ช่วงนี้งานเขาหนักเหลือเกิน..อาจะเป็นเพราะแพทย์ในโรงพยาบาลเกิดสมองไหลแห่ไปทำงานกับโรงพยาบาลเอกชนมากขึ้นล่ะมั้ง ชายหนุ่มเหลือบตามองนาฬิกาข้างฝาผนัง มันบอกเวลาสี่ทุ่มแล้ว ได้เวลาที่เขาจะกลับคอนโดไปพักผ่อนเสียที
“กลับแล้วเหรอคะหมอแดน”
“ครับ วันนี้คนไข้เยอะจริงๆ ปวดหลังไปหมด”
พยาบาลรุ่นแม่หัวเราะ คุณหมอเคียงแดนหรือหมอแดนที่ใครๆเรียกติดปาก เสน่ห์ร้ายกาจอย่าบอกใครเชียว ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาไม่เคยเห็นคุณหมอยุ่งกับสาวไหนสักคน หรืออาจจะมีลับๆแต่ไม่บอกก็ได้
“คุณหมอยังไม่แก่สักหน่อยค่ะ พวกป้าๆควรจะพูดมากกว่านะ”
“แต่ร่างกายผมอย่างกับคนอายุหกสิบเข้าไปทุกวันนะครับ”
เคียงแดนยกมือไหว้พยาบาลรุ่นพี่ก่อนเดินทางกลับบ้าน ตั้งแต่จบม.ปลายแล้วสอบติดแพทย์ เขาก็แทบไม่มีเวลาไปเที่ยวไหนเลย เรียกได้ว่านอกจากเรียนหนัก ยังต้องพยุงตัวเองไม่ให้เกรดร่วงอีก
เกือบสิบปีแล้วที่เขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายและผู้หญิงคนไหนสักคน เพราะรู้ตัวว่าขี้เบื่อมากแค่ไหน อาจจะมีคุยๆกันบ้าง แต่เพราะไม่มีเวลาดูแลอีกฝ่ายเท่าที่ควร ใครๆก็ตีจากเขาไปหมด
จะมีอยู่คนหนึ่งแหละ..เด็กหนุ่มมอสี่ตัวขาวชอบแอบมองกลุ่มของเคียงแดนทำเรื่องไม่ดีบ่อยๆ เขารู้..แต่ไม่คิดอะไร กระทั่งวันหนึ่งที่เพื่อนในกลุ่มจับเด็กคนนี้ได้คาหนังคาเขา และเขาไม่เคยลืมแววตาคู่นั้นเลย..เสือ
ว่าไปแล้ว..เสือเป็นคนเดียวที่เข้ามาในชีวิตและทำให้เคียงแดนจดจำมาตลอด ทว่าเขาก็เลือกตัดสัมพันธ์หลังจากที่น้องถูกครูฝ่ายปกครองตักเตือน ไหนจะเตรียมตัวสอบอีก..เรียกได้ว่าไม่เคยเห็นหน้านับแต่นั้นมา
รู้อยู่อย่างเดียวคือ..ไม่ลืมเลย..
เวลาสี่ทุ่มกว่าๆเป็นเวลาอาหารมื้อดึกของเขา ส่วนใหญ่ไม่ทำเองที่คอนโดก็ซื้อสำเร็จรูปไป ตอนนี้คงมีแต่อาหารข้างทางให้ลิ้มลอง มันอร่อยหรอก..แต่เขาเหงาตรงที่ต้องนั่งทานคนเดียวนี่แหละ
อีกไม่นานเคียงแดนตั้งใจจะสร้างบ้านหลังใหม่ๆ ไว้เตรียมพร้อมสำหรับครอบครัว ถึงแม้ตอนนี้เขายังไม่คบหาใครเป็นตัวเป็นตนก็ตาม
เมื่อตอนเขาอายุสิบเจ็ด..เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต หลายๆคนเตือนไว้อย่าใช้ชีวิตตามอำเภอใจ เวลาไม่อาจหวนย้อนกลับมาหา เคียงแดนจำได้..ว่าเขาสูบบุหรี่ สูบกัญชา ดื่มเหล้าเป็นว่าเล่น แต่ก็ยังเรียนหนังสือเพราะกลัวพ่อกับแม่เสียใจ ทว่าชีวิตวัยรุ่นของเขามันควรผาดโผนกว่านี้
วันหนึ่งหลายสอบปลายภาค เด็กร่างผอมถูกจับได้ว่าแอบดูเขาสูบบุหรี่ เคียงแดนเข้ามาจัดการ..มันมองเขาเหมือนลูกแมวขู่ฟ่อ น่ารักน่าแกล้งน่าเอ็นดูกว่าใครๆ เขาติดใจดวงตาสีเข้มนั่นที่สุด ทว่ามีอย่างหนึ่งที่เคียงแดนก็ชอบไม่แพ้กัน..เจ้าเด็กนั่นผิวสวยกว่าเขานัก
เวลาล่วงเลยมาหลายเดือน เสือกับเคียงแดนชอบนั่งสูบบุหรี่ ตอนแรกเขาให้เสือลอง..น้องสำลักหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหู เรื่องมันเริ่มต้นตรงความคิดแปลกๆของเคียงแดน เขาดึงมวนบุหรี่มาดูดเอง ให้น้องสัมผัสผ่านลมหายใจ กระทั่งเผลอไผลติดกับที่ตัวเองวางไว้
เสือ..หวานไปทั้งตัว แม้กระทั่งริมฝีปากสีเรื่อนั่น มันทำให้เขาหวั่นใจพร้อมๆกับความพยายามหักห้ามตัวเอง ครั้งแรกเคียงแดนยอมรับว่าเสือน่ารักมากจริงๆ เขาเผลอล่วงล้ำน้องด้วยปลายลิ้น..กวาดต้อนทุกอย่างอย่างเห็นแก่ได้ ยามสอดฝ่ามือสัมผัสผิวเนียนใต้ร่มผ้า..เคียงแดนแทบขาดใจ
จูบแรกของเขากับเสือ..
เขาไม่เคยลืมสักนิดว่าน้องหอมหวานแค่ไหน..
ท่ามกลางคนในครอบครัวรายล้อมรอบตัวเสือ มันทำให้ชายหนุ่มอึดอัดจนอยากลุกออกไปเดี๋ยวนี้ เมื่อเย็นหลังเลิกงาน ตุลาเดินเข้าหามาเข้าหน้าเครียดพร้อมกับบอกว่า..ให้กลับบ้านพร้อมกัน ทำไมนะ..ใครๆก็ชอบบังคับใจเสืออยู่เรื่อย
“เสือ” ศักดิ์สิทธิ์เรียกลูกชายขณะยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้ “พ่อให้”
ร่างผอมรับไว้ ดวงตาไล่อ่านตัวหนังสือซ้ำแล้วซ้ำเล่า คอนโดที่เสืออยากได้..พ่อเป็นคนซื้อให้ด้วยเงินตัวเองทั้งหมด เสือเม้มปาก..ไม่ใช่ว่าเขาดีใจหรอก ไม่เลยสักนิด..ตรงกันข้าม เขายิ่งโกรธ โกรธมากจริงๆ “ใครเป็นคนบอกคุณ”
“ไม่มีหรอก พ่อรู้เอง”
“คิดว่าทำแบบนี้..แล้วจะทวงบุญคุณทีหลังหรือไง”
ตุลาถอนหายใจเฮือก แม้เป็นคนใจเย็น พอได้ยินประโยคนี้มันน่าสั่งสอนคนหัวแข็งให้จำ
“พ่อแค่อยากดูแล..”
“ไม่คิดบ้างเหรอว่ามันสายไปแล้ว”
ในเวลาที่เสือไม่มีใคร..เสืออยู่คนเดียว เสือมีพ่อก็เหมือนไม่มี เหตุผลที่ไม่เหลียวแลกันเสือก็ไม่เคยถาม เขาได้แต่คิดว่าตัวเองไม่น่าเกิดมาเป็นภาระของพ่อเลย วัยเด็ก..เขาพูดน้อยลงจนบางวันไม่คุยกับใคร ครูที่ประจำชั้นคิดว่ามีปัญหา..จนเชิญผู้ปกครองมา แต่พ่อไม่มา..พ่อไม่รับโทรศัพท์
เสือรู้แค่ว่า..พ่อใจร้ายมาก
“เสือ..พ่อรักเสือนะ”
ชายหนุ่มเบือนหน้าหนี ต่อหน้าเมษา ตุลา และผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น..พ่ออย่ามาทำดี เสือไม่เคยไว้หน้าใคร มันไม่จำเป็นเลยสักนิด
ดวงตาคมมองคนรอบกายผ่านม่านน้ำตา เขารีบปาดมันออก เพราะกลัวความอ่อนแอ..
เอกสารแผ่นนั้นถูกฉีกทิ้งอย่างไม่ไยดี พ่อมองลูกด้วยความเสียใจ ศักดิ์สิทธิ์คิดไว้ไม่มีผิด..ว่าเสือไม่ยอมรับง่ายๆ เสือไม่ยกโทษให้พ่อ..
เมษานั่งกอดเจ้าตูบแน่น มันร้องหงิงๆจนเมษต้องเอามือมาปิดปาก ทำไมตอนนี้พี่เสือน่ากลัวกว่าทุกครั้ง แต่แววตานั่นก็แสดงถึงความเสียใจไม่มีผิด..
“เมษ..ไปเล่นบอกห้องก่อนไป” ตุลาสั่งน้อง เขารู้ว่าเมษาอยากรั้งเสือไว้แค่นั้น แถมเมื่อครู่ดวงตาใสแจ๋ววาววับด้วยความดีใจเพียงเสี้ยววินาที
“เมษอยากอยู่ด้วย”
“ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย ผู้ใหญ่คุยกันเด็กไม่เกี่ยวนะไอ้แสบ” สุดท้ายแล้วเมษก็ต้องวิ่งไปบนห้องจนได้
บรรยากาศคุกรุ่นราวกับอยู่ในสนามรบ ทั้งแววตาของพ่อ คุณน้า โดยเฉพาะตุลาที่มองกันอย่างอดกลั้น เขารู้ว่าอีกฝ่ายใจเย็น แต่กับเสือแล้ว..บางทีมันอาจจะไม่ใช่
“พ่อรักเสือมากกว่าใคร”
“แต่ผมเกลียดคุณกว่าใคร!” ร่างผอมหยัดกายลุกขึ้นไม่ทันไร ฝ่ามืออุ่นก็ฟาดเข้าเต็มรักที่ใบหน้า เสือนิ่งงัน..เหตุการณ์เมื่อครู่เขาโดนตุลาตบใช่ไหม ใบหน้าของเขาชาสักพักก่อนความเจ็บจะแล่นจี๊ดไปทั่วแก้มใส รอยแดงเถือกค่อยๆปรากฏเด่นชัดกระทั่งเป็นรอยฝ่ามือ
“เสือ..” ศักดิ์สิทธิ์มองลูกด้วยความเป็นห่วง เขาไม่กล้าลงมือ..แต่เป็นตุลาต่างหาก
“คุณ!” นัยน์ตาสีเข้มฉายแววเกรี้ยวกราดอย่างปิดไม่มิด ตุลามองเสือด้วยความผิดหวัง เขาเคยคิด..คิดว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่ใครๆมอง ทว่าไม่จริงเลย..เสือร้ายกาจกว่าที่เขาคิดไว้มาก ทั้งคำพูดและการกระทำ..มันทำให้เขารับไม่ได้ แม้พยายามเข้าหา พยายามให้เสือเปิดใจ แต่ทุกอย่างดูไร้ค่าไปหมด
หนุ่มร้างผอมคว้ากุญแจรถก่อนวิ่งออกจากบ้านไป คนลงมือได้แต่สำนึกผิด..เขาไม่น่ารุนแรงขนาดนั้น ทั้งที่รู้ว่าเสือเหมือนแก้วร้าวพร้อมจะแตกทุกเมื่อ ทว่าตัวเองกลับซ้ำเติมเข้าไปอีก
บางทีเสืออาจจะเกลียดตุลย์เลยก็ได้..
“เสือ! รอพ่อก่อน!”
“คุณลุงไม่ต้องไปครับ เดี๋ยวผมไปเอง”
เสือปาดน้ำตาป้อย ทุกครั้ง..อีกฝ่ายไม่เคยลงมือกับเขาขนาดนี้ อย่างมากก็แค่..กัดปากเท่านั้นเอง ชายหนุ่มขับรถออกมาจากบ้าน..เขาเหยียบคันเร่งโดยไม่คิดว่ามันเป็นอันตรายสักนิด
เขาจอดรถไว้ข้างฟุตบาทสวนสาธารณะที่เลยออกมาสักสามกิโลเมตร สี่ทุ่มแล้ว ไม่มีใครมาเดินเล่นหรอกนอกเสียจากพวกผู้ชายและผู้หญิงขายบริการ
นิคกี้เล่าให้เขาฟังว่า สมัยเรียนจบใหม่ๆเจ้าตัวอยากมีประสบการณ์แบบที่คนอื่นเขามีกัน ฝ่ายนั้นเลยไปซื้อบริการจากชายหนุ่มร่างล่ำในจำนวนเงินหนึ่งพันบาท แถมใจดียังออกค่าโรงแรมระดับห้าดาวให้ด้วยซ้ำ พอเขาเข้าจริงนิคกี้เกิดกลัวขึ้นมา เงินหนึ่งพันบาทก็ให้ไปฟรีๆโดยไม่แตะเนื้อต้องตัวสักนิด
คิดแล้วก็ตลกดีเหมือนกัน..
หากเขามีความสุขได้อย่างที่นิคกี้เป็นคงดีกว่านี้มาก..
เสือนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างสนามหญ้า อากาศตอนกลางคืนหนาวเย็นจนร่างผอมห่อไหล่ รู้อย่างนี้วิ่งขึ้นไปห้องดีกว่ามาลำบากตัวเองตั้งเยอะ
เสือในวัยเด็ก..สดใส ร่าเริง เป็นที่รักของทุกคน วันหนึ่ง..วันที่ฝนตก พื้นเฉอะแฉะจนเดินลำบาก แม้เป็นพื้นซีเมนท์ก็เถอะ วันนี้คุณครูปล่อยเสือช้ามากๆ ทำให้พ่อรอนานเกือบหนึ่งชั่วโมง อีกทั้งเสือยังติดเพื่อนใหม่อีกต่างหาก กว่าจะยอมแยกย้ายกันกลับก็ฝนตกหนักแล้ว
ข้างนอกเต็มไปด้วยหยาดน้ำถล่มลงมา เห็นเป็นสายๆ บดบังทัศนียภาพข้างนอกไปหมด พี่ปอหกกำลังเล่นฟุตบอลก็ต้องเลิกกะทันหัน แม้เป็นพื้นหญ้าเทียมก็เถอะ แต่คุณครูไม่อนุญาตให้เล่นเพราะกลัวติดหวัด เด็กประถมนี่ตัวดี..เป็นอะไรนิดอะไรหน่อยแพร่เชื้อไปตามๆกัน
“ครูแหม่ม ส่งหนูไปหาพ่อหน่อย” เสือดึงชายเสื้อคุณครู ขอร้องให้ถือร่มไปส่งด้วย
“ฝนยังตกอยู่เลยจ้ะ”
“ไม่เอา หนูจะไปหาพ่อ หนูอยากกลับบ้านแล้ว”
ครูแหม่มหันมองรอบๆ เด็กคนอื่นเริ่มทยอยกลับกันหมดแล้วเพราะผู้ปกครองถือร่มเข้ามารับถึงที่ ยกเว้นพ่อของเสือที่ชอบให้เจ้าตัวเล็กทำอะไรเองบ่อยๆ
“เอาสิ เดี๋ยวครูไปส่งหน้าโรงเรียนเลยนะ”
ร่างเล็กพยักหน้าแล้วยิ้มแป้น เสืออยากกลับบ้าน เวลาเสือเดินมาหาพ่อเอง พ่อชอบหอมแก้มเสือจนช้ำไปหมด แต่เขาก็ชอบให้พ่อทำแบบนี้
ไม่มีใครรู้ความลับของเสือหรอก..
ครูแหม่มถือร่มเดินมาส่งเจ้าตัวเล็กตรงทางออกของโรงเรียนก่อนเห็นคุณพ่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่ก่อนแล้ว
“พ่อ!” เด็กชายยกมือไหว้คุณครูก่อนวิ่งมาหาพ่อ ช่วงขาสั้นทว่าน่ารักน่าชังยิ่งนัก ด้วยความรีบร้อน..เสือตัวเล็กไม่ทันระวังถึงได้ล้มหัวเข่าขูดกับพื้นซีเมนท์ ร่างลูกน้อยทรุดนั่งกับพื้นพร้อมร้องไห้จ้าออกมาไม่อายใคร
ศักดิ์สิทธิ์เห็นน้ำตาลูกแล้วสงสาร เขาวางหนังสือพิมพ์แล้วรีบวิ่งไปอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นกับพื้น
“ฮึก..ฮือ เสือเจ็บ”
“โอ๋ๆ ไม่เจ็บแล้ว เดี๋ยวพ่อเป่าให้ก็หาย เพี้ยง!”
เสือกลั้นสะอื้น พ่อบอกว่าเดี๋ยวหายใจ..ไม่นานก็ไม่เจ็บแล้ว แต่มันยังจี๊ดๆอยู่เลย
“กลับบ้านไปเดี๋ยวพ่อทำกุ้งอบวุ้นเส้นให้ทานดีไหม”
เด็กชายพยักหน้า ลืมเรื่องแผลที่หัวเข่าไปเลยเมื่อพ่อเบี่ยงเบนด้วยคำถามว่า ‘วันนี้เรียนอะไรบ้าง’
เสือเผลอลูบเข่าตัวเอง ตอนนั้นทำไมไม่เจ็บ..
เขานั่งปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อยกระทั่งสัมผัสอุ่นที่แก้มทำให้เขาสะดุ้งสุดตัว เสือหันมองมือปริศนา..ทว่ามันเหี่ยวย่นน่าเกลียดเหลือเกิน
“ขายเหรอ”
“ขายอะไร ไม่ได้ขายทั้งนั้น” เสือลุกขึ้น เตรียมหันหลังหนี หากไม่ติดตรงที่อีกฝ่ายรั้งเขาไว้ก่อน
“ไม่ขายแล้วนั่งทำอะไรตรงนี้ แถวนี้เขาก็ทำอย่างนั้นแหละ คิดจะโก่งค่าตัวหรือไง” ถ้าไม่โก่งค่าตัวก็เป็นพวกสะดีดสะดิ้งทำราวกับตัวเองบริสุทธิ์เต็มประดา ทั้งที่ผ่านมือใครต่อใครมามากมายแล้ว
“อยากนั่ง ตรงนี้มันที่สาธารณะ ปล่อยผมได้แล้ว ก่อนผมจะโทรแจ้งตำรวจ”
“แค่นี้ก็ต้องบอกตำรวจด้วย” อีกฝ่ายกำมือร่างผอมแน่น เขาทั้งสะบัด ทั้งข่วน แต่ไร้วี่แววว่าคนๆนี้จะปล่อยมือ
“ปล่อยมือจากคนของผมได้แล้วครับ”
-
เสียงทุ้มต่ำดังจากข้างหลัง ทำให้เสือถอนหายใจอย่างโล่งอก เชื่อได้เลยว่าตุลาเห็นเขาตั้งนานแล้วแต่ไม่ยอมเข้ามาช่วยสักที กะให้เขาโดนไอ้ลามกนี่ลากไปข่มขืนก่อนหรือไง
“พ่อเหรอ”
“ไม่ใช่พ่อ แต่มาตามหาเมีย” ตุลาเขม่นมองหนุ่มท่าทางขี้ยา เขาเกี่ยวเอวผอมแนบกาย บ่งบอกความเป็นเจ้าของ..คนๆนี้เป็นของเขา คนอื่นไม่มีสิทธิ์แตะต้องโดยเด็ดขาด “ปล่อยได้หรือยังครับ”
หนุ่มขี้ยาลังเลสักพักก่อนยอมปล่อยแต่โดยดี เมื่อสบดวงตาเอาเรื่อง..เขาก็ไม่กล้าทำอะไรแล้ว น่าเสียดายนิดหน่อย..อีกฝ่ายหน้าตาดีชนิดเรียกว่าจับตัวได้ยากในหมู่พวกขายบริการ
เอาเถอะ..ไปหาเอาข้างหน้าก็ได้วะ!
“ทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ” ตุลย์อดว่าไม่ได้ ความจริงแล้ว..ใครเขามานั่งในที่แบบนี้ตอนกลางคืนกัน ก็เห็นมีแต่เสือนี่แหละทำ
“ยุ่งอะไร เกลียดกันนักแล้วตามผมมาทำไม”
ตุลาปล่อยเอวอีกฝ่าย เสือตัวผอมแต่เสื้อใหญ่กว่ามาก เขาโอบรอบเดียวก็รอบเอวแล้ว “ไม่ได้อยากยุ่ง แค่อยากรับผิดชอบเท่านั้น รู้ไหมว่าคุณลุงเป็นห่วงคุณแค่ไหน”
เสือเบือนหน้าหนี พ่อไม่ผิด..แต่พ่อยุ่งวุ่นวายกับเสือมากไป เสืออยากทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง ไม่เอาแบบนี้ “ไม่อยากรู้ และไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
“หัวดื้อกว่าที่คิด ในกะโหลกหลอมด้วยเหล็กหรือไงถึงเคาะไม่ค่อยออกสักที”
ร่างผอมมุ่นคิ้ว ก่อนจะได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาโอบเอวแล้ว “ทำอะไร”
“ก็พาเด็กหลงทางกลับบ้านไง ไม่อยากกลับเหรอ”
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้ ตบหัวลูบหลังหรือไง”
ตุลย์หยุดยืนนิ่งๆ เขาแค่อยากขอโทษเท่านั้น ทั้งที่เขาหมดความอดทนถึงสองครั้งสองครากับเสือ “ผมขอโทษ แต่อยากให้รู้ว่าคุณน่าอิจฉากว่าใครหลายๆคน คุณยังมีพ่อ แม่ แล้วก็เมษา ถึงจะมาจากคนละที่..แต่ยังดีกว่าผมที่ต้องอยู่คนเดียว”
เสือยืนฟังนิ่งๆ เขาทิฐิมาก และมักคิดถึงการกระทำของพ่อในอดีตว่ามันทำร้ายเขาแค่ไหน ไม่เคยคิดว่าพ่อจะลุกมาทำอาหารแต่เช้า แถมก่อนเสือเข้าโรงเรียนประถมสี่ปี พ่อตัดสินใจบำเพ็ญประโยชน์ให้โรงเรียนเพื่อให้ลูกชายตัวน้อยได้เข้าเรียนโรงเรียนสาธิต
แต่เวลาสิบกว่าปี..มันนานเกินไป เสือลืมไม่ได้
“คุณพูดว่าเกลียดได้ง่ายๆ แต่รู้ไหมมันทำร้ายใจของคุณลุง”
หนุ่มนักเรียนนอกยัดคนหัวแข็งใส่รถ กว่าจะยอมขึ้นมาได้ทำเอาเขาเหงื่อชุ่มเต็มแผ่นหลัง
ศักดิ์สิทธิ์ชะเง้อคอมองตุลา เมื่อไหร่อีกฝ่ายจะกลับมา เขาเดือดร้อนใจจะแย่เพราะเป็นห่วงคนทั้งคู่ ก่อนหน้านั้นเห็นภรรยานั่งหาว..เขาเลยขอให้เธอขึ้นไปนอนก่อน อยู่ไปเดี๋ยวก็หลับคาโซฟาอีก
เสียงรถยนต์แล่นมาคันเดียวทำให้ศักดิ์สิทธิ์ร้อนใจกว่าเดิม แล้วเสือล่ะ หรือกลับมาแค่เสือคนเดียว แล้วตุลาไปไหน คำถามสารพัดประดังเข้ามาหัวของผู้นำครอบครัวไม่หยุดหย่อน เขารีบวิ่งออกไปเปิดประตูบ้านด้วยความหวังว่าตุลย์จะเจอลูกชายสุดรัก
“ตุลย์!”
“เจอแล้วครับ เกือบโดนจับไปทำไม่ดีแล้วด้วย”
พ่อถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนวิ่งไปกอดลูกชายด้วยความห่วงใย “นึกว่าเสียจะไม่กลับมาแล้ว”
เสือยืนนิ่งๆ นานแล้วพ่อไม่ได้กอดเสือ วันรับปริญญาพ่อก็ไม่เข้าใกล้เสืออย่างที่ควรทำ หยดน้ำหยดหนึ่งไหลผ่านร่องแก้ม เสือรีบเช็ดมันออกเพราะความอ่อนโยนที่ได้รับ ทว่า..เขาก็ยังไม่ไว้ใจ เขาไม่ไว้ใจทุกคนที่ผ่านเข้ามาเพราะกลัวถูกทิ้ง
“ไปพักผ่อนก่อนนะเสือ” เขาปล่อยลูกชายร่างผอม ก่อนหันมาทางตุลา “นี่ก็ดึกแล้ว ตุลย์นอนที่บ้านไหม”
“ครับ”
ตุลย์ขอนอนห้องเดียวกับเสือ ถ้าจะไปเบียดเจ้าเมษก็เกรงว่าอาจโดนเด็กแสบนั่นทับตาย อีกทั้งเจ้านั่นยังนอนดิ้นจนเคยถีบเขาตกเตียงมาแล้วครั้งหนึ่ง
“ผมนอนด้วยคนนะครับคืนนี้”
เสือมุ่นคิ้ว ทำไมไม่นอนห้องเจ้าเด็กเมษาล่ะ “ห้องน้องชายคุณก็มี”
“มันแคบ อีกอย่างนะครับ เตียงคุณก็กว้าง..นอนได้สบายๆตั้งสามคน”
“แต่ไม่มีเสื้อผ้าให้คุณใส่”
หนุ่มนักเรียนนอกยิ้มก่อนแทรกตัวเข้ามาให้ “ผมขอยืมผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมอาบน้ำหน่อยได้ไหมครับ”
เสือถอนหายใจ อย่างไรเสียเขาก็ต้องยอมให้ตุลานอนร่วมห้อง ถือซะว่าตอบแทนที่อีกฝ่ายไปช่วยเขาทันเวลาก็แล้วกัน
นับว่าตุลาอาบน้ำไม่ถึงสิบนาทีก็ออกมาแล้ว อีกฝ่ายสวมเสื้อคลุมหลังอาบน้ำเห็นรอยผ่าตรงกลางแล้วดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเสือพิศวาสผู้ชายนักหนา แต่เห็นแล้วเขาอดอิจฉาไม่ได้ ถ้าหากเขาเป็นผู้หญิงคงละลายไปกองกับพื้นนานแล้ว แค่ตอนนี้..แก้มเสือก็ร้อนไปหมด
“คุณยืมเสื้อผ้าของคุณลุงให้หน่อยได้ไหมครับ”
“ไปยืมเองสิ” เสือตอบปัด ถ้าให้เริ่มบทสนทนากับพ่อ ยอมให้ตุลานอนแบบนี้เลยดีกว่า
“แต่ผมโป๊อยู่”
“ก็นอนไปแบบนี้ ไม่ตายหรอก”
ตุลย์กลั้นยิ้ม เมื่อเห็นสีแดงเรื่อบริเวณโหนกแก้มและใบหู “คุณทนได้เหรอ นอนกับผู้ชายเปลือยๆแบบนี้น่ะ”
แม้เสือจะยกเหตุผลสารพัดมาอ้างกับตุลา ทว่าก็สู้หนุ่มนักเรียนนอกไม่ได้เลย อีกฝ่ายหาเหตุผลมาหักล้างกันจนเขาเองต้องยอมเดินออกไป แล้วเคาะห้องของพ่อด้วยใจตุ้มๆต่อมๆ
ประตูเปิดออก เห็นพ่อถือผ้าเช็ดผมอยู่ “เสือ..”
“ผมยืมเสื้อกับกางเกงคุณหน่อย”
ศักดิ์สิทธิ์เลิกคิ้วไปเชิงถาม
“ให้ตุลา เขาไม่มีเสื้อใส่นอน”
พ่อหยิบเสื้อยืดกับกางเกงมาให้ลูกชายที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้อง “ฝันดีนะเสือ..”
ร่างผอมรับมาแต่ไม่ได้พูดอะไร ทว่าก่อนพ่อปิดประตูห้อง เจ้าตัวก็รีบชิงพูดเสียก่อน “ขอบคุณ”
ศักดิ์สิทธิ์อมยิ้ม ความรู้สึกเดิมๆเริ่มหวนกลับมา นี่เป็นสัญญาณที่ดีหรือเปล่าว่าเขาจะได้เสือ..ลูกชายแสนน่ารักกลับคืนมาอยู่ในอ้อมใจ
เสือเดินหน้าตึงเข้ามาให้ห้องแล้วโยนชุดนอนให้คนที่นั่งดูทีวีอย่างสบายใจ ตุลาต้องแกล้งเขาแน่ๆไม่อย่างนั้นจะยิ้มรับทำไม
“ขอบคุณครับ”
เขาทรุดนั่งบนโซฟาข้างตุลา แล้วหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องไปมาด้วยความเบื่อหน่าย มีคนมาอยู่ร่วมห้องแล้วเสือรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก ปกติเขาอยู่คนเดียว มีแต่ความสงบสุข
“แก้มคุณเป็นยังไงบ้าง”
เสือยกมือแตะแก้มตัวเอง มันปวดไม่น้อยเลยทีเดียว “ปวด”
ตุลย์ยกมือสัมผัสแก้มช้ำ เขาว่าตัวเองไม่ได้ลงมืออะไรรุนแรงนัก แต่ความโกรธทั้งหมดก็ฟาดไม่ยั้ง กับคนที่พร้อมจะแตกทุกเมื่อ
“เดี๋ยวผมมา”
หนุ่มตัวผอมพยักหน้า เขามองตุลาเดินออกไปจนลับตา
อากาศในห้องเย็นพอดี อีกทั้งเสียงทีวีเบาๆเป็นตัวขับกล่อมให้เสือปรือตาลงอย่างอ่อนแรง วันนี้เกิดเรื่องมากมายทำให้ทั้งพลังกายและใจของเขาริบหรี่
สมัยเรียนใครๆก็บอกว่าตุลาดีเสมอต้นเสมอปลาย ดูแลคนอื่นมากไปจนบางที..เหมือนให้ความหวังทั้งที่ตัวเองไม่ได้คิดอะไร และมันก็จริงอย่างที่คนอื่นว่า เขาทำดี..และไม่คิดกับใครเกินเพื่อนทั้งหญิงและชาย
หนุ่มนักเรียนนอกเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับน้ำแข็งและผ้าสะอาด
“เสือ”
ตุลย์ลอบถอนหายใจเมื่อเห็นร่างผอมนอนหลับอยู่หน้าทีวี เขาเดินเข้าใกล้ กระซิบเรียกด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เสือ..ตื่นก่อน”
เสือยังแน่นิ่ง ซ้ำยังหันหน้าหนีไปอีกทาง
เมื่อยังเด็ก แม่ชอบปลุกตุลาด้วยการเรียกแบบนี้ และมันก็ได้ผลทุกครั้ง..ยกเว้นกับเสือ ดูท่าทางจะปลุกยากไม่ใช่เล่น ตอนนี้เสือเหมือนลูกแมวเชื่องๆกำลังหลับใหลอย่างมีความสุข หากได้ตื่นขึ้นเมื่อไหร่เขาคงได้ตาคากรงเล็บ
“เสือ ผมทำไม่ถนัด”
“ง่วง”
ตุลย์ถอนหายใจ เขาค่อยๆพลิกร่างชายหนุ่มนอนหงาย แล้วค่อยใช้น้ำแข็งประคบที่แก้มขาว รอยแดงชัดเจนอีกไม่นานคงปวดน่าดู
ร่างสูงทำอย่างนิ่มนวลเพราะกลัวคนหลับจะสะดุ้งตื่นเพราะความปวด ยิ่งนานเข้า..เขาเริ่มสำรวจโครงหน้าอีกฝ่าย ไม่เห็นเสือเหมือนคุณลุงสักนิด ท่าทางจะได้จากแม่มากกว่า..แม่เสือคงเป็นคงสวยมากแน่ๆ ทั้งจมูกและตาลูกชายถึงสวยแบบนี้
“เสร็จแล้ว ลุกไปนอนบนเตียงดีๆ”
ดวงตาคมอีกฝ่ายลืมขึ้นทันที เสือจ้องเขานิ่งๆแต่ไม่พูดอะไร ก่อนนอนหลับต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดือดร้อนตุลาต้องปลุกซ้ำแล้วซ้ำเล่ากว่าจะยอมตื่นดีๆ
“ปลุกทำไม”
“ปลุกให้ไปนอนบนเตียง”
เสือมุ่นคิ้ว ยอมนั่งบนโซฟานิ่งๆแต่ไม่ยอมลุกขึ้นสักที “คนมันง่วง”
“เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงเตียงแล้ว มาบ่นอะไรนี่หืม..”
สุดท้ายแล้วเสือก็จำยอมลุกไปนอนแต่โดยดี..
ตุลาเหลือบตามองนาฬิกาบนฝาผนัง เขานับแกะเกือบพันตัวแล้วยังไม่รู้สึกง่วง ทั้งที่อากาศก็เย็นสบาย ห้องมีแสงสลัวๆ เขาควรนอนหลับได้แล้วตอนนี้ หากมีบางอย่างกำลังรบกวนจิตใจอย่างต่อเนื่อง อาจจะเป็นเพราะ..ลมหายใจเข้าออกของเสือนี่ล่ะมั้ง
“แกะตัวที่หนึ่ง แกะตัวที่สอง..แกะตัวที่..” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก อย่างไรเสียก็ไม่หลับอยู่ดี เขาหันไปมองคนนอนหลับอย่างสบายแล้วขมวดคิ้วมุ่น เสือ..จะรู้ตัวหรือเปล่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาว้าวุ่นใจ
ดวงตาสีเข้มมองอีกฝ่ายตั้งแต่หน้าผาก จมูก ริมฝีปากจิ้มลิ้ม..และหน้าท้องที่โผล่พ้นชายเสื้อ
ให้ตายเถอะ!..นอนยังไงกันหนอ เสื้อถึงได้เปิดขึ้นมาเกือบครึ่งตัวขนาดนั้น
ผิวของเสือขาวสะอาด..รอยบุ๋มตรงหน้าท้องทำให้ตุลาหายใจติดขัด ท่องเอาไว้..เสือเป็นผู้ชาย เขาเป็นผู้ชายเหมือนกัน ความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นสักนิด
ตุลย์อยากเบนสายตาไปยังที่อื่น ทว่า..เขาก็ยังมองอยู่ที่เดิม
สาบานเลยว่าต่อจากนี้ไป เขาจะไม่ขอร่วมห้องกับเสืออีก!
เปรมขโมยช็อคโกแล็ตของไอ้ตุลย์มากัดกินจนเหลือเพียงครึ่งหนึ่ง มันไม่เคยด่าใครหรอก ถ้าอยากกินก็กินไป มันชอบซื้อมาไว้ประดับตู้เย็น เขาเห็นแล้วก็กลัวเสียของเลยแอบขโมยกินบ่อยๆ ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ค่อยสนใจด้วยสิ
เขาเหลือบตามองประตู เห็นตุลากับคุณเสือเดินเข้ามาพร้อมกัน เลยรีบยัดช็อคโกแล็ตบาร์ที่เหลือใส่ปากจนเรียบ เพื่อนของเขาใต้ตาดำคล้ำ ส่วนอีกคนก็หน้าเหมือนเดิม
หน้าตายน่ะ..
“ไอ้ตุลย์!”
ตุลาหันตามเสียงเรียกก่อนถอนหายใจเฮือก ไอ้บ้าเปรมแอบกินช็อคโกแล็ตไม่เนียนเลย ติดเต็มขอบปาก น่าเกลียดพิลึก “อะไร”
“เมื่อคืนไปนอนไหนถึงได้มาพร้อมพ่อเสือเลยน่ะมึง” เปรมชอบเรียกเสือแบบนี้ ดูน่ากลัวสมกับบุคลิกดี
เมื่อคืนเขาอดนอนเลยมานั่งดูทีวีแทนความฟุ้งซ่านดีกว่า พอเช้ามาตาถึงได้เหมือนแพนด้า โดนเด็กแสบเมษาล้อกระทั่งออกจากบ้าน นี่เขายังเป็นพี่ชายแท้ๆของเด็กนี่อยู่หรือเปล่านะ
“บ้าน”
“บ้านใครวะ” เปรมหยิบทิชชู่มาเช็ดปาก มันไม่ด่าอะไรแสดงว่ามันยังไม่รู้ว่าเขาชอบขโมยกินของในตู้เย็น
“น้องเมษ”
เปรมหัวเราะก๊าก ไม่รู้ว่าโดนนายเมษาทำอะไรหรือเปล่า เขาเคยได้ยินว่าน้องชายมันเคยถีบไอ้ตุลย์ตกเตียงแล้วกลิ้งลงมาทับซ้ำ ตื่นเช้ามาต้องหามมันไปโรงพยาบาลเพราะเอวเคล็ด
“อ้อ..ลืมบอกไป มีคนอยากสร้างบ้านน่ะ มารอตั้งแต่เช้าแล้ว กูเลยบอกให้เขานั่งรอสักสิบนาที ล่อซะเกือบชั่วโมงนะมึง”
หนุ่มนักเรียนนอกพยักหน้า วันนี้เขาเข้างานสายเพราะรถติด แถมยังรอเสือตื่นนอนอีก จะปลุกก็ไม่กล้า เดี๋ยวเกิดหน้ามืดไปปล้ำลูกคุณลุงแล้วจะเสียหาย
“อืม”
ชายหนุ่มเดินเข้ามาด้วยสภาพหมีแพนด้าจนใครหลายๆคนเริ่มทัก ปกติคนมาดดีอย่างตุลาเคยเป็นแบบนี้เสียที่ไหน อดนอน ใต้ตาคล้ำ
“มีคนมารอที่ห้องรับแขกน่ะ” เสือเตือนแล้วรีบก้มหน้าก้มตาเก็บของบนโต๊ะ
“ครับ”
ภายในห้องรับแขก คุณหมอเคียงแดงนั่งดูแบบบ้านไปเรื่อยๆ นานทีเขามีเวลาว่างออกมาข้างนอกบ้าง อีกทั้งที่นี่ยังมีคุณหมอรุ่นน้องแนะนำมาอีกที
“สวัสดีครับ”
ดวงตาใต้กรอบแว่นเหลือบมองผู้มาใหม่ก่อนยิ้มทักทายให้หนุ่มหน้าคม “สวัสดีครับ”
“ขอโทษที่ให้คุณรอนาน”
“ก็ไม่นานเท่าไหร่..เกือบๆชั่วโมง”
ตุลายิ้ม..ลูกค้ารายนี้ปากร้ายไม่น้อย มีที่ไหนเหน็บกันซึ่งๆหน้า “ผมอยากให้คุณคุยกับสถาปนิกด้วย”
“ครับ”
เสือค่อยๆเดินเข้ามาในห้อง เขาดันแว่นตาขึ้น ก่อนเจ้าตัวกำลังจะเอ่ยทักทายตามมารยาท หากต้องนิ่งค้างเหมือนสบตาผู้มาใหม่
“พี่แดน..”
คุณหมอเงยหน้ามองเจ้าของเสียงนั่น เขายิ้มให้ก่อนเดินเข้าไปหาน้อง “เสือ..”
เคียงแดนดีใจจนเปิดไม่มิด คิดว่าจะไม่ได้เจอเสือเสียแล้ว ในตอนนี้ความรู้สึกของเขาโตขึ้นมาก ไม่มีความชอบแบบหนุ่มสาวเข้ามาเกี่ยว มีให้เพียงความเป็นพี่น้องเท่านั้น และเคียงแดนก็มั่นใจว่าเสือคิดเหมือนกัน
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะเสือ”
“พี่แดนทิ้งเสือ..”
ตุลารู้สึกเหมือนมีกระแสความรู้สึกบางอย่างไหลผ่านตัวเอง นี่เขากลายเป็นส่วนเกินไปแล้วหรือนี่ ดูสองคนนั้นสิ..เสือกอดตอบอย่างไม่ลังเลใจ ส่วน ‘พี่แดน’ ก็ใช่ย่อย กอดกันกลมราวกับไม่ได้เจอกันเป็นสิบปี ตุลย์ตีหน้าขรึม เขามุ่นคิ้วแต่ไม่พูดอะไร
มีเพียงความสงสัยให้หาคำตอบเท่านั้น..
สวัสดีค่าาาา :เฮ้อ: หมดแรง นอนกลิ้งไปกลิ้งมา ไฟท์กับการแต่งตอนนี้มาก
ฮือๆ ตอนที่แล้วคนอ่านบอกว่ามันสั้นไป ทั้งที่มันเหมือนเดิมนั่นแหละ ก๊ากๆ 5 หน้า A4
เค้าเลยทำให้เพิ่มโดยการแต่งไป 9 หน้า A4 หมดแรงงงงงงง :z3: หมดแรงมากๆต้องวิ่งไปซบอกพี่ตุลย์แล้ว
ตอนนี้เค้าเชียร์พี่เคียงแดนมาก ก๊ากๆ หล่ออ่ะ ชอบหมอหล่อๆแบบที่แดน 5555
เหมือนต้องเพิ่มโมเมนท์ของพี่แดนกับเสือน้อยเยอะๆซะแล้ว เผื่อพี่ตุลย์เข้าจะสปาร์คติดสักที
ตอนนี้เฮียแกเพิ่งหวั่นไหว แต่เสือนี่เป็นมานานแล้ว 5555555555
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ ถ้าไม่ขี้เกียจจะตอบเน่อะ หุๆ
เห็นคนอ่านทั้งใหม่และเก่าเข้ามาอ่านแล้วเขินเบาๆ
เจอกันตอนหน้าปีหน้านะคะ เหมือนอัพบ่อยเกินไปแล้วนี่ เดี๋ยวคนอ่านเบื่อหน้าคนเขียนแล้วจะทิ้งกันไป
คนเขียนจะเสียใจเวอร์ๆเลยเนอะ ไปจิ้มๆแฟนเพจเค้าด้วย ตอนนี้มี 19 คนเอง -_____________-
มันเกิด 20000 ตัวอักษร เลยแบ่งเป็นสองอันนะงับ
ปล. จิ้มๆๆ ตรงนี้หน่อย ก๊ากๆ https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229
-
อย่าบอกว่าจะมีคนมาแย่งเสือจากพี่ตุลย์นะ เราไม่ เลิกแล้วเลิกเลยนะ อย่ามายุ่งอีก
-
มีคนที่รักน้องเสือมาเพิ่มอีกคน น้องจะได้ไม่เหงา :กอด1: :กอด1:
-
เสือน่าร้ากกก ชอบเคียงแดนอ่ะ555
สงสารพ่อเสือหน่อยๆ แต่ก็นะ ตัองใช้เวลาหน่อย
สู้ๆค่ะ มาบ่อยๆก็ได้ ไม่มีเบื่อหรอก อิอิ
-
กริ๊ดพี่แดนอ่ะ พี่ตุลย์อย่ามัวชักช้าเดี๋ยวหันไปเชียร์พี่แดนนะ แบบพี่แดนไม่คิดไรกับเสือแล้วเหรอ คิดบ้างเหอะๆ คนบางคนจะได้หึงฮ่าๆๆ
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยย อยากรู้ใจจะขาดว่าทำไมพ่อถึงได้เมินเสือเป็นสิบปี
-
อัพบ่อยไม่มีใครว่าเลยคนเขียน
คนอ่านไม่เบื่อ อยากอ่านอีกด้วยซ้ำ สนุกมาก
แอร๊ยยยยย ที่แดนมาแล๋น เอาโมเมนต์พี่แดนเยอะๆ
ให้พี่ตุลย์หึงเล่น หุๆ
-
ก่อนอื่น :beat: :beat: :beat: :beat: ไอ้พี่ตุลย์ ตีน้องได้ไง :angry2: ดูดิน้องหน้าบวมเจ็บไปหมด เจ็บไปทั้งกายและจิตใจ ถึงจะเพราะเสือ พูดจาไม่เหมาะสมกับคุณพ่อก็เถอะ ขอวิธีนุ่มนวลกับน้องมากกว่านี้อีกนิดนะ ตุลย์เองก็ยังไม่รู้ถึงความเจ็บปวดของเสือนะว่ามันหนักหนาแค่ไหน ณ ตอนนี้ถึงตอนที่เราอ่านถ้าเราเป็นเสือ เราก็คงคล้ายๆเสือ มั้ง เพราะอะไร คุณพ่อถึงเย็นชากับเสือ อยากรู้จริงๆ
มาแล้วซิหนะ ตัวเร่งปฏิกิริยา เพราะนอกจากพี่ตุลย์ บางทีมันจะอารมณ์ร้ายแล้ว มันยังอึนด้วย กัดปากน้อง ?? ไปตั้งหลายรอบ ยังไม่รู้ตัวอีก
-
พะพะพี่แดนนนน
หว๋า....เผลอปันใจไปแล้วสิ
-
พี่เเดนมาเเล้ว เเต่เเค่พี่น้องเองหรอ เฮ้อออ อุตส่าห์ลุ้น
-
พี่แดนว่าเลวๆยังกลายเป็นหมอได้เลยอะ :laugh:
ขอให้เป็นอย่างที่พี่คิดจริงๆแล้วกันนะคะ ที่ว่าเหลือเพียงแต่ความเป็นพี่น้องกันน่ะ :z3:
แต่ท่าทางสนิทสนมกลมเกลียวข้าวเหนียวนึ่งขนาดนี้ อย่าว่าแต่พี่ตุลย์มีเคือง คนอื่นก็อาจจิ้นไปไกลแล้วล่ะ :เฮ้อ:
เรื่องพ่อกับเสือเมื่อไหร่จะดีขึ้นนะ เรื่องครอบครัวเค้าอินมากเลย ก็คนมันรักครอบครัวนี่นา :monkeysad:
อดีตสิบปีลืมไม่ได้ แต่ก็อยากให้เสืออยู่กับปัจจุบันมากกว่านะ อย่างน้อยวันนี้เราก็ยังมีพ่อให้รักได้ ถ้าท่านไม่อยู่ขึ้นมา..ไม่อยากจะคิด :m15:
-
มาร่วมด้วยช่วยกันเชียน์ พี่ตุลย์ !!!!
-
ตุลย์ถ้ายังไม่รีบละก็โดนแดนแย่งเสือแน่ๆ :call: :call:
-
พี่ตุลย์รู้สึกตัวช้าไปเลยต้องมีตัวละครลับอย่าพี่แดนมาช่วยซะแล้ว
รอดูพี่ตุลย์หึงดีกว่า อิอิ :mc4:
-
ค้าบบบบ ติดตามอยู่นะๆ
-
พี่ตุลย์สู้ๆ เชียร์พี่ตุลย์สุดใจขาดเลยคร๊าาาา > <
.
.
ไม่ทิ้งคนแต่งไปไหนหรอกน่า ห่วงก็แต่คนแต่งทิ้งคนอ่านไปนานๆ นี่แหละ
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ติดตามต่อไปค่ะ :L2:
-
เอาแล้วไง พี่ตุลมีก้างชิ้นใหญ่แล้ว
-
ควบเลยได้มะเสือ...
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
:pig4:
-
มาต่อไวๆ นะ ค้างเว่อร์
เคียงแดนตอนนี้เป็นหมอเลยรึ โอ้วววววววว
เสือดูเปิดตัวเองให้ตุลย์มากนะ ตุลย์รุกเข้าไว้ นี่เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่ไหม
ชอบมาก มาต่อไวๆ นะ รออ่านเสมอ อิอิ ชอบพลอตเรื่องแนวๆ นี้กับนายเอกดื้อๆ แบบนี้นักแล 555555
-
พี่แดนมาแล้วววววววววววววววววว กิ๊ดดดดดด พี่ตุลย์แย่แน่ๆ หึหึ
-
อ๊ากก อิพี่ตุลย์ตบเสือ
แม่เจ้านี้ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันนะเนี่ย
ขนาดพ่อเค้ายังไม่กล้าตบเลย
โป้งพี่ตุลย์ล่ะ. หันมาแอบชูป้ายไฟเชียร์พี่แดนเงียบๆ
-
วะ ว๊ายยยยย พี่ตุลย์มีคู่แข่งแล้วว
-
อ่านไปอ่านมา พี่เคียงแดนก็น่าเชีบร์ให้คู่เสืออยู่นาาา
แต่ตุลย์มาก่อนเชียร์ก่อนดีกว่า
ปล.พี่ตุลย์กำลังหึงเสือใช่ไหม? รอลุ้นตอนต่อไป
-
อยากให้หมอเคียงแดนคู่กับน้องเมษจุง :really2:
-
เอาละสิ คนเค้ามีความหลังกันมาก่อนซะด้วย
อย่างงี้จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนะ
-
น้องเมษมีแอบเนียนกอดพี่เสือด้วย
-
แย่แล้ว! พี่ตุลย์มีคู่แข่งด้วยยย :z3: แต่บอกตรงๆสองจิตสองใจอยากให้น้องเสือน้อยได้ทั้งเคียงแดนทั้งตุลย์เลยยย :z1:
-
“พี่แดนทิ้งเสือ..” อั้ยยะ เสืออ้อนอ่ะ..
อย่าอ้อนมากนะเสือ เดี๋ยวมีบางคนหึงหน้ามืด ปล้ำจูบเอาอีก :o8:
-
อ๊าาาาพี่แดนกลับมาหาน้องเสือแล้ววววว เชียร์พี่แดนแอบเพราะหมั่นไส้พี่ตุลย์ 555
-
พี่ตุลย์สู้ๆ เชียร์พี่ตุลย์สุดใจขาดเลยคร๊าาาา > <
.
.
ไม่ทิ้งคนแต่งไปไหนหรอกน่า ห่วงก็แต่คนแต่งทิ้งคนอ่านไปนานๆ นี่แหละ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ติดตามต่อไปค่ะ :L2:
-
มีพี่แตนออกมาแล้ว แบบนี้ก็ยิ่งทำให้ตุลย์ยิ่งรุ้ใจตัวเองมากแน่ๆๆๆ
-
นี่มันค้างกว่าเดิม 30 เท่าเลยนะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:z13:
-
มาส่องดูว่าเมื่อไหร่จะมา :เฮ้อ:
-
แบบพี่น้อง แบบพี่น้องเท่านั้น ..ท่องไว้ ๆ o18
-
แอร๊ย พี่แดน
//จริงๆแล้วเราแอบอ่านมาหลายตอนแล้วล่ะค่ะ เพิ่งมาเม้น เลวแท้ :z6:
พี่ตุลย์เจอคู่แข่งแล้วล่ะ ๕๕๕๕๕
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปค่ะะ :mc4:
-
พี่ตุลย์ตบเสือได้ไงอะ
คือแบบคนแบบเสือสิ่งสุดท้ายที่ควรทำคือการทำร้ายร่างกายนะ
ขอให้เคียงแดนมาช่วยกระตุ้นความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้นะ
-
มาต่อเถอะน้าาา :oo1: ผมรออยู่ อยากอ่านมากก :z3: รอจน :t3: มาเหอะ
-
โอ๊ยยย หมอเคียงแดนมาจะคู่กับใครคะ
อย่ายุ่งกับน้องเสือนะ ของพี่ตุลเค้า
อืมมม มีเปรม นิค แล้วก็น้องเมษให้เลือก 555
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ ติดงอมแงมเลย
อ่านไปก็สงสารเสือไป แต่พอเริ่มเห็นพัฒนาการที่ค่อยๆดีขึ้นก็เริ่มใจชื้น
อ๊ะ ว่าแต่ ตัวแปรเพิ่มแล้ว พี่แดนนนนนนนน
แล้วแบบนี้พี่ตุลย์จะทำยังไงน้อ
-
แอร๊ พี่แดนไม่คิด แต่ถ้าเสือเกิดคิดล่ะ รักแรกของเสียไม่ใช่หรอ แถมจูบแรกอีก แอร๊ อย่ามาเบี่ยงเบนเสือนะ เสือต้องคู่กับตุลา
อุ๊ แม่ เจ้า พี่ตุลาว่าใจเย็น ตบว่าที่ภรรเมียซะ น่ากลัวอ่าา(ทำอย่างกะเห็น) แต่ตุลามารหัวใจมาแล้ว รีบหน่อยๆ
พี่เคียงแดน คิดกับน้องเสืออย่างพี่น้อง ก็ขอให้น้องเสือคิดอย่างพี่ชายนะ เพราะดูท่าเสือไม่น่าลืมแฮะ คิดเองจากประโยค
"พี่แดนทิ้งเสือ" ประโยคนี้เหมือนเสือน้อยใจอ่ะ แต่พี่ตุลาเหมือนส่วนเกิน :laugh: :laugh: :laugh:
พี่ตุลาสู้ๆ พี่ตุลาสู้ตาย รีบๆเอาเสื้อมาเป็นภรรเมียเร็วๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ปล.ยังรำคาญเมษาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง โฮ๊ะๆ
-
มาส่องดูครับ เมื่อไหร่จะมาาา. มาสักที. :call: :call: :call:
-
เมื่อไรจะอัพซ๊ากกกที~
-
Brothers
Chapter 11 – The Old Friend
เปรมนั่งอยู่หัวโต๊ะ ท่ามกลางความอึมครึมระหว่างคนหลายคน เสือ ไอ้ตุลย์ และคุณหมอตัวขาว เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายชื่ออะไร เพียงแค่ทราบว่าตุลากึ่งลากกึ่งบังคับให้มาทานอาหารร่วมโต๊ะด้วยเท่านั้น พอได้ยินว่าของฟรี เขาไม่เกี่ยงแน่นอนอยู่แล้ว
“สั่งเลยไหมครับ”
เงียบ..
ชายหนุ่มนั่งเหรอหราอยู่หัวโต๊ะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตั้งแต่มานั่งรอสั่งอาหาร ก็ไร้เสียงพูดคุยกันทั้งโต๊ะราวกับว่ามีเพียงเขาหายใจอยู่คนเดียวเท่านั้น “เอ่อ..มันก็นานแล้วนะครับ”
นอกจากเปรมยังเป็นคนจัดการอะไรหลายๆอย่างในออฟฟิศ เขายังต้องมาจัดการปัญหาที่ไม่รู้ว่าใครเป็นต้นเหตุอีกหรือนี่ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกๆ..เป็นสัญญาณเตือนว่าถ้าไม่มีใครสั่งอาหาร เขาพร้อมจะออกจากร้านทุกเมื่อ
สงสารก็แต่บริกรหนุ่ม เจ้าตัวยืนอึกๆอึกๆเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกค้า รายการอาหารทุกอย่าง เครื่องดื่ม ของว่าง เขาก็เอามาหมดแล้ว มีอะไรขาดเหลือที่ทำให้ลูกค้าไม่พอใจอีกหนอ..
หนุ่มนักเรียนนอกเบนสายตาไปหาเพื่อนสนิทก่อนหยิบเมนูอาหารขึ้นมาดู เขาชี้ๆไปตามอารมณ์และใจนึก ไม่ได้คิดว่าถูกปากหรือไม่ถูกปากหรอก แค่นั้นก็น่าจะตัดปัญหาได้แล้ว
“น้ำเปล่านะครับ” ตุลย์หันไปสั่งเสียงเรียบๆ อารมณ์ของเขาในตอนนี้สับสนว้าวุ่นไปหมด เสือกับคุณหมอหน้าตาหล่อเหลานี่รู้จักกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมท่าทางสนิทสนมกันนัก เขาข่มความสงสัย ปิดบังความรู้สึกขุ่นมัวไว้ลึกก่อนหยิบโทรศัพท์มากดเล่นเรื่อยเปื่อย
ไม่มีอารมณ์ชวนใครคุยด้วยทั้งนั้น..
เดือดร้อนเปรม เขานั่งหัวโต๊ะเสมือนเป็นผู้นำคนทั้งหลายใช่ไหม “เอ่อ..คุณหมออยากสร้างบ้านแบบไหนครับ”
“อ้อ..ยังไม่รู้เลย อยากให้เสือช่วยจัดการหน่อย”
เสือเม้มปาก หันหน้าหนีเคียงแดนเมื่ออีกฝ่ายสบตา จะให้มองเหมือนหลายปีผ่านไปไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร เสือรู้เพียงแค่พี่แดนทิ้งเสือ ทั้งที่เสือไม่มีที่พึ่งอื่นแล้ว
“รู้จักกับคุณเสือด้วยเหรอครับ” เปรมจงใจเน้นเสียงให้คนที่เอาแต่จิ้มโทรศัพท์ได้ฟังด้วย เขารู้หรอกว่าไอ้ตุลย์ก็สนใจ แต่มันก็ทำไม่สนใจอย่างนั้นแหละ ลึกๆมันอาจจะเก็บข้อมูลอยู่ก็ได้
“รู้จักกันตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว” เคียงแดนเอื้อมมือไปจับมือน้องใต้โต๊ะ “เราสนิทกันมาก”
“ถ้าไม่บอกนี่ผมไม่รู้เลยนะครับว่าพวกคุณรู้จักกัน เห็นนั่งเงียบๆ” ชายหนุ่มอดแขวะไม่ได้ ทั้งที่เขาเป็นคนร่าเริงขนาดนี้ พอมาเจอพายุอารมณ์แต่ละคนถึงกับต้องนั่งจ๋อยเป็นหมามีตะกร้อครอบปากเลย
“ผมกับเสือไม่ได้เจอกันเกือบสิบปีแล้ว จะให้คุยอย่างปกติก็คงไม่ได้ มีเขินกันบ้างล่ะครับ” หมอเคียงแดนหันไปยิ้มให้น้อง แต่เสือยังหน้าบึ้งไม่ยอมคุยกันจนเคียงแดนอ่อนอกอ่อนใจ เขาไม่เหมือนเมื่อก่อน..ไม่ได้มีเวลาว่างไปตาง้อใคร ไม่ได้มีเวลาไปตามเอาใจเสือ
เขาเป็นหมอ..มีหน้าที่ต้องทำเยอะแยะมากมาย..
“เสือ..ไม่อยากคุยกับพี่หรือไง” เคียงแดนถามน้องเสียงอ่อน หากไม่มีคนอยู่ เขาคงดึงเสือมากอดด้วยความคิดถึงแล้ว
เสือเม้มปาก พอเคียงแดนอ้อนถามกันแบบนี้ ความโกรธทั้งหมดก็เหมือนถูกซัดหายไปชั่วพริบตา “ไม่ใช่”
“แล้วทำไมไม่คุยกับพี่”
ร่างผอมส่งสายตาไปมองเปรมและตุลา ไม่ใช่ไม่อยากคุยกับเคียงแดน แต่พวกเขามีเรื่องมากมายให้คุย ทว่าไม่สะดวกใจเท่าไหร่หากเปิดเผยเรื่องกับคน ‘แปลกหน้า’
เคียงแดนยิ้มน้อยๆแล้วพยักหน้า เขาไม่เซ้าซี้อะไรน้อง เพราะเข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่ชอบเล่าเรื่องส่วนตัวกับคนไม่สนิทใจ
อาหารมื้อเที่ยงที่ตุลย์สั่งมามีแต่อาหารเผ็ดทั้งนั้น คนอื่นไม่มีปัญหาอะไรยกเว้นเสียแต่หนุ่มนักเรียนนอก ที่ชิมเพียงครั้งเดียวก็ร้อนกระเพาะขึ้นมาจนเปรมต้องสั่งข้าวต้มมาให้
“กินไม่ได้ยังจะสั่งนะมึง”
“คิดว่าชอบกัน กูเลยสั่ง”
เปรมทำหน้าไม่เชื่อ ก่อนตอกหน้าเพื่อนเต็มๆ “เหรอ..กูเห็นมึงไม่มองชื่ออาหารเลยนะ เอาแต่จิ้มๆอย่างเดียว”
“พูดมากน่า รีบๆกินแล้วกลับไปทำงานเถอะ”
วันนี้ตุลาอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่พอจะสกัดกลั้นอารมณ์ขุ่นมัวไว้ได้บ้าง ถึงไม่แสดงออกทางสีหน้าแต่คุณหมอหนุ่มก็สามารถรับรู้ได้
สงสัยคราวนี้เสือจะไม่เหงาแล้วสิ..
ก่อนกลับออฟฟิศคุณหมอเคียงแดนดึงตัวน้องไปคุยเป็นการส่วนตัว เขาขอเบอร์ร่างผอม แต่เจ้าตัวกลับทำเหมือนไม่อยากให้กัน “ไม่อยากคุยกับพี่จริงๆใช่ไหม”
เสือหลุมตามองต่ำ เขาเม้มปากแล้วมุ่นคิ้วอย่างใช้ความคิด มาคราวนี้ถ้าพี่แดนจากเขาไปอีกคน แล้วเสือจะเป็นเหมือนเดิมได้อย่างไร
“ว่ายังไง”
“พี่แดนจะไม่ทำเหมือนแต่ก่อนใช่ไหม”
เคียงแดนยิ้มละมุน แล้วดึงตัวน้องมากอด ไม่รู้อะไรดลใจให้ทำอย่างนั้น..แต่บางอย่างบอกเขาว่าเด็กคนนี้เปราะบางเหลือเกิน
“สัญญากับเสือก่อน”
“อืม..พี่สัญญา พี่ไม่ทิ้งเสือไปไหนหรอก พี่ขอโทษที่ตอนนั้นปล่อยเสือเหงาคนเดียว”
เสือยื่นโทรศัพท์ให้คุณหมอเคียงแดนแต่โดยดี..
ตุลายังคงกดโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อย ส่วนไอ้บ้าเปรมก็เอาแต่บ่นจนไม่เป็นอันทำอะไร ความสงสัยของมันและเขาไม่ต่างกันหรอก ต่างก็อยากรู้ว่าระหว่างเสือกับคุณหมอเคียงแดนเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ไอ้ตุลย์มึงว่าเขาเป็นแฟนกันหรือเปล่าวะ”
ตุลย์เหลือบตามองเพื่อน อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ เท่าที่เขาสังเกต เสือ ‘ยอม’ เคียงแดนมากกว่าคุณลุงเสียอีก มันก็น่าคิดหากทั้งสองจะเคยเป็นแฟนกันมากก่อน หรือมากกว่านั้น
“รอถามเลยสิ”
“มึงส่งกูไปตายหรือไง หน้าดุอย่างนั้น ขืนก็ออกปากถามไม่หยิบมีดมาแทงกู ข้อหายุ่งเรื่องชาวบ้านมากเกินไปเหรอ”
หนุ่มนักเรียนนอกหัวเราะเพื่อน ไม่ใช่ว่าเปรมเป็นคนสอดรู้สอดเห็นอะไรหรอก เขาก็ไม่แตกต่างกัน ในเมื่อเสือและคุณหมอหนุ่มคนนั้นต่างทำเหมือนมีลับลมคมในกันมาก่อน “ไม่หรอก ถ้ามึงโดนกูก็ไม่ต่าง เผลอมีดมันช้าไป หยิบปืนมายิงเลยก็ได้”
พวกเขาคุยเรื่องต่างๆมากมายอย่างออกรส จนลืมใครอีกคนที่เดินเข้ามาเงียบๆ เสือไม่แสดงสีหน้าอะไรนอกจากรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก สร้างความแปลกใจให้ทั้งเปรมและตุลย์ไม่น้อยเลยทีเดียว
“กลับกันหรือยัง”
เปรมมองเสือนิ่งๆราวกับหน้าตาอีกฝ่ายเปลี่ยนไปไม่ใช่คนเย็นชาคนเดิม
“ไอ้เปรม!”
พวกเขานั่งรถกลับมาทำงานด้วยอารมณ์ที่ต่างกันทั้งสามคน แน่นอนว่าเปรมเป็นคนกลางที่รู้สึกอึดอัดใจมากที่สุด
ตกเย็น ตุลย์และไอ้เปรมกะว่าจะออกไปเที่ยวเสียหน่อย และไม่ลืมชวนคนนั่งทำงานโต๊ะข้างๆด้วย
“คุณเสือ ไปเที่ยวด้วยกันไหมครับ” ไอ้เปรมเปิดปากแล้วยิ้มแฉ่งให้ร่างผอม
เสือส่ายหน้าแล้วก้มทำงานต่อแบบไม่สนใจใครอีกแล้ว สร้างความหงุดหงิดใจให้ตุลาไม่น้อย..หากแต่เขาต้องเก็บอารมณ์เข้าไว้
“จะทำงานอย่างเดียวเลยเหรอครับ” ตุลย์ถาม ก็ในเมื่อตอนเย็นไม่มีนัด..แล้วทำไมต้องหมกอยู่กับตัวเองด้วยหนอ “ออกไปเที่ยวด้วยกันเยอะๆ คุณจะได้รู้จักคนอื่นในออฟฟิศด้วย”
เสือมุ่มคิ้วแล้วส่ายหน้าอีกครั้ง “ผมมีนัดแล้ว”
“นัดกับใคร” น่าแปลกใจที่คนมนุษย์สัมพันธ์ไม่ดีอย่างเสือจะมีนัดกับคนอื่น เท่าที่ตุลาเห็นก็มีเพียงนิคกี้เท่านั้นที่เสือยอมพูดด้วยจริงๆ
“พี่แดน”
หนุ่มนักเรียนนอกรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านไปทั่วร่าง เขาขมวดคิ้วแล้วดึงไอ้เปรมออกมาโดยไม่พูดอะไรเลย เสือจะรู้หรือเปล่าว่าทำให้คนใจเย็นอย่างตุลาเดือดพล่านแค่ไหน
“ไอ้หมาบ้าตุลย์ เป็นอะไรของมึง กูกำลังคุยกับน้องเปิ้ลอยู่!”
“ก็รีบๆไป เดี๋ยวคนเยอะอีก”
เปรมถอนหายใจ ไอ้บ้านี่รีบไม่ดูเวลา “เยาวราชมันต้องดึกๆหน่อยเว่ยถึงจะคึกคัก แล้วมึงรีบออกมาแบบนี้จะมีอะไรขายไหม”
“กูเพิ่งกลับจากอังกฤษ จะให้รู้ได้ยังไง”
“ทำอย่างกับมึงไม่เคยไปเยาวราชกับกูตอนเรียนปีหนึ่งแหละ”
ตุลย์และเปรมเรียนที่เดียวกัน จบมาก็ยังทำงานด้วยกันอีก มีหลายๆคนแซวว่าพวกเขาเป็นเนื้อคู่กันหรือเปล่าถึงได้ไปไหนต่อไหนด้วยกันบ่อยๆ จนบางทีไอ้เปรมต้องบอกเขาว่าให้เดินห่างๆเพราะกลัวคนอื่นเข้าใจผิด แล้วไม่มีใครไปจีบมัน
“เคย แต่นานแล้ว..ตลาดแถวนี้ยังเปลี่ยน นับประสาอะไรกับเยาวราช”
มื้อนี้บอสใหญ่เป็นคนเลี้ยง นานๆทีจะยอมออกเงินให้ ด้วยเหตุผลที่ว่า..ภรรยาสุดที่รักดีกรีสาวอักษรคลอดลูกชายคนแรก นับตั้งแต่แต่งงานมาก็ประมาณสองปีได้ แบบนี้คนงกอย่างบอสใหญ่ถึงได้กล้าเปิดกระเป๋าจ่าย
เสือออกจากออฟฟิศเกือบหกโมงเย็นเพราะพี่แดนนัดเขาไว้ที่โรงพยาบาล แล้วค่อยออกไปทานข้าวเย็นด้วยกัน เสือไม่เคยคิดเลยวันหนึ่งจะพบเจอเคียงแดน พออีกฝ่ายใกล้สอบพวกเขาก็ขาดการติดต่อและแทบไม่เจอหน้ากันเลยสักวัน นั่นทำให้เสือเหมือนอยู่คนเดียวเข้าไปใหญ่
ปลายนิ้วผอมกดโทรออกหาเคียงแดนอย่างใจเย็น
‘ว่าไงเสือ’
“เสือจะออกไปแล้ว” เขาเข้าไปนั่งในรถ รออีกฝ่ายตอบกลับมาให้แน่นอนก่อนจะขับออกไป ช่วงนี้รถยังติด คงไปถึงประมาณทุ่มหนึ่ง
‘อืม พี่ยังทำงานอยู่ เสือมานั่งรอในร้านกาแฟก่อนก็ได้ เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่โทรหาอีกที’
คุณหมอเคียงแดนเป็นที่รักของใครหลายๆคน ทั้งคนไข้และพี่พยาบาล ไม่ว่ารุ่นแม่ รุ่นป้า หรือรุ่นพี่ เขาก็ให้เกียรติเสมอในฐานะผู้ร่วมงาน มาก็ไหว้กลับก็ไหว้ ทำจนเป็นนิสัย..ใครจะรู้ว่าเมื่อก่อนหมอแดนไม่ได้ดีแบบนี้ เขาเคยทำทุกอย่างที่วัยรุ่นดีๆไม่ทำ โดดเรียนก็เคย แต่ไม่ถลำลึก
ชายหนุ่มเดินเข้ามาในร้านกาแฟในเขตโรงพยาบาล เขามองซ้ายขวา เห็นร่างผอมๆของเด็กขี้แยนอนฟุบหลับอยู่ เคียงแดนอมยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาช้าๆ ไม่มีท่าทีว่าจะปลุกคนหลับใหลให้ตื่นขึ้นจากนิทรา
“สั่งช็อคโกแล็ตมากินด้วย”
เสือฟุบหลับบนโต๊ะ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เคียงแดนเลยได้สำรวจใบหน้าอีกฝ่าย ว่าไปแล้ว..เสือตัวโตกว่าสมัยก่อนมาก แต่ยังผอมเล็กเหมือนเดิมและที่สำคัญเจ้าตัวดูมีเสน่ห์กว่าแต่ก่อนนัก คุณหมอหนุ่มแตะแก้มน้อง..แก้มขาวๆที่เขาเคยเห็นรอยแดง ตอนนี้..มันก็ยังชัดเจน
“เสือ”
ดวงตาคมปรือขึ้นน้อยๆแล้วหันมองผู้มาใหม่ “พี่แดน”
เคียงแดนมุ่นคิ้ว เขาจับปลายคางน้องให้หันมาสบตากัน “ไปทำอะไรมา ทำไมแก้มช้ำอย่างนี้”
เจ้าตัวยกมือแตะข้างแก้มตัวเอง มันยังปวดอยู่และคงแดงมากแน่ๆ ไม่อย่างนั้นพวกพนักงานจะมองหน้าเขาแปลกๆอย่างนี้หรือ
“โดนใครทำอะไรมาหรือเปล่า”
เสือส่ายหน้า ไม่มีเหตุผลจะบอกว่าใครทำ..เพราะตุลาคงสำนึกผิดไม่น้อย หากแต่ร่องรอยความเจ็บมันยังชัดเจน
“คุณพ่อเหรอ”
“ไม่ใช่” เสือก้มหน้า มันสำคัญอะไรนักหนาถ้าใครจะตบจะตีเขา แค่ไม่ใช่เคียงแดนก็พอ “ไม่สำคัญหรอก..เสือเจ็บนิดเดียว”
คุณหมอหนุ่มถอนหายใจ เขาไม่อยากให้เสือได้รอยแผลเพิ่มจากใครทั้งนั้น “รอตรงนี้ พี่ไปเอายามาทาให้”
หนุ่มร่างผอมยอมแต่โดยดี เขายอมพี่แดนเพราะอีกฝ่ายไม่เคยรังเกียจเขา เพื่อนๆในห้องคิดว่าเสือเป็นคนประหลาด ไม่ยอมพูดจาอะไรกับใคร เปรียบเหมือนหลุมดำในห้องก็ว่าได้ แต่พี่แดนไม่เคยทำแบบนั้นกับเสือ..
คืนนั้นคุณหมอหนุ่มพูดคุยกับเสือราวกับเจอกันทุกวัน อีกฝ่ายไร้ท่าทีเกร็ง ไม่เหมือนเสือ..อาจเป็นเพราะความรู้สึกปิดกั้นคนอื่นสั่งสมมานานก็ได้
“เสือ ดื่มเหล้าได้หรือเปล่า”
-
เสือขมวดคิ้ว เขาไม่เคยดื่มเหล้าและไม่กล้าลอง เพราะนิคกี้เคยสอนไว้ว่าอย่าไปคนเดียว เสือเลยสัญญาว่าไม่ดื่มโดยเด็ดขาด ถ้าหากจะดื่มก็ให้โทรบอก แต่นี่อีกฝ่ายเป็นพี่แดน..คงไม่เป็นอะไรหรอก
“ครับ”
“เมื่อก่อนพี่เที่ยวบ่อยมาก ดื่มเหล้าเก่งอย่าบอกใครเลย เวลาพ่อกับแม่มาเยี่ยมต้องซ่อนไว้ใต้เตียง กลบด้วยสเปรย์ปรับอากาศ พอโตขึ้นมาหน่อย ภาระเริ่มเยอะเลยมาค่อยได้” เคียงแดนเงียบสักพักก่อนดึงน้องจากเก้าอี้ “วันนี้มีเพื่อนเลยอยากชวนไปด้วย”
ร่างผอมฟังเงียบๆ ทว่าเริ่มเอะใจเมื่อเคียงแดนไม่พูดต่อ
“พี่กำลังชวนเสือ ไปหรือไม่ไปล่ะ”
สำหรับเคียงแดนแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องปฏิเสธ “ไป”
อากาศภายในที่คับแคบเหม็นอับจนเสือนิ่วหน้าไม่ชอบใจ เสียงไฟสลัวๆสาดส่องเพียงแค่ให้มองเห็นทางเท่านั้น ฝ่ามือผอมจับชายเสื้อเคียงแดนแน่นราวกับเด็กน้อยเปิดโลกกว้าง ถูกล่ะ..เสือไม่เคยมาที่แบบนี้ เพราะพ่อเคยห้ามไว้เมื่อยังเป็นวัยรุ่น เสือกลัวโดนพ่อตบซ้ำ..เลยจำมาจนถึงวันนี้
“จับมือพี่ไว้ดีกว่า” หมอเคียงแดนสอดนิ้วประสานกันก่อนเดินพาน้องไปยังที่สงบ สมัยยังเรียนอยู่ เขามาที่นี่บ่อยแต่บรรยากาศไม่ใช่แบบนี้ เรียกได้ว่าผ่อนคลายอย่างที่สุด
“เสือชอบดื่มอะไร”
เสือหันมองเคียงแดนเหรอหรา เมื่อครู่เขาแอบสำรวจโดยรอบ..เสือไม่ชอบบรรยากาศชวนอึดอัดแบบนี้ ทั้งหญิงทั้งชายต่างพากันนัวเนียไม่อายใคร
“อะไรก็ได้”
“โค้กไหม” คุณหมอหนุ่มหัวเราะน้อยๆเมื่อน้องหันมองอย่างไม่สบอารมณ์
“เสือไม่ได้คออ่อนขนาดว่าต้องกินโค้กซะหน่อย”
เคียงแดนหัวเราะเสือตัวผอม..เขาสังเกตเห็นกระดูกปูดโปนหลายแห่ง ยิ่งบริเวณคอแล้ว..ดูเหมือนเสือจะผอมลง จากที่ตอนม.ปลายผอมอยู่แล้ว พอโตขึ้นมาก็ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปสักนิด ทั้งที่เจ้าตัวมีเงินมีงาน ก็น่าจะกินดูอยู่ดีสิ
“เสืออยู่บ้านคนเดียวเหรอ”
หนุ่มร่างผอมส่ายหน้า แล้วเสหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม “เปล่า”
“แล้วอยู่กับใคร”
เสือเงียบ..เขามักโดนคำถามจี้จุด แม้หลายๆคนไม่ได้ตั้งใจ..แต่เสือไม่อยากตอบยกเว้นพี่แดน “กับพ่อ”
คุณหมอสุดหล่อพยักหน้า เขาไม่ถามต่อ เพราะเสือหน้าเจื่อนแล้ว
“ไม่ย้ายออกมาอยู่ข้างนอกหรือไง”
หนุ่มร่างผอมส่ายหน้า เรื่องที่ย้ายออกไปข้างนอกคนเดียวไม่มีอยู่ในหัวเลยเมื่อพบกับคุณหมอเคียงแดนหรือพี่แดนของเสือ ความรู้สึกของเสือในตอนนี้..อาจจะเหมือนเดิมหรือเปลี่ยนไปตามเวลา เสือก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
“มาร์ตินี่สองที่ครับ” เคียงแดนหันไปสั่งบริกรหนุ่มเขาเผลอชวนน้องคุยจนลืมว่าต้องสั่งเครื่องดื่มสนิท ก่อนหันถามเจ้าตัวเล็กข้างกาย “ดื่มได้ใช่ไหม”
เสือพยักหน้า ลองสั่งขนาดนี้แล้วตอบว่าไม่ได้ก็ยังไงอยู่
เครื่องดื่มสีใสวางไว้ตรงหน้า แต่เสือไม่กล้าจิบ ลองให้พี่แดนทำให้ดูก่อน..ในตอนนี้เคียงแดนเห็นเสือเหมือนเด็กตัวเล็กเหมือนก่อน ชอบแอบมอง แอบทำตาม จนสุดท้ายก็ถูกจำได้ เขายกมาร์ตินี่ขึ้นมาจิบทีละน้อย รสชาติแอลกอฮอล์ซู่ซ่ากว่าแต่ก่อนนัก อาจเป็นเพราะห่างหายมานาน
“ลองสิ”
“ไม่เมาเหรอ”
เคียงแดนยิ้ม ถ้าเมาเขานี่แหละจะแบกน้องกลับเอง “ไม่เมาหรอก”
เสือลองจิบดูบ้าง เขาเททั้งหมดลงปากแล้วเบ้หน้า เดือดร้อนเคียงแดนต้องลูบหลังน้อง เมื่อคนตัวเล็กกว่าเริ่มสำลักจนหน้าแดงก่ำ
“ไม่เห็นอร่อยเลย”
“ช้าๆสิเสือ ค่อยๆจิบไม่ใช่ดื่มแบบนั้น”
ร่างผอมเบ้หน้า ชาตินี้ทั้งชาติเขาคงไม่แตะของพวกนี้อีกแล้ว ใบหน้าขาวสะอาดเริ่มแดงก่ำ ดวงตาคมเลื่อนลอยมองไปทั่ว สติเขาเริ่มหายไปทีละนิด..ทำไมพี่แดนถึงทำท่าทางแบบนี้
“เสือ..เสือ!” คุณหมอหนุ่มประคองน้องแล้วตบแก้วเบาๆ เขาน่าจะคิดว่าเสือไม่ใช่เขา ไม่ใช่คอทองแดนที่ว่างเมื่อไหร่ต้องหาเหล้ากรอกปาก “เสือ..ไหวไหม”
ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วหลับตาลง แค่อยู่กับเคียงแดน..เสือก็ไม่กลัวอะไรแล้ว
คุณหมอหนุ่มถอนหายใจ..แล้วกอดเสือไว้แน่น พวกเขาเหมือนมีแรงดึงดูด ทว่าสำหรับเคียงแดนแล้ว..เขาคงไม่มีปัญญาไปดูแลใครได้ เขาไม่ได้ดี..แม้จะเป็นหมอ ตระหนักในหน้าที่ ทว่ามีหลายอย่างที่อยากทำมากกว่าผูกมัดอยู่กับคนใดคนหนึ่ง
เมื่อนึกถึงสายตาของใครบางคนตอนเที่ยงแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ดวงตาสีเข้มมองเสืออย่างสงสัยแกมหวง เขามองออกและเข้าใจ แม้เจ้าตัวเพียรปฏิเสธความรู้สึกนั้น และเขามั่นใจว่าตุลาสามารถดูแลเสือได้ดีกว่าเขาแน่นอน
“กลับบ้านกันนะเสือ”
“ไม่กลับ เสือจะอยู่กับพี่แดน”
เคียงแดนยิ้มแล้วบอกน้อง “ไม่ได้หรอก”
“ทำไม.พี่แดนจะทิ้งเสืออีกใช่ไหม” เสือพูดงึมงับกับแผ่นอกคุณหมอหนุ่มแล้วกอดพี่แดนแน่น เสือไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว ไม่มีใครเข้าใจเสือเท่าพี่แดนเลย
“พี่ไม่ได้ทิ้งเสือ แค่พากลับบ้าน”
“ไม่เอา”
“เดี๋ยวค่อยออกมาเจอกันก็ได้ พี่มีเวลาให้เสือทั้งชีวิตเลย”
เคียงแดนพยุงเสือ ก่อนหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงน้อง เขากดเบอร์หาหนุ่มชื่อ ‘ตุลา’ คาดไว้ว่าหากเป็นเบอร์นี้ตุลาต้องรับแน่นอน อีกอย่าง..เขาไม่อยากโทรกลับไปบ้านเจ้าตัวเล็ก เพราะกลัวว่าพ่อของเสือจะทำร้ายน้องอีก แบบนั้นยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
‘สวัสดีครับ’
“สวัสดีครับ ผมเคียงแดน..”
ปลายสายเงียบสักพักก่อนพูดต่อ ‘มีอะไรให้ช่วยครับ’
หมอหนุ่มหัวเราะน้อยๆเมื่อน้ำเสียงอีกฝ่ายเริ่มขุ่นมัว “เสือเมาอยู่กับผม แต่ผมมีผ่าตัด..คาดว่าคงพาไปส่งที่บ้านไม่ได้”
‘อ้อ..’
“ผมฝากเสือไว้หน่อยได้ไหมครับ ไว้เสร็จงานผมจะไปรับ”
ตุลามุ่นคิ้วไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ทำอย่างกับเสือเป็นภาระให้เขามากมายขนาดรับผิดชอบคนๆเดียวไม่ไหว ‘ไม่เป็นไรครับ ผมดูแลให้ก็ได้ คุณจะได้ไม่เหนื่อยมาก’
“ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มวางน้องบนเบาะหน้า เขารู้สึกผิดนิดหน่อยที่ต้องโกหกตุลา แต่เพื่อเสือทั้งนั้น..หากเขาดูไม่ผิด อีกฝ่ายจริงใจกับเสือและหวังดีไม่น้อย ถึงท่าทางไม่ค่อยเป็นมิตรกับเขาเท่าไหร่ก็ตาม ทว่าเคียงแดนไม่เคยคิดในเรื่องนั้น ตรงกันข้ามเข้ากลับดีใจเสียอีกที่เสือเจอคนแบบตุลา
ตุลาบอกทางไปคอนโดละเอียดยิบ มีหรือคุณหมอหนุ่มจะหลงทาง แม้ว่าโรงพยาบาลกับคอนโดจะอยู่คนละฟากก็ตาม
หนุ่มนักเรียนนอกลงมารอรับคุณหมอเคียงแดนตั้งแต่อีกฝ่ายโทรหาแล้ว ถูกล่ะ..เขาไม่ไว้ใจหมอหน้าหล่อคนนั้น ไม่เลยสักนิด ถึงเสือจะยอมรับและไว้ใจก็ตาม สำหรับตุลา..ไม่เลย
ตุลย์กดมองนาฬิกาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสือเมา..เมาแล้วจะเกิดอะไรขึ้น กับคนที่ตัวเองไว้..แม้หมอเคียงแดนจะทำอะไร บางทีเสืออาจไม่โกรธเลยด้วยซ้ำ ผ่านไปเพียงแค่สิบห้านาทีก็ดูยาวนานเหลือเกิน
“เมื่อไหร่จะถึงสักที” เขาพึมพำกำตัวเอง แล้วหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน..ทว่าในหัวว้าวุ่นเกินไปเพราะเป็นคนเด็กเจ้าปัญหา และไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนเสือจะรู้ว่าทั้งเขาและคุณลุงเป็นห่วงตัวเองสักที..
รถยนต์สีขาวจอดเทียบฟุตบาท เมื่อเห็นคนคุ้นหน้าเดินลงมา ตุลาก็ไม่รอช้าวิ่งออกไปทันที
“ผมนึกว่าคุณหลงทางซะอีกคุณหมอ”
“ประชดเหรอครับ”
ตุลาไม่ตอบแต่มองเข้าไปภายในรถ เห็นเสือนอนหลับปุ๋ยอยู่ “ไม่ขนาดนั้น”
“ถ้างั้นผมจะคิดว่าคุณเป็นห่วงผมจากใจจริงก็แล้วกัน”
เคียงแดนอุ้มน้องออกจากรถ เสือตัวเบาเหมือนเดิม อุ้มทีเหมือนอุ้มกระสอบนุ่น แม้ยัดจนเต็มกระสอบก็เบาราวกับข้างในเป็นอากาศ
“คุณบอกว่ามีผ่าตัด”
“อ้อ..นั่นสิครับ ผมฝากเสือด้วยนะครับ” หมอหนุ่มสะดุ้ง เกือบลืมไปเลยว่าเขาโกหกตุลาว่ามีงานด่วน
“ผมดูแลเสือเอง”
“ฝากด้วยนะครับ” ก่อนขึ้นรถ คุณหมอหนุ่มหันมาบอกเจ้าของห้องก่อนว่า “ช่วยดูด้วยนะครับว่าเสือแพ้แอลกอฮอล์หรือเปล่า”
หนุ่มนักเรียนนอกพยักหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก เขามองเคียงแดนขับรถออกไปด้วยความสงสัย..ทำเหมือนมีอะไรกับเสือ แต่โยนเจ้าตัวมาให้เขาดูแล แบบนี้มันแปลกเกินไป..
“คุณก็เหลือเกินนะเสือ..ทำให้คนอื่นว้าวุ่นแค่ไหนรู้ตัวหรือเปล่า”
เอาเถอะ..ต่อหน้าเสือ เขาจะไม่พูดอย่างนี้เด็ดขาด ตอนนี้เจ้าตัวไร้สติก็คงไม่มีแรงลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำกับเขานักหรอก
หนุ่มนักเรียนนอกวางร่างผอมบนพื้นเตียง นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เสือมาห้องของเขา
ปลายนิ้วสะอาดปลดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งออกจากร่างของเสือ ดูภายนอกแล้วเจ้าตัวอาจจะผอมกว่าปกตินัก..พอได้เห็นแบบนี้แล้วตุลาบอกได้เลยว่า..เสือตัวเล็กแต่ชอบใส่เสื้อตัวใหญ่กว่าสักไซส์หนึ่ง
เขาปลดเข็มขัดออก กางเกงขายาว และปราการสุดท้ายจนเห็นร่างขาวโพลน ใจตุลาเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งที่เคยบอกกับตัวเองแล้วว่าไม่ขอนอนร่วมห้องกับเสืออีกแล้ว..ตอนนี้เสือเองที่มานอนห้องเขา
บางครั้ง..ตุลาก็ไม่อยากเป็นคนดีจนเกินไป
ตุลย์ดึงผ้านวมมาห่มอีกฝ่ายไว้กันกระดาก ก่อนเดินไปหยิบผ้าขนหนูพร้อมกะละมังมาเช็ดตัวให้
แม้เป็นผู้ชายด้วยกัน..ทว่าแบบนี้ตุลาก็หวั่นไหวไม่น้อย เสน่ห์ส่วนลึกของเสือร้ายกาจอย่าบอกใครเชียว เรื่องนั้นตุลย์พยายามมองข้ามไปหลายครั้ง แต่มันไม่เคยเป็นผลเลยสักนิด ตรงกันข้าม ยิ่งนานวันเขายิ่งรู้สึกรุนแรง
“เสือ..พลิกตัวหน่อย”
คนเมานอนแน่นิ่ง ก่อนลงมือจัดการเองทั้งหมด เขาพลิกเสือคว่ำลงจนเห็นแผ่นหลังนวลเนียน ตุลาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนลงมือเช็ด..ผิวขาวเป็นผื่นแดงจนตัวตุลาต้องรีบเช็ดและหายามาให้
ในห้องของหนุ่มนักเรียนนอกมีแค่ยาแก้แพ้ชนิดเม็ดเท่านั้น เขาหยิบมันมาพร้อมแก้วน้ำ.. ในเมื่ออีกคนนอนหลับอยู่ก็มีวิธีเดียวที่สามารถให้เสือกลืนยาลงท้องได้
“เสือ..ลุกมากินยาไหวหรือเปล่า”
ไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบ..
เขาถอนหายใจแล้วประคองร่างผอมขึ้นแนบอก ตุลาสอดยาเข้าโพรงปากอุ่นของเสือ แล้วดื่มน้ำเข้าไปก่อนประกบริมฝีปากจิ้มลิ้ม ปลายลิ้นสอดแทรก ดุนดันเม็ดยาจนมันไหลลงคอเสือ ทว่า..ตุลายังคงดื่มด่ำกับปากของเสือไม่เลิก
ให้ตายเถอะ..เขายังเป็นผู้ชายจริงๆใช่ไหม!
ตุลาผละออกทันทีที่ได้สติ เขาหอบหายใจแล้วรีบปล่อยเสือเป็นอิสระ หากมือขาวกลับดึงชายเสื้อเขาไว้ไม่ปล่อย
“พี่แดน..อย่าทิ้งเสือ”
อารมณ์ตุลาพลิกขั้ว เขารู้สึกเหมือนโดนตอกหน้าจนหงายหลังไปเลย “ผมชื่อตุลา”
“พี่แดน..เสือขอโทษ”
ชายหนุ่มสะบัดแขนออกก่อนเดินออกจากห้องไป อารมณ์เสียไม่น้อย..อยู่กับเขาทำไมต้องนึกถึงคนอื่น เขาล่ะอยากผ่าสมองของเสือออกมาจริงๆ นอกจากย้ายออกไปอยู่คนเดียวข้างนอกและคุณหมอเคียงแดนแล้ว ในกะโหลกยังมีเรื่องอื่นบ้างหรือเปล่า
ตุลาหยิบโทรศัพท์คนเมามาขึ้นมา สายเรียกเข้ามีของคุณลุงเป็นสิบสายแต่เจ้าตัวไม่รับเลยสักครึ่ง นึกแล้วเด็กคนนี้ก็น่าตีเสียจริง เขากดโทรศัพท์หาคุณลุง ตอนนี้อีกฝ่ายคงยังไม่หลับแน่ๆ
‘เสือ!’
“ผมตุลาครับ”
คุณลุงถอนหายใจก่อนถามตุลา ‘เสืออยู่กับตุลย์ใช่ไหม’
“ครับ คุณลุงไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ผมจะส่งกลับบ้าน”
‘เสือไม่ยอมรับโทรศัพท์ลุงเลย’
ตุลาหันมองประตูห้องนอน ข้างหลังนั้นคือลูกชายแท้ๆของคุณลุงหรือเปล่า ทำไมเจ้าตัวถึงใจดำแบบนี้หนอ..
“อีกไม่นานหรอกครับ เสือกำลังปรับตัวอยู่”
‘ลุงก็หวังไว้แค่นั้น’
ไม่นานของเขาอาจจะไม่กี่สัปดาห์ หรือไม่กี่ปี..แล้วแต่เสือจะยอมรับมากน้อยแค่ไหน
เขาเคยบอกกับตัวเองหลายครั้งแล้วว่าจะไม่เข้าใกล้เสือหากไม่จำเป็น แต่ก็ทำไม่ได้ทุกที ตุลาเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง เสือนอนหลับสบายใจ..ตรงข้ามกับเขาที่ดูจะว้าวุ่นเหลือเกิน ชายหนุ่มหยิบเสือและกางเกงบ็อกเซอร์ออกมาใส่ให้เสือ มิวายบ่นตลอดว่าทำให้เขาเดือดร้อนอยู่เรื่อย
“ทีหลังผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะ” ตุลาเหลือบตามองคนหลับที่ไม่รูอีโหน่อีเหน่เลย
ให้มันได้แบบนี้สิเสือ!
ในคืนนั้น..ตุลาหอบหมอนสำรองกับผ้าห่มผืนบางไปนอนข้างนอก ปล่อยให้หนุ่มร่างผอมนอนในห้องเขาอย่างสบาย ในขณะที่เจ้าของห้องนอนพลิกตัวไปมาบนโซฟาแคบๆเท่านั้น
“ไอ้เวรตุลา ไอ้หมาห่วยแตก ไอ้เฮงซวย!” เปรมบ่นถึงเพื่อนสนิท ขณะที่ต้องจัดการเป็ดย่างในครั้งนี้ ทั้งบอสใหญ่และพี่ที่ทำงานหลายๆคนต่างก็บอกให้เขาหอบกลับบ้าน มันใช่แค่ตัวเดียวที่ไหนเล่า!
โดยเฉพาะไอ้ตุลย์ มันทิ้งเขาไว้ตั้งแต่สามทุ่ม แล้วปล่อยให้เขาโดนใครต่อใครกลั่นแกล้งสนุกปากไม่เว้นแม้กระทั่งบอส ถึงจะเป็นรุ่นพี่ก็เถอะ..ใครจะยอมง่ายๆ สุดท้ายเพราะเป็นน้องเล็ก เลยต้องหอบอาหารกลับมาบ้านจนเกือบยัดเข้าตู้เย็นไม่ได้
“ทิ้งกูเพราะมีคนอื่นสิมึง อย่าให้เจอพรุ่งนี้กูจะเอาเป็ดไปยัดปากมึงให้เสียโฉม”
เปรมนึกอิจฉาตุลาที่มันหล่อเลือกได้ ไม่ค่อยเหมือนเขา..หนุ่มตี๋หน้าตาดีแต่ไร้ผู้หญิงเข้ามาวุ่นวาย เพราะอะไรน่ะหรือ..เพราะเจ้าหล่อนคิดว่าเขากับไอ้ตุลย์เป็นแฟนกัน เดินไปไหนก็มองแบบเหยียดหยาม ไอ้เปรมสุดหล่อของป๊าเลยโสดมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงทุกวันนี้
ไม่รู้ว่าอายุสี่สิบจะได้แต่งงานกับเขาหรือเปล่า..
คิดแล้วก็ปวดใจ..มีแต่เปรมที่เป็นตัวกลางไม่เคยเป็นตัวเองกับเขาเลยสักเรื่อง
สวัสดีค่ะ
ยัยคนนี้หายหัวไปนานอีกแล้วใช่ไหมมม
กรี๊ด มีเรื่องค่ะ เนื่องจากคนเขียนปวดท้องมาหลายวัน นางเพิ่งไปหาหมอและตระหนักได้ว่าเป็นไส้ติ่งหรือเปล่าหว่า
พอได้ไปหาหมอปุ๊บ หมอหล่อมากกก นี่แหละหมอเคียงแดนของช้านนนนนนนนนน คนนี้เลยยย คนนี้แหละ
หล่อมากกก ได้ตรวจกับคนนี้ น้ำตาจะไหล กลัวเวอร์ได้อีก ฮ่าๆๆๆ
ถึงเรื่องนี้นะคะ เค้ากำลังคิดว่าพี่ตุลย์จะได้กินพี่เสือตอนนไหน
ปรากฎว่า อีกนานนนนนนนนนนนนนนนน ดูท่าแล้วคงไม่มีโอกาสแน่ๆ ฮือ
โธ่เอ๋ย สงสารพี่ตุลย์นัก กร๊ากๆๆๆๆๆ :z3:
ตอนนี้หลงพี่แดนมาก โหยยย หล่อฟัดเฟี้ยวไรแบบนี้หนอ กร๊ากๆ อยากให้มีโมเมนท์เคียงแดนกับพี่เสือเยอะๆจังแต่กลัวว่าจะกลายเป็นคู่อื่นซะนี่
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะค้า ที่เข้ามาทวงงงจนคนเขียนร้อนไปหมดเลย
ดองนานไม่ได้ เดี๋ยวไฟลุก กร๊ากๆ
ปล. จิ้มแฟนเพจแรงๆก็ได้น้า https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
หรือทวิตเตอร์แสนสวยกริ๊งๆ www.twitter.com/_ellette (http://www.twitter.com/_ellette)
-
ตอนนี้ชอบเปรมมาก ครึครึ เริ่ด~
อ่านไปอ่านมาก็ยังสงสัยเรื่องของหมอแดน ยังไงหว่า?
ยังไม่อยากมีพันธะ? เอ๊
แอบขำพี่ตุลย์ ระเห็จไปนอนโซฟา :laugh:
-
อย่าทำร้ายพี่ตุลย์ขนาดนั้นเลยนะคะนักเขียนขา สงสารพี่ตุลย์มากๆเลย ในเมื่อหมอแดนคิดจะถอนตัวแล้วก็ปล่อยเค้าไปเถอะค่ะ
-
เฮียแดนไม่เหมาะกับเสือหรอก เหมาะกับเค้า กรี๊ดดด อร๊ายยยยย :-[ :-[ :-[ (:z6: :sad4:)
:angry2: :angry2: :angry2: คนเขียนรีบให้พี่ตุลย์ หวานกับน้องซะที คนอ่านรอจน ม้ามแห้งแล้ว
-
หมอเคียงเเดนดูเป็นคนดีจังเลยเน้อะ
ตุลาก็อคติเกินหมอเขาอุตส่าห์ช่วยนะเนี๊ย
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
นักเขียนมาเเล้ว เย๊ๆ
ตอนนี้นะคะสมมติว่ากำลังจับบนักเขียนล็อกไว้กับโต๊ะ
เอารูปหมอคนนั้นที่นักเขียนไปเจอห้อยไว้ตรงหน้า
เเล้วเอามีดจี้คอนักเขียน
พร้อมกับพูดว่า"จะยอมเปลี่ยนเป็นเคียงเสือ เเล้วก็ตุลเปรม ดีๆไหม?! ไม่อย่านั้นหมอต้องเป็นของเรา :oo1:"
จบ
ฮ่าฮ่าฮ่า จริงๆนะ อยากได้เเคียงเสือจริงๆ
-
คือบางทีก็รำคาญเสือนะ คิดว่าตัวเองน่าสงสารตลอด เฮ้อ
-
พี่แดนช่างเป็นคนดีอะไรแบบนี้เนี่ยยยย
-
ตอนนี้ชอบเปรมมาก ครึครึ เริ่ด~
อ่านไปอ่านมาก็ยังสงสัยเรื่องของหมอแดน ยังไงหว่า?
ยังไม่อยากมีพันธะ? เอ๊
แอบขำพี่ตุลย์ ระเห็จไปนอนโซฟา :laugh:
ก๊ากๆ ก็หมอแดนเขาทำงานหนักนี่เนาะะะ อยากอยู่คนเดียวอยู่หรือไม่ก็อยากเป็นของคนเขียน ฮิๆ
สงสารพี่ตุลย์ค่า อีกไม่นานได้นอนร่วมเตียงกันล่ะ คิกๆ..
อย่าทำร้ายพี่ตุลย์ขนาดนั้นเลยนะคะนักเขียนขา สงสารพี่ตุลย์มากๆเลย ในเมื่อหมอแดนคิดจะถอนตัวแล้วก็ปล่อยเค้าไปเถอะค่ะ
คนเขียนไม่ทำร้ายพี่ตุลย์แน่นอน พี่ตุลย์น่าสงสารและซึนขนาดนั้น -___-
รออีกนิดดดดด แต่ดูเหมือนจะอีกนาน เอ๊ะยังไง 5555
เฮียแดนไม่เหมาะกับเสือหรอก เหมาะกับเค้า กรี๊ดดด อร๊ายยยยย :-[ :-[ :-[ (:z6: :sad4:)
:angry2: :angry2: :angry2: คนเขียนรีบให้พี่ตุลย์ หวานกับน้องซะที คนอ่านรอจน ม้ามแห้งแล้ว
เหมาะกับคนเขียนต่างหากกกกกกกก :laugh: กรี๊ดดดดดดดดดดดด
คนเขียนจะรีบปั่นรีบลงนะคะะะ กร๊าก ประมาณ 5 หน้านี่ลงได้เลย แต่เดี๋ยวนี้ไม่ได้แล้วเดี๋ยวคนอ่านบ่นว่าน้อย กิกิ
หมอเคียงเเดนดูเป็นคนดีจังเลยเน้อะ
ตุลาก็อคติเกินหมอเขาอุตส่าห์ช่วยนะเนี๊ย
กร๊ากๆ ก็หมอเคียงเขาเป็นคนดี (?) น้าคุณหมอ
ถึงจะช่วยก็แลดูมีอะไรแอบแฝง กิกิ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
นักเขียนมาเเล้ว เย๊ๆ
ตอนนี้นะคะสมมติว่ากำลังจับบนักเขียนล็อกไว้กับโต๊ะ
เอารูปหมอคนนั้นที่นักเขียนไปเจอห้อยไว้ตรงหน้า
เเล้วเอามีดจี้คอนักเขียน
พร้อมกับพูดว่า"จะยอมเปลี่ยนเป็นเคียงเสือ เเล้วก็ตุลเปรม ดีๆไหม?! ไม่อย่านั้นหมอต้องเป็นของเรา :oo1:"
จบ
ฮ่าฮ่าฮ่า จริงๆนะ อยากได้เเคียงเสือจริงๆ
แอร๊ยยยยยย พี่ตุลย์เป็นพระเอกต่างหาก ฮือๆ :m16:
อย่าจับบล็อกคนเขียนกับที่เลยค่า
ค่อยหาโมเมนท์หมอกับน้องเองล่ะกันนะ คนเขียนก็ชอบหมอออออออออออออ
คือบางทีก็รำคาญเสือนะ คิดว่าตัวเองน่าสงสารตลอด เฮ้อ
แอวร๊ย ตกใจเบาๆ เคยเห็นเมนท์ก่อนๆรำคาญน้องเมษ 5555
อย่าเพิ่งรำคาญพี่เสือเลยนะค้าาาา หนทางอีกยาวไกลลล
พี่แดนช่างเป็นคนดีอะไรแบบนี้เนี่ยยยย
เพราะพี่แดนรักเสือออ :o8:
เป็นห่วงเสือล่ะค้าาา
ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์นะคะ :กอด1:
-
เปรมกับพี่แดนมาจับคู่กันเลย อิอิ แอบปลื้มพี่แดนอยากให้คนแต่งให้พี่แดนออกเยอะๆ แต่ก็ชอบพี่ตุลย์นะรีบๆทำคะแนนหน่อยพี่
-
คุณเปรมกะลองไปถามคุณเคียงแดนดูสิคะ สนใจไหม อิอิ
//////////////////////////
พี่ตุลย์เก่งที่สุดเลยไม่ทำไรน้องเสือด้วย ฮิฮิ
-
ชอบเคียงแดนอ่า .. :-[
-
เอาพี่แดนไปดูแลคุรเปรมเถอะ อิอิ
เหมาะสมๆๆ
-
นั่งรอปริศนาระหว่างพ่อกับเสือ
แต่ตอนนี้ยังเชียร์พี่ตุลย์กับเสือต่อไป ถนอมๆ น้องนานๆนะคะพี่ตุลย์
-
ขำพี่ตุลย์อะ
-
ให้ตายเถอะสับสนๆ จะเชียร์ใครดีนะ
เลือกไม่ถูก เอามามันทั้งคู่เค้ายอม เสือไม่ต้อง แรดเอง555
-
ไม่เอาาาาาา เชียร์ตุลย์
-
มาแล้ววววววว
ว่าแต่พี่ตุลย์นี่น่าสงสารจังนะคะ :laugh:
-
พี่ตุลย์กว่าจะได้กินทั้งตัวคงอีกนาน อาศัยแทะไปเรื่อยๆก่อนเนอะ ฮิๆๆ
อยากจะบอกว่าถ้าไม่มีพี่แดนคงไม่เห็นตุลย์ไปไม่ถูกขนาดนี้
ฟินนน
-
สงสารตุลย์จังเลย
แต่แอบเชียร์พี่เคียงแดน หมอแดนน่ารักดี
โอ๊ะ ให้หมอแดนคู่เมษาก็ดีนะ จิ้นไปไกล
-
ดีใจมากกกก :sad4: ในที่สุดคนเขียนก็มาต่อออออ
พี่แดนเท่ง่าาาาา :impress2: แบบว่ายอมหลีกทางให้ อ๊ายยยยย :o8:
จะรอวันที่เสือเสร็จพี่ตุลย์เน้อออ :z1:
-
กะกะกรี๊ดดดดดด :impress3:
-
มีความรู้สึกว่าชอบพี่แดนอ่ะ 555555
พี่เท่มากกกกกกกก o13
-
เสือตุลย์แล้ว
จะมีเคียงเปรมหรือป่าวค่ะ คนแต่ง :z1:
-
คนเขียนประกาศชัดเจนแล้วใช่ไหมคะว่าพี่ตุลย์คู่กับพี่เสือแน่แล้ว โหย ขนาดนี้ดูไม่ออกก็บ้าแล้วเนอะ :laugh:
น้องเมษหายเข้ากลีบเมฆไปเลย เค้าชอบน้องเมษนะ งุ้งงิ้ง ง้องแง้ง น่ารักดี ไม่รำคาญค่ะ
พี่หมอแดนเป็นคนดีจริงๆเลยนะ ไอยากจะเชื่อเลยว่าจะมีอดีตอย่างนั้น :z1:
-
เสือเด็กอ่า...
เหมือนไม่โตซะที
ตุลลลล ทำคะแนนหน่อยยยย 5555
:pig4:
-
พี่ตุลย์ หมอแดนคะพระเอกกันไปป่าวค o22
หมอคนดีมว๊ากก ตอนแรกแอบไม่ไว้ใจหมอ พอหลังมา เฮ้ยหมอคนดีไปแล้ว!!
พี่ตุลย์สู้ๆ เสือน่ากินใช่ม๊า :impress2: อดเปรี้ยวไว้กินหวานนะคะ ฮี่ๆ :oo1:
-
สงสารพี่ตุลย์จริงๆอุตส่าห์ดูแลอย่างดีแแต่เสือยังละเมอเรียกชื่อคนอื่น แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็สงสารเปรมเหมือนกันหาแฟนไม่ได้เพราะดันมาเป็นเพื่อนกับพี่ตุลย์ซะงั้น ๕๕๕
ถ้าเสือยังเมินพี่ตุลย์อยู่อย่างนี้นะ เราจะปันใจไปเชียร์ตุลย์เปรมแล้วนะ ไหนๆเปรมก็โดนเข้าใจผิดมาตลอดอยู่แล้ว ๕๕๕๕ :laugh:
-
หมอเหมือนพี่ชายที่แสนดี
//ชักดิ้นชักงอหนูจะเอาๆๆๆๆ
-
โอ๊ะโอ. . . นี่พี่แดนใจดีขนาดเป็นพ่อสื่อให้กลายๆเลยเหรอเนี่ย
-
นั่งเฝ้าหน้าจอคอมฯ :impress3: รอตลอดเวลาอยู่ๆพ่อเอาบิลค่าไฟมาให้ดู จ๊ากกก o22
ฉะนั้นรีบมาต่อเถอะค้าบบบ
-
ฮือออออ :sad4: รอพี่ตุลย์กะพี่เสือนานแล้วน้าาาา :o12:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:แล้วเสือจะเลือกฬครอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รอ เสือปรับตัว จะได้รู้สักทีว่ามีคนรักเสือมากแค่ไหน
-
ในวันนี้ผมนั่งอยู่หน้ากระจก :m15: มองไปมองมาที่หน้ากระจก เฮ้ย! หน้าเหี่ยวเฉยเลยอ่ะ o22
-
ชอบจัง
เคียงแดน โอ๊ย คุณหมอขา อยู่โรงบาลไหน
จะมีเคียงแดนเปรมไหม 55555
พี่ตุลย์น้องเสือก็น่าร้ากกกกกกกกก ตุลย์หึงอะเด้ หึงอะเด้
เสือเมาแล้วคงอ้อแอ้น่าดู
รออ่านต่อ อิอิ
-
เข้ามาดูว่าเพื่อมาสักนิด ปรากฎว่าไม่มา :sad4: เลยนั่งอ่านเมนท์ เจออันนึงโดนใจมากก
พี่ ellete (ถูกไหม) แต่งน้องเปรม กะ พี่แดน ได้ไหมมม :impress2:
-
ตามอ่านทันแล้วววววววเย้เย~
อยากจะบอกกับคนแต่งว่าตอนต้นเรื่องคนแต่งทำเราเสียหลัก TTT^TT!!
นึกว่าจะเป็นคู่เมษากับเสือซะอีก เชียร์น้องเมษเต็มที่แล้วด้วยประเด็น-..-
ตอนนั้นนึกภาพน้องเมษเป็นเด็กหนุ่มวัยขบเผาะหน้าตาน่ารัก ส่วนพี่เสือก็เป็นหนุ่มสถาปนิกตัวสูงไหล่กว้างตาคล้ำหน้าดุ(แต่หล่อ)
พอมารู้ว่าเป็นคู่ตุลเสือแทนนี่ถึงกับเงิบ...ต้องตั้งสติใหม่
ทีแรกเกือบจะเลิกอ่านแล้วเพราะว่านึกภาพไม่ออก มันขัดกับความคิดในตอนนั้นมาก-.-
โชคดีได้หนุ่มๆซูจูมาช่วยไว้ เราจินตนาการภาพเมษเป็นซองมิน เสือเป็นฮีชอล พี่ตุลเป็นซีวอน(ถ้าไม่รู้จักก็ขอโทษฮับ_/|\_)
ซึ่งมันช่วยได้เยอะ แฮ่~ เลยอ่านมาเรื่อยๆ จากที่เคยเชียร์เมษตอนนี้กลายเป็นรำคาญได้ไงไม่รู้...เลิกยุ่งกับพี่เสือได้แล้วย่ะะ! 555555
ชอบบุคลิกเสือมากเลยค่ะคนแต่ง^^
เนื้อหาก็น่าติดตามทั้งเรื่องของเสือกับพี่ตุลล์และ ความสัมพันธ์ระหว่างเสือกับพ่อ
แล้วก็หมอแดนนนนนนนนน รักเลยอ่ะ จุ้บ ๆ~555555555555
แต่ทำไมหมอยอมถอยง่ายจังงงง คิดว่าพอได้เจอกันแล้วหมอจะสู้สุดใจซะอีก
แต่ก็เอาเถอะ ลำพังไม่มีหมอแดนพี่ตุลล์ก็ดูลำบากมากละ ถ้ามีหมอแดนเข้ามาอีกคงน่าสงสาร-..-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ สนุกมาก รีบๆมาอัพนะตัว สู้ๆ เป็นกำลังใจให้น้าาาา^___^
ปล.1 ถ้าตอนแรกเราตัดสินใจเลิกอ่านเรื่องนี้เราคงเสียใจมากกก!
ปล.2 เรายังแอบงงๆว่าน้องเมษนี่เค้าคิดยังไงกับพี่เสือกันแน่-.-
ปล.3 คำผิดเยอะเตง แก้ให้หน่อยน้า T^T
-
รอตุลกินเสือ อิอิ
เปรมก็ไปเป็นพระเอกเรื่องหน้าเลยจิ
-
~~รู้ทั้งรู้ว่ายังไม่อัพ~~ แต่ไม่รู้ทำไมมม มันก็อยากรออ่านนนนและเมนท์สม่ำเสมออออ~~~~~ :monkeysad:
-
มาได้แล้ววววว :z3:
-
ได้โปรดอัพที :m15:
-
Brothers
Chapter 12 – Camouflage
แสงแดดส่องเข้ามาในห้อง เสือพลิกตัวหนีอย่างรำคาญใจ ใครหนอเป็นคนจัดห้องนี้กันนะ ถึงได้ทำลายความสุขในการนอนของเขาแบบนี้ ชายหนุ่มมุ่นคิ้ว นึกอารมณ์เสียไม่น้อย ห้องนอนของเขาไม่ได้มีแสงแดดจ้าส่องมาจนเกือบไหม้เกรียมแบบนี้
“นอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน” ตุลากระชากม่านหน้าต่างเปิด ทั้งที่ทุกครั้งมันปิดมาตลอด เรียกได้ว่านานๆที เขาจะเปิดมันออก
เมื่อคืน นอกจากปวดหลังแล้ว เขายังนอนไม่หลับอีกต่างหาก โซฟาที่คิดว่าดีที่สุดกลับให้ความรู้สึกย่ำแย่เสียจนทนไม่ไหว อยากเอามันไปทิ้งเสียเดี๋ยวนี้ หากไม่ติดที่ว่าเขาซื้อมาในราคาหลายหมื่นบาท
“ตื่นได้แล้วเสือ คุณต้องกลับบ้าน”
ชายร่างผอมพลิกกายไปมาอย่างอึดอัด เขากระพริบตาถี่ๆแล้วหยี่ลงเมื่อดวงตาต้องแสงสว่างจ้า “ปวดหัว”
ตุลย์ขมวดคิ้ว จะไม่ให้ปวดได้อย่างไรในเมื่อเจ้าตัวเล่นออกดื่มเหล้ามา ก่อนคุณหมอหน้าหล่อจะขับรถมาส่ง มันน่าโมโหน้อยที่ไหน กับคนที่เพิ่งพบเจอกันในรอบสิบปี..อยู่ๆก็ไปเที่ยวด้วยกัน สร้างความเป็นห่วงให้คนอื่น ไม่คิดถึงใจเขาบ้างหรืออย่างไร
“ลุกขึ้นมา ไปอาบน้ำซะ”
เสือหยัดกายลุกขึ้น สัมผัสถึงความไม่พอใจในน้ำเสียง เมื่อคืนเขาทำผิดอะไรหรือเปล่า “ผมมาอยู่ที่ได้ยังไง”
“หมอมาส่ง” ตุลย์ตอบเสียงห้วน ก่อนดึงไปเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้น
“แล้วพี่แดนไปไหน”
หนุ่มนักเรียนนอก กระชากประตูตู้เสื้อผ้า ระบายความหงุดหงิดที่ดูจะหาทางออกไม่ได้ ก็ดูเอาสิ..ตื่นมาถามหาคุณหมอเคียงแดน คนที่มาส่งเจ้าตัวให้เขาดูแลก่อนกลับไปทำงาน เหมือนตัวเองไร้ภาระอย่างนั้นแหละ ตุลาเข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นหมอ..เข้าใจดี แต่ไม่เข้าใจเสือนี่สิ
นี่มันห้องนอนของเขานะ!
“ทำงาน”
เสือไม่ตอแยต่อ เขาลุกขึ้น รู้สึกเหมือนตัวโล่งๆก่อนก้มลงมองสภาพตัวเอง ชุดใหม่หมดทั้งตัว ไม่อยากนึกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง “ผม..”
“คุณแพ้แอลกอฮอล์ วันหลังอย่าดื่มอีกล่ะ” สุดท้ายแล้วตุลาก็ทำใจโกรธเจ้าของใบหน้าเนียนไม่ได้ ให้ตายเถอะ..เขาใจอ่อนเกินไปหรือเปล่า
“อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้ที่บ้านเป็นห่วงคุณจะแย่แล้ว”
ตุลาโยนผ้าเช็ดใส่เสือก่อนเดินหน้าตึงออกจากห้อง ความรู้สึกของเขามันช่างปั่นป่วนเสียเหลือเกิน..
เจ้าของห้องขับรถมาส่งเสือ แถมให้ยืมเสื้อผ้าอีกต่างหาก แม้เสือจะมีมารยาทพูด ‘ขอบคุณ’ ด้วยน้ำเสียงเบาหวิวก็ตาม ตุลาก็ยังรู้สึกว่ามันไม่พออยู่ดี
ไม่ต้องบอกว่าเด็กเมษาทำอะไรอยู่ในตอนนี้
ตุลาจอดรถหน้าบ้านของคุณลุง เห็นเมษนั่งหงอยอยู่ รู้หรอกว่ารอพี่เสือ เขาหันมองคนข้างกาย..เจ้าตัวกำลังถอดเข็มขัดช้าๆตามนิสัยตัวเอง ก็ไม่เห็นมีอะไรดีสักอย่าง ทำไมนะทำไม..แต่ละคนถึงได้ติดใจนัก
ร่างเล็กของเด็กหนุ่มนั่งหน้าบ้านกับปุ้มปุ้ย วันนี้เจ้าของมันอารมณ์ไม่ค่อยดี ปุ้มปุ้ยเลยรู้สึกหดหู่ไปด้วย
“ปุ้มปุ้ย เมื่อวานพี่เสือไม่กลับบ้าน”
มันร้องตอบหงิงๆก่อนฟุบลงตาเดิม ถ้าเป็นไปได้ เมษาคงทำตามมันแล้ว แต่เขายังเป็นคนอยู่นะ ไม่บ้าทำตามสุนัขแสนรักแบบนั้นหรอก
เมษาเบ้หน้าไปมาอย่างเบื่อหน่าย พี่เสือ..พี่เสือเคยสนใจความรู้สึกของเมษบ้างหรือเปล่า แน่นอนว่าเมษชอบพี่เสือ เพราะอีกฝ่ายเป็นไอดอลของตัวเอง เมษอยากเป็นแบบพี่เสือ..อยากเป็นครอบครัวเดียวกับพี่เสือ
เจ้าชายน้อยเล่นหงุงหงิงกับปุ้มปุ้ย หวังเพียงว่ามันจะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
“เมษ” ตุลาเรียกน้อง อีกฝ่ายเงยหน้ามองก่อนก้มหน้าลงตามเดิม
“พี่ตุลย์มาทำไม”
แหนะ! ไอ้เด็กบ้า ตุลากัดฟันกรอด เขายังเป็นพี่ชายของเมษาจริงๆใช่ไหม นี่เราเกิดจากท้องเดียวกันหรือคนละท้องกันแน่ เจ้าเด็กบ้านี่ถึงได้เห็นเขาเป็นหัวหลักหัวตอ ตรงข้ามกับเสือ..เจ้าตัวของเหมือนพระเจ้าของเมษา
“มาหาเด็กบ้า”
“เมษไม่ได้บ้านะ เมษเป็นเด็กดีต่างหาก” เมษาเถียง แต่ยังนั่งเบื่อกับปุ้มปุ้ยอยู่
“เห็นคุยกับหมา นึกว่าเพี้ยนจนบ้าไปแล้ว”
“พี่ตุลย์” ร่างเล็กถูกแหย่เข้าให้ก็แหวกลับทันที่ เมษาไม่ค่อยมีอารมณ์เล่นด้วยเท่าไหร่ ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นพี่เสือยืนด้านหลังของตุลาแล้ว “พี่เสือ!”
ร่างเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กผ่านหน้าตุลาไปหน้าตาเฉย ก่อนเข้าไปกอดแขนพี่เสือไว้ วันนี้พี่เสือดูโทรมๆไปนะ “พี่เสือ เมษเป็นห่วง ทำไมพี่เสือไม่กลับบ้าน เมษนอนไม่หลับเลย”
ตุลาเบ้ปากหนี นี่มันน้องเขาหรือน้องเสือกันแน่ ตุลย์สนใจเจ้าเด็กบ้านี่ก็เสือแน่นอน เขาหานั่นหานี่มาให้น้องทุกอย่าง แต่ดูมันทำกับเขาสิ!
“หน้าบานเชียวนะ”
“ก็เมษดีใจนี่นา พี่เสือกลับบ้านมาแล้ว พ่อกำลังทำอาหารเที่ยงอยู่พอดีเลย” เมษาพาพี่ชายสุดที่รักเข้าบ้าน มุมปากของเสือยิ้มน้อยๆก่อนยอมเดินตามน้องแต่โดยดี ถือซะว่า..เป็นค่าตอบแทนที่อุตส่าห์นั่งทำหน้าหงอยก็แล้วกัน
ศักดิ์สิทธิ์ยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นลูกชายแสนรักนั่งทานข้าวร่วมโต๊ะแต่โดยดี หน้าตาของเสือแม้โทรมไปหน่อย แต่เขายินดีที่เห็นมุมปากยกยิ้มของลูกชาย
“พ่อ..เมษอยากกินอันนั้น อันนี้ แล้วก็อันโน่น” เด็กใกล้อวบเมษาชี้นั่นชี้นี่ ทั้งที่รู้อยู่ว่าพ่อทำรอพี่เสือ แต่เมษเห็นแล้วอดใจไม่ไหวจริงๆ
“เมษา ช้าๆหน่อย เราน่ะจะกลิ้งไปเรียนได้แล้ว อย่าลืมสิ ชุดนิสิตน่ะ..มันแพง อย่าให้แม่ต้องไปเพิ่มขนาดให้ลูกเลยนะ”
เมษายู่ปาก รู้สึกเสียใจนิดๆที่แม่ว่าเมษอ้วน แต่เมษก็ไม่ค่อยสนใจฟังเท่าไหร่ อ้วนได้ก็ลดได้เหมือนกัน “แม่อ่ะ เมษอยู่ในวัยกำลังโตนะ”
“กำลังโตหรืออดอยากกันแน่” ตุลาอดแขวะไม่ได้ เห็นเจ้าเมษาคุยจ้อไม่หยุด ไม่เหมือนตอนก่อนหน้าที่เขาเห็นเลย อยากกับซากอะไรก็ไม่รู้
หนุ่มนักเรียนนอกตักผัดผักให้เสือ เขาเห็นเจ้าตัวไม่ค่อยแตะของพวกนี้เท่าไหร่ ที่จริง..เรียกว่าไม่ค่อยได้ทานข้าวหรอก มิน่าล่ะ ผอมแห้งแรงน้อย ยกทีเหมือนยกกระสอบนุ่น “ลองทานนี่หน่อย คุณลุงทำอร่อยมาก”
เสือมองพ่อ พ่อยิ้มให้ลูกชายแล้วพยักหน้าให้ลองชิม เสือเขี่ยไปเขี่ยมาก่อนยอมตักเข้าปาก เขาไม่ค่อยชอบผัดผักเท่าไหร่ เพราะมันมีแต่ผัก เมื่อยังเด็กทานได้ไม่กี่อย่าง จะเลือกที่ตัวเองชอบมากกว่า และพ่อก็ไม่เคยบังคับลูกชายด้วย
อาหารมื้อนี้มีความสุขที่สุดก็ว่าได้ เมษาคุยไม่หยุดปากเรื่องเพื่อนใหม่ ส่วนเสือไม่ค่อยพูดอะไรได้แต่นั่งเงียบๆจนพ่ออดถามไม่ได้
“เสือ”
ลูกชายเงยหน้ามอง แต่ไม่พูดอะไร
“มีจดหมายมาหา..คอนโดที่ลูกสนใจน่ะ แล้วจะย้ายไปอยู่เมื่อไหร่ล่ะ”
เมษาหุบปากฉับ รู้สึกเหมือนในใจสั่นไหว พี่เสือจะหนีเมษไปอีกแล้ว
“อาทิตย์หน้า”
“ให้พ่อไปส่งไหม”
เสือเม้มปาก พ่อกำลังทำให้เสือไม่อยากออกไปอยู่ข้างนอก เสือเคยอยากได้รับความอ่อนโยนนี้ ทว่า..ตอนนี้ไม่แล้ว มันจะกลับมาทำลายเสือคนนี้อีกครั้ง
“ไม่ต้อง ผมไปเองได้”
“มีอะไร..บอกพ่อได้ พ่อไม่ห้ามถ้าเสือจะไป” ศักดิ์บอกลูกชาย เขาไม่ห้าม เพราะอยากให้เสือออกไปอยู่คนเดียวเอง เขาอยากให้ลูกรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยถ้าเสือจะออกไปแบบนี้ เสือออกจากอ้อมกอดของพ่อ..พ่อจะให้เสือได้รับบทเรียนนี้เอง
ตุลาพอจะเข้าใจ ว่าทำไมคุณลุงถึงปล่อยเสือไปง่ายๆ คนในบ้านก็ไม่ได้พูดอะไร เมษาเงียบไป นั่งเขี่ยข้าวไปมาด้วยความหมดสนุก ให้ตายเถอะ..พี่เสือใจร้ายเหลือเกิน
“เมษาอย่าทำหงอยแบบนั้นสิ คิดถึงพี่เสือเมื่อไหร่ค่อยไปเยี่ยม”
“ไปนอนด้วยได้ไหม”
หนุ่มนักเรียนนอกกัดฟัดกรอด..ได้คืบเอาศอก แค่นี้มันไม่พอหรือไงไอ้น้องชาย “มานอนห้องพี่สิ ห้องพี่ใหญ่จะตาย”
“ไม่เอา ห้องพี่ตุลย์ไม่มีพี่เสือ!” ว่าจบเมษาก็ยัดน่องไก่เข้าปาก เขาจะกิน กิน กิน เอาให้อ้วนไปเลย เอาให้ทับพี่เสือแบนราบกับพื้น จะได้ไม่หนีเมษไปไหนอีก!
เสือย้ายมาอยู่ข้างนอก พ่อก็รู้แต่ไม่ห้ามเพราะรู้ว่าลูกชายดื้อแค่ไหน เขาตัดสินใจซื้อคอนโดหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ หนึ่งห้องครัว ด้วยเงินของตัวเองทั้งหมด และพ่อก็เข้าใจว่าเสือต้องการอย่างนั้น ศักดิ์สิทธิ์ไม่ห้ามลูกชาย เพราะมีเหตุผลของตัวเอง
เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน เสือกลับมาด้วยด้วยสภาพเหมือนคนอดนอน ลูกชายบอกว่าปวดหัวและไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้ เขาเลยหันไปถามตุลาว่าเกิดอะไรขึ้น เสือดื่มแอลกอฮอล์แต่ไม่รู้ว่าหนักแค่ไหน ศักดิ์สิทธิ์พยายามเข้าใจว่าเสือโตแล้วไม่ใช่เสือน้อยในกรงทองของพ่ออีกต่อไป
“เมษาวันนี้จะไปไหนน่ะ” แม่เอ่ยปากถามลูกชายตัวแสบ เจ้าตัวใส่เสื้อสีชมพูดสดใสกับกางเกงขายาวตัวเก่ง เดินยิ้มออกมาหน้าแป้นแล้นเท่ากับกระทะที่บ้าน
“วันนี้เมษมีเฟิร์สเดทที่มหา’ลัย ไม่ไปไม่ได้ครับ” ร่างเล็กของเด็กหนุ่มวิ่งตื๋อไปอุ้มเจ้าปุ้มปุ้ย มันตัวหนักขึ้นเยอะพอๆกับเจ้าของเลย
“ล้างมือแล้วมาทานข้าวก่อนแล้วค่อยออกไป”
เมษาตื่นตาตื่นใจกับการไปมหา’ลัยเป็นครั้งแรก หลังจากสอบสัมภาษณ์เสร็จเขาก็รู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก
เด็กแสบเมษายัดทุกอย่างเข้าปากจนโดนแม่ตีหลายครั้ง ไม่ลืมแบ่งให้หมาเริ่มอ้วนอย่างปุ้มปุ้ยกิน แม่เห็นแล้วยังต้องส่ายหน้า เตือนแค่ไหนเมษาก็ไม่เคยฟัง รั้นจะทำมากกว่าเดิม
“เย็นนี้กลับกี่โมงจ้ะ”
“สี่โมงเย็นครับ”
หลังจากได้ข่าวว่าพี่เสือไม่กลับมาอยู่บ้านแล้ว เมษาก็หงอยๆบ้างแต่เขาก็พยายามเข้าใจว่าพี่เสืออึดอัดใจไม่น้อยเลยที่ได้อยู่ร่วมบ้านกับเมษ แต่พี่ตุลย์บอกกับเมษไว้ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น สักวันพี่เสือคงกลับมา
เมษหวังไว้อย่างนั้นถึงมันจะริบหรี่ก็เถอะ..
เสือหยิบตำราอาหารไทยมาพลิกไปพลิกมา เขาขมวดคิ้วเป็นปมด้วยอารมณ์เสียอย่างหนัก อะไรหนออะไร..ทำไมเข้าใจยากแบบนี้ เมื่อวันก่อนหลังจากกลับมาจากที่ทำงาน โดยมีคนขับรถหนุ่มดีกรีนักเรียนนอกมาส่งถึงที่ ขากลับเขาขอแวะซื้อของไว้ทำอาหารก่อน โชคดีหรือร้ายตั้งแต่หยิบจ่ายของก็โดนตุลาสวดยับ
“มันใช่อันนั้นที่ไหน นี่มันชีส แล้วนั่นก็เนย” ฝ่ามือสะอาดตีมือเสือดังเปรี้ยะๆ ก่อนอีกฝ่ายจะเริ่มสอนเขา สมองของเสือตอนนี้กลวงไปหมด คอยข้อมูลที่ตุลาป้อนมาอย่างเดียว
“แล้วจะทำให้ยุ่งยากทำไมนะ”
“ก็ใช้ทำอาหารคนละแบบนี่ครับ”
ตอนที่เสือเลือกซื้อน้ำยาล้างห้องน้ำก็ดันไปหยิบน้ำยาล้างจานมา แถมคิดจะเอาฟองน้ำล้างจานไปถูพื้นห้องน้ำอีกต่างหาก
“หยิบอะไร”
เสือหน้าจ๋อย หันมองคนร่วมทางด้วยแววตาหวั่นๆ “น้ำยาล้างห้องน้ำ”
ตุลาถอนหายใจเฮือก แล้วหยิบมันไปวางที่เดิม สีหน้าของตุลย์ตอนนี้คงรำคาญเสือเต็มทน “เอาน้ำยาล้างจานไปทำไม” หนุ่มนักเรียนนอกเหลือบมองฟองน้ำในกำมือ ก่อนคนตัวผอมจะซ่อนมันไว้ด้านหลัง “นั่นเอาไว้ล้างจานนะครับ” สุดท้ายแล้วเสือก็ต้องเอาไปเก็บ แล้วเดินตามตุลาต้อยๆอยู่ดี
“รำคาญเหรอ” เสือถาม ขณะมองแผ่นหลังชุ่มเหงื่อของตุลา
“เปล่า..ก็แค่สงสัยว่าทำไมเรื่องพวกนี้คุณถึงไม่รู้”
ร่างผอมเม้มปาก เขาไม่รู้ ไม่ได้หมายความว่าจะเรียนรู้ไม่ได้สักหน่อย เพราะตั้งแต่เล็กมามีพี่เลี้ยงคอยดูแล กระทั่งเมื่อไม่กี่ปีก่อนพ่อแต่งงานใหม่ หล่อนย้ายกลับไปทำงานที่ภูมิลำเนา จากที่ไม่ค่อยมีคนพูดด้วยแล้ว ยิ่งไปกันใหญ่เมื่อพี่เลี้ยงไม่อยู่
เสือนับประโยคที่พูดกับคนอื่นได้เลย..
“หลายคนก็ทำไม่เป็น ตอนนี้ผมเริ่มทำแล้วไง”
ตุลาจับน้ำเสียงแสดงความหงุดหงิดของเสือได้เป็นอย่างดี “รู้หรือเปล่าขัดห้องน้ำทำยังไง”
“รู้สิ เรื่องง่ายๆทำไมจะไม่รู้ ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลนะ”
-
“ดีแล้ว” ตุลย์มั่นใจว่าเสือไม่เคยขัดห้องน้ำ หรือล้างจาน เมษาเคยเล่าให้เขาฟังว่า ตอนพี่เสือล้าง จานแตกเป็นสิบใบ จนคุณแม่บอกว่าให้เลิกทำแล้วนั่งเฉยๆ ตอนนั้นเสือก็ไม่พูดอะไร แต่ผิดหวังนิดหน่อยเท่านั้นเอง
ก่อนกลับหนุ่มนักเรียนนอกไม่ลืมบอกว่าวันเสาร์จะมาหาเขา เสือไม่ได้ปฏิเสธ..เพราะรู้ว่าอย่างน้อยตุลาคงคงช่วยอะไรเขาได้บ้างล่ะ
ดวงตาคมเหลือบมองโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่าหน้าจอมันดับสนิทอยู่ตั้งแต่เช้าแล้ว ไร้เสียงเรียกเข้าจากทั้งพ่อและตุลย์ สร้างความหงุดหงิดใจให้เสือเล็กๆ เขาสะบัดความคิดงุ่นง่านนั้นก่อนตั้งหน้าตั้งตาดูหนังสือทำอาหารต่อไป ถึงแม้จะอ่านเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
ทำไมยังไม่มีใครโทรมาอีกนะ..
ห้องของเสือไม่ได้กว้างเท่าห้องแต่ตุลา แต่พออยู่ได้..เพราะมันถูกกว่ามากโข เสือต้องการเก็บเงินไว้ด้วย ชายหนุ่มปิดหนังสือทำอาหารแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น เขาซื้อหลายอย่างมาเก็บไว้แต่ไม่เคยทำอาหารเลย บางอย่างมันเน่าไปแล้ว ส่วนใหญ่เสือก็อาศัยแค่ไมโครเวฟเท่านั้น
หากอยู่กับพ่อ..เสือจะได้กินของโปรดในทุกมื้อ
เขาถอนหายใจ ลึกๆแล้วรู้สึกเสียดายวันเวลาเก่าๆไม่น้อย แต่เสือคิดว่าออกมาอยู่ข้างนอกคนเดียวจะดีกว่า เขาอึดอัด แม้พ่อจะดีกับเสือมากกว่าแต่ก่อนก็ตาม..ทว่าเสือยังไม่พร้อมเปิดใจรับ
เมื่อวานได้กินสปาเก็ตตี้ฝีมือนิคกี้แล้วติดใจอย่างบอกไม่ถูก ถึงไม่เคยทำอาหาร แต่พอแอบมองเพื่อนสนิททำก็คงพอทำได้ล่ะมั้ง..
ตุลาสะดุ้งตื่น เขาหันมองนาฬิกาบนฝาผนังแล้วเบิกตากว้าง ทั้งที่บอกกับเสือแล้วว่าจะไปหา ตอนนี้มันสายเหลือเกิน ใกล้เที่ยงแล้ว ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะหาอะไรลงท้องหรือยัง
ชายหนุ่มอาบน้ำเพียงสิบห้านาที ก็รีบออกจากคอนโดแล้ว เขาเป็นห่วงว่าเสือจะทำอะไรเละเทะอีก ดูอย่างตอนไปซื้อของสิ เขากลั้นขำไว้แทบตายเมื่อเห็นร่างผอมขมวดคิ้วซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับเดินอยู่ในเขาวงกต ทว่าหากแสดงออกไปมากกว่าก็กลัวเสือโกรธ ไม่ยอมพูดจากับเขาอีก
หนุ่มนักเรียนนอกกดโทรศัพท์หาคนในความคิดแต่อีกคนไม่รับสาย สงสัยงอนกันอีกแล้ว
เขากดกริ่งหน้าห้องสองสามครั้ง แต่ไร้วี่แววว่าเจ้าของจะออกมาต้อนรับ
“หรือลื่นล้มหัวฟาดพื้น” ตุลย์ขมวดคิ้ว เขาคิดสารพัดว่าเจ้าตัวจะขาดอากาศหายใจตายในห้องหรือเปล่า หรือว่าลื่นล้มไม่ได้สติ เป็นลมหัวกระแทกขอบโต๊ะ
หรือว่า..
ความคิดของตุลาโลดแล่นตามประสาคนช่างจินตนาการ เขากดกริ่งซ้ำก่อนประตูห้องจะเปิดออกแบบกระชากสุดแรง
“คุณ!”
ใบหน้าดำปี๋โผล่ออกมาจากกรอบประตู ริมฝีปากสีเรื่อเม้มตึงก่อนเจ้าของห้องจะหันหลังหนี ตุลากลั้นขำเต็มที่ เพราะกลัวคนบางคนโกรธเอา ชายหนุ่มเดินตามเข้ามาในห้อง เขาเห็นควันออกจากห้องครัวไม่น้อยเลยทีเดียว
“ทำอาหารอยู่เหรอ”
เสือไม่ตอบ เอาแต่ทำเสียงก๊องแก๊งๆกับตัวเอง ท่าทางเก้ๆกังๆทำเอาตุลย์อดเอ็นดูไม่ได้ “วันนี้จะทำเมนูอะไรล่ะ”
“ไม่รู้!”
ตุลย์เห็นแล้วนึกสงสาร เสือในกรงทองของพ่อไม่เคยหยิบจับอะไร พอมาทำเองดูยากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย
กลิ่นไหม้คละคลุ้งไปทั่ง เสือหน้าดำเทอะไรดำๆใส่จานกระเบื้อง ตุลามองอย่างไรก็นึกไม่ออกว่าที่เจ้าตัวทำมันเป็นอาหารชนิดไหน แต่ที่แน่ๆ..มันทานไม่ได้เลยต่างหาก “อื้อหือ..มันเรียกว่าก้อนถ่านหรือเปล่า” เขาแหย่เล็กๆ พอเรียกอารมณ์ขันได้
แต่คนบางคนไม่ขำด้วยน่ะสิ..
เสือเม้มปากแน่น เขาเทของดำๆลงถังขยะก่อนตวัดตามองคนแซวเล่น รู้หรอกว่าแกล้งแต่เสือไม่ชอบนี่ เขารู้ว่าตัวเองไม่ค่อยเข้าครัว อย่างว่าแหละ เบื่ออาหารจำพวกไข่กับอาหารแช่แข็งเต็มทน เลยอยากลองทำอะไรใหม่ๆดูบ้าง แต่ยิ่งทำยิ่งเละ สรุปง่ายๆคือแม้แต่หมายังไม่กินเลย
ด้วยอารมณ์โมโหหิวเป็นทุนเดิมอยู่ พอโดนตุลาแกล้งเสือยิ่งแต่อารมณ์เสียเข้าไปใหญ่ เขาทิ้งทุกอย่างไว้ในครัว ไม่เก็บ ไม่ล้างเศษซากสักนิด
“ฮึ!” ร่างผอมเดินไปยังห้องนั่งเล่น มันเล็กพออยู่ได้คนเดียวนั่นแหละ เขาหยิบรีโมท กดเปลี่ยนช่องไปมาเหมือนที่ทำเมื่อเช้า อะไรๆก็ดูน่าเบื่อไปหมด หนำซ้ำยิ่งมีตุลาเข้ามาอยู่ด้วยแล้ว เสือรู้สึกประหม่า ทำอะไรไม่ถูก เพราะเรื่องน่าอายเมื่อครู่นี้
“ไม่หิวเหรอ” หนุ่มนักเรียกนอกกลั้นขำเมื่อเห็นใบหน้าดำๆของเจ้าตัว
เสือไม่ตอบ แต่เม้มปากแทน ตุลาคิดว่านั่นคือ..สัญญาณบอกว่าเสือกำลังหิวอย่างแท้จริง
“ลองทำอาหารไหม”
คราวนี้เสือมุ่นคิ้ว ลองทำแล้วครัวเละแบบนั้น..เสือไม่อยากทำมันพังทั้งที่อยู่ได้ไม่กี่อาทิตย์หรอกนะ ชายหนุ่มไม่ตอบ เอาแต่คิดวนไปวนมา อยากทำน่ะอยากหรอกแต่ถ้าทำแล้วพัง สู้นั่งเฉยๆยังดีเสียกว่า
“ไปเก็บครัวก่อน”
“จะสอนทำหรือไง” เสือหันมาถาม ยิ่งใบหน้าเปื้อนคราบไหม้ใกล้ๆ ตุลายิ่งอยากหัวเราะเต็มทน
“อื้ม!”
หนุ่มนักเรียนนอกจูงมือร่างเล็กกว่าไปยังห้องครัว ทว่าอีกคนทำเหมือนจะสะบัดออก หากดวงตาสีเข้มไม่ตวัดมองมาก่อน “อย่าดื้อ”
“จะปิดทีวี”
“เอาสิ”
นับว่าเสือ ‘สอนง่าย’ พอควร กับการที่ต้องออกมาอยู่ข้างนอก ตุลาคิดว่าทักษะพวกนี้เสือควรจะมีติดตัวไว้บ้าง
“เก็บของพวกนี้ไปล้างก่อนแล้วค่อยทำอาหารเที่ยง”
“แต่ผมหิว ตอนนี้ไม่มีแรง” เสือบอก ก็จริงนะ..เสือรู้สึกหิวตั้งแต่เช้า พอจะทำก็ดันทำเสียทั้งหมด อาหารที่ได้ก็ทานไม่ได้ อย่าว่าแต่ดมเลย..เสือยังไม่กล้าทำ
“ออกมาอยู่คนเดียวคุณต้องอดทนหน่อยนะ”
เสือไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำสิ่งที่ตุลบอก แน่นอนว่าตุลาไม่ช่วยทำสักนิด เขายืนมองร่างผอมสวมถุงมือยางก่อนลงมือเก็บหม้อ จาน ทุกอย่างที่เละเทะไปหมดในห้องครัว
“ไม่ต้องใส่น้ำยาล้างจานขนาดนั้นก็ได้”
“เดี๋ยวไม่สะอาด”
ตุลาถอนหายใจ “แล้วเวลาซักผ้าล่ะ”
“ก็ใส่พอประมาณ”
เขาเดาได้เลยว่า ‘พอประมาณ’ ของเสือ ไม่ครึ่งถุงก็คงสามในสี่ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘เดี๋ยวไม่สะอาด’ หากคุณลุงรู้ว่าลูกชายแสนรักลำบากขนาดนี้ คนที่ลำบากยิ่งกว่าเป็นคุณลุงแน่นอน อีกฝ่ายคงไม่ทนอยู่เฉย ปล่อยให้นกปีกอ่อนออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้แน่นอน เผลอๆขับรถออกมาทำอาหารให้ พ่วงด้วยซักผ้าและงานบ้านทุกชนิด
นี่แหละนะ..
เสือทำงานไม่บ่น แต่ขมวดคิ้วบ่อยครั้ง แม้อากาศในห้องจะเย็นแต่หยดเหงื่อกลับไหลลงมาไม่หยุดหย่อน เขาปาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนฟองเลอะผมไปหมด
“เสร็จหรือยัง”
“ยัง ก็มันเยอะนี่..จะให้ทำยังไงเล่า”
ตอนนี้ตุลาพูดได้เลยว่าอีกฝ่ายเหมือนลูกเสือตกโคลนยังไงไม่รู้ เขาอมยิ้ม ได้แต่ยืนมอง ไม่ยอมยื่นมือเข้าไปช่วยสักที กระทั่งเสือทำทุกอย่างเสร็จหมดด้วย..ตัวเอง
“ผมขอโทษที่มาหาคุณช้า”
“ไม่เป็นไร” เสืออยากตอบเหลือเกินว่าเขาไม่ได้รอตุลาสักนิด แต่นั่นไม่ใช่ความจริงสักหน่อย ชายหนุ่มถอดถุงมือยางออก เขาโยนมันในอ่านล้างจาน ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับคนที่นั่งเฉยๆไม่ยอมช่วย
หงุดหงิดไม่น้อยเลยจริงๆ ทำไมไม่มาช่วยเขาล้างก็ไม่รู้..
“คุณตั้งใจจะทำอะไรทาน”
เสือเม้มปาก เขาควรตอบหรือว่าทำเงียบต่อไปดี แต่ทว่าสุดท้ายเสือก็ตอบจนได้ “สปาเก็ตตี้”
“อ้อ ไปเห็นจากไหนล่ะ”
“นิคกี้”
โชคดีที่ไม่ใช่ ‘คุณหมอเคียงแดนของเสือ’ ตุลายิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด แม้ว่าไม่ได้พบหน้าคุณหมอหน้าหล่อมานานแล้ว แต่กับเสือ..ไม่แน่ว่าอีกฝ่ายอาจจะนัดเจอกันทุกอาทิตย์ก็ได้ ชายหนุ่มสะบัดความคิดนั้นออก ก่อนเดินดุ่มๆไปหาเสือ
“ต้มเส้นก่อน ไม่ใช่เอาไปผัด”
เสือไม่อยากเถียงหรอกว่าเขาน่ะเอาเส้นไปผัดกับน้ำมันเลย..เห็นนิคกี้ทำแล้วดูน่าทาน สีสันสวยเชียว พอมาทำเอง คนละเรื่องเลย เห็นทีเสือคงต้องบอกลาครัวชนิดลาขาด
ตุลายืนมองเฉยๆ เขาสั่งซ้าย เสือไปทางขวา สั่งไปข้างหน้า เสือถอยหลัง ไม่รู้เพราะอีกฝ่ายไม่รู้จริงหรือเพราะแกล้งกวนประสาทกันแน่ หนุ่มนักเรียนนอกถอนหายใจ กลั้นอารมณ์ขุ่นมัวที่เริ่มปะทุเพราะลูกศิษย์ตัวดี
“หั่นหอมเสร็จหรือยัง”
เสือสูดน้ำมูก “ยังไม่เสร็จ”
“หั่นยังไงของคุณ นี่มันนานเกินไปแล้วนะ”
ร่างสูงเดินเข้าไปหาระยะประชิด แผ่นหลังของเสือบอบบางเสียจนพร้อมสลายได้ทุกเมื่อ เขาเผลอมอง..ก่อนก้มลงดูฝีมือการหั่นหัวหอมของเสือน้อยในกรงทอง อืม..มันคงจะทานได้หรอกนะ แต่ละชิ้นหนาบางไม่เท่ากัน หนำซ้ำดูเหมือนจะใหญ่เกินไปอีกด้วย
“มันใหญ่ไป”
“มันหั่นยาก” เสือเถียง อยากรีบทำให้เสร็จเพราะแสบตาไปหมดแล้ว
ตุลย์ลอบมองหยดน้ำข้างหางตา เขาค่อยๆโอบเอวผอมบางจากด้านหลัง ก่อนจับมือตรงหน้าของเสือ ค่อยๆหั่นหอมทีละนิดๆ แทนที่จะมองสิ่งตรงหน้า..แก้มขาวๆนี่กลับดึงดูดมากกว่า ตุลาหั่นเชื่องช้า สายตาหลุบมองใบหน้าคนในความคิด ขนตา สันจมูก ริมฝีปากสีเรื่อที่ชอบเม้มบ่อยๆ
เหมือนเขาจะเป็นลมเสียให้ได้!
“ลองทำดูไหม”
เสือพยักหน้า เขาหยิบมามาหั่นหัวหอมด้วยตัวเอง มันแสบตามาก แต่ไม่เท่าไหร่แล้ว “แบบนี้ใช่ไหม”
“อืม” ตุลาข่มจิตข่มใจ เขาสูดลมหายใจเข้าออกหลายครั้ง..พยายามปกปิดความรู้สึกเร้นลับนี้ มันไม่เคยเกิดกับใคร แต่มันเกิดขึ้นกับเขาเพราะเสือ..
ชีวิตเขามีผู้หญิงมาให้เลือกมากมาย..แต่ความรู้สึกไม่เคยรุนแรงเท่านี้มาก่อน
“เสือ” ร่างผอมหันมอง..หยดน้ำตาไหลอาบแก้มขาว ตุลย์ยกมือปาดมันออกอย่างแผ่วเบาก่อนประคองใบหน้าเจ้าตัวในอุ้งมือ
“เสือ..คุณกำลังทำอะไรกับผมกันแน่”
ร่างผอมยืนนิ่ง เขากำมีดแน่น..เมื่อใบหน้าหล่อเหลานั่นโน้มมาใกล้ เสือเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เขาไม่ขยับไปไหน ได้แต่ปล่อยให้ใครบางคนประทับริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง ปลายลิ้นแตะริมฝีปากสีเรื่อแผ่วเบาก่อนสอดลึกเข้ามา เสือหอบหายใจ ในหัวว่างเปล่าไปหมด
เสือรู้สึกใกล้จะเป็นลม เขาปล่อยมีด ปล่อยทุกอย่างในร่างกาย ปล่อยสติ..รับรู้เพียงรสจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ กับพี่แดน..เสือว่ามันยังไม่ลึกซึ้งขนาดนี้
“บอกผมที..คุณเล่นอะไรกับผม”
ตุลาถอนริมฝีปากออก เขาสบตาเสือ เจ้าตัวนิ่งงัน ไม่โต้ตอบอะไร ปากช้ำบวมเจ่อ ใบหน้าแดงเรื่อ..นัยน์ตาหวานเยิ้มยิ่งกว่าอะไร เขาบอกตรงๆ..อดใจไม่ไหวจริงๆ
หนุ่มนักเรียนนอกทำตามใจตัวเองอีกครั้ง เขาประคองเอวผอมแนบกาย เมื่อเสือไม่ต่อต้าน..ก็แสดงว่าเสือยอมรับความรู้สึกลึกๆของเขาแล้ว
สาบานได้เลยว่า..อีกไม่นานผู้ชายคนนี้จะเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ
เปรมนั่งรอคุณหมอตั้งแต่แปดโมง เขาปวดท้องด้วยอาการไม่ทราบสาเหตุ มันปวดไม่มากหรอก แต่มันน่ารำคาญไม่น้อยเลย คนแล้วคนเล่าผ่านไป ทั้งที่เขามาก่อน เหตุผลหนึ่งที่ไม่ยอมไปโรงพยาบาลเอกชนเพราะความงกของเขานั่นแหละ
“เมื่อไหร่จะถึงทีกูสักทีวะ รอนานชาติเศษล่ะ”
นางพยาบาลคนหนึ่งเดินยิ้มมาหาเขา เขายิ้มตอบ ทว่าสิ่งที่ได้ยินกลับทำให้เปรมหุบยิ้มทันที “ให้น้องคนนี้ก่อนนะคะ น้องเขาปวดท้องมาก”
เปรมจำใจพยักหน้า เขาหันมองเด็กชายคนนั้น มันกุมท้องไว้ หากมองมาหาเขาแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ นี่มันปวดมากเลยหรือไงวะ! เขาค่อนในใจ มองห้องตรวจอย่างนึกอารมณ์เสีย ขอให้ได้เด็กบ้านั่นไส้ติ่งแตกเถอะ
ชายหนุ่มรอคิวแล้วรอคิวเล่า เขาเหลือบมองนาฬิกาเป็นระยะ เมื่อใกล้ถึงเที่ยงแล้ว..แต่อาหารเช้าดูย่อยเร็วเหลือเกิน “นี่ถ้าไม่ใช่เพราะถูกกว่ากูจะไปโรงบาลอื่นเดี๋ยวนี้แหละ” เขาบ่นพึมพำ แม้พยาบาลสาวสวยจะยิ้มให้มาเป็นระยะ แต่ตอนนี้เปรมไม่มีอารมณ์ยิ้มตอบหล่อนนักหรอก
กว่าจะถึงคิวเขา เปรมอารมณ์เสียไปหลายรอบ เขาเดินเข้ามาในห้องตรวจ หากคนที่เขาพบกลับเป็นคุณหมอเคียงแดนสุดหล่อ..โลกมันช่างกลมอะไรเช่นนี้
คุณหมอหนุ่มยิ้มให้เขา ก่อนเอ่ยถามคำถามทั่วไป ปกติแล้วเขาอารมณ์ดีไม่น้อย..แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ทุกอย่างดูน่าเบื่อไปหมด แถมเขายังอารมณ์เสียสุดๆ
“เดี๋ยวต้องตรวจเลือดกับตรวจปัสสาวะนะครับ”
จะมีใครรู้หรือเล่าว่าเปรมกลัวเข็มฉีดยาแค่ไหน..
“แต่..คุณหมอ”
เคียงแดนหันมายิ้มบางๆ..ทำเอาเปรมไม่กล้าพูดต่อเลย คนหน้าตาดีมันเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าวะ!
ปล. เค้าขอโทษ หายไปนานสามร้อยชาติ (เยอะไปป่ะแก)
กิกิ เค้ากลับมาอัพล่ะ งานเค้าเยอะเหลือเกิน หยุดแท้ๆทำไมต้องให้งานด้วยยย
อยากพักอ่ะ เหนื่อยยยย อยากแต่งนิยายอ่ะ กิกิ เค้ามาอัพต่อล่ะ ขอบคุณที่ทวงนะ
แหะๆ แอบรู้สึกผิด อย่าทวงบ่อย เค้าใจไม่ดี :m15:
มีอะไรมาฝากล่ะ กิกิ
หนุ่มตุลย์ : ภาพลักษณ์ภายนอกอาจจะดูสุขุม เยือกเย็น อ่อนโยน แต่แทบไม่น่าเชื่อว่า หนุ่มราศีนี้จะมี
ความดุดัน อารมณ์ร้อนแอบแฝงอยู่ในท่าทีสงบเย็น เป็นคนที่ชอบหาเรื่องชวนทะเลาะบ่อยครั้ง คนอื่นๆ ที่
อยู่รายรอบตัวเขาอาจมองว่า เขาเป็นคนเข้ากับคนง่าย ยิ้มง่าย นั่นแสดงว่าคุณยังไม่เห็นอีกด้านหนึ่ง
ของเขา ช่วงเวลาที่เขาอารมณ์ไม่ดี เขาจะเหมือนพายุร้ายดีๆ นี่เอง
กิกิ หาจากฟอร์เวิร์ดเมลล์มา แอวร๊ยๆๆ สเป็คเค้าเลยยย กิกิ
เค้าอยากเมาท์เยอะๆนะแต่เมื่อยเหลือเกิน
ที่หายไปนานที่ไม่ได้ไปไหนนะ แต่เค้าปั่นงานนนเฉยๆ แล้วเค้าก็แต่งพี่ตุลย์ไปด้วย
ฮือๆ เค้าลองอ่านล่ะ ทำไมมันสั้นๆเนอะ ครั้งหน้าเอายาวกว่านี้แต่หายนานกว่านี้แล้วกัน กร๊ากๆ
ไม่ได้ตั้งใจหายนะเออ ขอบคุณที่ทวงอีกครั้ง กร๊ากๆ
จะทวงไรก็ไปทวงพี่ตุลย์เองล่ะกัน เค้ามีหน้าที่เขียน :laugh:
อย่าลืมจิ้มแฟนเพจเก๊านะคะะะะ :angry2:
ฝากแฟนเพจดีกว่าเนอะๆ
Facebook: http://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (http://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
Twitter: www.twitter.com/bluebubblebells (http://www.twitter.com/bluebubblebells)
-
น้ำลายฟูมปากที่เห็นเรื่องนี้อัพกับสิ่งที่ทำให้กริ๊ดดังๆคือ
น้องเสือทำไมน่ารักขนาดนี้ ขนาดป้ายังอยากขย่ำหนูเลย
แอร๊ยยยยยย ยอมให้จูบไม่มีต่อต้านเลยนะลูก
เห็นพัฒนาการของเสือแล้วดีใจ แล้วก็คิดคนเขียนมากมาย
-
เสือทำตัวน่ารักอีกแล้วววววว พี่ตุลย์ตบะแตกรึยัง o18
ป.ล.พี่แดน เปรม ?
-
เสือน่ารักโฮกกกกกกกกกกก
ตอนท้ายแอบสงสัย รึจะพี่หมอแดนกะเปรม???
น่าจะไปกันได้อยู่นะ อวยคู่นี้ด้วย :laugh:
-
เอ๊ะ พี่เคียงแดนกับเปรมหรือป่าวอ่ะ? กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แหม เสือน่าสงสารจังเลย ทำไรก็ไม่เป็นซักอย่าง 555+
แถมมีการหวั่นไหวอีก กรี๊ดตอนนี้มาก ไม่ค่อยดราม่า ชอบๆ
-
อยากเอาหัวตบกับฝาบ้านสีกที :z3: แล้วตะโกนว่า อัพแล้วโว้ยยยย
ได้อ่านแล้วววว ดีใจจังเลยยย :sad4: รอแดน กะ เปรม ครับ
ส่วนคู่หลักเนี่ยอย่างกับข่าวใหม่ปลามัน (ถูก น่ารักสุโค้ยย o13)
จะรอต่อปายยย :bye2:
-
ทำไมเสือทำตัวน่ารักแบบนี้ :impress2:
ไม่ไหวๆ หลงงงงงงงงงงงงง :man1:
ขอขโมยเอาไปกกที่บ้านได้ป่ะคนเขียน :oni1:
-
มาต่อเร็วๆเน้อออ :bye2:
-
แอร๊ยยยยย อิพี่ตุลย์รู้สึกตัวแล้ว กรี๊ดดด จูบน้องอีกแล้ว
ลุยเลยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2: :z2:
ส่วนอีกคู่เริ่มแล้วซิหนะ :o8:
-
โอ้เย พี่ตุลย์จูบพี่เสือแล้ว
-
0/ เสือจะโดนขย้ำ อ๊ายยย
-
เสือออออออออออออออออออออออออ กลับไปอยู่บ้านเท้อออออออออออ
ไม่ก็ย้ายไปอยู่กะพี่ตุลย์เลยยยยยยยยยย อิอิ
-
ตุลย์จับเสือกินเลย
-
:L2: :L2: :L2: :L2:รออออออออออออออจ้า
-
เปรมคู่กับพี่หมอสินะ
เสือน่ารักอ่ะ พี่ตุลย์จะอดใจไหวเหรอเนี่ย
-
นอกจากจะฟินกะคู่เสือ
ยังมีนายเปรมโผล่มาแย่งซีนเล็กน้อย ><
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ ถึงจะหงุดหงิด(แบบเดียวกับที่ตุลย์รู้สึก)ที่เสือดื้อมากขนาดนี้ :เฮ้อ:
แต่คนแบบเสือต้องทำความเข้าใจกับอะไรหลายๆอย่างให้มากกว่านี้แหละ
อยากให้เสือเปิดใจให้กว้างโดยทิฐิทิ้งไปบ้างชีวิตจะได้มีความสุขมากขึ้นนะจ๊ะ :-[
-
เดี๋ยวเสือก็สับสนปิดตัวเองอีกหรอก อย่าเพิ่งงจู่โจมเส่ะ
-
ฮือออ
เรื่องนี้น่ารักกกกก
เสือรั้นมากเลยอ่ะ แต่น่ารักดี
ขอให้พี่ตุลย์ปราบพยศได้ คิคิ
ว่าแต่พี่หมอแดน ,, กับเปรม?
แอร๊ยยยย แอบลุ้นนะเนี่ย
=/\=
-
พี่ตุล สู้ ๆ ๆ
-
หวังคู่เปรม กับหมอแดนแหะ><
-
พี่เสือออออ ของพี่ตุลา กรี๊ดดดดดดดดด
-
เอ๊ะยังไง มีคู่ใหม่เพิ่มมาหรอ ก็ดีนะ ชอบ
-
เข้ามาไซโคนักเขียน จงมา จงมา จงมาถี่ๆ
รอพี่เปรม กะ หมอแดนอยู่นะเค่อะ o13
-
ใกล้วันที่เสือจะโดนขย้ำบ้างแล้ว :z1:
-
เร็วๆนี้ พี่ตุลย์คง................... :m12:
-
ร้องกับพี่เสือหลายครั้งเเล้ว T^T
-
มาดันคนเขียนให้ตกเก้าอี้ครับ
รออยู่นะ :bye2:
-
มาอีกคู่แระสินะ หึหึ
-
ก็ยังอยากได้เคียงเสืออะ หลบคนเชียร์ตุลย์เสือ
มาต่อไวๆนะคะ ฟิ้ววววว
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก :serius2:
-
น่ารัก :impress2: เค้าคิสๆกันแล้ว
มีเคียงและเปรมโผล่มาด้วย สองคนนี้คู่กันอ่ะป่าวๆ ลุ้นๆ o13
-
เสือเหมือนเด็กน้อยเลย 5555
ส่วนคุณหมอ...กับเปรม...สินะคะ XD
-
อรั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เค้าเขินมากกกก
น่ารัก ฝุดๆ
-
รอพี่เสือ น่าค่ะ
-
เพิ่งเข้าอ่าน อ่านรวดเดียวเลย
ชอบมากค่ะ เปรมน่ารักอ่ะ
แอบลุ้นแดนเปรมได้ไหมอ่ะ
-
:z3: :z3: :z3: ฝาบ้านเป็นรอยร้าว
หลังคารั่ว โลกมืดมน เพราะ.....รอ แดน กะ เปรม นานไปแล้วววววว :angry2: ส่วนอีกคู่ให้เค้าวี้ดวิ้ววต่อไป
คนเขียน....มาได้แล้ววว :angry2:
-
พี่ตุลย์ก็รับน้องเสือไปอุปการะซะเถอะ เดี๋ยวจะแย่ไปกว่าเดิม แค่นี้ก็ผอมจะแย่อยู่แล้ว
ดูแลอย่างใกล้ชิดทั้งตัวทั้งหัวใจไปเลยนะ
-
มะ มะ มา ดะ ได้ ละ แล แล้วว :z3:
ระ รอ อะ อยู่.... ติดอ่างเพราะไม่ได้ทานข้าว เนื่องจากนั่งหน้าคอมฯรอคนเขียน
(เว่อร์ไป)
มาต่ออออ :angry2:
-
พี่ตุลย์จะสอนเสือทำอาหารกินไหนไปกินเสือซะงั้น เสือก็สมยอมอีกนะ ไหนว่าจะกินสปาเกตตี้ไง ๕๕๕๕
แล้วเปรมจะมีซัมติงอะไรกับพี่หมอมั้ยคะเนี่ย ดูแววจะแพ้ทางคนหล่อซะแล้ว ๕๕๕
-
อยากอ่านต่อแล้ววววววววววววววววว
-
วันเสาร์แล้ววววว
มาเสียที :z3: มาได้แล้วววว
รอ เปรมโดนหมอแดนกดดดด :L3:
-
รอเปรมเสียความบริสุทธิ์!!!!! :z3:
แย้กก มาเสียที!!! :m15:
-
หายไปนานๆมันไม่ดีนะ :monkeysad:
มาอัพต่อเถอะค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:m15: :m15: :m15:
มาเหอะน้าาาาาา อยากอ่านจนจะลงแดงแล้วววว :z3: :z3: :z3:
แงงงงงง :sad4:จิ้มนักเขียนนนน :z13:
-
แล้วตกลงว่าพ่อกับเสือมีปมอะไรกัน????
-
เปรม แดน เสือ ตุลย์ เมื่อไหร่จะมาาาาา :z3: :z3:
-
Brothers
Chapter 13 – The Solitude
เปรมรู้สึกอยากหลับเต็มที เขาหาววอดๆรอผลตรวจแล็บจากพยาบาลสาวสวย แน่นนอนว่าสวย..แต่ในขณะนี้เขากลับรู้สึกไร้อารมณ์กับหล่อนอยากบอกไม่ถูก ไม่รู้สิ..อาจะเพราะรอคิวนานเกินไปต่างหาก
ชายหนุ่มนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย แบตก็ใกล้หมดแล้ว ครั้นจะขอชาร์ตก็ดูไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ นี่มันโรงพยาบาลไม่ใช่หอสมุดกลางที่แอบทำบ่อยๆตอนเรียน
“คุณเปรม..เดี๋ยวคุณหมอเรียกเข้าห้องนะคะ”
หล่อนพูดยิ้มๆทว่าต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อเปรมไม่ยิ้มตอบ ใครจะอารมณ์ดีได้ขนาดนั้น รอนานตั้งหลายชั่วโมง ยิ้มได้ก็บ้าแล้ว เขารู้ว่าตัวเองมีปัญญาจ่ายเงินที่โรงพยาบาลเอกชน แต่ถ้าให้เลือก..ก็เลือกที่ถูกกว่าแน่นอน ชายหนุ่มเบื่อนิดๆ เขาหันซ้ายที ขวาที มองรอบห้องบ้าง มองผู้หญิงคนนั้นคนนี้บ้าง แต่มันไม่ช่วยอะไรเลย
“คุณเปรมครับ” เขาได้ยินเสียงทุ้มเรียกชื่อ ก่อนกระวีกระวาดเดินเข้าไปในห้อง
ไม่ต้องมีคำเชิญเปรมก็นั่งลงเพราะความหงุดหงิดใจ “ผมเป็นอะไรครับ”
คุณหมอสุดหล่อยิ้มกระแทกตา อย่าคิดว่าเอาจะเอาความหน้าตาดีของตัวเองมาใช้กับเขาได้เลย “ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ เดี๋ยวหมอให้ยาไปกินเลยดีกว่า”
เคียงแดนมองอีกฝ่าย ท่าทางหงุดหงิดไม่น้อย แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อมีคนไข้เข้ามาหามากมาย นี่ขนาดยังเป็นตอนเช้าๆน่ะ หากเป็นตอนสายๆอย่าหวังเลยว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของหมอเคียงแดน
แน่นอนว่าเปรมจำคุณหมอที่ท่าทางสนิทสนมกับเสือน้อยของไอ้ตุลย์ได้ เขารู้หรอกว่ามันสนใจ แต่ทำเป็นไม่สนใจอย่างนั้นแหละ ไอ้ตุลย์มีแต่คนเข้าหา นานๆทีออกไปจีบคนอื่นบ้าง แต่มันไม่เคยจริงจังด้วยสักนิด ไม่เหมือนเขา..เป็นตี๋หน้าจืดไม่ค่อยได้รับความสนใจเท่าไหร่นัก
ส่วนคุณหมอจะจำได้ไม่ได้ก็อีกเรื่อง..เปรมคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องรื้อความจำคุณหมอหรอก..
เมื่อก่อนตอนเสือยังเล็ก..ศักดิ์สิทธิ์รักลูกชายราวแก้วตาดวงใจ มดไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม เรียกว่าเลี้ยงดูราวไข่ในหิน เพราะเด็กคนนี้เกิดจากหญิงขายบริการคนหนึ่ง หล่อนหน้าตาจิ้มลิ้ม เป็นที่ถูกอกถูกใจเขาแต่แรกเห็น ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหล่อนจึงเริ่มขึ้นในคืนนั้น ไม่มีการป้องกัน ทำไปเพราะความหลงใหลล้วนๆ
ศักดิ์สิทธิ์เคยคิดว่าเรื่องที่โชคร้ายที่สุด..แต่วันหนึ่งเมื่อลูกชายตัวน้อยกำนิ้วมือของเขาที่ยื่นไปให้ ศักดิ์สิทธิ์ก็รู้เลยว่า..ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก มันยังมีเรื่องราวดีๆเกิดขึ้นมากมาย
แม่ของเสือเป็นคนสวย เป็นที่ถูกใจใครหลายคนแต่มาจบลงที่เขา พอคลอดเสร็จก็ได้อยู่ด้วยกันไม่กี่เดือน หล่อนก็ขอกลับบ้านเกิด ด้วยเหตุผลที่ว่า..กลับไปดูแลแม่ที่ป่วยอยู่ ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง เขาตอบตกลงพร้อมให้เงินก้อนหนึ่งกับหล่อนไป
แม้วันเวลาผ่านไปหลายปี หล่อนยังไม่กลับมา เขาเข้าใจ ไม่หาคำตอบว่าหล่อนอยู่ที่ไหนเพราะความเชื่อใจที่มีต่อแม่ของเสือ และคิดว่าในเมื่อลูกชายยังอยู่ แม่เองจะหนีไปไหนได้ และมันก็ถูก เมื่อสาวเจ้ากลับมาหลังจากหายไปหลายปี
“คุณหายไปไหนมา ทำไมไม่ติดต่อมาเลย”
“แม่ฉันป่วยตายแล้วค่ะ เสียเมื่อไม่กี่วันก่อน”
เขาพยักหน้า ไม่สนใจอะไรนอกเสียจากลูกชายวัยหกขวบ เสือเข้าโรงเรียนได้ไม่นานมักถูกเพื่อนล้อเรื่องของแม่ เพราะแม่ไม่เคยมารับเสือ และลูกชายก็ตอบไม่ได้ด้วยว่าเพราะอะไร ทว่าเจ้าตัวไม่เคยคิดถามพ่อสักครั้ง
พ่อต้องมีเหตุผลดีแน่ๆ..เสือคิดอย่างนั้น
ร่างเล็กนั่งเล่นบนตักพ่อ มองหน้าแม่ราวคนแปลกหนาแต่ก็ยอมให้หล่อนอุ้ม ศักดิ์สิทธิ์ดีใจที่ได้เห็นภาพนั้น เมื่อเราจะกลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้ง
แต่ใช่ทุกอย่างจะสวยหรู หล่อนกลับมา..ไม่เพียงแต่สร้างรอยแผลทางจิตใจเขาแต่สร้างความร้าวฉานระหว่างเขากับเสือ
วันหนึ่งในฤดูฝน ศักดิ์สิทธิ์อุ้มลูกชายตัวเล็กเข้ามาในบ้าน เสือหัวเปียกนิดๆก่อนเขาจะเรียกพี่เลี้ยงพาเสือไปอาบน้ำเปลี่ยนเสือผ้า มันเป็นวันที่ศักดิ์สิทธิ์รู้สักเหนื่อยเหมือนสายตัวแทบขาด
ประตูห้องแง้มอยู่ ดวงตาสีเข้มลอบมองเข้าไปด้วยความสงสัย แง้มไว้ทำไมหรือมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เขาค่อยเปิดมันออก..แล้วต้องตกตะลึงเมื่อภาพที่เห็นคือแม่ของเสือกับพี่ชายของเขาเองกำลังเสพย์สวาท ไม่อายเลยหรือไรในเมื่อมันเป็นเตียงนอนของเขา
ศักดิ์สิทธิ์กัดฟันกรอด หวนคิดไปถึงคำพูดของพี่ชายตัวเองด้วยความเจ็บช้ำใจ
“เสือไม่เหมือนนายเลยนะศักดิ์สิทธิ์ เหมือนแม่มากกว่า”
“ไม่ได้เค้าโครงสักนิดเลย แทนที่จะหล่อคมเหมือนนาย แต่อ่อนหวานแบบแม่เขาเลย”
“ผิวขาวขนาดนี้ไม่เหมือนผิวเหลืองๆของนายสักนิด”
ถึงจะถูกทักบ่อยๆว่าเสือไม่ค่อยเหมือนเขาเท่าไหร่นัก แต่ศักดิ์สิทธิ์ไม่เคยมีข้อสงสัย จนกระทั่งวันนี้..ความรู้สึกที่เก็บไว้มาตลอดเริ่มแสดงออกมา
เสือเป็นลูกชายเขาจริงๆหรือเปล่า หรือหล่อนไปได้กับคนอื่นแล้วโยนภาระมาให้เขา ชายหนุ่มกำลูกบิดแน่นก่อนยืนมองทั้งสองเสร็จกิจกรรม เสียงหอบหายใจดังทั่วห้อง หยาดน้ำกระเซ็นเปื้อนผ้าปูที่นอนลายเป็ดที่ลูกชายซื้อให้
เขาเจ็บ..เจ็บเพราะผู้หญิงหน้าด้าน!
ชายหนุ่มคิด หากไม่มีหล่อน..พ่อกับแม่ต้องส่งเขาไปเรียนต่อแน่นอนอยู่แล้ว พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็เหมือนฝันสลาย ทุกอย่างที่เพียรสร้างมาพังไม่เป็นท่าเพราะผู้หญิงคนเดียว แน่นอนว่าเขาคิดว่าหล่อนพอมีความดีหลงเหลืออยู่บ้าง แต่เปล่าเลย..งูพิษชัดๆ
ศักดิ์สิทธิ์ปิดประตูห้องเงียบๆก่อนเข้าไปในห้องลูกชาย เสือตัวเล็กกำลังคุยกับพี่เลี้ยงเสียงเจื้อยแจ้ว พอหันมามองเขาก็วิ่งเข้ามากอด “เสืออยากนอนกับพ่อ”
เขายิ้ม แล้วอุ้มเจ้าตัวเล็กแนบอก “เตียงเสือเล็กนิดเดียว พ่อจะนอนด้วยได้ยังไง”
“เสือจะนอนกับพ่อ” ลูกชายพูดซ้ำๆว่าอยากนอนด้วย แต่จะให้กลับไปนอนที่สกปรกแบบนั้น..เขาไม่เอาด้วยหรอก ไม่อยากให้ใครต้องสัมผัสความโสมมแบบนั้น
เขาปล่อยให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม พูดคุยกับหล่อน ทำราวไม่รู้เรื่องอะไร กระทั่งวันที่ผู้หญิงคนนั้นเดินมาบอกว่าท้อง และลูกก็เป็นลูกของเขา ทั้งที่เราไม่ได้มีอะไรกันสักนิด
ชายหนุ่มอุ้มเสือเข้าบ้านเหมือนเคย เขาหันมองหล่อนที่นั่งยิ้มบนโซฟา “เสือขึ้นไปเล่นกับเพื่อนก่อนนะ พ่อมีธุระจะคุยกับแม่”
ถูกล่ะศักดิ์สิทธิ์ยังให้เกียรติหล่อน..
“ฉันท้อง”
“อืม กับใครล่ะ”
หล่อนชักสีหน้าก่อนตอบออกมาไม่คิดอะไร “กับคุณ”
ศักดิ์สิทธิ์ยิ้มเย็น หันมองหล่อนด้วยสายตาไม่เหมือนเดิม เขาเคยเอ็นดูแต่ตอนนี้มันกลายเป็นความชิงชังไปแล้ว “ผมไม่ได้โง่ให้คุณสวมเขา ทุกวันทุกคืนคุณทำอะไรไว้ในห้องนอนของผม ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณกำลังสมสู่กับพี่ชายอยู่”
เจ้าตัวหน้าซีดแล้วส่ายหน้า พร่ำบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ เกาะขาเขาเมื่อชายหนุ่มเอ่ยปากไล่หล่อนออกจากบ้าน ไร้เยื่อใย..ไร้ความปรานี
“ผู้หญิงสกปรกแบบคุณกลับทำงานอาชีพเดิมน่าจะเหมาะกว่ามาเป็นแม่ของลูก” เขาพูดแค่นั้นแล้วเรียกคนรับใช้ในบ้านลากตัวหล่อนออก โยนทุกสิ่งทุกไปพร้อมด้วย ที่สำคัญเตียงหลังนั้น..เขาสั่งเผาไม่ให้เหลือซาก แม้พี่ชายจะเข้ามาขอโทษขอโพยแทบจะก้มกราบ เขาทำได้เพียงตัดสัมพันธ์เท่านั้น
“พ่อ..พ่อเป็นอะไร”
เขาหันมองลูกชาย ภาพซ้อนทับของใครอีกคนทำเอาปวดใจ “ออกไป”
เสืองุนงง พ่อไล่เสือทำไม เสือเป็นลูกพ่อ ลูกชายตัวเล็กไม่รู้อะไรกลับทำอย่างเดิม เดินเข้าไปหา เข้าไปอ้อนพ่อแบบเด็กทั่วไป แต่สิ่งที่พ่อคือผลักเสือล้มลงกับพื้น
“บอกให้ออกไป ไม่ได้ยินหรือไง!”
ร่างเล็กเบ้ปากก่อนปล่อยโฮออกมา เขาเปิดปากร้องไห้ ส่งเสียงดังด้วยความเจ็บและเสียใจ “ฮือ..พ่อใจร้าย”
แน่นอนว่าพ่อถนอมเสือยิ่งกว่าอะไร ไม่เคยให้เจ็บตัวสักครั้ง แต่วันนี้พ่อเปลี่ยนไปจริงๆ..
“ไม่เงียบใช่ไหม!” ศักดิ์สิทธิ์โกรธอย่างบอกไม่ถูก เขาโกรธลูกที่เหมือนผู้หญิงคนนั้น มันเหมือนตราบาปในใจ เขาเกลียดหล่อนแต่ทำใจเกลียดลูกชายไม่ได้ ความโกรธทำให้เขาลงโทษลูกชายด้วยการฟาดไม่ยั้งมือ เสือร้องไห้ เนื้อตัวแดงไปหมด แม้พี่เลี้ยงจะส่งเสียงห้าม..แต่มันไม่เข้าหูเขาเลย
“พ่อ..พอแล้ว เสือเจ็บ ฮึก..ฮือ”
สาแก่ใจศักดิ์สิทธิ์ เขาปล่อยร่างลูกชายบอบช้ำลงพื้น ก่อนเรียกพี่เลี้ยงมาอุ้มไป
เสือน้อยของพ่อเนื้อตัวช้ำไปหมด วันรุ่งขึ้นเจ้าตัวเล็กนอนซมอยู่กับเตียงร้องไห้ตลอดเวลา แต่ศักดิ์สิทธิ์แต่ได้มองห่างๆ
หลังจากนั้น..เขาก็ไม่เคยปฏิบัติกับลูกชายเหมือนก่อนอีกเลย..
ศักดิ์สิทธิ์สะดุ้งตื่นกลางดึก เหงื่อออกทั้งตัว ผ้าปูชุ่มเหงื่อไปหมด เขาฝันแบบนี้อีกแล้ว..มันเป็นฝันที่คอยหลอกหลอนมาหลายปี ไม่ว่าจะปรึกษาหมอคนไหน..มันไม่ทุเลาลงเลย อาจจะเป็นเพราะเขาเลือกลงโทษตัวเองแบบนี้ก็ได้
ลมหายใจยังไม่เป็นปกติ เขาปาดเหงื่อ มองไปนอกหน้าต่าง ฟ้ายังมืดอยู่..แต่ให้หลับคงไม่ได้แล้ว เขาลุกขึ้นไปยืนริมระเบียง ปล่อยความคิดไปเรื่อยกระทั่งเช้าตรู่ของอีกวัน
เสือ..พ่อขอโทษ
เสืออึดอัดกับสายตาของตุลาอย่างบอกไม่ถูก เขานั่งทำงานโต๊ะข้างๆ เวลาหันไปสบตามักเจออีกฝ่ายมองมาก่อนทุกที แบบนี้เสือจะมีอารมณ์ทำงานได้อย่างไร
นับจากที่เขายินยอมรับจูบจากตุลามาง่ายๆ อีกฝ่ายก็เข้าหากันมากขึ้น อย่างตอนไปชงกาแฟ..ตุลย์ก็เข้ามาโอบจากด้านหลัง และเจ้าตัวก็บอกว่าหยิบครีมเทียมเท่านั้น
หนุ่มร่างผอมก้มหน้าทำงานงุดๆ ถึงจะรู้ว่ามีสายตาคมบางคู่มองอยู่ก็ตาม
“อะ..แฮ่ม!”
เสือสะดุ้ง เขาหันมองทางต้นเสียง เห็นเปรมกำลังพิงประตูด้วยท่าทีสบายๆ “มีอะไรครับ”
“อ้อ..ผมไม่ได้มาขัดจังหวะใครนะ” เปรมหันมองตุลา มันจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ไม่ได้ขัด มีอะไรรีบๆพูดมาสิวะ” หนุ่มนักเรียนนอกหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก นี่มันเป็นเวลาที่สมควรขัดจังหวะนักหรือไง!
“คุณหมอเคียงแดนมาขอพบคุณเสือครับ” เปรมยิ้มแฉ่งให้เสือ ก่อนเดินออกไปทำงานอย่างอารมณ์ดี อย่างน้อยวันนี้ก็ได้ยั่วโมโหไอ้ตุลย์ล่ะ
ตุลารู้สึกเหมือนมีกระแสไฟวิ่งผ่านไปมาในหัว เขากัดฟันกรอด..หมอเคียงแดนอีกแล้วหรือ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะคอยเป็นขวากหนามเขาตลอดเลยนะ ชายหนุ่มหันมองเสือ เห็นเจ้าตัวกระตือรือร้นเก็บของเหลือเกิน ก็แน่นอนล่ะคนที่รู้จักกันมานาน แถมเสือยังไว้ใจเสียขนาดนั้น
ว่าไปตุลามีสิทธิ์ไปหวงเมื่อไหร่..
ทำงานได้ไม่เท่าไหร่ หนุ่มนักเรียนนอกก็รู้สึกขัดอกขัดใจไปเสียทุกอย่าง เขาลุกขึ้น บิดตัวไปมาสักพักก่อนเดินออกไปข้างนอก ว่าจะไปหากาแฟดื่มเสียหน่อย แต่ทำไมต้องเดินห้องรับรองแขกด้วยก็ไม่รู้
ความจริงตุลย์ไม่ใช่พวกสอดรู้สอดเห็นแบบไอ้เปรม แต่สายตาของเขากลับจ้องไปยังรอยยิ้มบนใบหน้าของเสือ ส่วนเคียงแดนก็ไม่น้อยหน้า ลูบแก้ม ลูบมือ ทำราวกับที่นี่มีกันเพียงสองคนหรือไง เสือเองก็ใช่ว่าหวงตัวเสือเมื่อไหร่
ตุลย์มองทั้งคู่แทบลุกเป็นไฟ ความอิจฉาเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ เขาตวัดสายตาไปมองไอ้เปรมที่สบมาอย่างล้อเล่นก่อนเดินไปจากตรงนั้น
เสือนะเสือ..ไม่เห็นใจเขาบ้างเลยหรือไง
-
ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น เขาไม่สงบสติอารมณ์ได้สักพักก่อนเดินหากาแฟอย่างว่าจริงๆ
“แหม..ไอ้ตุลย์มองคุณหมออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ”
“เปล่านี่” เขาตอบ วันนี้ไม่สบอารมณ์คุยเล่นเท่าไหร่ทั้งที่ปกติก็หาอารมณ์นั้นยากอยู่แล้ว
“เดี๋ยวนี้หงุดหงิดง่ายนะไอ้นักเรียนนอก เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นอย่างนี้ อะไรทำให้คนใจเย็นอย่างมึงอารมณ์เสียได้นี่แย่สุดๆ” เปรมอดแซะมันไม่ได้ ไอ้ตุลย์เป็นผู้ชายเนื้อหอม เขารู้หรอกว่ามีผู้หญิงหลายคน ทั้งลูกค้า ทั้งผู้บริหาร แม่ม่าย หรือหญิงโสดก็ล้วนมาหลงเสน่ห์มัน
เปรมสาบานได้เลยว่าคนอย่างเขามีคารมดีกว่าแน่นอน ทว่าไม่มีผู้หญิงเข้ามาวุ่นวายสักคน ส่วนไอ้ตุลย์น่ะหรือ..วันๆเอาแต่ทำหน้าเคร่งขรึมจนเขาคิดว่ามันเก็บกดแน่ๆ ดันมีคนนั้นทีคนนี้ทีเข้ามาจีบไม่เว้นเสาร์อาทิตย์
ชาตินี้สงสัยไอ้เปรมคงต้องไปบวชตลอดชีวิต..
“เป็นเพื่อนกูมานานทำอย่างกับไม่รู้ว่ากูคิดอะไรอยู่” ตุลาขมวดคิ้ว ไอ้เปรมมันรู้ว่าเขาคิดอะไรแต่ชอบแหย่ ชอบแซะ ชอบมาเย้ยหยัน เพราะนานๆทีมันมีโอกาสทำแบบนี้
“อือ..รู้ว่าคิด แต่ไม่นึกว่าจริงจังขนาดนี้”
“รู้ก็ดี ไปช่วยจัดการคุณหมอด้วยแล้วกันนะ” หนุ่มนักเรียนนอกเดินออกไป ทิ้งให้เปรมยืนอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง
ไม่น่าเลย..มันเห็นเป็นเบ๊หรือยังไงถึงได้มีนั่นมีนี่ให้ทำตลอด ขนาดเรื่องของคุณเสือคนที่เขาไม่อยากยุ่งวุ่นวายมากที่สุด มันก็ยังลากเข้าไปเกี่ยว
ไอ้เฮงซวยตุลา เขาจะฟ้องพ่อมันเลยคอยดู!
“เป็นยังไงบ้างเสือ เหมือนผอมลงไปเยอะเลย” เคียงแดนยกมือลูบแก้มสะอาดของน้อง เขายิ้มแล้วสำรวจใบหน้าอีกฝ่าย เสือไม่หม่นหมองเหมือนครั้งก่อนที่เห็น คงเพราะได้คนดูแลด้วยล่ะมั้ง
“พี่แดนไม่ติดต่อเสือ”
คุณหมอหน้าหล่อยิ้ม แล้วกุมมือน้องไว้แน่น “พี่ทำงาน ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ แต่พยายามหาเวลามาเจอหน้าเสือแล้วนี่ไง ไม่พอใจเหรอ”
เสือไม่มีทางไม่พอใจเคียงแดน ตรงกันข้าม..กลับดีใจเสียมากกว่าที่พี่แดนยังให้ความสำคัญกับเสือเหมือนเดิม
“เสือเหงา”
ก่อนคุณหมอเคียงแดนจะพูดอะไรต่อ เด็กฝึกงานที่ออฟฟิศก็เดินเข้ามา เจ้าหล่อนถือถาดน้ำพร้อมกับขนมคุ้กกี้มาให้ ปกติแล้ว..มีใครทำแบบนี้ที่ไหนล่ะ
“ของว่างค่ะ”
“ขอบคุณครับ” เสือบอก..พลางเหลือบมองไปนอกกระจก ไม่ยักรู้ว่านโยบายสำนักงานแสนงกนี่จะมีการเสิร์ฟน้ำให้แขกด้วย
พวกเขาพูดคุยกันต่อ แน่นอนว่าเคียงแดนทั้งจับทั้งลูบน้อง เขาเอ็นดูเสือเหมือนน้องชาย ยิ่งเห็นยิ่งอยากอยู่ใกล้ อยากเอาเป็นคนในครอบครัวด้วยซ้ำ แต่ทว่ามีบางคน..กลับจ้องจะกินเด็กชายของเขานี่สิ คุยกันได้ไม่เท่าไหร่ เด็กฝึกงานคนเดิมก็เดินเข้ามาเก็บของว่างอีกครั้ง เรียกได้ว่า..แทบทุกครึ่งชั่วโมงเลยก็ว่าได้
เคียงแดนพอจะทราบว่าฝีมือใคร..
คุณหมอหนุ่มหน้าหล่ออมยิ้ม เขาหันไปนอกหน้าตา เห็นหนุ่มร่างสูงเดินไหวๆอยู่นอกห้อง คิดไม่ผิด..อีกฝ่ายกำลังสนใจและกีดกันเขาออกจากเสือน้อยใครกรงทอง
“พี่ว่าคงมีคนไม่อยากให้พี่อยู่”
เสือส่ายหน้า พี่แดนไม่ได้ทำอะไรไว้ทำไมต้องไม่ชอบกันด้วย “ไม่มีหรอก”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆให้น้อง เขาลูบหัวแล้วรั้งร่างเล็กกว่ากอดแนบแน่น “พี่ว่ามีคนหนึ่งที่อยากให้พี่กลับเร็วๆนะ” เขากระซิบพลางมองไปข้างนอก สัมผัสถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจนรู้สึกได้ เขาไม่ได้โง่..แค่อยากลองใจใครบางคนเฉยๆ
“ไว้พี่ไปเยี่ยมที่คอนโดนะครับ” คุณหมอยิ้มให้น้องก่อนเดินออกจากห้องไป ความจริงไม่ได้รำคาญอะไรนักหนาหรอก ออกจะตลกด้วยซ้ำ คนอย่างตุลา..พอมาทำอย่างนี้ก็แปลกตาไปอีกแบบ
ตุลาลอบมองไปนอกห้องเป็นระยะ เขาหยิบปากกาควงเล่นไปมาแก้เบื่อ..เมื่อเห็นคุณหมอหนุ่มหน้าคมเดินออกมากจากห้องรับรองแล้วอดเผลอยิ้มไม่ได้ ก็อย่างว่า..ที่นี่บริการลูกค้าเหมือนปกตินั่นแหละ แต่วันนี้มันไม่ปกติเพราะคุณหมอเคียงแดน
“ไอ้ห่าตุลย์ ไอ้เวรตะไล ทำไมมึงไม่ทำเอง ให้กูทำตลอด”
ชายหนุ่มยักไหล่ก่อนเดินกลับไปนั่งก้าวอี้ ตอนอยู่ในครัวขนาดย่อม เขาบอกไอ้เปรมให้ช่วยเหลือเรื่องหมอเคียงแดน ให้มันจ้างน้องพนักงานไปเสิร์ฟของว่าง แต่พิเศษตรงที่ทำบ่อยจนกลายเป็น..รำคาญ
“ก็เห็นมึงถนัดเรื่องแบบนี้”
“คอยดูเถอะมึง” เปรมคาดโทษ ไอ้ตุลย์ไม่เคยทำเรื่องไม่ดี เวลามันอยากทำอะไรมันใช้เขาตลอด ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวเสียภาพพจน์ แล้วเขาล่ะ..จากที่ไม่ดีก็ยิ่งแย่ไปใหญ่
“กูก็แค่ให้มึงช่วยเท่านั้น ไม่ได้ให้ทำเรื่องเสื่อมเสียสักหน่อย”
“จำไว้เลยมึง กูจะแช่งให้คุณเสือเกลียดมึง ไอ้หมาบ้าตุลย์ ไอ้ตูดหมึก!”
ตุลายิ้มเย็น เขาเหลือบมองเพื่อนสนิทก่อนพูดออกไปด้วยความมั่นใจ “เขาไม่มีทางเกลียดกูหรอก กูจะทำให้เขาขาดกูไม่ได้..”
พี่แดนกลับไปแล้ว เสือเหมือนอยู่คนเดียวยังไงไม่รู้ ชายหนุ่มเดินหน้าหงอยเข้าห้องน้ำ เขาควักน้ำใส่หน้าสองสามครั้งก่อนจะยกแขนเสื้อเช็ด เจ้าตัวกลับเหลือบมองคนมาใหม่ เสือเม้มปาก หยาดน้ำไหลลงบนเสื้อเรื่อยๆ แต่เขาไม่กล้าเช็ดมา
ตุลายืนอยู่ด้านหลัง เขาตีหน้าขรึมก็เดินเข้ามาหา “ไว้ให้หน้าแห้งเองแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่นะครับ”
เสือนิ่ง เขาหลุบตาลงต่ำ ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย นับตั้งแต่ถูกจูบแบบสมยอม..เสือไม่กล้าสู้หน้าตุลาเลย
ร่างสูงจับไหล่ผอม เขาพลิกร่างอีกฝ่ายหันมา เสือไม่ขัดขืน ไม่โต้ตอบ ได้แต่ก้มหน้าซ่อนแววตาอันสับสน ผ้าเช็ดหน้าผืนสีน้ำเงินค่อยๆซับน้ำบนใบหน้า มันอ่อนโยน ละมุนละม่อมเหมือนเขาเป็นแก้วน่าถนอม
“แก้มนี้..” ตุลาพูดพลางซับน้ำ “มันควรเป็นของผม” เขาหยุดมองหน้าเสือนิ่งๆ เจ้าตัวเม้มปากหลุบตามองพื้น
พื้นมันมีดีอะไรนักหนา..
หนุ่มนักเรียนนอกยื่นมือไปจบมือเล็กของเสือ “มือนี้..ก็ควรเป็นของผม”
เสือรู้สึกเหมือนตัวเขาใกล้จะระเบิดเต็มที ขืนตุลาทำแบบนี้ต่อไป..เขาต้องเป็นลมแน่ๆ แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนหรือเพราะว่าเขาเต็มใจให้อีกฝ่ายจับกันแน่
“เป็น..เป็นได้ยังไง มือนี้มันของผม แก้มก็ของผม”
ตุลายิ้มน้อยๆก่อนยกมือสัมผัสที่แก้มร้อนฉ่าของเสือ “ครับ..มันเป็นของคุณ” พูดจบ ร่างสูงก็เดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสืองงไม่น้อยครั้นจะเอ่ยปากถาม..มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควร
เขาไม่ควรใจง่ายเลยจริงๆ
ว่ากันว่า ‘คนเราเมื่ออยู่ใกล้สิ่งใด จะเอาความรู้สึกตัวเองไปครอบงำสิ่งนั้นมาเป็นความรู้สึกของตัวเองโดยไม่รู้ตัว’
เกือบสองอาทิตย์แล้วที่ตุลาทำงานเฉยๆโดยไม่มีคำกล่าวทักทายใดๆออกมาจากปาก ทั้งที่ปกติแล้วเมื่อเสือเดินเข้ามา สิ่งหนึ่งที่เขาจะได้รับทุกเช้าคือรอยยิ้มบางๆจากชายหนุ่ม ทว่าหลังจากวันนั้น..ตุลาก็ดูเหมือนไม่เห็นเสืออยู่ในสายตาสักนิด
เสือขมวดคิ้วพลางมองคนร่วมห้อง เขาบิดเก้าอี้ซ้ายขวาอย่างเบื่อหน่าย รอคอยใครบางคนหันมามองสักนิดก็ยังดี อยากออกปากถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่ยอมพูดกับเขา ทุกวันนี้..กลับไปบ้านก็กินอาหารแช่แข็งเหมือนเดิม เพราะเมื่อวันก่อนทำครัวเละอีกรอบ หากจะโทรหาคนบางคนก็ไม่กล้า
อีกอย่างหนึ่งคือ..เขาขัดห้องน้ำแต่ล้มเข่ากระแทกพื้นนั่นแหละ เจ็บจนน้ำตาไหล พอโทรหานิคกี้เจ้าตัวก็ดันตัดสาย แล้วจะเหลือใครให้เสือโทรหานอกจากตุลา แน่นอนว่าวันนั้นเสือยอมทนเจ็บอยู่คอนโดโดยไม่โทรหาใครสักคน
ร่างผอมเม้มปาก เมื่ออีกฝ่ายไร้ท่าทีหันมองกันแบบเมื่อก่อน..เสือไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่จิตใจของเขาไม่ปกติสักเท่าไหร่ มันเป็นมาเกือบอาทิตย์หนึ่ง เพราะคิดว่าไม่มีอะไรเขาเลยปล่อยมันทิ้งไว้
เสือไม่เคยง้อ..และไม่เคยพูดขอโทษก่อน..
เสียงโทรศัพท์ของตุลย์ดังขึ้น เสือสะดุ้งแล้วรีบจับดินสอขึ้นมา ทำทีว่ากำลังทำงานอย่างเคร่งเครียดอยู่ทั้งที่หูตั้งใจฟังเต็มที่
“สวัสดีครับ” ตุลากรอกเสียงลงไป ถูกล่ะ..เขารู้ว่าเสือมองมา แต่ใจแข็งไม่หันกลับไปมอง ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม..แต่มันยังไม่ถึงเวลา
‘สวัสดีค่ะพี่ตุลย์ หนูชื่อเพชร จำหนูได้ไหมคะ’
ตุลย์ยิ้มบางๆเมื่อนึกถึงสาวอักษรตัวเล็กที่เข้ามาจีบเขาตอนเรียน หล่อนหน้าตาจิ้มลิ้มน่าเอ็นดู แต่ตุลามองอีกฝ่ายแต่น้องเท่านั้น เขาบอกแล้วว่าไม่เคยคิดเกินเลยกับใครทั้งสิ้น
“จำได้สิ ว่ามา มีอะไร”
‘อะไรกันพี่ตุลย์ ไม่ได้เจอหนูนานเกือบสิบปี พูดจาเย็นชาอย่างนี้ใส่ได้ยังไง ใจร้ายมากๆ’ เพชรหัวเราะคิกคัก หล่อนพูดได้เต็มปากว่าจีบตุลาเมื่อสมัยยังเรียน ไม่ใช่แค่ความหล่อเหลาแต่เพราะเสน่ห์ของพี่ตุลย์รุนแรงขนาดเพื่อนหล่อนยังบอกเลย แต่สุดท้ายเพชรก็ต้องกินแห้วไปเพราะอีกฝ่ายไม่สนใจกันสักนิด
“โทรมาแบบนี้จะกวนเวลาทำงานของพี่งั้นสิ”
‘เปล่าค่ะ ตอนบ่ายๆหนูจะเข้าไปหานะคะพี่ตุลย์’
“ครับ ได้สิ..พี่ต้อนรับเสมอนะ มาเมื่อไหร่ก็โทรบอกแล้วกันเดี๋ยวพี่ออกไปรับ” ตุลาวางส่าย เขาหยิบดินสอขึ้นมาทำงานต่อโดยไม่สนใจเพื่อนร่วมห้องเลย
เสือตั้งใจฟังทุกถ้อยคำทุกประโยค ในหัวเขาเอาแต่ถามว่า..หล่อนคนนั้นเป็นใคร ทำไมมีท่าทีสนิทสนมกับตุลาขนาดนั้น เขาไม่รู้ตัวว่าขมวดคิ้วจนแน่น อารมณ์วาดแบบหรือทำงานอะไรก็ไม่มีแล้ว ก่อนจะลุกออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวที่สุด
เปรมเห็นเพื่อนสนิทเป็นแบบนี้มานานแล้ว ไม่พูดไม่คุยกับคุณเสือเหมือนเมื่อก่อน ซ้ำร้ายยังแสดงท่าทีเย็นชาให้เห็นบ่อยๆอีกต่างหาก เขารู้หรอกว่าไอ้บ้าตุลย์มันมีแผนการอยู่ แต่แผนการบ้าๆของมัน..ก็สำเร็จเสมอ
“ไอ้ห่าตุลย์”
ชายหนุ่มเหลือบตามองพลางยิ้มมุมปาก “ว่ายังไง สงสัยเรื่องอะไร จะถามกูว่าอะไร พูดมาเร็วๆ”
“พร้อมเลยนะมึง” เปรมอดแขวะไม่ได้ “กูเห็นมึงเป็นแบบนี้เลยสงสัยว่าเป็นอะไรวะ นี่มึงจีบเขาด้วยวิธีการประหลาดๆแบบนี้น่ะหรือ”
“ใครบอกว่ากูจีบ กูอยู่เฉยๆของกู”
เปรมเบ้หน้าหนี เขาไม่ได้โง่ แต่ก็ไม่ได้ฉลาดล้ำเท่ามันหรอก ใครจะรู้ว่าคนนิ่งๆอย่างมันทำอะไรแปลกๆแบบที่คนอื่นไม่ทำด้วย “ระวังเหอะมึง ลูกเสือจะหนีไปหาหมอ”
“ก็ไปสิ..” ตุลย์ก้มหน้าทำงานต่อ เขารู้ว่าไอ้เปรมอยากถามเขาแต่มันคงตั้งคำถามไม่ถูกแน่ๆ อย่างที่บอกไปหากเสือไม่มีใจ เขาไม่คิดจะรั้งให้เสียเวลา จะกลับไปหาคุณหมอหน้าหล่อ..เขาก็ยินดี
“เออ..ไอ้รูปหล่อ กูรู้ว่ามึงฮ็อตเลือกได้ ใครจะเหมือนกูล่ะ โดนมึงแย่งไปตลอด”
ตุลาหัวเราะ เขาไม่เคยแย่งผู้หญิงจากไอ้เปรมเลยสักนิด ถ้าไม่ถามก็ไม่รู้ว่าเมื่อก่อนที่เห็นสาวๆห้อมล้อมไอ้เปรมนั้นเพราะว่าเข้าทางเพื่อนสนิท เพราะเขาเป็นพวกหาตัวยากด้วยสิ นานๆทีจะออกไปพบผู้คนบ้าง
“กูอยู่เฉยๆ โทษมึงเถอะ..ไร้น้ำยาว่ะ”
เปรมขอตัวออกจากห้องไปในฐานะผู้แพ้ รู้สึกเคียดแค้นไอ้หล่อในห้องนัก..
ช่วงบ่ายตุลาไม่เห็นเสือเข้ามาในห้องทำงานเลย เขาหันมองโต๊ะไร้เจ้าของก่อนถอนหายใจหนักๆ มือถือยังอยู่ก็แสดงว่ายังไม่ไปไหนไกลหรอก
“ไอ้เปรมกูฝากห้องด้วย เฝ้าดีๆนะมึง”
“ไอ้ตุลย์ กูไม่ใช่หมา!”
หนุ่มนักเรียนนอกยักไหล่ ก่อนเดินออกไปไม่สนใจเสียงโวยวายของเปรมเลย..
น้องที่เขานัดไว้เป็นรุ่นน้องเกือบสามปี หล่อนเคยจีบเขา วันวาเลนไทน์ก็เอาดอกไม้กับช็อคโกแล็ตมาให้ แน่นอนว่าไม่ใช่แค่เพชรคนเดียวที่ทำ ยังมีคนอื่นๆอีกจนต้องเรียกคนขับรถมาเอากลับไปไว้ที่บ้าน
“สวัสดีเพชร”
หล่อนหันมายิ้มแฉ่งเหมือนวันแรกที่เจอกัน “สวัสดีค่ะพี่ตุลย์ หล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“ปากหวานนะ ชมแบบนี้ต้องการอะไรจากพี่”
“หนูเห็นพี่ตุลย์ทำงานด้านนี้เลยปรึกษากับแฟนว่าจะให้พี่ตุลย์สร้างเรือนหอให้น่ะค่ะ” เพชรว่า หล่อนคบกับแฟนหนุ่มรุ่นพี่คณะเดียวกับพี่ตุลย์นี่แหละ เพราะเจ้าตัวไม่สนใจเอง หล่อนเลยคบกับคนอื่นดีกว่า ถึงไม่หล่อเท่าแต่น่ารักกว่าพี่ตุลย์เป็นไหนในเรื่องนิสัย
“จะแต่งงานแล้วหรือไง”
“ค่ะ..อีกไม่กี่ปีก็จะแต่งงานแล้ว”
ตุลย์หันมอง สงสัยนักว่าทำไมว่าที่เจ้าบ่าวถึงไม่มา “ไม่มาด้วยกันล่ะ จะได้ช่วยเลือกว่าชอบแบบไหน”
“ตอนนี้แฟนหนูอยู่ต่างประเทศ กลับมาก็อาทิตย์หน้า เขาเลยให้หนูจัดการเองไปก่อน”
ร่างสูงพยักหน้ารับ ก่อนพูดคุยกับหญิงสาวอย่างเป็นกันเอง ไม่ได้พบกันเกือบสิบปี..พอได้คุยกันมาติดลมจนหยุดไม่ได้ เขาเลยลืมเรื่องเสือไปชั่วขณะ
ไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปไหน..แต่ไม่ใช่เรื่องของเขานี่..
เสือยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำนับชั่วโมงได้ เขายืนนิ่งๆหายใจทิ้งไปเรื่อยๆ เวลามีพนักงานเข้ามาก็ตกใจเล็กๆ เสือเคยได้ยินคนในออฟฟิศว่า..เขาเหมือนหลุมดำ ส่วนตุลาเหมือนพระอาทิตย์ ไม่รู้ว่าอยู่ร่วมห้องกันได้ยังไง
เขาเฉยชากับคำพูดพวกนี้ เพราะเมื่อยังเด็กก็ถูกเพื่อนว่าแบบนี้บ่อยๆ
“เฮ่ย!”
เสียงๆหนึ่งทำให้เสือต้องรีบหันไปดู “คุณเปรม”
“ผมตกใจหมด คุณมายืนเงียบๆแบบนี้ทำไมนี่”
เสือส่ายหน้า ไม่รู้จะตอบอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา จะบอกว่าหวงตุลาก็ไม่ใช่ หึงก็ไม่ใช่ แต่รู้สึกเหมือนโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวจนอยากร้องไห้มากกว่า
“ผม..ผมเวียนหัว”
เปรมเกาหัวแกร๊กๆแล้วมองไปรอบทิศ คนเวียนหน้าหน้ามืดตาลายจะมาอยู่ในห้องน้ำอับๆทำไมกัน
ราวกับเสือรู้ความคิด..เขารีบขอตัวออกจากห้องน้ำ หิวก็หิว แต่อารมณ์อย่างอื่นนั้นมีมากกว่าหลายเท่านั้น เสือรู้ตัวว่าเป็นคนคิดมาก คิดเยอะ และคิดไม่หยุด เขาจดจ่อกับเรื่องนั้นๆจนกว่าจะได้รับคำตอบที่แน่ชัด
ทว่าสิ่งที่เสือคิด..มันคงไม่มีอะไรไปมากกว่าเห็นคนสองคนคุยกันอย่างสนิทสนม แน่นอนว่าเขาไม่เคยเห็น..ตุลานั่งคุยกับใครแบบนี้มาก่อน
ชั่วขณะหนึ่งที่รู้สึก..ปวดร้าวหัวใจ
fanpage: https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
twitter: www.twitter.com/bluebubblebells (http://www.twitter.com/bluebubblebells)
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาาา :เฮ้อ:
กลับมาแล้ว หายไปนานเหมือนกันเนอะ เนื่องจากไม่มีอารมณ์ ปัญหารุมเร้าเยอะแยะมากมายค่ะ
ตอนนี้อาจจะอึนๆมึนๆไปหน่อยเนอะ กิกิ XD
เค้าแอบเอาวิชาของอาจารย์มาใส่นิดๆ ด้วย 5555 :กอด1:
สำหรับเรื่องนี้นะ คนเขียนอาจจะแต่งไม่ค่อยดีเท่าไหร่ 5555 แต่ก็อยากแต่งอ่ะค่ะ!!
ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ ถึงจะมาช้า มาเร็ว แต่มาแน่นอนนะเออ แค่อยู่ในช่วงที่ไม่ว่างจริงๆเท่านั้นเอง
ขอบคุณที่ยังทวงอยู่นะคะะะ :o8: แอบรู้สึกผิดนิดๆด้วย มาช้าาาาาาาาาาาาเวอร์มาก
ว่าจะมาตั้งแต่วันเสาร์อาทิตย์ล่ะ แต่ไม่มีอารมณ์เขียนจนจบ
และแล้ววันนี้ก็ไปเจอแรงบันดาลใจ เห็นแล้วเขินเบาๆ เลยกลับมาบ้านจนเขียนจนจบนี่แหละ
อย่างว่า เรื่องนี้มันก็เรื่อยๆ ไม่ได้สปาร์คกันรัวๆเนอะ :man1:
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ ^____________^
หวังว่ายังมีคนตามอ่านอยู่น้าาาา
ปล.แก้นิดหน่อยตรงเวียนหน้าค่า 5555555
ขอบคุณค่าที่เตือน เวลาพูดไม่ค่อยพูดเวียนหัวอ่ะค่ะ
แก้ๆ แล้วขอบคุณนะคะ T////T
-
แหม...พี่ตุลย์ จีบแบบฮาร์ดคอร์จริงๆ
สงสารเสือน้อย
-
เสือแอบหึงตุลาแล้ว
-
เป็นตอนที่ค้างที่สุดในประวัติศาสตร์ :serius2:
-
ขอเม้นรวด 13 ตอนเลยละกันเนอะ
ตอนแรกที่เราเห็นชื่อเรื่องเราลังเลว่าจะเข้ามาอ่านดีไหม
แต่พอเห็นสักสิบตอนผ่านไป เลยกดเข้ามาอ่านดู
ตอนแรกหงุดหงิดพี่เสือมาก ทำไมเป็นคนปิดตัวแบบนี้
ยิ่งเวลาเมินน้องเมฆ เมินพ่อ :z3: แต่ก็แอบสงสารพี่เสือ เพราะคิดว่ามันคงต้องมีปมอะไรบางอย่างที่ทำให้เสือไม่อยากเปิดใจให้พ่อ
แต่พอมาอ่านตอนนี้แล้ว เข้าใจทั้งพ่อและพี่เสือ :เฮ้อ:
เพราะจริงๆพ่อก็คงรักพี่เสือมาก แต่เมื่อเจอ ผญ คนนั้นมาทำแบบนั้นเป็นใครๆก็ต้องสติแตก :m31:
และด้วยพี่เสือตอนนั้นก็ยังเด็ก o22 คงแบบ ทำไมพ่อทำแบบนี้
แต่ด้วยความอึดอัดระหว่างพี่เสือกับคนรอบข้าง
ก็ยังมีตุลาคอยมาสร้างความกระชุ่มกระชวย แต่คุณชายตุลาก็ซึนใช้ได้เลยนะ(ซึนทั้งคู่) ฮ่าาา ตกลงมันจะรักกันยังไง :laugh:
คนเขียนเขียนเรื่องได้สนุกมากค่ะ
ค่อยๆเล่าเรื่องปมในใจของเสือออกมาทีละนิด
จากที่หงุดหงิดอิพี่เสือ ดันทำให้เราหลงรักพี่เสือไปซะงั้น ฮ่าาาา
รอตอนต่อไปค่าา
-
ต อนนี้แอบอึนเบาๆ
พี่ตุลเจ้าแผนการเกิ๊นนนนน
เริ่มสงสารเสือน้อย
ขอแนะนำว่าให้รีบกลับไปซุกอกหมอนะฮ้า
-
ตุลย์อะ เสือยิ่งเป็นคนคิดมาก ยังมาแกล้งเสืออีก เดี๋ยวก็งอนไปฟ้องพี่หมอทำไง
เดี๋ยวให้พี่หมอแกล้งตุลย์คืนเลยนิ
ปล.มาช้าดีกว่าไม่มา แต่มาเร็วหน่อยก็ดีเนาะ เพราะนานๆๆไปมันไม่ดีน๊า
ขอบคุณค้า ไม่หนีไม่หาย แต่อย่านาน เดี๋ยวคนอ่านบ่นๆในใจ คริคริ
-
เล่นอะไรห่ะนายตุลลลลลลลลลลลลลย์ o12
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ดีใจมาแล้วเป็นกำลังใจให้คนเขียน มาช้าเร็วก็รออ่านเน้อ
อ่้านตอนพาสคุณพ่อน้ำตาไหลเลย :m15: ทั้งรักทั้งแค้น เพราะรักเสือมากด้วย เลยเอาความเสียใจมาลงที่เสือ ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ มันผ่านไปแล้ว เริ่มใหม่ได้เสมอ เชื่อว่าวันนึง น้องต้องเข้าใจคุณพ่อแน่
ส่วนพี่ตุลย์ สงสารน้องนะ น้องเจ็บอ่ะรู้บ้างไหม จะโทรหาใครก็ไม่กล้า :angry2: ฮี่ยๆๆๆ ถึงจะเป็นแผนกระตุ้นความรู้สึกเสือก็เหอะ พี่ยังไม่ทันทำอะไรเท่าไหร่เลย บอกรักบอกชอบเหรอก็เปล่า แล้วอยู่ๆจะให้น้องมาคิดเอาเองว่าพี่ชอบพี่รักเหรอ :m16:
-
สงสารเสืออ่ะ พี่ตุลย์ใจร้ายไปป่าว
-
:impress3:
แอบสงสารเสือเล็กๆ เพราะว่าพี่ตุลย์เล่นแรงอยู่นะ
แต่ก็เก่งอ่ะ ไม่สนใจตั้งสองอาทิตย์
-
มาเฉลยปมในใจของเสือ....
อ่านไปก็รู้สึกปวดใจแทน จะโทษพ่อก็ไม่ได้ แต่โทษเสือก็ไม่ได้ที่เก็บเรื่องนั้นมาเป็นปม ไม่ยอมปล่อยมันทิ้งไป
ไม่สนับสนุนให้พี่ตุลย์ทำอย่างนี้นะ มันเหมือนพ่อเสือยังไงไม่รู้อะ
มาทำให้รู้สึกดีๆ ทำให้รู้สึกขาดไม่ได้ แต่พออยากจะทิ้งก็ทิ้งกันไป ไม่คุยด้วยเป็นวันๆ
ระวังเถอะ เสือเค้าจะเข็ดขยาดกับความรัก พอหลังจากนี้ก็อย่ามาทำให้รู้สึกดีๆอีกเลย
-
ตามมาอ่านแล้วสงสัยว่า อาการเวียนหน้ามันเป็นยังไง
พอดีรู้จักแต่ เวียนหัว กับ หน้ามืด จะเป็นลม
หรือว่ามันเป็นโรคใหม่ที่เราไม่รู้จักหว่า
ใครรู้จักอาการเวียนหน้าช่วยบอกที
-
คุณพ่อโหดร้ายเกินไปจริงๆ นั่นแหละค่ะ
แต่อย่างว่าคนเรามักจะมารู้ตัวว่าทำพลาดไปตอนกำลังจะเสียสิ่งที่รักที่สุดไปเสมอ
น้องเสือสู้ๆ นะคะ พี่ตุลย์ก็ดีนะ หล่อ เทคแคร์ดี มีเวลากว่าหมอเยอะเลยเนอะ อิอิ
ให้พี่หมอคู่กับเปรมเถอะ รายนั้นน่ารักเกินกว่าจะเป็นแค่ตัวประกอบ ;)
-
อยากเอาข้าวกล่องเบนโตะ ไอศกรีม พิซซ่า KFC มาเซ่นขอบคุณคนเขียนน :L2: มาต่อเสียที
สงสารเสือจัง แต่คุณพ่อก็น่าสงสาร ได้แม่เลวแบบนั้น
พี่ตุลย์จ้าาา เสือเค้าจะร้องแล้วววว
เปรมเอ๋ยรีบมีปัญหาทางใจเยอะๆนะลูก จะได้ปรึกษาหมอแดน
ขอ กี๊ดดดดดดด ชอบเรื่องนี้ที่สุดในสามโลกกกกกกกก แย้กกกกก :z3:
-
เสือน้อย TT___TT คนบางคนก็เหมาะกับการจีบต่างวิธีนะ แต่ถ้าทำแบบนี้เสือจะช้ำใจไปก่อนหรือเปล่า
-
ยังไงๆเรื่องนี้ก็สงสารพี่เสือที่สุด
งื้อออออออออออออออออออออออออออออออออ
เสือสู้ๆ ตุลย์อย่าเมินเสือสิ่มาเป็นเเสงอาทิตย์ให้เสือพอเสือเริ่มสนใจในเเสงสว่างที่เข้าถึงเเสงสว่างกับหนีไประวังนะเสือยิ่งคิดมาๆอยู่มันจะทำให้เสือปิดตัวเองไปเรื่อยๆ เป็นแะไรหรือเจ็บป่วยก็ไม่กล้าพอจะโทรหา พี่ตุลย์ผิดๆๆๆๆๆๆๆ (งอเเงเเบบเด็กๆ)
รอนักเขียนอยู่เสมอจ้า อาจจะเป็นโรคขี้เกียจเม้นบงเวลาเเต่จะไม่หายไปไหนไกลหรอก
มาต่อไวๆนะจ้า
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เสือไม่ต้องสนใจจจ คนนิสัยไม่ดีหรอกก :z3: :z13:
-
โหยพ่อ...
โดนลูกเมินก็อย่าแปลกใจเลย ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่เสียคนหรือหนีออกจากบ้าน
เสือเป็นเด็กดีจัง ;______;
เจอเรื่องแบบนั้นตอนเด็ก ยังไม่เสียคนก็เก่งแล้ว
พ่อก็รอไปล่ะกัน ถ้าพ่อยังทำแบบที่ทำอยู่ก็เชิญนอนฝันร้ายไปก่อน
รู้ทั้งรู้แต่ไม่คิดจะแก้ไข พาตัวเองไปบำบัดก่อนจะมาทำดีกับเสือเถอะนะ
ยิ่งทำดีด้วย เสือยิ่งไม่เข้าใจ
พ่อที่ทำดีด้วย อยู่มาวันนึงทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ แล้วทิ้งไว้
อยู่ๆมาทำดีด้วย เป็นใครก็ไม่ไว้ใจทั้งนั้นแหละ
-
พี่ตุลย์ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย เมินเสือได้ไง แง้
สงสารคุณพ่อจัง ขอให้เสือเข้าใจคุณพ่อไวไว
-
คนขี้แกล้ง น้องเสือไปซบอกพี่หมอให้พี่ตุลยื อกแตกตายแทนเบย
-
เด่วเค้าไม่สนใจบ้างก้อไปเหวี่ยงเค้า ถึงเวลาแม่จะด่าให้ หึ
-
แดนเปรมมม ><
-
พี่ตุลย์แม่ง
ขี้แกล้งว่ะ ระวังเหอะ น้องยิ่งมีปมอยู่
จะกู่ไม่กลับนะ !!
-
ค้างงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3:
เป็นกำลังใจให้คนเขียน o13 o13
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นี่คือไม่จีบ?อยู่เฉยๆ พี่ตุลย์รุนแรงจัง สงสารเสือ :o12:
-
พี่ตุลย์ใจร้ายยยกับเสือน้อยยยย
-
สงสารเสือตอนเด็ก เสือไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่กลับถูกคุณพ่อทำแบบนี้ใส่ เข้าใจว่าเพราะเสือหน้าเหมือนคุณแม่ที่ทำให้คุณพ่อผิดหวัง แต่ก็ไม่ควรไปลงที่เสือนะคุณพ่อ
พี่หมอกะเปรมน่าร๊ากกกกกซะ
หมั่นไส้พี่ตุลย์ นะตอนนี้อ่า เก๊กฟอร์มจัดซะเหลือเกิ๊นนนนน
-
ไอ่พี่ตุลย์ตัวแสบบบบบ!!!
งื้อออๆๆๆๆ
-
:L2:ชอบเปรม ชูป้ายไปแดนเปรม :laugh:
-
ตุลย์เมินเสือได้ไง เชียร์ให้เสือกลับไปหาคุณหมอด่วน
เอาให้ตลย์หึงสุดๆไปเลย
เข้าใจเหตุผลของคุณพ่อละ แต่เสือก็น่าสงสารอยู่ดี ยังเด็กอยู่เลย
ขอให้อารมณืเขียนมาบ่อยๆนะคะ o18
-
เฮ้ย ทำแบบนี้ใจร้ายมากอ่ะ ไม่ชอบๆๆๆไม่ปลื้มเลยนะพี่ตุลย์ :angry2:
ต้องให้พี่หมอมาช่วยน้องเสือซะหน่อย เอาคืนที่ทำแบบนี้ เหอะ :laugh:
ป.ล.น้องเสืออย่าไปสนใจเขานะ เขาจะได้รู้สึก :a14:
-
อิตาตุลาแผนสูงอ่ะ แอบสงสารน้องอยู่คนเดียว(ร้องเพลงพี่เบิร์ด)
แหมๆๆๆๆ มาตอนนี้ยาวดีแท้เหลา แต่เอาจริงๆอย่าอู้เลยๆนะ
ใจจะขาดอ่ะตัวเอง
-
เข้ามาเป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ o13 สู้ๆในทุกเรื่องนะ
.....ที่สำคัญต้องสู้หาแรงบันดาลใจแต่งนิยายต่อไป!!! o13
-
ชอบพี่หมอแดน ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่พระเอก
แต่ก็ชอบมากกก :o8:
พี่ตุล เมินเสือทำไมอ่ะ
กลับไปสนใจเสือเลยน้า
เดี๋ยวเสือกินแต่อาหารเเช่เเข็งจะป่วยเอาน้า :m16:
-
โดนบ้างเจ็บไหมละ
-
เพิ่งเห็นเบื้องหลังปัญหาของเสือ
-
เอาละสิ เมื่อเสือน้อยโดนเมิน 55555555555555555555
-
ชอบค่ะ สนุกมากเลย
จะติดตามนะคะ รอค่ะ 555
-
มากด มาดัน ครับ o13
รีบมาเสียที!!!! :angry2:
-
สงสารคนอ่านนะคะ มันค้าง :m15:
อัพด่วนนน (ชูป้ายย)
-
คุณคนแต่ง เราไม่ได้แวะมาอ่านนานแล้ว แต่มีเพิ่มมาแค่ตอนเดียวเอง 555 เรารออ่านต่ออยู่นะคะ
โอ๊ย ตุลาทำอะไร เจ้าเล่ห์ชะมัด ระวังเสือหลุดมือไปนะ ชิ
สงสารเสืออ้ะ ต้องมาคอยแอบมองแล้วก็เจ็บคนเดียว ตุลาร้ายจริงๆ แต่ก็นะ ไม่ร้ายเดี๋ยวไม่ได้รักกันสักที 5555
รออ่านต่อนะคะ >w< ชอบเรื่องนี้มากๆ
-
รอพี่เสือออออออออออออออออออออออ
-
~~~รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด~~~ :impress3:
เสือจ๋าของแม่มาเสียที~~~~
-
คะ คะ คะ คิดถึงน้องเสือ- 0 - คิดถึงเฮียตุลย์
-
Brothers
Chapter 14 – With Love
เสือเหลือบมองหน้าต่าง เขามาหาเคียงแดนก่อนเลิกงานด้วยซ้ำ พอมาถึงก็เอาแต่นั่งเงียบจนคุณหมอหนุ่มเริ่มใจไม่ดีแล้ว ปกติเสือเป็นอย่างนี้ที่ไหน พอลงไปรับก็เห็นตาแดงๆแล้วไม่ยอมพูดยอมจาสักประโยค
ร่างผอมนั่งขดตัวอยู่บนโซฟา ปากเม้มแน่น พี่แดนถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ เขากลัวว่าพูดออกไปแม้ประโยคเดียว ที่เหลือก็ไม่ใช่ความลับอีกต่อไป เสือคิดว่าความรู้สึกหึงหวงแบบนี้มันน่าอับอายน้อยเสียเมื่อไหร่ ยิ่งไปกว่านั้น..ยังเป็นคนที่ขโมยจูบเขาร่ำไป
“เสือเป็นอะไร บอกพี่สิครับ” คุณหมอเคียงแดนเอ่ยถาม เมื่อเห็นได้ชัดว่าจะใช้ไม้อ่อนไม้แข็งอย่างไรน้องก็ยังเงียบ ไม่ยอมเปิดปาก ให้ได้แบบนี้สิเสือ..เขาไม่ใช่นักจิตวิทยานะ
เสือส่ายหน้าแล้วฟุบหน้าลงกับเข่าแทน “เสืออยู่ที่นี่กับพี่แดนสักวันได้ไหม”
เคียงแดนถอนหายใจ ลองเป็นแบบนี้ ไม่อยากกลับบ้านตัวเอง คงมีปัญหากับใครคนใดคนหนึ่งแน่ๆ “ได้น่ะได้ แต่เสือบอกพี่สิว่าเกิดอะไรขึ้น เงียบแบบนี้พี่ช่วยอะไรเสือไม่ได้นะ”
เจ้าตัวเม้มปากเมื่อรู้สึกอยากร้องไห้อีกรอบ เสือแสบคอไปหมด..ทั้งกลั้นสะอื้นไว้จนอกจะแตกตายอยู่แล้ว “เสือ..”
คุณหมอหนุ่มจับมือน้องแน่น มือเสียเย็นเฉียบๆ ดวงตาแดงก่ำราวกับร้องไห้มานับชั่วโมง แน่ล่ะ..เขาไม่ได้โง่ เสือต้องเจอเรื่องกระทบใจอะไรมาแน่ๆ เผลอๆ..คนที่กล้าทำแบบนี้มีเพียงคนเดียว
ตุลา..
ชายหนุ่มอมยิ้ม เขามองน้อง เสือเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างเหมือนคนทั่วไปแล้ว แม้จะมาจากความใกล้ชิด หรือเพราะอีกฝ่ายก้าวล้ำเส้นของเสือก็ตาม เขาคิดว่า..มันก็ดีในระดับหนึ่ง
“ตุลาใช่ไหม”
ได้ยินชื่อ..เสือก็อยากร้องไห้อย่างบอกไม่ถูก หลังจากไม่ได้คุยกันหลายอาทิตย์ กลับกลายเป็นว่าเขาเองร้อนรน ทั้งไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับนิคกี้ เขาคงบ้าไปแล้วจริงๆ
“พยักหน้าก็พอ ไม่ต้องตอบก็ได้”
ร่างผอมหลุบตาลงต่ำก่อนพยักหน้าน้อยๆ เขาเม้มปาก กลั้นเสียงสะอื้นไว้กระทั่งทนไม่ไหว หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มเนียน เสือโผกอดคุณหมอหนุ่มแน่น เขาเกลียดความอ่อนแอของตัวเองก็เพราะแบบนี้
ไม่มีอะไรดีเลย..
เคียงแดนยิ้ม นึกถึงใบหน้าของตุลา เดาออกได้เลยว่าอีกฝ่ายคงเล่นแรงไม่น้อย ไม่อย่างนั้นเสือคงไม่มีอาการแบบนี้ออกมาแน่นอน “ไม่ต้องร้อง เสือไม่รู้สึกอะไร จะร้องไห้ทำไม”
เสือสูดน้ำมูก เขาไม่ตอบ เพราะตอบได้ไม่เต็มปากว่าไม่รู้สึกอะไรกับตุลา ไม่อย่างนั้นเขาปล่อยมันเลยผ่านเลยไปนานแล้ว ไม่มานั่งคร่ำครวญสับสนแบบนี้หรอก
“เสือ..เสือไม่รู้”
“ไม่รู้ก็ไม่รู้ ไม่มีใครเร่งเร้าเสือหรอก” เคียงแดนอยากบอกแทบขาดใจ คนที่เร่งเร้าน่ะ..มันตุลาไม่ใช่หรือไง “เสือเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น”
ร่างผอมเหลือบมองคุณหมอหนุ่มก็เริ่มต้นเล่าทุกอย่างไม่ขาดสักเหตุการณ์เดียว..
หากถามคนประสบการณ์ทางความรักน้อยอย่างเคียงแดนแล้ว เขาคงตอบได้เต็มปากเลยว่า..ให้น้องเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นซะ แต่หลายสิ่งที่หลายอย่างที่ตุลาแสดงออกมันทำให้เขามั่นใจได้ว่า..ผู้ชายคนนั้นดูแลเสือดีกว่าคนอื่นแน่นอน ด้วยความที่เสือเป็นคนปิดตัวเอง แน่นอนว่ามันยากที่จะยอมรับคนอื่น
“เสือไม่รู้จะทำยังไง..เสือไม่รู้”
คุณหมอดึงน้องมากอดแน่น เขาลูบลำตัวผอมของเสือไปมาราวกับปลอบเด็กน้อย “ไปนอนพักก่อน ดูเหมือนจะร้องไห้จนเป็นไข้แล้วนะ”
เคียงแดนแตะหน้าผากน้อง เสือเริ่มตัวรุมๆแล้ว พอถามก็บอกว่าไม่ได้ทานข้าวเที่ยง นี่เด็กคนนี้..จะทำร้ายตัวเองเกินไปแล้ว
สุดท้าย..เขาก็บอกให้เสือไปนอนบนเตียง เสือบอกอึดอัด..เขายอมให้น้องถอดเสื้อนอนแล้วปรับอุณหภูมิให้พอดี แต่ใครจะรู้ว่าเคียงแดนคิดอะไรอยู่..
ตอนกลางวันเปรมไม่ชอบทำงาน ตอนกลางคืนเขาถึงตาสว่าง ชายหนุ่มอ้าปากหาววอดๆพลางมองไปทางโต๊ะของตุลา มันยังทำงานอยู่แม้ตอนนี้จะเกือบห้าโมงเย็นแล้วก็ตาม หนุ่มๆก็แบบนี้ ไฟแรง..ถึงเขากับตุลาอายุเท่ากัน สำหรับเปรมแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองใกล้เกษียณเต็มทน
“ไอ้ตุลย์มึงจะทำงานจนค่ำมืดหรือไง”
หนุ่มหน้าคมเงยหน้ามองเพื่อนแล้วพยักหน้า ไอ้บ้านี่รู้ว่าเขาประชดมันยังเล่นด้วยอีก
“กลับเหอะ กูหิวข้าวแล้ว”
“งานยังไม่เสร็จ ถ้าหิวก็เวฟอะไรกินไปสิ”
เปรมขมวดคิ้ว ทีเขาล่ะทำเหมือนเป็นคนไม่สำคัญ พอคุณเสือเป็นอะไรนิดเป็นอะไรหน่อยแทบวิ่งเข้าไปหา สรุปว่ามันเห็นเขาเป็นหัวหลักหัวตอหรืออย่างไร เปรมบิดขี้เกียจสองสามครั้งก่อนลุกไปหาอะไรกินอย่างที่มันว่า ขืนรอไอ้นี่ทำงานเขาคงได้ไปหาหมออีกรอบแน่ๆ
แค่นึกถึงก็ไม่อยากไปหาแล้ว..
ความจริงที่ตุลายังไม่เลิกทำงานเพราะรอใครอีกคนอยู่ ป่านนี้แล้วยังไม่โผล่ให้เขาเห็นหน้าสักนิด ไม่รู้ว่าไปอยู่ตรงไหน ทำอะไรที่ไหนหรือเปล่า ว่าไปแล้วก็เป็นห่วงอยู่หรอก แต่ทุกครั้งที่เห็นเจ้าตัวหลบหลีกความรู้สึกของเขาหรือพยายามปิดกั้นตัวเอง ตุลาก็อดหงุดหงิดไม่ได้ทุกที
เขาเหลือบตามองโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่า..แต่มันยังนิ่งสนิทเหมือนเดิม
“ไอ้ตุลย์กูเห็นสปาเก็ตตี้กับเค้กช็อคโกแล็ตไม่รู้ของใคร” เปรมถืออาหารใส่ถาดเดินเข้ามาในห้องของเขา มันพูดไปกินไปด้วย ทำเหมือนรู้สึกผิดที่หยิบฉวยของคนอื่นมา แต่เปล่าเลย..รู้กันทั้งออฟฟิศแล้วว่าของหายให้ไปถามกับเปรม
“กินไปขนาดนี้จะถามอะไรกูอีก”
“เผื่ออยากกินด้วย” เปรมยัดของทุกอย่างเข้าปาก อย่างว่าแหละนอกจากกลางวันไม่ทำงานแล้วยังชอบกินนั่นกินนี่ของคนอื่นไปเรื่อย
“มึงกลับไปก่อนก็ได้นะ กูอยู่ดึกๆ”
“ไม่อ่ะ มึงเป็นเด็กใหม่เดี๋ยวได้หน้า กูไม่อยากโดนพี่เขาว่า”
ตุลาถอนหายใจเฮือก มันสมควรโดนว่าตั้งแต่แอบหลับในที่ทำงานแล้ว
เขามองโทรศัพท์อีกครั้ง มันเกือบหกโมงแล้ว มีเบอร์ไม่คุ้นตาโทรเข้ามา ตุลาอดขมวดคิ้วไม่ได้ว่าทำไมถึงเป็นเบอร์ของคุณหมอเคียงแดน
ชั่วขณะหนึ่งที่คิดว่าไม่รับ..แต่ถ้าหากเสืออยู่กับคุณหมอล่ะ
“สวัสดีครับ” ตุลามองไอ้เปรม มันกินไม่สนใจแต่หูมันทำงานอยู่
‘นึกว่าจะไม่รับสายผมซะแล้ว ถ้าโทรไปอีกรอบนี่คงไม่กล้าโทรแล้วล่ะครับ’ เคียงแดนพูดติดตลกพลางหัวเราะน้อยๆ แต่สำหรับตุลาแล้ว..เขาไม่มีอารมณ์เลยสักนิด
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
‘เสืออยู่ที่ห้องของผม เขาไข้ขึ้นนิดหน่อย..’
หนุ่มนักเรียนนอกเม้มปาก เขาไม่ตอบอะไร แต่อีกฝ่ายคงพอเข้าใจเลยเล่าต่อไปเรื่อยๆ
‘เพ้อว่าอยากกลับบ้านตลอดเลย แต่ผมไม่รู้ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหน ถ้ายังไงคุณช่วยบอก..’
“ผมกำลังจะไปพอดี..เดี๋ยวผมไปรับเองครับ”
เคียงแดนกลั้นขำเต็มที เขาไม่เคยแกล้งใครแล้วรู้สึกสนุกเท่านี้มาก่อน ถึงจะเป็นคนที่เสือสนใจก็เถอะ แต่อดใจไม่ไหวจริงๆ..คนอะไรแกล้งเสือน้อยของเขาจนน้ำตาไหล
‘คอนโดของผมอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ มาเมื่อไหร่โทรบอกเลยนะครับ’
ชายหนุ่มตัดสาย เขาตวัดมองเพื่อน มันนั่งกินไม่สนใจอะไรก่อนโพล่งขึ้นมาว่า “กูจะกลับแล้ว”
เท่านั้นแหละไอ้เปรมถึงได้สำรอกอาหารออกมาหมด “ฮะ..ตลกแล้วมึง จู่ๆมาบอกกูว่าอยากกลับ ผีเข้าผีออกนะครับ”
“กูมีธุระ”
“ธุระอะไร” ร้อยวันพันปีตุลาเคยมีธุระที่ไหน ถ้ามันไปไหนมันจะบอกเขาตรงๆเลย ยิ่งพูดว่าธุระนี่ยิ่งน่าสงสัย ท่าทางจะเป็นความลับแน่ๆ “บอกมาเลยไอ้ตุลย์ มึงเคยมีธุระกับใครที่ไหน”
แน่นอนว่ากับเปรม ตุลาไม่เคยมีความลับด้วย “กูจะไปตามคนกลับบ้าน”
ตุลากับเปรมแยกกันกลับคนละทาง เหตุผลหนึ่งที่เปรมต้องอยู่เฝ้าในฐานะ ‘พี่เลี้ยง’ น้องใหม่อย่างตุลา ทั้งที่ความจริงไอ้ตุลย์เก่งกว่าเขาเป็นไหนๆแต่ประสบการณ์การทำงานน้อยกว่าเปรมเท่านั้นเอง
คุณหมอหนุ่มกำลังจัดข้าวของในห้องไปเรื่อย วันนี้อารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะได้เห็นพฤติกรรมแปลกๆของทั้งเสือและตุลา ความไม่เข้าใจทำให้เป็นกันเสียอย่างนี้..คนกลางอย่างคุณหมอเลยรู้สึกหนักใจไม่น้อย
เสือตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อแถมมีกลิ่นสกปรกจากห้องน้ำติดตัวมาด้วย เดือดร้อนเคียงแดนต้องบอกให้น้องถอดเสื้อแล้วไปอาบน้ำ ทว่าจนแล้วจนรอดเสือก็ไม่ยอมเท่าเดียว เลยได้นอนทั้งที่เปลือยๆแบบนั้นด้วยเหตุผลที่ว่า ‘เสือไม่สบายตัว ขอนอนแบบนี้แล้วกัน’
พอเจอดวงตาที่มองมาอย่างอ้อนวอน..เคียงแดนหรือจะกล้าปฏิเสธ
เสือ..อาจจะโตขึ้นมากแต่สำหรับเคียงแดน เสือยังเป็นเด็กที่คอยตามเขาเหมือนเดิม
ร่างผอมนอนหลับอยู่บนเตียงของเขา ตอนแรกเสือบอกจะนอนที่โซฟาแต่เขาดุน้องจนเจ้าตัวยอมนอนขดในผ้านวม ผิวขาวบางส่วนโผล่พ้นผืนผ้า มันขาวจัดจนเกรงว่าหากทำรอยบนตัวของน้อง..มันคงเห็นชัดเจนยิ่งกว่าอะไร
เมื่อเย็นเด็ก..ความสัมพันธ์ของพวกเขาบอกไม่ได้ว่าคืออะไร เพียงแค่รู้สึกดีที่ได้อยู่ด้วยกันก็เท่านั้น
เขานั่งข้างกายเสือพลางลูบหัวคนในนิทราไปด้วย เมื่อไหร่หนอ..เจ้าตัวจะเลิกปากแข็งเสียที เคียงแดนปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อยกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัพท์
ใครบางคนมาเร็วกว่าที่คิดไว้มาก..
ตุลาเดินตามหลังของคุณหมอเคียงแดน ว่าไปแล้ว..บุคลิกอีกฝ่ายดีเสียจนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเสือถึงชื่นชอบนัก เขาไม่เคยแพ้ใคร..ไม่ว่าเรื่องรักเรื่องเรียน แต่ทำไมเสือถึงไม่สนใจกัน แถมยังไม่หมกอยู่กับคุณหมอหน้าหล่อนี่ หรือว่าที่ผ่านมาทั้งหมดไม่มีใจให้เกินเลย
“ขอโทษนะครับที่รบกวนบ่อยมาก เสือนอนหลับอยู่ในห้อง..พอปลุกก็ไม่ตื่น สงสัยจะเพลียจัด” คุณหมอเหล่ตามองตัวต้นเหตุ ไม่รู้ตัวเลยสินะว่าเพราะตัวเองแท้ๆทำให้เสือน้อยในกรงทองน้ำตาตกทั้งนอกและใน
คุณหมอหนุ่มเปิดประตูห้องนอนก่อนเดินเข้าไป ภาพที่ตุลาเห็นทำเอาเขาขมวดคิ้ว นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกที่ใครบางคนนอนไม่ใส่เสื้อผ้าบนเตียง แม้จะผ้านวมคลุมอยู่ก็เถอะ
“ผมเช็ดตัวให้แล้ว” เคียงแดนจงใจพูดทับ แน่นอนว่าเขาต้องเห็นทุกส่วนของเสือ ทั้งที่ตุลายังไม่เคยเห็นสักนิด
หนุ่มนักเรียนนอกรู้สึกเหมือนโดนตบหน้า เขาเม้มปากพลางหายใจเข้าออกลึกๆ ตุลย์ไม่ใช่เด็กแล้ว ถ้าจะหันไปโวยวายแล้วชกหน้าคุณหมอสักสองสามทีคงได้แต่คิดในใจ
เคียงแดนอมยิ้มเมื่อเห็นรอยจางที่หน้าผาก เขาเดินเข้าไปหาร่างผอมที่หลับใหลในนิทรา “เสือครับ ตื่นได้แล้ว มีคนมารับ” ฝ่ามือขาวแตะไหล่เปลือยของน้องเบาๆพลางเรียกซ้ำไปซ้ำมา
ตุลาอยากเดินเข้าไปกระชากตัวปัญหานัก มันจะอ่อนโยนเกินไปแล้ว!
คนใจเย็นอารมณ์พุ่งพล่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ขณะได้แต่ยืนนิ่งมองคุณหมอเคียงแดนปลุกเสือ ซึ่งเขาไม่มีโอกาสทำอย่างนั้นเลย
ดวงตาคมค่อยปรือมองพลางมองรอบกายก่อนสะดุดที่ตุลา หากเสือเลือกมองข้ามมายังพี่แดน “อือ..ปวดหัว”
“ปวดมากไหม”
เสือส่ายหน้า ไม่ได้ปวดมาก แต่ก็ไม่อยากลุกไปทำอะไรทั้งนั้น “พี่แดน เสือง่วง”
เคียงแดนถอนหายใจพลางลูบกลุ่มผมนุ่ม “ลุกมาทานข้าวทานยาก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่..ไปเตรียมมาให้”
ชายหนุ่มลุกขึ้นขณะที่เสือคว้าข้อมือไว้แน่น ไม่เอา..เสือไม่อยากอยู่กับตุลาในห้องสองคน เสือไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองคิดยังไง มันน่าอายน้อยเสียเมื่อไหร่หากต้องเปิดเผยความรู้สึกต่อหน้าตุลา “พี่แดนอย่าทิ้งเสือ”
ตุลย์เหมือนคนไร้ตัวตนเข้าไปทุกที เขาโพล่งออกไปอย่างไม่คิด “คุณหมอไปเตรียมข้าวต้มเถอะครับ เดี๋ยวผมดูแลคุณเสือเอง”
ร่างสูงเดินออกจากห้อง มิวายหันมองน้องที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่อย่างไร..เขาก็อยากให้คนทั้งคู่มีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนมากกว่า “เดี๋ยวพี่มา”
เมื่อเคียงแดนออกไปแล้ว เสือเหมือนไร้ที่พึ่ง เขาล้มตัวนอนอีกครั้ง พยายามไม่สนใจคนร่วมห้อง ทว่า..อีกฝ่ายกลับเข้ามานั่งข้างกายพลางจับไหล่เขาไว้แน่น
“ทำไมไม่กลับไปทำงาน” ตุลารู้ว่ามันงี่เง่าที่ถามออกไปอย่างนั้น แต่เขาอดไม่ได้ทุกที
“ผมปวดหัว”
“แล้วทำไมไม่บอก ต้องออกมานอนถึงนี่เลยหรือไง”
เสือขืนตัวหนี หากไม่เป็นอิสระ เขาอยากตะโกนออกไปนักว่าต้นเหตุมันไม่ใช่คนตรงหน้าหรืออย่างไร ทำไมต้องทำเป็นไม่สนใจด้วย เสือแค่ไม่อยากถูกทิ้ง..แต่ตุลากลับทำเหมือนไม่เห็นเขาในสายตา เสือเจ็บ..
“มันเรื่องของผมไม่ใช่หรือไง คุณมีสิทธิ์อะไรมาก้าวก่าย” เขาเบือนหน้าหนี ในเมื่อไม่สนใจกันแล้ว..ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้ เสือรู้ตัวว่าไม่เคยอยู่ในสายตาใครสักคน
-
ตุลาถอนหายใจ เขาผ่อนแรงพลางรั้งเสือเข้ามาใกล้ “ทำขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกหรือไง..คุณความรู้สึกช้าหรือไม่รู้สึกอะไรกันแน่นะ”
หมอเคียงแดนหลบอยู่หน้าห้อง เมื่อครู่เขาเกือบพุ่งไปหาตุลาแล้ว โทษฐานทำให้เสือน้อยของเขาเสียใจอีกรอบ
ร่างผอมเม้มปาก เขาจะไปรู้สึกอะไรได้นอกเสียจากโดนทิ้งแบบนี้ “ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้น..ถ้าไม่ชอบผมบอกมาตรงๆก็ได้ ผมจะได้หาคนมาแทน”
ให้ตายเถอะ..ตุลาเคยพบคนที่เอาแต่เข้าข้างตัวเองเป็นส่วนใหญ่ แต่กับเสือ..ท่าทางจะซึมซับความรู้สึกด้านลบมากเกินไป “เสือ..ที่ผ่านมาไม่เคยรู้สึกอะไรหรือไง”
เสือไม่ตอบ เอาแต่นั่งเงียบ
“ผมเว้นระยะห่างให้คุณอยู่กับตัวเอง ไม่รู้สึกอะไรบ้างหรือไง” ตุลย์ถามซ้ำ
รู้สิรู้..เสือเหมือนจะขาดใจ ทุกครั้งที่ตุลามองด้วยสายตาว่างเปล่า หนักเข้าก็ไม่สนใจเขาเลย แบบนี้เสือเหมือนโดนทิ้งไม่มีผิด เขาคิดมาก..มากจนหัวสมองแทบระเบิด แต่สุดท้าย..ก็ทำได้แค่เงียบ
“คุณ..” ตุลากำลังอ้าปากพูดต่อ ทว่าใครบางคนกลับคว้าคอเสื้อเขาก่อนประทับริมฝีปากอย่างรวดเร็ว
เขาพูดไม่เก่ง..แสดงออกก็ยอดแย่ แต่พยายามทำให้อีกคนรู้ว่าคิดยังไงเช่นกัน..
ใบหน้าขาวแดงก่ำ เสือก้มหน้างุดๆแต่ยังจับคออีกฝ่ายไว้แน่น เมื่อครู่..เขาทำอะไรลงไป “ผม..”
ตุลายิ้มน้อยๆ เขาขยับกายใกล้เสือพลางกอดเอวผมแน่น “ทำแค่นั้น..จะไปพออะไรครับ”
ผ้านวมร่นมากองเอวอย่างหมิ่นเหม่ ตุลาลอบกลืนน้ำลายก่อนจูบริมฝีปากตรงหน้า ปลายลิ้นแตะสัมผัสแล้วสอดลึก กระหวัดรัดรึงอย่างดุเดือด..โดยไม่สนใจเลยว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขา
“อื้อ..”
ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยร่างผอมเป็นอิสระแม้ได้ยินเสียงร้องประท้วงก็ตาม ทว่ารสจูบเมื่อครู่ก็ดูดพลังเสือไปมากจนแทบไม่มีแรงทรงตัวแล้ว
“อย่าทำอย่างนี้อีกได้ไหม” เสือถามเบาๆ เขากอดตุลาแน่นเหมือนเป็นหลักยึด
“ทำอะไร” เขาถามทั้งที่รู้คำตอบ มันอาจจะดูใจร้าย..แต่ถ้าไม่ทำ เสือคงได้แต่หนีความรู้สึกตัวเองไปเรื่อยๆ
“อย่าทำเหมือนผมไม่มีตัวตนได้ไหม มันเจ็บ..”
ตุลายิ้ม เขาไม่ตอบแต่ใช้ฟันคมกัดเบาๆที่ต้นคอขาวจนเกิดรอยแดงจาง เขาเลื่อนมายังแผ่นอก ออกแรงขบจนเสือสะดุ้ง กระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูนั่นแหละ..ตุลาถึงยอมปล่อยเสือเป็นอิสระ
ก่อนเตียงนอนของคุณหมอเคียงแดนจะกลายเป็นสนามรัก เขาควรรีบเข้ามาขัดก่อนดีกว่า ถึงจะโดนตุลาด่าว่าเป็นก้างขวางคอก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้..มันยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย
“อ่า..ขอโทษครับ อาหารเสร็จแล้ว ไปทานด้วยกันนะครับ” เคียงแดนมองหน้า เสือแดงก่ำไปทั้งตัว ริมฝีปากฉ่ำน้ำ..มองก็พอรู้ว่าโดนอะไรมาบ้าง
“พี่แดน เสือ..”
“พี่ลืมไปว่าอุ่นอาหารด้วย เดี๋ยวมันไหม้ พี่ออกไปจัดการก่อนนะเสือ..อ้อ คุณตุลย์ดูเสือแทนผมด้วยนะครับ”
ตุลาพยักหน้า เขาหันมองคนในอ้อมแขน “เดี๋ยวผมพาไปอาบน้ำ”
เสือกุมผ้านวมแน่น เมื่อครู่..เกือบไปแล้วไหมล่ะ “ไม่เป็นไร ผมไปเองได้”
จนแล้วจนรอด ตุลาก็เข้ามาอาบน้ำกับเสือจนได้..
หลังจากคุณหมอเคียงแดนแยกตัวไปทำงานด่วนที่โรงพยาบาลแล้ว ตุลาตกลงกับเสือว่าวันนี้จะไปนอนบ้านคุณลุงศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งเสือก็ไม่ปฏิเสธเสียด้วย
“คืนนี้นอนด้วยกันนะครับ”
เสือก้มหน้า เม้มปาก นึกถึงครั้งก่อนที่นอนด้วยกัน..ไม่รู้ว่าเขาไปทำอะไรน่าอายไว้หรือเปล่า ตรงข้ามกับตุลา..เขาเคยสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่นอนกับเจ้าตัวอีก ทว่าครั้งนี้..มันไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนเลยจริงๆ
ชายหนุ่มจอดรถไว้หน้าบ้านก่อนเดินจับมือขาวเข้าบ้านด้วยกัน
เมษาเปิดเรียนมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว กิจกรรมที่มหาวิทยาลัยเยอะมากแถมสนุกเสียจนไม่อยากกลับบ้าน พอพูดอย่างนั้นเข้า..แม่เลยบอกว่าถ้ากลับดึกเกินไปจะลดค่าขนมกับลดอาหารปุ้มปุ้ย ซึ่งมันร้ายแรงมากสำหรับเมษ
หนุ่มร่างเล็กนอนกับพื้นเย็นเฉียบ เมษใช้กระเป๋าหนุนแทนหมอน ง่วงก็ง่วง หิวก็หิว แต่เมษไม่เด็กแล้ว เห็นทีจะงอแงให้แม่ป้อนข้าวคงไม่ได้
“แม่..เมษกลับมาแล้ว”
แม่หันมองลูกชายแล้วยิ้ม ตอนปิดเทอมเมษอ้วนมากจนแม่ต้องทำอาหารน้อยลง พอเปิดเทอมน้ำหนักเริ่มลด ค่อยดูหล่อขึ้นมาหน่อย “วันนี้พี่เสือกับพี่ตุลย์จะมา เมษจะนอนแผ่อย่างนี้ต้อนรับพี่เหรอ”
เมษหูผึ่งทันที่ที่ได้ยินชื่อพี่เสือ ส่วนพี่ตุลย์นี่เห็นกันบ่อยแล้ว..จะมาไม่มาเมษไม่ว่า แต่มาทุกครั้งต้องมีของฝากเท่านั้นเอง เจ้าตัวรีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำ มิวายอุ้มปุ้มปุ้ยขึ้นไปอาบด้วยกัน พี่เสือมาทั้งที่ต้องหอมทั้งคนทั้งหมา
ดูเหมือนเมษจะช้าเกินไปจริงๆ ก่อนเจ้าตัวจะวิ่งไปอาบน้ำ ตุลากับเสือก็มาถึงบ้านแล้ว แน่นอนว่าคนที่ได้รับความสนใจจากทั้งคุณลุงและแม่ต้องเป็นเสือแน่นอน
ศักดิ์สิทธิ์ยิ้ม ทักทายลูกชายแสนรักด้วยคำพูดสั้นๆ เขาไม่กล้ากอดเสือ..เพราะเข้าใจว่าลูกยังไม่ยอมรับตัวเองในตอนนี้
“นึกว่าจะมาค่ำกว่านี้ แม่เตรียมมื้อเย็นไม่ทันเลย”
“ผมไปช่วยไหมครับแม่”
แม่พยักหน้า ตุลาเลยเดินเข้าครัวไปด้วย เขาอยากให้ทั้งคุณลุงและเสือได้คุยกัน ห่างกันไปเป็นเดือนแน่นอนว่าคุณลุงต้องคิดถึงเสือมากแน่ๆ ส่วนเจ้าตัวน่ะหรือ..จะกล้าพูดอะไรออกไปได้
“เสือทานข้าวครบทุกมื้อหรือเปล่าลูก”
ไม่ได้คุยกันนานเสือรู้สึกว่าพ่อเป็นคนแปลกหน้า เขาเงียบสักพักและพ่อก็รออย่างใจเย็น “ไม่”
ศักดิ์สิทธิ์ยิ้ม นับว่าเป็นครั้งแรกที่ถามแล้วเสือยอมตอบ ถึงแม้จะห้วนสักหน่อย..แต่พ่อก็ดีใจมากแล้ว “ทำเองหรือเปล่า”
เสือส่ายหน้า เพราะทำเองแล้วครัวเละ โดนตุลาตำหนิหลายครั้ง และหลายอาทิตย์ก่อนก็โดนลองใจ ทำเอาเสือต้องกินอาหารแช่แข็งแทบทุกมื้อ รู้ว่าไม่ดีแต่จะให้ทำยังไงได้ “ไม่ทำเอง”
พ่อมองลูกชายด้วยความสงสาร เสือน้อยในกรงทองออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวคงได้รับบทเรียนบ้างแล้ว อาหารทุกมื้อและทุกครั้งเขาและภรรยาจะลงมือทำ แน่นอนว่าทั้งเมษและเสือแทบไม่เคยเข้าครัว เรื่องแบบนี้คงยากสำหรับเสือไม่น้อย ทว่า..ในเมื่อเจ้าตัวดิ้นรนจะหนีออกไป ศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ห้ามอย่างแน่นอน
“ถ้าเสือไม่ไหว..กลับมาอยู่กับพ่อนะ พ่อจะเลี้ยงเสือเอง”
ร่างผอมก้มหน้า เขาไม่ตอบ นี่พ่อทำให้เสือ..ใจอ่อน
เสียงตึงตังทำให้บรรยากาศชวนอึดอัดในห้องหมดลง เมษาอุ้มเจ้าตูบพลางวิ่งเข้ามาในห้องรับแขก เห็นพ่อกับพี่เสือนั่งคุยกันแล้วทำให้รู้ว่า..เข้าไปขัดจังหวะเข้าแล้ว
“แหะๆ..เมษขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไร ไปทานข้าวเถอะ”
บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเต็มด้วยความสุข โดยเฉพาะเมษาที่เอาแต่ดูแลพี่เสือคนเดียว ส่วนพี่ชายแท้ๆอย่างตุลาก็กลายเป็นคนนอกไปเสียได้ จะว่าน้อยใจก็ไม่เชิงหรอกแต่เห็นแบบนี้เขาก็มีความสุขไม่น้อย
“พี่เสือกินนี่เยอะๆนะ เมษว่าอร่อยมากเลย”
“พี่เสือเห็ดนี่แม่ผัดอร่อยมากเลยนะ เมษลองชิมแล้ว ไม่ผิดหวังจริงๆ”
“พี่เสือผัดผักอร่อยมากจริงๆ เมษว่าพี่เสือต้องทานผักเยอะๆแล้วล่ะ”
จานอาหารของเสือเต็มไปด้วยอาหารที่เมษาบอกว่า ‘อร่อยมาก’ เต็มไปหมด ตุลาอดขำไม่ได้ กระเพาะเมษากับเสือเหมือนกันเสียที่ไหน น้องชายของเขาอย่างกับหลุมดำ ทานเท่าไหร่ก็ดูเหมือนไม่พอสักที
“เมษ พอได้แล้ว มันจะล้นจานแล้วนั่น”
“พี่ตุลย์ก็ชอบขัดเมษ ของอร่อยทั้งนั้น พี่เสือกินเยอะๆนะครับ จะได้อ้วนๆ”
ตุลาขำพรืด ก่อนเติมคำให้น้องชาย “อ้วนเหมือนเมษใช่ไหม”
“พี่ตุลย์ เมษไม่ได้อ้วน!”
“อ่อ..เรียกว่าอวบระยะสุดท้ายใช่ไหม แต่สำหรับพี่เรียกอ้วนได้แล้วนะ ต่อไปไม่ต้องนั่งรถไปเรียนหรอก กลิ้งไปเร็วกว่า”
“พี่ตุลย์!!”
เมษเถียงกับพี่ตุลย์ไม่หยุด อีกคนก็ช่างแหย่นัก พอทานข้าวเสร็จใช่ว่าจะจบเรื่อง เมษบอกว่าจะเอาปุ้มปุ้ยไปกัดพี่เสือ พอรู้อีกว่าพี่ตุลย์จะนอนห้องพี่เสือ เมษาก็บอกว่าจะเอาปุ้มปุ้ยไปนอนด้วย
“แม่ทำไมเมษไม่ได้นอนกับพี่เสือล่ะ”
แม่อมยิ้ม หล่อนพอจะเห็นอะไรบางอย่างระหว่างตุลากับเสือแล้ว ขืนเมษเข้าไปอีกมีหวังวุ่นวายกันแน่ๆ “ก็เมษมีห้องนอนแล้ว พี่ตุลย์ไม่มีห้องนอนนี่จ้ะ”
“ก็ให้พี่ตุลย์มานอนกับเมษสิ”
“ไม่ได้หรอก เมษนอนเตียงเดี่ยว แล้วจะให้พี่ตุลย์ไปนอนตรงไหน”
เมษหน้าเบี้ยวไปเลย รู้สึกน้อยใจยังไงไม่รู้ เมษอยากนอนกอดพี่เสือบ้างนี่ “ก็ให้พี่ตุลย์นอนห้องเมษ แล้วเมษไปนอนกับพี่เสือ”
ร่างเล็กไม่ยอมท่าเดียว ในขณะที่ทั้งตุลาและเสือเดินขึ้นไปชั้นสองแล้ว เมื่อเล็กๆเมษาก็นอนกับพี่ตุลย์นั่นแหละ แต่เพราะโดนเจ้าชายน้อยถีบตกเตียง..ตุลาก็ปฏิเสธจะนอนกับน้องชายตลอด ไม่ว่าจะไปนอนโรงแรมที่ไหนก็ตาม
อากาศภายในห้องเย็นสบาย ตุลาอาบน้ำก่อนเสือ ในขณะที่ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้วเสือยังไม่ออกจากห้องน้ำเลย ชายหนุ่มมุ่นคิ้ว..กะว่าจะนอนพร้อมกัน เห็นทีเขาคงได้หลับก่อนแน่ๆ
ไหนๆก็นานเกินไปแล้ว หนุ่มนักเรียนนอกขี้สงสัยเลยเดินไปเคาะประตูห้องน้ำสองสามที “เสือครับ..ทำอะไรอยู่ นานเกินไปแล้ว”
คนในห้องน้ำสะดุ้ง เขามองกระจกแล้วเม้มปาก ก่อนตอบออกไป “ผมอาบน้ำอยู่”
ความจริงเสือกลัวจะเดินออกไปมากกว่า เขาอาบน้ำเสร็จตั้งแต่สามสิบนาทีแรกเแล้ว แต่ไม่กล้าไปเจอตุลา ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ที่ห้องของพี่แดนแล้ว เสือยิ่งเขินเข้าไปใหญ่
เขาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวยืนหน้ากระจก รอเวลาผ่านไปเรื่อยๆด้วยหวังว่าตุลาจะหลับไปก่อน
ทว่าเปล่าเลย..เสียงเมื่อครู่ยืนยันได้ดีว่าตุลารอเขาอยู่
“พอได้แล้วนะ เดี๋ยวตัวเปื่อยหมด”
เสือเปิดก๊อกน้ำแรงขึ้น เขาปล่อยน้ำให้ผ่านไปเฉยๆโดยที่ตัวเองยังยืนนิ่ง ทำอย่างไรดี..ถ้าเกิดเรื่องแบบที่แอบคนเดียวบ่อยๆเขาจะต้องทำตัวยังไง ตุลาจะชอบเขาหรือเปล่า สารพัดในหัวที่เสือคิดได้
สุดท้ายแล้ว..เสือจำใจต้องเดินออกมา
“ผมนึกว่าคุณเป็นลมในห้องน้ำเสียอีก” ตุลาสวมเสื้อยืดสีเทากับกางเกงขายาวสีดำนั่งรอบนเตียง อีกฝ่ายยิ้มน้อยๆ..แต่เสือรู้สึกเหมือนมันเป็นยิ้มอันตราย
เจ้าตัวยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนกระทั่งได้สติ ถึงรีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเข้านอน
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้คุณดูแปลกๆ” ชายหนุ่มเห็นความผิดปกติของเสือ เขาเดินไปกอดร่างผอมจากข้างหลัง วันนี้เสือพูดน้อยมากหรือว่าโกรธที่เขาไปขโมยจูบอีกฝ่าย
“ปะ..เปล่า”
“แล้วเป็นอะไรครับ”
เสือส่ายหน้าแรงๆ ปลายผมชื้นสะบัดไปมา..กลิ่นหอมอ่อนๆกำจายไปทั่ว “ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“งั้นได้เวลาเข้านอนแล้วนะครับ”
พอได้ยินคำนี้ เสือก็เกร็งขึ้นมาไม่ทราบสาเหตุ ตุลาจูงมือเขาไปแล้วทรุดนั่งบนเตียง เสือขืนกายไว้ ยืนอยู่ตรงหว่างขาของอีกฝ่าย “ผมยังไม่ง่วง”
“ยังไม่ง่วงหรือกลัวอะไรกันแน่ครับ” ตุลย์ดึงร่างเล็กกว่านอนบนพื้นเตียง เขาคร่อมทับเสือพลางจ้องไปยังดวงตาคมสีเข้ม
“ผม..”
“ไม่มี ‘ผม’ มีแค่เสือกับพี่ตุลย์เท่านั้นครับ”
เสือเบิกตากว้าง จะให้พูดแบบนั้น..เขาก็ยังเขินอยู่ ร่างผอมคิดหาสารพัดวิธีจะเอาตัวรอด หากแต่ริมฝีปากที่ทาบทับลงมาอย่างอ่อนหวานทำเขาสติกระเจิงไปหมด!
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาา :-[ เค้ากลับมาแล้วววว
ขอโทษที่หายไปนาน 10 วัน กร๊ากๆ แต่วันนี้ก็กลับมาแล้วนะคะะะ
ไม่พูดอะไรมากกกก ฮ่าๆ
มันอาจจะค้างไปนิด
เสืออาจะยอมง่ายไปหน่อย แต่เหตุผลมีนะคะะะ อะไรเอ่ย อะไรเอ่ย
แต่เค้าชอบเสือแบบนี้อ่ะค่าาาาาาาาาาาาา
ส่วนคู่คุณหมอ
รออีกหน่อยนะคะ เดี๋ยวจะจัดไปตอนหนึ่งเต็มๆเลยแล้วกันเนอะะะ :laugh:
เวลาไปโรงพยาบาลเห็นหมอบุคลิกเคะๆ น่ารักๆทั้งนั้น T////T
เอาเข้าจริงหล่อๆก็มีแต่คนเขียนไม่ฟินเท่าไหร่ค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
ตอนนี้คงเห็นด้านมืดของพี่ตุลย์บ้างแล้วนะคะ
ยังค่ะ ยังไม่มืดพอ
เจอกันตอนหน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ขอบคุณทุกความเห็นนะคะะะะ :กอด1:
มาค่ะๆ มาจิ้ม แฟนเพจก่อนนะ https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
ทวิตเตอร์: http://www.twitter.com/bluebubblebells (http://www.twitter.com/bluebubblebells)
-
เสือน่ารักอ้ะ โอยยยยยยยยยยย เขินตุลาตลอดเลย >\\\\< เราก็เขินตามนะรู้ไหม
พี่ตุลย์ น้องเขินมาก ใจเย็นก็ดีนะ 5555
แต่ตอนจบแบบนี้มันค้างนะคะคุณคนแต่ง โอยยยยยยยยยย
รออ่านต่อ อิอิ
-
กรี๊ดพี่ตุลย์ น้องเสือ :-[
ตอนนี้อ่านไปหน้าบานหุบยิ้มไม่ได้เลยอ่ะ
ขำหนูเมษ ตกลงพี่ตุลย์ตกกระป๋องแล้วใช่มั๊ยเนี่ย
-
เปรม เคียงแดน :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ไม่อาววววววววววววววววววว
มาต่ออออออออออออออออออออออ ขอด่วนๆแง้
เสือกลับมาอยู่บ้านเถอะ พลีสสส ไม่ก็อยู่กะพี่ตุลย์ไปเลยยยยย
-
กรี๊ด ตอนนี้น่ารักเวอร์ :กอด1:
ไม่อยากบอกเลยว่า เสือน้อยของเราอ่อนลงมากๆเลย ถึงไม่ใช่กับพ่อ แต่กับตุลย์ก็ยอมแล้ว
ว่าแต่ตอนที่แล้ว ทำไม พ่อทำกับเสือแบบนี่เนี่ย อ่านแล้วเจ็บแทนเสือจริงๆ :m15:
-
เขิลแทนอ่ะ
-
ชิ๊ นางพี่ตุลย์ :m16: :m16:
-
หายหน้าหายตา เกือบลืมซะแล้วนะเนี้ยคนเขียน
รอ ฉันรอเธออยู่ 5555
-
มาแบบหวานๆ อ่านไปเขิลไปแทนน้องเสือ แอแอ
-
บางที่พี่ตุลล์ก็เจ้าเล่ห์เกิ๊น เสือก็ยอมเปิดใจแล้วเย้ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :o8: :o8:
ได้แค่นี้ก็ฟินแล้ว มากกว่านี้ก็ได้ แต่ ถ้าน้องยังไม่พร้อม พี่ตุลย์ ต้องรอก่อนนะ แล้วห้ามทำน้องเสียใจอีกแล้วรู้ไหม ไม่ดีเลยสงสาร
ส่วนอีกคู่ ของดีต้องบ่มก่อนเนอะ พี่เปรม :laugh:
-
กรี๊ดดดด ฮุฮิๆๆ
เสือจะเสร็จพี่ตุลย์แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ
อาย เขิน ตีกันมั่วไปหมด
รออ่านตอนต่อไปในเร็ววันนะคะ
(กดดัน 5555555)
-
น่ารักอ่ะ :-[
-
พี่หมอแดนคนดีจริงๆ
พี่ตุล อย่าทำเสือเสียใจอีกนะ
-
อ่านตอนนี้เเล้วเขิน><
-
เขิลพี่ตุลย์ เสือน่ารักกกกกกก :o8:
อิอิ ตอนนี้พี่แดนทำตัวดีมากกกก แอบเป็นพ่อสื่อให้เสือกะพี่ตุลย์สินะ กิกิ :laugh:
-
เห้ยยยยยยยย เสือออออ หลังๆมานี้แบ๊วๆ ขึ้นเนอะ แต่งี้แหละนะคนกำลังตกหลุมร๊ากกกกกกก :laugh:
อ่า... ไม่รู้ทำไมรู้สึกแปลกๆ กับสรรพนาม 'เสือในกรงทอง' กับ 'หนุ่มนักเรียนนอก' นะ
มัน...ไม่รู้บอกไม่ถูก
แต่อยากอ่านต่อจากนี้จังเลย :z1:
-
:mc4:ป้ายไฟเคียงแดน ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
กรี๊ดดดด ที่หนึ่ง แด่คนเขียนที่มาต่อ :impress2:
กรี๊ดดดดด ที่สอง แด่หมอแดน และ พี่เปรม (ที่เมื่อไหร่จะรักกัน?)
กรี๊ดดดดดที่สาม แด่ความหวาน วี้ดดวิ้ววว ของพี่เสือ และพี่ตุลย์ ที่ทำให้คนโสด อย่างเราต้องอิจฉาาาา :impress2:
กรี๊ดดดดดสุดท้าย ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อออ และตอนต่อไปรีบต่อไวๆ :3123:
-
พี่ตุลย์ รุก หนักๆๆๆๆๆเสือน้อยย
-
:-[
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
ค้างมากมายค่ะ มาต่อเร็วๆนะค่ะ
เสือน่ารัก อยากเก็บไว้บ้าน แต่กลัสำี่ตุลย์หึงโหด 5555555
-
เข้ามากรี๊ดดดดด :impress2: กับความน่ารักของพี่เสือออออ
-
อยากขอโทษคนเขียน :sad4: เพราะเราอยากอ่านมากเลยขอตะโกน :angry2:
มาต่อเร็ว!!!!!!
-
รอๆๆๆค่ะ อยากอ่านหมอแดนกะเปรมด้วยยยย
-
เสือน่ารักขึ้นเรื่อยๆเลย
-
เขินมากกกกกกกกกกกก :-[
-
ค้างกับคำพูดคนเขียนมว๊ากก
แหม พี่ตุลย์อย่าดาร์กมากเลยนะคะ สงสารเสือ
แอบรอคู่หมอกับเปรม หุๆ
อื้มม แล้วตอนต่อไปนี่ เสือจะ.....โดนพี่ตุลย์กินรึเปล่าหนอ :o8:
รอตอนต่อไปค่าา
-
สุภาพบุรุษอย่างหมอแดน? จะทำให้พี่เปรมหลงได้อย่างไร?!!!
.......ตรูล่ะ อยากจะรู้!!!!!! :angry2: มาต่อเถอะน้าาาา :impress3:
-
:pig4:
-
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออ
-
ทำไมไม่เจอเรื่องรี้ให้เร็วกว่านี้ :z3:
-
เรื่องนี้มีกี่คู่น้า :กอด1:
-
รอน้องเสือ
-
เสือน่าร๊าก!!!!!!!!! อยากอ่านอีก ทำไงดี????
รีบๆมาต่อนะคร๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
สวัสดีค่ะคนอ่านที่น่ารักทุกคน ‘///’
หลายคนอาจจะสงสัยว่ายายคนนี้หายไปไหน ยังไม่หายนะคะ แต่สอบยังไม่เสร็จค่ะ
เลยมาบอกว่าอาจจะอัพหลังวันที่ 7 มีนาคมนะคะ (ก็หายไปเกือบเดือนเลย)
ติดภารกิจเยอะมาก เดี๋ยวหลังวันนั้นจะอัพแถมหลายๆหน้า
ขอบคุณที่ยังทวงถามนิยายทั้งในเฟซและในเล้านะคะ
Fan page: https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229
Twitter: www.twitter.com/bluebubblebells
-
รับทราบจ้า
รอเสมอ จุ๊ฟๆ
ขอให้สอบได้นะจ้า
-
โอเคค่ะ รอได้อยู่แล้ว ขอให้สอบได้คะแนนดีๆนะคะ
-
โอวววววววว~~~ o22 ชีวิตขาดเสือและตุลย์เกือบเดือนเลยเรอะ!!!!
แต่.....ยังไงก็สู้ๆน้ากับการสอบ o13
-
รอได้รออีกค่ะ
สู้กับการสอบนะเจ้าคะ o13
-
รออออออออออออค่ะ
-
รับทราบค่า
รอนะคะ
-
สู้ๆคะคนเขียนสอบให้ได้เยอะๆ^^
เรารอเสมอจ้า^^
-
สู้ๆๆๆน่ะนักเขียน
-
Brothers
Chapter 15 – Kiss Me
ตุลาตรึงร่างเล็กกว่ากับที่ เขาขยับทาบทับเสือ ปิดกันหนทางหนีของร่างผอมกว่าทุกทิศทาง ปลายลิ้นเลาะเล็มริมฝีปากสีเรื่อที่ละนิดทีละน้อยเมื่อสัมผัสถึงอาการเกร็งจากเสือ ตุลย์แทบทนไม่ไหวเมื่ออีกฝ่าย..ขยับลิ้นโต้ตอบเงอะๆงะๆ
“เสือ”
ดวงตาคมหยาดเยิ้มด้วยน้ำตาปรือมองเขาอย่างอ่อนแรง ตุลาถอนหายใจช้าๆสกัดกลั้นอารมณ์ใต้ร่มผ้าที่เริ่มปะทุ หากทำรุนแรง..เสือของเขาอาจจะเจ็บตัวจนไม่ยอมเป็นครั้งที่สอง เขาจึงเลือกอดทนมากกว่า
“อะไร” เสือถาม ลมหายใจยังไม่เป็นปกติ
ชายหนุ่มยกมือขาวสะอาดขึ้นจูบทีละนิ้ว พลางมองเสือไม่วางตา แก้มใสเริ่มขึ้นสี เขาอมยิ้มน้อยๆขณะที่เริ่มปลดเสื้อผ้าอันแสนเกะกะ “กลัวไหมครับ”
เสือหลุบตาต่ำ กลัวสิ..กลัวมาก หัวใจของเสือเต้นแรงแทบทะลุจนกลัวว่าจะกลายเป็นโรคหัวใจ แล้วไหนจะตุลาอีก ทำไมเสือรู้สึกว่าตุลาเปลี่ยนไป..คล้ายจะขย้ำเขาได้ทุกเมื่อ
ร่างสูงเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ ทอดมองใบหน้าขึ้นสีด้วยใจเต้นแรง “เรียกพี่ตุลย์หน่อย”
ให้ตายเถอะ!..เสือส่ายหน้าหนี คำพูดน่าอายแบบนั้นใครจะกล้าพูดกัน อีกอย่าง..เขาเคยเรียกตุลาว่าพี่ตุลย์เสียที่ไหน เขาไม่ใช่เมษานะ..คงไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น
“ไม่เอา”
“แต่พี่อยากได้ยินเสือเรียกพี่แบบนั้น”
คิดดูสิว่าถ้าเสือดุๆ..กลายเป็นแมวเชื่องๆมันจะน่ารักน่ากอดแค่ไหน แค่คิด..ตุลาก็รู้สึกเลือดลมสูบฉีดไปทั่วร่าง
“เสือ..”
ดวงตาคมค่อยๆช้อนมองอย่างเขินอาย ตุลายิ้มน้อยๆ..เสือทั้งน่ารักทั้งน่าเอ็นดูขนาดนี้ จะไม่ให้รักได้อย่างไร เว้นเสียแต่ว่าเจ้าตัวอยากทำให้คนเกลียดเสียมากกว่า
ขณะที่ก้มต่ำ ริมฝีปากแตะก่อนด้วยความละมุนละม่อม เสียงของเมษาก็ดังขึ้นหน้าประตูห้องนอน
“พี่ตุลย์! เปิดประตูเดี๋ยวนี้”
ตุลาขมวดคิ้วมุ่น พลางถอนหายใจแรงๆหนึ่งที เขาก้มมองเสือ..บอกตรงๆว่ายากจะตัดใจนัก ริมฝีปากบวมช้ำน้อยๆกับเสื้อผ้าหลุดอย่างหมิ่นเหม่ มันเหมือนเป็นบททดสอบที่แสนทรมานยิ่งกว่าอะไร
“มีอะไร!” เขาตะโกนถามออกไป ขณะยกตัวออกจากร่างผอม..รู้แบบนี้เอาขี้เถ้ายัดปากให้เมษให้สิ้นเรื่องก็ดี จะได้ไม่มีมารมากวนเขาตอนเข้าได้ด้ายเข้าเข็ม
“เมษกลัวผี เปิดประตูให้เมษหน่อย”
ไอ้เด็กบ้า นอนห้องตัวเองมากี่ปีแล้วยังจะกลัวไม่เข้าเรื่องอีก ตุลาสูดลมหายใจเข้าห้องช้าๆเมื่อสัมผัสได้ว่าความร้อนในกายเขายังหลงเหลืออยู่
“ผม..” เสือขยับตัวเข้าหาตุลา เขาไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างไร เมื่อเห็นรอยย่นที่หน้าผาก..ก็พอจะเดาได้ว่าอีกคนหัวเสียแค่ไหน เขายังรู้สึกขัดใจเล็กๆแต่ก็รู้สึกโล่งด้วยเหมือนกัน
“ขอโทษทีนะเสือ” ตุลาไม่สนใจเสียร้องโวยวายหน้าห้อง ร้องไปเถอะ คนอย่างเมษามีพลังเหลือเฟือนัก ปลายนิ้วค่อยๆใส่กระดุมให้เสืออย่างอ่อนโยน แม้จะทำใจยากนักที่เห็นแผ่นอกขาวนวลตรงหน้า ถ้าหากได้ฝากรอยไว้สักรอยคงดีไม่น้อย
ความคิดของตุลาโลดแล่นไปเรื่อยขณะที่ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาเขม็ง บางที..วิธีการนี้อาจจะทำให้ชายหนุ่มหายหงุดหงิดก็เป็นได้ เสือดึงมือตุลย์ก่อนทาบริมฝีปากแนบแน่นไว้สักพักแล้วถอยห่าง
“โอ..เสือ นี่คุณทำอะไรลงไปน่ะ” ตุลาเหมือนจะขาดใจให้ได้ เขาดึงร่างเล็กกว่ามากอดแน่น เมื่อครู่ก็ดีอยู่แล้วเชียว พอแบบนี้เหมือนเสือมาปลุกอารมณ์เขาแบบนั้นแหละ รู้หรอกว่าต้องการปลอบใจ..แต่ใครสอนให้ใช้วิธีนี้กันนะ
“ผมขอโทษ..”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณ ว่าแต่ไปเรียนวิธีนี้มาจากไหนกันน่ะหืม”
เสือก้มหน้างุดๆ ก่อนตอบออกไปว่า “พี่แดนเป็นคนสอน”
คิ้วของหนุ่มตุลาเริ่มขมวดกันอย่างรวดเร็ว เคียงแดน..พี่แดน ถ้าเป็นไปได้เขาอยากลบชื่อผู้ชายคนนี้ออกไปจากหัวของเสือนัก ทำไมนะทำไม..คนๆนั้นต้องชิงตัดหน้าเขาไปทุกเรื่องด้วย ชายหนุ่มก้มมองร่างผอมในอ้อมกอด เสือยังหน้าแดงอยู่..พอเห็นแล้วก็อดใส่อารมณ์ไม่ได้
“อืม..อย่าไปทำอย่างนี้กับใครล่ะ จะทำก็ทำกับผมคนเดียว”
น้องเมษยังเคาะประตูไม่หยุดหย่อน คาดว่าคงหอบเจ้าปุ้มปุ้ยมาด้วยแน่ๆ ทั้งหมาทั้งคนร้องหงิงๆกันระงม
“อยากให้เปิดประตูให้เมษาไหม” ตุลาถามเพื่อความแน่ใจ บางทีเสืออาจจะไม่ชอบใจที่เมษาเข้ามานอนในห้องก็ได้
เสืออยากตอบว่าไม่ใจจะขาด เพราะเมื่อครู่เขายังค้างอยู่เลย แต่ทว่า..ก็จำใจพยักหน้าจนได้
ใครจะกล้าบอกว่าอยากให้ตุลาทำต่อล่ะ..
ชายหนุ่มตัดใจจากร่างชวนฝัน เขาลุกขึ้น ผ่อนลมหายใจก่อนเดินดุ่มๆไปยังประตูห้องนอน แล้วกระชากมันเปิดออก “มีอะไร”
เมษาจ้องพี่ตุลย์เขม็งแล้วเขย่งปลายเท้ามองเข้าไปภายในห้อง เห็นพี่เสือนั่งอยู่ปลายเตียงนิ่งๆ “เมษนอนด้วยคนได้ไหม”
ตุลามุ่นคิ้ว นอนด้วย..เจ้าเด็กบ้านี่กินยาผิดซองหรืออย่างไรถึงมาขอนอนด้วย “ทำไม”
“เมษกลัวผี” ร่างเล็กอุ้มปุ้มปุ้ยไว้ก่อนพยายามแทรกตัวเข้าไปในห้อง ทว่าด้วยแรงของตุลาก็ทำให้เมษไม่อาจเข้าไปได้
“เกี่ยวเหรอ”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็เมษกลัวผี อีกอย่างพ่อกับแม่ก็หลับไปแล้ว เมษไม่อยากกวน” เมษาบอก จริงๆนะ..เมษกลัวผีมากเลยวันนี้ถึงกล้าหอบตุ๊กตากับหมาคู่ใจมานอนห้องพี่เสือน่ะ
“เมื่อกี๊พี่กับพี่เสือก็หลับไปแล้ว นายมาปลุกทำให้ตื่น ไม่เกรงใจหน่อยหรือไง” ตุลาคิดว่าตอนนี้เขากลายเป็นเด็กชายตุลาอายุสิบหกกำลังทะเลาะกับน้องชายเรื่องแย่งที่นอนแน่ๆ แต่อย่างไรก็ตาม..เขาไม่ยอมให้เจ้าเด็กบ้านี่มานอนด้วยเด็ดขาด!
“แต่ตอนนี้พี่ตุลย์ก็ตื่นแล้ว ให้เมษเข้าไปนอนด้วยนะ”
ชายหนุ่มหลุบตามองน้องชายในสายเลือด เจ้าเด็กบ้า..เห็นเขาเป็นคนไม่มีสมองหรือไงคิดจะหลอกกันได้ง่าย ทำไมจะไม่รู้ว่าเมษาหาทางมานอนด้วยเพราะกลัวเขาทำอะไรเสือมากกว่า ก็แน่ล่ะ..โดนขัดจังหวะไปแล้วนี่
“ถามเจ้าของห้อง”
เมษย่นคิ้ว พี่เสือดุจะตายไป ให้พี่ตุลย์ช่วยพูดน่ะดีแล้ว “พี่ตุลยเป็นพี่ชายเมษ ช่วยเมษกับปุ้มปุ้ยหน่อยนะ”
เขาส่ายหน้าแล้วเปิดทางให้เมษาเดินเข้าห้อง แต่หนุ่มตัวเล็กก็อึกๆอักๆไม่ยอมเข้าไป กระทั่งเสือมองมาด้วยความรำคาญใจนั่นแหละ
“มีอะไร”
“เมษขอนอนด้วยนะครับคืนนี้”
สุดท้ายแล้ว..เสือก็จำยอมให้เมษเข้ามานอนด้วยกันจนได้ ทว่ามันจะใช่เรื่องง่ายเสียที่ไหนในเมื่อสองพี่น้องแย่ที่กันนอน
“พี่ตุลย์อ่ะนอนขอบๆดีแล้ว เมษจะนอนใกล้พี่เสือ” เมษาหาทุกวิถีทางไม่ให้ตุลาได้ใกล้ชิดพี่เสือ แม้กระทั่งตอนนอนก็เถอะ
“ทำไมพี่ต้องนอนขอบด้วย นายนั่นแหละควรไปนอนที่โซฟา ถ้าเกิดนอนดิ้นไปถีบคนอื่นเข้าจะว่ายังไง”
“เมษตัวแล้ว เมษไม่ใช่เด็กนะพี่ตุลย์!”
เสือกุมขมับ มองทั้งสองคนสลับไปมาจนต้องเอ่ยปากบอกวิธีแก้ไข “พอกันทั้งคู่นั่นแหละ ไปนอนบนพื้นคนละฝั่งแล้วกันจะได้ไม่ทะเลาะกัน”
“ไม่!!”
ตุลาถลึงตามองเมษา คนน้องไม่น้อยหน้าเหมือนกัน เรียกได้ว่าในห้องของเสือจะกลายเป็นสงครามไปแล้ว
กว่าจะตกลงกันได้ ทั้งเมษและตุลย์ก็เลยให้เสือนอนตรงกลาง เพราะอย่างน้อยทั้งคู่ก็ได้นอนใกล้เสือนั่นแหละ
ภายในห้องแอร์เย็นเฉียบไม่ทำให้เปรมรู้สึกดีขึ้นเลย หลังจากที่ป๊ากับม๊ากลับจากต่างประเทศไม่กี่อาทิตย์ก็เริ่มหาว่าที่เจ้าสาวให้เขาเสียแล้ว แต่ขอโทษเถอะ..ตั้งแต่เรียนมายังไม่เคยคบใครเป็นตัวเป็นตนสักนิด
“ตี๋..เพื่อนป๊ามีลูกสาวหน้าตาจิ้มลิ้มมากเลย เดี๋ยวป๊านัดให้เอาไหม”
“แต่ม๊าว่าลูกสาวเพื่อนม๊าสวยกว่าแน่นอน จบบัญชีสดๆร้อนๆพอแต่งงานแล้วก็ให้มาช่วยทำงานที่บ้านเราก็ได้”
เปรมนั่งหน้าเอ๋อสักพักก่อนส่ายหน้า เมื่อครั้งก่อนทำนัดบอดแล้วเจออาหมวยจากไหนไม่รู้ แค่นั้นแหละ..เขาก็บอกว่าติดงาน เลยขอตัวออกไปกลับก่อน จะว่าไปเรื่องแบบนี้คงต้องใช้เวลา ขนาดมีทุกอย่างเพียบพร้อมยังไม่เจอคนถูกใจเลย
“ไม่เอาล่ะครับ ผมยังไม่สนใจเลย เดี๋ยวเหมือนครั้งก่อนอีก..แทบเผ่นกลับบ้านไม่ทัน”
เปรมนั่งเคาะนิ้วไปเรื่อยเปื่อยเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น หวาดเสียวว่าจะโดนจับคลุมถุงชนแบบที่ผู้ใหญ่ชอบทำ เอาเถอะ..แบบนั้นล่ะจะหนีไปบวชให้รู้แล้วรู้รอด
ชายหนุ่มนั่งจ้องคอมพิวเตอร์ วันนี้หงุดหงิดจนไม่เป็นอันทำอะไร น้องส้มที่เป็นนักศึกษาฝึกงานก็ไม่มาทำงานด้วย แบบนี้ยิ่งหม่นหมองไปใหญ่ พอมองเข้าไปในห้องไอ้ตุลย์ก็เห็นมันจีบคุณเสืออยู่ โลกมันชักจะสีชมพูเกินไปแล้วนะ!
เขาลุกขึ้น บิดขี้เกียจสองสองครั้ง เห็นคนมีความรักแล้วมันหงุดหงิดจนอดเข้าไปขัดจังหวะไม่ได้
“ฮะ..แฮ่ม!” เปรมเคาะประตูสองสามทีก่อนเดินเข้ามาแบบไร้มารยาท ทำเอาคุณเสือดึงมือกลับแทบไม่ทัน
“มีอะไรไอ้เปรม ได้ข่าวว่างานยังไม่เสร็จจะสั่งพรุ่งนี้แล้วนี่”
เปรมทำหน้าเหรอหรา งานที่ว่าเสร็จไปตั้งนานแล้วแต่ขี้เกียจบอก ปล่อยให้มันเข้าใจผิดไปอย่างนั้นแหละ “ไม่เสร็จแต่ส่งทันแน่นอน ฝีมือกูซะอย่าง”
ตุลาทำหน้าเบื่อหน่าย เขาหันมองเสืออย่างเสียได้ เมื่อวานก็ไอ้น้องเมษา วันนี้ก็ไอ้เพื่อนรัก ทำไมนะทำไม..คนรอบกายคอยจ้องขัดจังหวะอยู่เรื่อยเลย
“มีอะไรล่ะมึงน่ะ” หนุ่มนักเรียนนอกเดินกลับไปนั่งตรงโต๊ะตัวเองก่อนก้มหน้าทำงานต่อ
“มีน่ะมีแน่ ไม่งั้นกูคงไม่กล้าเสี่ยงเข้ามาหรอก”
เปรมนั่งลงหน้าตุลา เขาขยับตัวเข้าใกล้มัน ให้พอพูดคุยกันได้ยินเพียงสองคน
“อะไรของมึง ต้องขยับมาใกล้ขนาดนี้หรือไง”
“พ่อแม่กูจะหาคู่ให้ แต่กูไม่อยากแต่งว่ะ” เปรมทำหน้าลำบากใจ เรื่องแต่งงานก่อกวนใจเขาไม่หยุดไม่หย่อน มิหนำซ้ำทำให้อารมณ์ดีๆของเปรมลดน้อยถอยลงไปเยอะเลย
“แล้ว?”
“ก็ไม่แล้วยังไง มึงเป็นเพื่อนกูก็ต้องช่วยกูคิดสิวะไอ้ตุลย์!” เปรมอยากเคาะหัวมันสักที แค่นี้ก็ทำเป็นทองไม่รู้ร้อนด้วยหรือไง
ตุลายักไหล่ เขาหันมองเสือ..ร่างผอมสวมแว่นตาขณะทำงานพลางขบปากน้อยๆ น่ารักน่าเอ็นดูเสียจนอยากลุกจากตรงนี้ไปกอดจูบให้สาแก่ใจ ขณะหนึ่งที่นึกถึงคุณหมอสุดหล่อ..เคียงแดน เขาก็ไม่อยากเสนอวิธีแบบนี้หรอกนะ แต่อยากกำจัดหนามหัวใจมากกว่า
“ถ้าไม่อยากแต่งงานก็ไปคบผู้ชายซะสิ” หนุ่มนักเรียนนอกยื่นหน้ากระซิบกระซาบพลางมองไปยังเสือ ดวงตาเขาหรี่ลงอย่างเจ้าเล่ห์ เป็นแฟนหลอกๆ..ก็แค่หน้าที่ แต่อย่างน้อยก็ช่วยกันคุณหมอสุดหล่อออกไปจากเสือของเขา
ของรัก..เป็นของห่วง ให้ตายก็ไม่ยกให้ใคร..
“ฮะ! มึงจะบ้าเหรอ”
“เฮ้อ..แนะนำให้แล้ว ถ้ายังมีแฟนเป็นผู้หญิง ยังไงก็ต้องโดนจับแต่งงานอยู่ดีนั่นแหละ”
เปรมเบ้ปาก ไอ้เหี้ยตุลย์คิดเรื่องอะไรแบบนี้ตลอด แล้วจะมีคนที่น่ารักน่าเอ็นดูอย่างคุณเสือสักกี่คนที่ให้เขาจีบ ชายหนุ่มเหลือบมองเพื่อน มันยิ้มกริ่มแล้วพยักหน้าชักชวน
“กูว่าไม่ล่ะ..ที่มึงเสนอมาแบบนี้ต้องการอะไรไม่ทราบ” เปรมหรี่ตามองหนุ่มหน้าคม เขาว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆไอ้ตุลย์ถึงได้ใจดีแปลกๆ ปกติกว่ามันจะช่วยแต่ละครั้งก็นานเป็นวัน
สมกับเป็นเพื่อนสนิทของตุลาจริงๆ ทว่าเรื่องกีดกันคุณหมอมันก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นแหละ “ก็ไม่มีอะไร แค่เสนอมให้จีบคุณหมอสุดหล่อเฉยๆ ทั้งกูและมึงก็ไม่เสียเปรียบทั้งคู่เท่านั้นแหละ”
จากนั้นเปรมก็เดินออกไปราวกับร่างไร้วิญญาณ..
ไอ้ตุลย์..นี่มึงเห็นกูเป็นตัวอะไร ไอ้เพื่อนเหี้ย!
เสือเดินหน้าบึ้งออกจาห้อง ตุลาทั้งง้อทั้งกอดแต่เจ้าตัวยังไม่ยอมมาคุยกันดีๆสักนิด
“เสือ..เสือโกรธอะไรพี่”
“ผมไม่ได้โกรธอะไรคุณทั้งนั้น” ยิ่งตุลาอยู่ใกล้เสือยิ่งรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาเบ้หน้าหนี..จะให้บอกออกไปหรือว่าตัวเองน่ะเห็นภาพที่ตุลาและเปรมกระซิบกระซาบกันในห้อง ทำราวกับเสือเป็นคนนอกไม่สมควรรับรู้ด้วย เสือไม่อยากเป็นส่วนเกิน..มันก็แค่นั้น
“แล้วทำไมไม่ยอมหันมาคุยกับพี่ โกรธอะไรอีกล่ะครับ” ชายหนุ่มคว้าคนตัวเล็กกว่าไว้ เป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังทั้งเขาและเสือคงไม่ได้คุยกันดีๆ
“บอกว่าไม่ได้โกรธ ปล่อยได้แล้วครับ ผมจะกลับบ้าน”
“ทำไมไม่กลับบ้านด้วยกัน” ตุลย์เลิกคิ้วมองคนหน้าบึ้ง เสือขืนกายออกน้อยๆ เอาล่ะ..ตุลาพอจะเข้าใจว่านี่คืออาการงอนของ ‘คนรัก’ แต่มันเรื่องอะไรหนอ..
“บ้านเราอยู่คนละทางนี่ครับ”
“ไม่ใช่..วันนี้บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน”
มาแล้ววววววววววววว มาแบบครึ่งแรก
ขอโทษที่มาช้ามากๆเลยนะคะะะ
ครึ่งหลังจะมาใหม่นะเออ
สำหรับตอนนี้ อย่าได้ว่าอะไรเค้าาาาาาาาาาาาาาา หวังว่ามันไม่ค้างสักเท่าไหร่ กร๊ากๆ :o8:
ขอบคุณทุกคนที่ทวงและคอมเมนท์นะคะ
จะรีบมาต่อส่วนที่เหลือและชดเชยให้โดยเร็วมาก อิอิ
Fan page: https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
Twitter: twitter.com/bluebubblebells (http://twitter.com/bluebubblebells)
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก เสือน่าร้ากกกกกกกกกกกกก
มีงอนด้วยยยยยยยยย ตุลย์รีบๆง้อเลยยยยยยยยยยย
เปรมก็น่าร้ากกกกกกกกกกกกก
ไม่จีบเองเด๋วให้คุณหมอมาจีบเองเลย อิอิ
-
ค้างงงงงงงงงงงง
เค้าค้างงงงงงงงงงงงง
น้องเมษา!!!!!!!!!!!!ไปไกลๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชิ! (มาขัดจังหวะนักน่ะ :z10:)
ไหนว่าจะมาให้ตาแฉะ อิอิ ทวงๆ
รักเเละรอเธอที่เดิมตรงนี้หนา คิดถึงพี่เสือมากเลย
-
มาแล้ววววววว
-
น้องเมษ!!!
ขัดได้รู้จังหวะจริง ๆ
เกือบฟินละนะเนี่ยยยถ้าเมษไม่มา T^T
-
ในที่สุดก็อัพสักที
เสือน่าร๊ากกกกก
แอบขัดใจน้องเมษนะเนี่ย
พี่เปรมจะจีบพี่หมอแล้วชิม๊ายยยย
-
อัพแล้ว
แหกปากไป3บ้าน7บ้านนนนนนนนนน
แต่ค้างจุง รออีกครึ่งอย่างใจจด ใจจ่อ อุอิๆ ♥
น้องเสือ เดี๋ยวนี้ น่ารักใหญ่แล้วน๊า เกาคอๆ~ //โดนพี่ตุลเหวี่ยงไปนอกโลก
-
รอคู่หมอแดนค่าาาาา
ชอบหมอแดนมากกกกกกกกก><
-
เปรม เอาตามที่ตุลย์แนะนำไปเลย
ถือว่าช่วยเพื่อนไปในตัว อิอิ
-
เมื่อเสือกลายเป็นแมวน้อย มันก็น่ารักมากๆเลยยยยย :man1:
-
โป้งน้องเมษ ทำแบบนี้ทำไม ฮืออออ
แต่แผนการณ์ของพี่ตุลย์ถือว่าดีมาก เอาน่า พี่เปรม ถือซะว่า สงสารความรักของคนคู่นี้เนอะ ทำบุญๆ :haun5: :haun5:
-
โอ้ยยย เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้
พลาดมากเลย
เสือน่ารักขึ้นเยอะมากกกกกก
ชอบเสือเวอชั่นนี้มาก
ส่วนพี่ตุลย์ก็ทำใจหน่อยคนขัดจังหวะมันเยอะ 55555
-
กรี๊ดดดดดดดดดด มาต่อเสียเทททททททท :z3:
เสือ เสือ เสือออออ กรี๊ิดดดดดดดดดดดด :impress2:
เปรม เปรมมมมมมมม......อุ๊กกก สลบ :z13:
-
เมษนี่มาไม้ถูกจังหวะเลยนะ เสือก็ไม่พูด
-
5555ก้างเยอะจริงๆคู่นี้
แอบลุ้นคู่หมอเปรมแหะอิอิ
-
เปรมมมมมมมม สามี สามี สามี สามี เธอจะได้สามีแล้วนะตัวเองงงง :z13:
-
เสือน่ารักขึ้นมากกกกกกกก :m3:
#FC พี่เสือ 55555
-
:really2: :really2: :really2:
-
น้องเสือน่ารักอ่ะ เขินพี่ตุลย์
เป็นเรื่องที่น่าสนใจดีค่ะ แอบลุ้นคู่คุณหมอกับเปรม
จะทำตามที่ตุลย์แนะนำรึเปล่า
มาต่อไวไวน้า รออ่านอยู่ค่า : D
-
มาต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนนี้น่ารักเวอร์
อ่านอยากคู่ เปรม+หมอแดนเร็วๆจัง
พี่ตุลย์แนะนำดีมากๆเลยค่ะ ฮ่าๆ
-
เสือน่ารักอ่ะ :m3:
เขินเลย :m1:
-
น้องเสือน่ารักอะ.........มีงอนด้วย
พี่ตุลย์รืบๆง้อน้องเสือนะจ้า
รอ รอ คู่คุณเปรมกับหมอแดน นะจ้า
รอตอนต่อไปจ้า
-
ชอบอ่ะ แอรยยยยยยยยยย
ตอนนี้อยากให้น้องเมษไปไกลๆ เค้าจะได้อะจี๊ยกันแล้ว มาเป็นกขคงทำไมย้ะะะ :beat: (โหดค่ะโหด)
-
ครึ่งสอง ครึ่งสอง มาต่อได้แล้วววว Elleteจังงงงงง :angry2:
-
Brothers
Chapter 15 - Kiss Me
เสือกำมือแน่น ใบหน้าหันออกไปมองนอกหน้าต่าง รู้ว่างี่เง่า..แต่เขาอดน้อยใจไม่ได้จริงๆ ทำไมทุกคนมีความลับ..ทำไมทุกคนทำเหมือนเสือไม่สมควรรู้เรื่องนี้ เสือน้อยใจ..
“เสือ..ยังไม่หายโกรธเหรอ” ตุลาถอนหายใจพลางเดินเข้ามาโอบจากด้านหลัง เขากอดเอวผอมบางแน่นพลางกระซิบถามไม่ขาดคำ ตั้งแต่มาถึงห้อง..เสือก็ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำนอกจากบอกว่าอยากกลับบ้าน แต่เสียใจจริงๆที่ตุลาทำให้ไม่ได้
ใครจะอยากเป็นเหมือนเมื่อวานล่ะ..ตอนที่น้องเมษเข้ามาทุกอย่างก็จบ!
“คุณไม่พูดผมไม่รู้หรอกนะ” ตุลากระซิบข้างหู เขากดจูบต้นคอขาวจนเสือเริ่มตัวอ่อนในอ้อมแขน ตอนนี้ไม่ใช่เวลา..เขาแค่อยากรู้ว่าเสือโกรธอะไรก็เท่านั้น “บอกพี่หน่อย พี่จะตามใจเสือทุกอย่าง”
ดวงตาสีเข้มของเสือเหม่อมองไปข้างนอก ท้องฟ้ายามเย็นเป็นสีทองเหลืองอร่าม มันอบอุ่น..แต่ยังคงความร้อนแรงอยู่เหมือนอ้อมกอดคนข้างหลัง
เสือไม่อยากใจอ่อนเลย..
“ไม่โกรธ..” กระดุมเชิ้ตเม็ดบนถูกปลดออก จากเม็ดที่หนึ่ง และสอง..เม็ดสามไว้อย่างหมิ่นเหม่ ลมหายใจของเสือกระตุกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขากำลังสูญเสียตัวตนให้กับใครอีกคนจริงหรือ
“เสือโกหกไม่เก่ง”
ร่างผอมพิงอกกว้างอย่าอย่างอ่อนแรง เขาพึมพำในลำคอ “คุณมีความลับอะไรกับคุณเปรมกัน..ทำไมผมรู้ไม่ได้” เสือพูดหมดเปลือก เขาหอบหายใจเมื่อริมฝีปากคู่นั้นแตะหยอกเย้าที่ต้นคอ หากกัดกลืนได้..ตุลาคงทำไปนานแล้ว
เขาไม่น่าปล่อยให้เสืออยู่รอดจนถึงทุกวันนี้..มันคือความผิดพลาดของตุลย์จริงๆ..
“บอกไม่ได้ มันเป็นเรื่องของผู้ชาย” ชายหนุ่มลูบอกบาง เขายังโอ้โลมคนในอ้อมกอดให้หายโกรธ
“ผมไม่ใช่ผู้ชายเหรอ” ในหัวของเสือตีกันยุ่งเหยิงไปหมด เขาควรโกรธตุลาให้มากกว่านี้ ไม่ใช่ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟในอ้อมแขนของคนที่ทำให้เสียใจสิ ร่างผอมขืนกายออกน้อยๆ แต่ความอุ่นร้อนที่ทาบทับลงมาไม่หยุดหย่อนก็เป็นอุปสรรคเหลือเกิน
“ไม่ได้เป็น เป็นคนรักของพี่ต่างหาก”
ใบหน้าของเสือเห่อร้อน เขาฟังผิดไปหรือเปล่า..ตุลาผู้ชายปากหวานคนนี้อันตรายต่อหัวใจนัก
“ไม่ใช่..”
“ไม่ใช่ตอนนี้ แต่อีกไม่นานหรอก” ตุลย์ปล่อยเสือเป็นอิสระ เขารั้งร่างผอมมากอดแน่น เพราะกลัวใครอีกคนจะคิดมากถึงได้ทุ่มเทขนาดนี้ “อาบน้ำเสร็จแล้วค่อยทานข้าวนะ”
เสือไร้สติ เขาพยักหน้าก่อนเดินตามแรงของชายหนุ่ม..ต่อไปนี้สัญญาว่าจะหลีกหนีริมฝีปากของตุลาทุกเมื่อ!
พ่อครัวจำเป็นทำอาหารที่คิดว่าเสือจะชอบ แน่นอนว่าต้องแอบโทรถามคุณลุงศักดิ์สิทธิ์ว่าเสือชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เป็นการเอาใจในขั้นหนึ่ง เพราะดูท่าคนขี้งอนยังไม่ยกโทษให้แน่ๆ
กลิ่นอาหารหอมฉุยลอยไปกระทบจมูกของเสือ เขากลืนน้ำลายน้อยๆก่อนเดินมายังประตูห้องครัว เห็นหนุ่มนักเรียนนอกผูกผ้ากันเปื้อนทำอาหารอย่างขะมักเขม้น ถ้าหากพวกเขาอยู่ด้วย..ไม่ใช่ว่าตุลาต้องทำทุกอย่างเลยหรือ แน่นอนว่าเสือเคยคิดอยากทำ..แต่ครั้งนั้นก็โดนตุลาสวดยับจนเข็ด
“เสือมานั่งรอสิ”
“ให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่า” เสือถามในขณะที่คนฟังขมวดคิ้วน้อยๆ หากเปลี่ยนเป็น ‘พี่ตุลย์ให้เสือช่วยอะไรหรือเปล่า’ จะดูน่ารักขึ้นเป็นกอง ยิ่งทำท่าทางงงๆแบบนั้นแล้วด้วย สาบานเลยว่าตุลาจะพุ่งไปฟัดน้องให้หายอยาก
“เกือบเสร็จแล้ว รอแปบหนึ่งนะ”
ร่างผอมนั่งรอบนเก้าอี้ เหมือนตอนเด็กๆ..เสือชอบแอบมองพ่อทำอาหาร บางครั้งก็วิ่งเข้าไปช่วยแต่ส่วนใหญ่ยืนมองมากกว่า ด้วยส่วนสูงของเด็กวัยประถม มันทำให้เคาท์เตอร์ดูสูงเกินกว่าจะหยิบจับเครื่องมือ
“พ่อ..เสืออยากทำเค้ก”
ศักดิ์สิทธิ์หันมองลูกชายก่อนวางหนังสือทำอาหารลง “ทำไมครับ”
“ก็อีกไม่กี่วันเสือจะจบปอสองแล้ว คุณครูให้เอาของมาเลี้ยงเพื่อนที่โรงเรียน เสืออยากทำเค้ก” ลูกชายตัวเล็กเงยสบตามองพ่ออย่างออดอ้อน
พอได้เห็นดวงตาใสแจ๋วของลูก พ่อก็อดใจอ่อนไม่ได้ ความจริงแค่เสือเดินมาบอก..เขาก็ยินดี
“ซื้อที่ร้านไหนดีครับ” ศักดิ์สิทธิ์ถามขณะอุ้มลูกชายมานั่งตัก
“ไม่ซื้อ เสืออยากทำเอง” ลูกชายตัวเล็กหันมองพ่ออย่างไม่เข้าใจ เค้กทำไม่ยากหรอก..เสือคิดแบบนั้น
พ่ออมยิ้มน้อยๆ..ลูกชายยังอ่อนหัดนัก หากจะทำเค้กก็คงไม่ยากแต่นานหน่อย ศักดิ์สิทธิ์ก็แค่กังวลว่าเสือจะน้อยหน้าเพื่อน หากเค้กที่ทำเละไม่มีชิ้นดีแถมรสชาติห่วยแตก..แต่เมื่อลูกชายสุดที่รักพูดว่าอย่างนั้น พ่อก็คงไม่กล้าขัดใจ
“เอาสิ..เย็นนี้ไปซื้อของกันนะ”
สองพ่อลูกช่วยกันทำเค้ก แน่นอนว่าส่วนใหญ่พ่อทำ..เสือได้แต่มองแล้วหยิบจับนั่นบ้างนี่บ้างตามประสาเด็กช่างคุย
เสือคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำที่สุดในวัยเด็กแล้ว..
“เสือ..” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกข้างหู เสือหันมองก่อนถอนหายใจ..เขาเหม่อลอยไปถึงอดีตอันแสนหอมหวานอย่างนั้นหรือ
“อะไร”
“คิดอะไรอยู่ อาหารเสร็จแล้วนะ”
ร่างผอมมุ่นคิ้วน้อยๆ ก่อนโต้กลับอย่างอารมณ์เสียนิดๆ “ทำไมไม่เรียก”
“ไม่เอาล่ะ ตอนคุณเหม่อ..น่ารักดี”
เสือหุบปากฉับ ไม่ว่าทางไหน..ตุลาก็เอาเปรียบเขาได้ทุกเมื่อแม้กระทั่งแค่การสบตา
ไม่น่าเชื่อว่าตุลย์ทำอาหารอร่อยขนาดนี้ เสือคิดแล้วหันมองคนที่ล้างจานเงียบๆ..หากเข้าไปช่วยต้องโดนว่าอีกแน่ๆ ร่างผอมนั่งแกว่งเท้าไปมาเรื่อยเปื่อยก่อนลุกไปยังตู้เย็น
บางทีวิธีนี้อาจจะทำให้ตุลาเหนื่อยน้อยลงก็ได้..
ชายหนุ่มเทน้ำเย็นใส่แก้ว เขาประคองมัน เดินผ่านโต๊ะอาหารไปยังคนที่ยืนหันหลังให้
“คุณ” เสือเรียกเบาๆในขณะที่กำแก้วน้ำไว้แน่นเพราะกลัวตก
ตุลาหันมองอย่างสงสัย ก่อนก้มมองแก้มน้ำเย็นจัดที่ยื่นมาให้ “อะไรครับ” รู้ทั้งรู้ว่าเป็นน้ำใจจากเสือแต่เขาก็อดแกล้งไม่ได้
“ไม่มีอะไร” ไม่มี..แต่ยื่นแก้วน้ำมาให้ นี่แหละคงบอกได้ว่าเสือปากแข็งแค่ไหน
อยากถามคุณลุงนักว่าเลี้ยงลูกมาอย่างไรเสือถึงได้น่าเอ็นดูขนาดนี้.. ตุลารับแก้วน้ำมาดื่มจนหมด ขณะที่เสือมองเขาไม่วางตา ถ้าตอนนี้ไม่ล้างจานอยู่ รับรองได้ว่าแก้มขาวๆนั่นไม่รอดแน่
“ไม่มีอะไรแต่ก็ขอบคุณครับ”
เสือนั่งอยู่ปลายเตียง เขาเมียงมองประตูห้องน้ำแล้วหวนคิดถึงคืนนั้น..คืนที่ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบลงมา แล้วทุกอย่างต้องสะดุดลงเมื่อเมษาตะโกนเรียกมาจากข้างนอก เสือไม่อยากบอกว่ารู้สึกเสียดายแต่ก็โล่งอกเป็นที่สุด แน่นอนเขาไม่เคยผ่านประสบการณ์นั้นมาก่อน แต่ถ้าตุลาจะเริ่มมันอีกครั้ง..เสือก็ยินดี
แค่คิดหน้าเขาก็ร้อนผ่าว..ทำไมเสือกล้าคิดเรื่องแบบนี้นะ..
ประตูห้องน้ำเปิดออก ตุลย์สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเดินออกจากห้อง หยดน้ำเกาะแผงอก ไรผมเปียกชื้น..ทำให้เสือใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก เขาเบือนหน้าหนี..หากมองนานกว่านี้ก็กลัวอีกฝ่ายจะรู้ตัว
ปลายนิ้วผอมนั่งกดโทรศัพท์เล่น หากแต่หางตากลับมองที่ตุลา เจ้าตัวก็กำลังสวมเสื้อก่อนเดินเข้ามานั่งข้างๆ เสือตัวเกร็งไปขณะหนึ่ง
“เสือ..” ตุลย์กอดร่างผอมกว่า เขามองไปยังมือถือที่เจ้าตัวเล่นเกมอยู่ “โทรศัพท์มันดีกว่าผมนักเหรอ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าแต่ตายังจ้องจอสี่เหลี่ยมเล็กๆอยู่ เพียงแค่อ้อมกอดอุ่น..เสือก็ละทิ้งทุกอย่างแล้ว โทรศัพท์มันก็แค่ฉากบังหน้าเท่านั้นแหละ
“ไม่ใช่”
“แล้วทำไมจ้องแต่มัน หันมามองผมบ้างสิ” ตุลย์ดึงมือถือออจากมือขาว มันออกมาง่ายเหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจยึดไว้
เขาประคองใบหน้าขาวที่ไม่ยอมหันมามองก่อน ปลายนิ้วสัมผัสลูบไล้ค่อยๆเอียงหน้าเจ้าตัว ดวงตาคมของเสือหลุบต่ำ มองพื้นด้านล่างราวกับมีอะไรดีนักหนา “มองผม”
. เสือเม้มปาก หากแต่คำสั่งนั้นมีผลต่อใจเขานัก ดวงตาคมค่อยๆเงยสบมอง เมื่อเห็นใครอีกคนจ้องมาก่อนแล้ว..ใบหน้าเขาร้อนผะผ่าวราวมีไฟสุม นิ้วมือจิกเกร็ง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทันทีที่ตุลาโน้มใบหน้าเข้ามา ริมฝีปากประทับแนบชิด
“อือ..เดี๋ยวก่อน โทร..โทรศัพท์ผม” ฝ่ามือเล็กดันบ่ากว้าง เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะละมุนของคนทั้งคู่ สาบานเลยว่าตุลาจะยัดโทรศัพท์เฮงซวยใส่เครื่องสักผ้า
“รับสิ” เขาบอกแต่ยังกอดเสือแน่น พลางคลอเคลียไม่ห่าง
“ฮะ..โหล” เสือย่นคอหนีทันทีที่ปลายลิ้นซุกซนแตะซอกคอเขา
‘พ่อเอง..เสือกลับถึงบ้านหรือยัง’
ร่างผอมเม้มปากแน่นกลั้นเสียงร้องครางเครือ เมื่อสัมผัสนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่ามันน่าอายถ้าเกิดหลุดเสียงนั้นออกไป “ถ..ถึงแล้ว”
‘ยุ่งอยู่หรือเปล่า’
เสือไม่อยากโกหกแต่มันอดไม่ได้จริงๆ “ผมทำงานอยู่”
‘งั้นพ่อไม่กวนแล้ว อย่าลืมห่มผ้าด้วยนะเสือ’
พ่อตัดสายไปแล้ว เสือถึงได้รีบวางโทรศัพท์ก่อนที่ตุลาจะดึงมันไปปิดซะ
แค่คืนนี้อย่าได้กวนกันก็พอ..
“ทุกครั้งจะต้องมีอะไรมาขวางเสมอ”
เสือไม่ตอบอะไร ได้แต่โอนอ่อนไปตามฝ่ามืออุ่นที่ลากเข้ามาในร่มผ้า สัมผัสบั้นเอวเชื่องช้าก่อนตุลาจะเริ่มปลดกางเกงของเขาออก
มันโล่งแปลกๆ..
ดูเหมือนตุลาเสื้อผ้ายังครบทุกชิ้น แต่เสือเหลือเพียงเสื้อยืดตัวเดียวบนร่าง เขาอมยิ้มเมื่ออีกฝ่ายไร้ท่าทางขัดขืน..ออกจะเต็มใจให้ความร่วมมือด้วยซ้ำ
ตุลาโอบรัดเอวผอมแนบสนิท เขาตะโบมจูบปากเล็กจนเจ้าตัวเริ่มประท้วง ถึงได้ถอนริมฝีปากออก หากเพียงเสี้ยวนาที..เขาก็ก้มจูบซ้ำใหม่ไม่รู้เบื่อ เสือ..กำลังจะกลายเป็นลูกแมวแสนเชื่องของเขาแล้ว
“ฮึก..อื้อ..” เสียงร้องประท้วงเมื่อเสือเริ่มขาดอากาศหายใจ ตุลาจำยอมปล่อยเป็นอิสระอีกครั้ง ทั้งที่ความจริงเขาอยากใส่อารมณ์ดิบเถื่อนกับเจ้าตัวนัก ทว่าเพราะรักถึงไม่กล้าทำให้เจ็บ
ชายหนุ่มดันร่างปวกเปียกราวขี้ผึ้งลนไฟบนพื้นเตียง เขาทาบทับ กดจูบอย่างนุ่มนวล ก่อนฝ่ามืออุ่นชื้นด้วยเหงื่อจะสอดเข้าสัมผัสเนื้อเนียนใต้ร่มผ้า
“ด..เดี๋ยว” เสือเบิกตากว้างเมื่อปลายนิ้วสะกิดยอดอกเล็ก
“หืม” ตุลาสบตาร่างใต้อาณัติ หากเสือไม่พร้อม..เขายินดีจะหยุดมัน
“ทำ..ช้าๆ” ว่าจบก็รีบหลุบตาต่ำ แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้มันน่าอายเกินกว่าจะให้พูดตรงๆ เสือคนหนึ่งแหละที่ไม่กล้า..แม้โอกาสมันจะมีหลายครั้งหลายครา
ตุลาถอดเสื้อยืดอันแสนเกะกะของเสือออก เขามองผิวขาวจัดใต้ร่มผ้าที่ดูเหมือนไม่เคยต้องแสงแดดมาก่อน ปลายลิ้นเลาะเล็มยอดอกด้วยความถนอม ก่อนฝ่ามือจะเลื่อนไต่ลงข้างล่าง
ส่วนร้อนผ่าวดุนดันต้นขาของเสือ เขาเบือนหน้าหนี..น่าอายเกินไปแล้ว
“ปิดไฟได้ไหม”
“ทำไมครับ”
ยังจะถามอีก..เสือค่อนในใจหากแต่ยังเม้มปากเงียบ จะให้บอกว่าเขาอายน่ะหรือ..ไม่มีทางหรอก
“ไม่ต้องปิด อยากเห็น” ตุลายิ้ม เขาจูบแก้มใสชื้นเหงื่อก่อนสอดนิ้วสัมผัสความนุ่มหยุ่นเบื้องล่าง ผนังนิ่มกอดกระชับนิ้วของเขาแน่น เสือเกร็งตัว เม้มปาก ท่าทางอึดอัดทำให้ตุลาใจอ่อนเพราะกลัวอีกฝ่ายเจ็บจนเสียน้ำตา
“พอก่อนไหม”
เสือส่ายหน้าก่อนยกแขนแผ่นหลังตุลาไว้
ฝ่ามือแน่นเนื้อกอบกุมขาในด้านของร่างเล็กกว่า เสือสะดุ้งเฮือกแต่ก็ยินยอมให้เขาจุดชนวนอารมณ์นั้น ปลายนิ้วขยับอย่างชำนาญ บดขยี้ตัวตนของเสือให้ละลายไปกับฝ่ามือนั้น
“อื้อ..ฮะ..ฮะ” ร่างผอมแอ่นกายโค้งขึ้น ทรมานราวกับมีกองไฟสุมไว้เบื้องล่าง ลมหายใจของเขาร้อนผ่านจนรู้สึกได้ หัวใจเต้นเป็นจังหวะรัวจนเกรงว่ามันจะทะลุออกมา ยิ่งตุลาเร่งเร้ามากเท่าไหร่เสือรู้สึกเหมือนจะขาดใจมากขึ้นเท่านั้น
“เสือ” ตุลาครางชื่อคนรัก ภาพที่เห็นทำให้เขาแทบหมดความอดทน คนไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกพอแสดงออกมาเหมือนกับสายน้ำเชี่ยวกราด ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่..แต่เสือชวนมองเสมอ
เขาก้มจูบปากนิ่มเป็นรางวัลอีกครั้ง ขณะฝ่ามือเปลี่ยนช้าเร็วสลับกัน ถ่วงเวลาที่ใกล้ถึงฝั่งฝันของเสือเอาไว้จนมันแทบล้นทะลัก
“อื้อ..ปล่อย มัน..อึดอัด” คนผิวขาวจัดเนื้อตัวแดงก่ำ หยดเหงื่อผุดซึมไม่ขาดจนชื้นแฉะผ้าปูที่นอน
“อีกนิดเดียว” ตุลาขบแผ่นอกบางจนเกิดรอยแดง เขาสอดนิ้ว ขยับขยายส่วนอ่อนนุ่มจนพอใจ ก่อนปล่อยให้ร่างเล็กปลดปล่อยหยาดน้ำสีขุ่นออกมา
แผ่นหลังขาวแอ่นโค้งเกร็งแน่นก่อนทรุดลงกับพื้นเตียง ลมหายใจของเสือไม่เป็นปกติ เขาหอบเอาอากาศราวกับวิ่งรอบสนามสักสามรอบ
ตรงกันข้ามกับตุลา เขายิ้มกริ่ม มองคนหน้าแดงจัดหอบหายใจกระทั่งเป็นปกติ ก่อนขยับโอบแผ่นหลังบางขึ้นนั่งทับร่างของตุลย์
“จะทำอะไร” เสือถาม ขณะมองอีกคนอย่างไม่รู้ประสา มันควรพอแค่นี้..หรือว่าเขาต้องทำแบบที่ตุลาทำให้
“ยังไม่เสร็จสักหน่อย” ตุลย์หอมแก้มนิ่มซ้ำไปมาไม่รู้เบื่อ ก่อนสอดความร้อนผ่าวเข้าช่องทางนุ่มหยุ่น
ลมหายใจของเสือสะดุด ความเจ็บและอึดอัดแล่นริ้วไปทั่วร่าง เขามองตุลาอย่างตัดพ้อ..แค่เขาไม่ประสา ทำไมถึงได้ทำเขาเจ็บแบบนี้
“จ..เจ็บ ผมเจ็บ”
ตุลย์กอดแผ่นหลังขาวแน่น เขาจูบเสือ..ซ้ำไปมา ไม่ขยับกายให้อีกฝ่ายรวดร้าว เมื่ออีกคนหยุดสะอื้น..ราวกับพายุอารมณ์ที่ก่อตัวมานานถาโถมไม่ยั้ง
“หายเจ็บหรือยังเสือ” เขาถาม พลางจูบซับอีกคนอย่างนุ่มนวล
เสือพยักหน้า ก่อนยกมือกอดคอตุลาเป็นสัญญาณว่าพร้อมทุกอย่างแล้ว..แค่เห็นน้ำตาของคนรัก ตุลาก็แทบไม่กล้าขยับ ทั้งที่ใจเขาเตลิดไปไกลจนแทบกู่ไม่กลับ
ส่วนร้อนผ่าวขยับเข้าออกเชื่องช้า ก่อนตุลาจะล้มตัวทาบทับเสือ ปิดกั้นหนทางหนีทุกทางที่เจ้าตัวมองหา
เสือมักเป็นฝ่ายล่า..แต่เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกขย้ำมากกว่า!
ชายหนุ่มจุมพิตซอกคอขาวสะอาด พลางกระทั้นกายหนักหน่วงด้วยแรงอารมณ์ เล็บคมของอีกฝ่ายจิกบ่าเขาจนแสบ หากแต่มันยิ่งเร้าความดิบเถื่อนในกายของตุลย์
“อ้ะ..ช..ช้าๆ!”
ตุลากัดฟันกรอด ผ่อนแรงตามคำร้องขอ
“ผมเจ็บ” เสือกระซิบ หยาดน้ำตาไหลกระทบหมอน ความเจ็บแสบเบื้องล่างแฝงเร้นไปด้วยความรู้สึกประหลาดทุกครั้งที่อีกฝ่ายรุกราน
เขาจับมือขาวจูบทีไล่ทีละนิ้ว หวังบรรเทาความทรมานของเสือได้บ้าง “ไม่มีผม..มีแค่เสือกับพี่ตุลย์”
เสือส่ายหน้า ร่างของเขาเหมือนถูกฉีกกระชากเป็นสองซีก
“ไม่เอา..เจ็บ”
ชายหนุ่มสะโพกสอบ เร่งเร้าคนปากแข็งแต่ใจอ่อนให้พูดโดยเร็ว หากเสือจะแทนด้วยชื่อตัวเอง คงน่ารักไม่หยอก
ความอึดอัดมาเยือนอีกครั้ง ตุลากำลังกลั่นแกล้งเขาให้ขาดใจหรือไงถึงได้ไม่ฟังคำร้องขอจากเขาเลย ร่างผอมหอบหายใจสะท้าน ทุรนทุรายกับความรู้สึกเร้นลับยามเมื่อถูกรุกราน
“พูดให้พี่ฟังหน่อย พี่จะไม่แกล้งเสืออีกเลย”
แกล้ง..อารมณ์นี้ยังจะแกล้งกันลงคออีกหรือ!..
เสือเม้มปากแน่น หากเมื่ออีกฝ่ายสวนกายขยับเข้ามา ความอดทนของเขาก็พังทลายย่อยยับ “พี่ตุลย์..เสือเจ็บ เบา..เบาหน่อย”
คุณพระ..ให้ตายเถอะ ยามเสือช้อนตามองเขา ตุลาแทบลืมหายใจ นั่นหรือเปล่าที่เรียกว่าอ้อน.. เขาถอนหายใจดังเฮือก หวังลดความดิบเถื่อนในกาย ทว่าสุดท้ายแล้วเมื่อร่างขาวนวลอยู่ตรงหน้า ไม่ว่าศีลธรรมอะไรก็หยุดเขาไม่อยู่
ร่างสูงโถมกายทาบทับเสือ สอดกระทั้นความร้อนผ่าว ครางเครือวาบหวิว พลางสดับรับฟังเสียงหอบหายใจของเสือ เจ้าตัวกัดฟันแน่น หยาดน้ำคลอดวงตาราวกับหวังว่ามันจะสิ้นสุดความทรมานเสียที
“อ้ะ..ฮึก คุณ..”
ตุลารีบตะโบมจูบ ที่นี่ไม่มีคนแปลกหน้า มีแค่เสือกับพี่ตุลย์เท่านั้น “เรียกพี่ตุลย์”
“พี่ตุลย์..เสือ เสืออึดอัด” ปลายเล็บขาวซีดเพราะเจ้าตัวเอาแต่กำมือแน่น โธ่เฮ๋ย..เสือนะเสือ..จะทำให้เขาเป็นห่วงไปถึงเมื่อไหร่
“เดี๋ยวก็หายแล้ว” ตุลย์จุมพิตหน้าผากมนต์ ก่อนความรุ่มร้อนจะจมจ่อมช่องทางอ่อนนุ่ม
เสือบีบไหล่ตุลาแน่น เมื่ออีกฝ่ายถาโถมร่างรวดเร็วและรุนแรง ในแต่ละครั้งมันทำให้เขาเหมือนจะขาดใจ..ทว่ากลับมีความสุขที่ไม่อาจบรรยายซ่อนอยู่
ฝั่งฝันของคนทั้งคู่อยู่อีกไม่ไกล ตุลาเร่งจังหวะ กอดก่ายน้องแนบกายก่อนปลดปล่อยหยาดน้ำถะถั่งเข้ามาจนล้นเอ่อ ฝ่ามือเลื่อนต่ำสู่เบื้องล่าง ขยับแตะความรุ่มร้อนที่ไร้การปลดปล่อยอย่างเอาแต่ใจ
“อ้ะ!” เสือเบิกตากว้าง เขาปลดปล่อยทุกอย่างออกมาจนร่างเบาหวิว ไม่เหลือเรี่ยวแรงพอจะเปิดตามองใครอีกคน
“เสือง่วงแล้วเหรอ”
เสือพยักหน้าก่อนความง่วงงุนจะคืบคลานเข้ามาในที่สุด แต่ก่อนนอนเขาสัมผัสถึงอ้อมกอดอุ่นแข็งแรงที่โอบล้อมเรือนกายอย่างถนอม
เปรมเดินโต๋เต๋เข้ามาในสำนักงาน ร่างของเขาเหมือนไร้วิญญาณตั้งแต่เก็บความคิดของไอ้หมาบ้าตุลย์ไปนอนฝันทั้งคืน ความจริงแล้ว..ในออฟฟิศก็มีคนหนุ่มพอจะช่วยได้หรอก แต่ประเด็นมันอยู่ที่ป๊ากับม๊ารู้จักแทบทุกคน เป็นไปไม่ได้เลยว่าเขาจะแสดงว่ารักกันจริงๆ
“สวัสดีครับน้องส้ม”
น้องส้มเงยหน้ามองแล้วยิ้มบางๆ “สวัสดีค่ะพี่เปรม แพนด้ามาเชียว เดี๋ยวสู้พี่ตุลย์ไม่ได้นะคะ”
เอาอีกแล้ว!..อะไรๆก็ไอ้ตุลย์ ไอ้เปรมมันไม่ดีเลยสินะ กระทั่งเด็กฝึกงานยังแอบเหน็บแนมเขาน่ะ “ใช่สิ พี่มันไม่หล่อนี่”
“ไม่ใช่นะคะ พี่เปรมหล่อค่ะแต่น้อยกว่าพี่ตุลย์”
เปรมถึงตามองไอ้เด็กฝึกงาน ตอนแรกก็สวยน่ารักอยู่หรอก พอรู้จักกันนานเข้าแล้วมันเริ่มออกลาย เหมือนตอนเขาเข้ามาทำงานแรกๆไม่มีผิด คอยดูเถอะ..เขาจะส่งรายงานพฤติกรรมไปให้อาจารย์ที่ปรึกษา
“ใช่สิ ไอ้ตุลย์มันหล่อ ไอ้เปรมมันปลวก” พูดไปน้อยใจไป แต่ขอโทษเถอะ..น้องส้มไม่แม้แต่จะปลอบใจ กลับนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่
ดวงตาสีเข้มลอบมองเข้าไปในห้องทำงานของไอ้ตุลย์กับคุณเสือ เขาเหลือบมองนาฬิกา มันยังไม่แปดโมงด้วยซ้ำ จะรีบมาเร็วให้เขาโดนเปรียบเทียบอะไรนักหนา แต่ที่แย่ที่สุดเห็นจะเป็นตอนไอ้ตุลย์ก้มจุ๊บปากคุณเสืออย่างรักใคร่นั่นแหละ
เจ็บเลย!
พอหันมาย้อนมองตัวเองแล้วเปรมก็เริ่มปลงตก ป๊ากับม๊ากดดันเขาทางอ้อมทุกวิถีทางแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคงได้กลายเป็นแพนด้าตัวจริงแน่ๆ
แต่..คุณหมอเคียงแดนก็ไม่ได้ย่ำแย่อะไร ติดตรงดูหยิ่งไปนิดหน่อยน่ะสิ คนปากหมาอย่างเขาจะเข้าไปขอร้องดีๆ..ก็คงทำยาก
มองไปอีกครั้ง มันก็แทงใจเหลือเกิน เขาไม่เคยนึกรังเกียจไอ้ตุลย์กับคุณเสือหรอก ก็อีกฝ่ายเล่นน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ ชื่อเสือแต่ท่าทางเหมือนแมวเสียมากกว่า ตอนแรกเขาก็เอ็นดูหรอกแต่ติดที่นิสัยไม่สนใจโลก เลยขอโบกมือลาดีกว่า
“พี่เปรม กาแฟสักถ้วยไหมคะ”
น้องส้มเดินมาหน้าตาแป้นแล้นพร้อมเค้กรสส้มร้านประจำที่เขาชื่นชอบ “ก็ดี”
“นี่คะ” หล่อนยกถาดอาหารมาไว้ตรงหน้า เขาเหลือบตามองแบบสงสัย อะไรดลใจให้ทำแบบนี้ ต้องการเอาอกเอาใจกันเฉยๆหรือมีจุดประสงค์แอบแฝง
“เอาอะไรว่ามา”
“พี่ตุลย์กับพี่เสือเขาเป็นอะไรกันเหรอคะ”
เขาจิบกาแฟไปได้นิดหน่อยก็จำใจพ่นมันออกมา ให้ตายเถอะ..สาวสมัยนี้หูตาไวอย่างกับเหยี่ยว “เป็นญาติสนิทกันอ่ะดิ”
“แต่ส้มว่าเขาสนิทกันเกินไปนะคะ พี่ตุลย์เอาใจพี่เสือตลอด ไม่เห็นมาเอาใจส้มแบบนี้บ้าง”
เปรมฝืนหัวเราะ ก็แน่แหละ..น้องส้มกับน้องเสือมันคนละคนกัน จะให้ปฏิบัติเหมือนกันคงจะยากแล้วน้องส้มเอ๋ย..
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาา
Ellette กลับมาแล้ววววววววววว :impress2:
แบบว่าตอนนี้สูบพลังเค้าไปมากเหลือเกิน TT
นี่แอบจินตนาการว่าแอบส่องห้องพี่ตุลย์นะคะ (ดูพยายามมาก)
ฮ่าๆ หวังว่าจะพอไปวัดไปวาได้เนอะ เพราะเค้าไม่ได้แต่งนานแล้วอ่ะ อย่าว่าเค้านะ
ตอนนี้เห็นคนเรียกร้องเบาๆนะคะ :laugh: เค้าเลยจัดการให้ แหะๆ
อาจจะสะดุดนิดสะดุดหน่อยตามประสาคนไม่ได้แต่งมานานแล้ววววววววววว
โฮวววววววว อยากอ่ะๆๆๆ จะเป็นลม ต้องหยุดไปหลายอาทิตย์แน่ๆ กร๊ากๆ
เจอกันตอนหน้านะคะะะ *โค้ง*
Fan Page: https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
Twitter: www.twitter.com/bluebubblebells (http://www.twitter.com/bluebubblebells)
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ดีใจมากกกกกกกก มาต่ออออออ :z3:
-
:z1: :m25:
-
ในที่สุดดดดด :-[ :-[ :o8: :o8: :impress2: :impress2:
เสือน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ๊ากกกกก เลือดทะลักกกก น่ารักกกกกกก :haun4: :-[
เปรทเอ๋ยยยยยยย รีบหายาใจเสีย
-
กรี๊ดเสือน้อยน่ารักอ่ะ
-
โอ้ยยยยย เสือน่ารักมากกกกกกกกก ><
เป็นเสือน้อยให้พี่ตุลย์ขย้ำไปแล้ว น่ารักที่สุดเลยย
ส่วนพี่ตุลย์ก็หลงเสือฬากเลยนะเนี่ย 55555
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุดดดดด
เสือน้อยก็เปนของพี่ตุลย์แล้วววววววววว ฮิ้วววววววววว
รอหมอเคียงแดนกะเปรมน่ะค่ะ อิอิ
-
เสือถูกขย้ำซะแล้ว อิอิ
-
:-[ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ตอนนี้หวานมากๆเลยค่ะ น่ารักมากๆเลย ฮุฮุ
แถมยังมี
......กันอีกด้วยน่ารักสุดๆ
-
กรี๊ดดดด พี่ตุลย์ขย้ำเสือซะแล้ว เสือก็กลายเป็นแมวเชื่องๆเลย
-
อร๊ายยยยยย ชอบตอนนี้มากเลยค่ะ พี่ตุลย์อบอุ่นดีจัง น้องเสือก็ยอมทำลายกำแพงกลายเป็นลูกแมวตัวน้อยๆให้พี่ตุลย์รังแก
-
พี่ตุลย์ น้องเสือยังไม่ประสา น้องเจ็บ ทำแบบเนิบๆไม่ได้ไง๊ เร่งเกิ๊น
เสือลูกจ๋า ทำไมถึงได้ยอมง่ายขนาดนั้นลูก "ถ้าตุลาจะทำอีกรอบ เสือก็ไม่ขัดขืน"(ถูกป่ะ) โอ๊ยยยย สงวนตัวบ้างลูก
ว่าแต่น้องเสือไม่มีการระบมไรเลยไง๊ ถึงได้มาทำงานต่อตอนเช้าได้เนี่ย ทำงานห้องเดียวกัน จูบกันด้วย แอร๊
แต่เสือคงชอบตุลา ไม่ก็รักแล้วนั่นแหละ ตุลาก็ประคบประหงมซะ
ชะนีจากไร่ เริ่มทำให้กลิ่นมาม่าอืด โชยมาแระ หวังว่าคงไม่ใช่ความเงียบของเสือเข้าไปพูดไรนะ(เพ้อนะ)
เพี้ยง ขอให้พี่ตุลย์ของคบน้องเสืออย่างเป็นทางการ เพี้ยง จะได้ไปอยู่ด้วยกันเลย 5555
ขอให้รักของทั้งคู่ไม่มีชะนี เอ๊ย บ่างมารมาขัดขวาง
แต่ขอให้หมอเคียงแดนได้พี่เปรมเถอะ o18
สู้ๆคนเขียน :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
รอคู่เปรม
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด :haun4: :pighaun:
เค้ายังเชียร์เปรมกับคุณหมอนะคะ อิอิ :กอด1:
-
แค่หน้าแรกก็จี๊ดส์ ละ
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ในที่สุด อร๊ายยย *กัดหมอน
ฟินนนนนน จ้า เหลือแต่พี่เปรมแล้วซิหน่ะ เอาน่าพี่สู้ๆๆ จะได้มีความสุขแบบน้องเสือไง :haun4:
-
ต่อๆๆๆๆๆ พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสๆๆๆ
-
คุณพระ... เขาจุ๊บกันในที่ทำงาน
แอร๊ยยย :-[
-
ขยำเตียง ดิ้นพราดๆๆๆๆๆ
-
อื้อ....ขอฟินอีกนิดดดน้าาาา
เสือพี่ตุลย์
-
ในที่สุดเสือก็โดนขย้ำเรียบร้อย
พี่ตุลหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจน้อง
สรุปเสือก็ยังไม่รู้ว่า สองซี้เค้ากระซิบอะไรกัน
-
เย้ เย้ เย้
:mc4: :mc4: :mc4:
เสือน้อยก็เป็นของพี่ตุลย์แล้ว
ต่อไปก็คู่ของ เปรมกับหมอแดน ^^
รอ รอ ตอนต่อไปนะจ้า
-
คลั่งอะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เสือกับพี่ตุลย์ โอ๊ย >\\\\\\<
ไม่รู้จะเม้นไรเลย แต่ชอบมาก
-
:laugh:เกินkiss me ไปไกลมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
เสีอโดนกินแล้ว อิอิ
เช้าตื่นมาจะโดนกินอีกไหมน่า
รอลุ้นคู่เปรมด้วย
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
การดำเนินเรื่องไม่เร่งรีบจนเกินไป ทำให้อ่านให้ไม่รู้สึกขัดในอารมณ์ ตัวละครทุกตัวช่วยสร้างสีสันดีค่ะ
ตอนแรกแอบคิดว่าน้องเมษจะเป็นนายเอก แต่พอมีพี่ตุลย์โผล่มา เราก็เอ๊ะ.. ไม่ใช่แล้วๆ ต้องน้องเสือต่างหาก
พี่ตุลย์กับน้องเสือ คู่นี้น่ารักมากเลยค่ะ ส่วนเคียงแดน ตัวละครนี้เป็นเหมือนตัวละครที่ช่วยทำให้พระเอกนายเอกเขาเข้าใจกัน
ซึ่ง ปลื้มมากเลย เพราะปกติคนในอดีตมักจะเป็นตัวร้ายเสมอ พอมาเป็นเหมือนกามเทพนิดๆ แล้ว ทำให้หมอแดนดูดีขึ้นมากกกกกกกก
ทีนี้มาถึงพ่อเปรม ตอนแรกเราแอบเชียร์ให้คู่กับน้องเมษ แต่ทำไปทำมา ยิ่งอ่านก็...อ้าว ไม่ใช่แล้ว หมอแดนกับเปรม ต่างหาก
รอลุ้นคู่นี้นะคะว่าจะลงเอยอะไร ยังไง ส่วนน้องเมษ... หาคู่ให้น้องน้า พี่ตุลย์จะได้ไม่ถูกขัดจังหวะกุ๊กกิ๊กกับน้องเสือบ่อยๆ ไง ฮ่าๆ
เรากดบวกเป็ดให้น้า
-
เปรมกับหมอแดนก็น่าอ่านนะ
หมอแดนเจ้าเล่ห์น่าดู เปรมก็มึนๆ คงน่ารักน่าดู
เสือกลายเป็นแมวน้อยของตุลาเเล้ว อิอิ
รอความคืบหน้าของความสัมพันธ์ครอบครัวอีกหน่อย
เสือน่าจะมีความสุขมากขึ้นนะ
น่าจะบรรยายรอยสักมั่ง อยากรู้อ่ะ 55
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ในที่สุดก้อตามอ่านจนทัน
จะขอบอกว่าแอร๊ยยยยยย :o8: :o8: ในที่สุดเสือก็เสร็จตุลย์จนได้อ่า ยังไงก็อย่ามีมารผจญเลยอ่ะ :call: :call: :o8: :o8:
อ่านไปก้อฟินไปด้วยเลย :-[ :-[ :m25: :m25:
รอคู่หมอแดนกะเปรมอยู่นะคับผม ^^
สุดท้ายขอบคุณนักเขียนนะคับที่เขียนจนเห็นภาพตอนมีไรกันเลยอ่า คิคิคิ รีบๆๆมาต่อนะคับผม
-
รอๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านเปรมกะคุณหมอ
-
Brothers
Chapter 16 – The Fairy Tale
คุณหมอเคียงแดนยิ้มรับคนไข้หน้าเดิม เขาจำได้ว่าครั้งก่อนเจ้าตัวมาเพราะปวดท้องแบบไม่ทราบสาเหตุ ทว่า..แทนที่จะกลายเป็นตรวจสุขภาพ กลับกลายเป็นว่าเคียงแดนได้ยินเรื่องไม่เข้าหูแต่เช้า
“คุณหมอช่วยผมหน่อยนะครับ”
ชายหนุ่มหน้าตึง จะสรรหาคำไหนมาพูดก็ไม่อาจบรรยายความรู้สึกตอนนี้คงยาก
บอกไม่ถูกเลยสักนิด!..
“ไม่มีอะไรเชิญออกไปได้แล้วครับ” เขาข่มอารมณ์พลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา เรื่องอะไรมาขอเป็นแฟนกันง่ายๆด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากแต่งงาน เขากลายเป็นเหยื่อให้ผู้ชายคนนี้หยอกความรู้สึกแล้วหรือ ลมหายใจของคุณหมอหนุ่มรุ่มร้อนด้วยแรงอารมณ์ หากแต่เขากลับเลือกนิ่งสยบความเคลื่อนไหว
“โธ่..คุณหมอ” เปรมคอตก เขาเว้าวอนคุณหมอหนุ่มในเวลาสั้นๆ เมื่อมองออกไปนอกห้องตรวจ..ก็เห็นแล้วว่าคนไข้เยอะแค่ไหน “ไว้ผมจะมาใหม่”
ให้ตายเถอะ!..เคียงแดนตวัดตามองตามหลังอีกคน เขาสูดหายใจลึกๆก่อนทำเป็นลืมเรื่องที่เปรมพูดในวันนี้ อย่างไรเสีย..เขาก็ไม่มีทางตอบตกลงแน่นอน
ตุลานอนกอดคนรักไม่ห่าง ตั้งแต่เมื่อวานที่เขายังไม่ยอมลงจากเตียง พอเหลือบตามองอีกครั้งก็ปาเข้าไปเจ็ดโมงแล้ว ส่วนร้อนผ่าวยังฝังอยู่ในกายของเสือ เขาอมยิ้มที่เมื่อคืนเสือนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน หากยังมีแรงฝืนลืมตาก็คงร้องขอให้เขาถอยออกไป
แต่เจ้าตัวน่ารักขนาดนี้..เขาไม่อยากให้ห่างกายเลย
“เสือ” เขาก้มกระซิบข้างหูขาว เสือขยับตัวหนีอย่างนึกรำคาญก่อนซุกหน้าลงหมอน
“เสือ ถ้าไม่ตื่นอีก..พี่จะลักหลับแล้วนะ” ตุลาบอกได้เลยว่าต่อให้ร่างขาวผ่องตื่นหรือไม่ตื่น..เขาก็ยังจะทำเหมือนเดิม
ร่างผอมขยับกายหยุกหยิก ร้องครางประท้วงเมื่อสัมผัสชื้นแฉะเริ่มขึ้นอีกครั้ง “อื้อ..”
“ไม่ตื่นเอง พี่จะทำแล้วนะ” เขากดริมฝีปากที่ต้นคอแดงจ้ำ ถอนกายแล้วเสือกไสลงไปใหม่กระทั่งดวงตาคมปรือตามองอย่างอ่อนแรง
“ผมเหนื่อยแล้ว”
“วันนี้หยุดงานกันนะ”
เสือส่ายหน้า ไปทำงานดีกว่านอนอยู่ในห้องของตุลา นี่ก็หลายวันแล้วไม่ได้กลับคอนโดตัวเองเพราะโดนอีกคนกักตัวไว้ ตั้งแต่เมื่อคืนหลังอาหารเย็นฝีมือตุลา..เขาก็แทบไม่ได้ลุกจากเตียงอีกเลย
อีกฝ่ายอุ้มเขา ถอดเสื้อออก แล้วผลักตัวนอนกับพื้นเตียง จากนั้นก็สำรวจทุกซอกทุกมุมแบบครั้งแรก ก็จะแตกต่างกันที่เขาพยายามทำตัวให้ชิน ถึงแม้จะเจ็บอยู่บ้างก็ตาม
“ไม่หยุดก็ไม่หยุด แต่เสือจะลุกไหวหรือเปล่าล่ะ” ตุลายิ้มเจ้าเล่ห์ เขาพลิกกายทาบทับเสือ ร่างยังสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว
อากาศภายในห้องเย็นเฉียบ เมื่อเทียบกับอุณหภูมิคนทั้งคู่แล้ว ตุลาไม่รู้สึกหนาวเลย เขาโถมกาย โอบรัดเอวผอมไว้แน่นเมื่อน้องพยายามดึงดันจะขยับหนี แต่ถึงตอนนี้ต่อให้เสืออ้อนวอนทั้งน้ำตา ตุลย์ก็หยุดไม่ได้แล้ว
“ค..คุณ”
“เรียกพี่ตุลย์สิ” ชายหนุ่มดึงมือเล็กที่ผลักอกเขามาจุมพิตเนิบนาบ หากแต่ข้างล่างยังเสือกไสกายไม่หยุดหย่อน การกระทำช่างต่างกันลิบลับ
เสือเบี่ยงหน้าหนี กัดฟันทนแรงเสือกไส น้ำตาหยดหนึ่งไหลเพราะความอึดอัด หยดที่สองเพราะความซ่านที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน “ฮะ..อ้าาา..”
ตุลย์พลิกร่างผอมกว่า แม้จะเช้าจนแสงแดดส่องเข้ามาในห้องแล้วแต่เขายังคงหลงเพริดกับความไร้เดียงสาตรงหน้า ชายหนุ่มฟ้อนเฟ้นเรือนร่างผอม พรมจูบทั่วแผ่นหลังก่อนอ้าปากขบกัดรอยสักรูปผีเสื้อสีน้ำเงินนั่น
น่าเสียดาย..
สุดท้ายแล้ว..ตุลาต้องโทรไปบอกไอ้เปรมให้ลางานให้พวกเขาหน่อย แน่นอนว่าเสียงบ่นย่อมมากับการตอบรับปากแบบจำใจ สาบานเลยว่าตุลย์ไม่ได้ตั้งใจ แต่ช่วยไม่ได้ที่เสือน่ารักเอง..
เสือปรือตามองอีกคนค่อยๆถอนร่างออก หลังจากฝังกายมาตลอดทั้งคืน เมื่อตุลาลุกออกไป ตัวของเขาเบาโหวงเหมือนปุยนุ่นก่อนความง่วงงุนจะเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง ทั้งที่เพิ่งตื่นแท้ๆกลับรู้สึกว่าไม่ได้นอนทั้งคืน จะโทษใครไม่ได้นอกเสียจากตุลา
“เสือ..อย่าเพิ่งหลับน่า ไปอาบน้ำก่อน” เสือส่ายหน้า เขาระบมไปหมด เพลียไปทุกส่วนของร่างกาย อยากนอนพักแต่ก็ครั่นเนื้อครั่นตัวเหลือเกิน ร่างผอมหันหนีหากแต่อีกคนกลับอุ้มแนบอกจากพื้นเตียง
“ด..เดี๋ยวสิ”
“ไปอาบน้ำดีกว่า วันนี้พี่โทรไปลางานแล้ว เพราะเสือคงไปทำงานไม่ไหว”
ชายร่างผอมเม้มปาก เขาขมวดคิ้วพลางมองอีกคนอย่างขุ่นเคือง ต้นเหตุที่ทำให้เสือเป็นแบบนี้เพราะตุลาไม่ใช่หรือ ถึงแม้ไม่ได้เจ็บปวดกว่าครั้งแรก..แน่นอนว่าเสือยังไม่ชิน อีกฝ่ายไม่ได้ทำรุนแรง..แต่ทำทั้งคืน ร่างกายของเสือไม่ใช่หุ่นยนต์ นานไปคงล้มป่วยแน่ๆ
แน่นอนว่าอาบน้ำด้วยกันเสือคงไม่รอดพ้นตุลาแน่นอน..
น้องส้มเดินป้วนเปี้ยนไปมาอย่างอารมณ์ดี เพราะเห็นว่าพี่เปรมต้องนั่งทำงานอย่างหงอยเหงาคนเดียว ข่าวร้ายของวันนี้คือพี่ตุลย์และคุณเสือไม่มา หล่อนล่ะชักสงสัยในความสัมพันธ์อันแนบชิดของทั้งคู่จริงๆ
“พี่เปรมทานช็อคโกแล็ตไหมคะ ส้มเห็นมันเหลือในตู้เย็น ไม่มีใครทานเลยกลัวว่ามันจะบูดซะก่อน”
ไอ้เด็กบ้า!
หน้าตาก็จิ้มลิ้มอยู่หรอกแต่พูดมาแต่ละคำทำเอาเขาอยากปาดินสอใส่เหลือเกิน นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นรุ่นน้องคณะแล้วล่ะก็..สาบานเลยว่าเปรมจะไล่ถีบน้องส้มเช้าเย็น ใครจะว่าเขาทำร้ายผู้หญิงก็ช่างเถอะ มาดูน้องส้มเสียก่อนแล้วจะเข้าใจ
“ไม่ล่ะ พี่ไม่ทานของเหลือ”
“มันยังไม่แกะกล่องเลยนะคะ ส้มเห็นว่าพี่เปรมชอบแอบขโมยของกินในตู้เย็นบ่อยๆเลยเสนอให้เฉยๆเท่านั้นเอง”
เรื่องนั้นมันก็ใช่อยู่หรอก ของใครเปรมก็กินหมดนั่นแหละ ยกเว้นเสียแต่มันไม่มีเจ้าของ เกิดเป็นของภรรยาบอสขึ้นมาจะทำยังไง เปรมยังอยากมีชีวิตอยู่ตลอดจนแต่งงานนะ
“น้องส้มครับ ไปทำงานนะครับ ไม่งั้นพี่จะกลับไปฟ้องอาจารย์ว่าเราอู้งาน เถียงรุ่นพี่ แถมยังแก้งานบ่อยๆ บอกให้อาจารย์แจกเอฟเลยดีไหม” เปรมเหลือบตามองอย่างอารมณ์เสีย เมื่อเช้าไปหาคุณหมอเคียงแดนสุดหล่อแล้วโดนปฏิเสธมาก็ช้ำใจพอดู มาเจอไอ้ตุลย์กำลังหยอกเล่นกับคุณเสือแล้วยิ่งเจ็บใจเข้าไปใหญ่
อย่าให้เขาหล่อบ้างเถอะ!
“พี่เปรมก็..ส้มเห็นพี่เปรมอารมณ์เสีย อยากชวนคุยให้อารมณ์ดีนะคะ ไม่อย่างนั้นหน้าจะแก่ก่อนวัย แถมยังไม่ได้แต่งงานอีกต่างหาก” หล่อนลากเก้าอี้มานั่งหน้าโต๊ะชายหนุ่มก่อนเท้าคางมองราวกับคนไม่มีงานทำ “พี่เปรมปรึกษาส้มได้นะคะ ส้มสาบานว่าจะไม่บอกใคร”
เปรมเงียบ..ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี
“ถ้ามีปัญหาเรื่องความรัก ส้มแนะนำให้ดักฉุดเลยนะคะ แบบในนิยายที่ส้มอ่านบ่อยๆ พอโดนฉุดแล้วก็เริ่มรักแบบนี้แหละค่ะ”
เปรมหน้าตึง..ก่อนตวัดมองสาวน้อยสุดแสบที่วิ่งตื๋อออกไปอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าหากหล่อนอยู่ไป..อาจจะโดนอะไรทิ่มแทงแบบไม่ยั้งก็ได้
เฮอะ..ให้ฉุดผู้ชายน่ะหรือ?
เขาไม่บ้าขนาดนั้นหรอก..แต่สำหรับคุณหมอสุดหล่อหน้าคมคนนั้นแล้วบางทีวิธีนี้อาจจะได้ผล..
สี่ทุ่มสิบห้านาที..วันนี้คนไข้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่เรื่องที่กวนใจก็ทำให้เขาไม่มีสมาธิบ่อยครั้ง หลังจากคนไข้เก่าของเขาเข้ามาพูดคุยเรื่องตลกโปกฮา ก็เพิ่งได้ยินวันนี้แหละว่า..เอาผู้ชายมาเป็นแฟนเพราะยังไม่อยากแต่งงาน แน่นอนว่าเคียงแดนเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา
คุณหมอหนุ่มถอดเสื้อกาวน์ออก ก่อนหยิบกระเป๋าใบเก่งออกมาจากตู้เก็บของ ตอนนี้ก็คงเหลือพี่พยาบาลที่ชอบเมาท์มอยกันดึกๆ ช่วงนี้แหละที่เรียกว่าผ่อนคลายมากที่สุด
“คุณหมอจะกลับแล้วเหรอคะ”
เคียงแดนหันไปยิ้มให้ “ครับจะกลับแล้ว”
“แต่พี่ว่าคุณหมอยังกลับไม่ได้นะคะ มีคนมารอพบคุณหมอตั้งแต่หกโมงเย็นแล้ว” หลังจากนั้นหล่อนก็หันไปคุยกับคนข้างๆต่อ ขอร้องเถอะ..อย่าได้เป็นคนที่เขาไม่อยากเห็นหน้าที่สุดเลย!
เคียงแดนเดินออกจากห้องตรวจ เขาลอบมองข้างนอก เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งจิ้มโทรศัพท์อย่างไม่สนใจใคร มันเป็นการดีที่เขาจะชิ่งหนีกลับบ้านโดยไม่รับรู้ว่ายังมีใครบางคนนั่งรออยู่ หากแต่มันคงไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อเสียงเรียกตะโกนดังขึ้น
“คุณหมอ!”
เขาสะดุ้งเฮือกแล้วหันมองใครอีกคนที่ก้าวดุ่มๆเข้ามา ท่าทีคุกคามแบบนั้นน่ากลัวน้อยเสียเมื่อไหร่ ถ้าหากไม่บอกว่าอีกคนเป็นวิศวกรโยธาแล้วล่ะก็ เคียงแดนคงคิดว่าเป็นพวกโรคจิตชอบตามตื๊อแน่ๆ
“มาทำไมอีก”
“มาขอร้องอ้อนวอนคุณหมอไงครับ” เปรมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนคว้ามือนิ่มของคนตรงหน้าไว้ เอาวะ..ถูกมองยังดีกว่าถูกจับแต่งงานกับอาหมวยแล้วกัน!
ถึงคนจะน้อยไม่ได้หมายความว่าไม่มีคนอยู่..สายตาทุกคู่จ้องมายังคุณหมอหนุ่มหน้าหล่อ ให้ตายเถอะ..เคียงแดนไม่คิดไม่ฝันว่าจะเจอแบบนี้เลย
“บอกว่าไม่ไงครับ”
“ช่วยผมสักนิดนะครับคุณหมอ ผมบอกป๊ากับม๊าแล้วว่าคุณหมอเป็นแฟนผม”
เขามุ่นคิ้วไม่สบอารมณ์ นึกรำคาญคนช่างตื๊อ บนโลกนี้มีผู้ชายคนเดียวหรือไงถึงได้มาอ้อนวอนแบบนี้ “บอกไปว่าไม่ใช่ผม”
“คุณนี่แหละเหมาะที่สุดแล้วครับ” เปรมจับข้อมือคุณหมอตัวขาวไว้ ก่อนอะไรจะเลยเถิด เขารีบคุกเข่าลง กอดเอวอีกฝ่ายแน่น ทำทีขอความรัก..สาบานเลยว่าจะไม่มาโรงพยาบาลนี้อีกเด็ดขาด!
“ทำอะไร! ปล่อยเดี๋ยวนี้!” คุณหมอหนุ่มเหลือบตามองรอบกาย คนไข้ที่ยังอยู่เริ่มหันมามองแล้ว อีกทั้งพี่พยาบาลอีก แทนที่จะเข้ามาช่วยกลับยืนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น เรื่องนี้ไม่ตลกเสียหน่อย
เคียงแดนก้มกระซิบข้างหูเปรม “เราจะออกไปคุยกันดีๆ”
เปรมส่ายหน้า เขาไม่เชื่อหรอกว่าเคียงแดนจะคุยกันดีๆ ไม่ชิ่งหนีกลับบ้านเสียก่อน “คุณหมอตอบตกลงก่อน”
สายตาหลายคู่เริ่มมองมาอย่างสงสัย แน่นอนว่าเคียงแดนก็ห่วงภาพพจน์ตัวเองไม่น้อย เขาจำยอมพยักหน้า ก่อนสะบัดตัวออกจากวงแขนอันน่ารำคาญ
โชคดีหรือโชคร้ายที่มีเรื่องแบบนี้เข้ามาในชีวิตนะ..
ชายหนุ่มทิ้งแขนลง เขาลุกขึ้นด้วยความดีใจก่อนเดินจ้ำอ้าวตามเคียงแดนไป หากไม่นับหน้าตาบูดบึ้งของคุณหมอตัวขาว..เคียงแดนคงรู้สึกสดใสกว่านี้
“คุณหมอรอผมก่อน” เปรมเดินตามหลัง นี่ถ้าไม่บอกว่าให้ออกไปคุยกันเงียบๆ เขาคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะเล่นซ่อนแอบกันอยู่หรือไม่ก็แข่งเดินเร็วชิงแชมป์ แต่ด้วยส่วนสูงที่เท่ากัน มันไม่เป็นปัญหาอะไรเลยสำหรับเปรม..จะมีอยู่อย่างก็ตรงอารมณ์ขุ่นมัวของคุณหมอสุดหล่อนี่แหละ
จู่ๆเคียงแดนก็หยุดเดิน ทำเอาหน้าเปรมเกือบทิ่มเข้าให้ อีกฝ่ายหันมอง แววตาขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด ทว่าเปรมก็ชิ่งเอ่ยปากพูดก่อนจะโดนด่ายับ “คุณหมอจะว่าอะไรผมก็ได้นะครับ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เอาเป็นว่ากลับบ้านก่อน..คุณจะทำอะไรผมก็ยอมทั้งนั้น”
“บ้านใคร”
เปรมฉีกยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดในชีวิต “บ้านผมครับ..ป๊ากับม๊าคอยอยู่”
สาบานเลยว่าเปรมไม่เคยคิดจะโกหกคุณหมอ แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา..หากไม่อ้างป๊ากับม๊า เผลอๆคุณหมออาจไม่เห็นหัวเขาเลยก็ได้ อีกอย่าง..เขาไม่ได้บอกป๊ากับม๊าหรอกว่าจะพาแฟนมาเปิดตัว แต่บอกว่าให้รอจนกว่าจะกลับ เปรมยอมรับว่ามันไม่ดีเท่าไหร่แต่มันดีกว่าได้แต่งงานกับคนไม่รู้จักแน่นอน
หลังจากที่เอ่ยปาก..เคียงแดนก็รู้ตัวว่าตัวเองว่ากล่าวอีกคนไม่หยุดตั้งแต่โรงพยาบาลจนถึงบ้านที่เปรมว่า แน่นอนว่ามันไม่ใช่นิสัยของเขา
ไม่เคยทำเลยด้วยซ้ำ..
นอกจากเปรมจะไม่เอ่ยปากตอบโต้สักคำแล้ว พอถึงหน้าบ้านเขาก็รีบวิ่งไปเปิดประตูรถข้างคุณหมอเคียงแดน เปรมไม่เคยพาผู้หญิงมาบ้าน และก็จริงที่ว่าเขาไม่เคยเปิดประตูให้ผู้หญิงคนไหนนอกจากม๊า ส่วนเคียงแดนน่ะเรียกว่าเป็นสิทธิพิเศษเลยล่ะ
“ป๊ากับม๊ารออยู่ข้างในครับ” เปรมฉวยมือนิ่มอีกฝ่ายไว้ เขาสอดนิ้วประสาน ทำทีเป็นคนรักกันมานานทั้งที่จริงมันก็แค่ข้อตกลงไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า คุณหมอเองก็คงขัดใจไม่น้อย..แต่จะให้เปรมทำยังไงได้
ป๊ากับม๊านั่งดูทีวีไปหาวไป ดวงตาแต่ละคนเล็ดหยดน้ำ เพราะเจ้าลูกชายแท้ๆโทรมาบอกว่าให้จนกลับไปถึง คนรักลูกชายคนเดียวถึงกับนั่งถ่างตารอหลายชั่วโมง เผลอๆอาจจะมีข่าวดีก็ได้
-
“กลับมาแล้วครับ” เปรมเดินเข้ามาในบ้าน เขาหันมองป๊ากับม๊าที่ง่วงนอนอย่างเห็นได้ชัด “ขอโทษครับ ผมกลับบ้านช้าเพราะรอรับคนอยู่”
“หือ” สองเสียงประสาน ต่างย้ายสายตามายังร่างแข็งทื่อข้างลูกชาย อีกคนเป็นคนผิวขาวจัดเพราะแทบไม่เคยโดนแดด ก่อนจะค่อยๆไล่สายตามามองที่มือจับประสานกัน
หวังว่าคงไม่ใช่นะ..
“พาใครมา” ป๊าถามเขา น้ำเสียงแสดงอาการสงสัยอย่างเห็นได้ชัด
“แฟนผมเอง คุณหมอเคียงแดนครับป๊า”
ม๊านิ่งไปแล้ว เหลือชายวัยกลางคนที่หรี่มองอย่าจับผิด “ไม่ใช่ไปบังคับเขามาน่ะไอ้แดน ป๊ารู้นิสัยแกดี ไม่ใช่ป๊าไม่รู้..”
เปรมเหงื่อตก เขาไม่เคยคบใครจริงจังและจะบอกทุกอย่างให้ป๊ากับม๊าฟัง แน่นอนว่ามันไม่เคยมีความลับระหว่างกันและกัน ยกเว้นก็แต่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน “ผมไม่ล้อเล่นหรอกครับ..ที่เพิ่งมาบอกเพราะกลัวป๊ากับม๊ารับไม่ได้”
ป๊าหรี่ตามอง เขาสำรวจเคียงแดน อีกฝ่ายมีท่าทางสงบเสงี่ยม ไม่เหมือนไอ้เปรม บางครั้งเขายังอยากพาลูกชายไปหาหมอเพราะกลัวว่ามันจะผิดปกติ แต่ความจริงแล้วมันแค่ชอบเล่นซนกับทำอะไรแปลกๆไม่เหมือนคนอื่น และครั้งนี้..หวังว่ามันคงไม่คิดพิสดารอะไรหรอกนะ
“นึกยังไงเพิ่งมาบอก”
“กลัวป๊ากับม๊าจะจับผมแต่งงานน่ะสิ ทั้งที่ผมมีคนรักอยู่แล้ว ขืนเป็นยังนี้ผมคงขาดใจตาย” เปรมอยากตอบออกไปนักว่าที่ขาดใจตายน่ะเป็นเพราะกลัวการแต่งงานมากกว่า เขายังคงพอใจชีวิตโสดแบบนี้ และยังไม่อยากมองหาใคร
แน่นอนว่าคุณหมอหนุ่มไม่แม้แต่จะเอ่ยปากพูดอะไร แน่ล่ะ..อารมณ์ของเคียงแดนในตอนนี้เหมือนภูเขาไฟใกล้ระเบิด แต่ยัง..รอเวลาก่อน เขาจะจัดการทบต้นทบดอกไอ้ตี๋นี่เอง!
เคียงแดนเหลือบตามองนาฬิกา นี่ก็ดึกแล้ว..เขาอยากกลับบ้านเต็มทน อยากกลับไปนอน ไปพักผ่อน หลังจากทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน ทั้งที่ควรเป็นแบบนั้นแต่กลับต้องมานั่งแสดงบทละครที่ใครบางคนคิดขึ้น
ตลกสิ้นดี..
“ไหนๆก็ดึกแล้ว นอนที่นี่เลยแล้วกันนะคะคุณหมอ” ผู้หญิงวัยกลางคนยิ้มมาทางเขา ร่องรอยบนใบหน้าตามกาลเวลาไม่อาจลบเลือนความสวยงามของหล่อนได้เลย มิน่าล่ะ..ใครบางคนถึงหน้าตาดีได้ขนาดนี้
“ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ”
“เกรงใจทำไม ผมยังไปนอนบ้านคุณบ่อยๆ คราวนี้คุณมานอนบ้างผมบ้างจะเป็นไร”
คุณหมอหนุ่มยิ้ม ทว่าความจริงเส้นเลือดในสมองของเขาเต้นตุบๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เปรม..เปรม ผู้ชายคนนี้กำลังช่วงชิงความสุขุมของเขาไปจนหมด!
“ครับ..”
สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องเข้านั่งให้ห้องของเปรมจนได้ คุณหมอหนุ่มนั่งอยู่ปลายเตียงด้วยท่าทางหงุดหงิด ส่วนเจ้าของห้องก็นั่งสำนึกผิดตรงหน้า
“จะให้ทำยังไงต่อ”
“โธ่..คุณหมอแค่ทำเป็นรักผมก็พอครับ” เปรมนั่งลงกับพื้นข้างๆ ตอนนี้ล่ะเรียกว่าเจียมตัวเจียมใจ แทบไม่กล้ามองหน้าคุณหมอสุดหล่อเลย
บรรยากาศในห้องเย็นสบายแต่เปรมรู้สึกอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออก ยามมองความนิ่งสงบบนใบหน้าก็สัมผัสพายุร้ายที่เริ่มก่อตัวขึ้น เขาลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำมือแน่น
กำลังโกรธ..
เปรมลุกขึ้น ถอยหลายไปสองสามก้าว ปากพร่ำบอกขอโทษซ้ำไปมาแต่ดูเหมือนใครบางคนจะไม่รับรู้เสียเลย “คุณหมอ..ผมขอโทษครับ”
ขอโทษ..เคียงแดนกัดฟันกรอด มองคนเจ้าปัญหาด้วยความเกรี้ยวกราด ชัดเจนแล้วว่ามาวันนี้ไม่ได้จบพรุ่งนี้ แต่อาจเลยเถิดไปเดือนหรือสองเดือนเลยก็ได้ ช่วงเวลาแห่งความสงบสุขของเขาคงหมดลงในเร็ววัน
คุณหมอหนุ่มเดินตึงตังเข้าไปหาเปรม ชั่วขณะหนึ่งที่คิดอยากต่อยหน้า หากแต่อีกคนกลับรั้งข้อมือเขาไว้
“อย่าทำเลยครับ เดี๋ยวหน้าผมพัง” เปรมกระชากลากถูกคุณหมอสุดแรง สู้กับผู้ชายตัวเท่ากันมันไม่สนุกเลยสำหรับเขา แต่หากว่ายืนนิ่งๆให้คุณหมอลงมือล่ะก็ เปรมเละเป็นโจ๊กแน่
เคียงแดนใช่ว่าจะยอม เขายื้อแขน ดิ้นสุดกำลัง อย่างน้อยวันนี้หน้าหล่อๆควรได้รอยช้ำเสียบ้าง เขาโกรธ..แน่นอนว่ามันสะสมตั้งแต่เมื่อเช้า
“ไอ้บ้า!”
“คุณหมออย่าใจร้ายกับผมนักเลย ผมไม่ได้ตั้งใจนะ” เปรมโอบรัดเอวคุณหมอ ให้ตายเถอะ..นี่เขายังไม่เคยยอมใครขนาดนี้มาก่อน จะด่าจะว่าอะไรก็ได้อย่าลงมือเชียว..เขายังอยากเอาหน้าไปจีบสาวอยู่นะ
คนผิวขาวจัดสะบัดตัวเองแต่หนุ่มตี๋ก็ใช่จะยอม ทั้งรัดทั้งเหวี่ยง สุดท้ายก็ล้มลงบนเตียง นอนทับยังดีกว่ายืนให้เสียเปรียบ เปรมนั่งทับคุณหมอ ร่างทั้งร่างถูกตรึงไว้กับที่..ไม่ได้ตั้งใจทำให้โกรธหรอกนะ แต่เขาเกรงว่าคุณหมอจะไม่ใช่ต่อยแค่หมัดเดียวน่ะสิ
“คุณหมออย่าใจร้อน”
“ใครมันทำเรื่องแบบนี้กัน..” คุณหมอกัดฟันกรอด เขาอ้าปากเตรียมเถียงหากแต่อีกคนกลับทาบริมฝีปากลงมา แม้ชั่วขณะหนึ่ง..ทว่าในความรู้สึกของเคียงแดนมันยาวนานเหลือเกิน ชายหนุ่มตาเหลือก มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาขุ่นมัวกว่าเดิม
“ผมเห็นในทีวีทำแบบนี้เลยทำตาม และมันก็ได้ผล” เปรมยิ้ม ทว่าไม่นานคุณหมอหนุ่มกลับเด้งพรวดขึ้นมา เขาล้มลงกับพื้นพรมก่อนเหลือบตามอง แต่ไม่ทันเสียแล้ว..กำปั้นนั้นกระทบใบหน้าอย่างจังจนเขารู้สึกเวียนหัว
หน้าจะยับไหม?..
เมื่อพายุอารมณ์สงบลง ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ เคียงแดนสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ หวังระงับความโกรธไม่ให้ออกมาทำร้ายใครบางคนซ้ำสอง
เปรมนั่งกองกับพื้น เขายกมือกุมแก้ม ปวดร้าวไปทั้งหน้า พลางมองคุณหมอที่ยืนขึ้นแล้วปัดเสื้อออกสักสองครั้ง รอยยิ้มนั่นเย้ยหยันนิดๆ
สาบานนั่นยิ้มของคนเป็นหมอ!..
น้ำตาของเขาเกือบร่วง ทว่าเมื่อได้ยินคำสั่งให้ ‘หยิบผ้าเช็ดตัว ขอยืมชุดนอนด้วย’ เขาก็ลุกพรวดพราดแบบไม่ต้องคิดอะไร ก็แน่ล่ะ..ถ้ายังคิด คนอารมณ์ไม่อาจลุกมาต่อยซ้ำก็ได้ เปรมยังอยากอยู่รอดไปจนกว่าจะเจอคนรักหรอกนะ ไม่อย่างนั้นคงไม่เอาใจขนาดนี้หรอก
ไอ้เหี้ยตุลย์นะ..ป่านนี้นอนกอดคุณเสือสบายแล้ว และแผนที่มันก็ได้ผลเกินคาด หนำซ้ำ..ยังได้รอยช้ำเป็นของแถมอีกต่างหาก!
จำไว้เลยนะมึง..เจอหน้าจะเอาคืนให้สมกับที่กูโดน!
ในระยะห่างที่พอยื่นผ้าเช็ดตัวให้ คุณหมอหนุ่มนั่งนิ่งๆ รออีกคนเตรียมของ ไม่ต้องบอกเลยว่าเปรมกลัวเคียงแดนแค่ไหน ไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายตัวใหญ่หรืออะไร แต่เพราะกำปั้นเมื่อครู่มันทำให้เขาเจ็บจนน้ำตาเล็ด ร้อยวันพันปีเคยมีใครทำหน้าหล่อๆของเขาเป็นรอยที่ไหน
ก็มีคนเดียวนี่แหละ..ครั้งแรกลงมือไม่ยั้งแรงเลย
“คุณอาบก่อน”
คุณหมอปรายตามอง เปรมไม่บอกเขาก็ทำอยู่แล้ว เหนื่อยสายตัวแทบขาดยังต้องมารับภาระ ‘อันยิ่งใหญ่’ นี้อีก “มันแน่นอนอยู่แล้ว”
หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เคียงแดนไม่แม้แต่มองคนหน้าปูดเลยสักนิด เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเล่นบนเตียงนอน รู้สึกผ่อนคลายแปลกๆเมื่อนึกว่า..ที่ตรงนี้ไม่มีคนอื่นใช้ลมหายใจร่วมกัน
เปรมนั่งประคบแก้มของตัวเองเพราะกลัวว่ามันจะบวมจนน่าเกลียด นี่น่ะหรือคนเป็นหมอ ต่อหน้าคนอื่นแสนดีชะมัด..อยากให้คนไข้มาดูลับหลังว่าทำอะไรเขาบ้าง เจ็บก็เจ็บแถมยังไม่ปรายตามองสักนิด ตอนแรกก็คิดว่าอีกฝ่ายจะมีน้ำใจมาช่วยประคบ เปล่าเลย..ทำเองล้วนๆ!
“ผมจะนอนแล้ว ช่วยปิดไฟให้ด้วย” เคียงแดนมองคนประคบแก้ม นึกสงสารอยู่หรอก..แต่สงสารตัวเองมากกว่า เกิดมายังไม่เคยคิดว่าต้องเล่นบทเป็นแฟนกับหนุ่มตี๋ แทนที่จะเป็นสาวหมวย
เปรมกัดฟันกรอด เขานั่งแก้มบวม แถมยังไม่ได้อาบน้ำ ยังไม่เก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้น ขืนพี่เลี้ยงเข้ามาเห็นคงได้บ่นหูยาน แม้อายุจะปาเข้าไปเกือบสามสิบปีแล้วก็เถอะ..นิสัยแต่เด็กมันยังแก้ไม่หาย
“ครับ” เขาจำใจตอบเงียบๆเมื่อคุณหมอหลับตาลงด้วยท่าทีผ่อนคลาย จะนอนบนเตียงก็ไม่ว่าหรอก..แต่โยนหมอนมาให้เขาแบบนี้หมายความว่าอย่างไร นี่ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการความช่วยเหลือ เปรมจะดีดตัวเองไปนอนเบียดเดี๋ยวนี้
คนอะไรใจร้ายชะมัด..ใครได้เป็นแฟนนี่คงร้องไห้ทุกวัน!
อุณหภูมิห้องไม่ได้หนาวเท่าไหร่ แต่เปรมนอนขดเพราะแอร์ตกมาพอดี..เตียงนอนของเขาจัดอยู่ในที่ที่เย็นสบาย ไม่ร้อนไป ไม่หนาวเกินไป และเขาก็เพิ่งรู้วันนี้ว่าควรใส่ใจโซฟาด้วย เมื่อไหร่ที่ไม่ได้นอนบนเตียง อย่างน้อยมันก็ควรอุ่นกว่านี้
ชายหนุ่มนอนขดตัว ร่างสูงโปร่งแต่โซฟาคับแคบเกินกว่าจะเหยียดตัวนอนได้สบายๆ ต่างจากอีกคนที่หลับใหลไม่รับรู้ความทุกข์ทรมานของเขา อย่างที่คิด..ถ้าไม่ต้องการความช่วยเหลือ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างเปรมคงไม่ทำถึงขนาดนี้
เขาให้ผ้าห่มที่ขุดออกมาจากตู้เสื้อผ้า ไอ้ผ้าบ้านี่ควรได้ใช้ในวันที่อากาศร้อนนะ แต่วันนี้มันหนาว ครั้นจะเดินไปปิดแอร์ก็กลัวคนบางคนไม่พอใจอีก ใครจะรู้ว่าคุณหมอเคียงแดนคิดอะไรอยู่
“ชีวิตกูทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ ผู้หญิงหาย เสือกได้ผู้ชายมาแทน”
ในบางครั้งเขาก็นึกน้อยใจ จีบใครแล้วก็เบื่อ เบื่อเสร็จไม่ได้แฟน ไม่เหมือนไอ้หมาบ้าตุลา ขนาดวันๆไม่ได้สนใจใครยังมีผู้หญิงมาติดพันเยอะแยะ แล้วมันก็เลือกได้และไม่สนใจสักคน ตอนนี้เป็นยังไงได้คุณเสือไปแล้ว ถ้าผู้หญิงพวกนั้นมาสนใจกันบ้าง เปรมสาบานว่าจะดูแลเป็นอย่างดี
นาฬิกาบอกเวลาว่าเที่ยงคืนยี่สิบนาทีแล้ว เขานอนถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ไหนๆก็ยังไม่ง่วง โทรไปกวนไอ้ตุลย์เล่นดีกว่า
เขากดโทรออก รอสายสักพักก็มีคนรับแล้ว
‘ว่าไงไอ้เปรม’
“เสียงเขียวเชียวนะมึง นอนยังวะ”
‘นอนแล้ว’
เปรมยิ้มน้อยๆ ถ้านอนแล้วหมาตัวไหนมันจะรับโทรศัพท์เขาวะ ถึงจะโทรดึกแค่ไหน ไอ้ตุลย์รับสายเขาเสมอพ่วงด้วยคำด่าเจ็บแสบที่ทำให้เปรมตายด้านมาจนถึงทุกวันนี้ “เหรอ..มึงทำอะไรอยู่”
เสียงแทรกเข้ามาทำให้เขาหน้าแดง เสียงครางหวาหวาม ได้ยินการขยับตัวเสียดสีผ้าปูที่นอนอย่างดุเดือด คาดว่าไอ้ตุลย์กำลังกลั่นแกล้งใครอยู่แน่ๆ
‘กำลังจีบคุณเสือ’
อ้อ..แบบนี้เรียกจีบ บ้านกูเรียกว่าร่วมเตียงล่ะ..
“เบาๆหน่อย กูสงสารคุณเสือนะเวลาอยู่กับมึงน่ะ”
‘โทรมาผิดเวลาทำไม กูวางแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้’ ตุลาตัดสายไปเรียบร้อยแล้ว เปรมอมยิ้มนิดๆ ก็ดี..เขายังไม่เคยเห็นไอ้ตุลย์ใส่ใจใครเท่านี้มาก่อนเลย
เฮอะ..ใครๆก็มีคู่ เขาควรจะหาบ้างนะ ว่าแล้วก็ดึงหมอนกับผ้าห่มไปนอนบนเตียงกับคุณหมอ ถึงจะได้แค่ขอบๆก็เถอะ..อย่างน้อยดีกว่านอนตรงโซฟาแคบๆนั่นแล้วกัน
สวัสดีค่าาาาาาาาาา :mew1:
แอร๊ย เข้ามาก็เจออีโมตัวใหม่ น่ารักที่สุดในสามโลก
ขอโทษที่หายไปนานนะคะะะะะ ไม่ได้ตั้งใจค่ะ แอบลืมด้วยว่าตัวเองต้องแต่งนิยายต่อ
ได้กลับบ้านทั้งที่ก็เลยอยากนอนเฉยๆ หลังจากเหนื่อยมานานมากกกก :mew4: แต่จะอัพถี่ขึ้นนะคะ
แหะๆ ถ้าคนอ่านยังมีอยู่นะะะะ 55555555555
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ บางคอมเมนท์แอบทำคนเขียนตกใจนิดๆ คริคริๆ เขินนะคะ
ตอนนี้คนเขียนแอบฮาตัวเองนะคะ แบบว่าพี่หมอเคียงแดนสเป็กอ่ะ อยากสิงร่างงงงง '////'
ฝากไปกดไลค์แรงๆหน่อยค่ะ อยากได้เลขหลักร้อยแล้วววววววว
https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
www.twitter.com/bluebubblebells (http://www.twitter.com/bluebubblebells)
-
จูบที~~~~~~มาต่อแล้ววววววววว :hao5:
-
สงสารเปรมน้อย อยากให้โดนกดจัง
:katai2-1: :katai2-1: :oo1:
-
พี่แดนต้องรุก
และ เปรมต้องรับ
-
บุคลิกพี่หมอจะเป็นเคะราชินีอ๊ะป่าว. 555 หรือเปรมจะเป็นฝ่ายเสร็จพี่หมอกันแน่
ยังคงเดากันต่อไป
-
พี่เสือมาแล้ววววววว :mew3:
-
ตุลย์เสือพัฒนาการล้ำจริงๆ
หมอแดนกับเปรมนี่ไม่รู้จะสงสารใครดี
-
ใครรุก ใครรับ (สนแต่เรื่องนี้นะ 55)
หายไปนาน คิดถึงงงมากค่ะ
ขอคู่หมอแดนกับเปรมต่อเลยนะคะ :o8:
-
พี่ตุลย์หื่นได้โล่จริงๆ 555
คู่เปรมกับหมอก็โหดมันฮาดี อิอิ
-
คู่นี้ใครเป็นสามีใครเป็นภรรยากันแน่เนี่ย
ไม่อยากเดารอเฉลย 55555
เปรมน่าสงสารอ่า
แต่ก็เข้าใจคุณหมอนะ อยู่ดีๆก็ได้แฟนมา
ขอให้ทั้งคู่รักกันเร็วๆ
-
หมอแดนรุก.....ใช่มั้ย :katai1:
นะนะนะนะนะนะนะนะนะนะ
-
หมอแดนน่ารักกกกกกกก
เปรมกวนดีอ่ะ
อยากเหนรักกันเร็วๆๆจัง :heaven
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:ระหว่างเปรมกับหมอแดนใครจะเป็นสามีกันนะ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
เค้าอยากเห็นหมอแดนโดนกดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :heaven
-
คู่พี่หมอกะวิดวะไม่เดาดีกว่า เพราะก้ำกึ่ง
-
คู่นี้แบบว่า รักกันรุนแรงมาก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เอ๋ แล้วคู่เปรมแดน ใครจะรุกจะรับล่ะ
หรือจะผลัดกัน ^___^
ส่วนคู่ตุลเสือ ฟินสุดๆ :heaven
-
นึกว่าจะลืมกันไปแล้วนะ
-
ทำไมหมอแดนมีแววจะเปนเคะเลย
แว๊กกกกกกกกกกก ไม่น้าจะเอาคุณหมอรุก
-
เปรม เคียงแดน ใครจะกดใคร ลุ้นดีนะ
นี่พี่ตุลย์ที่รัก น้องเสือยังเด็กยังเล็ก แค่เค้ายอมแกก็บุญละ ไม่บันยะบันยังเลยนะ
ถ้าเสือโทรมนะ แก๊ :m31: :m31: :m31: :m31: พอเถอะ มันเยอะไป แกหื่นไปนะ
อีโมน่ารักจริง คนเขียนสู้ๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
มาแล้วววว...เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ รอตอนต่อไปคร้าบบบ
-
ตุลย์จะหื่นไปไหนนนนนนน สงสารเสือน้อยยยยยยยย :mew6:
แต่คนอ่านชอบค่าาาาาาาา :z1:
-
น่ารักกกกกกกกกกอ่ะ>3<
เปรมเป็นรุกเถอะนะพลังแห่งรุกมันแผ่ซ่าน555
ถ้าเปรมเป็นรุกจะฟินมากกกกกกก
คุณหมอก็เป็นเคะราชินีอะไรอย่างนี้ลงตัวมากคะ>3<
มาอัพถี่ๆคะเราชอบเรื่องนี้มากคนเขียนบรรยายได้น่าอ่านทุกตอนเลย><
-
พี่ตุลย์แกล้งเสืออะ :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:mew1: :mew1: มาแล้วๆ
-
ลางานยาววเลยครับพี่เสืออออ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เปรมต้องโดนกดเดะ
แต่ถ้าพี่หมอจะเป็นเคะราชินีก็ได้ :hao6:
-
พี่แดน เท่ แมน เพอร์เฟค ต้องเป็น รุก
ส่วนเปรม มึน งง ตะกละ กินจุและน่าเป็น รับ
-
พี่ตุลย์หื่นได้ใจ :mew4:
-
ลุ้นนน เปรมเคะเหอะ นะ5555
รอตอนต่อไปค่ะ :katai2-1:
-
หมอแดนรุกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เปลี่ยนจายยยยยยยย
อ่านไปอ่านมาเอาคุณหมอรับดีกว่า อิอิ
-
ThankS
-
เคียงแดน VS เปรม ใครจะรุกใครจะรับน๊าาาาาา
เดาว่าเปรมรุก วะฮ่าๆๆๆๆ หมอเคะออกจะก๊าววววววว เนอะๆๆๆ
ส่วนคู่ตุลย์เสือก้อฟินเว่อร์ค่ะ แต่พี่ตุลย์เนี่ยก้อหื่นเกินนะคะ เด๋วเสือน้อยก้อช้ำหมดหรอก เพลาๆลงมั่ง 55555
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
ตอนนี้ขอคู่เปรมเยอะๆๆๆน่ะ อยากอ่านจังเลย
เพราะเสือโดนจับกินไปแล้ว อิอิ
-
รับเป็นใครก็ช่าง แต่รุกต้องพี่แดนนนนนนนนน
อยากเห็นคนล้มหมออออออออ :hao6:
-
เข้ามาเชียร์เปรมเคะ เคะ เคะะะ!!~ คุณหมอแดนหล่อมากกกก
ชอบคุณหมอรุกมากเลยคะะะะ
ปล.พี่ตุลย์หื่นมากกกกกกกกกกก!!!/เขิน
-
:mew1: :mew1:
พี่ตุลย์หื่นได้ใจอีกแล้ว
คุณเปรมกับหมดแดน แล้วใครจะรุกใครจะรับละ
รอ ตอนต่อไปนะจ้า
-
เสือไม่ได้ไปไหนเเล้วพี่ตุลย์กักตัวไว้บนเตียงอิอิ
-
ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
Brothers
Chapter 17 – Unleash
แดดลามเลียใบหน้าขาวของเคียงแดน เขาหันหนีแสงอาทิตย์ หลบเลี่ยงความร้อนด้วยการดึงผ้าห่มมาคลุมจะมิดหัว ทว่าความรู้สึกนั้นยังไม่หมดไป กลับร้อนยิ่งกว่าเดิม เช้านี้..ดูท่าจะไม่เป็นสุขเอาเสียเลย
เคียงแดงขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินเสียงม่านรูดออก ยิ่งทำให้แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามามากกว่าเดิม น่าโมโห..ใครกันช่างขัดความสุขของเขานัก
“ร้อน” ชายหนุ่มพึมพำ แต่ดูเหมือนว่าใครบางคนจะไม่ใยดีเท่าไหร่
ร้อนก็ร้อนไปเถอะคุณหมอ..เมื่อคืนน่ะถีบผมตกเตียงไปกี่รอบล่ะ!
เปรมมองร่างโปร่งบนเตียงอย่างขุ่นเคือง นี่เขาเป็นเจ้าของห้องหรือมาอาศัยคนอื่นอยู่กันแน่ อย่างน้อยก็ควรมีน้ำใจให้กันบ้างไม่ใช่หรือ แถมรอยช้ำตรงหน้าก็มาจากคนเดียวกันเสียด้วย นี่ถ้าไม่ใช่เพราะคำว่าแฟนค้ำคออยู่เขาจะเรียกคนในบ้านมาช่วยกันลากออกไปเลย
หนุ่มเปรมขยับเข้าใกล้ ไหนๆวันนี้เปรมก็ไม่ได้ไปทำงาน ขอแกล้งคนบางคนหน่อยเถอะ “คุณหมอเคียงแดน นี่มันเกือบจะเที่ยงแล้วนะครับ ไม่ไปทำงานเหรอ”
เสียงกระซิบเบาๆทำให้เปลือกตาเปิดขึ้นอย่างอัตโนมัติ เคียงแดนลุกขึ้นหันมองรอบกาย สมองนึกคิดสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ปกติเขาไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อน
แล้วทำไมไม่ปลุกกัน!
คุณหมอหนุ่มตวัดตามองข้างกาย เขายกมือขึ้นเตรียมลงฟาดหากแต่อีกฝ่ายกลับล่าถอยออกไปอย่างเฉียดฉิว “ทำไมไม่ปลุก”
เปรมถอนหายใจเฮือก บทเรียนครั้งที่แล้วเขายังจำได้ดี..มันเกิดขึ้นรวดเร็วเพราะแรงอารมณ์ของคุณหมอ และมันก็จบลงอย่างรวดเร็วโดยไม่มีคำขอโทษเช่นเดียวกัน
“ก็คุณหมอไม่ได้บอกนี่ครับ”
เคียงแดนกัดฟันกรอด ไม่ได้บอกก็น่าจะรู้หรืออีกอย่างก็ทำเป็นไม่รู้นั่นแหละ เขาหอบหายใจถี่ๆ อารมณ์ขุ่นมัวแต่เช้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นึกถึงวันวานที่มีแต่ความสงบ
ถ้าหากไม่มีผู้ชายคนนี้ทุกอย่างคงกลับมาเป็นเหมือนเดิม..
วิศวกรหนุ่มถอนหายใจเฮือก พอเห็นคิ้วขมวดแน่นก็อดสงสารไม่ได้ เขาเข้าใจหรอกว่าคนเป็นหมอความรับผิดชอบมากมายขนาดไหน
“ตอนนี้เพิ่งหกโมงครึ่งครับ”
เป็นอีกครั้งที่เคียงแดนรู้สึกเส้นเลือดในสมองใกล้แตก เขากำมือแน่น หากไม่เห็นรอยช้ำที่มุมปาก..คงได้ลงมือกับเปรมจริงๆนั่นแหละ
“ส่งผมกลับบ้านหน่อย”
เจ้าของห้องมุ่นคิ้ว..นี่คือคำขอร้องหรือคำสั่งกันแน่ ทำไมมันห้วนแปลกๆ..
“คุณหมอยืมเสื้อผมก็ได้ เดี๋ยวผมไปส่งที่โรงพยาบาล”
เคียงแดนพยักหน้า ท่าทางเหมือนเจ้าของห้องเต็มประดา ส่วนเปรมได้แต่เดินตามต้อยๆหยิบนั่นหยิบนี่ที่คุณหมอหนุ่มพึงปรารถนาตามคำสั่งของป๊ากับม๊า
ก็ใครล่ะเรียกเขาไปคุยตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น แถมพูดจนเปรมเกือบกระอักเลือดตายตรงนั้น
‘คุณหมอน่ะท่าทางบอบบาง อย่าทำให้เธอโกรธล่ะ’
‘ไอ้เปรม..ดูแลคุณหมอดีๆล่ะ เขาอยากได้อะไรแกต้องไปหามาให้ อย่าได้บ่นเชียว เพราะแกต้องดูแลเขาอีกนาน’
‘อีกเรื่องนะเปรม ม๊าไม่อยากให้เปรมขัดใจคุณหมอไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามนะ..เดี๋ยวคุณหมอเธอโกรธแล้วจะเลิกกับเปรม’
ทุกครั้งที่ได้ยินก็เป็นหนามยอกใจเขานัก ใครกันแน่เป็นลูกชายคนเดียวของป๊ากับม๊า ไม่ใช่เขาหรอกหรือ ส่วนคุณหมอน่ะแฟนกำมะลอแท้ๆ ดูแลยิ่งกว่าลูกในไส้ ทั้งที่ความจริงแล้วเปรมเคยดูแลคนอื่นที่ไหน เกิดมาก็มีป๊าม๊าและพี่เลี้ยงอยู่แล้ว
ชายหนุ่มหงุดหงิดทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้ เขาหวังว่าวันหนึ่งจะสามารถเอาคืนทุกอย่างจากคุณหมอสุดหล่อคนนี้ได้
วันนี้ม๊าลงไปทำอาหารด้วยตัวเอง เหตุผลไม่มีอย่างอื่นหรอกนอกจากต้อนรับแฟนกำมะลอของเขา
“คุณหมอ..ลงมาทานข้าวก่อน หวังว่าจะชอบนะคะ”
เปรมนั่งข้างๆคุณหมอ ปกติต้องนั่งติดกับป๊า แต่โดยสายเชือดเฉือนนั่นให้ถอยห่างออกไปนั่งตรงเก้าอี้อีกตัว นี่แหละนะ..เกิดเป็นเปรม นอกจากสาวไม่คบ จีบใครไม่ติด แถมยังชอบโดนกดขี่ข่มเหงอีกต่างหาก ถ้ารู้แบบนี้เขาจะไม่ไปขอร้องคุณหมอเลย
ไอ้ตุลย์นะไอ้ตุลย์ มึงจะรู้ความลำบากของกูไหม!
ป๊ากับม๊าช่างเอาอกเอาใจคุณหมอนัก แบบนี้เปรมค่อยวางใจหน่อย อย่างน้อย..ก็คงไม่ได้แต่งงานกับสาวคนไหนจนกว่าจะเจอคนที่เขารักจริงๆ
“เปรมอย่าลืมไปรับไปส่งคุณหมอด้วยนะ” ม๊าเอ่ยปากสั่งเขาขณะนั่งทานข้าวอยู่ ลูกชายแสนดีอย่างเปรมหรือจะกล้าปฏิเสธ พอเจอคนถูกใจหน่อยเปรมก็กลายเป็นคนถูกลืม
“ทราบแล้วครับ เย็นนี้รับมาทานข้าวที่บ้านด้วยเลยไหม” เปรมประชดเข้าให้แต่ดูเหมือนม๊าจะเข้าใจไปอีกแบบ
“ดีเหมือนกัน ม๊าอยากเลี้ยงข้าวคุณหมออีก ขอบคุณมากๆที่ทนลูกชายม๊าได้”
นั่นแหละ!..เปรมอยากเอาหัวโขกโต๊ะนัก ป๊ากับม๊าดูจะไม่เข้าใจอะไรเลย พอชวนมาก็คงได้นอนที่บ้านอีก..แล้วเขาก็ต้องนอนติดขอบเตียง ทำตัวเหมือนไม่ใช่เจ้าของห้อง ต่อไปคงได้ไปนอนกับพื้นถ้าเกิดเคียงแดนไม่พอใจ
เห็นไหม..เขาเหมือนจะกลายเป็นคนที่โชคร้ายที่สุดในโลก!
อากาศร้อนมาก เมษาเปลี่ยนจากนอนบนโซฟามากลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้นกระเบื้อง ความเย็นแผ่ซ่านเข้ามาจนอยากนอนหลับกับเจ้าปุ้มปุ้ยตรงนี้ ถ้าไม่ติดที่ว่าอายุก็เกือบยี่สิบแล้วล่ะก็เขาจะกลิ้งไปรอบบ้านเหมือนแต่ก่อนเลย
“ปุ้มปุ้ยวันนี้พี่ตุลย์บอกว่าจะพาพี่เสือมาเยี่ยมแหละ” เมษบอกสุนัขแสนรัก มันนอนแผ่ในท่าเดียวกัน ร้องตอบหงิงๆเป็นสัญญาณว่าเข้าใจ
“ไม่ได้เจอพี่เสือนานเลย พี่ตุลย์มัวแต่กักตัวพี่เสือไว้แน่ๆ” เขาคิดเป็นเรื่องเป็นราว คิดว่าพี่ตุลย์ไม่ยอมให้พี่เสือมาพบ แถมยังไม่ยอมให้ออกจากบ้านแน่ๆ เมษได้ยินพ่อกับแม่คุยกันว่าตอนนี้พี่เสือย้ายมาอยู่คอนโดกับพี่ตุลย์แล้ว เฮอะ..แต่ในเมื่อยังไม่ได้ยินจากปาก เมษไม่เชื่อหรอก
เมษเชื่อว่าพี่เสือไม่เต็มใจอยู่กับพี่ตุลย์แน่นอน..
“เมษาทำอะไรอยู่” เสียงแม่เรียก เมษาได้แต่ขานรับอย่างเกียจคร้าน ฝีมือแม่ทำอาหารอร่อยทุกมือ เมษเลยอดใจไม่ไหว ฟาดเรียบทุกอย่างไม่เหลือ แล้วแม่ก็ชอบว่าเมษอ้วน ไม่ยอมลดน้ำหนัก แต่เวลาทานอาหาร..แม่บอกให้เขาทานเยอะๆจะได้ฉลาด
“มาช่วยแม่ทำอาหารหน่อย วันนี้พี่ตุลย์กับพี่เสือจะมานะ”
ร่างป้อมตาวาวแต่เกียจคร้านเกินทน เมษานอนแผ่กับพื้นค่อยๆชันตัวขึ้นทีละนิด พี่เสือ..เมื่อก่อนอาจจะกระตุ้นเมษา แต่เดี๋ยวนี้น้ำหนักมันเป็นอุปสรรคเหลือเกิน เขาไม่ได้อ้วนมากหรอกแต่ความรู้สึกว่ามันบอกว่าเมษสามารถกลิ้งไปเรียนได้อย่างสบายๆ
“เดี๋ยวเมษไปครับ”
น้องเมษนอนเกลือกกลิ้งไปตามพื้นบ้าน มันเย็นสบายจนน่าหลับแทนการลุกไปช่วยแม่ทำอาหาร จริงๆนะ..เมษรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้เมษขี้เกียจกว่าตอนมอปลายมาก
หนุ่มร่างเล็กนั่งคุยกับปุ้มปุ้ยสักพัก เขาไม่มีเพื่อนคุย อันที่จริงถึงพี่เสือเคยอยู่บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าเมษจะมีเพื่อนคุยมากกว่าเดิม แต่อย่างน้อย..อีกฝ่ายก็ยังอยู่ในบ้านให้เห็นหน้าตาบ้าง ส่วนพ่อ..พอพี่เสือออกไปก็เงียบกว่าเดิม สงสัยจะคิดถึงพี่เสือมาก แต่วันนี้พี่เสือจะมาแล้ว..พ่อคงยิ้มออก
“เมษามาหรือยัง!”
“คร้าบ..”
ช่วงนี้แม่ชอบบ่นว่าเมษาขี้เกียจตัวเป็นขน ความจริงเมษแค่ไม่อยากลุกไปทำอะไรต่างหาก จะเถียงแม่ก็ไม่ได้เพราะแม่พูดเรื่องจริงหมด เมษกินเยอะ นอนเยอะ แถมยังตื่นสาย น้ำหนักเลยเพิ่มขึ้นเกือบสิบกิโลกรัม
เมษาใช้เวลาเกือบห้านาทีลุกขึ้น ก่อนเดินเข้าครัวเอื่อยๆ ถ้าเขากลายเป็นแมวน้ำได้คงเป็นนานแล้ว เจ้าตัวหันมองรอบครัว วันนี้แม่คงทำอาหารมากกว่าปกติ และส่วนใหญ่มันก็เป็นเขาที่ทานคนเดียว พี่เสือน่ะทานน้อยจะตาย ส่วนพี่ตุลย์ก็เอาแต่คุยจนไม่ทันเมษ
“ให้เมษช่วยอะไรครับ” เมษาใช้เท้าเขี่ยปุ้มปุ้ยให้ออกไปเล่นข้างนอกก่อน เดี๋ยวแม่บ่นอีก
“หั่นเนื้อไปสิ เราน่ะแรงเยอะดี แม่ว่างานพวกนี้น่าจะถนัด”
ลูกชายคนเล็กยู่ปาก แม่ว่าเมษอีกแล้ว ถึงเมษจะอ้วนขึ้นแต่แรงเมษยังเท่าเดิมนะ!
“เมษไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย”
แม่อมยิ้ม เดี๋ยวนี้เมษาขี้เกียจ ขนาดพ่อยังบอกเลยว่าลูกชายตัวเล็กกลายเป็นลูกหมูไปแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเรียนจนเครียดหรือขี้เกียจจนไม่อยากทำอะไรกันแน่
“แม่..วันนี้บอกให้พี่เสือค้างที่บ้านนะ”
หล่อนเลิกคิ้วมองลูกชาย ปกติเจ้านี่ต้องอ้อนพี่ตุลย์เองมากกว่า “เมษก็บอกพี่เสือสิ”
เขาวางมีดลงเสียงดังก่อนหันมาพูดกับแม่ “ก็เวลาเมษพูด..พี่เสือเคยเชื่อเมษหรือเปล่า ไม่เคยหรอก มีแต่ไม่พอใจเมษ”
เสียงน้ำซุบเดือนปุดๆ แม่เปิดฝาแล้วใส่เนื้อลงไปก่อนหันมาคุยกับเด็กขี้น้อยใจ “พี่เสือไม่คิดอย่างนั้นหรอก เมษคิดมากเกินไปแล้ว”
จริงๆนะ..เมษคิดว่าพี่เสือเกลียดเมษด้วยซ้ำ แต่เมษแค่อยากเป็นน้องพี่เสือเท่านั้นเอง
“แล้วทำไมพี่เสือไม่คุยกับเมษล่ะ”
แม่ยิ้มน้อยๆแต่ไม่ยอมตอบลูกชาย จะให้บอกอย่างไรว่าเสืออิจฉาเมษา..หล่อนเข้าใจว่าเมษาอยากพูดอะไรก็พูดได้ อยากทำอะไรก็ทำได้ มีอิสระ เป็นคนเปิดเผย ทำทุกอย่างตามใจต้องการ ตรงข้ามกับเสือ..คนที่เก็บทุกอย่างไว้กับตัว ไม่แม้แต่พูดกับพ่อแท้ๆ
น่าสงสาร..
“แม่อ่ะ..ไม่ยอมคุยกับเมษ”
“แม่ทำอาหารอยู่ เดี๋ยวพูดมากไปน้ำลายเต็มหม้อทำยังไง” หล่อนหยอกลูกชาย โชคดีแค่ไหนแล้วที่เมษาเป็นคนอย่างนี้ แปบเดียวก็กลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเก่า
หล่อนก็หวังว่าเสือจะเป็นอย่างนั้นเช่นกัน..
เขาออกมานอนเล่นหน้าบ้านกับปุ้มปุ้ย “เจ้าตูบมานั่งเล่นด้วยกันสิเร็ว!”
ปุ้มปุ้ยเดินเอื่อยเฉื่อยมาหาเมษา รู้สึกว่ามันจะโตขึ้นแถมอ้วนขึ้นมาก มิน่าล่ะ..พ่อกับแม่ถึงบอกว่าเหมือนกันทั้งคนทั้งหมา แต่เมษว่าไม่จริงนะ..คนอวบๆกำลังน่ารักน่ากอด
คิดเข้าข้างตัวเองล้วนๆเลยนะ..
อากาศไม่ร้อนมาก เมษาอ้าปากหาววอดๆ รอเวลาพี่เสือกับพี่ตุลย์มาถึงบ้าน แต่อย่างที่รู้ว่าเวลามาเยี่ยมบ้านพี่ตุลย์ชอบแวะนั่นแวะนี่จนเลยเวลา แล้วเมษาก็ชอบบ่นว่าพี่ตุลย์ เพราะเรื่องนี้พี่เสือไม่เคยผิด..จริงๆก็ไม่ผิดสักเรื่อง
“เมษไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวพี่เขามาแม่จะเรียก”
เมษนอนแผ่..อีกแล้วเหรอ ต้องไปอาบน้ำก่อนทุกทีเลย เขากับสุนัขแสนรักเดินขึ้นไปชั้นสอง แอบมองประตูห้องพี่เสือสักพักแล้วถอนหายใจ อย่างไรเสีย..คืนนี้พี่เสือคงไม่นอนกับเมษแน่ๆ
แค่คิดก็เสียใจแล้ว..แต่คนอย่างเมษาหรือจะยอมแพ้!
เสียงเครื่องยนต์ดับสนิทลงที่หน้าบ้าน เจ้าของรถเปิดประตูอย่างรวดเร็วก่อนอ้อมมาเปิดอีกฝั่งให้คนรัก ตุลายิ้มให้เสือหากแต่อีกคนกลับมึนตึงใส่ หลังจากหยุดงานไปหนึ่งวันเต็มๆ พวกเขาก็เพิ่งเข้าไปทำงานวันนี้ สายตาแฝงความโมโหของเปรมกับความสงสัยของน้องส้มทำเอาตุลาทำหน้าไม่ถูก อีกทั้งยังโดนเสือโกรธเคืองอีก
มันจะอะไรเสียอีกนอกเสียจากไม่ยอมให้อีกคนห่างกาย..
“เสือ..โกรธอะไรผม”
“น่าจะรู้ตัว” เสือตอบสั้นๆก่อนเดินเข้าไปในบ้าน วันนี้ตุลาพามาเยี่ยมหลังจากไม่ได้กลับมาหลายอาทิตย์ ความจริงช่วงนี้เขาก็นอนกับตุลานั่นแหละ ไม่ได้กลับคอนโดตัวเองด้วยซ้ำ วันนี้เลยถือโอกาสกลับมานอนบ้านหนีคนบางคนดีกว่า
“ผมขอโทษ” ตุลาคว้ามือขาวไว้ รั้งมากอดหลวมๆ นับตั้งแต่วันแรก..เขาอยากให้เสือเรียกว่า ‘พี่ตุลย์’ มากกว่าคุณเสียอีก แต่สาบานว่าเสือเรียกนับครั้งได้เลย
เสือไม่ตอบ เขาสะบัดมือเงียบๆ คนอะไรไม่รู้..ไม่ยอมปล่อยเขาห่างตัวสักนิด มันน่าโมโหไหมล่ะ..โมโหที่คนไม่เคยขาดงานอย่างเขาต้องลางานเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่จะให้พูดความจริงกับตุลาแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายยิ้ม ไม่เอาด้วยหรอก เสือไม่อยากเป็นตัวตลก
พวกเขาเดินเข้าบ้านพร้อมกัน ความจริงแล้วเป็นตุลามากกว่าที่พยายามเดินให้พร้อมกัน..
“พี่เสือ!” เมษาได้ยินเสียงรถก็รีบใส่เสื้อผ้าเพราะกลัวมาไม่ทันทักพี่เสือ ส่วนพี่ตุลย์เอาไว้ทีหลังแล้วกัน
-
ร่างป้อมของเด็กหนุ่มวิ่งลงมาพร้อมกับสุนัขแสนรู้ ทั้งคนทั้งเจ้าของวิ่งมาพร้อมกัน ก่อนจะอ้าแขนโอบเอวบางนั่น..ชั่วขณะหนึ่งที่เผลอตัวปล่อยใจ เพิ่งระลึกได้ว่าใครอีกคนไม่ชอบใจนัก หากแต่อ้อมแขนผอมกลับโอบรัดเขาเช่นกัน
ไม่น่าเชื่อเลย..
“พี่เสือ..คิดถึง” เมษาพึมพำก่อนผละออก กลัวว่าอยู่นานกว่านี้แล้วจะเผลอร้องไห้ขี้มูกโป่งออกมา
“อืม”
ตุลาเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ แต่ก็อดจิกกัดน้องไม่ได้เช่นกัน มีที่ไหนเห็นพี่ชายแท้ๆยืนอยู่กลับไม่เอ่ยปากทัก “น้อยๆหน่อยไอ้ลูกหมู พี่ชายยืนอยู่ตรงนี้ไม่กงไม่กอดเลยนะ”
น้องเมษเบ้ปาก ที่เมษไม่กอดพี่ตุลย์เพราะเมษอยากกอดพี่เสือ เหตุผลของเขามันก็แค่นี้แหละ อีกอย่าง..พี่เสือยอมกอดเมษาแล้วด้วย เรื่องอะไรจะยอมปล่อยมือล่ะ
“พี่ตุลย์ก็พูดไปเถอะ เมษไม่สน เมษจะกอดพี่เสือซะอย่าง พี่ตุลย์น่ะตัวใหญ่บึกบึน แขนเมษโอบไม่รอบหรอก” น้องเมษกอดพี่เสือแน่น แต่ปากยังต่อล้อต่อเถียงกับพี่ชายตัวเองไม่หยุด
กว่าจะสงบศึกกันแม่ต้องเดินออกมาห้ามทัพ พี่น้องคู่นี้เวลาห่างกันชอบโทรคุยกัน พออยู่ด้วยกันทะเลาะกันอย่างกับหมาแมว
“พอๆทั้งคู่เลย โตแล้วจะเถียงกันแบบเด็กๆอยู่นั่นแหละ” แม่ถือตะหลิวออกมาข้างนอกพลางบอกลูกชายตัวโตทั้งคู่แต่สมองไม่ต่างจากเด็ก
“พี่ตุลย์ชอบว่าเมษ”
“พี่ว่าอะไรนายหือ” ตุลาก็ไม่ยอมแพ้ ถ้ามาแล้วไม่ได้เถียงกันกับเจ้าเด็กนี่เหมือนขาดอะไรไป แล้วมือนั่น..มือนั่นที่กอดเสือเหนียวแน่นอีก เขาอยากจะโกรธหรอกแต่เห็นแววตาเป็นประกายของเมษาแล้วขัดไม่ลง
เอาเถอะ..ทำเป็นมองไม่เห็นแล้วกัน
ขณะที่สองพี่น้องกำลังลับริมฝีปากกัน ดวงตาคมของเสือมองรอบบ้าน ทำไม ‘ผู้ชาย’ คนนั้นหายไปไหน ทำไมไม่ออกมาเจอกัน
ทำไมไม่ออกมากอดกันเหมือนเดิม..
เสือเม้มปาก เขาเผลอกำมือแน่น สมองไม่รับรู้อะไรสักอย่างนอกเสียจากคำว่า ‘ทำไม’
“พ่อยังไม่กลับบ้านหรอกเสือ รอหน่อยนะ” แม่แตะบ่าผอม แอบมองดูตาหม่นหมองของเจ้าตัวที่เผลอแสดงออกมา น่าแปลกใจไม่น้อยที่ศักดิ์สิทธิ์ยังไม่กลับบ้านทั้งที่นี่เป็นเวลาปกติ
หล่อนกลับเข้าไปในครัวก่อนต่อโทรศัพท์หาศักดิ์สิทธิ์ แต่ไม่มีใครรับสักคน
“เมษมาช่วยแม่จัดโต๊ะหน่อย” แม่วางมือถือไว้บนโต๊ะก่อนเรียกลูกชายที่เกาะพี่เสือเหมือนลูกลิงไม่ปาน แถมยังมางอแงใส่แม่อีกต่างหากด้วยเหตุผลว่า ‘เมษยังกอดพี่เสือไม่อิ่ม’
ร่างป้อมของเด็กหนุ่มเดินเอื่อยเฉื่อยราวกับน้ำหนักตัวถ่วงความขยันจนสิ้น ตุลาเห็นแล้วนึกอยากตีน้องชายนัก จริงๆเมษาไม่ได้อ้วนขนาดนี้หรอก แต่พอมาเห็นครั้งนี้..เขาว่าน้องชายของเขาต้องกลายเป็นหมูในเร็ว
“ไปนั่งรอก่อน เดี๋ยวผมไปช่วย”
เสือส่ายหน้า รู้สึกหน่วงๆยังไงไม่รู้ “เดี๋ยวผมไปช่วยด้วยคน”
ตุลย์พยักหน้า เสือคนเดิมใกล้กลับมาอีกแล้ว อุตส่าห์เลี้ยงให้เป็นแมวเชื่องๆดูท่าทีแล้วคงยาก
พวกเขานั่งรอกระทั่งสองทุ่มกว่าแล้ว เมษานอนเกลือกกลิ้งไปมาบนพื้น เมื่อไหร่พ่อจะกลับมาสักที ท้องเขาร้องเสียงดังจนแม่หันมามองหลายครั้งแล้ว ส่วนปุ้มปุ้ยก็ไม่ต่างกันหรอก
“แม่ครับ..โทรหาคุณลุงหรือยัง” ตุลย์เอ่ยปากถาม ขณะที่เสือนั่งเงียบตลอด เขารู้หรอกว่าเจ้าตัวคงเป็นกังวลไม่น้อย ก็มือเย็นเฉียบเสียขนาดนั้น แต่คงไม่กล้าพูดกับใครนัก
“โทรแล้ว..ไม่มีคนรับ”
เสือนั่งกุมมือ ฝ่ามือเขาเย็นเฉียบ ทว่าจู่ๆใครบางคนก็กอบกุมมือเขาไว้
“พี่เสือ..เดี๋ยวพ่อก็กลับ” เมษาปลอบพี่..
ร่างผอมยังลอบมองไปนอกบ้าน หวังจะเห็นรถสีบรอนซ์มาจอดเทียบบ้าง นี่ก็เกือบสามทุ่มแล้วแต่ยังไร้วี่แวว อาหารเย็นหมดเพราะทุกคนต่างก็ไม่มีอารมณ์ทาน ส่วนเมษาหิวจะตายแล้วแต่ไม่มีใครทาน..ร่างเล็กก็แทบไม่กล้ายัดอะไรใส่ปาก
แม่เดินเข้าไปในครัว บอกว่าจะหาขนมมาให้ทานรองท้อง เมษาตาวาวพอได้ยินคำว่าขนม ทว่าเมื่อแม่เดินออกมาหน้าก็ซีดเผือด ฝ่ามือกำโทรศัพท์แน่น มองลูกชายด้วยตาแดงก่ำ
“แม่เป็นอะไรครับ” เมษาลุกไปหา แม่หลุบตามองต่ำ ริมฝีปากสั่นริกก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“พ่อถูกรถชน”
สติของเสือไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ตุลาลากเขาออกมาจากบ้าน นั่งรถไปด้วยกันพร้อมทั้งแม่และเมษา ไม่มีใครพูดอะไร ต่างคนต่างเป็นห่วงหัวหน้าครอบครัวสุดใจ
เมื่อไหร่จะถึงสักที..เสือพูดกับตัวเอง เขาแทบไม่อยากคุยอะไรกับใครเลย เหมือนทำใจไม่ได้ ความคิดของเขาโลดแล่นไปทั่ว กลัวว่าพ่อจะเป็นอะไรไป แค่คิดก็ปวดใจแล้ว..ไม่น่าเลย เขาไม่น่าดื้อรั้นเอาแต่ใจสักนิด พอเป็นแบบนี้ก็รู้สึกไม่อยากให้อภัยตัวเองสักนิด
ตุลากุมมือขาวแน่น เสือไม่ยอมพูดอะไรสักคำ..เอาแต่นั่งเงียบและเม้มปากเป็นระยะ ดวงตาคมวาววับไปด้วยหยาดน้ำ เสืออยากร้องไห้..แต่คงไม่ใช่ต่อหน้าทุกคน
“คุณลุงจะไม่เป็นอะไร” ตุลย์ปลอบ แม่สะอื้นไปแล้วส่วนเมษาก็เอาแต่กอดแม่
ไม่มีใครเอ่ยอะไรสักประโยค..
เขาจอดรถ ต่างคนต่างพุ่งไปยังโรงพยาบาล แม่รีบเอ่ยปากถามพยาบาลสาว..หล่อนค้นหาอะไรสักพัก ทว่ามันนานเกินกว่าแม่จะรอได้
“เร็วๆกว่านี้ได้ไหมคะ”
พยาบาลสาวเร่งกดคีบอร์ด มือไม้รวนไปหมดแต่ก็ทำอย่างเต็มที่ เสือยืนข้างๆแม่ อยากรู้ความเป็นไปของพ่อด้วย ครั้งนี้คงได้รับบทเรียนแสนสาหัส เมษาน้ำตาไหลไม่หยุดจนเสือนึกรำคาญ หากแต่ปล่อยน้องไปเพราะเจ้าตัวคงคิดไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่นัก
กลัวการสูญเสียนั่นแหละ..
แม่ยืนรอคำตอบกระทั่งได้ยินเสียงเรียกอันคุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง
“มาทำอะไรกัน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม เสือเหลือบตามองชายร่างสูง เจ้าตัวสวมเชิ้ตพับแขนขึ้น ตามลำตัวมีรอยช้ำเล็กน้อย และหน้าผากแตกเท่านั้น
ความรู้สึกหนึ่งคือโล่งใจและอีกใจหนึ่งโกรธ โกรธที่ทำให้เสือคิดมาก เป็นห่วง ร่างผอมยืนนิ่ง เขาเม้มปาก มองพ่ออย่างตัดพ้อ แต่ก็เดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ
“เสือมาด้วยเหรอ” แววตาแสดงความยินดีอย่างชัดเจน ศักดิ์สิทธิ์ยิ้มน้อยๆเมื่อลูกชายแสนรักกำลังเดินเข้ามา
น้ำตาของเสือไหลอาบแก้ม เข้าเดินไปหาชายตรงหน้า อีกฝ่ายยืนนิ่งและยิ้มน้อยๆ
“ไม่ดีเลย” เสือพึมพำ อยากต่อว่าที่ทำให้เป็นห่วง..แต่ลึกสุดใจกลับอยากโผเข้ากอดมากกว่า ดีแล้ว..ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร อย่างน้อยพ่อก็ยังอยู่กับเสือ เสือยังต้องการอ้อมกอดของพ่ออยู่
“เสือ” พ่อเรียกลูกชายเสียงหวานพลางลูบหัวอย่างอ่อนโยน แต่ก่อนเขาอาจจะเป็นฝ่ายดึงลูกมากอด แต่วันนี้เสือเข้ามากอดเอง ไม่มีอะไรชื่นใจไปกว่าการที่ลูกชายคนเดียวยอมเปิดใจให้อีกแล้ว
“เจ็บไหม” เสือถามเบาๆ เขาไม่กล้าพูดดังเพราะทั้งเขินทั้งตกใจและโล่งใจ
ศักดิ์สิทธิ์ส่ายหน้า แค่เสือถามเขาก็หายเจ็บแล้ว แผลแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก “ไม่เลย แค่เห็นหน้าเสือพ่อก็หายแล้ว”
ร่างผอมสูดน้ำมูก รู้สึกกลายเป็นเด็กอายุเจ็ดขวบที่เอาแต่เดินตามพ่อ
“กลับบ้านกันนะ” รถของเขาเขาศูนย์ไปเรียบร้อยแล้ว คงต้องกลับพร้อมลูกชาย
เสือพยักหน้า เขาขืนตัวออกน้อยๆเมื่อรู้สึกนานเกินไปแล้ว ใบหูขาวเล็กแดงจัดเมื่อเห็นรอยยิ้มของพ่อ ราวกับว่าไม่ได้เห็นมานานหรือเพราะเสือไม่เคยใส่ใจ
ต่อจากนี้อดีตอันแสนไกลคงไม่กลับมาทำร้ายเสืออีกแล้ว..
กลับบ้านไม่ทันไรแม่ก็บ่นพ่อไปด้วยอุ่นอาหารไปด้วย แน่นอนว่าแม่เป็นห่วงพ่อมาก เมษาเข้าใจดีเพราะนานแล้วที่แม่ไม่ร้องไห้ ทั้งเมษและพี่ตุลย์ต่างก็เข้ามาช่วยเพราะเห็นว่าศักดิ์สิทธิ์อยากคุยกับเสือเต็มทน
“ทีหลังโทรมาบอกก่อนนะคะ”
ศักดิ์สิทธิ์พยักหน้าน้อยๆก่อนเดินไปคุยกับเสือ ลูกชายของเขานั่งเงียบ..เหมือนคิดอะไรบางอย่าง พอนั่งลงข้างๆก็ไม่ได้ขยับตัวหนีเหมือนเมื่อก่อน
“เสือ”
ร่างผอมเม้มปาก เขาไม่ชินเท่าไหร่ถ้าจะหันหน้าคุยกันแบบนี้
“เรียกพ่อหน่อย พ่ออยากได้ยิน”
เสือเม้มปาก เขินอายนิดหน่อย เขาเหลือบตามองพ่อ เสียงต่ำๆเอ่ยเรียกช้าๆ “พ..พ่อ”
หนุ่มใหญ่ยิ้มร่า ดึงลูกชายตัวผอมมากอดแน่น แม้จะเจ็บแผลอยู่บ้างแต่มันไม่กระเทือนเขาสักนิด “เสือ..กลับมาอยู่กับพ่อนะ”
สุดท้ายแล้วการออกไปใช้ชีวิตคนเดียวก็ไม่ใช่ทางสำหรับเสือ..ทั้งพ่อและตุลาต่างก็ไม่ยอมปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวตามใจต้องการ ทั้งที่อยากทำแต่ความรู้สึกของการมีครอบครัวทำให้ปฏิเสธไม่ลง
“แต่บางวันต้องไปนอนกับตุลา”
“เอาสิ..แค่กลับมานอนบ้านบ้างก็ได้” ศักดิ์สิทธิ์พอจะมองออกว่าระหว่างเสือและตุลาคงมีอะไรมากกว่าที่เห็น เขารับได้..เพราะเสือและตุลาต่างก็เป็นลูกชายของเขา
สองพ่อลูกนั่งคุยกัน ส่วนใหญ่เสือนั่งฟังเสียมากกว่า นานแล้วไม่ได้เป็นอย่างนี้ เหมือนได้กลับมาสู่อ้อมกอดพ่ออีกครั้ง..เขาควรจะละทิ้งอดีตไปนานแล้วหากรู้ว่าการอยู่กับปัจจุบันมีความสุขกว่า
เสียงวิ่งตึงตังเพราะทั้งเมษาและตุลาต่างวิ่งไล่กันในครัว แม่ดูวุ่นวาย ทำเหมือนจะอบรมแต่ก็อมยิ้มกับภาพที่เห็น เหมือนได้ย้อนกลับไปในวัยยังเป็นคุณแม่มือใหม่อยู่
“พี่ตุลย์ทำไมต้องแย่งกุ้งเมษด้วย”
“นายน่ะกินเยอะเหมือนหมู กุ้งตัวเดียวให้พี่ไม่ได้หรือไง” ตุลาไม่ยอมแพ้ เวลามีอาหารเหลือชิ้นเดียว พวกเขาจะแย่งกันอยู่เสมอ สุดท้ายก็ไม่มีใครได้กินเพราะแม่เอาไปให้หมาแมวหมด
“เอาไปเลย อยากได้เอาไปเลย เมษจะไปหาพี่เสือแล้ว!” หนุ่มร่างป้อมวิ่งตื๋อออกจากครัว ก่อนพี่ชายจะวิ่งตามมาจับตัว ไม่รู้พี่ตุลย์เป็นอะไรชอบขวางเมษกับพี่เสือตลอดเลย
เมษาวิ่งเข้ามานั่งใกล้พี่เสือ ออดอ้อนพี่อย่างสุดความสามารถ “พี่เสือวันนี้นอนบ้านนะ เมษอยากนอนกอดพี่เสือ”
พี่ชายวิ่งตามเข้ามาพอได้ยินประโยคกระแทกใจของเมษาพอดี ไม่รู้หรือไงว่าคนนี้มีเจ้าของแล้ว “ไอ้เมษ!”
เสือหันมอง พอเห็นหน้าตุลา..เขาควรนอนที่บ้านสักคืน ดีกว่าโดนใครบางคนกลั่นแกล้งทั้งคืนจนไม่ได้นอนนั่นแหละ “ตกลง”
คนน้องหันมองพี่ราวกับตัวเองได้ชัยชนะ แต่ช่างเถอะ..เมษาจะไม่รู้อะไรในเมื่อตุลาได้อะไรต่อมิอะไรเยอะแยะแล้ว..
ศักดิ์สิทธิ์นั่งยิ้ม..ต่อจากนี้บ้านคงไม่เงียบเหงาเหมือนเมื่อก่อน..
เปรมมองนาฬิกาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นี่มันเกินเวลาแล้วไม่ใช่หรือแต่ทำไมคุณหมอหน้าหล่อยังไม่โผล่ออกมาเสียที ความจริงเขาไม่ได้เป็นคนใจเย็นอะไรแบบนั้นหรอก แต่เพราะม๊าสั่งมาแถมคุณหมอยังเป็นแฟนกำมะลออีก แบบนี้ล่ะเหมือนโดนมัดไว้สองทางเลย
เขาหาวแล้วหาวอีก เด็กอนามัยพี่เลี้ยงสั่งให้นอนไม่เกินห้าทุ่มต้องมานั่งรอคุณหมอใจร้าย แก้มเขายังเจ็บไม่หายแต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว รักษาด้วยตัวเองล้วนๆส่วนตัวต้นเหตุน่ะไม่เคยเห็นเปรมอยู่ในสายตาเลย
“เมื่อไหร่จะมาวะ” ชายหนุ่มบ่นพึมพำกับตัวเอง หากมีพยาบาลสาวสวยสักคนสองคนเดินผ่านก็ยังดีแต่นี่ไร้วี่แววคนอายุน้อยกว่าสามสิบทั้งนั้น
แก้เบื่ออะไรไม่ได้สักอย่าง!
ดวงตาสีเข้มมองซ้ายทีขวาที หากแต่ไปสะดุดตรงร่างโปร่งผิวขาวจัดนั่นแหละ อีกฝ่ายเดินถือด้วยกาแฟร้อนพร้อมกับหมออีกคน ท่าทางสนิทกันดี ดูแล้วคงออกไปพักผ่อนมากกว่า
แล้วเขาล่ะ..คนที่นั่งรอเจ้าตัวมาหลายชั่วโมง ไม่เคยเห็นหัวกันเลยใช่ไหม!
ปกติคนอื่นต้องรอเขาแต่นี่เปรมมานั่งรอคนอื่น มันสมควรหรือเปล่า เขาได้แค่คิดแต่ไม่กล้าพูดอะไรออกไป..มีสิทธิ์อะไรไปประท้วงคุณหมอใจร้ายคนนั้นล่ะ ต่อว่าในใจได้ไม่นานก็นั่งเล่นโทรศัพท์เหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เกือบสิบนาที คุณหมอเคียงแดนคนใจร้ายก็มายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมถ้วยกาแฟที่ยังดื่มไม่หมด “กลับกันเถอะ”
“คุณมาสาย”
“ไปทำงาน”
เปรมยังนั่งอยู่ เขาเหมือนเด็กน้อยที่กำลังถูกผู้ใหญ่ขัดใจ “ผมเห็นคุณเดินคุยกับคนอื่น”
“เพื่อนร่วมงาน” เคียงแดนตอบสั้นๆ ขี้เกียจชี้แจงเรื่องที่ไม่จำเป็นนัก
“แต่คุณออกไปดื่มกาแฟข้างนอกด้วยกัน ปล่อยให้ผมรอนาน”
คุณหมอหนุ่มถอนหายใจ เขาไม่สนหรอกว่าใครจะเป็นยังไง แค่นี้ก็วุ่นวายมากพอแล้ว “แล้วยังไง..ทีนี้กลับได้หรือยังล่ะ”
ไม่มีอะไรจะเถียงต่อ เปรมได้แต่ยอมรับชะตากรรม นึกว่าพูดแบบนี้จะได้ยินคำขอโทษบ้าง..แต่เปล่าเลย อีกฝ่ายมึนตึงยังไงก็อย่างนั้น สาบานเถอะว่าเปรมจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกแบบไม่ขาดไม่เกินเลย!
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาา :katai2-1:
หลังจากที่หายไปเหมือนไม่นาน ก็กลับมาต่อแล้วเนอะะะะะ
อย่างน้อยตอนนี้คุณพี่เสือก็เข้าใจคุณพ่อในระดับหนึ่งแล้ว
ถึงจะไม่มากก็ยังเปิดใจบ้างล่ะ ' ' หลังจากที่นั่งคิดหลายตลบก็เลยออกมาเป็นแบบนี้แหละค่า
หวังว่าจะถูกใจบ้างนะคะ :mew2: แต่เค้าก็พยายามแล้วนะะะะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ขอโทษที่หายไปนาน มัวแต่ตบตีกับหนังสือหนังหา
เค้าลงเรียนซัมเมอร์ด้วยยยย TT เหมือนจะเป็นการบังคับทางอ้อมเพราะไม่ยอมลงเรียนเทอมแรกกกก ฮือออ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์เลยนะคะะะะ :mew1:
ช่วยกันจิ้มนะคะะะ อิอิ
https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
https://twitter.com/bluebubblebells (https://twitter.com/bluebubblebells)
-
เย้!! เรื่องเร่มดีขึ้นที่ละนิดๆเเล้ว พีเสือค่ะไม่เจอตั้งนานขอกอดหน่อยค่ะ วิ่งหนีพี่ตุลย์
-
แว๊กกกกก วี๊ดวิ๊ดเปรมกะคุณหมอจ้า>< แอบหมั่นไส้เมษาอ่ะแง่ง เลิกติดเสือได้แล้ว แง่งแง่งแง่งงงงงงงงงง
ดีใจกับพ่อของเสือที่ได้รับการเปิดใจจากลู่กชาย><
เปรมกับคุณหมอรักกันเร็ววววววววววววๆ
ปล.รักคนเขียน ขอบคุณมากๆเยย
-
เย้ ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว เสือดูแสดงออกมากขึ้นด้วย
แหมม ทำซะตกใจหมดเลยตอนอยู่โรงพยาบาล
หมอแดนใจร้ายอ่ะ เปรมอุตส่าห์รอ
จริงๆตอนแรกแอบเชียร์ใ้ห้เปรมเป็นเคะ แต่คงอดแล้วแหละ :z3:
สู้ๆนะคะ
-
กรี๊ดดดดดดด :-[ น่ารักอ่ะ น้องเสือน่ารักกกกกกกกกกกก
เค้าเชียร์เปรมกดหมอแดนนะ อยากรู้ว่าเปรมจะจัดการหมอแดนยังไง
-
โอ้ยยยยยยย เปนตอนที่ลุ้นมากกกกก และก็น่ารักกกมากกกกกกก
ในที่สุดเสือก็เปิดใจ ดีใจแทนพ่อ กลับมาอยู่บ้านบ่อยๆน่ะ
หมอกะเปรมก็น่ารักกกกกกกกอ่ะ ขอคู่นี้อีกเยอะๆๆๆๆน่ะค่ะ
มาต่อบ่อยๆๆๆๆน๊าาาา
-
ในที่สุดเืสือก็ยอมเปิดใจ :katai2-1:
ปอลิง.คนเขียนมาต่อเร็วๆ น้าาา :katai4: :katai4:
-
พี่ตุลย์คืนนี้จะได้นอนกอดเสื้อไม๊น้าาาา
มีตัวป่วนนมาขอนอนด้วยยยย อิอิ
-
การลงนิยาย และการเปิดใจของน้องเสือ เป็นของขวัญวันเกิดที่ยอมเยี่ยมที่สุดเลยคะ
-
ลุ้นคู่คุณหมอกะเปรม
น่ารักกกกกกกก :mew1:
เมื่อไหร่จะรักกันน้า
-
หมอรุกใช่ไหมคะ :katai1:
เปรมเอ๊ย!!~ คนอย่างแกนี่ช่างน่าแกล้งเสียจริง ๆ น่าจัดให้คุณหมอแกล้งหนัก ๆ เข้าซักดอก :katai2-1:
รอตอนต่อไปค่ะเบบี๋ :katai3:
-
หน้าห้าแล้ว รักน้องเมษา ขอให้ตุลา กับเสือ อะจึ๊กๆ ขอบใจจร้าาาา
-
ความสัมพันธ์ของพ่อกับพี่เสือดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว
แถมพ่อก็ยังรับเรื่องเสือกับพี่ตุลย์ได้ด้วย
ทางสว่างเลยสิ อิอิ
ส่วรอีกคู่ก็ต้องลุ้นกันต่อไปเรื่อยๆ 55555
-
:katai2-1:
เย้ๆ ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางแแล้ว
ขออย่าได้มีเรื่องอะไรเข้ามาอีกเลยนะคะ
อย่างเช่นเรื่องของเมษเป็นต้น ขอให้เมารักเสือแค่พี่ชายจริงๆ ไม่มีอะไรมากกว่านี้เลย
ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้คงจบแบบไม่สวยแน่ๆเลย
แอบสงสารเปรมน่ะเนี๊ยะ
:bye2:
-
กรี๊ดดด~
ในที่สุดก็ตามน้องเสือทันจนได้ อยากบอกว่าชอบมากกก ตอนแรกๆ แอบสะเทือนใจไปกับเสือนิดหน่อยเรื่องพ่อ แต่ในที่สุดก็เข้าใจกันได้ โล่งสุดๆ อ่ะ
-
เสือน่ารักอ่ะ :-[
โหยยยยอยากรู้ว่าใครรุกใครรับแน่ :ling1: แต่อยากให้หมอแดนรุก! :hao5:
-
:katai5: เปรมต้องเข้าชมรมเกลียมัวแล้วแหละ ฮ่าๆๆ
-
เปรมมมมมมรีบมาเอาคืนคุณหมอน้าาาาาาาาาาาา
-
ตอนเสือกับ่อเจอกันที่โรงพยาบาลเนี่ย ร้องไห้เลยอ่ะ แบบซึ้งมากก :hao5:
แต่ตุลา สมน้ำหน้า แกไม่ยอมปล่อยให้เสือพักเอง คนบ้าไรอย่างกะม้าคึก :hao6:
เปรม หมอเคียงแดน ราชินีอุเคะแน่นอน จับกดโลดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ยินดีกับเสือที่เปิดใจให้พ่อแล้ว น้ำตไหลพรากเลยอ่ะ :sad4: :sad4:
พ่อรับตุลาเป็นเขยอ่างไร้ข้อกังขา แต่พ่อเป็นหนุ่มวายป่าวเนี่ย 555555(ขำๆนะพ่อ)
สู้ๆคนเขียน จะมารออ่านตอนต่อไป โฮ๊ะๆๆ :mc4: :mc4:
-
เอาเมษออกไป :ruready
อ๊ากกกกกกกกกก ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องเสือน้อยเราโดนขย้ำแล้วฮ่าาาา!! สงสารคุณเปรมจริงๆ ใครรุกรับละ มึนตึ้บ
มาต่อไวไวน้าาาา :กอด1:
-
เปรมน่าสงสาร ฮ่าๆ
เสือยอมเปิดใจให้พ่อแล้ว
-
อ่ารวดเดียวจบแบบพรวดพราด
มภาพตามตรงวาาเรื่องนี้ทำให้ผิดคาดแปลกใจอยู่ตลอดเวลา
ตั้งแต่ตอนแรก อ่านแล้วคิดในใจว่ายังไงพี่เสือมาดเข้มคู่กับน้องเมษแหงมๆ อ่านไปอ่านมา จากเสือดุ กลายเป็นแมวเปอร์เชียขี้อ้อนได้น่ารักสุด บอกได้คำเดียวว่าน่ารักสุดใจ อิอิ
ถัดมาก็ คุณหมอกับเจ้าเปรมตัวแสบ ตอนแรก อ่าน ไหงๆ คุณหมอก็ต้องเป็นเมะแน่นอน ก็แน่ละ เคยรุกน้องเสือของเราด้วยนี่นา แต่อ่านมาตอนท้ายๆ ไหงมีแววเป็นเคะราชินีไปซะได้ แถมเปรมตัวแสบ ที่โดนจับคู่กับตุลา ดูไงไง ก็เหมือนจะเคะชัดๆ กลับกลายจะมารุก แต่จะยังไงก็ได้ไม่ว่ากันสำหรับคู่นี้ แต่ห้ามสลับตำแหน่งเด็ดขาด ถ้าเสียแล้วเสียเลยนะ 55555 (LOL)
อนาคตจะมีอะไรให้แปลกใจอีกไหมนะสำหรับเรื่องนี้ อิอิ
-
น้องเมษน่ารักมากก ลำเอียงมากบอกเลย 55
ยังไงก็ขอเชียร์หมอแดนรุกเปรมเถอะค่าาา ~~
รอตอนต่อไปนะคะ
ปล ดีใจมากที่เสือเปิดใจซะที :D
-
เราเชียร์เปรมรับ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ใช่ :katai1:
แต่ว่าพี่ตุลย์แกจะคึกไปไหนย้ะะะะ สงสารเสือ ช้ำหมดแล้ว :hao7:
-
ฟินๆ รอตอนต่อไปครับผม ^^" :really2: :really2:
-
ดีใจกับคุณพ่อและน้องเสือ คู่เปรม แดนยังไม่มีวี่แววจะหวาน
-
:mc4: ดีใจกับพ่อของเสือด้วยอ่ะคับ อีกไม่นานเสือก้อคงกลับมาเป็นเสือที่ร่าเริงแล้วสู้ๆๆนะคับพ่อ :mc4: ตุลย์อย่าหักโหมมากจิคับเด๋วเสือก้อช้ำหมดหรอก :o8: :z1: น้องเมษกลายเป็น :pigha2: แล้ว โอ๊วววว
ว่าแต่อยากอ่านของทางหมดเคียงแดนบ้างอ่า ว่าจารุสึกไงกับเปรมบ้างอ่าา
สุดท้ายขอบคุณคับนักเขียนที่มาต่อให้ แต่ไงก้อมาต่ออีกนะคับผม :z13: :z13: อิอิ
-
เมื่อเสือกลายเป็นลูกแมวก็น่ารักน่ะสิ :man1:
การเปิดใจก็ทำให้อะไรหลายๆอย่างดีขึ้นนะคะ ตอนนี้ก็มีความสุขเห็นไหมล่ะ :z1:
แต่คืนนี้ถ้าได้นอนด้วยกัน น้องเมษอย่านอนทับพี่เสือเขาจนแบนนะ อวบระยะสุดท้ายแล้วนินา :jul3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน...อ่านรวดเลยทีเดียว
สนุกมากๆเสือน่ารักขึ้นนะเนี่ย
รอเชียร์คู่เปรมกับหมอแดน
+1 เป็ดนะค่ะ
-
น่าสงสารเปรมจัง :hao5:รอลุ้นคู่นี้ :3123:
-
เสือเปิดใจมากขึ้นใกล้มีความสุขแบบเต็มๆแล้ว
-
เมื่อไหร่จะต่อค๊าาาาาาาาาาาาา
-
ตามอ่านทันแล้ววว เสือน่ารักมาก :กอด1:
-
เย้...ดีกันกับคุณพ่อแล้วหล่ะ :katai2-1:
-
:mew2: :mew2:
-
ThankS
-
อ่านตอนแรกรู้สึกว่าหมอเมะ แต่พอหลังมานี่มันเคะๆไงไม่รู้
คนเขียนที่รักเค้าอยากให้หมอเมะอ่ะ :hao6:
แต่ไม่ว่าอย่างไหนก็ดีค่ะ (อ้าว )
เป็นกำลังให้คนเขียนอย่างลึกซึ้งจะได้มีกำลังใจมาต่อ อิอิ :กอด1:
-
Brothers
Chapter 18 – Sugar Rush
เมษาดีใจแทบบ้าเพราะพี่เสือตอบตกลงจะนอนกับเมษแล้ว ร่างป้อมวิ่งขึ้นชั้นสองไปอาบน้ำอีกรอบ วันนี้เมษจะนอนห้องเดียวกับพี่เสือ เตียงเดียวกันกับพี่เสือ เพราะห้องเขาเป็นเตียงเดี่ยว แค่เขาคนเดียวก็เต็มที่แล้ว ไม่เหมือนพี่เสือหรอก ห้องกว้างแถมเตียงใหญ่อีกต่างหาก เมษากลิ้งได้สบายๆเลย
“พี่ตุลย์วันนี้ไม่กลับบ้านเหรอ” เมษถามเมื่อเห็นพี่ชายคุยอย่างออกรสกับแม่อยู่
ตุลาหันมองน้องชาย เขารู้หรอกว่าเจ้าเด็กนี่อยากไล่เขาไปพ้นๆ แต่ขอโทษที..ไม่ใช่วันนี้ “ไม่ล่ะ คืนนี้จะนอนกับเสือด้วยคน”
เจ้าชายน้อยยู่ปาก อีกแล้ว..พี่ตุลย์ชอบขัดความสุขของเมษ ไม่รู้อะไรนักหนาถึงตามติดพี่เสืออย่างกับปลิง เมษอยากพูดออกไปแต่แม่อยู่ ขืนแม่ได้ยินเมษต้องโดนลงโทษแน่ๆ
“พี่ตุลย์ถามพี่เสือหรือยังว่าให้นอนด้วยหรือเปล่า อย่ามาโมเมนะ”
ของมันแน่อยู่แล้วที่ว่าเสือต้องอนุญาตให้เขานอนด้วย “ผมนอนด้วยคนนะ” เขากระซิบข้างหู
เสือเม้มปาก ไม่เอาหรอก ไม่อยากให้นอนด้วย เดี๋ยวโดนแกล้งอีก “คุณกลับไปนอนที่ห้องเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้าไม่ใช่เหรอครับ”
ตุลาเหมือนโดนหินทุบหัว เขามองน้องชายด้วยความอิจฉา ตรงข้ามกับเด็กเมษา เจ้าตัวยิ้มร่า มาออดอ้อนเสือของเขา เสือนะเสือ..ทำกันได้ลงคอ ทว่าตุลากลับเลือกยิ้มบางๆให้ เขาไม่อยากแสดงออกว่าไม่พอใจเท่าไหร่นัก “แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”
“คุณลุงครับ แม่ ผมกลับกลับก่อนนะ ไว้จะมาเยี่ยมใหม่” ตุลายกมือไหว้ มิวายหันไปขยี้หัวฟูของของเด็กเมษ “อย่ากินเยอะล่ะ ประหยัดซะบ้าง”
“พี่ตุลย์อ่ะ!”
ชายหนุ่มเดินออกจากบ้านไป เขาพูดแค่นั้น ไม่หันกลับมามองคนขี้น้อยใจเลย
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”
ถูกล่ะ..เสือคิดว่ามันควรจะมีประโยคที่ยาวกว่านี้ หรือไม่ก็ขอร้องอ้อนวอนกันสักหน่อย ทว่าใครอีกคนกลับไม่ทำอย่างที่เขาหวังไว้ มีเพียงสายตาว่างเปล่าเท่านั้น
แบบนี้ไม่ดีเลย..แต่จะให้พูดออกไปเสือขออยู่แบบเงียบๆเหมือนเดิม..
ศักดิ์สิทธิ์เห็นลูกชายซึมลง เขาแตะไหล่ผอมบาง เจ้าตัวเงยหน้าและเขาก็ยิ้มให้ “วันนี้เสือเหนื่อยแล้ว ไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อส่งไปทำงาน”
เสือส่ายหน้า พ่อเพิ่งโดนรถชนมา จะให้ขับไปส่งเสือที่ทำงานได้อย่างไร เสือขับไปเองดีกว่า
“ทำไม”
เขาส่ายหน้าอีกครั้งก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินขึ้นไปชั้นสอง พ่อถามว่าทำไมแต่เสือตอบไม่ได้..เพราะเขินเกินกว่าจะบอกว่าเป็นห่วง
“พี่เสือรอเมษด้วย”
“เมษาอย่าไปกวนพี่เขาเยอะนะ เดี๋ยวพี่เสือรำคาญจับโยนออกจากห้อง” แม่เตือนก่อนเด็กร่างอวบจะวิ่งตามพี่ชายต่างสายเลือดไป
พอเห็นรูปร่างของเมษาที่อ้วนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หล่อนก็ถอนหายใจ เห็นทีคงต้องบอกให้ทานน้อยลงแล้วบังคับให้เสือทานมากขึ้น อะไรๆอาจจะสมดุลมากกว่านี้
วันนี้น้องเมษได้นอนเตียงเดียวกับพี่เสืออีกแล้ว นับว่าเป็นครั้งที่สองที่พี่เสืออนุญาต และเมษก็ไม่เคยพลาดมันเลยสักครั้ง พี่เสือจัดห้องได้เป็นระเบียบมาก แทบไม่มีตุ๊กตาเลยสักตัว ไม่เหมือนห้องของเมษที่แทบไม่มีทางเดินเลยสักนิด
พี่เสืออาบน้ำค่อนข้างนาน ส่วนเมษอาบเสร็จตั้งแต่สิบห้านาทีแรกแล้ว ความจริงก็ไม่อยากอาบน้ำบ่อยๆหรอก แต่เมษกลัวพี่เสือเหม็นเลยต้องรีบวิ่งผ่านน้ำ
หนุ่มร่างเล็กนั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวี เขากดเปลี่ยนไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรน่าสนใจเท่ากับการนอนห้องเดียวกับพี่เสืออีกแล้ว
อย่างน้อยก็เป็นอีกก้าวหนึ่งของความสัมพันธ์..
ร่างป้อมหาววอดๆ ถ้านอนคนเดียวเขาจะแอบเอาเจ้าปุ้มปุ้ยไปนอนด้วย เพราะแม่ห้ามเอามันเข้าไปนอนในห้องแต่เมษก็แทบไม่เคยเชื่อฟัง แต่ว่า..เมษว่าพ่อกับแม่ก็รู้ แต่ขี้เกียจพูดมากกว่า
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก เมษรีบคว้าตุ๊กตาหมีตัวโปรดมากอดแน่นพลางมองไปยังพี่เสือ อีกฝ่ายถือผ้าเช็ดผมออกมา ปลายผมเปียกชื้นนิดๆ เฮ้อ..ทำไมเมษคิดว่าพี่เสือเซ็กซี่ขึ้นมาก
“จะนอนหรือยัง” เสือมองไปยังร่างป้อมบนโซฟา เมื่อก่อนเมษาไม่อ้วนขนาดนี้หรอก ทว่าเมื่อมองไปยังชุดนอนสีเหลืองลายเป็ดที่ดูเหมือนจะแน่น เสือก็ต้องถอนหายใจ..เขาคงหาทางบอกให้เจ้าตัวไปหาเสื้อผ้าใหม่มาใส่ได้แล้ว
“พี่เสือนอนตอนไหน เมษจะนอนตอนนั้น”
“อืม”
เมษหยุกหยิก มองพี่เสือเช็ดผมซ้ำๆจนอีกฝ่ายหันมองด้วยความสงสัย “มีอะไร”
“เมษเช็ดผมให้พี่เสือไหม”
เสือลังเลแต่ก็ยอมพยักหน้าเมื่อเห็นแววตาเจือความหวังของเมษา เขาไม่ใจร้ายขนาดทำลายความหวังของเด็กอ้วนป้อมอย่างเมษาหรอก
คืนนั้นเมษนอนข้างพี่เสือ จะเที่ยงคืนแล้วตายังเปิดอยู่ เขาหันมองอีกฝ่ายที่หลับสนิทหลังจากดูข่าวจบ พี่เสือ..เมษาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีวันที่อีกฝ่ายเปิดใจให้เขา ถึงไม่มากแต่เขายังหวังว่าจะได้เป็นครอบครัวเดียวกับพี่เสืออยู่ดี
เมื่อเช้าพ่อกับน้องเมษบอกว่าจะมาส่งเสือ แต่เขาปฏิเสธออกไปเพราะไม่อยากรบกวน อีกอย่างคืนก่อนพ่อเพิ่งรถชน เสือเลยนั่งรถมาเองดีกว่า
เสือมาถึงออฟฟิศตอนแปดโมงพอดี เห็นหนุ่มเปรมนั่งขมวดคิ้วพลางขีดๆเขียนอะไรไม่รู้ ขอบตาอีกฝ่ายดำคล้ำจนน่าผิดสังเกต ปกติแล้วเปรมดูดีแท้ๆแต่ช่วงนี้ดูโทรมแถมไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกับตุลาอีกด้วย ไม่รู้มีเรื่องอะไรกวนใจหรือเปล่า ส่วนตุลาเดี๋ยวนี้ทำตัวมีลับลมคมในกับเปรมบ่อยๆ
แต่นั่นไม่ได้อยู่ในความสนใจของเสือสักนิด..
ตุลา..ผู้ชายที่ชอบตื๊อเขาบ่อยๆ แต่เมื่อวานมีอะไรบางอย่างแปลกไป ไม่มีการขอร้องอ้อนวอนใดๆทั้งสิ้น นี่ว่าง่ายเกินไปหรือเปล่า แต่ถ้าอีกฝ่ายขอนอนด้วย แน่นอนว่าเขาจะตอบตกลง
ทว่าผิดคาดไปหมด..
ร่างผอมเดินเอื่อยเฉื่อยเข้ามานั่ง วันนี้โต๊ะข้างๆว่างเปล่า ไม่รู้ตุลามาทำงานหรือออกไปข้างนอกกันแน่ เขามองรอบห้อง แอบไปดูที่ห้องครัวก็ไม่เห็นวี่แวว เห็นเปรมนั่งอยู่เลยขอถามสักหน่อย
“คุณเปรมเห็นตุลาไหมครับ” เสือเดินเข้าไปใกล้ อีกคนเงยหน้าขึ้นมอง ภาพที่เห็นทำเอาเสือผงะน้อยๆก่อนยืนนิ่งตามเดิม ขอบตาของเปรมคล้ำ หน้าตาโทรมไปเยอะราวกับคนอดนอน
“มาแต่เช้าแล้วนี่ครับ ไม่ได้อยู่ในห้องเหรอ” เปรมตอบเหนื่อยๆ พอเห็นว่าเสือส่ายหน้าก็ถอนหายใจกับตัวเอง นี่เขาไม่สนใจอะไรถึงขนาดไม่เห็นว่าเพื่อนออกไปข้างนอกเลยหรือ “งั้นคงออกไปทำธุระมั้งครับ”
เสืออยากรู้ว่าธุระอะไร แต่มันไม่ใช่นิสัยของเขาที่วุ่นวายเรื่องส่วนตัวของคนอื่น
“ครับ”
ชายหนุ่มกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน เขาหมุนดินสอไปมา ทำไมในหัวคิดเรื่องอื่นไม่ออกนอกจากตุลา ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลกับเขาเกินไปแล้ว แม้พยายามสลัดความคิดนั้นออกไป..แต่ยิ่งทำเท่าไหร่ก็ยิ่งฝังหัวมากเท่านั้น เขามองไปยังโต๊ะข้างๆบ่อยๆ พลางสลับกับหน้าประตู หวังว่าจะได้เห็นคนที่กำลังนึกถึงอยู่
“ไปไหนของเขา” เสือพึมพำ ไม่เห็นหน้า ไม่เห็นคน ไม่เห็นวี่แวว ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เสือสงสัย..ยิ่งนานเข้าก็ยิ่งสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่
ไม่นานเกินรอ เสียงรอเท้ากระทบพื้นก็หยุดอยู่หน้าประตู เขาเงยหน้าขึ้นจากกระดาษ เห็นคนที่อยู่ในความคิดกำลังเดินเข้ามา พอกำลังจะอ้าปากถามก็เห็นว่าตุลากำลังคุยโทรศัพท์อยู่
เสือคิดว่าตุลย์อาจจะยิ้มให้สักหน่อยก็ยังดี แต่เปล่าเลย..แค่เดินเข้ามาเฉยๆ คุยโทรศัพท์กับจดอะไรหยิกๆลงในกระดาษ ไม่เงยหน้ามองสบตากันสักนิด
เขาทำอะไรผิด..เสือถามตัวเอง
แน่นอนว่าคนอย่างเสือไม่เคยเอ่ยปากทักใครก่อน เขานั่งอึกอักอยู่บนโต๊ะพลางกำดินสอแน่น ดวงตาคมยังมองไปยังชายร่างสูงที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ขอแค่เงยหน้ามองกันเสือก็ไม่เอาอะไรแล้ว
ทว่ารอแล้วรอเล่า..อีกคนก็ไม่เงยมองสักที ทำเหมือนเสือเป็นธาตุอากาศ มันหมายความว่าอะไร..
“คุณ..”
“ไอ้เหี้ยตุลย์!!”
ร่างผอมยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เปรมก็วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมเรียกตุลาเสียงดัง เสือพลาดโอกาสอีกแล้ว
คนขัดจังหวะเกาะขอบประตูห้อง เมื่อครู่น้องส้มบอกว่าไอ้ตุลย์กลับมาแล้ว เขากะจะพูดอะไรกับมันเรื่องคุณหมอตัวแสบเสียหน่อย พอนึกขึ้นได้ว่าไม่มีมันอยู่คนเดียวในห้องก็เลยหันไปหาคุณเสือ อีกฝ่ายนั่งเม้มปากน้ำตาคลอ ไม่รู้โดนแกล้งอะไรอีก
“เอ่อ..คุยกันอยู่เหรอครับ ผมขอโทษ”
เปรมทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่ตุลาก็ตอบขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “เปล่า ไม่ได้คุยอะไรทั้งนั้น”
คนนอกอย่างเปรมได้แก่เกาหัวแกรกๆ สงสัยไอ้ตุลย์หาเรื่องแกล้งคุณเสืออีกแล้ว ไอ้นี่น่ะร้ายกาจจะตาย ใครจะไปรู้แผนการในหัวของมันบ้าง พอเจอกับตัวเปรมเลยเข็ด แผนการกำจัดคุณหมอของไอ้ตุลย์ได้ผลกับมันแต่ทรมานเพื่อนอย่างเขาเกือบตาย
“เฮ่ย..เดี๋ยวเลิกงานค่อยคุยกันก็ได้”
“เลิกงานมีนัด”
เปรมเลิกคิ้วมอง มีนัด..แล้วคุณเสือตัวเล็กตัวน้อยในห้องล่ะ เอาไปเก็บไว้ไหน “อ่อ..เออ ไว้โทรคุย” เท่านั้นแหละ..เปรมก็เดินออกจากห้องเลย บรรยากาศคู่รักคู่นี้ดูแปลกไป อีกคนนั่งมอง ส่วนอีกคนทำท่าไม่สนใจ เขาล่ะปวดหัว..ถ้าเกิดว่าเป็นเขากับคุณหมอบ้างคนแปลกพิลึก เพราะรายนั้นเคยสนใจกันที่ไหน
บรรยากาศในห้องเงียบเชียบ ได้ยินเพียงเสียงกดดินสอและเครื่องปรับอากาศ ความหม่นหมองเริ่มเกาะกุมใจเสือเหมือนอากาศ วันนี้ท้องฟ้าอึมครึมไร้แดดออก เขารู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ครอบครัวไปได้ดีแล้วแต่กับตุลาทำไมถึงแย่ลง
หรือที่ผ่านมาเขาเป็นแค่ของเล่น..
เสือคิดมาก เม้มปาก พลางเหลือบตามองอีกคนที่ไม่สนใจอะไรสักนิด
นานนับชั่วโมงแล้วเสือและตุลาต่างไม่ได้ออกไปทานข้าวข้างนอก พวกเขานั่งทำงานเรื่อยๆทั้งที่ไม่มีอะไรตกถึงท้องทั้งคู่ สักพักตุลาออกไปข้างนอกและกลับมาพร้อมกาแฟแก้วเดียว..เสือได้แต่นั่งมอง นึกน้อยใจใครบางคนจนอยากร้องไห้ออกมา
กระดาษตรงหน้ายังว่างเปล่า หลายชั่วโมงแล้วที่คิดงานไม่ออก ในหัววนเวียนอยู่เรื่องเดียว เขาอยากสลัดมันให้ออก..แต่ไม่ได้ผลสักนิด หนำซ้ำยิ่งนานเสือยิ่งคิดมาก..นี่คงเป็นเห็นผลที่เขาไม่อยากเปิดใจรับใคร พอได้รับความเย็นชาแบบนี้เสือเจ็บอย่างบอกไม่ถูก
เสียงโทรศัพท์เข้ามาอีกครั้ง..แต่ไม่ใช่ของตุลา มันเป็นของเสือ เบอร์คุ้นเคยที่ไม่ได้ติดต่อกันนานอย่างนิคกี้ เสือยิ้ม..แต่อยากร้องไห้มากกว่า หลายเดือนที่ผ่านมาอีกฝ่ายไปทำงานที่ต่างประเทศจนแทบไม่มีเวลาคุยกัน
นิ้วผอมกดรับโทรศัพท์ก่อนเดินออกไปข้างนอก ทว่ามิวายหันมองคนที่โต๊ะข้างๆ ไม่มีวี่แววว่าสนใจกันสักนิด
“ฮะโหล”
‘เป็นไงบ้างพ่อเสือน้อย สบายดีหรือยัง ออกมาอยู่ข้างนอกแล้วเป็นยังไงบ้าง พออยู่ได้ไหม’
เสือเม้มปาก เขาอยากร้องไห้เหลือเกิน “สบายดี ตอนนี้ย้ายกลับมาอยู่บ้านแล้ว”
‘อ่า..ดีกับพ่อแล้วหรือไง’
“ก็ไม่เชิง”
นิคกี้เล่าเรื่องที่ไปทำงานอย่างออกรส เสือได้แต่นั่งฟังเงียบๆ อย่างน้อยก็ทำให้ตุลาออกจากหัวสมองของเสือได้ เพื่อนของเขาเล่าไปหัวเราะไปทำให้เสืออดยิ้มตามไม่ได้ ดูเหมือนงานของนิคกี้จะประสบผลสำเร็จและได้คู่ขาแถมมาด้วย ‘กับคุณตุลาผู้ชายหุ่นแซบคนนั้นเป็นยังไงบ้าง’
“ก็ไม่ยังไงหรอก”
คนปลายสายถอนหายใจ ครั้งก่อนเห็นเพื่อนตัวผอมโดนจับจูบขนาดนั้น ทำไมจะไม่มีอะไร อย่างน้อยมันก็ควรคืบหน้าไม่ใช่หรือ แต่นิคกี้ก็เข้าใจว่าเสือไม่อยากพูด..เขาก็ไม่เซ้าซี่ให้อีกคนลำบากใจ
‘ไว้กลับแล้วค่อยคุยกันนะ ถ้ามีอะไรโทรมาได้ตลอด’
“อืม รู้แล้ว”
นิคกี้ตัดสายไปนานแล้วแต่เสือยังยืนอยู่ที่เดิมเกือบสิบห้านาที เขาถอนหายใจ รู้สึกว่าไม่อยากทำงานสักนิดก่อนเดินเอื่อยเฉื่อยกลับไปนั่งที่เดิม..
ละอองน้ำกระทบกระจกก่อนหยดลงเป็นหยดน้ำ ตุลาเงยหน้ามองออกไปข้างนอก วันนี้ฝนตกหนักทั้งที่หลายวันก่อนร้อนตับแตก อากาศประเทศไทยนี่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลย เห็นทีวันนี้รถคงติดมากแน่ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่พอใจจะกลับคอนโดค่ำๆเท่าไหร่นัก
-
นาฬิกาบอกเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว ตุลย์มองไปยังโต๊ะของเสือ อีกฝ่ายนั่งก้มๆเงยหน้า ขีดเขียนตามประสาสถาปนิก โดยไม่สนใจเวลาสักนิด เขาอยากถามออกไปว่าเมื่อเช้ามาทำงานอย่างไร และตอนเย็นจะกลับพร้อมกันไหม
แต่ไม่ใช่..ไม่ใช่เวลานี้แน่นอน
ชายหนุ่มเริ่มเก็บของ อากาศในห้องเย็นมากจนต้องลุกไปปรับแอร์ให้ก่อนจะเดินออกจากห้อง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่เหลือทำหน้าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
บรรยากาศในห้องเงียบเหงากว่าเดิมเมื่อตุลาถือกระเป๋าออกจากห้อง ไม่มีคำถาม ไม่มีการกอดหรือจูบเหมือนที่เจ้าตัวชอบแอบทำบ่อยๆและเปรมก็มักเข้ามาขัดจังหวะพอดี แต่วันนี้เปลี่ยนไป..เปลี่ยนไปจนเสือใจไม่ดี
หรือว่าตุลาจะเบื่อเขาแล้ว..แค่คิดเสือก็ปวดใจจะแย่..
ตุลาขับรถออกมาแล้ว ฝนข้างนอกตกหนักหน้าดูไม่อย่างนั้นเสียงคงไม่ได้ยินเสียงดังขนาดนี้ ปกติแล้วตอนเย็นต้องไปหาอะไรทานกับไอ้เปรมสักหน่อย แต่ช่วงนี้มันคงจัดการเรื่องส่วนตัวของมันอยู่ เขากับไอ้เปรมเลยไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่นัก
หลังจากมาคิดๆดูแล้ว..เขาใจร้ายกับเสือไปหน่อย แต่เพราะอยากได้ความชัดเจนเหมือนกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาตุลาวิ่งตามผู้ชายคนนั้นตลอด ไม่เคยได้ยินคำพูดหวานๆสักนิด แม้จะมีคนบอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด ทว่าสำหรับตุลาแล้วมันต้องมาควบคู่กัน
คนบางคนถ้าไม่มีใจก็น่าจะพูดออกมาตรงๆมากกว่า..
เขาขับรถช้าๆ เพราะฝนตกหนักจนแทบมองอะไรไม่เห็น แม้ที่ปัดรถจะดีแค่ไหน..แต่หนักขนาดนี้ก็เอาไม่อยู่เหมือนกัน หากแต่เมื่อกำลังจะออกก็เห็นร่างเปียกชุ่มน้ำฝนอยู่ตรงหน้า ปลายเท้าของเขาเกือบเหยียบเบรกไม่ทัน
ใครมาเล่นยืนตากฝนแบบนี้!..
ความโกรธปนตกใจทำให้เขาเปิดประตูรถออกไปดู เมื่อคนตรงหน้ายังไม่มีท่าทีจะขยับตัวสักนิด ทว่าเมื่อเห็นชัดๆแล้วถึงกับต้องผงะ
“เสือ! มายืนทำบ้าอะไรตรงนี้!!” ตุลาโกรธจัด เขากระชากร่างผอมเข้ามาในร่ม เนื้อตัวของเสือเปียกโชกและเย็นเฉียบ
เสือยืนในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ปากเขาสั่นกึกๆเพราะความหนาว พลางเหลือบตามองใบหน้าคนใจร้าย เขาอยากปล่อยโฮตรงนี้แต่ก็ได้แค่กลั้น
“เข้าไปในรถก่อน”
ร่างผอมขืนตัวหนี ไม่เกลียดกันแล้วเมินเขาทำไม เสือได้แต่ถามในใจ
“นี่ไม่ใช่เวลาดื้อนะเสือ” ตุลารั้งแขนผอมแล้วลากขึ้นรถ เมื่ออีกฝ่ายพยายามขัดขืนตลอด ให้ตายเถอะ..ไม่เห็นต้องมายืนดักรอกลางฝนแบบนี้เลย โชคดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เหยียบคันเร่งน่ะ
น่าตีจริงๆ!..
เสือตัวผอมนั่งห่อตัวเบียดหน้าต่างพลางมองออกไปข้างนอก หยาดฝนไหลกระทบหน้าต่างรถดังแปะๆไม่อาจทำลายความอึดอัดที่เกิดจากความเงียบนี้ได้ เขายกแขนกอดตัวเอง..เป็นสัญญาณว่าหนาวแล้ว แต่ยังไม่ยอมเปิดปากพูด
อีกคนไม่น้อยหน้าเช่นกัน เขานั่งเฉยๆ หรี่แอร์ให้ตัวเองพอเย็นสบายไม่หนาวจนเกินไป ไม่แม้แต่ถามว่าหนาวหรือเปล่าสักคำ..แค่นั้นมันก็ทำให้เสือน้อยใจอย่างที่สุดแล้ว
หรือตุลาเบื่อเขาแล้วจริงๆ
ฝนตกรถติดมักมาคู่กัน เขานั่งตัวสั่นจนปลายฟันกระทบกัน ขนที่ผิวลุกซู่จนเกิดเป็นตุ่มนูน
“หนาวก็บอก หนาวก็ขอร้องกันหน่อย” ชายหนุ่มปรายตามองคนข้างกาย เสือนั่งชิดขอบประตู ดวงตารื้นหยดน้ำ..น่าสงสารจนตุลาต้องเอาเสื้อสูทมาห่มให้
เขารู้ว่าตัวเองทำรุนแรงเกินไปจริงๆ..
“จะให้ไปส่งที่ไหน” ตุลย์เอ่ยปากถาม ข้างหน้าเป็นแยกไปคอนโดเขากับบ้านเสือแล้ว เขารออยู่ระยะหนึ่งแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะเสือแทบไม่ยอมเปิดปากแถมยังกัดฟันแน่นกว่าเดิมอีกต่างหาก
แน่นอนว่าทางเลือกของเขาคงเป็นการกลับคอนโดนโดยมีลูกเสือหลงทางกลับพร้อมด้วย
ตุลากลับมาถึงบ้านตอนเกือบสามทุ่ม เสือหลับไปแล้ว คราบน้ำตายังเห็นได้ชัดที่ข้างแก้ม เขาถอนหายใจเฮือก..ครั้งนี้ตุลาอาจจะรุนแรงเกินไป แต่เขาก็เกลียดความไม่ชัดเจนเหมือนกัน หากเสือพูดมากกว่านี้ แสดงออกให้เยอะกว่านี้..เขาคงดีใจแทบบ้า
แต่อีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรเลย..
ร่างสูงหันมองเสือแล้วตัดใจสะกิดแขนผอมเบาๆ “ถึงแล้ว”
ดวงตาคมค่อยๆปรือมอง เสือขยับกายอย่างอึดอัด รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เมื่อความปวดร้าวที่กระดูกเริ่มชัดเจนขึ้น เขาหันมองชายหนุ่มข้างกาย ทว่าอีกฝ่ายกลับเดินออกไปดื้อๆโดยไม่รอกันสักนิด ก็แน่นอนล่ะ..ในเมื่อตุลาไม่อยากให้เขาร่วมทางมาด้วย แต่เสือกลับดันทุรังจนได้
สมควรแล้วที่โดนแบบนี้..
เสือเดินออกจากรถ บนตัวของเขายังมีเสื้อของตุลาคลุมไว้อยู่ เขาไม่อยากคิดไปเองว่าอย่างน้อยตุลายังคงห่วงใยกันบ้าง แต่ท่าทีเมื่อครู่ก็หักล้างความคิดนั้นไปจนหมด
ร่างผอมเร่งฝีเท้าตามหลังตุลา เขาเดินอยู่ข้างหลัง คอยลอบมองแผ่นหลังกว้างที่เคยอบอุ่น..ความรู้สึกตอนนี้วูบโหวงแปลกๆ ถ้าเสือไม่ทำอะไรสักอย่าง..คนที่เขาแอบมีใจคงหลุดลอยไป แต่สาบานได้ว่าประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้เสือไม่มีเลยจริงๆ..
ภายในห้องของตุลา เสือนั่งจิบโกโก้ร้อนที่อีกคนไปชงมาให้ก่อนตุลาจะเดินเข้าไปอาบน้ำโดยไม่พูดอะไรสักประโยค เสือใจแป้วน้อยๆ..แต่เขาก็ไม่อาจทนกับความรู้สึกอึดอัดนี่ได้
เพียงสิบห้านาที ตุลาก็ออกพร้อมเสื้อยืดกางเกงขายาว เสือมุ่นคิ้วเมื่อมันไม่ใช่ชุดนอนอย่างที่ควรจะเป็น ‘จะออกไปไหน’ นั่นคือคำถามในใจ ทว่ามันไม่ใช่นิสัยของเสือเลย เขาไม่ชอบถามเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่กับตุลา..มันอดไม่ได้จริงๆ
ร่างผอมวางถ้วยโกโก้บนโต๊ะก่อนลุกขึ้น เขามองตามอีกฝ่ายที่กำลังเดินไปเปิดประตู ชั่วขณะหนึ่ง..เสือก้าวฉับๆไปกั้นทางเดินเอาไว้
“จะไปไหน” เสียงเขาสั่นอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้จะข่มมันไว้ก็ตาม
ตุลายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย และเสือก็ไม่ทันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้นได้ “ไปข้างนอก”
เสือเม้มปากแน่น เขายืนจังก้า ไม่ยอมขยับตัวไปไหนเมื่ออีกคนเดินเข้ามาใกล้ ยิ่งสายตาที่จ้องมาอย่างแน่วแน่นั่นทำให้เสือหมดความมั่นใจ เขาค่อยๆเดินถอยหลัง ในขณะตุลากำลังเดินมาข้างหน้า ราวกับว่าเขาเป็นเพียงลูกแมวตัวเล็กที่โดนไล่ต้อน
“ไป..ไปทำไม”
“ธุระส่วนตัว”
แผ่นหลังบางติดกับบานประตู แม้เสือจะพยายามยืนนิ่งอย่างสุดความสามารถ ทว่าใครอีกคนกลับทำให้เขาสั่นคลอนด้วยการกักกั้นอิสรภาพของเสือ ท่อนแขนปิดกั้นหนทางหนีจนหมด
“จะห้ามเหรอ ห้ามไปทำไม มีสิทธิ์อะไรมาห้าม บอกหน่อย..ตอบหน่อย”
เสือกำมือแน่น เขาไม่เคยบอก ไม่เคยพูดความในใจสักนิด มีเพียงสายตาที่มองมาบ่อยๆเท่านั้น และเหมือนตุลาจะเข้าใจทุกอย่างที่เสือต้องการสื่อ
“ถ้าไม่ตอบก็ถอยไป” ตุลย์มุ่นคิ้ว อารมณ์ขุ่นมัวก่อตัวขึ้นในใจน้อยๆ ทำขนาดนี้แล้วยังปากแข็งอยู่อีกหรือ
ร่างผอมเกร็งตัวแน่น ให้ตายก็ไม่ยอมถอยไปหรอก แต่ถ้าให้พูดก็ไม่อยากพูดเหมือนกัน
ตุลย์ถอยหลังไปสองก้าว เขาปล่อยเสือให้เป็นอิสระก่อนเอ่ยปากพูดเนิบๆ “ผมจะออกไปข้างนอก คุณยืนขวางทางอยู่”
เสือไม่ขยับ เอาแต่จ้องตุลาราวกับคนแปลกหน้า..ทำไมถึงเย็นชากับเขาได้ขนาดนี้ เสือทำอะไรผิด ภายในหัวของเขาเฝ้าถามว่าทำไมๆซ้ำๆ กระทั่งน้ำตาหยดหนึ่งไหลลงมา เขาพยายามกลั้นแต่ยิ่งกลั้นยิ่งทะลัก
“ฮึก..คุณ..คุณ..” เขาตะกุกตะกัก พลางสะอื้นไห้ไปด้วย
หนุ่มร่างสูงยืนนิ่ง เขาไม่โต้ตอบ เอาแต่มองเสือเงียบๆ เพียงแค่รอฟัง..คำที่ต้องการเท่านั้น
“คุณเบื่อผมแล้วใช่ไหม” เสือถาม พลางยกมือปาดน้ำตาออกจากแก้ม แต่ยิ่งทำมันยิ่งไหล ไหนจะน้ำมูกนี่อีก..ช่างน่ารำคาญเหลือเกิน
“ไม่เคยพูด”
“แต่คุณไม่สนใจกัน” เมื่อเริ่มพูด ทุกอย่างก็ทะลักออกมาจนหมด เขาสะอื้นพลางต่อว่าอีกฝ่ายในทุกคำที่คิดได้ ไม่เว้นแม้แต่เข้าออฟฟิศสาย มาช้า และไม่ยอมชงกาแฟให้ เสือรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กตัวเล็กๆที่งอแงเอาของเล่น แต่พ่อไม่สนใจ มันยิ่งทำเสือน้อยใจหนักกว่าเดิม
กับตุลา..เขายังนิ่ง ทั้งที่ในใจอยากยิ้มเต็มทน
เสือ..คนอะไรน่ารักชะมัด!
“ทำไมไม่พูด เก็บไว้พูดกับคนอื่นหรือไง!” ร่างผอมตรงดิ่งไปทุบตีตุลา ชายหนุ่มไม่หยุดนิ่งเป็นกระสอบทรายเช่นกัน เขาดึงมือขาวไว้ กอดเสือทั้งตัวแต่คนอารมณ์ร้ายยังฟาดมาไม่หยุด
“พูดจบหรือยัง”
ใครๆก็หาว่าตุลาร้ายกาจ..เขาคงเป็นอย่างที่ไอ้เปรมว่าจริงๆนั่นแหละ
เสือไม่ตอบเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด
“พูดจบแล้วก็ไปอาบน้ำนอนไป”
ฮะ?!..เสือเงยหน้ามองคนใจร้าย เขาเม้มปาก กัดฟันกรอด ร้องไห้ขนาดนี้ทำไมยังทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทั้งที่ไม่ปกติเลยสักนิด ทำไม!
ความเกรี้ยวกราดทดแทนความเสียใจจนหมด เสือผลักชายหนุ่มตรงหน้าจนอีกฝ่ายล้มตัวนอนกับพื้นไม้ ก่อนนั่งลงทาบทับไม่ยอมให้ตุลาไปไหน
“เบื่อกันแล้วใช่ไหม!”
เกินคาด..ตุลาเบิกตากว้างไม่คิดว่าว่าเสือจะเป็นได้ขนาดนี้ เขานอนนิ่ง ไม่ตอบโต้เหมือนทุกครั้ง
เมื่อความเงียบคืบคลานเข้ามา ราวกับสงครามประสาท อีกคนเงียบแต่เขาโวยวายเหมือนคนบ้า มันไม่ใช่ตัวเสือเลยสักนิดเดียว
เขารู้ตัวดีว่าไม่มีดีเหมือนคนอื่น ผู้หญิงและชายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตตุลาล้วนน่าสนใจทั้งนั้น ไม่เหมือนเสือ..ขนาดเรื่องบนเตียงยังไม่เอาถ่านเลย แค่นอนนิ่งๆก็หลับเป็นตายแล้ว เพราะแบบนี้หรือเปล่า รสชาติของเขามันน่าเบื่อ ไม่มีอะไรสนใจแล้ว ตุลาเลยตีตัวออกห่าง
เสือไม่ยอมหรอก..เขารู้แค่นี้
ชายหนุ่มขยับหยุกหยิกไปมา..โดยไม่รู้เลยว่ามันทรมานใจตุลาแค่ไหน สะโพกทาบทับส่วนร้อนผ่าวใต้ร่มผ้าทำเอาตุลาต้องกัดฟันกรอด ไม่จับอีกฝ่ายกดลงมานอนแทนที่
“เพราะผมไม่ได้เรื่องคุณเลยไม่ชอบใจใช่ไหม” เสือเอ่ยปากถาม แต่ตุลายังเงียบอยู่
“ผมไม่ถึง..ไม่ถึงใจคุณใช่ไหม”
ตุลาเลิกคิ้ว ไม่ถึงใจน่ะเหรอ..อยากปฏิเสธออกไปนักว่าไม่ใช่เลยสักนิด
ไม่มีคำตอบสำหรับเสือสักอย่าง เขาเริ่มคิดมาก เริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง สุดท้ายก็ปล่อยน้ำตาออกมาจนได้ ทั้งที่เมื่อก่อนเสือแทบไม่สนใจตุลาสักนิด พอเป็นแบบนี้เขาก็ทนไม่ได้..เขาแค่ไม่อยากเสียตุลาไปเท่านั้นเอง
เสียงถอนหายใจเฮือกดังเข้ามาในหัวไม่ทำให้เสือหยุดร้องไห้ แต่กลับคิดว่ามันเป็นการเอือมระอาสุดจะทน
“หยุดร้อง”
เขาร้องไห้หนักกว่าเดิม แม้อีกฝ่ายจะหยัดกายลุกขึ้นมานั่งแล้วแต่เสือยังไม่ยอมขยับ
“ผมขอโทษ”
วิศวกรหนุ่มดึงร่างผอมมากอดแน่น คราวนี้เสือสะอื้นอย่างกับเด็กเจ็ดขวบ เขาได้แต่อมยิ้มน้อยๆ จะว่าสงสารก็สงสารหรอก แต่น่ารักน่าแกล้งขนาดนี้ก็ใช่
“ฮึก..ปล่อย ไปไหนก็ไป”
“ไม่ไปแล้ว ไม่กล้า กลัวเด็กแถวนี้ร้องไห้ไปฟ้องพ่อ”
เสือขืนกายออกน้อยๆ คราวนี้จะทำอะไรอีกล่ะ เมื่อครู่ยังไม่ยอมพูดจากันสักนิด เอาแต่ทำหน้าเฉย..รู้ไหมว่าเสือเกลียดการถูกเมินที่สุด
“อย่าทำแบบนี้อีก” ร่างผอมพึมพำข้างหูตุลา
“ทำแบบไหน”
“แบบที่ไม่สนใจกัน” อ้อมแขนขาวโอบรัดแผ่นหลังตุลาไว้ เมื่อก่อนเสือโหยหาอ้อมกอดแบบนี้มาก เพราะเขาเหมือนเป็นคนสำคัญ..และมันก็นานมากเช่นกันที่จะมีคนกล้ามากอดเขา
“ผมไม่รู้” ตุลารู้อยู่เต็มอก แต่ก็อยากให้เสือพูดออกมาบ้าง
“รู้ไว้บ้าง”
“รู้ไปทำไม คุณไม่ชอบผม จะรั้งผมไว้ทำไมครับ”
อ้อมกอดของเสือรัดแน่นกว่าเดิม ตอนนี้ใบหน้าของเขาคงดูไม่ได้ ทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลเปราะเสื้อของตุลา แถมยังร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็กน้อยอีก
“ผม..”
“อะไร”
“ผมชอบ..คุณ” ใบหูขาวแดงจัด ตุลาเหลือบมองน้อยๆก่อนยกมือลูบอย่างนึกเอ็นดู
ก็แค่นี้แหละที่อยากได้..พูดออกมาก็ไม่เห็นยากตรงไหน
หนุ่มเปรมนั่งกุมแก้ม พลางมองคุณหมอใจร้ายด้วยแววตาตัดพ้อ
“ผมขอโทษ” เคียงแดนเอ่ยปากหลังจากนั่งเงียบมานาน
เปรมได้แต่โทษตัวเอง..นี่เขาผิดหรือที่เข้าไปปลุกคุณหมอมาทานข้าว แต่อีกฝ่ายกลับยกมือตบหน้าเขาเสียเต็มแรง สาบานว่านั่นกำลังหลับอยู่ เขาไม่ตอบคุณหมอ เอาแต่มองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ ให้ตายเถอะ..ขอโทษแล้วยังหน้าตายแบบนี้อยู่อีก
“ผมจะประคบแก้มให้” เคียงแดนขยับตัวเข้าไปใกล้ เขานั่งห่างจากเปรมไม่มาก ค่อยๆประคบแก้มอีกคนด้วยน้ำแข็ง นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว..เขาลงมือโดยไม่ยั้งแรงสักนิด
ชายหนุ่มนั่งนิ่ง ปล่อยให้คุณหมอใจร้ายจัดการร่องรอยสงครามบนใบหน้าของเขา เอาล่ะ..เปรมไม่อยากเถียง ไม่อยากพูดอะไรแล้ว ถึงจะพูดขอโทษ..มันไม่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเลย
ดวงตาสีเข้มลอบมองริมฝีปากเรื่อของคุณหมอ เจ้าตัวกัดปากน้อยๆโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเปรมคิดไปถึงไหนต่อไหน หากได้สัมผัสคงรู้สึกดีไม่น้อยเช่นกัน ไวเท่าความคิด..เขาโอบรัดเอวเข้าหมอก่อนรั้งอีกฝ่ายมาใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจกันและกัน ริมฝีปากทาบทับแนบแน่นแล้วขยับน้อยๆ
“ฮะ..” เคียงแดนเบิกตากว้าง ไม่คิดไม่ฝันว่าจะโดนอย่างนี้..โดยเฉพาะกับผู้ชายแปลกๆอย่างเปรม เพียงอีกฝ่ายขยับปากเหมือนจะรุกล้ำ เขาก็รีบผลักออกแล้วตบซ้ำบนแผลเก่าอย่างไม่รีรอ
“โอ๊ย! คุณหมอ ทำไมไม่ตบอีกข้างเล่า!!” เปรมล้มกองกับพื้นพรมพลางขมวดคิ้วมุ่น จะตบก็ตบได้แต่ทำไมต้องทำซ้ำที่เดิม รู้ไหมมันเจ็บ!
“แล้วใครใช้ให้มาทำรุ่มร่ามฮะ!!” เคียงแดนไม่ยอมแพ้ เขาปากไว้ไม่แพ้กัน ทั้งที่ไม่เคยเถียงใครก่อน พออยู่กับเปรมมากขึ้น นิสัยเสียแบบนี้เลยซึมเข้ามาด้วย
“เป็นแฟนกันทำไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้!”
เท่านั้นแหละ..บรรยากาศหวานๆที่ควรมีต่อกลับกลายเป็นสงครามลูกย่อมในห้องนอน..
“นี่..ป๊าว่าคุณหมอเหมาะสมกับเปรมไหม”
ชายวัยกลางคนยิ้มน้อยๆพลางมองไปยังคุณหมอกับลูกชายสุดแสบ “เหมาะสมที่สุดแล้ว”
Facebook: https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229 (https://www.facebook.com/pages/Ellette/389007221190229)
Twitter: www.twitter.com/bubblebells (http://www.twitter.com/bubblebells)
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาคนอ่านนนนนนนนนนนนนนนนน
เพิ่งเข้ามาเห็นว่าตัวเองนั้นไม่ได้อัพนานมากกกกกกกกกกกก นิสัยไม่ดีเลย :mew2:
แต่เค้าก็มาแล้วนะ มาแล้ววววววววววววว ด้วยความขี้เกียจและลงเรียนซัมเมอร์ ทำให้ชีวิตหม่นหมองมาก
และแล้ว วันนี้ก็เป็นวันดีที่ได้มาต่อนิยาย
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะะะ อิอิ :mew1:
สำหรับรวมเล่ม แหะๆเอาตอนพิเศษกี่ตอนดี เค้าเพิ่งไปขอไอดีมา และได้เร็วมาก
แต่นิยายยังไม่ถึงไหนนนนน :hao7: อยากจะหาคนมาช่วยพิมพ์เหลือเกิน (?) กร๊ากๆ
จริงๆเค้าเกือบลืมพี่นิคกี้ไปแล้ว แต่นึกขึ้นได้ เดี๋ยวพี่เสืออยู่ตัวคนเดียว
เจอกันตอนหน้านะคะ ^___^
จะมาเร็วๆ พยายามมาเร็วๆๆๆๆเลยค่า
-
เง้อออออ พี่ตุลย์ก็ใจร้ายไป อยากให้เค้าพูดถึงต้องแกล้งให้เสือร้องไห้เชียว
แต่ก็ดีที่แฮปปี้กันไปนะ...
ไม่งั้นเราจะฆ่าพี่ตุลย์เองงงงงงง
-
สงสารเสืออ่า พี่ตุลย์ใจร้ายอ่ะ
อีกคู่น่าลุ้นจัง. ฮิ ฮิ
-
:mew2:
บางทีพี่ตุลย์ก็แรงอ่ะ
แต่ก็เข้าใจทั้งคู่อ่ะนะ คนนึงแสดงออก อีกคนไม่พูด
ก็อาจจะไม่เข้าใจกันได้
-
พี่ตุลย์ขี้แกล้ง ทำน้องร้องไห้
คู่รองก้อน่าติดตามแฮะ
รักด้วยกำปั้น ตบจูบ อย่างจริงจัง ^__^
-
พี่ตุลา แกล้งน้องแรงใช่หยอก แต่มันก็ทำให้น้องเสือพูดความในใจออกมาสักที แต่สงสารเสือมากนะบอกตรง Y_Y
ต่อไปนี้ก็หวังว่าจะเข้าใจกันแล้วนะ >w<
-
ตอนนี้เสือเหมือนเด็กน้อยที่เรียกร้องความสนใจ+เอาแต่ใจเนอะ แต่ก็น่ารัก ส่วนคู่คุณหมอก็รุนแรงเหมือนเดิม 55555
-
พี่ตุลย์นิสัยเสียว่ะ ก็รู้ว่าเสือเป็นยังไง ยังจะแกล้งอีก :hao3:
-
สงสารเสือ ตุลย์ก็เล่นแรงเหมือนกันนะ เสียใจแทนเสือจริงๆ
เปรมกับหมอแดนฮาดีอ่ะ555 รุนแรงแบบนี้จะหวานกันยังไงเนี่ยย
-
โอ๋ๆ กอดปลอบเสือน้อย :กอด1:
พี่ตุลย์ขี้แกล้งเนอะ เดี๋ยวเค้า :beat: สั่งสอนให้นะ 55
พี่หมอแดนกับเปรมก็ทำให้ขำซะงั้น ตอนแรกว่าจะเขินซะหน่อย :laugh:
-
ตุลานะตุลา รังแกได้กระทั่งลูกแมวเปียกฝน เดี๋ยวเถอะ จะฟ้องพ่อกับแม่ซะเลย 5555
ส่วนคู่คุณหมอ ตบจูบๆ แบบนี้เขาว่าลูกดกนะจ๊ะ อิอิ
-
ร้องไห้ตามน้องเสืองะ จริงน่าสงสารนะ เพระาเสือแสดงออกไม่เก่งพี่ตุลย์ต้องเข้าใจจุดนี้บ้างไม่ใช่เอาจุดอ่อนน้องไปแกล้งแหนะ //ยังมาทำหน้ากวนๆอีก
คุณหมอกับเปรมชอบคู่นี้น่ารัก แล้วฮามากๆ
-
ThankS
-
พี่ตุลย์ครับชอบเเกล้งน้องเสือจังเลยนะครับ เป่าปี่เลยนะครับ :katai3:
สมใจเลยดิ๊ ขอเป็นเเฟนเลย :hao6:
-
๕๕๕๕
สนุกอ่ะ
เปรม กับเคียงแดน ฮามากเลย ๕๕๕
-
ตุลย์ชอบแกล้งเสือ
อีกคู่นี่ลงไม้ลงมือตลอด
-
:hao4: :hao4:
แอบโกรธพี่ตุลย์หว่ะ เราว่าทำเกินไปหน่อย เล่นกับความรู้สึกน้องมากไป น้องมันเปราะบางเน้อ จิตใจน้ิองก็เปราะบางมากเหมือนกัน
ส่วนอีกคู่
รู้แล้วใครรุกใครรับ แล้วก็สงสารพี่เปรมนะ แต่สู้ๆพี่เอาความมึนปล้ำคุณหมอโลดดดด :hao6:
-
หมอโหด
-
พี่ตุลย์ใจร้ายไปป้ะเนี่ย
เข้าใจว่าต้องการความชัดเจน
แต่เสือน้อยเค้าขี้อายนะ
ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้นะพี๋
-
:o8: ชอบบบบบบบบบบบบ น่ารักดี
มาต่ออีกนะๆ :impress2:
ขอบคุณนักเขียนค่ะ :pig4:
-
พี่ตุลย์อน่าแกล้งเสือของเค้านะ :katai1:
-
โหวววววววว อีพี่ตุลย์นิสัยอ่ะ
ทำไมทำแบบนี้ว่ะ สงสารเสือมากอ่ะ
เสือไม่น่าทาง้อเลย
ปล่อยแม่งบ้าไป
คู่หมอแดนกะเปรมน่ารักกกกกกกกกก
-
ถ้าเสือเข้าใจผิดแล้วกลับไปตั้งกำแพงแบบเดิมอีกจะดราม่ากว่าเดิมนะ เกลียดจริงเชียวรู้อยู่ว่าเสือแสดงออกไม่เก่งแทนที่จะค่อยเป็นค่อยไปดันทำแบบนี้ ล้อเล่นความรู้สึกคนอีก
-
สงสารน้องเสือ :m15: ตุลย์แรงไปนะ กับคนที่แสดงออกไม่เก่งมันดูโหดร้ายเกินไป ไม่รู้ซิเราว่้าตุลย์ผิดนะสำหรับตอนนี้
ยังคงยกป้ายไฟเชียร์เปรมกดหมอแดน :katai2-1:
-
พี่ตุลย์ชอบแกล้งเสือ
สงสารเสือนะ อย่าเย็นชาใส่เสือสิครับ
-
คุณหมอโหดจุง5555 พี่ตุลย์แกล้งพี่เสืออ่าาา พี่เสือร้องไห้เลย แต่ก็น่ารักดีปากแข็งนักต้องจัดสักหน่อย ^^"
-
อิพี่ตุลย์ใจร้าย กะเด็กน้อยอย่างเสือได้งัย :mew6:
-
แกล้งแรงไปไหมย่ะตุลาาาาาาาา :katai4:
โอววววววว พี่แดนเป็นรับแน่! :hao6:
-
อิตุลย์ใจร้ายกะพี่เสือมั่กๆ แบบนี้ต้อง :z6: :z6: :z6:
-
ตุลาก็แกล้งเสือแรงอะสงสารเสืออะ
แต่มันก็ได้ผลนะเนี่ยเสือบอกชอบแล้วอะ
คู่เปรมกับหมอเหมาะกันที่สุด
-
พี่ตุลย์ใจร้ายยย เหมือนคุณหมอเคียยงแดนเลยยย 55555
-
ตอนนี้อ่านไปแล้วมีหลายอารมณ์สุดๆ
พี่ตุลย์แกล้งน้องเสียน้อยแรงไปนะ :hao6:(แอบสงสารน้องเสือเพราะว่ามีที่นิสัยแบบนั้น)
แต่ได้ยินคำบอกรักกันก็ชอบสุดๆเลยล่ะค่ะ ฟินนนนนนนนน :haun4:
-
เสือปากไม่แข็งแล้ว อิอิ ตุลย์แก้เสือน่าดูเลยน่ะ
เปรมแก้มคงจะช้ำน่าดู 55555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อุ๊ย หนูชอบพี่เสืออ่ะ ชอบคุณหมอด้วยอ่าาาา น่ารักจุง
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงเสือ
-
Brothers
Chapter 19 – Count On Me
ก้อนกลมๆบนเตียงขยับหยุกหยิกไปมาตั้งแต่เมื่อเช้า ตุลาเดินเข้ามาในห้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ไม่กล้าปลุก เพราะเมื่อคืนเขากินเสือหนักไปหน่อย
“อ้ะ..พะ..พอแล้ว ไม่เอาแล้ว” กลุ่มผมนุ่มกระจายทั่วหมอน เสือส่ายหน้าไปมา เขาร้องปฏิเสธออกไปจนเสียงแห้ง แต่อีกคนกลับสอดกายเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน
ปลายเล็บจิกเกร็งผ้าปูแทบขาด เขาอ้าปาก หอบหายใจเอาอากาศมากที่สุด แม้จะเหนื่อยเต็มทนแต่ในใจลึกๆแล้วก็รู้สึกดียิ่งกว่าอะไร ถ้าหากตัดความเหนื่อยออกไป เสือคงมีความสุขกว่านี้
ตุลากระทั้นกายเนิบนาบ พลางพรมจูบทั่วแผ่นอกอย่างนุ่มนวล เสือตัวชื้นแฉะ เขาเลยอาสาจัดการให้..และมันก็อดไม่ได้ เพียงเพราะแค่จูบเดียวเท่านั้น อะไรๆก็เลยเถิดไปจนถึงบนเตียง ยิ่งได้ลิ้มรสเขายิ่งติดใจ ชอบใจยามเสือร้องบอกไม่แต่สะโพกยังเรียกร้องเขาอยู่
“ยังไม่เช้าเลย”
เสือเบิกตากว้าง ถ้าทำถึงเช้า ร่างกายของเขาคงบอบช้ำแน่ๆ..ไหนจะตากฝนมาอีก ตุลาไม่ได้นึกถึงเลยหรือไงนะ
หนุ่มร่างสูงก้มลงจูบปากจิ้มลิ้มของเสือ ปลายลิ้นสอดเข้าไปช้าๆ กระหวัดรัดรึงกันและกัน กระทั่งได้ยินเสียงร้องประท้วงวาบหวาม อย่างน้อยก็ควรปล่อยให้เจ้าตัวส่งเสียงมาบ้าง ทำแบบนี้คงอึดอัดน่าดู
“อ้ะ!”
ร่างผอมถูกพลิกร่างไปมาตามใจของชอบ เขาอ้าปากส่งเสียงร้อง แทบไม่มีแรงควบคุมตัวเองสักนิด หน้าท้องแข็งแรงทาบทับแผ่นหลังของเสือ ตุลาดึงมือขาวผ่องมากดจูบทีละนิด ความอ่อนหวานนั่นตรงกันข้ามกับแรงกระแทกอย่างดุดันเบื้องล่าง
ในหัวของเสือหมุนขว้าง ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก
“ชอบไหม”
“ชอบ..” ดวงตาของเขาเลื่อนลอย ในหัวมีเพียงเสียงของตุลาที่ถามซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้เบื่อ และเสือก็ตอบซ้ำคำเดิมเช่นกัน
“เรียกชื่อพี่หน่อยเสือ พี่ตุลย์น่ะ..เรียกหน่อย” เขากระซิบข้างใบหูนิ่มแล้วพรมจูบช้าๆ หลอกล่อคนใต้ร่างให้พูดคำหวานออกมา
และมันก็ได้ผลเมื่อริมฝีปากช้ำเผยอพูดเสียงสั่นเครือ
“พี่ตุลย์..เสือไม่ไหวแล้ว”
ไม่กี่คำของเสือทำเอาตุลารั้งตัวและใจไม่อยู่ เขาโอบรัดร่างผอมแล้วจัดการตามอำเภอใจ แม้เสียงร้องนั้นจะน่าสงสารทว่าในความรู้สึกของตุลามันช่างเย้ายวนเหลือเกิน
“ฮะ..ฮะ..”
“เสือ..” ตุลานั่งลงข้างก้อนกลมๆ เขาสะกิดอยู่หลายครั้งจนเริ่มอ่อนใจ “เป็นอะไร ทำไมไม่ออกมาพูดให้รู้เรื่อง”
คนในผ้าห่มขยับหยุกหยิกไปมา เมื่อคืน..เมื่อคืนเขาทำอะไรน่าอายออกไปตั้งเยอะ ยิ่งตอนที่เขาพรั่งพรูคำพูดออกมา แถมยังร่วมรักกับตุลา พูดจาไร้ยางอายนั่นอีก ยิ่งนึกถึงตัวเขายิ่งขดมากขึ้น
เจ้าของห้องหน้าตึง อารมณ์ขุ่นมัวเริ่มปะทุขึ้น..ก่อนออกแรงกระชากผืนผ้าห่มออกจากร่างผอม
“อ้ะ!..” ความเย็นสัมผัสผิวกาย เสือขนลุกซู่แล้วเหลือบตามองคนดึงผ้าออก เขามุ่นคิ้ว ขดตัวแน่น พลางเม้มปาก ไม่ยอมมองหน้าตุลาง่ายๆ
เนื้อตัวแดงจัดของเสือทำเอาตุลาอ่อนใจ เขานั่งลงข้างๆแล้วทาบหลังมือกับผิวกาย เสือตัวร้อน สงสัยเพราะเมื่อวานตากฝน และเขาก็เผลอทำรุนแรงกับน้องไป ไม่ได้ตั้งใจหรอกแต่มันอดไม่ได้ แค่ได้คลอเคลียริมฝีปากจิ้มลิ้ม ทุกอย่างก็ฉุดคร่าสติตุลาไปจนหมด
“ปวดหัวไหม” เขาถามแล้วห่มผ้าให้ตามเดิน ก็เล่นเงียบแบบนี้ใครจะรู้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่
เสือพยักหน้าน้อยๆ ปวดหัวและปวดกระดูกจนไม่มีแรง แถมยังโดนอย่างนั้นอีกเมื่อคืน มีแรงลุกก็ถึกเกินไปแล้ว
“รอก่อน เดี๋ยวเช็ดตัวให้”
ตุลาเดินออกจากห้อง เสือก็ซุกตัวกับผ้าห่มทันที น่าอายที่สุด..แบบนี้เขาคงไม่กล้ามองหน้าตุลาอีกแน่ๆ ริมฝีปากสีช้ำเม้มแน่น ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง ดวงตาของเขาร้อนผ่าวอีกทั้งเนื้อตัวยังปวดร้าวไปหมด
เพียงไม่กี่นาทีลมหายใจก็เข้าออกสม่ำเสมอ..
ตุลาหอบกะละมังกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเข้ามาในห้องอย่างทุลักทุเล ปกติเวลาป่วยก็ดูแลตัวเองมาตลอด ยังไม่เคยดูแลใครมาก่อนเลย เสือคนแรกนี่แหละ..
“เสือ..เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้”
เขาสอดมือผ่านรักแร้ร้อนจัด ค่อยๆประคองร่างเบาหวิวของเสือให้นั่งพิงกับหัวเตียง เจ้าตัวลืมตามองอย่างเกียจคร้าน ส่งคำถามผ่านสายตาว่ามีอะไร
“เช็ดตัวแล้วจะใส่เสื้อผ้าให้ ทนหน่อยนะ”
เสียงทุ้มของตุลาดังผะแผ่วข้างใบหู เสือพยักหน้าอย่างโรยแรง..ก่อนหลับตาลงอีกครั้ง
ตุลย์ผิดเองที่เมื่อคืนเผลอทำตามใจจนร่างกายผอมบางเจ็บป่วยกะทันหัน แน่ล่ะ..เจ้าตัวไม่ใช่นักกีฬาสักหน่อย จะให้อึดถึงเหมือนไอ้เปรมคงเป็นไปไม่ได้
ผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆถูกเช็ดไปตามผิวกายร้อนผ่าว ทั้งรอยแดงจากการดูดกัดของเขายิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดในใจตุลา จะโทษเขาคนเดียวคงไม่ได้..ก็เสือน่ากอดเสียขนาดนี้ จะข่มใจไว้ก็เกินห้ามแล้ว
ชายหนุ่มอ้อยอิ่งอยู่บริเวณใบหน้า ริมฝีปากบวมช้ำอย่างเห็นได้ชัด..ชั่วขณะหนึ่งที่เขาก้มหน้าลงแตะสัมผัสมันด้วยริมฝีปาก ความร้อนแผ่นซ่านเข้ามาทว่าไม่ทำให้ตุลาล้มเลิกความตั้งใจ ปลายฟันขบกัดปากเสือซ้ำๆราวกับขนมหวาน ทั้งร้อนทั้งนุ่ม..กระทั่งเสียงร้องประท้วงเบาๆเรียกสติเขาคืนมา
“อะ..”
ร่างสูงถอนหายใจเฮือกแล้วค่อยๆถอยห่างร่างบนเตียง อย่าให้นานกว่านี้เลย..เขาคงไม่อาจห้ามใจไม่แตะต้องเสืออีก
จะโทษว่าเสือผิดคนเดียวเลยได้ไหม..ตุลาเฝ้าถามตัวเอง
บรรยากาศในโต๊ะอาหารมาคุแปลกๆ ป๊ากับม๊ามองหน้ากันสักพักก็พอจะเข้าใจว่าอย่าอยู่เป็นก้างขวางคอคุณหมอและลูกชายเลย เปรมแก้มบวมอย่างเห็นได้ชัด ส่วนคุณหมอปากช้ำเลือดช้ำหนองมาจากไหนก็ไม่รู้ ทั้งที่เมื่อคืนไม่น่ามีอะไรแท้ๆ
“เปรมกับคุณหมอ..ป๊ากับม๊ามีแผนจะไปเที่ยวยุโรปสักสองเดือน ยังไงก็ฝากบ้านด้วยนะ”
เปรมพยักหน้าหงึกหงักแบบขอไปที ไอ้ลูกชายคนนี้ท่าทางจะอาการหนัก ป๊าเห็นแล้วขัดใจเลยฟาดหนังสือพิมพ์ใส่หน้าให้มันได้สติ
“ป๊าเป็นอะไรอารมณ์เสียแต่เช้า”
ชายวัยกลางคนถอนหายใจ คำถามนั้นมันควรจะเป็นของเขาไม่ใช่หรือ คุณหมอตัวน้อยนั่งเม้มปากน้ำตาคลอ ส่วนไอ้ลูกชายก็เอาแต่เขี่ยข้าวต้มไปมา แบบนี้เรียกว่าอารมณ์ปกติหรือ..
“ป๊าควรจะถามแกมากกว่าไหมไอ้เปรม”
“ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
คุณหมอเคียงแดนนั่งเงียบมานานเลยพูดออกมาทันทีทันควันด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ” ว่าจบก็ยกมือไหว้ เดินดุ่มๆออกไปแบบไม่สนใจใคร
ดวงตาเรียวคู่หนึ่งลอบมองแผ่นหลังอ้างว้างนั้นด้วยความเป็นห่วง เขาทำได้แค่มองเท่านั้นแหละ..คนอย่างเคียงแดนหรือจะสนใจ ก็เก่งเสียขนาดนั้น..อยู่คนเดียวไปน่าจะดี
“ผมอิ่มแล้ว”
“ปกติกินอย่างกับหมู อิ่มเร็วขนาดนี้เพราะคนที่เดินออกไปหรือเปล่า” ป๊าอดถามไม่ได้ อยากจะสมน้ำหน้ามันอยู่หรอกถ้าไม่เห็นว่าไอ้เปรมหงอยเหงาแบบนี้
“ป๊ากับม๊าจะออกเดินทางบ่ายๆดูแลบ้านดีๆล่ะ”
“เดี๋ยวผมขับรถไปส่งเองครับ”
สงครามในห้องเกิดขึ้นมาเปรมโดนฝ่ามือครั้งที่สอง พวกเขาเถียงกันไม่มีใครยอมใคร กระทั่งริมฝีปากของเปรมประกบปิดเสียงของเคียงแดน ทุกอย่างก็เริ่มขึ้น
“ทำอีกแล้วเหรอ อยากโดนตบอีกใช่ไหม!!” เคียงแดนจับริมฝีปากด้วยมือสั่นเทา สาบานเลย..นอกจากเสือแล้วเขาไม่คิดจะจูบใครซ้ำสอง ริมฝีปากอ่อนนุ่มคู่นั้นดึงดูดเผลอให้ล่วงเกิน แต่ไม่ใช่กับเปรม..แฟนกำมะลอของเขาแบบนี้
“ก็บอกแล้วไงว่าเป็นแฟนกัน”
“แฟนกันแล้วต้องทำอย่างนี้ทุกคนเลยหรือไง!” อารมณ์เคียงแดนสูงปรี๊ด เขาใจเย็นกับทุกอย่าง..ยกเว้นกับผู้ชายตรงหน้า ถ้าหากไม่ผิดเขาจะกระโดดถีบให้หน้าหงาย
ก่อนใครจะพูดอะไร..เคียงแดนก็ฟาดฝ่ามือซ้ำอีกครั้ง คราวนี้เปรมโกรธเข้าจริงๆ..เขาอาจจะผิดที่ล่วงเกิน แต่อีกฝ่ายไม่น้อยหน้าเช่นกัน ฟาดลงมาได้ไม่ออมแรง แบบนี้แสดงว่าอยากทำสงครามในห้อง
ฝ่ามือแกร่งรั้งแขนทั้งสองข้างของเคียงแดนมาใกล้ โน้มใบหน้าประชิดจนได้กลิ่นลมหายใจ ก่อนจะโดนลงมือซ้ำสอง เปรมก็บดขยี้ริมฝีปากลงไปไม่ปรานีปราศรัยเหมือนกัน ปลายลิ้นดุนดันแทรกเข้าช่องว่าง กระหวัดรัดรึงปลายลิ้นอีกคนอย่างหนักหน่วงราวกับเด็กอยากขนม
แน่นอนว่าคุณหมอแทบสู้แรงคนนี้ไม่ได้ เขากระทืบเท้าใส่อีกฝ่ายพลางหยิกไม่ออมแรง ทว่ายิ่งทำเปรมยิ่งรุกหนักจนลมหายใจของเคียงแดนกระตุก
“อื้อ!”
สัมผัสรุนแรงชักนำความรู้สึกเร้นลับขึ้นมา ฝ่ามืออุ่นของใครอีกคนสอดเข้ามาในร่มผ้า..ลูบแผ่นหลังพลางกดย้ำซ้ำๆ เขาผลักไสแต่อีกใจก็อยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน เมื่อปลายนิ้วของอีกคนแตะที่ยอดอก..เขาก็แทบพังทลาย
“อ้ะ..ปล่อย!”
เปรมยอมปล่อยคุณหมอเป็นอิสระ ไม่นานฝ่ามือคู่นั้นก็ฟาดเข้ามาไม่ออมแรงเช่นกัน
“คุณหมอ..ผมไม่ยอมให้คุณตบผมฟรีๆหรอกนะ”
เปรมล้มทาบทับร่างคุณหมอหนุ่มบนพื้นเตียง ความโกรธบันดาลทุกอย่างตามใจต้องการของเขา ริมฝีปากประกบจูบดูดดื่ม กัดกลืนความอ่อนนุ่มอย่างหลงใหล เมื่อเสียงร้องประท้วงกลายเป็นเสียงครางอื้ออึง เปรมก็แทบถอนตัวออกไม่ทัน
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” เปรมก้มมองใบหน้าแดงก่ำของคุณหมอ รู้สึกผิดเมื่อก้าวล้ำเส้นความสัมพันธ์อันเปราะบาง
“ทำไม”
ชายหนุ่มอึกอัก เฝ้าบอกตัวเองว่าเผลอไผลเท่านั้น “ผมขอโทษ..แค่อารมณ์ชั่ววูบ”
“ถ้าไม่รู้สึกอะไรอย่าทำอีก” เคียงแดนปวดร้าวในอก ความรู้สึกนี้ช่างน่าชิงชังเหลือเกิน คนอย่างเขา..ไม่น่าเผลอใจเลยสักนิด
ใช่..เราแค่หลอกลวงกัน..
สิบหกชั่วโมงหลังจากนั้นเขาและคุณหมอก็ไม่พูดกันอีกเลย
วันนี้คุณหมอเคียงแดนตาช้ำจนต้องเพื่อนร่วมงานบอกให้เขากลับบ้านไปพักผ่อน ตอนนี้สามทุ่ม..แต่เขายังไม่อยากกลับบ้านสักนิด ถูกล่ะ..นานแล้วที่เขาไปค้างบ้านเปรม ความรู้สึกค่อยๆเปลี่ยนทีละเล็กทีละน้อย จากที่เคยอยู่คนเดียวมาตลอด เมื่อมีใครผ่านเข้ามาในชีวิต..มันย่อมเปลี่ยนแปลง
ข้อนั้นเคียงแดนไม่เคยคิดถึงเพราะมั่นใจว่าตัวเอง..ไม่มีทางถลำลึกแน่นอน
ทว่าเปล่าเลย เป็นเขาเสียเองที่นานวันยิ่งผูกพัน แตกต่างจากใครอีกคนที่อาจไม่คิดอะไรเลย..
เคียงแดนไม่กลับบ้าน เขาตรงดิ่งไปยังผับประจำสมัยเรียน ตั้งแต่ทำงานมาก็แทบลืมไปเลยว่าเคยมีที่นี่อยู่ในความทรงจำ
แอลกอฮอล์แก้วแล้วแก้วเล่าถูกเทเข้าปากราวกับมันเป็นน้ำเปล่า ถ้ามีคนมาเห็นคนสมเพชเขาน่าดู คนที่มีความมั่นใจไม่เคยยอมใคร เพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำทำเอาเขาไม่ต่างจากสุนัขข้างถนน
นานเท่าไหร่ไม่รู้..เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นน่ารำคาญจนต้องหยิบมารับแบบไม่สนใจว่าใครโทรมา
“ฮัลโหล!!” เคียงแดนกระแทกเสียงใส่
‘อยู่ไหน’ เสียงทุ้มคุ้นเคยดังขึ้นเรียกสติเขามาได้เพียงบางส่วน
“เสือก!”
‘อยู่ตรงไหนของร้าน เริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะคุณหมอ เลิกดื่มได้แล้ว’
คุณหมอหนุ่มเบ้หน้า ทีอย่างนี้ทำมาเป็นสนใจ ไอ้คนเฮงซวย “ไม่ต้องมายุ่ง!”
เขาทำท่าจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าใครบางคนกลับสอดมือเข้ามายุ่มย่ามให้ไม่พอใจ ชายหนุ่มหันมองด้วยความสงสัย ชั่วขณะหนึ่งที่ตกตะลึงจนแทบลืมทุกอย่างก่อนกลบเกลื่อนด้วยความขุ่นเคืองแทน
“มาทำไม”
“มาตามกลับบ้าน วันนี้ป๊ากับม๊าไม่อยู่” เปรมตอบเสียงต่ำ เขาเห็นสภาพคุณหมอหนุ่มสุดเนี้ยบแล้วอยากหอบกลับบ้านเดี๋ยวนี้ แววตาฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำใสๆ ริมฝีปากแดงช้ำจากฝีมือตัวเอง และเสื้อผ้าหลุดลุ่ยนั่นอีก
“เกี่ยวอะไรกับผม” เคียงแดนโยกตัวตามจังหวะเพลงช้าๆ ไม่สนใจคนข้างกาย เขาเมาแล้ว เมาเพราะตัวต้นเหตุแถวๆนี้ด้วย
เปรมนั่งลงข้างๆชายหนุ่ม เขาไม่ห้ามหากคุณหมอตัวขาวจะดื่มเหล้าเป็นขวด เพราะอย่างไรเสีย..เขาก็ต้องหอบเจ้าตัวกลับบ้านอยู่ดีนั่นแหละ
-
ผ่านไปหลายชั่วโมง คนเมาเริ่มเลื้อยตามโซฟา เปรมถึงกับส่ายหน้า เวลาคนเมามันหมดสภาพแบบนี้นี่เอง ถึงจะหล่อหน้าตาดีแค่ไหนก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“อย่าเพิ่งหลับ ไปหลับที่บ้าน”
“ไม่เอา” เคียงแดนเหมือนเด็กสามขวบที่โดนขัดใจ นอกจากไม่ยอมง่ายๆแล้วยังล้มตัวนอนไม่อายใครอีกต่างหาก สาบานเลยว่าเปรมจะไม่มาที่นี่เป็นซ้ำสอง ต่อให้เป็นผับหรูหราก็เถอะ..
“นี่ไม่ใช่เตียงนอนนะ”
“งั้นก็อุ้มไปนอนสิ”
เปรมถอนหายใจเฮือก พอเขาทำหน้าโมโห อีกคนก็ทำเหมือนจะร้องไห้..นี่ขนาดเมายังแผลงฤทธิ์ได้ ไม่อยากคิดตอนมีสติว่าเขาจะโดนอะไรนอกจากตบหน้าเต็มแรง
ชายหนุ่มปล่อยให้อีกคนขึ้นขี่หลัง รูปร่างพวกเขาใกล้เคียงกัน และมันก็เป็นการยากหากจะเดินแบบไม่เซไปชนคนอื่น แน่นอนว่าเคียงแดนไม่แม้แต่อยู่นิ่งๆ ทั้งกัดทั้งจิกเขา ซ้ำร้ายยังขยุ้มหัวไหล่จนเจ็บอีกต่างหาก
“คุณหมออยู่นิ่งๆ”
“ไอ้หมาบ้าเปรม ไอ้เส็งเคร็ง!” เคียงแดนอ้าปากกัดคออีกฝ่ายเป็นการระบายอารมณ์ “ไอ้ไม่มีหัวใจ ใจร้าย!”
วิศวกรหนุ่มถึงกับหมดแรง เขาปล่อยอีกฝ่ายลงดื้อๆจนคุณหมอล้มก้นกระแทกพื้น ต่อให้เคยเป็นนักกีฬาแข็งแรงแค่ไหน ถ้าต้องมาหอบผู้ชายรูปร่างใกล้เคียงกัน สาบานได้ว่ากระดูกเขาไม่หักก็บุญแล้ว
“ปล่อยทำไม เจ็บนะ!”
“ผมก็เจ็บเหมือนกัน คุณเล่นทั้งกัดทั้งจิก ตกลงเป็นหมอหรือเป็นหมากันแน่”
ดวงตาสีเข้มตวัดมองอย่างขุ่นเคือง ก่อนพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลจนเปรมอดขำไม่ได้ ใครจะคิดว่าวันหนึ่งคุณหมอจะมีสภาพแบบนี้ล่ะ หากคุณเสือมาเห็นคงคิดไม่ต่างกันหรอก
“ผมช่วย”
อีกฝ่ายขืนตัวหนีน้อยๆแม้จะทรงตัวไม่อยู่ก็ตาม ตอนมีสติว่าดื้อแล้ว ตอนไม่มีสติดื้อยิ่งกว่า กว่าเขาจะอุ้มคุณหมอพาดบ่าได้ก็เล่นเอาแผ่นหลังชุ่มเหงื่อ เจ้าตัวไม่ยอมท่าเดียว แถมพอเข้าใกล้ก็ฟาดมือถีบเท้าใส่เขาไม่ยั้ง
“ถ้ารู้ว่าเมาแล้วเป็นแบบนี้กูจับมัดไว้ที่บ้านตั้งนานแล้ว” เปรมบ่นพลางปาดเหงื่อ เขาโยนคุณหมอร่างโปร่งไว้หลังรถ คนอื่นอาจจะมองว่าเขาใจร้ายแต่ถ้าไม่เป็นเปรมไม่มีทางรู้แน่ๆ กว่าจะลากกว่าจะดึงเคียงแดนขึ้นมาได้..เหนื่อยพอๆกับเถียงไอ้ตุลย์เลย
ภายในบ้านเปิดไฟไม่กี่ดวง เพราะป๊ากับม๊าเดินทางไปยุโรปแล้ว ลูกชายอย่างเปรมเลยทำหน้าที่เป็นคนเฝ้าบ้าน จะว่าสบายก็ใช่ แต่ตอนนี้คงไม่เพราะมีตัวปัญหาที่คอยดิ้นอยู่บนไหล่ของเขา แม้จะหยิกก้นเจ้าตัวไปหลายครั้ง..แต่สิ่งที่ได้กลับขึ้นมาคือเจ้าตัวเตะเขาเต็มแรง
เฮ้อ..ขนาดนี้ยังมีแรงทำไมไม่เดินเองวะ!
เปรมวางคุณหมอตัวขาวไว้บนโซฟา เขาปาดเหงื่อพลางหันหลังกลับ ทว่าฝ่ามืออุ่นคู่นั้นกลับรั้งกันไว้..ด้วยเหตุผลบางอย่าง
“ไอ้เปรม..ไอ้หมาบ้า!” เขามุ่นคิ้วเมื่อได้ยินคำด่าทอจากคุณหมอ ถ้าใจร้ายเพราะเรื่องที่เขาล่วงเกินล่ะก็..เปรมยินดีขอโทษ แต่คงไม่ใช่ตอนอีกฝ่ายเมาแอ๋แบบนี้
เปรมส่ายหน้าแล้วรีบดึงมือออก ตอนนี้เกือบตีสามแล้ว..ถ้าขืนอยู่ต่อคงไม่ได้นอนกันพอดี ทว่าฝ่ามือคู่นั้นกลับเพิ่มแรงบีบกระชับราวกับเด็กหวงของเล่น
“ซื่อบื้อ..ไอ้..”
ก่อนคุณหมอจะพูดอะไร เปรมก้มลงกดปากแนบแน่น เขาขี้เกียจฟังคุณหมอบ่นแล้ว ปลายลิ้นแตะโลมเลียกลีบปากช้ำอย่างอ่อนโยน อีกคนตอบรับเป็นอย่างดี แขนขาวโอบรัดคอเขา สัมผัสล้ำลึกจนแทบลืมหายใจ ครั้งนี้แตกต่างออกไปจากครั้งก่อน..ตรงที่ทำด้วยความรู้สึก ไม่ใช่ทำเพราะแรงอารมณ์
“คุณหาว่าผมไม่รู้สึกอะไร แน่ใจเหรอที่พูด” เปรมกระซิบข้างหู เคียงแดนจะได้ยินหรือไม่..แต่เขาพูดออกไปแล้ว “คิดไปเองทั้งนั้น สนุกนักหรือไง”
ปลายนิ้วบีบบ่ากว้างแน่น เคียงแดนเริ่มหายใจไม่ออกเมื่อความร้อนผ่าวสัมผัสบริเวณซอกคอ ขนของเขาลุกซู่ทันทีที่ฝ่ามืออุ่นสอดเข้ามาในเสื้อ
“อ้ะ..”
“แค่บอกว่าไม่..ทุกอย่างจะหยุด” เปรมนิ่ง รอฟังคำตอบจากคนขี้เมา ทว่านี่ก็นานเกินไปแล้ว..เขาเลยหยัดตัวขึ้นแล้วมองอีกฝ่ายอย่างเสียอารมณ์ กำลังเข้าได้เข้าเข็มแต่ดันมาชิงหลับก่อน!
ให้ตายเถอะคุณหมอ!
แสงอาทิตย์ส่องลามเลียปลายเท้าเปลือยเปล่า คุณหมอร่างผอมขยับเท้าหนีความร้อน ความจริง..มันร้อนทั้งแผ่นหลังของเขาเลยล่ะ ดวงตาสีเข้มค่อยๆปรือขึ้นแล้วหลุบมองอ้อมแขนขาวคุ้นตานั่น ไม่ใช่ใครอื่น..นอกเสียจากนายเปรม
เคียงแดนขยับตาหนี..เมื่อนึกถึงคำพูดไม่คิดของอีกฝ่าย แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจคือขยับหนีเท่าไหร่ คนข้างหลังกลับดึงเข้าไปกอดเหมือนเดิม
“คุณหมอ..ผมง่วง” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังเรียกรอยยิ้มมุมปากของเคียงแดนได้เป็นอย่างดี เขาซุกคอหนีเมื่อปลายจมูกกดที่หลังคอ..ถึงอีกฝ่ายจะทำอย่างเผลอไผลหรืออะไรก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าก็ยังไม่เลือนหาย
เมษานั่งเบ้หน้าตรงลานเกียร์ รู้สึกหงุดหงิดผู้ชายตรงหน้าเหลือเกิน ความจริงแล้วเจ้าตัวจะวิ่งขึ้นรถกลับบ้านตั้งแต่เห็นรถเมล์วิ่งผ่านแล้ว ทว่าเมื่อกำลังจะก้าวขึ้นรถฝ่ามือคู่หนึ่งก็ดึงไหล่เขาไว้ พอทำหน้าจะหันไปด่าสักหน่อยก็รีบหุบปากฉับทันที
เด็กหนุ่มนั่งทำหน้าเบื่อหน่ายจนใครบางคนสังเกตได้ แน่นอนว่า..มันไม่เคยรอดพ้นสายตาอีกฝ่ายสักนิด
“ถ้าจะทำหน้าเบื่อหน่ายเพราะผมบ่น ก็อย่าทำให้ผมบ่นสิครับ”
ดวงตาดุจเหยี่ยวปรายตามาหาเมษา เมื่อโจทก์เก่าแสดงท่าทีท้าทาย เอาเข้าจริง..เมษาก็กลัวเหมือนกัน ถึงอย่างนั้นเขาก็เลือกเหลือบมองแล้วสู้สายตาไม่ลดละ
เกลียดชะมัด!
แม่เพิ่งโทรมาบอกน้องเมษว่าปุ้มปุ้ยโดนรถจักรยานเด็กข้างบ้านเฉี่ยวเอา แค่นี้เมษาก็อยากกลับไปดูสุนัขสุดที่รักแล้ว ทว่าผู้ชายสายตาน่ากลัวนั่นกลับทำให้เขาพลาดโอกาสนั่นไป!
“ที่เรียกมาผมแค่ก็อยากให้พวกคุณช่วยกันทำงานเท่านั้น อย่าให้กลุ่มใดกลุ่มหนึ่งทำกลุ่มเดียว”
เมษาเบ้หน้าอีกครั้ง ถ้าจะจงใจพูดกันขนาดนี้ก็พูดชื่อเขาเลยดีกว่า เมษไม่กลัวหรอก..เพียงแค่หลุบตาลงเท่านั้นแหละ
เขานั่งฟังหูซ้ายทะลุหูขวาราวกับคำพูดคนตรงหน้าเป็นเพียงอากาศ พูดไปเถอะ..พูดไปเมษก็ไม่สนใจหรอก เจ้าตัวเขี่ยพื้นเล่น กระทั่งโดนปล่อยกึ่งบังคับให้กลับไปทำงาน ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองมา เมษาสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตน้อยๆนั่น
“ไอ้เมษไปตอกตะปูด้านบนหน่อย กูปีนไม่ไหว” ดวงตากลมกระจ่างใสมองเพื่อนตัวอ้วนแล้วถอนหายใจ ตั้งแต่เกิดมาก็เป็นแค่กินกับเลี้ยงปุ้มปุ้ย ไอ้งานพวกนี้ไม่เคยอยู่สายตาเมษเลย ทว่าตอนนี้เขาก็ไม่มีทางเลือกแล้วนอกจากรับค้อนและตะปูมาอย่างจำใจ
“ก็ได้”
“ค่อยๆปีนนะเว้ย ถ้าตกลงมากูไม่มีปัญญารับมึงแน่ๆ”
โธ่เอ๋ย..เมษถอนหายใจเฮือก ถ้าพี่ตุลย์อยู่ใกล้คงดีกว่า เอาล่ะ..เมื่อก่อนอาจจะอวดเก่งไปบ้าง แต่เมษยอมรับว่าตัวเองเก่งแต่ปากเท่านั้นแหละ
“เก่ง..ทำอะไร”
“ตอกตะปูครับพี่”
ดวงตาดุจเหยี่ยวเหลือบมองขึ้นไปข้างบน เห็นร่างป้อมของเด็กหนุ่มทำงานเงอะๆงะๆแล้วอดขำไม่ได้
“ยุงเหี้ยอะไรกัดแต่กูวะ” เก่งบ่นกระปอดกระแปด เขาทั้งปัดทั้งตี อีกมือหนึ่งก็จับบันไดไว้ จนแล้วจนรอด..เจ้าตัวถึงกับปล่อยมือทั้งสองข้าง ปล่อยให้เพื่อนผู้โชคร้ายแขวนตัวเองอยู่ด้านบนโดยไม่รู้เลยว่าบันไดเจ้ากรรมกำลังล้มลงมา
เมษโดนยุงกัดไม่แพ้เก่ง แต่มั่นใจเลยว่าฝ่ามือคู่นั้นจะไม่ปล่อยเขาแน่ๆ ทว่าเมษคงต้องกลับมาคิดใหม่ เมื่อที่เขายืนอยู่นั้นเริ่มโงนเงนไปมาจนควบคุมไม่ได้แล้ว “ไอ้เก่ง!..เหวอ!!”
เด็กหนุ่มอ้าปากหวอเมื่อหันหลังมองพื้นด้านล่าง แย่แน่ๆเมษ..ขืนก้นกระแทกพื้นคงเจ็บหน้าดู เจ้าตัวหลับตาปี๋..เตรียมพร้อมสำหรับความเจ็บที่ใกล้เข้ามาแล้ว ทว่า..มันนานเกินไปหรือเปล่า ทำไมเขาไม่รู้สึกอะไรเลย
ดวงตากลมเปิดกว้าง เขามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดพร้อมขมวดคิ้ว ไม่เจ็บแถมยังนิ่มๆอีกด้วย
“ไอ้เหยี่ยว!”
ร่างเล็กอ้าปากหวออีกครั้ง คราวนี้ทั้งตกใจทั้งตื่นเต้น เมื่อโจทก์เก่ากลายเป็นผู้รับเคราะห์แทนเขา แถมยังนอนมุ่นคิ้วนิ่งๆราวกับกลั้นความเจ็บที่กำลังกัดกลืนแผ่นหลัง
เมษหยัดกายลุกขึ้น สติเริ่มหลุดเมื่อทั้งพี่ทั้งเพื่อนต่างกรูกันเข้ามาช่วยทั้งเขาทั้งชายตรงหน้า
“โห..ไอ้เหี้ยโคตรแมนเลยมึง เป็นยังไงล่ะรับของหนักหลังหักหรือเปล่า”
ถึงแม้ตอนนี้น้องเมษจะอยู่ในอารามตกใจแต่ก็ได้ยินหรอกนะว่าไอ้พี่หน้าตี๋คนนั้นว่าเขาอ้วน เมษไม่ได้อ้วนขนาดนั้นสักหน่อย
“ขอโทษที่อ้วน แต่ผมไม่ได้ขอให้มารับสักหน่อย”
สายตาหลายคู่มองมาในเชิงตำหนิ เมษรู้ว่าพูดไม่ดี แต่เขาไม่ชอบเหมือนกัน จะว่าเมษอะไรก็ได้แต่อย่าหาว่าเขาอ้วน แม่แค่เลี้ยงเมษดีเกินไปเท่านั้นเองหรอก!
“ลุกไหวไหมไอ้หล่อ”
“ไหว” เหยี่ยวลุกขึ้นแต่รู้สึกร้าวไปทั้งแผ่นหลัง เขาเหลือบมองเด็กหนุ่มร่างอวบเชิงตำหนิก่อนเดินผ่านหน้าเมษาไปอย่างเฉยชา ชั่วขณะหนึ่งที่เมษรู้สึกผิด แม้จะโดนสอนมาว่าให้พูดขอโทษและขอบคุณเป็นนิสัย เอาเข้าจริงเขาก็อยากพูดแต่ติดตรงที่อีกฝ่ายเป็นโจทก์เก่านี่แหละ
“เฮ้อ..”
“ไอ้เมษเป็นไงบ้าง เจ็บหลังไหม”
“ไม่เจ็บ แต่นายปล่อยมือทำไมนะ” เขาแอบกัดเพื่อนนิดๆ พอเห็นแววตาสำนึกผิดก็หายโกรธเลย
“ไม่ตามไปดูเขาหน่อยเหรอ พี่แกอุตส่าห์วิ่งมาช่วย”
เจ้าตัวส่ายหน้า เมษไม่อยากยุ่งกับผู้ชายคนนั้นหรอก อีกอย่าง..จุดประสงค์ที่วิ่งมาช่วยก็น่าสงสัยเกินไป จะบอกว่าชอบก็คงไม่ใช่ เพราะดูสารรูปเมษสิ..ทั้งจืดทั้งหน้าตาไม่ดี
คิดอย่างหงอยๆ..แต่สุดท้ายก็บอกตัวเองว่าช่างมันเถอะ..
พวกเขาทำงานจนถึงสี่ทุ่ม แม่ของเมษโทรมาตามหลายครั้งแล้ว แต่พอเจ้าตัวมองเพื่อนที่ทำงานอยู่ เขาก็จำใจบอกปฏิเสธไปทั้งที่เสียดายใจแทบขาด
อาหารของแม่..อาหารฝีมือแม่!
น้องเมษหงุดหงิดใจไม่น้อย วันนี้เขาคงซื้อข้าวกล่องจากเซเว่นอีกตามเคย ถึงอย่างนั้นเมษอาจจะไม่หงุดหงิดใจเท่าตอนที่มีสายตาหลายคู่มองมาอย่างไม่พอใจ ความคิดของเมษาโลดแล่นไปเรื่อยๆก่อนทุกอย่างจะหยุดลงเพียงเพราะได้ยินเสียงแตรรถจากข้างหลัง
เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงก่อนหันไปมองเจ้าของรถอย่างขุ่นเคือง มันใช่เหรอ..มาบีบแตรใส่รถตอนดึกๆดื่นๆแบบนี้น่ะ!
“ไปไหน” คนในรถลดกระจกลงมาคุยกัน โจทก์เก่าของเขาถามราวกับเป็นเรื่องทั่วไป แน่ล่ะ..เมษไม่คิดหรอกว่ามันเป็นเรื่องทั่วไป
“กลับ”
“ขึ้นรถสิ เดี๋ยวไปส่ง”
ร่างเล็กส่ายหน้าพลางกอดกระเป๋าแน่ ถ้าให้ไปกับพี่เหยี่ยวเมษจะยอมนอนหน้าคณะกับสุนัขในมอเลย “ไม่เป็นไร” พูดจบก็เดินดุ่มๆไปข้างหน้า อีกคนก็ใช่ว่าจะยอมง่ายๆเช่นกัน
“ช่วงนี้ได้ยินข่าวว่ามีคนโรคจิตในมหา’ลัยด้วยนะ ถือมีดไล่แทงเป็นว่าเล่นเชียว” เหยี่ยวจุดยิ้มมุมปากเมื่อเห็นแววตาท่าทีชะงักของเด็กหนุ่ม ที่จริงมันก็มีความจริงอยู่บ้างในเรื่องโกหกของเขา
เมษเม้มปากแล้วมองรอบข้าง บนกิ่งไม้ไหวก็น่ากลัว แถมกลิ่นอ่อนๆของดอกไม้ยิ่งทำให้เมษฟุ้งซ่าน ตอนกลางวันในมหาวิทยาลัยครึกครื้นไปด้วยผู้คน ตอนกลางคืนวังเวงน่ากลัวเหลือเกิน
เด็กหนุ่มทำท่าครุ่นคิด หากแต่รถยนต์คันนั้นกลับเหยียบคันเร่งออกไปจนเมษเกือบวิ่งตามไม่ทัน “รอด้วย!!” ร่างอวบยกมือโบกไปมาพลางวิ่งสุดแรง เขาไม่น่าปล่อยให้ตัวเองกินจนอ้วนขนาดวิ่งยังลำบากเลย
เหยี่ยวยกยิ้มขำ เขาลอบมองกระจกหลังเมื่อเห็นร่างป้อมๆวิ่งกระหืดกระหอบแล้วกระชากประตูรถออกอย่างแรง
“ไปส่งที่บ้านหน่อย”
“ที่ไหน” หนุ่มหน้าคมถาม เขากลั้นยิ้มสุดฤทธิ์เมื่อได้ยินเสียงหอบหายใจราวกับคนขาดอากาศ
“เดี๋ยวผมบอกทาง!!”
ความจริงแล้วเมษาพยายามหาข้ออ้างที่เข้าข้างตัวเองที่สุด ว่าทำไมเขาต้องวิ่งหน้าตั้งพุ่งมานั่งข้างๆโจทย์เก่าอย่างนายเหยี่ยวอะไรนี่ด้วย ทั้งที่ควรจะขึ้นรถเมล์กลับบ้านอย่างสบายใจ แต่สุดท้ายร่างอวบๆของตัวเองก็มาอยู่ในที่รถอีกฝ่ายจนได้
แน่นอนว่าเมษไม่เคยคิดสักครั้ง..
สวัสดีค่าาาาาาาาาาา ^________^
หลังจากเงียบหายไปนานหลายอาทิตย์ คนเขียนก็กลับมาต่อแบบช้าๆแล้ว
เก๊าขอโทษอย่างแรง ไปสอบมาค่า เป็นลมได้เลยแต่ละวัน เรียนซัมเมอร์นี่เพลียสุดติ่งๆ :mew4:
แต่คนเขียนมาแล้วนะะะะะะะะะะะะะะะ
คาดว่าอีกไม่กี่ตอนจบแน่ๆ ขอโทษที่มาช้า
ขอบคุณทุกคอมเมนท์เลยนะคะ ฮือออ ไม่ได้ตอบนานเลย ต้องหาเวลาตอบนิดๆหน่อยๆแล้ว :katai1:
ฝากด้วยนะคะ เข้าไปจิ้มๆกัน
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
Twitter: www.twitter.com/bubblebells (http://www.twitter.com/bubblebells)
-
อ่ะ มาต่อแล้ววว
พี่ตุลย์ทำเสือหนักอีกแล้ววว เขินอายแทนเลยยยย
-
บางครั้งตุลย์ต้องใจเย็นๆกับเสือบ้างนะ น้องก็พยายามอยู่ สงสารเสือ :sad11: (เพราะรู้ว่าน้องก็รู้สึกดีกับตุลย์ น้องถึงยอมทั้งๆที่ไม่ใช่นิสัย) บางครั้งก็รู้สึกว่าตุลย์ทำเกินไป อย่าบีบน้องเยอะเกิดน้องโกรธขึ้นมาจริงๆ ง้อยากด้วยนะเออ (เคยง้อมาแล้วนี่)
รอลุ้นคู่หมอแดน อยากรู้ว่าเปรมจะเอาชนะใจหมออย่างไร (รอหมอโดนกด :z1:) มีคู่ลุ้นมาใหม่อีกคู่ น้องเมษกับพี่เหยี่ยว รอ..ร้อ..รอ :z2: คนแต่งอย่าหายไปนานเลยนะรออ่านเรื่องนี้อยู่ทุกวัน มาอาทิตย์ละครั้งก็ยังดี นะ นะ นะ ทำให้เค้าติดนิยายตัวเองแล้วก็อย่าใจร้ายกับเค้าเหมือนตุลย์เลย (ตุลย์: เกี่ยวไรกันนี่ :m16:)
-
โอ้ยยยยย กรี๊ดดดดด น่ารักอ่าาาาา
มาทั้ง3คู่เลย ชอบๆๆๆๆๆ
ชอบคู่คุณหมอกะเปรมมากๆๆๆ
ส่วนพี่ตุลย์ห้ามเมินเสือน้อยอีกน่ะ
ไม่งั้นจะยุให้เสือมีคนอื่นนน
มาต่อไวไวน่ะค่ะ
-
:mew3:
พี่ตุลย์ม่ยั้งทือเลยนะคะ
จัดเต็มกันเลยทีเดียว
-
เขินแทนเสือ ตุลย์รักเสือหนักไปอ๊ะป่าว เสือลุกไม่ไหวแล้ว. :-[
น้องเมษจะมีคู่แล้ว ลุ้นๆ
-
พี่เสือโผล่มานิดเดียวเอง ตุลย์นี้ชอบแกล้งเสือนะ เดี๋ยวเถอะ ให้เสืองอนซะให้เข็ดเลย คุณหมอปากว่าแต่พอเค้ากอดมีแอบยิ้มนะ อิอิ ส่วนน้องเมษโดนจีบไม่รู้ตัว อย่ามัวแต่น้อยใจหุ่นตัวเองสิ เดี๋ยวมีความรักก็ลดหุ่นเองแหละเนอะ
-
ลุ้นคู่คุณหมอกะเปรมอ่ะ
รักกันเเล้วก็อย่าซึนเลยนะ
แต่ทะเลาะกันงอนกันก็น่ารักไปอีกแบบ
เมษาก็ดูเหมือนจะมีพี่เหยี่ยวเป็นคู่เเละ
สงสัยหลังจากนี้คงมีเรื่องสนุกๆๆๆอีกแน่เลย
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
อ่านตอนนี้แล้วมัน ...มีความสุขจังเลย
-
ชอบเสือตุลย์อ่ะ :-[
พี่แดนน่าร้ากกกกกกกมากกกกกก :hao7:
เมษลดหุ่นเลยยยยย :katai5:
คนเขียนเค้ารอร่วมเล่มนะถ้าจบ :hao7:
-
เย้เย้ มาต่อแล้ว
แถมตอนนึง3คู่จุใจไปเลย
ตุลย์อย่ารุนแรงกับเสือนักสิ
เสือไม่สบายเลยเห็นมั้ยยย ><
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ตุลย์น้องเสือ คู่หวาน :o8:
เปรมคุณหมอ คู่ SM :laugh:
พี่เหยี่ยวน้องเมษ คู่กัด :z1:
น่ารักทั้งสามคู่เลยยยยย :impress2:
-
สรุปตอน ม.ปลายมันเป็นศึกเคะน้อยชนเคะราชินีซึนะ 5555 น้องเสือกับพี่หมอแดน
ส่วนลูกหมูน้อยของพี่จะโดนเหยี่ยวคาบไปกอนซะแล้วลูห :mew4: :hao7:
-
น่ารักกก พี่ตุลย์แกล้งเสือหรอเดี๋ยวเหอะ555
คู่คุณหมอก็น่ารักกกคุณหมอเค้าหวั่นไหวแล้วนะเปรมรับผิดชอบด่วนน
คู่เมษาขำดีนะอิอิ พี่เหยี่ยวมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงจ้ะะะ
รอตอนต่อไปค่า
-
เยยยยยยยยยยยยยยยย้ มาแบ้วววววววว
พี่ตุลย์กับพี่เสือร้อนแรงจังอ่ะเขิน-..-
ตอนนี้ให้คะแนนเปรม9คะแนนเลยทำตัวน่ารักใช้ได้><
แต่ในที่สุดเมษก็มีคู่แล้ววววว55
-
:hao5: ในที่สุด น้องเมษก็มีคู่กับเค้าซะที
สามคู่ชูชื้น น่ารักและมีหลายอารมณ์
และสงสารเสือสุดๆ ตุลย์หื่นไปป่ะ :hao6:
-
ลุ้นน้องเมษจะมีคู่แล้ว
-
ตุลย์นี่ แอบหื่นนะ เอะอะอดใจไม่ไหว 5555
เป็นกำลังใจให้หมอ กับ เปรม ชอบๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยนะ
:กอด1: :กอด1:
-
เสือ หมดสภาพเชียว พี่ตุลย์ช่างรุนแรงยิ่งนัก
ปีวยนานๆเลยให้พี่ตุลย์ดูแลซะบ้าง
คู่เปรมหมอดูมึนๆ เอ๋ หรือเพราะหมอเมานะ
ปล.ลูกหมูจะโดนพี่เหยี่ยวคาบแล้ว ^___^
-
เ่อ่อ...พี่ตุลย์รุนแรงกับเสือไปป่าวเนี่ย
ส่วนคู่หมอกับเปรมก็อึมครึมได้อีก
ส่วนน้องเมษกับพี่เหยี่ยวก็คงจะจิกกัดกันอีกยาวนาน ฮ่าๆๆๆ
-
คิดถึงเสือแล้วววววววววววววววววววว
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบชอบมากๆเลยจ้า รอตอนต่อไปนะค่ะ สู้ๆๆ :mew1: o13
-
เข้าใจผิดว่าคุณหมอเป็นเมะมาตลอด //กุมหัว
มาตอนตี้ถึงได้รู้ว่า...
เคียงแดนเป็นเคะราชินีชัดๆ
*พรากกกกกกกกก*
พี่ตุลย์นี่ก็ ไม่ถนอมเสือเลยนะะะะ :3
-
ว๊าว คู่เมษามาแย้ววว
-
*0* มีเหยี่ยวมาเพิ่ม :hao6:
-
ยิ้มมมมมอ่ะ พี่เหยี่ยววววววน้องเมษ น่ารักไปนะคะ
แล้วไอ้คู่เปรมแดนเนี่ย คู่โปรดหนูนะคะ
จงอย่าดราม่าเลยนะ งุงิ
เค้ารักหมอแดนอ่าาาาา จุ๊บุ จุ๊บุ
-
น้องเมษาจะมีแฟนแล้ววววววววววว
-
ThankS
-
ตุลย์รุนแรงกับน้องเสืออีกแล้ว อดใจไม่ไหวตลอดอ่ะ
เปรมกะคุณหมอน่ารักมากถึงจะรักด้วยลำแข้งก็เถอะ
น้องเมษกำลังจะมีคู่ใช่ไหม
-
น่ารักจุงเบย
-
ชอบคู่น้องเมษจัง :hao7:
-
ตามอ่านทันล่ะตอนนี้ชอบคู่หมอกับเปรมมาก พี่ตุลย์หื่นไปนะ คู่น้องเล็กก็น่ารัก
-
อ่านถึงตอนนี้ ยิ้มกว้างเลย
มีคุ่กันทุกคน
-
ตามมากรี๊ดเปรม อร๊ายยย
-
Brothers
Chapter 20 – Words
เสือไม่ได้กลับบ้านสามวันจนศักดิ์สิทธิ์ต้องมารับจากตุลาด้วยตัวเอง เหตุผลน่ะหรือ..ก็อาการเริ่มหวงลูกชายแสดงออกมาแล้วล่ะสิ ต่อให้เป็นตุลา..เขาเองก็ห่วงและหวงเสือเช่นกัน
“เสือไม่กลับบ้าน พ่อเป็นห่วง”
ร่างผอมพยักหน้า ตุลาไม่ได้ทำอะไรเขาหลังจากที่เสือไข้ขึ้นเพราะเปียกฝน ถึงอย่างนั้นก็มิวายกอดจูบราวกับเขาเป็นตุ๊กตาแสนรักอยู่ดี แน่นอนว่าเสือไม่ขัดขืนเช่นกัน ออกจะชอบใจแต่ไม่อยากบอกด้วยซ้ำว่าเวลาที่ตุลามาคลอเคลียใกล้ๆ..เสือเหมือนช็อกโกแลตใกล้ละลายทุกขณะ
“เสือไปนอนบ้านตุลาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่กลับมานอนบ้านบ้าง”
“เสือเปล่า เสือไม่ได้อยากนอนสักหน่อย”
เอาเถอะ..ลูกชายปากแข็งเสียขนาดนี้ ตอนเขาขึ้นไปรับบนห้องเห็นดวงตาคมคู่นั้นคลอหยาดน้ำก่อนเจ้าตัวจะรีบปาดมันออก ตุลานะตุลา..ไม่รู้ไปหว่านเสน่ห์ให้ลูกชายเขาท่าไหน เจ้าตัวถึงได้เป็นขนาดนี้
หลังจากที่โดนพิษไข้เล่นงานจนหายไปเกือบสัปดาห์หนึ่ง เสือก็กลับมาทำงานตามปกติ ตลอดระยะเวลานั้นตุลาเป็นคนจัดการงานทุกอย่างให้เสือ ถึงไม่ดีเท่าแต่อย่างน้อยก็ลดภาระไปส่วนหนึ่ง
เสือมุ่นคิ้วเมื่อเห็นโต๊ะข้างๆว่างเปล่า เขากะออกไปถามเปรมสักหน่อยแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งบนพื้นพรม..เห็นไม่ผิดนั่งบนพื้นพรมข้างๆพี่แดน เสือยิ่งสงสัยไปกันใหญ่ เกิดอะไรขึ้นกับสองคนนั้น เมื่อเห็นพี่แดนทำหน้าเหมือนจะฆ่าคนบนพื้นได้ทุกขณะจิต
แม้เปรมจะทำหน้าสำนึกผิดอย่างไรก็ดูเหมือนพี่หมอไม่สบอารมณ์ง่ายๆ แถมยังสะบัดขาใส่อีกคนเป็นครั้งคราว นึกแล้วก็สงสัยว่าสองคนนั้นไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“เสือมาแอบดูคนอื่น นิสัยไม่ดีเลยนะ” เสียงทุ้มแหบๆเรียกสติเขา เสือหันไปมองเห็นพี่ทศยืนยิ้มให้อย่างมีเลศนัย
“ผมเปล่า”
ทศพรยิ้มขำพลางร่างผอมตรงหน้าด้วยความเอ็นดู เสือเปลี่ยนไปเยอะหลังจากเข้ามาทำงานที่นี่ ถึงไม่ใช่งานประจำของเจ้าตัวก็เถอะ “กำลังตามหาใครอยู่หรือเปล่า”
เสือเม้มปาก อีกฝ่ายรู้ทันแต่กลับทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ตุลา เห็นตุลาไหม”
คนอายุมากกว่าทำท่านึก เมื่อเช้าตุลาเข้าออฟฟิศมาแปบเดียวแล้วก็เดินถือแฟ้มออกไป ไม่ได้กล่าวทักทายใครเป็นพิเศษสักคน “เอ..เหมือนไอ้ตุลย์มันจะมีนัดนะ”
“ที่ไหน กับใคร” เสือเผลอถามออกไปทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของตัวเอง เขาไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นก็จริง..แต่กับตุลามันอาจจะเป็นข้อยกเว้น
ร่างสูงยิ้มอย่างรู้ทัน สองคนนี้คงมีอะไรบางอย่าง..ก็แน่ล่ะทำงานใกล้ๆกันแถมยังดูสนิทกันเป็นพิเศษ ใครๆในออฟฟิศคงคิดไปถึงไหนต่อไหนหรอก แล้วไอ้ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยกันก็แสดงออกชัดเจนขนาดนั้น เขาไม่โง่..และคนอื่นก็ไม่ต่างกัน อยากบอกเสือนักว่าในหมู่สาวๆเมาท์กันราวกับเจ้าหล่อนเห็นกับตา
“อ่อ..ผู้หญิง ร้านอาหารข้างๆนี่แหละ” ทศพรสาบานว่าไม่ได้ใส่ความอะไรทั้งนั้น เมื่อกำลังจะพูดประโยคทันไป..เสือก็ก้าวฉับๆเข้าห้องไปแล้ว
ไอ้ตุลย์..พี่เปล่านะพี่ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น..
รอยยิ้มหนึ่งผุดขึ้นที่มุมปากราวกับเรื่องสนุกกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
อากาศในห้องรับแขกเย็นจัดจนเปรมอดห่อไหล่ไม่ได้ เมื่อดวงตาเรียวแอบเหลือบมองคนบนโซฟาเขาก็แทบร้องไห้ดังๆ มันเรื่องอะไรที่คนอย่างเขาต้องมานั่งสารภาพความผิดที่ก่อไว้เมื่อหลายวันก่อน
ไอ้แค่การไม่รับโทรศัพท์แล้วกลับบ้านตอนเช้ามันเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือไง..
“คุณหมอ..ผมขอโทษ ผม..”
“หุบปาก!!” ในตอนนี้เคียงแดนคล้ายจะเป็นภูเขาไฟลูกย่อมพร้อมระเบิด เปรมอาจจะคิดว่าการไม่รับโทรศัพท์มันเป็นเรื่องทั่วไปที่ใครเขาทำกัน แต่แน่นอนว่าไม่ใช่เคียงแดน..ที่นั่งรอบนโซฟาตลอดคืนแล้วลุกมาทำงานในตอนพระอาทิตย์ขึ้น
“ผม..” เปรมก้มหน้างุด นั่งสำนึกผิดอยู่หลายชั่วโมงแต่คุณหมอก็ยังไม่ยกโทษให้ เขาอยากทำเหมือนในหนังในละครนักที่พระเอกจูบนางเอกแล้วหายงอน ทว่า..บางสิ่งบางอย่างบอกกับเปรมว่าอย่าเล่นกับไฟ เผลอๆเขาอาจจะโดนตบและโกรธนานขึ้นกว่าเดิมก็เป็นได้
“ไปไหนมา” คุณหมอหนุ่มเอ่ยถามอย่างใจเย็นที่สุด
“ทำงานครับ” หนุ่มตี๋ตอบไม่เต็มเสียงแล้วนั่งตัวลีบมากกว่าเดิม ใครจะกล้าบอกว่าไอ้พี่ทศพรเมียเป็นร้อยลากเขาไปเที่ยวกลางคืน แถมยังไปต่อที่ห้อง เมาแอ๋หมดสภาพยิ่งกว่าหมาข้างถนนเสียอีก
“เหรอ”
“คะ..ครับ”
คุณหมอหนุ่มเม้มปาก ภาพลิปสติกสีม่วงติดปกเสื้อของเปรมยังเด็ดชัดในความทรงจำ
“คุณ..หมอ..ผมไม่ได้ตั้งใจ”
เปรมเกาะขาว่าที่คนรักแน่น ขนาดยังไม่ตกลงเป็นแฟนกันยังโดนเล่นงานซะน่วมเลย ถ้าเกิดเป็นแฟนกันเปรมคงได้นอนหยอดน้ำเกลือในโรงพยาบาลแน่ๆ
“แล้วลิปสติกบนเสื้อมันคืออะไร”
ชายหนุ่มหน้าตี๋ตัวสั่นงกๆ ปลายฟันของเขากระทบกันด้วยความหวาดหวั่น เฝ้าถามตัวเองว่าไอ้ลิปสติกนรกนั่นมันมาอยู่บนเสื้อของเขาได้อย่างไร เปรมก้มหน้างุด เขาเกาะขาคนรักแน่นกว่าเดิมหลายเท่าตัว “ผมไม่รู้”
“ไม่รู้ได้ยังไง เมื่อวานก่อนไปไหน บอกมา!!”
“คุณหมอผมไม่ได้ตั้งใจไปเที่ยวกลางคืนดึกดื่นจนไม่ได้กลับบ้านนะครับ” เอาล่ะ..เปรมสารภาพได้เลยว่าตอนนี้อยากร้องไห้เหลือเกิน คุณหมอนะคุณหมอใจร้ายชะมัด นี่เขาไม่ได้ทำผิดใหญ่หลวงไปฆ่าข่มขืนใครสักหน่อย ถึงอยากพูดออกไปมากเท่าไหร่เปรมก็ทำได้แค่นั่งเงียบๆเท่านั้น..
“ไว้กลับไปคุยกันที่บ้าน” ดวงตาสีเข้มเหลือบมองคนบนพื้นอย่างใจเย็น อะไรทำให้คุณหมอเคียงแดนเป็นได้ขนาดนี้นะ..
เสือมองไปข้างนอกหลายครั้งก็ยังไม่เห็นวี่แววของตุลาสักนิด ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น..รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก แต่จะให้ทำอย่างไรได้ เสือไม่ชอบแสดงออกว่า ‘หวง’ เขาคงทำได้เพียงนั่งเงียบๆแล้วยอมรับชะตากรรมมากกว่า ภายในอกของเสือรุ่มร้อนด้วยความสงสัย
ทำไม..ไปกับใคร..ทำไมต้องเป็นผู้หญิง
เวลาเที่ยงแล้วเสือรอตุลากินข้าวพร้อมกัน ทว่าคนๆนั้นก็ยังไม่กลับมา ไม่เห็นแม้แต่ปลายรองเท้า เอาล่ะ..เสือยอมรับว่าสงสัยว่าตุลาไปไหน ไปทำอะไร ทำไมถึงนานเกินไปแบบนี้
สุดท้ายแล้วความสงสัยของเสือก็เอาชนะทุกอย่าง เขาวางดินสอแล้วหยิบมือถือเดินออกไปจากห้อง
“คุณเสือไปไหนครับ” เปรมเงยหน้าถามเมื่อเห็นร่างผอมบางเดินออกจากห้องด้วยความรีบร้อน
เจ้าตัวหันมองพลางเม้มปากราวกับมีเรื่องไม่สบายใจ “ผม..ลงไปข้างล่าง”
เปรมร้องอ้อก่อนก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ เรื่องคนอื่นเขาไม่มีอารมณ์ไปสนใจเท่าไหร่หรอกเพราะเรื่องของตัวเองก็ใช่ว่าจะรอดจากมือคุณหมอ
คิดแล้วก็เศร้า..แต่อย่างไรเสียก็ไม่กล้าขัดใจเคียงแดน..
เสือแอบมองคนรักจากข้างนอก ดวงตาคมสอดส่องไปทั่วร้านจนเจอเป้าหมาย ชั่วชีวิตของเสือไม่เคยคิดเลยว่าต้องมาทำตัวลับๆล่อๆแบบนี้
ริมฝีปากสีเรื่อเม้มแน่นเมื่อเห็นตุลากำลังนั่งคุยกับใครบางคน รอยยิ้มนั่น..ฝ่ามือนั่นเสือรู้สึกหวงตอนนี้จะสายเกินไปหรือเปล่า ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้เลยว่าเขาแอบมองอยู่ ก็แน่ล่ะ..เสือไม่มีนิสัยสอดรู้สอดเห็นหรือมีสายสืบในที่ทำงานสักหน่อย แต่ทว่า..การมีคนมาบอกว่าตุลาอยู่กับใคร ทำอะไรดีเสียกว่าต้องมาเจอภาพบาดตาบาดใจแบบนี้
ในหัวสมองของเสือคิดอย่างเดียวว่าคนทั้งคู่กำลังสนทนากันเรื่องงานแน่นอน ไม่มีความรู้สึกพิศวาสใดๆทั้งนั้น ทว่าเมื่อเสือเห็นผู้หญิงคนนั้นเต็มตา..หัวใจของเขาก็ปวดหนึบอย่างบอกไม่ถูก
ทั้งที่ไม่ควรเป็นแบบนี้..
ปลายนิ้วสะอาดจิกเข้าหากัน เสือเฝ้าบอกตัวเองว่าเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ทว่าบางอย่างกลับยิ่งชัดเจนขึ้นเมื่อคนทั้งคู่หัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข
แล้วตอนที่ตุลาอยู่กับเสือ..อีกฝ่ายมีรอยยิ้มแบบนั้นหรือเปล่า..
เอาล่ะ..เสือยอมรับว่าผู้หญิงปริศนาคนนั้นสวยขนาดเป็นดาวคณะได้เลย เธอดูโดดเด่นในแบบของตัวเอง ที่สำคัญ..แววตาของตุลามันทำร้ายเสืออย่างรุนแรง
ทำไมต้องชื่นชมเสียขนาดนั้น..
ร่างผอมเดินกลับเข้าออฟฟิศทันทีหลังจากเห็นตุลา เสือหวง..เสือยอมรับและเขากำลังอิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้ตุลามีความสุขได้ขนาดนี้ เสือเฝ้าถามตัวเองว่าเขามีอะไรดีนักหนาทำไมตุลาถึงได้ทุ่มเทขนาดนี้ คำตอบคือไม่มีเลยสักนิด..เขายิ้มยาก..เขาไม่สดใส แต่เสือมีหัวใจเหมือนกัน
“คุณเสือ..ป่วยเหรอครับหน้าซีดๆ” เปรมถามหลังจากหอบขนมและน้ำดื่มออกจากครัวขนาดเล็ก
เสือส่ายหน้า รู้สึกอิจฉาเปรมนิดๆที่ไร้เรื่องกังวลในหัวสมอง “เปล่า”
“เอาช็อคโกแล็ตสักแท่งไหมครับ”
“ไม่ดีกว่าครับ” เสือทำท่าจะเดินผ่านแต่ก็หันหลังกลับมาบอกอีกฝ่าย “คุณเปรม..”
“ครับ”
“ผมขอลางานครึ่งบ่ายนะครับ ฝากบอก..บอกตุลาด้วย”
เปรมพยักหน้าหงึกหงักก่อนยัดขนมปังก้อนหนึ่งเข้าปาก ตั้งแต่เช้าเขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องสักนิด ครั้งแรกก็ตอนที่ไปเตรียมของในครัวแต่มาเจอคุณหมอเคียงแดนทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ ครั้งที่สองเห็นจะเป็นตอนที่บอสเรียกไปคุยงานแล้วน้องส้มก็หยิบอาหารเขาไปกินหน้าตาเฉย
“ครับ..ผมจะบอกให้ แต่ทำไมไม่บอกเองเลยล่ะ”
ร่างผอมส่ายหน้า ขืนเข้าไปบอกเสือต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็กสามขวบแน่ๆ “ไม่อยากรบกวน”
ตุลาเข้าออฟฟิศมาตอนบ่ายโมงตรง เมื่อเช้าเขามาก่อนเสือประมาณชั่วโมงหนึ่งได้เพราะมีนัดตอนเช้า ทว่าตุลย์ก็ไม่ได้บอกเจ้าตัวไว้ว่าไม่อยู่ ไม่รู้อีกฝ่ายจะงอนเขาหรือเปล่า อย่างว่า..ใครๆก็บอกว่าเสือเย็นชา สำหรับตุลาแล้วเสือเหมือนเด็กอ่อนมากกว่า
“ไอ้ตุลย์ คุณเสือฝากบอกว่าลางานครึ่งบ่ายนะเว่ย” บนโต๊ะของเปรมเต็มไปด้วยขนมจนตุลย์ต้องแอบเบ้หน้าหนี ช่วงนี้มันกินไม่ค่อยเวลาแถมไม่ได้บำรุงหน้าแบบเมื่อก่อนด้วย พ่อคนเจ้าสำอางเลยดูโทรมไปเยอะ
“เป็นอะไรได้บอกไว้ไหม”
เปรมส่ายหน้า คุณเสือจะบอกอะไรกับเขาได้ล่ะ “ไม่ได้บอก แต่สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
ทศพรแอบฟังน้องๆคุยกันก็อดขำไม่ได้ เมื่อสายๆตอนเห็นเสือเขาก็แอบไปพูด ‘อะไร’ เล็กๆน้อยๆใส่เจ้าตัว ไม่รู้เพราะเป็นเห็นตุลากับลูกค้าหรือเปล่าเลยหนีกลับบ้านซะแบบนั้น แต่ถึงอย่างนั้น..ทศพรก็แค่พูดไปตามความจริงเท่านั้นเอง
เขาสาบานเลย..
“พี่ว่างอนไอ้ตุลย์แน่ๆ เล่นทิ้งให้ลูกเสือหลงทางทำงานคนเดียวหลายชั่วโมง” รุ่นพี่ยิ้มกริ่มก่อนโยนแฟ้มใส่เปรม ไอ้นี่ชอบทำงานค้างพอใกล้ส่งก็ปั่นงานหัวฟู นิสัยแบบนี้เหมือนตอนมันเรียนจนทำงานแล้วก็ยังไม่เลิกทำอีก เขาล่ะด่ามันเช้าเย็น..แต่ดูเหมือนว่าเข้าหูซ้ายทะลุหูขวามากกว่า
“พี่ทศก็พูดไป คุณเสือเขาเพิ่งหายป่วยหรอก” เปรมเสริม ได้ยินว่าคุณเสือป่วย ไอ้ตุลย์เลยลางานให้หนึ่งอาทิตย์แถมยังนั่งทำงานที่มันพอทำได้ให้อีก ช่างเป็นคนรักที่น่าอิจฉาเสียจริง..นี่ถ้าคุณหมอเคียงแดนเป็นได้ครึ่งหนึ่งเขาคงได้บูชาเจ้าตัวเช้าเย็น
“เดี๋ยวกูโทรหาเขาเย็นๆแล้วกัน”
“โทรตอนนี้ก็ได้ ไม่มีใครว่าหรอก” จริงๆนะ..ไอ้ตุลย์สุดหล่อทำอะไรก็ไม่มีใครว่า ไอ้เปรมหนุ่มตี๋ขยับนิดเดียวโดนขุดเรื่องเก่าๆมาว่าจนไม่กล้าขยับออกจากโต๊ะทำงานเท่าไหร่
เรื่องที่สามารถรบกวนตุลาได้คงมีไม่กี่เรื่อง หนึ่งในนั้นเป็นเรื่องของเสือเสียส่วนใหญ่ น่าแปลกใจไม่น้อยที่เจ้าตัวหนีกลับบ้านทั้งที่ยังไม่ได้พูดคุยกับเขาสักประโยค ซ้ำร้าย..ยังไม่มีเสียงเรียกเข้าจากเสืออีกต่างหาก
ตุลย์ทำงานทั้งบ่ายด้วยสมองไม่ค่อยแล่นเท่าไหร่ เพราะอะไรน่ะหรือ..กดโทรหาเด็กดื้อบางคนแล้วเจ้าตัวตัดสายไปน่ะสิ ทว่าความพยายามของตุลาคงไม่ใช่แค่สิบสาย แต่นี่เขาโทรจนเกือบร้อยสายอีกฝ่ายก็ยังไม่รับง่ายๆแถมยังปิดเครื่องหนีอีกต่างหาก
“อะ..แฮ่ม..ไอ้ตุลย์ที่รัก กูมีงานอีกสองสามงานให้มึงช่วยดูหน่อย” ตุลาเหลือบมองนาฬิกา เกือบห้าโมงเย็นแล้วแต่เขายังนั่งอยู่ที่เดิมเพราะช่วยไอ้เปรมทำงานค้างของมันนี่แหละ
“เยอะนะมึง มาเยอะตอนวันที่กูรีบออกจากออฟฟิศอีกต่างหาก”
“แหม..กูเพื่อนมึงนะไอ้ตุลย์ เพื่อนป่ะ..แค่นี้ทำให้ไม่ได้ ใจร้ายฉิบหาย” เปรมตัดพ้อทั้งที่แอบกลั้นหัวเราะจนปวดท้อง นานทีได้เอาคืน รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นห่วงคุณเสือ แต่ทำอย่างไรได้ก็เขาหมั่นไส้มันนี่นา เปรมโดนคุณหมอทำร้ายร่างกายและจิตใจ ดูไอ้ตุลย์สิ..มันยังใช้ชีวิตปกติอยู่เลย
“พูดมาก”
“ว่าเพื่อนนะเดี๋ยวนี้”
-
ตุลาถอนหายใจเฮือก เขาขมวดคิ้วและขีดๆเขียนๆลงในกระดาษก่อนยื่นให้เปรมอย่างรวดเร็ว พร้อมหยิบกระเป๋าคู่ใจเตรียมออกจากออฟฟิศภายในไม่กี่นาที
เหตุผลน่ะหรือ..ก็ห่วงคนที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์น่ะสิ!
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง อากาศเย็นจัด ไฟปิดสนิท..เมื่อครู่เขาโทรหาคุณลุงศักดิ์สิทธิ์ อีกฝ่ายบอกว่าเสือไม่ได้กลับบ้าน ถ้าไม่ได้กลับก็คงอยู่คอนโดเขานั่นแหละ คอนโดของเสือถูกเขาบังคับให้ขายไปเมื่อหลายเดือนแล้ว
ปลายนิ้วกดเปิดสวิตช์ไฟ ภายในห้องเงียบสนิทราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ ทว่าบนโซฟาตัวสีครีมตัวนั้นเห็นร่างผอมๆของเสือนั่งขดอยู่
“เสือ” เจ้าตัวใส่เชิ้ตขาวกับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเล็ก ตุลาบอกเลยว่าเสือไม่เคยทำแบบนี้..มันต้องมีอะไรแน่ๆ
ตุลย์เดินเข้าไปใกล้น้อง แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามองกันดีๆ “เสือ..เป็นอะไร ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่”
ร่างสูงหย่อนกายนั่งข้างๆพลางแตะบ่าผอมอย่างอ่อนโยน ใครทำอะไรลูกแมวของเขาอีกหนอ..
“เป็นอะไรไปครับ”
เสือค่อยๆเงยหน้า ภาพตรงหน้าทำเอาตุลาตกใจ เมื่อดวงตาคมของเจ้าตัวแดงก่ำ ซ้ำยังตาบวมจนเห็นได้ชัดอีกต่างหาก ใบหน้าขาวของเสือเต็มไปด้วยคราน้ำตา..จะว่าสงสารก็ใช่ จะว่าขำก็ใช่อีกนั่นแหละ
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
เสือสะอื้น เจ้าตัวกำมือแน่นพลางเม้มปาก เอาล่ะ..นี่คงเป็นการเล่นเกมทายใจระหว่างตุลากับเสือแน่ๆ
“ถ้าไม่บอกพี่ก็ไม่รู้หรอกนะ” ตุลามุ่นคิ้ว ยิ่งทำให้เสือสะอื้นหนักกว่าเดิม
“ฮึก..เกลียด”
ตุลามองหน้าเสือ เขามุ่นคิ้ว..อยู่ๆมาบอกว่าเกลียด แล้วเขาจะรู้เหรอว่าเจ้าตัวถูกแกล้งอะไรอีก “เกลียดพี่เหรอ”
เสือเงียบ รู้สึกเขินอายกับอารมณ์งี่เง่าของตัวเองที่หาทางจัดการไม่ได้สักที ร่างผอมส่ายหน้าหนีแล้วลุกขึ้น..บางทีเขาควรเก็บข้าวของกลับบ้านไปนอนกับพ่อดีกว่า
ทว่าฝ่ามืออุ่นคู่นั้นก็เหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่เกี่ยวกันไว้ไม่ให้หนี..
“เสือเป็นอะไร ไม่บอกพี่ พี่ไม่ใช่เครื่องทายใจนะ”
ชายหนุ่มยืนนิ่ง เขาซะอื้นคล้ายเด็กที่ถูกพ่อแม่ทิ้งก่อนจะพรั่งพรูคำพูดออกมา “คุณไม่รักผมแล้ว..ฮึก”
ตุลย์ลุกขึ้น เขาไม่ปล่อยมือขาวสะอาดนั่นแต่ปล่อยอีกคนพูดออกมาจนกว่าจะพอใจ
“คุณมีคนอื่น..” เสือก้าวถอยหลังเมื่อตุลาขยับเข้ามาใกล้ เขาไม่สะบัดมือออกเพราะกลัวจะสูญเสียฝ่ามือคู่นั้นไปจริงๆ เท้าขาวก้าวถอยขณะที่คนตรงหน้ารุกรานกันเรื่อยๆ
หยดน้ำตาไหลอาบร่องแก้ม เสือไม่เคยคิดว่าจะต้องร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้
น่าอายที่สุด..
รอยยิ้มผุดที่มุมปากก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว ตุลาพอจะรู้ว่าเจ้าตัวไปเห็นอะไรแต่เขายังปล่อยให้เสือระบายออกมา
อย่างน้อย..มีอะไรก็ควรพูดกันมากกว่าเก็บเงียบคนเดียว..
“พี่ตุลย์ไม่รักเสือแล้ว พี่ตุลย์เกลียด..” ริมฝีปากสีเรื่อถูกปิดไว้ ตุลาขบปากอย่างแรงจนเสือรู้สึกเจ็บ ทว่าความเสียใจก็ล้นทะลักออกมาจนห้ามไม่อยู่
“ฮึก..ปล่อย” ตุลย์ก้มจุ๊บปากน้องถี่ๆราวกับกำลังเล็มขนมหวาน ยิ่งเสือพูดเท่าไหร่เขายิ่งไล่จูบริมฝีปากแสนรั้นนั่นเรื่อยๆ
“ไปอยู่กับคนอื่นเลย..ฮึก เกลียดกันหรือไงถึงได้ทำร้ายกันแบบนี้” ร่างสูงปาดน้ำตาออกจากแก้มขาว ก่อนยกเอวเสือนั่งบนโต๊ะทำงาน..อะไรที่ทำให้น้ำแข็งของเจ้าตัวละลายได้ขนาดนี้คงนี้ไม่พ้น..แรงหึงหวงนั่นแหละ
“อะไร..ทำไมเสือใส่ร้ายพี่แบบนี้”
“คุณหัวเราะกับคนอื่น” เสือร้องไห้ไม่หยุด ยิ่งเช็ดน้ำตายิ่งไหลราวเขื่อนแตก
ร่างผอมแกะมือเหนียวหนึบออกจากเอว อยากหนีตุลาไปให้พ้นๆเหลือเกิน
“หัวเราะไม่ได้หรือไง”
เสือเม้มปากแต่อีกคนกลับตามจูบไม่ยอมปล่อย ฝ่ามืออุ่นรั้งเอวผอมแนบตัว ปลายลิ้นค่อยๆแตะริมฝีปากอย่างละมุนละม่อมก่อนสอดลึก สัมผัสทุกตารางนิ้วอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
“เกลียดกันเหรอ” เสือถาม ดวงตาคมฉายแววหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด คนๆนี้..ไม่มีดีอะไรจริงๆนั่นแหละ แต่ไม่รู้ทำไมตุลาถึงปล่อยไปไหนไม่ได้
“พี่ไม่เคยพูด มีแต่เสือที่ไล่กัน”
ร่างผอมก้มหน้า เพราะคิดว่าตัวเองไม่มีดีอะไรทั้งนั้น..มันแน่ล่ะเมื่อเขาเอาตัวเองไปเทียบกับคนที่ดีกว่า เหนือกว่าในทุกด้าน แถมยังทำให้ตุลาหัวเราะอีก
มันเป็นเรื่องที่เสือไม่เคยทำได้สักนิด..
“เปล่า”
“ไหนว่ามาสิ..วันนี้ไปเห็นอะไรมา”
ตุลาคลอเคลียแก้มใสก่อนกดจูบตามแนวกรามไล่มาถึงต้นคอขาวที่โผล่พ้นคอเสื้อ
“ไม่ชอบ..ไม่อยากให้อยู่กับผู้หญิง”
“แล้วเสือจะให้พี่ทำยังไงถ้าเขาเป็นลูกค้า” ตุลาสบดวงตาคม ลูกค้าคนนั้นคุยสนุกก็จริง..เขาแค่สนุกไม่ได้คิดเกินเลยด้วยสักนิด “เสือจะไปกับพี่เหรอ”
ดวงตาคมหลุบลง เสือรู้..รู้ดีว่ามันเป็นงานและเขาก็ไม่อยากเอาเรื่องส่วนตัวมาปนด้วย
“พี่ไม่มีใคร พี่มีเสือคนเดียว..อย่าไล่พี่อีก พี่ก็เหนื่อยเป็นนะเสือ”
“ไม่ได้ไล่”
ปากแข็ง..ตอนจูบไม่เห็นแข็งแบบนี้เลย!
“ไปอาบน้ำเถอะ แต่งตัวแบบนี้..ไม่ดีเลย”ตุลาลูบหัวคนรักอย่างเอ็นดูก่อนถอยออกมา เขาไม่อยากทำให้เสือป่วยแบบครั้งที่แล้วหรอกนะ ทว่าฝ่ามือของเสือกลับรั้งกันไว้ก่อนริมฝีปากคู่นั้นจะทาบทับลงมาบนแก้มของเขาเพียงครู่เดียว
“อย่าปล่อยมือผม”
โอ..คุณพระ แบบนี้ตุลาจะหนีไปไหนรอดหนอ..
“ไอ้เหยี่ยว..กลับบ้านก่อนก็ได้นะมึง” หนุ่มตาคมหันมองเพื่อนก่อนส่ายหน้า ปวดหลังก็ปวดแต่เป็นห่วงเด็กๆมากกว่า ตอนนี้ก็ดึกแล้วแต่ยังทำงานกันอยู่ ขืนกลับตอนนี้ก็เสียเครดิตหมดสิ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูอยู่ด้วย”
“หืม..ทำเป็นนะมึง กูรู้หรอกว่ามึงจะเก็บเหยื่อตัวไหนกลับบ้าน”
เหยี่ยวส่ายหน้า เขาไม่ได้ร้ายกาจขนาดนั้นหรอก..เห็นเจ้าชู้แบบนี้แต่เขาก็เลือกเหมือนกัน ทว่าดวงตากลมใสแจ๋วของเจ้าเด็กตัวอวบนั่นก็ทำเอาหวั่นใจไม่น้อย
ใครๆก็บอกว่าเขาสเป็คสูงจนน่าหมั่นไส้..หวังว่าคงไม่จบที่เจ้าเด็กอ้วนป้อม ต้นเหตุที่ทำให้เขาปวดหลังมาหลายวันหรอกนะ
“ไม่มีหรอก..กูก็แค่เป็นห่วงเท่านั้น”
“ให้มันจริงเถอะ”
มันจริงอยู่แล้ว..
น้องเมษอยากกลับบ้านแทบขาดใจ แต่ต้องช่วยเพื่อนทำงานหลังจากที่เขาโดดงานบ่อยจนเป็นที่หมายหัวของใครหลายๆคน โดยเฉพาะผู้ชายตาเหยี่ยวนั่น เมษาไม่ชอบเลย..มองตากันทีไรเหมือนตัวเมษโปร่งแสงอย่างไรไม่รู้
และวันนี้เมษาก็ภาวนาว่าอย่าได้เจอเหยี่ยวอีกเลย..
เอาล่ะ..เมษยอมรับนะว่าพี่เหยี่ยวของเพื่อนหลายๆคนหล่อบาดใจ เมษเองก็เคย ‘แอบ’ คิดว่าจะมีคนหล่อๆแบบนั้นมาชอบบ้าง ทว่าก็ทำได้แค่ฝัน ดูสารรูปเมษสิ..แม่จะเรียกเมษว่าเด็กอ้วนแล้ว
ทว่ามีบางอย่างที่ทำให้เมษต้องถอยห่างนายเหยี่ยวของเพื่อนๆ..
ก็เมื่อหลายวันก่อน เมษากลับบ้านพร้อมกับพี่เหยี่ยว มันจะไม่มีอะไรเมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมาใส่เข็มขัดนิรภัยให้เขา แล้วปากของเมษไม่ชนกับแก้มขาวๆของพี่เหยี่ยวอะไรนั่น เมษาสาบานเลยนะว่า..ไม่ได้ตั้งใจ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆลอยปะทะจมูกของเมษ และเขายังจำได้ดีว่าหัวใจเต้นแรงแค่ไหน
ใช่..เมษภาวนาให้เป็นกับทุกคน..
ก็แค่กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆไม่ใช่หรือ!!
นับจากวันนั้นเมษก็แอบดมกลิ่นตัวจากเพื่อนผู้ชายในคณะ เฮอะ..ใครรู้คงเอาไปหัวเราะเยาะแน่ๆ แต่ว่าหัวใจของเมษยังทำงานเป็นปกติ ไม่เต้นแรงเหมือนตอนอยู่กับไอ้พี่เหยี่ยวเลยสักนิด
“เก่ง..กลับบ้านเถอะ ดึกแล้ว”
นายเก่งตัวอ้วนหันมองเพื่อนแล้วก้มมองนาฬิกา “อีกครึ่งชั่วโมงดีกว่า ตอนนี้ใกล้เสร็จแล้ว”
เมษาพยักหน้าก่อนก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคมคู่หนึ่งมองจากไกลๆ..
นายเหยี่ยวเดินเข้ามาใกล้ ก้มมองคนข้างหน้าทำงานอย่างตั้งใจ จะว่าไปหลังจากวันนั้นเขาก็แทบไม่เห็นเจ้าเด็กตัวอวบคนนี้อีกเลย ราวกับว่าอีกฝ่ายหลบหน้าหลบตาอย่างนั้นแหละ มีหรือ..อยู่คณะเดียวกันแล้วไม่เคยเจอหน้ากัน อย่างน้อยก็วันใดวันหนึ่งในห้าวันนี่แหละ
“ทำอะไร”
ร่างอวบสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงทุ้มต่ำดังมาจากข้างหลัง ดูเหมือนคำภาวนาของเมษาจะไม่ได้ผลเอามากๆ..
“ทำ..ทำงาน”
“อ้อ..เหรอ”
น้องเมษพยักหน้าหงึกๆ ก่อนทำท่าจะเดินหนีออกไป ทว่าคนข้างหลังกลับจับต้นแขนไว้อย่างแน่นหนา
นี่คงกะไม่ให้เมษาหลุดรอดไปเลยใช่ไหม..
“อะ..อะไร จับเมษ..ผมไว้ทำไม”
เหยี่ยวมุ่นคิ้วพลางมองคนเตี้ยกว่าอย่างพิจารณา “หลบหน้าทำไม มีปัญหาอะไรกับผมนักเหรอ”
“เปล่านะ..ไม่ได้หลบ” เมษาเม้มปากพลางบิดแขนออก แต่กลับถูกรัดแน่นกว่าเดิม “แค่ไม่มีเรื่องจะคุยเท่านั้นเอง”
“เรื่องคุยเยอะๆ เว้นเสียแต่คุณมีเรื่องปิดบังผมเท่านั้นแหละ” เหยี่ยวหรี่ตามองอย่างรู้ทัน เขาไม่ได้โง่ที่จะตามเจ้าเด็กอวบไม่ทันสักหน่อย ไม่เรียกหลบหน้าแล้วเรียกอะไรหรือ..
“ไม่มีอะไรทั้งนั้น ผมจะกลับบ้าน” เมษาขยับตัวอย่างอึดอัด เขาไม่อยากทำตัวมีพิรุธหรอกแต่มันช่วยไม่ดีนี่นาเมื่ออีกคนไม่ยอมปล่อยแขนเขาสักนิด
“ไม่มีอะไรงั้นมองตาผมแล้วพูด”
ร่างสูงยืนนิ่งๆก่อนปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระ เข้าก้มมองแพขนตาที่เรียงตัวอย่างเป็นระเบียบ รอเวลาเมื่อดวงตากลมใสแจ๋วเหลือบมองขึ้นมา ชั่วขณะหนึ่งที่รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่าน
เมษาค่อยๆเหลือบตามองอีกฝ่ายพลางเม้มปาก เขารู้สึกเหมือนตัวใกล้จะระเบิดเมื่อสบกับดวงตาคมที่มองมาก่อนแล้ว เมษากำลังจะแย่..แย่มากด้วยล่ะ แก้มของเขาร้อนจนแทบสุก แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่าเขินตัวแทบแตก
ก่อนเหยี่ยวจะพูดขึ้น เด็กหนุ่มก็รีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งหันหลังกลับบ้าน
ตอนนี้ล่ะผีไม่กลัว โจรก็ไม่กลัว..คนที่น่ากลัวที่สุดคงกลายเป็นนายเหยี่ยวนั่นแหละ!
สวัสดีค่าาาาาาา :katai4:
ลงนิยายเร็วในรอบหลายๆเดือนเนื่องจากโดนด่ามาเลยมีแรงไฟท์แต่งนิยายต่อ
กรี๊ดดดดดดดดดดด น้องเมษกับพี่เหยี่ยวววววว เก๊าอยากเป็นน้องเมษทันใด
กร๊ากๆ ขอบคุณทุกคอมเมนท์เลยนะคะ อิอิ น่ารักน่ารักที่สุดในสามร้อยโลก
หลังจากลงตอนนี้แล้วก็เริ่มแต่งตอนใหม่ให้เร็วๆ อิอิ :katai1:
ปล.คนตรวจคำผิดหายไปเข้าค่าย :ling3:
ฝากด้วยนะคะ Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
Twitter: www.twitter.com/bluebubblebells (http://www.twitter.com/bluebubblebells)
-
น้องเมษน่ารักได้อีก
เสือหึงอ่ะ
-
๕๕๕๕
วันนี้ฮาทุกคู่จิงๆ
มีแต่คำว่าเกิดคาด
ใครจะคิดว่าเสื้อขึ้หึง
ใครจะคิดว่าเมษา จะขี้อาย
ใครจะคิดว่าเปรมจะกอดขาหมอแดน ๕๕๕๕๕๕
-
สงสัยค่าตัวหมอแดนจะเเพง โผล่มานิดนึงเอง :mew2:
เลยไม่รู้เลยว่าเปรมจะเคลียร์กะคุณหมอยังไง
ชอบนิสัยคุณมากๆๆๆๆ อย่างนี้สิจะคุมเปรมอยู่
เสือก็น่ารักขึ้นทุกวันๆๆ
แต่พี่ตุลนี่อะไรเนี่ยนิดหน่อยท้อรึไง
ง้อเยอะๆหน่อยสิ ให้เวลาเสือปรับตัวอีกนิดนะ
:mew3:
-
55555ขำเมษ คู่นี้น่าติดตามอ่ะ หมอแดนหลงเปรมแล้วรึเปล่านะอิอิ
เสืออเอ้ยยย แข็งนอกอ่อนในจริงๆๆ กลายเป็นหวงตุลาสุดๆไปซะแล้ว
รอตอนต่อไปค่าา
-
คุณหมอคะ เคะราชินีสุดๆ ไอเราก้อแอบคิดว่าจะเมะมาตั้งนาน
เล่นซะเปรมหง่อไปเลย น่ารักดี
แต่ตอนนี้น้องเสือชนะเลิศ
หึงได้เก็บกดมาก แถมโดนแกล้งอีก
สงสารน้อง ยุให้กลับไปนอนกะพ่อเลยดีไหม
-
คิดถึงเรื่องนี้มากมาย เมษจะมีคู่แล้ว
-
น่าร้ากกกกกกกกก :-[
-
สนุกๆมากๆแต่งต่อไป รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew3: :laugh:
-
น้องเสือหึงพี่ตุลย์หรอ
แถมยังเข้าใจผิดเก็บไปคิดมากร้องไห้คนเดียวอีก
น่ารักจริงๆเลยยยย
-
:man1:
-
อั๊ยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณนะคะ ที่มา่ลงให้ ..... น่ารักมากกกกกกกกก
-
กอดขาง้อกันเลยทีเดียวว ฮ่าาา
น้องเสือก็ขี้หึงเนอะะะะ 555666
ชอบๆๆๆ
:pig4:
-
ให้เปรมมาแก้ตัวเดี๋ยวเน้!
-
พี่เสือน่ารักอ่ะ :o8:
-
:pighaun: เดี่ยวเสือได้ลางานอีกอาทิตย์คะพี่ตุลย์
อยากเห็นคุณหมอ 'คุย'กับเปรม เร็วๆจังจะออกมาอิหรอบไหนเน้อ
คู่เมษา โอเค ยอมรับว่าตอนแรกไม่คอยชอบน้องแก ตอนนี้แอบมีใจให้นิดๆ เด็กอะไร๊ น่ารักหยิกจริงเชียว
-
คุณหมอเอาแรงๆเลย
จัดการให้อยู่มัด
พี่ตุลน่ะพี่ตุล ทำเสือน้อยเสียใจอีกแล้ว
เซงฟุดฟุด ยุให้เสือน้อยมีคนมาจีบเยอะๆเลยย
น้องเมษน่ารักอ่ะ
มาต่อไวไวน่ะค่ะๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่น้องบ้านนี้น่ารักกันทั้งบ้าน
-
เฮ้อ เสือนี่ช่างอ่อนไหวจัง เป็นห่วงนะ
-
ตุลแกล้งเสื้ออีกแล้ว
อยากอ่านตอนของน้องเมษจังเลย
-
ตุลาขี้แกล้ง เสือน่าสงสาร
-
พี่น้องบ้างนี้น่ารักพอกัน 555++++
-
เปรมสู้ๆ :ped149: เอาใจช่วย
น้องเสือขึ้หึงเหมือนกันนะ
ส่วนน้องเมษ น่ารักจุง
:กอด1: :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[น้องเมษก็มีคู่กับเค้าด้วยอะ :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
เสือกำลังจะกลายเป็นราชินีเคะ แทนพี่หมอแดน :pigha2:
-
นั้นแหน่ะ พ่อเสือขี้หึง น่ารักจังชอบคู่ตุลย์ เสือ สุดๆ
-
ThankS
-
พี่เสือทำไมน่ารักอย่างนี้เนี่ย >//< แค่นี้ตุลย์ก็ไปไหนไม่รอดแล้ว ถ้าเสือพูดแสดงความรู้สึกบ่อยๆ ตุลย์ยอมทุกอย่างแน่นอน ตุลย์ก็เพลาๆหน่อย แกล้งบ่อยๆเดี๋ยวเสือหนีไปซุกอกพ่อแล้วจะเหงานะทีนี้ ไม่มีแมวน้อยให้นอนกอดแก้หนาวล่ะจะสมน้ำหน้าให้ ส่วนพี่หมอแดนนี้งอนเป็นเมียหลวงจ้องจับผิดสามีแอบมีเมียน้อย เป็นจริงๆเลย จะได้มีอำนาจเต็มในการสำเร็จโทษ
-
เสือขี้หึงใช่เล่นนะเนี่ย
รอตอนต่อไป
ขอบคุณนักเขียนค่ะ :pig4:
-
ตุลล์อย่าแกล้งน้องมากนัก เดี๋ยวยุให้น้องมีคนมาจีบซะเลย จะได้โดนแกล้งบ้าง :m16:
-
ดีใจฝุดๆ น้องเมษมีคนดูแลแว้ว
กรี๊ดดดดด
-
55เสือหึงอ่ะกิกิ น่ารักมากเหมือนแมวเลย-..-
สงสารเปรมอ่ะกอดเข่าซะ55555
-
น้องเมษน่ารักมากๆรุย :katai2-1:
-
แปะไว้ก่อน อ่านถึงตอนที่ห้าละ จะสามพีป่าวน้อ เหอ เหอ
-
สนุกจังเลย
น่ารักทุกคู่เลย
มาต่อไวไวๆๆๆน่ะ
-
รอตอนต่อไปครับ :hao6: :hao6:
-
เอ้ววววว ไม่มีเวลาตามอ่าน พอมีเวลาทีอ่านรวดเดียวสองตอน หุหุ
ก้าวหน้าไปเยอะเลยแฮะ. เริ่มจากคู่ตุลากับแมวน้อย ตุลายังขี้แกล้งเหมือนเดิม แมวน้อยก็ค่อยๆ แสดงออกมากขึ้นเรื่อยๆ
มาคู่เปรมกับคุณหมอแสนดุ นี่ก็ดุไม่มีใครเกิ๊น แต่ก็น่าเอ็นดูน้อยเมื่อไหร่ละ หุหุ
เปิดตัวคู่พี่เหยี่ยวน้องเมษ ถ้าจะคบกันพาน้องเมษไปลดน้ำหนักด้วยนะะะ 555
-
เสือกับพี่ตุลดูไม่น่าห่วงแล้วล่ะ เขางอนกันก็ง้อกันเสียหวานฉ่ำ เขิน :o8:
น้องเมษเด็กอวบกับพี่เหยี่ยวน่าลุ้นมากๆ น่ารัก :z1:
-
Brothers
Chapter 21 – A doctor’s boyfriend
คุณหมอเคียงแดนหยิบเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเดินทางแบบไม่ต้องคิด เมื่อหันไปสบกับดวงตาฉายแววสำนึกผิดก็ยิ่งโกรธ โกรธมาก..จนอยากลุกไปเตะสลบ ความจริงเขาควรใจเย็นกว่านี้และไม่น่าใช้อารมณ์กับเปรมสักเท่าไหร่ ทว่ายิ่งนึกถึงรอยลิปสติกมันทำให้ไฟโกรธลุกอีกครั้ง
“คุณหมอครับ..ไหนๆบ้านผมก็ไม่มีคนอยู่ อยู่กับผมเถอะนะ” เปรมนั่งคุกเข่าข้างๆอย่างสำนึกผิด พูดอะไรไปก็ดูเหมือนไม่เข้าหูคุณหมอสักนิด
เคียงแดนเหลือบมองเปรมก่อนเก็บเสื้อผ้าเร็วกว่าเดิม ไม่ต้องพับมันแล้ว..อย่างไรเสียเขาก็ต้องให้แม่บ้านรีดอยู่ดี
สำหรับคำพูดของเปรมแล้วมันทำให้เคียงแดนโกรธก็ตรงที่อีกฝ่ายขอร้องให้เขาอยู่บ้าน เพราะป๊ากับม๊าไปฮันนีมูนที่อื่น ทว่าดูเจ้าตัวทำสิ..ปล่อยให้เขานั่งรอคนเดียวทั้งคืนแล้วยังมีร่องรอยของผู้หญิงคนอื่นอีก
มันน่าโกรธไหมล่ะ!..
“พูดมาก”
เปรมมุ่นคิ้ว เขาเงียบปล่อยให้ร่างโปร่งเก็บของตามใจ กระทั่งบรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท เคียงแดนจึงเหลือบตามองขึ้นอย่างสงสัย
“คุณหมอ..ความจริงแค่เรื่องลิปสติกคุณไม่น่าโกรธผมขนาดนี้เลยนะครับ” เปรมตีหน้าขรึม นึกภาพหน้าไอ้ตุลย์เวลามันชอบทำ มันอาจจะทำแล้วหล่อ เขาก็คงไม่น้อยกว่ากัน
เคียงแดนเม้มปากพลางตวัดตามองชายหนุ่มอย่างขุ่นเคือง เขากำมือแน่น..นี่เปรมไม่รู้เลยหรือว่าเขาเป็นอะไร และทำไปเพราะใครถ้าไม่ใช่เจ้าตัว
“ถ้าคุณไม่รู้สึกอะไรก็ไม่ต้องหอบข้าวของกลับบ้านหรอกครับ ที่บ้านผมหูตาเยอะแยะ..เดี๋ยวจะถึงหูป๊ากับม๊า” ชายหนุ่มงัดเอาเหตุผลที่นึกได้ออกมา เขาไม่เคยยอมใคร และถ้ายอมก็เรียกว่ายอมมากจนตามใจ ทว่ายิ่งตามใจหมอเคียงแดนเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ดื้อรั้นมากขึ้นเท่านั้น
เอาล่ะ..มันคงเป็นคำท้าทายจากผู้ชายหน้าตี๋คนนี้ คุณหมอหนุ่มรื้อเสื้อผ้าเก็บไว้ที่เดิม เขาอยากปฏิเสธว่าไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ข้างในใจเต้นตุบๆเมื่อเจอรอยลิปสติกบนเสื้อของเปรม
“ผมแค่รู้สึกว่าโดนฉีกหน้า” คุณหมอหลบตา แสร้งจัดนั่นจัดนี่ไปเรื่อย
เปรมยิ้มขำ ภาพคุณหมอหูแดง ซ้ำยังทำอะไรไม่ถูกมันน่าแปลกใจเสียจนเขาอดยิ้มไม่ได้ “งั้นแบบนี้ล่ะ..รู้สึกอะไรหรือเปล่า”
“อ้ะ!”
เปรมจู่โจมคุณหมอ เขาพุ่งเข้าหาแล้วผลักร่างอีกคนลงบนพื้น กักกันอิสรภาพที่มีอยู่น้อยนิดใต้ร่างก่อนก้มหน้า สบดวงตาสีเข้มที่เบิกกว้างอย่างตกใจ “คุณไม่รู้สึกอะไรแต่กลับทำท่าทางโกรธผมตั้งแต่เช้า..แบบนี้เรียกว่าอะไร”
เคียงแดนรู้สึกเหมือนโดนผู้ชายตรงหน้าไล่ต้อนจนหาทางหนีไม่เจอ
“คุณหมอ..คุณคงหึงผมสินะครับ” เปรมยิ้ม..เขาเพิ่งมาคิดว่าระหว่างเขาและเคียงแดนเป็นแค่แฟนกำมะลอ ทำไมถึงต้องโกรธเกรี้ยวขนาดนั้น มันไม่ได้อยู่ในบทสักหน่อย..
“ผมจะรู้สึกอะไรก็ช่าง..แต่คุณมารั้งผมไว้ทำไม” คุณหมอหนุ่มเลี่ยงตอบ เขาท้าทายด้วยคำพูดสั้นๆก่อนหลบตาเปรม
กลัวว่าอีกคนจะรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่..
“ผมอยากให้คุณอยู่”
“อยู่ในฐานอะไรล่ะ”
เปรมสอดมือผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวของคุณหมอ ก่อนจะก้มกระซิบข้างหู “ถ้าผมให้ คุณจะรับหรือเปล่า”
ปลายนิ้วสะอาดไต่ตามหน้าท้องพลางขบเม้มต้นคอขาว เสียงร้องอื้ออึงของคุณหมอเคียงแดนทำเอาเปรียบไม่อาจยั้งมือ เขาบีบเนื้อนิ่มบนแผ่นอกซ้ำๆ รอคอยคำตอบจากริมฝีปากบางของร่างใต้อาณัติ ทว่าความอดทนของเปรมก็เหลือเพียงน้อยนิด
“ถ้าคุณไม่ห้ามผมจะทำแล้วนะครับ”
แน่นอนว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเพียงเสียงครางเครือของเคียงแดนเท่านั้น
ฝ่ามือนุ่มบีบบ่ากว้างแน่นเมื่อปลายนิ้วอีกคนสะกิดยอดอกเขาอย่างแรง เคียงแดนกัดฟัน..ความรู้สึกเสียวซ่านแล่นริ้วไปทั่ว แม้พื้นไม้จะเย็นแต่มันไม่ช่วยดับความรุ่มร้อนในกายเขาได้เลย
“อ้ะ..จับอะไร!” ดวงตาสีเข้มเบิกกว้าง สัมผัสรุ่มร้อนใต้ร่มผ้าทำเอาเคียงแดนแทบเสียสติ ลมหายใจของเขาติดขัด เมื่อฝ่ามือซุกซนสอดเข้าไปในกางเกง ก่อนรั้งชั้นในตามลงมาไม่เว้นจังหวะให้หายใจ เพียงชั่วครู่..เคียงแดนก็แทบสูญเสียตัวตนให้กับคนตรงหน้าแล้ว
เปรมไม่ตอบ เขาโน้มใบหน้ากดจูบริมฝีปากที่เริ่มพรั่งพรูคำด่าทอออกมา บางครั้ง..มันก็กลายเป็นสิ่งขัดอารมณ์ของเขาเสียเหลือเกิน “เก็บไว้ครางดังๆให้ผมได้ยินดีกว่าคุณหมอ”
ชายหนุ่มผละออกก่อนยกร่างคุณหมอขึ้นจากพื้น ปลายทางของเขาอยู่ที่เตียง จะทำรักตรงนี้ก็กลัวบางคนเจ็บหลัง
ถ้าไม่ห่วงเขาคงจับอีกฝ่ายทำตามอำเภอใจนานแล้ว..
ร่างไร้กางเกงถูกวางลง ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสพื้นเตียง เคียงแดนไม่ทันได้ตอบโตก็โดนปิดปากด้วยปลายลิ้นของอีกคนเสียแล้ว เคียงแดนรุกรานเขาทุกขณะจิต ทุกเวลาที่คุณหมอหนุ่มพยายามหันหนี กระทั่งปลายนิ้วซุกซนนั่นยังไม่ยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระ
“อ้ะ..อื้อ!”
เปรมรวบแขนคุณหมอไว้เหนือหัวก่อนกลัดกระดุมทีละเม็ดออก ผิวของเคียงแดนขาวจัดราวกับเจ้าตัวไม่เคยต้องแสงแดด
หมอแดนสะท้านวูบเมื่อสายตาคู่นั้นบอกความต้องการไม่เปิดเผย เขาเม้มปากแล้วหันหน้าหนี ความจริงเขาน่ะทั้งหึงทั้งหวงเปรมอย่าบอกใคร แต่ไอ้ผู้ชายโง่ๆพันธุ์นี้ก็ดูเหมือนไม่เข้าใจการกระทำของเขา จนเรื่องมันบานปลายถึงขนาดนี้
“คุณหมอหึงผมหรือเปล่า ถ้าตอบผม..ผมจะปล่อยคุณเป็นอิสระ อ้ะๆ..หรือว่าถ้าคุณต้องการแบบนี้ผมก็จัดให้ได้นะครับ แต่ต้องผมมาก่อน..คุณหึงผม คุณแอบรักผมใช่ไหม” เปรมยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อสบดวงตาสีเข้มที่หลุบมองอย่างเขินอาย นานๆทีเขาจะได้อยู่เหนือคุณหมอบ้าง
ชายหนุ่มยังเงียบ เขาหลบตาเปรม
“ไม่ตอบสินะครับ..”
หนุ่มร่างสูงแทรกกายหว่างของคุณหมอพลางสอดฝ่ามือไปข้างหลัง สัมผัสแอ่งเว้าระหว่างร่องสะโพกอย่างเชื่องช้า
“อ้ะ..บอกแล้วๆ” ลมหายใจของเคียงแดนติดขัดเมื่อความเย็นจากนิ้วมือแต่ส่วนบอบบาง เขาละลักละล่ำตอบ พลางกลบเกลื่อนด้วยความโกรธที่พยายามปั้นแต่ง “ใช่..ผมหึงคุณ หวงคุณ และโกรธคุณมากแต่..คุณอื้อ!”
ไหนว่าปล่อยเขาเป็นอิสระ เคียงแดนต่อว่าในใจ ขณะถูกเรียวลิ้นของเปรมสอดลึกเข้ามา กระหวัดรัดรึงจนเขาแทบละลายไปกับอกชายหนุ่ม
ใครบอกว่าเปรมซื่อบื้อ..เขาล่ะขอเถียงขาดใจ..
“ผมเปลี่ยนใจแล้ว” เท่านั้นแหละสงครามภายในห้องก็เริ่มขึ้น ..
ปลายนิ้วเย็นสอดเข้าช่องทางอ่อนนุ่ม จากหนึ่งนิ้วเป็นสองและสาม ขยับเข้าออกเชื่องช้าเพราะหยาดน้ำตาของคุณหมอไหลอาบแก้ม เปรมหยุดแล้วก้มจูบซับน้ำตา..ท่าทางคุณหมอของเขาคงเจ็บจนกลั้นไว้ไม่อยู่ ทว่าคำตอบที่เจ้าตัวตอบเขาก็น่ารักเกินทน
สาบานว่าเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน..
“ฮะ..ฮึก”
ชายหนุ่มพลิกร่างคุณหมอก่อนยกสะโพกขาวขึ้น ค่อยๆสอดส่วนร้อนผ่าวจมจ่อมความอ่อนหนุ่ม เขาร้องครางอื้ออึงในลำคอเมื่ออีกฝ่ายบีบรัดร่างของเขาแน่น “อืม..”
เคียงแดนน้ำตาร่วงเผาะ ฝ่ามือจิกผ้าปูที่นอนจนมันหลุดลุ่ยพลางส่งเสียงร้องอย่างอึดอัด “อ้ะ..ช้าๆหน่อยสิ”
“ก็ผมทนไม่ไหวนี่ครับ” เปรมกดสะโพกลึก เขาขยับเข้าออกเป็นจังหวะ ฝ่ามือกร้านไล้หน้าท้องนิ่มไปยังยอดอกของร่างข้างใต้
“อื้อ!”
ความอึดอัดยังผลให้เคียงแดนน้ำตาร่วง ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่านปนเปกันไปหมด รู้อย่างนี้เขาไม่ยอมให้ไอ้เปรมจอมหื่นกดอยู่ข้างล่างแบบนี้หรอก ปลายฟันขบกันแน่นอย่างอดกลั้น เมื่อแรงกระทั้นกระทบจุดสำคัญในร่างของเขา ความเสียวซ่านแล่นริ้วไปทั่วจนหลุดเสียงครางวาบหวิวออกมา
ความอดทนของเปรมก็เช่นกัน สะโพกขาวเด่นยั่วตาทำเอาชายหนุ่มขาดสติ เขาทาบทับร่างคุณหมอพลางจูบต้นคออีกฝ่ายอย่างเอาใจ ทว่าเบื้องล่างสอดกายไม่ยั้งด้วยแรงที่มี
หยาดเหงื่อผุดซึมตามผิวหนัง ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศไม่ได้ทำให้อุณหภูมิของคนทั้งคู่ลดน้อยลงไปเลย ตรงกันข้าม ยิ่งนาน..แรงกระทั้นยิ่งดุดันขึ้น
“ปะ..เปรม ฮะ..” ร่างขาวผุดผาดอ้าปากหอบหายใจ
เมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน หยาดน้ำสีขาวขุ่นก็ล้นทะลักออกมาจากช่องทางบวมฉ่ำ เขากอดรัดคุณหมอก่อนสอดฝ่ามือขยับช่วยอีกคนที่หอบหายใจจวนเจียนคลั่ง
“อ้ะ..อะ..ฮ่า” เคียงแดนทรุดตัวลง นอนหอบหายใจรวยรินราวกับผ่านการวิ่งรอบสนามได้สักสิบรอบ แม้เขาจะทั้งโกรธทั้งอายแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงต่อกรกับคนที่จับเขาไปมาราวกับเคียงแดนเป็นก้อนดินน้ำมัน
หลังจากกิจกรรมบนเตียง เคียงแดนก็แทบหลับทันที ทว่าความอบอุ่นจากเบื้องหลังก็ทำให้เขาต้องถ่างตาอย่างช่วยไม่ได้ “หือ”
“คุณหมอเราเป็นผัวเมียกันแล้วนะ คุณห้ามไปจู๋จี๋กับคนอื่นล่ะ” เปรมกระซิบข้างหูพลางกระชับร่างชุ่มเหงื่อแนบกาย เขาหวงคุณหมอไม่น้อยไม่ใช่อีกฝ่ายหวงเขาคนเดียวหรอก
“ใครบอก”
“ผมบอกเองแหละ ถึงคุณหมอไม่ยอมรับแต่ความจริงก็คือความจริง” ส่วนร้อนผ่าวยังคงอยู่ในช่องทางอ่อนนุ่มทว่าไม่ได้สร้างความอึดอัดให้กับคุณหมอแต่อย่างใด
“อย่ามาโมเมนะ ผมไม่ได้บอกสักคำว่า..อื้อ!” ดวงตาสีเข้มเบิกกว้าง เขาหันหลังกลับทว่าไม่ทันอีกคน
เปรมขยับกายเข้าออก ก่อนยกต้นขาคุณหมอขึ้น “ไหนคุณลองพูดใหม่สิครับว่าเราเป็นอะไรกัน”
เคียงแดนกัดฟันกรอด ส่วนร้อนผ่าวยังคงขยับเข้าออก บังคับให้ร่างขาวต้องครางเครือออกมาอย่างอึดอัด “เป็น..อื้อ..แฟน”
น่าอาย..
เปรม..อย่าให้ถึงทีเคียงแดนบ้าง เขาจะทำให้เจ้าตัวขาดใจตายเลยคอยดู!
“ใช่เหรอ..เป็นแฟนเขาไม่ทำกันขนาดนี้หรอก”
คุณหมอหนุ่มกัดฟันกรอด เขาเสียววาบในช่องท้องทุกครั้งที่เปรมสอดกายเข้ามา ซ้ำยังลึกกว่าเดิมหลายเท่านัก “อ้ะ..มะ..ไม่เอา”
“ตอบมาก่อน”
“ผัวเมียไง พอใจหรือ..อ๊า!”
เปรมกระทั้นกายกระชั้นชิด พลางอ้าปากกัดซ้ำๆที่ต้นคอชุ่มเหงื่ออย่างอดกลั้น หากทำรุนแรงกว่านี้..ร่างเคียงแดนคงรับไม่ไหว
ลมหายใจของเปรมเป่ารดต้นคอของเขา มันร้อนวูบวาบจนเคียงแดนแทบละลาย เขาไม่อยากเชื่อว่าคนบางคนจะมีอารมณ์พลุ่งพล่านได้มากมายขนาดนี้ ฝ่ามือนุ่มเลื่อนจับมือของอีกฝ่ายที่ลูบบนหน้าอกของเขา
คาดว่าจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น..เคียงแดนถึงได้หลับตาลงอย่างสงบสุข
“อ้ะ..ฮ่า!”
“คนที่ทำอะไรไม่เป็นนี่น่าเบื่อจริงๆนะ”
เสือได้ยินพี่ที่ทำงานพูดกันเรื่องหลานของน้องสาว ได้ความว่าอีกฝ่ายถูกเลี้ยงมาประคบประหงม งานบ้านแทบไม่เคยทำ พอมาอยู่ก็ยังใฃ้ชีวิตเดิมๆ ทำเอาเจ้าหล่อนบ่นเช้าบ่นเย็น
พอคิดถึงตัวเองเขาก็คล้ายเด็กคนนั้นไม่น้อย..
หลังจากเลือกงาน เสือกลับมาก่อนตุลาเพราะอีกฝ่ายออกไปทำงานข้างนอก ดวงตาคมสำรวจรอบห้องน้ำ ไม่รู้ว่าล่าสุดอีกฝ่ายทำความสะอาดเมื่อไหร่ ร่างผอมเม้มปากก่อนเหลือบตามองน้ำยาล้างห้องน้ำในตู้..ไหนๆก็ว่าง ลองทำดูคงไม่เสียหาย
เสือราดน้ำยาขัดห้องน้ำจนหมดขวดแล้วจัดการฉีดน้ำแบบที่ตัวเองอยากทำ โดยไม่ได้สนใจเลยว่าอะไรเป็นอะไร ทั้งกลิ่นทั้งฟองทำเอาเสือทั้งแสบตา แสบผิว ซ้ำยังปวดหัวเพราะสูดดมกลิ่นบ้าๆนี่เข้าไป
รู้อย่างนี้ไม่ทำดีกว่า..
ด้วยความไม่ระวังตัวทำเอาเจ้าตัวลื่นล้มก้นกระแทกพื้นน้ำตาร่วง และก็ดูเหมือนว่าทุกอย่างเละเทะกว่าเดิมมาก
“เสือทำอะไร!” ตุลาเห็นร่างผอมนั่งกองอยู่กับพื้นห้องน้ำ เจ้าตัวเม้มปากแล้วหันหน้าหนี ภาพที่ตุลาเห็นทำเอาอดขำไม่ได้
“ล้างห้องน้ำ”
“ที่นี่มีแม่บ้าน ไม่ต้องทำก็ได้”
-
เสือมุ่นคิ้วก่อนเอ่ยโต้ตอบแบบเด็กเอาแต่ใจ “ก็อยากทำ”
เดือดร้อนตุลาต้องเดินเข้ามาอุ้มเด็กดื้อออกจากห้องน้ำ แถมยังต้องพาเจ้าตัวไปโรงพยาบาลอีกต่างหาก เพราะอะไรน่ะหรือ..ก็เจ้าตัวแพ้น้ำยาล้างห้องน้ำน่ะสิ ใครเขาล้างห้องน้ำแบบไม่ใส่ถุงมือกันบ้าง แถมยังเดินเท้าเปล่าเข้าไปอีก นี่แหละหนอลูกชายคุณลุงศักดิ์สิทธิ์
นอกจากเสือจะทำไม่สำเร็จแล้ว เขาต้องมานั่งฟังตุลาบ่นในรถโดยไม่ได้ปริปาก เพราะที่อีกฝ่ายพูดมาเป็นความจริงเกือบทั้งหมด พอจะอ้าปากเถียง..สายตาคมดุก็หันมองจนต้องนั่งเงียบเหมือนเดิม
เอาล่ะ..เสือยอมรับนะว่าตัวเองทำผิด แต่ไม่เห็นต้องตำหนิกันขนาดนี้..
เขาก็แค่อยากทำตัวมีประโยชน์บ้างก็เท่านั้น..
“ถ้าอยากทำไว้พี่อยู่ด้วยแล้วจะสอนให้”
เสือมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ช่วงนี้เขากับตุลาไม่มีเรื่องบาดหมางใจกันเท่าไหร่ ยกเว้นเสียแต่ว่าตุลาชอบแกล้งเสือจนเขางอนบ่อยๆ เวลาตามง้อเสือก็มักใจอ่อนทุกที เพียงแค่ริมฝีปากจูบซ้ำๆที่ต้นคอก็ทำเอาเสือใจอ่อนไม่ยาก
ปลายนิ้วผอมกดโทรศัพท์หาพ่อ นานแล้วไม่ได้คุยกัน..อีกอย่างวันนี้เสืออยากทำอาหารรอตุลาด้วย
‘ฮัลโหล’ พ่อตอบรับเสียงหวาน ดีใจที่เห็นลูกชายโทรมา นี่ก็หลายวันแล้ว..ที่ตุลาลักพาตัวลูกชายเขาไปอยู่ด้วย หากบอกกันสักนิดว่าความสัมพันธ์ของเสือและเจ้าตัวเป็นอย่างไรเขาก็ไม่ว่าหรอก ถึงจะมองออกก็เถอะ..แต่ช่วยไม่ได้ พ่ออย่างเขาอยากได้ยินจากปากมากกว่า
“เสืออยากลองทำอาหารอีก”
ศักดิ์สิทธิ์ได้ยินถึงกับสำลักน้ำ ครั้งก่อนได้ยินตุลาเล่าว่าเสือทำห้องครัวคอนโดนเละเทะไปหมด แถมยังทำอาหารไหม้เกรียมอีกต่างหาก เดือดร้อนตุลาต้องเข้าไปช่วยสอน ไม่อย่างนั้นลูกชายตัวน้อยของเขาคงอดตายแน่ๆ
‘จะดีเหรอ’
เสือเม้มปาก ทั้งพ่อทั้งตุลาเหมือนกันตรงที่ไม่ยอมให้เสือหยิบใจอะไรสักอย่างเลย ตอนเสือจะล้างห้องน้ำก็โดนตุลาสวดยับจนหูดับ อะไรๆก็ทำไม่ได้สักอย่างราวกับว่าเสือเป็นเด็กทารกอย่างนั้นแหละ
ศักดิ์สิทธิ์ขมวดคิ้ว เพราะอะไรอยู่ๆเสือถึงอยากจับตะหลิวทำอาหาร คงไม่ใช่เพราะอยากเอาใจตุลาหรอกนะ..มาเอาใจเขายังง่ายกว่า แค่นั่งรอและชิมอาหารก็เท่านั้น
“พ่อ..เสืออยากทำอาหาร” ร่างผอมดึงผ้าห่มมาคลุมไหล่เปลือย เขาไม่ได้ลุกไปไหนเลยนับตั้งแต่ตื่นนอน
‘อยากทำอะไรล่ะ’
“พ่อ เสือเห็นรายการทีวีเขาทำห่อหมกกุ้งกับต้มจืดเต้าหูสาหร่าย เสืออยากทำอันนั้น” เมื่อหลายวันก่อนเขานั่งดูทีวีกับตุลา อีกฝ่ายก็เปรยๆขึ้นมาว่าอยากกิน เขารู้หรอกว่าตุลาพูดไม่มีนัยสำคัญอะไร ทว่าเสืออยากทำให้ตุลาเห็นว่าเขาก็มีดีเหมือนกัน
ศักดิ์สิทธิ์ยิ้มขำ ลูกชายพูดนั่นพูดนี่ มันก็ไม่ได้ทำยากอะไรหรอก แต่สำหรับเสือแล้ว..เขายังนึกภาพไม่ออกเลยว่าห้องครัวราคาหลายล้านของตุลาจะเป็นอย่างไรเมื่อลูกชายตัวเล็กย่างกรายเข้าไป
‘งั้นจดสูตรกับวิธีทำไป’
“ครับ”
พ่อบอกให้เสือไปซื้อของที่ซูเปอร์ใกล้ๆ ถ้าไม่รู้จักก็ให้ถามพนักงานเอา แน่ล่ะ..เสือถามแทบทุกอย่างที่จดไว้เลย
การทำอาหารของเสือเป็นไปอย่างทุลักทุเล ทั้งมืดบาด น้ำมะนาวกระเด็นใส่หน้าอีกต่างหาก
“เสือ พี่กลับมาแล้ว” เสียงตุลาดังขึ้นหน้าประตูห้องทำเอาเสือทำอะไรไม่ถูก เขารีบกวาดเศษอาหารใส่ถังขยะ ก่อนวิ่งไปเตรียมข้าวเย็นรอคนรัก
ตุลาเห็นร่างผอมแวบๆในห้องครัวก่อนจะเดินเข้าไปหา กลิ่นอาหารลอยปะทะจมูก คาดว่าเสือคงหาอะไรเล่นอีกตามเคย แน่นอนว่ามันเป็นไปตามที่เขาคิด
จานข้าวหนึ่งจานกับอาหารสองอย่าง พร้อมกับร่างผอมยืนก้มหน้างุดๆ โหนกแก้มแดงจัดเพราะความเขินอาย แน่ล่ะ..เสือไม่เคยเอาใจเขาขนาดนี้ ตรงกันข้ามกลับเอาแต่ใจเสียมากกว่า
“วันนี้ทำอะไร”
“ลองชิมสิ”
ร่างสูงนั่งลงก่อนจัดการ ‘ชิม’ อาหารตรงหน้า ทว่า..เคี้ยวได้ไม่กี่คำอาหารก็พุ่งออกจากปากของตุลา กระจัดกะจานบนพื้นโต๊ะ นอกจากเค็มราวกับทำหน้าปลาหกใส่ทั้งขวด ยังเปรี้ยวจนน้ำตาเล็กอีกต่างหาก
ดูท่าเสือน้อยของเขาคงน่ารักอย่างเดียวจริงๆ..
เสือเม้มปากเมื่อเห็นสภาพของตุลา น้ำตาหยดหนึ่งร่วงเผาะก่อนไหลอาบแก้มขาว เอาเข้าจริงพ่อก็เตือนแล้วว่าอย่าทำ แต่เสือดันทุรังจะทำจนได้
“ขอโทษ”
ตุลาเช็ดปากก่อนรีบดึงมือเสือไว้ สงสัยเจ้าตัวจะงอนอีกแล้วแน่ๆ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปทำกินเอง”
สุดท้ายเสือตัวน้อยก็จำใจนั่งอยู่เฉยๆ มองพ่อครัวจำเป็นทำอาหารแบบง่ายๆอย่างเช่นทอดไข่กับพริกน้ำปลาแค่นั้น
“เสือทำอะไรไม่เป็นยังไงพี่ก็รักนะ” ตุลาพูดปลอบน้อง เสือทำอะไรไม่เป็นไม่ได้หมายความว่าความรักของเขาจะน้อยลงเสียเมื่อไหร่ ตรงกันข้ามยิ่งมากขึ้นทุกวันด้วยซ้ำ “มาทานข้าวกับพี่ดีกว่า”
ร่างผอมถูกดึงมานั่งตัก ซ้ำยังโดนหอมแก้มซ้ำๆ ครั้นจะปฏิเสธก็อดคิดไม่ได้ว่านี่คงเป็นการลงโทษจากตุลาแน่ๆ ถึงอย่างนั้นเสือก็ยังนิ่งปล่อยให้คนขี้รังแกเอาเปรียบ
“ไม่จำเป็นหรอกว่าอาหารต้องเลิศแค่ไหน แค่ข้าวไข่เจียวนั่งกินกับเสือก็พอแล้ว” โหนกแก้มแดงๆทำเอาตุลาอดใจไม่ไหว เขารั้งใบหน้าขาวมาใกล้ กดจูบซ้ำๆไม่รู้เบื่อ ก่อนจะนั่งกินข้าวทั้งๆที่มีเด็กดื้อนั่งตักอยู่อย่างนั้น
อากาศภายในห้องเย็นสบายหรือเป็นเพราะมีคนกอดเสืออยู่กันแน่ หนุ่มร่างผอมขยับกายแนบชิดกับตุลา อีกฝ่ายลูบหัวเขาจนรู้สึกเคลิ้ม
“เสือ”
เสือร้องหืมในลำคอก่อนปรือตามองอย่างสงสัย “อะไร”
“เรียกพี่ว่าพี่ตุลย์ให้ชื่นใจหน่อย” ตุลาร้องขอ ถึงแม้น้องโดนบังคับให้เรียกตอนร่วมรัก แต่นั่นเพราะเจ้าตัวไร้สติมากกว่าถึงยอมเอ่ยปากเรียกง่ายๆ ลองเป็นปกติดูสิ..กว่าจะง้างปากพูดได้ก็เล่นทำตุลาถอนหายใจหลายรอบ
“ก็เคยเรียกแล้วนี่” ร่างผอมเถียง จริงๆนะ..เขาเรียกตุลาหลายครั้ง ทั้งโดนบังคับและสมยอม แต่อีกฝ่ายคงไม่มีทางได้ยินแน่ๆเพราะมันเป็นช่วงที่ตุลานอนหลับ
และเสือก็มักจะแอบทำอยู่เรื่อย..
“ตอนนั้นโดนบังคับไม่ใช่เหรอ”
เสือเม้มปาก ดึงดันจะออกจากอ้อมแขนแข็งแรงให้ได้ ทว่าคนที่โอบรัดเขาก็ดูเหมือนรู้ทัน “จะนอนแล้ว”
“งั้นไม่เอาแล้วก็ได้ ไหนบอกรักพี่แบบน่ารักๆหน่อยสิ” ตุลารั้งร่างผอมที่เริ่มดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขน พอแกะมือตรงนั้นได้ เขาก็ย้ายมาจับตรงนี้ ง่ายๆ..ก็เขาไม่อยากให้เสือหลุดออกไปน่ะสิ
“ไม่เอา ไม่บอก เกลียดคนขี้แกล้ง”
ตุลาเลิกคิ้วมอง เดี๋ยวนี้เสือหัดพูดอะไรแบบนี้ตั้งเมื่อไหร่ ท่าทางคนในออฟฟิศคงสอนเจ้าตัวให้พูดแน่ๆ โดยเฉพาะน้องส้มนิสิตฝึกงานนั่น เด็กแสบ..คอยดูเถอะ เขาเห็นน่ะว่าเจ้าตัวชอบเป่าหูเสือน้อยบ่อยๆโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง ที่ค่อนข้างกระทบกระเทือนจิตใจเสือไม่น้อย
เรื่องพวกนั้นน่ะ..ตุลาไม่มีหรอก ..
“เดี๋ยวนี้พูดเกลียดบ่อยขึ้นนะ ใครสอน..นิสัยไม่ดีเลย”
ดวงตาคมตวัดมองอย่างไม่พอใจก่อนจะเริ่มดื้อแพ่งอีกครั้ง เมื่อตอนเย็นยังให้กอดไปด้วยนั่งกินข้าวไปด้วยอยู่เลยแท้ๆ “ปล่อย ง่วงแล้ว”
“ไม่เอา..เด็กดื้อต้องโดนลงโทษนะรู้ไหม”
ตุลาพลิกร่างน้องก่อนทาบทับ ตรึงร่างผอมบางใต้อาณัติอย่างแน่นหนา ก่อนก้มจูบปากอย่างเอ็นดู เมื่อคนข้างล่างเริ่มประท้วงด้วยเสียงครางอื้ออึงเขาก็จำใจปล่อยเจ้าตัวเป็นอิสระ..ทว่าเพียงครู่เดียวเท่านั้น
“ไหนลองเรียกเพราะๆหน่อย อย่างเช่น ‘เสือรักพี่ตุลย์’ น่ะ..ทำเป็นไหม”
แน่นอนว่าเสือส่ายหน้าแบบไม่ต้องคิด “จะนอนแล้ว..ง่วง”
หนุ่มร่างสูงสอดฝ่ามือเข้าเสื้อนอนตัวบาง ยังผลให้เสือเบิกตากว้าง วันก่อนก็ทำไปตั้งเยอะแยะจนเสือระบมไปหมด วันนี้ตุลายังจะทำอีกเหรอ
“เสือไม่เคยบอกรักพี่เลย”
ใครบอกไม่เคย..เสืออยากเถียงใจจะขาด ก็แค่ตุลาไม่ได้สติเท่านั้นแหละที่เขาพร่ำบอกกระซิบข้างหู อีกอย่างมันน่าอายเกินไป..เสือไม่เคยบอกรักใครมาก่อนนี่
เสือเริ่มขยับหยุกหยิกอย่างอึดอัดเมื่อฝ่ามือซุกซนไต่ขึ้นมาเรื่อยๆ สุดท้ายแล้วเขาจำต้องกัดฟันบอกคนเจ้าเล่ห์จนได้
ก่อนปลายนิ้วอุ่นจะแตะถึงยอดอก เสือก็รีบบอกอย่างไร้เงื่อนไข “ผมรักคุณ!”
ตุลายิ้มกริ่มแต่ไม่ยอมละออกจากแผ่นอกเนียนง่ายๆ “ไม่น่ารักเลย แทนชื่อตัวเองแล้วเรียกพี่ตุลย์สิ”
“ได้คืบจะเอาศอก ไม่เอาด้วยหรอก” เสือเถียงก่อนรีบตะครุบมือนั้นไว้
ดูเหมือนคำพูดของเสือจะกลายเป็นอากาศทันใด นอกจากตุลาไม่ฟังแล้วยังรุกรานจนเขาตั้งตัวไม่ทัน ยอดอกนิ่มหยุ่นถูกสะกิดครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับเป็นของเล่น ทว่าก่อนอะไรจะเลยเถิด..เสือก็ทำได้เพียงข่มความอายแล้วพูดออกไปเท่านั้น
ร่างสูงก้มจนใบหูชิดกับริมฝีปากจิ้มลิ้ม “เสือ..เสือรักพี่ตุลย์”
ชายหนุ่มหยุดมือตัวเองไว้ เขายิ้มให้กับคำสารภาพรักของเสือ ถึงไม่เอาใจเหมือนใครๆ ทว่าตุลาก็อิ่มเอมที่สุด
“พี่ตุลย์ก็รักเสือเหมือนกัน”
แก้มเสือแดงก่ำ เนื้อตัวเห่อร้อนไปหมด ความจริง..เสือไม่อยากได้อะไรนอกจากอยู่กับตุลาหรอก “นอนได้หรือยัง”
“พี่เปลี่ยนใจแล้ว..ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้ เรามาทำกันสักยกดีกว่า” ตุลารั้งเสื้อน้องขึ้น ก่อนก้มกัดยอดอกสีอ่อนอย่างเอาใจ เสือทำได้แพงขยุ้มหัวไหล่อีกฝ่าย..เอาเข้าจริง ไม่ว่าตุลาจะจับตรงไหนเสือก็โอนอ่อนตามหมด
“คนโกหก” เสือต่อว่าเสียงสั่น ทั้งใจพยายามต่อต้านตุลา ทว่ากลับแอ่นกายรับสัมผัสฝ่ามือนั่นอย่างเต็มใจ
“รู้ว่าเจ็บ พี่ไม่ทำข้างหลังหรอก”
เสือเคยคิดว่าตุลาเป็นคนใจเย็นที่สุด แต่เอาเข้าใจตุลาไม่ต่างจากไฟสักนิด ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งร้อน..และเสือก็ชอบเสียด้วย ร่างผอมอ่อนแรงในขณะที่อีกฝ่ายเหมือนม้าคึก
“อ้ะ..ฮึก” เสือยกมือปิดปาก เมื่อเสียงหน้าอายเล็ดลอดออกมา เขากัดฟันทว่าความรุ่มร้อนนั่นก็ทำเอาเสือตัวสั่นริก เท้าของเขาตะเกียกตะกายหนีความหวือหวามที่ตุลามอบให้ ทว่าดิ้นรนไปเสือผ้าก็มีแต่หลุดลุ่ย
ตุลาเห็นคนรักแล้วอดเอ็นดูไม่ได้ เขาจูบแก้มน้องก่อนไล้ฝ่ามือไปยังส่วนร้อนผ่าวใต้กางเกงอีกฝ่าย ปลายนิ้วแตะสัมผัสขยับขึ้นลงอย่างเชี่ยวชาญ ร่างทั้งร่างของเสือสะดุ้งเฮือก เรียวขาขาวพยายามปิดกั้นเขาทุกวิถีทาง แต่ติดตรงที่ตุลาแทรกกลางหว่างขา
“วันนี้แค่นี้..พี่ไม่ทำอะไรมาหรอก” เขากระซิบข้างใบหูขาว ขบเม้มเบาๆ ก่อนขยับฝ่ามือรัวเร็ว กระทั่งอีกฝ่ายหลั่งหยาดน้ำสีขุ่นกระเซ็นโดนฝ่ามือ
เสือหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตาคมปรือปรอยจนแทบหลับ “พี่ตุลย์รังแกเสือ..เสือจะโทรไปฟ้องพ่อ” เขาขู่สำทับแต่ก็ยอมนอนหลับในอ้อมกอดของตุลา
“เอาสิ..โทรเลยถ้ายังมีแรงอยู่..”
ตุลาจูบหน้าผากน้อง..
เคียงแดนตื่นมาด้วยอากาศปวดร้าวทั้งร่าง เขานั่งนิ่ง มองคนที่นอนหลับทับตัวเขาทั้งคืนด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโกรธทั้งอายและที่สำคัญ..หมั่นไส้ด้วย
“ตื่น!!” คุณหมอหนุ่มส่งเสียงดังใส่คนข้างๆ ก่อนฟาดมือใส่ต้นแขนอีกคนไม่ออมแรง
“อือ..คุณหมอ ผมเพิ่งได้นอนเองนะ”
ชายหนุ่มเม้มปาก เพิ่งได้นอนหรือเพิ่งยอมให้เขานอนกันแน่ๆ ถึงจะเพลียมากแค่ไหนแต่ความโกรธของเขาในครั้งนี้ก็เอาชนะได้ทุกอย่าง “ลุกออกไปได้แล้ว อึดอัด”
เปรมช้อนตามองคุณหมอตัวขาว ผิวนวลเนียนเต็มไปด้วยรอยจูบรอยกัด..ฝีมือเขาล้วนๆ เอาจริงนะ..เปรมอดภูมิใจไม่ได้ที่อย่างน้อยเรื่องบนเตียงเขาก็อยู่เหนือคุณหมอ อย่างอื่นน่ะเขายกให้เจ้าตัวหมดทั้งตัวและหัวใจ
“พูดดีๆกับแฟนหน่อยสิ”
“อยากให้พูดดีๆไปหาเอาข้างหน้าไป!”
“ข้างหน้าไม่มี มีแต่เมียนั่งข้างๆ” หนุ่มร่างสูงยิ้มให้คนรัก ก่อนอะไรๆจะเลยเถิดตามใจของเปรม ฝ่ามือคู่หนึ่งก็ผลักเอาออกอย่างแรงจนกลิ้งตกเตียง แผ่นหลังของเปรมกระทบพื้นไม้อย่างจัง..ไม่นานก็ตามมาด้วยฝ่ามืออีกนับสิบของคุณหมอหนุ่ม
ใครบอกว่าทำแบบนี้แล้วไม่มีแรง..เขาขอเถียงขาดใจเลย..
“โอ๊ยๆ..คุณหมอไม่เพลียบ้างหรือไงครับ”
ร่างขาวผ่องดึงผ้านวมห่มกาย เพลียน่ะใช่..แต่เขาอยากแก้แค้นอีกฝ่ายก่อนต่างหาก ก็กว่าเขาจะได้นอน..แล้วเรื่องอย่างว่าที่ปฏิเสธเปรมไม่ได้อีกต่างหากๆ
“คุณหมอ..ถ้าไม่หยุดผมจะปล้ำคุณจริงๆนะ”
เคียงแดนหยุดฝ่ามือแล้วเค้นยิ้มใส่อีกคน ก่อนทั้งหมอทั้งผ้าห่มจะประเคนใส่เปรมไม่ยั้ง
บอกแล้ว..อย่าเล่นกับคุณหมอเคียงแดน..
“ฝันไปเถอะเปรม”
นอกจากเปรมจะไม่ได้กินเนื้อนุ่มของคุณหมอแล้ว เขายังโดนทั้งตบทั้งตี..ทั้งที่ความจริงแค่ลุกขึ้นไปกดร่างอีกฝ่าย เจ้าตัวก็ทำอะไรเขาไม่ได้แล้ว อย่างว่า..คนนี้เขายอมให้ทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องบนเตียง
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
Twitter: www.twitter.com/bluebubblebells (http://www.twitter.com/bluebubblebells)
สวัสดีค่าคนอ่านนนนนน เก๊าขอโทษที่หายไปนานมาก กร๊ากๆ
และแล้วก็เกือบจะจบเนอะ :mew2:
อ่านทุกคอมเมนท์นะคะ ขอบคุณมาก ใครรอพี่หมอกับคุณเปรมก็อ่านสมใจล่ะ
คู่นี้เขาไม่หวานเท่าไหร่ กร๊ากๆ เพราะพี่ตุลย์หวานเยอะมากล้ะ
ไหนๆก็ใกล้จบ ใครอยากวิจารณ์อะไรก็มาเต็มที่เลยนะคะ เป็นนิยายเรื่องแรกที่พยายามแต่งมากๆ
กร๊ากๆ ไม่เคยแต่งนิยายวายเรื่องไหนจบสักเรื่องเลย :3
เจอกันตอนหน้านะคะ บทส่งท้ายแล้ว จะมาลงตอนพิเศษให้อ่านด้วย แต่เป็นคู่ไหน ขอคิดดูก่อน กร๊ากๆ :katai4:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาจิ้มหน่อย ♥
พาทนี้มันช่าง :jul1: เรียกเลือดดีจริงเหนอ
ปากแข็งจริงน๊าคุณหมอ ดดนพ่อเปรมลนซะละลายเลย คิกๆ :mew4:
บางทีก็แอบคิดนะ เสือนี่ mใช่ป่ะคึะ ฮ่าๆ (ไม่ใช่นะ ผมเปล่า ก้มหน้าแดง=เสือ) :ruready
กด+กดเป็ดให้แล้วนะจ๊ะ มาต่อไวเน้อ กอดดด :mew1:
-
เปรมแดนน่ารักมากกกกกก เปรมนี่อนาคตคงเกลียมัว :hao7:
ปล.เสือน้อยยังน่ารักมิเปลี่ยนแปลง :man1:
-
เสือน่ารักอ่า
อารมณ์แบบดื้อเงียบ น่ารักมากชอบบบบ
ส่วนอีกคู่ก็รักกันไปกัดกันไป 555555
-
ชอบคู่หมอกับเปรม
-
ได้สมใจ55555><
อยากให้มีตอนพิเศษเปรมกะหมอ><
ตุลย์กะเสือหวานมดไต่555
-
:oo1: :z3: หมอเสดเปรม จนได้ 555
-
Happy happy so cute so pretty
ไม่ว่ายังไงน้องเสือก็ยังโดนรังแกอย่างน่ารักอยู่ดี แอร๊ยยยยยย
คุณหมอเสร็จตาเปรมเจ้าเล่ห์ซะแล้ว งานนี้ได้ปราบกันมันแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ
-
เสือน้อยยย :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
ชอบคู่เปรมกะหมอแดนมากกกกกกกก
เคะเเบบคุณหมอ น่ารักกกกสุดดดๆ :mew1:
เเต่เปรมนี่กำไรจริง เปลี่ยนสวิกฤติให้เป็นโอกาสได้กดคุณหมอ :laugh:
พี่ตุลกะเสือก็น่ารักง่ะ
ชอบจังที่เสือหันมาเอาใจพี่ตุลย์ ถึงจะทำพลาดไปเยอะะ แต่น่ารักกกมากกกก :กอด1:
รอตอนต่อไปค่ะ :pig4:
-
อ๊า คุณหมอของชั้นเสร็จพ่อเปรมซะแล้วอ่ะ
น้องเสือน่ารักอ่ะ ชอบตอนบอกจะฟ้องพ่อ กรี๊ด รู้สึกอยากแกล้งขึ้นมาเลย
-
หมอแดนน่ารัก อิอิ
-
อั๊ยยะ น่ารักเสมอต้นเสมอปลายนะตัวเองงงงงงงงง
-
น่ารักมากทั้งสองคู่เลย
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:ในที่สุดหมอแดนก็เสร็จเปรมจนได้ :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
:mew3:
แหม ตอนนี้เลิฟซีนทั้งสองคู่เลยนะ
ฟินเลยทีเดียว
-
2 คู่ 2 อารมณ์ มันฟินเกินไปแล้วนะค้าบบบ
น่ารักอ่ะเสือน้อยยย
-
เสร็จจนได้คุณหมอออ~
เชียร์อยู่ตั้งนานน 5555555
-
น่าร้ากกกก~
-
คุณหมอ กับเปรมน่ารัก ^^" :pighaun: :pighaun:
-
สนุกมากค่ะ
แต่งดีมาก ดำเนินเรื่องได้ลื่นไหล
ใช้ภาษาสวย อ่านเพลิน แบ่งความสำคัญของตัวละครได้โอเคเลยค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆ รอมาต่อทุกวันเลยค่ะ สู้ๆเป็นกำลังใจให้ค่า~ :impress2:
-
เปรมแดน ฟินไปสามโลกแปดโลก .....
กรี๊ดดดด ยินดีกับเปรมค่าาา กดหมอแดนได้แล้ว เป๊ะสุดอ่ะ
ปล พี่เสียนี่ยังขี้แกล้งเหมือนเดิมนะคะ ฮ่าๆๆๆ
-
ThankS
-
กรี๊ดด คู่เปรมกับหมอแดน จึ้กๆแล้วอ่า เขิน -///-
ส่วนคู่เสือก็หวานได้อีก ตอนนี้เลี่ยนมากแต่ก็ชอบบบบ
-
"น่ารัก"
-
แดนเปรมน่ารักอ่ะ
-
เสือน่าร้ากกกกกกมากกกกกก :impress2:
หมอแดนทำเรา :a5: กรี๊๊ดดดดดดก ไม่คิอว่าจะเคะขนาดเน่!!!!!! :impress2:
-
สนุกอ่ะ พี่เสือน่ารักน่าหยิก อิๆๆๆ
ขอพิเศษน้องเมษใส่ไข่ ถ้าพี่ตุลย์เจอเหยี่ยวจะเป็นเยี่ยงไร เหอะๆๆๆๆๆ น่าสนุกๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ น่ารักมากเลยเสือน้อยกับคุณหมอ
งื้อออออออออออออ
จะจบแล้วเหรอค่ะ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า แง้ๆ
รวมเล่มน่ะค่ะๆรวมเล่ม อยากได้ๆๆๆๆ
-
มาแพคคู่อีกแระ พี่ตุลโคตรขี้แกล้ง
ชอบคู่หมอจังเปรม แอบ m นะเนี่ย
-
แปะป๊าบๆๆๆๆ เดี๋ยวไว้มาอ่านนนน :katai5:
-
หมอเสร็จเปรมจนได้
เสือทำตัวน่ารักเป็นด้วยอะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ติดงอมแงมมม
น่ารักทุกคู่อะ
><
เมษาก็น่ารัก พี่เสือก้น่ารัก พี่แดนก็น่ารัก
แอร้กกกกกกกก
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
โอ๊ยยยย มดกัดๆ หวานมาก น่ารักมากทั้งสองคู่เลย :o8:
อยากอ่านคู่น้องเมษด้วยอะค่ะ พลีสสสส :impress2:
-
พี่เปรมมมมมมมมมมมม สุดยอดดด แน่มาก
แต่คุณหมอแน่กว่า 55555
:กอด1: :กอด1:
-
หวานมากกกกกก. เสือตุลย์ พูดเลย เขินนนน
ชอบพี่หมอกับเปรม 555555. ตอนพิเศษเลยย
-
อยากได้ตอนพิเศษแบบ ตุลย์โดนน้องงอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อยากเห็นตุลย์โดนบ้าง หลังจากแกล้งน้องให้ร้องไห้มานาน (ยังหมั่นไส้อิตานี่อยู่ :fire:)
-
:laugh: :laugh: :laugh:
นั่งอ่านรวดเดียวจนถึงตอนปัจจุบัน เรื่องนี้ผ่านตาฉันไปได้อย่างไรตั้งนาน
แต่ไม่เป็นไรสุดท้ายก็มาทัน ถึงแม้ใกล้จะจบแล้วก็เถอะ
ทุกตัวละครมีเอกลักษณ์ของตัวเองดีจริงๆ
สำหรับพี่เสือของน้องเมษ เป็นน้องเสือน้อยของพี่ตุลล์ดูจะเหมาะเป็นที่สุดแล้วจริงๆ
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไๆๆๆๆๆๆๆ
-
เข้ามารอเหยี่ยวกินลูกหมู :hao6:
-
Brothers
Epilogue – The Best Moment
น้องเมษวิ่งตื๋อกลับเข้าบ้าน ก่อนจะกระโดดกอดพี่เสือด้วยความคิดถึง วันนี้น้องเมษมีผู้ชายมาส่ง..แต่ด้วยความไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก
“พี่เสือน้องเมษคิดถึงมากๆ” หัวทุยออดอ้อนพี่ชายแล้วหอมแก้มเสือทั้งสองข้าง ไม่สนใจสายตามุ่งร้ายของตุลาสักนิด
“ไอ้เมษนั่นแฟนพี่!”
เมษายู่ปาก กระชับกอดพี่เสือแน่นกว่าเดิมพลางมองพี่ชายด้วยความเบื่อหน่าย เพราะพี่ตุลย์ชอบแสดงเจ้าข้าวเจ้าของพี่เสือมากเกินไป น้องเมษเลยหาที่แทรกยาก ถึงบางทีพี่เสือจะไม่พูดแต่เมษสัมผัสได้หรอกว่าทั้งคู่อยากอยู่ด้วยกันมากแค่ไหน
“พี่ตุลย์มั่ว”
“เอามือออกเลยนะไอ้เด็กอ้วน!”
ร่างเล็กของน้องชายเม้มปาก ตวัดตามองพี่ชายอย่างขุ่นเคือง “น้องเมษไม่อ้วนแล้ว พี่ตุลย์ไม่เห็นเหรอว่าเมษากลับมาเป็นเจ้าชายน้อยของแม่เหมือนเดิม”
ตุลาไม่ได้เจอเมษานานเหมือนกัน เจ้าตัวผอมลงมาก..ไม่รู้เพราะอะไรถึงคิดได้ว่าควรลดน้ำหนัก “เหรอ..”
“ก็พี่ตุลย์อยู่กับพี่เสือตลอดเลยไม่ใช่หรือไง แค่นี้ต้องมาทำเป็นหวงใส่ ไม่เห็นพ่อหวงพี่เสือเท่าพี่ตุลย์เลย” เมษแหวใส่พี่ชายก่อนลำตัวจะลอยวืดขึ้นด้วยแรงมหาศาลของใครบางคน
“โอ๊ย!..ปล่อยเมษนะพี่เหยี่ยว!”
ตุลาหรี่ตามองผู้ชายมาใหม่อย่างสนอกสนใจ ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิด..แม่คงไม่ได้อุ้มหลานหรอก “ใคร” หนุ่มนักเรียนอกเอ่ยปากถามทันทีที่ดวงตาดุจเหยี่ยวมองมา
“คนรู้จักของเมษเอง!!” เมษาตะโกนลั่นก่อนอ้าปากงับหูอีกคนอย่างแรง
ดูเหมือนคำพูดของเมษาไม่อาจลบความสงสัยของตุลาได้ หันมองผู้ชายตาเหยี่ยวอีกครั้ง..ท่าทางคงไม่ใช่เล่น “ชื่ออะไร เรียนอะไร ชั้นปีไหน เป็นอะไรกับเมษา”
เหยี่ยวเลิกคิ้วมองคนแปลกหน้า
“พี่ตุลย์ถามอะไรอย่างนั้น พี่เหยี่ยวปล่อยเมษนะ!” เด็กดื้อดิ้นจนเสื้อแทบขาด เหยี่ยวรำคาญเลยดึงมากับแนบตัวต่อหน้าต่อตาคนที่อยู่ในบ้าน
ทั้งเสือและตุลย์อ้าปากค้าง มองคนมาใหม่อย่างสงสัย ท่าทางไม่ธรรมดาเสียแล้ว
“ผมชื่อเหยี่ยว..เป็นแฟ..” เหยี่ยวหงายหลังวืด ก่อนร่างเล็กๆจะทาบทับเขาพร้อมยกมือปิดปากปิดจมูกจนเหยี่ยวหายใจไม่ออก
“รุ่นพี่เมษเองแหละ ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น เดี๋ยวพี่เขาจะกลับบ้านแล้ว”
ร่างสูงกว่าพลิกตัวทับน้อง ดวงตาดุจเหยี่ยวหรี่มองเมษาอย่างรู้ทัน ก่อนทุกอย่างจะเลยเถิด แม่ก็เข้ามาห้ามไว้ก่อน
“อย่าเพิ่งตีกัน..น้องเมษชวนพี่ทานข้าวพร้อมกันดีกว่า”
เมษาเบ้ปาก มีคนมาแบ่งเศษส่วนอาหารของเมษาอีกแล้ว “แม่ทำอาหารเพิ่งเยอะๆเลยนะ”
“ก็ทำเท่าเดิมนั่นแหละ แต่เมษต้องทานน้อยลง..เข้าใจไหม” แม่พูดจบก็เดินกลับเข้าห้องครัว
ดูเหมือนว่าอาหารมื้อนี้จะเต็มไปด้วยความวุ่นวาย พ่อนั่งหัวโต๊ะ แม่นั่งข้างๆ ส่วนลูกชายก็หาที่นั่งกันเอาเอง จะมีแต่เมษาแหละที่แย่งที่นั่งพี่เหยี่ยว แถมชอบขโมยอาหารพี่เหยี่ยวกินอีกต่างหาก ครั้นแม่จะเอ่ยห้าม พี่เหยี่ยวก็ชิงตัดหน้าว่าเมษาเป็นชุด
“ก็น้องเมษหิวอันนั้น พี่เหยี่ยวก็กินกระเทียมไปสิ”
เหยี่ยวร้องครางในลำคอ ก่อนจำใจยกกุ้งตัวสุดท้ายในจานให้เมษา ความจริงเขาก็ไม่ได้หวงอะไรนักหนาหรอก..แต่ไอ้นิสัยกินแบบนี้จะทำให้เจ้าตัวกลับมาอ้วนเหมือนเดิมมากกว่า
“ระวังอ้วน เดี๋ยวไม่มีคนเลี้ยง”
เมษาก้มกินอาหารในจาน พี่เหยี่ยวพูดไปก็เท่านั้น ทุกครั้งที่เจอหน้าเมษาก็หยิบขนมออกมาให้ไม่ใช่หรือไง “ไม่รู้แหละ พี่เหยี่ยวต้องเลี้ยงน้องเมษ”
เสือมองภาพเบื้องหน้า เขายิ้มน้อยๆก่อนก้มจับมือตุลาไว้..อาจจะเป็นครั้งแรกที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารแล้วรู้สึกว่าเขาก็มีครอบครัวแบบคนอื่น..
ดึกแล้วแต่ศักดิ์สิทธิ์ยังนั่งดูข่าวอยู่ ช่วงนี้งานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาทำอย่างอื่นนอกเสียจากติดตามข่าวสารทางโทรทัศน์ ปลายนิ้วสะอาดกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ทั้งที่ข่าวช่องโปรดจบลงไปแล้วแต่ศักดิ์สิทธิ์ยังไม่อยากนอนเลยสักนิด อาจจะเพราะว่า..กำลังคิดถึงเรื่องลูกชายทั้งสามก็ได้
ถูกล่ะ..เขาปลงได้ตั้งนานแล้วว่าไม่ว่าเสือหรือเมษาจะมีแฟนแบบไหน เขาก็รับได้และภรรยาก็เช่นเดียวกัน ไม่มีเหตุผลต้องกีดกันความรักความสุขของเด็กๆ
ศักดิ์สิทธิ์อมยิ้ม..หากแต่ต้องชะงักเมื่อปลายหางตาเห็นร่างผอมบางของใครบางคนยืนอยู่ หนุ่มใหญ่หันมอง..เห็นลูกชายตัวผอมในชุดนอนหมีที่เขาซื้อไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน เพียงเพราะหวังว่าจะได้เห็นเสือในชุดนี้อีกครั้งหนึ่ง
เขามุ่นคิ้วพลางสำรวจเสืออย่างละเอียด ก็ไม่คิดหรอกว่าเจ้าตัวเล็กของเขาจะกล้าใส่ชุดอะไรแบบนี้
“ทำไมยังไม่นอนอีก” วันนี้ตุลาขอนอนค้างด้วย ว่าไปแล้ว..ตุลาจะมานอนเมื่อไหร่ก็ได้เพราะถือว่าเป็นลูกชายของเขาอีกคน
เสือเม้มปาก เขากอดหมอนแน่นแล้วเดินมานั่งข้างๆพ่อ
ศักดิ์สิทธิ์เห็นเช่นนั้นเลยเอ่ยปากถามแต่เสือก็ยังมีท่าทีลังเลจะตอบ “เสือ..เสือเป็นอะไร ไม่ตอบพ่อ”
ชายหนุ่มกลั้นใจตอบ “เสือนอนไม่หลับ”
พ่อยิ้มน้อยๆพลางลูบหัว ไม่เข้าใจนักว่าเจ้าตัวต้องการอะไร จะมานอนข้างล่างหรือ..เขาจะได้ปิดทีวีแล้วขึ้นไปนอน
เสือไม่ยอมให้พ่อลูบหัวต่อ เมื่อเห็นพ่อหน้าเจื่อนเพราะคิดว่าลูกชายยังไม่เต็มใจยอมรับเท่าไหร่ เขาก็จำใจวางหมอนคู่กายไว้บนตักศักดิ์สิทธิ์ก่อนล้มตัวนอนไม่บอกไม่กล่าว
ศักดิ์สิทธิ์เองก็ไม่แน่ใจการกระทำลูกชายเท่าไหร่ ทว่าเมื่ออีกฝ่ายล้มตัวนอนบนตักเขาแล้ว..พ่อก็ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ “เสือนอนไม่หลับเพราะอยากให้พ่อกล่อมใช่ไหม”
ร่างผอมซุกหน้าลงหมอนเป็นคำตอบ ป่านนี้หน้าลูกชายคงแดงไปหมดแล้ว
การกระทำของเสือทำเอาศักดิ์สิทธิ์ดีใจไม่น้อย ถึงแม้เจ้าตัวจะพูดน้อยหรือบางทีก็ไม่พูด แต่การแสดงออกของเสือก็ช่วยนำทางเขาได้บ้าง..ไม่มากก็ไม่น้อยจนเกินไป
“ได้..พ่อจะกล่อมเสือน้อยทั้งคืนเอง..”
เสือหลับตาลงพร้อมสัมผัสอบอุ่นของพ่อ..
FIN
ว๊ากกกกกกกกกกกกกก เหลือตอนพิเศษนะงับ
แล้วมาลงก่อน กร๊ากๆ จะใส่ตอนพิเศษไม่กี่ตอนเท่านั้นน้า
เดี๋ยวไม่มีอะไรใส่ในเล่ม กร๊ากๆ
สำหรับเรื่องนี้ถึงบทสุดท้ายแล้ว
ขอบคุณทุกคนที่อ่านทั้งเม้นท์และไม่เม้นท์นะ เค้าก็อ่านคอมเมนท์หมดแหละ
ติดตอนพิเศษไว้ก่อนนะ เดี๋ยวเก๊ามาทีหลัง อิอิ :mew2:
ติดตามข่าวสารของคนเขียนที่สวยที่สุดในโลกส่วนตัวที่: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
Twitter: https://www.twitter.com/bluebubblebells (https://www.twitter.com/bluebubblebells)
-
ดีจังงง น่ารักกันทุกคนเลย :mew1: :mew1:
-
งึมๆๆๆๆ จะจบแล้วเหรอคะ เสียดายจัง
-
พี่เสือน่ารักอ่ะ กลับมาเป็นเสือน้อยของพ่อแล้ว
-
:-[ :-[ :-[ :-[ในที่สุดเสือก็มีความสุ๘อีกคั้งแล้ว :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด โฮฮฮฮฮฮฮฮ น่ารักมากกกกกกก
อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆ
รวมเล่มน่ะค่ะรวมเล่มๆๆๆๆ
-
อยากได้รวมเล่มมากๆแต่ต้องเก็บตังค์ ขอแบบไม่แพงมากนะคะ 555
อยากเก็บเปรมกะหมอไว้กอด เอิ๊กๆ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะที่เขียนเรื่องดีๆน่ารักๆแบบนี้มาให้อ่านกัน มีความสุขมากๆคะ^^
รออุดหนุน
-
มาแบบสั้นๆ แต่ซึ้งจังเลยค่ะ ในที่สุดเสือก็กลับมาเป็นเสือน้อยของคุณพ่ออีกครั้ง :กอด1:
รอตอนพิเศษนะคะ :impress2:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยอะ
เรื่องนี้สนุกมากๆ
-
สั้น ๆ กระชับ ๆ
พี่เหยี่ยวเอาน้องเมษอยู่หมัดแฮะ สุดยอดดดดด
-
ขอบคุณค่ะ
จบลงอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง ถึงแม้ว่าเสือจะไม่ได้บอกรักพ่อออกมาตรงๆ แต่การอ้อนพ่ออย่างนี้แสดงให้เห็นว่าเสือยอมรับพ่อขึ้นมาบ้างแล้ว
และแสดงความรักในแบบของเสือเอง... ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเป็นคนอื่น
-
เสือหวาน หายโกรธคุณพ่อแล้วซินะ :)
พี่เหยี่ยวกับน้องเมษเป็นยังไงมายังไง เล่าหน่อยค่ะๆ
-
:a5: :a5: จบแล้วรึเนี่ย ไม่อยากให้จบหง่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
เสือตอนจบน่ารักเชียว อิอิ
รอตอนพิเศษนะ
-
:mew1:
โอ้ย จะจบแล้วหรอค่ะ
ไม่อยากให้จบเลย ยังอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ
เรื่องต่อไปเป็นเรื่องของน้องเมษกับพี่เหยี่ยวหรือเปล่านะ
รอนะคะ
-
ดีใจกับนุ้งเสือที่ประตูหัวใจค่อยๆเปิดกว้างขึ้นๆ
-
พี่เสือน่ารัก อยากอ่านเมษ เหยี่ยว :mew1: :mew1: :mew1:
-
กรี๊ดดดด พี่เสีอในชุดนอนหมี...แว๊กๆๆๆ
อย่าให้ตุลาให้นะ โดนงาบแน่อ่ะพี่เสือ
หุหุหุ
-
เพิ่งได้ อ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบไม่ทำอะไรเลย
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกก คนแต่ง แต่งได้ดีจริงๆ
เรื่องค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ไมีช้าหรือเร็วเกินไป
มีบางช่วงที่งงๆ ในความรู้สึกของตัวละคร
แต่อีกหลายๆ ช่วงก็ทำให้อินตามสุดๆ สรุปปลื้มาเรื่องนี้มากกกก
รอตอนพิเศษน๊าาาาาา
-
รอตอนพิเศษค่าาาาาาาาาาา :hao3:
-
ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว ขอน้องเมษกับพี่เหยี่ยว
อิอิ
-
อยากอ่านตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เสือ~~~ แกน่ารักไปปปปปปป
ปลชื่อแกแมนอ่ะ แต่ทำตัวน่ารัก !
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :z1: :z1:
-
Eagle & April 1
Eagle’s eyes
“ไอ้เมษ..ทำไมไม่ชอบพี่เหยี่ยววะ”
เมษาเม้มปากพลางมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง เหตุผลน่ะหรือ..ถ้าจะบอกว่าตอนแรกที่ไม่ชอบเพราะหน้าดุๆนั่นแหละ แต่เอาเข้าจริงที่ไม่ชอบ..เพราะอยากปิดบังความชอบไว้ต่างหาก
“ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ” เมษถามเพื่อนขณะยัดขนมเข้าปาก
“มันต้องมีสิ ม๊ากูบอกว่าจะเกลียดใครมันต้องมีเหตุผล”
ใช่..เมษมีเหตุผลแต่เป็นเหตุผลที่บอกไม่ได้ต่างหาก..
“เราเป็นกรณียกเว้นแล้วกัน”
เก่งขมวดคิ้ว คำตอบของเมษาขัดแย้งกับคำสอนม๊าเหลือเกิน ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากเซ้าซี้เพื่อนให้เจ้าตัวรำคาญหรอก “เออ..ช่างเถอะ แต่อยากบอกไว้ว่าอย่าเกลียดเขาเลย”
เขาอยากเถียงใจจะขาด ไม่ได้เกลียดสักหน่อยแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ดี..
เมษา..หรือเจ้าชายน้อยของแม่น้ำหนักขึ้นจากลายเป็นเจ้าชายหมูในไม่กี่อาทิตย์ เหตุผลก็เพราะว่าเจ้าตัวกินไม่เลือกในสัปดาห์สอบแถมยังนอนดึกจนแม่ต้องเข้าห้องมาเตือนบ่อยๆ เมษาไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตมหาวิทยาลัยจะหนักแบบนี้ ตอนมอปลายน้องเมษานอนห้าทุ่มทุกคืน พอใกล้สอบก็เลื่อนเป็นหกทุ่ม
คราวนี้น้องเมษเข้ามหาวิทยาลัยชีวิตที่เหมือนเด็กทั่วไปกลับกลายเป็นค้างคาวเสียอย่างนั้น เมษายอมรับนะว่าไม่ได้เก่งอะไรเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เขาถึงต้องใช้ความพยายามมากกว่า
“ไอ้เมษเมื่อคืนได้นอนหรือเปล่าตาคล้ำเชียว”
ร่างอวบหันมองเก่ง สภาพไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่นักหรอก “แล้วนายได้นอนหรือเปล่าล่ะ”
พวกเขามองหน้ากันไปมาก่อนพยักหน้าพร้อมกัน ถึงแม้จะทำโจทย์วิชาแคลคูลัสมากแค่ไหนก็ดูเหมือนว่าข้อสอบอาจารย์จะเทพเกินไปหน่อย พอหลังสอบกลางภาพเสร็จสภาพน้องเมษกับนายเก่งเลยไม่ต่างอะไรจากซอมบี้นัก
จากที่อ้วนอยู่แล้วเก่งก็น้ำหนักขึ้นไม่ต่างจากเมษาเท่าไหร่นัก สิวยังบุกหน้าแบบไม่ปรานีเด็กหนุ่มทั้งสองอีกต่างหาก นี่สิประเด็นหลักที่ไม่มีใครกล้าเข้ามาจีบเขา ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ..ให้ไปจีบสาวในสภาพนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
“ไปไหนต่อ”
“กลับบ้านไปนอนสิ” จริงๆนะก่อนสอบสองอาทิตย์เมษาไม่ได้ส่องกระจกดูสารรูปตัวเองเลย พ่อกับแม่ก็ชอบว่าน้องเมษอ้วนเหมือนหมูป่า หมูเฉยๆก็พอแล้วมั้ง..แถมพี่ตุลย์ก็ชอบว่าด้วยอีกคน จะไม่ให้เขาอ้วนได้อย่างไรก็แม่ทำอาหารอร่อย ส่วนพี่ตุลย์เวลามาเยี่ยมก็ชอบหอบอาหารมาฝาก
ความผิดเมษาเหรอ..
เด็กอ้วนโบกมือลาเพื่อนที่เดินไปอีกทาง วันนี้เมษากะว่าจะนอนที่หอสมุดเลย ขืนขึ้นรถเมล์กลับบ้านมีหวังนั่งเลยไปลงปลายทางแน่ๆ อีกอย่าง..เมษากลัวไปนอนกรนบนรถน่ะสิ
ร่างอ้วนป้อมของเด็กหนุ่มเดินตามทางเดินในอาคาร วันนี้สอบเสร็จวันสุดท้ายแต่น้องเมษคงไม่ไปฉลองที่ไหนหรอก จากสภาพของเขาและเก่งแล้ว..ต่อให้ดื่มกาแฟหมดสักสิบขวดก็ไม่ไหวแน่ๆ
นิสิตบางคนสอบเสร็จไปเมื่อหลายวันก่อนก็โชคดีไป สำหรับเมษาแล้ว..โชคร้ายที่สุดก็ตรงที่วันศุกร์ต้องเดินทางมาสอบในขณะที่บางคนอาจจะเก็บของเตรียมกลับบ้านอยู่
ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าบ่นอะไรนักหรอก..
จะว่าไปหลังจากทำงานที่คณะดึกดื่นเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน เมษาก็แทบไม่เจอพี่เหยี่ยวของเพื่อนๆเลย เอาล่ะ..เมษายอมรับนะว่าอีกฝ่ายดูดีในระดับหนึ่ง แต่ที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจเมษาก็ตรงดวงตาคมกริบ ที่ไม่ว่ามองตรงไหนก็อ่านทะลุปุโปร่งไปจนหมด
โดยเฉพาะเมื่อโดนจ้องนานๆ..เมษาต้องทำเนียนหลบตาทุกที..
หลังจากนั้นเมษาก็ไม่ได้เจอหน้าพี่เหยี่ยวอีกเลย ความจริงแล้ว..ที่ว่าไม่เจอหน้าเพราะน้องเมษเอาแต่หลบพี่เหยี่ยวมากกว่า และดูท่าความต้องการของเมษาจะสำเร็จผลทุกที แต่สิ่งหนึ่งที่เมษายังไม่สมหวังก็ตรงที่มักเจอเพื่อนพี่เหยี่ยวนี่แหละ อารมณ์เสียทุกครั้งที่เจอและมักจะเป็นตอนเมษาโดดมาหาของกินนี่แหละ
ความคิดของเมษาโลดแล่นไปเรื่อยเปื่อยกระทั่งใบหน้าของเขาชนกับอะไรบางอย่างเข้า และเมษามั่นใจว่า..ไม่ใช่เสาอิฐอย่างแน่นอน
“โอ๊ะ..ขอโทษครับ” เด็กหนุ่มร้องบอกทันที ก่อนเงยหน้ามอง..อยากรู้นักว่าเป็นใครทำไมถึงมายืนขวางทางเดินน้องเมษ แม้ใจอยากพูดออกไปมากเท่าไหร่ก็ทำได้เพียงเม้มปากน้อยๆเท่านั้นแหละ
“พี่..” เมษาเงยสบตามองดวงตาคมดุจเหยี่ยว ดูเหมือนความปรารถนาจะสมหวังเพียงเท่านี้
เหยี่ยวเลิกคิ้วมองเด็กอ้วนป้อม หลายสัปดาห์นับตั้งแต่ดวงตาใส่แจ๋วนั่นมองมาก่อนเจ้าตัวจะวิ่งกลับบ้านแบบไม่สนใจอะไร หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่า..จะไม่เห็นหน้ากันอีกเลย ราวกับมันเป็นความตั้งใจของอีกฝ่ายอย่างนั้นแหละ
ร่างสูงตีหน้าขรึม เขายังยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน ต่างจากอีกคนที่แสดงท่าทีลุกลี้ลุกลนอย่างเห็นได้ชัด “เป็นอะไร”
เมษาเม้มปาก รู้สึกอยากหายไปจากตรงนี้เหลือเกิน เขาไม่ชอบดวงตาผู้ชายคนนี้ แถมกลิ่นน้ำหอมที่น้องเมษพยายามลืมมันก็ดันลอยมากระทบจมูกอีกต่างหาก
ไม่ชอบเลย..
สาบานได้ว่าเมษาบังคับให้นายเก่งฉีดน้ำหอมมาเรียนทุกวันและเมษาก็ดมทุกวัน กลิ่นน้ำหอมของนายเก่งฉุนและแรงมากทว่าไม่สามารถทำให้เมษาลืมเลือนกลิ่นของพี่เหยี่ยวได้ นี่เขาสงสัยเหลือเกินว่าตัวเองเป็นโรคจิตหรือเปล่า..
“ตอบ” เสียงทุ้มต่ำเร่งเร้าขึ้นเมื่อเมษายืนนิ่ง
“ไป..ไปกินข้าว ผมมีนัด ขอตัวก่อน”
ร่างป้อมเดินหนีเหยี่ยวไปดื้อๆ ทั้งที่พวกเขามีเรื่องค้างคาใจกัน เอาล่ะ..ต่างคนต่างรู้ว่ามีแต่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งเหยี่ยว..ไม่ชอบที่สุด
“อะไร” น้องเมษกอดกระเป๋าแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงบีบที่แขน
“หลบหน้าทำไม มีอะไรไม่พอใจก็บอกได้ ไม่เห็นต้องหนีแบบนี้เลย”
น้องเมษอยากตะโกนออกไปนักว่าไม่ได้หลบหน้า แต่เพราะชอบพี่เหยี่ยวต่างหากถึงต้องหลบ เขารู้หรอกว่าการชอบผู้ชายสมัยนี้มันเป็นเรื่องธรรมดามาก แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่รูปร่างหน้าตาแบบน้องเมษหรือจะถูกใจพี่เหยี่ยว แน่นอนว่า..อีกฝ่ายก็ไม่ใช่เล่น
“ไม่ได้หลบหน้า แค่ไม่ชอบใจที่จะยืนคุยด้วยเท่านั้นแหละ” เมษาพูดสวนกับความคิด เมื่อเห็นท่าทีขรึมลงแบบนั้นทำเอาเมษานึกอยากตบปากตัวเองแรงๆสักที ก็เล่นไปบอกไม่ชอบกันซึ่งๆหน้าแบบนั้น..เป็นใครก็คงไม่พอใจทั้งนั้นแหละ “ทีนี้ไปได้หรือยัง”
“ยัง”
นิ้วขาวจิกกระเป๋า เมษารู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างแล้วเมื่อเห็นท่าทีจริงจังของพี่เหยี่ยว เขาเป็นส่วนน้อยที่ไม่ชอบพี่เหยี่ยวถึงจะเป็นเรื่องโกหกก็เถอะ..
“มีอะไรอีก” เมษาเอ่ยปากถามก่อนหดตัวลงเมื่ออีกคนโน้มเข้าไม่ใกล้ ไม่พอ..ฝ่าเท้าของอีกฝ่ายก็ขยับมาเรื่อยๆจนเขาต้องขยับตาม
ร่างของเมษาติดแหงกอยู่ตรงเสา หุ่นอวบๆพยายามแนบชิดติดเสาอิฐราวกับจะสิงมันอย่างนั้นแหละ ก็พี่เหยี่ยวเล่นโน้มตัวมาใกล้แถมยังกักกันอิสรภาพของเมษาไว้ทุกทิศทางแบบนี้อีก หนุ่มปีหนึ่งเลยได้แต่หดตัวเข้าไปเรื่อยๆถึงจะรู้ว่ามันไม่ได้ผลก็เถอะ
“รู้อะไรไหม”
“ไม่รู้” เมษตอบ
เหยี่ยวยกยิ้มที่มุมปากน้อยๆ แก้มใสของเด็กอ้วนขึ้นสีชมพูเรื่อ “นายนี่สอบตกวิชาโกหกนะ โกหกไม่เนียนเอาเสียเลย” พูดจบก็กดจมูกที่พวงแก้มนั่น สูดดมกลิ่นอ่อนจากเด็กหนุ่มตัวอวบ
“ท่าทางนายมันฟ้องทุกอย่าง ไม่เชื่อถามเพื่อนนายดูสิ” ร่างสูงยิ้มขำขณะโน้มตัวหอมอีกคนฟอดใหญ่อีกครั้ง ก่อนเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี..
เมษาเหมือนตกอยู่ในภวังค์ทันทีที่ทั้งจมูกและริมฝีปากอุ่นทาบทับมา สมองของเขาก็หยุดทำงานชั่วขณะ ไม่จริงใช่ไหม..พี่เหยี่ยวหอมแก้มเมษา เด็กหนุ่มได้แต่กอดกระเป๋าพิงกำแพง เฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่จริง”
ทั้งวันเมษาสติหลุดลอยไปไกลจนลืมความเพลียไปเสียสนิท..
เหตุการณ์วันนั้นทำเอาเมษาใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยอย่างระมัดระวัง โดยเฉพาะเมื่อต้องเรียนที่คณะ นอกจากเสื้อกันหนาวมีหมวก ร่ม แว่นตา แถมด้วยสัมภาระที่มากกว่าเดิม จริงๆนะ..เขาไม่กล้าเจอหน้าพี่เหยี่ยวคนที่สั่นคลอนโลกเล็กๆของเมษาจนย่อยยับแบบนี้
“ไอ้เมษช่วงนี้ทำตัวแปลกๆอย่างกับคนโรคจิต ถามจริงเถอะ..เป็นบ้าหรือเปล่า” นายเก่งมองเพื่อนเซ็งๆ ก็เดี๋ยวนี้เมษาใส่หมวกใส่แว่น ดีไม่ดียังสวมเสื้อกันหนาวปิดมิดชิด ไอ้ที่จะหลบผู้คนน่ะกลับกลายเป็นว่าเรียกความสนใจจากคนหลายๆคนเลยล่ะ
“บ้า..คนบ้าที่ไหนคุยกับคนอื่นรู้เรื่อง”
“แล้วเป็นอะไรอ่ะ ช่วงนี้ทำตัวแปลกๆอย่างกับหลบใคร” เก่งนั่งกินไอศกรีมตรงม้านั่ง มองผู้หญิงไปมาตาละห้อย ก็ไอ้รูปร่างท้วมๆตี๋ๆแบบนี้ก็ได้แค่มอง เข้าไปจีบอย่างไรก็คงไม่ติดหรอก
“ช่วงนี้เป็นโรค”
โรคหวาดระแวงพี่เหยี่ยวน่ะสิ..
เก่งพยักหน้าเออออไปกับเพื่อน หลังจากสอบเสร็จพวกเขากับเมษก็ใช้ชีวิตตามปกติสุขนั่นแหละ ไอ้ที่บอกว่าจะลดน้ำหนักทำตัวให้ดูดีน่ะ..ลมปากทั้งเพ ดูสภาพโต๊ะพวกเขาแล้วมีแต่ขนมทั้งนั้น
คงจะผอมหรอกชาตินี้
“ไปห้องน้ำก่อน”
เมษาเหงื่อออกจนรู้สึกอึดอัดทั้งตัว แว่นและเสื้อกันหนาวมันทำร้ายเขาจริงๆแต่ทว่ามันให้ความรู้สึกปลอดภัยกว่าการเดินทั่วไปแบบไม่มีอะไรปิด
เด็กหนุ่มเดินเอื่อยๆไปเข้าห้องน้ำตึกข้างๆ ภายในเย็นจนอยากสะบัดเสื้อกันหนาวพวกนี้ออก
ดวงตากลมสอดส่ายไปทั่ว พอเจอคนใส่แว่นแล้วยิ่งผวา..ก็ไอ้พี่เหยี่ยวมันใส่แว่นเหมือนกัน และดูเหมือนว่าน้องเมษจะเจอกับโจทย์เก่าเข้าแล้ว
วันนี้เหยี่ยวแต่งชุดนิสิตธรรมดา ท่าทางสบายๆกำลังยืนคุยกับผู้หญิงตรงริมทางเดินทำเอาเมษาเม้มปาก ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่เกิดไปของเจ้าตัวทำให้เด็กตัวอวบๆต้องแอบหลงหลังเสา
แบบนี้ล่ะเรียกว่าสโตรกเกอร์ของแท้..
น้องเมษไม่ได้คิดไปเองว่าพี่เหยี่ยวมีใจให้ ถ้าคนไม่ชอบกันทำไมถึงหอมแก้มเมษาตั้งสองรอบ และเขาก็เก็บเอาไปคิด เฝ้าฝันดีใจจนนอนไม่หลับหลายคน ดูวันนี้สิ..ทุกอย่างพลิกจากหน้าเป็นหลังเมื่อเหยี่ยวยกมือปัดผมปรกหน้าผู้หญิงคนนั้นออก
จริงๆนะ..เมษาบอกตัวเองว่าไม่คิดอะไรทั้งที่ในใจรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง..
แน่นอนใครจะชอบเด็กตัวอ้วนแบบเขาล่ะ ทั้งอ้วน ทั้งเอาแต่ใจ ซ้ำยังทำชอบตัวแปลกๆ อีกอย่างเขากับพี่เหยี่ยวต่างกันราวฟ้ากับเหว ไม่มีทางบรรจบกันได้หรอก
โง่..
คอยดูเถอะ..เมษาจะทำให้คนๆนั้นเจ็บช้ำให้ได้!
น้องเมษกลับบ้านมาทั้งน้ำตานองหน้า เขาเสียใจที่ตัวเองใจง่าย..แค่โดนหอมนิดหอมหน่อยก็เข้าข้างตัวเองเป็นตุเป็นตะแล้ว เจ้าชายน้อยของบ้านเอาหน้าถูกับพุงปุ้มปุ้ย มันเริ่มอ้วนตามเจ้านายมันแล้ว เรียกได้ว่าเป็นฝาแฝดของครอบครัวเลย
“ปุ้มปุ้ยนิ่งๆสิจะเอาหน้าซุก”
สุนัขตัวอ้วนนอนหงายท้องให้เจ้านาย หยาดน้ำตาเปียกชุ่มจนมันร้องครางหงิงๆอย่างนึกรำคาญ ทว่าเมษาก็ยังไม่ยอมเอาหน้าออกง่ายๆ
คอยดูเถอะ..พี่เหยี่ยวทำแบบนี้กับเมษา..
เมษาจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอก..
เย็นวันนั้นน้องเมษตะโกนบอกแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวว่า ‘เย็นนี้น้องเมษไม่กินข้าวเย็น น้องเมษจะออกไปวิ่งที่สวนหน้าหมู่บ้าน’
เท่านั้นแหละ..ตะหลิวที่แม่ถืออยู่ก็ตกพื้น..
“เมษพูดจริงๆนะ แม่ไม่ต้องทำอาหารเผื่อเมษ” แววตามุ่งมั่นของเจ้าชายน้อยทำเอาหล่อนไม่กล้าโต้ตอบ ก็ดูสิ..จะให้ห้ามได้อย่างไรเมื่อลูกชายตัวน้อยกล้ายเป็นหมูยักษ์ไปแล้ว
“เอางั้นก็ได้” แม่บอกก่อนก้มหยิบตะหลิว
เมษาวิ่งตื๋อขึ้นไปบนบ้าน เขาหยิบชุดออกกำลังกายที่มีอยู่ในตู้มาใส่จนหมด ทว่า..มันแน่นเกินกว่าเด็กอ้วนอย่างเขาจะใส่ได้
“เพราะแบบนี้ใช่ไหม..พี่เหยี่ยวถึงเห็นเมษเป็นตัวตลก”
สุดท้ายแล้วน้องเมษต้องหยิบเอากางเกงบอลย้วยๆกับเสื้อคอยืดมาใส่ ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนเสื้อผ้าที่หมดสภาพเมื่อยู่บนตัวเมษ
“แม่..อย่าลืมนะ ไม่ต้องทำกับข้าวเหลือเผื่อ เมษไม่กินข้าว!” เด็กหนุ่มตะโกนบอกแม่พลางดึงเจ้าตูบตัวอ้วนมาวิ่งด้วย ไหนๆก็อ้วนเหมือนกันแล้ว ต้องออกกำลังกายเหมือนกันสิ!
-
ร่างอ้วนป้อมเดินจากบ้านไปยังสวนสาธารณะหน้าหมู่บ้าน ตอนเย็นทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ คนชราต่างพากันมาออกกำลังกาย ตั้งแต่เมษเข้ามหาวิทยาลัยนั่นแหละก็ไม่ได้พาปุ้มปุ้ยมาเดินเล่นเลย น้ำหนักของเขาและเจ้าตูบเลยพุ่งขึ้นสวนทางกับเกรดที่ต่ำลง
เหงื่อชุ่มแผ่นหลังจนน้องเมษรู้สึกหงุดหงิด บางครั้งก็คิดว่า..ควรจะยกเลิกภารกิจนี้เสีย ทว่าเมื่อนึกถึงใบหน้าของพี่เหยี่ยวแล้วน้องเมษก็กัดฟันวิ่งต่อไปจนได้
ใครจะรู้ว่าความหลับใต้รองเท้าคือรูปพี่เหยี่ยวที่เมษแอบเอามากจากเฟซบุ๊ค!
เมษานั่งกินข้าวในโรงอาหารคณะ ช่วงนี้นายเก่งกินเยอะมากส่วนเมษาบอกกับตัวเองจะไม่กินตามนายเก่งอีกแล้ว
“เมษช่วงนี้เป็นอะไรวะไม่กินข้าวเป็นเพื่อนกูเลย”
เก่งตัดพ้อเพื่อน เมื่อก่อนชวนเมษาไปกินร้านไหนก็ไปแถมกินเยอะพอๆกันด้วย แต่เดี๋ยวนี้ดูสิ..นอกจากเจ้าตัวจะผอมลงแล้วยังกินน้อยลงกว่าเดิมด้วย จากที่เคยสองจานตอนนี้เหลือจานเดียวแล้ว ส่วนนายเก่งดูจะเพิ่มปริมาณตามอายุขึ้นเรื่อยๆ
“เปล่านี่”
“เปล่าอะไรวะ”
เมษาจะบอกเพื่อนว่าอย่างไรที่ทำแบบนี้เพราะอยากให้พี่เหยี่ยวสำนึกผิด และคิดเสียดายว่าคนหล่อๆอย่างน้องเมษไม่ควรมาทำเมินใส่แบบนี้
เอาเข้าจริง..เพราะอกหักเลยอยากปรับปรุงตัวเองหรอก..
“ไม่ต้องถามเลย..นายควรจะลดน้ำหนักบ้างนะเก่ง เผื่อมีสาวอื่นมาจีบบ้าง”
“หืม..แบบนี้น้องเมษาของพี่เก่งจะไปจีบใครเหรอ” เก่งพูดติดตลก เรื่องลดน้ำหนักน่ะเคยคิดอยู่ แต่มันนานมาแล้ว เพราะอย่างไรเสีย..เขาก็ยังกินเหมือนเดิม แถมดูจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“บ้า ไม่มีสักหน่อย”
ดวงตากลมใสของเมษาเบิกกว้างเมื่อสายตาหันไปปะทะกับดวงตาดุจเหยี่ยวของใครบางคน นั่นทำให้บทสนทนาระหว่างเพื่อนหยุดลงกะทันหัน
บอกตรงๆนะ..น้องเมษหมดอารมณ์..
“เก่ง เราอยากกลับบ้านแล้ว”
เก่งเบิกตากว้าง เขาบอกป้าราดอาหารมาตั้งสามสี่อย่าง ยังไม่ทันได้หยิบช้อนส้อม เพื่อนตัวดีก็เอ่ยปากอยากกลับบ้านแล้ว แต่เรื่องอะไรเก่งจะยอมทำตามล่ะ หนุ่มตัวอ้วนนั่งติดแหงกไม่ยอมลุกจากเก้าอี้ไม้ เอาสิ..จะใจร้ายปล่อยให้เขานั่งกินคนเดียวเชียวหรือ
“กูยังไม่ทันแตะเลยนะ!”
“เดี๋ยวไปขอกล่องป้าให้” เมษาลุกขึ้น โชคร้ายที่เจ้าตัวนั่งตรงข้ามกับพี่เหยี่ยว เงยหน้าสบตากันพอดิบพอดีทำเอาคนอย่างน้องเมษทำตัวไม่ถูก ทั้งที่คิดหลายตลบแล้วว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไรด้วยซ้ำ
ทว่าบางที..เมษายังคงชอบพี่เหยี่ยวอยู่..
เพื่อนตัวเล็กลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกไปนายเก่งก็ดึงแขนไว้ “เฮ่ย! ไม่กินก็ได้ๆ” นายเก่งบอกอย่างอารมณ์เสีย ตอนบ่ายเขาหิวไส้กิ่วแต่อาจารย์ปล่อยช้า เจอเมษาทำอย่างนี้ใส่เขาเลยตัดสินใจกลับไปกินข้าวฝีมือม๊าดีกว่า
น้องเมษบอกขอโทษเก่งซ้ำๆแถมยังเดินมาส่งเจ้าตัวถึงป้ายรถเมล์ ถึงอย่างนั้นก็ไม่กล้าพาเพื่อนไปกินที่โรงอาหารอีกแล้ว จริงๆนะ..เมษกลัวสายตาพี่เหยี่ยวมาก ทำไมต้องมองเมษแบบไม่พอใจด้วย
“ขอโทษ ไว้จะเลี้ยงเค้กนะ”
เก่งเมินเพื่อน พอได้ยินคำว่าเลี้ยงเท่านั้นแหละเขาก็แทบพยักหน้าตอบรับไม่ทัน แต่สาบานได้ว่ายังโกรธไอ้เมษาอยู่
เมื่อส่งนายเก่งขึ้นรถเมล์เสร็จ เมษาก็ไม่รีรอเช่นกัน ร่างเล็กกอดกระเป๋าแนบตัวก่อนเดินดุ่มๆเตรียมจะขึ้นรถกลับบ้าน ทว่าร่างสูงใหญ่ที่คอยกันท่าเขาไว้ทำเอาเมษาอ้าปากหวอ
“หวา!..”
พี่เหยี่ยวหรี่ตามองพลางดึงเมษาไปอีกทาง ร่างเล็กกว่าขัดขืนแต่แรงที่มากกว่าก็ทำให้เขาเดินตามอีกคนได้สบายๆ “ปะ..ไปไหนน่ะ ผมจะกลับบ้าน”
เหยี่ยวกระตุกมือน้อง เร่งเร้าให้คนข้างล่างก้าวขาเร็วขึ้น ความโกรธและไม่เข้าใจสุมในอกเขาตั้งแต่ไม่เห็นเมษา เด็กคนนี้ชักแปลกขึ้นทุกวัน ไม่ได้เรียกว่าไม่เห็นหน้ากันแต่เรียกว่า ‘พยายามหลบหน้า’ มากกว่า เวลาถามอาการมันฟ้องว่าเจ้าตัวมีเรื่องปิดบัง
สายตาหลายคู่มองมาอย่างสนอกสนใจ เพื่อนพี่เหยี่ยวก็เหมือนกัน..เห็นเขาแล้วทำไมไม่ช่วยปรามไอ้พี่เหยี่ยวบ้าพลังนี่ล่ะ!
“หุบปาก!” เหยี่ยวตวาดใส่น้องก่อนลากเจ้าตัวขึ้นบันไดไปยังห้องเรียนที่เขากับเพื่อนใช้สิงสู่บ่อยๆ
“ขอยืมห้องแปบ”
เพื่อนพี่เหยี่ยวพยักหน้าพลางทำหน้าปริบๆก่อนก้มลงทำงานที่อยู่ในมือต่อ ราวกับว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องแสนธรรมดาสำหรับทุกคนในห้อง ทว่าไม่ใช่กับเด็กเมษาแน่นอน
“พี่ลากคนอื่นมาแบบนี้ไม่ได้นะ คอยดูเถอะผมจะฟ้องทุกคน ประกาศให้โลกรู้ว่าผู้ใหญ่รังแกเด็ก!” เมษาอ้าปากพูดฉอดๆราวกับไม่ได้พูดมานาน เขาสะบัดมือหนีแต่ไม่เป็นผลเมื่ออีกฝ่ายรั้งเมษมาใกล้จะสัมผัสลมหายใจได้
“เวลาพูดกับคนอื่นพูดยังไง”
“ก็พูดแบบนี้แหละ!” เมษแหวเข้าให้ ทั้งกัดทั้งสะบัดแถมยังดึงตัวเองออกมาแล้ว ยังไม่รอดพ้นฝ่ามือพี่เหยี่ยวเลย
เมษกลับบ้านไปเมษจะไปเล่นกล้าม!..
“ไม่ใช่แบบนี้”
ใบหน้าหล่อคมโน้มใกล้ ริมฝีปากคลอเคลียแก้มเมษไม่ห่างจนเขาขนลุกซู่ “ปล่อยผมนะ” เมษร้องเสียงสั่น ร่างกายต่อต้านโดยอัตโนมัติ แน่นอนล่ะ..เขาไม่เคยเจอแบบนี้นี่นา ถึงไม่ใช่ครั้งแรกแต่ไม่เคยคิดว่าจะมีครั้งที่สองเสียหน่อย
“เอาใหม่”
“ปล่อยเมษนะ!!” ดวงตากลมตวัดมองอีกคนอย่างหงุดหงิดก่อนจะสะบัดมือเร่าๆหนีฝ่ามือแข็งแรง คราวนี้เมษาโกรธจริงๆแล้ว..ความรู้สึกของเขาไม่ใช่ของเล่น แต่ดูเหมือนว่าคำพูดของเมษจะกลายเป็นอากาศ เมื่อเหยี่ยวบีบข้อมือเขาหนักกว่าเดิม
“ลดน้ำหนักเหรอ จะอ่อยผู้ชายที่ไหนล่ะ” ชายหนุ่มหรี่ตามองเด็กตรงหน้า ตอนเข้ามาครั้งแรกเจ้าตัวอวบอ้วนน่าหยิกเหมือนลูกหมู ผิวขาวใส อีกทั้งแก้มกลมน่าหอม ทำเอาเหยี่ยวใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่สเป็คเขาหรอก..เรียกว่าถูกใจมากกว่า
น่าแปลกใจไม่น้อย..ที่ผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างเขามาชอบเด็กอ้วนแบบนี้..
“พูดอะไร..อย่ามาใส่ความคนอื่น!” เมษาแยกเขี้ยวใส่พลางสะบัดตัวหนี ใครจะยอมให้ผู้ชายปากมากคนนี้มาใส่ร้ายง่ายๆล่ะ
“แล้วทำทำไม ชอบใครที่ไหนเหรอ” เหยี่ยวดึงร่างเด็กหนุ่มมาใกล้ เขากักกันเจ้าตัวทุกวิถีทาง พลางโอบรัดเอวเล็กแนบกาย
“สิทธิ์ของเมษ พี่เหยี่ยวไม่เกี่ยว”
“งั้นผมจะทำให้คุณอยู่ในสิทธิ์ของผม”
ร่างเล็กเบิกตากว้างทันทีที่อีกคนยกตัวเขาพาดบ่า นี่มันในคณะนะ..ทำไมกล้าทำอะไรโจ่งแจ้งแบบนี้
“ปล่อยเมษลงเดี๋ยวนี้นะไอ้พี่เหยี่ยว!” เมษาแหกปากลั่น ทว่าเหยี่ยวกลับฟาดก้นเขาอย่างแรง ทำไมนะ..คนตั้งมากมายไม่ยอมช่วยเมษเลย
“ไอ้เหยี่ยวเบาๆกับน้องหน่อยเดี๋ยวพังหมด”
เมษาเม้มปากพลางถลึงตามองเพื่อนพี่เหยี่ยว “ไม่ช่วยก็หุบปากไปเลย!” ตอนนี้เขาคงกลายเป็นเด็กก้าวร้าวไปแล้วแน่ๆ ก็ดูแต่ละคนสิบางคนนั่งขำ บางคนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นี่น้องเมษกำลังจะโดนทำร้ายอยู่แล้วไม่เห็นหรือไง คอยดูเถอะ..เขาจะฟ้องอาจารย์ให้หมด!
มีที่ไหนรุ่นพี่รังแกรุ่นน้อง..
“อืม..ไม่ทำอะไรหรอก แค่สั่งสอนเด็กปากดีเฉยๆ” เหยี่ยวปรายตามองร่างบนบ่าที่ดิ้นเร่าๆ สาบานเถอะ..ถ้าไม่ห่วงเขาจะปล่อยให้เจ้าตัวหล่นลงพื้นซีเมนต์แทนพื้นเตียงเลยล่ะ “กูกลับล่ะ ไว้พรุ่งนี้มาทำต่อ”
“ครับๆขับรถดีๆนะครับไอ้คุณพี่เหยี่ยว”
เหยี่ยวเดินเดินออกทางข้างหลัง ขืนออกไปทั้งที่เมษายังโวยวายแบบนี้คนคงสงสัยเขาตาย
สุดท้ายแล้วน้องเมษก็ถูกจับเป็นตุ๊กตาหน้ารถของพี่เหยี่ยวจนได้ ชายหนุ่มยัดร่างเล็กข้างเบาะคนขับก่อนขู่สำทับ “นั่งดีๆนะ อย่าคิดวิ่งออกมา”
น้องเมษเม้มปาก จะให้หนีได้อย่างไรก็เล่นปิดประตูรถใส่หน้าเขาแบบนี้ หนุ่มตัวเล็กได้แต่นั่งนิ่งๆปล่อยให้พี่เหยี่ยวคนเอาแต่ใจขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี
แบบนี้เรียกว่าลักพาตัวหรือเปล่า..
“จะพาเมษไปไหน”
“หาที่เงียบๆคุยกัน”
“ในรถก็เงียบ คุยมาสิ ตอนเย็นเมษมีนัดแล้วด้วย” ร่างเล็กโกหก นัดอะไรนั่นไม่มีหรอกนอกจากจูงเจ้าหมาอ้วนที่บ้านไปวิ่งออกกำลังกาย
ชายหนุ่มเลิกคิ้วพลางมองเด็กที่ ‘เคยอ้วน’ ตรงหน้า ถ้าเมื่อก่อนเขาอาจจะแปลกใจ ทว่าตอนนี้ไม่เลย..ไม่เลยสักนิด “กับใคร”
“ยุ่ง!”
เหยี่ยวหันไปดีดปากคนช่างพูด น้องเมษลูบปากป้อยๆพลางเบ้ปากใส่คนข้างๆ ทว่าเมื่อดวงตาคมดุหันมองมาอย่างตำหนิ เด็กหนุ่มเลยทำได้เพียงนั่งหุบปากฉับ..ขืนพูดอะไรออกไปตอนนี้ เมษาคงโดนทุบหัวแน่
รถยนต์สีขาวแล่นออกจากกรุงเทพไปจนเกือบทุกหัวหิน น้องเมษก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพี่เหยี่ยวต้องขับรถมาไกลขนาดนี้ ร่างเล็กมุ่นคิ้ว จะอ้าปากถามก็ไม่กล้าเมื่อเห็นอีกคนทำหน้าเครียด
น้องเมษไม่น่าชอบคนหน้าดุแบบนี้เลย..
ร่างเล็กของเด็กหนุ่มกระแทกหลังใส่เบาะก่อนเหลือบไปเห็นกระดาษโฟโต้ในซองสีน้ำตาล ความอยากรู้อยากเห็นของน้องเมษทำให้เจ้าตัวรีบหยิบมาดูแก้อารมณ์เสีย
ในซองเป็นภาพของน้องเมษในอิริยาบถต่างๆทั้งตลกทั้งน่าเกลียด ไม่เห็นมีรูปไหนดูดีสักรูป
“ดูอะไร” รถจอดติดไฟแดงอยู่ เหยี่ยวหันมองคนข้างๆที่กำลังมองรูปตัวเองไปขมวดคิ้วไป
“รูปเมษ..พี่เหยี่ยวเอารูปของเมษมาทำคุณไสยเหรอ”
ดวงตากลมใสแจ๋วหันมองด้วยความสงสัยทำเอาเหยี่ยวถอนหายใจทันที เจ้าเด็กบ้านี่โง่หรือซื่อบื้อกันแน่ ชายหนุ่มมุ่นคิ้วพลางมองเมษาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ
ถ้ารู้สึกนิดคงไม่ถามแบบนี้..
“เปล่า” เขาตอบสั้นๆ ไม่มีอะไรเพิ่มเติมไปกว่านั้น
ทว่าเด็กคิดมากยังนั่งพิจารณาเรื่องที่ผ่านมา พี่เหยี่ยวเอารูปเขาไปทำอะไร..เอาไปหัวเราะเล่นเหรอที่เมษาอ้วนตุตะอย่างนั้น หรือเพราะว่าเขาชอบทำตัวเปิ่นๆให้คนอื่นขำ..แต่ความจริงมันไม่ตลกเลยสักนิด
ไม่เลย..
น้องเมษขมวดคิ้วแพ้กัน เขาเหลือบมองคนข้างๆที่ไม่มีท่าทีจะสนใจกันสักนิด “ทำไมแบบนี้แฟนไม่ว่าเหรอไง!” เขากระแทกเสียง เล่นจับลูกชายคนอื่นมาแบบนี้ไม่กลัวแฟนสาวของตัวเองว่าหรือยังไง ความจริงน้องเมษก็รู้สึกผิดนะ..ที่แอบรักแฟนของคนอื่นน่ะ
“แฟนที่ไหน”
“ก็แฟนพี่ไง อย่าคิดว่าคนอื่นเขาโง่นะ”
“ก็โง่ไม่ใช่เหรอไง” เหยี่ยวจงใจพูดเหน็บร่างเล็ก เจ้าเด็กนี่ทั้งโง่ทั้งซื่อบื้อแถมยัง..ขโมยหัวใจเขาไม่รู้ตัวอีก
เมษาได้ยินดังนั้นจึงตวัดตามองคนข้างกาย ขุ่นเคืองใจเป็นที่สุด เมษรู้ว่าเมษไม่ได้เรียนเก่งแบบคนอื่นๆ แต่เมษก็อดทนและขยันไม่แพ้คนอื่นแน่นอน แม้ผลการเรียนจะไม่ได้ดีเลิศ..แต่มันก็ผ่านทุกวิชานี่นา
“เมษไม่ได้โง่ซะหน่อย แค่ฉลาดไม่เท่าคนอื่นเอง”
ร่างสูงเลี้ยงรถจอดข้างฟุตบาทกะทันหัน เสียงเบรกดังเอียด ทิ้งรอยยางรถสีดำไว้ตามพื้นถนน เขาหันมองคนข้างกายแต่ยังไม่พูดอะไร กระทั่งริมฝีปากคู่นั้นเผยอขึ้น
“พี่..อ้ะ!” ฝ่ามืออุ่นประคองแก้มใสก่อนแนบริมฝีปากลงทาบทับ ปลายลิ้นสอดกระหวัดเข้าโพรงปากอุ่นของเมษา ให้ตายเถอะ..เจ้าเด็กนี่มันโง่จริงๆหรือแกล้งไม่รู้อะไรกันแน่ เหยี่ยวปรับเบาะเอนลงให้พ้นรัศมีของสายตาภายนอก ก่อนขบเม้มปากนิ่มเบาๆเป็นการส่งท้าย
“คุณน่ะโง่จริงๆด้วย”
เมษาน้ำตาร่วง จูบคนอื่นแล้วยังมาว่าเมษโง่อีก “พี่เหยี่ยวว่าเมษโง่แล้วมาทำอย่างนี้ได้ยังไง ถ้าแฟนพี่รู้จะทำยังไง ไม่เคยคิดถึงใจคนอื่นเลย”
“แน่เหรอ..ใครกันแน่ไม่คิดถึงใจคนอื่น”
“พูดอะไร เมษก็อยู่ของเมษ มีแต่พี่เหยี่ยวแหละมาทำให้โลกของคนอื่นสั่นคลอน” จริงๆนะ..เมษาเหมือนคนที่โดนเหวี่ยงซ้ำไปซ้ำมาโดยมือของผู้ชายคนนี้
“ใครบอก” เหยี่ยวผละจากน้องก่อนเอ่ยประโยคที่ทำให้โลกของเมษาถล่มลงมา “คุณต่างหากที่ทำให้โลกของผมสั่นคลอน”
เมษากลับบ้านตอนสองทุ่มเพราะรถติด ตอนแรกพี่เหยี่ยวบ้านั่นจะมาส่งเมษแต่เขาปฏิเสธเพราะไม่อาจทนความกดดันในรถได้ เอาเข้าใจ..พอโดนสารภาพแบบนี้เมษก็เขินตัวแทบแตกเหมือนกัน
“เมษาทานข้าวเย็นก่อนไหม วันนี้พี่ตุลย์กับพี่เสือมาเยี่ยมนะ”
เขาส่ายหน้าก่อนลากเจ้าหมาอ้วนขึ้นไปนอนบนห้องด้วยกัน ปกติแล้วถ้าพี่เสือมาเมษาต้องกระตือรือร้นมากกว่านี้ ทว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังรบกวนจิตใจของเขาอยู่
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่กี่วินาที เจ้าของก็กุลกุจอรีบกดรับแทบไม่ทัน
“ฮัลโหล” มือไม้ของเมษสั่นไปหมด เขาพยายามทำเสียงปกติเวลาคุยโทรศัพท์กับเพื่อน ทว่าเสียงที่ดังขึ้นมาทำเอาใจเมษาสั่นตุบๆแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
‘ถึงบ้านหรือยัง’
“ถึงแล้ว ถึงนานแล้ว”
ร่างเล็กกำโทรศัพท์แน่นจนชื้นไปด้วยเหงื่อ เอาจริงนะ..เมษไม่กล้าพูดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว เพราะกลัวทำตัวเปิ่นๆใส่พี่เหยี่ยวเข้า
‘อืม..พรุ่งนี้เจอกัน’
รู้สึกอารมณ์ไม่ดีมากๆเวลาได้แต่งนิยาย สงสัยตันจริงๆ :katai1:
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ >//////<
แต่ว่ารวมเล่ม แง่มยังมีตอนพิเศษน้อยอยู่เลยค่ะ
ขอเวลาไปแต่งเพิ่มเนอะะะ
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
-
พี่เหยี่ยววว ค่อย ๆ จัดการเจ้าเมษดี ๆ น้าาา
เอาอยู่ชัวร์ ๆ เชียร์สุดโต่งงง
-
เมษซื่อมากก
พี่เหยี่ยวต้องชัดเจนกว่านี้ซะแล้วล่ะ
-
เมษน่ารักกกก ซื่ออีกกก :mew3: :mew3:
-
รุกกว่านี้ รุกกว่านี้ ให้เมษาเขินจตัวแตกเลย ฮ่าๆ :z2:
จิ้มเป็ดกด+ให้แล้วจ้า :mew1:
-
ว๊าาาาากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักอ่ะ
-
อ่านไปอ่านมาชอบคู่คุณหมออ่ะ
-
น้องเมษน่ารักมากๆ
-
คู่น้องเมษน่ารักอ่ะ
-
ค้างเบย ยังงี้ค้างเบย :ling1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[เมษน่ารักมากกกกกกกกกกอะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
น่ารักมากกกกกกกก โอ๊ยยยยยย
ว่าผู้ชายอย่างพี่ตุลย์ขี้แกล้งละนะ
เค้าว่าพี่เหยี่ยวนี่ก็ไม่เบานะ เขิลๆชอบๆ
มาต่ออีกไวไวนะคะ :impress2:
-
น้องเมษน่ารัด เอ๊ย น่ารักมากเลยค่า :man1:
พี่เหยี่ยวรุกน้องจังเลยน้า เอาอีกๆ ทำให้น้องเขินจนแก้มแตกไปเลย :o8:
-
น่ารักน่าหยิกจังเลยน้องเมษกับพี่เหยี่ยว
มาอีกมาอีก
-
รออ่านคู่น้องเมษต่อจ้าาาาาา
o13 o13
-
ชอบๆๆๆ รักทุกคนเลยย
-
อร๊ายยยยยยยย น่ารักอ่าาาาาาา
น้องเมฆซึนเล็กๆ อิอิ
-
คู่พี่เหยี่บวกะน้องเมษนี่น่ารักมากอ่ะบ่องตรง :o8:
-
55555น้องเมษน่ารักจัง พี่เหยี่ยวทำก็ทำตัวชัดเจนกว่านี้สิ
น้องเค้าเเค่ซื่อกว่าคนทั่วไปเท่านั้นเองอิอิ
-
แว้กกกกกก เมษาผอมแบ้ววววว55
น่ารักจัง พี่เหยี่ยวจัดการเมษาเลยยยยย><
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษเคิ้บบบบบบบ
-
รักใสๆๆของน้องเมษ
มารอลุ้นตอนพิเศษ คู่หมอเปรม อิอิ
-
:mew3:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เมษจะมีแฟนแล้ว
ดีจังเลย น่ารักอ่ะ
-
รอตอน2ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แม่สาวนั่นเป็นใครหว่า เฉลยๆ
น้องเมษผอมแล้วน่ารักใช่ไหมละ พี่เหยีายวเลยหึงหน่ะ อิอิ
-
:pig4:
-
สนุกจังเลยค่ะ คู่พี่เหยี่ยวกับน้องเมษน่ารักสุดๆเลย :-[
-
เอ๊ะ...พี่เหยี่ยวนี่ยังไง รุนแรงกับน้องเมษตลอด
-
:laugh: :laugh: :laugh:
หลังจากแอบแย่งซีนพี่ๆ มานาน ในที่สุดน้องเมษก็มีเรื่องเป็นของตัวเองเสียที
ถึงจะเป็นเด็กอ้วนของใครหลายๆ คน แต่น้องเมษก็ทำให้ผู้ชายเพอร์เฟคอย่างพี่เหยี่ยวมาตกหลุมเสน่ห์ได้ก็แล้วกัน
-
:กอด1: :-[ :impress2: น่ารักอะ ชอบอะ สนุกอะ greez!!!
-
สนุกมากมายยยยยยย
หลงรักน้องเมษหัวสั่นหัวคลอน 5555
เป็นกำลังใจให้นะ ช่วยขุดๆๆๆๆๆ จะได้ไม่ตัน อิอิ
-
น้องเมษ น่ารักนะ อยากแย่งมากอิพี่เหยี่ยวจัง
-
ThankS
-
ชอบเมษกะพี่เหยี่ยวอะ ชอบมว้ากกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด >\\\\\\\\\<
-
แปะไว้ก่อนยังอ่านไม่จบ
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เสือตัวนี้จะกลายเป็นเสือน้อย
แต่ตอนนี้รู้ว่า......
น้ำแข็งกำลังจะละลายทีละน้อยแล้ว
-
อ่านทันแล้วววววว
และแล้วเสือก็กลายเป็นเสือน้อย
พี่ตุลล์ทำสำเร็จแล้ว
เปรม - หมอแดน
น้องเมษ - พี่เหยี่ยว
น่ารัก น่าหยิกทุกคู่
อ่านไปก็ลุ้นไปว่าเขาจะลงเอยกันได้ไหม
-
รอๆๆ เมื่อไหร่จะมา
ชอบน้องเมษ น่าร๊าก
ตอนแรกไอเราก็นึกว่าจะเป็นนางเอกของพี่เสือ
ไปเป็นนางเอกของพี่เหยี่ยวซะได้นี่ 5555 (พระนางเรื่องนี้มีแต่สัตว์กับเดือน)
แต่ชอบอะ น้องเก่งนะลดน้ำหนักขนาดหมุป่าไปทำให้พี่เหยี่ยวแกจับอุ้มได้
สรุปตอนหมูป่านี่น้ำหนักเท่าไหร่? ทำไมไปถูกชะตาคนหล่อดุ >w<
-
:katai4: :katai4: :katai4:
ขอบคฺุณนักเขียนค่ะ
-
จะมายังน่าๆๆๆ
-
Eagle & April 2
Kiss Me, Kiss Him
พี่เหยี่ยว..พี่เหยี่ยว..พี่เหยี่ยว..
ร่างเล็กสะบัดหน้าไปมาซ้ำๆ ในสมองของเมษาไม่มีวิชาฟิสิกส์อยู่ในหัวเลยนอกเสียจากชื่อ ‘เหยี่ยว’ เมษาไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคนบางคนถึงมีอิทธิต่อความคิดนัก ทั้งๆที่เขาโทรไปหาพี่ตุลย์ก็แล้ว พี่เสือก็แล้ว แถมยังโทรไปกวนนายเก่งอีก..แต่สำหรับเมษเรียกได้ว่ายิ่งอยากลืมกลับยิ่งจำ
ถ้าเมษาอยากลืมสูตรฟิสิกส์ตรงหน้าบ้าง..ทำไมมันไม่จำสักนิดเลยล่ะ..
ตอนนี้ปุ้มปุ้ยกลายเป็นสุนัขตัวโปรดของแม่อยู่แล้ว เพราะไม่ว่าจะทำอะไรให้มันกิน..มันก็กินหมด แม่เลยเปรยกับเมษามาว่าเดี๋ยวนี้เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ที่บ้านสักนิด มีแต่เจ้าปุ้มปุ้ยนี่แหละคอยกินอาหารของแม่
แต่จะให้เมษาทำอย่างไรได้ก็ในเมื่อใกล้สอบแล้ว อีกอย่างเขาไม่ใช่พวกที่เรียนให้ห้องครั้งเดียวแล้วเข้าใจเสียหน่อย อาจจะเรียกได้ว่าเข้าใจในห้องแล้วพอก้าวออกมาเท่านั้นแหละ..ความรู้ก็กระเจิงไปจนหมด
ช่วงใกล้สอบย่อยของการเป็นนิสิตชั้นปีหนึ่งช่างทรมานเหลือเกิน ความจริงเมษาเคยอยากให้พี่ตุลย์สอนให้..แต่รายนั้นก็เอาแต่บ่ายเบี่ยง อ้างว่างานเยอะบ้างล่ะ ไม่ว่างบ้างล่ะ ทั้งที่เมษาเห็นว่าเจ้าตัวน่ะ..แอบไปกุ๊กกิ๊กกับพี่เสือจนไม่มีเวลาอยู่กับน้องสักเท่าไหร่
ถึงอย่างนั้นไม่เห็นแม่จะบ่นเหมือนที่เมษโดนเลย..
เวลาตีสามครึ่งแล้ว เมษาสัปหงกจนหัวกระแทกกับพื้นโต๊ะ เจ็บก็เจ็บแถมยังอ่านไม่จบอีก ครั้นจะทักไลน์ไปหานายเก่งก็เกรงว่ารายนั้นคงหลับไปตั้งแต่เที่ยงคืน
สำหรับเมษาชีวิตในมหาวิทยาลัยไม่ง่ายเลยสักนิด..
ดวงตากลมใสที่เคยมีชีวิตชีวาแดงก่ำจนน่ากลัว จริงๆนะ..เวลาพี่เหยี่ยวเสนอความช่วยเหลืออย่างเช่น ‘เดี๋ยวผมติวให้ คุณแค่มาเรียนให้ตรงเวลาก็พอ’ เมษาก็มักบอกว่าเข้าใจแล้ว ทั้งที่ความจริงเขายังมึนตึบอยู่เลย เหตุผลของเมษาที่ไม่ยอมรับความช่วยเหลือของพี่เหยี่ยวก็เห็นจะเป็น..ใจน้อยๆที่ชอบเต้นเวลาอยู่ใกล้อีกฝ่ายนั่นแหละ
สาบานได้เลยว่าเขาจะไม่ได้เรียนเพราะสติกระเจิงตั้งแต่ได้ยินเสียงทุ้มนั่น..
“ยากไป ไม่เข้าใจ เยอะอีกต่างหาก!” ปลายปากกาเน้นข้อความถูกขีดมั่วๆที่เศษกระดาษ เวลาเขาไม่เข้าใจอะไรมากๆวิธีนี้ก็พอช่วยได้ แต่จะลำบากก็ตรงที่เวลาเก็บทิ้งนี่แหละ
เมษาปิดหนังสือแล้วรีบเข้านอน อย่างไรเสียอ่านไปก็ไม่เข้าใจ..ไปอ่านกับนายเก่งดีกว่า..
ดวงตากลมแดงก่ำ เมษาเดินต้อยๆเข้ามาในคณะตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยมาเร็วขนาดนี้สักครั้ง..เหตุผลน่ะหรือก็เพราะไอ้หนังสือบ้าๆที่อ่านไม่เข้าหัวสักทีน่ะสิ..
ร่างเล็กเดินเอื่อยๆไปตามทางเท้า ช่วงนี้สายตาสั้นขึ้นจนต้องหยิบแว่นมาใส่บ่อยๆ นายเก่งก็ไม่แพ้กัน รายนั้นยิ่งกว่าเขาเสียอีก ทั้งที่ใกล้สอบปลายภาคอยู่แล้วเจ้าตัวก็ยังสามารถเจียดเวลาไปเล่นเกมจนได้
“เมษา” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหลัง น้องเมษก็ไม่อยากคิดหรอกนะว่าเสียงนั่นเป็นของคนที่เขานอนคิดถึงตลอดทั้งคืน ใครจะคิดล่ะว่าพี่เหยี่ยวสุดหล่อของน้องเมษจะมาคณะเช้าขนาดนี้
“เมษา” อีกครั้งที่เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจนเมษาไม่อาจทนความกดดันนั้นได้ เขาหันหลังแล้วมองปลายเท้าของคนที่เดินเข้ามาใกล้จนเรียกได้ว่าประชิดตัว
ปลายเท้าของคนตรงหน้าต่อติดกับปลายเท้าของเมษา เจ้าของดวงตากลมใสได้แต่ก้มหน้างุดเพราะความเขินอาย..ไม่ชิน ไม่ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่เมษาก็ไม่ชินสักที ถึงเราจะเป็นแฟนกันแล้วก็เถอะ..
“เงยหน้ามองผม” น้องเมษกำมือแน่น รู้สึกทั้งหน้าร้อนผ่าวยังไม่เคยเป็นมาก่อน..แบบนี้มันชิดกันเกินไปแล้ว เมษาเม้มปากพลางหลับตาแน่น ทว่าเมื่อสัมผัสถึงกลิ่นอ่อนจากตัวพี่เหยี่ยว เขาก็ลืมตาขึ้นมามอง แผ่นอกอีกฝ่ายอยู่ใกล้ใบหน้าเพียงคืบเดียวเท่านั้น
“เมษา..”
สายตาดุจเหยี่ยวที่มองมาทำเอาเมษาไม่กล้าขัดใจอีกคนแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าน่ารักค่อยๆเงยขึ้น เพียงแต่ใบหน้าเท่านั้น..ทว่าสายตายังคงหลุบตาเช่นเคย น้องเมษรู้..หากสบตาพี่เหยี่ยว ทุกอย่างที่เมษาพยายามสร้างขึ้นมาคงพังไม่เป็นท่า
“มองตาผม”
เมษาส่ายหน้า
“ผมไม่อยากทำแบบนี้เท่าไหร่..” สิ้นเสียงฝ่ามืออุ่นก็ทาบลงมาบนใบหน้า บังคับให้สายตาของเมษามองที่ใบหน้าพี่เหยี่ยวอย่างจังแม้จะผ่านเลนส์แว่นตาก็เถอะ มันทำให้เมษาใจสั่นได้เหมือนกัน
พี่เหยี่ยวคงไม่รู้ตัวเลยสินะว่าทำให้เมษาสับสนวุ่นวายแค่ไหน..
“ทำ..ทำไมมาเช้า”
เหยี่ยวครางในลำคอก่อนปล่อยมือจากแก้มเด็กปากแข็งเมื่อสายตาหลายคู่เริ่มมองพวกเขาอย่างสนอกสนใจ “ผมยังไม่ได้กลับ”
เมษามุ่นคิ้ว แต่ไม่กล้าถามและดูอีกฝ่ายจะรู้เสียด้วยว่าเขาอยากรู้ไม่น้อยเหมือนกัน
“ผมทำงานอยู่”
ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักก่อนหันหลังกลับ เขานัดกับเก่งไว้ที่โรงอาหาร ป่านนี้อีกฝ่ายคงมาแล้วแน่ๆ..ทว่าสิ่งหนึ่งที่ฉุดรั้งที่อย่างไว้ก็เห็นจะเป็นฝ่าของพี่เหยี่ยวนี่แหละ
“อย่าเพิ่งไป..”
“อะไร”
เหยี่ยวยกยิ้มเมื่อเห็นแก้มเมษาขึ้นสีเรื่อน่าเอ็นดู เขาก้มลงกระซิบข้างหูน้องก่อนสูดกลิ่นหอมจากแก้มเจ้าตัว “ตอนเย็นเจอกันนะครับ”
ร่างสูงยกยิ้มให้เขาทีหนึ่งราวกับพระอาทิตย์เจิดจ้าตอนกลางวัน สติของเมษาหลุดลอยไปไกลแล้วเมื่อริมฝีปากอุ่นๆทาบมาที่แก้ม ทั้งที่มีคนเดินผ่านไปผ่าน..แต่อีกฝ่ายกลับทำอย่างนั้นโดยไม่สนใจสายตาใคร
เมษายืนนิ่ง เขายกมือลูบแก้ม ความจริง..พี่เหยี่ยวก็เคยทำมากกว่านี้แต่มันนานแล้วนี่นา ร่างเล็กสะบัดหน้าเรียกสติ..มันคงเป็นเรื่องปกติที่แฟนเขาทำกัน แต่สำหรับเมษาเขาก็ยังไม่ชิน ไม่ว่าการมองหน้าหรือพูดคุย..พี่เหยี่ยวก็เหมือนคนอีกฟากที่เขาไปไม่ถึง
อากาศตอนเช้าไม่ร้อนมากแต่หน้าเมษายังไม่คลายจากอาการนั้น เขาเดินไปยังโรงอาหารคณะ แล้วสอดสายตามองหาเพื่อนร่างใหญ่ เห็นนายเก่งกินอาหารไปด้วยอ่านหนังสือไปด้วยแถมยังขมวดคิ้วอีกต่างหาก เชื่อเลยว่าเวลาไฟลนก้นใครๆก็ทำทุกอย่างกินความสามารถได้
“เก่ง” เมษาเรียกเพื่อน อีกฝ่ายเงยหน้ามองเขาก็กวาดเอกสารไปอีกทาง
“กินข้าวก่อน กูยังไม่ได้แตะอะไรตั้งแต่เมื่อคืนเลย”
“ทำไม ม๊าไม่อยู่เหรอ”
เก่งส่ายหน้าถึงม๊าไม่อยู่ป๊าก็ทำแหละ “เมื่อวานป๊ากับม๊าทะเลาะกัน กูเลยหลบภัยด้วยการวิ่งมานอนเล่นบนห้องแล้วเผลอหลับ หนังสือหนังหาไม่ได้อ่านสักตัว”
ตรงข้ามกับเมษที่นอนไม่หลับเพราะพี่เหยี่ยวแท้ๆเลย!
“อือ วันหลังมากินข้าวบ้านเราก็ได้”
ยิ่งใกล้สอบย่อยแล้ว พวกเขามักไปอ่านหนังสือที่หอกลางแต่ทว่าความวุ่นวายในนั้นก็ทำสติของเมษาและเก่งแตกกระเจิงได้ไม่อยาก บทจะเงียบก็เงียบเกินไป หาที่อ่านสบายๆไม่ได้สักแห่ง
นายเก่งหาที่อ่านหนังสือไม่ได้เลยขอกลับบ้านก่อน ส่วนน้องเมษต้องรอพี่เหยี่ยวจนกว่าอีกคนจะโทรมานั่นแหละ แต่ดูเหมือนไม่ต้องพึ่งโทรศัพท์..ร่างสูงก็เดินมาหาเขาแล้ว
ทำไมนะทำไม..เมษสงสัยว่าตัวเองได้ครอบครองพี่เหยี่ยวแล้วจริงๆหรือ..
ชายหนุ่มดูดีทุกระเบียดนิ้วแถมยังดูดีเสียจนเมษต้องยอมลดน้ำหนักเพื่อพี่เหยี่ยว ถึงอีกฝ่ายจะบอกว่าอยากให้น้องเมษอ้วนเหมือนเดิมก็เถอะ ทว่าใครไม่เป็นเมษาคงไม่รู้หรอกว่ารู้สึกอย่างไร
“พี่เหยี่ยว” ร่างเล็กขยับร่างเหลือที่ว่างให้คนตัวสูงได้นั่งใกล้กัน
“ขอโทษที่มาช้า..ผมมีประชุมนิดหน่อย”
เมษส่ายหน้า มาช้ามาเร็วเมษก็ไม่ว่าหรอกเพราะเมษาไม่มีหน้าที่อะไรในคณะเป็นพิเศษอยู่ไหล จริงๆนะ..เมษารู้สึกว่าพี่เหยี่ยวกับเขาต่างกันเกินไป
“ไม่เป็นไร เมษไม่ถือ”
“อ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว”
ร่างเล็กหลุบตาลงต่ำก่อนเอ่ยตอบเสียงเบา “ก็..ใกล้จบแล้วล่ะ”
ความจริงแล้วน้องเมษเพิ่งอ่านได้นิดเดียวเอง กว่าจะเข้าใจแต่ละบทยากเย็นเหลือเกิน ไหนจะต้องนั่งทำโจทย์อีก รู้อย่างนี้ตั้งใจเรียน ทำโจทย์ทุกวันอย่างที่อาจารย์ว่าดีกว่า
เหยี่ยวไม่ตอบ เขาเพ่งมองร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้า ก่อนดึงกระดาษในมือเจ้ามา ว่ากันว่าเป็นชีทในตำนานเลยล่ะ..แน่นอนว่าเหยี่ยวก็เคยซื้อ ไม่ใช่ไม่เคย..แต่สุดท้ายก็กลับมานั่งอ่านเองเหมือนเดิม
“เพิ่งอ่านได้นิดหน่อยไม่ใช่หรือไง”
น้องเมษเม้มปาก ก็เมษาไม่อยากให้พี่เหยี่ยวรู้ว่าเขาไม่ได้เรื่องแค่ไหน นอกจากกิจกรรมไม่เด่นแล้วเรียนยังไม่เอาไหนอีกต่างหาก
บางครั้ง..ความแตกต่างก็ทำร้ายเมษเหมือนกันนะ..
“ก็..ก็เมษ..”
“ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวผมสอนให้”
เขาส่ายหน้าก่อนดึงกระดาษในมือพี่เหยี่ยวมาคืน “ไม่เอาหรอก..เมษอ่านเองได้ ไม่อยากรบกวน” จริงๆนะ..เมษาไม่อยากรบกวนใคร เพราะพี่เหยี่ยวก็ต้องอ่านหนังสือเหมือนกัน
แต่จนแล้วจนรอดน้องเมษก็กลายเป็นตุ๊กตาหน้ารถของพี่เหยี่ยวอีกครั้งจนได้ จะให้เมษาทำยังไงได้ล่ะในเมื่อพี่เหยี่ยวจับมือแน่นขนาดนี้
ไหนบอกว่าไม่อยากรบกวนพี่เหยี่ยวไง!
พี่เหยี่ยวพามาที่คอนโดตัวเองใกล้มหาวิทยาลัย จริงๆแล้วเมษาเคยขอแม่ไว้ว่าอยากอยู่หอ ขี้เกียจเดินทางกลับบ้านบ่อยๆ แต่ไม่มีใครเห็นใจเมษาเลยสักคน
“นั่งก่อน..เดี๋ยวผมขอเวลาอาบน้ำสักสิบนาที”
เมษาพยักหน้าหงึกหงักก่อนนั่งบนโซฟาหน้าทีวี
ตั้งแต่คบกันมา..ระยะห่างระหว่างเขากับพี่เหยี่ยวดูน้อยลง แต่เอาเข้าจริงแล้ว..เมษาก็ยังไม่กล้าคุยกับพี่เหยี่ยวเหมือนเดิม แถมอีกฝ่ายก็ไม่ได้แทนตัวเองว่าพี่หรือชื่อตัวเองเหมือนคู่รักคนอื่นเขาทำ
ช่างเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายอะไรแบบนี้นะ..
เขานั่งลงบนโซฟาหน้าทีวี บนโต๊ะเตี้ยมีกองหนังสืออีกทั้งเศษกระดาษมากมาย..ท่าทางพี่เหยี่ยวจะเป็นคนขยันมากแน่ๆ จากคำบอกเล่าที่เมษแอบได้ยินมา..ว่ากันว่าเจ้าตัวฉลาดอย่าบอกใคร แน่นอนล่ะ..เมษเป็นส่วนน้อยที่เรียนไม่เก่ง แต่อย่างน้อยก็ไม่เคยตกเลยนะ ถึงจะเกือบตกก็เถอะ
ช่วงเวลาที่น่าอึดอัดที่สุดเห็นจะเป็นตอนพี่เหยี่ยวเดินออกมาในชุดสบายๆนั่นแหละ อีกฝ่ายสวมเสื้อยืดกับกางเกงวอร์มขายาว พร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมออกมาด้วย เอาจริงๆนะ..เมษคิดว่าพี่เหยี่ยวเป็นคนที่มีเสน่ห์มากๆ ที่สำคัญก็ไม่น่ามาเป็นแฟนเขาหรอก
“คุณหิวไหม”
เมษเบิกตากว้างเมื่ออีกฝ่ายถามขึ้น ก็เล่นจ้องพี่เหยี่ยวจนเลือดจะไหลออกทางจมูกอยู่แล้ว เขาพยักหน้ารัวก่อนส่ายหน้าไปมา ดูท่าสมองของเขาคงรวนตั้งแต่เห็นหน้าพี่เหยี่ยวแล้ว
เหยี่ยวเลิกคิ้วมองเด็กตรงหน้าแล้วถอนหายใจเฮือก “ตกลงว่าหิวหรือไม่หิวก็แน่เมษา”
น้องเมษเม้มปาก หิวก็หิวหรอก แต่เมษไม่เคยกินข้าวร่วมโต๊ะกับพี่เหยี่ยวนี่นา ถ้าจะให้ร่วมโต๊ะกันจริงๆ..เมษต้องเขินมากแน่ๆ
“หิว” และแล้วความหิวก็เอาชนะทุกอย่างจนได้
“ผมทำอาหารไม่เป็น มีแต่อาหารแช่แข็ง หวังว่าคุณจะทานได้นะ” เหยี่ยวบอก เมื่อก่อนที่เจ้าเด็กเมษาอ้วนอย่างกับหมูน้อยคงเป็นเพราะถูกเลี้ยงมาดี เขาเห็นนะ..อาหารที่เจ้าตัวแอบเอามาจากบ้านล้วนน่ากินเหลือเกิน แถมยังชอบมานั่งกินกับเจ้าเก่งอีก จากที่อ้วนอยู่แล้วก็พากันอ้วนเข้าไปอีก
แต่อย่างไรก็ยังน่ารักน่ากอดเสมอ..
ใครจะรู้ว่าเหยี่ยวคิดอย่างไร..เขาทั้งอยากกอดทั้งอยากจูบน้อง เป็นธรรมดาของคนเป็นแฟนกัน แต่เพราะพ่อกับแม่สอนมาว่าต้องรู้จักให้เกียรติคนอื่น จะให้เขาทำอย่างนั้นกับเมษา..คงไม่ได้ อย่างน้อยสติก็ทำให้เขาไม่พลั้งเผลอแล้วกัน
สำหรับเมษา แม่ชอบบอกว่าเมษอย่ากินอาหารแช่แข็งมากเพราะมันไม่ดี แต่สำหรับพี่เหยี่ยวแล้ว เมษไม่มีทางเลือก เขาลุกขึ้นแล้วเดินตามพี่เหยี่ยวเข้าไปในห้องครัวก่อนยืนมองเจ้าตัวอุ่นอาหารเงียบๆ
กลิ่นอาหารหอมปะทะจมูกเมษา..เจ้าตัวย่นหน้าเมื่อเริ่มรู้สึกว่าท้องร้องแล้ว ถ้าตอนนี้อยู่ที่บ้าน เมษาคงกินข้าวกับพ่อและแม่อย่างสบายใจกว่านี้ ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจพี่เหยี่ยวหรืออะไร..แต่เมษาชอบกินมูมมามขนาดแม่ยังบ่นเลย ถ้าต่อหน้าคนรักทำแบบนั้น ไม่อายแย่หรือ
เหยี่ยววางกล่องอาหารไว้หน้าน้อง ก่อนมานั่งที่ตัวเอง เขาไม่ค่อยหาซื้ออาหารสดเท่าไหร่ เพราะแทบไม่มีเวลาเข้าครัวสักนิด เรื่องอาหารแม่เคยสอนแล้ว..แต่สำหรับเหยี่ยวมันไม่จำเป็นเลย
“กินสิ”
เมษาจับช้อนแน่นก่อนค่อยๆกินลงไป เขาเหลือบตามองพี่เหยี่ยว เจ้าตัวรีบมาก..ทว่าก็ยังดูหล่ออยู่ดี ส่วนเขาก็เกร็งตัวแทบตาย ทั้งที่หิวจัดขนาดนั้น..
“ทำอย่างที่คุณอยากจะทำเถอะ”
ร่างเล็กมองคนตรงหน้าก่อนเม้มปาก พูดอย่างนี้เขาไม่เกรงใจแล้วนะ “แต่เมษเกรงใจพี่เหยี่ยวนี่”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
จากนั้นเมษาก็สลัดภาพพจน์ที่ ‘พยายาม’ สร้างขึ้นจนหมด
ช่างมันเถอะ..ก็เมษหิวนี่นา
เหยี่ยวมองร่างเล็กอย่างตกตะลึง ไม่คิดว่าเจ้าตัวจะฟาดอาหารหมดในไม่กี่นาที เพราะแบบนี้สิเมื่อก่อนถึงได้อ้วนแบบนั้น
“ช้าๆเดี๋ยวติดคอ”
“หมดแล้ว เมษอิ่มแล้ว”
ร่างสูงพยักหน้าก่อนลุกเก็บเศษขยะบนโต๊ะ เมษก็เก็บด้วย ไม่อยากให้พี่เหยี่ยวทำให้ทุกอย่าง
“ต่อไปก็ติวหนังสือได้แล้วสินะ”
เมษเม้มปาก อยากส่ายหน้าแต่สุดท้ายก็จำใจพยักหน้าจนได้..
ร่างเล็กนั่งตาปรือพลางมองหนังสือและสมุดจนที่อยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นอย่างง่วงงุน อากาศภายในห้องก็เย็นสบายชวนหลับแต่ไม่รู้ทำไมเมษาถึงไม่กล้าหลับ ถ้าอยู่ที่บ้านนะป่านนี้เมษคลานไปนอนบนเตียงนานแล้ว ทว่าเวลาสายตาดุจเหยี่ยวเหลือบมองมา..มันทำให้เมษารู้ว่าการพยายามถ่างตามันทรมานแค่ไหน
“เข้าใจไหม”
เมษพยักหน้าทั้งที่ในหัวสมองกลวงไปหมด ไม่รู้ว่าพี่เหยี่ยวพูดอะไรแต่เมษพยักหน้าไว้ก่อน ขืนส่ายหน้าไปก็ไม่รู้ว่าเมษจะโดนอะไรบ้าง
ความจริงพี่เหยี่ยวไม่เคยว่าเมษด้วยคำพูด..แต่จะมองเมษด้วยสายตาตำหนิทุกครั้ง และมันก็เจ็บยิ่งกว่าการพูดตรงๆแบบที่แม่ชอบทำ
“งั้นลองทำโจทย์ข้อนี้ดูนะ”
น้องเมษก้มอ่านโจทย์ เหมือนตัวหนังสือกระแทกตาเมษจนล้าไปหมด ดวงตากลมพยายามเบิกกว้าง เพ่งมองกระดาษที่พี่เหยี่ยวเขียนโจทย์ยื่นมาให้ตรงหน้า
เมษอยากกลับบ้านก็คราวนี้..
“พี่เหยี่ยว”
เหยี่ยวเงยหน้ามองเมษา เจ้าตัวตาแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด “ครับ”
“เมษง่วงแล้ว” เมษง่วงจริงๆนะ ไม่ได้ขี้เกียจอ่านหนังสือสักนิด แต่เวลากินอิ่มก็อยากจะนอนจริงๆ ซึ่งมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของเมษแล้ว และทุกครั้งที่เป็นอย่างนี้..เมษจะโดนแม่บ่นเสมอ
แต่ช่วยไม่ได้เมื่อมันเป็นนิสัยของเขาแล้วนี่..
“เพิ่งสามทุ่มครึ่ง คุณยังมีเวลานอนอีกทั้งชีวิต” ร่างสูงก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ ไม่สนใจสายตาปรือปรอยของเมษเลยสักนิด
-
ร่างเล็กเม้มปากพลางควงดินสอในมือเล่นเมื่อโดนคนรักตอกกลับมาเสียจนอยากร้องไห้ จริงๆนะ..ในบ้านเมษเหมือนเจ้าชายตัวน้อย ไม่ว่าทั้งพ่อหรือแม่ก็ล้วนแต่เอาใจ ตอนนี้พี่เสือก็ไม่ค่อยขัดใจเมษแล้วด้วย ส่วนพี่ตุลย์ถึงจะชอบทะเลาะกับเมษ แต่สุดท้ายก็ง้อเมษเหมือนเดิม
ทว่าเวลาอยู่กับพี่เหยี่ยว เมษเหมือนกระต่ายน้อยที่ถูกจับมาเป็นตัวประกัน..ประกันอะไรไม่รู้ แต่เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในอุ้งมือเหยี่ยวตัวร้าย ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ นอกเสียจากนั่งเงียบๆ ยอมรับชะตากรรมเท่านั้น
“ครับ..” เมษาขยี้ตา พยายามเปิดตาโตๆก่อนเพ่งมองตัวหนังสือ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ดูเหมือนโลกกลมๆของเมษหมุนไปหมุนมา
ง่วง..
“เมษา..”
“หือ” ร่างเล็กเงยหน้ามอง ทว่าต้องตกใจเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาอยู่ตรงหน้าไม่ถึงคืบ ลมหายใจของสะดุดก่อนเมษจะพูดอะไรออกไป ริมฝีปากคู่นั้นก็ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว พี่เหยี่ยวบดเบียดเนื้ออ่อนนุ่มอย่างอ่อนหวาน เคล้าด้วยปลายลิ้นที่ค่อยๆเลาะเล็มเข้ามา
ฝ่ามืออุ่นรั้งศีรษะเมษแนบชิด ปลายลิ้นกระหวัดรัดรึงเป็นจังหวะ ลมหายใจร้อนระอุของพี่เหยี่ยวเป่ารดแก้มเมษจนเหมือนไฟอัง แทนที่เขาจะต่อต้านผู้ชายคนนี้ ทว่าเมษกลับทำได้เพียงอยู่นิ่งๆ คอยให้อีกคนชักจูงไปตามใจต้องการ
“อืม..อือ..พี่..”
ก่อนทุกอย่างจะเลยเถิด เหยี่ยวปล่อยน้องเป็นอิสระ มิวายจูบซ้ำที่ปากบวมช้ำส่งท้าย “หายง่วงหรือยัง”
น้องเมษตาลอย เหมือนคว้างอยู่ในอากาศ เขาตกตะลึงกับรสจูบเมื่อครู่ ถูกล่ะ..พี่เหยี่ยวกับเมษจับมือกันแทบจะนับครั้งได้ นับประสาอะไรกับจูบยาวนานปานจะดูดพลังกันแบบนี้
“อื้อ” เมษาพยักหน้าหงึกหงัก พวงแก้มเห่อร้อนแทบไหม้ ลองพี่เหยี่ยวทำแบบนี้สิ..เมษไม่มีทางหลับแน่นอน ต้องเรียกว่าไม่กล้าแม้แต่จะหาวเสียมากกว่า
“ไม่ยักรู้ว่าจูบแบบนี้ทำให้คุณหายง่วงได้”
เมษเบ้ปาก ลองไปจูบคนอื่นสิ..ใครเขาจะนอนสลบหลังจากริมฝีปากคู่นั้นของพี่เหยี่ยวถอนออกไปบ้างล่ะ เมษคนหนึ่งแหละที่ไม่ทำแบบนั้น
“พี่เหยี่ยวบ้า แกล้งเมษทำไม”
เหยี่ยวถอนหายใจดังเฮือก “ไม่ได้แกล้งสักนิด..” เขาอยากต่อประโยคท้ายนัก ว่าหากไร้ซึ่งสติ เหยี่ยวคงข้ามโต๊ะญี่ปุ่นตัวนี้แล้วผลักร่างขาวนอนราบกับพื้น จัดการตามใจต้องการไปนานแล้ว
แต่อย่างว่า..เด็กซื่อบื้อแบบเมษาจะไปรู้อะไร..
“ยังเหลืออีกหลายครั้ง เที่ยงคืนค่อยเข้านอน”
“พี่เหยี่ยวนอนก่อนเมษก็ได้”
“เหรอ”
ถึงเมษาจะพูดออกไปอย่างนั้น แต่สำหรับเมษแล้วทุกครั้งเขานอนจะนอนเป็นคนแรก พ่ายแพ้พนันพี่ตุลย์ตลอดที่ว่า..หากเมษนอนหลังตุลาได้ พี่ตุลย์จะยอมให้เมษนอนกอดพี่เสือทั้งคืน แต่สุดท้ายแล้วเมษาก็นอนแผ่กลางพื้นพรมในห้องรับแขกคนเดียวทั้งคืน
ไม่ยุติธรรมเลย..ใครๆก็รุมแกล้งเจ้าชายน้อยของแม่..
“อื้อ เมษทนได้ แค่นี้เอง” ความจริงอีกอย่างที่พี่เหยี่ยวอาจไม่รู้ก็คือเมษาไม่กล้าร่วมเตียงกับพี่เหยี่ยว เพราะรู้ตัวว่านอนดิ้น ตื่นมาตุ๊กตาของเขาหล่นไปอยู่บนพื้นจนหมด ขืนนอนกับพี่เหยี่ยวเมษจะไม่เตะอีกคนตกเตียงหรือ
นี่เพราะรักเพราะห่วงหรอกนะ..
ดูเหมือนคำพูดของเด็กหัวแข็งอย่างเมษจะไม่เข้าหูของเหยี่ยวเลยสักนิด เขาไม่แม้แต่เงยหน้ามอง..ทว่าชั่วขณะหนึ่งที่แอบเหลือบตามองริมฝีปากบวมช้ำจากฝีมือตัวเอง หัวใจของเหยี่ยวกระตุกวาบ..เพียงแค่เมษาเม้มริมฝีปากน้อยๆก็ทำเอาเหยี่ยวใจสั่นได้ไม่ยาก
พอแล้ว..เหยี่ยวควรปิดหนังสือแล้วรีบเข้านอนซะ!
หนุ่มร่างสูงรีบปิดหนังสือและสมุดจดก่อนเดินดุ่มๆเข้าห้องโดยไม่สนใจแววตาฉงนของเมษเลยสักนิด ขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังคงเกิดได้พรากผู้เยาว์แน่ๆ
“อะไรของพี่เหยี่ยว คิดจะนอนก็ไปเลย ไม่บอกเมษ!”
สุดท้ายแล้วเจ้าเด็กเคยอ้วนอย่างเมษาก็ได้แต่บ่นกระปอดกระแปดถึงคนในห้อง เป็นแบบนี้อีกคนแล้ว..เมื่อก่อนพี่เสือก็ชอบทำแบบนี้กับเมษ นึกอยากไปก็ไปไม่บอกฝันดีกับน้องเมษสักคำ
พระอาทิตย์ทำงานแต่เช้า แสงแดดแผดเผาหน้าเมษจนต้องหยีตามองรอบกายแทน เมื่อตอนตีห้า พี่เหยี่ยวลุกมาปลุกเมษที่เผลอหลับน้ำลายหกบนกระดาษ แถมยังบอกว่าเมษกรนเสียงดังจนนอนไม่ได้อีกต่างหาก ทำเอาเด็กดื้ออายจนไม่กล้าสู้หน้า
“ไปทานข้าวเช้าก่อน”
เมษาพยักหน้าหงึกหงักก่อนเดินตามคนรักต้อยๆ นึกอิจฉาพี่เหยี่ยวที่มีรูปร่างแบบนักกีฬา อกกว้างๆ สะโพกแคบๆ เฮ้อ..ไม่เหมือนเมษเลยสักนิด มีครั้งหนึ่งที่เขาพยายามออกกำลังกายหวังจะมีกล้ามบ้าง พอกลับบ้านมาก็ฟาดอาหารบนโต๊ะจนเกลี้ยง
แบบนี้มันคงจะผอมชาติหน้าแน่ๆ..
เท้าป้อมๆเดินอยู่ข้างหลัง กระทั่งอีกคนกระชากแขนมาเดินข้างๆ ที่เมษาทำแบบนี้เพราะไม่อยากถูกคนอื่นมองแปลกๆ จริงๆนะ..พี่เหยี่ยวสุดหล่อของเมษน่ะป็อบจะตาย ถ้าพาเขาไม่เดินใกล้ๆมีหวังเหมือนลูกหมูเดินกับนายแบบเสียมากกว่า
คิดแล้วก็แอบปวดใจเล็กๆ..หวงด้วยแหละ!
“พี่เหยี่ยวไม่ต้องลากเมษมาใกล้ๆก็ได้นี่”
“ทำไม” เหยี่ยวถามเสียงเข้ม “เดินกับผมมันน่าอายนักเหรอ”
เมษพยักหน้า ไม่ทันได้คิดก่อนตอบ
“ผมจะทำให้คุณอายไปทั้งปีเลย..” หนุ่มร่างสูงกระชากตัวน้องมาใกล้ก่อนก้มสูดกลิ่นอ่อนจากแก้มนุ่ม เขาเห็นนะ..ไอ้พวกแก่ๆปีโตๆทั้งหลายตาวาวเชียว แต่ขอโทษเถอะ..เมษาเด็กคนนี้เป็นของเขา!
ดวงตากลมใสแจ๋วเบิกกว้าง พี่เหยี่ยวเอาอีกแล้ว..ไม่ต้องโกรธเมษขนาดนี้เลย “พี่เหยี่ยวบ้า!..เมษไม่อยากเดินกับพี่เหยี่ยวเพราะเมษอ้วนกลม แถมหน้าตาไม่ดีอีกต่างหาก!”
เหยี่ยวล่ะอยากเคาะกะโหลกเด็กซื่อบื้อคนนี้จริงๆเลย เขาไม่ได้ชอบคนที่หน้าตาเสียหน่อย..ไม่อย่างนั้นจะหลงเสน่ห์เด็กอวบอ้วนตั้งแต่รับน้องได้อย่างไร..
“แล้วยังไง”
“ก็ไม่ยังไง..เมษก็แค่อายเท่านั้นแหละ..” เมษาก้มหน้างุดๆ เมื่อเหลือบเห็นสายตาหลายคู่ที่มองมา แก้มของเมษาก็ร้อนผะผ่าว ไม่ว่าจะเช้าแค่ไหนก็ยังเห็นนิสิตอยู่ทั่วทุกมุมมหาวิทยาลัย
“ไม่ต้องอายแล้ว ผมไม่ได้ชอบคุณที่หน้าตาหรือหุ่นหรอก”
“แล้วพี่เหยี่ยวชอบเมษเพราะอะไรเหรอ” เขาเงยหน้า สบดวงตาคมดุจเหยี่ยวด้วยความสงสัย โดยไม่รู้เลยว่าเพราะแบบนี้นี่แหละ..ที่ทำให้เหยี่ยวหลงรัก
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“เห็นไหม..พี่เหยี่ยวไร้เหตุผล”
“แล้วแต่จะติด” เหยี่ยวขี้เกียจอธิบายให้เด็กหัวดื้อฟัง ไม่ว่าการกระทำของเขาจะชัดเจนแค่ไหนแต่ดูเหมือนเมษาจะไม่เข้าใจเลยสักนิด เขาจับเจ้าของแขนเล็กให้เดินตามและเมษาก็ไม่ขัดขืนเสียด้วย
อาหารเช้าที่คณะถูกยัดเข้าปากไม่ถึงสิบนาทีโดยเมษา เหยี่ยวได้แต่มองตาพริบๆพลางคิดว่า..คนที่ลดน้ำหนักได้ขนาดนี้กินอาหารกันแบบนี้หรือ
“เดี๋ยวติดคอ”
“เมษหิว”
“คุณพูดเหมือนผมดูแลคุณไม่ดี” ปกติเหยี่ยวไม่ค่อยกินเยอะ เพราะเขาไม่ค่อยออกกำลังกายเท่าไหร่โดยเฉพาะในช่วงสอบ แทบจะไม่ขยับตัวออกจากโต๊ะอ่านหนังสือเลยก็ว่าได้
“เปล่า” น้องเมษไม่มีอารมณ์มาสนใจพี่เหยี่ยวแล้ว ร่างเล็กตักข้าวในจานใส่ปาก..เรียกว่ายัดมากกว่าเพราะเคี้ยวไม่กี่คำเจ้าตัวก็ตักเข้าไปใหม่ กลายเป็นภาพน่ารักน่าเอ็นดูไปเสียแล้ว
ไม่แปลกหรอกที่เมื่อก่อนเจ้าเด็กนี่จะอ้วนเหมือนลูกหมูตัวน้อยๆ..และเขาก็ชอบมากเสียด้วย
หลังจากน้องเมษฟาดอาหารหมดไปสองจานก่อนเจ้าตัวจะวิ่งเข้าห้องไปสอบ
“โชคดีนะเมษา”
“อื้อ..ขอบคุณครับ”
เหยี่ยวยืนยิ้มคนเดียวแล้วหันหลังกลับไปยังโต๊ะประจำ..
เมษาหามเก่งออกจากห้องสอบ หลังจากคุยกันเรื่องข้อสอบได้สักพัก เพื่อนตัวอ้วนของเขาก็เกิดอาการลมจับทันที ไม่รู้ว่าดีใจเพราะทำได้หรือตกใจเพราะทำข้อสอบผิดกันแน่ๆ
นายเก่งหยิบยาดมจากเพื่อนผู้หญิงยัดจมูกอย่างแรง หล่อนเบ้ปากแล้วยกให้เก่งทันทีแบบไม่มีเงื่อนไขแล้วรีบเดินจากไป ส่วนตัวปัญหาทั้งเหงื่อออกทั้งใจสั่น แถมยังทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกต่างหาก
“เฮ้ย..ตกลงว่าทำได้หรือทำไม่ได้เนี่ย”
“ไม่รู้อ่ะจำไม่ได้ นอนหลับในห้องสอบด้วย” เก่งอยากตะโกนดังๆ ม๊านะม๊าเอาของกินมาให้เก่งแทบทุกชั่วโมง ลูกกตัญญูอย่างเขาเลยฟาดเรียบทุกจานทุกถาด กินไปกินมาอ่านหนังสือได้ไม่ถึงไหนก็เผลอหลับ ตื่นมาอีกทีน้ำตาแทบร่วงเมื่อตีสามแล้ว
สาบานนั่นไม่ได้ตั้งใจจริงๆ..
“เออ..ทีหลังมาติวกับเราก็ได้นะ”
หนุ่มตัวอ้วนเบ้ปาก ติวด้วยกันเหรอ..ติวกับพี่เหยี่ยวจอมโหดคนนั้นเหรอ เก่งยอมไปอ่านคนเดียวดีกว่า ก็ดูสิ..เวลามองเขาแต่ละทีเหมือนจะฉีกร่างกันเป็นชิ้นๆ ทั้งที่เก่งเป็นแค่เพื่อนสนิทเมษา ไม่ได้เป็นพวกหน้าหม้อที่ไหนเล่า
“เฮอะ..ชวนกูไปตายล่ะสิไม่ว่า”
“พี่เหยี่ยวใจดีออก” จริงๆนะ ถึงพี่เหยี่ยวชอบตำหนิเมษอย่างไรแต่อีกฝ่ายก็ติวจนกว่าเมษจะเข้าใจเลยแหละ วันนี้เมษาเลยทำข้อสอบได้บ้าง ทั้งที่แต่ก่อนทำได้ครึ่งข้อก็จอดแล้ว
จะเอฟไม่เอฟก็ตรงนี้แหละ..
“มันผ่านมาแล้ว เอาแบบนี้ดิ มึงก็ติวกับพี่เขาไป พอมามอก็มาติวให้กู”
น้องเมษส่ายหน้า ไม่อยากเหนื่อยหลายรอบ
“คิดดูนะการที่มาติวให้เพื่อนน่ะ เหมือนได้ทบทวนความรู้เลยนะเว้ย” เก่งหลอกล่อ..หากเมื่อมองไปข้างหลังเมษาก็ทำหน้าเจื่อนทันที่ ในเมื่อเจ้าของเขามาแล้ว..หมดเวลาคุยกับเพื่อนสนิทแล้วสิ
“ก็ดีเหมือนกันนะ”
“เออ..ไม่ต้องแล้ว เดี๋ยวกลับบ้านไปนอนล่ะ”
ร่างเล็กรั้งแขนเพื่อนไว้โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีรังสีอำมหิตแผ่มายังเก่งแทบแย่ ไอ้เมษบ้าไม่ปล่อยเขาสักที จะรอให้พี่เหยี่ยวถือเลื่อยมาตัดแขนหรือไง
“เดี๋ยวก่อนสิ ยังไม่ฉลองสอบเสร็จเลย”
โธ่เอ๋ย..มันไม่ใช่สอบกลางภาคหรือปลายภาคเสียหน่อย ยังไม่ถึงเวลาฉลองหรอก “โหย..ไว้ครั้งหน้านะเมษ กลับล่ะ” พูดจบนายเก่งก็หยิบกระเป๋าแล้วเผ่นแนบออกไป ไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อนเลยสักนิด
ฝ่ายเมษาได้แต่ยู่หน้า พลางนึกสงสัยพฤติกรรมแปลกๆ ก่อนจะคิดอะไรต่อ ฝ่ามืออุ่นก็ทาบลงมาบนบ่า “อ้ะ!”
เขาหันหลัง เห็นเจ้าของดวงตาคมดุมองมาก่อนแล้ว “พี่เหยี่ยวมาเมื่อไหร่”
“ไม่นานหรอก” แต่นานพอได้ยินทุกอย่างที่เมษาพูด
“พี่เหยี่ยว..วันนี้เมษทำข้อสอบได้ด้วยแหละ”
“อื้ม”
“พี่เหยี่ยว..เมษขอบคุณพี่เหยี่ยวมากๆเลยนะที่ทำให้เมษไม่สอบตกควิซครั้งนี้น่ะ”
เหยี่ยวพยักหน้า เขารอฟังเจ้าเด็กเมษาพูดจาเรื่อยเปื่อย แล้วๆจู่อีกคนก็หยุดพูดก่อนดึงแขนเขาไว้ ไม่ทันได้เอ่ยปากถามอะไร อ้อมแขนอีกฝ่ายก็รั้งกันลงมาจนสัมผัสถึงลมหายใจร้อนผะผ่าว ริมฝีปากสีเรื่อแนบลงมาที่จมูกเขาอย่างรวดเร็วก่อนเมษาจะเด้งตัวออก
“ขอบคุณมากครับ” น้องเมษยิ้มแฉ่งแต่เหยี่ยวยังทำหน้าตึงอยู่ สงสัยน้องเมษต้องทำให้พี่เหยี่ยวไม่พอใจอีกแน่ๆ แต่ปกติเขาก็ทำอย่างนี้กับเจ้าปุ้มปุ้ยนี่นา “พี่เหยี่ยวไม่พอใจเมษเหรอ”
“เปล่า..”
“พี่เหยี่ยวทำหน้าดุแสดงว่าต้องโกรธเมษแน่ๆ เมษคิดว่าทำกับปุ้มปุ้ยได้ก็ทำกับคนอื่นได้เหมือนกัน”
ชายหนุ่มร่างสูงตากระตุก ปุ้มปุ้ย..ไอ้บ้านั่นมันเป็นใคร!
“ใคร”
“ก็ลูกหมาตัวน้อยที่บ้านเมษไง น่ารักมากเลยนะ..เวลาทำอะไรถูกใจก็จุ๊บจมูกมันเร็วๆแบบนี้แหละ” ความจริงเรียกว่าลูกหมาตัวน้อยก็ไม่ได้แล้ว เพราะตอนนี้ปุ้มปุ้ยตัวโตมาก แถมขี้เกียจวิ่งอีกต่างหาก มันเลยกลายเป็นหมาอ้วนที่แม่ชอบเรียกบ่อยๆ
ไม่รู้ว่าเหยี่ยวจะดีใจหรือเสียใจกัน เมื่อได้ยินประโยคที่เมษาพูดเมื่อครู่..นี่เจ้าตัวคงปฏิบัติกับคนที่เหมือนที่ปฏิบัติกับสุนัขไม่มีผิดเพี้ยน
“เมษา..ผมขอสั่งว่าอย่าทำแบบนี้กับใครอีก”
เมษเม้มปากพลางมองพี่เหยี่ยวอย่างสงสัย “ทำไมล่ะ”
“ผมหวง คุณเป็นแฟนผม..ไม่ใช่แฟนไอ้หมาปุ้มปุ้ยนั่น”
แก้มน้องเมษเห่อร้อน สติแตกกระเจิงเมื่อเจอคำสารภาพรักแบบไม่ทันตั้งตัว ไม่ต้องบอกว่าเพื่อนพี่เหยี่ยวทำหน้าอย่างไร..ดูท่าอยากจะร้องแซวใจจะขาด!
“พี่เหยี่ยวบ้า”
“แล้วรักไหม”
โอ..คุณพระ ผู้ชายคนนี้ได้คืบเอาศอก แต่ถึงอย่างนั้นเมษก็ยังยืนยันจะตอบว่า “อื้อ..รักเหมือนกัน”
สวัสดีค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :mew3:
คิดถึงคนเขียนไหมมมมมมมม ว๊ากกกกกกกก ขอโทษอย่างแรงที่หายไปประมาณครึ่งเดือนเนื่องจากขี้เกียจนั่นเอง กร๊ากๆ ไม่มีอะไรเลยเนอะ และแล้วก็เขียนมาจนจบนะ >/////< เป็นตอนสุดท้ายแล้วที่จะลงในนี้น้าาา กร๊ากๆ ขอบคุณทุกคอมเมนท์ที่ติดตามตั้งแต่แรกจนจบแล้วก็นักอ่านที่ไม่แสดงตัวแอบส่งข้อความมาหาคนเขียนด้วย ซึ่งคนเขียนจะเอาไปปรับปรุงนะคะ (บางทีมันก็เข้าใจยากอ่ะ) :mew2: สำหรับเรื่องนี้ อุอิ เดี๋ยวจะแจ้งอีกทีว่ารวมเล่มยังไง อะไร บลาๆ ตอนนี้คิดไม่ออก แต่งตอนพิเศษไม่เสร็จเสียที (เพราะความขี้เกียจของแกเอง :katai4:)
เจอกันเรื่องหน้านะคะะะ คาดว่าไม่ใช่สมัยนี้แน่นอน :hao6:
ว๊ากๆ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ยังติดตามคนเขียน แม้คนเขียนจะชอบอู้แถมยังขี้เกียจบ่อยๆอีกต่างหาก กร๊ากๆ มีทั้งจิกทั้งทวงจนคนเขียนพรุนไปหมดล่ะ
ขอบคุณค่า :mew1:
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
Twitter: https://www.twitter.com/bluebubblebells (https://www.twitter.com/bluebubblebells)
-
น้องเมษยังคงน่ารักเหมือนเดิม :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
คู่น้องเมษกับพี่เหยี่ยวน่ารัก
-
แว๊กกกก พี่เหยี่ยวหวงเมษยิ่งกว่าอะไรแม้กระทั่งปุ้มปุ้ยยยย
จึ๋ยยยย
-
หึงหมาาาาา บ้าไปแล้ววว 5555 :katai1:
-
ถ้ารวมเล่ม ขอภาคพิเศษเหยี่ยวเมษอีกเถิดดด
ชอบคู่นี้ เมษอ้วนแถมหน้าตาไม่ดี แต่ดูใสๆสมวัยหรอพี่เหยี่ยวเลยชอบ 555
แปลก ไม่เข้าใจความรักเลยจริงๆ
ไม่เป็นไรนะน้องเมษ เรายังโตได้อีก หน้าตามันมีการพัฒนาไปเรื่อยๆๆ
โตไปเดี๋ยวก้อหน้าตาดีเทียบพี่เหยี่ยวได้ๆ รับรอง หัวกะไดไม่แห้วพี่เหยี่ยวตามเช็ดทุกวัน555
(อ้างอิงได้จากพี่ตุล เฮียแกยังหล่อ น้องเมษก้อต้องได้เค้าความหล่อมาบ้างแหละ)
พี่เหยี่ยวแอบหื่นนะ ดูเก็บกด 555 ตอนแรกๆอ่านไปอึดอัดแทนเมษ
แต่หลังๆเริ่มผ่อนคลายแล้ว ค่อยดีหน่อย >_< และบางทีก้ออยากให้เหยี่ยวแทนตัวเองว่าพี่บ้างนะ
น่าจะดูอ่อนโยนกว่า ให้ตาย มาแทนตัวเองว่าผม อิชั้นนึงว่าพี่แกกำลังว๊ากน้อง 555
-
:mew3:
ดีใจจัง ทั้งคู่น่ารักมากเลยยยยยยยย
แต่จบแล้วหรอออออออออออ
ไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยยย
-
คู่นี้มันน่ารัก...แต่ยังดูเกร็ง ๆ กันอยู่นะ
ไม่เหมือนพี่ตุลย์ รายนั้นเจ้าเล่ห์ชอบแกล้ง พี่น้องคู่นี้ไม่มีความพอดีเลยแฮะ :mew5:
-
เขินอ่ะ :-[
อิจฉา :hao5:
-
กรี๊ดดดด รอรวมเล่มมมม :hao6:
ส่วนตอนพิเศษ เราอยากอ่านตอนเมษกับเหยี่ยวเป็นของกันและกันง่าาาา :z1:
อยากอ่านตอนที่พี่ตุลย์กับเสือมีลูกกกกกกด้วยยย :-[
-
ฮู้ยยยยย หวานมาก มดเดินยั้วเยี้ย :o8:
สงสารแต่พี่เหยี่ยว ไม่รู้จะอดใจไม่ฟัดอดีตหมูน้อยอย่างน้องเมษได้ยังไง :z1:
-
จบแล้วอ่อ ???
-
น้องเมษน่ารักอะ
-
:mew3:
-
อยากอ่านตอนพิเศษจัง อยากรู้ว่าเหยี่ยวไปตกหลุ่มรักน้องได้ไงกัน เรื่องนี้น่ารักอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบ
-
น่ารักมากเลยคู่นี้
หึงกระทั่งหมาเลยนะพี่เหยี่ยว 555555
ส่วนเมษก็ใสซื่อน่ารักตลอดเลย
ชอบบบบบบบบบบบ ><
-
น้องเมษน่ารักเว้ยเฮ้ยยยยยย
แต่ไม่มีพี่เสือออกมาเลยอะ
จะช้ำในไหมเนี้ย พี่ตุลย์ก็เพลาๆหน่อยนะ
-
เนื้อเรื่องน่ารัก มาก ๆ เลย ชอบทุกคู่ อ้ะ
-
+1 น้องเมษ กะ พี่เหยี่ยว น่ารักมาก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
น่ารักมากกกกก น้องเมษ
-
ชอบนิยายเรื่องนี้มาก
แนวเรื่องเป็นรักหวานๆใสใส
ชอบมากกกกกกกก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปนะคะ สู้สู้ :L2:
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากๆ
ชอบพี่เหยี่ยวน้องเมษมากๆเลย
-
อื้ออ พี่เหยี่ยวติวหนังสือให้เค้าบ้างจิ // วอนตาย 55
-
พี่เหยี่ยวนี่ดุจังเลยน๊าาาาา หุหุหุ น่ารักกกก :o8:
-
ตอนนี้มันฟินนนนนนนนนน~ :katai2-1:
-
ชอบพี่เหยี่ยวอ่ะ แกดูนิ่ง สงบ สยบน้องเมษา
-
รวมเล่มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เพิ่มเข้ามาอ่านค่ะ อ่านจบแล้ววววว :mew1:
สนุกมากเรยค่ะ ชอบบบบบบบบบบบ :hao7:
เค้าอยากอ่านน้องเมษอีกกก
-
ใครสนใจรวมเล่มไปที่กระทู้นี้เลยนะคะ: http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38459.0
กร๊ากๆ ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากๆค่ะ
ไว้เจอกันเรื่องหน้าน้า
เรื่องนี้จบแล้วจริงๆงับ :mew1:
-
จบบริบูรณ์ :katai4:
-
น่ารักอ่ะ แต่เหมือนว่ายังไม่สุดเน๊าะ
-
หนุกอ่ะ ชอบบบบ
แต่ว่าน่าจะมีต่อนะ :mew2:
-
เย้ๆ รวมเล่มๆๆๆๆๆ
-
จบแล้วหรอ ^^" :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณคนเขียนที่สุดอ่ะค่ะ ที่แบ่งปัน o13
-
อ่านไปกรี๊ดไป ชอบน้องเสือกะพี่ตุลาาาาาา :-[ :-[
น่ารักทุกคู่เลยค่ะ เป็นนิยายที่อ่านแล้วทำให้ยิ้มแก้มแตกได้เลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ :L2: :L2:
-
:mew1:เหมือนจะเศร้าแต่มันอบอุ่น ละมุน
-
ชอบพี่เสืออ่ะ ยิ่งนานวันยิ่งน่ารัก
-
สนุกมากก อ่านสองวันจบ
ชอบเสือ ตุล เปรม หมอเคียงแดน เปรม น้องเมษ พี่เสือ คุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็ปุ้มปุ้ย
อ่านแรกๆคิดว่าเรื่องนี้จะดราม่่าหนักซะแล้ว แต่อ่านไปไม่ใช่เลย ถึงจะเศร้าบ้าง
แต่ก็มีเรื่องสนุกๆอยุทุกตอนเลย
มาต่อตอนพิเศษอีกนะค้าาา
-
:L2:ตามอ่านทันแล้วค่ะ อิอิ
บรรยายเรื่องได้ดีไม่มีงงเลยค่ะขอชมๆ
อ่านตอนแรกคิดว่าจะDramaเลือดสาดซะอีก5555
ชอบน้องเมษมากคะดูน่ารัก สดใส มองโลกในแง่ดีสุดๆ น่ารักงุงิงุงิ (ชอบตอนที่บรรยายถึงเจ้าหมาน้อยกะน้องเมษมากๆค่ะอ่านแล้วต้องยิ้มตามเลยค่ะ^^)
ส่วนพี่เสือก็น่าสงสารเกิ๊นนน(บางตอนก็แอบร้องไห้ด้วยค่ะ อินค่ะอิน^^)
ส่วนพี่ตุลย์ก็นิสัยไม่ค่อยดีค่ะชอบแกล้งน้องเสือจนร้องไห้ แลดูน่าสงสารมากค่ะนะจุดนี้5555
คู่พี่เปรมกะคุณหมอก็ชอบค่ะ.....สรุปว่าชอบทุกคู่ค่ะ แต่งดีมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ เรื่องนี้จบแล้วขอให้แต่งเรื่องอื่นออกมาอีกน่ะค่ะ^^จะรอค่ะ
-
:o8: :-[ :impress2: น่ารักมากกกก อ่านเรื่องนี้แร้วอบอุ่นหัวใจมากกก
น่ารักทุกคู่เลยค่าาาาา :hao6:
-
อ้ากกก น่ารักมากชอบทั้งสามคู่เลย
ชอบเสือน้อยมาก น่ารัก! ตอนแรกๆ
ดราม่า สักพักมันช่างหวานแหวว
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่า!
-
น่ารักทั้งสามคู่เลยยยย
คึคึ -.-
-
อ่านตอนแรกนึกว่าน้องเมษเป็นนายเอกอ่ะ
พอเงยหน้าขึ้นไปดูชื่อเรื่อง เอ้ย มันเติม s ด้วย
งั้นแสดงว่างานนี้น้องเมษไม่ช่ายแหละ
น้องเสือตอนแรกก็ดูเหมือนจะเป็นรุก ไป ๆ มาๆ กลายเป็นรับไปซะได้
ก็นะ เจอคนอย่างตุลย์เข้าไปคงรับได้สถานเดียว
คู่หมอกับเพื่อนตุลาก็พลิกล็อคกันหน้าหงายเลยทีเดียว
ตอนพิเศษทำไม๊ไม่มีน้องเสือกับพี่ตุลล์เลยอ่ะ
ถึงน้องเมษจะน่ารักก็เหอะนะ
-
คู่เอกจบไปแบบซึ้งๆ
คู่น้องก้อมาแบบมึนๆ
สงสารพี่เหยี่ยวน้องเมษ....
-
อยากอ่านของน้องเมษต่อ น้องเมษน่ารักมากอะ รออ่านตอนพิเศษเพิ่ม
-
พี่เสือ ซึนอ่ะ
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
-
สนุกมากเลยครับ ตอนเริ่มเรื่องมาม่ามากแต่พอหลังยนากนั้นสวีทมร๊าก บอกได้คำเดียว GREAT"!
-
อ้ากกกกกกกก ฟินๆๆค่า :ling1:
-
อ๊าาาา เรื่องใหม่มายังอะ :oni3:
-
เรื่องนี้รวบรวมหลายอารมย์มาก
แรกๆ อ่านไป ร้องไป
กลางเรื่อง เริ่มหวาน
ท้ายๆ หวานหยดเล้ยยย
-
อ๊ากก ครบรสเลย
ชอบมาก!!
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้น้า
-
สนุกมากอ่า ชอบทุกคู่เลย
พี่เหยี่ยวกับน้องเมษน่าจะมีเยอะๆ :hao6:
-
เรื่องนี้สนุกมากกก
ตอนแรกรำคาญพี่เสือของน้องเมษ
คนอะไรเย็นชาสุดๆ
แต่พอพี่ตุลย์เข้ามาแบบว่าโอ๊ยยยย
น่ารักอ่ะ ทำเอา พี่เสือร้ายไม่ออก
ตอนของเปรมกับหมอแดนก็น่ารัก รักกันแบบงง5555
พี่เหยี่ยวกับน้องเมษ ก็น่ารักนะ อยากใด้เรื่องยาวเรื่องนี้
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอบอุ่นหัวใจมากเลยค่ะ
ทีแรกคิดว่าพี่เสือ น้องเมษนะเนี่ย
ผิดคาดไปไกลโข 555 ขอบอกว่าพี่ตุลย์น่ารักมาก ขี้แกล้งโคดๆ
แต่ดูแลน้องดีเอาใจด้วย รุจักแกล้ง อืมม เจ๋งเพ่
คู่อื่นก็ชอบน้าา แต่พี่ตุลย์น้องเสือนี่ที่สุดแระ
ปล.หมอแดน กะเปรม นี่โคดจะผิดคาดกว่าเยอะเลยค่ะ
55555 อัลไล ใครๆที่อยู่ใกล้นุ้งเสือ กลายเป็นเคะไปหมดเบย 555 :laugh:
-
สนุกมากเลยค่ะ ชอบทุกคู่เลย
ไม่ว่าจะเป็น พี่ตุลย์-พี่เสือ เปรม-หมอแดน พี่เหยี่ยว-น้องเมษ
แต่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นคู่พี่เสือ
อยากจะบอกว่าพี่เสือน่ารักมาก อ่านไปยิ้มไป เอ็นดูพี่เสืออ่ะ
แต่ตอนแรกแอบคิดว่าพี่เสือจะคู่กับเมษซะอีก เพราะเห็นน้องเมษของเราโผล่มาตั้งแต่ตอนแรก แต่ไหงกลับเป็นคนสุดท้ายที่มีคู่ 55+
คู่ของเปรมกับคุณหมอแดนไม่ได้คิดเลยว่าจะลงเอยกันเพราะเจอกันครั้งแรกไม่เห็นจะมีอะไรกันพิเศษเลย แต่แล้วสุดท้ายก็ลงเอยกันด้วยดี (ถึงจะมีตบตีกันบ้างก็เถอะ)
แอบคิดว่าพี่เสือจะเป็นรุกตั้งแต่ตอนแรกตามความคิดของน้องเมษ สุดท้ายดันมาเป็นรับให้พี่ตุลย์
แล้วหมอแดนอีกนึกว่าจะเป็นรุกเพราะเห็นรุกพี่เสือสุดท้ายดันมาโดนเปรมรุกซะอีก
ร้องไห้สุดๆ ก็เห็นจะเป็นตอนที่คุณพ่อของพี่เสือทำร้ายพี่เสือเมื่อคิดว่าพี่เสือไม่ใช่ลูก อ่านไปสงสารพี่เสือไป คิดว่าเรื่องนี้พี่เสือไม่ผิดแต่กลับโดนทำร้ายทั้งตัวและจิตใจมาตั้งสิบกว่าปี เด็กเหมือนผ้าเหมือนผ้าขาวที่สะอาด ขึ้นอยู่กับผู้ใหญ่ที่จะละเลงใส่ผ้าขาวผืนนั้น ตั้งแต่เด็กถูกละเลงด้วยสีที่สวยงามจากคุณพ่อที่แสนดี แต่สุดท้ายคุณพ่อดันละเลงสีดำจนผ้าขาวผืนนั้นไม่เหลือชิ้นดี
สงสารพี่เสือ แต่ในที่สุดก็ยินดีทีพี่เสือทีครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนกับคนอื่นเขาเสียที
ดีใจที่ไม่สายเกินไปที่พี่เสือจะยอมเปิดใจให้คนอื่น
-
น้องเมษาน่ารักมาก
พี่เหยี่ยวนี่ก็ชอบทำอะไรไม่แคร์สถานที่เลย
คู่นี้หวานมากอ่ะ
อยากอ่านคู่ของหมอแดนกับเปรมอีกจัง
แต่ชอบทั้ง3คู่เลยอ่ะ
ยิ่งตอนท้ายๆนี่หวานมาก
-
:L2: :L2: :L2:
-
:hao7: จบแว้วอ่าาาาาา
ชอบเรื่องนี้ฝุด ๆ เบยยยยยย
บ่องตง รักอ่าาาาาา :o8:
ทั้ง 3 คู่มันช่างลงตัวอะไรเช่นนี้
มิได้พร่ำเพ้อมานาน ต้องขออภัยเจ้าค่าาาาา :mew3:
-
คุณจะงอนมากไปแล้ว {พี่ตุลย์ X น้องเสือ}
ก็ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เสือเอาแต่ทำหน้าง้ำงอหลังจากเก็บเสื้อผ้าแล้วขับรถไปเชียงใหม่โดยไม่มีคนรักตามไปด้วย ที่สำคัญสายโทรเข้าก็ยังไม่มีสักสาย ยิ่งทำให้เสือขุ่นข้องหมองใจมากกว่าเดิม จะโกรธก็ใช่ จะงอนก็ถูกอีก
เรื่องราวที่เกิดขึ้นเห็นจะเป็นเมื่ออาทิตย์ก่อน ระหว่างเขากับตุลาก็รักกันดีอยู่หรอก..แต่วันหนึ่งเมื่อมีนิสิตฝึกงานเข้ามาทำงาน ก็ทำให้ระยะห่างระหว่างเขากับพี่ตุลย์ลดน้อยถอยลง เพราะอีกฝ่ายต้องเจียดเวลาไปดูแลเด็กที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง
ตอนแรกเสือก็ไม่คิดอะไรหรอก แต่พอนานเข้า เมื่อตุลาไม่ค่อยคุยกับเขาเหมือนเดิมก็ทำให้เสือสงสัยมากยิ่งขึ้น จากคำบอกเล่าของเปรมและพี่ทศนำพาให้เสือแอบย่องเข้าไปดูว่าวันหนึ่งๆ พี่ตุลย์ของเสือทำอะไรกับเจ้าเด็กนั่นบ้าง เรื่องราวกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อเสือเห็นพี่ตุลย์คร่อมหลังเจ้าเด็กนั่น รู้หรอกว่าสอนงาน..แต่จะแนบชิดกันเกินไปแล้ว
เสือไม่ได้เข้าไปโวยวายแบบนางร้ายในละครแต่เดินกลับมาทำงานราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอกลับถึงบ้านพร้อมพี่ตุลย์เท่านั้นแหละ ระเบิดลูกแรกก็ลง พี่ตุลย์ยังเงียบ รอฟังอย่างอดทน ลูกที่สองลงบ้าง คราวนี้พี่ตุลย์เริ่มขมวดคิ้ว พอลูกที่สาม..พี่ตุลย์ดุเสือ หาว่าเสือไม่ไว้ใจและไร้เหตุผลที่สุด
คนขี้น้อยใจได้ฟังดังนั้นเลยเริ่มปล่อยโฮออกมา แถมยังพ่นคำไม่น่าฟังอีกหลายคำ หนักสุดคงเป็น ‘เสือเกลียดพี่ตุลย์มาก เลิกกันไปเลย ไปอยู่กับเด็กนั่นเลยไป!’ เสือคิดว่า..พี่ตุลย์คงตามมาง้อเหมือนเดิม แต่เปล่าเลย..พี่ตุลย์เงียบแล้วเดินเข้าห้อง พร้อมกับหมอนและผ้านวมในตู้เสื้อผ้าออกมานอนบนโซฟา
สรุปว่าคืนนั้น..เสือนอนคนเดียว
คืนถัดมาเป็นคืนที่เสือคิดว่า..อย่างไรเสียคนอย่างพี่ตุลย์ก็ต้องตามมาง้อเขาอยู่ดี แต่ผิดคาด..พี่ตุลย์ไม่ง้อ ไม่คุย แถมยังไม่ปรายตามองเสือ ทำราวกับเสือเป็นอากาศธาตุในห้อง เสือรู้หรอกว่าตัวเองผิด..แต่ไม่อยากขอโทษก่อนนี่
ความมึนตึงเริ่มขึ้นจนกลายเป็นเสือที่ทนไม่ได้ เก็บข้าวเก็บของใส่กระเป๋า ออกจากคอนโดตอนตุลาไปตอนเช้า พร้อมกับบอกพ่อว่าจะลาพักร้อนไปไร่สตรอเบอร์รี่ของคุณอาน้อย กำชับนักกำชับหนาว่าอย่าบอกใคร เสืออยากอยู่คนเดียว
“พ่อ..เดี๋ยวเสือจะลาพักร้อนสักสองอาทิตย์ไปเชียงใหม่นะครับ”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเสือ”
เสือถอยห่างโทรศัพท์แล้วสูดน้ำมูกดังวืดๆ “เปล่า..แค่เหนื่อย อยากพัก”
พ่อไม่ถามอะไรต่อได้แต่บอกเสืออย่างนั้นอย่างนี้ แถมยังทำเหมือนจะขับรถให้เมื่อเสือบอกว่าจะลองขับรถไปเอง
ไอ้เปรมชะเง้อคอมองเพื่อนหน้าหล่อเดินมาหน้าตาไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ ความจริงไอ้หน้าตาแบบนี้พี่ทศเลยบอกให้มันนั่งทำงาน ไม่ต้องออกไปเจอใคร เดือดร้อนเปรมต้องทำหน้าที่ออกไปพบคนนั้นคนนี้แทน อย่างว่า..คนพูดไม่เก่งแถมยังกลัวเมียจะไปทำหน้าที่ดีอย่างไอ้ตุลย์ได้ยังไง
“ไอ้เหี้ยตุลย์ มึงเป็นอะไรของมึงวะ ทำหน้าเหมือนเมียทิ้งอย่างนั้นแหละ”
ตุลาขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์ ไอ้เปรมพูดถูก หลังจากที่เขาทะเลาะกันกับเสือ ไม่กี่วันหลังจากนั้นเจ้าเด็กดื้อก็เก็บเสื้อผ้าซะเกลี้ยงตู้ยัดใส่กระเป๋าแล้วเดินทางไปไหนก็ไม่รู้ พอโทรไปถามที่บ้านก็ไม่มีใครยอมบอก..ให้ตายเถอะ เป็นห่วงก็เป็นห่วงหรอก อยากโทรก็อยากโทร..แต่มันติดตรงที่ว่าเสือนั่นแหละเป็นคนทำผิด
เห็นทีต้องดัดนิสัยเด็กดื้อของเขาเสียแล้ว..
“เปล่า”
“เปล่าอะไร แล้วนี่แฟนมึงไปไหน ไม่มาทำงานเหรอ” เปรมถาม น่าแปลกใจที่ไม่เห็นคุณเสือมาทำงานพร้อมมันหลายวันแล้วด้วย
“เออ ไม่รู้ว่ะ เขาไม่ได้บอกกูว่าเขาไปไหน ก็แค่นั้นแหละ”
“อ้าว..เป็นแฟนกันประสาอะไรวะ”
จริงๆ นะ..ปีนี้ไม่มีคู่รักคู่ไหนหวานเท่ากับคู่ของพี่ตุลย์น้องเสืออีกแล้ว ดูเอาเถอะ..แม้จะคบกันมาเกือบสองปี แต่ทั้งคู่ก็ยังชอบโชว์หวานใส่พนักงานในออฟฟิศ ทำเอาสายตาหลายคู่มองอย่างอิจฉา หนำซ้ำ..ยังเป็นการฉีกหน้าสาวน้อยสาวแก่ในออฟฟิศอีกด้วย
ก็เล่นทำแบบนี้..เจ้าหล่อนก็ต้องรีบหาคู่ใจมาควงน่ะสิ..
“เออ ช่างมันเหอะ” เปรมอยากจะถามมากกว่านี้หรอก แต่กลัวเสียมารยาท..แต่ความจริงเขาคงข้ามขั้นนั้นมานานแล้ว “มึงรู้หรือเปล่าว่าน้องสองเขาจัดทริปไปเชียงใหม่ ได้ยินว่าแฟนน้องมันมีไร่สตรอเบอร์รี่อยู่ที่นั่น”
“แล้วยังไง มึงจะไปเหรอ กูไม่ไปนะบอกไว้เลย”
“เฮ่ย! ไม่ไปได้ยังไง มึงต้องไปเป็นเพื่อนกูสิ นานๆที ได้ไปฟรี ทำไมไม่ไปวะไอ้ตุลย์” เปรมเงียบก่อนหาเหตุผลมากล่อมไอ้ตุลย์ต่อ “อีกอย่างคุณเสือเขาก็ไม่อยู่ด้วย มึงก็ออกไปเที่ยวบ้างสิ”
“บังคับให้ไปว่าอย่างนั้น”
“เออ! ตกลงมึงไปนะ”
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว..เขาคงต้องไป ดีกว่านอนห่อเหี่ยวไม่มีร่างน้อยในอ้อมกอด “ตกลง”
เย็นวันนั้นทั้งพี่ทศ ทั้งไอ้เปรม น้องสองและน้องส้มต่างลากเข้าไปเที่ยวหาของกินเสียจนท้องแทบแตก ถึงอย่างนั้น..ความคิดถึงที่มีต่อใครคนหนึ่งก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงไปเลย
“ไอ้ตุลย์ มาเที่ยวกับพวกกูนี่ทำหน้าเหมือนโดนบังคับมานะ” เปรมยัดเป็ดย่างเข้าปากอย่างอารมณ์ดี วันนี้พี่ทศเลี้ยง และคืนนี้เขาก็จะได้นอนกอดคุณหมอ
“ก็มันจริง”
“เฮ่ยตุลย์..อย่างน้อยดีกว่านอนอยู่บ้านเฉยๆ นะเว่ย” พี่ทศเสริม เห็นรุ่นน้องหน้าหล่อห่อเหี่ยวแล้วสาวๆ ในออฟฟิศก็ห่อเหี่ยวตามไปด้วย แม้พวกหล่อนจะรู้ว่าเจ้าตัวน่ะมีแฟนแล้ว แถมยังรักกันปานจะกลืนกินอีกต่างหาก ทว่าการได้แอบมองก็เป็นความสุขอีกอย่างของ ‘สาวโสด’
ตุลาอยู่ในสภาวะจำยอม ถึงขนาดนี้แล้ว..เขาไม่รู้จะเศร้าใจไปทำไม ขนาดคนที่หอบผ้าหอบผ่อนไปยังไม่สนใจใยดีกันเลย
คืนนั้นตุลานอนกอดหมอนข้างคนเดียว..
-
เสือพักโฮมสเตย์ของอาน้อยที่ไร่สตรอเบอร์รี่เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์โดยไร้เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์จากคนรักที่กรุงเทพ คนขี้น้อยใจเลยน้อยใจเข้าไปใหญ่ จากที่ว่าจะหายงอนหากโทรมาสักสาย กลายเป็นว่าเป็นเขาเองที่ทั้งเหงาและว้าเหว่จนอธิบายไม่ถูก
“ไม่คิดจะโทรมาหากันหรือไง”
“อยากเลิกจริงๆ ใช่ไหม”
“อยู่กับเจ้าเด็กสองนั่นเพลินล่ะสิท่า”
“ถ้ายังไม่โทรมาจะเลิกจริงๆ นะ”
สารพัดคำพูดที่เสือพูดหน้าโทรศัพท์จอดำสนิท แม้จะรู้ว่าไม่มีทางส่งไปถึงคนรักที่กรุงเทพก็ตาม แต่จะให้ทำอย่างไรได้ก็คนมันน้อยอกน้อยใจอยากให้ง้อนี่นา ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนว่าความปรารถนาของเสือจะไม่สำเร็จเอาเสียเลย นอกจากจะไร้เสียงเรียกเข้าแล้ว ข้อความมาง้อก็ไม่มีสักนิด
แบบนี้ไม่ให้คิดมากได้อย่างไร..
เสือรู้หรอกว่าเสือผิด แต่เพราะนิสัยไม่เคยเอ่ยปากขอโทษใครก่อน ทำให้เขาต้องจมปลักกับความทุกข์แบบนี้ บางที..พี่ตุลย์อาจจะมีความสุขกับน้องสองอะไรนั่นก็ได้
คิดแล้วก็เจ็บใจตัวเอง..นี่เขาน่าเบื่อขนาดนั้นเชียวหรือ..
ก่อนจะได้น้ำตาร่วงเผาะอีกครั้ง ลูกชายของอาน้อยก็มาเรียกไว้เสียก่อน
“พี่เสือ เช้านี้มีแขกมาพัก จะออกไปด้วยกันไหม” นายศิลาอายุน้อยกว่าเขา ใครๆ ก็เรียกว่านายน้อย เพราะเป็นลูกชายเจ้าของไร่ อีกทั้งรูปร่างสูงใหญ่ผิวเข้มแบบชายไทยทำเอาสาวในไร่ชื่นชอบกันเป็นแถว แต่ใครไปยุ่งอย่างไรเจ้าตัวก็ไม่มีท่าทีสนใจเลยสักนิด
เสือพยักหน้า ยิ่งเขาอยู่คนเดียว ความคิดก็เตลิดไปไกลแสนไกล ไหนจะคิดถึงคนรักที่จากมาอีก รู้อย่างนี้..ไม่หอบเสื้อผ้ามาเชียงใหม่ก็ดีหรอก
“ใครมาหรือ”
“แขกของคนรู้จัก เขาอยากมาเที่ยว เลยพามาที่นี่” พูดไปก็ยิ้มไป แล้วไอ้โหนกแก้มแดงๆ นั่นอีก คงไม่ใช่คนรู้จักธรรมดาๆ แล้วล่ะมั้ง
เสือเดินขนาบข้างศิลามายังยังกลุ่มแขกที่ยืนคุยกันอย่างออกรส ดวงตาคมสำรวจใบหน้าของแต่ละคน ช่างคุ้นหน้าคุ้นตาเหลือเกิน
“สวัสดีครับ” ศิลาเอ่ยทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ยินดีต้อนรับ..”
สายตาของเสือปะทะกับผู้ชายใส่เสื้อโปโล เขาจำไม่ผิด..เขาเป็นคนซื้อเสื้อตัวนั้นให้พี่ตุลย์ เมื่อเหลือบตามองต้นคอและใบหน้าก็ทำเอาเสือผงะถอยหลัง ถ้อยคำของศิลาที่กล่าวต้อนรับแขกไม่ได้เข้าหูเลย ทั้งที่มาเพื่อเป็นผู้ช่วย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเจอปัญหาเข้าแล้ว
เรียกว่าซวยหรือโชคดีกันแน่..
ผู้ชายคนนั้นมองศิลาโดยไม่ปรายตามองเขาสักนิด เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาคู่หนึ่ง เจ้าตัวก็เบนสายตามายังเขา แววตานั่นเล่า..เฉยชาเหลือเกิน ไม่ยิ้ม ไม่ทักทาย ว่างเปล่าจนน่าปวดใจ
นี่ลืมกันไปแล้วหรือ..
เขายืนนิ่งๆ ไม่ยอมขยับไปไหน ทำท่าคล้ายจะเป็นลมเลยจับเสื้อของน้องชายไว้แน่น
“เป็นอะไรหรือเปล่าพี่เสือ”
เสือส่ายหน้า เขาเม้มปากแน่น มองไปยังพี่ตุลย์เป็นระยะ เหมือนเดิม..เสือไม่ได้ตาฝาดแน่นอน พี่ตุลย์ยืนเคียงข้างกับน้องสอง นิสิตฝึกงานเนื้อหอมของออฟฟิศ ส่วนคนอื่นๆ..ก็ไม่มีท่าทีจะสนใจเขา หรือเพราะหมวกปีกกว้างใบนี้ที่ทำให้อีกฝ่ายมองกันไม่ชัดเจน
ต้องใช่แน่ๆ..
ร่างผอมยกมือขยับหมวก เผื่อบางที..พี่ตุลย์อาจจะจำกันได้บ้าง หากแต่เมื่อมองไปอีกครั้ง ภาพที่เห็นบาดตาบาดใจเหลือเกิน เพียงแค่น้องสองเขย่งปลายเท้ากระซิบกระซาบคนรักของเขา
นี่เรียกว่าหึงหรือเปล่านะ..แต่ที่แน่ๆ เสือไม่ชอบเลยจริงๆ..
“เดี๋ยวจะมีรถพาไปโฮมสเตย์นะครับ”
ศิลาเป็นคนจัดการทุกอย่าง เขาเพียงเดินตามต้อยๆ เท่านั้น เอาเข้าจริง..พอได้เจอหน้าแต่อีกฝ่ายไม่สนใจใยดีกันก็ทำเอาเสือผิดหวังแปลกๆ คราวนี้คงเรียกว่ากรรมตามสนองแล้วล่ะมั้ง
“พี่เสือ เช้าพรุ่งนี้ไปเก็บสตรอเบอร์รี่กันนะ”
“ก็เก็บทุกวันไม่ใช่เหรอ” เสือพูดกับน้องแต่สายตายังจ้องไปยังคนใส่เสื้อโปโล เฮอะ..คุยกันกระหนุงกระหนิงเชียวนะ ไม่ออกไปสร้างบ้านพักส่วนตัวแล้วทำกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ
“พรุ่งนี้ออกเช้าหน่อยนะครับ”
ร่างผอมพยักหน้าหงึกหงัก ความหึงหวงแล่นริ้วไปทุกส่วนของร่างกาย อยากเข้าไปกระชาก อยากเข้าไปตะโกนว่า ‘พี่ตุลย์น่ะของเขา เลิกยุ่งสักที’ แต่นั่นไม่ใช่นิสัยของเสือเลยสักนิด..เขาล่ะเกลียดตัวเองตอนนี้ที่สุด
ตอนเย็นศิลาชวนเขาไปร่วมโต๊ะอาหารด้วย ก็อย่างว่าเขาเป็นแค่ ‘คนนอก’ ขืนไปก็มีแต่เป็นส่วนเกินเปล่าๆ แต่เหตุผลที่แท้จริงคงหนีไม่พ้นไม่อยากเห็นภาพบาทตาบาดใจระหว่างพี่ตุลย์กับน้องสองอะไรนั่นสักนิด เสือน้อยเลยได้แต่นอนกลิ้งบนเตียงด้วยความเบื่อหน่าย
ต่อให้คนทั้งโลกเมินเสือ เขาไม่สนใจหรอก แต่พอโดนพี่ตุลย์เมินใส่..เสือปวดใจจะแย่
อากาศที่เชียงใหม่ตอนเช้าค่อนข้างหนาว เสือปรือตามองแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้อง เมื่อนึกถึงต้องออกไปเผชิญอากาศหนาวทะลุกระดูกก็ทำเอาอยากหดตัวเข้าผ้าห่ม ถ้าเป็นเมื่อก่อนไม่ว่าจะร้อนจะหนาว อย่างน้อยก็ได้อยู่ในอ้อมกอดของคนรักอยู่ดี
เฮ้อ..นี่ถ้าเสือปล่อยทุกอย่างตามเวรตามกรรมจะเป็นอะไรไหมนะ..
ร่างผอมซุกตัวอยู่ในผ้าห่มไม่นานก็รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ถ้าไม่มีแรงจูงใจ อย่าหวังว่าเสือจะลุกออกจากเตียงนอนแสนอุ่นนี่เลย ก็อย่างว่าแหละ..คนรักทำท่าเหมือนนอกใจ ซ้ำร้ายยังไม่เหลียวแลตามองกันอีก
กว่าเสือจะเดินออกมาจากห้องก็หกโมงครึ่งเข้าไปแล้ว เห็นคนงานและแขกที่เข้าพักออกมาเก็บสตรอเบอร์รี่แต่เช้า รวมถึงพี่ตุลย์ของเสือด้วย ไอ้เห็นน่ะไม่เท่าไหร่หรอก..แต่ทำไมต้องนั่งใกล้ๆ กัน แถมยังทำเหมือนทั้งไร่มีคนแค่สองคนด้วย
นี่เสือไม่ได้หึงหรอกนะแค่โมโหเฉยๆ..
“พี่เสือ ตื่นเช้าจัง”
“เช้าหรือ ประชดใช่ไหม”
ศิลายิ้ม ว่าไปก็ประชดกลายๆ นั่นแหละ แต่เอาเถอะ..อีกคนใช่ว่าจะตื่นเช้าทุกวันเสียที่ไหน “เปล่าครับ ไม่กล้าประชดหรอก เดี๋ยวโดนคนหน้าบูดเตะก้นไม่รู้ด้วย”
หนุ่มร่างผอมยกมือคลำใบหน้า เมื่อก่อนใครๆ ก็บอกว่าเสือหน้าตาย พอมาอยู่กับพี่ตุลย์แล้ว สารพัดสีหน้าจะแสดงบนหน้าเขา ไอ้เห็นบ่อยที่สุดก็ตอนที่งอนพี่ตุลย์นั่นแหละ
เสือไม่สนใจศิลากลับเดินดุ่มๆ ไปใกล้บริเวณที่ทั้งคู่นั่งเก็บสตรอเบอร์รี่อยู่ รู้หรอกว่าทำอย่างนี้มันงี่เง่า..แต่เสืออยากให้พี่ตุลย์เห็นเสือบ้าง แม้เมื่อวานเสือจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเพราะไอ้หมวกปีกกว้างบังใบหน้าของเขา ทำให้พี่ตุลย์มองไม่เห็น
หรือความจริงแล้วพี่ตุลย์ไม่สนใจจะมองเขาตั้งแต่แรก..
ร่างผอมนั่งลงใกล้ๆ แต่ไร้ท่าทีคนรักมองมา ได้ยินเพียงเสียงคุยกันชัดถ้อยชัดคำ
“น้องสอง ฝึกงานเสร็จแล้วมาทำงานด้วยกันนะ”
เสือเม้มปาก เหลือบตามองหน้าคนรักที่ยกยิ้มน้อยๆ
"โห..กว่าสองจะเรียนจบ พวกพี่คงรับคนอื่นก่อนแล้ว” น้องสองเด็ดลูกสตรอเบอร์รี่สีแดงสด เหลือก้านกับใบน้อยๆ ใส่ตะกร้าขนาดย่อม
“ไม่หรอก..ตำแหน่งว่างอีกเยอะแยะ”
ดูพูดเข้า..พี่ทศเป็นคนบอกเองว่าตำแหน่งว่างไม่ค่อยจะมี หากไม่มีเสือ..คนอื่นก็เข้ามาแทนได้สบายๆ นี่ที่พี่ตุลย์พูดว่าตำแหน่งว่าคงรวมถึงเขาด้วยสิท่า
“ไว้เรียนจบแล้วจะยื่นใบสมัครเลย”
“สมัครตอนนี้ก็ได้ พี่จะเก็บไว้”
ลึกๆ แล้วเสืออยากเดินไปกระชากน้องสองออกจากพี่ตุลย์นัก อารมณ์น้อยใจมันแล่นไปทั่วร่าง นึกถึงวันวานที่เพิ่งรู้จักกันครั้งแรก ตุลาน้อยหน้าที่ไหน ทำกับเสือสารพัดทั้งทำร้ายจิตใจและร่างกาย ไหนจะไม่เคยพูดดีด้วย มีแต่ซ้ำเติมจนใจร้าวไปหมด
กว่าอีกฝ่ายจะยอมรับเขา ยอมดูแลเขา ยอมเขาในทุกเรื่อง เสือเสียน้ำตาหลายลิตร เอาเถอะ..ไม่ใช่แค่นั้นหรอก อีกหลายเรื่องเลย แต่มาวันนี้สิ..น้องสองเป็นใครหรือ เข้ามาได้ไม่กี่อาทิตย์ก็ถูกพี่ตุลย์ดูแลประคบประหงมในฐานะนิสิตฝึกงาน
มันเรื่องแค่นั้น..แต่เสือไม่คิดว่ามันเล็กน้อย..
“พี่ตุลย์อย่าผิดสัญญาล่ะ เดี๋ยวเรียนจบสองจะยื่นใบสมัครคนแรกเลย!”
พี่ตุลย์ยิ้มให้น้องสอง จากนั้นก็ทำเหมือนโลกทั้งใบมีเพียงเราสอง..พี่ตุลย์และเจ้าเด็กนั่น!
หากใครได้รู้ว่าเสือสวมหมวกปีกกว้างใบเดิมพร้อมนั่งหันหลังฟังบทสนทนาทั้งคู่คงตลกไม่น้อย ซ้ำร้าย..ยังเผลอบีบสตรอเบอร์รี่ในมือจนช้ำไปหลายลูก
ฝ่ามือน้อยๆ เต็มไปด้วยเศษเนื้อสตรอเบอร์รี่ ศิลาที่เดินเข้ามาถามว่าอีกฝ่ายทำหน้าง้ำงอเพราะอะไร หรือเพราะถูกปลุกเช้าเกินไปเลยได้อารมณ์เสีย ทว่าเมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็ทำเอาหนุ่มชาวไร่อดตกใจไม่ได้
“เฮ่ยพี่เสือ ถ้าไม่ชอบตื่นเช้าไม่เห็นต้องโมโหขนาดนั้นเลยนี่ครับ”
คาดว่าเสียงของศิลาดังทั่วไร่ ดวงตาคมคู่นั้นเลยเหลือบมองขึ้นมา ชั่วขณะหนึ่งที่เสือใจเต้นก่อนจะแผ่วลงเมื่ออีกคนทำเหมือนไม่รู้จักกัน
เสือจะโกรธหรือจะงอนต่อไปดี..
แต่ตอนนี้งอนอีกฝ่ายก็ใช่ว่าจะง้อ..
ศิลาบ่นอะไรไม่รู้ ไม่เข้าหัวเสือสักนิด “พี่เสือ นี่อากาศหนาวนะ ทีหลังอย่าใส่เสื้อบางๆ ออกมาอีก ขี้เกียจรับผิดชอบ ถ้าปอดบวมขึ้นมาจะทำยังไง”
เสียงของน้องชายเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา มองกันอย่างระอาก่อนหยิบทิชชู่เช็ดฝ่ามือขาวสะอาด
“เปล่า”
“เปล่าอะไร สตรอเบอร์รี่เละหมดแล้วนะครับ”
ไม่รู้ว่าน้องพูดอะไรต่อ เสือทำได้เพียงยืนนิ่งๆ มองคนสองคนกำลังคุยกันอยู่ โลกทั้งใบของเขาสั่นคลอนเมื่อเจอสายตาเย็นชาคู่นั้น
พี่ตุลย์นะพี่ตุลย์!..
น้องสองทำหน้าประดักประเดิดอยู่สักพัก เมื่อเห็นคนรักของพี่ที่ปรึกษากำลังโดนผู้ชายผิวเข้มต่อว่า “พี่ตุลย์ นั่นพี่เสือไม่ใช่เหรอครับ”
“ใช่” พี่ตุลย์ตอบ มุมปากยกยิ้มน้อยๆ ราวกับเจอเรื่องหน้ายินดี แต่ในสายตาของสองแล้ว มันเป็นยิ้มมารร้ายชัดๆ
ก็ไม่รู้ว่าพี่ตุลย์กำลังคิดอะไรอยู่ถึงปล่อยให้คนที่ตัวเองหวงนักหวงหนาทำอะไรเซ่อซ่าต่อหน้าคนอื่น..
“แต่พี่เสือจะร้องไห้แล้วนะ” สองพูดเกินไป อีกคนแค่เบ้หน้าเพราะโดนบ่นเท่านั้นแหละ
รอยยิ้มเย็นๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก “เรื่องอะไรล่ะ ไม่เกี่ยวกับพี่หรอก”
เรื่องของเรื่องก็ตอนบ่ายๆ พี่เสือไข้ขึ้น ไม่ยอมขยับตัวลุกไปไหน อาจจะเป็นเพราะตอนเช้าเจ้าตัวออกไปทั้งสภาพแบบนั้น ความจริงเสื้อผ้ามันก็ไม่ได้บางอะไรนักหนาหรอก แค่ขัดหูขัดตาศิลาเท่านั้นเอง
ใครจะรู้ว่าพอพี่ชายป่วยจะดื้ออย่างนี้ พอเอาข้าวไปให้กินก็บอกว่าแสบคอ ไม่อยากกิน แล้วแบบนี้จะให้กินยาได้อย่างไร
“ไม่เอา ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น”
อาการแบบนี้เมษบอกว่าป่วยทางใจมากกว่า..
อาน้อยนั่งข้างๆ อุตส่าห์ทำข้าวต้มสุดฝีมือเพื่อเอาใจหลานชาย “อ้าว! แล้วจะหายป่วยไหมนี่”
“ไม่รู้ ไม่อยากกิน” เด็กดื้อเอาแต่นอนหันหลัง รู้หรอกว่าเสียมารยาทแต่อดทำไม่ได้จริงๆ
ตอนนี้สภาพของเสือดูไม่ต่างจากเด็กอายุหกขวบที่ไม่ยอมมองหน้าพ่อกับแม่ตอนโกรธแน่ๆ “ไม่อยากกิน อยากนอนเฉยๆ”
ด้วยความรักหรืออะไรก็แล้วแต่ อาน้อยกับศิลาเลยจำใจออกมา แต่ยังวางชามข้าวต้มไว้ข้างเตียงเหมือนเดิม หวังว่าเจ้าหลานชายตัวน้อยจะได้กลิ่นแล้วลุกมากินสักคำก็ยังดี
สองแม่ลูกแอบมองร่างผอมจากช่องหน้าต่าง แต่ยังเห็นเด็กดื้อนอนนิ่งไม่ขยับไปไหน เรือนกายสั่นไหวน้อยๆ คลอเสียงสะอื้น ไม่รู้ว่าเพราะเมื่อเช้าโดนดุหรือเพราะโดนใครแกล้งกันแน่
แต่โตป่านนี้แล้วใครจะแกล้งอีกหนอ..
เสียงประตูเปิดออกได้ยินเอียดอาด ลมหนาวพัดเข้ามาในห้องจดเสืออดดึงผ้ามาคลุมโปงไม่ได้
“ทำไมไม่กินข้าว”
ได้ยินเสียงคุ้นเคย เสือก็อดหันหลังมอง เห็นคนรักยืนหน้าตึง สายตานั้นเล่าเย็นชาอย่างกับน้ำแข็งขั้วโลก เฮอะ..แค่คิดก็สงสัยว่าถ้าไม่รักแล้วจะตามมาทำไม
มันทำให้เสือเห็นความหวังรำไร..
“ไม่หิว”
"กินหน่อย จะได้รีบหาย”
เสือน้อยเม้มปาก พลิกตัวหาอีกคน “ที่อยากให้หายไวๆ เพราะไม่อยากดูแลเสือใช่ไหม เห็นเสือเป็นภาระ หรือเห็นว่าเสียเวลาล่ะสิ”
คราวนี้เสืออยากจะตบปากตัวเองรัวๆ นัก เพราะไอ้การประชดไม่ใช่นิสัยเขาหรอก..มั้ง
“รู้ตัวนี่ ทีหลังอย่าทำให้คนอื่นเป็นห่วงอีกล่ะ”
คำว่าเป็นห่วงทำเอาใจเสือชื้นมาบ้าง แต่ไอ้ประโยคแรกที่ว่ารู้ตัวแต่ยังทำ เหมือนพี่ตุลย์ด่าเสือกลายๆ ว่าเจ้าเด็กโง่ไม่ผิดเพี้ยน
ทั้งคู่ไม่ยอมเปิดปากหลังปะทะกันมานาน พี่ตุลย์ยืนขมวดคิ้ว ดูไม่สบอารมณ์กับความรั้นของเสือนัก เสือก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน มองหน้าพี่ตุลย์ไม่ยอมลดละ
ดูท่าครั้งนี้คงกลายเป็นสงครามเย็นแน่ๆ..
สำหรับเสือแล้ว..คิดว่าอีกไม่กี่นานที พี่ตุลย์ต้องเป็นฝ่ายเปิดปาก เป็นฝ่ายงอนง้อ ทว่าแววตาเย็นชาไร้อารมณ์นั่นทำเอาเสือใจแป้ว ไม่จริงหรอก..อีกฝ่ายกำลังอดทนอยู่
แต่ความอดทนของพี่ตุลย์มันมากเกินไปหรือเปล่า ถึงได้ยืนนิ่งไม่แสดงท่าทีว่าอยากงอนง้อเสือนัก
“พี่ตุลย์..” เสือเปิดฉากหลังจากอยู่ในความอึดอัดมานาน ถ้าเขาไม่ป่วยจนลุกไม่ไหว..พี่ตุลย์คงไม่มองกันแน่ๆ
เงียบ..
พ่อเคยบอกว่าความเงียบเป็นคำตอบที่ดังที่สุด เสือไม่เคยชื่อ แต่พอเจอกับตัว เสือเชื่อสนิทใจ ความเงียบของพี่ตุลย์เป็นกดดันให้เสือหายใจไม่ออก ทำตัวไม่ถูก
ร่างผอมเม้มปาก พอโดนเรียกว่าคุณแล้วปวดใจแปลบ เมื่อก่อนเขางอน เขาโกรธ ก็เล่นมุขนี้กับพี่ตุลย์นั่นแหละ ไม่เคยคิดว่ากรรมมันจะตามทัน แล้วใครจะคิดว่าคนอย่างพี่ตุลย์จะเอาคืนได้เจ็บแสบนัก
“เสือ..”
ตุลาขมวดคิ้ว รอฟังเด็กดื้อพูด เอาเข้าจริง..ก็ไม่ได้โกรธอะไรนักหนาหรอก แต่อยากสั่งสอนให้รู้สึกเสียบ้าง “ไม่มีอะไรจะพูดใช่ไหม ผมจะออกไปข้างนอก”
คนขี้น้อยใจน้ำตาร่วงเผาะ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะร้องไห้ง่ายๆ เพราะเรื่องแค่นี้ เมื่อก่อนโดนเมินเท่าไหร่ก็ไม่สน พอพี่ตุลย์เมินล่ะน้ำหูน้ำตามาจากไหนเยอะแยะ “มี..มี แต่ขอคิดก่อนได้ไหม”
อยากจะหัวเราะเหลือเกิน..เด็กดื้อของเขาพูดไม่เป็นเสียแล้ว..
ชายหนุ่มรอฟังอย่างใจเย็น ฝ่ามือน้อยคู่นั้นกำแน่น บ่งบอกถึงความตึงเครียดและสับสนในจิตใจ อย่างว่า..คนเอาแต่ใจ หนำซ้ำยังไม่เคยขอโทษ พอมาเจอกับตัวเลยทำอะไรไม่ถูก
"ที่จริงแล้ว เสือผิดที่ไม่ฟังเหตุผล”
พี่ตุลย์เดินไปนั่งบนเก้าอี้ หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน ราวกับสิ่งที่เสือพูดเป็นเรื่องไม่น่าฟัง
“เสือขอโทษ”
ความจริง เสือใจแป้วตั้งแต่พี่ตุลย์ย้ายไปนั่งบนเก้าอี้แล้ว แต่เหนือสิ่งอื่นใด การถูกคนรักหมางเมินเป็นเรื่องที่เสือปวดใจนัก ไม่ว่าจะเป็นทั้งพ่อและพี่ตุลย์ เสือก็ปวดใจทั้งนั้น การทำใจแข็งต่อไปไม่ได้ช่วยอะไร ในเมื่อเสือรู้ดีว่าตัวเองผิดเต็มๆ
เมื่อก่อนพี่ตุลย์ยอมเสือ แต่ดูจะบ่อยเกินไปจนอีกฝ่ายทนไม่ไหว สักวันคงได้แตกหักกันแน่ๆ
เสือไม่ต้องการแบบนั้น..
คนรักยังไม่ตอบ เสือยังไม่ลดความพยายาม สุดท้ายต้องลุกจากเตียง เดินดุ่มๆ ไปหาพี่ตุลย์อย่างไร้เงื่อนไข เจ้าตัวนั่งข้างๆ แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีสนใจ
“พี่ตุลย์ เสือจะปรับปรุงตัว เสือขอโทษ”
ที่จริง ตุลย์ใจอ่อนยวบตั้งแต่เห็นเด็กดื้อของเขาพูดขอโทษแล้วล่ะ ใครไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเจ้าตัวดีไม่เคยเอ่ยปากขอโทษกันสักนิด มีแต่เขานี่แหละที่เขาไม่ง้อจนติดนิสัย ยิ่งเห็นน้องยกมือไหว้ด้วยแล้ว..ใครจะใจร้ายทำเสือร้องไห้ได้ลงคอ
“พอแล้ว”
ร่างผอมชะงัก ที่บอกว่าพอแปลว่าบอกให้เลิกงั้นหรือ “เสือทำผิดขนาดนั้นเลยหรือ”
ยิ่งตุลาไม่พูด ความคิดของเสือยิ่งเตลิด
“ที่บอกว่าพอน่ะ..เลิกขอโทษได้แล้ว พี่ไม่โกรธเสือแล้ว”
ชายหนุ่มตระกองกอดเด็กดื้อ ดูเอาเถอะ..ลูกชายคนลุงเมื่อก่อนกับตอนนี้ต่างกันราวฟ้ากับเหว ที่ไม่เคยออดอ้อนกลับทำเสียจนใจตุลาละลาย
“ก็พี่ตุลย์ไม่พูด”
“ก็เสือพูดอยู่ พี่จะไปขัดได้ยังไง” พูดจบก็ลูบหัวเด็กดื้อ “กินข้าว แล้วกินยา รีบเก็บของกลับกรุงเทพดีกว่า คนอื่นคิดถึงแย่แล้ว”
ตุลาสอดนิ้วตามไรผม ประคองใบหน้าสะอาดขึ้น ก้มจูบคลอเคลียน้องไม่ห่าง ฝ่ามืออุ่นอีกข้างลูบแผ่นหลังแน่นตึงอย่างหวงแหน “เสือ..ทีหลังอย่าทำแบบนี้”
“เสือทำอะไร พี่ตุลย์นั่นแหละทำ” แม้ว่าทั้งเขาและพี่ตุลย์จะเข้าใจกันดีแล้ว แต่ไอ้อารมณ์ง๊องแง๊งงอแงน่ะ..บอกตรงๆ เสือเลิกทำไม่ได้
“พี่ทำอะไร พี่ทำหน้าที่ของพี่นะ มีแต่เสือแหละไม่รับผิดชอบ”
เสือขมวดคิ้วมุ่น หันหนีปลายนิ้วคลอเคลียข้างแก้ม “รับผิดชอบอะไร เสือลางานแล้ว”
“แต่เสือทิ้งพี่ ปล่อยให้พี่นอนกอดหมอนข้างตั้งหลายคืน”
“ไปกอดคนอื่นสิ” พูดไปอย่างนั้นแต่กลับวาดอ้อมแขนกอดคนรักแน่น เอาเถอะ..ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียนแล้วกัน
ตุลาอมยิ้มแล้วก้มจูบปากน้องซ้ำๆ คนในอ้อมแขนดูท่าไม่ค่อยให้ความร่วมมือเหมือนเดิมแล้วสิ เพราะไอ้รายการทีวีบ้าๆ ทำเอาเจ้าตัวยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้ “อะไรของเสือ”
“ก็เสือจะดูข่าว”
“มันดึกแล้ว”
คนหัวแข็งเบ้หน้า อยู่กับพี่ตุลย์ทีไรอีกฝ่ายไม่เคยปล่อยตัวเขาง่ายๆ เลยจริงๆ “มันดึกแล้วพี่ตุลย์ก็นอนไปสิ”
“นี่จะใจร้ายไม่ให้พี่กอดจูบเลยเหรอ”
“ก็ทำไปแล้วเมื่อกี๊” ยังไม่ทันได้ประท้วง ริมฝีปากอุ่นคู่นั้นก็กดจูบซ้ำๆ ที่ปากและต้นคอ ทำเอาคนที่กำลังอ้าปากเถียงหุบปากแทบไม่ทัน
“พี่ตุลย์..จะเช้าแล้วนะ” เสือดันใบหน้าคนรักออก ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พี่ตุลย์ไม่ยอมให้เสือลุกไปไหนเลย
“แล้วยังไง จะออกไปไหน ยังไงก็ออกไปไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ” เขากอดเสือแน่น ไล้จมูกกับใบหน้าอย่างเอ็นดู ยิ่งตอนเสือไม่สมยอม เจ้าตัวยิ่งน่าแกล้งขึ้นไม่รู้กี่เท่า
“แล้วพี่ตุลย์เมื่อไหร่จะหยุด เสือระบมไปทั้งตัวแล้วนะ” พูดจบก็ทุบเข้าที่อกคนรัก เอาให้รู้ไปเลยว่าเวลาโดนทำน่ะเจ็บแค่ไหน ก็อย่างว่า..พี่ตุลย์เคยรู้สึกรู้สาอะไรบ้าง คอยดูเถอะ วันหนึ่งเสือจะมอมเหล้าแล้วอาคืนให้เข็ด
“ผิดที่เสือนั่นแหละ ไม่ขัดขืนแต่ทีแรก”
จากนั้น เสือก็จำไม่ได้แล้วว่าหลับไปตอนไหน แต่ที่แน่ๆ..เขาไม่มีโอกาสได้ขัดขืนพี่ตุลย์เลยสักนิด
หลังจากที่เสือตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พี่ตุลย์ก็จัดการทุกอย่าง ทั้งอาบน้ำ เช็ดตัว ใส่เสื้อผ้า แล้วไหนจะหาของโปรดของเสือมาปรนเปรอไม่ขาดอีก นี่คงเป็นเหตุผลหนึ่งที่เสือไม่อยากขัดขืนให้มากความ
เพราะการถูกดูแลทำให้เสือรู้สึกเป็นคนสำคัญของพี่ตุลย์น่ะสิ..
Talk: สวัสดีค่าาาา~
หลังจากห่างหายไปนาน คนเขียนกลับมาเขียนตอนพิเศษต่อแล้วนะคะ TwT
กว่าจะเข็นออกมาได้ต้องเอาชนะความขี้เกียจประมาณสิบเท่าได้ ว๊าก
หนังสือทำเสร็จแล้วนะคะ เหลืออีก 5 เล่ม ใครสนใจ DM มาเน่อ~
ตอนนี้ขอบอกว่าห่างหายจากการเขียนไปนานหลายเดือนมาก ว๊าก
อย่าทิ้งเก๊านะ เก๊าผิดไปแล้ว
ปล. ขอบคุณ jing_sng ที่ช่วยค้าบ
-
แกล้วน้องหนักไปนะตุลย์ สงสารเสืออ่ะ ถ้าเป็นเรานะสองวันไม่โทรมาเลิก<<แล้วเราก็เคยทำไปแล้วจริงๆด้วย คิดถึงแล้วเศร้า
แต่อย่างว่านี่มันนิยายอ่ะแก จะเอาอะไรกะเค้า5555 หนุกๆๆๆอยากอ่านต่ออีกอ่ะไรท์ :z2: :z2:
-
อ๊ากกก หมั่นไส้ตุลย์มากอ่ะะะะะ
เสือน่าจะหนีไปให้ไกลล ให้อีนางพี่ตุลย์มันเหี่ยวแห้งไปเลย :katai1: :katai1:
-
มีอีกไหมอ่าาา ตอนพิเศษ :hao7:
-
ชอบตอนพิเศษมากๆครับ*....*
-
หมั่นไส้อิพี่ตุลย์แกล้งงอนเสืออยู่ได้
-
เบื่อพี่ตุลย์ว่ะ
ชอบแกล้งเสือให้ร้องไห้
อยากให้เสือทำกลับไปบ้าง
อะไรๆก็หาทางแกล้งอยู่ได้
ต้องสอนให้สำนึกซะบ้าง
ว่าเอาใจเขาใส่ใจเรา้บ้าง :m16:
-
เสือน้อยน่ารักขึ้นทุกวันเลยค่ะ :mew1:
ตอนนี้สงสารน้องเสืออ่า พี่ตุลย์นิสัยไม่ดี แก้งน้องทำไมเนี่ย :fire:
-
น้องเสือทำไมทำตัวน่ารักได้ขนาดนี้นะ
ชอบคนแบบเสือ
อ่านรวดเดียวจบเลยสนุกมากๆค่ะ
-
อ่านมาตลอด ความรู้สึกที่มีต่อตุลคือ
หมั้นไส้ว่ะ
ชอบแกล้งให้เสือน้ำตาร่วงอยู่เรื่อย โคตรหมั้นไส้เลยพูดตรงๆ
ความหมั้นไส้อยู่เหนือเหตุผล อยากต่อยตุลสักป๊าบจริงๆ :katai4:
เสือน่ะ ก็อย่าไปงอนมานักเซ่
ไอ้ความควีนในทีแรกมันหายไปหนายโหมดดด :laugh:
แต่สุดท้ายก็น่ารักอยู่ดีคู่นี้ :-[
เห็นด้วยกับคอมเม้นท์นี้ 55555555555 รู้นะว่าเสือทำผิดแต่ไม่ชอบพี่ตุลย์อ่ะแกล้งจนเสือร้องไห้
พอน้องร้องก็มาปลอบ ตบหัวแล้วลูบหลังนี่หว่า แต่ก็น่ารักดี o13 o13
-
:o8:เสือน่ารักขี้หึง ขึ้แง ขี้งอล 555 ครบเลย
-
เข้าใจอ่ะนะว่าเสือผิด
แต่...
หมั่นไส้อีพี่ตุลย์อ่ะ :ling1: :z3:
-
น้องเสือตอนร้องไห้นี่น่ารักมากเลย
แต่หมันไส้คุณตุลย์มากค่ะ
-
เสือใสมากโดนแกล้งโดนรังแกตลอด
น่าสงสารนะ เหมือนมรปม กลัวโดนทิ้ง ตุลาก้อไปเล่นปมน้องจัง
วันไหนเสือไม่งอนไม่สนใจ จะหัวเราะให้ เสือก็หาใหม่ได้นะยะ!
แต่งภาคแก้แค้นให้เสือหน่อยนะ พี่ตุลย์ต้องโดนเอาคืน!!!!!
-
เกลียดตุลย์อ่ะ
-
โหหหหห อีพี่ตุลย์ อะไรว่ะ
เสือไปยอมทำไม
จริงๆไม่เห็นเสือจะผิดเลย
ถ้าอีพี่ตุลย์ไม่ละเลยเสือก่อน เสือจะงอนมั้ย
เซง เจองี้แล้วอยากให้เสือเลิกเลย
-
พี่ตุลย์แกล้งน้องแรงไปแล้วนะ!
ถึงขนาดเสือร้องไห้เลย!
ถึงจะรู้ว่าเป็นการดัดนิสัย แต่มันก็อดสงสารไปไม่ได้อยู่ดี
เสือยังเด็กและยังน่ารัก (เกี่ยว?) อยู่
ไม่อยากให้พี่ตุลย์ทำร้ายจิตใจน้อง น้องยิ่งจิตใจบอบบางอยู่ด้วย
-
ตุลย์แกล้งน้องแรงๆ ตลอด
ร้ายยยยยยย!!!!!!
-
น้องเสือนิสัยตรงข้ามชื่อมากอ่ะ แต่ก็เป็นเฉพาะเวลาอยู่กับพี่ตุลย์สินะ ชอบคู่น้องเมษกับพี่เหยี่ยวมากกกกกก!น่ารัก! :hao6: :hao6: :hao6:
-
พี่ตุลย์น่ตืบมก
ทำเสือน้อยร้องไห้ ชิ
-
เสื้อเปลี่ยนไปจริงๆ นะ มันดูเหมือนเด็กน้อยเลย
ฝากเช็คความหมายของคำ
เจ้าตัวก็เบนสายตามายังเข้า
-
ถึงน้องเสือของพี่ตุลย์จะดูง้องแง้งขนาดไหน ก็น่ารักนะฮะ :o8:
จะว่าไปง้อกันบนเตียงนี่คืนดีกันเร็วสุดจริงๆ o13
-
เราชอบพี่ตุลจัง
เรารักน้องเสืนะ แต่เราชอบที่พี่ตุลรักน้องเสือในแบบ ฉบับของพี่ตุลเอง
ไม่รู้สิ เราว่า ความรักคือการเรียนรู้ เข้าใจซึ่งกันและกัน
และปรับตัวให้อยู่ร่วมกันได้
เราชอบโมเม้นของการสวนและปรับตัวของตอนพิเศษมากๆเลย
-
โอยยย ถ้าเราเป็นพี่ตุลย์นะแกล้งเสือไม่ลงหรอก น่าสงสารรร
-
คิดถึงเสือจังเลยยย แวะมาเจอด้วย เสือน่ารักมากก พี่ตุลย์ก็ใจแข็งจัง บางทีก็ไม่อยากยอมตลอดสินะ
-
เบื่อไอพี่ตุลอะแกล้งเสืออยู่ได้ น่าจะให้เสือเอาคืนบ้างนะ :m31: :m31: :m31:
ไม่เอาใจเขาใสใจเราเลยเซ็งอะ :m16: :m16: :m16: :m16:
แต่ชอบบคู่พี่เหยียวกับเมษที่สุดเลยน่ารักมากๆ :-[ :-[ :-[ :-[
ถ้าให้ดีมาต่ออีกหน่อยก็ได้นะ หุๆๆๆ อยากอ่านคู่นี้อีก :hao3: :hao3: :hao3:
-
ผมไม่เคลียร์ เข้าใจว่าตุลย์ลงโทษเสือแต่ทำเกินไปไหม อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าตุลย์ทำไม่ถูก จะดัดนิสัยแล้วไง แต่ละอย่างที่
ทำมันทำร้ายคนที่ตุลย์บอกว่ารักอย่างเสือแค่ไหน ถ้าเป็นคนที่ขาดความมั่นใจมากๆ ถึงขั้นทำร้ายตัวเองแล้ว อาจถึงขั้น
ฆ่าตัวตายได้เลยนะกับการกระทำของตุลย์ครั้งนี้นะ
-
กรอ๊ดดดชอบทุกคู่เลย
-
เสือน่ารักอ่ะ ><
พี่ตุลย์อย่าแกล้งเสือบ่อยสิ
สงสารน้อง
-
อ่านแบบมาราธอน รวดเดียว จบแล้ว เย้!!! :katai2-1:
ตอนแรกเห็นผ่านไปผ่านมาไม่ยอมกดมาอ่านสักที แต่พอเข้ามาอ่านแล้วแบบ... o13
ชอบตุลย์มากกกกกก ไม่รู้ทำไมชอบคนแบบตุลย์ :z2:
เสือเองก็น่าสงสาร แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี
แต่ที่ผิดคาดนิดหน่อยคือเรานึกว่าเคียงแดนจะเป็นรุก ส่วนเปรมเป็นรับ แต่มันสลับกัน :a5:
ส่วนเมษตอนแรกไม่ค่อยชอบ แต่พอคู่กับพี่เหยี่ยวแล้วฟินมาก
สนุกมากเลย ถ้ามีโอกาสจะติดตามคนเขียนในเรื่องต่อไป สู้ๆ นะคะ :mew1:
-
:เฮ้อ: เบื่อตุลย์ ตั้งแต่อ่านมา ตุลยย์ง้อเสือครั้งเดียวเองมั้ง ไม่เรียกว่าง้อด้วยซ้ำ เหอะๆ เซ็งตุลย์จริงๆ ให้ตายเถอะ :katai1:
-
อีพี่ตุลย์ไม่ง้อเลย ชิ
-
อ่านมาเพลินๆๆ จบซะล่ะ .... สนุกดีครับ ขอบคุณครับบบ
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
ไม่คิดเลยว่าเรื่องนี้มันจะน่ารักมุ้งมิ้งขนาดนี้ !!
ชอบเสือมากมาย น่ารักที่สุเ
ดื้อก็ที่หนึ่ง งอแง ก็ที่หนึ่ง แต่มันโมเอ้ :hao7:
อีกคนที่รักไม่แพ้กันนี่ คุณหมอแดนเลย
มาตอนแรกเรานึกว่าจะมาเป็นตัวร้าย
เป็นชายผู้แทรกกลางระหว่าง พี่ตุลย์กับเสือ
แต่แหม พี่เปรมจัดให้ซะ(ตัวเอง)หมอบกะแต
5555555555555
รักคุณคนเขียนจังเลย
แต่งตอนพิเศษเพิ่ม ไม่ก็แต่งเรื่องใหม่เลยนะคะ
ทำให้เรารัก แล้วรับผิดชอบเราด้วยย (????)ฮ่าๆๆๆ
-
ขอบคุณครับ สนุกมากกกก
-
สนุกดีครับ ขอบคุณครับบบ
-
สนุกมากเลยค่ะะะ!!
ตามอ่านทั้งวันทั้งคืนจนตาดำเป็นแพนด้าแล้ว >.<
ชอบเสือน้อยยยยยยย ♥
น่ารัก มุ้งมิ้ง เด็กน้อยมากๆ ! ยิ่งเวลาซึนๆ แล้วเขินอายนี่มัน... ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ อยากจับฟัดด!! หมั่นเขี้ยว! แง่มๆ >w<
เหมือนจะเย็นชาแต่ที่จริงแล้วหัวใจแสนเปราะบางรอคน(พี่ตุลย์)มาเยียวยา..~ #อ้วกกก
และแอบหมั่นไส้พี่ตุลย์ (เบาๆ.. หรือมากๆ ?) 55555555555
ชอบแกล้งเสือน้อย ชิชิ.. ;( เสือน่าแกล้ง..(เราก็อยากจิแกล้งบ้าง ฮิฮิ -..-) ..แต่บางครั้งก็แรงไปนะคะคุณพี่ตุลย์ T^T !
เข้าใจว่าพี่อยากดัดนิสัย อยากเอาคืนน้องบ้างก็จริง.. แต่การไปจี้ปมเสือน้อยมันไม่ดีเลยนะ TT
..พี่กำลังทำร้ายคนที่พี่รักที่สุดด้วยวิธีที่ใจร้ายที่สุดนะคะ.. เสือน้อยกลัวและเจ็บกับการถูกเมินเพราะเรื่องในอดีต มันทำให้เสือน้อยกลายเป็นเสือดุ(?)และเย็นชาเลยนะ..! ถ้าพี่ตุลย์ไปจี้ปมน้องบ่อยๆ กลัวว่าจะกลับไปเป็นแบบนั้นอีกน่ะสิ.. YY แต่ก็นะ.. พี่ตุลย์แกก็ไม่รู้ว่าอดีตเสือน้อยต้องเจอกับอะไรมาบ้าง (หรือรู้หว่า = =?)..
ยิ่งตอนพิเศษล่าสุดนี่ร้องไห้จนน้ำตาจะหมดลิตรแล้ว สงสารน้อง.. ฮืออออ ;___;
แกล้งให้เขิน ให้อาย~ ดีกว่าแกล้งให้เสียใจนะจ้ะ ♥
..น้องเมษ..
อยากบอกว่าตอนแรกๆ 2-3 ตอนแรก 'รำคาญ' มากกกกกกกกกกกกๆ!!!...
แต่อ่านไปๆ มาๆ เริ่มรู้สึกว่าน้องน่ารักขึ้นๆ เรื่อยๆ >< และเริ่มเชียร์ให้พี่เสือเปิดใจให้น้องไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ยิ่งอ่านตอนพิเศษพี่เหยี่ยวน้องเมษแล้วรู้สึกน้องเมษน่ารักจังน้าา~
(รอพี่เหยี่ยวตบะแตกจับน้องเมษกดอยู่นะครัชช :z1: 55555555)
ส่วนคุณแม่บางครั้งแอบคิดว่าไม่ชอบเสือรึเปล่า ?
เพราะคุณแม่นิ่งๆ ไม่ค่อยตามตื้อ วุ่นวายกับพี่เสือเหมือนน้องเมษ เลยแอบคิด(ในแง่ร้าย)ว่าจริงๆแล้วคุณแม่หมั่นไส้น้องเสืออยู่เบาๆรึเปล่านะ ? #แต่ก็คิดผิด 5555555 ที่จริงแล้วคุณแม่ก็เป็นห่วงและสงสารเสือเหมือนกัน แค่เป็นผู้ใหญ่และคอยดูสถานการณ์อยู่เงียบๆ นี่เอง.. <3
กับคุณพ่อก็สงสารมากๆ!! แต่ก็เป็น 'กรรม' ที่ท่านก่อขึ้นเอง ท่านก็ต้องชดใช้เอง..
คุณพ่อเป็นคนปล่อยมือและทิ้งเสือน้อยไว้คนเดียวก่อนตอนยังเด็ก คิดจะมาทวงคืนในตอนโตมันคงไม่ง่ายขนาดนั้น..
แต่ก็ดีแล้วที่สุดท้ายท่านก็เปิดใจเสือน้อยได้.. ถึงจะลำบากไปบ้าง แต่ก็ได้เสือน้อยน่ารักมุ้งมิ้งคนเดิมกลับมา ><
ชอบเวลาเสือคุยกับคุณพ่อและ(พยายามจะ)อ้อนคุณพ่อแบบซึนๆ(?) ที่สุดแล้ว.. เป็นภาพที่น่ารักน่าเอ็นดูมากๆเลย : D
และคู่พี่เปรมกับคุณหมอ..
สารภาพว่าตอนแรกนึกว่าหมอจะเมะแล้วพี่เปรมจะเคะซะอีก!! โดนหลอก UU 555555
เห็นนิสัยดูบ๊องๆ ต๊องๆ และซื่อๆ (?) ที่ไหนได้นายเปรมซ่อนความหื่นและร้ายกาจเอาไว้ข้างในสินะคะ -..-
คุณพี่หมอก็อย่าลงไม้ลงมือกับเปรมมากนักน้า~ เดี๋ยวโดนเอาคืน(บนเตียง)แล้วจะรู้สึกนะเออ! -..-
สุดท้าย..
อยากบอกว่าขอบคุณคนเขียนที่แต่งเรื่องดีๆ แบบนี้มาให้อ่านนะคะ สนุกมากๆจริงๆ!
อยากเก็บหนังสือมาก!! แต่มาไม่ทัน ฮือๆ T___T จะรอรีปริ้นซ์นะคะ ♥
ปล. รอตอนพิเศษอีกนะคะ (ถ้ามี) >3<
-
พี่ตุลย์ง้อน้องเสือยันเช้าเลย อิอิ
-
ชอบ น้องเมษ กับ พี่เสือ น่ารักทั้งคู่อ่ะ
พี่ตุลย์ นี่ออกแนวหื่นหน่อยๆ นะเนี่บ จุ๊บ พี่เสือที่ไรเลยเถิดทุกที (แต่เราอ่ะฟินทุกรอบ 555555555)
คู่ของ พี่เปรมกับคุณหมอ ออกแนวว่า พี่เปรมกลัวภรรยานะ น่ารักดี อ่านคู่นี้แล้วหัวเราะตลอดอ่ะ
ขอบคุณ คนเขียน นะค่ะ ที่เขียนเรื่องราวดีให้เราได้อ่าน
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงพี่ตุลย์กับน้องเสือจังเลยค่ะ ขอตอนพิเศษอีกซักตอนเถอะค่าาา พลีสสส \;____;/
-
การกระทำของไอ้พี่ตุลย์ในครั้งนี้ นึกอยากให้เสือกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อนชะมัด ชิๆ
ถึงแม้ตอนเสือง๊องแง๊งมันจะน่ารักก็เถอะ แต่ก็หมั่นไส้ไอ้พี่ตุลย์อยู่ดี :m16:
-
o13 o13 o13
พี่ตุลย์แกล้งน้องเสือ ระวังจะโดนบ้างน่ะ
-
:impress2 :impress2: :impress2: :impress2:
รักสไตล์การเขียนแบบนี้ พาลทำให้แอบหลงรักสำนวนคนแต่ง ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ของของใครของใครก็ห่วง
พี่เหยี่ยว X น้องเมษา
อากาศมันร้อนหรือความโกรธของเขามันท่วมอยู่ในใจ..
พี่เหยี่ยวมองไปยังคนรักที่ดูจะสนิทสนมกับพี่ชายตัวผอมจนเกินไป เกินไปจริงๆ!..ก็ถ้าเป็นพี่น้องกันจริงๆ จะไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ประเด็นคือไม่ใช่เลยสักนิด แถมไอ้การเกาะแกะพันแข้งพันขาพี่เสือมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วหรืออย่างไร ทำไมคนรักอีกฝ่ายไม่สนใจสักนิด
ให้เขายืนมองราวกับตัวเองเป็นตัวประกอบอย่างนั้นแหละ!
มันใช่เหรอ?!
เบื้องหลังนัยน์ตาคมดุของเหยี่ยวแฝงอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะ คนอื่นรู้หมดแต่ยกเว้นเพียงคนเดียวที่ไม่เคยรู้อะไรเลย..เมษา
เจ้าเด็กที่เคยอวบอ้วนนั่นซื่อบื้อยังไงก็ซื่อบื้ออย่างนั้น ก็อย่างว่าแหละ..ครั้งแรกเขาบอกไปก็ไม่หงุดหงิดใจเท่าไหร่เพราะเข้าใจว่าน้องมันตามไม่ทัน แต่พอคบกันนานๆ เริ่มไม่ใช่ หลายครั้งหลายคราที่เจ้าตัวแสบทำให้เขาหึงจนเลือดขึ้นหน้า ทว่าเมื่อโผล่หน้าใสๆ นั่นมันกับคำว่า ‘พี่เหยี่ยวฮะ’ มันก็ทำให้เขาโกรธไม่ลง
ไอ้หลายๆ ครั้งแบบนี้ไงเลยได้แต่สุมในอก..
“พี่เสือไปออกกำลังกายกับน้องเมษนะ”
พี่ชายตัวผอมยิ้ม “พี่ผอมอยู่แล้ว ไม่ต้องออกกำลังกายหรอกมั้ง”
“ไม่ได้ เราต้องออกกำลังกายอย่างสัปดาห์ละสามครั้งนะ เมษเห็นพี่เสือไม่ค่อยออกกำลังกายเลยเป็นห่วง กลัวจะเป็นโรคอะไรเข้า”
โรคที่เขาเป็นคงหนีไม่พ้นปวดบั้นเอวล่ะมั้ง ก็พี่ตุลย์น่ะ..น้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ
“ก็ได้ แต่เป็นตอนเย็นนะ”
วันนี้พี่เสือมานอนค้างที่บ้านเพราะคืนนี้พี่ตุลย์ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ คนขี้เหงาเลยโทรอ้อนพ่อขอมานอนด้วย สำหรับพ่อแล้ว..พี่เสือน่ะคือทุกอย่างจริงๆ ถ้าไม่บอกว่าจะมาเองป่านนี้พ่อคงขับรถไปรอรับหน้าคอนโดของพี่ตุลย์แล้ว
“พี่เสือทำเค้กเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่วันเกิดพี่ตุลย์แล้ว” พูดไปก็หน้าแดงไป วันเกิดตุลา..มันไม่ใช่แค่เค้กเป็นของขวัญ แต่พี่ตุลย์ยังบอกต่อไปว่าเขาก็คือของขวัญเช่นกัน
ตอนนี้เหยี่ยวเหมือนอากาศเข้าไปทุกที ได้แต่เฝ้ามองคนรักกับพี่ชายยืนคุยกันกระหนุงกระหนิง ใจหนึ่งก็บอกว่าทั้งสองเป็นลูกแมวกำลังหยอกล้อกัน แต่ทำไมนะ..เขาถึงเห็นเมษาเป็นสิงโตที่คอยล่อเหยื่ออยู่ล่ะ
“เมษา ไหนบอกว่าให้พผมมานอนค้างด้วยไง ให้ผมนอนตรงไหน”
น้องเมษเบิกตากว้าง ลืมสนิทว่าชวนคนรักมานอนค้างด้วย ที่จริงก็ว่าจะให้นอนด้วยหรอก แต่คิดๆ ดูแล้วเตียงเมษามันเล็กเกินกว่าจะให้คนสองคนมานอนเบียดกัน เจ้าตัวเลยเสนอไปว่า “พี่เหยี่ยว นอนห้องเมษนะ เดี๋ยวเมษไปนอนที่อื่นเอง”
ไอ้เด็กบ้านี่! เอาอะไรคิดนะ..สมองหรือะไร แค่นี้ยังคิดไม่ได้หรือ เหยี่ยวกัดฟันกรอด มองคนรักคลอเคลียพี่ชายไม่ห่าง ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่เสือ เขาคงเดินไปกระชากมาฟัดให้หายอยากนานแล้ว
“แล้วคุณจะไปนอนที่ไหน” เขาถาม ข่มอารมณ์ที่ใกล้เหมือนภูเขาไฟระเบิด
“เดี๋ยวเมษไปนอนกับพี่เสือ พี่เสือจะได้ไม่เหงา เพราะวันนี้พี่ตุลย์ไม่อยู่”
เหยี่ยวล่ะอยากจะเอาขวานมาเฉาะหัวคนรักนะ ห่วงพี่เสือ แล้วชวนเขามานอนค้าง ด้วยหวังว่าจะได้นอนกอดเด็กดื้ออย่างสบายใจ กลับกลายเป็นว่าคนรักอยากนอนกับพี่ชายจนทิ้งให้เขานอนเหงาคนเดียว แบบนี้กลับไปนอนบ้านไม่ดีกว่าหรือ
สำหรับเหยี่ยวแล้ว คนปากแข็งอย่างเขาหรือจะพูดว่าไม่พอใจ แต่ภายใต้สายตาคู่นั้น..มันสะท้อนหลายอย่างที่เมษาไม่เคยได้เห็น
ทั้งรัก ทั้งหวง ทั้งน้อยใจ และที่สำคัญหึงมาก..
“ไหนกระเป๋าพี่เหยี่ยวล่ะ เดี๋ยวเมษเอาไปไว้บนห้องให้”
หนุ่มร่างสูงชี้ไปยังกระเป๋าเป้ของตัวเอง เจ้าเด็กดื้อพยักหน้าพลางยิ้มแฉ่ง แล้วค่อยเดินมาหยิบขึ้นไป เขาไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย เหยี่ยวเดินตามน้อง แต่ไม่ลืมหันไปมองพี่เสือที่อยู่ในครัว “พี่เสือ พี่ตุลย์เรียกน่ะครับ”
“อ้อ..”
ไม่รู้ว่าพี่เสือจะเข้าใจที่เขาสื่อหรือไม่ แต่พอเห็นหน้าตาไม่รู้อะไรก็พลอยเข้าใจสองพี่น้องคู่นี้ ครั้งแรกที่เห็นก็เหมือนจะต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่พอเอาเข้าจริง..ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก ไม่รู้ว่าคนรักอีกฝ่ายทนไปได้อย่างไร
เขาเดินตามร่างเล็กของเมษาเข้าไปในห้องนอน สาบานเลยที่เห็นคือห้องของนิสิตชั้นปีหนึ่ง ทั้งตุ๊กตาเป็ด หมา กา ไก่ สารพัดที่เจ้าตัวเอามายัด หนำซ้ำยังมีตัวต่อเลโก้วางเกลื่อนกลาดอยู่พื้นพรมอีกต่างหาก
“นี่ห้องนอนเหรอ”
“อื้อ เมษว่าพี่เหยี่ยวต้องชอบแน่ๆ”
ชอบก็เพี้ยนน่ะสิ ห้องนอนเขายังสะอาดกว่า ใหญ่กว่า แถมยังดูเป็นผู้ใหญ่กว่าตั้งหลายเท่า “ให้ผมโกหกหรือพูดความจริง”
“ความจริงสิ เมษไม่ชอบคนโกหก” น้องยิ้มให้เขาแบบจริงใจสุดขั้ว แต่อารมณ์นายเหยี่ยวตอนนี้ไม่ใช่เลย
“ห่วยแตกชะมัด”
พูดจบความเงียบก็ปกคลุมห้อง น้องไม่ขยับ เอาแต่มองเขานิ่งๆ ส่วนเขาก็ไม่ขยับ เอาแต่มองน้องนิ่งๆ เหมือนกัน ราวกับว่าทั้งเหยี่ยวและเมษาเริ่มก่อสงครามเย็นกันอีกครั้งทั้งที่มันเพิ่งจะจบไปไม่นาน
และเป็นเมษาเองที่เลือกทำลายความอึดอัดนั้น “อยากได้อะไรเพิ่ม บอกเมษ เดี๋ยวเมษไปเอามาให้”
ไม่รอช้า เมษารีบเดินออกจากห้อง จะว่าเสียใจก็ใช่หรอก เพราะหวังว่าพี่เหยี่ยวจะชอบในสิ่งที่เมษชอบ แต่พอมาพูดแบบนี้ด้วยแล้ว เมษไม่อยากจะอยู่ในห้องเท่าไหร่นัก
“ไปไหน”
“เมษจะไปช่วยพี่เสือ..อื้อ!” เมษาไม่ทันได้ตั้งแต่ก็โดนริมฝีปากคู่นั้นบดขยี้ลงมาแล้ว
ชายหนุ่มรั้งเอวน้องแนบกายก่อนนั่งลงบนพื้นเตียง เขากอดเมษาไว้ทั้งตัว จูบแรกคือไม่พอใจ พอจูบครั้งที่สองก็เริ่มห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้ว ไหนว่าโกรธเจ้าเด็กซื่อบื้อนี้..พอน้องอ่อนให้เขา ความรู้สึกด้านลบก็เหือดหาย
“เมษาแกล้งโง่หรือโง่จริงๆ”
เมษจำได้ว่าครั้งหนึ่งพี่เหยี่ยวก็เคยพูดแบบนี้ “พี่เหยี่ยวจะว่าอะไรน้องเมษ”
น้องช้อนตามองเขา ดวงตาปริ่มน้ำทั้งออดอ้อนและรู้สึกผิดในคราเดียวกัน “คุณชวนผมมานอนที่บ้านเพราะอะไร”
“ไม่รู้สิ” คำตอบของเมษาทำเอาอารมณ์ขุ่นมัวของเหยี่ยวกลับมาปะทุอีกครั้งแล้ว
พี่เหยี่ยวไม่รอช้า เขาหอมแก้มน้องทั้งสองข้าง ทำเอาเด็กดื้อเริ่มหน้างออีกครั้ง “พี่เหยี่ยวรังแกเมษ”
“แล้วยังไง ทำไม่ได้เหรอ”
“ได้สิ พี่เหยี่ยวเป็นแฟนเมษนี่”
ตอนแรกเขาก็ว่าจะโกรธหรอก แต่พอได้ยินคำตอบแบบนี้แล้วก็ทำเอาใจอ่อนยวบ เมษานะเมษา..จุดอ่อนของเขามันก็ตรงนี้แหละ ต่อให้โกรธแค่ไหน พอได้ยินคำนี้..ก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไร้ความผิดโดยสิ้นเชิง
“แล้วตกลงชวนผมมานอนที่นี่ทำไม”
แก้มกลมๆ ของน้องแดงวาบ “ก็..อยากอยู่กับพี่เหยี่ยวนี่”
“แต่คุณให้ผมนอนคนเดียว”
“เมษกลัวพี่เสือเหงา”
พี่เหยี่ยวขมวดคิ้ว พลางมองคนรักที่นั่งอยู่บนตัก อยากรู้นักในสมองน้อยๆ นั่นคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า
“จะไปออกกำลังกายไม่ใช่หรือไง”
“อื้อ”
วันนี้พี่เหยี่ยวของน้องเมษใจดีผิดปกติ ตอนแรกเมษาคิดว่าตัวเองต้องโดนลงโทษขั้นร้ายแรงจากพี่เหยี่ยวแน่ๆ เพราะบอกว่า ‘พี่เหยี่ยว..มานอนกับเมษนะคืนนี้’ แต่เอาเข้าจริง พอพี่เสือมานอนที่บ้าน ใจของเมษก็ลอยไปกองหน้าห้องพี่เสือแล้ว แต่สาบานได้เลยนะว่าไม่เคยคิดกับพี่เสือเกินพี่น้องจริงๆ
สำหรับพี่เหยี่ยวเมษาคิดว่าเจ้าตัวคงจะเข้าใจว่าสัมพันธ์ประหลาดๆ ของเขาและพี่เสือได้บ้างแล้ว..
เมษานั่งรอพี่เสือเปลี่ยนชุดอยู่ วันนี้เป็นฤกษ์งามยามดีที่ก้างขวางคออย่างพี่ตุลย์ไม่มาอยู่รกหูรกตา ถ้าเป็นไปได้อยากให้พี่ชายตัวเองไปทำงานที่ต่างประเทศสักเดือนหรือสองเดือนเลยก็ได้ เมษาจะได้มีเวลาอยู่กับพี่เสือเยอะๆ เพราะตั้งแต่พี่เสือไปอยู่กับอีกฝ่าย เมษก็เจอพี่เสือน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด
‘หมาหงอยของแม่’ นั่นแหละที่แม่เรียกน้องเมษ..
“เอ๊ะ! พี่เหยี่ยวเปลี่ยนชุดทำไม จะไปเตะบอลเหรอครับ” น้องเมษถามคนรัก ทันทีที่เห็นพี่เหยี่ยวใส่กางเกงบอลกับเสื้อกีฬาของมหาวิทยาลัย ก็พี่เหยี่ยวของน้องเมษน่ะเป็นนักฟุตบอลของคณะเลยนะ เวลาไปแข่งที่ไหนเมษาก็มักจะแอบตามไปดูห่างๆ เวลาเห็นสาวน้อยสาวใหญ่กรีดก็แอบหวงไม่ได้
ก็อย่างว่าล่ะแฟนเมษาหล่อจะตาย..
เหยี่ยวขมวดคิ้วเป็นรอบที่ร้อยของวัน แฟชั่นออกกำลังกายของเขามันไม่เหมาะตรงไหนกันแน่ หรือเพราะสมองน้อยๆ ของเมษามองโลกแคบเกินไป “ไปออกกำลังกายด้วย อยู่บ้านไม่รู้จะทำอะไร”
“พี่เหยี่ยวก็อาบน้ำให้ปุ้มปุ้ยสิ ปุ้มปุ้ยไม่ได้อาบมาตั้งหลายอาทิตย์”
ความจริงน้องเมษอยากไปกับพี่เสือสองคนมากกว่า คุยกันตามประสาพี่น้องไม่เจอกันนานหลายอาทิตย์ แต่พอพี่เหยี่ยวพ่วงมาด้วย ไอ้เรื่องที่อยากคุยอยากปรึกษาลับๆ กันสองคนก็เป็นอันจบไป
“อ้อ ที่ไหนน่ะ” เมษาภาวนาอย่าให้เป็นฟิตเนสที่เดียวกันเลย
“ที่เดียวกันนั่นแหละ จะถามทำไมฮะเมษา”
“พี่เหยี่ยว น้องเมษมีที่อื่นให้พี่เหยี่ยวลองไปเล่นดูนะ..” พอคนรักนั่งลงข้างๆ เมษา เจ้าตัวก็เริ่มร่ายยาวถึงสวนสาธารณะในหมู่บ้านว่าเป็นที่ที่น่าปั่นจักรยานมาก อยากให้พี่เหยี่ยวไปลองปั่นเล่นดูบ้าง หรือไม่ก็สนามบาสเกตบอลที่มีหนุ่มๆ ชอบมาเล่นกันบ้าง อย่างนั้นอย่างนี้ตามประสาคนช่างคุย
“อ้อ..”
“พี่เหยี่ยวสนใจที่ไหนไหม เดี๋ยวเมษเขียนแผนที่ให้”
ชายหนุ่มตาคมยกยิ้มมุมปาก หลังจากฟังเจ้าเด็กดื้อพล่ามจนปวดหูจบแล้ว “ไม่สนใจ”
หลังจากที่เมษโดดความผิดหวังซัดเข้าอย่างจัง พี่เสือตัวน้อยก็เดินลงมาอย่างร่าเริง “ไปกันเถอะ”
“ผมไปด้วย”
“เอาสิ” พี่เสือตอบ ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รับรู้รังสีแปลกๆ เลยด้วยซ้ำ
น่าแปลกใจที่กลายเป็นว่าเมษาไม่อยากให้เขาไปมากกว่า สาบานเลยว่าเหยี่ยวไม่ได้คิดไปเอง นอกจากเจ้าเด็กดื้อจะทำหน้างอเป็นพักๆ แล้ว เจ้าตัวยังทำปากขมุบขมิบราวกับสาปแช่งเขาอย่างนั้นแหละ
เฮอะ..แต่ใครจะสน
น้องเมษาเดินจับมือพี่เสือไปฟิตเนสในหมู่บ้าน ช่วงปิดเทอมคนเยอะกว่าปกติ ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ เหยี่ยวเลยได้แต่สงสัยว่าไม่มีอย่างอื่นจะทำหรือไง
กิจกรรมที่เมษาโปรดปรานที่สุดเห็นจะเป็นจักรยาน แต่มาวันนี้พอพี่เสือไปเล่นอะไร เจ้าเด็กอวบของเขาก็วิ่งดุ้กดิ้กไปใกล้
“พี่เสือ..”
ก่อนที่เมษาจะได้คุยอะไรกับพี่ชายตัวผอม ชายหนุ่มร่างสูงก็เดินเข้ามาจับคอเสื้อไว้เสียแล้ว “เมษา คุณจะไปวิ่งทำไม น้ำหนักมันลดลงน้อย มาซิทอัพกับผมดีกว่า”
“แต่เมษ..” อยากอยู่กับพี่เสือ.. เอาเข้าจริงพอเห็นดวงตาคมๆ นั่นมองจิกมาก็ยากจะทำใจว่าถึงแม้เมษาจะอยากปฏิเสธแค่ไหน แต่สุดท้ายร่างเล็กก็ต้องพยักหน้า แล้วเดินตามคนรักต้อยๆ ไปยังห้องข้างๆ
“นอนลงไป”
สองชั่วโมงที่เมษวาดฝันไว้ว่าจะได้คุยกับพี่เสือตามประสาพี่น้องก็เป็นอันสลาย เมื่อผู้ชายตาดุจเหยี่ยวเข้ามาเป็นก้างขวางคอทุกอย่าง จริงๆ นะ..พี่เหยี่ยวน่ะเป็นแฟนเมษ แต่พี่เหยี่ยวน่ะชอบขวางความสุขเมษตลอด แต่ถ้านึกถึงครั้งก่อนที่ชายหนุ่มคุยกับพี่เสือ เมษก็ไม่พอใจเหมือนกันนั่นแหละ
ใครว่าเมษเป็นเด็กบ๊องก็ช่าง เมษหวงทั้งสองคนนี่..
อากาศในฤดูร้อนจนแทบทนไม่ไหว แค่เดินกลับบ้านเหงื่อเมษก็ไหลเป็นกะละมังแล้ว แม่เคยบอกว่าเมษาเหงื่อออกแล้วดูสกปรก ตอนแรกเมษเถียงแม่ แต่พอส่งกระจุกจริงๆ ตัวเองดูเหมือนลูกหมาตกน้ำเน่ายังไงไม่รู้ พอเหลือบตามองคนรักที่เดินข้างกาย เมื่อก่อนเมษว่าแว่นตาสีหม่นๆ ของพี่เหยี่ยวเกะกะเหลือเกิน ทว่าเวลานี้มันกลับเซ็กซี่อย่างน่าประหลาดใจ
“มองอะไร”
“เปล่า” เมษบอก รีบหันหน้าหนีซุกหลังพี่เสือ
แต่มีหรืออย่างพี่เหยี่ยวจะรู้ว่านั่นคืออาการเขิน เขากลับทำในสิ่งที่เมษเขินยิ่งกว่า ฝ่ามือชื้นเหงื่อจับหัวคนรักก่อนกดเข้าที่หน้าอกตัวเองอย่างแรง ไม่ว่าพี่เสือคือพี่ชายที่เจ้าเด็กเมษาเทิดทูนขนาดเก็บไปฝัน แต่นี่ไม่ใช่เวลา เขาต่างหากที่ควรเป็นที่หนึ่ง
-
“อื้อ..พี่เหยี่ยว ตัวเหม็น!” ร่างป้อมๆ ดิ้นหนีอย่างเอาเป็นเอาตาย พี่เหยี่ยวไม่รู้หรอกแค่นี้เมษาก็เขินจนตัวจะระเบิดแล้ว ถ้ามากกว่านี้..มีหวังเขาเป็นลมล้มพับแน่ๆ
มีแฟนหล่อมันน่าหนักใจแบบนี้แหละ..
พอถึงบ้านเมษาก็รีบสะบัดหัวจากอกพี่เหยี่ยว ถึงใจจริงอยากอยู่ตอนยันเช้าก็เถอะ
“เมษาจะรีบไปไหน” แม่เข้าครัวอยู่ พอเห็นลูกชายวิ่งตื๋อขึ้นไปบนบ้านโดยไม่สนใจเจ้าหมาปุ้มปุ้ยที่นอนรอเจ้านายมันอยู่ “แม่จะถามว่ากินข้าวเยอะไหม”
พี่เสือเดินยิ้มเข้ามาตอบแทนลูกชายคุณน้า “คงจะเยอะน่าดู”
พักหลังมานี่ทั้งคุณน้าและเสือเข้ากันได้ดี หลังจากพี่เสือเปิดใจคุยกับพ่อ แล้วค่อยหันมาคุยกับคุณน้าอีกคนหนึ่ง คำว่าครอบครัวก็เด่นชัดขึ้น
เสียงเปิดประตูห้องทำเอาเมษาสะดุ้งตัว เขาต้องรีบอาบน้ำระงับความเขินที่เริ่มเกินลิมิต ร่างเล็กวิ่งหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าจนวุ่นวาย เดินเตะนั่นเตะนี่จนห้องเละเทะไปหมด
“เมษา เปิดประตูให้ผมหน่อย”
เมษาลนลาน ประตูห้องน้ำกับประตูห้องไกลกันมาก หากเปิดประตูให้พี่เหยี่ยว โอกาสที่เมษาจะวิ่งไปห้องน้ำทันเป็นไปได้เพียงศูนย์จุดหนึ่งเท่านั้น หากเขาไม่ใช่นักวิ่งลมกรด
“อ่า..พี่เหยี่ยว เมษโป๊อยู่ อีกแปบหนึ่งได้ไหม”
“จะอายอะไร ของมันก็เคยเห็นอยู่ ไม่ได้เปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นหรอก”
จนแล้วจนรอด เมษาก็ทนความกดดันของคนรักไม่ไหว เขาเดินคอตกไปเปิดประตู เห็นพี่เหยี่ยวยืนขมวดคิ้วอยู่
“เป็นอะไร”
“เมษรีบมาอาบน้ำ จะได้ไม่รบกวนพี่เหยี่ยว” จริงๆ นะ..เมษกลัวว่าถ้ามาช้าแล้วอยู่ในห้องนานๆ พี่เหยี่ยวจะไม่เป็นส่วนตัว
ทว่าสำหรับเหยี่ยวแล้ว..เจ้าเด็กบ้านี่กำลังกวนประสาทเขาชัดๆ ชวนคนอื่นมานอนบ้าน ไม่ใช่เพื่อเพิ่มความใกล้ชิดอย่างนั้นหรือ
พอเมษาขยับเท้าถอย ฝ่ามือคู่นั้นก็ตรงดิ่งมาดึงแขนไว้ไม่ให้ขยับ “พี่เหยี่ยวจะลากเมษออกไปข้างนอกเหรอ นี่มันห้องนอนของเมษที่ให้พี่เหยี่ยวยืมนะ”
“ยังไงต่อ”
“ก็เมษจะอาบน้ำแล้วไปหาพี่เสือไงล่ะ พี่เหยี่ยวจะได้พักผ่อน”
เหยี่ยวถอนหายใจเฮือก ทีอย่างนี้น่ะมาเป็นห่วงเขา แล้วไอ้ตอนที่ส่งข้อความมาบอกว่า ‘พี่เหยี่ยวมารอน้องเมษดูคอนเสิร์ตพี่สแตมป์เวลาสามทุ่มตรงนะครับ’ ไม่ห่วงกันเลยสินะ..
“ผมไม่อยากพักแล้ว”
“ก็ไปออกกำลังกายสิ จะเหนื่อยๆ แล้วมานอนเล่นในห้องของเมษ” หลังจากที่เมษาลืมไปว่ากำลังเขินคนรักอยู่ ก็ได้เวลาโอ้อวดสรรพคุณแปลกๆ ของห้องตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเครื่องเล่นดีวีดีรุ่นใหม่ล่าสุด หรือแม้กระทั่งตัวต่อเลโก้ที่เพิ่งไปถอยมาเมื่ออาทิตย์ก่อน
ก็เงินเขาทั้งนั้นแหละไอ้เด็กบ้า..
“พูดมากจัง” พูดจบก็จุ้บปากคนรักแน่นๆ สักสองที เด็กน้อยของเขาเบิกตากว้างแล้วก้มหน้างุด ตามประสาของคนขี้อายแต่ไม่รู้จะจัดการกับตัวเองยังไง “ยังจะให้พี่นอนคนเดียวอีกไหม”
พอพี่เหยี่ยวแทนตัวเองว่าพี่ทีไรเหมือนคนๆ เป็นของเมษาคนเดียว จริงๆ นะ..พูดกับเพื่อนพี่เหยี่ยวก็มึงๆ กูๆ ตามประสาหนุ่มหล่อ กับคุณอื่นไม่ว่าจะเป็นน้องรหัสก็คุณผมตลอด ยกเว้นกับเมษาคนเดียวที่พี่เหยี่ยวยอมเรียกตัวเองว่าพี่
“ก็เมษกลัวพี่เสือเหงา เมษบอกพี่เหยี่ยวไปแล้ว”
ให้ตายเถอะ..พอโดนจูบ แล้วคำพูดออดอ้อนนั่นอีก เมษาไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไป แต่ถึงอย่างนั้นอารมณ์เป็นห่วงพี่ชายข้างห้องก็ยังมีมากกว่าประมาณสิบเท่าได้
“พี่คงไม่มีตัวเลือกอื่น”
เมษาไม่ทันได้ตั้งตัว คนรักก็ลากไปทำตามอำเภอใจเสียแล้ว แม้ความจริงอยากจะขัดขืนใจแทบขาด พอริมฝีปากคู่นั้นทาบลงมา โลกของพี่เสือในหัวเมษก็กลายเป็นของพี่เหยี่ยวไปหมดแล้ว
พี่เสือ..เมษาของโทษ แต่ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจริงๆ..
เสื้อยืดของเมษาร่วงลงพื้นตามด้วยกางเกงตัวเก่ง แต่ดูเหมือนอีกคนจะอยู่ครบชุดทุกประการ “เมษา..คืนนี้นอนค้างกับพี่นะ”
ไม่ต้องบอกว่าเมษาพยักหน้าตั้งแต่เริ่มประโยค ในหัวของเขาหมุนติ้วราวกับโดนเหวี่ยงร้อยรอบ
“อื้อ”
ข้างนอกว่าร้อนแล้ว พอเจอห้องของเมษาร้อนยิ่งกว่า
“ฮึก..” สะโพกเล็กแอ่นขึ้น รองรับส่วนร้อนผ่าวของคนรัก ปลายเล็บคมจิกลงลาดไหล่กว้าง เมื่อสัมผัสเริดร้างไปนานเริ่มขึ้น เมษาก็รู้สึกแน่นตึงไปทุกส่วน “พี่เหยี่ยว..เมษ”
“ชู่ว..ไม่ต้องพูด” ชายหนุ่มดุนดันส่วนแข็งขืนเข้าช่องทางอ่อนนุ่ม น้องกอดรัด เขากัดฟันกรอด มันแน่นเสียจนขยับไม่ได้ “เมษา..มองพี่”
ดูเหมือนความคิดของเหยี่ยวจะผิดถนัด เมื่อเมษาปรือตามองเขา เด็กหนุ่มทั้งเม้มปากและอยากร้องไห้ในคราเดียวกันน่ากลั่นแกล้งเสียจนยั้งใจไม่อยู่
“พี่เหยี่ยว..อื้อ..” ฝ่ามือร้อนผ่าวรั้งร่างเล็กมาใกล้ กอบโกยความหอมหวานจากริมฝีปากไม่รู้สึกเบื่อ ส่วนเบื้องล่างขยับถี่รัวราวกับพายุฤดูร้อน
ใช่..ฤดูร้อนเพิ่งเริ่มขึ้น
เมษาพยายามกลั้นเสียงร้อง เพราะทั้งคู่อยู่ห่างจากประตูไม่กี่ก้าว ครั้นจะเอ่ยปากบอกคนรักก็กลายเป็นเสียงร้องครางปานจะขาดใจ ขืนใครโดนผ่านมีหวังเมษาต้องเอาปีบคลุมหัวไปจนเช้าแน่ๆ “พี่เหยี่ยว..เบาๆ หน่อย”
“ชอบให้เบาๆ เหรอ” รอยยิ้มตรงมุมปากทำเอาเมษาใจสั่น และเป็นอย่างที่คิด..พี่เหยี่ยวทำเบาๆ แต่เกือบทำให้เมษขาดใจไปตรงนั้น
สะโพกสอบของชายหนุ่มค่อยๆ ขยับเข้าออก ลำลึกเสียจนแทบจะสำลึกอากาศตายตรงนั้น มื้อน้อยๆ ยกขึ้นปิดปาก กักกันเสียงร้องด้วยหวังว่ามันจะเบาลง ทว่าจังหวะดุดันของพี่เหยี่ยวก็ทำให้เมษาขาดความอดทนไปหลายต่อหลายครั้ง
“อ้า..ฮ่า..พอ”
สำหรับเหยี่ยวแล้ว กับเมษาเท่าไหร่ก็ไม่พอ ยิ่งน้องทำเหมือนจะขาดใจ เขายิ่งอยากกลั่นแกล้งให้เจ้าตัวสมยอมกันเสียที
ปลายนิ้วกร้านบดขยี้ยอดอกเต่งตึงอย่างรุนแรงจนมันบวมช้ำ ขณะที่ส่วนร้อนผ่าวด้านล่างก็ทำหน้าที่ไม่บกพร่องแม้แต่น้อย
ดวงตากลมพร่าเลือนด้วยม่านน้ำ ริมฝีปากอ้าค้างอย่างสุขสม เมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน เมษาก็ฟุบตัวลงบนอกแกร่งอย่างอ่อนแรง ริมฝีปากเจ่อขึ้นพยายามเรียกคนรัก หากแต่พี่เหยี่ยวยังคงมัวเมาไม่เลิก
เมษาจะแย่แล้ว ขืนเป็นอย่างนี้ต่อไป ให้เอาหมอนมาอุดปากก็ไม่มีทางลดเสียงลงได้..
“อ้ะ..ไม่เอา”
“พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่มีตัวเลือก”
เป็นอย่างที่พี่เหยี่ยวพูดไว้ไม่มีผิด อีกคนไม่ปล่อยให้เขาห่างกาย แม้หยดเหงื่อจะไหล่จนเฉอะแฉะ หนำซ้ำยังอุ้มเขาวางบนพื้นเตียงสบายๆ ราวกับได้ดื่มยาชูกำลังชั้นยอด
ไม่ต้องบอกว่าเมษาแทบไม่มีแรงลืมตาขึ้น แม้จะเหนื่อยจนจะหลับ แต่หนุ่มร่างสูงยังขยับสะโพกจนเมษานอนไม่ได้..
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเวลาสี่ทุ่มสิบแปดหน้าที เสือเหลือตามองนาฬิกา เจ้าเด็กเมษาบอกว่าจะมาหาเขาตั้งแต่หกโมงเย็น ผ่านไปสามชั่วโมงยังไม่เห็นเงา
“ใคร” เสือถาม
“ผมเอง”
เสือถึงบางอ้อ สงสัยน้องชายของเขาจะนอนเพลินลืมเวลานัดกันเสียแล้ว
ร่างผอมเดินไปประตูประตู เขาโผล่หน้าออกมอง มองเหยี่ยวอย่างสงสัย อีกฝ่ายใส่เสื้อยืดกับกางเกงตัวเดิม ทั้งที่เวลานี้น่าจะอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว
“เมษล่ะ”
เหยี่ยวยกยิ้มมุมปาก มองไปมองมาทั้งเหยี่ยวและพี่ตุลย์มีอะไรคล้ายๆ กันหลายอย่าง
“อ้อ..สงสัยจะเหนื่อยมาก มาถึงห้องก็หลับไปแล้ว” หนุ่มร่างสูงเว้นวรรค ก่อนเอ่ยประโยคต่อไป “คืนนี้คงมาหาพี่เสือไม่ได้ครับ”
ก็ดีเหมือนกัน เจ้าเด็กเมษามานอนด้วยทีไร เวลาเสือนอนรวนทุกที ไม่ว่าจะเป็นชวนคุย ดูหนัง แม้กระทั่งชวนเล่นเกม เจ้าตัวก็ทำมาแล้ว และเขาก็ยินยอมพร้อมใจจะทำเสียด้วย เพราะไอ้ลูกอ้อนประหลาดๆ จะปฏิเสธไม่ลงนั่นแหละ งานการเลยไม่เสร็จสักที
“ไม่เป็นไร” จบคำเหยี่ยวก็เดินกลับห้องไป ที่จริงแล้ว..เมษาก็น่าจะมาบอกเขาด้วยตัวเองไม่ใช่หรือ..
“คิดถึงเสือจัง” พี่ตุลย์หอมแก้มน้องพลางกอดคนรักแน่น
“เพิ่งคุยกันเมื่อวาน” หากเป็นแต่ก่อนเสือคงปัดมือเขาออกอย่างไม่ลังเลแล้ว แต่เดี๋ยวนี้เจ้าตัวว่าง่ายสอนง่าย น่ารักขึ้นเป็นกองเลย
“ก็คนมันคิดถึง ให้สวดมนต์หรือไง”
เสือไม่ตอบ เอาแต่ซบไหล่คนรัก แม้จะอยู่ในที่ทำงานแต่ปิดประตูไว้ขนาดนั้น..คงไม่มีใครเสร่อเขามาหรอกมั้ง
“ของฝากล่ะ”
“ตัวพี่ไง ไม่ชอบเหรอ”
ร่างผอมส่ายหน้า ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่เบื่อมุขนี้เต็มทนแล้ว
ตุลาไม่รอฟังเสียงประท้วงของเสือ เขากดจมูกที่แก้มใสพลางคลอเคลียริมฝีปากสีเรื่อไม่ห่าง ที่นี่คือที่ทำงาน ใช่..มันคือที่ทำงานของเขาและเสือ ตุลย์ไม่ควรจะทำอย่างนั้นเลย
แต่ดูเหมือนความคิดถึงมันจะเกินขอบเขตไปสักน้อย เมื่อน้องไม่ร้องห้าม เขาก็ไม่ยั้งใจเหมือนกัน..
ริมฝีปากอุ่นประกบแน่น ปลายนิ้วของตุลย์สอดประสานฝ่ามือคนรัก ยิ่งนานเขายิ่งหยุดตัวเองไม่ได้
“พี่ตุลย์..” เสือเรียกเขา น้ำเสียงเจ้าตัวแหบพร่า หยาดน้ำบนดวงตาทำเอาศีลธรรมขาดสะบั้น
ปลายนิ้วอุ่นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเสือออก ฝ่ามือลูบสัมผัสตามแผ่นหลัง พลางกดจูบไม่ห่าง
ทว่า..
“เฮ่ย! ไอ้เหี้ยตุลย์มึงกลับมาแล้วไม่บอกกู เพื่อนปะวะ”
เปรมเปิดประตูผ่างเข้ามา เขากะจะเข้ามาตำหนิเรื่องที่มันกลับมาแล้วไม่บอกเขาสักหน่อย กลับกลายเป็นว่าส่วนเกินอย่างเขาเข้ามาผิดเวลา
คนกำลังกอดเสือได้แต่ถอนหายใจอย่างหัวเสีย อยากสะบถออกมาจนไอ้เปรมเป็นใบ้จริงเชียว แต่ตอนนี้ที่ทำได้คือยืนบังร่างเกือบเปลือยของน้องนั่นแหละ “สัตว์!”
“ขอโทษ” เปรมอ้าปากค้าง แหม..ไอ้ห่านี่ไวไฟใช้ได้ ห่างกันไม่กี่อาทิตย์พอกลับมาก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันชนิดไม่อายฟ้าดินเลยนะ
“ถ้ามึงเข้ามาเพราะไม่มีอะไร สาบานเลยว่าคืนนี้มึงโดนคุณหมอสับเป็นโจ๊กแน่”
“อ่อ..เขาแค่เข้ามาโวยวายกับตัวเฉยๆ ตัวกลับมาแล้วไม่บอกกันเลย เขางอนเป็นนะ”
ตุลาได้ยินดังนั้น เขาหยิบสูทมาคลุมร่างเสือก่อนจับเจ้าตัวหันหลังยืนนิ่งๆ “เดี๋ยวพี่มานะเสือ”
จากนั้นไม่นานเสียงประตูก็ปิดลงพร้อมเสียงโวยวายจากข้างนอกดังเป็นระยะ..
“เหี้ยตุลย์..จำไว้เลยนะมึง โอ๊ย!” กระดูกกระเดี้ยวหักเกือบจะเป็นสองท่อนได้ นี่ไม่ใช่ฝีมือของตุลาหรอกนะ แต่สาเหตุก็จากมันนั่นแหละ ก็พวกสาววายทั้งหลายนำทีมโดยน้องส้มจอมหื่นบอกว่าเขาน่ะเข้าไปขัดจังหวะ ทั้งแฟ้มทั้งกระดาษก็ลอยมาไม่เกรงอกเกรงใจกันเลย..
สวัสดีค่าาาาาาาาาา
หลังจากคนเขียนตัวร้ายหายไปสองเดือน TwT
(มันหายไปไหนของมันฟ้ะ) จริงๆ เค้าแอบอู้อยู่ และตั้งใจอ่านหนังสือสอบอย่างบ้าคลั่ง :ruready
และกว่าจะเข็นตอนพิเศษออกมาได้ ก็เล่นเอาน้ำตาไหลพรากๆ เพราะขี้เกียจเหลือเกิน ว๊ากกก
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ ไม่ว่าจะจบไปแล้วกี่่ครั้งก็มีอ่านเรื่อยๆ อิอิ
ตอนพิเศษก็มาเรื่อยๆ ถ้ายังมีคนอ่านอยู่น่ะ :mew2:
มีเรื่องจะถามค่า จะทำ รีปริ้นท์ มีใครสนใจไหมค้าาา อิอิ สอบถามเพิ่มเติมได้ที่
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
Twitter: www.twitter.com/itsnalinee (http://www.twitter.com/itsnalinee)
-
แปะก่อนนนนนนนนนนน
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย :o8:
สวัสดีปีใหม่นะคะ :mc4:
-
พี่เหยี่ยวล่อลวงเมษ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
พี่ตุลย์ก็ไม่ห้ามใจเลยน๊า เสือก็ยอมพี่ตุลย์ตลอดเลย
เปรมขัดได้ตลอดๆ แบบนี้ต้องให้คุณหมอจัดการจริงๆ
-
ไอ้คุณพี่เหยี่ยวหื่นนนขี้แกล้ง!! >.<
(แต่แกล้งแบบนี้ให้อภัย! -..- :haun4: :hao7:) 555555
น้องเมษชักจะเริ่มน่ารักขึ้นทุกวันๆ แล้วนะะะ ><
เด็กน้อยจริงๆ แต่ซื่อมากไปก็ลำบากพี่เหยี่ยวต้องคอยตามหวงตามหึงเด็กน้อย xD
ซึ่งพี่แกเล่นเก็บกดความหึงความหวงไว้รอระเบิดทีเดียว.. น่ากลัวนะคะ..!! ;[];
อยากรู้จังว่าน้องเมษจะปรึกษาอะไรกับพี่เสือหนอ.. พี่เหยี่ยวนี่ก็เข้ามาขัดตลอด! ถถถถถถถ UU
เสือน้อยก็ดูจะไม่รู้เรื่องอะไรเล้ยยย! 555555555
พี่ตุลย์ยังคงเหมือนเดิมคือหื่น!! ..ตลอดอ่ะ! แถมยังไม่ถูสถานที่เลยนะคะ! (แต่คนอ่านก็ชอบ คึคึคึ :z1:)
แหม.. ของฝากคือ 'ตัวพี่' ดูเป็นของฝากที่คนให้ได้กำไรจริงๆ -.,-
คิดถึง คิดถึงงงงงงงง เสือน้อยมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!
ยังรออ่านอยู่ทุกวินาทีค่ะ #เว่อไป! 5555 จัดตอนพิเศษมาอีกได้เลยยยยย จ๊วฟฟ >3<
ปล. (ที่จริงตอบในเฟสไปแล้วทีนึง..) แต่อยากบอกว่าาาา... สนใจอยากได้หนังสือมากมายค่ะ!! รอรีปริ้นนะคะ >3<
-
พี่เหยี่ยวกับพี่ตุลย์ชอบแกล้งตอน.......เหมือนกันเลย :m17:
-
พี่เหยี่ยวหื่น 5555
-
แง้เอาอีกๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านเปรมกะคุณหมอบ้างงงงงงงงง
-
น้องเมษโดนล่อลวงอ่ะ
55555 น่ารักจังเลย
-
พี่เหยี่ยวน้องเมษ :o8:
สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน
-
น่ารักทุกคู่เลย
เกิดเป็นเปรมเจ็บทุกที 55
-
เมษาโดนล่อลวงอ่ะ
เปรมไม่น่าเลยไม่น่าขัดจังหวะ
สมโดนสาววานรุม
-
แอร้ยเขินนนน .///.
-
พี่เหยี่ยวหื่นง่ะ หื่นฟุดๆพอๆกับพี่ตุลย์เลยมั้งนั้น 555
-
คิดถึงพี่เปรมกับคุณหมอจังเลย
-
น้องเมษน่ารักๆๆ :mew1: พี่เหยี่ยวหื่นนน
-
พี่เปรม เดี่ยวเรียกพี่แดนมาเคลียร์
เมียไม่ให้เอามั่งจะรู้สึก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ สนุกมากจริงๆ
พึ่งมีโอกาศได้อ่าน
-
พึ่งเคยอ่านเรื่องนี้ สนุกมากกกกกก :heaven
อีกอย่างอ่านเรื่องนี้แล้วได้กลิ่นอายความเป็นครอบครัวชัดเจนมาก ชอบบบ
ภาษาก็ดี อ่านแล้วลื่นมาก แต่เรารู้สึกว่ามันมีบางจุดที่มันขัดกันนิดนึง ขออนุญาตตินะคะ ถือว่าติเพื่อก่อล่ะกัน :กอด1:
อย่างตอนแรกบรรยายไว้ว่าเสือเป็นพวกกินเร็ว ทานหมดภายในสิบนาที แต่ช่วงที่เสือเข้าโรงพยาบาลกลับบรรยายว่าเสือติดนิสัยทานทีละนิดมาตั้งแต่เด็กเลยไม่ค่อยมีคนรอเวลาไปโรงอาหารเพราะความเชื่องช้า
ไม่รู้ว่าเราอ่านแล้วจะเข้าใจผิดยังไงรึป่าว 5555 แต่ขอแจ้งไว้นิดนึงละกันเนอะ
ส่วนของตัวละคร ชอบเสือน้อยจัง น่ารักมากกกกอะ กว่าจะยอมเปิดใจให้คนรอบตัวเล่นเอาลุ้นจนเหนื่อยเลย 5555
พี่ตุลย์ก็ซาตานในคราบเทพบุตรมาก มีแผนร้ายคอยแกล้งเสือน้อยให้น้ำตาตกอยู่บ่อยๆ แต่ก็ชอบอยู่ดีนั่นแหละ :hao7:
ส่วนอีกสองคู่ เปรมกับคุณหมอ พี่เหยี่ยวกับน้องเมษก็น่ารัก ชอบคาแรกเตอร์พี่เหยี่ยว เอาดีๆ เราแอบนึกถึงพี่ว้ากที่มหาลัย 5555
ส่วนเปรมเหมือนจะน่าสงสารที่สุดในเรื่อง ได้อยู่เหนือคุณหมอแค่เรื่องบนเตียงเอง :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ o13
-
อร๊ากกกกกกกก :katai1: :katai4: :jul1: นอนตายยยยยยยยย พี่เหยี่ยววน้องเมษทำร้ายยยยยยยยยย เลือดพุ่งรับปีใหม่ :z1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ น้องเสือพี่ตุลน่ารักกก
-
น้องเมษเสร็จพี่เหยี่ยว
-
:L2: :pig4:
-
อ๊ายยยย คุณเปรมค่ะ คุณมา ดคตะระผิดจังหว่ะเลยค่ะ
งุงิ โวยวาย โวยวาย. !!!!
-
สนุกมากเลย แต่แอบหมั้นไส้พี่ตุลย์นิดนึง :mew3:
-
อยากได้หนังสือมากเลยค่าาา
จะมีรีปริ๊นจริงๆ เหรอคะ
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ >.<
สนุกมาก ๆ ชอบทั้ง 3 คู่เลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ
:mew1:
-
ขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆๆเลยนะค่ะ
ชอบๆๆๆๆๆๆ
-
:-[ :-[ :-[
น่ารักมากกกกกกก
-
o13
-
:pig4:
-
มาอ่านรวดเดียวจนจบ
ชอบคู่พี่ตุลย์กับน้องเสือจัง
แถมคู่เปรมกับคุณหมอก็โหดได้ใจจริงๆ
-
สนุกดีค่ะ..อ่านตอนแรกคิดว่าจะเป็นคู่พี่เสือกับน้องเมษาซะอีกที่ไหนได้
พี่เสือเสร็จพี่ตุลย์ไปซะได้..น้องเมษน้องน้อยตัวกลมก็น่ารักแม้ช่วงแรกๆจะดูน่าสงสาร
เพราะพี่เสือไม่สนใจแต่สุดท้ายก็ได้พี่เสือมาเป็นพี่ชายอีกคน..แต่ตลกมากตอนที่ตั้งท่า
หวงพี่เสือกับพี่ชายตัวเอง....เนื้อเรื่องน่ารักดีค่ะ
-
:mew1:
-
o18 ยิ่งอ่านยิ่งสนุก>////< เสือน้อยน่ารัก>O<
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วบอกเลยว่าอยากอ่านเรื่องเต็มของพี่เหยี่ยวกับน้องเมษมาอะ คงจะน่ารักน่าชัง อิอิ
-
คนของผม..ผมหึง
พี่ตุลย์ X น้องเสือ
บางครั้ง..เราอาจจะอยู่ด้วยกันนานเกินไป..
ครั้งแรกที่ตุลาเห็นเสือบอกได้เลยว่าไม่มีใครเย็นเท่าเสืออีกแล้ว..
แต่ครั้งนี้คงต้องเปลี่ยนคำพูดเมื่อเจ้าเด็กดื้อของเขางอแงไม่มีใครเทียบได้อีกแล้ว..
“พี่ตุลย์” เสียงออดอ้อนดังมาแต่ไกลๆ เด็กดื้อของเขาสวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น ชุดประจำตัวเมื่ออยู่บ้าน ขณะที่เขากำลังรดน้ำต้นไม้ข้างนอกระเบียงอยู่
“อะไรครับ”
น้องเงียบ เขารอฟังคำตอบ พอเห็นอีกคนมานั่งใกล้ๆ ก็พอจะรู้ว่าเจ้าตัวอยากขออะไร
“อยากได้อะไร ก็ว่ามา อย่ามานั่งแบบนี้นะ พี่ไม่รับรองความปลอดภัย”
“จะทำอะไรเสือ”
“จับลูกเสือกิน” ให้ตายเถอะ.. พอเห็นแก้มใสและหูขาวๆ นั่นแดงทีไร เขาก็อยากทิ้งฝักบัวแล้วพุ่งไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงน้องแบบที่เจ้าตัวชอบทำ
“บ้า”
“แล้วตกลงจะเอาอะไร”
เสืออมยิ้ม “นิคกี้ชวนเสือไปเที่ยวลาว เสืออยากไป”
ตุลย์พยักหน้า พลางขยับฝักบัวรดน้ำไปเรื่อยๆ “ขออนุญาตพี่เหรอ ไปสิ..พี่ไม่ว่าอะไรหรอก”
พอพูดจบประโยค ความเงียบก็ครอบงำทั้งห้อง ได้ยินเพียงเสียงน้ำหยดจากฝักบัวเป็นระยะ เรื่องของเรื่องคงไม่เกิดขึ้นที่พอเหลือบตามองอีกที เด็กดื้อของเขาก็ทำหน้างอใส่ ไม่รู้ว่าเพราะเราอยู่ด้วยกันนานเกินไปหรือเปล่า ด้านที่เขาไม่เคยเห็นของเสือก็โผล่มาจนน่าแปลกใจ ไม่ใช่แค่งอแงบ่อยหรอกนะ แต่รวมถึงขี้น้อยใจสุดๆ อีกด้วย
“พี่อนุญาตเสือแล้ว เสือไปได้ครับ จะเก็บของเมื่อไหร่ พี่จะช่วยเก็บ”
เงียบ..
จนแล้วจนรอด งานรดน้ำต้นไม้ก็เป็นอันสิ้นสุดลง แล้วเขาก็ต้องเข้าไปนั่งคุยกับคนที่นั่งงอนอยู่โดยไม่มีเงื่อนไข ใครจะรู้ว่าที่ทำหน้างอเพราะอยากให้เขาไปด้วย ‘เสืออยากไป แต่ถ้าไม่มีพี่ตุลย์ เสือไม่อยากไป’ นั่นเป็นประโยคความนัยที่บอกกับเขาว่า ‘พี่ตุลย์ต้องไปกับเสือ’
คนรักแฟนอย่างเขาก็มีแต่พยักหน้า เพราะทนเห็นคนรักทำหน้างอบ่อยๆ ไม่ได้
เรื่องของเรื่องมันก็เกิดจากตรงนี้นี่แหละ..
เมื่อคืนนี้น้องหลับปุ๋ยตั้งแต่สี่ทุ่มทั้งที่ปกติเจ้าตัวต้องนั่งดูการ์ตูนจนถึงเที่ยงคืน เหตุผลคงหนีไม่พ้น ‘เพราะพรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยวลาวกับพี่ตุลย์แล้ว’
ตอนแรกก็ว่าจะปลุกให้มาพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋า พอเห็นหน้าเด็กดื้อหลับอย่างมีความสุขก็ปลุกไม่ลง เลยได้แต่ปล่อยให้คนรักหลับฝัน ในขณะที่เขานั่งเก็บเสื้อผ้าให้เจ้าตัว
ที่จริง..ความผิดเขานั่นแหละที่ช่วงนี้งานเข้ามาบ่อยจนไม่มีเวลาไปเที่ยวกับเสือ เรียกว่าพาลูกเสือน้อยไปเที่ยวมากกว่า เจ้าตัวก็ได้แต่ทำหน้างอน ส่วนเขากับไอ้เปรมก็ไปต่างประเทศบ่อยเสียจนโดนคนรักงอนหลายครั้งหลายครา ว่าไปคุณหมอเคียงแดนก็เข้าใจง่ายๆ เพราะใช้เหตุผลมากกว่า แต่กับเสือแล้ว..ทั้งเหตุผลและอารมณ์ก็ไม่อาจทำให้เด็กดื้อของตุลาหายงอนได้
“พี่ไปทำงานนะเสือ ไม่ได้ไปเที่ยว”
น้องนั่งหน้างอบนโซฟา ไม่ต้องบอกเลยว่างอนทีไรกลับมาหาคุณลุงศักดิ์สิทธิ์ทุกที แล้วอย่างไรเล่า..ก็คนรักลูกชายตัวน้อยก็เข้าข้าง แถมยังบอกว่าตุลาเป็นแฟนที่ไม่ดีอีกต่างหาก เขาก็เข้าใจหรอกว่าคุณลุงอยากให้เสือนอนบ้านนานๆ แต่เล่นนานเป็นอาทิตย์แบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน
เขาปวดใจ..
“พี่ตุลย์จะบอกว่าเสือไร้เหตุผลอย่างนั้นเหรอ”
“ใช่”
เสือขมวดคิ้วหนักขึ้น แถมยังมองด้วยสายตาตัดพ้อ นี่ถ้าไม่รักจับใส่กรงไปนานแล้ว
สำหรับตุลาแล้ว ใครๆ ก็บอกว่าบางทีก็ตรงเสียจนทำให้คนรอบข้างเสียใจ แน่นอนว่าหนึ่งในนั้นก็เป็นเสือด้วย เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องพูดอ้อมค้อมให้เสียเวลา โดยเฉพาะเด็กดื้ออย่างเสือ..ยิ่งใจดี เจ้าตัวเล็กยิ่งได้ใจ
“แล้วมาหาทำไม ไปหาคนอื่นสิ เสือมันงี่เง่านี่” เห็นไหม..พองอนอยากพูดอะไรก็พูด อยากไล่ก็ไล่
“พอพี่ไปเสือก็ร้องไห้ ไม่มีใครอยากเห็นแฟนตัวเองร้องไห้หรอกนะ ที่มาเพราะว่ารัก ถ้าไม่รักปล่อยไปนานแล้ว”
พี่ตุลย์ของเสือเป็นแบบนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร เวลางอนแทบจะไม่กอดไม่ปลอบเลยด้วยซ้ำ แต่พูดจนเสือรู้สึกผิดไปสิบชาติสิบภพ
ชายหนุ่มร่างสูงนั่งตรงข้าม พลางมองน้องนิ่งๆ พอเห็นเด็กดื้อหันมาก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“พี่ตุลย์ไม่มีเวลาอยู่กับเสือ”
“พี่ไปทำงาน กลับมาก็นอนกอดเสือทุกคืน”
เสือเงียบ แล้วขยับไปหาคนรัก “เสือขอโทษ เสืองี่เง่า เอาแต่ใจ แต่เสือคิดถึงพี่ตุลย์นะ”
ตอนแรกก็พูดเสียงดังหรอก พอประโยคหลังทำไมแผ่วเบาอย่างกับเสียงยุงบินอย่างนั้นล่ะ “พูดอะไรไม่ได้ยิน”
“ไม่ได้ยินก็ช่าง”
นั่นแหละ..เสือถึงยอมกลับบ้าน ความจริงแล้วเวลาเขาไปทำงานต่างประเทศก็มีแต่เสือจัดกระเป๋าให้ แม้ฝีมือการจัดกระเป๋าของเสือจะเข้าขั้นแย่..ถึงแย่มากก็ตาม หากเป็นคนรักแล้วตุลาก็ไม่ว่าหรอก คราวนี้เขาเลยจำใจถ่างตาจัดเสื้อผ้าให้ทั้งเสือและตัวเอง
อากาศตอนเช้าในกรุงเทพหนาวจนเสือไม่อยากลุกจากที่นอน ราวกับว่าผ้าห่มมีแรงดึงดูดมากกว่าแรงของพี่ตุลย์อย่างนั้นแหละ
“ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวตกเครื่อง พี่ขี้เกียจซื้อตั๋วแล้วบินตามไปนะ”
เสือยอมลุกขึ้นนั่งแต่โดยดี ทว่าทั้งตัวยังห่อไปด้วยผ้านวมผืนเดิมอยู่ “เสือหนาว”
น้องไม่ขยับ พี่ตุลย์ก็ขี้เกียจเรียก ให้ตายเถอะ..ฤดูหนาวมันทรมานขนาดนั้นเชียวหรือ ตอนเขาอยู่อังกฤษหนาวกว่านี้มาก ตอนนี้เลยยังพอทน
“พี่ตุลย์กอดเสือหน่อย จะได้ไม่หนาว”
“ไม่เอา เบื่อเด็กตัวเหม็น”
กว่าเด็กดื้อของเขาจะยอมลุกจากเตียงไปอาบน้ำก็เล่นเอาตุลาทั้งขู่ทั้งดุเจ้าตัวถึงยอมทำตาม แต่ทว่าอย่าได้คิดจะไปตัวเปล่า พ่อทูนหัวเล่นห่อผ้านวมเข้าห้องน้ำไปด้วย แล้วอย่างไรเล่า..เดือดร้อนตุลาต้องเอาไปผึ่งแดดก่อนออกจากห้องน่ะสิ
นิคกี้มารอพวกเขาตั้งแต่เช้าแล้ว เหตุผลก็เพราะอยากเจอหน้าเสือ หลังจากที่ย้ายไปอยู่ฮ่องกงเกือบสองปีก็ไม่ได้ติดต่อเพื่อนรักอีกเลย
“เสือมาช้า”
“รถติด”
เสือตอบเพื่อนแต่พี่ตุลย์กลับบอกว่า “เสือไม่ยอมอาบน้ำต่างหาก”
“พี่ตุลย์มั่ว”
ก่อนทั้งเสือและตุลาจะได้มีปากเสียงกันในสนามบินสุวรรณภูมิ นิคกี้ก็รีบพาเพื่อนตัวน้อยกับคนรักไปขึ้นเครื่องก่อน แน่นอนว่าทั้งคู่นั่งใกล้กัน คนปากตรงๆ อยากพี่ตุลย์ก็ดุเสือ คนหัวแข็งอย่างเสือก็ทำหน้างอใส่ แต่ที่สำคัญมือของพี่ตุลย์ยังป้อนขนมเสืออยู่ และอีกคนก็อ้าปากกินเข้าไปทั้งที่หน้าไม่รับแขก
ไม่แปลกใจเลยถ้ารักกันขนาดนี้..
“มีใครมากับพวกเราบ้างเหรอ” เพื่อนตัวน้อยอ้าปากถามทั้งที่ยังเคี้ยวขนมอยู่ ไม่ต้องบอกว่าโดนพี่ตุลย์ดุอีกรอบเพราะ ‘พูดตอนกิน มันจะติดคอเอา’ ตามมาด้วยใบหน้างอๆ ของเสือใส่พี่ครั้งหนึ่ง
“เพื่อนทั้งนั้น แต่เสือคงจำไม่ได้หรอก คนนั้นเคยเป็นดาวสาขา” นิคกี้ชี้ไปยังผู้หญิงผมสั้นสีน้ำตาลทอง “คนนั้นเคยทำงานกลุ่มเดียวกับเรา ส่วนคนนั้นเป็นน้องชมรมถ่ายภาพที่ยังติดต่อกันอยู่”
เสือพยักหน้า แต่ไม่ได้สนใจอะไร ความจริงเพิ่งขึ้นเครื่องมาไม่กี่นาที หนังตาของเสือก็เริ่มปรืออีกแล้ว
“เสือง่วงเหรอ”
“อื้อ ง่วง”
“เพิ่งจะตื่นไปไม่นาน ง่วงอีกแล้ว เมื่อคืนนอนฝันถึงใครอยู่หรือไง” พี่ตุลย์บ่นไปอย่างนั้น แต่ก็ดึงหัวเสือไปซบไหล่ ใครๆ เห็นคงได้อิจฉาตาร้อนเป็นแถว ถึงปากจะร้ายแค่ไหนแต่มือไม้อ่อนโยนยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก
ก่อนจะออกไปเที่ยวนิคกี้พาพวกเขามาเก็บของที่โรงแรม ตอนแรกตุลาก็ว่าจะให้เสือไปคนเดียวหรอก พอเห็นน้องหน้าหงอยๆ ก็จำใจถ่างตาออกไปเที่ยวด้วย
จริงๆ ก็อยากชดเชยเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก..
“พี่ตุลย์ตาแดง พี่ตุลย์ง่วงใช่ไหม”
“นิดหน่อย” ไม่นิดหรอก เพราะนั่งรถอยู่อย่างนี้ ไม่กี่นาทีเขาต้องหลับแน่ๆ
“มานอนกับเสือ” นับว่าเสือน้อยมีน้ำใจอยู่มาก เจ้าตัวเล็กดันหัวเขาแนบอก นอนพิงแบบพี่ตุลาให้น้องนอนบนเครื่องบิน แต่มันติดอยู่ที่ว่า..เสือผอมเกินไป เขากระทบอกน้องทีก็กลัวเจ้าตัวจะเจ็บ เลยได้แต่นอนพิงกระจก พอเหลือบตามองอีกทีก็เห็นว่าเสือทำหน้าราวจะร้องไห้
น้อยใจอะไรอีกล่ะ..
“ทำไมพี่ตุลย์ไม่นอนกับเสือ พิงกระจกทำไม เดี๋ยวหัวเจ็บ” จริงๆ ก็อยากบอกหรอกว่าทั้งกระจกทั้งเสือน่ะเจ็บพอกัน แต่กระจกมันไม่มีชีวิต โขกแรงแค่ไหนก็ไม่เจ็บหรอก แต่เสือเป็นคนรัก ขืนหัวเขากระแทกอกน้องมีหวังเจ็บแน่ๆ
มีใครที่ไหนอยากให้แฟนตัวเองเจ็บตัวบ้างล่ะ..
“เปล่า พี่กลัวเสือนั่งไม่สบาย”
มือขาวกำแน่น เสือเม้มปาก มองตุลาด้วยสายตาที่เขาปฏิเสธไม่ลง
ให้ตายเถอะ..เห็นหน้าเสือทีไรต้องตามใจทุกที นี่เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนในบ้านถึงปฏิเสธเสือไม่ลง ก็ดูทำหน้าเข้า..
“ก็ได้ๆ ถ้าเจ็บอย่ามาว่าพี่นะ”
จบคำเขาก็ล้มตัวใส่น้อง นอนบนตักน้องอย่างที่เจ้าตัวอยากให้ทำ เขารู้ว่าเสืออยากดูแลเขา แต่เขาไม่อยากให้น้องไม่สบายนี่
ตุลาไม่คิดว่าหลวงพระบางจะมีที่เที่ยวเยอะขนาดนี้ ทุกครั้งที่วางแผนจะไปเที่ยวก็เลือกทางยุโรปกับน้องมากกว่า แล้วอย่างไร..พอเอาเข้าจริง ก็มีงานเข้ามา พากันต้องยกเลิกทั้งเที่ยวบิน โรงแรมเป็นแถว ไม่ใช่แค่เขาอารมณ์เสียหรอกนะ แต่รวมถึงไอ้เปรมเพื่อนสนิทด้วย รายนั้นคุณหมอก็งอน แต่งอนน้อยกว่าเสือเยอะเลย
“วันหลังมาหลวงพระบางสองคนดีกว่า”
“พี่ตุลย์ชอบเที่ยวยุโรป” เสือบอก เห็นชวนเสือไปเที่ยวทุกที แต่ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง คิดแล้วก็แอบโมโหคนสั่งงานพี่ตุลย์นัก
“เที่ยวที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ แค่มีเสือก็พอ”
นิคกี้ใส่แว่นดำพลางกระแอมในลำคอ บางทีก็อิจฉาเพื่อนสนิทที่มีคนรักอย่างตุลา ดูอย่างแฟนเขาสิ..บ้าถ่ายรูปจนไม่สนใจกัน ทั้งหญิงทั้งชายก็ถ่ายหมดยกเว้นแฟนตัวเองนั่นแหละ
ไม่เกรงใจกันบ้างเลย..
ทริปครั้งบอกเลยว่ามันจะดีมากหากไม่มีดาวสาขาที่เสือไม่คุ้นหน้าพ่วงมาด้วย ก็พอลงจากรถ..แล้วอย่างไรเล่า หล่อนก็พุ่งมาหาตุลาแล้วสนทนาข้ามหัวเสือ
ให้ตายเถอะ..อยากเอาเลนส์กล้องยัดปากหล่อนนัก..
“ไม่เคยเห็นหน้าเลย เรียนสาขาอะไรคะ”
พี่ตุลย์ของเสือก็ช่างสุภาพบุรุษเหลือเกิน ไม่เห็นหน้างอๆ ของเขาหรืออย่างไรถึงได้เอ่ยตอบผู้หญิงคนนั้นอย่างเป็นกันเอง ย้ำ!..เป็นกันเอง
เฮอะ..
“ผมเรียนวิศวะครับ” แถมด้วยยิ้มหวานๆ นั่น ถ้าไม่บอกว่าเพิ่งรู้จักกัน เขาคิดว่าพี่ตุลย์คงแอบกิ๊กกับหล่อนมานาน
ตอนนี้อยู่ไป เสือก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบทสนทนาอันแสนน่าเบื่อเท่าไหร่หรอก ร่างผอมเดินออกมา แต่ทว่าพี่ตุลย์ยังคุยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างออกรส
‘ผมชื่อตุลย์..’
‘ดิฉันชื่อดาวค่ะ เรียนสาขาเดียวกับนิคกี้’
มันก็แค่ชื่อ ถ้ามันเป็นชื่อคนอื่น เสือไม่ว่าหรอก นี่มันเป็นชื่อพี่ตุลย์ แฟนเขานี่!
อาจจะเป็นเพราะอารมณ์หงุดหงิดของเจ้าตัว เขาเดินออกไป ไม่สนใจเสียงคุยกันของทั้งคู่ แต่อาจจะเป็นโชคร้ายของเสือที่ลื่นล้มตรงบันไดวัดนี่แหละ
“โอ้ย..” สาบานเลยว่าอายมากกว่าเจ็บ
-
“พี่..เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมช่วย” ชายหนุ่มรุ่นน้องที่นิคกี้บอกว่าอยู่ชมรมถ่ายภาพประคองเสือขึ้น ข้อเท้าเขาพลิก ก้นระบมไปหมด
“ขอบคุณ” ใจจริงก็ภาวนาให้คนๆ นั้นเป็นพี่ตุลย์หรอก พอเหลือบตามองอีกที พี่ตุลย์ก็มองเสือมาก่อนอยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะความเป็นห่วง แต่เป็นเพราะความหงุดหงิดใจ
เสือเชื่ออย่างนั้น..
“เจ็บตรงไหน ให้ผมอุ้มไหม”
ร่างผอมพยักหน้า เมื่อเห็นคนรักทำหน้าราวกับเสือทำผิดหนักหนาก็หมดแรงเอาดื้อๆ “ขอขี่หลังได้ไหม ผมเดินไม่ไหว”
เดินไม่ไหวน่ะเรื่องจริงนะ..แต่เพราะอีกคนต่างหาก
เสือไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ตุลย์ต้องมองกันแบบนั้นด้วย ถูกล่ะ..เขาลื่นล้ม ซุ่มซ่ามจนเจ็บตัว แต่จะห่วงกันไม่ได้หรืออย่างไร หรือเพราะว่าเสือไปขัดจังหวะตอนพี่ตุลย์กำลังคุยกับแม่ดาวสาขานั่นอยู่
เขาถูกอุ้มขึ้น มิวายหันมองพี่ด้วยแววตาตัดพ้อ
คอยดูนะ..จะไม่พูดด้วยเลย
การเที่ยววัดครั้งนี้คงสนุกอยู่หรอก หากพี่ตุลย์และเขาไม่แยกกันอยู่ ก็ตอนนี้น่ะสิ..พี่ตุลย์ไปถ่ายรูปอีกทาง ส่วนเขาก็นั่งเจ็บขามองตากล้องน้อยถ่ายไปถ่ายมา ถูกแอบถ่ายบ้าง ถ่ายวิวบ้าง
“ผมชื่อต้น เป็นน้องรหัสพี่นิคกี้ ผมจำพี่ได้นะพี่เสือ”
เสือพยักหน้ารับรู้ ไหนๆ ก็รู้จักกันแล้ว ก็ช่างมันเถอะ “อื้อ”
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เสือได้แต่นั่งหงอย มองคนอื่นไปมาเพราะขาเจ็บ
“ไอ้ต้น หายไปไหนมาวะ มาถ่ายรูปพี่เร็วๆ สิ” นิคกี้ตะโกนเรียก ตอนแรกก็ให้นายต้นอุ้มเขาไปด้วย แต่เสือห้ามเพราะไม่อยากเป็นภาระให้คนอื่น
จริงๆ นะ..ไม่ได้อยากเป็นภาระของใคร แต่ทำไมหน้าตาเขาถึงได้หงอยเหงาแบบนี้ล่ะ
“พี่เสือ เดี๋ยวผมมานะ อย่าลุกไปไหนล่ะ” ขาเจ็บแบบนี้จะให้เสือลุกไปไหนได้อีกล่ะ
“อืม”
ร่างผอมมองออกไป เห็นคนรักยืนโบกมือให้แม่สาวดาวสาขา ให้ตายเถอะ..ทำไมเสือทำแบบเมื่อก่อนไม่ได้นะ เห็นพี่ตุลย์ไปสนิทกับใครไม่ได้เลย ควันออกหูตลอด แต่พอเห็นคนรักเดินมาทางเขา คนฟอร์มจัดเลยรีบหันหน้าหนี ไม่ใช่เพราะกลัวหรอก แค่ไม่อยากให้พี่ตุลย์ว่าเสือมองอยู่
“เสือ” เสียงทุ้มต่ำๆ เอ่ยเรียก จริงๆ นะ..เสือตั้งใจจะโกรธให้พี่ตุลย์ง้อ พอพี่เรียกชื่อเขาด้วยเสียงแบบนี้ก็อดใจอ่อนไม่ได้
“ซุ่มซ่าม” ชายร่างสูงนั่งบนพื้น เขาจับขาน้อง สำรวจดูข้อเท้าขาวๆ แล้วลองกดดู พอได้ยินเสียงน้องร้องก็รีบหยุดมือ “เจ็บมากไหม”
“ไม่เจ็บ”
“แล้วทำไมไม่เดินเอง ให้คนอื่นอุ้มทำไม ขาไม่พิการสักหน่อย”
พี่ตุลย์ปากร้ายใส่เสือ ดวงตาคมหรี่มองไม่สบอารมณ์ ภาพหนุ่มน้อยอุ้มคนรักของเขายังติดตา แค่อีกฝ่ายอยู่ใกล้กว่า ถึงตัวเสือเร็วกว่า ส่วนเขาก็ได้แต่มองน้องทั้งห่วงทั้งหึง
ตุลาไม่เคยเชื่อว่าจะมีคนทำให้เขามีสองอารมณ์ได้ในเวลาเดียวกันแบบนี้..
“แล้วพี่ตุลย์มาวุ่นวายอะไร เสือจะทำอะไรก็เรื่องของเสือ”
“ใช่สิ..ถ้าพี่ไม่รักพี่จะปล่อยให้เสือนั่งคนเดียวห่อเหี่ยวไปนานแล้ว”
ให้ตายเถอะ..พอจะพูดด้วยดีๆ ปากก็ดันไปว่าน้องเรื่องให้คนอื่นอุ้ม ก็คนมันหึงนี่ จะให้ทำอย่างไร เขาไม่ใช่คนใจเย็นเรื่องแบบนี้ จะให้วิ่งเขาโบสถ์แล้วสวดมนต์อย่างนั้นคงทำไม่ได้หรอก
“ทีหลังรอพี่ พี่ไม่เคยทิ้งเสือ ก็รู้ไม่ใช่เหรอ”
“พี่ตุลย์ปล่อยให้เสือตกบันได”
“พี่แค่อยู่ไกลกว่าเท่านั้น” เขานั่งลงข้างๆ น้อง กุมมือน้อยไว้ อยากดึงเข้ามากอดนัก แต่นี่ในวัดคงทำไม่ได้
ตกเย็นนิคกี้พาพวกเขาไปออกไปกินข้าว มิวายโดนพี่ตุลย์มองด้วยสายตาไม่พอใจอีก
"พี่เสือ ทานนี่เยอะๆ น้า อร่อยมาก ผมคอนเฟิร์ม" หนุ่มต้นผู้ไม่รู้อะไรเลย ตักนั่นตักนี่ให้พี่เสือ จริงๆ ก็สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตหรอก แต่เข้าใจว่าคงเป็น 'พี่ชายหวงน้องชาย' มากกว่า
ก็ดูเข้าสิ..อีกคนนั่งมองตาวาว ส่วนอีกคนก็นั่งกินไม่สนใจใคร แบบนี้จะมองอย่างอื่นไปได้อย่างไร นอกจากพี่ทำอะไรให้พี่ชายหน้าดุไม่พอใจ
"พี่ตุลย์ไม่ชอบอันนี้เหรอ"
"อืม" ที่ไม่ชอบน่ะ ไอ้คนที่นั่งข้างๆ เสือต่างหาก ดูทำเข้า..ตักนั่นตักนี่ให้คนรักของเขาอยู่ได้
เสือเห็นพี่ไม่กินเลยตักเข้าปากเองเสียเลย ไหนๆ ก็ซื้อมาแล้ว เสียดายของ ก็ตั้งแต่อยู่กับพี่ตุลย์มา มีแต่คนบอกว่าเขามีเนื้อขึ้นเยอะ พ่อก็บอกว่าเสืออ้วนน่ากอด สาเหตุก็มาจากพี่ตุลย์ชอบพาไปกินนั่นกินนี่ตอนง้อนี่แหละ
พอเห็นทั้งสองตักอาหารให้กันกระหนุงกระหนิง คนเป็นแฟนตัวจริงก็เกิดอาการหงุดหงิด
กว่าอาหารมือนี้จะจบลง ตุลาก็นั่งกัดฟันกรอดนับครั้งไม่ถ้วน
ถึงห้องได้ไม่นาน พี่ตุลย์ก็วางเสือลงกับพื้นแล้วสบตามองราวกับเสือทำอะไรผิดมา
“พี่ตุลย์เป็นอะไร”
ตุลาไม่ตอบแต่จุ้บปากน้องแทน “เด็กโง่”
เสือยืนงง แต่พอโดนพี่จูบอีกที สติก็ไม่รับรู้อะไรแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับตุลา..เสืออยากอ้าปากถามใจจะขาด
“อื้อ..” ฝ่ามือขาวผลักอกชายหนุ่ม แต่พี่ตุลย์ไม่เขยื้อนเลยสักนิด นอกจากยืนแข็งเป็นหินแล้ว..ยังทำมากกว่าเดิม
หนุ่มร่างสูงอุ้มร่างผอมขึ้น เขาวางน้องบนพื้นเตียง แล้วทาบทับ ไม่สนใจเสียงร้องประท้วงจากเด็กดื้อเลยสักนิด
“วันนี้ทำพี่ควันออกหูกี่รอบ”
“เสือไม่ได้ทำสักหน่อย” จริงๆ นะ วันนี้ต่างหากที่พี่ตุลย์ทำเสือโกรธ เสืองอน ความรู้สึกนับร้อยนับพันปนเปกันไปหมด
“ไม่รู้เรื่อง” พี่ตุลย์บอก นึกเอ็นดูดวงตาคมที่มองมาอย่างไม่เข้าใจ “ไปให้เขาอุ้มทำไม”
เสือเบือนหน้าหนี ใครจะบอกตอนพี่ตุลย์มองมา เสือใจแป้วจนไม่อยากทำอะไร
“พี่ตุลย์นั่นแหละไม่รู้เรื่อง ไปบอกชื่อเขาทำไม”
ชายหุน่มก้มฟัดแก้มน้อง เขาก็แค่บอกชื่อให้เจ้าหล่อนรู้ ไม่ได้ถึงเนื้อถึงตัวสักหน่อย มีแต่เสือนั่นแหละทำตุลาควันออกหู ถ้าไม่คิดว่าตัวเองใกล้สามสิบก็อยากทำตัวเป็นนิสิตชั้นปีสอง เดินไปต่อยอีกคนให้รู้แล้วรู้รอด
โทษฐาน..วุ่นวายกับคนมีเจ้าของ
“รอพี่ไม่ได้หรือไง”
“ใครจะรอคนทำหน้าดุ ดุใส่เสือ ทำอย่างกับเสือไปฆ่าคนมา” เสือพยายามผลักอกพี่ แต่อีกคนกลับทับลงมาหนักกว่าเดิม
“ทีหลังก็อย่าไปยุ่งกับคนอื่นสิ พี่จะได้ไม่ทำหน้าดุ”
เสือหน้างอ ใจจริงพี่ตุลย์อยากให้เสือไม่มีเพื่อนหรืออย่างไร แค่นี้ก็น้อยจะแย่แล้ว
ก่อนชายหนุ่มจะก้มจุ้บปากน้อง เสียงของประตูก็ดังขึ้น ทำเอาอารมณ์อยากลงโทษเด็กไม่รู้เรื่องของตุลาดิ่งวูบ
“ครับ”
เขาปล่อยเสือน้อยเป็นอิสระ แล้วเดินไปเปิดประตู ไม่ต้องบอกนะว่าจำเลยที่น่ารักที่สุดวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปแล้ว
แบบนี้คงยากถ้าจะจับมาลงโทษ..
“อ้อ..พี่ตุลย์ เสืออยู่ไหม”
“อยู่ในห้องน้ำครับ” เขามองไปยังกระเป๋าใบน้อยของเสือ “เสือลืมไว้เหรอ”
“น้องต้นฝากมา บอกว่าเสือลืมไว้ เลยเอามาคืน”
เท่านั้นแหละ ความขุ่นหมองของตุลาก็เริ่มปะทุอีกครั้ง เขากัดฟัน นึกอยากมีเรื่องกับคนอายุน้อยกว่านัก “เดี๋ยวผมเอาไปคืนให้”
ชายหนุ่มรับกระเป๋าของเสือมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนนั่งรอเด็กดื้ออย่างอดทน ให้ตายเถอะ..เวลาล่วงไปเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว ไร้วี่แววคนรักจะเดินออกมาจากห้องน้ำ
ยอมรับเลยว่าความอดทนเดี๋ยวนี้มันต่ำเหลือเกิน เมื่อก่อนอาจจะรอคำตอบข้ามอาทิตย์ได้ แต่เดี๋ยวนี้สามสิบนาทีก็นานไปสำหรับตุลา
“เสือออกมาได้แล้ว ไม่อย่างนั้นประตูโรงแรมพังแน่” เขายืนจังก้า เรียกน้องหน้าห้องน้ำ ผ่านไปเกือบสิบห้านาที เจ้าตัวเล็กถึงได้เดินออกมาทั้งหัวเปียกๆ อย่างนั้น
เสือมองไปที่โต๊ะเล็กข้างเตียง รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น “พี่ตุลย์โกรธเสือ”
“ไปนวดเท้า” ตุลาถอนหายใจ ความจริงก็อยากโกรธหรอก แต่เหตุผลมันก็แค่ความหึงหวงเท่านั้น อาจจะดูงี่เง่าสำหรับคนที่ใกล้อายุสามสิบอย่างเขา
น้องไม่งอแง เจ้าตัวเดินไปนั่งบนเตียง มองพี่หยิบนั่นหยิบนี่ในกระเป๋า
“ยื่นเท้าออกมาสิ พี่จะนวดให้”
ร่างผอมทำตาม จริงๆ นะ..เสือไม่อยากให้พี่ตุลย์ทำเย็นชาแบบนี้ “เสือทำเองก็ได้ถ้าพี่ตุลย์ไม่อยากทำ”
“นั่งเฉยๆ ไป ไม่ต้องพูดมาก”
ตุลานวดเท้าให้น้อง ไหนๆ ประคบเย็นตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไรแล้ว มือของพี่เบาจนเสืออยากหลับ แต่ความเคลิบเคลิ้มนั้นก็ถูกขัดด้วยเสียงทุ้มต่ำของอีกคน
“พี่ก็แค่ไม่อยากให้ใครแตะเสือนอกจากพี่” เขาพูดต่อ “ก็พี่แค่หวงแฟนเท่านั้นแหละ”
พี่ตุลย์ลุกไปเก็บของก่อนเดินมานั่งใกล้น้อง ไอ้สายตาแบบนี้ของเสือนี่แหละทำให้เขาโกรธไม่ลง “ปากนี่ของพี่” เขาจุ้บลงไปอีกครั้ง ไม่สนดวงตาที่มองอย่างตกตะลึง
นานๆ ทีมีพูดแบบนี้ เสือไม่ตกใจสิแปลก..
“มือน้อยๆ นี่ก็ของพี่ คนอื่นห้ามจับ” พี่ตุลย์จูบมือคนรัก ไล่เรื่อยตามท่อนแขนและจบลงด้วยการจุ้บจมูกอย่างเอ็นดู
“ของใครใครก็หวงก็หึง ไม่อยากให้ใครมายุ่งทั้งนั้นแหละ”
โลกทั้งใบของเสือกำลังถูกเหวี่ยงด้วยมือที่มองไม่เห็นของตุลา สาบานเลยว่าที่ไม่พูดเพราะเขินจนปากแข็งไปหมด ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา พี่ตุลย์ไม่ดุเขาก็บอกว่าเขาดีแต่ทำให้เป็นห่วง ช่วงแรกๆ ก็น้อยใจหรอก หลังๆ เริ่มชิน เลยไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นัก
“พี่ตุลย์ก็เหมือนกัน ปากพี่ตุลย์ก็ของเสือ” ร่างผอมโอบไหล่พี่ แล้วจุ้บเบาๆ หนึ่งที โดยไม่รู้เลยว่าตุลาข่มใจไม่ขย้ำเจ้าตัวแค่ไหน
“นอนเถอะ ก่อนเสือกับพี่จะไม่ได้นอนทั้งคืน”
อากาศตอนเช้าค่อนข้างเย็น ตุลาเลยบอกให้เสือใส่เสื้อกันหนาว
“พี่ตุลย์ปล่อยเอวเสือนะ เสือจะไปหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่าน” เสือพยายามปืนลงจากตักคนรัก แต่มันไม่ง่ายเลยเมื่อตุลากอดเขาไว้แบบนี้
“หยิบมาดูแล้วอ่านออกหรือไง”
“ไม่ออก แต่ดูรูปภาพหน่อยไม่ได้หรือไง” ความพยายามของเสือไม่จบง่ายๆ เขาทั้งแกะ ทั้งกัดฝ่ามือแข็งแรง แต่สุดท้ายก็มานั่งหน้างอใส่คนรัก
“นั่งนิ่งๆ สิ ขาเจ็บแล้วยังซ่าอีก” ถึงจะว่าน้อง แต่ตุลาก็ยังอมยิ้มอย่างนึกสนุก “เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้ อยากได้ไม่บอกล่ะ เดี๋ยวเดินสะดุดล้มอีก พี่ไม่อยากจะดูแลแล้ว”
เมื่อเช้าเขาเลยได้แกล้งน้องจนเจ้าตัวชักจะงอนจริงๆ แต่พอง้อหน่อยเสือก็กลับมายิ้มให้เหมือนเดิม มันก็ไม่มีอะไรแปลกไปกว่าทุกวันหรอก แต่พวกเขาก็มีความสุขเหมือนเดิมนั่นแหละ..
สวัสดีค่าาาาาาาาาา :hao7:
ท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกคนนนนน หลังจากหายหน้าไปนานมากกกกก
สวัสดีปีใหม่นะคะ อิอิ กลับมาพร้อมพี่ตุลย์ น้องเสือ ตามที่บอกไว้
แต่เป็นตอนพิเศษสุดท้ายของเดือนนี้แล้วนะคะ อิอิ
นิยายเรื่องนี้เปิดรีปริ้นท์อีกรอบแล้วววววววว เย่
สนใจไปหาที่แฟนเพจน้าาาา อิอิ
หวังว่าจะชอบตอนนี้ ตอนแรกว่าจะให้จิ้มๆ :mew2: แต่แต่งไปแต่งมาไม่เอาดีกว่า
เดี๋ยวเลี่ยนกัน กร๊ากๆ สาบานไม่ได้แกล้งใครเลย คิคิ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ เข้ามาอ่านเรื่อยๆ ไม่ได้หายไปไหนเลย คิคิ
Facebook: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE)
-
น่ารักจังคู่นี้
งอนกันไปงอนกันมา แต่ก็ยังง้อกันอยู่น่ารักอ่ะ
ชอบหวานมาก
-
ง้องอนกันน่ารัก >.<
-
ขอเปรมกะคุณหมอบ้างงงงงงงงงงงงงงง
-
ง้องแง้งน่ารักชะมัด :o8:
-
หมั่นไส้ตุลย์ น้องเสือจัดเลยลูก!
-
พี่ตุลย์ปากพี่นี่น่าตบ จูบ จังเลย ฮา
นานๆทีพี่ตุลย์จะหึงเสือ หุ หุ
-
น้องตุลย์ของพี่เสือ แสนน่ารัก :)
-
เสือน้อยน่ารักเสมอเลย
แอบหวานนิดๆนะเนี่ย
-
เสือยังน่ารักไม่เปลี่ยน พี่ตุลล์ก็เหมือนกัน
คิดถึงคู่นี้สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :ling1:
-
น่ารักอ่ะคู่นี้ ง๊องแง๊งๆ กันตลอดๆ
:mew3:
-
พี่ตุลย์ปล่อยเสือตกบันได .. น่ารักอ้ะเสืออออออ
-
เอ๋ยยยยยยยยยยยย ทําไมเสือน้อยกลายเป็นแมวน้อยน่ารักมุ้งมิ้งขนาดน้านนนนนน :o8: :o8:
ละมุนละไมมาก พี่ตุลย์น้องเสือ ขนาดหึงกันยังหึงเงียบๆ เลย อารมณ์แบบ โตแล้วๆ
อยากอ่านตอนพีเศษของเปรมกะหมอแดนด้วยจัง :-[
จัดมาทั้ง 3 คู่พร้อมกันก็โอนะคะ ฮุฮิ
-
มันรักกันจนน่าอิจฉานี่น่า อ๊าย >\\\\\\< ♡♡♡♡♡
-
เสืออ่อนลงเยอะเลย เรียกพี่ตุล พี่ตุล พี่ตุล แทนตัวเองว่าเสือ น่ารักไปแระ ขี้หึงทั้งคู่
o13 o13 o13 o13 o13
-
เสือเชื่องงงงงงงงงงงง ><
-
ก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่าพี่ตุลย์น่ะปากร้าย ใจดี
แต่บางครั้งก็ช่วยอ่อนโยนกับเสือบ้างไม่ใช่แค่การกระทำที่อ่อนโยน คำพึดน่ะก็ช่วยอ่อนโยนหน่อย ที่ตุลย์พูดออกมาทีไรใจกระตุกเจ็บแทนเสือทุกที ถึงจะรู้ว่านี่เป็นนิสัยของพี่ตุลย์ก็เถอะ
อยากจะบอกเสือว่า...ถ้าทนไม่ไหวก็มาซบอกแม่ก็ได้นะลูก แม่รออยู่ (โดนพี่ตุลย์มองราวจะกินเลือดกินเนื้อ 55+)
-
จบแล้ววววววววววววววววว
น่ารักทุกคู่เลย
เสือน้อยน่ารักช่างพูดช่างคิดขึ้นเยอะะะะะะะะ
พี่ตุลานี่ก็แกล้งน้องซะจริง ฮ่าๆ
เจ้าหมูอ้วนก็ซื่อเกิ้น ฮ่าๆ สงสารตาเหยี่ยว
อยากอ่านตอนนายเปรมกับคุณหมออีก ฮ่าๆ
-
น้องเสือน่ารักมากๆๆๆ
:กอด1: :L1: :pig4:
-
เสือน่ารักขึ้นมากกกก
-
พี่ตุลย์นี่หยาบ แต่อ่อนโยนนะ รู้สึกเหมือนเสือขาดทุนอย่างไงไม่รู้ โดนแกล้งร้องไห้ตลอด ยังไม่ได้เอาคืนเลย
-
เสือน่ารักขึ้นเยอะจริงๆๆ
-
จริงๆแล้ว เสือเป็นแบบนี้ก็น่ารักน่าเอ็นดูไปอีกแบบ :hao6:
ขี้งอน ขี้น้อยใจชะมัด ให้พี่ตุลย์จับฟัดซะทีดีมั้ยยยย ฮี่ๆๆ
-
คนนึงขี้งอน อีกคนก็ปากจัด เวรกรรม...
-
น่ารักขาดใจเลยนะเรื่องนี้ น้องเสือน่าร้ากกกกขี้อ้อนน่ากด พี่ตุลาก็แบบใช่อ่ะ มันใช่ >_<
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกก แมวน้อยของพี่ตุลย์ :impress2:
-
อ่านแล้วเขินนน
น่ารักมากๆๆ
-
กลับมาอ่านกี่ครั้ง กี่ครั้ง เสือก็น่ารัก >.<
-
ใครขี้หึงมากกว่ากันนะ
-
พี่ตุลมีปากเป็นอาวุธจริงๆ แต่ละคำ จี๊ดใจสุดๆ
เดี๋ยวนี้น้องเสืองอนกันแบบเปิดเผยแล้ว :mew3:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
ปรบมือ....
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1:
-
ชอบมว้ากกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด >\\\\\\\\\<
-
:m3: เสือน้อยน่ารักกกอะ ปากหนัก ขี้ใจน้อย ขี้งอน แต่ก็ขี้อ้อน ยิ่งหลังๆ ยิ่งน่ารัก
ส่วนพี่ตุลย์น่าหมั่นไส้มาก ปากร้าย เจ้าเล่ห์ แต่ก็ยังได้คนน่ารักไปครอบครอง :m14:
จริงๆ รู้สึกว่าเสือน้อยใจอ่อนเกินไป ทั้งๆ ที่ทำเย็นชาเพื่อปกป้องความรู้สึกของตัวเองไม่ให้ต้องเสียใจซ้ำซากอีก แต่ก็ยอมอ่อนให้ตุลย์ง่ายๆ ทั้งๆที่เหมือนจะไปได้ทำอะไรมากมาย ในขณะที่คุณพ่อเสือกลับมีทิฐิมาก สงสารคุณพ่อที่พยายามทำตั้งมากมาย แต่เสือก็ยังเลือกที่จะเย็นชาใส่ แต่สุดท้ายก็ :pig3:
:L2: ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ คะ :L2:
-
รอตอนพิเศษอีกน้าาาา
-
o13 สนุกคะ
น้องเมษอ่านไปอ่านมาชอบคิดว่าน้องอายุแค่สิบสาม 55555 ทำตัวน่ารักน่าฟัดจัง และแล้วก็เสร็จพี่เหยี่ยวจนได้ คู่นี้อยากให้มีแยกแบบเต็มๆเยอะๆจังน่ารักที่สุด
พี่เสือ :-[ ขี้งอน พี่ตุลก็ใจร้ายตลอด แต่ดีที่พี่ตุลเป็นคนตรงๆเคลียร์ๆไม่ประชดกลับไม่งั้นไม่จบแน่ๆ ง้อที่ไรพี่ก็ได้กำไรทุกที เอาจริงๆพี่โรคจิตชอบให้เสืองอนอยู่เหมือนกันใช่ป่ะ
หมอแดนนนนนนนน เรานึกว่าหมอจะเป็นคนกดอีคุณเปรมซะอีก :hao4: เราว่าคุณเปรมโดนน่าสนกว่าน่ะ เหอๆ :hao7:
ขอบคุณ ค่ะ
-
เห้ยยยย!!!ชอบเพ่เปรม กะหมอแดนอ่าาาา น่ารักอ่าาา :-[
-
คำสัญญาของคู่เป็ดแมนดาริน
พี่ตุลย์ X หนูเสือ
あいはおくじょうのからすにおよぶ
เมื่อคืนก่อน ตุลากลับมาจากอังกฤษ หลังจากไปทำงานเกือบสามอาทิตย์ แต่ไม่ใช่เสือที่ไปรับเขาที่สนามบิน แต่เป็นไอ้เปรมเพื่อนยากต่างหาก แม้มันจะบ่นด่าเขาจนหูชา หาว่ารบกวนเวลานอนของมัน แต่สุดท้ายก็ขับรถมารับถึงที่จริงๆ
“ไอ้เหี้ยตุลย์ แม่งเอ๊ย!..ทำไมต้องมาดึกๆ ด้วยวะ ทำไมไม่มาตอนกลางวัน” มันพูดไปหาวไป แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังขับรถอยู่ นับว่ามันใจดีไม่จอดแล้วถีบเขาลงจากรถด้วยความหมั่นไส้
“มึงไม่ต้องมาก็ได้นี่หว่า”
“ไอ้ห่านี่ รู้ว่ายังไงกูต้องมา ทำเป็นมาพูดน้อยอกน้อยใจ น่ารักตายห่าล่ะมึง” เปรมพูดไปบ่นไป ที่เขามารับไอ้ตุลย์ได้ ส่วนหนึ่งก็เพราะคนรักอยู่เวรจนแทบไม่ค่อยเห็นหน้ากัน ยิ่งช่วงเทศกาลอะไรอย่างนี้แล้วด้วย อย่าหวังเลยว่าเคียงแดนจะได้กลับบ้าน ก็มีแต่เขานั่นแหละ ส่งข้าวส่งน้ำ ตามไปดูแลถึงโรงพยาบาล แต่ทุกครั้งก็ถูกว่ากลับมา
จะมีอะไรเสียอีกนอกจากคุณหมอเป็นห่วงเขา แต่ปากแข็งพูดว่าไล่อย่างนั้นแหละ..
“มึงไปนานขนาดนี้ พ่อเสือน้อยเขาไม่งอนมึงแย่เหรอวะไอ้ตุลย์”
ตุลาอมยิ้ม นึกถึงคนรักแสนงอน แน่นอนว่าเสืองอน ก็ดูเมื่อวันก่อนตอนเขาอยู่ลอนดอน ยังงอนกันเสียได้ เขารู้ว่าน้องคิดถึงกัน บางทีก็น้อยใจที่ตุลาไม่ค่อยอยู่ติดบ้าน กิจวัตรที่เคยทำด้วยกันทุกวันก็เลือนหาย
“งอนสิ..งอนมากด้วย” แต่ใครหลายคนคงไม่รู้ว่าท่าทีแสนงอนนั้นน่ารักแค่ไหน..
ไอ้เปรมมาส่งเขาถึงคอนโด แล้วมันก็ขับกลับบ้าน สงสัยเพราะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป มันถึงไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ
หลังจากลงรถไอ้เปรม เขาก็รีบขึ้นไปหาคนรัก ที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะนอนหลับไปแล้วหรือยัง
นอนหลับหรือยังนะเสือ..
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องพัก เห็นร่างผอมนอนอยู่หน้าทีวี เสี้ยวหน้าหนึ่งถูกทีวีบังไว้ เขาเดินเข้าใกล้ด้วยความอยากรู้ เห็นจอภาพแสดงการ์ตูนอยู่ ก็รู้ว่าน้องคงคอยจนหลับไป ชั่วขณะหนึ่งที่แอบยกยิ้มตรงมุมปาก
แม้ใครบางคนพร่ำบอกว่าไม่คิดถึง แต่ลึกๆ ก็คงขาดกันไม่ได้..
ร่างสูงเดินเข้าใกล้ เห็นน้องหายใจสม่ำเสมอก็ไม่อยากรบกวน แต่จะให้เด็กดื้อของเขานอนอยู่ข้างนอกคงใช่ที่ ไม่รอช้าตุลายกร่างผอมแนบกาย วางน้องบนพื้นเตียงอย่างอ่อนโยน ทว่ามันคงไม่เบาพอจะให้เสือนอนหลับต่อ
ดวงตาคมปรือตามองอย่างฉงน ก่อนหยัดตัวนั่งพิงหัวเตียง พลางมองขาอย่างมึนๆ
“กลับมาเมื่อไหร่เหรอ” เสือถาม
“กลับมาเมื่อกี๊ เห็นลูกเสือนอนน้ำลายยืดอยู่”
เสือเบ้หน้า รีบยกมือเช็ดปากอย่างแรงจนใครอีกคนอดดุไม่ได้ เขาเคยบอกแล้วว่าให้เช็ดเบาๆ เพราะไม่อยากให้แก้มน้องช้ำ “นอนต่อเถอะ เดี๋ยวพี่จะเก็บของก่อนแล้วตามไปนอนนะ”
ร่างผอมส่ายหน้า แล้วตอบโต้พี่ไปว่า “ไม่ เดี๋ยวเสือช่วยเก็บ จะได้มานอนด้วยกันเร็วๆ”
คืนนั้น..แทนที่ตุลาจะเก็บของเสร็จเร็ว กลับกลายเป็นว่าช้ากว่าเดิม ไม่ต้องบอกว่าเพราะฝีมือใครถ้าไม่ใช่เสือ เขารู้ว่าน้องอยากช่วย แต่พอมือน้อยยื่นมือเข้ามา ทุกอย่างก็เละเทะและช้ากว่าเดิม ครั้นจะดุก็ไม่กล้า เพราะเห็นสีหน้าตั้งใจของเจ้าตัว
“เสือ” เขาดึงมือน้อยไว้ เป็นนัยบอกให้เลิกทำ
“หืม”
“ไปนอนซะ ไปนอนเถอะ ค่อยตื่นมาเก็บตอนเช้า”
ตอนแรกน้องไม่ยอม แต่พอเขาบอกจะไปนอนด้วยเดี๋ยวนั้นเลย เจ้าตัวเลยพยักหน้า
คืนนั้น..ตุลาเก็บของไม่เสร็จ ของในกระเป๋ากระจัดกระจายไปหมด..
เรื่องของเรื่องที่พวกเขา..ไม่สิ เสืองอนกันเพราะเขาไม่ได้ซื้อของฝากจากอังกฤษมาให้เจ้าตัว ซ้ำยังตัดพ้อว่า ‘ทำไมพี่ตุลย์ซื้อให้คนอื่น แล้วไม่ซื้อให้เสือล่ะ’ ก็นั่นแหละเหตุผลที่เสือไม่ยอมพูดกันจนกระทั่งเริ่มมีปัญหา
ประเด็นมันก็หนีไม่พ้นอาการน้อยอกน้อยใจนั่นแหละ เพราะทุกครั้งที่ไปต่างประเทศตุลาก็มักมีของฝากเล็กๆ น้อยๆ ฝากคนในออฟฟิศ แต่ยกเว้นกับเสือที่เขาแทบจะไม่ให้อะไรเลยสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นวันเกิด วันครบรอบคบ หรือแม้กระทั่งงานของเสือเสร็จ
ตุลาก็ไม่เคยให้..
ที่จริง..เขาก็มีเหตุผล แต่แค่ไม่อยากบอกเท่านั้น
“เสืออยากได้อะไร”
ริมฝีปากสีเรื่อเม้มเล็กน้อย เจ้าตัวขยับหนีเมื่อเขาลากร่างผอมๆ มาถามไถ่ จริงๆ นะตุลาเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร อยากได้อะไรเขาก็จะซื้อ อย่างเมื่อครั้งก่อนเจ้าตัวเล็กบอกว่าอยากได้ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มากอดเวลาตุลาไปต่างประเทศ เขาก็ซื้อให้ เคยเกี่ยงเสียที่ไหน..
ก็มีแต่เสือนั่นแหละที่ไม่พอใจกันอยู่เรื่อย..
“บอกพี่มาสิครับ”
เสือขมวดคิ้ว พี่ตุลย์ไม่เข้าใจหรือไงว่าเขาก็อยากได้เซอร์ไพรส์เหมือนกัน ขืนบอกไปมันก็ธรรมดาเกินไปน่ะสิ ไม่รู้นะ..เสือเรื่องมาก หรือพี่ตุลย์ไม่เข้าใจอะไรเลย
“ไม่อยากได้แล้ว ไม่เอาแล้ว”
ท่าทีปึ่งงอนทำเอาตุลาอมยิ้มน้อยๆ ก็อย่างว่า..ตุลาก็คือตุลา เขาเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ไม่เปลี่ยนแปลงได้ง่ายๆ หรอก ถึงจะคบกันนานแค่ไหนก็ตาม
“ก็ดี ประหยัดเงิน”
คำพูดนั้นทำเอาเสือน้อยใจเล็กๆ เวลามีคนมาถามถึงของฝากที่ตุลามอบให้ ทั้งที่มันเป็นเรื่องส่วนตัว คนพวกนั้นก็ทำทีอยากรู้เหลือเกิน แต่มารยาทของเสือก็แค่ยิ้ม แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานเท่านั้นแหละ
‘วันนี้ไม่กลับบ้าน จะนอนกับพ่อ’ เขาเขียนโน้ตทิ้งไว้บนโต๊ะทำงานของพี่ตุลย์แล้วหอบเสื้อผ้ากับข้าวของจำเป็นกลับบ้านจนหมด
ช่วงเวลาที่ย้ายกระเป๋าลงมา ทั้งที่ปกติก็พี่ตุลย์นั่นแหละเป็นคนช่วยถือ พอเสือมาทำเองก็สำนึกได้ว่าเขาไม่ควรจะ ‘ยัด’ เสื้อผ้ากองมหิมาขนาดนี้เลย
แน่นอนว่าเสือได้ข้อความสั้นๆ ตอบกลับมาว่า ‘ครับ’
โคมไฟสว่างจ้าส่องกระดาษแผ่นบาง เจ้าของงานได้แต่นั่งขมวดคิ้ว นี่ก็เป็นเวลาหลายวันแล้วที่เขายังคิดไม่ออกว่าจะวาดอะไรลงไป ทั้งที่ปกติเสือทำงานไม่เคยกระตุก แต่พอวันนี้..ทุกอย่างเหมือนจะเปลี่ยนไป จากคนที่ทำอะไรไหลลื่น ไม่เคยมีคำว่า ‘ทำไม่ได้’ กลับต้องมาชะงักค้างกับงานที่ตัวเองรัก
โธ่เอ๋ย..ก็ต้นเหตุคงหนีไม่พ้นใครบางคนอีกนั่นแหละ..
ถูกล่ะ..เสือขอพี่ทศว่าจะทำงานอยู่บ้านแทนการเข้าออฟฟิศ เพราะอะไรน่ะหรือ..ก็แค่ไม่อยากเห็นหน้าใครบางคนให้คอยเจ็บใจเล่นน่ะสิ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เสือเห็นพี่ตุลย์มอบของฝากจากต่างประเทศให้คนอื่นด้วยสีหน้าไม่รู้สึกผิดต่อเขาสักนิด แน่นอนว่ามันเป็นสิทธิ์ของพี่ตุลย์
“เฮอะ!” เสือสบถน้อยๆ พอได้ยินเสียงเคาะประตูก็รีบเดินไปเปิด
พ่อยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า แล้วยื่นแก้วนมให้ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน “ทำงานอยู่เหรอลูก ดึกแล้ว นอนได้แล้วนะครับ”
ระยะห่างระหว่างเสือกับพ่อน้อยลงก็จริง แต่เวลาพ่อปฏิบัติกับเสือราวกับเสือเป็นที่รัก เขาก็อดตีหน้าขรึมไม่ได้ และพ่อก็คงจะรู้ว่าเขา..กำลังเขินอยู่
“เดี๋ยวเสือจะนอนแล้ว” เขาดื่มนมหมดรวดเดียว ทั้งที่ไม่ชอบมันเลยสักนิด แต่พอเห็นพ่อยืนรอเก็บแก้ว เสือก็ปฏิเสธไม่ลงจริงๆ “เสือจะนอนแล้วจริงๆ”
“พ่อรู้ว่ากว่าเสือจะนอนก็อีกนาน” พ่อพูดแค่นั้น แล้วรับแก้วเปล่าจากลูกชาย มิวายดึงร่างผอมๆ มากอดแนบอก “เสืออ้วนขึ้น น่ากอดกว่าตอนผอมๆ ตั้งเยอะ สงสัยตุลาจะดูแลดีจริงๆ”
เสือล่ะอยากเถียงพ่อใจจะขาด ไม่ใช่พี่ตุลย์หรือไงที่ทำให้เสือต้องไปซื้อเสื้อและกางเกงใหม่ยกตู้ ถึงอีกฝ่ายจะดูแลเขาดีแค่ไหน แต่ก็มิวายกลั่นแกล้งกันอยู่ร่ำไป
“เสือจะอยู่ที่กี่วันดี”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
การที่เสือกลับบ้านมาหลายวัน ก็ทำให้คนในครอบครัวอดแปลกใจเล็กๆ ไม่ได้เหมือนกัน หลายคนอาจจะบอกว่าเสือเห็นบ้านเป็นแค่ที่พักพิงเวลามีปัญหา แต่สำหรับพ่อแล้ว..บ้านก็คือบ้าน เสือมีสิทธิ์จะกลับเข้ามาหรือจะออกไปก็ตามใจเสือ เพราะไม่ว่าอย่างไร เสือก็คือคนในครอบครัวเหมือนกัน
ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนแปลง แต่บ้านก็คือที่ของเสืออยู่วันยังค่ำ..
“รีบนอนนะเสือ นั่งคิดไปก็ยังคิดไม่ออกหรอก” ว่าจบพ่อก็จูบหน้าผากลูกชายทีหนึ่ง
ศักดิ์สิทธิ์ได้แต่เสียดายเวลา ที่ผ่านมาเขามองเสือเหมือนคนแปลกหน้า กว่าจะเข้าใจกัน..มันก็เกือบสายเกินไปแล้ว..
“อื้อ”
ความจริงแล้ว คืนนี้ก็เป็นคืนที่น่านอนหลับอีกคืนหนึ่ง แต่ดวงตาคมยังลืมโพลงในความมืด เฝ้าคิดหาคำตอบว่าอะไรหนอ..มารบกวนเวลานอนของเขา
เวลาห้าทุ่มสามสิบแปดนาที เสือเหลือบตามองนาฬิกาอีกครั้ง ดวงตาคมเริ่มปรือลง แต่หากเงาวูบไหวนอกระเบียงก็ทำเอาไม่กล้าหลับ จริงๆ แล้วมันอาจจะเป็นเงากิ่งไม้ที่ไหวตามแรงลมอยู่ก็ได้ สาบานนะว่าเสือไม่เชื่อเรื่องผี แต่เมื่อเย็นเมษากลับมาเล่าเรื่องน่าขนลุกในมหาวิทยาลัยให้ฟัง เสือก็แค่กลัวว่าจะเป็นโจรเท่านั้น
แต่อยู่ๆ เงานั้นก็นิ่งงันเหมือนเดิม..สงสัยจะเป็นแค่กิ่งไม้อย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ..
-
เข็มสั้นบนหน้าปัดนาฬิกาชีเลขสิบสอง เข็มยาวชี้เลขหนึ่ง เสือกำลังอยู่ในห้องนิทรา ทว่าเขาฝัน..ฝันว่าริมฝีปากใครบางคนกำลังดูดกลืนวิญญาณของเขาอยู่ ฝ่ามือผอมพยายามดันสิ่งปริศนานั้นออก ทว่าเรี่ยวแรงมหาศาลกลับทาบทับลงมา
“อื้อ!” เสียงของเสือดังก้องอยู่ในลำคอ เขากำลังจะขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อแล้ว
ในที่สุด ดวงตาคมก็ปรือมองเพดานห้อง มันไม่ใช่ความฝัน แต่เขากำลังถูกใครบางคนจู่โจมอยู่!
“หยุด..!” เขาอ้าปากบอก หมายจะตะโกนเรียกคนข้างนอกเข้ามาช่วย แต่ในเวลานี้คงหลับหมดบ้านแล้วล่ะมั้ง ฝ่ามือน้อยพยายามผลักไสใครบางคนออก ทว่าก็สูญเปล่า..
“หยุดดิ้นซะ! นี่คือการปล้น” เสือล่ะอยากตะโกนออกไปนักว่ามันคงเป็นโจรปล้นสวาทล่ะสิไม่ว่า ในขณะที่เสือกำลังคิด ปลายนิ้วปริศนาก็สอดเข้ามาในเสื้อนอน สัมผัสบั้นเอวอย่างจาบจ้วง ยิ่งทำให้เสือไม่กล้าโต้ตอบอะไรออกไป
“คุณอยากได้อะไร”
อีกฝ่ายเงียบสักพัก ก่อนกระซิบข้างหู “ตัวคุณนั่นแหละ”
กว่าเสือจะได้พูดอะไรออกไป ริมฝีปากคู่นั้นก็ทาบทับลงมาอย่างดุดัน ปลายลิ้นสอดเข้ามา รัดรึงเป็นจังหวะ พลางลูบไล้แผ่นหลังด้วยความอ่อนโยน “อื้อ!..ปล่อย!”
ดูเหมือนคำขอร้องของเสือจะได้ผล เมื่อคนแปลกหน้าถอนริมฝีปากออก “จำกันไม่ได้หรือเสือ”
เสือก็พอจะเดาออกหรอกว่าคนที่พูดเป็นใคร แต่อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อหลายวันก่อนก็ทำให้ปากเผลอพลั้งพูดในสิ่งตรงกันข้าม “จำไม่ได้ แล้วก็ออกจากห้องนอนผมได้แล้ว”
“เย็นชาจัง แฟนใครก็ไม่รู้”
มือน้อยพยายามสะบัดฝ่ามือที่กุมกันอยู่ ตุลาก็รู้ว่าจุดอ่อนของเขามีไม่กี่ที่หรอก แค่อ่อนโยนด้วยนิดหน่อย ก็พาให้ใจเสือละลายทิฐิหมดแล้ว อย่าให้พูดถึงคำขอโทษเลย..เสือใจอ่อนอย่าบอกใคร
“ยังงอนพี่อยู่หรือไง”
ให้ตายเถอะ..พี่ตุลย์อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานกับเสือนะ!
“งอนอะไร ใครเขางอนคุณ” เสือพยายามแงะฝ่ามือคู่นั้น แต่เมื่อจะเป็นอิสระ พี่ตุลย์ก็ดึงมากุมไว้อีกครั้ง หนักสุดก็ตอนโดนดึงเข้าไปกอดนั่นแหละ..
แล้วแบบนี้เสือจะใจแข็งได้อีกนานเท่าไหร่นะ..
“ไม่งอนแล้วเรียกอะไร อยากให้ง้อเหรอ”
เสือเม้มปาก ทำไมเขาต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้พี่ตุลย์ทุกที ทั้งที่เขาน่ะโกรธแทบบ้า พออีกคนมากอด มาหอมหน่อยเสือก็ไม่หมดอารมณ์โกรธดื้อๆ ”ผมง่วงแล้ว ได้เวลานอนแล้ว จะนอน!”
“นอนอะไร พี่เห็นเสือนอนกลิ้งไปกลิ้งมาตั้งนานหลายชั่วโมง”
“นี่แอบดูคนอื่นหรือไง”
ตุลายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เวลาน้องโกรธเหมือนเด็กที่ถูกแย่งขนมกินอย่างนั้นแหละ “ไม่ได้แอบ แต่ยืนดูตั้งนานแล้ว”
เจ้าตัวทำหน้าง้ำง้อ ทั้งดึงผ้าห่ม ทั้งแกะแขนตุลาออก สุดท้ายก็ยังอยู่ในอ้อมแขนของพี่นั่นแหละ
“พี่ตุลย์ ถ้าไม่ออกไป เสือจะฟ้องพ่อแล้วนะ”
ความจริงทั้งพ่อและเมษาต่างก็รู้เห็นเป็นใจอย่างดี ไม่อย่างนั้นจะปล่อยให้ตุลาเข้าบ้านมาหรือ ตอนแรกคุณลุงศักดิ์สิทธิ์ก็มีท่าทีโกรธเขาเหมือนกัน ก็ลูกชายโกรธด้วย คุณลุงเลยอยากโกรธเป็นเพื่อนว่าอย่างนั้น แต่สุดท้ายแล้วเหตุผลก็ยังอยู่เหนืออารมณ์นั่นแหละ
นี่ถ้าไม่รัก ไม่ห่วง คงไม่มีใครยอมร่วมมือกับเขาแน่ๆ..
“ไม่มีใครได้ยินหรอกเสือ”
น้องไม่ยอมแพ้ ทั้งกัด ทั้งข่วน ถ้าตอนนี้ตุลาเป็นหมอน เขาคงขาดกระจุยเพราะแรงอารมณ์ของเจ้าตัวไปนานแล้ว ไม่รู้ว่ากินอะไรผิดสำแดงถึงขี้น้อยอกน้อยใจแบบนี้
“น้อยใจอะไรนักหนา”
“ไม่ได้น้อยใจ” คนปากแข็งพูดด้วยเสียงสั่นเครือ ถ้าไม่บอกว่ากำลังงอน เขาคงคิดว่าโกรธจนสั่นไปหมดทั้งตัวแล้ว
คราวนี้ตุลาเงียบ เขาถอนหายใจเฮือกราวกับคนหมดความอดทนเต็มแก่ “ตามใจ พี่ง้อแล้วนะ”
พี่ยอมปล่อยให้เสือนอนตามที่อยาก เสือนอนหันหลังให้เขาและดึงผ้าห่มมาคลุมหัว เป็นนัยว่าไม่อยากจะสนทนาด้วยแล้ว
ก่อนชายหนุ่มจะเดินออกจากห้อง เขาวาง ‘อะไร’ บางอย่างไว้บนโต๊ะข้างเตียงอย่างเบามือที่สุด
คืนนั้นหมอนเปียกชุ่มด้วยหยดน้ำตา..
ดวงตาคมปรือมองเพดานห้อง เขายังนอนอยู่ในห้องตัวเอง ไม่ได้นอนหลับในห้องของคนรักเสียหน่อย แถมเมื่อวานยังทำให้พี่ตุลย์อารมณ์เสียจนเจ้าตัวหายไปดื้อๆ อีก
จริงๆ นะ..เสือก็แค่อยากได้บ้าง ถึงพี่ตุลย์จะบอกว่าอยู่ด้วยกันทุกวันจนกลายเป็นอากาศไปแล้ว แต่เสือก็ยังไม่ชินสักที
เขาลุกขึ้นนั่ง มองเห็น ‘อะไร’ อยู่บนโต๊ะข้างเตียง และแน่นอนว่าเสือต้องหยิบมาดู
ชั่วขณะหนึ่งที่หยดน้ำคลอดวงตา..
วันนั้นเสือยอมกลับไปทำงานในออฟฟิศ เขาเห็นคนรักนั่งทำงานอยู่ที่เดิม ร่างผอมไม่รอช้า..เขาเดินเข้าไปภายในห้อง เฉียดโต๊ะพี่ตุลย์ไปเล็กน้อย ก่อนวาง ‘แหวน’ เงินเกลี้ยงเกลาบนโต๊ะโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
แน่นอนว่าตุลย์เหลือบมองและอมยิ้มน้อยๆ
ในเช้าวันนั้น..ไม่มีใครพูดอะไรสักคน
คู่รักอย่างเสือกับตุลานับว่าแปลกอยู่ไม่น้อย ทั้งเปรมและน้องส้มต่างก็แอบดูหน้าประตู เปรมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าไอ้ตุลย์มันคิดอะไรอยู่ แล้วคุณเสือทนมันไปได้อย่างไร
ผู้ชายเหี้ยอะไรไม่โรแมนติกเอาเสียเลย..
ถ้าเป็นเขาคงนั่งคุกเข่าขอคุณหมอเคียงแดนแล้วก็สวมแหวนให้อย่างเบามือ นี่อะไร มันบอกเขาว่าวางแหวนไว้บนโต๊ะเฉยๆ ตื่นมาคุณเสือคงเห็นเองนั่นแหละ
คงรักคุณเสือน่าดูนะมึงน่ะ..
“กลับไปทำงานเหอะไอ้ส้ม”
“อ้าว! ก็หนูยังไม่ได้ดูเขาจู๋จี๋กันเลยนะ”
เปรมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไอ้ส้มไม่ได้ทักษะอะไรจากเขาเลยหรือไง “พวกเราไม่เข้าใจมันหรอกนะ”
“แหม..ก็ส้มอยากเห็นเขาใส่แหวนให้กันนี่คะ”
นั่งนิ่งขนาดนั้นคงจะใส่แหวนให้กันหรอกนะ..เด็กประหลาด!
ตั้งแต่เปรมโพล่งเข้าไปในห้องตอนเพื่อนรักกำลังกอดคุณเสืออยู่ จากนั้นมาก็ไม่ได้เห็นฉากหวานปานน้ำผึ้งจากสองคนนี้อีกเลย
นี่เขาเป็นต้นเหตุของเรื่องหรือเปล่านะ..
หลังจากวันนั้นพี่ตุลย์ก็ไปรับเสือกลับบ้าน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณลุงซื้อกระเป๋าให้เสือใหม่อีกใบ เหตุผลเพราะของที่เอามันใส่ได้ไม่หมด ไอ้ตอนหอบหิ้วกลับบ้านน่ะทำได้ แต่พอจะกลับกับตุลานี่กระเป๋าแทบแตก
“เสือทำไมของเยอะแบบนั้น มานอนแค่สองวันเองไม่ใช่หรือ”
เสือพยักหน้าหงึก แล้วลากกระเป๋าลงมา ตอนแรกพ่อจะช่วย แต่เสือบอกว่าอยากทำเอง สุดท้ายแล้วกระเป๋าก็ร่วงลงมาจากบันไดพร้อมกับเจ้าของมันนั่นแหละ
เสื้อผ้า ของใช้กระจัดกระจายไปหมด คุณลุงศักดิ์สิทธิ์กลั้นขำแทบตายก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปห้องครัว ส่วนเขาตีหน้าขรึมใส่น้อง ทั้งที่อยากปล่อยหัวเราะใจแทบขาด
“ยัดเข้ามาได้ยังไง”
“แต่ก็ยัดเข้ามาได้แล้วนี่” ริมฝีปากจิ้มลิ้มเอ่ยเถียงเขาทีไร ตุลาต้องปวดหัวปวดใจทุกที
“เก็บดีๆ”
พี่บอกแค่นั้น เสือได้แต่มองอีกฝ่ายเดินเข้าไปในห้องรับแขกแล้วเปิดทีวีดูอย่างสบายอกสบายใจ เขาก็เข้าใจหรอกว่าทำเองต้องรับผิดชอบเอง แถมยังเป็นต้นเหตุหลายๆ เรื่องอีก แบบนี้ไง..เลยต้องก้มหน้าก้มตาเก็บของใส่กระเป๋า
ตอนนี้ล่ะรู้แล้วว่าเวลาพี่ตุลย์จัดกระเป๋าให้ยุ่งยากแค่ไหน..
“เสร็จแล้ว”
ชายร่างสูงเหลือบมองทีหนึ่ง ก่อนลุกขึ้น เขาเดินเข้ามาใกล้น้อง แล้วก้มมองกระเป๋าทั้งสองใบอย่างอ่อนอกอ่อนใจ อย่างไรเสีย..มันก็ต้องล้นอยู่ดีสินะ
ความเงียบเข้าปกคลุม เสืออึดอัดกับสายตาพี่อย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”
“เสือ..แหวนไปไหน ทำไมไม่ใส่” พี่ตุลย์ยืนตรงหน้าเขา ส่วนสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบของเจ้าตัวกำลังข่มเสืออย่างไรไม่รู้ ไม่ว่าจะด้วยสายตา น้ำเสียงโทนเดียว ก็ทำเอาเสือหวั่นใจไม่น้อยเลยทีเดียว
“เสือไม่อยากใส่”
คราวนี้ตุลาขมวดคิ้ว ราวกับอดทนต่ออะไรบางอย่าง
“เอาไปขายแล้ว”
“อย่าให้พี่ต้องเค้นคำตอบนะ”
สายตาของพี่ตุลย์ทำเอาเสือร้อนๆ หนาวๆ เขาเลยได้แต่ยืนเม้มปากนิ่ง ราวกับเป็นเด็กทำผิดร้ายแรงอย่างนั้นแหละ
พอเสือไม่ตอบ ฝ่ามืออุ่นๆ ก็ประคองใบหน้าสะอาดขึ้นมา ริมฝีปากทาบทับอย่างรวดเร็ว ขบกัดอย่างหมั่นเขี้ยวเต็มประดา ก่อนพี่ตุลย์จะปล่อยเสือเป็นอิสระ
“เอาแหวนไปจำนำร้านไหน”
“ไม่ได้จำนำ”
ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก ทำไมถามอะไรเจ้าตัวก็ชอบปิดบังอยู่เรื่อย “แล้วอยู่ไหน”
เสือเงียบ ก่อนอ้าปากตอบพี่ไม่เต็มเสียง “เสือกลัวมันเก่า เลยไม่อยากใส่..”
เท่านั้นแหละจิตใจของตุลาก็อ่อนยวบ ตอนแรกเขาก็อยากดุเจ้าตัวหรอก แต่พอได้ฟังเหตุผลของเสือก็ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกผิดขึ้นมาทันควัน
แบบนี้จะไม่ให้รักได้อย่างไร..
เมาท์มอยฝอยตะเข็บ: สวัสดีค่ะผู้อ่านที่น่ารักทุกคน :katai4:
กว่าจะมาต่อก็เดือนกว่า จริงๆ ควรจะจบตอนพิเศษได้แล้วนะ
แต่ก็อยากแต่งเรื่อยๆ อ่ะ ตามใจคนเขียนสุดๆ อ่ะแต่ละตอน
ทำไมชอบเสืองอนนะ ไม่รู้เหมือนกัน อยากเป็นพี่ตุลย์มั้ง เคะมันน่ารักจริงๆ คิคิ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะ ไม่ค่อยได้เข้าแต่ก็อ่านเรื่อยๆ แหละ อิอิ
สำหรับคู่อื่นๆ เฮ้อ..ยังไม่ค่อยมีอารมณ์เลยอ่ะ เกิดอะไรขึ้นกับคนเขียนเนี่ย กรี้ดดดด
จริงๆ มีแอบแต่งคู่พี่เหยี่ยวกับน้องเมษไว้ แต่มัน :katai1:
ปล. หนังสือยังเหลือนะคร้าบบบ TwT
ไม่พิมพ์เพิ่มล่ะนะ ฮรึกกกก
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE
-
หวานอะะะ น่ารักกกกก ><
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ เสือน้อยน่ารักเสมอเลย :-[
-
ต่อมโรแมนติกอิพี่ตุลชำรุด
-
น่าร้ากกก
เสือน้อยน่ารักน่าชังอ่ะ
พี่ตุลย์เลยชอบแกล้ง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
อิพี่ตุลย์ชอบแกล้ง
น้องเสือก็ชอบงอน อิอิ
ขอบคุณมากนะคะ^^
-
น้องเสือขี้งอล :hao7:
-
คู่นี้เคยหวานกันแบบสุดๆ มั่งมั้ยเนี่ย เอะอะๆงอนกันตลอดๆ
แต่น้องมันงอนแล้วน่ารักนะ คริคริ
:mew3:
-
เสือน้อยขี้งอนจริงๆ
แต่ก็งอนแบบน่ารักนะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
อิพี่ตุลจะโรแมนติกกว่านี้ก็ไม่ได้นะ 5555555555555555555
-
เข้าใจน้องเสือนะ ของที่รักมากจะหวงไม่อยากใส่อ่ะ 555
-
อยากอ่านเปรมกะคุณหมอบ้างงงงงง
-
เสือน้อยงอนน่ารักจริง ๆ เลยยยยยยย น่าแกล้งที่สุด :impress2:
-
เสือขี้งอนขึ้นเยอะนะ
อยากอ่านหมอเคียงแดน :hao7:
-
พี่ตุลนี่บางทีเก็เป็น ผช แข็งกระด้างไปนะ
ชอบทำเสือน้อยร้องไห้จังงงง
-
โธ่ เสือน้อย
เหตุผลคือกลัวมันเก่า โถๆๆๆ พ่อคุณ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เสือน้อยน่ารักน่าแกล้งเหมือนเดิม :impress2:
-
น่ารักมากกกกก
ชอบๆๆๆ :m3:
-
เสือน่ารักกกกกกกกกกกกกกก <<<<<<<< เม้นต์ทีไรต้องมีคำนี้
ถึงพี่ตุลย์ไม่โรแมนติกเค้าก็รักนะ งื้อออออออออ :m1: :m3:
-
เสือน้อย เด็กจริงๆ จะโตไหมเนี้ย ทั้งพ่อทั้งแฟน
-
เสือน้อยขี้งอนนนนนนน ส่วนพี่ตุลย์เนี้ยหวานๆบ้างก็ได้นะคะพี่ :mew1:
-
เสืองอนได้น่ารักมากเลย บางที่พี่ตุลอาจจะซาดิสนะคะ
ชอบแกล้งเสือน้อย
-
งอนเก่งจริงๆน้องเสือ
-
เสือขี้งอลมาก
-
พี่ตุลย์ซาดิสต์ -*- วันไหนน้องไม่งอนแต่ไม่ใส่ใจขึน้มาจะหนาว เป้นคู่รักที่แปลกจริงๆ
ว่าแต่เหตุผลที่ไม่ซื้อของให้เสือคือไรยะ !
-
เสือน้อยขี้งอลจัง
-
สนุกมากครับ
-
เค้าชอบคู่นี้อ่ะ เค้าชอบน้องเสือ หมั่นไส่้ตุลย์ :m16: ขอตอนพี่ตุลย์โดนเสือแกล้งกลับบ้าง :angry2: หมั่นไส้พระเอกมากบังอาจแกล้งลูกเสือของช้านนนนนน
-
เอาจริง หมั่นไส้ตุลามากๆ :m16:
การซื้อของฝากเล็กๆน้อยๆให้คนที่รัก ที่คอยเราอยู่
มันเหมือนการเอาใจใส่ ถึงจะเป็นสิ่งเล็กๆก็เถอะ ไม่จำเป็นต้องพูด บอกทุกครั้ง
แล้วจะให้ของคนรัก มันควรมั้ยที่จะวางทิ้งไว้ให้เห็นเอง อยาก :z6: ตุลามาก บอกตรง
-
พี่เสือน่ารัก ทำอะไรก็น่ารัก >////<
แต่พี่ตุลย์นี่สิทั้งแข็งทื้อแล้วก็ไม่โรแมนติกเอาซะเลย แต่ก็อย่างว่าคู่นี้ มุ้งมิ้งกันแค่นี้ก็พอแล้วแหละ อิอิ
-
หมั่นไส้อิพี่ตุลย์จริงๆชอบทำน้องเสียใจอยู่เรื่อย
-
เสือก็ยังเป็นเสือ พี่ตุลย์ก็ยังเป็นพี่ตุลย์ :mew1: :mew1: :mew1:
-
อืม....มีเหตุผลดีมากน้องเสือ :L1:
เท่ากับว่ารักเราไม่เก่าเลย....ใช่ใหม!
-
แอร้ยย น่าร๊ากกกกกกก น่ารักมากเลยค่ะ ><
พี่ตุลย์ยังคงขี้แกล้งเหมือนเดิม! 555555
ก็เสือน้อยทำตัวน่าแกล้งขนาดนี้นี่ :hao6:
น้องเสือน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก !!!
ฮืออ ตอนบอกว่ากลัวแหวนเก่านี่แบบ..
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก! #พุ่งเข้าไปฟัด >w<
-
หมันไส้พี่ตุลย์ไงไม่รู้ชองแกล้งน้องเสือ :angry2: น้องเสือก็ขี้งอนนนนนนนนน :m16: ยอมเขาล่ะ หุหุ :hao7:
-
เสือน้อยขี้งอน..อิพี่ตุลย์ก็ชอบแกล้งนะหัดโรแมนติกกะน้องบ้าง
-
น่ารักดีค่ะ ส่วนตัวชอบ เมษ กับเหยี่ยว
-
น่าร้ากกกกกก
:mew3:
-
น้องเสือ ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมนะ
แต่ดูท่าจะติดงอน พี่ตุลย์ เรื่อยเลย
แต่อย่างว่าแหละ พี่ตุลย์ ชอบทำให้ น้องเสือ งอนบ่อยเองนี่น่า
-
เสือน้อยงอนได้น่ารักมากๆๆๆ
-
สนุกมากค่ะ เป็นครั้งแรกที่เราชอยตัวละครในนิยายนี้ทุกตัวเลยจริงๆ
รออ่านตอนพิเศษตุลย์เสืออยู่
เรื่อยๆนะคะ
-
ThankS
-
สนุกดี น่าติดตาม ส่วนตัวเห็นว่าลักษณะตัวละครเสือชวนให้เชียร์
ชวนให้รอดูพัฒนาการด้านต่างๆ, ตุลย์ คุณพ่อ และเมษก็เป็นตัวแปรที่น่าสนใจ
ชอบมาตลอดทั้งเรื่อง ติดอยู่แค่ตอนพิเศษ "คุณจะงอนมากไปแล้ว" ไม่ปลื้มตุลย์มากๆ
อ่านตอนนี้แล้ว อยากให้เสือกลับไปเป็นพญาเสือผู้ดื้อดึงขั้นสูงสุด ไม่อยากให้อ่อนลงขนาดนั้น
ตุลย์ทำเหมือนคนรักเป็นหมูในอวย ลูกไก่ในกำมือ น้องต้องยอมศิโรราบสุดๆถึงจะพอใจ
ไม่มีมูล มีหรือจะรู้สึกหึงจนหนีหายกันไป ...เหมือนตุลย์คอยดูแลดีแต่ภายนอก ภายในไม่อ่อนโยนเลย
และหลังจากตอนที่ว่า ตุลย์ก็กลายร่างเป็นผู้มีอำนาจเหนือคนรักโดยสมบูรณ์ (น่าหมั่นไส้มากกกก)
อยากให้ยืนเสมอกัน, คอย support โดยใช้ไม้นวมมากขึ้น สอนให้น้องเรียนรู้ ไม่ใช่วางหมากให้เดินตาม
อ่านแล้วอินอย่างแรงเรื่องนี้ ขอบคุณคุณ Ellette //อยากให้มีตอนที่ตุลย์ต้องพ่ายแพ้บ้างจัง อิอิ
-
วันนี้เป็นวันสงกรานต์
พี่ตุลย์ พี่เหยี่ยว หนูเสือ น้องเมษ
อากาศร้อนๆ กับไอศกรีมเย็นๆ ก็เป็นทางเลือกที่เสือกับพี่ตุลย์เลือกทำ เขาเดินหยิบขนม น้ำโค้ก ไอศกรีมรสมะนาวออกมาวางบนโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี
“เอาอะไรมาเยอะแยะ”
เสือหน้าง้ำ มองพี่ไม่สบอารมณ์ วันสงกรานต์แท้ๆ กลับต้องมานั่งหน้าหงิกอยู่บ้าน แทนที่เขาจะได้ออกไปเล่นน้ำเหมือนคนอื่นบ้าง “ไม่กินเหรอ ไม่กินก็ไม่ต้องกิน คนอุตส่าห์เอามาให้”
เด็กขี้ประชด..
ตุลาพอจะรู้สาเหตุที่ทำให้น้องไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ก็เมื่อสองวันก่อน เจ้าตัวมาอ้อนเขา บอกว่าอยากไปเล่นน้ำกับเมษาที่สยามแล้วต่อด้วยสีลม เขาเลยสวนกลับไปว่าอายุขนาดนี้ไม่ควรจะเล่นน้ำหรอก เท่านั้นแหละน้องก็เริ่มสงครามเย็น ไม่ยอมคุยด้วยเกือบหนึ่งวัน
“อย่ามาทำหน้าอย่างนี้ใส่พี่นะเสือ”
“หน้ายังไง หน้าก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วนี่” ว่าไปก็ตักไอศกรีมเข้าปาก เสือไม่ลืมหรอกว่าขอพี่ตุลย์ว่าอย่างไร และปีนี้เสือก็ต้องออกไปเล่นให้ได้ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
“อยากเล่นขนาดนั้นเลยเหรอ”
เสือเงียบ ตาจ้องการ์ตูนบนจอสี่เหลี่ยมราวกับสนอกสนใจหนักหนา ทั้งที่มันก็ยังฉายเรื่องเดิมๆ นั่นแหละ
“ถามแล้วนะ ถ้าไม่ตอบก็นอนเล่นอยู่บ้านจนถึงวันทำงานนั่นแหละ”
“อยาก!”
ตุลาถอนหายใจเฮือก ตอนแรกที่คบกันก็ไม่คิดว่าเสือจะมีมุมแบบนี้ เหมือนเขาเป็นพ่อ แล้วมีลูกติดสอยห้อยตาม แต่มันก็ดีเวลาที่เสือไปไหนมักจะบอกเขาทุกครั้งไป
“งั้นก็ไปชวนเมษากับเหยี่ยวด้วยแล้วกัน”
“พวกนั้นไปรอที่สยามแล้ว”
“ไปแต่งตัวไป ใส่เสื้อมิดชิดด้วยนะ”
เสือกับพี่ตุลย์ใส่เสื้อลายดอกที่เมษาเอามาให้เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน พี่ตุลย์ใส่กางเกงขาสั้นเท่ากับเข่าแต่เสือโดนบังคับให้ใส่กางเกงขายาว กว่าจะออกมาได้เขาก็ประท้วงไปหลายรอบ แต่สุดท้ายก็ต่อรองได้นั่นแหละ
คนรักแฟน..ก็ไม่อยากให้แฟนเสียใจ
เมษากับเหยี่ยวมารอตั้งแต่เที่ยงแล้ว เหยี่ยวอ้าปากหาววอดๆ ส่วนเมษาก็กระตือรือร้นจะสาดน้ำใส่คนอื่นให้ได้ จนคนข้างๆ ต้องปรามว่าพี่ชายตัวเองยังไม่มาจะเล่นน้ำหมดแล้ว
“ขอโทษที่มาช้า รถติด” พี่ตุลย์เดินกอดพี่เสือมาแต่ไกล เมษาเห็นอดจะหมั่นไส้ไม่ได้ รู้หรอกว่าเป็นแฟนกันแต่ไม่ต้องแสดงออกขนาดนั้นก็ได้ นี่ไม่ได้อิจฉานะแต่หวงพี่เสือเท่านั้นเอง ถึงจะเป็นพี่ตุลย์ก็เถอะ..เมษไม่ชอบเหมือนกัน
“เมษเล่นจนเบื่อแล้วเนี่ย พี่ตุลย์มัวแต่ทำอะไรอยู่ กวาดบ้านเหรอ หรือล้างคอนโดอยู่หรือไง”
สาบานว่าเมษาเป็นน้องชายแท้ๆ ของตุลา แต่ดูเหมือนว่าจะได้รับการปฏิบัติไม่เหมือนกับพี่เสือเท่าไหร่
“พี่เสือ มาเล่นน้ำกันเถอะ เมษาเอาแป้งมาด้วย เอามาประหน้าพี่เสือ”
ก่อนมือน้อยๆ นั่นจะแนบกับแก้มแฟนตุลา เขาก็ดึงมือน้องชายตัวดีเอาไว้ “ใช่เรื่องไหม พี่ชายแท้ๆ อยู่ตรงหน้า”
“จะให้เมษประพี่ตุลย์หรือไง ไม่เข้ากับหน้าเลย พี่เสือน่ารัก ทาแป้งแล้วต้องน่ารักมากแน่ๆ” เหมือนเมษาจะลืมไปว่าตัวเองไม่ได้โสดเหมือนแต่ก่อนแล้ว เหยี่ยวก็ไม่ได้เป็นคนไกลตัวอีกต่อไป ก่อนจะได้ทำอะไรตามใจตัวเอง เสียงเหยี่ยวก็ดังขึ้นขัดจังหวะทุกอย่าง
“เมษา..ไม่เห็นหัวผมหรือไง”
“เห็น อยู่บนบ่านั่นแหละ”
“เดี๋ยวจูบมันตรงนี้เลยดีไหม”
สงครามกลางสยามแสควร์กำลังจะเริ่มขึ้น หากเสือไม่เอ่ยปากออกมาก่อน “เสืออยากเล่นน้ำแล้วพี่ตุลย์”
“ไปครับ ไปเล่นน้ำกัน” พี่ตุลย์ดึงน้องมาใกล้ เขาไม่มีปืนฉีดน้ำ แต่คอยเดินอยู่ข้างหลังเสือไม่ห่าง
เสือคิดว่าครั้งนี้ต้องเป็นสงกรานต์ที่สนุกมากแน่ๆ ยิ่งบ่ายๆ คนยิ่งเยอะ ต่างคนต่างหลั่งไหลเข้ามาสาดน้ำประแป้งเขา แต่..น้อยกว่าพี่ตุลย์มากโข!
ร่างผอมหันหลังกลับทันทีที่ได้ยินเสียงจากข้างหลัง นี่รับเป็นรายที่สามที่พูดอย่างนี้กับแฟนของเสือ
“ขอประแป้งหน่อยนะคะ”
“ครับ”
เขารู้ว่าพี่ตุลย์ถูกสอนให้เป็นสุภาพบุรุษมาแต่ไหนแต่ไร แต่เรื่องแบบนี้ไม่ต้องทำก็ได้มั้ง ดวงตาเข้มมองพี่เมื่อแม่สาวคนนั้นประแป้งของพี่ตุลย์ แล้วไหนจะดินสอพองอีกล่ะ ไหนว่าแค่แป้งไง แล้วนี่ทั้งครบเซ็ทเลย ทั้งสาดน้ำ ประแป้ง รวมถึงดินสอพอง
เสือไม่อยากหึงแต่ก็อดไม่ได้!
รู้หรอกว่ามันเป็นแค่จารีตประเพณี แต่เสือไม่ชอบนี่!
พี่ตุลย์ยิ้มให้สาวเจ้าหนึ่งที ไม่รู้หรือไงว่ามันไม่ควร ก็ดูหล่อนสิหน้าระรื่นเสียยิ่งกว่าอะไร แล้วไหนจะท่าทางแบบนั้นอีก โดนประแป้งจนขาวไปหมดทั้งหน้าทั้งเสือยังยิ้มอยู่ได้
เสือเม้มปาก พลางมองพี่ แต่ดูเหมือนอีกคนไม่รู้ตัว ยิ่งทำให้เสือขุ่นมัว ส่วนเมษากับเหยี่ยวน่ะหรือเล่นกันสนุกสนานตามประสาวัยรุ่นนั่นแหละ
“เฮอะ!” ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นในใจช้าๆ หนำซ้ำสีหน้าเขายังปั้นปึ่งจนเข้าหน้าใครไม่ติด เจ้าตัวฉีดน้ำไม่สนใจคนรอบข้างเป็นการระบายอารมณ์ กระทั่งคนข้างหลังเดินมากอดนั่นแหละ
“เป็นอะไร” พี่ตุลย์กระซิบถามพลางจับปืนฉีดน้ำไว้แน่น นี่ถ้าบรรจุกระสุนลงไป เสือไม่ลังเลว่าจะยิงพี่ตุลย์ด้วยซ้ำ
“ไม่ได้เป็น จะไปเล่นน้ำ เอามือออกไป”
“ทำหน้างอนอย่างนี้ โดนใครทำอะไรมาอีกล่ะ แป้งเข้าตาเหรอ” จริงๆ เขาก็พอจะรู้ว่าเจ้าตัวดีเป็นอะไร ทำไมหน้าหงิกเหมือนคนโดนแกล้งอย่างนั้น แต่ตุลาก็อยากให้น้องรู้เหมือนกันว่าที่ไม่อยากให้เสือมาเล่นสงกรานต์เพราะอะไร
ก็เพราะความรู้สึกหวงแบบนี้ไงล่ะเขาถึงไม่ยอม..
แต่ในเมื่อเจ้าตัวอยากออกมาเล่น เขาก็ไม่อยากห้ามปรามอีกแล้ว
“ไม่ได้เข้าตาทั้งนั้น เห็นไหม หน้าเสือไม่มีแป้งสักนิด มีแต่น้ำเข้าตานั่นแหละ”
เมษาเห็นพี่ตุลย์เดินตามพี่เสือเรื่อยๆ นั่นแหละ พอมีผู้หญิงมาประแป้งพี่ตุลย์ พี่เสือก็เริ่มหน้าง้ำเรื่อยๆ โดยที่พี่ตุลย์อาจจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัว
ก็พี่ตุลย์น่ะร้ายกาจจะตาย เขาเห็นนะรอยยิ้มตรงมุมปากน่ะ ใช่น้อยๆ เสียที่ไหน..
“นี่พี่เหยี่ยว พี่ตุลย์ทำอะไรอีกแล้วอ่ะ”
เหยี่ยวหันมองตามเมษา เห็นพี่ตุลย์ยืนกอดพี่เสือจากข้างหลังแล้วยังพูดอะไรอีกก็ไม่รู้ ส่วนอีกคนน่ะ..ทำหน้าง้อเหมือนโกรธใครมาสิบชาติ
ก็เริ่มเดิมๆ นั่นแหละ งอนไปเรื่อย..
“ไม่รู้ดิ ไปยุ่งเรื่องของเขาทำไม เล่นน้ำไป”
“ก็คนมันสงสัยนี่นา พี่เหยี่ยวไม่สงสัยเหรอ”
“ไม่ มันไม่ใช่เรื่องของผม”
เท่านั้นแหละ เมษาก็ขี้เกียจจะถามพี่เหยี่ยวต่อ เอาจริงๆ นะ เมษาล่ะอดหมั่นไส้พี่ตุลย์ไม่ได้เลยจริงๆ
น้องไม่ตอบอะไร ตุลาเลยทำหน้าที่เดินตามเด็กดื้อไปเรื่อยๆ รู้หรอกว่าอยากให้เดินตามหลังแต่ไม่ยอมพูดง่ายๆ ถึงจะงอนก็เถอะ
ที่จริงตุลาก็ไม่ได้ว่าอะไรหากเสือจะมาเล่นน้ำ แต่ไม่ชอบใจก็ตรงที่..
“ประแป้งไหมครับ ประไหม” ไอ้เด็กวัยรุ่นหัวสีทองๆ นั่นเดินเข้ามาถามแฟนเขาตรงหน้า ในขณะที่ตุลาได้แต่มองมันเทแป้ง
แล้วเป็นอย่างไรเล่า เสือน้อยตัวดีก็พยักหน้าเออออไปกับเขาด้วย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น..คนรักแฟนอย่างตุลาหรือจะยอมง่ายๆ เขาดึงน้องมาอยู่ด้านหลัง พอเห็นหน้าง้ำๆ ก็รู้ว่าเจ้าตัวไม่พอใจ อยากจะเล่นแป้งเหมือนกัน
“ประผมแทนดีกว่า”
มือที่กำลังเทแป้งชะงัก แต่พอมองสายตาเอาเรื่องของตุลาแล้วก็จำใจประแป้งบนใบหน้าหล่อๆ นั่นจนได้ ก่อนก้มหัวปลกๆ แล้ววิ่งออกไป
รังสีอมหิตรุนแรงขนาดนี้ ถึงจะดันทุรังทำต่อไปมีหวังโดนสายตาแบบนั้นเฉือนกันจนตายแน่ๆ..
“อยากได้แป้งนักหรือไง”
“พี่ตุลย์! ก็มันวันสงกรานต์นี่ ทีพี่ตุลย์ยังให้ผู้หญิงคนนั้นทำเลย ทำไมเสือจะทำไม่ได้”
ตุลามุ่นคิ้วพลางมองหน้าเด็กดื้อ “หึงหรือไง”
เสือไม่ตอบ เอาแต่หลบสายตา แต่การยืนยันได้แล้วว่าเจ้าตัวหึงเขาจริงๆ
“อยากให้ประแป้งไหม”
ไม่ตอบ..
เงียบ..
ชายหนุ่มร่างสูงรั้งน้องเข้ามาใกล้ แล้วปาดแป้งจากหน้าตัวเองประที่แก้มขาวๆ ของเด็กดื้อทั้งสองข้างตามด้วยจูบหนักๆ ที่แก้มนิ่มของเจ้าตัว
“สุขสันต์วันสงกรานต์”
“ไอ้พี่ตุลย์! ทำอะไรพี่เสือ!” เสียงเมษาดังมาแต่ไกล พอตุลาหันมอเท่านั้นแหละ ปืนฉีดน้ำแรงดันสูงก็พุ่งเข้ามาจากน้องชายแท้ๆ
บอกเขาทีว่าเรายังเป็นพี่น้องกันอยู่..
“หอมแก้มแฟนมันผิดตรงไหน!”
ไม่ต้องบอกว่าวันต่อวันเสือนอนซมเพราะป่วยเป็นหวัด ส่วนเขาก็ทำหน้าที่ดูแลและ ‘ดุ’ เจ้าตัวเหมือนเดิม
มันก็ผ่านมาหลายปี แต่เหมือนพวกเขาจะยังไม่เข็ดกันเสียที..
“บอกให้กลับตั้งแต่หกโมงเย็นแล้วทำไมไม่เชื่อ ยังจะเล่นถึงสี่ทุ่มอีก” ตุลาตักข้าวต้มใส่ปากน้อง ดวงตาคมฉายแววตำหนิอยู่เสมอ “แล้วเป็นยังไง เป็นไข้ แล้วพี่ก็มาดูแลเหมือนเดิมน่ะ”
“ก็มันสนุกนี่ อีกอย่างหนึ่งปีมีครั้งเดียว”
“แต่เวลาเสือป่วยพี่ดูแลทั้งปี”
เสืออ้าปากรับข้าวต้มของพี่ตุลย์
พี่ตุลย์ก็เป็นอย่างนี้ ชอบดุเสือ แต่ดูแลเสือไม่ห่างกาย ไม่รู้เพราะแบบนี้หรือเปล่าเขาถึงชอบเวลาป่วยมากที่สุด ไม่เพียงแต่จะถูกป้อนข้าว รวมไปถึงเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่ตุลย์ก็ทำให้ทุกอย่างนั่นแหละ ถึงจะโดนดุนิดๆ หน่อยๆ แต่เสือชินแล้วมากกว่า
“ขอบคุณครับ”
“เรื่องอะไร” พี่ตุลย์ถาม
“ก็ทุกเรื่อง”
“ทีหลังอย่าป่วยอีก พี่เป็นห่วง”
“อื้อ”
วันนี้ อี้อี้อี้ เป็นวันสงกรานต์
สวัสดีค่าาาาาาาคนอ่านที่น่ารักทุกคน
คนเขียนกลับมาแล้ว แต่มาตอนพิเศษสั้นๆ เท่านั้นนะคะ กร้ากๆ
ขี้เกียจจริงอะไรจริง แต่ก็เข็นออกมาได้นะ เป็นฟิคที่ใช้เวลาพิมพ์น้อยที่สุด (แกก็ทำได้นี่หว่า) :katai1:
ขอบคุณทุกคอมเมนท์จริงอะไรจริงนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ มาเรื่อยๆ ค่ะ ขึ้นอยู่กับความขยัน กร้ากๆ :katai4:
Fanpage: https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE?ref=hl (https://www.facebook.com/AUTHOR.ELLETTE?ref=hl)
-
:z13:
+1 ให้กับตอนพิเศษค่ะ พี่ตุลย์(หนุ่มในฝันและในใจของเค้า)ยังเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม
ถึงจะดุเสือบ้าง แต่ก็ยังดูแลตลอด :m1:
อิจฉาเสือ :laugh:
-
โอ้ยยย เขินนนนน น่ารักไปไหนอะะะะ ><
-
น่ารักอะไรเช่นนี้ พี่ตุลย์พี่เสือ~ :impress2: :impress2:
แต่พี่ตุลย์ก้แอบร้ายนะ 555 :hao3:
-
น่ารักมากกก
น้องเมษยังคงความหวงพี่เสือไว้เต็มพิกัด
-
เสือน้อยขี้หึงเหมือนเดิม แต่พี่ตุลย์เค้าชอบนี่นะ
แอบหมั่นไส้เมษานะเนี่ย พี่เหยี่ยวสั่งสอนหน่อยยยย :z1:
-
น้องเมษน่ารัก 5555555
ส่วนเสือน้อยของพี่ตุลน่าหยิกแก้มจริงๆเลย
-
เมษเลิกหวงพี่เสือกับพี่ตุลย์ได้แล้ว เค้าไปถึงไหนกันแล้ว :laugh: เมษเอ๊ยยย
เสือชอบเล่นน้ำ เพราะอยากให้พี่ตุลย์ดูแลใช่เปล่า :m12:
-
สักวันเมษาจะไล่พี่ตุลย์ออกจากการเป็นพี่ชายป่ะเนี่ย 5555
ถ้าโดนจริงจะสมน้ำหน้า หมั่นไส้ 555
-
:L1: :L1: ขอบคุณค่ะ :L1: :L1:
-
พี่ตุลย์ขี้แกล้งเกิ๊น ชอบเล่นกับจิตใจเสือ วันไหนเสือน้อยแกล้งกลับจะรู้สึก (เตรียมหัวเราะร่วงหน้า555)
-
พี่ตุลย์ก็เจ้าเล่ห์ทั้งปีแหละ ชอบแกล้งเสืออยู่เรื่อยย :impress2:
-
พี่ตุลชอบแกล้งน้องเสือตลอด เจ้าเล่ห์ด้วย
ถ้าเกิดน้องเสือแกล้งคืนจะขำให้
-
พี่ตุลย์&น้องเสือ :mew1:
-
ก็เพราะพี่ตุลย์น่ารักแบบนี้งัย
เสือถึงอยากจะอ้อนตลอดเวลา
-
พี่ตุลย์ก็ยังชอบแกล้งพี่เสือได้ตลอดจริง น้องเมษก็หวงพี่เสือซะไม่เกรงจายยยคนข้างๆเลย 555
-
แง้ ทำไมไม่มีคุณหมอกะเปรมมมมมมม
-
น่าร้ากกกันตลอด
งอนง้อกันเรื่อยๆนะ อิอิ
-
มีน้องเมษนิดเดียวเองอ่า :ling1:
แต่อยากประแป้งหนุ่มๆเหมือนกันนะ อย่าหึงล่ะ :z1:
-
ตุลาอย่าดุน้องเสือมากนักซี้ (ติ่งน้องเสือ) :hao7:
-
ตอนนี้ไม่ปลื้มพี่ตุลย์เลยจริงๆ ค่ะ
อะไรมันไม่แฟร์สำหรับพี่เสือเลยนะ มันไม่ใช่ความรู้สึกอยากประชดนะ แค่อยากให้พี่ตุลย์รู้ว่ามันวันสงกรานต์ไอ้ปะแป้งมันก็เรื่องธรรมดา แค่พี่เสือจะโดนปะแป้งนิดปะแป้งหน่อยนี่ไม่ได้เลยเหรอ หึงก็ให้รู้จักกาลเทศะบ้าง พี่เสือก็ยังยอมให้ผู้หญิงคนอื่นปะแป้งพี่ตุลย์ แต่ทำไมพี่ตุลย์ไม่ยอมให้คนอื่นปะแป้งพี่เสือบ้างล่ะ แล้วอีกอย่างการจูบการหอมอยู่กลางผู้คนมากมายแบบนั้นมันใช่เรื่องเหรอ
เอาจริงๆ คือชักจะไม่ไหวกับอาการขี้แกล้งแล้วก็หึงแบบไม่จำกัดของพี่ตุลย์แล้วนะ ไม่ไหวกับพี่ตุลย์เลยจริงๆ
-
มาต่อบ่อยๆนะ
-
น่ารักที่สุด
-
นี่ท่าไม่มี พี่เหยี่ยว อยู่ตรงนั้นรับรองเลยว่า พี่ตุลย์ โดน น้องเมษ ยิงพรุนแน่ๆ
5555555
-
ThankS
-
พี่ตุลย์นี่บทจะหวานก็หวาน
บทจะนิ่งก็นิ่งซะ
อารมณ์ขึ้นๆลงๆหรอ แหมะ
-
ปลื้มพี่ตุลย์ค่าาา
:impress2:
-
อึมๆครึมๆกับชีวิตพี่เสือ เมษก้อสว่างไสวเกินไป
-
อุ๊ต๊ะ เสือถูกขย้ำ :pighaun: :pighaun:
-
ตุลนี่หลายครั้งแล้วนะที่ทำให้ไม่พอใจ ทำไมวะจะเอะอะก็อ้างแต่จะดัดนิสัยเสืองั้นงี้ คือตุลทำไมชอบคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันถูกไปซะทุกเรื่องอ่ะ โลกไม่ได้หมุนรอบตัวนายนะ และไม่เข้าใจว่าเสือจะรักจะยอมเอะอะก็ยอมตุลก่อนอะไรจะขนาดนั้น เรื่องบางเรื่องเสือผิดจริงแต่ต้องดูต้นสายปลายเหตุมันด้วย เอาใจเขามาใส่ใจเราน่ะทำเป็นมั้ยตุลขืนนายดัดนิสัยเสือโดยการทำเป็นเย็นชาประชดเสือบ่อยๆความอดทนของคนเรามันมีขีดจำกัดนะซักวันนายจะเสียใจ เสืออีกคนอย่าทำตัวเป็นลุกไก่ในกำมือตุลให้มากนักเพรามะเสือยอมเข้าหาก่อน ขอโทษก่อนทั้งที่บางเรื่องคนอ่านยังงงอยู่เลยว่าเฮ้ยเสือมันทำไรผิดมากนักหรอวะตุลถึงต้องแกล้งขนาดนี้ แต่เสือนายก็ยั๊งยอมให้ตุลมันก่อน เฮ้อเพลีย อ่านแล้วไม่ได้ดั่งใจ คอมเม้นแรงไปขออภัย ณ.ที่นี้ด้วย :katai4: :katai4: :katai4: :katai1: :angry2:
-
พี่ตุลย์ใจร้ายยยยยย
ชอบแกล้งเสือน้อย พี่อย่าลืมดิว่าเค้าเพิ่งกระดึ๊บออกมาจากโลกใบน้อยน๊า อย่าใจร้ายนักเลย
ส่วนน้องเสือน้อย ต้องงอนน้อยกว่านี้ปะ 55555. ยิ่งงอนพี่ตุลย์ยิ่งแกล้งน๊า
ปล.ชอบคูเปรมแดน กะเหยี่ยวเมษด้วย น่ารักดีค่ะ :hao3:
-
เสือขาาาา แรก ๆนี่แบบ ขรึมอ่ะ เงียบได้อีก
พอคบกับพี่ตุลย์แค่นั้นแหละ ขี้อ้อนจริง โอ้ยยย น่ารักกก
-
o13 ขอตอนพิเศษอีกได้ไหมมมมม
สนุกมากก หลงรักน้องเสือเข้าแล้ว :katai1:
-
อ่านตั้งแต่ตอนแรกอีกครั้ง ความเป็นราชินีน้ำแข็งหายไปทันที เป็นเสือน้อยมุ้งมิ้งมาก
คู่หมอโผล่มาไม่เยอะ แต่ก็แย่งซีนตลอด
คู่เหยี่ยวก็ฮาไม่แพ้กัน ทั้งเสือกับเมษานี่ เข้าสมาคมเดียวกันได้เลยนะ
-
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
บอกกงๆ อยากได้พี่ตุลย์ อิอิ :impress2: :impress2:
-
อ่านแล้วรักตัวละครมากๆ
หมั่นไส้พี่ตุลยื ชอบแกล้งเสือ น่าตีก้นจริงๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่ตุลย์ดุยังกับพ่อ...ชอบแกล้งน้องเสือด้วย
น้องเสือแสนงอลลล...ขี้หึง..เจ้าอารมณ์
มีแต่พี่ตุลย์เท่านั้นคุมน้องเสือได้
-
อยากเห็นเสือร้ายๆ บ้าง
ให้อารมณ์ ตุลงอน
-
อ่านจบแล้ววว
เสือน่ารัก ถึงขี้งอนก็น่ารัก :-[
พี่ตุลย์ก็รักของเขามาก และก็ขี้แกล้งมากๆ ด้วย
แต่เสือก็น่าแกล้งจริงๆ น่ะแหละ
คงเพราะการเลี้ยงแบบหวงห่วงเวอร์ของคุณพ่อแน่ๆ
-
ชอบตัวละครแนวนี้ ทุกคนยกเว้นพี่ตุลย์ ((ในบางโอกาส))
คือบางเรื่องพี่ทำผิดแต่พี่ไม่เคยสำนึกเลย
แต่พอพี่เสือทำผิดนิดหน่อยทำเป็นเรื่องใหญ่
พี่ตุลย์น่าเบื่อ งี่เง่า ขึ้แกล้งจนน่ารำคาญ
:onion_asleep: :onion_asleep: :undecided: :undecided:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: โอ้ยยย งานดี งานละเอียด พี่ตุลย์เอย พี่เหยียวเอย ดีงามค่าาา
-
รักน้องเสือออ
-
ขัดใจกับนิสัยพี่ตุลย์จริงเชียว ผู้ชายอะไรไม่โรแมนติดเอาซะเลย ฮึ่ยยยยยยยยยยยย
-
เสือน่ารักก o13 :กอด1:
-
รักทุกคู่เลย สนุกค่ะ ชอบความใสของน้องเมษมากกกก เด็กป้อมของพี่
-
เพิ่งอ่านจบ.. อืม บอกตรงๆ ว่าเกลียดคนนิสับแบบพี่ตุลมาก คนที่คิดว่าโลกนี้หมุนรอบตัวฉัน ฉันทุกเสมอ ฉันไม่เคยผิด ฉันมีเหตุผลทุกอย่าง เราไม่ชอบในสิ่งที่พี่ตุบทำ มันทุเรศอ่ะ จะบอกว่าดัดนิสัยน้อง? นี่มันไม่ใช่แล้ว มันทำด้วยวิธีอื่นไม่ได้เหรอ สิ่งที่พี่ทำกับเสือมันคือการเล่นกับความรู้สึกคน บางครั้งเสือผิดจริงก็ยังพอโอเค แต่บางครั้งอ่านยังไง๊ยังไงก็ไม่เข้าใจว่าเสือผิดตรงไหน แถมเสือยังเป็นฝ่ายขอโทษก่อนอีก บอกเลยถ้าคู่ตุลเสือคือคู่ชายหญิงสามีภรรยานะ มันกับพวกหัวโบราญคร่ำครึสมัยก่อนเลยที่ผัวเป็นใหญ่ เมียที่เป็นผู้หญิงเป็นรอง ต้องอยู่ใต้ศิโรราบ
ขอโทษค่ะ พอเพิ่งอ่านจบแล้วเม้น มันเลยอินไปนิด แล้วเราไม่ชอบคนนิสัยแบบตุลเป็นเดิมอยู่แล้ว ที่ไม่เห็นความผิดตัวเอง แต่ความผิดคนอื่นนั้นใหญ่มาก
-
น่าร้ากกกทุกคู่ :hao5:
-
o13 o13 o13 แปะแปะแปะ !! ^^
-
เกือบหนึ่งวันกับการจามอ่านเรื่องนี้ เสือน้อยน่ารักส่วนพี่ตุลย์นี่ขี้แกล้งเกิ๊นนนน
:pig4:
-
เรื่องนี้มันหยุดอ่านไม่ได้จริงๆๆๆๆ อ่านรวดเดียวจบเลยยยย ชอบทุกคู่เลยยยย :L2: :L2:
-
ตอนแรกๆสงสารเสือมากกก เสียน้ำตาไปหลายรอบเลยค่ะ :sad4:
คุณพ่อก็นะ!! เสือน้อยใจก็สมควรแล้วอ่ะคะ
ส่วนพี่ตุลล์จะใจร้ายไปไหนค่ะ ลองใจสารพัด ชริ!!! แต่ตอนหลังพี่ตุลล์หวานซะน้ำตาลยังอาย เลิฟเลยค่ะ :katai2-1:
-
พี่ตุลชอบรังแกจิตใจน้อง 5555
เราเข้าใจเสือนะ ความหลังฝังใจ คิดว่าตัวเองไม่เป็นที่รัก เลยเก็บตัว หลีกเลี่ยงที่จะอยู่คนเดียว ทั้งที่โหยหาความรัก ความอบอุ่น
-
555 งานนี้ได้กินกันเปนทอดๆละ
-
จะกลับมาอ่านี่รอบนี่ก็แบบเกลียดอิพี่ตุลย์มันอ่ะแบบอิหยังวะเหมือนจะดีแต่ก็อิหยังวะอยู่ดี
-
ตอนแรกๆก็ว่าเมษาน่ารักดีนะ แต่อ่านตอน15จบ รู้สึกเมษาน่ารำคาญเกินไป ล้ำเส้นอะ ไม่ได้ว่าเพราะน้องมาขัดจังหวะตุลเสือนะ แต่แบบมันไม่ควรปะ5555 โอ้ย อ่านต่อดีก่า
Edit//อ่านจบละ น้องเสือน่ารักมากจากตอนแรกที่หมันไส้หลังๆนางดีจริง แต่คนที่ติดลบในสายตาเราคือนังตุลย์นี่แหละ หลังจากอ่านตอนพิเศษละแอบเพลียเบาๆ ตุลย์ชอบบอกว่าตุลย์เป็นคนรักแฟนแต่เราไม่เห็นด้วยเลย ตุลย์รู้แบคกราวด์ของเสือ น่าจะรู้ว่าเสือขาดความมั่นใจในความรักมากๆแต่ก็ยังทำบางอย่างให้เสือระแวง เช่น ตอนน้องสองเป็นต้น
มีช่วงที่เล่าว่าตุลย์ยอมเสือตลอดเวลาเสืองอน ก็จะง้อใช่ปะ แต่อ่านแล้วไม่ค่อยเจอ เจอแต่ตุลย์แกล้งเสือให้เสือร้องไห้น้อยใจไปบ่อยๆ เห็นแล้วสงสารเสือน้อยอ่ะค่ะ และเท่าที่อ่านมาคือมีแค่พี่แดนที่ทำให้ตุลย์รู้สึกว่ามีคู่แข่ง หลังจากนั้นเสือก็ไม่เห็นจะไปยุ่งกับใครให้ตุลย์ต้องมานั่งแคลงใจ มีแต่ตัวเองอะยิ้มให้สาวไปทั่ว
ถึงจะหมันไส้แต่น้องเสือก็ดูมีความสุขดี งั้นเราโอเคTT ขอบคุณคนเขียนค่า สนุก><
-
Brothers
ลูกชายคนเล็กของบ้านพูดเจื้อยแจ้วจนแม่ต้องปราม เพราะเสือไม่ได้ออกปากพูดด้วยสักคำ “เมษาเรากำลังทำให้พี่เขารำคาญอยู่นะ”
“ก็เมษเป็นห่วงพี่เสือนี่” เมษาเม้มปากแน่น อยากพูดใจจะขาดแต่พอแม่มาเตือนก็รู้ตัวว่าตัวเองพูดมากเกินไป
เราเข้าใจเสือนะ เราเองก็รำคาญเมษมาก พิรี้พิไรจู้จี้พล่ามไม่หยุด น่ารังเกียจมาก
-
ผิวของเสือขาวสะอาด..รอยบุ๋มตรงหน้าท้องทำให้ตุลาหายใจติดขัด ท่องเอาไว้..เสือเป็นผู้ชาย เขาเป็นผู้ชายเหมือนกัน ความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้น
เราสับสนหรือตุลาสับสนก็ไม่รู้ ถ้าคิดแบบนี้ไปจูบเสือทำไม ผู้ชายแท้คงไม่คิดอยากจะจูบผู้ชายแท้หรอกจริงมั้ย
เสือเองก็เหมือนกัน อยากได้คอนโด3ห้องนอนหวังมีเมียมีลูก แต่ที่ผ่านมาก็ไปหลงรักรุ่นพี่ผู้ชาย
ส่วนเด็กเมษาก็ดี๊ด๊าอยากใกล้ชิดเกิ๊น เหมือนอยากได้เสือเป็นเมีย ทั้งสอดรู้สอดเห็น วุ่วาย หวง ห่วงจนเกินพี่น้อง
-
ชอบพี่ตุลย์กับเสือน่ารักดี
เนื้อเรื่องสนุกน่ารักดีค่ะ
ขอบคุณนิยายน่ารักๆค่ะ