-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
#น้ำเต้าหู้ของเฮีย
“เฮีย เอาน้ำเต้าหู้หนึ่งถุง”
“สิบบาท”
“ไม่มีอะ”
“อ่าว?...ไม่มีก็ไม่ได้”
“แต่ซีนมีของมาแลก”
“อะไร?”
ถลกขากางเกงของตัวเองขึ้นให้เฮียดู
“ขาอ่อน”
“เฮ้ย!!”
ฝากด้วยค่าาาา
ติดตามข่าวสารได้ที่
twitter (https://twitter.com/fongdue98)
facebook (https://www.facebook.com/%E0%B8%9F%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B9%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1-171119260233236/)
-
บทนำ
ผมเป็นเด็กที่ชอบกินน้ำเต้าหู้เอามากๆ ไม่ได้ชอบเพราะชอบ อ่ะงงมั้ย? แต่ผมชอบกินเพราะชอบเฮียร้านขายน้ำเต้าหู้ร้านข้างๆต่างหาก ผมไม่เข้าใจ แค่เป็นคนขายน้ำเต้าหู้จำเป็นต้องหล่อคนขนาดนี้มั้ยอ่ะ เกินเบอร์ไปเยอะมากเลยคนบ้าอะไรจะหล่อได้ขนาดนั้นอ่ะ ทุกวันนี้ยังงงอยู่เลย
ตั้งแต่เกิดมาก็เจอหน้าเฮียร้านขายน้ำเต้าหู้ที่อยู่ข้างร้านซ่อมรถของป๊าเลย ตอนนั้นจำได้ว่าเฮียยังหัวเกรียนๆไม่ค่อยมีผมอยู่เลยแต่พอยิ่งโตขึ้นผมเฮียยิ่งเยอะมากขึ้นความหล่อของเฮียก็เลยเพิ่มระดับไปด้วยก็เหมือนกันกับผมที่ตอนแรกก็ชอบเฮียอยู่แล้วพอได้เห็นเฮียทุกวันก็ยิ่งชอบมากขึ้นไปอีก
รู้ตัวว่าชอบแล้วต้องทำยังไง ตอนแรกไม่รู้เลยเอาไปปรึกษาเพื่อนสนิท มันก็บอกว่าต้องจีบเขา ผมเลยจีบโดยการไปซื้อน้ำเต้าหู้กับเฮียทุกวันแต่ไม่เห็นเฮียจะชอบผมกลับเลย
นี่ก็รอเฮียขอเป็นแฟนอยู่แต่เฮียคงอายเลยไม่ยอมขอสักที ไอ้ผมก็เป็นผู้ชายตัวเล็กๆน่ารักจะไปขอให้ผู้ชายตัวใหญ่ๆหน้าหล่อมาเป็นแฟนมันก็ไม่ค่อยเหมาะสมอยู่ดี ทุกวันนี้เลยได้แต่อ่อยเฮียไปวันๆและหวังว่าสักวันเฮียจะยอมขอผมเป็นแฟนสักที
“เฮีย เอาน้ำเต้าหู้หนึ่งถุง”
เฮียมองผมแล้วยิ้มให้เหมือนทุกวัน นี่ไงชอบยิ้มให้ความหวังผมแบบนี้ไงผมเลยตัดใจไปจากเฮียไม่ลงสักที ผมมองคนที่ตักน้ำเต้าหู้ใส่ถุงให้ เฮียถลกแขนเสื้อขึ้นทำให้มองเห็นกล้ามเนื้อตรงต้นแขนเฮียชัดเจน เห็นแล้วมันแบบ...
“สิบบาท” เฮียว่าแล้วยืนน้ำเต้าหู้มาให้ผม
“ไม่มีอะ” จะมีได้ไงในเมื่อไม่เคยพกเงินมาซื้อเลย
“อ่าว?...ไม่มีก็ไม่ได้” มือของเฮียทำท่าจะชักกลับแต่เขาเร็วกว่า คว้ามือหยาบกร้านของเฮียไว้แน่น จะว่าก็ว่าเถอะถึงมือเฮียจะหยาบแต่ผมก็ชอบจับมือเฮียเขานะ
“แต่ซีนมีของมาแลก” ผมว่าอย่างมุ่งมั่น เฮียทำหน้างงใส่ผมแต่คนบ้าอะไรขนาดงงยังหล่อเลย
“อะไร?”
ผมเดินอ้อมไปหาเฮียที่ยืนอยู่หลังรถเข็นน้ำเต้าหู ยืนข้างๆเฮียแล้วมองไปยังร้านซ่อมรถของป๊าตัวเองนิดหน่อย เมื่อไม่เห็นป๊าตัวเองอยู่แถวนั้นก็ถลกขากางเกงของตัวเองขึ้นให้เฮียดู
“ขาอ่อน”
“เฮ้ย!!”
TBC....
ฝากด้วยค่าาาา
ติดตามข่าวสารได้ที่
twitter (https://twitter.com/fongdue98)
facebook (https://www.facebook.com/%E0%B8%9F%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B9%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1-171119260233236/)
-
ซิน รุกเองแล้ว :mew1: :mew1: :mew1:
-
:z1:
:3123: :pig4: :3123:
-
555 ระวังเฮียหัวใจวายเน้อ :m25:
-
อ่านแล้วอยากอ้อยเฮียของซีน… :laugh3:
-
ตอนที่1
นมชมพู
หยุดวันเสาร์กับอาทิตย์ผมก็ช่วยงานป๊า ไม่ได้ไปซ่อมรถเหมือนคนอื่นๆหรอกแต่เป็นพวกเสมียนเก็บเงินกับลูกค้าอะไรประมาณนี้ บางทีมีเศษๆก็แอบหยิบนิดหน่อยเก็บไว้ซื้อน้ำเต้าหูของเฮียตอนเย็น
ไม่รู้ป๊าจะรู้มั้ยว่าผมแอบจิ๊กเศษเหรียญป๊าไปแต่คิดว่าป๊าคงไม่รู้เพราะถ้าป๊ารู้ไอ้ซีนคนนี้คงโดนตีก้นลายพร้อมทั้งโดนหักค่าขนมตอนไปโรงเรียนแน่ๆ
เรื่องนั้นหยุดไว้ก่อน มาเข้าเรื่องเฮียของผมดีกว่า พอไม่เห็นหน้าก็คิดถึงใจแทบขาดอยากจะให้ถึงตอนเย็นเร็วๆผมจะได้เห็นหน้าเฮียให้หายคิดถึงสักที
เฮียไม่ได้มีอาชีพขายน้ำเต้าหูอย่างเดียวหรอกนะ เฮียเขาออกจะรวยมากอาจจะรวยกว่าผมซะอีก ก็เฮียน่ะเป็นทั้งเจ้าของตลาดและยังเป็นเจ้าของอพาร์ทเม้นต์ตรงซอยใกล้ๆที่เป็นมรดกตกทอดมาจากพ่อของเฮีย
เห็นมั้ยว่าเฮียน่าคบขนาดไหน ครบสูตรที่ผมเคยวาดฝันไว้เลยที่แฟนในอนาคตต้องหล่อและรวยซึ่งมันดันตรงกับเฮียเป๊ะๆและตอนนี้ผมก็กำลังจีบเฮียอยู่แต่ไม่ยอมขอเป็นแฟนหรอกนะต้องให้เฮียมาขอผมสิถึงจะถูก
น้ารินแฟนป๊าบอกผมว่าเราเป็นชายร่างน้อยต้องรอให้ชายร่างใหญ่มาขอเป็นแฟนสิถึงจะถูกต้องตามวิถีปฏิบัติเหมือนป๊าที่ขอน้ารินเป็นแฟนนั่นไง ผมไม่เคยชั่งใจกับคำพูดของน้ารินเลยเพราะผมเลือกจะเชื่อน้ารินสนิทใจ ก็มีคนเคยสอนไว้ว่าเชื่อผู้ใหญ่แล้วชาติเจริญนี่นา
จริงๆเฮียก็อาศัยหลับนอนมีบ้านอยู่ข้างๆบ้านผมที่อยู่ในซอยเดียวกันนี่แหละแต่ที่ผมบ่นไม่ได้เจอเฮียก็เพราะเฮียตื่นตั้งแต่ไก่โห่ออกไปดูตลาดน่ะสิ ไม่ชอบเลยอะพวกแม่ค้าในตลาดชอบมองแทะเล็มเฮียอยู่เรื่อยแต่ผมจะปล่อยไปก่อน ให้ทุกคนได้เชยชมเฮียให้สมใจเพราะอีกไม่นานผมก็จะได้เป็นเจ้าของของเฮียและอย่าหวังเลยว่าใครจะได้มองเฮียของผมอีก จะจิ้มตาให้แตกเลยคอยดูสิ
ผมนั่งมองลูกค้าเข้า-ออกร้านเซ็งๆ บางคนก็เข้ามาปะยางรถบ้างล่ะ บางคนก็หัวเทียนรถบอดบ้างล่ะและอีกสารพัดมากมายที่ผมต้องเจอทุกๆวัน ก็ไม่ได้เบื่อหรอกได้เจอคนก็เพลินๆดี ลูกค้าบางคนก็เข้ามาคุยเล่นด้วยกันกับผมแต่บางคนก็ยกมือถือขึ้นมากดเล่นรอรถตัวเองซ่อมเสร็จ
ร้านของป๊าเป็นร้านซ่อมรถที่ซ่อมได้ทั้งมอเตอร์ไซต์และรถยนต์ตั้งอยู่หน้าปากซอยถนนใหญ่เป็นทำเลที่ดีมากค้าขายอะไรก็ขึ้นจึงมักจะเห็นพ่อค้าแม่ค้ามาเช่าที่แถวนั้นเอาไว้ขายของ คือไม่อยากบอกว่าร้านป๊าใหญ่มากๆแต่บอกไปแล้วก็บอกเลยแล้วกันว่าร้านของป๊าใหญ่จริงๆแถมทั้งหมดนี้ป๊าก็เป็นคนสร้างมาเองกับมืออีกด้วย ผมนี่ภูมิใจในตัวป๊ามากๆเลยล่ะ
อีกอย่างที่ผมภูมิใจคือร้านซ่อมรถของป๊าสร้างข้างๆกันกับร้านน้ำเต้าหู้ของเฮียนี่สิ แถมบ้านในซอยก็ดันอยู่ข้างๆกันติดกันเหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกแน่ะ ไม่มีอะไรจะเหมาะสมกับเฮียเท่าผมคนนี้อีกแล้ว
ถอนหายใจจนคิดว่าจะเปลืองมากไปแล้วก็เดินไปหาอะไรทำระหว่างรอลูกค้าคนใหม่เข้ามา เมื่อกี้ลูกค้าคนเก่าสามรายที่มาพร้อมกันก็กลับไปแล้ว พวกช่างบางคนก็เลยไม่มีอะไรให้ทำ จะมีก็แต่ช่างบางคนเท่านั้นที่กำลังซ่อมรถที่มีคนเอามาจอดทิ้งไว้ให้อยู่
“อ้าวซีน เบื่อเหรอ?” น้ารินที่พึ่งเอาน้ำไปให้ป๊าทักผมแต่เมื่อกี้แอบเห็นน้าว่าโดนป๊าหอมแก้มน่ะ แน่ะๆ
“ไม่เบื่อหรอกน้าริน ซีนก็เดินยืดเส้นยืดสายไปเรื่อยแหละ” ผมว่าพรางมองไปรอบๆหาไอ้พี่ปิงช่างที่ผมสนิทที่สุด
ถ้าอยู่กับพี่มันก็คือกรามค้างทั้งวันผมบอกเลย ถามว่าเล่นมุกฮาจนหัวเราะกรามค้างหรอ? หึเปล่าเลย นั่งฟังพี่มันเล่นมุขแล้วหาวเอาๆต่างหากล่ะ ปัดโธ่!
“ไอ้ปิงมันซ่อมรถให้ลูกค้าอยู่นู่นแน่ะ” น้ารินชี้ทางสว่างอย่างรู้ใจ ผมขอบคุณน้ารินแล้วเดินไปตามทางที่น้ารินชี้บอกว่าไอ้พี่ปิงมันอยู่ตรงนั้น
“ไอ้พี่ปิง” ผมเรียกคนที่นอนอยู่ใต้ท้องรถ
พี่ปิงมันกระดึ๊บตัวออกมาแล้วเสยผมที่มีเหงื่อขึ้น สงสัยมันคงคิดว่าตัวเองเท่ล่ะมั้งถึงได้ทำท่านี้ให้ผมเห็น
“ถ้ามึงจะเรียกกูว่าไอ้ขนาดนี้มึงก็ไม่ต้องเรียกกูว่าพี่ก็ได้ซีน” ไอ้พี่ปิงมันว่าแล้วหาเครื่องมือในกล่องเครื่องมือที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ
“อ้าว! มึงพูดเองนะปิง” ผมว่าตามที่พี่ปิงบอก
“กูจะฟ้องป๊ามึง”
“เดี๊ยววววว เดี๋ยวก่อนพี่ปิงคร้าบบบบบบ”
ผมรั้งแขนไอ้พี่ปิงมันไว้ทันทีที่เห็นมันจะลุกหลังจากพูดประโยคแสนอันตรายนั้นจบ ก็จะไม่ให้กลัวได้ยังไงล่ะครับก็คนเดียวที่รู้ว่าผมแอบจิ๊กเงินป๊าไปซื้อน้ำเต้าหูเฮียก็มีแต่ไอ้พี่ปิงมันนี่แหละ
“ว่า?” พี่มันทำท่าแคะหูแล้วยื่นเข้ามาใกล้หน้าผมเพื่อจะฟังสิ่งที่ผมพูด
“ไอ้โชคบอกเลขเด็ดงวดนี้แล้วนะพี่ ถ้าพี่ไปฟ้องป๊า ผมก็ไม่บอกเลขเด็ดพี่อะเอาดิ”
ไอ้โชคที่ว่าก็เป็นเพื่อนสนิทผมที่ยุยงให้ผมไปจีบเฮียนั่นแหละ มันเป็นคนที่พูดเลขห่าอะไรมาหวยก็จะออกตามมันพูดตลอดยิ่งกว่าเจ้าพ่ออีกอะ ไอ้พี่ปิงที่ชอบเล่นหวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เคยได้เลขจากไอ้โชคมันหลายครั้งจากนั้นมาเวลาไอ้โชคมาหาผมที่บ้านพี่ปิงมันก็จะซื้อพวงมาลัยมาคล้องคอไอ้โชค บางครั้งแทบจะกราบไหว้ไอ้โชคมันด้วยซ้ำแต่ดีที่ห้ามพี่ปิงมันไว้ก่อน ก็นั่นแหละผมเลยใช้ข้อเสนอนี้เป็นการปิดปากพี่ปิงมันต่อไป ความลับเรื่องที่ผมจิ๊กเงินป๊าจะไม่รั่วไหลแน่นอน
“กูล้อเล่นน่า ใครมันจะไปทำน้องสุดที่รักอย่างมึงได้ลงคอ”
อยากจะแหมใส่ไอ้พี่ปิงมันยาวๆแต่ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวเจ็บคอ เก็บเสียงหวานๆของตัวเองเอาไว้อ้อนเฮียตอนเย็นดีกว่า
“อยู่เป็นนะเรา” ผมพยักหน้าอย่างพึงพอใจพร้อมยื่นมือไปตบไหล่พี่ปิงที่กำลังกัดฟันปุๆ
“จ้า” พี่ปิงไม่จริงใจอะ กัดฟันใส่น้องใส่นุ่งแต่ไม่เป็นไรผมจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปก็แล้วกัน
พี่ปิงมันกลับเข้าไปใต้ท้องรถต่อถึงจะอย่างนั้นผมก็ยังนั่งคุยกับพี่ปิงมันไม่ได้ลุกเดินหนีไปไหน
“คิดถึงเฮียอะ” ว่าพร้อมทำหน้างอที่ขนาดป๊าเห็นยังชมว่าน่ารักน่าเอ็นดู
“ก็ไปบอกเฮียเขาสิวะจะมาบอกกูทำไม”
“ก็เฮียไม่อยู่ให้บอกนี่นา”
“เหรอ?” พี่ปิงมันออกมาจากใต้ท้องรถอีกครั้ง “สงสัยไปหาลูกสะใภ้ให้แม่เขาอยู่”
“ไอ้พี่ปิง! นั่นปากหรือไงห้ะ!” ผมเหวเสียงดังกับคำพูดไม่เข้าหู จะไปหาลูกสะใภ้ให้แม่ได้ยังไงในเมื่อลูกสะใภ้ตัวจริงและตัวเป็นๆก็นั่งอยู่ตรงนี้
“ก็ปากสิวะ มึงเห็นเป็นตูดหรือไง”
เหนื่อยจะพูดกับพี่ปิงมันแล้วเลยโบกมือลามานั่งหน้าสลอนรอเก็บเงินลูกค้าเหมือนเดิมดีกว่า อยู่กับไอ้พี่ปิงมันมากๆประสาทก็พาลจะเสียเอาได้
◐ ◑
พอห้าโมงเย็นผมก็เห็นรถกระบะคันคุ้นตามาจอดหน้าถนนใกล้ๆร้านป๊า ไม่ต้องให้เดาเลยว่าเจ้าของรถเป็นใคร ก็หน้าหล่อๆที่เดินยิ้มลงมาพร้อมผิวปากอารมณ์ดีจะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่เฮียของผม
“เฮียยยยย มีอะไรให้ซีนช่วยมั้ย” ผมรีบวิ่งหน้าตั้งเข้าไปหาเฮียทันทีโดยไม่สนใจป๊าที่กำลังจะพูดอะไรสักอย่างกับผมเมื่อกี้อีก
“ไอ้ซีน ถ้าอยากจะช่วยมาช่วยป๊านี่” ป๊าตะโกนเรียกจากหน้าร้านแต่ผมไม่สนใจยังยืนยิ้มแฉ่งให้เฮียเหมือนเดิม
“ซีนไปช่วยป๊าไป เฮียมีจินกับจันช่วยแล้ว” เฮียว่าพร้อมยกมือขึ้นลูบหัวผม งื้ออออ~~ แค่นี้ผมก็พยักหน้าทำตามคำสั่งของเฮียอย่างว่าง่ายไม่เถียงอะไรเฮียอีกเลย
“ทำงานให้ป๊าเสร็จเดี๋ยวซีนไปหานะ” ไม่วายก่อนไปก็บอกเฮียไว้ก่อน
“ครับ” ว่าพร้อมกับยิ้มให้ผมอีกครั้ง
ตายแล้วๆเฮียของซีนทำไมเป็นคนแบบนี้ ทำไมเป็นคนที่ไม่อ่อนโยนต่อหัวใจดวงน้อยๆของซีนเลย
ผมรีบทำทุกอย่างตามที่ป๊าสั่ง ไม่ว่าป๊าจะสั่งให้ผมทำอะไรผมก็ยิ้มรับแล้วทำให้ป๊าโดยที่ไม่บ่นสักคำ ก็ได้กำลังใจจากเฮียเป็นรอยยิ้มหล่อๆแล้วนี่นาผมก็เลยมีแรงทำนู่นทำนี่ให้ป๊าอีกเยอะเลย
“แหมๆเมื่อกลางวันยังยกกล่องเครื่องมือไม่ได้ พอเฮียเขาลูบหัวนิดยิ้มให้อีกหน่อยก็มีแรงขึ้นมาเชียวนะมึง” ไอ้พี่ปิงมันแซวผมตอนที่ผมกำลังยกกล่องเครื่องมือไปเก็บเพื่อเตรียมปิดร้าน
“แน่นอนอะ ทำไมอิจฉาซีนหรอ?”
“กูจะไปอิจฉามึงทำไม?”
“ก็ของซีนเฮียยังสนใจแต่ของพี่ปิงพี่จันไม่แม้แต่ชายตามองเลย เหอะๆ”
อย่างที่รู้กันทั้งบางว่าไอ้พี่ปิงนี่มันแอบชอบพี่จันอยู่แต่พี่จันที่เป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยแถมยังเป็นลูกพี่ลูกน้องกับเฮียก็ไม่เคยชายตามองไอ้พี่ปิงมันเลย ก็แน่ล่ะเขาไม่รู้นี่หว่าว่าพี่ปิงมันแอบชอบจะชายตาแลทำไม ไอ้พี่ปิงมันก็ป๊อดเกินไปเลยได้แต่แอบมองแอบชอบเขาเงียบๆ
ผมบอกไว้ตรงนี้เลยนะถ้ายังแอบต่อไปแบบนี้ไม่มีทางจะได้แอ้มเขาหรอกต้องเดินเข้าหาแล้วเผชิญหน้าประกาศให้รู้เลยว่าชอบเขาเหมือนที่ผมทำกับเฮียตอนนี้สิถึงจะได้กินไม่งั้นก็นกรัวๆไปเลยจ้า
แต่ตอนนี้ต้องรอไปก่อนเพราะผมไม่รู้ว่าเฮียกำลังเขินผมอยู่หรือเฮียกำลังเล่นตัวกันแน่ เอาเถอะจะเป็นยังไงสุดท้ายผมก็รอเฮียคนดีของผมมาขอเป็นแฟนได้เสมอ
“เดี๋ยวเถอะมึง!”
“แบร่~~”
วิ่งหนีไอ้พี่ปิงจนเหนื่อยหอบก็มานั่งพักข้างๆน้ารินที่กำลังทำบัญชีร้านอยู่ ตั้งแต่น้ารินกับป๊าคบกัน ป๊าก็ไม่ต้องเหนื่อยอีกเลยเรื่องทำบัญชีเพราะน้ารินจัดการให้หมด ขนาดเงินกินเงินใช้ป๊ายังขอจากน้ารินอยู่เลย ดูก็รู้แล้วว่าใครใหญ่ที่สุดในบ้าน
“วันนี้ไม่ไปซื้อน้ำเต้าหู้เหรอซีน?” น้ารินยิ้มล้ออย่างคนรู้ทัน ก็รู้ทันกันทั้งบ้านนั่นแหละขนาดป๊ายังรู้เลยแต่ชอบขัดขวางความรักของผมกับเฮียตลอด
“ซีนว่าจะกลับไปอาบน้ำก่อนอะน้าริน เหนียวตัวไม่ไหวแล้ว อีกอย่างเหงื่อซีนก็เหม็นสุดๆเกิดไปสภาพนี้เดี๋ยวเฮียไม่ปลื้ม” ก้มลงดมฟุดฟิดแถวเสื้อของตัวเองแล้วก็ทำหน้าแหยงๆออกมาทำเอาน้ารินหัวเราะขำกับหน้าประหลาดๆของผม
“อือ รีบๆไปเถอะเดี๋ยวน้าบอกป๊าให้ว่าซีนกลับบ้าน”
“ขอบคุณครับน้าริน งั้นซีนไปนะ”
โบกมือลาน้ารินเสร็จก็เดินไปที่มอเตอร์ไซต์ของตัวเองที่จอดอยู่ข้างๆร้านซ่อมรถของป๊า ตากแดดตากลมจนสีก็แทบจะซีดหมดแล้ว
ขับรถเลี้ยวเข้าซอยแล้วตรงมาอีกนิดหน่อยก็ถึงบ้าน เห็นแม่เฮียกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ก็เดินเข้าไปทักทายตามประสาว่าที่ลูกสะใภ้ที่ดี
“น้ากิมทำอะไรครับ?”
“อ้าว...ซีน น้ากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่จ้า แล้วนี่เราช่วยงานป๊าตัวเองเสร็จแล้วเหรอ ดูสิเหงื่อท่วมตัวเลย”
“เสร็จแล้วครับ ป๊ากำลังจะปิดร้านซีนเลยขอตัวมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก่อน”
“ซีนนี่เป็นเด็กดีจังเลยนะรู้จักช่วยพ่อทำมาหากิน เด็กดีแบบนี้อยู่ที่ไหนก็มีแต่คนรักแน่นอน” น้ากิมว่าพร้อมส่งยิ้มเอ็นดูให้ผม
“ขอบคุณครับน้ากิม งั้นซีนขอตัวก่อนนะ”
“จ้า อ้อ..ถ้าซีนจะไปซื้อน้ำเต้าหูกับเฮียน้าฝากบอกเฮียเขาด้วยนะว่าตอนกลับซื้อก๋วยเตี๋ยวเป็ดมาให้น้าหน่อย”
“ได้ครับน้ากิม”
“ขอบใจมากนะลูก”
“ไม่เป็นไรครับ”
◐ ◑
ผมขับรถออกจากบ้านอีกครั้ง จุดมุ่งหมายครั้งนี้ไม่ใช่ร้านซ่อมรถของป๊าแต่เป็นร้านน้ำเต้าหู้ของเฮียสุดที่รักของผมแทน
จอดรถไว้ที่ข้างร้านป๊าเหมือนเดิม จากนั้นก็เดินยิ้มแฉ่งไปยังร้านน้ำเต้าหู้ของเฮียแต่ยังเดินไม่พ้นร้านซ่อมรถของป๊า ป๊าก็เรียกผมไว้ก่อน
“ซีนจะไปไหน?” ป๊าถามเหมือนไม่รู้ทั้งที่ป๊าน่ะรู้ดีสุดๆ
“ไปร้านเฮีย จะไปซื้อน้ำเต้าหู้อะป๊า ป๊ากับน้ารินเอามั้ย?”
“กินทุกวันไม่เบื่อหรือไง?” ป๊าถามอีกแต่ป๊าก็ถามแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อเหมือนกันหรือไง
“ไม่อะ ซีนชอบ” ชอบเฮียนะแต่ก็ชอบน้ำเต้าหู้ของเฮียด้วยเพราะอะไรที่เป็นของๆเฮียผมก็ชอบมันหมดทุกอย่างนั่นแหละ
“แน่ใจว่าชอบน้ำเต้าหู้ไม่ได้ชอบคนขายน่ะ?”
“ป๊าก็รู้อยู่แล้วยังจะถามอีก โอ๊ะ!ป๊า~ ซีนเจ็บ” โดนป๊าเขกมะเหงกใส่หัวหนึ่งทีแต่ร้องโอดโอยประหนึ่งว่าป๊ากระโดดถีบสองขาเลย
“รีบๆซื้อรีบๆกลับบ้าน เข้าใจ?” ป๊าสั่งเสียงเข้มโดยมีน้ารินยืนยิ้มอยู่ข้างๆ เป็นคู่ที่ไม่คิดว่าจะมาคบกันได้เลยจริงๆนะ
“อือๆ เข้าใจแล้ว”
“ดี อย่าให้เห็นว่ากลับดึก”
“คร้าบๆๆๆ ซีนจะรีบซื้อรีบกลับเลย ป๊าไม่ต้องห่วง”
“เออจะคอยดู ป๊ากับน้ารินจะรอกินข้าว”
“ครับ ว่าแต่ป๊ากับน้ารินไม่เอาอะไรใช่มั้ยอ่ะ เต้าฮวยน้ำขิงมั้ยป๊า น้ารินเอาเต้าหู้นมสดมั้ย?” ถามก่อนที่ป๊ากับน้ารินจะเดินไปขึ้นรถ
“เอาอะไรก็เอามา”
“โอเคครับ”
“แล้วจะไปซื้อน้ำเต้าหู้นั่นมีเงินหรือไง?” เป็นคำถามที่ผมเฝ้ารอป๊าถามอยู่เลย
“ไม่มีอะป๊า ซีนขอหน่อยจิ” กระพริบตาปริบๆพร้อมกับแบมือขอเงินป๊าด้วยท่าทางน่าเอ็นดู
ป๊าล้วงกระเป๋าเงินออกจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองแล้วหยิบแบงค์ยี่สิบสองใบวางไว้ตรงมือผม “สี่สิบก็พอ ถ้าเหลือก็เอามาคืนป๊า”
ผมยกมือไหว้ขอบคุณไม่วายแอบบ่นให้ป๊านิดหน่อย “โธ่ป๊า คิดว่าจะเหลือถึงป๊าหรอ?”
“ไม่คิดแค่พูดเผื่อไว้”
“ป๊าน่ารักที่สุด”
กว่าจะแยกจากป๊าได้ก็ใช้เวลานานอยู่เหมือนกัน ผมรู้แหละว่าป๊าจะถ่วงเวลาให้ผมเจอเฮียช้าๆ เพราะอย่างนี้ไงผมเลยบอกว่าป๊าชอบขัดขวางความรักของผมกับเฮียตลอด
ผมกลับมาเดินยิ้มแฉ่งไปหาเฮียเหมือนเดิมเพราะมัวแต่คุยกับป๊าเมื่อกี้ก็เลยไม่ได้เป็นลูกค้าคนแรกของเฮียเขาเลย แถมคนยังต่อคิวซื้อน้ำเต้าหู้ร้านเฮียเยอะอีก ผมก็เลยเดินกลับไปหน้าร้านป๊าแล้วเอาเก้าอี้พลาสติกที่ตั้งอยู่หน้าร้านไปนั่งข้างหลังเฮียที่กำลังขายน้ำเต้าหู้อยู่
“ซีนรอหน่อยนะ” เฮียหันมาบอกพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กซับเหงื่อบนหน้าผากคงเพราะอยู่หน้าหม้อเต้าหู้ร้อนๆบวกกับอากาศเมืองไทยที่ร้อนเป็นทุนเดิมเลยทำให้เฮียเหงื่อออก
“อือ รอได้ครับ” พยักหน้าหงึกหงัก
เต็มใจรอเฮียอย่างที่สุดถึงจะช้ายังไงหรือเฮียจะให้รอถึงเที่ยงคืนผมก็จะไม่ปฏิเสธขอแค่เฮียเห็นผมอยู่ในสายตาแบบนี้ก็พอ
มองเฮียตักน้ำเต้าหู้ให้ลูกค้าคนแล้วคนเล่าอย่างเพลินตา ไล่สายตาบนร่างกายและชื่นชมความหล่อและความดูดีของเฮียแล้วแอบฟินเงียบๆคนเดียว แค่นี้มันก็ทำให้ผมมีความสุขแล้วแค่ได้เห็นเฮียของผมทุกวันแบบนี้
“เหนื่อยมั้ยเฮีย?” ถามเฮียตอนที่ลูกค้าคนสุดท้ายเดินออกไป
ผมลุกขึ้นไปหาเฮีย มองเหงื่อที่อยู่บนขมับและไรผมของเฮียก็อยากจะเช็ดให้และแน่นอนว่าคนอย่างซีนจะเช็ดให้เฮียธรรมดาไม่ได้ไม่งั้นอย่ามาเรียกซีนว่าซีน ให้เรียกว่าเมียเฮียแทน
“ซีนเช็ดเหงื่อให้นะ” พร้อมกับจับปลายเสื้อของตัวเองแล้วเลิกขึ้นสูงเพื่อจะเช็ดเหงื่อให้เฮีย
“ซีน!” เฮียทำหน้าตกใจและเป็นที่พอใจของผมอย่างมากที่เห็นเฮียมองต่ำไปที่หน้าอกของผม
แค่เห็นนมอมชมพูของซีนนิดหน่อยทำเป็นตกใจไปได้ โธ่เฮียของซีน~~
“เฮียอยู่นิ่งๆซีนเช็ดไม่ได้” จับยึดไหล่เฮียไว้แล้วเขย่งปลายเท้าให้ตัวเองสูงขึ้นจะได้เช็ดเหงื่อให้เฮียถนัดๆ
“พอแล้ว...ซีน” เฮียว่าเสียงสั่น ผมเหลือบตามองก็เห็นเฮียทำตาหลุกหลิกแถมเหงื่อยังออกเยอะกว่าเดิมซะอีก
“จะเสร็จแล้วๆ” ค่อยๆบรรจงซับเบาๆที่ขมับและไรผมของเฮียพร้อมกับบดเบียดหน้าอกแบนๆของตัวเองเข้ากับร่างกายกำยำของเฮีย
“ถ้าซีนยังไม่หยุดเฮียจะไม่คุยด้วยแล้วนะ” เฮียสั่งเสียงเข้ม
“ก็ได้ๆ” ผมก็เลยยอมแพ้ผละออกจากตัวเฮียมายืนท่าปกติ
“ขอบใจมาก ซีนจะเอาอะไร...เหมือนเดิมมั้ย?”
“เหมือนเดิมครับแล้วก็เอาเต้าฮวยน้ำขิงให้ป๊าส่วนน้ารินก็เอาเต้าหู้นมสดด้วย”
เฮียพยักหน้าหงึกหงัก “อืม นั่งรอก่อน”
ผมนั่งรอเฮียอย่างเชื่อฟัง ไม่นานเฮียก็ยื่นถุงน้ำเต้าหูและน้ำอื่นๆของป๊ากับน้ารินมาให้ ผมยื่นเงินไปให้เฮียสี่สิบบาทหมดตัวเพราะป๊าให้มาแค่นี้ เฮียก็หยิบเงินทอนมาทอนผมแปดบาทแล้วมองหน้าผม
“กลับบ้านดีๆ”
“อือๆ เฮียเดี๋ยวก่อน น้ากิมฝากบอกว่าให้เฮียซื้อก๋วยเตี๋ยวเป็ดให้น้ากิมด้วยก่อนกลับบ้าน” ผมเกือบจะลืมเรื่องก๋วยเตี๋ยวแม่เฮียไปแล้วนะเนี่ย
“โอเค ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไรเฮีย คนกันเอง” อีกไม่นานก็จะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วด้วย ก็ได้แต่แอบพูดในใจ ไม่อยากเอะไปเดี๋ยวคนเขาจะแตกตื่นแล้วอิจฉา อีกอย่างเรื่องพวกนี้ต้องเป็นฝ่ายเฮียต่างหากที่พูด ผมพูดไม่ได้เดี๋ยวจะเสียหายเอา
แต่ว่านะวันนี้นมชมพูของผมก็ยังไม่สามารถเอาชนะเฮียได้กลับบ้านไปต้องกลับไปวางแผนใหม่เพื่อที่จะให้เฮียยอมเอ่ยปากขอเป็นแฟนผมสักที
◐ ◑
เล่นแท็ก #น้ำเต้าหู้ของเฮีย ในทวิตเตอร์ได้เด้ออ
ขอบคุณทุกคนมากค่าา
ติดตามข่าวสารได้ที่
twitter (https://twitter.com/fongdue98)
facebook (https://www.facebook.com/%E0%B8%9F%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B9%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1-171119260233236/)
-
เฮียใจสั่นแล้วมั้งนั่น 555
-
ได้ทีอ่อยใหญ่นะน้องซีน :-[
-
ซีนแรดมากอะ…. :o
-
น่ารักดี
-
:laugh:
:L2: :pig4: :L2:
-
น้องซีนอ่อยขนาดนี้ เฮียไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป
-
น้องซีนต้องใจเย็นๆๆ 555555555555555
-
โอ้โหววว น้องซีน สาดอ้อยเต็มหน้าเฮียแล้วนั่น
-
ตอนที่2
หน่องซีนกับเงินห้าร้อย
“ป๊า ขอเงินไปซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋หน่อยสิ” ผมกระพริบตาปริบๆอ้อนขอเงินป๊าเพราะวันนี้ไปโรงเรียนมาและใช้เงินไปหมดเรียบร้อยแล้ว
ก็ผมเป็นเด็กวัยเรียนอ่ะต้องกินต้องใช้ไหนจะค่ารายงาน ค่าห้องนู่นนี่นั่นสารพัดค่าอีก ก็หยิบเงินจ่ายๆไปพอมารู้ตัวอีกทีเงินที่มีอยู่ก็หมดเกลี้ยงกระเป๋าไปแล้ว
“เงินที่ป๊าให้เมื่อเช้าหมดแล้วหรือไง?”
ป๊าที่กำลังเช็คสภาพรถให้ลูกค้าอยู่ถามผมต่อ เห็นน้ารินกำลังถือน้ำเดินเข้ามาหาป๊าก็หันไปยิ้มให้หนึ่งทีแล้วคุยกับป๊าต่อ
“หมดแล้วป๊า ก็ซีนต้องจ่ายค่าสารพัดอะไรก็ไม่รู้อีกอย่างป๊าให้เงินซีนไปโรงเรียนแค่สองร้อยเองมันไม่พออ่ะ”
ป๊าหยุดทำงานแล้วหันมารับน้ำที่น้ารินยื่นให้ ผมมองน้ารินที่กำลังมองผมด้วยร้อยยิ้มเหมือนเช่นทุกทีก่อนมือนุ่มๆของน้ารินจะยื่นมาลูบหัวให้ผม
“แล้วซีนอยากได้เท่าไหร่ล่ะครับถ้าซีนบอกว่าสองร้อยที่ป๊าให้ยังไม่พอหืม?”
ผมหันไปยิ้มให้น้าริน อย่างนี้ล่ะครับน้ารินเป้นคนที่ใจดีมากๆและตามใจผมสุดๆถ้าเกิดน้ารินได้ถามแบบนี้แล้วน้ารินต้องให้เงินตามที่ผมต้องการแน่นอน
“ห้าร้อยครับ”
“จะบ้ารึไงซีน” ป๊าสำลักน้ำแล้วโวยขึ้นเมื่อได้ยินจำนวนเงินที่ผมบอก “จะเอาเงินไปทำอะไรมากมายขนาดนั้นแค่ไปโรงเรียนนะ”
ผมหน้ามุ่ยแล้วตอบป๊า “เอาไปโรงเรียนนั่นแหละป๊า เพื่อนซีนนะบางคนได้เงินกันวันละพันก็ยังมี นี่ซีนขอแค่ห้าร้อยเองอ่ะ น้อยกว่าเพื่อนตั้งเยอะ”
“แกใช้คำว่า ‘แค่’ กับเงินห้าร้อยเนี่ยนะ ซีนรู้หรือป่าวว่าแต่ละวันกว่าป๊าจะหาได้สักห้าร้อยมันเหนื่อยแค่ไหน ไม่ใช่ว่าป๊าไม่อยากให้ซีนแต่ป๊ายังไม่เห็นเหตุผลอะไรที่จำเป็นในการพกเงินไปโรงเรียนวันละห้าร้อยเลยนะ”
“แต่พ่อแม่เพื่อนซีนยังให้ได้เลยอ่ะ อีกอย่างป๊าซ่อมรถได้แต่ละคันก็เป็นพันแล้ว” ผมยังเถียงป๊าต่อ
ก็เวลาเสาร์อาทิตย์มานั่งเก็บเงินลูกค้าช่วยป๊าผมก็เห็นบิลค่ารถแต่ละอันก็หลักพันทั้งนั้นเลย กับอีแค่ห้าร้อยผมไม่เข้าใจทำไมป๊าถึงให้ผมไม่ได้
“ซีนรู้มั้ยว่าช่างที่นี่เขาได้เงินค่าจ้างกันวันละเท่าไหร่”
“ไม่รู้อ่ะป๊า”
“สี่ร้อย วันละสี่ร้อย ขนาดเขาทำงานหนักกันขนาดนั้นยังได้ค่าจ้างวันละสี่ร้อยเองแล้วซีนที่แค่ไปเรียนแล้วกลับบ้านจะเอาเงินไปใช้ตั้งห้าร้อยเลย...หรือซีนคิดว่ายังไง?”
“ไม่รู้อ่ะป๊าก็เพื่อนมันได้ตั้งพันแต่ซีนได้ไปแค่สองร้อยอ่ะ ซีนแค่อยากได้เงินไปเท่าๆเพื่อนเอง”
ป๊าถอนหายใจมองหน้าผมนิ่งสักพักก็ขยับเข้ามาใกล้ๆผม
“โอเค ถ้าป๊ายิ่งอธิบายซีนคงไม่เข้าใจ งั้นซีนลองทำงานมั้ยเผื่อซีนจะได้รู้ว่ากว่าจะได้เงินห้าร้อยมามันต้องเหนื่อยและใช้เวลาขนาดไหน”
“งานไรอ่ะป๊า ซีนยังเรียนอยู่นะ การบ้านก็เยอะจะมาให้ทำงานอีกซีนตายพอดี”
“ก็ทำงานหาเงินห้าร้อยของซีนไง”
“บ้าหรอป๊า ซีนไม่เอาหรอกเหนื่อยจะตาย” ผมเบ้หน้าแค่คิดว่าต้องทำงานก็เหนื่อยแล้วอ่ะใครมันจะทั้งอยากเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เสาร์อาทิตย์ก็ยังไม่ได้หยุดพักอีก ผมคนหนึ่งแหละไม่เอาด้วยหรอก
“แล้วซีนไม่อยากได้เงินห้าร้อยแล้วเหรอ?” ป๊าถามแล้วยิ้มให้
“ก็อยากได้แต่ไม่อยากทำงาน”
“แต่เงินมันต้องแลกมาด้วยการทำงานนะซีนเหมือนป๊าที่ทำอยู่ทุกวันนี้ไง”
“แต่ป๊าไม่ได้เรียนเหมือนซีนนี่นา”
“อืม...จะว่าอย่างนั้นก็ใช่แต่ซีนรู้มั้ยช่างบางคนที่ป๊ารับมาก็ยังมีคนที่เรียนอยู่เลยนะ ดูสิ”
ป๊าชี้ให้ผมดูคนที่กำลังเติมยยางรถให้ลูกค้าอยู่ คนนั้นเขาใส่ชุดสถาบันเด็กช่างแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างดังและเป็นที่คุ้นตาอยู่พอสมควร
“ป๊าพึ่งรับเขามาหรอ?”
“อืม ไม่กี่วันก่อนเอง”
“แต่นั่นไม่เหมือนกันนี่นา ซีนเรียนเลิกเป็นเวลาแต่ของเขาซีนเคยเห็นว่าบางทีก็เลิกบ่ายโมงเอง”
“ก็ใช่ แล้วซีนคิดว่าเขามีการบ้านหรืองานที่คุณครูสั่งเหมือนซีนมั้ยล่ะ?”
“ก็คงจะมีแต่มันไม่เหมือนกันอ่ะป๊าจะเอามาเทียบกันไม่ได้หรอก” ผมหันไปมองน้ารินที่ยืนข้างๆเพื่อให้ช่วยพูดกับป๊าแต่น้ารินทำเพียงส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ผมเท่านั้น
โธ่~~
“เฮ้อ...ป๊าจะทำยังไงดีให้ซีนเข้าใจว่าเงินห้าร้อยมันไม่ได้หาง่ายเหมือนที่ซีนคิดเลยนะ”
“ไม่รู้อ่ะป๊า ถึงป๊าจะพูดยังไงซีนก็ไม่เข้าใจอ่ะแต่ตอนนี้เอาเงินมาซื้อน้ำเต้าหู้เฮียก่อนสิเดี๋ยวคนจะเยอะ”
ป๊ากับน้ารินยิ้มขำจากนั้นป๊าก็ล้วงกระเป๋าเงินยื่นใบยี่สิบมาให้ผมหนึ่งใบ
“ถ้าซีนยังสงสัยก็ลองเอาไปถามเฮียดูว่าถ้าเฮียเป็นป๊าจะยอมให้ซีนเอาเงินไปโรงเรียนวันละห้าร้อยหรือเปล่า” ป๊าว่าทิ้งท้าย ผมพยักหน้าเพราะจะถามแน่ๆ
“ได้ป๊า ซีนจะเอาไปถามเฮีย”
“เออไปเถอะ แล้วซื้อเสร็จก็มาช่วยป๊าเก็บร้านด้วยก็แล้วกัน”
“รับทราบครับ” ผมตะเบ๊ะรับคำสั่งป๊าแล้วเดินออกจากร้านซ่อมรถของป๊าตัวเองเพื่อไปยังร้านขายน้ำเต้าหู้ของเฮียที่อยู่ข้างๆกัน
◐ ◑
“เฮีย เอาน้ำเต้าหู้หนึ่งถุงแล้วก็ปาท่องโก๋ตัวใหญ่ใส่นมข้นหวานหนึ่งตัวด้วย” ผมสั่งเฮีย
“ครับ” เฮียยิ้มให้แล้วเอาถุงออกมาเพื่อจะตักน้ำเต้าหู้ในหม้อใส่
ผมมองหน้าเฮียด้วยความเคลิบเคลิ้ม ยังสงสัยมาหายเลยว่าคนคนหนึ่งจะหล่อมากมายอะไรขนาดนี้กัน นี่เฮียเอาความหล่อของคนทั้งโลกมาไว้กับตัวเองหรือยังไงทำไมถึงหล่อวัวตายซีนตะลึงได้ขนาดนี้
“หน้าเฮียมีอะไรติดหรือเปล่า?”
“ความหล่ออ่ะเฮีย ติดเต็มหน้าเฮียเลย”
“ปากหวานจริงๆ”
“เฮียเคยชิมปากซีนแล้วเหรอทำไมถึงรู้ว่าหวานแต่ถ้าเฮียไม่เคยซีนจะให้เฮียลองชิมดูก็ได้นะ” ว่าแล้วก็ยื่นหน้าไปใกล้ๆเฮียแต่หม้อเต้าหู้ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกันมันร้อนเกินไปผมก็เลยต้องถอยทัพกลับมา
“แก่แดดจริงๆเลยเรา เอ้านี่! น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋สิบห้าบาทพอดี”
“อ่ะ ซีนมียี่สิบแต่ซีนไม่อยากได้เงินทอนนะ ซีนอยากได้ใจเฮียมากกว่า” ผมยิ้มหวานใส่เฮียที่ยื่นมือมารับเงินยี่สิบบาทที่ผมยื่นไปให้
“เฮียว่าซีนเอาเงินทอนไปนั่นแหละดีแล้ว” เฮียยิ้มแล้วยื่นเหรียญห้ามาให้ผม ผมรับไว้แล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองเรียบร้อย
“โธ่~ เฮียใจร้ายอ่ะ” ผมว่าหน้าบึ้งแล้วอ้อมไปหลังร้านน้ำเต้าหู้ของเฮียเพราะมีลูกค้ามาต่อคิวผมซื้อพอดี ถ้าไม่ออกตอนนี้อาจจะโนลูกค้าเฮียด่าเอาได้
“ซีนไม่กลับร้านเหรอ” พอเฮียรับเมนูลูกค้าเสร็จก็ถามผมต่อ
“ไม่อ่ะซีนไม่รีบ” ถึงป๊าจะบอกให้รีบก็เถอะแต่ซีนอยากอยู่กับเฮียมากกว่านี่นา
“ระวังป๊าดุเอานะ” เฮียหันมายิ้มให้ผมแล้วหันกลับไปยื่นน้ำเต้าหู้ให้ลูกค้า
“โดนดุเรียบร้อยแล้วอ่ะ” พอนึกถึงก็ยังไม่เห็นจะเข้าใจป๊าอยู่ดี กับอีแค่เงินห้าร้อยเองก็ให้ไม่ได้ เดี๋ยวก็จิ๊กเอาซะหรอก
“ป๊าดุหรือป๊าสอนหืม?” เฮียถามเสียงนุ่มแล้วหันหน้ามาคุยกับผมดีๆเพราะตอนนี้ลูกค้าก็หมดแล้ว
“ไม่รู้อ่ะแต่ซีนไม่เห็นเข้าใจป๊าเลย”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็ซีนนะขอเงินป๊าไปโรงเรียนวันละห้าร้อยจากปกติที่ได้แค่สองร้อยแต่ป๊าก็ไม่ยอมให้ซีนเลยแล้วยังจะมาดุซีนอีก”
“เงินตั้งห้าร้อยเลยนะ”
“แค่ห้าร้อยเอง ซีนเห็นเพื่อนเอาไปกันวันละพันก็ยังมี อย่างไอ้โชคก็ได้ไปวันตั้งสามสี่ร้อยแล้วดูซีนดิได้แค่วันละสองร้อยเอง
“ทำไมซีนถึงอยากได้เงินไปโรงเรียนเยอะแยะขนาดนั้นล่ะ?”
“ไม่รู้แต่ซีนเห็นเพื่อนมีกันซีนก็อยากมีเท่าเพื่อนบ้าง” ผมมุ่ยหน้ามองเฮีย
เฮียบีบปากผมจนผมร้องอู้อี้ประท้วงว่าเจ็บเฮียถึงปล่อย
“พอมีเท่าเพื่อนแล้วยังไงต่ออีกหือ?”
“ก็...มีเท่าเพื่อนมันก็ดีไงเฮีย เอาไปอวดเพื่อนได้อีกแน่ะ”
“แค่นั้น”
“แล้วก็...” ผมนิ่งคิด “แล้วก็เอาไปซื้อของที่อยากได้ได้ตั้งเยอะตั้งแยะ ซื้อน้ำเต้าหู้เฮียได้ตั้งหลายถุงด้วย เผลอๆอาจจะเหมาทั้งร้านเฮียได้เลยนะเนี่ย”
“หึๆ เด็กน้อย” เฮียขำแล้วลูบหัวผม
“ซีนไม่เด็กแล้วนะเฮีย ซีนคิดได้เท่านี้แหละ”
“แล้วซีนไม่คิดจะเก็บเงินที่เหลือไว้เลยเหรอ?”
“ไม่อ่ะ ยังไงป๊าก็ให้ซีนทุกวันอยู่แล้ว”
“แล้วถ้าวันหนึ่งป๊าไม่ยอมให้เงินซีนแล้วล่ะซีนจะทำยังไง?” เฮียกอดอกแล้วเลิกคิ้วถามแต่ว่านะกล้ามแขนเฮียที่เป้นมัดๆนั่นน่ากัดมากๆเลยอ่ะ
“แล้วทำไมป๊าถึงจะไม่ให้เงินซีนด้วยอ่ะเฮีย?”
“ไม่รู้สิแต่เฮียแค่สมมุติขึ้นมาเฉยแล้วว่าไงล่ะ ถ้าป๊าซีนไม่ให้เงินซีนแล้วซีนจะทำยังไง?”
“ถ้าป๊าไม้ให้เงินหรอ...ซีนก็คงจะไปขอน้ารินแทนไง” ว่าพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้เฮียได้เชยชมรอยยิ้มสวยๆของผมจนเฮียต้องส่งยิ้มกลับมาให้ เดาว่าเฮียต้องเขินรอยยิ้มผมแน่ๆ
“แล้วถ้าน้ารินไม่ให้อีกล่ะ ซีนจะทำยังไง?”
“ทำไมทุกคนต้องใจร้ายไม่ให้เงินซีนด้วยอ่ะเฮีย?” ผมถามเฮียแต่เฮียทำเพียงยักไหล่เท่ห์ๆ “ก็ถ้าน้ารินไม่ให้ก็คงต้องไปขโมยแล้ว โอ้ย! เฮียตีหน้าผากซีนทำไมเนี่ยเจ็บนะ!”
ผมมองค้อนเฮียที่จู่ๆก็ตีหน้าผากผมจนน้ำตาเล็ดเลยเห็นมั้ยเนี่ย ไอ้เฮียใจร้าย!
“ทำไมซีนถึงคิดแบบนี้ คิดว่าการขโมยมันเป็นเรื่องที่ดีแล้วหรือไง?” เฮียว่าเสียงดุ จ้องหน้าผมเขม็ง
“ไม่รู้อ่ะ ก็ทุกคนไม่ให้เงินซีนนี่!” ผมเผลอขึ้นเสียงเลยโดนเฮียส่งสายตาดุๆให้ “ขอโทษครับแต่ซีนก็คิดได้เท่านี้แหละถ้าไม่มีใครให้เงินซีนจริงๆ”
“เฮียเข้าใจป๊าซีนแล้วล่ะ แล้วป๊าซีนว่ายังไงบ้าง?”
ผมแอบเบ้หน้าใส่เฮียแต่เฮียคงเห็นเลยโดนบิดแก้มไปอีกหนึ่งที
“ป๊าบอกว่างั้นซีนลองทำงานดูมั้ยเผื่อจะได้รู้ว่ากว่าจะห้าเงินได้แต่ละบาทมันเป็นยังไง” ผมคิดต่อ “ซีนก็เลยบอกว่าไม่เอาหรอกเหนื่อยจะตายย ทั้งเรียนทั้งทำงานใครมันจะไปทำไหว”
“เฮียนี่ไง ซีนลืมไปแล้วหรอว่าตอนเฮียเรียนเฮียก็มาช่วยแม่ขายน้ำเต้าหู้”
ผมนึกไปถึงสมัยเฮียเรียนอยู่มัธยมปลายช่วงหัวเกรียนๆก็จำได้ว่าตอนนั้นผมก็เห็นเฮียมาช่วยน้ากิมขายน้ำเต้าหู้ทุกวันแล้ว ขนาดเข้ามหา’ลัยเฮียยังมาขายเลยแล้วพอเรียนจบเฮียก็มาขายน้ำเต้าหู้แทนน้ากิมเพราะเฮียเคยบอกว่าไม่อยากให้น้ากิมต้องทำงานและอยากให้น้ากิมได้พักหลังจากต้องเหนื่อยหาเงินให้เฮียมานาน
“ก็...ไม่รู้อ่ะเฮีย”
“โอเค งั้นเอางี้มั้ยซีนลองมาทำงานกับเฮียดูซีนจะได้รู้ว่าการหาเงินให้ถึงห้าร้อยในแต่ละวันมันเป็นยังไง?”
“นี่เฮียกำลังอ่อยซีนอยู่หรือเปล่าเนี่ย”
“ซีนคิดว่าเฮียเป็นคนแบบนั้นเหรอ?” เฮียว่าแล้วยิ้มขำ
“ก็ใช่สิ เฮียอ่ะชอบอ่อยแต่ไม่เป็นไรซีนก้ชอบอ่อยเฮียเหมือนกัน” ผมยิ้มหวานส่งให้เฮียแต่เฮียกับส่ายหน้าแล้วหัวเราะใส่ผม
“โอเคๆ แล้วตกลงมั้ย?”
“ก็ได้ๆ” พยักหน้าตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิดอะไรให้มาก
“งั้นก็ไปบอกป๊ากับน้ารินได้แล้วนะว่าไม่ต้องห่วง เฮียจะช่วยให้ซีนเข้าใจคุณค่าของเงินห้าร้อยเอง”
ผมไม่เข้าใจอ่ะแค่เงินห้าร้อยทำไมต้องทำให้เป้นเรื่องอะไรขนาดนั้น แค่ให้มาก้จบๆแล้วแต่ช่างเถอะเอาไงก็ได้ล่ะเนอะถ้าหากว่าเฮียเห็นดีเห็นงามด้วย
“อือๆ ซีนไปก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ซีนจะมาหาใหม่”
“ครับ แล้วเจอกันนะ”
◐ ◑
เงินไปโรงเรียนสมัยมัธยมคือเป็นประเด็นที่เราเคยเถียงกับพ่อบ่อยๆอ่ะ5555แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจพ่อแล้วแต่หน่องซีนนั้น...ต้องให้เฮียเขาสอนล่ะมั้งหรือซีนอยากอ้อยเฮียอันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันเด้ออ ^^
เล่นแท็ก #น้ำเต้าหู้ของเฮีย ในทวิตเตอร์ได้เด้ออ
ขอบคุณทุกคนมากค่าา
ติดตามข่าวสารได้ที่
twitter (https://twitter.com/fongdue98)
facebook (https://www.facebook.com/%E0%B8%9F%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B9%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1-171119260233236/)
-
เด็กหนอเด็ก :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 3
ก๋วยเตี๋ยวเป็ดกับเฮีย
ผมว่าผมอาจจะเริ่มไม่ชอบเฮียก็ตอนนี้นี่แหละ ก็ใครใช้ให้เฮียมาสั่งผมทั้งปั้นทั้งทอดปาท่องโก๋พวกนี้กันเล่า! ไอ้ปั้นมันก็ไม่เท่าไหร่หรอกแต่ตอนทอดนี่สิน้ำมันกระเด็นจนไม่รู้จะกระเด็นยังไงแล้ว พอหันไปอ้อนเฮีย เฮียก็ไม่สนใจเอาแต่ตักน้ำเต้าหู้ให้ลูกค้า ปล่อยให้ผมยืนหน้าบึ้งทอดปาท่องโก๋ด้วยความไม่พอใจอยู่คนเดียว
ไอ้ครั้นจะบอกว่ายอมแพ้จะไม่ทำแล้วก็กลัวป๊าจะหาว่าเรื่องแค่นี้ทำไมทำไม่ได้อีก ก็แหม...วันแรกที่บ่นให้ป๊าฟังว่าเหนื่อยนู่นนี่นั่นป๊าก็แซะผมเลยว่าแค่นี้ก็ทำไม่ได้แล้วจะหวังอะไรกับเงินห้าร้อย แล้วไหนจะยกคำพูดที่ผมเคยบอกว่าเงินห้าร้อยมันก็ไม่ได้มากมายอะไรมาพูดนั่นอีกเป็นใครจะยอมกันล่ะ ผมก็ต้องกัดฟันสู้น่ะสิแต่ถ้ากัดฟันนานกว่านี้ฟันก็จะสึกแล้วเหมือนกันนะ ถึงเวลานั้นผมคงจะเดินไปบอกว่ายอมแพ้กับป๊าจริงๆ
“เป็นอะไรยอมแพ้แล้วหรอ?”
พอเฮียว่างก็ชอบหันมาถามคำๆนี้กับผมตลอดจนผมอยากจะกระโดดเอาปากตัวเองไปกระแทกปากเฮียสักสิบทีจะได้เลิกพูดอะไรไม่เขาหูผมอีก
นี่ดูก็รู้ว่ายอมเจ็บปากเพื่อให้เฮียยอมเงียบอ่ะ รักมากแค่ไหนก็ดูเอาเลย
“ยอมอะไรเฮีย ซีนก็หน้าแบบนี้ตลอดอ่ะ” ก็แถมันไปให้สุดๆละกัน คนอย่างซีนเนี่ยนะจะยอมแพ้ เหอะ! ไม่มีทางซะหรอกบอกไว้ตรงนี้เลย
“ก็ดี”
เฮียว่าพร้อมทำหน้าหล่อยิ้มมุมปากกระแทกใจจนผมเกือบเผลอยิ้มร่ามีความสุขเพราะเฮียทำหน้าหล่อใส่ใกล้ๆแล้วเชียว แต่ลืมไปว่าตอนนี้งอนเฮียนิดหน่อยก็เลยเก๊กท่าไว้ก่อน
เอาน่า...ใช่ว่าเฮียจะไม่ทำหน้าหล่อใกล้ๆให้ผมเห็นอีกงั้นล่ะ อดเปรี้ยวไว้กินหวานสิถึงจะถูกใช่มั้ย?
“เฮียไม่ต้องมายุ่งเลย ซีนจะทำงานทำการ” ผมว่าพลางช้อนปาท่องสีเหลืองกรอบขึ้นมาพักน้ำมันไว้
“เฮียไม่ได้ยุ่งอะไรซีนสักหน่อยก็แค่เป็นห่วง”
พอได้ยินเฮียว่างั้นผมก็กลั้นยิ้มจนจมูกหุบๆบานๆคงจะน่าเกลียดน่าดู แต่ใครล่ะวะที่ทำให้ผมต้องอมยิ้มจนแก้มอูมขนาดนี้ บ้าจริง! แค่ได้ยินว่าเฮียเป็นห่วงผมก็โคตรมีความสุขเลย
“
เฮียพูดแบบนี้ซีนคิดนะเว้ย!” ทำท่าโวยวายกลบเกลื่อนไปงั่นล่ะ เฮียก็คงดูออกแหละว่าตอนนี้ผมเขินจนจะเอาหน้ามุดลงไปในกระทะทอดปาท่องโก๋อยู่แล้ว
“ถึงเฮียไม่พูดซีนก็คิดอยู่แล้วนี่” เฮียว่าล้อแต่ซีนก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกก็ในเมื่อสิ่งที่เฮียพูดมันเป็นเรื่องจริง
“รู้ดีตลอด” บ่นพึมพำคนเดียวแล้วเอาปาท่องโก๋ลงทอดต่อโดยทำเป็นไม่สนใจเฮียที่กำลังยืนยิ้มขำอีก ก็อยากหันไปมองรอยยิ้มสวยๆของเฮียอยู่เหมือนกันนะแต่ติดที่ว่าตอนนี้กำลังงอนเฮียนิดหน่อยไงเล่า!
◐ ◑
พอสามทุ่มเฮียก็ไล่ให้ผมกลับบ้านตามข้อตกลงของป๊า ผมทำยึกยักไม่อยากกลับเพราะยังอยากอยู่กับเฮีย ตอนนี้ก็เลยยืนทำหน้างอแงจนเฮียต้องโทรไปบอกป๊าว่าวันนี้คงต้องกลับช้าหน่อย นั่นแหละจากหน้างอแงของผมจึงเปลี่ยนเป็นยิ้มร่าทันที
“
ยิ้มอะไร ถ้าซีนจะอยู่ต่อก็มาช่วยเฮียทำงาน”
“คร้าบๆๆ” ผมว่าพลางไปหยิบถุงยื่นให้เฮียเพราะถุงใส่น้ำเต้าหู้ดันหมดพอดี ก็ไม่รู้จะขายดิบขายดีอะไรขนาดนั้นเหมือนกัน
ส่วนปาท่องโก๋ส่วนที่เป็นงานของผมนั้นหมดไปตั้งแต่สองทุ่มครึ่งแล้ว ก็แอบภูมิใจนิดๆเหมือนกันนะว่าตัวเองก็สามารถทำงานหาเงินเองได้ถึงแม้จะมีบ่นออดแอดหรืองอแงไปบ้างก็เถอะ
“วันนี้คงได้กลับเร็ว น้ำเต้าหู้ก็ใกล้จะหมดแล้ว” เฮียว่าพลางยื่นถุงให้ลูกค้าหน้าตะสะสวย ไอ้ผมที่ยืนข้างๆเฮียพอเห็นก็แอบจ้องเธอเขม็งแต่ก็โคตรเซ็งเลยครับก็แม่คุณไม่ได้สนใจผมเลยนอกจากส่งยิ้มหวานให้เฮียของผมอยู่นั่นแหละ
ฮึ่มมมม…!
“เฮียๆก่อนกลับไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดด้วยกันก่อนสิ นะๆๆๆ”
ผมเรียกร้องความสนใจจากเฮียที่กำลังทอนเงินให้ลูกค้าสาวคนนั้น ได้ยินเสียงจิ๊ปากจากคุณลูกค้าคนสวยผมก็ไม่ได้สนใจนอกจากทำหน้าอ้อนเฮียจนเฮียมองแล้วยกมือขยี้หัวด้วยความเอ็นดู
“กินอะไรทุกวัน ไม่อยากกินอย่างอื่นบ้างหรือไง?” เฮียเลิกคิ้วถามหล่อๆผมเกือบยกมือขึ้นมากุมใจแล้วนะเนี่ย
บ้าจริง!...เฮียแม่งหล่อไม่เกรงใจผมเลย
“ก็อยากกินเหมือนกันนะ” ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์พร้อมยกยิ้มมุมปากแต่ก็ต้องทำเสียเปล่าเมื่อเฮียไม่คิดสนใจจะมองนอกจากเอาแต่ตักน้ำเต้าหู้ให้ลูกค้าอยู่นั่นแหละแต่ก็นะกล้ามเฮียที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อสีขาวๆนี่น่ากัดชะมัดเลย
“กินอะไรล่ะ?” เฮียถามตอนที่กำลังหยิบเงินทอนให้ลูกค้า
“กินเฮียอ่ะได้ป่ะ?” ผมหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นเฮียชะงักมือที่กำลังทอนเงินให้ลูกค้า
แอบเห็นเฮียหูแดงแต่ก็ทำเก็บอาการว่าตัวเองไม่ได้เขินแล้วทอนเงินให้ลูกค้าเสร็จก็หันมาตีหน้าดุใส่ผม ไอ้ผมก็กลัวที่ไหน ยืนยิ้มแฉ่งพร้อมฟังเสียงนุ่มทุ่มของเฮียอย่างเต็มใจ
“ทะลึ่งแล้วซีน” เฮียว่าเสียงดุแต่ผมกลับคิดว่าเสียงเฮียเร้าใจไอ้ซีนฉิบหาย
อ่า...ถ้าเสียงดุๆของเฮียกระซิบข้างหูแผ่วเบาเวลาอยู่บนเตียงคงจะเร้าใจไม่น้อยกว่าตอนนี้แน่ๆเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งจั๊กจี้หัวใจซีนจริงๆ
“ทะลึ่งอะไรเล่าก็ซีนคิดจริงๆ ว่าแต่เฮียเถอะไม่อยากกินซีนบ้างหรือไง ซีนออกจากน่ากินขนาดนี้” ได้ทีก็พูดไปอย่างใจคิด ทำเอาเฮียกุมขมับมองหน้าผมเหมือนหนักใจอะไรอยู่เลย
เอ๊ะ! หรือเฮียก็คิดอยากจะกินผมเหมือนที่ผมอยากจะกินเฮียเหมือนกันวะ
“พอแล้วซีน ถ้าไม่หยุดเฮียจะไม่ไปกินอะไรกับซีนเลยนะ” เฮียว่าขู่ทำหน้าจริงจังแสดงออกให้เห็นชัดว่าเฮียเอาจริงๆแน่
ผมยิ้มเผล่แอบยื่นมือทำทีลูบปลอมเฮียที่ต้นแขนที่มีกล้ามแน่นๆนั่น จริงๆไม่ได้จะลูบปลอมก็แค่อยากลวนลามเฮียแล้วทำเป็นอ้างแค่นั้นแหละ
“โธ่เฮียก็...ซีนหยอกเล่นนิดหน่อยเอง ทำงอนไปได้” ผมว่าพลางลูบกล้ามเฮียเพลินๆ ว่าก็ว่านะกล้ามเฮียนี่แน่นจริงอะไรจริง
เห็นแล้วก็...อยากกัดขึ้นมาเลย ฮึ่มมม!!
“ทำหน้าแบบนั้นใครมันจะไปเชื่อ” เฮียเบี่ยงตัวออกจากมือผมที่กำลังลูบกล้ามเฮียอยู่ ก็แอบเสียใจนิดนึงแต่ช่างเถอะเรื่องแค่นี้ผมจะไม่เอามาบั่นทอนจิตใจตัวเองหรอก
“โอเคๆซีนไม่พูดอะไรแล้วแต่วันนี้ก็กินก๋วยเตี๋ยวเป็ดเหมือนเดิมเนอะเฮีย”
“ครับ” เฮียว่าแล้วยิ้มให้จากนั้นก็หันไปตักน้ำเต้าหู้ให้ลูกค้าต่อ
ผมอมยิ้มแก้มอูมมองเฮียที่ผมรักทำงานขมักขเม้น ถึงจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่เฮียยิ้มให้คนนู้นคนนี้ไปทั่วแต่ผมก็ห้ามไม่ได้อ่ะเดี๋ยวเฮียจะงอนแล้วบอกว่างี่เง่าทั้งที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็เนี่ยรอเฮียขออยู่แต่เฮียก็เล่นตัวเหลือเกินไม่ยอมขอสักที จริงๆค่าสินสอดนี่ไม่เอาก็ได้แค่ได้เฮียมาเป็นของตัวเองก็มีค่ามากมายยิ่งกว่าสิ่งไหนๆแล้ว
◐ ◑
ผมกับเฮียช่วยกันเก็บร้านโดยมีพี่จันกับพี่จินช่วยยกของขึ้นรถกระบะคันใหญ่อีกที ทั้งสองคนจะมาช่วยเฮียเก็บของแบบนี้ประจำแต่ไม่ได้มีหน้าที่มาขายหรือช่วยทำอะไรเลย ผมก็งงเหมือนกันทำไมเฮียไม่ให้พี่จันกับพี่จินช่วยแต่ช่างเถอะสงสัยไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
“พี่จันกับพี่จินไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดกับซีนกับเฮียป่าว?” ผมถามพี่ทั้งสองคนที่ช่วยกันปิดฝาท้ายรถอยู่
“ไม่ล่ะ พี่กับจินกินกันมาเรียบร้อยแล้ว” พี่จันเป็นคนตอบแล้วยิ้มหวานให้
“โอเคครับ งั้นผมฝากพี่จินกับพี่จันบอกน้ากิมด้วยนะว่าเฮียพาผมไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดก่อน จะกลับช้าหน่อยครับ”
ผมฝากพี่ทั้งสองคนบอกน้ากิมให้ก็เผื่อน้ากิมเป็นห่วงเฮียผมก็เลยต้องฝากพี่เขาไปบอกก่อน ส่วนป๊าของผมรายนั้นผมก็โทรไปบอกเรียบร้อยแล้ว โดนบ่นนิดหน่อยแต่สุดท้ายก็ยอมผมอยู่ดี
“อืม อย่าทำมิดีมิร้ายเฮียล่ะ” พี่จินแซว ส่วนผมก็ทำท่าเขินอาย ไอ้อยากทำก็อยากทำอยู่หรอกแต่กลัวไม่งานี่สิก็เลยไม่ทำ
“ก็ถ้าเฮียเผลอก็ไม่แน่ครับ” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์แต่ก็แค่พูดเล่นไปเท่านั้นแหละ
“นินทาอะไรเฮีย?” คนที่เป็นประเด็นของบทสนทนาโผล่หน้ามาร่วมวง พวกเราทำเป็นหัวเราะคิกคักเลยโดนเฮียมองอย่างสงสัย
“ไม่ได้นินทาสักหน่อย” พี่จันว่าพร้อมกับยิ้มทะเล้นใส่เฮีย
“หรือเฮียมีเรื่องอะไรให้พวกเรานินทาอ่ะ กลัวเหรอ?” พี่จินแซวเล่นแล้วทำหน้าจับผิดเฮีย
“ไม่มี ไปๆกลับกันได้แล้ว แล้วนี่สองคนจะไปกินก๋วยเตี๋ยวกับเฮียก่อนมั้ย?”
“จินกับจันทานเรียบร้อยแล้วเฮีย เฮียไปกินกับซีนเถอะ” พี่จินว่าแล้วมองผมกับเฮียสลับกันก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาทำเอาเฮียถอนหายใจกับลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง
“อืม งั้นฝากบอกแม่ด้วยก็แล้วกันว่าจะไปหาอะไรกินกับซีนก่อน”
“รับทราบ!!” พอรับปากเฮียเสร็จแล้วทั้งสองคนก้พาวิ่งดุ๊กๆไปขึ้นรถกระบะจากนั้นก็ขับออกไปเหลือไว้เพียงผมที่ยืนมองเฮียด้วยรอยยิ้ม ส่วนเฮียรายนั้นก็มองรถกระบะจนสุดสายตาแล้วส่ายหน้าน้อยๆมุมปากยกยิ้มขึ้น
“ไปเรา เดี๋ยวช้ากว่านี้จะโดนป๊าซีนด่าเอา” เฮียหันมาหาพร้อมกับเดินนำผมไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดใกล้ๆกัน
“เฮียรอด้วย ซีนขาม่ได้ยาวเหมือนเฮียนะ” ผมบ่นแล้วสับขาวิ่งตามเขาให้ทัน
“ก็บอกแล้วให้กินนมเยอะๆจะได้สูงเหมือนเฮีย” เฮียเดินช้าลงทำให้ผมเดินตามาทันเฮีย
“กินจะหมดโรงงานแล้วก็ไม่เห็นจะสูงเลย ผมว่ามันอยู่ที่กรรมพันธุ์แล้วอ่ะ” ไม่ได้จะว่า)เตี้ยนะแต่มันจริงๆนี่นาผมกินนมตั้งแต่เด็ก กินทุกวันก็ไม่เห็นสูงอยู่ดี
“กินแล้วก็ออกกำลังกายด้วย ไม่ใช่กินแล้วเอาแต่นอนตีพุงอยู่บ้าน”
“ออกทำไมเหนื่อยจะตายไป” ก็เคยออกแล้วไงผมถึงได้พูดแบบนี้
“นั่นไงถึงได้ขาสั้น”
“เฮีย!!” เฮียหัวเราะขำเมื่อทำผมโมโหได้ โธ่เอ๊ย! ก็แค่ขาสั้นนิดหน่อยๆทำเป็นล้อไปได้ ถึงขาจะสั้นแต่ก็ยังเดินได้อยู่ดีล่ะวะ ใครมันจะไปอยากขายาวเหมือนเฮียอ่ะ เกะกะเก้งก้างจะตายไป หึ!
ผมโวยวายกับเฮยจนมาถึงร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ด ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วคนเลยไม่เยอะเท่าไหร่ โต๊ะในร้านก้เหลือว่างเต็มไปหมดแต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็เลือกไปนั่งตรงโต๊ะประจำตัวเองอยู่ดี
“เอาเหมือนเดิมสองครับ” ด้วยความที่มาประจำผมก็เลยสั่งแบบนี้ได้ไม่มีปัญหา อาแปะที่อยู่หน้าหม้อก๋วยเตี๋ยวพยักหน้ารับก่อนจะหันกลับไปจัดการทำเมนูของพวกผมต่อ
“ทำไมชอบแต่อะไรเดิมๆ” เฮียว่าแล้วจ้องมองผมไปด้วย
เอร๊ยยย บ้าจริงเฮียนี่แม่งชอบทำคนอื่นเขินจริงๆ ใครเขาใช้ให้มานั่งจ้องหน้ากันแบบนี้เล่า ใจไม่ดีเลยเนี่ย
“ก็ชอบอ่ะ” ผมตอบแล้วยิ้มกว้างให้เฮีย “อันนี้หมายรวมไปถึงเฮียด้วยนะ ยังชอบเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนใจแน่นอน”
“หึ! แน่เหรอไม่ใช่ว่าพอเข้ามหา’ลัยก็ไปชอบคนอื่นแล้วนะ”
ผมได้แต่เบ้ปากให้กับคำพูดของเฮียแล้วว่าต่อ “ก็ชอบเฮียอ่ะ ไม่ชอบคนอื่นหรอก”
“เด็กเอ๊ย!!” เฮียว่าแล้วยื่นมือมาขยี้หัวผมจนผมมันยุ่งไปหมดเลย
“อื้อเฮียผมยุ่งหมดหล่อแล้ว” ผมบ่นแล้วยกมือไปจับมือเฮียที่กำลังขยี้หัวของผมอยู่ “เอามือออกไปเลย”
“เฮียยอมเอามือออกจากนั้นก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าผมจนผมก็ทำตัวไม่ถูกเอาแต่เสสายตามองนู่นมองนี่ไปเลย เกิดบ้าอะไรเนี่ย ทำไมเฮียถึงต้องมาจ้องผมแบบนี้ด้วย
แต่สักพักเฮียที่เอาแต่มองผมเงียบก็พูดขึ้นต่อว่า
“ถ้าซีนจะชอบคนอื่นเฮียก็ไม่ว่าหรอกนะ”
“ไม่ชอบคนอื่นแล้ว ซีนชอบแค่เฮียนะ เฮียอย่าคิดมากดิ” ผมว่าปลอบแล้วยิ้มให้เฮียกว้างๆจนเฮียยิ้มตามนั่นแหละผมถึงได้สบายใจ
ไม่รู้ทำไมเฮียถึงพูดอะไรแบบนี้ออกมาแต่ก็นั่นแหละจะไล่ให้ผมไปชอบคนอื่นยังไงสุดท้ายผมก็ยังคงชอบเฮียของผมอยู่ดี
◐ ◑
หายไปนานเลย พยายามจะไม่หายไปนานเด้อ ภาวนาให้ตัวเองทำได้อยู่เหมือนกัน อิอิ
เล่นแท็ก #น้ำเต้าหู้ของเฮีย ในทวิตเตอร์ได้เด้ออ
ขอบคุณทุกคนมากค่าา
ติดตามข่าวสารได้ที่
twitter (https://twitter.com/fongdue98)
facebook (https://www.facebook.com/%E0%B8%9F%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B9%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1-171119260233236/)
-
มาสักที
-
ถ้าไม่ชื่อเรื่องของเฮียนะ จะคิดว่าซีนมีเปลี่ยนใจบ้างแหละ 5555
แต่ผูกติด ผูกมัดเองมาตั้งนาน ซีนจะยอมเสียไม่ได้หรอกเนาะ
เฮียก็เล่นด้วยบ้างบางเวลา แต่น่าเอ็นดูเยอะอยู่
เผลอๆ แอบชอบน้องเหมือนกันไม่รู้
แล้วเฮียชื่ออะไรคะ อยากเรียกชื่ออื่นบ้างน่ะซีน
-
:z1:
:L2: :pig4: :L2:
-
:L2: :pig4:
-
อารมณ์ อยากกินคนขาย 55 จะสมหวังม่ะเน้อ
-
เฮียเอ็นดูน้องอยู่ชะมะคะ :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เฮียเนี่ยคิด...กับน้องหรือไม่ได้คิดอ่ะ?
-
ตอนที่ 4
ความลับของผมกับเฮีย
หลังจากต้องทนยืนหลังขดหลังแข็งทอดปาท่องโก๋ขายกับเฮียมาได้เดือนกว่าๆผมก็หมดความอดทน สุดท้ายก็ต้องเดินไปบอกกับป๊าว่าจะไม่ทำแล้ว
“ป๊าซีนไม่ขายแล้ว ป๊าจะให้เงินซีนสองร้อยเหมือนเดิมก็ได้แต่ซีนไม่กลับไปขายแล้ว” ทรุดตัวลงนั่งข้างป๊าบนโซฟาเอาใบหน้าถูไถบนแขนของป๊าอย่างออดอ้อน
ซีนเหนื่อยมากและซีนจะไม่ทน!
“แค่นี้ก็ยอมแพ้แล้ว?”
เงยหน้ามองป๊าด้วยหน้าบึ้งๆโดนป๊าบีบจมูกเข้าให้เลยหน้าบูดเข้าไปใหญ่
“ก็มันเหนื่อย”
ถึงจะเห็นหน้าเฮียระยะใกล้ทุกวันแต่นานเข้าหน้าเฮียก็ไม่ช่วยให้หายเหนื่อยหรอกนะ ยิ่งต้องทนเห็นคนอื่นมาเต๊าะเฮียก็ยิ่งโมโห เฮียก็ชอบยิ้มเรี่ยราดให้คนอื่นอยู่นั่นแหละ
“แล้วบอกเฮียเขาหรือยัง?”
พูดถึงเฮียก็โมโหอ่ะ เมื่อคืนผมจำได้แม่นเลยนะว่าเฮียให้ไลน์กับผู้หญิงสวยๆที่มาซื้อน้ำเต้าหู้อ่ะ แค่เขาขอก็ไม่จำเป็นต้องให้ป่ะ ทำไมเฮียถึงยอมให้เขาทั้งที่ผมก็ยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนั้น นี่ก็อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งล่ะมั้งที่ผมตัดสินใจมาบอกป๊าว่าจะไม่ไปขายปาท่องโก๋กับเฮียแล้ว
ให้เฮียรู้ไว้เลยนะว่าซีนงอนอยู่และงอนมากด้วย
“ไม่บอกหรอกช่างเฮียสิ”
“ซีน” ป๊าเรียกชื่อผมก่อนจะก้มลงมามองผมที่เปลี่ยนจากซบหน้าที่แขนมาซบลงที่อกป๊าแทน อกของป๊าอุ่นมากเวลากอดแล้วรู้สึกปลอดภัยตลอดเลย “ทำไมพูดแบบนั้น ถ้าจะไม่ทำก็ไปบอกเขาเหมือนตอนที่ไปขอเขาทำเรายังวิ่งแจ้นไปบอกเขาเลยไม่ใช่หรือไง?”
ก็ซีนงอนเฮียอยู่....
ตอบไปแบบนั้นก็ไม่ได้เดี๋ยวป๊าจะถามจี้อีก ผมก็ไม่ได้อยากบอกเหตุผลกับป๊าตรงๆหรอกเดี๋ยวป๊าจะหาว่าไร้สาระอีก
“โอเคๆเดี๋ยวซีนไปบอกเฮียที่บ้านแล้วกัน”
วันนี้เป็นวันอาทิตย์เฮียหยุดทำงานทุกอย่างหนึ่งวัน ตอนนี้ก็คงจะนอนอยู่บ้านเหมือนปกติของเฮียนั่นแหละ
ผมผละออกจากอกป๊าแล้วมองซ้ายมองขวาหาน้ารินที่ยังไม่เห็นตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ก็บ่ายไปแล้วก็ไม่เห็นวี่แววของน้ารินเลยไม่รู้หายไปไหนจนต้องเอ่ยปากถามป๊าจนได้
“น้ารินล่ะป๊า?”
ป๊าทำหน้ามีพิรุธก่อนจะกระแอมเบาๆ “นอนอยู่ข้างบน”
“น้ารินเป็นอะไรอ่ะ?”
ผมลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไปเพื่อขึ้นไปหาน้ารินเป็นห่วงว่าน้ารินจะไม่สบายแต่ป๊ารั้งไว้ก่อน “จะไปไหน”
“ไปหาน้ารินไง”
“ไม่ต้อง น้ารินอยากพักผ่อน”
“แล้วน้ารินเป็นอะไรอ่ะ ป๊าทำอะไรน้าริน?” ผมถามอย่างสงสัยทำไมป๊าต้องรั้งไม่ให้ไปหาน้ารินด้วย อีกอย่างนะหูป๊าจะแดงทำไม ต้องมีอะไรแน่ๆ
“เออน่า...จะไปหาเฮียเขาไม่ใช่เหรอรีบไปสิ” ผมหรี่ตามองป๊าต้องการจะจับพิรุธแต่ป๊าก็ไม่เผยอะไรออกมาให้รับรู้ “ไปเร็วๆ”
รีบไล่ให้ไปแบบนี้ยิ่งมีพิรุธใหญ่ ถ้าปกติจริงๆป๊าไม่ไล่หรอกชอบถ่วงเวลาผมจะได้ไปหาเฮียช้าๆแผนสูงนักพ่อใครก็ไม่รู้
อย่าให้รู้นะว่าแกล้งน้ารินเดี๋ยวจะยึดมานอนที่ห้องสักเดือนสองเดือนซะเลย ทำโทษคนชอบแกล้งน้ารินแบบป๊าให้เข็ดหลาบจะได้ไม่แกล้งน้ารินอีก
ผมมายืนชะเง้อคอมองหน้ารั้วบ้านเฮียที่มีคนอาศัยแค่เฮียกับน้ากิมส่วนพี่จินกับพี่จันก็อาศัยอยู่บ้านอีกหลังกับพ่อแม่ของเขานู่น
บ้านเฮียดูเงียบๆเหมือนไม่มีคนอยู่เลย ผมสอดส่องแล้วไม่ได้อะไรเลยตัดสินใจจะเดินไปกดกริ่งแต่สายตาดันเห็นเข้ากับรั้วประตูบ้านเฮียที่ไม่ได้ล็อค สงสัยคงลืมล็อคกันหรือเปล่าแต่แบบนี้อันตรายจะตาย
ผมถือวิสาสะเดินเข้ามาข้างใน บ้านของเฮียผมเข้ามาจนชินมาหาน้ากิมบ้างมาอ่อยเฮียบ้างแล้วแต่วันไป บางทีบ้านผมก็จะมากินข้าวบ้านเฮียสลับกับบ้านเฮียมากินข้าวบ้านผม คือบ้านของเราสนิทกันค่อนข้างจะมากเลยน่ะครับก็เลยเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
ในบ้านเงียบเชียบมากเลยหรือจะไม่มีคนอยู่จริงๆลองเรียกน้ากิมก็ไม่ได้ยินเสียงขานรับ น้ากิมอาจจะไม่อยู่มั้งเพราะถ้าน้ากิมอยู่ก็จะนั่งเอนหลังดูหนังตรงเก้าอี้นวมห้องรับแขกแต่นี่ไม่เห็นก็คงไม่อยู่แหละ งั้นก็คงมีแต่เฮียอยู่ในบ้านแล้วเฮียอยู่ไหนอ่ะ
และเป็นอีกครั้งที่ผมต้องเสียมารยาท จริงๆก็เสียตั้งแต่เดินเข้าบ้านเขามาแล้วเสียอีกนิดหน่อยคงไม่เป็นไร ผมเดินขึ้นมาชั้นสองจุดมุ่งหมายคือห้องนอนของเฮียที่อยู่ฝั่งซ้ายซึ่งอยู่คนละฝั่งกับห้องน้ากิม ผมแอบเห็นประตูห้องเฮียแง้มไว้ยิ่งพอเดินเข้าไปใกล้ๆก็ได้ยินเสียงแปลกประหลาดซึ่งเสียงแบบนั้นมัน....
“อุ๊บ!” ผมเบิกตากว้างมองเฮียผ่านช่องประตูที่ถูกแง้มออก ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่ประตูเปิดแง้มไว้แบบนั้น ถ้าเป็นสำหรับผมคงเรียกว่าโชคดีมากๆ โชคดีที่ได้เห็นเฮียกำลังครวญครางขณะมือก็สาวไปที่จุดกึ่งกลางกายของเขาเอง
ไม่รู้จะอธิบายสิ่งที่เห็นยังไงแต่บนเตียงนอนหลังใหญ่ภาพของเฮียเซ็กซี่มากตอนที่เขากัดปากแล้วร้องคำรามมันทำเอาผมตัวร้อนผ่าวหัวใจเต้นแรง รู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมชอบภาพที่อยู่ตรงหน้าและไม่รู้ว่าสติผมหายไปไหนหมดมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เข้ามาในห้องของเฮียและประตูก็ถูกปิดลง
“ซีน!”
ตอนที่เฮียเรียกชื่อผมสติก็กลับมาเต็มร้อยทันทีแต่อาการร้อนผ่าวในร่างกายและหัวใจเต้นแรงก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ยิ่งตอนที่เลื่อนสายตาจากใบหน้าของเฮียไล่ลงมาที่หน้าอกกำยำมาถึงหน้าท้องซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามและส่วนสุดท้ายที่ทำเอาเข่าผมแทบทรุดคือจุดกลางกายของเฮียที่ยังคงชี้โด่อยู่ตรงนั้น
พูดได้สั้นๆว่ามันใหญ่มาก...
เหมือนเฮียจะรู้ตัวรีบเอาผ้านวมที่อยู่ใกล้มือตวัดขึ้นมาปกปิดไว้ไม่ให้ผมมองอีก
“คะ..คือเฮียย” ผมตะกุกตะกักค่อยๆก้าวเข้าไปหาเฮียที่นอนอยู่บนเตียงเชื่องช้า
“หยุด ซีนอย่าพึ่งเข้ามา”
คำห้ามของเฮียเปรียบเสมือนคำยุยงสำหรับผมจนสุดท้ายผมก็มานั่งจุมปุกบนตักเฮียโดยที่ส่วนล่างของเฮียมีเพียงผ้านวมผืนหนาปกปิดเท่านั้น
“เฮีย” เสียงผมแผ่วเบา มือก็เกาะไหล่ของเฮีย แค่ภาพที่เฮียกำลังช่วยตัวเองก็ทำเอาผมมีอารมณ์ตามไปด้วย ผมอยากช่วยเฮียจังแต่เหมือนเฮียจะไม่ยอมให้ทำแน่
“ซีนลงไป”
ผมไม่ฟังเสียงเฮียจงใจบดเบียดสะโพกลงบนส่วนนั้นของเฮีย ได้ยินเสียงซี้ดปากและรู้สึกได้ถึงส่วนที่ตอนแรกก็ทิ่มก้นผมอยู่แล้วแต่พอยิ่งบดเบียดลงไปมันก็เหมือนจะขยายใหญ่มากขึ้นจนสัมผัสได้ชัดเจนกว่า
“ให้ซีนช่วยนะ” มือของผมเกาะไหล่เขาแน่นโดยที่มือของเฮียก็เกาะเอวของผม
“ไม่ได้ ซีนยังเด็กอยู่ทำไม่ได้” เฮียส่ายหน้าปฏิเสธ สีหน้าของเขาเหมือนคนที่กำลังพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
ผมไม่ละความตั้งใจในเมื่อโอกาสอยู่ตรงหน้าที่ผมจะได้ครอบครองเฮียทำไมผมจะไม่คว้ามันไว้ล่ะ
“ซีนทำได้ ซีนเคยดูหนังแล้วก็...”
“แล้วก็อะไร?”
“เคยเอานิ้วเข้าไป” สบตากับเฮียด้วยดวงตาที่คิดว่ายั่วยวนที่สุด ผมรู้ว่าผมยังเด็กและเป็นเด็กที่แก่แดดมากที่พูดเรื่องอะไรแบบนี้ออกมาหน้าตาเฉยแต่แล้วยังไงถึงผมเป็นเด็กผมก็มีอารมณ์เหมือนอย่างพวกผู้ใหญ่นั่นแหละ
“แก่แดด”
“ซีนรู้ แล้วเฮียจะยอมให้ซีนช่วยมั้ย?” ถามย้ำเฮียไปอีกครั้ง ส่ายสะโพกของตัวเองเพื่อกระตุ้นเฮียอีกรอบจนเฮียต้องยกมือขึ้นมาตีสะโพกผมเบาๆ
“ซีนรู้ใช่มั้ยถ้าเฮียทำขึ้นมาจริงๆมันจะเกิดเรื่องยุ่งยากตามมา”
ผมรู้และรู้ด้วยว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาเฮียก็เอาแต่คิดถึงเรื่องนี้จึงไม่ยอมเปิดใจให้กับผมมากแต่ก็ดูออกว่าเฮียน่ะมีใจไม่งั้นไม่ยอมให้มานั่งตักแบบนี้หรอก ส่วนเรื่องยุ่งยากนั่นก็เป็นเรื่องของวัยที่ต่างกันมากของผมกับเฮีย ยิ่งผมยังไม่ถึงสิบแปดเรื่องแบบนี้ก็ไม่ควรเกิดขึ้น ถ้าครอบครัวเราสองคนรู้ได้ตายศพไม่สวยแน่
“รู้ แต่เราก็เก็บเป็นความลับไปก่อนก็ได้นี่เฮีย”
“ความลับไม่มีในโลก”
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะเก็บตลอดไป”
“ดื้อ” เฮียบิดจมูกผมจนเจ็บ ต้องแดงแน่ๆเลย
“ตอนนี้ให้ซีนช่วยเฮียก่อนนะ” ปากถามไปแบบนั้นแต่มือก็เลื่อนไปจับส่วนนั้นของเฮียเสียแล้ว ยังดีที่มีผ้านวมกั้นไว้ขนาดกั้นไว้ยังรู้สึกว่าใหญ่จังเลย
“อืม เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับระหว่างเรา”
สุดท้ายเฮียก็ยอม เฮียโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะกดจูบผมแผ่วเบา เฮียกดจูบย้ำๆและกัดริมฝีปากผมในบางครั้งพอผมเริ่มเคลิ้มไปสักพักเฮียก็สอดลิ้นเข้ามา ผมเต็มใจเปิดปากให้เฮีย ลิ้นเราพัวพันกันโดยมีเฮียที่เป็นคนนำส่วนผมก็ได้แต่เก้ๆกังๆทำไม่ค่อยเป็น
เป็นจูบแรกของผมกับเฮียที่ตื่นเต้นเป็นบ้า!
เฮียจูบจนผมแทบระทวยอยู่ตรงอกเฮียเสียงเฮียหัวเราะในลำคอตอนผมหอบหายใจ เมื่อผละออกจากริมฝีปากของผมเฮียก็เลื่อนใบหน้าลงมาที่ซอกคอ ขบกัดเบาๆและเลียจนผมเสียววาบที่ท้องน้อย
“เฮียจะไม่ทำรอย”
ดีแล้วล่ะเดี๋ยวป๊าจะถามว่าไปโดนอะไรมาคราวนี้ล่ะความลับจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป
“อื้อเฮีย ซีนเสียว...”
ตอนที่เฮียขบกัดหัวนมของผมเล่นนั้นมันทำเอาผมเสียวมากเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกเลยตั้งแต่เกิดมา มันเสียวจนต้องร้องครางกัดปากตัวเองไว้ ตัวสั่นงกๆหอบหายใจหนักจนเฮียต้องผละออกมามอง
“ไหวมั้ยหืม?” เสียงเฮียนุ่มมาก มือของเฮียก็คอยเกลี่ยเส้นผมให้ เฮียของผมอ่อนโยนจนผมอดไม่ไหวโน้มหน้าเข้าไปจุ๊บปากเฮีย เป็นจุ๊บเด็กๆแต่ทำเอาเฮียยิ้มกว้างได้เลย
“ไหว ซีนไหว”
เฮียไม่พูดอะไรอีกนอกจากโน้มหน้าเข้ามาจูบผมอีกครั้ง พอผมหายใจไม่ทันเฮียก็ผละออกแล้วก็เปลี่ยนไปขบกัดตรงจุดอื่นของร่างกายโดยพยายามที่จะทำให้ไม่มีรอยหลงเหลือให้ใครจับได้
ผมยอมรับว่าเฮียช่ำชองมาก เฮียทำให้ผมเคลิ้มและร้องครวญครางอย่างที่ไม่เคยเป็นมือของเฮียสัมผัสหรือแตะตรงไหนผมก็รู้สึกดีไปหมด ยิ่งตอนที่เฮียกดจูบตรงริมฝีปากผมยิ่งชอบเข้าไปใหญ่ รู้สึกได้รับความรักจากเฮียทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่าเฮียรักผมหรือเปล่า
พูดแล้วก็เศร้าอ่ะไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้วกัน
เฮียยังคงเล่นกับร่างกายผมอย่างสนุก เขาชิมผมไปทุกซอกทุกมุม ผมโดนเปลี่ยนให้มานอนข้างล่างโดยที่เฮียก็คร่อมอยู่ข้างบน
“เฮียจะไม่ใส่เข้าไป ซีนจะเจ็บให้โตกว่านี้ก่อน”
เฮียพูดแบบนี้หมายความว่า...
“นี่จะไม่ใช่ครั้งเดียวที่เราจะทำกันใช่มั้ยเฮีย?” ผมดีใจมาก ดีใจอ่ะที่จะได้เป็นของเฮียหลายๆครั้ง
“ซีนคิดว่าไงล่ะ” ยิ้มของเฮียดีต่อใจที่สุดแม้จะดูชั่วๆหน่อยแต่ซีนก็ชอบของซีน
เนื้อตัวของผมร้อนผ่าวเหมือนจะระเบิดให้ได้ตอนที่เฮียใช้มือลูบไล้และสัมผัสตรงจุดกลางกายของผม กางเกงของผมกองไปอยู่ตรงข้อเท้าตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อย่าว่าแต่กางเกงเลยเสื้อของผมหหลุดไปตอนไหนผมยังไม่รู้เลย เฮียนี่มือไว้ใช้ได้เลยนะ
“อือ...ฮะ เฮียย”
ผมไม่คิดว่าการที่คนอื่นใช้มือให้แบบนี้จะทำให้เสียวกว่าการช่วยตัวเองเป็นหลายเท่า อาจจะเพราะเป็นครั้งแรกที่โดนคนอื่นทำให้และคนที่ทำให้ก็เป็นเฮียที่ผมรักจึงทำให้ผมได้แต่ร้องครางเพราะความเสียวซ่านจากฝ่ามือหนาของเฮีย
“ชอบมั้ย?” เสียงของเฮียยังนุ่มเหมือนเดิม พอถามเสร็จก็ก้มลงจูบ ดูดริมฝีปากผมจนเจ็บแต่ผมก็ชอบให้เฮียทำ เฮียกดย้ำซ้ำๆแล้วผละออกมามองหน้าผม
“อะ...ชอบ ซีนชอบมาก” พยักหน้าหงึกหงักทั้งที่หลับตา ผมดิ้นพล่านอยู่ใต้ร่างของเฮีย มือของเขาขยับเนิบนาบมันไม่ทันใจผมเลย “เฮีย อึก...เร็วกว่านี้ได้มั้ย”
“ไม่ได้หรอก เฮียชอบหน้าซีนตอนนี้”
“ฮื่ออ”
ผมลืมตาขึ้นมองสบจ้องกับแววตาแพรวพราวของเฮีย เป็นแววตาที่ผมไม่เคยได้เห็นและนี่เป็นครั้งแรกที่เฮียเปิดเผยแววตาแบบนั้นออกมา เฮียร้ายมากร้ายกาจกว่าที่คิด
“ไหนว่าจะช่วยเฮียล่ะ”
“อื้อ ก็ซีนไม่มีแรงแล้ว” ตัวผมอ่อนปวกเปียกเพราะเฮียที่เอาแต่ขยับมือเล่นกับส่วนนั้นของผม ไม่ยอมให้ผมได้เสร็จสักที
ความตั้งใจแรกคือจะช่วยให้เฮียได้ปลดปล่อยแต่พอไปๆมาๆกลับกลายเป็นเฮียที่ต้องช่วยให้ผมปลดปล่อยซะอย่างนั้น
“เมื่อยมือแล้วล่ะ” จู่ๆเฮียก็หยุดทำไปแบบกะทันหัน ผมตามเฮียไม่ทัน สมองของผมตอนนี้กำลังหมุนและเบลอเกินกว่าจะคิดอะไร ผมรู้แค่ว่าตัวเองต้องเสร็จให้ได้
ผมคว้าหามือของเฮียสะเปะสะปะอยากให้เขาทำให้ผมต่อแต่เฮียก็เอามือหนีจนผมหงุดหงิด ฮึดฮัดไม่พอใจและมองเฮียตาขวาง
“เฮีย~~”
ผมโอดครวญแต่คนขี้แกล้งกลับเอาแต่ยิ้ม มองผมที่กำลังทรมานเพราะยังไม่ได้ปลดปล่อย ผมไม่มีทางเลือกในเมื่อเฮียไม่ช่วยผมก็จะช่วยตัวเอง
สูดลมหายใจเข้าปอดลึกแล้วยื่นมือไปจับส่วนกลางกายของตัวเองขยับขึ้นลงตามจังหวะที่ต้องการแม้จะเสียวน้อยกว่าที่เฮียทำให้แต่ก็สามารถทดแทนกันได้และอีกไม่นานผมก็คงจะเสร็จ
“อ๊ะๆ เฮีย อือเฮียย” ผมแกล้งเฮียกลับโดยการครางเรียกเฮียไม่หยุดปาก ได้ยินเสียงคำรามของเฮียแค่นี้ผมก็ภูมิใจ
แม้ผมจะหลับตาแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าทุกการขยับเคลื่อนไหวของผมอยู่ในสายตาของเฮียตลอด มือข้างหนึ่งของผมเล่นตรงส่วนล่างส่วนอีกข้างก็คอยลูบไล้หน้าอกตัวเอง
มือขยับขึ้นลงเพิ่มจังหวะด้วยความเร็วไวเมื่อรู้สึกว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าผมจะเสร็จสมตามที่ตนเองต้องการ น้ำสีขาวขุ่นฉีดพ่นออกมาจากส่วนปลาย ตัวของผมกระตุกเฮือก รูดรั้งให้น้ำสีขาวนั่นออกมาให้หมดก่อนจะทิ้งมือลงข้างตัวและหอบหายใจด้วยความรุนแรง
การหายใจของผมกลับมาเป็นปกติอีกครั้งเมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นเฮียนั่งมองด้วยใบหน้ายิ้มๆผมรู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที ถึงจะหน้าหนาแต่เรื่องช่วยตัวเองมันก็น่าอายนะครับยิ่งมาทำต่อหน้าคนที่ชอบแล้วมันแบบอายมากๆจนต้องซุกหน้าลงบนหมอนใบโตพร้อมกับครางฮือตอนที่เฮียยื่นมือมาลูบแก้ม
“ชิงเสร็จไปก่อนเฮียเฉยเลย”
“ก็เฮียอ่ะ...”
“เฮียอะไร?”
“ก็เฮียเล้าโลมซีนอ่ะซีนก็มีอารมณ์น่ะสิแถมยังมาเล่นกับตรงนั้นด้วยใครมันจะไม่อยากเสร็จล่ะ”
พอเฮียได้ยินเฮียก็ขำ เอาแต่นั่งขำจนน่าหงุดหงิด
“เด็กแก่แดดเอ๊ย!”
“ไม่ต้องมาว่าซีนเลย เฮียแกล้งซีนก่อน”
“แล้วใครขึ้นมานั่งตักเฮียแล้วขอช่วยเฮียกัน?”
“ไม่รู้ด้วยแล้ว” ส่ายหน้าด้วยความเขินอาย คือไอ้ตอนที่ทำก็ไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังหรอก แค่คิดว่ามีโอกาสก็ต้องรีบๆคว้าไว้เท่านั้น “ละ..แล้วเฮียจะให้ซีนช่วยอีกมั้ย?”
ผมถามอย่างลังเล ก็แบบเหมือนเฮียจะหมดอารมณ์อะไรแบบนั้นแล้วอ่ะ
“ไม่ต้องแล้วล่ะก่อนหน้านั้นที่ซีนจะมาเฮียก็เสร็จไปแล้ว”
หน้าผมร้อนฉ่าตอนเฮียพูดคำว่าเสร็จ ในหัวนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่เห็นเฮียผ่านช่องประตูเล็กๆนั่น
“ซีนเลอะหมดเลย”
เฮียล้มตัวลงนอนข้างๆ ยกมือเท้าหัวของตัวเองก่อนสายตาจะเหลือบมองต่ำลงตรงหน้าท้องของผมที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำสีขาวๆ
“ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน”
“ไม่เอาหรอกขออยู่กับเฮียต่ออีกนิดดีกว่า” พลิกตัวไปเกาะเอวหนาของเฮีย เนื้อของเฮียแน่นมากผมเลยเผลอใช้มือลูบไล้ไปมาอย่างเพลิดเพลิน
“เดี๋ยวก็โดนป๊าดุ”
“ป๊าไม่ดุเพราะป๊าบอกให้ซีนมาหาเฮียเอง”
เฮียทำหน้าแปลกใจและถามเพื่อไขข้อสงสัยของตัวเอง “ให้มาหาเฮียทำไม?”
“ก็ซีนจะเลิกไปขายปาท่องโก๋กับเฮียแล้ว ป๊าบอกว่าถ้าจะเลิกขายก็ต้องมาบอกเฮียก่อน”
“นี่ยอมแพ้แล้ว?”
“เหนื่อยอ่ะ ไม่อยากทำแล้ว”
เฮียยิ้มขำยื่นมือมาลูบหัวผมเล่น “เด็กน้อย โอเคครับถือว่าเฮียรับรู้แล้ว”
ผมมุดหน้าเข้าหาอกแน่นๆของเฮีย สูดดมกลิ่นกายของเฮียอย่างแนบเนียน เฮียตัวหอมอ่ะขนาดมีเหงื่อยังรู้สึกว่าหอมแบบเซ็กซี่ๆ หุ่นก็อย่างกับนายแบบแหน่ะ ผมชักเริ่มอยากจะนอนกอดเฮียแบบนี้ทั้งวันแล้วสิ
“เฮีย”
“หืม?” เฮียขานรับก่อนล้มตัวลงนอนโดยมีผมขยับเข้าไปนอนบนอกของเฮีย ลูบไล้ผิวกายของเฮียเบาๆ
“ซีนรักเฮียนะ” แม้ผมจะเคยบอกเฮียไปหลายครั้งแต่เฮียก็ทำเพียงหัวเราะเพราะคิดว่าผมคงพูดไปตามประสาเด็กที่ยังไม่รู้อะไรมากมายแต่ครั้งนี้ผมจริงจังและผมหนักแน่นในน้ำเสียงที่พูดออกไป อยากให้รับรู้ว่าความรักที่ผมบอกเฮียคือความรู้สึกรักจริงๆ
“ทำไมซีนถึงรักเฮียล่ะ แน่ใจแล้วเหรอว่ามันคือความรัก”
“ซีนไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน คงเพราะเฮียเป็นเฮีย เป็นเฮียที่ใจดีและน่ารักกับซีน ซีนก็เลยรักเฮียและซีนแน่ใจว่านั่นคือความรัก”
“แต่พอซีนโตขึ้นซีนอาจจะไปเจอคนที่ใจดีกว่าเฮียน่ารักกว่าเฮียและซีนอาจจะรักเขามากกว่าเฮียก็ได้”
“ไม่มีทางหรอกในเมื่อซีนรักเฮียไปแล้วซีนก็จะไม่รักใครอีก ถ้าซีนไปรักคนอื่นนะซีนยอมให้เฮียทำโทษเลย”
ผมเงยหน้าช้อนสายตาสบเข้ากับเฮียที่นอนมองผมอยู่ ริมฝีปากของเฮียประดับด้วยรอยยิ้มเล็กๆแต่แค่นั้นก็ทำเอาใจผมสั่นได้แล้ว
“เฮียไม่ทำอะไรซีนหรอก เฮียเข้าใจว่าสักวันหนึ่งความรู้สึกของคนเราก็คงจะเปลี่ยนไป”
“แต่ไม่ใช่สำหรับซีน” ผมรีบแทรก ยื่นหน้าเข้าไปจูบปากเฮียแล้วผละออก “ซีนจะทำให้เฮียดูว่าซีนจะรักแค่เฮียคนเดียว”
เฮียไม่ได้ว่าอะไรต่อจากนั้นทำเพียงลูบหัวผมเล่นและกดจูบลงบนหัวผมซ้ำๆ ผมรู้ว่าเฮียก็กำลังมีเรื่องให้คิดและเขาก็ไม่อยากพูดขัดอะไรผมมากเพราะเขารู้ว่ายังไงผมก็เถียงเขา ก็ในเมื่อผมมั่นใจแล้วว่ารักเฮียทำไมเฮียถึงเอาแต่ถามย้ำอยู่นั่นว่าถ้าไปเจอคนอื่นผมจะไปรักคนอื่นมั้ย ก็บอกว่ารักแต่เฮียยังจะไม่เชื่อกันอีก
ทีเฮียไม่บอกรักผมผมก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย เหอะ! ไม่เป็นอะไรก็บ้าละผมก็อยากให้เฮียบอกรักกลับอยู่นะแต่นั่นแหละเฮียก็ยังไม่ยอมพูดอะไรอยู่ดี
เอาเป็นว่าเรื่องความรักคงต้องใช้เวลาสักหน่อยแล้วกันแต่ผมไม่กังวลอะไรมากในเมื่อตอนนี้คนที่ได้อยู่ในอ้อมกอดเฮียและได้นอนเตียงเดียวกับเฮียก็มีแค่ผม
ทำให้รู้สึกมีกำลังใจรักเฮียต่อไปหน่อย
◐ ◑
มาลงให้ก่อน อิอิ คอมเม้นเป็นกำลังใจหรือติชมได้เด้อออ ถ้าใครไม่อยากคอมเม้นในนี้ก็เล่นแท็กในทวิตเตอร์กันได้นะค้าา สำหรับวันนี้ขอบคุณมากๆค่า
เล่นแท็ก #น้ำเต้าหู้ของเฮีย ในทวิตเตอร์ได้เด้ออ
ติดตามข่าวสารได้ที่
twitter (https://twitter.com/fongdue98)
facebook (https://www.facebook.com/%E0%B8%9F%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B9%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1-171119260233236/)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เวลคัมแบ็ค หลังจากหายไปนานเลย
กลับมาก็มีฉากอัศจรรย์เลย อิอิ
-
:z1:
:L1: :pig4: :L1:
-
ยัยซีน :ling2:
-
ตอนที่5
อยากนอนกับเฮีย
ถึงแม้จะบอกกับเฮียและป๊าว่าจะไม่มาขายปาท่องโก๋แล้วแต่ผมก็ยังคงคอยแวะเวียนไปนั่งคุยเต๊าะกับเฮียตลอด ผมไม่มีทางปล่อยให้เฮียหลุดมือไปหรอก แล้วยิ่งนับวันลูกค้าเฮียเพิ่มขึ้นผมก็ยิ่งไม่ชอบใจก็ดูสิมีแต่ลูกค้าสาวๆทั้งนั้นที่เข้ามาคุยมันน่าโมโหมั้ยล่ะ
ที่น่าโมโหยิ่งกว่าก็คงเป็นเพจพ่อค้าหล่อบอกต่อด้วยในเฟซบุ้คนั่นแหละที่โพสต์รูปเฮียกำลังยื่นน้ำเต้าหู้ทำหน้าหล่อๆให้ลูกค้าพร้อมแคปชั่นกรี๊ดกร๊าดและบอกพิกัดซะดิบดีทำเอาคนแห่มาร้านเฮียเต็มไปหมด จากที่เฮียขายคนเดียวได้ตอนนี้ก็ต้องให้พี่จินกับพี่จันมาช่วยอีกแรง
ส่วนผมก็ทำหน้าที่ยืนมองคนนู้นทีคนนี้ที มองแบบตาขวางๆอ่ะก็ใครใช้ให้มาแอบจับมือเฮียล่ะ อีกคนก็ส่งยิ้มหวานหยดย้อยเชียวนะแล้วนั่นให้เงินก็พอป่ะจะเอากระดาษจดเบอร์โทรให้ทำไม อยากประกาศมากว่าคนนี้น่ะของซีนนะจองไว้ตั้งแต่เฮียหัวเกรียนๆจนตอนนี้ก็ผมขึ้นเยอะแล้วด้วย คนอื่นไม่มีสิทธิ์มายุ่ง
“ดูทำหน้าเข้า”
“ก็ซีนไม่ชอบอ่ะพี่จัน ดูดิเห็นโต้งๆเลยว่าจีบเฮียทำมาเป็นเหนียมอาย หึ!”
“เอาน่าซีน ยิ้มหน่อยเร็ว” พี่จันว่าแล้วลูบหลังผมเบาๆ
“ก็เฮียยิ้มตอบคนพวกนั้นอ่ะ ซีนไม่ชอบเลย”
“นั่นลูกค้าไงซีน เข้าใจเฮียเขาหน่อยนะ”
“อือๆซีนจะพยายามขอบคุณพี่จันครับ”
“จ้า”
บอกพี่จันไปแบบนั้นแต่คนไม่ชอบก็คือไม่ชอบ แต่ผมต้องกลับบ้านก่อนเลยไม่มีโอกาสจะได้พูดคุยกับเฮียเท่าไหร่ ผมบอกลาทุกคนก่อนจะเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซต์ของตัวเองด้วยหน้าบึ้งๆ
ก็ผมงอนเฮียอ่ะตั้งแต่ที่เกือบได้กันวันนั้นเฮียก็ไม่มีเวลาให้ผมเหมือนเดิมอีกเลย ผมก็ไม่ค่อยจะอยากเรียกร้องกับเฮียนักหรอกแต่แบบเข้าใจมั้ยอ่ะผมก็ต้องการเวลาที่อยากจะอยู่กับเฮียเหมือนกัน
“ซีน”
ตอนที่กำลังจะสตาร์ทรถผมก็ได้ยินเสียงของเฮียเรียกไว้เลยหันไปมองทั้งหน้าบึ้งๆนั่นแหละ
“อือ” ขานรับเฮียเบาๆ มองเฮียที่เดินเข้ามาหาผม ตรงที่เราอยู่มันค่อนข้างมืดเพราะว่าเป็นข้างๆร้านซ่อมรถของป๊าที่ปิดไฟหมดแล้ว
“งอนอะไรเฮียหืม?”
แล้วเฮียก็จะชอบมาทำอ่อนโยนแบบนี้อยู่เรื่อย รู้ทั้งรู้ว่าซีนจะแพ้ให้ก็ทำแบบนี้ตลอดเลย
“ก็ซีนไม่ชอบ”
“งอแงจริงๆเลย”
“ฮื่อ ไม่ต้องมาหอม” ทำเป็นสะบัดหน้าหนีแต่จริงๆอยากจะยื่นแก้มไปให้เฮียหอมแรงๆ
ผมก็ทำเป็นเล่นตัวไปงั้นแหละ นานๆทีเฮียจะเดินมาง้อถึงที่ นี่คิดว่าตัดสินใจถูกมาที่วันนั้นเข้าไปเสนอตัวให้เฮียก็เลยทำให้มีวันนี้ที่ต้องมากุ๊กกิ๊กๆกับเฮียในที่มืดๆ
“เป็นเด็กดีให้เฮียหน่อย”
“ซีนก็เป็นแบบนี้อ่ะ ถ้าเฮียอยากได้เด็กดีก็ไปหาเอาข้างหน้านู่น”
“แน่ใจนะว่าให้ไปหาจริงๆ”
ผมเงยหน้าจ้องเฮียเขม็ง บ้าจริงเลยไม่น่าไปประชดแบบนั้นเกิดเฮียหาคนอื่นขึ้นมาจริงๆผมนี่แหละจะแย่ เอาใหม่ๆผมจะพูดใหม่
“ไม่! แต่ตอนนี้ซีนงอนอยู่เฮียต้องง้อสิ”
“งั้นพรุ่งนี้เฮียไปส่งที่โรงเรียนดีมั้ย”
เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจมาก ก็นานๆทีกว่าจะอ้อนเฮียให้ไปส่งได้ก็แทบตายเลยนะแต่นี่เฮียถึงกับเสนอเองใครมันใจไม่สนใจล่ะ อืม..ขอเล่นตัวอีกห้านาทีแล้วกัน
“นี่ง้อแล้วเหรอ?”
“อืม”
“พาไปกินข้าวก่อนไปโรงเรียนด้วย” ไหนๆเฮียก็ยอมแล้วผมก็ไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป อยากได้อะไรก็จะขอตอนนี้แหละ
“อืม”
“แล้วก็...วันหยุดนี้ขอไปนอนกับเฮียได้มั้ย”
เฮียส่ายหน้าทำเอาผมใจเสีย “ป๊าซีนเขาไม่ยอมหรอก”
“วันหยุดนี้ป๊ากับน้ารินไม่อยู่”
ใช่แล้วครับ...วันหยุดนี้ป๊าจะพาน้ารินไปหาพ่อแม่ของน้ารินแต่ผมไม่ได้ไปด้วยเพราะติดทำงานกลุ่มก็เลยต้องอยู่บ้านคนเดียว ไม่สิป๊าบอกว่าจะให้ไอ้พี่ปิงมาอยู่เป็นเพื่อน
“นี่วางแผนมาแล้วใช่มั้ย” เฮียหรี่ตามองผมอย่างรู้ทัน
“เปล๊า!” ผมปฏิเสธแต่เสียงมันสูงไปหน่อยเลยทำเป็นกระแอมไอเบาๆ “ก็ถ้าไม่ได้ก็เป็นไร ซีนกลับละ”
ทำท่าจะสตาร์ทรถอีกครั้งแต่เฮียก็รั้งไว้ด้วยการขึ้นมานั่งซ้อนข้างหลังแล้วโอบเอวผมไว้แน่น เอาใบหน้ามาเกยกับไหล่เล็กของผมก่อนจะกระซิบข้างหู
“ให้เฮียไปนอนบ้านซีนจะดีกว่า”
บ้าเอ๊ย! เฮียก็ขี้อ่อยเหมือนกันอ่ะ แล้วอะไรคือการมากัดหูผมเสร็จแล้วก็หอมแก้มย้ำๆอยู่นั่น ไม่รู้หรือไงว่าแค่นี้ก็มีอารมณ์แล้ว
“อื้อเฮีย เดี๋ยวคนเห็น”
เฮียยังคงคลอเคลียผมไม่เลิก ไอ้ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธจริงจังหรอกเอียงคอให้เฮียมาไซร้ด้วยความเต็มใจด้วยซ้ำ เหมือนเฮียจะสนุกกับการสัมผัสร่างกายผมจริงๆแล้วนี่เฮียไม่ไปขายน้ำเต้าหู้ต่อหรือไง
“ฮึ่ม..ขี้ยั่วจริงๆ” เสียงของเฮียต่ำพร่าทำเอาผมขนลุกขนชันขึ้นมา คือมันแบบเซ็กซี่มากเลย
ผมไปยั่วเฮียตอนไหนไม่ทราบ มีแต่เฮียนั่นอ่ะมาไซร้มาหอม ลูบๆคลำๆตัวผมจนเกิดอารมณ์แล้ว
“เฮีย..อันนั้นของเฮียมันแบบ..” ผมสัมผัสได้ถึงจุดกลางตัวของเฮียที่ขยายใหญ่ขึ้น มันชนหลังผมอ่ะผมก็รู้สึกน่ะสิ
“กลับไปที่ร้านกับเฮียก่อน”
ผมไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธเฮียก็คว้ามือของผมไว้แล้วเดินไวๆผ่านหน้าร้านน้ำเต้าหู้ของเฮียเข้าไปในตึกที่เป็นคูหาซึ่งเฮียก็เป็นเจ้าของอยู่ ชั้นสองก็จะมีพวกเตียงนอนอะไรแบบนี้ด้วย เฮียเคยบอกว่าเวลาที่ขายเลิกดึกๆแล้วกลับไม่ไหวก็ขึ้นมานอนบนนี้ตอนเช้าก็กลับบ้าน
เฮียไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรอีกก็ผลักผมลงบนเตียงแล้วก็เข้าจู่โจมผมทันที ผมไม่ทันตั้งตัวได้แต่นอนร้องครางให้เฮียฟัง เสื้อก็ถูกเลิกขึ้นจนเห็นหน้าอก เฮียก็ก้มมาจูบไปทั่วทุกตารางนิ้วในร่างกาย กางเกงก็ถูกถอดออกแล้วโยนทิ้งไปไหนไม่รู้เฮียดูไม่สนใจ ก่อนเฮียจะยกขาผมขึ้นมาพาดบ่าไว้แล้วกดจูบลงบนต้นขาด้านใน ขบกันจนผมต้องร้องครางแผ่ว
“ตรงนี้ทำรอยได้ไม่มีใครเห็น”
เฮียพูดเองเออเองแล้วก็ทำการดูดดึงจนเกิดรอยเป็นจ้ำสีแดงตรงต้นขาด้านใน มือข้างที่ว่างก็คอยเล่นกับนมของผมทั้งสองข้างสลับกันไปมา ผมไม่มีโอกาสได้พูดอะไรเลยนอกจากครางอย่างเดียว มันเป็นความรู้สึกที่เสียวจนผมแทบอยากจะร้องไห้ คราวก่อนที่เฮียทำมันก็ไม่ได้ขนาดนี้ไง
“อะ..อือ เฮียย”
ปากของเฮียเริ่มเลื่อนไปเรื่อยๆวนเวียนอยู่ตรงส่วนนั้นของผม เฮียกดจูบลงไปทำเอาผมผวาเฮือก กำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่นตอนเฮียใช้ลิ้นเลียบนส่วนนั้น
ฮือ..เฮียจะเก่งเกินไปแล้ว
“ชอบมั้ย?” ยังมีหน้ามาถามอีก ครางขนาดนี้คงไม่ชอบมั้งเฮีย
“อื้อ!”
ริมฝีปากได้รูปของเฮียครอบครองไปยังส่วนนั้นของผม ผมเชิดใบหน้าขึ้นกลั้นเสียงครางไว้กลัวว่าพี่จินกับพี่จันใครสักคนจะขึ้นมาได้ยินแล้วความลับที่เราตกลงกันไว้จะแตกแต่ก่อนที่ความลับจะแตกผมว่าผมอาจจะแตกก่อนความลับก็ได้ครับ
“อ่า...ซีนน้อยนี่น่ารักจังนะ” เฮียผละออกแล้วก้มลงจุ๊บลงบนส่วนนั้น
อารมณ์ของผมยังคงคั่งค้าง ปรือสายตามองเฮียที่ขยับขึ้นมาให้ใบหน้าของเราแนบชิดกัน
“เฮียชอบแกล้งซีนเรื่อยเลย”
เพราะเฮียไม่เคยจะทำให้ผมเสร็จสักครั้งพอผมทำท่าจะเสร็จเฮียก็ผละออกแล้วปล่อยให้ผมคั่งค้างไปกับความรู้สึกนั้น ส่วนเฮียก็เอาแต่นั่งยิ้มทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผม สายตาก็พราวระยับจนอยากจะเอานิ้วขึ้นมาจิ้มตาให้เลิกทำตาแบบนั้นใส่ผมซักที
สิ่งที่เฮียควรทำตอนนี้คือควรทำให้ผมเสร็จต่างหาก
“เฮียไม่ได้แกล้งแค่จะทำให้เสร็จพร้อมกัน”
ยังไม่ทันที่จะถามต่อฝ่ามือหนาของเฮียก็กอบกุมส่วนนั้นของผมกับเฮียไว้ด้วยกันก่อนมือจะขยับรูดรั้งเนิบนาบ ผมกัดปากกลั้นเสียงครางแต่เฮียก็ก้มลงมาจูบไม่ให้ผมกัดปากตัวเอง เฮียชอบดุเวลาผมกัดปากเพราะเฮียกลัวว่าจะเป็นแผลแต่เฮียอ่ะไม่เคยคิดหรอกว่าเวลาเฮียกัดปากผมมันก็เป็นแผลเหมือนกัน
จังหวะรูดรั้งของเฮียเพิ่มความเร็วขึ้นไปตามอารมณ์ที่กำลังไต่ขึ้นสูงเรื่อยๆ เฮียครางเสียงต่ำอยู่ข้างใบหู คลอเคลียใบหน้าอยู่กับซอกคอของผม อารมณ์เสียวซ่านเพิ่มขึ้นเหมือนกำลังจะระเบิดออดมาในไม่ช้า และไม่นานผมกับเฮียก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกันอย่างที่เฮียต้องการ
เสียงหอบหายใจของเฮียยังคงดังก้องอยู่ในหูของผมเพราะเฮียยังคงซบไหล่ผมอยู่ส่วนผมก็ยกมือขึ้นมาโอบกอดเฮียไว้หอบหายใจแรงไม่แพ้กันกับเฮีย
“อือ หนักนะเฮีย”
เฮียแกล้งทำเป็นทิ้งตัวลงนอนทับผมจนผมต้องครางประท้วง เฮียก็ไม่ใช่ว่าจะตัวเล็กๆนะยังมีหน้าจะมานอนทับผมอีก
“มันเขี้ยว”
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเฮียชอบกัดผม กัดมันไปทั้งตัวขนาดแก้มผมเฮียก็ชอบกัด บางครั้งไปส่องกระจกดูก็เห็นเป็นรอยฟันตรงที่เฮียชอบกัดเจ็บๆ ทั้งที่เป็นคนชอบพูดย้ำเองว่าจะไม่ทำรอยแต่ก็ทำให้มีรอบทุกที
เห็นว่าเราไปถึงขั้นนี้กันแล้วก็ใช่ว่าความสัมพันธ์ของผมกับเฮียจะคืบหน้า เมื่อก่อนเป็นยังไงตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้นแค่มีเพียงความสัมพันธ์ทางกายที่พัฒนาขึ้นจากเมื่อก่อนพัฒนาจนผมก็ปลื้มใจนะแต่บางครั้งก็แอบคิดว่าเราจะอยู่กันแบบนี้ไปตลอดเลยเหรอ
เคยมีสักเสี้ยวมั้ยที่เฮียจะชอบผมกลับมาบ้าง เฮียชอบเอาแต่พูดย้ำว่ายังไงผมก็ไปเจอคนอื่นอยู่ดีแล้วไอ้ที่ทำอยู่นี่ผมคงหลุดออกจากบ่วงของเฮียได้หรอกนะ
ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ สะบัดหน้าไล่อารมณ์นอยด์ของตัวเองออกไปเร็วๆโดยไม่ให้เฮียได้เห็น ผมไม่อยากต้องมาทะเลาะเรื่องนี้กับเฮีย ในเมื่อตอนนี้ก็มีความสุขดีผมก็คงจะปล่อยเรื่องความรู้สึกของตัวเองไปก่อน
“เฮียลุกออกไปเลย ซีนจะกลับบ้านแล้วเดี๋ยวป๊าจะว่าอีก” ผมผลักอกเฮียให้ออกจากตัวแต่เฮียก็ดื้ออ่ะทำตัวแข็งแถมยังเอาแขนมารัดเอวผมไว้อีก
“ขอเฮียกอดก่อน”
“งืออ”
“งอแงอีกแล้ว” เฮียผละออกจากไหล่ผมแล้วก้มลงมาหอมแก้มผมเสียงดังฟอด “เดี๋ยวนี้งอแงเก่งมาก”
“เฮียก็ดื้อเก่งเหมือนกัน” ผมว่ากลับบ้างยื่นหน้าไปกัดไหล่เฮียเอาคืนที่เฮียหอมแก้ม
“เฮียดื้อยังไง ไม่ใช่ซีนหรอกเหรอที่ดื้อกับเฮีย”
“อื้อซีนไม่เคยดื้อเลย”
“แก้ตัวตลอด”
“แก้ผ้าด้วยเนี่ย ตอนนี้ไม่มีอะไรให้ปิดร่างกายเลยสักชิ้น” ผมว่าอย่างติดตลก “เฮียมือไวมากซีนแบบยังไม่ทันจะหายใจออกเฮียก็แก้ผ้าซีนออกหมดแล้ว”
“พูดเว่อร์ไปแล้วซีน เฮียก็ทำไปตามอารมณ์”
“เดี๋ยวนี้มีอารมณ์บ่อยอ่ะแต่ก่อนอ่อยจนไม่รู้จะอ่อยยังไงแล้วก็ไม่เห็นจะมีอารมณ์สักที”
“ก็ตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกัน” เฮียว่าเสียงอ้อมแอ้มแก้ตัวไปเรื่อยอ่ะ
ผมไม่ได้ตอบอะไรเฮียไปอีกปล่อยให้เฮียกอดแล้วก็คลอเคลียอยู่แบบนั้น ตามใจว่าเฮียอยากจะทำอะไรกับร่างกายของผม ผมไม่ห้ามหรอกออกจะชอบด้วยซ้ำตอนที่โดนเฮียสัมผัส
“แล้วนี่ต้องอาบน้ำก่อนกลับบ้านอีกแล้วอ่ะ ป๊าถามตลอดเลยว่าทำไมถึงต้องอาบน้ำมาจากร้านเฮียทุกครั้ง”
“ก็บอกว่าช่วยเฮียแล้วเหงื่อออกมันร้อนไง”
“เหตุผลคือแถให้สุดเลยเฮีย”
“แล้วซีนจะบอกป๊ายังไงล่ะถ้าไม่บอกแบบนี้”
“ไม่รู้เหมือนกัน งั้นลุกเหอะไปอาบน้ำกัน” นี่ไม่ได้ตั้งใจชวนเฮียไปอาบน้ำด้วยกันเลยนะ คือปากมันเผลอพูดออกไปเองอ่ะไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“แล้วก็ชอบยั่วเฮียแบบนี้จะไม่ให้มีอารมณ์ได้ยังไง”
เฮียบ่นตามหลังผมที่เดินนำเฮียไปเข้าห้องน้ำ เดินไปทั้งร่างกายเปลือยๆไม่มีเสื้อผ้าติดตัวนั่นแหละเห็นกันไปทั่วทั้งตัวแล้วผมก็ไม่ค่อยอายมากเท่าไหร่หรอก เร้าใจดีแถมหุ่นเฮียนี่แบบแซ่บลืม!
◐ ◑
ตอนนี้ผมกำลังช่วยน้ารินทำอาหารอยู่ในครัว เย็นวันนี้น้ากิมกับเฮียจะมากินข้าวด้วยกันกับที่บ้านผม คือวันนี้เป็นวันอาทิตย์ครับเฮียก็เลยว่างป๊าก็เลยถือโอกาสชวนมากินข้าวด้วยกัน
แต่ทุกครั้งผมไม่เคยมาเข้าครัวทำอาหารช่วยน้ารินแบบนี้หรอก จะมีแต่ป๊านู่นแหละที่ชอบมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆน้ารินจนน้ารินต้องไล่ให้ไปไกลๆเพราะว่าเกะกะ ก็ถ้าป๊าไม่เอาแต่ไปยืนหอมแก้มน้ารินคงจะไม่โดนไล่ไปหรอก
“ซีนล้างผักเสร็จแล้วครับต้องทำอะไรต่ออีก” ผมยกผักที่ล้างใส่ตะกร้าเอาไปตั้งไว้ตรงเคาน์เตอร์ครัว น้ารินก็หันมามองก่อนมองซ้ายขวาเหมือนหาอะไรอยู่
“ต้องหั่นต่อแต่น้ากลัวมีดบาดมือซีน”
“ไม่เป็นไรน้ารินซีนจะระวังครับ”
“อืม งั้นน้ารบกวนหน่อยนะ”
“โธ่...ซีนต่างหากที่ต้องพูดว่ารบกวนอ่ะ” ผมเข้าไปกอดเอวน้าริน พูดเสียงอ้อนจนน้ารินยิ้มหวานส่งให้
เนี่ย!อิจฉาป๊าจังที่มีน้ารินเป็นของตัวเอง
“ครับ งั้นซีนก็ระวังมือด้วยนะ”
ผมพยักหน้าเข้าใจ เดินไปหยิบมีดกับเขียงหั่นผักออกมา ผมไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ก็เลยต้องหั่นช้าๆกลัวมีดบาดมือด้วย ผมไม่อยากจะเห็นเลือกตัวเองหรอกนะ
น้ารินก็มาคอยมองและคอยบอกผมเป็นระยะจนกระทั่งส่วนประกอบทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยผมก็มาคอยเป็นลูกมือให้น้ารินด้วยการช่วยหยิบจับของที่น้ารินต้องการส่วนน้ารินก็มีหน้าที่ทั้งผัด ต้มและทอดอาหาร
“อ้าว!น้ากิม สวัสดีครับ”
ผมหันไปมองตรงทางเข้าครัวก็เห็นน้ากิมกำลังเดินยิ้มแย้มเข้ามาหา พอผมยกมือไหว้ น้ากิมก็รับไหว้ด้วยการพยักหน้าให้
“ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ ให้น้าช่วยมั้ย?” น้ากินมายืนมองผมกับน้ารินที่ช่วยกันทำอาหาร
“ไม่เป็นไรครับพี่กิม ตรงนี้ใกล้เสร็จแล้วล่ะครับ พี่กิมไปรอที่โต๊ะทานข้าวเลยก็ได้” น้ารินตอบด้วยความสุภาพเพราะน้ากิมอายุมากกว่าน้ารินสักสิบปีได้มั้ง
ผมไม่อยากจะแฉป๊าหรอกนะว่าป๊ากินเด็กอ่ะ
“งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยตักข้าวแล้วกันนะ จะได้เสร็จเร็ว”
“ขอบคุณครับพี่กิม” น้ารินไม่ได้ปฏิเสธเพราะน้ารินรู้ว่าปฏิเสธยังไงน้ากิมก็จะต้องขอทำให้ได้
ส่วนผมก็ทำหน้าที่ลูกสะไภ้ที่ดีโดยการวิ่งไปช่วยน้ากิมหาจานกับช้อนและชวนน้ากิมชวนคุยไปด้วย ผมก็เล่านั่นนี่ให้น้ากิมฟังตามประสาเด็กที่ไปเจออะไรมาก็จะพูดให้ผู้ใหญ่ฟังหมด ทั้งน้ารินกับน้ากิมก็ขำกับเรื่องตลกที่ผมเล่าจนกระทั่งเฮียเดินเข้ามาในครัว
“เดี๋ยวผมกับซีนยกอาหารไปเองครับ แม่กับน้ารินไปนั่งรอที่โต๊ะเถอะ”
ก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเท่าไหร่หรอกว่าเฮียอยากมาหาผมแต่ก็นะคิดไปแล้วอ่ะคิดไปไกลมากแล้วด้วย
น้ากิมกับน้ารินหันไปพยักหน้าให้กันก่อนจะวางสิ่งที่ทำลงเพื่อให้ผมกับเฮียได้ทำต่อ
“ฝากด้วยนะ” น้ารินว่าส่งท้ายและเดินออกไปเหลือเพียงผมกับเฮียที่ยืนอยู่ด้วยกันในห้องครัว
“เร็วสิมัวแต่ยืนมองหน้าเฮียเดี๋ยวก็ไม่ได้กินข้าวหรอก”
ผมมองบนแอบเบะปากหน่อยๆตอนเฮียหันหลังให้ “เดี๋ยวนี้คิดแต่เรื่องอย่างว่าอ่ะ เฮียหมกมุ่นมาก”
“หรือซีนไม่คิดเหมือนเฮีย?” เฮียว่าแล้วยิ้มมุมปากแต่เราไม่ได้ยืนใกล้กันหรอกนะครับห่างกันมากอยู่ ไม่อยากจะทำตัวมีพิรุธตอนที่ผู้ใหญ่อยู่บ้านน่ะ
“ไม่พูดด้วยแล้วรีบๆตามมาเลยเฮีย” ผมเบี่ยงประเด็นก็เฮียชอบทำให้ผมเขินอ่ะ ยิ่งเดี๋ยวนี้ชอบมาทำตาแพรวพราวใส่ส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยนอีก รู้ทั้งรู้ว่าผมแพ้อะไรแบบนี้ก็ขยันทำซะเหลือเกิน
แต่ก่อนก็คืออ่อยอยู่ฝ่ายเดียวไงเลยไม่ได้เขินแบบนี้พอเฮียอ่อยกลับบ้างก็เลยกลายว่าผมเองนั่นแหละที่ไปไม่เป็น
หลังจากยกกับข้าวมาตั้งไว้บนโต๊ะเสร็จแล้วผมกับเฮียก็แยกย้ายไปนั่งประจำที่โดยตำแหน่งที่นั่งหัวโต๊ะเป็นของป๊าผม ฝั่งซ้ายมือเป็นน้ารินมีผมนั่งข้างๆและฝั่งขวามือเป็นน้ากิมมีเฮียนั่งข้างๆเช่นกัน ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นว่าเฮียนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผม
บนโต๊ะอาหารผู้ใหญ่เขาก็คุยกัน ผู้ใหญ่ในที่นี้หมายรวมถึงเฮียด้วยครับและมีเพียงผมคนเดียวที่ยังเป็นเด็กอยู่เลยไม่ได้คุยอะไรกับเขามากเพราะไม่รู้เรื่องจนกระทั่งที่ป๊าพูดถึงเรื่องวันหยุดที่จะถึงซึ่งป๊าต้องพาน้ารินไปต่างจังหวัดผมก็รีบพูดคุยกับป๊าด้วยทันที
“ป๊าๆไม่ต้องให้พี่ปิงมาอยู่เป็นเพื่อนซีนแล้วก็ได้” ป๊าขมวดคิ้วตั้งท่าจะดุผมแต่ผมก็รีบพูดขึ้นมาก่อน “ให้ซีนไปอยู่บ้านเฮียไม่ก็ให้เฮียมาอยู่เป็นเพื่อนซีนดีกว่า”
ป๊าทำหน้าเบื่อหน่ายมองบนแบบไม่ปิดบัง น้ากิมกับน้ารินที่เห็นก็หัวเราะกับท่าทางของป๊าส่วนเฮียก็ทำแค่ยิ้มหล่อเบาๆ
“ถ้าป๊าให้เฮียมาอยู่เป็นเพื่อนซีนแล้วน้ากิมล่ะ?” ป๊าถามกลับทำให้ผมฉุกคิดขึ้นมาว่ายังไม่ได้ขอตัวเฮียจากน้ากิมเลย
“น้ากิมครับ ซีนขอให้เฮียมาอยู่เป็นเพื่อนได้มั้ยแต่ถ้าไม่สะดวกซีนจะไปอยู่บ้านน้ากิมเองก็ได้”
น้ากิมหัวเราะก่อนจะหันไปมองป๊าของผม “น้าไม่ติดอะไรหรอกถ้าจะให้เฮียมาอยู่เป็นเพื่อนซีนระหว่างที่ป๊าซีนกับน้ารินไม่อยู่น่ะแต่เรื่องนี้คงต้องถามกับเฮียเขาเอานะว่าจะยอมมาอยู่ด้วยหรือเปล่า?”
“ไม่ยอมหรอก” ป๊าแกล้งผมอ่ะ
โธ่...ไม่รู้อะไรซะแล้วป๊าเนี่ย! ผมไม่พูดหรอกให้เฮียพูดเองดีกว่า
“ว่าไงครับเฮียมาอยู่เป็นเพื่อนซีนได้มั้ย?” ผมทำเสียงอ้อนมองเฮียตาปริบๆ แอบเหลือบไปมองก็เห็นป๊าทำหน้าเอือมคงจะชินไปกับการที่ต้องเห็นผมเต๊าะเฮียแล้ว ก็เต๊าะมาตั้งแต่เริ่มพูดได้นู่นจะไม่ให้ชินได้ยังไง
ได้ยินเฮียกระแอมเบาๆก่อนจะหันไปมองผู้ใหญ่ ป๊าก็พยักพเยิดให้เฮียตอบส่วนน้ากิมกับน้ารินก็ส่งยิ้มให้
“ครับ เดี๋ยวผมมาอยู่เป็นเพื่อนซีนเอง”
“ฮือออ ซีนรักเฮียที่สุดเล้ยยยยย”ผมว่าอย่างดีใจได้ยินเสียงป๊ากระแอมไอเสียงดังมาจากหัวโต๊ะก็กลับมานั่งสงบเสงี่ยมเรียบร้อยเหมือนเดิม
“ลุงฝากด้วยนะถ้าซีนดื้อก็บอกลุงได้เลย”
“ครับ” เฮียตอบรับอย่างนอบน้อม ก็นี่แหละนะพ่อตากับลูกเขยเขาคุยกัน น่ารักจังเลย
“ซีนไม่ดื้อหรอกป๊า”
“เหอะ! จะคอยดู”
ผมได้แต่ยิ้มแฉ่งส่งให้ป๊าอย่างกวนๆ หันมามองเฮียก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานหยดย้อยให้ ยื่นเท้าของตัวเองไปเขี่ยเท้าเฮียที่อยู่ใต้โต๊ะเบาๆโดนเฮียทำตาดุใส่ผมก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวโดยที่พวกผู้ใหญ่ก็ไม่ได้สนใจเราสองคนอีก
จะว่าไปแล้วการที่ต้องเก็บเรื่องผมกับเฮียเป็นความลับมันก็ตื่นเต้นและสนุกดีเหมือนกันนะ
◐ ◑
ซีนก็คือไปให้สุดเลยลูกเอ๊ยยย อ่อยแบบเปิดเผยไม่เกรงกลัวความหวงของป๊าเลยจ้าาา
เล่นแท็ก #น้ำเต้าหู้ของเฮีย ในทวิตเตอร์ได้เด้ออ
ติดตามข่าวสารได้ที่
twitter (https://twitter.com/fongdue98)
facebook (https://www.facebook.com/%E0%B8%9F%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B9%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1-171119260233236/)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงสินะ เฮีย
-
แซ่บคู่ :hao7:
-
เฮียยยยแบบแซ่บลืม อืมหืมมมม ซักทีได้มั้ยเนี้ย หน่องซีน หนูขยันอ่อยได้ใจป้าจริงๆ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านคือเป็นอะไรที่ละมุนมาก ไม่รู้ว่าละมุนอะไร5555 แต่ความเป็นเฮียคือทำให้ใจบางมาก จนอยากลองกินน้ำเต้าหู้ของเฮียบ้าง และอยากจะบอกว่าอิเฮียมันแอบร้ายนะคะ แอบกินน้องซีนเงียบๆแบบนี้ระวังคุณป๊าเขาจะจับได้นะคะเฮีย
ฝากบอกเฮียว่าอย่ามาทำให้น้องซีนชั้นเสียใจเชียว มายั่วกันแบบนี้ก็เหมือนให้ความหวังเด็กอ่ะ แต่ชอบความขยันอ่อยของน้องซีนมาก และดูจากทีท่าของอิเฮียแล้ว หนูจะต้องสมหวังแน่นอนค่ะ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ภาษาดีมากๆเลย อ่านสนุก เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:L2: :pig4:
-
เอ็นดูน้องซีน เฮียก็มีใจให้น้อง ตอนหน้่าเฮียจะห้ามใจอยู่มั้ยเนี่ย
-
น้องซีนอ่อยเก่งจริงๆเลย ถ้าเฮียไม่ตกหลุมรักก็แย่แล้ว
-
ตอนที่6
ผิดแผน
ผมช่วยป๊ากับน้ารินขนกระเป๋าใส่หลังรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข นี่ถ้าเป็นลูกบ้านอื่นคงงอแงอยากไปด้วยแต่กับบ้านนี้ไม่ครับ ยิ่งป๊าไม่อยู่ทางก็ยิ่งสะดวก
"ทำหน้าทำตาเหมือนมีแผน"
เนี่ย!ถ้าป๊าอยู่ก็จะรู้ทันผมแบบนี้ไง
"ไรป๊าหาเรื่องอ่ะ ซีนก็หน้าปกติดี" กลบเกลื่อนด้วยการหันซ้ายหันขวาหาน้าริน "ซีนไปตามน้ารินมาให้นะ" จบท้ายด้วยการเดินหนีป๊าซะเลยเดี๋ยวจะรู้หมดว่าผมคิดอะไรอยู่
ผมเดินเข้ามาในครัวเห็นน้ารินกำลังทำแซนวิชไว้กินระหว่างเดินทาง ผมชะโงกหน้าไปดูน้ารินก็หันมายิ้มให้แวบนึงก็หันกลับไปทำอาหารต่อ
“น้าทำกับข้าวไว้ให้ซีนแล้วนะอยู่ในหม้อนั่นแหละ มื้ออื่นๆน้ากิมบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ไปกินกับน้ากิมไม่ก็ให้เฮียพาไปกิน”
น้ารินพูดสั่งผมเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้แต่ผมก็รู้แหละว่าน้ารินเป็นห่วงเลยพูดย้ำๆ ผมเดินเข้าไปหาน้ารินใกล้ๆก่อนจะสวมกอดน้ารินแน่น ซบหน้าไว้ตรงไหล่น้ารินพูดเสียงอ้อนออกมา
“ซีนต้องคิดถึงน้ารินแน่ๆเลย”
“คิดถึงก็ไปด้วยกันสิ”
“ซีนต้องทำงานกับเพื่อนนี่นา” เอาเข้าตรงๆแล้วคืออยากอยู่กับเฮียที่บ้านมากกว่าน่ะครับ
“งั้นก็ตั้งใจทำงานครับ กลับมาจะเอาของอร่อยๆจากที่นู่นมาฝาก”
“ฮื่อ น้ารินใจดีที่สุดในโลกเลยย”
น้ารินยิ้มขำไม่ได้กอดผมตอบเพราะมือเลอะอยู่ ถึงอย่างนั้นก็ก้มลงมาหอมหัวผมด้วยทีนึงก่อนจะผละออก
“ไหนบอกมาตามน้ารินแล้วนี่อะไรมากอดทำไม”
กอดกันอยู่ดีๆคนขี้อิจฉาอย่างป๊าก็เข้ามาในครัวจับผมกับน้ารินแยกออกจากกัน คือป๊าแบบขี้หวงจังอ่ะแค่กอดน้ารินก็ไม่ได้ โธ่เอ๊ย..นี่ผมลูกป๊านะส่วนน้ารินก็เหมือนเป็นแม่ผมนั่นแหละจะหวงไปทำไมก็ไม่รู้
“ก็กอดเฉยๆไม่ได้เหรอป๊า”
“แล้วจะกอดทำไม”
“ล่ำลากันไง”
“มากอดป๊านี่”
ผมส่ายหน้ารัวๆเพื่อแกล้งป๊าจนป๊าเท้าสะเอวเบะปากใส่ผม ผมเห็นก็ขำก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปกอดป๊าจนป๊าถอยหลังเซเพราะทรงตัวไม่อยู่
“อย่าน้อยใจน่า ซีนแกล้งเล่นเอง”
“เหอะ! ใครบอกว่าป๊าน้อยใจ”
“ดูหน้าป๊าก็รู้แล้ว คนปากแข็ง”
ป๊าผมอ่ะชอบเก๊กชอบทำฟอร์มจนบางทีผมก็ชอบแกล้งป๊าและก็ได้ผลทุกครั้งเลย พอแกล้งเสร็จก็ต้องเข้าไปอ้อนป๊าก็จะหายงอนไปเอง
“รู้มากรู้ดีตลอด แล้วนี่แน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าจะไม่ไปด้วยกันกับป๊าน่ะ”
ผมรู้แหละว่าป๊าอยากให้ไปด้วยแต่ผมก็ติดงานจริงๆนะไม่ใช่ว่าอยากอยู่กับเฮียเลยไม่ใช่จริงๆ ถ้าไม่มีงานผมก็คงจะรีบแจ้นไปกับป๊าเลยแต่นี่ไม่ว่างไง เฮ้อ..พูดแล้วก็เศร้า
“ซีนไปไม่ได้ง่ะ”
“ถ้างั้นอยู่บ้านก็ดูแลตัวเองดีๆ ก่อนออกจากบ้านหรือก่อนนอนก็ปิดบ้าน ปิดไฟให้เรียบร้อยเช็คให้ดีๆด้วยเข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจครับ ก่อนจะนอนซีนจะคอลไปหาป๊ากับน้ารินจนกว่าจะถึงวันกลับเลย” เอาเข้าจริงแล้วแม้ว่าป๊ากับน้ารินจะไปกันไม่กี่วันแต่ผมก็อดคิดถึงไม่ได้อยู่ดี อย่าว่าผมเว่อร์เลยครับผมก็ยังเป็นเด็กมอห้าที่ติดพ่อกับแม่อยู่นั่นแหละ
“ทำหน้าจะร้องไห้อีก” ป๊าว่าอย่างนั้นแต่ก็ลูบหัวผมเป็นการปลอบเบาๆ
“อือ ซีนไม่ร้อง” ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองป้อยๆซุกหน้าเข้าหาไออุ่นจากอกป๊า
“ป๊าไม่อยู่ก็อย่าดื้ออย่าซน ทำตัวดีๆกับทั้งเฮียแล้วก็น้ากิมเขาด้วย ส่วนเงินป๊าจะฝากไว้กับเฮียให้เฮียเอาให้ซีนเป็นวันๆไป”
“อือ” ผมพยักหน้าหงึกหงักฟังป๊าพูดอย่างตั้งใจ
“ไม่ต้องร้องน่า ป๊าไปแค่ห้าวันเดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“ซีนไม่ร้อง ไม่ได้ร้องเลยจริงๆ ฮึก..” พูดทั้งที่น้ำตากำลังไหลลงเรื่อยๆได้ยินเสียงป๊ากับน้ารินหัวเราะก่อนจะรู้สึกถึงมือของป๊าที่ลูบปลอบผม
“ขี้แยจริงๆเลย” ป๊าว่าตอนที่ผมผละออกมาจากอกป๊า ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองป้อยๆแล้วเงยหน้ามองป๊าทั้งปากเบะๆที่เหมือนจะร้องไห้อีกรอบ “ไปๆเดินไปส่งป๊ากับน้ารินที่หน้าบ้าน”
“อือ”
ผมเดินจูงมือป๊ากับน้ารินมาหน้าบ้าน ตอนออกไปก็เห็นเฮียยืนยิ้มอยู่ข้างๆรถป๊าก่อนเฮียจะยกมือพุ่มไหว้สวัสดี
“ลุงฝากซีนมันด้วยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาลุงได้ตลอดแล้วก็ไม่ต้องตามใจมันมากล่ะเดี๋ยวจะเหลิงเอา” ไม่วายป๊าก็หันมาหรี่ตาใส่ผมอีก
“ครับ ผมจะดูแลให้ครับ ลุงไม่ต้องห่วง” เฮียก็ตอบรับอย่างยินดี
“ส่วนซีนก็อย่าไปดื้อกับเฮียเขามากรู้มั้ย จะไปไหนทำอะไรก็บอกเฮียก่อนด้วย”
“รู้แล้วป๊า”
“อืม งั้นป๊ากับน้ารินไปแล้วนะเดี๋ยวจะรีบกลับมา เป็นเด็กดีรู้มั้ย?”
“อือ” พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดป๊ากับน้ารินอีกครั้ง
“เดินทางปลอดภัยนะครับ ป๊าขับรถดีๆล่ะ น้ารินก็ชวนป๊าคุยอย่าให้ป๊าหลับในนะครับถ้าเหนื่อยก็แวะพักกันก่อนแล้วก็ถึงแล้วโทรมาบอกซีนด้วยนะ”
ป๊ากับน้ารินตอบรับผมด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเฮียก็พูดคุยกับป๊าอีกนิดหน่อยก็โบกมือลาแล้วขึ้นรถขับออกไป ผมมองรถป๊าที่ค่อยๆขับห่างออกไปจากสายตาเรื่อยๆกระทั่งผมไม่เห็นรถป๊าแล้วจึงถอนหายใจออกมา
ความรู้สึกมันโหวงๆผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีผมก็คิดถึงป๊ากับน้ารินมากๆเลย
“เด็กขี้แยมานี่มา” เฮียอ้าแขนทั้งสองข้างออกกว้างก่อนผมจะพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเฮียเต็มแรงจากนั้นก็ปล่อยโฮออกมาแบบไม่อายใคร มีเฮียคอยลูบหัวลูบหลังปลอบยิ่งทำให้ผมสะอื้นหนัก
“ฮึก..ซีนไม่ได้ร้องนะ” ผมยังคงไม่ยอมรับว่าตัวเองร้องไห้
“ครับๆไม่ร้องก็ไม่ร้อง” เฮียโยกตัวผมเหมือนกล่อมเด็ก “เข้าบ้านก่อนเร็ว เดี๋ยวเฮียนั่งกินข้าวด้วย”
ความเศร้าความคิดถึงอยู่กับผมได้ไม่นานหรอกครับเพราะตอนนี้นั้นผมนั่งกินข้าวไปยิ้มไปจนเหมือนคนบ้ามากๆแล้ว ผมบอกแล้วไงว่าถ้าป๊าไม่อยู่ทำอะไรก็ง่ายขึ้นเยอะเรียกว่าทางสะดวกสุดๆไปเลย
“เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลย ตอนนี้ยิ้มแล้วเหรอ?”
“ซีนไม่ได้ร้องสักหน่อย”
“โอเคๆไม่ร้องเนอะ” เฮียอือออตามผมแล้วตักผัดผักใส่จาน ผมเป็นเด็กที่ชอบกินผักมากซึ่งข้อนี้เฮียก็รู้ “แล้วจะไปทำงานกับเพื่อนกี่โมงเดี๋ยวเฮียไปส่ง”
อ่า...ลืมไปเลยว่าต้องไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนที่โรงเรียน
“ประมาณบ่ายๆครับแต่เฮียไม่ต้องไปส่งก็ได้เดี๋ยวซีนให้เพื่อนมารับ”
“ไม่เป็นไรหรอก ป๊าซีนฝากเฮียดูแลซีนเฮียก็ต้องดูแลสิ”
“โห งี้ก็ดูแลตลอดชีวิตได้ป่ะเฮีย”
“หึ! จะอยู่กับเฮียนานแค่ไหนกันเชียว”
“โธ่! เฮียอ่ะ”
พูดแล้วก็เซ็ง เฮียไม่เคยเชื่อในตัวผมเลยว่าผมจะรักเฮียไปตลอดชีวิตอ่ะ เฮียก็เอาแต่พูดว่าเดี๋ยวผมก็ไปเจอคนเยอะแยะมากมาย ได้รู้จักโลกภายนอกที่ไม่เคยเห็น ถึงตอนนั้นเฮียก็อาจจะไม่ใช่คนที่ซีนชอบที่สุดแล้วก็ได้ ผมไม่เข้าใจเลยแบบเฮียก็ควรเชื่อในคำพูดผมป่ะ ผมบอกว่าจะไม่มีใครก็ต้องไม่มีใครสิ
“หน้าบึ้งอีกแล้ว งอนอะไรเฮียอีก”
“ก็เฮียชอบพูดปัดให้ซีนไปชอบคนอื่นตลอดเลย”
“เฮียไม่ได้ให้ซีนไปชอบคนอื่นแต่เฮียแค่จะบอกกับซีนว่าวันหนึ่งที่ซีนได้ออกไปเจอโลกภายนอกนั่นน่ะซีนก็อาจจะเจอคนที่ซีนถูกใจมากกว่าเฮียก็ได้”
“ซีนบอกแล้วไงว่าไม่มีทาง”
“เอาเถอะ เฮียพูดไปซีนก็ไม่เข้าใจเดี๋ยวจะทะเลาะกันเปล่าๆ”
โหยย...การที่เฮียพูดมาแบบนั้นทำให้เราไม่ทะเลาะกันเลยมั้ง ชอบผลักไสให้ผมไปชอบคนอื่นอยู่เรื่อยเลยเดี๋ยวถ้าเกิดผมทำขึ้นมาจริงๆแล้วจะพูดไม่ออก
ผมกับเฮียนั่งเงียบระหว่างมื้ออาหาร ผมรู้สึกขี้เกียจคุยกับเฮียแล้วพูดไปก็วกเข้าแต่อะไรเดิมๆส่วนเฮียเขาก็คงจะไม่อยากคุยกับผมล่ะมั้ง ผมมันเข้าใจยากไงอธิบายยังไงก็ไม่ยอมเข้าใจเฮียสักที ช่างเถอะให้เป็นแบบนี้ผมจะทำอะไรได้
พอกินข้าวเสร็จผมก็เก็บจานเก็บชามไปไว้ที่ซิงค์ล้างจานเงียบๆโดยมีเฮียที่เก็บแก้วช่วยผมแค่สองใบนั่นแหละเดินตามมาต้อยๆ พอเก็บเสร็จผมทำท่าจะเดินออกจากห้องครัวแต่เฮียดันเอามือกักตัวผมไว้กับซิงค์ล้างจานผมจึงเดินไปไหนไม่ได้
“อะไรของเฮียอ่ะ” ผมไม่รู้ว่าเสียงตัวเองสะบัดแค่ไหนแต่รู้ว่าตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะมองหน้าเฮียเลย
“งอนเฮียอีกแล้ว”
“ซีนไม่ได้งอน”
“แล้วเป็นอะไรทำไมไม่คุยกับเฮียครับ”
แล้วทำไมเฮียต้องเอาจมูกมาคลอเคลียที่หน้าผมด้วยอ่ะ รู้ทั้งรู้ว่าตอนนี้มันไม่ใช่อารมณ์ที่จะมาคลอเคลียกันยังจะไม่ยอมหยุดทำอีก
“ฮื่อ...มันจั๊กจี้” ผมบ่นตอนที่เฮียก้มลงมาเลียงตรงซอกคอผม มันรู้สึกจี๊กจี้แล้วก็ขนลุกอีกด้วย “เฮียหยุดเลยซีนไม่ให้หอม อ๊ะ! เฮียเปิดเสื้อซีนทำไม”
“ก็เด็กมันดื้อ เฮียก็ทำให้หายดื้อ”
“ซีนไม่ดื้อ”
ผมใช้มือปัดๆทั้งหน้าทั้งมือเฮียที่เอาแต่คลอเคลียผมออก เฮียนี่ก็แปลกแต่ก่อนผมเปิดเสื้อให้ดูนมก็ด่าผมจะตายแต่มาตอนนี้ดันมาเปิดเสื้อผมซะเองแล้วหน้านี่จะซุกผมไปทุกซอกทุกมุมเลยมั้ย ป๊ายังออกจากบ้านไปไม่ถึงชั่วโมงเลยเฮียก็เริ่มมาลวนลามผมอีกแล้ว
“เฮียแค่อยากให้ซีนเข้าใจ” เฮียหยุดการกระทำทุกอย่างลง ผละออกมามองหน้าผมแล้วพูดประโยคที่ผมไม่เข้าใจขึ้นมาดื้อๆ
“เข้าใจอะไร?”
“เรื่องของเรา”
แค่คำว่าเรื่องของเราทำไมมันถึงทำให้ผมรู้สึกดีขนาดนี้กันนะ เมื่อกี้โกรธเฮียจะเป็นจะตายตัดภาพมาที่ตอนนี้คือต้องอมยิ้มแก้มอูมไว้เลย
“ไม่ใช่ว่าเฮียไม่ได้รู้สึกอะไรแต่เฮียแค่ไม่มั่นใจว่าวันข้างหน้าเราจะอยู่กันแบบนี้ไปตลอด ตอนนี้ซีนก็ยังเรียนมัธยมปลาย พอขึ้นมหา’ลัยซีนก็ต้องเจอคนเยอะแยะมากมายส่วนเฮียก็อายุมากขึ้นทุกวันๆและถึงในจุดหนึ่งเฮียก็คงอยากจะหยุดที่ใครสักคน อยากใช้ชีวิตคู่ไปด้วยกัน เฮียยอมรับว่าเฮียไม่มั่นใจจริงๆว่าซีนจะอยู่ไปถึงตอนนั้นหรือเปล่า”
“แล้วทำไมเฮียถึงไม่เชื่อใจซีนบ้างล่ะหรือเพราะว่าซีนเป็นเด็กใช่มั้ย เฮียเลยคิดว่าคำพูดที่ออกมาจากปากซีนเป็นความคิดของเด็กมัธยมคนนึง เฮียไม่คิดเหรอว่าซีนอาจจะคิดอะไรได้มากกว่าเฮียอ่ะ”
“ตอนนี้สังคมที่ซีนอยู่มันก็เล็กแค่นี้ ซีนเลยไม่ได้คิดว่าจะไปเจอใครใหม่แต่เมื่อซีนโตจนขึ้นมหา’ลัยสังคมของซีนก็จะกว้างขึ้น ซีนจะได้ออกไปเห็นสิ่งที่ทำให้ซีนตื่นตาตื่นใจ มันอาจจะเป็นสิ่งที่ซีนชอบมากกว่าการอยู่กับเฮียก็ได้”
“เฮ้อ...ซีนเหนื่อยจะพูดเรื่องนี้แล้ว” ผมถอนหายใจก่อนจะเงยหน้ามองเฮีย “ซีนรู้ว่าถึงซีนพูดไปเฮียก็ยังไม่เชื่อแต่ซีนก็จะพิสูจน์ให้เฮียดูว่าตอนที่ซีนโตขึ้นได้เจอคนใหม่ๆมากขึ้นซีนก็ยังจะมีแต่เฮียคนเดียว”
เฮียทำแค่เพียงพยักหน้าก่อนจะก้มลงมาคลอเคลียกับร่างกายผมอีกครั้ง ผมก็ปล่อยให้เฮียทำตามใจ เฮียจับไปวางตรงไหนหรือท่าไหนผมก็ทำตามเฮียแบบไม่ขัด จนกระทั่งได้ปลดปล่อยกันไปสองรอบเฮียก็บอกให้ผมรออยู่ที่บ้านส่วนเฮียจะไปทำงานก่อน ตอนบ่ายก็จะมารับผมไปส่งที่โรงเรียน
◐ ◑
ตกเย็นเฮียมารับผมกลับบ้านแต่ผมบอกให้เฮียแวะที่ร้านเฮียก่อนเดี๋ยวค่อยกลับบ้านพร้อมกันก็ได้ เฮียก็ตกลงส่วนผมก็ขอเฮียไปนอนอยู่ชั้นสอง คือง่วงมากครับงานกลุ่มเหมือนนั่งทำคนเดียวเลย ไม่ใช่ว่าเพื่อนมันไม่ช่วยทำแต่บางคนมันทำไม่เป็นไงก็แค่ช่วยอะไรเล็กๆน้อยๆที่พอจะช่วยได้ส่วนผมก็ความสามารถเยอะเหลือเกินเรียกง่ายๆว่าเก่งนั่นแหละเลยต้องทำเยอะหน่อย
“ถ้าจะกลับแล้วเดี๋ยวเฮียมาเรียก”
เฮียก้มลงหอมหน้าผากผมก่อนจะเดินออกไปเหลือเพียงผมที่นอนมองเพดานไปเรื่อยๆกระทั่งนึกถึงป๊ากับน้ารินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ป่านนี้ไม่รู้ไปถึงไหนกันแล้ว ตั้งแต่ออกจากบ้านก็เงียบหายกันไปเลย ผมเป็นห่วงเวลาป๊ากับน้ารินขับรถไปต่างจังหวัดมากไม่รู้สิครับผมอาจจะดูข่าวพวกอุบัติเหตุเยอะมั้งก็เลยเป็นห่วงต่างๆนาๆ คิดไปคิดมาสุดท้ายผมก็ตัดสินใจกดโทรออกหาน้าริน
(ว่าไงครับซีน)
เสียงสัญญาณดังขึ้นไม่นานน้ารินก็กดรับ
“น้ารินถึงไหนกันแล้วครับ”
(อีกไม่กี่กิโลจะถึงแล้วล่ะ แล้วนี่มีอะไรหรือเปล่าหืม?)
“เปล่าครับผมเป็นห่วงเห็นเงียบกันเลยโทรไปถามดู”
(ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ป๊าเราน่ะแวะพักทุกปั๊มเลย)
“ครับ ดีแล้วล่ะ”
(แล้วนี่ซีนอยู่ไหนครับ ทำงานกับเพื่อนเสร็จหรือยัง?)
“ซีนอยู่ที่ร้านเฮียแล้วครับ เฮียพึ่งไปรับซีนมาจากโรงเรียน”
(อืม ซีนก็อย่าลืมกินข้าวนะดูแลตัวเองด้วย) น้ารินเงียบไปสักพักก็ถามต่อ (คุยกับป๊ามั้ยครับ?)
“อื้อ คุยครับ” ผมตอบไปอย่างไม่ลังเล
ได้ยินเสียงกุกกักๆสักพักเสียงของป๊าก็ดังลอดออกมาจากปลายสาย
(ว่าไง)
“ป๊า ขับรถดีๆนะ ถึงแล้วก็โทรมาบอกซีนอีกครั้งนึงด้วย”
(รู้แล้วน่า)
“ซีนรักป๊านะ”
(อืม..ป๊าก็รักซีน ดูแลตัวเองด้วยเดี๋ยวป๊าก็กลับแล้ว เข้าใจมั้ย)
“เข้าใจครับ แค่นี้แหละป๊าขับรถต่อเถอะ” ผมรีบกดวางสายก่อนที่ป๊าจะรู้ว่าผมร้องไห้อีกแล้ว
เฮ้อ...ตอนป๊ากับน้ารินอยู่ก็ทำปากดี พอทั้งสองคนไม่อยู่ด้วยจริงๆก็คิดถึงแทบบ้าเลย ผมไม่อยากคิดภาพตอนที่ต้องไปเรียนมหา’ลัยเลยจริงๆยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโหวงๆในอก
คิดอะไรเพลินๆผมก็ผล็อยหลับไป ตื่นมาอีกทีก็เห็นเฮียเดินออกมาจากห้องน้ำ เฮียเดินยิ้มเข้ามาตอนที่เห็นว่าผมตื่นเต็มตาแล้ว
“เฮียว่าจะเข้าห้องน้ำก่อนแล้วออกมาปลุกแต่ซีนตื่นพอดี”
“อือ เฮียปิดร้านแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ เหลือแต่พาซีนกลับบ้านนี่แหละ”
ผมพยุงตัวขึ้นยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเองหน่อยๆก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก ยื่นแขนให้เฮียช่วยดึงผมให้ลุกขึ้นจากที่นอน
“ซีนขอไปล้างหน้าก่อนนะ”
หลังจากจัดการปิดร้านจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเฮียก็ขับรถพาผมกลับบ้าน วันนี้เฮียต้องมานอนเป็นเพื่อนผมเพราะป๊ากับน้ารินไม่อยู่ เออ...จริงด้วยผมลืมดีใจเรื่องนี้ไปเลยอ่ะมัวแต่คิดถึงป๊ากับน้ารินแล้วก็น้อยใจเฮียจนไม่ได้คิดว่าวันนี้ผมจะได้นอนกอดเฮีย ฮือ..แค่คิดก็รู้สึกฟินมากๆแล้ว
ผมบอกให้เฮียเหยียบคันเร่งให้ไปถึงบ้านเร็วๆได้มั้ยอ่ะ อยากนอนกับเฮียจะแย่แล้วถ้าถึงตอนนอนจะต้องทำอะไรกันบ้างอ่ะแบบจะได้ทำอะไรที่มันมากกว่านี้ป่ะแล้วผมจะต้องเตรียมตัวเตรียมใจยังไงดี แบบว่าตื่นเต้นไปหมดเลย
“เป็นอะไรซีน?”
ผมสะดุ้งตอนเฮียเอ่ยทัก มัวแต่คิดอะไรเพลินเลยไม่ทันได้สนใจอะไร
“เปล่าครับ”
“ถึงบ้านแล้ว”
ผมหันไปมองก็เห็นว่าถึงบ้านแล้วจริงๆแต่เดี๋ยวนะผมว่ามันแปลกๆอ่ะ
“ทำไมในบ้านเปิดไฟไว้ล่ะ เฮียมาเปิดไว้เหรอ?” ผมหันไปถามเฮียที่ทำหน้าสงสัยไม่ต่างจากผม
“ไม่นะ เฮียก็พึ่งกลับบ้านมาพร้อมซีนนี่แหละ”
“แล้วทำไม...” ยังไม่ทันจะถามบุคคลที่พวกผมไม่คิดว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่ก็เดินออกมาเปิดประตูรั้วบ้านให้ ใบหน้าเต็มไปด้วยแป้งที่คงโปะตอนหน้าเปียกๆส่วนบนตัวก็สวมเสื้อกล้ามกับกางเกงเจเจซึ่งซื้อได้ตามตลาดนัดทั่วไป
“หวัดดีเฮีย” เขาคนนั้นยกมือไหว้เฮียก่อนจะหันมามองผม “ลงมาดิซีน”
ผมทำหน้าหน่ายนึกไปถึงป๊าตัวเองทันที
“ไอ้พี่ปิง!”
“จ้า”
ผมละเซ็งจริงๆเลย แผนที่คิดว่าจะทำอะไรๆกับเฮียเป็นอันพังเพราะไอ้พี่ปิงชุบแป้งทอดนี่ ป๊านี่ตัวการแน่ๆต้องเคลียร์หน่อยละทำแผนผมล่มไม่เป็นท่าเลย
◐ ◑
สงสารซีนเบาๆแต่วงวารพี่ปิงมาก ฮ่าๆ ตอนที่แล้วคือบางคนพึ่งรู้ว่าน้ารินเป็นผู้ชายคือแบบวงวารมากก น้ารินเป็นผู้ชายนะคะย้ำอีกที อิอิ
ฝากคอมเม้นให้กันด้วยเน่อออ ขอบคุณมากๆค่า
เล่นแท็ก #น้ำเต้าหู้ของเฮีย ในทวิตเตอร์ได้เด้ออ
ติดตามข่าวสารได้ที่
twitter (https://twitter.com/fongdue98)
facebook (https://www.facebook.com/%E0%B8%9F%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%94%E0%B8%B9%E0%B8%A7%E0%B9%8C%E0%B9%80%E0%B8%9B%E0%B9%87%E0%B8%99%E0%B8%8A%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%82%E0%B8%99%E0%B8%A1-171119260233236/)
-
เหมือนพ่อเขาจะรู้อะไรบางอย่าง :laugh:
-
ผิดแผนแล้ว เอาไงต่อดีหล่ะน้องซีน
-
โถ่ อดเลยซีน 5555555555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
พี่ปิงนี่ใครฟระ?
ต้องย้อนกลับไปอ่านอีกรอบสินะ มันนานจนลืมตัวละคร 555
-
เฮียหื่นได้ใจมากอ่ะ :-[
-
5555 ซีนโดนป๊าเล่นให้แล้ว รับปากซะดีเลย
ว้ายยย เฮียร้ายมากจ้า น้องยอมนิดหน่อย
แต่เฮียไปไกลมากแล้วนะ แถมตอดตลอดเวลาด้วย
นี่หรือคือคนที่บอกให้ซีนอย่าคาดหวัง อนาคตไม่แน่นอน
เฮียเลยต้องชิงกอบโกยไว้ก่อนหรอ คนเรา ร้ายกาจนะ
แล้วดูซีน ไม่ใช่ไม่ชอบนะ นำเสนอมากด้วย เอ็นดู
-
ตอนที่7
เอาหูไปนาเอาตาไปไร่
ภายในห้องรับแขกผมกำลังนั่งจ้องหน้าไอ้พี่ปิงที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวเปิดทีวีดูโดเรมอนอย่างสบายใจ คือผมผิดหวังมากไงไอ้แผนที่วางไว้ว่าจะเคลมเฮียก็ต้องมาล่มเพราะพี่ปิง ส่วนเฮียรายนั้นก็เอาแต่หัวเราะน่าบึ้งๆของผมตอนนี้ก็อยู่ในครัวนู่น ทำอาหารให้พวกผมกินอยู่
นี่มันก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้วด้วยผมไม่ค่อยหิวหรอกแต่เฮียก็คะยั้นคะยอบอกว่าต้องกิน ผมเลยไม่ขัดใจปล่อยๆเฮียให้ไปทำอาหารส่วนผมจะมานั่งเคลียร์กับพี่ปิงมันก่อน เรื่องนี้ถ้าไม่ได้เคลียร์ผมคงนอนไม่หลับแน่
"นี่พี่ปิง ป๊าสั่งให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนผมเหรอ"
พี่ปิงหันหน้ามา อยากบอกพี่ปิงมันว่าช่วยเกลี่ยแป้งบนหน้าก่อนได้มั้ย ติดกันเป็นก้อนๆขนาดนั้นมองยังไงก็ขัดใจจริงๆ
"อือฮึ"
“แต่ซีนบอกป๊าแล้วอ่ะว่าจะให้เฮียมาอยู่เป็นเพื่อน”
“ไม่รู้ดิ ก็ป๊าซีนเขาไม่เห็นพูดอะไรกับพี่มีแต่บอกว่าดูแลซีนดีๆด้วย”
“โหยย ป๊านะป๊าอย่างนี้มันแกล้งซีนชัดๆเลย” ผมว่าหน้าบึ้ง ยกมือขึ้นมากอดอกตัวเองก่อนจะพิงหลังกับโซฟาแรงๆเพื่อระบายอารมณ์
“อย่างอนป๊าเลยน่า เขาก็เป็นห่วงซีนนั่นแหละ”
“ห่วงอะไรล่ะก็ป๊าน่ะรู้ทั้งรู้ว่าซีนมีเฮียอยู่ด้วยทั้งคนอย่างนี้เขาเรียกแกล้งกันชัดๆเลย”
“ป๊าซีนเขาอาจจะกลัวเฮียไม่ว่างไง ซีนก็รู้ว่าเฮียเขาขายน้ำเต้าหู้กว่าจะขายเสร็จก็ดึก คงอยากให้พี่มาอยู่กับซีนตอนช่วงที่เฮียไม่ว่างแหละมั้ง”
“พี่ปิงไม่ต้องมาแก้ตัวแทนป๊าหรอก”
“อ่าว...”
ผมหน้ามุ่ยคิดแล้วก็เซ็งจริงๆแต่จะทำยังไงได้ล่ะในเมื่อไม่เป็นไปตามแผนแถมแผนสำรองก็ไม่ได้เตรียมไว้คงต้องไปให้เลยตามเลยไปก่อนแล้วกันค่อยคิดหาวิธีใหม่
“ถ้าพี่ปิงง่วงก็ไปนอนก่อนเลย กว่าเฮียจะทำกับข้าวเสร็จแล้วกว่าเราสองคนจะกินเสร็จก็คงจะดึกมากๆ” เห็นพี่ปิงหาวแล้วก็สงสารไม่อยากทรมานคงง่วงให้นั่งอยู่ด้วยกันเท่าไหร่
“เกิดพี่ไปนอนแล้วซีนทำอะไรเฮียขึ้นมาจะว่ายังไง”
ผมนี่อยากจะบอกพี่ปิงมันมากว่าคนที่จะเป็นฝ่ายทำนั่นน่ะเป็นเฮียต่างหาก ผมที่ร่างกายบอบบางตัวเล็กๆจะทำอะไรเฮียได้เล่า
“ไม่ทำหรอกน่า
“แน่ใจนะ”
“อือ”
พี่ปิงหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อแต่เพราะความง่วงงุนที่พี่มันคงจะทนไว้ไม่ไหวจึงยอมพยักหน้าหงึกหงักเบาๆ
“รีบๆนอนล่ะแล้วก็อย่าทำอะไรเฮียเขาเข้าใจมั้ย?”
“รู้แล้วๆ” ผมดันหลังให้พี่ปิงมันเดินไปเร็ว เอาแต่พูดอยู่นั่นว่าห้ามผมทำอะไรเฮีย “ฝันดีพี่”
ผมตะโกนไล่หลังพี่ปิงที่ขึ้นไปนอนบนชั้นสองซึ่งมีห้องว่างอยู่และพี่ปิงก็มานอนบ่อยๆจนเคยชินกับเส้นทางโดยที่ผมไม่ต้องบอกอะไรมากเป็นเวลาเดียวกันกับที่เฮียเดินถือจากข้าวผัดออกมาส่งกลิ่นหอมฉุยจนท้องผมเริ่มส่งเสียงร้องประท้วง
“ปิงไปนอนแล้วเหรอ?” เฮียว่าพลางตั้งจานข้าวไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา
“ไปแล้ว พี่ปิงบอกว่าง่วงมากคงนั่งด้วยไม่ไหว” ตักข้าวเข้าปากคำแรกก็เคี้ยวหงับๆ ฝีมือเฮียนี่อร่อยไม่เปลี่ยนเลย
“ไม่ใช่ว่าซีนไล่พี่เขาหรอกนะ”
“โธ่เฮียก็...ซีนจะทำอย่างนั้นทำไมล่ะ”
“ไม่รู้สิ ดื้อๆแบบนี้อาจจะมีแผนอะไรก็ได้”
เฮียเขี่ยข้าวที่ติดตรงมุมปากของผมออกให้ก่อนจะเอาข้าวเม็ดนั้นเข้าปากตัวเอง การกระทำของเฮียทำให้ผมหน้าร้อนขึ้นมาดื้อๆ ทั้งที่เคยทำอะไรที่น่าอายกว่านี้แต่ก็ไม่สู้สิ่งที่เฮียทำให้เมื่อกี้จริงๆ มันเหมือนเป็นการเอาใจใส่ในเรื่องเล็กๆน้อยๆจนทำเอาหัวใจพองโตขึ้นมา
“มีแล้วแต่ก็ล่มไปแล้วเหมือนกัน” ว่าพลางยักไหล่อย่างไม่สนใจเท่าไหร่นัก
อยากจะกินข้าวให้เปื้อนตรงมุมปากอีกสักสิบเม็ดจังเฮียจะได้ทำแบบนั้นให้อีก
“ว่าแล้วเชียว”
“วันนี้ซีนจะได้นอนกอดเฮียมั้ย?”
“ได้ยังไงเดี๋ยวปิงก็เอาไปฟ้องป๊าซีน”
“พี่ปิงนอนไปแล้วไม่รู้หรอกเฮีย”
“ดื้อจริงๆ” เฮียว่าไม่จรริงจังนักส่วนผมก็ได้แต่ยิ้มหวานให้เฮีย
เรานั่งกินข้าวด้วยกันไปด้วยคุยกันไปถึงเรื่องสัเพเหระ คงเพราะผมเป็นคนไม่ชอบบรรยากาศเงียบๆเลยต้องพูดคุยตลอดเวลาส่วนเฮียรายนั้นก็ตอบอืออาบ้างอีกทั้งยังสาละวนกับการเช็ดปากให้ผมไปเรื่อยๆ
ก็คนมันกินเลอะนี่ครับจะให้ทำยังอ่ะ
“เดี๋ยวซีนล้างเองครับ เฮียไปอาบน้ำเถอะ” ผมขันอาสาเฮียก็ไม่ได้ขัดแต่ช่วยเอาจานมาวางไว้ในวิงค์ล้างจากให้
คือเฮียไม่ได้ช่วยหรอกครับเฮียแค่จะเข้ามากินน้ำเฉยๆอ่ะเลยถือโอกาสเอาจานตัวเองมาวางที่ซิงค์ล้างจานด้วยเลย
“เดี๋ยวเฮียยืนรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกเฮีย เฮียทำงานมาเหนื่อยๆไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะ”
บทสนทนานี่มันสามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันชัดๆ บ้าจริงผมโคตรเขินเลยทำยังไงดีกรโดกอดเฮียได้มั้ย
“เฮีย”
“ว่าไง?”
ผมเบ้หน้าหันไปมองเฮียที่ยืนซ้องหลังจนอกแน่นๆของเฮียชิดกับแผ่นหลังเล็กของผม มือของเฮียเกาะเอวผมไว้หลวมๆส่วนใบหน้าก็คลอเคลียอยู่ที่หลังคอจนผมขนลุกซู่
“อื้อ..ไม่กลัวพี่ปิงเห็นหรือไง”
เฮียกดจูบลงมาที่หัวไหล่ก่อนจะกระซิบข้างหูผมเพื่อตอบคำถาม
“ปิงนอนแล้ว”
อ่า...เฮียนี่ยังไงของเขา นึกอยากจะมีอารมณ์ก็มีขึ้นมาเฉยเลยผมชักจะตามเฮียไม่ทันแล้วนะ
“งือ ซีนล้างจานเสร็จก่อนได้มั้ยครับ”
“ไม่ต้องล้างแล้วล่ะพรุ่งนี้ค่อยมาทำ”
เฮียจับมือผมให้ล้างน้ำสะอาดก่อนจะจูงมือผมไวๆขึ้นไปบนชั้นสองโดยปิดไฟปิดบ้านเรียบร้อยหมดแล้ว ห้องนอนของผมคือจุดมุ่งหมายที่เฮียกำลังจะเดินไปแต่ก็ต้องชะงักขากันไว้ทั้งผมและเฮียเมื่อพี่ปิงเรียกทักพวกเรา
“เฮียมานอนกับผมก็ได้ครับ”
พี่ปิงมันมาผิดที่ผิดเวลาจริงๆเลย ผมกับเฮียกำลงจะไปเล่นจ้ำจี้กันในห้องแต่พี่ปิงดันโผล่มาขัดจังหวะอีกแล้ว นึกว่าตอนนี้จะนอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนห้องซะอีก
เฮียก้มลงมามองผมก่อนจะหันกลับไปมองที่พี่ปิงอีกครั้ง
“เดี๋ยวเฮียขอไปเอาของในห้องซีนก่อนนะ”
“ของอะไรอ่ะครับ”
“ถามมากจริงเลยพี่ปิง แล้วนี่ไม่นอนแล้วหรือไงถึงได้เดินออกมาแบบนี้?” เฮียก็เอาแต่อึกอักอยู่นั่นเดี๋ยวพี่ปิงมันก็รู้มันพอดี ผมเลยต้องออกโรงเองรีบแทรกขึ้นเพื่อขัดบทสนทนาของทั้งสองคน
“เออว่ะ พี่ออกมาทำไมวะ”
สมองปลาทองต้องยกให้พี่ปิงมันจริงๆ
“พี่ละเมอป่ะเนี่ย”
“ไม่ใช่แต่ลืมแล้วล่ะ งั้นเข้านอนก่อนนะ...เอ้อเฮียผมไม่ได้ล็อคห้องนะครับถ้าเอาของเสร็จแล้วก็เข้ามานอนกับผมได้เลย”
นี่ถ้าพี่ปิงมันไม่ได้ชอบพี่จันนะผมจะคิดว่ามันชอบเฮียของผมแล้วพยายามกีดกันให้เราสองออกห่างจากกันอยู่นะเนี่ย
“อืม ขอบใจมาก”
พี่ปิงหยักหน้าหงึกก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
ผมกับเฮียมองหน้ากันก่อนจะพรูลมหายใจออกมาพร้อมกัน
“เกือบไปแล้ว”
“รีบไปเอาของกันดีกว่า” เฮียว่าอย่างเจ้าเล่ห์ เน้นหนักตรงคำว่าเอาจนผมเขินขึ้นมาอีกแล้ว
เฮียนี่ทะลึ่งจริงๆ
การได้ทำอะไรอย่างนั้นกับเฮียแม้จะดูลามกไปหน่อยแต่ผมก็รู้สึกชอบ ขนาดเฮียไม่ได้สอดใส่เข้ามาข้างในยังทำเอาผมรู้สึกดีขนาดนี้ ถ้าเกิดวันนึงเฮียใส่อันนั้นของเฮียเข้ามาจริงๆผมคงเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยล่ะครับ
“อือ...ทำไมชอบกัดตรงขาอ่อนซีนจัง”
คนโดนถามเงยหน้าขึ้นจากขาอ่อนด้านในของผม เฮียไม่รู้เป็นอะไรของมากัดมาดูดตรงนี้ตลอดจนผมที่ชอบใส่กางเกงขาสั้นบ่อยๆตอนนี้ก็ใส่ไม่ได้แล้วเดี๋ยวคนอื่นเขาจะเห็นรอยที่เฮ๊ยทำมันจะไม่งามน่ะครับ
“ซีนจะได้ไม่ต้องใส่กางเกงขาสั้นอีกไง”
“หวงซีนเหรอ?”
“คงอย่างนั้น”
“ปากแข็งจริงๆเลยไหนมาจูบหน่อยครับว่าแข็งจริงมั้ย?”
ไม่ต้อให้รองนานปากของเฮียก็ประกบจูบบนปากของผม อือ...ปากเฮียไม่แข็งเลยสักนิดแถมยังนุ่มละมุนตอนที่ผมลากลิ้นผ่านริมฝีปากของเขา อีกทั้งกลิ่นบุหรี่อ่อนๆของเฮียก็ทำให้รู้สึกเร้าใจเป็นบ้า อยากจะดูดดึงให้นานกว่านี้แต่เฮียดันผละออกซะก่อน
“พอแล้ว ถ้านานกว่านี้ปิงจะสงสัยเอา”
“อีกนิดไม่ได้เหรอเฮีย”
ผมมองริมฝีปากของเฮียอย่างเสียดาย ผมอยากจูบเฮียให้นานกว่านี้แต่ก็กลัวว่าพี่ปิงจะจับได้แล้วเอาไปฟ้องป๊าของผม
“ไม่ได้ครับ ไม่งองแงนะ”
ผมหน้ามุ่ย ยกตัวขึ้นไปนั่งบนตักเฮียที่ลุกขึ้นนั่งบนที่นอน
“งั้นขออีกรอบจะเป็นเด็กดีครับ”
ผมเป็นฝ่ายเข้าไปคลอเคลียบ้าง ส่ายสะโพกยั่วเย้าจนเฮียมีอารมณ์ขึ้นมาอีกรอบ ผมยิ้มกริ่มตอนที่รู้สึกถึงสิ่งที่ดุนดันอยู่ใต้กางเกงของเขาที่พึ่งสวมใส่ได้ไม่นาน ลากสายตามองต่ำก่อนจะกลับมามองหน้าเฮียอีกครั้ง
“สัญญาแล้วนะ” เฮียถามย้ำ ดึงรั้งกางเกงชั้นในผมลงก่อนจะใช้มือจับส่วนนั้นของผม
“อือ”
ใครจะรู้ว่ารอบเดียวของผมกับเฮียมันไม่เหมือนกัน เฮียเอาแต่แกล้งให้ผมไม่เสร็จ ผมก็งอแงร้องไห้โยเยแต่เฮียกลับชอบใจพรมจูบผมไปทั่วทั้งใบหน้าก่อนริมฝีปากที่ผมอยากจูบจะเลื่อนลงไปเล่นกับยอดอกและวกมาฉกที่ริมฝีปากของผมอีกครั้ง กว่ารอบนั้นจะเสร็จก็ปาไปเกือบๆครึ่งชั่วโมงเลย
เฮียนะเฮียใครกันที่พูดว่ากลัวพี่ปิงมันสงสัย เหอะ!
◐ ◑
ปิงขอพูดหน่อย
ไหนๆก็ไหนๆแล้วผมขอเล่าถึงสิ่งที่ผมได้เจอหน่อยเถอะ ตอนนั้นซีนมันไล่ให้ผมไปนอนใช่มั้ยไอ้ผมก็ง่วงด้วยเลยยอมไปดีๆแต่พอนอนไปสักพักก็กลับสะดุ้งตื่นขึ้นมา กะว่าจะลงไปกินน้ำในครัวหน่อยเลยลุกขึ้นออกจากห้อง เห็นไฟข้างล่างเปิดอยู่ก็คงเป็นเฮียกับซีนที่กินข้าวด้วยกัน
ผมไม่คิดอะไรหรอกจนกระทั่งมาเจอภาพเด็ดทำเอาเบิกตากว้างอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ผมไม่คิดว่าตัวเองจะเดินลงมาแล้วเจอภาพนี้จริงๆ
คือมันอเมซซิ่งมากเข้าใจมั้ยครับ
ผมเจอเฮียกำลังระดมจูบไปที่คอของซีน ซุกไซร้ใบหน้ากับซอกคอขาวๆของซีนที่ก็ยอมเปิดให้เฮียทำตาใจ เสียงพูดงุ้งงิ้งฟังไม่ได้ศัพท์เพราะผมยืนอยู่ไกล แต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของทั้งคู่ก็ไม่รอดสายตาผมไปได้
ใครมัจะไปคิดว่าสองคนนั้นแบบอะจึ้ยๆกันแล้ว เห็นซีนมันอ่อยเฮียตั้งแต่มันเริ่มเดินได้แต่เฮียก็ไม่มีท่าทางจะสนใจมัน แล้วอะไรถึงทำให้เฮียตบะแตกถึงขึ้นมาจูบลูบคลำกันได้ขนาดนี้หรือเรื่องนี้มันจะมีเงื่อนงำ
เออ...จะมีอะไรก็ตามเถอะแต่ผมก็ควรจะเป็นหูเป็นตาให้ป๊าซีนไง
แต่ว่านะถ้าผมเอาเรื่องนี้ไปบอกกับป๊าซีนจริงๆผมว่าสองคนนี้อาจจะโดนหนักก็ได้ ซีนมันก็พึ่งจะอายุเท่าไหร่เองส่วนเฮียรายนั้นเป็นผู้ใหญ่ก็น่าจะหักห้ามใจตัวเองให้ได้ป่ะวะไม่น่าทำแบบนี้เลย
ผมยืนคิดอะไรเพลินก็ต้องสะดุ้ง ลนลานวิ่งขึ้นบันไดเนื่องจากสองคนนั้นกำลังลากกันขึ้นมาข้างบน ดีนะที่แวะปิดไฟปิดบ้านก่อนทำให้ผมพอมีเวลาเนียนๆหลบซ่อนตัวทัน
ผมแอบอยู่หลังประตูที่แง้มออกนิดหน่อย ตรงที่อยู่มันค่อนข้างมือสองคนนั้นที่ลากกันไปยังห้องนองอีกด้านนึงจึงไม่มีใครสังเกตเห็นผลที่ทำตัวแอบมองอยู่
ด้วยความที่อยากรู้มากว่าสองคนนั้นจะลากกันไปที่ห้องทำไม ผมจึงค่อยๆก้าวออกมาจากประตูและร้องทักเฮียขึ้นก่อนเป็นอันดับแรก
ใบหน้าทั้งของเฮียและซีนมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด มือของเฮียที่เคยเห็นว่าเกาะกุมแขนซีนอยู่ก็ปล่อยออกทันทีเหมือนต้องของร้อน
ผมทำท่าทางเหมือนคนงัวเงียตอนที่โดนซีนถาม มันพูดแทรกผมเหมือนกับว่าอยากให้ผมกลับเข้าห้องไปเร็วๆ เอาเถอะปล่อยให้มันมีความสุขไปก่อน เรื่องแบบนี้ผมก็เขาไปยุ่งอะไรมากไม่ได้นอกจากคอยเป็นหูเป็นตาให้แต่บางครั้งอาจจะทำเป็นเอาหูเอานาเอาตาไปไร่สักหน่อยแล้วกัน
ตัดสินใจเดินกลับเข้าห้องไปก่อนจะถอนหายใจอย่างคนที่ทำอะไรกับเรื่องนี้ได้ไม่มากเลย
คงจะทำได้แค่คอยเตือนๆซีนมันอีกทั้งก็คงจะพูดกับเฮียให้รู้ว่าเวลานี้ซีนมันยังเด็ก อยากให้เฮียคิดได้ว่าไม่ควรจะรุ่มร่ามกับซีนมันมาก เกิดป๊าซีนมันรู้ขึ้นมาคนที่ซวยก็คงเป็นเฮียกับซีนเอง
ปิงพูดจบแล้ว
◐ ◑
มาต่อแล้วววว ตอนนี้มาสั้นๆ แหะๆ ขอแจ้งให้ทราบกันนะคะเดือนหน้าอาจจะหายหน้าหายตาไปเลยเพราะว่าสอบไฟนอลแล้ววว ทุกคนรอหน่อยน้าาา ขอบคุณทุกคนมากๆค่าที่เข้ามาติดตามมาให้กำลังใจกัน
ขอฟีดแบคให้กันด้วยเน่อจะได้ปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นไปอีกจ้าา ขอบคุณค่าาา
เล่นแท็ก #น้ำเต้าหู้ของเฮีย ในทวิตเตอร์ได้เด้ออ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:mew1: :mew1: :mew1:
ปิงมันแอบร้าย ที่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ อิอิ
-
ซีนไปกีดกันอีพี่ปิงเลย5555
-
พี่ปิงต้องเห็นใจน้องกับเฮียเยอะๆนะ
-
ระวังกันหน่อยยยยย
ดีที่เป็นปิง
-
รำคานปิง ขวางทางบาป5555 :hao7:
-
อิพี่ปิงมันร้ายยยยยย :hao7:
-
5555 ไม่รู้ใครร้ายกว่ากันเลยค่ะ ป๊า เฮีย ปิง
เฮียคะ ของที่จะไปเอาน่ะ ได้ละเนาะ
ปิงรอจนจะตื่นอีกรอบละมั้งเฮีย
ตลกซีน ออกอาการเกิน แบบนี้จะไม่ให้ป๊าส่งสายมาได้ไง
แล้วอะไรคือว่าเฮีย แต่ยอมเฮียทุกอย่างเลยจ้า
-
:call: :call: :call:
-
:call: :call: :call:
-
:pig4:
รออ่านต่อค่ะ
:3123:
-
ตามมมม
-
:z13: :call:
-
ตอนที่8
ถอยห่างอีกนิด
วันที่สองที่ผมไม่มีป๊ากับน้ารินอยู่ด้วยกันที่บ้านแต่ก็ไม่เป็นไรหรอกในเมื่อตอนนี้ผมยังมีเฮียอยู่ด้วยก็รู้สึกสบายกายสบายใจเหมือนกัน แล้วถ้าจะให้สบายใจกว่านี้ก็คือต้องไม่มีพี่ปิงแบบนั้นน่ะชีวิตผมโคตรจะเพอร์เฟ็คเลยแต่ก็ทำไม่ได้ไง รู้สึกว่าพี่ปิงเหมือนจะมีอะไรในใจกับผมแน่ๆ
ไม่รู้ว่าคิดไปเองมั้ยแต่เมื่อเช้าตื่นมาพี่ปิงก็เอาแต่มองสำรวจผมไปทั่ว เมื่อคืนผมก็ไม่ได้นอนกับเฮียนะ หลังจากตอนนั้นเฮียก็กลับไปนอนที่ห้องกับพี่ปิงหรือเพราะว่าหายไปด้วยกันนานพี่ปิงเลยสงสัยเหรอ
อืม..น่าคิดๆ
"กินข้าวเร็วๆซีนเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ไม่เอา ซีนจะให้เฮียไปส่ง"
ผมงอแงไม่ยอมให้พี่ปิงไป ผมอุตส่าห์คิดไว้แล้วว่าตอนที่ป๊าไม่อยู่ผมจะให้เฮียไปส่งที่โรงเรียนทุกวันเลย
"เฮียเขาไม่ว่าง"
"จริงเหรอเฮีย?"
ผมหันไปถามเฮียที่ไม่มีปากเสียง เอาแต่ยั่งเงียบอยู่ข้างๆผมไม่พูดอะไรขึ้นมาเลย พอโดนผมถามเฮียก็หันมายิ้มให้ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
"เห็นมั้ยบอกแล้วว่าเฮียไม่ว่าง"
ผมทำหน้าหงอย ย่นจมูกใส่พี่ปิงนิดหน่อย ก็รู้สึกเซ็งไม่น้อย อุตส่าห์คิดไว้ดิบดีว่าจะให้เฮียไปส่งแต่ไม่เป็นไรไปส่งไม่ได้แต่น่าจะไปรับได้แน่ๆแหละ
"งั้นไปรับได้ไหมครับตอนเย็น"
เฮียหันไปมองพี่ปิงที่มองเฮียอยู่ก่อนแล้ว ผมไม่เข้าใจว่าจะหันไปมองพี่ปิงทำไมในเมื่อผมก็เป็นคนถามเฮียนะ เห็นพี่ปิงพยักหน้าให้เฮียก่อนเฮียจะตอบคำถามผม
"ได้ครับ"
ชักเริ่มรู้สึกแปลกๆกับท่าทางของทั้งสองคน เมื่อคืนที่เฮียไปนอนกับพี่ปิงมันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า ทำไมตอนเช้าเฮียถึงมีท่าทางแปลกๆแบบนี้อีก
"อิ่มหรือยังซีน เดี๋ยวก็สายหรอก"
"อือๆ อิ่มก็ได้เร่งจังเลยอ่ะ"
ผมบ่นเบาๆ เดินเอาถ้วยข้าวต้มของตัวเองไปเก็บในซิงค์ล้างจานโดยมีพี่ปิงที่เดินตามมาด้วยอีกคน ส่วนเฮียก็ยังกินไม่เสร็จจึงไม่ได้เดินตามเข้ามา
"ไม่ต้องล้างเดี๋ยวพี่ล้างเอง"
"ขอบคุณครับ"
"เราก็ขึ้นไปเอากระเป๋าแล้วก็รีบๆลงมาล่ะ พี่จะไปรอที่รถ"
"อือ"
ผมทำตามที่พี่ปิงบอกอย่างว่าง่าย เพราะมันจะสายจริงๆก็เลยต้องรีบขึ้นไปเอากระเป๋าเรียนบนห้องก่อนจะเดินลงมาชั้นล่าง เห็นเฮียยังนั่งกินข้าวต้มอยู่ก็เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะก้มลงหอมแก้มเฮียโดยที่เฮียไม่ทันตั้งตัว
"ซีน!"
"ขอโทษเฮียตกใจเหรอ" ผมขำคิกที่เห็นหน้าแดงๆของเฮียแต่เหมือนว่าเฮียจะไม่เล่นด้วยผมเลยหน้าเจื่อน
"เงินตั้งอยู่ตรงนั้น รีบๆไปได้แล้วเดี๋ยวก็สาย" เขาพูดโดยที่ไม่มองหน้าผมเลย ผมแกล้งแรงไปเหรอแต่แค่หอมแก้มเองนะ
"เฮีย...โกรธซีนเหรอ"
"เฮียบอกให้รีบไปไง"
ผมเม้มปาก มองเฮียอย่างไม่เข้าใจ ก็แค่หอมแก้มเองทำไมเฮียต้องโกรธกันด้วย ผู้ใหญ่เข้าใจยากขนาดนี้เลยเหรอทำไมที่ผ่านมาผมก็เข้าใจเฮียได้ล่ะ แล้วครั้งนี้เฮียเป็นอะไรไป
"ครับ สวัสดีครับ"
ผมหยิบเงินที่วางอยู่ อยากอ้อยอิ่งให้นานกว่านี้แต่ก็กลัวโดนดุและทำให้เฮียโกรธขึ้นมากกว่าเดิม
เฮียเป็นอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่เช้าแล้วที่เฮียไม่เข้ามาคลอเคลียกันเหมือนเดิม เรื่องนี้พี่ปิงน่าจะรู้เรื่องแน่ๆ ผมมั่นใจเพราะตั้งแต่เฮียไปนอนกับพี่ปิงก็เหมือนว่าเฮียจะทำตัวเปลี่ยนไปเหมือนช่วงแรกๆที่ผมตามเฮียเลย
"พี่ปิง" ระหว่างที่รอพี่ปิงเสียบกุญแจรถมอเตอไซค์ผมก็เรียกพี่ปิงไว้ วันนี้ผมต้องถามให้รู้เรื่อง ถ้าวันนี้ไม่รู้เรื่องผมคงเรียนไม่ได้แน่ๆ
มันคาใจ!
"มีไรซีน อย่าลืมใส่หมวก"
รับหมวกมาจากพี่ปิงก่อนจะใส่ให้เรียบร้อย ขึ้นซ้อนหลังมอเตอร์ไซค์ที่สตาร์ทเตรียมตัวออกแล้วเปิดหน้ากากหมวกกันน็อคเพื่อที่จะคุยกับเขา
"เมื่อคืนพี่ปิงทำอะไรเฮีย"
"ห้ะ! ทำอะไรพี่ไม่ได้ทำอะไรเฮียเว้ย ก็นอนกันเฉยๆ"
"ไม่ใช่ ซีนหมายถึงว่าพี่ปิงคุยอะไรกัยเฮียหรือเปล่า"
ผมต้องพูดแข่งกับเสียงลมเพราะพี่ปิงเริ่มขับออกมาที่ถนนใหญ่แล้ว
"ทำไมถามงั้นอ่ะ"
เงี่ยหูฟังแล้วพอจะจับใจความได้ก็ตอบกลับไป
"ก็เฮียแปลกๆอ่ะ"
"แปลกยังไง พี่ก็เห็นเฮียเหมือนเดิม"
"ไม่ใช่.."
คือจะพูดยังไงดีนะ ผมไม่กล้าบอกพี่ปิงหรอกว่าผมกับเฮียไปถึงขั้นไหนกันแล้วแต่มันก็คาใจไง คาใจมากๆ บอกให้พี่ปิงกลับรถเพื่อกลับบ้านไปถามเฮียดีมั้ย
"อ่าว แล้วยังไงพี่งง"
"เฮ้อ..ก็ซีนรู้สึกว่าเฮียแปลกตั้งแต่เมื่อเช้าเลย"
"พี่ก็ว่าปกตินะ"
"ไม่ปกติ"
"แล้วไม่ปกติยังไงวะ"
"พี่ปิงไม่เข้าใจหรอก"
ไม่มีใครเข้าใจหรอก ขนาดผมยังไม่เข้าใจเลยหรือเรื่องนี้ต้องไปถามจากเจ้าตัวเองแล้วจริงๆถึงจะได้รู้ว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ ไม่อยากเดาให้เหนื่อยหัวใจแล้ว
"เออพี่ไม่เข้าใจแต่ตอนนี้ซีนลงไปได้แล้ว ถึงแล้ว"
โรงเรียนที่เรียนอยู่ก็ไม่รู้จะใกล้บ้านไปไหน นั่งยังไม่ทันจะเจ็บตูดเลยก็มาถึงหน้าโรงซะแล้ว
"ขอบคุณครับ" ยกมือพุ่มไหว้ขอบคุณพี่ปิงหลังจากลงจากรถเรียบร้อย
"อืม ตั้งใจเรียนส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องไปคิดหรอก พี่ไปล่ะนะ"
"ครับ"
คำพูดของพี่ปิงเหมือนมีอะไรบางอย่างแอบแฝงแต่ผมก็ไม่รู้ว่าที่มันแอบแฝงนั่นน่ะคืออะไรกันแน่ ต้องรู้ให้ได้ไม่งั้นผมข้องใจไปทั้งชีวิตแน่
◐ ◑
ไม่เคยรอคอยช่วงเวลาเลิกเรียนมากขนาดนี้เลยในชีวิตตั้งแต่เข้าเรียนมา
เอาจริงๆคือทั้งวันผมก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอกหัวสมองมันคอยเอาแต่จะคิดเรื่องที่เฮียเปลี่ยนไปจนเผลอเหม่อลอยไปบางครั้ง โดนครูเรียกให้ตอบหน้าชั้นก็ตอบไม่ได้ซึ่งผมไม่เคยเป็นแบบนี้ไง ขนาดเพื่อนสนิทอย่างไอ้โชคยังถามผมเลยว่าผมเป็นอะไร ผมบอกกับมันแค่ว่าผมกำลังคิดเรื่องเฮีย ไอ้โชคมันก็ตีความไปเองว่าสงสัยผมคงคิดเรื่องอ่อยเฮียอีกแน่ๆ
แต่ไม่ใช่หรอก...
"เฮียสวัสดีครับ" ผมเปิดประตูรถขึ้นมานั่งในรถยนต์ของเฮียและไม่ลืมยกมือไหว้เขาอย่างปกติที่ทำ
"อืม กลับบ้านเลยนะ"
"คือซีนขอไปขายน้ำเต้าหู้ช่วยเฮียได้มั้ยอ่ะ"
"ไม่มีการบ้านหรือไง"
"ไม่มีครับ"
"อืม งั้นกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"
ผมแอบเหลือบมองเฮียที่ตั้งใจขับรถโดยไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าผมเลย ทำไมอ่ะหน้าผมมันไม่น่ามองแล้วเหรอ
"เฮีย.."
"ว่าไง?"
"เฮียยังโกรธซีนเรื่องเมื่อเช้าอีกเหรอ"
"เฮียไม่ได้โกรธ"
"แล้วทำไมต้องทำเป็นเมินซีนด้วยอ่ะ"
"เฮียเมินซีนตอนไหน เฮียก็ทำตัวปกติของเฮีย"
"ไม่ปกติเหอะ ซีนรู้สึกได้"
"ซีนจะมารู้ดีกว่าตัวเฮียได้ไง"
"ซีนรู้ก็แล้วกัน มีอะไรบอกกันไม่ได้เหรอเฮีย"
เฮียหันหน้ามองผมแวบเดียวก่อนจะหันกลับไปมองทางต่อ ผมได้แต่เม้มปากนั่งนิ่งรอคำตอบจากเฮีย รู้สึกใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ กลัวว่าสิ่งที่เฮียพูดออกมาจะเป็นสิ่งที่ทำร้ายจิตใจผมอ่ะ
"เอาไว้คุยกันที่บ้าน"
แน่แล้วล่ะ พูดแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆแล้ว
"อือ"
ใจของผมไม่ค่อยสงบเท่าไหร่กว่าจะถึงบ้านผมนี่แทบจะบ้าตาย อยากรู้จะแย่แล้วว่าตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมจู่ๆเฮียถึงทำตัวเหมือนช่วงที่ผมตามเฮียแล้วเฮียไม่สนใจเลย
"เฮียไม่ลงเหรอ?"
ผมเห็นว่าเฮียไม่ยอมดับเครื่องรถจึงถามออกไปแต่คำตอบที่ได้คือการส่ายหน้า แล้วไหนเฮียบอกว่าจะกลับมาคุยกันที่บ้านไง
"เฮีย.."
"เดี๋ยวเฮียมารับ ลงไปได้แล้ว"
ผมส่ายหน้าพร้อมกับก้มหน้ามองมือตัวเองที่วางบนตัก เหมือนน้ำตามันจะไหลยังไงด็ไม่รู้ พอเฮียทำตัวแบบนี้ใส่ผมก็อยากร้องไห้ขึ้นมาเลย ซีนทำอะไรผิดทำไมเฮียต้องทำตัวเย็นชากับซีนด้วย
"ก็เฮียบอก..ว่าจะลงมาคุยกันที่บ้าน" เสียงที่เปล่งออกมามันดูแผ่วเบาลงเรื่อยๆ ความเงียบที่ก่อตัวขึ้นภายในห้องโดยสารมันเงียบจนน่าใจหาย ระหว่างผมกับเฮียเราไม่เคยเงียบจนอึดอัดขนาดนี้แล้วทำไมตอนนี้มันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
เมื่อวานก็ยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่หรือไง
"เฮียบอกให้ลงไปซีน เดี๋ยวเฮียมารับ"
"เฮีย.."
"อย่าดื้อ"
ผมทำหน้าหงอยเบะปากเหมือนจะร้องไห้แต่ก็ฮึบไว้ ซีนโตแล้วซีนจะไม่ร้อง ไม่ร้องเด็ดขาดเลย
"อือ..ซีนรอนะ"
ยอมลงรถมาตามที่เขาบอก ผมไม่อยากให้เขาโกรธก็ต้องยอมทำตามที่เฮียสั่งก่อน ผมรู้ว่ายังไงเฮียก็ต้องมารับผมจริงๆ
ได้แต่ยืนมองรถเฮียที่ค่อยๆขับออกไปจากตรงนี้ ทำคอตกมองพื้นและยกเท้าเตะอากาศไปมาระบายอารมณ์ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านด้วยอารมณ์ที่หม่นหมองกว่าปกติ
◐ ◑
ไหนเฮียบอกว่าเฮียจะมารับ...
ชะเง้อชะแง้รอจนเกือบห้าทุ่มแล้วเฮียก็ไม่เห็นมา เฮียไม่เคยผิดสัญญาเลยสักครั้ง ถ้าบอกว่าได้ก็คือได้หรือถ้าบอกไม่ก็คือไม่แต่แล้วทำไมที่บอกว่าจะมากลับไม่มา
"ซีนไปนอนได้แล้ว"
"ขอดูข่าวอีกนิด"
อ้างกับพี่ปิงไปงั้นแต่จริงๆแล้วเนื้อหาข่าวไม่ได้เข้าหัวสักนิด ก็แค่ยังหวังว่าเฮียจะมาไม่ได้หวังว่าจะมารับออกไปข้างนอกหรอกแต่แค่หวังว่าเฮียจะกลับมาบ้านแล้วมานอนที่นี่ด้วยกันเหมือนเมื่อคืนเท่านั้นเอง
"พี่ให้อีกยี่สิบนาทีนะโอเคมั้ย"
"อือ โอเคก็ได้"
พี่ปิงถอนหายใจก่อนจะเดินกลับขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง
ซีนให้เวลาเฮียอีกยี่สิบนาทีนะ ถ้าไม่มาซีนจะโกรธเฮียจริงๆแล้ว
เวลายังคงเดินไปเรื่อยๆ เมื่อก่อนอาจจะบ่นว่าทำไมเวลาถึงได้เดินช้าขนาดแต่ตอนนี้และเวลานี้ผมคิดว่าเวลาที่เดินอยู่มันเร็วชะมัด อีกห้านาทีก็จะครบยี่สิบนาทีแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นว่าเฮียจะกลับมาเลย
ผมควรตัดใจใช่มั้ย รอไปแบบนี้เหมือนไม่มีหวังอะไรเลย..
ขณะที่กำลังจะเดินไปปิดทีวีเพราะไม่อยากรอเฮียแล้วแต่เพราะเสียงรถยนต์ที่ดังอยู่หน้าบ้านทำให้ผมต้องรีบวิ่งออกไปดูก็พบว่าเป็นรถของเฮียจริงๆด้วย
ผมเผลอยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"เฮีย!" วิ่งเข้าไปหาเฮียเพื่อที่จะได้คุยกับเขาแต่ก็หยุดชะงักเพราะกลิ่นเหล้าที่หึ่งออกมาจากตัวเฮีย
มันไม่ได้แรงเหมือนคนที่กินเหล้าเยอะๆแต่เป็นกลิ่นที่ทำให้รู้ว่าเฮียไปกินเหล้ามา
"ยังไม่นอนอีกเหรอ"
เฮียก็ไม่ได้ดูเหมือนคนเมา แต่การกินเหล้าแล้วขับรถมันไม่ดีไง!
"ดื่มมาเหรอเฮีย เข้าบ้านก่อนครับเดี๋ยวเอาน้ำเย็นให้"
ผมเดินนำเฮียเข้าไปในบ้าน รีบวิ่งเข้าไปในครัวเพื่อไปเอาน้ำเย็นมาให้เฮีย อาจจะทำให้เฮียสดชื่นได้บ้าง ดูท่าทางเฮียก็มึนๆอยู่ นี่ขับรถหลับบ้านมาได้ถึงขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว
"ขอบคุณครับ" เฮียรับไปดื่มรวดเดียวจนหมด เมื่อเฮียวางแก้วลงผมก็เริ่มถามเฮียทันที
"ทำไมเฮียไม่มารับซีนล่ะ ไหนว่าจะมารับ"
"ซีนยังรออยู่เหรอ?"
"อือ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็มานั่งรอเฮียแต่ว่าเฮียก็ไม่มาสักที" จำไม่ได้แล้วด้วยว่าดูหนังจบไปกี่เรื่อง แต่มันก็นานมากๆในความรู้สึกของผม
"เฮียขอโทษ แล้วดึกขนาดนี้ยังจะรออีก พรุ่งนี้ไปเรียนไม่ใช่หรือไง"
เหมือนจะเป็นประโยคตำหนิของเฮียแต่ทว่าเสียงที่พูดนั้นกลับนุ่มน่าฟังมากกว่า
"ก็เฮียบอกให้รอซีนก็เลยรอ"
เสียงถอนหายใจของเฮียดังขึ้นเมื่อผมพูดจบประโยค เฮียหันมามองหน้าผมที่มองหน้าเฮียอยู่ก่อนแล้ว สายตาจริงจังของเฮียที่ส่งมาให้ทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ
"ขอโทษจริงๆที่บอกให้ซีนรอ"
"ไม่เป็นไรครับซีนรอได้"
เฮียพยักหน้าแล้วก็เงียบไปอีกหน ผมได้แต่มอหน้าเฮียด้วยความงงงวย ถึงเฮียจะไม่ใช่คนพูดมากเหมือนผมแต่เฮียก็ไม่เคยเงียบแบบนี้เลย
"ซีน"
เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเรียกชื่อผมเสียงแผ่ว มือหนาของเฮียยกขึ้นมาวางไว้บนกลุ่มผมของผมก่อนจะลูบมันไปมาแผ่วเบาอย่างอ่นโยน
"ครับเฮีย"
"ที่ผ่านมา...ที่เฮียเคยล่วงเกินซีน" เฮียสูดลมหายใจเข้าก่อนจะค่อยๆผ่อนออก เบนสายตาออกไปมองทางอื่นก่อนจะเบนกลับมาสบตากับผมอีกครั้ง
"เฮียขอโทษ ต่อไปนี้เฮียจะไม่ทำแบบนั้นแล้วนะ"
ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่เฮียพูด คิ้วของผมขมวดยุ่งจนเป็นปมก่อนจะเอ่ยถามเฮียออกไป
"เฮียหมายถึงอะไร?"
ยิ่งเฮียเงียบผมก็ยิ่งรู้สึกใจไม่ดี สีหน้าของเฮียบ่งบอกว่าเรื่องนี้เขาคิดมันมาอย่างจริงจังไม่มีแววล้อเล่นหรือหยอกล้อกันหมือนปกติ
"ซีนก็รู้ใช่ไหมว่าสิ่งที่เราทำอยู่มันไม่ใช่เรื่องดีเลย"
"..."
"ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมและที่ผ่านมามันก็ผิด เฮียขอโทษที่ห้ามตัวเองไม่ได้"
"...."
"หลังจากนี้เฮียจะไม่ทำแบบนั้นกับซีนอีก"
"เฮียหมายถึง.."
"อืม เราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ที่ผ่านมาเฮียขอโทษที่ล่วงเกินซีนทั้งๆที่รู้ว่าไม่สมควร"
เหมือนหูของผมจะดับไปชั่วขณะ ทำไมเฮียถึงพูดออกมาแบบนี้ เฮียเบื่อซีนแล้วเหรอหรือใครบอกให้เฮียหยุดใช่ไหม ผมไม่เข้าใจ เฮียเป็นอะไรของเฮีย ทำเหมือนกับว่าที่ผ่านมามันคือเรื่องผิดพลาดที่ไม่มีเรื่องความรู้สึกใดๆมาปะปนเลยอย่างนั้นใช่มั้ย
"ฮึก...ทำไมเฮียถึงพูด อึก...แบบนี้"
ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลลงเรื่อยๆเหมือนจะหยุดไม่ได้ รู้สึกเจ็บหน่วงที่หัวใจเหมือนกับมีใครเอามือมาบีบขย้ำมันแรงๆ
"ซีนอย่าร้อง เฮียขอโทษ"
"แล้วที่ผ่านมามันไม่มีความหมายอะไรกับเฮียเลยใช่มั้ย"
"ไม่ใช่...แต่มันคือเรื่องที่ผิด"
"เพราะซีนยังไม่โตหรอหรือเพราะว่าเฮียไม่ได้คิดอะไรกับซีน ทำไมอ่ะเมื่อวานก็ยังดีอยู่แท้ๆ ทำไมวันนี้ถึง ฮึกๆ.." ผมพูดอะไรไม่ออก เสียงสะอื้นดังขึ้นเป็นพักๆส่วนน้ำตาก็ไหลลงจนขี้เกียจจะเช็ดแล้ว
"เฮียทำเพื่อซีนนะ"
ผมส่ายหน้า ร้องไห้งอแงแล้วตอบกลับไป
"เฮียทำเพื่อตัวเองต่างหาก!" ก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนบ้าน ไม่อยากอยู่ใกล้เฮียแล้ว
คนใจร้าย ใจร้ายสุดๆไปเลย!
"ซีน!"
◐ ◑
หายไปนานมากกก ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ แหะๆ แล้วก็กลับมาพร้อมดราม่ามั้ง คือแบบด้วยความช่วงวัยต่างกัน ความคิดก็ต่างกัน เฮียมีเหตุผลของเฮียจริงๆ ที่ทำก็เพื่อซีนและอนาคตของซีนด้วย ตอนหน้าก็ไม่รู้จะดราม่าอีกมั้ยแต่ไม่อยากเขียนดราม่าคงจะแฮปปี้ๆกันแหละมั้ง ฮ่าๆ
ขอบคุณคนที่ยังรอกันนะคะ
เล่นแท็ก #น้ำเต้าหู้ของเฮีย
-
ดราม่าสุดๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:pig2: back
-
เฮียได้กล่าวไว้ ความลับไม่มีในโลก ไงหนูซีน รออีกหน่อยนะหนู :oo1:
-
เฮ้ออ สงสารทั้งคู่เลย
-
ไปคุยอะไรกันมาใช่มั้ย :ling2:
-
ตอนที่9
ถ้าเฮียไม่รู้สึก...
"เฮ้ยซีน! ทำไมตาบวมแบบนี้"
พี่ปิงเอ่ยทักตอนที่ผมเดินลงมาข้างล่างเพื่อลงมากินข้าวและเตรียมตัวไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน
"เฮียล่ะพี่ปิง"
แทนที่จะตอบคำถามของพี่ปิงแต่ผมกลับถามหาคนใจร้ายที่เมื่อคืนผมวิ่งหนีเขาขึ้นไปบนห้อง
เมื่อคืนร้องไห้หนักจนไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน ตอนเห็นเฮียมีแฟนก็ไม่ได้ร้องหนักขนาดนี้คงเพราะคำพูดของเฮียเมื่อคืนที่ทำให้ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้
เพราะเฮียทั้งนั้นเลย
"เฮียเขาไม่ได้นอนที่นี่นะ"
ก็คงจะกลับไปนอนบ้านของเขา งั้นเรื่องที่บอกว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่มีคววามสัมพันธ์ทางกายอะไรกันอีก เฮียก็คงพูดจริงสินะ ทั้งๆที่คิดว่าความสัมพันธ์ขยับไปอีกขั้นแล้วเชียว
"อือครับ"
เบือนหน้าไปมองทางโต๊ะกินข้าวแล้วอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเฮียขึ้นมา เมื่อวานเรายังนั่งกินข้าวด้วยกันแต่วันนี้คงไม่เป็นอย่างนั้น น่าจะต้องกินกับพี่ปิงสองคนอีกแล้ว
"หงอยอะไร ไปนั่งไปเดี๋ยวเอาข้าวต้มมาให้"
"อีกแล้วเหรอ..." ผมย่นจมูก กินแต่ข้าวต้มก็ชักเบื่อ
"เอาน่าๆ วันนี้มีหมูฝอยด้วยพิเศษสุดๆ"
ก็ยังดี...
ระหว่างนั่งรอผมจึงถือโอกาสโทรหาป๊ากับน้าริน เมื่อวานมัวแต่คิดเรื่องเฮียไม่ได้สนใจอะไรเลย คิดๆแล้วก็รู้สึกผิด ขนาดน้ารินโทรมายังไม่รับสาย
เฮ้อ...
"ฮัลโหลป๊าา" ผมลากเสียงยาวอย่างออดอ้อนเมื่อปลายสายกดรับแล้ว
(อะไร อ้อนตั้งแต่เช้า)
"กลับมาตอนไหน คิดถึงแล้วว"
(อีกสองวันไง แล้วเมื่อวานน้ารินโทรไปทำไมไม่รับ) เสียงของป๊าตำหนิมาจากทางไกล
"ขอโทษครับ ซีนปิดเสียงโทรศัพท์ไว้"
(อืม น้าเขาเป็นห่วงนึกว่าจะเป็นอะไร)
"แล้วป๊าไม่ห่วงซีนเหรอ"
(...ห่วงสิ ลูกป๊าทั้งคน)
ผมยกยิ้มกับคำพูดของป๊า รู้สึกอุ่นใจและสบายใจขึ้นทันทีเวลาที่ได้คุยกับป๊าแบบนี้แม้อาจจะไม่ได้เจอหน้ากัน
"รีบกลับมานะป๊า ซีนเบื่อหน้าพี่ปิงจะแย่แล้ว" เมื่อเห็นพี่ปิงเดินเข้ามาพอดีจึงถือโอกาสแกล้งเขาซะเลย
"อ้าวๆ เดี๋ยวก็ไม่ให้กินข้าวหรอก"
"เนี่ยๆ พี่ปิงชอบแกล้งซีนอ่ะ"
(หึ เราหรือเปล่าที่แกล้งพี่เขา อย่าดื้อล่ะซีนเดี๋ยวป๊ากับน้ารินก็กลับไปแล้ว)
ทำหน้าหงอยๆ มองข้าวต้มที่ส่งกลิ่นหอมพร้อมกับควันที่ลอยขึ้นบ่งบอกว่ายังร้อนอยู่
"ครับ คิดถึงป๊ากับน้ารินมากๆนะ"
(อืม ซีนตั้งใจเรียนล่ะ กินข้าวเสร็จก็รีบไปโรงเรียน อย่าสายเข้าใจมั้ย)
"เข้าใจครับ"
(ดีมาก)
"งั้นแค่นี้นะป๊า ซีนกินข้าวก่อน"
ป๊าวางสายไปก่อนที่ผมจะเริ่มตักข้าวต้มเข้าปากโดยมีสายตาของพี่ปิงจับจ้องเป็นระยะๆ ผมคิดว่าผมอาจจะทนได้แต่เพราะตัวเองเป็นเด็กขี้สงสัยเลยต้องเอ่ยปากถามพี่ปิงให้กระจ่าง
"พี่จ้องซีนทำไม"
พี่ปิงสะดุ้งแล้วกระแอมไอแก้เก้อก่อนเขาจะมองสำรวจใบหน้าของผมอีกครั้ง
"ทำไมตาบวมเมื่อคืนมีอะไรหรือเปล่า?"
ผมส่ายหน้า หลุบสายตามองถ้วยข้าวต้มที่ชักเริ่มจะฝืดคอขึ้นมา
"ไม่มีอะไรก็แค่ดูหนังแล้วร้องไห้ตามแค่นั้นเอง"
"แน่นะ?"
"อือ ซีนไม่ได้เป็นอะไรครับ"
ผมรู้ว่าพี่ปิงเป็นห่วงเพราะเขาก็นับผมเป็นน้องคนหนึ่งแต่ผมไม่อยากบอกความจริงกับพี่ปิงในเมื่อเรื่องผมกับเฮียเป็นความลับมาตั้งแต่แรกแม้ตอนนี้มันจะจบแล้วก็ปล่อยให้มันเป็นความลับที่เรารู้กันสองคนก็พอ
"พี่เป็นห่วงซีนนะ ถ้ามีอะไรก็บอกพี่ได้รู้ใช่มั้ย?"
"ครับ ขอบคุณนะ"
"อืม รีบๆกินเดี๋ยวจะสาย"
ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นกังวลกับเรื่องของผม จะกลับไปเป็นซีนคนที่ลัลล้าร่าเริงเหมือนก่อนหน้านั้นได้มั้ยก็ยังไม่รู้ เรื่องของเฮียมันกระทบจิตใจขนาดแค่ยิ้มยังยากเลย
◐ ◑
การมาเรียนทั้งๆที่ยังมีเรื่องรบกวนจิตใจมันทำเอาเรียนไม่รู้เรื่องจริงๆนะ นี่ก็เข้าวันที่สองแล้วที่เอาแต่เหม่อลอยคิดเรื่องเฮียแต่วันนี้หนักกว่าเมื่อวานหน่อยเพราะเฮียบอกว่าจะไม่ยุ่งกันแล้วซึ่งมันโคตรกระเทือนจิตใจของซีนเป็นอย่างมาก
"ไอ้โชค" เรียกไอ้โชคที่นั่งถูต้นไม่หาเลขเด็ดแถวสนามบาส มันหันมามองพยักหน้าว่ากำลังฟังก่อนจะหันกลับไปทำสิ่งที่มันทำอยู่ก่อนหน้า "มึงว่ากูกับเฮียจะมีทางคบกันได้มั้ยวะ"
"อาจจะได้ป่ะ เฮียก็เอ็นดูมึงจะตาย"
"แบบพี่น้องล่ะมั้ง"
"ได้แค่นี้ก็ดีแล้วป่ะวะ"
"แต่กูไม่ต้องการไง กูอยากได้เฮียเป็นผั..."
"หยุดๆ แก่แดดจริงๆเลยวะเพื่อนกู" มันเอ่ยห้าม รีบๆเดินเข้ามานั่งคุยกับผมที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะม้าหินอ่อนใกล้ๆกัน
"เฮ้อ.."
"สรุปที่ตาบวมๆนี่คือร้องไห้เรื่องเฮียใช่ป่ะ"
"อือ"
"มึงยังไม่ชินอีกเหรอซีน กูเห็นมึงอ่อยเฮียตั้งแต่จำความได้แล้วนะแต่ก็ไม่เห็นว่าเฮียจะเล่นด้วยเลย"
นี่ก็ไม่อยากจะเล่าหรอกนะไอ้โชคว่าซีนกับเฮียถึงขั้นไหนกันแล้วแต่ก็นะมันก็กลายเป็นอดีตไปแล้วด้วย คงจะเล่าให้เพื่อนโชคฟังไม่ได้
"จะให้ชินอะไรวะ เจ็บจนชินงี้เหรอ เหอะๆกูไม่ใช่นางเอกนะเว้ยที่จะยอมอ่ะ"
"แล้วมึงจะทำไง"
"ไม่รู้"
ก็ไม่รู้นี่ไงถึงได้มานั่งเครียดแบบนี้ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงจะเข้าไปอ่อยเฮียไปเต๊าะเฮียอย่างทุกๆวันอ่ะแต่ในเมื่อความสัมพันธ์มันขยับไปถึงขั้นนั้นแล้วโดนเฮียตัดขาดไปแล้วผมจะทำแบบเดิมก็ไม่ได้อีก
"กูก็อยากให้มึงสมหวังกับเฮียนะแต่ไม่รู้จะช่วยยังไงดีว่ะ"
เราสองคนได้แต่นั่งเขี่ยนิ้วกับโต๊ะอย่างหมดทางออก แผนที่เคยมีในหัวก่อนหน้านั้นพังครืนลงตั้งแต่เฮียบอกว่าจะหยุดแล้ว สมองว่างเปล่ากลวงโบ๋แบบถ้าเปิดดูคงมองไม่เห็นอะไร
"ไอ้โชค!"
เสียงตะโกนเรียกไอ้โชคดังขึ้นในเวลาต่อมา ผมหันไปมองก็เห็นเด็กผู้ชายตัวสูงใส่กางเกงนักเรียนขาสั้นกับเสื้อขาวสะอาดก้าวเร็วๆมาทางไอ้โชคด้วยรอยยิ้มกว้าง
"ไอ้ภีม!"
"ใครวะ?" ผมหันไปถามไอ้โชค ผมไม่เห็นรู้จักเลย หน้าตาก็ไม่คุ้นด้วย
"เพื่อนกูๆ"
ผมได้แต่มองตามไปอย่างไม่เข้าใจ ไอ้โชคมันมีเพื่อนที่ไหนนอกจากผมด้วยเหรอ
"มึงมาได้ไงวะ" มันถามเพื่อนมันที่เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้นยังไม่หายไป
นี่ถ้าไม่ได้ชอบเฮียผมก็คงชอบผู้ชายคนนี้ได้ไม่ยาก เขาไม่ได้หล่อหรือสูงขายาวมากๆเหมือนเฮียแต่ก็ดูเป็นผู้ชายขี้เล่นที่เวลาคุยด้วยน่าจะจั๊กจี้หัวใจอ่ะ
"เดินมาไงครับเพื่อน"
"สัด กูหมายถึงว่าเข้ามาโรงเรียนกูได้ไง"
"เอ้า กูมาแข่งโต้วาทีไงมึงไม่รู้เรื่องเหรอวะ"
"เออกูไม่รู้"
"สมกับเป็นมึงจริงๆเลยไอ้โชค"
เพื่อนของไอ้โชคขำจนตาเล็กหยีลงก่อนเขาจะเห็นว่าผมมองอยู่ก็อ้าปากค้างแล้วปิดปากลง เมื่อไอ้โชคเห็นมันจึงทำการแนะนำตัวเพื่อนมันกับผมให้รู้จักกัน
"นี่ซีนเพื่อนกู..ส่วนนี้ไอ้ภีมเพื่อนกูแต่อยู่อีกโรงเรียน"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะซีน"
"อือเหมือนกัน"
ผมส่งรอยยิ้มเป็นมิตรไปให้แม้จะยิ้มไม่ค่อยออกก็ตาม
"เอองั้นกูไปละ เดี๋ยวจะคลาดกับครู"
"เออเจอกันที่เรียนพิเศษ"
"อาห้ะ เราไปก่อนนะซีน"
ผมพยักหน้าพร้อมกับยกมือโบกให้เขา ใบหน้าทะเล้นนั้นยิ้มให้ผมก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้เหลือทิ้งไว้เพียงแค่ผมกับไอ้โชคและความคิดหนึ่งที่แวบเข้ามาในหัว
"กูว่ากูคิดออกแล้วแหละ"
"ห้ะ!"
"มึงช่วยกูหน่อยแล้วกันนะโชค"
ไอ้โชคมันทำหน้างงส่วนผมก็พยักหน้าหงึกหงักกับแผนการที่พึ่งคิดขึ้นมาได้สดๆร้อนๆ
◐ ◑
มองดูรถกระบะของเฮียที่จอดอยู่หน้าโรงเรียนก็ต้องเบะปากออกมาอย่างงอนๆ ผมยังไม่หายโกรธเฮียหรอก ถึงเฮียจะมารับแต่ผมไม่ยอมไปกับเฮียแน่ๆ
ขอซีนเล่นตัวหน่อยเถอะ
"ไอ้โชควันนี้กลับด้วย"
"กับกูเหรอวะ?"
"อือ ไม่ได้เหรอ?"
"โห ถามขนาดนี้ก็ต้องได้แล้วป่ะ"
"ดีมาก"
ผมกอดคอไอ้โชคเดินออกมาหน้าโรงเรียนที่ซึ่งไอ้โชคมันจอดรถเอาไว้ แน่นอนว่าตอนเดินไปเอารถผมจะต้องเดินผ่านรถของเฮียก่อนแต่ผมไม่สนใจ ยังคงเดินเฉยและเมินรถของเฮียที่จอดอยู่ตรงนั้นทำเหมือนกันว่าเป็นเพียงอากาศที่อยู่แถวๆนี้
"ซีน"
ไอ้โชคหันมามอง เอาศอกสะกิดสีข้างของผมจนผมรำคาญเลยต้องหันไปจ้องมันตาเขม็งมันจะได้เลิกเอาศอกแทงสักที
"เสียงเฮียมึงไม่ใช่เหรอวะ" มันยื่นหน้ามากระซิบข้างหู
"อือ ไม่ต้องสนใจหรอก"
"อ่าว ทำไม.."
"โอ๊ยเฮีย!"
ไม่ทันฟังไอ้โชคพูดจบเฮียก็ดึงแขนผมออกมาเพื่อให้เผชิญหน้ากัน ตอนนี้เฮียทำหน้ายุ่งขมวดคิ้วเหมือนกับจะะไปฆ่าใครเลย ไม่เคยเห็นเฮียทำหน้าน่ากลัวแบบนี้มาก่อน ใจซีนชักหวั่นๆหรือที่ทำมันจะแรงไปเหรอ
"เฮียเรียกไม่ได้ยินหรือไง"
"แล้วเฮียมีอะไรอ่ะ"
"มารับ"
"ซีนจะกลับกับเพื่อน"
เฮียตวัดสายตาไปมองไอ้โชคที่ยืนข้างๆ เพื่อนของผมสะดุ้งโหยงก่อนจะยิ้มแหะๆพร้อมยกมือไหว้ส่งให้เฮียที่ยังทำหน้าดุเป็นยักษ์
"ไม่ต้อง เดี๋ยวเฮียไปส่งที่บ้าน"
"ไม่เป็นไรครับ"
"ซีนอย่าดื้อ"
"ไม่ได้ดื้อ ก็แค่จะกลับกับเพื่อน"
"แต่ป๊าซีนฝากซีนไว้กับเฮีย"
"นั่นมันเรื่องของป๊า"
"ซีน!"
"ปล่อยได้แล้ว เจ็บ.." ผมบิดข้อมือตัวเองออกจากมือใหญ่ๆของเฮียที่พอยิ่งโมโหก็กำไว้แน่น ไม่รู้หรือไงว่าผมเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดแล้ว
"ขึ้นรถ"
เฮียไม่ฟังแถมยังลากผมไปขึ้นรถโดยที่ผมก็ไม่อยากโวยวายให้อายคนอื่นหรอกนอกจากเบะปากทำท่าจะร้องไห้พร้อมกับส่งสายตาไปให้ไอ้โชคที่ทำหน้าเศร้าส่งมาให้
"เฮียใจร้าย คนใจร้าย" บ่นพึมพำเมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อย ก้มมองมือตัวเองที่เป็นรอยนิ้วมือซึ่งเกิดจากการที่เฮียกุมมันแน่นเมื่อกี้ก็ต้องยกมืออีกข้างขึ้นมาลูบเบาๆเพื่อคลายอาการเจ็บ
"เฮียไม่เคยใจร้ายกับซีน"
"ไม่ต้องมาพูด"
"ทำไมถึงดื้อแบบนี้"
"แล้วมันเรื่องอะไรของเฮียล่ะ"
"ซีน พูดกับเฮียดีๆ"
ผมเม้มปากก้มหน้ามองข้อมือของตัวเอง ไม่อยากจะเงยหน้าหันไปมองคนข้างๆด้วยซ้ำ การกลับไปเป็นเหมือนเดิมเฮียไม่รู้หรือไงว่ามันยากแค่
ไหนและซีนขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่ามันไม่มีอะไรเหมือนเดิมตั้งแต่วันนั้นแล้ว
"ออกรถสิ ซีนอยากกลับบ้าน"
บอกแค่นั้นแล้วเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่างไม่คิดจะสนใจคนที่กำลังจ้องมองกันอยู่ข้างๆ ไม่อยากเห็นว่าเฮียทำหน้าตาแบบไหนในตอนนี้และไม่อยากให้เฮียรู้ด้วยว่าผมรู้สึกเสียใจขนาดไหนกับเรื่องที่เกิดขึ้น
◐ ◑
ใช้เวลาเพียงไม่นานเฮียก็ขับรถมาจอดลงตรงหน้าบ้านของผม หันไปยกมือไหว้ขอบคุณเฮียเหมือนทุกครั้งที่ต้องทำแล้วทำท่าจะเปิดประตูลงไป
"เดี๋ยวซีน"
แต่เฮียกลับยื่นมือมารั้งแขนผมไว้ก่อนจึงต้องหยุดชะงักแล้วหันไปมองหน้าเขา
"ครับ"
"ขอเฮียดูหน่อย" เขาดึงมือผมเข้าไปหาตัวก่อนจะก้มลงมองข้อมือของผมที่ถูกเขาบีบมันไว้จนเจ็บและเกิดรอยนิ้วเป็นสีแดงอย่างน่ากลัว "เฮียขอโทษ เจ็บมั้ย?"
ผมส่ายหน้า เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา
"ไม่เจ็บหรอก"
"ขอโทษนะ เฮียไม่ได้ตั้งใจ" เฮียก้มหน้าลงไปใกล้ข้อมือข้างนั้นก่อนผมจะรู้สึกถึงลมร้อนๆที่เป่ากระทบกับข้อมือของตัวเอง การกระทำของเฮียทำเอาหัวใจผมอุ่นซ่านขึ้นมา
แล้วใครกันที่บอกว่าให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม แล้วแบบนี้ผมจะกลับไปได้ยังไงถ้าเฮียยังให้ความหวังกันอยู่
"ไม่เป็นไรครับ"
ผมปล่อยให้เฮียลูบข้อมือของผมแบบนั้น ไม่ได้ห้ามอะไรเพราะไม่อยากมีปากเสียงกับเฮียจนจะกลายเป็นทะเลาะกันและอาจจะทำให้ผมมองหน้าเฮียไม่ติด
"ซีนเข้าใจที่เฮียบอกมั้ย"
"...."
"เรื่องเมื่อวานเฮียทำเพื่อซีนจริงๆ"
ผมค่อยๆดึงมือตัวเองออกมาจากมือใหญ่ๆของเฮีย ยกมันขึ้นมากุมเอาไว้ก่อนจะบอกเฮียไป
"ซีนรู้ว่าเฮียไม่ได้รู้สึกอะไรกับซีน มีแค่ซีนคนเดียวที่คิดไปเอง"
"ไม่ใช่.."
"ซีนขอโทษที่ทำให้เฮียอึดอัดนะ"
เฮียส่ายหน้า ยื่นมือทั้งสองข้างมาจับไหล่ของผมไว้แน่น
"มองหน้าเฮีย"
"..."
"ซีนครับ มองหน้าเฮียนะ"
ผมยอมเงยหน้ามองเฮียตามที่เขาขอ พอได้ยินเสียงอ่อนคล้ายกับเฮียจะอ้อนก็ใจเหลวไปไม่เป็นจนต้องตามใจเขาอีกจนได้
"ที่เฮียบอกไปก็เพื่อตัวซีน ตอนนี้ซีนยังเด็กและแน่นอนว่าสิ่งที่เฮียเคยทำกับซีนมันเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ถ้าเกิดป๊าซีนรู้เข้าเขาคงไม่ยอมให้เฮียกับซีนเข้าใกล้กันแน่ แม้แต่จะเจอก็อาจไม่ได้เจอก็ได้"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ครับ หรืออาจจะร้ายแรงกว่านั้นไม่มีใครรู้หรอก เฮียก็ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมา"
"แล้วถ้าซีนโตกว่านี้เฮียก็จะกลับมาทำแบบเดิมใช่มั้ย?"
"เฮียไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง ซีนอาจจะมีแฟนแล้วอยากทำกับแฟนของซีนมากกว่าเฮียก็ได้ เอาเป็นว่าตอนนี้เฮียแค่อยากจะหยุดทุกอย่างเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น โอเคมั้ย?"
"ซีนไม่มีใคร ไม่มีแฟน ซีนมีแค่เฮียนะ" ผมเอ่ยย้ำ จะให้บอกอีกกี่รอบคำตอบก็คือเฮียเหมือนเดิม
"เฮียรู้ว่าตอนนี้ซีนชอบเฮียแต่ซีนไม่รู้อนาคตหรอกนะ ถ้าถึงตอนนั้นซีนยังชอบเฮียอยู่เราก็ค่อยมาคุยกันก็ยังได้"
"อีกนานมั้ย คำว่าโตของเฮียซีนต้องอายุเท่าไหร่เหรอหรือต้องเรียนจบทำงานก่อนถึงจะเรียกว่าโตครับ"
"เฮียก็ยังไม่รู้"
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆกับคำตอบของเฮีย
ถ้าเฮียไม่รู้แล้วใครจะรู้อีกล่ะในเมื่อทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับตัวเฮียทั้งนั้น
"ซีนทั้งเข้าใจแล้วก็ไม่เข้าใจเฮียเลย ทำไมถึงฟังดูยุ่งยากขนาดนั้นนะ"
"ก็ดีกว่าซีนไม่เข้าใจอะไรเลย เฮียไม่อยากให้ซีนโกรธเฮียไม่อยากให้คิดมาก เมื่อคืนเฮียขอโทษที่พูดอะไรไปแล้วทำให้ซีนไม่เข้าใจ"
"ซีนต่างหากที่ไม่อยู่รอฟังเฮียอ่ะ"
"ร้องไห้หนักเลยใช่มั้ย ตายังบวมอยู่เลย"
"อือ"
ถึงตาจะไม่ได้บวมมากเหมือนเมื่อเช้าแต่ก็ยังคงบวมและสังเกตุได้ง่ายจึงไม่แปลกที่เฮียจะรู้ว่าผมร้องไห้
หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีใครพูดอะไร ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะถามคำถามนี้กับเฮียดีมั้ย ผมกลัวว่าคำตอบที่ได้กลับมาจะไม่ใช่คำตอบที่ตัวเองหวังแล้วมันจะกลับมาทำร้ายตัวผมเองซ้ำๆจนหัวใจเจ็บแต่ในเมื่อมันก็ค้างคาใจและอยากรู้มากๆผมก็เลยเลือกที่จะถามเฮีย
"เฮียครับ"
"ว่าไง"
"ที่ผ่านมา...เฮียรู้สึกอะไรกับซีนบ้างมั้ย"
ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้หัวใจเริ่มชาหนึบ ความรู้สึกค่อยๆดิ่งลงเหมือนคนที่กำลังจะถูกผลักลงไปในหน้าผาสูง ทำไมคำตอบที่ได้รับถึงกลาย
เป็นความเงียบหรือเพราะมันเป็นคำตอบที่ผมไม่ต้องการเฮียจึงเลือกที่จะเงียบเพื่อรักษาน้ำใจกันงั้นเหรอ
"คำถามอาจจะยากไปแต่ถ้าเฮียไม่อยากตอ..."
"รู้สึกสิ""
ผมหน้าเหวอ ไม่คิดว่าเฮียจะตอบออกมาจริงๆ
"หมายความว่ายังไง"
"ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าเฮียไม่รู้สึกอะไรแต่เพราะว่าเฮียรู้สึกมากไปจนกลัวว่าวันหนึ่งจะห้ามตัวเองไม่ได้เฮียเลยต้องหยุดทุกอย่างไว้แล้วรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมจริงๆ"
ไม่รู้ว่าหน้าตัวเองบานขนาดไหนแต่รู้สึกปวดแก้มยังไงก็ไม่รู้ ที่เฮียพูดมาก็แสดงว่ารู้สึกเหมือนกันใช่มั้ย
"เฮียพูด..จริงๆเหรอ?"
"อืม"
พอได้รับการยืนยันก็รู้สึกว่าเหมือนตัวเองกำลังฝันไป ความรู้สึกที่ค่อยๆดิ่งเหมือนจะถูกผลักตกหน้าผาก็เหมือนกับว่ามีใครกระชากกลับมาเพื่อที่จะมีความสุขกับเฮียอีกครั้ง
ถ้านี่เป็นฝันคงจะเป็นฝันดีสุดๆไปเลย
"ซีนดีใจนะ"
ผมว่าแล้วส่งยิ้มกว้างให้เฮีย ถ้าเป็นก่อนหน้านั้นคงจะดึงเฮียเข้ามากอดแล้วหอมแก้มสักฟอดสองฟอดแต่เฮียบอกว่าตอนนี้มันไม่เหมาะไม่ควรที่
จะทำแบบนั้นก็เลยต้องอดใจไว้แล้วค่อยไปทบต้นทบดอกเอาแทน
ที่ผ่านมาคิดว่าตัวเองรู้สึกกับเฮียเพียงคนเดียว มาวันนี้ก็พึ่งได้รู้ว่าเฮียก็รู้สึกเหมือนกัน
รู้สึกดีๆเหมือนกันเลย
◐ ◑
ตั้งแต่ตอนหน้าเราจะดำเนินเรื่องค่อนข้างเร็วหน่อยนะคะ แล้วก็คาดว่าเรื่องนี้จะมีไม่เกินยี่สิบตอนหรืออาจจะน้อยกว่านั้น ย้ำอีกทีว่าไม่มีดราม่าแน่นอน ขอบคุณค่าา
ทุกคนไปเล่นแท็กกันได้นะคะเรารออ่านแท็กอยู่ทุกวันเลย555
#น้ำเต้าหู้ของเฮีย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แผนนั้นเลยไม่ได้ใช้เลย555
-
ตอนโตเท่าไหร่ถึงจะเรียกว่าเหมาะสม :mew2: รอตอนต่อไปนะคะสนุกมากๆเลยค่ะ :L1: :pig4:
-
เครียดอยู่ดี เด็กกว่าแล้วไง ฮืออออออออออออออ :ling2: