-
ข้อตกลงในการเข้ามา กรุณาอ่านทุกท่าน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย
หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบน
คลิกเพื่ออ่านรายละเอียดทั้งหมดค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ก่อนอื่น ขอสวัสดีทุกท่านก่อนนะคะ
เนื่องจากนิยายชุดนี้มีหลายภาคค่ะ จะทยอยลงให้จบทีละเรื่องภายในกระทู้เดียวนะคะ
อีกอย่างไรเตอร์มีสองคนค่า คือ
kuruma & p.k.a. นะคะ
ยังไงก็ขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ :pig4:
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote-1.jpg)
ปิดโหวดแล้วนะคะ ส่วนภาคพิเศษนั้นเป็นของคู่ พี่แมกซ์กับเจ้าน้อยค่ะ
:mc4:คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ :mc4:
-ตอนที่1- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg2073657#msg2073657)
-ตอนที่2- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg2074944#msg2074944)
-ตอนที่3- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg2080095#msg2080095)
-ตอนที่4- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg2086063#msg2086063)
-ตอนจบ- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg2095191#msg2095191)
ความเกี่ยวพันกันระหว่าง 5 ซีรี่ส์ ... แห่งกลิ่นกาแฟ(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/map3_real.jpg)
หอมกลิ่นกาแฟ Series >> 1st Story : ดอกไม้ขาวีนของหนุ่มติสต์
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/banner1.jpg)
สารบัญ
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1034688#msg1034688)//ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1034702#msg1034702)//ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1035760#msg1035760)//ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1036814#msg1036814)//ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1038495#msg1038495)//ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1041009#msg1041009)//ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1042487#msg1042487)//ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1043586#msg1043586)//ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1045011#msg1045011)//ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1046275#msg1046275)
ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1047314#msg1047314)//ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1048506#msg1048506)//ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1049483#msg1049483)//ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1051015#msg1051015)//ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1052069#msg1052069)//ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1053331#msg1053331)//ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1054789#msg1054789)//ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1056133#msg1056133)//ตอนที่ 18.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1056162#msg1056162)//ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1057279#msg1057279)//ตอนที่ 19.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1057295#msg1057295)//ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1058741#msg1058741)
ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1059942#msg1059942)//ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1061043#msg1061043)//ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1062411#msg1062411)//ตอนที่24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1064020#msg1064020)
//ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1081642#msg1081642)//ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1083029#msg1083029)//ตอนที่ 26.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1083067#msg1083067)//ตอนที่27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1084537#msg1084537)//ตอนที่ 27.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1084606#msg1084606)//ตอนที่28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1086477#msg1086477)//ตอนที่ 28.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1086500#msg1086500)//ตอนที่ 29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1087611#msg1087611)//ตอนที่ 30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1089431#msg1089431)//ตอนที่30.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1089457#msg1089457)
ตอนที่ 31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1092149#msg1092149)//ตอนที่32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1094557#msg1094557)//ตอนที่33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1096051#msg1096051)
//ตอนที่33.5(ตอนจบ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1096105#msg1096105)
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/min.jpg)
หอมกลิ่นกาแฟ Series >> 2nd Story : รักเจือกลิ่นเงิน
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/banner.jpg)
สารบัญ
ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1102113#msg1102113)//ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1103213#msg1103213)//ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1104530#msg1104530)//ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1106085#msg1106085)//ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1107317#msg1107317)//ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1108631#msg1108631)//ตอนที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1110105#msg1110105)//ตอนที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1111471#msg1111471)//ตอนที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1113015#msg1113015)//ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1114509#msg1114509)
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1116006#msg1116006)//ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1117238#msg1117238)//ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1119050#msg1119050)//ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1123576#msg1123576)//ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1124747#msg1124747)//ตอนที่15.5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1124749#msg1124749)//ตอนที่16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1126235#msg1126235)//ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1129699#msg1129699)//ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1131377#msg1131377)//ตอนที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1135159#msg1135159)//ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1136714#msg1136714)
ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1141488#msg1141488)//ตอนที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1143147#msg1143147)//ตอนที่23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1145744#msg1145744)//ตอนที่24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1147739#msg1147739)//ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1149350#msg1149350)
หอมกลิ่นกาแฟ Series >> 3rd Story : กลิ่นเด็กมันยั่ว...เลยหลวมตัวไปหน่อย
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/banner_max_noi2-1.jpg)
ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1167291#msg1167291)//ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1169490#msg1169490)//ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1170735#msg1170735)//ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1173196#msg1173196)//ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1175087#msg1175087)//ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1178046#msg1178046)//ตอนที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1178942#msg1178942)//ตอนที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1181885#msg1181885)//ตอนที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1184711#msg1184711)//ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1186095#msg1186095)//
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1188776#msg1188776)//ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1191687#msg1191687)//ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1193089#msg1193089)//ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1194743#msg1194743)//ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1196447#msg1196447)//ตอนที่16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1205425#msg1205425)//ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1207547#msg1207547)//ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1209744#msg1209744)//ตอนที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1211406#msg1211406)//ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1212926#msg1212926)
ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1214687#msg1214687)//ตอนที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1216579#msg1216579)//ตอนที่23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1217950#msg1217950)//ตอนที่24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1220207#msg1220207)//ตอนที่25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1222172#msg1222172)//ตอนที่26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1223500#msg1223500)//ตอนที่27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1224903#msg1224903)//ตอนที่28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1226442#msg1226442)//ตอนที่29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1227877#msg1227877)//ตอนที่30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1229324#msg1229324)
ตอนที่31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1230741#msg1230741)//ตอนที่32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1232281#msg1232281)//ตอนที่33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1233402#msg1233402)//ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1234444#msg1234444)
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/banner-1.jpg)
ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1243768#msg1243768)//ชื่ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1245413#msg1245413)//ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1247826#msg1247826)//ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1250072#msg1250072)//ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1251339#msg1251339)//ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1252780#msg1252780)//ตอนที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1256237#msg1256237)//ตอนที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1259384#msg1259384)//ตอนที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1260835#msg1260835)//ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1261738#msg1261738)
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1263475#msg1263475)//ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1264878#msg1264878)ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1266760#msg1266760)//ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1269018#msg1269018)//ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1271147#msg1271147)//ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1274227#msg1274227)
หอมกลิ่นกาแฟ Series >> 5th Story : หอมกลิ่นน้องเมีย~ผิดไหม..ถ้าใจจะรัก~
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/tianjurbanner.jpg)
Link ตอนแรกถึงตอนจบกดตรงนี้ค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1285763#msg1285763)
ผลงานของ kuruma&p.k.a เรื่องอื่นๆ
Pieces of Time - Toki no Kakera - (เศษเสี้ยวเวลาของเราสองคน)(จบแล้วค่ะ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17960.0)
Touching You ~ลุ้นรัก คุณน้ากำมะลอ~(จบแล้วค่ะ) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19961.0)
-
:impress3:ในที่สุดก็ได้เอาลงแล้ว..... :mc4: :mc4:
คนเขียนอีกคนค่า ฝากเนื้อฝากตัว ฝากนิยาย ซีรีย์นี้เอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
คิดเห็นเยี่ยงไรติชมได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ m(_ _)m
-
:o8: :o8:
อยากมีคนมาส่งปิ่นโตให้เเบบนี้บ้างงงงจังงง
อิอิอิ เริ่มต้นนน่าติดตามม น่ารักดีจ้ะ
มารอ มารอ ไรเตอร์มาต่อ
-
น่ารักคะแนนเต็มร้อยเลยค่ะ
แอบนึกถึงหนังที่ชอบ การ์ตูนที่ชอบ ซีรีย์ที่ชอบ >> หนุ่มรถไฟ Densha Otoka
มีมาปรึกษาในเวปแบบนี้ มันได้อารมณ์เดียวกันค่ะ >___<
-
:z13: :z13: :L2: :L2:
-
รับเรื่องใหม่ :mc4:
+1 เป็นกำลังใจ
-
:z13: จิ้มๆ รออ่านตอนต่อไปอยู่คับ จะเป็นไงต่อน้า :mc4:
-
มาแหวกไปอีกแนวดี รออ่านต่อจ้า แต่ว่าจี๊บไปปรึกษาเวปไหนหว่า พันทิพป่าว :laugh:
-
:-[
น่ารัก
มีส่งข้าวส่งน้ำมาจีบด้วย
:L2:
+1ให้ค่า
-
เปิดตัวได้น่าสนใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
ชื่อเรื่องก็แนวดีไปอีกแบบ น่าสนใจจริงๆ นี่เป็นคนละซีรีย์กะจอมไตรสินะ?
อ๊ะๆๆ~ เหมือนว่าที่ไปโพสถามจะเป็นpantipเลยนะ :laugh:
-
:L1:
-
ว้าวๆๆๆ เรื่องใหม่น่าติดตามมากๆๆๆ รอติดตามผลด้วยคน อยากรู้ว่าพี่ปิ่นโตจะจีบยังไงต่อ
-
เปิดเรื่องขึ้นมา ด้วยวิธีการจีบที่ผิดแผกแตกต่างไปจากการจีบกันโดยทั่วๆไป แต่เป็นการจีบที่ดูดีน่ารักมากอ่ะค่ะ
พี่แก้วว่าคนที่จีบแบบนี้คงเป็นคนที่ใส่ใจในทุกข์สุขความเป็นอยู่ของคนโดนจีบนะ ดูมันแฝงความห่วงใยไว้ด้วยอ่ะ น่าสนใจดี
เด็กเรียนที่อยู่หอ อาหารปรจำคือ อาหารจานเดียว และบะหมี่สำเร็จรูป
ถ้ามีใครแสดงน้ำใจส่งอาหารเป็นเรื่องเป็นราว ดูเป็นสำรับคับค้อนแบบนี้(แถมเป็นอาหารโปรดเราอีก) เป็นพี่แก้วก็คงกรี๊ดดังๆในใจล่ะ(เห็นแก่กินป่ะวะเรา)
-
น่าสนใจมากๆพี่ปิ่นโต
-
น่าจะมีหนุ่มปิ่นโตมาเป็นลูกค้าที่ร้านของป้าขวัญนะ 5555
-
มารับเรื่องใหม่ด้วยคนค๊าาาาาาา
น้องหิวข้าว vs พี่ปิ่นโต อร๊ายยยยยย :m3:
ตอนหน้าคงได้รู้จักชื่อกันแล้วเนอะ อิอิ
-
มาต้อนรับด้วยคนค่ะ
เรื่องน่าสนใจมากเลยค่ะ
ชอบแนวนี้จัง 55
-
เรื่องแปลกดี น่าสนใจค่ะ :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด นิยายชุดใหม่ของหนูจุ๊บจิ๊บ
มารออ่านด้วยคนค่า :กอด1:
ชอบคนมาตอบโพสต์ของจิ๊บ ฮาไปไหน แต่ละคนลุ้น "พี่ปิ่นโต" กันออกนอกหน้า
งานนี้น้องจิ๊บของเราจะใจอ่อนไหมน๊ออออ ลุ้นนนนน :impress2:
ชายหนุ่มรูปร่างสูงดปรร่ง
ร่างสูงเดินเข้ามาหาถึงที่เเคาท์เตอร์ทั้งๆที่ตามปรกติ
มีพิมพ์ผิดสองที่นะค๊า
-
ขอบอกว่าน่ารักออ่ะ
ปล.ตามดูคู่นี้ต่อว่าจะถึงไหน ๆ กัน อะคิ อะคิ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีจัง มีคนส่งข้าวส่งน้ำให้กินฟรีๆ อยากมีอย่างนี้มั่งอ่ะ :laugh:
แอร๊ยย จีบกันแบบอิ่มๆ 555
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
อ๊ายยยย ส่งเสบียงเลยทีเดียว
ท่าจะเอาจริงนะเนี่ย
-
แปลกดี ชอบ ชอบ มาต่อบ่อยๆนะ :mc4: :mc4:
-
น่ารักดีค่า
พี่ปิ่นโตแปลกคนดีจริงๆ จีบคนที่ชอบด้วยการส่งปิ่นโตให้เนี่ย คิดได้งัยอ่ะ
พี่แกกล้ามาก นับถือๆๆๆ 5555
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ทั้งสองนะคะ
รับไปเลยคนละบวก ^^
-
ด้วยรักจากปิ่นโต ฮ่าๆ คราวหน้าจิ๊บน่้าจะลองรีเควสต์เมนูน๊า :impress3:
-
พลอตน่ารัก ภาษาอ่านง่าย สรุปว่า บวกให้คนเขียนทั้งสองคนค่า
-
เข้ามาอ่านด้วยคนจ้า~~~~~~~~~~~~~
โอ้วววว เป็นวิธีการเข้าหาอีกคนได้ แยบยลและน่ารักมากเลย แถมรู้อีกต่างหากว่าอีกฝ่ายโปรดปรานน้ำพริกอ่อง อุเหม่~!! ให้ติดรสมือ ก่อนค่อยติดใจใช่ไม๊นี่
-
หอมกลิ่นกาแฟ Series >> 1st Story : ดอกไม้ขาวีนของหนุ่มติสต์
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/banner1.jpg)
++++++++++++++++++
ปรึกษาครับ..มีคนเอาปิ่นโตมาให้เฉยเลยอะครับ...
สวัสดีครับ ผมเพิ่งสมัครเข้ามาบอร์ดนี้น่ะครับ มีเรื่องอยากจะปรึกษาทุกคนหน่อย .. คือว่าก็ตามหัวข้อน่ะครับ
วันนี้ผมทำงานอยู่ที่ร้าน (ร้านที่ผมทำอยู่เป็นร้านกาแฟน่ะครับ) ผมก็ทำงานปกติของผมไปนะ พอลูกค้าเรียกเก็บเงิน แทนที่เขาจะให้เงินมาเฉยๆ เขากลับยื่นเอา "ปิ่นโต" มาให้ผมด้วยอะ .. ไม่ผิดหรอกครับ ปิ่นโตใส่กับข้าวนั่นแหละ .....
เลยอยากปรึกษาทุกคนหน่อย ว่า ..นี่มันแปลว่าอะไรคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ???
ปล. ลูกค้าคนนี้เป็นผู้ชายนะครับ -- --'
ปล2. ปิ่นโตยังอยู่นะครับ ผมแกะออกมาแล้วน่ากินมากมาย มีข้าว กับผัดผัก และก็มี ไข่เจียว แล้วก็หมูชุบแป้งทอด เหมือนที่เห็นตามรายการอาหารของพวกญี่ปุ่นน่ครับ ชิ้นใหญ่มาก
แถมเปิดมาอีกชั้นยังมีน้ำพริกอ่อง พิมพ์แล้วน้ำลายสอ คิดถึงบ้านเฮาแต้ๆก็เลยอยากจะถามอยู่สองข้อะครับ
1. ผมควรจะกินดีไหมครับ
2. เค้าเอามาให้ผมทำไมครับ
++++++++++++++++
เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลมกวาดสายตาดูข้อความของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะกดที่ปุ่มส่งข้อความ เพื่อตั้งกระทู้ลงในเวปบอร์ดแห่งหนึ่ง ... ซึ่งเวปบอร์ดแห่งนี้เป็นเวปบอร์ดที่คงจะพอให้คำตอบกับเขาได้ กับ ปิ่นโตเจ้าปัญหา ที่ได้รับในวันนี้ ... ว่าแล้วก็ถอนหายใจ พลางนึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้..
"น้องครับ..." เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อหันกลับมาก็เห็้นว่า เป็นลูกค้าเจ้าประจำของที่ร้าน ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กับกางเกงยีนส์สีเข้มดูทะมัดทะแมง ชายร่างสูงเดินเข้ามาหาถึงที่เเคาท์เตอร์ทั้งๆที่ตามปรกติ จะนั่งอยู่ตรงที่นั่งในมุมด้านในสุดของร้านที่จะมีมูลี่บังตาปล่อยให้แสงสว่างจากด้านนอกสาดส่องเข้ามาเพียงเล็กน้อย
" ครับ? " คนที่ถูกเรียกเงยหน้าขึ้นจากเครื่องคิดเลขที่หน้าเคาเตอร์ ตรงนั้นมีบิสกิตชิ้นโตหน้าตาน่ากินนอนอยู่ในขวดโหลหลายใบเลยทีเดียว
เขาคุ้นเคยหน้าตาของคนที่เรียกดี เนื่องจากจะเรียกได้ว่าเป็นลูกค้าประจำก็คงไม่ผิด เพียงแต่ไม่ได้มาทุกวันก็เท่านั้น แถมยังเลือกจะนั่งมุมเดิมที่ใกล้ๆกับสวนของร้านทุกครั้งด้วย
"อ่ะ...พี่ให้" ว่าพลางก็ยื่นปิ่นโตให้กับอีกฝ่าย ปิ่นโตเถารูปทรงแบบพิมพ์นิยมถูกยื่นมาให้ อุณหภูมิที่ส่งผ่านผิว โลหะมานั้นบอกได้เลยว่าเพิ่งจะทำเสร็จใหม่ๆ
"อ้อ ถ้าทานไม่หมดก็แบ่งๆ กันกินกับเพื่อนๆก็ได้นะ" ร่างสูงทำท่าจะหันหลังกลับ แต่ก็หันกลับมาชี้ที่ปิ่นโตเหมือนจะนึกขึ้นมาได้
" หะ..อะไรนะครับ? " คนที่เพิ่งจะได้รับปิ่นโตย้อนถามไปแบบงงๆ แน่ล่ะ อยู่ๆก็ได้ของแบบนี้ มันอะไรกัน
"ปิ่นโตเนี่ย...." ร่างสูงหยุด ก่อนจะดันปิ่นโตให้เข้าไปชิดกับมืออีกฝ่าย "พี่ทำมาให้ ถ้าทานไม่หมดก็แบ่งๆกันนะ"
" อะ..ครับ ขอบคุณครับ " เมือ่รู้สึกได้ถึงความร้อนของผิวโลหะก็ทำให้รู้สึกตัว หนุ่มที่ทำหน้าที่เป็นแคชเชียร์ชั่วคราวรีบเอ่ยขอบคุณทันที แม้จะยังแปลกใจอยู่ก็ตาม
"โอเค ภารกิจเสร็จสิ้น" ชายร่างสูงเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม "ถ้าอย่างนั้นพี่ไปล่ะ... เรื่องปิ่นโต ไว้เดี๋ยวพี่มาเอาวันหลังก็ได้ อร่อยไม่อร่อยก็บอกแล้วกัน"
ว่าพลางก็โบกมือ ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ช่วงขายาวๆ นั่นก้าวเร็วไม่น้อยเลย
ปล่อยให้คนที่ถือปิ่นโตมองตามไปแบบ งงแล้วงงอีก มือเรียวยกขึ้นเกาหัวตนเองจนผมทรงใหม่ที่เพิ่งจะไปตัดหน้าหอพักของตนเอง ตามใจช่างเสียจนได้ทรงนักร้องเกาหลีมาซะแบบนั้น ยุ่งไปยุ่งมาอย่างช่วยไม่ได้
"เฮ้ย จิ๊บอู้เหรอ" เสียงดังมาจากในครัว พร้อมกับ ใบหน้ายาวและยิ่งดูยาวมากขึ้นเพราะหมวกสีขาวทรงสูงที่ใส่อยู่ พ่อครัวตบกระดิ่งงด้านหน้า พร้อมส่งจานอาหารทานเล่นที่ลูกค้าสั่งออกมา
" เปล่าพี่ ไม่ได้อู้ .. อะของโต๊ะ 6 ใช่ปะ เดี๋ยวจิ้บไปเสิร์ฟเอง " ว่าแล้วก็รีบหยิบจานอาหารใส่ถาดแล้วเดินไปเสิร์ฟ ปล่อยให้ปิ่นโตวางอยู่บนเคาท์เตอร์คิดเงินอย่างนั้น
"เอ้ย แล้วนั่นปิ่นโตใคร.... เก็บไว้นะเว้ย บ่ายสองพักจะได้กินบ้าง"เสียงตะโกนไล่หลังก่อนที่ เฮียแมน พ่อครัวของร้านจะเดินกลับเข้าไปทำขนมต่อที่ด้านในครัว
++++++++++++++++
หลังจากจัดการกับออเดอร์ของลูกค้าในช่วงพักเที่ยงจนหมดแล้ว พนักงานในร้านจึงได้พัก เนื่องจากวันนี้เป็นวันทำงานของคนทั่วๆไปจึงไม่ค่อยมีลูกค้ามากนัก อีกทั้งทำเลของร้านก็อยู่ในซอยใกล้ๆย่านธุรกิจย่านหนึ่งในกรุงเทพ จึงทำในช่วงบ่ายนี้ว่าง
"สรุปว่าใครเอามาให้วะ.... กินได้ไหมเนี่ย ขี้เกียจทำว่ะ" เฮียแมนถาม แต่มือก็เตรียมแกะปิ่นโตเต็มที่
" ลูกค้าอะพี่... ผมว่ามันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ " จิ้บขมวดคิ้วพลางมองปิ่นโต
" อยู่ๆก็เอามาให้ มีการบอกว่า ถ้าไม่หมดก็เอาแบ่งเพื่อนๆ .. แต่ไม่ได้รู้จักอะไรกันซักหน่อย เอาของแบบนี้มาให้ทำไมล่ะเนี่ย " คิ้วเรียวขมวดอย่างใช้ความคิด
"ลูกค้า?...คนไหน?...ผู้หญิงใช่ป่ะ เอ้ย เขาต้องหลงรักเฮียแน่เลยว่ะ งั้นขอล่ะนะ" เฮียแมน นอกจากจะไม่ค่อยฟังใคร แล้วยัง หลงตัวเองยิ่งกว่าใครอีกด้วย
" เปล่า... ผู้ชาย " จิ้บยิ่งขมวดคิ้วใหญ่ ทำเอามือของเชฟมือดีของร้านที่กำลังแกะปิ่นโตต้องค้างไว้แบบนั้น
ก่อนจะเลื่อนคืนไปให้เด็กหนุ่มที่ทำงานกับเขามาได้ปีกว่าๆแล้ว
"โอเค เฮียไม่กินก็ได้วะ.... แม่งทำหน้าจนหมดอารมณ์ ... ไอ้น้อย "ก่อนจะหันไปแทบจะตวาดเด็กในร้านอีกคน "ไปวะ ไปหาก๋วยเตี๋ยวกินดีกว่า วันนี้ เฮียไม่อยากทำกับข้าวว่ะ"
น้อยเด็กชายจากต่างจังหวัด พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะเดินตามแรงกระชากกึ่งลากไปตามแรงของเฮียแมนที่ น้อยแอบเรียกลับหลังกับจิ้บว่า "ยักษ์"
" อ้าวพี่ .. แล้วผมจะทำไงกับมันล่ะ? " เด็กหนุ่มที่แปลงร่างเป็นหนุ่มเทรนเกาหลีที่สาวไทยนิยมถามไล่หลัง
"ถามเฮียให้เฮียไปถามใครวะ....ทำหน้าเหมือนไม่อยากให้กินเอง ก็ช่วยไม่ได้ ฟาดฟันไปคนเดียวก็แล้วกัน ไอ้แจจิ้บ"
เฮียแมนหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ในขณะที่แขนก้ามปูนั้นก็ลากคอเจ้าน้อย เด็กชายร่างผอมเกร็งออกไป เหมือนพ่อเดินลากลูก...หมา
" ก็พี่เค้าบอกให้แบ่งๆกันกิน " ทั้งๆที่ปกติจะต้องเถียงกลับไปทุกรอบที่ถูกเรียกด้วยฉายา หนุ่มเกาหลี แบบนี้ แต่วันนี้ ความงงตั้งแต่เมื่อหลายชั่วโมงก่อนทำให้เขาปากไม่ไหวเท่าที่ควร ได้แต่มองปิ่นโตที่ได้รับอย่างงงๆ
++++++++++++++++
แล้วสุดท้ายก็มาจบลงที่คอมพิวเตอร์โน๊ตบุคที่แม่ซื้อให้เป็นสมบัติติดตัวมาเรียนหนังสือที่กรุงเทพ แม้ว่าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐไม่ได้ก็ตาม จิบเปิดเวปเซิร์จเอนจีนชื่อดังแล้วพิมพ์ข้อความที่ต้องการค้นหาลงไป จนกระทั่งเจอเวปบอร์ดเฉพาะกลุ่มจนได้ เด็กหนุ่มลังกลอยู่เกือบยี่สิบนาทีก่อนจะตัดสินใจสมัครแล้วพิมพ์ข้อความเพื่อถามความเห็นของคนที่มีประสบการณ์ในเรื่องนี้มากกว่าเขา
...แม้ว่าปกติตัวเองจะไม่ต้องการคำแนะนำในเรื่องซักเท่าไหร่ก็เถอะ .. เรื่องของผู้ชายกับผู้ชายน่ะ...
pinkskull :
ถ้าเคยเจอกันมาก่อนมันก็ต้องมีสาเหตุบ้างล่ะ ไปทำอะไรให้เขาติดใจหรือเปล่า อิอิ
y_A_o_I_FC :
อ้า น้ำพริกอ่อง อยากกินๆๆๆๆ เจ้าของกระทู้เป็นหนุ่มเหนือใช่ไหมล่ะ ต้องน่ารักแน่ๆเลย ไม่งั้นพี่ปิ่นโต (ขอเรียกแบบนี้นะ น่าร้าก) ไม่ส่งข้าวมาจีบหรอกค่ะ อิ อิ ขอรายละเอียดเพิ่มด้วย พลีสสสสส
ปล.กินเลยค่ะ รายงานผลด้วยนะ ^^
tempura432:
ถ้าจะตั้งไว้อย่างนั้น ส่งหมูทอดมาให้ผมเลยมา อยากกิน
รอรีวิว กับข้าว
RADIO_SURF:
สารรักปิ่นโต O_o เคี้ยวหมูทอดเจอแหวนเพชร?
gayIsha :
เขาจีบคุณแล้วล่ะครับ ผมว่านะ ถ้าคุณไม่ได้ชอบเขาแบบนั้นก็คืนปิ่นโตพร้อมกับข้าวให้เขาไปเถอะครับ แต่ว่า เล่นส่งกับข้าวให้แบบนี้ คงมั่นใจในตัวเองน่าดูนะครับ หรือเขาเห็นอะไรในตัวคุณครับ???
รักจัง :
รีบมาต่อด่วนค่า .. อยากรู้แล้วว่า พี่ปิ่นโต (เรียกตามrepบน)คิดยังไงนะค้าาาา กรี๊ดๆๆ
Ge_ii:
คุณหิวข้าวคงโดนพี่ปิ่นโตนั่นประเคนของแก้ปากเหงาเข้าให้แล้วล่ะ
ICHim:
จะฟ้าประทานไปหน่อยไหม คนหนึ่ง "หิวข้าว" คนหนึ่ง ก็ "ปิ่นโต"เนี่ย รายงานด่วนนน
กลับมาแล้วครับ
พอดีหลับเพลิน ..แหะๆ
รายงานผลนะครับ .... ปิ่นโตนั่น ผมกินแล้วล่ะ อาหารปลอดภัยดี และยังไม่ตาย 555แถมยังอร่อยสุดๆด้วยล่ะคร้าบบ
ว่าแต่ ผมเคยบอกใช่ปะ ว่า กับข้าวมันมีอะไรมั่ง น่าแปลกนะครับ น้ำพริกอ่องนั่นน่ะของโปรดผมเลยล่ะ .. ขอบคุณนะครับ พี่ปิ่นโต (ขอเรียกตามนะครับ)
ว่าแต่ทุกคนครับ พรุ่งนี้ผมไปทำงานที่ร้าน ถ้าพี่เค้ามา จะทำยังไงดีล่ะครับ?
y_A_o_I_FC :
ถามมาแบบนี้ก็เสร็จโจร เอ้ยย มะช่าย เสร็จซิคะ คุณหิวข้าว ถามได้ทำยังไง ก็ล้างปิ่นโตให้เอี่ยมๆ แล้ว คืนให้พี่เขาไปสิคะ
อ้อ แล้วก็ถามไปเลยนะคะว่า "พี่จะจีบผมเหรอ" โฮะๆๆๆ (หัวเราะเลวๆแล้วจากไป)
RADIO_SURF:
โอ้วๆ งานนี้ จะได้คู่รักกับข้าวน่ะซิ่ งานนี้ ... ก็อย่างว่าล่ะ เอาปิ่นโตไปคืน แล้วก็....ถ้าขอเบอร์ดูจะเร็วไป ก็ถามชื่อเสียงเรียงนามให้เสร็จสรรพก่อนแล้วค่อยมาคิดแผนกันดีไหม ฮ่ะๆ
gayIsha :
นั่น....สงสัยที่ผมว่าเขาจะจีบคุณดูท่าจะจริง นี่ขนาดรู้ของโปรดกันเลยนะนี่ เขาเป็นลูกค้าประจำที่ร้านใช่ไหม? ผมว่าเขาต้องมองคุณมานานแล้วแน่เลย ลองเข้าไปคุยซิ่ครับ ไปตอนคืนปิ่นโตนั่นล่ะ
จิ้บมองข้อความที่มีคนแสดงความเห็นเรื่องของเขา พลางขมวดคิ้ว
...จีบเหรอ?...
" จะจีบได้ไง .. ดูยังไงก็ผู้ชาย .. อาจจะแกล้งเล่นก็ได้มั๊ง " เด็กหนุ่มเหลือบดูกระจกเงาที่อยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์
เขาก็เป็นเด็กหนุ่มจากเชียงใหม่หน้าตาธรรมดาของคนที่นั่น ผิวก็ขาวตามเชื้อชาติที่มีปู่เป็นคนเชื้อสายจีน เมื่อก่อนก็เป็นคนธรรมดาๆ เรียนมัธยมที่โรงเรียนประจำจังหวัด เกรดก็ธรรมดาๆ แต่ก็ยังดั้นด้นมากรุงเทพ เพราะว่าคนเพียงคนเดียว
เอก เด็กหนุ่มจากเชียงใหม่ที่เคยเรียนด้วยกันสมัย ม. ปลาย คบกันตามประสาเด็ก...อย่างที่ใครๆเขาอาจจะพูดแบบนั้น แต่ก็จริงจังกับความสัมพันธ์นั่นไม่น้อย
เอกเป็นคนเรียนเก่ง พอเอ็นท์ติด ที่มหาวิทยาลัยชื่อดัง ที่กรุงเทพ ใครต่อใครก็พากันดีใจ แต่ไม่ใช่จิ้บที่สอบไม่ติดแน่ แม่บอกให้เขาเรียนที่เชียงใหม่ แต่ด้วยความไม่อยากจะอยู่ห่างกัน ก็ดื้อแพ่งจะมาเรียนที่กรุงเทพให้ได้ จิ้บสอบเข้าเรียนที่ รามฯ พลางก็เข้ามาทำงานที่ร้านนี่หาเงินไปด้วย
แต่กว่าจะปรับตัวได้กับชีวิตในกรุงเทพก็ใช้เวลา พอรู้ตัวอีกที จากที่เคยติดต่อกัน แทบจะทุกวัน เหมือนสมัย ม. ปลาย เอกก็ดูจะห่างเหินออกไป และก็กลายเป็นห่างหายไปในที่สุด
จิ้บเหม่อมองหน้าตัวเองในกระจก ทรงผมใหม่ สีผมใหม่ แทบจะเปลี่ยนให้เขาเป็นคนใหม่ไปแล้ว .. ด้วยผิวพรรณแบบนี้ ยิ่งเหมือนนักร้องเกาหลี แต่ยังไง เขาก็คือ ไอ่จิ้บ เด็กเสิร์ฟร้านกาแฟคนเดิมอยู่ดี
" โอ๊ย มันใครอยู่ในกระจกวะเนี่ย? ... ไปทำผมใหม่ดีกว่าๆๆๆ " เขาโวยวายอยู่คนเดียว พลางรื้อกระเป๋าเงินออกมาดู ก่อนจะต้องถอนหายใจ
" ...ไว้ก่อนก็ได้ .. "
จิ้บหันไปพิมพ์ข้อความอีกครั้ง
พรุ่งนี้ผมจะเอาปิ่นโตไปคืนพี่เขานะครับ (ถ้าเขามานะ) .. ถ้ามีอะไรอีก ขอมาปรึกษาต่อนะครับ ไปละ
ปล. ฝันดีทุกคนนะครับ ^^
เขากดส่งข้อความก่อนจะหันไปมองปิ่นโตที่ถูกล้างอย่างสะอาด แล้วผึ่งอยู่ที่ข้างอ่างล้างจาน แล้วปิดเครื่อง นอนเสียที
+++++++++++
น่ารักคะแนนเต็มร้อยเลยค่ะ
แอบนึกถึงหนังที่ชอบ การ์ตูนที่ชอบ ซีรีย์ที่ชอบ >> หนุ่มรถไฟ Densha Otoka
มีมาปรึกษาในเวปแบบนี้ มันได้อารมณ์เดียวกันค่ะ >___<
งั้นก็ติดตามกันต่อไปนะคะ^^
มาแหวกไปอีกแนวดี รออ่านต่อจ้า แต่ว่าจี๊บไปปรึกษาเวปไหนหว่า พันทิพป่าว :laugh:
อันนี้ยังบอกไม่ได้ค่ะ อิ อิ
เปิดตัวได้น่าสนใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ
ชื่อเรื่องก็แนวดีไปอีกแบบ น่าสนใจจริงๆ นี่เป็นคนละซีรีย์กะจอมไตรสินะ?
อ๊ะๆๆ~ เหมือนว่าที่ไปโพสถามจะเป็นpantipเลยนะ :laugh:
ขอบคุณค่ะ ...แต่ว่าไรเตอร์ขอแก้ข่าวนิดนึงนะคะ คือ ไรเตอร์ไม่ได้เป็นคนเดียวกับท่านนักเขียนที่เขียนเรื่องจอมไตรอะค่ะ (แต่ชื่อเหมือนกันโดยที่ไม่รุ้จักกันค่ะ)
ตอนนี้กำลังขอแอดมินเปลี่ยนชื่อ User อยู่ค่ะ ไม่รู้ว่าจะได้ไหม ตรงนี้ก็ไม่อยากให้เข้าใจผิดกันนะคะ
แล้วก็ขอโทษคุณ Jubjib (ที่เขียนเรื่องจอมไตร) ด้วยนะคะ ถ้าเข้าใจผิดกันว่าไรเตอร์มาเป็นตัวปลอมอะไรแบบนั้น .. ตอนนี้ PM ไปหาแอดมินบอร์ดแล้วค่ะ
เปิดเรื่องขึ้นมา ด้วยวิธีการจีบที่ผิดแผกแตกต่างไปจากการจีบกันโดยทั่วๆไป แต่เป็นการจีบที่ดูดีน่ารักมากอ่ะค่ะ
พี่แก้วว่าคนที่จีบแบบนี้คงเป็นคนที่ใส่ใจในทุกข์สุขความเป็นอยู่ของคนโดนจีบนะ ดูมันแฝงความห่วงใยไว้ด้วยอ่ะ น่าสนใจดี
เด็กเรียนที่อยู่หอ อาหารปรจำคือ อาหารจานเดียว และบะหมี่สำเร็จรูป
ถ้ามีใครแสดงน้ำใจส่งอาหารเป็นเรื่องเป็นราว ดูเป็นสำรับคับค้อนแบบนี้(แถมเป็นอาหารโปรดเราอีก) เป็นพี่แก้วก็คงกรี๊ดดังๆในใจล่ะ(เห็นแก่กินป่ะวะเรา)
เป็นการจีบที่แปลกนั่นแหละค่ะ .. แต่ต่อไปคงจะแปลกไปกว่านี้อีก ต้องติดตามกันต่อไปค่ะ^^
กรี๊ดดดดดดดดด นิยายชุดใหม่ของหนูจุ๊บจิ๊บ
มารออ่านด้วยคนค่า :กอด1:
ชอบคนมาตอบโพสต์ของจิ๊บ ฮาไปไหน แต่ละคนลุ้น "พี่ปิ่นโต" กันออกนอกหน้า
งานนี้น้องจิ๊บของเราจะใจอ่อนไหมน๊ออออ ลุ้นนนนน :impress2:
ชายหนุ่มรูปร่างสูงดปรร่ง
ร่างสูงเดินเข้ามาหาถึงที่เเคาท์เตอร์ทั้งๆที่ตามปรกติ
มีพิมพ์ผิดสองที่นะค๊า
ขอบคุณสำหรับการแก้ไขคำผิดค่า ตอนต่อไปจะระวังให้มากนะคะ .. แล้วก็ T_T เค้าไม่ใช่คุณ jubjib เรื่องจอมไตรนะค้า (กลุ้มอีกระลอก) ขอโทษคุณ jubjib ผ่านกระทู้นี้อีกทีค่ะ
น่ารักดีค่า
พี่ปิ่นโตแปลกคนดีจริงๆ จีบคนที่ชอบด้วยการส่งปิ่นโตให้เนี่ย คิดได้งัยอ่ะ
พี่แกกล้ามาก นับถือๆๆๆ 5555
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ทั้งสองนะคะ
รับไปเลยคนละบวก ^^
พี่ปิ่นโตเขาเป็นหนุ่มติสต์ค่ะ .. จะมีอะไรแปลกๆมาอีกเป็นพักๆค่ะ^^
พลอตน่ารัก ภาษาอ่านง่าย สรุปว่า บวกให้คนเขียนทั้งสองคนค่า
ขอบคุณค่ะ^^
เข้ามาอ่านด้วยคนจ้า~~~~~~~~~~~~~
โอ้วววว เป็นวิธีการเข้าหาอีกคนได้ แยบยลและน่ารักมากเลย แถมรู้อีกต่างหากว่าอีกฝ่ายโปรดปรานน้ำพริกอ่อง อุเหม่~!! ให้ติดรสมือ ก่อนค่อยติดใจใช่ไม๊นี่
ไรเตอร์ก็อยากได้แบบพี่ปิ่นโตเหมือนกันค่ะ ผู้ชายในฝัน อิ อิ
-
เด็กหนุ่มจากเชียงใหม่ในลุคแบบนักร้องเกาหลีคนดังยังคงไปทำงานตามปกติ วันนี้เป็นวันเสาร์แล้ว คนยิ่งเยอะ พลังงานยิ่งถดถอย แต่ก็ยังหิ้วปิ่นโตมาเก็บไว้ที่หลังแคชเชียร์จนได้
" หวัดดีครับ พี่แมน " เดินเข้าครัวไปพลางยกมือไหว้เชฟคนเก่งของร้าน หลังจากที่ผูกผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลตัดกับเสื้อเชิ๊ตสีดำ ยิ่งทำให้ผิวขาวและผมสีน้ำตาลทองของเด็กหนุ่มดูเด่นขึ้นอีก
"ดีๆ แจจิ้บ วันนี้ ก็ยังเกาหลีไม่เปลี่ยนนะ....ฮ่ะๆๆ คิดได้ไงวะไปตัดทรงนี้" ถึงเฮียแมนจะเป็นคนไม่ตามแฟชั่นมากนัก แต่ก็พอจะดูรู้ว่าผมทรงไหนเหมาะ ไม่เหมาะกับใคร... นิสัยอย่าง "ไอ้จิ้บ" ไม่ได้เหมาะกับการเป็น "แจจิ้บ" เลยแม้แต่น้อย
"โหย เฮีย ไปว่าพี่เขา เดี๋ยวก็เสียเซลฟ์หมดหรอก อุตส่าห์กล้าไปตัด" เจ้าน้อยเดินถือถาดใส่แก้วน้ำมาจัดวางไว้ ตรงชั้นหลังเคาท์เตอร์
" พอเลย ข้าคิดสั้นเองโว้ย .. แม่งตามใจช่างอะดิ ออกมาเป็นทรงนี้ เดี๋ยวเงินเดือนออกก่อนเถอะ .. พี่แมน เตรียมเรียกผมว่า สกอลฟิลล์ได้เลย " ด้วยว่าถูกล้อทรงผมไม่เว้นแต่ละวัน จิ้บจึงตัดสินใจจะไว้ทรงสกินเฮดให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ด้วยการประกาศกร้าวกับลูกมือของเชฟ และเชฟใหญ่ของร้าน
"โอ้ย สกอฟิลด์....แหกคอกเถอะพี่ เฮียกลัวจะกลายเป็นกาฟิลด์อ่ะดิ่ไม่ว่า.... ระวังเถอะ ลูกค้า จะตามกลับไปถึงหอ....จริงไหม เจ้าน้อย" เจ้าน้อยไม่ตอบพยักหน้าหงึกหงัก กลั้นหัวเราะเต็มที่ รู้ตัวว่าอยู่ใกล้มือจิ้บมากกว่า ขืนหัวเราะออกไป โดนจิ้บเขกกะโหลกตายก่อน
"เอ้อ พี่จิ้บ....ไอ้ปิ่นโตนี่เอาไง วางไว้นี่เหรอ ให้เอาไปเก็บข้างหลังไหม จะเกะกะเปล่าๆ ตอนพี่มาชงกาแฟ" น้อยว่าพลางหยิบปิ่นโตขึ้นมา
"อ้าว กินหมดจริงด้วยเว้ยเฮ้ย อร่อยป่ะ แขกคนไหนบอกด้วยนะ ว่างๆจะฝากผูกปิ่นโตมาให้เฮียซักเถา ร้อนว่ะ ขี้เกียจออกไปหาอะไรกิน....ในนี้ก็มีแต่จะทำขนมกะอะไรก็ไม่รู้ ไม่หนักท้องเล้ยยย"
"โห นี่ขนาดไม่หนักยังขนาดนี้ พี่จิ้บคิดดูเวลา หนักจะขนาดไหน" พูดจบก็โดนพ่อครัวคว้ากระทะมายื่นมาเคาะกะโหลกให้เสียที เจ้าน้อยถึงยอมสงบปาก
" ฝากไว้แถวนี้แหละ เผื่อเจ้าของมา จะได้ไม่ต้องหา "จิ้บชี้ไปที่ปิ่นโตก่อนจะเห็นลูกค้ารายแรกของร้านเข้ามา มือเรียวหยิบเมนูแล้วเดินไปทำหน้าที่ทันที พร้อมรอยยิ้ม
แต่สุดท้าย ปิ่นโตเถานั้นก็ยังอยู่ที่เดิม
+++++++++++++++
และเวลาผ่านไปอีกสามวัน ปิ่นโตเถานั้นก็ยังตั้งอยู่ที่เดิม ไม่มีวี่แวว ของลูกค้าขาประจำที่อยู่ๆ ก็ เอาปิ่นโตมายื่นให้จะกลับมาเอาตามที่เคยบอกเอาไว้
"เฮ้ย จิ้บ"
" อะไร พี่? " เด็กหนุ่มหันมาตามเสียงเรียกหลังจากที่เสิร์ฟลาเต้ร้อนให้ลูกค้าเสร็จ
"ไอ้ปิ่นโตเนี่ย ใครเอามาให้วะ ไม่เห็นมาเอา" เฮียแมนถามพลาง เช็ดโต้ะสแตนเลสที่ใช้เตรียม ส่วนประกอบไปพลาง ยังไม่มีออเดอร์ใหม่เข้ามาก็จะ ทำความสะอาดพื้นที่ไปพลางๆ
" อ้อ.. "
หลังจากที่เอาไปวางไว้ที่แคชเชียร์ จิ้บก็มองหาลูกค้าคนนั้นอยู่ทั้งวัน แต่ในเมื่อเจ้าตัวไม่ได้มาเอา เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก ไหนจะต้องเริ่มอ่านหนังสือสอบกลางภาค เลยทำให้ไม่ได้ใช้อินเตอร์เนตด้วย เขาจึงแทบจะลืมเรื่องปิ่นโตไปเสียสนิท
" รอลูกค้ามาเอาไง .. เขา ลืมไว้..มั๊ง "จิบว่า พลางเดินไปจัดหนังสืออ่านเล่นยังบริเวณที่นั่งแบบโซฟาของร้าน
... คงลืม เหมือนเรานั่นแหละ ลืมไปเลยแฮะ ...
"คนที่เอามาให้นี่ ลูกค้าประจำไม่ใช่เหรอพี่...เหมือนพี่เคยบอก" เสียงเจ้าน้อยถามต่อ เดินออกจากด้านในมาช่วยทำความสะอาดโต๊ะด้านนอก
" ก็ใช่..แต่เขาคงลืมไปแล้วว่าต้องมาเอาคืนมั่ง ช่างเถอะ เดี๋ยวมาก็ค่อยคืน ปล่อยไว้อย่างนั้นไม่ได้รึไงวะ? " หนุ่มรุ่นพี่ พนักงานเสิร์ฟด้วยกัน หันมาบอกประโยคหลัง พาลหน่อยๆ
"โกรธไรผมเนี่ย.... ก็เห็นว่ามันอยู่ตรงนั้นทั้งวันอ่ะ.... เกะกะ...ไม่งั้นจะได้เอาไปเก็บหลังร้าน" เจ้าน้อยว่า
" ฝากไว้แถวนี้แหละ เผื่อเจ้าของมา จะได้ไม่ต้องหา "จิ้บชี้ไปที่ปิ่นโตก่อนจะเห็นลูกค้ารายแรกของร้านเข้ามา มือเรียวหยิบเมนูแล้วเดินไปทำหน้าที่ทันที พร้อมรอยยิ้ม
"เออ ที่ว่าแขกประจำนั่น ใช่คนที่ตัวสูงๆ ขอบมานั่ง โต๊ะข้างในนั่นรึเปล่า "
" เออ คนนั้นแหละ .. "มือเรียวจัดหนังสือบนชั้นเสร็จแล้วหันมาจัดการแจกันดอกไม้บนโต๊ะบ้าง ดอกเดซี่สีขาวบางดอกก็เริ่มเหี่ยวเฉาแล้ว จึงดึงมันออกมาแล้วเอาไปทิ้งถังขยะ
"อ๋อ...ก็ทำไมไม่เอาไปคืนล่ะ "เฮียแมนที่ฟังอยู่ก็ ร้องอ๋อขึ้นมาทันที
"นั่นดิ พี่จิ้บ....ไม่เอาไปคืนล่ะ" เจ้าน้อยเองก็หันไปเออออกะเฮียแมนทันที
แต่แทนที่จะตอบคำถามนั้น จิ้บกลับเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย
" เอ้อ .. พี่แมน ช่วงนี้ผมใกล้สอบแล้วนะ "
"เฮ้ย อย่างเปลี่ยนเรื่องดิ่ พูดจริงนะนี่ วันนี้ เลิกงานแกรีบหิ้วไอ้ปิ่นโตนี่ไปคืนเลย " เฮียแมนชี้นิ้วสั่ง
ก่อนจะเดินหนีเสียงที่อาจจะเถียงเข้าไปด้านใน
" ไม่ช่ายยยย ... พี่อะ พี่รู้รึไงว่าลูกค้าคนนี้อยู่ไหน ผมจะเอาไปส่งได้ไงเล่าา " เป็นอย่างนั้นจริงๆ จิ้บรีบเดินตามพ่อครัวตัวโตเข้าไปในครัว
" ถ้าเขามาอีกที แล้วผมไปสอบ พี่ก็ให้เจ้าน้อยหรือใครก็ได้เอาไปคืนให้ที ก็แค่นั้นแหละ "
"ก็ทำไมจะไม่รู้ ตัวสูงๆ นั่งโต๊ะด้านใน ชอบเอาสมุดเอากระดาษอะไรไปวาดรูปใช่ป่ะ... คุณก้องไง...บ้านอยู่ในซอยเนี่ย เปิดแกลลอรี่อยู่อ่ะ"
มือใหญ่ของเฮียแมนชี้เข้าไปด้านในบอกทิศทาง
" ไม่เอา " เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนๆส่ายหน้าไปมา
" ตามนั้นแหละ ถ้าเขามาค่อยคืน " พูดจบก็เดินออกจากครัวไปดูแลลูกค้าด้านนอก
"เอ้อ...แปลกคน อยากคืน ไม่ใช่รึไง" เจ้าน้อยบ่นพึมพำ ก่อนจะเดินเข้าไปหลังร้าน
++++++++++++++++++++
จิ้บกลับไปเปิดเวปบอร์ดกระทู้ที่ตนเองถามความเห็น แล้วก็ต้องตกใจกับข้อความตอบกลับมาที่ดูเหมือนจะมากขึ้น หลายๆคนเชียร์ซะเหลือเกินให้เขา "จีบพี่ปิ่นโต" เสียที เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะพิมพ์กลับไปถามด้วยความกลุ้ม
สวัสดีครับทุกคน
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะครับ พอดีที่ร้านยุ่งๆ ผมเองก็ใกล้สอบมิดเทอมแล้วน่ะครับ
โห..ตกใจมาก ไม่นึกว่าจะมีคนเชียร์ผมเยอะแยะขนาดนี้ ตกใจมากจริงๆ
ก่อนอื่น ตอนนี้ .. ปิ่นโตนั่นยังอยู่ที่ร้าน เพราะเจ้าของเขายังไม่มาเอาน่ะครับ คือ เขาไม่ได้แวะมาที่ร้านเลย ตั้งแต่วันนั้น
และผมเองก็ยุ่งมากจนลืมๆไป
แต่วันนี้ได้ข้อมูลใหม่จากพี่ที่ร้านน่ะครับ เขาคงรำคาญมั๊ง มันคงเกะกะร้านไปหน่อย เลยใช้ผมให้เอาไปคืน เจ้าของเขาซะที่บ้าน แถมบอกข้อมูลมาซะเสร็จสรรพ
(รู้จักก็ไม่บอกอีกนะ)
สรุปแล้วผมต้องเอาไปคืนเขาจริงๆเหรอครับ ทั้งๆที่เขาต้องมาเอาไม่ใช่เหรอ มันไม่แปลกๆเหรอครับที่ไปหาเขาถึงบ้านน่ะ .. คงไม่สะดวกหรอกมั๊งครับ
ผมควรทำยังไงดีครับ (แต่ผมไม่อยากเอาไปให้เขาหรอก เขาน่าจะมาเอาที่ร้านนะครับ ผมว่า )
พิมพ์เสร็จก็ลุกไปอาบน้ำแล้วอ่านหนังสือ มีเพียงเสียงเพลงmp3ที่ดังจากโน๊ตบุคอยู่ในห้องพักที่พักเพียงลำพัง
กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ถึงจิ้บจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐไม่ได้เหมือนกับเอก แต่เรื่องความขยันและตั้งใจเรียนก็ไม่แพ้กัน พอได้อ่านหนังสือ เด็กหนุ่มก็ใช้เวลาอย่างคุ้มค่าเสมอ และเมื่อหมดเวลาที่ตั้งไว้เขาก็พร้อมที่จะทำอย่างอื่น เช่นการเช็คกระทู้ก่อนนอน
มันมีข้อความตอบกลับมาแล้ว หลายข้อความเสียด้วย
pinkskull :
"ถ้าไม่ลำบากนักก็เอาไปคืนเลยไม่ดีกว่าเหรอ?"
y_A_o_I_FC :
"ไปเลยๆๆๆๆๆๆ บุกขึ้นห้อง เอ้ย บุกถึงหน้าบ้าน ได้ผลแล้ว รายงานด้วยยยยยย"
tempura432:
" คุณพี่ที่ร้านนี่ก็ใช่ไม่ได้เลย ทำไมไม่บอกแต่แรก จะได้ตามไปถึงบ้าน"
RADIO_SURF:
"เดลิเวรี่ เลยซิ่ครับ"
....นี่ยุให้จีบจริงจังเลยนะเนี่ย....
เด็กหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วไปนอน
..เอาเถอะ แค่เอาคืนก็แล้วกัน...
"สรุปจะเอาไปคืนแล้วใช่ป่ะ" เห็นท่าทาง จิ้บ จดๆจ้องๆ กับปิ่นโตเจ้าปัญหา อยู่นาน เฮียแมนจึงเอ่ยถาม เพิ่งจะวางสายจากเจ้าของร้านเมื่อครู่ โทรมาก็สั่งนั่นโน่นนี่ แต่ไม่เคยเข้าร้าน พอถามว่าอยู่ไหน ก็ได้ยินแต่ว่า ไปเที่ยวๆ....อดสงสัยไม่ได้ว่า รายได้ที่ร้านมันดีขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร ทั้งๆที่ ตอนกลางวัน หลังเที่ยงไป ก็ ออกจะโล่งจนต้องปิดครัวแบบนี้ทุกที
" สอบเสร็จแล้วจะเอาไปคืน .. พี่ไม่ต้องสนใจมันหรอก "จิ้บตัดบทแล้วหามุมนั่งอ่านช๊อตโน๊ตวิชากฎหมายของตัวเอง
+++++++++++++++
จากวันนั้น เกือบเดือนเลยทีเดียวกว่าที่จิ้บจะสอบมิดเทอมเสร็จ และเขาก็ตัดสินใจจะเอาปิ่นโตเปล่าๆที่ล้างและเช็ดมาหลายรอบไปคืนเจ้าของที่แกลอรี่ในซอย ด้วยการเดินหา ทั้งๆที่ใส่ชุดนักศึกษา ตามที่เฮียแมนบอกมา จิ้บก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าในซอยแบบนี้ จะมีแกลลอรี่โชว์ผลงานศิลปะมาซ่อนอยู่ได้อย่างไร
ทั้งๆที่ บริเวณนี้ก็รายล้อมไปด้วย อาคาร สูงของบริษัทหางร้าน ไม่ ของที่ขายส่วนใหญ่ก็จะทำมาเอาใจพนักงาน ส่วนใหญ่ก็เป็นแผงลอย ที่ตั้งร่มกันสลอน พอเข้าซอยมาก็จะมีร้านอาหารขายอยู่สองข้างทาง
สองเท้าเดินไปพร้อมความสงสัยจนกระทั่งเห็น แผ่นป้ายเล็กๆที่ติดไว้กับเสาไฟฟ้า ชี้ลูกศรเข้าไปด้านใน พร้อมด้วยชื่อสถานที่ ที่พิมพ์ด้วยตัวอักษรเก๋ไก๋
"Kong's Arts& +Gallery"
เดินเลี้ยวเข้าตรอกเล็กๆ เข้ามาก็เห็นเป็นประตูบ้านที่เปิดกว้างอยู่ที่ท้ายตรอก มีป้ายเขียน ด้วยตัวอักษรอย่างเดียวกัน ตั้งเด่นอยู่ด้านหน้า มีน้ำพุเล็กๆ ตั้งอยู่ด้านหลัง ล้อมรอบด้วย ต้นไม้ที่ออกดอกสีแดงสด
ด้านในเป็น บ้านดีไซน์สวย หน้าต่างประตูเป็นกระจก ดูโปร่ง ผ้าม่านสีอ่อน เปิดให้เห็นงานศิลปะที่จัดแสดง ทุกอย่างดูกลมกลืนไปกับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ด้านหลังบ้านและเขียวชะอุ่มไปด้วยไม้ประดับขนาดเล็กที่ปลูกล้อมอยู่โดยรอบ ไม่น่าเชื่อว่าจะมี แกลลอรี่ งานศิลปะหลบซ่อนอยู่ใจกลางกรุง ขนาดของพื้นที่อดที่จะทำให้คิดถึงราคาของมันไม่ได้
" โห..อย่างรวย.. "
เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาที่ตอนนี้จัดการทรงผมตัวเองใหม่ เป็นทรงที่เข้าท่ามากขึ้น และสีผมก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลที่เข้มขึ้น เข้ากับชุดนักศึกษาที่สวมอยู่ สะพายเป้สีแดง ดูสะดุดตา ยิ่งถือปิ่นโตมาด้วยแล้ว ในตอนนี้จิ้บจึงไม่เหมือนพนักงานเสิร์ฟร้านกาแฟเท่าไหร่เลย
แต่ยังไม่ทันที่ผู้มาเยือนจะได้กดออด เสียงกริ่งแปลกหูก็ดังขึ้น
"โฮ่งๆๆๆๆ " เสียงสุนัขเห่าดังลั่นแต่มองไม่เห็นตัว
"เห่าอะไรเจ้าเคน... ลูกค้า มานะ เห่าทำไม " เสียงโหวกเหวกดังแข่งกับเจ้า "เจ้าเคน" ที่เห่าดังมาจากหลังบ้าน ร่างสูงโปร่งของเจ้าของแกลลอรี่ปรากฏขึ้นที่หน้าประตูกระจก
"เชิญครับเชิญเลย" น้ำเสียงเอ่ยอย่างเป็นมิตร พร้อมมือแกร่งที่ผายออก
" เอ่อ.. " เสียงของเจ้าของปิ่นโต ไม่ผิดแน่ ทำให้จิ้บหันไปตามเสียงและนั่น...
คุณก้อง ตามที่เฮียแมนเรียก เดินมาพร้อมใบหน้าคมคายที่เปื้อนรอยยิ้มอ่อนโยน เดินมาพร้อมกับผ้ากันเปื้อนหนังที่มีรอยเปื้อนแห้งกรังติดอยู่ มือทั้งสองข้างยังถือผ้าขนหนูที่คงจะเพิ่งคว้ามา
ทั้งเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนที่สวมใส่นั้นพับแขนขึ้นเท่ากับข้อศอก กับกางเกงยีนส์สีเข้มนั้นมีรอยเปื้อนสีเดียวกับที่ติดอยู่บนผ้ากันเปื้อนหนังติดกรังอยู่เช่นกัน
"ขอโทษนะครับ พอดี เจ้าเคนคงดีใจ มีคนมา"ชายหนุ่มเอ่ยก่อนจะมองหน้าของอีกฝ่าย
"อ้าว เรานี่เอง นึกว่าใคร มาดูของเหรอ เข้ามาดูข้างในซิ่"
" อ้อ เปล่าครับ .. ผมแค่เอานี่มา "จิ้บส่ายหน้าไปมาเป็นการปฏิเสธแล้วยื่นปิ่นโตให้อีกฝ่ายทันที
" คุณก้องคงลืมไว้ ผมเลยเอามาคืนน่ะครับ "จิ้บเรียกชื่อตามที่เขาได้ยินมาจากเชฟคนเก่งของร้าน คำพูดของอีกฝ่าย ทำให้เจ้าของชื่อขมวดคิ้ว ก่อนจะจ้องปิ่นโตสลับกับหน้าของเด็กหนุ่มไปมา
"อ้อๆๆๆๆ จำได้ๆ .... เอ้อ ขอโทษทีนะ พี่ก็ลืมไปเลย มัวแต่ทำงาน ไม่ได้ที่ร้านเลย อ้อๆๆ จำได้แล้ว ขอบใจๆ" มือแกร่งยื่นไปรับปิ่นโตมา
ริมฝีปากฉีกรอยยิ้มกว้างอย่างยินดี เจ้าของปิ่นโต ก้มลงมองปิ่นโตในมือเล็กน้อย
"เอ้อ...ว่าแต่ อร่อยไหม"
" เอ่อ..ครับ ขอบคุณครับ " รอยยิ้มของ"คุณก้อง"ที่น่าจะเป็นคนดัง ทำให้จิ้บเริ่มหายใจติดขัด จึงไม่สมควรที่จะมาอยู่ต่อในเวลาแบบนี้
" งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ คุณก้องคงกำลังทำงาน "
"จะกลับแล้วเหรอ... เจ้าของร้านจะว่าเอา?"
" เปล่าครับ วันนี้ผมไปสอบ .. ไม่ต้องทำงาน แต่คุณกำลังทำงานอยู่นี่ครับ " เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มแบบเด็กมหาวิทยาลัยมองไปที่ผ้ากันเปื้อนของอีกฝ่าย
"อ้าว เหรอ วันนี้ไปสอบมาเหรอ ต้องอ่านหนังสือหนักแน่เลย ... เอาเถอะ พี่ไม่กวนหรอก สอบเสร็จก็ต้องอยากนอนใช่ไหม" ว่าพลางก็หัวเราะด้วยเสียงต่ำๆอยู่คนเดียว
" ไม่หรอกครับ.. " จิ้บส่ายหน้าไปมาพลางยิ้มให้ ใบหน้าคมคายยามที่ยิ้มและหัวเราะอย่างเปิดเผยนั้น เจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์ เขาไม่เคยเห็นชายหนุ่มในอารมณ์นี้มาก่อน
...ก็นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ตลอด จะเห็นดวงอาทิตย์ได้ยังไงล่ะ..
" แต่ไม่รบกวนดีกว่า .. สวัสดีครับ " มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นไหว้ชายหนุ่มเจ้าของบ้านได้อย่างสนิทใจ คะเนจากอายุคงห่างจากเขาเกือบสิบปีได้
"ไม่เป็นไร... เอ้อนี่... " ก้องภพเอ่ยเรียกเด็กหนุ่มเอาไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้เดินไปไหน
"ชื่ออะไรนะเรา..."
" ครับ?..เอ้อ..เรียก จิ้บ ก็ได้ครับ "เด็กหนุ่มหันไปตามเสียงเรียก เขาตอบคำถามนั้นก่อนจะโค้งให้น้อยๆแล้วเดินกลับไปยังทางเดิม
"เอ้อ จิ้บ......" เสียงตะโกนเรียกดังมาจากทางด้านหลัง พร้อมมือแกร่งที่โบกไปมา
"โทษทีนะที่คราวก่อนพี่ทำแก้วแตก"
คุณก้อง ตะโกนไล่หลังไป เด็กหนุ่มที่พยักหน้ารับคำดูมีท่าทีงงๆ แต่เขาก็โบกมือเป็นเชิงให้อีกฝ่ายเดินต่อไป
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มอดที่จะหัวเราะไม่ได้ เมื่อนึกถึงตอนนั้น และเขาเองนั่นแหละที่เป็นคนคิดเงิน แต่อีกฝ่ายคงไม่ได้สนใจว่าทำไม วันนั้นกาแฟถึงได้แพงนัก
" ไม่เป็นไรครับ .. คุณจ่ายค่าเสียหายแล้วนี่ครับ " จิ้บหันมาบอก โดยที่ใบหน้าสวยนั้นยังคงระบายยิ้ม ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิม
รอยยิ้มของเด็กหนุ่ม ทำให้ คุณก้องยิ้มตาม น่าแปลกที่รอยยิ้มนั้นให้รู้สึกดี ชายหนุ่มมองดูเถาปิ่นโตในมือ
"คิดว่าไม่พอ เลยส่งเจ้านี่ไปขอโทษไง...."
-
เรื่องใหม่ :mc4:
จะรอติดตามนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
:call:จุดธุปตอนสองแล้ว เรียกคนเข้ามาอ่านเย้อ เย้อ..... Co-Writer โลภมาก ฮ่าๆ
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ค่ะ ดีใจที่มีคนสนใจเข้ามาอ่านมากมายขนาดนี้ :monkeysad:
ฝากพี่ก้อง กับ น้องจิ๊บ ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ :กอด1:
ว่าแล้วอยากกินกับข้าวปิ่นโต :o8:
-
เป็นกำลังใจให้ค่า :L2:
-
น่ารักจัง ต่อไปปิ่นโตเถานั้นอาจจะเป็นจุดเริ่มจริงๆของคนสองคนก็ได้นะเนี่ย หุหุ
แต่พี่ก้องนี่แอบฮา ส่งปิ่นโตไถ่โทษ ช่างคิดดีเนอะ ^ ^
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ว้าวๆ น่ารักจังขอตอนต่อไปด่วนๆๆ :call: ครั้งหน้าจะส่งอะไรไปให้บ้างน้า
:กอด1:ไรเตอร์ ให้กำลังใจคับ
-
อ้อ ถึงว่า ทำไมมีปิ่นโตไปส่งแค่ครั้งเดียว :z1:
แต่หลังจากนี้คงจะมีบ่อยๆแน่เลย หุหุ
ปอลอ. ตอนแรกโง่ งงที่เฮียแมนเรียกจิ๊บว่า 'แจจิ๊บ' นั่งนึกตั้งนาน...อะไรฟระแจจิ๊บ :jul3:
-
น่ารักและอบอุ่นดีครับ
-
โห่..นึกว่าพี่ปิ่นโตจะจีบซะอีก
แต่ต่อไปก็คงจะจีบสินะ
อิอิ :o8:
แจจิ๊บ น่ารักมาก
(http://pics.hi5.com/userpics/940/106/1060120940.img.jpg)
-
ว้าววว
ส่งไปแทนค่าเสียหายหรือนี่
555
-
ตามลุ้นกันไปขอรับ แจจิ๊บกับพี่ปิ่นโตจะเป็นไรต่อไปนะ รออ่านต่อนครับ
-
:o8: อาจจะไม่เคยมีใครบอก เพราะชั้นก็ไม่เคยบอกใคร
ก้องคะ ชั้นชอบผู้ชายแบบคุณค่ะ :-[
เขินจัง
จิ๊บเอ๊ยยยย ลุยเลย
-
สนุกดีค่ะ รอติดตาม +1 ให้แล้วนน้า
-
อ้าวววว คุณก้องนึกว่าจีบจิ๊บซะอีก 555
-
ตกลงว่าจีบใช่มั๊ย
-
แหมๆ คุณก้องคะ ไปนับญาติกับน้องจิ๊บตอนไหนคะเนี่ย พี่ เลยนะคะ อิอิ :-[
-
คนเขียนขอเปลี่ยนชื่อ
จาก jubjib เป็น kuruma
เนื่องจากชื่อไปซ้ำกับคนเขียนเรื่องอื่นนะครับ
แจ้งเพื่อให้ทราบโดยทั่วกันนะครับ
:3123:
-
น่ารัก อ่ะ!!
อมยิ้มๆๆ
-
ทำไมไม่รีบอยู่ด้วยกันแล้วเปิดเป็น
ร้านกาแฟสดอยู่ในแกลอรี่..กำลัง(อยู่ในรถไฟ)
-
อ่านแล้วอยากได้ปิ่นโตมั่ง
-
เปิดเรื่องมาก็น่าอ่านแล้วครับ
-
อ๊ายยยยยยยยย น่ารักเกินไป
ไม่คิดจะจีบกันจริงจังบ้างเหรอค่ะ น่ารักทั้งคู่แบบนี้เนี่ย
-
อ่า อ่านแล้วชอบมากเลยอะคะ :-[
ชอบบบบบบบ
มาต่อไวๆนะคะ จะติดตาม ^^
-
แปะก่อนกลับบ้านไปค่ำๆจะอ่าน 555
-
จะจีบมั้ยเนี้ย หรือว่าทำงานจนลืมจีบกัน
-
อ้าวมาส่งปิ่นโตแล้วหายแบบนี้
แปลว่าอะไรกัน
รุกแล้วหายนิ
ต้องหมั่นมาเฝ้าจิ๊บหน่อยสิ
-
ตกลงว่าปิ่นโตแทนคำขอโทษเหรอเนี้ย?? 0_O
ไม่ได้จีบแจจิ๊บเหรอ ...เค้าอยากให้จีบอ่ะ
ทำไงดีๆๆๆ :m1:
-
ก็ว่าว่าส่งปิ่นโตไปจีบ ก็แปลกแล้วนะ
มาเจอส่งปิ่นโตแทนคำขอโทษนี่แปลกยิ่งกว่าอีก
55555
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย. . . แอ่ก!! พลิก พลิก พลิก สถานการณ์มันพลิกอย่างแรง!!! ไอ้เราก็นึกว่ามาแอบหลง "แจจิ๊บ" ที่ไหนได้ มาขอโทษเพิ่มเติม. . . ตกลงแก้วกาแฟที่ทำแตก นำมาซึ่ง ปิ่นโต สื่อรักหรือนี่++ โอ้วววววววววว แพนด้า ที่สุด ผัดไท SaD!!!~ เอิ๊กๆ
-
โห่..นึกว่าพี่ปิ่นโตจะจีบซะอีก
แต่ต่อไปก็คงจะจีบสินะ
อิอิ :o8:
แจจิ๊บ น่ารักมาก
(http://pics.hi5.com/userpics/940/106/1060120940.img.jpg)
มีแจจิ้บโผล่มาแล้วววว ... ต้องอ่านกันต่อไปค่ะว่าจะใช่คนนี้รึเปล่า ^^
:o8: อาจจะไม่เคยมีใครบอก เพราะชั้นก็ไม่เคยบอกใคร
ก้องคะ ชั้นชอบผู้ชายแบบคุณค่ะ :-[
เขินจัง
จิ๊บเอ๊ยยยย ลุยเลย
ไรเตอร์ก็อยากได้แบบนี้ค่าาาา
คนเขียนขอเปลี่ยนชื่อ
จาก jubjib เป็น kuruma
เนื่องจากชื่อไปซ้ำกับคนเขียนเรื่องอื่นนะครับ
แจ้งเพื่อให้ทราบโดยทั่วกันนะครับ
:3123:
ขอบคุณ Admin ค่ะ :กอด1:
เปิดเรื่องมาก็น่าอ่านแล้วครับ
ติดตามกันต่อไปนะคะ .. หนทางยังอีกยาวไกลค่า~~
อ้าวมาส่งปิ่นโตแล้วหายแบบนี้
แปลว่าอะไรกัน
รุกแล้วหายนิ
ต้องหมั่นมาเฝ้าจิ๊บหน่อยสิ
คงเพราะ...พี่ก้องเค้าติสต์ไงคะ เข้าใจยากนะคะคนนี้ 555ตกลงว่าปิ่นโตแทนคำขอโทษเหรอเนี้ย?? 0_O
ไม่ได้จีบแจจิ๊บเหรอ ...เค้าอยากให้จีบอ่ะ
ทำไงดีๆๆๆ :m1:
ทำยังไงดีเหรอคะ ... งั้นก็อ่านกันต่อเลยค่าาาา
-
ได้อ่านแนวนี้บ้าง น่ารัก ใสๆ ดีนะนิ :กอด1:
-
สวัสดีครับ ทุกคน
(กระทู้ตกไปแล้วรึนี่ ไม่เป็นไร ขุดๆๆๆๆ)
พอดีติดอ่านหนังสือ บวกกับสอบ ด้วยน่ะครับ เลยหายไปเลย ขอโทษด้วยนะครับ สำหรับคนที่ทวง(โหด)ข้างบน แหะๆ
ปิ่นโตเจ้าปัญหา .. ผมเอาไปส่งเจ้าของแล้วนะครับ ^^
บ้านพี่ปิ่นโตเค้าเป็นแกลอรี่อยู่ท้ายซอยของร้านที่ผมทำงานอยู่นี่เอง น่าอยู่มากเลยครับ ท่าทางจะเป็นคนมีตังค์จริงๆนะ (ย่านนี้ ย่านคนรวยน่ะครับ)
แล้วผมก็เพิ่งรู้ว่า พี่เค้าเป็นจิตกร เพราะตอนที่เจอกันวันนี้ เค้าคงกำลังวาดรูปอยู่ เพราะดูยุ่งๆน่ะครับ แต่ก็มารับปิ่นโตด้วยตัวเองนะ
ปล. พี่ปิ่นโตหล่อมากเลยคร้าบบบ
pinkskull :
"หล่อ" "หล่อ" "หล่อ".... คำว่า หล่อ นี่มันเหมือนจะสะท้อน ซ้ายขวาหน้าหลัง
โอ้ย อยากเห็นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "
y_A_o_I_FC :
โอ้ๆๆๆ มาแล้วๆ นั่น คุณหิวข้าว ยังชมว่า หล่อ ถูกใจล่ะซี่
tempura432:
ชอบใช่ไหมล่า โอ้ว หนุ่มติสต์
RADIO_SURF:
หน้าตาเป็นไงครับ ผมสั้น ยาว ผมชอบหล่อสะอาดๆน้า
gayIsha :
รู้จักบ้านแล้วนี่ครับ แถมคุณหิวข้าวคงปิ๊งคุณปิ่นโตเข้าแล้วล่ะสิ
เดี๋ยวนี้ ถ้าเริ่มก่อน เท่ากับมีโอกาสเลือกก่อนนะครับ โชคดีครับ
ผมเอาใจช่วยอยู่นะ
ข้อความที่ต่อท้ายสิ่งที่จิ้บพิมพ์ออกไป ได้ถูกอ่านหลังจากอ่านหนังสือวิชาประมวลกฏหมายแพ่งเรียบร้อยแล้ว คิ้วเรียวขมวดพลางพึมพำ
" ก็หล่อนั่นแหละ .. จะให้จีบอีก " พูดไปก็นึกถึงรอยยิ้มที่เขาได้รับมาเมื่อตอนเย็น
จิ้บนึกถึงภาพของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ช่วงไหล่กว้าง ผ้ากันเปื้อนหนังที่เปื้อนสีเล็กน้อยนั้นนาบอยู่กับแผ่นอกที่ดูแข็งแรง
แต่ถึงจะบอกว่า เป็นศิลปิน เป็นจิตกร กลับ แต่งตัวดูสะอาดสะอ้าน เสื้อสีอ่อน ใบหน้าเกลี้ยงเกลา
ใบหน้าคมได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน กับดวงตาคมเข้ม แบบชายไทยเช่นเดียวกับสีผิวแทนสวย
และรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร และเปิดเผย
แค่มองตากันก็พอรู้...เจ้าของปิ่นโตก็เป็นคนประเภทเดียวกับเขา
เพียงแต่ว่าในตอนนี้ ตอนที่สบตากัน เด็กหนุ่มก็ยังมองไม่เห็นอะไรในดวงตาคู่นั้น
เสียงทุ้มของชายหนุ่มอยู่ๆดังขึ้นมาในห้วงความคิดของจิ้บ จับความไม่ได้ศัพท์แต่ดังขึ้นในห้วงความคิด ทำเอาขนลุกขึ้นมาเล็กน้อย
จิ้บส่ายหน้าไปมา เพื่อไล่เสียงนั้นออกไปก่อนจะนั่งหน้ามุ่ยมองหน้าจอตรงหน้า ราวกับจะบอกว่าเป็นเพราะข้อความเหล่านั้นที่ทำให้เขาคิดแปลกๆ เพราะฉะนั้น จึงปิดหน้าจอแล้วล้มตัวลงนอนซะเลย
++++++++++++++++
วันรุ่งขึ้น ในช่วงบ่าย ที่ทางร้านมักจะบอกว่า ไม่มีคนๆ แต่ กลับมีแขกคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน
แขกขาประจำที่ดูจะหายหน้าไปจากที่ร้าน นานพอสมควร
"สวัสดีครับ.... " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อเดินผ่านหน้าเคาท์เตอร์
"อ้าว คุณก้อง หายไปนานเลยนะครับ" เสียงเฮียแมนทักทาย ดังออกมาจากในครัว
"นิดหน่อยน่ะครับ...." "คุณก้อง" หัวเราะ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิมมุมเดิม
"เฮ้ยจิ้บ...รับออเดอร์" ทั้งๆที่รับออเดอร์เองตรงนั้นยังได้ แต่เฮียแมนกลับเรียก จิ้บให้มาทำหน้าที่ทั้งๆที่รู้ว่า ช่วงที่ร้านว่างๆ จิ้บจะขอเวลานั่งอ่านหนังสือ อยู่หลังร้าน
"อ้าวเฮียไหงไม่เรียกผม...."เจ้าน้อยที่ก้มๆเงยๆ ขัดโต๊ะอยู่ ท้วง แต่เฮียแมนกลับชี้นิ้วให้ ทำงานต่อไป
" ขัดขวางอนาคตของน้องนุ่งได้นะ พี่ "จิ้บจำเป็นต้องปิดหนังสือแล้วเดินไปหยิบเมนูเดินออกไปรับออเดอร์
"อะไรกัน อนาคตออกจะสดใส" เฮียแมนหัวเราะออกมาเบาๆ
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลส่ายหน้าก่อนจะปั้นหน้ายิ้มแย้มเพื่อรับออเดอร์โดยที่ไม่ได้สนใจว่าลูกค้าจะเป็นใคร
" สวัสดีครับ รับอะไรดีครับ? "
"เอาคาปูชิโนเย็นซักแก้วนะครับ...แล้วก็ ขออะไรมาทานเล่นหน่อย วันนี้มีอะไรบ้าง" เสียงทุ้มดังขึ้นเรียกความสนใจ
...คุณก้องภพ....
เสียงนั้นทำให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาจดรายการต้องหันมามองอีกฝ่ายทันทีแล้วก็ต้องสบดวงตาสีเข้มนั้นเข้าอย่างจัง
"หึ...." ก้องหัวเราะในลำคอเบาๆ นึกตลกกับท่าทางของอีกฝ่าย "คาปูชิโนเย็น กับ...ของทานเล่นนะ....วันนี้มีอะไรแนะนำไหม....จิ้บ"
ชายหนุ่มสองมือขยับวางประสานลงบนโต๊ะ มองหน้าของอีกฝ่าย รู้สึกสนุกอย่างประหลาดที่เห็นใบหน้าแบบนั้น
" เอ่อ วันนี้ที่ร้านมี มูสมะม่วงน้ำดอกไม้ แล้วก็ ของทานเล่น เอ่อ ... มีขนมปังกรอบธัญพืช ราดน้ำผึ้งนะครับ " คนที่ถูกเรียกด้วยชื่อเล่นเริ่มประหม่า กับรอยยิ้มที่โปรยมาอีกแล้ว
"อืม....น้ำผึ้งนี่หวานมากใช่ไหม...งั้นใส่นิดหน่อยก็แล้วกันนะ แล้วกาแฟ...พี่ขอเข้มๆ"ลูกค้าขาประจำบอกพลางขยิบยิ้ม
" เอ่อ ..ครับๆ รอซักครู่นะครับ "รอยยิ้มนั้น จะกวนใจไม่ให้เขามีสมาธิไปอีกนานไหมเนี่ย จิ้บนึกในใจแล้วรีบเดินไปยื่นออเดอร์ให้กับเชฟของร้าน
++++++++++++++
"เป็นไง..........." เหมือนจะรู้ เฮีย แมนถามพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
" กาแฟ แล้วก็ ขนมปังกรอบ .. พี่ให้เจ้าน้อยมันไปเสิร์ฟนะ "
.... ผมสมาธิกระเจิงหมดแล้ว...
"อ้าว ทำไมล่ะ ลูกค้าก็มีแค่นี้ พี่ใช้เจ้าน้อยมันขัดโต๊ะ มอมเป็นหมาแล้วเนี่ย" ว่าพลางมือใหญ่ก็ดึง คอเสื้อเจ้าน้อยขึ้นมา จนได้ยินเสียง เหมือนคนถูกบีบคอดังขึ้นพร้อมกับเจ้าน้อยที่หันไปมองพี่ใหญ่ของร้านด้วยสายตาไม่พอใจ
"พี่ เลิกดึงคอเสื้อได้ป่ะ ไม่ใช่ปลอกคอนะเว้ยเฮ้ย"
"เงียบๆไปเลยแก ตัวเล็กเท่าลูกหมา กล้าหือเฮียเรอะ เดี๋ยวปั้ด...." เฮียแมนขู่หร้อมกับเสียงหัวเราะ
"คร้าบๆ พี่อ่าง....อ่างทอง!" เจ้าน้อยว่า ก่อนจะสะบัดหลุดจาก มือของเฮียแมน ลงไปขัดโต๊ะต่อ
"ก็...ตามนี้ล่ะ นายไปเสิร์ฟละกัน เดี๋ยวพี่ไปจัดการให้ขนม น้ำผึ้งน้อยใช่ป่ะ" เฮียแมนมองดูออเดอร์ในมือ ก่อนจะชี้นิ้ว "นายก็ไปทำ กาแฟไป"
เด็กหนุ่มเด็กเสิร์ฟ ที่พ่วงด้วยตำแหน่งคนชงกาแฟของร้านที่ เฮียแมนสอนให้เขาทำมาได้เกือบครึ่งปี จนหลังๆนี่จิ้บได้รับหน้าที่ตรงนี้ไปโดยปริยาย เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในครัวเพื่อจัดการกับกาแฟตามออเดอร์ เพียงไม่นาน กลิ่นหอมๆของกาแฟคั่วที่ผ่านเครื่องชงแรงดันน้ำขนาดกลางๆ กลั่นออกมาเป็นกาแฟเอสเปรซโซ่ จากนั้นจึงถูกนำมาชงเป็นคาแฟคาปูชิโน่เข้มๆและไม่หวาน ตามที่ลูกค้าต้องการ
" เสร็จแล้ว เจ้าน้อย แกไปเสิร์ฟไป "จิ้บวางแก้วคาปูชิโน่เย็นที่ถาดหน้าเคาท์เตอร์แล้วหันไปที่หลังร้าน ไปอ่านหนังสือต่อ
"หา...โอ้ย พวกพี่นี่จะเอายังไงกับผมเนี่ย ให้ผมไปไม่ให้ผมไป....." เจ้าน้อยลุกขึ้นมาจากการทำความสะอาดโต๊ะ ตัวยังมอมไม่ได้ไปล้าง น้อยเรียนจบ ม.สาม แต่ไม่ได้ตัดสินใจจะไปเรียนต่อ เพราะที่บ้านไม่ได้มีฐานะอะไร จึงมาหางานทำ สุดท้ายเจ้าของร้านก็รับเอาไว้ ซึ่งเจ้าตัวเองก็ถือว่าโชคดีแล้ว ที่ได้มาทำงานในที่แบบนี้ จะเสียก็ตรงที่ โดนแกล้งบ่อยเท่านั้น
ร่างเล็กผอมเกร็งของคนที่เพิ่งได้ใช้คำว่า "นาย"มาหมาดๆ เดินเอา กาแฟไปเสริฟ ทั้งๆที่ เสื้อเชิ้ตสีขาวเครื่องแบบพนักงาน ยังมอมๆอยู่อย่างนั้น
"กาแฟครับ" เจ้าน้อยวางแก้วลง ก้มหน้าลงไม่ได้สบตาลูกค้า เพราะปรกติแล้วจะเป็นเด็กหลังร้าน หลังเคาท์เตอร์เสียมากกว่า
"ขอบใจ....อ้าว..." "คุณก้อง" เงยหน้าขึ้นมาด้วยความแปลกใจ "จิ้บล่ะ?"
เจ้าน้อย งงๆ กับคำถามนั้น ก่อนจะชี้ไปที่หลังร้าน
"พี่จิ้บอยู่หลังร้านครับ"
ว่าพลางก็ชี้ออกไปทางทางเดินไปยังหลังร้าน ที่ถ้าเดินเลยหน้าห้องน้ำไป จะเป็นประตูเปิดไปสู่สวนด้านหลัง เห็นร่มเงาของต้นไม้
"เหรอ...อืม... ขอบใจนะ"
คุณก้องเอ่ยพลางยิ้ม แล้วลุกขึ้นหยิบแก้วกาแฟ เดินไปด้านหลังโดยไม่ลืมบอกเด็กหนุ่มตัวผอมว่า หากของทานเล่นเสร็จให้เดินเอาไปให้ด้านหลังด้วย
++++++++++++++
" ตายแน่ๆ ไหนจะกฎหมายแพ่ง ไหนจะวิชานี่อีก...อะไรวะ ประวัติศาสตร์ศิลปะไทย??? " มือเรียวหยิบหนังสือชื่อตามกระบวนวิชาขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะยิ้มให้กับหนังสือเล่มนี้
" ดีนะที่ไม่ต้องเข้าเรียน "
"อ่านหนังสืออยู่เหรอ" เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง ของคนที่หนีมานั่งที่ม้าหินอ่อนหลังร้าน
เสียงทุ้มนั่นทำให้จิ้บต้องหันไปอย่างตกใจแล้วก็ต้องพบกับ ลูกค้าโต๊ะเดียวของร้านที่ยืนถือกาแฟที่เขาชงให้มาด้วย
" เอ่อ .. ครับ "
" โต๊ะนี้คงไม่สะดวกสบายเท่าที่หน้าร้านหรอกนะครับ...ถ้า " เด็กหนุ่มมองที่แก้วกาแฟสลับกับหน้าของอีกฝ่าย
"พูดอะไร... ที่ไหนๆมันก็นั่งได้เหมือนกันหรอกน่า" คุณก้องว่าพลางนั่งลงตรงหน้าของเด็กหนุ่ม ก่อนจะมองหนังสือที่กองอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย
"เรียนนิติเหรอ?"
" เรียนภาคพิเศษน่ะครับ " คนอายุน้อยกว่ารีบจัดโต๊ะให้เรียบร้อย ด้วยการเอาหนังสือที่กองบนโต๊ะวางลงที่ม้านั่งตัวข้างๆ
"เหรอ...อืม..แล้วจะสอบเหรอ อ่านอะไรอยู่เนี่ย...เมื่อกี้เห็นทำหน้ายุ่งๆ เล่มนี้?" ปลายนิ้วของชายสูงวัยกว่าเคาะเบาๆลงบนหนังสือชื่อ "ประวัติศาสตร์ศิลปะไทย"
" คิดว่าจะอ่านแล้วไปสอบน่ะครับ .. ดีที่วิชานี้ไม่ได้เช็คชื่อ ใช้คะแนนสอบกับรายงาน ผมเลยไม่มีปัญหาเท่าไหร่ " จิ้บนั่งตัวลีบคุยกับอีกฝ่าย ยิ่งเป็นผู้ใหญ่กว่าแถมยังเป็นลูกค้าแบบนี้ก็ต้องสุภาพไว้ก่อน
"เหรอ...แสดงว่าไม่ได้เข้าเรียนเลยล่ะซิ่"
ดวงตาคมของชายหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่าย ก่อนขยับเข้าไปใกล้ หรี่ตาลงเล็กน้อย
" ก็อาจารย์บอกว่า ไม่เช็คชื่อ อีกอย่างคุณก้องก็เห็นว่าผมต้องทำงาน " ในตอนแรกจิ้บหลบตาที่มองมาอย่างจับผิดเล็กน้อย แต่พอคิดได้ว่า อาจจะถูกแกล้งก็เป็นได้ เลยกันไปสู้ซักหน่อย
"อ้อ....มิน่าล่ะ ถึงจำหน้าไม่ได้" ก้องพยักหน้ารับรู้
"ถึงจะไม่เข้าเรียนก็ได้ แต่ รายงานก็ต้องอาศัยความรู้เสริมนะ คะแนนเยอะด้วยนะ.... เมื่อกี้ยังเห็นขมวดคิ้ว จะรอดไหมเนี่ย"
คำพูดแปลกๆของ คุณก้อง ทำให้จิ้บต้องขมวดคิ้วอีกรอบ
" ฮะ อะไรนะครับ? "
"ก็ถ้าเข้าเรียน พี่ก็ต้องจำชื่อได้ จำหน้าได้บ้าง... แต่นี่ไม่คุ้นเลย...ส่วนเราก็คงจะไม่ได้หยิบหนังสือมาอ่านเลยล่ะสิ แม้แต่ชื่อ อาจารย์พิเศษก็ไม่จำเนี่ย..." ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ พลางชี้นิ้วลงที่ชื่อที่สองที่เขียนอยู่บนหน้าปกหนังสือ
อาจารย์ พิเศษ.... ก้องภพ ชัยวัฒนาวงศ์
จิ้บอ่านตามที่อีกฝ่ายชี้ก่อนจะต้องมองหน้า คุณก้อง ตาโต
" อาจารย์พิเศษ..ก้องภพ.. คุณก้องเหรอครับ?? "ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบอะไรแล้ว ในตอนนี้เด็กหนุ่มคงไม่รู้ว่าทำหน้าตลกออกไปขนาดไหน
" ขอโทษครับ อาจารย์... "มือเรียวยกขึ้นพนมมือไหว้ คนที่จู่ๆก็กลายเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเสียแบบนั้น
"เอ้ย ไม่เอาน่า เรียกพี่น่ะดีแล้ว พี่แค่ไปช่วยบรรยายนิดหน่อย แล้ว...มันก็ จบคอร์สไปแล้ว...เรียกพี่นั่นล่ะ โอเค?"
ก้องภพรีบโบกมือ ไม่รับไหว้พัลวัน ปรกติ เขาไม่ได้จะสนใจกับ เรื่อง ธรรมเนียมเรื่องทักทายอะไรให้มากความนัก
" แต่คุณก้องเป็นอาจารย์นี่ครับ .. " จิ้บเถียงเสียงอ่อย จะเรียกอาจารย์อีกฝ่ายก็ไม่ยอม แต่จะให้เรียกพี่ เขาเองก็ไม่กล้าหรอก
"หึ...." ก้องภพหัวเราะในลำคอกับท่าทางแบบนั้น
"งั้นก็ตามใจนะ... แต่ถ้าสงสัยอะไรก็ถามพี่ได้...แล้วนี่ได้ไปทัศนศึกษากับคนอื่นเขาหรือเปล่าล่ะ เล่นไม่เข้าเรียนแบบนี้น่ะ จะบอกให้นะ อาจารย์เกรียงเทพแกใส่ ไว้ข้อสอบเพียบ" ปลายเสียงเน้นหนัก
"เอ้อ เรื่องที่พี่บอกก็อย่าเอาไปเล่าต่อละ เดี๋ยวแกไม่เรียกพี่ไม่ใช้งานอีก"
" ก็เห็นในเนทน่ะครับ เห็นว่าให้ไปลงชื่อ แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะไปดีรึเปล่า .. อยุธยาใช่ไหมครับ? "
เด็หนุ่มถอนหายใจ ถ้าเขาต้องไปทัศนศึกษาอุทยานประวัติศาสตร์ที่อยุธยา คงต้องได้ลางานอีกแน่ๆ
"ใช่ อยุธยา ร้อนหน่อย แต่สนุกนะ...พี่ไปมาหลายรอบแล้ว ไปไหมล่ะ จะได้ช่วยอัพเกรดด้วย ถ้าเอามาทำข้อสอบได้" ก้องภาพถามพลางดื่มกาแฟเย็นที่เริ่มละลาย
เสียงน้ำแข็งแกว่งไปมาในแก้วได้ยินชัดเจนท่ามกล่ง บรรยากาศร้อนเหนอะหนะของยามบ่าย และ ความเงียบ ของร้านและย่านออฟฟิศในเวลาที่ทุกคนเข้าไปทำงานทำการกันหมด
" ก็ ถ้าข้อสอบมันออกตรงนั้นเยอะ .. ก็คงต้องไปใช่ไหมล่ะครับ? " เด็กหนุ่มเปิดหนังสือเล่มนั้นไปมา
เขาชินกับความร้อนของกรุงเทพแล้ว แม้ว่ามันจะเหนอะหนะกว่าที่เชียงใหม่ก็ตาม เขาก็ชอบที่จะนั่งใต้ต้นไม้ มากกว่าห้องแอร์อยู่ดี
"อื้ม... ถ้าอย่างนั้นก็ไปล่ะ ถ้าไม่เห็นตอนขึ้นรถนะ... หึๆ..." ก้องภพหัวเราะ รอยยิ้มแฝงเลศนัยเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืน
"ไปเอาขนมดีกว่า.... น้องคนนั้นหายไปไหนแล้ว...เอ้อ.....กินอะไรหวานๆนี่ก็ดีเหมือนกันนะ...ว่าไหมจิ้บ" ไม่วายยังหันมาถามพลางขยิบตาให้ มือแกร่งตบบนไหล่ของเด็กหนุ่มเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
...ถ้าไม่เห็นตอนขึ้นรถ .. จะทำไมวะ?...
ท่าทางแปลกๆของ คุณก้อง ที่มีแกลอรี่อยู่ท้ายซอยทำให้จิ้บต้องมองตามไปจนพ้นสายตาก่อนจะโวยวาย
" อาจารย์พิเศษ อะไรเนี่ย????? "
-
จุดไต้ตำตอเลยคับ
อย่างนี้ต้องติวตัวต่อตัวเลยยย
-
:a6: :a6: โคไรเตอร์ อยากเอาหัวโขกกำแพง ไอ้เจ้าน้อยเอ้ยยยย ทำไมแกเป้นเด็กที่พูด ไม่รู้เรื่องแบบนี้วะคร้า..... :z3: :z3:
แย่แน่จิ๊บเอ๋ย อาจารย์มาตามถึงที่ แบบนี้มี "สอบซ่อม"??
-
งานเข้าน้องจิ๊บ
-
:กอด1:โลกกลม!!! งานเข้าเลยแจจิ๊บ
กลายเปงอ.พิเศษวิชาที่ไม่ได้เข้าเรียนซะงั้น
ไปทัศนศึกษาอยุทธยาคราวนี้มีเฮแน่นอน...ใช่ม่ะไรเตอร์จ๋า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เนื้อเรื่องดำเนินไปด้วยความน่ารักสนุกชวนติดตามดีคะ แปะบวกไว้ก่อนมือถือไม่มีบวกให้กด
-
คว้าลยจิ๊บคว้าๆๆๆๆ
หมายถึง Grade A น่ะนะ ลอยมาแล้ว อิอิ
-
อาจารย์ก้องก็ช่วยติวให้จิ๊บแบบพิเศษเลยสิคะ :z1:
อยุธยาไม่ได้ไปนานแล้ว อยากไปด้วยจังเลยจิ๊บ
หัวอกเดียวกันนะจิ๊บ ลงเรียนไว้ แต่ไม่เคยเข้าเลกเชอร์ ไปสอบทีเดียว 555
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา :กอด1:
-
:z13: ฟองเบียร์ แตกดังเปาะแปะ
แวะมา +1 เฉยๆค่ะ
-
บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต
สองคนนี้ต้องใช้คำนี้ ฮ่าๆๆๆ
-
อาจารย์พิเศษเหรอเนี้ยจะจีบลูกศิษย์เปล่า :L1:
-
ไอ้พี่คุณอาจารย์ก้อง
พูดอะไรอะ
ไม่เข้าใจเลยสักอย่าง
ชอบพูดให้งงอยู่เรื่อยเลย
:jul3:
รอดูตอนไปอยุธยา
ว่าจะมี something wrong รึป่าว
:z1:
-
ไม่ธรรมดาซะแล้วคุณอาจารย์พิเศษ
แบบนี้ก็สานต่อได้แล้วสิคะ
พยายามเข้านะคุณก้องภพ คึคึ
-
มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า
โชคดีนะจิ๊บ ระวังนะ ถ้าำพี่ก้องขึ้นรถแล้วไม่เห็น อิอิ
ว่้าแต่เฮียแมนนี่ได้ใต้โต๊ะพี่ก้องป่ะคะ ออกหน้าออกตามากเลยค่ะพี่ ฮ่าๆ :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
เอาไงละทีนี้ ต้องไปนะจิ๊บๆ
ไปสานต่อความรัก ฮิ้ววววววว.. !
คุณก้องขาถ้าไม่เห็นขึ้นรถจะทำอะไรหรอ :z1:
555555.
-
เปิดคอร์สสอนพิเศษด่วน..จะไปเรียน
-
อยากจะรู้ว่าถ้าไม่เห็นน้องจิ๊บไปด้วย
คุณพี่ปิ่นโตจะทำอะไรน้องเหรอคะ
อิอิ ^^
-
แจจิ้บจะมีติวเตอร์ส่วนตัวแล้ว
ฮ่าๆ
-
555...จุดใต้ตำตอเจรงด้วย
-
ถ้ากลัวน้องเค้าจะสอบตก ก็จัดติวพิเศษไปเลยสิคะ อิอิ
-
หุหุหุหุ
แบบนี้ จับโขกเลยจิ๊บ
หุหุหุ เอาใจช่วยเต็มที่
ว่าแต่ ชอบจังเลย แนวร้านกาแฟเนี่ย
หุหุหุหุ :L2: :L2: :L2:
-
ตกหลุมรักอาจารย์พิเศษนี่จะได้หรือเปล่านะ
ไปทัศนศึกษาที่อยุธยาก็น่าสนนะ
-
ไปติวกันสองต่อสองดีกว่ามะ คิคิ
-
อ่านแล้วใสๆดีครับ อย่าหักมุมตอนท้ายนะครับ
-
อาจารย์พิเศษ~~~!!!!!!!!!!!!!!! เสร็จแน่ "แจจิ๊บ"
โดนประเมินคะแนน "รัก" จะเหลือไม๊น้อออ~ :-[
-
อาจารย์พิเศษคนนี้ท่าทางจะขี้แกล้งนะ
แจจิ๊บสู้ๆ อย่าไปยอมๆๆ :laugh:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
พี่ก้องขี้เกียจจริงๆ สงสัยไปอยุธยาคราวนี้คงจะแกล้งจิ๊บสนุกไปเลย
-
รอตอนต่อไปครับ
-
งานนี้แจจิ๊บคงรอดยาก
-
อย่าลืมติวรักให้น้องจิ๊บด้วยนะคะ อ.ก้อง
:-[
-
จุดไต้ตำตอเลยคับ
อย่างนี้ต้องติวตัวต่อตัวเลยยย
เต็มๆค่ะ
เนื้อเรื่องดำเนินไปด้วยความน่ารักสนุกชวนติดตามดีคะ แปะบวกไว้ก่อนมือถือไม่มีบวกให้กด
ขอบคุณค่ะ^^
ไอ้พี่คุณอาจารย์ก้อง
พูดอะไรอะ
ไม่เข้าใจเลยสักอย่าง
ชอบพูดให้งงอยู่เรื่อยเลย
:jul3:
รอดูตอนไปอยุธยา
ว่าจะมี something wrong รึป่าว
:z1:
แหม..ก็เค้าเป็น อาร์ททิสต์ นี่คะ พุดไม่รู้เรื่องเป็นปกติค่ะ
มีงานเข้า มีงานเข้า มีงานเข้า
โชคดีนะจิ๊บ ระวังนะ ถ้าำพี่ก้องขึ้นรถแล้วไม่เห็น อิอิ
ว่้าแต่เฮียแมนนี่ได้ใต้โต๊ะพี่ก้องป่ะคะ ออกหน้าออกตามากเลยค่ะพี่ ฮ่าๆ :laugh:
นั่นสิคะ .. อย่างพี่ก้องจะทำอะไรจิ้บได้เนี่ยย
เปิดคอร์สสอนพิเศษด่วน..จะไปเรียน
รับลงชื่อเลยดีไหมนะเนี่ย? พี่ก้องขายดีจริงๆ
อ่านแล้วใสๆดีครับ อย่าหักมุมตอนท้ายนะครับ
มันก็มีครบค่ะ .. ติดตามกันต่อไปนะคะ^^
พี่ก้องขี้เกียจจริงๆ สงสัยไปอยุธยาคราวนี้คงจะแกล้งจิ๊บสนุกไปเลย
งั้นก็มาอ่านกันต่อเลยค่ะ ว่าน้องจะโดนแกล้งหนักกกก ขนาดไหน
-
คุณก้องงงดูเป็นผู้ชายที่อบอุ่นจังงงเลย
เเถมเป็นอาจารย์พิเศษด้วยย
หนุ่มติสท์ ว๊ายๆๆๆๆ :o8:
ชอบๆๆๆๆค๊า มาเป็นกำลังจัยให้ไรเตอร์น่ะจ้ะ
-
หลังจากที่ลูกค้าช่วงบ่ายของร้านกลับไปแล้ว เด็กหนุ่มผู้เรียนมหาวิทยาลัยในคณะนิติศาสตร์ภาคพิเศษต้องมานั่งหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์ อยู่ที่หลังร้าน เขานั่งคิดหาทางออกของเรื่องนี้อยู่นาน
" โอ๊ย ทนไม่ไหวแล้วโว้ย " ว่าพลางลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว
" พี่แมน! "
"อะรายยยย" เสียงเฮียแมนดังยานคางอยู่ในครัว กำลังเคี้ยวข้าวหมุบหมับวันนี้ไม่ต้อง ออกไปไหน เพราะซื้อเตรียมไว้ ตั้งแต่เช้า เจ้าน้อยเองก็นั่งเปิบข้าวเหนียวอยู่ข้างๆ
"ซักหน่อยบ่อ้าย...." เจ้าน้อยว่าพลางยัดข้าวเหนียวปั้นโตเข้าปาก
" จิ้บยืมโน๊ตบุคพี่หน่อยดิ "เด็กหนุ่มจากเชียงใหม่เดินมาขอยืมของที่เขาไม่เคยยืม ท่าทางกระวนกระวายใจ
"เป็นอะไร มีเรื่องด่วนเรอะ" เชฟคนเก่งถาม แต่ก็ไม่ต้องการคำตอบ ชี้มือที่เคาท์เตอร์ใต้เครื่องคิดเงิน "อยู่ในนั้นน่ะ จะใช้ก็ไปเอาไป "
" ขอบคุณคร้าบ " เจ้าของผมสีน้ำตาลยิ้มร่าแล้วเดินไปหยิบโน๊ตบุคมาเปิดที่มุมติดกระจกของร้าน โชคดีจริงๆที่วันนี้ไม่มีใครมาเห็นว่าพนักงานเสิร์ฟของร้านกำลังทำเหมือนเป็นลูกค้า ไม่อย่างนั้นคงไม่ดีเท่าไหร่
ไม่รอช้า หลังจากที่เปิดเครื่อง และต่อสัญญาณไวเลสได้ เขาก็รีบเข้าเวปบอร์ดที่นานๆจะเข้ามาปรึกษาเสียที ดวงตาคู่สวยมองหากระทู้ของตนแล้วกดเข้าไป ... ด้วยว่าเขาไม่ค่อยได้มาเล่าอะไรเท่าไหร่นัก จึงทำทำให้กระทู้ตกอีกแล้ว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เมื่อเขาต้องการที่ปรึกษาจริงๆ
สวัสดีครับทุกคน
ผมมีเรื่องด่วนครับ!!!!!
ทำไงดีครับ พี่ปิ่นโต(ของทุกคน)กลายเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย ยิ่งร้ายกว่านั้นเขาเป็นอาจารย์พิเศษที่สอนวิชาที่ไม่ต้องเช็คชื่อ
เพราะงั้น ... ผมก็เลย ไม่เคยไปเรียนเลยน่ะสิครับ ....
จากนั้นเด็กหนุ่มก็เริ่มพิมพ์ข้อความยาวเหยียด และสุดท้าย
เห็นไหมล่ะครับ พี่ปิ่นโตที่แสนดีของทุกคน เขาข่มขู่ผมให้ไปทัศนศึกษา แถมยิ่งไปกว่านั้น พี่เขาจะเป็นอาจารย์พิเศษบรรยายที่โน่นด้วย ทำไงดีล่ะครับ ผมควรไปไหมเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย???
y_A_o_I_FC :
.......ถามแบบนั้นได้ยังไงคะน้องหิว งานนี้ มีเดทชัดๆ เดี๋ยวพี่ปิ่นโตได้หิ้วปิ่นโตไปแน่เลย ฮ่ะๆ ไปเล้ย..........
tempura432:
....โห พี่ปิ่นโต เห็นใจดีมาของมาให้ตอนแรก แค่อ่อยเหยื่อใช่ม้า.....น้องหิวข้าวระวังตัวนะครับ....
RADIO_SURF:
.....งานเข้าแล้วววววว.....
gayIsha :
ไปเถอะครับ ถ้าไปแล้วได้คะแนนก็ควรไปครับ ผมว่าตอนที่ไปดูงานยังไงคุณปิ่นโตที่เป็นอาจารย์คงไม่ทำอะไรลูกศิษย์หรอกครับ .. เอาใจช่วยคุณหิวนะครับ..
pinkskull :
....เห็นด้วยกะพี่ข้างบนมาก....เขาเป็นอาจารย์ คงไม่ทำอะไรมั้งคะ เพื่อคะแนน ก็เพื่อ อนาคตค่ะคุณหิว เก็ทเอนะคะ.....
++++++++++++++++++
หลังจากเก็บร้านเรียบร้อย จิ้บจึงมานั่งอ่านข้อความเหล่านั้น หนึ่งในนั้นมีคุณเกยชา ที่มักจะตอบอย่างเป็นผู้ใหญ่ และช่วยให้เขาตัดสินใจได้เสมอๆ
วันนี้ก็เช่นกัน เด็กหนุ่มยิ้มกับหน้าจอตรงหน้า แล้วปิดเครื่องส่งคืนให้เชฟของร้านแล้วยกมือไหว้เพื่อร่ำลากลับไปพักผ่อนที่หอพักซึ่งอยู่ห้างจากร้านอยู่พอสมควร
จิ้บเปิดเวปไซต์ของมหาวิทยาลัยแล้วกดเข้าหน้าจอเพื่อสมัครเข้าทัศนศึกษา อุทยานประวัติศาสตร์ที่อยุธยา มือเรียวชะงักเล็กน้อยเมื่อกวาดสายตาเจอว่าใครเป็นผู้ดูแลการไปทัศนศึกษา
จะใครเสียอีกถ้าไม่ใช่อาจารย์พิเศษที่เข้ามาก่อกวนการอ่านวิชากฎหมายที่หลังร้าน ช่วงบ่ายของวันนี้
" จิ้บเอ๊ย ยังไงก็ ... ลางานมาแล้วนี่นะ... สู้ๆหน่อย "
เขาเรียกกำลังใจให้ตัวเองแล้วกดปุ่มตกลง เพื่อยืนยันการลงทะเบียนทัศนศึกษาที่จะเกิดขึ้นในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้แล้ว
++++++++++++++++++
ถึงวันที่จะออกเดินทางแบบไปเช้าเย็นกลับของการทัศนศึกษาเพื่อไปยังอยุธยา อาจารย์ก้องภพ หรือ อาจารย์ "พี่ก้อง" ที่ใครๆแอบเรียกลับหลัง ยืนชี้ไม้ชี้มือให้ นักศึกษา รีบขึ้นรถไปเพราะใกล้ออกเดินทางแล้ว
"เอ้า ในว่างๆ ชิดในหน่อยๆ"
แม้จะร้องโหวกเหวกเสียงดัง แต่เด็กสาว และ เด็กหนุ่มอีกหลายคนก็อดจะละลายไปกับความร้อนของอากาศประกอบกับ ภาพเสื้อเชิ๊ตเข้ารูปสีฟ้าอ่อนพับแขนขึ้นมาถึงข้อศอก ปลดกระดุมคอลงมาสองเม็ดนั่นไม่ได้ รูปร่างสมส่วนดูดียิ่งขึ้นกับกางเกงแสล็คสีน้ำตาลอ่อนดูสบายตา
"อาจารย์ กระบอกตั๋วล่ะ?" เสียงหนึ่งตะโกนแซวลงมาจากรถ
"เอ้อ นั่นซิ่นะ..."อาจารย์ก้องว่า ก่อนดึงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขย่าไปมาเป็นเสียง
"เอ้าชิดใน.....เดี๋ยวๆ รถอย่าเพิ่งออก ผู้โดยสารคนสุดท้ายมาแล้ว" ทั้งๆที่รถก็ยังไม่ได้ขยับไปไหน แต่ก้องภพกลับตะโกนเสียงดัง เมื่อเห็นเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาวิ่งกระหืดกระหอบมาแต่ไกล
" ขอโทษที่มาสายครับ " นักศึกษาหน้าตาที่เพื่อนร่วมชั้นไม่คุ้นเคย เพราะไม่เคยมีใครได้เจอจนถึงวันนี้วิ่งขึ้นรถมา พร้อมกับกระเป๋าเป้สีแดงใบโปรด
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลจากเมืองเหนือมองหาที่นั่งให้ตัวเอง
"เอาล่ะ ...."อาจารย์หนุ่มเอ่ย ก่อนจะนับหัวตามรายชื่อที่ลงเอาไว้ "คันที่ หนึ่ง ครบนะ" ว่าพลางใช้วิทยุติดต่อกับรถอีกคัน "สองครบนะครับ" เสียงตอบรับกลับมาเรียกรอยยิ้มบาดใจอีกครั้ง ก่อนจะหันไปบอกให้คนขับรถออกรถได้
"โอเค ทุกคน ขอต้อนรับสู่ ก้องภพทัวร์...โปรดทำตัวตามสบาย อีกซักครู่ ทุกท่านจะต้องเสิร์ฟอาหารว่างทานกันเอง บริการตัวเอง นะครับ" พูดพลางก็เดินจากหน้ารถไปยังหลังรถตรวจความเรียบร้อย และแน่นอนว่าเดินผ่านคนที่ขึ้นรถมาหลังสุดด้วย
"หรือใครอยากจะทำตัวเป็นบริกรช่วยเหลือเพื่อนๆก็เชิญนะ"
นักศึกษาหนุ่มแปลกหน้าที่อยู่ๆก็ตามมาทัศนศึกษานั่งอยู่ด้านหลังคนขับ ใกล้ๆกับที่นั่งของเจ้าของทัวร์อย่างช่วยไม่ได้ เพราะรถเต็มแล้ว จิ้บถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อๆ
"ถอนหายใจทำไมครับ.... เอ้า เอานี่ไปแจกเพื่อนแก้เบื่อ" ว่าพลางก็สางขนมถุงโตให้เอาไปแจกเพื่อนทั้งรถ
"ไหนๆก็ให้เพื่อนเขารอลงโทษเสียหนึ่งทีจะเป็นไร" ก้องภพพูดออกมาเบาๆ
" ก็ได้ครับ แล้วแต่อาจารย์จะสั่งก็แล้วกัน " จิ้บทำหน้ามุ่ยแล้วลุกขึ้นดึงถุงขนมจากมืออีกฝ่าย
"เดี๋ยว...." มือแกร่งจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้
จิ้บหันไปมองมือที่จับมือเขาไว้สลับกับใบหน้าของอาจารย์พิเศษ แต่เป็นลูกค้าประจำที่ร้าน อย่างแปลกใจ
"ถุงนี้กับถุงนี้ ขนมคนละอย่างกันนะ แจกคนละสองถุง"
ดวงตาคมของอาจารย์หนุ่มมองตาของอีกฝ่ายก่อนจะปล่อยมือของจิ้บออก ก่อนจะขยับเข้าไปนั่งด้านในที่วางกระเป๋าเอาไว้ตั้งแต่แรก
++++++++++++++++
" แจกขนมครับ " หลังจากที่ตั้งสติอยู่พักหนึ่ง เด็กหนุ่มจึงทำหน้าที่ๆคุ้นเคยเป็นอย่างดรในการบริการ ด้วยการเดินไปแจกขนมคนอื่นๆในรถพลางยิ้มและแนะนำตัวเองไปด้วย
"โดนใช้งานเลย...เรียนคณะอะไรอ่ะ...ไม่เคยเห็นหน้า"
เสียงเพื่อนคนหนึ่งเอ่ยทักเมื่อเห็นว่า จิ้บเดินหน้ามุ่ยส่งขนมให้เพื่อนมาตั้งแต่หัวรถ
" นิติฯครับผม ..แหะๆ เรียนภาคพิเศษน่ะครับ ต้องทำงานเลยไม่ได้เข้าเรียน " รอยยิ้มปรากฏพร้อมเขี้ยวเล็กๆทำให้เป็นรอยยิ้มที่น่าประทับใจแก่ผู้พบเห็นไม่น้อย
เสียงตอบรับคำถามนั้นทำให้คนที่นั่งอยู่ด้านหน้ารถหันไปมอง คงจะคิดถูกแล้วที่ให้จิ้บเอาขนมไปแจกเพื่อน ให้ใครๆได้เห็นหน้าตาเสียบ้าง
รอยยิ้มของจิ้บดูสดใสและเป็นมิตร เหมือนกับที่มอบให้ความประทับใจกับลูกค้า ที่ร้านมาโดยตลอด ท่าทาง เหมือนกับจะเป็นน้องชายของทุกคนนั้นทำให้เขาอดที่จะรู้สึกเอ็นดูขึ้นมาไม่ได้
เพียงไม่นานเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่เริ่มจะคุ้นหน้าสำหรับคนทั้งรถก็เดินกลับมานั่งประจำที่ ... ข้างกับ อาจารย์พิเศษ ที่คุ้นหน้ากับเขาดี..
" หน้าผมมีอะไรแปลกเหรอครับ? " จิ้บอดที่จะถามออกมาไม่ได้ เมื่อถูกมองอยู่แบบนั้น
"เปล่า... แค่คิดว่า เป็น ยิ้มที่ดีนะ เท่านั้นล่ะ" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปสนใจกับหนังสืออ่านเล่นเล่มหนาที่ดึงออกมาจากกระเป๋า
" เล่มนี้ออกสอบรึเปล่าครับ? " เด็กหนุ่มชะโงกหน้าไปดูอย่างสนอกสนใจ
"ไม่รู้ซิ่...พี่ ไม่ได้เป็นคนออกข้อสอบนี่นา" ก้องภพหันมายิ้ม "แต่ถ้าสนใจให้ยืมไปอ่านก็ได้นะ มีที่จะพูดวันนี้ ด้วย"
" อาจารย์อ่านก่อนก็ได้ครับ ไว้ผมค่อยขอยืมวันหลัง " เพราะว่าอยู่ในรถแบบนี้ และด้วยบทบาทที่ต่างออกไป ในตอนนี้เขาจึงต้องรักษาระยะห่างไว้ก่อนเพราะลูกค้ามาเป็นอาจารย์แบบนี้
"เอางั้นเหรอ โอเค .... เดี๋ยววันไหนเอาไปให้ที่ร้านก็แล้วกัน" ก้องภพยักไหล่ก่อนจะหันกลับมาสนใจหนังสือต่อ
+++++++++++++++++++++++
ใช้เวลาเดินทางเพียงไม่นาน กลุ่มนักศึกษาที่พากันคุย และ ถ่ายรูปกันมาตลอดทาง ก็เดินทางมาถึงอยุธยา ทีแรกที่พามาเดินชมกันคือ วัดพระศรีสรรเพชญ์
ยอดแหลมสูงของเจดีย์สามองค์ตั้งตระหง่านเป็นจุดเด่นเมื่อเดินเข้ามาถึงด้านใน นักศึกษา ถูกแบ่งออกเป็นกลุ่มสี่กลุ่มใหญ่ ไปพร้อมกับวิทยากร และ อาจารย์ รวมสี่คน
ก้องภพบรรยายประวัติความเป็นมาของสถานที่แห่งนี้ โดยแทรกความรู้เกี่ยวกับศิลปะในสมัยนั้น ทั้งสภาปัตยกรรม และความเป็นอยู่ของคนในสมัยอยุธยา มือแกร่งชี้ไปที่พระศรีสรรเพชญ์องค์ใหญ่ที่ยังตั้งตระหง่านเด่นชัด แสดงให้เห็นถึงความเจริญรุ่งเรืองในอดีต
เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมา คำพูด และกริยาท่าทางในการ อธิบายนั้น ดูโดดเด่นเมื่อเทียบกับ อาจารย์คนอื่นๆ
รอยยิ้มที่เปิดเผย กับน้ำเสียงชวนฟัง ทำให้นักศึกษารู้สึกสนุกไปกับการเดินตาม ถ่ายรูปและจด เนื้อหาลงไปพร้อมๆกัน
มีเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากกลุ่มเด็กสาวบ้างเป็นบางครั้ง พอเจ้าตัวหันไปถามว่ามีอะไรหรือเปล่าก็จะมีเสียงแซวเรื่องหน้าตากลับมาเรื่อยทำเอา หน้าแดงเหมือนกัน
ส่วนจิ้บก็ตั้งหน้าตั้งตาจดอย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปสถานที่ต่างๆ เพื่อจะได้เอาไว้อ่านไปทำข้อสอบ
"เอาล่ะ ทุกคน เดี๋ยวจะปล่อยพักไปทานข้าวกลางวันนะ" เมื่อใกล้เที่ยง ท่ามกลางแดดร้อนจ้า กับอากาศอบอ้าว คงไม่มีใครตั้งใจจะทรมานทรกรรมเด็กไปมากกว่านี้ เสียงโทรโข่งดังขึ้น เพื่อบอกเวลา และจุดนัดพบ
นักศึกษาหลายคนแยกตัวกันออกไปเป็นกลุ่มๆ จะเหลือ ก็แต่จิ้บที่ยังยืนหันรีหันขวาง
"ไม่ไปกินข้าวกับเพื่อนล่ะ" ร่างสูงที่เดินเข้ามาทักนั้นยืนบังแสงแดดที่ส่องลงมากระทบ ภายใต้เงาดำนั้นยังมองเห็นรอยยิ้มกว้างเหมือนทุกครั้ง
" ฮ่ะๆ พอดี.. "เด็กหนุ่มเองก็ไม่รู้จะตอบยังไง
"ไปกินด้วยกันไหมล่ะ... น่าจะมีอะไรอร่อยๆ พอกินได้แถวนี้บ้าง"ก้องภพเอ่ยถามพลางมองซ้ายมองขวา
"อาจจะต้องเดินไกลกันหน่อย แต่... คงมีให้กินมากกว่าสายไหมกับมะม่วงดองแน่ล่ะ"
" ยังไงก็ได้ครับ " เด็กหนุ่มต้องตกลงอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ ในเมื่อก้องภพคงมาที่นี่บ่อย และรู้จักที่ทานอาหารอร่อยๆกว่าเขาแน่ๆ
+++++++++++++++++
พาเดินไปได้อีกหน่อยก็เจอร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่งที่มีขายก๋วยเตี๋ยวที่เป็นของขึ้นชื่อด้วย ไม่รอให้ จิ้บได้คิดอะไร ก้องภพก็สั่งอาหารมาเป็นจานๆ ให้เอามาวางตรงหน้าอีกฝ่ายแทบจะในทันที
ฉุ่ฉี่ปลา ต้มจืดผักกาด ไข่เจียวหมูสับและข้าวสวยร้อนๆสองจาน วางอยู่ตรงหน้าคนทั้งคู่
" ป้าครับ กาแฟเย็นสองแก้วครับ " เด็กหนุ่มหันไปสั่ง เมื่อเห็นโหลที่ใส่น้ำหวานเรียงกันอยู่หน้าร้าน ก่อนจะหันมาปล่อยมุกกับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม
" วันนี้ ไม่มีคาปูชิโน่เย็นนะครับ "
"หึๆ.... รู้หรอก ที่แปลกน่ะคนอยู่ร้านกาแฟทั้งวัน ยังจะมากินกาแฟอีกต่างหาก" ก้องภพยังคงหัวเราะในลำคอเหมือนเดิม ท่าทางที่ผ่อนคลายลงของก้องภพทำให้จิ้บกล้าคุยมากขึ้น
" เคล็ดลับในการชงกาแฟให้อร่อยคืออะไรรู้ไหมครับ? "
"อะไรล่ะ..." ว่าพลางก็ยกกาแฟขึ้นดื่ม รสชาตินั้นสู้ที่เด็กหนุ่มตรงหน้าชงไม่ได้เลย
" ห้ามดื่มกาแฟระหว่างชงกาแฟ ... พี่แมนเขาสอนมาแบบนี้ล่ะครับ " จิ้บจับหลอดกาแฟคนไปมาแล้วลิ้มรสชาติ
" อ้า...โบราณของแท้ คิดถึงกาแฟแถวบ้านเลย "
"บ้านอยู่แถวไหนเหรอ..." อยู่ๆก็เอ่ยถามขึ้นมาทั้งๆที่ ตักข้าวเข้าปากไปด้วย
" เชียงใหม่ครับ ..อยู่อำเภอสะเมิงน่ะครับ เคยได้ยินไหมครับ?... อืม ที่ๆปลูกสตอเบอรี่เยอะๆน่ะครับ "จิ้บพูดทั้งๆที่ข้าวยังอยู่ในปาก
"....เหรอ ไม่เคยได้ยินแฮะ เคยไปก็แต่ตัวเมือง แล้วก็ เอ่อ ขึ้นดอยไปไหว้พระ เท่านั้นล่ะมั้ง" ก้องภพหัวเราะ
"สตรอเบอร์รี่อร่อยก็เอาเก็บมาฝากหน่อยก็แล้วกันนะ "
" ต้องขึ้นไปกินเองถึงจะอร่อยครับผม ... เพราะว่าการขนส่งมันทำให้สตอเบอรี่ไม่สดน่ะครับ เสียรสชาติหมด " พอพูดถึงสิ่งที่พบเจอมาอยู่ทุกหน้าหนาว ดวงตาสีดำกลมโตนั่นก็เป็นประกาย
"แล้วมาอยู่กรุงเทพ ไม่คิดถึงบ้านบ้างรึไง ถ้าได้อยู่อากาศดีๆอย่างเชียงใหม่นะ ให้ตายไงก็ไม่ย้ายที่หรอก ต่อให้มาเรียนก็เถอะ"
" ก็ได้กลับไปบ้างน่ะครับ ปีละครั้งได้มั๊ง เพราะพวกพี่ที่ร้านเขาก็กลับบ้านเหมือนกันน่ะครับ " จิ้บดูดกาแฟเสียจนหมดแก้ว ท่าทางอารมณ์ดีขึ้นเยอะหลังจากกินอิ่ม
"เหรอ...." กอ้งภพพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้ "เอ้ะ แล้วเราชื่อจริงชื่อว่าอะไรนะ"
" อ้าว ไหนบอกว่า จำลูกศิษย์ได้ทุกคนไงครับ? " จิ้บทำท่าล้อเลียนอีกฝ่ายก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"อ้าว ก็ถ้าลูกศิษย์ไม่เข้าเรียนแล้วจะจำได้ไหมล่ะครับ" ก้องภพย้อนกลับ
"ถ้าเข้าเรียนล่ะก็ ต้องจำได้แม่นเลยล่ะ" ดวงตาคมของอาจารย์หนุ่มจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ท่าทางเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันใด
ก้องภพคงไม่เคยจ้องกระจกกระมัง จึงไม่รู้ว่าเวลาตนเองจ้องมองใครอย่างจริงจังนั้น มันทำให้คนที่ถูกจ้องพาลใจสั่นได้ง่ายๆ
" โอเคๆ ผมผิด " จิ้บทำหน้ามุ่ยแล้วมองไปอีกทาง …. อรรถนันท์... "เขาบอกชื่อจริงออกไป
"อรรถนันท์ ดีนะ..." ก้องภพยิ้มอีกครั้ง เห็นท่าทางแบบนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"มองไปไหน จะไปขี่ช้างชมเมืองบ้างรึไง"
" นั่นไง .. ช้าง " นิ้วเรียวชี้ไปที่ช้างที่มีที่นั่งสำหรับชาวต่างชาติอยู่ข้างบน
" น่าสงสารนะครับ โดนใช้งานทั้งวัน "
"อืม...แต่ใช่ว่าเข้าป่าไปแล้วอะไรๆจะดีขึ้น ต้นไม้ไม่มีก็ต้องหนีตายลงมากินผลผลิตของชาวบ้าน สุดท้ายจะอนาถกว่าเจ้าพวกพลายพังที่เดินอยู่นี่ด้วยซ้ำไป...." ก้องภพเอ่ยเสริมแล้วถอนหายใจออกมา
" ที่เชียงใหม่ก็มีปางช้าง แต่ยังไงก็เป็นธุรกิจน่ะครับ .. เอ้อ พี่...เอ่อ อาจารย์เชื่อไหมครับว่าช้างวาดรูปได้? " จิ้บพยายามเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่จะเครียดกันไปกว่านี้
"อื้ม เคยไปดูนะ... ใช้สีเก่งทีเดียวล่ะ" ก้องภพหัวเราะออกมากับการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแทบจะทันควัน
"ที่บ้านก็มีซื้อกลับมาด้วยเลย .... เอาไว้ดูมันก็เพลินๆดี"
" ฮะ ฮะ ผมจะบอกความลับให้เอาไหม? " เด็กหนุ่มทำท่าป้องปากอย่างกับกลัวว่าจะมีใครอื่นมาได้ยิน
"อะไรล่ะ" อาจารย์หนุ่มเอียงตัวเข้าไปใกล้
" มันไม่ได้วาดรูปเป็นหรอก ... มันก็เหมือนเวลาเราท่องว่าต้องทำอะไร มันก็ต้องฝึกทำแบบนั้นซ้ำๆกัน ก็แค่นั้นเอง " ด้วยความที่เห็นว่าอีกฝ่ายอยากรู้ เขาเลยยื่นหน้าไปกระซิบเบาๆ
"ฮ่ะๆ อย่างนั้นหรอกเหรอ..." ก้องภพหัวเราะ
"ช้างต้มเข้าให้ซี่เนี่ย..."ว่าพลางก็เรียกป้ามาคิดสตางค์ ยื่นแบงค์พันจ่ายไปเรียบร้อย
"แต่...ช้างก็ต้องมีหัวใจบ้างล่ะ เพราะคนเลี้ยงกำหนดลงไปไม่ได้หรอกว่า แต่ละฝีแปรงจะใส่แรงลงไปเท่าไร...นั่นล่ะ คือความรู้สึกของช้างล่ะ...ขอแค่นั้นก็วาดเป็นแล้ว แค่ใจเท่านั้นเอง"
++++++++++++++++++++
" พี่ก้อง...ครับ.. " เพราะทำงานบริการจึงค่อนข้างไวต่อความรู้สึกของคนรับข้าง ในที่สุดจิ้บจึงตัดสินใจถามอาจารย์หนุ่มออกไปขณะที่เดินกลับไปยังจุดนัดพบของคณะทัศนศึกษา
"หืม?..." ก้องภพหันไปตามเสียงเรียกในขณะที่เดินนำต่อไปเรื่อยๆ
" เมื่อกี้ไม่พอใจรึเปล่าครับ? "
"เรื่องอะไรล่ะ" ชายสูงวัยกว่าถามกลับ
" ก็เรื่องความจริงของช้างไง...ไม่พอใจใช่ไหมล่ะ? "เด็กหนุ่มยกมือขึ้นป้องแดดร้อนๆยามเที่ยงพลางทำหน้ามุ่ย
...เพราะอากาศหรือเปล่า?..
"เปล่านี่ คนเราก็คิดกันไปได้หลากหลาย "ก้องภพยิ้ม
"ร้อนล่ะซี่...รีบเดินดีกว่า"
" ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะไม่คิดอะไร .. แต่ช่างเถอะ เอาเป็นว่าผมขอโทษก็แล้วกัน " ดวงตากลมนั้นสบตาอีกฝ่ายยืนยันในสิ่งที่ตัวเองคิด อากาศที่ร้อนทำให้ผิวขาวแบบชาวเหนือนั้นเริ่มแดงเพราะความร้อน แต่ก็ไม่ยอมไปไหน
"อ้าว ก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนี่นา...."ก้องภพหัวเราะ
"แต่ไหนๆเราก็ขอโทษมาแล้ว..." มือแกร่งยกมือตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอกนะ พี่ไม่คิดมากหรอก" ช่วงขาเรียวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
"แต่ เรียกที่เรียกเมื่อกี้อีก จะยกโทษให้ก็แล้วกัน"
" ครับ? "ดูเหมือนจิ้บจะยังไม่รู้ตัว เพราะความไม่สบายใจ และอยากจะเคลียร์เมื่อครู่เลยทำให้เผลอเรียกสิ่งที่แอบเรียกอยู่ในใจได้หลายวันแล้วออกไป
"ที่เรียก ชื่อพี่เมื่อกี้... ถ้าเรียกอีก ถึงจะยกโทษให้" ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่ง
" .................................... " เพราะอากาศร้อนหรืออย่างไร จิ้บรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นอีกแล้ว
และกลิ่นโคโลณจน์ผสมกับกลิ่นกาย และกลิ่นไอแดดของคนข้างๆนั่นอีก
" ....พี่ก้องครับ .. โอเคไหม? ไปได้หรือยัง? " จิ้บพูดให้มันจบๆไปเสียก่อนที่ ใบหน้าของเขาจะร้อนไปมากกว่านี้
"พูดรัวจัง อะไรนะ เอาใหม่ได้ไหม"
ดูเหมือนก้องภพจะยังไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายไปไหนไกลง่ายๆ ทั้งที่ยืนกันท่ามกลางแดดร้อนระอุ และ นักท่องเที่ยวที่เดินไปมา
ได้ผล เด็กหนุ่มทำหน้าหงิก ... ผิดกับใบหน้าที่คุ้นเคยตอนทำงานที่ร้านกาแฟลิบลับ
" พี่ก้องครับ .. ไปได้หรือยังครับ จิ้บร้อนมากแล้ว "เด็กหนุ่มพยายามพูดช้าๆ ชัดๆ
"ฮ่ะๆ...โอเค ไปกันดีกว่า ใกล้เวลาแล้ว..." ก้องภพว่าพลางหลีกทางให้อีกฝ่ายเดินไปก่อน แต่พอจิ้บเดินผ่านไปก็อดจะหัวเราะออกมาไม่ได้
...เรียกชื่อตัวเองด้วยแฮะ.....
-
สปาร์คแล้วใช่มั๊ย แบบว่าเราไร้เดียงสาไม่ค่อยจะเข้าใจ กริ๊ววววว
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ น่าจะไปทัศนศึกษาไกล ๆ เนาะ จะได้ไปหลาย ๆ วัน
เผื่ออะไร ๆๆ ๆ จะก้าวหน้าไปเยอะ ๆ
-
:o8: น่าร้ากกกกก
-
น่าจะได้ค้างคืนเนอะ :o8:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
เริ่มและ อีพี่ก้องเริ่มจะมีอะไรแล้ว(ใช่เปล่า)
อิอิ
:z1:
แง่มๆๆๆ
โอ๊ย ไม่อยากคิดภาพประกอบ
เขินแทน
:o8:
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์เน้อ
o13
-
คู่นี้ น่ารักครับ :man1:
-
ิอิอิ น้องจิ๊บ +1
-
น่ารักดีค่ะ ชอบๆ :o8:
-
จุดติด..ในที่ที่ต้อง จุติ แล้ว
-
อ๊ายยยยยย
น้องจิ๊บน่ารักมากกกก :-[ :-[
-
โอ๊ะๆ จิ๊บร้อน คิกๆๆ แหมๆ น้องคะ เผลอเหรอคะ แทนตัวเองว่า จิ๊บซะละ :jul3:
นอกเรื่องไปหาช้างวาดรูป เมื่อ มิถุนา ไปเที่ยวปางช้างแม่สามาล่ะ เห็นรูปที่ช้างวาด สวยจริงๆนะ วิ่งเข้าไปดูราคา อ๊ากกก 4,000 โฮก มีรูปหนึ่งใหญ่มาก ประมาณฝาบ้าน ราคา แสนกว่า แม่เจ้า :monkeysad:
-
พี่ก้องครับ
..แหมๆๆๆ
-
ใกล้กันเข้าไปอีกนิดนึง ทีละก้าวทีละก้าว ความรักก็จะสุขงอมในเร็ววัน 555
-
ว่าแต่พวกเค้าคิดยังไง กันเนี่ย
หุหุหุ อยากอ่านต่อจังเลย
:กอด1: :กอด1:
-
น่ารักมาก
+1
-
ร้อนๆๆๆๆๆๆๆ อย่างงี้ ให้พี่ก้องพาไปหาห้องพัก เอ้ย ไม่ใช่ ที่พักเย็นๆ นั่งให้หายร้อน ดีไหมจ๊ะ น้อง จิ๊บ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กริ้ดดดดดดดดดดดดดดดดด จิ๊บน่ารักมากกกกก
ว่าแต่พระเอกจะจีบนายเอกได้ยังอะ :monkeysad:
-
หวาน....แบบร้อนๆ
มาไวๆนะครับ ขอบคุณ
-
:o8: อ๊ายยยยยยยย
น่ารัก
ตอนแรกมาเหมือนพี่ก้องเอาปิ่นโตมาจีบ กลายเป็นสินขอโทษซะงั้น
ตอนสองน้องจิ้บเหมือนจะเป็นคนจีบ แต่ก็ได้แต่เชียร์กันเก้อ
ตอนนี้พี่ก้องออกตัวแรงแซงทางโค้งงงงง
อ๊างงงงงงง อาคุงพี่ก้อง เต้าอยากได้คนนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หูยยย น้องจิ๊บจะรู้หรือไม่ว่าเผลอแทนตัวด้วยชื่อไปซะแล้ว ระดับความโมเอะเพิ่มขึ้นอีก 50%
พี่ก้องหลงแน่ๆๆๆ
ปล. แจจิ๊บ
ถ้าไม่ใช่ คิมแจจุง ก็ต้อง ลีแจจินใช่มะคร๊าาาา
เชียร์แจจุงนะคร่ะ(ภาพปัจจุบันน่ารักอย่างแรงงงงง หนุ่มหมวกแดงของแคสส) :z1:
-
พี่ก้อง น้องจิ๊บ :o8: น่ารักเนอะ
ตามลุ้นต่อไป
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
น่ารักดีอ่ะ :-[
-
จิ๊บบ้า่นอนยู่สะเมิงหรอ อยู่ตำบลไหนครับ ผมเคยไปโค ตะ ระ ไกลเลยยยยยยยยยยยยยยย
-
พี่ก้องกับน้องจิ๊บ...น่ารักดี :o8:
-
เจอความน่ารักของ น้องหิวข้าว เข้าแล้วล่ะสิ พี่ปิ่นโต หึหึ
-
:o8: อ๊ายยยยยยยย
น่ารัก
ตอนแรกมาเหมือนพี่ก้องเอาปิ่นโตมาจีบ กลายเป็นสินขอโทษซะงั้น
ตอนสองน้องจิ้บเหมือนจะเป็นคนจีบ แต่ก็ได้แต่เชียร์กันเก้อ
ตอนนี้พี่ก้องออกตัวแรงแซงทางโค้งงงงง
อ๊างงงงงงง อาคุงพี่ก้อง เต้าอยากได้คนนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หูยยย น้องจิ๊บจะรู้หรือไม่ว่าเผลอแทนตัวด้วยชื่อไปซะแล้ว ระดับความโมเอะเพิ่มขึ้นอีก 50%
พี่ก้องหลงแน่ๆๆๆ
ปล. แจจิ๊บ
ถ้าไม่ใช่ คิมแจจุง ก็ต้อง ลีแจจินใช่มะคร๊าาาา
เชียร์แจจุงนะคร่ะ(ภาพปัจจุบันน่ารักอย่างแรงงงงง หนุ่มหมวกแดงของแคสส) :z1:
จะบอกว่า อิมเมจน้องจิ้บ คือ คนนี้ค่ะ .. ข้างล่าง ...
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/exteen/jib2.jpg)
น้องมาโอะ .. ฮามาโอะ เคียวสุเกะ ค่ะ ....
ต้องขอโทษมิตรรักแฟนๆน้องจิ้บด้วยนะคะ (ทายผิดกันหมดเลย อิ อิ)
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/exteen/kong1.jpg)
ส่วนผู้ชายคนนี้ ...... พี่ป้อง ณวัฒน์ เป็น พี่ก้องค่าาาาาา ... เวลาทำหน้ากรุ้มกริ่มนี่ใช่สุดๆแล้วคนนี้ >.<
จิ๊บบ้า่นอนยู่สะเมิงหรอ อยู่ตำบลไหนครับ ผมเคยไปโค ตะ ระ ไกลเลยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ไกลเท่าไหร่ค่ะ .. หลังๆ(อีกนานน) จะพูดถึงบ้านน้องอีกค่ะ
หวาน....แบบร้อนๆ
มาไวๆนะครับ ขอบคุณ
ระวังจะเป็นร้อนในนะคะ ^^
-
แอร๊ยยยย!! น้องจิ้บน่าร๊ากกกก :oni2:
-
:m4: :m11: อุกรุอุกริ อุกร๊าาาาซซซซซซซซซ !!!
ได้เห็นหน้าของจิ๊บในจินตนาการไรเตอร์กันแว้ววววววววววว
มะโอะ น่ารักเน้อ เน้อ เน้อ....เชียร์ออกหน้าออกตามากมาย
แต่พี่ก้องเนี่ย ดูท่าจะขายดี๊ ดี ...มีแต่คนอยากได้นะ แบบนี้ หุหุหุ :laugh:
โค ไรเตอร์ อยากได้น้องที่เป็นแบบน้องจิ๊บมากกว่า นะ หุหุหุุ :-[ แม่ขา รับสะใภ้เข้าบ้านได้ไหม (เอิ้ก)
+++แก้ไข (1:32AM 27/07/2010)+++
อันนี้รูปทำเอง สนองนี้ดตัวเองจริงๆ หุหุ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/jib_kong2.gif)
-
ขอบคุณค่า..
อ่า..อะไรกันเนี่ย..บรรยากาศแบบนี้..มันคือเดทชัดๆ :o8:ก็อากาศมันร้อนน้องเลยเผลออ้อนไปนิดนึง..ทนๆ หน่อยนะคะ..อย่าเพิ่งจับน้องกดตรงนี้นะ :z1:
-
เรื่องนี้น่ารักจัง
นายเอกชื่อจิ้บ ไม่ใช่ จิ๊บ ใช่มั้ยคะ
ชื่อแปลกดีค่ะ
พระเอกเริ่มสนใจน้องจิ้บแล้วแน่ๆ ออกตัวแรงเหมือนกันนะนี่
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
ปล อิมเมจตรงกับลักษณะที่บรรยายมากค่ะ ถูกใจจริงๆ
-
อิมเมจเริ่ดมากๆ โดนมากๆ
-
พี่ก้อง :o8: น้องจิ้บ :-[
-
แง่มๆ
:-[
อย่ารักอ่าเรื่องนี้
ไรเตอร์จ๋า
มาต่อเร็วๆเน้อ
:กอด1: ไรเตอร์
-
นาน ๆ จะมีเรื่องให้จิ้น พี่ป้อง..
-
แหมๆ เล่นเอาเราจิ้นเก้อ แม้จะไม่ใช่แจจุง
แต่น้องหนูคนนั้นก็เด็กในสังกัดเราเหมือนกันนะค่ะ ดีแล้วแหล่ะ ถ้าเป็นเคียวเวลาจิ้นโมเอะจะได้จิ้นง่ายๆหน่อยยยย
แต่พี่ก้อง....ง อืมมมมม...ง
ช่างมัน ปลื้มน้องจิ๊บก็พอแล่ะ
อ๊ายยยยย
ไว้จะหารูปเคียวเวลาโมเอ๊ะ โมเอะมาฝากนะคร๊า มีตุนเพียบบบบบ :laugh:
-
ในช่วงบ่ายการบรรยายเริ่มขึ้นพร้อมกับกลุ่มนักศึกษาที่เดินไปรอบๆ โบราณสถานที่มีชื่อเสียงของเมืองไทย
ก้องภพหยุดบรรยาย เมื่อต้องเดินเปลี่ยนสถานที่ อากาศที่ร้อนแบบนี้ ก็ส่งผลกับเขาเหมือนกัน
ดวงตาคมเหลือบมองหนุ่มเมืองเหนือที่เดินอยู่รั้งท้าย เขาหันไปบอกนักศึกษาสองสามคนที่ ดูเป็นตังตั้งตัวตีในกลุ่มให้เดินนำไปก่อน ก่อนที่ตัวเองจะค่อยชะลอความเร็วในการเดินของตัวเองลง
"ไหวไหม หนุ่มเหนือ"
" อะไรไหว? ผมไม่ได้เป็นไรซักหน่อย "จิ๊บหันไปมองคนที่มาเดินข้างๆเขาอย่างงงๆ
"ก็พี่เห็นจิ๊บเดินหอบแฮ่กเป็นหมาหอบแดด.... กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อน" ก้องภพเอ่ยทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมองหน้าของอักฝ่าย เขามองมาตั้งนานแล้วว่า เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ
" ก็แค่อากาศร้อน...ปกติถ้าร้อน ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับ "เด็กหนุ่มบอกโดยที่ไม่มองหน้าอาจารย์
"ก็กลัวจะเดินตามเพื่อนไม่ทัน.... มาเดินเร็ว เดี๋ยวพี่ไปบรรยายช้าพร้อมเราด้วยจะแย่" มือแกร่งฉวยมือของจิ๊บให้เดินตามไปยังที่หมายโดยเร็ว
" พี่ก็ไปก่อนสิครับ " เจ้าของผมสีน้ำตาลในชุดนักศึกษาโวยวาย แต่ก็ต้องเงียบเมื่อเขาถูกจับมือแล้วลากให้เดินตาม
มือของศิลปินหนุ่มอย่างก้องภพ ไม่ได้นิ่ม แต่ก็ไม่ได้สากด้านอย่างคนทำงานหนัก ฝ่ามือแข็งและกว้าง อบอุ่น .. สมกับคนที่ใช้มือทำงานจริงๆ
"โอเค....พวกเรา ขอโทษที่มาช้า นะ วันนี้ ยังหาบทลงโทษให้คนมาสายไม่สมกับความผิด" ชายหนุ่มว่าพลางลากจิ๊บออกไปยืนหน้าเพื่อนนักศึกษาทุกคน แล้วก็หันมาล้วงเอาแผ่นชาร์จขนาดพอเหมาะที่ทำมายื่นให้ผู้ช่วยจำเป็นถือเอาไว้
"ไหนๆก็ไหนๆ ช่วยถือต่อก็แล้วกัน" ว่าพลางก็เริ่มการบรรยายไปเรื่อยๆ
ทำเอาผู้ช่วยจำเป็นต้องทำหน้าที่อย่างช่วยไม่ได้ แต่น่าแปลก เพราะบริเวณที่เขายืนอยู่นั้นคือใต้ต้นไม้ใหญ่ จึงทำให้ไม่ร้อนเหมือนเมื่อครู่ เด็กหนุ่มหันไปมองใบหน้าคมของอาจารย์พิเศษ พลางนึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่ถึงได้เข้าใจ
+++++++++++++++++++++
การทัศนศึกษาจบลงตอนเกือบสี่โมงเย็น รสบัสนำคณะทัศนศึกษาฝ่าการจราจรในช่วงเย็นกลับไปยังมหาวิทยาลัย แต่เวลาก็ผ่านพ้นไปจนฟ้าเริ่มมืดแล้ว ได้ยินเสียงหลายคนบ่นโอดครวญทั้งเรื่องความเหนื่อยและความหนักใจว่ามัวแต่ถ่ายรูปกับซื้อของฝากจน จดทันบ้างไม่ทันบ้าง
ก้องภพเดินลงมาจากรถพร้อมกับกระเป๋าเป้ที่ติดตัวมาตั้งแต่เมื่อกลางวัน หลังจากเอ่ยลากับกลุ่มอาจารย์ แล้วก็มองหาใครบางคนที่น่าจะยังอยู่แถวนั้น
จิ๊บมองนาฬิกาพลางหันรีหันขวาง ด้วยว่ามหาวิทยาลัยของเขาอยู่ค่อนข้างไกลจากหอพัก จึงทำให้มาสายเมื่อเช้านี้ และ ในเวลาแบบนี้รถก็คงจะติดมาก
...กว่าจะไปถึงหอคงสลบกันพอดี..
"จิ๊บ” เสียงหนึ่งดังจากด้านหลัง เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกนั้น จนเป้สีแดงแทบจะหลุดจากบ่า
" ครับ ? "
"หออยู่แถวไหนล่ะ จะไปส่ง"ว่าพลาง มือใหญ่ก็จับเป้ที่จะตกจากบ่านั้นให้เข้าที่
" หะ? อ้อ อยู่แถวอนุสาวรีย์ ไกลนะครับ ไม่รบกวนดีกว่า " ดวงตากลมมองตามมืออีกฝ่ายแล้วก้มหัวแทนคำขอบคุณ
"อ้าว...ก็แถวๆร้านไม่ใช่หรือไง..." ก้องภพหัวเราะ
"บ้านพี่ก็อยู่ในซอยนั่น...ให้พี่ไปส่งก็แล้วกัน ยังไงก็ทางด่วนไปลงแถวนั้นอยู่แล้ว"
ไม่พูดพล่ามทำเพลง อาจารย์หนุ่มก็คว้าแขนเด็กหนุ่มให้เดินไปยังลานจอดรถที่ในตอนนี้เหลือรถยนต์บีเอ็มฯสีดำจอดนิ่งอยู่คันเดียว รีโมทกดเปิดส่งไฟกระพริบและเสียงแหลมดังแปลกๆ ก้องภพเปิดประตูรถ ก่อนจะมองอีกฝ่ายที่ยังยืนมองหน้าเขานิ่ง
"เอ้า จะไม่กลับหอใช่ไหมวันนี้... "
เสียงเปิดประตูรถนั้นแทนคำตอบ ในที่สุดจิ๊บก็ต้องนั่งลงที่นั่งข้างๆคนขับอย่างก้องภพจนได้
เจ้าของรถก้าวเข้ามานั่งด้านใน เขาปลดกระเป๋าเป้ออกวางบนตัก แต่ก่อนจะได้โยนไว้ด้านหลังเหมือนทุกทีกลับดึงเอาถุงพลาสติกโป่งๆออกมาจากในกระเป๋า เขาโยนถุงนั้นให้จิ๊บ แล้วโยนเป้ไปด้านหลัง
"หิวก็กินเล่นไปก่อนนะ แล้วกลับถึงหอก็ไปกินข้าวซะ....เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ" ก้องภพเอ่ยแล้วสตาร์ทเครื่องยนต์เสียงกระหึ่มก่อนเหยียบคันเร่งออกไปทันที
" เอาไว้ให้เด็กๆเถอะพี่ หวานเกินๆ "จิ๊บทำหน้าเลี่ยนๆเมื่อหยิบสายไหมสีฟ้าขึ้นมาดู
แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรกับเขา ก็ต้องเปิดถุงแกะมันกินจนได้
+++++++++++++++++++
ก้องภพขับรถยาวมาเรื่อย โดยมีเพลงในวิทยุเปิดคลอมาตลอดทาง จิ๊บจัดการสายไหมไปจนจะหมดถุงแต่ปากก็บ่นไปว่า หวาน
แต่ไม่นานเสียงบ่นก็หายไป จิ๊บผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนที่ทั้งเดิน ทั้งตากแดดมาตลอดทั้งวัน
เมื่อถึงใกล้ทางออกจากทางด่วน มือแกร่งเลื่อนไปจับท่อนแขนของเด็กหนุ่มพลางเขย่า
"จิ๊บ...หออยู่ตรงไหน พี่ขับเข้าไปส่ง..."
" อือ..ซอยโน้น " จิ๊บค่อยงัวเงียตื่น มือเรียวขยี้ตาตัวเอง มืออีกข้างก็ชี้ไปที่ถนนสายย่อยเพื่อเข้าไปยังหอพักของตนเอง
ซึ่งถ้าเขาไม่ง่วง เขาจะบอกให้จอดไปแล้ว
"โอเคๆ...." ก้องภพเลี้ยวออกจากวงเวียนอนุสาวรีย์ไปตามที่อีกฝ่ายว่า ก่อนจะเลี้ยวอีกครั้งเพื่อเข้าไปในซอยแยกออกจากถนนสายหลัก แม้ไม่ได้เป็นซอยที่แคบมากจนรถเข้าไม่ได้ แต่ก็ทำเอาหวาดเสียวพอดู
หอพักใหญ่น้อยตั้งเรียงรายอยู่ด้านใน เรียกได้ว่าแออัดยัดเยียดกันอยู่บนพื้นที่เล็กๆเลยก็ว่าได้
"เอาล่ะ...ไปทางไหนต่อ จิ๊บ....." ก้องภพหาที่ว่างพอให้รถจอดเข้าข้างทางได้
" เดี่ยวจิ๊บลงตรงนี้ก็ได้ครับ " ดวงตาคู่สวยมองออกไปนอกรถ หอพักของเขาอยู่ตรงนั้นเองมือเรียวทำท่าจะเปิดประตูรถ
"เดี๋ยวซิ่...."เสียงทุ้มหยุดอีกฝ่ายเอาไว้
คนอายุน้อยกว่าต้องหันไปตามเสียงเรียกนั้นอย่างแปลกใจ
"พี่มีอะไรจะให้...." ก้องภพยิ้ม ก่อนจะหยิบของเล็กๆออกมาจาอกอกเสื้ออย่างทะนุถนอม
ดอกลีลาวดีดอกเล็กๆถูกยื่นให้กับอีกฝ่าย
"พอดีมันตกมาใส่หัวพี่"
" ฮะ ฮะ ..เอามาให้จิ๊บทำไมครับ? " จิ๊บมองหน้าอีกฝ่ายสลับกับดอกไม้ตรงหน้า
"ไม่รู้ซิ่... เห็นเราหน้าเหมาะกับดอกไม้ดีมั้ง"ก้องภพหัวเราะออกมาแบบอดกลั้นไม่ไหว
"ฮ่ะๆๆๆๆ ขอโทษนะ พี่ก็ไม่รู้อะไรมันดลใจให้พี่พูดแบบนั้นเหมือนกัน"
" ดอกไม้เนี่ยนะ? พี่เห็นจิ๊บเหมือนผู้หญิงรึไง? "คิ้วเรียวขมวด ใบหน้าสวยมุ่ยเหมือนเมื่อเช้านี้ไม่มีผิด
"เอ้ย เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น ตัวเราสูงจะเท่าพี่ได้มั๊งเนี่ย สูงเท่าไรเรา พี่จะไปเห็นเราเหมือนผู้หญิงได้ยังไงเล่า ... แค่... ไงดี เอ้อ เอาไปเถอะ" ก้องภพชักอธิบายความคิดของตัวเองไม่ถูกบางทีก็ทำอะไรตามอารมณ์
" จิ๊บไม่ใช่ผู้หญิงนี่ จะให้มารับดอกไม้จากผู้ชายได้ไง ! "คำตอบของก้องภพยิ่งทำให้จิ๊บหน้ามุ่ยกว่าเดิมอีก
ใบหน้ามุ่ยกับคำยืนยันจากปากนั้นทำให้ก้องภพถอนหายใจ แสงไฟสาดเข้ามากระทบหน้าของอีกฝ่าย เขาจะอธิบายภาพที่เขาเห็นได้ยังไง เด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้เหมือนผู้หญิงซักนิด แต่อะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกอยากจะทำกับอีกฝ่ายเหมือนกับดอกไม้ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อเขามาทั้งวัน
ร่างสูงปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวก่อนขยับเข้าไปใช้มือใหญ่แนบข้างแก้มของอีกฝ่ายแล้วประทับริมฝีปากจูบลงไปบนริมฝีปากที่ยังมีรสของสายไหมจากอยุธยาติดอยู่
ใบหน้าได้รูปที่ขยับเข้ามาใกล้ รวดเร็วเกินกว่าจะได้มองตรงๆ เมื่อริมฝีปากได้รูปแนบลงมาหาเขา จิ๊บถึงกับตาค้างเมื่อถูกจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
ริมฝีปากได้รูปนั้นเม้มลงเบาๆ แต่เมื่ออีกฝ่ายยังคงนิ่ง หรือ อาจจะแข็งทื่อ ก็ถือว่าไม่ได้ปฏิเสธ
ร่างสูงขยับเข้าชิดจนดันอีกฝ่ายไปติดกับประตูรถ
ดวงตาสีเข้มสบตากับศิลปินหนุ่ม อาจารย์ และลูกค้านิ่ง ก่อนจะหลับตาลงรับสัมผัสที่ตามมา ริมฝีปากได้รูปเผยอรับปลายลิ้นร้อน พร้อมทั้งตอบสนองไปอย่างเร่าร้อน
อากาศภายในรถเริ่มร้อนขึ้น เช่นเดียวกับปลายลิ้นที่ไล้เล็มแผ่วเบาสลับกับร้อนแรงริมฝีปากของเด็กหนุ่มถูกดูดดึงเล็มเลีย ได้ยินเสียงลมหายใจแรงจากร่างสูงดังอยู่ในระยะประชิด ก่อนที่ ก้องภพจะถอนริมฝีปากออกมา
เรียกสติของนักศึกษาภาคพิเศษได้ทันที
จิ๊บหันไปเปิดประตูรถออกแล้ววิ่งออกไปแทบจะทันที
++++++++++++++++
เรื่องนี้น่ารักจัง
นายเอกชื่อจิ้บ ไม่ใช่ จิ๊บ ใช่มั้ยคะ
ชื่อแปลกดีค่ะ
พระเอกเริ่มสนใจน้องจิ้บแล้วแน่ๆ ออกตัวแรงเหมือนกันนะนี่
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
ปล อิมเมจตรงกับลักษณะที่บรรยายมากค่ะ ถูกใจจริงๆ
จะบอกว่า คงจะเป็นความผิดพลาดเรื่องการผันวรรณยุกต์ของไรเตอร์เองค่า ไม่แน่ใจว่า เป็น จิ้บ หรือ จิ๊บ เหมือนกัน แต่ตอนนี้แหละ ฟังธงไปเลย จิ๊บ ค่า ขอบคุณนะคะที่ทักขึ้นมา แล้วก็ขอเป็น จิ๊บ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปนะคะ^^
อิมเมจเริ่ดมากๆ โดนมากๆ
ขอบคุณค่ะ คิดอยู่เลยว่าจะชอบน้องมาโอะกันไหมนะ ..
แหมๆ เล่นเอาเราจิ้นเก้อ แม้จะไม่ใช่แจจุง
แต่น้องหนูคนนั้นก็เด็กในสังกัดเราเหมือนกันนะค่ะ ดีแล้วแหล่ะ ถ้าเป็นเคียวเวลาจิ้นโมเอะจะได้จิ้นง่ายๆหน่อยยยย
แต่พี่ก้อง....ง อืมมมมม...ง
ช่างมัน ปลื้มน้องจิ๊บก็พอแล่ะ
อ๊ายยยยย
ไว้จะหารูปเคียวเวลาโมเอ๊ะ โมเอะมาฝากนะคร๊า มีตุนเพียบบบบบ :laugh:
มาโอะนี่แหละค่า...น้องจิ๊บแหละ..น่ารักเนอะ
แวะมาอัพบ่ายๆค่ะ เดี๋ยวดึกๆๆๆๆๆ จะมาอัพอีกที รอดูกันนะคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
.
.
.
.
.
และแล้ว... ไม่ได้อัพเมื่อคืนค่ะ ขอโทษด้วย ไม่ไหวจริงๆค่ะ คืนนี้อัพแน่นอนนะคะ :monkeysad:
-
ว๊ายยยยยยย :o8: :o8:
สายไหมที่ว่าหวาน
จะสู่ที่พี่ก้องเริ่มหวานใส่น้องจิ๊บได้ไง
ยิ่งพิมเเล้วยิ่ง :o8:
ชอบimageพี่ป้องมากกกกกก :haun4:
-
พี่ก้องทำอะไรน้องจิ๊บล่ะเนี่ยยยย.... :a5:
อยากชิมสายไหมก็บอกดีๆดิ มาชิมจากปากจิ๊บแบบนี้ น้องช็อก o22
แต่คนอ่านชอบอ่ะ น่าร๊ากกกกก :o8:
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
จูบกันแล้วววววววววววววว รวดเร็วทันใจมากค่ะพี่ก้อง
-
:m11: อุกริๆ...โค ไรเคอร์ ชอบตอนนี้ที่สุดดดดดดดด หุหุหุ :m1:
"ดอกไม้ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ".....เอ๊ะ ข้างซ้ายรึเปล่านะ
ฮ่ะๆ น่ารักแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะ จิ๊บบบบบบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด โดนจูบไปแล้ว
พี่ก้องก็มือไวใจเร็วเหลือเกิน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้าจูบกันแน่แล้ว...........................................................
เค้าจะ........................................................................
กันเมื่อไหร่
อีป้าแก่ๆ อยากรู้มากมาย 5555555555555555555555
-
^^^^ แหม่ แหม่ ไม่เก็บอาการเลย
แต่ก็นะ ....
แอร๊ยยยยยส์
-
นั่นแน่ อาจารย์ก้องทำไรน้องจิ๊บๆอ่ะ :m12:
-
หวา จูบแล้ว
อิอิ
จิ๊บละลายเลย ละลายเหมือนสายไหมเลย
อิอิ
พี่ก้องทำไรไม่รู้
จิ๊บไม่ทันตั้งตัวเลย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
พี่ก้อง
ทำอะไรลงไปละนั่น :o8:
แล้วครั้งหน้าเจอกัน หนูจิ๊บของเราจะทำตัวยังไงล่ะทีนี้
เง้อ...
เอาเป็นว่า
รับผิดชอบน้องด้วย
เข้าใจมั้ย
:angry2:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
พี่ก้องดูจะรุกจิ๊บแบบรวดเร็วมาก เหอๆๆ
เดี๋ยวน้องก็กกลัวหรอกคุ๊ณณณณณณณณ
(เอ๊ะ หรือจะชอบหว่า คริคริ) :z1:
อิมเมจตัวละครดูดีมากค่ะ ชอบค่า
-
พี่ก้องน่ารักอ่ะ
-
:-[ :-[
-
และแล้วก็เผลอตัวเผลอใจไปรับจูบพี่ก้องจนได้นะน้องจิ๊บ
-
จิ๊บโดนจ๊วบบบบบบบเข้าให้~ รวดเร็วทันใจจริงๆ เด๋วจิ๊บต้องกลับไปโพสบอกคนในเล้า เอ๊ย~คนในบอร์ดอีกแหงเลย :laugh:
.
.
.
.
นักเขียนคนละคนนี่เอง...ไอก็ว่าอยู่ว่าสำนวนการเขียนรู้สึกไม่เหมือนเดิม รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย แต่ก็คิดว่าแค่คนละซีรีย์รึเปล่าเลยลองถามดู ^^ แต่ก็กลายเป็นคนละคนไปซะงั้น~ ไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ :m18:
อ๊ะ.. อิมเมจจิ๊บตรงใจเลยค่ะ นึกถึงคนนี้หรือประมาณนี้อยู่พอดี ส่วนอิมเมจพี่ก้องที่ไอคิดไว้เซอร์&หล่อกว่านี้อ่ะ แบบว่ายังไม่ใช่คนนี้อ่ะ แต่ยังไงก็ได้อ่ะค่ะ ไอก็จิ้นของไอต่อได้โดยไม่ต้องพึ่งรูปได้อยู่ดี ^^ :teach:
-
อรั้ยยย น่าร๊ากกกก ไม่รุจะเชียร์จิ๊บหรือเชียร์อ.ก้องดีเลยอ่า อิอิ
บวกให้ค่า
-
เรื่องนี้ น่ารักดีน่ะ
แต่ พระเอก ของไรเตอร์ ไม่หล่อ เลยอ่ะ
-
อ้าววว ทำไมพี่ก้องทำงั้นละคะ ไม่บอกไม่กล่าวน้องจิ๊บวิ่งหนีไปเลย ทีนี้ทำไงต่อคะเนี่ย
-
พี่ก้องรุกอีกแล้ว
จูบน้องด้วย ดีนะจิ๊บไปหันไปตบ ฮ่า
น่ารักอ่ะ
อิมเมจโดนมากกกกกกกก
ยิ่งอิมเมจเป็นมาโอะแล้วแบบว่า นี่แหล่ะ ตรงมากๆ
น่ารักมากกค่ะ
-
หุหุหุหุ อย่างนี้ก็ ชอบเลยอ่ะดิ
หุหุหุหุ :L2: :L2:
-
ว้าย.. ไปเที่ยวมาสี่ห้าวัน หนูจิ๊บกับพี่ก้องก้าวหน้าไปไกลเชียว
ว่าแต่อาจาย์พี่ก้องอ่ะ ไปรุกหนักถึงขั้นจูบน้องเค้าขนาดนั้น น้องเค้าจะไม่ตระหนกตกใจแย่รึ
-
นั่นมัน จูบ ใช่ไม๊!!!!!!!!!!!!!! หรือว่า พี่ก้องจะเก็บค่าสายไหม~ จากอยุธยาที่ตัวเองไม่ได้กิน
อ๊างงงงงงงงงงงงง~~!!~ กำไรเห็นๆ
-
จิ๊บพยายามข่มตาให้หลับ ทั้งๆที่เหตุการณ์สั้นๆที่เกิดขึ้นในรถจะทำให้เขาข่มตาลงไม่ได้แทบทั้งคืน และสุดท้ายก็ต้องตื่นไปทำงานที่ร้านทั้งๆที่อยากจะลาหยุดอีกซักคน แต่ก็คงไม่ได้เพราะวันอาทิตย์เป็นวันที่มีลูกค้ามากที่สุด และวุ่นวายที่สุด แล้วอีกอย่างเมื่อวานเขาก็ได้ลาไปทัศนศึกษาจนเกิดเรื่องนั้นด้วย
++++++++++++++
"อ้าวพี่จิ๊บ.....เหวอ......" เสียงเจ้าน้อยร้องเสียงหลง ทำเอา เฮียแมน ต้องวิ่ง ตึงๆ มาจากหลังร้าน
"อะไรวะเจ้าน้อย " ก่อนจะต้องผงะไปอีกราย เมื่อเห็นจิ๊บเดินสะโหลสะเหลเข้ามาในร้านหน้าตาดูไม่ได้ เหมือนคนอดนอนมาทั้งคืน
"เฮ้ย ไอ้จิ๊บ แกไปทำอะไรมาวะ หน้าตายังกะศพตายซากเดินได้"
" ไปอยุธยา.. " จิ๊บที่วันนี้โทรมจริงๆ แต่ก็พยายามแต่งทรงผมให้สมกับที่ทำร้านกาแฟ ทั้งๆที่ขอบตาคล้ำจากการอดนอนนั้นเห็นได้ชัด ตอบกลับมาแบบเรียกได้ว่า ถามคำ ตอบคำ
เจ้าน้อยทั้งๆที่ตามปรกติจะเป็นคนช่างซักช่างไซ้ ถามได้ทุกเรื่องแต่คราวนี้กลับสงบปากสงบคำ ไม่กล้าถามออกไปว่า พี่ชายคนนี้เป็นอะไรมากหรือเปล่า
" พี่แมน เดี๋ยวจิ๊บช่วยพับทิชชู่นะพี่ " เด็กหนุ่มชาวเหนือเดินหากระดาษทิชชู่เพื่อพับเป็นสามเหลี่ยมสำหรับพันรอบแก้วกาแฟ ที่วันนี้คงจะขายดีอีกวัน
"เฮ้ยๆ จิ๊บ ไปไหน ทิชชู่อยู่ในตู้นี่..."เฮียแมนชักเป็นห่วงน้องเพราะแทนที่จะมาเปิด ตู้ตรงใต้เคาท์เตอร์ กลับจะเดินไปหลังร้านเสียอย่างนั้น
"แกไหวไหมเนี่ย ชงกาแฟไหวไหม วันนี้ ออเดอร์เยอะนะเว้ย ตื่นๆ" เฮียแมนตบมือเสียงดัง
" ไม่เป็นไรพี่ .. เฮ้ย ไอ้น้อย " คนที่ทำท่าจะไม่ไหวเรียกคนที่เด็กสุดในร้านพลางล้วงกระเป๋า
"คร้าบ" เจ้าน้อยเงยหน้ามาจากการเช็ดโต๊ะ
" ไปซื้อกระทิงแดงมาขวดดิ๊ " ใบยี่สิบยับๆถูกยื่นไปทางเจ้าน้อย
"กระทิงแดง? โห เอางั้นเลยอ่ะ..." เจ้าน้อยรับแบงค์ยี่สิบมาอย่าง งงๆ
" เออ รีบไปเลย "มือเรียวโบกมือไล่ เพราะว่านอนไม่พอเลยเริ่มหงุดหงิดด้วย
เจ้าน้อยไม่ถามอะไรต่อรีบวิ่งออกไปทางหน้าร้านทันที
เฮียแมนได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะบ่นออกมาเบาๆคนเดียว.....กระทิงแดงแต่เช้าเลยนะมึง.....
+++++++++++++++++++
"เฮ้ย ไปทำอะไรมา"
" ก็บอกว่า..ไปอยุธยา "
จิ๊บก้มหน้าก้มตาพับกระดาษทิชชู่ มันก็แค่ใช้ความเคยชิน ไม่มีอะไรยากนัก
"ไปอยุธยาแล้วเดินกลับมาทั้งคืนรึไงตาถึงได้โหลแบบนั้น...." เฮียแมนถามต่อ
" ก็..กลับมาต้องอ่านหนังสืออีกน่ะพี่ จิ๊บเลยไม่ได้นอน "
จิ๊บตอบพลางพับกระดาษไม่ยอมมองหน้าเชฟคนเก่ง ที่ไม่ต่างอะไรจากเจ้าของร้าน ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาสมัครเมื่อเกือบสองปี ก็มีเชฟคนนี้ที่ตัดสินใจเรื่องในร้านได้ทั้งหมด แทนเจ้าของร้านที่เขาไม่เคยเจอหน้า
"เอ้อ....เหรอ ก็ให้มันเพลาๆบ้างนะเว้ย เรียนได้แต่แกเอาชีวิตรอดก่อนเหอะว่ะ เดี๋ยวมาเป็นลมตายทำกาแฟลวกลูกค้า ข้าได้ซวยสามเด้ง" เฮียแมนว่า มือซอยแอปเปิ้ลบนเขียงรัวเร็ว เมนูพิเศษวันนี้เป็นทาร์ตแอปเปิ้ล เขากะเวลาเอาไว้ว่า ถ้าทำเสร็จก็จะทันกับตอนเปิดร้าน ลูกค้าที่เข้ามาจะได้กลิ่นหอมของทาร์ตอบใหม่ทันเวลาพอดี
" คร้าบๆ ต่อไปจะไม่ทำแล้วคร้าบบ "
จิ๊บทำเสียงเหมือนเด็ก ก่อนจะได้รับกระทิงแดงหนึ่งขวดวางบนโต๊ะ
" ขอบใจว่ะ ตังค์ทอนเอาไปกินขนมไป " มือเรียวโบกมือไล่เหมือนเจ้าน้อยเป็นเด็กตัวเล็กๆ
"ห้าบาทเนี่ยนะ พี่ เลย์ยังหกบาทเลย" เจ้าน้อยบ่นพึมพำแต่ก็เอาตังค์ทอนเก็บใส่กระเป่า
คงเป็นภาพที่แปลกประหลาดน่าดูที่เด็กหนุ่มหน้าขาวๆแกะกระทิงแดงดื่มในตอนเช้าๆแบบนี้ แต่เพื่อให้รสกาแฟวันนี้ไม่ผิดเพี้ยน จิ๊บจึงต้องทำให้ตัวเองตื่นเสียก่อน และมันช่วยได้เสมอ
ใกล้เวลาเปิดร้านทุกคนทำหน้าที่เตรียมของกันท่ามกลางอากาศร้อนภายในห้องครัวแบบ ลมแทบจับ
ขนมเค้กนอนแช่อยู่ในตู้เย็น ส่วนทาร์ตแอปเปิ้ลก็ส่งกลิ่นหอมไปทั่วร้าน จิ๊บเตรียมไอศครีมสำหรับทานกับทาร์ตแอปเปิ้ล ส่วนน้อยก็จัดความเรียบร้อยของร้านโดยรวม
แขกเริ่มทยอยเข้าร้านมาตั้งแต่ช่วงสิบโมงครึ่งที่เปิดร้านและเพิ่มปริมาณมากขึ้นในช่วงเที่ยง พนักงานทั้งสองคนอย่าง จิ๊บและเจ้าน้อย วิ่งกันหัวปั่น แต่ก็พยายามทำดีที่สุดเหมือนอย่างเช่นทุกวันที่จะรับมือทั้งการรับออเดอร์จากลูกค้า และ คำพูดหยอกเอินของสาวๆที่หยอดส่งมา เจ้าน้อยดูจะมีความสุขที่สุกในวันนี้ ในขณะที่จิ๊บกลับดูไม่กระตือรือร้น เท่าที่เคย
จนกระทั่งก่อนบ่ายสองโมงประตูร้านก็เปิดออก ท่ามกลางบรรยากาศที่ค่อนข้างวุ่นภายในร้าน เสียงลูกค้า ยกมือของสั่งเค้กดังเป็นระยะๆ
ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทกับกางเกงยีนส์ขาดเข่าเดินเข้ามา
รูปร่างหน้าตาเด่น และยังเป็นคนดังแถบนี้ ทำให้สาวๆที่นั่งอยู่ก่อนต้องส่งกระซิบกระซาบกันอย่างช่วยไม่ได้ บ้างก็รีบเปิดหนังสือนิตยสารด้วยว่าไม่แน่ใจว่าคนๆนี้อยู่ในหน้าข่าวสังคมบ้างหรือเปล่า
" เจ้าน้อย ไปรับออเดอร์ไป " จิ๊บเดินไป พลางเอาเมนูตีที่ศีรษะคนที่เด็กที่สุดเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปที่เคาท์เตอร์เพื่อชงกาแฟ
"โอ้ย...พี่จิ๊บแกล้งอีกแล้ว" เจ้าน้อยบ่นพึมพำ ก่อนจะเดินออกไปรับออเดอร์กับชายร่างสูงที่เดินเข้ามานั่งที่เดิม
"สวัสดีครับ คุณก้อง เอ่อ...รับอะไรดีครับ"
"เอ่อ....จิ๊บล่ะ" ก้องภพถามหาคนชงกาแฟแทนที่จะสั่งกาแฟ
ส่วนจิ๊บไม่ยอมหันไปทางที่ชายหนุ่มนั่งอยู่เลย เขาก้มหน้าก้มตาชงกาแฟตามออเดอร์อย่างตั้งอกตั้งใจ
"เอ่อ พี่จิ๊บ ชงกาแฟอยู่ครับ.."ว่าพลางเจ้าน้อยก็หันไปหาเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตา ทำงาน
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปสั่งเอง" ร่างสูงยกมือ ปฏิเสธก่อนจะ เดินตรงไปยังเคาท์เตอร์
"จิ๊บครับ...."เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อพนักงานหนุ่มของร้าน
เสียงทุ้มที่วันนี้ดู... แปลกไปจากทุกวันทำให้ คนที่ถูกเรียกเงยหน้าขึ้นจากเครื่องชงกาแฟที่นำเข้าจากอิตาลี่ทันที
" พี่ก้อง? "เด็กหนุ่มรู้ตัวว่าคงทำหน้าตาตลกๆออกไปแน่นอน .. เขาไม่ได้เตรียมใจจะมาเจอกับก้องภพในวันนี้
เสียงแปลกๆ ของจิ๊บทำให้คนที่กำลังเอาขนมที่แต่งหน้าเสร็จออกมาส่งต้องยืนค้างรอสังเกตการณ์อยู่อย่างนั้น
"เอ่อ...พี่...อยากเอานี่มาให้จิ๊บน่ะ" ว่าพลางก็ยกปิ่นโตเถาใหญ่ขึ้นมาวางไว้บนเคาท์เตอร์
" ไว้ผมจะบอกพี่แมนให้นะครับ " จิ๊บทำเป็นได้ยินอีกอย่าง ทั้งๆที่ชายหนุ่มก็พูดอยู่ตรงหน้า แล้วก้มลงชงกาแฟต่อ
คำตอบที่ได้ยินทำให้ชายหนุ่มชุดดำถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็บอก "พี่แมน" ด้วยว่าพี่จะรอคำตอบนะ"
" ........................ "
ไม่มีคำตอบจากหนุ่มเมืองเหนือ นอกจากเสียงเครื่องตีฟองนมที่ดังขึ้นแทนคำตอบ
เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้ว ร่างสูงจึงหันไปยิ้มให้กับแมน โค้งให้พอเป็นพิธีก่อนจะเดินออกจากร้านไป ในขณะที่บุคคลที่สามก็ยื่นมือจากช่องด้านหลังแล้วกระตุกชายผ้ากันเปื้อนของจิ๊บเบาๆ
จิ๊บหันไปตามแรงดึงนั้นก่อนจะต้องสะดุ้งโหยง เมื่อคนที่เขาอ้างมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่
" เอ้ย .. พี่แมน? "
"อะไรวะ ของฝากข้าเหรอ.... หิวแล้วด้วยดิ่" เฮียแมนว่าพลางชะเง้อมองปิ่นโตเถายักษ์
จิ๊บที่มักจะยิ้มแย้มเสมอขมวดคิ้ว ไม่ตอบอะไร ก่อนจะยกแก้วคาปูชิโน่เย็นใส่ถาดแล้วเดินออกไปเสิร์ฟให้ลูกค้าสาวๆโต๊ะที่สาม
"อ้าว...งอนกูอีกซะงั้น.... " เฮียแมนเท้าคางมองเด็กหนุ่มที่เดินไปเล็กน้อย ก่อนจะ ส่งเสียงแปลกๆ ออกมาดังลั่นแล้วเดินกลับไปทำของหวานในเมนูที่กำลังจะหมดเพิ่ม
+++++++++++++++++++
วันอาทิตย์แทบจะเป็นวันที่ร้านทำรายได้ได้ถึงหนึ่งในสามขอแต่ละสัปดาห์ ลูกค้ามากมาย ทำให้ยุ่งกันแทบทั้งวัน กว่าจะได้เก็บร้านก็ค่อนข้างดึกแล้ว ปิ่นโตแถมนั้นยังคงวางไว้บนเคาท์เตอร์ที่เดิม ไม่มีใครย้ายไปไหน
"สรุปว่าจะปิ่นโตมันจะเป็นหมันใช่ไหม เฮีย "เจ้าน้อยนั่งมองปิ่นโต ระหว่างที่เฮียแมนกับจิ๊บกำลังทำรายรับรายจ่าย
" แล้วมีปัญหารึไง? " จิ๊บหันมาทำตาขวางใส่ ทั้งๆที่ทำเป็นไม่สนใจ แต่ใครก็เข้าใกล้เจ้าปิ่นโตที่ไม่ได้เลยเชียว
"ก็....ไอ้ปัญหาก็คือ ของกินที่อยู่ข้างในใครจะกิน.....ผมเสียดาย" เจ้าน้อยว่า
" แล้วใครบอกว่าจะเอาไปทิ้ง? "จิ๊บเงยหน้าจากบัญชีเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำต่อให้เสร็จ
" เสร็จแล้ว จิ๊บกลับก่อนนะพี่แมน "
"จะรีบไปกินปิ่นโตอ่ะดิ่" เฮียแมนดักคอโดยที่มีเจ้าน้อยคอยพยักหน้าเป็น ลูกคู่
" .................................. ไปล่ะๆ หวัดดีครับ " จิ๊บยกมือไหว้ทั้งๆที่ถือปิ่นโตอยู่ ก่อนจะสะพายเป้แล้วเดินออกจากร้านไป ไม่ตอบคำถามนั้นซักคำ
+++++++++++++++++++
เด็กหนุ่มใช้เวลาฝ่าการจราจรอยู่พักหนึ่งก่อนจะลงรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ที่ไม่ห่างจากซอยเข้าหอพักมากนัก เขาชินกับการเดินกลับเข้าไปยังหอพักสีเขียวของตนเองเสียแล้ว ทั้งๆที่แรกๆคิดว่าเดินไกลเกินเหตุแท้ๆ
เสียงโลหะกระทบกันของปิ่นโตที่มีน้ำหนักของอาหารอยู่ข้างในดังเป็นระยะๆ ตามจังหวะก้าวเท้า ก่อนจะเงียบลงเมื่อจิ๊บไขกุญแจห้องออกแล้วเปิดไฟ
มือเรียววางปิ่นโตเถานั้นลงกับโต๊ะ ข้างๆกันนั้น เขาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคที่ต่อสัญญาณอินเตอร์เนตไร้สายแบบอัตโนมัติเอาไว้ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ
ไม่นานจึงกลับออกมา เปิดเวปบอร์ดที่ตนเองเข้าไปปรึกษาปัญหาหัวใจเอาไว้ ก่อนจะแกะปิ่นโตนั่นไปด้วย
...จะมาไม้ไหนอีกวะ...
ภายในปิ่นโตมีอาหารเหนือครบเครื่องใส่เอาไว้ด้านใน ทั้งน้ำพริก ไส้อั่ว แกงฮังเล
และแกล้มด้วยดอกไม้ชุบแป้งทอดสารพัดชนิด ทั้งดอกเข็ม ดอกเฟื่องฟ้า และดอกลีลาวดีอีกหลายดอกวางอยู่ในปิ่นโต ชั้นล่างสุด เรียกได้ว่าเป็นสวนดอกไม้ทอดเลยทีเดียว
นั่นทำให้จิ๊บต้องนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนจะถูกจูบ ก้องภพมอบดอกไม้ให้เขา ซึ่งมันดูแปลกไปหน่อยสำหรับผู้ชายด้วยกัน .. แน่ล่ะ ในเมื่อ เอกไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้เขาซักครั้ง
เรื่องของจิ๊บกับเอกนั้น เป็นความรักที่ข้ามคำว่าเพื่อน กลายเป็นแฟนจนแทบจะไม่แตกต่าง เนื่องจากเรียนมาด้วยกันที่โรงเรียนประจำจังหวัดเพียงแต่เอกเป็นคนเรียนเก่งและจิ๊บเป็นคนขยัน จึงทำให้ทั้งคู่คบกันและช่วยกันเรียนหนังสือ แต่พอตัดสินใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังที่กรุงเทพด้วยกัน กลับกลายเป็นเอกเพียงคนเดียวที่สมหวัง แต่ถึงอย่างนั้นจิ๊บก็ไม่ลังเลที่จะตามลงมาเรียนที่มหาวิทยาลัยอีกแห่งซึ่งเป็น ภาคพิเศษ ในตอนแรกทั้งคู่ก็อาศัยอยู่ด้วยกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป เอกก็มีสังคมของตนเอง ทั้งคู่ไม่ได้บอกเลิกกัน แต่ค่อยๆห่างกันไป จนกระทั่ง จิ๊บต้องอยู่คนเดียวในที่สุด
ในตอนแรกเด็กหนุ่มแทบจะอยู่ไม่ได้ เขาฟุ้งซ่านเสียจนแทบบ้า หากไม่ได้เจอประกาศรับพนักงานร้านกาแฟที่หน้าปากซอย ทำให้เขาตัดสินใจเข้ามาทำงานจนถึงวันนี้
แต่ก่อนที่เด็กหนุ่มจะจมลงสู่วังวนของอดีตอีกครั้ง การ์ดใบเล็กๆ ที่ถูกเสียบอยู่ข้างดอกลีลาวดีทอดก็จับความสนใจของเด็กหนุ่มเอาไว้ได้ทันการณ์
มือเรียวดึงการ์ดที่ห่อถุงร้อนขึ้นมาคิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย
" อะไรอีกล่ะเนี่ย? "
เมื่อดึงถุงพลาสติกออก ก็เห็นได้ว่า ลวดลายบนการ์ดเล็กๆนั้นลวดลายของพู่กัน ที่แต้มลงบน พื้นขาว...ภาพนี้พิมพ์มาจากผลงานของช้างพลายเชือกหนึ่งชื่อ สมโชค
ด้านในเขียนด้วยลายมือฉวัดเฉวียน แต่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในการจรดปลายปากกา
พี่รู้ว่าที่ทำไปนั้นมันผิด อยากให้ ปิ่นโตนี้แทนคำขอโทษของพี่นะครับ
และถ้าจิ๊บรับคำขอโทษของพี่ ก็ช่วยเอาปิ่นโตมาคืนพี่ด้วยนะครับ
ก้องภพ
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่านการ์ดนั้นไปมากลายๆรอบ ก่อนจะหันไปทางหน้าจอที่เขาเปิดเวปบอร์ดรอไว้แล้ว
มือเรียวทำท่าจะหันไปพิมพ์อะไรบางอย่าง แต่กลับถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจทำตามที่ใจคิด
ด้วยการทานอาหารในปิ่นโตจนหมด รวมถึงสวนดอกไม้ทอด ที่จริงแล้ว ดอกไม้ทอดกินได้ คงมีประโยชน์กว่าเด็ดเอามาจีบกันนั่นแหละ จิ๊บคิดในใจแล้วหมุนดอกลีลาวดีชุบแป้งทอดแบบเทมปุระ
" เหมือนอาหารญี่ปุ่นเลยแฮะ "เขาว่าก่อนจะจิ้มน้ำพริกอ่องแล้วเอาใส่ปาก
" เหอะ อร่อยดี "
++++++++++++++++
วันต่อมา ปิ่นโตเจ้าปัญหาที่ถูกล้างจนสะอาดก็ถูกนำไปวางไว้ประดับเคาท์เตอร์เหมือนเดิม ส่วนคนที่เอากลับมา ก็ทำงานของตนเองไป สลับกับนั่งอ่านหนังสือ ถ้าว่างจากงานที่ทำอยู่ โชคดีที่วันนี้เป็นวันทำงาน ดังนั้น หลังเที่ยงร้านจะไม่ค่อยมีลูกค้าเท่าไหร่
แต่แล้วประตูหน้าร้านก็เปิดออก พร้อมกับร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาด้านใน
"สวัสดีครับ" เสียงทุ้มเอ่ยทักทาย กับทุกคนในร้าน ก่อนจะเดินไปนั่งตรงที่เดิม สมุดเล่มเล็กๆ ที่ถูกวางลงบนโต๊ะ
ในมือมีปิ่นโตเถาใหญ่ถือมาเหมือนเช่นเมื่อวาน
" ไอ้น้อย แกไป "จิ๊บหันไปสั่งเด็กในร้านทันที
"เอ้า...ไงต้องผมอ่ะ คนออกจะโล่งปานจะร้าง....ขนาดดดนี้" เจ้าน้อยเริ่มโวยวาย
" บอกให้ไป " ไม่พูดเปล่าหน้าขาวๆของหนุ่มชาวเหนือเริ่มเครียด มือเรียวหยิบเมนูแปะที่ศีรษะของคนเด็กกว่า
"พี่แมน ดูพี่จิ๊บดิ่...." ปากเบ้พลางเดินถือเมนูไปอย่างช่วยไม่ได้
"สวัสดีครับ ไม่ทราบจะรับอะไรดีครับ" เจ้าน้อยเอ่ยอย่างนอบน้อมตามหน้าที่
"จิ๊บล่ะ" แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ คำถามหาคนที่เพิ่งจะโยนหน้าที่ให้
"พี่จิ๊บอยู่หลังร้านครับ...เอ่อ พี่ครับ...พี่..."
แต่ไม่ทันเสียแล้วลูกค้าประจำร่างสูงเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์ทันที
" ออเดอร์ล่ะ? " จิ๊บยื่นมือออกไปโดยที่ไม่ได้มองว่าใครอยู่ตรงหน้า ดวงตาคู่สวยกำลังมองชอตโน๊ตที่จดไว้อ่านเวลาว่าง
"สั่งให้จิ๊บหันมามองหน้าพี่แล้วรับปิ่นโตนี่ไปแทนจะได้ไหมครับ"
เสียงทุ้มของอาจารย์ที่สอนในเนื้อหาที่เขากำลังอ่าน ดังขึ้นตรงหน้า จิ๊บเงยหน้าขึ้นทันที
เด็กหนุ่มมีท่าทีตกใจ แต่ก็ทำเหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย
" วันนี้ไม่สั่งกาแฟเหรอครับ หรือจิ๊บทำกาแฟไม่ถูกปากพี่? "
"ไม่ครับ แต่พี่อยากสั่งกาแฟกับจิ๊บมากกว่า แล้วก็เอานี่มาให้ด้วย" ชายหนุ่มส่ายหน้า ก่อนจะยกปิ่นโตเถาใหญ่ขึ้นวางบนพื้นผิวเรียบของเคาท์เตอร์ตรงหน้าของอีกฝ่าย
" อ่อ.. " จิ๊บหันไปมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเล็กน้อย แล้วก็เหลือบเห็นแมนที่อยู่ในครัว
" ว่าแต่จะสั่งอะไรครับ เดี๋ยวจิ๊บให้เจ้าน้อยเอาไปเสิร์ฟ "
"คาปุชิโน่เย็น เหมือนเดิมครับ... แล้ว...จิ๊บไปเสิร์ฟก็แล้วกัน... ส่วนเรื่องการ์ด ก็ให้คำตอบพี่ด้วยนะครับ" ชายหนุ่มส่งยิ้มบาดใจให้ ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะประจำเหมือนทุกที
หนุ่มผมสีน้ำตาลไม่ตอบอะไร เครื่องทำกาแฟเอสเปรซโซ่ทำงานของมันไป ก่อนจะถูกกดออกมาทำคาปูชิโน่เย็น ไม่หวาน เหมือนทุกครั้ง
เสียงก้านทำฟองนมดังกระทบแก้วเสตนเลส ก่อนจะราดลงบนแก้วทรงสูง ตามมาด้วยผงซินาม่อนที่โรยลงบนฟองนม
" ไอ้น้อย เสิร์ฟโต๊ะ 3 "
"อ้าวๆ ไหนเขาว่าให้เอาไปเสิร์ฟเองไง" ก่อนที่เจ้าน้อยจะได้ลุกจากโต๊ะหลังเคาท์เตอร์อย่างอาดๆ เสียงเฮียแมนก็ดักคอขึ้นทันที
" ไม่ไปอะ จิ๊บไม่ว่าง "เด็กหนุ่มบอกหน้าตาเฉยแล้วยกชอตโน๊ตแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน
"โหย พี่...ถ้าผมเรียนบ้างก็คงไม่ว่างเหมือนกันหรอก" เจ้าน้อยเอ่ยประชด เพราะตัวเองไม่ได้ไปเรียนหนังสือเหมือนอย่างใครเขา ก่อนจะเดินเอา แก้วกาแฟเย็น ไปเสิร์ฟให้กับลูกค้า ด้วยใบหน้าไม่รับแขกอย่างถึงที่สุด
"อ้าว...แล้วจิ๊บล่ะ" เสียงเจ้าของออเดอร์เอ่ยถาม เจ้าน้อย ทำหน้าเซ็งๆเล็กน้อย
"พี่จิ๊บไม่ว่างครับ" เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา ก่อนจะขอตัวเดินตึงๆไปอีกทาง ก้องภพถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม
แล้วดึงปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้ว เริ่มขีดเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนกระดาษ
ถึงจะบอกไปว่าไม่ว่างๆ แต่คนไม่ว่างนั่นแหละที่แอบชะโงกมองลูกค้าคนเดียวของร้านอยู่เป็นพักๆ
"ก็ทำไมไม่เอา...ปิ่นโตไปคืนเขาซะละ" เสียงเฮียแมนเอ่ยขึ้น
" ก็เขาเอาอันใหม่มาให้จิ๊บอีกแล้วนี่พี่ "
เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปมองเชฟคนเก่งของร้าน
" ก็ดีอะ จิ๊บก็อยากรู้เหมือนกันว่าบ้านเขาจะมีปิ่นโตกี่อัน "พูดจบก็หนีไปอ่านหนังสือที่หลังร้าน
"เหอะๆ....รู้แล้วจะหนาว" เสียงเฮียแมนพึมพำพูดกับตัวเอง
จนเมื่อ กาแฟในแก้วหมด ก้องภพเดินตรงไปที่ เคาท์เตอร์ พร้อมกับ สมุดที่ถือมา
"คิดเงินด้วยครับ" ก้องภพเอ่ย หลังเคาท์เตอร์ไม่มี ร่างของเด็กหนุ่มยืนอยู่ ก้องภพก้มลงเล็กน้อย เพื่อให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกับ เชฟแมนที่นั่งเปิดปากหาวอยู่ด้านในห้องครัว
ในสายตานั้นมีสัญญาณบอกให้แมนพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะ ลุกเดินเลยเคาท์เตอร์แคชเชียร์ไปที่หลังร้าน
"จิ๊บ คิดเงิน!!!"
" ครับๆๆ "เสียงนั้นดังขึ้นมาจากหลังร้าน ตามมาด้วยเด็กหนุ่มในชุดพนักงานของร้านที่ตอนนี้คิ้วขมวดเป็นรูปโบว์
" คาปูชิโน่เย็น 1 แก้วนะครับ "
มือเรียวกดเครื่องคิดเงินที่เชื่อมต่อกับระบบคอมพิวเตอร์ของร้าน
ก้องภพยื่นแบงค์ร้อยให้ พร้อมกับกระดาษแผ่นเล็กๆอีกใบ ขนาดพอดีกับสมุดโน้ต ที่ถือติดตัวมาให้กับอีกฝ่าย
"ไม่ต้องทอนนะ" เขาว่าพลางยิ้ม
"แล้ว...พี่จะมาใหม่"
" โอกาสหน้าเชิญใหม่ครับ " มือเรียวรับเอาธนบัตรสีแดงนั้นเข้ามาใส่ลิ้นชักก่อนจะดึงเงินทอนออกมาใส่กล่องรับทิป ส่วนกระดาษแผ่นนั้น...
" พี่แมน จิ๊บไปอ่านหนังสือหลังร้านนะ "พูดจบก็เดินกลับไปอ่านหนังสือที่มุมเดิมโดยที่กระดาษแผ่นนั้นก็ยังคงอยู่ในมือ
และเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนเขาจึงเปิดมันออกมาดู
ภาพลายเส้นคมชัดจากปลายปากกา ประกอบขึ้นเป็นภาพของร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มในชุดฟอร์มของทางร้าน ในอากัปกิริยา ที่จิ๊บยังไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเห็น
รูปภาพนั้นแสดงให้เห็น เด็กหนุ่มกำลังเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับลูกค้าด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้า
จนทำให้นายแบบต้องเผลอยิ้มออกมากับรูปตรงหน้าแล้วก็ต้องรีบเก็บใส่กระเป๋าทันที ที่มีคนเดินมาหา
"เฮ้ย จิ๊บ..."
" มีอะไรพี่? "เด็กหนุ่มขยับที่นั่งให้เชฟคนเก่ง คนที่เป็นผู้ใหญ่ที่สุดในร้านได้นั่งที่สะอาดๆ
"แกกับคุณก้อง...มีอะไรกันรึเปล่าวะ... ดูแกจะหลบๆหน้าเขาอยู่" เฮียแมนเอ่ยถามไปตามตรง
" ......................... ก็เปล่านี่ "เด็กหนุ่มเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะปฏิเสธ
"เหรอ ... อืม.. ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะพี่ว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไร ที่จะเลือกรับลูกค้า... ต่อให้เขาจะเป็นคนที่แกเกลียดแม่งเข้าไส้แค่ไหนก็เถอะ" เชฟร่างใหญ่เอ่ย
"ดีกว่าใครบางคนที่หนีไปเรื่อยๆ จน...จะกู่ไม่กลับอยู่แล้ว" น้ำเสียงนั้นเป็นโทนเสียงที่แปลกหูสำหรับจิ๊บ เขาไม่เคยได้ยิน เฮียแมนเอ่ยด้วยน้ำเสียงบที่ดูเศร้าสร้อย แบบนี้
"หนี? "จิ๊บทวนคำของอีกฝ่าย ท่าท่งแบบนี้เขาก็เพิ่งเคยเห็นเชฟคนเก่งของร้านเป็น
"เอ้อๆ...เอาเถอะๆ...สรุปว่าเข้าใจใช่ป่ะว่า เลือกรับลูกค้ามันไม่ดีน่ะ ถ้ามีอะไรจะเคลียร์ก็ไปเคลียร์ๆให้มันแล้วๆเถอะ อีกอย่าง....รำคาญแกเถียงกะเจ้าน้อยมัน เห็นมันบ่นจังว่ะ...ข้าเซ็ง"
" พี่อะ.. ก็จู่ๆพี่เขาก็มาจีบนิ จะให้จิ๊บทำไงล่ะ "มือเรียวจิ้มที่โต๊ะไปมา ที่จริงอยากจะบอกว่า .. จู่ๆพี่เขาก็มาจูบด้วยซ้ำ
"อ้าว จีบเหรอ..." โทนเสียงนั้นใช่วงวินาทีหนึ่งเหมือนจะตกใจมาก
"อ่ะ..แฮ่ม... หมายถึง ถ้าแกชอบก็บอกไป ไม่ชอบก็บอกไป.... "
" ก็จิ๊บเข้าหน้าไม่ติดนี่พี่ มันแปลกๆอะ "เด็กหนุ่มก้มหน้างุด
"ยืดอกไว้ไอ้น้อง" มือใหญ่ตบหัวจิ๊บเบาๆ ก่อนจะเดินไปอีกทาง
"อย่าลืมพกถุงนะเว้ยยย"
++++++++++++++++++++
และแล้วก็เผลอตัวเผลอใจไปรับจูบพี่ก้องจนได้นะน้องจิ๊บ
น้องก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นค่ะ .. ก็มีบ้าง อิ อิ
จิ๊บโดนจ๊วบบบบบบบเข้าให้~ รวดเร็วทันใจจริงๆ เด๋วจิ๊บต้องกลับไปโพสบอกคนในเล้า เอ๊ย~คนในบอร์ดอีกแหงเลย :laugh:
.
.
.
.
นักเขียนคนละคนนี่เอง...ไอก็ว่าอยู่ว่าสำนวนการเขียนรู้สึกไม่เหมือนเดิม รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย แต่ก็คิดว่าแค่คนละซีรีย์รึเปล่าเลยลองถามดู ^^ แต่ก็กลายเป็นคนละคนไปซะงั้น~ ไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ :m18:
อ๊ะ.. อิมเมจจิ๊บตรงใจเลยค่ะ นึกถึงคนนี้หรือประมาณนี้อยู่พอดี ส่วนอิมเมจพี่ก้องที่ไอคิดไว้เซอร์&หล่อกว่านี้อ่ะ แบบว่ายังไม่ใช่คนนี้อ่ะ แต่ยังไงก็ได้อ่ะค่ะ ไอก็จิ้นของไอต่อได้โดยไม่ต้องพึ่งรูปได้อยู่ดี ^^ :teach:
ขอบคุณนะคะที่ชอบอิมเมจน้องจิ๊บ ส่วนของพี่ก้อง ... ดูกันต่อไปยาวๆค่ะ...
เรื่องนี้ น่ารักดีน่ะ
แต่ พระเอก ของไรเตอร์ ไม่หล่อ เลยอ่ะ
... ดูกันต่อไปยาวๆค่ะ...
พี่ก้องรุกอีกแล้ว
จูบน้องด้วย ดีนะจิ๊บไปหันไปตบ ฮ่า
น่ารักอ่ะ
อิมเมจโดนมากกกกกกกก
ยิ่งอิมเมจเป็นมาโอะแล้วแบบว่า นี่แหล่ะ ตรงมากๆ
น่ารักมากกค่ะ
มาโอะน่ารักเนอะะะะะ .. ไรเตอร์กับ โค-ไรเตอร์ ก็หลงน้องกันมากเลยค่ะ พร่ำเพ้อๆ ..
-
ชอบเฮียแมน...."ยืดอกพกถุง" o13 o13
เขียนกันเองยังไม่วายหลงตัวละครตัวเองของตัวเอง ไรเตอร์พวกนี้ บร้า ไปละ :haun5:
-
พี่ก้องรุกเร็วไปเรอะน้องจิ๊บ :laugh:
-
เฮียแมนแอบเป็นห่วง...แต่เค้าเพิ่งจีบกันเองนะ :jul3:
-
ชอบอิมเมจน้องจิ๊บ น่ารักดี
เฮียแมน เตือนเร็วไปหรือเปล่า.... :laugh:
-
พี่ก้องผู้น่าสงสาร น้องจิ๊บอย่าใจแข็งนักเลยนะจ๊ะ ^^
พี่แมนมีอดีตอ่ะ??
-
พี่แมนมีอดีตกะคัยนิ อยากรู้จิงเชียว
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย~~!!~ เฮียแมน แมนมากๆ
"อย่าลืมพกถุงนะเว๊ยย"
โอ๊ยย โดนใจเป็นที่ 1
เฮียแมนแกต้องมีซัมติงรอง กับเจ้าของร้านแน่ๆ ไม่งั้นจะไม่เคยเห็นหน้าได้อย่างไร
แต่ถึงจะสงสัยยังไง ก็ รอลุ้น น้องหิวข้าว กับ พี่ปิ่นโต เหมือนเดิม แอร๊ยยยยยยย :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอดูต่อปายยยยยยยยย :oni1:
-
เพ่ก้องเป็นเจ้าของร้านป่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยย
อิอิ
-
ตลกละเฮียแมนเขาเพิ่งจีบกัน จะให้กดกันเลยรึไง
-
จิ๊บครับ อย่าหลบหน้าแบบนี้เลย สงสารพี่ก้องนะ
-
ตกหลุมรักคุณก้องซะแล้ว จีบกันด้วยการให้เถาปิ่นโตใส่อาหารมาให้
-
เรื่องน่ารักดีครับ อ่านได้เรื่อยๆเพลินๆดี :L2:
-
ดูแล้วพี่ก้องแกจะชอบน้องจิ๊บมากเลย
สงสัยพี่ก้องคงจะตกหลุมรักหนุ่มเหนือซะแล้วละงานนี้
เรื่องนี้พระเอกมาแนวแบบแปลกมากตามจีบด้วยการทำปิ่นโตมาให้ น่ารักมากเลย :o8:
พระเอกเอาของกินมาล่อแบบนี้นายเอกจะติดกับหรือเปล่าน้า
รู้สึกว่านายเอกจะมีปมอดีตอยู่ด้วย :z3:
-
มีคนน่ารักมาให้รัีก
ก็รักไปเถอะครับ
-
พี่ก้องอย่าพึ่งถอดใจนะ สู้ ๆ ต่อไป
เดี่ยวสักวันน้องจิ๊บต้องใจอ่อนเองแหละเนอะ อิอิ
-
ชักจะอยากรู้จักเจ้าของร้านซะแล้วสิ จะใช่คนนั้นของเฮียแมนรึเปล่า
-
อยากถามพี่ปิ่โตว่า ... ปากน้องหิวหวานไหมจ๊ะ :-[
-
คำแนะนำเฮียแมน สุดยอดๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ก้องออกจะน่ารัก รับรักไปเลยน้องจิ๊บ
-
พี่แมนคิดไปไหนเนี้ย
จิ๊บเสียหายหมดเลย
แล้วจิ๊บจะตอบพี่ก้องว่าไงน้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
555
p'man
-
ชอบเฮียแมน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
นั่นดิจิ๊บ ถ้าไม่คิดอะไรก็บอกไป
คุณพี่ก้องเค้าจะได้ตัดใจ ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ดีเน้อ
คนรอมันทรมาน รู้เปล่า คุณจิ๊บ
-
เฮียอยากจะบอกว่า ยืดอก พกถุงใช้มะ
สนับสนุนจิงจังไปปะเฮียยยยยย :laugh:
-
คุณพี่ก้องจะอบอุ่นไปถึงไหนเนี๊ยยยยย
:o8: :o8:
เฮียเเมน คำตอบ เริ่ดมากกกกกก
มาเป็นกำลังใจน่ะจ้ะไรเตอร์ ชอบมากกกกก
เป็นเรื่องที่อ่านเเล้วรู้สึกเขิลลมากกก(จิ้นไปคนเดียว :-[)
มารอ ว่าน้องจิ๊บจะทำยังไงต่อไป
-
" เฮ้ย ไอ่พี่แมนบ้า ! "เสียงโวยวายดังขึ้นมา ใบหน้าสวยแดงเรื่อ
แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่คนรอบข้างเขาดูจะรับเรื่องแบบนี้ได้กันหมด
++++++++++++++
นับจากปิ่นโตเถาที่สอง ก็มีปิ่นโตเถาที่สาม สี่ ห้า และนับต่อมาเรื่อยๆ จนหน้าเคาท์เตอร์มีปิ่นโตเรียงกันเต็มไปหมด
"แต่งร้านแปลกดีนะคะ"
"ขายหรือเปล่าคะเนี่ย"
จนจะได้ยินเสียงแซวจากลูกค้าที่เดินเข้ามากลายเป็นจุดสนใจ ในร้านไปในที่สุด
" ขอโทษนะครับ ไม่ได้ขายครับ " จิ๊บตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มแทบทุกครั้ง ก่อนจะกดเครื่องคิดเงิน
"เป็นไงล่ะ ดูท่าบ้านคุณก้องเขาจะมีปิ่นโตเยอะไม่น้อยนา เจ้าจิ๊บ.... " เสียเฮียแมนแซวพร้อมกับเครปที่เสิร์ฟพร้อมกับไอศครีม แต่งหน้าสวยงาม
++++++++++++++++
"สวัสดีครับ..." เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาด้านในพร้อมด้วยปิ่นโตหนึ่งเถาในมือ
"สวัสดีครับ วันนี้จะรับอะไรดีครับ" เพราะว่าถูกเฮียแมนว่าไปหลายรอบ ดังนั้นในวันนี้จิ๊บจึงเลือกที่จะเผชิญหน้าเสียที.....แต่ก็อยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์ที่ชงกาแฟเท่านั้นนะ
ริมฝีปากของอาจารย์หนุ่มคลี่เป็นรอยยิ้มแทบจะในทันที เมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่ายที่เอ่ยทัก
"ขอคาปูชิโน่เย็น ไม่หวานมากครับ"
ว่าพลางส่งปิ่นโตให้กับอีกฝ่าย เพราะบนเคาท์เตอร์ไม่มีที่วางอีกแล้ว ดูเหมือนว่า ปิ่นโตคราวนี้จะใหม่กว่าทุกที
---เคร้ง---
---เพล้ง----
ด้วยว่าปิ่นโตเปล่าหลายเถาเบียดกันอยู่หน้าเคาท์เตอร์จนไม่มีที่พอสำหรับอันสุดท้าย เมื่อถูกกระทบจึงตกลงพื้นอย่างช่วยไม่ได้
" อ้าว! ขอโทษครับ เดี๋ยวจิ๊บเก็บเอง "
ด้วยอารามตกใจเด็กหนุ่มจึงรีบออกมาจากด้านในเคาท์เตอร์แล้วนั่งลงที่พื้นพลางรีบเก็บ
"ไม่เป็นไร พี่ช่วย...." ก้องภพเองก็รีบก้มลงช่วยเก็บ พาชนะเปล่าที่ตกอยู่บนพื้น เหลือฝาที่กลิ่งไปอีกทางชายหนุ่มยื่นมือไปจับเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะกลิ้งไปไหน
" เห็นไหมล่ะ เอามาทุกวันจนจิ๊บไม่รู้จะทำยังไงกับเจ้าพวกนี้แล้วนะ "คิ้วเรียวขมวด มือก็เก็บชิ้นส่วนนั้นเรียงให้เรียบร้อยแล้วยื่นให้คนตรงหน้า
" เอาคืนไปซักทีสิครับ "
ดวงตาคมของชายหนุ่มร่างสูงสบตาคนตรงหน้า ไม่ได้ยื่นมือออกไปรับแค่อย่างใด
"พี่คงรับไม่ได้ ถ้าจิ๊บยังไม่ยกโทษให้พี่... ปิ่นโตพวกนี้ ก็เอาไว้ใช้แต่งร้านต่อไปก็แล้วกัน"
ไม่ไหวแล้ว เพราะเขาเองก็อ่านหนังสือหนักจนลึกๆก็เครียด ไหนจะต้องมารับปิ่นโตจาก้องภพทุกวันอีก
"พี่จิ๊บ เสียงดังนะครับ" เจ้าน้อยเดินโฉบมาส่งสัญญาณเตือนเล็กๆ ก่อนจะเดินไปเสิร์ฟเครื่องดื่มลูกค้าต่อ
ก้องภพถอนหายใจ ก่อนจะดึงมือที่ถือปิ่นโตอยู่ของเด็กหนุ่มเดินไปทางหลังร้านทันที ต้นไม้ยังคงให้ร่มเงา แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้ใจของเด็กหนุ่มเย็นลงได้เลย
++++++++++++
" พี่จะเล่นอะไรกับจิ๊บอีก? "
คิ้วเรียวขมวด เขาเริ่มไม่เข้าใจแล้วว่าปิ่นโตที่มาทุกวันกับประโยคที่มากับการ์ดนั่นมันคืออะไรกันแน่ แค่หาอะไรฆ่าเวลา หรืออยากจะรู้เท่านั้นหรือว่าต้องใช้เวลากี่วัน เท่ากับจำนวนปิ่นโต เขาถึงจะยอมรับได้ง่ายๆ
"พี่ไม่ได้ต้องการจะเล่นอะไรกับจิ๊บ พี่คิดว่า พี่ผิดที่ทำแบบนั้น...และอยากจะขอโทษ" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
" แล้วทำไมพี่ไม่มาพูดกับจิ๊บตรงๆล่ะ? " ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบตากับอีกฝ่ายพลางถอนหายใจแล้วยื่นปิ่นโตเปล่าๆที่ตกเมื่อครู่ให้คนอายุมากกว่า
" ก่อนอื่น พี่เอาปิ่นโตพี่กลับไปเลยนะ จิ๊บไม่อยากถูกแซวแล้ว "
"แล้วจิ๊บยกโทษให้พี่หรือเปล่า" ชายหนุ่มจับหูหิ้วเอาไว้ มือแกร่งทับเหนือมือของอีกฝ่าย
" เรื่องอะไรล่ะ? "คิ้วยังคงขมวดเป็นโบว์
"ที่พี่จูบเรานั่นล่ะ"
" งั้นพี่ก็อธิบายมาสิ "เด็กหนุ่มสบตาก้องภพนิ่ง เขาอยากจะได้ยินเหตุผลเหมือนกัน
" วันนั้นพี่ทำแบบนั้นกับจิ๊บทำไม? "
"ให้พูดตามตรงก็คือ พี่...ชอบจิ๊บ และตอนนั้นพี่ห้ามใจตัวเองไม่ไหวจริงๆ" ก้องภพเอ่ย มือแกร่งกระชับแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย
" แต่พี่ทำเหมือนกำลังเล่นเกมส์กับจิ๊บ.. ส่งปิ่นโต กับการ์ดนั่นมา ไม่ยอมพูดอะไรกับจิ๊บเลย "ดวงตาคู่สวยมองอีกฝ่ายวาววับ
" มันเหมือนเล่นเกมส์ "
"ใครกันแน่..."ก้องภพยิ้มน้อยๆ "เราเองที่ทำท่าเหมือนไม่อยากคุย หลบหน้า....แล้วจิ๊บจะให้พี่ทำยังไง ฉุดเรามาแล้วปล้ำให้ยอมเปิดปากหรือไง...พี่ไม่ใช่คนแบบนั้นนี่ กับคนที่ชอบ ก็อยากทำเหมือนดอกไม้วันนั้น.."
มือแกร่งยกขึ้นแตะข้างแก้มของเด็กหนุ่มสัมผัสที่มือรู้ว่าจิ๊บเพิ่งโกนหนวดมาเมื่อเช้า หากยกมือขึ้นมาอาจได้กลิ่นหอมอ่อนๆก็เป็นได้
" ที่พี่เอาไปทอดกินน่ะเหรอ? " สัมผัสอุ่นจากมือของศิลปินทำให้จิ๊บรู้สึกดีจนไม่ได้ขยับหนีไปไหน ดวงตาคู่สวยสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
"ถ้าจะให้พี่กินก่อนจะถนอมไว้กับอกเสื้อล่ะก็....อาจจะดีเหมือนกันนะ" ก้องภพยิ้ม
"จะยอมเป็นดอกไม้ของพี่ไหมล่ะ"
" พี่ก้อง หยุดเลยนะ! "มือเรียวดันอีกฝ่ายออก
" เลี่ยนอะ อันนี้รับไม่ได้ " จิ๊บทำหน้าเหมือนกินของมันๆหวานๆมากเกินไป ทั้งๆที่อีกฝ่ายแค่หยอดมาประโยคเดียว
"หยุดอะไรครับ...." ก้องภพยิ้มบาดใจ มือแกร่งคว้ามือของอีกฝ่ายเอาไว้ทันควัน
"พี่ยังไม่ได้....." ดวงตาคมมองลงไปในอกเสื้อของอีกฝ่าย
"เริ่มอะไรเลย" มือแกร่งอีกข้างปล่อยออกจากหูปิ่นโต เปลี่ยนมาโอบร่างของจิ๊บเข้ามาหาตัว
"ว่ายังไงล่ะ คบกับพี่ได้ไหม ให้พูดตามภาษาทั่วๆไป"
--เคร้ง--
เสียงปิ่นโตตกลงกับพื้นหญ้าอีกครั้ง แต่ก้องภพไม่ได้สนใจเลย ดวงตาสีเข้มของชายหนุ่มมองคนในอ้อมแขนนิ่ง
" พี่ก้อง ปล่อยเลยนะ "ร่างที่ผอมกว่าและอ่อนวัยกว่าดิ้นไปมาในอ้อมแขนแกร่ง
"ตอบพี่ซิ่ครับ... ไม่อย่างนั้นก็อยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ อีกสิบวันเป็นไง เท่าจำนวนปิ่นโต" ก้องภพยิ้มเขาแน่ใจว่า ลุกค้าที่เข้ามาใช้บริการจะไม่เห็นพวกเขาแน่นอน
" พี่ก็ปล่อยจิ๊บก่อนสิ ขืนตกลงตอนนี้ก็โดน.. "เด็กหนุ่มโวยวายก่อนจะหุบปากตนเอง ดวงตากลมโตกรอกไปมาอย่างไม่ไว้ใจ
"โดนอะไร?...คิดอะไรอยู่เหรอ" ก้องภพก้มลงไปกระซิบถามข้างหูของอีกฝ่าย ได้กลิ่นกาแฟคั่วจากผิวเนื้อนั้น
จิ๊บหลับตาปี๋ เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจอีกฝ่าย
" ก็โดนแกล้ง..แบบนี้ไง "
"พี่ไม่แกล้งหรอก แต่พี่เป็นครูนี่นา...ถ้าทำตัวไม่ดีอาจมีลงโทษบ้างเป็นธรรมดา" ชายหนุ่มขยับถอยออกห่างเล็กน้อย แต่มือแกร่งยังไม่ปล่อยอีกฝ่ายไปไหน "คิดคำตอบดีๆนะครับ"
จิ๊บทำเสียงฟึดฟัดในคออย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปอีกทาง
" ก็ได้ "
"ก็ได้...อะไรล่ะ"ก้องภพถามกลับ ไม่วายขู่ต่อ
"พูดไม่ชัดถ้อยชัดคำ เดี๋ยวก็กินดอกไม้มันซะตรงนี้หรอก”
" จิ๊บบอกว่า ยกโทษให้ก็ได้! " เด็กหนุ่มถอยไปข้างหลัง
" แต่พี่ต้องเอาปิ่นโตพวกนั้นกลับไปด้วย "
"เก่งมากครับนักเรียน....มาให้รางวัลก่อน" มือแกร่งดึงจิ๊บเข้ามาหาอีกครั้ง
ก่อนจะจูบเบาๆลงบนเส้นผมของคนที่พยายามเบือนหน้าหนีไปพร้อมกับหลับตาปี๋
"จิ๊บ " เสียงเฮียแมนดังขึ้นด้านหลัง ทำให้ก้องภพต้องปล่อยมือออกจากเด็กหนุ่ม
" ไปแล้วครับๆๆๆ "จิ๊บรีบวิ่งกลับเข้าไปในร้านทันที โดยที่ไม่มองหน้าก้องภพเลย
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าของแมนที่ยืนอยู่ที่ซุ้มประตูที่จะเดินเข้าไปในร้าน
"คุณก้องครับ...จะแหย่อะไรก็ให้เพลาๆหน่อยนะครับ" แมนเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ
"พี่แมนไม่ต้องห่วงหรอก.... " ก้องภพเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะก้มลงเก็บปิ่นโตขึ้นมาถือเอาไว้ ในมือ โชคดีที่มันไม่บุบอะไร
"เขาติดต่ออะไรมาบ้างหรือเปล่า"
".............ไม่ครับ ไม่ได้โทรมาหรืออะไร" แมนตอบ เขารู้ในใจดีว่ามันจะดีกว่าหากตอบไปแบบนั้น
"เหรอ" ก้องภพรับคำ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ "แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน" ชายหนุ่มร่างสูงว่า ก่อนจะเดินสวนเข้าไปด้านใน
เชฟร่างใหญ่ได้แต่ส่ายหน้าเล็กๆ ใบหน้าที่บ่งบอกให้รู้ถึงคาแรกเตอร์แบบ ชายชาตรีนั้น เหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
"แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ"
+++++++++++++++
ก้องภพเดินกลับมาจากด้านนอก ก่อนจะเข้าไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิม
"จิ๊บครับ พี่ขอแซนด์วิชหน่อยนะ ชุดใหญ่เลย พอดีหิว"
" ครับ "คนที่เคาท์เตอร์รับคำแล้วเขียนลงในออเดอร์ก่อนจะยื่นให้เฮียแมน
" คลับแซนวิชใหญ่ โต๊ะ 3 ครับ "
"จิ๊บครับ" เสียงชายหนุ่มที่โต๊ะสามดังขึ้นอีกครั้ง
"กาแฟพี่ยังไม่ได้เลยครับ"
ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมรอยยิ้มขี้เล่นบนใบหน้า พอได้ยินว่าอีกฝ่ายยอมให้อภัย ก้อยากจะเรียกชื่อนั้นบ่อยๆ
" ขอโทษครับ "จิ๊บก้มให้อีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะหันไปสนใจกับเครื่องชงกาแฟแบบเอสเปรซโซ่ ด้วยสูตรเดิมๆทุกวัน...ไม่หวาน
" น้อย .. คาปูชิโน่ โต๊ะ 3 "เขาเรียกเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะกลับมาพร้อมถาดเปล่า
เจ้าน้อยกำลังจะอ้าปากเถียงแต่พอนึกได้ว่า คราวก่อนๆ เถียงไปแล้วก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมาเด็กหนุ่ม รับเอาแก้วใส่ถาดเดินไปส่งที่หมาย
ก้องภพยิ้มรับแก้วกาแฟนั้น โดยไม่ลืมที่จะมองไปยังเด็กหนุ่มที่อยู่หลังเคาท์เตอร์ เข้าใจแน่ชัดแล้วว่าทำไมใกล้ผิวกายนั้นถึงหอมอบอวลด้วยกลิ่นกาแฟ
...แต่ถ้าเป็นหอมนมเนยคงจะ......
คิดได้แบบนั้น รอยยิ้มอย่างพึงใจก็ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่ม
+++++++++++++
เพียงไม่นานแซนวิชคลับแบบอเมริกันก็ถูกจัดวางอยู่บนจานใหญ่ เฮียแมนยื่นจานนั้นออกมาให้จิ๊บพลางบุ้ยปากไปทางโต๊ะสาม
"โน่น ไปเสิร์ฟเลย... ก่อนจะตาเยิ้มหยดไปมากกว่านี้" เฮียแมนทำเสียงขบเคี้ยวฟัน อย่างหมั่นไส้
" ใครเยิ้ม จิ๊บเปล่าทำนะพี่ "จิ๊บหันไปเถียงก่อนจะทำปากขมุบขมิบแล้วรับเอาจานแซนวิชมาใส่ถาดก่อนจะเดินไปทางโต๊ะสาม
" คลับแซนวิช ได้แล้วครับ รายการที่สั่งครบถ้วนแล้วนะครับ "เขาวางจานแซนวิชลงตรงหน้าก้องภพ
"ยังไม่ครบครับ....." ชายหนุ่มเอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นมองพนักงานเสิร์ฟด้วยสายตาที่ทำให้จิ๊บเข้าใจความหมมายของ เฮียแมนที่พูดขึ้นเมื่อครู่นี้ได้ในทันที
"ขาดคนเสิร์ฟเนี่ย... วันนี้กลับบ้านกับพี่ด้วยละกัน"
" หา? "
แปลก..จิ๊บคิดในใจ .. วันนี้ก้องภพ ดูรุกแปลกๆ จนเขาตั้งตัวแทบไม่ทัน ตั้งแต่ในสวนเมื่อครู่แล้ว
"จิ๊บ...ยกโทษให้พี่แล้ว...พี่ก็จะถือว่าจิ๊บไม่ได้รังเกียจอะไร...อีกอย่างที่ชวนกลับบ้านเนี่ย...." ก้องภพว่าพลางชี้ไปที่ปิ่นโตที่ตั้งเรียงอยู่บนเคาท์เตอร์
"คือ พี่ไม่ใช่ทศกัณฐ์นะครับ ไม่ได้มีสิบมือ ถือกลับเองคงไม่หมด ช่วยพี่เอาไปเก็บที่บ้านหน่อยนะ เดี๋ยวขับรถไปส่งที่หอ" ว่าพลางก็ส่งยิ้มกว้างให้กับอีกฝ่าย
" แต่จิ๊บ..เลิกดึกนะครับ "เขามองซ้าย มองขวากลัวว่าใครจะมาได้ยิน
"ไม่เป็นไร...พี่รอได้" อาจารย์หนุ่มตอบพลางดึงเอาหนังสือเกี่ยวกับงานศิลปะเล่มโตสองเล่มออกมาวางบนโต๊ะ
" สั่งกาแฟหน่อยค่ะ "เสียงจากสาวๆโต๊ะที่เจ็ดทำให้จิ๊บต้องกลับไปทำงานของตนเอง
และเขาก็ยุ่งจนแทบจะไม่มีเวลามาเติมน้ำเปล่าให้แขกโต๊ะสามด้วยซ้ำ เดือดร้อนเจ้าน้อยต้องมาช่วยดูแลให้
++++++++++++++++
เวลาผ่านไปจากบ่าย กลายเป็นช่วงเย็น ในที่สุดก้องภพก็ต้องฝากท้องไว้กับฝีมือของเชฟร่างใหญ่ อาหารที่เสรืฟประจำในร้านจะเป็นจำพวกพาสต้า สลัด สเต็ค และ เมนูเส้นอีกเล็กๆน้อยๆ
ส่วนจิ๊บก็ทำหน้าที่ของตนเองด้วยการปรินท์รายการมาเช็คบัญชีทั้งหมด แล้วสรุปให้เรียบร้อยก่อนจะไปช่วยเจ้าน้อยเก็บร้าน
จนกระทั่งเสร็จตอนเกือบสี่ทุ่ม
เมื่อเด็กหนุ่มเดินมาที่หน้าร้าน ก็เห็นชายหนุ่มร่างสูงยืนรออยู่พร้อมกับปิ่นโตสิบเถาที่วางเรียงอยู่รอบตัว ในระหว่างที่จิ๊บเก็บร้านเขาก็ถือปิ่นโตพวกนี้ออกมาวางเตรียมไว้ด้านนอก
"โทษทีนะ เหนื่อยจะแย่แล้วต้องมาช่วยพี่แบกเจ้าพวกนี้ไปอีก" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ "แต่เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งนะ...."
" ครับ "จิ๊บรับคำก่อนจะหันไปไว้เฮียแมนแล้วเดินออกจากร้านพร้อมๆกับก้องภพ
"โอ้ย หวาน....." เสียงเข้มๆของเฮียแมนดังขึ้น
"เดินระวังๆนะพี่จิ๊บ ระวังตกหลุมรัก ฮ่ะๆ" เสียงเจ้าน้อยตะโกนแซวบ้าง ก่อนจะโดน เฮียแมนเขกมะเหงกไปเสียหนึ่งที
"เอาใหญ่แล้วมึง หุบปากไปเลย"
เสียงแซวทำให้ก้องภพอดที่จะหัวเราะไม่ได้ ดวงตาคมเหลือบมองอากัปกริยา ของคนข้างๆ
จิ๊บทำหน้ามุ่ยไม่ได้หันไปด่าเจ้าน้อยเหมือนทุกวัน ไม่ใช่อะไร เขาเกรงใจคนที่อยู่ข้างๆต่างหาก
เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นเบาๆ
"ไปกันเถอะ เดี๋ยวจิ๊บจะดึก....เดินเข้าซอยไปแป๊บเดียว" ก้องภพว่าพลางใช้มือข้างที่พยายามทำให้ว่างที่สุดแตะแขนของเด็กหนุ่มให้เดินตามมาโดยไว
++++++++++++++++
วันนี้ไรเตอร์มาดึกมากค่ะ .. จะว่าไปก็เป็นเช้าของอีกวันไปแล้ว เพราะว่านอคไปค่า เิพิ่งตื่นนี่แหละ .. ลืมอัพเลยทีเดียว งั้น ถือว่าอัพวันที่ 30 ก็แล้วกันนะคะ (แต่คิดว่าค่ำๆอาจจะมาอีกรอบค่า) :pig4: ที่รักน้องจิ๊บ น้องมาโอะ(เกี่ยวไหม) และพี่ก้องนะคะ
สุดท้าย ... เอามาฝากค่ะ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/43.jpg)
น้องจิ๊บปวดไหล่เพราะปรึกษาคนเวปบอร์ดนานเกิน .... นวดๆๆๆๆ :o8:
-
พี่ก้องรุกอีกแล้ว รุกเข้าไป...หุหุ (โคไรเตอร์ ถือ ปอมๆ เชียร์ พี่ก้องสุดใจ)
ว่าแต่ พี่แมนนี่ยังไง พูดจาชวนคิดนะคะ คิดถึงใครเหรอตะเองงงงงงงงงงง
-
ว๊ายๆๆๆๆ คราวนี้พี่ก้องรุกเลยน่ะคะ
โหยยยย ปิ่นโตเยอะมาก เเสดงว่าน้องจิ๊บโกดนานหลายวัน
เเต่อย่าให้นานกว่านี้เลย ไม่งั้นจะมองไม่เห็นหน้าคนชงกาเเฟ
เร่มสงสัยว่าที่ถามถึงใครสักคน นี่เป็นใคร??
มารอไรเตอร์ใจดีอัพทุกวันน่ะจ้ะ สู้ๆๆๆ
ชอบค่ะ เป็นเรื่องที่เริ่มต้นรู้จักกันได้น่ารักมากก
-
:z13: :z13:+1 :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก++++ :m3:
พี่ก้องก็รุกน่าดูเลยนะ :z1: :laugh:
ว่าแต่.."คนนั้น"น่ะเป็นใครกัน~? - -+++
-
น้องจิ๊บน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆ
-
อร๊างงงงงงงงงงงงงง ทำไมน้องจิ๊บยอมง่ายจังเลย รับไม่ได้ค่ะ
น่าจะเล่นตัวอีกนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
-
โหยยย น่ารักอะ ว่าแต่คนๆนั้นคืดใครอะ สงสัย
-
ฮ่าๆๆๆ เล่นตัวอีกสักเดือนก็เปิดร้านปิ่นโตได้แล้วนะเนี่ยน้องจิ๊บ ว่าแต่ว่าพี่ปิ่นโตคะ พี่เตรียมปิ่นโตไว้กี่เถาคะพี่ o13
-
พี่ก้องไปเหมาปิ่นโตมาจากร้านไหนเนี่ยถึงได้เยอะขนาดนั้น
พี่ก้องรุกเร็วจังน้องจิ๊บจะหนีไปไหนได้ :laugh:
-
พี่ก้องกับพี่แมนคุยเรื่องใครกันเนี้ย สงสัยแล้วนะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
จิ๊บยอมยกโทษให้พี่ก้องแล้ว
รุกเกินไปอีกแล้วเน้อพี่ก้อง น้องกลัวนะนั่น หึหึ
รออ่านตอนเย็นค่ะ
ปล.น้องนาโอะ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
พี่ก้อง กรี๊ดดดดดดด ชวนจิ๊บไปบ้าน
ตอนนี้จิ๊บไม่ต้องถามคนอื่นแล้วนะว่าพี่ก้องคิดยังงัย
ถ้าจะถาม ก็ถามว่า...ต้องเตรียมตัวยังงัย...ดีกว่า เนอะ
อิ อิ อิ
-
ดอกไม้กับผมน้องจิ๊บใครหอมกว่ากันค่ะพี่ก้อง :-[ :o8: :-[
-
เหมือนจะมีเงื่อนงำของเจ้าของร้านเพิ่มเติมนะ
-
พี่ก้องนี่ขั้นเทพเลย น้องจิ๊บจะคิดทันไหมนี่ ไปบ้านด้วยกันจะไปเจออะไรอีกล่ะเนี่ย
แต่พี่แก้วว่าน้องจิ๊บตกลงคบพี่ก้องไปเลยจ้ะ
-
แอบสงสัยว่าบ้านพี่ก้องเปิดโรงงานผลิตปิ่นโตขายรึเปล่า ถึงได้มีเยอะขนาดนั้น 55555
พี่แมนกับพี่ก้องมีลับลมคมนัยอะไรกันเนี่ย คุยรู้เรื่องเข้าใจกันอยู่สองคน
เค้าก็อยากรู้นะเนี่ย บอกเค้าบ้างดิ๊ นะนะ
-
ลูกศิษย์ไม่ทันอาจารย์
คนของแมนต้องรู้จักพี่ก้องแน่เลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พอน้องจิ๊บยกโทษให้พี่ก้องก็รีบรุกใหญ่เลย ถึงบ้านแล้วจะเป็นไงต่อเนื้ย :z1:
ขอบคุณคับ :กอด1:
-
ตามมาสมัครเป็นแฟน(คลับ)น้องจิ๊บกับพี่ก้องด้วยคนค่ะ
ชอบพี่ก้องค่ะ จีบน้องจิ๊บด้วยปิ่นโตรุ่นพิมพ์นิยม (ตราหัวม้าลายด้วยอ๊ะเปล่า อิอิ) น่ารักจริงๆ :impress2:
จากตอนล่าสุด (หลอก)พาน้องเข้าบ้านแบบนี้ :z1: น้องจะรอดกลับมาถึงหอมั้ยเนี่ย (พี่ก้องยิ่งรุกหนักๆ อยู่นะ)
แต่ ... พี่ก้องกับพี่แมน มีซัมติงรอง ความลับ ความหลังอะไรที่น้องจิ๊บไม่รู้ (และไม่อยากให้น้องรู้) หรือเปล่าเนี่ย ?
:กอด1: ติดตาม และเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ต่อไปค่ะ
ปล. ร้านกาแฟ ร้านกาแฟ ,, เค้าอยากเป็นเจ้าของร้านกาแฟ o13
-
อ.ก้องมีลับลมคมใน อดีตฝังใจอะไรเนี่ยยยย ไม่น่าไว้ใจ อย่าไปเชื่อเขามากน๊าจิ๊บ (เชียร์จิ๊บไว้ก่อน อิอิ)
-
เคยมีอดีตอะไรกับพี่แมนเหรอคะ อ.พี่ก้อง :m28:
แถมยังรุกแบบหนักหน่วง ทำเอาหนูจิ๊บมึนตึ้บไปเลยทีเดียว :o8:
-
พี่แมนนนนน
ลับลมคมนัย
-
พี่ก้องกับพี่แมนคุยเรื่องใครกันเนี้ย สงสัยแล้วนะ
ความลับค่ะ อิ อิ
เคยมีอดีตอะไรกับพี่แมนเหรอคะ อ.พี่ก้อง :m28:
แถมยังรุกแบบหนักหน่วง ทำเอาหนูจิ๊บมึนตึ้บไปเลยทีเดียว :o8:
ลอกข้างบนค่ะ อิ อิ
ตามมาสมัครเป็นแฟน(คลับ)น้องจิ๊บกับพี่ก้องด้วยคนค่ะ
ชอบพี่ก้องค่ะ จีบน้องจิ๊บด้วยปิ่นโตรุ่นพิมพ์นิยม (ตราหัวม้าลายด้วยอ๊ะเปล่า อิอิ) น่ารักจริงๆ :impress2:
จากตอนล่าสุด (หลอก)พาน้องเข้าบ้านแบบนี้ :z1: น้องจะรอดกลับมาถึงหอมั้ยเนี่ย (พี่ก้องยิ่งรุกหนักๆ อยู่นะ)
แต่ ... พี่ก้องกับพี่แมน มีซัมติงรอง ความลับ ความหลังอะไรที่น้องจิ๊บไม่รู้ (และไม่อยากให้น้องรู้) หรือเปล่าเนี่ย ?
:กอด1: ติดตาม และเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ต่อไปค่ะ
ปล. ร้านกาแฟ ร้านกาแฟ ,, เค้าอยากเป็นเจ้าของร้านกาแฟ o13
ไรเตอร์ก็อยากทำร้านกาแฟค่ะ แต่ไม่มีทุน T_T
พอน้องจิ๊บยกโทษให้พี่ก้องก็รีบรุกใหญ่เลย ถึงบ้านแล้วจะเป็นไงต่อเนื้ย :z1:
ขอบคุณคับ :กอด1:
นั่นสิคะ จะเป็นยังไงกันน้า
แอบสงสัยว่าบ้านพี่ก้องเปิดโรงงานผลิตปิ่นโตขายรึเปล่า ถึงได้มีเยอะขนาดนั้น 55555
พี่แมนกับพี่ก้องมีลับลมคมนัยอะไรกันเนี่ย คุยรู้เรื่องเข้าใจกันอยู่สองคน
เค้าก็อยากรู้นะเนี่ย บอกเค้าบ้างดิ๊ นะนะ
พี่ก้อง เงินเหลือใช้ค่า (อิจฉา) ซื้อปิ่นโตง้อจิ๊บทุกวัน
ว๊ายๆๆๆๆ คราวนี้พี่ก้องรุกเลยน่ะคะ
โหยยยย ปิ่นโตเยอะมาก เเสดงว่าน้องจิ๊บโกดนานหลายวัน
เเต่อย่าให้นานกว่านี้เลย ไม่งั้นจะมองไม่เห็นหน้าคนชงกาเเฟ
เร่มสงสัยว่าที่ถามถึงใครสักคน นี่เป็นใคร??
มารอไรเตอร์ใจดีอัพทุกวันน่ะจ้ะ สู้ๆๆๆ
ชอบค่ะ เป็นเรื่องที่เริ่มต้นรู้จักกันได้น่ารักมากก
ขอบคุณค่ะ ไรเตอร์ก็จะพยายามอัพทุกวันนะคะ
++++++++++++++++
เพียงไม่นานจิ๊บก็เดินมาถึงบ้านของชายหนุ่ม ซึ่งด้านหน้าเปิดเป็นแกลอรี่ ไฟสลัวๆยามค่ำคืนลอดออกมาผ่านต้นไม้สูงในบ้าน
"เดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่เปิดประตูบ้านก่อน" ก้องภพว่าพลางไขกุญแจเปิดประตูใหญ่หน้าบ้านให้เปิดกว้าง อย่างไรเสีย ก็ต้องเอารถออกอยู่แล้ว
เสียงเห่าดังขึ้นจากความมืดด้านหลังบ้าน
" พี่ก้องเลี้ยงหมาด้วยเหรอครับ? "จิ๊บชะโงกเข้าไปข้างในบ้าน ฟังจากเสียงคงจะตัวใหญ่น่าดูเลย
"อื้ม เจ้าเคน... เคนอย่าเห่า" ว่าพลางตะโกนดุให้เจ้าตัวดีของบ้านเงียบเสียง
"เดี๋ยวเดินเอาไปเก็บที่ครัวด้านหลังก็แล้วกัน เดี๋ยวจะได้รีบออกไปเลย" ว่าพลางก็เดินนำ เด็กหนุ่มเข้าไปตามทางมืดที่มีเพียงแสงสลัวจากแสงไฟที่อยู่หลังพุ่มไม้ในสวนช่วยชี้ทาง
เข้าไปยัง ห้องครัวไทยที่อยู่ด้านหลังบ้าน ทางด้านซ้าย ทำเป็นเหมือนกระท่อมหลังเล็กๆอีกหลัง ในขณะที่ทางด้านขวา เป็นลานไม่กว้างมาก แต่ก็กว้างพอสำหรับใช้เป็นที่ตากผ้า และ มีกรงขนาดใหญ่ ล้อมคอกอีกชั้นให้เจ้าเคนได้อยู่อย่างสบาย
จิ๊บมองไปรอบๆบ้าน บ้านหลังใหญ่กลางเมือง และยังอยู่คนเดียวกับสุนัขตัวโต คงจะเหงาน่าดู
มิน่าล่ะ ถึงได้แวะมาดื่มกาแฟบ่อยๆ
แต่แล้วสัมผัสจากมือใหญ่ ก็ทำให้ เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก
"เอามาซิ่ ...เดี๋ยวพี่เอาไปเก็บเอง เราไปรอที่รถแล้วกันนะ"
" เอ่อ ..อืม เดี๋ยวจิ๊บไปรอที่รถ "พูดจบเขาก็ยื่นปิ่นโตในมือให้เจ้าของบ้านก่อนจะเดินไปรอที่โรงรถทันที
เสียงเจ้าเคนเห่าอย่างดีใจเมื่อนายของมันกลับมา ทำให้เด็กหนุ่มหันไปตามต้นเสียง
" อยู่กันสองคนกับหมาเหรอเนี่ย? "
"อืม... พี่..พ่อกับแม่อยู่อีกที่น่ะ" ก้องภพเอ่ยเสียงเบา "แต่อายุปูนนี้แล้วให้อยู่กับพ่อแม่มันก็กระไรอยู่ไม่ใช่เหรอ"
" แล้ว พี่ไม่เหงาเหรอครับ .. อีกอย่างพ่อกับแม่พี่ก็คงเหงานะ เป็นจิ๊บคงอยากให้ลูกอยู่ใกล้ๆ "
จิ๊บก้มหน้าลงมองพื้น ... อดนึกถึงพ่อแม่ตนเองไม่ได้ เพราะความดื้อทำให้ต้องมาอยู่คนเดียวแบบนี้ จะว่าไปก็มีหลายครั้งที่เขาคิดถึงครอบครัวอยู่เหมือนกัน
ระหว่างที่คุยกันนั้น ก้องภพก็เก็บ ปิ่นโตทุกเถาเข้าที่หมด ที่บ้านของเขามีปิ่นโตติดอยู่แค่สามเถา ส่วนที่เหลือ...เขาไปซื้อเอาวันต่อวัน เพื่อที่จะเอามาทำ ปิ่นโตไปส่งให้อีกฝ่าย ชายหนุ่มมองผลงานความ...บ้า...ของตัวเองที่มีต่อปิ่นโต ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าของจิ๊บที่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เดินไปไหนไกล
"ความเหงา...กับพี่น่ะ มันของคู่กัน" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปตบไหล่ เด็กหนุ่ม
"ไปกัน หรือจะเปลี่ยนใจนอนนี่ดี"
" ไม่ล่ะ จิ๊บจะกลับหอ "ใบหน้าสวยส่ายไปมาอย่างเร็ว
"ฮ่ะๆ...ได้ๆ ไปส่งก็ไปส่ง"
++++++++++++++++++++
ไม่นานรถบีเอ็มสีดำก็แล่นออกจากบ้านไป ส่งจิ๊บยัง หอพักที่อยู่ไม่ห่างจากแทบ อนุสาวรีย์ชัยมากนัก
เหมือนกับการทำแผนประกอบการรับสารภาพ ทุกอย่างย้อนกลับมาสู่จุดเดิมที่ จิ๊บวิ่งลงจากรถไปเมื่ออาทิตย์ก่อน
โดยที่ทั้งสองต่างก็อยู่ในความเงียบ มีเพลงเสียงเพลงจากซีดีที่ก้องภพเปิดเอาไว้
...นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ
โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน ...
"ห้องอยู่ตรงไหนล่ะ พี่เดินไปส่ง" เพราะคิดว่า คงเอารถเข้าไปไม่ได้เป็นแน่ ก้องภพจึงเสนอออกมาอย่างนั้น
ในตอนแรก จิ๊บอยากจะบอกว่าเขาจะเดินเข้าไปเอง แต่เพราะบรรยากาศที่เปลี่ยนไปจึงทำให้เขา..
" ก็ดีครับ เดี๋ยวจิ๊บพาไป แล้วพี่จะนั่งเล่นก่อนก็ได้นะ ถ้าไม่รีบไปไหน "ไม่รู้เพราะอะไรที่ดลใจให้จิ๊บพูดออกไปแบบนั้น ..คงเป็นเพราะเพลง
คำชวนนั้นทำให้ก้องภพหันไปมองจิ๊บอย่างประหลาดใจ
...ทีเมื่อกลาววัน ยัง ทำท่าขู่ฟ่ออยู่เลย....
"ก็ดี.... ห้องจิ๊บมีกาแฟไหมล่ะ ขอกาแฟพี่สักแก้วคงเข้าท่า"ว่าพลางก็ดับเครื่องยนต์พลางก้าวลงจากรถ
" ถ้าไม่มี พี่จะขึ้นมาไหมล่ะครับ? "จิ๊บเปิดประตูก่อนจะสะพายเป้ใบเก่ง
"ถ้าเจ้าของห้องไม่ว่าอะไรพี่ก็จะขึ้นไปอยู่นะ แต่ถ้าว่า พี่ก็จะไปหาบันไดมาปีนเอง....อยากเป็นโรมิโอดูบ้าง" ปล่อยมุกเน่าๆเองก็หัวเราะเอง
" ฮะๆ น้ำเน่าไปแล้วๆ "
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายขึ้นบันไดหอพักไปยังชั้นสอง โชคดีที่ห้องที่เขาอยู่นั้นอยู่ริมสุดจึงได้ระเบียงกว้างกว่าคนอื่น เมื่อได้ห้องดีแบบนี้เด็กหนุ่มจึงไม่อยากย้ายไปไหนแล้ว
+++++++++++++
"อืม ห้องดีเหมือนกันนี่นา" ก้องภพเอ่ยขึ้นเมื่อเดินตามอีกฝ่ายมาจนถึงห้องที่อยู่สุดทางเดิน
" นั่งตรงไหนก็ได้นะครับ พอดี ห้องจิ๊บไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ " หนุ่มพนักงานร้านกาแฟบอกกับแขกของห้อง พลางวางกระเป๋าเป้สีแดงลงบนโต๊ะ ดึงคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคออกมาเปิด แล้วเชื่อสัญญาณไร้สาย ปล่อยให้ก้องภพมองไปรอบๆห้อง
"เอ่อ...นั่นล่ะ พี่ก็เลยว่าจะนั่งตรงไหนดี......" ห้องของเด็กหนุ่มมีพื้นที่พอประมาณแต่ของก็เยอะเหลือเกิน กล่องพลาสติกวางซ้อนเป็นตั้งขึ้นไป คงใช้ใส่ของ ร่างสูงดูลังเล เมื่อมองไปที่พื้น เห็นโต๊ะญี่ปุ่นวางอยู่บนเสื่ออีกมุม
" อะ โทษครับ .. เอานี่ไปนั่งก็ได้ " จิ๊บมองหาอะไรบางอย่างบนเตียงแล้วยื่นให้อีกฝ่าย
หมอนใบใหญ่ บนเตียงนั้นมีสามใบ มากเกินกว่าที่คนๆเดียวจะใช้นอน
"ขอบใจ..."ก้องภพรับหมอนมาวางลงบนเสื่ออีกทีก่อนจะนั่งลงพลางขยับหมอนใช้เป็นพนัก
"ปรกตินั่งอ่านหนังสือตรงไหน...." ก้องภพเอ่ยถามขึ้นเบาๆ มองบนพื้นผิวของโต๊ะญี่ปุ่นเห็นรอยของแก้วกาแฟจางๆติดอยู่
" ตรงที่พี่นั่งไงครับ "จิ๊บยิ้มให้อีกฝ่าย
" แต่วันนี้จิ๊บไม่อ่านแล้วล่ะ พี่นั่งเถอะ "
เขาลุกขึ้นไปยังพื้นที่บริเวณใกล้ระเบียงเพื่อเสียบกาน้ำร้อน
"เพราะพี่มากวนรึเปล่า?" ก้องภพถามต่อ ดวงตาคมมองตามร่างของเด็กหนุ่มไป
" ไม่ได้กวน..เท่าไหร่หรอกครับ "
"ไม่ได้กวนเท่าไร แสดงว่ากวนบ้าง"
" ก็กวนบ้าง "
เด็กหนุ่มพูดเลียบแบบอีกฝ่าย พออยู่นอกเวลาทำงานแบบนี้ดูจิ๊บจะผ่อนคลายลง และดูสดใสมากขึ้น ไม่ต่างจากเด็กหนุ่มวัยเดียวกันนัก
เสียงก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเท้าคางมองคนที่หันไปชงกาแฟ ได้กลิ่นกาแฟสำเร็จรูปหอมโชยมากระตุ้นประสาทที่กำลังจะปิดตัวลง
รูปร่างของเด็กหนุ่มมองจากด้านหลัง แม้อาจจะไม่สามารถใช้คำว่า สะโอดสะองได้เหมือนใครอื่นที่อยู่ในความทรงจำ แต่ภาพของชายเสื้อเชิ้ตสีขาวของเครื่องแบบ ที่ยังคงอยู่ในขอบกางเกง กับสายเข็มขัดหนังที่โอบรัดช่วงเอวนั้นเอาไว้ ทำให้ เห็นได้ชัดว่า เด็กหนุ่มคนนี้ผอมกว่าที่เขาคิดเอาไว้ไม่น้อย
"ไม่อึดอัดเหรอ...." ก้องภพเอ่ยคำถามแปลกๆออกมา
" ครับ? "
"เข็มขัดนั่นน่ะ.... เป็นพี่นะ พอถึงบ้านก็ทำตัวตามสบายแล้ว"
กลิ่นหอมแบบกาแฟสำเร็จรูปโชยไปทั่วห้อง ก่อนมันจะถูกนำมาวางบนโต๊ะตรงหน้าอีกฝ่าย
" งั้นเจ้าเคนก็คงจะตาเป็นกุ้งยิงแน่ๆ ฮะ ฮะ "
"เฮ้ย พี่ไม่ได้แก้ผ้าซักหน่อย...คิดไปถึงไหน"
" ผมบอกเมื่อไหร่ว่าพี่แก้ผ้าอะ? ฮะ ฮะ ฮะ "จิ๊บยังไม่เลิกแกล้งอีกฝ่าย ... ที่นี่มันถิ่นเขาแล้ว จะแกล้งคืนยังไงก็ได้แล้วล่ะ
"อืม.....งั้นพี่แก้ตรงนี้ดีไหม" ก้องภพว่าพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ลง
ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่ม มือก็ปลดกระดุมลงไปเรื่อย เม็ดที่ หนึ่ง สอง สาม
" ถ้าแก้หมดแล้วจะไปอาบน้ำก็ได้นะครับ " ดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มมองตามมือของอีกฝ่าย สาบเสื้อที่แหวกออกเล็กน้อยเผยให้เห็นแผ่นอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของชายหนุ่ม
"อื้ม ก็ดีนะ...." ก้องภพว่า พลางปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายออก สาบเสื้อทั้งสองเปิดออกกว้าง " ร้อนเหมือนกันนะวันนี้.."
" ห้องจิ๊บไม่มีแอร์นี่ "จิ๊บลุกไปเอาผ้าเช็ดตัวมายื่นให้อีกฝ่าย
"นี่จะให้พี่อาบน้ำที่นี่จริงๆเหรอ....อาบแล้วนอนด้วยเลยได้ไหม" ก้องภพหัวเราะออกมาเบา เมื่อเห็นผ้าเช็ดตัวที่ยื่นมาให้
" เชิญตามสบายครับ เดี๋ยวตอนเช้าจิ๊บออกใบเสร็จค่าที่พักให้ "จิ๊บยังคงยิ้มร่า
"โอ้...ขนาดนั้นเลย สงสัยจังว่าห้องพัดลม แบบนี้จะคิดคืนละเท่าไร" คำตอบรับของอีกฝ่ายทำให้ ชายหนุ่มเลิกคิ้ว
....ตั้งแต่เข้าห้องมานี่ กล้าต่อปากต่อคำจริงนะ....
" ขอคิดดูก่อน ... บางทีพี่อาจจะทำอะไรเสียหายก็ได้นี่ "เด็กหนุ่มเมืองเหนือยักไหล่
"อย่างเช่นอะไรล่ะ" น้ำเสียงของก้องภพเปลี่ยนไป ดวงตาที่มองมานั้นเป็นประกาย
"เจ้าของห้อง? "
มือแกร่งวางลงบนมือของเด็กหนุ่มที่อยู่บนพื้น พลางขยับเข้าไปใกล้
"ถ้าแบบนั้นจิ๊บจะคิดค่าเสียหายไหม...ไม่มั้ง...จิ๊บคงไม่คิด"
" เหรอ? "จิ๊บสบตาอีกฝ่าย เขาเห็นสายตาที่มองมานั้นเปลี่ยนไป
... มันเต็มไปด้วยความต้องการ........
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ดูเหมือนเขาจะถูกสะกดไว้ด้วยดวงตาคู่คมนี้แล้ว
"อืม...จิ๊บไม่คิดหรอก"
น้ำเสียงนั้นแหบพร่าลงที่ท้ายประโยค ก้องภพขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เสียจนจะชิด ดวงตาเข้มนั้นยังจับจ้องที่ดวงตาของเด็กหนุ่ม ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเฝ้ามองเด็กคนนี้ทุกวัน รอยยิ้ม และทุกๆอย่างที่ได้เห็นทำให้เขาไม่อยากจะเป็นแค่ลูกค้า ที่จะได้รับรอยยิ้มเฉพาะเมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้ามาบริการในฐานะเด็กเสิร์ฟของร้าน
"หลับตาซิ่ครับ"
" ไม่.. "ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องริมฝีปากได้รูปของอีกฝ่าย
คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้ก้องภพหัวเราะพรืดออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ฮ่ะๆ.......ดื้อถูกจังหวะมากจิ๊บ" ปลายนิ้วแกร่งแตะที่ปลายจมูกของอีกฝ่าย
" เนี่ยแหละ จิ๊บล่ะ .. ถ้าพี่อยากจะคบกับจิ๊บอยู่ ต่อไปจิ๊บจะดื้อกับพี่มากกว่าวันนี้อีก "
ราวกับเป็นคำขู่ แต่ก็ดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก เพราะใบหน้าสวยมุ่ยอย่างขัดใจ ที่ก้องภพเลิกที่จะจูบไปเสียเฉยๆ
"สรุปว่า จิ๊บตอบตกลงพี่ใช่ไหม" ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ริมฝีปากคลี่ยิ้มพึงใจ
ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ริมฝีปากคลี่ยิ้มพึงใจ
"ไม่เป็นไรเรื่องดื้อหรอก...พี่เป็นพวกตามใจน่ะ...แต่อย่าดื้อให้มากนักก็แล้วกัน เพราะเดี๋ยวครูจะได้ฟาดก้นเด็กเข้าให้"
ก้องภพยังไม่ยอมปล่อยมือจากมือของเด็กหนุ่ม
" อย่ามาขู่นะ " มือเรียวขยับออกจากมือของอีกฝ่าย
"เปล่าขู่...พูดจริง...." ก้องภพเอ่ยมือแกร่งตามไปขย้ำมือของเด็กหนุ่มเอาไว้
"สรุปว่า ตกลงคบกับพี่แล้วใช่ไหม"ก้องภพยังไม่เลิกรุกด้วยคำถามเดิม
แต่คำตอบของเด็กหนุ่มยังคงเป็นแรงขัดขืนที่มือเช่นเดิม
"ดื้อนะ...." ก้องภพหัวเราะเบาๆ "ต้องให้เปิดปากหรือเปล่า"
ดวงตาคมยังจับจ้องอยู่ที่ ดวงตา สลับกับริมฝีปากสีสด เพราะ ความร้อนจากกาแฟที่เพิ่งจะดื่มเข้าไป
ไม่รอช้าไปมากกว่านั้นริมฝีปากแดงก่ำนั้นสูญเสียสัมผัสให้กับริมฝีปากของก้องภพทันที
ปลายลิ้นเล็มไล้เบาๆที่ผิวเนื้อนุ่มมือแกร่งอีกข้างจับท้ายทอยของเด็กหนุ่มเอาไว้ ไม่ให้ขัดขืนถอยหนีไปไหนไกล
สัมผัสเปียกชื้นที่ริมฝีปากนุ่ม กับกลิ่นหอมของกาแฟนั้นทำให้เด็กหนุ่มเคลิบเคลิ้มได้ไม่ยาก
จิ๊บหลับตาลง ริมฝีปากบางเผยอออกรับสัมผัสจากปลายลิ้นนุ่ม
ดวงตาสวยที่ปิดลง สร้างความพึงพอใจให้เด็กหนุ่มไม่น้อย ชายหนุ่มเพิ่มสัมผัสรุกเร้าด้วยปลายลิ้น
เรียกเสียงครางเครือดังขึ้นเบาๆจากเด็กหนุ่มได้ไม่ยากเย็นนัก
" อื้อ.. "เด็กหนุ่มประท้วง เบาๆ พร้อมกับผลักอีกฝ่ายออกเล็กน้อย ก้องภพทำให้เขาแทบหายใจไม่ออกแล้ว
ก้องภพขยับถอยออก แต่เพียงแค่เว้นระยะห่างระหว่างสองคน พอให้จิ๊บได้หายใจ และเขารู้สึกถึงลมหายใจนั้น เท่านั้นเอง
ดวงตาคมเข้มเป็นประกาย สบตาอีกฝ่ายนิ่ง
"ได้ไหม....คบกับพี่"
เสียงนั้นฟังดูเหมือนวิงวอน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเจ็บช้ำ และเคยคิดว่า คงไม่สามารถมีใครอื่นได้อีก แต่ตอนนี้ไม่ใช่ รอยยิ้มของเด็กหนุ่มตรงหน้า ค่อยๆเยียวยา ความรู้สึกเจ็บปวดนั้น ทุกๆวัน โดยที่แม้แต่ตัวเขาก็ไม่รู้ตัว และมาถึงตอนนี้ เขาคงจะถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว แม้มันจะดูกระทันหันสำหรับอีกฝ่าย แต่สำหรับเขาแล้ว มันเป็นเวลา เกือบครึ่งปีทีเดียวที่เฝ้ามองจิ๊บทุกวัน และตกหลุมรักไปโดยที่ไม่เคยรู้สึกเลย จนกระทั้งเมื่อ อาทิตย์สองอาทิตย์ที่ผ่านมา สัมผัสของริมฝีปากนี้มันปลุกให้ตัวเขาได้รู้ตัวเสียที
จิ๊บสบตาอีกฝ่ายในระยะห่างเพียงไม่กี่เซนต์ ใบหน้า แววตาของก้องภพราวกับอ้อนวอน เขาไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้จากใครมาก่อน รักที่ผ่านมาแล้วผ่านเลยไปนั้นเป็นเพียงแค่รักในวัยเรียน ที่แทบจะไม่มีอะไรที่ต่างจากเพื่อนสนิทที่เกินเลยไปบ้างเท่านั้น ใบหน้าสวยขยับขึ้นลงแทนคำตอบ
"ขอบใจนะครับ" ก้องภพยิ้มก่อนจะจูบเบาๆที่หน้าผากมนนั้น ในหัวใจรู้สึกพองโตอย่างช่วยไม่ได้
" งั้น ปล่อยได้ยัง? "จิ๊บถามออกมาเบาๆ ไอ้ท่าทางดื้อๆเมื่อครู่นั้นหายไปตั้งแต่ถูกจูบแล้ว
"ปล่อยก็ได้...." ก้องภพปล่อยมือจากอีกฝ่าย เขาได้ในสิ่งที่ทำให้ความมีความสุข และ คงจะทำให้เขามีความสุขได้จากนี้ไป มาแล้ว
มือแกร่งปล่อยจากที่ โอบกอบกุมมือของเด็กหนุ่ม และโอบรัดช่วงไหล่บางนั้นเอาไว้ ก่อนจะขยับนั่งให้เหมือนเดิม
"อ้อ...กาแฟอร่อยดี.... " ชายหนุ่มตอบ
" ก็แค่กาแฟสำเร็จรูป "เจ้าของผมสีน้ำตาลขยับศีรษะไปซบไหล่ของอีกฝ่าย ก่อนจะหลับตาลง
"สำเร็จรูปก็อร่อย...."สัมผัสบนไหล่ของตัวเองเรียกรอยยิ้ม มือแกร่งยกขึ้นโอบไหล่ของเด็กหนุ่มเอาไว้
....อ้อนเหรอ....
....เป็นดอกไม้ที่โอนอ่อนดีนะ.....
มือแกร่งยกขึ้นไล้เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนเบามือ...
"เอาล่ะ กลับบ้านดีกว่า" ทันใดก้องภพก็พูดโพล่งออกมา
"พี่กลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวจิ๊บจะไม่ได้นอนเอา" สัมผัสใกล้ชิดนั้นทำให้อุ่นใจ แต่เขาไม่อยากให้อะไรมันรวดเร็วไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มขยับถอยออกมาพลางลุกขึ้นยืน
"ฝันดีนะ" ก้องภพเอ่ย มือแกร่งขยี้ผมของเด็กหนุ่มเบามือ แล้วเดินออกจากห้องไป
จิ๊บได้แต่มองตามชายหนุ่มที่เดินออกจากห้องไปโดยที่เขาไม่ได้ไปส่ง เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงเครื่องยนต์ของBMWสปอร์ตสีดำคันนั้นดังขึ้นแล้วเคลื่อนออกไป
ริมฝีปากได้รูปที่แดงเรื่อคลี่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะหันไปทางหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วเริ่มกดแป้นพิมพ์ถี่ๆ
-
และแล้วปิ่นโตก็ได้ผล +1 ครับ
-
หวังว่าไอ้ที่จะโพสนี่คงไม่ได้ถามว่าครั้งแรกของตัวเองจะต้องทำยังไงนะคะ555
-
พี่ก้องคะ....พี่ก้องคะ... :mc4: :mc4: ยินดีด้วยยยยยยยยยยย
ในที่สุดจิ๊บก็ตกลงปลงจิตมาคบกะพี่แล้ว หุหุ :กอด1:
แต่นะ แต่นะ....วันแรกก็ขนาดนี้แล้วเรอะ!! น้องช้ำหมดดดดด :angry2:
(นี่ขนาดช่วยกันแต่งเองยังอินซะ ...ถือ ปอมๆเชียร์ คุรุจัง สู้ๆนะคนโพสต์
-
หวาน น่ารักดี
เหมือนลูกศิษย์จะดื้อมาก
+1
-
ตอนแรก ก็ดูเหมือนว่าจิ๊บจะค่อยๆ เร่งเร้า ยั่วยวนในความสัมพันธ์ที่กำลังจะรุดหน้า
หากแต่ตอนท้าย น้องก็เป็น ดอกไม้ที่โอนอ่อน และช่างอ่อนโยนยิ่งนัก
หวังว่าการตกลงเปิดใจให้กันครั้งนี้ จะเป็นตัวช่วยสมานแผลใจกับรอยร้าวในอดีต
แล้วแปรเปลี่ยนมาเป็น "ความรักของเราสองคน" นะคะ
อันนี้ ของฝากไรท์เตอร์ค่ะ
- หอพักที่อยู่ไม่ห่างจากแทบอนุสาวรีย์ชัยมากนัก --> แถบ
- ทีเมื่อกลาววัน --> กลางวัน
- เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราออกมาเบาๆ --> หัวเราะ
- แล้วเชื่อสัญญาณไร้สาย --> เชื่อม
- ไม่เป็นไรเรื่องดื้อหรอก --> อันนี้คำมันสลับกันหรือเปล่าคะ? น่าจะเป็น "ไม่เป็นไรหรอกเรื่องดื้อ..."
:กอด1: เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคะ
-
ว้ายยยยยยยยยยยย
ชวนผู้ชายเข้าบ้าน กิ้วๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :laugh:
เค้าคบกันแล้ว ดีใจแฮะ
สงสัยที่ผ่านคุณพี่ก้องคงจะเหงามากซินะ
-
รักนี้เริ่มจากปิ่นโต...
-
น่ารักนะ ค่อยเป็นค่อยไปดี
-
หวานได้อีกคุณอาจารย์พี่ก้อง ^^
-
ตอนแรกยังแอบสงสัยว่าน้องจิ๊บจะเป็นดอกไม้ขาวีนได้ยังไง
เพราะเท่าที่ดู น้องจิ๊บก็ไม่ขี้วีนนะ
แต่มาเจอน้องจิ๊บโหมดเริ่มดื้อในตอนนี้แล้ว
ก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะ
5555
ปล. คุณพี่ก้องนึกถึงอดีตอีกแล้ว เง้อๆๆๆ
-
:L2: :L2: +1
-
:o8: :o8:
ขยันดื้อบ่อยๆๆน่ะจ้ะน้องจิ๊บ
อิอิอิ ท่าทางพี่ก้องชอบคนดื้อ
มีอ้อนด้วยยยย
ว๊ายๆๆๆๆ เขินจังงง
-
แวะมาแปะก่อนยังตามอ่านไม่ทันแล้ว
ช่วงนี้เจอมรสุมสอบรุมเร้าอยู่
:o12:
:L2:
-
แอร๊ยยยยย..จิ๊บ เด็กดื้อที่น่าร๊ากกกก :o8:
แต่พี่ก้องสุภาพบุรุษเหมือนกันน้าาา...ถ้าเป็นคนอื่น อาจตะลิดติ๊ดชึ่ง ถึงไหนต่อไหนแล้วแหละ :z1:
อ้อนซะน่ารักเชียว...พี่ก้องคงชอบบบบบ
+1 ขอบคุณให้ไรเตอร์ทั้งสองค่ะ รออ่านตอนต่อไปเน้อ :กอด1:
-
โอ้ววววววววว คืบหน้าแบบสุดๆ สำเร็จแล้วนะค่าพี่ก้อง
น้องยังเด็กก็ไปช้าๆ ทีละนิดๆ
ชอบมากเลยค่ะ แบบว่าอ่านแล้วเป็นเรื่องรักในเมืองใหญ่
ชุ่มชื่นจิตใจ~
-
พี่ก้องเค้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว เค้าไม่เร่งรัดน้องหรอกเนอะ
-
o13 เยี่ยมค่ะพี่ปิ่นโต เป็นผู้ใหญ่แล้วต้องไม่รวบรัดเด็กน๊า ว่าแต่น้องจิ๊บคะ ตกลงน้องจะรายงานสมาึคมไซเบอร์ทุกช็อตเลยเหรอคะ
ป.ล. ถึงจะอยู่บ้านคนเดียวแต่อย่างน้อยพี่ปิ่นโตก็ยังมีน้องหมาเคนเป็นเพื่อนเนาะ
-
หวานซะมดขึ้น :L2:
-
:-[ น่าร๊ากกกกกกกกกกกก~~ แบบนี้ต้องรีบรายงานชาวเล้าด่วนๆเลยนะเคอะ :impress2:
ถามๆ 'ไมคราวที่แล้วที่มาจิ๊บไม่เห็นเจ้าเคนอ่ะ?
-
โอ้ย พี่ก้องรุกใหญ่เลย
น้องจิ๊บรับไม่ทันเลยเนี้ย
อิอิ
ไปส่งปิ่นโตที่บ้านจะโดนทำไรไหมเนี้ย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ว้าว
คบกันแล้ว
-
ว้าย..น้องจิ๊บ มิเสียแรงที่พี่แก้วเชียร์เอาไว้ ในที่สุดหนูก็ตกลงคบกับอาจารย์พี่ก้อง
ชอบอาจารย์ก้องจัง ดูเป็นผู้ใหญ่ที่อบอุ่นจัง แล้วการรุกก็รุกอย่างละเมียดละไม สมกับเป็นครูบาอาจารย์
-
อาจารย์ก้องมีความหลังอะไรนะ อยากรู้
-
แบบนี้แจจิ๊บก็ค้างหมดสิ อุตส่าห์เตรียมตัวเตรียมใจนะ
-
เฮียแมนกับคุณเจ้าของร้านจริงๆด้วย แวร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย~~!!
แต่พี่ก้องรุกได้ร้ายกาจจริงๆ~~!!~ แอร๊ยยยย อยากโดนอาจารย์ทำโทษจังเลยคร๊า~~!!~
แจจิ๊บทำผิด ต้องโดนลงโทษสักจุ๊บ สองจุ๊บ อิอิ
-
+1 เป็นกำลังใจให้น้องคนแต่ง แต่พี่ก้องรู้สึกจะรุกน้องจิ๊บเร็วเกินไปหน่อยนะ
แถมยังมีอะไรที่เป็นเบื้องหลังแบบแปลก ๆ และดูลึกลับอยู่นะ พี่แมนก็คงจะพอรู้
ไม่อยากให้มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรที่ทำให้น้องจิ๊บต้องผิดหวังอีกนะ
จะคอยเอาใจช่วยค่ะ .......... :pig4:
-
:call:
ไรเตอร์จงมา จงมา
มาคอย มาคอยน่ะจ้ะ
-
:call:
ไรเตอร์จงมา จงมา
มาคอย มาคอยน่ะจ้ะ
เดี๋ยวไรเตอร์ก็มาค่ะ ใจเย็นๆนะคะ
-
มารอไรเตอร์ ใกล้สอบหรือเปล่าหรือยุ่งๆ ดูแลตัวเองด้วยน้า :กอด1:
-
น่ารักจัง >_<
หวังว่าคนในอดีตของพี่ก้องจะไม่ย้อนกลับมาทำให้น้องจิ๊บเสียใจหรอกนะ
รอไรท์เตอร์มาต่อน้า สู้ๆค่า
-
:pighaun:
พี่ก้องหื่นเหมือนกันนะเนี่ย
อิอิ
รอวันนั้นที่เธอจะเสียตัว
:laugh:
-
หลังจากที่ตกลงคบกันแล้ว ก้องภพก็อาสาที่จะไปส่งจิ๊บกลับหอทุกวัน โดยที่ช่วงบ่ายก็มักมาเฝ้าอยู่ที่โต๊ะสามของร้าน นั่งมุมเดิม มองคนรักของเขาทำงานไป และสั่ง คาปูชิโน่เย็น ไม่หวาน หนึ่งแก้วเสมอ
ความสัมพันธ์ไม่ได้พัฒนาไปมากกว่านั้น เหมือนจะค่อยเป็นค่อยไป แต่บางครั้งจิ๊บกลับรู้สึกเหมือนก้องภพไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่
"นี่ จิ๊บจ๊อย...แกกับคุณก้อง.....สรุปว่า....คบกันแล้วแน่ใช่ไหม"
หลังจากเห็นว่ามีการเทียวรับเทียวส่งอยู่เป็นนาน คนที่ดูจะนิ่งเงียบมาโดยตลอดอย่างเฮียแมนก็เอ่ยปากถามขึ้นมา
" อืมก็...คบ แต่ จิ๊บไม่ทำให้งานเสียหรอกน่า " ไม่รู้จะปฏิเสธไปทำไม เด็กหนุ่มพยักหน้าแล้วรีบหันไปบอก
"หึๆ... ฉันยังไม่ทันได้ว่าอะไรแกเลย ร้อนตัวไปได้....แสดงว่าแอบหักโหม?" ปลายนิ้วของเชฟหนุ่มเล่นปูไตเบาๆบนเอวของเด็กหนุ่ม
" ร้อนอะไร ยังไม่ได้อะไรซักหน่อย! "มือเรียวปัดมือของคนตัวใหญ่กว่าออกพลางทำหน้ามุ่ย
"จริงอ่ะ....... อย่างคุณก้องอ่ะนะ" ท้ายเสียงเหมือนจะพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่า
" ทำไม พี่ เขาตายด้านเรอะ? "จิ๊บหันไปถามเป็นเชิงแหย่ ไม่ได้โกรธอะไรที่เฮียแมนถามเขาแบบนั้น
"เปล่า....ไม่มีอะไร ไอ้เรื่องใช้งานได้ใช้การไม่ได้ยังไง แกก็ต้องไปลองเอาเอง เฮ้ย อย่าเอาเรื่องที่คุยกะข้าไปเล่านะเฟ้ยมันไม่ดี..." เฮียแมนหันมาทำหน้ายุ่ง เขาเผลอพูดเรื่องอะไรออกไปเนี่ย...ทั้งๆที่เรื่องนี้ น่าจะถูกลืมๆไปเสียน่าจะเป็นการดีกว่า
"เอ้อ......อีกอย่างนะ" เฮียแมนหันมาสะกิด..."วันนี้มีทาร์ตแอปเปิ้ล ลองทำไปคราวก่อนดูท่าแกจะชอบ ก็....เอาไปฝากคุณก้องแกหน่อยก็แล้วกัน"
ว่าพลางก็บุ้ยใบ้ไปทางทาร์ตแอปเปิ้ล ที่วางอยู่บนโต๊ะด้านในห้องครัว
" ชั้นละเท่าไหร่อะ จะได้ไปเก็บตังค์มา " เด็กหนุ่มมองไปทางห้องครัว แล้วยิ้มทะเล้นให้เชฟคนเก่งของร้าน
"อันนี้ฟรี" เฮียแมนตอบ
" ไม่อะ เดี๋ยวจิ๊บเอาเข้ากระเป๋าตัวเองอะ จะหลอกพี่ก้อง ฮะ ฮะ ฮะ "เด็กหนุ่มหัวเราะกับแผนการหาเงินของตัวเอง
"เอาเหอะ จะไปหลอกกินไอติมที่ไหนก็ไปเลย.... อย่าลืมนะเว้ย อ้อ แล้ววันนี้ ครัวปิดเร็วนะ พี่จะไปทำธุระเสียหน่อย" เฮียแมนว่าพลางถอดผ้ากันเปื้อนออกจากเอว
ปรกติ ถ้าก้องภพอยู่ก็จะเป็นแขกคนสุดท้ายของร้านแต่ในวันนี้ ไม่เห็นมาเลยคิดว่างานของเขาก็คงจะจบลงเร็วกว่าปรกติได้
"โอเค งั้นจิ๊บอยู่เฝ้ากับเจ้าน้อยให้ "เจ้าของผมสีน้ำตาลเดินไปเขียนป้ายที่หน้าเคาท์เตอร์ แจ้งให้ลูกค้าทราบง่า วันนี้ปิดครัวแล้ว
"โอเค งั้นฝากด้วยก็แล้วกัน...." เสียงเฮียแมนดังขึ้นก่อนจะหายเข้าไปในห้องด้านหลัง เพื่อเปลี่ยนชุดเชฟออก และเปลี่ยนเป็นชุดธรรมดาที่ใส่มา เสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงยีนส์ขาดๆ รองเท้าลำลองโทรมๆ ใครเห็นเฮียแมนออกไปเดินข้างนอก ก็คงจะไม่คิดว่าเขาเป็นเชฟ ก็เป็นได้ เพราะการแต่งตัวบางวันก็ดูซกมกได้ใจ
" น้อย แกเฝ้าหน้าร้านไป เดี๋ยวฉันจะไปอ่านหนังสือหลังร้าน " จิ๊บหันมาสั่งพนักงานอีกคน หลังจากที่เฮียแมนออกไปได้ไม่ทันไร
"คร้าบบบ" เจ้าน้อยส่งเสียงในปากยังมีอมยิ้ม และในมือยังมีหนังสือการ์ตูนติดอยู่เดินไปนั่งตรงหลังเคาท์เตอร์คิดเงิน พอครัวไม่เปิดในช่วงเย็นจึงแทบจะไม่มีใครเข้ามาในร้าน จนกระทั่งเวลาปิดร้าน
++++++++++++++++
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตัดรองทรงธรรมดา เผยให้เห็นต้นคอขาว ผิดจากเด็กหนุ่มทั่วไปที่มักจะไว้ลากไทร ยังคงสวมเชิ๊ตแขนยาวสีดำของทางร้าน และกางเกงยีนส์แบบธรรมดาๆ รองเท้าผ้าใบคู่เก่ง ก็ยังคงธรรมดาๆ เป็นคนธรรมดาที่เดินมาจนสุดซอยเพื่อพบกับศิลปินคนดังในย่านนี้ คนที่ขอคบกับคนธรรมดาอย่างเขา เป็นแฟน
นิ้วเรียวกดออดที่หน้าบ้าน ส่วนมืออีกข้างถือถุงใส่กล่องขนมที่เฮียแมนจัดเอาไว้ให้
"ครับๆ มาแล้วครับ...." เสียงเจ้าของบ้านดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เดินมารัยที่หน้าประตู
"อ้าวจิ๊บ....." ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ผายมือเชิญอีกฝ่ายเข้ามาด้านใน
"แล้วนั่นของอะไร มาพี่ถือให้ไหม"
" พี่แมนฝากมาให้รับ " จิ๊บแทบจะโยนกล่องขนมให้อีกฝ่าย หลังจากที่อึ้งไปพักใหญ่
ในเมื่อก้องภพวันนี้สวมเชิ๊ตที่ปลดกระดุมออกจนเกือบหมด เผยให้เห็นแผ่นอกแบบนี้
"อ้อ... เดี๋ยวคงต้องหาของไปเซ่นอีกตามเคยล่ะซิ่" ก้องภพหัวเราะ
"เออ งั้นเดี๋ยวพี่เอานี่เข้าไปเก็บก่อนนะแล้ว....จะได้ไปส่งจิ๊บกลับบ้าน ยืนรออยู่นี่นะ" ว่าพลางร่างสูงก็ก้าวฉับๆ เข้าไปด้านในตัวบ้าน
จิ๊บพยักหน้ารับรู้ เขามองซ้าย ขวา จำได้ว่าเคยมาที่นี่ตอนกลางคืน ความร่มรื่นของต้นไม้ในบ้านของก้องภพทำให้รู้สึกหนาว จึงก้าวขาเดินไปมา เพื่อฆ่าเวลา ก่อนจะมาหยุดยืนที่หน้าสระน้ำที่เต็มไปด้วยกอบัว
" โห ลูกบัวด้วย? "
"โฮ่งๆๆๆ " เสียงเห่าดังลั่น พร้อมเสียงวิ่งกวดดังมาจากด้านหลัง
แต่พอเด็กหนุ่มจะหันหลังกลับไปดู ก็เจอแรงกระแทกเข้าอย่างจัง จนเสียหลัก ตกลงไปในบ่อบัว ที่ไม่ได้ลึกมากนัก
" เฮ้ย! " จิ๊บร้องออกมาดังลั่น แต่ไม่ทันเสียแล้ว เจ้าขนปุยตัวโตนั่นวิ่งมาชาร์ตร่างเพรียวของเด็กหนุ่มจนล้มลงไปในสระน้ำ
---ซ่า----
เสียงที่เอะอะโวยวาย พร้อมเสียงน้ำซ่านกระเซ็นอยู่ด้านนกทำให้ก้องภพต้องรีบวิ่งออกมาจากบ้านทันที
"จิ๊บ!!"
ร่างของเด็กหนุ่มที่เลอะไปด้วยโคลนที่อยู่ด้านใต้ของกอบัวมากมายในสระ เงยหน้าขึ้นจากผิวน้ำเพื่อหายใจ
" พะ..พี่ก้อง! "
"เฮ้ยยย " ก้องภพตะโกนลั่น ไม่รอช้าร่างสูงกระโจนไปในสระดึงตัวเด็กหนุ่มที่ติดอยู่ในโคลนขึ้นมา แม้จะทุลักทะเลไปบ้าง แต่ ก็ ทั้งสองคนก็ขึ้นมาอยู่บนบกได้อย่างปลอดภัย
"เป็นอะไรรึเปล่า จิ๊บ..." สองมือแกร่งประคองหน้าที่เปื้อนโคลนนั้น ขึ้นมามอง "เจ็บตรงไหนไหม"
" ตัวอะไรไม่รู้มาวิ่งชนอะ ตัวใหญ่มากเลย แค่กๆ "เด็กหนุ่มตอบพลางหอบหายใจ
"ฮ่ง!!"
เหมือนรู้ว่าถูกพูดถึง เจ้าเคนหมาพันธ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ ตัวใหญ่ มานั่ง ทำหน้าปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ข้างๆผู้เป็นนาย ก้องภพหันไปมองตาใสๆของลูกหมา ของจะหันมามองหน้าหงิกๆ ของคนรัก
"ใหญ่ๆที่ว่า นี่เท่านี้หรือเปล่า" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
ทำให้จิ๊บต้องหันไปมองบ้าง .... นั่นแหละ ใช่เลย ไอ้ตัวการ
" อื้อ ... มันเนี่ยแหละ "ใบหน้าสวยมุ่ย เมื่อถูกหัวเราะใส่
"จิ๊บ นี่เคน เคน นี่จิ๊บนะ รู้จักกันแล้วก็ดี" ก้องภพหัวเราะออกมาอีก ก่อนจะลุกขึ้นพลางดึงร่างของจิ๊บให้ลุกขึ้นตามมาด้วย สภาพแต่ละคนดูไม่ได้ มีทั้งโคลนทั้งตะไคร่น้ำติดเต็มตัวกันไปหมด
"อาบน้ำเลยแบบนี้" ชายหนุ่มพูด ร่างสูงดึงมือจิ๊บให้เดินตามขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้านอย่างรวดเร็ว
ปล่อยให้เจ้าเคนนั่งงมองตาละห้อยอยู่ที่หัวบันไดขั้นหนึ่ง
+++++++++++++++++
ชั้นล่างที่เดินผ่านมาอย่างรวดเร็วจนจิ๊บแทบไม่มีเวลา ได้ใช้สายตาสำรวจ เช่นเดียวกับบริเวณหน้าห้องนอน จนเข้ามาถึงด้านในห้องนอนแล้วถึงได้เห็นว่า ชั้นบนนั้นของบ้านนั้น เป็นไม้ มี หน้าต่างยาวสี่บานเรียวติดกันอยู่ปลายเตียงเพื่อรับแสงในยามเช้า ผ้าม่านสีเขียวอ่อนปลิวไสวชวนให้นึกถึง ภาพของบ้านแบบไทยๆสมัยก่อน ตรงกันข้ามกับเตียงนอนขนาดใหญ่ที่เป็นแบบโมเดิร์น
ของตกแต่งหลายอย่างเป็นของทำมือ ไม่ว่าจะโคมไฟขนาดใหญ่ที่ก่อขึ้นจากกิ่งไม้ชัดซ้อนกันเป็นวง วางอยู่ข้างลิ้นชักข้างเตียงที่ดูเหมือนของเก่า
"เข้ามาในห้องน้ำนี่ก่อนซิ่ เดี๋ยวพื้นเปียก...." เสียงก้องภพเรียก ได้ยินเสียงน้ำเปิดซ่า ซ่า ดังจากด้านใน
ก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินสวนกลับมาอีกทาง ตรงไปยังอีกฟากของห้อง ที่เป็นประตูซี่บานพับยาวตลอดความยาวของผนัง บานประตูทาเสียงเขียวเข้ม เมื่อแง้มเปิดออกมาจึงได้รู้ว่าเป็นตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ และมีชั้นมากพอจะใช้เก็บสัมภาระอื่นๆ
" แต่พี่ก็เลอะนะ อาบด้วยกันก็ได้นี่ครับ " จิ๊บเสนออย่างไม่คิดอะไร ก่อนจะเดินสวนเข้าไปในห้องน้ำ
"อื้ม เดี๋ยวนะ พี่หาเสื้อให้เราใส่ก่อน อาบเสร็จจะได้ใส่เลย ไม่เป็นหวัด " ร่างสูงยืนหันซ้ายหันขวาก่อนจะได้เสื้อยืดกับกางเกงผ้าแพรมาคนละชุดพร้อมผ้าเช็ดตัว
"งั้นก็อาบเลย"
เมื่อเตรียมของเอามาวางไว้ตรงโซนแห้งเสร็จสรรพแล้วร่างสูงจึงปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีอ่อนที่ถูกย้อมด้วยสีโคลนทิ้งลงไปในตะกร้าผ้า
+++++++++++++++++
สายน้ำอุ่นๆทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้ไม่น้อย ใบหน้าสวยแหงนขึ้นรับน้ำอุ่นๆอย่างสบายอารมณ์ พลางลูบไล้เพื่อเอาคราบโคลนออกให้หมด แต่ก็ต้องสะดุ้งมือมือของเขาสัมผัสกับอะไรบางอย่าง
" เฮ้ย!! "
เสียงอุทานที่ดังขึ้นทำให้ ก้องภพรีบกระโจนเข้าไปหาทันที
"เป็นอะไรรึเปล่า จิ๊บ" ร่างสูงใหญ่เบียดเข้ามายืนอยู่ในอ่างแบบโบราณ ใต้ ฝักบัว เดียวกับจิ๊บทันที
" อะไรไม่รู้อะ เอาออกไป เอาออกไปที "
ร่างบางที่เปลือยเปล่าหันหลังให้อีกฝ่าย ตรงบริเวณที่เขารู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ล้างยังไงก็ไม่ออกไป
"เดี๋ยวซิ่ เดี๋ยว อยู่นิ่งได้ไหม" สองมือแกร่งคว้าไหล่ของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น เพื่อที่จะให้อีกฝ่ายหยุดในขณะที่ สายตาไล้มองไปบนแผ่นหลังเปล่าเปลือยนั้นเพื่อหาอะไรที่ผิดสังเกต
"อ่ะเจอแล้ว เจ้าตัวร้าย....." ปลายนิ้วจับเอาสิ่งมีชีวิตเล็กๆ สีดำยังคงดีดดิ้นอยู่บนหลังของเด็กหนุ่มพร้อมกับเมือกเหนียวๆที่ ต้องดึงออกมาให้พ้น ก้องภพเอื้อมไปเอาฝักบัวมาฉีดล้างออกให้
"เอ้าจิ๊บ ก้มหัวเร็ว เผื่อมีติดหัวมาด้วย"
จิ๊บก้มหัวลงอย่างว่าง่าย แต่ด้วยความที่รีบเกินไป สะโพกบางจึงชนเข้ากับคนที่ยืนซ้อนหลังอยู่อย่างช่วยไม่ได้
"..................." สัมผัสนั้น ทำให้คนที่ยืนอยู่ด้านหลังสูดลมหายใจเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะ เพ่งสมาธิไปที่การล้างเศษโคลนแล้วปัดเอาอะไรที่ไม่พึงประสงออกไปจากผมนุ่มของเด็กหนุ่ม
"อ่ะ...เอ่อ... โอเค ล้างออกแล้ว ยืนอาบดีๆได้แล้ว"
เมื่อล้างโคลนออกเรียบร้อย ก้องภพจึงหันไปอีกด้าน หยิบแชมพู ส่งให้อีกฝ่าย
...ในขณะที่ตัวเองยังใช้ ฟักบัวรดน้ำใส่หัวตัวเองอยู่….
ร่างขาวเนียนภายใต้สระน้ำ จัดการตนเองไป พยายามไม่สนใจคนที่เข้ามาอาบน้ำด้วยกัน
ทั้งๆที่เขาไม่เคยอาบน้ำกับใครมาก่อนด้วยซ้ำ ตั้งแต่โตขึ้นมา
"อืม...จิ๊บ ขอแชมพูให้พี่หน่อย" เสียงทุ้มดังขึ้นเบาๆ เขาไม่ได้หันกลับไปมอง
" อื้อ "คนที่ถูกวานรีบรับคำแล้วยื่นแชมพูให้โดยที่ไม่ยอมมองร่างเปลือยที่แข็งแกร่งของก้องภพเลย
"ขอบใจ..." มือแกร่งคว้าข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้แทนที่จะเป็นขวดแชมพู
...นั่นทำให้การหลบหน้าหลบตากันสิ้นสุดแต่เพียงเท่านี้ .....
ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มขนตาเรียงเป็นแพมีหยดน้ำเกาะพราว ใบหน้าได้รูปที่เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนลู่ปรกลงมา มือแกร่งอีกข้างแตะข้างแก้มของเด็กหนุ่ม ก่อนจะดึงใบหน้านั้นเข้ามาใกล้ ริมฝีปากร้อนจูบเม้มส่งสัมผัสเร่าร้อนรุนแรง
มืออีกข้างดึงแขนของเด็กหนุ่มเข้ามาประชิดตัว โอบกอดเบียดเสียดร่างของตัวเองเข้ากับร่างของอีกฝ่าย ผละมือขึ้นมาไล้แผ่นหลังได้รูป รู้สึกได้ถึงมัดของกล้ามเนื้อและความแข็งแรงของกระดูกบางส่วนที่อาจจะยังเติบโตไม่เต็มที่
ด้วยความตกใจกับสัมผัสที่ร้อนแรงนั้นถึงกลับทำให้เด็กหนุ่มต้องเบิกตากว้าง
ริมฝีปากถูกจูบเม้มจนเจ็บ จึงต้องเผยอริมฝีปากออก สัมผัสลื่นจากผิวกายแกร่งของอีกฝ่าย เสียดสีเขาไปทั้งตัวทำให้รู้สึกร้อนรุ่ม มือเรียวที่สากเพราะทำงานหนักดันอกอีกฝ่ายออกเบาๆ
ก้องภพละสัมผัสออกจากริมฝีปาก แต่ใบหน้ายังคลอเคลียไม่ยอมที่จะห่างออกไปไหน สายน้ำยังคงเปิดสาดซัดลงมาชะล้างฟองสบู่ออกจากตัวของเด็กหนุ่ม และตัวเขาเอง มือแกร่งเอื้อมไปปิด ฝักบัว สายน้ำขาดหาย เด็กหนุ่มตรงหน้าดูสับสนตกใจ แต่ไม่มีความคิดใดผ่านเข้ามาในหัวของร่างสูง ก้องภพคว้าข้อแขนของเด็กหนุ่มให้ก้าวออกจากอ่างน้ำแบบโบราณที่เป็นคนสั่งซื้อมาติดเอาไว้เอง แล้วดึงให้เดินกลับเข้าไปยังห้องนอนด้วยกัน
ก้องภพเหวี่ยงจิ๊บลงบนเตียงร่างสูง คร่อมทับร่างนั้นฉับพลัน
ดวงตาสีเข้มกลมโต สบตาอีกฝ่าย สายตาของก้องภพเปลี่ยนแปลงไป ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็น สายตาแบบนี้มันเต็มไปด้วยความต้องการ
... พี่ก้อง...
หยดน้ำไหลลงมาตามสันคางที่กัดเกร็งแน่นของชายหนุ่ม หยดลงบนใบหน้าของจิ๊บ ก่อนจะตามด้วยใบหน้าคมที่เลื่อนต่ำลงมาแนบริมฝีปากกับเด็กหนุ่ม จูบซ้ำ อีกครั้ง และ อีกครั้ง เรียวลิ้นไล้เล็มจนเผลอไผล ริมฝีปากเผยอขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจนั้นเปิดโอกาสให้ผู้สูงวัยกว่าช่วงชิงเอาความหวานไปจากริมฝีปากของเด็กหนุ่ม สัมผัสอุ่นร้อนของลิ้นนุ่มนั้นทำให้ก้องภพครางเครือขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ มือแกร่งไล้เบาๆที่เส้นผมเปียกๆนั้นก่อนจะเลื่อนลงมาที่ผิวแก้มร้อน
ร่างเบื้องใต้หอบหายใจเมื่อเจ้าของบ้านละริมฝีปากออก ผิวกายขาวเนียนแบบคนเหนือ แดงเรื่อด้วยอารมณ์ที่เกิดขึ้น
ดวงตาคู่สวยยังคงมองใบหน้าได้รูปที่ดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด ในเวลาแบบนี้ อย่างสับสนปนตกใจ
ไม่มีคำพูดใด จมูกโด่งของเจ้าของบ้าน ก้มลงชิดผิวกายของเด็กหนุ่ม เสียงสูดลมหายใจเข้าลึกดังขึ้นใกล้ๆหู ปลายจะมูกแตะที่ผิวคอนั้นเพียงแผ่วผ่านตรงกันข้ามกับริมฝีปากร้อนที่จงใจแนบ จงใจเม้ม จงใจฝังรอยที่จะตีตราลงบนผิวกายในให้กลายเป็นผิวเนื้อแดงช้ำเมื่อเวลาผ่านไปในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา เรียกเสียงครางกึ่งประท้วง เบาๆ เมื่อถูกเม้มผิวกายจนห้อเลือดเป็นรอย
ในสมองว่างเปล่า จิ๊บคิดอะไรไม่ออกกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
จนได้ยินเสียงครางเครือดังขึ้นกว่าทุกครั้ง เสียงที่ดังขึ้นนั้น ทำให้ ชายหนุ่มร่างสูงชะงักงัน ยันตัวเองที่ทาบทับเด็กหนุ่มขึ้นเหนือร่างนั้น แทบจะในทันที่
"พี่..... พี่ขอโทษ"
ก้องภพเอ่ยเสียงเบา ปนกับลมหายใจแรง ร่างสูง ขยับถอยไปที่อีกด้านของเตียง
....ทำอะไรอีกแล้วก้องภพ....
....ตั้งสติหน่อยซิ่วะ......
....จะปล่อยให้อะไรๆมาทำเสียเรื่องอีกหรือไง.......
" อะ.. อื้อ . ไม่ ไม่เป็นไร ครับ "เสียงสั่นตอบกลับมา แล้วค่อยๆขยับไปอีกด้าน
" เดี๋ยว ... เดี๋ยว ผมตามลงไป "
..... ทำไม่ได้เหรอ? .... ทำกับเขาไม่ได้ใช่ไหม? ....
จิ๊บรีบเดินไปหาเสื้อผ้าที่ก้องภพเตรียมไว้ สรรพนามเปลี่ยนไปอย่างไม่รู้ตัว
"อืม... เดี๋ยวพี่ลงไปอาบน้ำข้างล่างก็แล้วกัน " ก้องภพเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าอีกชุดออกจากตู้ เดินหายลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว ได้ยินเสียงเจ้าเคนเห่าขรม ก่อนจะมีเสียงว้ากเพ้ยใส่เข้าเคนดังขึ้นก่อนจะตามด้วย เสียงประตูปิดดังปังจากด้านล่าง
ทันทีที่ก้องภพออกจากห้องไป เด็กหนุ่มร่างเพรียวต้องมองกระจกทั้งตัวอีกครั้ง ผิวของเขายังคงแดงอยู่เลย ข้อมือก็ถูกดึงอย่างแรง ไหนจะสัมผัสเร่าร้อน รุนแรง นั่นอีก
และรอยที่คอตรงนี้ ... เครื่องแบบที่ร้านก็คงปิดเอาไว้ไม่ได้ ...
ว่าแต่ ถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมก้องภพถึงหยุด ทำไมถึงทำไม่ได้
เขาผอมเพราะทำงานหนัก ตัวก็ไม่ได้นุ่มนิ่ม สัมผัสคงจะไม่เนียนมือพอสินะ
เด็กหนุ่มได้แต่ยิ้มขื่นๆให้กับกระจกเงาตรงหน้า ก่อนจะลงมือสวมเสื้อผ้า
+++++++++++++++
:pighaun:
พี่ก้องหื่นเหมือนกันนะเนี่ย
อิอิ
รอวันนั้นที่เธอจะเสียตัว
:laugh:
วันนี้ก็ยังไม่เสียค่ะ อิ อิ ..รอต่อไปนะคะ..
น่ารักจัง >_<
หวังว่าคนในอดีตของพี่ก้องจะไม่ย้อนกลับมาทำให้น้องจิ๊บเสียใจหรอกนะ
รอไรท์เตอร์มาต่อน้า สู้ๆค่า
นั่นสิคะ ..
มารอไรเตอร์ ใกล้สอบหรือเปล่าหรือยุ่งๆ ดูแลตัวเองด้วยน้า :กอด1:
จะว่าไปพรุ่งนี้มีสอบพรีเซนต์งานค่ะ ไรเตอร์ กับ โค-ไรเตอร์ ผ่านช่วงสอบแบบนั้นมาแ้ล้วค่า .. ขอบคุณนะคะ :กอด1: ตอบ
:call:
ไรเตอร์จงมา จงมา
มาคอย มาคอยน่ะจ้ะ
มาแว้วววววว ..... อัพตอนของวันนี้แบบฉิวเฉียดเลยค่า ขอโทษมิตรรักแฟนๆ น้องจิ๊บด้วยนะคะ ไรเตอร์ชอบมา แบบนี้ตลอดเลยอะ
.
.
.
.
กลับมาอ่านอีกที ... อยากจะถามคนอ่านหน่อยค่ะว่า .. แบบนี้มัน ติดเรทรึยังคะ??? เพราะไม่แน่ใจอย่างแรงค่ะ..
-
แล้วไมพี่ก้องหยุดไปซะงั้นอ่ะ ค้างๆๆ
-
อ่านไปเกร็งไป ตอนนี้ เลือดพุ่งนี้ :pighaun: จิงเชียว แต่ทำไมจึงสะดุด นี้หละประเด็นหลักเลยนะนี่ :a5:
-
เจ้าเคน o13 นายเยี่ยมมาก...และ
คาดการณ์ว่า ตอนนี้จะต้องมีคนอยาก :z6: ไรเตอร์ และ โคไรเตอร์เป็นแน่
รอกันต่อไปนะคะ แหม...ไม่งั้นไม่ตั้งชื่อเรื่องแบบนี้หรอก จริงไหม เหอะๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
เอ้า คิดกันไปคนละทางสองทาง
มีปมอะไรกันนะแต่ละคนนี่
แล้วเมื่อไหร่จะจูนกันได้
-
อ้าวๆๆ พี่ก้องไหงงี้น้องเข้าใจผิดเลยรู้มั้ยเนี่ย
-
โอ้ว เฮีย~~!!!~ ทำแบบนี้ คนที่เค้าสมยอม(รึป่าว?) เค้าเสียเซลล์นะ
โห้ววว รับไม่ได้ เฮีย ใจร้าย (กะคนอ่าน) มากเกินไปแล้ว
แจจิ๊บคิดมากละทีนี้ . . . :serius2:
-
จิ๊บน่ารักมากมาย อิอิ ส่วนพี่ก้องก็มีวิธีจีบแบบแปลกๆๆ ส่งปิ่นโตให้เค้าทุกวัน
น่ารักจริงๆๆ :o8:
แต่ตอนล่าสุด ดูเหมือนจะไม่เขาใจกันซะแล้วซิ
ลุ้นตอนหน้า ว่าจะเคลียร์กันยังไง
o13
-
เจ้าเคน ทำดีมาก.... o13
แต่ตอนท้ายพี่ก้องเกิดอะไรขึ้นมาอ่ะ...
-
ต่างคนก็ต่างคิด 555
-
กลายเป็นสร้างปมให้น้องจิ๊บซะงั้น :serius2:
-
จิ๊บเอ๊ยยยยยยย
แทนที่จะดีใจที่ยังรักษาจิ้นไว้ได้อยู่
ดันมาคิดมากซะงั้น 55555
ปล. และยังคงค้างคากับอดีตต่อไป เหอๆ
-
:serius2: :serius2:
พี่ก้องหยุดทำไม กำลังเคลิ้ม
(สนับสนุนให้น้องจิ๊บเสียตัวมากเลยเรา) เเฮะๆๆๆๆ
มาทำให้ค้าง เเล้วจากไป
เค้าไม่ยอมน่ะไรเตอร์
:m32: :m32: เเอบซ่อนตัวก่อน รอไรเตอร์เเละโคไรเตอร์ผู้น่ารักมาต่อ
-
:serius2: :serius2:
พี่ก้องหยุดทำไม กำลังเคลิ้ม
(สนับสนุนให้น้องจิ๊บเสียตัวมากเลยเรา) เเฮะๆๆๆๆ
มาทำให้ค้าง เเล้วจากไป
เค้าไม่ยอมน่ะไรเตอร์
:m32: :m32: เเอบซ่อนตัวก่อน รอไรเตอร์เเละโคไรเตอร์ผู้น่ารักมาต่อ
+1 ให้คนอ่านที่อุตส่าห์มา (ซ่อนตัว) รอ ไรเตอร์...โคไรเตอร์ก็รอไรเตอร์มาอัพเหมือนกันค่ะ ฮ่ะๆ...ติดนิยายตัวเองผิดไหมเนี่ย
-
+ ไร้ท์เตอร์ด้วยจ้า
โถ นู๋จิ๊บ อย่าไปคิดมาก คบคนแก่ก็ยังงี้ อดีตมันเยอะะะะะะะะะะะะะะ o22
-
จิ๊บอยากเสียจิ้นเหรอ :laugh:
ต่างคนมองต่างมุม มันก็เลยทำให้เราค้างงงงง :a5:
นี่นะ...ถ้าอ่านทันเมื่อคืน คงได้นอนไม่หลับแน่ๆ เพราะเสียดายที่จิ๊บไม่เสียจิ้น กร๊ากกก
เมื่อไหร่ความลับของพี่ก้องจะถูกเปิดเผยซะที :m31:
ขอบคุณไรเตอร์ทั้งสองค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
พี่ก้องทำน้องเขาอารมณ์ค้างรู้มั้ย
-
ความหลังฝังใจอะไรกันหว่า???
-
พี่ก้องทำซะน้องจิ๊บจิตตกไปเลย
พี่ก้องแกคงมีความหลังที่เจ็บปวด
แต่คนที่น่าสงสารคือจิ๊บที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย :m15:
พี่ก้องแกน่าจะมาพูดคุยให้เข้าใจตรงกันนะ
จะได้ไม่ต่างคนต่างคิดไปคนละทาง
+1 สำหรับความน่ารักของเจ้าเคน :กอด1:
-
เกิดอะไรขึ้น
พี่ก้องเป็นอะไร
-
พี่ก้อง กะ เฮียแมน มีซัมธิงรองหรอ
-
อ่านแล้วค้างงงงงงงง
ค้างทั้งเรื่อง ค้างทั้ง......
-
แงๆ
เมื่อไหร่จะเสียตัวสักทีละจิ๊บ
เค้ารอต่อไปไม่ไหวแล้วนะ
อิอิ :laugh:
-
พี่ก้อง กะ เจ้าของร้านกาแฟ ต้องมีซัมติงแน่ๆ
งานนี้ จิ๊บ เสียเซลแน่ๆ
-
จิ๊บอ่ะ ชวนผู้ชายอาบน้ำด้วย ทำได้ไงๆ ฮึ
แล้วพี่ก้องอ่ะ หยุดกลางคันแบบนี้ทำไม มันทำให้จิ๊บค้างนา(เอ..หรือคนอ่านเองหว่า..ที่ค้างอ่ะ)
แสดงว่าพี่ก้องต้องมีความหลังฝังใจอะไรรึเป่า เกี่ยวกับ.เอ่อ..เลิฟซีนอ่ะ
-
อ้าววว น้องเข้าใจผิดไปซะแล้ววว
-
อ่านทันแล้ว :mc4:
จิ๊บน่ารักนะ พี่ก้องก็น่ารัก :impress3:
แต่จิ๊บเลิกกับเอกแล้วแน่ๆ ใช่ไหม
ตอนนี้เหมือนทั้งพี่ก้องและจิ๊บจะมีความเข้าใจสวนทางกันนะ
รออ่านตอนต่อไป
-
....ทำอะไรอีกแล้วก้องภพ....
....ตั้งสติหน่อยซิ่วะ......
....จะปล่อยให้อะไรๆมาทำเสียเรื่องอีกหรือไง.......
หมายความว่ายังไงคะคุณพี่ก้อง ? เรื่องไหน ? อะไรจะเสีย ? เอาให้ชัดๆ อย่ามาหลอก อย่ามาทำร้ายจิ๊บนะ :serius2:
น้องจิ๊บนะ จะชวนอะไรพี่ก้องก็ไม่คิด (เอ...หรือว่าคิดวะ ^^) ชาวเล้าเกือบได้อ่าน NC แล้วมั้ยล่ะ :z1:
พี่แมน คนนี้ก็ความลับเยอะนะ ชอบมีลับลมคมในอะไรกับพี่ก้อง :เฮ้อ:
เหลือเจ้าน้อยผู้น่าสงสารอยู่คนเดียว เอะอะอะไรก็เฝ้าร้าน ก็รับออเดอร์ ฮ่าฮ่าฮ่า
:กอด1: กอดและเป็นกำลังใจให้ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์นะคะ
-
อ้าว น้อยใจซะงั้น เด๋วตอนหน้างอลใส่พี่ก้องเขาซิเนี้ย
:กอด1: ไรกับโคไร และนั่งรอตอนต่อไป
-
อร้ากกก หยุดทำไมละพี่ก้อง
ดูดิ น้องเค้าคิดมากเลยรู้ปะ
ไม่ไหว ๆ มาเคลียร์ด่วน ๆ เลยพี่
-
เกือบไปแล้วนะจิ๊บ เฮ้อเสียดายมาก
-
จิ้มๆ
:z13:
พึ่งเข้ามาอ่านเจอเรื่องนี้ อ่านแล้วติดค่ะ สนุกดี
แต่...
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทำไมได้กลิ่นดราม่า!!!!!!
:o12:
แล้ว 'เขา' คนนั้นของพี่ก้อง นี่ใครอ่า
กลิ่นมันแรงมว๊ากกกกกกก คราม่า ~ (บ้าไปแล้วค่ะ :serius2:)
เป็นกำลังใจให้นะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ชื่อฟ้านะฮับ
:L2:
-
:m22: :m22:
มาเเวบดูว่ามีความคืบหน้าเกี่ยวกะพี่ก้องเเละน้องจิ๊บรึยัง
เดี๋ยวจะ :m22:เเว๊บมาอีกตอนดึกๆๆน่ะจ้ะ
เพราะเมื่อคืนอารมณ์ค้างเพราะพี่ก้องหยุดซะงั้น
-
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากมายค่ะ
ดูเหมือนพี่ก้องจะมีอะไรที่รู้กับพี่แมนอยู่สองคนจริงๆ
ว่าแต่ ตอนนี้ทำไมพี่ก้องไม่ต่อ?? มีอะไรหรือเปล่า
สงสัยๆๆๆๆ จิ๊บต้องเข้าใจผิดแน่เลยอ๊ะ...
อยากอ่านตอนต่อไปมากมายค่ะ
จะรอน๊าาาาาาาา
-
เอิ่ม..เหตุการณ์ชวนเข้าใจผิด :a5:
-
รู้สึกว่ามีแต่คนเสียดายที่จิ๊บไม่ได้เสียตัว :laugh: เราก็เป็นหนึ่งในนั้น หุหุ
แสดงว่าก้องกับเจ้าของร้านกาแฟน่าจะมีความหลังฝังใจแน่ๆ
สงสารจิ๊บอีกแหละ เสียเซล์ฟเลย
มาต่อเร็วๆนะคะ :monkeysad:
-
เราก็นึกว่า เค้าจะ NC กันแล้ว :z1:
แต่ลืมไปว่า เพิ่งเป็นแฟนกันได้ไม่กี่วันเองง่ะ
น้องจิ๊บคิดมากไปแล้วลูก (แกอยากเสียตัวว่างั้น ? :laugh:)
พี่ก้องช่วยเคลียร์ด่วนๆจ้า
-
เข้ามาอ่านครั้งแรก อิอิ
น่ารักดีครับ
รีบๆ เสียตัวนะครับ
-
โอ้ว เฮีย~~!!!~ ทำแบบนี้ คนที่เค้าสมยอม(รึป่าว?) เค้าเสียเซลล์นะ
โห้ววว รับไม่ได้ เฮีย ใจร้าย (กะคนอ่าน) มากเกินไปแล้ว
แจจิ๊บคิดมากละทีนี้ . . . :serius2:
ใจเย็นๆค่า~
:serius2: :serius2:
พี่ก้องหยุดทำไม กำลังเคลิ้ม
(สนับสนุนให้น้องจิ๊บเสียตัวมากเลยเรา) เเฮะๆๆๆๆ
มาทำให้ค้าง เเล้วจากไป
เค้าไม่ยอมน่ะไรเตอร์
:m32: :m32: เเอบซ่อนตัวก่อน รอไรเตอร์เเละโคไรเตอร์ผู้น่ารักมาต่อ
+1 ให้คนอ่านที่อุตส่าห์มา (ซ่อนตัว) รอ ไรเตอร์...โคไรเตอร์ก็รอไรเตอร์มาอัพเหมือนกันค่ะ ฮ่ะๆ...ติดนิยายตัวเองผิดไหมเนี่ย
รอนานเลย อัพละๆ ไรเตอร์ตัวจริง ต้องอัพก่อนวันใหม่ (ไม่ถึงชั่วโมง??)
จิ๊บอยากเสียจิ้นเหรอ :laugh:
ต่างคนมองต่างมุม มันก็เลยทำให้เราค้างงงงง :a5:
นี่นะ...ถ้าอ่านทันเมื่อคืน คงได้นอนไม่หลับแน่ๆ เพราะเสียดายที่จิ๊บไม่เสียจิ้น กร๊ากกก
เมื่อไหร่ความลับของพี่ก้องจะถูกเปิดเผยซะที :m31:
ขอบคุณไรเตอร์ทั้งสองค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
เวอร์จิ้นน้องจิ๊บเหรอคะ?? อิ อิ
พี่ก้องทำซะน้องจิ๊บจิตตกไปเลย
พี่ก้องแกคงมีความหลังที่เจ็บปวด
แต่คนที่น่าสงสารคือจิ๊บที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย :m15:
พี่ก้องแกน่าจะมาพูดคุยให้เข้าใจตรงกันนะ
จะได้ไม่ต่างคนต่างคิดไปคนละทาง
+1 สำหรับความน่ารักของเจ้าเคน :กอด1:
เจ้าเคนขายออกแล้วววว ขอบคุณที่ชอบเจ้าเคนนะคะ
แงๆ
เมื่อไหร่จะเสียตัวสักทีละจิ๊บ
เค้ารอต่อไปไม่ไหวแล้วนะ
อิอิ :laugh:
ทนเถอะค่ะ ...นะ...นะ..นะ..
จิ๊บอ่ะ ชวนผู้ชายอาบน้ำด้วย ทำได้ไงๆ ฮึ
แล้วพี่ก้องอ่ะ หยุดกลางคันแบบนี้ทำไม มันทำให้จิ๊บค้างนา(เอ..หรือคนอ่านเองหว่า..ที่ค้างอ่ะ)
แสดงว่าพี่ก้องต้องมีความหลังฝังใจอะไรรึเป่า เกี่ยวกับ.เอ่อ..เลิฟซีนอ่ะ
ต้องติดตามกันต่อนะึคะ
....ทำอะไรอีกแล้วก้องภพ....
....ตั้งสติหน่อยซิ่วะ......
....จะปล่อยให้อะไรๆมาทำเสียเรื่องอีกหรือไง.......
หมายความว่ายังไงคะคุณพี่ก้อง ? เรื่องไหน ? อะไรจะเสีย ? เอาให้ชัดๆ อย่ามาหลอก อย่ามาทำร้ายจิ๊บนะ :serius2:
น้องจิ๊บนะ จะชวนอะไรพี่ก้องก็ไม่คิด (เอ...หรือว่าคิดวะ ^^) ชาวเล้าเกือบได้อ่าน NC แล้วมั้ยล่ะ :z1:
พี่แมน คนนี้ก็ความลับเยอะนะ ชอบมีลับลมคมในอะไรกับพี่ก้อง :เฮ้อ:
เหลือเจ้าน้อยผู้น่าสงสารอยู่คนเดียว เอะอะอะไรก็เฝ้าร้าน ก็รับออเดอร์ ฮ่าฮ่าฮ่า
:กอด1: กอดและเป็นกำลังใจให้ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์นะคะ
สรุปว่าตอนที่โพสต์ไปนี่ ยังไม่ถือว่าติดเรทใช่ไหมคะ 55
อ้าว น้อยใจซะงั้น เด๋วตอนหน้างอลใส่พี่ก้องเขาซิเนี้ย
:กอด1: ไรกับโคไร และนั่งรอตอนต่อไป
แสดงว่าเริ่มรู้ทันน้องจิ๊บละ
จิ้มๆ
:z13:
พึ่งเข้ามาอ่านเจอเรื่องนี้ อ่านแล้วติดค่ะ สนุกดี
แต่...
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทำไมได้กลิ่นดราม่า!!!!!!
:o12:
แล้ว 'เขา' คนนั้นของพี่ก้อง นี่ใครอ่า
กลิ่นมันแรงมว๊ากกกกกกก คราม่า ~ (บ้าไปแล้วค่ะ :serius2:)
เป็นกำลังใจให้นะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ชื่อฟ้านะฮับ
:L2:
มีดราม่าบ้าง อะไรบ้างค่ะ เพื่อความสนุกสนาน ติดตามกันต่อนะคะ .. แล้วก็ :กอด1: ยินดีที่รู้จักค่า^^
:m22: :m22:
มาเเวบดูว่ามีความคืบหน้าเกี่ยวกะพี่ก้องเเละน้องจิ๊บรึยัง
เดี๋ยวจะ :m22:เเว๊บมาอีกตอนดึกๆๆน่ะจ้ะ
เพราะเมื่อคืนอารมณ์ค้างเพราะพี่ก้องหยุดซะงั้น
คิดถูกแล้วค่ะที่จะมาดึกๆ เพราะไรเตอร์ก็มาดึกจริงๆน่ะแหละ ..
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากมายค่ะ
ดูเหมือนพี่ก้องจะมีอะไรที่รู้กับพี่แมนอยู่สองคนจริงๆ
ว่าแต่ ตอนนี้ทำไมพี่ก้องไม่ต่อ?? มีอะไรหรือเปล่า
สงสัยๆๆๆๆ จิ๊บต้องเข้าใจผิดแน่เลยอ๊ะ...
อยากอ่านตอนต่อไปมากมายค่ะ
จะรอน๊าาาาาาาา
ขอบคุณค่ะ... ว่าแล้วก็ไปอ่านตอนต่อไปกันเถอะ!!
++++++++++++++++++
เสียงเนื้อและกระดูกกระแทกกับกำแพงห้องน้ำด้านล่างอย่างแรง
"ทำไม ถึงห้ามตัวเองไม่ได้วะ ไอ้ก้อง แกมัน...... " เสียงเล็กรอดออกมาตามไรฟันของร่างสูง
ในสมองมึนไปหมด ได้ยินเสียงของใครบางคนแล่นผ่านเข้ามา
พอที ! ถ้ารักพี่มันเป็นแบบนี้ ก็อย่าไปรักใครเลย ปล่อยผมไปซักที!!
เสียงนั้นพร่ำขอร้องเขาอยู่บนเตียง มันแหบแห้งเพราะไม่ว่าจะร้องขออย่างไร เจ้าของชื่อก็ไม่ยอมหยุดกระทำยังคงยัดเยียดความเจ็บปวดให้ร่างกายที่ไม่มีรอยตำหนิ ให้ช้ำคามือ
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ริมฝีปากของก้องภพหยักยิ้ม
"มันคงไม่มีครั้งที่สองหรอก............."
เพราะคิดแบบนั้นถึงได้เจ็บใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เขาควรจะระงับอารมณ์ ระงับให้ได้ ทุกอย่าง...ทั้งหมด!!
ชายหนุ่มร่างสูงก้าวออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับชุดนอนที่หยิบลงมาเปลี่ยน
เจ้าเคนตัวดีนั่งทำหน้าหงอยอยู่หน้าห้องน้ำ ส่งเสียงครางงืดง้าดเมื่อเห็นเขาเดินออกมา
มือแกร่งลูบหัว เจ้าเคนไปมา ก่อนจะเคน จะวิ่ง เผ่นแนบ ไปหา เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา วางหน้าลงเกยขา เด็กหนุ่มประหนึ่งสนิทชิดเชื้อกันมานานสองนาน
"โอ้โห...เจ้าเคน.....แปรพักตร์เลยนะแก...."ก้องภพหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ กับภาพนั้น
" พี่ครับ คือ...ผมอยากกลับหอแล้ว " จิ๊บบอกกับอีกฝ่ายอย่างเกรงใจ เด็กหนุ่มถอยความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายไปอีกขั้น ก้องภพคงไม่ได้อยากทำแบบนั้นกับเขาเป็นแน่มือเรียวดันหน้าเจ้าเคนออกแล้วลุกขึ้น
" ไปนะเจ้าเคน สวัสดีครับ " มือเรียวยกขึ้นไหว้อีกฝ่าย
"จิ๊บ........." เจ้าของบ้านรีบปราดเข้าไปรั้งตัวของอีกฝ่ายเอาไว้
" ส่วนชุดนี้ เดี๋ยวผมซักแล้วจะเอามาคืนครับ "มือเรียวค่อยๆดึงมือออกจากอีกฝ่ายโดยที่ไม่มองหน้า
"จะกลับทั้งอย่างนี้หรือไง ชุดนอนนะ" ก้องภพยังคว้าแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้
" ผมไม่อยากให้พี่รู้สึกไม่ดี .. กลับไปคงดีกว่า "จิ๊บยังคงไม่มองหน้าอีกฝ่าย หาข้ออ้างให้ตนเองไปเรื่อย
"ไม่...จิ๊บ...พี่ไม่ได้รู้สึกไม่ดี...พี่แค่........." ก้องภพไม่รู้จะอธิบายการกระทำของตัวเองยังไง
"พี่แค่ไม่อยากทำให้จิ๊บกลัว"
" ไม่เป็นไรครับ ไว้ค่อยพูดกันวันหลังก็ได้ ... แต่วันนี้ผมอยากกลับแล้วจริงๆ "
เด็กหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิม แม้ว่าท่าทางจะเปลี่ยนไป แต่เรื่อง "ดื้อ" ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเลย
"จิ๊บ ฟังพี่ซิ่" ก้องภพขึ้นเสียงเล็กน้อย ว่าพลางก้มลงไปเล็กน้อยเพื่อจะมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม
" ได้ ถ้าพูดจบแล้ว ก็ปล่อยผมไปนะครับ "ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบตาอีกฝ่าย
"จิ๊บกลัวพี่เหรอ...พี่ทำให้จิ๊บกลัวใช่ไหม....แบบนั้น"
น้ำเสียงทุ้มที่เคยเอ่ยล้อเล่น แบบทีเล่นทีจริง และเสียงหัวเราะทุ้มตำทุกครั้งนั้น ฟังดูแหบพร่า และเต็มไปด้วยความกังวล
คำตอบของจิ๊บกลับเป็นการยกมือไหว้อีกฝ่ายเท่านั้นก่อนจะเดินไปที่ประตู
"จิ๊บ อ้าวเฮ้ย....จิ๊บ...." ด้วยความงุนงง เลยเผลอปล่อยให้อีกฝ่ายเดินไปจนถึงประตูหน้าบ้าน ก้องภพเดินไปคว้าตัวอีกฝ่ายเอาไว้
"ฟังพี่อีกซักนิดไม่ได้เหรอ"
" ผมฟังแล้ว คุณก็ต้องปล่อยให้ผมกลับได้แล้ว "สรรพนามเปลี่ยนอีกแล้ว คราวนี้ห่างเหินเสียยิ่งกว่าเดิม
ด้วยความโมโหที่ก้องภพไม่ปล่อยให้เขากลับไปเสียที แล้วอีกอย่าง เขายังไม่พร้อมที่จะคิดอะไรตอนนี้
หัวใจของชายหนุ่มร่างสูงเหมือนโดนบีบ เขาคงจะโดนอีกฝ่ายเกลียดเข้าให้เสียแล้ว
มือแกร่งที่เคยมีแรงดึงอีกฝ่ายเอาไว้ ปล่อยอีกฝ่ายอย่างอ่อนแรงทันที
"เข้าใจแล้ว.... จิ๊บ...กลับเถอะ.... แล้วนี่เอ่อ...... ค่าแท็กซี่ พี่ขอโทษที่คงไม่ได้ไปส่งจิ๊บวันนี้"
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาฉายแววแปลกตา ไม่ใช่ความต้องการอย่างเมื่อครู่ แต่ก็ไม่ใช่สายตาที่มองมาอย่างเอ็นดูเช่นกัน
....เสียใจ......
ชายหนุ่มยื่นธนบัตรสองสามใบให้กับอีกฝ่าย
" ไม่เป็นไรครับ "ธนบัตรที่ยื่นมาตรงหน้ายิ่งทำให้สถานการณ์แย่
จิ๊บบอกปัดอย่างเย็นชา แล้วเดินออกไปทั้งชุดนอน กางเกงผ้าแพร ที่ไม่เข้ากับกระเป๋าเป้ของตนแม้แต่น้อย
เสียงสบถดังขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ที่เห็นอีกฝ่ายเดินจากไปดังลั่น
...ทุกอย่างมันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้....
++++++++++++++++++
แทบจะในทันที ช่วงบ่ายเวลาเดิมของวันรุ่งขึ้นก้องภพแบกหน้าที่คิดว่า คงจะเต็มไปด้วยตราบาปของตัวเองเข้ามาในร้านพร้อมด้วยถุงผ้าลายเพ้นท์สีสันสวยงามกับปิ่นโตอีกหนึ่งเถาเดินเข้ามาในร้าน
"สวัสดีครับ" ชายหนุ่มในชุดสีดำ เดินเข้ามาเอ่ยทักด้วยเสียงเบาหวิว
" สวัสดีครับ ท่านเดียวนะครับ " จิ๊บที่ยืนต้องรับแขกอยู่หน้าร้านตอบกลับมา แม้จะไม่ยิ้มแย้มเท่าทุกๆวัน แต่เขาก็ไม่หลบเลี่ยงแขกอีกต่อไปแล้ว
....ก็รู้ว่าไม่พอใจ แต่แบบนี้ ใจร้ายไปหน่อยไหมจิ๊บ.....
คำพูดคำจาและท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ใจของชายหนุ่มปวดขึ้นมา แทบไม่มีแรงถือปิ่นโต ร่างสูงไม่ได้ตอบ เดินอาดๆไปที่โต๊ะสามที่เดิม ก่อนจะวางของทั้งสองอย่างลงบนโต๊ะ
" เมนูครับ "จิ๊บวางเมนูลงกับโต๊ะ
" อีกซักครู่จะมารับออเดอร์นะครับ "ว่าแล้วก็ทำท่าจะหันไปหาลูกค้าโต๊ะอื่น
ก้องภพรู้สึกอึกอัด เมื่อมองดูเมนู บนโต๊ะ ปรกติแล้วเขามาที่นี่บ่อย และอีกฝ่ายก็รู้ดีว่าเขาชอบทานอะไร
การที่เอาเมนูมาวางตรงหน้าแบบนี้ มีเพียงแต่จะทำให้ใจของเขาเจ็บ และแตกสลายมากขึ้น
...มันคือบาปที่กลับมาหลอกหลอนหรือไงนะ.....
ก้องภพสูดหายใจเข้าลึก มือแกร่งค่อยเปิดเมนูไปทีละหน้า ทีละหน้า
"สั่งอาหารหน่อยครับ"
"ครับ"มือเรียวดึงปากกาลูกลื่นออกมาจากอกเสื้อ เพื่อจดสิ่งที่ได้ยินลงไปบนปึกกระดาษในมือ
ก้องภพมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม ปลายนิ้วเคาะเบาๆลงบนโต๊ะเหมือนคิดอะไรอยู่
"พี่เอาปิ่นโตกับเสื้อมาให้...."
" ขอบคุณครับ " มือเรียวยกขึ้นไหว้อีกฝ่าย เหมือนทำกับผู้ใหญ่
" สั่งกาแฟไหมครับ ถ้ายังเดี๋ยวผมขออนุญาตเอาของไปเก็บ จะได้เอาชุดเมื่อวานมาคืนด้วย "
ดวงตาคมสบตาอีกฝ่าย...ปวดใจ...หนักใจ...
...เตรียมมาพร้อมสรรพไม่กะให้ถามทวงเลยนะ.....
"จิ๊บรู้ไม่ใช่เหรอว่า พี่ชอบทานอะไร... อย่าทำแบบนี้ได้ไหม..."
สายตาเว้าวอนนั่นทำให้ใจที่เตรียมพร้อมมาแล้วสั่น แต่ถึงแบบนั้น เขาก็ต้องฝ่ามันไปให้ได้
" คาปูนิโน่เย็นไม่หวานนะครับ สักครู่นะครับ " พูดจบก็เอื้อมมือมาหยิบของที่อยู่บนโต๊ะทั้งปิ่นโต และ ถุงใส่เสื้อผ้าของเขา รอยแดงๆ ยังคงเด่นชัดอยู่ที่ต้นคอขาว ตอกย้ำว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
มือแกร่งฉวยโอกาสจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ แต่เป็นเพียงแค่ที่ปลายนิ้วเรียวนั้น
"จิ๊บ...พี่ขอโทษ"
" ไม่เป็นไรครับ .. ผมไม่ได้โกรธอะไรนะครับ ไม่ต้องคิดมากนะครับ "เด็กหนุ่มดึงมืออกจากอีกฝ่ายพลางยิ้มให้ตามมารยาท
"แล้วทำแบบนี้ทำไม" ก้องภพถามต่อ
" ที่ผมทำ มันเสียมารยาทมากใช่ไหมครับ? "
จิ๊บที่พยายามจะเผชิญหน้าถามออกมาแบบนั้น การที่เขาทำใจยอมรับว่าก้องภพรังเกียจ และทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันแย่มากเหรอ
"แล้วจิ๊บ ไม่อยากจะเห็นหน้าพี่...ไม่อยากจะคุยกับพี่...ขนาดนี้เลยเหรอครับ"
เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา " ผมขอตัวก่อนนะครับ "
พูดจบก็คว้าปิ่นโตและถุงเสื้อผ้าไปวางที่เคาท์เตอร์ก่อนจะเริ่มทำคาปูชิโน่เย็น ไม่หวาน เหมือนทุกวัน
"ปิ่นโตอีกแล้ว....... " เสียงเจ้าน้อยเดินมาแซว
"หิวอ่ะ พี่จิ๊บ"
" กินซี่ เอ้อ เอาไปใส่จานหลังร้านนะ ล้างแล้วเช็ดให้ด้วย จะได้คืนเจ้าของเค้า " จิ๊บหันไปบอกเพื่อนร่วมงานแล้วหันไปสนใจกาแฟของตนเองต่อ
"อ้าว ไม่เอามาวางไว้ที่เคาท์เตอร์แล้วเหรอ" เจ้าน้อย ถามท่าทางไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ถามต่อ พลาง เอา แก้วที่ล้างและอบเสร็จแล้วออกมาวางเรียงเข้าไปในตู้
" จะกินไหม? "เด็กหนุ่มแยกเขี้ยวใส่
"เฮียแมน.....พี่จิ๊บน่ากลัว " เจ้าน้อยวิ่งแจ้นไปฟ้องเชฟคนเก่ง แต่ไม่วายวิ่งกลับมาคว้าปิ่นโตไปด้วย ก่อนจะโดนจิ๊บเอาอะไรเขกหัว ท่าทางของ พนักงานในร้านทำให้เชฟหนุ่มต้องเดินออกมาชะโงกหน้ามองแขกประจำ ก้องภพ นั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะเดิม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเหมือนครุ่นคิดอะไรอย่างหนัก
++++++++++++++++++
เพียงไม่นาน คาปูชิโน่เย็นถูกวางบนถาดเสิร์ฟ จิ๊บเป็นคนเดินไปเสิร์ฟให้ก้องภพด้วยตนเอง พร้อมกับถุงกระดาษใส่ชุดที่เขาสวมกลับหอที่ซักเรียบร้อย
" คาปูชิโน่เย็น ไม่หวานครับ " แก้วกาแฟทรงสูงถูกวางตรงหน้า ก่อนที่ตามมาด้วยถุงกระดาษที่วางลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม
" ขอบคุณนะครับที่ให้ยืม "
"ไม่เป็นไร... แค่นี้เอง" น้ำเสียงที่ตอบกลับมาฟังดูอ่อนล้า มือแกร่งข้างหนึ่งกำแน่น อยู่ข้างตัว
ชายหนุ่มจิบกาแฟเย็นเล็กน้อย ก่อนจะดึงเงินออกมาจากกระเป๋า วางลงบนโต๊ะ คว้าถุงเสื้อที่อีกฝ่ายเอามาคืน เขาอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว
ร่างสูงลุกขึ้นยืนรวดเร็ว ก่อนจะเดินไปที่หน้าประตูทันที
จิ๊บได้แต่ยิ้มขื่นๆกับสิ่งที่ตัวเองพบเจอ
....จบแล้วสินะ ลาก่อนครับ พี่ก้อง ...
เขาค่อยๆเดินกลับเข้าไปในร้าน ไปยังม้าหินอ่อนหลังร้านตัวโปรด
น่าแปลกทั้งๆที่ใกล้จะสอบเก็บคะแนนแล้ว วันนี้เขากลับไม่เอาหนังสือมาด้วยซักเล่ม
++++++++++++++++++
"คุณก้องภพ!!" เสียงเชฟร่างสูงตะโกนเสียงดังพร้อมกับ ร่างใหญ่ที่วิ่งออกไปดึงไหล่ของชายหนุ่มร่างสูงเอาไว้ สร้างความแปลกใจ ให้ คนในร้านไม่น้อย
"อ่ะ...พี่แมน....สวัสดีครับ" ชายหนุ่มหันมาทักทาย ศิลปินหนุ่มดูไม่สดใสเหมือนทุกที
"คุณก้อง.... ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องของผมนะครับ แต่...เห็นแบบนี้แล้ว มัน.......เหมือนตอนนั้น"
คำพูดของเชฟหนุ่ม ทำให้ก้องภพต้องฝืนยิ้ม
"มันก็สมควรแล้วนี่ครับ...ขอโทษวันนี้ผม ไม่ดีเลย ขอตัวก่อน" ร่างสูงยกมือโบก เขาไม่อยากจะยุ่งกับใคร ไม่อยากจะติดถึงใคร อะไร ในตอนนี้
แมนได้แต่ยืนมอง ชายในชุดดำคนนั้น ค่อยๆเดินคอตกเข้าไปในซอยอย่างช้าๆ
เขาส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในร้าน
....สถานการณ์แบบนี้ ทำไมต้องมาเจอซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยวะ....
"เฮียแมน.... ปิ่นโตอร่อยนะ" เสียงเจ้าน้อยเรียกเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้สนใจ แมนเดินไปยังม้านั่งหลังร้านเจ้าจิ๊บจ้อยของเขานั่งเหม่ออยู่ตรงนั้น
"เออ บอกว่าไม่ให้ เลือกลูกค้า แต่อีท่านี้นี่มันเรื่องอะไรกันอีกวะ"
"จิ๊บจ้อย ฟังพี่อยู่เปล่าเนี่ย" เมื่อถามแล้วไม่เห็นตอบเลยถามซ้ำ
" คะ ครับ พี่แมน? "กว่าจิ๊บจะรู้ตัวก็ถูกเรียกไปหลายครั้ง ใบหน้าสวยหันไปตามต้นเสียง
"คุณก้องเขาทำรุนแรงกับแกใช่ไหม" ในน้ำเสียงนั้นแฝงความไม่พอใจเอาไว้ ในอกของพี่แมนที่เคยเป็นยักษ์ใหญ่แต่ใจดีนั้นร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็น รอยแดงช้ำบนคอของจิ๊บที่เหมือนใครอีกคน
" พี่แมน? "น้ำเสียงของเชฟคนเก่งของร้านที่เปลี่ยนไปทำให้จิ๊บต้องขมวดคิ้ว
"เขาทำรุนแรงกับแกรึเปล่า" เสียงนั้นเหมือนจะเค้นเอาคำตอบให้ได้
" พี่.... ผมผิดใช่ไหม ที่เป็นแบบนี้? "จิ๊บถามเสียงเบาหวิว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองลงที่โต๊ะตรงหน้า
คำถามของเด็กหนุ่มทำเอา แมนขมวดคิ้ว มันไม่ใช่คำพูดที่เขาคิดว่าจะได้รับ
" ในตอนแรก ผมแค่ไม่พร้อม แต่พอคิดว่าคงไม่เป็นไร .... "เท่านั้นจิ๊บก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก
"เฮ้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวนะ นี่มันเรื่องอะไรกัน เฮียงงว่ะ" แมนทำมือขอเวลานอก
" เมื่อวานไง ขนมพี่นั่นแหละทำเรื่อง "จิ๊บถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เฮียแมนฟัง
" จิ๊บคงไม่เป็นอย่างที่เขาคิดไว้มั๊งพี่ " เด็กหนุ่มก้มลงมองรูปร่างของตัวเอง
"............................เอิ่ม......." แมนไม่รู้จะพูดยังไง ข้อมูลในหัวของเขามันไม่ได้เตรียมการจะรับเรื่องความมั่นใจต่ำของพ่อหนุ่มนี่เอาไว้เลย
"ไม่หรอก คุณก้องเขาไม่ใช่คนแบบนั้น" คำพูดนั้นดูมั่นใจ
"เอ่อ พี่คิดว่า เขาน่าจะไม่ใช่คนแบบนั้นว่ะ แกก็หัดมั่นใจหน่อยเหอะ ถึงจะจิ๊บจ้อย แต่จิ๊บก็เจ๋งนะเว้ย" มือแกร่งตบไหล่เด็กหนุ่มดังป้าบ
"ไม่งั้นเขาจะแบกปิ่นโตมาง้อแกทุกวันเรอะ ไอ้จิ๊บ ถ้าเขาไม่ชอบแกจริง มันคงไม่มีผู้หญิง ผู้ชายหน้าไหน ยอมทำแบบนั้นหรอกเว้ย มั่นใจหน่อย"
" มันแย่มากนะพี่ ... จิ๊บไม่รู้จะทำยังไงแล้ว จิ๊บไม่อยากหนีเขา จิ๊บพยายามทำเหมือนปกติแล้ว "
พอได้พูดออกมาบ้างก็เหมือนได้ระบายออกมามากมาย เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกุมศีรษะที่ถูกเซ็ทมาอย่างดี
"ไม่หนีตัว แต่แกก็หนีความสัมพันธ์กะเขาไปแล้ว ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้คุยกันให้รู้เรื่อง เลิกคิดเองเออเองได้แล้วมั้ง..."
"แล้วพี่จะให้ผมหน้าด้านถามเหรอว่า ทำไมถึงหยุด ทำไมไม่ต่อล่ะครับ จิ๊บกำลังมันส์เลย? "
ใบหน้าสวยมุ่ย ก่อนจะถามออกไปอย่างไม่อายใคร
"อ้าว ติดใจอีกซะงั้น" แมนเลิกคิ้ว
"เออ ข้องใจนักแกก็ไปถามเลย เผื่อจะได้เอาไปปรับปรุงตัว ถ้าคิดว่า ตัวเอง ห่วยนักล่ะก็"
เฮียแมนตัดบท ก่อนจะลุกขึ้นยืน
"แล้วก็เลิกอู้ เข้าไปทำงานได้แล้ว ...เดี๋ยวเจ้าของร้านกลับมาเห็นแก อู้มีหวังได้สั่งปลดพนักงาน...แรงงานราคาถูกยิ่งหายากอยู่ เฮียยังไม่อยากไปหา พม่ามาอ้อแอ้ทำงานนะเว้ย"
ร่างสูงใหญ่เดินกลับเข้าไปในร้านทันที ไม่ปล่อยให้จิ๊บได้เถียงอะไรต่อ
" อ้าว พี่ก็ซื้อร้านนี้มาทำเองซักทีดี่ จิ๊บยังไม่เคยเจอหน้าเลยนะเนี่ย "
เด็กหนุ่มร่างเพรียวเดินตามเชฟที่มีอำนาจตัดสินใจทุกอย่างไม่ต่างจากเจ้าของร้าน เข้าไปในครัว
"เจอแล้วอย่าหนาวก็แล้วกัน" แมนหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปทำงานต่อ
-
ตกลงนู๋อยากเสียจิ้นจริงๆใช่มั้ยคะลูก
งั้นก็หน้าด้านบอกไปตรงๆเลยมั้ยคะ
"พี่ก้อง จิ๊บอยากเป็นของพี่" กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เอาเถอะหวังว่าคงเข้าใจกันนะคะ
ชอบเฮียแมนอ่ะ พูดได้กินใจตลอดๆ
-
อยากรู้จริงๆ เจ้าของร้านเป็นใคร
พี่แมนถึงได้กลัวน้องจิ๊บหนาว
:laugh:
-
"คุณเจ้าของร้าน" เมื่อไรจะมานะๆ :serius2: ทำคนแถวนี้เขาอยากเห็นหน้าใจจะขาดอยู่แล้วนะรู้ไหม
(ได้ข่าวว่าแกร่วมกันเขียนเอง....)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาช่วยเชียร์ให้จิ้บเสียตัวค่ะ :-[... ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะคะ
โคไรเตอร์ขอ :กอด1:คนอ่านทุกกกกกคนค่ะ
-
ว้ายๆๆๆ
นึกว่าจะมีอะไรซะอีกน่ะ
อิอิ
หวังมากมายนะเนี้ย
ตามตอนต่อไปจ้า
-
ชอบเฮียแมนอ่ะ แมนสมชื่อจริงๆ
รอคุณเจ้าของร้าน จะมาหรือยัง อยากรู้ว่าทำไมต้องหนาวด้วย
-
เข้าใจผิดอย่างแรงเลยหนูจิ๊บจ๊อย
ความหลังฝังใจพี่ก้องเลยทำหนูจิ๊บเสียเซลฟ์
แล้วเจ้าของร้านคือใคร หรือว่าก็คือพี่ก้องอีกนั่นหละ
บวก 1 แต้ม สนุกมากๆ ขอบคุณนะคะ
-
คิดเองเออเองอีกแล้ว
พี่ก้องเป็นเจ้าของร้าน
ใช่มั๊ย writer
-
พี่ก้องคะ โถๆๆ คงฝังใจน่าดู น้องคนนั้น(บุคคลนิรนาม)อาจจะไม่ชอบแบบรุนแรง แต่น้องจิ๊บอาจจะชอบก็ได้นะคะ มันคนละคนกัน ความชอบย่อมต่างกัน พี่ก้องต้องปล่อยวางอดึตให้ได้นะคะ เพื่อน้องจิ๊บๆ
-
เม้นท์ใหม่เสียใจอย่างแรงอ่ะ
อ่านข้ามซะงั้น
ทำไมพี่ก้องถึงไม่ต่อล่ะ
มีอดีตอะไรรึป่าวนะ
-
กะแล้วเชียว คุณก้องต้องมีอดีตอะไรแน่ๆ(เรียกตามจิ๊บในตอนนี้)
ท่าทางคนคนนั้นจะรับที่คุณก้องเป็นแบบนี้ไม่ได้ เลยจากไป....
คุณก้องคงไม่อยากให้เกิดซ้ำรอยกับจิ๊บ เลยถนุดถนอมสุดๆ
แต่..!! จิ๊บเข้าใจผิดใช่ไหมนี่?? โอ้ยย เจ็บปวดๆๆๆ
ดูเหมือนแมนจะรู้อะไรเกี่ยวกับคุณก้องเยอะมากมาย
อยากรู้อดีตจังค่ะ หวังว่าจิ๊บจะคืนดีกับคุณก้องไว้ๆน๊ะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^__^ อัพบ่อยๆนะคะ เป็นกำำลังใจให้ค่ะ
:bye2:
พีเอส.ผู้ใดเป็นเจ้าของร้าน.. ใช้คนที่เค้าคิดหรือเปล่า : ]
-
ตอนล่าสุด
จิ๊บ!! อยากเสียตัวหรอเนี้ย
อิอิ
แต่ว่าพี่ก้องมีอดีตอะไรน้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จิ๊บเสียใจหรือนี่ แบบนี้ก็รักเค้าเต็มเปาแล้วนะ
ส่วนคุณก้องก็นะ ลองอธิบายให้จิ๊บเข้าใจซะหน่อยก็ดีกว่านี้
-
"แล้วพี่จะให้ผมหน้าด้านถามเหรอว่า ทำไมถึงหยุด ทำไมไม่ต่อล่ะครับ จิ๊บกำลังมันส์เลย? "
ใบหน้าสวยมุ่ย ก่อนจะถามออกไปอย่างไม่อายใคร
"อ้าว ติดใจอีกซะงั้น" แมนเลิกคิ้ว
55555555
พูดซะตรงใจสุดๆๆๆ
-
ให้เดาเนี่ยคุณก้องเค้าเป็นประเภทเซ็กซ์จัดใช่มัยค่ะ อาจจะแอบซาดิสนิดๆ อิอิ
นู๋จิ๊บดันติดใจซะงั้น ขอร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการสนันสนุนให้จิ๊บเสียตัวค่ะ หุหุ :haun4:
ปล.รักไรเตอร์ทั้งสอง อัพบ่อย อัพยาว ถูกใจคนอ่านจิงๆ หุหุ จุ๊บๆ :-[
-
:เฮ้อ:
-
โอ้ว เพิ่งตามอ่านค่ะ ทันละ ^^
เปิดเรื่องน่าสนใจดีจัง เนื้อเรื่องก็น่ารักค่ะ
ว่าแต่หนูจิ๊บไม่เข้าไปรายงานความคืบหน้าในเว็บแล้วเหรอคะ? อิอิ
ตอนล่าสุดนี่ = =" เข้าใจกันไปคนละทางซะงั้น
คนนึงคิดว่าตัวเองรุกเร็วไป โทษตัวเองว่าทำไมไม่ห้ามใจ
อีกคนดันตีความไปว่า เวร สงสัยเค้าไม่ชอบใจร่างกายเราซะได้ ฮ่าๆ เคลียร์กันซะเถอะ อึมครึมแบบนี้ไม่ดีเลยเน้อออ ><
ดูเหมือนพี่ก้องมีอดีต เฮียแมนก็เหมือนจะรู้เรื่องอีก
ไม่ใช่ว่าคุณเจ้าของร้านคืออดีตของพี่ก้องนะคะ?
เอ๊ะ! หรือพี่ก้องอะแหละเจ้าของร้าน? = ="
แล้วอดีตของเฮียแมนอะ? โอ๊ววว ปมเยอะจัง (หรือเราคิดมากไปเอง? 5555555)
จะรออ่านตอนต่อๆไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่าาา :L2:
-
:a5: :a5:
ว๊ายๆๆๆๆ น้องจิ๊บพร้อมจะเสียตัวเลยเหรอเนี๊ย
ติดใจซะงั้น ฮ่าๆๆๆ ก้อน่ะบอกเเล้วว่ากำลังเคลิ้ม
สงสารพี่ก้อง :m15: ถ้าพี่ไม่หยุดก้อไม่ต้องเสียใจเเบบนี้หรอก
(สนับสนุนให้น้องจิ๊บสมหวังค๊า ก้อออกจะเตรียมใจพร้อมขนาดนั้น)
คงต้องมีความหลังอารัยเเน่ๆเลย(เฮียเเมนรู้อีกน่ะเนี๊ย)
หลบซ่อนตัวรอเจ้าของร้านมา :m32: เผื่อจะได้หนาวเป็นเพื่อนน้องจิ๊บ
-
ไปเลยจิ๊บ อย่าได้รอ 555 เจ้าของร้านคงไม่ว่าหรอก อิอิ
-
สงสัยร้านของพี่ก้องแน่ๆ
-
สงสารจิ๊บ
เป็นเรา เราก้เสีย self
เหมือนกันอะ
-
พี่ก้องเนี่ยย ภายนอกสุภาพแต่กับเรื่องอย่างว่า จะ ซาดิสต์ รึเปล่า ส่วนจิ๊บ ก้อเป็น เอม
อ้าว ไม่ใช่เหรอ ฮ่าๆๆ
-
ความคิดสวนทางกันจริงๆ ด้วย
จิ๊บอยากเป็นของพี่ก้อง เพราะ "กำลังมันส์" :-[
พี่ก้องนึกว่าจิ๊บรังเกียจ เพราะ พี่ก้องชอบความรุนแรง :haun4: (ใช่ป่ะ แอบงง)
-
สงสัยร้านของพี่ก้องแน่ๆ
เห็นด้วยอย่างแรงงงงง
พี่แมนคะ เป็นคนกลางให้หน่อย คนอ่านไม่อยากปวดใจ
+1
-
เอิ่มมม..พี่ก้องเป็นซาดิสต์เหรอคะ :m28:
จิ๊บอยากเสียจิ้นจริงๆด้วย กีสสสส เราก็อยากอ่านตอนจิ๊บเสียจิ้น :laugh:
เรื่องแบบนี้ต้องคุยกันนะ
-
ไม่ได้อ่านแค่ 4 วัน ทำไมมันเยอะขนาดนี้
-
ไปหาพี่ก้องแล้วคุยกันให้รู้เรื่องเลยจิ๊บ
แล้วบอกพี่ก้องด้วยว่าจิ๊บพร้อมแล้วพี่ก้อง :z1:
-
คุณก้อง ไปทำอะไรใครไว้นี่!!!~ คะแนนเชียร์ให้ แจจิ๊บเป็นของพี่ก้องลด ฮวบฮาบๆ
-
ว่าแล้วเฃียวว่าพี่ก้องต้องมีอะไรๆฝังใจในเรื่องเลิฟซีน
แล้วตอนนี้พี่ก้องเข้าใจไปอีกทาง จิ๊บจ๊อยเราก็เข้าใจไปอีกทาง
จะมีมือเทวดามาดึงใจสองใจที่เหกันไปคนละทาง ให้มาบรรจบตรงกันไหมนี่
-
ว้า
แจจิ๊บคิดเองซะงั้น
ปล.เจ้าของร้านนี่คุณก้องรึป่าวเนี่ย555
-
ชั้นว่านะ
มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆสำหหรับอีคุณก้อง
:z1:
น่าสงสัยจริงๆ
หรือว่า
พี่ก้องเคยมีอะไรกับแฟนคนเก่าแล้วรุนแรงเกินไปก็เลยเลิกกัน งั้นเหรอ
:m20:
-
สงสัยก้องเป็นS&M แหงๆ
เจ้าของร้านคือคนที่หนีก้องไปหรือเปล่า
-
ความคิดสวนทางกันจริงๆ ด้วย
จิ๊บอยากเป็นของพี่ก้อง เพราะ "กำลังมันส์" :-[
พี่ก้องนึกว่าจิ๊บรังเกียจ เพราะ พี่ก้องชอบความรุนแรง :haun4: (ใช่ป่ะ แอบงง)
คนอ่านก็กำลังมันส์ใช่ไหมคะ
เอิ่มมม..พี่ก้องเป็นซาดิสต์เหรอคะ :m28:
จิ๊บอยากเสียจิ้นจริงๆด้วย กีสสสส เราก็อยากอ่านตอนจิ๊บเสียจิ้น :laugh:
เรื่องแบบนี้ต้องคุยกันนะ
กว่าจะถึงตอนนั้น ..ติดตามกันต่อไปนะคะ
ไม่ได้อ่านแค่ 4 วัน ทำไมมันเยอะขนาดนี้
เยอะเหรอคะ .. ไรเตอร์ อัพทุกวัน วันละตอนเองน้า~
ชั้นว่านะ
มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆสำหหรับอีคุณก้อง
:z1:
น่าสงสัยจริงๆ
หรือว่า
พี่ก้องเคยมีอะไรกับแฟนคนเก่าแล้วรุนแรงเกินไปก็เลยเลิกกัน งั้นเหรอ
:m20:
สงสัยก้องเป็นS&M แหงๆ
เจ้าของร้านคือคนที่หนีก้องไปหรือเปล่า
:laugh:
ปล. รอบนี้อัพไม่ดึกมาก(มั๊ง)ค่ะ :mc4:
+++++++++++++++++++
หลังจากวันนั้น จิ๊บก็พยายามทำเหมือนปกติ แม้เขาจะยังเจ็บปวด แต่การทำงานให้หนักจะช่วยเขา ... เหมือนกับครั้งที่เอกจากเขาไปในตอนนั้น...
เด็กหนุ่มเดินไปเก็บแก้วกาแฟทรงสูงพร้อมกับเช็ดโต๊ะเมื่อแขกโต๊ะห้าจากไปพร้อมกับผู้หญิงที่มาด้วยกัน วันนี้เป็นวันศุกร์ แขกจึงไม่ค่อยมากเท่าไหร่นัก จะมีบ้างก็พวกนักศึกษาที่เลิกเรียนเร็ว จึงมานั่งฆ่าเวลาอยู่แถวนี้
"ขอโทษครับ สั่งกาแฟหน่อย" เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจ
" ครับ " จิ๊บเดินมารับออเดอร์อย่างตั้งใจเหมือนทุกครั้ง
ริมฝีปากได้รูปยิ้มให้กับแขกที่โต๊ะนั้นเล็กน้อยเป็นการทักทาย แต่ก็รู้สึกคุ้นหน้าคนๆนั้นอย่างบอกไม่ถูก
"ขอ มอคค่าปั่น ชอคโกแลตเย็น แล้วก็อะไรดี........" เมื่อรู้สึกว่าถูกมอง คนที่ก้มหน้าก้มตาสั่ง เงยหน้าขึ้นมามอง
"เฮ้ย จิ๊บใช่ป่ะ"
คนที่ถูกเรียกชื่ออย่างถูกต้องหรี่ตาเล็กน้อยอย่างใช้ความคิดก่อนจะ ถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ
" บอส? "
ถ้าจำไม่ผิด เพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่เชียงใหม่นั่นเอง เขาจำได้ว่าหมอนี่เป็นหนึ่งในไม่กี่คนของโรงเรียนที่เอนท์ติดที่กรุงเทพ และยังสนิทกับเอกพอสมควรเนื่องจากเป็นกลุ่มเด็กหัวดีด้วยกัน
"เอ้อ ไอ้จิ๊บจริงๆด้วยเว้ย เป็นไงมั่ง โหยไม่ได้เจอกันนานเลย มาๆ นั่งก่อนเลยมึง" เจ้าของชื่อพูดเสียงดังพลางลากเก้าอี้ใกล้ๆมา ให้อีกฝ่าย บอสยังดูเป็นคนสบายๆเฮฮาไม่เปลี่ยน
"แล้ว นี่มาทำงานเหรอ"
" เออ กูเป็นพนักงานที่นี่อะ .. โทษทีว่ะคงนั่งไม่ได้แล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูไปทำกาแฟมาให้มึงก่อน แล้วค่อยแอบพี่เค้าคุยละกัน "จิ๊บหันไปมองซ้าย ขวา ถึงจะมีแขกไม่มากนัก แต่ด้วยความเกรงใจเฮียแมน เขาที่เป็นพนักงานจึงไม่ควรทำแบบนั้น
"เอ้อ เอางั้นเหรอ..... " บอสพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหันมายิ้ม
"งั้น ขอเอสเพรสโซ่ร้อนอีกแก้วให้เพื่อนกูนะ แล้วก็แซนด์วิสแฮมชีส อีกเซ็ทละกัน"
" โอเค รอแป๊บ พูดจบเด็กหนุ่มในชุดพนักงานของร้านก็ส่งออเดอร์ให้เฮียแมน ส่วนตัวเองก็ชงกาแฟตามรายการยาวเหยียดของบอส
ไม่ถึงสิบห้านาที รายการที่สั่งก็มาวางอยู่ตรงหน้าบอสจนครบ
" รสชาติเป็นไงบอกได้นะเพื่อน กูยังต้องฝึกอีกเยอะ "
"เอ้อ อร่อยว่ะ..... อร่อยป่ะ" บอสหันไปถามเพื่อนอีกสองคนที่มาด้วยกัน ทั้งสองก็พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหันไปคุยกันต่อโดยเปิดโอกาสให้บอสได้คุยกับเพื่อน
"เอ้อ แล้วนี่มึงมาทำงานที่นี่นานยังอ่ะ แล้ว เรียนอยู่ที่ไหนวะ"
เพราะตั้งแต่จบจากโรงเรียนที่เชียงใหม่ก็มัวแต่ยุ่งกับการเรียนที่มหาลัย ได้ติดต่อเพื่อนๆบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยมากนัก
" กูเอนท์ไม่ติดน่ะ เลยเรียนภาคพิเศษ ไม่อยากขอเงินแม่เยอะ ก็เลยทำงานไปด้วย "
จิ๊บบอก นานแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับเพื่อนวัยเดียวกันแบบนี้
"อ้อ เอ้อดีๆ.... เฮ้ยนี่ กูว่าจะเรียกเพื่อนที่เรียน ที่กรุงเทพมาเจอกันหน่อยว่ะ... สนไหม คืนนี้ว่างป่ะ "
ทั้งเสียงบอสเริ่มดังขึ้น เป็นคนที่พอตื่นเต้นเรื่องอะไรแล้วจะเสียงดังขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มทั้งสองไม่เห็นเลย ว่า มีใครเดินเข้ามาในร้าน
" เฮ้ย พรุ่งนี้กูทำงานนะ "คำว่าเที่ยวเรียกความสนใจจากจิ๊บได้ไม่น้อย เมื่อก่อนตอนที่อยู่เชียงใหม่เขาก็มักจะเข้ามาเที่ยวกลางคืนในตัวอำเภอเมือง โดยนอนที่หอเพื่อนบ้าง ชีวิตแบบนั้นเขาห่างไปได้เกือบสองปีแล้ว
"โหย มึง มีอะไรนี่ออกหน้าหมดเลยนะ ...."บอสหัวเราะ
"อยากไปก็มาดิ่ ไปด้วยกัน หออยู่แถวไหนเดี๋ยวกูไปรับก็ได้"
" อ่านะ..รู้ทันกูอีก "จิ๊บส่ายหน้าไปมา ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา " เดี๋ยวกูโทรไปละกัน ขอเบอร์ดิ๊ "
ท่าทางของเด็กหนุ่มที่หัวเราะสนุกสนาน และ กำลังแลกเบอร์โทรศัพท์อยู่กับเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันทำให้ คนที่ เพิ่งเข้ามาในร้านอดที่จะสงสัยไม่ได้ เขาเดิน
ไปนั่งอยู่ที่โต๊ะเดิม ไม่ได้ไกลจากโต๊ะ ที่จิ๊บยืนอยู่ซักเท่าไร และ ใกล้พอที่จะได้ยินบทสนทนา เบาๆของทั้งสองคน
"เอ้อ เดี๋ยวขอกูโทรตามไอ้เป้ก่อน" บอสพูดเสียงดังพลางดึงโทรศัพท์ ออกมากดเบอร์โทรหาคนที่ว่า
"เป้เหรอ เอ้อ กูเอง มึงทายซิ่ กูเจอใคร ไอ้จิ๊บเว้ย เอ้อ ไอ้จิ๊บ แม่ง.... เอ้อ เข้าเรื่องๆ คืนนี้ มึงว่างป่ะ อตก. นะเมิง...ไอ้นี่ บ่นอีก จะไปไม่ไป.... ตกลงตามนี้"
ชื่อสถานที่ ที่ได้ยิน ทำให้ คนที่นั่งอยู่ไม่ห่างรีบ ถึงกับเงี่ยหูฟังอีกครั้ง
สถานที่แบบนั้น ....จะให้ถามว่าไปทำไม ก็คงจะไม่ใช่เรื่อง
ก้องภพกำมือแน่น เขาจะทำยังไงดี ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมสนใจอะไรเลย ปิ่นโต ก็ได้เด็กอีกคนของที่ร้านเอามาส่งให้ตั้งแต่เมื่อวันก่อน
จะปล่อยไป...ให้ไปเที่ยว? กับเพื่อน? สบายใจเฉิบ โดยที่ตัวเขายังจะมานั่งไว้ทุกข์ใส่ชุดดำมาที่ร้านนี่ทุกวันหรือยังไง
......เสียใจนะจิ๊บ.... พี่คงปล่อยจิ๊บไปเฮฮาได้แค่คืนนี้ล่ะ..........
+++++++++++++++++++
เสียงเพลงจังหวะเร้าใจดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มทั้งหลายที่อยู่ในร้านต่างขยับไปตามจังหวะดนตรี โชคดีที่พวกของจิ๊บได้โต๊ะเพราะใช้เส้นสายของเพื่อนอีกคนจองเอาไว้ ในมุมที่เด่นสะดุดตาไม่ต้อย
"โอ้ย จิ๊บเอ้ย....แต่งตัวซะ เมิงกะจะให้โดนหิ้วกลับบ้านให้ได้ใช่ไหมเนี่ย" เสียงบอสเอ่ยแซว เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ทุกคนที่หันมาแซวด้วย
" ฮะ ฮะ นานๆที " จิ๊บมองดูตัวเอง เสื้อผ้าที่หยิบมาจากในตู้ ยังคงใช้ได้ กางเกงยีนส์สีฟ้าขาดเข่าขาเดฟ รองเท้าหนังสีน้ำตาล และเสื้อเชิ๊ตพอดีตัวสีขาวที่มีลายผ้าเป็นทาง ผมสีน้ำตาลเข้มถูกเซ็ทแบบพระเอก ซีรี่ส์เกาหลี เพื่อการปลดปล่อยในวันนี้
"ที่ว่า นานๆที นี่คือ "นานๆจะโดนหิ้ว" ซักที หรือไง ...แล้วเอกล่ะ ไอ้เอกไปไหน มาหิ้วมึงกลับไหมเนี่ย"
เสียง เป้เอ่ยถาม จำได้ว่า เคยเห็น เด็กหนุ่มสองคน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เป็นอะไรกัน
น้ำสีอำพันในแก้วตรงหน้าจิ๊บถูกกรอกลงคอไปจนหมดก่อนจะตอบ
" ไปตามทางของมันไง .. มันไปนานแล้วว่ะ ฮะ ฮะ "
"อ้าว นี่พวกมึงเลิกกันแล้วเหรอวะ.... " เป้ที่ไปเรียนอีกฟากของเมือง ไม่ได้รู้เรื่องเพื่อนเลย
"เอ้อ งั้นก็ชนแก้วหน่อย เมาแม่งเลย เมาย้อนหลัง" บอสเอ่ยพลางยกแก้วขึ้นชนแก้วเปล่าๆของเพื่อน "อย่าให้พร่องๆ ไอ้เป้จัดการดิ๊"
เป้ก็จัดการริน เหล้าเสริมให้อีก ก่อนจะชนแก้วกันเมามันส์ ไปพร้อมกับเสียงดนตรี
+++++++++++++++++++
ท่ามกลางแสงไฟที่แปรเปลี่ยนไปตามจังหวะของเสียงเพลง ผู้คนมากมายต่างมาสนุกสนาน เพื่อผ่อนคลาย เตรียมต้อนรับวันหยุดสุดสัปดาห์ ร่างสูงของชายหนุ่ม เดินเข้ามาด้านใน พร้อมกับเพื่อนอีกคน ท่าทางเหนื่อยอ่อนเล็กน้อย เพราะเดินตระเวน ตามหา กลุ่มของเด็กหนุ่มและเพื่อนๆมากันแทบจะขาลาก
แล้วก้องภพก็ทำสำเร็จ เพราะเด็กหนุ่มที่เขาตามหากำลังเต้นอยู่บนสเตจกลางร้านพร้อมกับแก้วเหล้าในมือ ใบหน้าสวยแดงระเรือดูเย้ายวน เสียงหัวเราะชอบใจกับคนที่มาเต้นด้วยดังเป็นระยะ ไหนจะเสื้อผ้าที่ดูเย้ายวนเป็นพิเศษ ยิ่งผิวขาวอมชมพู กับเสื้อเชิ๊ตขาวที่ปลดกระดุมจนเกือบหมด
"โอย....กูจะเป็นลม...."ทันทีที่เห็นภาพนั้นทำเอาก้องภพต้องร้องครางออกมาเบาๆ รู้สึกหน้ามืดขึ้นมากระทันหัน
" โห ไอ้ก้อง น้องคนนี้น่าหิ้วว่ะ "
หนุ่มผิวคล้ำเพื่อนที่ก้องภพเรียกให้มาเที่ยวด้วยกันสะกิดให้ดูเด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวที่กำลังเต้นกับผู้ชายมากหน้าหลายตาอยู่บนสเตจ
"มึงอยากตายตรงนี้ใช่ไหม ไอ้พงษ์.... นั่นล่ะ ที่มาตามหาล่ะ.... โอ๊ย ก็เห็นเรียบร้อยน่าเอ็นดู พอเมาแล้วขนาดนี้ กูอยากจะเป็นลม...."
ก้องภพชักมึน มันขัดกับ อดีตของเขาโดยสิ้นเชิง
"มาทางนี้ก่อนมา.... น้องมันมาสนุก กูไม่อยากขัด มึงไปหาเหล้ากินกะกูก่อนไป" ร่างสูงเดินไปหาที่ทางที่ยังพอมีเหลือบ้างให้ตัวเองกับเพื่อน ดวงตาคมยังจับจ้องอยู่ที่ร่างบางที่ยังยักย้าย อยู่ตรงกลางร้าน
จิ๊บดูท่าทางจะมีความสุขเหลือเกินเมื่อได้อยู่กับผู้คนมากหน้าหลายตา แน่นอนว่าเขาถูกถามเบอร์ หรือแม้แต่ชวนออกไปข้างนอก แต่ถึงจะเมา เขาก็ไม่ได้รับปากกับใครเลย จนกระทั่งเพลงจังหวะเร้าใจนั่นเปลี่ยนเป็นเพลงสบายๆ เด็กหนุ่มจึงเดินโซเซลงจากเวทีเพื่อไปเข้าห้องน้ำ เป็นการระบายแอลกอฮอลล์ออกไปบ้าง
" อ๊ะ โทษคร้าบ "เด็กหนุ่มบอกกับคนที่สวนออกมาจากห้องน้ำพลางยิ้มโปรยไปทั่วก่อนจะเดินเข้าไปที่โถปัสสวะชาย
เมื่อเห็นร่างบางเดินไป ร่างสูงรีบเดินตาม ระหว่างทาง ถูกดึงเอาไว้ มีสายตาออดอ้อนส่งมาพร้อมกระดาษแผ่นเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้สน ชายหนุ่มขอตัวอย่างสุภาพ ไม่ก็กวักมือเรียกให้ หนึ่งมานับช่วงต่อแทน
เสียงเปิดประตูห้องน้ำเดินตามเข้ามาด้านใน
เด็กหนุ่มคนขยันและยิ้มแย้ม และขี้โมโหในตอนกลางวัน ดูจะต่างไปจากคนที่ยืนปัสสาวะอยู่ตอนนี้
"เมาก็แล้ว มาฉี่ก็แล้ว.... กลับดีกว่าไหม"
" อารายคร้าบ...ไม่ไปคร้าบ อย่ามาขอซะให้ยาก "
จิ๊บหันไปทางก้องภพพลางยิ้มขี้เล่น หลังจากติดกระดุมกางเกงและเข็มขัดเรียบร้อยก็เดินเซไปมาออกจากห้องน้ำไป
"งั้น..... กลับ" มือแกร่งคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ พลางดึงให้ไปที่ทางออกทันที ในขณะที่อีกมือก็ดึงโทรศัพท์มาโทรหาเพื่อน
"ฮัลโหล ไอ้พงษ์ เออ กูกลับก่อนนะ มึงก็....กลับเองก็แล้วกัน ..... อย่าเพิ่งด่า ไม่ว่างฟัง เอ้อ กลับเองนะ "
ชายหนุ่มร่างสูงไม่ได้รอฟังเสียงด่ากลับของเพื่อน ร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนปลดกระดุมออกสองสามเม็ดเหมือนทุกที ทับด้วยแจคเก็ตผ้าเนื้อบางสีน้ำตาล ร่างสูงดูดีมากในกางเกงยีนส์แบบพอดีตัวที่เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่ามีสายตามองตาม เพียงเพื่อจะมองลอดเข้าไปในช่องระหว่างสาบเสื้อนั้นมากขนาดไหน
+++++++++++++++++++
ร่างสูงทั้งลากทั้งดึงให้เด็กหนุ่มร่างบาง เมาได้สติเพียงเล็กน้อย นั้น เดินตามมาจนถึงรถที่ กว่าจะหาที่จอดได้
"ขึ้นรถครับ" รถบีเอ็มสีดำจอดอยู่ระหว่างรถยี่ห้อเหมือนกัน ร่างสูงเปิดประตูออก เขาไม่ได้ดันตัวเด็กหนุ่มเข้าไปแค่ยืนรอให้จิ๊บทำตามอยู่อย่างนั้น
ดวงตาคมเข้มมองร่างบางที่ยืนเซๆอยู่ด้วยความเป็นห่วง
จิ๊บยืนโซเซไปมาอยู่ที่หน้ารถของอีกฝ่าย คิ้วเรียวขมวดก่อนจะพยายามกลืนน้ำลาย
..เขาอยากอาเจียน ..
ไวเท่าความคิด มือคนเมาก็จับเอาที่ประตูรถเป็นหลักยึดก่อนจะโก่งตัวลงอาเจียนกับพื้น
"เฮ้ยยย" ในใจนึก ....รถกู.....
ก้องภพกระโดดโหยงขึ้นแทบจะทันที ตกใจก็ตกใจ ห่วงจิ๊บก็ใช่หวงรถก็ใช่
มือแกร่งรีบเปิดประตูหลังรถหาขวดน้ำกับทิชชู่ ออกมาทันที
"จิ๊บ....จิ๊บ....เป็นไงบ้าง "มือแกร่งลูบหลังเด็กหหนุ่มเบาๆ เมื่อเห็นว่า จิ๊บจะ...อาเจียนเสร็จเรียบร้อย อีกมือก็เกี่ยวเข้าที่เอว ค่อยดึงเด็กหนุ่มถอยหลังให้พ้นกองของเหลวนั่น
"เอ้ากินน้ำๆ ...."
" อ๊า..เวียนหัวเป็นบ้า " เสียงพูดยังคงอ้อแอ้หลังจากดื่มน้ำที่อีกฝ่ายป้อนให้แล้ว
"เออ...ครับๆ รู้แล้วว่าเวียนหัว เอ้า...เข้าไปนอนเลย..." มือแกร่งดันร่างบางให้เข้าไปนอนในรถข้างหลัง
"นอนไปเลยนะ เดี๋ยวจะพากลับไปส่งหอ....โอ้ย ไหงเมาเละแบบนี้วะ....." ก้องภพบ่นออกมาเบาๆ นึกดีใจที่อีกฝ่ายไม่ลงไปคลานเข่าสี่ขา ไม่อย่างนั้น คำเปรียบคงได้เป็นอย่างอื่นเป็นแน่
เมื่อจับอีกฝ่ายขึ้นรถได้ ไม่รอช้า ก้องภพรีบโดขึ้นรถขับพุ่งออกไป พาเด็กหนุ่มกลับไปที่หอทันที
ตลอดทาง สายตาคมเหลือบมองผ่านกระจกมองหลังเห็นเด็กหนุ่ม ฟุบหลับนอนยาวไปแล้วเรียบร้อย
"ดีๆ...หลับไปเลย อย่าลุกมาอ้วกใส่หัวก็แล้วกัน"
+++++++++++++++++++
จนเมื่อก้องภพมาจอดรถที่หน้าหอพักสีเขียว เขาจึงเปิดประตูแล้วพาตัวของคนเมาเดินขึ้นบันไดหอพักไปอย่างทุลักทุเล
มือแกร่งถือวิสาสะค้นตัวของจิ๊บเพื่อหากุญแจห้อง ก่อนจะไขประตูเข้าไป
ร่างสูงค่อยวางตัวเด็กหนุ่มลงบนเตียง เสื้อผ้าบางส่วนเปื้อนรอยอาเจียน ก้องภพหันซ้ายขวา จะปล่อยไว้หรือก็กลัวจะเน่าเสียก่อน ชายหนุ่มเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าเอาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นออกมาพร้อมด้วยผ้าขนหนูอีกผืน
"จิ๊บ....ตื่น...ลุกหน่อยพี่จะเปลี่ยนเสื้อให้ ใส่ไว้เหม็นเน่าตายก่อนนะเอ้า....เฮ้...จิ๊บ..."มือแกร่งตบหน้าอีกฝ่ายเบาๆให้พอรู้สึกตัว ในขณะที่มือก็ปลดกระดุมเสื้อสีขาวนั้นออก ในใจอดคิดไม่ได้ว่า เด็กหนุ่มใส่เสื้อผ้าแบบนี้เข้าไปได้อย่างไร นอกจากจะไม่เข้ากับบุคลิกแล้วมันยัง....แผ่รังสีเอ๊กซ์ ปลิวว่อนไปหมดอีกด้วย
" คร้าบๆ "ร่างเพรียวของคนเมาทำตามอย่างว่างาย แถมยังหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเสียอีก
เมื่อเด็กหนุ่มขยับตัวให้ ทำให้สะดวกแก่การจับถอด ก้องภพถอดเสื้อผ้าของจิ๊บจนเหลือเพียงแค่ชั้นใน ปล่อยให้นั่งหัวร่ออยู่คนเดียวอย่างนั้น เมื่อตัวเองเดินเอาผ้าขนหนูไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้กับเด็กหนุ่ม มือแกร่งแตะผ้าขนหนูเปียกชื้นบนใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อนั้น
"เมาเละแบบนี้...โดนหิ้วไปไม่รู้เรื่องเลยนะ รู้ตัวรึเปล่า"
" อือ..ดี..อือ..เย็นจัง "ริมฝีปากบาง ที่แดงเรื่อ พึมพำออกมาอย่างพึงพอใจ มือเรียวจับมือที่ถือผ้าขนหนูเย็นๆนั้นลากไปมา
ในชั่ววูบหนึ่งความร้อนจากร่างตรงหน้าแล่นตามผิวเนื้อขึ้นเข้ามากระตุ้นอารมณ์บางอย่างในร่างกายของชายหนุ่ม แต่การกระทำในครั้งก่อนเพียงเพราะความหลงใหลไปกับสัมผัสผิวลื่นบนท่อนแขนเนียนก็ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันแย่ลง ก้องภพสูดลมหายใจเข้าลึก จับอีกฝ่ายยกแขนขึ้นเช็ดๆอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบคว้าเสื้อยืดมาคลุมหัวอีกฝ่ายดึงลง
"เอ้า ใส่ๆ จะได้เสร็จๆ" ว่าพลางช่วยใส่กางเกงดึงขึ้นมาจนถึงต้นขา ดวงตาคมมองผิวเนื้อนั้นก่อนจะเบนสายตาหนี
"ลุกใส่กางเกงดีๆ"
" ไม่อ่า....พี่..พี่คร้าบ.. "จิ๊บยึดมืออีกฝ่ายเอาไว้แน่นก่อนจะลืมตามองหน้าของชายหนุ่มตาปรอย
" ไม่..ทำแล้วเหรอ~~ "
"หืม? ทำอะไร? " ก้องภพ ขมวดคิ้ว
....ไอ้ท่าทางแบบนี้มัน....อะไรวะ.....
" ผมดู...น่าเกลียดมากเหรอพี่? "จิ๊บยังคงมองอีกฝ่ายตาปรอย
" เขาถึง...ทำไม่ได้.. ฮะ ฮะ "เด็กหนุ่มหัวเราะให้กับตัวเอง ก่อนจะถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก
แล้วจับมือแกร่งนั้นให้แตะกับอกของตัวเอง
" ใช่ไหมล่ะ ฮะ ฮะ "
"จิ๊บ..........." คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้เข้าใจ ก้องภพดึงมือของตัวเองออก
"อย่าทำแบบนี้ พี่ไม่ต้องการแบบนี้ โอเคไหม" น้ำเสียงทุ้มนั้นเอ่ยแผ่วเบา ดวงตาคมฉายแววเศร้า
"ใส่เสื้อซะ... กางเกงก็ด้วยไม่อย่างนั้นก็จะไม่คุยกับจิ๊บ พี่จะกลับ"
" พี่..พี่ครับ..ผมผิดใช่ไหม.. อือ..ก็มันเป็นได้แค่นี้อ่ะ "จิ๊บยังคงนั่งอยู่บนเตียงแบบนั้น
" เขาคงรู้แล้วมั๊ง.. " ใบหน้าสวยเหม่อออกไปที่หน้าต่าง แสงจันทร์สาดเข้ามาในห้องเผยให้เห็นใบหน้าที่เศร้าหมอง อย่างไม่ปิดบังอะไรไว้
"เขา?...ใคร....แล้วจิ๊บผิดอะไร พี่ตามเราไม่ทัน" ก่อนจะขยับเข้าไป ค่อยๆยกแขนอีกฝ่ายให้สวมเสื้อดีๆ แขนแกร่งช้อนใต้วงแขนเด็กหนุ่มเพื่อดึงตัวให้ลุกขึ้นจะได้ดึงกางเกงขาสั้นให้เข้าที่
" พี่..พี่ก้อง? "
จิ๊บมองหน้าอีกฝ่าย แต่ก็ยังไม่ได้สตินักใบหน้าคับคล้ายคับคลาทำให้เขาถามออกไปแบบนั้น
คำถามนั้นทำให้ก้องภพตาโต
"อ้าว เฮ้ย แล้วที่หิ้วกลับมานี่จำไม่ได้เลยรึไงวะเนี่ย....." ก้องภพมองหน้าอีกฝ่าย
"โอย กูจะเป็นลม...." เสียงนั้นอ่อนละโหย ชายหนุ่มตั้งสติก่อนจะจับใบหน้านั้นให้มองมาที่ตัวเอง
"จิ๊บ นี่พี่เองนะ ก้องภพ....จำได้ใช่ไหมครับ"
"พี่ก้อง..มาทำไม..พี่ไม่สนใจจิ๊บแล้ว ไปเลยนะ "มือเรียวดันอีกฝ่ายออก
" พี่ไม่ชอบจิ๊บแล้ว..ไปเลย "
"เดี๋ยวๆๆๆ เฮ้ยจิ๊บ "ก้องภพรวบข้อมือเล็กกว่านั้นไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
"ใครว่าพี่ไม่ชอบเรา หะ" ก้องภพทำเสียงเข้ม อีกฝ่ายเมาไม่เลิก
" ปล่อยเลย! พี่ไม่อยากแตะจิ๊บด้วยซ้ำ "จิ๊บขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด
"ไม่อยากแตะ? ไหงพูดแบบนั้น"ก้องภพชักขึ้นเสียงบ้าง
"ไม่อยากแตะเราแล้วพี่จะมาเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหรอ... แล้วรอยนี่ ถ้าพี่ไม่อยากกอดเราแล้วพี่จะทำไว้เหรอ" มือแกร่งแตะที่ รอยแดงช้ำที่ยังหลงเหลืออยู่บนต้นคอของอีกฝ่าย มือแกร่งยังไม่ยอมปล่อยร่างบางให้ดิ้นไปไหน
" พี่ไม่ชอบจิ๊บแล้ว อีกหน่อยพี่ก็จะไป เหมือนไอ่ห้านั่น " ปลายประโยคของคนที่โวยวายในอ้อมแขนแกร่งกลายเป็นภาษาพื้นเมืองไปซะเฉยๆ
"ไอ่ห้า? ...โอ้ย ไม่รู้เรื่อง" ก้องภพเขย่าตัวเด็กหนุ่ม
"จิ๊บ ฟังพี่นะ พี่ชอบเรานะ อยากกอดเราด้วย ชอบ จิ๊บมาก จิ๊บเข้าใจพี่ไหมเนี่ย" ชายหนุ่มใช้เสียงดัง
"ชอบจนต้องตามไปดูว่าวันนี้จิ๊บไปไหน ไปกับใคร ชอบจนต้องลากจิ๊บกลับมาห้องเพราะไอ้เสื้อผ้าเอ๊กซ์แตกนี่พี่กลัวจะมีคนหิ้วเราไปไหน ยิ่งไอ้เมาเป็นหมาจำหน้าจำเสียงแฟนตัวเองไม่ได้แบบนี้....ถ้าพี่ไม่ชอบเรา พี่ไม่หวงเรา ไม่ห่วงเรา จะให้พี่ไปห่วงหมาเอามาเป็นเมียไอ้เคนอีกตัวรึไง หา"
" แล้ววันนั้น...ทำไมพี่ถึง...........ทำไมๆๆๆๆ "จิ๊บทำหน้ามุ่ย งอแงใส่อีกฝ่ายมือเรียวทุบกับอกกว้าง
"ก็เพราะพี่..." ก้องภพอึกอัก ไม่ได้คิดว่าการ หยุดตัวเอง ในวันนั้น จะเป็นการทำร้านอีกฝ่ายแบบนี้
"เพราะพี่....เคยใจเร็วด่วนได้ รัก รักมากจนเสียไป.....พี่ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอีก โดยเฉพาะกับเรา จิ๊บ.... "
ใช่ เขาคิดมาตั้งแต่แรกที่รู้ตัวแล้วว่า ชอบเด็กตรงหน้า คิดมานานแล้วว่า ถ้ากับคนๆนี้แล้ว เขาก็อยากจะค่อยเป็นค่อยไปกับความสัมพันธ์ครั้งใหม่นี่ให้ได้มากที่สุด
" จิ๊บไม่แน่ใจอะไรซักอย่าง ..รู้ไหม พี่ทำเหมือนว่าจิ๊บไม่ใช่...พี่หยุดไปแบบนั้น "มือเรียวยังคงทุบที่อกกว้างไปหลายต่อหลายครั้ง
"โธ่เอ้ย เด็กบ้านี่...." ก้องภพกอดอีกฝ่ายเข้ามาแนบอก ช่องว่างที่น้อยลงนั้นไม่เหลือที่ให้เด็กหนุ่มทุบอกเขาอีกต่อไป
" ถ้าจิ๊บไม่ใช่พี่ก็ปล่อยจิ๊บไปซี่.. ทิ้งจิ๊บไว้ เหมือนไอ่ห้านั่นก็ได้ "เขาบอกตัดรอนทั้งๆที่หน้าซุกอยู่กับอกแกร่ง
"แล้วพี่ปล่อยจิ๊บไหม..."ก้องภพถาม เมื่อพูดกันมาได้ขนาดนี้แล้วสติของเด็กหนุ่มคงจะกลับมาบ้าง และคงจะกลับมามากพอที่จะฟังเขารู้เรื่องขึ้นมาบ้างแล้ว
"พี่ปล่อยเราไหม...." ก้องภพก้มหน้าลงเล็กน้อย ถามย้ำอีกครั้งข้างใบหูของเด็กหนุ่มเมื่อเห็นว่าจิ๊บสงบลงบ้างแล้ว
" จูบสิ.. "
จิ๊บเงยหน้าขอคำยืนยันจากอีกฝ่าย
" แล้วอย่าปล่อยจิ๊บไปแบบนั้นอีก "
ก้องภพยิ้มแตะริมฝีปากเบาๆกับริมฝีปากของเด็กหนุ่ม ถอนออกแล้วเลือนไปแตะเบาๆที่หน้าผากมนนั้น
"สัญญาครับ....แล้วจิ๊บอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ คนดี"
" ครับ .. ถ้าพี่ไม่ทิ้งไป จิ๊บก็จะไม่ไปจากพี่เหมือนกัน "เด็กหนุ่มหลับตารับสัมผัสนุ่มนวลแล้วพึมพึม
" ...ง่วงแล้ว "
ท่าทางที่ว่าง่ายขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดทำให้ร่างสูงเบาใจ และทำให้รู้ได้ว่าอีกฝ่ายกังวลกับเรื่องที่ผ่านมาแค่ไหน
"ง่วง ก็นอน" ร่างสูงดันไหล่นั้นให้นอนลงกับเตียง
"นอนซะ แล้วพรุ่งนี้จะได้ตื่นมาแฮงค์"
คนที่ถูกดึงให้นอนรีบดึงให้ก้องภพลงมานอนข้างๆ
" นอนด้วยกัน " พูดจบก็หลับตาลง
"นอนน่ะได้แต่แบบนี้มันเบียดไม่ใช่หรือไง" ก้องภพหัวเราะออกมา จิ๊บก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ และเขาก็เหมือนกัน ผู้ชายสองคนมานอนเบียดกันบนเตียงสามคูณหกแบบนี้ได้มีตกแน่
แขนแกร่งสอดเข้ารองใต้หมอนที่อีกฝ่ายหนุนพลางดึงร่างนั้นเข้ามาแนบอก กอดเด็กหนุ่มเอาไว้
"ร้อนหน่อย แต่แบบนี้ ถ้าตก ก็ตกด้วยกันล่ะนะ"
ชายหนุ่มว่าก่อนจะหลับตาลง ทั้งร้อน และ เหนื่อย แต่กลับสุขใจอย่างประหลาด ในใจส่วนหนึ่งภาวนาว่าอย่าให้มีเรื่องวุ่นใดๆอีกเลย
ส่วนจิ๊บก็ซุกตัวกับอกกว้าง ร้อน ... มันเป็นความรู้สึกที่ห่างหายไปนานมากแล้ว กับการนอนเบียดใครซักคน...อบอุ่น .. และรู้สึกดี..
+++++++++++++++++++
-
5555555 ตลกกับคำว่า "โอย กูจะเป็นลม...."
พี่ก้องคะ พี่ก้องลมจับไปหลายตลบเลยนะ
จะมีเมียเด็กก็ต้องทำใจนะ ยิ่งเด็กเฮี้ยว เด็กแสบด้วย
ยิ่งต้องตามให้ทัน
+1 ให้กับพี่ก้อง โอย กูจะเป็นลม
อ้าวยังบวกไม่ได้อ่ะ เพิ่งบวกไปเอง
-
ตอนนี้ ฮา พี่ก้องมากเลย แต่ละคำที่ออกมา ให้ความรู้สึกว่า คนละช่วงอายุกะจิ๊บมากเลยล่ะ
ป่านนี้เพื่อน ๆ ของจี๊บคงตามหาตัวแย่แล้วมั้ง
บวกหนึ่งค่าา
ปล. วันนี้รออ่านทันด้วย ปกติต้องอีกวันนึง
รอตอนหน้านะคะ
-
ฮ่าๆ เหมือนคุณพ่อมาหิ้วลูกกลับบ้านเลยอะค่ะ
ในที่สุดก็เคลียร์กันได้ซะทีน้าาา
:L2:
-
เข้าใจซะทีน้องจิ๊บว่าทำไม่พี่ก้องเขาไม่ทำอะไรแบบที่น้องจิ๊บต้องการ
-
พี่ก้องน่ารักมากมายค่ะ
ฮ่าๆๆชอบ ตอนที่พี่ก้องบอกจะเป็นลม :-[
เย้.. ในที่สุดก็ดีกันแล้วๆๆๆ กว่าจะเข้าใจกันได้
พี่ก้องไว้ทุกข์ไปหลายวัน โฮะๆๆ
ว่าแต่ หลังจากคืนนี้ไปสงสัยพี่ก้องตามติดจิ๊บเป็นปลิงแน่นอน
น่ารักซะขนาดนี้ ยิ่งเวลาเมานะ
:o8:
รออ่านตอนต่ไปนะค๊าา
วันนี้จะมีรอบดึกกว่านี้ไหมง่าาาา O_O
:bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ในอีกหนึ่งมุมที่พี่ก้องต้องตามจิ๊บให้ทัน ถ้าพี่ก้องจะเป็นลมแนะนำยาดมคะพี่ พกติดตัวไปนะคะ
-
:o ก้องภพ...นี่นายแก่ขนาดนั้นเลยเรอะ (โค ไรเตอร์ไม่ได้อ่านมานาน ตามอ่าน ก็อึ้ง :a5:พอๆกับผู้อ่านทุกคน)
"โอย กูจะเป็นลม...."
:a1: ผู้สูงวัยกว่า ชนะเลิศ!!
-
มีแฟนเด็กถึงจะเหนื่อยแต่กระชุ่มกระชวยหัวใจดีออก 555 อีป้าแก่ๆ ยืนยันนอนยัน
-
พี่ก้อง..มีแฟนเด็กก็เหนื่อยหน่อยนะ
แต่น้องจิ๊บก็น่ารักสะ...... :o8:
-
ฮากับประโยค "โอย กูจะเป็นลม" ของอีตาคุณก้องนี่แหละ ค่ะ อิอิ
สรุปจิ๊บก็ยังรอดไปอีกหนึ่งวัน ดูเหมือนนายเอกของเราก็ไม่ได้ไร้เดียงสานะคะ
ดูเหมือนคุณก้องจะประเมิณจิ๊บผิดซะแล้ว
ยังงัยก็เชียร์ให้จิ๊บเสียตัว หุหุ :haun4: มาต่อเร็วๆนะคะ เสพติดเรื่องนี้ไปซะแล้ว :impress2:
-
ที่นี่มี ยาดม ยาลม ยาหม่อง ค่ะพี่ก้องสนใจจะรับอะไรดีคะ
เห็นพี่บอก กูจะเป็นลม ตั้งหลายรอบ :jul3: :laugh:
พูดคำว่า กูจะเป็นลม มันฟ้องว่าพี่ก้องแก่แล้วนะพี่ :m20:
-
เกิดจิ๊บหันไปบอกพี่ก้อง 'พี่ครับ หยุดเพื่อ?'
พี่ก้องคงเหวอเลยนะคะ 555
-
เริ่มเข้าใจว่าทำไมถึงเป็นดอกไม้ขาวีน :laugh:
ตอนนี้พี่ก้องเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาแล้ว ว่าความจริงพี่เค้า===> แก่ :jul3:
-
ฮะๆๆ ตลกคุณพี่ก้องมากมาย :laugh:
เอาเป็นว่าเข้าใจกันแล้วเนอะ
รออ่านตอนต่อไปจ้า +1 ด้วยนะ
-
555...ก้องภพนี่ น่ารักแหะ :m20:
-
พี่ก้องเหมือนลุงแก่ๆที่รับไม่ได้กับพฤติกรรมเด็กสมัยนี้เลยอ่ะ 5555555
ประโยคเด็ดของวันนี้ "โอย กูจะเป็นลม"
55555555555555
-
พี่ก้องนี่ถึงสี่สิบรึยังคะ?
อุทานเหมือนหม่าม๊าของเราเลยค่ะ
เวลาโรงเรียนโทรไปรายงาน ม๊าจะอุทานว่า 'โอ๊ย ฉันจะเป็นลม'
-
โอ๊ย!!! อยากจะเป็นลมตามพี่ก้อง :a6:
ให้มันได้อย่างนี้สิน้องจิ๊บ กี๊ดดดโดฟชนะเลิฟ :a2:
:o8: เข้าจัยกันเเล้ว จะได้ก้าวไปอีกสเตป
ไปโลดค๊าๆๆๆๆน้องจิ๊บ
รอเจ้าของร้าน อยู่ไหนจ้า :m22:
-
ฟังพี่ก้องอุทานแล้ว! ถึงกับขำพรืดออกมา พี่ก้องอุทานได้ สูงอายุมาก~!
เอานู๋จิ๊บ ไม่ใช่ว่าปรับความเข้าใจตอนเมา ตื่นมาไม่รู้เรื่องพาลโกรธพี่ก้องอีกล่ะ. .
แล้วก็ยังไม่หายสงสัย... พี่ก้องไปทำใครเข้าน๊าา?
-
จะเป็นลมหลายรอบเลยนะเนี่ยลุงก้อง ฮ่าๆๆ
-
งานนี้พี่ก้องหัวปั่นเลยทีเดียว
สงสัยต้องพกยาดมด้วยนะ อิอิ
ได้เปลี่ยนจากพี่ก้องเป็นลุงก้องแน่ๆ :m20:
-
แฟนเด็ก ต้องทำใจนะ
+1
-
:impress2:+1 รอตอนต่อไปนะ :z2: :z2:
-
เมาได้อันตรายจริงๆ จิ๊บเอ๊ย
-
+1 เป็นกำลังใจให้ลุงแก่อยากมีแฟนเด็ก :L2:
-
โอย...คนอ่านก็จะเป็นลม
กว่าจะเข้าใจกันได้ ลุ้นแทบแย่
แต่ที่ลุ้นกว่า ก็ตอนจิ๊บ อ้อนให้จูบเนี่ย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/yenta4-emoticon-0010.gif)
โอย...กรูจะเป็นลม(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b9.gif)
-
มีแฟนเด็ก
บางครั้งต้องทำใจ
เซ็งๆๆ
-
พี่ก้องอุทานได้ฮามาก 55+
-
ในที่สุดก็เข้าใจตรงกันสักที...
(คิดว่าตื่นมาจิ๊บคงไม่ลืมหรอกนะ)
-
ดูเหมือนว่า พี่ก้องจะได้สองอย่างเข้ามาพร้อมๆกันนะเนี่ย ก็จะได้ทั้งเมีย ทั้งลูกไง
ก็เหมาะกับพี่ก้องพอดีแหละ พี่ก้องมีลักษณะของการเป็นผู้ดูแลที่ดีนี่นา
ต่อไปคงได้อุทานคำนั้นบ่อยๆละมั้งที่นี้อ่ะ
-
อ๋อยยยยย
อ่านตอนแรก แล้วชอบมากค่ะ
วิ่งมาเม้นก่อนเลย เนื้อเรื่องน่ารักสุดเลย
อ่านแล้วหิว 5555 ไม่ใช่แระ
อ่านทันแล้ว เด่วมาเม้่นอีกนะคะ
สู้ๆ ค่ะ
-
เฮ้อจิ๊บ ถ้าไม่เมาจะกล้าบอกเขาไหมนั่น ยังไงต่อไปก็กล้าๆหน่อยนะ รุกเลย
-
จิ๊บเมาแล้วน่ารักนะเนี้ย
น่าให้เมาบ่อยๆ
อิอิ
แล้วก็พี่ก้องพูดบ่อยเนอะ "โอย กูจะเป็นลมน่ะ"
อิอิ
รอตอนต่อไปนะจ้า
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เย้วอ่านทันแล้วค่า
สนุกทุกตอนเลย
อ่านมาเรื่อยๆ จึงได้รู้คาแรคเตอร์น้องจื๊บ
กรี๊ดดดดดดดดด น้องมาโอะของพรี้
เก็บรูปน้องไว้เพียบเลย ขออนุญาติไรท์เตอร์ เอารูปน้องมาลงบ้างนะคะ
ฮ่าๆ น้องฮา น่ารัก เหมาะกับบทน้องจิ๊บที่สุดอ่ะ
แต่บทพี่ก้อง เราดันนึกถึงอิลุึงไดซะงั้น ก้อนะ มันติดภาพน้องกะลุงมากมาย
ฮา
เม้นตอนล่าสุด
และแล้วเราก้อได้รู้ว่า น้องจิ๊บเมาแล้ว "รั่ว" ได้อีก
เมาแบบนี้บ่อยๆ พี่ก้องอาจไม่ทนนะค๊า กร๊ากกก
-
คุณก้องน่ารัก ~
อ๊ายๆๆๆๆๆ
:-[
หนูจิ๊บเมาแล้วสุดยอดจริงๆ
:z1:
น่าร๊ากกกกกกก น่าก(อ)ด
อิอิ
:L2:
-
มารายงานตัวตามอ่านค่ะ เพิ่งเริ่มและก็อ่านไปได้แค่สองตอน
แต่ชอบมากมาย ^o^
เข้ามาส่งกำลังใจพร้อมคำขอบคุณให้ไรท์เตอร์ทั้งสองท่านก่อนจะไปอ่านต่อนะคะ ฟริ้วววววว
-
ง่า
เฮียแกก็ยังใจแข็งอีกนะ
ถ้าเป็นเค้าไม่ได้ :z1:
อิอิ เสร็จแน่จิ๊บเอ้ย
:oo1:
รอตอนต่อไปว่าหนูจิ๊บจะเสียตัวรึยัง
-
"โอย...กูจะเป็นลม"
เหมือนพ่อไปจับได้ว่าลูกหนีเที่ยวเลยนะพี่ก้องภพพพพ
-
เมาแล้วพูดอะไรได้หมดเลยเนอะ แถมเรื่องที่พูดก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับความในใจ
แบบนี้พี่ก้องได้ใจไปเต็ม ๆ เลย
-
"โอย...กูจะเป็นลม"
เหมือนพ่อไปจับได้ว่าลูกหนีเที่ยวเลยนะพี่ก้องภพพพพ
ก็ไปตามจับลูกมาจากผับไม่ใช่เหรอคะนั่น
ง่า
เฮียแกก็ยังใจแข็งอีกนะ
ถ้าเป็นเค้าไม่ได้ :z1:
อิอิ เสร็จแน่จิ๊บเอ้ย
:oo1:
รอตอนต่อไปว่าหนูจิ๊บจะเสียตัวรึยัง
รอต่อไปคร่า... ติดตามคู่นี้ต่อไปนะ ..
มารายงานตัวตามอ่านค่ะ เพิ่งเริ่มและก็อ่านไปได้แค่สองตอน
แต่ชอบมากมาย ^o^
เข้ามาส่งกำลังใจพร้อมคำขอบคุณให้ไรท์เตอร์ทั้งสองท่านก่อนจะไปอ่านต่อนะคะ ฟริ้วววววว
ยินดีต้อนรับนักอ่านทุกท่านค่า แล้วก็ขอให้สนุกกับเรื่องนี้นะคะ อ่านแล้วติได้ไม่ว่ากันนะ
เย้วอ่านทันแล้วค่า
สนุกทุกตอนเลย
อ่านมาเรื่อยๆ จึงได้รู้คาแรคเตอร์น้องจื๊บ
กรี๊ดดดดดดดดด น้องมาโอะของพรี้
เก็บรูปน้องไว้เพียบเลย ขออนุญาติไรท์เตอร์ เอารูปน้องมาลงบ้างนะคะ
ฮ่าๆ น้องฮา น่ารัก เหมาะกับบทน้องจิ๊บที่สุดอ่ะ
แต่บทพี่ก้อง เราดันนึกถึงอิลุึงไดซะงั้น ก้อนะ มันติดภาพน้องกะลุงมากมาย
ฮา
เม้นตอนล่าสุด
และแล้วเราก้อได้รู้ว่า น้องจิ๊บเมาแล้ว "รั่ว" ได้อีก
เมาแบบนี้บ่อยๆ พี่ก้องอาจไม่ทนนะค๊า กร๊ากกก
เจอแฟนคลับมาโอะแร้วววว :กอด1: ส่วนพี่ก้องจะจิ้นยังไงก็ได้ค่า ไม่ว่ากัน ส่วนได..ไรเตอร์จะบอกว่าอิมเมจเค้าก็มีนะคะ...ถ้าอ่านๆไปคงจะได้เห็นค่ะ อิ อิ
จิ๊บเมาแล้วน่ารักนะเนี้ย
น่าให้เมาบ่อยๆ
อิอิ
แล้วก็พี่ก้องพูดบ่อยเนอะ "โอย กูจะเป็นลมน่ะ"
อิอิ
รอตอนต่อไปนะจ้า
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
ก็พี่แก่แล้ว...ซะงั้น นะ โค-ไรเตอร์
ดูเหมือนว่า พี่ก้องจะได้สองอย่างเข้ามาพร้อมๆกันนะเนี่ย ก็จะได้ทั้งเมีย ทั้งลูกไง
ก็เหมาะกับพี่ก้องพอดีแหละ พี่ก้องมีลักษณะของการเป็นผู้ดูแลที่ดีนี่นา
ต่อไปคงได้อุทานคำนั้นบ่อยๆละมั้งที่นี้อ่ะ
หวังว่าคนอ่านจะไม่เลียนแบบ วาทกรรมของพี่ก้องกันนะคะ 55
+++++++++++++++
"จิ๊บ ครับ จิ๊บ "เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นที่ข้างหู
เรียกให้เจ้าของชื่อต้องงัวเงียตื่น ดวงตากลมโตหรี่รับแสงที่ไม่คุ้นเคย ในยามสาย!
สาย ... สายแล้ว!!
จิ๊บเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันที
" สายแล้ว! "
ก้องภพถอนหายใจโล่งเมื่อเด็กหนุ่มเด้งลุกไป เขาไม่ได้อยากจะปลุกหรอกหากไม่ใช่เพราะว่า แขนเขากำลังเป็นเหน็บ
"โอย...." ร่างสูงขยับตัวขึ้นพยายามบีบนวดท่อนแขนของตัวเอง คิดในใจว่าถ้าจะค้างคืนกับอีกฝ่าย จะต้องลากเด็กหนุ่มไปนอนที่ห้องตัวเองให้ได้
...อย่างน้อยเตียงมันก็ใหญ่กว่าวะ...
" อ้าว พี่ก้อง? "จิ๊บหันไปตามเสียงของคนข้างๆ เขาใช้เวลาคิดอยู่เกือบนาทีเลยทีเดียวกว่าจะนึกออกว่าเกิดอะไรขึ้น
จิ๊บที่ตอนนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงต้องหันไปไหว้ขอโทษอีกฝ่ายทันทีแล้วลุกจากเตียง
" เอ่อ .. "
"เอ่อ? อะไร เอ่อ?"
" ผมพูดบ้าอะไรไม่รู้เมื่อคืนใช่ไหมล่ะ?.. ขอโทษครับ ขอโทษ!! "มือเรียวยังคงยกมือไหว้ปลกๆ
"เฮ้ยๆ อยากให้พี่อายุสั้น หรือไง มายกมือไหว้แบบนี้เนี่ย"ก้องภพว่ายันตัวเองลุกขึ้นไปหยุดร่างที่ก้มแล้วก้มอีกนั้นเอาไว้
"ไม่มีอะไรที่ต้องขอโทษนี่"
" ก็ผม..พูดแปลกๆกับพี่ ไร้สาระนี่ "เด็กหนุ่มหันไปมองอีกทาง
"พี่ไม่ได้จะโกรธอะไรนี่ พอๆ ไม่พูดแล้วเรื่องนี้....ร้อนจัง อาบน้ำดีกว่า" ก้องภพว่าพลางถอดเสื้อ ของตัวเองออก
ท่อนบนเปลือยเปล่าของก้องภพทำให้จิ๊บต้องกลืนน้ำลาย นี่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวหรืออย่างไรกันนะว่าหน้าตาแบบนี้ รูปต่างแบบนี้ แผ่นอกแกร่งที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรงพอประมาณแบบนี้ มันทำให้เขาหวั่นไหวได้แค่ไหน
"ขอพี่อาบน้ำนะ" ก้องภพยืนขึ้นประชิดตัวเด็กหนุ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ
"เอ่อ....."ใบหน้าคมมองซ้ายขวา
"ขอยืมผ้าเช็ดตัวได้ไหม เสื้อ เดี๋ยวๆผึ่ง ไว้ก่อนก็ได้ แล้ว.......วันนี้ จิ๊บจะไปกับพี่ไหม"
" ไปร้านน่ะเหรอครับ? "จิ๊บถามพลางมองหาผ้าเช็ดตัวให้อีกฝ่าย " นี่ครับ "
ร่างแกร่งที่เบียดเข้ามาใกล้ทำให้รู้สึกตื่นตัวได้ในตอนเช้าแบบนี้
"เปล่า....." ก้องภพรับผ้าเช็ดตัวมา
"วันนี้ ไม่อยากให้เข้าร้าน... จะพาไปเที่ยว จะไปกับพี่ไหม"
" ไปเที่ยว? แต่ผมต้องทำงานนะ "เจ้าของผมยุ่งเหยิงหันมาถาม ทำเป็นไม่สนใจกล้ามอกงามๆของชายหนุ่ม
"พี่แค่ชวนนะ จิ๊บตัดสินใจเองก็แล้วกัน....อืม สายป่านนี้...โพล่ไปคงโดนพี่แมนว่าแน่เลย" ปลายเสียงเปรยขึ้นลอยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
นั่นทำให้จิ๊บต้องมองดูนาฬิกาแขวนผนังห้อง ถูกของก้องภพ สายป่านนี้แล้ว ป่วยซะดีกว่ามั๊งเรา
---RRR---
" พี่..แมน..ครับ .. แค่กๆ"จิ๊บแกล้งทำเสียงป่วย พลางไอ เมื่อเจ้าของร้านรับโทรศัพท์
"ไอ้จิ๊บ หายหัวไปไหนของแกวะ จะเปิดร้านแล้ว มือระวิงแล้วเนี่ยยย" เสียงเข้มๆตะโกนผ่านหูโทรศัพท์มา
" แค่ก..พี่..จิ๊บ ลาวันนึง..ได้ไหม แค่กๆๆๆ "เด็กหนุ่มยังคงเล่นละครต่อไป
"หา ไม่สบายเหรอ โอ้ย จริงอ่ะ เอ้อๆ เอาวะ จะลาก็ลา แต่เงินไม่มีนะวันนี้ " เพราะจ่ายเงินให้เป็น รายวัน ถ้าหยุดเงินจึงไม่จ่าย
.....เอาคืนจากพี่ก้องก็ได้วะ...
จิ๊บคิดในใจ ก่อนจะตอบกลับไป
" ครับ ... ขอบคุณครับ พี่ "แล้วกดวางสายโทรศัพท์
ทันใดประตูห้องน้ำก็เปิดออก ก้องภพอาบน้ำเร็วปานจะวิ่งผ่านน้ำ
ร่างแกร่งที่พันผ้าขนหนูไว้ผืนเดียว ปรากฏตรงหน้า หยาดน้ำเย็นๆยังคงเกาะอยู่ที่ผิวกายสีเนื้อแบบชายไทยแท้ๆ ทำเอาจิ๊บต้องมองค้าง
"โทรศัพท์แล้วเหรอ" ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับสายตาของเด็กหนุ่มปลายนิ้วชี้ไปที่ โทรศัพท์มือถือที่ยังอยู่ในมือของเด็กหนุ่ม
" อืมๆ "จิ๊บพูดได้แค่นั้นก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวอีกผืนแล้วเข้าห้องน้ำไป
ก้องภพส่ายหน้าเบาๆ ด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะจัดการแต่งตัว ให้เรียบร้อย ดวงตามองสังเกตบนโต๊ะหน้ากระจก มีของใช้วางอยู่มากมาย มือแกร่งหยิบขวดน้ำหอมขึ้นมาดม ไม่ใช่กลิ่นกายของอีกฝ่ายที่เคยได้รับ
พักใหญ่เลยทีเดียวกว่าจิ๊บจะเดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างเพรียวเองก็พันผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ร่างนั้นขาวเนียน หยาดน้ำเย็นๆเกาะพราวยิ่งน่าดู จิ๊บเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เพื่อเลือกชุดไป"แอบเที่ยว"ในวันนี้
" พี่ว่าใส่...ตัวนี้ดีกว่า" โดยไม่รอคำอนุญาต มือแกร่งหยิบเสื้อยืดพอดีตัวสีเขียวยื่นให้กับอีกฝ่าย
จิ๊บหันหลังไปมองคนที่เดินมาซ้อตัวเขาอย่างงงๆ แล้วรับเสื้อตัวนั้นมาสวม
" กางเกงด้วยไหม? "เขาถามขึ้นมาอย่างติดตลก
"กางเกงที่จิ๊บชอบใส่นั่นล่ะ..." ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
" กางเกงในด้วยไหม? "จิ๊บยังคงไม่เลิกถามพลางยิ้มกวนๆ
"ไม่ต้องใส่ก็ได้นะ" ก้องภพย้อนกลับ
.....หมั่นไส้นักพ่อจับถอดเลยนี่....
" ไม่เอา " เถียงแค่นั้นแล้วก็แต่งตัวจนเรียบร้อย ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อจัดทรงผมอย่างทุกวัน แล้วมองหาน้ำหอมขวดใหม่
" อยู่นี่เอง "จิ๊บยิ้มร่า ก่อนจะฉีดขึ้นบนอากาศแล้วเดินผ่าน
"เปลี่ยนน้ำหอมใหม่เหรอ" ก้องภพเอ่ยถาม
" ไม่ชอบเหรอครับ? "เด็กหนุ่มถามออกมา พลางเดินผ่านหน้าก้องภพไปปิดผ้าม่าน
"เปล่า.... แค่ไม่คุ้น ปรกติ ไม่ใช่กลิ่นนี้..." ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ
....ปรกติ มีแต่กลิ่นสบู่กับกลิ่นกาแฟ....
"เอาล่ะ ไปกันดีกว่า "ร่างสูง คว้ากุญแจรถ กับกระเป๋าสตางค์ที่วางเอาไว้ แล้ว ลุกขึ้นยืน
"พร้อมไหม"
" ไหนๆพี่ทำผมอดได้ตังค์แล้ว วันนี้พี่ออกตังค์ทุกรายการนะ "
มือเรียวแข็งๆของจิ๊บจับมือข้างที่ถือกระเป๋าเงินของก้องภพเอาไว้ สายตานั้นไม่ได้ล้อเล่นเลย จิ๊บมักจะพูดออกไปตรงๆเสมอ
"ครับ พี่เป็นคนชวนนี่ จริงไหม" ก้องภพตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มบาดใจบนใบหน้า ก่อนจะเดินนำเด็กหนุ่มออกมานอกห้อง
+++++++++++++++
แล้วรถบีเอ็มดับเบิ้ลยู สปอร์ตสีดำคันงามก็พาทั้งคู่มาถึงห้างใหญ่กลางเมือง วันนี้เป็นวันเสาร์คนจึงค่อนข้างเยอะ เขามองผู้คนมากมายนั้นอย่างไม่ค่อยชินเท่าไหร่ เพราะในวันหยุดต้องทำงานหนักเสมอ
" คนเยอะนะเนี่ย " เด็กหนุ่มพูดขึ้นมาหลังจากที่ออกมาจากลิฟท์ของอาคารจอดรถ เข้ามายังตัวห้าง
ร่างสูงไม่พูดพล่ามทำเพลงเดินนำ เด็กหนุ่มเข้าร้านเสื้อผ้าอย่างดี พนักงานออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"สวัสดีครับ พอดี อยากหาเสื้อผ้าให้น้องใส่หน่อย...."
ทำเอาจิ๊บต้องหันไปมองหน้าอีกฝ่าย และนั่นก็ทำให้รู้ว่าก้องภพไม่ได้ล้อเล่น
" พี่ก้อง? "
"เลือกซิ่... ของร้านนี้เนื้อผ้าดี แบบสวย น่าจะใส่ได้นาน ...พี่ว่าน่าจะเหมาะกับจิ๊บ"
ก้องภพยิ้ม พลางดันไหล่เด็กหนุ่มให้ไปเดิน หาเสื้อผ้า แบบที่ถูกใจตัวเอง
" แพงเกิ๊นนนนนน ... "
"ทำเสียงงี้หมายความว่าไง" ก้องภพถาม
จิ๊บหยิบเสื้อคอโปโล สีน้ำเงินลายขวางสลับกับขาวตัวหนึ่งขึ้นมา แล้วยื่นให้อีกฝ่ายดู
" ก็เนี่ย ตั้งห้าพัน "
"ถูกใจหรือเปล่า?" ก้องภพดึงเสื้อมาจากมือของอีกฝ่าย ทาบลงกับร่างของเด็กหนุ่ม
ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม
" แต่มันแพง..ไม่ดีมั๊ง "ทั้งๆที่ถูกใจไม่น้อย แต่ด้วยสำนึกได้ว่าราคามันแพงเกินตัว เขาจึงบอกออกไปแบบนั้น
"ก็บอกแล้วไงว่า ทริปนี้พี่จ่าย" ก้องภพยิ้มพลางยกมือขึ้นขยี้ผมเด็กหนุ่มเล็กน้อย แล้วหันไปยื่นเสื้อโปโลนั้น ให้กับพนักงาน "เอ้า ดูตัวอื่นอีกซิ่ ที่เราชอบพี่ซื้อให้"
" ไปช่วยเลือกซี่ จ่ายอย่างเดียวได้ไง " มือเรียวนั้นเผลอจับมือแกร่งให้เดินตามเขาไปที่แผนกกางเกง แล้วหยิบกางเกงขาสามส่วนสีขาวขึ้นมา
" ตัวนี้เป็นไงครับ? "
"ฮ่ะๆ....เสื้อลายน้ำเงินขาว กางเกงขาว เป็นทหารเรือเรอะ" ไม่รู้เพราะอะไร อิมเมจนี้มันถึงผุดขึ้นมาในหัว ก้องภพหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ส่วนจิ๊บก็ทำหน้ามุ่ยแล้วแขวนกางเกงไว้ที่เดิม เขาเดินหนีอีกฝ่ายไปดูหมวกสวยๆบ้าง
"ถ้าชอบก็เอาไว้ซิ่ พี่แค่ล้อเล่นน่า งอนไปได้ แก้มน่ะ....ใครเห็นได้มาหยิกเข้าหรอก จะป่องไปถึงไหน" ก้องภพเดินตามมายืนด้านหลังพูดขึ้นลอยๆ ไม่ได้คิดจะขอโทษที่พูดออกไปเมื่อกี้เลย
เด็กหนุ่มเอาคืนอีกฝ่ายด้วยการหยิบหมวกทรงคล้ายหมวกคาวบอยสวมศีรษะให้อีกฝ่าย " เอ้า "
"เฮ้ย..." ก้องภพอุทาน ก่อนจะหันมาเก๊กท่า "หล่อไหมล่ะ" ใบหน้าคมเอียงซ้ายขวาทำท่าเหมือนนายแบบ ท่าทางแบบที่จิ๊บไม่เคยเห็นที่ร้าน ก้องภพดูต่างจากตอนที่นั่งวาด นั่งเขียนอะไรไปเรื่อยในร้านมาก
" งั้นเอาใบนี้ แล้วอันนี้ล่ะ? " พูดจบก็คว้าหมกแก๊ปสีน้ำเงินมาสวม " หล่อป่ะ? "
"ท่าทางจะชอบสีน้ำเงินมากนะเราน่ะ..."ก้องภพว่า จับหน้าอีกฝ่ายด้วยมือทั้งสองข้าง
"หล่อครับ....หล่อมาก" ทำเอาจิ๊บยิ้มกว้างอย่างพอใจในคำชมนั้น
" งั้นเอา สีน้ำเงินด้วย แล้วก็ สีขาว .. รุ่นนี้ดีกว่า "
เด็กหนุ่มเพลิดเพลินอยู่กับการเลือกของในร้าน ผิดจากตอนแรกที่ดูเกรงใจ
จนสุดท้ายก็ได้เสื้อผ้าสำหรับตนเองมาหลายชุด รวมถึงเลือกของบางอย่างให้เจ้าของเงินด้วย ก้องภพได้หมวกทรงคาวบอยหนึ่งใบ ที่จิ๊บเลือกให้เป็นการตอบแทน
ก้องภพยื่นการ์ดจ่ายให้อย่างยินดี ท่าทางของเด็กหนุ่มที่เห็นแค่นี้ก็ทำให้รู้สึกโล่งใจ
โล่งมากกว่า ตอนที่ เห็นเด็กหนุ่มตรงหน้ายืนยักย้ายส่ายเอวส่ายสะโพกอยู่กลางร้านเมื่อคืนมากนัก
+++++++++++++++
"ชอบใจรึเปล่า...." ก้องภพถามพลางเดินออกมาจากร้าน ถึงจะไม่ต้องถามก็พอจะเห็นได้จาก ปากที่ยิ้มกว้างจนจะฉีกไปถึงหู
" ขอบคุณมาครับ "เด็กหนุ่มพยายามจะแย่งถุงเสื้อผ้าจากอีกฝ่ายจะถือ มันมากมายเลยทีเดียว สำหรับร้านๆเดียวแบบนี้
"โอเค ไปหารองเท้าใหม่กันต่อ อยากได้แบบไหน ลำลอง ผ้าใบ?" ก้องภพยื้อถุงไว้ได้ ชายหนุ่มดูจะอารมณ์ดีไม่น้อยเลยทีเดียว
แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาจากบานกระจกเหนือหัวทำให้ภายในอาคารดูสว่างไสว ก้องภพชอบบรรยากาศแบบนี้ เย็นเพราะแอร์แต่ก็ยังสัมผัสได้ถึงแสงแดด
" อืม.. จิ๊บอยากดูรองเท้าผ้าใบน่ะพี่ จะได้เปลี่ยนใส่ไปทำงานด้วย " จิ๊บทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบออกมา
"เหรอ...อืม......" ก้องภพทำหน้าครุ่นคิด
"งั้นเดี๋ยวไปร้านที่สยามก็แล้วกัน ที่นั่นเห็นว่ามีรองเท้าสวย คราวก่อนมีคนพามาซื้อ "ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้าง หอบหิ้วของพะรุงพะรังเล็กน้อย แต่ก้องภพก็จัดการถือไว้ในมืออีกข้าง ส่วนมืออีกข้างนั้นดูจะเกร็งๆ ยกขึ้นเหมือนไม่รู้จะเอาไปวางไว้ไหนสุดท้ายก็ล้วงกระเป๋ากางเกงเอาไว้ แล้วเดินย้อนกลับมาทางสถานี
+++++++++++++++
ย่านการค้าสำหรับวัยรุ่นอย่างสยามในวันเสาร์มีพวกเด็กนักเรียนที่มาเรียนพิเศษอยู่แถวๆนี้ รวมถึงนักศึกษาที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยบริเวณเดียวกัน บรรยากาศสดช่างเข้ากับคนที่ยังเป็นวัยรุ่นอย่างจิ๊บ ที่วันนี้มีก้องภพเดินถือของตามมาด้วย
"เอ้อ รู้สึกผิดที่ผิดทางพิลึก" ก้องภพมองทั้งเด็กสาวเด็กหนุ่มในชุดเครื่องแบบ ที่เดินผ่านไปมา
"ร้านนี่ล่ะ เขาเอารองเท้าสวยมาขาย "ก้องภพว่าพลางเปิดประตูร้านเข้าไปด้าน
"สวัสดีครับ ขอดูรองเท้าหน่อย ไม่รู้มีของมาหรือเปล่าวันนี้"คนขายดูจะงงๆเพราะส่วนใหญ่แล้ว ไม่มี ลูกค้าในวัยก้องภพเดินเข้ามาในร้านมากนัก
"เอ่อ โอนิสึกะ มีหรือเปล่า" เห็นท่าทางแบบนั้น ก้องภพจึงเจาะจงยี่ห้อ
" อ๋อ มีครับ ตามนี้เลยครับ ไม่ทราบว่า พี่อยากได้แบบไหนครับ? "คนขายถามพลางมองก้องภพอย่างแปลกใจ
ถึงจะหน้าตาดูดีมาก แต่จากการแต่งตัวแล้ว เจ้าตัวคงไม่สวมรองเท้าผ้าใบเป็นแน่
"เดี๋ยวให้น้องเขาเลือกเองก็แล้วกันครับ" ก้องภพว่าพลางพยักหน้าเรียกจิ๊บให้มาเลือกรองเท้า
"เอาที่เราถูกใจนะ...เดี๋ยวพี่ออกไปรอข้างนอก เดี๋ยวมาจ่ายให้"
จิ๊บหันไปมองคนนอกร้านอย่างงงๆ ส่วนชายเจ้าของร้านก็หัวเราะออกมาเบาๆ
" สงสัยจะอายมั๊งน้อง พี่ชายน้องนี่ใจดีแฮะ "
" อ่า ครับ คงงั้นแหละ เอ้อ พี่ ดูคู่นี้หน่อยครับ " เด็กหนุ่มชี้ไปที่รองเท้าสีขาว ที่มีเส้นคาดสีแดง และน้ำเงิน
" maxico 66 นะครับ ลองใส่ดูไหมน้อง ใส่สบายมาก ยิ่งถ้าน้องเดินหรือยืนทั้งวันนะคุ้มเลย "
พูดจบคุณเจ้าของร้านก็จัดการให้เด็กหนุ่มลองรองเท้าคู่สวยนั้น พื้นมันนุ่มและพอดีเท้า เหมาะสำหรับ เดินหรือยืนจริงๆ
เด็กหนุ่มยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเปิดประตูร้าน ชะโงกออกไป
" พี่ก้องครับ "
ก้องภพพยักหน้าให้ก่อนจะเดินเข้าไปดูผลงานการเลือกรองเท้าของเด็กหนุ่ม
" เอาอันนี้นะ "นิ้วเรียวชี้รองเท้าที่ตัวเองสวมอยู่ แล้วหันไปมองหน้าอีกฝ่าย
"อื้ม...ตามใจซิ่" ก้องภพว่า ขอแค่อีกฝ่ายยอมเดินตามเขามาที่ร้าน จะใส่สีอะไร เขาก็ให้ผ่านทั้งนั้นล่ะ ก็แบบพวกนี้เขาเลือกมาแล้วนี่นาว่าจะเข้ากับอีกฝ่าย
"จะใส่ไปเลยไหม... เอาคู่นี่ล่ะครับ "ก้องภพว่าพลางเดินไปจ่ายสตางค์
สุดท้ายจิ๊บก็ได้ถือถุงใส่กล่องรองเท้าเก่าของตนเอง เดินออกมาจากร้านรองเท้าราคาแพงนั่นจนได้ เขาเองก็พยายามจะลืมๆไปบ้างว่าวันนี้ก้องภพจ่ายอะไรให้เขาไปบ้างแล้ว
...หลักหมื่นแน่ๆ....
+++++++++++++++
ก้องภพพาจิ๊บเดินลัดเลาะมาทางด้านหลัง ได้กลิ่นธูปโชยมาเพราะเป็นศาลใหญ่ ร่างสูงดูอึดอัดเล็กน้อยก่อนจะหันมาหาจิ๊บ
"เอ่อ....อยากกินกาแฟไหม"
" ถ้าพี่อยากกิน จิ๊บไปส่งก็ได้นะ .. สตาร์บัคก็ได้นะครับ "
ไม่แปลกใจเลย สำหรับคนที่มากินคาปูชิโน่ฝีมือเขาทุกวัน ก็คงจะติดกาแฟไปแล้วนั่นแหละ
"อ้อ...โอเค งั้น....เดี๋ยวเข้าไปซื้อกาแฟกับพี่หน่อยนะ...โทษทีนะ มากินกาแฟ ฝีมือคนอื่นแบบนี้" ใบหน้าคมยิ้มเขินๆ
+++++++++++++++
หน้าร้านมีกลิ่นควันธูปลอยคละคลุ้ง มีคนเข้าเยอะเหมือนเคย ส่วนใหญ่จะเป็นชาวต่างชาติ เสียมากกว่าร่างสูงเดินนำจิ๊บเข้าไปด้านในร้าน
เด็กหนุ่มมองไปรอบๆร้านกาแฟอินเตอร์ของจริง บรรยากาศของมันถูกปรุงแต่งมาในรูปแบบเดียวกันทั้งโลก จนมองไม่เห็นความแตกต่างของแต่ละที่ ไหนจะกาแฟราคาแพงลิบ อย่างไม่ทราบสาเหตุว่าทำไมต้องแพงขนาดนั้น ทั้งๆที่รสชาติก็ไม่ได้ต่างจากกาแฟที่ร้านเขา ที่รับเมล็ดกาแฟมาจากโครงการหลวงที่เชียงใหม่ นำมาคั่วแล้วบดเองซักเท่าไหร่
ก้องภพจัดการเดินไปสั่งกาแฟ เขาไม่อยากจะนั่งกินที่นี่เพราะคนเยอะ จึงบอกให้จิ๊บยืนรอในขณะที่ตัวเองก็เดินไปสั่งกาแฟ
" จิ๊บ? " เสียงที่เรียกเด็กหนุ่มจากด้านหลัง ด้วยสำเนียงที่คุ้นเคยทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองทันที
" เอก? "
ก้องภพเหลือบมาเห็นว่ามีเด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับจิ๊บเดินเข้ามาทักจิ๊บ ชายหนุ่มเหลือบมองอย่างช่วยไม่ได้
เด็กหนุ่มคนนั้นสูงพอๆกับจิ๊บ ผิวขาวแบบชาวเหนือ ผมทรงแบบนักร้องไอดอลเกาหลีนิยมสีน้ำตาลแดงเล็กๆ รอยยิ้มที่มีให้จิ๊บนั้นระคนแปลกใจไม่น้อย ที่ได้เห็นจิ๊บในวัน เวลาแบบนี้
" ไม่ได้ทำงานแล้วเรอะ .. รึมึงโดดงานมาเที่ยววะ? "เอกถามแหย่
" มึงสบายดี? " หากแต่จิ๊บกลับถาม แทนที่จะตอบคำถามนั้น ที่จริงเขาเคยคิดว่าถ้าเจอเอกอีกทีจะต่อยซักสองสามหมัดแล้วกระชากคอเสื้อขึ้นมาถามว่า เรื่องตอนนั้นหมายความว่าอย่างไร แต่น่าแปลกที่ตอนนั้นเขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย
คงเป็นเพราะ.....
จิ๊บหันไปทางก้องภพที่กำลังต่อแถวซื้อกาแฟอยู่
ก้องภพจ่ายเดินมาหาจิ๊บพร้อมกับแก้วกาแฟและกระดาษเช็ดปากสีน้ำตาลอ่อน
"รอนานไหม" ร่างสูงเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม มองหน้าเด็กหนุ่มผิวขาวอีกคนหนึ่ง บุคลิกหน้าตาท่าทางดูมั่นใจ หัวเข็มขัดใต้เอวเสื้อเชิ้ตนั่นทำให้รู้ว่าเรียนอยู่ที่ใด
"เพื่อนเหรอ" ก้องภพหันไปถาม
" ครับ " จิ๊บพยักหน้า แล้วหันไปทางเอก
" เอก นี่พี่ก้อง ... พี่ก้อง นี่เอก ครับ "
เด็กหนุ่มผมสั้นยกมือไหว้อีกฝ่าย " สวัสดีครับ พี่ "
"อืม หวัดดีครับ...."ก้องภพรับไหว้
"มากินกาแฟเหรอ "ก้องภพเอ่ยถาม
"จิ๊บจะคุยกับเพื่อนต่อหรือเปล่า พี่จะได้ออกไปรอข้างนอก" มือแกร่งชี้ออกไปด้านนอกที่ยังมีควันคละคลุ้ง
" ครับ พอดีเพิ่งสอบแลปเสร็จ เลยนัด เอ่อ.."แฟน" มานี่ที่น่ะครับ "ดูเหมือนเอกจะจงใจเน้นคำว่าแฟนต่อหน้าจิ๊บ แต่จิ๊บกลับไม่ยินดียินร้ายอะไร
" เออ มึงไปเถอะ " ซึ่งคำนี้เป็นคำที่จิ๊บเคยอยากจะพูดมาตลอดตอนที่เอกทำท่าจะเลิกอยู่หลายๆครั้งตอนนั้น แต่ก็รวบรวมความกล้าพูดออกไปไม่ได้
เด็กหนุ่มสบตากับ "อดีตที่ไม่สวยงาม"ของเขาแล้วยิ้มให้เล็กน้อย
" กูก็จะกลับกับ "แฟนกู"เหมือนกัน " แล้วหันไปทางชายหนุ่มที่ถือแก้วกาแฟกระดาษแบบ take home อยู่
ท่าทางของเด็กหนุ่มทั้งสองคนทำให้ ร่างสูงถึงบางอ้อ บรรยากาศเหมือนจะมาคุมาตั้งแต่เมื่อครู่ ร่างสูงมองหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นโอบเอวของจิ๊บเข้ามาหาตัว
"งั้นพวกพี่ไปก่อนนะ" ก้องภพเอ่ยขึ้น ดวงตาคมมองใบหน้าของเอก ด้วยสายตานิ่งสนิท ก่อนจะเดินออกมาจากร้านโดยที่มือนั้นก็ดันให้จิ๊บเดินตามออกมาด้วยกัน
" เอก! " เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างตื่นเต้นที่หน้าประตูกระจกของร้านกาแฟดัง ชายหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อชอปคณะเดียวกัน มือทั้งสองข้างหอบกล่องโมเดลกล่องใหญ่มาสามใบ
เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกก่อนจะยกมือเป็นเชิงบอกให้เสียงเบาๆ มองไปที่หน้าร้านเห็น "แฟน" ของตัวเองยืนอยู่ และแน่นอนว่า จิ้บและก้องภพที่กำลังจะเดินออกจากร้านไปก็ต้องได้ยินเสียงดังลั่นนั่นเป็นแน่
"ดูท่า แฟนเพื่อนจิ้บจะมาแล้วนะ" ก้องภพว่าพลางหันไปมองนักศึกษาคนนั้น กล่องโมเดลกล่องใหญ่ดูพะรุงพะรังไม่น้อย
" อืมม์ " จิ๊บหันไปมองคนที่เข้ามาใหม่ทันที ดวงตากลมโตจับตามองคนทั้งคู่ เขาเห็นอะไรที่เปลี่ยนไปของเอก จะว่ายังไงดีล่ะ ผู้ชายคนนั้นทำให้เอก คนที่ไม่ค่อยแสดงออกอะไรมากมายนัก และเย็นชาในบางที ดูเป็นคนธรรมดามากขึ้น
เขาเห็นจากใบหน้าของเอกที่ทำหน้าดุเล็กๆตอนที่แฟนเสียงดังนั่นแหละ แล้วก็ยังสนอกสนใจกับเจ้ากล่องฟิกเกอร์พวกนั้นอีก ถึงจะบ่นไปด้วยก็เถอะ
"ตัวนี่ซื้อแล้วไม่ใช่เหรอ พี่บาส จะซื้ออะไรอีกเนี่ย ผมเห็นมันก็หน้าตาเป็นกันดั้มเหมือนกันทุกตัว "
" อ่า .. แต่รุ่นนี้มันลอตแรกนะ! " ชายหนุ่มรุ่นพี่เถียง ใบหน้าคมที่ดูหล่อ-เท่ห์และพึ่งพาได้ ตอนนี้เหมือนเด็กผู้ชายที่บ้าการ์ตูนทุกรูปแบบ
"อ่า...เอาเถอะ มานี่จะช่วยถือ" เสียงเอกว่าพลางช่วยอีกฝ่ายถือ พลางสายตานั้นก็มองมาทางจิ๊บและก้องภพเล็กน้อย เด็กหนุ่มหันไปมองหน้าของคนที่เรียกว่าแฟนอย่างไม่พอใจเล็กๆ
"ไปกันได้รึยังพี่บาส..." เอกว่าพลางเดินออกจากร้านไปอีกทาง
" คร้าบๆ ไปแล้ว " บาสรีบเดินตามหลังอีกฝ่ายไป ไม่ได้สนใจว่ามีใครมองหรืออะไรเลย แต่ก็ไม่วายพูดเสียงดังไปตามทางอีก
" เอก .. วันอาทิตย์นี้แต่งเป็นฟูจิให้พี่อีกรอบนะ รอบนี้น้องแนนขอให้ช่วยคอสให้หน่อย"
เจ้าของชื่อไม่ตอบกลับหันมาทำหน้าไม่พอใจก่อนจะแทบจะวิ่งหลบไปอีกทาง
" เอกกกกกก รอพี่ด้วย~ "เสียงโวยวายดังขึ้น ก่อนจะเงียบหายไปตามเสียงฝีเท้า
"...แฟนเก่าเหรอ....." ก้องภพเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม พลางละมือออกจากเอวของอีกฝ่าย เปลี่ยนเป็นเดินใกล้ให้พอที่หลังมือของตัวเองจะแตะหลังมือของอีกฝ่าย ดวงตาคมเข้มมองตรงไปข้างหน้าไม่ได้หันมามองหน้าจิ๊บแต่อย่างใด
" ตอนจิ๊บอยู่เชียงใหม่ เอกมันเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน กับมันก็สนิทน่ะพี่ สนิทมากๆก็เลยนั่นแหละ ...." จิ๊บแอบจับมืออีกฝ่าย เพราะกลัวว่าก้องภพจะไม่อยากฟังต่อ
" ผมกับมันก็เป็นแบบนั้น จนเรียนจบ มันเอ็นท์ติดที่นี่ไง เก่งไหมล่ะ? แต่จิ๊บดันเลือกนิติ คะแนนไม่ได้ดีขนาดนั้นก็เลยร่วงหมด ฮะ ฮะ ฮะ " เขาพูดติดตลก แต่กลับมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
น่าแปลกที่ในตอนนี้กลับรู้สึกแคร์อีกฝ่ายมากกว่าใคร
" แล้วก็เพราะดื้อ เลยขอแม่ลงมาอยู่กรุงเทพกับมัน .. แต่พี่ก็รู้ ม.ที่นี่ กับที่ๆผมเรียน มันคนละเรื่องเลย .. ไอ้เอกมันเรียนหนัก จิ๊บก็เริ่มทำงานที่ร้านแล้ว เพราะไม่อยากให้แม่ต้องส่งเงินมาเยอะ มันก็เลยบอกจิ๊บว่าจะไป .... วันนั้นมันก็เก็บของ ย้ายออก พอจิ๊บกลับจากร้าน มันก็ไปแล้ว ก็แค่นั้น "
"จิ๊บ...." ก้องภพหยุดเดิน มือแกร่งดึงมือของตัวเองออกมาจากมือของอีกฝ่าย ชายหนุ่มร่างสูงหันมามองใบหน้าของเด็กหนุ่มชาวเชียงใหม่ ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ดวงตาที่มองมา เหมือนอยากจะให้เขาเข้า ความพยายาม อย่างมากที่จะอธิบาย มันสื่อออกมาให้เห็นหมดผ่านดวงตา น้ำเสียง และสัมผัสอุ่นที่ได้รับจากมือนั้น
" พี่เป็นคนแรก ที่จิ๊บ เรียกว่า แฟน นะ "
เด็กหนุ่มย้ำความรู้สึกของตนเอง คำๆนี้เขาไม่ได้พูดเพื่อจะเอาชนะ หรือประชดเอก เขาพูดออกมาเพราะเป็นแบบนั้นจริงๆ
ก้องภพพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในคำพูดและความต้องการที่จะบอกนั้นของอีกฝ่าย พลางดึงมือของจิ๊บมาจับเอาไว้ด้วยมือข้างที่ว่าง
"เข้าใจแล้ว...ใครๆก็มีอดีตด้วยกันทั้งนั้น มีทั้งเรื่องดีบ้าง ไม่ดีบ้าง ก็จำแต่เรื่องดีๆเอาไว้ เท่านั้นก็พอแล้ว ส่วนอะไรที่มันไม่ดี ถ้าทำได้ก็ลืมทิ้งไปเสีย อยู่กับปัจจุบัน แล้วก็..." ก้องภพก้มลงเล็กน้อย เพื่อกระซิบช้างหูของอีกฝ่าย อยากให้จิ๊บได้ยินชัด
"อยู่กับพี่ก็พอ"
เท่านั้น เพียงแค่ประโยคสุดท้าย นั่นทำให้จิ๊บยิ้มออกอย่างโล่ใจ ราวกับว่าปลดปล่อยในสิ่งที่ทำให้เขาเป็นทุกข์อยู่ลึกๆมานานมากแล้ว เด็กหนุ่มพยักหน้าแรงๆแทนคำตอบรับแล้วยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะเดินเคียงคู่กันไป ด้วยความเข้าใจกันมากกว่าเดิม
-
จิ้มก่อนอ่าน
---------------------
อดีตของจิ๊บเคลียร์เรียบร้อยแล้ว
เหลือแต่อดีตของคุณพี่ก้องล่ะนะ
ปล. อยากจะกระซิบบอกว่า พี่บาสน่ารักอ่ะ อิอิ ชอบบบบบบบบบบ
-
เอกเนี่ยยย แต่ง คอสเพลย์ เหรอ
ใช่ป่ะ
พี่ก้องนี่....ป๋า ชัด ๆเลย
-
เอิ่ม แบบว่าเม้นไม่ออกเลยอ่ะ
คือทุกอย่างมันลงตัว จนไม่สามารถอธิบายได้น่ะค่ะ
ชอบค่ะ น่ารักดี o13
-
กาแฟร้านนี้หวานนนนกว่าที่จิ๊บชงนิ >.<
-
ไรเตอร์คะ...... "โอย...พี่จะเป็นลม" นี่มันแก่มากเลยเหรอ... :o12:
ส่วนประโยคสุดท้ายของพี่ก้องนั่น..... :m25: เขินจนความดันขึ้นเลย
(คนยิ่งมะค่อยสบายอยู่ อ่อกกก....ขอยาด้วยยยยย)
:m2:
-
หวังว่าเอกคงไม่อิจฉาพี่ก้องของจิ๊บนะ....
ใช้แล้ววว ทุกคนต่างมีอดีต ทั้งพี่ก้องทั้งจิ๊บ
อยู่กับปัจจุบันดีกว่า อย่าไปคิดถึงมันเลย ^___^
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:bye2:
-
พี่ก้องน่ารักมาก
น้องจิ๊บตัดสินใจถูกแล้ว
+1
-
ไม่ไหวแล้ว อยากจะกรี๊ด ขออนุญาตมากรี๊ดทั้งที่ยังตามไม่ทันนะคะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เค้ายกโทษให้กันแล้ว เค้ารวบรัดว่าถือว่าไม่รังเกียจ แถมเค้ายังขู่ด้วยว่าถ้าตอบไม่ดีจะลงโทษ
พี่ก้อง บร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
เขินมาก "จะยอมมาเป็นดอกไม้ของพี่มั้ยครับ??????"
>////////////< ตายๆ ถึงจิ๊บไม่เขินตายคนอ่านก็เขินจะตายอยู่แล้วค่ะ โอย......เหนื่อยมากบิดตัวต่อเนื่อง
-
ดูเหมือนเอกจะรับ พี่บาสน่าจะรุก
เออ แล้วตอนคบกับจิ๊บล่ะ ยังงัย
เอ้อ ช่างหัวมันเหอะ
เอาเป็นว่า พี่้ก้องป๋ามากค่ะ ชอบบบบบ
-
พี่ก้องรับรู้และเข้าใจอะไรง่ายตามที่จิ๊บอธิบายให้ฟัง
คนแก่ก็แบบนี้แหละ แบบว่า อาบน้ำร้อนมาก่อนไง
ถึงได้รู้และเข้าใจเรื่องราวที่ผ่านมาของจิ๊บ o13
พี่ก้องทำไมไม่เล่าอดีตของตัวเองให้จิ๊บฟังมั่งละ(อันนี้เราอยากรู้เองแหละ :laugh:)
-
:L1:
-
พี่ก้องนี่ป๋า...ทั้งใจและวัย
:jul3:
-
:o8: :o8:
กี๊ดดดดดดดด พี่ก้องจะหวานไปถึงไหนค่ะ
น่าจะบอกที่ร้านน่ะค่ะ ว่าไม่ต้องใส่น้ำตาลในกาเเฟ
เพราะมันคงสู้ความหวานของพี่ไม่ได้
อยู่กะปัจจุบันเเละอนาคตที่สดใสดีกว่าน่ะคะน้องจิ๊บ
ป๋าก้องออกจะดูเเลดีขนาดนี้
มากอด มากอดไรเตอร์กะโคไรเตอร์ :กอด1: :กอด1:
-
ขอเปลี่ยนคำนำหน้าชื่อพี่ก้องใหม่หลังอ่านตอนนี้จบ ป๋าก้อง กี๊ดดดดดดดดดด
"อยู่กับพี่ก็พอ"
"อยู่กับพี่ก็พอ"
เอาใจหนู(จิ๊บ)ไปเลยค่ะป๋า >//////////<
ปล.บุรุษปริศนาท่านเจ้าของร้านก็ยังคงเป็นปริศนาต่อไป หงุงหงิง
-
พี่ก้องแมนมากๆ >> ประโยคปิดท้ายเอาใจแม่ยกไปเลยเต็ม
-
:z13: :z13: :z13:
พี่ก้องสุดยอดดดดดดดดดดดดด o13 o13
-
หนุ่มแสนดีอย่างพี่ก้องนี่หาได้จากที่ไหนอีกมั้ยคะ?
ถ้ามี จะไปนั่งดื่มกาแฟร้านนั้นมันทุกวันเลย 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใครๆก็มีอดีตกันทั้งนั้นแหละ
แต่ที่สำคัญ
วันนี้ต้องอยู่กับปัจจุบัน
ใช่ป่ะ จิ๊บ
-
พี่ก้องเนี่ย o13 สุดยอดจริงๆ
ใจป้ำ ป๋ามากๆ
จิ๊บกะถล่มพี่ก้องเลยนะเนี่ย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/929021376.gif)
ฉลองได้แฟนคนแรกหรอจ๊ะ :-[
-
จิ๊บจ๋า เราว่าเรียกพี่ก้องว่าเฮียดีกว่ามั้ย ใจป้ำซะขนาดนี้ อิอิ
อดีตของจิ๊บก็ได้อ่านแล้ว แล้วอดีตของพี่ก้องละ จะได้อ่านต่อไหนเอ่ย
-
โฮ่ๆ น้องจิ๊บได้เสี่ยเลี้ยงแล้ววุ้ยยย ยังเหลือเคลียร์อดีตของพี่ก้องอีกคน หุหุ o3
อ้อๆ อยากจะทราบว่าซีรี่ย์ที่ 2 เป็นเรื่องของบาสกะเอกป่ะเอ่ย พระเอกบ้าอนิเม มีคอสพงคอสเพลย์ซะด้วย
หรือจะเป็นเรื่องของเฮียแมนดีน้อ... :confuse:(ซีรี่ย์แรกยังไม่จบ อินี่นึกไปถึงเรื่อง 2 ซะแล้ว :laugh:)
-
จิ๊บ น่าสงสารเนอะ
-
แหมๆๆๆ พี่ก้องนี่ก็หวานนะเนี่ย หุหุหุ อยู่กับพี่ก็พอ อะไรกัน ชิช อิจฉา
-
อยู่กับพี่ก็พอ... อบอุ่นดีอ่ะคำนี้ :n1:
-
โอ๊ย!!!!!!!!!!
โค-ต-ร อิจฉาอ่า
หวานอะไรเยี่ยงนี้หรอ
อิอิ
เขิน :o8:
ตกลงเอกนี่เป็นรับหมือนกันหรอ
-
"อยู่กับพี่ก็พอ" :m11: โอย...จะเป็นลม (ถ้าเราได้ยินแบบนี้บ้าง ^^)
คนรักกัน มีอะไรก็ต้องพูดกัน อย่าปล่อยให้ไอ้ที่มันขุ่นๆ ในใจกลายเป็นตะกอน
จนกลายเป็นความไม่เข้าใจกันในที่สุด
อดีต ก็คืออดีต เราเรียนรู้ความผิดพลาดจากอดีตได้
แต่อย่าปล่อยให้มันเป็นตัวตัดสินหรือทำลายปัจจุบัน และอนาคต
จะว่าไป น้องจิ๊บนี่ก็ช่างยั่วเหมือนกันนะ (สังเกตุจากตอนที่ผ่านๆ มา >o<)
ป๋าก้อง หมดไปกี่หมื่นล่ะคะนั่น? ไม่ใช่น้อยๆ เลยทีเดียว :o9: เสี่ยจริงๆ
เจ้าของร้านกาแฟ ,, แอบหนีไปเที่ยวอยู่ที่ไหน รีบๆ กลับมานะ เด็กในร้านอู้งาน แอบหนีเที่ยวล่ะ （●＾o＾●）
:กอด1: กอดๆ ให้กับไรท์เตอร์และโคไรเตอร์ค่ะ
-
กินใจมากเลยพี่ก้องประโยคสุดท้ายน่ะ
อิอิ
ว่าแต่พี่ก้องวันนี้หมดไปเท่าไรหรอ
เสี่ยนะเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
กอดไรท์เตอร์ :กอด1:
(ลุงไดสงสัยจิเป็นพระรอง กร๊ากกก ไม่เปนไร คนที่เราชอบอยู่เรื่องเดียวกัน สู้ แห่ะๆ
เก็บรูปลุงได ไว้พอประมาณเหมือนกันค่า จัดไปอย่าให้เสีย)
เม้นตอนล่าสุด อ๊ายยยยย พี่ก้อง เข้าทำนอง อบอุ่นใจดีมีเวลา่ให้
ขอสักคนเซ่ะแบบนี้ ฮ่า
วันนี้น้องจิ๊บถ่ายรูปให้พี่ก้องดู
น้องจิ๊บแต่งตัวแบบเรียบร้อย
หวังว่าพี่ก้องคงไม่บ่นนะฮับ คึคึ
(http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/39363_1442554075721_1589161098_1060627_6193400_n.jpg)
-
ในที่สุดก็เปิดใจรับกันแล้ว ว่าแต่อดีตของก้องมันจะรุนแรง? มากหรือเปล่า อยากรู้
-
อุ้ยประกาศตัวแล้วว่าจิ๊บก็มีเจ้าของแล้วเหมือนกัน
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดด
หว๊านหวาน
:-[
แต่ ยังไงก็... ใจร้ายอยู่ดีนะ! นายเอก
แต่ก็ลงล็อกแระ ฮี่ๆ
ต้องมีอะไรๆ เกิดขึ้นอีกแน่เลย
:o12:
-
รักกันหวานชื่น พอปรับความเข้าใจกันได้ อะไรๆ ก็ดีตามไปด้วย
น่ารักจริงๆ :-[
พี่ก้องนี่แสนดีจัง อ่านแล้วเคลิ้ม อิอิ
+ ให้ 1 ที กับตอนที่น่ารักๆ แล้วก็ไรเตอร์ขยันมาอัพ :L2:
-
55
ป๋าเลี้ยงเอง
-
ตามอ่านจนทันสักที...ขอกรี๊ดดัง ๆ ก่อนเม้น...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด >////////<
คนที่ต่างมีอดีตด้วยกันทั้งคู่มารักกัน...เฮ้อออออออออ...ไม่ง่ายเลยนะที่จะลืมอดีต
แต่ก็ไม่ยาก ถ้าคนที่อยู่เคียงข้างเรา คอยประคับประคอง และช่วยเหลือกัน จนทำให้อดีตเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น
หวังว่าพี่ก้องกะน้องจิ๊บ คงจะก้าวผ่านเรื่องราวต่าง ๆ ไปได้ด้วยดีนะฮะ...
ผ่านอดีตของน้องจิ๊บไปได้แล้วหนึ่ง...ทีนี้ก็เหลืออดีตของพี่ก้องที่ยังเป็นปมให้คนอ่านงมกันต่อไป - -"
แล้วไหนจะเรื่องที่ว่า เจ้าของร้านเป็นใครอีก...แอบเดาเอาไว้อยู่ในใจ...ไม่รู้ว่าจะถูกหรือเปล่า
คงต้องรอให้ไรท์เตอร์มาเฉยในตอนต่อไป ๆ ก็แล้วกัน...คู่นี้อาจจะดูขรุขระไปบ้าง แต่ก็น่ารักใช่ย่อย
อยากให้หวาน ๆ กันแบบนี้ตลอดอ่ะ...คริคริ...พี่ก้องทั้งเสี่ยวทั้งเลี่ยนมาก ๆ เลย...คนอ่านจะจมน้ำตาลตายให้ได้อ่ะ...อิอิ XD
-
ตามอ่านจนทันสักที...ขอกรี๊ดดัง ๆ ก่อนเม้น...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด >////////<
คนที่ต่างมีอดีตด้วยกันทั้งคู่มารักกัน...เฮ้อออออออออ...ไม่ง่ายเลยนะที่จะลืมอดีต
แต่ก็ไม่ยาก ถ้าคนที่อยู่เคียงข้างเรา คอยประคับประคอง และช่วยเหลือกัน จนทำให้อดีตเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น
หวังว่าพี่ก้องกะน้องจิ๊บ คงจะก้าวผ่านเรื่องราวต่าง ๆ ไปได้ด้วยดีนะฮะ...
ผ่านอดีตของน้องจิ๊บไปได้แล้วหนึ่ง...ทีนี้ก็เหลืออดีตของพี่ก้องที่ยังเป็นปมให้คนอ่านงมกันต่อไป - -"
แล้วไหนจะเรื่องที่ว่า เจ้าของร้านเป็นใครอีก...แอบเดาเอาไว้อยู่ในใจ...ไม่รู้ว่าจะถูกหรือเปล่า
คงต้องรอให้ไรท์เตอร์มาเฉยในตอนต่อไป ๆ ก็แล้วกัน...คู่นี้อาจจะดูขรุขระไปบ้าง แต่ก็น่ารักใช่ย่อย
อยากให้หวาน ๆ กันแบบนี้ตลอดอ่ะ...คริคริ...พี่ก้องทั้งเสี่ยวทั้งเลี่ยนมาก ๆ เลย...คนอ่านจะจมน้ำตาลตายให้ได้อ่ะ...อิอิ XD
สิ้นสุดการรอคอยเจ้าของร้านค่ะ .. เชิญพบนี้ตั้งแต่บัดนาวววว
รักกันหวานชื่น พอปรับความเข้าใจกันได้ อะไรๆ ก็ดีตามไปด้วย
น่ารักจริงๆ :-[
พี่ก้องนี่แสนดีจัง อ่านแล้วเคลิ้ม อิอิ
+ ให้ 1 ที กับตอนที่น่ารักๆ แล้วก็ไรเตอร์ขยันมาอัพ :L2:
ขอบคุณค่ะ^^
อุกรี๊ดดดดดดดดดด
หว๊านหวาน
:-[
แต่ ยังไงก็... ใจร้ายอยู่ดีนะ! นายเอก
แต่ก็ลงล็อกแระ ฮี่ๆ
ต้องมีอะไรๆ เกิดขึ้นอีกแน่เลย
:o12:
อ่านต่อๆไปก็ไม่รู้ว่าใครใจร้ายกันแน่นะคะ :laugh:
กอดไรท์เตอร์ :กอด1:
(ลุงไดสงสัยจิเป็นพระรอง กร๊ากกก ไม่เปนไร คนที่เราชอบอยู่เรื่องเดียวกัน สู้ แห่ะๆ
เก็บรูปลุงได ไว้พอประมาณเหมือนกันค่า จัดไปอย่าให้เสีย)
เม้นตอนล่าสุด อ๊ายยยยย พี่ก้อง เข้าทำนอง อบอุ่นใจดีมีเวลา่ให้
ขอสักคนเซ่ะแบบนี้ ฮ่า
วันนี้น้องจิ๊บถ่ายรูปให้พี่ก้องดู
น้องจิ๊บแต่งตัวแบบเรียบร้อย
หวังว่าพี่ก้องคงไม่บ่นนะฮับ คึคึ
(http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/39363_1442554075721_1589161098_1060627_6193400_n.jpg)
อิมเมจไดมีแน่นอนค่า อิ อิ เอ๊ะแต่ว่าวันนี้ไรเตอร์ขอ :กอด1: มาโอะหน่อยคร่าาาา รูปล่าสุดเลยสินะ ถ่ายรุปตัวเองที่กระจกห้องน้ำไม่ได้เช็ด ฮาจริงๆ มาโอะของพี่(??)~
พี่ก้อง อบอุ่น ใจดี มีเวลาให้ + ป๋า + แก่ ด้วยแหละค่ะ 55+
กินใจมากเลยพี่ก้องประโยคสุดท้ายน่ะ
อิอิ
ว่าแต่พี่ก้องวันนี้หมดไปเท่าไรหรอ
เสี่ยนะเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
ต่อไปทุกคนจะพร้อมใจเรียกป๋าแล้วล่ะค่ะ ท่าทาง
"อยู่กับพี่ก็พอ" :m11: โอย...จะเป็นลม (ถ้าเราได้ยินแบบนี้บ้าง ^^)
คนรักกัน มีอะไรก็ต้องพูดกัน อย่าปล่อยให้ไอ้ที่มันขุ่นๆ ในใจกลายเป็นตะกอน
จนกลายเป็นความไม่เข้าใจกันในที่สุด
อดีต ก็คืออดีต เราเรียนรู้ความผิดพลาดจากอดีตได้
แต่อย่าปล่อยให้มันเป็นตัวตัดสินหรือทำลายปัจจุบัน และอนาคต
จะว่าไป น้องจิ๊บนี่ก็ช่างยั่วเหมือนกันนะ (สังเกตุจากตอนที่ผ่านๆ มา >o<)
ป๋าก้อง หมดไปกี่หมื่นล่ะคะนั่น? ไม่ใช่น้อยๆ เลยทีเดียว :o9: เสี่ยจริงๆ
เจ้าของร้านกาแฟ ,, แอบหนีไปเที่ยวอยู่ที่ไหน รีบๆ กลับมานะ เด็กในร้านอู้งาน แอบหนีเที่ยวล่ะ （●＾o＾●）
:กอด1: กอดๆ ให้กับไรท์เตอร์และโคไรเตอร์ค่ะ
อุ๊ย..เรียกหาปุ๊บ เจ้าของร้านก็มาปั๊บค่ะ ..
โอ๊ย!!!!!!!!!!
โค-ต-ร อิจฉาอ่า
หวานอะไรเยี่ยงนี้หรอ
อิอิ
เขิน :o8:
ตกลงเอกนี่เป็นรับหมือนกันหรอ
ลองเดาๆดูสิคะ
ปล. ส่วนใครถามหา บาส-เอก มีแน่นอนค่ะ แต่อีกซักพัก(นาน)นะคะ อย่าเพิ่งลืมทั้งสองคนล่ะ
ว่าแล้ว.....ก็ไปอ่านต่อกันค่ะ เจ้าของร้าน มาแว้วววว!!! :mc4:
++++++++++++++++++++
"อ้อ จิ๊บ......." ในขณะที่สองตากำลังประสานกันอยู่นั้นเอง ก้องภพก็เอ่ยขึ้นมา เหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
" ครับ? "
"ไอ้....เนยขาว....นี่มันอะไรเหรอ" ก้องภพว่าพลางทำคิ้วขมวด
" พี่จะเอาไปทำอะไรน้อ ของแบบนั้น? " คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างแปลกใจก่อนจะหัวเราะ
"เอ่อ.....พอดีตอนที่จิ๊บดูรองเท้า พี่แมนเขาโทรมาน่ะ เห็นว่าอยากได้ เหมือนร้านขายของแบบนั้นจะอยู่แถวนี้ " ก้องภพว่า พลางชี้ไปในทิศทางเดิมที่พวกเขาเดินมา
"น่าจะทางนั้น"
" อ๋อ เอาไปทำขนม "จิ๊บพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วหันไปตามทางที่ว่า
" งั้นไปเถอะ "
"อืมๆ " ก้องภพรับคำ พลางนึกมวนคำที่แมนพูดโดยพึมพำออกมาเบาๆ
....หนึ่ง...สอง...หรือสาม....อืม.....
ทั้งสองคนกลับออกมาจากร้านที่ขาย อุปกรณ์สำหรับทำขนมพร้อมด้วยสิ่งที่เรียกว่า เนยขาวอีกถุงใหญ่
ร่างสูงขึ้นรถพร้อมกับเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันมาบอก
"งั้น เอาของไปส่งที่ร้านก่อนแล้วกัน แล้ว พี่จะออกมาส่งอีกทีนะ" ก้องภพว่า พลางคาดเข็มขัดนิรภัย
++++++++++++++++++++
" พี่แมนนี่ก็แปลกนะ .. " หลังจากที่รถสปอร์ตคันงามเคลื่อนตัวไปได้พักหนึ่ง จิ๊บก็เริ่มเปิดประเด็นที่เขาสงสัย
"หืม?" ก้องภพรับคำเสียงสูง
" พี่ก้องเป็นลูกค้า โทรมาสั่งให้ซื้อนั่นซื้อนี่ได้ไง "ดวงตากลมหันไปมองคนที่ขับรถ
" แล้วพี่ก็ยังไปทำให้อีก นี่ก็แปลก "
"ฮ่ะๆ...คงจะแปลกซิ่นะ" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ พลางเร่งเครื่อง ไม่นานนักหลังจากฝ่ารถติดมาได้ซักพักก็ถึงที่ร้าน
++++++++++++++++++++
เด็กหนุ่มที่วันนี้ ลางาน แต่งชุดไปรเวทสบายๆ เข้ามาในร้าน ตามมาด้วยหนุ่มร่างสูงที่หิ้วถุงใส่เนยขาวตามลงมา
"พี่แมนครับ....ของ.........ได้แล้ว" ก้องภพดูจะตะกุกตะกัก เมื่อเดินเข้ามาในร้านแล้วพบว่ามีคนสองคนกำลัง นั่งคุยกับเชฟอยู่ที่โต๊ะประจำของเขา
" พี่แมนอะ ใช้พี่ก้องได้ไง ลูกค้านะพี่ลูกค้า " ส่วนจิ๊บก็เดินไปหมายจะต่อว่าเสียหน่อย ก่อนจะต้องเงียบเมื่อพบว่า เชฟคนเก่งของเขามีแขก
"อ้าว...คุณก้อง มาได้จังหวะเลย.... เชิญครับเชิญ" ว่าพลางลุกขึ้นไปรับถุงใส่เนยขาวมาจากเจ้าของชื่อ พลางหันมาหาจิ๊บ
"แล้วแกน่ะ ไหนว่าป่วยวะ หน้าตาสดใส มานี่เลย...ช่วยข้าเอาเนยไปเก็บเลย"
" ก็..ก็ดีขึ้นแล้วไง เป็นห่วงร้านหรอก เลยแวะมาดูอะ " จิ๊บเถียงข้างๆคูๆแล้วเดินตาม คนอายุมากกว่าเข้าไปในครัว ไม่ได้สังเกตเลยว่าใครกำลังมองเขาอยู่หรือเปล่า
" แฟน? " เจ้าของสายตาที่มองตามหลังเด็กหนุ่มที่สวมเสื้อยืดสีเขียว ละสายตากลับมาหาก้องภพที่เพิ่งจะนั่งลงใกล้ๆ แล้วถามออกไปตรงๆ
"จะว่ายังไงล่ะ ใช่นั่นล่ะ" ก้องภพว่าพลางยิ้ม
"แล้วไปไงมาไงกันล่ะครับเนี่ย ...สองพี่น้อง..."ดวงตาไม่ได้มองคนที่ถามเขาแต่เป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆกันมากกว่า
"ก็...พอดีมีธุระ ก็เลยกลับมา...เยี่ยมกิจการบ้าง" ชายหนุ่มรูปร่างผอมบาง ตอบ ดวงตากลมโตหากแต่ปลายหางตาที่ชี้ขึ้นอย่างคนเอาแต่ใจบนใบหน้าขาวนั้นมองก้องภพนิ่ง ไม่ได้มีความรู้สึกอะไร
"เหรอ...ก็ดีนะ มินกลับมาเยี่ยมที่ร้านบ้าง นึกว่าจะทิ้งกันไปเลยเสียอีก"ก้องภพว่าพลางยิ้ม ในใจเหมือนจะหยุดเต้นให้ได้
สายตาของก้องภพที่มองมายัง น้องชาย ทำให้ชายหนุ่มผู้เป็นพี่รู้สึกเคือง เขามองไปด้านในครัว
" มิน พี่ไปห้องน้ำนะ "พูดจบก็ลุกจากตรงนั้นแล้วตรงเข้าไปในร้านทันที
"พี่แมกซ์ คงยัง.....โกรธพี่ไม่หาย"
"ก็สมควรไม่ใช่เหรอ..." รามินทร์เอ่ยเสียงเรียบ มือเรียวเอื้อมไปหมายจะหยิบน้ำตาลมาใส่กาแฟร้อนตรงหน้า
แต่ก้องภพกลับฉวยถ้วยน้ำตาลนั้นไว้ในมือ พลางตัก น้ำตาลใส่ให้ในแก้วกาแฟของอีกฝ่าย
"สองช้อน ใช่ไหม...พี่รู้ว่ามินกินหวาน"ดวงตาเล็กของชายหนุ่มผิวขาวเป็นประกาย
"ถ้าบอกว่าช้อนเดียว.... จะเปลี่ยนได้หรือยังไง... บอกว่ารู้ แต่ก็ไม่ได้รู้จริง ก็อย่าเลยดีกว่า"
รามินทร์ตอบพลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม จริงอยู่ที่เขาชอบกาแฟใส่น้ำตาลสองช้อน แต่.....ก็จริงอีกเช่นกันที่ รสชาติมันคงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
"มินเอง...ก็ยังโกรธพี่เหมือนกันซิ่นะ"ก้องภพเอ่ยเสียงทุ้มนั้น ฟังดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
++++++++++++++++++++
" พี่แมน สองคนนั่นใครน่ะพี่? " จิ๊บถามอย่างอยากรู้อยากเห็น พลางช่วยเชฟจัดของในครัวไปด้วย
"คุณพศวัต กับ คุณรามินทร์.... เจ้าของร้าน" แมนเอ่ยเสียงเรียบ ท่าทางไม่ชอบใจเท่าใดนัก
" เจ้าของร้าน? .. อ้าว พี่ ทำไมไม่บอกจิ๊บล่ะ ยังไม่ได้ไหว้เขาเลย จะโดนหักเงินไหมเนี่ย " เด็กหนุ่มโวยวาย จนเสียงลอดออกไปนอกครัว ให้คนที่หยุดอยู่ตรงนั้นได้ยินพอดี
"ไม่หรอก มินเขาไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น..." แมนเอ่ยเหมือนกับว่า รู้จักเจ้าของชื่อดีนักหนา
"เขาไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่างหรืออะไร แค่ เด็กเสิร์ฟมาทำงาน ทุกวัน ไม่ใช่ป่วยการเมืองเขาก็ไม่ไล่ออกแล้ว"
" วันนี้ จิ๊บก็ป่วยจริงๆนะ! "
ถ้อยคำที่เถียงออกมานั้น ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวขาวแบบคนจีน หากแต่มีใบหน้าคมเข้มแบบคนไทย ที่ยืนอยู่หน้าห้องครัวต้องหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"อ้าว พี่แมกซ์ จะเอาอะไรหรือเปล่าเหรอ...." แมนเห็นชายร่างสูงจึงเอ่ยทัก
"เข้ามาทำไมครับในนี้ ถ้าจะเอาข้าวตังหน้าตั้ง เอ้อ ผมลืมยกไปให้"
" ไม่เป็นไร พี่ เดี๋ยวจิ๊บยกไปเอง " เด็กหนุ่มที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าป่วยการเมือง ไปในวันนี้รีบอาสา ก่อนจะ เงยหน้ามองชายหนุ่ม พี่ชายของเจ้าของร้าน แล้วยกมือไว้
" สวัสดีครับ คุณแมกซ์ .. ผม จิ๊บ ครับ "
พศวัตรับไว้อีกฝ่าย แล้วยิ้มให้ ดวงตาคู่คมฉายแววเด็ดเดี่ยว ในแบบของพี่ชายคนโต มองหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ปิดบังเลยว่า เขาสนใจจิ๊บแบบไหน ซึ่งบุคคลที่สามอย่างแมนเองก็รู้สึกได้
" ไม่ต้องเรียกคุณหรอก เรียกพี่เถอะ .. "
" ครับ พี่แมกซ์ .. เดี๋ยวจิ๊บยกออกไปให้ครับ "
" ฝากด้วยนะ " พศวัตบอกกับเด็กหนุ่มก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
แมนมองตามหลังสลับกันระหว่าง พี่ชายเจ้าของร้าน กับ เด็กเสิร์ฟในร้านที่เป็นแฟนกับลูกค้าของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ทำไมตาขวามันกระตุกแปลกๆวะ.....ท่าทางจะมีเรื่องยุ่งแน่งานนี้ "
ส่วนจิ๊บก็จัดขนมใส่จาน ยกใส่ถาดแล้วเดินออกจากครัวไป แต่ก็ต้องเจอกับคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
" กำลังจะเอาขนมไปเสิร์ฟพอดีเลยครับ " จิ๊บบอกพลางยิ้มให้กับคนที่เดินมาหยุดตรงหน้าเขา
" พี่ว่า พี่เดินเข้ามา ยังไม่เห็นปิ่นโตเลยซักอันนะ .. คืนมันไปแล้วเหรอ? "คำพูดแปลกๆนั่นทำให้จิ๊บที่ยิ้มอยู่ต้องขมวดคิ้ว
" ปิ่นโตไหนครับ .. ไม่เห็น.....เอ่อ "ในตอนแรก ดูเหมือนจิ๊บจะยังไม่เข้าใจ แต่สุดท้าย ดวงตากลมก็ต้องเบิกกว้างแล้วเงยหน้ามองอีกฝ่าย
" พี่แมกซ์ ?? ............... "
" ครับ .. ว่าไงล่ะ น้องหิว .. คืนดีกับมันแล้วเหรอ? " ชื่อในสังคมไซเบอร์จากเรื่องเล่าในบอร์ด ตอนนี้กลับถูกเรียกออกมาตรงหน้า จิ๊บได้แต่ยืนอ้าปากค้าง ผิดกับพศวัตที่กำลังหัวเราะกับท่าทาง ที่ดูตลกของเขาอยู่แบบนั้น
เพล้ง !!!!
เสียงแก้วกระทบของแข็ง ไม่ต้องเห็นก็รู้ว่า คงจะแตกเป็นเสี่ยงนอนกองอยู่ที่พื้นนั่นเป็นแน่
พศวัตที่เดินมาพร้อมกับจิ๊บรีบวิ่งไปตามที่มาของเสียงอย่างตกใจ
" มิน ! เกิดอะไรขึ้น? ใครทำอะไรเราอีก? " ดวงตาสีดำหันมามองทางก้องอย่างเกรี้ยวกราด
จิ๊บได้แต่ยืนขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ มือทั้งสองข้างยังคงถือถาดใส่ขานขนมอยู่
"อย่าเข้ามา!" ก้องภพยกมือเตือนพร้อมสายตาที่มองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้กันคำพูดของอีกฝ่ายทำให้ขารู้ดี
"มิน เดินไปทางนั้นนะ ระวังด้วย" ก้องภพหันไปเอ่ยกับเจ้าของชื่อ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย
"จิ๊บ มาทำความสะอาดตรงนี้ให้พี่หน่อยได้ไหม พอดีแก้วมันแตก"
รามินทร์เดินอ้อมไปอีกทาง มือข้างหนึ่งกุมใบหน้าในขณะที่อีกข้างเท้าเอวท่าทางเหมือนครุ่นคิดหนัก
" เอ่อ..ครับ " น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวที่ได้ยินเมื่อครู่ทำให้จิ๊บเห็นอะไรบางอย่างได้จากน้ำเสียงและท่าทางนั้น
.. เป็นห่วง เจ้าของร้าน ขนาดนั้น ...
เขาวางถาดใส่ขนมไว้ที่โต๊ะอีกตัวแล้ววิ่งกลับไปเอาไม้กวาด ที่ตักผง และผ้าเช็ดโต๊ะ
"เสียงใครทำอะไรแตก จิ๊บ...." เสียงเฮียแมนถาม ในขณะที่มือก็ค่อยหั่นผลไม้แห้งไปเรื่อยๆ ท่าทางเหมือนไม่มีกระจิตกระใจ ทั้งที่ปรกติ เสียงอะไรแตกนิดหน่อยไม่ได้ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เหมือนตัวเองเป็นเจ้าของร้านเสียเอง
" ........................ ไม่รู้สิพี่ ..จิ๊บไปจัดการก่อนนะ " เป็นนานกว่าที่เด็กหนุ่มจะตอบออกมาได้ ความรู้สึกในตอนนี้มันคืออะไรกัน และไม่ทันให้แมนได้ซักถามอะไรต่อ จิ๊บก็รีบกลับไปที่โต๊ะ
ดวงตากลมของเด็กหนุ่มชาวเชียงใหม่ สบตากับ "แฟน"ของเขา
" ขออนุญาต เข้าไปทำความสะอาดนะครับ "
"อื้ม โทษทีนะ...." ก้องภพเอ่ย พลางเดินไปอีกทาง
"พี่แมกซ์... ผมว่ามินเขาไม่ค่อยสบาย พาเขากลับไปก่อนดีกว่าไหม"
เสียงแก้วที่แตกกระจายถูกกวาด ก่อนที่คนทำความสะอาดจะก้มลงใช้ผ้าเช็ดพื้นตรงที่เลอะกาแฟนั้น หูทั้งสองข้างได้ยินคำพูดที่เจือด้วยน้ำเสียงห่วงใย กับเจ้าของร้าน ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนแดงช้ำ ก่อนจะอ้าปากเผลอร้องออกมาเมื่อเศษแก้วที่ยังเก็บไม่หมดบาดที่นิ้วอย่างแรง
" โอ๊ย!! "
ของเหลวข้นสีแดงสดเลอะออกจากมือขาวพร้อมกับใบหน้าสวยที่นิ่วด้วยความเจ็บ
"จิ๊บ...." ก้องภพปราดเข้ามาดู เจ้าของเสียงหลงนั้นทันที
"เป็นอะไรน่ะ แก้วบาดนี่ ..." มือแกร่ง บีบปลายนิ้วนั่นเอาไว้ พลาง ดึง มือของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้น
"ไปล้างมือ ทำแผลเร็ว "
แต่จิ๊บดึงมือตนเองที่เปรอะด้วยเลือดนั้นออกทันที
" ไม่เป็นไร..เดี๋ยว..เดี๋ยวผมทำเองได้ " จิ๊บไม่มองหน้าอีกฝ่ายเลย ขณะที่เก็บอุปกรณ์
"จะบ้ารึไง แล้วนั่นๆ เลือดก็ไหล แผลก็เปิดยังจะไปจับของพวกนั้นอีก เชื้อโรคเข้าตายโหง ...มานี่ " ก้องภพกระวีกระวาดดึงมือเด็กหนุ่มเข้าไปหลังร้าน
"พี่แมนครับ มีพวก พลาสเตอร์ยาแดงหรือเปล่า"
"อ้าวเฮ้ย แล้วนั่นไปโดนอะไรมา...." เจ้าของชื่อว่าพลางชะโงกหน้ามอง เห็นเลือดไหลซิบออกมาจากมือจิ๊บ ที่ก้อภพกำแน่นนั้นก็ทำเอาเฮียแมนผงะ
"อ่ะ........เจ้า...เจ้าน้อยย....ไปเอากล่องยามาเร็ว มาทำแผลให้จิ๊บด้วย" เสียงตะโกนเรียกนั่นทำเอาเจ้าของชื่อวิ่งปรู้ดไปเอา กล่องยามาจากออฟฟิศของร้านที่อยู่ชั้นบนทันที
"คุณก้องครับ พี่ว่า....ปล่อยเจ้าจิ๊บเถอะ...เดี๋ยวเปื้อนเลือดเอาเสื้อจะซักลำบาก" ก้องภพหันไปมองหน้าของจิ๊บ
"เจ็บมากไหม" ร่างสูงคลายมือ
จิ๊บดึงมืออกห่างจากอีกฝ่ายทันที " ไม่เป็นไร ...ผมไม่เป็นไร "
ไม่มีความรู้สึกเจ็บ ตอนนี้เขารู้สึกชาไปหมด ความรู้สึกนี้อะไรกัน น้อยใจงั้นหรือ? .. ทีกับเจ้าของร้าน พูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น แต่กับเขาล่ะ .. เป็นห่วงหรืออะไรกันแน่ โวยวายใส่แบบนั้น
"มาแล่วๆ เจ้าน้อยมาแล่ว....." เสียงเจ้าน้อยร้องเริงร่าบนความเจ็บปวดของจิ๊บ ร่างผอมเกร็งกระโดดตุ้บลงมาสามขั้น ก่อนถึงพื้น
"อ้ายจิ๊บเจ็บมากบ่อ้าย...." ใครจะไปรู้ว่าเด็กหนุ่มตัวผอมเกร็งแบบนี้ จะหยิบจับอุปกรณ์ทำแผลได้อย่างคล่องแคล่วดูแลคนเจ็บได้อย่างสบายๆ ทำให้ก้องภพต้องยอมถอยออกมาเพื่อให้ เด็กหนุ่มทำงานได้อย่างสะดวก
"ต้องยังงี้ดิ่ อ้ายน้อย เก่งรอบด้านนะมึง" เฮียแมนหัวเราะพลางลูบหัว เด็กหนุ่มเบาๆ
"โอ้ยเฮียแมนนี่ก็เกะกะ ถอยๆข่อยยิ่งฟ่าวอยู่" คำพูดของเด็กหนุ่มทำเอาก้องภพขมวดคิ้ว
...หา ว่าอะไรนะ...
เชฟหนุ่มหัวเราะก้าก "เอ้อ ไอ้จิ๊บมันซุ่มซ่ามแกก็ดูไปละกัน คุณก้องออกไปรอข้างนอกเถอะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปเก็บข้างนอกต่อเอง"
แต่เจ้าของชื่อยังดูลังเล เขารู้ว่าข้างนอกมีคนที่เขารอที่จะพบอยู่ แต่ก็รู้สึกว่า เขาผิดกับคนเจ็บตรงหน้านี่ไม่น้อย ในเวลาแค่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
" พี่ก้อง มีเรื่องต้องคุยกับเจ้าของร้านอีกเยอะไม่ใช่เหรอครับ ออกไปสิ ไม่ต้องมาเสียเวลากับจิ๊บหรอก "จิ๊บบอกกับอีกฝ่ายเสียงเรียบ
ก้องภพยืนนี่ง.... ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป
....พี่......ยังไม่ได้บอกซักคำเลยว่า พี่มีเรื่องจะคุยกับเขา....อีก....
ภาพของคนด้านในร้านที่กำลังทำแผล ท่าทางเย็นชา ที่มีเวลาที่โกรธศิลปินหนุ่ม ที่กำลังเดินออกมานั้นอยู่ในสายตาของพศวัตตลอด
ชายหนุ่มยิ้มออกมาน้อยๆอย่างถูกใจ
++++++++++++++++++++
"....เปลี่ยนแก้วไม่ได้... ก็หาแก้วใหม่เลยนะ" รามินทร์เอ่ยขึ้น อย่างเย็นชา
"มิน.... เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกันซักหน่อย " ก้องภพเอ่ยเสียงเบาด้วยกลัวว่า คนที่อยู่ในห้องครัวหลังร้านจะได้ยิน
"ก็เห็นๆอยู่ว่ามีใหม่ไปแล้ว... จะมานั่งต่อนั่งติดไอ้แก้วที่มันแตกไปแล้วทำไม เสียเวลา เข้าใจไหม พี่ก้อง ผมบอกว่า มันเสียเวลา..." ชายหนุ่มร่างเล็กเอ่ย ดวงตาคู่นั้นมีแววของความเจ็บปวดในครั้งอดีตแฝงอยู่
"แต่สำหรับพี่ไม่ใช่นะ...มิน .... ฟังพี่หน่อยซิ่"
ร่างสูง เดินเข้าไปหมายจะเข้าไปใกล้ร่างบางนั้น แต่ รามินทร์กลับสะดุ้งเฮือก แล้ว เดินหนีไปทางพี่ชายอย่างรวดเร็ว
"พี่แมกซ์ ผมอยากกลับบ้านแล้ว"
" มึงไปห่างๆ น้องกูเลย ไอ้ก้อง " มือแกร่งผลักอกของก้องภพออกไป มืออีกข้างก็ดึงข้อมือของน้องชายให้เข้ามาอยู่ใกล้ๆ
"พี่แมกซ์ ผมบอกว่า อยากกลับบ้าน...ไม่ได้อยากมีเรื่อง" เสียงจากคนที่ยืนใช้หลังของพี่ชายเป็นที่กำบังดังขึ้น
"ผมรู้ว่าพี่โกรธผม แต่พี่แมกซ์ ผมยังให้เกียรติพี่อยู่ พี่ก็น่าจะพูดกับผมดีๆหน่อย" ก้องภพชักจะทนไม่ไหวกับท่าทีของร่างสูงง
พร้อมกันนั้นพนักงานของร้านคนที่บาดเจ็บก็เดินออกมาพอดี พอที่จะได้ยินและได้เห็นท่าทีกราดเกรี้ยวของก้องภพ
" จิ๊บ .. พี่ไปส่งนะวันนี้ "
พศวัตพูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นทั้งๆที่รู้ว่าจิ๊บเป็นอะไรกับก้องภพ และที่สำคัญเขายังพูดต่อหน้าแฟนของเด็กหนุ่มอีกด้วย
"หา?..... พี่แมกซ์...จิ๊บ..?....นี่รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร..." ก้องภพมองหน้าคนที่เดินออกมาใหม่อย่างไม่เข้าใจ
" เอ่อ... "เด็กหนุ่มอึกอั่กที่จะตอบทั้งคู่
พศวัตยิ้มให้อีกฝ่าย เขามีความลับของจิ๊บอยู่ในมือ มีอะไรต้องกลัวล่ะ ยิ่งหากว่ารู้สึกถูกใจขนาดนี้
" โอเคนะ พี่จะได้ส่งเราไปฉีดยาบาดทะยักด้วย "
ท่าทางของพศวัตทำให้ก้องภพสงสัย
....แม่ง อะไรกะแฟนกูวะ....
มือแกร่งคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มเอาไว้
"จิ๊บ กลับโรงพยาบาลอยู่แค่นี้ พี่พาไปเอง"
" ฉีดยาเสร็จ พี่จะไปส่ง โอเคไหม? "พศวัตยังคงไม่เลิกราง่ายๆ
ริมฝีปากได้รูปยิ้มให้จิ๊บอย่างเหนือกว่า ซึ่งเด็กหนุ่มก็รู้ได้ทันทีว่าหมายถึงอะไร
ดวงตากลมหันไปมองก้องภพ " เดี๋ยวผมให้ พี่แมกซ์ กับ คุณมิน เขาไปส่ง "
มือเรียวขืนออกจากแรงดึงของอีกฝ่ายเล็กน้อย
"จิ๊บ!" ใจก้องภพป่นลงไปกองกับเศษแก้วเบื้องล่าง
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
สมน้ำหน้าคุณพี่ก้องภพ หวงจิ๊บก็หวง แต่กับอีกคนนั่นก็ไม่เด็ดขาดเหมือนกัน
งานนี้จะโดนพี่แมกซ์คาบน้องจิ๊บไปกินมั๊ยเนี่ย 555
สงสารทั้งน้องจิ๊บและมิน
ปล. แอบปันใจไปเชียร์พี่แมกซ์ดีมั๊ยเนี่ยเรา อิอิ
-
โอ้ววว
ระเบิดลูกเล็ก ๆลง สองสาูมตูมนะเนี่ยย
ดีนะก่อนนอน เปิดมาดู
-
:m29: โคไรเตอร์ขอสารภาพว่า จำไม่ได้ว่าเขียนอะไรไว้......
แต่รามินทร์คะ....ราชินีมากเลย :m11:
-
อ่านแล้วเหนื่อยใจมากๆ เฮ้อ...
-
อ่านะ
ช่วยไม่ได้ พี่ก้องอยากทำตัวโลเลทำไม
จิ๊ปจะโกรธก็ไม่แปลกหรอก
ชอบพี่แมกอ่ะ ฮาา
-
กรรม กรรม กรรม
ไม่นะ ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รักกันก็พูดกันให้เข้าใจเน้อ โถ......ใจป่นเหมือนแก้วแตกเลยเร้อคะป๋า
แล้วพี่แม็กซ์ แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่เป็นตัวละครลับที่จะมีผลอย่างมากกับเรื่องใช่มั้ย?
แล้วไอ้ความเอ็นดูระหว่างพี่แมนกับน้อยมันมีอะไรมากกว่าพี่น้องรึเปล่า หรือที่จริงคนที่พี่แมนคอยมาตลอดคือท่านเจ้าของร้าน??
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปัญหาเต็มหัวสมองอันน้อยนิดของข้าพเจ้าเลย หงิงๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:m15: :monkeysad:
สงสารจิ๊บ
-
ตายโหงแล้วจิ๊บ...เสร็จแน่ 555
-
ก็สงสารพี่ก้องเหมือนกันนะ...แต่ก็รับรู้ถึงความไม่ชัดเจนในตัวพี่ก้องเหมือนกัน...เลือกสักคนสิว่าจะแคร์ใครมากกว่ากัน - -"
จะพูดยังไงดีล่ะ...อ่านไปอ่านมาแล้วรู้สึกอึดอัดแทนน้องจิ๊บอ่ะ
พี่ก้องทั้งโลเล ทั้งไม่ชัดเจน...มินคงเป็นอดีตที่ไม่สวยงามนักของพี่ก้อง
แล้วทำไมในเมื่อตัดมินไม่ขาด พี่ก้องจะมาคบกะน้องจิ๊บทำไมฟ่ะ - -???
ทีนี้จะทำยังไงต่อไปล่ะพี่ก้อง...คนนึงก็คนรักเก่าที่ยังตัดไม่ขาด อีกคนก็คนรักใหม่
โลเล และไม่ชัดเจนแบบนี้มาก ๆ ระวังจะโดนพี่แมกซ์ซิวไปแบบไม่ทันตั้งตัวนะ
เห็น ๆ กันอยู่ว่าพี่แมกซ์คิดยังไงกับน้องจิ๊บอ่ะ...และเชื่อว่าเฮียแมนก็เห็นเหมือนกัน
งานนี้มีศึกชิงนายให้ได้เห็นกันอีกแล้ว...ยังถือหางฝั่งพี่ก้องอยู่นะ...แต่ถ้าพี่ก้องยังไม่ตัดสินใจที่จะเลือกใครแบบนี้
อีกไม่นานเค้าคงเปลี่ยนใจไปอยู่ฝ่ายพี่แมกซ์แน่ ๆ...จะทำอะไรก็รีบทำซะล่ะพี่ก้อง >[]<
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อืม พี่ก้อง เป็นไรมากไหมเนี่ยยย -"-
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด อยากอ่านตอนต่อไปมากค่ะ
โอ้ย ค้างคา ตกลงพี่ก้องโลเลหรอ???
แล้วพี่แม็กนี่ชอบจิ๊บจริงๆใช่ไหมนี่??
แล้วๆๆๆมิน(?) คืออดีตพี่ก้อง???
โอ้ยย อยากอ่านตอนต่อไปมากค่ะ
รอติดตามนะคะ ++
-
อ้าวววววววว อิพี่ก้อง
สมน้ำหน้า o18 กร๊ากกกก ทำตัวน่าสงสัย แถมไม่ชัดเจนอีก
อ่านไปยังรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่าง
คะแนนนิยมอาจลดลงได้นะพี่ก้อง มาเคลียร์ตัวเองด่วน
จิ๊บเอ๋ยยยย เข้มแข็งไว้น้อง
-
ไม่เคลียร์เลยอ่ะพี่ก้อง
สร้างความสับสนให้น้องจิ๊บและคนอ่านเป็นอย่างยิ่ง
:serius2:
-
ตอนนี้อ่านแล้วไม่ค่อยเคลียร์เลย
เป็นตอนที่แต่งได้ไม่ดีเหมือนตอนก่อนๆ (ที่แต่งได้ดีมากๆๆ)
การบรรยายเหมือนพยายามทำให้คนอ่านเข้าใจ(หรือเดา)เบื้องหลังของตัวละครได้เอง
มันก็พอเดาได้อ่ะนะ
แต่ไม่สมูท
เป็นตอนที่อ่านแล้วหงุดหงิดที่สุดเลย
-
แก้วเริ่มร้าวแล้ว ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ทำไงดี
พี่ก้องภพ โดนพี่แมกซ์ตีคะแนนตื้นขึ้นมาแน่ๆ. . .
และแล้วเจ้าของอดีตดำมืดของพี่ก้องก็ปรากฎไม่ใช่ใครที่ไหนเลย มิน เจ้าของร้านที่หายตัวไปนี่เอง :a5:
-
อ่าน comment แล้ว
ทำให้ไม่อ่านเลย
เบื่อพวกทำตัวไม่ชัดเจน
-
โฮกกกกก พี่ก้องจะทำให้เป็นบ้าอยู่แล้วววว
ไม่รู้เป็นไร ละลายกับคาแรกเตอร์ผู้ใหญ่ๆแบบนี้ทู๊กกกกที ><
แต่พี่ก้องแอบป๊อดนะ เห็นน้องโกรธหน่อยแล้วท้อ
ดีว่าแค่ท้อ ไม่ทิ้ง อ่านไปลุ้นไป แทบจะกู่ร้องตอนที่พี่ก้องตามไปรับตัวน้องกลับ กรี๊ดดดดด
ว่าแต่พี่ก้องหื่นว่ะ 5555
เหมือนอดีตจะเคยรุนแรงพอสมควรป่ะนี่
เลยกลายเป็นหวาดกลัว ไม่กล้า กลัวจะซ้ำรอยเดิม
ไม่รู้ว่าแผลเดิมมันแผลสดมีโอกาสหายหรือแผลเป็นไม่มีโอกาสลบเลือนนี่สิ
แต่ดีใจที่แผลของจิ๊บหายแล้ว เอาใจช่วยให้แผลของพี่ก้องหายได้เหมือนกัน ^^
ปล. นั่งอ่านตั้งแต่ค่ำๆ เพิ่งอ่านจบตอนตีสามอ่ะนะ ติดลมมากกก ดีนะสอบเสร็จแล้ว พรุ่งนี้ไม่มีเรียน อิ อิ
ปล2. ตอนจะกดเม้นท์มันขึ้นว่ามีนิวโพสต์ เลยอ้าวว เพิ่งรู้ว่ายังไม่ได้อ่านตอนล่าสุด ไว้ไปอ่านแล้วจะมาอีดิดต่อล่ะกัน
Edit : เอิ่มมมม พี่ก้องคะ เปลี่ยนแก้วใหม่แล้วก็ทิ้งเศษแก้วใบเดิมเหอะ!
ถ้ามันไม่สำคัญแล้วจะเก็บไว้ทำไมอีก!
โกรธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธธ
แล้วน้องจิ๊บจะไปกลัวความลับแตกทำไม เรื่องเล็กน้อยยยยย อย่ายอมให้เค้าขู่สิตัวเองงงงงงงงง
-
จากตอนนี้
เหมือนว่าพี่ก้องยังรักอีคุณมินนั่นอยู่รึป่าว
เห็นมีท่าทีแปลกๆ
ชักจะยังไงๆแล้วนะ
แต่น้องจิ๊บก็ไม่น่าไปยอมอีคุณแมกซ์นั่น
ไม่เข้าท่าแล้วไงทีนี้
-
อดีตพี่ก้องน่ากลัวไปป่าว
ของจิ๊บเคลียไปและพี่ก้องเคลียตองด่วนๆๆๆๆๆๆๆ
โลเลเลือกซักคน
-
ยุ่งอีกปล้วละพี่ก้อง
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบสมน้ำหน้าพี่ก้องนิดๆ แต่ดูท่าเรื่องราวจะบานปลายนะเนี่ย
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้เมื่อไม่กี่วันก่อน สนุกดี อิอิ
แต่ก็มีปมอยู่จะรออ่านว่าคลายปมยังไง
-
โกรธกัน เพิ่งดีกันเองเนอะ
จะเกิดไรขึ้นอีกเนี่ย
-
คิดว่าเข้าใจพี่ก้องนิดนึงนะ เพราะพี่แกทำผิดกับนายมินนั่นเอาไว้เลยรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลาแถมคนๆนั้นยังไม่ยอมให้อภัยอีก พูดกระแนะกระแหนพี่ก้องอีกตะหาก :เฮ้อ: ที่ว่าพี่ก้องยังรักมินอยู่มั้ยนั้น เราคิดว่าเป็นคนรู้สึกผิดมากกว่านะ คงไม่ได้โลเลหรอก รีบเคลียร์กะน้องด่วนนะพี่ แต่ใจพี่แตกสลายไปแล้วเนี่ยเซ่
ส่วนจิ้บก็พอจะเข้าใจจิ้บนะที่รู้สึกน้อยใจ แต่อย่าประชดนะ กลับไปนอนคิดดีๆแล้วคุยกะพี่ก้องแกให้เข้าใจซะ สงสารพี่ก้องแกออก
ตอนแรกอุตส่าห์อยากรู้จักเจ้าของร้าน พอออกมาแล้วรู้สึกผิดหวังจังเลย ที่กลับมาตอนนี้ ต้องการอะไรกันฮึ กลับมาให้พี่ก้องง้อขอคืนดีเพราะยังรักพี่เค้าอยู่ หรือกลับมาเพราะยกโทษให้พี่ก้องได้แล้ว แบบอโหสิกรรมกันไรงี้ แต่ว่าหายไปเป็นปีๆเลยมิใช่เรอะ ยังทำใจไม่ได้อีกเหรอ
ส่วนพี่แมกซ์เนี่ยรู้สึกเหมือนคนนิสัยไม่ค่อยดีเลยอ่ะ และแอบไม่เข้าใจว่าแกรู้ได้ยังไงว่าจิ้บคือน้องหิวข้าวง่ะ
-
อ่านแล้ว รู้สึกเหมือนว่าพี่ก้องกับมินยังไม่ได้ตัดขาดจากกันเลยทีเดียว
เหมือนพี่ก้องยังพยายามที่จะรักษาความสัมพันธ์อะไรบางอย่างไว้
เพียงแต่มีพี่แม็กซ์ขวางอยู่ และมีความไม่เข้าใจอะไรบางอย่างระหว่างมินกับพี่ก้อง ที่ยังไม่เคลียร์ ไม่ลงตัว
ถึงแม้พี่ก้องจะบอกคนอื่น ๆ ว่า จิ๊บเป็นแฟน แต่พี่ก้องก็ดูยังแคร๋มินมากมายก่ายกอง
ไม่ชอบมินอ่ะ นั่นแหละ อย่างที่รีบน ๆ บอก ... อย่างกะราชินี ...
เธอเริ่ด เชิด หยิ่ง ประชดประชัน เสียดสี แสดงอารมณ์ได้อีก
.... ส่วนพี่แม็กซ์ พี่เป็นเพล์บอยหรือเปล่าเนี่ยะ
พี่จู่โจมจิ๊บแบบไม่เกรงใจใครเลย หรือว่าจะถือโอกาสแก้แค้นพี่ก้องไปในตัว
เราแอบสงสัยว่าพี่แมนอาจเคยชอบมินหรือเปล่า
แต่ที่แน่ ๆ งานนี้จิ๊บซวยคนเดียว เจ็บคนเดียว
สำหรับเรา เราว่าตอนนี้ก็เขียนได้ดีนะ ชอบ อ่านแล้วใจเต้น ลุ้นไปด้วย ปวดใจไปกับจิ๊บด้วย
+1 ค่ะ
-
พี่ก้องฮะ พี่เริ่มจะไม่น่ารักแล้วนะ
ท่าทางเป็นห่วงเป็็นใยคนอื่นต่อหน้าแฟนเนี้ย ใช่ได้ที่ไหนกันฮะ
ไม่ปลื้มนะพาร์ทนี้กับพี่ก้องอะ ชริ
-
อ่าว เกิดเรื่องวุ่นวายอีกจนได้
ตกลงพี่ก้องนี่เคลียร์ กับคนเก่าตัวเองยังไม่เรียบร้อยว่างั้น
แบบนี้ก็แย่ดิ ยิ่งอ่านยิ่งสับสน เหอๆๆ :z10:
รอเคลียร์ตอนต่อไปแล้วกันเน้อ
-
อ่านจบตอนแล้ว.....มึน
มันทำไมวุ่นวายได้ขนาด
-
ถ้าอะไรๆในวันข้างหน้า มันจะยุ่งยาก วุ่นวาย ยุ่งเหยิง ก็เป็นเพราะพี่ก้องเองนะ
ที่ไม่เคลียร์ทุกอย่าง ให้มันเด็ดขาดชัดเจนก่อนที่จะมาคบกับจิ๊บเป็นแฟนน่ะ
เหอ เหอ เหอ แล้วพี่แม็กซ์น่ะ ดูเหมือนจะท้าชนท้าแข่งพี่ก้องอยู่นะ
แถมออกตัวแรงซะขนาดนั้น จิ๊บเองตอนนี้ก็คงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรกับพี่ก้อง
ไม่อานคราวนี้จะอานคราวไหนจ๊ะ "คุณก้อง"
เอ่อ..แต่ว่าสงสัยตะหงิดๆ ที่พี่ก้องกับจิ๊บต้องมาที่ร้านตอนเนี่ยะ แล้วมาเจอกับ มินและพี่แม็กซ์เนี่ย
เป็นพี่แมนรึเปล่า ที่วางแผนให้ช้างมาเจอช้าง เพื่อให้ช้างชนช้าง แล้วทำเพื่อ.....
คิดว่าพี่แมนมีความหลังอะไรบางอย่าง กับสองพี่น้องนี้แน่ อาจเดาผิดก็ได้เนาะ
-
พี่ก้องน่ะโลเล
โดนทิ้งทั้งคู่เลย
สม อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:เฮ้อ:
ไม่รู้จะเม้นอะไร...แต่คาดว่าพี่แมกซ์นี่คือคุณ GeIsha นั่นแน่ๆเลยอะ
คุณมินนี่ก็ไม่รู้ว่ายังรักพี่ก้องหรือเปล่า ดูพูดเหมือนไม่อยากให้มายุ่ง แต่ก็เหมือนประชดอยู่เหมือนกัน
พี่แมนมีอดีตกะใครในสองพี่น้องนี้ป่าวหว่า?
จิ๊บน่าสงสารสุดอะ ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยแต่โดนลากเข้ามาเอี่ยวซะงั้น
ไม่รู้ที่แมกซ์มาแบบนี้เพราะจะเอาคืนพี่ก้องหรือสนใจจิ๊บจริงๆ
พี่ก้องนี่ทำอะไรให้เด็ดขาดไปเลยเหอะ ทำจิ๊บคิดมากอีกแล้วอะ เข้าทางพี่แมกซ์เลยมั้ย :serius2:
-
คุณก้องคะ...
ส้มน้ำหน้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ตบๆๆๆ
:beat: :z6: :beat: :z6:
กรี๊ดดดดดดดดดดด แค้นนนนนนนนนน
ทำไมให้หนูจิ๊บไปเจ็บเศษแก้วแบบนั้น!?
ขอซักทีเถอะค่ะ :z6: ย๊ากกกกกกกกกกกกกก
แง่งงงงงงงง
ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วค่ะ แฟนตัวเองแท้ๆ ดันไปห่วง คนอื่นแบบนั้น
:z6:
สงสารหนูจิ๊บค่ะ
:o12:
รอ่านตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
มันเป็นอย่างงี้ได้ยังไง....!!
-
วันนี้ไม่มาต่อเหรอจ๊าาาาาาาาาาาาาา ^^
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
สมน้ำหน้าคุณพี่ก้องภพ หวงจิ๊บก็หวง แต่กับอีกคนนั่นก็ไม่เด็ดขาดเหมือนกัน
งานนี้จะโดนพี่แมกซ์คาบน้องจิ๊บไปกินมั๊ยเนี่ย 555
สงสารทั้งน้องจิ๊บและมิน
ปล. แอบปันใจไปเชียร์พี่แมกซ์ดีมั๊ยเนี่ยเรา อิอิ
สงสารพี่ก้องเถอะค่า T_T
กรรม กรรม กรรม
ไม่นะ ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รักกันก็พูดกันให้เข้าใจเน้อ โถ......ใจป่นเหมือนแก้วแตกเลยเร้อคะป๋า
แล้วพี่แม็กซ์ แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พี่เป็นตัวละครลับที่จะมีผลอย่างมากกับเรื่องใช่มั้ย?
แล้วไอ้ความเอ็นดูระหว่างพี่แมนกับน้อยมันมีอะไรมากกว่าพี่น้องรึเปล่า หรือที่จริงคนที่พี่แมนคอยมาตลอดคือท่านเจ้าของร้าน??
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปัญหาเต็มหัวสมองอันน้อยนิดของข้าพเจ้าเลย หงิงๆ
มาเคลียร์ปัญหากันตอนนี้เลยค่า..
คิดว่าเข้าใจพี่ก้องนิดนึงนะ เพราะพี่แกทำผิดกับนายมินนั่นเอาไว้เลยรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลาแถมคนๆนั้นยังไม่ยอมให้อภัยอีก พูดกระแนะกระแหนพี่ก้องอีกตะหาก :เฮ้อ: ที่ว่าพี่ก้องยังรักมินอยู่มั้ยนั้น เราคิดว่าเป็นคนรู้สึกผิดมากกว่านะ คงไม่ได้โลเลหรอก รีบเคลียร์กะน้องด่วนนะพี่ แต่ใจพี่แตกสลายไปแล้วเนี่ยเซ่
ส่วนจิ้บก็พอจะเข้าใจจิ้บนะที่รู้สึกน้อยใจ แต่อย่าประชดนะ กลับไปนอนคิดดีๆแล้วคุยกะพี่ก้องแกให้เข้าใจซะ สงสารพี่ก้องแกออก
ตอนแรกอุตส่าห์อยากรู้จักเจ้าของร้าน พอออกมาแล้วรู้สึกผิดหวังจังเลย ที่กลับมาตอนนี้ ต้องการอะไรกันฮึ กลับมาให้พี่ก้องง้อขอคืนดีเพราะยังรักพี่เค้าอยู่ หรือกลับมาเพราะยกโทษให้พี่ก้องได้แล้ว แบบอโหสิกรรมกันไรงี้ แต่ว่าหายไปเป็นปีๆเลยมิใช่เรอะ ยังทำใจไม่ได้อีกเหรอ
ส่วนพี่แมกซ์เนี่ยรู้สึกเหมือนคนนิสัยไม่ค่อยดีเลยอ่ะ และแอบไม่เข้าใจว่าแกรู้ได้ยังไงว่าจิ้บคือน้องหิวข้าวง่ะ
ใจเย็นๆค่า .. ผิดหวังกับเจ้าของร้านกันขนาดน้านนเลยเหรอ :o12:
อ่านแล้ว รู้สึกเหมือนว่าพี่ก้องกับมินยังไม่ได้ตัดขาดจากกันเลยทีเดียว
เหมือนพี่ก้องยังพยายามที่จะรักษาความสัมพันธ์อะไรบางอย่างไว้
เพียงแต่มีพี่แม็กซ์ขวางอยู่ และมีความไม่เข้าใจอะไรบางอย่างระหว่างมินกับพี่ก้อง ที่ยังไม่เคลียร์ ไม่ลงตัว
ถึงแม้พี่ก้องจะบอกคนอื่น ๆ ว่า จิ๊บเป็นแฟน แต่พี่ก้องก็ดูยังแคร๋มินมากมายก่ายกอง
ไม่ชอบมินอ่ะ นั่นแหละ อย่างที่รีบน ๆ บอก ... อย่างกะราชินี ...
เธอเริ่ด เชิด หยิ่ง ประชดประชัน เสียดสี แสดงอารมณ์ได้อีก
.... ส่วนพี่แม็กซ์ พี่เป็นเพล์บอยหรือเปล่าเนี่ยะ
พี่จู่โจมจิ๊บแบบไม่เกรงใจใครเลย หรือว่าจะถือโอกาสแก้แค้นพี่ก้องไปในตัว
เราแอบสงสัยว่าพี่แมนอาจเคยชอบมินหรือเปล่า
แต่ที่แน่ ๆ งานนี้จิ๊บซวยคนเดียว เจ็บคนเดียว
สำหรับเรา เราว่าตอนนี้ก็เขียนได้ดีนะ ชอบ อ่านแล้วใจเต้น ลุ้นไปด้วย ปวดใจไปกับจิ๊บด้วย
+1 ค่ะ
ว่าละว่าต้องมีคนไม่ชอบมิน แต่ต่างคนก็มีเหตุผลที่เป็นแบบนี้นะคะ อยากให้ติดตามกันต่อไปค่ะ แล้วก็ขอ :กอด1:ทีนึงค่ะ ขอบคุณสำหรับ +1 นะคะ
ถ้าอะไรๆในวันข้างหน้า มันจะยุ่งยาก วุ่นวาย ยุ่งเหยิง ก็เป็นเพราะพี่ก้องเองนะ
ที่ไม่เคลียร์ทุกอย่าง ให้มันเด็ดขาดชัดเจนก่อนที่จะมาคบกับจิ๊บเป็นแฟนน่ะ
เหอ เหอ เหอ แล้วพี่แม็กซ์น่ะ ดูเหมือนจะท้าชนท้าแข่งพี่ก้องอยู่นะ
แถมออกตัวแรงซะขนาดนั้น จิ๊บเองตอนนี้ก็คงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรกับพี่ก้อง
ไม่อานคราวนี้จะอานคราวไหนจ๊ะ "คุณก้อง"
เอ่อ..แต่ว่าสงสัยตะหงิดๆ ที่พี่ก้องกับจิ๊บต้องมาที่ร้านตอนเนี่ยะ แล้วมาเจอกับ มินและพี่แม็กซ์เนี่ย
เป็นพี่แมนรึเปล่า ที่วางแผนให้ช้างมาเจอช้าง เพื่อให้ช้างชนช้าง แล้วทำเพื่อ.....
คิดว่าพี่แมนมีความหลังอะไรบางอย่าง กับสองพี่น้องนี้แน่ อาจเดาผิดก็ได้เนาะ
อย่าคิดมากนะคะ^^
:เฮ้อ:
ไม่รู้จะเม้นอะไร...แต่คาดว่าพี่แมกซ์นี่คือคุณ GeIsha นั่นแน่ๆเลยอะ
คุณมินนี่ก็ไม่รู้ว่ายังรักพี่ก้องหรือเปล่า ดูพูดเหมือนไม่อยากให้มายุ่ง แต่ก็เหมือนประชดอยู่เหมือนกัน
พี่แมนมีอดีตกะใครในสองพี่น้องนี้ป่าวหว่า?
จิ๊บน่าสงสารสุดอะ ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยแต่โดนลากเข้ามาเอี่ยวซะงั้น
ไม่รู้ที่แมกซ์มาแบบนี้เพราะจะเอาคืนพี่ก้องหรือสนใจจิ๊บจริงๆ
พี่ก้องนี่ทำอะไรให้เด็ดขาดไปเลยเหอะ ทำจิ๊บคิดมากอีกแล้วอะ เข้าทางพี่แมกซ์เลยมั้ย :serius2:
:a5:
เอาล่ะ ก่อนอื่นไรเตอร์ขอตอบก่อนนะคะสำหรับหลายๆคนที่อยาก :z6: พี่ก้องขา + ไรเตอร์+โค-ไรเตอร์ ก็เข้าใจค่ะ แล้วก็กับหลายๆคนที่อ่านแล้วอึดอัด หรือคิดว่าไม่เหมือนที่แล้วๆมาก็ขอโทษด้วยนะคะ กับการเปิดตัวของเจ้าของร้าน"ที่ไม่สวยงาม"เท่าไหร่ ก็อย่างที่ได้ปูเรื่องไปน่ะค่ะ ว่ามันมีเรื่องไม่สวยงามอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นบรรยากาศก็คงต้องอึดอัดบ้าง อะไรบ้าง แต่นะ .. หวังว่าวันนี้คงทำให้ยิ้มได้มากขึ้นนะคะ :กอด1: รีดเดอร์ทุกคนเลย!
++++++++++++++
"พี่แมกซ์ เสร็จเรื่องหรือยัง ผมอยากกลับแล้ว ... แค่นี้ก็เสียเวลาพอแล้ว"
อีกเสียงหนึ่งเร่งรัด ก้องภพหันควับไปมองเจ้าของเสียง ทันใด ดวงตานั้นฉายแววกร้าวขึ้นมาเล็กน้อย แต่รามินทร์กลับเชิดหน้าขึ้น มองพร้อมด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก ระยะห่างระหว่างเขากับอีกฝ่าย นั้นยังมีทั้งพี่ชาย และ เด็กหนุ่มหน้าแปลกตา คนนั้นยืนคั่นอยู่ ร่างเล็กของชายหนุ่มเดินไปที่ประตูซึ่งตรงพอดีกับประตูห้องครัว
"พี่แมน ผมกลับแล้วนะ จะรอขนมเค้กที่บ้านนะ"
"อ่ะ โอเคครับ ได้ๆ พี่จะเอาของโปรดมินไปให้ที่บ้านนะครับ" แมนเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้างแตกต่างจากตอนที่ยืนทำขนมคนเดียวอยู่ในห้องครัว
เมื่อได้รับฟังคำสัญญามั่นเหมาะจากเชฟร่างสูง รามินทร์ยิ้มให้กับแมน
"ผมรู้ว่าพี่แมนรู้ใจผมเสมอ"
ร่างบางพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากร้านไปโดยไม่ลืมที่จะส่งสายตากลับมาให้พี่ชายของตัวเองรีบเดินตามออกไป
แต่เมื่อเห็นว่าร่างบางนั้นกำลังจะหันหลังให้เขาเดินตามใครบางคนออกไป มือแกร่งฉวยแขนของจิ๊บเอาไว้ทันที
"พี่จะพาเราไปโรงพยาบาล"ก้องภพพูดเสียงเข้ม ดวงตาคมนั้นมองหน้าจิ๊บนิ่ง....
" แต่ " แรงของมือที่ดึงแขนเขาไว้ทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่าหนุ่มร่างสูงไม่ได้ล้อเล่น ด้วยแรงที่บีบลงมานั้น มันมันน้อยเลย
"ไม่มีแต่ จะยืนให้เลือดหมดตัว หรือจะให้พี่สูบออกมาเอง" ก้องภพเอ่ยก่อนจะดึงร่างของเด็กหนุ่มให้เดินตามออกจากร้านไป ไม่ได้รอให้สองพี่น้องเดินออกไปก่อนแต่อย่างใด ร่างสูงตรงไปที่รถ พาจิ๊บขึ้นรถได้ ก็บึ่งรถออกไปทันที
++++++++++++++
ท่าทางของก้องภพที่ กลายมาเป็นคนเผด็จการ แถมยังดุ "แฟนใหม่" ของต้วเองให้ดูต่อหน้าทำให้ แมกซ์หัวเราะออกมา
"สนุกไหม........." เสียงหัวเราะนั้นถูกหยุดด้วยสายตาของน้องชาย
"ถ้าพี่แมกซ์สนุกนะ ผมจะให้พี่แมกซ์อยู่ที่ร้านนี่ ดีไหม....แล้วให้พี่แมนไปส่งแทน"
" แล้วมินไม่สนุกรึไง? .. เห็นซ้อมหน้ากระจกมาเป็นอาทิตย์ " ผู้เป็นพี่แหย่ พลางยิ้ม
"สนุกที่ไหนเล่าเนี่ย...." รามินทร์ร้องออกมาก่อนจะยื่นมือให้พี่ชายดู
"เห็นไหมเนี่ย....สั่น เป็นเจ้าเข้าแล้ว...."รามินทร์ร้องออกมาพลางแทบจะกระแทกมือใส่หน้าพี่ชาย
เสียงเถียงกันระหว่างพี่น้องสองคน ทำให้ แมนเดินออกมาดู
" สองคนนี่เล่นอะไรกันครับ...พี่แมกซ์ มิน " ชายร่างใหญ่ถามออกมาอย่างไม่วางใจ
" ข้าเอาจริงโว้ย แมน "แมกซ์ตอบกลับมาทันที เรื่องเด็กคนนั้น เขาไม่ยอมรามือง่ายๆแน่
เชฟหนุ่มถอนหายใจ
"ไอ้เรื่องนั้นไม่ต้องบอกแค่เห็นตาพี่ผมก็รู้... แต่..จะทำอะไรก็....เกรงใจแฟนเขาหน่อยจะดีกว่าไหมครับ" ก่อนจะหันมาทางคนน้อง
"มินเพิ่งกลับมาถึง ท่าทางจะเหนื่อยก็กลับไปพักที่บ้านเถอะครับ เดี๋ยวรอร้านปิดแล้ว พี่จะเอาขนมไปให้นะครับ"
" ทำกับแกล้มไปด้วย คืนนี้ก๊งเป็นเพื่อนข้า " พศวัต สั่งโดยไม่รอให้อีกฝ่ายปฏิเสธอะไร มือแกร่งคว้าแขนน้องชายทันที
" กลับปะ มิน "
แมนถอนหายใจ....ก่อนพยักหน้ารับ เขาปฏิเสธสองคนนี้ไม่ได้เลย
"ไปอยู่เมืองนอกมานาน ไม่เอาพริกใช่ไหมครับพี่" แต่ก็ไม่วานตะโกนแซวไล่หลัง
++++++++++++++
ทางไปโรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลนัก แต่ก็มีแต่ความเงียบงันในรถ
การจราจรยามเย็นยิ่งยืดเวลาที่อยู่กันสองคนให้นานยิ่งขึ้น ดวงตาคมมองตรงไปด้านหน้าปลายนิ้วตบเบาๆลงบนพวงมาลัย
บรรยากาศชวนให้อึดอัด ไหนจะเรื่องที่มีคนรู้ความลับของเขาแล้ว แถมคนนั้นยังเป็นพี่ชายของเจ้าของร้านอีก
จิ๊บถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ถอนหายใจ นี่...โล่งใจ...ดีใจ...เหนื่อยใจ...หนักใจ...หรือแค่เจ็บแผลจนทนไม่ไหวครับ" ก้องภพเอ่ยไม่ได้หันมามองหน้าของอีกฝ่าย
" พี่โกรธจิ๊บเหรอครับ? " คนเจ็บหันไปมองคนที่จอดรถนิ่งเพราะไม่สามารถเคลื่อนรถไปข้างหน้าได้
"หึงครับ"ก้องภพตอบตามตรง
คำตอบตรงๆนั้นทำให้จิ๊บต้องหน้าแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
" หึง..หึงอะไรกัน จิ๊บไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย "
...ไม่เหมือนพี่หรอก...
"จิ๊บบอกว่าจะไปกับคนอื่น..ที่เพิ่งรู้จัก...ต่อหน้าพี่"ก้องภพพูดพลางหันมามองหน้าของเด็กหนุ่ม
"จิ๊บเลือกเขา...ไม่ใช่พี่"ก่อนจะหันหน้ากลับไปทางเดิมเมื่อการจราจรเริ่มไหลลื่นอีกครั้ง
"จะไม่ให้พี่โกรธ ไม่ให้พี่หึงได้ไง ทั้งๆที่แฟนพี่เป็นคนเจ็บ เพราะพี่แท้ๆ กลับจะให้ใครก็ไม่รู้พาไปหาหมอ"
" พี่....จิ๊บ... " เด็กหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก
เขายอมรับว่ากลัว เพราะแมกซ์รู้ความลับของตน รอยยิ้มที่มีให้เขาราวกับว่าจะเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครก็ได้ และเมื่อไหร่ก็ได้ ทำให้เขากลัว
"พี่รู้ว่าจิ๊บไม่ได้ตั้งใจหรอก จิ๊บไม่ได้รู้จักเขาด้วยซ้ำไป....แต่กับคนอย่างพี่แมกซ์ จิ๊บอาจจะการ์ดตก...พี่หึงพี่ก็บอกให้จิ๊บรู้....และบอกให้รู้ด้วยว่า อย่าไปเข้าใกล้พี่แมกซ์อีก เขา...เป็นพวกอยากได้อะไรก็ต้องได้...แค่อย่าไปเข้าทางเขาก็พอ"
" แต่..แต่..จิ๊บอาจจะไม่ใช่สเปกของเขาก็ได้ "ใบหน้าสวยมุ่ย ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก พศวัตแสดงออกมาอย่างชัดเจนแล้ว
"เราก็อย่าไปเข้าทางเขาซิ่...." ก้องภพหันมามองหน้าจิ๊บพลางยิ้ม ก่อนจะเลี้ยงรถยูเทิร์นเพื่อไปยังโรงพยาบาล
++++++++++++++
เด็กหนุ่มต้องกรอกประวัติเพื่อทำบัตรตามขั้นตอน แต่ยิ่งใกล้เวลาก็ยิ่งหน้าซีดเข้าไปใหญ่
"เป็นอะไร เดี๋ยวหมอดู ล้างแผล อาจจะฉีดยาซักเข็มสองเข็ม...ก็กลับบ้านได้แล้ว" ก้องภพว่าพลางใช้หมัดชกเบาๆที่แขนคนเจ็บ
" กลับดีไหม...จิ๊บกลัวเข็มอะพี่ "จิ๊บทำหน้ามุ่ยกลางกระซิบอีกฝ่ายเบาๆ เพราะกลัวคนอื่นจะมาได้ยิน
"บ้าดิ่ โน่น หมอเรียกแล้ว" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางนั้น ก่อนจะเป็นฝ่ายดึงมือเด็กหนุ่มเดินเข้าไปในห้องตรวจ
ผลการวินิจฉัย แน่นอนว่า นอกจากจะฉีดยา แล้ว ยังต้องเย็บอีกต่างหาก
"เฮ้อ จิ๊บเอ้ย วันนี้จะโดนจิ้มกี่ทีกันแน่นะ" ก้องภพเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะขยับตัวถอยให้หมอและพยาบาลเป็นคนทำหน้าที่
" ไม่ต้องมาขู่เลยนะ"ทั้งๆที่ทำเป็นต่อปากต่อคำแต่หน้าตาขาวๆนั่น กำลังซีดเพราะความกลัวอยู่เลย
"ไม่ได้ขู่นี่...ใช่ไหมครับ คุณพยาบาล" ก้องภพยิ้ม ไม่วายหันไปโปรยยิ้มให้พยาบาลสาวอีกหนึ่งดอก
"น้องผมขี้กลัว ทำเบาๆหน่อยนะครับ"
ทั้งพยาบาลและหมอเห็นก็อดอมยิ้มตามไม่ได้ แต่ใบหน้าของจิ๊บที่ดูจะซีดมากขึ้นๆทำให้ก้องภพต้องเดินไปยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้
"ไม่ต้องกลัวนะ พี่อยู่นี่..." มือแกร่งจับมือข้างที่ว่างของอีกฝ่ายไว้
"แล้ว....."ปลายนิ้วจับให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มหันมามองหน้าเขา
"ไม่ต้องหันด้วย หันมามองพี่นี่"
ความอบอุ่นของมือใหญ่ สร้างพลังให้เขาอย่างประหลาด ความอบอุ่นของคนที่ใช้มือทำงานทำให้จิ๊บสงบได้ ดวงตากลมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
"เจ็บนิดนะคะ เดี๋ยวก็ชา" เสียงพยาบาลสาวว่า ก่อนจะจิ้มปลายเข็มยาชาลงไปบนเนื้อของเด็กหนุ่ม
คิ้วเรียวขมวดด้วยความเจ็บ แต่เพียงไม่นาน ความเจ็บนั้นก็กลายเป็นชา
ก่อนจะรู้สึกว่าผิวของตนเองถูกเขี่ยด้วยอะไรบางอย่างและดึงเป็นจังหวะ เขาไม่อยากจินตนาการเลยว่าตอนนี้มือของเขากำลังโดนเย็บแบบไหน จิ๊บหลับตาปี๋
ก้องภพมองใบหน้านั้นพลางยิ้ม
....เจ้าเด็กบ้าเอ้ย....
"เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ทนหน่อยนะ"
และเพียงไม่นานพยาบาลก็ทำหน้าที่เสร็จ หลงเหลือไว้เพียงผ้าพันแผลบนมือของอีกฝ่ายเท่านั้น
"ห้ามโดนน้ำนะคะ เดี๋ยวจะนัดวันมาตัดไหมให้ในใบนัดนะคะ เดี๋ยวเชิญไปรับยาด้านนอกเลยค่ะ"
"ครับๆ "ก้องภพว่าพลางหันไปมองหน้าเด็กหนุ่ม "เป็นไง...."
" เดี๋ยวต้องเจ็บแน่เลย "จิ๊บยกมือขึ้นมาดู ตอนนี้เขายังไม่เจ็บหรอก มันยังมีฤทธิ์ของยาชาอยู่ แต่อีกไม่นาน เมื่อฤทธิ์ยาหมด..
"ถ้าเจ็บแล้วพี่จะป้อนยาให้เอง" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเป็นคนเดินไปจ่ายค่ารักษาของเด็กหนุ่มและเอายากลับมาให้
" จะป้อนได้ไงล่ะ? เดี๋ยวจิ๊บก็กลับหอไปอยู่คนเดียวอยู่ดี "จิ๊บเถียง พลางลุกขึ้นเดินตามคนที่เป็นธุระเรื่องทั้งหมดนี้ให้
"หรือจะกลับไปอยู่ที่บ้านพี่ดีล่ะ ...แฟนพี่เหลือมือเดียวแบบนี้จะทำอะไรๆสะดวกได้ยังไง" ก้องภพไม่วายแหย่ สายตานั้นไม่ได้หมายถึง เรื่องสามัญอย่างการกินข้าว อาบน้ำแต่อย่างใด
" ทำอะไรเล่า .. ทำหน้าแปลกๆ " จิ๊บบ่นขมุบขมิบ แล้วเดินหนีไปเสียก่อน
++++++++++++++
ไม่ได้ยินคำตอบเป็นชิ้นเป็นอัน แต่ก้องภพก็พาจิ๊บกลับมาที่บ้านตัวเองจนได้ ถุงเสื้อผ้าหลายถุงที่ซื้อมาวันนี้ คงจะพอสำหรับที่จะใส่เปลี่ยน ใส่ถอดที่บ้านเขาไปอีกหลายวัน
"เอ้า ซื้อมาเผื่อ" ว่าพลางก็โยนถุงเล็กๆให้กับจิ๊บ
เด็กหนุ่มใช้มือข้างเดียวแกะถุงใบนั้น แล้วก็ต้องโวยวายออกมา
" พี่ก้อง! " ก็แน่ล่ะ ในถุงนั้นมันเป็น บอกเซอร์นี่นา
"คร้าบ" ก้องภพรับคำพลางเดินเลี่ยงไปอีกทาง เสียงเจ้าเคนเห่าพลางกระดิกหางพลางเดินตามเจ้านายไปต้อยๆ
"จะเอาด้วยรึไงเจ้าเคน ใส่ไปก็ทำอะไรๆ ไม่สะดวกหรอกแก เดี๋ยวหาเมียไม่ได้พอดี"
เด็กหนุ่มนั่งหน้ามุ่ยแล้วหยิบกางเกงบอกเซอร์สีขาวที่อีกฝ่ายหามาให้ ... ดูจากขนาดแล้วก็ใส่ได้พอดี ...
" โอ๊ย จะรู้ดีไปแล้วนะ " เขาพึมพำ ใบหน้าสวยแดงเรื่อ แน่ล่ะ ... ก็เคยกันทั้งตัวแบบนั้น
เสียงสูดจมูกดังฟุดฟิด เจ้าเคนวิ่งกลับมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ปากก็งับเข้าที่ของที่อยู่ในมือ
....งั่ม...
" เฮ๊ย เคนนนนนนนนน!! "
จิ๊บต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเจ้าหมาขนยาวสีน้ำตาลตัวโตงับ กางเกงบอกเซอร์ของเขา เขารีบตั้งสติแล้วดึงเอาของที่อยู่ในปากเจ้าเคนออกมา
เจ้าหนูเคนนึกว่า อีกฝ่ายจะเล่นด้วยก็ดึงใหญ่ ตัวโตส่ายไปมา
" ไม่ใช่ของเล่นนะ ปล่อยๆๆ!! "
"โฮ่งๆ" เจ้าเคนเห่าเสียงดัง ก่อนจะกระโดดโถมลงไปทั้งตัว
" โอ๊ย เคน! "จิ๊บร้องตะโกนด้วยความเจ็บ เจ้าตัวโตนั่นเล่นกับเขาโดยที่ไม่รู้ว่าเขาต้องเย็บแผลที่มือ
เสียงร้องลั่นนั่นทำเอาคนที่กำลังจะเดินไปทำกับข้าวหลังบ้าน รีบวิ่งกลับมาทันที
"จิ๊บ เป็นอะไร..." ทันทีที่เห็นเจ้าเคนกำลังโถมตัวใส่ จิ๊บ ตะโกนลั่น
"ไอ้เคน!!!"
เสียงตะโกนลั่นแบบโกรธเกรี้ยวของเจ้าของในแบบที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยนักทำเอาเจ้าตัวโตสะดุ้งเฮือก โดดหนีไปอีกทางทันที
"ไอ้ๆตัวดี ไป ไป เข้ากรงเลยนะแก...." มือคว้าหนังสือพิมพ์มาหมายจะตีแต่เจ้าตัวดี ไวกว่า วิ่งพรวดออกหลังบ้านไปทันที
"จิ๊บ เป็นอะไรหรือเปล่า" ก้องภพหันกลับมาถามคนรัก ร่างสูงหอบน้อยๆ เพราะความตกใจใบหน้าคมแดงก่ำ
" โอ๊ย เจ็บอะพี่ .. มันเอาของจิ๊บไปโน่นแล้วไง "เด็กหนุ่มนิ่วหน้าพลางมองตามเจ้าเคนที่คาบบอกเซอร์ใหม่ของเขาเข้าไปเล่นต่อในกรง
"ฮ่ะๆ...ไม่เป็นไร....มีไม่พอซื้อให้ใหม่ก็ได้.... ตัวอื่นยังมี..." ก้องภพว่ามองไปยังกล่องอีกสองสามกล่องที่เขาซื้อมา
"หรือ...ถ้าไม่พอจริงๆ ก็ไม่ต้องใส่ซะก็สิ้นเรื่อง"
" พี่ก้อง! "ถ้อยคำทะลึ่งตึงตัง นั่น ดูท่าจะมีให้ได้ยินบ่อยๆ ช่วงหลังมานี่ หรือจริงๆแล้วเจ้าตัวจะเป็นแบบนั้นกันแน่นะ
นึกได้อย่างนั้นจึงเปลี่ยนเรื่อง
" พอๆ จิ๊บจะไปอาบน้ำแล้ว "
"โอเคๆ ไม่เล่นแล้วๆ แต่.....จะอาบยังไง" ก้องภพว่า พลางชี้ไปที่มือข้างที่เจ็บนั่น
"ห้องน้ำข้างบนเป็นอ่าง เอาป่ะ พี่เปิดน้ำให้เราก็ลงไปแช่ทีเดียวยกมือไว้....หาถุงพลาสติกครอบให้อีกที"
" ยุ่งยากชะมัด " จิ๊บบ่น แต่ก็ต้องยอมทำตามที่อีกฝ่ายเสนอ
"บ่นอีกเดี๋ยวจับอาบให้ซะเลยดีไหม.......เอ้อ เอางั้นล่ะ ง่ายดี" รวบรัดเสร็จสรรพ มือใหญ่คว้าแขนข้างที่ไม่เจ็บของจิ๊บเดินตามขึ้นไปยังห้องนอนทันที!
++++++++++++++
" พี่ก้อง จิ๊บอาบเองๆๆๆๆ "
เด็กหนุ่มต้องโวยวายออกมาทั้งๆที่ถูกดึงแขนให้ขึ้นบันไดตามไป ห้องน้ำห้องเดิมที่เขาเคยใช้แล้วเกิดเรื่อง ทำให้เขาต้องหน้าแดงอีกรอบ
ไม่พูดพล่ามทำเพลง ร่างสูง บอกให้เด็กหนุ่มยกมือขึ้น จับถอดเสื้อทันที ไม่ได้ฟังเสียงห้ามแต่อย่างใด
"โอ......................เค" ก้องภพลากเสียงยาว พยายามตั้งสติไปในตัว ชายหนุ่มเดินกลับไปที่ตู้เสื้อผ้า หาผ้าขนหนูมาให้อีกฝ่าย พันรอบเอว
" กางเกง...พี่ถอดให้นะ....มือเดียวคงไม่ถนัด" เขาพูด พยายามไม่มองร่างขาวตรงหน้า พยายามไม่ใส่ใจสะโพก หรืออะไรก็ตามใต้ผ้าขนหนูนั้น กางเกงนอก กับ ชั้นในค่อยถูกดึงลงมากองที่เท้า
" ................................ " จิ๊บต้องหันไปมองอีกทาง เขาเองก็ไม่กล้าสบตาห้องภพเลย มันเหมือนมีแรงดึงดูดแปลกที่ต้องขืนเอาไว้ตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวกับผ้าพันแผลที่มือข้างหนึ่งเท่านั้นที่ปกคลุมกายอยู่
...ต่อหน้าคนรัก...
"โอเคๆ รออยู่นี่แป๊บนะ พี่ไม่เปิดแอร์นะ เดี๋ยวเราจะหนาว...ขอเวลาเปิดน้ำใส่อ่างแป๊บ...."ว่าพลางร่างสูงก็วิ่งหายเข้าห้องน้ำไป ก้องภพลองอุณหภูมิของน้ำในอ่างแบบโบราณนั่นให้อุ่นพอดี แต่ใจกลับเต้นไม่เป็นส่ำ
เขาต้องพยายาม...อดทนหน่อย...ไม่ได้อยากจะรวบรัดใคร มือแกร่งที่วักน้ำอุ่นไปมานั้นทำให้จิตใจเพลินลอยไปยังอดีต...ที่ไม่อยากจำ
....อย่างน้อยก็....อยากจะพิสูจน์ว่า คนอย่างตัวเอง ก็รักคนอื่นเป็น....
.....รัก....แบบทั่วๆไป.....
" พี่ก้อง..พี่ก้องครับ เสร็จรึยัง? "จิ๊บเดินเข้าไปในห้องน้ำเมื่อเห็นว่าก้องภพดูจะหายไปนานเกินไป
"อ้อ....ครับๆ โอเคแล้ว เข้ามาเถอะ...." ก้องภพว่าพลางลุกขึ้นไปเช็ดมือกับผ้าขนหนูที่แขวนเอาไว้ รู้สึกแปลกไปกับพื้นกระเบื้องโมเสสที่ปูพื้น
....เย็นเฉียบ....
"เอาล่ะ เดี๋ยววันนี้เจ้าพ่ออ่างรับผิดชอบเอง ลงไปนอนแช่สบายๆได้เลย" ก้องภพว่าพลางยืนมือให้อีกฝ่ายใช้เป็นหลัก ก่อนจะนั่งลงไปในอ่างแบบโบราณนั้น
ก้องภพเบนสายตาไปอีกทาง เขารู้ดี เขาเห็นมาทั้งหมดแล้วร่างเปลือยตรงหน้า เขารู้สึกกับมัน แม้แต่ตอนนี้เอง ก็พยายามข่มใจ เด็กหนุ่มได้ยินเสียงร่างสูงกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่
จิ๊บยึดอีกฝ่ายไว้เป็นหลัก ก่อนจะดึงผ้าเช็ดตัวออกยื่นให้อีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าอีกคนก็มีท่าทีเฉยๆ ไม่ได้ประหม่าอะไร
ร่างเพรียว ในแบบของเด็กหนุ่มร่างสูง ขาวเนียนแบบหนุ่มชาวเหนือปรากฏชัดในสายตาของก้องภพเป็นครั้งที่สอง
เพียงไม่กี่วินาที เจ้าของร่างขาวนั้นก็นั่งลงในอ่างอาบน้ำ ที่เต็มไปด้วยน้ำอุ่นๆ
"เอ้า สบู่...ถูข้างหน้าไปนะ เดี๋ยวพี่ถูหลังกับที่ขาให้ ถ้าเราก้มๆเงยๆ เอาเดี๋ยวสุดท้ายก็ได้มือเปียกหมด ส่วนแขนนี่ก็ยก...โอบคอพี่ไว้ก่อนก็ได้ถ้าห้อยไว้แล้วเมื่อย" ก้องภพเสนอ เมื่อหันกลับมาพร้อมกับสบู่เหลวกับฟองน้ำ มันอาจจะดูแปลกที่เขาใช้แบบนี้แต่เขาชอบสัมผัสนุ่มๆของฟองน้ำ....มันอาจจะเป็นเพราะใครบางคนที่เอามาเผยแพร่ไว้ก็ได้
'......พี่ก้องไม่ใช้เหรอ...ผมนึกว่าใช้กันทุกคนซะอีก....'
ชายหนุ่มร่างสูงสะบัดเสียงนั้นออกไปให้พ้นหัว ก่อนจะค่อยๆอาบน้ำให้จิ๊บ ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น
ตลอดเวลาที่อาบน้ำโดยที่ก้องภพเป็นผู้ช่วย ไม่ได้มีอะไรที่เกินเลยไปกว่านั้น นอกเสียจากว่าคนที่พูดมากอย่างจิ๊บก็กลับก้มหน้าก้มตาถูตัวเองไปแบบนั้น
"ขอโทษนะ...." ก้องภพเอ่ยขึ้นเสียงเบา พลางหยุดมือที่ช่วยถูหลังอีกฝ่ายพลางลุกขึ้นหยิบฝักบัวลงมา ร่างสูงย่อกายลงระดับเดียวกับอ่างน้ำ ดวงตาอยู่ในระดับเดียวกับเด็กหนุ่ม
สายน้ำชะล้างเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ จิ๊บใช้มือเพียงข้างเดียวถูเอาความลื่นของสบู่อกอย่างยากเย็น
"ขอโทษนะ......" ก้องภพเอ่ยซ้ำอีกครั้ง
" ขอโทษ บ่อยไปแล้วนะคร้าบบบ "จิ๊บหันมายิ้มล้อเลียนอีกฝ่าย
"อื้ม....แค่จะบอกขอโทษที่พี่ดุเราไปหลายรอบวันนี้" ก้องภพเอ่ยขึ้นพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ ไม่ได้สบตาอีกฝ่าย
มือข้างหนึ่งจุ่มลงไปใต้น้ำ สัมผัสกับช่วงขาเรียวนั้นเล็กน้อย ก้องภพหยุดสบตาของอีกฝ่าย ก่อนจะคลำหาจุกก๊อกที่อยู่ด้านล่างเพื่อระบายน้ำออก
"เอาล่ะ เตรียมขึ้นได้แล้ว ฉลามหนุ่ม...." ว่าพลางก็หัวเราะใช้ฝักบัวราดรดบนตัวอีกฝ่ายเพื่อล้างคราบสบู่อีกครั้งเมื่อน้ำลดหายไป
จิ๊บต้องหัวเราะเบาๆกับมุกของอีกฝ่าย แล้วแบมือขอผ้าเข็ดตัว กันอุจาดตา
ชายหนุ่มร่างสูงยื่นผ้าขนหนูให้กับอีกฝ่าย ปากก็ถามว่ามือไม่เปียกนะ แน่ใจนะ ย้ำซ้ำอยู่อย่างนั้น ก่อนจะช่วยอีกฝ่ายก้าวออกจากอ่าง ร่างบางอุ่นด้วยหยดน้ำในอ้อมแขน ได้กลิ่นหอมจากสบู่กับแชมพูสระผม
เสียงก้องภพกลืนน้ำลายลงไปอีกรอบ
" เดี๋ยวจิ๊บแต่งตัวเองก็ได้พี่ .. ไม่เป็นไรหรอก "จิ๊บบอก เขาไม่ได้เด็กจนไม่รู้ว่าก้องภพกำลังต่อสู้กับอะไรในใจอยู่ มือเรียวข้างที่ดีอยู่แตะแขนแกร่งนั่นเบาๆ
"โอเคนะ...."ก้องภพเลิกคิ้วถามพลางละมือออกจากอีกฝ่าย
"พี่ขอโทษวันนี้ พี่...เจออะไรมามากไปหน่อย"
" ไม่เป็นไรครับ ... ไม่เป็นไร "เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วหันไปแต่งตัวให้ตนเองช้าๆ
-
แอบเชียร์พี่แมกซ์อ่ะ ทำไงดี :laugh:
สงสัยว่า พี่แมกซ์ แมน มิน เนี่ย เป็นพี่น้องกันอ่ะเปล่า
อยากรู้อดีตของ พี่ก้องอ่ะ
นับวันยิ่งเหมือนพ่อ ยิ่งกว่าแฟน :laugh:
ชอบฉาก ฉีดยานะ :-[
เข้าใจเลยอ่ะ เพราะเราก็กลัวเข็มเหมือนกัน
แหม ที่นี่จิ๊บทำมาเขิลนะ
-
:a5: อ่านคอมเม้นต์แล้วตกใจ......พี่ก้อง....ถูกหมายหัว :z6: ไว้ :laugh:
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นต์....โค ไรเตอร์ ขอ :กอด1: รีดเดอร์ทุกคนค่า
ส่วนเรื่องของ ก้อง จิ๊บ จะเป็นยังไง ก็ต้องตามกันต่อไปนะคะ ....(ก้องเอ้ย ถ้าทำจิ๊บเสียใจอีกสงสัยโดนฆ่าแน่เลย ฮ่ะๆๆๆ)
-
เฮ่อ คนมีอดีตนี่มันเหนื่อยใจจิงๆ
-
:z13:
พี่ก้องยังทำตัวน่าสงสัยอยู่ :z3:
รักจิ๊บจริงหรือว่ายังรักคนในอดีตกันแน่ :angry2:
-
ไม่รู้เพราะอะไร แต่เราเชียร์พี่แม็กซ์อ่ะ 555
-
สุดท้ายตอนท้ายก็หวานแล้วละ
-
เฮ้ออออออออออ พี่แมน คนที่รู้ใจท่านเจ้าของร้านดีที่สุด งืมๆๆๆ
สงสัยจะไม่พลาดแล้ววุ้ย
ว่าแต่......ความอึมครึมยังคงอยู่ แต่ก็นะ การเอาใจใส่ของป๋าที่มีให้น้องจิ๊บก็ทำให้คนอ่านอย่างเรารู้สึกดีขึ้นได้จริงๆ ^o^
-
ไม่อยากบอกว่าอ่านไปเกร็งไปกับพี่ก้องด้วย โถ..แกคงข่มใจแทบแย่ พี่ก้องเป็น ท.ทหารอดทนจ้ะ
-
ป๋าก้องเหมือนฤษีบรรพเพียรตะบะเลยนะ 555+ ยุบหนอ พองหนอ ท่องไว้ๆ
-
มีพี่แม็ก กับ มิน เพิ่มาอีก ทำให้เรื่องน่าลุ้นมากขึ้น อึดอัดนิดนิด
เพราะอยากรู้เรื่องในอดีต ว่ามีอะไรเกิดขึ้น
ตอนล่าสุดนี่สงสารพี่ก้องคนน่ารักอยู่ตรงหน้า แต่ทำอะไรไม่ได้ 55+ :laugh:
คนอ่านเลยไม่ได้ลุ้น nc :z1: อิอิ
-
ไม่รู้เพราะอะไร แต่เราเชียร์พี่แม็กซ์อ่ะ 555
ใจเดียวกัน บวกหนึ่งค่ะ
-
ต้องรอดูต่อไปค่ะ อิอิ
แอบหายใจคล่องขึ้นมานิดนึง ><
-
ถึงตอนนี้พี่ก้องก็ยังไม่เคลียร์ จิ๊บเองก็คงมีตะกอนอยู่ในใจต่อไป
ถ้าเป็นเราคงจะรู้สึกจี๊ด ๆ เป็นพัก ๆ แล้วมันจะมีความสุขจริงเหรอ
อ้อ พี่แมกซ์น่ากลัวเนาะ อยากได้ก็ต้องได้
โห่ แล้วประกาศตัวชัดเจนขนาดนั้น น่าจะมีอะไรมากกว่านี้อีกใช่มั๊ยเนี่ยย
-
:L1:น่ารัก
-
เชียร์พี่ก้องครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่เป็นครับ ไม่เป็นไร
โอ้ยยยยยยยยยย คำนี้
พี่ก้องจะรู้่สึุกอะไรมั้ย
สำหรับเรา แค่คำนี้ ทำเอาใจสั่นปนเจ็บปวดไงมิรู้
-
ทนไว้ค่ะพี่ก้อง ทนไว้
ตราบใดที่ยังไม่เคลียร์
อย่าพึ่งทำอะไรจิ๊บนะ
-
เชียร์พี่แม็กซ์ดีกว่า
ไอ้พี่ก้องม่างคาราคาซัง
-
พี่ก้องได้โอกาสแก้ตัวรอบนี้ ค่อยทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาหน่อย. . .
แต่รู้สึกว่าพี่น้องบ้านนี้ชักหน้ากลัวขึ้นทุกวันๆ...
และในที่สุดก็ได้ข้อเฉลยแล้วว่า พี่แมนเป็นอะไรกับเจ้าของร้าน โถ่ คุณพี่ คุณน้อง เฮ้อออ
แล้วเราจะลุ้นส่งเฮียแมนให้ใครดีละนี่
-
งงงพี่ก้องมากอ่าครับ
กัยจิ๊บก้รักและดูแลดีมากก
แล้วความรู้สึกต่อมินคืออะไรหว่า
งง แค่รู้สึกผิดใช่ไหมเนี่ยยย
ถ้าไม่ใช่จะเชียร์ให้คู่พี่แมกสะเลยนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เอ่อ เหมือนอ่านข้ามตอน ต้องกลับไปอ่านใหม่ก่อน :laugh:
งานเยอะเกิ๊น แเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกจิ๊บแล้วเนี่ยย :serius2:
-
พี่ก้องเว่ยยยยยยยย
อะไรของแกเนี่ย
เดาใจไม่ถูกแล้ว
:angry2:
-
พี่ก้องรีบสะสางอดีตเลยนะ ดูดิ คะแนนตกหมดแล้ว :angry2:
แล้วคุณมินนั่นวางแผนมาแกล้งไรพี่ก้องถึงขั้นต้องซ้อมหน้ากระจก
แค่ปล่อยให้อดีตของพี่ก้องจบไม่สวยคาราคาซังมาเป็นปีๆ โดยไม่เคลียร์ักันให้รู้เรื่อง
พี่ก้องที่เป็นฝ่ายกระทำก็เจ็บปวดนะ ไม่ใช่คนถูกกระทำอย่างเดียวที่เจ็บหรอกนะมิน
ยังจะไปแกล้งพี่แกอีก คนที่มีอดีตฝังใจมันทรมานออกไม่ใช่หรอ
เบื่อคนแบบพี่แมกซ์จังเลย เดี๋ยวนี้มีคนแบบนี้เยอะขึ้นทุกทีนะไอ้พวกอยากได้อะไรก็ต้องได้เนี่ย
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดพี่ก้องค๊า
อารัยจะใจเเข็งได้ขนาดนั้นน
:sad4: กลับไปเคลียร์อดีตเลยน่ะ
อย่ามาทำให้น้องจิ๊บเสียใจน่ะ
-
มินเป็นคนที่ทำให้ก้องไม่กล้าทำรุ่มร่ามกับจิ๊บเองหรอเนี่ย
แล้วแมกซ์จะสร้างปัญหาหรือเปล่าอ่ะ (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b3.gif)หวั่นใจจริงๆ
-
รรอออตอนต่อไป............
-
ยังไงพี่ก้องก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดีอ่ะ - -"
แต่ก็ยังดีนะ ที่ยังหันมาให้ความสำคัญกับน้องจิ๊บเหมือนเดิม
ไม่รู้ว่าพี่ก้องกำลังคิดอะไรอยู่...หวังว่าคงไม่คิดกลับไปหาอดีตอีกครั้งหรอกนะ
ไม่ง้านน้องจิ๊บคงจะเสียใจแย่เลยอ่ะ T^T
เมื่อไหร่พี่ก้องจะเคลียร์ตัวเองได้สักทีล่ะเนี่ย...ขืนชักช้า เค้าเชียร์พี่แมกซ์จริง ๆ นะเออ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆ >//////<
-
คุณพี่ก้องขา เค้าก็ยังไม่เข้าใจตัวเองอยู่ดีอ่ะนะ
เฮ้อออออออออออออออ
น้องจิ๊บโดนเย็บ เจ็บแทนเลยอ่ะ
-
พี่ก้องต้องใช้ความอดทนมากๆ เลยนะเนี้ย
อิอิ
ก็จิ๊บเล่นยั่วแบบไม่ตั้งใจซะด้วย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ยังไม่กล้าเมนท์ รอให้ตกตะกอนมากกว่านี้อีกหน่อย
กลัวเชียร์ผิดคน
-
หวังว่าน้องมินจะเลิกรักพี่ก้องได้แล้วน๊าาาา
แอมมีซัมติงกับพี่แมนหรือเปล่านี่???
ส่วนพี่แม็กซ์...... ไม่น๊ะๆ อย่ามาจีบจิ๊บนะ
พี่ก้องๆ ดูแลจิ๊บดีๆน๊า อยากให้น้องเสียใจหล่ะ
ระวัง หึหึ จะหันไปเชียร์พี่แม็กซ์
รอติดตามตอนต่อไปค่า
-
มีพี่แม็ก กับ มิน เพิ่มาอีก ทำให้เรื่องน่าลุ้นมากขึ้น อึดอัดนิดนิด
เพราะอยากรู้เรื่องในอดีต ว่ามีอะไรเกิดขึ้น
ตอนล่าสุดนี่สงสารพี่ก้องคนน่ารักอยู่ตรงหน้า แต่ทำอะไรไม่ได้ 55+ :laugh:
คนอ่านเลยไม่ได้ลุ้น nc :z1: อิอิ
งั้น..คราวนี้จะได้ลุ้มไหมนะ?
ไม่รู้เพราะอะไร แต่เราเชียร์พี่แม็กซ์อ่ะ 555
ใจเดียวกัน บวกหนึ่งค่ะ
จะเชียร์พี่แมกซ์กันจริงๆเหรอคะ..
ถึงตอนนี้พี่ก้องก็ยังไม่เคลียร์ จิ๊บเองก็คงมีตะกอนอยู่ในใจต่อไป
ถ้าเป็นเราคงจะรู้สึกจี๊ด ๆ เป็นพัก ๆ แล้วมันจะมีความสุขจริงเหรอ
อ้อ พี่แมกซ์น่ากลัวเนาะ อยากได้ก็ต้องได้
โห่ แล้วประกาศตัวชัดเจนขนาดนั้น น่าจะมีอะไรมากกว่านี้อีกใช่มั๊ยเนี่ยย
เรื่องนี้มีแต่ตัวละครออกตัวแรงเนอะ..
ไม่เป็นครับ ไม่เป็นไร
โอ้ยยยยยยยยยย คำนี้
พี่ก้องจะรู้่สึุกอะไรมั้ย
สำหรับเรา แค่คำนี้ ทำเอาใจสั่นปนเจ็บปวดไงมิรู้
พอไรเตอร์จิ้นว่าเป็นมาโอะเป็นคนพูดก็ใจสั่นเลยค่ะ
พี่ก้องได้โอกาสแก้ตัวรอบนี้ ค่อยทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาหน่อย. . .
แต่รู้สึกว่าพี่น้องบ้านนี้ชักหน้ากลัวขึ้นทุกวันๆ...
และในที่สุดก็ได้ข้อเฉลยแล้วว่า พี่แมนเป็นอะไรกับเจ้าของร้าน โถ่ คุณพี่ คุณน้อง เฮ้อออ
แล้วเราจะลุ้นส่งเฮียแมนให้ใครดีละนี่
สามคนพี่้น้องค่ะ...แต่
me/ปิดปาก
พี่ก้องรีบสะสางอดีตเลยนะ ดูดิ คะแนนตกหมดแล้ว :angry2:
แล้วคุณมินนั่นวางแผนมาแกล้งไรพี่ก้องถึงขั้นต้องซ้อมหน้ากระจก
แค่ปล่อยให้อดีตของพี่ก้องจบไม่สวยคาราคาซังมาเป็นปีๆ โดยไม่เคลียร์ักันให้รู้เรื่อง
พี่ก้องที่เป็นฝ่ายกระทำก็เจ็บปวดนะ ไม่ใช่คนถูกกระทำอย่างเดียวที่เจ็บหรอกนะมิน
ยังจะไปแกล้งพี่แกอีก คนที่มีอดีตฝังใจมันทรมานออกไม่ใช่หรอ
เบื่อคนแบบพี่แมกซ์จังเลย เดี๋ยวนี้มีคนแบบนี้เยอะขึ้นทุกทีนะไอ้พวกอยากได้อะไรก็ต้องได้เนี่ย
พี่แมกซ์แรงงงง ค่ะ
ยังไงพี่ก้องก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดีอ่ะ - -"
แต่ก็ยังดีนะ ที่ยังหันมาให้ความสำคัญกับน้องจิ๊บเหมือนเดิม
ไม่รู้ว่าพี่ก้องกำลังคิดอะไรอยู่...หวังว่าคงไม่คิดกลับไปหาอดีตอีกครั้งหรอกนะ
ไม่ง้านน้องจิ๊บคงจะเสียใจแย่เลยอ่ะ T^T
เมื่อไหร่พี่ก้องจะเคลียร์ตัวเองได้สักทีล่ะเนี่ย...ขืนชักช้า เค้าเชียร์พี่แมกซ์จริง ๆ นะเออ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆ >//////<
นั่นสิคะ .. เฮ้ออออ...
ยังไม่กล้าเมนท์ รอให้ตกตะกอนมากกว่านี้อีกหน่อย
กลัวเชียร์ผิดคน
แล้วเชียร์ใครอะคะ .. ไรเตอร์แอบอยากรู้ๆ
หวังว่าน้องมินจะเลิกรักพี่ก้องได้แล้วน๊าาาา
แอมมีซัมติงกับพี่แมนหรือเปล่านี่???
ส่วนพี่แม็กซ์...... ไม่น๊ะๆ อย่ามาจีบจิ๊บนะ
พี่ก้องๆ ดูแลจิ๊บดีๆน๊า อยากให้น้องเสียใจหล่ะ
ระวัง หึหึ จะหันไปเชียร์พี่แม็กซ์
รอติดตามตอนต่อไปค่า
:a5:
++++++++++++++++++
"ไหวไหมเนี่ย" เช้าวันต่อมา ก้องพาจิ๊บเดินออกมาจากบ้านกลางซอยของตัวเอง กลับไปที่ร้าน
" ไหวสิ จิ๊บเจ็บมือนะพี่ไม่ใช่เจ็บขา "จิ๊บเถียงพลางยิ้ม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงตัวเองอยู่ตลอด
"แล้ว คนชงกาแฟ มือเจ็บแบบนี้ ใครจะมาชงกาแฟให้พี่กิน..." ก้องภพบ่นออกมาด้วยความเคยชินก่อนจะเปิดประตูร้านเข้าไปด้านใน
ไม่ทันที่จิ๊บจะได้ตอบอะไร ก็ต้องเงียบไปทันทีที่ได้เห็นว่าใครกำลังอยู่ที่เคาท์เตอร์ ตรงที่ประจำของเขา
"มิน?...." ก้องภพเอ่ยชื่อคนรักเก่าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ รามินทร์ สวมเครื่องแบบประจำร้าน ร่างเล็กบางนั่น ดูดีไม่น้อย กลิ่นกาแฟหอมลอยมาแตะจมูก คล้ายแต่ก็แตกต่างไปจากทุกวันที่เคยได้กลิ่น
เสียงเรียกชื่อของเจ้าของร้านที่ดังมาจากคนข้างๆทำให้จิ๊บตั้งสติได้ เด็กหนุ่มรีบยกมือไหว้อีกฝ่ายทันที
" สวัสดีครับ คุณมิน โอ๊ย.. " เพราะความรีบเลยทำให้ต้องเจ็บแผลอย่างช่วยไม่ได้
"จิ๊บ...เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงร้องนั้นเรียกสติให้กลับมาดูคนรักทันที
"แผลเมื่อวานใช่ไหม...ท่าทางจะหนักนี่ เป็นยังไงบ้าง" เห็นจิ๊บร้องเสียงหลงขนาดนั้น รามินทร์เองก็เดินออกมาดูอาการลูกจ้างทันที ชายหนุ่มดวงตาเรียวของชายหนุ่มร่างเล็กสบตามองหน้าก้องภพก่อนจะเบือนหน้าหันไปสนใจ จิ๊บแทน
" ไม่เป็นไรครับๆ " จิ๊บรีบบอก พลางถอยเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเจ้าของร้าน เข้ามาหาเขา
"อืม เหรอ...แต่วันนี้ ถ้าทำไม่ไหว ก็ไม่เป็นไร นานๆ ฉันจะกลับมาซักที อยากจะ...รับแขกดูบ้าง" รามินทร์เอ่ย ใบหน้ายิ้มแย้มนั้น ทำให้ก้องภพเผลอยิ้มตามอย่างช่วยไม่ได้
"เหรอ...วันนี้ มิน..จะชงกาแฟเองเลยเหรอ" น้ำเสียงนั้นเจือความตื่นเต้น
จิ๊บเงยหน้ามองคนรักของตนทันที เขาจับความรู้สึกได้จากน้ำเสียงนั้น ริมฝีปากได้รูปเม้มเข้าหากันก่อนจะเอ่ยขอตัวกับเจ้าของร้านเพื่อเข้าไปในครัว
++++++++++++++++++
"อ้าว จิ๊บ มาแล้วเหรอ เอ้อ วันนี้ ถ้าไม่ไหวก็กลับๆไปพักก็ได้นะเว้ย" เสียงเฮียแมนเอ่ยไล่ทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าด้วยซ้ำ
" เปล่าพี่..จิ๊บไม่ได้มาทำงาน " จิ๊บนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกับโต๊ะเตรียมของ แล้วถอนหายใจ
"เออ ดูสภาพ ก็รู้หรอก...แล้ว จะมานั่งถอนหายใจปล่อยทิ้งปล่อยขว้าง เพื่อ??" เฮียแมนเงยหน้าขึ้นมา
" ไม่ไปอ่านหนังสือ หนังหาวะ ไหนๆก็ว่าง เป็นแบบนี้ มินเค้าคงให้แกหยุดจนกว่าจะหายนั่นล่ะ"
" ก็ตอนแรก จิ๊บว่าจะมาสอนเจ้าน้อยมันชงกาแฟอะ แต่คงไม่ต้องแล้วมั๊ง "จิ๊บพูดถึงเด็กในร้านอีกคน
"เจ้าน้อย? โอ้ย อย่าไปสอนมันเลย...มีหวัง ทำ ลูกค้าท้องเสียกันพอดี... ปล่อยมันไปเห้อ" ว่าพลางก็หันไปมองคนที่ยืนฟังวอล์คแมนจัดแก้ว ขัดจานอยู่อีกทาง
" พี่แมน..คุณมินเขาเก่งเนาะ จิ๊บเห็นเขาชงกาแฟ แต่งแก้วเนี้ยบกว่าจิ๊บอีก "จิ๊บพูดไปเรื่อย ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปข้างนอก
"อื้ม คุณมินทำไมจะไม่เก่งล่ะ เขาไปเรียนมานี่ ก่อนจะมาเปิดร้านน่ะ" แมนเอ่ยพลาง ออกแรงนวดแป้ง วันนี้กะเอาไว้ว่าจะทำครัวซองค์ เอาไว้ทำแซนวิชให้ลูกค้า
" แล้วพี่แมน กับคุณมินใครเก่งกว่ากันล่ะ? "
จิ๊บยังคงถามต่อ ตัวเขาเองเป็นลูกศิษย์ของคนตรงหน้านี้ อยู่ๆก็นึกอยากเปรียบเทียบตัวเองกับรามินทร์กระทันหัน ยิ่งได้เห็น และได้รู้สึกในสิ่งที่ก้องภพแสดงออกมาอย่างชัดเจนในทุกครั้งที่ได้เจอหน้ารามินทร์แล้วด้วย
คำถามแบบนั้นทำให้เชฟหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามอง
"อ้าว? ถามแบบนี้ดูถูกข้านี่หว่า เอ็งไม่รู้อะไร ข้าเนี่ย ทำกับข้าวอร่อย ขนมก็ได้ กาแฟก็ชงอร่อยนะเว้ย ไม่งั้นข้าจะสอนแกได้เหรอ...อีกอย่าง มินก็ชอบขนมที่ข้าทำด้วย"
" ฮะ ฮะ งั้นจิ๊บก็ยังฝีมือดีอยู่อะดิ เป็นนักเรียนของพี่ทั้งคนนี่ใช่ปะ? "
จิ๊บรีบหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนที่อีกฝ่ายจะจับผิดอะไรเขาได้
"ฮ่ะๆ....เอาเถอะ อยากคิดแบบนั้นก็คิดไป" ชายหนุ่มร่างสูงหัวเราะ ยังคงใช้มือใหญ่ๆ จับแป้งเป็นรูปร่างของครัวซองค์วางลงบนถาด
"มินน่ะนะ..." แมนเอ่ยเสียงเบา แต่ก็หยุดไปเสีย ถ้าพูดออกมาคงไม่ดีนัก
" ทำไมเหรอ? "จิ๊บทำท่าอยากรู้อยากเห็น
"ไม่มีอะไรหรอก ไม่ใช่เรื่องของเด็ก" แมนว่าพลางหันไปใช้มือที่เปื้อนแป้งดันหน้าอีกฝ่ายออกไป "ออกไปเลย เดี๋ยวผมเผิม มาหล่นใส่ขนมหมด "
เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจแล้วเดินออกจากครัวไป มือเรียวข้างที่ยังดีอยู่เปิดประตูห้องไปก่อนรีบออกไป แล้วเดินไปหลังร้าน ด้วยความรีบทำให้ต้องเกือบชนเข้ากับร่างสูงใหญ่อย่างจัง
" อะ.. ขอโทษครับ "
" อ้าว .. น้องหิว..เอ้ย น้องจิ๊บ "ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เรียกชื่อที่จิ๊บใช้ในบอร์ด ก่อนจะรีบเปลี่ยนเมื่อรู้ว่าจิ๊บกำลังไม่พอใจ
" เป็นอะไรไปน่ะเรา หน้ามุ่ยเชียว "ชายหนุ่มจิ้มแก้มเนียนนั่นเป็นเชิงหยอก
จิ๊บถอยออกจากอีกฝ่ายอย่างตกใจ ..อดคิดไม่ได้ว่าพี่-น้องคู่นี่ชอบถึงเนื้อถึงตัวดีจริงๆ
" มือเป็นไงบ้างล่ะ? "แมกซ์มองที่มือข้างที่ยังพันผ้าเอาไว้แล้วถามอย่างเป็นห่วง
" เมื่อวานขอโทษนะที่พี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย "นั่นทำเอาจิ๊บต้องส่ายหน้าพรืด
" ไม่เป็นไรแล้วครับ นี่ก็ดีขึ้นแล้ว "
" ไหน ดูมือหน่อยซิ " พูดจบก็คว้าแขนเรียวของเด็กหนุ่มขึ้นมาดูบาดแผล
" เอ่อ..คุณแมกซ์ครับ " จิ๊บขืนมือเอาไว้เล็กน้อยเมื่อคนตัวโตกว่าดึงมือเขาขึ้นมาดูหากแต่คนที่ถูกเรียกกลับย้อนคำที่อีกฝ่ายเรียก
" พี่ .. เรียกพี่แมกซ์ ก็พอ "
"ว่างเหรอครับ ถึงได้มากันทั้งพี่ทั้งน้องแบบนี้" อยู่เสียงของก้องภพก็ดังขึ้น ดวงตาคมจ้องหน้าของพศวัตเขม็งสลับกับมือใหญ่ที่จับมือจิ๊บเอาไว้
"ถ้าว่างมาก ผมว่าพี่ไปช่วยเป็นลูกมือมินเขาดีกว่าไหมครับ เดี๋ยวร้านก็จะเปิดแล้ว ผมก็กำลังรอกาแฟอยู่พอดี" ก้องภพว่าพลางมองหน้าของจิ๊บ
"จิ๊บ เดี๋ยวออกไปนั่งข้างนอก กับพี่"
" อ้อ .. มาด้วยกันเหรอ? " ชายหนุ่มร่างสูงไม่แพ้ก้องภพ ถามกลับมา พลางปล่อยมือข้างที่เจ็บของจิ๊บลงช้าๆ ถามพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
"ครับ มากับแฟน...." ก้องภพตอบพลางยื่นมือออกไป
"จิ๊บ...ลางานแล้วนี่นะ นั่งรอกาแฟกับพี่หน่อยนะเดี๋ยวพี่พาออกไปทานข้าว...หรือถ้าจิ๊บอยากไปไหน เดี๋ยวพี่พาไป"
ท่าทางหึงหวงอย่างเห็นได้ชัดทำให้ พศวัต หรือ แมกซ์ หัวเราะออกมาอีกครั้ง
" แฟนน้องจิ๊บนี่ขี้หึงไม่เปลี่ยนเลยนะครับ พี่ว่าทำตามที่เขาว่าคงจะดีกับจิ๊บมากกว่านะครับ " ชายหนุ่มตั้งใจพูดต่อหน้าก้องภพ ใบหน้าคมเข้มแสดงความท้าทาย
"ไม่ได้อยู่เมืองไทยมาเสียนาน .... พี่แมกซ์ คงพลาดอะไรในเมืองไทยไปเยอะ ลองเดินดูแถวนี้หรือยังครับ มัน...เปลี่ยน...ไปมากเลยทีเดียว ผมว่า คงจะฆ่าเวลาได้ดีกว่า โพล่มาที่ร้านแล้วเดินลอยชายไปมานะครับ ขอตัว" ว่าพลางโอบแขนรอบหลังของเด็กหนุ่มแล้วพาเดินกลับไปที่หน้าร้าน
++++++++++++++++++
" พี่ก้อง " จิ๊บต้องเรียกชื่อคนรักตัวเองตามแรงที่โอบให้เขากลับไปที่หน้าร้าน เขายังไม่เคยเห็นก้องภพเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
"ครับ" ก้องหันกลับมายิ้ม น้ำเสียงและท่าทางอ่อนโยนเหมือนเดิม
" พี่ กับ พี่แมกซ์ มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า? "คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดอย่างแปลกใจ
"พี่แมกซ์? สนิทกันแล้วเหรอ?.... " ก้องภพไม่ได้ตอบคำถามนั้นกลับย้อนอีกฝ่ายด้วยคำถามของตัวเอง
" หะ? "คำถามนั้นทำเอาจิ๊บต้องแปลกใจอีกรอบ
" ก็เขาแก่กว่า .. มันก็เหมือนกับที่จิ๊บเรียกพี่ "
"อ้อ.... "ชายหนุ่มร่างสูงรับคำเบาๆ ไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกอะไรมาก ขายร่างสูงหยุด หากเดินพ้นจุดนี้ไปก็จะเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องหลักของร้าน
"พี่แมกซ์เขาเป็น พี่ชายของมิน เป็นรุ่นพี่ของพี่ที่มหาลัย มินก็เป็นรุ่นน้อง .... ก็มีเถียงกันบ้าง เท่านั้นล่ะ "
" แล้วคุณมินเขาเป็นแค่รุ่นน้องเหรอ? "ทำไมจิ๊บจะมองไม่เห็นสายตาและท่าทางที่เปลี่ยนไป แทบจะทันทีที่ได้เห็นหน้ารามินทร์ เขาอดที่จะถามออกมาไม่ได้
ดวงตาคมของก้องภพหลุบลงต่ำ ไม่ได้หลบสายตา แต่เหมือนกับกำลังนึกย้อนถึงอะไรบางอย่าง
"จิ๊บ....บางเรื่องพี่ก็คิดว่าปล่อยมันไว้แบบนั้น คงจะดีกว่านะ" ก้องภพเอ่ยก่อนจะเดินไปอีกทาง
" .................................... "เท่านั้นเอง คำตอบของก้องภพทำให้จิ๊บได้แต่หัวเราะให้กับตนเองในใจ…เขาควรทำใจเอาไว้บ้างได้แล้วใช่ไหม?
++++++++++++++++++
บนเคาน์เตอร์ มี แก้วกาแฟเย็นวางอยู่บนนั้นแล้ว ก้องภพขยับไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับที่ชายหนุ่มร่างบาง
"ลองชิมนะ แต่คงทำสู้จิ๊บไม่ได้หรอกมั้ง" รามินทร์ เอ่ยพลางยกแก้วคาปูชิโนเย็นมาเสิร์ฟให้กับอีกฝ่าย
"มินทำก็มินทำ จิ๊บทำก็อีกแบบ จะเปรียบกันทำไม" ก้องภพหันไปมองหน้าของคนที่มาเสิร์ฟ รามินทร์เห็นได้ในแววตานั้น มันทำให้เขานึกถึงเรื่องในอดีต
ร่างบางขยับถอยเร็วจนไม่ทันดูว่าข้างหลัง มี เก้าอี้อยู่ ขาเตะเข้าที่ขาเก้าอี้นั่นอย่างจัง จนเก้าอี้ เหล็กนั่นล้มลงไป
"มิน! เป็นอะไรรึเปล่า " มือแกร่งคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ แต่เจ้าของชื่อสะบัดออกทันที ท่าทางนั้นดูสับสน
"อ่ะ...ขอโทษ..." เจ้าของร้านหนุ่มแทบจะวิ่งหายไปหลังร้านทันที
" คุณมิน " จิ๊บขยับไปหาเจ้าของร้านทันที
" เป็นอะไรรึเปล่าครับ? "มือของเด็กหนุ่มข้างที่ยังดีอยู่พยุงร่างที่บางกว่าตนเอาไว้
"มะ...ไม่เป็นไร..." ชายหนุ่มดวงตารีละล่ำละลักเอ่ย พลางดันตัวเองออกจากอีกฝ่าย
"ไม่เป็นไร....ขอโทษนะ คงยังปรับเวลาไม่ได้น่ะ หน้ามืดไปหน่อย ด...เดี๋ยวขอไปพักหลังร้านหน่อย" ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเดินกลับไปหลังร้านทันที โดยที่ไม่ได้ทันให้ ก้องภพเอ่ยอะไร ร่างสูงลุกขึ้น คว้าเก้าอี้เหล็กที่ล้มลงไปขึ้นตั้ง เหมือนเดิม บนใบหน้าทีรอยหยักยิ้ม หัวเราะเยาะตัวเอง
" พี่ก้อง "ท่าทางของทั้งสองคนทำให้จิ๊บต้องขมวดคิ้ว แต่ความเป็นห่วงเจ้าของร้านทำให้เขาเรียกคนรักเบาๆ
" จิ๊บเข้าไปดูคุณมินนะ "
"ไม่ต้องหรอก.... จิ๊บช่วยเอานี่ไปใส่เครื่องคิดเงินแล้วก็ เดี๋ยวออกไปเลยก็แล้วกัน พี่....หิวข้าวแล้ว เราออกไปทานอะไรกันดีกว่า" ก้องภพว่าพลางยื่นแบงค์ร้อยให้กับอีกฝ่าย
"เงินทอนไม่ต้องก็ได้ "
" แต่คุณมินเขาเจ็บ เพราะพี่นะ ไม่เอา จิ๊บจะไป "พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินไป หมายจะเข้าไปที่หลังร้านด้วยความเป็นห่วงเจ้าของร้าน
ก้องภพถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พลางยกมือขึ้นเป็นเชิงว่า "เออ จะไปก็ไป"
ร่างสูงไม่ได้สนใจจะทานกาแฟ ร่างสูงเดินไปมา เขารู้ว่าอีกไม่นาน อีกไม่กี่วินาที พี่ชายของรามินทร์จะต้องพรวดพราดออกมาเอาเรื่องเขาแน่
และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แค่ไม่กี่วินาทีที่รามินทร์วิ่งเข้าไปที่หลังร้านหลังจากที่เตะโดนเก้าอี้เหล็กจนล้ม หนุ่มร่างสูงใหญ่ที่สวมเสื้อคอโปโลสีแดงกับกางเกงขาสามส่วนก็พรวดพราดออกมาจากหลังร้านทันที
" ไอ้ก้อง มึงทำอะไรน้องกูอีก!! "เสียงห้าวนั้นคำรามจนดังลั่นร้าน
มือแกร่งกระชากคอเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าของลูกค้ารายแรกของร้านขึ้นมาแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าคมทันที
แรงกระแทกที่ใบหน้า ทำเอาร่างสูงเซแต่จะล้มก็ไม่ได้เพราะ มือแกร่งที่เกาแน่นอยู่ที่อกเสื้อ ดวงตาคมหันมามองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาฉายแววกร้าว
"เปล่า ผมไม่ได้ทำอะไร.... "มือใหญ่กำแน่น เขากับแมกซ์ สถานการณ์เดิมๆ มันเป็นแบบนี้เสมอ
...ทุกครั้งที่มินเจ็บ...
" กูไม่เชื่อ! มึงทำให้มินมันเป็นแบบนี้ จำไว้! "แมกซ์ผลักอีกฝ่ายให้เซไปอีกทาง แล้วตะโกนกลับเข้าไปในร้าน
" ไอ้แมน!! วันนี้ปิดร้าน ไม่ต้องขายแม่งแล้ว! "ชายหนุ่มชี้หน้าศิลปินหนุ่มแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านด้วยความเป็นห่วงสภาพจิตใจของน้องชาย
"หา!! เฮ้ยพี่ ขนมเพิ่งอบเสร็จ...." แมนอึ้งๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รามินทร์วิ่งเข้ามา วิ่งมาหาเขา ร่างกายสั่นเทา ในแบบที่เขาเคยเห็น แต่พอดีว่าจิ๊บวิ่งตามเข้ามาด้วย ทำให้ เขาต้องเงียบปากเอาไว้
" คุณมิน เป็นอะไรมากไหมครับ? " จิ๊บถามออกมาอย่างเป็นห่วง สีหน้า ท่าทางของเจ้าของร้านบ่งบอกได้ว่าหวาดกลัวอะไรบางอย่าง
"ไม่....ไม่เป็นไร ออกไปซะ พาเขาไปด้วย " เจ้าของร้านสั่ง
" แต่.. "เสียงฝีเท้าหนักๆบ่งบอกถึงความโกรธของผู้เป็นพี่ชาย ชายหนุ่มที่สวมเสื้อสีแดงหยุดที่หน้าจิ๊บก่อนจะดึงแขนนั้นให้ออกห่างจากรามินทร์อย่างแรง
"พี่แมกซ์....." แมนเอ่ยเสียงเหมือนจะขาดหายไปในลำคอ
"ออกไปซิ่ ออกไป!!" เสียงนั้นเหมือนจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ผู้เป็นพี่ดึงแขนของเด็กหนุ่มให้เดินตามเขาออกไปที่หน้าร้าน ใบหน้าคมนั้นยังคงโกรธเคืองอย่างน่ากลัว
จนเด็กหนุ่มที่เจ็บแขนเป็นอย่างมากยังไม่กล้าขืนมือออก มันน่ากลัวเกินไป
++++++++++++++++++
-
ขอต่ออีกนิดค่ะ^^
+++++++++++++++++++++
ก้องภพหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาซับเลือดบนริมฝีปาก แรงกระแทกนั้นทำให้ยืนได้ลำบาก แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ากลับมา ร่างสูงขยับตั้งท่าหมายจะตั้งรับทันที
" น้องจิ๊บ..วันนี้กลับไปก่อนนะ "ชายหนุ่มคลายมือที่จับแขนอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะปล่อยมือลง
" กลับไปได้แล้ว "พูดจบร่างสูงใหญ่ของแมกซ์ก็เดินกลับไปที่หลังร้านทันที
จิ๊บต้องกุมแขนตนเอง ..นี่เป็นไม่กี่ครั้งที่เขารู้สึกกลัวขึ้นมา..
เด็กหนุ่มเดินมาที่หน้าร้านเพียงลำพัง ก่อนจะเงยหน้าเห็นคนรักของตนกำลังซับเลือดที่มุมปาก
" พี่ก้อง "จิ๊บรีบวิ่งไปหาร่างสูงของคนรักอย่างตกใจ
"ไปกันได้หรือยัง...."ก้องภพเอ่ย พยายามจะยิ้ม ให้กับอีกฝ่าย
มือเรียวแตะกับแผลของอีกฝ่ายเบาๆ แล้วถามอย่างเป็นห่วง
" เจ็บมากไหม? "
"ไม่เป็นไรหรอก... ไปกันเถอะ" ก้องภพจับมือที่แตะมานั้นเบาๆ เขารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นห่วง ทุกคน ในที่นี้...
"ไม่ต้องห่วงหรอก เราไปกันเถอะ...นะครับจิ๊บ"ก้องภพเอ่ยเสียงเบา ดวงตาคมมองไปทางหลังร้าน ได้ยินเสียงพศวัตกับแมนพูดคุยกันเสียงดังไม่น้อย แต่เหมือนจะเถียงอะไรบางอย่างกันมากกว่าเพราะฟังไม่ค่อยได้ศัพท์ และเขาก็ไม่ได้อยากให้จิ๊บรู้เรื่องอะไรด้วยมือแกร่งฉวยแขนข้างที่ไม่เจ็บของเด็กหนุ่มให้เดินตามออกไปด้านนอกทันที
ทำเอาจิ๊บต้องพยักหน้า ทั้งๆที่เขายังมีเรื่องอยากจะรู้อีกมากมาย
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
"โอย....." ทันทีที่เดินออกมาด้านนอก ร่างสูงที่เจอแรงกระแทกกลับเซเล็กน้อย จนเกือบจะเดินตกฟุตบาลที่ไม่ได้กว้างอะไรมากนัก ทำเอาจิ๊บต้องรีบดึงแขนนั่นเอาไว้
" ไหนบอกไม่เป็นไร แสดงว่าโดนไปเต็มๆล่ะสิ " ปากก็แอบซ้ำเติมไปเล็กน้อย
"ก็นะ.... โทษทีพี่ไม่ได้หัวแข็งเหมือนใครบางคน...." ก้องภพยังไม่วายแซวจิ๊บกลับ พร้อมทำปากเป็นคำพูดของอีกฝ่าย
...จิ๊บจะไป....
" แน่น้อน~~ มีแฟนดื้อนะ ทำใจได้เลย "
เด็กหนุ่มไม่มีปฏิเสธพลางออกแรงพยุงร่างสูงของคนรักที่ใบหน้าคมเข้มได้รับบาดเจ็บตรงมุมปากให้เดินตรงทาง
" กลับไปทำแผลที่บ้านก่อนดีไหม ถ้าไม่เอาน้ำแข็งประคบนะ ปากเจ่อแน่ๆ "
"อื้ม แบบนั้นก็คงดี...จิ๊บหิวไหม สั่งพิซซ่าก็ได้นะ" จิ๊บส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ก่อนจะเปิดประตูรั้วบ้านของคนเจ็บ
++++++++++++++++++
เสียงประตูรั้วถูกเปิดเรียกความสนใจจากเจ้าสี่ขาตัวโตจาก หอยทากที่มันนอนเฝ้าอยู่ทันที
" โฮ่งๆๆๆ "
"เคน...อูย....เบาๆหน่อย" เสียงเห่าของเจ้าเคน ทำให้ก้องภพขมวดคิ้ว หัวยังปวดตุบ เดินก็โซเซ พออยู่แล้วยังต้องทนรับเสียงดังอย่างกับฟ้าผ่าของเจ้าตัวดีอีก
" พอแล้ว เคน พ่อเขาไม่สบายนะรู้ป่าว ฮะ ฮะ ฮะ " ส่วนจิ๊บเองก็เห็นเป็นเรื่องสนุก ได้ทีแกล้งคนเจ็บอีกรอบ ก่อนจะดึงโซที่คอเจ้าตัวโตให้เดินตามเขาเข้าไปเก็บในกรง
" รอนี่นะ เดี๋ยวมาปล่อย "
"โฮ่ง" เจ้าเคนรับคำเหมือนรู้หน้าที่
" ดีมาก "
มือข้างที่ดีของจิ๊บลูบหัวมันก่อนจะเปลี่ยนเป็นตบเบาๆที่หัว " คอยอยู่นี่นะ "
เจ้าเคนเฮ่ารับคำพร้อมกับทำท่าคอย ทั้งๆที่มันก็เห็นพ่อของมันมีท่าทีแปลกๆ หัวโตๆของเจ้าเคยเอียงมองก้องภพเล็กน้อยอย่างแปลกใจ
"ไม่ต้องห่วงนะเคน พ่อยังไม่ตาย" ก้องภพพูดเสียงดังให้เจ้าเคนได้ยิน ก่อนจะโดนจิ๊บลากเข้าไปในตัวบ้าน
" นั่งรอนี่นะ เดี๋ยวจิ๊บไปเอาน้ำแข็งก่อน "
คนมือเจ็บสั่งคนปากเจ่อก่อนจะเดินเข้าครัวไป ก้องภพได้ยินเสียงกุกกักในครัวเล็กน้อยก่อนที่เด็กหนุ่มจะกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูและอ่างน้ำแข็ง
ก้องภพเอนตัวลงนอนกับโซฟานุ่ม ขนาดของมันใหญ่พอจะให้ร่างสูงเหยียดกายได้อย่างสบาย
" ไหนดูซิ " สัมผัสของผ้าเย็นๆแตะกับผิวหน้าของเจ้าของบ้านเบาๆ ที่หน้าผากเพื่อให้อีกฝ่ายหันมาหา
"เจ็บครับ...." ทั้งๆที่เจ็บจริงแต่ก้องภพกลับพูดแหย่พร้อมด้วยรอยยิ้ม ทั้งๆที่ในใจยังขุ่นเคืองกับการกระทำของเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่หาย แต่พอมาถึงสถานการณ์ตอนนี้แล้ว การที่อีกฝ่ายหัวรั้น จนเขาเอาตัวเองออกมาจากร้านไม่ทันหมัดของ พศวัตนั้น ก็อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้
" ยังไม่โดนแผลซักหน่อย "จิ๊บทำหน้ามุ่ย จนคิ้วขมวดอีกรอบ แต่ก็พยายามเช็ดใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างเบามือ
เขาซับเลือดที่ยังติดอยู่ที่มุมปากของก้องภพเบาๆ
ก้องภพนอนนิ่งให้อีกฝ่ายทำแผล รู้สึกแสบเล็กๆ แต่ก็รู้สึกเย็นสบายเพราะผ้าชุบน้ำ มืออุ่นๆ ก็ทำให้รู้สึกดีจนอยากจะเคลิ้มหลับไปตรงนี้ แต่ยังฝืนดวงตาคมให้สบดวงตากลมโตของอีกฝ่ายนิ่ง
"แผลเพราะใครบางคนดื้อ พี่เลยหนีพี่แมกซ์ไม่ทัน " ก้องภพเอ่ยเบาๆ แหย่ให้อีกฝ่ายขมวดคิ้วเล่นอีกรอบ
" ทำไมต้องหนีล่ะ? ต่อยกลับก็สิ้นเรื่อง " ได้ผล จิ๊บทำคิ้วขมวด แต่ก็ยังไม่วายจะยุให้ชายหนุ่มสองคนต่อยกันเสียอีก
"ถ้าพี่ต่อย คนที่เจ็บไม่ใช่พี่แมกซ์คนเดียวหรอก" ก้องภพเอ่ย
" ถ้าร้อนใส่กัน เรื่องก็ไม่จบเสียที...."
มือข้างที่ดีอยู่ข้างเดียวนั้นเอาน้ำแข็งห่อผ้าขนหนูแล้วแตะกับแผลนั้นนานขึ้น แทนการต่อปากต่อคำ
ร่างเพรียวของจิ๊บนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นพรมหน้าโซฟายาวที่ก้องภพนอนอนอยู่
ดวงตากลมโตสบตากับอีกฝ่ายท่ามกลางความเงียบ มีเพียงเสียงแอร์ที่ดังอยู่ไกลๆเท่านั้น
"จิ๊บ..." มือแกร่งจับมือข้างที่ดีนั้นออกเล็กน้อย ความเย็นมันผ่านเข้ามามากเกินไป
จิ๊บขยับมือออก แล้ววางผ้าขนหนูพร้อมน้ำแข็งลงที่อ่างข้างตัว
ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง มือแกร่งอีกข้างจับที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มเบาๆ
มือแกร่งดึงให้อีกฝ่ายขยับลงมาหา ดวงตาคมยังจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่ม ...ริมฝีปากอิ่มไม่เหมือนกับริมฝีปากในความทรงจำนั้น
ก่อนที่จะมอบสัมผัส แผ่วผ่านไปให้ เพราะปากของตัวเองก็ยังเจ็บทำให้ทำไม่ได้รุนแรงแม้ใจอยากจะขยี้ความอิ่มรัญจวนนั้นให้หนำใจ ก้องภพขบเบาๆ เชิงหยอกเย้า
แค่นั้นก็เพียงพอจะทำให้เด็กหนุ่มอย่างจิ๊บเคลิบเคลิ้ม เขาจูบตอบอีกฝ่าย ปลายลิ้นเลียเบาๆตรงแผล ราวกับจะช่วยรักษาแผลนั้นได้
ความเจ็บแปลบแล่นลามมาตามบาดแผล แต่กลับไม่ได้เจ็บปวดขนาดที่ทนทานไม่ได้ ปลายลิ้นของเด็กหนุ่มนั้นให้รสสัมผัสหวานอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะอีกฝ่ายยังไม่ได้ทานอะไรหรือยังไง ถึงรู้สึกว่าได้รับรสยาสีฟันที่ใช่ร่วมกันเมื่อเช้า ซาบซ่านอย่างบอกไม่ถูก มือแกร่งเลื่อนจากใบหน้าเปลี่ยนมาโอบรอบคอของเด็กหนุ่ม ก่อนที่ริมฝีปากจะละออกและสัมผัสผิวเนื้อที่ลำคอนั้นแผ่วเบา ก่อนจะจูบลงไปบนผิวเนื้อนั้น ซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนจะขบ
เม้มเบาๆให้เป็นรอยแดงเล็กน้อย ก่อนที่จะจางหายไปเพราะเขาไมได้ตั้งใจจะฝากรอยอะไรเอาไว้ เพียงแค่สร้างเสียงครางเครือให้ดังจากร่างบางในอ้อมแขนนี่ก็พอ ก้องภพเลือนมือ มาสอดใต้รักแร้ของอีกฝ่าย ดึงรั้งให้จิ๊บขยับตัวขึ้นมาหาเขาบนโซฟา
ราวกับภาพที่เห็นหมุนคว้างเมื่อแรงจากข้อมือของศิลปินหนุ่มที่มาพร้อมกับแรงปรารถนานั้นทำให้ร่างเพรียวของคนอายุน้อยกว่าขึ้นมาคร่อมอยู่บนร่างสูงของอีกฝ่าย
ใบหน้าใสของเด็กหนุ่มชาวเหนือแดงขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับลมหายใจที่หอบถี่ ก่อนจะก้มหน้าลงจูบอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน พร้อมกับมือข้างเดียวที่เหลืออยู่ สอดเข้าไปสัมผัสแผ่นแกแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
ไม่มีอะไรจะหยุด ทุกอย่างลื่นไหล เป็นไปอย่างที่ควรจะเป็น ริมฝีปากที่ยังมีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งส่งปลายลิ้นเกี่ยวรัดภายในริมฝีปากของเด็กหนุ่ม สัมผัสอุ่นร้อนยิ่งกระตุ้นเร้า ยิ่งมือของอีกฝ่ายพาลซุกซนยิ่งเรียกเสียงครางเครือได้จากทั้งสองคน
เสียงหอบหายใจดังขึ้นระหว่างทั้งสองร่างอารมณ์ปรารถนาถูกจุดขึ้น และจิ๊บเองก็สัมผัสได้ ความมึนงงจากแรงกระแทกของกำปั้นนั้นของพศวัตดูจะกระชากเอาสติของศิลปินหนุ่มให้หลุดตามไปด้วย
รสสัมผัสจากริมฝีปากร้อนที่บวมเจ่อนั้น เรียกเสียงครางเบาหวิวอย่างพึงใจได้เป็นระยะๆ
มือแกร่งยังไม่ละออกห่างจากสีข้างของเด็กหนุ่มลูบไล้แผ่วเบา หนักหน่วง ตามแต่อารมณ์จะพาไป ปลายนิ้วโป้งขยับผ่าน ยอดอกเล็กผ่านเนื้อผ้า
....ต้องการเด็กคนนี้....
...ไม่ได้อยากจะปล่อยให้ไปอยู่ในมือใคร...
+++++++++++++++++++++
แวบกลับมาดูคอมเม้น .... อย่าเครียดมากค่ะ ไรเตอร์เป็นห่วงรีดเดอร์ทุกคนน้า ใจเย็นๆค่ะ .. เอาน้องจิ๊บมาฝากนะ...
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/funD.jpg)
-
:really2: แอบมึนเล็กๆเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในอดีต
พี่ก้องนี่ซาดิสต์เหรอคะ? แปลกๆอะ ไม่งั้นทำไมมินต้องกลัวขนาดนั้น ><
สงสัยๆ รออ่านต่อนะคะ
-
:เฮ้อ:จะกลับมาทำไมละยายมิน กลับมาเป็นมารทั้งพี่และน้องเลย
-
:เฮ้อ:พี่ก้องนะพี่ก้องจะทำให้จิ๊บเจ็บปวดเพราะเรื่องในอดีตของพี่เหรอ
ทำไมพี่ก้องใจโลเลแบบนี้ เริ่มไม่ค่อยชอบพี่ก้องแล้วอะ :m16:
-
นี่มันเรื่องอะไรกันฟระ ไม่เข้าใจจริง ๆ
มีอะไรกันนักกันหนา แล้วพี่ก้องถ้าแคร์มินมาก ก็กลับไปหา ไป๊
อย่ามาทำแบบนี้เลย เจ็บแทนจิ๊บว่ะ
-
ไม่เข้าใจ มินเป็นอะไรกับก้องมากมั้ยเนี่ย??
คุณพี่ก้องเองก็เถอะ ทำไมไม่เคลียร์ให้เรียบร้อยล่ะคะ
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนเหรอคะพี่ o18
มันเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อยๆล่ะ ให้ตายสิ ไม่ชอบแบบนี้เลยอ่ะ
อ่านแล้ว รู้สึกแปลกๆอ่ะ :z10:
พี่แม็กเองก็ชักยังไงๆกับจิ๊บอยู่
เออ เอากันเข้าไป
อ่านฉากสุดท้าย กรี๊ดดดดดดดดดด :haun4:
รออ่านตอนต่อไปจ้า ไรเตอร์สู้ๆ ค่ะ
-
ไม่อยาก ยกให้ใครก็อย่าทำให้ จิ๊บ เสียใจหล่ะ
อ่านแล้ว รู้ สึก ไม่มั่น คงกับ ก้องเลยอ่ะ ตั้งแต่มินเข้ามา
เอาเป็นว่า รออ่านตอนต่อไปแล้วกัน อิอิ :L2: :L2:
-
โอ้ว มีฉากบู๊กันเล็กน้อย :beat: (เล็กน้อย?....นั่นเรียกว่าเล็กน้อย??...พี่ก้องโดนต่อยหน้าแหกยังเรียกว่าเล็กน้อยยยย??！！ :angry2: :z6:
เป็นตอนที่โคไรเตอร์อ่านแล้วคิดว่า...รีดเดอร์ทุกท่านคงจะเข้าใจพี่ก้องมากขึ้น(?)
พี่ก้องเอ้ย ปากเป็นแผลติดเชื้อขึ้นมาฉันจะหัวเราะให้สะจิต
ส่วนเรื่องของ สามพี่น้อง นี่ ขอให้ท่านผู้อ่าน ติดตามอย่างใกล้ชิดค่ะ หุหุหุ
-
ไม่รับรู้ถึงความรักของพี่ก้องเลยอ่ะ
เจ็บปวดลึกๆไงมิรู้
สิ่งที่รู้สึกได้ คือก้องรักมิน คอยมอง คอยห่วง
พี่ก้องทำตัวเหมือนว่า ยังเหมือนเดิม ฝืนใจหรือป่าวพี่
จุดนี้ เจ็บค่ะ :m15:
ฮือออ หนีไปปลอบน้องจิ๊บก่อน ฮ่า
+1 จ้า ไรท์เตอร์ +ได้แล้ว ต้องฉลองง อิอิ
-
โอ๊ะ รำคาญไอ้ก้อง
เเอบสะใจที่โดนชก
-
มินสงสัยจะฝังใจจนมีอาการทางประสาทไปแล้ว
พี่ก้องคิดผิดแล้วล่ะที่ไม่ยอมเล่าให้น้องฟัง
แต่ก็คงไม่กล้าเล่าหรอกเนอะ เดี๋ยวจิ๊บหนีไปอีกคนจะทำไงล่ะ เหอะๆ
พี่ก้องอย่าเพิ่งจับน้องทำเมียนะ เคลียร์ใจตัวเองให้ได้ก่อน แล้วก็เคลียร์กับน้องซะ
พี่ปิดเรื่องนี้เป็นความลับไม่ได้หรอก ค่อยๆเล่าให้น้องฟังเองดีกว่า
ถ้าปล่อยให้น้องรู้เอาเองจากปากคนอื่น เป็นเรื่องแน่ๆ
ก็พี่เป็นผู้ร้ายซะขนาดทำให้นายมินมีอาการทางจิตเลยอ่ะนะ
ส่วนพี่แมกซ์ถ้ารักน้องมินห่วงน้องมินซะขนาดนั้นก็คู่กันไปเองเลยดิ อิอิ (ยุส่งซะเลย)
เฮียแมนก็คู่กับเจ้าน้อยไปงิ (555+ จับคู่ให้เสร็จสรรพเลย :laugh:)
วอนไรเตอร์ทั้งสองอย่าดำเนินเรื่องให้อึดอัดเกินไปเลยนะ เค้าจิตใจไม่เข้มแข็งพออ่ะ :sad4:
-
เราว่าบางทีการที่พี่แม๊กซ์เป็นสนใจจิ๊บ มันก็ดีเหมือนกันนะ
ถือเป็นการเอาคืนกับความไม่ชัดเจนของตาพี่ก้องนิดๆ หน่อยๆ o22
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ขอให้จิ๊บมีหัวใจที่แข็งแรงพอ
พอที่จะหนักแน่นในความรัก เพื่อที่จะฝ่าฟันปัญหาไปได้อย่างสวยงาม
:กอด1: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ
ปล. จับพี่แมนไปคู่กับคุณมินดีมั้ยน้อ ... ? :t2:
-
แล้วงวดนี้อย่าหยุดอีกน๊า ไม่งั้นจิ๊บ hurt >.<
-
พี่ก้องงงงงงงงงงงงงงงงงง...อ๊ากกกกกกกกกกกก...อย่าล่มปากอ่าวอีกนะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<
หวังว่าพี่ก้องจะทำมิชชั่นนี้ให้มันคอมพลีสนะค่ะ...เพราะคนอ่านจะได้เสียเลือดสักที...กร๊ากกกกกกก ก ก ก กส์
แต่ก็แอบผิดหวังในตัวพี่ก้องอยู่เหมือนกันนะ...เพราะถึงเวลานี้แล้ว พี่ก้องก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดีอ่ะ
แล้วในเมื่อตัวพี่ก้องเองยังไม่ชัดเจนแบบนี้ พี่ก้องจะมาอะบ๊ะจ๊ะฮึ่ยกับน้องจิ๊บทำไม...ทำแบบนี้ไม่กลัวว่าอีกหน่อยน้องจิ๊บจะเสียใจเหรอ
ถ้าพี่ก้องเลือกอดีต...และกลับไปหาคน ๆ นั้นของพี่ก้องหน่ะ...แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับน้องจิ๊บเลยนะพี่ก้อง
ไม่คิดที่จะจริงจัง ก็อย่าให้ความหวัง และอย่าทำให้น้องจิ๊บต้องเสียใจเลย...แต่ถ้าเลือกแล้วที่คิดจะครอบครองน้องจิ๊บ
พี่ก้องก็อย่าทำให้น้องเสียใจนะเฟ้ย...ไม่ง้านเค้าจะพ่นไฟใส่จริง ๆ ด้วย...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<
-
ตัดฉับอย่างนี้ได้ยังงัยยยยยยยย หวังจะสำเร็จนะคะคราวนี้ หุหุ
มาตอ่เร็วๆนะคะ
ปล.ตอนนี้ยาวจุใจมากเลย รักไรเตอร์จิงๆๆๆๆๆๆๆ
-
หักคะแนนพี่ก้อง 20 คะแนน เนื่องจาก ผัดไทอินกับบทจิ๊บมากจนเกินจะทนไหว...
ถ้าไม่ติดว่า บทรักส่งท้ายก่อนจบตอนนี้จะหักอีก 10คะแนนเพิ่มเติม เนื่องจาก ทำให้จิ๊บรู้สึกไม่มั่นคง
แว๊กกกกกกกกก!!!~ แทนที่จะลืมมันไป บอกให้ฉันเข้าใจจะดีกว่าไม๊ พี่ก้อง หักๆๆๆๆๆ
แต่จะไม่ปล่อยจิ๊บให้ใครไปจริงๆรึป่าว พี่ก้อง แอร๊ยยย ฟังแล้วเขิน บวกเพิ่ม เอาไปเลย 30 คะแนน...
-
อึดอัดกับอดีตของป๋าก้องจริงๆ
มันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย
:serius2:
-
พี่ก้องต้องการก็จัดการเลยซิคะ
ระวังเถอะ เรื่องเยอะๆแบบนี้ จิ๊บจะไม่เชื่อใจหรอก
พี่ก้องเหมือนยังไม่เลิกรักมินเลยค่ะ
หรือไม่ก็รู้สึกผิดอยู่ ไม่รู้จิ๊บจะรู้สึกบ้างหรือเปล่า...
โอ้ยย เจ็บปวด อยากอ่านตอนต่อไปจังค่ะ
อยากให้เคลียร์เรื่องพี่ก้องกับมินไวๆ คนอ่านค้างคา!!!
รอติดตามตอนต่อไปค่า
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^______^
-
เกิดอาการเลือกข้างไม่ถูก ขอประกาศตนอยู่ข้างน้องขจิ๊บแล้วกันค่ะ
เฮ้อ......อีรุงตุงนังจริงๆ จะมีใครรักกันแบบปลอดภัยบ้างมั้ยเนี่ย ดูดุเดือดกันไปหมดเลย
ทั้งพี่ก้องทั้งพี่แมกซ์อารมณ์ร้อนกันทั้งคู่ น้องจิ๊บเข้มแข็งไว้นะคะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
+1 รออ่านต่อนะ :z2: :z2:
-
ไม่ทันแล้วไรเตอร์ เค้าเครียดไปแล้วเรียบร้อย
ถ้าการที่ต้องเจอมินกับแมกซ์แล้วต้องเกิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้อยู่ตลอดเวลา
ก็ไม่ต้องไปเจอซะเลยจะดีกว่ามั๊ย
เผชิญหน้ากันก็เจ็บกันทุกฝ่าย แล้วที่สำคัญมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย
จะมีแต่เรื่องซะมากกว่า
น้องจิ๊บของเค้าจะได้เลิกเจ็บปวดซะที
เฮ้อออออออออออออออ
เมื่อไหร่มันจะเคลียร์น้อออออออ
-
กี๊ดดดดดดดดดดดด ไรเตอร์ทำอย่างนี้ได้ยังไงเข้าไม่ยอมน่ะตัวเองงง
:z3: มาปล่อยให้ค้างเเล้วก้อตัดตอนเเบบให้คิดลึกด้วยง่ะ :haun4:
คราวนี้หวังว่าพี่ก้องคงจะไม่หยุดน่ะจ้ะ
มาไกลถึงขนาดนี้เเล้ว หยุดล่ะ ฮึ่ม!! (เคืองเเทนน้องจิ๊บ)
มาต่อยาวจุใจมาก มากอด มากอดไรเตอร์กะโคไรเตอร์ :กอด1:
ฝากบอกพี่ก้องว่าให้ไปเคลีบร์เรื่องมินให้เรียบร้อยเป็นการด่วน
ไม่งั้นเค้าจะเชียร์พี่เเม็ค (ให้ต่อยหน้าพี่ก้องนั้นเเหละ)จะไม่สงสารเเร้วด้วย
-
มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย
มินเป็นอะไร
แล้วพี่ก้องยังมีใจให้มินอยู่อีกเหรอ
เค้าไม่เข้าใจนะั
:serius2:
และสุดท้าย
มันค้างนะจ๊ะที่รัก
-
ไม่ใช่แค่มินที่เหมือนผวากับอดีต...
จิ๊บเองก็ดูขาดความมั่นใจกับปัจจุบันเพราะอดีตเหมือนกัน
ถ้าคนปัจจุบันไม่ทำอะไรให้เคลียร์อย่างนี้ต่อไปก็จะมีความสุขยากหรือเปล่า?
-
เมื่อคืนง่วงงงง เลยไม่ได้สังเกตตรงนี้
"เจ็บครับ...." ทั้งๆที่เจ็บจริงแต่ก้องภพกลับพูดแหย่พร้อมด้วยรอยยิ้ม ทั้งๆที่ในใจยังขุ่นเคืองกับการกระทำของเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่หาย
ทำไมเหรอ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี่มันเป็นความผิดของจิ๊บตรงไหน ไม่เข้าใจ
ไม่ใช่เป็นความผิดของตัวเองเหรอคะ พี่ก้อง
แล้วตกลงพี่แมกซ์ พี่แมน มิน เป็นพี่น้องกัน
....
เชียร์พี่แมกซ์ดีมั๊ย ไม่ชอบคนลังเลแบบนี้เลย
-
ยิ่งอ่านยิ่งเชียร์พี่แม็กซ์ 555
ดูชัดเจนกว่าพี่ก้องเยอะเลย
-
อู้วววว มึน แต่รอตอนต่อไอย่างจดจ่อ มีบทอัศจรรย์?
-
พี่ก้อง
Only!!
-
อืม...ตอนนี้อยากรุ้ ประเด็นเก่า ของ ก้ิอง กะมิน
เชียร์ พี่แม๊ก
-
มิน แม็กซ์ ก้อง มีความหลังความหน้าอะไร ก็เคลียร์ๆกันให้มันจบๆไปซะซี้
แล้วก้องเองก็ควรพูดเปิดอกทุกเรื่องกับจิ๊บ หรือเปิดโอกาสให้จิ๊บได้ถามข้อข้องใจสงสัยได้ทุกอย่าดิ
ถ้ารักจะคบกันอ่ะนะ ถ้าคลุมเครือๆ ไม่เข้าใจกันแบบนี้ แม็กซ์เข้าแทรกแซง ยิ่งจะไปกันใหญ่นะ ดูๆแมกซ์อยากทำให้ก้องเจ็บอยู่นะ
-
ว้ายๆๆ จะมี nc ไหมนะ
อิอิ
จิ๊บดูเหมือนจะรอคอยซะด้วยสิ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เคือง...
เคืองโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:angry2:
พี่ก้อง ทำอะไรให้ชัดเจนหน่อย
:z6:
สงสารหนูจิ๊บค่ะ
:o12:
-
มันคลุมเครือกับจิ๊บเกินไปนะ...
ทั้งกลัว ทั้งไม่เข้าใจ ทั้งอยากรู้
ทรมานนะ...
-
นี่มันเรื่องอะไรกันฟระ ไม่เข้าใจจริง ๆ
มีอะไรกันนักกันหนา แล้วพี่ก้องถ้าแคร์มินมาก ก็กลับไปหา ไป๊
อย่ามาทำแบบนี้เลย เจ็บแทนจิ๊บว่ะ
:monkeysad:
ไม่เข้าใจ มินเป็นอะไรกับก้องมากมั้ยเนี่ย??
คุณพี่ก้องเองก็เถอะ ทำไมไม่เคลียร์ให้เรียบร้อยล่ะคะ
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนเหรอคะพี่ o18
มันเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อยๆล่ะ ให้ตายสิ ไม่ชอบแบบนี้เลยอ่ะ
อ่านแล้ว รู้สึกแปลกๆอ่ะ :z10:
พี่แม็กเองก็ชักยังไงๆกับจิ๊บอยู่
เออ เอากันเข้าไป
อ่านฉากสุดท้าย กรี๊ดดดดดดดดดด :haun4:
รออ่านตอนต่อไปจ้า ไรเตอร์สู้ๆ ค่ะ
:กอด1: ปลอบใจกันหน่อย
ไม่รับรู้ถึงความรักของพี่ก้องเลยอ่ะ
เจ็บปวดลึกๆไงมิรู้
สิ่งที่รู้สึกได้ คือก้องรักมิน คอยมอง คอยห่วง
พี่ก้องทำตัวเหมือนว่า ยังเหมือนเดิม ฝืนใจหรือป่าวพี่
จุดนี้ เจ็บค่ะ :m15:
ฮือออ หนีไปปลอบน้องจิ๊บก่อน ฮ่า
+1 จ้า ไรท์เตอร์ +ได้แล้ว ต้องฉลองง อิอิ
:กอด1:ฉลองให้ค่ะ
มินสงสัยจะฝังใจจนมีอาการทางประสาทไปแล้ว
พี่ก้องคิดผิดแล้วล่ะที่ไม่ยอมเล่าให้น้องฟัง
แต่ก็คงไม่กล้าเล่าหรอกเนอะ เดี๋ยวจิ๊บหนีไปอีกคนจะทำไงล่ะ เหอะๆ
พี่ก้องอย่าเพิ่งจับน้องทำเมียนะ เคลียร์ใจตัวเองให้ได้ก่อน แล้วก็เคลียร์กับน้องซะ
พี่ปิดเรื่องนี้เป็นความลับไม่ได้หรอก ค่อยๆเล่าให้น้องฟังเองดีกว่า
ถ้าปล่อยให้น้องรู้เอาเองจากปากคนอื่น เป็นเรื่องแน่ๆ
ก็พี่เป็นผู้ร้ายซะขนาดทำให้นายมินมีอาการทางจิตเลยอ่ะนะ
ส่วนพี่แมกซ์ถ้ารักน้องมินห่วงน้องมินซะขนาดนั้นก็คู่กันไปเองเลยดิ อิอิ (ยุส่งซะเลย)
เฮียแมนก็คู่กับเจ้าน้อยไปงิ (555+ จับคู่ให้เสร็จสรรพเลย :laugh:)
วอนไรเตอร์ทั้งสองอย่าดำเนินเรื่องให้อึดอัดเกินไปเลยนะ เค้าจิตใจไม่เข้มแข็งพออ่ะ :sad4:
แล้วไรเตอร์ๆจะทำยังไงกันดีล่ะนี่ :เฮ้อ:
เราว่าบางทีการที่พี่แม๊กซ์เป็นสนใจจิ๊บ มันก็ดีเหมือนกันนะ
ถือเป็นการเอาคืนกับความไม่ชัดเจนของตาพี่ก้องนิดๆ หน่อยๆ o22
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ขอให้จิ๊บมีหัวใจที่แข็งแรงพอ
พอที่จะหนักแน่นในความรัก เพื่อที่จะฝ่าฟันปัญหาไปได้อย่างสวยงาม
:กอด1: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ
ปล. จับพี่แมนไปคู่กับคุณมินดีมั้ยน้อ ... ? :t2:
:L2:ให้น้องจิ๊บ
พี่ก้องงงงงงงงงงงงงงงงงง...อ๊ากกกกกกกกกกกก...อย่าล่มปากอ่าวอีกนะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<
หวังว่าพี่ก้องจะทำมิชชั่นนี้ให้มันคอมพลีสนะค่ะ...เพราะคนอ่านจะได้เสียเลือดสักที...กร๊ากกกกกกก ก ก ก กส์
แต่ก็แอบผิดหวังในตัวพี่ก้องอยู่เหมือนกันนะ...เพราะถึงเวลานี้แล้ว พี่ก้องก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดีอ่ะ
แล้วในเมื่อตัวพี่ก้องเองยังไม่ชัดเจนแบบนี้ พี่ก้องจะมาอะบ๊ะจ๊ะฮึ่ยกับน้องจิ๊บทำไม...ทำแบบนี้ไม่กลัวว่าอีกหน่อยน้องจิ๊บจะเสียใจเหรอ
ถ้าพี่ก้องเลือกอดีต...และกลับไปหาคน ๆ นั้นของพี่ก้องหน่ะ...แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับน้องจิ๊บเลยนะพี่ก้อง
ไม่คิดที่จะจริงจัง ก็อย่าให้ความหวัง และอย่าทำให้น้องจิ๊บต้องเสียใจเลย...แต่ถ้าเลือกแล้วที่คิดจะครอบครองน้องจิ๊บ
พี่ก้องก็อย่าทำให้น้องเสียใจนะเฟ้ย...ไม่ง้านเค้าจะพ่นไฟใส่จริง ๆ ด้วย...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<
:เฮ้อ:
หักคะแนนพี่ก้อง 20 คะแนน เนื่องจาก ผัดไทอินกับบทจิ๊บมากจนเกินจะทนไหว...
ถ้าไม่ติดว่า บทรักส่งท้ายก่อนจบตอนนี้จะหักอีก 10คะแนนเพิ่มเติม เนื่องจาก ทำให้จิ๊บรู้สึกไม่มั่นคง
แว๊กกกกกกกกก!!!~ แทนที่จะลืมมันไป บอกให้ฉันเข้าใจจะดีกว่าไม๊ พี่ก้อง หักๆๆๆๆๆ
แต่จะไม่ปล่อยจิ๊บให้ใครไปจริงๆรึป่าว พี่ก้อง แอร๊ยยย ฟังแล้วเขิน บวกเพิ่ม เอาไปเลย 30 คะแนน...
ขอบคุณแทนพี่ก้องนะคะ :pig4:
ไม่ใช่แค่มินที่เหมือนผวากับอดีต...
จิ๊บเองก็ดูขาดความมั่นใจกับปัจจุบันเพราะอดีตเหมือนกัน
ถ้าคนปัจจุบันไม่ทำอะไรให้เคลียร์อย่างนี้ต่อไปก็จะมีความสุขยากหรือเปล่า?
:เฮ้อ:
เกิดอาการเลือกข้างไม่ถูก ขอประกาศตนอยู่ข้างน้องขจิ๊บแล้วกันค่ะ
เฮ้อ......อีรุงตุงนังจริงๆ จะมีใครรักกันแบบปลอดภัยบ้างมั้ยเนี่ย ดูดุเดือดกันไปหมดเลย
ทั้งพี่ก้องทั้งพี่แมกซ์อารมณ์ร้อนกันทั้งคู่ น้องจิ๊บเข้มแข็งไว้นะคะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:กอด1:รีดเดอร์เหมือนกันค่ะ
ไม่ทันแล้วไรเตอร์ เค้าเครียดไปแล้วเรียบร้อย
ถ้าการที่ต้องเจอมินกับแมกซ์แล้วต้องเกิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้อยู่ตลอดเวลา
ก็ไม่ต้องไปเจอซะเลยจะดีกว่ามั๊ย
เผชิญหน้ากันก็เจ็บกันทุกฝ่าย แล้วที่สำคัญมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย
จะมีแต่เรื่องซะมากกว่า
น้องจิ๊บของเค้าจะได้เลิกเจ็บปวดซะที
เฮ้อออออออออออออออ
เมื่อไหร่มันจะเคลียร์น้อออออออ
ถ้าไม่เจอมินกับแมกซ์เดี๋ยวจะไม่มีเรื่องต่อไปนะคะ อิ อิ
มันคลุมเครือกับจิ๊บเกินไปนะ...
ทั้งกลัว ทั้งไม่เข้าใจ ทั้งอยากรู้
ทรมานนะ...
สงสารน้องจิ๊บเนอะ ..
+++++++++++++++
" อ๊ะ! " จิ๊บต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงมือของก้องภพที่หน้าอก อารมณ์ที่วาบหวาม แต่ก็ยังไม่เคยชินจากอีกฝ่ายทำให้ต้องตะปบมือแกร่งนั่นไว้ทันที
" โอ๊ย! "แต่มือที่จับมือของอีกฝ่ายกลับกลายเป็นมือที่ยังมีผ้าพันแผล ทำเอาจิ๊บต้องร้องลั่น
เสียงร้องลั่นทำเอาอารมณ์ร้อนของชายหนุ่มกระโดดหายไปเหลือเพียงนายก้องภพกับคุณสติที่ดูจะกลับเข้ามานั่งอยู่กลางใจแทน
"จิ๊บ! เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บเหรอ พี่ทำจิ๊บเจ็บเหรอ" คำถามนั้นหลุดปากออกไปโดยไม่รู้ตัว ท่าทีของก้องภพกระวนกระวายกับใบหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะความเจ็บปวดของเด็กหนุ่มร่างสูงขยับชันลุกขึ้นมานั่งทั้งๆที่ จิ๊บก็ยังไม่ได้ลุกไปไหน ทำเอาเด็กหนุ่มเซจนเกือบจะตกโซฟา ยังดีที่ อ้อมแขนแกร่งโอบอีกฝ่ายเข้ามาได้ทัน
" โอ๊ย.. จิ๊บเจ็บมืออะ "เด็กหนุ่มยกมือข้างที่เป็นแผลและยังมีผ้าพันไว้ให้อีกฝ่ายดู ใบหน้าสวยที่ดูขี้เล่น ตอนนี้แดงเรื่อด้วยแรงอารมณ์ ลามไปถึงใบหู แต่คิ้วนั้นกลับขมวดด้วยความเจ็บเสียอีก
"พี่ทำจิ๊บเจ็บใช่ไหม พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ" แต่ก้องภพดูจะตกอกตกใจอยู่ไม่น้อย มือแกร่งค่อยบรรจงจับมือบางที่มีผ้าพันแผลนั้นเข้ามาใกล้
"เป็นอะไรมากไหมครับ พี่ขอโทษนะครับ คนดี"
เด็กหนุ่มต้องส่ายหน้าไปมาแรงๆเมื่อก้องภพยังคงตกใจ
" พี่ไม่ได้ทำอะไรจิ๊บนี่ .. เราก็แค่.. "แขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นโอบลำคอแกร่งแล้วซุกหน้าลงกับอกนั้น
"พี่ขอโทษ พี่....วันนี้ดูสติสตางค์ไปอยู่กับตัวเท่าไร.... "ก้องภพเอ่ยเสียเบา มืออีกข้างลูบเส้นผมนุ่มมือนั้นเบาๆ
"หิวไหม หาอะไรกินกันดีกว่า"
" ขออยู่แบบนี้อีกแป๊บได้ไหม? "จิ๊บกอดอีกฝ่าย เอาไว้พลางหายใจเข้าออก เพื่อปรับสภาพของอารมณ์ให้กับคนทั้งคู่
"หืม?...." คิ้วคมเลิกขึ้นสูงด้วยความแปลกใจ ริมฝีปากยังคงฉ่ำชื้น หัวใจยังคงเต้นแรง และอีกฝ่ายยังคงกอดเขาเอาไว้แบบนั้น แต่เมื่อได้ยินเสียงปรับลมหายใจนั่นก็ทำให้ก้องภพยิ้ม แม้จะลำบากไปนิดเพราะจิ๊บเองก็ใช่จะตัวเล็ก ร่างสูงโอบร่างบางนั้นเขาหาก่อนจะพยักหน้าลง
"ครับๆ อีกแป๊บเดียวนะ"
เสียงท้องร้องขึ้นมาดังโครก ก้องภพสะดุ้งเฮือกไม่แน่ใจว่าเสียงท้องใคร
"หิวไหม"
" อ่า.. "เด็กหนุ่มพยักหน้าแล้วยิ้มอย่างเจื่อนๆก่อนจะลุกจากอีกฝ่ายไปนั่งที่พื้นพรม
"แล้วอยากทานอะไรล่ะครับ" ก้องภพยิ้ม ปลายนิ้วแตะเบาๆที่ปลายคางเหมือนจะเกาคางแมว "เด็กดีๆ"
" พี่ก้องอะ! " เด็กหนุ่มหันหน้าหนีมือนั้น " คนนะพี่ ไม่ใช่แมว "
"อ้าว...ก็เห็นมานั่งซบๆ...คลอเคลียๆ...."ดวงตาคมมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม ปลายนิ้วยังขยับไล้เล่นเบาๆ หมายจะแตะปลายคางนั้นอีกรอบ
"แล้วก็ทำหน้าตาแบบนี้...ก็นึกว่าแมว"
ริมฝีปากอิ่มอ้าออกงับนิ้วนั่นทันที แถมยังทำท่าขู่ฟ่อเสียอีก
" แง่มมมม "
"โอ้ย...แมวกัด.... "ก้องภพร้อง ดึงนิ้วออก พลางรวบอีกฝ่ายเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอีกรอบทั้งๆที่ เด็กหนุ่มยังนั่งอยู่แบบนั้น
"เดี๋ยวจับให้เจ้าเคนกินเลยนี่"ทั้งๆที่พูดแบบนั้น ก้องภพกลับอ้าปากกว่างทำท่าจะกินอีกฝ่ายเสียงเอง
"ยิ่งหิวๆอยู่"
" ไอ้หมาหื่นนั่นมันชอบสาวต่างหาก " จิ๊บหัวเราะร่าอยู่ในอ้อมแขนของก้องภพ
"แต่พ่อมันชอบคนนี้" ชายหนุ่มเอ่ยพลางชิงหอมแก้มเด็กหนุ่มเสียหนึ่งทีก่อนจะปล่อยให้ร่างที่รั้งเอาไว้เป็นอิสระ
"โอเค เดี๋ยว ไปทำข้าวเที่ยงมากินกันดีกว่า อยู่แบบนี้มีหวังได้หน้ามืดกินคนแน่" ร่างสูงลุกขึ้นยืน ไม่วายยังแหย่อีกฝ่ายด้วยมือที่ยื่นไปเหมือนจะเกาคาง "เหมียวๆ อยู่ดีๆนะ"
ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าขู่ฟ่ออีกรอบ ก่อนจะเดินไปหลังบ้าน ได้ยินเสียงเจ้าเคนเห่าอย่างดีใจ
+++++++++++++++
อาหารเที่ยงถูกยกมาเสิร์ฟคนเจ็บถึงที่ ก้องภพราวกับเสกมันออกมาจากไมโครเวฟแต่ไม่มีเสียง "กิ๊ง" ส่งสัญญาณดังแต่อย่างใด
ข้าวผัดใส่กุ้งตัวโต สีสันหน้าตาน่ากิน ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ถูกวางลงตรงหน้าบนโต๊ะ ทานข้าวที่ปรกติก้องภพก็จะนั่งทานคนเดียว ชายหนุ่มดูจะยิ้มหน้าบาน
" จิ๊บว่าพี่ก้องน่าจะไปเปิดร้านอาหารตามสั่งหน้าปากซอยนะ "เด็กหนุ่มมองข้าวผัดก่อนจะมองหน้าอีกฝ่าย
แล้วตักข้าวผัดร้อนๆใส่ปาก เคี้ยวๆ
"อร่อยไหม" เขาถามทั้งๆที่จิ๊บยังไม่ทันจะยกช้อนเข้าปาก รอยยิ้มทั้งๆที่ปรากฏทั้งๆที่ช้อนอยู่ในปากนั่นเองที่ทำให้ก้องภพยิ้มตาม
+++++++++++++++
หลังจากทานอาหารกลางวันฝีมือศิลปินหนุ่มเสร็จ ทั้งสองคนก็ใช้เวลาช่วงบ่ายกับการดูโทรทัศน์จากเคเบิ้ลทีวี ที่จิ๊บเองก็ไม่ค่อยมีเวลาได้ดูเท่าไหร่นัก ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่โซฟา โดยที่พื้นไม้ปาเก้ข้างล่างเจ้าเคน โกลเด้นรีทีฟเวอร์เพศผู้ตัวโตก็มานอนเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
"วันนี้อยากทานอะไรเป็นมื้อเย็น? "ศิลปินหนุ่มเอ่ยถาม มือไล้เบาๆบนเส้นผมของจิ๊บ จะว่านิ่มก็ไม่นิ่ม สากก้ไม่สาก แต่เขาก็ชอบสัมผัสแบบนั้น
" จิ๊บอยากไปพารากอนน่ะพี่ ตั้งแต่มันเปิดยังไม่เคยไปเลยอะ "เด็กหนุ่มหันไปสบตาอีกฝ่าย พลางทำตาปริบๆ เป็นเชิงขอร้อง
" นะ.. "
"หา นี่เราหลอกให้พี่ตกใจ หรือยังไงเนี่ย อย่าบอกนะว่า เอาแต่ทำงานจนไม่ได้ไปไหนน่ะ" ก้องภพอุทานเสียงสูง มือแกร่งที่ไล้ผมอีกฝ่ายอยู่หยุดทันที
จิ๊บพยักหน้าแรงๆ เพื่อยืนยันคำพูด
" ถามพี่แมนก็ได้นะ จิ๊บทำงานหนักจะตาย "
"ครับๆ พี่เชื่อ เพราะพี่ก็ไปใช้งานจิ๊บทุกวันนี่นา" ก้องภพยิ้มให้กับอีกฝ่าย
"กินข้าวแล้วไปดูหนังต่อดีไหมล่ะ นานๆจะได้หยุดซักที จิ๊บชอบดูแบบไหน" ก้องภพถามต่อ ตั้งแต่คบกันมา ก้ไม่ค่อยจะได้ถามเรื่องแบบนี้ซักเท่าไร เหมือนแค่พูดคุยกันไป ไม่ได้เจาะจงอะไรเสียที
" ไว้กินข้าวแล้วค่อยว่ากันดีไหม? " จิ๊บยิ้มอย่างดีใจแล้วเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟา
" งั้นจิ๊บไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ "
"ให้พี่ช่วยอีกไหม" เพราะรู้ว่าแขนอีกฝ่ายยังคงเจ็บ ชายหนุ่มเอ่ยถาม ดวงตาคมมองมือเรียวนั่นอย่างเป็นห่วง
" ไม่เอาแล้ว .. เดี๋ยวพี่ก้องจะกินจิ๊บแทนข้าว " จิ๊บหัวเราะกับมุกของตนเอง แล้วเดินขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นบน
ก้องภพไม่ได้พูดอะไรต่อ เขามองอีกฝ่าย จนลับตา ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินขึ้นไป ร่างสูงเอนหลังกับโซฟา สัมผัสอุ่นบนเก้าอี้ยังสัมผัสได้ ใช่...มันรู้สึกดีไม่น้อยที่มีใครมาอยู่ที่นี่ ด้วยกันกับเขาอีกครั้ง
+++++++++++++++
พารากอน ห้างที่มนุษย์จากทั่วกรุงดูจะหลั่งไหลมาโดยไม่ทราบสาเหตุ หากเป็นไปได้ก้องภพก็ไม่ได้อยากจะเฉียดมาใกล้ แน่นนอนว่าโดยรถยนต์ เพราะกว่าจะฝ่าการจราจรตามแยกต่างๆมาถึง ถึงแม้ในรถจะเปิดแอร์เย็นแค่ไหนบางครั้งก็ทำเอาเหงื่อตก
แต่วันนี้ในเมื่ออีกฝ่ายอยากมา ชายหนุ่มกลับยิ้มรับและยอมขับรถพามาอย่างเต็มใจ ตัวเขาเองก็ต้องการการเปิดหูเปิดตาเช่นกัน ดวงตาคมมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ท่าทางตื่นเต้นนั่นทำให้รู้ว่าอีกฝ่าย คงต้องการการเปิดหูเปิดตามากกว่าตัวเขาเป็นแน่
"วันนี้จิ๊บอยากทานอะไรรึเปล่า....จะเอาอะไร ไทย จีน ฐี่ปุ่น ฝรั่ง แม็กซิกัน ฟิวขั่น....จังค์ฟู้ด"
" ลองไปเดินดูก่อนไหมล่ะ " ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ ส่วนที่เป็นร้านอาหารอยู่ชั้นล่าง มีให้เลือกหลากหลาย ตั้งแต่ที่มีราคาและมีความหรูหรามากๆ ไปจนถึงขนมธรรมดาๆ แต่ก็แพงกว่าข้างนอกหลายเท่าตัวนัก
ก่อนจะหยุดอยู่ที่ร้านขาย ข้าวราดแกงกะหรี่ญี่ปุ่น กลิ่นหอมๆทำให้เด็กหนุ่มหยุดเดิน พลางมองเข้าไปในร้านอย่างสนใจ
มือเรียวจับแขนของก้องภพไว้เมื่ออีกฝ่ายจะเดินเลยไปเสียก่อน
" ร้านนี้น่ากินเนาะ "
"อ่ะ...เอ้อ........." ด้วยความที่ว่าเป็นร้านใหม่แปลกตา จนแม้แต่ก้องภพยังต้องอุทาน เขาก็ไม่ได้มาเดินแถวนี้นานพอสมควร
"เอ้อ ก็....." ชายหนุ่มมองเข้าไปด้านใน กลิ่นแกงกะหรี่หอมโชยออกมา ดูดิสเพลย์หน้าร้านก็ดูละลานตา ...ลองของใหม่หน่อยจะเป็นไร
"โอเคๆ อยากกินใช่ไหม..."
" เอาร้านนี้แหละ ปะ " พูดจบจิ๊บก็ลากแขนของก้องภพเข้าไปหาที่นั่งในร้านทันที
แล้วขอเมนูที่พนักงาน สอบถามอะไรไม่มากนัก แล้วสั่งข้างราดแกงกระหรี่ บวกกับทอปปิ้งหลากหลายอย่าง และระดับความเผ็ดที่ต้องการ
ก้องภพมองไปรอบๆ ทุกอย่างดูจะเปิดโล่งไปเสียหมด ในใจ แอบถอดถอนใจเล็กน้อย ความจริงเขาแอบวางแผนมื้อค่ำเอาไว้เป็นอีกแบบ
"โห ห้าระดับ...จะขนาดไหนล่ะ กินทีควันออกหูเลยเหรอ" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
" พูดไปจะหาว่าคุย ตอนจิ๊บอยู่เชียงใหม่นะ กินน้ำพริกกับข้าวทุกวัน " เด็กหนุ่มยักคิ้วให้อีกฝ่าย
ก้องภพเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
"น้ำพริกหนุ่มนี่มันเผ็ดขนาดนั้นเลยเหรอ อ้อ...พี่เคยทำไปให้ ไม่รู้ถูกปากหรือเปล่า คือ...พี่กินไม่เผ็ดเท่าไรน่ะ..."
" ตอนนั้น พี่ทำน้ำพริกอ่องมาให้ต่างหาก " จิ๊บทำหน้ามุ่ยทันที ไม่นานเท่าไหร่เลย ยังจำผิดจำถูกอีก
"อ้อ เหรอ...อืมม พี่คงจะทำไปหลายเถา เพราะจำได้กว่าจิ๊บจะคุยกับพี่ พี่ไปซื้อปิ่นโตใหม่หลายรอบเลย" ชายหนุ่มเท้าคางมองหน้าอีกฝ่าย
"ตอนนั้น...ทำพี่ใจแป้วเลยนะ เราน่ะ "ปลายนิ้วยกขึ้น ปัดผมหน้าของอีกฝ่ายเบาๆ
สัมผัสจากมือแกร่งนั้น แม้จะรู้สึกดี แต่ในที่แบบนี้ แถมยังตัวจิ๊บที่นั่งหันหน้าออกไปนอกร้าน ตรงข้ามกับก้องภพ เขาจึงเห็นได้ทันทีเลยว่าที่หน้าร้าน มีกลุ่มเด็กสาวๆ ยืนกรี๊ดกร๊าดพวกเขาอยู่
จิ๊บขยับออกเล็กน้อยแล้วยิ้มให้คนรัก
" นอกร้าน มีคนมองเราด้วยล่ะ "
ก้องภพละมือออก หันขวาเล็กน้อยเพื่อมองข้ามไหล่ออกไป พวกเด็กนักเรียนหญิง ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ ไหล่กว้างสั่นเล็กน้อย
"ช่างเขาเถอะ...เอ้า สั่งดีกว่า เดี๋ยวน้องพนักงานเขาจะคอยนาน" แทนที่จะสนใจเด็กพวกนั้น สายตาคมหันไปมองพนักงานสาวที่ยืนอมยิ้มอยู่ไม่ห่าง ร่างสูงคลี่ยิ้มน้อยๆ
"ผมขอข้าวแกงกะหรี่ เอ่อ....สุกี้เนื้อก็แล้วกันครับขอ...เพิ่มใส่ผักรวมด้วย" ชายหนุ่มว่า เขาขอเพิ่มปริมาณข้าว และขณะกำลังจะบอกว่าจะกินเผ็ดแบบไหนอยู่นั้นเอง
" เผ็ดระดับ 7 นะครับ "
จิ๊บรีบบอกพนักงานพลางยิ้มแป้น
"มีแค่ห้าไม่ใช่เหรอ จิ๊บ...." ก้องภพดูจะงงๆ
" อ่าวเหรอ .. เอ้อ งั้นเอาที่เผ็ดที่สุดมาเลยครับผม "จิ๊บหันไปบอกพนักงานอีกรอบ พลางส่งสายตาท้าทายมาให้คนรัก
"โอเค..." ชายหนุ่มยกมือขึ้นทั้งสองข้าง "สรุปว่าจะให้พี่กินเผ็ดให้ได้?"
" ไม่เท่าไหร่หรอกน่า ก็เผ็ดแบบญี่ปุ่นอะ จิ๊บจ๊อย "จิ๊บโบกมือไปมา เป็นเชิงบอกว่าให้หายห่วง
"หึ....." ชายสูงวัยกว่าหัวเราะในลำคอ "พูดเหมือนเคยมากินนะเรา.... จะแกล้งพี่ก็บอกมาเถอะ "ชายหนุ่มว่าพลางหันไปบอกให้พนักงานคีย์ออเดอร์ลงไปแบบนั้น
ดวงตาคมมองกลับมา เขาก็ไม่อยากจะยอมแพ้ กับเรื่องอะไรแบบนี้หรอก
แต่จิ๊บเองกลับขี้โกง เขาหันไปสั่งข้าวราดแกงกะหรี่ บวกหมูทอดทงคัตสึ ชั้นใหญ่ ความเผ็ดแค่ระดับสองเท่านั้นเอง
" จิ๊บไม่ได้บอกว่าจะแข่งกับพี่ซักหน่อย แค่หวังดีช่วยสั่ง "จิ๊บบอกคนรักหลังจากสั่งอาหารของตนเองเรียบร้อยแล้ว
"ครับ...." ก้องภพรับคำ พลางดื่มน้ำชาจากแก้ว ที่เพิ่งจะได้รับเสิร์ฟ "พี่เข้าใจผิดไปเอง"
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ข้าวแกงกะหรี่สองจานถูกนำมาวางตรงหน้าส่งกลิ่นหอม และ กลิ่นเครื่องเทศเผ็ดร้อนแรงจากจานที่มีสีสันเข้มกว่าอย่างเห็นได้ชัด ก้องภพกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะยิ้มให้จิ๊บ
"น่าอร่อยนะ ทานกันเถอะ"
ว่าพลางก็ตักแกงกะหรี่และข้าวเข้าปาก ในคราแรกไม่ได้รู้สึกว่ามันเผ็ดหรืออะไร เพียงแค่กลิ่นเครื่องเทศที่กระจายไปทั่วปาก พลันก้องภพต้องขมวดคิ้ว ความร้อนมันดูเหมือนจะไปจับที่ปากด้านใน แผลที่เผลอกัดเอาไว้ เมื่อตอนกลางวัน ตอนที่ถูกแมกซ์ต่อย
...ใช่...มันเผ็ดจริงๆ....
ด้วยเป็นคนไม่ค่อยทานเผ็ด และไม่ทานหวานเป็นทุนเดิม รสชาตแบบนี้ย่อมไม่คุ้นลิ้นของศิลปินหนุ่มอยู่แล้ว
ส่วนจิ๊บเองก็ตักข้าวใส่ปาก ดวงตากลมโตนั้นเหลือบมองคนที่มาด้วยกันเป็นพักๆแล้วก็ลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทาง เผ็ดของก้องภพ
ส่วนตัวเอง ไม่ได้คิดว่ารสชาติเผ็ดหวานนี้เลวร้ายอะไรนัก เพราะมันไม่ค่อยต่างจากอาหารเหนือเท่าไหร่
จิ๊บได้ยินเสียงก้องภพสูดปาก พ่นลมหายใจเป็นระยะๆ มือแกร่งคว้าแก้วน้ำอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรออกมาเป็นคำ ชายหนุ่มดูเหมือนจะพยายามหยุดพักบ้างด้วยการชวนจิ๊บสนทนาเป็นระยะๆ จนในที่สุดก็หมดจาน และเมื่อนั้นที่ก้องภพขยับถอยไปพิงพนักเก้าอี้ และถอนหายใจยาว
" อร่อยดีเนาะ..เอาเช็ดเหงื่อซะหน่อยดีไหมครับ? " เด็กหนุ่มหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้อีกฝ่าย
ก้องภพไม่พูดตอบเพียงแค่ดึงกระดาษทิชชู่มาจากมือของอีกฝ่าย
"สนุกไหม" ก้องภพถามพลางพยายามยิ้ม ริมฝีปากแดงหน้าแดงไปหมด
"แกล้งพี่เนี่ย...ไม่กลัวโดนเอาคืนน?"
" จิ๊บเคยกลัวพี่ด้วยเหรอ? "
หนุ่มเมืองเหนือ มองหน้าคนรักแล้วยิ้มท้าทาง ก่อนจะเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน และแน่นอนว่าก้องภพต้องเป็นคนจ่าย
"ก็....จิ๊บยังไม่เห็นตอนพี่อารมณ์เสียจริงจังน่ะซิ่" ก้องภพพูดขึ้นเบาๆ แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน
+++++++++++++++
ทั้งสองคนคุยกันว่าจะเดินดูของรอบๆ เพื่อเป็นการย่อย และปล่อยให้จิ๊บได้สำรวจตรวจตราสถานที่ที่ไม่เคยมา
" มีโชว์รูมรถด้วยเหรอ? "จิ๊บมองขึ้นไปชั้นบนของห้าง แล้วหันมาชวนก้องภพ
" ไปกันเถอะ อยากเห็นรถแพงๆใกล้ๆ "
"ครับๆ ไปก็ไป...." ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ แต่แล้วร่างสูงก็ต้องหยุดเมื่อมองเข้าไปด้านใน โชว์รูมรถหรูนั่นแล้วพบว่ามีใครยืนอยู่
คนที่ต่อยหน้าเขาจนหงายเมื่อเช้านี่เอง
" อ้าว น้องจิ๊บ? "
ชายหนุ่มร่างสูง ที่โดดเด่นด้วยเสื้อโทนสีแดง ผละออกจากพนักงานขายแล้วตรงมาหาลูกจ้างร้านกาแฟ กิจการของน้องชายทันที
" มาเที่ยวเหรอครับ? "
" เปล่าครับ ผมมากินข้าวกับพี่ก้อง ก็เลยแวะมาเดินดูรถน่ะครับ " จิ๊บหันไปมองคนรักที่ยืนเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆอยู่ข้างๆ
ก้องภพไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าให้อีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้
" อ้อ " พศวัตเองก็ตอบกลับมาเพียงเท่านั้น ไม่ได้สนใจก้องภพจริงจังนัก
ก้องภพเบือนหน้าไปอีกทางพยายามสนใจอะไรอย่างอื่น เขาชักจะเกลียดสถานที่ที่ผู้คนพากันหลั่งไหลกันมาแบบห้างนี่มากขึ้น
" พี่แมกซ์ มาดูรถเหรอครับ? "
คนกลางอย่างจิ๊บต้องรีบทำให้บรรยากาศดีขึ้นด้วยการชวนแมกซ์ คุย แต่มืออีกข้างก็ยังจับแขนของก้องภพเอาไว้
ก้องภพเหลือบมองมือของเด็กหนุ่มที่ยังคว้าแขนเอาไว้
" อืม พอดี พี่กำลังคิดว่า " ดวงตาคู่คมเหลือบมองก้องภพ แล้วก้มลงมองคนตัวเล็กกว่า
" น้องจิ๊บชอบสีไหนครับ? "
คำถามนั้นดูกำกวม แต่จิ๊บก็พยายามหาทางออกให้ตัวเอง ดูท่าก้องภพจะโกรธมากแล้ว
" หา? .. อ้อ ถ้ารถ สีแดงนี่ก็สวยดีนะครับ "
" งั้นโอเค ครั้บ " พศวัตยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนจะเรียกพนักงานที่ยืนอยู่ไม่ห่าง
" งั้นผมเอาคันนี้ สีแดง ก็แล้วกัน "
คำพูดนั้นทำเอาจิ๊บต้องหันไปมองตาโต ... รถราคาแพงมากๆราคาหลายสิบร้าน คนๆนี้ตัดสินใจซื้อได้อย่างง่ายแบบนี้เลยเหรอ
"กะจะมาอยู่เมืองไทยนานเลยเหรอครับ ถึงซื้อไว้ที่นี่อีกคัน" ก้องภพเอ่ยถาม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยังมีรถคันโต ทิ้งไว้ที่เมืองนอก
คนที่เพิ่งจะตัดสินใจซื้อรถราคาหลายสิบร้านต้องหัวเราะ กับท่าทางของจิ๊บ และ ท่าทางหึงของก้องภพ
" นานพอที่จะมีอะไรดีๆ ก่อนกลับไปก็แล้วกัน " ดวงตาคู่คมนั้นไม่ละสายตาจากคนที่มากับก้องภพแม้แต่น้อย
"อ้อ...ครับ" ก้องภพรับคำอย่างขอไปที ก่อนจะหันไปหาจิ๊บ
"กลับได้หรือยังครับ" ดวงตาคมมองหน้าจิ๊บ ก่อนจะหันไปมองหน้าพศวัต
"พี่ไม่อยากขัดจังหวะพี่แมกซ์เขาไปมากกว่านี้"
" เข้ามาได้จังหวะพอดีต่างหาก ยังไงพี่ก็ขอบใจน้องจิ๊บนะครับ ที่ช่วยให้พี่เลือกได้ซักที .. เลือกมันแล้วก็ลองนั่งมันบ้างก็แล้วกันนะ "พศวัตหยอดคำพูดไปอีกรอบ จิ๊บได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
"โอเค พี่ไปล่ะ" ก้องภพพูดพลางเดินออกไปทันที เห็นหน้าของจิ๊บแล้วมันรู้สึกร้อนในอก เขาอยากจะหนีความรู้สึกแบบนี้ แต่ก่อนอื่นคงต้องออกไปให้ห่างจากต้นเหตุของต้นเหตุให้ได้มากกว่านี่ ร่างสูง เดินออกไปทันที
"งั้นจิ๊บกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ " จิ๊บต้องรีบไหว้ คนที่ก่อเรื่อง แล้ววิ่งตามคนรักออกไปนอกร้านทันที
+++++++++++++++
-
" พี่ก้อง เดี๋ยวดิ " มือเรียวรีบดึงแขนคนรักเอาไว้
"เดี๋ยว เราไปหากาแฟทานกันซักหน่อยดีไหม....พี่อยากกินกาแฟ "ก้องภพเอ่ย ไม่ได้คิดจะหยุดเดิน ดวงตาคมสอดส่ายซ้ายขวา เขาว่าเขาเห็นร้านกาแฟอยู่แถวๆนี้
" แต่มันดึกแล้วนะ กลับบ้านไป จิ๊บชงให้พี่ก็ได้นี่ "ช่วงขาที่สั้นกว่าพยายามจ้ำให้ทันอีกฝ่าย มือข้างที่ดีอยู่ ยังคงจับแขนแกร่งนั้นไว้
"จิ๊บมือเจ็บ พี่ไม่อยากกวน" ก้องภพพูด พลางนึกใช่ ชั้นบนน่าจะใกล้สุด มันมีร้านหนังสือที่ดันมีคาเฟ่อยู่ตรงนั้น ...รสชาตก็พอใช้ ชายหนุ่มหันตัวเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปทันที
" แต่จิ๊บไม่อยากกินแล้ว "
"ขอโทษนะ งั้นจิ๊บ...เอ่อ...ไปเดินดูหนังสือรอก่อนก็ได้..".ว่าพลางชี้ไปทางร้านหนังสือ
"พี่ขอแวะซื้อ แป๊บเดียว" ก้องภพมือสั่น เขารู้ได้ว่า เขากำลังสั่น และยังไม่อยากให้อีกฝ่ายมาจับ ถ้าอีกฝ่ายรู้คงดูแย่มาก
" ฝีมือจิ๊บมันคงจะแย่มากจริงๆนั่นแหละ ไหนจะมือนี่อีก " หนุ่มเมืองเหนือสบตาอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้ตัวเอง นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ก้องภพกินกาแฟฝีมือคนอื่นต่อหน้าเขา
" ถ้าอยากนัก พรุ่งนี้พี่ก็ไปให้คุณมินชงให้ก็แล้วกัน "
คำพูดแบบนั้นทำให้ก้องภพมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง ชั่ววูบหนึ่งดวงตาคมฉายแววเศร้าอยากบอกไม่ถูก
"ถ้าจิ๊บจะคิดอย่างนั้น.... พี่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร...เพราะจิ๊บก็ทำให้พี่คิดอะไรไปมากมายเหมือนกัน.... ช่วยไปดูหนังสือรอก่อนนะ แล้วพี่จะตามไป" มือแกร่งผายไปทางร้านหนังสือ แต่ดวงตาที่มองนั้นเหมือนจะออกคำสั่งกลายๆ
" ไม่ล่ะ จิ๊บจะกลับแล้ว "จิ๊บเดินลงบันไดเลื่อนที่อยู่ข้างๆลงไปชั้นล่างทันที
"จิ๊บ...."ก้องภพเรียก แต่บันไดเลื่อนมันก็ไม่หยุด ร่างสูงขยี้ผมอย่างหัวเสีย ก่อนจะตัดสินใจก้าวตามลงไป
.....ช่างกาแฟมัน..........
"อยากกลับใช่ไหม ได้...กลับ" มือแกร่งคว้าหมับเข้าที่ข้อมือแขนข้างที่ดีของอีกฝ่าย
"แต่ช่วยดูด้วยว่ามันไม่ใช่ทางนี้.... "เมื่อทั้งคู่ลงมาสสู่ที่ราบแล้วร่างสูงก็ดึงแขนจิ๊บให้ไปขึ้นลิฟท์เพื่อที่จะ ไปยังลานจอดรถชั้นที่รถพวกเขาจอดอยู่ทันที
+++++++++++++++
ตลอดทางกลับบ้าน ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีใครมองหน้าใคร รถบีเอ็มคันงานของก้องภพค่อยฝ่าการจราจรกลับไปยังบ้านสวนกลางเมือง เสียงเจ้าเคนเห่าดังไม่ได้เข้าหู
ร่างสูงเปิดประตูบ้านจัดการเลื่อนรถเข้าไป ดับเครื่องรถ เดินเข้าบ้าน ไม่ได้รออีกฝ่าย ไม่ได้มองหน้า
เขาเดินตรงไปที่ห้องครัวที่ใช้อุ่นอาหารในบ้าน เทน้ำร้อนลงถ้วยชงกาแฟสีดำสนิท ยกขึ้นเป่าสองสามที ดื่มเข้าไปอึกใหญ่
ส่วนจิ๊บ ก็เดินขึ้นไปด้านบน และไม่มีทีท่าว่าจะเดินลงมา
เจ้าของบ้านเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะเดินขึ้นไปด้านบน
อีกฝ่ายอาจจะไม่ทันคิดว่าเกิดอะไรขึ้น เขาคิดเข้าข้างตัวเอง แน่นอนว่าสถานการณ์แบบนี้ไม่มีใครอยากจะผิด และเขาก็ไม่อยากจะกล่าวโทษอีกฝ่าย แต่มันไม่ใช่เขาที่จะต้องเอ่ยอะไร เขาพยายามแล้วที่จะไม่หงุดหงิด แต่บางครั้งมันก็ทำไมได้
ไม่มีเสียงเคาะประตูห้อง ไม่มีใครออกมาพบกันกลางดึก ค่ำคืนนั้นนั้นผ่านไปท่ามกลางความเฉยชาของทั้งคู่
+++++++++++++++
รีดเดอร์คะ...ไรเตอร์ทั้งสองคนเข้าใจว่าตอนนี้คงจะไม่ได้ดั่งใจนัก ทั้งทะเลาะกันอะไรกันบลาๆ แต่ ... อ่านเถอะค่ะ .. พลีสส :monkeysad:
ว่าแล้วก็คลายเครียดกับน้องจิ๊บซะหน่อย
"แล้วก็ทำหน้าตาแบบนี้...ก็นึกว่าแมว" อิ อิ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/2008071221420000_ed.jpg)
-
พ่อแง่ พ่องอนกันจริง ๆ คู่นี้
ยังเชียร์ พี่แม๊กซ์เสมอ
-
แว้กกกกกกกกกกกกก เขาหวานกันอยู่ดีดี อิพี่แม็กซ์เอาอีกแล้ว
ไรท์เตอร์ขรา หาใครที่แรงยิ่งกว่ามาสังเวยพี่แม็กซ์ที
คนอ่านจะตายอยู่แล้ว ลุ้นจนตัวเกร็ง
ปล.ชอบเคนอ้ะ อยากกอดเคนนนนนนนนนนนนนนนนนน (เคนชอบสาวด้วย กรั่กๆๆๆ)
-
พี่ก้องนี่ท่าทางน่าจะเป็นพวกโมโหร้าย อารมณ์รุนแรง หึงโหดหรือเปล่าน้า ...
กำลังจะหวานได้ที่ เจอแกงกะหรี่ เอ้ย เจอไอ่พี่แม๊กซ์เข้าไป ... ขมปี๋เลยทีเดียว o22
จิ๊บกลายร่างเป็นแมวเหมียวไปซะละ แล้วเมื่อไหร่จะกลายเป็น "แมวยั่วสวาท" สักทีน้ออออ :haun4:
(ไม่ได้เป็นอยู่แล้วเรอะ ? หึหึ)
:กอด1: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ จุ๊บจุ๊บ
ปล. ร้านแกงกะหรี่ร้านนั้น เราก็เคยไปกิน แต่ขอบอกว่า แกงกะหรี่แบบใส่ชีส มันเป็นอะไรที่ :z3:
-
เหอๆ
จัดหนักเลยค่ะไรท์เตอร์
แค่ไหนก้อรับได้
ไม่คาดหวังอะไรกับพี่ก้องอยู่แล้ว
+1 เหมือนเดิม :กอด1:
เห็นหน้าน้องมาโอะ แล้วนอนหลับฝันดี
-
น่าสงสารทั้งคู่เลย มีไรก็พูดกันสิ
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกรียจไอ้คุณก้อง ทำอะไรไม่ชัดเจน
เห็นเเก่ตัวสิ้นดี
-
:เฮ้อ: เห็นคอมเม้นนต์รีดเดอร์ แล้วโคไรเตอร์ก็ถอนหายใจเฮือกๆ....
เข้าใจค่ะว่า คง...ปสดเศียรเวียนกระหม่อม :serius2: พลัส อยากกระโดดดร็อปคิก :z6: พี่ก้องอีกแปดตลบ...
แต่ อ่านต่อเถอะค่ะ หึหึหึ แล้วจะเข้าใจ
และใครที่ ขอว่า ให้มีคนที่แรงกว่า มาให้ อิพี่แมกซ์เนี่ย...หุหุหุ o3
-
ยังงัย ไม่เข้าใจอีกละ ทำไมพี่ก้องจะต้องโกรธจิ๊บมากมายขนาดนั้น
มันมีเรื่องอะไรกันนักหนาเหรอ ระหว่างพี่แมกซ์กับพี่ก้องเนี่ยะ
รู้สึกว่า ไม่ว่าพี่้ก้องจะเจอมินหรือพี่แมกซ์ จิ๊บก็ซวยวันยังค่ำ
มันอะไรกันเนี่ยะ
-
พี่ก้องนี่น่าจะเป็นประเภทเวลาโมโหแล้วอารมณ์รุนแรง แถมขี้หึงมากๆด้วย
เป็นกำลังใจให้นะคะ เฝ้ารอวันที่น้องจิ๊บเสียตัว โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากกินข้าวแกงกะหรี่ อิอิ :z1:
พี่ก้องบ้า ไปง้อหนูจิ๊บเลยนะ อย่าให้คนอ่านรอนานนะ ไม่งั้นมีเคือง :z6:
-
อิตาพี่ก้องเอาชีวิตไปผูกกับเรื่องในอดีตมากไปหรือเปล่า
เครียด โกรธอิพี่ก้อง ทำน้องเสียใจ เชอะ
จิ๊บกับมินมันคนละคนกันน้าเฟร้ยยยยยยย
ทำน้องโกรธแล้วยังไม่ง้ออีก
ไปง้อน้องเดี๋ยวนี้น้าาาาาา
-
แอบ เศร้าๆ
รู้สึกว่าจะโมโห น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย
แต่ มาหึงคนอื่น ที่ตัวเองหล่ะ ไม่ได้ดูเลย :m16:
อยากอ่านต่อจังเลยอ่ะไรเตอร์ :กอด1:
-
หือออออออ
-
:o12:อ่านแล้ว แต่ล่ะคนก็เหมือนมีปัญหาทับถมอยู่ในใจ
ยิ่งพี่ก้อง ยิ่งปิดบัง ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ชัดเจน
คาใจ T-T (คนอ่านก็คาใจนะพี่ก้อง >.<)
อยากจะกรี๊ดดดดด ระบายความอึกอัด
ps.ร้านแกงกะหรี่ ไปเข้าคิวรอนานมากกกก แต่อร่อย!!!
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ก้องก็เคลียร์ไปเลยยยยยยยย
-
โอะโอ่ พายุหึงโหดกำลังตั้งเค้าอีกแล้ว
จิ๊บจะโดนพายุหึงโหดเต็มๆมั้ยเนี่ย :m28:
พี่ก้องเราเริ่มไม่ค่อยชอบนิสัยพี่ตอนนี้แล้วนะ
ชอบมีเรื่องปิดบังจิ๊บอยู่เรื่อยเลย
ทีจิ๊บยังพูดความจริงได้พี่น่าจะเอาตัวอย่างน้องเขาบ้าง
อะไรๆมันจะได้ดีขึ้นกว่านี้
-
เข้าใจนะคะว่าพี่ก้องยังลืมมินไม่ได้
แต่คำว่า ลืมไม่ได้ กับ ตัดใจไม่ลง มันต่างกันนิดเดียวนะคะ
ไม่แปลกที่จิ๊บจะเข้าใจผิด เพราะพี่ก้องไม่เคลียร์เอง
พี่แม็กซ์ซะอีก มาถึงแป๊บเดียว แสดงออกชัดเจนแล้ว
ดังนั้น...อะแฮ่ม...เราเลยเชียร์พี่แม็กซ์ต่อไปค่ะ
-
ไรเตอร์แกล้งเค้าอ่า
กำลังมีความสุขกับเดทของคู่รักที่เหมือนจะไปได้สวย
แต่สุดท้ายก็ไม่เข้าใจกันอยู่เหมือนเดิม
มีเรื่องกันได้ทุกวัน ไม่เบื่อกันมั่งรึไงเนี่ย
จนนเค้าจะเบื่อแทนอยู่แล้ว จะหวานแหววกันให้ตลอดรอดฝั่งไม่ได้เลยเหรอ
ฮืออออออออออออ เค้าไม่เข้าใจอ่าาาาาาาาาา :z3:
ปล.คุณพี่ก้องติดกาแฟเหรอคะ ทำไมโมโหแล้วต้องสั่นอยากกินกาแฟด้วยเนี่ย
-
ทะเลาะกันอีกแล้ว....
พี่ก้อง.. อย่าโลเลนะๆๆ
ไม่งั้นจะไปเชียร์พี่แม็กซ์จริงๆด้วยยยยย
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
บอกแล้วว่าพอมีมารมาสองตัวคู่นี้หวานไม่ออกทันที ตอนนี้ออกจะขมซะด้วยดิ
-
อะไรกันว่ะเนี่ย
เซ็งจริงๆเลย
มารผจญบ่อยมาก
เฮ้อ
-
อ่านบิ้วมาแบบตึงๆ มาเจอรูปสุดท้าย...
น่าร๊ากกกกก....
ฮาาา
-
เหมียวจิ๊บ น่ารักจังเลยยยย :o8:
แต่ตอนท้ายกลับมาอึมครึมอีกรอบ :z3:
ฝืนๆอะไรกันอยู๋หรือเปล่าหว่าาาา...แต่ว่าอย่าทะเลาะกันเลย อึดอัดจริงๆ :sad4:
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
ตอนแรก
น่ารักมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก เหมียวๆ
:-[
แต่...
ทำไมตอนสุดท้ายยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดด
:serius2:
พี่ก้องเข้าใจจิ๊บมั่งงงงงงงงงง
:angry2:
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะคร้า :L2:
-
ว้า...อ่านช่วงต้นๆของตอนนี้ดูดีมีความสุขเชียว แต่ลงท้ายไหงเป็นแบบนี้อ่ะ
-
อ่านจนถึงตอนนี้แล้ว ก็ยังไม่เข้าใจพี่ก้องอยู่ดี สรุปว่ายังแคร์มินอยู่รึปล่าวเนี่ย รึแค่รู้สึกผิด
เฮ้อออ ............ ยังไงซะก็น่าจะเล่าให้จิ๊บฟังบ้าง น่าสงสารจิ๊บอ่ะ
-
เเล้วพี่ก้องก็...................
หยุดอีกจนได้ เพราะน้องจิ๊บดันเจ็บเเผล
อันนี้ให้อภัยได้ กำลังหวานกันอยู่ดีดี
เจอพี่เเม๊กซ์ กลับกลายเป็นงอนกันเลย
อยากจะกระโดด :beat:พี่ก้องจะผิดไหมเนี๊ย
ความลับก้อเยอะ ทำร้ายจิตใจน้องจิ๊บอีกเเล้ว
ฮึ่ม!!!!มันน่านัก :angry2:
-
ขัดใจนายก้องอย่างมาก
น้องจิ๊บหาแฟนใหม่เลย
-
รอให้เรื่องเคลียร์ก่อนแล้วค่อยมาตามอ่านทีหลังดีกว่ามั้งเนี่ย :เฮ้อ:
-
จริงรึ จริงซิ... แน่นะ แน่ซิ... คนอวดดี จะอวดดี...
"พ่อแง่ แม่งอน"
-
จริงรึ จริงซิ... แน่นะ แน่ซิ... คนอวดดี จะอวดดี...
"พ่อแง่ แม่งอน"
ู＾
＾
＾
:m20: :m20:ถ้าบวกหนึ่งได้ จะบวกให้เลย....ตอนนี้เอา :กอด1:ไปก่อนนะคะ
โคไรเตอร์แวะเวียนมาดูคอมเม้นต์ ฮาตกเก้าอี้กันเลยทีเดียว o13
-
พี่ก้องทำไมทำแบบนี้อ่ะ
ทำอะไรไม่ชัดเจนเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อ่านแล้วบอกได้แค่ว่า...ปิดอกคุยกันตรงๆซักทีเถอะ
-
ตามอ่านทันแล้ว เย้ๆ
อ่านไปอ่านมามันเหมือนแม๊ก มิน ก้องมีปมไรกันอยู่
ที่สำคัญอยากให้ก้องกับจิ้บเปิดอกคุยกันซะที
นี่มางอนกันอีกละ
-
อิพี่แม๊กซ์
ออกไป***
-
:เฮ้อ: ตัวสร้างความร้าวฉานขนานแท้อะพี่แมกซ์ = ="
จิ๊บก็นิสัยเหมือนเด็กๆเลย...แอบเอาแต่ใจ เหอๆ
พี่ก้องเองก็เหอะ หันหลังใส่กันแบบนี้ ระวังเค้าจะประชดแล้วหนี ไม่ก็โดนใครมาคาบไปล่ะ
-
แว้กกกกกกกกกกกกก เขาหวานกันอยู่ดีดี อิพี่แม็กซ์เอาอีกแล้ว
ไรท์เตอร์ขรา หาใครที่แรงยิ่งกว่ามาสังเวยพี่แม็กซ์ที
คนอ่านจะตายอยู่แล้ว ลุ้นจนตัวเกร็ง
ปล.ชอบเคนอ้ะ อยากกอดเคนนนนนนนนนนนนนนนนนน (เคนชอบสาวด้วย กรั่กๆๆๆ)
คนแรงกว่าที่ว่า..ต้องรอภาคต่อๆไปค่ะ อิ อิ
แล้วก็ ขอบคุณที่ชอบเคนนะคะ ไว้วันหลังจะโพสต์"อิมเมจเคน" อิ อิ เป็นน้องหมาที่บ้านไรเตอร์เองแหละ
พี่ก้องนี่ท่าทางน่าจะเป็นพวกโมโหร้าย อารมณ์รุนแรง หึงโหดหรือเปล่าน้า ...
กำลังจะหวานได้ที่ เจอแกงกะหรี่ เอ้ย เจอไอ่พี่แม๊กซ์เข้าไป ... ขมปี๋เลยทีเดียว o22
จิ๊บกลายร่างเป็นแมวเหมียวไปซะละ แล้วเมื่อไหร่จะกลายเป็น "แมวยั่วสวาท" สักทีน้ออออ :haun4:
(ไม่ได้เป็นอยู่แล้วเรอะ ? หึหึ)
:กอด1: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ จุ๊บจุ๊บ
ปล. ร้านแกงกะหรี่ร้านนั้น เราก็เคยไปกิน แต่ขอบอกว่า แกงกะหรี่แบบใส่ชีส มันเป็นอะไรที่ :z3:
แมวเหมียวก็น่ารักนะค้า...
แกงกะหรี่ร้านนั้น ไรเตอร์ชอบใส่หมูทอดอะค่ะ แล้วก็ เนื้อแฮมเบอร์เกอร์ .. อยากกินอีกกกกกกก (แต่บนดอยไม่มีให้กินค่า) :เฮ้อ:
เหอๆ
จัดหนักเลยค่ะไรท์เตอร์
แค่ไหนก้อรับได้
ไม่คาดหวังอะไรกับพี่ก้องอยู่แล้ว
+1 เหมือนเดิม :กอด1:
เห็นหน้าน้องมาโอะ แล้วนอนหลับฝันดี
เห็นมาโอะแล้วอยาก :กอด1: อิ อิ
ยิ่งอ่านยิ่งเกรียจไอ้คุณก้อง ทำอะไรไม่ชัดเจน
เห็นเเก่ตัวสิ้นดี
ใจเย็นค่ะ รีดเดอร์..
แอบ เศร้าๆ
รู้สึกว่าจะโมโห น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย
แต่ มาหึงคนอื่น ที่ตัวเองหล่ะ ไม่ได้ดูเลย :m16:
อยากอ่านต่อจังเลยอ่ะไรเตอร์ :กอด1:
ติสต์ก็แบบนี้ล่ะค่ะ .. รักมาก ทุ่มมาก หึงมาก น้อ..
:o12:อ่านแล้ว แต่ล่ะคนก็เหมือนมีปัญหาทับถมอยู่ในใจ
ยิ่งพี่ก้อง ยิ่งปิดบัง ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ชัดเจน
คาใจ T-T (คนอ่านก็คาใจนะพี่ก้อง >.<)
อยากจะกรี๊ดดดดด ระบายความอึกอัด
ps.ร้านแกงกะหรี่ ไปเข้าคิวรอนานมากกกก แต่อร่อย!!!
อร่อย...เนอะะะ
โอะโอ่ พายุหึงโหดกำลังตั้งเค้าอีกแล้ว
จิ๊บจะโดนพายุหึงโหดเต็มๆมั้ยเนี่ย :m28:
พี่ก้องเราเริ่มไม่ค่อยชอบนิสัยพี่ตอนนี้แล้วนะ
ชอบมีเรื่องปิดบังจิ๊บอยู่เรื่อยเลย
ทีจิ๊บยังพูดความจริงได้พี่น่าจะเอาตัวอย่างน้องเขาบ้าง
อะไรๆมันจะได้ดีขึ้นกว่านี้
o13
เข้าใจนะคะว่าพี่ก้องยังลืมมินไม่ได้
แต่คำว่า ลืมไม่ได้ กับ ตัดใจไม่ลง มันต่างกันนิดเดียวนะคะ
ไม่แปลกที่จิ๊บจะเข้าใจผิด เพราะพี่ก้องไม่เคลียร์เอง
พี่แม็กซ์ซะอีก มาถึงแป๊บเดียว แสดงออกชัดเจนแล้ว
ดังนั้น...อะแฮ่ม...เราเลยเชียร์พี่แม็กซ์ต่อไปค่ะ
ลืมไม่ได้ กับ ตัดใจไม่ลง มันต่างกันนิดเดียวนะคะ
...ไรเตอร์ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะ :L2:...
ลองอ่านดูนะคะว่าพี่ก้องคือ คำไหน
ไรเตอร์แกล้งเค้าอ่า
กำลังมีความสุขกับเดทของคู่รักที่เหมือนจะไปได้สวย
แต่สุดท้ายก็ไม่เข้าใจกันอยู่เหมือนเดิม
มีเรื่องกันได้ทุกวัน ไม่เบื่อกันมั่งรึไงเนี่ย
จนนเค้าจะเบื่อแทนอยู่แล้ว จะหวานแหววกันให้ตลอดรอดฝั่งไม่ได้เลยเหรอ
ฮืออออออออออออ เค้าไม่เข้าใจอ่าาาาาาาาาา :z3:
ปล.คุณพี่ก้องติดกาแฟเหรอคะ ทำไมโมโหแล้วต้องสั่นอยากกินกาแฟด้วยเนี่ย
ค่ะ..พี่ก้องติดกาแฟค่ะ .. เลยจีบคนชงกาแฟไงคะ อิ อิ
บอกแล้วว่าพอมีมารมาสองตัวคู่นี้หวานไม่ออกทันที ตอนนี้ออกจะขมซะด้วยดิ
มาร..เลยทีเดียว.. :เฮ้อ:
อะไรกันว่ะเนี่ย
เซ็งจริงๆเลย
มารผจญบ่อยมาก
เฮ้อ
เป็นมารอีกแล้ว... :o12:
รอให้เรื่องเคลียร์ก่อนแล้วค่อยมาตามอ่านทีหลังดีกว่ามั้งเนี่ย :เฮ้อ:
อ่านเถอะค่ะ .. อีกไม่นานก็มีของดีที่รอคอยกันแล้วนะ จะบอกให้
จริงรึ จริงซิ... แน่นะ แน่ซิ... คนอวดดี จะอวดดี...
"พ่อแง่ แม่งอน"
ู＾
＾
＾
:m20: :m20:ถ้าบวกหนึ่งได้ จะบวกให้เลย....ตอนนี้เอา :กอด1:ไปก่อนนะคะ
โคไรเตอร์แวะเวียนมาดูคอมเม้นต์ ฮาตกเก้าอี้กันเลยทีเดียว o13
me/ยื่นไมค์ให้โคไรเตอร์ กับรีดเดอร์คนข้างบน ....เค้ารู้นะว่าร้องเพลงนี้ได้ :m20:
ตามอ่านทันแล้ว เย้ๆ
อ่านไปอ่านมามันเหมือนแม๊ก มิน ก้องมีปมไรกันอยู่
ที่สำคัญอยากให้ก้องกับจิ้บเปิดอกคุยกันซะที
นี่มางอนกันอีกละ
ลุ้นช่วยพี่ก้องนะคะ
:เฮ้อ: ตัวสร้างความร้าวฉานขนานแท้อะพี่แมกซ์ = ="
จิ๊บก็นิสัยเหมือนเด็กๆเลย...แอบเอาแต่ใจ เหอๆ
พี่ก้องเองก็เหอะ หันหลังใส่กันแบบนี้ ระวังเค้าจะประชดแล้วหนี ไม่ก็โดนใครมาคาบไปล่ะ
น้องจิ๊บก็เด็กอยู่นี่คะ ... เนอะ ..
มาต่อกันเถอะ วันนี้มาดึก :pig4: สำหรับการรอคอยนะคะ
+++++++++++++++++
เช้าวันต่อมา จิ๊บจึงเดินลงมาที่ด้านล่างของบ้าน พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า ดวงตากลมโต มองหาคนที่น่าจะอยู่แถวๆนี้
...ปกติตื่นเช้ามากไม่ใช่เหรอ..
คิ้วขมวดอย่างสงสัยก่อนจะออกไปนอกบ้าน แล้วก็ต้องทักทายเจ้าตัวโตที่ยืนรอทักทายเขาอยู่หน้าบ้าน
" ว่าไง เจ้าตัวยุ่ง พ่อแกไปไหนเนี่ย? "จิ๊บขยี้หูยาวๆของมันอย่างมันเขี้ยว
"โฮ่ง...." เจ้าเคนงับชายเสื้อของอีกฝ่ายดึง พลางส่งเสีรยงครางงื้ดง้าด พลางลาก ดึงคนที่มันเริ่มคุ้นเคยให้เดินตาม เหมือนจะมุ่งหน้าไปทางหลังบ้าน แต่ ก็ปล่อยลงเสียงก่อน เจ้าเคน เฮ่าอีกเสียงดัง
"โฮ่ง"
" โอยจะพาไปไหน เบาๆดิ "จิ๊บโวยใส่มันเล็กน้อยแล้วก็ต้องเข้าใจในสิ่งที่เจ้าเคนกำลังบอก พ่อของมันคงจะอยู่ที่นี่
... เรือนเล็ก นี่น่ะเหรอ?..
"โฮ่ง โฮ่ง" เจ้าเคนเห่าพลางกระโดดถีบอีกฝ่าย เจ้าสี่ขาวิ่งไปหลังบ้าน ไม่นานก็กลับมาพร้อม ชามข้าวที่ว่างเปล่า
" อ้าว อยากกินข้าวซะงั้น .. ไปรอหน้าบ้านไป " จิ๊บวางกระเป๋าเสื้อผ้าลงที่หน้าเรือนเล็กแล้วเดินกลับไป โดยที่เจ้าเคนคาบชามข้าวเดินนำหน้าไป มันวางชามข้าวลงกับพื้นแล้วนั่งเฝ้าอย่างดีใจ
ยิ่งเมื่อได้กินอาหารเม็ดผสมขนมปังของโปรด
" กินดีๆล่ะ " เด็กหนุ่มบอกแล้วเดินกลับไปที่เรือนเล็ก เขาค่อนข้างแน่ใจว่าก้องภพต้องอยู่ที่นั่น
มือเรียวข้างที่ยังดีอยู่เปิดประตูไม้เข้าไป
เรือนเล็กนั้นความจริงแล้วเป็นสตูดิโอสำหรับทำงานศิลปะของก้องภพ ภายในมีทั้งกลิ่นสี กลิ่นน้ำมันสนคละคลุ้ง ไม่ใช่กลิ่นที่น่าพิศมัยเท่าไรนัก มี ขาตั้ง กับงานวาดเขียนสีน้ำมันที่ เขียนค้างไว้บ้าง เขียนเสร็จแล้วบ้างตั้งอยู่ด้านหนึ่ง ในขณะที่อีกด้านก็เป็นชั้นวางอุปกรณ์ทุกอย่างดูจะผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน คราบสีติดล้างออกบ้างไม่ออกบ้าง
ไฟสีส้มยังสว่างอยู่กลางเรือน แสงส่องลงบนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ มีร่างของใครคนหนึ่งฟุบหลับอยู่ตรงนั้น บนโต๊ะมีแปรงสีวางระเกะระกะ เหมือนจะถูกหยิบใช่หยิบวางอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืน มีเหยือกใส่ของเหลวสีดำวางอยู่พร้อมกับแก้วกาแฟ อีกหนึ่งใบ ข้างๆกันมีที่เขี่ยบุหรี่ ก้นกรองถูกขยี้บี้อัดอยู่ในนั้น จำนวนมีมากจนน่าตกใจ
ใกล้ๆกันมีขาตั้งภาพขนาดใหญ่ สีสันมากมายถูกปาดละเลงลงไป มองเห็นเป็นลายของฝีแปรงที่สะบัดเป็นเส้นสาย
จุดเด่นสะดุดตาคือสีแดงฉานที่ ทั้งถูกสะบัด ทั้งป้ายลงไปบน คราบสีน้ำตาล เมือลองมองดูใกล้ๆจะเห็นว่าคราบที่ทำให้ผ้าใบดูเก่านั้นไม่ใช่สี หากแต่เป็นคราบกาแฟ
บนผืนผ้าไม่มีรูปร่างใดที่มองเห็นได้ชัดเจน มันคือภาพนามธรรมโดยสิ้นเชิง ทำให้อดสงสัยไม่ได้ ว่า เจ้าของผลงานที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะกำลังคิดอะไรอยู่ตอนซัดแก้วกาแฟสาดลงไป
" พี่ก้อง .. พี่ก้องครับ " จิ๊บแตะใบหน้าคมที่ดูอิดโรยของคนรักเบาๆ พลางปลุก
"อืม...." สัมผัสแผ่วเบานั้นกระตุ้นประสาทสัมผัสของร่างสูง ดวงตากระพริบช้าๆก่อนจะลืมตาขึ้นมอง
"จิ๊บ........? ร่างสูงดูจะยังไม่มั่นใจกับภาพที่เห็น
" ลุกเถอะครับ เช้าแล้ว "
จิ๊บผละออกจากอีกฝ่าย แล้วหันไปมองรูปที่คนรักเพิ่งจะทำเสร็จเมื่อเช้า
" เมื่อคืนทำงานเหรอครับ "
"......." ร่างสูงขยับตัวลุก ดูท่าจะยังงัวเงียไม่หาย จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลับไปตอนไหน เขาหันไปมองงานของตัวเอง
"....คงไม่ได้เอาไปขายใครหรอก...." เสียงทุ้มนุ่มกลับแหบพร่า เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ยังไม่มีอะไรลงคอไปมากกว่าน้ำลาย
" งั้น กลับไป อาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวจิ๊บหาอะไรให้พี่ทานก่อน "
เด็กหนุ่มหันมาบอกอีกฝ่าย ก่อนจะเดินกลับไปที่ตัวบ้าน พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า
+++++++++++++++++
เขาเอามันไปไว้ในครัว แล้วเปิดตู้เย็นเพื่อหาของกินง่ายๆให้คนที่ดูท่าว่าจะไม่ได้นอน และสูบบุหรี่จัดอย่างน่าตกใจ
แล้วก็ได้ข้อสรุปที่ข้าวต้มหมูสับ ในหม้อขนาดย่อมๆที่วางบนโต๊ะอาหาร
เจ้าของบ้านเดินสะโหลสะเหลเข้าห้องน้ำไป ไม่นานก็กลับออกมา ท่าทางสดชื่นขึ้น แต่ก็ยังดูเหนื่อยและอ่อนแรง ก้องภพเดินอาดๆมานั่งที่โต๊ะทานข้าว
บนโต๊ะ มีชามใส่ข้าวต้มร้อนๆ และเครื่องปรุงที่วางอยู่ข้างๆ ทั้งพริกไทย และซอส
แต่คนทำไม่ได้ยืนรอฟังคำชม หรือ คำพูดอื่นๆ เขากำลังเล่นกับเจ้าเคนที่หน้าบ้าน
"ความจริงไม่ต้อง ลำบากก็ได้" ก้องภพพูดขึ้นเบาๆ เมื่อทานเสร็จ
"แต่ก็อร่อยมาก...ไม่ได้กินข้าวฝีมือคนอื่นมานาน" ใบหน้าของก้องภพมีรอยยิ้ม
ไม่นาน จิ๊บจึงเดินกลับมาที่ครัว เขาเห็นว่าข้าวต้มของเขาพร่องไปเยอะมาก นั่นทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย เด็กหนุ่มทำความสะอาด ถ้วยชาม ที่เขาเอามาใช้ด้วยตัวเอง
ชายหนุ่มเจ้าของบ้าน เดินไปนั่งที่โซฟา มือจับรีโมททีวี...พลิกไปพลิกมาในมือ ไม่ได้คิดจะเปิด ไมได้คิดจะทำอะไร แค่พลิกไปมาอยู่อย่างนั้น
เสียงของน้ำที่ออกมาจากก๊อกน้ำในอ่างล้างจานเงียบลง เมื่อจิ๊บเสร็จงานในครัวแล้ว เด็กหนุ่มเช็ดมือ ก่อนจะหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วเดินไปหาเข้าของบ้าน
" พี่ก้องครับ "
"หืม?..."ก้องภพเงยหน้าจากมือที่จับรีโมทเอาไว้
"มีอะไรเหรอครับ"
เด็กหนุ่มตัดสินใจพูดมันออกไปหลังจากที่ตัดสินใจมาทั้งคืน
" จิ๊บ.........จะกลับหอนะครับ "
"..........เหรอ....." ก้องภพรับคำ ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"ถ้าจิ๊บคิดว่าดี...ถ้าอย่างนั้นพี่จะขับรถไปส่ง มือเราก็ยังไม่หายดี กว่าจะไปถึงหอ เดี๋ยวแผลที่เย็บไว้เปิดกันพอดี"
ร่างสูงว่าพลางลุกขึ้นไปหยิบกุญแจรถ เขาอยู่ในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อโปโลสีเขียวอ่อนดูสบายๆ แต่ไหล่กว้างนั้นกลับดูไร้เรี่ยวแรง
" ไม่เป็นไรครับ จิ๊บกลับเองได้ ..พี่ไปพักเถอะครับ ยังไม่ได้นอนเลยไม่ใช่เหรอ "เด็กหนุ่มห้ามเอาไว้
"ให้พี่ขับรถไปให้....."ก้องภพหันมามองหน้าของอีกฝ่าย คำพูดนั้นไม่เชิงขอร้องแต่ก็ไม่ใช่คำสั่ง มันคือสิ่งที่เขาอยากจะทำ
ร่างสูงเดินไปคว้ากระเป๋าของจิ๊บมาถือเอาไว้ เขารู้ว่าอีกฝ่ายวางไว้ที่ไหน ทำให้จิ๊บได้แต่เดินตามร่างสูงขึ้นรถไป
ตลอดทาง ก็ยังคงมีแต่ความเงียบจนกระทั่งรถ BMW สีดำคันนั้นมาจอดที่หน้าหอพักสีเขียว
"จิ๊บครับ...." ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปิดประตู ร่างสูงเรียกอีกฝ่ายเอาไว้
"ถ้าจะไปหาหมอ พี่จะมารับนะครับ.... อย่าซนนักละ เดี๋ยวแผลจะเปิดเอานะ" ก้องภพเงียบไปนาน ก่อนจะพูดออกมา
" งั้น จิ๊บไปก่อนนะครับ " จิ๊บตัดบทก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินลงไปพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า
เสียงประตูรถปิดลง ก้องภพถอนหายใจออกมา สับสน แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ ร่างสูงติดเครื่องรถยนต์ ก่อนจะขับออกไป
+++++++++++++++++
หลังจากที่ตัดสินใจว่าจะกลับมาอยู่หอพัก ทั้งที่มือเจ็บ แม้ว่าจะใช้ชีวิตได้ลำบากกว่าเก่า แต่เด็กหนุ่มก็ไม่เคยโทรไปบ่นให้ใครฟังเลย เขาใช้เวลาไปกับการอ่านกฎหมาย และรายงานความเคลื่อนไหวในชีวิตรักของตัวเองลงในบอร์ด ข้อความที่ได้รับกลับมาทำให้รู้สึกมีกำลังใจได้บ้าง และในบางครั้งเขาก็อดคิดตามความเห็นเหล่านั้นไปได้
...ใช่ มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ...ลืมๆมันไปเสีย หรืออย่างน้อย ก็ทำเป็นลืมๆไปบ้าง ก็ดีเหมือนกัน ...
เสียงโทรศัพท์มือถือของเด็กหนุ่มดังขึ้น ไม่มีเสียงโทรศัพท์ ดังมาหลายวันแล้ว
และชื่อที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอก็ทำให้จิ๊บต้องกดรับมันทันที
" ครับแม่? "
"ว่ายังไงจิ๊บ....บ้านช่องนี่ไม่โทรกลับเลยนะเรา"
" โห..แม่ก็รู้ว่า จิ๊บทำงานทุกวัน ไหนจะเรียนอีก "จิ๊บตอบกลับไปพลางลากเสียงอ้อนในประโยคหลัง
"ก็รู้ แต่ก็โทรกลับมารายงานหน่อยก็ได้....พ่อแม่ก็ไม่อยากจะโทรไปกวนเรานะ ก็ได้แต่รอ รอ ....ว่าเมื่อไร จะโทรมานะ" คุณแม่ได้ทีอ้อนลูกชายกลับบ้าง
"เป็นไงบ้างล่ะเรา....หืม...ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง"
" คนเยอะมากเลยอะ..งานก็ยุ่ง เรียนก็หนัก ยากก็ยาก เฮ้ออออ "คงเป็นคู่แม่ลูกที่น่ารักดีที่ผลัดกันอ้อนกันไปมาแบบนี้
จิ๊บยิ้มอย่างมีความสุขกับโทรศัพท์
"โห....หนักขนาดนั้นเลยเหรอ ทำอะไรก็ให้มันเพลาๆหน่อยนะเรา ยิ่งซ่าๆอยู่"
" แม่จะได้ส่งตังค์ให้จิ๊บน้อยลงไง "จริงอยู่ที่บ้านเขาไม่ได้ลำบากอะไร แต่ถ้าสามารถช่วยตัวเองได้บ้างก็คงดี
"จิ๊บ....." เสียงของผู้เป็นแม่ยังอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง
"ถ้าเหนื่อยนัก ก็กลับมาเรียนที่บ้านเราก็ได้นะลูก.... ลูกแม่คนเดียว แม่ส่งเรียนเลี้ยงไหวหรอกนะ"
แม่ยื่นข้อเสนอ เธอได้ยินเรื่องที่ลูกเล่าให้ฟังบ้างผ่านโทรศัพท์ แต่การที่อยู่ห่างไกลกันจน นานทีปีหนถึงจะได้กลับบ้านนั้น ทำให้อดเป็นห่วงไม่ได้
" ........................................... " ทั้งที่ปกติ คำตอบกลับมาจะเป็นการปฏิเสธแทบจะทันที แต่คราวนี้กลับกลายเป็นความนิ่งเงียบ จิ๊บมองไปรอบตัวเอง เกิดคำถามขึ้นในใจอย่างช่วยไม่ได้
.... เขามาทำอะไรที่นี่กันนะ ...
"จิ๊บ... "เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง
"แม่ไม่ได้บอกให้เรากลับนะ ตัดสินใจเอง เหมือนตอนที่เราไปกรุงเทพนั่นล่ะ แม่ห้ามไม่ได้ ทุกอย่าง คือการตัดสินใจของเรา และบางครั้ง เราก็ต้องรับผิดชอบมัน "
" แม่ครับ .. ขอจิ๊บคิดดูก่อนนะ "
"อืม ค่อยๆคิดไปแล้วกันนะ ยังไงเรื่องเรียนของเราก็ต้องมาก่อนล่ะ อนาคตของเราด้วยล่ะนะ "
" ครับ .. พ่อกับแม่สบายดีนะ ช่วงนี้เป็นไงบ้างเริ่มหนาวรึยัง? "เขาเริ่มเปลี่ยนเรื่อง ทั้งๆที่ในใจคิดถึงเรื่องที่ผู้เป็นแม่พูดเมื่อครู่
"อืม ก็สบายดี พ่อเราก็บ่นไปเรื่อยนั่นล่ะ อากาศก็ อืมเริ่มๆแล้วล่ะ คงไม่พ้นเหมือนปีที่แล้วหนาวจนน่าตกใจ พ่อแม่ว่าจะบ้ายถิ่นไปอยู่ใกล้ทะเลดีไหม ฮ่ะๆ "
" ไม่เอาอะ ขายที่ไร่ ขายบ้านเนี่ยนะ เสียดายแย่ แถวนั้นยิ่งแพงๆอยู่ "เด็กหนุ่มคิ้วเข้มทำหน้ามุ่ย
"ใครว่าแม่จะขาย แม่แค่จะไปซื้อที่ริมทะเลต่างหาก โฮะๆ" คุณแม่หัวเราะเหมือนแม่นางร้ายในละคร
" ครับๆ ลืมไปว่าแม่เลี้ยงนันทิยา เป็นแม่เลี้ยงคนดัง .. รวยจะตายเนาะ "
"ใช่ อย่าลืมล่ะ โอ้ย จะบ้าตาย แม่ก็ออกจะรวย ลูกชายไปตกระกำลำบากเนี่ยนะ เอาเถอะ ก้อย่าไปซ่าจนเจ็บตัวล่ะ พ่อแม่เป็นห่วงเรานะ"
จิ๊บยกมือตัวเองขึ้นดูทันที ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
" ฮะ ฮะ ... เอาน่า จิ๊บสบายดีครับแม่ "
"สบายดีก็ดีแล้ว.... ปีใหม่ก็หาทางกลับบ้านให้ได้ล่ะ .... "
" เดี๋ยวจิ๊บดูก่อนนะแม่ ... จริงๆก็อยากเจอแม่เหมือนกันนะครับ "จิ๊บอ้อนส่งท้ายอีกรอบ
"จ้า ....โอเค ดึกแล้วๆ เดี๋ยวแม่ไปนอนก่อนล่ะนะ พรุ่งนี้ไปดุไร่แต่เช้า" เสียงคุณแม่ว่า ก่อนจะบอกลาลูกชายคนเดียวแล้ววางสายไป
" ครับ "จิ๊บวางหูโทรศัพท์ลง แล้วก็ต้องมองไปรอบๆตัวอีกครั้ง
อดนึกเปรียบเทียบห้องนี้กับที่บ้านไมได้ แม้ว่าจะเป็นบ้านไม้แบบภาคเหนือที่ยกไต้ถุนสูง และต่อเติมด้านล่างไว้เป็นห้องนอนของเขา แต่กลับรู้สึกอบอุ่นมากนัก
+++++++++++++++++
เช้าวันที่นัด ตัดไหม ก้องภพมาจอดรถรออยู่ที่หน้าหอพักทาสีเขียวสด
ส่วนคนที่เจ็บมือก็แต่งตัวด้วยชุดไปรเวท เสื้อผ้าที่ก้องภพซื้อให้กับรองเท้าผ้าใบคู่สวย เขาเดินลงมาจากหอพัก พร้อมกับกระเป๋าเป้อีกใบ
ชายหนุ่มนั่งมองอยู่ในรถอยู่นานเมื่อเห็นคนคุ้นเคย เดินลงมา ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้โทรหา หรือได้เจอหน้าอีกฝ่ายอีก
ร่างสูงก้าวลงจากรถ ก่อนจะเรียกเด็กหนุ่ม
"จิ๊บ "
" อะ..อ้าว พี่ก้อง มีอะไรรึเปล่าครับ? "จิ๊บเดินมาถามอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ
" จิ๊บลืมอะไรไว้ที่บ้านพี่เหรอครับ? "
คำถามนั้นทำให้รู้แปลกแปลกใจ ก้องภพมองหน้าอีกฝ่าย พร้อมรอยยิ้ม
....ยังดีที่อีกฝ่ายไม่เป็นอะไรมาก....
"พี่มารับจิ๊บไปหาหมอ วันนี้มีนัดตัดไหมไม่ใช่เหรอครับ"
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้จิ๊บต้องหันไปมองอย่างแปลกใจ " เอ่อ .. ครับ แต่จิ๊บว่าจะไปรถเมล์ ไม่อยากกวนพี่ก้องน่ะ "
"จิ๊บครับ....พี่บอกจิ๊บแล้ว ว่าพี่จะมาพาเราไปหาหมอ...ไม่ใช่เหรอครับ" ชายหนุ่มยังคงยิ้ม ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถของตัวเอง ฝั่งด้านข้างคนขับ
" งั้นก็ได้ครับ "เด็กหนุ่มขึ้นรถด้านที่ถูกเปิดประตูทิ้งเอาไว้
ก้องภพยิ้มแทนคำขอบใจ ที่มีให้อีกฝ่าย ร่างสูงเดินไปขึ้นรถแล้ว ติดเครื่อง ออกเดินทางไปยัง โรงพยาบาลทันที
+++++++++++++++++
การจราจรในช่วงเช้าของวันธรรมดาคิดขัดไม่หยอก เหมือนเช่นทุกครั้ง คนขับรถ หันไปมองเด็กหนุ่ม
"มือ เป็นยังไงบ้าง"
" ก็ เจ็บๆคันๆอยู่นิดหน่อยน่ะครับ ตัดไหมแล้วก็คงหายเร็วขึ้นน่ะ "
จิ๊บตอบกลับมา ดวงตากลมมองไปด้านนอกรถ การจราจรยังคงติดขัดไม่เปลี่ยน
"เหรอ...ถ้าหายเร็วๆคงจะดีนะ... "ชายหนุ่มพูดพลางอมยิ้ม มือแกร่งยื่นไปแตะมือข้างที่ไม่เจ็บของเด็กหนุ่ม
" พี่คิดถึง กาแฟฝีมือจิ๊บนะ"
" ช่วงนี้พี่ก็กินฝีมือคนอื่นไปพลางๆก่อนก็แล้วกันครับ "เด็กหนุ่มเถียงทันทีโดยไม่มองหน้า
"โกรธพี่เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม..." ก้องภพเอ่ยถามขึ้นแผ่วเบา
"บางครั้ง พี่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ที่จะกินกาแฟ....แต่ถ้าหากให้พี่บอก พี่ไม่ได้ชอบจิ๊บ เพียงเพราะแค่กาแฟหรอกนะ "
" ....................................... พี่ก้อง ถึงโรงพยาบาลแล้ว "จิ๊บเปลี่ยนเรื่องอีกครั้งเมื่อก้องภพพาเขามาถึงโรงพยาบาล
ก้องภพถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะ เลี้ยวรถเข้าไปในที่จอดรถของโรงพยาบาล
รปภที่นี่ยังดูแลดีจนเว่อร์ไม่เปลี่ยน ร่างสูงเดินนำ เด็กหนุ่มไปที่ยังแผนกที่นัดพบหมอเอาไว้
+++++++++++++++++
คิวมีไม่มาก แต่ทั้งสองคน ก็ยังคงต้องรออีกนิด
"จิ๊บ..."ก้องภพเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งพลาง หันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"พี่ไม่อยากให้อะไรๆเป็นแบบนี้หรอกนะ แล้ว ถ้าพี่ยังไม่เคยบอกเรา มินกับพี่น่ะ จบกันไปนานแล้ว"
มือแกร่งคว้ามือของอีกฝ่ายพลาง บีบเบาๆ
"และพี่ก็อยากให้จิ๊บรับรู้ไว้ด้วย "
" พี่ทำเหมือนกับว่ายังมีใจกับคุณมินอยู่ .. ทั้งๆที่จิ๊บก็เห็น " จิ๊บนิ่วหน้า ดูท่าก้องภพคงลืมไปแล้วจริงๆว่ามือข้างที่เขาจับอยู่ เป็นข้างที่ต้องมาตัดไหมวันนี้
ชายหนุ่มรู้ตัว ก่อนจะปล่อยมือออก
"พี่ขอโทษ...."
"เรื่องของพี่กับมิน ...."ก้องภพเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"มันเคยมีส่วนที่ดี สวยงาม แต่ มันไม่สามารถจบลงได้แบบนั้น พี่ผิด และ พี่ทำผิดกับเขามาก เกินกว่าจะกลับมาใช้คำว่า "มีใจ" กับเขาได้อีก... แต่ถ้าพี่ทำให้จิ๊บคิดไปแบบนั้น พี่ก็อยากจะขอโทษ มันไม่ใช่มีใจ พี่....ผิดต่อเขามาก และพี่อยากจะให้มันจบ...สิ้น...ถ้าเขาจะยกโทษให้พี่ " ก้องภพเอ่ยขึ้น ดวงตาคมพยายามมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย
" พี่ไปทำอะไรคุณมินรึไง พี่..เอ่ คุณแมกซ์ ถึงได้ดู ไม่ชอบหน้าพี่เท่าไหร่ .. จิ๊บว่า พี่แมนเองก็ ดูแปลกๆเหมือนกันนะ "
ดวงตากลมสบตาคู่คมของก้องภพ
ก้องภพดูลำบากใจ ท่าทางอึกอักนั่น เห็นได้ชัด
แต่ทันใดเสียงนางพยาบาลก็เอ่ยเรียกชื่อจิ๊บขึ้นมา
" หมอเรียกแล้ว จิ๊บไปก่อนนะครับ "
"พี่เข้าไปด้วย...ได้ไหม" ก้องภพเอ่ยถามท่าทางเหมือนจะเกรงใจ
จิ๊บกลับส่ายหน้าไปมา แล้วยิ้มให้
" ไม่เป็นไรครับ .. พี่จะได้มีเวลาคิด .. นะ " พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินเข้าห้องไปเพียงคนเดียว
ทิ้งให้ก้องภพนั่งอยู่ตรงนั้น
+++++++++++++++++
-
อยากรู้อดีตป๋าเค้าจริงๆ เผื่อจะได้เข้าใจพื้นฐานอารมณ์ ว่าทำไม อะไร ยังไง :z2:
-
" ไม่เป็นไรครับ .. พี่จะได้มีเวลาคิด .. นะ "
เห็นด้วยอย่างแรง คิดซะว่าจะทำยังงัย
ก่อนที่จิ๊บจะคิดว่าอยู่ที่กรุงเทพไปทำไม แล้วเปลี่ยนใจกลับไปอยู่บ้าน
-
อดีต มันตามเราไปทุกที่จริงๆ
-
พี่ก้องน่าจะไปเคลียร์ตัวเองก่อนนะคะ
แล้วค่อยมอธิบายให้จิ๊บฟัง
เพราะที่พี่ก้องทำอยู่ มันไม่แฟร์กับจิ๊บเลย
มันเหมือนการบังคับให้จิ๊บต้องรอ ซึ่งไม่รู้ว่าจะถึงเมื่อไหร่
พี่ก้องไม่สามารถจะต้องการทั้งจิ๊บและให้มินยกโทษให้ ไปได้ทั้งคู่หรอกนะคะ
จบไม่สวยก็คือจบไม่สวย ทิ้งอดีตไว้ข้างหลังเถอะค่ะ
เพราะถ้าพี่ก้องยังจะเลือกเอาทั้งสองอย่างต่อไป
พี่ก้องก็จะติดกับอดีตจนก้าวไปอนาคตไม่ได้นะคะ
-
เหนื่อยใจแทน
อดีตถึงแม้นยากจะลืม แต่ปัจจุบันมันสำคัญกว่าไม่ใช่หรือคะ
-
จะได้มีเลาคิด อิอิอิ o18
คิดดีๆนะ ก้องภพ
เอาเป็นว่าอยากให้จิ๊บกลับ บ้านจังเลย
ใกล้ถึงวันแม่ กลับ ไปบอกรักแม่ด้วยนะ :L1:
-
นี่แหละจิ๊บเอ๋ย.......รักศิลปิน ต้องทำใจ
พี่ก้องก็น้าาาาาาา :เฮ้อ:
หนีกลับไปเป็นเด็กดอยซะดีมั้ยจิ๊บ?
-
:m15: :m15: โคไรเตอร์คิดแล้วก็เจบจิต
พี่ก้องพยายามแล้ว... เราขอโทษที่ปั้นพี่ออกมาเป็นแบบนี้ :m15:
แต่ก็ยังเชียร์พระเอกคนนี้เสมอนะ (เอ้อ พูดเหมือนไม่ได้เขียนเอง)
ชื่นชมไรเตอร์...ขยันตอบเม้นต์ ฮ่าๆ ขอโทษที่กินแรง เรื่องหน้า สลับหน้าที่กันก็ล่ายน๊า
-
อื้มมม เรื่องมันลึกซึ้งอะเนอะคะ ตอนนี้สำหรับพี่ก้องก็คงเป็นความรู้สึกผิดอะสิ?
อยากให้ปรับความเข้าใจกันก่อนที่จิ๊บจะตัดสินใจกลับบ้านหรือเปล่า...
แต่ไอ้คุณพี่แมกซ์นี่ดิ = ="
กลัวว่าจะมาช่วยทำให้เรื่องยุ่งไปกว่าเดิม... :เฮ้อ:
-
กลับมาตามอ่านจนทันแล้วจ้า
ตอนนี้เวียนหัวกับกลิ่นกาแฟ
เพราะถึงแม้ว่ายังไม่ได้จิบสักอึก แต่มันก็ให้ความรู้สึกขมมากตั้งแต่สูดกลิ่นครั้งแรก
:z3: สมกะชื่อตอนจริงๆ
บวก 1 แต้ม รอพี่ก้องเฉลยความ อะไรๆจะได้เคลียร์ๆบ้าง สงสารน้องจิ๊บ สงสารพี่ก้อง สงสารคนดื่มกาแฟ :laugh:
ขอบคุณคนแต่งมากจ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
" ไม่เป็นไรครับ .. พี่จะได้มีเวลาคิด .. นะ "
น้องมันให้เวลาแล้ว คิดให้ดีนะพี่ก้อง
ไม่ใช่คิดหาวิธีโกหกน้องมันเพื่อให้น้องมันสบายใจ :angry2:
พูดความจริงกับจิ๊บไปเถอะพี่ก้อง
เพราะความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย(บางที่ก็ทำให้เราตายได้เหมือนกัน :m23: :laugh:)
จิ๊บพี่สงสารเราจังเลย :เฮ้อ: เจอคนแบบพี่ก้องมันน่า :beat: :beat:
-
บอกๆไปเถอะ เฮีย เรื่องมันจะได้เคลียร์ๆ~
แต่ถ้าบอกไปแล้วจิ๊บรับ เรื่องราวที่ทำไม่ได้ล่ะ โอ้วว เด็กติส เครียด!!
-
ใช่
จิ๊บมาทำอะไรที่ กรุงเทพ
บางทีกลับไปสู่จุดเริ่มต้นก้อน่าจะดีกว่า
พี่ก้อง บางที ต้องได้คิดอะไรให้เยอะกว่านี้
รู้สึกมันค้่างคา บอกไม่ถูก
คือเหมือนมันยังไม่ใช่เวลาของพี่ก้องอ่ะ
จิ๊บน่าจะมีช่วงเวลาที่ดีกว่านี้ กับคนอื่น เหอๆ
พี่ก้องเอาเวลาที่มี ไปทบทวนตัวเองเหอะ
ปัญหาของตัวเอง ก้อจัดการให้เรียบร้อย
ไม่ใช่ให้มาเกิดปัญหาทั้งที่คบกับจิ๊บอยู่
มันทำร้ายน้องเค้าโดยที่บางทีพี่ก้องก้อไม่อยากให้เกิด
ถอยห่างจากจิ๊บ แล้วไปเคลียร์ตัวเองเหอะ
ว่าคิดยังไง เอายังไง อย่าหลอกตัวเอง(ที่สำคัญ)
อ่านตอนนี้ถึงกับตาสว่างเลย เครียดกะพี่ก้อง
แปะน้องจิ๊บ(มาโอะ) สักรูป จะได้นอนหลับฝันดี
(http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/hh12.jpg)
-
:L2: :z2: :z2:
-
เหนื่อยใจแทน
อดีตถึงแม้นยากจะลืม แต่ปัจจุบันมันสำคัญกว่าไม่ใช่หรือคะ
^
รักป้าจริงๆ เลยครับ
ตรงใจ
-
:เฮ้อ:
-
โอ้ยยยย อึดอัด ไอ้พี่ก้องบ้า
รีบ ๆ เคลียร์ตัวเองด่วนเลย ก่อนที่เราจะสาปแช่งพี่ต่อไป ชริ ๆ
-
พี่ก้องก็ทำอะไรให้ชัดเจนไปเลยก็ดีเนอะ...
แต่ก็มาดูกันว่าผลจะเป็นยังไง?
-
สงสารพี่ก้อง ไม่มีแม่ยกเลยสักคน :เฮ้อ:
เข้าใจพี่ก้องแกมั่งดิ นายมินเนี่ยก็หายไปตั้งหลายปี
กลับมานึกว่าจะทำใจได้แล้วอภัยให้พี่ก้อง แต่ก็ไม่
พี่ก้องแกเป็นคนดีไงถึงได้เจ็บปวดกับอดีตที่ผิดพลาดและยังไม่ได้รับการให้อภัย
ถ้ามินอภัยให้พี่ก้องแล้ว อะไรๆ มันคงจะดีขึ้นกว่านี้
เข้าใจว่าพี่ก้องอยากเริ่มต้นใหม่กับจิ้บ
แต่ก็กลัวอดีตที่เคยผิดพลาด
แผลใจในพี่ก้องแกกลัดหนองมาหลายปีนะ
ทำไมคนอ่านไม่เข้าใจพี่ก้องบ้าง (เอ...รึว่าเราเข้าใจผิดไปเอง)
-
พูดออกมาให้หมดเถอะก้อง
ยังไงจิ้บก็ฟังอยู่แล้ว
-
พี่ก้อง...คิดเยอะๆ นะ ว่าจะต้องทำอย่างไง
ส่วนน้องจิ๊บ (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/015-1.gif)ปล่อยให้คิดว่าที่บ้าน(อ)ยากจน มาตั้งนานนนนนนนนนนนน
จิ๊บฟังพี่ก้องอยู่แล้ว เพียงแต่พี่ก้องต้องเปิดเผยมากกว่านี้
ทำให้จิ๊บเชื่อใจมากกว่านี้ ไม่งั้นพี่แมกซ์มาแทรกแซงไม่รู้นะ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b3.gif)
-
อยากเห็นใจพี่ก้องให้มากกว่านี้นะ...แต่พี่ก้องทำตัวเองอ่ะ - -"
คนเรามองไม่เห็นหน้าของตัวเองถ้าเราไม่ได้ส่องกระจก...มันก็เหมือนกับที่เราไม่สามารถ
เห็นการกระทำ หรือความรู้สึกนึกคิดในส่วนลึกของเรา เท่ากับคนอื่นที่มองเราอยู่หรอกนะพี่ก้อง
ตอนนี้น้องจิ๊บมองว่าคำพูดของพี่ก้องมันคือการแก้ตัว...ดังนั้นพี่ก้องเองก็ต้องพิสูจน์ตัวเอง
ให้ทั้งน้องจิ๊บและคนอ่านเห็นว่า สิ่งที่พี่ก้องพูดว่ามันจบแล้ว มันคืออดีตจริง ๆ และมันจะไม่ส่งผลถึงปัจจุบัน
บางทีคนเราอาจจะบอกว่า สิ่งเหล่านั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว...แต่จะมีใครรู้บ้าง
ว่าแท้จริงแล้วส่วนลึกของจิตใจและความรู้สึก มันอาจจะเรียกร้องอะไรอยู่ก็ได้
และคนที่จะให้คำตอบนี้ได้ดีที่สุด...ก็มีแค่ตัวเราเท่านั้นเอง....
อย่างที่น้องจิ๊บว่านั่นแหล่ะ...ใช้เวลาที่มีคิดให้เยอะ ๆ นะพี่ก้อง...ถามใจและความรู้สึกของตัวเองให้ดีกว่านี้
เอาให้แน่นอน และที่สำีคัญต้องชัดเจน...อย่าให้มันคาราคาซังอยู่แบบนี้
ไม่ง้านอาจจะเสียใจถ้าวันนึง จะต้องเสียของที่รักไป แล้วมารู้ตัวเอาตอนที่สาย
ตอนนั้นคงไม่มีใครสงสารพี่ก้องแล้วแหล่ะ...มีแต่จะสมน้ำหน้าอ่ะนะ - -"
-
จิ๊บกลับเหนือเลย
พี่ก้องจะได้รู้ตัวซะที
จะได้ คิดได้ ด้วย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
รู้สึกว่ายังหมองๆอยู่นะ
อยากได้แบบหวานๆไปเลย
อิอิ
-
ตามน้องจิ๊บว่าเลยพี่ก้อง
ถึงเวลา 'คิด' ได้แล้ว
ถ้าพี่ยังอยากจะมีจิ๊บอยู่เคียงข้างอ่ะนะ
ไม่งั้นก็อย่ามาลากจิ๊บลงไปจมอยู่กับอดีตของพี่ด้วยเลย
สงสารน้องมัน เพราะความจริงจิ๊บก็อยู่ของจิ๊บดีดีนะเนี่ย
พี่น่ะแหละเข้ามาวุ่นวายกับน้องเอง
-
ตั้งใจจะเม้นต์ตั้งแต่อ่านที่โรงเรียนแล้วค่ะ
แฮ่ะๆ แต่พออ่านเสร็จหมดคาบพอดี - -"
โอ้ยย พี่ก้องคิดให้ดีเลยนะคะ
เคลียตัวเองให้เรียบร้อยให้มากกว่านี้นะ!! ตอนนี้ก็ยังแอบเคืองๆพี่ก้องอยู่ดี..
การแสดงออกบางอย่าง ทำให้รู้สึกว่าพี่ก้องยังแคร์น้องมินอยู่มากเลย
อยากให้มันแน่ชัดซักที เรื่องแบบนี้ต้องขึ้นอยู่กับตัวพี่ก้องแล้ว
ถ้าให้คนอ่านเป็นน้องจิ๊บก็ต้องคิดว่าพี่ก้องยังรักน้องมินอยู่แน่ๆ
ถึงจะบอกว่ารู้สึกผิดอย่างนี้ก้เถอะ...........
ค้างคาค่ะ T^T
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ~~
-
มาตอกบัตรรออ่านต่อค่ะ
จิ๊บเข้มแข็งนะเนี่ย
-
คิดสิ
คิดดีๆด้วยนะ
-
พี่ก้องค๊าๆๆ คิดคำตอบดีดีน่ะ
น้องจิ๊บให้เวลาคิดตัดสินใจเเล้ว
ถ้าจิ๊บหนีกลับเหนือล่ะก็.....
จะให้พี่เเม๊กซ์ :beat:(ขอโทษที่รุนเเรงไปนิด)กระตุ้นซะหน่อย
ถ้ารู้สึกผิดกับอดีตก้อต้องรีบไปเคลียร์เป็นการด่วน
อย่าปล่อยให้น้องจิ๊บต้องค้างคานานน่ะ
-
อยากรู้อดีตป๋าเค้าจริงๆ เผื่อจะได้เข้าใจพื้นฐานอารมณ์ ว่าทำไม อะไร ยังไง :z2:
รอภาคพิเศษนะคะ..
" ไม่เป็นไรครับ .. พี่จะได้มีเวลาคิด .. นะ "
เห็นด้วยอย่างแรง คิดซะว่าจะทำยังงัย
ก่อนที่จิ๊บจะคิดว่าอยู่ที่กรุงเทพไปทำไม แล้วเปลี่ยนใจกลับไปอยู่บ้าน
แล้วรีดเดอร์อยากให้น้องจิ๊บกลับบ้านกันเหรอคะนี่ :m15:
พี่ก้องน่าจะไปเคลียร์ตัวเองก่อนนะคะ
แล้วค่อยมอธิบายให้จิ๊บฟัง
เพราะที่พี่ก้องทำอยู่ มันไม่แฟร์กับจิ๊บเลย
มันเหมือนการบังคับให้จิ๊บต้องรอ ซึ่งไม่รู้ว่าจะถึงเมื่อไหร่
พี่ก้องไม่สามารถจะต้องการทั้งจิ๊บและให้มินยกโทษให้ ไปได้ทั้งคู่หรอกนะคะ
จบไม่สวยก็คือจบไม่สวย ทิ้งอดีตไว้ข้างหลังเถอะค่ะ
เพราะถ้าพี่ก้องยังจะเลือกเอาทั้งสองอย่างต่อไป
พี่ก้องก็จะติดกับอดีตจนก้าวไปอนาคตไม่ได้นะคะ
ไรเตอร์กระซิบบอกพี่ก้องให้แล้วนะคะ
กลับมาตามอ่านจนทันแล้วจ้า
ตอนนี้เวียนหัวกับกลิ่นกาแฟ
เพราะถึงแม้ว่ายังไม่ได้จิบสักอึก แต่มันก็ให้ความรู้สึกขมมากตั้งแต่สูดกลิ่นครั้งแรก
:z3: สมกะชื่อตอนจริงๆ
บวก 1 แต้ม รอพี่ก้องเฉลยความ อะไรๆจะได้เคลียร์ๆบ้าง สงสารน้องจิ๊บ สงสารพี่ก้อง สงสารคนดื่มกาแฟ :laugh:
ขอบคุณคนแต่งมากจ้า
เพราะถึงแม้ว่ายังไม่ได้จิบสักอึก แต่มันก็ให้ความรู้สึกขมมากตั้งแต่สูดกลิ่นครั้งแรก o13
ชอบมากเลยค่ะ..ประโยคนี้ ... แต่ว่านะ กาแฟมันขมแต่ก็หอมนะคะ มันก็เหมือนกับความรักนี่แหละค่ะ :L1:
บอกๆไปเถอะ เฮีย เรื่องมันจะได้เคลียร์ๆ~
แต่ถ้าบอกไปแล้วจิ๊บรับ เรื่องราวที่ทำไม่ได้ล่ะ โอ้วว เด็กติส เครียด!!
นั่นสิคะ!
ใช่
จิ๊บมาทำอะไรที่ กรุงเทพ
บางทีกลับไปสู่จุดเริ่มต้นก้อน่าจะดีกว่า
พี่ก้อง บางที ต้องได้คิดอะไรให้เยอะกว่านี้
รู้สึกมันค้่างคา บอกไม่ถูก
คือเหมือนมันยังไม่ใช่เวลาของพี่ก้องอ่ะ
จิ๊บน่าจะมีช่วงเวลาที่ดีกว่านี้ กับคนอื่น เหอๆ
พี่ก้องเอาเวลาที่มี ไปทบทวนตัวเองเหอะ
ปัญหาของตัวเอง ก้อจัดการให้เรียบร้อย
ไม่ใช่ให้มาเกิดปัญหาทั้งที่คบกับจิ๊บอยู่
มันทำร้ายน้องเค้าโดยที่บางทีพี่ก้องก้อไม่อยากให้เกิด
ถอยห่างจากจิ๊บ แล้วไปเคลียร์ตัวเองเหอะ
ว่าคิดยังไง เอายังไง อย่าหลอกตัวเอง(ที่สำคัญ)
อ่านตอนนี้ถึงกับตาสว่างเลย เครียดกะพี่ก้อง
รีดเดอร์คะ .. ถ้าเชียร์ให้น้องจิ๊บกลับเชียงใหม่จริงๆ ไรเตอร์จะขังน้องเอาไ้ว้ในใจไรเตอร์ไม่ให้ไปไหนแล้วน้าาา อิ อิ :impress2:
อยากเห็นใจพี่ก้องให้มากกว่านี้นะ...แต่พี่ก้องทำตัวเองอ่ะ - -"
คนเรามองไม่เห็นหน้าของตัวเองถ้าเราไม่ได้ส่องกระจก...มันก็เหมือนกับที่เราไม่สามารถ
เห็นการกระทำ หรือความรู้สึกนึกคิดในส่วนลึกของเรา เท่ากับคนอื่นที่มองเราอยู่หรอกนะพี่ก้อง
ตอนนี้น้องจิ๊บมองว่าคำพูดของพี่ก้องมันคือการแก้ตัว...ดังนั้นพี่ก้องเองก็ต้องพิสูจน์ตัวเอง
ให้ทั้งน้องจิ๊บและคนอ่านเห็นว่า สิ่งที่พี่ก้องพูดว่ามันจบแล้ว มันคืออดีตจริง ๆ และมันจะไม่ส่งผลถึงปัจจุบัน
บางทีคนเราอาจจะบอกว่า สิ่งเหล่านั้นมันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว...แต่จะมีใครรู้บ้าง
ว่าแท้จริงแล้วส่วนลึกของจิตใจและความรู้สึก มันอาจจะเรียกร้องอะไรอยู่ก็ได้
และคนที่จะให้คำตอบนี้ได้ดีที่สุด...ก็มีแค่ตัวเราเท่านั้นเอง....
อย่างที่น้องจิ๊บว่านั่นแหล่ะ...ใช้เวลาที่มีคิดให้เยอะ ๆ นะพี่ก้อง...ถามใจและความรู้สึกของตัวเองให้ดีกว่านี้
เอาให้แน่นอน และที่สำีคัญต้องชัดเจน...อย่าให้มันคาราคาซังอยู่แบบนี้
ไม่ง้านอาจจะเสียใจถ้าวันนึง จะต้องเสียของที่รักไป แล้วมารู้ตัวเอาตอนที่สาย
ตอนนั้นคงไม่มีใครสงสารพี่ก้องแล้วแหล่ะ...มีแต่จะสมน้ำหน้าอ่ะนะ - -"
:a5:
จิ๊บกลับเหนือเลย
พี่ก้องจะได้รู้ตัวซะที
จะได้ คิดได้ ด้วย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
:monkeysad: จะให้กลับจริงๆเหรอคะ..
ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
รู้สึกว่ายังหมองๆอยู่นะ
อยากได้แบบหวานๆไปเลย
อิอิ
ใกล้ละค่ะ..อิ อิ
ตั้งใจจะเม้นต์ตั้งแต่อ่านที่โรงเรียนแล้วค่ะ
แฮ่ะๆ แต่พออ่านเสร็จหมดคาบพอดี - -"
โอ้ยย พี่ก้องคิดให้ดีเลยนะคะ
เคลียตัวเองให้เรียบร้อยให้มากกว่านี้นะ!! ตอนนี้ก็ยังแอบเคืองๆพี่ก้องอยู่ดี..
การแสดงออกบางอย่าง ทำให้รู้สึกว่าพี่ก้องยังแคร์น้องมินอยู่มากเลย
อยากให้มันแน่ชัดซักที เรื่องแบบนี้ต้องขึ้นอยู่กับตัวพี่ก้องแล้ว
ถ้าให้คนอ่านเป็นน้องจิ๊บก็ต้องคิดว่าพี่ก้องยังรักน้องมินอยู่แน่ๆ
ถึงจะบอกว่ารู้สึกผิดอย่างนี้ก้เถอะ...........
ค้างคาค่ะ T^T
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ~~
แน่ะ...มีการอ่านในคาบเรียนด้วยน้า รีดเดอร์ o18 ..ระวังอาจารย์แอบดูนะคะ อิ อิ
ตามน้องจิ๊บว่าเลยพี่ก้อง
ถึงเวลา 'คิด' ได้แล้ว
ถ้าพี่ยังอยากจะมีจิ๊บอยู่เคียงข้างอ่ะนะ
ไม่งั้นก็อย่ามาลากจิ๊บลงไปจมอยู่กับอดีตของพี่ด้วยเลย
สงสารน้องมัน เพราะความจริงจิ๊บก็อยู่ของจิ๊บดีดีนะเนี่ย
พี่น่ะแหละเข้ามาวุ่นวายกับน้องเอง
:serius2:
:เฮ้อ: ... มาแล้วค่ะ มากับคำตอบ (??) หวังว่าอ่านกันแล้วจะรู้สึกดีขึ้นนะคะ ... ถ้ายังไม่ดีขึ้นอีก ตอนหน้าต้องดีขึ้นชัวร์ๆค่ะ! :mc4:
++++++++++++++++++++++
แน่นอนว่าก้องภพนั่งคิด เขาคิดทบทวน และคิด ในแบบที่ไม่เคยคิดมาก่อน เรื่องราวของเขากับรามินทร์ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาพูดให้ใครฟังได้ แม้แต่กับแฟนคนใหม่ แม้แต่กับแฟนคนปัจจุบัน ยิ่งกับเด็กคนนี้
หากเขาพูดออกไป มันจะเป็นอย่างไร เด็กหนุ่มคนนี้ จะรับได้ไหมกับสิ่งที่เขาเคยทำ สิ่งที่เขาเคยเป็น
สิ่งที่ทำให้รามินทร์สาบส่งเขามาตลอด
ไม่ถึงสิบนาที จิ๊บก็เดินออกมาจากห้องทำแผล ที่เอาไว้ใช้ตัดไหม ใบหน้าขาว ตอนนี้ดูซีดเซียว
เพราะต้องอาศัยความกล้าอย่างมากที่จะเข้าไปคนเดียว
"จิ๊บ..... "ร่างสูงเดินเข้าไปหาคนที่เดินออกมา ใบหน้าซีดเซียวนั้น ทำให้ต้องรีบเดินเข้าไปประคอง
"ไหวไหม นั่งก่อนไหม...หมอสั่งยาอะไรหรือเปล่า พี่ไปเอาให้นะ"
จิ๊บส่ายหน้าไปมา แล้วนั่งลงตามที่อีกฝ่ายบอกแต่โดยดี เขารู้สึกเหมือนจะหมดแรงไปเสียแบบนั้น
" ไม่..ไม่อะ ... จิ๊บ อยากกลับแล้วพี่ ไม่ไหว "
ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายพุดแบบนั้นออกมาเพราะกลัวและกำลังเจ็บ เหมือนสัตว์ตัวเล็กๆที่กำลังบาดเจ็บ
....ถ้าไม่สู้ยิบตา ก็ต้องการทีพักพิง....
ชายหนุ่มยิ้มออกมาจางๆ มือแกร่งประคองร่างเด็กหนุ่มเอาไว้ เหมือนจะปลอบด้วยฝ่ามือใหญ่ของตัวเอง
"เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นจิ๊บรอพี่แปีบนึงนะ เดี๋ยวพี่ไปจ่ายสตางค์ให้เรานะ แล้วพี่จะรีบพาเรากลับบ้านเลยดีไหม"
จิ๊บส่ายหน้าไปมา " ไม่อะ ..ไปด้วย แล้วกลับเลยนะ "
"ได้ครับ" ก้องภพยิ้มพลางจับศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆ "กลับกัน"
ร่างสูงเดินพาอีกฝ่ายไปที่แผนกการเงิน จ่ายสตางค์ก่อนจะรับยาแก้ปวดมาอีกชุดหนึ่งก่อนจะพาอีกฝ่ายกลับไปที่รถ
"จิ๊บอยากกินอะไรรึเปล่า เราแวะซื้อก่อนเข้าหอดีไหม นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว" เจ้าของรถบีเอ็มคันงามว่าพลางค่อยถอยรถออกมา
" อืม...แล้วแต่พี่เถอะ ..จิ๊บขอนอนนะ "เด็กหนุ่มไม่ปฏิเสธอะไรที่ก้องภพเสนอมาเลย พอรู้นึกสบายใจ เลยอยากนอนขึ้นมาเสียแบบนั้น
"ครับๆ..." ชายหนุ่มรับคำก่อนจะขับรถออกไป เขาเข้าจอดที่ร้านอาหารข้างทาง ก่อนจะถึงหอจิ๊บ
โดยที่ไม่ได้ปลุกอีกฝ่าย ร่างสูงรีบวิ่งลงไปซื้อก๋วยเตี๋ยวที่น่าจะเป็นอาหารที่ทั้ง รวดเร็ว และทำง่ายที่สุด
ไม่นานก็รีบวิ่งกลับมา ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"....หลับไปก่อนนะคนดี" ก้องภพพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบขับรถกลับไปยังหออีกฝ่าย รถบีเอ็มจอดที่หน้าหอพักสีเขียวสด
-
กรี๊ด ได้จิ้มไรท์เตอร์ เดี๋ยวไปอ่านก่อนนะคะ จุ๊บๆ
...................
หลังอ่าน เอ่อ....บรรยากาศอุ่นสบาย แต่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทำไมสั้นคะไรท์เตอร์? แว้กกกกกกกกกกกกกกกก
-
เย้ย แค่นี้เหรอ
คนสวย ม่ายยยน๊าาา
-
++++++++++++++++++++++
"จิ๊บ..ถึงแล้วนะ" หันไปมองผิวของหนุ่มเชียงใหม่ที่ตอนนี้ยิ่งดูซีดเซียว ดูท่าจะกลัวเข็มกลัวเลือดมาก
จิ๊บค่อยๆลืมตาขึ้น มือข้างที่ยังดีอยู่ยกขึ้นขยี้ตาของตัวเองไปมา
" อืมม์... "
"ตื่นได้แล้ว...คนป่วย" ก้องภพกระซิบเบาๆข้างหู ขยับถอยออกมาเล็กน้อย ปลายนิ้วเขี่ยเบาๆที่เส้นผมที่ปรกลงมา
" อื้ม...โอเค ตื่นแล้ว "
เด็กหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยแล้วเปิดประตูรถลง เขาเดินตามหลังก้องภพที่เดินนำหน้าขึ้นไปยังหอพักก่อนจะไขกุญแจห้อง
" พี่ก้อง..ขึ้นมาทำไม? "เขาหันมาถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมๆกับหมุนลูกบิดประตู
"ฮ่ะ...จิ๊บนี่ท่าจะเบลอแล้วนะ ไหวหรือเปล่า" ก้องจับหน้าผากอีกฝ่าย "เดี๋ยวเข้าห้องนะ กินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันนะแล้วก็กินยา นอนยาวไปเลยเรา"
" เปล่าเบลอซักหน่อย " คิ้วขมวดแล้วเปิดประตูออกกว้าง
++++++++++++++++++++++
ห้องพักของจิ๊บสภาพที่ต่างจากที่ก้องภพเห็นช่วงก่อน จะต่างออกไปก็ตรงที่มีแต่กองหนังสือสอบวิชากฎหมาย กองอยู่บนโต๊ะหลายเล่ม
"ดูท่าจะโหมอ่านหนังสือหนักเลยล่ะซิ่...ระวังนะ หนังสือจะล้มทับมือเจ็บอีก" ก้องภพไม่วาย จะแหย่
ร่างสูงเดินไปหาถ้วยชามมาเทก๋วยเตี๋ยวเรือใส่ลงไป
"กินเนื้อ หรือเปล่า"
" ได้หมดแหละ .. กบ จิ๊บยังกินเลย "พอได้กลิ่นกับข้าว จิ๊บคนปากเก่งคนเดิมก็เริ่มกลับมา แม้จะยังไม่เต็มที่เพราะหน้ายังซีดอยู่ก็ตาม
"โอเค...งั้นเลือกเอาละกัน" ก้องภพว่าพลางถือชามก๋วยเตี๋ยวสองชามมาวางลงบนโต๊ะญี่ปุ่นตรงหน้าอีกฝ่าย ร่างสูงนั่งลง สีหน้ายิ้มแย้ม ดูเหมือนจะลืมไปสิ้นถึงเรื่องที่คุยกับจิ๊บเอาไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าไปหาหมอ
" เอาอันนี้ก็ได้ "จิ๊บตัดสินใจเลือกเส้นหมี่ขาวเนื้อรวมมาทาน แต่มือข้างซ้ายทำให้จับตะเกียบลำบากนัก
"ป้อนให้เอาไหม"ก้องภพถามพลางยื่นหน้าเข้าไปหา
" พี่ก้องไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ ... เดี๋ยวจิ๊บกินแต่เนื้อก็ได้ "
คำอาสาของก้องภพทำให้จิ๊บเกรงใจ เขาไม่เคยถูกใครเสนอที่จะทำแบบนี้ให้มาก่อน ยกเว้นแม่แท้ๆคนหนึ่ง
"บ้าซื่ ซื้อก๋วยเตี๋ยวมากินแต่เนื้อ...." ก้องภพหัวเราะ
"ไม่ได้หรอกนะ เดี๋ยวกินไม่ครบหมู่ กินแต่เนื้อ ได้แต่โปรตีนจิ๊บได้ตันไปทั้งตัวพอดี...."ไม่พูดเปล่ามือแกร่งฉวยทั้งช้อนทั้งตะเกียบมาจากมืออีกฝ่าย เขาตัดเส้นก๋วยเตี๋ยวให้สั้นลงอย่างคล่องแคล่วก่อนจะคีบขึ้นมาเป่าเล็กน้อยยื่นจ่อที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่ม
"อ้าม"
จิ๊บทำหน้าแปลกๆ แต่ก็ตัดสินใจอ้าปากรับเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่ปาก
"นั่นไงล่ะเด็กดี...." ไม่วายก้องภพยังแหย่ ยื่นมือไปขยี้ผมอีกฝ่ายเบาๆ "กินเยอะๆจะได้หายเร็วๆ"
ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"พี่คิดถึงกาแฟของจิ๊บ...จริงๆนะครับ...หลายวันมานี่ยังไม่ได้กินกาแฟที่ไหนนอกจากที่ชงเองที่บ้าน....และมันห่วยได้ใจเลยล่ะ"
" แล้วคุณมินล่ะ? .. พี่แมนบอกว่าคุณมินทำกาแฟเก่งออก "
เด็กหนุ่มยังคงพูดถึงรามินทร์ คำว่าชงกาแฟ ถ้าจะให้เขาชงมันคงเทียบไม่ได้กับรามินทร์แน่ๆ
"เขาทำเก่ง ก็ใช่ว่าพี่จะชอบนี่...กินเฉยๆกับกินจริงจังนี่ไม่เหมือนกันซักหน่อย"ก้องภพเอ่ย
"อีกอย่าง...เขาก็ไม่ได้อยากจะขายให้พี่เท่าไรหรอก เห็นหน้าก็หนีเข้าหลังร้าน ให้เจ้าน้อยมาชงแทน....เอ่อ....นั่นยิ่งแย่ใหญ่" ก้องภพว่าพลางทำหน้าแปลกๆเมื่อนึกถึง กาแฟฝีมือเจ้าน้อย
" แล้วถ้าจิ๊บ ชงกาแฟ 3 in 1 ให้พี่กิน ตอนนี้พี่จะอยากกินอยู่รึเปล่าล่ะ? "เด็กหนุ่มย้อน พลางสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" ของแบบนั้น พี่ก้องจะกินจริงจังได้รึเปล่า? "
"อะไรที่จิ๊บทำให้พี่กิน พี่ก็มีชอบทั้งนั้นล่ะ พี่ชอบที่คนชงนะ...แค่บังเอิญว่าพี่ติดกาแฟด้วยเท่านั้นเอง" มือแกร่งวางตะเกียบกับช้อนลง
พลางฉวยมือข้างที่ไม่เจ็บของอีกฝ่ายขึ้นมากุมเอาไว้ "ไม่เชื่อพี่เลยเหรอ"
" ขอดูไปเรื่อยแล้วกันครับ "
จิ๊บเลี่ยงที่จะตอบตกลง ทั้งๆที่ท่าทางที่ดูจริงใจ ไหนจะทำนั่นทำนี่ให้มากมาย ทำให้เขาใจอ่อนไปแล้วด้วยซ้ำ
"ได้ครับ...."ก้องภพเอ่ย เขาตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าถ้าจะคบกับเด็กคนนี้ กับใครก็ตามที่เข้าเลือกให้เข้ามาหลังรามินทร์ เขาจะไม่เร่งรัด.....แต่ก็ยกเว้นบ้างบางทีที่คุมสติเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ.....
....ก็น่ารักนี่นา.... ก้องภพยิ้มน้อยๆให้กับความคิดของตัวเอง
"พี่ก็จะอยู่กับจิ๊บไปเรื่อยๆแบบนี้ล่ะ ถ้าจิ๊บให้โอกาสพี่นะ" ปลายนิ้วที่จับมือแกร่งนั้นไว้ไล้เบาๆที่หลังมือของเด็กหนุ่ม
จิ๊บพนักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ
" แต่อยู่กับจิ้บ พี่คงได้ดื่มแต่กาแฟ 3 in 1 นะครับ "
"ถ้าจิ๊บอยากได้เครื่องทำกาแฟ หรืออะไรเพิ่มเติมพี่ถอยให้ใหม่เลยยังได้" ชายหนุ่มว่าพลางขยิบตา
ในอกรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่จิ๊บยอมที่จะพูดแบบนี้กับเขา อย่างน้อยมันก็ดีกว่าการที่ไม่ได้พูดจาอะไรกันเลย
"ทานต่อดีกว่านะ เดี๋ยวก๋วยเตี๋ยวจะเย็น" ่ว่าพลางก็หันมาตักก๋วยเตี๋ยวป้อนให้คนรักอีกครั้ง
จิ๊บพยักหน้าแล้วยิ้มกับสิ่งที่อีกฝ้ายบอก ถึงจะเป็นแค่เรื่องกาแฟ แต่เขาเข้าใจดีว่านี่หมายความว่าอะไร
สิ่งที่ก้องภพรับปาก..ทำได้ใช่ไหม?
"ทานยาแล้วก็พักซักหน่อยนะจิ๊บ" ก้องภพว่าพลาง ลุกขึ้นเก็บจานชามไปล้าง
ชายหนุ่มมองหน้าคนรักสลับกับการมองสำรวจไปรอบๆ คราวก่อนห้องของอีกฝ่ายที่เขาเห็นดูจะสะอาดตากว่านี้ หนังสือก็ไม่ได้กองสุมกันอย่างนี้ ท่าทางอิดโรยบนใบหน้านั้นนอกจากความกลัวเข็มกลัวหมอแล้วคงจะไม่ได้พักผ่อนจริงๆจังๆมานานไม่น้อย เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่ ร่างสูงจะลงมือล้างจาน
" พี่ก้องครับ.. " เสียงของเจ้าของห้องดังขึ้นจากด้านหลัง น้ำเสียงดูจะลังเลเล็กน้อย
"ครับ? " ก้องหันไปมองหน้า ล้างมือ ที่เปื้อน ฟองออก
" ตอนพี่เรียนมหาลัย..เป็นไงบ้าง? "นานเลยทีเดียวกว่าที่จิ๊บจะเริ่มประโยคสนทนาขึ้นมาได้
"หืม? ตอนพี่เรียนเหรอ.... ก็....บ้าบอมากเลยล่ะ ทำงานส่งอาจารย์กันหัวปั่นไม่ได้หลับไม่ได้นอน... ติสต์แตก... ผมยาว....พ่อไล่ให้ไปตัดจนความดันขึ้นเลย" ก้องภพหัวเราะออกมาเบา
" ชีวิต เด็กมหาลัยคงสนุกดีเนอะ."จิ๊บว่าแล้วหันไปมองกองหนังสือตรงหน้า
"อ้าว... แล้วเราไม่สนุกหรือไง....." ก้องภพยิ้ม ก่อนจะเดินกลับไปนั่งตรงหน้าอีกฝ่าย เหยียดขาออกเล็กน้อยดูสบายๆ
" จิ๊บไม่มีเพื่อนที่มหาลัย ... แต่มีแฟนเป็นอาจารย์ไง "เด็กหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย แต่มันก็ดูไม่เต็มที่นัก
เขายังคงครุ่นคิดเรื่องที่คุยโทรศัพท์กับแม่อยู่เรื่อยๆ
"พี่เชื่อว่าจิ๊บจะมีเพื่อนได้อีกเยอะ....เยอะมากๆ" ชายหนุ่มยิ้ม พลางขยับเข้าไปใกล้ มือแกร่งวางบนศีรษะของอีกฝ่าย ไล้เส้นผมนั้นเบามือ
"ก็แฟนพี่ทั้งน่ารัก ทั้งหล่อแบบนี้ ....คุยก็เก่ง....ทำไมจิ๊บจะไม่มีเพื่อนล่ะ"
" นั่นสิเนอะ .. จิ๊บก็แค่ใช้ชีวิตไม่เหมือนคนอื่นแค่นั้นเอง "เจ้าของผมสีน้ำตาลซบศีรษะลงกับไหล่กว้าง เขารู้สึกดีกับความอบอุ่นของมือแกร่งนี้เสมอเลย
"เป็นอะไรหรือเปล่า" ท่าทางแบบนั้นทำให้อดที่จะสงสัยไม่ได้ ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนเข้าหา
"ถ้าสะดวกจะเล่าให้พี่ฟังบ้างก็ได้นะ"
" แม่จิ๊บโทรมา.. "คนไม่สบายใจบอกเสียงอู้อี้เพราะซบหน้ากับอกแกร่ง
"หืม?.....คุณแม่เหรอ...แล้วท่านว่าไงบ้างล่ะ" ก้องภพเอ่ยถามเสียงเบา เขายิ่งรู้สึกแปลกกับท่าทางของอีก ฝ่าย
" แม่อยากให้จิ๊บ..กลับบ้าน "
"บ้าน?...เชียงใหม่น่ะเหรอ" คำว่าบ้านของอีกฝ่ายดูห่างไกลจากสถานที่ที่พวกเขาอยู่ตอนนี้ ในห้องเล็กๆนี่มากโข
เด็กหนุ่มพยักหน้าอยู่ในอกของก้องภพ
" มันทำให้จิ๊บตลกตัวเองนะพี่ .. อุตส่าห์เสียเวลาลงมากรุงเทพ แต่กลับไม่ได้อะไรเลยนอกจากวิชาชงกาแฟ "
"พูดอะไรแบบนั้น จิ๊บก็ไปเรียน จิ๊บอ่านหนังสือตังเยอะ....เรื่องวิชาการจิ๊บก็ได้ดีนี่นา" ก้องภพว่า มีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก
" แต่มัน..เหนื่อยมากแล้ว .. จิ๊บไม่รู้จะทำยังไงแล้วพี่ "
เสียงที่เคยเปล่าอย่างสดใส ร่าเริงเสมอตอนนี้กลับท้อแท้ไปเสียแบบนั้น มือทั้งสองข้างกอดตอบอีกฝ่ายเอาไว้
"แล้วจิ๊บจะทำยังไง.... อีกไม่กี่เดือนก็จะหมดเทอมสองแล้ว....จิ๊บจะตัดสินใจสอบใหม่แล้วกลับไปที่บ้านเหรอ?" ชายหนุ่มขยับถอยออกห่างเพื่อจะมองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาคมนั้นมีคำถามที่บางทีก็คงรู้ดีแล้วในคำตอบนั้น
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเห็นอีกฝ่ายทำแต่งาน และหลบไปอ่านหนังสือหลังร้าน...กับการเรียนวิชาเอกนี้....เด็กหนุ่มจะทนทำไปได้ซักเท่าไรกัน มันคงจะหนักหนาเกินไปสำหรับเด็กอายุเท่านี้
" จิ๊บคิดถึงบ้าน...แต่ก็ไม่อยากนับใหม่ .. อายุตั้งยี่สิบแล้ว... "ดวงตากลมโตนั้นหม่นแสง ในใจก็กังวลไปสารพัด
"จิ๊บ....ถ้าจิ๊บคิดแบบนั้น มันก็ยิ่งทำให้จิ๊บแย่ลงนะ.... "ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น
"ถ้าจิ๊บคิดว่าตอนนี้ จิ๊บเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ แต่ถ้าจิ๊บยิ่งทนกับสิ่งที่ทำให้จิ๊บแย่ลงต่อไป มันจะสิ้นสุดที่ตรงไหนล่ะ ตัดสินใจตอนทีมีเวลา และจะทำให้จิ๊บมีความสุขไปได้อีกนาน จะไม่ดีกว่าเหรอ....แต่ถ้าตัดสินใจแล้วก็ต้องรับผิดชอบนะ ในสิ่งที่ตัวเองทำ"
" แล้วถ้าจิ๊บไป..พี่ก้องจะไม่เป็นไรเหรอ? "
คำถามนั้นทำให้ก้องยิ้ม ความขุ่นเคืองในใจที่เคยมีดูจะหายไปจนหมด แค่คำๆนี้คำเดียว....มันตอบได้ทุกอย่างแล้ว
"พี่ไม่เป็นไรหรอก....อาจจะมีคิดถึงเราบ้าง" ชายหนุ่มว่าปลายนิ้วแตะคางของอีกฝ่าย ให้เงยหน้าขึ้นมาสบตามอง
" แต่เชียงใหม่ แค่นี้ พี่ขึ้นเครื่องไปหาเรายังได้" ชายหนุ่มว่าพลางยิ้ม ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายเหมือนจะบอกให้เชื่อว่า เขาจะบินไปหาที่เชียงใหม่จริงๆ บ่อยเท่าทุกเมื่อที่อีกฝ่ายจะต้องการ
ดวงตาคู่คมที่สบตาทำให้จิ๊บต้องเสมองทางอื่น แล้วเถียงแก้เขิน
" ใหม่ๆก็พูดแบบเนี้ย..ไปๆมาๆ จะกลายเป็นแค่โทรไปหา แล้วก็กลายเป็นเมลล์ไปหา นานๆที "
"ไม่เชื่อพี่เหรอ"
ก้อภพหัวเราะออกมาเบาๆกับคำถามพลางเกาคางอีกฝ่ายเล่นเหมือนจิ๊บจะกลายเป็นแมวน้อยก็ไม่ปาน
"โอ๋ๆ เหมียวๆ ความจริงแล้วเป็นแมวที่ขี้เหงาเท่านั้นเองใช่ไหมล่ะ"
" เปล่าซะหน่อย กลัวพี่ก้องจะเหงาต่างหาก .. จิ๊บอะนะ มีเพื่อนที่เชียงใหม่เยอะแยะ ขอบอกๆ "
ยิ่งได้ยินแบบนั้นเด็กหนุ่มยิ่งโวยวายเข้าไปใหญ่
"ครับๆ..." ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ "แต่จิ๊บแคร์ความรู้สึกพี่ พี่ก็ดีใจนะครับ"
เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ย ไม่ยอมรับง่ายๆหรอกว่าเป็นห่วงอีกฝ่ายแค่ไหน
ก้องภพฉวยร่างเล็กกว่านั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้งก่อนระดมจูบแก้มซ้ายทีขวาที
....โอ้ย....บทจะน่ารักก็น่ารักนะคนเรา....
" โอย..พี่ก้อง มันจักจี้อะ .. โกนหนวดรึเปล่าเนี่ยยยยยยย "เด็กหนุ่มดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของคนรัก
"โกนบ้างไม่โกนบ้าง ทำแต่งาน.....ไม่ได้เจอหน้าใครบางคนก็ไม่ต้องห่วงหล่อแล้ว..."ก้องภพว่าพลางหยุด การกระทำทั้งหมดลง
"แต่ถ้าเจอหน้าจิ๊บได้ทุกวัน พี่ก็จะทำตัวหล่อๆมาหาจิ๊บทุกวัน จะหลงพี่รักพี่ไม่ต้องมองคนอื่น" ในน้ำเสียงนั้นฟังดูหยอกเย้าแต่ในตาคมเอาจริงใช่ย่อย
" จิ๊บมองใครซะที่ไหน "ดวงตากลมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" พี่ก้องคงไม่รู้หรอกว่า .. จิ๊บแอบมองพี่ตั้งแต่ที่ร้านแล้ว "พูดแล้วก็ต้องหันหน้าไปอีกทาง ใบหูขาวๆนั่นแดงระเรื่อ
"เหรอ......"ก้องภพยิ้ม พลางลากเสียงยาว
" อาราย..ไม่เชื่อเหรอ? "เด็กหนุ่มทำเสียงเข้มใส่เล็กๆ
"อันนี้ก็ต้องดูกันไปก่อน....."ก้องภพย้อนคำที่อีกฝ่ายพูดกับเขาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
จิ๊บยื่นหน้าไปแตะริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆแทนคำตอบ
" งั้น ... แบบนี้ก็ทำกับพี่คนเดียวด้วย "
"ขอบใจนะ" ก้องภพตอบกลับ แต่ก็เหมือนจะไม่อยากปล่อย ริมฝีปากขยับไปขบเม้มเบาๆ กับริมฝีปากของอีกฝ่าย จูบแผ่วเบา จูบที่ทำเพียงเพราะรู้สึกว่า อีกฝ่าย น่ารัก และสมควรได้รับรางวัลให้สมกับอะไรก็ตามที่อีกฝ่ายเป็น
" อืม.. "จิ๊บหลับตาลงแล้วจูบตอบอีกฝ่ายเบาๆ ย้ำๆซ้ำๆ ไม่ได้ร้อนแรงนักถ้าเทียบกับที่แล้วๆมา
"พี่คิดถึงเราตายแน่เลย...."ก้องภพพูดออกมาเบาๆ รู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้ ขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อไร จากความสัมพันธ์เพียงแค่ลูกค้ากับเด็กในร้าน อยู่ๆก็เปลี่ยนเป็นครูลูกศิษย์ แล้วก็กลายเป็นคู่รัก รวดเร็วจนตั้งตัวแทบจะไม่ทัน ไม่อยากคิดถึงตอนตัวเองวิ่งโร่จองตัวไปเชียงใหม่เลย
" ก็เราเพิ่งคบกันนี่ครับ .. แรกๆก็แบบนี้แหละ อีกหน่อยก็อีกเรื่อง "จิ๊บยิ้มกับคำพูดอีกฝ่าย แต่เขาก็พยายามย้ำกับตัวเองว่าก้องภพคงไม่สามารถไปหาเขาที่เชียงใหม่ได้ทุกอาทิตย์ และก็ค่อยๆห่างกันไป
"แบบนี้หาเรื่องกันนี่นา...คอยดูนะ จะไปหาทุกเสาร์อาทิตย์เลย"
ก้องภพขู่ว่าพลางหัวเราะ เป็นอาทิตย์ที่ทรมานอยู่คนเดียว รูปภาพมากมายถูกวาดออกมาวางไว้ โดยที่ไม่ได้ตั้งใจว่าจะเอาไปขาย ....เพราะคนตรงหน้า ......
แต่เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลกลับปฏิเสธ
" ไม่เอาอะ.. ไม่ต้องสัญญาอะไรกับจิ๊บเลยนะพี่ "
"พี่ก็ไม่ได้จะสัญญิงสัญญาอะไรนี่ครับ....แค่บอกว่าให้คอยนะ"
" จิ๊บก็ไม่คอยหรอก "เด็กหนุ่มตอบกลับมาเช่นกัน
"........................"ก้องภพมองหน้าของอีกฝ่าย สายตาเหมือนจะน้อยใจกับคำตอบนั้น
" จิ๊บจะไปเรียนหนังสือ ใช้ชีวิตของจิ๊บไป แล้วถ้าพี่ก้องบินมาหา เราก็มาอยู่ด้วยกัน ... อย่าสัญญาเลย " มือเรียวแตะที่ผิวที่สากเล็กๆเพราะไม่ได้โดนหนวด
" จิ๊บรู้ว่าพี่ อาจจะต้องทำงาน .. ไม่เป็นเวลา .. บางทีก็อาจจะมาหาจิ๊บไม่ได้ใช่ไหมล่ะ "
"โอเคครับ พี่ไม่สัญญา แต่ถ้าพี่ไปโดยไม่บอกก็อย่าบ่นนะ" ก้องภพว่าพลางขยิบตาให้อีกฝ่าย
" ให้มันจริงเถอะ ไอ้เรื่องจะไปหาน่ะ "จิ๊บเถียงพลางยิ้ม
มือแกร่งฉวยมือของคนเจ็บมาดู
แผลที่เพิ่งตัดไหม....มันไม่ได้น่าดูนัก ....แต่ยิ่งทวีความรู้สึกอยากจะปกป้องอีกฝ่าย ทั้งๆที่ก็รู้ดีว่า จิ๊บนั้น ก็แข็งแกร่ง เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เป็นผู้ชาย เหมือนกับเขา ...
"จิ๊บครับ........" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น ปลายนิ้วยกขึ้นเหนือบาดแผลนั้น แต่ก็ไม่ได้จะแตะลงไปหรืออย่างใด ดวงตาคมเปลี่ยนมาสบตาอีกฝ่าย
"ไปเที่ยวกับพี่ซักสองสามวันนะ..... เสาร์อาทิตย์นี้"
" ไปเที่ยว? "เด็กหนุ่มทวนคำพลางเลิกคิ้วขึ้นสูง
" พี่ก้องไม่ต้องทำงานแล้วเหรอ? เห็นวันนั้นทำงานจนเช้าเลยนะ "
"พี่....ไม่ได้คิดจะขายภาพนั่นหรอกนะ...." ก้องภพยิ้ม
"เพราะมันเป็นภาพที่พี่คิดถึงจิ๊บ ตอนที่ลงสี....ส่วนตัวเกินกว่าจะไปอยู่บนผนังบ้านใคร"
" งั้นจิ๊บขอนะ? "พอบอกไม่ขาย คนขี้งกอย่างจิ๊บก็เอ่ยปากขอรูปฟรีทันที
ก้องภพเลิกคิ้วสูง "จิ๊บจะเอาไปทำไม....ฮ่ะๆ รูปแบบนั้น"
"ก็พี่บอกว่า ..รูปนั้นทำตอนที่คิดถึงจิ๊บ..นี่ " เหตุผลที่บอกออกไป ทำให้คนพูดหน้าแดง
"พี่ใช้กาแฟวาดภาพนั้น...เพราะคิดถึงจิ๊บอยู่...ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบจิ๊บ กาแฟก็เหมือนเหมือนกับตัวแทนของจิ๊บไปแล้ว... "ก้องภพเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ตอนที่วาด คิดอยู่อย่างเดียว ว่าอยากให้จิ๊บหยุดฟัง มองดูสิ่งที่พี่กำลังทำบ้าง...แต่ก็มีใครบางคนมาคั่นกลางระหว่างพี่กับจิ๊บ...จิ๊บสนใจคนอื่น...มันทำให้พี่ต้องระบายออกไปแบบนั้น สีแดงนั่น...มันก็ดูดึงดูดให้จิ๊บหันเหความสนใจไปหา... " ก้องภพยิ้มแห้งๆ เขาไม่ใช่คนที่อธิบายอะไรออกมาทางคำพูดได้ดีนัก
"ก็อารมณ์ว่าหึงนั่นล่ะนะ..." ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเสนอขึ้นมา
"เอาไว้พี่วาดให้จิ๊บใหม่ดีไหม....พี่อยากวาด....ด้วยความรู้สึกตอนนี้มากกว่า "
" อื้ม " เด็กหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย
" เอาให้สวยกว่ารูปนั้นนะ "
"ครับ...พี่จะวาดด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่พี่มีเลย"
+++++++++++++++++++
ปิดท้ายด้วยน้องจิ๊บซะหน่อย ..
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/susu.jpg)
"สู้ๆนะครับ"
-
อุ๊ยๆ เค้าจะไปเที่ยวไหนกันน่ะ
เราจะได้แอบตามไปดูด้วย 555
-
ขอไปลบ "อคติ" ที่มีกะพี่ก้อง ก่อน
เอิ๊กกกกก ยอมรับว่ามี อคติกับพี่ก้องจริงๆ เมื่ออีกคนหนึ่งเดินกลับเข้ามาในชีวิต
ดูพี่ก้องรวนๆ เป๋ๆ ไป
อาจเป็นเพราะพี่ก้องยังไม่เคลียร์เรื่องคุณมินมั้ง
ถ้าเรื่องทุึกอย่างเปิดเผย ทัศนคติกับพี่ก้องคงดีขึ้น
ฮ่าๆ อินจัด(แต่งดีเกินนะเนี้ยะ)
ตอนนี้ กำลังลุ้นว่า จิ๊บกลับเชียงใหม่
ดูเหมือนจะเป็นไปได้น๊า
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม :L2:
รูปน้องจิ๊บนี่ ขอ 2 ตลอด
(จริงๆ นะ มาโอะถ่ายรูปมีแต่ชู 2 นิ้ว) น่ารักไปมั้ยยยยยย
-
โกรธง่ายหายเร็ว
หวานซะ...หวานไปไหน... :o8:
อยากรู้ว่าก้องวาดรูปยังไง...ในหัวเหมือนจะเป็นรูปที่ดุเดือดอยู่ไม่หยอก
วาดบ้างดีไหม หุหุ (ไม่ใช่คนหัวศิลป์เหมือนพี่ก้อง :z10:แต่ก็ติสต์แตกอยู่เนืองๆ :z2:)
รอตอนหน้านะคะ รีดเดอร์ทุกท่านนนนนนนนนน :กอด1:
-
พี่ก้องทำให้น้องจิ๊บมั่นใจในตัวพี่ก้อง คนอ่านก็เชื่อพี่ก้องด้วยค่ะ ^___^
ถ้าพี่ก้องทำน้องจิ๊บเสียใจอีกนะ จะเชียร์พี่แม็กซ์เลยจริงๆ
ตกลงว่าน้องจิ๊บจะกลับเชียงใหม่จริงๆหรือ??
กลัวพี่ก้องจะเป็นอย่างที่น้องจิ๊บบอกจริงๆ
แรกๆก็ดี ไปหาบ่อยๆ พอนานๆเข้าก็เริ่มหายไป
ดีแล้วที่น้องจิ๊บไม่ให้พี่ก้องสัญญา..
ถ้าผิดสัญญาขึ้นมาเมื่อไหร่คงช้ำT____T(คนอ่านช้ำด้วย)
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
ไรเตอร์บอกว่าดีกว่าตอนนี้
พีเอส.เย้~ ได้อ่านฉากหวานๆเสียที ^^
-
กรี๊ด ไม่ไหวแล้ว ถึงจะอารมณ์แกว่งขึ้นๆลงๆแถมแสดงออกไม่เหมือนชาวบ้านเค้า
แต่พี่ก้องก็กลับมาเป็นคุณป๋าที่น่ารักเหมือนเดิมแล้วค่ะ
ยิ่งประโยคนี้นะ "แต่ถ้าเจอหน้าจิ๊บได้ทุกวัน พี่ก็จะทำตัวหล่อๆมาหาจิ๊บทุกวัน จะหลงพี่รักพี่ไม่ต้องมองคนอื่น"
มัน.....น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกสุดๆเลย >///////<
-
ทำไมตอนนี้ป๋าทำตัวน่ารักจัง เรียกเรตติ้งคืนกลับมาได้เพียบ :-[
-
หวานกันแบบนี้ไปเรื่อยๆเลยน้า ขอร้อง
เค้าเป็นพวกชอบเสพย์ความหวาน ^^
แล้วถ้าเจอหน้ามินอีก ก็อย่าทำเหมือนสนใจมินมากกว่าจิ๊บอีกนะพี่ก้อง
แบบนั้นเค้าทนไม่ได้ :z3:
-
ครั้งนี้หวานนนน ครั้งหน้าจะเป็นยังงัย ไม่ค่อยไว้ใจไรเตอร์เท่าไหร่
ใจจริงแล้วไม่สนับสนุนให้แยกกันอยู่ ถ้าคิดจะคบกันจริง ๆ
ถึงแม้ว่าระยะทางไม่ใช่อุปสรรคสำหรับรักแท้ก็จริง
แต่ระยะทางก็เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้คนเลิกกันทีเดียวละ
-
:-[ :-[
-
ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ที่สุด :L2:
-
โอยยย น้องจิ๊บน่ารักจริงๆ เป็นคนตรงไปตรงมาได้ใจ
ในขณะที่พี่ก้องแกจะอารมณ์แปรปรวนตลอดเว 555+
ไม่แนะนำให้แยกกันอยู่เพื่อนดูใจกันแบบนั้นเลยอ่ะนะ
ระยะทางและความเหงามันทำให้ใจคนเราเปลี่ยนได้จริงๆนะ
พี่ก้องอยู่กรุงเทพฯน้องอยู่เชียงใหม่ ถ้าพี่ก้องไม่ไปหาจิ๊บคงได้จบกันแน่ๆ
ไหนน้องไปเข้ามหาลัยได้เจอเพื่อนทั้งเก่าทั้งใหม่ แล้วจะลืมพี่ก้องไหมล่ะ
อ๋อยยย เอาน่ะ ตอนหน้าไปเที่ยวกันก็ปรับความเข้าใจกันซะให้ดีเลยนะ อิอิ
รู้สึกว่ามารในเรื่อง จะเข้ามาเร็วเกินไปหน่อยอ่ะ ความรักของทั้งคู่เพิ่งจะเริ่มเอง
ทำให้ยังไม่ค่อยเชื่อว่า รัก ของทั้งคู่จะหนักแน่นพอที่จะไม่ไหวเอนน่ะ
เอ้าๆๆ ๆ เติมใจให้กันเยอะๆๆๆๆนะพี่ก้องน้องจิ๊บบบ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ก้องได้ใจจริงๆ
แต่
น้องจิ๊บจะไปจริงๆหรอ
แงๆ
:m15:
ห่างกันทำไมมมมมม :serius2:
-
จิ๊บจะไปเชียงใหม่จริงๆ เหรอ >.<
-
รู้สึกดีมากๆเลย หวานและน่ารักทั้งคู่เลย :L1:
-
ตอนนี้หวานเนอะ คริๆ
-
น้องจิ๊บจะกลับบ้านจริงๆ หรอ
ทิ้งพี่ก้องไว้ กทม.กะเจ้าเคนจริงๆใช่ไหม
อย่างนี้พี่ก้องก้อเหงาแย่สิ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/014-1.gif)
-
จิ๊บจะกลับจิงๆเหรอ
เเอบสงสารพี่ก้องเหมือนกันน่ะ
:sad11: เเต่รักเเท้ก้อเเพ้ระยะทาง
ตามให้สุดๆๆเลยน่ะพี่ก้อง
อุอุอิอิ ตอนนี้ทำเคลิ้มมมมเลยจ้าไรเตอร์
-
ก็ยังไม่เคลียร์เรื่องมินทร์อยู่ดีอะแหละพี่ก้อง
แต่ตอนนี้หวานใช่ได้อยู่ จะยอมหยวน ๆ ก็ได้ 55+
-
หึ ขัดใจมาก พี่ก้องยังทำตัวครึ่งๆกลางๆเหมือนเดิม :angry2:
จะไปทางไหนก็เลือกเถอะ อย่าทำให้จิ๊บเสียใจไปมากกว่านี้
-
ตามพี่ก้องไปเที่ยวด้วยได้ป่าว :monkeysad:
-
และแล้วก้อชื่นมื่น :L1:
-
คลี่คลายๆ...
ชอบๆ...
เห็นภาพตอนพี่ก้องบอกว่าวิ่งโร่จองตั๋วเลย...ฮาาาา
-
อ่านตอนนี้แล้วสบายใจ แต่อย่ากระชากใจกลับอีกนะครับ
-
ตามอ่านจนจบแระ เฮ้อ กลัว เรื่องจะเศร้าจังเลย
-
เห็นไหมล่ะคุณก้อง ถ้าได้พูดจาทำความเข้าใจกันแล้วน่ะมันก็ดีใช่ป่ะ น้องจิ๊บน่ะถึงเป็นเด็กแต่ก็ค่อนข้างคิดเป็นมีเหตุผลนะ
หวานๆน่ารักๆกันในตอนนี้แล้ว หวังว่าคงไม่มีขมปี๋ๆในตอนต่อไปเน้อ
-
จิ๊บ เป็นผู้ใหญ่ดีจัง
คำพูดคำจาเหมือนปลงกับชีวิตเลย อะไรจะเกิดก้อเกิด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้หว๊านหวานค่ะ
:z1:
น่าร๊ากกกกกกกกกก
ลุ้นๆ ดูซิ พี่ก้องจะไปหาหนูจิ๊บจริงป่าว
ถ้าพี่ก้องแอบนอกใจหนูจิ๊บล่ะก็ หึหึ
o18
ขอบคุณคร๊าบ รออ่านค่ะ
:L2:
-
ในที่สุดก็คิดได้ซะทีเนอะ
เฮ้อ
แล้วเขาจะไปเที่ยวไหนกันนะ
ตามไปด้วยคนได้ป่ะ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
แบบนี้จะไม่ให้รักพี่ก้องได้ไงเนี่ย
ตอนหน้าขอหวาน ๆ นะ
-
อุ๊ยๆ เค้าจะไปเที่ยวไหนกันน่ะ
เราจะได้แอบตามไปดูด้วย 555
มาๆ ตามไปดูกันค่ะ :pig2:
ขอไปลบ "อคติ" ที่มีกะพี่ก้อง ก่อน
เอิ๊กกกกก ยอมรับว่ามี อคติกับพี่ก้องจริงๆ เมื่ออีกคนหนึ่งเดินกลับเข้ามาในชีวิต
ดูพี่ก้องรวนๆ เป๋ๆ ไป
อาจเป็นเพราะพี่ก้องยังไม่เคลียร์เรื่องคุณมินมั้ง
ถ้าเรื่องทุึกอย่างเปิดเผย ทัศนคติกับพี่ก้องคงดีขึ้น
ฮ่าๆ อินจัด(แต่งดีเกินนะเนี้ยะ)
ตอนนี้ กำลังลุ้นว่า จิ๊บกลับเชียงใหม่
ดูเหมือนจะเป็นไปได้น๊า
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม :L2:
รูปน้องจิ๊บนี่ ขอ 2 ตลอด
(จริงๆ นะ มาโอะถ่ายรูปมีแต่ชู 2 นิ้ว) น่ารักไปมั้ยยยยยย
ปลาบปลื้มมมมม ที่รีดเดอร์เริ่มเข้าใจพี่ก้องกันละ :mc4:
พี่ก้องทำให้น้องจิ๊บมั่นใจในตัวพี่ก้อง คนอ่านก็เชื่อพี่ก้องด้วยค่ะ ^___^
ถ้าพี่ก้องทำน้องจิ๊บเสียใจอีกนะ จะเชียร์พี่แม็กซ์เลยจริงๆ
ตกลงว่าน้องจิ๊บจะกลับเชียงใหม่จริงๆหรือ??
กลัวพี่ก้องจะเป็นอย่างที่น้องจิ๊บบอกจริงๆ
แรกๆก็ดี ไปหาบ่อยๆ พอนานๆเข้าก็เริ่มหายไป
ดีแล้วที่น้องจิ๊บไม่ให้พี่ก้องสัญญา..
ถ้าผิดสัญญาขึ้นมาเมื่อไหร่คงช้ำT____T(คนอ่านช้ำด้วย)
รออ่านตอนต่อไปค่าาา
ไรเตอร์บอกว่าดีกว่าตอนนี้
พีเอส.เย้~ ได้อ่านฉากหวานๆเสียที ^^
วันนี้ดีกว่าเมื่อวานจริงๆนะ ..
กรี๊ด ไม่ไหวแล้ว ถึงจะอารมณ์แกว่งขึ้นๆลงๆแถมแสดงออกไม่เหมือนชาวบ้านเค้า
แต่พี่ก้องก็กลับมาเป็นคุณป๋าที่น่ารักเหมือนเดิมแล้วค่ะ
ยิ่งประโยคนี้นะ "แต่ถ้าเจอหน้าจิ๊บได้ทุกวัน พี่ก็จะทำตัวหล่อๆมาหาจิ๊บทุกวัน จะหลงพี่รักพี่ไม่ต้องมองคนอื่น"
มัน.....น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกสุดๆเลย >///////<
พี่ก้องน่ารักออก เนอะ~ :o8:
ทำไมตอนนี้ป๋าทำตัวน่ารักจัง เรียกเรตติ้งคืนกลับมาได้เพียบ :-[
ขอเรตติ้งพี่ก้องเพิ่มใน ตอนนี้ และตอนหน้าด้วยนะคะ :call:
หวานกันแบบนี้ไปเรื่อยๆเลยน้า ขอร้อง
เค้าเป็นพวกชอบเสพย์ความหวาน ^^
แล้วถ้าเจอหน้ามินอีก ก็อย่าทำเหมือนสนใจมินมากกว่าจิ๊บอีกนะพี่ก้อง
แบบนั้นเค้าทนไม่ได้ :z3:
จัดไปค่ะ ความหวาน...
ครั้งนี้หวานนนน ครั้งหน้าจะเป็นยังงัย ไม่ค่อยไว้ใจไรเตอร์เท่าไหร่
ใจจริงแล้วไม่สนับสนุนให้แยกกันอยู่ ถ้าคิดจะคบกันจริง ๆ
ถึงแม้ว่าระยะทางไม่ใช่อุปสรรคสำหรับรักแท้ก็จริง
แต่ระยะทางก็เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้คนเลิกกันทีเดียวละ
ไรเตอร์ไม่น่าไว้ใจปานนั้นเชียว ... o18
ชอบตอนนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ที่สุด :L2:
อาจจะมีตอนที่ชอบมากกว่านี้นะคะ .. อิ อิ :o8:
อ่านตอนนี้แล้วสบายใจ แต่อย่ากระชากใจกลับอีกนะครับ
:impress2:
ตามอ่านจนจบแระ เฮ้อ กลัว เรื่องจะเศร้าจังเลย
ยังไม่จบค่า...อ่านกันต่อไปนะ
เห็นไหมล่ะคุณก้อง ถ้าได้พูดจาทำความเข้าใจกันแล้วน่ะมันก็ดีใช่ป่ะ น้องจิ๊บน่ะถึงเป็นเด็กแต่ก็ค่อนข้างคิดเป็นมีเหตุผลนะ
หวานๆน่ารักๆกันในตอนนี้แล้ว หวังว่าคงไม่มีขมปี๋ๆในตอนต่อไปเน้อ
ช่วงนี้ ก็เป็น น้ำหวานรสกาแฟ ไปก่อนค่ะ
จิ๊บ เป็นผู้ใหญ่ดีจัง
คำพูดคำจาเหมือนปลงกับชีวิตเลย อะไรจะเกิดก้อเกิด
น้องจิ๊บ ฝากมาขอบคุณที่ชมค่ะ :pig4:
แบบนี้จะไม่ให้รักพี่ก้องได้ไงเนี่ย
ตอนหน้าขอหวาน ๆ นะ
จัดไปค่ะ .. อยากได้ความหวาน จัดไป
จัดไปค่ะ .. อยากตามน้องกับพี่ก้องไปเที่ยว ...
แปะรูปน้องจิ๊บก่อนนะคะ .... หวังว่าจะมีความสุขกันนะวันนี้ น้องมาโอะถ่ายกับมือถือ เพิ่งตื่นอน และ ไม่เมคอัพใดๆ (ปัจจุบัน .. รูปน้องเมื่อวานนี้เอง) อิ อิ บอกว่า สู้ๆ เช่นกันค่ะ เดี๋ยวมาอัพค่ะ แก้คำผิดก่อนนะ!
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/mao_9_8_2009.jpg)
-
^
^
จิ้มบวกไร้ท์เตอร์แบบเป่าขน อิอิ
รออ่านจ้า :man1:
-
โคไรเตอร์ รออ่านด้วยยยยย
-
นอนรอ ชิวๆ
:pandalaugh:
-
มารอตอนต่อไปค๊าาาา
ตอนที่ผ่านมา พี่ก้องได้ใจไปเต็มๆ :กอด1:
ขอหวานๆอีกค๊าบบบบบ เอาให้น้ำตาลในเลือดพุ่งไปเลย
ps.เรื่องหลังจากนี้คงไม่ดราม่าน้ำตาท่วมจอใช่มั้ยคะ :impress:
-
รออออ
:impress:
-
เช้าวันจะออกเดินทาง ก้องภพเดินออกมาจากบ้าน เสื้อเชิ้ตสีเขียวลายฉวัดเฉวียน กับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าแตะดูสบายๆ เดินไปยังร้านขายกาแฟหน้าปากซอย
ตอนเช้าครู่ร้านยังไม่เปิด แต่ก็รู้ดีว่า แมนต้องมาถึงร้านแล้วเป็นแน่ มือแกร่งเคาะที่กระจกหน้าประตู
" อ้าว คุณก้อง? "เชฟร่างสูงของร้านรีบเกิดมาเปิดประตู
" มาแต่เช้าเลยนะครับ แต่พอดีว่าร้านยังไม่เปิดน่ะครับ "
"พี่แมน....สวัสดีครับ" ก้องภพเอ่ยทัก "อ้อ ผมไม่ได้จะมาซื้อกาแฟ หรอกครับ"
" อ้อ..ครับ แล้วมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ? " แมนเอ่ยถาม พลางมองนาฬิกา อีกไม่นานรามินทร์จะมาถึงที่ร้าน ถ้าเป็นไปได้ เขาก็ยังไม่อยากให้ก้องภพได้เจอหน้ากับรามินทร์ตอนนี้เลย
"คือ...ผมว่าจะพาจิ๊บเขาไปเที่ยวทะเลซักสองสามวัน ..."ก้องภพว่า รู้สึกแปลกๆที่ต้องมาพูดเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับพี่ชายคนสนิทของคนรักเก่าแบบนี้ แต่ การที่จะพาตัว พนักงานของร้านไป ทั้งๆที่แผลก็ใกล้จะหายดีแล้วแบบนี้มันเป็นการรบกวนอีกฝ่ายทางอ้อมชัดๆ เชฟหนุ่มคนนี้เป็นคนดี และคอยเป็นที่ปรึกษาคนรอบกายอยู่เสมอ คงต้องมีบ้างที่จะรู้สึกเกรงใจ
" งั้นเหรอครับ .. นี่คงจะไปวันนี้กันเลยใช่ไหมครับ? "
คำขออนุญาตของอีกฝ่ายทำให้แมนยิ้ม อย่างน้อยก้องภพก็ให้เกียรติเขาในฐานะนายจ้างของเด็กหนุ่ม
" ยังไง ก็ฝากคุณก้องดูแลเจ้าจิ๊บมันด้วยนะครับ "
"อ้อ...ครับ" ก้องภพยิ้มเขินๆ ก่อนจะก้มเล็กน้อยเป็นเชิงจะลา แต่ก่อนจะหันหลังกลับ ชายหนุ่มหันมามองหน้าของแมนนิ่ง
"มิน...เป็นยังไงบ้างครับ"
" เขายังอยากได้เวลานะครับ ... คุณก้องเข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม? "
ก้องภพไม่ได้ตอบ เขายิ้ม มันก็สมควรแล้ว ชายหนุ่มพยักหน้าลงเล็กน้อย
"ฝากบอกเขาด้วยนะครับ...ว่าผม.....แค่อยากจะขอเวลาคุยกับเขาซักนิด..... หลังจากนี้ เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาพร้อม"
แมนตอบกลับมาอย่างจริงจัง " ถ้าเขาพร้อม ...ผมจะพาเขามาเจอกับคุณก้องเองครับ "
"ขอบคุณครับ" ก้องภพว่า ก่อนจะเอ่ยลา แล้วเดินกลับไปที่บ้าน เขาต้องรีบ หากออกสายกว่านี้อาจะไไปถึงที่หมายไม่ทันการ และใครบางคนอาจทำหน้ามุ่ยได้
++++++++++++++
รถบีเอ็มสีดำสนิท แล่นมาจอดที่หน้า หอพักสีเขียว ดวงตาคมมองนาฬิกา โชคยังดีที่มาก่อนเวลานัดเล็กน้อย
" อ้าว มาเร็วนะเนี่ย " เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ตัดให้สั้นขึ้นรับกับอากาศร้อนเดินมาที่รถ พร้อมกับกระเป๋าเป้สีแดงใบเก่งที่ยัดเสื้อผ้าและของจำเป็นไว้จนเต็ม หมวกแกปที่ก้องภพซื้อให้ถูกห้อยไว้กับกลายด้านหนึ่งของเป้
วันนี้ จิ๊บสวมเสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีแดง กับกางเกงขาสามส่วน และรองเท้าผ้าใบคู่เก่ง แต่ก็ไม่ลืมที่จะห้อยรองเท้าฟองน้ำไว้อีกด้านของกระเป๋าเช่นกัน
เขาเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับเข้าไปนั่ง แล้วโยนเป้ไว้ที่เบาะหลัง
"พูดเหมือนพี่เคยมาสาย" ก้องภพหัวเราะ พลางมองตามสัมภาระของอีกฝ่าย
"แพ็คกระเป๋าเก่งเสียด้วย"
" ก็ไม่มีอะไรนี่ มีแต่เสื้อยืด กางเกง ไปเล่นน้ำนี่นา "จิ๊บหันไปมองคนขับก่อนจะยิ้ม
" จะเล่นทะเลทั้งวันเลย "
"หึๆ ครับ เล่นน้ำทังวันเลย" ก้องภพอมยิ้ม
"นอนไปเลยก็ได้นะ ถ้าจะแวะพักที่ไหนพี่จะปลุก นะครับ" ชายหนุ่มว่าพลางติดเครื่องรถยนต์ เครื่องยนต์ที่ผ่านการเช็คทำความสะอาดมาเป็นอย่างดี แผดเสียงดังก่อนจะแล่นออกมา ร่างสูงรีบเปลี่ยนขึ้นทางด่วนออกนอกเมืองไปทันที
++++++++++++++
แม้ว่าภาพที่เห็นภายนอกจะบอกให้จิ๊บรู้ว่าก้องภพขับรถเร็ว แต่เขาก็สามารถงีบหลับได้อย่างสนิทใจ
แอร์เย็นๆ เบาะนั่งที่นุ่มสบาย สมกับที่เป็นรถราคาแพงแล้วจริงๆ
ก้องภพแม้จะเร่งเครื่องเต็มเหยียด แต่ก็ระมัดระวังในทุกจังหวะการขับขี่ ยิ่งเมื่อหันไปมองแล้วเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มที่หลับอย่างสบายใจแล้วก็ยิ่งอยากให้อีกฝ่ายหลับให้สบาย อ่านหนังสือมาก็คงจะดึก ยังจะต้องมาตื่นเช้าอีกแบบนี้ ไม่เพลียนจนหลับก็ให้รู้ไป
เวลาผ่านไป รถก็ขับไปได้ครึ่งทาง ก้องภพแวะจอดพัก ที่ปั้มน้ำมันข้างทาง จิ๊บเองก็ดูจะตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ
"อีกพักก็คงถึง พี่จองรีสอร์ทเอาไว้แล้ว ไม่รู้จิ๊บจะชอบไหม..."
" จริงๆที่ไหนก็ได้ครับ .. ขอใกล้ๆทะเลก็พอ "เด็กหนุ่มยังคงย้ำเรื่องทะเล นานมากแล้วที่ไม่ได้มาเที่ยวทะเลเลย
"จิ๊บไม่ค่อยได้ไปทะเลเหรอครับ" ก้องภพถามพลางส่งแก้วน้ำอัดลมให้กับอีกฝ่าย ก่อนตัวเองจะเป็นฝ่ายออกสตางค์
" จิ๊บจำได้ว่า พ่อกับแม่เคยพามาตอนเด็กๆอะ "เด็กหนุ่มยิ้มเมื่อนึกถึงบรรยากาศทะเล ก่อนจะดื่มโค้ก
"งั้นเดี๋ยวเรารีบไปกันดีกว่า" ก้องภพว่า "พี่เองก็ไม่ได้ไปทะเลกันตั้งนานแล้ว เราไปทานข้าวเที่ยงกันริมหาดดีกว่า....เอ...หรืออาจจะข้าวบ่าย แต่คงไม่เป็นไรหรอกเสบียงเพียบขนาดนี้" ร่างสูงว่าพลางยักคิ้วให้กับถุงขนมเสบียงที่หยิบซื้อมาถุงใหญ่
" แล้วแต่ไกด์สุดหล่อจะพาไปก็แล้วกันคร้าบบบ "จิ๊บลากเสียงยาวแล้วเข้าเข้ามาในรถ มือเรียวคาดเข็มขัดรอ
"ครับๆ รับรองว่าจะถูกใจลูกทัวร์แน่นอนครับ"
ศิลปินหนุ่มว่าพล่างเข้าในรถบ้าง ไม่นานรถบีเอ็มที่เติมน้ำมันจนเต็มถังอีกรอบ ก็ขับพุ่งออกไปตามเส้นทางทันที
++++++++++++++
เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง ดังให้ได้ยินเมื่อจอดเทียบเข้าในที่จอดรถของรีสอร์ทที่เข้ามาพัก พอขับเข้ามาก็รู้ว่า เป็นรีสอร์ทที่มีชายหาดเป็นของตัวเอง และมีที่ทางไม่น้อย บ้านพักหลังเล็กๆ แยกกระจายตามมุมนั้นมุมนี้ของพื้นที่ที่ชะอุ่มเขียวไปด้วยไม้นานาพันธ์
"ถึงแล้ว แมวขี้เซา" ก้องภพหันไปแตะปลายนิ้วกับแก้มของอีกฝ่าย
จิ๊บขยี้ตาไปมาก่อนจะค่อยๆลืมตาตื่น และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้เขาตื่นเต็มตา
มือเรียวที่เพิ่งหายเจ็บเปิดประตูรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันนั้นแล้วออกมามองรอบๆตัวทันที
"เดี๋ยว พี่ไปเช็คอินก่อนนะ จิ๊บไปเดินดูรอบๆก่อนก็ได้" ก้องภพว่าพลางเดินตรงไปที่ ฟร้อนท์ ท่อยู่ใต้อาคารขนาดย่อม ทุกอย่างดูเล้กกระทัดรัด ไม่ได้หรูหราฟู่ฟ่า แต่ก็มีสไตล์ไม่น้อย
จิ๊บพยักหน้าแรงๆ ก่อนจะเดินแยกออกไปสำรวจบริเวณรอบๆทันที
ต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นสูงดูสบายตา แต่ที่เด่นที่สุดคงจะเป็๋นที่มาของเสียงคลื่น ชายหาดส่วนตัวอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักหลังเล็กๆ มีความเป็นส่วนตัว แถมด้วยสระว่ายน้ำส่วนตัวอีก
ไม่นานก้องภพก้เดินกลับมาพร้อมกับพนักงานที่มาช่วยยกกระเป่าอีกคน ในมือของพนักงานคนนั้นมี พวงกุญแจดีไซน์เก๋อยู่หนึ่งดอก ชายรูปร่างสันทันในเครื่องแบบเสื้อฮาวายเหมาะกับชายทะเล เดินนำไปยังด้านที่ติดกับชายหาด ก้องภพปิดกระโปรงรถ ก่อนจะหันไปเรียกคนรัก
"จิ๊บ ครับ ไปที่ห้องพักกันก่อนนะ....." ว่าพลางร่างสูงก็เดินตามพนักงานคนนั้นไป โดยไม่ลืมที่จะหยุดรอให้เด้กหนุ่มเดินตามมาสมทบ
เด็กหนุ่มยิ้มก่อนจะเดินตามก้องภพไปอย่างอารมณ์ดี เขาชอบที่นี่มาก แต่ไม่อยากพูดมากตอนที่มีคนอื่นอยู่ด้วยแบบนี้
++++++++++++++
ข้าวของทั้งหมดถูกจัดวางไว้ที่ห้องที่ถูกจัดไว้เป็นห้องนั่งเล่นของ บ้านหลังกระทัดรัดชั้นเดียวยกพื้นขึ้นเล็กน้อยที่หันหน้าเข้าหาชายหาดและท้องทะเลกว้างมีชานบ้านที่มีเก้าอี้ไม้ให้เอนกายรับลม
มองเลยห้องนั่งเล่นผ่านบานประตูไม้สีเข้มเข้าไปด้านในเป็นห้องนอนพร้อมด้วยเตียงควีนส์ไซส์ ขนาดพอเหมาะพอเจาะกับตัวบ้านตั้งอยู่ตรงกลาง สองด้านเป็นโคมไฟประดับเปลือกหอย แสงสีส้มอ่อนสว่างขึ้น เมื่อกดสวิสต์เปิดไฟ ทำให้ผ้าม่านสีเขียวอ่อนดูนวลตารับกับผนังสีครีมที่โอบล้อมห้องอยู่ ทุกอย่างดูจะเข้ากันกับห้องและบ้านที่เน้นตกแต่งด้วยไม้ และของประดับที่ได้จากทะเล
จิ๊บปล่อยให้ก้องภพจัดการเรื่องห้องให้เรียบร้อยจนกระทั่งพนักงานรีสอร์ทคนนั้นออกไป
เมื่อประตูปิดลง ก้องภพก็รู้สึกได้ถึงอ้อมแขนที่กอดเขาจากด้านหลัง
"เหนื่อยไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถามเบาๆ
" หายแล้ว "เสียงของจิ๊บอู้อี้เพราะปิดหน้าตนเองกับแผ่นหลังกว้าง
" ขอบคุณนะครับ ที่พามาที่แบบนี้ "
"ถ้าชอบ คนพามาก็ดีใจนะ" ก้องภพไม่วายพูดด้วยเสียงหวานๆ
มือแกร่งยกขึ้นแตะมือของอีกฝ่าย ก่อนจะหันกลับมามองหน้าของเด็กหนุ่ม บานประตูที่ปิดลงเบื้องหลังทำให้ไม่ต้องแคร์สิ่งใด ร่างสูงก้มลงมาใกล้
ดวงตาคมสบตาเด็กหนุ่มเหมือนจะขอ แต่ก็ช้าไปเสียเมื่อริมฝีปากนั้นสัมผัสกับริมฝีปากของจิ๊บ แผ่วเบา อีกครั้งและอีกครั้ง ใบหน้า ของจิ๊บ และ คำพุดเมื่อครู่ยิ่งทำให้อยากระดมจูบซ้ายทีขวาที แต่ร่างสูงกลับยั้งใจ คราวนี้ กลับค่อยๆ เม้มเล็มริมฝีปากของอีกฝ่าย
สัมผัสนั้นทำให้จิ๊บหลับตาลง ริมฝีปากที่แตะผิวผ่านไปมา ไม่ได้เอาแต่ใจอย่างทุกที
จิ๊บขยับริมฝีปากจูบอีกฝ่ายเบาๆ
---โครก----
ก้องภพผงะถอยแทบจะทันที ก้มลงมองท้องตัวเอง
.....กูเหรอวะ??.......
ทำเอาจิ๊บระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที อารมณ์ที่กำลังหวานๆหายไปหมดเลย
" ฮะ ฮะ ฮะ .. โอย หิวก็ไม่บอกอะ "
"ก็....................."ก้องภพหน้าแดง พยายามเสมองไปทางอื่น
"พอดี....เอ่อ....มีอย่างอื่นน่ากินกว่าข้าว....แต่ท้องคงรอไม่ไหว"ก้องภพว่าพลางคว้าคออีกฝ่ายหมับ
"ไปกินข้าวกันดีกว่า.... จะได้มีแรง"
" ให้มีจริงเหอะ.. ไม่ใช่ว่า กินอิ่ม นอนหลับแต่หัวค่ำนะคร้าบบบบ "จิ๊บยังคงหัวเราะอีกฝ่ายไม่หยุดทั้งๆที่โดนลากตัวออกไปกินข้าวด้วยกัน
-
" ให้มีจริงเหอะ.. ไม่ใช่ว่า กินอิ่ม นอนหลับแต่หัวค่ำนะคร้าบบบบ "
เ่อ่อ..จิ๊บคะ่...ไปท้าเค้านะ
-
มื้อเที่ยงถุกจัดเอาไว้ให้ที่ศาลาใหญ่ ที่ใช้เป็นที่รับรองแขกในเรื่องของอาหารและเครื่องดื่ม ศาลาขนาดใหญ่ แต่กลับเงียบไม่มีคน อาจเป็นเพราะหลายคนก็เลือกที่จะไปทานกันข้างนอก โดยที่อาจจะหารู้ไม่เลยว่า ครัวของที่นี่เองก็เสริฟอาหารทะเล อร่อยไม่ได้แตกต่างจากที่อื่น
ลมทะเล พัดสาดเข้ามา ในตัวศาลา ที่เปิดรับลมจากทุกทิศ อาหารทะเลชุดใหญ่สำหรับสองคนถูกนำมาวาง ทั้งกุ้ง ปู หอย ต่างๆ
" จะกินหมดไหมเนี่ย? "จิ๊บกลืนน้ำลายอึกใหญ่กับอาหารทะเลตรงหน้า
"พี่รู้ว่าจิ๊บหิว....กินหมดอยู่แล้ว" ก้องภพแหย่ ก่อนจะหยิบกุ้งเผายื่นให้กับอีกฝ่าย "ทานเยอะๆนะครับ"
" อะ ..เดี๋ยวจิ๊บแกะให้นะ "
พูดจบก็จัดการใช้มือขาวๆของตัวเองแกะกุ้งแชบ๊วยเผาตัวโตวางลงบนจานของคนที่นั่งตรงกันข้าม
ก้องภพมองหน้าของอีกฝ่าย"ไม่ป้อนหน่อย?"
" จัดให้ " ริมฝีปากอิ่มยิ้ม ก่อนจะเอามือเปื้อนมันกุ้งหยิบกุ้งจิ้มน้ำจิ้มยื่นไปหาอีกฝ่าย
" อ้ามม "
ศิลปินหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่าย มือแกร่งจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะเคี้ยวชิ้นกุ้งนั้นหายเข้าปากไป แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อย ปลายลิ้นไล้เล็มเบาๆกับนิ้วของอีกฝ่ายที่ยังเปื้อนมันกุ้ง
เพราะไม่มีใครเดินไปเดินมา พนักงานเองก็ไปกระจุกตัวอยู่ที่เค้าท์เตอร์ด้านหลัง จึงไม่ต้องสนใจอะไรนัก
" ฮะ ฮะ ไม่ใช่กุ้งนะพี่ "จิ๊บดึงมือออกมาก่อนจะแกะกุ้งจิ้มน้ำจิ้ม ยื่นให้อีกตัว
"ก็อร่อยนี่" ก้องภพว่า
"นี่แค่ชิมๆนะ...กินจริงๆคงอร่อยกว่านี้"
คำพูดสองแง่สองง่ามนั้นทำให้คิ้วขมวด ใบหน้าสวยมุ่ยเล็กๆก่อนจะเอากุ้งตัวนั้นมาใส่ปากตัวเอง
" งั้นกินเองไปเลย "
"กินเอง?....ไม่ไหวมั้ง" ชายหนุ่มว่าพลางหัวเราะ
" กิน..อะไรเล่า ก็หมายถึง พี่น่ะ กินกุ้งเองเลยนะ จิ๊บไม่ป้อนพี่แล้ว "เสียงหัวเราะนั่นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มเขิน จึงได้โวยวายไปตามเรื่อง
"อ้าว...งอนอะไรอีก เนี่ย พี่ก็แค่คิดว่า กินเอง...ทั้งหมดนี่ คงไม่ไหว"
ชายหนุ่มว่าก่อนจะอาสาแกะปูให้เด็กหนุ่ม เส้นผมสีน้ำตาล ของอีกฝ่ายถูกลมทะเลพัด แต่เจ้าตัวก็มือเลอะเกินกว่าจะจับ ท่าทางที่เอียงคอซ้ายขวาเล็กน้อยนั้น ทำให้อดที่จะยิ้มน้อยๆไม่ได้
"ทานเสร็จแล้ว...จะรอให้แดดร่มกว่านี้อีกหน่อยค่อยลงทะเล หรือจะแค่นอนเตียงผ้าใบดี? แต่ถ้าจิ๊บอยากว่ายน้ำก็....พักให้ย่อยก่อนดีกว่านะ เดียวเป็นตะคริว"
" แล้วพี่จะทำอะไรล่ะ? .. จิ๊บเห็นพี่เอาอุปกรณ์วาดรูปมาด้วย "เด็กหนุ่มยังคงเอียงคอไปๆมาๆ เพื่อให้เส้นผมที่โดนลมนั้นไม่ปิดหน้าปิดตา
"อาจจะนั่งวาดรูปคนหัวยุ่งๆ ทำหน้ามุ่ยๆ มือมันๆปากมันๆ....จิ๊บคิดว่าไง"
" เหอะ อยากวาดอะไรก็วาดไปดี่ .. จิ๊บไปเล่นทะเลดีกว่า "
เด็กหนุ่มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ว่าคนรักกำลังพูดถึงตัวเอง จะว่าไป ตั้งแต่มาที่นี่ก็ขยันแหย่เขาเสียจริงๆ
"มองพี่แบบนั้นทำไม" ก้องภพสังเกตเห็นสายตาที่อีกฝ่ายมองมา
" ตั้งแต่มาถึงทะเลนี่ .. พี่ก้องชอบแหย่อะ.. มันแปลกดี "
"แปลก? ตรงไหน?"
" ไม่เอาละ ไม่บอกๆ " จิ๊บลุกหนีอีกฝ่าย เข้าไปในห้องพักทันที
"อ้าว...." ก้องภพว่าพลางมองจาน อาหารที่ยังมีเหลือนั่นนิดนี่หน่อย...ส่วนใหญ่เป็นของย่างทั้งนั้น ร่างสูงขมวดคิ้ว ก่อนจะเรียก พนักงาน ให้มาจัดการเก็บอาหารเข้าไปด้านใน ไม่นาน จิ๊บก็เดินกลับออกมาพร้อมกับกางเกงว่ายน้ำ
++++++++++++++++++
มีเก้าอี้อยู่ที่ริมหาด ก้องภพเองก็เปลี่ยนมาเป็นกางเกงว่ายน้ำ แต่ก็ไม่ได้คิดจะลงเล่นจริงจัง ชายหนุ่ม เดินออกมาพร้อมกับหนังสืออีกหนึงเล่ม และ ถุงผ้าเล็กๆอีกใบ
ส่วนเด็กหนุ่มผิวขาวแบบหนุ่มชาวเหนือก็เดินออกมาจากห้องพักพร้อมกับกางเกงว่ายน้ำแบบเดียวกับก้องภพที่เป็นกางเกงผ้าร่มขาสามส่วน จิ๊บสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวนั้น และรองเท้าแตะเพื่อจะลงทะเลที่หาดส่วนตัว
"เดี๋ยวๆ จิ๊บๆๆ คงไม่คิดจะลงไปทั้งอย่างนั้นเลยใช่ไหม" ก้งภพเรียกเด็กหนุ่มเอาไว้เมื่อเห็นอีกฝ่ายถอดเสื้อออกวางพาดลงกับเก้าอี้ชายหาด พร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่
" ก็ทั้งแบบนี้น่ะสิ ทำไมเหรอ? "จิ๊บหันมาถามอย่างแปลกใจ
"ไม่ได้....."ก้องภพส่ายหน้า ก่อนจะพยักหน้าให้อีกฝ่ายมานั่ง ข้างๆ
" อะไรเล่า เรื่องมากชะมัดเลย " จิ๊บบ่นพลางทำหน้ามุ่ยแต่ก็ต้องนั่งลงที่เก้าอี้ชายหาดตัวข้างๆที่ก้องภพนอนอยู่
"อย่าเพิ่งอารมณ์เสียซิ่ครับ" ก้องภพว่าพลางหยิบเอาหลอดครีมกันแดดออกมาจากถุงใบเล็กที่ถือมาด้ว ข้างในนอกจากจะมีมือถือแล้วนี่ก็คงเป็นอุปกรณ์ช่วยชีวิตที่ดี ดูท่าจิ๊บไม่ยอมเลิกเล่นง่ายๆแน่ ลองไม่ทาซิ่.....แดดจะเผาตายไปข้าง
"ทานี่ก่อนแล้วค่อยลงดีกว่าไหม"
" มันเหนียวอะ "จิ๊บอ้าง เขาอยากจะเล่นน้ำมากกว่าต้องมาละเลงครีมแบบนี้
ไม่พูดพร่ำทำเพลง ก้องภพละเลงครีมลงบนมือก่อนจะไล้ลงบนอกของเด็กหนุ่ม มือแกร่งทาไปทั่วผิวขาวแบบชาวเหนือนั่น ไม่ได้ล่วงเกินอะไรไปมากกว่านั้น ตรงกันช้ามกับสายตาที่มองมา
" มะ..มองอะไรเล่า เสร็จยัง? "จิ๊บทำเป็นไม่สนใจสายตาร้อนแรงและสัมผัสจากมือแกร่ง
"จะเสร็จแล้วๆ" ก้องภพยิ้มพลางลูบครีมกันแดดไปกับแขนของอีกฝ่าย
"เอ้า หันหลังๆ จะทาให้....จะได้ไม่ไหม้"
จิ๊บได้แต่อยู่นิ่งๆ พยายามทำตัวให้เป็นปกติ ราวกับไม่รู้สึกอะไรกับมือแกร่งที่ลูบไล้ไปมา แม้จะแค่ทาครีมกันแดดให้ก็เถอะ
จนกระทั่งก้องภพบอกว่าเสร็จแล้ว ร่างเพรียวของเด็กหนุ่มก็ลุกขึ้นวิ่งลงทะเลทันที
"อย่าว่ายไปเจอฉลามล่ะ" ก้องภพไม่วายตะโกนแหย่ความไม่อยู่นิ่งของเด็กหนุ่ม
รู้สึกได้ด้วยสัมผัสจากปลายนิ่งว่าอีกฝ่ายเกร็งแค่ไหน แต่ที่ทำให้แบบนี้ เพราะไม่อยากจะให้ผิวขาวๆนั่น ไหม้เกรียมเสียจนเพียงแค่แตะก็เจ็บต่างหาก
เห็นร่างบางวิ่งถลาลงไปในทะเล กระโดดพุ่งเข้าหาคลื่นว่ายออกมาไป ใบหน้าที่หันกลับมามองนั้นเปื้อนรอยยิ้มกว้างอยู่ท่ามกลางแสงแดดและท้องทะเลสีน้ำเงินก้องภพหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม
หยิบหนังสือเกี่ยวกับงานศิลปะขึ้นมาเปิดอ่าน ไม่ว่าจะทีไหน ขอแค่มหนังสือซักเล่ม กับ ความอุ่นใจว่าจะมีใครอยู่ข้างๆก็ถือว่าดีแล้ว
เสียงคลื่นซัดสาดเข้ามาพร้อมกับลมทะเล ร่มเงาของต้นสนริมหาดทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย
++++++++++++++++++
จนกระทั่งแดดร่มลมตก ลมทะเลเริ่มพัดแรง จิ๊บจึงขึ้นมาจากชายหาด
ร่างเพรียวที่เปียกโชกไปทั้งตัวเดินขึ้นบันไดผ่านสระว่ายน้ำส่วนตัว แล้วก็นึกสนุกขึ้นมาได้
---ซ่า----
เขากระโดดลงเล่นที่สระว่ายน้ำ ซึ่งเป็นน้ำจืดที่หน้าห้องพักของตน เป็นการล้างคราบเกลือออกจากร่าง
"เดี๋ยวก็โดนเขาว่าเอาหรอกลงไปทั้งอย่างนั้น" ก้องภพยืนอยู่ข้างสระแล้วเมื่อจิ๊บโพล่ขึ้นมาเหนือน้ำอีกครั้ง
" ทำไมอะ ก็สระส่วนตัวนี่ .. ลงมาสิครับ "มือเรียวเอื้อมขึ้นไปหาอีกฝ่าย ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
"เดี๋ยวพี่วางโทรศัพท์ก่อน"ก้องภพขอเวลานอก หันไปโยนถุงใส่โทรศัพท์นลงไปบนเก้าอี้ที่วางอยู่ริมสระขนาดไม่กว้างมากนั้น
"โอเค เรียบร้อยแล้ว"ร่างสูงเดินมาเหยียบอยู่ที่ริมสระ ก้องภพถอดเสื้อโยนไปอีกทาง ก่อนจะหย่อนตัวลงไปในสระบ้าง
จิ๊บวักน้ำใส่ใบหน้าของคนรักทันที เป็นการแกล้ง ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ
"เด็กๆน่า" ก้องภพว่า น้ำไม่ได้ลึกอะไรมาก ยืนเต็มก็แทบจะไม่ถึงคอด้วยซ้ำไป
ร่างสูงก้าวช้าๆในน้ำเข้าไปรวบเอวคนรักควัดยกตัวอีกฝ่ายทุ่มลงไปบนน้ำอีกด้าน
จิ๊บต้องลุกพรวดจากน้ำทันทีก้อนจะเอาคืนด้วยการเข้ามากระโดดกอดคออีกฝ่ายจากด้านหลังแล้วทิ้งน้ำหนักให้จมน้ำไปด้วยกันเสียเลย
ก้องภพเองก็ไม่ยอมแพ้ สลัดตัวออกจากอีกฝ่ายได้ ก็หันกลับมากอดอีกฝ่ายเอาไว้ในอ้อมแขน ใบหน้าคมหยาดพราวไปด้วยน้ำที่เจือกลิ่นคลอลีน ดวงตาสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"ซนนัก....จะเจอดี รู้หรือเปล่า"
"นึกว่ากลัวรึไงล่ะ "จิ๊บท้าทายอีกฝ่าย ทั้งๆที่อ้อมแขนนั้นรัดแน่นเหลือเกิน
"นั่นซิ่นะ..."ก้องภพกดริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากของอีกฝ่าย
ก่อนจะละออกมาแล้ว แนบริมฝีปากลงไปอีกครั้งบนซอกคอของอีกฝ่าย
" อื้อ " จากที่ดิ้นก็ต้องยกมือขึ้นเกาะไหล่กว้างนั้นไว้ ริมฝีปากอิ่มครางออกมาเบาๆอย่างพอใจกับสัมผัสจากอีกฝ่าย
มือแกร่งเลื่อนไล้ไปบนผิวกายเปียกชื้น แดดยามเย็นเริ่มสาดส่องมาจากท้องทะเล กระทบลงบนผิวกายของทั้งสองราวกับจะย้อมให้เป็นสีส้มแสดตัดกับน้ำคลอลีนสีฟ้าสด ก้องภพบีบเบาๆลงบนสะโพกของอีกฝ่าย
" อื้อ..พี่..พี่ก้อง "
เสียงของจิ๊บดังขึ้นแผ่วเบา น้ำรอบๆตัวของเขาทั้คู่เย็น หากแต่มันไม่สามารถช่วยลดความร้อนที่ก้องภพค่อยๆจุดมันขึ้นมาช้าๆขึ้นได้
"แค่นี้ก่อนดีกว่า...ชิมมากเดี๋ยวเบื่อ" ก้องภพว่าพลางละออกจากอีกฝ่าย โดยไม่ลืมที่จะเม้มแรงๆลงบนซอกคอขาวนั้น จนเป็นรอยจ้ำแดงเมื่อละออกห่าง
ท่าทางเหมือนแกล้งทำให้จิ๊บผลักอีกฝ่ายออกแล้วขึ้นจากสระน้ำ มือเรียวเปิดประตูห้องพักเข้าไปทันที
"หึ งอนเก่งจริงคนเรา..."ก้องภพไม่ได้ตามขึ้นไปชายหนุ่มลอยคออยู่ในสระอีกพักใหญ่ถึงจะขึ้นไปจากสระ อย่างน้อย อุณหภูมิของน้ำก็ช่วยลดอารมณ์คุกรุ่นในร่างนี้ได้บ้าง
++++++++++++++++++
ทางด้านเด็กหนุ่มคนที่ถูกแกล้ง ถูกแหย่มาตลอดวัน แม้ว่าจะอาบน้ำเสร็จแล้วก็ไม่ยอมออกมาจากห้อง
มือเรียวกดรีโมทโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่กลิ้งไปมาอยู่บนเตียง ผิวกายขาวเป็นสีแดง เพราะโดนแดดแรงๆไปเมื่อชั่วโมงก่อน
"นอนตากแอร์อีท่านั้นได้เป็นหวัดหรอก" ก้องภพเดินเข้ามาพร้อมกับ ผ้าขนหนูผืนใหญ่ ที่ตัวเองใช้เช็ดหัวเช็ดตัวให้พอหมาดก่อนเข้าบ้าน พาดอยู่บนบ่ากว้าง
จิ๊บเหลือบมองคนรักเล็กน้อย แล้วทำเป็นไม่สนใจมือเรียวยังคงกดรีโมทเล่นไปเรื่อยๆ
"จะไม่สบายเอานะ" ก้องภพยิ้มกับท่าทางนั้น ก่อนจะลงไปนังบนเตียง ดึงเอาชายผ้าห่มจากอีกด้านของเตียงมาห่อร่างนันไว้
" พี่ก้องอะ! ไปอาบน้ำเลยไป จะแกล้งอะไรจิ๊บนักหนาเนี่ย " จิ๊บชักสีหน้าใส่ แล้วดึงผ้าห่มผืนนั้นออก
"ไม่ได้แกล้งนะ...ห่วงก็ไม่ได้เหรอครับ" อีกครั้งที่ก้องภพใช้ดวงตาของตัวเองมองอีกฝ่ายเหมือนเว้าวอน
" พี่ห่วงตัวเองก่อนเถอะ ไปอาบน้ำเลยไป แอร์ก็เย็นยังแต่งตัวแบบนี้อีก "จิ๊บชี้ไปที่ห้องน้ำ " รีบๆอาบน้ำเลยไป "
"โห...เดี๋ยวนี้มีสั่งนะ...."ก้องภพหัวเราะ "พี่น่ะไม่เป็นไรง่ายๆหรอก คนมันฮอท"
" ฮอท?? "จิ๊บทวนคำพูดอีกฝ่าย
" ไม่จริงมั๊ง "เด็กหนุ่มทำท่าไม่เชื่อเอาเสียเลย
" พี่ก้องนะ เหมือนพวกถือศีลอะ ข้อห้ามเยอะไปหมด ฮอทตรงไหนกัน จิ๊บว่าพี่ไปบวชเลยไหม? "
"ฮ่ะๆ ไม่ต้องหรอก พี่ไปถือศีลมาแล้วห้าเดือนแน่ะ" ก้องภพหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ปล่อยให้จิ๊บเลือกรายการโทรทัศน์ดูได้เสียที เด็กหนุ่มปล่อยรีโมทลงจากมือเมื่อเขากดมาเจอช่องรายกาารมิวสิควีดีโอเพลงฝรั่งตลอด 24 ชั่วโมง
ไม่นานก้องภพก็เดินกลับออกมาจากห้องน้ำร่างสูงสวมเสื้อยืดสีขาวดูสบายตากับกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อน
"เอ้า ตาเราแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว...."ก้องภพว่า
" อาบแล้ว "จิ๊บเลิกสนใจก้องภพนานแล้ว ดวงตากลมมองไปที่หน้าจอขนาดใหญ่ตรงหน้า
"อ้าว...ก็เห็นไม่ใส่เสื้อ...."ร่างสูงนั่งลงข้างๆ "ดูอะไรน่ะ...." สองแขนแทบจะเท้าคร่อมร่างที่นอนฟุบอยู่กับเตียงนั้นเอาไว้
" ดูไปเรื่อยๆ " จิ๊บตอบกลับมา ไม่ได้สนใจอาการของอีกฝ่าย
ดวงตากลมยังคงไม่ละสายตาจากหน้าจอ พลางขยับออกจากอีกฝ่ายเล็กน้อย
" อย่าบังสิ "
"ก็...ไม่ได้บังนี่" สัมผัสเย็นจากผิวกายของคนที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยทำใจก้องภพสั่น
เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนเรียงตัวสวย ไม่มีกลิ่นของทะเล หรือ กลิ่นคลอลีนติด มีเพียงกลิ่นหอมของแชมพูที่อีกฝ่ายคงจะติดเอามาจากบ้าน ปลายจมูกโด่งขยับเข้าไปชิดสูดดมกลิ่นหวานหอมนันเข้าเต็มปอด
สัมผัสแผ่วเบาทำให้จิ๊บต้องหันมาสนใจคนตรงหน้าทันที
" จะแกล้งอะไรจิ๊บอีกล่ะ คราวนี้? "
จิ๊บเองก็ไม่รู้ว่าก้องภพจะเอายังไงกับเขากันแน่แล้ว เหมือนจะเข้าใกล้ได้ตลอดเวลา แต่พอนึกได้ก็จะขยับออกห่างเสียทุกครั้งไป
"พี่บอกแล้ว...ว่าไม่ได้แกล้งเสียหน่อย" เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาข้างหู ลมหายใจร้อนรดเบาๆบนใบหูของเด็กหนุ่ม
เด็กหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะหลับตาลง มือเรียวยกขึ้นตบที่แก้มของคนที่คลอเคลียอยู่เบาๆ
" ลุกไปเลยไป .. "
ก้องภพเข้าใกล้เขาได้ทุกครั้ง และถอยห่างออกไปได้ทุกครั้ง เมื่อนึกขึ้นได้ ราวกับว่าตัวเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เขาไม่อยากให้ครั้งนี้เป้ฯเหมือนเดิมอีก
"โอ้ย" ก้องภพขมวดคิ้ว ก่อนจะขยับลุกไปอีกทางตามที่อีกฝ่ายว่า ดูจะงุนงงเสียด้วยซ้ำกับแรงกระทบเบาๆที่หน้าเมื่อครู่
"โกรธพี่เหรอ"
" เปล่าพี่ .. จิ๊บก็แค่ไม่อยากให้พี่นึกออกทีหลัง "
จิ๊บลุกขึ้นจากเตียงเปิดตู้เสื้อผ้าที่ก้องภพจัดเสื้อผ้าใส่ตู้ให้เขาอย่างเรียวร้อย เลือกเสื้อยืดตัวหนึ่งมาสวม
" ว่า พี่ไม่ได้อยากทำอะไรแบบนั้นกับจิ๊บจริงๆ "
ก่อนที่เสื้อยืดตัวนั้นจะคลุมหมดทั้งร่างของอีกฝ่าย กลับมีมือแกร่งมาโอบรัดเด็กหนุ่มเอาไว้จากด้านหลัง มือร้อนนั้นสัมผัสลงบนแผ่นอกเรียบเนียนของจิ๊บ
" พี่ก็แค่จะแกล้งเหมือนทุกทีใช่ไหมล่ะ? " จิ๊บถามทั้งๆที่ชายเสื้อคลุมศีรษะของเขาเอาไว้
ความรู้สึกน้อยใจนี่มันมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เมื่อก่อนยังไม่เคยเป็น
"โถ.........เด็กน้อย" ก้องพจับให้อีกฝ่ายหันหน้ามาหาเขา
"ก็เรามันน่าแกล้งขนาดนี้จะไม่ให้พี่แกล้งได้ไงครับ.... " มือแกร่งแตะหน้าของอีกฝ่าย
"ร้องไห้ก็น่ารัก งอนก็ทำปากเบ้ น่าจูบ..... ตัวก็.....น่ากินขนาดนี้ นี่ไม่รู้เลยเหรอว่าพามานี่ พี่พาเรามาทำอะไร หา"
ก้องภพดึงเสื้อที่อีกฝ่ายกำลังจะใส่ออกโยนกลับเข้าไปในตู้เหมือนเดืม
เห็นท่าทางอึ้งๆแบบนั้นก็อดจะยิ้มไม่ได้ ร่างสูงแทบจดะลอคคอของอีกฝ่ายให้เดินกลับมาที่เตียง ชายหนุ่มกึ่งผลักให้จิ๊บลงไปนอนบนเตียงนั้นทันที
ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับความนุ่มของเตียงกว้าง จิ๊บก็ได้แต่มองคนที่คร่อมร่างของเขาไว้ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกแล้วในตอนนี้แต่ก็ยังปากดีถามออกไป
" แล้ว..แล้วทำอะไรล่ะ? "
" เดี๋ยวพอนึกได้ก็เลิกอีกนั่นแหละ "
"ไม่นึกแล้ว.... คิดถึงแต่คนนี้นี่ล่ะ...." ก้องภพว่าพลางตลบเสื้อของตัวเองออกไปให้พ้นทาง ร่างกายมีมีมัดกล้ามพองามนั้นปรากฏแก่สายตาของคนอายุน้อยกว่าอีกครั้ง ในดวงตาคมนั้นมีประกาย
"พี่จะขอ ถ้าจิ๊บให้"
" งั้นก็ขอสิ .. จิ๊บก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนแก่อย่างพี่ จะแค่ไหนกันเชียว " ดวงตากลมโตมองแผ่นอกตรงหน้า ดวงตาเป็นประกาย
"งั้น...."ก้องภพก้มลงไปหากหนุ่ม ริมฝีปากชิมรสชาตที่ยอดอกของเด็กหนุ่ม ก่อนจะถอนริมฝีปากออกเล้กน้อย ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายเล็กน้อย "พี่ขอนะ"
"จะได้รู้ด้วย....." ก้องขยับขึ้นมากระซิบข้างหู
"ว่าพี่ฮอทจริงไหม"
++++++++++++++++++
รีดเดอร์คะ ..ขออภัยที่ทำให้อารมณ์ค้างงงงงง ... หมดแล้วค่ะวันนี้ .....ไว้มา :m25: กันต่อคราวหน้านะคะ ... ฝันดีค่ะ :bye2:
-
:-[ :-[ไปทะเลกันเถอะพวกเรา
-
กรี๊ดดดดดดดด!!!!!
ตอนจบนี่มันอะไรกัน ค้างตึง~
อ๊าย ตอนนี้น้องจิ๊บกับพี่้ก้องหวานจริงๆค่ะ
หวังว่าจะไม่ใช่หวานทิ้งท้ายเศร้าเคล้าน้ำตานะคะ T^T
ดีแล้วค่ะ ที่พี่ก้องตัดสินใจคุยกับมินตรงๆไปเลย
คนอ่านขอภาวนาให้น้องมินยกโทษให้พี่ก้องนะคะ
จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด....
จะรออ่านตอนต่อไป(อย่างใจจดใจจ่อ)นะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่าา สู้ๆๆๆๆ
:bye2:
-
เอิ่มม แบบว่า....
อันตัวเราก้อได้ปลอมตัวเป็นปาปารัซซี่จำเป็น
แอบตามไปเก็บภาพน้องจิ๊บมา
กร๊ากกกกกก
น้องจิ๊บไปทะเล เย้
(http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/39485_1436781611413_1589161098_1045234_3824319_n.jpg)
น้องจิ๊บท่ามกลาง สายลม แสงแดด โฮกกก
(http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/snapshot20100515123636.jpg)
(http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/snapshot20100515123550.jpg)
-
โอ้ยยยยยยย :impress2:
อยากรู้อ่ะ ว่าจะ ฮอท ขนาดไหนอ่ะ ^v^
:L2: :L2:
-
ฮิ้ววววววววววววว ป๋าจริงเว้ยยยยยยยยย
จะจึ๋ยๆก็ต้องพามานอกสถานที่สร้างบรรยากาศ โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอร๊ยยยยยยยยยยย น่าฮักขนาดดดดดดด
ว่าแล้วก็อยากจะมีคนมาขอให้แกะกุ้งให้บ้างไรบ้าง >//////<
-
เห็นแล้วอยากแย่งน้องจิ๊บมาจากพี่ก้องจริงๆเลย :z1:
จะโดนพี่ก้องฆ่าก่อนมั้ยเนี่ยเรา :z6:
-
พี่ก้องกะพาจิ๊บมาเชือดเลยนะคะเนี่ย 555
-
แน่ใจแล้วใช่มั้ยพี่ก้อง
ไม่ใช่ว่าจะหยุดให้น้องจิ๊บน้อยใจอีกนะ
ดูเหมือนอะไรๆในใจพี่ก้องไม่เคลียร์เสียที คงต้องรอคุยกับมินก่อนหละมั้ง
แล้วถ้ามินยังไม่ยอมคุยด้วยดีๆ มันจะยังอึมครึมไปแบบนี้อีกนานแค่ไหน
สงสารน้องจิ๊บน่ะ
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
ยังคบกันไม่เท่าไหร่
จิ๊บจะไปสะแล้วอ่า
ไม่เอ๊านะ
ไม่อยากให้ห่างกันเลยอ่า
แต่ตอนที่ทะเล
จิ๊บงอลน่ารักมากกอ่า
ไม่ค่อยเล๊ยจิ๊บ
มารอดูความฮอทของทั้งคุ่
-
ตอนหน้า ท่าจะฮอทยิ่งกว่านี้ 55555
จิ๊บแสดงออก ออกมาแบบนี้ดีอ่ะ พี่ก้องจะได้รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่และรู้สึกยังไง
^^
สำหรับเค้า ระดับความชื่นชอบของพี่ก้องเพิ่มขึ้นมานิดนึงแล้ว
หลังจากที่เคยตกฮวบลงไปอย่างน่าตกใจ 555
แต่ก็อย่าชะล่าใจไปล่ะ ถ้าพี่ทำให้จิ๊บเจ็บอีก ระวังมันจะพุ่งลงดิ่งยิ่งกว่าเดิม
5555555
-
:a5: :serius2: :serius2:
-
:a5:กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
นอนรอตอนต่อไปเลยดีกว่า
ฮ๊อทให้จริงนะพี่ก้อง ไม่งั้นล่ะ :m16:
ขิ๊บเปิดใจให้ขยาดนี้แล้ว อย่าทำให้น้อยใจน๊า
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...
ผัดไทก็อยากรู้ค่ะ ว่าพี่ก้อง จะฮอทจริง ม๊ายยยยย~~~~~!!!~
ตอนหน้าเตรียมกล่องทิชชู่กันเลยทีเดียว... แต่คนแต่งจะแกล้งหักมุม ให้เราเช็ดน้ำตา แทนน้ำลายรึป่าว เอิ๊กๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เเค่นี้ก้อเริ่มจะรู้เเล้วล่ะค่ะพี่ก้องว่าฮอตเเค่ไหนนน
เสร็จเเน่~~ :o8:น้องจิ๊บ หลังจากที่รอมานานน อิอิ :z2:
บรรยากาศออกจะโรเเมนติกขนาดนั้นนนน ฮิ้วววว
หวานนนนซะ
-
นะ ได้ใจมากพี่ปิ่นโต พามาทะเล พามาทำอะไร โฮก
มาเล่นเป่ายิ้งฉุบมั้งเพ่
ขอฮอล์คูลมาดับความฮอทหน่อย ฮ่าๆๆ
-
อยากรู้จังพี่ก้องจะฮอทแค่ไหน
เสร็จแน่เจ้าจิ๊บ โฮะโฮะโฮะ
-
เตรียมตัว :haun4: :haun4: :haun4:
มาต่อเร็วๆ นะครับ
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอาให้จริงเถอะค่า
-
:oo1: :pighaun: :haun4:
-
กริ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากรู้มากกกกก ว่าจะฮ๊อทแค่ไหนกันเชียวพี่ก้อง :impress2:
-
:a5: แค่นี้เองเหรอ ต้องรอตอนต่อไปใช่ป่ะ
จิ๊บน่ารักมากเป็นคนเปิดเผยดี :m1:
ไม่เหมือนพี่ก้องประเภทอยากได้แต่ใจไม่กล้า
หวังว่าตอนต่อไปคงจะไม่ทำให้จิ๊บผิดหวังอีกนะ
-
อย่ารุนแรงนะ ตะเองงงง เดี๋ยวเตียงถล่มทับหัวเค้า
เค้าจะแอบดูเฉย ๆ ไม่รบกวนตะเองหรอกนะ กิ๊ก ๆ ๆ
-
อ๊ากกกกก ในที่สุดอิป๋าก้องมันยอมศีลแตกแล้วชิมิคะ
อย่างนี้ต้องฉลอง :mc4: :mc4:
-
พี่ก้องจะเบียดก่อนบวชหรือค่ะ :z1:
อยากเห็นพ่ก้องหื่นกะจิ๊บยั่วๆอ่ะ
:-[ พูดอะไรออกไปเนี้ย
-
โอ้ย พี่ก้องกับน้องจิ๊บไปพักอยู่ห้องไหนเนี้ย
จะไปเกาะขอบหน้าต่างสักหน่อยสิ
ค้างเหลือเกิน
อิอิ
รอตอนหน้าไม่ไหวแล้วเนี้ย
อิอิ
-
จบแบบนี้ ค้างอย่างแรงครับ
อยากรู้ความฮอทของพี่ก้องว่า....แค่ไหน
-
ฮอท
มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โหยยยยยยยยยยเฮีย
แค่นี้เค้าก็หลงจะตายอยู่แล้ว
คนอะไรไม่รู้
น่ารักเป็นบ้าเลย
:sad4:
-
ฮอททททททททททท...มากกกกกกกกกกกค่ะพี่ก้อง...แต่อย่าล่มปากอ่าวล่ะ...หึหึหึ - -+
กะว่าพาไปเที่ยวทะเลรอบนี้ จะต้อนน้องจิ๊บให้จนมุมเลยใช่ป่ะพี่ก้อง
แต่หารู้ไม่ น้องจิ๊บเค้าเตรียมพร้อมมาตั้งนานแล้วต่างหาก...คริคริ
ถ้าพี่ก้องตัดใจจากอดีตได้แล้วจริง ๆ ก็ดีนะ...เรื่องทุกอย่างมันจะได้ชัดเจนสักที
บางทีสิ่งเราคิดว่ามันไม่สำคัญ มันก็อาจจะสำคัญ และเป็นจุดเปลี่ยนอะไรหลาย ๆ อย่างก็ได้นะพี่ก้อง
คราวนี้ก็อย่าให้พลาดอีกล่ะ....คนอ่านลุ้นจนตัวจะกลายเป็นคันธนูอยู่แล้วเนี่ย...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >///////<
-
แว่บมารอตอนต่อไป อิอิ
-
พี่ก้องได้ดูฤกษ์ยามมาจริงๆ แล้วใช่ไหม อิอิ
-
ตายแล้วเรา
ไปเม้นคั่นตอนที่แล้ว
ขอโทษคะ นึกว่ามีแค่นั้น ลองรีเฟรส สองสามรอบแล้ว
มิน่าล่ะ ยังคิดอยู่ว่ามันสั้นไป
ขอโทษ อีกครั้งนะคะ :m5:
วันนี้ เลยเปิดมาอ่าน ต่อจากเมื่อวาน
สองคนนี้ อ่ะ เหมือนหยั่งเชิงกันไปมาเลย
-
ไม่พูดพล่ามทำเพลงละ .. ขอโทษที่มาดึกค่ะ ดูนาฬิกาก็อีกวันนึงแระ
เราไปมุดใต้เตียงพี่ก้องกับน้องจิ๊บกันดีกว่า :m25:
Warnning ! NC-18
+++++++++++++++
ปลายลิ้นไล้เล็มเบาๆข้างใบหูของอีกฝ่าย รู้สึกได้เลยว่า ร่างนั้นเกร็งแน่น
มือแกร่งไล้ลงไปตามหน้าท้องเนียนเรียบนั้น ก่อนสัมผัสเย้าหยอกแรงไม่น้อยทีกลางลำตัวของอีกฝ่ายผ่านผิวผ้าของกางเกงที่อีกฝ่ายสวมใส่อยู่
สัมผัสหยอกเย้า ทำให้ต้องขมวดคิ้วด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่น มือทั้งสองของจิ๊บเองก้ไม่ยอมแพ้ สัมผัสตามผิวกายแกร่งของคนที่อยู่ด้านบนเช่นกัน ริมฝีปากอิ่มที่คอยแต่จะเถียงตอนนี้ก็จูบไซ้ไปตามใบหน้าคม
แต่ก้องภพกลับจับมือของจิ๊บกดลงกับเตียง
"ให้พี่ทำซิ....อยากให้เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ" เสียงนั้นแหบพร่าและฟังดูสั่งอยู่ในที
คิ้วนั้นขมวดเล็กๆอย่างขัดใจแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ แม้จะไม่ชินกับการถูกกระทำก็ตาม
ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะก้มลงมาประกบริมฝีปากจูบร้อนแรง ปลายลิ้นควานเข้าหาความหวานร้อนจากริมฝีปากของอีกฝ่ายในขณะที่ มืออีกข้างก็เน้นเคล้นเพิ่มอารมณ์ที่กลางตัวของจิ๊บมากขึ้น รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเองก็รู้สึกไม่แพ้กัน
เสียงอู้อี้ในลำคอ นั้นแสดงถึงอารมณ์ที่พุ่งสูง ร่างเพรียวเบื้องล่างขยับสะโพกรับสัมผัสจากมือแกร่ง แม้จะผ่านผิวผ้า
ความรู้สึกชื้นเล็กๆใต้อุ้งมือทำให้ก้องภพยิ้มทั้งที่ปากยังไม่ละจากริมฝีปากอื่มคู่นั้น
จิ๊บเองก็สัมผัสผิวผ้าของกางเกงที่ก้องภพสวมอยู่ ก่อนจะลูบไล้กับส่วนที่ร้อนระอุภายในเบาๆ
เสียงชายหนุ่มครางเบาๆในลำคออย่างพึงใจ มือแกร่งไล้ลงไปกระตุกดึงกางเกงข้าสั้นที่อีกฝ่ายใส่อยู่ออกไปให้พ้นทาง
ดวงตาคมวาวโรจน์ไล้มองร่างกายเปลือยเปล่าขาวโพลนของคนตรงหน้า แน่นอนว่าบางส่วนก็แดงเป็นจ้ำจากฝีมือของตัวเอง บางส่วนก็แดงเป็นปื้นใหญ่จากธรรมชาติที่สาดแสงแดดลงมา แต่ส่วนที่แดงจัดนั้นเผยแก่สายตา และเขาก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดลอยละเว้นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้พ้นมือ
อุ้งมือแกร่งหน้าสัมผัสผิวนิ่มร้อนระอุนั้นโดยตรง ไม่ขยับเขยื้อน แค่กอบกุมและมองหน้าของอีกฝ่าย
ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ผวากับมือร้อนที่จับมาตรงๆ ใบหน้าแดงจัด ก่อนจะประท้วงอีกฝ่ายเสียงสั่น
" ขี้..ขี้โกงอะ "
ริมฝีปากคู่นั้นเหยียดยิ้ม เขาขยับเข้าไปใกล้ ยังไม่ได้ละมือ และยังหยุดนิ่งไม่ไหวติง ริมฝีปากร้อนจูบเข้าข้างซอกคอหอมนั้นเบาๆ
"เรื่องแบบนี้ ใครดีใครได้ไม่ใช่รึไง" ก้องภพกระซิบถามยั่วเด็กหนุ่ม
บางทีเขาก็เป็นพวกชอบตามใจ เออออไปได้หมด แต่ลึกๆแล้ว เขาเป็นคนแบบนี้นี่ล่ะ ชอบ....ที่จะสั่งการ ควบคุม
เด็กหนุ่มทำเสียงในคออย่างขัดใจก่อนจะล่วงมือเข้าไปในกางเกงของชายหนุ่มแล้วปลดมันออกเช่นกัน
มือนั้นขยับรุกกอบกุมกับสิ่งทีร้อนระอุในมือ ไม่มีขัดเขิน ดวงตากลมโตสบตาอีกฝ่ายอย่างท้าทาย เขากำลังรู้สึกว่าถูกแกล้งอีกแล้ว
ดวงตาคมนั้นสบตาอีกฝ่าย เหมือนจะถามว่า จะให้ทำอย่างไร
จิ๊บเพียงแค่ยิ้มกลับก่อนจะออกแรงดึงให้ร่างนั้นก้มลงมาหา มือเรียวจับความแข็งแกร่งของชายหนุ่มให้เสียดสีกับความร้อนในกายของเขาเอง
ความรู้สึกนั้นดีอย่างไม่ต้องอธิบาย ร่างสูงสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเป็นฝ่ายตะโบมจูบริมฝีปากของอีกฝ่าย เลี้ยวลิ้นกระหวัดเร้าร้อนแรง สะโพกเบื้องล่างขยับเสียดสี
ตรงกันข้ามกับปลายนิ้วที่ยังกอบกุมอยู่ที่ค่อยเลื่อนไล้ราวกับจะให้อีกฝ่ายขาดใจไปเสียให้ได้ ณ ตรงนั้น
เสียงอู้อี้ยังคงดังอยู่ในลำคออย่างขัดใจ จิ๊บจับมือของอีกฝ่ายขยับขึ้นลงเพื่อเพิ่มอารมณ์ให้กับเขาทั้งคู่ เตียงนุ่มต้องรับน้ำหนักของคนที่ทาบทับกันเอาไว้ทั้งตัว ร้อนแรง
สัมผัสจากมือเรียวนั้น ทำก้องภพเกร็งแน่น แต่เขาไม่อยากให้มันจบร่างสูงขยับถอยออกห่างทิ้งทุกอย่างออกมา ทั้งที่ความต้องการของตัวเองก็ยังไม่ได้รับการเติมเต็ม หน้าขาปวดชา ชายหนุ่มขยับถอยลงมาที่ปลายเตียง ไม่วายจะดึงขาของอีกฝ่ายให้ร่นตามมาจนต้องห้อยขาทั้งสองข้างลงกับพื้น มือของศิลปินหนุ่มประคองไล้ความต้องการของเด็กหนุ่มที่อยุ่ตรงหน้า
ปลายลิ้นเลียแลบที่ริมฝีปากเล็กน้อย อีกฝ่ายก็ต้องรู้ดีว่าเขาต้องการจะทำอะไร
" พี่..พี่ก้อง.. "เสียงแหบพร่าด้วยอารฒณ์ที่พุ่งสูงเรียกหาอีกฝ่าย ร่างเพรียวนั้นหอบหายใจรุนแรง พลางแยกขาออกกว้าง
" นะ..นะครับ.. "
ก้องภพไม่ได้ตอบอะไร มือแกร่งนั้นรูดไล้ ยั่วเย้า รุนแรง และทวีความเร่าร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ
ร่างบางตรงหน้านั้นบิดเร่า ช่วงขาเพรียวที่กางออกนั้นบ้างยืดออกบ้างเกร็งเข้าหาตัวแน่น เห็นขยับไปมาบ่อยๆแบบนั้น ร่างสูงคว้าหมับเข้าที่ช่วงต้นขา ด้วยมือทั้งสองข้าง ยึดสะโพกมนเอาไว้แน่น หวังว่าจะไม่ขยับขย้ายหนีไปไหน แต่แทนที่จะสนใจกับอารมณ์ของอีกฝ่าย ก้องภพจูบหนักๆเข้าที่ต้นขาด้านในของเด็กหนุ่ม ปลายลิ้นเลียยั่วบนผิวเนื้อเรียบ
"มีไฝด้วย"
" อึ่ก..พี่ก้อง..แกล้ง..อีกแล้ว "จิ๊บหดขาหนีอีกฝ่าย แต่ก็ทำไม่ได้ แรงของศิลปินหนุ่มดูจะมากกว่าปกติ ในเวลาแบบนี้
ทั้งที่กำลังมีอารมณ์อย่างสุดๆ แต่ก็ไม่ค่อยพอใจที่ถูกแกล้งแทบจะตลอดเวลาแบบนี้
แต่ก่อนที่จิ๊บจะได้ตั้งตัว ชายร่างสูงก็ครอบครองศูนย์รวมอารมณ์ของเด็กหนุ่ม ริมฝีปากร้อนที่คอยหยอกเย้าอยู่ตลอดนั้นไล้เล็มร่างของคนตรงหน้า พร้อมกับมือที่ขยับแรงจนเด็กหนุ่มตั้งตัวไม่ทัน
เรียกเสียงร้องอย่างตกใจของคนตรงหน้าได้ทันที พร้อมกับร่างเพรียวที่สะดุ้งขึ้นสุดตัว
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นต้องจับจ้องในสิ่งทีอ่กฝ่ายทำให้ทันที
...ร้อน..ร้อนเกินไป...
ร่างสูงเหลือบมอง สบตาของเด็กหนุ่ม เขารู้ เห็นได้จากในแววตานั้น ความต้องการที่จะก้าวไปให้พ้นจากจุดนี้นั้นมีมากเพียงใด ปลายนิ้วที่ตวัดพู่กันนั้นขยับตามใจคิด เร่งเร้าหวังส่งให้อีกฝ่ายได้พบกับความรู้สึกใหม่
ริมฝีปากทีมักจะยิ้มน้อยๆ นั้นก็ขยับเล็มไล้จนร่างเบื้องร่างเกร็งแน่น
จิ๊บร้องลั่นอย่างไม่คิดจะเก็บอารมณ์ใดเอาไว้อีก มือทั้งสองข้างขยุ้มเส้นผมสั้นสีเข้มของชายหนุ่มตามแรงอารมณ์ ริมฝีปากได้แต่ครางสลับกับเรียกชื่ออีกฝ่าย ดวงตากลมที่มักจะมองคนตรงหน้าเสมอ ตอนนี้กลับปิดแน่น
ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเองที่ปลายนิ้วของก้องภพสอดใส่เข้าไปในช่องทางของเด็กหนุ่ม
แต่มันกลับไม่สามรถทำได้โดยง่ายเลย เมื่อเจ้าตัวเกร็งขัดขืน พร้อมกับร้องห้าม
" เจ็บ.. เดี๋ยว..จิ๊บ.. "
เมื่อได้ยินเสียงห้าม และความรู้สึกที่มีแต่แรงต่อต้านจากปลายนิ้วทำเอาก้องภพสะดุ้ง
"อ่ะ.....พี่ขอโทษ...." ร่างสูงละมือออกจากด้านหลังของอีกฝ่ายทันที
ร่างเพรียวยังคงสั่นระริกด้วยอารมณ์ที่จวนเจียนจะปลดปล่อย จิ๊บมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเต็มไปด้วยความต้องการ ริมฝีปากแดงจัดเอ่ยออกมา
" จิ๊บ..ไม่..เคย...รับ "
"หา........................." ก้องภพไม่ได้ตั้งใจจะอถทานแต่มันเผลอไม่ได้ .....
"โอย กูจะจับรุกกดเหรอวะเนี่ย" เขาพึมพำออกมาเบาๆ.....
.....น่ารักขนาดนี้ เป็นรุกเรอะ ....
ร่างสูงลุกไปจากปลายเตียงตรงนั้นทันที
" อึก.. จะ..จะไปไหนอะ "จิ๊บร้องเรียกเสียงสั่น มือที่เปียกชื้นขยับความต้องการของตนเองอย่างกลั้นไม่อยู่แล้ว
เสียงหอบหายใจดังขึ้นเรื่อยๆ
"หยุดเลย ไม่ต้องทำ" ก้องภพว่า เขากำลังควานหาของในกระเป๋า เมื่อเจอ ได้ยินเสียงซองพลาสติกฉีกออกเบาๆ ไม่นานก็เดินกลับมา เห็นอีกฝ่ายยังขยับกายอยู่แบบนั้น
"บอกให้หยุดไง"
เสียงหอบ และครางดังขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนี้จิ๊บไม่คิดจะหยุดตัวเองแล้ว
ก้องภพเดินมาคว้ามือของจิ๊บออกทันที เขาเองก็ไม่ได้ต่างจากอีกฝ่าย ต้องการ แต่นี่ไม่ใช่แบบที่เขาอยากได้
"พอได้แล้ว นอนลงไปเลย..... "
เด็กหนุ่มผิวขาวร้องออกมาอย่างขัดใจ สัญชาตญาณดิบทำให้จิ๊บดูร้อนแรงขึ้นไปอีก
ร่างเพรียวขาวดิ้นไปมาอย่างขัดใจเมื่อถูกจับนอนลงอีกครั้ง เบื้องล่างของเขาเริ่มเปียกมากขึ้นเรื่อยๆ
ก้องภพสูดหายใจเข้าลึกก่อนลงไปแทนที่มือเรียวของเด็กหนุ่มด้วยริมฝีปากของตัวเอง ขยับไล้รุนแรงอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้ ในมืออีกข้างกลับมีเจลที่เตรียมเอาไว้อยู่ฝาหลอดเปิดออกบีบด้วยมือข้างเดียวก็เพียงพอที่จะได้ในปริมาณที่ต้องการ ช่วงขาของคนที่กำลังเปี่ยมไปด้วยความต้องการแยกออกกว้างและนั้นคือสิ่งที่เขารอคอย
ปลายนิ้วชุ่มชื้นสอดป้ายเนื้อเจลบนช่องทางของอีกฝ่าย ร่างเล็กบางผวาเฮือก
จิ๊บทั้งผวาทั้งครวญครางออกมาอย่างทรมาณ สัมผัสข้างหน้าร้อนรุ่ม และข้างหลังที่เย็นวาบ มาพร้อมกับความเจ็บยิ่งทำให้เกร็งแน่น
มือเปียกชั้นขยุ้มเส้นผมของอีกฝ่าย ลมหายใจกระชั้น เสียงครวญครางไม่เป็นภาษา ไม่ใส่ใจกับนิ้วที่ขยับเข้าออก และเพิ่มจำนวนเข้ามา
" ไม่..จะออกแล้ว ..อา "จนกระทั่งความต้องการไปถึงขีดสุด ถึงจะร้องเตือนคนที่ปรนเปรอให้เขาไป
สัมผัสกระตุกเกร็ง ก้องภพรู้ ชายหนุ่มละริมฝีปากออก หยาดน้ำสีขาวขุ่นถูกขับออกมาด้วยแรงอารมณ์ นิ้วมือของเขายังไม่ละไปไหน กวาดไล้ความรู้สึกนั้นมาเป็นส่วนหนึ่งของเจลในมืออีกข้าง ปลายนิ้วส่งเข้าไปหลังถอนออกมา ขยับเร้าไม่ได้ปล่อยให้เด็กหนุ่มพักหายใจ
"เจ็บไหม....."ร่างสูงขยับขึ้นมากระซิบถาม
"คงไม่หรอก ของจิ๊บก็ช่วยเยอะนะ" เสียงนั้นหยอกเย้าฟังดูทะลึ่งตึงตังผิดแผกไปจากทุกที
นิ้วที่เพิ่มจำนวนมากขึ้นทำให้คนที่ถูกกระทำเจ็บแสบ แต่ความเย็นของเจลใสและความร้อนของริมฝีปากและปลายลินบนผิวหน้าก็ทำให้จิ๊บไม่อาจขยับหนีไปไหนได้
" อื้อ..อือ..เจ็บ "เสียงร้องดังแผ่วเบา ต้นขาขาวขยับออกกว้างอย่างไม่รู้ตัว แรงต่อต้านเริ่มลกลงทีละน้อยๆ
"เด็กดี.....ใจเย็นๆนะครับ...." ร่างบางนั้นขยับขาออกกว้างเชิญชวน ก้องภพกระซิบตอบกิริยานั้นแผ่วเบา ร่างบางกำยำกว่าร่างของเด็กหนุ่มขยับเข้าหา ก่อนค่อยกดตัวเองลงไปหาอีกฝ่าย สองมือต้องรีบคว้าสะโพกมนนั่นไว้ เขารู้ว่า จิ๊บจะขยับหนี
" .เจ็บ!! ไม่เอา ออกไป!! "เด็กหนุ่มผวาเฮือก ความร้อนรุ่มที่ใหญ่กว่าสิ่งที่สอดแทรกเข้ามา ทำให้เขาดิ้นสุดแรง
"ชู่ว......" ก้องภพส่งเสียงห้าม ก่อนจะกดร่างบางให้อยู่นิ่งๆ ความร้อนจากร่างเบื้องล่างที่ได้รับมาเพียงเล็กน้อยแต่ก็มากพอที่จะทำให้เขาบ้า ร่างหยุดนิ่งอยู่แค่นั้น หวังให้อีกฝ่าย ได้ ผ่อนคลายบ้าง เขายังไม่อยากหักโหมร่างตรงหน้านัก
ปลายลิ้นไล้เลียซอกคอขาว ก้มลงมาหยอกเอินที่ยอดอก ปลายนิ้วก็กระตุ้นเร้าเบื้องหน้าของอีกฝ่าย ได้ยินเสียงเด็กหนุ่มครางเครือ
ร่างของคนถูกกระทำสั้นระริก ความเจ็บนั้นยังคงมีอยู่ สัมผัสยั่วเย้าตามผิวกายนั่นช่วยอะไรไมได้เลย
" ฮึก..เจ็บ "
"จิ๊บ.....พี่ต้องการเรานะ..."
เสียงทุ้มนั้น กระซิบแผ่วเบา ก่อนขยับร่างเข้าหาอีกฝ่ายอีกเล็กน้อย ภายในนั้นมีแต่แรงต่อต้าน จนแม้แต่ตัวเขาเองก็เจ็บไม่น้อย
ใบหน้าสวยมีแต่ความทรมาณ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นจนแดงจัดเมื่อก้องภพยังคงพยายามเข้ามาในตัว
มือเรียวจิกกับผ้าปูที่นอนแน่น
ก้องภพตวัดเรียวขาเกร็งแน่นนั้นขึ้นพาดบ่า เปิดช่องทางให้ตัวเองมากขึ้น เขารู้ว่าอีกฝ่ายทรมาน แต่มันคงจะมีแต่เจ็บกันเสียทั้งสองฝ่ายหากไม่ทำอะไรบางอย่างร่างสูงขยับกายเข้าหารุนแรง อีกครั้ง และอีกครั้ง เขารอคำอนุญาตนั้นไม่ได้แล้ว ริมฝีปากเม้มแน่น ถายในนั้นเร่าร้อนรัดแน่น
"อือ.......จิ๊บ...." ร่างสูงหอบคราง
"ผ่อนแรงหน่อยได้ไหม"
"หายใจลึกๆ....นะครับ...คนดี" ก้องภพโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูอีกฝ่าย แบบนั้น ยิ่งสอดกายเข้าหามากขึ้นไปอีก
จิ๊บพยายามทำตามที่อีกฝ่ายบอก มันจุก จุกไปทั้งตัว จนอยากจะให้อีกฝ่ายออกไปเสีย แต่ในตอนนี้เขารู้สึกได้ว่ามันลึกเกินกว่าที่จะออกไปได้โดยง่ายแล้ว
ดวงตากลมโตมองหน้าอีกฝ่ายได้ไม่ชัดเพราะน้ำตาที่คลอระบายความเจ็บปวดเบื้องล่าง
ก้องภพหยุดนิ่งอีกครั้งเมื่อเข้ามาจนสุด ไม่อยากทำให้เจ็บไปมากกว่านี้ ก็ต้องให้อีกฝ่ายชินเสียก่อน ร่างสูงจูบซับน้ำตานั้น
"คนเก่ง...แบบนั้นล่ะ....อืม.....ดี" เขาครางออกมาเบาๆเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มทำตามบ้างแล้ว
จิ๊บเผยอริมฝีปากหอบหายใจรุนแรง แขากระพริบตาไปมา เพื่อจะได้มองเห็นคนรักได้ชัดๆและใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขนั้นก็ทำให้จิ๊บถึงกับมองนิ่ง น่าแปลกที่ความเจ็บปวดมันเริ่มจางหายไปทีละนิด
เด็กหนุ่มเริ่มขยับเบาๆ ช้าๆ เขาอยากให้คนรักมีความสุขมากกว่านี้
การตอบรับของเด็กหนุ่มทำให้ก้องภพยิ่ม ร่างสูงขยับกายเข้าหาตอบรับร่างของอีกฝ่าย
เสียงครางเครือระหว่างสองคนเริมดังให้ได้ยิน ปลายนิ้วของศิลปินหนุ่มยังไม่ละจากที่ขยับเร้าเบื้องหน้าของอีกฝ่ายให้เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ตัวเองสอดกายเข้าหา
เด็กหนุ่มครางหวิวในลำคอตามแรงที่รุกเร้า รู้สึกดีอย่างประหลาด กับความวาบหวามที่เจ็บปวดนั้น
สะโพกบางขยับตามแรงอีกฝ่ายช้าๆ ก่อนจะค่อยๆเร็วขึ้น แรงขึ้น เสียงครวญครางก็ยิ่งดังขึ้นอีก
ก้องภพจับสะโพกบางนิ่ง ริมฝีปากจูบเม้มเรียวขาของอีกฝ่าย
กระแทกกายเข้าหาร่างบางด้วยเสียงครวญครางที่ได้ยินนั้นเร้าอารมณ์เกินห้ามใจ
"จิ๊บ.....จิ๊บ....." เสียงครางเรียกชื่อนั้นบ่งบอกได้ถึงความรู้สึกสุขล้ำ บนเตียงนอนนุ่มที่มีเพียงแค่ร่างของเขากับอีกฝ่ายบดเบียดราวกับจะรวมร่างให้เป็นหนึ่ง
ร่างสูงขยับกายสุด เช่นเดียวกับมือแกร่งที่กอบกุมร่างบางเอาไว้
จิ๊บเกร็งสะท้านอยู่เบื้องล่างของชายหนุ่ม ต้นขาแยกออกกว้าง ก่อนจะปลดปล่อยออกมาเปรอะหน้าท้องของชายหนุ่ม แล้วทรุดฮวบลงกับเตียง
ก้องภพกระแทกร่างเข้าหารุนแรงอีกไม่กี่ครั้งก็ปลดปล่อยออกมาในร่างบางนั้น เพียงแค่มีถุงยางอนามัยรองรับอยู่แทนที่จะเป็นร่างบางของอีกฝ่ายก็เท่านั้นเอง เสียงครางดังจากร่างของก้องภพไม่เป็นภาษา สองแขนตะโบมกอดร่างนั้นเข้าหาตัวแน่น เร่าร้อน นุ่มนวล หอมหวานจนไม่อยากจะปล่อยไปไหน
ริมฝีปากร้อนจะพรมจูบทั่วแผ่นอกนุ่ม เก็บเกี่ยวเอาความรู้สึกที่อีกฝ่ายสาดซัดออกมาเปรอะเปื้อนนั้นชิมเข้าไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาจูบแลกรสให้อีกฝ่ายได้เข้าใจความหอมหวานของตัวเอง
รสจูบร้อนแรงเจือไปด้วยรสชาติจากตัวเขาเอง จิ๊บเผยอปลายลิ้นรับแล้วจูบตอบอย่างเร่าร้อน มือเรียวโอบรอบคอแกร่ง
"อืม...จิ๊บ....." เสียงทุ้มครางออกมาเป็นชื่อของเด็กหนุ่ม
"รักนะครับ....."
" อืม..รู้แล้วครับ..ง่วงแล้ว.. "จิ๊บหลับตาลง ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
+++++++++++++++
-
ศีลขาด.....แล้วล่ะนะพี่ก้องเอ๋ย ....
:mc4: :mc4:จุดพลุฉลองงงงงงงงงงงง
รีดเดอร์คะ แบบนี้ ฮอทพอไหมหนอ.....ถ้าไม่ฮอท โคไรเตอร์จะไปสุมไฟให้เองนะค้าาาา :fire:
-
เย้ยยยย จิ๊บอดีตรุกรึเนี่ย นึกภาพเอกเป็นรับไม่ออกเลยแหะ
-
รุก เจอรุกตัวพ่อ
ตอนนนี้มัน เอิ่มมม :pighaun: มากมาย
-
ดีแตกเลยพี่ก้อง :o8:
-
:m25: :m25: :z13:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
เรียบร้อยเสียที
:pig4: :pig4: :pig4:
-
"โอย กูจะจับรุกกดเหรอวะเนี่ย" พี่ก้องแก่อุทานแต่ละอย่างทำเอานั่งขำไปนาน :jul3: :m20:
บอกได้ว่ามีแต่เสียกับเสีย :m25: :m25: :m10:
-
เเล้วสิ่งที่เรารอคอยก้อสำเร็จไปได้ด้วยดี(ไม่ค่อยจะหื่นเรยเรา) ฮ่าๆ
ฝึกเป็นรับไว้จะได้ชินน่ะจ้ะน้องจิ๊บ
อ่านตอนนี้เเล้วเลือดกำเดาไหล :pighaun:
-
ในที่สุดๆๆๆ :interest:
-
พี่ก้องตบะแตกจนได้ 555
ปล. ย้อนกลับไปอ่านอีกรอบ...พี่ก้องดูซาดิสต์แบบแปลกๆนะคะ 555
-
เค้าได้กันแล้ว เค้าได้กันแล้ววววววววว :mc4:
คาดว่าฉากนี้คงเป็นฉากที่ทุกคนรอคอย โฮะๆๆๆๆๆๆ :z1:
-
สงสารพี่ก้องรอบนี้ :z1:
:m25:
-
555+
ในที่สุดก็ตามมาทันค่ะ
ทันตอนนี้พอดีเลย'เหนือรุกยังมีรุก'
พี่ก้องตบะแตกกกก^^
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:m10:
:o8:
-
อ๊ากกกกก
มีใครแอบอยู่ใต้เตียงพี่ก้องมั่ง :jul1:
กร๊ากกกกกก
น้องจิ๊บเราแมนจริงอะไรจริง เกือบจะจับพี่ก้องกดซะแล้ว
ฮ่าๆ
ไร้ซึ่งคำบรรยาย
ขอบคุณมากจ้า :กอด1:
-
น่ารักอ่ะ เลือดหมดตัวแระ อิอิ
-
น่ารั๊กม๊ากๆๆ 55 พี่กัองตบะแตก
-
โอ้ววจิ๊บ น่ารักแบบนี้ เป็นรุกหรอนี่... แต่ก็แพ้ทางพี่ก้องเค้าละนะ หุหุ
-
พี่ก้อง ฮอทมากค่า
น้องจิ๊บคงจะไม่ได้กลับมาเป็นรุกแล้วหล่ะ
ใช่ไหมคะ พี่ก้อง
:m25:
-
:o8:
เอาใจช่วยจิ๊บ ครั้งหน้ากดพี่ก้องให้ได้นะ :laugh:
-
รักน้องจริงก็ยอมน้องมั่งน๊าพี่ก้อง ^^
-
คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าน้องจิ๊บจะเป็นรุกมาก่อน - -"
แต่แหมะ...ณ จุด ๆ นี้ต่อให้น้องจิ๊บเป็นอะไรมาก่อน พี่ก้องแกคงไม่สนใจแล้วแหล่ะ
ก็นะ...ตบะอันแก่กล้าที่สั่งสมมานาน ดันต้านทานร่างกายอันเร่าร้อนของน้องจิ๊บไม่ไหวนี่นา (ตูพูดเป็นหนังจีนกำลังภายในเลยเฟ้ย - -") ...คริคริ
แล้วที่สำคัญนะ...ขอตะโกนดัง ๆ เลยว่า "พี่ก้องฮอทมากกกกกกกกกก"...และน้องจิ๊บก็ ฮอทไม่แพ้กันเลยอ่ะ...อ๊ากกกกกกก...เลือดจะพุ่ง
อยากรู้รีเอฟเฟคหลังจากนี้จังเลยอ่ะ...สองคนนี้คงจะหวานขึ้นกว่าเดิมอีกนะ...คริคริ XD
-
เย เย้ เย
ต้องฉลองแล้ว
รอวันนี้มาตั้งนาน
และแล้วมันก็มาถึง
กร๊ากกกกกกกกก :pighaun:
-
โอ้ว...น้องจิ๊บเป็นรุก... :laugh:
มิน่าล่ะ..อ่านตอนแรกแล้ว มันเหมือนตาต่อตาฟันต่อฟันไงไม่รู้
แต่สุดท้ายก็เสร็จไอ้พี่ก้องจนได้.. :oo1:
ปล...ขอวันที่ก้องภพ โดย กดบ้างนะ จะได้เสมอภาคกัน
-
อันนี้เรารู้ เรารู้สึกมาตั้งนานแล้วว่าน้องจิ๊บไม่ใช่รับอ้ะ
กร้ากกกกกกกกกกกกส์
แต่เราก็รู้ว่าพอมาถึงมือพี่ก้อง น้องจิ๊บจะได้รับ...ประสบการณ์นั้นแน่นอน
เอร๊ยยยยยยยยยยยย So hotttttttttt!!! กันทั้งสองนะคร้า
-
ในที่สุด~ !@#$%^&*())_+
นึกไม่ถึงเหมือนพี่ก้องเลยค่ะว่าน้องจิ๊บเป็นรุกมากก่อน
เห็นน่ารักๆ แล้วก้นิสัยเหมือนฝ่ายรับแบบนี้
แต่สุดท้ายพอมาเจอพี่ก้องก็นะ.. ยอม~
ตอนนี้หวานมากถึงมากที่สุด ^____^
หวังว่าต่อไปจากี้พี่ก้องจะแสดงออกให้ชัดเจนมากขึ้นนะคะ
น้องจิ๊บจะได้ไม่เข้าใจผิด และคนอ่านจะได้ไม่เครียด~
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วย ~
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
จิ๊บเป็นรุกมาก่อนเรอะ พระเจ้า ไม่น่าเชื่อเลย 555+ น่ารักขนาดเนะ
แล้วก็ขำคำอุทานพี่ก้องอะ "โอย กูจะจับรุกกดเหรอวะเนี่ย" เรากร้ากทันทีเลย
แต่ก็นะ ฮ๊อทขนาดได้อยู่นะพี่ก้อง แต่อยากให้ฮ๊อทแบบนี้บ่อย ๆ อะ ชอบ อิอิ
-
จิ๊บเป็นรุก จริงเร้อ แต่สุดท้ายก็ต้องรับเนอะ 555
หรือว่าจิ๊บจะจับพี่ก้องกดสักทีก็ดีเหมือนกัน ผลัดกันรุกผลัดกันรับ 555
ขอไปเติมเลือดก่อนนะ
-
หรือว่าจิ๊บจะจับพี่ก้องกดสักทีก็ดีเหมือนกัน ผลัดกันรุกผลัดกันรับ 555
แอบเห็นด้วยอ่ะ หุหุ :m26:
-
จิ๊บไม่ให้เลยนะเนี้ยว่ารุกอ่ะ
อิอิ
ครั้งแรกก็เจ็บแบบนี้แหละจิ๊บ
บ่อยๆ เข้าเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
555+++จิ๊บไม่เคยรับ
นี้ละรับสะเลย
:mc4: :mc4:
พี่ก้องทำสำเร็จแล้ววววววววว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดตรงที่น้องจิ๊บบอกว่าไม่เคยรับนี่หละ
แปลว่าน้องไม่เคย...เลย หรือว่าน้องรุกอย่างเดียวมาตลอด
เหอๆๆๆๆ แล้วถ้าน้องขอสลับขั้วบ้าง พี่ก้องจะยอมมั้ย
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
"โอย กูจะจับรุกกดเหรอวะเนี่ย"
กร๊าก ค่ะ กร๊าก
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
อ่านตามใกล้จะทันแล้ว
งอนกันง่าย ๆ แบบนี้ จะไปรอดไหมน้า คู่นี่น่ะ พี่ก้องกับน้องจิ๊บ :เฮ้อ:
+1 ให้เป็นค่า FC นะครับ อ่านทันค่อยมาว่ากันใหม่ :z2:
-
ได้กันแล้ว ได้กันแล้ว
-
จิ๊บจ้อย เป็นรุก!!!! :a5:
แต่ถึงจะเคยเป็นรุก แต่ตอนนี้ พี่ก้องก็จัดการเรียบร้อยไปแล้ว 55+
เร่าร้อนจริงๆๆ :haun4:
o13
-
เสียเลือดกันถ้วนหน้าแล้ว .. มาต่อกันต่อเลยค่ะ
++++++++++++++
ร่างสูงเพรียวของเด็กหนุ่มผิวขาวผมสีน้ำตาลในชุดพนักงานเดินเข้ามาในร้านที่เขาทำงานอยู่ทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลา กระเป๋าเป้สีแดงนั้นยังคงเด่นสะดุดตาเช่นทุกครั้ง
" ไง เจ้าน้อย ไม่ได้เจอหลายวัน สบายดีป่ะ? "
จิ๊บทักเจ้าน้อยด้วยรอยยิ้มสดใส
"คร้าบ....คงไม่สบายไปมากกว่านี้แล้วล่ะ" เสาร์อาทิตย์เป็นวันหยุดของที่ร้าน แต่ก็เป็นเวลาเรียนเวลาไปสอบของจิ๊บด้วย เจอหน้ากันวันจันทร์ทีก็ทักกันแบบนี้ทุกรอบ แต่ท้ายเสียงของเจ้าน้อยคราวนี้ดูอารมณ์จะไม่จอยเท่าไร
"พี่จิ๊บนี่ดีเนอะ หน้าชื่นตาบานได้ทุกกกกกกวัน...คนมีความรักก็งี้?"
" แกก็ลองมีแฟนดูดี่วะ "มือเรียวตบบ่าเด็กหนุ่มที่ดู..เปลี่ยนไป
" โห...ขาวขึ้นว่ะ ไปทำอะไรมา " ว่าแล้วก็จับตามเนื้อตัวของอีกฝ่าย ไหนจะเสื้อผ้าอีก
"คุณเทียนพาไปเที่ยว...อะไรปาๆ...ที่ลงอ่างอ่ะ แล้วมีพี่ผู้หญิงมาขัดๆอ่ะ" เจ้าน้อยตอบตามตรง คุณเทียนเป็นเพื่อนของพศวัตที่ช่วงนี้มาวนเวียนที่ร้านอยู่บ่อยๆ
" ก็ดีนี่หว่า น่ารักขึ้นว่ะ อีกหน่อยสาวตรึมแน่ เชื่อพี่ดี่ "
คำตอบของเจ้าน้อยทำให้จิ๊บหัวเราะร่า ก่อนจะเดินไปในครัวเพื่อเตรียมตัวทำงาน
"สาวเหรอ...ไว้ผมมีวันหยุดก่อนนะ จะได้ออกไปบริหารเสน่ห์ให้มันถูกที่ถูกทางเสียหน่อย" เด็กหนุ่มว่าพลางหัวเราะ
.....แต่ไอ้เมื่อคืนก่อนนั่นมันเพราะอะไรก็ไม่เข้าใจอยู่ดีล่ะว้า.....
"เอ้อ..พี่จิ๊บ วันนี้วันแต่งเฮียแมนใช่ป่ะ เจ้าบ่าวจะเป็นไงบ้างเนอะ เจ้าสาวต้องสวยแน่เลยอ่ะ...เฮ้อ คนหน้าตาดีนี่มีทางเลือกเจรงเล้ยยย" เจ้าน้อยบิดขี้เกียจที่หน้าประตูกระจกที่เลื่อนไปเช็ดถูอยู่เมื่อครู่
" ก็คงสวยอะ เห็นว่าเป็นลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน" พอพูดถึงเชฟคนเก่งของร้านเลยนึกขึ้นได้
" อ่าว งั้นวันนี้ขายกาแฟอย่างเดียวอะดิ "
"ก็ขายกาแฟอย่างเดียวมาเกือบอาทิตย์แล้ว...คุณแมกซ์มาช่วยบ้างบางวัน..." เจ้าน้อยว่า
"บ้านนี้เขาดูแปลกๆกันนะว่าป่ะ...คุณมินก็ดูถือตัวไม่ค่อยอยากให้ใครเข้าใกล้เท่าไร...คุณแมกซ์ก็..."
เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมา "เหมือนพวกผีเข้าผีออก"
" นั่นไง ผีมาละ "
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราะพลางมองออกไปที่หน้าร้าน " ยังไงนั่นก็เจ้าของร้านนะโว้ย "
ยังไม่ทันที่จิ๊บจะได้ทักทายอะไร "ผีที่เข้าๆออกๆ"อย่างพศวัตก็รีบเดินตรงมาทักก่อน ท่าทางสดชื่นผิดกับเมื่อคืนก่อนลิบลับ
" อ้าว น้องจิ๊บ สบายดีนะครับ ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนาน "
" สวัสดีครับ คุณแมกซ์ " คนที่ถูกทักรีบยกมือไหว้ชายหนุ่ม
เจ้าน้อยหันไปมอง ก่อนจะยกมือไหว้เจ้าของร้านบ้าง
ท่าทางที่สดชื่นใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่มีให้กับจิ๊บทำให้เจ้าน้อยเผลอขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย
...ไมทีพี่จิ๊บมายิ้มร่าเลยหนอ....
ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่า แมกซ์ก็มีท่าทีแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนหน้านี้ไปแล้วไม่ใช่หรือยังไงกัน แล้วเขาจะรู้สึกขุ่นมัวอะไรกัน
"พี่จิ๊บ น้ำตาลในโถหมดรึยัง..."
เจ้าน้อยแกล้งถามออกไปแบบนั้น เพราะคิดว่าถ้ามันยังไม่หมดให้ไปสกัดออกจากสายตาของเจ้าของร้านยังได้
เด็กหนุ่มผิวขาวเช็คของที่เคาท์เตอร์ชงกาแฟของตนเอง ก่อนจะพึมพำ
" เออ นั่นดี่ .. อ่าว ไม่พอจริงด้วย "
เป็นจังหวะเดียวกับที่พศวัตที่ทำท่าจะมาขอชิมกาแฟที่เขาชงเสียหน่อย
" คุณแมกซ์ครับ พอดีน้ำตาลไม่พอ จิ๊บว่าโทรสั่งอาจจะไม่ทัน ยังไงเดี๋ยวจิ๊บขอเบิกเงินไปซื้อที่เซเว่นนะครับ "
" ไม่พอเหรอ? เดี๋ยวพี่โทรสั่งให้ก็ได้นี่ "
ชายหนุ่มยกมือขึ้นดูเวลา อีกไม่นานร้านก็ต้องเปิดแล้ว
" แต่ถ้ากลัวไม่ทัน ... "
เจ้าของร้านล้วงกระเป๋าเงินออกมาแล้วหยิบธนบัตรใบละห้าร้อยออกมา
" น้อย มาหาพี่หน่อย "
"ฮะ?..." เจ้าของชื่อว่าพลางวางอุปกรณ์ทำความสะอาดลงแล้วเดินไปหา
" ไปซื้อน้ำตาลที่เซเว่นมา ห้ากิโล ที่เหลือก็ไปซื้อขนมมากิน เผื่อน้องจิ๊บด้วยละกัน "
"ห้ากิโล...ให้ผมเหมาหมดเซเว่นเลยนะครับ" เจ้าน้อยคิดในใจ ให้ตายยังไงที่เซเว่นก้วางไว้ไม่เกินนั้นอยู่แล้ว
ก่อนจะมองไปทางจิ๊บ "พี่จิ๊บ...ถ้าอย่างนั้นฝากจัดโต๊ะหน่อยได้ไหมอ่ะ..."
" ได้สิ เดี๋ยวพี่ทำเองๆ แล้วก็ไม่ต้องซื้ออะไรมาเผื่อพี่นะ พี่ก้องให้ขนมมาเยอะแยะ "
ชื่อที่ถูกเอ่ยถึงทำให้พศวัตแสดงออกถึงความไม่พอใจทางสีหน้าได้ทันที แต่ก็ไม่ว่าอะไร ชายหนุ่มเร่งเด็กหนุ่มร่างเล็กแทน
" ไปได้แล้วๆ "
ร่างสูงไล่เจ้าน้อยเสียงดัง เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก
"ครับๆไปแล้วๆ... เฮ้อ..." ดวงตากลมเหลือบมองหน้าของพศวัตเล็กน้อย
...เข้าใจแล้ว.....เพราะพี่จิ๊บมาแล้วใช่ไหมล่ะ...
ก่อนจะเดินออกไปซื้อของอย่างเสียไม่ได้ตามคำสั่งของเจ้านาย
++++++++++++++
"พี่จิ๊บ..." เด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาตอนจะเก็บร้าน หลายวันมานี่ หากเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากจะคุยหรือเสวนาอะไรกับอีกฝ่ายมากนัก จนได้ยินจิ๊บเอ่ยถามด้วยความสงสัยอยู่หลายรอบว่า เป็นอะไรไปหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่รู้จะตอบคำถามนั้นยังไง แต่หลายวันที่พศวัตมาอยู่ช่วยที่ร้าน มันอาจจะดีตรงที่เขากับจิ๊บไม่ต้องปวดหัวเรื่องการเก็บเงินเก็บทอง แต่ที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึก....อยู่ไม่สุข....ก็ตรงที่เจ้าของร้านร่างสูงคนนั้น
ดูไม่หันมาเล่นหัวกับเขาเหมือนก่อนหน้าที่จิ๊บจะกลับมา
"เคยรู้สึกเหมือน...น้อยใจใครบ้างป่ะ"
" เคยสิ.. ไม่เห็นแปลกเลย "
จิ๊บว่าพลางเก็บของใส่กระเป๋าเป้ นี่ก็ใกล้จะเลิกงานมากแล้ว
"คนเราเนี่ย ถ้ามาทำเหมือนเราพิเศษขึ้นมาเนี่ย...หมายความว่า เขาชอบเรารึเปล่าอ่ะ หรือ...อาจจะเป็นเพราะว่าสงสารอ่ะ"
เด็กหนุ่มเอ่ยถาม สองไหล่ห่อลงอย่างเห็นได้ชัด
" ไอ้น้อย....หันมานี่มา "
เจ้าของผมสีน้ำตาลบอกให้อีกฝ่ายสบตาเขาแล้วยิ้มให้
"เป็นอะไรไปวะ? พี่ว่าเราน่ารักขึ้นตั้งเยอะ มันก็ต้องมีคนชอบอยู่แล้ว มั่นใจหน่อยดิวะ"น้ำเสียงนั้นพูดอย่างอ่อนโยน จิ๊บรู้ดีว่าเจ้าน้อยไม่ได้คุ้นเคยอะไรกับเรื่องแบบนี้
"แล้วมันดีแน่เหรอพี่...ผมไม่เห็นจะเหมาะกับอะไรพวกนี้ซักหน่อย...บางที อาจจะเป็นแค่ตัวแทนของใครที่...ดูดีกว่าผมก็ได้"
เจ้าน้อยเอ่ยออกมา น้ำเสียงดูสับสนอย่างบอกไม่ถูก
" เป็นอะไรไปวะ? "
มือเรียวขยี้ผมอีกฝ่าย
" พี่ว่าแกต้องชอบเขาแล้วล่ะ "
"ชอบ?" คำนั้นของจิ๊บทำให้ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
" ก็ถ้าไม่ชอบ แกคงจะไม่สนใจหรอกว่าเขาจะคิดกับแกยังไง ใช่ปะ .. เอาน่า ค่อยๆดูไปไม่ต้องรีบ "
"ผมจะไปชอบเขาได้ยังไงอ่ะ...ไม่มีทางอ่ะ...เป็นไปไม่ได้เด็ดๆอ่ะ....." เจ้าน้อยแทบโวยลั่นกระโดดผึงออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ทันที
" ฮะ ฮะ ..ก็บอกแล้วไง ว่าค่อยๆดูไปไม่ต้องรีบโว้ย "
ท่าทางแบบนั้นทำให้รุ่นพี่เรื่องความรัก หัวเราะออกมา ก่อนจะรูดซิบกระเป๋าเป้ แล้วลุกขึ้น
" กลับดีกว่า .. แล้วเจอกัน "
++++++++++++++
บ้านหลังใหญ่ท้ายซอยย่านธุรกิจ แต่กลับร่มรื่นด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ และสวนบัวที่อยู่กลางบ้าน จิ๊บต้องเดิมข้ามสะพานเล็กๆเข้าไปกว่าจะถึงประตูด้านใน ซึ่งเจ้าหมาตัวใหญ่ก็นอนหมอบรอที่หน้าประตูเหมือนทุกวัน
" ว่าไง เจ้าเคนมารอเหรอ เอ้ากินขนมๆ " ว่าแล้วก็เอาถุงขนมปังกรอบจากร้านมาแกะแล้วยื่นชิ้นขนมปังกรอบให้เจ้าตัวโตที่รอกินอยู่ทุกวัน
"ให้กินขนมเดี๋ยวก็อ้วนตายพอดี...." เสียงเจ้าของบ้านว่าพลางเดินมารับ ร่างสูงอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนที่มักจะใส่เสมอเวลาทำงานศิลปะอยู่ในเรือนหลังเล็กที่ด้านหลังบ้าน สองมือพยายามเช็ดถูกสีที่ติดอยู่ตามซอกเล็บ
" ให้กินวันละนิดเดียวเอง ไม่อ้วนหรอกเนอะ เคน "
เด็กหนุ่มหันไปพยักเพยิดกับเจ้าขนฟูสีน้ำตาลที่ตอนนี้แปรพักตร์ไปอยู่ข้างเดียวกัน ตั้งแต่ได้กินขนมหวานๆทุกวัน
"นี่คงไม่ได้กะจะขุนให้อ้วนแล้วเอาไปเชือดใช่ไหม " ก้องภพเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
"กลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอาบท่านะครับ..." ชายหนุ่มว่าพลางเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายด้วยอ้อมแขนแต่มือยังยืดเอาไว้ไม่ได้วางลงไปด้วยกลัวว่าเสื้ออีกฝ่ายจะเปื้อน
"เดี๋ยวขอพี่ล้างสีก่อน ...คิดไปพลางๆก็แล้วกันว่าวันนี้อยากจะกินอะไร"
" หมูทอดครับ.. หมูทงคัตสึ ชิ้นโตๆเลย หิวมาก " ริมฝีปากรั้นๆนั่นยิ้มแล้วยื่นหน้าไปจูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ แล้วหันไปมองที่มืออีกฝ่าย
" มือเลอะอีกแล้ว เดี๋ยวจิ๊บเช็ดให้พี่นะ " เขาเดินไปหยิบแอลกอฮอล์จากในตู้พร้อมสำลี
" นั่งสิครับ เดี๋ยวจิ๊บเช็ดให้ "
"จะเช็ดให้เหรอ.." เสียงก้องภพที่ถามกลับนั้นฟังดูดีใจอยู่ไม่น้อย
"ขอบใจนะ..."
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง แล้วนั่งคุกเข่าลงกับพื้น ส่วนก้องภพนั่งอยู่ที่โซฟา มือเรียวยาวจับมือแกร่งที่เปื้อนสีนั่นไว้ แล้วใช้สำลีชุบแอลกอฮอลล์เย็นๆ เช็ดตามซอกนิ้วทุกนิ้วอย่างตั้งใจ
ก้องภพนั่งมองสีที่ติดแน่นอยู่ตามนิ้วและซอกเล็บค่อยๆหายไป เส้นผมของจิ๊บที่ขยับไหวเล็กๆนั้นชวนมองไม่น้อย
"วันนี้ที่ร้านเป็นยังไงบ้างล่ะ..."
หลายวันมานี่มัวแต่ทำงานชุดใหม่เพื่อเอาไปนำเสนอลูกค้าจนไม่ได้ออกที่นั่งจิบกาแฟที่มุมเดิมในร้านที่คุ้นเคย
...คิดไปคิดมาแล้วก้อาจจะเป็นทางดีก็ได้....
" ก็ดีครับ ลูกค้าเยอะมาก วันนี้พี่แ.. " พอจะพูดชื่ออกมาก็นึกได้ว่าก้องภพไม่ค่อยพอใจเวลาที่เขาพูดถึงผู้ชายคนนี้เท่าไหร่
" เอ่อ..พี่แมนนนนนนนนนนนนนน " โชคดีที่เจ้าของร้านกับเชฟคนเก่งชื่อคล้ายกัน ครั้งนี้คงรอดตัวไปล่ะนะ
" เขาแซวจิ๊บด้วยล่ะ ว่าทำไมไปทะเลมาไม่คล้ำลงเลย "
"ก็นะ...."ก้องภพยิ้มพลางก้มลงไปเล็กน้อยเพียงเพื่อเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากของอีกฝ่าย ใช้หลังมือที่ปราศจากคราบสีแล้วแตะแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ
"จะให้พี่ปล่อยเราออกจากห้องไปได้ยังไงล่ะ"
ดวงตาคมสบดวงตากลมของเด็กหนุ่มนิ่ง เสียงทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นดังเพียงกระซิบ...ให้ได้ยินกันเพียงสองคน
จิ๊บก้มหน้าลงเล็กน้อย ผิวหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีเลือดฝาดกับคำพูดที่ทำให้ย้อนถึงทริปที่ไปทะเลกับคนรัก .. เขาได้เล่นน้ำทะเลแค่วันแรกจริงๆ เพราะหลังจากนั้นก็..แทบไม่ได้ออกจากห้องไปไหนเท่าไหร่เลย
" แต่ตอนนี้พี่ต้องปล่อยจิ๊บไปอาบน้ำก่อนนะครับ "เด็กหนุ่มตอบเสียงเบาแล้วขยับออกจากอีกฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปอาบน้ำ
"ฮ่ะๆ..."ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่าย "เอาล่ะ ...กับข้าวซิ่นะกับข้าว..."ชายหนุ่มร่างสูงว่าพลาง ตบตักเบาๆอีกฝ่ายอย่างจะทานหมูทอดเห็นทีวันนี้เขาคงต้องโชว์ฝีมือเสียหน่อย จิ๊บดูท่าจะชอบอาหารญี่ปุ่นมาก ชายหนุ่มคิดไปพลางในหัวเกิดข้อเปรียบเทียบเล็กๆกับใครบางคนที่โปรดปรานอาหารฝรั่ง...และอาหารไทยฝีมือเขาทำก็ถูดจัดเป็นอันดับสองเสียด้วย...
++++++++++++++
เจ้าของบ้านเดินเข้าไปจัดการเตรียมอาหาร เสียงทุบหมูดังตุบตับอยู่นานก่อนจะนำลงทอดหลังชุบแป้งเรียบร้อยได้ออกมาเป็นหมูทอดชิ้นโตทานคู่กับสลัดที่บรรจงจัดวางเอาไว้บนจาน
เสียงเจ้าเคนเองก็ส่งเสียงงื้ดง้าดอยู่ใกล้ๆทำเอาพอทำกับข้าวคนเสร็จก็ต้องกลับไปจัดการกับข้าวหมาต่อ
"เอ้ากินไปเลย เจ้าหมูเคน" ก้องภพว่าพลางหัวเราะเมื่อเห็นสุนัขตัวโปรดแทบจะเข้าขย้ำชามข้าวตรงหน้า
เจ้าของบ้านเดินกลับเข้ามาด้านใน เวลาผ่านไปได้พักใหญ่แต่ก็ยังไม่เห็นว่า จิ๊บจะเดินลงมาจากชั้นบน
"จิ๊บ กับข้าวเสร็จแล้วนะครับ "
" ครับ " เสียงดังจากชั้นสองของบ้าน ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง จิ๊บวันนี้สวมชุดนอนแล้ว ลายวัว ดูแปลกตา .. เขาแอบไปซื้อมาเซอร์ไพรซ์อีกฝ่ายนั่นแหละ
"....ชุดนอนเท่นะ" ก้องภพดูจะอึ้งๆไปกับชุดนอนตัวใหม่ของอีกฝ่าย
" ลายวัว .. มอ~ "
จิ๊บยิ้มทะเล้นแล้วเดินเร็วๆปยังโตีะกินข้าว " หอมหมูทอดดดดดด "
ก้องภพส่ายหัวเล็กน้อย "ได้ข่าวว่าทางนี้ต่างหากที่น่าจะใส่เสื้อลายวัว" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต้ะฝั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย
"หอมก็ทานเยอะๆนะ นี่ น้ำสลัดพี่ยังเอาสูตรญี่ปุ่นด้วยเลย....กลัวไม่เข้ากัน" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
" ถ้าพี่ชอบ เดี๋ยวจิ๊บไปซื้อมาให้นะ เอาป่าววววว? "
เด็กหนุ่มถามก่อนจะคืบหมูทอดใส่ปากแล้วยิ้ม
"ไม่ล่ะ แบบพี่คงไม่เหมาะกับชุดนอนเข้ากันแบบนี้หรอก " ก้องภพยิ้ม
"อีกอย่างมีคนบอกว่าพี่ใส่กางเกงผ้าแพรเสื้อยืดนี่ล่ะเหมาะแล้ว"
จิ๊บมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง คิ้วขมวดเล็กน้อย
"เป็นอะไร...คิ้วจะเป็นปมแล้ว" ก้องภพเห็นแบบนั้นก็ยกนิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากของอีกฝ่าย
" ใครบอกเหรอ? "
ริมฝีปากเม้มเล็กๆ พลางมองหน้าคนรักอย่างค้นหาอะไรบางอย่าง
" แล้วถ้าจิ๊บบอกว่า ... พี่ใส่กางเกงแพรมันแก่เหมือนลุง พี่จะเลิกใส่ไหมครับ? "
"........" ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่งพลางยิ้ม " ก็พี่มันแก่ปูนนี้แล้วนี่ครับ จะเหมือนลุงก็ไม่แปลกหรอก" ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ
...ถ้าพี่ก้องใส่ชุดนอน คงดูอึดอัดพิลึก....
เสียงนุ่มของใครบางคนย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ
"มันอึดอัดน่ะ กระดุมนอนนานๆบางทีมันก็เจ็บด้วย" ก้องภพเอ่ย
"ไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมายหรอก..."ท่าทางเลี่ยงไปมา ทำให้คนอายุน้อยกว่าแปลกใจ แต่อีกฝ่ายคงไม่อยากพูดถึงมันมากนัก เพราะฉะนั้น..
" จิ๊บไม่ได้บอกว่าพี่แก่ซักหน่อย " พูดแล้วก็ยิ้ม
"แล้วไอ้ที่ว่าเหมือนลุงเมื่อกี้น่ะ ...ล้อเล่นหรือพูดจริงกันแน่นะ..." ก้องภพทำเสียงเหมือนน้อยใจ
" แล้วทำหน้าขี้น้อยใจแบบเนี้ย อยากเป็นคนแก่รึไงครับ .. เอางี้สิ ถ้าไม่อยากแก่.. " ดวงตากลมโตสบตาของคนรักอย่างซุกซนแล้วถอยออกมากินหมูทอดในจานให้หมด
"ซนจริงนะเรา..." ก้องภพหัวเราะเบาๆ "ถึงจะแต่งตัวแก่แต่พี่ก็ฟิตนะครับ ระวังไว้เลย" ก้องภพชี้หน้าของอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ จิ๊บคงรู้แก่ใจแน่แล้วว่าจะเป็นอย่างไร
++++++++++++++
ปล. รีดเดอร์คะ .. คราวหน้าเตรียมทิชชู่กันมาด้วยนะคะ
:กอด1:ด้วยรัก
ไรเตอร์+โคไรเตอร์ อิ อิ
-
จิ๊บเป็นรุกเหรอหนู
ทั้งหน้าตาและนิสัยไม่ให้เลยนะเนี่ย
ของแบบนี้ถึงหน้าไม่ให้แต่ใจมันรักใช่มั๊ยจิ๊บ 555
แต่คาดว่าจากนี้ไปคงต้องเปลี่ยนไปรับตลอดไปแล้วนะ 555
-
"ได้ข่าวว่าทางนี้ต่างหากที่น่าจะใส่เสื้อลายวัว"
ต้องเป็นลายวัวแก่ด้วยนะ
:jul3:
-
เตรียมทิชชู่ไว้ทำไมหว่า?
คงไม่ใช่ซับน้ำตาใช่มั้ยคะ?
-
หนุกๆครับ ชอบๆ
แต่เหมือนพี่ก้องยังมีอารายค้างคากับอดีตอยู่นะครับ ไม่ชอบเลย ไม่ทำให้จบๆ เดวจิ้บเองจะเปงคนที่เจ็บ
ยังไงก้อรีบมาต่อนะครับ รอๆ
:mc4:
-
น่าน ตอนหน้าน้ำตาตกแน่
พี่ก้องทำไม๊ทำไม ไม่่เคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยเนี้ย :serius2:
แอบเก็บมาคิดแบบนี้ไม่ดีรู้ไหม๊
ปัจจุบันและอนาคตน่ะรู้จักหรือป่าว อดีตก็ทิ้งๆไปซะบ้างสิ :angry2:
-
เอาทิชชูมาทำอะไรคะ
จะได้เตรียมทิชชูพร้อมเตรียมใจไปด้วย
:laugh:
ขอบคุณมากค่ะ ยังบวกเพิ่มไม่ได้จ้่า
-
โอ้วววววววววววววววววววววววว
น้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กะ
ไอ้พี่แมกซ์ กร๊ากกกกกกกกกกกกกก o18
เมื่อไหร ๆๆๆๆๆๆๆ ต้องมีตอน ของสองคนนี้ด้วยน้าา
ตอนหน้า ทิชชู่ เอามาทำไมเหรอ
แบบนี้ :pighaun:
รึแบบนี้ :sad11:
-
:pig4: สนุกจริง ๆ อ่านเพลินเลย เก่งจริงไรเตอร์ สู้ สู้ จะคอยติดตามนะจ๊ะ
+1 ให้กับความเก่ง
-
"ได้ข่าวว่าทางนี้ต่างหากที่น่าจะใส่เสื้อลายวัว"
ต้องเป็นลายวัวแก่ด้วยนะ
:jul3:
o13 เยี่ยม รีดเดอร์น่ารักมากค่ะ รับมุกด้วย หุหุ
คราวหน้าก็เตรียมทิชชู่กันมาเยอะๆนะคะ แต่จะเอาไปทำอะไรนั้น ก็ต้องรออ่านต่อไปค่า.... :-[
จิ๊บใส่ชุดนอนลายวัว กับ น้อยที่ขาวขึ้น กริ๊วๆๆๆ:impress2:
-
จิ๊ ! พี่ก้องนี่ขัดใจจริง...ชอบเอาคนในอดีตมาเปรียบเทียบอยู่เรื่อยอะ เด๋วก็ได้มีปัญหาอีกหรอก :angry2:
น้อยชอบพี่แมกซ์สินะ สู้ๆ เชียร์เต็มที่อะ จะได้ไม่มาสร้างปัญหาให้คู่หลัก เหอๆ
-
ทำไมถึงต้องคอยเปรียบเทียบกับคนเก่าอยู่เรื่อยอ่ะพี่ก้อง :serius2:
(http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:fqnAWIGAoYqf-M:http://images.ininuik.multiply.com/image/1/photos/upload)
ประมาณนี้รึป่าวคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ถูกใจพี่ก้องแล้วสิ ชอบจังนะไอ่เรื่องเปรียบเทียบกะคนเก่าหน่ะ อดีตก็ส่วนอดีตนึกถึงได้แต่อย่าเยอะ อย่าเยอะ เด๋วก็ยุจิ๊บไปรุกคนอื่นซะนี่-*-
-
ทิชชู่เหรอ คราวนี้ใช้ซับอะไรหละ
พี่ก้องชอบเอาอดีตมาไว้ใกล้ตัวจัง
เดี๋ยวอดีตมันจะกลายป็นปัจจุบันที่ทำให้จิ๊บต้องเสียใจนะพี่ก้อง
ถ้าพี่ก้องยังเป็นแบบนี้จะตัดใจไม่เชียร์พี่แล้วนะ
จะยุให้จิ๊บชอบคนอื่นเลยคอยดู :angry2:
-
เตรียมทิชชู่เนี่ยขอเตรียมไปเช็ดเลือดนะคะไม่ใช่น้ำตา
ตาลุงก้องก็ยังทำคนอ่านเคืองได้เป็นระยะ 555+
-
ไหนพี่ก้องบอกว่า จะไม่เอาอดีตมาปนกับปัจจุบันไง...แล้วนี่มันอะไรกันห๊ะ~!!!!!!!! = ='
แล้วไหนจะเรื่องที่ว่าคนเก่าบอกว่าชอบแบบนี้ พี่ก้องถึงต้องเป็นแบบนี้
ถ้าน้องจิ๊บจับได้ น้องจะเสียใจขนาดไหนอ่ะพี่ก้อง...ไหนบอกว่าชอบกาแฟแก้วนี้ไง
แล้วทำไมไม่ลืมกาแฟแก้วเก่าสักที...ไม่ต้องลืมให้หมดหรอก แค่เก็บไว้เป็นแค่ความทรงจำ
จากนั้นก็เริ่มนับหนึ่งใหม่...ที่ทำแบบนี้ไม่ได้ เพราะพี่ก้องยังตัดไม่ขาดใช่มั้ยล่ะ????
ลึก ๆ แล้วก็ยังคิดถึง ยังห่วงหา และถ้ากลับไปเป็นแบบเดิมได้ พี่ก้องก็กลับไปใช่มั้ย????
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...พี่ก้องทำแบบนี้ได้ไงว่ะ...ทำไมต้องเปรียบเทียบ ทำไมไม่ลืม
ทำไมไม่ทำอย่างที่บอกกับน้องจิ๊บไว้ล่ะ....กรี๊ดดดดดดดดดดด ด ด ดด ด...อยากจะพ่นไฟใส่พี่ก้องจริง ๆ - -"
แล้วตอนหน้าที่ต้องเตรียมทิชชู่เนี่ย...เอามาซับน้ำตา หรือมาซับเลือดกันล่ะฮะไรท์เตอร์ >[]<
-
"ซนจริงนะเรา..." ก้องภพหัวเราะเบาๆ "ถึงจะแต่งตัวแก่แต่พี่ก็ฟิตนะครับ ระวังไว้เลย" ก้องภพชี้หน้าของอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ จิ๊บคงรู้แก่ใจแน่แล้วว่าจะเป็นอย่างไร >>>> "จะเอากี่น้ำดีค่ะพี่ก้อง ผัดไทจะได้เตรียมทิชชู่ถูก"
ตกลงเฮียยังลืมอดีตไม่ได้ใช่ไม๊นี่... ถ้าไม่ทำอะไรไม่ดีกับเค้าไว้ เรื่องระหว่างพี่ก้องกับคุณมินก็คงไม่เป็นแบบนี้สินะ...
-
555++
น่ารักเนอะ
ไม่ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยละ
แต่ว่าน้อยไปแอบชอบใครรรรรรร
ผู้ใดนั่น
ปล.ตอนหน้าวันไหนจะได้เตรียมกระดาษถูก 555+
โหล1พอไหม
-
พี่ก้องเผลอพูดอะไรออกไป
ทำเอาน้องจิ๊บค้างคาเลยเห็นป่าววววว
อ๊ากกกกก อย่าบอกว่าอดีตของพี่ก้องจะกลับมาทำร้ายจิตใจน้องจิ๊บ
ให้รีดเดอร์ต้องเสียน้ำตา
หรือ จะเป็นฉาก เอ่อ คือ เอ่อ :m21: :m21:
เรียกเลือดกำเดาไหลลลล มารอลุ้นๆๆๆ เเต่ถ้าเป็นอย่างหลัง
จะได้เรียกรถพยาบาลมาคอยด้วย เพราะเลือดคงจะไหลหมดตัว เอิ๊กๆๆๆ
-
+1 :L2: :L2: รอตอนต่อไป
-
รอตอนต่อไปพร้อมกับทำใจเตรียมไว้
-
ทิชชู่...เตรียมไว้แล้ว
แต่เอาไว้ซับเลือดอย่างเดียวนะ
-
น่ารักจัง(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/915068477.gif)
ให้จิ๊บย้ายมาอยู่ด้วยเลยพี่ก้อง
-
พี่ก้องนี่ก็แอบหื่นเล็กๆเหมือนกันนะ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ขอบคุณมากนะค่ะ
-
เจ้าน้อยเริ่มมีความรัก :L1:
-
ไม่ถูกใจพี่ก้องแล้วสิ ชอบจังนะไอ่เรื่องเปรียบเทียบกะคนเก่าหน่ะ อดีตก็ส่วนอดีตนึกถึงได้แต่อย่าเยอะ อย่าเยอะ
เห็นด้วยอย่างแรง จิ๊บไม่เซ็ง แต่พี่เซ็งแทนว่ะ
เจ้าน้อยเอ๊ยยแอบชอบพี่แมกซ์ซะงั้น
-
พี่ก้องงงง++ พูดถึงคนคนนั้นหรอ???
ทำไมยังพูดถึงอีกอะ ใจร้ายที่สุดเลย
ตงลงเจ้าน้อยชอบพี่แม็กซ์จริงๆหรือนี่
หวังว่าจะมีคู่ี้นี้ให้ได้หวังกันบ้างนะค๊า
รออ่านตอนต่อไปค่าา
พีเอส.พี่ก้องทำตัวดีๆนะ ไม่งั้น... จะเชียร์คนอื่นแทน : P
-
แง๊
อ่านแล้วน้ำตาซึม
สงสารเจ้าน้อยมากค่ะ
:o12:
โถๆๆๆๆๆ ป้าเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
คุณแม็กก็หันมามองเด็กบ้างอะไรบ้าง มองคนมีเจ้าของทำไมคะ เสียเวลานะๆ
o18
แล้วก็อิตาพี่ก้องนี่อีก อยู่กับหนูจิ๊บนะคะ ยังจะไปคิดถึง คนอื่น อีก มันหน้า
:z6:
รอตอนต่อไปพร้อมทิชชู่ฮ่ะ
:L2:
-
เตรียมทิชชูแบบเลือดพุ่งปริ๊ด ๆ นะเอาเตรียมไว้เลย
แต่ถ้าเอาทิชชูมาซับน้ำตาแบบนี้ไม่เอานะ
เค้าชอบแบบเลือดพุ่ง
-
มันไม่เคลียๆ เลยเนี่ย
อดีตจะฝั่งขนาดไหนก็อย่าทำให้คนปัจุลันเสียใจ ซิ
อย่างนี้มันน่าน้อยใจนัก :m16:
:L2: :L2:
-
อ่า
อยากอ่านคู่ของเจ้าน้อยจังเลย
อิอิ
:z1:
แล้วเฮียแมนแกแต่งงานแล้วจริงอ่ะ
กับใครว่ะ
-
แล้่วทำไมพี่ก้องต้องไปนึกถึงคำพูดของคนรักเก่าด้วยห๊า
ตอนนี้อยู่กับน้องจิ๊บนะเฟร้ยย เคือง ๆ แต่ตอนนี้ก็หวานได้อยู่ จะไม่เคืองมากก็ได้ หุหุ
ปล. ตอนหน้าให้เตรียมทิชชู่ หวังว่าจะไม่ให้มาซับน้ำตานะจ๊ะ
-
พี่ก้องน่ะ
พูดให้จิ๊บคิดมากอีกแล้ว
ต่อไปห้ามนะ
แต่ตอนหน้าทำไมต้องเตรียมทิษชู่น้า
อิอิ
รอตอนต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ลุงก้อง อย่าทำน้องเสียใจนะ
Writer หวังว่าtissueที่ให้เตรียมไม่ใช่ให้เอาไว้เช็ดน้ำตานะ
ใจสลายแน่ๆ
-
เอาเป็นว่าเอาใจช่วยทั้งคู่ละกัน
--
ก้องเค้าคงคุ้นชินกับชุดนอนแบบนั้นมากกว่าน่ะ
ประมาณว่ามีคนแนะนำแล้วก็ชอบเสียด้วยไรงี้..
ตอนหน้าเตรียมทิชชูนี่ซับไรดีคะ เลือด/น้ำตา
-
555+ ถ้าพี่ก้องใส่ชุดนอนลายวัว แบบนี้ก็จะกลายเป็น "โคแก่กินหญ้าอ่อน" น่ะสิ :jul3:
ตอนหน้า แค่ทิชชู่อาจจะไม่พอ เดี๋ยวไปขอรับเลือดจากสภากาชาดมาเผื่อไว้ซัก 2-3 ถุง ก็น่าจะดี :jul1:
:L2: ขอบคุณค่ะไรท์เตอร์
-
ทิชชู่นี่จะให้ซับอะไร บอกให้เตรียมใจไว้นิดก็จะดีน๊า
บวกให้จ้า
-
อ่านเมื่อคืนจบเอาป่านนี้ ห้าๆๆ เเอบหนีไปเที่ยวมา
สนุกมาก เเละขอเป็นเเฟนคลับพี่ก้องภพค่ะ
เนื้อเรื่องน่ารักจังเลย
ขอบคุณมากจ้า
-
ไอ้คุณพี่ก้องอาการกำเริบอีกล่ะ ตอนที่แล้ว ก็ยังดูดีๆจี๋จ๋ากับจิ๊บอยู่
วันนี้เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย คิดอยู่ได้อดีตเก่าเก็บน่ะ
แต่แค่คิดก็ยังไม่เท่าไหร่ นี่ดันพูดออกมาให้จิ๊บคิดมากอีกล่ะ
แค่อดีตมันตามพี่อยู่คนเดียวก็แย่พออยู่แล้ว
พี่อย่าเอาอดีตมาหลอกหลอนจิ๊บอีกเลยนะ ขอร้อง
เจ้าน้อยแอบมีซัมติงกับพี่แมกซ์แฮะ 555
คาดว่าจะได้อ่านในเรื่องต่อไป รึป่าว ^^
อยู่ๆเฮียแมนก็แต่งงานซะงั้น งงเลย
ปล.ให้เตรียมทิชชู่ซะขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าเอามาซับน้ำตา เหอๆ
-
คืนนี้จะมาอัพหรือเปล่านะ
รอ ๆ ๆ ๆ
-
พี่ก้องควรจะใส่ชุดนอนลายวัว...
วัวแก่กินหญ้าอ่อน...
-
Wow!!!
-
"ได้ข่าวว่าทางนี้ต่างหากที่น่าจะใส่เสื้อลายวัว"
ต้องเป็นลายวัวแก่ด้วยนะ
:jul3:
o13 เยี่ยม รีดเดอร์น่ารักมากค่ะ รับมุกด้วย หุหุ
คราวหน้าก็เตรียมทิชชู่กันมาเยอะๆนะคะ แต่จะเอาไปทำอะไรนั้น ก็ต้องรออ่านต่อไปค่า.... :-[
จิ๊บใส่ชุดนอนลายวัว กับ น้อยที่ขาวขึ้น กริ๊วๆๆๆ:impress2:
งั้นน้องจิ๊บก็เป็นหญ้าที่น่ากินสุดๆ >.<
ทิชชู่เหรอ คราวนี้ใช้ซับอะไรหละ
พี่ก้องชอบเอาอดีตมาไว้ใกล้ตัวจัง
เดี๋ยวอดีตมันจะกลายป็นปัจจุบันที่ทำให้จิ๊บต้องเสียใจนะพี่ก้อง
ถ้าพี่ก้องยังเป็นแบบนี้จะตัดใจไม่เชียร์พี่แล้วนะ
จะยุให้จิ๊บชอบคนอื่นเลยคอยดู :angry2:
รีดเดอร์หวาดระแวงไปซะแร้วว... เอาน่า วันนี้ได้ซับแน่นอนค่าาา..
ไหนพี่ก้องบอกว่า จะไม่เอาอดีตมาปนกับปัจจุบันไง...แล้วนี่มันอะไรกันห๊ะ~!!!!!!!! = ='
แล้วไหนจะเรื่องที่ว่าคนเก่าบอกว่าชอบแบบนี้ พี่ก้องถึงต้องเป็นแบบนี้
ถ้าน้องจิ๊บจับได้ น้องจะเสียใจขนาดไหนอ่ะพี่ก้อง...ไหนบอกว่าชอบกาแฟแก้วนี้ไง
แล้วทำไมไม่ลืมกาแฟแก้วเก่าสักที...ไม่ต้องลืมให้หมดหรอก แค่เก็บไว้เป็นแค่ความทรงจำ
จากนั้นก็เริ่มนับหนึ่งใหม่...ที่ทำแบบนี้ไม่ได้ เพราะพี่ก้องยังตัดไม่ขาดใช่มั้ยล่ะ????
ลึก ๆ แล้วก็ยังคิดถึง ยังห่วงหา และถ้ากลับไปเป็นแบบเดิมได้ พี่ก้องก็กลับไปใช่มั้ย????
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...พี่ก้องทำแบบนี้ได้ไงว่ะ...ทำไมต้องเปรียบเทียบ ทำไมไม่ลืม
ทำไมไม่ทำอย่างที่บอกกับน้องจิ๊บไว้ล่ะ....กรี๊ดดดดดดดดดดด ด ด ดด ด...อยากจะพ่นไฟใส่พี่ก้องจริง ๆ - -"
แล้วตอนหน้าที่ต้องเตรียมทิชชู่เนี่ย...เอามาซับน้ำตา หรือมาซับเลือดกันล่ะฮะไรท์เตอร์ >[]<
อิ อิ .... ได้ซับแน่นอน ..
"ซนจริงนะเรา..." ก้องภพหัวเราะเบาๆ "ถึงจะแต่งตัวแก่แต่พี่ก็ฟิตนะครับ ระวังไว้เลย" ก้องภพชี้หน้าของอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ จิ๊บคงรู้แก่ใจแน่แล้วว่าจะเป็นอย่างไร >>>> "จะเอากี่น้ำดีค่ะพี่ก้อง ผัดไทจะได้เตรียมทิชชู่ถูก"
ตกลงเฮียยังลืมอดีตไม่ได้ใช่ไม๊นี่... ถ้าไม่ทำอะไรไม่ดีกับเค้าไว้ เรื่องระหว่างพี่ก้องกับคุณมินก็คงไม่เป็นแบบนี้สินะ...
น้ำอะไรคะ?? .. อิ อิ อาจจะมีหลายน้ำไง..
555++
น่ารักเนอะ
ไม่ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยละ
แต่ว่าน้อยไปแอบชอบใครรรรรรร
ผู้ใดนั่น
ปล.ตอนหน้าวันไหนจะได้เตรียมกระดาษถูก 555+
โหล1พอไหม
วันนี้แแหละค่ะ .. ไรเตอร์อัพทู้กกกวันแหละ ถ้าไม่ป่วย หรือเนทป่วยนะ
เอาเป็นว่าเอาใจช่วยทั้งคู่ละกัน
--
ก้องเค้าคงคุ้นชินกับชุดนอนแบบนั้นมากกว่าน่ะ
ประมาณว่ามีคนแนะนำแล้วก็ชอบเสียด้วยไรงี้..
ตอนหน้าเตรียมทิชชูนี่ซับไรดีคะ เลือด/น้ำตา
เนอะ~~
อ่านเมื่อคืนจบเอาป่านนี้ ห้าๆๆ เเอบหนีไปเที่ยวมา
สนุกมาก เเละขอเป็นเเฟนคลับพี่ก้องภพค่ะ
เนื้อเรื่องน่ารักจังเลย
ขอบคุณมากจ้า
:กอด1:
ไอ้คุณพี่ก้องอาการกำเริบอีกล่ะ ตอนที่แล้ว ก็ยังดูดีๆจี๋จ๋ากับจิ๊บอยู่
วันนี้เกิดเฮี้ยนอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย คิดอยู่ได้อดีตเก่าเก็บน่ะ
แต่แค่คิดก็ยังไม่เท่าไหร่ นี่ดันพูดออกมาให้จิ๊บคิดมากอีกล่ะ
แค่อดีตมันตามพี่อยู่คนเดียวก็แย่พออยู่แล้ว
พี่อย่าเอาอดีตมาหลอกหลอนจิ๊บอีกเลยนะ ขอร้อง
เจ้าน้อยแอบมีซัมติงกับพี่แมกซ์แฮะ 555
คาดว่าจะได้อ่านในเรื่องต่อไป รึป่าว ^^
อยู่ๆเฮียแมนก็แต่งงานซะงั้น งงเลย
ปล.ให้เตรียมทิชชู่ซะขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าเอามาซับน้ำตา เหอๆ
เรื่องคนอื่นๆต้องรออ่านกันเรื่องหน้านะคะ คาดว่าคงมีให้ :a5: กันได้อีกกกกกก (มั๊ง)
คืนนี้จะมาอัพหรือเปล่านะ
รอ ๆ ๆ ๆ
หะ..มา แว้วววววววววววว หลังจากที่ไรเตอร์ไปผจญภัยที่ชายแดนมาวันนี้ ขนซีรี่ส์มาเพียบบบบเลยค่ะ เดี๋ยวต้องหาเวลาดูแล้วล่ะ แต่ก่อนหน้านั้น ต้องทำหน้าที่ก่อนเนอะ
รีดเดอร์คะ .. ทิชชู่พร้อมรึยังคะ ... ถ้าพร้อมแล้วก็ไปลุุยกันเลย~~
+++++++++++++++++++
ชั้นบนของบ้านเป็นบ้านกึ่งทรงไทยที่มีหน้าต่างกระจกสูง แสงจากตึกที่อยู่ห่างออกไปสาดส่องเข้ามา ในห้องที่เปิดไว้เพียงโคมไฟตั้งพื้นแบบเก่าขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ที่มุมห้องนั้นยังพอมองเห็นได้อย่างถนัดถหนี่
ก้องภพเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมชุดนอนที่จิ๊บบอกว่าเหมือนลุง มือแกร่งขยี้ผ้าขนหนูลงบนศีรษะก่อนจะเปลี่ยนมาใช้พาดคอซับหยดน้ำที่ยังเกาะอยู่ตามซอกคอ
"ยังไม่นอนเหรอครับ...ดึกแล้วนะ..."ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นเด็กหนุ่มยังนั่งอยู่ที่ปลายเตียง
" รอลุง..น่ะครับ " จิ๊บมองกางเกงแพรของอีกฝ่ายแล้วหัวเราะเบาๆ .. แก่จริงๆนั่นแหละ..
"ลุงอะไรกัน...บอกแล้วว่าออกจะฟิต" ก้องภพหัวเราะพลางทำท่าเบ่งกล้ามแขนให้อีกฝ่ายดู "หรือจะให้พี่พิสูจน์ หะ"
เพียงไม่กี่ก้าวก็เข้าไปประชิดตัวเด็กหนุ่มเสียแล้ว
" จะแค่ไหนกันเชียว "ดวงตากลมโตมองอีกฝ่ายตาเป็นประกาย
ไม่ต้องตอบด้วยคำพูดสองแขนเข้าช้อนร่างของเด็กหนุ่มขึ้นมาไว้แนบอก
"แบบนี้?...พอไหม?" ก้องภพถามทั้งๆที่ยังอุ้มอีกฝ่ายเอาไว้
"ผอมลงหรือเปล่าเรา...กินเยอะทำไมตัวเบาแบบนี้ล่ะ"
" ทำแบบนี้บ่อยๆ มันจะอ้วนไหมล่ะครับ ลุง? "มือทั้งสองข้างจับแก้มของอีกฝ่ายให้มองหน้าตัวเอง แล้วทำหน้ามุ่ยใส่
"นั่นซิ่นะ....แต่ไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม จิ๊บ...แข็งแรงออก" แหย่อีกฝ่ายพลางกึ่งวางกึ่งโยนเด็กหนุ่มลงบนเตียงพร้อมๆกับที่ตัวเองรีบโถมลงไปหาเหมือนจะแกล้งให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมา
ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่งพลางจูบริมฝีปากสวยคู่นั้นเบาๆ และย้ำซ้ำอีกหลายรอบ
เด็กหนุ่มหัวเราะกับสัมผัสชวนจักจี้ของอีกฝ่าย ก่อนจะมองใบหน้าคมที่ฉายแววอ่อนโยนอยู่ตลอดนั่นนิ่ง
" รักพี่ก้องนะครับ.. "
"ครับ...พี่ก็รักจิ๊บนะ..." ก้องภพจูบเบาๆที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายไล่เลื่อยมมาที่ปลายคางและซอกคอขาว มือแกร่งสัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายผ่านผิวผ้าของชุดนอนลายวัว ก่อนจะแทรกเข้าไปสัมผัสผิวเนื้อด้านใน
เรียกเสียงครางเครือ และผิวกายที่กระตุกรับ มือทั้งสองข้างของบาริสต้าหนุ่มขยับไปคลาบผมกางเกงนอนแบบแพรของคนรักออกโดยอัตโนมัติ
"ซนนะ..." ก้องภพเอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำที่ข้างหูของเด็กหนุ่มก่อนรั้งเสื้อนอนของอีกฝ่ายขึ้นเหนืออกเพียงเพื่อจะสัมผัสกับยอดอกนั้นด้วยปลายลิ้นเรียกเสียงร้องครางเครืองออกมาได้อย่างไม่ยากเย็น
" อ๊ะ " แผ่นอกที่มีกล้ามเนื้อพองามนั่นแอ่นรับสัมผัสจากปลายลิ้นร้อน
มือก็ยังไม่หยุดวุานวายกับกางเกงแพรแบบที่เขาเรียกว่าแก่ สัมผัสกระตุ้นผ่านผิวผ้าของกางเกง
ก้องภพขยับเข้าหาสัมผัสของมือซุกซนเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็รั้งมือทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มลงแนบกับเตียงนุ่มก่อนจะก้มลงชิมร่างกายเชื้อเชิญนั้นอย่างกระหาย ยิ่งอีกฝ่ายเกร็งก็ยิ่งหยอกล้อ
มือข้างหนึ่งละออกจากข้อมือบางก่อนจะดึงกางเกงนอนตัวบางนั้นไปให้พ้นตัวของคนรัก ก่อนขยับออกเพียงเพื่อจะดึงเอาเสื้อยืดสีขาวของตัวเองและปลดปมกางเกงผ้าแพรออก
ร่างสูงแข็งแกร่งปรากฏอยู่บนกาย ดวงค่กลมโตมองมันอย่างหลงใหล แล้วขยับตัวขึ้นจูบอีกฝ่ายตรงซอกคอ ลามมายังหัวไหล่ ด้วยหลงใหลในความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อ
ก้องภพยิ้มพึงใจก่อนแกะกระดุมเสื้อนอนของอีกฝ่าย อาภรณ์ชิ้นเดียวที่ยังเหลืออยู่ออก ปลดชุดนอนลายวัวนั้นทิ้งไปเหลือเพียงแค่ร่างเปลีอยเปล่าของเด็กหนุ่มที่แม้จะดูผอมลงไปบ้างแต่เขาก็หลงใหลร่างนี้อย่างช่วยไม่ได้ สองมือแกร่งบีบเคล้นสะโพกมนของเด็กหนุ่มที่ขยับตัวขึ้นมา รั้งร่างนั้นให้แนบกับร่างกายของตัวเอง ความร้อนจากสองร่างบดเบียดเข้าหาเรียงเสียงครางเครืออย่างพึงใจได้ไม่น้อย
ผิวกายขาวเนียนแบบคนเหนือเสียดสีกับผิวกายร้อนของศิลปินหนุ่ม .. ความรู้สึกร้อนอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆที่เพียงแต่สัมผัสผิวกันเท่านั้น
ขาเรียวยกขึ้นเสียดสีส่วนที่ร้อนรุ่มกับอีกฝ่าย ริมฝีปากแดงจัดครางออกมาอย่างพึงใจ ความรู้สึกเปียกชื้นเกิดขึ้นอย่างง่ายดาย
ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะกดอีกฝ่ายลงกับเตียงอีกครั้ง ส่วนตัวเองขยับตัวไปยังหัวเตียงหยิบสิ่งที่ต้องการมาไว้ในมือ อีกฝ่ายยังต้องการความช่วยเหลือจากเขาอยู่มากนัก
ปลายนิ้วของศิลปินหนุ่มล่วงล้ำร่างบางของคนรัก สัมผัสที่ได้รับทำให้ต้องกัดฟันแน่น
" อ๊ะ..โอ๊ย "จิ๊บกระตุกกับปลายนิ้วที่ล่วงล้ำ
"ชู่ว....ไม่มีอะไรนะครับเด็กดี....." ก้องภพเอ่ยแผ่วเบาข้างหูของอีกฝ่าย พลางจูบพรมลงบนแผ่นหลังในขณะที่อีกมือก็โลมไล้ความต้องการของอีกฝ่ายไปเรื่อยหวังจะให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง
"อย่างเกร็งนะ...."ปากก็พร่ำปลอบไปในขณะที่ปลายนิ้วก็ทำหน้าที่หนักข้อขึ้นเรื่อยเรียกเรียงครางเครือจากร่างบางได้ไม่น้อย
สะโพกมนยกขึ้นรับปลายนิ้ว และแยกออกกว้างทุกครั้งที่นิ้วสวนลงไป เป็นสัญญาณให้รู้ว่าตัวเขาพร้อมแล้ว
"โอเคนะครับ....จิ๊บ...." เสียงทุ้มถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจก่อนมือแกร่งจะพลักสะโพกบางของเด็กหนุ่มจากนอนตะแคงให้คว่ำลงกับเตียง
เสียงครางในคอเบาๆ แล้วดึงหมอนมากอดเอาไว้แน่น
ก้องภพแทรกตัวเอาเข้าหาอีกฝ่าย สองแขนแกร่งโอบกอดร่างบางนั้นเอาไว้แน่น จูบเม้มซ้ำๆที่แผ่นหลังเนียนทุกครั้งแที่แทรกกายเข้าหา
เรียกเสียงครางเครือแผ่วเบาและดังขึ้นเมื่อโดนฝากร่องรอยเอาไว้บนแผ่นหลัง หัวเข่าทั้งสองข้างที่รับน้ำนักสองสองคน แดงไปหมด
เบื้องล่างขยับรับกับสิ่งที่ร้อนรุ่ม จากช้าเป็นเร็วขึ้น รุนแรงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่นถึงขั้นสุด
"อืม...จิ๊บ....." เสียงก้องภพครางเป็นชื่ออีกฝ่ายพลางขยับร่างเข้าหาร่างเล็กกว่าแรงขึ้นตามแรงอารมณ์และในขณะที่มืออีกข้างก็ดึงมือของเด็กหนุ่มให้หันกลับมาสนใจความต้องการของตนเอง
ทั้งสองร่างขยับเป็นจังหวะเดียวกันร้อนแรง มือที่ถูกนำมาให้ขยับความต้องการที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยเป็นจังหวะดียวกับแรงกระแทกจากด้านหลัง
จิ๊บร้อง ครวญครางไม่เป้นภาษาเมื่อถึงปลายทางของอารมณ์ สายน้ำฉีดพุ่งเลอะแผ่นอกบาง เข่าทั้งสองข้างที่รับน้ำหนักร่างของสองคนสั่นระริก
ก่อนจะนอนฟุบคว่ำลงกับเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่ได้สนใจว่าสิ่งที่ปลดปล่อยออกมานั่นพุ่งขึ้นมาถึงหน้าตนเองด้วยซ้ำ
ก้องภพขยับตัวถอนออกมาพลางถอนหายใจยาวเมื่อหันไปมองถุงยางอนามัยที่ยังไม่ได้ใช้ตกอยู่อีกทางของเตียง
... สงสัยว่าคืนนี้จะรีบร้อนไปหน่อย...
ชายหนุ่มดึงร่างของเด็กหนุ่มเข้ามากอด แต่เมื่อเห็นอะไรบางอย่างติดอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่ายจึงใช้นิ้วป้ายออก
"เป็นเด็กที่เลอะเทอะดีนะ..."
" เลอะ..แล้วยังรักอยู่ไหม? "
จิ๊บถามพลางหอบหายใจ เปลือกตาปิดลง พยายมหายใจให้ช้าลง
"รักซิ่ครับ...." ก้องภพเอ่ยพลางยิ้ม
"มานี่มา...เช็ดออกให้..." ก้องภพว่าพลางเอื้อมไปหยิบกระดาษมาเช็ดทำความสะอาดให้อกบางที่มีกล้ามเนื้อพอสวยนั้นกลับมาสะอาดหมดจดอีกระลอก
"เป็นเด็กก็ดีแบบนี้ล่ะนะ"
" เพราะงั้น..เป็นคนแก่ก็ต้องดูแลเด็ก นะครับ " จิ๊บยิ้มกับกการดูแลเอาใจใส่ของอีกฝ่าย รู้สึกดีกับสิ่งเล็กๆน้องๆที่ก้องภพทำให้ จนเขาเองก็เริ่มติดที่จะทำแบบนี้ให้อีกฝ่ายเหมือนกัน อย่างเช่น วันนี้ ที่เช็ดคราบสีออกจากมือให้ก็เช่นกัน
"เปล่า จะบอกว่า...เป็นเด็กสุขภาพดีจริงนะ...เยอะเป็นบ้า" ก้องภพแหย่อีกฝ่าย ก่อนจะโยนกระดาษทิชชู่ลงในถังขยะ
" ของพี่ก็เยอะ " เมือ่ถูกแซวแบบนั้น เด็กหนุ่มก็เถียงออกมาทันที ใบหน้าสวยๆมุ่ยอย่างขัดใจ สิ่งนั้นที่พูดถึงยังค้างอยู่ในตัวเขาอยู่เลย
"แล้วดีไหมล่ะ...."ชายหนุ่มถามกลับพลางดึงอีกฝ่ายเข้ามาก่อน "พี่รีบจนไม่ทันได้ทำอะไรเลย ขอโทษนะ....ไป ไปอาบน้ำกันดีกว่า"
ก้องภพไม่รอคำตอบก่อนจะอุ้มอีกฝ่ายเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที
ชายหนุ่มค่อยใช้น้ำชำระร่างกายให้คนรัก
สัมผัสอ่อนโยนที่มอบให้นั้นค่อยเพิ่มความร้อนแรงเป็นสัมผัสที่เต็มไปด้วยความต้องการอีกครั้งท่ามกลางไออ่นของน้ำอุ่นที่ใช้ชำระร่างกาย
+++++++++++++++++++
ค่ำคืนแห่งความสุขผ่านไป จนกระทั่งเช้าที่ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของกันและกัน แม้ว่าจิ๊บจะไปทำงานตอนเที่ยง แต่ก็ตื่นพร้อมๆกับก้องภพทุกเช้า
" พี่ก้องครับ..เช้าแล้วนะ " เสียงนั้นปลุกคนที่กอดเขาเอาไว้เบาๆ
"อืม....ครับ...ครับ...." ก้องภพขยับตัวรับคำ อ้อมแขนแกร่งดึงไหล่ของอีกฝ่ายเข้ามาหาเล็กน้อย
ชายหนุ่มยิ้มก่อนจูบเบาๆที่หน้าผากของจิ๊บแล้วลุกขึ้น
"โอเค...เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำดีกว่า..."ว่าพลางลุกขึ้นไปเปิดประตูตู้หาผ้าขนหนูผืนใหม่
" ขอใช้คอมหน่อยได้ไหมครับ? " เด็กหนุ่มขยับกายลุกขึ้นนั่งโดยที่มีผ้าห่มผืนหนาคลุมกายทอนล่างเอาไว้ นิ้วเรียวชี้ไปที่โต๊ะอ่านหนังสือของชายหนุ่ม ริมหน้าต่างบานใหญ่ บนนั้นมีคอมพิวเตอร์โน๊ตบุควางเอาไว้
"อื้ม...เอาซิ่..."ชายหนุ่มเอี้ยวตัวหันมามอง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ทันทีที่ก้องภพเข้าห้องน้ำไป เด็กหนุ่มก็ก้มลงหยิบชุดนอนลายวัวที่อยู่บนพื้นมาสวม เปิดเครื่อง แล้วเข้าสู่ระบบการทำงานของเวปบอร์ดที่ตนเองได้เปิดประเด็นเอาไว้ตั้งแต่ต้น เมื่อหลายเดือนก่อน
นิ้วเรียวกดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็วและยาวเพียงพอที่จะทำให้คนที่เฝ้ารอ...อ่านความเป็นไปของพวกเขาทั้งคู่ ได้มีความสุขกันไปอีกวัน .. และแน่นอนว่าคนเล่าก็มีความสุขด้วย
เวลาผ่านไปนานพอดูกับเวลาในยามเช้าของก้องภพ ไม่นานชายหนุ่มก็เดินออกมานอกห้องน้ำมีผ้าขนหนูพันรอบเอว ท่าทางดูสดชื่นอยู่ไม่น้อย
"จิ๊บ พี่อาบเสร็จแล้ว... "
ชายหนุ่มบอกให้สัญญาณอีกฝ่ายพลางเปิดตู้เสื้อผ้ามองหากางเกงยีนส์ตัวที่ใส่ประจำเวลาทำง่านกับเสื้อยืดตัวเก่ง สีมอซอๆ เพราะอย่างไรแล้ววันนี้ คงจะได้เสียทั้งเหงือและเปรอะเลอะสีเหมือนอย่างเคยเป็นแน่
" คร้าบบ "
"คร้าบ ก็รีบไปอาบน้ำซิ่ครับ"
จิ๊บทำหน้ามุ่ยเล็กๆ แล้วปิดเวปเพจก่อนจะเดินสวนคนรักเข้าห้องน้ำไป
ก้องภพหัวเราะเบาๆแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า เห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์ยังเปิดข้างเอาไว้ เห็นแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังมีเว็บที่เปิดข้างเอาไว้เมื่อวาน
"เออ...เปิดดูเว็บหน่อยดีกว่า " ว่าพลาางเดินไปนั่งตรงหน้าคอมพิวเตอร์กดเปิดฮิสตอรี่ขึ้นมาดู พลันสายตาก็สบกับรายชื่อเว็บที่ไม่คุ้นเคยซักเท่าไร
"หา...?" ชายหนุ่มอุทาน ปลายนิ้วขยับกดเมาส์เข้าไปดูแทบจะในทันที
ข้อความที่อ่านเจอนั้นเพิ่งจะถูกโพสต์ลงบนเว็บไซต์นั้นไม่กี่นาทีก่อน และชื่อล็อกอินที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอนั้นก็บอกดีอยู่แล้วว่าล็อกอินจากเครื่องของเขา
และเรื่องราวทั้งหมดที่ถูกเขียนลงไปนั้นก็ไม่ใช่เรื่องราวของใครอื่นนอกจากตัวของเขา....กับเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะเดินเข้าห้องน้ำไป
เนื้อหา ภาษา ใจความทั้งหมด รวมเป็นเรื่องราวทำให้รู้ถึงรายละเอียด การกระทำของเขาที่มีต่ออีกฝ่าย แต่ที่น่าตกใจมากไปกว่านั้นคือการที่มีคนเข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ในความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองคน
มือแกร่งเผลอบีบเมาส์เสียแน่น
...อะไรเนี่ย....
...เว็บบอร์ด....
ในหัวของก้องภพคิดอะไรไม่ออก ทุกอย่างมึนงงสับสนไปหมด เขาไม่เคยคิดว่าเรื่องราวของเขากับอีกฝ่ายนั้นจะถูกเผยแพร่ออกไปให้ใครรู้
ทุกครั้งที่เขามีความสัมพันธ์กับใคร เขาอยากจะให้มันเป็นแค่เรื่องราวของสองคน ที่แม้อาจจะมีเข้าใจกัน และไม่เข้าใจกันบ้าง แต่ก็ยังเป็นเรื่องราวของคนสองคน
......ต้องไม่ใช่แบบนี้ !.....
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ตามมาด้วยร่างเพรียวของเด็กหนุ่มที่พันผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางสดชื่น กลิ่นแชมพูและครีมอาบน้ำหอมฟุ้งไปทั่ว
" หืมม์ มีอะไรเหรอครับ? "
จิ๊บถามคนที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
"จิ๊บ...."เสียงทุ้มเรียกชื่อของอีกฝ่าย ด้วยโทนเสียงที่เคร่งเครียดไปกว่าทุกครั้ง
"รู้จัก....เล้าเป็ดไหม...."
-
เล้าเป็ดไม่ดีตรงหนายยยย
แต่ว่าจิ๊บใช้ชื่อจริงเลยเหรอคับ
-
งานจะเข้าไหมหนอ?????????????
-
งานเข้าจิ๊บแล้วสิ
ลุงก็อย่าหัวโบราณดิ
-
มาให้กำลังในน้องจิ๊บ
พี่ก้องอย่าโหดมากนัก
-
พี่ก้องเอางานช้างมาให้จิ๊บอีกแระ
ช่างเป็นแฟนที่ดีเลศประเสริฐศรีจริงๆนะพี่ก้อง :angry2:
-
เล้าเป็ดไม่ดีตรงหนาย~~~~~ :serius2:
ลุกแกหัวโบราณไปอ่ะดิ!
-
เอ้าแล้ว จิ๊บเอ๊ย
งานงอก !
-
หยิบทิชชู่ขึ้นมาซับเลือด -.,-
จากนั้นหยิบอีกแผ่นซับน้ำตา TT^TT
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ใจเย็นๆนะลุง ค่อยพูดค่อยจากัน อย่าทำดุทำโหดใส่น้องนะ
ทีตัวเองทำเรื่องไว้ตั้งแยะ น้องยังไม่เคยโหดใส่ลุงเลยนะ
-
เล้าเป็ดเหรอ รู้จักสิ
ลุงไม่รู้จักเหรอ เช๊ยเชยนะลุงเนี่ย
:laugh:
-
งานเข้านู๋อีกแน่ เด๋วก็ทะเลาะกันอีก
-
เงื้อ!!! ลุงอ่ะไม่เข้าใจลุงเลย เซ็งจิตจริงๆ ปวดตับ o12
-
กรี๊ดดดดดดด
พี่ก้องอย่าเพิ่งโกรธ
เล้าเป็ดไม่ดีตรงไหนค่าาา
ลูกเป็ดน่ารักเอาใจช่วยพี่ก้องเยอะแยะเต็มไปหมดเลย รู้เปล่าาา
-
หัวโบราณไปนิด...รู้สึกผิดมากไปหน่อย....ก้องภพผิดตรงหนายยยยยยยย :o12:
โคไรเตอร์กลับไปนอนกินหญ้าต่อ (เอ่อ...โค ที่แปลว่าร่วม ไม่ใช่ โค ที่แปลว่า วัวนี่นะ) :z6:
ไข้ขึ้นอย่างแรง....แต่ก็ขอบคุณรีดเดอร์ที่เข้ามาอ่านกันนะค้าาาา :กอด1:
-
น้องจิ๊บงานเข้า o22
-
บางทีถ้าพี่ก้องไม่รู้จักเล้าเป็ดก็อาจจะเคืองได้ง่ายๆ
เพราะสมาชิกที่มาคุยกับน้องจิ๊บ สนิทสนมกับจิ๊บ และรู้จักพี่ก้องผ่านจิ๊บ
แต่พี่ก้องไม่รู้อะไรเลย มันก็เหมือนเอาเรื่องส่วนตัวไปเล่าให้ใครต่อใครมากมายที่ไม่รู้จักได้รู้กันไปทั่วไง
ยิ่งพี่ก้องออกแนวชอบปกปิด คิดเอง ซ่อนเร้น ตั้งหลายเรื่อง ก็คงยิ่งไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่
น้องจิ๊บ เคลียร์ดีๆนะ
บวก 1 แต้มนะจ๊ะ ขอบคุณมากจ้า
-
จิ๊บงานเข้าซะอย่างนั้น
-
พี่ก้อง ไม่รู้จักเล้าเป็ดเหรอ... :z13:
-
:m25: ลุงไม่ค่อยเลยยยย
สะใจมากเลยไรเตอร์
จะมีตอนเรีบกเลือดอีกไหมเนี่ยยยยยยย
แต่พี่ก้องอย่าโกรธจิ๊บเลยนะ
น่ากลัวจะโกรธไหมเนี่ยยยยยยยย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่รู้จักก็เชยแย่สิ
ลุงจ๋า..
-
สงสัยว่างานจะเข้าน้องจิ๊บ - -"
ไม่ได้อยากจะเข้าข้างจิ๊บหรอกนะ...เข้าใจความรู้สึกของพี่ก้องเหมือนกัน
แต่การกระทำของคนเรามันมักจะมีเหตุผลในตัวมันเองนะพี่ก้อง
อยากให้พี่ก้องใจเย็น ๆ และฟังน้องอธิบายสักนิดส์...บางทีสิ่งที่น้องทำมันอาจจะเกิดจากการที่น้องไม่รู้จะพูดคุยกับใคร
และไม่รู้จะปรึกษาใคร...เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้นะพี่ก้อง...ที่สำคัญ...ถ้าไม่ได้ที่นี่ บางทีพี่ก้องกะน้องจิ๊บอาจจะไม่ลงเอยกันแบบนี้ก็ได้
จริงป่ะ???????????
-
:L1:
-
อ้าวจิ๊บ
งานเข้าซะแล้ววววว
ลุงใจเย็นเน้ออออออ
ลุงออกแนวหัวโบราณ ท่าทางจะรับอยากนะเนี่ยยย
ไม่อาววววววน้าาาา
-
o22 คงเป็นอาการของพี่ก้อง ไม่รู้น้อจิ๊บจะโดนอะไร นิสัยพี่ก้องยังเป็นปริศนาอยู่
-
จิ๊บไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยพี่ก้อง
อย่าทำอะไรจิ๊บเลยนะ
อย่าโกรธจิ๊บเลยนะ
อย่าแม้แต่จะคิดด้วย
นะ นะ พี่ก้อง นะ
o9 o9
-
ลุงก็ ทำเป็นเครียดไปได้ ไม่เห็นมีอะไรซักหน่อย
-
กี๊ดดดดด งั้นชวนพี่ก้องมาอยู่ในเล้าด้วยกันเลยน่ะน้องจิ๊บ
อย่าเพิ่งโกดเลยน่ะ
-
เครียดแทนเลย
จิ๊บรู้จักเล้าเป็ดมั้ย
เฮ้อ ... งานนี้พี่ก้องจะเคืองหนักหรือเปล่านะ
อยากเก็บเรื่องราวไว้รู้กันแค่ 2 คน
แต่งานนี้มีมากกว่า 2 คนแล้วนะพี่ก้อง
-
ทิชชูแทบไม่พอซับ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/2.gif)
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/906479168.gif)แต่เหมือนงานจะเข้าจิ๊บชุดใหญ่นะ
เล้าเป็ด อ่ะรู้จักป่าว พี่ก้อง (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/yenta4-emoticon-0010.gif)
-
แวร๊ยยยยยยยยย งานเข้าแล้วจิ๊บ!!~
-
อาร๊าย ลุง มะรุจักเหรอ เล้าเป็ดอ่ะ
โหยยยยยยยยยยยยยย เชยอ่ะ
เออ เนาะเป็นลุงนี่หว่าจะรู้จักเล้าเป็ดได้ไงอ่ะ
ตะว่า จิ๊บ เอ้ย งานเข้าเระ เอาไงดีเนี่ย สงสัยลุงคงมะชอบอ่ะ
แต่ว่าก็เนาะ คุยกับจิ๊บดี ๆ หน่อยนะลุง นะ สงสารเด็กดอยตาดำ ๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
งานเข้าแว้ววววววววววววววววววววว
เล้าเป็ดม่ะดีตรงไหนห่ะคุนพี่ก้อง
-
อ่า ดูท่าเหมือนจะงานเข้าน้องจิ๊บซะแหละ
-
จิ๊บจะเป็นไรไหมน๊อ รีบๆ มาต่อนะครับ
-
ปล. รีดเดอร์คะ .. คราวหน้าเตรียมทิชชู่กันมาด้วยนะคะ
ด้วยรัก
ไรเตอร์+โคไรเตอร์ อิ อิ
ไรเตอร์คะ... ทิชชู่คงซับไม่พอค่ะ ได้เตรียมผ้าเช็ดตัวไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ
ด้วยความขอบคุณค่ะ
-
คุยกันยาวละทีนี้ 555
-
เล้าเป็ดไม่ดีตรงหนายยยย
แต่ว่าจิ๊บใช้ชื่อจริงเลยเหรอคับ
นั่นสิคะ ..ชาวเล้าออกจะน่ารักเนอะ
น้องจิ๊บใช้ชื่ออื่นไงคะ แต่แบบด้านบนน้องลอคอินจากเครื่องพี่ก้อง รูป protait มันตรงกัน พี่เค้าก็เลยรู้น่ะค่ะ .. ตามนั้นพี่ก้องเอางานช้างมาให้จิ๊บอีกแระ
ช่างเป็นแฟนที่ดีเลศประเสริฐศรีจริงๆนะพี่ก้อง :angry2:
งานเข้าแร้ววววว
กี๊ดดดดด งั้นชวนพี่ก้องมาอยู่ในเล้าด้วยกันเลยน่ะน้องจิ๊บ
อย่าเพิ่งโกดเลยน่ะ
รีดเดอร์ชอบว่าพี่ก้องหัวโบราณ แล้วเค้าจะมาอยู่ด้วยไหมคะนั่นนน อิ อิ
อาร๊าย ลุง มะรุจักเหรอ เล้าเป็ดอ่ะ
โหยยยยยยยยยยยยยย เชยอ่ะ
เออ เนาะเป็นลุงนี่หว่าจะรู้จักเล้าเป็ดได้ไงอ่ะ
ตะว่า จิ๊บ เอ้ย งานเข้าเระ เอาไงดีเนี่ย สงสัยลุงคงมะชอบอ่ะ
แต่ว่าก็เนาะ คุยกับจิ๊บดี ๆ หน่อยนะลุง นะ สงสารเด็กดอยตาดำ ๆ
ช่วยกันขอร้องพี่ก้อง เร้วววว
ปล. รีดเดอร์คะ .. คราวหน้าเตรียมทิชชู่กันมาด้วยนะคะ
ด้วยรัก
ไรเตอร์+โคไรเตอร์ อิ อิ
ไรเตอร์คะ... ทิชชู่คงซับไม่พอค่ะ ได้เตรียมผ้าเช็ดตัวไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ
ด้วยความขอบคุณค่ะ
เป็นความคิดที่ดีค่า.......เรื่องผ้าเช็ดตัว... มาต่อกันเถอะค่ะ ..
ไรเตอร์จะช่วยซับน้ำตานะ :กอด1:
+++++++++++++++
คำถามของอีกฝ่าย ทำเอาคิ้วต้องเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ ดวงตากลมโตมองที่โน๊ตบุค ตรงหน้าของคนรัก
" ทำไม เหรอครับ? " เด็กหนุ่มถามเสียงเบา
"พอดีมันมีขึ้นมาในคอมพี่...เลยเปิดดู" ชายหนุ่มดันเก้าอี้ล้อเลื่อนไปด้านข้างเล็กน้อยให้อีกฝ่ายได้เห็นหน้าจออย่างถนัดตา ดวงตาคมยังไม่ละจากใบหน้าของอีกฝ่าย
"จิ๊บเอาเรื่องของเราไปเล่าให้คนอื่นฟังเหรอ" ไม่มีคำลงท้ายเหมือนอย่างทุกที เช่นเดียวกับสีหน้าและแววตาที่เปลี่ยนไป ฟังดูเย็นชาอย่างบอกไม่ถูก
" ก็...ไม่มีใครรู้นี่เราเป็นใคร จิ๊บไม่เห็นว่ามันจะเสียหายตรงไหนเลย! " ท่าทางของอีกฝ่ายที่ทำราวกับเขาผิดนักหนาทำให้เด็กหนุ่มต้องเถียงขึ้นมาเสียงดัง
ถ้าไม่มีคนพวกนี้ บางทีเขาอาจจะถอดใจเรื่องก้องภพไปนานแล้ว ไม่ได้มีความสุขอย่างทุกวันนี้หรอก
"ไม่เสียหาย?...นั่นซิ่นะ..." ก้องภพเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาอีกฝ่าย
"มันไม่เสียหาย....อะไรเลย" มือแกร่งเดินเข้าไปจับแขนของอีกฝ่าย
"เล่าให้คนอื่นฟังเสียละเอียด....ไม่เสียหายอะไรเลยจริงๆ!"
" โอ๊ย! เจ็บ! "
แขนขาวไม่ได้แค่โดนจับ แต่ด้วยความโกรธจึงทำให้ก้องภพออกแรงบีบไปด้วย ใบหน้าคมที่เคยฉายแววใจดี บัดนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นอีกคน
" พี่จะคิดยังไงก็ช่าง แต่ถ้าไม่มีพวกเขา .. จิ๊บไม่ได้มาอยู่กับพี่แบบนี้หรอก! "ใบหน้าสวยนิ่วด้วยความเจ็บแต่ก็ยังเถียงไม่เลิก
"พี่จะคิดยังไง...ก็ช่าง..อย่างนั้นเหรอ?..."ชายหนุ่มทวนคำ
"ชอบเอาเรื่องบนเตียงไปโพทนาให้ชาวบ้านเขารู้?...อย่างนั้นเหรอ!" ก้องภพขึ้นเสียง
เห็นท่าทีที่ไม่ได้สำนึกผิดหรือฉุกคิดอะไรทั้งในการกระทำและคำพูดของตนเองเลยแบบนั้นทำให้ก้องภพยิ่งรู้สึกไม่พอใจ ชายหนุ่มแทบกระชากอีกฝ่ายไปที่ประตู
"งั้นก็ไป...ออกไปด้วยกัน"
" โอ๊ย! บอกว่าเจ็บไง ปล่อย!! "ร่างเพรียวสะบัดแขนออกจากอีกฝ่ายยอ่างแรง แต่เรี่ยวแรงเด็กหนุ่มอย่างเขากลับสู้แรงคนอายุมากกว่าอย่างก้องภพไม่ได้เลย
"ทำไมล่ะ...ไม่ชอบ? พี่จะพาจิ๊บออกไปโชว์ข้างนอกไง เล่าแค่ตัวหนังสือจะสนุกอะไร จริงไหม"
ก้องภพหยุดพลางหันมามองหน้าของอีกฝ่าย มือแกร่งคลายออกเล็กน้อยแต่ยังไม่ปล่อยออกจากแขนของจิ๊บ ....นานเหลือเกินแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกร้อนจนแทบอยากจะระเบิดออกมาแบบนี้
ซึ่งจิ๊บก็อาศัยจังหวะนั้นสะบัดตนเองให้หลุดพ้นจากอีกฝ่ายทันที ข้อมือขาวเป็นรอยบีบอย่างเห็นได้ชัด ดวงตากลมมองอีกฝ่ายราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน
...พี่เป็นอะไร จิ๊บบอกพี่แล้วว่าเจ็บไม่ใช่เหรอ...
" จิ๊บจะกลับ.. "
"ไปใส่เสื้อผ้าซะ... "ก้องภพเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
"พี่ขอบอกแค่ว่า เรื่องอะไรเล่าได้ เรื่องอะไรเล่าไม่ได้จิ๊บเองก็น่าจะกลั่นกรองเองได้บ้าง คำว่าส่วนตัวของคน ลิมิตมันถึงแค่ไหนพี่ก็อยากจะให้จิ๊บลองนึกถึงใจของพี่บ้าง ..อย่ามาบอกว่าพี่ไม่เข้าใจจิ๊บ... หรือพี่ทำตัวแย่กับจิ๊บ..เพราะสิ่งที่จิ๊บพูดมันก็อธิบายตัวเองดี" ชายหนุ่มหันหลังให้อีกฝ่ายแล้วเดินไปที่ประตู
"แต่งตัวเสร็จแล้วก็กลับไปเองนะวันนี้ พอดีพี่มีงานค้างไว้....คงไปส่งไม่ได้" ว่าพลางก็เดินลงไปข้างล่าง ไม่ได้หันมามองหน้าอีกฝ่ายอีกเลย
ก้องภพกัดริมฝีปากแน่น เขาไม่อยากเห็นหน้าของอีกฝ่าย แววตาที่เห็นนั้นมันทำให้เขานึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่แม้อยากจะลืมก็ทำไม่ได้
ชายหนุ่มยิ้มเยาะ ตัวเองก่อนจะเดินออกไปยังห้องทำงานของตัวเองทันที
...กลัวซิ่นะ....ใช่แล้ว...ต้องกลัวซิ่นะ...
เด็กหนุ่มใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเก็บกระเป๋าออกจากบ้านหลังนั้นทันที ไม่สนเจ้าเคนที่ล้อมหน้าล้อมหลังเขาเสียด้วยซ้ำ
ตลอดทางที่นั่งรถเมล์กลับหอ จิ๊บขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกปนเปกันหลายอย่างทั้งโกรธ ทั้งไม่เข้าใจ
ในเวปบอร์ดนั่น ... มีผู้คนมากมายให้กำลังใจจนเขาได้คบกับผู้ชายคนนี้ .. ตัวเขาเองที่มาอยู่กรุงเทพเพียงลำพัง เรียนหนังสือก็เรียนภาคพิเศษ เพื่อนก็ไม่มีที่ไหนอีก แล้วยิ่งตัวเขาเป็นแบบนี้ จะให้ถามใครได้...
... แล้วกับการที่เขาปรึกษา คนพวกนั้น ทำไมถึงต้องโกรธขนาดนี้!...
+++++++++++++++
ในสายของวันรุ่งขึ้น ก้องภพแต่งตัวสบายๆเดินออกไปที่หน้าปากซอยเพื่อซื้อกาแฟเหมือนเช่นทุกๆวัน
ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในร้าน บนใบหน้ามีเหงื่อซึมเล็กน้อย แต่ดวงตาคมนั้นไม่ได้มองหาพนักงานคนเดิมของร้านเหมือนเช่นเคย
"น้อย...คาปูชิโน่ไม่หวาน...แก้วนึงครับ" ก้องภพเรียกพนักงานอีกคน ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ
คนที่ยืนชงกาแฟอยู่เงยหน้าขึ้นจากเครื่องแล้วหันไปตามเสียงที่คุ้นเคยทันที
"อ่า....เอ่อ......."เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อดูท่าจะแปลกใจไม่น้อยเพราะแต่ไหนแต่ไรก้องภพก็มักจะสั่งกาแฟกับจิ๊บอยู่เป็นประจำ ก่อนจะเดินเกาหัวแกรกเข้าไปหาก้องภพ
"คาปูชิโน่ไม่หวานหนึ่งนะฮะ...คุณก้องจะรับอะไรเพิ่มอีกหรือเปล่าครับ"
"ไม่ล่ะ แค่กาแฟก็พอ...วันนี้พี่อยู่ไม่นาน" ก้องภพตอบ ไม่ได้หันไปมองหน้าของจิ๊บเลยแม้แต่น้อย
จิ๊บเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเทกาแฟใส่แก้วทรงสูง เพื่อรอเสิร์ฟ แล้วทำคาปูชิโน่ให้ก้องภพต่อ
"พี่จิ๊บ เดี๋ยวแก้วได้แตกพอดี" น้อยเดินมาสะกิดๆคนที่ทำหน้ามุ่ยอยู่หน้าเคาท์เตอร์
แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันดี เสียงกระดิ่งจากในครัว ก็ทำให้น้อยต้องเอาสปาเก็ตตี้ไปเสิร์ฟ พร้อมกับกาแฟนั่นเสียแล้ว
น้อยก็แทบจะปรี่เข้าไปเอาเมนูทั้งสองมาใส่จานก่อนจะเดินไปเสิรฟกาแฟที่โต๊ะสาม ริมหน้าต่าง และ สปาเกตตี้ให้กับโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆกัน
"กาแฟฮะคุณก้อง" เด็กหนุ่มวางแก้วกาแฟลง ดวงตานั้นมองหน้าของเจ้าของชื่อที่ดูเคร่งเครียดกว่าปรกติอย่างสงสัย ก่อนจะหันไปเสริฟสปาเกตตี้ให้อีกโต๊ะ
"เขาเป็นอะไรกันน้อสองคน" น้อยบ่นพึมพำเมื่อเข้ามาถึงห้องครัว
" แล้วไปยุ่งอะไรกับเขาวะ? "เสียงห้าวๆดังขึ้นมาจากในครัว
" เอ้า คลับแซนวิช โต๊ะห้า "
"ก็ไม่ได้ยุ่งนี่เฮีย แค่ส่งสัยปรกติ ดูพี่เขาคุยกันดี๊ดี...." ว่าพลางก็บุ้ยใบ้ไปทางจิ๊บที่ยืนชงกาแฟ คนๆเหมือนจะตำส้มตำ
เด็กหนุ่มเกาหัวอีกระลอกก่อนจะเดินเอาคลับแซนวิซไปเสริฟ
ดูเหมือนว่าแขกที่มาที่ร้านจะไม่ได้สนใจกับกาแฟตรงหน้าซักเท่าไร กาแฟที่ชงมาเสียดิบดียังไม่ทันพร่องก้องภพก็เอนตัวออกมาจากโต๊ะ
"น้อย เก็บเงินด้วย"
"ฮะ? ...ครับ? ....จะกลับแล้วเหรอครับ" พนักงานเสริฟของร้านเลิกคิ้วสูง "งั้นซักครู่นะฮะ..." เด็กหนุ่มว่าพลางวิ่งไปกดเครื่องกดเงิน
แล้วก็วิ่งกลับมาใหม่อีกครั้ง
"ทั้งหมดก็ แปดสิบบาทครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางยื่นถาดที่มีบิลวางอยู่ใส่ให้กับอีกฝ่าย
ก้องภพวางเงินลงหนึ่งร้อยบาท ก่อนจะลุกเดินออกจากร้านไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
ดวงตากลมโตของคนชองกาแฟได้แต่มองตามร่างสูงนั้นไป
.. เขากำลังเตรียมรับมืออยู่แท้ๆว่าถ้าก้องภพเข้ามาถึงที่นี่จะทำยังไง ..แต่อีกฝ่ายกลับ...
ขอบตากลมโตนั่นร้อนผ่าว .. หัวใจมันเจ็บโดยไม่รู้สาเหตุ
...ก้องภพไม่สนใจเขาอีกต่อไปแล้ว...
ช่วงเลิกงานในตอนสี่ทุ่มน้อยโบกมือลาเชฟร่างใหญ่ที่รีบรุดจะไปที่ใดซักที่ ก่อนจะหันกลับมาเห็นจิ๊บนั่งซึมอยู่ตรงเชิงบันไดหลังจากเปลี่ยนเสื้อเสร็จ
"อ้าว พี่จิ๊บ ไม่รีบกลับเหรอ เดี๋ยวฝนตกนา"
" เอ่อ .. กำลังจะกลับพอดี .. งั้น ไว้เจอกันนะ "
เสียงเรียกของเด็กในร้านทำให้จิ๊บรู้สึกตัว เขารีบคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไปทันที
+++++++++++++++
อากาศร้อนเหนียวเนอะหนะ อีกไม่นานฝนก็คงตก
และมันก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อเดินไปยังไม่ถึงป้ายรถเมล์ ฝนก็ดันตกลงมาเสียก่อน เขาจึงวิ่งไปหลบในเซเว่น แอร์เย็นจัด ทำให้สั่นด้วยความหนาว
แต่อาศัยเซเว่นหลบฝนอยู่นาน ก็ไม่มีทีท่าว่าฝนจะหบุดตกเสียที
รถเมล์ก็คงจะใกล้มาแล้ว .. ขืนรอต่อไปก็คงไม่ได้กลับไปแน่ .. และเขาก็คงกลับไปอยู่กับคนท้ายซอยคนนั้นไม่ได้ด้วย...
คิดได้แบบนั้นจึงวิ่งตากฝนไปแออัดกับคนที่รออยู่ก่อน จนกระทั่งได้ขึ้นรถเมล์ในที่สุดด้วยสภาพทั้งเปียกทั้งหนาว
แม้จะลงรถแล้วก็ยังต้องยอมตากฝนเดินต่อไป การกลับถึงห้องของจิ๊บวันนี้จึงต้องผจญทั้งความลำบากกายและใจ
สุดท้าย การได้เป็นพระเอกมิวสิควีดีโอกลางสายฝนก็ต้องแลกมาด้วยอาการ ปวดหัวแทบระเบิดจนลุกไม่ขึ้นจนได้
+++++++++++++++
วันร่งขึ้นถึงจะสายมากแล้ว แตยังไม่เห็นวี่แววว่าจิ๊บจะมาทำงานน้อยจึงได้ดทรไปหา แต่ก็ต้องได้ยินเสียงแหบพร่าของคนป่วยลอดมาตามสาย จิ๊บเข้ามาทำงานในวันนี้ไม่ได้เป็นแน่ คิดได้แบบนั้นก็รีบโทรไปหากตัญญูทันที
"เฮียย....พี่จิ๊บไม่บายอ่ะ....สงสัยมาทำงานไม่ไหวแหงม"
" สงสัยจะตรอมใจว่ะ ฮะ ฮะ "กตัญญูไม่วายพูดติดตลก
" ก็ถ้าจิ๊บมันไม่มา แกก็ทำแทนไปละกัน "พูดไปแบบนั้นแล้วเกิดไปเปิดเตาอบ แล้วจัดการกับหน้าเค้กให้สวยงาม แล้วใส่ตู้เย็นแบบโชว์ด้านหน้าของร้าน
"หา...จะกินกันได้รึเปล่าน้อ....ฮ่วย..." น้อยโวยวาย
"คุณรามินทร์อ่ะ ไม่มาเหรอ..."
" เดี๋ยวลองโทรดูก่อน ...ก็แล้วกัน "
แมนว่าแล้วเที่ยงไปโทรศัพท์ที่หลังร้าน ข้อตกลงเดิมยังคงใช้ได้ ถ้าจิ๊บป่วย รามินทร์จะมาทำงานแทน
"จะมาใช่ไหมอ่ะ...โหยเฮีย ให้ผมชงอ่ะก็ชงได้นะ แต่ระหว่าง อร่อยเฉยๆ กับ อร่อยสุดๆ เนี่ย อร่อยสุดๆ มันก็ต้องดีกว่าอยู่แล้วใช่ม้า" ว่าพลางก็เดินไปสะกิดๆเชฟร่างใหญ่
ว่าพลางก็ยิ้มแห้งๆ เขาแค่คิดไม่ออกว่านรกเวลาต้องวิ่งไปวิ่งมาไหนจะรับออเดอร์ไหนจะเสริฟ ไหนจะชงเนี่ยมันเป็นยังไงก็เท่านั้น
ริมฝีปากหนายิ้มน้อยๆ เมื่อรามินทร์รับปากว่าจะมาช่วย
" มาดี่วะ เรื่องชงกาแฟน่ะ ข้าว่าให้มินเขาทำคงดีกว่าให้เอ็งทำว่ะ "มือแกร่งขยี้ผมอีกฝ่ายไปมา แล้วหัวเราอย่างอารมณ์ดีขึ้น ผิดหูผิดตา
+++++++++++++++
เด็กหนุ่มจากเชียงใหม่ต้องนอนซมด้วยพิษไข้อยู่เกือบวัน โชคดีที่ในห้องยังมียาแก้ไข้ และโจ๊กกึ่งสำเร็จรูป โทรศัพท์มือถือถูกเปิดเอาไว้ แต่ก็ไม่มีใครโทรมา...
มองไปยังเครื่องมือสื่อสารเครื่องเล็กนั้น หวังว่ามันจะส่งเสียงร้องขึ้นมาบ้างแต่ก็ไม่มีเลย
ในวันเดียวกันชายหนุ่มร่างสูงเดินไปยังร้านกาแฟร้านประจำ เขาหยุดกึกอยู่ที่หน้าร้านเมื่อมองเข้าไปด้านในแล้วเห็นว่าใครบางคนไม่อยู่ชงกาแฟและมี น้องชายของคนที่ต่อยเขาเสียจนหน้าหงายเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนมายืนทำหน้าที่แทน
น้อยที่หันออกมาเห็นร่างสูงนั้นพอดีก็โบกมือไม้ ก่อนจะวิ่งออกมาพร้อมกับถาดสแตนเลส ที่ยังอยู่ในมือ
"คุณก้องฮะ ไม่เข้าไปด้านในล่ะครับ....วันนี้น่ะ กาแฟอร่อยที่สุดเป็นประวัติการณ์เลยนะฮะ เจ้าของร้านเขามาเอง"
"อ่า...แล้วจิ๊บล่ะน้อย ...ไม่มา? " เห็นจิ้บไม่อยู่แบบนั้นใจก็นึกร้อนรน จนอดสงสัยไม่ได้ว่าคนเรานั้นจะใจร้อนเพราะเรื่องสองเรื่องในเรื่องคราวเดียวกันได้ไหม
"พี่จิ๊บป่วย ลาตั้งกะเมื่อวาน..." เจ้าน้อยว่า
"จะเข้าไปด้านในไหมฮะ...เดี๋ยวผมบอกคุณมินให้ได้ว่าคุณก้องชอบรสแบบไหน"
"ป่วยเหรอ...อืม..จะเป็นอะไรมากไหมนะ "ก้องภพพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะชะเง้อชะแง้เข้าไปด้านในร้าน
"....คุณแมกซ์มาที่ร้านหรือเปล่าล่ะ" ก้องภพเอ่ยถาม
"ไม่มาฮะ...มีอะไรเหรอครับ?" น้อยยังถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ไม่มีอะไรหรอก...ไปเข้าไป..สั่งคาปูชิโน ให้พี่ด้วย อ้อ แล้ววันนี้ขอสปาเกตตี้มีทซอสด้วยนะ" ก้องภพหัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของเด็กหนุ่มก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะสามด้านในสุดของร้าน
เห็นได้ว่าร่างสูงโปร่งของก้องภพเดินเข้ามา บาริสต้าและโอนเนอร์คนเก่งของร้าน ดูจะชะงักงันจากงานตรงหน้าแทบจะในทันที ดวงตาสวยหันเหลือบไปมองด้านหลัง ลึกเข้าไปในห้องครัว
ร่างสูงใหญ่ของกตัญญูยังคงทำงานอย่างขมีขมัน... อย่างน้อยวันนี้เขาก็มีแบ็คอัพที่ดี กว่าพี่ชายแท้ๆยืนอยู่ มันคงไม่เป็นอะไรมากนัก
"คุณรามินทร์ฮะ ขอคาปูชิโนเย็น ไม่หวานนะครับ โต๊ะสาม.....ขอบคุณฮะ..."น้อยกระโดดสกิปเล็กๆเข้ามาหาบาริสต้า ก่อนจะวิ่งฉิวไปที่หน้าต่างบานเล็กๆพร้อมกดกระดิ่ง
"เฮีย ออเดอร์ คุณก้องมีทซอสมื้อเที่ยงหนึ่ง...."
" เออ " ปกติแล้ว แมนจะไม่เปิดหน้าต่างห้องครัวออกมาหากอาหารยังไม่พร้อมเสิร์ฟ แต่วันนี้ชายหนุ่มผิวเข้มกลับเปิดประตูออกกว้าง
ดวงตาสีเข้มมองไปยังคนทั้งคู่ แล้วหันไปสนใจแซนวิชต่อ
"โอ๊ะ วันนี้มาแปลกวุ้ย..." น้อยพึมพำก่อนจะคว้าผ้าเช็ดโต๊ะไปเช็ดโต๊ะต่อ
และดูเหมือนว่าจะน่าแปลกอีกเช่นกันที่รามินทร์ซึ่งดูจะไม่ค่อยอยากเข้าใกล้แขกคนไหนเดินถือแก้วคาปูชิโนไปวางไว้ตรงหน้าก้องภพที่ มองผ่านขอบหนังสือที่ทำท่าเหมือนจะอ่านมาตลอด
"มองหาใครที่เคาท์เตอร์เหรอ...ไม่มีหรอกนะ วันนี้เด็กคนนั้นหยุด" ดวงตาคู่สวยนั้นจ้องหน้าของก้องภพฉายด้วยแววกร้าวอย่างอธิบายไม่ถูก
"วันนี้ได้กินกาแฟฝืมือมิน...พี่คงโชคดีมาก" ชายหนุ่มหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาชิม "ยังอร่อยเหมือนเดิม"
"นั่งซิ่..." ก้องภพว่าพลางยื่นมือออกไปหมายจะดึงเก้าอี้ให้อีกฝ่ายนั่ง แต่รามินทร์ขยับถอยอัตโนมัติ
"ไม่ล่ะ...วันนี้คนไม่พอ...เด็กมันป่วย นี่คงไม่ได้ไปทำเขาป่วยอีกหรอกใช่ไหมล่ะ ได้ข่าวว่าพี่ถนัดนักนี่กับการทำให้คนอื่นนอนซมอยู่กับเตียงน่ะ..."
น้ำเสียงที่เอ่ยถึงคนเจ็บนั้นมีนัยแอบแฝง และก้องภพรู้ดีว่ามันคืออะไร....อดีตที่หลอกหลอนเขามาโดยตลอด...และแน่นอน คนที่อยู่ตรงหน้าก็เช่นกัน
ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ใบหน้านั้นมองมายังเขาด้วยท่าทีรังเกียจ มองเหมือนอยากจะให้เขาออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
"มิน.....ช่วยฟังพี่หน่อยจะได้ไหม" ก้องภพมีสีหน้าลำบากใจมากกับการพูดในสิ่งที่ต้องการจะบอกอีกฝ่าย
"มินไม่มีความจำเป็นจะต้องฟังอะไร...แค่นี้นะ ลูกค้าของร้านนี้ไม่ได้มีแต่คุณคนเดียว" ร่างเล็กกว่าพูดพลางหันหลังให้แล้วเดินหายเข้าไปในห้องครัว สวนทางกับน้อยที่ถือสปาเกตตี้มีทซอสที่จัดมาเป็นเซ็ททานคู่กับขนมปังและซุปใสออกมาเสริฟ
ซึ่งก้องภพก็ได้แต่มองตามร่างบางนั้นไปก่อนจะถอนหายใจ
....พี่คงจะเก่งแต่ทำเรื่องแย่ๆใส่คนอื่นซี่นะ.....
ชายหนุ่มนั่งทานสปาเกตตี้ต่อไปอย่างเงียบๆ จนแม้แต่น้อยเองก็แทบจะลืมการมีอยู่ของลูกค้าขาประจำไปเลย
+++++++++++++++
จิ๊บลาป่วยสามวัน ตลอดเวลานั้น รามินทร์ก็มาทำงานแทน แต่ท่าทีของเจ้าของร้านกับเชฟคนเก่งกลับแปลกไป ส่วนน้อยเองก็มีเรื่องยุ่งๆเกิดขึ้นกับตัวเองเหมือนกัน จนไม่ได้สนใจใครๆอย่างทุกที
บรรยากาศของร้านดูแปลกๆไปเลยทีเดียว
อาทิตย์หน้าจะสอบแล้ว...แต่จิ๊บกลับรู้สึกห่อเหี่ยว ตลอดสามวันที่ลาป่วยมานี่ไม่มีใครโทรมารบกวนเวลาพักผ่อนของเขาเลย คนอื่นยังพอเข้าใจได้ แต่ก้องภพ...
" พี่ไม่สนใจเลยใช่ไหม ว่าจิ๊บหายไปไหน เป็นอะไรไป? "
เด็กหนุ่มพูดกับตัวเองขณะที่นั่งมองกองหนังสืออย่างหดหู่
ทันใดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แต่จิ๊บก็ต้องผิดหวังเมื่อเบอร์ที่ปรากฏนั้นเป็นเบอร์ของแม่ไม่ใช่ใครที่รอคอยอยู่
"จิ๊บ...ทำอะไรอยู่น่ะ กินข้าวหรือยัง "เสียงที่คุ้นเคยดังที่ข้างหู
" จิ๊บอ่านหนังสือครับแม่..ข้าวก็..กินแล้วครับ "
เสียงนั้นแผ่วเบาลงในประโยคหลัง น้ำเสียงใจดีของผู้เป็นแม่ที่ใกล้หู นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ยิน นับเดือนแล้วที่เขาเอาแต่อยู่กับก้องภพ ไม่ติดต่อกับที่บ้านเลย
"เสียงไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายรึเปล่าเนี่ย...อย่าอ่านมากจนเป็นลมล้มพับเอาล่ะ สุดท้ายจะไม่ได้ไปสอบเอา"
" พอดี ฝนตกหนักแถวหออะครับ ไม่สบายนิดหน่อย แต่ตอนนี้ดีแล้วครับ .. พอแม่โทรมาก็หายเลยล่ะ "
จิ๊บพยายามร่าเริง เพื่อให้แม่ของเขาสบายใจ แต่มีหรือที่จะปิดอะไรได้
"อย่ามาทำพูดดีเลยเรา กินยาพักเยอะๆนะ...แล้วถ้ามีอะไรที่มันไม่สบายใจจริงๆ จะเล่าให้แม่ฟังบ้างก็ได้ ...แม่มีลูกชายอยู่คนเดียวก็เป็นห่วงนะ"
"......................."
เด็กหนุ่มได้แต่เงียบ รู้สึกร้อนผ่าวที่ชอบตาทั้งๆที่อาการไข้หายไปแล้ว
"มีอะไรหรือเปล่าจิ๊บ"
" แม่ครับ..คือ..จิ๊บ........เหนื่อย แม่..จิ๊บไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ "
มือเรียวกำโทรศัพท์แน่น
"ถ้าไม่สบายใจที่จะอยู่ จะกลับบ้านเราก็ได้นะลูก..."
" ไว้...จิ๊บสอบเสร็จก่อนนะครับ อาทิตย์หน้านี้แล้ว .. แล้วจิ๊บจะโทรหาแม่นะครับ "
คำว่าบ้านทำให้หยดน้ำตาที่กักเอาไว้ไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้ มือข้างว่างรีบเช็ดมันออกทันที
"จ้ะ แบบนั้นก็ได้ ตั้งใจสอบล่ะ แต่อย่าหักโหมให้มากนักนะ"
จิ๊บรับคำผู้เป็นแม่ ก่อนจะวางสายโทรศัพท์ไป นึกโกรธตัวเองที่เวลามีความสุขไม่ได้นึกถึงคนๆนี้ แต่เวลามีความทุกข์กลับนึกถึง เขาเป็นเด็กที่แย่มากเลยสินะ
เพราะฉะนั้น เพื่อแม่ เขาควรจะเลิกเศร้าได้แล้ว!
+++++++++++++++
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเขากับจิ๊บทำให้ก้องภพไม่สบายใจ และมันแสดงออกมาทางผลงานของเขาอย่างเห็นได้ชัด ภาพวาดสีน้ำมันมีแต่ความยุ่งเหยิงและจิตใจของเขาสับสน เขาไม่พอใจอย่างมากที่จิ๊บดูจะทำอะไรตามใจตัวเองไปซักนิด และเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของเขาเลย ทั้งๆที่ตลอดเวลาไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำตัวดื้อดึงเช่นไรเขาก้ไม่เคยจะว่าซักครั้ง และมักจะถามความต้องการของอีกฝ่ายตลอด
ที่สำคัญที่สุดคงจะเป็น เขาโกรธที่อีกฝ่ายเอาเรื่องราวของเขาและตนไปเล่าให้ใครต่อใครฟังเช่นนั้น
....ทุกคนจะรู้จักคนรักของเขาหมด...
มันเป็นความหึงหวงในส่วนนึง และเขาได้แสดงออกความไม่พอใจตรงนั้นออกไปให้อีกฝ่ายเห็น
เช่นเดียวกันกับในอดีต...
"พี่มันก็ดีแต่ทำให้คนอื่นเจ็บซิ่นะ มิน...มินพูดไม่ผิดเลย"
-
สงสารน้องจิ๊บ
ขัดใจ เคืองนายก้อง :m16:
ขอเปลี่ยนพระเอก
-
ไอ้พี่ก้องบ้ามากเลย
สงสารจิ๊บ
หนีไปเลยจิ๊บ
มันไม่เห็นเสียหายตรงไน
ในเมื่อคนในนั้นเข้าให้กำลังใจและเป็นเพื่อจิ๊บ
:o12:
-
เป็นเชรี่ยอะไรไอ้ก้อง ทำคนแรกเจ็บไม่พอ แล้วมาลงที่จิ๊บอีกคนเหรอมึง เจ็บมากนักก็เลิกเหอะจิ๊บ เหมือนที่แม่บอกกลับบ้านเราเหอะรักรออยู่ ไม่มีไอ้ก้องไมใช่ว่าจิ๊บอยู่ไม่ได้นิ
-
กรรมไม่รู้จะอะไรกันนักหนา
-
อิพี่ก้อง งี่เง่าเกินอ๊ะ :beat:
หนูจิ๊บ กลับไปหาคุณแม่ดีกว่าไหมคะ
ยังไงๆ ก็เป็นคนที่รักเราที่สุดอยู่แล้วนี่นา
-
เปลี่ยนพระเอกด่วน
-
หาคนใหม่เหอะจิ๊บ อย่าไปทนเลย
ชีวิตมันยังอีกยาว จะมานั่งทรมานทำไม
รักตัวเอง รักแม่ให้มากๆดีกว่า
คนเราไม่ได้เกิดมาเพื่อทำตามใจใครซักหน่อย
ถ้าคนนี้ไม่เห็นค่าของเรา ก็อย่าไปสนใจ
รักคนที่เห็นค่าของเราดีกว่า...เช่นพี่แม็กซ์ไง... 555
ปล.รู้สึกตอนนี้จะตัดจบแปลกๆนะคะ?
-
อีพี่ก้องมันบ้าไปแล้วว
จิ๊บเอ้ย ก็เงี๊ยะแหละ คบกับศิลปิน อารมณ์ขึ้น ๆลง ๆ โลกส่วนตัวสูง
แถมจากที่มินมาคุยด้วยเหมือน...ยังลืมก้องภพไม่ได้อ่ะ เหมือนแค้นแต่ยังรักอยู่ :เฮ้อ:
ชักเบื่ออีพี่ก้องนี่แหละ ให้น้องจิ๊บจับกดสักทีสองที จะได้หายบ้า :laugh:
-
สู้ต่อไปก้องภพ! :a9:
-
กาซิกๆ สงสารจิ๊บ
และไม่เข้าใจมิน
-
กลับบ้านด่วนเลยจิ๊บ
อยู่กับคนนี้ก็สามวันดีสี่วันร้าย รักเราจริงรึเปล่ายังไม่รู้เลย
กลับไปนอนกอดแม่ดีกว่านะ ยังไงแม่ก็รักเราที่สุดในโลกอยู่แล้ว
จิ๊บสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
-
" แม่ครับ..คือ..จิ๊บ........เหนื่อย แม่..จิ๊บไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ "
เจ็บว่ะ
-
=_=*
ซ้ำซ้อนจริงวุ้ย...
-
อิลุงบ้าาา
โกรธไม่เข้าเรื่องงงงง
รู้ว่าน้องไม่สบายยังไม่สนใจอีก ใจดำมากๆเลย
จิ๊บไม่ต้องไปสนอิลุงบ้าหรอก
กลับบ้านไปเลย
แล้วคอยดูสภาพอิลุงสิ เหอะ
อารมณ์เสียกะลุงจริงๆ อิลุงงี่เง่า :m31:
-
พฤติกรรมของพี่ก้องนี่แปลก ๆ นะ การกระทำก็ดูเหมือนไม่ค่อยแคร์จิ๊บเท่าไหร่
อ่ะ...ว่าไป ของอย่างนี้ต้องดูกันยาว ๆ o6
-
อึมครึม :monkeysad:
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เสมอนะ
ก้องกับจิ๊บเนี่ยน่าจะมีปัญหากันเพราะช่องว่างระหว่างวัยด้วยล่ะ ท่าจะแย่ซะละ
มาต่อเร็วๆนะคะ ดราม่ากระชูดเลยช่วงนี้ :sad4:
-
กลับบ้านเถอะจิ๊บ
กลับไปหาคนที่เค้าห่วงเราดีกว่า
:กอด1:
-
ขัดใจไอ่พี่ก้องเป็นที่สุดอ่ะ - -"
น้องจิ๊บ เหนื่อยนักก็กลับบ้านเถอะนะ
อย่าต้องทนอยู่แบบนี้เลย...คนที่รักเราที่สุดคือพ่อแม่ของเรานี่แหล่ะ...กลับไปหาพ่อแม่ดีกว่า
ส่วนไอ่พี่ก้อง ถ้าสำนึกได้ก็รีบมาง้อ...แต่ถ้าสำนึกไม่ได้...ก็ปล่อยไปเถอะ
ถ้าคิดจะเอาน้องจิ๊บมาแทนใคร...ก็อย่าทำเลยนะพี่ก้อง...สงสารน้องอ่ะ - -"
-
พี่ก้อง
เลิกยุ่งกับจิ๊บไปเลยดีมั้ย
:laugh:
จิ๊บกลับไปบ้านที่เชียงใหม่เลย
ปล่อยให้ไอ้พี่ก้องอยู่คนเดียวไปเหอะ
น่าถีบนัก :z6:
-
ติสต์มากนักอยู๋กับตัวเองไปเลยตาลุง
-
คืออ่านตอนนี้แล้วมันมีความรู้สึกแบบนี้
:a5::sad2: :m15: :monkeysad: :o12:ให้กับจิ๊บ
:angry2: :beat: :z6:แต่นี้สำหรับอิตาพี่ก้องเฮงซวย
-
บอกได้ ว่า แบบนี้มันเศร้าเกินไป
แล้ว ต่อไป จิ๊บ จะกลับบ้าน ไหมนั้น :กอด1:
:L2: :L2:
-
โหวตก้องเปงพระเอกห่วยแห่งปี - - จบ
-
เข้าใจพี่ก้องอ่ะ
บางคนก็หวงความเป็นส่วนตัวนะ
แล้วตอนนี้จิ้บกับก้องก็แฮบปี้กันดีแล้วด้วย
ก้องคงต้องไปง้อจิ้บก่อนมั้ยเนี่ย
หลายวันแล้วเหมือนกัน
กายป่วย ใจยิ่งป่วยนะ ถ้าไม่มีคนดูแลอ่ะ
-
:เฮ้อ: อ่านตอนนี้แล้วหดหู่อะค่ะ อึนจังเลย...
ไม่รู้จะเม้นไงเลยอะ...เราโกรธก้องภพจังเลย...
เข้าใจว่าอาจจะไม่พอใจจิ๊บที่เอาเรื่องส่วนตัวไปเล่าไปขอคำปรึกษาจากคนที่ไม่รู้จัก
แต่ช่วยดูด้วย...จิ๊บป่วยนะ เรื่องอื่นช่วยวางไว้สักแป๊บก่อนได้ไหม?
นี่แม้แต่โทรศัพท์มาแสดงความเป็นห่วงยังไม่มีเลยสักครั้ง...ตัวเองยังสามารถสละเวลาไปนั่งทอดอารมณ์จิบกาแฟฝีมือคนรักเก่าได้
แต่กลับปล่อยให้จิ๊บทรมานคนเดียว ต้องป่วยทั้งใจทั้งสังขาร เหอๆ ใจดำเกินไปไหม?
นี่หรือสิ่งคนที่เค้ารักทำกันอะ? แบบนี้จิ๊บคงได้ตัดสินใจไปจากพี่ก้องเร็วขึ้นแน่ๆเลย...
ขอโทษที่ใส่อารมณ์นะคะ แบบว่าวันนี้เราได้อ่านแต่เรื่องดราม่าๆจนจิตตกไปหมดเลย....
ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป พรุ่งนี้คุณคนแต่งช่วยมาต่อเร็วหน่อยได้ไหมคะ?
เราอึดอัดมากเลยอ่าาาา :m15:
-
พี่ก้องเยอะไปมั๊ยเนี่ยยย
-
น้องจิ๊บเหนื่อยนักก็กลับบ้านดีกว่า ยังไงก็มีแม่รออยู่
ปล่อยให้ลุงแกคิดก่อนก็แล้วกันว่าจะยังไงกับชีวิตดี :เฮ้อ:
-
:beat: :beat: พี่ก้องงง
จะโกดอารัยมากมายยยย เห็นมั้ยน้องจิ๊บไม่สบายเรย
เดี๋ยวจะเรียกพี่เเมกซ์มา :z6:จริงๆๆ เชอะๆๆงอลลล
ทำร้ายจิตใจน้องจิ๊บ เชียร์ให้จิ๊บกลับบ้านเรย
เชอะ เชอะ อีตาลุงก้อง :a14: :a14:
-
ถ้าอดีตของก้องภพทำให้ตัวเองเจ็บปวดมากนัก
ก็อย่าเอาอดีตของตัวเองมาทำให้น้องจิ๊บต้องทุกข์ทรมานไปด้วยเลย
ก้องภพควรไปเคลียร์ใจตัวเองก่อนดีกว่ามั้ง แล้วค่อยคิดว่าจะคบกับน้องจิ๊บต่อได้หรือไม่
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
อะไรกันนี่
ไม่ได้เข้าเล้ามา 2 วัน
เกิดอะไรขึ้น
ิอิพี่ก้องนี่น๊าาา เพิ่งจะลบอคติไปแล้วเชียว
เอาอีกแล้วเหรอ
ไม่ให้อภัยแระ เพราะสงสารน้องจิ๊บน้ำตาจะไหล ฮืออออ
น้องจิ๊บกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย เพราะอดีตของพี่ก้อง ทำร้ายน้องมามากพอแล้ว
แค่คิดว่ามาง้อนิดๆ หน่อยๆ น้องก้อให้อภัย ไม่อยากให้เป้นแบบนั้นแล้ว
สงสารน้อง กลัวว่ามันจะเกิดขึ้นอีก เพราะพี่ก้องยังนึกแต่เรื่องเก่าๆ
แม่ยกพาลมาก ขอบอกอ่ะตอนนี้ฮ่าๆ
น้องจื๊บชุดวัว ไม่อยากให้พี่ก้องเห็นแล้ว แบร่ งอนนนนนน
(http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/7-1.jpg)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่ก้องมีแต่ความระแวงอะ
-
สงสารจิ๊บ อยู่กับความรักที่ไม่ชัดเจน คลุมเครือ จะมีความสุขไปได้ซักเท่าไหร่
ก้อง ยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ ดูเหมือนยังเคลียร์ใจกับความรักครั้งเก่าตัวเองยังไม่ได้เลย
-
พี่ก้องใจร้าย ยยย
แง งงง ง ง
TT
-
เหนื่อยนัก ก้กลับบ้านเราดีกว่า
ทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่ละ
ไปเริ่มต้นใหม่ที่บ้านดีกว่าเนอะ
-
โหวตก้องเปงพระเอกห่วยแห่งปี - - จบ
เห็นด้วยคร่าาาา
-
จิ๊บกลับบ้านเหอะ
ไม่ที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเราหรอก
-
หนูจิ๊บ
กลับบ้านเถอะค่ะ
กลับไปเลย!
เผื่อคนแถวนี้จะพอสำนึกอะไรบ้าง
:m16:
-
อ้าวพี่ก้องทำงี้ได้ไง น้องมันอยากจะเล่าความรักของน้อง
พี่เข้าใจหน่อยนะ คุยกันซะที ดีดีกันเน้อ
-
เฮ้อ.......เหมือนเดิม
น้องจิ๊บเอ้ย รักจะมีแฟนเป็นศิลปิน อารมณ์แกว่งไปมาก็ต้องทำใจนะคะ
ปล.ถึงพี่ก้อง(ลดเลเวลจากคุณป๋าที่น่ารักตามอารมณ์) โกรธได้ แต่อย่างี่เง่านักเลยค่ะ สงสารน้องมันเถอะ รักพี่จนจะแย่แล้วนะนั่นน่ะ :เฮ้อ:
-
ทำไมพี่ก้องไม่เข้าไปอ่านที่จิ๊บโพส ก่อนค่อยด่า แย่ชะมัด
น่าสงสารจิ๊บจัง กลับบ้านไปหาแม่เหอะ
-
ทำไมพี่ไม่ลอง "เปิดใจ" ให้กว้างขึ้น รับฟังเหตุผลของจิ๊บอีกนิดนึงล่ะพี่ก้อง
จิ๊บเองก็น่าจะค่อยๆ อธิบายให้พี่ก้องเข้าใจนะ อย่าใช้แต่อารมณ์คุยกันสิ
แต่พี่ก้องก็ใจร้ายมากเลยนะ รู้ทั้งรู้ว่าน้องไม่สบาย ยังมีน่ามานั่งจิบกาแฟ สาวสปาเก็ตตี้เข้าปากอยู่ได้ :z6:
คอยดูเหอะ ถ้าจิ๊บหนีกลับบ้านเมื่อไหร่ อย่ามาคร่ำครวญ พร่ำเพ้อถึงน้องให้ชาวเล้าฟังนะ (ー_ー)!!
แต่สุดท้ายแล้ว พี่ก้องจะกลายเป็นอำนาจมืดสั่งปิดกระทู้ของน้องหิวในเล้าเป็ดมั้ยน้อ ... :m28:
:กอด1: กอดกอด เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคะ
-
เซ็งอิเพ่ก้อง :seng2ped:
หลายเรื่องแล้วนะคุณมรึง
แหม ทำเป็๋นรับไม่ได้ ถ้าไม่มีเล้าเป็ดคุณมรึงจะได้แตะน้องจิ๊บหรอค่ะ :z3:
ที่น้องจิ๊บละไม่สนใจ ทีอิคุณมินนั่นทำมาเป็น "ฟังพี่ก่อน" ไปคุยกะไอ้เคนเหอะ :angry2:
โอ้ย จิ๊บของเจ๊ จะเจ็บจะช้ำแค่ไหน เอาตามที่แม่บอกล่ะลูก
สอบเสร็จแล้วกลับบ้าเราเหอะ ยังไงอยู่ที่นี่ก็ไม่มีเพื่อนที่ผูกพันอยู่แล้วนี่ ไอ้คนที่ผูกพันก็ทำตัวเหรี้ยะแบบนี้แล้วอ่ะ
ว่าแล้วก็อยากกระโดถีบขาคู่ :z6:
แคร์เข้าไปอิคุณมินเมินนั่นอ่ะ
ปล่อยน้องจิ๊บของชั้นไว้แบบนั้นแหล่ะ
เดี๋ยวคุณแมนพระเอกเบอร์สองก็หาทางรักษาน้องจิ๊บเอง
เตรียมตัวเป็นพระเอกห้วเน่าได้เลย
:m31: :m31:โกรธพี่ก้องงงงงงงงงงง
ปล. อ้ายก้อง อ้ายมันจัดง๊าว แต่ก่อนชั้นกึดน้า ว่าอ๊ายแค่ฮู้สึกผิดกะบ่าห่ามินเพิ้น ตึงได้ค่อยกะล้ำกะเหลือเพิ้นเหลือเกิน
แต่ต๋อนนี้ตอนเนี้ยะชั้นฮู้ล่ะ อ้ายมั่นกะป้อจ้ายเอี้ยะๆ ค้นหนึ่งนะเอ่ง :angry2: :z3:
-
สงสารน้องจิ๊บ
ขัดใจ เคืองนายก้อง :m16:
ขอเปลี่ยนพระเอก
พระเอกคนอื่นไม่ว่างแร้วค่า .. รีดเดอร์สมัครไหมคะ?.. :pig2:
ไอ้พี่ก้องบ้ามากเลย
สงสารจิ๊บ
หนีไปเลยจิ๊บ
มันไม่เห็นเสียหายตรงไน
ในเมื่อคนในนั้นเข้าให้กำลังใจและเป็นเพื่อจิ๊บ
:o12:
เนอะ .. ชาวเล้าน่ารักทุกคนเลย .. o13
หาคนใหม่เหอะจิ๊บ อย่าไปทนเลย
ชีวิตมันยังอีกยาว จะมานั่งทรมานทำไม
รักตัวเอง รักแม่ให้มากๆดีกว่า
คนเราไม่ได้เกิดมาเพื่อทำตามใจใครซักหน่อย
ถ้าคนนี้ไม่เห็นค่าของเรา ก็อย่าไปสนใจ
รักคนที่เห็นค่าของเราดีกว่า...เช่นพี่แม็กซ์ไง... 555
ปล.รู้สึกตอนนี้จะตัดจบแปลกๆนะคะ?
แปลกยังไงเหรอคะ .. พอดีมันมีตอนของพี่ก้องสั้นๆแค่นี้แหละค่า อีกนิดนึง ..
อีพี่ก้องมันบ้าไปแล้วว
จิ๊บเอ้ย ก็เงี๊ยะแหละ คบกับศิลปิน อารมณ์ขึ้น ๆลง ๆ โลกส่วนตัวสูง
แถมจากที่มินมาคุยด้วยเหมือน...ยังลืมก้องภพไม่ได้อ่ะ เหมือนแค้นแต่ยังรักอยู่ :เฮ้อ:
ชักเบื่ออีพี่ก้องนี่แหละ ให้น้องจิ๊บจับกดสักทีสองที จะได้หายบ้า :laugh:
รักหนุ่มติสต์ ต้องทนได้คร่า .. เอ รึจะเอาแบบนี้ดีนะ รักหนุ่มติสต์ต้องติสต์กว่า ... ให้น้องจิ๊บบ้าไปเลยดีไหมคะ อิ อิ :laugh:
สู้ต่อไปก้องภพ! :a9:
:กอด1:โคไรเตอร์ก็สู้จากอาการไข้เหมือนกันเน้อ .. ไม่งั้นเค้าต้องแย่แน่ๆ (เพราะภาคเสริม)
กลับบ้านด่วนเลยจิ๊บ
อยู่กับคนนี้ก็สามวันดีสี่วันร้าย รักเราจริงรึเปล่ายังไม่รู้เลย
กลับไปนอนกอดแม่ดีกว่านะ ยังไงแม่ก็รักเราที่สุดในโลกอยู่แล้ว
จิ๊บสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
อันนี้เห็นด้วยค่ะ .. แต่ให้โอกาสน้องจิ๊บกับพี่ก้องเถอะค่ะ .. :monkeysad:
" แม่ครับ..คือ..จิ๊บ........เหนื่อย แม่..จิ๊บไม่รู้ว่าตัวเองมาทำอะไรอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ "
เจ็บว่ะ
ปวดใจเหมือนกันค่ะ ตอนแต่ง :m15:
อิลุงบ้าาา
โกรธไม่เข้าเรื่องงงงง
รู้ว่าน้องไม่สบายยังไม่สนใจอีก ใจดำมากๆเลย
จิ๊บไม่ต้องไปสนอิลุงบ้าหรอก
กลับบ้านไปเลย
แล้วคอยดูสภาพอิลุงสิ เหอะ
อารมณ์เสียกะลุงจริงๆ อิลุงงี่เง่า :m31:
ใจเย็นๆค่ะ
ติสต์มากนักอยู๋กับตัวเองไปเลยตาลุง
ยังมีเจ้าเคนอีกตัวนะคะ!
โหวตก้องเปงพระเอกห่วยแห่งปี - - จบ
ใจร้ายยยยย :o12:
พฤติกรรมของพี่ก้องนี่แปลก ๆ นะ การกระทำก็ดูเหมือนไม่ค่อยแคร์จิ๊บเท่าไหร่
อ่ะ...ว่าไป ของอย่างนี้ต้องดูกันยาว ๆ o6
รีดเดอร์คะ มันจะมีตอนที่ชวนน้องจิ๊บไปทะเลน่ะค่ะ ที่พี่ก้องคิดว่า " จิ๊บนั้น ก็แข็งแกร่ง เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เป็นผู้ชาย เหมือนกับเขา "
ไรเตอร์คิดว่าพี่ก้องแคร์และรักน้องจิ๊บค่ะ แต่เพราะคิดว่าน้องเข้มแข็งพอพอเทียบการแสดงออกกับมินที่บอบบางและเคยทำเลวร้ายกับเขาเอาไว้ ถึงได้ดุเหมือนจะใส่ใจมินมากกว่าไงคะ
อึมครึม :monkeysad:
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่เสมอนะ
ก้องกับจิ๊บเนี่ยน่าจะมีปัญหากันเพราะช่องว่างระหว่างวัยด้วยล่ะ ท่าจะแย่ซะละ
มาต่อเร็วๆนะคะ ดราม่ากระชูดเลยช่วงนี้ :sad4:
คู่นี้ช่องว่างระหว่างวัยยังน้อยกว่าอีกคู่ (เรื่องที่ 3 ค่ะ...คู่นั้นห่างกัน 13 ปีขำๆ) แค่...9 ปีเอ๊งงงงง .. ส่วนเรื่องดราม่า ถึงเวลาก็ต้องมีเนอะ ..
ขัดใจไอ่พี่ก้องเป็นที่สุดอ่ะ - -"
น้องจิ๊บ เหนื่อยนักก็กลับบ้านเถอะนะ
อย่าต้องทนอยู่แบบนี้เลย...คนที่รักเราที่สุดคือพ่อแม่ของเรานี่แหล่ะ...กลับไปหาพ่อแม่ดีกว่า
ส่วนไอ่พี่ก้อง ถ้าสำนึกได้ก็รีบมาง้อ...แต่ถ้าสำนึกไม่ได้...ก็ปล่อยไปเถอะ
ถ้าคิดจะเอาน้องจิ๊บมาแทนใคร...ก็อย่าทำเลยนะพี่ก้อง...สงสารน้องอ่ะ - -"
น่าสงสารทั้งน้องจิ๊บทั้งพี่ก้องค่ะ .. น่าสงสารมินด้วย (ติดตามเรื่องหน้า อิ อิ) o18
:เฮ้อ: อ่านตอนนี้แล้วหดหู่อะค่ะ อึนจังเลย...
ไม่รู้จะเม้นไงเลยอะ...เราโกรธก้องภพจังเลย...
เข้าใจว่าอาจจะไม่พอใจจิ๊บที่เอาเรื่องส่วนตัวไปเล่าไปขอคำปรึกษาจากคนที่ไม่รู้จัก
แต่ช่วยดูด้วย...จิ๊บป่วยนะ เรื่องอื่นช่วยวางไว้สักแป๊บก่อนได้ไหม?
นี่แม้แต่โทรศัพท์มาแสดงความเป็นห่วงยังไม่มีเลยสักครั้ง...ตัวเองยังสามารถสละเวลาไปนั่งทอดอารมณ์จิบกาแฟฝีมือคนรักเก่าได้
แต่กลับปล่อยให้จิ๊บทรมานคนเดียว ต้องป่วยทั้งใจทั้งสังขาร เหอๆ ใจดำเกินไปไหม?
นี่หรือสิ่งคนที่เค้ารักทำกันอะ? แบบนี้จิ๊บคงได้ตัดสินใจไปจากพี่ก้องเร็วขึ้นแน่ๆเลย...
ขอโทษที่ใส่อารมณ์นะคะ แบบว่าวันนี้เราได้อ่านแต่เรื่องดราม่าๆจนจิตตกไปหมดเลย....
ถ้าไม่เป็นการรบกวนจนเกินไป พรุ่งนี้คุณคนแต่งช่วยมาต่อเร็วหน่อยได้ไหมคะ?
เราอึดอัดมากเลยอ่าาาา :m15:
มาเร็วแร้วค่า .. มาเร็วๆนี่จะถูกใจรีดเดอร์ไหมนะ??..
เซ็งอิเพ่ก้อง :seng2ped:
หลายเรื่องแล้วนะคุณมรึง
แหม ทำเป็๋นรับไม่ได้ ถ้าไม่มีเล้าเป็ดคุณมรึงจะได้แตะน้องจิ๊บหรอค่ะ :z3:
ที่น้องจิ๊บละไม่สนใจ ทีอิคุณมินนั่นทำมาเป็น "ฟังพี่ก่อน" ไปคุยกะไอ้เคนเหอะ :angry2:
โอ้ย จิ๊บของเจ๊ จะเจ็บจะช้ำแค่ไหน เอาตามที่แม่บอกล่ะลูก
สอบเสร็จแล้วกลับบ้าเราเหอะ ยังไงอยู่ที่นี่ก็ไม่มีเพื่อนที่ผูกพันอยู่แล้วนี่ ไอ้คนที่ผูกพันก็ทำตัวเหรี้ยะแบบนี้แล้วอ่ะ
ว่าแล้วก็อยากกระโดถีบขาคู่ :z6:
แคร์เข้าไปอิคุณมินเมินนั่นอ่ะ
ปล่อยน้องจิ๊บของชั้นไว้แบบนั้นแหล่ะ
เดี๋ยวคุณแมนพระเอกเบอร์สองก็หาทางรักษาน้องจิ๊บเอง
เตรียมตัวเป็นพระเอกห้วเน่าได้เลย
:m31: :m31:โกรธพี่ก้องงงงงงงงงงง
ปล. อ้ายก้อง อ้ายมันจัดง๊าว แต่ก่อนชั้นกึดน้า ว่าอ๊ายแค่ฮู้สึกผิดกะบ่าห่ามินเพิ้น ตึงได้ค่อยกะล้ำกะเหลือเพิ้นเหลือเกิน
แต่ต๋อนนี้ตอนเนี้ยะชั้นฮู้ล่ะ อ้ายมั่นกะป้อจ้ายเอี้ยะๆ ค้นหนึ่งนะเอ่ง :angry2: :z3:
ใจเย็นๆค่าาาาาาา :serius2:
ขอเวลาไรเตอร์แก้คำผิดแป๊บ .. เดี๋ยวเจอกันค่ะ :pig2:
-
ไรเตอร์มาอัพไวไวน้าฮับ
กำลังมันส์
จุ๊บบบบบบบ
ปล.มารอด้วยคน
-
มารออ่านหลังจากแก้คำผิดนะ
-
รอ ร๊อ รอ ค่ะ
-
รอค่ะ^^
-
" สวัสดีครับ พี่แมกซ์ "
มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นพนมมือไหว้เจ้าของร้าน ขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน ท่าทางอิดโดรยแต่ก็พยายามยิ้มให้
" ไม่สบาย ดีขึ้นแล้วเหรอน้องจิ๊บ " พศวัตถามอย่างเป็นห่วง
" ดีขึ้นแล้วครับ พี่ คือ ... จิ๊บขอโทษนะครับที่ลาหยุดบ่อยมาก "
จิ๊บยกมือไหว้ชายหนุ่มอีกครั้ง
"เอ่อ...โอ้ย ไม่เป็นไรๆ พี่เข้าใจหรอกนะ ไหนจะมีสอบอีกอะไรอีก...แค่โทรมาบอกกันก่อนก็โอเคแล้วล่ะ...เราไม่ใช่เด็กเหลวไหลนี่นะ"
พศวัตว่าพลางยิ้ม มือแกร่งตบลงบนไหล่ของเด็กหนุ่มเบาๆ
แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ดูจะอารมณ์ดีเงียบลงไปได้ขนาดนี้ พศวัตถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดึงไหล่บางนั้นเข้ามาโอบเอาไว้
"ถ้าไม่สบายใจเรื่องอะไรก็บอกพี่ได้นะ...คิดซะว่าพี่เป็นพี่ชายอีกคนก็ได้"
จิ๊บยิ้มจางๆ กับคำพูดอีกฝ่าย มันทำให้เขาสบายใจขึ้นมาก แต่ก็รู้สึกผิดมากขึ้นอีก ที่เวลามีปัญหาเล็กๆน้อยๆก็เอาแต่ลางาน
เพราะฉะนั้นต่อไปเขาจะไม่ลางานอีกแล้ว
สองคนหารู้ไม่เลยว่ามีน้อยมองดูอยู่จากด้านหลัง
เสียงหัวใจในอกของเด็กหนุ่มเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บ
...อีกแล้ว...ทำไมเป็นแบบนี้....
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นพลางขยี้หัวแรงๆ โดยไม่ทันได้ตั้งใจก็เพลงเตะฝาตู้เก็บของเข้าให้
ปัง!!
เสียงบานประตูตู้กระแทกเข้าอย่างแรง ได้ยินเสียงหม้อรามชามไหข้างในกลิ้งโค่โร่เสียงดังไปกันใหญ่
" น้อย! ทำอะไรของเราน่ะ? "เจ้าของร้านดุน้อยจากหน้าร้าน
ทำเอาจิ๊บต้องขอตัวออกมาดูน้องที่อยู่ในครัว
" น้อย เป็นอะไรรึเปล่า? .... เฮ้ย! หน้าแกไปโดนอะไรมาวะ "
มือเรียวจับตามเนื้อตัวที่ช้ำเป็นจ้ำของน้อย พลางถามอย่างเป็นห่วง
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกฝ่าย พลางนึกเปรียบเทียบกับภาพใบหน้าของตัวเองที่เห็นในกระจกเมื่อเช้า...
"พี่จิ๊บไม่ได้นอนมาเหรอ"
" ก็..ไม่ค่อยสบาย เลยนอนไม่ค่อยหลับน่ะ ไหนดูซิ ทายารึยัง? "
มือเรียวจับหน้าอีกฝ่ายหันไปมา แล้วบ่น
" โอย อย่าเอาให้โดนต่อยที่หน้าดิวะ เสียดายยยยย "
"พี่จิ๊บนี่ดีเนอะ... "เด็กหนุ่มเอ่ย "ขนาดไม่ได้หลับไม่ได้นอนยังหน้าตาดีเลย" น้อยไม่ได้ใส่ใจกับหน้าช้ำๆของตัวเองนัก
"ไม่ต้องเสียดายหรอก เมื่อก่อนก็ต่อยกับคนอื่นเขาเรื่อยนั่นล่ะ...จนไม่ได้เรียนนี่ไง"
" แล้วใครบอกว่าแกหน้าตาไม่ดีวะ ? มานั่งนี่ เดี๋ยวพี่ใส่ยาให้ "
พูดจบก็จับน้อยนั่งที่ม้าหินหลังร้าน ส่วนตัวเองก็เดินไปที่หน้าร้าน เพียงไม่นานก็ได้ถุงใส่ยามาจากพศวัต
+++++++++++++
ไม่มีทีท่าว่าแขกประจำของร้านจะมานั่งที่โต๊ะริมด้านในสุดของร้านเหมือนเช่นทุกที ช่วงกลางวันก่อนจะถึงช่วงพักเที่ยงของเหล่าพนักงานที่ดูบางตาอยู่แล้วก็ยิ่งดูเงียบเหงาไปเมื่อขาดแขกเจ้าประจำที่มักจะสั่งกาแฟมากกว่าสามแก้วพร้อมขนมทานเล่นแล้วนั่งอยู่ได้เรื่อยๆตั้งแต่สายยันบ่ายแก่
"เงียบเนอะ พี่จิ๊บ.... เฮียแมนก็ไม่อยู่ คุณมินก็ไม่อยู่... นี่คุณก้องขาประจำก็ไม่มาอีก.... ร้านเราจะร้างรึเปล่าเนี่ย"
เด็กหนุ่มที่ใบหน้านั้นรอยฟกช้ำเริ่มจางลงบ้างแล้วหันมาถามพลางแนบหน้าคงกับเคาท์เตอร์ชงกาแฟ ในขณะที่ตัวก็เหยียดออกไปทางด้านหลัง สองขาสลับยืดเส้นไปมา
พศวัตส่ายหน้าไปมากับท่าทางของ"เด็กของเขา"
" จะตดใส่พี่รึไงวะ ? " ว่าพลางตบก้นงอนๆที่เขาหมายตามาตั้งแต่แรกเสียทีหนึ่งแล้วเดินไปหน้าร้าน สิ่งที่เจ้าของร้านทำทำให้จิ๊บขมวดคิ้ว ก่อนจะหันมามองน้อย เขารู้สึกได้ว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆระหว่างคนทั้งคู่แน้ๆ
"ก็ถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้าของร้านล่ะก็นะ........" เด็กหนุ่มโวยวายลั่น
"พ่อจะต่อยให้คว่ำเล้ย"
ก่อนจะหันไปฟ้องจิ๊บ "พี่จิ๊บดูดิ่ คุณแมกซ์อ่ะ เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้แกล้งผมเอาๆ "
" อะ..อ่อ โดนแกล้งแบบนี้บ่อยเหรอ? "
สิ่งที่น้อยฟ้องทำให้จิ๊บอดคิดมากไปอีกไม่ได้ แกล้งเอาๆ ถ้าแกล้งแบบนี้คงไม่พ้น..
เมื่อคิดได้แบบนั้นริมฝีปากอิ่มก็ยิ้มออกได้ทันที
"บ่อยไม่บ่อย ก็เกือบทุกวันอ่ะ... "ก่อนจะสงสัยในรอยยิ้มนั้น "พี่จิ๊บยิ้มทำไม"
" ก็...ก็ตลกน่ะสิ ยิ่งโวยวายยิ่งโดนแกล้งนะ รู้ปะ? "
หนุ่มเมืองเหนือแทบจะหัวเราะออกมา เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าคนอย่างพศวัตที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นจะมา "ชอบ" เด็กอย่างน้อยได้ยังไง
"แล้วทำไมต้องยิ่งโดนแกล้วด้วยล่ะ ไม่เอาอ่ะ...งั้นผมทำไงดี ลาออกเลยดีไหมพี่"
หน้าตาน้อยยิ่งบอกบุญไม่รับเมื่อได้ยินคำพูดของจิ๊บ
" เขาแกล้ง เพราะเอ็นดูหรอก "มือเรียวอุ่นๆลูบผมอีกฝ่าย
ก่อนจะถอนหายใจ
" เฮ้อ... "
"พี่จิ๊บเป็นไรอีกล่ะ " ทันทีที่เห็นอีกฝ่ายถอนหายใจเด็กหนุ่มก็มองหน้าอย่างใคร่รู้เหมือนทุกที ก่อนจะลากเก้าอี้มาจากหลังเครื่องคิดเงินมานั่งข้างๆ
"กลุ้มใจ หรือ ไม่สบาย เห็นตาโหลเป็นหมีแพนด้ามาหลายวันล่ะ...แต่ก็นะ พี่จิ๊บก็หน้าตาดีกว่าผมมาทำงานทุกกกกกกวัน...จนใครบางคนเขาดีใจยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม" ท้ายเสียงดังเล็กน้อย รู้ว่าเจ้าของร้านจะได้ยิน
" นี่...ถ้าเราทำผิดไปแล้ว แต่ไม่ได้ตั้งใจ จะทำยังไงดีวะ? "
"ขอโทษเขาดิ่" เด็กหนุ่มตอบทันควัน
"ถ้าเราขอโทษ แสดงว่าเราจริงใจ ใส่ใจกะความรู้สึกเขาไม่ใช่เหรอ "
ก่อนจะเอนตัวไปด้านหลัง รู้ว่าเจ้าของร้านร่างสูงยืนอยู่หลังเสาตรงนั้นไม่ห่างออกไปนัก "ไม่เหมือนใครบางคนเนอะ...ทำอะไรมะเห็นใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเลย ....ไม่เคยขอโทษเขาซักครั้ง"
คำพูดประชดประชันแบบนั้นไม่ได้ทำให้พศวัตสนใจ แม้จะได้ยิน ผิดกับคนที่มาปรึกษาที่ดูจะ .. คิดมาก
...ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเลย ไม่เคยขอโทษเขาซักครั้ง ...
มันทำให้เขาคิดได้ว่าตนเองแย่แค่ไหน จิ๊บรีบลุกขึ้นทันที
" เดี๋ยวพี่ไปช่ววยพี่แมกซ์เก็บร้านก่อนนะ เย็นแล้ว "
"ผมช่วยด้วย" เด็กหนุ่มว่าพลางวิ่งไปช่วยทำงานบ้าง โดยสายตาก็เหลือบๆมองดูท่าทีของเจ้านายอยู่อย่างระแวดระวัง
เมื่อเห็นว่าพศวัตดูจะนิ่งๆ เลยคิดว่าคงจะไม่ได้ยินเป็นแน่ เด็กหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่องทำงานต่อไปเรื่อยๆ
จนพอพศวัตจะเดินไปปิดประตูหลังร้าน แล้วน้อยก็กำลังตรวจเช็คไฟฟืน จิ๊บ ก็มาบอกขอตัวกลับก่อน ปากบอกว่า จะรีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือ แต่พอเดินออกจากร้านไปกลับเลี้ยวไปยังท้ายซอย
"สงสัยจะไปง้อคืนดีแหงม" น้อยยิ้มพลางกอดอก ดูท่าคำแนะนำของเขาจะใช้ได้ผล สองไหล่ยืดตรงด้วยความภูมิใจ
+++++++++++++
ก้องภพนั่งทำงานอยู่ในเรือนเล็กที่เป็นห้องทำงานของตัวเขาเอง ด้วยอารมณ์เซื่องซึม เหมือนอย่างที่เป็นมาตลอดในรอบอาทิตย์ ไม่มีการติดต่อไปหาจิ๊บ เพราะไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
เสียงเห่าอย่างดีอกดีใจของโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ตัวใหญ่ดังขึ้นที่หน้าบ้าน เจ้าเคนเห่าพลางวิ่งวนไปรอบๆแล้วเอาจมูกดันขาของจิ๊บในชุดพนักงานร้านกาแฟที่หน้าปากวอยให้เข้าไปบ้านของศิลปินหนุ่ม
" ใจเย็นสิ .. เจ้าเคน วันนี้ไม่มีขนมนะ "
จิ๊บโวยออกมาเล็กๆ เมื่อเจ้าหมาเห็นแก่กินนี่ พยายามมองหาอะไรในมือของเขาด้วยความเคยชิน
" แล้วพ่อแกอยู่ไหม? "
เขามองหาเจ้าของบ้าน ซึ่งเจ้าเคนเองก็เหมือนจะรู้คำ มันวิ่งนำอีกฝ่ายไปที่หน้าเรือนหลังเล็กของบ้าน ตรงที่เป็นที่ทำงานของชายหนุ่ม
ก๊อกๆๆ ---
มือเรียวเคาะประตูไม้ที่ปิดเอาไว้เบาๆ
เสียงเคาะที่หน้าประตูทำให้ศิลปินหนุ่มเดินออกมาเปิดประตู คิดว่าอาจเป็นไปรษณีย์ที่ไว้ใจกันว่าจะให้เข้ามาส่งของถึงด้านในได้ แต่ก็แปลกใจว่าเย็นย่ำขนาดนี้นั้นไม่ใช่เวลาที่จะมาส่งของ
"ครับ?... อ่ะ...." ร่างสูงเหมือนจะทั้งประหลาดใจและดีใจในคราวเดียวที่เห็นว่าใครมายืนอยู่ที่หน้าประตู
ดวงตากลมโตมองใบหน้าคมของอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้
" พี่ครับ..จิ๊บขอโทษ "
มันยากที่จะพูดจาเรื่อยเปื่อยก่อนจะวกเข้าเรื่อง ในเมื่อเราทำผิดจริงๆ ก็ควรขอโทษ .. ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว ก็ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย..
" จิ๊บรู้ว่าตัวเองทำเรื่องน่ารังเกียจสำหรับพี่ .. พี่คงไม่อยากเจอหน้าจิ๊บอีก แต่ขอให้จิ๊บได้ขอโทษพี่กับทุกเรื่องที่ผ่านมานะครับ "
เด็กหนุ่มหันหน้าไปอีกทาง ไม่อยากเห็นว่าอีกฝ่ายจะมองเขาด้วยสายตารังเกียจขนาดไหน เขาคงทนไม่ไหว
" แค่นั้นล่ะครับ .. แล้วจิ๊บจะไม่มาให้พี่เห็นอีก.. "
เสียงนั้นแผ่วเบาลงในประโยคหลัง
ท้ายประโยคนั้นทำให้คนฟังใจไหววูบ มือแกร่งคว้าสองไหล่บางนั้นเอาไว้
"มองหน้าพี่ซิ่จิ๊บ..."
" ไม่...ได้ครับ .. "จิ๊บก้มหน้าลง พอมาอยู่ต่อหน้าอีกฝ่ายแล้ว เขายังจำได้ชัดเจน ว่าวันนั้น ก้องภพมองเขาแบบไหน
เขาทนไม่ได้หรอก
"มองหน้าพี่" ก้องภพย้ำคำ มือแกร่งที่เปื้อนสีนั้นจับใบหน้าของอีกฝ่ายให้เงยหน้ามองตัวเอง
ดวงตากลมโตนั้นแดงก่ำ เมื่อถูกบังคับให้มองหน้าอีกฝ่าย ขอบตาร้อนผ่าว แต่เขาห้ามสิ่งที่อยู่ภายในเอาไว้ทัน
"...คิดว่าพี่จะเลิกกับเราเหรอ" เห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นทำให้ใจเจ็บขึ้นมาไม่น้อย
"พี่ยอมรับว่าไม่พอใจจิ๊บนะ...ที่เอาเรื่องของเราไปเล่าให้ใครต่อใครฟัง พี่อายนะ"
ก้องภพพูดเหมือนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย เขาดีใจมากแค่ไหนที่อีกฝ่ายกลับมาหาเขาที่นี่
ไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะได้ยินคำขอโทษจากอีกฝ่าย
" แต่พี่..วันนั้นพี่......... "
เด็กหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก สิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น สายตา การแระทำของก้องภพมันทำให้เขาคิดแบบนั้นจริงๆ
"เป็นตัวเองจะโกรธไหม่เล่าเอาเรื่องบนเตียงไปเล่าให้ใครไม่รู่ฟังอล่างฉ่างขนาดนั้น่น่ะ..."ก้องภพเอ่ยก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด
"พี่อายไม่ว่า...แต่เล่าให้คนอื่นจิตนาการถึงเราน่ะ...พี่หึงเรานะ โกรธมากด้วย เข้าใจหรือเปล่า ..."
คำพุดถึง พอนึกตามแล้วก็ได้แต่หน้าแดง .. ก้องภพคงหมายถึงตอนที่พวกเขามีอะไรกันงั้นหรือ..
"เข้าใจรึยังว่าทำไมพี่โกรธ...."ก้องภพขยับออกเล็กน้อย เพื่อมองหน้าของเด็กหนุ่มในอ้อมแขนนิ่ง
" จิ๊บคิดว่าพี่..ไม่อยากเห็นหน้าจิ๊บ อยากเลิกก้บจิ๊บแล้วซะอีก "
"พี่ทำจิ๊บกลัวขนาดนั้นเลยเหรอ" ก้องภพเอ่ยเสียงเบา
เด็กหนุ่มพยักหน้าลงเล็กน้อย
" ก็..จิ๊บไม่เคยเห็นพี่เป็นแบบนี้ "
"ความจริงพี่ควรจะบอกจิ๊บมาตั้งนานแล้วนะ...ว่าพี่ เป็นคนขี้หึงมาก...มากจนพี่กลัวว่าจะทำใครต่อใครเจ็บ..."
ก้องภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบา
"พี่นึกว่าพี่จะทนได้นะครั้งนี้ก็เหมือนกัน...แต่พอได้ยินจิ๊บบอกว่า พี่จะคิดยังไงมันก็เรื่องของพี่....มันเหมือนเราไม่เกี่ยวอะไรกันเลย ยอมรับว่าพี่เสียใจจริงๆ "
" จิ๊บของโทษนะครับ ที่พูดแบบนั้น .. ทำให้พี่เสียใจ "
จิ๊บขอโทษอีกฝ่ายอีกแล้ว น้ำเสียงของก้องภพดูเสียใจจริงๆ
"ได้ยินจิ๊บพูดแบบนี้น่ะ พี่ดีใจนะ..."ก้องภพยิ้ม ก่อนจะกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นกว่าเดิม
"ทั้งรักทั้งหวงเราเลยนะ อย่าปิดบังอะไรกับพี่อีกนะครับ..."
ใบหน้าสวยพยักหน้าแรงๆ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกได้ว่า ก้องภพเอามือเปื้อนสีมาจับหน้าเขา
" พี่ก้องอะ! "
ก้องภพยังยิ้มทำทีไม่รู้เรื่องก่อนจะจูบเบาๆที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย
"ร้องทำไมล่ะครับ"
จิ๊บทำตาโตมองอีกฝ่าย " มันเลอะน่ะสิ พี่ทำหน้าจิ๊บเปื้อนหมดแล้ว! "
"เปื้อนก็เช็ดออกได้....มาพี่เช็ดให้..." ชายร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ มือแกร่งดึงให้อีกฝ่ายเดินตามมานั่งตรงเก้าอี้หน้าผ้าใบที่เขาทำงานค้างอยู่
" วาดอะไรน่ะ ดูแปลกๆ "นิ้วเรียวชี้ไปที่ผ้าใบผืนใหญ่กลางห้อง สีสันดูมืดมนน่ากลัว
"ไม่มีอะไรหรอก..."ก้องภพยิ้มเขินๆ
"ช่วงนี้พี่ทำงานหนักน่ะ บางทีก็มีอะไรแปลกๆออกมาเหมือนกัน "
จิ๊บพยักหน้าแล้วมองไปทั่วห้องทำงานของชายหนุ่ม กลิ่นสีอครีลิคกระจายไปทั่วห้อง ดวงตากลมโตมองผลงานรอบๆห้องอย่างสนใจ
บางภาพก็เป็นดอกไม้ ที่ใส่รายละเอียดอย่างสวยงาม อ่อนหวาน ส่วนบางรุป ถ้าจำแบบไม่ผิด
" นั่นรูปเจ้าเคนเหรอ? "
เขาหัวเราะกับรูปวาดของเจ้าโกลเด้นตัวโตที่กำลังกัดรองเท้าอยู่ในสนามหญ้า รอบๆตัวมันมีแต่ซากรองเท้าแตะ
"คลายเครียดน่ะ" เจ้าของภาพวาดหลากอารมณ์เอ่ยบนใบหน้าคมมีรอยยิ้มเขินๆ "ก็มันกัดของพี่หมดเลยนี่นา "
" แล้วไหนอะ รูปจิ๊บอะ .. วาดแต่เจ้าเคนได้ไง? "เด็กหนุ่มพยายามมองหารูปของตัวเอง
"รูปดอกไม้ก็ต้องเอาไว้วาดตอนอารมณ์ดีๆซิ่...จะได้สวยๆไงจริงไหม" ก้องภพตอบก่อนจะหาสำลี มาเช็ดคราบเปื้อนออกจากหน้าของอีกฝ่าย
" แล้วเมื่อไหร่จะวาดรูปจิ๊บล่ะ? "เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย เพื่อให้เช็ดหน้าเขาให้สะอาดๆ
ก้องภพไม่พูดอะไรเพียงแค่ตั้งใจกับการทำความสะอาดหน้าสวยของเด็กหนุ่ม
"ไว้จะวาดให้นะ...รูปพิเศษ ขืนบอกว่าจะวาดตอนไหนเดี๋ยวได้มาแอบดูก่อนน่ะซิ่"
จิ๊บทำปากยื่น แบบที่ชอบทำบ่อยๆเวลาไม่ค่อยพอใจ
เห็นทำหน้าแบบนั้นก้องภพนั่งลงตรงหน้าของอีกฝ่าย มือข้างที่ไม่เปื้อนสีจะจับใบหน้าของเด็กหนุ่ม
"ไม่โกรธนะ"
" เปล่า... "
เขาส่ายหน้าไปมา แล้วก้มลงพูดแกมบังคับเสียเลย" แต่ถ้าอยากให้หายโกรธ .. พี่ต้องวาดจิ๊บนะ "
"ก็ไหนบอกว่าไม่โกรธไง" ก้องภพเลิกคิ้วเล็กน้อย
" เปลี่ยนใจแล้ว .. คำถามชี้นำนี่ครับ "จิ๊บเถียงก่อนจะยิ้มกว้าง
"พี่ขึ้นศาลเหรอ..."
ก้องภพถามเสียงสูงแต่ยังมีรอยยิ้ม ชายหนุ่มลุกขึ้น
"ครับๆ จะวาดให้นะครับ"
ชายหนุ่มจับมืออีกฝ่าย "วันนี้ ...มาหาพี่แบบนี้เย็นนี้กินอะไรดีครับ ออกไปซื้อของกับพี่นะ"
ว่าพลางก็เหมือนจะไม่รอคำตอบชายหนุ่มถอดผ้ากันเปื้อนที่ใช้ประจำออกแล้วแทบจะดึงมืออีกฝ่ายออกไปข้างนอกทันที
" กินแถวนี้ก็ได้ .. พี่ครับ เดี๋ยวจิ๊บเอากระเป๋าก่อน จะได้กลับหอเลย "
จิ๊บดึงตัวเองเอาไว้เบาๆ กระเป๋าเป้เขายังอยู่ในสตูดิโอวาดภาพอยู่เลย
แต่มือของก้องภพกลับดึงอีกฝ่ายไว้ "จะกลับหอเหรอ"
" ก็ต้องกลับสิครับ " เขาดึงมือตัวเองกลับมา
"ต้องให้พี่พูดตรงๆซี่นะ" ก้องภพยิ้มพลางยื่นมือแกร่งออกไปอีกครั้ง ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"ไม่กลับไม่ได้เหรอ"
" .................... "
ดวงตากลมโตสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" พี่ก้อง .. จิ๊บขอคุยกับคนในบอร์ดได้ไหม? "
คำถามนั้นเป็นการขออนุญาตอีกฝ่าย เขาก็พอจะเข้าใจว่าเมื่อครู่ก้องภพหมายถึงอยากให้เขากลับมาคบกัน และอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม
แต่สังคมในบอร์ดนั้นไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่ก้องภพเข้าใจหรอกนะ
"จิ๊บ...เหงาใช่ไหม" ชายหนุ่มถามออกไปตรงๆ
"แล้วก็คิดว่าพี่ จะใจแคบ...บอกให้จิ๊บตัดทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวจิ๊บออกไปใช่ไหม..." สิ่งที่เอ่ยออกมานั้นทำให้นึกย้อนถึงการกระทำของตนเองเมื่อหลายปีก่อน
คำพูดนั้นตรงเสียจนเด็กหนุ่มต้องเงียบ ยอมรับว่าตัวเองเหงามาก หลังจากที่เอกออกจากหอไป ถ้าไม่ไปเรียน อ่านหนังสือ ก็มีแต่งานที่ร้าน ชีวิตเขามีแค่นี้จริงๆ
การที่มีความรัก อาจจะช่วยให้หายเหงาได้บ้าง แต่มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด
"บอกกับพี่มาตรงๆก็ได้..."
" จิ๊บไม่ได้ว่าพี่ใจแคบ .. จิ๊บแค่ขอคุยอะไรกับเพื่อนบ้าง แต่จะไม่พูดถึงพี่ในนั้นอีก "
เด็กหนุ่มรีบบอก ก่อนที่คนรักจะเข้าใจผิดไปอีก
" ถึงพี่จะมีแฟนคลับเยอะแยะก็เถอะ .. "
"แฟนคลับ?....." ก้องภพเลิกคิ้ว
" ครับ แฟนคลับพี่นะ เยอะแยะเลย .. "
เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงแฟนคลับของชายหนุ่มที่ตั้งตัวเป็น "ปิ่นโตแฟนคลับ"
"ไม่เอาด้วยหรอก แฟนคลับอะไรกัน....โอเค เอาเป็นว่าถ้าจะไม่พูดเรื่องพี่...เรื่องเซ็กซ์กับพี่...ในบอร์ดเป็นอันตกลง จิ๊บ...พี่แค่ไม่อยากไปอยู่ในจินตนาการของใครเวลาเปลี่ยว ยกเว้นในจินตนาการของเราคนเดียวนะ..เข้าใจพี่ใช่ไหม"
" พี่อะ..ไม่ต้องย้ำก็ได้ "
ใบหน้าได้รูปแดงก่ำ " เอาเป็นว่าจะไม่พูดถึงตอนนั้นแล้วก็แล้วกัน "
"งั้น...." ก้องภพอมยิ้มกับท่าทางของเด็กหนุ่ม เขายื่นมือออกไปปัดผมหน้าที่ปรกลงมาเล็กน้อย
"ไปหาอะไรกินแถวนี้กัน...เดี๋ยวพี่พาเรากลับไปส่งหอก็ได้นะ ถ้าอยากจะกลับหอ"
" งั้นจิ๊บเอากระเป๋าไปด้วย "
ว่าแล้วก็วิ่งไปเอากระเป๋าเป้สีแดงมาสะพาย เป็นการยืนยันว่าวันนี้กลับหออย่างแน่นอน
"ไป..." ก้องภพจับมือของอีกฝ่ายแล้วเดินต่อไป บนใบหน้าคมปรากฏรอยยิ้ม...หากเป็นแต่ก่อนมันคงไม่มีวันแบบนี้ วินาทีแบบนี้....สัมผัสจากปลายนิ้วของเด็กหนุ่มที่แตะอยู่ที่หลังมือนั้นทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่ในขณะเดียวกันในความสุขนั้นก็แฝงความเศร้าเอาไว้ไม่น้อย ....เมื่อนึกไปถึงสิ่งที่ตนเองเคยทำกับรามินทร์เอาไว้...
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆ
**************
กลับมาหวานแล้ววววววววววววว
อ๊ากกกก
ถ้าจิ๊บไม่มาง้อนี่พี่ก้องจะง้อจิ๊บไหม
เอาเถอะคืนดีกันแล้วนิ
แต่แอบเคืองพี่ก้องนะเนี่ยยยยยยย
-
เลิกพูดเลิกคิดถึงมินเหอะพี่ก้อง เรื่องมันจบไปแล้ว
จะไปรื้อฟื้นให้ยุ่งยากอีกทำไม ต่างคนก็ต่างอยู่ดีกว่านะ
-
ตกลงจิ๊บต้องไปง้อพี่ก้องงั้นเหรอ โอ้มายก็อด :z3:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านสองสามวัน พี่ก้องทำตัวดีขึ้นเย๊อะ ^____^
แบบว่าขอกรี๊ดเถอะค่ะ ผู้ชายขี้หึงแบบพี่ก้องอยากอ่านมากนานแล้ว
ลักษณะนิสัย และการสื่อตัวอักษรออกมา ทำให้ชอบเรื่องนี้มากค่ะ!!
o13
อยากให้พี่ก้องเคลียกับน้องมินไวๆ จะได้ไม่ต้องรู้สึกเศร้า หรือผิด
แล้วพี่ก้องก็ชอบนึกถึงน้องมินอ๊ะ.....T^T
พี่แม็กซ์กับเจ้า้น้อยนี่ยังๆๆไงๆ?? แอบอยากอ่านคู่ีิ้นี้จริงๆค่ะ
:impress2:
รอติดตามตอนต่อไปค่า~
:bye2:
-
โอ้ยยยยยยยยยยย
ถึงกับอึ้ง อึ้ง พูดไม่ออก เม้นไม่เป็นเลยค่าาา
ขอไปทำใจก่อน
ปวดเฮด เจ็บตับ กันเลยทีเดียวว
สรุปทั้งหมด ทั้งมวล น้องจิ๊บผิด ????
อุ๊บกรี๊ดดดด :serius2:
+1 เหมือนเดิมจ้า
-
อา...ดีกันละเนาะ
แต่เรื่องของอดีต มันก็ยังคงค้างๆคาๆ อยู่ในใจอยู่ดีสินะคะ
น้อยก็ท่าทางจะแย่แล้ว ถูกทิ้งไว้กับพี่แม็กซ์จะรอดมั้ยนะ
มาต่อเร็วๆนะคะ รอๆๆๆๆๆค่ะ^^
-
หายงอนพี่ก้องแล้ว เรื่องนั้นไม่เล่าแต่ทำให้เห็นได้ใช่ไหมคะ
แต่...อีตาก้องงงงงงงงงเลิกคิดถึงรามินทร์สักตอนได้ไหม :fire:
-
จิ๊บต้องมาง้อ กรรมเวร
ก้อง เป็นผู้ชายที่น่ารำคาญมาก คิดวนเวียน เปรียบเทียบอยู่กับเรื่องเก่าตลอด ซักวันจะทำปัจจุบันพังด้วยมือตัวเอง
-
ตราบใดไม่ได้เคลียร์ก้องภพก็คงไม่สามารถทิ้งความเจ็บปวดในอดีตได้เสียที
น้องจิ๊บมาง้อ ขอโทษเสียขนาดนี้แล้ว
ต่อไปใครจะทำให้ใครเจ็บ ใครต้องง้ออีกมั้ย
ขอบคุณมากๆนะคะ
:L2:
-
เซ็งอ่ะ จิ๊บง้อ
ฮึ้ยยยยย
:fire:
ลุ้น น้อยกะแม๊กซ์ดีกว่า :laugh:
-
อยากให้จิ๊บรู้ความคิดของพี่ก้องจัง จะได้ตัดสินใจกลับเชียงใหม่ไปซะ
ไม่ว่าจะทำอะไร จะต้องมีมินในความคิดคำนึงของพี่ก้องตลอด
จิ๊บเป็นอะไรของพี่ ตัวสำรอง ของแก้ขัดเหรองัยฟระ ฉุนว่ะ
-
เมื่อไหร่จะเลิกนึกถึงรามินทร์สักทีหว่ะคับพี่ก้อง
-
ก็ลองอ่านสิคะคุณก้องภพ จะได้รู้ว่าคนเค้า
พูดถึงพี่ปิ่นโตยังไงบ้าง จะได้โลกทัศกว้างไกล
-
ไม่อยากจะเชื่อ จิ้บไปขอโทษเอง โอ้ย ทำไมไม่หนีกลับบ้านไปเลย แต่พี่ก้องไม่เอ่ยปาก ขอโทษ ซักคำ
เฮ้อ เหงด้วยกะรีบนๆ พี่ก้องไม่คิดถึงมิน ซักตอนได้ไหม :beat:
ขอยืนยันคำเดิม ไม่มีคำว่าใจร้าย โหวตพี่ก้องเปงพระเอกสุดห่วยแห่งปี
-
ทำไมอ่าาาา
ทำไมจิ๊บต้องง้อลุงทุกทีเลยง่ะ
ลุงก็ผิดนะ ทำไมไม่ง้อจิ๊บบ้าง
แอบเซ็งลุง เห๊อะ
ไม่มั่นใจลุงเลยนะเนี่ย ว่ารักน้องจิ๊บจริงๆหรือเปล่า
อ่านมาจะหวานๆดีๆแล้ว
ตอนจะจบลุงจะนึกถึงแฟนเก่าทำไมคะ
เรื่องมันจบไปแล้ว
เอาเวลาคิดถึงเรื่องเก่าๆมาเอาใจใส่คนรักตัวเล็กๆอย่างจิ๊บอีกหน่อยดีกว่าไหม
:L2: :L2:ดอกไม้ให้ไรเตอร์ค่ะ สู้ๆ
-
:กอด1:มากอด มากอด พี่ก้องงงง (เปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วมากเลยเรา)
มาสมัครเป็นปิ่นโตเเฟนคลับค๊า
เเต่เมื่อไหร่จะเคลียร์เรื่องรามินทร์ให้จบย่ะ :m16:
ปล่อยให้ค้างคาอยู่ได้
เเอบเเว๊บๆๆๆไปเชียร์น้อยกะพี่เเมกซ์ดีกว่า
อิอิอิ อยากรู้ว่าคู่นี้จะเป็นไงต่อ
:call:รออยู่น่ะจ้ะไรเตอร์กะโคไรเตอร์
-
คืนดีกันแล้วเย้ เย้
-
ดีกันแล้วๆ :L1:
หึง น่ากลัว จริงๆ เลยนะคนๆเนี่ย
เข้าใจ แบบนี้เรียก อาร์ต ตัวพ่อ จริงๆ หิหิ :L2:
:กอด1: :กอด1:
-
พี่ก้อง เข้ามาอ่านในเล้าบ้างนะ
เดี๋ยวปิ่นโตแฟนคลับจะหายหมด :laugh:
-
โว้ย....ตรูโง่มากเลยไม่เข้าใจอารมณ์ของพวกศิลป์ติสต์แตกเลย :m31:
อิตาพี่ก้องมันจะมีความคิดนัวเนียอยู่กับอดีตอีกนานปะ จะได้ทำใจซะแต่ตอนนี้ :m8:
-
ไม่เข้าใจอิพี่ก้องอ่ะ
ถ้ายังลืมคนเก่าไม่ได้
แล้วจะมาเริ่มกับคนใหม่ทำไม
สงสารจิ๊บ
จิ๊บจะรู้ตัวไหมนี่ ว่าในสายตาพี่ก้องที่มองจิ๊บ
มีเงาของมินอยู่ตลอดเวลา
:เฮ้อ:
-
เด็กก็ต้องมีผิดบ้างอะไรบ้าง :เฮ้อ:
สงสัยอาการหวาดระแวงมือที่สามจะระบาดหนัก...
สู้ต่อไปก้องภพ :a2: ถึงจะไม่มีใครเข้าใจนาย ...เราก็ไม่เข้าใจนายเหมือนกัน :o
โคไรเตอร์ ขอกลับไปสู้พิษไข้ต่อก่อนละค่า....(T_T)=/
-
จิ๊บเหมือนตัวแทนไถ่บาปของก้องที่เคยทำไม่ดีกับมินเลย จะสงสารใครดีเนี่ย
ป๋าก้องของเราก็ติสต์แตกซธ คิดอะไรซับซ้อนบวกกับความหัวโบราณอีก 555+
ปล.แมกซ์นี่วางตัวไว้คู่กับน้อยใช่มัยคะเนี่ย อืม.....ห่างกัน 13ปีหรอ น่าจะเป็นความโชคดีของพี่แมกซ์นะ ได้เด็กหนุ่มเอาะๆไปเคี้ยว :laugh:
ว่าแต่ รุกของเรื่องนี้แต่ละคนนิยมกินเด็กกันหรอคะเนี่ย :z1:
-
หลงรักน้องจิ๊บ
กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดน้องจิ๊บแน่นๆ โอ๋ๆๆคนเก่ง ไม่เหงานะคะ
(วิ่งหนีตรีนส์ป๋าก้องอย่างด่วน ขี้หวงเวอร์มากกกกกกกก แว้กกกกกก)
ปล.อยากให้ถึงเรื่องของน้อยกะพี่แมกซ์เร็วๆ อยากอ่านๆ อยากรู้อยากเห็นแล้วววววววว ไรท์เตอร์ขราาาาา หงิงๆ
-
:z6:พี่ก้องน่าเกลียดอ่ะ
ใส่อารมณ์ขนาดนั้น ดันให้จิ๊บเป็นฝ่ายง้อ
จิ๊บไม่สบายตั้งหลายวัน ก็ไม่เห็นโผล่หน้าไปดูดำดูีดี
เห็นจิ๊บเป็น sex toy หรือไงฟระ มีไว้สำหรับทำอย่างเดียว
โคตรเกลียดเลย ไอ้คนเห็นแก่ตัว
ทีเรื่องตัวเองไม่เห็นเคลียร์กับจิ๊บเลยอ่ะ :angry2:
-
ก่อนอื่นขอบคุณคนแต่งมากจ้าาา ใจดีจริงๆเลย :กอด1:
แบบว่าได้อ่านตั้งกะมาตอบเม้นแล้วจ้า แต่เราเม้นใหม่ไม่ได้ซักที วันนี้เนตห่วยมากเลยค่ะ TT
ดีกันแล้วๆ ถึงจะยังไม่ค่อยพอใจก้องภพก็เหอะ (ควรจะง้อจิ๊บมากกว่าป้ะ ชิชิ)
แต่ถ้าน้องจิ๊บมีความสุขก็ดีใจด้วยจ้าา
คุณก้องก็ช่วยอย่าเอาเรื่องความรู้สึกผิดในอดีตมาเป็นบรรทัดฐานในการคบกับจิ๊บซักทีเหอะนะ ไม่งัั้นจะเริ่มต้นใหม่จริงๆจังๆได้ยังไงกัน?
ว่าแต่คู่เจ้าเด็กน้อยกับคุณพี่แมกซ์นี่อะไรยังไงกันหนอ? (เชียร์น้อยจริงจัง)
ขอบคุณมากๆเลยจ้าาาา :L2:
-
ทำไมจิ๊บต้องเป็นคนมาง้อด้วยเนี่ยยยยยยยยย
ฮึ่ยยยยยยยยยยยยยยยยย
แล้วเรื่องราวมันจะวนกลับไปเป็นแบบเดิมอีกมั๊ย?
เฮ้อออออออ
อ่านตอนนี้แล้วให้อารมณ์ประมาณว่า
เพื่อนเราทะเลาะกับแฟน แล้วมาปรึกษาเราและได้คำแนะนำกลับไปว่า เลิกกับมันเหอะแก
แต่สุดท้ายมันสองคนก็กลับมารักกันอยู่ดี
ส่วนเราก็หมาไป กลายเป็นว่าไปยุ่งเรื่องชาวบ้านเค้าซะงั้น
ทำได้ก็แค่ปล่อยวางอ่ะนะ แล้วก็คิดได้ว่า มันก็ไม่ใช่เรื่องของเราจริงๆนี่หว่า
เพราะงั้นมันจะทำยังไงก็ปล่อยมันไปละกัน
เจ็บช้ำเมื่อไหร่ค่อยกลับมาซบอกเราเหมือนเดิม
เฮ้อออออออออออออออ อีกที
ตอนนี้มันให้อารมณ์แบบนี้จริงๆนะเนี่ย
ปล.ตอนนี้จะหันไปเชียร์ พี่แมกซ์กับเจ้าน้อยอย่างเต็มตัวล่ะ 5555
-
บางครั้ง แม้ว่าเราอาจจะไม่รู้สึกว่าเป็นคนผิด
แต่การยอมลดทิฐิเป็นฝ่ายขอโทษก่อน มันก็ช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้นได้ ไม่ใช่เหรอ?
คนเรารักกันมีอะไรก็ค่อยๆ พูดกัน อย่าให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลให้มากนัก
เราต้องค่อยๆ ทำความรู้จักกันไป เรียนรู้กันไป มันถึงจะอยู่กันรอด
(เพ้ออะไรอ่ะแก ?)
:L2: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :กอด1: กอดๆ เป็นกำลังใจให้โคไรท์เตอร์หายป่วยไวไวด้วยนะคะ
ปล. แบบนี้ "ปิ่นโตแฟนคลับ" ก็เสียอารมณ์แย่เลยสิ อดเลือดตกยางออกกันไปตามๆ กัน เหอเหอ :haun4:
-
รามินทร์ รามินทร์ รามินทร์ และรามินทร์
ตามมาหลอนกันได้ทุกตอน ไม่ว่าสุขหรือเศร้า
ป๋าแกจะนึกออกอย่างเดียวคือ รามินทร์
:z3:
-
อดีตไม่ได้น่ากลัวไปซะหมดนะไอ้ก้อง
-
:L2: :L2:
-
จิ๊บน่ารักจริง ๆ เลย
อิพี่ก้อง ถ้ายังมีอดีตเป็นเงาอยู่อย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะมีความสุขจริง ๆ สักที
อย่าทำให้จิ๊บเสียใจอีกนะ ไม่งั้น น่าดู หึ่ม หึ่ม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ประกาศจากไรเตอร์และโคไรเตอร์
เนื่องจากช่วงนี้ อากาศเปลี่ยนแปลง ใจคนก็เปลี่ยนแปลง จากรักก้องภพ ก็สาปส่ง :fire:(ซะงั้น) ... ล้อเล่นค่ะ :m20:
จริงๆ แล้ว ตอนนี้โคไรเตอร์ไม่สบายค่ะ .. เกือบจะเป็นไข้หวัด 2009 แล้วด้วย โชคดีที่ไม่เป็นค่ะ แต่ก็ยังต้องพักผ่อนอยู่
ดังนั้น เราสองคนจึงขอหยุดการอัพนิยายเรื่องนี้เอาไว้ก่อนนะคะ ขอลาป่วยค่ะ .. แต่ไม่นานจะกลับมาค่ะ
ปล.ที่จริงแล้วก็มีเรื่องที่ สอง สาม สี่ อยู่นะคะ แต่คิดว่าเราน่าจะโพสต์เรียงกันดีกว่าจริงไหมคะ เพราะเนื้อเรื่องมันต่อกัน บางเรื่องก็คาบเกี่ยวกันค่ะ
สุดท้ายนี้ รักษาสุขภาพ กายและใจ ด้วยนะคะ ขอให้แข็งแรงกันทุกคน แล้วมาเป็นกำลังใจให้น้องจิ๊บกันต่อนะ :กอด1:
ด้วย :L1:
kuruma & p.k.a
-
คนอ่านก็ขอให้ไรท์เตอร์กับโคไรท์เตอร์สุขภาพแข็งแรง
แล้วรีบกลับมามีกำลังกายกำลังใจอัพเรื่องของป๋าโก้ดติสต์กะแม่ดอกลั่นทมผู้ไม่บอบบางอย่างที่คิดให้ได้อ่านเร็วๆนะคะ
จะรอ ร้อออออออออ รอ ค่ะ :กอด1:
-
พี่ก้องมันหึงไม่เข้าเรื่องจริงๆ(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b4.gif)
เขาอ่านตัวหนังสือ แต่เค้าไม่ได้เห็นภาพจิ๊บซะหน่อย
แล้วพี่แมกซ์กะน้อยเนี่ย มีลุ้นแน่ๆ
ป.ล. kuruma & p.k.a รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ เด๋วจะป่วยแบบจิ๊บ
-
ขอให้หายป่วยไวไวนะคะ จะรอคะ
-
ขอให้หายป่วยไว ๆ นะค่ะ
ส่วนน้องจิ๊บกะพี่ก้อง คนอ่านรอได้เสมอค่ะ...
^^~*
-
จิ้บทำถูกแล้ว
คุยกันดีๆ นะ
พี่ก้องมีบาดแผลลึกจังเลย
-
ยังไงก็ได้ค่ะ แล้วแต่ท่าน โค กะ ไรเตอร์~!~ อัพก่อนหรือรอ แต่รอก็ดีนะคะ ค่อยๆลุ้นไปทีละเรื่อง...
เอิ๊กๆ~
แต่ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ ขอให้หายเร็วๆ เป็นกำลังใจให้ ผัดไท รักทุกคน (ทำท่าแบบพี่เบิร์ด)
-
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
จะรอค่ะ :L2:
-
ถ้าเราเป็นก้อง เราก็คงจะโกรธ
แต่ก็ไม่จำเป็นต้องให้จิ๊บง้อก่อน นี่ครับ
เพราะคนเป็นแฟนกัน
ใครจะง้อ ใครก่อน ก้ได้อะ
-
รับทราบค่าา หายป่วยไวๆนะจ๊ะ รออ่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
สุขภาพเป็นเรื่องสำคัญค่ะ
รักษาตัวให้หายก่อนก็ได้
เป็นกำลังใจให้นะคะ :กอด1:
-
ขอหั้ยไรท์เตอร์หายเร็วๆ นะคะ
น่ากลัวอย่างแรงกล้าถ้าเปง 2009 ขึ้นมา
ยังไม่ต้องรีบร้อนนะคะไรท์เตอร์
เรารอได้ อ ิ อิ
-
อ่านทันแล้วววว!!!!!!!!~
แอบอ่านผ่านๆตอนที่สิบกว่านิดหน่อย (กดดันๆ)
พี่ก้องเป็นไรมากป่ะ ช่วยเคลียร์ตัวเองนิดนึงแล้วค่อยมาหึงน้องจิ๊บ :angry2:
ส่วนเรื่องเล่าเรื่องลงเล้า คุยกันดีๆก็ได้ :m31:
แล้วแฟนกันยังไงไม่มาดูแลน้องป่วยนะ (เฟ้ยย!)
เดี๋ยวยุให้จิ๊บกลับบ้านพร้อมพี่แมกซ์ซะนี่ คนแก่อย่าทำตัวเรื่องมากสิคะ เดี๋ยวแห้วรอบสองเหมือนตอนน้องมินหรอก ชิๆๆ
ส่วนน้องจิ๊บ ลุง (แก่ๆ) ไม่ดูแลไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ดูแลเองนะค้า เอาเจ้าเคนมาให้พี่ดูแลด้วยน้า
ไรท์เตอร์ทั้งสองก็รักษาสุขภาพนะคะ ส่งกำลังใจล้านวัตต์ไปให้นะคะ
-
รับทราบประกาศค่ะ พักให้นานๆก็ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องของสุขภาพเป็นเรื่องสำคัญ
:L1:ส่งดอกไม้มาพร้อมกับความรักและความห่วงใยมาเยี่ยมไข้ค่ะ
ขอให้หายไวๆ และมีสุขภาพแข็งแรงไวๆนะคะ
-
หายเร็ว ๆ นะพักผ่อนเยอะ ๆ
-
หายไวๆ แล้วรีบมาต่อนะครับ ^^ o13
-
รอน่ะจร๊ะไรเตอร์
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
รักษา สุขภาพด้วยจร้า
ทานยา พักผ่อนด้วยนะจ๊ะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
รักษาสุขภาพนะจ๊ะ
ช่วงนี้อาจไม่ได้เข้ามาบ่อย เพราะคอมเสีย อิอิ
แต่จะพยายามแว๊บๆๆ มาเด้อคะ
-
หายไวๆนะครับ แข็งแรงๆ
-
หายไวๆ จ้า คนอ่านก็ป่วยๆ อยู่เหมือนกัน
-
หายป่วยไวๆ จ้า
พักผ่อนเยอะๆ
-
รับทราบและตั้งตารอจ๊ะ
........................
ไอ้พี่ก้อง
มันต้องเคยหึงโหด
เลยทำให้มินโกรธและเจ็บตัวแน่เลย
ประมาณว่า
เห็นมินเดินกับคนอื่น
แล้วหึงมาก มากถึงมากที่สุด
ก็เลยข่มขืนมินใช่มั้ย
น่าจะประมาณนี้ละนะ
-
รักษาสุขภาพด้วยนะไรเตอร์
เอาให้หายเลย
ท่าทางจะเป็นหนักอ่า
TCน้า :L2:
-
รักษาสุขภาพ พักผ่อนเยอะ ๆ นะ ตอนต่อไปรอได้จ๊ะ
-
:L2:
-
ดูเเลสุขภาพตัวเองด้วยน่ะจ้ะ
ยังไงก้อจะรอล่ะจ้ะ
-
:L2:
รักษาสุขภาพ
หายเร็วๆนะคะ
ดูแลตัวเองไว้ก่อนจ้า
-
:L2: :L2:
-
จ่ะไรเตอร์และโคไรเตอร์รักษาสุขภาพนะ
จิ๊บก็หายงอนง่ายจังเลย
เข้าใจอ่ะนะว่ารักน่ะ
แต่พี่ก้องก็ไม่ควรคิดถึงคนอื่นตอนที่อยู่กับจิ๊บเลยนิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
รับแซ่บนะคะ
เอาเป็นว่าขอให้ทั้งสองคนหายไวไว :L2:
พักผ่อนเยอะๆ รักษาสุขภาพให้ดีๆ จะได้กลับมาลัลล้าลัลล้าได้เหมือนเดิมในเร็ววันนะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์หายป่วยเร็วๆนะคะ :กอด1: :L2:
แต่สำหรับอิตาพี่ก้องเรายังเคืองอยู่ดี
เมื่อไหร่พี่เคลียร์ตัวเองให้จิ๊บสบายใจได้ค่อยว่ากันอีกที :angry2:
-
หายไวๆนะคะ
รักษาตัวด้วยค่ะ
รอได้เสมอ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ขอบอกว่า
ชอบมากกกกกกกกกกค่ะ ^ ^
อ่านไปก็ยิ่งหลงน้องจิ๊บมากๆๆเลย
แอบหมั่นไส้พี่ก้องนิดหน่อย...ก็ตรงที่
ชอบแอบเอาอดีตมาคิดถึงนั่นแหละนะ
อย่าคิดเยอะเลยพี่ก้องงงงงงงง
-
คุณพี่ก้องคร๊าบบบบบบ
ถ้ามัวแต่จมอยู่กับรักเก่า
เมื่อไหร่รักใหม่จะสดใสเล่าคร๊าบบบ
-
เข้ามารอตอนต่อไปครับ
-
พอตามอ่านทัน ก็เจอประกาศ พักการโพส ชั่วคราว
ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะครับ อากาศเปลี่ยนแปรงอย่างรวดเร็ว
เป็นกำลังใจให้ ทั้งสองคน โคไรเตอร์กลับมาแข็งแรง ส่วนไรเตอร์ แข็งทั้งแรง แข็งทั้ง ... ละกัน
+1 ให้ทั้งสองด้วยนะครับ
-
นึกว่าจะให้ศิลปินใหญ่ไปตามหา จิ๊บที่เชียงใหม่ซะอีก น่าจะงอนซะให้เข็ด
ให้นายแม่ตามไล่ยิงซะเลยดีไหมเนี่ย หุหุ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ
สนุกนะ เรื่องนี้
แอบเห็นใจรามินทร์ค่ะ เพราะขนาดพี่ก้องเป็นคนทำ ยังรู้สึกได้เลยว่ามันร้ายกาจขนาดไหนแล้ว ตัวมินที่เป็นคนเจอเหตุการณ์แบบนั้น เข้าใจนะว่าจากรักก็กลายเป็นเกลียดได้ แล้วไอ้ประเภทว่าที่ทำไปทุกอย่างเพราะว่ารักหน่ะ แค่มาขอโทดมันให้อภัยกันง่ายๆ ไม่ได้หรอก
แต่อ่านมาถึงตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าพี่ก้องร้ายยังไง (ตอนแรกนึกว่าเป็น sm เรื่องบนเตียงแต่ก็ปล่าว)
อยากให้ทุกคนสมหวัง
หายป่วยไวๆ นะคะ
-
หายป่วยไวๆๆ นะครับ
รักนะครับ ไรเตอร์
-
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
:mc1: :mc1: :mc1: :mc1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หายไวๆนะคะ
จะรอติดตามน้องจิ๊บกับพี่ก้องต่อไปค่ะ
เรื่องนี้น่ารักมากๆเลย ^__^
-
หายไปนานต้งตามตั้ง 20 น้าแนะ กว่าจะอ่านได้ทันปัจจุบัน แต่ก็ดีถือว่ามีให้อ่านเยอะๆ o13
:กอด1: ไรเตอร์ คิดถึงไม่ได้อ่านตั้งนาน
-
แอบเข้ามาอ่านด้วยคน...
ในที่สุดก้อตามทันแระ
ว่าแต่คบกะคนมีปมนี่ลำบากเนาะ แถมยังไม่เคลียร์ซักเท่าไหร่ด้วย
แต่ก้อยังอยากลุ้นต่ออยู่ดี ดังนั้น จะรอตามอ่านนะคะ
ป๋อหลอ โคไร้เตอร์อาการเป็นไงบ้าง ดีขึ้นรึยังคะ? หายป่วยไวไวนะ^^
-
:L1:
มามอบหัวใจให้ไรเตอร์ และ โคไรเตอร์
-
o4 o4 o4 o4
-
:a12: มานอนรอน้องจิ๊บ
-
ไรเตอร์กะโคไรเตอร์หายไวๆนะคะ :L2:
มารอแจจิ๊บ(คนสวย)กับพี่ก้อง(ผู้หึงแรง)
-
ก่อนอื่น .. :กอด1:ขอบคุณรีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่านที่เป็นห่วง ไรเตอร์+โคไรเตอร์ ตอนนี้สุขภาพกายใจ หายดีแล้วค่ะ!!
แม้จะดราม่าไปบ้าง แต่ก็อย่าได้เสียเวลาเลย เรามาต่อกันเถอะ!! :pig2:
++++++++++++++++++
หลังจากที่ คืนดีกับจิ๊บในคราวนั้นแล้ว ก้องภพดูจะมีความสุขมากขึ้นกับช่วงเวลาที่ได้อยู่กับจิ๊บ แต่กระนั้นแล้วก็ยังดูเหมือนว่าจะยังมีอะไรค้างคาใจชายหนุ่มร่างสูงอยู่ ทุกครั้งที่นั่งทานกาแฟอยู่หน้าทีวี หรือบางครั้งแม้ต่อหน้าจิ๊บ ก้องภพจะทอดถอนหายใจด้วยสีหน้าและแววตาที่เจ็บปวด
บ่อยครั้งเข้าร่างสูงเองก็นึกเกรงใจจิ๊บอยู่ไม่น้อยและเขาไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดี
...บางที เขาควรจะหยุดมันลงให้ได้เสียที...
...มินจะว่าอะไรไหม ถ้าพี่จะก้าวต่อไปเสียที...
บ่ายของวันรุ่งขึ้นเขาไปที่ร้านกาแฟ ด้วยรู้ดีว่าวันนั้นจิ๊บจะไม่ไปทำงานเพราะคิดสอบกลางภาค
และคนที่เขาต้องการพบก็กำลังง่วนอยู่กับการชงหาแฟที่เคาเตอร์ ร่างบางของรามินทร์กำลังยืนมองเข้าไปในครัว ตรงนั้นแมนกำลังเอาพายแอปเปิ้ลออกจากเตาอบ
"มิน...." ก้องภพเอ่ยเรียกชื่อเจ้าของร้าน ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่าย อยากให้หันมาสบตาตัวเองอีกซักครั้ง
เสียงที่เรียกทำให้ไหล่บางสะดุ้ง เขาสูดลมหายใจลึกก่อนจะหันกลับมาตามเสียงเรียก
" พี่มาทำไม? "
"มาหามิน...พอจะว่างไปคุยกับพี่ได้ไหม" ก้องภพมองหน้าของอีกฝ่าย
"ถ้าพี่แมนเขาไม่ว่าอะไร "
รามินทร์สบตากับเชฟหนุ่มเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาที่ก้องภพทันที
" พี่มาหาผมแล้วต้องขออนุญาตพี่แมนรึไง? "ว่าแล้วก็เดินนำหน้าชายหนุ่มร่างสูงไปยังหลังร้าน
" มีอะไร ? "คำถาม ห้วน สั้น ในขณะเดียวกันก็พยายามขยับตัวออกห่างก้องภพให้มากที่สุด
ก้องภพเดินตามอีกฝ่ายไป เขาหันมองซ้ายขวา มองดูให้ดีว่า น้อยไม่ได้อยู่แถวนั้นจึงเริ่มพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป
"มิน พี่รู้ว่ามันนานมากแล้ว แต่..... พี่อยากจะขอโทษมินนะ กับเรื่องที่พี่ทำลงไป "
มือแกร่งยื่นไปหามือเรียวของคนที่อยูตรงหน้า
แต่รามินทร์กลับถอยออกห่าง ดวงตาเรียวมองชายหนุ่มตรงหน้างราวกับเป็นสิ่งที่ไม่น่าเข้าใกล้
" สามปี................พี่เพิ่งจะมาพูดอะไรตอนนี้? "
ดวงตาเรียวมองเข้าไปในครัว ก่อนจะหันมามองใบหน้าคมอีกครั้ง
"...คนอย่างพี่น่ะ ก็แค่อยากจะทำให้ตัวเองสบายใจสินะ "
เมื่อเห็นว่าก้องภพพูดอะไรไม่ออก ความเจ็บปวดในใจตอนนี้ของเขาก็ควรจะระบายออกเสียบ้าง และก็ควรจะเป็นก้องภพ .. คนๆนี้ต้องเจ็บปวดไปตลอดนั่นแหละ ถึงจะสาสมกับที่ทำกับเขา เพราะฉะนั้น ...
" อยากจะมีความสุขกับเด็กนั่นใช่มั๊ยล่ะ?! ไม่มีทาง คนอย่างพี่รักใครดีๆไม่เป็นหรอก!!! "
"มิน...." ก้องภพเอ่ยชื่อของอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสั่น ทุกอย่างที่อีกฝ่ายพูดออกมา มันเป็นสิ่งที่เขายัดเยียดให้อีกฝ่ายรู้สึกเช่นนั้นเอง ทั้งๆที่ในคราวแรกที่เจอกัน รามินทร์เป็นคนที่ให้ความเชื่อใจเขามากขนาดนั้นแท้ๆ
"ตอนนั้น..ที่พี่ทำทุกอย่างไป เพราะพี่รักมิน..."
" รัก?... นั่นรักของพี่เหรอ? " รามินทร์ถามเสียงสูง
" ขังผม...มัดผม..ข่มขืนผม...แล้วยังรูปนั่น...หึ..อีกหน่อยเด็กนั่นก็ไม่ต่างจากผมหรอก "
ดวงตารีแดงก่ำ มันยิ่งกว่าฝันร้ายเสียอีก
ภาพในวันนั้นยังคงหลอกหลอนเขาอยู่ทุกวัน แต่สำหรับรามินทร์แล้วมันคงยิ่งหนักกว่าเป็นร้อยเท่า
"พี่......." ก้องภพพูดไม่ออก
"พี่ขอโทษ" แต่ก็ไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย เขาเคยนึกว่ามันจะง่ายกว่านี้แต่ก็ไม่ใช่
เขาเคยนึกว่าเขาจะพร้อมที่จะสบดวงตาที่มีแต่ความเกลียดชังนั้นได้ แต่เขาก็ทำไม่ได้
" กลับไปเลยนะ! มีความสุขนัก ก็กกกอดเด็กนั่นให้ดีๆล่ะ "
ร่างบางเอ่ยเตือนน้ำเสียงกร้าว แล้วเดินผ่าหน้าอีกฝ่ายไป แต่ก่อนที่จะเดินไปถึงตรงหน้าร้าน
" แต่ผมแนะนำว่า .. พี่น่าจะมัดเด็กนั่นเอาไว้กับเตียงด้วยนะ เขาจะได้ไม่หนีพี่ไปไหนอีกไง "
ก้องภพรู้สึกได้ว่าในความฉุนเฉียวนั้นของรามินทร์...มีบางอย่างแอบแฝงอยู่ ตลอดเวลาที่ได้แต่จินตนาการว่าอีกฝ่ายจะพูดกับเขาอย่างไร เมื่อเขามาเพื่อเอ่ยคำพูดแบบนี้ แต่ไม่เคยมีครั้งใดที่เขาจะคิดว่ารามินทร์จะเอ่ยคำแบบนี้ออกมา มันดูไม่ใช่วิสัยของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย ..ถึงแม้จะพูดว่ามันเป็นการพูดด้วยความเคียดแค้นชิงชังก็ตามที ชั่วระยะเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมันทำให้เขาเรียนรู้อีกฝ่ายได้มากขนาดนั้น
"พี่รู้ว่ามินโกรธพี่...แต่มิน...พี่รู้เหมือนกันนะว่า มันไม่ใช่แค่พี่คนเดียวหรอกที่ทำให้มินทร์ไม่พอใจอยู่ในตอนนี้...ไม่ว่ามินจะรับคำขอโทษของพี่ในวันนี้หรือเปล่า พี่ยังไม่ยอมแพ้หรอกนะ พี่คงจะได้มาคุยกับมินอีกเรื่องนี้ จนกว่ามินทร์จะยอมฟังพี่ดีๆ ถึงเหตุผลที่ว่า ทำไมพี่ถึงทำแบบนั้น ....มันอาจจะเป็นรักที่เห็นแก่ตัว เลวทรามสิ้นดี แต่เมื่อถึงเวลาที่คนเรามันรักใครซักคนมากถึงขนาดที่อยากจะให้เขาอยู่ข้างๆเราตลอดไปแล้ว บางครั้งเมื่อมันหมดจนหนทางแล้ว คนเรามันก็ไม่เลือกนักหรอกนะ ว่าจะมีวิธีการไหนที่จะทำให้เขาอยู่กับเราได้บ้าง ...พี่รู้ว่าบางครั้งมันก็เป็นวิธีที่ผิด...ที่ทำให้เราเสียใจไปตลอด แต่ทั้งหมดแล้วมันก็เพราะว่ารัก....รักมากจนไม่อยากจะปล่อยไปนั่นล่ะ"
ก้องภพเอ่ย เขาเอื้อมมือไปใช้ปลายนิ้วเกี่ยวปลายนิ้วของชายหนุ่มร่างบาง เหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะสะบัดมือหนี
"ขอโทษนะ...พี่คงพูดอะไรที่มินคงไม่อยากจะรับฟัง ไม่อยากจะเข้าใจ...คงไม่เข้าใจ ....เอาไว้ พี่จะมาคุยกับมินใหม่นะครับ"
ก้องภพดูยังคงใจเย็นแม้จะเห็นแล้วในใบหน้าและดวงตาของรามินทร์ว่า คงไม่มีอะไรจะพูดกับเขาอีกต่อไป
" ปล่อยมินนะ "ร่างเล็กกว่าดึงมือตัวเองออก คำพูดของก้องภพแทงใจเขาจนตั้งรับไม่ถูก
"มิน..."ก้องภพเรียกชื่อของอีกฝ่าย ท่าทีนั้นยิ่งทำให้ปวดใจ
"พี่...จะปล่อยมินไปนะ" ว่าพลางดึงมือกลับ
"แต่พี่อยากจะขอฟังคำตอบจากมิน ว่ามินพร้อมจะยกโทษให้พี่หรือยัง อาจไม่ใช่วันนี้ .... จนกว่ามินจะพร้อมให้อะไรๆรอบตัวมินมัน...สงบกว่านี้ก่อนก็ได้ พี่จะรอนะครับ .."
หนุ่มร่างบางเดินหนีเข้าไปในครัวทันที แม้จะได้ยินในสิ่งที่ก้องภพพูด
.. เขาไม่อยากจะสนใจเรื่องของอีกฝ่ายกับเด็กคนนั้น และไม่ได้อิจฉา ไม่แม้แต่จะหึงหวง
แต่เขาไม่ยอมให้คนอย่างก้องภพไปมีความสุขง่ายๆหรอก ในเมื่อเขาเองก็ยังก้าวไปข้างหน้าไม่ได้เหมือนกัน
++++++++++++++++++
" มิน..คุณก้องเขาทำอะไรมินรึเปล่า? "
เชฟหนุ่มผิวเข้มถามอย่างเป็นห่วงเมื่อร่างบางเดินหนีเข้ามาในครัว
"เปล่านี่....ไม่ได้ทำอะไร " รามินทร์เอ่ยพลางมองไปที่หน้าร้าน เห็นร่างสูงเดินออกไปจากร้านแล้ว ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้ เขารู้สึกแปลกๆข้างในใจ ...โกรธ...แค้น ...เจ็บ...เสียใจ
"ผมอยากจะสบายใจ..." รามินทร์กัดฟันแน่นก่อนจะหันไปหาร่างสูง
รามินทร์เหลียวซ้ายแลขวา ก่อนจะดันร่างสูงใหญ่ของแมนเข้าไปในห้องออฟฟิศที่อยู่ด้านหลังหวังว่าน้อยจะยังวุ่นอยู่กับการปัดกวาดเช็ดถูที่หน้าร้าน
สองแขนโอบร่างของแมนเข้าหาตัว
" น้อยมันอยู่แถวนี้นะ.. "แมนเตือนทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่ฟัง
"ขอผมอยู่แบบนี้....ซักแป๊บนึงนะ จะได้ไหม"
รามินทร์ไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยซุกหน้าเข้าหาไออุ่นจากแผ่นอกกว้าง...คำพูดของก้องภพจี้ใจดำของเขาเหลือเกิน แล้วตอนนี้ล่ะ เขา...กำลังทำอะไรอยู่ กับพี่ชายของเขาคนนี้
....ผมมันก็ไม่ได้ดีอะไรนักหรอก....
มือแกร่งกำแน่นอยู่ข้างตัวยกขึ้นหลายจะกอดเพื่อปลอบประโลม แต่ก็เป็นอีกครั้งที่แมนต้องกำมือคู่นั้นแน่น เพื่อหักห้ามใจเอาไว้ให้ได้ ... เขากลับไปเป็นพี่ชายที่คอยกอดปลอบโยนรามินทร์ไม่ได้อีกแล้ว..
++++++++++++++++++
ก้องภพเดินกลับมายังบ้านของตัวเองที่อยู่ท้ายซอย แม้ตะวันจะยังไม่ลับขอบฟ้าไปไหน แต่ใจก็นึกอยากจะดื่มของมึนเมาให้พอย้อมใจอยู่บ้าง มือแกร่งคว้าแก้วมารินวิสกี้ที่เก็บไว้ในชั้นในห้องครัว น้ำแข็งก้อนโตถูกคว้ามาจากในช่องฟรีซในตู้เย็น หย่อนลงไปในแก้วใสที่มีเครื่องดื่มสีอำพันนอนรอท่าอยู่ ไม่นานก็คงจะผสมเข้ากันจนได้ที่ ร่างสูงกระดกเหล้าเข้าปากไปอึกใหญ่ พลางถอนหายใจเมื่อทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเย็นเชียบของห้องครัว ดวงตาคมเหม่อมองออกไปยังหน้าต่างที่เปิดออก...ได้ยินเสียงเจ้าเคนเพื่อนยากร้องครางดังแว่วอยู่ไกลๆ....บรรยากาศภายในบ้านเงียบ...จนอาจจะเรียกได้ว่าเงียบเกินไป ร่างสูงยิ้มเยาะให้กับการกระทำของตัวเอง สมองล่องลอยพลางนึกย้อนไปยังวันแรกที่เขาได้เจอกับรามินทร์ มันเป็นยามบ่ายที่อากาศร้อนจัดแบบนี้เหมือนกัน
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
เขากำลังขนเอกสารที่ทั้งถ่ายเอกสารมาและเพิ่งไปยืมมาจากห้องสมุดมาลงใส่หลังรถ เขาเพิ่งเข้ามาพบอาจารย์ที่ปรึกษาเรื่องวิทยานิพนธ์ที่กำลังเขียนและเจอคอมเม้นต์เข้าไปยกใหญ่ ชายหนุ่มเห็นเงาวูบไหวอยู่ที่หางตา เมื่อหันไปมองก็เห็นเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษายืนอยู่ไม่ห่างออกไปนัก ตอนแรกไม่ได้นึกจะใส่ใจอะไรมากด้วยนึกว่าเป็นเด็กนักศึกษาที่บังเอิญเดินผ่านมาก็เท่านั้น แต่ทันใดนั้นเองก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่เมื่อครู่กลับทรุดตัวลงมาคว้าเอากระโปรงท้ายรถคันข้างๆที่จอดอยู่เอาไว้พอดี
“เฮ้ย...น้อง! เป็นอะไรน่ะ!”
ร่างสูงปราดเข้าไปพยุงตัวเด็กหนุ่มคนนั้นเอาไว้ เส้นผมสีดำสนิทชื้นเหงื่อลู่ลงกับแก้มที่มองดูไม่ค่อยมีสีเลือดต่างจากจำนวนเหงื่อที่ไหลออกมา เด็กหนุ่มหอบหายใจแรงจนน่ากลัว มือเรียวเล็กดูไร้เรี่ยวแรงนั่นค่อยๆปลดเนคไทลงพลางแกะกระดุมออกสองสามเม็ด ท่าทางเหมือนจะหายใจไม่ทัน
“ไหวป่ะน้อง ไปโรงพยาบาลไหม”
แทนที่เสียงตอบรับกลับได้ยินเสียงพ่นยาเข้าคอดังฟืด พร้อมกับใบหน้าซีดเซียวที่พยักหน้ารัวๆเหมือนจะไม่ไหวแล้วท่าทางแบบนั้นทำเอาสารถีจำเป็นถึงกับหน้าซีดก่อนรีบหันไปโยนเอกสารทั้งหมดใส่ท้ายรถ แล้วหันมาอุ้มเอาร่างผอมบางของคนที่หายใจแรงเข้าไปนั่งด้านใน ร่างสูงไม่รอช้าติดเครื่องรถยนต์เหยรยบคันเร่งไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดทันที
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเด็กหนุ่มคนนั้นก็แทบจะหมดสติไปแล้ว แต่ก้องภพก็ยังครองสติเอาไว้ได้ เขาดึงเอากระเป๋าสตางค์ออกมาจากเด็กหนุ่มปริศนาคนนั้นเพื่อหาชื่อที่อยู่ที่น่าจะเอามาใช้ในการติดต่อญาติหรือใครให้มารับตัวกลับไปได้
“รามินทร์?...ชื่ออย่างกับเจ้าชายเชียว...”
ก้องภพอ่านชื่อของเด็กหนุ่มคนนั้นจากบัตรประชาชนที่ได้มาจากในกระเป๋าสตางค์ของเด็กหนุ่มแปลกหน้า แต่ยิ่งค้นไปในกระเป๋านั้นมีแต่บัตรโรงพยาบาลและบัตรที่บอกถึงอาการแพ้ต่างๆที่เจ้าตัวมีรวมไปจนถึงสถานที่ติดต่อในกรณีฉุกเฉิน
“เจ้าชายขี้โรคซิ่นะ...”
ก้องภพส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องพักฟื้นตามที่ได้ยินเสียงพยาบาลเอ่ยเรียกให้เข้าไปดูเนื่องจากคนไข้ฟื้นแล้ว เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นเด็กหนุ่มที่ชื่อตามบัตรประชาชนเหมือนเจ้าชายอย่างที่เขาว่านั้น นอนหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง เมื่อพิจารณาดูดีๆแล้วรูปร่างหน้าตานั้นก็เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาผิวพรรณดีอยู่ไม่น้อย ผิวขาวจัดกับริมฝีปากสีระเรื่อ ดวงตาดูมีแววดื้อรั้นเย่อหยิ่งอยู่ในที
“เอ้าน้อง...กระเป๋าสตางค์” ว่าพลางทำท่าจะยื่นคืนให้ แต่ก็ชักมือกลับก่อนที่รามินทร์จะฉวยไปได้
“เอ๊ะ เอามานะ นั่นกระเป๋าตังค์ผม” เด็กหนุ่มขึ้นเสียงท่าทางไม่พอใจเท่าไรนัก
“นี่พี่ช่วยเรามานะ...จะขอบคุณซักคำนี่ไม่มีเลยเหรอ” ชายหนุ่มว่า ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง เจ้าของกระเป๋าสตางค์ทำปากเบ้เล็กน้อยก่อนจะยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้
“ขอบคุณครับ...ขอกระเป๋าสตางค์ผมคืนด้วยครับ”
“เท่านั่นล่ะ...ชื่อรามินทร์ใช่ไหมเรา...เป็นแบบนี้บ่อยเหรอ อยู่ๆก็เป็นลมล้มตึงเนี่ย” ก้องภพถามพลางส่งกระเป๋าสตางค์คืนให้อีกฝ่าย
“เห็นบัตรโรงพยาบาล บัตรโน่นนี่เยอะไปหมด”
“กระเป๋าผมก็ค้นไปแล้ว ยังต้องถามอีกเหรอครับ..ผมโดนจับสอบสวนหรือไง” คนป่วยเบือนใบหน้าที่เริ่มมีสีเลือดขึ้นมาบ้างไปอีกทาง ท่าทางเหมือนจะไม่อยากพูดคุยกับเขาเท่าไรทำให้ก้องภพขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ใครไปจับเรากัน...นี่ถามดีๆหรอกนะ...แล้วนี่โทรบอกที่บ้านหรือยังล่ะว่ามาโรงพยาบาล” ชายหนุ่มถามทั้งๆที่เห็นอยู่ชัดๆว่าในมือของอีกฝ่ายนั้นมีโทรศัพท์อยู่คงเพิ่งจะโทรไปหาที่บ้านเป็นแน่
“โทรแล้ว...ขอบคุณมาก” รามินทร์ตอบกลับห้วนๆไม่ได้หันไปมองหน้าของอีกฝ่ายแต่อย่างใด เหมือนไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรด้วยซ้ำ ท่าทางแบบนั้นทำให้ก้องภพอดรู้สึกขำไม่ได้
....ทำตัวเป็นเจ้าชายเสียจริงนะ...
ร่างสูงนั่งลงตรงขอบเตียงคนไข้เข้าประชิดตัวเด็กหนุ่มทันที แขนข้างหนึ่งวางล้อมกรอบเด็กหนุ่มเอาไว้ในขณะที่อีกข้างก็จับปลายคางมนนั่นให้หันมาหาตัวเอง ระยะห่างนั้นมีไม่มากเท่าไรนัก
“จะทำอะไร....” รามินทร์ยังไม่ทันจะได้โวยอะไรก็ต้องเงียบเมื่อหันกลับมาเจอดวงตาคมของนักศึกษาปริญญาโทที่อุตส่าห์พาเขามาที่โรงพยาบาล
“คนเขาพูดด้วย ก็ต้องหันมาสบตาซิ่ ไม่ใช่เบือนหน้าหนี ไม่มีมารยาทเลยคุณหนู...”
“ใครเป็นคุณหนูกัน ปล่อย...” รามินทร์สะบัดหน้าออก บางอย่างในแววตาของคนตรงหน้ากับระยะที่อยู่ๆก็ประชิดเข้ามาทำให้ใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ก็ทำตัวเหมือนคนอื่นเขาต้องทำทุกอย่างให้ตัวเองนี่นา...ไม่ให้เรียกคุณหนูจะให้เรียกว่าอย่างอื่นได้เหรอ...”ก้องภพยิ้มเมื่อเจอแววตาของอีกฝ่ายที่มองมาอย่างไม่พอใจเท่าไรนัก
“นั่นล่ะ มองหน้าแล้วก็พูดมา... แบบนี้น่ารักกว่าตั้งเยอะ” มือแกร่งของร่างสูงแตะเบาๆที่ข้างแก้มของเด็กหนุ่ม ไม่ได้รู้เลยว่าการกระทำของตนเองนั้นทำให้คนป่วยรู้สึกตื่นเต้นแค่ไหน
“เฮ้ย จะทำอะไรน้องกูวะ “ เสียงห้าวดังขึ้นพร้อมกับแรงกระชาก เสียจนก้องภพเซไปอีกทาง
“อะไรวะ!” เมื่อตั้งสติได้ก้องภพก็แทบจะพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายเหมือนกัน แต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้ด้วยอีกฝ่ายก็เป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่ไม่ใช่เล่น แถมยังมีมากันสองคนอีกต่างหาก
“โอเค....พวกคุณเป็นใครครับ” ถึงจะถามไปแบบนั้นกลับรู้สึกคุ้นหน้าชายหนุ่มที่สวมเสื้อโปโลสีแดงที่กำลังดกรธหน้าดำหน้าแดงคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
.....เหมือนเคยเจอที่ไหนวะ.....
แต่ถึงแม้จะสงสัยแต่ก้องภพก็เลือกที่จะรอคำตอบจากอีกฝ่ายมากกว่า
“กูสิต้องถามว่ามึงเป็นใคร เข้ามาทำอะไรในห้องน้องกูเนี่ย” ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตามีเชื้อสายจีนแต่ดวงตาคมเข้มขู่คำรามด้วยเสียงดัง
“น้อง?...” ก้องภพหันไปมองคนป่วยที่ดูจะได้รับการเอาใจใส่จากชายร่างใหญ่ผิวคล้ำแดดที่มาด้วยกันอีกคน
“เขาเป็นน้องชายของพวกคุณเหรอ” ก้องภพถามอย่างไม่อยากเชื่อสายตาเพราะมีเพียงแค่สีผิวเท่านั้นที่เหมือนกัน บรรยากาศระหว่างคนทั้งสามนั้นแตกต่างอย่างกันอย่างสิ้นเชิง
“เออ น้องกูเอง มันเพิ่งโทรไปบอกให้กูมารับ แล้วมึงอ่ะ เป็นใคร...อย่าให้กูถามรอบที่สามนะเว้ย”
“พี่แมกซ์...เสียงเบาๆหน่อยซิ่” เสียงคนป่วยเอ่ย ท่าทางลำบากใจไม่น้อยกับท่าทีของพี่ชาย
“ผมชื่อก้องภพ เรียน ป.โท ที่มหาลัยเดียวกันกับน้องคุณนั่นล่ะ...อยู่ๆเขาก็มาล้มตรงหน้า ผมก็เลยพามาส่งโรงพยาบาล” ก้องภพอธิบายสั้นๆพอจะได้ใจความ
“ไม่ใช่มึงคิดจะอุ้มน้องกูนะเว้ย”
“เฮ้ย คุณแบบนี้ผมฟ้องหมิ่นประมาทได้นะ...โธ่เอ้ย รู้แบบนี้ไม่ช่วยอุ้มมาจนถึงนี่หรอก” ก้องภพว่ารู้สึกไม่ค่อยจะถูกชะตากับคนที่ถูกเรียกว่า “พี่แมกซ์” นี่ซักเท่าไรนัก
“อยากฟ้องก็ไปฟ้องเลยไป...มินมันไม่ได้ทำอะไรแกใช่ไหม...แล้วทำไมหน้าแดงขนาดนั้นเป็นไข้รึไง...”
“หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก พักให้น้ำเกลือเช็คปอดดูเรื่องหอบหืดอีกหน่อยก็คงกลับบ้านได้แล้วล่ะ ถ้ายังไงผมขอตัว...หมดธุระของผมแล้ว”
ก้องภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ดวงตาคมหันไปมองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเล็กน้อย ด้านหนึ่งมีพี่ชายหน้ายักษ์อีกด้านหนึ่งของเตียงก็มีพี่ชายตัวเท่ายักษ์ยืนขนาบเป็นยักษ์วันโพธิ์วัดแจ้งขนาดนี้คงไม่เป็นอะไรไปง่ายๆ ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยจึงเดินออกมาจากห้องคนป่วยโดยที่สองขาก็พาเดินไปที่แผนกการเงินด้วยไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจเขาแค่รู้สึกอยากจะจัดการเป็นธุระให้จนเสร็จสิ้นกระบวนความก็เท่านั้น
ใครจะไปคิดกันเล่าว่าเรื่องราววุ่นๆในบ่ายวันหนึ่งของก้องภพนั่นเองที่จะเป็นจุดกำเนิดของเรื่องราวทั้งหมด...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/jib3.jpg)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาแล้ว
แต่..โทนของเรื่องกลับไปอึดอัดอึมครึมอีกแล้ว พี่แมนคะ รักน้องก็รักไปเหอะพี่ อย่าห้ามหัวใจตัวเองเลย
พี่ก้องก็น้า....เฮ้อ.....ไปทำเรื่องร้ายไว้หนัก กรรมจะมาตกที่น้องจิ๊บไปด้วยสินี่
พลอยฟ้าพลอยฝนจริงน้องจิ๊บของชั้น เฮ้อออออออออ
-
โหย ที่แท้พี่ก้อง น่ากลัว จริงๆ
เฮ้อ ยังงี้ จิ้บน้อบจ้องระวังตัวแล้วว รึป่าว
o13
-
คิดฮอดเรื่องนี้ กะน้องจิ๊บหลายๆ
ตอนนี้ไม่มีจิ๊บเลยอ่ะ
ว่าแต่ ไอ้พี่ก้อง มัน โรคจิต จริง ๆ ใช่ป่ะ น้องจิ๊บจะเป็นไรไหมเนี่ยยย
" ขังผม...มัดผม..ข่มขืนผม...แล้วยังรูปนั่น...หึ..อีกหน่อยเด็กนั่นก็ไม่ต่างจากผมหรอก "
รามินทร์ น่าสงสาร ว่าแต่ มีเรื่องอะไร ก้้องถึงทำอย่างนั้น..มันต้องมีสาเหตุ เอ๊ะ รึ พระเอกมนัโรคจิต จริง ๆหว่า :serius2:
-
พี่แมนเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของมินหรือเปล่า ท่าทางจะไม่
แล้วยังงัยเนี่ยะ ก็พี่แมนเพิ่งแต่งงานนะ แล้วมินนี่ยังงัย หรือว่าเราเข้าใจผิดไปเอง
คือ เรื่องมันตุงนังมาก ๆ อ่ะ สรุปงานนี้สงสารจิ๊บที่สุด
ไม่ได้รู้เรื่องกับเขาเลย แต่ต้องมารับเต็ม ๆ
เป็นเรา ๆ จะทนได้เหรอที่เห็นแฟนตัวเองตกอยู่ในภวังค์ถึงคนอื่นอยู่ตลอดเวลา
ป่ะ ปิ๊กบ้านเต๊อะ
-
:pig4: ขอบคุณ รีดเดอร์ ทุกท่านที่เป็นห่วงค่า
โคไรเตอร์ รอดชีวิตมาได้ (เวอร์ละ) สุขภาพแข็งแรงดี
ต่อจากนี้จะพยายามไม่ป่วยค่า (...ป่วยเป็นปรกติ)
แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ จิ๊บก้อง จะมาโพสต์ให้ทุกท่านได้อ่านกันเรื่อยๆแน่ค่ะ
ขอให้ทุกคน มีสุขภาพร่างกาย ใจ แข็งแรงนะคะ (เรายังต้องต่อสู้กะเรื่องราวอันน่าปวดหัวของ ก้องจิ๊บกันต่อไป ฮ่าๆๆๆ) :z2:
-
ดีใจที่หายป่วยนะคะ จากนี้ก็ขอให้สุขภาพกายใจแข็งแรงนะจ๊ะ
เง้อออ....เรื่องในอดีตแม้ว่ามันจะหนักหนาแต่ลองปล่อยมันบ้างจะมีความสุขมากขึ้นนะทั้งพี่ก้องทั้งน้องมิน
มินไม่อยากให้พี่ก้องมีความสุขคนเดียว ก็ลองหาความสุขให้ตัวเองดีกว่าไหม?
แบบนี้นอกจากทำร้ายตัวเองแล้วยังพลอยทำร้ายคนไม่รู้เรื่องอย่างน้องจิ๊บไปด้วยนะเนี่ย...
แล้วก็พี่แมน ถ้าเดาก็คิดว่าคงจะเคยรักน้องมินหรือเปล่า? แต่ก็เหมือนกับไม่สามารถคิดอะไรมากไปกว่าการเป็นพี่ได้?
พี่แมกซ์กะก้องภพนี่คู่ปรับกันตั้งแต่แรกเลยเหรอเนี่ย? นึกว่าเพิ่งจะไม่ชอบหน้ากันเพราะเรื่องมินซะอีก...
-
เอ่อ พี่เเมนนนนหวั่นไหวเหรอ เเต่พี่เเมนก้อใกล้จะเเต่งงานเเล้วนี่น่ะ??
อย่าบอกว่าก่อนนหน้านี้พี่ก้องเเอบซาดิสท์เหรอ หุหุ อย่ามาทำเเบบนี้กะน้องจิ๊บน่ะ :m16:
กำลังรอวันที่ความจริงทั้งหมอพี่ก้องจะเป็นคนบอกจิ๊บเอง
บรรยากาศอึมครึมจังเรย รอ รอ รอ
มากอด :กอด1:ไรเตอร์กะโคไรเตอร์ให้หายคิดถึงหน่อยยยยย ดีใจที่หายป่วยเเร้ว
เพราะตอนนี้ก้อม่ายสบายเหมือนกันนนน
-
กอด กอด ไรท์เตอร์กับโคไรท์เตอร์ก่อน :กอด1:
รักษาสุขภาพกันด้วยน้าา
น้องจิ๊บนี่น่าสงสารเนอะ มีแฟนแต่ละคนนี่ :เฮ้อ:
-
:pig4: ที่มาต่อจ๊ะ
-
:m4: Welcome Back ค่า ! !
หึยยย อิพี่ก้องนี่ก็ร้ายใช่ย่อย ที่แท้ก็เคย SM มาก่อนนี่เอง แถมยังมีรูปเก็บไว้อีกเหรอ ? โหยยย หื่นพอตัวนะเนี่ย -,,-
พี่แมนกับมิน ... อันนี้ยังไง ก็พี่แมนเพิ่งหนีไปแต่งงานมาไม่ใช่ไง๊ ? เอ๊ะ อะไรยังไง :confuse:
มินจ๋า อดีตมันผ่านไปแล้ว ก็ปล่อยให้มันผ่านไป อย่าทำให้มันมาส่งผลกระทบถึงปัจจุบันและอนาคตของตัวเราสิ
ถึงมันจะเคยเจ็บปวด แต่ ณ ตอนนี้เราก็เลือกที่จะอยู่กับความสุขตรงหน้าได้ไม่ใช่เหรอ ... ไม่งั้นเขาจะมีคำว่า "ให้อภัย" ไว้ทำไมกัน
ถ้าจิ๊บรู้เรื่องนี้ขึ้นมา จิ๊บจะรับอดีตของพี่ก้องได้มั้ยน้า ... หรือว่าจิ๊บจะร่วมขบวนโซ่ แซ่ กุญแจมือ เทียนลนกับพี่ก้องหว่า :haun4:
(อีนี่นิ เค้าเครียดกันทั้งกระทู้ ยังมีหน้ามาหื่น เดี๋ยวปั๊ด :z6:)
:กอด1: ยินดีและดีใจที่หายป่วย แข็งแรงทั้งกายและใจนะคะ
+1 ช่วยค่ายาให้ไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์ค่ะ
-
เรื่องรักหลายเส้าชวนให้วุ่นวายดีจริงๆ
-
อ่านแล้วก็สงสารแต่จิ๊บนี่แหละ
-
เริ่มดราม่าหนักแล้วใช่มั้ยเนี้ย :a5:
อดีตพี่ก้องเป็นแบบนี้นิเอง นึกไม่ถึงเลยเหอะ
อย่าทำแบบนี้กับน้องจิ๊บก็แล้วกัน แม่ยกรุมพี่ก้องแน่ เฮอะ ๆ
-
เอาแล้วไง
มินจะไม่ปล่อยให้2คนนั้นมีความสุขหรอ
แต่พี่ก้องก็เกินไปจริงๆๆละ
:เฮ้อ: น่ากลัว
-
สงสารจิ๊บอ่ะเหมือนพี่ก้องยังไม่ลืมมินแต่ปากบอกว่ารักจิ๊บ เห์อ กลัวจบเศร้าจัง
-
จะเป็นยังไงต่อนะ ในเมื่อยังไม่มีใครยอมปล่อยวางทุกอย่างไป
แล้วอนาคตจะอยู่ยังไง
"ที่ใดมีรัก ที่นั้นมีทุกข์ ใจขื่นขม ระทมชั่วนิรันดร์"
:laugh: เริ่มออกเเนวหนังจีนล่ะ ฝันดีคับ ไรต์&โคไรต์
-
มาแล้วววววววววววววววววว
อิอิ :กอด1: :กอด1:
ร่างกายแข็งแรงดี นะคะ ทั้งคู่
อิอิ :L2: :L2:
ว่าแต่ เนื้อเรื่อง ชักจะขุ่นๆ แล้วนะ เนี่ย
อิอิ แบบนี้แหล่ะ กดจิตดีนัก ชอบๆ o13
-
พี่ก้องคะ จะไปพูดถึงอดีตให้ทั้งตัวเอง ทั้งจิ๊บ ทั้งมิน เจ็บปวดอีกทำไมคะ?
มินจะยังไปต่อไม่ได้ นั่นก็เป็นปัญหาชีวิตเค้า
ต่อให้มันเกิดจากพี่ แต่ถ้าเรื่องมันจบไปแล้ว เค้าก็ต้องรู้จักยืนด้วยขาของตัวเองนะคะ
จะมานั่งถ่วงอนาคตคนอื่น ให้จมจ่อมเหมือนตัวเอง แล้วเมื่อไหร่จะก้าวไปข้างหน้าได้กัน?
ตั้งแต่อ่านมา สงสารจิ๊บที่สุดแล้ว 555
อยากให้จิ๊บเจอคนใหม่ที่พร้อมจะก้าวไปข้างหน้า และไม่มีที่เผื่อไว้สำหรับใครในอดีตอีก
(ไม่ได้กัดพี่ก้องนะเคอะ อิอิ)
จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
:o8: กลับมาหวานเหมือนเดิมแล้ว :mc4:
แต่พี่ก้องนี่ดิ นึกถีงอดีตอยู่นั่นแหละ ชิชะ วัยรุ่นเซ็ง :m16:
-
อดีตเยอะเหลือเกินนะพี่ก้อง ทำคนอื่นเจ็บมาเยอะเหมือนกันนี่ เป็นห่วงก็แต่จิ๊บอีกคนละที่จะมาเจ็บปวดกับอดีตของพี่ก้องมัน เพราะมันชอบรื้อฟื้นอดีตของมันมาคุยกะมินตลอด จะทำอะไรนึกถึงจิ๊บบ้างนะพี่ก้องถ้าน้องเขารู้ว่าอดีตของพี่ก้องได้ทำร้ายคนอื่นมาแบบเจ็บปวด แล้วจิ๊บจะรู้สึกยังไง
-
ทำไมเค้ารู้สึกว่า มินยังอาลัยอาวรณ์พี่ก้องอยู่...แตเหมือนว่ามินเอาความแค้นมาบังหน้ายังไงก็ไม่รู้อ่ะ - -"
พอได้รู้ความจริงแบบนี้...ถึงกับจุก และพูดอะไรไม่ออกเลย
ก็เข้าใจมินนะ...ที่ยังรู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้น...แต่ว่าสิ่งเหล่านั้นมันอาจจะเกิดจากความคิดชั่ววูบของพี่ก้องก็ได้
ในเมื่อพี่ก้องเข้ามาขอโทษขนาดนี้แล้ว...ทำไมมินไม่ยอมเปิดใจให้อภัยพี่ก้องล่ะ...หรือเพราะว่ามินเองก็มีเยื่อใยอยู่
แต่ด้วยทิฐิอะไรหลาย ๆ อย่าง เลยทำให้มินแสดงออกแบบนี้...ที่ำสำคัญที่บอกว่าจะไม่ยกโทษให้พี่ก้อง
ก็เพราะตัวมินเอง...ไม่เคยที่จะลืมพี่ก้อง และไม่อยากให้พี่ก้องลืมมินด้วยหรือเปล่า - -????
เฮ้ออออออออออออออ...ยิ่งคิดยิ่งซับซ้อน...ยิ่งคิดยิ่งเห็นแต่ปัญหา และหวังว่าปัญหานั้นคงไม่ตามมาถึงน้องจิ๊บผู้น่ารักของคนอ่านหรอกนะ
ไม่้ง้านจะยุให้น้องจิ๊บกลับบ้านจริง ๆ ด้วย...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<
ดีใจที่เห็นไรท์เตอร์ และโคไรท์เตอร์ หายดีแล้วนะฮะ...
-
เเละเเล้วอดีตของพี่ก้องก็เผยออกมา
สงสารมินจังเลยเมื่อก่อนอะนะ อยากรู้ว่าทำไมพี่ก้องต้องขัง มินจะไปมีคนอื่นเหรอ
สนุกค่ะ มาต่ออีกนะ
-
ยินดีต้อนรับการกลับมา คึึคึ
ตอนนี้มันช่างอึมครึมไม่ไหวไม่ทน ฮืออออ
เค้าสงสารน้ิองจิ๊บใจจะขาดแล้วค่าาา
แบบบางทีก้อคิดนะ น้องจิ๊บทำเวรทำกรรมอะไรไว้ว๊าาา
ถึงต้องมาเจอคนแบบพี่ก้อง
ไม่ใช่พี่ก้องชั่วร้าย เลวทรามอะไรถึงขนาดนั้นนะ
แต่แบบไงอ่ะ เรื่องราวของพี่ก้องทำเยอะ
ไม่เคลียร์ ในที่สุดก้อทำร้ายน้องจิ๊บอีก
แบบจิ๊บอยู่ดีๆ เฉยๆ ชีวิตปกติดีอยู่แล้ว
เฮ้อออออ
กลับไปหามิน ดีมั้ยพี่ก้อง ไปรักกันซะให้พอ
รู้สึกว่าทำไปทำมา สองคนนั่น(มินพี่ก้อง)ก้อจะมารวมหัวทำร้ายจิ๊บทั้งคู่
โฮๆๆๆๆๆๆๆ ถึงตอนนั้น คนอ่านหัวใจสลายแน่ๆ
จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าเค้าจะบอกว่า....
เค้าไม่อยากให้พี่ก้องมาเป็นพระเอกแหละ กร๊ากกกกกกก
โดน FC.พี่ก้องถีบ เหอๆ
อินมาก อินทุกตอน อินไม่ไหวแระ
ขอบคุณน๊า ที่แต่งซะคนอ่านอินมว๊ากกก
-
จิ๊บตือคนที่น่าสงสารที่สุดในตอนนี้
-
เหนื่อยจังเลย
อ่านแล้วรู้สึกหน่วงๆในใจยังไงไม่รู้
เฮ้อ
ขอให้มันไม่มีอะไรไปมากกว่านี้น่ะ
ไม่อย่างนั้น ชั้นคงขาดใจตายแน่ๆเลย o18
-
ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ :L2:
เข้าใจพี่ก้องนิดๆนะ ต้องตามต่อไป
กังวลว่ามินจะทำให้เฮียแมนเจ็บหรือป่าว
จิ๊บคงไม่เจอแบบมินหรอกมั้ง ถ้าไม่คิดตีจากตอนพี่ก้องรักหมดใจน่ะนะ
แอบคิดว่ามินเห็นแก่ตัวแฮะ ผูกใจเจ็บ แบบนี้จิ๊บจะแย่ด้วยน้า
รออ่านต่อค่ะ
-
รีดเดอร์คะ ..
อยากถามความเห็นว่า อยากจะเสพดราม่ากันพอประมาณ แต่หลายวัน หรือ จะเสพยาวๆแต่ไม่กี่วันดีคะ?
เดี๋ยวจะมาโพสต์ต่อนะคะ^^ :L2:
-
แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียงที่หนึ่งขอยาวๆแต่ไม่กี่วันค่ะ ข้าพเจ้าเสพมาม่าต่อเนื่องไม่ไหว กลัวผมร่วงงิ
กอดส่งกำลังใจค่ะไรท์เตอร์ แหะๆ
-
เลือกยาว ๆ แต่ไม่กี่วันด้วยเช่นกันฮะ...นานเกินไปไม่ดี...เด่วเค้าจะกลายเป็นโรคซึมเศร้าไปซะก่อน
แค่ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ก็อยากจะเอาระเบิดไปเฟี้ยงหัวไอ่คุณพี่ก้องจะแย่...บังอาจมาทำแบบนี้ได้ยังไง
ถ้าฮามาโอะ...เอ๊ยยยยยย...น้องจิ๊บรู้เข้า จะเป็นยังไงบ้างห๊ะ~!!!!!!! ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...หมั่นไส้ไอ่คุณพี่ก้อง >[]<
(เห็นรูปดิสของไรท์เตอร์แล้ว...เค้าคิดถึงมาโอะน้อย(?)ขึ้นมาทันที T^T)
-
ไม่อยากเสพดราม่าอ่ะ แต่ถ้าต้องเลือกขอยาวและน้อยวันค่ะ
รอตอนต่อไป ^_^
-
ข้าเจ้าก็บ่ชอบกินมาม่านะเจ้า
ขอยาวและไม่กี่วัน เหมือนท่านอื่นเจ้า
:sad4:
-
ไม่อยากกินมาม่าหลายวันอะคะ กลัวอืดอ่า
แล้วขอซองเล็ก ๆ พอนะคะ ประมาณซองช้างน้อยอะไรเงี้ยอ่า
เดี่ยวจะเครียดนาน 55+
-
ขอบคุณ รีดเดอร์ ที่ให้ความเห็นเหมือนกันถ้วนหน้านะคะ .. งั้น จัดมาม่าบิ๊กแพคไปโลด .. วันนี้เตรียมผ้าเช็ดหน้ากันมาด้วยนะคะ!
:กอด1:ด้วยรัก
ไรเตอร์+โคไรเตอร์
++++++++++++++++++
เวลาผ่านไปเกือบอาทิตย์นับจากเหตุการณ์ในบ่ายวันนั้นก้องภพขับรถมาที่คณะเพื่อตามหาหนังสืออ้างอิงในห้องสมุดของคณะเหมือนอย่างเคย แต่จะแปลกใจก็ตรงที่เมื่อเดินกลับมาที่รถกลับเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนดูดน้ำอัดลมจากกระป๋องและโยนทิ้งลงถังขณะเมื่อเห็นเขาเดินมายังรถ ท่าทางเหมือนรอเขาอยู่
“พี่ก้องภพใช่ไหมครับ...จำผมได้รึเปล่า” ใบหน้าขาวแต่ยังดูมีสีสันจากเลือดทีไหลเวียนมากกว่าที่เคยเห็นครั้งล่าสุดเดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มขี้เล่น เมื่อมองแบบนี้แล้วเด็กหนุ่มตรงหน้าดูดีอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“อ้อ...น้องที่เป็นลมวันนั้น...หายดีแล้วนะ”
“ครับ...ขอโทษนะครับที่รบกวนไปวันนั้น แล้วยังโดนพี่ชายผมว่าเสียๆหายๆอีก...”เด็กหนุ่มว่าพลางเดินเข้ามาใกล้พลางดึงกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา
“พอดีผมอยากจะมาใช้หนี้ วันก่อนพี่จ่ายค่าหมอผมไปเสียเยอะ...ผมเลยเอาเงินมาใช้คืน” ว่าพลางก็ดึงแบงค์พันขึ้นมาหลายใบ
“คืนอะไร...ไม่เอาหรอกน่า ก็ช่วยๆกัน ถือเสียว่าทำบุญนะช่วยคนไม่ให้ตายเนี่ยได้บุญโขเลยรู้หรือเปล่า” ก้องภพว่าพลางโบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ
“แต่ผมไม่ชอบเป็นหนี้ใคร... แล้วก็อาจจะทำให้พี่ลำบากเรื่องเงินด้วย” เด็กหนุ่มเอ่ย ใบหน้าจริงจังยืนยันจะคืนเงินเสียให้ได้
“บอกว่าไม่เป็นไรไง... “ก้องภพย้ำคำ แต่เมื่อมองหน้าอีกฝ่ายที่มองมาด้วยสายตาคะยั้นคะยอให้เขารับเงินนั่นเอาไว้อย่างนั้นก็ต้องถอนหายใจออกมา
“เอาอย่างนี้ ให้เราจ่ายค่าข้าวให้พี่ก็แล้วกันดีไหม ไปกินข้าวกัน แบบเลี้ยงข้าวตอบแทนไง” ก้องภพยื่นข้อเสนอ
ซึ่งอีกฝ่ายเองก็ดูจะอ้ำอึ้งไปไม่น้อยก่อนจะพยักหน้าลง ที่มุมปากนั้นหยักยิ้มเล็กน้อย ท่าทีดูไม่ได้หยิ่งถือตัวเหมือนคราวก่อนที่เคยเจอ
"ยิ้มได้แบบนี้แสดงว่า สุขภาพก็ดีอารมณ์ก็ดีซิ่นะ...” จนก้องภพอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวจนผิวแก้มขาวนั้นมีสีเลือดเจือเล็กน้อย
“พี่อยากจะทานอะไรล่ะ ผมจะได้โทรไปจองโต๊ะไว้ให้” ว่าพลางก็ยกมือถือขึ้นมา ทำเอาก้องภพเกาหัวแกรก
“เฮ้ ไม่ต้องเลิศหรูอะไรมากก็ได้...”
“โอเค...งั้นไปกัน” อยู่เด็กหนุ่มก็คว้ามือของก้องภพเดินไปที่รถทันที
....แน่ะ จำได้ด้วยว่ารถคันไหน....
“ถ้ารีบไว้วันหลังก็ได้นี่....”ก้องภพเอ่ยท้วงเมื่อเห็นท่าทีของรามินทร์
“ไม่รีบหรอกครับ แค่ไม่อยากให้ใครมาเจอก่อนก็เท่านั้น...ไปกันดีกว่า” ว่าพลางก็กึ่งเดินกึ่งลากให้ก้องภพขึ้นรถไปทำหน้าที่สารถีจำเป็นอีกครั้ง ยังไม่ทันที่จะได้ขับรถออกไปไหน เด็กหนุ่มกลับสะดุ้งสุดตัวคว้าหนังสือ แฟ้มที่วางอยู่แถวนั้นขึ้นมายกปิดหน้า ก้องภพมองเลยออกไปก็เห็นร่างสูงของชายผิวคล้ำเดินมาท่าทางเหมือนกำลังมองหาใครบางคนอยู่ก่อนจะเดินไปอีกทาง
“หนีองค์รักษ์มาเที่ยวเหรอ เจ้าชายขี้โรค” ก้องภพเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่หัวเราะออกมา
“ผมไม่ใช่เจ้าชายนะ...ถึงจะยอมรับว่าขี้โรคก็เถอะ” รามินทร์อ้อมแอ้มรับคำในตอนท้าย
“พี่ขับรถไปเถอะ...เดี๋ยวพี่ชายผมมาเจอไม่ได้ “เลี้ยงข้าว” อะไรกันพอดี ผมไม่ชอบเป็นหนี้ใคร”
คำพูดที่ยังคงยืนยันคำเดิมนั้นทำให้ก้องภพต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะขับรถออกไป...
++++++++++++++++++
ในบ่ายวันนั้นเขาได้รู้ว่า รามินทร์นั้นเป็นเด็กหนุ่มที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย ท่าทีที่ดูถือตัวในตอนแรกนั้นคงเป็นเพราะว่ากำลังรู้สึกไม่คุ้นเคย แต่พอเขาชวนคุยไปเรื่อยๆ กลับรู้สึกว่าพูดคุยถูกคออย่างบอกไม่ถูก อย่างเรื่องหนังที่กำลังดังอยู่ เป็นหัวข้อที่อยู่ๆเขาก็คิดจะชวนคุยขึ้นมาเสียอย่างนั้น แม้จะมีบางความคิดเห็นที่รามินทร์ตั้งอกตั้งใจเถียงเอาเป็นเอาตาย แต่ก้องภพกลับชอบท่าทางแบบนั้นอย่างบอกไม่ถูก
จนทานมื้อเที่ยงเสร็จ รามินทร์ยืนยันว่าจะเป็นฝ่ายจ่ายค่าอาหารเป็นการตอบแทนที่ก้องภพได้ช่วยเขาเอาไว้
"เดี๋ยวจะให้พี่ไปส่งที่ไหน มหาลัย? เดี๋ยวพี่ตัวสูงๆนั่นเขาจะเป็นห่วงเอานะ...เจ้าชาย" ก้องภพเอ่ยพลางถามถึงคนที่ดูเหมือนจะวิ่งกระหืดกระหอบตามหาคนตรงหน้า
" พี่คนไหนล่ะ " รามินทร์ถาม
"คนที่คล้ำๆหน่อย...ล่ะมั้ง...ดูท่าทางจะเป็นห่วงเราตั้งแต่ที่โรงพยาบาลแล้ว ไม่อยากจะมีเรื่องกับคนตัวใหญ่แบบนั้นหรอกนะ "ก้องภพยิ้ม
" พี่แมนเหรอ.. ถ้าเป็นพี่แมนล่ะก็ ไม่เป็นไรหรอก " เด็กหนุ่มรีบบอก ดวงตากลมโตฉายแววเอาแต่ใจมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
" แค่ไม่เจอพี่แมกซ์ก็พอแล้วล่ะ "
"อืม...นั่นซิ่นะ คราวก่อนที่โรงพยาบาลนั่นคงเป็นพี่แมกซ์แน่เลย..." ก้องภพขมวดคิ้ว เขายังคิดอยู่ว่าคนที่ชื่อว่าแมกซ์นั่นคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูก
"พี่ชายเรา ก็เรียนที่มหาลัยนี่เหมือนกันใช่ไหม พี่แมกซ์น่ะ..."
" อื้ม ..ตอนเรียน พี่แมกซ์เป็นเดือนคณะบริหารธุรกิจน่ะครับ พี่ก็ต้องคุ้นๆอยู่แล้วล่ะ "รามินทร์พยักหน้าแรงๆ
"อืม...เหมือนจะเคยเห็นตอนพี่เรียน ป.ตรีนะ เสียงดังๆแบบนี้ คงมีไม่กี่คน " ทีนี้ก้องภพเหมือนจะนึกภาพลางๆของพี่ชายของคนตรงหน้าเมื่อหลายปีก่อนออก รุ่นพี่คณะข้างเคียงเสียงดัง คอยจัดระเบียบแถวรุ่นน้องช่วงเย็นคงมีไม่กี่คน
"ถ้าอย่างนั้นเราก็ศิษย์ร่วมสถาบันซิ่นะ น้องมิน...พี่เรียกแบบนี้ได้ไหมล่ะ"
น้ำเสียงที่เรียกชื่อทำให้หัวใจของรามินทร์เต้นแรงขึ้นอย่างประหลาด ท่าทางใจดีแบบนั้น..
" แล้วจะให้ผมเรียกพี่ว่าอะไรล่ะครับ? "ใบหน้าสวยอ่อนวัยแดงเล็กๆ
ก้องภพยิ้มกับท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่าย
....เจ้าชายขี้โรค เวลาอายก็น่ารักดีนะ....
"เรียกพี่ก้องก็ได้...ดูสนิทกันดีออกว่าไหม"
ก้องภพถามพลางเท้าคางมองคนตรงหน้า ริมฝีปากคลี่เป็นรอยยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
++++++++++++++++++
จากกการพูดคุยกันในช่วงบ่ายตลอดระยะทางที่ก้องภพพารามินทร์กลับไปส่งที่มหาลัย การพูดการจาที่บางทีก็ดูเหมือนจะรั้นๆอยู่ในที แต่ก็นิ่งรับฟังเหตุผลของเขาอย่างนอบน้อม และริมฝีปากที่คลี่ยิ้มน้อยๆนั้นทำให้ก้องภพรู้สึกถูกใจเด็กหนุ่มคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
"นี่...มิน..." ก้องภพเรียกเด็กหนุ่มตรงหน้าเอาไว้เมื่อจอดรถเข้าตรงที่ริมทางเท้าในมหาวิทยาลัย
"วันหลัง ไปหาอะไรกินกับพี่แบบนี้อีกได้ไหม...."
คำตอบที่ได้รับคือรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า พร้อมกับคำตอบที่ว่า
"ได้ซิ่ฮะ...คุยกับพี่ก้องสนุกดี"
ซึ่งรามินทร์คงไม่รู้เลยว่าคำตอบนั้นทำให้ใจของก้องภพพองโตได้ขนาดไหน
++++++++++++++++++
ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนค่อยๆก่อร่างขึ้นมาเรื่อยๆจนก้องภพพึงใจจะเรียกได้ว่าเป็นความรัก เขาตกหลุมรัก เด็กหนุ่มรูปร่างผอมบางคนนี้เข้าให้เสียแล้ว รอยยิ้มยามขัดเขิน หรือ ท่าทางที่เหมือนจะเรียกร้องเล็กๆนั้นทำให้เขาไม่อาจขัดใจรามินทร์ได้เลยซักครั้ง
แต่กระนั้นแล้วความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ก็ยังคงเป็นเพียงการไปทานข้าวด้วยกันเป็นประจำเท่านั้น เพราะโอกาสที่จะได้เจอรามินทร์โดยไม่มีพี่ชายคนใดคนหนึ่งตามมาด้วยนั้นเป็นเรื่องลำบากเหลือเกิน และตัวเขาเองก็พยายามหลีกเลี่ยงการที่จะพบหน้าของพศวัตพี่ชายคนโตอยู่เรื่อยๆ ...เพราะความประทับใจครั้งแรกนั้นไม่สู้จะดีซักเท่าไรนัก
"มิน...วันนี้...ไปเที่ยวบ้านพี่ไหม" อยู่ๆก้องภพก็เอ่ยขึ้นมา
มือแกร่งคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มเอาไว้เมื่อเดินเคียงกันไปตามทางเดินไปยังลานจอดรถที่คณะของตัวเอง ก้องภพมักจะรอจนรามินทร์เลิกเรียนแล้วจึงพาอีกฝ่ายไปทานอาหารตามใจที่อีกฝ่ายชอบ จนพักหลังๆเขาแอบไปซื้อคำราอาหารมาหัดทำลองทำ หวังไว้ว่าศักวันจะลองชวนอีกฝ่ายไปทานอาหารฝีมือเขาดูบ้าง
" ผมก็อยากไปนะ .. แต่ช่วงนี้พี่แมกซ์ให้พี่แมนมาเฝ้า ผมว่าเค้าต้องรู้เรื่องของเราแล้วแน่ๆเลย " รามินทร์บอกด้วยน้ำเสียงสั่น นึกกลัวพี่ชายขึ้นมา
"เป็นพี่ชายที่หวงน้องจังเลยน้า ...ไม่ใช่เด็กๆแล้วด้วย" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ แต่พอหันไปมองหน้าของรามินทร์ใบหน้าสวยที่บางครั้งก็ดูขาวซีดเพราะเป็นคนสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงนั้นก็ทำให้ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ
"แต่ก็นะ....มินสุขภาพไม่ค่อยดีนี่นา เป็นเจ้าชายแบบนี้ใครๆก็ต้องห่วงล่ะนะ...พี่ก็ห่วงเรานะครับ กินเยอะๆ สุขภาพจะได้แข็งแรงรู้ไหม" มือแกร่งวางลงบนศีรษะของอีกฝ่ายพลางออกแรงขยี้เส้นผมนุ่มมือนั้นเบาๆ
" มิน " เสียงทุ้มของชายหนุ่มผิวคล้ำดังขึ้นขณะที่เดินมาหาเขาทั้งคู่
เสียงนั้นทำเอารามินทร์สะดุ้งแต่ก็ไม่วายข่ม
" พี่แมน .. มาทำไมเนี่ย "
" พี่แมกซ์ให้พี่มารับมินกลับบ้าน " ดวงงตาสีเข้มสบตาก้องภพ ก่อนจะทักทายตามมารยาท
" สบายดีนะครับ คุณก้องภพ "
"...ไม่ได้เจอกันนานนะครับ..."ก้องภพตอบกลับพร้อมด้วยรอยยิ้ม "วันนี้...มินก็ต้องรีบกลับเหรอครับ"
" พี่แมน .. ขอผมไปเที่ยวกับพี่ก้องนะ.. "
เสียงนั้นดูอ้อนอยู่ในทีมือเรียวขาวจับแขนของพี่ชายที่ใจดีกับเขามาตลอด
" นะๆๆ "
" แต่..มินจะดีเหรอมิน รบกวนคุณก้องภพเขาเปล่าๆ "
แมนสบตาก้องภพนิ่ง ก่อนจะหันมามองหน้าน้องชายที่กำลังทำหน้าตา น่าสงสาร
"ผมจะพารามินทร์มาส่งให้พี่เองนะครับ....ไม่ต้องห่วงก็ได้ครับแค่ อยากจะพาน้องไปทานข้าวเท่านั้น ผมให้ที่อยู่ แล้วก็เบอร์โทรศัพท์ของผมไว้กับพี่ก็ได้ ถ้าพี่เป็นห่วง"
แมนรับเอากระดาษที่ก้องภพจดที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์มาใส่กระเป๋าเสื้อเชิ๊ต ก่อนจะหันไปกำชับน้องชาย
" ไม่เกินสี่ทุ่มนะ มิน .. พี่จะไปรอมินที่หน้าหมู่บ้าน "
" คุณก้องภพ หวังว่าคุณจะพาน้องผมมาส่งตรงเวลานะครับ "
ก้องภพถือว่าคำพูดนั้นเป็นคำอนุญาตให้เขาพารามินทร์ไปเที่ยวที่บ้านของเขาได้ ชายหนุ่มยิ้ม
"ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลมินเอง...และจะพากลับไปส่งก่อนสี่ทุ่มแน่นอนครับ"
" งั้นผมไปก่อนนะ พี่แมน ขอบคุณนะครับ " รามินทร์ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะโบกมือลาพี่ชายที่ยืนมองเขาที่นั่งรถออกไปกับก้องภพ
ดวงตาคมของนักศึกษาปริญญาโทเหลือบมองกระจกหลังเล็กน้อย สายตาที่เฝ้ามองน้องชายนั้น เต็มไปด้วยความเป็นห่วง...และเจ็บปวดอยู่ในที...
"มิน..." ชายหนุ่มเอ่ยชื่อของอีกฝ่ายดังขึ้นท่ามกลางความเงียบเมื่อรถบีเอ็มสีดำขับออกมาจากประตูรั้วมหาวิทยาลัย
" ครับ? "คนที่ถูกเรียกหันไปมองคนขับรถอย่างแปลกใจ
"พี่...รักมินนะครับ...และจะไม่ทำให้มินเสียใจด้วย"
คำพุดตรงๆ แบบไม่มีปี่มีขลุ่ยนั่นทำให้รามินทร์ต้องหน้าแดง
" อะไรกัน..จู่ๆก็พูดแบบนี้..ผม "ใบหน้าสวยหันไปอีกทาง ซ่อนความอายของตนเอาไว้
"มินยังไม่ต้องตอบพี่ก็ได้ ....แค่รับรู้ความรู้สึกของพี่เอาไว้ก็พอนะครับ...." ก้องภพตัดสินใจบอกอีกฝ่ายไปเช่นนั้น มือแกร่งคว้ามือของเด็กหนุ่ม กอบกุมเอาไว้หลวมๆ เขาอยากจะบอกอีกฝ่ายถึงความรู้สึกของตัวเองเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นที่รักของพี่ชายทั้งสองมากแค่ไหน เขาเองก็อยากจะรักเด็กหนุ่มคนนี้ให้ได้เทียบเท่า ให้ได้มากกว่าพี่ชายทั้งสองคนนั้นเช่นกัน อยากจะดูแลอีกฝ่ายให้สมกับที่พี่ชายคนนั้นได้วางใจปล่อย
ให้รามินทร์มากับเขาในวันนี้
มือแกร่งยกมือของเด็กหนุ่มขึ้นมาจูบเบาๆที่หลังมือ "เชื่อใจพี่นะครับ"
" อะ..ขับรถก่อนสิครับ เดี๋ยวตำรวจจับนะ " สัมผัสแผ่วเบาการปฏิบัติตัวราวกับเขาเป็นเจ้าชายทำให้รามินทร์หัวใจเต้นแรง
"ครับๆ..." ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะตั้งใจขับรถ
"ไว้เดี๋ยวไปที่บ้านพี่แล้วจะทำของอร่อยๆให้ทานนะ วันนี้พี่ว่าจะลองทำเสต๊คที่มินชอบให้ทาน ...ดีไหม"
รามินทร์พยักหน้าแรงๆ แล้วยิ้มให้คนรักอย่างมีความสุข
++++++++++++++++++
หลังจากนั้นก้องภพคบกับรามินทร์ได้อย่างเปิดเผยมากขึน ทั้งสองคนต่างก็เป็นกำลังใจให้กันทั้งในเรื่องการเรียนที่ก้องภพเองก็กำลังทำธีสิสในระดับปริญญาโท มีหลายครั้งที่รามินทร์เข้าไปให้กำลังใจเขา พร้อมด้วยขนมติดไม้ติดมือไปฝากยามที่ก้องภพทำงานอยู่ในสตูดิโอหลังบ้าน
ส่วนรามินทร์เองก็กำลังจะเรียนจบ งานกลุ่มและการวางแผนว่าอยากจะทำอะไรต่อหลังจากที่เรียนจบจึงมักจะถูกหยิบขึ้นมาเป็นประเด็นในการพูดคุยระหว่างทั้งสองคนอยู่บ่อยครั้ง
" นี่ๆ พี่ก้อง บ้านตรงหน้าปากซอยเห็นเค้าว่าจะขายเหรอครับ? "
รามินทร์ถามขึ้นมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ
"อ้อ...อื้มเห็นว่าจะขายน่ะนะ มีอะไรเหรอ" ก้องภพว่าพลางหันไปมองร่างเพรียวบางที่มีเพียงผ้าขนหนูพันกาย
" ผมอยากได้ " ร่างขาวเนียนที่มีร่องรอยแดงประปรายเดินมานั่งบนเตียง
"ฮ่ะๆ บ้านหลังนั้นน่ะเหรอ มินจะเอาไปทำอะไรล่ะ?"
" เปิดร้าน เป็นไงครับ? .. ขายกาแฟ ขายขนม แล้วก็ให้พี่แมนขายอาหารกลางวันง่ายๆ ให้พนักงานออฟฟิตกับนักศึกษาแถวๆนี้ พี่ก้องคิดว่ายังไงล่ะครับ? "
ดวงตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงอนาคตของร้าน มันต้องไปได้สวยแน่ๆ
"มินจะขายกาแฟเหรอ...อื้ม...พี่ว่าก็ดีนะ....มีอะไรจะให้พี่ช่วยไหม" ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดขึ้นมาเขาก็อยากจะสนับสนุนความคิดนั้นทันที มันคงจะดีกว่าการที่รามินทร์บอกว่าอยากจะไปเมืองนอก หรือ ไปทำงานไกลๆให้พ้นหูพ้นตาที่บ้าน เพราะเขาคงทนไม่ได้ถ้ารามินทร์จะแยกจากเขาไปไหนไกลๆ เพราะตลอดเวลาที่คบกันมานี่พวกเขาก็แทบจะใช้เวลาด้วยกันเกือบจะตลอดอยู่แล้ว จนบางครั้งก็เหมือนจะได้ยินรามินทร์ตัดพ้อเบาๆว่าเหมือนมี "พี่ชายคนที่สาม"
" ช่วยออกแบบร้าน ก็พอแล้วครับ .. ที่เหลือนะ ผมให้พี่แมกซ์กับพี่แมนจัดการ มันต้องเวิร์กแน่ๆเลยล่ะ "
ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงซบกับอกกว้างของคนที่นั่งอยู่บนเตียง
"เหรอ...อื้ม ได้ซิ่ พี่จะออกแบบให้นะ...มินชอบแบบไหน อยากได้แบบไหนก็บอกพี่ก็แล้วกัน"
ก้องภพตอบรับคำขอของรามินทร์อย่างง่ายดายด้วยหัวใจที่พองโต เขาเองก็มีความฝันเล็กๆของตัวเองว่าอยากจะมีแกลลอรี่เป็นของตัวเองเหมือนกัน
++++++++++++++++++
หลังจากนั้นพอมีเวลาว่างก้องภพก็มักจะเข้าร้านหนังสือ ห้องสมุดมองหาหนังสือเกี่ยวกับร้านกาแฟ มาอ่านประกอบควบคู่ไปกับการศึกษาการออกแบบแกลลอรี่ไปพร้อมๆกัน
ด้วยความคิดที่ว่าอยากจะให้ร้านกาแฟนี้เป็นทั้งของตัวเองและรามินทร์
โดยที่ไม่ทันได้รู้ตัวระหว่างที่ตัวเองซึ่งเป็นคนที่เมื่อได้ลงมือทำงานแล้วจะกลายเป็นคนประเภทหมกมุ่นอยู่กลายๆนั้น รามินทร์ก็ติดต่อมาหาเขาน้อยลง
สุดท้ายหนุ่มร่างบางก็พาพี่ชายทั้งสองคนมาดูบ้านหลังนั้นและตกลงซื้อกับเจ้าของบ้านโดยไม่ได้บอกอะไรกับคนรัก เนื่องจากเงินที่ซื้อนั้นก็เป็นเงินเก็บของเขากับพศวัต โดยที่ตั้งใจว่าจะเปิดร้านให้แมนซึ่งเรียนจบด้านอาหารเป็นคนดูแลกิจการนี้ .. กิจการของสามคนพี่น้อง..
++++++++++++++++++
"มิน...พี่เขียนแบบเสร็จแล้ว....จะให้พี่เอาแบบไปให้ดูที่คณะไหม"
วันหนึ่งก้องภพโทรไปหารามินทร์ ในใจฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าตัวเองก็ขาดการติดต่อกับรามินทร์มาได้ซักพักแล้ว
" แบบ?...อ๋อ..ไม่ต้องแล้วล่ะ พี่แมกซ์จ้างคนมาตกแต่งแล้วล่ะ พี่ก้อง " ดูเหมือนรามินทร์เองจะลืมๆไปเช่นกันว่าเคยพูดคุยอะไรกับก้องภพเอาไว้
พอชายหนุ่มโทรมาหา ทุกอย่างก็ลงตัวเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วง นอกจากที่เขาถูกบังคับให้ไปเรียนชงกาแฟเพิ่มกับแมน นอกนั้นพศวัตเป็นคนจัดการทั้งหมด
"เอ๊ะ...อย่างนั้นเหรอ...."
น้ำเสียงทุ้มของก้องภพฟังดูจะช็อคไปไม่น้อย
"แล้ว...เรื่องบ้านตรงนั้นยังจะมีอะไรให้พี่ช่วยมินได้อีกหรือเปล่า "
" ก็ไม่มีอะไรนะ ... ตอนนี้ผมกับพี่แมนว่าจะไปเรียนทำกาแฟเพิ่มล่ะ งั้นให้พี่ก้องเป็นคนชิมก็แล้วกันนะ "
ริมฝีปากบางยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงร้านที่เป็นรูปร่างอย่างที่ฝันเอาไว้ บ้านหลังสวย ต้นไม้น่ารักๆ มุมกาแฟในสวน และเขากับพี่ชายทั้งสองคนเป็นเจ้าของร่วมกัน
"เหรอครับ...ไม่มีอะไรให้พี่ทำเลยซิ่นะ... "ก้องภพเอ่ยออกมาเบาๆเหมือนตัดพ้ออีกฝ่ายอยู่ในที
"แล้วนี่มินยังจะต้องไปเรียนชงกาแฟอีก ไหนจะเรื่องเรียนที่มหาลัยอีก...คงไม่มีเวลามาหาพี่แล้วซิ่นะ"
" แล้วพี่ไม่ต้องทำโปรเจคจบเหรอ .. อะ..พี่แมนจะไปแล้วเหรอ ผมไปด้วยยย " รามินทร์ส่งเสียงออกไปนอกโทรศัพท์เมื่อเห็นว่าพี่ชาย ว่าที่เชฟของร้านกำลงจะออกไปศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการชงกาแฟ
" แค่นี้ก่อนนะ " พูดจบก็กดวางสายทันที
ก้องภพถูกทิ้งไว้ให้อยู่กับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นถี่ๆเมื่อถูกวางสาย
ชายหนุ่มหันไปมอง "โปรเจ็ค" เล็กๆของตัวเองที่แม้ไม่ได้เรียนมาทางด้านออกแบบ หรือ ตกแต่งภายในแต่ก็พยายามศึกษาและสร้างทั้งแบบจำลองและวาดแบบออกมาจนเห็นเป็นรูปเป็นร่าง
ก่อนจะถอนหายใจออกมา มือแกร่งยกทุกอย่างที่เขาพยายามทำให้รามินทร์ตามคำขอของเด็กหนุ่มคนนั้นเอาไปวางไว้ตรงมุมห้อง มุมเดียวกับที่เอาไว้ใช้วางผลงานที่ไม่เป็นที่ต้องการ
หลังจากนั้นก็ยังคงไม่มีการติดต่อจากรามินทร์ ไม่มีข้อความมาถามไถ่ ไม่มีเสียงใสๆที่คอยโทรมาถามว่าเขาเลิกหมกตัวอยู่ในสตูดิโอแล้วออกมาทานข้าวปลาหรือยัง ไม่มีแม้แต่ร่างบางที่มักจะแอบลอบเข้ามาสวมกอดทางด้านหลังยามที่เขาเผลอเหมือนอย่างที่เคยเป็น
ก้องภพไม่ได้อยากจะคิดให้เป็นไปในทางอื่นแต่การที่รามินทร์เหมือนค่อยๆถอยห่างออกไปจากความสัมพันธ์จากที่เคยอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดนั้นทำให้ใจของเขาร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก
++++++++++++++++++
ราวบ่ายสามโมงของวันที่ก้องภพนึกอยากจะเจอรามินทร์เป็นที่สุด ชายหนุ่มไปที่คณะของเด็กหนุ่ม ยืนรออยู่ที่หน้าตึกเหมือนอย่างที่เคยทำ ในมือมีกล่องของขวัญเล็กๆ ติดมือไปด้วยเป็นชอคโกแลตยี่ห้อที่รามินทร์ชอบนักหนา บอกว่าถ้าได้ทานตอนเหนื่อยๆแล้วจะรู้สึกดีเป็นที่สุด
"มิน...." ก้องภพตะโกนเรียกเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินลงมาตามทางเดินพร้อมกับกลุ่มเพื่อน
" พี่ก้อง? " หนุ่มร่างบางอุทานเป็นชื่ออีกฝ่ายอย่างแปลกใจ วันนี้ก้องภพมาแปลก ไม่ได้โทรนัดเขาก่อน จู่ๆก็มาแบบนี้ รามินทร์ขอตัวจากกลุ่มเพื่อนๆแล้วเดินไปหาคนรัก
" มีอะไรเหรอครับ .. ทำไมไม่โทรมาก่อน "
"จะคิดถึงแฟนบ้างก็ไม่ได้เลยเหรอ" ในน้ำเสียงนั้นนั้นดูไม่พอใจอยู่ในทีที่เวลาจะทำอะไรก็จะต้องโทรมาหาคอยนัดแนะว่าไม่มีพี่ชายคนไหนคอยคุมอยู่เรื่อยไป
ชายหนุ่มว่าพลางยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้
"พี่เอาได้ชอคโกแลตมา...เลยเอามาฝาก...วันนี้ไปกินข้าวกับพี่นะ"
" ขอบคุณครับ "รามินทร์รับเอากล่องชอคโกแลตมา จริงอยู่ว่าเป็นของที่เขาชอบ แต่กลับไม่ได้อยากได้อะไรมากนัก
" แต่วันนี้ผมไม่ว่าง .. วันนี้ผมนัดกับเพื่อนๆไว้แล้ว เดี๋ยวเราต้องคุยเรื่องโปรเจคจบกันด้วย "
นิ้วเรียวชี้ไปที่กลุ่มเพื่อนของรามินทร์ที่ยังยืนรอเขาอยู่ที่ใต้อาคารเรียนข้างๆ
"เหรอ...อืม พี่คงมาผิดเวลาไปเอง...แต่ก็ไปทำงานเถอะนะ อย่าหนีไปเที่ยวล่ะ..." ก้องภพว่าพลางยกมือขึ้นขยี้ผมของอีกฝ่ายเบาๆ นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้แตะต้องอีกฝ่าย หรือพูดคุยด้วยใกล้ๆแบบนี้
" อ่ะ ..เพื่อนมองอยู่นะ " รามินทร์ขมวดคิ้วใส่อีกฝ่ายพลางขยับออกมาเล็กน้อย
" งั้นผมไปก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกันๆ "พูดจบก็วิ่งไปหากลุ่มเพื่อนๆทันที
ก้องภพถอนหายใจออกมาเบาๆ ดวงตาคมมองร่างบางที่วิ่งไปอีกทาง แม้จะพยายามทำความเข้าใจว่าอีกฝ่ายนั้นมีเรื่องให้จัดการมากมายเพียงใด แค่คัวเขาเองก็มีเรื่องให้ต้องจัดการมากมายเช่นกัน แต่กระนั้นก็ยังหาเวลาให้รามินทร์ได้อยู่เสมอ ผิดกับอีกฝ่ายที่ในตอนนี้ดูจะยุ่งมากเสียจนไม่มีเวลาจะมาสนใจเขาเลยด้วยซ้ำ เรื่องใหญ่ร้อยที่เคยพูดคุยกันก็แทบจะไม่ได้คุยกันอีก
...คนรักที่ไม่พูดคุยกันแบบนี้....มีด้วยหรือไง....
-
ข้องใจกับพี่แมนมากเลย เป็นพี่ชายจริงเหรอ
-
จากวิสกี้แก้วที่หนึ่ง ตามด้วยแก้วที่สอง ชายหนุ่มที่เริ่มเมามายควานหาเครื่องดื่มอย่างอื่นที่พอจะมีเก็บเอาไว้ ริมฝีปากของศิลปินหนุ่มหยักยิ้มเมื่อคว้าได้ไวน์ฝรั่งเศสราคากลางๆ ไม่ได้แพงมากแต่ก็พอจะออกฤทธิ์ได้มาเปิดฝาก๊อกออก...เขาเคยตั้งใจว่าจะเอาไว้ดื่มกับจิ๊บ...แต่คงต้องขอพลัดต่อไปอีกหลายๆรอบ
...ก้องภพเดินเซๆเข้าไปยังห้องทำงานในเรือนเล็กด้านหลังบ้าน พร้อมด้วยขวดไวน์ ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองพร้อมแล้วที่จะรับฟังกล่าวโทษ และขอโทษอีกฝ่าย แต่สุดท้ายแล้วก็รับไม่ได้กับสายตาที่มองมา สิ่งที่เขาทำนั้นผิดบาปมากเกินไปจริงๆ
ยิ่งคิดนิ่งเจ็บใจในความโง่เขลาของตัวเอง ในความใจร้อนของตัวเอง ที่หากคืนนั้นเขามีสติยั้งคิดอยู่บ้างเขาคงไม่ทำแบบนั้นกับรามินทร์
ร่างสูงเดินไปเปิดลิ้นชักที่ใส่กุญแจเอาไว้แน่นหนา ด้านในมีกล่องพลาสติกเป็นกล่องทรงกลมยาวซุกเอาไว้ที่ด้านในสุดของลิ้นชัก ชายหนุ่มไม่เคยคิดจะแตะต้องมันอีกเลยนับจากเหตุการณ์ในครานั้น
....แต่วันนี้ ...เพราะยังมีสิ่งนี้เหลืออยู่ซิ่นะ ที่ทำให้ความตั้งใจของเขาที่จะปลดปล่อยพัธนาการของตัวเอง ที่เหนี่ยวรั้งความรู้สึกของรามินทร์ให้ทรมานเช่นเดียวกันกับตัวเองนั้นต้องพังลงอย่างไม่มีชิ้นดี ชายหนุ่มดึงเอากระดาษวาดภาพแผ่นหนึ่งออกมาจากกล่องทรงกระบอกนั้น ปลายนิ้วเรียวค่อยๆคลี่ม้วนกระดาษออกเผยให้เห็นผลงานที่ไม่อยากจะจำของตัวเอง
ภาพวาดระบายด้วยสีน้ำ น้ำหนักพริ้วไหวของปลายพู่กันดูอ่อนช้อยประกอบเป็นภาพร่างเปลือยของคนๆหนึ่ง วงแขนเรียวยาวยกขึ้นสองข้างเหนือหัว ที่ข้อมือบางมีผ้ามัดพันเอาไว้แน่นหนา รายละเอียดปลีกย่อยนั้นทำให้เห็นรอยช้ำเลือดบนข้อมือนั้นอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าสวยที่เอียงไปด้านซ้ายเหมือนหมดเรี่ยวแรง ใบหน้านั้นดูเหนื่อยอ่อน และมีแต่คราบน้ำตา บนร่างกายขาวนวลเนียนนั้นปรากฏเป็นรอยแดงเป็นจ้ำอยู่ทั่วแผ่นอก ทั้งยอดอกที่วาดจนเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความนิ่มมือหากลองไล้นิ้วสัมผัส ต้นขาที่โพล่พ้น ชายผ้าขาวออกมาอย่างหมิ่นเหม่เองก็เต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำที่ตีตราความเป็นเจ้าของลงไปอย่างจงใจ จนแม้เพียงมองภาพก็เหมือนจะสัมผัสได้ถึงแรงของริมฝีปากยามที่กดลงไปบนผิวเนื้อแน่นที่ต้นขานั้น
มันคือภาพที่เขาวาดเอาไว้ ในคืนวันที่เขาทำร้ายรามินทร์ คนที่เขาบอกว่ารักมากที่สุด กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่บอกรักร่างกายนั้นด้วยวิธีที่อีกฝ่ายบอกว่าป่าเถื่อนโหดร้าย กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขาสุขสมท่ามกลางเสียงกรีดร้อง เสียงอ้อนวอนของเด็กหนุ่มที่บอกใหเขาหยุด กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ที่เขาไม่ได้มีสติจะรับฟังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น และ วิงวอนให้ปล่อยตัวเองไปของรามินทร์เลย
ภาพสุดท้ายที่เขาจำได้คือภาพนี้....ที่เขาบรรจงวาดเอาไว้
บังคับให้อีกฝ่ายดูภาพของตัวเองค่อยๆเป็นรูปเป็นร่าง....ก่อนที่ทุกครั้งนั้นเขาก็จะบังคับเรียกหาความสุขจากร่างของอีกฝ่ายเช่นกัน
.....รักมินนะครับ....อย่าไปจากพี่นะ....อยู่กับพี่นะ ...
คือสิ่งที่เขาพร่ำบอกท่ามกลางเสียงร้องไห้และน้ำตาของเจ้าของชื่อ ยิ่งเห็นภาพยิ่งรู้สึกโกรธแค้นตัวเอง
ก้องภพยิ่งดื่ม และดื่มมากขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาไหลออกจากดวงตาคมทั้งสองข้าง เขาทำผิดต่อรามินทร์ไปมากมายเหลือเกิน
ในตอนนั้น....
"พี่รักมินนะ...มิน....พี่...ขอโทษ"
แต่มันจบไปแล้ว...
ปลายนิ้วแกร่งที่สั่นระริกไล้เบาๆที่โครงหน้าที่เขาวาดเอาไว้ รอยน้ำตาทุกรอยที่เขาบรรจงวาดลงไปมันบ่งบอกได้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างดี
"มิน...... พี่ขอโทษ"
เสียงของก้องภพที่ร้องไห้คร่ำครวญกับรูปภาพ ภายในเรือนเล็กที่ไม่มีเสียงใดรบกวน ทำให้ช่วงขาเพรียวของคนที่มาเยือนต้องหยุดนิ่งที่หน้าประตู
++++++++++++++++++
เด็กหนุ่มหน้าสวยได้ยินคำเพ้อรำพันถึงคนรักเก่าของก้องภพอย่างชัดเจน เขาตั้งใจจะแวะมาหาอีกฝ่าย มาทานข้าวเย็นด้วยกันเหมือนอย่างทุกครั้ง แต่เมื่อเดินเข้าไปหาในบ้านก็ไม่พบ มีเพียงแค่แก้วที่เคยบรรจุวิสกี้วางอยู่กับพื้นครัว สภาพในบ้านเหมือนมีการรื้อค้น ดูรกหูรกตาผิกปรกติวิสัยของก้องภพอยู่ไม่น้อย จิ๊บจึงได้ลองเดินมาที่เรือนหลังเล็ก ....และได้ยินคำพูดที่เหมือนจะเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของเขาเมื่อครู่...
เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาเดินเข้ามาข้างใน ช้าๆ ... ดวงตากลมโตเห็นภาพนั้น
ก้องภพบรรจงวาดภาพนั้น...........เขาดูออกได้ทันที ผู้ที่เป็นแบบ นอกจากรามินทร์แล้วจะมีใครอื่นอีก
... ไม่ใช่เขาแน่ .. ก้องภพไม่เคยรักเขามากพอจนอยากจะวาดรูปเขาด้วยซ้ำ!
ความคิดแบบนั้นทำให้จิ๊บเร่งฝีเท้า มือเรียวดึงรูปออกจากมือของคนรักทันที
" พี่รักเขาแล้วมายุ่งกับจิ๊บทำไม! "
เด็กหนุ่มตวาดเสียงดังลั่น แล้วโยนรูปนั้นทิ้งไปอีกทาง
"อ่ะ..จิ๊บ! ทำอะไรน่ะ..." ก้องภพเหมือนจะมองเลยอีกฝ่ายไปยังรูปภาพที่อยู่บนพื้นนั้น ร่างสูงอยู่ในอาการมึนเมา...เขาไม่ได้อยู่กับโลกปัจจุบันด้วยซ้ำไปจนกระทั่งอีกฝ่ายเข้ามาดึงภาพแสนรักแสนเกลียดนั้นออกไปจากมือ พลันศิลปินหนุ่มลุกจากเก้าอี้เดินเซๆ ไปหยิบภาพนั้นขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม
"อย่ายุ่งกับภาพนี้...พี่ขอ"
ท่าทางเหมือนไม่ได้สนใจไยดีอะไรเขาเลย ระหว่างตัวเขากับรูปเปลือยของผู้ชายคนนั้น ทำให้เด็กหนุ่มไม่อาจทนไหว มือเรียวกำแน่น จนสั่น ดวงตากลมโตนั้นแดงก่ำไม่ยอมให้น้ำตาไหลออกมา
" นี่คือ..คำตอบของพี่..ใช่ไหม? "
เมื่ออีกฝ่ายยังไม่ยอมตอบ มือเรียวทั้งสองข้างก็เอื้อมไปกระชากคอเสื้อเชิ๊ตของก้องภพทันที
" ผมถามว่า นี่คือคำตอบใช่ไหม!? "
น้ำเสียงที่มักจะพูดจาล้อเล่น ร่าเริงอยู่เสมอ บัดนี้กลับตะคอกถามด้วยอารฒณ์ที่ไม่อาจสะกดกลั้นได้อีกเสียใจ เจ็บปวด โกรธจนแทบบ้า
"พี่รักมิน....แต่มันจบไปแล้ว!! พี่ทำร้ายเขา และเขาเกลียดพี่...เกลียดพี่มาตลอด พี่แค่อยากจะเริ่มต้นใหม่กับจิ๊บ....." ดวงตาคมที่แดงก่ำนั้นสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"แต่พี่คงทำไม่ได้ ถ้าพี่ยังไม่ได้ขอโทษเขา ถ้าเขายังไม่ยกโทษให้พี่ ....พี่คงไม่ได้อยู่กับจิ๊บอย่างสุขใจไปตลอด ถ้าเขายังไม่ยกโทษให้พี่..."
" พี่รักเขา...พี่..รักเขา.. พี่ไม่ได้รักจิ๊บ "
ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมา เขาไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว การที่ก้องภพร้องไห้กับรูปวาด พร่ำบอกว่ารักนักหนา นั่นมันชัดเจนแล้วแล้วที่เขาอยู่กับอีกฝ่ายทุกวันนี้
.. ความสุข คำพร่ำรัก นี่มันคืออะไร?..
ช่วงขาเรียวขยับออกห่าง..
"จิ๊บ...ไม่ใช่...ไม่ใช่แบบนั้น " ก้องภพคว้าตัวของอีกฝ่ายเอาไว้ ดึงเข้าหาแผ่นอกของตัวเอง
"มันจบ...จบไปแล้วจิ๊บ ฟังพี่...มันไม่มีทางมีอะไรดีขึ้นมาอีกแล้ว...."
" ปล่อยผม! "ร่างเพรียวดิ้นจากอ้อมกอดอีกฝ่ายสุดแรง มือทั้งสองข้างทั้งต่อยทั้งผลักออกสุดแรง
" ทำไมพี่ต้องทำ..แบบนี้กับผมด้วย? "
ตรงข้ามกับน้ำเสียงที่สั่นด้วยแรงสะอื้น จิ๊บร้องไห้ออกมาอย่างไม่สามารถทนเอาไว้ได้อีกต่อไป
มือทั้งสองข้างทุบกับอกอีกฝ่ายซ้ำๆ
"พี่รักจิ๊บ" ก้องภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดึงสติกลับมาหมดแล้ว
"แต่พี่ยังติดหนี้มินเอาไว้มาก...เราเคยเป็นแฟนกัน...รักกันมาก...อย่างน้อยพี่ก็คิดแบบนั้น แค่...เรามีปัญหา แล้วเขาเหมือนจะทิ้งพี่ไป พี่ทนไม่ได้ พึ่หึง พี่ไม่อยากให้เขาไป.......พี่เลยบังคับมินเขา...และวาดรูปนั่นเก็บเอาไว้ และพี่ปล่อยเขาไปวันที่วาดเสร็จ"
"พอแล้ว ผมไม่อยากฟัง!! "
มันเจบปวดเกินไป กับการที่ได้ยินคนที่ตัวเองรัก บอกซ้ำว่ารักหรือเคยรักใครอีกคน
เสียงสะอื้นนั้น นั้นจิ๊บพยายามสะกดมันเอาเอาไว้ เขาพูดออกมาช้าๆ แต่ปลายเสียงก็ยังคงสั่น
" ปล่อยผม..ปล่อยผม "
"ความรักของพี่กับมินจบไปแล้วจิ๊บ..."ก้องภพกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น เขาไม่อยากจะปล่อย
"มันเหลือแต่ความผิด...บาป....ที่พี่ข่มขืนเขา ทำร้ายขา... และพี่เสียใจที่มันเป็นแบบนั้น พี่เสียใจยิ่งกว่าที่วันนี้ต้องมาเล่าให้จิ๊บฟัง พี่ขอโทษจิ๊บ พี่ขอโทษ..." น้ำเสียงของร่างสูงเองก็สั่นเครือ อ้อมกอดแกร่งนั้นสั่นไหว
" ฮึก..ผมไม่อยากฟังแล้ว..พี่ได้ยินไหม ผมไม่อยากฟังแล้ว "
จิ๊บร้องไห้ออกมาอย่างสุดที่จะทนเอาไว้ได้จริงๆแล้ว
" ผมขอล่ะ..ปล่อยผมไป..ขอร้องล่ะ "
หมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรงที่จะต่อต้านอะไรอีก มันเจ็บเหลือเกิน .. เจ็บจนไม่มีแรงจะต่อต้าน และยิ่งไม่มีแรงที่จะเผชิญหน้าอีกฝ่ายได้อีก..
"อย่าไปจากพี่จะได้ไหม....." ก้องภพเอ่ย
"พี่รู้ว่าพี่เลวมากที่จะขอแบบนี้....แต่อย่าไปจากพี่จะได้ไหม....พี่...พี่ไม่รู้ว่าจะทนเก็บเรื่องนี้ให้พ้นจากจิ๊บได้นานกว่านี้อีกไหม...แต่ซักวันพี่ก็อยากจะให้จิ๊บรับรู้...อดีตของพี่ทั้งหมด " ชายหนุ่ทคลายอ้อมแขนลง
"อยากให้ใครซักคน มาช่วยแบ่งเบาความทุกข์นี้ออกไปจากใจของพี่บ้าง"
จิ๊บกัดริมฝีปากจนแดงช้ำ เขาร้องไห้หนักมากเสียจนต้องหอบหายใจ แล้วค่อยๆขยับตัวออกจากอีกฝ่าย
ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมา
" พี่พูดแบบนี้ได้ยังไง...ทำไมไม่คิดถึงใจ..ผม..บ้าง? " มือเรียวจับที่อกตัวเองแน่น
"ผม..เจ็บ..นะ "
เรียวขาทั้งสองข้างถอยออกจากอีกฝ่าย อีกก้าว และอีกก้าว
"เพราะพี่ไม่อยากจะโกหก...ทำหน้าเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น แล้วกอดจิ๊บด้วยมือสกปรกนี่อีกแล้ว...." ก้องภพเอ่ยออกมาใบหน้าที่มักจะมีรอยยิ้มน้อยๆอยู่เสมอเบะเบ้น้ำตาไหลออกมาจากสองตา มือแกร่งที่ชูขึ้นนั้นสั่นระริก เหมือนกำลังจะบอกว่าเขาไม่เหลืออะไรอีกต่อไปแล้ว และสุดแล้วที่จะหมดจะทนกับความรู้สึกทั้งหลายทั้งปวงที่ทับถมลงมา
" พี่..เห็นแก่ตัว...พี่ทำผมเจ็บ..ทำไม? " เด็กหนุ่มเบ้หน้าร้องไห้ไม่ต่างจากเด็กเล็กๆ เขาก้าวถอยออกจากอีกฝ่ายมากขึ้น
"จิ๊บ......" ก้องภพยื่นมืออกไป เห็นอีกฝ่ายร้องไห้เขาอยากจะดึงอีกฝ่ายมากอด มาปลอบ มือแกร่งเปลี่ยนมากำแน่น ...แต่มือนี้ก็สกปรกเหลือเกิน
"พีไม่หวังให้จิ๊บเข้าใจพี่หรอกนะ....พี่แค่อยากให้จิ๊บรู้ความจริงนี้ก็พอ"
ใบหน้าสวยส่ายไปมา หน้าขาวๆเต็มไปด้วยน้ำตานองหน้าก่อนจะเดินจากก้องภพไป ไม่สนใจแม้แต่เจ้าเคนพยายามเดินมาพันแข้งพันขาและคนที่อยู่ภายในสตูดิโอวาดภาพคนนั้น
.. ใจทั้งใจของจิ๊บกำลังแตกสลายเกินกว่าที่จะอยู่ตรงนี้ได้อีกต่อไปแล้ว..
-
งงอยู่ว่า พี่แมนนี่เป็นพี่ชายแท้ๆของมินหรือว่าเป็นญาติกัน
-
:m2: รีดเดอร์อิ่มรสมาม่ากันหรือยังน้า......
เชิญ :beat: :z6: พี่ก้องตามสบายเลยค่า ฮ่าๆ (โคไรเตอร์ก็ไม่รู้จะทำยังไงกะพี่ก้องแล้วเหมือนกัน )
สู้ๆนะคะรีดเดอร์ เรายังมีมาม่ามาเสริฟกันอีกหลายชาม เอิ้กกะเอิ้กเอิ้ก :laugh:
-
:pig4: :z13: :z13:
-
เหอๆ เพ้อว่าีรักมิน
พี่ก้องเอ้ยยย กู่ไม่กลับจริงๆ
หวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จิ๊บต้องเสียน้ำตาให้พี่ก้อง
คนเราอ่ะนะ มีชีวิตอยู่ดีๆ
แต่พอมีคนหนึ่งเข้ามา ก้อมีแต่เรื่องเสียใจ
ปากบอกว่า รักอย่างโน้น รักอย่างนี้
แต่การกระทำมันไม่บ่งบอกถึงความรักเลย
อยากให้จิ๊บมีความสุขจัง
สงสารน้องใจจะขาดแล้วค่าไรท์เตอร์
อย่าทำร้ายน้องจิ๊บเค้ามากน๊า เด่วช้ำหมด คึคึ
หาคนมาดูแลน้องด่วนเลย
(ปล.เอาอิลุงไดมาเลยน๊าา 5555 ) :กอด1:
อิดิท ถึงโคไรเตอร์ ***
เค้าไม่อยากมาม่าแล้วหล่ะ เค้าอิ่มเอียนแ้ว้วววววว
ก๊ากกกกกกก
-
:o12: :sad2:
-
พี่ก้อง...เข้าป่าไป๊
ไม่ไหว ๆ :fire:
-
เอ่อออ
ขอเปลี่ยนพระเอกได้ไหมคะ
อิตาก้องนี่ไม่ไหวแล้วอ่ะ
:seng2ped:
-
มาม่าต้มยำน้ำข้นคลั่ก :z3:
-
ลืมอดีตไม่ได้เท่ากับลืมรักครั้งแรกไม่ลง แล้วจิ๊บละจะเป็นอย่างไร คิดแต่ว่าตัวเองเจ็บแล้วคนอื่นๆเขาละคิดว่าเขาจะเจ็บกันบ้างมั้ย มินเจ็บ
มาตอนนี้จิ๊บเจ็บอีกคนกับอดีตของมึง รักเหรอที่บอกจิ๊บมา ไม่คิดว่าเป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ เหมือนกับมาหลอกให้รักให้เสียตัวให้กับมึง
แล้วมาบอกความจริงทีหลัง ตอนทีอดีตได้ย้อนกลับ แล้วถ้ามินไม่กลับมาจิ๊บก็คงไม่รู้ความจริงสินะ จิ๊บคงโง่เป็นควาย เลิกเห็นแก่ตัวเหอะ
ปปล่อยจิ๊บไปซะดีกว่าให้คนดีๆเขามีชีวิตทีดี อย่าลากเขามาจมและเจ็บกับอดีตของมึงอีกคน
-
ตายแล้ว ทำไม ถึง เศร้า ขนาดนี้เนี่ย :sad4:
ไม่รู้จะ สงสารใครดี ไม่มีใครผิดหมด แล้วก็ไม่มีใครถูกหมด :เฮ้อ:
ว่าแต่ ประโยค สุดท้ายเนี่ย จิ๊บ จะหนี กลับ บ้านแล้วหรอ :เฮ้อ:
:L2: :L2:
-
โย่ววว ในที่สุดจิ๊บก็จะได้ไปหลั่นล้า หาคนใหม่ที่ดีๆซักที 555
-
ถ้ายังเพ้อบ้าบออย่างนี้ก็อยู่อย่างนี้ไปคนเดียวเหอ
-
เศร้าอ่า
รอลุ้นว่าจิ๊บจะทำไง
แต่ถ้ามินไม่ให้อภัยละ
แล้วถ้ามินมาทำให้จิบเขวละ
เศร้าเนอะ
เอาใจพี่ก้อง
-
ความผิดในอดีตกำลังกลับมาทำร้ายพี่ก้องเเล้วใช่มั้ย
สงสารน้องจิ๊บง่ะ :z3:
มินคงจะไม่ยอมให้พี่ก้องมีความสุขง่ายๆหรอก
กี๊ดดดดดดด เกิดอะไรขึ้นกับความรักของน้องจิ๊บกะพี่ก้อง :o12:
-
โธ่น้องจิ้บของเค้า :o12:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ไอ่คุณพี่ก้องงงง อ่ะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
:z6: :z6: :z6: :z6:
ตายซะ
คุณมินนี่ก็ :beat:
แง๊ :sad4:
-
มาม่าอร่อย
-
กลับบ้านเราดีกว่าเนอะ
ทิ้งความรู้สึกแย่ๆ ไว้ที่นี่ละ จิ๊บ
ถ้าเค้ายังรู้สึกผิดกับอดีต
แสดงว่า เค้ายังมีใจให้กับอดีตของเค้าอยู่
เจ็บอีกสักครั้งก้ไม่เห็นเป็นไรอะ
-
มันคงไม่ใช่ว่าจิ๊บจะรับไม่ได้กับเรื่องที่เคยทำไว้กับมินหรอก
เพราะมันผ่านไปแล้ว แต่สิ่งที่จิ๊บรับไม่ได้คือการจมอยู่กับความคิด
ผูกพันทุกสิ่งทุกอย่างกับอดีตอย่างรามิน
แล้วทำเหมือนกับว่าจิ๊บจะเป็นยารักษาใจให้ตัวเอง
ให้จิ๊บเป็นได้แค่เบอร์สองในหัวใจต่างหาก
จริง ๆ เรื่องนี้ถ้าค่อย ๆ เล่าให้จิ๊บฟังตั้งแต่แรกยังดีซะกว่า
ดีกว่าให้จิ๊บมาเห็นอาการทุรนทุรายของตัวเองที่ยังเหมือนว่ามีใจมากมายก่ายกองกับรามิน
ถึงตอนนี้พี่ก้องก็ยังไม่เข้าใจจิ๊บอีกว่า จิ๊บเสียใจร้องไห้เพราะอะไร
อย่างที่บอกกลับบ้านเถอะ เริ่มต้นชีวิตใหม่ ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ที่กรุงเทพนี่แหละ
ใครที่มันยึดอดีตไว้ให้เป็นปัจจุบันก็ปล่อยมันไป
ชีวิตเราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ กลับเลยและไม่ต้องกลับมาหามันอีก
-
พี่ก้องบ้า
ทำแบบนี้ทำไม
ทำแบบนี้กับจิ๊บทำไม
ห๊าาาาาาาาาา :angry2:
-
พอแล้วล่ะมาม่าไรเตอร์ จิ๊บหนีไปเถอะไปให้ไกลสุดหล้าฟ้าเขียวเลย
-
บอกได้แค่สงสารจ๊บ และก็สมเพชนายก้องอ่ะ
-
สงสารก้อง แม้เคยทำผิดมาแต่เมื่อกล้าเผชิญความจริงแล้วพยายามแก้ไขก็น่ายกย่อง แต่จิ๊บทำไมไม่ยอมฟังอะไรเลยนะ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ขอโหวตเปลี่ยนพระเอกยังทันมั้ยคะ
-
สงสารจิ๊บอ่ะ
ทำไมพี่ก้องทำแบบนี้อ่ะ
รอตอนต่ไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
จุกกับสิ่งที่ได้รับรู้...ไม่ใช่เรื่องที่ว่าพี่ก้องทำอะไรไว้กะมินหรอกนะ
แต่ที่จุกก็คือ...พี่ก้องไม่เคยลืมมินเลย...และคิดว่าคงจะไม่ลืมง่าย ๆ ด้วย
เค้าคิดว่าเค้าเข้าใจพี่ก้องนะ...ในขณะเดียวกันเค้าก็เข้าใจน้องจิ๊บเหมือนกัน
เรื่องบางเรื่องมันก็กลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดได้ยาก...โดยเฉพาะเรื่องของความรัก
หวังว่าพี่ก้องจะหาทางแก้ไขได้ทันนะ...เรื่องแบบนี้ต้องให้เวลากับน้องจิ๊บบ้าง
ที่พี่ก้องบอกก็ถูก ว่าสักวันน้องจิ๊บต้องรู้เรื่องราวในอดีตระหว่างพี่ก้องกะมิน
แต่พี่ก้องเคยคิดไหม...ว่าจริง ๆ แล้วเรื่องบางเรื่องมันก็ทำร้ายความรู้สึกได้มากอย่างน่าตกใจ
คิดว่าน้องจิ๊บน่าจะหนีกลับบ้าน...แต่ถ้าพี่ก้องจะไปง้อ...เค้าว่าพี่ก้องเคลียร์ตัวเองก่อนดีกว่านะ
ทำอะไรให้มันชัดเจน...อย่าให้มันคาราคาซังแบบนี้ ถึงจะบอกว่ามันจบไปแล้ว
แต่การที่ยังทำแบบนี้ มันเหมือนยังอาลัยอาวรณ์อยู่หน่ะ...เป็นใคร ใครก็ดูออกพี่ก้องเอ๊ยยยยยย ยยย ย~!!!!!
-
ไม่ไหวจริงๆ ขอโหวตเปลื่อนพระเอก
-
:mc4:ยินดีต้องรับกลับเล้า ฯ
หายป่วยแล้ว ก็ดูแลสุขภาพให้ดีนะครับ อากาศยิ่งลมเพ ลมพัดอยู่
ส่วนเรื่องดำเนินมาถึงดราม่าแล้ว เป็นกำลังใจให้พี่ก้องผ่านพ้นฝันร้ายนี้ไปได้
+1 ให้ ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ คนละแต้มครับ :z2:
-
เป็นดราม่าที่หนักหน่วงมากๆ สำหรับตอนนี้ :z3:
ปล่อยจิ๊บไปก่อนเถอะนะพี่ก้อง ... เรื่องอดีต มันอาจจะไม่ใช่เรื่องยากที่จิ๊บจะพยายามเข้าใจ
แต่ที่จิ๊บจะไม่เข้าใจและไม่อยากรับรู้ มันอาจจะเป็น ความรู้สึกที่ไม่ชัดเจน ของตัวพี่มากกว่านะ
เคลียร์ตัวเอง และความรู้สึกให้ชัดเจนก่อนดีกว่านะพี่ก้อง เพราะมันจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับทุกฝ่าย
:L2: ขอบคุณไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์ค่ะ ... +1 ให้ทั้งคู่เลยค่ะ
ปล. ไม่เอาดราม่าแล้วได้มั้ยอ่ะตัวเอง
-
เเละเเล้วก็ไม่เข้าใจกันอีก
อดีตเป็นสิ่งที่ลืมยาก เพราะเรายังยึดติดอยู่กับมัน
ทำกับเค้าไว้อย่างรุนเเรงก็เงี้ย ยังไงก็ลืมไม่ลง
จะให้เค้าอภัยก็ยากอีก
คนที่น่าสงสารคือจิ๊บ
เเต่มินก็นะ ทำเเบบนั้นเป็นใครก็เสียใจ อยู่ดีดีก็ไม่มาหา ไม่คุย
เเฟนนะไม่ใช่ตนอื่น
รออ่านว่าเพราะอะไรมินถึงทำเเบบนี้ ทำไมถึงอยู่ดีดีก็ไม่คุยกะพี่ก้องวะ
-
เพล้ง......
ขวดไวน์ตกแตกที่กลางพื้น ก้องภพหมดแรงจะยืนอยู่จนปัดขวดนั่นตกจากโต๊ะ ชายหนุ่มไม่มีแล้วแรงที่เหลือแม้แต่จะเรียก จะรั้งร่างบางนั้นเอาไว้
....พี่ขอโทษ....จิ๊บ....
....พี่ขอโทษ...มิน...
...บางที....พี่อาจจะเป็นคนที่ไม่เหมาะกับคำว่า ความรัก เลยก็ได้...
ก้องภพหลังตาลงช้าๆภาพของความทรงจำอันเลวร้ายทั้งหมดพรั่งพรูเข้ามาในจิตใจอีกครั้ง
+++++++++++++++
สามปีก่อน....
" พี่แมน .. อะไรกัน ทำไมขายได้แค่นี้ล่ะ?! "เสียงใสของรามินทร์เจือไปด้วยความโมโหเมื่อเห็นบัญชีของร้าน
เสียงโวยของเจ้าของร้านดังขึ้นทำให้ก้องภพตกใจไม่น้อยเมื่อเดินเข้ามาด้านใน
"มีอะไรเหรอมิน..."
รามินทร์หันมามองหน้าของก้องภพทันที ถึงจะไม่พูดอะไร แต่ชายหนุ่มคงอ่านสายตานั้นได้ไม่ยาก ท่าทีแบบนั้นทำให้ก้องภพขมวดคิ้วเล็กน้อยเขาไม่เคยเห็นรามินทร์เป็นแบบนี้มาก่อน
" งั้นพี่ต้องลดจำนวนขนมลง แล้วทำอาหารกลางวันเพิ่มได้แล้วนะ ไม่งั้นต้องแย่แน่ๆ "
รามินทร์สั่งพี่ชายอีกคน ก่อนจะเดินออกไปอยู่ที่เคาท์เตอร์ชงกาแฟ โดยไม่พูดอะไรกับก้องภพเลย
ก้องภพเหลือบมองเข้าไปด้านในห้องครัวเป็นเชิงทักทายเชฟหนุ่มคนนั้นเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปหารามินทร์
"มีอะไรเหรอมิน มีอะไรให้พี่ช่วยไหม..."
มือแกร่งยื่นไปจับมือของรามินทร์เอาไว้ อยากจะเป็นกำลังใจให้เหมือนทุกครั้ง
หากแต่มือเรียวกลับสะบัดมืออกจากอีกฝ่าย ใบหน้าสวยบอกบุญไม่รับเอาเสียเลย เขากำลังเครียดที่กิจการของร้านไม่สวยอย่างที่คิด ทั้งๆที่ทำเลดีขนาดนี้ และฝีมือการทำอาหารของแมนก็ไม่ได้เป็นรองใคร
" อย่าเพิ่งมายุ่งกับผมได้ไหม? "เจ้าของร่างบางบอกอย่างหงุดหงิด
"มิน?...." คำพูดแบบนั้นของรามินทร์ทำให้ก้องภพต้องเลิกคิ้ว
"พี่ก็แค่ถามด้วยความเป็นห่วง..."ก้องภพว่า พลางมองหน้าของอีกฝ่าย
"ถ้ามีปัญหาเรื่องเงินก็บอกพี่ก็ได้นะ พี่ยินดีจะช่วย ร้านของมินแค่นี้พี่ก็อยากจะช่วยมินอยู่แล้ว "
" ทำไมพี่ถึงได้อยากยุ่งกับร้านของผมนัก หะ? เมื่อวานนี้น่ะขายกาแฟได้แค่แก้วเดียว พี่เป็นแฟนผมนะ อย่ามาทำตัวเหมือนพวกพี่แมกซ์อีกจะได้ไหม ?! "
รามินทร์ระเบิดอารมณ์ใส่ก้องภพอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพียงแค่ขายของไม่ได้เป็นไปตามเป้าก็ทำให้เขาหงุดหงิดมากพอแล้วไหนจะมีพี่ชายที่ดีแต่จ่ายเงินเพียงเพราะคิดว่า เงินจะช่วยแก้ทุกอย่างให้เอง แมกซ์ไม่เข้ามาช่วยกันแก้ปัญหาเรื่องกลยุทธ์ในการขายอะไรเลย และปล่อยให้เขาจัดการมันคนเดียว...
"ก็มินมีปัญหา พี่ก็อยากช่วย ขาดเหลือเรื่องเงินพี่ก็อยากช่วย เพราะว่าพี่เป็นแฟนมินไงมีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกันไม่ใช่รึยังไง... พี่ทำให้มินได้เสมอนะ บอกให้พี่ช่วยออกแบบร้านให้พี่ก็ออกแบบ ถึงมินจะไม่เคยได้เห็นมันก็เถอะ เป็นแบบนั้นพี่ก็ยังเต็มใจทำให้...มินขาดทุนเท่าไร บอกพี่มาซิ่ พี่อยากช่วย " แม้คำพูดของรามินทร์จะทำให้หน้าชา แต่ก้องภพก็ยังเสนอความช่วยเหลือของรามินทร์ต่อ
" อย่ามาดูถูกมินนะ! พี่ก็เป็นแค่แฟนผม เอาเงินมาฟาดแล้วนึกว่าผมจะซาบซึ้งเหรอ?! พี่ก็เหมือนพี่แมกซ์อีกคน เอะอะอะไรก็จะใช้เงินแก้ปัญหา...คิดว่าเงินมันทำให้อะไรมันดีขึ้นได้ไปหมดหรือยังไง...เอาซิ่ สุดท้ายก็จะรวมหัวกันบอกให้ผมขายร้านนี่ใช่ไหมล่ะ...อย่างน้อยก็เอาแค่ไม่ขาดทุนมากกว่านี้ก็พอใช่ไหมล่ะ...แล้วความฝันของผมล่ะ สิ่งที่ผมชอบล่ะ เคยถามผมกันบ้างไหม พวกดีแต่ใช้เงิน คิดว่าเงินเป็นพระเจ้าหรือไง ผมเกลียดคนแบบพี่ที่สุด!! "
ข้อเสนอของก้องภพดูเหมือนจะกระตุกสลักระเบิดในจิตใจของรามินทร์ออก หนุ่มร่างบางชี้หน้าอีกฝ่ายแล้วเดินหนีไปทันที เขาไม่อยากเห็นคนๆนี้อีกแล้ว!
"......ก็พี่เป็นแค่แฟนมินน่ะซิ่....ถึงได้ห่วงมินมากขนาดนี้ไง" ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากร้านไป
+++++++++++++++
หลังจากนั้นแม้ว่าจะพยายามโทรศัพท์ไปหารามินทร์เพื่อขอโทษที่เขาอาจจะพูดจาทำร้ายจิตใจ หรือดูถูกอะไรรามินทร์ไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่รามินทร์ก็ไม่ได้รับสาย
จนก้องภพต้องยอมรามือไปเอง แน่นอนว่าเขาหงุดหงิด ความหวังดีของเขาถูกปฏิเสธและถูกตีความไปผิดๆ มาหลายครั้งแล้ว
---RRR---
"ครับ...." ก้องภพรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่น้อย
" ไอ้ก้อง วันนี้ไปเที่ยวกัน " ปลายสายส่งเสียงมาอย่างอารมณ์ดี
"พงษ์...เออ ดีไปเที่ยว "ปรกติที่ไม่ใช่คนชอบออกไปสังสรรค์อะไรกับใครเขารอบนี้ก้องภพกลับตอบรับคำชวนอย่างไม่มีถามไถ่ก่อนเลยด้วยซ้ำว่าเนื่องในโอกาสอะไรเขาแค่อยากจะไประบายความหงุดหงิดที่คนที่เขารักมากที่สุดเข้าใจเขาผิดก็เท่านั้น
" เออ งั้นเจอกันที่สีลมนะมึง "ปลายสายนัดสถานที่เสร็จสรรพก่อนจะวางหูโทรศัพท์ไป
+++++++++++++++
สองสหายนัดเจอกันตั้งแต่หัวค่ำ นั่งตั้งแต่ร้านประมาณกินลมชมวิวไปเรื่อย ก่อนจะย้ายไปร้านที่สองที่จังหวะคึกคักขึ้นมาอีกหน่อย ใบหน้าของก้องภพแดงก่ำได้ที่หลังจากดื่มไปเยอะพอสมควร
" โห ไอ้ก้อง มึงดูน้องคนนั้นดี่วะ " ว่าแล้วก็ชี้ให้ศิลปินหนุ่มดูกลุ่มนักเที่ยวที่แออัดกันเต็มเสตจ กลางร้าน
ดนตรีเร้าใจ กับแอลกอฮอลล์ทำให้สนุกสนานจนแนบชิดกันหลายกันเลยทีเดียว
และหนึ่งในนั้น เจ้าของร่างสูงเพรียวสวมเสื้อเชิ๊ตพอดีตัวสีขาว กำลังเต้นแนบชิดกับคนแปลกหน้า แต่กลับยิ้มระรื่น
ก้องภพหันมองไปตามที่เพื่อนชี้ มือแกร่งที่ถือแก้วเหล้าอยู่กำแน่น ริมฝีปากเม้มแน่นจนแทบจะห้อเลือด
" แม่ง โคตรขาวเลยว่ะ " พงษ์ทำเสียงซู้ดปากอย่างน่าเกลียด
ก้องภพกระแทกแก้วในมือลงกับโต๊ะทันที จนของเหลวด้านในกระฉอกออกมา
"ขาวขนาดนั้นเลย?....."น้ำเสียงที่เอ่ยถามเพื่อนเย็นเยียบ ดวงตาที่มองมานั้นไร้อารมณ์
" ท่าทางอย่างกับคุณหนู แต่เอกซ์แตกโคตรๆ .. มึงดูดี่ ท่าแบบนี้ไปกับใครก็ได้มั๊ง ฮะ ฮะ "พงษ์วิจารณ์อย่างสนุกปากไม่ได้สนใจเลยว่าสิ่งที่ตนเองพูดจะเหมือนราดน้ำมันลงบนกองไฟในอกของก้องภพ
"มึงก็ลองไปชวนซิ่....ดูซิ่ว่า คุณหนูแบบนั้นนน่ะ จะง่ายจริงไหม"
ก้องภพพยักเพยิดให้เพื่อนลองเดินไปชวน ทั้งๆที่ในอกนั้นแค่คิดว่าใครคนนั้นเดินไปกับใครก็ร้อนในอกจนอกจะแตกอยู่แล้ว
พงษ์ยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปกลางวงเต้นรำของรามินทร์กับผู้ชายมาหน้าหลายตา
เสียงเพลงเร้าใจ ยิ่งทำให้เจ้าของร่างบางขยับตามจังหวะแรงขึ้น เอวบางส่ายร่อนไปมากับเสียงเพลง เสียดสีกับใครต่อใครแต่ก็ไม่ได้สนใจ เพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มไปหลายแก้วเหมือนสติหนึ่งเดียวที่ยังครองเอาไว้ได้ขาดลง
ร่างสูงลุกจากโต๊ะเดินตรงไปยังร่างบางท่ามกลางผู้คนนั้น มือแกร่งคว้าแขนของเด็กหนุ่มกระชากเข้ามาหาตัวทันที
"รามินทร์!"
" ใครอะ..อ้าวพี่ก้อง มาทำไม? .. ปล่อยเลย ปล่อยๆๆ "
น้ำเสียงอ้อแอ้ สายตาอ่อนเชื่อมด้วยฤทธิ์เหล้า แต่พอรู้ว่าเป็นใครก็พยายามสะบัดข้อมือออก
"ทำไม?...ที่กับคนอื่นร่อนได้ร่อนดี?...กับพี่โทรศัพท์ก็ไม่รับ ปล่อยให้พี่เป็นห่วง ตัวเองออกมาเมาแบบนี้นะเหรอ" ก้องภพไม่ยอมปล่อยหากแต่กึ่งดึงกึ่งลากตัวเด็กหนุ่มให้เดินตามออกมา
" น่ารำคาญ .. พี่เป็นผัวหรือเป็นพ่อผมกันแน่ฮะ ปล่อยมินนะ! "
คนที่ถูกลากโวยวายกลางร้าน เสียงของพวกเขาดังจนใครต่อใครต้องหันมามอง
"รามินทร์ ! ทำไม พี่เป็นผัวก็ไม่ได้ใช่ไหมเดี๋ยวนี้...ทำตัวเป็นเจ้าของกิจการ ความจริงแล้วก็แค่จะมาอวดรวยหาผัวใหม่ใช่ไหม!" ก้องภพขึ้นเสียงอย่างเหลืออดก่อนกระชากร่างบางนั้นให้เดินตามออกมาทันที
ร่างเล็กของรามินทร์ถูกกึ่งลากกึ่งดึงไปยังรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำ ก้องภพเหวี่ยงร่างเล็กเข้าไปนั่งด้านในก่อนตัวเองจะเป็นฝ่ายขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
" มินไม่ไป เปิดประตูนะ! " ร่างบางโวยวายไปตลอดทาง มือเรียวพยายามเปิดประตูรถแต่ไม่อาจทำได้เลย
"พี่ไม่ให้มินไปไหน...จะไม่ให้มินหันหลังให้พี่อีก..." ก้องภพพูดซ้ำๆด้วยความเมามาย ปลายเท้าเหยียบคันเร่งฝ่าการจราจรยามค่ำคืนกลับมายังบ้านสวนกลางกรุง
+++++++++++++++
ร่างสูงเดินมาเปิดประตูช้อนเอาร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขนไม่ได้ต่างจากวันแรกที่เจอกัน แต่แรงและการกระทำนั้นกลับส่งความหวาดกลัวเสียดจับใจเด็กหนุ่มจนแทบจะสร่างเมา
ก้องภพพาเด็กหนุ่มเดินไปขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้าน เตียงมีเสาโครงแบบโบราณคือที่รองรับร่างบางจากแรงเหวี่ยงที่ก้องภพเหวี่ยงรามินทร์ลงไปอย่างจงใจ
ร่างสูงใหญ่ยืนค้ำเหนือร่างเล็กของเด็กหนุ่มมือแกร่งดึงคอเสื้อเชิ๊ตผ้าเนื้อดีนั้นอย่างแรงให้เปิดอ้าออกก่อนริมฝีปากร้อนจะบดขยี้ลงบนผิวเนื้อเนียน
" อย่านะ! เจ็บ!! "
รามินทร์ร้องกับสัมผัสเจ็บแปลบบนผิวเนื้อ เสียงของเสื้อที่ถูกดึงออกอย่างแรงทำให้ร่างบางสร่างเมาทันที มือเรียวพยายามดันอีกฝ่ายออก
"ทำไมล่ะ ไปเที่ยวที่แบบนั้นก็อยากได้แบบนี้ไม่ใช่เหรอ อยากได้ใหม่ไม่ใช่รึไง...เบื่อพี่แล้วใช่ไหม! อยากจะหนีพี่ไปใช่ไหม! "สองมือแกร่งบีบสองไหล่บางแน่น ออกแรงเขย่าร่างเล็กกับเตียง
" โอย เจ็บ! ปล่อยมินนะ " รามินทร์ร้องลั่น ก้องภพไม่เคยทำกับเขาแบบนี้
"ไม่! พี่ปล่อยมินให้พ้นหูพ้นตาไปกี่วัน.....มินก็ไปทำโน่นนี่ ไปกับเพื่อน...ไปเที่ยว...ไปเมา....พี่จะไม่ปล่อยมินไปไหนอีกแล้ว!" ความอึดอัดใจที่แม้จะรู้สึกรักอยากจะอยู่ใกล้ชิดอีกฝ่ายมากแต่กลับไม่ได้รับการตอบรับเหมือนเช่นทุกที
รามินทร์ทำเหมือนกับว่า เขาซึ่งเป็นคนรักไม่คู่ควรพอจะเป็นที่ปรึกษา เป็นกำลังใจ หรือให้ความช่วยเหลืออะไร
เพียงแค่นั้นก็เหยียบย่ำน้ำใจของเขามากพอแล้ว ยังเห็นอีกฝ่ายไปเต้นรำยั่วยวนกับผู้ชายคนอื่นแบบนั้นอีก จะให้เขาทนได้อย่างไร
สองมือสัมผัสร่างของเด็กหนุ่มอย่างอยาบคาย เสื้อเชิ๊ตที่เป็นเพียงผ้าเนื้อบางนั้นโดนฉีกจนขาด ก้องภพรวบแขนของรามินทร์เอาไว้ด้วยกันแล้วผูกด้วยผ้าที่ได้จากเสื้อของอีกฝ่าย
แม้รามินทร์จะส่งเสียงร้องห้ามแค่ไหน เสียงกรีดร้องก็ไม่เข้าหูของก้องภพอีกต่อไป
"...พี่รักมินนะ...."
"...อย่าทิ้งพี่ไป..."
"...มองพี่ซิ่...พี่รักมินคนเดียวนะ..."
ถ้อยคำหวานที่ก้องภพพร่ำบอก เช่นเดียวกับทุกครั้งที่ที่เคยบอกยามที่ร่วมรักกับอีกฝ่ายก็ไม่ได้เข้าหูของชายที่มึนเมา
ก้องภพกระทำกับร่างบางเร่าร้อน รุนแรง เนิ่นนานจนเหมือนอยากจะฝากทุกรอยสัมผัสให้ฝังลึกลงไปในร่างของอีกฝ่าย ไม่ได้รู้สึกตัวว่ารามินทร์ร่ำร้องขอให้หยุดตอนไหน ไม่ได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายต่อต้านจนข้อมือนั้นโดนผ้าบาดลึกลงไปเท่าใด ทุกอย่างที่เขาทำเพราะรักรามินทร์มากเหลือเกิน
"มินถามว่าทำไมพี่ถึงอยากจะยุ่งกับร้านของมินนัก...."ชายหนุ่มจูบพร่างพรมลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อของคนที่กำลังจะสิ้นสติ
"เพราะพี่อยากจะมีมินแบบนี้...ในทุกๆวัน....มินที่เป็นคนดีของพี่...แบบนี้ทุกๆคืน..."
ร่างบางนอนทอดกายนิ่ง มือที่ถูกรวบมัดด้วยเศษเสื้อของเขาเองซีดขาว ใบหน้าสวยหันหน้าหนีไปอีกทาง
"มองหน้าพี่ซิ่...." ก้องภพจับใบหน้าสวยให้หันมามองหน้าของตัวเอง
" ผม..อึก..เกลียด..พี่ "
ดวงตาคู่สวยที่เคยมองก้องภพอย่างรักใคร่บัดนี้กลับมองอย่างเกลียดชัง การถูกคนรักข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำอีก แม้ว่าจะร้องขอเพียงใดหยาดน้ำตาไหลลงที่หางตาที่ชี้ขึ้นอย่างเด็กเอาแต่ใจ
"เกลียด?...จะเกลียดก็ได้...แต่พี่จะไม่ปล่อยให้มินไปไหน...มินจะจำความรักของพี่ตลอดไป" ก้องภพจูบริมฝีปากบางนั้นแผ่วเบา ก่อนจะละออกมา ปล่อยร่างบางนอนเปลือยเปล่าและบอบช้ำอยู่บนเตียงนอนกว้าง
แต่สิ่งที่ก้องภพทำแทนที่จะเป็นการปลดปล่อยอีกฝ่ายให้พ้นจากพันธนาการ กลับเป็นการคว้าเพลทวาดรูปและเก้าอี้พร้อมทั้งอุปกรณ์วาดภาพขึ้นมานั่งวาดภาพของรามินทร์
เริ่มจากการขีดเขียนด้วยปลายดินสอ ขั้นตอนการร่างแบบที่ใช้เวลา เนิ่นนาน แม้จะเห็นถึงสายตาที่มองมาจากคนที่นอนทอดกายเป็นแบบเปล่าเปลือยให้อย่างไม่เต็มใจ
แต่ก้องภพก็ไม่ได้สะดุ้งสะท้านมันเหมือนกับว่าจิตใจของเขามันได้ผิดเพี้ยนไปเสียแล้วเพียงเพราะความคิดที่ว่าเด็กหนุ่มจะทิ้งเขาไป
ปากก็พร่ำบอกซ้ำๆว่า นี่คือความรัก ที่เขาจะแสดงออกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ....มันคือความรัก ของการที่รักเป็นแค่คนๆเดียวเท่านั้น.....
กิจกรรมของก้องภพดำเนินไปซ้ำๆ ร่วมรักกับร่างที่แทบจะไร้การตอบโต้และบอบช้ำของรามินทร์ ก่อนจะกลับมาวาดภาพลงสีอย่างใจเย็น ผ่านไปหลายวันจนภาพขนาดใหญ่นั่นเสร็จสิ้น ทุกรายละเอียด ถูกบันทึกเอาไว้ เช่นเดียวกับที่เขาได้ฝังเอาความเจ็บปวดเหลือแสนเอาไว้ในจิตใจของเด็กหนุ่มร่างบาง
" ฮือ..เจ็บ..พี่..พี่แมน..พี่..แมน "
เสียงครางเครือแผ่วเบา แหบแห้งของหนุ่มร่างบางที่แทบจะไม่ได้สติดังซ้ำๆ
เสียงที่เพ้อออกมานั้นเรียกสติของชายหนุ่มให้กลับมา ก้องภพเดินเข้าไปใกล้ร่างที่ยังถูกพันธนาการนั้น เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองร่างที่บอบช้ำของรามินทร์อย่างเต็มตา
ร่างบางมีแต่รอยช้ำจากสัมผัสของเขา มือของก้องภพสั่นเทาเมื่อเลื่อนมือไปปลดผ้าที่เขาใช้มัดมือของอีกฝ่ายออก ปรากฏเป็นรอยแผลบาดลึกลงไปบนข้อมือขาว
เบื้องล่างของร่างบางนั้นก็มีคราบความต้องการและเลือดจากช่องทางที่บอบช้ำ รามินทร์บาดเจ็บและทรมานอย่างไม่ต้องสงสัย
ก้องภพทรุดลงที่ข้างเตียง....
ข้อมือเรียวตกลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง ยังคงครางเครือ เรียกหาแต่พี่ชายที่แสนดีไม่หยุดปาก
ในสมองเริ่มสับสน และเริ่มโทษคัวเองว่าเขาได้ทำอะไรลงไป กับคนที่เขาบอกว่ารัก...รักมากที่สุดคนนี้
....เรื่องแบบนี้...คนรักกันที่ไหนเขาทำกัน.....
"มิน...มิน......" มือแกร่งค่อยเอื้อมไปแตะร่างบางนั้น ราวกับลังเลอย่างบอกไม่ถูก
" ไม่! ออกไปนะ!! "ร่างบางกรีดดั่งคนเสียสติ
ร่างบางกระถดถอยหนีจากสัมผัส แม้แต่ปลายนิ้วจากก้องภพ ใบหน้าซีดขาว มองคนตรงหน้าอย่างหวาดกลัวอย่างที่สุด
"มิน.....พี่...พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ..." ในคราวนี้ก้องภพกลับลนลานทำตัวไม่ถูกกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
" ออกไป!! "
รามินทร์กรีดร้องมือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นปิดร่างกายโสมมของตนเอง ราวกับสิ่งมีชีวิตเล็กที่ต้องการปกป้องตนเองจากสัตว์ร้าย ได้แต่ส่งเสียงกรีดร้องให้สัตว์ตัวนั้นไปให้พ้น
ก้องภพสะดุ้งเฮือกก่อนจะตัดสินใจ เดินออกจากห้อง ปล่อยอีกฝ่ายเอาไว้แบบนั้น พร้อมทั้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาพี่ชายของเด็กหนุ่มอย่างลนลาน
+++++++++++++++
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง และเสียงกรีดร้องในห้องนอนก็เงียบลงไปแล้ว ไม่นานนักก็มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นมาจอดที่หน้าบ้านพร้อมด้วยร่างสูงใหญ่ของแมนที่เข้ามาในตัวบ้านอย่างร้อนรน
" คุณทำอะไรลงไป?! มินล่ะ มินอยู่ไหน?! "
เสียงตะคอกของชายหนุ่มผิวคล้ำร่างสูงที่ดูเหมือนยักษ์ใหญ่แต่ใจดีมาตลอด ดังอย่างที่ไม่เคยเป็น
"อยู่ข้างบนครับ...." ก้องภพเอ่ยเสียงเบา
เสียงดังตึงตังของร่างใหญ่ที่วิ่งขึ้นบนไดไป ก่อนจะกระชากประตูห้องนอนออกอย่างแรง
" มิน! .. พี่มาแล้ว มิน กลับบ้านนะ .. กลับบ้านกัน "
แมนแทบจะทรุดกับสภาพของน้องชายตรงหน้า ที่ดูจะเลื่อนลอยไปแล้ว อ้อมแขนแกร่งโผเข้ากอดร่างบอบบางที่ดูเหมือนจะแตกสลายไปแล้วเอาไว้แนบอก หากแต่
" ไม่!! ออกไป!! .. พี่แมน พี่แมนนนนนนนนน!! "
เสียงกรีดร้องดังขึ้น มือที่มีแต่แผลนั้นทั้งจิกทั้งทึ้งแขนของคนที่กอดเขาเอาไว้แน่น
แมนได้แต่กอดร่างบางเอาไว้แนบอก ไม่สนใจแรงขัดขืนนั้น
" มิน .. นี่พี่แมนไง พี่ขอโทษ .. พี่มาช้าไป..มิน กลับมานะครับ กลับมาหาพี่นะ"
" ฮือ... พี่แมน... พี่แมน " รามินทร์ร้องไห้โฮราวกับเด็กๆ เมื่อแมนดึงสติของเขากลับมาได้
" กลับบ้านกันนะครับ .. กลับบ้านกับพี่แมนนะ.. "
มือแกร่งตวัดผ้าห่มสีขาวห่อร่างบอบช้ำเอาไว้ก่อนจะอุ้มร่างนั้นเอาไว้อย่างทนุถนอม
ก้องภพได้แต่ยืนมองผู้เป็นพี่เอ่ยคำปลอบโยนน้องชายเพียงไม่กี่คำก็ทำให้รามินทร์สงบลงได้อย่างประหลาด นั้นด้วยสายตาที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ร่างสูงทรุดลงอยู่ตรงหน้าประตูนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
ใบหน้าขาวซีดของรามินทร์ซบกับอกกว้างของพี่ชายที่ดีกับเขาที่สุด มีเพียงอกที่กระตุกเพราะแรงสะอื้น ส่วนแมนก็ทำเพียงแค่พารามินทร์ออกจากบ้านหลังนั้นไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับก้องภพอีกเลย
-
ไม่ไหวแล้ว มันเจ็บจังเลย
จะบอกว่าไงได้ล่ะ ขึ้นป้ายตัวใหญ่ๆไว้ทุกมุมเมืองดีมั้ยว่า "อย่าเมา"
คือถ้าไม่เมา ถึงจะติสต์แค่ไหนก็อาจจะไม่ขาดการยับยั้งชั่งใจขนาดนี้
โอย......เจ็บอะค่ะไรท์เตอร์ คนอ่านจะขาดใจเอา
สงสารมินไม่พอ สงสารพี่ก้องอีก สงสารสุดๆ แล้วยังพี่แมนอีกล่ะ ไม่ไหวแล้วอ้ะ ทนไม่ได้จริงๆ
(เหมือนจะอินเกินไป แต่ก็รู้สึกกับตอนนี้มากมายจริงๆค่ะไรท์เตอร์)
-
เอ้า ทุกคนนนนน มาเร็วค่า "มาม่าพร้อมเสริฟแล้วนะคะ " :laugh:
ขอบคุณทุกคนที่รักจิ๊บ
ขอบคุณทุกคนที่อยาก :z6: พี่ก้อง
ขอบคุณทุกคนที่เห็นใจจิ๊บ
ขอบคุณทุกคนที่เห็นใจพี่ก้อง
ขอบคุณทุกคนที่สงสารมิน เห็นใจมิน หรือแม้แต่หมั่นไส้พ่อคุณบ้างในบางกรณี :กอด1:
-
ค่ำคืนที่เป็นเหมือนกับพายุได้พัดผ่านไป ก้องภพตื่นขึ้นจากฝันร้ายที่หลอกหลอนเขาจนกระทั่งบัดนี้ ความผิดของเขาที่มีต่อรามินทร์ ความผิดในอดีตที่ดีแต่ทำให้จิ๊บเสียใจ เขาพบว่าตัวเองนอนขุดคู้ตัวอยู่กับพื้น คราบไวน์เริ่มแห้งอยู่บนพื้นของสตูดิโอที่ใช้ทำงาน เขามองดูรอบคราบสีแดงเข้มนั้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก คราบนั้นยิ่งตอกย้ำในความทรงจำของเขาว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความจริง
รามินทร์เองก็ดี...
หรือแม้แต่จิ๊บเองก็ดี
คนที่เคยรัก...
คนที่เขารัก
ทั้งสองคนได้จากเขาไปแล้ว และมันคงไม่มีความจริงใดเจ็บปวดมากเท่ากับการที่ได้รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นเพราะตัวเขาเอง
มือแกร่งของศิลปินหนุ่มกระแทกลงบนพื้นซีเมนต์เย็นเฉียบ เขาเคยคิดว่ามันจะดีสำหรับการทำความสะอาดเวลาเขาทำงานศิลปะจนเลอะเทอะ แต่ในตอนนี้มันกลับเย็นเหมือนจะบาดเข้ามาในเนื้อ
++++++++++++++++
เช้าวันนี้แตกต่างจากทุกวัน ทุกลมหายใจเข้าออกนั้นทรมานกว่าทุกครั้งที่เคยเป็น เสียงของเจ้าเคนที่โถมเข้ามาหาตัวก็เหมือนดังอยู่ห่างไกล เป็นวันแรกในหลายปีที่เขารู้สึกแบบนี้ เหมือนคนที่มีแค่ร่างกาย การเคลื่อนที่ไปมานั้นไม่เหมือนมีตัวเองอยู่ด้วย ชายหนุ่มร่างสูงก้าวเดินช้าๆ จากบ้าน ไปที่ร้านกาแฟร้านเดิม
ก้องภพเดินมาจนถึงร้าน ดวงตาคมมองเข้าไปด้านใน ไม่เห็นทั้งหน้าบาริสต้าคนเก่งของร้านและพนักงานเสิรฟคนเดิมที่เขามาตามหา
"คุณก้องมาหาพี่จิ๊บเหรอฮะ...ไม่มาหรอก ลาป่วยน่ะ" อยู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลังน้อยยิ้มเพล่อยู่เหมือนรู้ทัน
"อ่ะ...เหรอ....แล้วเขาบอกหรือเปล่าวว่าป่วยเป็นอะไรมากไหม" ก้องภพถามกลับด้วยน้ำเสียงแหบแห้งที่พยายามเค้นออกมาจากลำคอ
"เอ...ไม่นี่ฮะ ก็แค่บอกว่าป่วย เสียงฟังดูไม่ดีตามเคย..." เด็กหนุ่มตอบไปตามที่ได้ยิน
ก้องภพกลับยิ่งหน้าเสีย รู้ว่ามันคงเป็นเพราะเขาเองที่ทำให้จิ๊บเป็นแบบนั้น
"เอ่อ.........จะเข้าไปทานกาแฟไหมฮะ วันนี้ผมโชว์ฝีมือเองเลยนะ"
น้อยยังคงยิ้มระรื่น อย่างน้อยก็ดูเหมือนน้อยกำลังพยายามอย่างมากที่จะให้บรรยากาศมันเป็นแบบนั้น
"ไม่ล่ะ....พี่...ไม่อยากทานอะไรแล้ววันนี้..."ก้องภพตอบกลับเสียงเบา พลางโบกมือปฏิเสธ
"ฝากสวัสดีพี่แมนด้วยก็แล้วกัน" ชายหนุ่มว่าก่อนจะหันหลังกลับเดินกลับไปทางเดิม
++++++++++++++++
บ่ายคล้อยความเป็นกังวลใจนั้นยังไม่จางหาย ชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับสาย
เมื่อลองพยายามโทรหาซ้ำๆ กลับกลายเป็นว่าเบอร์โทรศัพท์นั้นกลับถูกปิดไปเสียแล้ว มือแกร่งกำโทรศัพท์มือถือแน่นจนรู้สึกได้ถึงความร้อนจากผิวกายของตนเองในตอนนี้ เหมือนไม่มีสติอะไรหยุดยั้งตัวเองเอาไว้ได้อีกต่อไป สองขาออกวิ่งกลับไปที่บ้านที่ท้ายซอยทันที ไม่นานรถบีเอ็มดับบลิวสีดำคันงามก็แล่นฉิวออกจากซอยไป
แต่เมื่อไปจนถึงหอพักของจิ๊บ ก็กลับพบว่าห้องล็อค
"จิ๊บ...จิ๊บ....!!! นี่พี่เองนะ เปิดประตูให้พี่หน่อยซิ่...จิ๊บ.....พี่ขอโทษ....จิ๊บ!!" ก้องภพทุบประตูลงไปเหมือนไม่กลัวว่ามือที่ใช้สร้างสรรค์ผลงานนั้นจะหักหืออย่างไร
" คุณเบาๆหน่อยซิ! "
เจ้าของหอพักวิ่งมาห้ามเมื่อคนที่มาใหม่กำลังทุบประตูห้องพักอย่างแรง
" น้องเขาไม่อยู่หรอก "
"ไม่อยู่?...." ก้องภพหันไปมองหน้าหญิงชราคนนั้นนิ่ง ก่อนจะถลาเข้าไปคว้าสองไหล่นั้นเอาไว้
"เขาไปไหนครับ...เขาไปไหน"
" อะไรกันคุณ ใจเย็นๆ! .. เขาไม่ได้บอกอะไรป้าไว้หรอก ทุกทีอยู่ซะที่ไหนล่ะเด็กคนนั้น "
เจ้าของหอ เป็นหญิงวัยกลางคนร่างท้วม ถึงกับตกใจเมื่อถูกคว้าไหล่เอาไว้
"แล้ว...เขาไปไหนครับ ...ออกจากหอไปแล้วเหรอครับ?"
หากแต่หญิงคนนั้นก็ยังยืนยันว่าจิ๊บไม่อยู่ และไม่ได้แจ้งว่าไปไหน ปากก็บ่นไปว่าปกติก็ไม่ค่อยอยู่ที่ห้องอยู่แล้ว ก้องภพเห็นท่าทีแบบนั้นก้ไม่ได้คิดจะตอแยต่อไปอีก....จิ๊บไม่อยู่ไม่คิดจะรับโทรศัพท์
ก้องภพเดินคอตกกลับมาที่รถร่างสูงทิ้งตัวลงที่หลังพวงมาลัยอย่างอ่อนแรง มือแกร่งทุบกับพวงมาลัยรถแล้วซบหน้าลงไป เมื่อคืนด้วยความเมามายเขาพูดเรื่องราวที่อัดอั้นตันใจมาหลายปีออกไปจนหมด
มิหนำซ้ำจิ๊บยังเข้ามาได้ยิน เขาเองก็พร่ำพูดออกไปจนหมด มันคงไม่แปลกหรอกที่เด็กหนุ่มคนนั้นจะรับไม่ได้แล้วหนีเขาไปในที่สุด ไม่แปลกเลยแม้แต่น้อย แต่คำถามในตอนนี้คงจะเป็นว่า เด็กคนนั้นหนีเขาไปที่ใดมากกว่า เมื่อลองมาคิดดูแบบนี้แล้วก้องภพรู้สคกเหมือนตัวเองไม่มีที่ที่จะหันไปหาใครได้ ในเรื่องของจิ๊บ เขาไม่รู้จักเพื่อนของจิ๊บเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะไปหาใครที่ไหน ในกรุงเทพได้
ปรกติแล้วจะเห็นแต่อยู่ที่ร้านหรือไม่ก็ที่หอ อีกสถานที่เดียวก็จะเป็นที่บ้านของเขาเอง
แต่ในตอนนี้ ทั้งสามสถานที่ทีนึกออกนั้น ไม่มีจิ๊บอยู่ที่ใดเลย.....
"หนีไปแล้วซิ่นะ.....หนีไปแล้วจริงๆ "
++++++++++++++++
ก้องภพขับรถออกจากหน้าหอพักของจิ๊บ เรื่อยไปตามถนน ร่างที่เหมือนจะไร้สติของก้องภพพาตัวเองกับรถยนต์คู่ใจมาถึงบ้านหลังใหญ่ทั้งๆที่เคยมาถึงแค่หน้าหมู่บ้านเมื่อหลายปีก่อนโดยที่ตนเองไม่รู้ตัว สภาพของสวมเสื้อเชิ้ตสีแดงเลือดหมูยับๆกับกางเกงยีนส์สีเข้ม ใบหน้าคมคายเศร้าหมอง ฉายแววของคนที่ไม่ได้พักผ่อนและกำลังเสียใจอย่างหนัก ดวงตาสดใสแดงก่ำหันไปมองกระบอกใส่ภาพวาดวิปริตฝีมือของเขา ภาพที่เหมอืนกับคำสาปให้คนที่เกี่ยวข้องกัยตัวเองต้องเจ็บปวดกันไปหมด ชายหนุ่มเปิดประตูรถแล้วเดินลงมากดออดที่หน้าประตูบ้านหลังนั้น
"มีแขกมาหาคุณมินน่ะค่ะ "
"แขก?...ใครเหรอครับ" รามินทร์เอ่ยถามอดแปลกใจไม่ได้ ตัวของรามินทร์เองในวันนี้ก็ไม่ได้มีอารมณ์อยากจะพบปะเจอหน้าใครมากนัก ปัญหาของเขาก็มีมากเกินพอแล้ว
"เห็นบอกว่าชื่อก้องภพน่ะค่ะ เอ...ถ้าจำไม่ผิด เขาเป็นเพื่อนของ...." ยังไม่ทันที่ นมใหญ่ หรือ แม่นมใหญ่ที่คอยดูแลรามินทร์มาตั้งแต่เด็กอ้าปากจะได้พูดอะไรต่อ รามินทร์ถลันออกไปจากห้องทันที
"นมใหญ่ไม่ต้องเตรียมน้ำ ของว่างอะไรนะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปคุยกันข้างนอก" เมื่อเดินลงมาที่ด้านล่างเห็นร่างสูงของคนที่เคยคุ้ยเคยยืนอยู่ ดูแปลกตาไปจากทุกครั้ง รามินทร์สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินลงมาตามบันได
"พี่มาทำอะไร..ที่นี่" น้ำเสียงนั้น อ่อนล้าและเหนื่อยหน่ายเกินกว่าจะตั้งการ์ดอะไรได้อีก
"มิน...พี่นึกว่ามินจะไม่... ไม่..ยอมเจอพี่แล้ว" ก้องภพยิ้มให้อีกฝ่าย หากแต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่ได้ยินดีตามที่เอ่ยออกไปเลย
"จะออกไปคุยกันข้างนอกดีไหม...อยู่ในบ้านมันคงไม่ดีเท่าไหร่" รามินทร์เอ่ย ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายออกไปยังมุมเงียบของสวนด้านนอก ดวงตารีเรียวเหลียวมองซ้ายขวา นมใหญ่คงรู้ว่าหากเขาพูดเช่นนั้นแสดงว่าเขาไม่ต้องการให้ใครรบกวน
"พี่มีธุระอะไร...." รามินทร์นั่งลงที่เก้าอี้สีขาวที่มุมที่จัดเป็นโต๊ะและเก้าอี้สองตัว
" มิน..พี่ขอโทษนะ.. "เสียงของชายหนุ่มแหบพร่า เขารวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยคำนี้กับอีกฝ่ายมาเกือบสามปี ดวงตาสีเข้มสมดวงตาเล็กของอีกฝ่ายไปตรงๆเขายังจำได้ดีว่ารามินทร์หวาดกลัวเขามากขนาดไหน หลังจากที่เขาได้ทำแบบนั้นลงไป
รามินทร์เบือนหน้าไปอีกทาง เขาไม่เคยคิดอยากจะเจอคนตรงหน้าเลย เพราะเพียงแค่นึกถึงหรือมีอะไรมากระตุ้นให้เขาคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับอีกฝ่ายก็ทำให้ร่างสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ทุกครั้ง แต่ก็เป็นที่น่าแปลกเพราะในวันนี้เขากลับมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆได้โดย ที่ไม่รู้สึกกลัวและร่างทั้งร่างก็ยังหายใจปรกติ
"พี่มาเพื่อขอโทษ ผมเท่านั้นใช่ไหม..." รามินทร์รู้สึกเจ็บปลาบในหัวใจ น้ำเสียง ดวงตาที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด ในตอนนี้เมื่อได้ยิน และลองสบตามองตรงๆแล้วมันทำให้นึกถึงตัวเองในตอนนี้
"ผม...เคยบอกพี่ใช่ไหม ว่าผมเกลียด พวกที่คิดว่าจะยึดคนอื่นเอาไว้เป็นของตัวเองคนเดียว...วิธีการแบบนั้นน่ะ มันไม่ใช่ความรัก" รามินทร์เอ่ยเสียงแหบพร่า ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ
"ผมคิดว่าเริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของพี่แล้วล่ะ...."ดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่าย "โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่มีใครหันหลังให้เรา"
"คนนั้นน่ะ ...ใช่พี่แมนรึเปล่า?" ชายหนุ่มถามออกไปตรงๆ เมื่อวันก่อนเขาเข้าไปที่ร้าน ท่าทางของแมนนั้นไม่ได้ต่างจากรามินทร์ซักเท่าไหร่ แววตาเศร้าหมองที่มองมายังรามินทร์นั้นพอให้เขาคาดเดาอะไรบางอย่างออก
รามินทร์ไม่ได้ตอบ เพียงแค่ปั้นยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
" งั้นเหรอ... ถ้าเป็นพี่แมน เขาคงทำให้มินมีความสุขได้แน่ๆ ... อย่าปล่อยเขาไปนะ " มือแกร่งที่กุมมือของตัวเองเอาไว้ตลอดละออก ก่อนจะค่อยๆยื่นไปแตะมือเรียวนั้นเบาๆ แม้จะกลัวว่า รามินทร์จะหวาดผวาสัมผัสจากเขาอีกก็ตาม มือเรียวนั้นกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ชักออกเหมือนเช่นทุกที
รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย เขาไม่รู้สึกอะไรแล้ว กับคนๆนี้ ทุกอย่างเป็นเพราะความเจ็บปวดทางกาย ใจ แต่วันเวลาที่ผ่านไปความสัมพันธ์กับใครอีกคนที่เขาทุ่มไปแล้วทั้งหมด
....นี่ก้าวข้ามผ่านมาแล้วใช่ไหม...
"ถ้าหากมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ...ผมก็ยินดีที่จะทำให้เขามีความสุข.... ผมก้าวผ่านมาแล้ว ความผิดที่สุด ความทุกข์ทรมานที่สุด...ความเจ็บปวดทางกายทางใจอย่างถึงที่สุด...." รามินทร์ยิ้มก่อนจะดึงมือออกมาจากมือของอีกฝ่าย
"และผมว่าพี่เองก็ควรจะข้ามไปให้ได้เหมือนกัน...พอกันที พี่เองก็คงไม่อยากจะจำเรื่องพวกนั้นเอาไว้ใช่ไหม เพราะมีเด็กคนนั้นแล้ว"
คำพูดของรามินทร์ทำให้ก้องภพยิ้มเยาะตนเอง
"เขาไปแล้วล่ะมิน..พี่กับเขามันจบแล้ว "ก้องภพมองขึ้นไปบนฟ้าสีหม่นของเมืองหลวง
"พี่ไม่ใช่คนดี มินก็รู้ .. ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะทำให้ดีที่สุด แต่จิ๊บก็ดันมาเห็นมันจนได้ " ชายหนุ่มหยิบม้วนกระดาษออกจากกระเป๋าที่พกมาด้วย เขาวางมันลงตรงหน้าอีกฝ่าย
รามินทร์ขยับถอยเล็กน้อย ดวงตามองม้วนกระดาษนั้นอย่างหวาดระแวง
"เขาเห็นรูปนี้...ก่อนจะกลับเชียงใหม่ นี่คงเป็นเพราะ พี่ทำกับมินเอาไว้เยอะ กรรมสนองมันก็สมควรแล้ว "ก้องภพยิ้มให้กับตนเอง เขากันม้วนกระดาษนั้นให้อีกฝ่าย
" เรื่องของเรา เมื่อก่อน พี่ทำกับมินเอาไว้เยอะ เกินกว่าจะให้อภัย ... วันนี้มินยอมมาคุยกับพี่ พี่ก็ดีใจมากแล้ว "ดวงตาคู่คมนั้นสบตาของรามินทร์อย่างร้องขอ
"แต่ถ้ามินจะกรุณาพี่บ้าง .... เผามันด้วยมือของมินเอง จะได้ไหม?... "
รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย เรื่องของเขากับก้องภพ เป็นเรื่องที่เคยสวยงาม แต่กลับเลวร้ายลงเพียงเพราะความต้องการที่จะครอบครอง..เช่นเดียวกับเรื่องของเขา กับ แมนมันเคยงดงาม ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา แต่มันก็จบลง เพราะเขาเพียงคนเดียว
"ถ้าทุกอย่างมันมอดไปแล้ว... ผมขออโหสิกรรมให้พี่ เราจะลืมเรื่องทั้งหมด...และก้าวต่อไปกับชีวิตของพวกเราเสียที....เพราะในตอนนี้ ไม่ว่าจะผม หรือ พี่ ก็เป็นคนที่ผิดไม่ได้ต่างกัน"
รามินทร์ดึงม้วนกระดาษนั้นเอาไว้ เขาไม่คิดที่จะเปิดดู เขารู้ดีว่ามันเป็นภาพอะไร และเขาไม่อยากจะให้มันกลับมาหลอกหลอนในชีวิตของเขาอีกต่อไป ร่างเล็กลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"มากับผม........."
++++++++++++++++
รามินทร์เดินไปหากระถางเปล่าๆที่คนสวนวางทิ้งไว้ข้างรั้วมาวางไว้ตรงหน้าของอีกฝ่าย เขาฉีกกระดาษแผ่นนั้นออกเป็นชิ้นๆ ก้องภพยื่นซิปโป้ให้รามินทร์เป็นคนเผามันเสีย ร่างเล็กจุดไฟขึ้นกับกระดาษที่เหลืออยู่ในมือ ก่อนจะทิ้งมันลงไป ในกระถาง เปลวไฟลามเลียเชื่องช้า ก่อนขยายวงกว้างใหม้กระดาษพวกนั้นจนกลายเป็นเพียงเถ้าถ่าน เศษที่มอดไปแล้วเมื่อขาดเชื้อนั้นปลิวตามลมที่พัดผ่านมาเล็กน้อย ทั้งสองคนยืนดูทุกสิ่งทุกอย่างผ่านพ้นไป ก่อนที่รามินทร์จะส่งซิปโป้คืนให้กับอีกฝ่าย
"ผมจะไปอเมริกา...ไปทำหัว...ทำชีวิตให้มันปลอดโปร่ง" ชายหนุ่มร่างเล็กเอ่ย เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีคราม...อีกครั้ง
" งั้นเหรอ?...พี่ก็ต้องไปที่โน่นเหมือนกัน "ก้องภพรับเอาซิปโป้มาใส่กระเป๋าหลังของกางเกง " ถ้าโชคดี เราคงเจอกันที่โน่นนะ "
"ถ้าโชคดี...ให้พี่ได้เจอคนของพี่จะดีกว่า" รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย "แบบนั้น คงจะดีที่สุด"
"ไม่รู้สินะ..ทั้งๆที่พี่อยากจะหยุดที่คนนี้แล้ว พี่อยากจะให้เขาเป็นคนของพี่ แต่ก็นั่นแหละ ... พี่ไม่ใช่คนโชคดี "ศิลปินหนุ่มยิ้มจางๆให้รามินทร์ ก่อนจะดูนาฬิกา
" เอาล่ะ .. พี่น่าจะกลับได้แล้ว เดี่ยวพี่แมกซ์มาเจอ คงไม่ดีหรอก ใช่ไหม? "
"อืม..ตอนนี้ พี่แมกซ์เจอใครมันก็ไม่ดีไปหมดนั่นล่ะ" รามินทร์ว่า เขายกมือขึ้นแตะไหล่อีกฝ่ายเบาๆ เป็นครั้งแรกในหลายปีที่รามินทร์แตะอีกฝ่ายก่อน
"ไม่มีใคร ที่โชคไม่เข้าข้างหรอก แต่มันก็มีเวลาของมันนั่นล่ะ …กลับไปได้แล้ว" รามินทร์ว่าพลางออกแรงดันไหล่นั้นเล็กน้อย
ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินไปยังที่จอดรถของเขา BMWสีดำคันนี้เป็นรถเรียบๆง่ายๆคันเดิมที่รามินทร์เคยนั่งและจิ๊บเองก็เคยนั่ง ชายหนุ่มขับมันออกไปจากบ้านหลังใหญ่หลังนั้น ด้วยท่าทางที่ดีขึ้นรามินทร์ถอนหายใจเมื่อ เห็นรถยนต์คันนั้นแล่นออกไป กล่องดำที่อยู่ในใจ เริ่มย่อขนาดเล็กลงเรื่อยๆ เขาหวังว่า สักวันมันจะหายไปเองตามเวลา ในขณะที่อีกฝั่งของหัวใจ กลับมีกล่องหนึ่งเปิดอ้ารออยู่ ให้เขาเอาความทรงจำกับใครบางคนยัดใส่ลงไป และปิดตายมันเสียที
++++++++++++++++++
รีดเดอร์คะ..
วันนี้ไรเตอร์+โคไรเตอร์ ยังคงผัดมาม่าให้รับประทานกันต่อค่ะ! อร่้อยกันแล้ว ก็ขอตบด้วยของหวาน(??)
รามินทร์ .. หรือ มินนี่(ที่รักของไรเตอร์+โคไรเตอร์) ค่ะ
ติดตามเรื่องของเขาที่หลายๆคนสงสัยได้ใน .... ซีรี่ส์ที่ 2 นะคะ!
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/Miura-Chan.jpg)
-
หงะ........อ่านจบแล้วเกิดเครื่องหมายปรัศนีย์อันใหญ่เท่าบ้านผุดขึ้นบนหัวสมองน้อยๆ
มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างมินกับพี่แมน อะไรที่มีน้ำหนักมากพอจะทำให้ไอ้จิตใจเจ้าคิดเจ้าแค้นมันสลัดความแค้น
ความอยากฉุดให้อีกฝ่ายตกต่ำไปด้วยหยุดได้ภายในวันเดียว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เมื่อกี้ ใจร้อนไปหน่อย ขอโทษไรเตอร์เจรงๆ ไม่ได้ตั้งใจโพสต์คั่นเลย :sad4:
แต่เขาเบลอไปหน่อย :really2:
มินนี่จ๋า....เรารักนายนะ มินนี่~ ~ ~ ~ :o8:
อย่างไรเตอร์ว่านะคะ ทุกท่าน
ติดตามซีรีย์ 2 ค่า
-
จัดหนักขนาดนี้
สงสัยเค้าต้องลางานยาววว
ป่วยใจกับนิยาย 5555+
อ่านถึงตอนนี้ เค้าเฉยๆ กับก้องกับมิน
มีความรู้สึกว่า ก้อผิดด้วยกันทั้งคู่
ถ้าสุดท้ายจะไม่เหลือใครเลยตอนนี้
"ก้อไม่เห็นแปลก"
เค้าใจร้ายไปเปล่าหว่า
แต่ที่แน่ๆ เค้าอยากให้จิ๊บได้เจอคนดีๆ
การกลับมาคบกับพี่ก้องหลังจากนี้
มันง่ายเกินไป พี่ก้องยังได้รับบทเรียนไม่พอหรอก
ทำร้ายคนอื่นมาเยอะแล้วนี่
โอ้ยยยย อินจัง อินที่สุด!!!!
เค้าไม่อยากมาม่าแล้วน๊าาาาา
ปล.นี่ฮารุม๊าาา ของพรี้เปนมินหรือนี่
เฮ้อออ ทีแรกไม่ชอบมินเลยเหอะ
เกลียดไม่ลงกันเลยทีเดียว
รูปจิ้นมีผลจริงๆ นะเออ กร๊ากกกก
-
มาม่ารสต้มยำกุ้งน้ำข้น
เผ็ดได้ใจดีแท้ :m31:
-
:serius2:
น้องจิ๊บไปไหน
จะเอาน้องจิ๊บกลับมาให้พี่ก้องอ๊า :dont2:
-
มื้อต่อไปยังต้องกินมาม่าอีกปะ
คือตอนนี้มันอิ่มมากเลยคะไรเตอร์+โคไรเตอร์
เค้าว่าพี่ก้องกับมินนะผิดทั้งคู่เลยผิดมากๆด้วย
ไม่สมคารได้รับการให้อภัยจากใคร
ทำตัวเองก็รับกรรมไปก็แล้วกัน :angry2:
สงสารจิ๊บ :o12: :กอด1:
-
จิ๊บกลับไปแล้วเหรอ เฮ้ออออ
สำหรับเรื่องของมินกับพี่ก้อง คือที่มินทำแบบนั้นน่ะ สู้บอกเลิกกับพี่ก้องไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ
คาราคาซัง ห่างหาย ห่างเหิน เกรี้ยวกราด วีน เหวี่ยงใส่
คือเข้าใจความรู้สึกพี่ก้องนะ แต่ว่าวิธีการแย่มากเท่านั้นเอง
จะ happy ending มั๊ยหนอ
-
แม้แต่ตอนนี้น้องจิ๊บก็ไม่โผล่
ไม่ค่อยปลื้มพี่ก้องเท้่าไหร่แฮะ
มินนี่ก็อีกคน
เฮ้อ
เอาเถอะ ชอบจิ๊บคนเดียวก็พอแล้ว
-
จิ๊บไม่ได้หนี แต่แค่ไปหาที่พักใจมากกว่าพี่ก้องคิดไปไกลจัง รักน้องเค้ามากขนาดนั้น
ก็ไปตามกลับมาแล้วปรับความเข้าใจสิค่ะ ... นี่ต่างคนต่างหนี สักวันนึงก็คงจะวิ่งมาบรรจบกันหรอก
แต่จะช้าหรือเร็วกว่ากันล่ะ
สงสารจิ๊บ แต่ตอนนี้สงสาร มินมากกว่า หลงรักพี่ชายที่ไม่มีทางเป็นไปได้
-
ปมปริศนาคาใจมากมาย เข้าใจบ้าง งงบ้าง แต่เหมือนจะเริ่มคลายไปบ้างแล้ว
ปกติจะไม่ค่อยอ่านดราม่าแล้วนะ เพราะเปงคนอินจัด :o11:
:o12:แต่กลับติดเรื่องนี้ไปซะแล้ว ทำไงดีๆ
ส่วนพี่ก้อง :angry2: จะบื้ออีกนานไหม
ตามหาน้องจิ๊บสักทีสิคะ!!!! ห้ามตัดใจด้วย
ps.ถึงจะดราม่าแต่จบแฮบปี้ใช่ไหมคะไรเตอร์???
-
สงสารจิ๊บอ่ะ :L1:
-
จิ๊บเอ๊ยยยย อย่าเพิ่งใจอ่อนกับพี่ก้องนะ
ให้แกร้อนรนเล่นๆไปก่อน 555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ้ย เจ็บ ปวด คิดถึงจิ๊บจัง จิ๊บหายไปไหนเนี่ย :sad4:
:L2: :L2:
-
อ่านไปก็ได้แต่ถอนหายใจ หนักใจกับความแปรปรวนของก้องภพ คงต้องตามหาความรักที่หายไปจากหัวใจกลับคืนมาให้ได้อีกสักครั้งนึงนะคะ คุณก้อง เฮ้อ...
-
:เฮ้อ: มาม่าอืดเต็มชามเลยอะ TT
จริงๆเราก็คิดว่า สมแล้วล่ะ...กรรมสนองก้องภพแล้ว
แต่เราสงสารจิ๊บ...รักมากก็เจ็บมากเนอะ
ถ้าพี่ก้องคิดว่ารักจิ๊บได้จริงๆ ก็ช่วยทำให้จิ๊บไม่ต้องเจ็บทีเหอะ
เราไม่ชอบมาม่าจริงๆเลยค่ะคุณคนแต่งทั้งสอง TT
-
ปมเก่า(ก้อง-มิน) ผ่านไป
ปมใหม่(แมน-มิน) มาแทน
:z10:
-
:serius2: ง่าจิ๊บบบบบบบบ
ไปแล้วววววววว
แต่โล่งอกที่เรื่องของมินจบสะที
อยากรู้เรื่องมินกะพี่แมนเหมือนกันนะเนี่ย
แต่จิ๊บกลับ ชม.ไปแล้วแน่เรยพี่ก้องไม่ตามไปหรอ
-
เอ่อ
ต่อด้วยของหวานแล้วทำไมต้องมี(??)
รอลุ้นพี่ก้องเนอะ
:m15:
เอ่อ
แต่เหมือนเคยอ่านว่าอีพี่แมนมันแต่งงานแล้วไม่ใช่หรอ
หรือว่ากรูงงว่ะ
ยังไงแน่
-
ปวดตับ ปวดจิต อยู่หลายตอน ตอนนี้ก็ยังปวดอยู่นะ :เฮ้อ:
ดีแล้วที่เคลียกับมินซ๊ะที จะได้ไม่ค้างคาใจอย่างนี้
อยากให้พี่ก้องคุยให้เคลียกับจิ๊บ :เฮ้อ: อึดอัดอ่ะ
สงสารน้องจิ๊บ หนีไปทั้งที่ยังไม่เคลีย
ถึงจะหมั่นใส้อีพี่ก้อง แต่ก็อยากให้เจอกันเร็วๆ
อึนๆ มึนๆ โอ๊ย :m31:
ขอบคุณนะคะ
-
จิ๊บกลับเหนือจิงๆ หรอเนี้ย
ยุขึ้นแฮะ
อิอิ
แต่จากกันแบบนี้เศร้าจังเลยอ่ะ
รออ่านภาค2 นะจ้า
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
:bye2: :bye2: :bye2: :bye2:
-
ตอนนี้ขึ้นกับตัวก้องเองแล้วละว่า จะเอายังไงกับชีวิต ถ้ารักจิ๊บจริงก้ต้องตามให้เจอแล้วเคลียกัน ถ้าเป็นคู่กันจริงก็กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ถ้าไม่ อย่างน้อยก็ไม่ต้องติดค้างอีกครั้ง
-
จิ๊บกลับเหนือจิงๆ หรอเนี้ย
ยุขึ้นแฮะ
อิอิ
แต่จากกันแบบนี้เศร้าจังเลยอ่ะ
รออ่านภาค2 นะจ้า
ตกใจ! ... รีดเดอร์คะ!!! ยังไม่จบนะคะ ยังเจอกันเหมือนเดิม ทู้กกกก คืน ค่ะ! ...ขอแก้คำผิดก่อนนะคะ แล้วก็ .. คิดถึงน้องจิ๊บกันใช่รึเปล่า???
น้องมาแล้วค่ะ .. แต่ ...
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/jib4.jpg)
:monkeysad:
:กอด1:รีดเดอร์ เดี๋ยวเจอกันค่ะ
-
มินก็ทำไม่ถูกเหมือนกันนะ...ไม่รักไม่ชอบเค้าแล้ว ทำไมไม่บอกกันตรง ๆ
เป็นใครเจอแบบนี้ก็ฟิวส์ขาดเหมือนกันทั้งนั้นแหล่ะ...นี่ยังดีที่พี่ก้องยังพอมีสติ
ไม่บ้าดีเดือดเหมือนหลาย ๆ คนสมัยนี้...ถ้าเป็นคนอื่น เค้าอาจจะฆ่าหมกเตียงไปแล้วมั้งเนี่ย - -"
เฮ้ออออออออออออ...แต่เห็นเคลียร์กันได้แบบนี้ก็ดีใจด้วยนะพี่ก้อง
จากนี้ก็เหลือแค่เพียงพี่ก้องจะต้องทำยังไงก็ได้ให้น้องจิ๊บกลับมา
รีบ ๆ ไปปรับความเข้าใจกับน้องซะนะพี่ก้องนะ...ก่อนที่อะไร ๆ มันจะสายเกินไป
ใจจริงอยากรู้เรื่องระหว่างพี่แมนกะมินเหมือนกันนะ...นี่อย่าบอกนะว่า มินแอบหลงรักพี่แมนหน่ะ
แล้วเค้าจะรักกันได้ยังไงหล่ะเนี่ย...ในเมื่อพี่แมนแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอ????
ปัญหาหนักอกหนักใจจริง ๆ ให้ตายสิ...ต้องลุ้นกันหนักเลยอ่ะคู่นี้...จะแฮปปี้หรือเปล่าหว่า...ลุ้น ๆๆๆๆๆๆ >//////<
-
:impress3:
กะฆ่ากันด้วยรูปมะโอะซิ่นะ....ร้องเข้า ร้องเ้ข้าไปเลยยยยยยยย :laugh:
โคไรเตอร์ เข้าโหมด โดะ เอส :laugh: (ปรกติ โดะ เอ็ม)
-
อ๋อ
อิมเมจจิ๊บนี่คือคนที่เล่นเรื่องทาคูมิคุงนี่เอง
หาตั้งนานว่าใคร เหอะๆ :z1:
-
โห ไม่คิดจะตามเเฟนเลยใช่มั้ยไอ้คุณก้อง
-
สับสนอลหม่านเหลือเกิน >.<
-
:call: :call: :call:
-
มารอน้องจิ๊บเจ้าค่ะ
เดี๋ยวดูพี่ซันนี่ไปพลางๆ :t2:
-
อยากจะเกลียดพี่ก้อง.......
T^T
-
รอซับน้ำตาน้องจิ๊บ
ฮึก ฮึก
โฮ
-
เด็กหนุ่มผิวขาวสวมเชิ๊ตสีดำยับย่นนอนอยู่บนพื้นที่ปูผ้าห่มในห้องพักแคบๆสำหรับเด็กมหาวิทยาลัยอยู่แบบนั้น จนกระทั่งห้องนั้นมืดและสว่าง...แทบจะเกือบทั้งวันทั้งคืน ที่จิ๊บนอนเหม่ออยู่แบบนั้น ดวงตากลมโตที่ฉายแววสดใสเสมอ คลอด้วยน้ำตาจนแห้งเหือด และแดงก่ำเพราะไม่ได้อาจข่มตาให้หลับลงได้
"จิ๊บ ซื้อผัดไทยมาให้กิน... จะกินเลยป่ะ เดี๋ยวเทให้" เสียงเอกดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงถอนหายใจเมื่อเห็นว่าจิ๊บที่อยู่ๆก็มาขอนอนที่ห้องด้วยยังไม่ยอมลุกไหไหน เสียที
" ................... อื๊อ " เด็กหนุ่มส่งเสียงครางในคอเป็นเชิงปฏิเสธ เขาไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น
น่าแปลกที่คนแรกที่เขานึกถึงกลับเป็นเอก... ถ้าตัดเรื่องที่เคยมีอะไรเกินเลยกันไปบ้าง เอกก็เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา
"ยังไม่กินนะ...จะได้เอาใส่ตู้เย็นไว้ก่อน" เอกถอนหายใจออกมาเบาๆ ตกใจไม่น้อยที่อยู่จิ๊บก็มาหาเขาที่หน้าห้องด้วยใบหน้าที่มีแต่คราบน้ำตา แต่เขาก้ยังไม่กล้าถามเลยว่ามันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับอีกฝ่ายกันแน่
---ก๊อกๆๆ---
เสียงเคาะประตูห้องของเอกดังขึ้นทำให้เจ้าของห้องรีบไปเปิดประตูทันที
"พี่บาส?...ไหนว่าจะมาพรุ่งนี้ไง ไปเตรียมงานบายเนียร์มาไม่ใช่เหอ" เสียงเอกดูจะตกใจไม่น้อยเมื่อเปิดประตูไปเจอแฟนหนุ่มรุ่นพี่ของตัวเองมายืนยิ้มเพล่อยู่หน้าประตู
"คิดถึงแฟน..อยากมาหาไม่ได้เหรอครับ? "
เสียงของชายหนุ่มท่าทางอารมณ์ดีดังขึ้นแล้วถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง
ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อเห็นด้านหลังของคนที่นอนพื้น หันหน้าไปทางระเบียง
" อ้าว..มีเพื่อนมาเหรอ เอก? "
"อื้ม...เพื่อนตั้งแต่สมัย ม ปลายน่ะ...จิ๊บ นี่พี่บาส แฟนเราเอง ยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักจริงๆซะที "
เจ้าของห้องแนะนำให้อีกฝ่ายรู้จักคนรักของตัวเอง เพราะมีบุคคลที่สามมาที่ห้อง จิ๊บจึงต้องลุกขึ้นจากตรงนั้น มือเรียวยกขึ้นเช็ดหน้าตาที่ดูไม่ได้ของตนเองแล้วพนมมือไหว้ผู้มาเยือน ไม่ได้สนใจมองหน้าบาสด้วยซ้ำ
" หวัดดี..ครับ..พี่บาส "
เสียงแหบแห้งเพราะไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวานและร้องไห้อยู่ตลอด บาสมองใบหน้านั้นอย่างตกใจ
"ไหนๆ ก็ไหนๆนะ.... "เอกเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ เพราะดูเหมือนแฟนของเขาก็จะตกใจไม่น้อยกับหน้าตาดูไม่ได้ของจิ๊บ
"ไปกินอะไรกันข้างนอกไหมล่ะ เย็นนี้ ...ไปเที่ยวกัน ไปไหมจิ๊บ"
" ไม่อะ..มึงไปกับพี่บาสเถอะ "
" ไปด้วยกันสิครับ ออกไปเปิดหูเปิดตาน้องจิ๊บจะได้รู้สึกดีขึ้น "
บาสพูดขึ้นมาทันที หลังจากที่มองเด็กหนุ่มอยู่นานเห็นได้ชัดว่าเขาอยากให้จิ๊บไปด้วยมากขนาดไหน
"............นั่นซิ่ ไปด้วยกัน" เอกหันไปมองหน้าของแฟนหนุ่มเล็กน้อย แต่ก็หันไปชวนเพื่อนต่อ
"นะ ลุกเร็ว อาบน้ำแต่งตัวหล่อๆ ให้มันดูได้หน่อยนายน่ะ จะนั่งจนรากงอกไปถึงไหน" ว่าพลางก็เดินไปดึงมือเพื่อนให้ลุกขึ้น
คนที่หมดอาลัยตายอยากก็ทำตามอย่างว่าง่าย...ได้ทุกครั้งสำหรับเอก คนนี้ .. เขาถอดเสื้อยับๆตัวนั้นที่หน้าห้องน้ำ ผิวกายขาวเนียนยังคงมีรอยแดงช้ำ จากการที่ก้องภพตีตราเป็นเจ้าของ
จิ๊บโยนเสื้อลงกับพื้นที่หน้าห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปข้างในผิวกายขาวเรียกความสนใจจากบาสได้อีกครั้ง ใบหน้าคมมองคนที่มาใหม่นิ่งจนกระทั่งประตูห้องน้ำถูกปิดลง
++++++++++++++++++
ผั่วะ
เอกชกไหล่กว้างของบาสอย่างแรง
" โอ๊ย! อะไรเนี่ย เอก เบาๆ "
บาสนิ่วหน้าเมื่อโดนคนรักต่อยเข้าให้
"เนี่ย เบาแล้ว..."เอกตอบหน้าเฉย "มองแบบนั้นอีกเลิกกันเลย..."
" อะไรกันครับ..หึงอีกแล้ว แค่มองเอง..พี่ไม่ได้นอกใจเราซักหน่อย "
บาสรวบร่างเล็กกว่าของรุ่นน้องมากอด จมูกโด่งซุกไซ้กับผิวแก้ม ระเรื่อยไปมา
" นี่..น้องเขาอาบน้ำนานไหม? "
"ไม่รู้ นานมั้ง..." ปากตอบพลางพยายามดันหน้าแฟนออกไป
"ไม่เอา ออกไปเลย...." เอกโวยวายเบาๆในอ้อมแขนนั้น เขาไม่อยากให้จิ๊บต้องมาเห็นอะไรที่จะทำให้ทำร้ายจิตใจ
...ไม่รู้ว่าร้องไห้เรื่องอะไรมาแต่ก็น่าจะเป็นเรื่องความรักนี่ล่ะ....
" ขอรอบนึงไม่ได้เหรอ..คิดถึงอะ " บาสเริ่มล้วงมือเข้าไปสัมผัสผิวขาวๆเบาๆ " แป๊บเดียวเองนะ .. เบาๆ "
"ไม่เอา..." เอกยืนยันคำเดิม "เดี๋ยวไปเดินอีก เป็นลมตายกันพอดี ไอ้เบาๆนี่เคยมีเรอะ..." ใบหน้าขาวของเด็กหนุ่มแดงก่ำ
"โน่นๆ จิ๊บออกมาละ"
สองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนกอดกันอยู่ทำให้คนที่เป็นแขกต้องหัวเราะแห้งๆ
" สงสัยผมจะเป็นตัวเกะกะ พี่บาสกับเอกแน่เลย "
"เอ้ย..ไม่ใช่นะจิ๊บ....ปล่อยยยยยย " เอกดันหน้าแฟนหนุ่มไปอีกทาง "ไปกินข้าวกันๆ"
++++++++++++++++++
หอพักของเอกอยู่ใกล้ๆกับมหาวิทยาลัย ทั้งบาสและเอกเรียนกอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังระดับประเทศ ดังนั้น ย่านนี้จึงมีที่ทานอาหารและที่เที่ยวเต็มไปหมด เอกดีกับเขามากในฐานะเพื่อน ไม่ต่างจากบาส ที่ทำดีกับเขาเพราะเป็นแฟนของเอก .. แต่ในบางครั้งสายตาที่มองมาก็ทำให้จิ๊บรู้สึกอึดอัด
" น้องจิ๊บ กินเข้าไปเยอะๆ จะได้สบายใจนะครับ เอ้านี่ ของอร่อย "
บาสตักนั่นตักนี่ใส่จานของเพื่อนแฟนตนเองจนเต็มไปหมด
เอกก็ได้แต่หัวเราะและชวนจิ๊บคุยไปอย่างสนุกสนาน
ทั้งๆที่สายตานกำลังจ้องหน้าแฟนหนุ่มอย่างเอาเรื่องไม่น้อย
ท่าทางของเอกที่เปลี่ยนไปอย่างมาก ทั้งหัวเราะอย่างเปิดเผย ร่าเริงมากขึ้น และดูมีความสุขมากขึ้น ส่วนบาส ดูก็รู้ว่าไม่ใช่ผู้ชายที่แสนดีอะไรนัก ทั้งดูขี้เล่น และท่าทางเจ้าชู้ แต่ก็เป็นคนที่ทำให้เอกมีความสุข มากกว่าตอนที่อยู่กับเขาเสียด้วยซ้ำไป
..เป็นคู่ที่ดี จริงๆสินะ ..
" พี่บาสครับ .. เอก ... เดี๋ยวจิ๊บจะกลับหอแล้วนะ "
เด็กหนุ่มตัดสินใจบอก หลังจากทานอาหารอิ่มกันแล้ว
" อ้าว..ค้างก่อนก็ได้นะครับ คืนนี้พี่ไม่นอนกับเอกก็ได้นะ "
บาสรีบรั้งเอาไว้จนเผลอพูดประโยคหลังที่อยู่ในใจออกมาเต็มๆ
"พี่บาส!" เอกทุบหลังคนรักอย่างแรง
"เออ จิ๊บนั่นดิ่ช่างหัวพี่บาสมันเถอะ นอนกับเราก่อนก้ได้ ส่วนไอ้คุณพี่บาสนี่ก็ไสๆหัวกลับบ้านไปก้ได้ไม่เป็นไรหรอก บ้านช่องเขาก็มีอ่ะ"
" ไม่ดีกว่า เกรงใจพี่เขา..อุตส่าห์มาทั้งที "จิ๊บหัวเราะกับคำพูดของแฟนเพื่อน ไม่นึกเหมือนกันว่าจะได้ยินอะไรตรงๆแบบนี้ และเมื่อได้ยิ้มบ้าง ได้หัวเราะบ้าง ได้กินอิ่ม ในตอนนี้เขาก็รู้สึกดีขึ้นแล้วจริงๆ
" เอกอยู่นี่ก็ตั้งใจเรียนก็แล้วกิน .. กูจะลาออกจากมหาลัย อยากกลับเชียงใหม่แล้ว "
"หา...." เอกมองหน้าอีกฝ่ายตาโต "ทำไมอ่ะ จะขึ้นปีสองแล้วเนี่ยนะ เฮ้ย เรียนยากขนาดนั้นเลยเหรอ"
" มันเหนื่อยๆว่ะ งานก็ยุ่งสอบทีก็เหนื่อย .. แม่เลยชวนกลับบ้าน นี่ก็ว่าจะรอสอบเข้า มอ ปีหน้า "
เขาตัดสินใจบอกแผนที่อยู่ในใจให้เอกรู้
.. ที่จริงนี่เป็นแผนสำหรับอนาคตที่ไม่มีก้องภพ...
"เหรอ..."เอกรับคำเบาๆ
มองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาที่บอกได้ถึงความรู้สึกเสียดาย ถึงเวลาที่ผ่านมา
"งั้นกลับไปโน่นก็..ฝากหวัดดีแม่ด้วย กินสตรอเบอร์รี่เผื่อด้วยนะ อยากมาก..." เอกว่าพลางเดินเข้าไปกอดไหล่เพื่อนเบาๆ
" ขอบใจว่ะ..เอก "
จิ๊บยกมือตบไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกันอีกครั้ง
++++++++++++++++++
เมื่อออกมาจากหอพักของเอก เด็กหนุ่มใช้โทรศัพท์สาธารณะในการโทรไปหาแมนเพื่อลาออกให้เรียบร้อยโดยที่ไม่ยอมเปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอีก เขาไม่อยากได้ชื่อว่าหนีงานไปโดยไม่ได้ล่ำลา แม้ว่าผู้เป็นเจ้านายจะพยายามโน้มน้าวให้กลับมาทำงานต่อ แต่เขาก็ปฏิเสธไปอย่างสุเภาพ จิ๊บเอ่ยขอบคุณเชฟหนุ่มของร้านที่บอกให้เขามาเอาเงินชดเชยการทำงาน แต่ก็ไม่ยอมรับมันเอาไว้ เขาจะกลับไปที่นั่นอีกได้อย่างไรกัน..
-
พี่บาสนี่ท่าทางเจ้าชู้นะคะเนี่ย 555
-
พี่บาสนี่...อย่ามานัวเนีย เอกนะ หวง (เกี่ยวไหม?) :z6:
-
นับตั้งแต่วันที่จิ๊บหายตัวไป ก้องภพรู้สึกได้ถึงความเคว้งคว้างของหัวใจ เขาไม่มีหลักใดให้ยึดเหนี่ยวอีกแล้วเพราะรู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด เป็นมาตั้งแต่ต้น และในท้ายที่สุดคนที่ต้องเจ็บปวดกับการกระทำของเขามากที่สุดกลับต้องมาเป็นจิ๊บ เด็กหนุ่มคงจะรับไม่ได้กับสิ่งที่เขาทำ มันไม่จำเป็นจะต้องมีคำอธิบายอื่นใด นอกจากคำว่าเสียใจ
รู้มาจากเชฟของที่ร้านว่าอีกฝ่ายคงจะกลับไปที่เชียงใหม่ แม้จะอยากนั่งเครื่องบินไปหา ณ วินาทีนั้น เดี๋ยวนั้น แต่เขากลับทำไม่ได้ สิ่งที่ตัวเองทำคงจะยิ่งกว่าคำว่าเห็นแก่ตัว หากจะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้คิดว่าจะ ทำใจ รับได้ไหมกับอดีตที่ไม่ต่างอะไรกับพวกวิปริตวิตรถารที่แม้แต่ตัวตนของเขาเองก็อยากที่จะลืมเลือนลบมันทิ้งออกไปให้พ้นจากความทรงจำ
และตัวเขาเองก็คงต้องการเวลาเช่นกัน กับการที่จะพยายามฝังกลบอดีตที่ถูกขุดคุ้ยขึ้นมาจนจิตใจไม่เป็นชิ้นดีนี้ให้ลึกที่สุดลงไปในก้นบึ้งของจิตใจ เพราะหากเส้นทางเบื้องหน้ายังคงเป็นหลุมลึกแล้วก็คงไม่อาจก้าวเดินต่อไปได้ และหากยังจะดึงดันไม่ยอมเลิกราก็คงไม่ต่างอะไรกับสัตว์โง่ๆที่ติดกับตกลงไปในวังวนที่ดีแต่จะทำให้เจ็บปวดซ้ำแล้วซ่ำเล่าอยู่เช่นนั้น
ประกอบกับตารางงานทางธุรกิจที่ได้กำหนดเอาไว้ตั้งแต่เมื่อครึ่งปีก่อนก็กระชั้นเข้ามา ทำให้ก้องภพไม่มีทางเลือกอื่น
++++++++++++++
ชายหนุ่มวิ่งวุ่นอยู่ระหว่างการทำเอกสารเรื่องการเดินทางของตนเองไปยังอเมริกา และเอกสารในการจัดส่งผลงานศิลปะของตนไปยังสถานที่จัดแสดง งานครั้งนี้ดูจะเป็นงานใหญ่อยู่ไม่น้อย และยุ่งยากในเรื่องของการขนส่ง เพราะส่วนหนึ่งก็เป็นผลงานภาพวาด และมีบางส่วนที่เป็นเครื่องปั้นที่จะเอาไปเสนอขายให้กับเพื่อนของเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียน การจัดส่งของดูท่าจะไม่เป็นปัญหา ชายหนุ่มจัดเรียง ของเอาไว้รอให้พนักงานบริษัทรับส่งของมารับของไป ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่ามีธุระสำคัญ ที่จะต้องทำเช่นกัน
ร่างสูงเดินออกจากบ้านไปยังร้านขายกาแฟที่อยู่หน้าปากซอยทันที ดูจากวันเวลาแล้ว น่าจะยังพอมีเวลาเหลือให้ คนๆนั้น จัดการธุระในส่วนของตัวเองได้เช่นกัน
++++++++++++++
"พี่แมน...ผมขอคุยด้วยซักนิดจะได้ไหมครับ" แม้จะแปลกใจที่วันนี้แขกในร้านดูบางตา กว่าทุกครั้ง แต่เหตุผลก็คงจะรู้กันดีอยู่ เพียงแค่อาหารอร่อยๆ นั้นคงไม่อาจเรียกลูกค้าที่บางคนก็มาเพียงเพราะแค่อยากเติมพลังให้สดชื่นกับกาแฟดีๆซักแก้วได้
"อ้อ..ได้สิครับ คุณก้อง " เชฟหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดตา ใบหน้าคมบัดนี้ดูหม่นหมอง ขอบตาคล้ำจากการอดนอนเพราะความเครียด แมนหันไปบอกเจ้าน้อย เด็กในร้านที่เหลือเพียงคนเดียว ก่อนจะเดินออกจากครัว
" เชิญครับ "เขาเดินนำก้องภพไปยังด้านหลังของร้าน
" มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ? "เขาถามเมื่อก้องภพนั่งลงยังม้าหินอ่อนด้านหลังเก้าอี้ตัวนั้น ที่จิ๊บมักจะนั่งอ่านหนังสือเสมอ
ก้องภพมองใบหน้าของเชฟร่างสูงใหญ่ ก่อนจะนั่งลงที่ม้าหินอ่อน ภาพที่คุ้นชินในอดีตเปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้ และเขาทำได้เพียงแค่รอให้เวลาที่เหมาะสมมาถึงเท่านั้น
"ผมมาวันนี้ เพราะเรื่องของมินครับ" ก้องภพเอ่ยขึ้น ดวงตาคมมองใบหน้าของอีกฝ่าย
"ผมรู้ว่า พี่คงโกรธเกลียดผมมาก...กับเรื่องที่ผมเคยทำเอาไว้....แต่ ณ วันนี้มันไม่ใช่เรื่องของผมกับเขาแล้ว ผมเลยอยากจะมาบอกพี่ว่า เขากำลังจะไปอเมริกา"
...ไปอเมริกา... คำพูดของศิลปินหนุ่มทำให้กตัญญุต้องหันไปมองใบหน้าของอีกฝ่ายทันที
" อะไรนะครับ? "
"มินเขาบอกกับผมว่าเขากำลังจะไปอเมริกา..."ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าแมนตกใจไม่น้อย
" มันคงดีสำหรับเขาแล้วล่ะครับ "
ไหล่ที่เคยตั้งตรงของแมน ห่อลงเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงที่ฝืนยืนอยู่มันกำลังลดลงไปเรื่อยๆ
" มันก็เหมือนเมื่อสามปีก่อน .. อีกไม่กี่ปี มินก็กลับมาแล้วล่ะครับ "
"แต่จะกี่ปี...คนที่รอก็ต้องเจ็บปวดเสมอไม่ใช่รึไงครับ...ไม่ใช่พี่เท่านั้นที่รอเขา มินเองเขาก็รอพี่อยู่เหมือนกัน" ก้องภพเห็นท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่ายแล้วใจหาย แมนในสายตาของเขาเคยเป็นคนมั่นคงในทุกอย่าง มั่นใจ และ คิดบวก อารมณ์ดีได้กับทุกเรื่อง เป็นที่พึ่งของรามินทร์ได้เสมอ
เพราะเป็นแบบนี้ หลังจากที่เรื่องของเขากับรามินทร์เกิดขึ้น แม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดแค่ไหนกับรามินทร์เขาก็ไม่เคย ห่วงเลยว่า รามินทร์จะเป็นอย่างไรบ้าง เพราะรู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไร ก็ยังจะมีผู้ชายคนนี้อยู่กับรามินทร์ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้รามินทร์ได้เสมอ
"ตั้งแต่ผมรู้จักมินมา...ผมรู้ว่าเขาขาดผมได้...แต่ผมรู้ว่าเขาขาดพี่ไม่ได้...พี่แมนครับ พี่จะปล่อยให้เขารอพี่เหรอครับ...ผมแค่อยากจะบอกพี่ว่าให้พี่ไปอเมริกากับผม...ถึงเราจะออกตัวช้ากันไปหน่อย แต่...ก็ดีกว่าเราไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่เหรอครับ"
" คุณก้องครับ ... มินเขาไม่ได้รักผมแบบนั้นหรอกครับ ถึงเราจะเกินเลยกันไปบ้าง แต่สถานภาพของผมกับเขาเปลี่ยนไม่ได้หรอกครับ ... "กตัญญุถอนหายใจเฮือกใหญ่
ก้องภพประสานมือเข้าหากันบนโต๊ะ ดวงตามองปลายนิ้วที่ขยับไปมาของตัวเอง
"พี่แมนครับ...ตัวผมน่ะ โดยพื้นฐาน ผมจะคิดว่าตัวเองผิด...อยู่ตลอดมันทำให้ผมไม่กล้าจะรักใครอีกเพราะกลัวจะทำผิดซ้ำๆ แต่พอเจอจิ๊บ...เขาไม่เหมือนใคร และผมรักเขาที่เป็นเด็กแบบนั้น..."ก้องภพเอ่ยออกมาตามตรง
"มันอาจจะดูไม่เกี่ยวกันนัก แต่ตัวรามินทร์เอง เขาไม่เคยอยากจะเป็นคนผิด เขาไม่ยอมหรอก พี่เองอยู่กับเขามานาน พี่ก็รู้ ว่ามินต้องหาเรื่องบ่ายเบี่ยงอยู่เรื่อย แต่คราวนี้ เขารับผิดนะครับ ผิดที่ตัดสินใจ ผิดที่ทำอะไรลงไป...เขายอมทำทุกอย่างแม้แต่สิ่งที่ตัวเองออกปากลั่นไปแล้วว่าเกลียดที่สุด เพื่อที่จะให้ได้มีพี่อยู่ข้างๆ เขาทำด้วยความ....สิ้นหนทาง...รามินทร์ที่จนตรอกกับการสื่อความรู้สึกของตัวเองออกไปแบบนั้นน่ะ ผมไม่เคยเห็นหรอกนะครับ...แต่สำหรับตัวผมแล้ว นั่นมันก็ใกล้เคียงกับคำว่า รัก มากเลยทีเดียว"
คำพูดของก้องภพทำให้แมนต้องนึกถึงคำพูดที่แสดงความไม่พอใจของรามินทร์คำนั้นได้ และมันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายๆตามมา ฝันร้ายที่พวกเขาทุกคนอยากจะลืม แต่ก็ไม่เคยลืมมันได้เลย
...ถือเสียว่าใช้หนี้ก็ได้...
"พี่แมนครับ.....พี่แมน....." เห็นท่าทางของอีกฝ่ายเงียบไปทำให้ ก้องภพ อดจะเป็นห่วงไม่ได้
" ผมเป็นคนทำร้ายเขาเอง.. "เสียงของชายหนุ่มแหบแห้ง
" เพราะศักดิ์ศรีบ้าๆของผม เพราะชื่อของผม...... "เขาเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าสีหม่นของเมืองหลวง ก่อนจะหัวเราะเยาะตนเองเบาๆ
ก้องภพขยับถอยออกมาเล็กน้อย เขาปล่อยให้อีกฝ่าย และตัวเองอยู่ในความเงียบ
....ไม่ว่าใคร...ก็ต้องทำร้ายคนที่รักเข้าซักวัน....เราจะรู้ตัวช้าหรือเร็ว ก็เท่านั้นเอง....
"พี่มีพาสปอร์ตอยู่ใช่ไหม" อยู่ๆศิลปินหนุ่มก็โพล่งถามออกไปอย่างนั้น
" คุณก้อง? " แมนหันมามองหน้าของชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ศิลปินหนุ่มคนนี้ คนที่เขาเคยคิดว่าไม่สามารถให้อภัยได้ในเรื่องรามินทร์เมื่อสามปีก่อน ต้องการจะทำอะไรกันแน่
"ผมอยากให้พี่ไปอเมริกา...ผมรู้ว่ามินอยู่ที่ไหน ผมอยากให้พี่ไปหาเขา...ถ้าเรารีบเดินเรื่องเอกสารตอนนี้ ต้นกุมภานี่พี่ก็จะได้ไปหามินแน่นอน..."
++++++++++++++
รถทัวร์สายเหนือคันสีฟ้า-ขาว ปรับอากาศพาจิ๊บกลับเชียงใหม่ทันทีหลังจากที่ลาออกจากร้าน และเก็บข้าวของที่จำเป็นเรียบร้อย กว่าสิบชั่วโมงที่ต้องเดินทางเพียงลำพัง เด็กหนุ่มหลับมาตลอดทาง แม้จะรู้สึกหนาว แต่ก็กลับอุ่นใจอย่างประกลาด เมื่อรู้ว่าปลายทางของเขาคือ "บ้าน"
จนเดินทางมาถึงสถานีขนส่งเชียงใหม่ ในเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ ลมหนาวที่สัมผัสได้ เด็กหนุ่มสูดมันเข้าไปจนเต็มปอด..นี่สินะ ที่ๆเขาควรอยู่ ..
คิดแล้วก็ยิ้มออกมา ก่อนจะเดินไปไหว้แม่ที่อุตส่าห์มารับทั้งๆที่โทรศัพท์นัดลุงคนงานของไร่มารับแล้วแท้ๆ
" จิ๊บกลับมาแล้วครับ แม่ " มือเรียวยกมือไหว้ผู้เป็นแม่อย่างนอบน้อม ก่อนจะชูถุงขนมโมจิใส้ถั่วกับไข่เค็มที่แวะซื้อตอนที่พักรถที่นครสวรรค์
" เอาโมจิมาฝากด้วยล่ะ "
"โธ่เอ้ย....." แม่สะอื้นออกมาเล็กน้อย เพราะไม่ได้เห็นหน้าลูกมานานเกือบปี
"ไป...งั้นเดี๋ยวกลับบ้านเอาโมจิไปฝากพ่อนะ" ว่าพลางก็เดินเข้าไปกอดลูกชายคนเดียวของตัวเอง
" แม่..หนาวอะ.. "เด็กหนุ่มกอดผู้เป็นแม่ แล้วซุกหน้าลงกับไหล่นั้น ซึมซับความอบอุ่นที่ไม่ได้รับมาเป็นปี ก่อนจะผละออก ..
" ปะ..งั้นกลับกัน เดี๋ยวจิ๊บขับรถเอง "ว่าแล้วก็จูงมือผู้เป็นแม่เดินกลับไปยังที่จอดรถ
++++++++++++++
กลางเดือนมกราคมแบบนี้ เป็นช่วงเวลาทองของกิจการทางบ้านเลยทีเดียว บ้านของเด็กหนุ่มอยู่ห่างจากตัวเมืองพอสมควร ต้องขับรถไปเกือบชั่วโมง จนกระทั่งเข้าเขตอำเภอสะเมิง .. แหล่งปลูกสตอเบอรี่แ่หล่งใหญ่ของไทย..
รถกะบะสี่ประตูสีดำที่มีสติกเกอร์ติดอยู่ที่กระจกหลังอยู่สองประโยค คือ " ไร่นันทิยา" และ " รถคันนี้สีส้ม " เลี้ยวเข้าไปยังสถานที่ตามสติกเกอร์ด้านหลัง
จากทางเข้า สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นเล็กๆเป็นเครือของสตอเบอรี่ที่ส่งกลิ่นหอมในยามค่ำคืนแบบนี้ รถกะบะคันนั้นขับไปตามถนนที่ลาดยางแอตฟัลติกเข้าไปยังตัวบ้านที่อยู่ด้านใน ถัดจากบ้านพักของคนงานสอง-สามหลัง
บ้านเจ้าของเป็นบ้านไม้แบบชั้นครึ่งที่ดีดตัวบ้านขึ้นเพื่อต่อเติมชั้นล่างด้วยปูนเพื่อทำห้องส่วนตัวให้ลูกชาย ตามแบบนิยมของบ้านแบบชาวเหนือในยุคปัจจุบัน
"กลับมาแล้วเรอะจิ๊บ ข้าวของมีแค่นี้หรือไง" เสียงทุ้มของผู้เป็นพ่อดังขึ้นที่หน้าประตูเมื่อเห็นลูกชายเดินถือกระเป๋าเข้ามา
" แค่นี้และพ่อ..อะ.. โมจิ ซื้อมาฝากครับ "
เขายื่นถุงใส่กล่องขนมโมจิถุงใหญ่ให้ผู้เป็นพ่อ " หอมกลิ่นสตอเบอรี่อะ .. ปีนี้ราคาดีไหมพ่อ? "
"ก็ดีๆ...กลับมาก็ดี ช่วงนี้ก็อยู่บ้านช่วยส่งของขนของดูคนไปก่อน แล้วเรื่องเรียนจะว่าไงก็ค่อยว่ากัน.....กรุงเทพทำแกดำไปเยอะนะเนี่ย" ว่าพลางก็เดินเข้ามาตบบ่าลูกชายเบาๆ
"ไปๆไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว เดี๋ยวจะได้นอน แม่เราตั้งตาคอยมาตั้งกะหัวค่ำบอกไม่ต้องไปรับเองก็ได้ก็ไม่เชื่อ "
" คร้าบบบ .. กลับมาบ้านเดี๋ยวก็ขาว หล่อเหมือนเดิมแหละ .. ไปนะพ่อ อาบน้ำนอนละ อย่างเหนื่อยเลย "
ว่าแล้วก็เดินเข้าห้องนอนด้านล่างที่ ดูเหมือนแม่ของเขาจะทำความสะอาดรอไว้อยู่แล้ว
++++++++++++++
เพราะปีนี้ราคาสตอเบอรี่ดีกว่าปีที่แล้ว ดังนั้นนอกจากจะต้องเอาสตอเบอรี่ไปส่งตามออเดอร์ใหญ่ๆในตัวเมือง ซึ่งจิ๊บทำหน้าที่ขับรถสีดำที่เป็นสีส้มคันนั้นไปทั่วเมืองแล้ว ในทุกเย็นเขาต้องคอยคุมคนงานของไร่ให้เก็บสตอเบอร์รี่ใส่ตะกร้าของไร่เอาไว้ เพื่อให้ช่วงค่ำจะมีเจ้าประจำมารับซื้อไปเพื่อขายปลีกอีกครั้งหนึ่ง
เป็นแบบนี้เกือบสามเดือน และตลอดเวลานั้น เขาก็ต้องอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยดูอีกซักครั้ง
++++++++++++++
รีดเดอร์คะ ..
คาดว่าคงจะอิ่มอร่อยมาม่ากันไปแล้วนะคะ คงจะหมดมาม่าแต่เพียงแค่นี้(ล่ะมั๊ง) วันนี้ไรเตอร์มีความสุขกับการโพสต์มาก เพราะมีคนที่ไรเตอร์ชอบมากออกมาแล้วล่ะค่ะ เย้ๆ ... แบบว่า กรี๊ด โผล่มาแล้วๆๆๆ :-[ (บ้าไปละ) .. ขอให้มีความสุขกับทางใครทางมัน เอ๊ย อนาคตของทั้งคู่นะคะ .. แต่ว่า .. ยังไม่จบหรอกนะึคะ ..
แต่สำหรับคืนนี้ ฝันดีทุกคนนะคะ
:กอด1:
-
ชอบบาสอ่ะ
-
พี่ก้อง รีบๆ เคลียร์ตัวเองเร็วๆ เลยนะ จะได้รีบไปง้อจิ๊บ o22
ตามความคิดเรานะ เราว่าที่จิ๊บเสียใจ มันไม่ใช่เพราะอดีตที่พี่ก้องทำอ่ะ
แต่เสียใจเพราะความรู้สึกของพี่ก้องในอดีต ที่มันตามมาหลอกหลอนปัจจุบัน ทำให้อะไรๆ ก็ไม่ชัดเจน
จิ๊บเลยไม่แน่ใจในตัวพี่ก้อง แบบนั้นหรือเปล่าหว่า (เพราะถ้าเราเป็นจิ๊บ เราคงรู้สึกอย่างนี้มากกว่า)
สารภาพว่าตอนที่อ่านตอนนี้จบ ในหัวนี่ปิ๊งประโยคนี้ออกมาเลย
"เรื่องตัวเองยังเอาไม่รอด ยังมีหน้าไปช่วยคนอื่นเขาอีกนะไอ้พี่ก้อง" :angry2:
แต่มาคิดอีกทีมันก็ดีเหมือนกันนะ พี่แมนจะได้คิดที่จะทำอะไรอย่างอื่นบ้างนอกจากยืนหน้าเตา ทำอาหารไปวันๆ แบบไร้วิญญาณ
สงสารก็แต่เจ้าน้อยเนอะ เคว้งอยู่คนเดียว ถ้าพี่แมนไปหามิน ร้านกาแฟจะไปรอดมั้ยเนี่ย
หรือว่าพี่แมกซ์จะมาสานต่อแบบเต็มตัวโดยมีเจ้าน้อยคอยเป็นผู้ช่วยกันน้า :impress2:
:กอด1: ขอบคุณไรท์เตอร์จ้ะ
+1 เป็นค่าสตอเบอร์รี่ไร่บ้านจิ๊บ (อยากกินอ่ะ อิอิ)
-
ว้า...มาม่าหมดซะละ...โคไรเตอร์ยังไม่ทันได้ โดะ เอส เลยนะ
ชอบนัก ดราม่า :laugh: (รีดเดอร์อย่าเพิ่งเอาชามมาม่าขว้างหัวนะ ) :m23:
บาส อย่านัวเนียเอกนะ หวงงงงงง (ย้ำอีกรอบ)
พี่ก้องงงขาาาาา พี่แมนขา สู้ๆนะคะ โคไรเตอร์เชียร์พี่ก้องพี่แมนขาดใจ o13
-
แล้วนี่เมื่อไหร่เส้นขนานสองเส้นมันจะกลับมาบรรจบกันอีกครั้งหล่ะเนี่ย >3<
แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ...ให้ต่างคนต่างพักใจ และให้เวลากับตัวเองบ้าง
บางทีอาจจะทำให้รู้ว่า...จริง ๆ แล้วตัวเองต้องการอะไร และจะำทำยังไงต่อไป
หวังว่าเมื่อสองคนนี้เค้ากลับมาพบกันอีกครั้ง...หัวใจของทั้งคู่คงจะยังตรงกันอยู่นะฮะ
อยากให้เรื่องนี้แฮปปี้ทุกคู่อ่ะ...ไม่เอาแบบเศร้านะฮะ...เค้ารับไม่ได้ T^T
-
ตัวเอ้งงงง
อย่าบอกนะ ว่าเป็นอิพี่บาสสส
แล้ว .... แล้วว...
ไดจัง...
ว้ายยย เค้าไม่อยากจะเดา
กลัวหน้าแหกกกกก
ฮ่าๆ
อยากให้น้องจิ๊บมีแฟนใหม่อ่ะ กร๊ากกก
เซงอิพี่ก้อง กู่ไม่กลับแล้วอ่ะความรู้สึก
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมจ้ะตัวเอง
:กอด1:
-
มินกับก้องก่อเรื่องเอาไว้แต่ทำไม่จิ๊บต้องได้รับผลจากการะทำครั้งนั้นด้วยฮะ
-
ยังไงก็ได้ แค่ขอให้จิ๊บมีความสุขก็พอ :L2:
-
แล้วนี่เมื่อไหร่เส้นขนานสองเส้นมันจะกลับมาบรรจบกันอีกครั้งหล่ะเนี่ย >3<
แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ...ให้ต่างคนต่างพักใจ และให้เวลากับตัวเองบ้าง
บางทีอาจจะทำให้รู้ว่า...จริง ๆ แล้วตัวเองต้องการอะไร และจะำทำยังไงต่อไป
หวังว่าเมื่อสองคนนี้เค้ากลับมาพบกันอีกครั้ง...หัวใจของทั้งคู่คงจะยังตรงกันอยู่นะฮะ
อยากให้เรื่องนี้แฮปปี้ทุกคู่อ่ะ...ไม่เอาแบบเศร้านะฮะ...เค้ารับไม่ได้ T^T
คิดเหมือนรีนี้อะค่ะ ถึงเราจะไม่ชอบก้องที่ทำให้จิ๊บเจ็บ (แถมยังหายหัวไปนานเกิ๊น สามเดือนเลยนะ!)
แต่เราก็อยากให้จิ๊บมีความสุขง่ะ (ก็ไม่แน่อีกเนอะ เจ็บซะขนาดนั้นคงไม่หายขุ่นง่ายๆ)
ขอให้มาม่าหมดแค่นี้เหอะค่าาา ผงชูรสมันเยอะจนผมร่วงหมดแล้วว~
-
:L2: :L2:เป็นกำลังใจให้ :z2: :z2:
-
สรุปว่า พี่ก้องแกจะเคลียร์เรื่องของตัวเองให้จบก่อนค่อยตามไปง้อจิ๊บจริงๆใช่ไม๊นี่...
สรุปได้ว่า วิ่งสวนทางกัน ขออ้อมโลก (ไปอเมริกาก่อน) เดี๋ยวจะกลับมาง้อที่เมืองไทย...
แต่ก็ดีค่ะ ทำอะไรกับเค้าไว้ รับผิดชอบ...ดีค่ะพี่ก้อง กล้าทำก็กล้ารับ... แต่อีกคนนึงล๊าาา~~!~
มัวแต่ห่วงฝ่ายนั้น จนลืมฝ่ายนี้ไปรึป่าว... เอาน่า แค่หายไปเกือบปีเอง ถ้าจิ๊บมีใครเข้ามา ก็สมน้ำหน้าแทนแล้วกัน.... ชิส์ ช้าเอง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
:pig4:
จิ๊บ
รอพี่ก้องด้วยนะ
พี่ก้อง
ไปตามหาจิ๊บได้แล้ว
-
ห่างกันจากกันจนได้ จากกันเพื่อเจอกันใหม่หรือเปล่า :n1:
-
บวกไร้ท์เตอร์
พี่ก้องให้ไวๆ หน่อยได้ม๊าย
-
เอิ่มไปคนละทางกันเลยทีเดียว
แล้วจะมาเจอกันยังไงละเนี้ย
-
เข้าใจแระค่ะ
พี่แมนเป็นเด็กที่ถูกขอมาเลี้ยง คุณนายแม่เลยตั้งชื่อว่า "กตัญญู"
ส่วนมินน่ะลูกแท้ๆแน่นอน พี่แมนเป็นเด็กดีมาตลอด โตขึ้นก็เป็นผู้ใหญ่ดีมาตลอด
พยายามรักน้อง ดูแลน้อง เป็นที่พึ่งให้น้องทุกสิ่งอย่าง
.....ไอ้ที่ว่ารักน้อง มันเลยเกินกว่านั้น เกินกว่ารัก....ส่วนน้องก็ผจญภัยร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำได้อย่างมั่นใจ
เพราะไม่ว่ายังไง หันหลังกลับมาเมื่อไหร่ ก็จะได้เจอสายตาทั้งรักทั้งห่วงใยจากพี่แมนทุกที
ตายๆๆๆๆ อิคนอ่านมาม่า โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สู้ๆค่ะไรท์เตอร์ จะรออ่านต่อไปนะคะ
ปล.อยากอ่านเรื่องของพี่แมกซ์กับน้อย แต่เดาว่ายังไม่ถึงเวลางิ หุหุ
-
ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ไม่ว่าใครจะผิดจะถูก ก็ไม่เคยมีซักครั้งที่พี่ก้องคิดจะขอโทษจิ๊บก่อน
สงสารจิ๊บนะ เข้าใจเลยว่าจิ๊บจะคิดยังงัย ซึ่งไม่เหมือนที่พี่ก้องคิดแน่
พี่ก้องมัวแต่หมกมุ่นว่าจิ๊บจะรับไม่ได้ที่ตัวเองทำไม่ดีกับมิน
ซึ่งมันไม่เกี่ยวกันเล๊ยยย
.....
สำหรับพี่บาสเจ้าชู้นะ แต่เราชอบว่ะ
-
พี่ก้องอ่ะผิดเต็มๆ ทำไมทำกับจิ๊บแบบนี้ รีบเคลียร์งานแล้วไปตามจิ๊บด่วน
เบสนี่ก้อหลีไม่เลือก เพื่อนแฟนนะเนี่ย ต้องให้เอกจัดการให้เข็ด
-
แล้วเรื่องมันจะคลายตัวไปทางไหนครับ
writerครับ อย่าเศร้าอีกนะ มันปวดใจ
-
อยากกินสตอเบอร์รี่อ่ะ
แล้วคุณก้องจะไปตามจิ๊บไหมอ่ะ
หรือว่าจะเจอกันโดยบังเอิญน้า
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
รีดเดอร์คะ..
เนื่องจากไรเตอร์ป่วยค่ะ .. เลยมาเร็ว ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ค่อยได้ทักทายรีดเดอร์แต่ละคนเลย แต่ก็รักทุกคนเหมือนเดิมนะคะ!
อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ!
:กอด1:
++++++++++++++++++
“ขอบใจนะ...กร...ที่อุตส่าห์เป็นธุระจัดการเรื่องที่อยู่อะไรที่นี่ให้...”
ก้องภพรีบโทรศัพท์หาเพื่อนทันทีที่เดินทางมาถึงห้องพักที่ได้เพื่อนสนิทสมัยเรียนปริญญาตรีช่วยจัดการเป็นธุระจัดหาเอาไว้ให้ ดวงตาคมมองไปรอบๆก้องกว้างแบบสตูดิโอ อากาศรอบตัวเย็นเฉียบเพราะยังไม่ได้เปิดฮีทเตอร์ ชายหนุ่มดูจะพอใจกับขนาดของห้องไม่น้อย มันมีพื้นที่พอให้เขาทำงานศิลปะขนาดใหญ่ได้ ในขณะที่อีกด้านก็มีส่วนที่พอจะจัดเป็นออฟฟิศ ห้องนอน ห้องรับแขกและห้องครัวขนาดย่อมเอาไว้ให้พอหุงหาอาหารทำเองได้อย่างทุกที แม้จะไม่มีเพื่อนอย่างเจ้าเคนตามมาไกลถึงอเมริกาด้วย เพราะเขาเอาเจ้าเคนไปฝากคุณยายที่ต่างจังหวัดช่วยเลี้ยงเอาไว้ซักพัก คุณยายที่ยังแข็งแรงก็ดีใจใหญ่ว่าจะได้เลี้ยงหมาฝรั่งตัวโตเสียที แต่ถึงไม่มีเจ้าเคนมาด้วยเขาก็คงไม่ได้รู้สึกเหงาซักเท่าไรนัก
“ทริปนี้... พี่คิดว่าคงจะได้วาดรูปให้เราจริงๆจังๆเสียทีนะ จิ๊บ....”
ก้องภพยิ้มเศร้าๆให้กับสตูดิโอที่ยังว่างเปล่าของตัวเอง เขารู้ตัวดีว่าผลัดผ่อนคนในห้วงคิดคำนึงมาหลายครั้งหลายครา มาอเมริกาคราวนี้แม้จะมีเวลาไม่มากเพราะเพื่อน กร ตัวดีจัดแจงจองแกลลอรี่ไว้ให้เขาโชว์ผลงานที่หอบหิ้วมาจากเมืองไทยหนึ่งชุด แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าจำนวนภาพที่นำมานั้นมีจำนวนไม่มากพอจะเติมเต็มแกลลอรี่ขนาดใหญ่ใจกลางย่านศิลปะของนิวยอร์คได้เป็นแน่ ก้องภพจึงตั้งใจที่จะเติมเต็มส่วนที่ว่างทั้งหมดนั่น ด้วยทุกความคิด ทุกความรู้สึก และทุกส่วนในหัวใจ ด้วยความรักของเขาที่มีต่อเด็กหนุ่มคนนั้นที่คงจะไม่มีอีกแล้วที่จะทำให้อีกฝ่ายได้รู้สึกระแวงสงสัย และทำให้อีกฝ่ายต้องมาเสียใจอีก
++++++++++++++++++
เวลาผ่านไปกับความพยายามของก้องภพในที่สุดคือที่เขาจะต้องจัดงานแสดงภาพก็มาถึง ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทบนอกมีลีลาวดีที่แทบจะกราบกรานของร้องให้กรทำยังก็ได้ให้หามาให้ได้ประดับตกแต่งไม่ใช่แค่บนอกเสื้อแต่ทั่วทั้งงาน
ภาพที่นำมาจัดแสดงนั้นถูกแบ่งออกเป็นสองหัวข้อหลัก หนึ่ง คือ
“Flowers”
ซึ่งเป็นการแสดงภาพวาดสีน้ำมัน รูปดอกไม้ พรรณไม้ต่างๆจากประเทศไทย ในขณะที่อีกด้านเป็นการแสดงภาพวาดของ เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ในหลากหลายอิริยาบถ แม้เป็นเพียงภาพวาดขาวดำที่มีภาพสีซ้อนทับเป็นรูปของดอกลีลาวดีหลากสี แต่กลับมองดูสมจริงมากเสียยิ่งกว่าภาพถ่าย ทุกฝีแปรงถูกแต่งแต้มลงไปล้วนแสดงออกถึงความรู้สึกที่ทั้งรักและอยากจะทะนุถนอมคนในภาพอย่างสุดซึ้งจะบรรยาย แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงความเศร้าและความโหยหานกถึงคนในภาพเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยมอีกด้วย ภายใต้หัวข้อที่ก้องภพคิดว่าแม้จะดูธรรมดา แต่มันก็คือ ความรู้สึกของเขา
“My Flower”
++++++++++++++++++
ผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัยถูกประกาศ ด้วยความมานะพยายามและเกรดเฉลี่ยในระดับมัธยมปลายจากโรงเรียนประจำจังหวัดที่จัดว่าค่อนข้างดี ทำให้จิ๊บมีชื่อติดคณะนิติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยประจำจังหวัด ท่ามกลางความดีใจของคนรอบข้าง
ส่วนตัวของจิ๊บเองแม้จะรู้สึกแปลกๆกับการเป็น "เด็กซิ่ว"อยู่บ้าง แต่ก็คิดว่าจะใช้โอกาศในการเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปี 1 ให้คุ้มค่า .. แม้จะอายุเท่ารุ่นพี่ตนเองก็เถอะ..
เด็กหนุ่มเข้าร่วมกิจกรรมทุกอย่างของคณะ ชดเชยช่วงเวลาที่ขาดหายไป ทั้งกิจกรรมรับน้อง และ ที่รู้สึกแปลกที่สุดก็คือ ....
การได้รับเสนอให้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของคณะ ด้วยความโดดเด่นของหน้าตา และลักษณะนิสัยที่ร่าเริง ยิ้ม และเข้ากับคนง่าย จึงทำให้เขาโดดเด่นตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนด้วยซ้ำ
ในปีแรกทุกๆคณะจะต้องไปเรียนวิชาพื้นฐานตามคณะต่างๆ จึงทำให้ได้เจอเพื่อนต่างคณะมากมาย หลายๆคนก็ได้มีแฟนกันตอนนี้ ซึ่งจิ๊บเองก็ไม่มีข้อยกเว้น มีคนจากคณะอื่นพยายามทำความรู้จักเขาหลายคน ทั้งที่เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน และรุ่นพี่ จากหลายๆคณะ ซึ่งเด็กหนุ่มก้ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องเสียหายอะไรที่จะทำความรู้จักกับคนๆหลายๆคน จะแปลกใจไปบ้างก็คงจะเป็นเพราะ หลายๆคนที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่า "จีบ" เขานั่นเป็น ผู้ชาย นั่นเอง
++++++++++++++++++
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้คนที่อยู่ข้างในเปิดประตูออกมาอย่างแปลกใจ เพราะปกติ ถ้าเป็นรูมเมทของเขาอีกสองคนก็จะเปิดเข้ามาเลย
"จิ๊บ พี่มาชวนไปอ่านหนังสือ"
ชายหนุ่มรูปร่างไม่ได้สูงอะไรมากนักยืนยิ้มอยู่หน้าห้องของเด็กหนุ่ม เสื้อชอปยังไม่ได้ถอด ท่าทางสบายๆ ถือหนังสืออีกสองสามเล่มโชว์อีกต่างหาก
" มาพอดีเลยอะ .. พี่เก่ง ติวMath100 ให้หน่อยสิ อาจารย์สอนไม่รู้เรื่องเลย "
เด็กหนุ่มคนดังประจำคณะบ่น แล้วเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนา สมุด เครื่องเขียน ก่อนจะเดินตามคนอายุมากกว่า ออกจากห้องไปนั่งติวกันที่ใต้ถุนหอพัก
เก่ง นั้นดูท่าจะเป็นคนที่เก่งสมชื่อ หรือเป็นเพราะวิชา แมท ที่อีกฝ่ายเรียนนั้นไม่ได้ซับซ้อนอะไรมากเกินกว่าที่เขาจะอธิบายให้อีกฝ่ายฟังได้
"เข้าใจหรือเปล่า...แบบนี้ แล้วก็ใช้สูตรนี้..." เก่งอธิบายอย่างใจเย็น
ใบหน้าสวยพยักหน้าแต่คิ้วเรียวกลับขมวด ไม่รู้ว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจกันแน่ เพราะเด็กสายศิลป์ไม่ค่อยถูกกับคณิตศาสตร์เท่าไหร่เลย จะสู้หนุ่มวิศวะอย่างอีกฝ่ายได้อย่างไรกัน
"ไม่เข้าใจก็บอกซิ่...คิ้วขมวดแบบนี้ ...จะให้พี่ทำยังไงกับเราดีล่ะ" เก่งแหย่พลางเอาปลายดินสอด้านที่เป็นยางลบชี้หน้าอีกฝ่าย
" อ่า .. ก็ไม่รู้จะถามยังไงนี่.. " เขาเถียงเสียงเบา ที่โต๊ะหินอ่อนด้านล่างของหอพักมีคนมานั่งติว นั่งออ่านหนังสือกันพอสมควร
++++++++++++++++++
ที่จริงปี 1 เป็นปีที่เด็กๆต้องปรับตัวกับระบบมหาวิทยาลัย แต่ก็มีกิจกรรมที่ยั่วยุให้เสียคนได้มากมาย ทั้งผับ-บาร์ ร้านเหล้าหลังมหาวิทยาลัย ร้านอินเตอร์เนทตลอด 24 ชั่วโมง แต่คนอย่างจิ๊บ(ที่แก่กว่าคนอื่น) ย่อมไม่อาจะเสียเวลาไปทำอะไรแบบนั้นได้อีก เพระาหลังจากทำกิจกรรมขึ้นดอย แสดงสปีริต ฝึกเต้นเชียร์ลีดเดอร์เพื่อโชว์อะไรแบบนั้นที่บนดอยสุเทพ ก็ต้องเข้าสู่ช่วงเวลาสอบกลางภาคแล้ว
เพราะเก่งช่วยติววิชาที่ไม่ถนัดจึงทำให้คะแนนสอบวิชาคำนวนของจิ๊บไม่ได้แย่อย่างที่คิด แถมวิชาอื่นก็ทำได้ดี เด็กหนุ่มจึงพาเขาไปเลี้ยงนมที่ร้านดังหลังมหาวิทยาลัย ร่วมกับเพื่อนหลายๆคน แต่เพราะร้านนั้นอยู่ใกล้กับผับดัง ในตอนดึกๆ เพื่อนๆพวกนั้นจึงขอไปเที่ยวต่อกันหมด สุดท้ายก็เหลือเขากับเก่งแค่สองคนอยู่ที่ร้านนม
"กินซิ่...อร่อยนะ" เก่งเลื่อนจานขนมปังให้กับอีกฝ่าย
"เจ้าพวกนั้นเห็นพี่มาทีไรสั่งไม่ไว้หน้าแล้วก็หนีตลอด...ของเหลือนะเนี่ย"
เก่งหัวเราะออกมาเบาๆ เขาเหลียวมองรอบข้างไม่ค่อยมีใครนั่งอยู่ซักเท่าไรในคืนนี้ ชายหนุ่มหันกลับมาสบตารุ่นน้อง ริมฝีปากหยักยิ้มน้อยๆ
" สงสัย..เห็นเหล้าดีกว่าหนมปังแน่เลย พี่ "
สายตาแบบนั้นทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเก่งคิดอะไร ตลอดเวลาสองสามเดือนมานี่ มันชัดเจนอยู่แล้ว .. ส่วนตัวเขาเอง แม้จะมีคนมาสนใจชอบพอไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยมีใครชวนไปอ่านหนังสือ ไปติวด้วยกันเลย มีแต่ชวนไปเที่ยวเสียมากกว่า
"นี่ จิ๊บ...คิดยังไงกับพี่เหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยถามสองมือประสานกันตรงหน้า
" หา..คิดยังไงเหรอ? "คำถามที่จู่ๆก็ถามขึ้นมาแบบนั้นทำเอาจิ๊บทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว
" พี่เก่งน่ะเหรอ..พี่ก็เป็นประธานหอไง แล้วก็ดูแลน้องๆแบบจิ๊บดีมากๆอะ .. ช่วยติวแมชช์ให้ด้วย "
เด็กหนุ่มตอบแบบกว้างๆ คำว่าคิดยังไงเนี่ย จะให้ตอบยังไงกันล่ะ ในเมื่อเขาไม่ได้คิดอะไรไปไกลกับใครเป็นพิเศษ
"แค่นั้นจริงๆเหรอ...พี่น่ะให้พูดตามตรง คิดมากกว่ารุ่นพี่ที่ดูแลรุ่นน้องมานานแล้วนะ...แต่พี่...ไม่รู้จะขอมากไปหรือเปล่า" มือใหญ่ของเก่งยื่นไปจับแขนของอีกฝ่ายเอาไว้
" พี่เก่ง? "ดวงตากลมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ผู้ชายคนนี้ไม่มีอะไรที่เหมือนก้องภพเลย
.. ผู้ชายธรรมดา เรียนวิศวะฯ ไม่ได้ตัวสูงใหญ่มากมาย ไม่ได้ขาวแบบผู้ดีอะไร ไม่เคยใช้ครีมทาหน้าอะไรดีๆ..แต่เขาเป็นคนดี..
"ถ้าจิ๊บ...ไม่รังเกียจอะไร พี่ก็อยากจะลองคบกับจิ๊บดูนะ อยากเป็นมากกว่าแค่รุ่นพี่ที่หอ..."เก่งเอ่ยพลางหัวเราะออกมาน้อยๆกับคำพูดของตัวเอง
" พี่แน่ใจเหรอ..จิ๊บอาจจะไม่ได้ดีอย่างที่พี่คิดก็ได้นะ "
"เรื่องนั้นให้พี่เป็นคนตัดสินเองจะดีกว่าไหม" เก่งตอบกลับแทบจะในทันที
ท่าทางเด็ดขาดในคำพูดของอีกฝ่ายทำให้จิ๊บต้องเงยหน้ามองอย่างทึ่งๆ เขาให้เวลาคิดอยู่ไม่นานเลยจริงๆ ก่อนจะตอบตกลงไป
เขาควรจะเริ่มต้นใหม่ได้แล้วใช่ไหม?..เขาควรจะมีชีวิตใหม่ได้แล้วใช่ไหม?..
" ถ้าอย่างนั้น.........ก็ได้ครับ "
คำตอบนั้นทำให้หนุ่มคณะวิศวะยิ้มออกมาอย่างเขินๆ มือที่ดูหยาบเพราะต้องเข้าชอพทำงานหนักหน่วงอยู่เรื่อยๆนั้นจับแก้วนมขึ้นมาดูดเข้าไปอึกใหญ่
และท่าทางแบบนั้นก็ทำให้จิ๊บต้องหัวเราะออกมาจนได้
++++++++++++++++++
การเดินทางกลับมาจากอเมริกานั่นนับได้ว่ายาวนาน และเมื่อลงจากเครื่องก็แทบจะช็อคกับอากาศร้อนเหนอะหนะครึ้มฟ้าครึ้มฝนของปลายฤดูฝน ก้องภพอยากจะแบ่งเอาอากาศดีๆที่อเมริกาที่เขาได้ไปสัมผัสมาระหว่างออกทัวร์แสดงผลงานศิลปะของตัวเองร่วมกับเพื่อนๆไปในนหลายๆรัฐกลับมายังเมืองไทยบ้างแต่ก็ทำไม่ได้ ชายหนุ่มยังมีเรื่องราวให้ต้องทำอีกมากมายนัก คิดได้แบบนั้นร่างกายที่ควรจะอ่อนล้า ก็ไมได้เหน็ดเหนื่อยอ่อนมากจนเกินกว่าที่ก้องภพจะกลับมาถึงที่บ้านและเปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ คลิกเปิดไปยังเว็บบอร์ดที่เขาไม่ได้เข้ามาดูอีกเลยนับตั้งแต่เจ้าของล็อกอินคนนั้นหายตัวไป เขาไม่เคยเข้าใจว่าทำไม คนเราถึงอยากจะเล่าเรื่องราวอะไรนักหนา คนพวกนั้นไม่ได้รู้สึกอายเลยหรือกับการเล่าความลับของตนเองให้ใครต่อใครได่รับรู้ถึงแม้จะมีข้ออ้างที่ว่าไม่เคยพบสบหน้ากันมาก่อนก็ตามดี เขาก็ยังคิดว่ามันน่าอายอยู่ดี
แต่เมื่อมาถึงความรู้สึกของเขาในตอนนี้แล้วมันกลับไม่ใช่ เขาอยากหาช่องทางติดต่อ กับใครซักคนที่อยู่ในใจเขามาตลอดช่วงระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา และอยากจะบอกเหลือเกินถึงความรู้สึกนึกคิดของตัวเองที่อยู่ภายใน สองมือของศิลปินหนุ่มขยับเบาๆ เหมือนไม่รู้จะเริ่มที่ไหน
เขาเริ่มต้นพิมพ์หัวข้อ
“เขาเรียกผมว่า พี่ปิ่นโต...”
“สวัสดีครับ...นี่เป็นการเขียนครั้งแรกของผม แต่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนที่นี่รู้จักผม ก่อนหน้านี่ทุกคนคงจะเคยได้ยินเรื่องราวของผมจากเด็กหนุ่มคนนึง และทุกคนก็เอาใจใส่กับเรื่องราวของพวกผมมากพอจะเรียกผมว่า “พี่ปิ่นโต” ตามเรื่องที่ผมเคยเอาปิ่นโตไปตามง้อ ตามจีบเขานั่นล่ะครับ...ตอนนี้ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าน้องเขาจะยังมาอ่าน มาเขียน มาขอคำปรึกษาอะไรกับทุกๆคนที่นี่หรือเปล่า แต่ผมตามหาเขาอยู่ เพราะในตอนนี้...เขาทิ้งผมไปแล้วล่ะครับ...”
ก้องภพค่อยๆพิมพ์เล่าเรื่องเหตุการณ์ที่ทำให้จิ๊บต้องจากไปให้คนในบอร์ดได้รับรู้
“ผมยอมรับว่าผมผิด...และผมต้องขอโทษหากว่าผมจะได้เจอน้องเขาอีก แต่ผมก็ไม่แน่ใจนักว่าจะต้องไปตามหาน้องเขาได้ที่ไหน และตลอดเวลาที่ผมเงียบมาตลอดนั่นเป็นเพราะผมต้องการให้เวลา ให้น้องเขาได้คิด และต้องการเวลาให้กับตัวผมเอง ได้ไตร่ตรองให้ดีถึงโทษของตัวเอง และไตร่ตรองให้ดีถึงสัญญาที่ผมเคยให้ไว้ แต่ไม่มีโอกาสได้ทำให้เขาเห็นเสียที ให้เขาเห็นว่าผมรักเขามากขนาดไหน...ผมได้แสดงให้โลกเห็นไปแล้ว ในทุกลายเส้น ทุกฝีแปรงที่วาดลงไป....คือความรู้สึกที่ผมคงเรียกได้ว่าเป็นความรักที่อยากจะบอกเขาให้รับรู้เอาไว้......นี่เป็นงานทั้งหมดที่ผมพอจะทำให้เขาได้ครับ”
ก้องภพค่อยโพสต์ภาพถ่ายจากภาพวาดของตัวเองที่จัดแสดงโชว์ให้ชาวต่างขาติต่างภาษาให้ได้เห็นในอาร์ตแกลลอรี่กลางมหานครนิวยอร์คและในอีกหลายๆแกลลอรี่ทั่วอเมริกา
และปิดท้ายด้วยรูปภาพสีน้ำมันขนาดสูงกว่าเมตรหลายใบที่วางเรียงต่อกันยาวหน้าแกลลอรี่ท่ามกลางวิวทิวทิศน์ของมหานคร
“จิ๊บ .....รูปทั้งหมดนี่...พี่วาดให้จิ๊บนะครับ”
ชายหนุ่มทิ้งท้ายไว้ด้วยข้อความเช่นนั้น ก่อนจะถอนหายใจ ดวงตาคมฉายแววเศร้า ชายหนุ่มละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์มามองกระดาษแผ่นเล็กๆที่อยู่ในมือ มันเป็นสำเนาบัตรประชาชนของใครคนหนึ่งที่ได้รับมาจากอดีตนายจ้าง...ชื่อและที่อยู่ปรากฏเด่นชัด แต่คำถามมันอยู่ที่ว่า .....เขาจะได้พบเจ้าของชื่อ เจ้าของใบหน้างดงามในรูปเหล่านี้อีกครั้งหรือเปล่า.....หรือต่อให้พบแล้ว เรื่องราวของพวกเขาจะดำเนินต่อไปอย่างไรเขาเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เวลากว่าหกเดือนที่แทบจะไม่ได้ติดต่อเพื่อนหรือใครอื่นที่อยู่ในความคิด
การเดินทางยาวไกลและยาวนานในต่างแดนเพื่อนำเสนองานให้กับลูกค้าและตระเวณไปตามแกลลอรี่ต่างๆ นั้นทำให้เขาหยุดพักเรื่องหัวใจไปได้บ้าง แต่พอกลับมาถึงเมืองไทยแล้ว การนั่งอยู่ที่บ้านพยายามจะทำงานโดยที่ไม่คิดถึงใครบางคนกลับเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ณ ตอนนี้เวลานี้เขาแทบจะทนนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์บ้าๆนี่ต่อไปไม่ได้เสียด้วยซ้ำ มือแกร่งขยำกระดาษแผ่นน้อยแน่น... คิดได้แบบนั้นก็แทบจะวิ่งไปจัดกระเป๋าอีกครั้ง... พาเจ้าเคนที่คนจากบ้านยายเพิ่งจะพามาส่งให้ไปฝากที่โรงพยาบาลสัตว์ ....ชายหนุ่มล่ำลา ใช้เวลาไม่นานนักกับการขอโทษขอโพยเพื่อนแสนดีที่ทั้งร้องทั้งส่งเสียงงื้อง้าดประท้วงด้วยความคิดถึงก่อนจะรีบนั่งแทกซี่ไปที่สนามบินแทบไม่ทัน
นั่งเครื่องบินไม่นานก็มาถึงเชียงใหม่ ก้องภพจัดการเช่ารถ ขับไปยังโรงแรมที่เคยมาพักเมื่อหลายปีก่อน นอนพักเอาแรงเสียหนึ่งคืนก่อนจะตื่นมาถามทางไปยังสถานที่ที่เขียนบอกไว้ในสำเนาบัตรประชาชนของจิ๊บที่เขาได้มาจากแมน
++++++++++++++++++
จำนวน PM มากมายที่อัดแน่นเข้ามาในกล่องข้อความของจิ๊บในเวปบอร์ดที่เริ่มต้นเรื่องราวทั้งหมดระหว่างเขากับก้องภพ ทำให้เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างแปลกใจขณะที่เข้าไปเช็คข้อความ
เห็นข้อความราวกับจะกรีดร้องต่อหน้าเขาได้ ตามมาด้วยลิ้งของกระทู้ในเวปบอร์ด
อีกมากมายก็ป็นข้อความที่แสดงความสงสาร และให้กำลังใจ แต่ก็ล้วนแล้วแต่ให้ลิ้งกระทู้เดียวกันมาทั้งหมด
จิ๊บขมวดคิ้วก่อนจะกดลิ้งนั้นเข้าไปดู ...
“เขาเรียกผมว่า พี่ปิ่นโต...”
ประโยคเริ่มต้นนั้น และลอคอินที่สมัครในชื่อเดียวกัน เรื่องราวที่พิมพ์แล้วโพสต์ไปแบบเรียบง่าย สำนวน ภาษา ที่คุ้นเคยดี
นี่ไม่ใช่การจับกระแสในเวปบอร์ดแล้วเป็นการแต่งเรื่อง .... เจ้าของลอคอินนี้คือ ก้องภพ ตัวจริง..
เรื่องราวทั้งหมดในมุมมองของก้องภพที่เขาไม่เคยรู้ หลังจากที่แยกทางกันไป พรั่งพรูออกมาในกระทู้นั้น จิ๊บเลื่อนเมาส์ลงเรื่อยๆ จนกระทั่งสิ้นสุดข้อความ ก่อนจะต้องเบิกตากว้างกับรูปถ่ายมากมายที่โชว์ขึ้นมาให้ดูบนหน้าจอ
รูปถ่ายทั้งหมดเป็นภาพวาดขาวดำของคนๆหนึ่งที่สลับทับซ้อนด้วยดอกไม้หลากหลายสีสัน ภาพสีน้ำมันขนาดใหญ่หลายรุป วาดภาพเด็กหนุ่มในหลากหลายอากัปกริยาที่เพียงมองก็รู้ว่าบรรจงใจวาดลงไปด้วยความรักและเสน่หาที่ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด... ทั้งฝีแปรง สไตล์การวาด การลงสี ...ใช่ก้องภพจริงๆ .. และรูปสีน้ำมันขาวดำทับซ้อนด้วยรูปดอกลีลาวดีหลากหลายสีสันทั้งหมดนั่น.... มันเป็นรูปโครงหน้าของเขาเอง!
ปลายนิ้วยกขึ้นแตะบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า ...
“ พี่..ก้อง? ” เสียงอุทานแผ่วเบา เด็กหนุ่มยิ้มกับรูปพวกนั้น หยาดน้ำตาไหลลงมาเปรอะแก้มเนียนอย่างช่วยไม่ได้ ราวกับทำนบน้ำตาที่กลั้นเอาไว้แสนนานตั้งแต่วันนั้นพังทลาย จิ๊บปล่อยให้ตนเองร้องไห้ออกมาอย่างมากมายเหลือเกิน ต่อหน้าคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคในห้องนอนของตนเอง
++++++++++++++++++
-
:z13:กรี๊ดดดด ได้จิ้ม
จิ้มเสร็จก็มานั่งปวดจายต่อ :sad4:
อิพี่ก้อง แก ช้าเสมอเลยนะ ติสต์แตกได้โล่จริงๆ :เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
กำลังจะจุดพลุฉลองที่จิ๊บมีแฟนใหม่อยู่เลย
ฮ่าๆๆ กรีดร้องงงงง มีแฟนใหม่แล้วๆๆๆ
แต่อิพี่ก้องมาทำซึ้งอะไรตอนนี้ฟร่ะ
รมณ์เสีย
ชิส์ มาเรียกคะแนนอ่ะเซ่ะ
ขอคิดดูก่อนนะ สัก 4 5 ปี
ว่าจะยกน้องจิ๊บคืนให้หรือป่าว
ชิส์ ยังงอนอยู่นะพี่ก้อง
มาง้อด้วย กร๊ากกกกกกกก o18
-
:sad11: ไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมม
ไม่คบกับพี่เก่งนะไม่เอาอ่า
จิ๊บรอหน่อยเด๋วพี่ก้องจะไปง้อแล้ววววววว
ใจอ่อนด้วยน้าจิ๊บบบบบบบ :impress3:
-
เจ็บปวดที่สุด
อยากลืมแต่กลับมารื้อฟื้นความทรงจำของน้องจิ๊บกันซะงั้น
อิพี่ก้องน้าา อิพี่ก้อง
:เฮ้อ:
-
แงๆๆๆๆๆ อ่านแล้วทำนบน้ำตาแตกอ่า อีป้าแก่ ๆ
อินเกินไปแล้ว ไรท์เตอร์มารับผิดชอบด้วย ฮือๆๆๆๆ
-
พี่ก้อง
มันจะสายไปไหมอ่า :m15:
สงสารพี่เก่งจังเลย ไรเตอร์ หาคู่ให้พี่เก่งอีกคนดิ
-
ไรเตอร์หาคู่ให้พี่เก่งคนที่สิ
ให้จิ๊บคู่ก้องเหมือนเดิมนะ
-
ไรเตอร์ มาเร็ว เคลมเร็ว ไปเร็วมาก....
วันนี้โคไรเตอร์ก็เบลอๆ มาก ทำอะไรช้าเป็นเต่าคลานอีกละ...
เอ้า เอารูปมาฝากนะคะ สาดไป อย่าให้เสียยยย :กอด1:
“จิ๊บ .....รูปทั้งหมดนี่...พี่วาดให้จิ๊บนะครับ”
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/flower-1.jpg)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/flower2.jpg)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/flower3.jpg)
-
เริ่ดเรอค่าา
รูปน้องฮา น่ารักเสมอออ
แนวอาร์ตสวยเหอะ :L2:
-
:o8: :-[ :o8: :-[ :o8: :-[ ต๊ายยยย....มีหยอดนะคะคุ๊ณณณณณณณณณณณ
ใช่แล้วจ๊ะ คุณ(อาจารย์)พี่ก้อง รสหวานน่ะรับประทานง่าย หากเสพบ่อย ๆ จะหยุดไม่ได้ :m1: :m1: :m1: :m1:
:m11: :m11: แต่งได้น่ารักมากมาย ชอบ...ชอบจังเลย
:L2: รักคนแต่ง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รูปสวย พร้อมความรู้สึกที่ดีๆ
-
เอ้า ใครยังว่าง ใครยังโสดบ้างเนี่ย ช่วยไปเป็นคนคอยปลอบใจพี่เก่งหน่อยเถอะค่ะ
ก็เห็นใจพี่เก่งนะคะ ... :sad4: แต่แบบว่าอันตัวหนูเป็นแฟนคลับพี่ก้องอ่ะค่ะ :impress2: (ออกนอกหน้ามากนะอินี่ -..- )
หกเดือน นานพอดูเลยนะเนี่ย สำหรับการสำรวจใจตัวเอง
แต่พี่ก้องก็กลับมาพร้อมคำตอบที่ว่ายังมีจิ๊บอยู่ในหัวใจตลอดเวลา แล้วจิ๊บล่ะ ? จะให้อภัยพี่ปิ่นโตได้มั้ยน้า ...
:กอด1: กอดๆ ไรท์เตอร์ หายป่วยไวไวนะคะ + :L2: ขอบคุณโคไรท์เตอร์ สำหรับรูปน้องจิ๊บค่ะ เลิศเลอเพอร์เฟ็คมาก
+1 จัดไปให้ทั้งคู่ค่ะ
-
พี่ก้องงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!
ช้าไปมั้ยยยยยยยย
ไอ่คุณเก่ง หลบปายยยยยยยยยยยยยย
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ต้องมาม่าอีกแน่เลยยยยยยย
:serius2: :serius2: :serius2:
-
โอ้ว ไม่นะ
ทำไมเนี่ย
แล้ว ต่อไปจะเป็นเช่นไรเนี่ย
ติดตามจร้า สงสารพี่ปิ่นโตเหมือนกันนะ :เฮ้อ:
:L2: :L2: :L2:
-
อ๊ายยย จะดีกันก็ต้องมีคนเจ็บซะแล้วเหรอเนี่ยยยย
บวกให้ค่า
-
" ก็ดีอะ จิ๊บก็อยากรู้เหมือนกันว่าบ้านเขาจะมีปิ่นโตกี่อัน "พูดจบก็หนีไปอ่านหนังสือที่หลังร้าน
"เหอะๆ....รู้แล้วจะหนาว" เสียงเฮียแมนพึมพำพูดกับตัวเอง
:haun5: :haun5: :haun5: พี่ก้องทำอาหารปิ่นโตล่งตามบ้านเป็นอาชีพเสริมรึ :haun5: :haun5:
:haun5:
-
รูปสวยอะ
แต่งานนี้จิ๊บจะใจอ่อนหรือเปล่านะที่ได้เห็นที่พี่ปิ่นโตทำ
แล้วแฟนใหม่อย่างเก่งละ
พูดได้ว่างานนี้มีคนเจ็บอีกแน่นอน
-
พี่ก้อง จิ๊บ มีแฟนใหม่ค่ะแล้วพี่ ชื่อ ก ไก่ เหมือนกันอีกต่างหาก... สะกดด้วย ง งู แต่ที่ต่างกันก็คือ สระ และ วรรณยุกต์ค่ะ หึหึ... หายไปเกือบปี แล้วพี่จะกลับมาทำไม๊~~!!!!!!!!!!
แต่ไม่กลับก็ไม่ได้ เพราะว่าพี่เป็นพระเอกใช่ไม๊ล่ะ เอิ๊กๆ
-
โหย ซึ้งอ่ะ รูปจิ๊บสวยดี
แต่...สายไปแล้วว่ะ ไอ้พี่ก้อง!!!
อย่ามัวแต่งง้อที่หน้าจอให้จิ๊บต้องเป็นฝ่ายไปหา
ตัวเองอ่ะ ย้ายก้นแล้วออกตามหาเขาได้แล้ว เฟ้่ย!!
-
"แล้วพี่จะให้ผมหน้าด้านถามเหรอว่า ทำไมถึงหยุด ทำไมไม่ต่อล่ะครับ จิ๊บกำลังมันส์เลย? "
:m13: เอ่อ...น้องจิ๊บเคอะ หากน้องเข้าไปบอกแบบนี้กับพี่ก้อง คุณพี่่ว่าเหตุการณ์พลิกค่ะ
:m1: เอาไว้พูดกับพี่ก้องอย่างนี้นะจ๊ะ :m12: :m12: :m12:
-
ก็อยากจะซาบซึ้งเหมือนคนอื่นหรอกนะ ถ้าไม่ติดคำว่า ผมให้เวลาเขาได้คิด
กร๊วกเอ๊ย พับผ่าสิ มันอดใจไม่ได้จริง ๆ ที่ต้องพูดนี้
คนที่ต้องการเวลาน่ะ คือ คุณคนเดียวแหละ
เวลาตั้งหกเดือนเชียวนะ ติสต์จริง ๆ พ่อคุณ
-
เฮ้อ ....มันจะสายเกินไปรึเปล่านะ พี่ก้อง :เฮ้อ:
-
กรรม...
หายไปซะนาน น้องจิ๊บเค้ามีแฟนใหม่ไปละ :a14:
-
ไม่รู้ว่าเวลาที่เปลี่ยนไปทำให้ใจของจิ๊บปลี่ยนแปลงไปยังนะพี่ก้อง
ก็พี่เป็นคนที่ตรงการเวลาและให้เวลากับจิ๊บอะไรๆมันอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้
แต่อยากให้พี่ก้องหาจิ๊บเจอและง้อจิ๊บจนได้คืนดีกัน
-
พี่ก้องคะ สายไปแล้วววว 5555
-
ขอกรี๊ดดัง ๆ ก่อนได้ป่ะ...กรี๊ดดดดดดดดดดด ดดดด ดดด ด ด ด ด...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ก ก ก กกก
ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้หล่ะ...ทำไมน้องจิ๊บใจเร็วด่วนได้ถึงเพียงนี้...โอ๊ยยยยย...คนอ่านปวดใจ ปวดเฮด ลมจะตีกลับยังไงก็ไม่รู้ (- -ll)
น้องจิ๊บอ่ะ...น้องจิ๊บบบบบบบบบบบ บบบบบบบบ บบบบ...ไม่นะ...น้องจิ๊บต้องเป็นของพี่ก้องนะ...ไม่เอาพี่เก่งอ่ะ...เค้าม่ายอ้าวววววววววววววววว วววว >[]<
พี่ก้องทำซึ้งซะคนอ่านน้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัวเลยอ่ะ...ทั้ง ๆ ที่อ่านไปก็รู้สึกปวดใจไป...แต่มันก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกทั้งหมดของพี่ก้องที่มีให้น้องนะ
เข้าใจนะพี่ก้อง...เค้าเข้าใจพี่ก้องแล้วแหล่ะ T^T *ตบบ่าให้กำลังใจพี่ก้อง*
บางทีคนเรากว่าจะรู้ว่าตัวเองทำให้คนที่เรารักมากเสียใจขนาดไหน...มันก็ต้องรอให้ตัวเองรู้สึกว่าเราเสียใจแค่ไหนที่ไม่มีเค้าอยู่ข้าง ๆ แล้ว
ไม่เป็นไรนะพี่ก้อง...เค้ายังเชื่อว่าพี่ก้องจะต้องง้อน้องได้สำเร็จ...ความรักชนะทุกสิ่งพี่ก้อง...และยิ่งเป็นความจริงใจที่พี่ก้องแสดงให้น้องได้เห็นแบบนี้แล้ว
รับรองว่าไอ่หนุ่มวิดวะหน้ามนคนชื่อเก่ง...คงทำอะไรความรักที่พี่ก้องมีให้น้องไม่ได้หรอก...สู้ ๆ นะพี่ก้อง
ง้อน้องให้สำำเร็จนะ...ไม่สำเร็จไม่ต้องมาให้เห็นหน้ากันอีกเลยนะพี่ก้อง...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >//////<
พีเอส ,, แอบหวั่นใจ...กลัวน้องจิ๊บสงสารพี่เก่งแล้วจะไม่เลือกพี่ก้องจัง...ถึงตอนนั้น...ใครก็ได้ช่วยเอากระสอบทรายมากั้นหน้าบ้านให้เค้าทีนะ
เพราะเค้าคงดราม่าหนัก...ถึงขั้นท่วมบ้านกันเลยทีเดียว...T^T
พีเอส 2 ,, หายป่วยไว ๆ นะฮะไรท์เตอร์...รักษาสุขภาพด้วยนะ...ช่วงนี้มีแต่คนป่วยกันเยอะเลยอ่ะ (>3<)
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เค้าไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้ว
อีตาพี่ก้องนะอีตาพี่ก้อง บอกแล้วให้รีบๆตามมา
พี่เก่งมาแย่งตัดหน้าไปนี๊ดเดียว แล้วไงละทีนี้ จิ๊บคงได้สงสารพี่เก่งที่เปงคนดี
หกเดือนให้เวลาคิดนานไปไหม๊ ที่จิ๊บเสียงใจเพราะคิดว่าพี่ไม่ได้รักเค้าจริงหรอก :serius2:
ps. ถ้าเปงดังที่พี่นารีบนพีเอสไว้จริง เอากระสอยทรายมาเผื่อเค้าด้วย
เค้าอยากให้กลับมารักกันอ่า :o12:
-
ไม่รู้เป็นไง เห็นรูปจิ๊บแล้วน้ำตาจะไหล :monkeysad:
-
:sad11: :sad11:
-
:a2: สู้โว้ย... พี่ก้องคราวนี้กล้า ๆ หน่อยนะพี่
:a9: :a2: :a1:ความจริงใจเอาชนะทุกสิ่ง แม้ผลอาจจะไม่เห็นอย่างที่เราหวังไว้ก็ตาม :กอด1:
:L2: แต่งได้ซึ่งมากมาย
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อร้ากกกก น้องจิ๊บมีแฟนใหม่แล้วอ่า
ทำไงดีละไรเตอร์ ไม่ยอมนะ ๆ
-
โอยยยมาตามอ่านหลายตอนเลย
เราไม่ได้สังเกตหัวกระทู้เองง่ะ
อ่านแล้วเศร้าๆ บีบๆ เนอะ
สงสารทุกคนเลยที่เกี่ยวข้อง
แต่สิ่งที่ทั้งสองทำอ่ะมันถูกแล้ว
บางทีควรปล่อยให้เวลารักษาบาดแผล
แล้วเราจะได้รู้ว่ายังรักกันจริงอยู่รึป่าว
..หวังว่าคงยังไม่สายเกินไป..
-
ง่า
ซึ้งงงงงY.Y
-
กำลังจะจุดพลุฉลองที่จิ๊บมีแฟนใหม่อยู่เลย
ฮ่าๆๆ กรีดร้องงงงง มีแฟนใหม่แล้วๆๆๆ
แต่อิพี่ก้องมาทำซึ้งอะไรตอนนี้ฟร่ะ
รมณ์เสีย
ชิส์ มาเรียกคะแนนอ่ะเซ่ะ
ขอคิดดูก่อนนะ สัก 4 5 ปี
ว่าจะยกน้องจิ๊บคืนให้หรือป่าว
ชิส์ ยังงอนอยู่นะพี่ก้อง
มาง้อด้วย กร๊ากกกกกกกก o18
สรุปว่าจะเชียร์ พี่ก้อง หรือ พี่เก่ง ดีคะเนี่ย?
เจ็บปวดที่สุด
อยากลืมแต่กลับมารื้อฟื้นความทรงจำของน้องจิ๊บกันซะงั้น
อิพี่ก้องน้าา อิพี่ก้อง
:เฮ้อ:
ถ้าลืมง่ายแบบนั้น .. จะใช่ความรักเหรอคะ .. จิ๊บรักพี่ก้องออก เนอะะะ
แงๆๆๆๆๆ อ่านแล้วทำนบน้ำตาแตกอ่า อีป้าแก่ ๆ
อินเกินไปแล้ว ไรท์เตอร์มารับผิดชอบด้วย ฮือๆๆๆๆ
:กอด1:ซับน้ำตาให้ค่ะ
พี่ก้อง
มันจะสายไปไหมอ่า :m15:
สงสารพี่เก่งจังเลย ไรเตอร์ หาคู่ให้พี่เก่งอีกคนดิ
แหม รีดเดอร์ ... หาคู่ให้พี่เก่งอีกคนเลยเหรอคะ..
ไม่รู้ว่าเวลาที่เปลี่ยนไปทำให้ใจของจิ๊บปลี่ยนแปลงไปยังนะพี่ก้อง
ก็พี่เป็นคนที่ตรงการเวลาและให้เวลากับจิ๊บอะไรๆมันอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้
แต่อยากให้พี่ก้องหาจิ๊บเจอและง้อจิ๊บจนได้คืนดีกัน
งั้นมาช่วยลุ้น พี่ก้อง กับน้องจิ๊บให้เจอกันนะคะ
พี่ก้องคะ สายไปแล้วววว 5555
สรุป เชียร์พี่เก่งใช่ไหมคะเนี่ย??
ขอกรี๊ดดัง ๆ ก่อนได้ป่ะ...กรี๊ดดดดดดดดดดด ดดดด ดดด ด ด ด ด...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ก ก ก กกก
ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้หล่ะ...ทำไมน้องจิ๊บใจเร็วด่วนได้ถึงเพียงนี้...โอ๊ยยยยย...คนอ่านปวดใจ ปวดเฮด ลมจะตีกลับยังไงก็ไม่รู้ (- -ll)
น้องจิ๊บอ่ะ...น้องจิ๊บบบบบบบบบบบ บบบบบบบบ บบบบ...ไม่นะ...น้องจิ๊บต้องเป็นของพี่ก้องนะ...ไม่เอาพี่เก่งอ่ะ...เค้าม่ายอ้าวววววววววววววววว วววว >[]<
พี่ก้องทำซึ้งซะคนอ่านน้ำตาไหลแบบไม่รู้ตัวเลยอ่ะ...ทั้ง ๆ ที่อ่านไปก็รู้สึกปวดใจไป...แต่มันก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกทั้งหมดของพี่ก้องที่มีให้น้องนะ
เข้าใจนะพี่ก้อง...เค้าเข้าใจพี่ก้องแล้วแหล่ะ T^T *ตบบ่าให้กำลังใจพี่ก้อง*
บางทีคนเรากว่าจะรู้ว่าตัวเองทำให้คนที่เรารักมากเสียใจขนาดไหน...มันก็ต้องรอให้ตัวเองรู้สึกว่าเราเสียใจแค่ไหนที่ไม่มีเค้าอยู่ข้าง ๆ แล้ว
ไม่เป็นไรนะพี่ก้อง...เค้ายังเชื่อว่าพี่ก้องจะต้องง้อน้องได้สำเร็จ...ความรักชนะทุกสิ่งพี่ก้อง...และยิ่งเป็นความจริงใจที่พี่ก้องแสดงให้น้องได้เห็นแบบนี้แล้ว
รับรองว่าไอ่หนุ่มวิดวะหน้ามนคนชื่อเก่ง...คงทำอะไรความรักที่พี่ก้องมีให้น้องไม่ได้หรอก...สู้ ๆ นะพี่ก้อง
ง้อน้องให้สำำเร็จนะ...ไม่สำเร็จไม่ต้องมาให้เห็นหน้ากันอีกเลยนะพี่ก้อง...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >//////<
พีเอส ,, แอบหวั่นใจ...กลัวน้องจิ๊บสงสารพี่เก่งแล้วจะไม่เลือกพี่ก้องจัง...ถึงตอนนั้น...ใครก็ได้ช่วยเอากระสอบทรายมากั้นหน้าบ้านให้เค้าทีนะ
เพราะเค้าคงดราม่าหนัก...ถึงขั้นท่วมบ้านกันเลยทีเดียว...T^T
พีเอส 2 ,, หายป่วยไว ๆ นะฮะไรท์เตอร์...รักษาสุขภาพด้วยนะ...ช่วงนี้มีแต่คนป่วยกันเยอะเลยอ่ะ (>3<)
อ่าว..รีดเดอร์ ... แหมน้องจิ๊บเขาเป็นคนไม่หงอยนาน ไม่เศร้านาน นี่คะ .. จะเริ่มใหม่ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ แต่เรื่องรักพี่ก้องอยู่ไหม .. มันก็ออกจะชัด เนอะะะ
ท่าทาง..โคไรเตอร์จะดีใจจนน้ำตาไหล ในที่สุดก้องภพก็ทำให้รีดเดอร์เห็นใจเค้าได้ซักที.. :monkeysad:
ถ้างั้นต้องเชียร์พี่ก้องกันนะคะ!!!
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เค้าไม่รู้จะบรรยายยังไงแล้ว
อีตาพี่ก้องนะอีตาพี่ก้อง บอกแล้วให้รีบๆตามมา
พี่เก่งมาแย่งตัดหน้าไปนี๊ดเดียว แล้วไงละทีนี้ จิ๊บคงได้สงสารพี่เก่งที่เปงคนดี
หกเดือนให้เวลาคิดนานไปไหม๊ ที่จิ๊บเสียงใจเพราะคิดว่าพี่ไม่ได้รักเค้าจริงหรอก :serius2:
ps. ถ้าเปงดังที่พี่นารีบนพีเอสไว้จริง เอากระสอยทรายมาเผื่อเค้าด้วย
เค้าอยากให้กลับมารักกันอ่า :o12:
เย้้ๆ เป็นอีกรายที่กลับมาเชียร์ก้องภพ .. ดีใจด้วยนะ โคไรเตอร์ o13
ไม่รู้เป็นไง เห็นรูปจิ๊บแล้วน้ำตาจะไหล :monkeysad:
รีดเดอร์คะ .. ช่วงนี้เค้าเห็นหน้าน้องจิ๊บแล้วน้ำลายจะไหลมากกว่า 555 :z1:
:a2: สู้โว้ย... พี่ก้องคราวนี้กล้า ๆ หน่อยนะพี่
:a9: :a2: :a1:ความจริงใจเอาชนะทุกสิ่ง แม้ผลอาจจะไม่เห็นอย่างที่เราหวังไว้ก็ตาม :กอด1:
:L2: แต่งได้ซึ่งมากมาย
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ขอบคุณคะ .. กองเชียร์พี่ก้องก็สู้ๆนะคะ ! :laugh:
อร้ากกกก น้องจิ๊บมีแฟนใหม่แล้วอ่า
ทำไงดีละไรเตอร์ ไม่ยอมนะ ๆ
งั้นก็เชียร์ให้พี่ก้องง้อน้องให้สำเร็จกันนะคะ
โอยยยมาตามอ่านหลายตอนเลย
เราไม่ได้สังเกตหัวกระทู้เองง่ะ
อ่านแล้วเศร้าๆ บีบๆ เนอะ
สงสารทุกคนเลยที่เกี่ยวข้อง
แต่สิ่งที่ทั้งสองทำอ่ะมันถูกแล้ว
บางทีควรปล่อยให้เวลารักษาบาดแผล
แล้วเราจะได้รู้ว่ายังรักกันจริงอยู่รึป่าว
..หวังว่าคงยังไม่สายเกินไป..
แต่ก็ตามอ่านทันแล้วนะคะ o13.. อาจจะเยอะหน่อยเพราะไรเตอร์อัพทุกวันค่ะ มีหายไปอาทิตย์เดียวเอง คงจะไม่หนักเกินไปเนอะ
มาช่วยลุ้น ก้องภพ กันนะคะ ว่าจะทำสำเร็จไหม
ง่า
ซึ้งงงงงY.Y
ขอบคุณค่ะ :pig4:
+++++++++++++++++++++++++
รีดเดอร์คะ ..
วันนี้ไรเตอร์ดีขึ้นแล้วค่ะ หลังจากได้รับข่าวดี เกี่ยวกับเจ้าของอิมเมจน้องจิ๊บ (น้องมาโอะของไรเตอร์) จะกลับมาเล่น ทาคุมิคุงซีรี่ส์ ภาค 4 แล้วค่าาาา :mc4: อัพฉลองๆๆๆ
เดี่ยวกลับมาอัพค่ะ!
:กอด1:
-
รอตั้งแต่ก่อนมืด กร้ากกกกกกกกกกกกกกส์
แบบว่าอยากให้พี่ปิ่นโตแกได้เจอกับน้องหิวข้าวแล้วทั้งคู่ก็โผเข้ากอดกันเร็วๆ
(ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นถึงการมีอยู่ของพี่เก่ง)
-
:mc4: :mc4: :mc4:
โคไรเตอร์ดีใจ.....น้ำตาไหลพรากกกก.....
ไหนจะทาคุมิ ภาคสี่.....ไหนจะวงดนตรีที่ชอบ....แล้วอิพี่ก้องของโคไำรเตอร์ก็พอจะอาศัยความหน้าด้านหน้าทนปนซึ้งอีกหนึ่งกระบุงมา
ออดอ้อนพอจะให้มีคนสงสารได้บ้างแล้ว ช่วยกันเชียร์พี่ก้องต่อไปด้วยนะค้าาาาาาาาา
-
แล้วอิพี่ก้องของโคไำรเตอร์ก็พอจะอาศัยความหน้าด้านหน้าทนปนซึ้งอีกหนึ่งกระบุงมาออดอ้อนพอจะให้มีคนสงสารได้บ้างแล้ว ช่วยกันเชียร์พี่ก้องต่อไปด้วยนะค้าาาาาาาาา
ยกมือมาเชียร์ด้วยคน จะไม่ให้เชียร์ได้ยังไงไหว อุตส่าห์พาตัวเองมาออดอ้อนบรรดาแฟนคลับถึงในเล้าขนาดนั้น อิอิ
แต่ถ้าคราวนี้ยังบื้ออยู่ อาจมีโดน :beat: โดน :z6: แบบหนักหน่วง เน้นๆ แรงๆ ซักหลายทีเลยทีเดียว
แบบว่าอยากให้พี่ปิ่นโตแกได้เจอกับน้องหิวข้าวแล้วทั้งคู่ก็โผเข้ากอดกันเร็วๆ
(ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นถึงการมีอยู่ของพี่เก่ง)
^
^
แต่เป็นอย่างที่คุณนุ่นว่ามา จะดีมากๆ เลยล่ะค่ะ ครุคริ
ปล. แปะไว้ แล้วจะกลับมาอ่านต่อพรุ่งนี้ ... สู้ๆ นะคะ ไรท์เตอร์ แอนด์ โคไรท์เตอร์ :กอด1:
-
แล้วคราวนี้จะกลายเป็นรักสามเส้า ที่ต้องเป็นคนทั้งสามเศร้าจริงๆรึ
จะสงสารพี่ก้องดีไหม
แต่อีพี่เก่งมีเค้าว่าจะน่าสงสารอ่ะ
น้องจิ๊บพี่เข้าใจน้องนะ ว่าน้องยังรักและลืมพี่ก้องไม่ได้
-
อ่านรวดเดียว 3 ตอน บทสรุปในตอนแรก ที่คิดไว้ กับตอนนี้ ทำไมมันไม่เปลี่ยนอ่ะ :z3:
รักนะ ยังรักอยู่ แต่ตอนนี้ จิ๊บมีคนมารักษาแผลใจให้แล้ว
ส่วนพี่ก้อง มาช้าอีกตามเคย แล้วรักสามเศร้าจะดำเนินต่อไปยังไง
ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ มาสะสางให้กระจ่างที
+1 ให้ทั้งสอง คนละแต้ม รักษาสุขภาพด้วยอย่าให้ป่วยนะครับ :กอด1:
-
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย :z3:
จิ๊บมีเก่งแล้ว ก้องมาช้าไป
มันจะเป็นรักสามเส้า ของเราสามคนหรือเปล่า :monkeysad:
-
ช้าไปไหมพี่ก้อง หึหึ สะใจติสนัก จิ๊บชอบพี่เก่งเถอะไม่หล่อแต่รักจริง 55
-
จิ๊บบบบ ห้ามเลิกรักพี่ก้องนะๆๆๆๆๆๆ
จะรออ่านค่าาๆๆๆ รีบมาลงนะคะ ^___^
-
ละเก่งคู้ใครละ เอ็นดูแต้ะ
-
เดือนพฤศจิกายน ช่วงนี้ของทุกปี ที่เชียงใหม่จะเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและต่างประเทศ เป็นช่วงเริ่ม ไฮซีซั่นของจังหวัด สองข้างถนนที่ก้องภพขับรถผ่านถูกประดับไปด้วยโคมไฟกระดาษสีสันสดใส รวมถึงป้ายไวนิลที่มีถ้อยคำพื้นเมือง กล่าวเชิญชวนให้สวมชุดพื้นเมืองเพื่ออนุรักษ์วัฒนธรรม รณรงค์เรื่องกระทงใบตอง และงดเล่นประทัดในที่ชุมชน
บรรยากาศยามเช้าของเมืองเชียงใหม่ทำให้ก้องภพยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาขับรถมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่ ....เขาหวังว่า ใครบางคนจะอยู่ที่นั่น และอาจจะยกโทษให้กับสิ่งที่เขาได้ทำ แม้มันไม่ใช่เรื่องที่น่าจะเป็นไปได้มากนัก แต่....เขาก็รู้สึกมั่นใจเหลือเกินว่าจะได้เรียกชื่อคนๆนั้น และดึงเข้ามากอดให้สมกับที่ตั้งใจมานาน
++++++++++++++
ชายหนุ่มใช้เวลาในการขับรถ และจอดถามทางไปด้วย เกือบชั่วโมงครึ่งจากโรงแรมที่พักเลยทีเดียวกว่าจะมาถึงจุดหมายปลายทาง " ไร่นันทิยา "
"ขอโทษครับ......"
ก้องภพเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้านก่อนตะโกนเรียก
" มาหาไผก๋าครับ? " เสียงของชายวัยชราที่เป็นคนงานในไร่เดินมาถามคนที่มาใหม่ด้วยภาษาพื้นเมือง
"เอ่อ...ผมมาหาจิ๊บครับ"
" อ๋อ..น้องจิ๊บจ๊อยบ่อยู่ครับ "
ชายชราตอบไปตามตรง ด้ายชื่อเล่นน่ารักน่าชังที่เจ้าของไร่ตั้งมาให้ตั้งแต่เกิด
" ไปซ้อมฟ้อนที่บ้านพ่อหลวง .. เปิ้นจะแห่ขบวนยี่เป็ง วันอาทิตย์น่ะครับ "
"ฟ้อน?...เหรอครับ..แล้วบ้านพ่อหลวงที่ว่านี่ไปทางไหนล่ะครับ...หรือผมควรจะรอที่นีดี "
" บ่ไกลครับ .. คุณขับรถไปข้างหน้าเน้อ เจอสี่แยกเลี้ยวขวา .. บ้านพ่อหลวงเป็นไม้หลังใหญ่ขนาด "
ลุงคนงานของไร่ทำไม้ทำมือประกอบไปด้วย เป็นการยืนยันว่าไม่ไกลจริงๆ
"อ่ะครับๆ ขอบคุณครับ" ก้องภพยกมือไหว้ก่อนจะขับรถไปยังทางที่บอก
++++++++++++++
ที่บ้านของพ่อหลวง หรือผู้ใหญ่บ้าน ก่อนที่แกจะลงรับเลือกตั้งตำแหน่งนี้เคยเป็นครูสอนดนตรีและนาฏศิลป์ล้านนามาก่อน ดังนั้นจึงมีลูกศิษย์มากมายที่มาเรียนดนตรี รวมถึงการแสดงอื่นๆ เช่นตีกลองสะบัดชัย ฟ้อนเชิง ฟ้อนดาบ อีกด้วย
ในช่วงเวลานี้ของทุกปี งานลอยกระทง หรือที่เรียกว่างานยี่เป็งของ อบต. ถือเป็นงานแห่งศักดิ์ศรีของแต่ะหมู่บ้านเลยทีเดียว ฝ่ายแม่บ้านต้องเกณฑ์คนมาทำกระทงใบตอง เพื่อเข้าประกวด จัดหาเด็กสาวในหมู่บ้านที่หน้าตาสวยน่ารักพอที่จะจับแต่งตัวเป็นนางนพมาศขึ้นประกวด ส่วนกลุ่มต่างๆในหมู่บ้านก็ต้องออกแบบขบวนกระทงใหญ่ที่ประกอบด้วยกระทงขนาดใหญ่พอที่จะให้นางนพมาศขึ้นไปนั่งได้ รูปแบบขบวนทั้งหมด
ทั้งอัดสปอร์ต ตามคอนเซปต์ที่จะเข้าประกวด รวมถึงการแสดงหน้าขบวน ที่ปีนี้ พ่อหลวงตั้งใจจะให้ลูกศิษย์คนเก่งของเขา
..ฟ้อนดาบ..
จิ๊บในชุดเสื้อยืดกับกางเกงขาสามส่วนสบายๆ กำลังจับดาบทั้งสองข้างกวัดแกว่งไปมาอย่างคล่องแคล่ว
เขาถูกเรียกตัวให้มาซ้อมการแสดงชุดนี้มาเกือบอาทิตย์แล้ว
++++++++++++++
รถยนต์สีขาวจอดเข้าที่ลานกว้างด้านหน้าบ้าน สายตาของชายหนุ่มร่างสูงมองหาคนที่เขาตามหา
"จิ๊บ..." ก้องภพเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนจะอยู่ในช่วงพัก เดินมาหาน้ำหาท่ากินที่โต๊ะที่เจ้าบ้านจัดไว้หใอีกด้านหนึ่ง
เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้เจ้าของชื่อหันไปทันที มือเรียวยังถือดาบเอาไว้อยู่เลย น่าหวาดเสียวไม่น้อย
" พี่ก้อง? " ใบหน้าของชายหนุ่มที่คุ้นเคยดี ทำให้นึกถึงข้อความในเวปบอร์ด หัวใจของเขาสั่นไหว แต่ก็พยายามทำให้เป็นปกติ ราวกับไม่ยินดียินร้ายในการมาของชายหนุ่มสักเท่าไหร่
ก้องภพยิ้มสาวเท้าเร็วก้าวเข้าไปหาแต่ก็ต้องหยุด พลางชี้ไปที่ดาบที่อีกฝ่ายถืออย่
"จะฟันพี่รึเปล่า"
" ขอโทษครับ "พูดพลางเสียบดาบพื้นเมืองใส่ฝักของมัน
ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อสะกดอารมณ์ที่ปนเปเข้ามาหลายๆอย่างในหัวของตัวเอง
" พี่มาเที่ยวเหรอครับ .. แถวนี้ไม่ค่อยมีอะไรนะ "
"เปล่า....."ก้องภพมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปหา
"พี่มาหาจิ๊บ"
จิ๊บจับดาบขึ้นมากันอีกฝ่าย ไม่ให้เข้าใกล้ โดยอัตโนมัติ
....อย่าเข้ามา..ไม่ใช่ตอนนี้.. เขาจะทำยังไงดี.....
ใจของจิ๊บยังสั่นไหวจากภาพในอินเตอร์เน็ตที่ได้เห็นไม่หาย....
" พุดง่ายดีเนอะ... "ดวงตากลมโตไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย
" ตั้งกี่เดือนแล้ว .. จู่ๆมาพูดแบบนี้ ไม่ง่ายไปเหรอ? "เขารีบชิงพูดขึ้นมาก่อนที่ก้องภพจะได้พูดอะไรอีก
" จิ๊บมีแฟนแล้ว..มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก "
คำพูดของอีกฝ่ายนั้นเป็นอะไรที่ก้องภพเหมือนจะคาดการณ์มาบ้าง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด
"เหรอครับ...." น้ำเสียงนั้นบ่งบอกได้ถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน
"นั่นซิ่นะ....พี่หวังอะไรอยู่" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
"ขอโทษ พี่คงจะหวังอะไรลมๆแล้งๆไป...นี่มันไม่ใช่นิยายนี่นะ ที่หวังว่าถ้ากลับบมาเจอคนที่รักแล้วจะได้กอดเขาให้เต็มรักซักที อยากจะบอกเขาว่าขอโทษ ที่ทำให้เสียใจ อยากจะบอกว่า พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ เขาต้องร้องไห้เลย...ทั้งหมดเป็นความเห็นแก่ตัวของพี่เอง เป็นพี่ที่ผิดมาตลอด...และหวังว่าเขาจะให้อภัย"
ดวงตาคมที่หันมองไปรอบตัวนั้นหันกลับมามองหน้าของเด็กหนุ่มอีกครั้ง
"แต่พี่คิดผิดไป ..."
" ตลอดเวลาที่ผ่านมานี่..พี่คิดว่า จิ๊บเป็นไอ้โง่คนเดิมอยู่เหรอ?! "ดวงตากลมโตมองหน้าอีกฝ่ายอย่างปวดร้าว เขาเผลอพูดเสียงดังจนคนอื่นๆคงได้ยินกันหมด
"พี่ไม่เคยคิดว่าจิ๊บโง่ " ก้องภพตอบไปตามตรงด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"พี่...บอกใครไม่ได้ ถึงความผิดที่พี่ทำเอาไว้ พี่อยากจะจบมันอยู่ตลอด ความรู้สึกนั่น...แต่พี่ทำไม่ได้ ถ้ารามินทร์ยังไม่ให้อภัยพี่ สิ่งที่จิ๊บได้ยินไปตอนนั้น...คือความรู้สึกที่พี่มีต่อมิน...เมื่อหลายปีก่อน หลายปีก่อนที่พี่ไม่มีโอกาสจะได้บอกเขา ไม่มีโอกาสจะได้ขอโทษเขา แต่ทั้งหมด ที่ทำให้พี่ต้องพยายามตัดความรู้สึกผิดทั้งหมดออกไปนั้นก็เพื่อที่พี่จะได้เริ่มต้นใหม่กับจิ๊บ...ได้อย่างไม่ต้องมีอะไรมากัง
วลอีกต่อไป...ใช่ พี่เห็นแก่ตัวมาก ที่คิดว่า เพียงเท่านี้แล้วพี่จะได้รักจิ๊บได้เต็มที่ กอดจิ๊บได้เต็มที่โดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีคืนไหนที่จะฝันร้าย หรือ เผลอ ทำร้ายจิ๊บไปด้วยนิสัยเดิมๆที่มันติดมา"
" แล้วพี่มาทำไมเอาตอนนี้ .. มันเกือบปีแล้วนะ! จิ๊บบอกแล้วไงว่าจิ๊บมีแฟนแล้ว "
เด็กหนุ่มต่อว่าอีกฝ่ายเสียงดัง ใบหน้าสวยเบ้เหมือนคนจะร้องไห้ แต่ก็ไม่ยอมให้ตนเองทำแบบนั้นต่อหน้าอดีตคนรัก ที่พอเจอหน้ากันแบบนี้ ประกอบกับเรื่องราวที่ได้รู้ผ่านเวปบอร์ด ทำให้รู้ว่า
.. ความพยายามที่จะรู้สึกกับเก่งให้ได้แบบนั้น ตลอดหลายเดือนที่มา ไม่เป็นผลเลย
....เขายังรักผู้ชายคนนี้อยู่เต็มหัวใจ...
ก้องภพหน้าเสียเขาฉวยจังหวะที่อีกฝ่ายลดดาบลงเข้าไปกอดอีกฝ่ายเอาไว้
"ไม่ว่าจิ๊บจะมีใคร...พี่อยากให้รู้ว่าพี่รักจิ๊บนะ ไม่เคยเปลี่ยนเลย"
อ้อมแขนอบอุ่น กลิ่นน้ำหอม กลิ่นเดิม หัวใจของเขากำลังบีบรัดจนเจ็บไปหมด มือเรียวผลักอีกฝ่ายออกหลังจากถูกดึงไปกอดโดยไม่ทันตั้งตัว
" ครูครับ .. จิ๊บขอปิ๊กบ้านก่อนนะครับ "
เขาส่งเสียงเข้าไปในตัวบ้านแล้วเดินดุ่มไปยังรถมอเตอร์ไซค์กลางเก่ากลางใหม่ สตาร์ทรถด้วยเท้าแล้วขับกลับไร่ไปทันที
"จิ๊บ !!" ก้องภพเรียกอีกฝ่ายเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายเจ็บแค่ไหน ไม่ซิ่ บางทีอาจจะมากกว่าที่เขาเคยคิดก็ได้ก้องภพขับรถตามอีกฝ่ายกลับไปที่บ้านแทบจะในทันที
...จะร้องไห้อีกใช่ไหม...
...จะตามใครมาซับน้ำตาให้หรือเปล่า....
-
:เฮ้อ: :z3:
-
ใช่สินะ จะมาหวังให้ยอมรับความรักกลับมาได้ง่ายๆทั้งที่รักกลับมารออยู่ตรงหน้า....มันไม่ง่ายจริงๆ
ชีวิตไม่ใช่นิยายหวานไหวสักหน่อย....
((น้องจิ๊บ ลูก....เชื่อหัวใจตัวเองนะคะ กอดดดดดดดดดดดด))
-
ไอ้ลุงบ้าาาาา
ลุงนั่นแหล่ะที่ต้องไปซับน้ำตาน้องงงงง
ไปเร็วๆ อย่าช้าเหมือนที่ผ่านๆมาน๊าาาาา :angry2: :angry2:
-
"จิ๊บ...เดี๋ยวซิ่ อย่าเพิ่งไป" ก้องภพวิ่งลงจากรถแทบไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายจอดรถมอเตอร์ไซค์ที่หน้าบ้าน
มือแกร่งคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้เมื่อถูกดึงแบบนั้น มืออีกข้างที่ว่างก็ยกขึ้นปาดน้ำตาตนเองลวกๆ
" พี่พูดจบแล้วก็กลับไปซะ "
ท่าทางแปลกๆของลูกเจ้าของไร่กับชายหนุ่มแปลกหน้าทำให้ชายชราต้องเดินออกมาถาม
" จิ๊บจ๊อย มีอะหยังกันก่อ? "
" บ่...มีอะหยัง ลุงไปผ่อไร่เถอะ "
เด็กหนุ่มตอบ มือที่ขืนเอาไว้ต้องหยุดต่อต้าน เพื่อไม่ให้คนงานในไร่แปลกใจ
"ลุงครับ พอดีผมเพิ่งมาถึง แล้วพอดีมีของมาฝากคุณน้าพ่อกับแม่ของจิ๊บด้วย ไม่ทราบท่านอยู่หรือเปล่าครับ" อยู่ๆก้องภพก็ถามขึ้นมา
" อยู่ครับๆ .. เชิญเลยครับ คุณ เปิ้นอยู่ข้างบนเฮือน "
ชายชราเดินนำชายหนุ่มจากกรุงเทพขึ้นบันไดไม้ไปยังชั้นบนของบ้าน
++++++++++++++++
เจ้าของไร่กำลังคิดบัญชี ส่วนผู้เป็นพ่อก็กำลังอ่านหนังสือพิมพ์
"สวัสดีครับ..." ก้องภพยืนอยู่ที่หน้าประตูพลางยิ้มโดยมีจิ๊บอยู่ข้างๆ
" สวัสดีๆ มายังไงกันล่ะคุณ มีธุระอะไรรึเปล่า? "
พ่อของจิ๊บรับไหว้อีกฝ่าย ก่อนจะถามอย่างแปลกใจ
ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้เป็นใครกันแล้วทำไม มือข้างหนึ่งถึงได้จับแขนลูกชายเขาแน่นเสียแบบนั้น
"คือ....ผมเป็น..."ก้องภพเอ่ยพลางหันไปมองหน้าของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะปล่อยมือ
"เป็นเจ้านายของจิ๊บน่ะครับ พอดีผ่านมาที่เชียงใหม่เลยแวะมาเยี่ยม"
" เคยเป็น "
เด็กหนุ่มย้ำ แล้วผละออกจากอีกฝ่ายไปหาผู้เป็นแม่ทันที
ก้องภพมองตามจิ๊บก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงตรงพื้นใกล้ๆกับที่พ่อของจิ๊บกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์
"ต้องขอโทษด้วยนะครับที่อยู่ๆก็แวะเข้ามาหา ของฝากเล็กๆน้อยๆครับไม่ทราบว่าจะถูกปากคุณน้าทั้งสองหรือเปล่า" ว่าพลางก็วางตระกร้าผลไม้ลงใกล้ๆ พร้อมด้วยถุงของขวัญอีกถุงด้านในบรรจุกล่องผ้าบุสีเหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่พอจับดูแล้วมีน้ำหนักอยู่ไม่น้อย
" ไม่เห็นต้องลำบากเลยคุณ..เอ้อ ชื่ออะไรนะ? "ผู้เป็นพ่อของจิ๊บพับหนังสือพิมพ์เก็บก่อนจะกวักมือเรียกลูกชายคนเดียวให้เอาของพวกนี้ไปเก็บ แล้วสั่งให้เอาน้ำเย็นๆมาให้อีกด้วย
"ก้องภพครับ...ส่วนนี่ไม่รู้จะถูกใจคุณน้าหรือเปล่า เป็นงานที่ผมปั้นเองครับ" ชายหนุ่มว่าพลางเลือนถุงกระดาษที่ด้านในมีกล้องผ้าบุสวยงามให้กับอีกฝ่าย
" ตายแล้ว สวยจริงๆ เลยคุณ..พ่อ แม่จะเอาไปปักแจกันเลยนะ ไม่เหมือนเหมือนที่ขายที่วัวลายเลย " เจ้าของไร่เดินมาชื่นชมงานปั้นของชายหนุ่ม
" ก็คุณก้องภพของบอกว่าเขาปั้นเองน้อ แม่นี่นะ "ชายวัยกลางคนส่ายหน้าไปมา
เสียงเดินขึ้นบันได ตามมาด้วยเสียงน้ำแข็งกระทบแก้วเล็กน้อย เพียงไม่นาน น้ำใส่น้ำแข็งเย็นๆ ก็ถูกวางตรงหน้าชายหนุ่มจากกรุงเทพ
ดวงตากลมโตสบตาอีกฝ่ายเป็นเชิงถามว่า .. เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?..เอาของฝากอะไรเยอะแยะมาให้พ่อกับแม่เขาแบบนี้
ก้องภพไม่ได้โต้ตอบอะไรกับสายตาของจิ๊บ
"ความจริงผมก็กำลังอยากจะมาหาที่หาทางเปิดแกลลอรี่ที่เชียงใหม่นี่พอดี อากาศก็ดี บางทีถ้าทำเป็นแกลลอรี่ส่วนตัวเล็กๆ มีพื้นที่ให้พอทำงานศิลปะไปด้วย ก็คิดว่าคงดีนะครับ...คงได้แรงบันดาลใจเยอะแยะ แถวนี้ก็สวยดีนะครับ ..." ก้องภพเริ่มชวนผู้ใหญ่ทั้งสองคุยเรื่องที่ดิน ราคาที่ดี
"ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะหนีความวุ่นวายที่กรุงเทพมาอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ"
พอพูดคุยกันเรื่องที่ดิน เป็นเรื่องของผู้ใหญ่จิ๊บจึงขอตัวกลับไปอยู่ในห้องส่วนตัวที่ชั้นล่าง ไม่ยอมสนใจก้องภพเลยแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มปิดประตูห้องนิ่งก่อนจะล้มตัวลงนอน
.. เขาจะทำยังไงกับก้องภพดี ..
++++++++++++++++
"จิ๊บ....จิ๊บเอ้ย..."เสียงแม่ดังขึ้นที่หน้าประตู
ทำให้คนที่ถูกเรียกต้องเปิดประตูห้อง คิ้วเรียวขมวดอย่างหงุดหงิด กำลังจะหลับแล้วเชียว
" อะไรอะ แม่?"
"เดี๋ยวพาคุณก้องเขาไปดูที่เราตรงหน่อยซิ่...ที่ว่างตรงข้างไร่ลุงยิ่งน่ะ"
" หา??? "
"เอ้อ ตรงนั้นล่ะ ไม่ต้องมาหาเลย...เร็วๆเข้าเดี๋ยวแม่ไปเตรียมกับข้าวก่อนเย็นนี้จะได้อยู่ทานข้าวด้วยกัน"
เด็กหนุ่มทำเสียงจิ๊ในปากอย่างขัดใจ แล้วก็ต้องคว้ากุญแจมอเตอร์ไซค์เดินออกไปทันที
และก้องภพก็รออยู่ตรงนั้นแล้ว
ก้องภพยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินมา
"รบกวนด้วยนะ"
จิ๊บคร่อมมอเตอร์ไซค์ทันที แทนคำตอบ ก่อนตะสตาร์ทเครื่องอย่างแรง " เร็ว ขึ้นมา! รีบดู รีบกลับ "
"ครับๆ" ก้องภพยิ้มก่อนจะขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์
++++++++++++++++
ก้องภพซ้อนมอเตอร์ไซค์เด็กหนุ่มไปตามทางในหมู่บ้าน ลัดเลาะตามเส้นทางที่เป็นสวนบ้าง เป็นไร่บ้างของขาวบ้านไปเรื่อย
แสงแดดยามบ่ายนั้นร้อนแรงแต่ลมที่พัดมากลับทำให้รู้สึกสดชื่น มือแกร่งโอบเอวของเด็กหนุ่มเอาไว้หลวมๆ ก่อนขยับตัวจนอกชิดกับหลังของอีกฝ่าย
สัมผัสของมือและแผ่นอกแกร่งที่แนบมาจากด้านหลังทำเอาเด็กหนุ่มต้องขับมอเตอร์ไซค์อย่างเกร็งๆ
" ....................."
"จิ๊บ..." เสียงทุ้มเรียกชื่อของอีกฝ่าย
" เดี๋ยวจะถึงแล้วครับ "จิ๊บตัดบทอีกฝ่ายแล้วเร่งความเร็วขึ้นอีก
"คิดถึงนะ..." ก้องภพเห็นท่าทางของอีกฝ่ายแล้วอมยิ้ม
" .......................... "
เด็กหนุ่มไม่ยอมตอบอะไรเลย จนกระทั่งเขาขับรถพาอีกฝ่ายมาถึงที่ดินแปลงที่ว่า
เขาจอดรถที่บริเวณเพิงพักเล็กๆ มีหลังคาพอที่จะหลบแดดหลบฝนได้
" ถึงแล้วครับ "
"ครับๆ..." ก้องภพยิ้ม พลางลงจากรถ พลางบิดขี้เกียจซ้ายขวาตรงทางลาดลงจากถนน
" ถ้าชอบ .. ก็ลองคุยกับแม่ดูอีกทีก้ได้ครับ ผมรู้ว่าเงินพี่เหลือเฟือ ซื้อทิ้งซื้อขว้างก็คงไม่เป็นไร " จิ๊บเริ่มพูดจาหาเรื่องอีกฝ่าย
"ก็ถ้าพี่ซื้อแล้วจิ๊บจะมาอยู่กับพี่ไหม"
ก้องภพหันกลับไปมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง พลางยื่นมือออกไป
"ลงมาซิ่ พาพี่ไปเดินดูหน่อย"
คนที่ถูกถาม หรือถูกชวน ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
เขาตัดสินใจนาน จนชายหนุ่มทนไม่ไหว คว้ามือของเด็กหนุ่มให้เดินไปด้วยกัน
"ที่แถวนี้ปลูกอะไรได้บ้างล่ะ...."ก้องภพพยายามชวนอีกฝ่ายคุย
" ก็ สตอเบอรี่.. ถ้าเก็บเกี่ยวเสร็จ ก็ต้องไถกลบมัน ปลูกอย่างอื่น เตรียมดิน..ปลูกดอกไม้ "
ดวงตากลมโตกรอกตาไปมา พลางเงยหน้ามองบนฟ้า ที่เชียงใหม่นี่ ถึงจะหน้าหนาว แต่แดดแรงไม่เบาเลย
"เหรอ ถ้าปลูกดอกไม้ก็ดีนะ อยากเป็นเจ้าของสวนดอกไม้ดูเหมือนกัน..." ชายหนุ่มหันไปมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม ใบหน้าด้านข้างที่โดนแสงแดดยามบ่ายเผานั้นมีเม็ดเหงื่อซึมอยู่เล็กน้อย มือแกร่งยื่นไปแตะข้างแก้มนั้นเบาๆ
" อะไร? หน้าจิ๊บมีอะไรติดอยู่เหรอ? "
คนที่ถูกแตะแก้มหันมาถามเบาๆ จะว่าไปก้องภพไม่เปลี่ยนไปเลย ชอบทำแบบนี้กับเขาบ่อยๆ
"เหงื่อน่ะ...ร้อนไหม หลบแดดก่อนดีกว่า" มือแกร่งดึงมืออีกฝ่ายไปนั่งพักที่เพิง อันที่จริงอากาศก็ไม่ได้ร้อนมากนัก แต่เขาแค่อยากมีโอกาสนั่งคุยกับอีกฝ่ายให้มากขึ้นเท่านั้น
" พี่ก้องจะทำอะไรน่ะ?.. พี่มาที่นี่ จะเอาอะไรกับจิ๊บกันแน่? "จิ๊บถามออกไปตรงๆหลังจากนั้นนั่งลงตามแรงดึงของอีกฝ่ายแล้ว
"พี่อยากได้จิ๊บคืน..." ก้องภพตอบตามตรง
ดวงตาคมจ้องหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
" จิ๊บมีแฟนแล้ว..เดี๋ยวงานกระทง พี่เก่งก็จะมาถ่ายรูปให้ "
เด็กหนุ่มย้ำคำเดิม แถมคราวนี้ยังเรียกชื่อบุคคลที่สามออกมาเต็มๆ
"จะให้พี่ตัดใจง่ายๆ...ฟังอะไรไม่พอใจแล้วเดินหนีน่ะ พี่ไม่ทำหรอกนะ" มือแกร่งแตะข้างแก้มของเด็กหนุ่ม
"งานลอยกระทง จิ๊บจะฟ้อน พี่ก็จะไปดู"
" อยากมาก็มาซี่.. ใครมาดูก็ได้ทั้งนั้นแหละ "จิ๊บต่อปากต่อคำ ไม่เลิก แต่ก็ไม่ได้หลบสัมผัสจากมือแกร่ง
"ครับ..." ก้องภพรับคำเบาๆ ก่อนขยับเข้าไปใกล้อีกนิด ดวงตาคมยังจ้องอีกฝ่ายไม่ละสายตา
ปลายนิ้วไล้เกลี่ยเบาๆที่ริมฝีปากบางสวยนั่น เขาสบตาเด็กหนุ่มอีกครั้งมองราวกับจะถามหาคำอนุญาต
ซึ่งจิ๊บไม่ยอมสบตาเขา ใบหน้าสวยขยับออกเล็กน้อย
แต่ในเวลาแบบนี้ก้องภพไม่ยอมเสียโอกาสแน่ๆ
ก้องภพจูบเบาๆที่ข้างแก้ม โดยที่มือที่ใช้วาดภาพมาตลอดนั้นยังประคองใบหน้าของเด็กหนุ่มเอาไว้
คนที่ถูกจูบต้องทำตาโตกับสัมผัสของอีกฝ่าย จนเผลอสบตาคมนั้นนิ่ง
"ให้พี่บอกอีกครั้งก็ได้...ว่าพี่รักจิ๊บนะครับ ....มาเชียงใหม่นี่ก็เพราะว่าอยากให้เรากลับมาคบกันเหมือนเดิม"ก้องภพพูดพลางยิ้ม เขาไม่มีข้ออ้างอื่นแล้ว
คนที่ถูกบอกรักรีบดันหน้าอีกฝ่ายออกทันทีที่รู้ตัวก่อนจะลุกขึ้น ไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ทันที
" ดูที่เสร็จแล้วใช่ไหมครับ? .. งั้นกลับเถอะ "
"จิ๊บ..." ก้องภพมองอีกฝ่าย แรงผลักเมื่อครู่เหมือนจะส่งแรงบีบมาที่หัวใจ
....นี่เขาคงทำผิดมามากจริงๆ ...
" หรือพี่จะเดินกลับครับ? "เด็กหนุ่มถามโดยไม่หันมามองหน้าก้องภพเลย
"อย่าใจร้ายนักซิ่..." ก้องภพเอ่ยเบาๆ น้ำเสียงไม่ได้ต่อว่าอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย กลับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินไปหาอีกฝ่าย
"ให้พี่ขี่ให้เราซ้อนยังได้นะ"
" ไม่อะ ..เดี๋ยวพี่ทำรถล้ม แม่จะได้บ่นจิ๊บอีก "เด็กหนุ่มบิดเครื่องรถให้ดังขึ้น
" เร็วๆ "
"ครับๆ..." ก้องภพยิ้มก่อนจะขึ้นซ้อนท้ายรถ ไม่วายที่ริมฝีปากนั้นจะแตะเบาๆ ที่เส้นผมของอีกฝ่าย
มือแกร่งโอบร่างเล็กเอาไว้เหมือนตอนขามา
" อย่าสิ ไม่ต้องมากอดเลยนะ พี่จะทำอะไรน่ะ? "
คราวนี้เด็กหนุ่มต้องโวยวายออกมา เพราะก้องภพทั้งกอด ทั้งไซ้หลังของเขาไปเรื่อย จนข้อมือเริ่มบังคับรถไม่ได้
"ก็แค่กลัวตก..." ก้องภพแหย่อีกฝ่าย
" เดี๋ยวก็ได้ตกจริงๆ หรอก "
"ก็ขับดีๆซิ่ครับ"
รถมอเตอร์ไซค์ส่ายไปมา เพราะคนขับถูกรบกวน ไม่ทันขาดคำ จิ๊บก็ทำรถล้มจนได้
"จิ๊บ....เป็นอะไรรึเปล่า!" ก้องภพรีบตั้งสติพยุงรถมอเตอร์ไซค์ออกไปอีกทางแล้ววิ่งเข้าไปหาเจ้าของชื่อทันที
" โอย..เจ็บ.. "
จิ๊บที่นั่งอยู่กับพื้นค่อยๆยันเข่าที่เป็นรอยถลอกจนเลือดไหลขึ้นมา ใบหน้าสวยเบ้ ก่อนจะทุบไหล่ของชายหนุ่มแรงๆ
" ก็บอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวรถล้มๆ! "
"พี่ขอโทษ....ไหนขอพี่ดูหน่อย...."
ก้องภพไม่ได้สนใจตัวเองด้วยซ้ำว่ามีแผลไปกับเขาด้วยหรือเปล่าพอเป็นอีกฝ่ายเลือดออกก็รีบดึงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมาปัดๆฝุ่นดินออกจากขานั้นก่อนจะพันเอาไว้รอบแผล เรียกเสียงโอยได้ไม่น้อย
ชายหนุ่มร่างสูงหน้าเสีย เขากะจะมาขอคืนดีกับอีกฝ่ายสุดท้ายก็ลงเอยที่ทำเอาเด็กหนุ่มเป็นแผล
"ลุกไหวไหม เดินได้ไหม ...มาพี่อุ้ม" ว่าพลางก็จะช้อนอีกฝ่ายขึ้นมาอุ้มให้ได้
" ไม่ต้องอุ้ม..พี่จะบ้ารึไง? อยากให้จิ๊บโดนแม่ด่าเหรอ"คิ้วเรียวขมวดแล้วค่อยๆ เดินทรงตัวแบบกระเผลกๆ
"งั้นให้พี่ขี่รถไปส่ง..." ก้องภพรีบวิ่งไปดูสภาพรถ ก่อนจะลองดู ปรากฏว่ารถยังใช้งานได้ดี
สุดท้าย จิ๊บก็ต้องนั่งรถมอเตอร์ไซค์ซ้อนถ้ายก้องภพที่ขี่ช้าๆเพื่อพาเขากลับบ้านไปจนได้
++++++++++++++++
แม่ของจิ๊บโวยวายเมื่อเห็นว่าลูกชายได้แผลกลับบ้านมิหนำซ้ำยังให้แขกขับรถกลับมาส่งเสียอีก
"โอ้ย ตายแล้วเจ้าจิ๊บ ไปทำอีท่าไหนเข้าเนี่ย...แล้วคุณก้องภพเขาเป็นแผลไปด้วยหรือเปล่า.."
"ให้น้องเขาทำแผลก่อนเถอะครับ ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ" ก้องภพว่าพลางยกมือขึ้นลูบผมเด็กหนุ่มเบาๆ
แต่พ่อของจิ๊บที่เดินผ่านมาพอดีก็เอ่ยทัก
"อ้าว...คุณก้องภพก็ได้แผลเหมือนกันนี่ครับ...แม่...ไปเอากล่องยามาทำแผลให้ด้วยไป เลือดเต็มเลยนั่น..." ได้ยินเสียงทักถึงได้มองตาม เห็นข้างแขนตัวเองเป็นลอยถลอกยาว
" ไหน ดูซิ "
มือเรียวจับแขนข้างที่เป็นแผลของชายหนุ่มขึ้นมาทันที
" แผลเบ้อเริ่ม พี่ไม่เจ็บรึยังไงกัน? "จิ๊บคว้ากล่องพยาบาลประจำบ้านมาทันทีแล้วทำตาเขียวใส่อีกฝ่ายก่อนจะเดินนำลงบันไดมายังห้องของตน
++++++++++++++
รีดเดอร์คะ .. ลืมถามไปเลย อยากได้ sub-thai ภาคกลางกันไหมคะ .. แต่ไรเตอร์คิดว่า..เขียนแปลงจนมันเข้าใจง่ายแล้วนะ ถ้าอยากได้ก็บอกกันมานะคะ!
สำหรับคืนนี้
:กอด1:
ฝันดีค่ะ
-
:serius2: :serius2:
ไม่รู้จะอารมณ์ไหนดี ทั้งสงสาร ทั้งหมั่นไส้ อิตาก้องภพ
คิดอะไรง่ายไปป่ะ คุณก้องภพ
หัวใจคนทั้งคนนะนั่น :เฮ้อ:
ดิทๆ : อ่านพาร์ทสองแล้ว ค่อยมีความหวังขึ้นมาหน่อย
แต่ว่าน้องจิ๊บอย่าเพิ่งใจอ่อนง่ายๆนะ แกล้งอิลุงบ้าๆให้อกแตกตายมั่งก็ดีเหอะ
-
พี่ก้อง ทนไว้นะ "ด้านได้อายอด"
ไหนๆ พี่ก็อดมานาน อ้อมไปไกลละ
พูดกันอ้อมๆติสต์ๆ ไม่รู้เรื่อง ด้านๆ ตื้อไว้พี่ พี่ก้องสู้ตายยยยย o13
จะมีแม่ยกน้องจิ๊บ มา :z6: โคไรเตอร์มะเนี่ย เชียร์ออกนอกหน้ามาก
-
สงสารพี่เก่งนะ มารับเคราะห์รักยังงี้
บวกให้ค่า
-
+1 ให้ไรท์เตอร์กับโคไรท์เตอร์นะคะ
o13
-
หงะ เกือบแล้ว เกือบพลาดได้อ่านแค่ครึ่งแรกแล้ว
คาดว่าวิธีพยายามพาตัวเองมาอยู่ใกล้ๆแล้วพูดว่ารักบ่อยๆจากใจมันจะได้ผลดีไวไวนะคะป๋าก้อง
(อารมณ์ดีจนอนุญาตหื้อเป็นป๋าอีกครั้ง กร้ากกกกกกกกกกส์)
-
:sad4: จิ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ให้อภัยพี่ก้องน้าาาาาาาาาาาาาาา
พี่ก้องอย่าท้อน้า ง้อเยอะๆๆๆ
แต่เก่งนี่สิจะยังไง
-
อยากได้เสียงในฟิล์ม อ่านไปเดาไปก็สนุกดี กรั่กๆ
-
อ้าว เกือบอดอ่านอีกครึ่งซะแล้ว ฮ่าๆ
ก็สมควรแล้วแหละ ให้ดีกันง่ายๆได้ไงเนอะจิ๊บ
แล้วเก่งล่ะ? ปัญหาใหญ่เลย = ="
-
ซับไทยไม่ต้องค่ะ
อย่างนี้เวิร์คแล้ว
จะดีมากๆถ้าได้ แบบว่าได้อ่านน้องจิ๊บกับพี่ก้อง เช้า1 ตอน(ก่อนไปทำงาน)..เย็น1ตอน(ก่อนนอนฝันหวาน)
ทุกวันนนนนนนน :call:
-
เหอๆๆๆ
พี่ก้อง รุงรัง ฟร่ะ
มาง้อแบบคนหน้าตาไม่ดีๆ เค้าทำกันอ่ะ 555 (อคติสุดริด)
รออ่านตอนต่อไป
แบบว่าไม่รู้จะเม้นว่าไงดี
จะรอดูมากกว่า ว่้าพี่ก้องจะทำไงต่อ
หึหึ พี่เก่งคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ
แฟนตัวเอง(เหมือนกัน)ทั้งคนหนิ
นึกอยากจะเอาคืน ก้อมาเอาคืนไปง่ายๆ เหรอ
-
พี่เก่งอย่ายอมแพ้นะ !!!
-
ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆวัวเคยขาม้าเคยขี่น้องเอ๋ย
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: ใกล้เข้าไปข้างในหัวใจทีละนิด ทีละนิด
ขอให้ลงเอยกันด้วยดี :n1:
-
+1 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
กรรมจริงๆนะพี่ก้อง
มาคืนดีดันมาทำเขาเจ็บ
-
เฮ้อออ อิพี่ก้องอ่ะ :เฮ้อ:
ทำเค้าเจ็บซ๊ะมากมาย กะมาง้อนานแค่ไหนเนี่ย
กลัวใจหนุ่มติสต์แตกจริงๆ
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
พี่ก้อง ทนไว้นะ "ด้านได้อายอด"
ไหนๆ พี่ก็อดมานาน อ้อมไปไกลละ
พูดกันอ้อมๆติสต์ๆ ไม่รู้เรื่อง ด้านๆ ตื้อไว้พี่ พี่ก้องสู้ตายยยยย o13
เห็นด้วยอย่างแรง โดยเฉพาะที่บอกว่า ด้านได้ อายอด
-
ก้อง ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
แต่ต้องปรับปรุงนิสัยด้วยนะ ไม่งั้นเลิกเชียร์
-
ซับไม่ต้องคะ
เนียนพอตัวอยู่ อิอิ
ตรงนี้>>> ก้องภพยิ้มสาวเท้าเร็วก้าวเข้าไปหาแต่ก็ต้องหยุด พลางชี้ไปที่ดาบที่อีกฝ่ายถืออยู่
เค้าอ่านเป็น ก้องภพยิ้มสาวล่ะ ฮ่าๆๆ
จิ๊บ อย่างเพิ่งใจอ่อน สงสารพี่เก่งจังเลย
ยังเบื่อตาก้องอยู่ ทำใจเชียร์ม่ะได้
อยากอ่านคู่ น้อยกะ พี่เเม๊กซ์
-
ตรงนี้>>> ก้องภพยิ้มสาวเท้าเร็วก้าวเข้าไปหาแต่ก็ต้องหยุด พลางชี้ไปที่ดาบที่อีกฝ่ายถืออยู่
เค้าอ่านเป็น ก้องภพยิ้มสาวล่ะ ฮ่าๆๆ
อุ้ย...อ่านได้จริงๆด้วย.....ตกใจ
-
ได้แผลทั้งคู่เลยนะเนี้ย
พี่ก้องก็ตื้อเข้าไว้นะ
พ่อแม่ของจิ๊บไม่ขัดขวางซะด้วย
(หรือยังไม่รู้ความจิงอ่ะ เลยไม่อะไรมาก)
สู้ๆ นะพี่ก้อง
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ไหนๆ ก่อนหน้านี้ก็เคยด้านส่งปิ่นโตมาเป็นสิบๆ เถา แล้วตอนนี้ก็เล่นเอาดินเผามาเซ่นพ่อกับแม่ o13
แค่นี้ก็ได้ใจ(พ่อกะแม่)ไปเต็มๆ อิอิ ส่วนจิ๊บ พี่ต้องใจเย็นๆ นะ ส่วนนึงมันก็เพราะพี่เองที่ปล่อยให้เวลามันผ่านมาเนิ่นนานไปนิดนึง
ใช่ว่าอะไรๆ จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ง่ายๆ อย่าลืมว่าคนเราเปลี่ยนแปลงกันตลอดเวลา ใจคนก็เหมือนกัน
แต่พี่ก้อง เคยได้ยินเพลงนี้มั้ย "น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน..." แล้วจะต่างอะไรกับใจจิ๊บ
(เว้นแต่พี่เก่งมันจะทำคะแนนทิ้งห่างพี่ไปหลายขุมอ่ะนะ :m15:)
เอาเป็นว่า "ด้านได้อายอด", "ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก", "ความพยายามอยู่ที่ไหน หัวใจจิ๊บก็อยู่ที่นั่น", "คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน" บลาๆๆ นะจ๊ะ
ดูได้จากการที่พี่เป็นแผล น้องถึงกับโวยวาย (เป็นห่วงล่ะเซ้...)
:L2: ขอบคุณไรท์เตอร์จ้ะ แถม +1 ช่วยค่าซื้อที่ข้างๆ ไร่แม่จิ๊บ พี่ก้องจะได้เอาไว้มาปลูกต้นรักกับจิ๊บ อิอิ
-
จิ๊บต้องใช้ใจนำทางในการตัดสินใจนะ
หัวใจของจิ๊บอยู่ที่ใครร่างกายก็ต้องอยู่ที่คนคนนั้นด้วย
ถ้าหัวใจกับร่างกายแยกออกจากกันมันจะหาความสุขให้กับชีวิตไจอเลยนะจิ๊บ
-
รีดเดอร์คะ ..
ต้องขอโทษด้วยจริงๆ วันนี้ไรเตอร์ต้องทำการบ้าน ป.โท แล้วก็ยังไม่สบายอยู่หน่อยๆ ก็เลยขอยกยอดไปอัพวันพรุ่งนี้(ถ้าไหว) นะคะ
kuruma
-
:m8:
โคไรเตอร์ก็โบกมือบายๆ รีดเดอร์เหมือนกัน.....
:o211:
ทางนี้ก็มีพรีเซ็นต์พรุ่งนี้พอดีเลยค่ะ ......จำนวนหน้ากระดาษ ณ บัดนาว ........0 page
อ้ากกกกกกก เขียนไม่ออกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z3:
ทำไมไม่เขียนได้อย่างนิยายล่ะ :z13: ดีดดิ้น
ว่าแต่รีดเดอร์คะ ว่างๆ ไปอ่านนิยายอีกเรื่องก่อนก็ได้นะคะ Pieces of Time --Toki no Kakera-- (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17960.0) ค่า
คนเขียนคู่เดิม หุหุ
(โฆษณามันกลางนิยายเรื่องนี้นี่ล่ะ ....หน้าโคไรเตอร์น่ะเหรอ โอ้ยยย หนามาก ไม่ต้องห่วงงงง)
p.k.a
-
^
^
รับทราบค่ะ.... (ตอนแรกคิดว่า จะไม่สบายอีกรอบซะแล้ว)
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ สนุก มาก ๆ เลยชอบมาก จิ๊บ น่ารัก พี่ก้องก็น่ารักเป็นคนที่มีความหลังกว่าจะผ่านมาได้เอาเหนื่อย คริ ๆ ลุ้นทุกตอน ตอนจิ๊บเหนื่อย ๆ อยากกลับบ้านอ่านแล้วได้บรรยากาศ อยากกลับบ้านจริง คริ ๆ น้ำตาซึมเลย ตอนนน้องจิ๊บ ฝืนคุยกะแม่ แล้วแม่บอกให้กลับมาบ้านเรา น่ะ ....((...จะกลับบ้านด้วย อิอิ)) เป็นคนเขียนไม่เก่งอิอิ :L2: :L2:ชอบมาก
ปล. คิดถึงน้อยจังสงสัยร้านกาแฟจะตกเป็นของน้อยคริๆ และงานเข้าที่แม๊ก มาชอบ อยากอ่านตอนพิเศษ น้อย-แมกซ์ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งทั้งสองคนค่าาา ^^
-
น่าฮักตรงอู้กำเมืองนี่แหละ
-
สู้ๆ นะจ๊ะ ไร้ท์เตอร์และ co-ไร้ท์เตอร์ o13
-
ตามหาหัวใจแบบผู้ใหญ่ วางแผนเข้าทางพ่อตาแม่ยาย
อีกด้านออดอ้อนแบบวัยรุ่น อย่างงี้จิ๊บจะเหลือเหรอ
รักจนคนไหนก็มาทดแทนไม่ได้ มารอดูความสำเร็จของพี่ก้อง
แต่อย่าคิดว่าง่าย เพราะฐานะตอนนี้กำลังเป็นมือที่สาม
+1 ให้คนละแต้มทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ ผ่านเรื่องงานก็รีบกลับมานะครับ จะรอ :z2:
-
หายไวๆนะครับ
-
พี่ก้องสู้ๆ นะคะ
จิ้บเขาเองก็มีแฟนแล้ว
พูดยากเหมือนกันแฮะ อย่าท้อไปซะก่อนละ
-
รอเสมอ
เมื่อไหร่ใจก็รอ :z1:
-
รอจ้า
เอาร่างกายแข็งแรง
ธุระเสร็จสิ้นเนอะ
รอได้อยู่แล้ว สู้่ๆ จ้า
-
สู้ๆๆนะไรเตอร์พักผ่อนเยอะๆๆๆน้าครับ
:L2:
-
หายก่อนค่อยต่อค่ะ ^____^
-
เอาล่ะ ถ้าน้องจิ๊บยังรักลุงเค้าอยู่ เราก็จะเชียร์ลุงละกัน :L2:
-
"อ้าว...เป็นแผลด้วยเหรอ..."ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่รู้ซิ่ พี่กลัวแต่จิ๊บจะเจ็บ" เขาว่า ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปที่ห้องโดยที่ไม่ลืมจะกล่าวขอโทษพ่อกับแม่ที่ทำให้ลูกชายคนเดียวเป็นแผลและขอตัวเดินตามเด็กหนุ่มไป
"ให้พี่ทำแผลให้จิ๊บก่อนไหม...เจ็บมากรึเปล่า "
ชายหนุ่มว่ากุลีกุจอเอาแอลกอฮอลล์มาล้างแผลให้กับเด็กหนุ่มตรงหน้า
" เจ็บ! "
จิ๊บร้องอกมาเมื่ออีกฝ่ายจู่ๆก็เอาแอลกอฮอลล์มาเช็ดแผลให้เขา แบบไม่ทันตั้งตัว
"ทนเจ็บหน่อยนะ จะได้หายไวๆไง..." กอ้งภพว่าพลางเทยาใส่ลงไปก่อนหาผ้าก็อตมาปิดแผลเอาไว้ มองท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่ายก็อดจะยิ้มไม่ได้
"แค่นี้...ก็เรียบร้อยแล้วนะครับ" ก้องภพแตะเบาๆเหนือผ้าก็อต ดวงตาคมสมตาอีกฝ่ายเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าจิ๊บกำลังหน้าแดง ไม่รู้ว่าเป็นด้วยตความรู้สึก เจ็บ โกรธ หรือ อายกันแน่
แต่คงตอบให้ถูกได้หากทำสิ่งต่อไปที่เขาจะทำ
ชายหนุ่มก้มลงจูบเบาๆที่เหนือเข่าที่เขาเพิ่งทำแผลให้กับอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มชักเข่าออกทันทีอย่างตกใจ ใบหน้าสวยแดงก่ำ
" พี่ทำอะไรน่ะ.. "
"เป่ามนต์ จะได้หายเร็วๆไง..." ก้องภพยิ้มกว้างตาหยี
" จิ๊บไม่ใช่เด็กเล็กๆนะ อย่ามาหลอกให้ยากเลย .. เอ้อ แล้วมือน่ะ .. ไม่ทำแผลรึไง?
คนเจ็บเข่าเปลี่ยนเรื่องด้วยการชี้ไปที่มือของชายหนุ่ม
"ก็รอจิ๊บทำให้ไง...." ก้องภพว่าพลางขยับขึ้นไปนั่งบนเตียงระดับเดียวกับอีกฝ่ายพลางยื่นมือที่มีคราบเลือด
" ทำไมไม่รีบบอก.. ถ้ามือพี่เป็นแผล เดี๋ยวก็วาดรูปไม่ได้เอานะ " จิ๊บบ่น พลางเอาสำลีชุบแอลกอฮอลล์แล้วค่อยๆซับเลือดที่แผลอย่างเบามือ
" เจ็บไหม? "
"เป็นห่วงเหรอ" ก้องภพตอบกลับด้วยคำถาม
" ก็ถ้ามือพี่ใช้ไม่ได้ขึ้นมา..จิ๊บรับผิดชอบไม่ไหวหรอก " เด็กหนุ่มยังคงก้มหน้าก้มตา หยดยาฆ่าเชื้อลงบนแผล ก่อนจะเงยหน้าขึ้น
" เอาล่ะเสร็จแล้ว "
ริมฝีปากของก้องภพหยักยิ้มคำพูดของอีกฝ่ายทำให้หัวใจของเขาพองโต ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง มือแกร่งข้างที่ไม่เจ็บนั้นจับใบหน้ามนไว้ก่อนขยับเข้าไปใกล้ ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะแตะกับริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ
สัมผัสแผ่วเบานั่นทำเอาทำอะไรไม่ถูก ดวงตากลมโตมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
ก้องภพถอนริมฝีปากออกมาเล็กน้อย ก่อนที่สองแขนจะกดไหล่บางนั้นลงกับเตียงนุ่ม
"จิ๊บ......" เสียงทุ้มกระซิบแผ่วที่ข้างหูปลายจมูกซุกไซ้ที่ข่างใบหูบาง
มือแกร่งอีกข้างจับใบหน้าของเด็กหนุ่มให้หันมาหา ก่อนจูบลงบนริมฝีปากนั้นอีกครั้งในคราวนี้เพิ่มแรงเม้มลงที่ริมฝีปากบางนั้น ย้ำๆ
สัมผัสอ่อนโยน โหยหา กับน้ำเสียงแบบนั้นทำให้คนใจอ่อนเผลอไผลตามคำเรียกร้องของหัวใจตนเองและอีกฝ่าย ริมฝีปากนุ่มเผยอออกแล้วจูบตอบอีกฝ่ายแผ่วเบา เชื่องช้า ราวกับไม่แน่ใจ
"จิ๊บ......" เสียงเรียกชื่อดังขึ้นราวกับคำวิงวอน ก่อนปลายลิ้นแทรกเข้าลึกสัมผัสความอบอ่นหวานล้ำ มืออีกข้างแทรกเข้าไปในชายเสื้อยืดของร่างบาง
สัมผัสร้อนที่ผิวกายทำให้ผิวกายกระตุก มือเรียวทำท่าจะดันอีกฝ่ายออกไป แต่ทำไม่ได้ ก้องภพใช้ลำตัวกันเอาไว้ได้หมด
ส่วนปลายลิ้นก็กำลังทำให้เขามึนงง
"จิ๊บ...." ก้องภพยังคำกระซิบแผ่วเบา ด้วยน้ำเสสียงอ่อนโยน ตรงกันข้ามกับมือและริมฝีปากที่ยังคงสัมผัสอีกฝ่ายอย่างโหยหาเร่าร้อน
" พี่..อย่า..อื้อ "
เสียงของเด็กหนุ่มประท้วงในคอเบาๆ เรี่ยวแรงของเขาหายไปหมด จนไม่อาจรวบรวมกำลังทำให้อีกฝ่ายเลิกทำแบบนี้ได้ แต่ถึงจะห้ามไปแบบนั้นก็ดูเหมือนก้องภพจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
++++++++++++++++
"ก็อกๆ...."
ทันใดเสียงเคาะที่หน้าประตูก็เป็นเหมือนคำสั่งปิดสวิตซ์ไฟอะไรบางอย่างในใจของก้องภพให้ปิดลง
ร่างสูงขยับถอยออกห่างจากเด็กหนุ่มแทบจะในทันที มือแกร่งเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าให้เป็นปรกติ และเขาก็ให้เวลาจิ๊บได้ทำแบบเดียวกัน
"แม่เข้าไปได้ไหมจิ๊บ..."
เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึก มือทั้งสองข้างจัดผมเผ้าและเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง
" มี..มีอะไรครับแม่? "
ใบหน้าแดงเพราะอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมานั้นพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เอ้อ...แม่ว่าจะมาเรียกไปกินข้าวแน่ะ...ทานข้าวด้วยกันกับน้าที่นี่ล่ะนะคุณก้องภพ...นานๆจะได้เจอคนหนุ่มๆคุยถูกคอเสียที พ่อเขาก็เลยให้มาชวนแน่ะ"
"อ่ะ...ครับ...ขอบคุณมากครับ" ก้องภพยิ้มพลางยกมือไหว้
" แม่ ..เดี๋ยวจิ๊บไปช่วยยยย "
พอได้ยินผู้เป็นแม่ว่าแบบนั้นเด็กหนุ่มจึงรีบออกจากห้องของตนไปทันที นึกโทษตัวเองอยู่ในใจว่าเมื่อครู่นี้ เขายอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน
ก้องภพได้แต่มองตามก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
++++++++++++++++
ก้องภพอยู่ทานข้าวกับครอบครัวของจิ๊บ และพูดคุยกันอย่างสนุกสนานก่อนที่จะขอตัวกลับเมื่อพลบค่ำ
เขาโบกมือลาจิ๊บ โดยที่ไม่ลืมจะกระซิบบอกเบาๆก่อนจากมาว่าจะไปดูเด็กหนุ่มฟ้อนดาบให้ได้
จิ๊บถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่ก้องภพขับรถออกไป เขาหันหลังกลับหมายจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตนบ้าง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อผู้เป็นแม่ยืนรออยู่
"จิ๊บ เดี๋ยวแม่ขอคุยด้วยหน่อย" ว่าพลางก็เดินนำลูกไปยังศาลาเรือนเล็กที่อยู่ไม่ห่างออกไปจากตัวบ้าน ที่บางครั้งก็ใช้นั่งเล่นรับลมกันอยู่เรื่อย
เจ้าของร่างสูงเพรียวเดินตามอีกฝ่ายไปยังศาลาเรื่อนเล็ก เขาพอจะเดาสีหน้าของเจ้าของไร่ได้ ว่านี่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่
++++++++++++++++
"เข้าเรื่องเลยนะ...กับคุณก้องภพเนี่ย...ไม่ได้เป็นแค่เจ้านายใช่ไหม"
" หา? "คำถามตรงๆแบบนั้นทำเอาจิ๊บถึงกับหน้าเหวอ
" ถามอะไรแบบนั้นอะ แม่? "
"ก็มันแปลกๆนี่...เจ้านายที่ไหนจะมาเยี่ยมลูกน้องไกลขนาดนี้...ถึงจะบอกว่ามาดูที่ แต่จริงๆแล้วดูจะไม่ใช่ อีกอย่าง...ที่ไปที่ที่นั่นมามีคนเห็นลูกกับคุณก้องภพ.....จริงเหรอ " ผู้เป็นแม่ขมวดคิ้ว
" ใครหน้าไหนมันมาฟ้องแม่? แล้วมันเห็นจิ๊บกับพี่เขาทำอะไร? "
เด็กหนุ่มโวยวายขึ้นมาทันที เขาเตรียมใจยอมรับไม่ทันหรอก .. เรื่องที่เขาเป็นแบบนี้ยังไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ..
" แม่.......... "
คำพูดตรงๆของผู้เป็นแม่ น้ำเสียงเรียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆนั่นทำให้จิ๊บรับมือไม่ถูก
ถ้าโกรธเขา ตีเขา ก็คงจะไมน่ากลัวแบบนี้
"ตอบแม่มาซิ่...." ผู้เป็นแม่เร่งเร้า
" แม่ครับ.. " เด็กหนุ่มยกมือไหว้อีกฝ่าย
" จิ๊บขอโทษนะ.. "
นี่คือคำตอบของเด็กหนุ่มดวงตาทั้งสองข้างปิดลง คืนนี้เขาอาจถูกพ่อกับแม่ตีจนหลังลายก้ได้
".......... "ผู้เป็นแม่หลับตาลงเช่นเดียวกัน ได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าลึกของตัวเองและลูกชาย
"จริงซิ่นะ.... แล้วทำไม...คุณเขาต้องมาถึงที่นี่?"
" เขา..เขาอยากคบกับจิ๊บใหม่..ที่จริง เราเลิกกันเกือบปีแล้ว ..จู่ๆพี่เขาก็มา.. "
เสียงของลูกชายแผ่วเบาด้วยว่ารู้สึกผิดต่อครอบครัว
"...ท่าจะจริงจังกันมากซิ่นะ... "ผู้เป็นแม่หันไปมองทางอื่น สายตาเหม่อลอยออกไปไกล "แม่ไม่เคยเห็นเราทำหน้าแบบนั้นซักครั้ง"
" แต่..จิ๊บมีแฟนแล้วนะแม่..แล้วแม่จะให้จิ๊บทำยังไง พี่เก่งเขาไม่ผิดอะไรด้วยซักหน่อย " พอจับใจความได้ว่าท่าทางผู้เป็นแม่คงจะเข้าใจตัวเอง สุดท้ายจึงได้เผยความรู้สึกออกมา
ชื่อของบุคคลที่สามที่อยู่ๆเข้ามาในบทสนทนาทำให้ผู้เป็นแม่ตาโต
"หา....สองคนเลยเหรอทีนี้...."
ร่างของแม่เอนทรุดไปพิงเสาของศาลาเรือนเล็กแทบจะทันทีคล้ายจะเป็นลม
"แล้วกับคนแรกนี่ เลิกกัน?....เป็นทางการ? "
" เปล่าอะ....เขาเคลียร์ตัวเองไม่ได้มั๊ง..จิ๊บก็เลยตัดใจกลับมานี่แหละ.. "
เด็กหนุ่มเลือกที่จะไม่พูดอะไรมากนักเขาไม่รู้ว่าแม่ของเขาจะรับได้แค่ไหนกัน
มือเรียวพยุงร่างบางให้นั่งลงที่เก้าอี้ไม้ยาว
"แม่เข้าใจนะจิ๊บ... " ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงแผ่ว
"แม่พอจะเข้าใจ...ว่าแม่อาจจะไม่ได้อุ้มหลาน...พอได้ยินพูดมาแบบนี้ มันก็เหมือนจะบอกให้แม่เข้าใจได้แบบนั้น "
" แม่..แล้วจิ๊บจะทำยังไงดีล่ะครับ "
น้ำเสียงเหมือนจะอ่อนแรงลงทันที คำพูดที่ว่าเข้าใจเขาดีนั้น ทำให้เด็กหนุ่มกล้าที่จะถามออกมา
" พี่เก่งเค้า... "
"จิ๊บ...คนเรารักกัน ถ้าแค่รักอย่างเดียว...มันก็อาจจะทำให้เราตาบอด ทำให้เราเจ็บได้...แต่การที่จะรักใครซักคน แค่เหงา สงสาร หรือจะบอกว่าแค่เพราะเขาเป็นคนดีอย่างเดียว โดยที่มองข้ามความรู้สึกของตัวเองไปน่ะ คนที่เจ็บ ไม่ใช่ แค่เรา หรือ ใครคนใดคนหนึ่งหรอกนะ ...มันก็ด้วยกันทั้งหมดนั่นล่ะ"
ว่าพลางก็จับมือของลูกชายของตัวเองเอาไว้แน่น
"ไม่ว่ายังไง ลูกของแม่ ก็คือลูกของแม่ แม่ภูมิใจในตัวลูกมาตลอด...และแม่จะภูมิใจมาก ถ้าลูกของแม่เป็นคนดี และ เลือกทำในสิ่งที่ถูก ที่ทำให้ตัวเองได้มีความสุขจริงๆ...ลองไปคิดดูดีๆก็แล้วกันนะ "
" แล้วพ่อล่ะ?..จิ๊บจะทำยังไงดี พ่อรู้รึยังครับ? "
ดวงตากลมโตสั่นระริก พ่อของเขาคงจะโกรธมากแน่ๆที่เขากลายเป็นแบบนี้ ตลอดเวลาผู้เป็นพ่อบอกให้เขาเข้มแข็งเสมอ
"แม่ก็ต้องบอกพ่อ.... พ่ออาจจะโกรธ อาจจะเสียใจ.... " เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ
" จิ๊บตายแน่ๆเลยอะ..แม่อะ อย่าเพิ่งบอกพ่อนะๆๆ " จิ๊บขอร้องผู้เป็นแม่
มันไม่ใช่ตอนนี้ เขายังไม่พร้อม ไม่ใช่สิ ในเมื่อยังเลือกไม่ได้ ว่าจะเป็นก้องภพหรือเก่ง เขาจะไม่ยอมเผชิญปัญหาลำพังเด็ดขาด
"มันใช่เรื่องที่จะมาอ้อนให้แม่บอกไม่บอกหรือยังไง!" ผู้เป็นแม่มองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
"ลูกแม่ทำไมต้องหนี...แม่ไม่เข้าใจ...มันเปลี่ยนได้ไหม ถ้าจิ๊บจะมาอ้อนให้แม่บอกไม่บอกพ่อ ...ถ้าแม่บอกจิ๊บว่า "กลับมาเถอะนะ...นะ...." จิ๊บจะกลับมาให้แม่ได้ไหม..."
ผู้เป็นแม่ยกมือขึ้นตบที่ข้างแก้มของลูกชายเบาๆ เหมือนเวลาตีมือเด็กขี้อ้อนให้รู้สึกตัว
สัมผัสนั้นแม้ไม่ได้รุนแรงอะไรเลย แต่กลับทำให้น้ำตาร่วงอย่างไม่รู้ตัว
" แม่..จิ๊บขอโทษ ไม่ใช่ว่าจิ๊บกลัวพ่อนะ แต่ว่า.. "
" ขอให้จิ๊บได้เลือกก่อนได้ไหม แล้วจิ๊บจะไปบอกกับพ่อเอง ว่าจิ๊บกลายเป็นอะไรไปแล้ว ถ้าพ่อไม่ต้องการจิ๊บอีก.....มันก็คงช่วยไม่ได้แล้ว "
ผู้เป็นแม่ดึงลูกชายเข้ามากอด เหมือนจะร้องไห้อยู่ด้วยเช่นกัน
"แม่รอลูกได้เสมอนะ......"
มือเรียวทั้งสองข้างกอดผู้เป็นแม่แน่น ... เด็กหนุ่มรู้สึกว่าตนเองโชคดีนักที่แม่ของเขายอมรับเรื่องนี้ได้ แต่สำหรับพ่อแล้ว เขาจะทำยังไงดี ..
++++++++++++++++
ทั้งหวาน ทั้งแอบดราม่า ซาบซึ้ง .. แบบนี่ไม่ใช่มาม่าใช่ไหมคะ รีดเดอร์??
แอบมาแบบเงียบๆ .. แวบไปแบบเงียบๆ
แล้วก็ขอโทษที่ไม่ได้ทักทายกันเลย แต่ก็รักรีดเดอร์ทุกคนเหมือนเดิมนะคะ
:กอด1:
-
เง้อ ยังคงกินมาม่ากันเรื่อยๆ
เค้าจะขาดสารอาหารแล้วน๊าไรท์เตอร์
คึคึ แต่นะ นี้่หล่ะคือสีสรร
เป็นกำลังใจใ้ห้จ้า
-
:m15: นี่แหละหัวอกคนเป็นแม่ ลูกตัวเองเลี้ยงมากะมือแต่เด็ก ยังไงก้อดูออก
สำหรับแม่ถ้าลูกมีชีวิตอย่างมีความสุขก็ดีแล้ว
-
o6 ปั่นพรีเซ็นต์หมดแรง...ไม่รู้ทำไม ชอบคุณแม่จริง แม่บ้านนี้ได้ใจ o7
รักรีดเดอร์นะคะ....แต่ไม่ไหวละ ลาไปตลบผ้านอนล่ะค่ะ :a12:
-
หืมม พี่ก้อง โอกาสรีเทิร์นสูงมากเลยค่ะ
ถึงแม้ว่าจะหมั่นไส้ เหม็นขี้หน้ามากมายในสิ่งที่ผ่าน ๆ มา
แต่ในเมื่อคุณคือคนที่จิ๊บรัก ชั้นก็ยอมรับก็ได้
เพราะชั้นอยากให้จิ๊บได้มีความสุขเร็ว ๆ หรอกนะ ชิ
-
แม่จิ๊บเหมือนแม่เราเลย ลูกจะเป็นอะไรก็รับได้ จะไม่ได้มีหลานก็รับได้ 555
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: รักแม่จัง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านสองสามวัน
ตอนล่าสุด "รักคุณแม่จัง" มีแม่อยู่ก็อุ่นใจ
ส่วนตอนก่อนหน้า
" ตั้งกี่เดือนแล้ว .. จู่ๆมาพูดแบบนี้ ไม่ง่ายไปเหรอ? "เขารีบชิงพูดขึ้นมาก่อนที่ก้องภพจะได้พูดอะไรอีก
" จิ๊บมีแฟนแล้ว..มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก "--> :a5: ช๊อกแทนพี่ก้อง
....เขายังรักผู้ชายคนนี้อยู่เต็มหัวใจ...-->รู้สึกโล่งใจอีกนิด(ถึงจะเหมือนรู้ๆอยู่แล้วก็เถอะ)
ตื้อและง้อเข้าไว้พี่ก้อง ยังงั้นตอนนี้อินู๋คนนี้เชียร์พี่ก้องสุดพลัง :m11:
อย่าทำให้อินู๋คนนี้ผิดหวังล่ะ
-
:z2: :z2: :z2:
-
จิ๊บงานเข้าอีกแล้ว
-
เฮ้อ
พี่ก้องนะพี่ก้อง
ทำไมไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้ล่ะ
แล้วไรเตอร์ก็อีกคน
จะให้พี่เก่งเข้ามาทำไมก็ไม่รู้
ยุ่งยากจริงๆโว้ยยยยยยยยยยยย :angry2:
-
งานเข้าเลยจิ๊บ
-
เย้
อัพแล้ว
:L2: :L2: :L2: :L2:
พี่ก้องสู้ๆ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
รอดูต่อไปปปป
-
ให้กำลังใจจิ๊บ ยังไงพ่อแม่ก็รักเราที่สุด
อย่าไปกังวล สู้ๆ :L2: :L2:
ยังไงก็หมั่นใส้อิพี่ก้องเหมอนเดิม เช๊อะ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่ก้องรีบทำคะแนนที่ติดลบให้เพิ่มขึ้นเร็วๆนะ
ก่อนที่จิ๊บจะตัดสินใจเลือกคนอื่น :angry2:
-
สั้น ๆ แต่หวาน ๆ ชอบอ่ะ พี่ก้องเริ่มอ้อน จิ๊บ แล้วอ่ะดิ ..อ้อนด้วยจูบ :z2: :z2: :z2:
-
แอบเศร้า จริงๆ
:เฮ้อ: สงสาร มกๆเลย ก็คงคือเก่งอ่ะนะ
แล้ว ต่อไปจะเป็นยังไงเนี่ย
:L2: :L2:
+1 ละกัน สำหรับ กำลังใจ ไรและโคไรเตอร์ อิอิ :กอด1:
-
จิ๊บ ถ้าตัดสินใจมาทางนี้แล้ว ก็ต้องทำใจยอมรับผลที่จะเกิด แต่ยังไงก็ดีกว่าหลอกตัวเองกับคนอื่นนะ
-
ดีนะที่แม่เข้าใจน่ะจิ๊บ
เหลือแต่พ่อนี่สิ
สู้นะจิ๊บ เอาใจช่วยจ้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
จิ๊บงานเข้า
-
ละอ่อนจิ๊บก่ฮอตเกิ๋นนนน
-
ไม่รู้สิบอกไม่ถูกจิ๊บสู้ๆๆล่ะกัน
-
จากคำพูดของแม่คงทำให้จิ๊บคิดและตัดสินใจได้ง่ายขึ้น สำหรับเรื่องของหัวใจตัวเอง
แต่เรื่องของพ่อนี่หนักใจไปกับจิ๊บด้วยจริงๆ สาธุ ขอให้พ่อทำใจให้เข้าใจเรื่องแบบนี้ด้วยเทอะ
เอ่อ..ไรเตอร์จ๋า จะไม่หาใครมาดามหัวใจพี่เก่งบ้างหรือจ๊ะ
ป.ล. ให้มีอู้กำเมืองด้วย ก็เข้าใจเจ้า
ปี้แก้วว่าภาษาถิ่นแต่ละถิ่นน่ะมีเสน่ห์ในตัวเองนะเจ้า
-
พี่ก้องสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
ง้อจิ๊บให้สำเร็จนะ
จิ๊บสู้ๆๆๆฝ่าฟันตรงครอบครัวให้ได้นะ
ใจอ่อนกะพี่ก้องไวไวไว
ปล่อยพี่เก่งไปเถอะ
-
น่าสงสารพี่เก่งนะ
แต่เรื่องหัวใจนี่มันบังคับกันไม่ได้จริงๆ :เฮ้อ:
-
รีดเดอร์คะ ..
พรุ่งนี้ (วันนี้สินะ) ไรเตอร์มีพรีเซนต์งาน ป. โท ค่ะ! ไม่ไหวแล้ว ไม่สามารถ อัพพี่ก้อง-น้องจิ๊บได้ จึงเรียนมาเพื่อโปรดทราบโดยทั่วกัน
ขอโทษทีทำให้รอเก้อกันนะคะ
kuruma
-
พอดีว่าโคไรเตอร์กำลังว่างเลยทีเดียว (ว่างก็แค่คืนนี้ล่ะ พรุ่งนี้ปั่นงานต่อ)
ไรเตอร์สู้วๆนะ ฝากด้วย ทำตัวเป็น บ.ก. นี่นะ หุหุ :impress2:
การเรียน ป.โท แบบ ฟูลไทม์
กับการทำงานแบบ ฟูลไทม์ แล้วมาเรียน ป.โท นี่มันไม่เหมือนกันเนอะ :o211:
ยังไงก็สู้วๆนะค้าาาาาาา :mc4:
-
ไม่ผรือๆ
รอได้คร้าบบบบบบบบบบบบ
-
ยุ่งยากน้าดูงานนี้ :เฮ้อ:
-
้เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคะ
ขอให้พรีเซนท์ผ่านไปด้วยดีค่ะ
:L2:
-
ให้ผ่านฉลุยนะครับ
-
เอาล่ะ ไม่ได้มีช่วงนี้มานานนนนน .. ถึงช่วงตอบคำถามแฟนคลับ(??)แล้วค่ะ!!
:m15: นี่แหละหัวอกคนเป็นแม่ ลูกตัวเองเลี้ยงมากะมือแต่เด็ก ยังไงก้อดูออก
สำหรับแม่ถ้าลูกมีชีวิตอย่างมีความสุขก็ดีแล้ว
แม่รักลูกเสมอค่ะ ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไรก็ตาม
หืมม พี่ก้อง โอกาสรีเทิร์นสูงมากเลยค่ะ
ถึงแม้ว่าจะหมั่นไส้ เหม็นขี้หน้ามากมายในสิ่งที่ผ่าน ๆ มา
แต่ในเมื่อคุณคือคนที่จิ๊บรัก ชั้นก็ยอมรับก็ได้
เพราะชั้นอยากให้จิ๊บได้มีความสุขเร็ว ๆ หรอกนะ ชิ
มาเชียร์ก้องภพกันค่ะ!
แม่จิ๊บเหมือนแม่เราเลย ลูกจะเป็นอะไรก็รับได้ จะไม่ได้มีหลานก็รับได้ 555
คุณแม่น่ารักจังเลยค่ะ ^^
ไม่ได้เข้ามาอ่านสองสามวัน
ตอนล่าสุด "รักคุณแม่จัง" มีแม่อยู่ก็อุ่นใจ
ส่วนตอนก่อนหน้า
" ตั้งกี่เดือนแล้ว .. จู่ๆมาพูดแบบนี้ ไม่ง่ายไปเหรอ? "เขารีบชิงพูดขึ้นมาก่อนที่ก้องภพจะได้พูดอะไรอีก
" จิ๊บมีแฟนแล้ว..มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก "--> :a5: ช๊อกแทนพี่ก้อง
....เขายังรักผู้ชายคนนี้อยู่เต็มหัวใจ...-->รู้สึกโล่งใจอีกนิด(ถึงจะเหมือนรู้ๆอยู่แล้วก็เถอะ)
ตื้อและง้อเข้าไว้พี่ก้อง ยังงั้นตอนนี้อินู๋คนนี้เชียร์พี่ก้องสุดพลัง :m11:
อย่าทำให้อินู๋คนนี้ผิดหวังล่ะ
ก้องภพ .. มีคนเชียร์เพิ่มขึ้นอีกคนแล้วนะ พี่ก็ต้องสู้ๆนะ!
จิ๊บงานเข้าอีกแล้ว
งานเข้าตลอดเลยเนอะ..น้องจิ๊บ เป็นนายเอกต้องสู้นะึคะ
จากคำพูดของแม่คงทำให้จิ๊บคิดและตัดสินใจได้ง่ายขึ้น สำหรับเรื่องของหัวใจตัวเอง
แต่เรื่องของพ่อนี่หนักใจไปกับจิ๊บด้วยจริงๆ สาธุ ขอให้พ่อทำใจให้เข้าใจเรื่องแบบนี้ด้วยเทอะ
เอ่อ..ไรเตอร์จ๋า จะไม่หาใครมาดามหัวใจพี่เก่งบ้างหรือจ๊ะ
ป.ล. ให้มีอู้กำเมืองด้วย ก็เข้าใจเจ้า
ปี้แก้วว่าภาษาถิ่นแต่ละถิ่นน่ะมีเสน่ห์ในตัวเองนะเจ้า
ดีใจค่ะ ที่อ่านกำเมือง ออก^^ ดีละไม่ต้องทำซับ 55+
พี่ก้องสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
ง้อจิ๊บให้สำเร็จนะ
จิ๊บสู้ๆๆๆฝ่าฟันตรงครอบครัวให้ได้นะ
ใจอ่อนกะพี่ก้องไวไวไว
ปล่อยพี่เก่งไปเถอะ
โธ่..สงสารพี่เก่ง
้เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคะ
ขอให้พรีเซนท์ผ่านไปด้วยดีค่ะ
:L2:
ขอบคุณค่ะ พรีเซนต์แล้วค่ะ .. ช่างหัวมันเถอะค่ะ 555+ มาต่อกันเถอะ!!
-
บ่ายวันอาทิตย์ที่มีแต่อากาศที่ร้อนระอุ ผิดกับตอนกลางคืนที่มีแต่ความหนาวเหน็บ จิ๊บกลับออกมาจากมหาวิทยาลัยด้วยมอเตอร์ไซค์คันกลางเก่ากลางใหม่หลังจากที่ต้องกลับเข้าไปทำรายงานกลุ่ม โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นหลายครั้งโดยที่ปลาสายคือ คนรักคนปัจจุบัน ซึ่งเป็นประธานหอพักในมหาวิทยาลัย แต่เด็กหนุ่มก็เลือกที่จะไม่รับโทรศัพท์
+++++++++++++
หลังจากที่กลับมาถึงบ้านไร่ของตน จิ๊บจึงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วขับมอเตอร์ไซค์ไปยังบ้านผู้ใหญ่บ้านเพื่อทำการไว้ครู และซ้อมครั้งสุดท้ายก่อนแสดง รวมถึงแต่งตัวแต่งหน้าให้เรียบร้อย วันนี้บ้านของผู้ใหญ่บ้านคึกคักเป็นอย่างมาก ฝ่ายขบวนแห่ประทงลองเครื่องเสียงกับเครื่องปั่นไฟตั้งแต่เช้า ยิ่งได้น้ำเมามาช่วยก็ยิ่งทำให้สนุกสนานกันเข้าไปใหญ่ ส่วนฝ่ายแม่บ้านและสาวประเภทสองทั้งในและนอกหมู่บ้านต่างก็ช่วยกันจัดกลีบกระทงใหญ่ขนาดเมตรครึ่ง และตกแต่งไฟประดับอย่างสวยงาม
ภายในบ้านไม้สูงชั้นครึ่ง ยกไต้ถุนสูงนั้น น้องนิ่มเด็กสาววัย18ที่เป็นหลานสาวของู้ใหญ่บ้านกำลังถูกจับแต่งตัวเป็นนางนพมาศด้วยชุดพื้นเมืองล้านนา หล่อนหันมามองจิ๊บอย่างเขินอายแล้วยกมือไหว้
" พี่จิ๊บ สวัสดีค่ะ " เสียงเล็กๆเอ่ยทักแล้วยิ้มอย่างอายๆ
" สวัสคีครับ "
จิ๊บรับไว้แล้วเดินเข้าไปหา ทำเอาสาวประเภทสองที่กำลังแต่งหน้าให้น้องต้องหันมามองเป็นตาเดียว
ส่วนคนที่มาใหม่เมื่อถูกมองแบบนั้นเลยยกมือไหว้แก้เขิน
" สวัสดีครับพี่ "เขาว่าแล้วหันมาพูดกับนางนพมาศของหมู่บ้าน
" ปีนี้พยายามเต็มที่นะครับ น้องนิ่ม เดี๋ยวพี่ไปหาพ่อหลวงก่อนนะ "
ว่าแล้วก็ขอตัวไปยังห้องพระอีกด้าน เพื่อเตรียมไหว้ครู พร้อมๆกับคนที่ต้องแสดงในคืนนี้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นขบวนกลอง หรือการแสดงฟ้อนต่างๆ
+++++++++++++
เสียงมอเตอร์ไซค์ที่ปรับแต่งเครื่องมาเสียแรงของหนุ่มวิศวะ วิ่งเข้ามาจอดตรงลานกว้างหน้าบ้านของพ่อหลวง หมวกกันน็อคถอดออกพร้อมกับใบหน้าของคนขับที่หันซ้ายขวาสอดส่ายสายตา มองหาคนรักของตัวเอง
"จิ๊บ...." เก่งร้องเรียกคนรักพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหา กลางหลังมีเป้ใบใหญ่ท่าทางจะหนักอยู่ไม่น้อยสะพายอยู่
" อ้าว..พี่เก่ง? "จิ๊บทำเหมือนแปลกใจเป็นอย่างมากที่เก่งมาอยู่ที่นี่ ท่าทางของคนรักที่มาหาเขาอย่างเร่งรีบนั้น ดึงความสนใจของใครได้หลายคน
" มาได้ยังไงครับเนี่ย? "
"ขับรถมาน่ะ..."เก่งยิ้มทั้งๆที่ยังหอบอยู่น้อยๆ ดวงตาของชายหนุ่มมองหน้าที่ดูแปลกตาไปของคนรัก
"แต่งหน้าด้วยเหรอ..." มือหยาบยกขึ้นแตะปลายคางของคนตรงหน้าเบาๆ
"วันนี้แฟนพี่หล่อขนาดนี้จะเสร็จสาวไหนไหมเนี่ย เลยมาเช็คดู "
" อะ.. " ใบหน้าสวยขยับออกจากมือของอีกฝ่ายเล็กน้อย
" คนมองอยู่นะครับ " ดวงตาคู่สอยไม่กล้าสวยตาอีกฝ่ายตรงๆ
เก่งขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"อ่ะ...ขอโทษที..แล้วนี่เดี๋ยวค่อยเคลื่อนขบวนกันออกไปใช่ไหม...พี่จะได้ไปรอถ่ายรูปตรงนั้น นี่วันนี้พกอุปกรณ์มาเต็มเลย เพื่อนมันใช้ให้ไปถ่ายรูปนางนพมาศ "
" เคลื่อนขบวนประมาณหกโมงอะพี่ .. หมู่บ้านจิ๊บนี่ขบวนที่ห้าก็คงประมาณทุ่มนึง..เดี๋ยวพี่ไปหาข้าวกินที่ตลาดนัดก่อนแล้วค่อยมาก็ได้ "
เด็กหนุ่มชี้ไปที่ด้านหน้าของหมู่บ้าน ซึ่งใกล้ถนนสายหลัก วันอาทิตย์แบบนี้มีตลาดนัดที่มีของอร่อยมากมายเลยทีเดียว
"อืม แล้วเดี๋ยวพี่จะไปรอก็แล้วกันนะ..."เก่งว่า แต่ก็คว้าขอมือของอีกฝ่ายเอาไว้
"นี่ จิ๊บ...ซ้อมหนักเหรอ"
" ครับ? "ดวงตากลมโตมองหน้าคนรักอย่างแปลกใจ
"เห็นไม่ค่อยรับโทรศัพท์พี่เลย ช่วงนี้หอก็ไม่ได้กลับ เป็นห่วงน่ะ ซ้อมหนักเหรอครับ"
" ก็..ช่วงนี้ต้องทำรายงานกลุ่ม แล้วก็..ซ้อมหนักน่ะครับ " คำพูดแสดงความเป็นห่วงนั้นทำให้จิ๊บรู้สึกผิด ได้แต่เอออตามที่อีกฝ่ายว่า ก่อนจะดึงมือตนเองออกช้าๆ
" งั้น..เดี๋ยวเจอกันใกล้ๆ ลานจัดงานนะครับ "
"เหรอ...โอเค งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ" เก่งยกมือขึ้นลูบผมของอีกฝ่ายเบาๆ แล้วเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตตัวเอง ท่าทางของจิ๊บทำให้อดจะรู้สึกแปลกๆไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้อยากจะถามอะไรไปมากกว่านี้
+++++++++++++
หลังจากผละจากเก่งได้แล้ว จิ๊บก็ต้องไปแต่งตัว แต่เมื่อพบว่าชุดที่ให้แต่งสำหรับการฟ้อนดาบคืออะไร เจ้าตัวก็ถึงกับอ้าปากค้าง
" ใส่แค่เนี้ย? "
นี่คือคำแรกที่เขาอุทานออกมา แล้วก็เดินตึงตังไปหาพ่อหลวง เพื่อขอเปลี่ยนชุด แต่คำตอบที่ได้รับก็ทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับหน้าหงายว่า
" เอาน่า ทำเพื่อหมู่บ้านนะลูกนะ .. "
+++++++++++++
ขบวนแห่กระทงใหญ่ของหมู่ที่ห้า ประกอบไปด้วยป้ายหมู่บ้านที่มีเด็กสาวๆในหมู่บ้านแต่งตัวด้วยชุดผ้าฝ้าย ตามมาด้วยขบวนป้ายผ้ารณรงค์อนุรักษ์วัฒนธรรมล้านนาและชุดการแสดงล้านนาที่พ่อหลวงเป็นคนลงมือฝึกซ้อมและเกณฑ์ลูกศิษย์มาแสดงเกือบทั้งหมู่บ้าน นำโดยนักแสดงฟ้อนดาบอย่างจิ๊บที่สวมผ้ายกจีบสีแดงเหน็บเอวเพียงตัวเดียว ส่วนศีรษะก็โพกด้วยผ้าสีขาวสลับกับสีแดง เผยให้เห็นกล้ามเนื้ออกพองามที่ขาวเนียนโดดเด่นแม้ในความมืด ที่แขนทั้งสองข้างมีผ้ามัดอยู่ เด็กหนุ่มเดินตามป้ายฝ้าด้านหน้าด้วยเท้าเปล่า มือท้งสองข้างถือดาบล้านนาเอาไว้มั่น
ตามมาด้วยกลุ่มของชาวบ้านที่แต่งตัวตามกลุ่มสังกัด ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มแม่บ้าน ที่สวมเล็บสีทอง เตรียมฟ้อนเล็บ จึงตามมาด้วยขบวนรถแห่ประทงใหญ่ที่มีน้องนิ่มคนสวยนั่งอยู่ในกระทง และเด็กผู้หญิงตัวเล็กสามคนที่แต่งตัวเป็นหนูน้อยนพมาศ ถือกระทงใบเล็ก คอยโบกมือไปตลอดทาง ฝ่ายนางนพมาศ ก็ยิ้มหวาน โบกมือทักทายสลับกับยกมือไหว้เจ้าหน้าที่ที่เป็นฝ่ายจัดงานที่มาเตรียมความพร้อมก่อนเคลื่อนขบวน ทุกคนดูแช่มชื่น
ฟ้าเริ่มมืด เสียงเพลงแบบล้านนาดังเรื่อยลอยมาตามลม ผู้คนรอบด้านที่เข้ามาดู ขบวนเริ่มเบียดตัวเข้ามากันเพิ่มมากขึ้น
ก้องภพเองก็เป็นคนหนึ่งที่เบียดเสียดตัวเองเข้าไป ดวงตาคมก็พยายามสอดส่ายสายตามองหา ชื่อของหมู่บ้านของจิ๊บ หวังจะเดินเข้าไปหาเจ้าตัวให้ได้ก่อนที่ จะเริ่มเคลื่นขบวน
"จิ๊บ..." ก้องภพเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่รับหน้าที่ฟ้อนดาบในคืนนี้ โดยที่ไม่ได้ ระแวงระวังต่อสายตาของใครต่อใครเลย มือแกร่งฉวยแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้
" พี่ก้อง? "
เสียงนุ่มเรียกชื่อของชายหนุ่มอย่างตกใจ ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะเดินเข้ามากลางขบวนแบบนี้
ทำเอาชาวบ้านในขบวนและรอบข้างต่างก็ต้องหันมามองชายหนุ่มที่มาใหม่อย่างแปลกใจ ตามมาด้วยเสียงซุบซิบของหญิงสาวหลายๆคนที่ชื่ชมในความหล่อเหลาของชายหนุ่มที่มาใหม่คนนี้
"เอ่อ...." เพราะเสียงและสายตาของคนรอบข้างนั่นเองที่ทำให้ก้องภพรู้สึกตัว
"ขอเวลาให้พี่ซักสองสามนาทีได้ไหม...ไม่นานหรอก" ถึงปากจะถามแต่ก็ไม่ได้รอคำตอบมือแกร่งดึงเด็กหนุ่มให้เดินหลบฉากออกมายังข้างทางทันที
" แม่ครับ..ฝากดาบก่อนเน้อครับ " มือที่ดึงเขาออกไปทำให้เด็กหนุ่มรีบฝากดาบที่ใช้แสดงคู่นั้นไว้ในมือของแม่บ้านอยู่อยู่ด้านหลัง ก่อนจะตามอีกฝ่ายออกไป
+++++++++++++
ก้องภพพาอีกฝ่ายเดินออกห่างจากขบวน เดินมาหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ที่ยืนต้นอยู่ที่ข้างทาง มีความมืดพรางกายของสองคนเอาไว้ได้เป็นอย่างดี ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง
" มี..มีอะไรครับ? "
สายตาที่มองมาทำเอาออรถนันท์ต้องหันหน้าไปอีกทาง รู้สึกร้อนไปทั้งหน้าทั้งๆที่อากาศกำลังหนาวเย็น
"เดี๋ยวจะไปฟ้อนแล้วใช่ไหม..." มือแกร่งแตะใบหน้าของเด็กหนุ่มเบาๆ
"เดี๋ยวพี่จะรอดูนะครับ"
" อื้ม.. "ใบหน้าสวยพยักหน้าแรงๆ รับรู้ แต่ก็ไม่วายบ่น
" แค่นี้เอง.ไม่เห็นต้องลากออกมาเลย "
"ใครว่าแค่นี้เอง...." ก้องภพยิ้ม มือแกร่งดันร่างของอีกฝ่ายชิดกับต้นไม้ใหญ่ ที่อยู่ด้านหลัง อาศัยเงาไม้อำพราง ปลายจมูกโด่งไล้ บนผิวนวลข้างแก้มของเด็กหนุ่มแผ่วเบา
"เห็นจิ๊บแบบนี้....อยากจะพาจิ๊บกลับไปกับพี่เสียเดี๋ยวนี้เลย" ร่างสูงกระซิบเสียงเบาที่ข้างหู
"ก็มันเป็นชุด..ฟ้อน "เด็กหนุ่มเถียงเบาๆ
"งั้นต้องชมคนเอามาให้ใส่ซิ่นะ..." มือแกร่งไม่วายซุกซนไล้ยั่วบนอกเปลีอยของอีกฝ่าย
" ไม่ได้นะพี่ก้อง! "มือซุกซนนั่นโดนตีอย่างแรง ร่างบางดันอกหนาๆของชายหนุ่มภายในเสื้อแจคเก็ตยีนส์ออกทันที
" จิ๊บไหว้ครูแล้ว .. อย่าทำแบบนี้ "เขาพูดจริงจัง ไม่มีวี่แววส่ากำลังเล่นอยู่แม้แต่น้อย
"ล้อเล่นหรอกนะ..." ก้องภพยิ้มกับท่าทางของอีกฝ่าย "ไป...พี่พากลับไปส่งนะ" มือแกร่งยื่นให้อีกฝ่ายจับ "ไม่เล่นแล้ว"
" ไม่เอา..คนเยอะแยะ เดี๋ยวจิ๊บกลับเอง "นักรำดาบหนุ่มส่ายหน้าไปมา ก่อนจะสูดลมหายใจลึก
" จะได้ทำสมาธิด้วย "ว่าแล้วก็เดินกลับเข้าไปในขบวน
+++++++++++++
แต่เมื่อกลับเข้าไปในขบวนก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อ เห็นว่าดาบที่จะใช้แสดงคู่นั้นอยู่ในมือใคร
" พี่เก่ง? "
"จิ๊บไปเข้าห้องน้ำมาเหรอ...เห็นป้าเขาว่าอยู่ๆก็พรวดพราดออกไป...เดี๋ยวไม่ทันขบวนนะ" เก่งยิ้มพลางส่งดาบให้กับอีกฝ่าย
"พอดีป้าเขาก็จะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกันน่ะ "
" เอ้อ..ใช่ๆ จิ๊บไปห้องน้ำมา " จิ๊บต้องเออออไปกับอีกฝ่าย แต่คำพูดนั้นก็ทำเอาป้ากลุ่มแม่บ้านต้องหันมามองเด็กหนุ่ม ลูกเจ้าของไร่นันทิยากันอีกรอบ
...เด็กผู้ชายสมัยนี้เป็นแบบนี้กันไปหมดรึนี่...แถมยังตั้งสองคนอีก...
คนฟ้อนดาบต้องหันไปยิ้มให้ป้าๆอย่างเสียไม่ได้ แล้วเอาดาบจากมืออีกฝ่ายมา
" พี่เก่งไปรอถ่ายรูปตรงโน้นนะ .. เดี๋ยวขอจิ๊บทำสมาธิก่อน ขบวนจะออกแล้วอะ "
"ครับๆ...เดี๋ยวจะรอถ่ายรูปนะ" ว่าพลางก็ยกกล้องโชว์ให้อีกฝ่ายดู แล้วโบกมือก่อนจะเดินจากไป
แต่ถึงจะบอกไปแบบนั้น พอเอาตัวเองออกมาจากแนวขบงนได้แล้วเก่งก็หันเลนส์กลับมาคอยกดชัตเตอร์ถ่ายภาพของเด็กหนุ่มทีเผลอไปเรื่อย โดยทำทีเป็นถ่ายภาพของนางนพมาศและริ้วขบวนไปด้วยในคราเดียว
+++++++++++++
ขบวนกระทงใหญ่ของหมู่ห้าเริ่มเคลื่อนไปยังบริเวณจัดงานซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณสองกิโลเมตร ระหว่างนั้น เสียงสปอร์ตบรรยายขบวนกระทงประกอบเพลงล้านนาดังขึ้นเรื่อยๆ ช่วงขาเรียวของช่างห้อนดาบเดินไปข้างหน้าพลางทำสมาธิไปด้วย จนกระทั่ง ถึงบริเวณเวทีตัดสินที่มีคณะกรรมการนั่งอยู่
สปอร์ตบรรยายขบวนถูกปิดลง เปลี่ยนเป็นเสียงขบวนกลองที่ดังเป็นจังหวะสำหรับการฟ้อนดาบของจิ๊บ
เด็กหนุ่มหลับตาลงทำสมาธิก่อนจะร่ายรำไปตามจังหวะกลองด้วยความคล่องแคล่ว
หูทั้งสองข้างได้ยินเสียงชัตเตอร์ดังขึ้นรัวๆ แต่ถ้าเทียบกับเสียงกลองแล้ว มันเบากว่ามากนัก
แม้ในปากจะรู้สึกได้ถึงรสเค็มๆ ที่ชวนอาเจียน แต่ดูเหมือนการไหว้ครูเมื่อตอนบ่ายจะช่วยให้เขามีสมาธิกับสิ่งที่ทำได้มาก
จังหวะกลองที่ดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้จังหวะการแว่งดาบเร็วขึ้นอีก เด็กหนุ่มนำดาบพาดกันเป็นรูปกากบาทก่อนจะเยียดแขนออกไปแล้วพ่นของเหลวรสเค็มที่อยู่ในปากออกไป
ก้องภพเองที่ยืนดูอยู่ห่างๆก็ได้แต่ยิมไปกับลีลาการร่ายรำที่อ่อนช้อยแต่แฝงไปด้วยพละกำลังในแบบของคนหนุ่ม
ร่างขาวที่มีกล้ามเนื้ออยู่พองามนั้นยิ่งชวนมองมากขึ้นเมื่ออยู่ท่ามกลางแสงไฟ หากเขาไม่คิดเช่นนั้นแล้วคงไม่เดินด่มเข้าไปหาอีกฝ่ายแบบนั้น
จากละอองน้ำรสเค็ม เมื่อพ่นใส่เปลงไฟเล็กๆก็กลายเป็นเปลวไฟขนาดใหญ่
---ฟู่---
เสียงของไฟที่ดังขึ้นมาเรียกเสียงกรี๊ดเล็กๆและเสียงฮือฮาได้จากคนรอบข้างไปทั่ว
เปลวไฟที่พวยพุ่งออกมาทำเอาคนที่ยืนดูอยู่ถึงกับสะดุ้ง หวาดเสียวเหลือเกินว่าการแสงที่ผาดโผนแบบนี้นจะเกิดการผิดพลาดหรือเปล่า โชคดีที่ลมยังเป็นใจไม่พัดสวนกลับเข้ามา ทำให้ยีงเสียงฮือฮา อื้ออึงอยู่ไม่น้อย
ก้องภพถึงกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อเม็ดเล็กที่อยู่ๆก็ผุดขึ้นมาที่หน้าผากอย่างโล่งอก
"โอย...จะทำพี่หัวใจจะวายไปถึงไหนจิ๊บ..."
+++++++++++++
การแสดงนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น เสียงกลองจบลงตามมาด้วยเสียงปรบมือให้กับการแสดงที่หวาดเสียวที่สุดของวันนี้จากนักรำดาบเด็กหนุ่มหน้าตาดี ลูกชายเจ้าของไร่นันทิยา
ขบวนสิ้นสุดลงที่ด้านหลังเวทีประกวดนางนพมาศ
เด็กหนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณทุกคนที่อยู่ในขบวนก่อนจะเดินแยกตัวออกมา
"จิ๊บ...งั้นเดี๋ยวกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเลยนะ" เสียงช่างแต่งหน้าที่คอยเดินตามขบวนคนนึงร้องบอกเด็กหนุ่ม
" ดีๆ หนาวจะแย่แล้วครับพี่ "เด็กหนุ่มยกมือกอดแผ่นอกเปลือยของตัวเอง
"จะกลับเหรอ...เดี๋ยวให้พี่ไปส่งไหม" เสียงก้องภพดังขึ้นจากด้านหลัง พร้อมกับเสื้อแจ็คเก็ตยีนส์ที่คลุมลงบนไหล่ของเด็กหนุ่ม
เสียงกับความอบอุ่นของเสื้อที่คลุมมา ทำให้เด็กหนุ่มต้องหันไปมอง เป็นก้องภพที่มาหาเขานี่เอง
" เอ่อ พี่เอ เดี๋ยวจิ๊บกลับเองครับ พี่ไปก่อนเลย "เด็กหนุ่มบอกกับช่างแต่งหน้าแล้วยิ้มให้
"จ้า..."เสียงช่างแต่งหน้าว่าพลางอมยิ้ม ก่อนจะเดินไปอีกทาง
"งั้นกลับกับพี่นะ" ก้องภพว่าพลางยิ้มให้กับอีกฝ่าย
มือแกร่งจับมือของอีกฝ่ายให้เดินตามไปยังที่ที่ตัวเองจอดรถทิ้งเอาไว้
"จิ๊บ" แต่เสียงเรียกก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
...แย่แล้ว..
เด็กหนุ่มหลับตาปี๋ เขารู้ได้ทันทีว่านี่คือเสียงใคร
"จะไปไหนเหรอ...." เก่งเดินเข้ามาใกล้ทั้งสองคน ดวงตาคมเข้มนั้นสบตาของคนที่ยืนอยู่ข้างๆคนรักของตัวเองนิ่ง ราวกับจะถามว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
" พี่เก่ง .. นี่พี่ก้อง..ครับ "จิ๊บจำเป็นต้องแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกันอย่างช่วยไม่ได้
เก่งยกมือไหว้อีกฝ่ายด้วยเห็นว่าดูจะมีอาวุโสมากกว่า แต่ดวงตานั้นยังมองหน้าของร่างสูงนั้นสลับกับมือแกร่งที่จับมือของจิ๊บเอาไว้
"จิ๊บจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ ไปเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
" พี่เก่ง..พี่ก้องครับ .. เดี๋ยวเราไปเจอกันที่บ้านจิ๊บดีไหม .. พี่สองคนตามจิ๊บไปนะ เดี๋ยวจิ๊บว่า จิ๊บกลับเองดีกว่า "
เมื่อเห็นว่าเรื่องคนไม่จบง่ายๆ เขาสามคนคงต้องเคลียร์กันอีกยาว เด็กหนุ่มจึงเสนอหนทางให้ เพราะดูท่า เก่งกับก้องภพจะไม่ยอมกันเลย
" นะครับ .. เดี๋ยวเจอกัน "
พูดจบก็เดินกลับไปเพียงคนเดียว มือเรียวกระชับเสื้อแจคเก็ตของชายหนุ่มไว้แล้วขอซ้อนมอเตอร์ไซค์ของคนในหมู่บ้านเพื่อกลับไปที่ไร่
ก้องภพมองตามร่างนั้นไปพลางยิ้ม ก่อนจะหันมามองหน้าของเก่งเหมือนนึกขึ้นได้ ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ
"งั้นก็เอาตามนั้นก็แล้วกันนะ..".
"อืม..."เก่งรับคำด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะเดินไปอีกทาง
+++++++++++++
รีดเดอร์คะ ... เรามาร่วมสนุกกันดีกว่าค่ะ บรรยากาศวันนี้ จะใช้เพลงอะไรประกอบดีคะเนี่ย .. เราสามคนมากมาย 55+
:กอด1:
-
:sad11: สงสารใครดี พี่เก่ง หรือ พี่ก้อง
แต่ที่แน่ๆๆไม่ใช่จิ๊บและนะเนี่ย
เลือกสักคนอย่าปล่อยให้ค้างคาเลยจิ๊บ
พี่ก้องรุกหนักๆๆง้อเยอะๆๆๆนะ
พี่เก่งน่าสงสารนะถ้าจิ๊บกับพี่ก้องกลับไปคบกัน
ไรเตอร์หาคนมาปลอบใจพี่เก่งด้วยน้า :sad11:
-
รักสามเศร้า หรือ ฉันหรือเธอที่เปลื่ยนไป เลือกสักคนนะจิ๊บอย่าให้ความหวังกับใครอีกคนที่ต้องเจ็บ
-
-0- โอ้วววว
เธอคนหนึ่ง ฉันคนหนึ่ง เค้าคนหนึ่ง เราสามคน >>..... คนหนึ่งก็รักแต่ไม่อาจให้อภัย คนหนึ่งก็ให้ความหวังแต่ไม่เคยให้ใจ
โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว ได้แต่ร้องง โอ้ววววววววววววววว
-
อย่าเลยอย่าบอกให้ฉันเลือกเลย
เพราะฉันไม่เคยรู้เลย
ไม่คิดว่าจะเลือกใคร
ขาดเธอก็เหงา ขาดเขาก็คงเสียใจ
ไม่อยากจะเลือกใคร
อยากเก็บเธอเอาไว้....ทั้งสองคน
:laugh:
-
จิ๊บอย่าทำตัวเหมือนพี่ก้องก่อนที่จะคิดได้ก็แล้วกัน
จะเลือกใครก็เลือกสักทางหนึ่ง :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:เกิดเป็นคนหน้าตาดีก็อย่างงี้หล่ะน้องจิ้บ
เราเข้าใจดี เพราะหัวอกเดียวกันอ่ะ
แต่มันถึงเวลาเลือกแล้วหล่ะน้องจิ้บ
-
เพลงนี้เลยค่ะ If I Never See Your Face Again ของ Maroon 5 o18
ส่ิวนตัวคิดว่าเพลงนี้ เนื้อเพลงตรงโฮกกกกกมากมายยยยยย o13
ที่สำคัญ!!!! อดัม(คนร้อง)หล่อด้วย -,.- :-[ (ไม่เกี่ยว! -*- )
-
พี่เก่ง >> แค่อยากรู้ว่าฉันเป็นใคร อยู่ตรงไหนของหัวใจเธอ
ให้อยู่ใช่ไหม หรือให้ไปดีกว่า
ให้เป็นคนครึ่งๆ กลางๆ แก้อารมณ์อ้างว้างแค่บางเวลาหรือเปล่า
หรือแค่เหงาฉันไม่เข้าใจเธอ
พี่ก้อง >> กลับมาได้หรือเปล่า กลับมาหาฉันทีได้ไหมคนดี
หากว่าใจของเธอไม่ได้เปลี่ยนไป
ก็ให้โอกาสฉันอีกจะได้ไหม
ได้โปรดอย่าทิ้งรักไปเลย
จิ๊บ >> อย่าเลยอย่าบอกให้ฉันเลือกเลย
เพราะฉันไม่เคยรู้เลย ไม่รู้ว่าจะเลือกใคร
ขาดเธอก็เหงาขาดเขาก็คงเสียใจ
ไม่อยากจะเลือกใคร อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน
-
ถึงเวลาเคลียกันแล้วสิน่ะ เคลียรกันดีๆล่ะ
-
จิ๊บคะ
"เมื่อมีแค่หนึ่งใจ ก็รักใครไปสักคน"
:L2:
-
อืม ตอนก่อนหน้านี้เราก็วีนพี่ก้องไปเยอะ
แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่อยากให้เลิกกันหรอกนะ
ถ้าจิ๊บต้องคู่กับเก่งไม่ใช่พี่ก้อง เราต้องอึนหนักแน่ ๆ :z3:
-
ถึงเวลาทำตามหัวใจตัวเองแล้วนะ
-
โอ้ว ไม่นะ
จะเป็นแบบไหนเนีย จะเกิดศึก ไหมเนี่ย
:L2: :L2:
จิ๊บ สู้ๆๆ :กอด1:
-
ตรึง...โคไรเตอร์ฟังอะไรอยู่ตอนนี้....
จะหามาให้เข้ากะเรื่องไ้ด้ไหม คิดก่อนนะ :z2:
พี่เก่งคะ...และพี่ก้องสุดที่รักต้องเพลงนี้แน่นอน ...ไปเถียงเอากันสองคน The Boy is Mine by Brandy and Monica
จิ๊บ...อะไรดีหว่า.... Apologized (?) by OneRepublic ก็แล้วกัน....นึกไม่ออก หุหุ
:z10:
ถ้าเรื่องต่อไปอาจจะมีเพลงที่เหมาะกว่านี้ หุหุ
-
เอ่อ........ตัวจริงเขากลับมาทวงหัวใจคืนแล้วค่ะพี่เก่ง :กอด1:ปลอบนะคะ
ปล.ขอส่งเพลงนี้เข้าประกวดค่ะ "ปล่อยไปตามหัวใจ"
ถามใจเธอเองหรือยัง ว่าใครที่เธอเลือก
คนที่เธอคบอยู่ กับคนที่เพิ่งรู้จัก
แต่เธอกลับรักเขาเท่ากันๆ
รู้ดีว่าเธอกลุ้มใจ เพราะการเลือกใครสักคน
และเป็นคนที่ดีทุกอย่าง กับอีกคนที่ใช่ทุกอย่าง
ฉันรู้ว่าเธอสับสน........
แต่หากว่ามันยิ่งนานยิ่งเจ็บ ยิ่งทำร้ายใจทุกข์ทน
ต้องมีสักคนที่จะต้องเจ็บ เพื่ออย่างน้อยก็ให้มีคนหลุดพ้น
ปล่อยไปตามหัวใจ เลือกรักใครสักคน
ไม่ต้องคิดคำนึงถึงเหตุผล เลือกคนที่เธอต้องการ
ปล่อยไปตามหัวใจ และรักเขาให้นานๆ
แม้ว่าคนที่เหลือ นั้นจะคือตัวฉัน......ก็ดีกว่ารักเรานั้น เป็นอย่างนี้
(อีกนิด......โถวววววววววว พี่เก่ง)
-
สงสารเก่งนะ แต่ถึงยังไงก็ไม่เชียร์หรอก จิ๊บต้องคู่กับพี่ก้แงเท่านั้น
ว่าแต่ไปเจอพร้อมกันที่บ้านนี่จะเกิดไรขึ้นเนี่ย
จะเคลีร์ยกันเลยมั้ย
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
สั้น ๆ แต่พี่ก้อง เริ่มเยอะแล้ว คริๆ :z2: :z2: :z2: จิ๊บไม่เลือกเก่ง แต่งอนพี่ก้อง เยอะ ๆ น่ะ :z2: :z2: :z2:ฝ่ายไหนว่าเรา
-
เวนแล้วไง
งานเข้าหนูจิ๊ซะแล้ว :z1:
-
คำตอบก็รู้อยู่แล้ว อยู่ที่น้องจิ๊บจะทำให้ปัญหานี้จบลงอย่างไร
มาเป็นกำลังใจให้ กับนักฟ้อนดาบคนเก่ง
+1 ให้ทั้งโคไรเตอร์กับไรเตอร์ คนละแต้ม ส่วนงานพีเซ้นต์ก็ขอให้ผ่านฉลุย ๆ ๆ ๆ ๆ
-
ยังไงต่อไปดีละเนี่ย เคลียร์ๆกันไปซะ
โฮๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว :a2:
สนุกสนานมากมาย แรกๆแอบหมั่นไส้พี่ก้อง
ทำอะไรไม่ทันใจเลยให้ตายสิ
จนจิ๊บหนีมามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว
ส่วนตอนนี้สงสารจิ๊บ
แต่ก็ต้องเลือกอ่ะจิ๊บ คนที่ดีกับคนที่รัก
แล้วยิ่งคนรักที่ทั้งดีทั้งเริศอย่างพี่ก้องเนี่ย ห้ามทำหลุดมือ
-
จะให้ใช้เพลงอะไรดีหล่ะ
ในเมื่อลึกๆ แล้วจิ๊บเองก้อไม่ได้เลิกรักพี่ก้อง
ส่วนพี่เก่ง คิดว่าคบเพื่อต้องการลืม
ต้องการจะเริ่ม
หากพี่ก้องไม่กลับมา
เป้นไปได้ว่า คงรักพี่เก่งเข้าสักวัน
แต่มันไม่ใช่ตอนนี้แน่ๆ
เฮ้อออ จัดการให้ดีนะจื๊บบบบ
-
รีดเดอร์คะ ... เรามาร่วมสนุกกันดีกว่าค่ะ บรรยากาศวันนี้ จะใช้เพลงอะไรประกอบดีคะเนี่ย .. เราสามคนมากมาย 55+
โอเคค่ะ เพลงนี้ประกอบก็เหมาะสมดี "เราสามคน......แต่ไม่ใช่ 3P" นะเจ้าคะ
สำหรับน้องเก่งต้องคู่กับพี่ก้องเท่านั้น เชียร์พี่ก้องค่ะ
แต่ว่าไรเตอร์ช่วยหาคนช่วยปลอบพี่เก่งด้วยนะคะ
-
...แวะมาดูรอบบ่าย ..
ขอบคุณค่ะ รีดเดอร์ที่มาร้องเพลงในกระทู้นี้กันมากมาย อิ อิ ..
เพลงของทาทานี่ก็แหม .. เลือกไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ...
แต่ถ้าสำหรับน้องจิ๊บล่ะก็ .... ต้องเพลงนี้ค่ะ!
รักสามเส้า by พริกไทย (http://www.youtube.com/watch?v=Gn6SCys4VXc&feature=player_embedded)
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/jib5.jpg)
ไว้เจอกันคืนนี้นะคะ...
-
รอเจอครับ
-
เพลงโดนค่ะ!!!!!!!
:o12: :o12: :o12: :o12:
แต่!!!!!!!!
ยังไงก็ต้องคนที่รักสิคะ !!!!!!!
พี่ก้องสู้ๆ (เชียร์ออกนอกหน้ามากค่ะ :laugh:)
ฮู้เร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เดี๋ยวจะแวะเข้ามาดูนะครับ :L1:
-
เจ็บเพราะเขาเหงาเพราะเธอ ของ โฟร์มด ไง อิอิ
บวกไร้ท์เตอร์ รออ่านต่อน๊า
ชะโงกลงไปหาไร้ท์เตอร์ จะจบแล้วเหรอค๊า ?! >.<
v
v
v
-
รีดเดอร์คะ ..
ไรเตอร์มีข่าวดี(??)มาบอกกกกก ...
ว่าขณะนี้ เรื่องราวของน้องจิ๊บกับพี่ก้อง ได้ดำเนินมาจนถึงจุดสุดท้ายแล้วค่ะ ...
เอาล่ะ กำลังแก้คำผิดนะคะ ... เดี่ยวเราเจอกันค่ะ!
kuruma
-
:z13: :z13:
มานอนรอพี่เก่ง :z1:
-
เข้ามารอเอาใจช่วยพี่ก้องค่า
-
นอนรอภาคต่อไป :o8:
ดีกว่า.....
-
รอจ้า
รอคู่ต่อไปด้วย
เชิ้บๆ
-
ทิ้งไว้หลายวัน ตามอ่านทัีนแล้ว
รู้ว่า ความรู้สึกของน้องจิ๊บตอนนี้คือ ยังรักพี่ก้อง แต่ก็สงสารพี่เก่ง
แต่ถ้าเลือกพี่เก่งเพราะความสงสาร ก็จะต้องเจ็บกันทั้งสามคน
ชอบแม่น้องจิ๊บมากๆ แม้จะเหมือนว่ายังทำใจไม่ได้ (ใครจะทำใจได้ง่ายๆกัน) เรื่องของน้องจิ๊บ
แต่แม่ก็คือแม่ รักและปรารถนาดีกับลูกมากที่สุด เชื่อที่แม่บอกนะจิ๊บ อย่าทำให้ตัวเองเจ็บ
ความรัก กับความสงสารไม่เหมือนกัน เมื่อทั้งพี่ก้องและพี่เก่งรักจิ๊บทั้งคู่ จิ๊บก็ต้องเลือกด้วยหัวใจแล้ว
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ รออ่านบทสุดท้ายของทางเลือกค่ะ
:L2:
ปล เพลงรักสามเส้า เข้ามากๆ o13
-
ตลอดทางที่ขับไปท่ามกลางความมิด เก่งรู้สึกเหมือนมีพายุเข้ามาปั่นป่วนอยู่ในหัว
ชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นเป็นใคร ทำไมต้องจิ๊บจะต้องยอมให้อีกฝ่ายเอาเสื้อมาคลุมไหล่ให้
ยอมให้จับมือถือแขนทั้งๆที่ตามปรกติจิ๊บไม่ค่อยชอบให้ใครมาจับมืออะไรแบบนี้เลยด้วยซ้ำ
++++++++++++++
เมื่อชายหนุ่มทั้งคู่ไปถึงไร่นันทิยาก็พบว่า "คนรัก"ของตนนั้นได้เปลี่ยนเสื้อผ้าและล้างหน้าออกเรียบร้อยแล้ว
" พี่เก่ง พี่ก้อง .. ไปคุยกันที่ศาลานะครับ "
ก้องภพและเก่งไม่ได้รับคำ แต่ก็เดินตามอีกฝ่ายไปที่ศาลา อย่างที่อีกฝ่ายว่า ทั้งสองนั่งกันคนละมุมของศาลา เหมือนหากว่าเข้าใกล้กันมากไปกว่านี้จะได้มีเรื่องราวใหญ่โตเป็นแน่
" พี่ก้อง...นี่ พี่เก่ง เป็นแฟนจิ๊บตอนนี้ครับ " เด็กหนุ่มยืนอยู่ในศาลก่อนจะแนะนำต่างฝ่ายให้รู้จักกันอย่างถูกต้อง
" พี่เก่ง..นี่พี่ก้อง แฟนเก่าจิ๊บตอนที่อยู่กรุงเทพครับ "
"แฟนเก่า?...."ก้องภพหัวเราะเบาๆ
"แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะจิ๊บ" เก่งเอ่ยท่าทางของก้องภพนั้นดูจะกวนอารมณ์เขาอยู่ไม่น้อย
" พี่ก้องมาหาจิ๊บ..เมื่อวันก่อน.. "
ดวงตาคู่สวยหันไปทางก้องภพ เสียงหัวเราะแบบนั้นทำให้เขาเริ่มจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แล้ว
" บอกว่าอยากคืนดีด้วย "
"แล้วไง?...." เก่งหันไปมองหน้าของก้องภพ ท่าทางไม่สบอารมณ์ซักเท่าไรนัก ซึ่งเป็นกริยาที่เก่งไม่ค่อยแสดงออกมาให้เห็นบ่อยครั้งนัก
"ก็อย่างที่จิ๊บว่า พี่มาขอคืนดีด้วย.. "
"ตั้งแต่ที่กรุงเทพฯแล้วมันตั้งเป็นปีแล้วไม่ใช่รึไง ทำไมเพิ่งจะมา.... จิ๊บน่ะ เขาเลือกผมแล้ว ผมว่าพี่ก็ควรจะกลับไปได้แล้วนะ มาทำให้น้องเขา ลำบากใจอยู่ได้ยังไง"
"พี่ไม่ได้มาฟังคำพูดของเรานี่... ถ้าจิ๊บเขาอยากให้พี่กลับ... เขาก็บอกพี่เอง" ก้องภพว่าพลางยิ้ม
"เลือกซิ่ ...บอกพี่มา ถ้าจิ๊บไม่ต้องการพี่อีกแล้วพี่ก็จะกลับไป"
เก่งขบฟันกรามแน่นกับท่าทีของอีกฝ่ายที่พูดเหมือนกับว่าจิ๊บไม่เคยเลือกเขาเลยตั้งแต่แรก
"จิ๊บ...." เก่งหันไปมองหน้าของคนรักเขาอยากฟังคำตอบจากปากของอีกฝ่ายเต็มที
++++++++++++++
" แม่ นั่นใครมาบ้านเราน่ะ แถมคุณก้องภพอีก เขามาทำไมดึกๆแบบนี้ล่ะนั่น? "เจ้าของบ้านถามภรรยาของตนขณะที่ขับรถกะบะสีดำที่เป็นสีส้มคนนั้นเข้ามาในไร่
"เพื่อนเจ้าจิ๊บมันล่ะมั้ง" ผู้เป็นแม่ว่า พยายามไม่สนใจมากนัก "ขึ้นบ้านไปเถอะ ปล่อยเด็กมันนั่งเล่นกันไป"
" เออๆ ดีเหมือนกันวันนี้เหนื่อยทั้งวันเลย "
ถึงจะบอกไปแบบนั้น ดูเหมือนผู้เป็นพ่อจะไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ภรรยาบอกเท่าไหร่นัก
++++++++++++++
ทั้งสองคนดูจะนั่งรอคำตอบจากปากของเด็กหนุ่มอยู่อย่างนั้น แม้ในใจจะรู้สึกทรมานที่ต้องให้อีกฝ่ายเป็นคนตัดสินชะตาของตัวเอง แต่พวกเขาก็ไม่อยากจะใช้พละกำลังแบบป่าเถื่อนที่จะแย่งกันมาด้วยการแลกหมัดหรืออะไร
" ทำไมพวกพี่ต้องทำแบบนี้? "
หลังจากที่เงียบอยู่นาน จู่ๆจิ๊บก็ถามขึ้นมา
"ทำอะไรล่ะ..."ก้องภพถามกลับทันควัน
" เงียบ .. รอให้จิ๊บเลือก แล้วถามจริงๆเถอะ ว่าถ้าจิ๊บเลือกขึ้นมาอีกคนจะทำยังไง? พี่จะยอมแพ้กันง่ายๆรึไง? "
ความเครียดทำให้เด็กหนุ่มถามขึ้นมาเสียงดัง
"จิ๊บอยากให้พวกพี่สู้กันเพื่อแย่งจิ๊บหรือยังไงล่ะ" เก่งถามขึ้นมาตรงๆ
"ใครต่อยกันคว่ำก่อนก็เอาจิ๊บไปทั้งๆที่จิ๊บก็ไม่มีความสุขน่ะเหรอ... " หนุ่มวิศวะมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
"คนที่รักจิ๊บเขาก็อยากให้จิ๊บมีความสุขกันทั้งนั้น...จิ๊บต้องเป็นคนเลือกซิ่ว่าจิ๊บอยู่กับใครแล้วมีความสุข รักใคร... ก็เลือกไป "ก้องภพเอ่ย เขารู้ว่ากำลังกดดันอีกฝ่าย แต่ถ้าไม่ทำ จิ๊บก็จะไม่ทำอะไรเลยอยู่แบบนี้
" พี่ก้อง.. "เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่าย
"หืม?...ครับ..."
ก้องภพที่เบือนหน้าไปอีกทางเป็นเชิงรับลมเย็นนั่นหันกลับมามองหน้าของอีกฝ่าย
“ตอนที่จิ๊บกลับมาเชียงใหม่ พี่ไปอยู่ที่ไหนมา .. ”
“ พี่ไปทำงานที่อเมริกามาครับ .. ทุกวัน ตลอดเวลา ไม่มีวันไหนที่พี่ไม่คิดถึงจิ๊บ .. ทรมาณมาก จนขนาดที่ว่า กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็วาดแต่รูปจิ๊บออกมาจนเต็มห้อง .. สุดท้ายก็ต้องเอาไปแสดงในแกลอรี่จนได้ ” ก้องภพยิ้ม ก่อนจะสบตาอีกฝ่าย
“ รูปพวกนั้นทำให้พี่รู้สึกเหมือนกับว่า ได้มีจิ๊บอยู่กับพี่ทุกวัน .. ยิ้มให้พี่ตลอดเวลา นั่นถึงได้ทำให้พี่อยู่ต่อไปได้ครับ ” มือแกร่งจับมือเรียวบีบเอาไว้เบาๆ ไม่สนใจบุคคลที่สามเลยแม้แต่น้อย
หัวใจสั่นไหว..ทุกคำพูด สัมผัสแผ่วเบา อบอุ่นที่ปลายนิ้ว แต่ถึงแบบนั้น มือเรียวก็สะบัดออกจากอีกฝ่ายทันที
ก้องภพหน้าเสีย ..
จิ๊บหันไปมองคนรักของตน
“ พี่เก่ง.. ”
“ ครับ? ”
" พี่เก่ง..พี่ไม่เคยทำให้ผมเสียใจเลย .. ไม่เคยทำให้ผมร้องไห้เลยซักครั้ง "
เด็กหนุ่มสบตากับนักศึกษาวิศวะ
" ขอบคุณนะครับ ที่ดีกับผมมาตลอด "
"จิ๊บก็รู้ดีว่าพี่ทำให้จิ๊บเพราะอะไร"
เก่งสูดลมหายใจเข้าลึก ความรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดในอกนี่มันมาจากไหน น้ำเสียง และ คำพูดของอีกฝ่ายมันทำให้เขารู้สึกอย่างนั้น
" ครับ..ผมรู้ "
มือเรียวจับมือหยาบนั่นเอาไว้แล้วบีบเบาๆแล้วดึงร่างสันทัดเข้ามากอด อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
สิ่งที่จิ๊บทำต่อหน้า .. ทำให้ก้องภพหันหน้าหนีไปอีกทาง .. หัวใจของเขาเจ็บปวดเหลือเกิน
" แต่..... "
ใบหน้าสวยขยับไปกระซิบที่ข้างหูอีกฝ่าย
" ผมขอโทษ.. "
เก่งหลับตาแน่น เหมือนกับว่าเขาจะรู้ตัวมาตั้งแต่แรก
มันไม่มีประโยชน์เลยแม้แต่น้อยกับการขับรถตามอีกฝ่ายมาจนถึงที่นี่ ทั้งไที่ก็เห็นอยู่แล้วว่า อีกฝ่ายยอมให้ก้องภพเอาเสื้อคลุมให้แบบนั้น ยอมให้จับมือเช่นนั้น
สองมือกอดจิ๊บเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น เหมือนกับว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย
"ไม่เป็นไร.....ไม่เป็นไร.....พี่...แค่...มาช้าไปหน่อยก็เท่านั้น" น้ำเสียงของเก่ง ที่มักจะพูดคุยกับจิ๊บอย่างอารมณ์ดีในตอนนี้กลับแหบพร่าและสั่นเครือ
"พี่ไม่ได้ยอมแพ้นะ...พี่แค่อยากให้จิ๊บมีความสุขนะครับ.." ว่าพลางก็พละออกจากร่างบางนั้น แล้วลุกขึ้นยืน
"นี่ คุณก้อง...." เก่งเอ่ยขึ้นโดยไม่ได้หันไปมองชายหนุ่มอีกคน
"อืม..." ก้องภพรับคำในลำคอเบาๆ
"ถ้าคุณทำจิ๊บร้องไห้อีกล่ะก็...คราวนี้ผมจะไม่ส่งเขาคืนแล้วนะ..."
"อืม...คงไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้วล่ะ" ก้องภพตอบเบาๆ
" พี่เก่ง..ผม "จิ๊บทำท่าจะพูดอะไรออกมาแต่ก็กลับพูดไม่ออก
เขาทำร้ายผู้ชายคนนี้ไปโดยที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย
"ไว้...ถ้ามีแมทอีก ถ้าอยากได้คนติว ก็มาบอกพี่นะ...เจอกันที่หอ..." เก่งหันมายิ้มให้อีกฝ่ายเหมือนทุกที ก่อนจะโบกมือลา ร่างสันทัดเดินออกไปจากศาลาแล้วรีบวิ่งไปยังรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง ก่อนจะบึ่งรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นออกไปทันที
++++++++++++++
" พี่เก่ง.. "
เด็กหนุ่มได้แต่เรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างรู้สึกผิด ดวงตากลมโตมองร่างนั้นขับมอเตอร์ไซค์ฝ่าลมหนาวออกไปด้วยความเร็วสูง
ก้องภพถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย สองมือแกร่งวางลงบนไหล่ของเด็กหนุ่ม
" เรามีเรื่องต้องคุยกัน ... แม่รู้เรื่องเราแล้ว "
จิ๊บบอกด้วยเสียงเรียบ ๆ
" และพ่อก็ต้องรู้เหมือนกัน .. แต่จิ๊บขอร้องแม่เอาไว้ "
ดวงตากลมโตมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
" ว่าถ้าจิ๊บเลือกได้ระหว่างพี่กับพี่เก่งแล้ว จิ๊บต้องไปบอกพ่อเอง "
"อืม.... แล้วจิ๊บ...จะบอกคุณพ่อใช่ไหม"
" แต่พี่ต้องไปกับจิ๊บ ..จะไปรึเปล่าล่ะ? "
เขาไม่ยอมโดนอยู่คนเดียวแน่ๆ ยังไงก็ต้องลากอีกฝ่ายไปด้วยนั่นแหละ
"ถ้าจิ๊บ...เลือกพี่ พี่ก็จะไปกับจิ๊บ..." สองมือแกร่งดึงอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"ยังโกรธพี่อยู่ไหม"
" จิ๊บให้อภัยพี่แล้ว..ถึงได้เลือกพี่ "
เด็กหนุ่มตอบกลับมา พลางสบตาอีกฝ่ายก่อนจะจับมือเรียวนั่นเอาไว้
" ไปกันเถอะครับ "
-
ชายหนุ่มร่างสูงยิ้ม ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากนั้นเบาๆ แสงไฟในศาลาไม่ได้สว่างอะไรนักซ้ำยังห่างจากตัวบ้าน ทำให้กล้าที่จะทำแบบนั้น
+++++++++++++
การมาถึงของลูกชายและ ชายหนุ่มร่างสูงจากกรุงเทพทำให้ผู้เป็นแม่ที่ใจไม่อยู่กับละครโทรทัศน์มาได้ซักพักใหญ่ ต้องถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปหาสามีของตน
"พ่อ...เดี๋ยวอย่าเพิ่งไปนอนนะ ลูกเขาคงมีอะไรอยากจะคุยด้วย "
" มาคุยอะไรดึกดื่นล่ะ เจ้านั่น.. "
ผู้เป็นพ่อหันไปถามภรรยาของตน และคำตอบของคำถามนั้นก็เดินขึ้นบันไดมาทั้งคู่ คือ ก้องภพที่เดินนำหน้าลูกชายของตนขึ้นมา
"คุณน้าครับ...สวัสดีครับ ขอโทษนะครับที่มาเสียดึก"
ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้นอบน้อม ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้น
" มาเที่ยวงานลอยกระทงรึคุณก้อง สนุกไหมล่ะ? "ชายวัยกลางคนถาม แล้วขมวดคิ้ว
" นั่งข้างบนซี่คุณ ไปนั่งอะไรตรงนั้นเล่า "เขาว่าพลางขยับไปดึงคนที่นั่งพื้นขึ้นมา
"ไม่เป็นไรครับ ผมขอนั่งที่พื้นนี่ดีกว่า...อีกอย่างผมมีเรื่องอยากจะมากราบเรียนคุณน้า...ทั้งสองด้วยตัวเองน่ะครับ"
ดวงตาคมสบตาของพ่อของจิ๊บนิ่ง ไม่มีท่าทีลังเล ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเสียจนอีกฝ่ายต้องหยุดฟัง
แล้วขยับกลับขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้เช่นเดิม
ดวงตาของผู้เป็นพ่อหันไปมองหน้าลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆก้องภพ จิ๊บมองพื้นไม้ตรงหน้า ไม่กล้าสบตาเขาเลย
นั่นคงเกี่ยวกับลูกชายตัวดีคนนี้เป็นแน่
"ผมกับจิ๊บ...เรารักกันครับ" ก้องภพเลือกที่จะพูดออกไปตรงๆ
คำพูดนั้นทำเอาชายวัยกลางคนต้องอ้าปากค้าง
"ทั้งผมกับจิ๊บจริงจังครับ...พวกเราผ่านเรื่องแย่ๆมาก็มาก แต่ก็เรื่องดีๆอีกมากที่ผ่านมาด้วยกัน...ผม...ในฐานะที่โตกว่าเลยอาสา มากราบคุณน้า เพื่อที่จะเรียนให้ทราบ และอยากจะขออนุญาตให้พวกเราสองคนได้คบกันครับ"
" จิ๊บ...ที่คุณก้องเขาพูดจริงเหรอลูก? "ผู้เป็นพ่อที่ฟังแล้วเงียบไปพักหนึ่งก็ถามลูกชายขึ้นมา
ทำเอาเด็กหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมา ดวงตากลมโตหันไปมองทางมารดา ก่อนจะหันมาตอบคำถามของบิดา
" ครับพ่อ..พี่เขาพูดเรื่องจริง..พวกผมคบกันจริงๆครับ "
คำยืนยันของลูกชายทำเอาผู้เป็นพ่อต้องนั่งกุมขมับแล้วถอนหายใจ .. ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นเลย..
" พ่อครับ จิ๊บขอโทษ "
ท่าทางแบบนั้นทำให้ลูกชายคนเดียวของบ้านคลานไปกราบที่ตักของบิดา น้ำเสียงสั่นอย่างช่วยไม่ได้
"พ่อจ๊ะ..." คุณนันทิยาขยับเข้าไปใกล้สามีสองมือประคองร่างนั้นเอาไว้
" แม่..พ่อไม่เป็นไรๆ "
เขารีบบอกกับภรรยาแล้วสูดลมหายใจลึก
" แล้วคุณจะทำยังไง..คุณก้องภพ "เขาตัดสินใจถามอีกฝ่ายอย่างลูกผู้ชาย
"ผมในตอนนี้...อาจจะยังมาดูและจิ๊บที่นี่ไม่ได้ และน้องเองก็ยังเรียนอยู่ แต่ก็ผมก็ตั้งใจว่าจะมาทำธุรกิจที่นี่ อาจจะเป็นแกลลอรี่เล็กๆ เป็นร้านกาแฟแบบที่จิ๊บเขาอยากทำ แล้วก็สวนดอกไม้ เปิดเป็นโฮมสเตย์เสียที่นีเลย แต่ทั้งหมดนี้ถ้าหากคุณน้าจะอนุญาต และรู้สึกสะดวกใจ ผมก็อยากจะขอซื้อที่ดินแปลงที่คุณน้าผู้หญิงให้น้องพาผมไปดูเมื่อวันก่อนน่ะครับ...ส่วนเรื่องราคาค่างวดผมก็อยากจะขอให้คุณน้าทั้งสองเป็นคนกำหนดให้
นะครับ"
" ผมเข้าใจนะคุณก้องภพ ว่า คุณร่ำรวยขนาดไหน .. แต่นั่นมันจะแทนที่หลานให้ผมได้หรือยังไง? "
หัวใจของพ่อที่กำลังเจ็บปวดถาม โดยที่ไม่ต้องการคำตอบ สิ่งนั่นราวกับเขารำพันกับตัวเองมากกว่า
และสิ่งทีได้ยินก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องร้องไห้ออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"พ่อ... "
"มันเป็นเรื่องที่ตัวผมเอง...ก็หาอะไรมาแทนให้พ่อกับแม่ของผมเองได้เหมือนกันครับ" ก้องภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาเคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อน
"สิ่งที่ผม...พอจะทำให้พ่อแม่ของผมเองได้ คือการที่พยายามอย่างมากที่สุด ที่จะไม่ต้องนำเรื่องอื่นใดมาให้เขาได้อับอายอีก พยายามที่จะเป็นลูกที่ดี ที่จะทดแทนบุญคุณ ช่วยเหลือในทุกๆอย่าง ที่เขายังพอจะกรุณาให้ผมได้ช่วยเขาบ้าง...พวกเราไม่ได้ชอบที่จะต้องมาเป็นแบบนี้ แต่เมื่อเป็นแล้วเราก็อยากจะทำหน้าที่อื่นๆให้ไม่บกพร่องในส่วนที่เราขาดไป"
คำพูดของก้องภพทำให้บิดาของจิ๊บต้องมองหน้าคนรักของลูกชายอย่างเต็มตา
ในตอนนี้ เขาเห็นสีหน้า แววตาที่จริงจังของอีกฝ่าย
" เอาล่ะ..ผมเข้าใจแล้ว "
มือแกร่งนั้นลูบหลังลูกชายที่กำลังร้องไห้อยู่เบาๆ
" พ่อบอกว่าเป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง อย่าร้องไห้ไง เงียบซะจิ๊บ อายพี่เขา "
" พ่อ... "เด็กหนุ่มพยายามหยุดตัวเอง มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตา
"ดีแล้วนะจิ๊บ....แม่ภูมิใจนะ ที่จิ๊บกับคุณก้องกล้าที่จะมาพูดด้วยตัวเองแบบนี้" ผู้เป็นแม่ยื่นมือไปหาเด็กหน่ม
"ร้องไห้ตลอดไม่ยอมโตเลยนะเรา"
ผู้เป็นพ่อพยุงลูกชายขึ้นแล้วดันให้ไปหาก้องภพเบาๆ เด็กหนุ่มสะอื้นกับสิ่งที่ผู้เป็นพ่อทำกับเขา
" คุณก้อง..ผมฝากลูกด้วยนะ "
"ผมจะดูแลจิ๊บเองครับคุณน้า" ก้องภพว่าพลางก้มลงกราบทั้งสองสามีอย่างนอบน้อม
" แม่..ไปเอากล่องของพ่อในตู้มาให้พ่อหน่อย "
ผู้เป็นพ่อหันไปบอกกับภรรยา
"กล่อง?...อ้อ..จ้ะ พ่อ" ผู้เป็นภรรยารับคำดวยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินหายไปในห้องด้านในครู่หนึ่งก็เดินกลับออกมาพร้อมกับกล่องไม้ขนาดกำลังเหมาะมือ
" นี่นะ คุณก้อง รับไปสิ " พระเครื่องชื่อดังของเชียงใหม่เลี่ยมทองใส่กล่องกำมะหยี่อย่างดีถูกยื่นให้ชายหนุ่ม
"เอ๊ะ?...."ก้องภพอุทานออกมาเบาๆ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายขยับมือเข้ามาใกล้ทำให้ต้องคลานเข่าเข้าไปรับมา
"ขอบคุณครับ" เมื่อเห็นว่าในกล่องนั้นเป็นพระเลี่ยมทองก้องภพยกมือไหว้อีกฝ่าย
" เอาไว้คุ้มครองให้อยู่เย็นเป็นสุขนะคุณ "
"ขอบคุณครับ คุณน้า..."ก้องภพยิ้มให้กับอีกฝ่าย เขาได้รับคำตอบจากครอบครัวของจิ๊บแล้ว ร่างสูงให้ไปมองหน้าเปื่อนคราบน้ำตาของเด็ก มือแกร่งยื่นมือไปป้ายคราบน้ำตานั้นออก
"เลิกร้องได้แล้ว...คุณพ่อกับคุณแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงไง"
" ก็กำลัง..พยายามอยู่นี่ไง "จิ๊บตอบ พยายามหยุดร้องได้ มือเรียวปาดน้ำตาออกเหมือนเด็กๆ
" เอาล่ะ..งั้นเราไปนอนกันเถอะ เนอะแม่ ดึกแล้ว " ท่าทางของลูกชายกับคนรัก ยังทำใมห้รู้สึกชินไม่ได้นัก ผู้เป็นพ่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้สักที่นั่งอยู่ เขาอยากได้เวลาทำใจซักคืนก็ยังดี
"ถ้าอย่างนั้น ผม...ก็ลาคุณน้าทั้งสองเลยนะครับ..." ชายหนุ่มว่าพลางขยับลุก
" เดี๋ยวจิ๊บเดินไปส่ง "เด็กหนุ่มว่าแล้วเดินตามอีกฝ่ายออกมาติดๆ
+++++++++++++
"เห...วันนี้ใจดีเดินมาส่งด้วย?" ก้องภพแซวเด็กหนุ่มที่เดินมาส่งเขาที่รถ
" ก็เดินมาส่งแขกไง..เรื่องธรรมดาออก "ช่วงขาเรียวหยุดที่หน้ารถสีขาวที่อีกฝ่ายเช่ามาจากตัวเมือง
"แขกอะไร..."ก้องภพยิ้มพลางดึงมือของอีกฝ่ายให้ขยับเข้ามาใกล้
"คุณพ่อเพิ่งรับพี่เป็นเขยเมื่อกี้"
คำพูดของคนรักทำเอาจิ๊บต้องหน้าแดง
" เรียกพ่อเลยนะ .. เขยอะไรกันเล่า! "
"ก็มาขอลูกเขาเป็นเมียแล้วนี่น้า..." ก้องภพยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากที่กำลังจะโวยวายของอีกฝ่าย
"เดี๋ยวเขาก็ได้วิ่งมาดูกันหมดบ้านหรอก"
มือเรียวดันอกอีกฝ่ายเบาๆ
" ใครเป็นเมียพี่! "ใบหน้าสวยแดงก่ำไปถึงหู
"แล้วไม่ใช่เหรอ" ก้องภพยิ้ม ร่างสูงพิงประตูรถเอาไว้อยู่อย่างนั้น
"ไว้พรุ่งนี้พี่มารับไปส่งที่มหาลัยนะ...แล้วพี่จะกลับเลย" ท้ายเสียงนั้นแผ่วเบา ไม่อยากจะจากอีกฝ่ายไปซักเท่าไร
" กลับ? "จิ๊บทวนคำพูดอีกฝ่ายเสียงแผ่ว
" จะกลับกรุงเทพแล้วเหรอครับ? "
"อื้ม...อาจจะต้องกลับไปก่อนน่ะ ทิ้งเจ้าเคนไว้ที่โรงพยาบาลสัตว์มาหลายวันละ...อาจจะต้องกลับไปดูหน้าคร่าตามันหน่อย...เนี่ยกลับมาจากอเมริกายังไม่ทันได้ให้ข้าวให้น้ำมันเลยนะ เอามันไปฝากไว้ที่โรงบาลอีกละ..กลับไปเจอเจ้าเคนงอนพี่ก็ไม่รู้จะหามุกไหนมาง้อมันเหมือนกัน...อีกอย่าง จะกลับไปเตรียมสินสอดมาหมั้นเราน่ะซิ่" ก้องภพพูดทีเล่นทีจริง พลางยื่นมืออกไปหาอีกฝ่าย
จิ๊บจับมือข้างนั้นแล้วบีบเบาๆ
" งั้นก็..รีบๆกลับมานะ "เสียงนั้นเหมือนจะอ้อนอยู่ในที
"มาซิ่..." ก้องภพบีบมืออีกฝ่ายตอบ ออกแรงดึงมือนั้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้
เด็กหนุ่มขยับเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนอีกฝ่ายอย่างว่าง่าย เขาหลับตาลงสูดกลิ่นน้ำหอมกลิ่นเดิมที่ติดตัวอีกฝ่ายเอาไว้
ก้องภพกอดอีกฝ่ายเอาไว้ในอ้อมแขน ปลายจมูกโด่งฝังลงบนเส้นผมนิ่มที่ยังคงกลิ่นแชมพู
"พี่รักจิ๊บนะ....จะไม่ทำให้จิ๊บเสียใจอีกแล้ว...อย่าหนีพี่ไปไหนอีกเลยนะ"
" ครับ .. จิ๊บก็รักพี่ จะไม่ไปไหนแล้ว.. "
มือเรียวทั้งสองกอดตอบอีกฝ่ายแล้วหลับตาลง
ในอกนี้อบอุ่นจริงๆ ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บของชนบทในเชียงใหม่แบบนี้ เพราะมีความรักถึงได้ไม่รู้สึกหนาวเลยแม้แต่น้อย
+++++++++++++
เช้าวันต่อมาก้องภพแวะมารับเด็กหนุ่มในตอนเช้า พร้อมกับเข้าไปพบกับพ่อและแม่ของจิ๊บ โดยบอกว่าจะขอลากลับกรุงเทพไปทำธุระ ซักสองสามวันแล้วจะกลับมาพร้อมกับเอกสาร และเงินที่จะนำมาซื้อที่ดิน
และชายหนุ่มก็ทำอย่างที่ให้สัญญาเอาไว้จริงๆ
+++++++++++++
ก้องภพเดินทางไปๆกลับๆ กรุงเทพเชียงใหม่อยู่เรื่อยๆ เป็นเวลาหลายปีนับจากนั้น และทุกครั้งก็จะได้พ่อของจิ๊บเป็นคนช่วยให้คำปรึกษาในการดูแลที่ดินผืนนั้นที่ก้องภพพยายามจะพัฒนาให้เป็นโฮมสเตย์เล็กๆ ที่มีทั้งสวนดอกไม้และแกลลอรี่สำหรับทำงานของตัวเอง และร้านกาแฟของจิ๊บ
ครั้งนี้ก็เช่นกัน ชายหนุ่มยืนมองช่างก่อสร้างกำลังทำงานอย่างขมักเขม้นภายใต้แสงแดด แต่ยังมีลมเย็นของปลายฤดูหนาวที่ยังไม่พัดผ่านไป
มือแกร่งที่มีสายสิญจน์ผูกอยู่ที่ข้อมือนั้นยกมือขึ้นป้องตาให้พ้นจากแสงแดด เมื่อมองยอดหลังคาที่เป็นรูปร่างไปตามที่เขาออกแบบเอาไว้ ริมฝีปากได้รูปนั้นหยักยิ้มกับภาพที่วาดเอาไว้ที่กำลังก่อร่างสร้างขึ้นอย่างช้าเป็นขั้นเป็นตอน
"แบบนี้ก็รอต้นไม้โตอีกนิด... ประชาสัมพันธ์อีกหน่อยก็เปิดได้แล้วล่ะนะ..."
ความเย็นของเครื่องดื่มใส่แก้วพลาสติกกระทบกับผิวแก้ม ถูกยื่นด้วยมือเรียวของอีกคนที่ผูกสายสินจน์เช่นเดียวกัน
" คาปูชิโน่ ไม่หวานได้แล้วครับ "
บัณฑิตคนใหม่เดินมาจากด้านหลัง ใบหน้าสวยระบายด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เขากำลังเปิดมุมกาแฟเล็กๆหน้าไร่ เพื่อรอให้ที่ตรงนี้เป็นรูปเป็นร่าง
"ขอบคุณครับ..." ก้องภพยิ้มพลางรับแก้วกาแฟนั้นมาไว้ในมือ ในขณะที่มือที่ว่างอีกข้างก็โอบไหล่ของจิ๊บเอาไว้หลวมๆ
"ที่ตรงนั้นยังพอมีเหลือ จิ๊บอยากให้พี่ปลูกดอกไม้อะไรข้างๆเรือนใหญ่หรือเปล่า ลีลาวดีเป็นไง"
ก้องภพว่าพลางชี้ไปทางบริเวณที่อยู่ใกล้กับระเบียงไม้เล็กๆที่ยื่นออกมาจากเรือนใหญ่ที่ปลูกเป็นเรือนทรงแบบล้านนา
" อะไรก็ได้ครับ..แล้วแต่เจ้าของกิจการเนอะ.. "
ดวงตากลมโตยังคงสดใสไม่เปลี่ยน จะเปลี่ยนไปก้แค่ในบางครั้งก็สามารถมองหลายสิ่งได้มุมมองของผู้ใหญ่แล้วก็แค่นั้น
จิ๊บสบตาอีกฝ่าย
" ว่าแต่..ทำไมพี่ถึงชอบดอกลีลาวดีล่ะครับ? "
" รูปที่โพสต์ในเล้า..พี่ก็วาดจิ๊บทับกับดอกไม้นี่ "
ชายหนุ่มร่างเพรียวโอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้ แล้วเงยหน้าสบตา คำพูดนั้นทำให้ก้องภพหันมามองหน้าของอีกฝ่ายตาโต
“นี่แสดงว่าเห็นรูปที่โพสต์นั่นตั้งนานแล้วซิ่....ความจริงก็ใจอ่อนกับพี่ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วใช่ไหมล่ะ” ก้องภพเอ่ยอย่างรู้ทันแต่ก็โดนอีกฝ่ายตีเข้าที่อกเสียงดัง รูปภาพทั้งหมดที่เขาเคยโพสต์ให้ดูเฉพาะในอินเตอร์เน็ตตอนนี้คงกำลังเดินทางใกล้จะมาถึงเชียงใหม่เต็มที เขาตั้งใจว่าจะเอาเอาเข้าไปไว้ในกระท่อมเล็กๆพวกนี้ทุกหลัง...อยากจะอวดรูปที่เขาวาดด้วยความรักให้ใครต่อใครได้เห็นกันให้ทั่ว
"อืม...นั่นซิ่นะ..."ก้องภพยิ้มให้กับอีกฝ่ายมือที่เกาะกุมไหล่บางนั้นเลื่อนมาแตะที่ผิวแก้มของจิ๊บทั้งๆที่ยังโอบอีกฝ่ายเอาไว้แบบนั้
"จำได้ไหม...ตอนที่เราไปอยุธยาด้วยกัน...ไม่ซิ่..ที่ไปทัศนศึกษากับที่มหาลัยน่ะ" ก้องภพเท้าความย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่เขายังรู้สึกก้ำกึ่งอยู่ระหว่างความพึงพอใจที่จะได้เฝ้ามอง กับความอยากจะเข้ามาทำความรู้จักเพื่อที่จะได้อยู่ร่วมกันตลอดไป ระหว่างตัวเขากับอีกฝ่าย
" ที่พี่ ไซโคให้จิ๊บไป ใช่ปะ? " จิ๊บยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเมื่อนึกถึงตอนนั้น ก้องภพอยู่ในฐานะอาจารย์ ส่วนเขาก้เป็นนักเรียนที่ไม่เคยเรียนวิชานั้นเลย
"เปล่า ไซโคซักหน่อย" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
"ก็ถ้าวันนั้น ดอกลีลาวดีนั่น ไม่ตกลงมาใส่หัวพี่...พี่ก็คงไม่เข้าใจตัวเอง...ว่าพี่อยากจะปกป้องจิ๊บ ให้เหมือนกับดอกไม้นั่น...เราน่ะ เป็นดอกไม้ของพี่นะรู้รึเปล่า เคยรู้ไหมเนี่ย" ปลายนิ้วของศิลปินหนุ่มแตะเบาๆที่ปลายจมูกของเด็กหนุ่ม
" ดอกไม้ที่พี่ทอดกินน่ะเหรอ? "
แม้ก้องภพจะชอบหยอดคำพูดหวานซึ้ง แต่คนอย่างจิ๊บก็ไม่ชินเสียที ต้องเฉไฉไปทำเป็นเรื่องตลกเสียเรื่อยเลย
"อร่อยด้วยนะ" ปลายลิ้นแลบออกมาพร้อมสายตาที่มองมาอย่างมีความหมาย ก้องภพคว้ามืออีกฝ่าย เอาไว้ทันที
"ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวพาเข้าเมืองเลย..."
" ใครจะไปกับพี่? จิ๊บจะกลับบ้านแล้ว "คนตัวเล็กกว่าเถียงอีกฝ่ายไม่เลิก แถมด้วยคำพูดติดปาก
แล้วถอยออกมา ทำท่าจะกลับไปจริงๆ
" ก็แล้วถ้าจิ๊บกลับบ้านแล้ว พี่จะกอดจื๊บยังไงล่ะ "ศิลปินหนุ่มหันมามองหน้าของคนรัก สายตาเอาจริงตามคำพูด
" บ้า! พี่พูดอะไรของพี่น่ะ ไม่อายคนงานเค้ารึไง? " จิ๊บโวยวายใส่ เสียงดัง
ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปาก ทำตาโตเมื่อรู้ตัวว่าพูดเสียงดังเกินไปแล้ว
" แสดงว่ารู้แล้วสิ ว่าพี่หมายความว่ายังไง " ก้องภพกระซิบ ก่อนจะดึงแขนบางๆนั้นไปที่รถเอสยูวีคันใหญ่สีดำไป แล้วขับออกไปทันที ไม่สนใจเสียงโวยวายในรถแม้แต่น้อย
ตรงข้าม เขากลับหัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของดอกไม้ขาวีนของตนเองอย่างมีความสุข...
จบบริบูรณ์
รีดเดอร์คะ ...
ขอบคุณมากค่ะที่มอบความรักและเอ็นดูให้น้องจิ๊บมาตลอด .. และให้ความเมตตากรุณาแก่พี่ก้อง(บ้าง) ตลอดเวลาที่โพสต์เรื่องแรกของ Series นี้ ไรเตอร์มีความสุขมากค่ะ ..
:กอด1:
kuruma & p.k.a.
ปล. เรียน Moderator คะ .. อีกไม่นานไรเตอร์จะโพสต์ เรื่องที่ 2 ของ Series นี้ต่อในกระทู้นี้เลยนะคะ ขอความกรุณาไม่ต้องย้ายไปตรงที่"นิยายที่โพสต์จบแล้ว" นะคะ
โปรดติดตาม
หอมกลิ่นกาแฟ Series>>2nd Story:รักเจือกลิ่นเงิน
ได้ที่นี่เร็วๆนี้ค่ะ
-
จบอย่างสมบูรณ์แบบและลงตัว สำหรับดอกไม้ขาวีนของหนุ่มติสต์
ชื่อตอนกับเนื้อเรื่องสอดคล้องกันดีจริงๆ
ลงเอยด้วยความเข้าใจของทุกฝ่าย ทั้งความเข้าใจระหว่างพี่ก้องกับน้องจิ๊บ
และความเข้าใจของพ่อกับแม่
พี่ก้องทำให้น้องจิ๊บเชื่อใจได้ว่าพี่ก้องรักน้องจริงๆ และก็เคลียร์ตัวเองได้เรียบร้อยแล้ว
ความสุขก็เลยมาเยือนคู่รักคู่นี้
ยิ้มแย้มแจ่มใสกับตอนจบค่ะ
ขอบคุณผู้แต่งมากๆนะคะ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:L2:
-
ยินดีกับพี่ก้องและน้องจิ๊บ
แต่สงสารพี่เก่งจังอ่ะ
พระรองเกาหลีม๊ากมาก :sad11:
ขอบคุณไรท์เตอร์กับโคไรท์เตอร์ด้วยนะคะ :pig4:
รอซีรีส์ต่อไปค่ะ :bye2:
-
:pig4: ขอบคุณคร้าบบบบ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกว่าจบเร็วไปนี๊ดดดดดนึงก็ตาม
แบบว่ายังคิดถึงจิ๊บอยู่อ่ะ ไม่ใช่อะไร
ว่าแต่ตอนต่อไปเป็นเรื่องของใครหว่า รามินแม่นบ่
-
จบอย่างสวยงาม ไม่มีมาม่าแล้ว ดีใจ กร๊ากกก
หวานกันหยดติ๋งๆ เลยทีเดียว
ให้อภัยพี่ก้องแล้วหล่ะ
เพราะก้อเึคลียร์ตัวเองได้แล้วอะไรแล้ว
รักน้องจิ๊บเยอะๆ เหมือนที่เรารัก 5555 (เอาตัวไปเกี่ยวด้วยตลอดๆ)
ขอบคุณไรท์เตอร์มากมาย
เรื่องนี้ิหลายรสจริงๆ
อินมากบ้างไปนิด เม้นถึงลูกถึงคนไปบ้าง
ขออภัย ณ จุดนี้เหมือนกัน
รออ่านเรื่องต่อไปจร้า :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ
ยินดีกับพี่ก้องและน้องจิ๊บด้วยน้า
ขอบคุณไรท์เตอร์กับโคไรท์เตอร์ที่ทำให้รีดเดอร์ทุกคนได้อ่านเรื่องดีๆ
: )
นอกจากจะเอ็นดูน้องจิ๊บแล้ว เรายังจะรอเอ็นดูคู่ต่อไปด้วย ฮี่ๆๆ
ปล. อยากเจอนู๋มินกับพี่แมนจัง
-
:pig4: :กอด1: :L1:
สนุกสนานตลอดทั้งเรื่อง o13
แทนคำขอบคุณ กด+1ให้จ้า
-
ยินดีด้วย จบอย่างมีความสุขแล้ว พี่ก้องกับหมอจิ๊บหวานกันจนมดขึ้นแล้วเนี่ย :-[
ขอบคุณไรท์เตอร์ และโคไรท์เตอร์มากๆคร้าฟ :L2:
รออ่านเรื่องต่อไปคร้าฟ :mc4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ
จะรออ่านเรื่องต่อไปค่ะ
-
:o8: :-[ :impress2:
:L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อา........มีความสุขกับhappy ending
และ....สิงร่างเจ้าเคนวิ่งตามเอสยูวีไม่ทันเลยได้แต่มองตามจนตาละห้อย หงิงๆ
รอชมรักเจือกลิ่นเงิน โอว....ข้าพเจ้าจะได้เจอเจ้าน้อยแล้วรึไม่หนอ...รึจะเป็นมินนี่กับพี่แมน ตื่นเต้นนนนนนนนนนนนน
ขอบคุณไรท์เตอร์และโคมากนะคะ :กอด1:
-
จบแล้ว.......... ยังด่าพี่ก้องไม่สะใจเลย (อุ๊บ!)
แต่ความจริงตอนที่เราอ่านอดีต เราก็ว่าพี่ก้องไม่ได้ผิดนะ มินก็ผิดเยอะอยู่ ทำกับคนรักแบบนั้น อืมๆ
เรื่องต่อไป กลิ่นเงิน
อ๊าย...... คู่ไหนคะ คู่พี่แมนเหรอคะ
-
ถ้าคู่พี่แมน แล้วเก่งละ เอ็นดูนะ
-
พี่ก้องอบอุ่นน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก อิจฉาจิ๊บๆ
ขอบคุณไร้ท์เตอร์ค่า
-
เฮือก.............ชื่นจายยยยยยยยย มีความสุขกันทั่วหน้า
:กอด1: ขอบคุณคนแต่งทั้งสองนะจ๊ะ
แล้วจะรอนะจ๊ะ :bye2:
สุดท้ายจากใจจ้าาาาาาาาาา...................... :จุ๊บๆ:
-
จบบริบูรณ์ สมบูรณ์แบบ ขอบคุณไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์มากๆ ค่ะ :pig4:
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ถึงแม้จะเลือกให้คนที่สามเป็นฝ่ายเจ็บปวด
แต่อย่างน้อยคนอีกสองคนก็มีความสุข และอีกหนึ่งคนก็กลายเป็นมิตรภาพดีๆ ที่จะดำเนินต่อไป
จิ๊บนี่น้า...สมกับที่เป็นดอกไม้ขาวีนของพี่ก้องจริงๆ จะปล่อยให้พี่ก้องเค้าโรแมนติคซักนิดก็ไม่ได้ เอาฮาตลอดๆ >.<
ส่วนพี่ก้อง ก็ติสท์ได้ทุกเม็ด จนหยดสุดท้ายจริงๆ นะเนี่ย แถมหื่นให้อีกหนึ่งกระบุงเกลือ :haun4:
"ความรักคือการให้อภัย" o13
:L2: เป็นกำลังใจและ +1 ให้ไรท์เตอร์ & โคไรท์เตอร์ต่อไปกับเรื่องใหม่นะคะ
-
อย่างงงเลย จบแล้ว
ยังสนุกอยู่เย อยากเห็นพี่ก้องมันเจ็บอีกนิดนึง
สงสารเก่ง ผช คนนี้ มาไวไปไว
พ่อก้อ ใจอ่อนอ่ะ น่าจะ ไล่ ไปก่อน ชิ
เหมือนอะไร ๆมันจะเข้าทางพี่ก้องไปหมดเลย
ไม่ใช่อะไรนะคะ ชอบจิ๊บมาก เลยกลายเป็นไม่ชอบพี่ก้องไปเลย
อยากอ่านเรื่องของน้อยอะค่ะ
เป็นเรื่องซี่รี่สองใช่ไหมคะ
-
:pig4:งือ เน็ตเน่า อยากโพสต์ขอบคุณรีดเดอร์จริงๆนะ
ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากที่ให้การต้อนรับซีรีย์แรกนี้เป็นอย่างดี
ขอบคุณทุกคนที่เอ็นดูจิ๊บ และ ทั้งรักทั้งอยาก :beat: อิพี่ก้องไปหลายรอบ
นี่เป็นเรื่องแรกจริงๆที่ ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ ลง ในเล้าเป็ด ...เป็นเรื่องแรกที่มีตัวละครเป็นคนไทย
(ใช่ไหมนะ ไรเตอร์??) :o8:
อย่างไรก็ดี ช่วยติดตามซีรีย์ต่อไปกันด้วยนะคะ ฝากเนื้อฝากตัวกันอีกรอบค่า :L2:
-
น่าจะมีภาคของเก่งด้วยอ่ะ อยากอ่านๆ :impress2:
-
หวายๆๆๆ เข้ามาดูอีกทีจบซะแล้ววว ..
แอบสงสารพี่เก่งเหมือนกัน แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้อยู่แก่ใจเนอะ
เพราะงั้นก็อวยพรให้เจอคนที่คู่กันจริงๆแล้วกัน ^^
ดีจังที่พ่อกับแม่ยอมเข้าใจง่ายๆนะน้องจิ๊บ
จากนี้ก็คงไม่มีเรื่องให้ปวดหัวแล้วเนอะ พี่ก้องก็อย่างี่เง่าอีกละกันนะ 555
รออ่านเรื่องต่อไปนะคะ สู้ๆจ้าคนแต่งทั้งสอง :L2:
-
อ่านรวดเดียว 3 ตอนสุดท้าย
ไมจบไวจังเลย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/145.gif)
นึกว่าจิ๊บจะงอนพี่ก้องมากกว่านี้ซะอีก
แต่ก้อ happy (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/012-1.gif)
-
รู้สึกว่าพี่เก่งจะได้รับคะแนนสงสารไปอย่างท่วมท้น...งั้นเอาของเค้าไปอีกคะแนนก็แล้วกันนะ T^T
เอาน่าพี่เก่ง...รักเค้า ก็ต้องอยากเห็นเค้ามีความสุข...ถึงตอนนี้เค้าอาจจะไม่ใช่คู่ของเรา แต่สักวัน
เราจะต้องเจอคนของเราแน่ ๆ อ่ะ...อยากให้พี่เก่งเจอเร็ว ๆ นะ...จะได้มีความสุขสักที...*กอดให้กำลังใจพี่เก่งแน่น ๆ*
ส่วนพี่ก้อง...แหมะ...รู้สึกว่าอะไร ๆ มันก็จะเข้าทางพี่ก้องไปซะหมดเลยนะ
ทั้งเรื่องน้องจิ๊บ ทั้งเรื่องพ่อแม่...แต่เค้าว่าทั้งหมดทั้งมวลมันก็มาจากตัวพี่ก้องเองด้วยนั่นแหล่ะ
ที่พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นถึงความจริงใจและความรักที่พี่ก้องมีให้น้อง...
ใจจริงยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยนะ...คงจะคิดถึงน้องจิ๊บกะพี่ก้องมาก ๆ แน่ ๆ เลยอ่ะ T^T
อยากให้มีตอนพิเศษของพี่ก้องกะน้องจิ๊บแทรกด้วยนะฮะ...ไม่รู้ว่าขอไรท์เตอร์กะโคไรท์เตอร์มากไปหรือเปล่า
แล้วก็ต้องขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ เรื่องนี้ด้วยนะฮะ...เด่วเค้าจะติดตามซีีรีย์ต่อไปเหมือนเดิมฮะ
อยากอ่านน้อยกะพี่แมคจัง...ไม่รู้ว่าตอนต่อไปจะใช่คู่นี้หรือเปล่า...แต่ถึงจะเป็นใครเค้าก็จะตามอ่านอยู่ดีแหล่ะฮะ
+1 เป็นกำลังใจให้ทั้งไรท์เตอร์ และโคไรท์เตอร์นะฮะ ^^~*
-
นอยด์กับพี่ก้องกับน้องจิ๊บมาหลายตอนเลยแต่ตอนจบนี้รู้สึกกระดี๋กระด๋ามาก
:เฮ้อ:มีความสุขจังที่ทั้งสองผ่านอุปสักต่างที่เกิดขึ้นไปได้ด้วยดี :m3:
เป็นกำลังใจและ +1 ให้ไรท์เตอร์ & โคไรท์เตอร์ :L2:
รออ่านเรื่องใหม่จ้า :pig4:
-
ในที่สุดดด : ]
ก็จบแบบแฮปปี้ๆ น้องจิ๊บอภัยพี่ก้องแล้วว
แอบสงสารพี่เก่งนะคะ แต่....ยกให้พี่ก้องเขาเต๊อะ ^_____^
รอติดตามซีรี่ย์ต่อไปค่ะ : )
-
จบภาคแรกแล้วววว ปลื๊มมมปลื้มมมมมมมมมมมมม
-
ยินดีกับน้องจิ๊บจริงๆ :กอด1:
---------------------------------
เรื่องที่สอง แค่ชื่อเรื่องก็เหมือนๆ ได้กลิ่นมาม่ามาแต่ไกล :L2:
-
โชคดีวันนี้นอนดึก ลองเข้าบอร์ดมาแล้วมาเจอตอนจบพอดี
แถมเป็นตอนจบที่ทำให้นอนหลับฝันดีไปกับน้องจิ๊บและพี่ก้องด้วย
ขอบคุณไรเตอร์มากค่ะ ที่นำความสุขมาแบ่งปัน
จะรอซีรี่2นะคะ เอ่อในซีรี่2นี่ จะเป็นพี่แมนกับน้องมิน รึเปล่าคะ แล้วมีใครมาปลอบพี่เก่งด้วยไหมคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบเสียแล้ว T^T~!~ อิ่มเอม อบอวนไปกับความรักของ พี่ก้องกับจิ๊บ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะทั้งคู่
และก็หวังว่า ภาคต่อ จะเรื่องของ พี่แมนกับรามินทร์ >,,,< (ก็แค่หวังนะคะ) :กอด1:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวันนนน
ตอนจบเเล้ว ยินดีด้วยกับความรักของพี่ก้องเเละน้องจิ๊บ
ในที่สุด ก้อเเฮปปี้เอนดิ้ง
มาเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์กะโคไรเตอร์ต่อไปจ้า
-
แล้วก้อมาถึงวันนี้
น้องจิ๊บมีความสุข
สงสารนายเก่ง
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ
เป็นกำลังใจสำหรับเรื่องใหม่
+1
-
:L1:จบแบบเรียบง่าย
-
ซีรี่ย์ 2 จะมาม่าอีกป่ะนี่ ขอแบบไวไวแทนได้มิ
-
และแล้วความรักของพี่ก้องกะน้องจิ๊บก้อมาถึงปลายทางซะที
ต้องผ่านอะไรมามากมาย แต่ก้อยังมีอะไรอีกมากรออยู่ข้างหน้า
แต่ว่าพี่เก่งค่ะ ทำไมถึงได้เข้าใจอะไรง่ายดายแบบนั้น ช่างเป็นคนดีจริงๆๆ
แล้วก้อตั้งตารออ่านซี่รี่ย์ต่อของเรื่องนี้ด้วยค่ะ
:pig4:
-
อร๊ากกกกกกกกก แฮปปี้เอนดิ้งงงงงงงง
อูยยยย รู้สึกอบอุ่นในหัวใจไปกับคุณก้อง
และน้องจิ๊บมากจริงๆๆๆๆค่ะ .....
+1 เป็นกำลังใจให้กับ ซีรีส์ที่สองนะคะ ^^
-
พี่ก้องน้องจิ๊บ จบได้น่ารักจริงๆ หุหุ
เดี๋ยวอ่านซีรี่ย์ต่อไปนะคะ
-
น้องจิ๊บน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย ^^
เฝ้ารอซีรี่ย์ต่อไปค่ะ
-
จบได้น่ารักดีอ่ะ :m1:
-
ว๊า
จบซะและ
หนูจิ๊บกับพี่ก้อง
ต่อไปจะเป็นใครละเนี่ย
:z1:
-
ดีใจที่จบแบบมีความสุข รอต้อนรับเรื่องใหม่อยู่ครับ
ขอบคุณมากครับ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
จบไปอย่างแฮปปี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอเรื่องใหม่น๊าๆ
-
:กอด1: happy ending ซะที จริงๆอยากอ่านสเปของจิ๊บต่อมากกว่าอ่านเรื่องของมินแฮะ แบบว่า ไม่อินกับเธอเท่าไหร่ o22
-
จบซะแล้ว ขอบคุณมากนะ ที่ให้จิ๊บจ๊อย คู่กับพี่ก้องสุดเทห์
รอตอนที่ 2 อยากรู้ซะแล้วว่ามินไปทำอะไรที่เมกา
-
สงสารพี่เก่งเนอะ
แต่ยังไงก็เชียร์ให้จิ๊บอยู่กับพี่ก้อง
ดีใจอ่าที่แฮ๊ปปี้
คึคึ
ไม่อยากจะให้จบเลยยยยยยยยย
มารออ่านเรื่องใหม่
-
สงสาร เก่ง จังเลยนะ :impress3:
แต่ ก็ ยังไง ก็ดีใจอ่ะ ที่ คืนดีกันหน่ะ :impress2:
อ่านเรื่องนี้ มาตั้งแต่ ตอนแรก ยันตอนจบ
ชอบ ทุกตอนเลย อ่านแล้ว สนุก ดี
ขอบคุณ ไรเตอร์ โคไรเตอร์ ที่นำเรื่องดีๆ มาให้อ่าน
แล้ว จะรอ อ่าน ตอนพิเศษนะคะ หรือ เรื่องต่อไปนะคะ :L2:
:L2: :L2: +1 ให้เลยค่ะ :L1: :pig4: :pig4:
-
แฮปปี้เอนดิ้ง :-[
ขอบคุณไรทเตอรืสำหรับนิยายน่ารักๆ
รอคอยซีรีย์เรื่องต่อไปนะค๊า
-
ต่อไปคู่ใครอะ
-
ดีใจที่พี่ก้องคืนดีกับจิ๊บได้
แล้วก็หวานกันซะ หุหุ
แล้วอ่านตอนจบพึ่งเข้าใจชื่อเรื่องว่าดอกไม้ขาวีนคืออะไรนี้เอง
-
Happy Ending^^
thanks for writer!!
-
กรี๊ดดดดด ขอกรี๊ดดังสักหนึ่งที
พี่ก้องเท่สุดๆก็ตอนนี้แหละ ดูแลจิ๊บดีๆละพี่ก้อง ไม่เสียแรงที่เชียร์สุดพลัง
จบอย่าง Happy ending :กอด1:
ps.จะมีตอนพิเศษหวานๆรึป่าวน๊ :impress2:า เค้าอยาออ่านอ่ะ
แล้วเรื่องต่อไปจะเปงคู่ไหน ของน้อย หรือว่าของเชฟหนุ่มก่อนละเนี้ย
-
หูยยยยยย
กว่าจะเลิกหมั่นใส้อิพี่ก้องได้ เอาซ๊ะตอนจบเลย
น่าสงสารพี่เก่งจิง หล่อแสนดี นี่นายเอกไม่นิยม :เฮ้อ:
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
การกล้าที่จะเจอกับความจริง ในสิ่งที่ทำลงไป ทำให้ได้ความรักนั้นกลับมา
กับการกล้าที่จะไปขอจิ๊บ จากพ่อและแม่ ทำให้ทั้งคู่ไม่ต้องอึดอัดกับการดำรงชีวิตคู่
สุดท้ายความรักก็สมหวัง สำเร็จไปหนึ่งคู่ รอดูคู่ต่อไป ว่าจะดำเนินต่อไปอย่างไร
+1 ให้กับทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ คนละแต้ม :กอด1:
-
ตอบจบบทสรุปสุดท้ายของเรื่องก็มีความสุขกันไป
ยินดีกับความกล้าหาญที่กล้าก้าวผ่านความเจ็บปวดและความกดดันทางสังคม
-
ขอบคุณครับ
ในที่สุดก็ HappY ครับ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะคะ :L1:
o13 o13 o13
-
อะหุอะหุ....(หัวเราะอย่างมีเลศนัย) :z1:
กลับมาอีกแล้วกับโคไรเตอร์ที่หน้าทนที่สุดในโลก (เหรอ???)
ได้รับอนุญาตจาก ไรเตอร์ซีรีย์ หอมกลิ่นกาแฟแล้วว่า.................
"ให้เอานิยาย "อีกเรื่อง" มาแปะลิงค์ได้"
ฝากอีกเรื่องไว้ด้วยนะคะ o1
Pieces of Time - toki no kakera - (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17960.0)ค่า
ลัลลา :110011:....คนเขียนสองคนเดิมเจ้าค่า kuruma & p.k.a เช่นเคย
ก็เลยเอาลิงค์มาแปะ เผื่อว่ามีใครอยากจะเข้าไปอ่าน เป็นการ ขั้นเวลา ระหว่างรอ :onion_asleep: ซีรีย์ต่อไปที่ำกำลังจะมาถึงค่ะ
....อัพทุกวันเช่นกัน ！！！
-
กรี๊ดกร๊าดมาก
พลาดเรื่องนี้ไปซะนาน
อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบๆ o13
รออ่านเรื่องต่อไปของซีรีย์นี้
อยากอ่านเจ้าน้อยอะ
o18
-
อ่าว....จบแล้วเหรอ :confuse: ไวจัง ไอยังอ่านไม่ถึงไหนเลยอ่ะ เด๋วไอตามอ่านนะ :yeb:
-
ในที่สุดก็จบโดยสมบูรณ์แล้ว
ดีจังเลยน้าที่จบแบบมีความสุขน่ะ
อิอิ
รอซีรี่ย์ที่สองนะจ้า
ว่าแต่จะเป็นเรื่องของใครกันน้า
อยากรู้เรื่องของน้อยจังเลยอ่ะ
รอเรื่องต่อไปนะจ้า
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
รีดเดอร์คะ...
คืนนี้เจอกับ..พี่แมน&มิน..นะคะ
:กอด1: คิดถึงรีดเดอร์ ^^ ทุกคนเลยค่ะ!
kuruma
-
หอมกลิ่นกาแฟ Series
2nd Story:รักเจือกลิ่นเงิน
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/MinMan31.jpg)
++++++++++++++++++
“รอนานไหมครับ ลุงเล็ก....”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวลงจากรถยนต์สีขาวคันเล็กเมื่อขับรถมาถึงบ้านหลังใหญ่ มีชายสูงวัยรูปร่างผอมยืนรออยู่ที่หน้ารถตู้สีขาวคันโต
“โอ้ย ไม่เลยๆ ยังมีเวลาอีกถมถืด...ลุงไปคนเดียวคงไม่ไหว เห็นคุณรามินทร์โทรมาบอกเด็กว่า ของเยอะ เลยต้องโทรไปขอแรงแมนมาช่วยลุงยกของนี่ล่ะ”
ชายสูงวัยว่าพลางหัวเราะ ปากก็บ่นว่าตัวเองแก่ชราไปมากโขทีเดียว
“ของเยอะอีกแล้วเหรอครับ...คราวก่อนก็เห็นขนอะไรต่อมิอะไรกลับมาเยอะแยะ...”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงข้าวของมากมายที่บุคคลที่สามขนกลับมาจากอเมริกา ไหนจะเสื้อผ้า ไหนจะเครื่องครัว ที่บอกให้เขามาช่วยขนแล้วก็บอกพร้อมกับรอยยิ้มว่าเป็นของที่ตั้งใจซื้อมาฝาก
“ก็ดีแล้วนี่นา...ที่คุณรามินทร์ กับ คุณพศวัตเขาก็รักแกเหมือนพี่เหมือนน้องแท้ๆ คุณผู้ชายกับคุณหญิงท่านก็เอ็นดูแกดี....” ลุงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
แม่ของชายหนุ่มตรงหน้าเคยทำงานเป็นหัวหน้าแม่บ้านในบ้านนี้ จะกับข้าวกับปลาหรือใครจะเข้าครัวได้สู้แม่ศรี งานบ้านงานเรือนก็คุมและทำเองเสียจนสะอาดเอี่ยม ตอนเข้ามาอยู่ที่บ้านนี้แม่ศรีก็หอบหิ้วเอาลูกชายคนเดียวมาด้วยหนึ่งคน ก็คือคนตรงหน้านี้ การงานหรือก็ช่วยแม่ทำงานในบ้านเป็นอย่างดี เป็นใครเห็นก็ต้องเอ็นดู คุณหญิงจิตราก็ส่งเสียเรื่องการเรียนให้ จนแม่ศรีขอลากลับบ้านเพราะล้มเจ็บ ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะทำงาน แต่เพราะคุณหนูคนเล็กอย่างรามินทร์ก็ติด ลูกแม่ศรีคนนี้มากจนไม่ยอมปล่อยให้ไปไหน สุดท้ายแล้วคุณหญิงจิตราจึงรับอุปการะเอาไว้ ส่งเสียดูแลให้ได้ร่ำเรียน และอยู่เป็นเพื่อนเล่นและคอยดูแลรามินทร์ เป็นเหมือนพี่เลี้ยงให้มาตั้งแต่ยังเด็ก แม่ศรีเห็นลูกชายได้รับความเมตตาอย่างนั้นแล้วก็เรียก ลูกชายคนเดียวให้ไปเปลี่ยนชื่อ...
หวังจะย้ำให้ลูกชายคอยสำนึกถึงบุญคุณอยู่ตลอด แต่ก็คงจะเป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้วเพราะเชฟหนุ่มคนนี้ก็กตัญญูได้สมชื่อจริงๆ
“แล้วมาแบบนี้นี่ที่ร้านมีคนดูหรือยังไงล่ะ “ลุงเล็กว่าพลางเปิดประตูด้านคนขับขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัย เขาทำหน้าที่เป็นอะไรหลายๆอย่างเหลือเกินในบ้านใหญ่หลังนี้
“ก็ให้เด็กที่ร้านเขาช่วยกันปิดร้านน่ะครับ วันนี้ผมก็กลับออกมาก่อน...ไม่รู้จะโดนมินเขาบ่นอีกหรือเปล่าแต่งตัวมอซอแบบนี้ไปรับเขาถึงสนามบินเนี่ย” ว่าพลางก็ก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองที่ใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์เก่าๆ
“ลุงว่าละว่าต้องมาสภาพนี้...เดี๋ยวพอไปถึงก็เปิดหลังรถเอาละกัน เข้าไปในเรือนเล็กหยิบเอาเสื้อแจ๊คเก็ตมาให้สองตัว เลือกเอาก็แล้วกัน”
ชายร่างสูงหันไปด้านหลังเห็นเสื้อแจ๊คเก็ตที่อีกฝ่ายพูดถึงแขวนอยู่ ตัวหนึ่งเป็นเสื้อหนังสีดำที่ซื้อมาทิ้งไว้นานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ใส่เสียที กับ เสื้อกึ่งสูทที่ก็ดูจะทางการเกินไปซักหน่อย
“ลุงนี่ก็เข้าใจเลือกนะครับ....”
“ไม่ได้เลือกเลย...ในห้องแกก็มีแค่สองตัวนี่ล่ะ” ลุงเล็กว่าพลางหัวเราะก่อนจะขับรถออกไป เป้าหมายคือสนามบินสุวรรณภูมิ
++++++++++++++
เสียงประกาศเรียกเป็นภาษาไทยสลับกับภาษาอังกฤษดังกังวานอยู่ในอาคารผู้โดยสารขาเข้า ผู้คนเดินชวักไขว่สงเสียงจอแจฟังไม่ได้ศัพท์ กตัญญูหันไปมองนาฬิกา สลับกับทางที่ผู้โดยสารขาเข้าจะเดินเข้ามา อีกไม่นานคงจะได้เห็นร่างบางของ รามินทร์ และ พศวัต ผู้ที่เป็นเหมือนน้องชายพี่ชายแท้ๆของตัวเองเดินตามกลุ่มคนออกมาเหมือนทุกครั้ง
กว่าสามปีแล้วที่ทั้งสองคนไปอยู่ที่นิวยอร์ค ด้วยรามินทร์อยากจะไปเรียนต่อทางด้านการบริหารและด้านการทำกาแฟไปด้วยในตัว ในขณะที่พี่ชายอย่างพศวัตนั้นก็ตามน้องไปด้วยเหตุผลที่ว่าอยากจะไปดูแลน้องชาย...ที่ใครๆฟังก็คงไม่เชื่อเพราะก็ชอบส่งข่าวมาบอกเสมอว่าไปเที่ยวตระเวนตามสถานเริงรมย์ต่างๆในอเมริกาเสียให้ทั่วไปหมด กิจกรรมของพศวัตในยามค่ำคืนนั้นหาสาระอะไรไม่ค่อยจะได้นัก ถึงกระนั้นก็ยังได้ยินเสียงแซวจากรามินทร์ว่ายังแอบไปซุ่มเรียนปริญญาโทสายด้านบริหารกลับมาเช่นกัน
กตัญญูรู้สึกว่าตัวเองอยู่ไม่สุขซักเท่าไรนัก ร่างสูงขยับเท้าไปมาอย่างกระวนกระวาย เขาไม่ได้เจอพี่น้องทั้งสองคนมาเกือบปีแล้ว ถึงจะมีอินเตอร์เน็ต หรือ จดหมาย แต่การได้พูดคุยกันตรงหน้าย่อมดีกว่า การได้ยินเสียง สบดวงตานั้นตรงๆ สัมผัสคนตรงหน้าด้วยภาษากาย มันย่อมให้ความรู้สึกสุขที่ใจมากกว่าเทคโนโลยีเป็นไหนๆ
......จะเป็นยังไงบ้างนะ....
.....จะเปลี่ยนไปอีกครั้งหรือเปล่า...
“พี่แมน!!!”
พลันได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อของคนคุ้ยเคย ร่างสูงที่ดูจะตื่นเต้นทุกครั้งที่น้องชายกลับมาบ้านหันตามเสียงเรียกนั้น ในคราแรกมีแต่ผู้คนที่ไม่คุ้นหน้าตา ทั้งไทย จีน ฝรั่งเดินปะปนกันมา ดวงตาคมสอดส่ายสายตามองหาข้าวของเสียงที่ทำให้ใจของเขาเต้นระรัว ก่อนจะเห็นมือเรียวที่โบกไปมา พร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกให้เห็นถึงความดีใจ รอยยิ้มกว้างของคนๆนั้นทำให้เขาเผลอยิ้มตามและโบกมือให้อย่างช่วยไม่ได้ เบื้องหลังเห็นชายหนุ่มร่างสูงเดินตามมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบขนาดย่อมตรงกันข้ามกับร่างบางที่ดูจะเร่งฝีเท้าเข็นรถเข็นที่บรรจุกระเป๋าเดินทางใบโตและของมากมายกองพะเนินให้เห็นมาแต่ไกล เขาจึงรีบเดินอ้อมไปพร้อมกวักมือเรียกลุงเล็กให้รีบเดินตาม
“โห ขนเอาอะไรมาเยอะแยะ รา......อุ๊บ!” ยังไม่ทันได้เรียกชื่อมองหน้าให้หายคิดถึงร่างบางของเจ้าของชื่อก็กระโดดเข้ามากอดเขาเสียเต็มแรงไม่ได้ให้ได้ตั้งตัว
“มิน?....โอย..เล่นอะไรเนี่ย ....” กตัญญูหัวเราะออกมาเบาๆ เจ็บอยู่ไม่น้อย แต่ใจก็พอโตไม่ได้น้อยไปกว่ากัน รามินทร์ไม่ตอบกลับยิ้ม ดวงตาเรียวที่หางตาเชิดขึ้นเล็กน้อยนั้นสบตาของผู้เป็นพี่ก่อนจะโน้มคอของอีกฝ่ายลงมาเล็กก่อนจะใช้แก้มแตะเบาๆที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายสลับกันสองข้าง
“ทักทายแบบฝรั่ง”
ถึงรามินทร์จะตอบแบบนั้นแต่ในใจของกตัญญูกลับยิ้มกว้าง ความเป็นจริงเขายิ้มน้อยๆให้น้อยชาย มือแกร่งยกมือขึ้นแตะเส้นผมของอีกฝ่ายเบาๆ
“เดี๋ยวกลับบ้านนะครับ” ชายหนุ่มยิ้ม ว่าพลางโอบไหล่น้องชายเข้ามาหาตัวด้วยมือแกร่งข้างหนึ่ง ออกแรงเขย่าเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว เรียกเสียงหัวเราะจากร่างเล็กกว่าได้ไม่น้อย
“ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆไปได้” รามินทร์หัวเราะ
“เฮ้ยๆ ลืมใครไปรึเปล่าวะ ไอ้แมน....พี่แกกลับมาทั้งคนนี่ไม่เห็นจะทักจี๋จ๋าเลย” เสียงพศวัตเอ่ย ทำหน้าเอาเรื่องอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มทั้งสองคนสบตากันนิ่ง
“..........................................”
“...........................................”
ก่อนที่ริมฝีปากของพศวัตจะหยักยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปจับมือที่ยื่นมาของกตัญญู
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับพี่....ผมไม่ได้ลืมพี่หรอกนะ...แต่พอดีมินเขามีของฝากเยอะกว่าพี่ตลอดเลย”
กตัญญูหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่คนในร้านก็ได้เห็นไม่ค่อยจะบ่อยนัก ...เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่มาจากความดีใจอย่างสุดซึ้ง...
“เออๆ....ไม่เป็นไร ฉันมีวิสกี้อย่างดีมาให้แกทำกับข้าวอยู่ในกระเป๋า...หนักชิบ” พี่ชายคนโตว่าพลางส่งกระเป๋าให้กับลุงเล็กที่เดินมาทักทายและขอรับกระเป๋าไป
“ แกก็อีกคนมิน...เมื่อไรจะเลิกอ้อนไอ้แมนมันซักที อี๋อ๋อเกินหน้าเกินตาว่ะ”
“เบื่อหน้าพี่แมกซ์แล้วต่างหาก แชร์ห้องกันอยู่น่าเบื่อ...” รามินทร์ตอบกลับมาพลางทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่พี่ชายแท้ๆ
“ทำเป็นฟ้องไอ้แมน...ฉันอยู่ห้องที่ไหนเล่า อย่ามาปั้นเรื่องหน่อยเลยไอ้ตัวดี...” แมกซ์ว่าพลางผลักหัวน้องชายเบาๆ
“กลับกันดีกว่า...หิวข้าวจะแย่แล้ว แมน...วันนี้มีอะไรกิน” ว่าพลางหันไปถามคนที่เขาเองก็รักไม่ต่างจากน้องชายแท้ๆ
“พี่อยากทานอะไรก็บอกครับ ผมทำให้ได้หมดอยู่แล้ว” กตัญญูว่าพลางยิ้ม
“ครับ เมื่อวานแมนเขาออกไปซื้อของมาไว้ให้ที่ครัวใหญ่แล้วครับ...”
ลุงเล็กว่าพลางพยายามยกกระเป๋าขึ้นไปอยู่บนกองสัมภาระของมิน ท่าทางเก้ๆกังๆแบบนั้นทำให้กตัญญูต้องเข้าไปช่วย เขามาเพื่องานใช้แรงแบบนี้อยู่แล้ว
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่กาแฟของมินกับอาหารฝรั่ง ...เบื่อแล้ว” พศวัตกแขวะน้องชายเล็กน้อย ระหว่างที่รามินทร์ไปเรียนที่อเมริกาเขาต้องเป็นหนูลองยาให้กาแฟของรามินทร์ไปหลายลิตร แม้จะอร่อย แต่หากต้องดื่มกาแฟทุกวันคงตาค้างไม่เป็นอันหลับอันนอน
“ก็คนเขาต้องฝึกนี่นา....” รามินทร์ทำปากเบ้
“ครับๆ....ได้หมดครับ มินจะกินอะไรก็บอกพี่นะ จะทำให้สุดฝีมือเลย”
กตัญญูว่าพลางออกแรงเข็นรถเข็นหนักอึ้งไปเรื่อยๆ สามพี่น้องเดินไปพร้อมๆกับลุงเล็ก เพื่อกลับไปยังบ้านที่ไม่ได้กลับมานาน แต่ก่อนที่จะขึ้นรถพี่ชายคนโตกลับเดินมาสะกิด ไหล่ของกตัญญู
“นี่...แมน...ที่ร้าน...มีใครเอาปิ่นโตมาฝากไว้บ้างหรือเปล่า “
พศวัตเอ่ยถาม...ไม่ใช่เดาสุ่ม แต่เพราะอยากจะให้แน่ใจ เลขไอพีแอดเดรสจากเครื่องคอมพิวเตอร์นั้นบอกตำแหน่งได้ใกล้เคียงกับร้านกาแฟที่เขาร่วมหุ้นสร้างกับน้องชายจนน่าจะเกิดความเป็นไปได้ รวมไปจนถึงการบรรยายต่างๆที่ปรากฏบนเว็บบอร์ดมันทำให้เขา....ตัดความเป็นไปได้อื่นๆออกจนเหลือเพียงแค่...ที่เดียว
คำถามนั้นทำให้กตัญญูขมวดคิ้ว .. ใช่..มีปิ่นโตจริงๆ ว่าแต่พศวัตรู้ได้อย่างไรกัน ?
แต่แม้จะสงสัยแต่กตัญญูก็ไม่ได้ถามออกไป .. เขาไม่สมควรจะสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านาย แม้ว่าจะเรียกทั้งคู่ว่าพี่และน้อง แต่เขาก็เจียมตนอยู่ตลอดว่าตนเองต่างจากสองพี่น้องมากเพียงใด
“ เอ่อ ..ก็มีน่ะครับพี่ .. มีคนจีบเด็กในร้านน่ะ ถ้าพี่คิดว่าไม่เหมาะ ผมจะไปบอกเด็กมันให้ครับ ”
“ เฮ้ย! ไม่ต้องๆ สรุปว่ามีใช่ไหม? ” ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มอย่างพอใจ เขาคงต้องไปที่ร้านบ่อยๆเสียแล้ว
++++++++++++
-
มินนนนนนนนนนนน พี่แมนนนนนนนนนนนนนนนนน
เค้าคิดถึงตัวเองจริงๆนะตัวววววว กรี้ดดดดดดดดดด :impress2:
รีดเดอร์คะ ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค๊าาาาาาาา :L2: :กอด1:
-
ขอให้มีจิ๊บเป็นแขกรับเชิญบ่อย ๆ นะ
ไม่รู้เป็นอะไรชอบพี่แมกซ์ตอนอยู่กับจิ๊บ
ชอบบาสด้วย ชอบคนเจ้าชู้เว้ยยยย 555555
โรคจิตแน่ ๆ ตรู '^^
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ตกลงมินคู่พี่แมนหรอ ติดตามๆๆ
-
โอ๊ว อันนี้ตอนของพี่แมนกับรามินทร์ใช่มั้ยคะ?
งั้นก็แสดงว่าเด๋วต้องมีตอนพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยจิ? อิอิ
ติดตามค่าาา
-
คิดถึงมินกะพี่เเมนนนนนน
มากอดโคไรเตอร์กะไรเตอร์ให้หายคิดถึงงง
:m16: นี่!พี่เเมกซ์คิดจะทำอะไรเนี๊ยยยย
-
:m11: มาแล้วคู่ที่สองพี่แมนกับมิน(ใช่ปะ)
ตอนแรกนึกว่าคู่พี่แมกซ์แต่ไงก็ติดตามจ้าลุ้นๆอยู่ว่าจะเป็นไง
-
ตามมาเจิมซีรีย์สอง คึคึ
ว่าแต่ไรท์เตอร์ไม่ลืม ไดจัง ของเค้าชิมิ
ซีรีย์สาม ไดจังถึงไ้ด้ออกชิมิ
กร๊ากกกก ทวงยิกเลยตรุ
-
:mc4: :mc4: :mc4:มาแล้วเดี๋ยว ได้เจอ น้อยไหมนี่ น้องน้อย พี่แม๊กซ์ :z2: :z2:
-
:L1:มาแล้วๆภาคสองมาแว้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เรื่องนี้มันตอนไหนเนี่ย ตอนที่มินเสียซิงละช่ายป่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:3123: มอบแด่ไรเตอร์
ย๊ะฮ้า
มาแล้วๆ
ชอบเฮียแมนมาตั้งนานแล้ว :z1:
-
เราว่าคู่พี่แมกซ์ กับ น้อย นะ
เพราะรักเจือกลิ่นเงิน จะว่าไป มันน่าจะมีคนนึงจนอ่ะ ><
-
:กอด1: ไรเตอร์ ต้อนรับการกลับมาอีกครั้งในภาคสองจ้า
-
ภาค2มาแล้ว
ภาคนี้เป็นเรื่องของแมนกับมินหรอเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ภาคต่อมาแร้วววววววววววววววว พี่แมนของโผมมมมมมมมมมมมมมม
-
ดีใจที่จะได้รู้เรื่องของมินครับ
-
ภาคต่อมาแล้ววว :m11: :m11:
เรื่องของพี่แมนสุดแมนมาแล้ว
ดูท่าจะ ดราม่า เตรียมตัวตั้งรับไว้ล่วงหน้าเลยดีกว่า
-
กรี๊ดดด พี่แมนกับน้องมินใช่ไหมคะ??
จะมีพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยไหมนี่???
อยากอ่านเรื่องของมินมากค่ะ
สงสัยว่าน้องมินเลิกรักพี่ก้องได้แล้วจริงๆใช่ไหม???
ฮือๆ เค้าค้างคาT^T
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:bye2:
-
เย้เย้ ดีใจที่ไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์กลับมา
พร้อมกับชักชวนพี่แมนแอนด์น้องมินมาร่วมสร้างมาม่า เอ้ย ความสนุกกันอีกรอบ :z10:
คราวนี้ก็จะได้เข้าใจเหตุผล และอารมณ์ของมินมากขึ้นแล้ว
:กอด1: เป็นกำลังใจ & +1 ให้นะคะ
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ นานๆแวะมาที มาเจอเรื่องนี้สนุกมากมายเลยอ่ะ แรกๆก็น่ารักตลกๆหน่อยๆหลังๆมาม่าเยอะจริงๆแต่ก็จบลงด้วยดี อ่านไปแล้วซึ้งแทนเลย ขอบพระคุณมากเลยนะคะที่เขียยนเรื่องราวดีๆได้อ่านกัน ทั้งไรเตอร์ และโคไรเตอร์เลยค่ะ จะติดตามภาคสองต่ไปนะคะ ปล.แต่ไม่เอามาม่าแล้วได้ไหมง่ะ
-
หายหัวไปนานเลยเรา แหะๆ กลับมาอีกที จิ๊บก้อแฮปปี้ไปแระ
งั้นตอนนี้ที่ต้องลุ้นก้อคือคู่แมน กะคู่น้อยใช่มะ?
เอ้า...ลุ้นๆๆๆ
+1 ให้โคไร้ท์เตอร์ก่อนนะคะ เป็นการปลอบขวัญหลังจากคะแนนนิยมตาคุณก้องทิ้งดิ่งราวกะหุ้นตก(ถึงตอนนี้จะค่อยๆฟื้นตัวแล้วก้อเหอะ)
-
มาตามอ่านค่ะ
และลุ้นเป็นกำลังใจให้แมนมินด้วย
ฮูเร่
กตัญญูสู้ๆ
-
ว้าวววววววววววววววววววววๆๆๆ
เรื่องของน้องมินกะพี่แมนมาแว้ววววววววววว
:m11: :m11: :m11:
-
มาอ่านซีรี่ย์ 2 อีกรอบแล้ว กรี๊ดดดด พี่แมน หล่อจัง อิอิ เรื่องจะเป็นไงหละเนี้ยอยากรู้จริงๆ แล้วตาพี่แมกซ์ นี่หละชอบน้อยจริงป่าว ดูเจ้าชู้จังเลย อิอิ
-
ขอให้มีจิ๊บเป็นแขกรับเชิญบ่อย ๆ นะ
ไม่รู้เป็นอะไรชอบพี่แมกซ์ตอนอยู่กับจิ๊บ
ชอบบาสด้วย ชอบคนเจ้าชู้เว้ยยยย 555555
โรคจิตแน่ ๆ ตรู '^^
งั้น ลองนับดูแล้วกันค่ะว่าจะเจอไหม .. หุ หุ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ตกลงมินคู่พี่แมนหรอ ติดตามๆๆ
หวังว่าจะชอบใจกันนะคะ
โอ๊ว อันนี้ตอนของพี่แมนกับรามินทร์ใช่มั้ยคะ?
งั้นก็แสดงว่าเด๋วต้องมีตอนพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยจิ? อิอิ
ติดตามค่าาา
ของพี่แมกซ์..เรื่องที่สามค่ะ แต่ก็ใช่ว่า คู่ของเรื่องที่สาม จะไม่มีบทในภาคนี้นะคะ อยากให้ติดตามกันด้วนะคะ
คิดถึงมินกะพี่เเมนนนนนน
มากอดโคไรเตอร์กะไรเตอร์ให้หายคิดถึงงง
:m16: นี่!พี่เเมกซ์คิดจะทำอะไรเนี๊ยยยย
:กอด1:ตอบค่า คิดถึงรีดเดอร์เหมือนกันค่ะ
ภาค2มาแล้ว
ภาคนี้เป็นเรื่องของแมนกับมินหรอเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
ภาคต่อมาแร้วววววววววววววววว พี่แมนของโผมมมมมมมมมมมมมมม
แฟนคลับพี่แมนมาแล้ว~ o13
ตามมาเจิมซีรีย์สอง คึคึ
ว่าแต่ไรท์เตอร์ไม่ลืม ไดจัง ของเค้าชิมิ
ซีรีย์สาม ไดจังถึงไ้ด้ออกชิมิ
กร๊ากกกก ทวงยิกเลยตรุ
"ไดจัง" ออกมาแล้วนี่คะ .. แหม ออกตั้งแต่ภาคน้องจิ๊บแล้วค่ะ หุ หุ
กรี๊ดดด พี่แมนกับน้องมินใช่ไหมคะ??
จะมีพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยไหมนี่???
อยากอ่านเรื่องของมินมากค่ะ
สงสัยว่าน้องมินเลิกรักพี่ก้องได้แล้วจริงๆใช่ไหม???
ฮือๆ เค้าค้างคาT^T
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:bye2:
มีทั้งสี่คนแหละค่ะ .. แต่ภาคนี้ยกให้ มินกับพี่แมนไปก่อนคะ่ .. ตามช่วงเวลานะคะ
เรื่องนี้มันตอนไหนเนี่ย ตอนที่มินเสียซิงละช่ายป่ะ
เรื่องนี้ก็คาบเกี่ยวช่วงเวลากับ เรื่องพี่ก้องน้องจิ๊บอยู่ค่ะ แต่ที่แน่ๆ ก็หลังจากที่พี่ก้องเลิกกับมินแล้วค่ะ
:3123: มอบแด่ไรเตอร์
ย๊ะฮ้า
มาแล้วๆ
ชอบเฮียแมนมาตั้งนานแล้ว :z1:
แฟนคลับพี่แมนคนที่สอง~~ o13
กรี๊ดดด พี่แมนกับน้องมินใช่ไหมคะ??
จะมีพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยไหมนี่???
อยากอ่านเรื่องของมินมากค่ะ
สงสัยว่าน้องมินเลิกรักพี่ก้องได้แล้วจริงๆใช่ไหม???
ฮือๆ เค้าค้างคาT^T
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:bye2:
มาติดตามกันนะคะ :pig2:
เย้เย้ ดีใจที่ไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์กลับมา
พร้อมกับชักชวนพี่แมนแอนด์น้องมินมาร่วมสร้างมาม่า เอ้ย ความสนุกกันอีกรอบ :z10:
คราวนี้ก็จะได้เข้าใจเหตุผล และอารมณ์ของมินมากขึ้นแล้ว
:กอด1: เป็นกำลังใจ & +1 ให้นะคะ
มาม่าไหมน้า :impress2:
หายหัวไปนานเลยเรา แหะๆ กลับมาอีกที จิ๊บก้อแฮปปี้ไปแระ
งั้นตอนนี้ที่ต้องลุ้นก้อคือคู่แมน กะคู่น้อยใช่มะ?
เอ้า...ลุ้นๆๆๆ
+1 ให้โคไร้ท์เตอร์ก่อนนะคะ เป็นการปลอบขวัญหลังจากคะแนนนิยมตาคุณก้องทิ้งดิ่งราวกะหุ้นตก(ถึงตอนนี้จะค่อยๆฟื้นตัวแล้วก้อเหอะ)
ขอบคุณนะคะ^^
มาอ่านซีรี่ย์ 2 อีกรอบแล้ว กรี๊ดดดด พี่แมน หล่อจัง อิอิ เรื่องจะเป็นไงหละเนี้ยอยากรู้จริงๆ แล้วตาพี่แมกซ์ นี่หละชอบน้อยจริงป่าว ดูเจ้าชู้จังเลย อิอิ
อ๊าาา ดีจังที่ชอบอิมเมจพี่แมนนะคะ นึกหวั่นใจอยู่ลึกๆนะนี่
ว้าวววววววววววววววววววววๆๆๆ
เรื่องของน้องมินกะพี่แมนมาแว้ววววววววววว
:m11: :m11: :m11:
งั้นมาตามอ่านกันนะคะ
-
หลังจากกลับมาจากอเมริกาสองพี่น้องมาดูแลร้านกาแฟที่ทั้งคู่เป็นเจ้าของ แม้ว่าจะมีเรื่องกระทบกระทั่งกับก้องภพ อดีตคนรักของรามินทร์ที่ตอนนี้มาคบกับจิ๊บ เด็กน่ารักในร้านที่พศวัตหมายปองมาตั้งแต่ได้พบ”ตัวจริง”อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะ”ไม่มาดูแลกิจการ” เช่นที่ทำมาตลอดสามปีที่ผ่านมา
เสียงฝีเท้าเดินเข้าเดินออกหลังร้านหน้าร้าน แต่ไม่ได้เป็นเสียงของพนักงานเสิรฟอย่างเจ้าน้อย หรือพ่อครัวอย่างกตัญญู รามินทร์มองตาแผ่นหลังสูงนั่นพลางอมยิ้ม
"พี่แมกซ์...ถ้าจะเดินเท่านั้นล่ะก็ช่วยเอานี่ไปเสริฟหน่อยได้ไหม ออเดอร์เยอะ ผมเอาไปส่งเองทุกโต้ะไม่ได้หรอก"
"แล้วเด็กคนนั้นจะลาไปถึงเมื่อไหร่ เฮ้ย แมน ว่าไง? "
หนุ่มร่างสูงหันมาถามเชฟของร้านอย่างหงุดหงิด เขาไม่เจอจิ๊บมาหลายวันแล้ว แม้จะรู้ว่าไปไหนกับใครแต่ก็ไม่อยากจะยอมรับ การที่นั่งอ่านเรื่องราวของ”น้องหิวข้าวกับพี่ปิ่นโต” มาตั้งแต่ต้น แล้วได้เจอกับเด็กคนนี้ตัวจริง พศวัตกลับรู้สึกอยากจะได้จิ๊บเอาไว้เสียเอง ยิ่งอีกฝ่ายโพสต์ทิ้งไว้ว่าจะไปเที่ยวทะเลกับพี่ปิ่นโตคนนั้น ในอกก็มีแต่ความรุ่มร้อน จนไม่คิดจะคอมเม้นอะไรอีก
"ก็เห็นว่าลาสักสอง....สาม....เอ...รึว่าสี่วันนี่ล่ะ จำไม่ได้หรอก" ยิ่งเห็นพี่คนโตเป็นแบบนั้น กตัญญูก็ชักอยากแกล้ง ไม่เคยได้เห็นหงุดหงิด จน งุ่นง่านขนาดนี้มาก่อน
" ไอ้แมน!! แล้วมึงก็ให้น้องเขาลาเนี่ยนะ? "พศวัตคำรามออกมาอย่างหงุดหงิด
"อ้าว...ก็จะให้ผมทำไงล่ะครับ เขาก็มาลาตามระเบียบ อีกอย่างจิ้บทำงานไม่เคยหยุด เรียนก็หนัก ขืนผมให้เขามาทำงานทุกวันได้ฝ่าฝืนกฏหมายแรงงานตาย"กตัญญูยังไม่วายกวนอารมณ์พี่ชาย
"ไม่มาก็ดีแล้วนี่"
ในขณะเดียวกัน รามินทร์ก็พูดขึ้นมาลอยๆ พลางเอา แก้วกาแฟใส่ถาดแล้วยื่นให้พี่ชาย สายตาที่มองมานั้น บอกให้พี่ชาย รีบๆเอาของไปเสริฟ
สายตาของรามินทร์ทำให้ผู้เป็นพี่ต้องหยิบอาหารจานนั้นใส่ถาดไปเสิร์ฟอย่างช่วยไม่ได้และด้วยความไม่เต็มใจก็ทำให้เขากระแทกแขนโดนร่างเล็กกว่าของเด็กอีกคนในร้าน
"อ่ะ..ขอโทษครับๆ คุณพศวัต" เจ้าน้อยก้มหัวแทบติดกับถาดเปล่าที่ถือมา
" เออ! เอานี่ไปเสิร์ฟไป "ชายหนุ่มดึงถาดเปล่าออกจากมือของเจ้าน้อยแล้วเอาถาดอาหารในมือตัวเองยื่นให้แทนก่อนจะเดินอย่างหงุดหงิดไปสูบบุหรี่ที่หลังร้าน
เจ้าน้อยเดินเอาของไปเสริฟ ก่อนจะเดินคอตกๆ ไปหาเชฟหนุ่ม มือผอมเกร็งกระตุกแขนเสื้ออีกฝ่ายเบาๆ
"เฮีย..ผมทำไร คุณเขาโกรธรึเปล่าอ่ะ"
"เอาเหอะ ไม่ใช่เรื่องของแกหรอก" กตัญญูว่าพลางดันหัวของอีกฝ่ายไปอีกทาง
"ทำงานๆ คนยิ่งน้อยๆอยู่"
รามินทร์หัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของเจ้าน้อย
"เขาแค่หงุดหงิดน่ะ ไม่ต้องกลัวหรอก ปรกติ ใจดี...มั้งนะ" ว่าพลางก็เดินไปหยุดอยู่ตรงประตูหลังร้าน ชายหนุ่มร่างเล็กถอนหายใจ เห็นพี่ชาย อารมณ์บ่จอยแบบนั้นก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้ เหมือนกัน
"งั้นวันนี้ปิดร้าน ไปไหนกันหน่อยไหมล่ะ พี่แมกซ์ ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันสามคนมานานแล้วน้า" รามินทร์ที่วันนี้ดูสดใส เป็นพิเศษ เอ่ยชวนพี่ชาย
" อะไรอีกล่ะมิน กลับมานี่ชวนไอ้แมนปิดร้านได้ทุกวัน ไม่กลัวเจ๊งรึไง? " คิ้วเข้มของผู้เป็นพี่ขมวด เขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่แท้ๆ ดันมาชวนปิดร้านอีกแบบนี้
"เอ้ะ เห็นมินเป็นอะไร....ที่บอกว่า ปิดร้านก็คือตอนเย็น ต่างหาก....มินบอกพี่แมนแล้วว่า ช่วงเด็กนั่นไม่อยู่จะมาช่วย...."ดวงตารีเล็กนั้นฉายแววไม่พอใจ
"พี่แมกซ์อ่ะ....."ร่างเล็กเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย
"ไปเที่ยวกันหน่อยนะ นะ นะ"
" ........................... " พศวัตยังคงขมวดคิ้ว ก่อนจะพ่นควันออกมา แต่มินรู้ดีว่านี่คือการตอบตกลง
"เยี่ยม...." มินยิ้มกว้าง "งั้นเดี๋ยวไปบอกพี่แมนนะ "ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
++++++++++++++
หลังจากแวะไปทาานอะไรรองท้องกันก่อนสามพี่น้องที่ไม่ได้อกมาเที่ยวด้วยกันนานหลายปีแล้ว ก็กลับมานั่งรวมตัวกันอยู่ที่โต้ะเดียวกันในร้าน ได้ยินเสียงเพลงเปิดพอให้ขยับโยกได้ตาม จังหวะ
"ไวน์อีกไหมพี่แมน..." รามินทร์ว่าพลางยกขวดไวน์ขึ้นชิงถาม
" เทเลย นานๆที " พศวัตจัดการสั่งไวน์นอก ราคาแพงมาอีกขวดเป็นการบังคับกตัญญูกลายๆส่วนตัวเองก็กวาดสายตาหาใครซักคนสำหรับคืนนี้ รามินทร์เองก็เทใส่แก้วให้กตัญญูไปอย่างไม่บันยะยันยังเช่นกัน
" มิน เลี้ยงไอ้แมนมันดีๆละกัน พี่ไปก่อนนะ "
"หา...ไปไหน.... " รามินทร์หันมามองหน้าของพี่ชาย พศวัตบอกกับน้องชายก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับขวดเบียร์เมื่อพบเป้าหมายที่มองตรงมา
" เอาน่า..ไม่ใช่เรื่องของเด็ก " มือแกร่งดีดหน้าผากของน้องชายที่เขาไม่เคยเห็นว่าโตแล้วเสียที แล้วเดินไปอีกด้านทันที
"พี่แมน........" รามินทร์เจอดีดหน้าผากแบบนั้นก็หันมาทำหน้ายู่ใส่พี่ชายอีกคนทันที
"ดูซิ่ ทำไมพี่แมกซ์ ไม่เคยเห็นมินโตเลยอ่ะ ทำแบบนี้ได้ไงว้า พี่บ้าเอ้ย คอยดูนะ ไปกับเขานะ จะเจอเขาขโมยกระเป๋าตังค์" เพราะไวน์หลายแก้วที่ดื่มเข้าไปหรืออย่างไรทำให้คนเรียบร้อยๆ อย่างรามินทร์ดูจะโวยวายกว่าทุกที
" ฮะ ฮะ ไม่หรอกน่า พี่แมกซ์น่ะเหรอ จะพลาดท่า .. พี่ว่าคงจะไปขโมยหัวใจฝ่ายโน้นล่ะมากกว่า " ท่าทางของมินทำให้เชฟหนุ่มหัวเราะ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นน้องชายคนสำคัญโวยวายแบบนี้
"เหอะ.... แช่งไว้ก่อนเลย" ชายหนุ่มร่างเล็กว่า ก่อนจะลุกขึ้น เมื่อจังหวะเพลงเร็วมากขึ้น
"ไปเต้นดีกว่า" ดวงตาเล็กหันกลับมามองหน้าพี่ชาย เชิงถามว่าจะไปด้วยกันไหม ใบหน้าของรามินทร์แดงก่ำ ไวน์ที่ดื่มไปมันไม่ใช่น้อยๆเลย ความจริง มันคงจะดีกว่าถ้าแค่นั่งจิบกันเงียบๆที่บ้าน แต่มาแบบนี้ ก็ดีไม่น้อย เหมือนกัน วันนี้ เขารู้สึกอยากจะเต้นให้มันสุดเหวี่ยงกันไป ให้สมกับที่อารมณ์ดีที่ไม่ต้องเจอหน้าใครบางคน
" มินเมามากแล้วนะ "กตัญญูเตือนอย่างเป็นห่วง แม้เขาจะดื่มไปเยอะแต่ยังคงสติไว้ได้มากกว่า คนที่อยากเมาอย่างรามินทร์
"ไม่เห็นเป็นไรเลย....." รามินทร์ลากเสียงยาว ก่อนจะเดินไปที่กลางร้าน
เริ่มมีทั้งผู้หญิงผู้ชายออกไปยักย้ายตามจังหวะเพลง เชฟหนุ่มต้องตามออกไปยืนใกล้ๆฟลอร์อย่างช่วยไม่ได้ เขาเริ่มเห็นสายตาโลมเลียจากใครหลายๆคนที่จ้องมอง ผิวขาวๆของมินอยู่ไม่ห่าง ดวงตาคมหันไปมองอย่างไม่พอใจ ดูเหมือนว่า รามินทร์เองจะเมามากจนไม่ได้สนใจ เมื่อเขาเห็นสายตาที่มองมาอย่างโลมเลีย ร่างเล็กก็เดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าคนๆนั้น สบตาอย่างเชิญชวนในขณะที่เต้นเย้าหยอกมือเรียวลูบเข้าไปในชายเสื้อเชิ้ตตัวบางไล้ขึ้นสูงอีกนิด และ อีกนิด ร่างเล็กยังไม่วายขยับเข้าไปใกล้อีกต่างหาก จนอีกฝ่ายขยับเข้าตอบรับลีลานั้น มือแกร่งรั้งร่างของรามินทร์เข้ามาใกล้ แสงไฟสลัวแต่ก้เห็นชัดเจนว่าอีกฝ่ายขยับเข้ามาพร้อมช่วงขาที่แทรกเข้ามาพยายามเอาเปรียบคนกำลังเมาอย่างเห็นได้ชัด
กตัญญูจึงเข้ามากระชากรามินทร์ออกจากคนๆนั้นทันทีดวงตาคมวาววับอย่างเอาเรื่อง
" โทษที เขามากับผม "พูดเพียงเท่านั้นก็ดึงแขนของคนเมาจัดอย่างรามินทร์ ให้เดินลงจากฟลอร์ทันที
"พี่แมน......" รามินทร์ส่งเสียงอู้อี้ "ยังไม่ได้เต้นไรเลย จะพาไปไหน" ร่างเล็กกว่าเริ่มเดินไปตรง จนต้อง ใช้อีกฝ่ายเป็นหลักในการเดิน
" กลับเถอะ มินเมามากแล้ว "
"ไม่เอาอ่ะ ยังไม่กลับ...." รามินทร์เถียง "ยังไม่เมา" รามินทร์ตอบกลับมาสั้นๆ ไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
" พี่บอกให้กลับ ไม่เชื่อพี่แล้วรึไง?! "ชายหนุ่มตวาดกลับ แล้วเปิดประตูรถ ผลักร่างบางเข้าไปข้างในก่อนจะปิดประตูแล้วขับรถที่รามินทร์เป็นเจ้าของออกไปอย่างรวดเร็ว
++++++++++++++
"พี่แมนใจร้าย.... เผด็จการอีกแล้ว...เห็นมินเป็นเด็กเหมือนพี่แมกซ์อีกคน" รามินทร์เริ่มโวยวายทั้งๆที่ตาจะปิดไม่ปิดแหล่ ใบหน้าแดงก่ำ หันไปมองหน้ากตัญญู ก่อนขยับเข้าไปใกล้จนอีกฝ่ายน่าจะได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของเขา
"ทำตัวเหมือนพวกหึงบ้า"
" มิน นั่งดีๆ จะได้ไหม?! "ลมหายใจร้อนๆ กับกลิ่นเหล้า ทำให้กตัญญูต้องตวาด ทั้งๆที่กำลังพยายามคงสติให้ได้แล้วแท้ๆเสียงตวาดนั้นทำเอารามินทร์สะดุ้ง
"ตวาดผมเหรอ!! เหอะ! พี่แมนบ้า..."รามินทร์ยังคง โวยวายต่อไป
" ใช่! พี่จะตีเราด้วย ถ้าเราไม่เงียบเดี๋ยวนี้!! "กตัญญูยังไม่เลิกขู่ ตอนนี้มินเมามากและเขาก็รู้ดีว่า ในเวลาแบบนี้ รามินทร์จะเหมือนเด็กๆ
"พี่แมนไม่กล้าตีมินหรอก เหมือนทุกทีนั่นล่ะ ขู่ไปแบบนั้น จะพามินไปไหนล่ะ กลับบ้านเหรอ ..."รามินทร์ถามกลับเหมือนจะท้า "กลับบ้าน แม่นั่นล่ะจะตีพี่ "
" ปากดี "ชายหนุ่มบ่นพึมพำ ก่อนจะเลี้ยวไปทางคอนโดที่เขาอยู่เป็นประจำ
"ก็ดีกว่าพวกปากหมานั่นล่ะ" รามินทร์ยังไม่วาย เถียงทุกคำ ร่างกายร้อนมึนไปหมดจนดเสียงอู้อี้ แต่ยังเถียงทุกคำที่กตัญญูเปล่งเสียงออกมา จนผู้เป็นพี่เลิกต่อปากต่อคำกับคนเมาและเมื่อไปจอดรถยังที่หมายได้เรียบร้อย
" เอ้าถึงแล้ว มิน ลุกเร็ว "มือแกร่งแตะที่แก้มร้อนๆของคนเมาเป็นการปลุก
"อือ...." แต่ดูเหมือนว่าถ่านความซ่าจะหมดเสียแล้ว รามินทร์ ลุกขึ้นมานั่ง ท่าทางงุนงง "ที่ไหน...ไม่ใช่บ้านนี่"
" คอนโดพี่เอง "กตัญญูตอบกลับมาสั้นๆแล้วพยุงให้คนที่เพิ่งจะสร่างเมาเดินให้ถูกทาง
"อ้อ...คอนโดหรูของนายกตัญญู.....เหอะ ได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยมา..." รามินทร์พูดแปลกๆพลางหัวเราะ
" หรูอะไร? หายเมารึยังเนี่ย?"คิ้วเข้มๆของกตัญญูเลิกขึ้นอย่างแปลกใจกับคำพูดของนน้องชาย ก่อนจะไขกุญแจห้องเข้าไปด้าน...
++++++++++++++
" เอ้าถึงแล้ว คอนโดหรู 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ 1 ห้องรับแขก "
กตัญญูพูดติดตลกขณะที่วางร่างบางลงที่โซฟากลางห้อง
"หรู..............ซ้าาาาาาา" รามินทร์ลากเสียงยาวก่อนจะล้มตัวลงนอน มือเรียวเริ่มแกะกระดุมเสื้อออก ทั้งร้อนทั้งอึดอัดเสียงลมหายใจชองรามินทร์ดังขึ้นเป็นจังหวะ ปลายเท้าก้พยายามถอดรองเท้าถุงเท้าของตัวเองออก
" มา เดี๋ยวพี่ทำให้ "กตัญญูคว้าข้อเท้าของอีกฝ่ายขึ้นมาถอดถุงเท้าออกให้ ทั้งสองข้าง อย่างไม่นึกรังเกียจ เขาจำได้ว่าเป็นคงสอนมินให้ใส่ถุงเท้าไปโรงเรียนด้วยตนเองและหลายๆครั้งก็เป็นคนถอดให้เวลาที่เมาไม่รู้เรื่อง อย่างวันนี้
"ฮึก.........." เสียงแปลกๆดังขึ้นจากร่างบาง ก่อนที่รามินทร์จะสะอึกออมาอีกครั้ง พลางขยับตัวหนี "อย่านะ....ไม่เอาแล้ว"
" มิน? "ชายหนุ่มหันมามองหน้าอีกฝ่าย เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นมือแกร่งขยับมาแตะแก้มร้อนๆนั่นเบาๆ
" นี่พี่แมนนะ .. พี่ไม่ได้ทำอะไรหรอก .. แค่จะถอดถุงเท้า "
"ทำไม....ทำไม....ต้องทำแบบนี้ด้วย...." รามินทร์ยังไม่รู้สึกตัว ความเมามายพาเขาย้อนกลับไปยังความทรงจำที่อยู่ลึกที่สุดของใจ
"มินเมา...มินแค่อยากจะสนุก อยากจะไปเที่ยว....ทำไมต้องทำแบบนี้กับมิน..."มือเรียวยกขึ้นเหมือนจะป้องร่างของตัวเองให้พ้นจากอีกฝ่าย
" มิน.. นี่พี่แมนนะ "ยิ่งได้ยินแบบนั้นใจก็ยิ่งอ่อนยวบ กตัญญูกอดร่างบางนั่นไว้ทันที
" พี่แมนไม่ทำแบบเขาหรอก..มินก็รู้นี่ "ว่าพลางลูบหลังเพื่อช่วยให้คนที่กำลังคิดถึงเรื่องแย่ๆดีขึ้น
มือเรียวผวากอดร่างของอีกฝ่าย แต่ก็เปลี่ยนเป็นทุบซ้ำๆ
"ทำไมต้องทำกับมินแบบนี้ พี่ก้อง...ไม่ใช่คน.....ไม่ใช่คน!" ร่างบางยังสะอื้น ร้องออกมา ด้วยความหวาดกลัว
ความเจ็บปวดที่ได้รับจากแรงทุบนั้นคงไม่เท่ากับที่มินได้รับที่จิตใจ ถึงมันจะนานมาแล้วแต่ลึกๆก็ยังคงฝังใจ กตัญญูจับหน้าอีกฝ่ายให้มองหน้าเขาดีๆ ทุกอย่างมันควรจะจบลงได้แล้ว ในเมื่อก้องภพได้เริ่มต้นใหม่ แล้วทำไมน้องชายคนเก่งของเขาถึงจะทำไม่ได้ทำไมต้องทรมานอยู่แบบนี้?
" มิน! มองหน้าพี่ ! "
เสียงดังที่ได้ยินนั้นทำให้ร่างบางสะดุ้ง ดวงตาที่เปียกชื้นด้วยน้ำตาที่หลั่งออกมาด้วยไม่รู้ตัว มองหน้าของอีกฝ่าย
"พี่...แมน? "
" ฟังพี่นะ .. ผู้ชายคนนั้นน่ะ เริ่มต้นใหม่ได้แล้ว แล้วทำไม มินของพี่ยังเจ็บเหมือนเดิมอีกล่ะ? " เขาถามออกมาอย่างเจ็บปวดไม่ต่างกัน
-
ขอบคุณทุกคนที่ให้การต้อนรับ มินแมนค่ะ :pig4: :กอด1: กอดๆๆ
พี่แมน.... :o12:...ทำไมแสนดีแบบนี้นะ....สงสัยชาร์จจะกลับตัลปัตรกับความนิยมฝ่ายรุกเรื่องที่แล้วรึเปล่า? :z3:
-
เฮ้ออ ชอบพี่แมนนะแต่ไม่ค่อยชอบมินน่ะ
ไม่ได้จะเข้าข้างพี่ก้องนะ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมินเองก็เป็นต้นเหตุเองแหละ
อยากเที่ยว อยากทำอะไรกับใครก็บอกเขาไปตรง ๆ สิ
เล่นทำเบื่อ ทำเซ็ง ไม่เจอหน้า ไม่ต้องพี่ก้องหรอก ทุกคนแหละคิดมากหมด
งานนี้ไม่สงสารพี่ก้อง ไม่สงสารมิน สงสารแต่พี่แมนคนเดียวนี่แหละ
พี่ดีเกินไปนะ รู้ตัวหรือเปล่า
-
มาแว้ววววววว
:กอด1:
-
เฮ้ออ ชอบพี่แมนนะแต่ไม่ค่อยชอบมินน่ะ
ไม่ได้จะเข้าข้างพี่ก้องนะ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมินเองก็เป็นต้นเหตุเองแหละ
อยากเที่ยว อยากทำอะไรกับใครก็บอกเขาไปตรง ๆ สิ
เล่นทำเบื่อ ทำเซ็ง ไม่เจอหน้า ไม่ต้องพี่ก้องหรอก ทุกคนแหละคิดมากหมด
งานนี้ไม่สงสารพี่ก้อง ไม่สงสารมิน สงสารแต่พี่แมนคนเดียวนี่แหละ
พี่ดีเกินไปนะ รู้ตัวหรือเปล่า
o13
-
ชอบพี่เเมนนน สุภาพบุรุษที่สุดด
ดีมาก ดีเกินไปป่ะพี่
น้องมินก้อเมาซะ ยังลืมเรื่องพี่ก้องไม่ได้อีก
เเล้ววนี่พี่เเมกซ์หายไปไหยซะล่ะเนี๊ยยยย
-
พี่แมนแสนดีมาก มินน่าจะลบปมในใจได้แล้วเริ่มต้นใหม่เถอะ
-
ถ้าอย่างนั้นน้องมิน ยังเจ๊บอยู่ซิน่ะ :z3: :z3:
พี่แมน :กอด1:ปลอบเลย น่ะ
-
ว้าวๆ มาต่อแบบทันใจ
บอกตรงๆว่าเห็นคล้ายๆอีกหลายคนที่คิดว่ามินเองก็มีส่วนให้ตาพี่ก้องรู้สึกบีบคั้นจนต้องลงมือทำเรื่องเลวร้าย(ถึงตานั่นจะทำเกินไปก้อเหอะ...แต่อย่าได้พูดว่าตานั่นไม่ใช่คน ก้อเพราะเป็น "คน" ที่มีเลือดเนื้อ มีชีวิตจิตใจน่ะแหละ ถึงรักเป็นและเจ็บเป็น และเพราะเป็นคนไง..ความเจ็บปวดสิ้นหวังจากความรักถึงทรมาณมาก มากจนอาจทำให้สำนึกบิดเบี้ยวไปได้เหมือนกัน!!) โดยส่วนตัวรู้สึกว่ามินค่อนข้างเห็นแก่ตัว ตอนคบกันแรกๆก้อดีอยู่ แต่พอนานไปก้อทำเหมือนตาก้องเป็นแค่คนที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของตนเอง พอตานั่นสติแตกขึ้นมาก้อทำตัวเหมือนตัวเองเป็นเหยื่อ ยัดเยียดความรู้สึกผิดบาปให้อีกฝ่ายโดยไม่คิดว่าตัวเองมีส่วนที่ทำให้เรื่องต้องกลายเป็นแบบนี้ นี่มันคนที่เห็นตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลชัดๆ ....ยังไงก้อไม่ปลื้มอ่ะ!!!
แต่ก้อนั่นแหละ ถึงไม่ปลื้มมิน แต่บังเอิญปลื้มพี่แมน...เพราะงั้นก้ออยากให้พี่แมนสมหวังมีความสุขอ่ะนะ(แม้จะเป็นความสุขที่พ่วงมากับบุคคลที่เราไม่ปลื้มก้อเหอะ)....ดังนั้น เลยรอลุ้นต่อเช่นเคยคร่า^^
-
พี่แมนก็แมนสมชื่อจิงๆ เลยเนอะ
รักเขาข้างเดียวเจ็บน้า
รีบๆ บอกไปล่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
คู่พี่แมนก็น่าสนใจ คู่ เจ้าน้อยก็อยากจะสอดรู้ อิอิ ซีรี่ย์นี้จะรวมถึงน้องและ มินไว้เรื่องเดียวกันหรือจะมีภาคต่ออีกอ่ะค่ะ แบบว่า คันๆอยากจะอ่านใจจะขาดแล้วววววววววววววววววววววววว
-
มาติดตามเรื่องที่สองต่อค่ะ
ถ้าเป็นคู่แมนกะมิน ก็อยากรู้ว่าสองคนนี้จะลงเอยกันได้อย่างไร
บวก 1 แต้ม ขอบคุณสำหรับตอนใหม่นะคะ
:3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อืมๆ
พี่แมนดีเกินไปสำหรับมิน :seng2ped:
-
ว้าวๆ มาต่อแบบทันใจ
บอกตรงๆว่าเห็นคล้ายๆอีกหลายคนที่คิดว่ามินเองก็มีส่วนให้ตาพี่ก้องรู้สึกบีบคั้นจนต้องลงมือทำเรื่องเลวร้าย(ถึงตานั่นจะทำเกินไปก้อเหอะ...แต่อย่าได้พูดว่าตานั่นไม่ใช่คน ก้อเพราะเป็น "คน" ที่มีเลือดเนื้อ มีชีวิตจิตใจน่ะแหละ ถึงรักเป็นและเจ็บเป็น และเพราะเป็นคนไง..ความเจ็บปวดสิ้นหวังจากความรักถึงทรมาณมาก มากจนอาจทำให้สำนึกบิดเบี้ยวไปได้เหมือนกัน!!) โดยส่วนตัวรู้สึกว่ามินค่อนข้างเห็นแก่ตัว ตอนคบกันแรกๆก้อดีอยู่ แต่พอนานไปก้อทำเหมือนตาก้องเป็นแค่คนที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของตนเอง พอตานั่นสติแตกขึ้นมาก้อทำตัวเหมือนตัวเองเป็นเหยื่อ ยัดเยียดความรู้สึกผิดบาปให้อีกฝ่ายโดยไม่คิดว่าตัวเองมีส่วนที่ทำให้เรื่องต้องกลายเป็นแบบนี้ นี่มันคนที่เห็นตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลชัดๆ ....ยังไงก้อไม่ปลื้มอ่ะ!!!
แต่ก้อนั่นแหละ ถึงไม่ปลื้มมิน แต่บังเอิญปลื้มพี่แมน...เพราะงั้นก้ออยากให้พี่แมนสมหวังมีความสุขอ่ะนะ(แม้จะเป็นความสุขที่พ่วงมากับบุคคลที่เราไม่ปลื้มก้อเหอะ)....ดังนั้น เลยรอลุ้นต่อเช่นเคยคร่า^^
อืมๆ
พี่แมนดีเกินไปสำหรับมิน :seng2ped:
เฮ้ออ ชอบพี่แมนนะแต่ไม่ค่อยชอบมินน่ะ
ไม่ได้จะเข้าข้างพี่ก้องนะ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมินเองก็เป็นต้นเหตุเองแหละ
อยากเที่ยว อยากทำอะไรกับใครก็บอกเขาไปตรง ๆ สิ
เล่นทำเบื่อ ทำเซ็ง ไม่เจอหน้า ไม่ต้องพี่ก้องหรอก ทุกคนแหละคิดมากหมด
งานนี้ไม่สงสารพี่ก้อง ไม่สงสารมิน สงสารแต่พี่แมนคนเดียวนี่แหละ
พี่ดีเกินไปนะ รู้ตัวหรือเปล่า
o13
เอาล่ะ ดูเหมือนหลายๆคนจะไม่ชอบมินนี่ .. แต่ยังไงก็อยากให้อ่านกันต่อนะคะ ^^
เอาล่ะ มาต่อกันเถอะ ...
คำเตือน : เตรียมทิชชู่กันด้วยนะคะ!!
++++++++++++++
"ผมกลัว ผมเจ็บ......."
รามินทร์ยังพูดเหมือนเดิม ในความเป็นจริงแล้ว หากว่าเขาไม่เมาก็แทบจะไม่ให้ผู้ชายคนไหนแตะต้องเขาอีก จะจับมือหรืออะไรก็พยายามที่จะเลี่ยง ก็คงมีแต่พศวัต กับ กตัญญูเท่านั้นที่ยังคงเข้าถึงตัวเขาได้ขนาดนี้
"แล้วพี่ไปไหน ตอนที่ผมเรียกหาพี่"
" พี่... "ชายหนุ่มกลืนความเจ็บปวดลงในลำคออย่างยากลำบาก ทั้งๆที่สัญญาด้วยชื่อตัวที่ถูกตั้งเอาไว้ ว่าจะกตัญญูรู้คุณของคุณหญิงจิตราและผู้เป็นแก้วตาดวงใจของเธอ จะปกป้องคนๆนี้เอาไว้จากความเจ็บปวดทั้งปวงแต่สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นคนแรกที่ได้พบร่างที่บอบช้ำของรามินทร์ในวันนั้น
" พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ "
"ขอโทษ...เหรอ...ขอโทษเหรอ...." รามินทร์หัวเราะออกมาเบาๆ
"มินเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ มินอยากจะกอดใครบ้าง..รักใครบ้าง.....แต่มินทำไม่ได้ เพราะมัวแต่กลัว คนๆนั้น กลัวสิ่งที่เกิดขึ้น....แล้วพี่ยังจะมาถามเหรอว่า ทำไม.... พี่แมนนั่นล่ะผิด ทำไมไม่มาหามิน ไม่ช่วยมิน เวลาที่มินร้องหาพี่.... ที่มินรักใครไม่ได้ เพราะพี่แมนนั่นล่ะผิด ชดใช้มาซิ่ ชดใช้มา"
รามินทร์ยังพร่ำพูดออกไป ทั้งๆที่ใบหน้ายังแดงก่ำ หัวมึนงงไปหมด เขาตะโกนออกไปจนสุดเสียงทั้งที่ปรกติจะไม่เป็นเช่นนี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขาจะโทษแต่ตัวเอง กับคู่กรณีเท่านั้นไม่เคยมีวันไหนจะโยนว่ามันเป็น ความผิดของใครอื่นเลย
" ..........................มิน...พี่.. " ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก มือแกร่งจับมือเรียวที่สั่นระริก ที่ข้อมือบางนั้นเคยเป็นรอยมัดจนเป็นแผลเหวอะมาแล้ว ริมฝีปากหนาที่สั่นระริกของชายหนุ่มแตะที่ข้อมือบางของน้องชายที่เขาทนุถนอมยิ่งกว่าใครเบาๆ
" ถ้าพี่เจ็บแทนได้.... "เขากระซิบกับมือข้างนั้น " ถ้าพี่รับมันเอาไว้ทั้งหมดแทนมินได้ ..พี่เองก็.. "
"มินรักใครไม่ได้...กอดใครไม่ได้...มินแค่อยากจะรู้สึกถึงความรักบ้าง....." รามินทร์โอบอีกฝ่ายเข้าหาตัว น้ำเสียงประหนึ่งง่วงงุน แต่ร่างกายยังร้อนผ่าว
"ทำไมมีแต่พี่......ที่ผมทำแบบนี้ด้วยได้"
ริมฝีปากบางจูบข้างแก้มพี่ชาย
สัมผัสที่ไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะหยิบยื่นให้ทำให้กตัญญูต้องมองอีกฝ่ายนิ่ง
" มิน? "
ดวงตาที่มองกลับมานั้นฉ่ำเยิ้มใบหน้าแดงระเรื่อ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารามินทร์กำลังเมา มากเสียด้วย
"ชดใช้ให้ผมซิ่...สัมผัสที่ผมไม่ได้จากใครน่ะ...ชดใช้คืนมาให้ผม" รามินทร์พูดซ้ำไปมา ใบหน้าได้รูปนั่นขยับเข้ามาแทบชิด ขยับเข้ามาใกล้เสียจนจะคร่อมหน้าตักของกตัญญูเสียให้ได้
" มิน..เมามากแล้วนะ "
มือแกร่งที่ชื้นเหงื่อแตะแก้มร้อนๆของคนเมาหมายจะเรียกสติ ใบหน้าที่เขาได้แต่ใฝ่ฝันมาตลอดตอนนี้ขยับมาใกล้จนเขาได้กลิ่นลมหายใจที่เจือด้วยเหล้า
"ไม่ได้เมา...อย่ามาทำกับมินเป็นเด็กนะ" ประโยคเดิมๆกลับมาอีกครั้ง สองมือบางกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้อีก ริมฝีปากบางแตะสัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่าย ปลายลิ้นรุกเข้าไปอย่างกราดเกรี้ยว กิริยาในแบบที่รามินทร์จะไม่ทำเลย หากไม่ได้เมา
" อื้อ..ดะ..มิน "กตัญญูต้องเบิกตากว้างกับสิ่งที่อีกฝ่ายเริ่มต้น มือของเจ้าของชื่อยึดใบหน้าคมของชายหนุ่มร่างสูงเอาไว้แน่น ปลายลิ้นสัมผัสเร่าร้อน ก่อนจะละห่างออกมา ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย เขาไม่ได้สัมผัสใครแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว ความรู้สึกร้อนไม่เคยเกิดขึ้นในอกมานานแค่ไหน
"ผมไม่ใช่เด็กแล้ว เข้าใจไหม เห็นรึยัง!"
" แต่..มินต้องไม่ทำแบบนี้กับพี่..มินเป็นน้องพี่นะ "ชายหนุ่มร่างสูงพยายามสูดลมหายใจลึก จูบที่เร่งเร้าเมื่อครู่ ทำให้เขาหายใจติดขัด ความรู้สึกที่ร้างราไปนานมันประทุขึ้นมาแล้ว
"พี่ไม่ได้เป็นแบบผมนี่.... ฮ่ะ...."มินยิ้มหยัน ร่างบางลุกขึ้นจากโซฟา พยายามทรงตัวยืนให้อยู่
"งั้นไปล่ะ....ผมจะไปลองกับใครซักคนข้างนอกนั่น... เผื่อมันจะมีใคร ที่ผมจะกอดมันได้อย่างสบายใจ..... พี่น่ะ...ไม่จำเป็นก้ได้" มินว่าพลางชูนิ้วกลางใส่อีกฝ่าย เหล้าเปลี่ยนนิสัยคนไปได้มากมายเหลือเกิน พอได้ยินคำว่า ลองกับใครซักคน ก็ทำเอามือแกร่งของเชฟคนเก่งต้องดึงแขนเรียวนั่นเอาไว้โดยอัตโนมัติ
" มินเมามากแล้วนะ จะไปไหนอีก? "
"ไปมีเซกส์ ไปสนุก ไปกอดใครๆ เหมือนอย่างที่พี่แม๊กซ์ทำได้ อยากให้มินเดินหน้าไม่ใช่หรือไง"รามินทร์หันมาโวยวาย พยายามสะบัดมือแกร่งออกด้วยแขนอ่อนแรงของตัวเอง
"ปล่อยนะ....บอกให้ปล่อยไง" รามินทร์ทั้งดึงทั้งกระชากแขนตัวเอง
" ไม่! อยากนักหรือไง? "
"ทำไม...ก็พี่ชดใช้คืนให้ผมไม่ได้อยู่แล้วนี่ จะถามทำไม... "
ทั้งๆที่รู้ว่ารามินทร์พูดยั่วโมโห เพราะว่าเมาหนัก แต่ในตอนนี้ กตัญญูกลัวว่าคนเมาจะไปหาคนอื่นๆ เสียยิ่งกว่า เขาคงทนไม่ได้ ถ้ามินจะต้องอยู่ในอ้อมแขนของใครอีกมือแกร่งดึงแขนของรามินทร์ให้เดินตามเขาไปในห้องนอนก่อนจะเหวี่ยงร่างนั้นลงกับเตียง
" พี่ไม่ให้ไป "
"แล้วไง.... " รามินทร์ถามกลับ ยั่วโมโหอีกฝ่าย รามินทร์ยันตัวเองขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน หากเป็นตามปรกติคงจะตัวสั่นไปแล้วเป็นแน่
"พี่แมน....จะชดใช้ให้มิน หรือไง หรือแค่จะล่ามมินเอาไว้ เหมือนไอ้หมอนั่น...ทำกับมินเหมือนที่เขาทำใช่ไหม!" น้ำตาไหลออกมาจากหางตา ความรู้สึกโกรธ ไม่พอใจ คลั่งแค้น และ เสียใจดูเหมือนจะถูกระบายออกมาพร้อมน้ำเสียง และน้ำตานั้น
เมื่อได้เห็นน้ำตา ชายหนุ่มก็ใจอ่อน เขาต้องอยมแพ้ท่าทางแบบนี้ของรามินทร์ทุกครั้งไป กตัญญูนั่งลงข้างๆอีกฝ่าย ก่อนจะเช็ดน้ำตา มือแกร่งลูบแก้มที่ยังคงร้อนอยู่แล้วดึงร่างบางนั้นมากอด
" มิน พี่จะทำแบบเขาได้ยังไงกัน .. ในเมื่อพี่.. "
...รักมินขนาดนี้..
"..............." รามินทร์ไม่พูดอะไรต่อ ร่างบางโถมน้ำหนักกอดอีกฝ่ายเอาไว้ ทั้งสองร่างล้มลงไปบนเตียงนอนของกตัญญู ผ้าปูที่นอนสีเข้มเข้ากับบุคลิคที่สมกับชื่อเล่นของเจ้าของห้อง ดวงตารีเรียวมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะก้มลงจูบข้างแก้มของอีกฝ่ายซ้ำแล้วซ้ำอีก ไล่เรื่อยมาที่ปลายคาง ซอกคอของร่างสูง แม้จะเมามายแต่การกระทพกลับยั่วเย้าได้รากับคนที่มีสติดีทุกประการ
" อืม..มิน.. " สัมผัสยั่วเย้าทำให้ชายหนุ่มความรู้สึกแตกกระเจิง เขาพลิกตัวเป็นฝ่ายทาบทับ ก่อนจะจูบตอบคนยั่วอย่างรุนแรงมือแกร่งทั้งสองข้างลากไล้ไปทั่วร่างบางของคนที่อยู่เบื้องล่าง ก่อนจะสอดเข้าไปสัมผัสผิวเนื้อขาวเนียนลื่นมือ
"อืม...." เสียงครางเครือดังขึ้นพร้อมกับผิวกายที่อีกฝ่ายสัมผัสกระตุกเกร็ง ไม่มีใครสัมผัสเขา แบบนี้ อ่อนโยน เช่นนี้มานานแล้ว สองขาเรียวตวัดเกี่ยวเอวของอีกฝ่ายเข้ามาหา ผิวผ้าที่สวมใส่อยู่สัมผัสเสียดสี จากแรงส่งของร่างบาง ร่างกายร้อนเกินกว่าจะคิดอะไรด้วยหัวที่มึนงง และโลกที่ดูเหมือนจะหมุนติ้วนี่ได้
"กอดผม....กอดผมให้แน่นกว่านี้" เสียงรามินทร์เรียกร้องด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
ความเร่าร้อนในกายถูกปลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กตัญญูดึงชายเสื้อเชิ๊ตราคาแพงขึ้น เผยให้เห็นผิวกายขาวที่เป็นสีชมพูอ่อน ริมฝีปากร้อนลากไล้ ก่อนจะขบดูดอย่างกระหาย เรียกเสียงร้องออกมาอย่างเต็มไปด้วยความต้องการได้มากขึ้นอีกมือทั้งสองข้างขยำที่สะโพกมนตามความต้องการส่วนลึกของตน
"อื้อ..... " น้องชายคนเล็กร้องครางออกมาเบาๆ ขยับสะโพกเข้าหาน้ำหนักจากร่างของอีกฝ่าย ในขณะที่มือเรียวเลื่อนลากจากแผ่นหลังแกร่งลงมายังด้านหน้าของเอวกางเกง ปลายนิ้วเล็กของคนที่ได้ชื่อว่าชงกาแฟอร่อยยิ่งนั่งแทรกผ่านเอวกางเกงของอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน สัมผัสกับความต้องการของร่างสูงผ่านนผิวผ้า ยั่วเย้า เอาแต่ใจ
" อา..มิน..มิน "
ชายหนุ่มเรียกอีกฝ่ายอย่างกระหายอยาก ในตอนนี้อารมณ์มันชนะไปเสียทุกอย่างแล้ว กตัญญูขยับตัวเพื่อปลดกางเกงของอีกฝ่ายและของตนเองอย่างเร่งรีบ โดยที่คนที่อยู่เบื้องล่างก็ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่
"อืม...เร็วซิ่.... ให้ผมนะ...ทำให้ผม...." ปลายนิ้วยังคงไม่ละจากร่างกายของอีกฝ่ายดึงดันเร่งเร้าด้วยร่างกายน้ำเสียง และสายตาที่มองมา ริมฝีปากแดงระเรื่อฉ่ำชื้นจากปลายลิ่นที่ไล้เบาๆ
รามินทร์ที่แสดงความต้องการออกมาอย่างไม่อาย ทำให้กตัญญูไม่คิดจะหยุดตัวเองหรืออะไรอีก ชายหนุ่มโอบเอวบางให้ขึ้นมานั่งคร่อมร่างของเขา ความเร่าร้อนในตัวเสียดสีกันก่อให้เกิดอารมณ์หวามเกินทนไหว
" อา...มิน.. "
"อืม...."เสียงครางแผ่วเบา มืแรียวเป็นฝ่ายปลดกระดุมเสื้อของกตัญญูออก โดยไม่รอช้าริมฝีปากบางก้มลงหยอกเย้ากับยอดอกของร่างสูงสูงพลางขยับช่วงขาลดระยะห่างระหว่างสองร่าง สะดพกบางขยับยั่วเย้าให้ร่างของตัวเองนั้นเสียดสีกับหน้าท้องแน่นด้วยกล้ามเนื้อ
"อืม......อื้อ...." เสียงจากร่างเล็กครางเครือ
ชายหนุ่มสะบัดหน้า ครางเครือกับการยั่วเย้าของอีกฝ่าย มือแกร่งดันหน้าอีกฝ่ายออกก่อนจะทำในแบบเดียวกันบ้าง มือแกร่งกอบกุมความร้อนของพวกเขาทั้งคู่เอาไว้ด้วยกัน ก่อนจะผลักร่างบางลงกับเตียง เขาจับรามินทร์แยกขาออกกว้าง เพื่อขยับมือบรรเทาความร้อนให้กับทั้งสองร่าง ริมฝีปากร้อนๆ เองก็กัดเม้มยอดอกเล็กอย่างเร่งเร้ารุนแรง
"อ๊า....เร็ว...อีก อีก" ร่ามินทร์ขยับเร้า ปลายเท้าจิกเกร็ง สองมือพยายามจะคว้ามือแกร่งของร่างสูงเอาไว้ให้ขยับไปตามความต้องการของตัวเขาบ้าง กตัญญูเร่งเร้าจังหวะของปลายลิ้นและมือแกร่ง รุนแรงตามที่อีกฝ่ายร้องขอ ความสุขในกายของเขากำลังล้นเอ่อ กับร่างกายที่เสียดสีกันแทบทั้งตัว
เขาหอบครางหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง ได้ยินเสียงครวญครางหวานหูจากคนที่อยู่เบื้องล่างและความร้อนที่ทะลักออกมาเปรอะหน้าท้อง ภาพ เสียง และกลิ่นหอมหวานของรามินทร์ ทำให้กตัญญูสะบัดหน้าครางอย่างไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ ร่างสูงใหญ่กระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยออกมาเปรอะร่างบอบบางเบื้องล่าง ร่างบางเกร็งกระตุก พร้อมส่งเสียงร้องครางไม่เป็นภาษาออกมา ก่อนจะเงียบไปได้ยินเสียงหอบหายใจแรงๆ ความร้อนสัมผัสผ่านความชื้นบนผิวผ้าของเสื้อเชิ๊ต อาภรณ์ชิ้นเดียวที่ยังเหลืออยู่ สองแขนที่โอบรัดร่างของพี่ชายเข้าหาด้วยอารมณ์และความมึนเมาของตนเอง ปล่อยลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเปียกชื้นด้วยหยาดเหงื่อที่เกาะพราวหันไปอีกทาง ริมฝีปากเผยอหอบหายใจ ดวงตาหลับแน่น ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆลดแรงหอบหายใจลงจนเข้าสภาวะปรกติ
ส่วนอีกคนที่ปลดปล่อยอารมณ์ หลังจากที่ตั้งสติได้ก็ต้องลุกจากเตียงทันที
...นี่เขาทำอะไรลงไป?..
ดวงตาคู่คมมองดูร่างบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงของเขา คราบของเขายังเปรอะเปื้อนบนร่างขาวเนียนนั้น บ่งบอกให้รู้ว่าเขาทำอะไรลงไปกับคนตรงหน้า กตัญญูแทบจะรับตนเองไม่ได้ ... กับสิ่งที่เกิดขึ้น เขารักรามินทร์มาตั้งแต่เริ่มรู้จักคำๆนี้ ... แต่คำว่ารักของเขามันต้องไม่ใช่แบบนี้ เขาต้องไม่ทำแบบนี้ ... เพราะรามินทร์สวยงามเกินกว่าที่จะมาแปดเปื้อนกับเขาตัวเอง..มือแกร่งยกขึ้นกุมศีรษะของตนเองอย่างเจ็บปวด ก่อนจะลุกขึ้นไปสงบสติอารมณ์ของตนเองในห้องน้ำ แล้วกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนู และอ่างน้ำ ชายหนุ่มดึงเสื้อที่คงจะปิดอะไรเอาไว้ไม่ได้ของรามินทร์ออกแล้วเช็ดตัวเพื่อทำความสำอาดคราบสกปรกจากตัวเขาออกให้เกลี้ยง แม้ว่ารอยจูบจนแดงช้ำบนผิวกายนี้คงหายได้ไม่ยากนักก็ตาม
...มินจะได้กลับมาเป็นมินที่ขาวสะอาดของพี่เหมือนเดิม...
-
อัดอั้นตันใจกับความรู้สึกของแมนเหลือเกิน
แบกรับความกตัญญูไว้มากมายสมชื่อ
แต่ในเมื่อน้องรักใคร กอดกับใครไม่ได้อีก มีแต่แมนคนเดียวที่ช่วยได้
ในเมื่อแมนก็รักมินไม่น้อยกว่าใคร ทำไมมันถึงกดดันกันขนาดนี้
แล้วแม็กซ์ล่ะ จะว่ายังไง รู้หรือไม่รู้ความนัยเหล่านี้
ถ้ารู้แล้ว จะเป็นยังไงอีก
เรื่องนี้ กดดันไม่น้อยกว่าเรื่องแรกแน่ๆเลย
กาแฟร้านนี้หอมมาก แต่ก็ขมมากๆเลยเหมือนกัน
บวก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
ปล ยังบวกเพิ่มไม่ได้ ตามมาบวกทีหลังให้นะคะ
-
ทำไมต้องโทษพี่แมน ทำไมต้องกดดันพี่แมนด้วย เริ่มไม่ไหวกะมินล่ะนะ :serius2:
-
อ่อกกกกกก :m25:
(จะสำลักเลือดทำไม ได้ข่าวว่าช่วยกันแต่ง)
แหม.....ก็เขาเขินนี่นา:-[ ....วันนี้โพสต์ฉากกันสองคนสองเรื่อง :laugh:
แมนเอ้ยยย แมนสมชื่อจริงๆ พี่คะ....น้องมันเมานะเว้ยยย
-
โฮก ! มันเป็นแบบนี้นี่เอง ครึๆๆ +1
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน :-[ รวดเดียวจบไป 1 ภาคเลย
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ เครียดซะหลายตอน ลุ้นเรื่องของพี่ปิ่นโตกับน้องหิวข้าวแทบแย่
จะรอลุ้นเรื่องของพี่แมนxมินต่อน๊า~ o13
-
มินนี่ตื่นมาจะเป็นไงหละน๊า
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตรูว่าแร้นว่าคืนนั้นต้องมีอะไรสักอย่างที่มันกระทบกระเทือนความรู้สึกทั้งคนพี่คนน้องอย่างจัง
เฮ้ออออออออออออออออ
มินเองก็รู้ตัวใช่มั้ยว่าใจร้ายกับพี่แมนมาก พี่แมนอิ่มกาย แต่ใจนี่เจ็บหนักเลยนะมิน
พี่แมนขรา........หงิงๆ พ่อพระเอกตัวจริง ชวนป๋วยของแท้ T____T
-
กี๊ดดดดด พี่เเมน พี่จะเป็นพ่อพระไปถึงตอนไหนค่ะ
เป็นชายโฉดบางตอนก้อได้น่ะ
มินโชคดีจังงงง ที่มีพี่เเมนคอยดูเเลปกป้องตลอดเวลา
อุอุอิอิ เลือดกำเดาเเถบไหลหมดตัววววว
-
มินเธอได้ปลดปล่อยความทุกข์บางส่วนออกไปแล้ว
และได้เอาความทุกข์ที่ว่านั้นไปไว้ที่พี่แมน
สงสารพี่แมนว่ะ
-
ถ้าแมนเป็นคนดีน้อยลงกว่านี้อีกนิดนึง ทั้งแมนกับมินก็คงแฮปปี้กว่านี้มั้ง
-
ตาสว่างเลย :m25:ฉากนี้ อิอิอิ จำได้ แต่แมนมิน :jul1:
-
มินจะสกปรก หรือ ผ่านมือใครมามากมาย แต่ก็ยัง ขาวสะอาดเสมอ ในความคิดของพี่แมนสินะ
มินจะสะอาดเสมอ ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ พี่แมน พี่ค่ะ TT^^TT กตัญญูสมชื่อมากจริง
รัก ก็ได้แค่รัก.. ชื่อมันค้ำคอ!! ฮากกก ผัดไทเศร้า
-
ตามทันแล้ว
series ที่ 2 มันคงจะเศร้ามาก ตอนแรกไม่คิดว่าตอนนี้จะเป็นของมินกะแมน
คิดว่าเป็นของแม็กซ์กะน้อยซะอีก
-
เพิ่งเริ่มมาอ่านตั้งแต่เรื่องของพี่ก้องกับจิ๊บ
แอบเสียดายว่าทำไมชั้นเพิ่งมาเริ่มนะเนี่ย!
โฮก ไม่เป็นไร เรื่องพี่ก้องผ่านไปแล้ว ตอนนี้ของมินกับแมน
อ่านแล้วก็แอบคิดว่า พี่แมนจะดีไปไหนนะ !
ก็รู้ว่ามินยังฝังใจ แต่ตัวเองก็ใช่น้อยอยู่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย ="=
+1 ค่ะ : )
-
ตายแล้วเลยเถิดไปมาก
หรือจริงๆ แล้วมินไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่ารักแมนมานานแล้ว
ไม่งั้นจะไม่กลัวสัมผัสจากแมนหรอ
ยุ่งแน่ รอมินตื่นก่อนเหอะ
สงสารพี่แมน..
-
พี่แมนน่าสงสารจัง
:m15:
นี่ถ้าเราไม่ได้อ่านเรื่องของพี่ก้องมาก่อน
อาจจะยอมเปิดใจรับมินมากกว่านี้ก็ได้ :sad4:
-
:m15: :m15: :m15:
-
ปวดหัวใจเหลือเกิน
สงสารพี่แมนเหอะ
แบบพี่แกคิดเยอะ
ห่วงความรู้สึุกคนอื่นมากกว่าตัวเอง
ทั้งที่ไม่ชอบมินเอาเสียเลย
ไม่ชอบมาก
แต่ก้อนะ ยังไงก้อเกลียดไม่ลงอยู่ดี
รอยแผลที่เกิดขึ้น ถ้าคิดแบบง่ายๆ เลยนะ
มินทำตัวเองทั้งนั้น ก่อมันขึ้นมาเอง
แล้วมาโยนความผิดให้คนโน้น คนนี้
แต่อย่างที่บอก เกลียดมินไม่ลงจริงๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน :-[ รวดเดียวจบไป 1 ภาคเลย
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ เครียดซะหลายตอน ลุ้นเรื่องของพี่ปิ่นโตกับน้องหิวข้าวแทบแย่
จะรอลุ้นเรื่องของพี่แมนxมินต่อน๊า~ o13
โหหหห นานไหมคะกว่าจะอ่านจบรวดเดียว 1 ภาค (ตั้ง 250 หน้า A4 แน่ะ)
มาอ่านคู่ มินแมนกันต่อนะคะ!
ตรูว่าแร้นว่าคืนนั้นต้องมีอะไรสักอย่างที่มันกระทบกระเทือนความรู้สึกทั้งคนพี่คนน้องอย่างจัง
เฮ้ออออออออออออออออ
มินเองก็รู้ตัวใช่มั้ยว่าใจร้ายกับพี่แมนมาก พี่แมนอิ่มกาย แต่ใจนี่เจ็บหนักเลยนะมิน
พี่แมนขรา........หงิงๆ พ่อพระเอกตัวจริง ชวนป๋วยของแท้ T____T
กร๊ากกก .. ชวนป๋วย .. กตัญญู .. อืม ชื่อใหม่พี่แมนเหรอคะ น่ารัก!
กี๊ดดดดด พี่เเมน พี่จะเป็นพ่อพระไปถึงตอนไหนค่ะ
เป็นชายโฉดบางตอนก้อได้น่ะ
มินโชคดีจังงงง ที่มีพี่เเมนคอยดูเเลปกป้องตลอดเวลา
อุอุอิอิ เลือดกำเดาเเถบไหลหมดตัววววว
ต้องอ่านต่อไปนะคะ ว่า จะ โฉด บ้างรึเปล่า
มินเธอได้ปลดปล่อยความทุกข์บางส่วนออกไปแล้ว
และได้เอาความทุกข์ที่ว่านั้นไปไว้ที่พี่แมน
สงสารพี่แมนว่ะ
พี่แมนเค้าทุกข์เพราะรักน้องที่ไม่ควรรักมาตั้งแต่ต้นนั่นแหละค่ะ มาม่ากันไป~
ถ้าแมนเป็นคนดีน้อยลงกว่านี้อีกนิดนึง ทั้งแมนกับมินก็คงแฮปปี้กว่านี้มั้ง
อย่างที่บอก ว่าต้องอ่านกันต่อไปนะคะ
มินจะสกปรก หรือ ผ่านมือใครมามากมาย แต่ก็ยัง ขาวสะอาดเสมอ ในความคิดของพี่แมนสินะ
มินจะสะอาดเสมอ ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ พี่แมน พี่ค่ะ TT^^TT กตัญญูสมชื่อมากจริง
รัก ก็ได้แค่รัก.. ชื่อมันค้ำคอ!! ฮากกก ผัดไทเศร้า
กอด ปลอบใจๆ
เพิ่งเริ่มมาอ่านตั้งแต่เรื่องของพี่ก้องกับจิ๊บ
แอบเสียดายว่าทำไมชั้นเพิ่งมาเริ่มนะเนี่ย!
โฮก ไม่เป็นไร เรื่องพี่ก้องผ่านไปแล้ว ตอนนี้ของมินกับแมน
อ่านแล้วก็แอบคิดว่า พี่แมนจะดีไปไหนนะ !
ก็รู้ว่ามินยังฝังใจ แต่ตัวเองก็ใช่น้อยอยู่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย ="=
+1 ค่ะ : )
งั้นก็ติดตามมินแมนกันต่อไปนะคะ
ปล. เม้น ก้องจิ๊บก็ได้ค่ะ ถึงจะผ่านไปแล้วไรเตอร์ก็อยากได้เม้นอยู่นะคะ^^
ตายแล้วเลยเถิดไปมาก
หรือจริงๆ แล้วมินไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่ารักแมนมานานแล้ว
ไม่งั้นจะไม่กลัวสัมผัสจากแมนหรอ
ยุ่งแน่ รอมินตื่นก่อนเหอะ
สงสารพี่แมน..
เดี๋ยวก็ตื่นแล้วค่ะ .. รอดูนะคะว่าน้องจะทำยังไง
พี่แมนน่าสงสารจัง
:m15:
นี่ถ้าเราไม่ได้อ่านเรื่องของพี่ก้องมาก่อน
อาจจะยอมเปิดใจรับมินมากกว่านี้ก็ได้ :sad4:
ปวดหัวใจเหลือเกิน
สงสารพี่แมนเหอะ
แบบพี่แกคิดเยอะ
ห่วงความรู้สึุกคนอื่นมากกว่าตัวเอง
ทั้งที่ไม่ชอบมินเอาเสียเลย
ไม่ชอบมาก
แต่ก้อนะ ยังไงก้อเกลียดไม่ลงอยู่ดี
รอยแผลที่เกิดขึ้น ถ้าคิดแบบง่ายๆ เลยนะ
มินทำตัวเองทั้งนั้น ก่อมันขึ้นมาเอง
แล้วมาโยนความผิดให้คนโน้น คนนี้
แต่อย่างที่บอก เกลียดมินไม่ลงจริงๆ
ไรเตอร์ก็เกลียดน้องไม่ลงค่ะ ... เข้าใจค่ะว่าทำไมน้องถึงเป็นแบบนี้ ..
เพิ่งเข้ามาอ่าน :-[ รวดเดียวจบไป 1 ภาคเลย
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ เครียดซะหลายตอน ลุ้นเรื่องของพี่ปิ่นโตกับน้องหิวข้าวแทบแย่
จะรอลุ้นเรื่องของพี่แมนxมินต่อน๊า~ o13
โหหหห นานไหมคะกว่าจะอ่านจบรวดเดียว 1 ภาค (ตั้ง 250 หน้า A4 แน่ะ)
มาอ่านคู่ มินแมนกันต่อนะคะ!
ตรูว่าแร้นว่าคืนนั้นต้องมีอะไรสักอย่างที่มันกระทบกระเทือนความรู้สึกทั้งคนพี่คนน้องอย่างจัง
เฮ้ออออออออออออออออ
มินเองก็รู้ตัวใช่มั้ยว่าใจร้ายกับพี่แมนมาก พี่แมนอิ่มกาย แต่ใจนี่เจ็บหนักเลยนะมิน
พี่แมนขรา........หงิงๆ พ่อพระเอกตัวจริง ชวนป๋วยของแท้ T____T
กร๊ากกก .. ชวนป๋วย .. กตัญญู .. อืม ชื่อใหม่พี่แมนเหรอคะ น่ารัก!
กี๊ดดดดด พี่เเมน พี่จะเป็นพ่อพระไปถึงตอนไหนค่ะ
เป็นชายโฉดบางตอนก้อได้น่ะ
มินโชคดีจังงงง ที่มีพี่เเมนคอยดูเเลปกป้องตลอดเวลา
อุอุอิอิ เลือดกำเดาเเถบไหลหมดตัววววว
ต้องอ่านต่อไปนะคะ ว่า จะ โฉด บ้างรึเปล่า
มินเธอได้ปลดปล่อยความทุกข์บางส่วนออกไปแล้ว
และได้เอาความทุกข์ที่ว่านั้นไปไว้ที่พี่แมน
สงสารพี่แมนว่ะ
พี่แมนเค้าทุกข์เพราะรักน้องที่ไม่ควรรักมาตั้งแต่ต้นนั่นแหละค่ะ มาม่ากันไป~
ถ้าแมนเป็นคนดีน้อยลงกว่านี้อีกนิดนึง ทั้งแมนกับมินก็คงแฮปปี้กว่านี้มั้ง
อย่างที่บอก ว่าต้องอ่านกันต่อไปนะคะ
มินจะสกปรก หรือ ผ่านมือใครมามากมาย แต่ก็ยัง ขาวสะอาดเสมอ ในความคิดของพี่แมนสินะ
มินจะสะอาดเสมอ ถ้าคนคนนั้นไม่ใช่ พี่แมน พี่ค่ะ TT^^TT กตัญญูสมชื่อมากจริง
รัก ก็ได้แค่รัก.. ชื่อมันค้ำคอ!! ฮากกก ผัดไทเศร้า
กอด ปลอบใจๆ
เพิ่งเริ่มมาอ่านตั้งแต่เรื่องของพี่ก้องกับจิ๊บ
แอบเสียดายว่าทำไมชั้นเพิ่งมาเริ่มนะเนี่ย!
โฮก ไม่เป็นไร เรื่องพี่ก้องผ่านไปแล้ว ตอนนี้ของมินกับแมน
อ่านแล้วก็แอบคิดว่า พี่แมนจะดีไปไหนนะ !
ก็รู้ว่ามินยังฝังใจ แต่ตัวเองก็ใช่น้อยอยู่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย ="=
+1 ค่ะ : )
งั้นก็ติดตามมินแมนกันต่อไปนะคะ
ปล. เม้น ก้องจิ๊บก็ได้ค่ะ ถึงจะผ่านไปแล้วไรเตอร์ก็อยากได้เม้นอยู่นะคะ^^
ตายแล้วเลยเถิดไปมาก
หรือจริงๆ แล้วมินไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่ารักแมนมานานแล้ว
ไม่งั้นจะไม่กลัวสัมผัสจากแมนหรอ
ยุ่งแน่ รอมินตื่นก่อนเหอะ
สงสารพี่แมน..
เดี๋ยวก็ตื่นแล้วค่ะ .. รอดูนะคะว่าน้องจะทำยังไง
พี่แมนน่าสงสารจัง
:m15:
นี่ถ้าเราไม่ได้อ่านเรื่องของพี่ก้องมาก่อน
อาจจะยอมเปิดใจรับมินมากกว่านี้ก็ได้ :sad4:
ปวดหัวใจเหลือเกิน
สงสารพี่แมนเหอะ
แบบพี่แกคิดเยอะ
ห่วงความรู้สึุกคนอื่นมากกว่าตัวเอง
ทั้งที่ไม่ชอบมินเอาเสียเลย
ไม่ชอบมาก
แต่ก้อนะ ยังไงก้อเกลียดไม่ลงอยู่ดี
รอยแผลที่เกิดขึ้น ถ้าคิดแบบง่ายๆ เลยนะ
มินทำตัวเองทั้งนั้น ก่อมันขึ้นมาเอง
แล้วมาโยนความผิดให้คนโน้น คนนี้
แต่อย่างที่บอก เกลียดมินไม่ลงจริงๆ
ไรเตอร์ก็เกลียดน้องไม่ลงค่ะ ... เข้าใจค่ะว่าทำไมน้องถึงเป็นแบบนี้ ..
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/min2.jpg)
-
มาจิ้มก่อนเลยกำลังจะลงช่ายมั๊ยหล้า
-
^
^
อ๊ะ โดนตัดหน้า
-
เข้าไปกระโดดกอดฮารุม๊าาาา
รูปนี้ นอนแบบนี้ อยากเสียหายยยย เรอะ!!!!
กร๊ากกกกก
-
ความเจ็บปวดแล่นผ่านกลางสมองสะท้อนวิ่งกลับไปกลับมาเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้น
"โอย..................." เสียงโอดครวญดังขึ้นพร้อมกับร่างผอมบางของรามินทร์ที่ลุกขึ้นมานั่ง
ผมเผ้าไม่เป็นทรงเหมือนทุกที ดวงตารีเรียวหันมองไปรอบๆตัว
"ที่ไหน........"
เขาก้มลงมองเสื้อผ้าของตนเอง เสื้อยืดตัวใหญ่หลวมโพรกกับกางเกงนอนผ้าแพรที่พันแล้วพันอีกอยู่รอบเอว มันไม่ใช่เสื้อผ้าของเขาแน่ๆ จนเมื่อหันไปเห็นกรอบรูปที่วางอยู่ข้างเตียงก็ทำให้ถึงบางอ้อ
"ห้องพี่แมนเหรอเนี่ย...."
ร่างบางยิ้มขึ้นมาน้อยๆเมื่อเห็นรูปนั้น เป็นรูปของพวกเขาสามคนพี่น้องในวันรับปริญญาของเขาเอง
"นานจนปีมะโว้แล้วยังจะเอามาวางไว้อยู่ได้" พูดได้ไม่ทันขาดคำ ความปวดหัวก็แล่นเข้ามาทรมานอีกจนรามินทร์ต้องรีบลุกไปเข้าห้องน้ำ ไม่ใช่แค่ปวดหัวอะไรบางอย่างมันตีตื้นขึ้นมาพร้อมกันด้วย
รามินทร์บ้วนปากอยู่ในห้องน้ำ ปากก็บ่นไปว่าจะไม่ดื่มหนักอย่างนี้อีกแล้ว เขากำลังสงสัยว่า แล้วกตัญญูหายไปไหน แต่ความคิดนั้นก็กระเด็นกระดอนออกจากหัวไปเมื่อถอดเสื้อยืดตัวใหญ่ออกมาแล้วเห็นว่ามีรอยแดงเป็นจ้ำอยู่ทั่วแผ่นอก
"เฮ้ย!!" รามินทร์อุทานลั่น สติทุกอย่างตื่นขึ้นในทันที
ไม่มีการอาบน้ำอาบท่าใดๆก่อน รามินทร์สวมเสื้อกลับเข้าไปใหม่ก่อนจะจ้ำพรวดออกมาจากห้องน้ำเดินออกจากห้องนอนไปพบกับร่างสูง กำลัง ตักข้าวต้มใส่ชาม ที่วางอยู่บนโต้ะที่นอกระเบียง
" อ้าว..ตื่นแล้วเหรอ? " เจ้าของห้องยิ้มให้ ทำเป็นไม่สนใจท่าทางของรามินทร์
" ทำไมไม่อาบน้ำก่อนล่ะ จะได้มากินข้าว "
ร่างบางเดินออกไปนั่งที่เก้าอี้ตรงหน้าของพี่ชาย ไม่มีคำพุดใดนอกจากสายตาที่มองมาอย่างไม่แน่ใจ
กตัญญูสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงนอนอย่างง่ายๆ เขากำลังง่วนอยู่กับการเตรียมาอาหารเช้าให้น้องชาย
" ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ? "ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่า รามินทร์คงจะสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่การ แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องนั้นคงจะดีกว่า รามินทร์คว้าชามข้าวต้มมา ใช้ช้อนคนข้าวในถ้วยวนไปมา
".....เมื่อคืน....มินทำอะไรแปลกๆไปใช่ไหม"
" อืม ก็..มินเมามากเลยนี่ "ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย ก่อนจะลงมือตักข้าวต้มหมูทรงเครื่องให้ตนเองบ้าง
"ถึงไหน......" รามินทร์ก้มหน้านิ่ง มือเรียวที่จับช้อนอยู่กำแน่นแต่เสียงนั้นถามออกมาดังเพียงกระซิบรู้สึกได้ถึงมือแกร่งที่ลูบลงบนผมอีกเบาๆเหมือนที่มักจะทำอยู่เสมอตั้งแต่เป็นเด็ก
" ...มิน...เรื่องนั้นน่ะ ...มันไม่มีอะไรหรอกนะ "ชายหนุ่มพูดให้สบายใจ
" ไม่ต้องห่วงหรอก "
"มินถามว่า ทำไปถึงไหน" รามินทร์ยังไม่ยอมสบตาของอีกฝ่าย น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความสับสน
" ข้างนอกนะ..พี่กับมิน..เอ่อ "ชายหนุ่มทำท่าจะพูดต่อ แต่พอให้ท่าทางของอีกฝ่ายก็ทำให้เขาต้องเงียบ กตัญญูหันไปทางระเบียง ..รามินทร์คงรังเกียจสินะ ที่เป็นเขา ..
"มินขอโทษ....มินไม่รู้ตัวเลย พอเหล้าเข้าปากเป็นแบบนี้ตลอด...พี่แมน.....พี่แมน..อย่าโกรธมินนะ มินรู้ว่าพี่ไม่.............ไม่ใช่แบบที่ผมเป็น"
ไหล่บางสั่น เขาทำแบบนั้นลงไปได้ยังไง สติที่หลุดลอยมันไม่มีความคิดดีชั่วหลงเหลือแล้วหรือยังไง ถึงได้ไปทำแบบนั้นกับพี่ชาย พี่ชายที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดคนนี้ มือเรียวยกขึ้นพนมมือไหว้ พลางขยับตัวจะกราบลงไปให้ได้
" มะ..มิน ไม่ใช่..อย่าทำแบบนี้ซิ "ชายหนุ่มจับมือของน้องชายเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้กราบเขา
" อย่าทำแบบนี้ ..พี่..พี่บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร .. เรื่องนั้นน่ะ "ชายหนุ่มลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะดึงร่างบางมากอด
" ไม่เป็นไรนะ..ไม่เป็นไร "มือที่ลูบไล้ร่างกายร้อนผ่าวนี้เมื่อคืน ตอนนี้ลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบโยน กตัญญูรู้สึกรังเกียจตัวเองยิ่งนัก เมื่อคืนเขาใช้มือนี้ทำตามความต้องการของตนเอง ฉวยโอกาสยามที่อีกฝ่ายต้องการ แต่ในตอนนี้กลับใช้มือคู่นี้มาปลอบโยน ทำราวกับว่าตนเองแสนดีขนาดนี้
"มินขอโทษ......ขอโทษ" รามินทร์พูดซ้ำไปซ้ำมา เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกเมื่อคืน เป็นอย่างไร จำไม่ได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เท่าที่รู้มีเพียงแค่รอยแดงจ้ำบนร่างกายนั้นมันมีมากเสียจน อดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่าย คิดอะไรตอนที่ฝากรอยเอาไว้เต็มร่างกายของเขา พลันดวงตารีเรียวก็เหลือบเห็นรอยแดงช้ำที่ซอกคอของอีกฝ่าย ร่างเล็กกว่าขยับตัวถอยออกมาตั้งหลักห่างจากแผ่นอกนั้นอย่างรวดเร็ว
คิ้วเรียวขมวดแน่นก่อนจะดึงชายเสื้อของกตัญญูขึ้น
" เฮ้ย เดี๋ยว มิน? "ชายหนุ่มต้องอุทานออกมาเมื่อ รามินทร์ดึงชายเสื้อยืดของเขาขึ้น
และรอยจูบเป็นจ้ำที่ปรากฏทั่วแผ่นอกแกร่งก็ชัดเจนอยู่ตรงหน้าคนทำ
"โธ่เอ้ย ไอ้บ้ามิน......แกนี่มัน..... " รามินทร์เบือนหน้าไปอีกทาง เขาเองก็สัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายไปมากมาย เขาปล่อยให้เหล้าเข้าครอบงำ และโยนความผิดของตัวเองทิ้งไปเมื่อหายเมา ......ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดีริมฝีปากบางเม้มแน่น
" มิน! พี่บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร!! "ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้กตัญญูต้องตวาดให้ออกจากความรู้สึกนั้น .. ทั้งๆที่เขารู้สึกผิดขนาดนี้แต่ก็แสดงออกไปไม่ได้ จะให้เขาบอกได้ยังไงกันว่าตนเองมีสติเต็มที่ในขณะที่ทำเรื่องอย่างนี้กับรามินทร์ ในเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาว่าเขาไม่ได้รักไม่ได้ชอบผู้ชาย ...
รามินทร์ตีค่าเขาไว้สูงเหลือเกิน จนเขาละอายแก่ใจ
"จะไม่เป็นไรได้ยังไง มินทร์ใช้พี่...ใช้พี่ทำเรื่องแบบนั้น ความต้องการของมิน....มัน....." หน้าเรียวแดงก่ำ
"ต่ำ"
" มิน ... ไม่เชื่อพี่เหรอ พี่บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันไม่มีอะไร .. มินต้องการ ก็ไม่ใช่ว่าพี่จะไม่ต้องการ ..มันเป็นเรื่องธรรมชาติ "มือแกร่งต้องประคองหน้าของน้องชายให้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา ชายหนุ่มสบดวงตาเรียวเล็กของอีกฝ่าย
" อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เราดีขึ้นทั้งคู่ แค่แรงขับทางธรรมชาติ "
"พี่แมน...คิดแบบนั้นได้จริงๆเหรอ" ดวงตารีเล็กสบตาพี่ชาย มือแกร่งยังอบอุ่นเหมือนทุกที แต่เขานึกไม่ออกเลยว่าเมื่อคืนนี้ มือคู่นี้ ทำอะไรให้เขาไปบ้าง
" ครับ... แล้วพี่ก็ไม่อยากให้มินคิดมาก .. เรื่องนี้ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก "ชายหนุ่มย้ำคำพูดตนเองแม้จะเจ็บไม่น้อย สายตาที่มองมาของร่างสูงทำให้เชื่อได้ยาก ริมฝีปากบางอยากจะเถียงต่อ แต่รู้ว่ามันคงไม่มีอะไรดีขึ้นมา
"ทานข้าวกันดีกว่า... เดี๋ยวต้องไปเปิดร้านอีก.... มินจะทำพี่แมนเสียเวลา" รามินทร์เอ่ยแผ่วเบาก่อนจะตักข้าวต้มของเชฟหนุ่มเข้าปาก ก่อนจะหันมายิ้มให้ "อร่อย"
" ก็กินเยอะๆ "
++++++++++++
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ดูเหมือนว่ารามินทร์จะเลิกไปเที่ยวโดยปริยาย ซึ่งนั่นก็ทำให้คุณหญิงจิตตราพอใจในพฤติกรรมที่ดีขึ้นของลูกชายที่ มาช่วยทำงานที่ร้านอย่างจริงจัง เธอจึงมักจะชวนลูกชายไปงานสังคมบ่อยๆ จนได้มีภาพลงข่าวสังคม ผิดกับพศวัตที่ไม่ยอมไปงานแบบนี้เลย เขาจึงเป็นที่รู้จักในวงปาร์ตี้เสียมากกว่า และชายหนุ่มก็พอใจที่จะไปเที่ยวเพียงลำพังเสียด้วย
เสียงหนังสือพิมพ์ดังกรอบแกรบ เจ้าน้อยนั่งขัดสมาธิอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางสบายๆเพราะไม่ใช่ช่วงที่จะมีลูกค้าเดินเข้าร้านมาซักเท่าไร ส่วนจิ้บเองวันนี้ก็มีเรียน ทำให้มาทำงานไม่ได้ แต่ก็เป็นเรื่องปรติไปแล้วที่จิ๊บจะลาไปเรียนบ้างในบางวิชา เสียงกระดิ่งหน้าร้าน ดังขึ้นเรียกความสนใจของเจ้าน้อยให้หันมา
"อ่ะ สวัสดีครับ คุณรามินทร์"
"อืม... วันนี้ เป็นไงบ้าง" รามินทร์ เอ่ยทักพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนเหมือนทุกที
"ก็ เรื่อยๆครับ...ยังไม่ค่อยมีลูกค้าซักเท่าไร.... อ้อ พี่แมนอยู่หลังร้านแน่ะครับ เห็นว่ามีเมนูใหม่ด้วย" รามินทร์เหลือบมองไปหลังร้าน เขาไม่อยากเข้าไปเท่าไรนัก
"อืม.... ขอบใจนะ" แต่ด้วยเห็นว่าเด็กหนุ่มอุตส่าห์แนะนำจึงต้องเดินเข้าไปหลังร้นอย่างช่วยไม่ได้
"อ้าว..มิน? "ชายหนุ่มในชุดเชฟสีขาวทักเจ้าของร้านตัวจริง ขณะที่เพิ่งจะเอาเมนูใหม่ออกมาจากเตาอบ
"เอ่อ...." รามินทร์อึกอัก กตัญญูในชุดเชฟสีขาววันนนี้ดูแปลกตาไปไม่น้อย
"เห็นเจ้าน้อยบอกว่า พี่...มีเมนูใหม่เหรอครับ" ร่างเล็กว่าพลางก้าวเข้าไปหมายจะคว้าขนมในถาด
" อะ..อ้อ นี่ไง ขนมปังหน้าชีส "ชายหนุ่มวางถาดขนมลงกับโต๊ะ ก่อนจะถอยออกมาเล็กน้อย
" ระวังร้อนนะ "ทั้งๆที่ปกติจะต้องเป็นคนจัดแจงเอาขนมใส่จาน พร้อมกับบอกประโยคนี้แท้ๆ ชายหนุ่มกลับเลี่ยงหันไปเก็บครัวแทน รามินทร์เห็นท่าทางแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมา มือจับขนมขึ้นมาแต่ก็ต้องอุทานเพราะของเพิ่งออกมาจากเตา
"โอ้ย..."
" พี่บอกแล้วไง ว่าร้อน! "กตัญญูต้องปราดเข้ามาคว้ามืออีกฝ่ายขึ้นมาดูทันที รามิทร์ชะงักกับน้ำเสียงนั้นก่อนจะดึงมือของตัวเองออก
"มินซุ่มซ่ามเอง "เขาว่าพลางเป่านิ้วของตัวเองเบาๆ
"ไปทำงานเถอะ ...เดี๋ยวขนมนี่มินเอาไปให้น้อยเขาช่วยชิมด้วยก็แล้วกัน " ร่างบางว่าพลางคว้าจานกับมีดและส้อมเล็กๆมาช่วยตักขนม
"แล้วถ้าไม่มีลูกค้ามาก มินจะกลับบ้าน จะได้ไม่มาเกะกะพี่แมนทำงานด้วย.... "
" ถ้ามินต้องไปงานกับคุณหญิง.. จะกลับก่อนก็ได้นะ ไม่เป็นไร " ชายหนุ่มตอบกลับมา เขารู้ดีกว่าช่วงหลังๆมานี้ รามินทร์ไม่ค่อยว่างมาที่ร้าน เพราะข่าวสังคมที่เจ้าน้อยเอามาเปิดให้ดูได้แทบทุกวัน
"แม่เขาคงเสียใจ ถ้าพี่แมนเรียกแม่แบบนั้นต่อหน้า" รามินทร์ตอบกลับมาไม่ได้หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
" ถ้ามินไม่ฟ้อง ท่านก็ไม่ทราบหรอก "ชายหนุ่มเถียงก่อนจะเดินไปขวางประตู คิ้วหนาขมวดอย่างไม่พอใจ
" มินเป็นอะไร? "
"เปล่า... " รามินทร์ที่กำลังจะเดินเอาขนมไปให้เจ้าน้อยช่วยชิมหยุดเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาขวาง
"มินไม่ได้เป็นอะไร ...แล้วมินก็แค่จะไปบอกแม่...ไม่ได้จะไปฟ้องใคร"
กตัญญูถอนหายใจรามินทร์มีท่าทางเปลี่ยนไปมากหลังจากเรื่องคืนนั้นและตัวเขาเองก็เป็นคนผิดเอง แต่จะให้พูดยังไง จะให้ทำอะไรได้อีก
" งั้น พี่ฝากไปบอกท่านด้วยว่า พี่จะขอลากลับบ้านซักอาทิตย์หนึ่ง ... อ้อ พี่อยากจะลางาน หวังว่ามินคงอนุญาตนะ "เขาอยากจะเว้นระยะห่างจากรามินทร์ซักพัก เพื่อให้ตนเองได้คิดว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี
"จะกลับบ้าน? " รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
"แค่นี้มันคง ไกลไม่พอซิ่นะ" ดวงตาเรียวสบตาของอีกฝ่าย มือเรียววางจานขนมลงกับโต้ะใกล้ๆ
"ผมเข้าใจนะ พี่คงอยากจะไปให้ไกลๆ ...."
" แล้วมินจะอนุญาตไหมล่ะ? " ชายหนุ่มถาม พลางหันหน้าไปอีกทาง ตั้งแต่เมือ่ไหร่กันที่พวกเขากลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่จำความได้เด็กคนนี้ไม่เคยแสดงท่าทางแบบนี้กับเขาเลย ไม่เคยซักครั้งที่จะทะเลาะกันพวกเขาเข้ากันได้เสียยิ่งกว่าพี่น้องแท้ๆอย่างอีกฝ่ายกับพศวัตด้วยซ้ำ
"มิน..........."คำถามของอีกฝ่ายทำให้ชายหนุ่มปวดในหัวใจ
"มินไม่ใช่เจ้าของพี่เสียหน่อยนี่ จะไปกะเกณฑ์อะไรได้... พี่อยากกลับ อยากไป ก็ไปซิ่ มิน...ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดจะรั้งจะห้าม หรืออะไรเสียหน่อย"
" งั้นเหรอ .. ขอบใจนะ.. "ชายหนุ่มขยับตัวออกจากประตูที่ขวางอีกฝ่ายเอาไว้ ปล่อยให้รามินทร์หยิบจานขนมออกไปด้านนอกเขาได้แต่มองตามร่างนั้นไป
... ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ต้องกลายเป็นแบบนี้..
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/min3.jpg)
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย
*************************************
หลังจากที่นั่งกดFอยู้หลายรอบก็ได้อ่านแล้ว อิอิ นึกว่าเรื่องราวจะใหญ่โตแบบที่คิดแต่ก็ไม่ร้ายแรงเท่าไหร่ แต่ก็ไมได้ราบรื่นเสียทีเดียว มินนี่น้อย อ่ะ เป็นไรไปอีกหละเนี้ย ตาพี่แมนก็นะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย จะมาม่าอีกไหมหละเน้อ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:ไรเตอร์
-
เหอ เหอ เริ่มแล้วใช่มั๊ย เริ่มต้มมาม่าแจกคนอ่านแล้วใช่มั๊ย
สงสารพี่แมนที่สุด เฮ้อ
-
ไม่เข้าใรมินเลยครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่างคนต่างคิดไปเอง กลุ้มแทนวุ้ย :a6:
-
กลายเป็นว่าเข้าหน้ากันไม่ติดทั้งแมน ทั้งมิน :เฮ้อ:
-
พี่แมน :angry2:ถ้ากล้าทิ้งมินนี่ไปไหนนะ........ o18
เจอโคไรเตอร์จับเชือดอย่าหาว่าไม่เตือนนนนน
มินนี่ มินนี่....... :-[
(วันนี้ไม่ไปเป็นแฮคเกอร์?...ฟอลคอนมานอนอู้ อ้อนพี่ชายนี่เอง ) คนละเรื่องล่ะ นั่นมันละครของฮะรุมะต่างหาก :z3:
-
เอ้อ เหมือนต่างคนก็คิดกันไปเอง
ไม่หันหน้าคุยกันเลยนะ
แล้วพี่แมนจะกลับไปไหนเนี่ย!?
-
T^T~ ตอนนี้มันดีกว่าตอนที่แล้วตรงไหนกัน ไรเตอร์ ผัดไทเศร้ากว่าเดิมอีก ฮืออ...
เหมือนมินก็เก็บความลับไว้ในใจเหมือนกับที่พี่แมนเก็บไว้.....
เฮ้อออ... เศร้า ภาคนี้ใช้ทิชชู่เปลืองจริงๆ
-
:เฮ้อ: เรื่องของสองคนนี้ออกแนวอึดอัดเนอะคะ
พี่แมนดูเป็นคนแบบ ไงอะ เหมือนจะเจียมตัวมากมาย แบบว่าพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดเกินเลยกับน้องมินไรงี้ ส่วนมินก็ตามที่เคยเม้นๆกันไปอะค่ะ
เฮ้อออ~ อยากรู้จริงๆว่าสุดท้ายจะลงเอยกันยังไงน้าา
-
มองคนละมุมเลย อ่ะ :z2:เอาใจช่วยน้ะน้องมิน :L2:
-
อืมมม...หนีกันเข้าไป แต่ละคน เฮ้อ...(ถอนหายใจบ่อนจนหน้าเหี่ยวหมดแระเนี่ย!!!)
โคไร้ท์ฯเชียร์มินออกหน้าออกตาเรยแฮะ!! แต่เรากลับคิดว่า...
มิน..ถ้ามินกล้าทำให้พี่แมนเสียใจ โดนแน่!!!!!
อิอิ น่ากลัวพอมะ^^
-
เอาแล้วไง
-
ความต่างของสถานะ เป็นสิ่งแรกที่ทำให้ทั้งสองคิดไปคนละทาง :เฮ้อ:
คงต้องให้เวลาทั้งพี่แมนและน้องมินทร์ มาเป็นกำลังใจให้คู่นี้ พยายามต่อให้ติด
+1 ให้ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ คนและแต้ม
ปล.อ่านรวดเดียว 3 ตอนเลย ขยัน ๆ อย่างนี้ดีจริง ๆ :กอด1:
-
ตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้จะทำให้เข้าใจมินมากขึ้น แต่กลายเป็นว่า "ไม่เข้าใจมินเลยแม้แต่น้อย" :z3: เอร๊ยยยยยยยยยย
แล้วต่างคนก็ต่างคิดกันไปเอง คนนั้นคิดอย่าง คนนี้คิดอีกอย่าง สวนทางกันตลอด-ตลอด
ถ้าพี่แมนหนีไปแต่งงาน หรือหรีไปทำอะไรให้น้องเสียใจล่ะก็ แกตายยยยยยยยยย :m16: (ตกลงตูเข้าข้างใครกันแน่ฟะ?)
สงสารก็แต่เจ้าน้อย พี่แมกซ์โมโห น้อยก็โดนดุ ... พี่แมนกับจิ๊บไม่อยู่ น้อยก็จะงานเข้าไม่หวาดไม่ไหว o22 (เกิดเป็นน้อยแท้จริงแสนลำบาก)
:L2: รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
+1 ให้ทั้งไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์เป็นกำลังใจค่ะ
-
พี่แมนหนีกลับบ้านซะแล้ว
น่าสงสารเหมือนกันนะเนี้ย
เข้าใจนะว่าพูดลำบากอ่ะ
เรื่องแบบนี้อ่ะนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
รักต้องห้าม มันเจ็บแท้หนอ
-
เหอ เหอ เริ่มแล้วใช่มั๊ย เริ่มต้มมาม่าแจกคนอ่านแล้วใช่มั๊ย
สงสารพี่แมนที่สุด เฮ้อ
ช่วงนี้บนดอยฝนตกค่ะ หนาวๆ .. ซดมาม่าร้อนๆด้วยกันไหมคะ?
ไม่เข้าใรมินเลยครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
ต่อไปน่าจะเข้าใจน้องมากขึ้นนะคะ
กลายเป็นว่าเข้าหน้ากันไม่ติดทั้งแมน ทั้งมิน :เฮ้อ:
นั่นสิคะ
พี่แมน :angry2:ถ้ากล้าทิ้งมินนี่ไปไหนนะ........ o18
เจอโคไรเตอร์จับเชือดอย่าหาว่าไม่เตือนนนนน
มินนี่ มินนี่....... :-[
(วันนี้ไม่ไปเป็นแฮคเกอร์?...ฟอลคอนมานอนอู้ อ้อนพี่ชายนี่เอง ) คนละเรื่องล่ะ นั่นมันละครของฮะรุมะต่างหาก :z3:
โคไรเตอร์ใจร้าย~~ อย่านะ แฟนคลับพี่แมนเยอะนะ จะบอก!!
เอ้อ เหมือนต่างคนก็คิดกันไปเอง
ไม่หันหน้าคุยกันเลยนะ
แล้วพี่แมนจะกลับไปไหนเนี่ย!?
เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็คงเข้าหน้ากันยากเนอะ..เฮ้อ
T^T~ ตอนนี้มันดีกว่าตอนที่แล้วตรงไหนกัน ไรเตอร์ ผัดไทเศร้ากว่าเดิมอีก ฮืออ...
เหมือนมินก็เก็บความลับไว้ในใจเหมือนกับที่พี่แมนเก็บไว้.....
เฮ้อออ... เศร้า ภาคนี้ใช้ทิชชู่เปลืองจริงๆ
ทิชชู่นี่เช็ดอะไรเหรอคะ 555+
:เฮ้อ: เรื่องของสองคนนี้ออกแนวอึดอัดเนอะคะ
พี่แมนดูเป็นคนแบบ ไงอะ เหมือนจะเจียมตัวมากมาย แบบว่าพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดเกินเลยกับน้องมินไรงี้ ส่วนมินก็ตามที่เคยเม้นๆกันไปอะค่ะ
เฮ้อออ~ อยากรู้จริงๆว่าสุดท้ายจะลงเอยกันยังไงน้าา
พี่แมนก็เป็นแบบนั้นแหละค่ะ .. สมชื่อเค้าน่ะ..
อืมมม...หนีกันเข้าไป แต่ละคน เฮ้อ...(ถอนหายใจบ่อนจนหน้าเหี่ยวหมดแระเนี่ย!!!)
โคไร้ท์ฯเชียร์มินออกหน้าออกตาเรยแฮะ!! แต่เรากลับคิดว่า...
มิน..ถ้ามินกล้าทำให้พี่แมนเสียใจ โดนแน่!!!!!
อิอิ น่ากลัวพอมะ^^
น่ากลัวแทนมินนี่ .. แหมอย่าใจร้ายนักเลยน้า .. มินนี่ออกจะน่ารัก
ความต่างของสถานะ เป็นสิ่งแรกที่ทำให้ทั้งสองคิดไปคนละทาง :เฮ้อ:
คงต้องให้เวลาทั้งพี่แมนและน้องมินทร์ มาเป็นกำลังใจให้คู่นี้ พยายามต่อให้ติด
+1 ให้ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ คนและแต้ม
ปล.อ่านรวดเดียว 3 ตอนเลย ขยัน ๆ อย่างนี้ดีจริง ๆ :กอด1:
ขอบคุณค่ะ
ตอนแรกคิดว่าเรื่องนี้จะทำให้เข้าใจมินมากขึ้น แต่กลายเป็นว่า "ไม่เข้าใจมินเลยแม้แต่น้อย" :z3: เอร๊ยยยยยยยยยย
แล้วต่างคนก็ต่างคิดกันไปเอง คนนั้นคิดอย่าง คนนี้คิดอีกอย่าง สวนทางกันตลอด-ตลอด
ถ้าพี่แมนหนีไปแต่งงาน หรือหรีไปทำอะไรให้น้องเสียใจล่ะก็ แกตายยยยยยยยยย :m16: (ตกลงตูเข้าข้างใครกันแน่ฟะ?)
สงสารก็แต่เจ้าน้อย พี่แมกซ์โมโห น้อยก็โดนดุ ... พี่แมนกับจิ๊บไม่อยู่ น้อยก็จะงานเข้าไม่หวาดไม่ไหว o22 (เกิดเป็นน้อยแท้จริงแสนลำบาก)
:L2: รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
+1 ให้ทั้งไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์เป็นกำลังใจค่ะ
อ่านๆต่อไปคงเข้าใจมินมากขึ้นนะคะ
รักต้องห้าม มันเจ็บแท้หนอ
เจ็บกันไปหมดค่ะ เฮ้ออออ
-
ห้องนอนกว้างที่บ้านเงียบสนิท ที่เพิ่งกลับมาจากงานสังคมด้วยกัน ก้เข้าห้องนอน อีกซักพักคงหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ส่วนรามินทร์โยนเสื้อทักซิโด้ของตัวเองไปอีกทางมือเรียวรั้งโบว์ไทค์ของตัวเองให้คลายออกร่างบางล้มลงกับเตียงนอนกว้าง ทั้งๆที่ออกงานสังคมพร้อมแม่แทบจะทุกวันแต่กลับไม่รู้สึกรื่นรมย์หรือสนุกสนาน เขาต้องรีบเข้าห้องน้ำไปล้างมือทุกครั้งที่ต้องจับมือกับใคร รู้สึกสะท้านเข้าไปในอกทุกครั้งด้วยความหวาดหวั่นเมื่อต้องถ่ายรูปแล้วเจอใครยกมือขึ้นมาโอบไหล่
ไม่มีใครเลยที่เขาจะแตะต้องโดยไม่รู้สึกหวั่นกลัวในหัวใจ ส่วนคนที่เขาจะเข้าใกล้ได้โดยไม่รู้สึกอะไร คนหนึ่งก็ออกไปปาร์ตี้และอีกคนก็เพิ่งจะโทรมายืดเวลาลากลับบ้านไปเมื่อวันก่อน ถ้อยคำสั้นๆ ไม่มีการถามไถ่ ทำให้รามินทร์ รู้สึกปวดในใจ มันเกิดอะไรขึ้นกับเขาและพี่ชายคนนั้น
มือเรียวปลดกระดุมเสื้อออก บนผิวกายของตัวเองนั้นไม่มีร่องรอยพวกนั้นเหลืออยู่แล้ว แต่เขายังคงเห็นมันได้ชัดเจนในจินตนาการเหมือนกับเช้าวันนั้นที่เขาเห็นรอยจูบพวกนั้นด้วยตาของตัวเอง
มือเรียวไล่ปลดกระดุมออกจนหมด มือเรียวไล้เบาๆ จากต้นคอ ลงมาที่ อกผอมบางแทบจะไร้กล้ามเนื้อของตัวเอง ยังจำได้ถึงรอยจ้ำแดงบนยอดอกของตัวเอง ในตอนนั้นพี่ชายคนนั้นจะคิดอะไรอยู่ จากรอยที่เห็นมันแดงช้ำเสียจนจินตนาการได้เพียงแค่ว่ากตัญญูคงจะเม้มริมฝีปากลงซ้ำแล้วซ้ำอีก เล็มเลียไปทั่วร่างด้วยอารมณ์ ด้วยสัญชาตญาณ ตัวเขาเองจะส่งเสียงแบบไหนออกมาเมื่อถูกกระทำเช่นนั้น ปลายนิ้วขยับเล่นเบาๆกับยอดอกนั้น ขยับเล่นเบาๆตามจินตนาการ มืออีกข้างเลื้อยไล่ลงไปยังเบื้องล่าง ตามจินตนาการที่เริ่มเตลิดไปไกลถึงฝ่ามือแกร่งที่มักจะจับเครื่องมือทำขนม ถึงกลิ่นกายที่มักหอมนมเนย ปะปนไปกับกลิ่นหอมจางๆของน้ำหอมที่พรมลงไปบนร่าง ทั้งที่ตามปรกติแล้วไม่เคยได้จินตนาการ ถึงกตัญญูในลักษณะนั้น แต่วันที่ขาดใครที่ตัวเองคิดว่าสำคัญไปมันทำให้ร่างกายหยุดเอาไว้ไม่ได้ ริมฝีปากบางครางเครือเมื่อจินตนาการพาเขาหลุดลอยออกไปไกลมือเรียวไล้ขยับเป็นจังหวะ
"อืม.... พี่แมน...." คืนนั้น เขาจะคร่ำครวญออกมาเป็นชื่อนี้หรือเปล่า
"พี่แมน...อ๊ะ....พี่แมน...." น้ำเสียงหอบเมื่อเขาไม่สามารถหยุดมือของตัวเองเอาไว้ได้อีก
ร่างบางเกร็งแน่น ก่อนจะปลดปล่อยออกมา หลังม่านตาที่กลายเป็นสีขาวโพลนนั้นมีภาพของชายหนุ่มคนนั้น ใบหน้าเปี่ยมสุขฉ่ำชื้นไปด้วยเหงื่อราวกับว่ามันเป็นภาพหนึ่งที่เร้นเอาไว้ในความทรงจำของเขาเอง
"พี่แมนน....!!!" จนเมื่อความรู้สึกเร่าร้อนทั้งหมดจบลง รามินทร์จึงสะดุ้งลุกขึ้นมา ด้วยความตกใจ
"ทำอะไรไปวะ คิดอะไรนะ..." ถึงจะถามตัวเองออกไปแบบนั้น แต่หลักฐานยังอยู่บนฝ่ามือ ความร้อนของตัวเอง รามินทร์รู้สึกขยะแขยงเมื่อได้เห็นของเหลวที่ตัวเอง หลั่งออกมา ร่างบางจัดกางเกงลวกๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ล้างมือแรงๆ ถูและขัดจนมือบางนั้นแดงไปหมด
"สกปรก....สกปรก......สกปรกที่สุด รามินทร์ แกทำอะไรลงไป"
++++++++++++++
" คุณมินคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะเนี่ย ดูท่าทางไม่ค่อยสบายเลย" นมใหญ่เอ่ยทักคนที่เพิ่งลงมาจากด้านบน พลางเตรียมสำรับเช้าบนโต๊ะอาหาร
"ครับ?....เอ้ะ....ไม่นะ ผมสบายดี" รามินทร์ยิ้ม พลางดึงเก้าอี้ที่ประจำของตัวเองออกแล้วนั่งลง
" ยังไงก็อย่าหักโหมงานมากนะคะ นมเป็นห่วงนะ " คนที่เลี้ยงคุณหนูคนเล็กของบ้านตั้งแต่เด็กบอกอย่างเป็นห่วง เธอเลี้ยงรามินทร์มาตั้งแต่เด็ก ทำไมจะไม่รู้ ยิ่งอีกฝ่ายต้องออกงานสังคมแทบทุกคืน แบบนี้ คงจะพักผ่อนไม่เพียงพอเป็นแน่ว่าแล้วก็วางถ้วยข้าวต้มหมูทรงเครื่องร้อนๆลงตรงหน้าของรามินทร์
" ทานเยอะๆนะคะ "
"นมใหญ่...มินไม่เป็นไรหรอกครับ แค่มีข้าวเช้าอร่อยๆ ฝีมือนมใหญ่ มินก็ออกไปทำงานต่อได้ทั้งวันแล้ว" คุณชายเล็กของบ้านหันไปคว้าตัวนมใหญ่มาก่อนเอาไว้หลวมๆ เอวหนาของเธอ ให้ความอบอุ่นนุ่มนิ่มเหมือนทุกที และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะดังไปถึงด้านบนเลยทีเดียว
" หัวเราะอะไร ดังอย่างกับแผ่นดินไหวน่ะนมใหญ่?" เสียงห้าวของคุณชายใหญ่ของบ้านดังขึ้นมาจากด้านบน ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าถี่ๆที่เดินลงบันไดมา
"ไม่ถึงสามริกเตอร์หรอกเนอะนมใหญ่" รามินทร์หักหลังนมใหญ่หันไปแซวแม่นมของตัวเองบ้าง
" แหม คุณแมกซ์ แซวนมแต่เช้าเลยนะคะ วันนี้จะทานข้าวต้มหรือกาแฟดีล่ะคะ? " เธอเงยหน้าขึ้นมาค้อนคุณชายใหญ่ของบ้านเสียหนึ่งที
" กาแฟก็พอ ผมว่าจะแวะไปกินแซนวิชที่ร้านหน่อย เอ้อ มิน เจ้าแมนมันยังไม่กลับมาอีกเหรอ?" แมกซ์ถามพลางกางหนังสือพิมพ์รอบเช้าขึ้นมาอ่าน หลังจากที่นั่งที่หัวโต้ะ
"ยัง........."มินตอบกลับเสียงแข็งขึ้นมาเล็กน้อย
" ก็ลาเพิ่ม กลับบ้าน โน่น คุณป้าที่บ้านคงใช้ไปไถนา แล้วมั้ง ตัวใหญ่โตยังกับยักษ์ปักหลั่นเสียขนาดนั่นใช้แทนควายคงไม่มีปัญหา" รามินทร์ว่าพลางตักข้าวต้มเข้าปาก
" ไอ้แมนมันก็ไถนาที่ร้านให้เราจนได้กำไรตั้งไม่รู้เท่าไหร่แล้วนี่ ก็ให้มันลาไปซี่ .. นานๆจะได้พักที " พี่ชายคนโตของบ้านจิบกาแฟร้อนๆพลางอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย
" ปล่อยมันไปตามทางมั่งเถอะน่ามิน พี่ว่ามันคงมีเรื่องอะไรต้องจัดการที่บ้านมากกว่า "
"ก็ไปซิ่ มินไม่ได้อะไรเสียหน่อย... อยากไปไหนก็ไป" รามินทร์ยังคงประชดประชันด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองในใจ
" จริงเร้อ..ไม่ใช่ว่าเป็นโรคหวงพี่อีกนะ?" พศวัตแซว เขารู้ดีว่าตั้งแต่ที่กตัญญูลางานไป รามินทร์ก็ดูจะอารมณ์ไม่ดี โดยเฉพาะเวลาที่เขาพูดถึงกตัญญูให้ได้ยิน มินก็ต้องอารมณ์เสียทุกครั้งไป
"หวง? "รามินทร์หันไปมองหน้าพี่ชายอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง
"มินจะไปหวงพี่แมนเขาทำไม เขาแต่งงานมีลูกมีเมียไปก็ดี " ถึงจะพูดออกไปด้วยพลั้งปากแต่ในใจกลับเจ็บแปลบ ทำไมเขาจะต้องรู้สึกแบบนี้ เมื่อจินตนาการอะไรเช่นนั้น กตัญญูจะไม่ไปไหนหรอก เดี๋ยวก็กลับมา มาอยู่ข้างๆเขาเหมือนเดิมอยู่ดี พี่ชายคนนั้น เป็น ของเขามาตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว จะไปไหน
"พี่แมนน่ะ ไปไกลๆ ก็ดี...." รามินทร์พูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้มต่อ
" งั้นวันนี้จะเข้าร้านไหม? " เมื่อแกล้งแหย่น้องชายจนหนำใจแล้ว พศวัตก็เปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย
"ไม่เข้า... แม่บอกจะให้ไปรับเครื่องเพชรที่เอาไปส่งซ่อมคืน... แล้วก็......"รามินทร์นึกตารางงานทั้งหลายทั้งแหล่ของแม่
"โอ้ย เยอะไปหมด ไม่เข้าหรอกที่ร้าน ไม่เห็นจะมีอะไรให้มินทำเสียหน่อย"
"โอเค งั้นพี่จะไปกินแซนวิชของน้องจิ๊บที่ร้านดีกว่า .. " ดูเหมือนพศวัตจะออกจากบ้านได้อย่างอารมณ์ดี ถ้าได้แกล้งรามินทร์อย่างวันนี้ และคงอารมณ์ดีเป็นพิเศษถ้าได้ไปเจอลูกจ้างของร้านคนที่เขาหมายมั่นปั้นมือว่าจะแย่งมาจากก้องภพให้ได้
"เฮอะ ไปเลย อารมณ์ดีเกินหน้าเกินตา ไปเลย คนมีความรัก เฮอะ" ท้ายเสียงสะบัดพร้อมช้อนกระแทกลงกับชามแทบจะสับหมูสับแรงๆ
++++++++++++++
เสียงรถที่ดังมาจอดที่หน้าบ้าน พร้อมกับเสียงนมใหญ่ที่วี้ดว้ายดีใจ ทำให้คนที่อ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น ลุกพรวด เขาหันมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นแผ่นหลังกว้างของคนคุ้นเคย ก่อนจะคิดถึงความขุ่นเคืองในใจ ร่างกายสั่งให้เขาลุกแล้ววิ่งไปที่หน้าบ้านทันที
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ สวมเสื้อยีนส์ทับเสื้อยืดคอกลมสีขาวดูสะอาดตาเช่นทุกครั้ง ชายหนุ่มถือกระเป๋าเสื้อผ้าด้วยมือทั้งสองข้าง
"กลับมาแล้วรึไง " รามินทร์ เอ่ยทัก ท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องที่เห็นอีกฝ่ายกลับมา ใช่ เขารู้อยู่แล้วว่า ยังไง กตัญญูก็จะต้องกลับบมา
" เอ่อ..มิน " ดูเหมือนชายหนุ่มจะตกใจไม่น้อยที่เห็นน้องชายมารับ
"ทำไม เห็นหน้ามินเป็นผีเป็นยักษ์มารไปแล้วหรือยังไง" เห็นหน้าอีกฝ่ายถอดสีขนาดนั้น รามินทร์ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ร่างเล็กเดินเข้าไปหา หมายจะฉวยแขนแกร่งนั้นเอาไว้ แต่ก็ยังไว้ท่าที
" พี่แมน..จะให้เนียนไปอยู่ไหนจ๊ะ " เสียงหวานของหญิงสาวดังจากด้านหลัง
"อ่ะ............" มือเรียวของ รามินทร์ ชักกลับไปพร้อม กับเท้าที่ก้าวถอยไปด้านหลัง
" เอ่อ เนียน..นี่คุณรามินทร์นะ "ชายหนุ่มคนที่ถูกเรียกส่งสายตาให้หญิงสาวทักทายกับเจ้าของบ้าน
"เอ่อ.....สวัสดีครับ" รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่ายสลับกับหน้าของหญิงสาวร่างเล็ก ผมยาวสยายรับกับผิวกายนวลเรียบสมชื่อ
....ใครน่ะ......พามา?....พามาทำไม.... ในใจของรามินทร์มีแต่คำถามดวงตารีเรียวดูจะสับสนไม่น้อย
" สวัสดีค่ะ หนูชื่อเนียนค่ะ คุณรามินทร์ คงต้องขอรบกวนคุณซักสองสามวันนะคะ พอดี พี่แมนอยากพาหนูมาไหว้คุณหญิงน่ะค่ะ "หญิงสาวไหว้รามินทร์อย่างเคารพ เธอรู้ดีว่าคนบ้านนี้มีพระคุณกับคนที่พาเธอมาแค่ไหน
" มินคงไม่ว่าใช่ไหม? "ชายหนุ่มร่างสูงถามคนตรงหน้า โดยที่ไม่ยอมมองหน้า
...พามาไหว้?...จะพามาทำไม ผู้หญิงคนนี้?...
-
เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เนียน????????
ไม่ใช่ใช่มั้ย? ไม่ใช่หรอกเนอะ มินนี่เข้าใจไปเองเนอะ
สงสารอ้ะ สงสารทุกคน อยากกอดคุณนมคนเดียว ไอ้พี่แม็กซ์ก็ไม่ดูแลน้อง หงิงๆ
โอย ไม่ไหวจะเคลียร์ รายงานตัวกะไรท์และโคไรท์นะคะว่าไม่ทิ้งแน่ๆ
แต่คงต้องยื่นใบลาแล้วรอสามสามสี่ตอนค่อยมาเก็บที เพราะมาม่ารสต้มยำแถมใส่เครื่องปรุงดับเบิ้ลสองซองขนาดนี้ไม่ไหวจริงๆ
T___________________T
-
อ๊ากกกก วุ่นวายแ้ล้ววววว
T^T ดูๆไปน้องมินก็น่าสงสารอ่าา
แต่.... ตกลง... เลิกรักพี่ก้องแล้วจริงๆใช่ไหม???
รออ่านต่อไปค่า
-
พามาไหว้ นางเป็นใคร? น้อง?
ก็หวังว่าจะเป็นตามที่คิดนะ T^T
-
พี่แม้นนนนนน พาใครมาบ้านน่ะ!! :angry2:
ใครว่า โคไรเตอร์เชียร์มินนี่ออกนอกหน้า..... :L2: รุ่นนี้แล้วนอกจากเป็นแม่ยก ถือป้ายไฟ ยังจะจุดประทัดเชียร์ด้วยเอ้าาาาาา :mc4:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/minny.jpg)
-
โห...ไม่ค่อยเลยนะโคไร้ท์ฯ
ว่าแต่ตอนนี้แอบสะใจมินเล็กๆแฮะ...ความรู้สึกที่ว่าคนสำคัญของเราอาจะไม่ได้มีเราคนเดียวน่ะเป็นไงบ้าง
ล้อเล่นกับหัวใจคนอื่นมาเยอะ โดนไปบ้าง แซ่บมะ!?
แต่ก้อรู้แหละว่าใจจริงพี่แมนเป็นไง เพียงแต่เราก้อแค่ขอให้มินได้ซดมาม่าชามโตไปซักพักก่อนก้อเท่านั้น
5555555555555555555สะใจกะตอนนี้ที่ซู้ดดดดดดดดดด!(หัวเราะอย่างคุ้มคลั่งแล้วจากไปอย่างหลั่นล้า^^)
ปล.เพิ่งเห็นว่าแม้กระทั่งจำนวนโพสต์ทั้งหมดของเรายังเป็นใจ(จน.โพสต์ =555 ช่างเข้ากับเสียงหัวเราะของอิชั้นมั่กมาก >o<)
-
เธอเป็นใคร น้องสาวใช่ไหม
:a5: :a5: :a5:
:L2:
:pig4:
-
sheคนนั้นเป็นใคร สามารถทำให้หัวใจมินรู้สึกเเปล๊บๆได้
ตอนนี้มินคงรู้เเล้วล่ะ ว่าขาดพี่เเมนไม่ได้
กี๊ดดดอยาเห็นรูปพี่เเมนบ้างอ่ะจ้ะไรเตอร์
-
ใครอีกละครับพี่แมน
-
มาอ่านสองตอนค่ะ
เราชอบดราม่าคู่นี้นะ
หุหุ
พี่แมนหนีน้องไปแล้วยังพาใครกลับมาอีกละเนี่ย
ในที่สุดรามินท์ก็ทนฟังเสียงหัวใจตัวเองไม่ไหว
-
จำได้ว่าพี่แมนจะแต่งงาน คงเป็นกับเนียนนี่แหละมั๊ง
แต่ไม่แน่ใจว่าได้แต่งหรือเปล่า แบบว่าตอนนั้นโฟกัสอยู่ที่จิ๊บเป็นหลักเลย
ไม่ค่อยได้สนใจพี่แมนเท่าไหร่ แต่ตอนนี้สนใจแล้วน๊า
สนใจพี่แมนคนเดียวเลย (ถ้าไม่มีจิ๊บโผล่มาน่ะนะ)
-
อ้าว!!! ยังไงละเนี่ย
พี่แมนพาสาวเข้าบ้านแล้วมิน
ปล.ไม่รู้จำผิดรึเปล่าเหมือนตอนภาคแรก คล้ายๆว้าจิ๊บกับน้อยคุยกันถึงงานแต่งของพี่แมนนี่นา ที่น้อยรำพึงว่า เจ้าสาวของพี่แมนจะสวยไหมอ่ะ ใช่ไหมหว่า
สาธุ ภาวนาขอให้จำผิด เบลอๆเอ๋อๆเอง
-
เนียนคนนี้น่ะหรอที่ว่าพี่แมนกลับไปแต่งงานด้วยอ่ะ
แล้วเขาจะรักกันนานไหมอ่ะ
อ่า เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้น
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อย่า นะ มาม่า มาอีกแล้ว กลิ่นมันมาอีกแล้ววววววววววววววววว
-
รีดเดอร์คะ..
เรื่องพี่แมนจะแต่งงานหรืออะไรยังไง .. ลองกลับไปอ่านดูภาค ก้อง-จิ๊บนะคะ ช่วงเวลาคาบเกี่ยวกันอยู่ วันนี้ขออนุญาตโพสต์เลยนะคะ รีบมากกกกกกกก (ปั่นรายงานต่อล่ะค่ะ ) แวบบบบบบบบบบ
:bye2:
++++++++++++++++
รามินทร์พยายามมองหน้าของพี่ชาย แต่มันไม่เป็นผล กตัญญูไม่สบตาเขาเลย แล้วจะให้เขาตอบยังไง ในตอนนี้ ความรู้สึกจากทุกประสาทในร่างมันชาไปหมดแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่
"เอ่อ.... เอ่อ.... คุณแม่อยู่ด้านในน ถ้ายังไง ไปเรียนถามท่านเองจะสะดวกกว่านะครับ... เชิญ" รามินทร์ว่าพลางผายมือแล้วเดินนำเข้าไปด้านใน คุณหญิงอยู่ในห้องอ่านหนังสือ รามินทร์เดินไปเคาะประตูก่อนจะบอกแม่ของเขาไปตามตรง
"แม่ครับ พี่แมนกลับมาแล้ว พา...เอ่อ...คุณเนียน มากราบแม่ด้วย"
"เอ๊ะ อ้าว เหรอจ๊ะ เข้ามาก่อนซิ่เข้ามาๆ" หญิงสูงวัย แม้จะดูแปลกใจไม่น้อย แต่พอมองเลยไปด้านหลังเห็นหญิงสาวผมยาวดำขลับก้อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มและหญิงสาวนั่งลงกับพื้นพรมอย่างเจียมตัว ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดประเด็นขึ้นมา
" ผมอยากจะพาเนียนมากราบท่านน่ะครับ คงจะรบกวนให้เนียนอยู่ที่นี่ซักสามวัน "
"แล้วแม่หนูนี่เป็นใครมาจากไหนกันล่ะ พ่อแมนถึงได้พามากราบแม่เนี่ย หืม" คุณหญิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเปี่ยมเมตตา ดวงตานั้นมองพิจารณาท่าทีของหญิงสาวอย่างพึงใจ นอบน้อมและดูเคอะเขินอยู่ในที
“นั่นซิ่" มินเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่ก้เจอแม่ปรามด้วยสายตา
" เนียนเป็นลูกสาวของลุงผู้ใหญ่บ้านน่ะครับ ท่าน ผมกับเนียนรู้จักกันตั้งแต่เด็ก ที่บ้านเลยอยากให้ดองกันไว้น่ะครับ " กตัญญูไม่หันไปมองทางรามินทร์เลยแม้แต่น้อย ส่วนสาวเจ้าก็นั่งก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอาย
"อ้อ......อย่างนั้นเหรอ แล้วแม่ศรี แม่เรานี่ก็ทราบเรื่องอยู่แล้วใช่ไหม" คุณหญิงซักต่อ แมนเองก็เหมือนลูกชายคนหนึ่งของเธอ การที่เขาพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาหาเธอแบบนี้ ก็เป็นเรื่องแน่ชัดอยู่แล้วว่าความหมายนั้นคืออะไร และส่วนหนึ่งก็เป็นคำสั่งของแม่ศรี แม่ของกตัญญูด้วยที่ คงอยากจะให้เธอช่วยพิจารณาความเหมาะสมระหว่างชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองคน
" ครับ " ชายหนุ่มรับคำเบาๆ
"แล้วที่ว่าจะมาพักที่นี่ซักสองสามวันมันก็ได้หรอกนะ...เราเองก็มีห้องว่างอยู่ใช่ไหม มิน"
"อ๊ะ...เอ่อ" รามินทร์สะดุ้งเขามัวแต่สนใจอยู่กับท่าทางของร่างสูงจนแทบจะไม่ได้ฟัง
"เอ่อ...ครับแม่.... เดี๋ยวผมให้เด็กไปจัดห้องให้...สองห้อง นะครับ" รามินทร์พูดเจาะจง เขาคงไม่ให้สองคนนี้ไปนอนร่วมห้องกันอยู่แล้ว แต่ทำไมเขาต้องรู้สึกแย่กับการจินตนาการว่าในคืนหนึ่งทั้งสองคนนี้จะร่วมหอลงโรงกันด้วย ในอกร้อนผ่าวขึ้นมากับจิตนาการนั้นอย่างช่วยไม่ได้
" ไม่เป็นไรหรอกมิน .. เดี๋ยวพี่จะให้เนียนเขานอนกับนมใหญ่ก็ได้ อย่ารบกวนเลย "กตัญญูบอกอย่างเกรงใจ ซึ่งหญิงสาวเองก็เห็นด้วย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณรามินทร์ พอดีคุณนมใหญ่เองก็เตรียมห้องให้หนูแล้ว "
"........พี่แมน อุตส่าห์พาคุณเนียนมาทั้งที จะให้ผมต้อนรับ "ว่าที่พี่สะใภ้" โดยการ ส่งไปนอนเรือนเล็กได้ยังไง เดี๋ยวคุณเนียนกลับไป จะหาว่าบ้านนี้ แยกปฏิบัติ .... " น้ำเสียงของรามินทร์นั้น แข็งกร้าวแต่ฟังดูเจ็บปวดอยู่ในที สายตาที่มองมานั้นไม่ได้สนใจหญิงสาวเหมือนอย่างถ้อยคำที่ว่าเลยแม้แต่น้อย
" คุณรามินทร์อย่าพูดแบบนั้นสิคะ หนูเกรงใจคุณค่ะให้หนูไปอยู่กับนมใหญ่เถอะค่ะ "คำพูดนั้นทำเอาเนียนต้องหน้าซีด กับท่าทางของอีกฝ่าย เมื่อครู่ยังดีอยู่เลย ส่วนกตัญญูเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
"ให้ผมจัดการเถอะครับ" รามินทร์กลับมายิ้มสองมือประสานเข้าหากันเป็นการสรุปเรื่อง
"ให้เจ้าบ้านตัดสินใจจะดีกว่า"
คุณหญิงหันไปมองหน้ารามินทร์อย่างประหลาดใจ ร้อยวันพันปีลูกชายคนนี้ไม่เคยแสดงท่าทีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของบ้าน หรือ อะไรมากเท่าวันนี้มาก่อน
"มินจะจัดการให้พี่เขาใช่ไหมลูก" เธอถามให้แน่ใจอีกครั้ง
"ครับ...แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะรับรองว่าที่พี่สะใภ้อย่างดีเลย"ริมฝีปากได้รูปนั้นยิ้มเย็น
"เพราะฉะนั้นก็...เชิญคุณเนียน กับ พี่แมนที่ห้องข้างบนเลยคงจะดีกว่านะครับ...ขึ้นไปดูห้องก่อน สองห้องชอบใจห้องในก็เลือกห้องนั้นเลย อ้อ หนึ่งในนั้นเป็นห้องของพี่แมนเขาด้วยนะครับ...." ชายหนุ่มหยุดมองพี่ชายด้วยหางตา
" แต่เขาไม่ค่อยชอบไปนอนซักเท่าไร"
" เหรอคะ? ไม่เห็นพี่แมนเคยบอกเลยว่ามีห้องที่เรือนใหญ่ด้วย " หญิงสาวหันไปถามว่าที่สามีของเธออย่างแปลกใจ
" พี่อยู่เรือนเล็กสะดวกกว่าน่ะ "ชายหนุ่มสบตากับเจ้าของบ้านอย่างไม่เข้าใจในเจตนานั้น
"พี่แมนเขาก็แค่เกรงใจน่ะครับ เกรงใจไม่เข้าเรื่อง ทั้งๆที่ก็เป็นลูกชายบ้านนี้แท้ๆ" รามินทร์หัวเราะ ก่อนจะเดินนำทั้งสองคนออกไปนอกห้อง
"พี่แมนคงไม่คิดจะให้ว่าที่พี่สะใภ้ผมไปนอนเบียดกับนมใหญ่หรอกนะครับ"
" มิน "กตัญญูเรียกอีกฝ่ายเสียงแข็งเล็กน้อย เป็นเชิงบอกให้ฟังในสิ่งที่เขาตัดสินใจ
แต่เจ้าของชื่อกลับตอบรับเสียงเรียกนั้นด้วยสายตากร้าว ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเนียน หญิงสาวที่ดุจะสับสนว่าจะฟังใครกันแน่
"เชิญครับ"ชายหนุ่มว่าพลางเดินนำขึ้นไปชั้นบน
"เรื่องกระเป๋าเดี๋ยวผมให้เด็กไปยกมาให้"
" พี่จะให้เนียนนอนเรือนใหญ่นี่ ส่วนพี่จะไปนอนเรือนเล็กนะ .. เอาตามนี้นะเนียน เรายังไม่ได้แต่งงานกัน พี่อยู่เรือนเดียวกับเนียนมันจะไม่เหมาะ "ชายหนุ่มตัดสินใจให้ว่าที่ภรรยาของตนเอง พลางเหลือบมองไปทางน้องชาย ที่วันนี้เอาแต่ประชดประชัน
...ไม่เหมาะๆ....
รามินทร์ทำปากเบะพร้อมเบือนหน้าไปอีกทาง
"อ้อ ครับ ตามที่พี่แมนเขาว่าก็ได้... มันอาจจะไม่เหมาะ" รามินทร์เอ่ยย้ำอีกครั้ง
"เชิญครับ" ชายหนุ่มว่าพลางผายมืออีกครั้ง ร่างเล็กบาง แต่ดูสูงกว่า หญิงสาวมากนัก รอให้เนียนเดินตาม
ชายหนุ่มส่งสัญญาณให้ว่าที่ภรรยาเดินนำหน้าก่อน ส่วนตนเองเดินตามไป โดยที่ยังสังเกตท่าทางแปลกๆของรามินทร์อยู่แบบนั้น
++++++++++++++++
ห้องนอนที่ชั้นสองทางปีกซ้ายของบ้านถูกจัดเตรียมภายในเวลาอันรวดเร็ว ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา ประดับลายลูกไม้เล็กๆ ถูกเลือกมาปูเตียงใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องให้ ด้วยรู้ว่าแขกที่จะเข้ามาพักเป็นผู้หญิง มีการจัดเตรียมดอกไม้เล็กๆประดับไว้ให้อีกตรงหน้าโต้ะเครื่องแป้ง รามินทร์ยิ้มให้กับผลงานของคนในบ้าน
"หวังว่าคงจะถูกใจ คุณเนียนนะครับ"
" เกรงใจจังเลยค่ะ คุณรามินทร์ เอาเป็นว่าเย็นนี้หนูจะทำอาหารเป็นการตอบแทนคุณรามินทร์ กับคุณหญิงนะคะ "เนียนไหว้ลูกชายของบ้านนี้อีกครั้ง แล้วหันไปทางชายหนุ่มร่างสูง
"ดีไหม?"
" อืม..ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะแม่ก็ฝากน้ำพริกมาให้คุณหญิงด้วย "ดวงตารีเรียวหรี่ลงเล็กน้อย เสียงสูดลมหายใจเข้าลึก
"ครับ วันนี้ นมใหญ่ คงจะดีใจ มีผู้ช่วยเพิ่มอีกคน" ชายหนุ่มปั้นรอยยิ้ม ก่อนจะก้าวถอยออกมา
"ถ้าอย่างนั้น ผมให้คุณเนียนพักก่อนจะดีกว่า...เดินทางมาเหนื่อยๆ พักเอาแรงเสียหน่อยนะครับ "
" อืม ทำตามที่มินเขาว่าเถอะ เดี๋ยวพี่เองก็จะไปพักหน่อยเหมือนกัน "กตัญญูบอกกับหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยพยักหน้าให้รามินทร์เล็กน้อยเป็นเชิงบอกให้ตามมา
"ขอตัวนะครับ" รามินทร์ยังคงยิ้มให้กับหญิงสาวเหมือนเจ้าบ้านที่ดี ก่อนจะเดินตามพี่ชายไป
++++++++++++++++
" มินมีอะไรไม่พอใจพี่รึเปล่า? " ชายหนุ่มร่างสูงถามเข้าประเด็นขณะที่เดินอยู่ที่ระเบียง
"เปล่านี่ ไม่ได้มีอะไร" รามินทร์โกหกหน้าตาย
....เออซิ่ ไม่พอใจ...จะกลับบ้านทั้งทีทำไมต้องพาผู้หญิงกลับมาด้วย....
" ไม่ชอบเนียนเหรอ? "เขายังคงถามต่อ วิธีการปฏิบัติแบบจอมปลอมนั้น ทำไมเขาจะดูไม่ออก รามินทร์ดูจะประชด ประชันไปเสียทุกคำเลยทีเดียว
"เขาก็สวยดี ทำไมมินจะไม่ชอบเขาล่ะ เรียบร้อย น่ารัก ซะขนาดนั้น" รามินทร์ไม่สบตาของอีกฝ่าย ชายหนุ่มเดินไปชิดริมระเบียง มองลงไปด้านล่าง
"ถ้าพี่แมนเลือกแล้ว มินก็ต้องยอมรับไม่ใช่หรือไง ว่าที่พี่สะใภ้ของมินนี่ ..."
" งั้นมินก็ไม่พอใจพี่? "กตัญญูถอนหายใจ
" พี่ดูออกนะ ว่าเราไม่พอใจพี่ .. เรื่องอะไรล่ะ? "
ดวงตาเรียวของชายหนุ่มหันกลับมาสบตาของอีกฝ่าย
"นั่นก็สุดแล้วแต่ปัญญาของพี่ของพี่จะไปคิดเอาเองก็แล้วกัน มินไปล่ะ เดี๋ยวจะให้เด็กขึ้นมาถามก็แล้วกันว่า คุณเนียนเขาอยากจะปรุงอะไรไปถวายแม่"
ร่างบางเบือนหน้าเดินหนีไปอีกทาง ยิ่งมองหน้าของผู้ชายตรงหน้ายิ่งรู้สึกหงุดหงิด ทำไมไม่รู้จักคิดเอาเองว่าเขาไม่พอใจเรื่องอะไร เพราะอย่างน้อย ถ้าอีกฝ่ายบอกได้ เขาก็อาจจะเข้าใจ ตัวเองมากขึ้นก็เป็นได้
++++++++++++++++
บรรยากาศอาหารในช่วงเย็นนั้น ออกจะชื่นมื่น แต่กลับทำให้รามินทร์รู้สึกอึดอัด เนียนดูจะทำหน้าที่ได้ดีกับการเข้าครัว อาหารที่เธอปรุงออกมานั้นเหมือนเอาเวทมนต์มาเสกสะกดให้แม่ของเขาหลงใหลได้ปลื้ม ส่วนตัวเขาเองนั้นกลับรู้สึกว่ามันหวานเกินไป
"น้ำพริกนี่รสอ่อนไปหน่อยนะ" เขาพูดออกไปแบบนั้น
"คงไม่คุ้นรส เพราะปรกติ พี่แมนไม่ได้ทำรสนี้" แต่เนียนกลับบอกว่า กตัญญูชอบรสชาตินั้น นั่นทำให้ รามินทร์เกือบจะชักสีหน้าออกมา เพราะมันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน
เนียนเข้าได้ดีกับทุกคนในบ้าน เธออ่อนหวาน ว่านอนสอนง่าย จนคุณหญิงบ่นว่าอยากได้เป็นลูกสะใภ้ให้พศวัตเสียด้วยซ้ำไป ถ้าไม่เป็นคู่ของกตัญญูเสียก่อน รามินทร์เบือนหน้าไปเบะปากให้กับอากาศธาตุ จนอาหารเย็นเสร็จสิ้น รามินทร์แทบจะทนไม่ไหว ที่จะเดินออกไปสูดอากาศที่ไม่หวานเลี่ยนที่สวนกว้างด้านนอก สวนด้านนอก มืดครึ้ม เพราะ ต้นไม้ที่สูงใหญ่ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกไม้ไทยที่ปลูกอยู่ไกลออกไป ร่างบางสูดลมหายใจเข้าลึก เขานั่งลงที่ ก้อนหินใหญ่ที่ถุกเอามาเรียงเป็นเก้าอี้ เวลาไม่สบายใจบางครั้งเขาก็จะหนีทุกคนออกมาที่มุมนี้ของสวน
"มินเอ้ย วันนี้แกเป็นบ้าอะไรไปวะ...ไม่เห็นเหมือนตัวแกเลย...." เขาบ่นรำพึงรำพันออกมากับตัวเอง
-
เจอแบบนี้เข้าไปจุกเลย..
ก็นะคนไม่ใช่สิ่งของ และโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน
ว่าแต่ไม่จริงใช่ม๊ายยยยยยยยย งานนี้ใครจะเสียใจมากกว่ากันเนี่ย
-
:เฮ้อ:
-
เนียนก็ดูนิสัยดีนะ
ปัญหาคงขมวดปมวุ่นวายเข้าไปใหญ่ :เฮ้อ:
-
น้องเนียนคงจะงง ไอ้สองคนนี้มันเล่นอะไรกัน
นึกหน้าเด็กสาวหน้าตาน่ารัก ซื่อๆ ต้องมานั่งหน้าตาเหลอหลาอยู่ระหว่างพี่น้องที่จิกกัดกันไปมา...สงสารว่ะค่ะ :z3:
พี่แมนสู้วๆ :mc4: แต่ถ้าทำมินนี่ร้องไห้น้าาาาาาาาา :angry2:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/10_1.jpg)
(ออกหน้าหน้าอีกระลอก)
-
พี่แมนจะทำยังไงละนี่ เฮ้ออ :เฮ้อ:
มิน นนนนนนเอ๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ประชดแบบนี้หึงละสิ :z1:
จู้ๆน้า พี่แมนต้องเคลียให้มินเข้าใจหน่อยเร็ววววว งอลไปไกลแล้วนั่นนะ :laugh:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ใครอ่ะ พี่แมน :angry2::angry2:
-
ก็เพราะ มินมัวแต่คิดถึงเรื่องในอดีตจน ลืมไปว่า ปัจจุบันแล้วใครกันแน่ที่เราใส่ใจ และใส่ใจ กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อต้องเสียมันไป.... เฮ้อออ เศร้าแทนมิน
-
เอาล่ะ เฮ้อ ใครเนี่ย เนียนจะแต่งกับพี่แมนจริงอะ o18
มินก็นะ ,, เหวี่ยงไป !
-
เเอบสงสารเนียนอ่ะ
เฮ้อ!!!มินเมื่อไหร่จะเข้าจัยตัวเองสีกทีเนี๊ยยยย
มาประชดประชันอยู่ได้ ขัดใจเจ๊จิงๆๆ
รู้สึกยังไงทำไมไม่บอกพี่เเมนไปตรงๆเลยล่ะ
-
เฮ่ออออออออออออออออออออก่อน
-
ไร้ท์เตอร์คะขอฟ้องหน่อย โคไร้ท์รำไม่ตรงอ่ะ เอาแต่อิมเมจมินมาแปะ ไม่เห็นเอาพี่แมนมาแปะบ้างเลย!!
ดูดิ...วันนี้ยังมาฟาดงวงฟาดงาใส่พี่แมนกะนู๋เนียนเขาอีก หวงก้างอะเดะ ฮีเถ่อ..
คิดไรอยู่ อยากได้ไร ถ้าไม่บอกพี่แมนให้ชัดๆใครมันจะกล้าเข้าข้างตัวเองล่ะยะ?
รู้ๆอยู่ว่าสถานะของตัวกะพี่แมนต่างกันขนาดไหน พี่แมนก้อคงได้แต่เจียมตัวเจียมใจให้มาก ไม่อยากใฝ่สูงเกินศักดิ์หรอก
(ทีเขามองตัวเองคนเดียวมาตั้งกี่ปี ยังไม่มีท่าทีจะรู้สึกรู้สมอะไร...แล้วงี้จะหวังให้เขารู้เองโดยตัวเองไม่ต้องง้างปากพูดเรยเรอะ พี่แมนนะคะ ไม่ใช่ซูเปอร์แมน !!)
อินตลอด กะว่าถ้ามินไม่ได้รับบทเรียนหนักหนาเจรงๆก้อไม่สมควรได้มีความสุขกะพี่แมนหรอก บางที ถ้าจัดมาม่าหนักๆมาเราอาจจะเปลี่ยนเป็นเห็นใจและเอาใจช่วยก้อได้ แต่ตอนนี้ ขอสะใจอย่างเดียว(ตรูซาดิสต์ชิมิเนี่ย?)
รอลุ้นตอนต่อไปคร่า^^
-
:pig4:
-
คิดถึงรอยจูบ บนร่างกาย จนเผลอใจทำร้ายตัวเอง :z1:
ใจส่วนหนึ่งยังไม่ยอมรับ แต่อีกส่วนรับไปแล้วเต็ม ๆ
พี่แมนนนนน..... ยังมัวมาถามอยู่ได้ รีบอธิบายให้น้องเข้าใจก่อนที่อะไร ๆ จะไปกันใหญ่
+1 ให้คนละแต้ม ทั้งไรเตอร์ - โคไรเตอร์ สองแรงแข็ง.. และขัน... :z2:
-
ตายแล้วน้องมินทร์ อดทนไว้ค่า
พี่แมนคงงงน้องชายตัวเองเป็นอะไร
คิคิ
-
พี่แมนยังคงไม่รู้ตัวว่าเพราะอะไร เฮ้อ ก็นะ ประชดประชันอยู่นั่นแหละ
แล้วเขาจะรู้ได้ยังงัยล่ะ
-
ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้ามินนะ
-
แมนก็คงอึดอัด เลยตัดสินใจแบบนี้ แต่มินจะเอายังไงก็ด้องพูดออกไปเลย
-
อยากจะบอกว่า
สมน้ำหน้าไอ้คุณมินมินจริงๆเลยอ่ะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
บรรยากาศอึดอัดมาคุ มากกว่าคู่น้องจิ๊บกับพี่ก้องอีกนะพี่แก้วว่าอ่ะ
เพราะทั้งสถานะของพี่แมน(แถมก็ชื่อของพี่แมนอีก) มันบังคับไปในตัวให้พี่แมน ไม่กล้าทำอะไรตามความต้องการของหัวใจ
แล้วน้องมินก็ยังไม่กล้าเผยความรู้สึกจริงๆของตนกับพี่แมนอีก คงเพราะคำว่าพี่น้องมันค้ำคออยู่(แม้จะไม่ใช่โดยสายเลือดก็เหอะ)
แล้วยังอีหนูเนียน ก็เป็นตัวแทรกเข้ามาโดยมิได้เจตนาอีก โหย..อะไรๆ ดูมันยุ่งจัง
ไรเตอร์จ๋า...........ไม่อยากซดมาม่านะจ๊ะ
-
ไร้ท์เตอร์คะขอฟ้องหน่อย โคไร้ท์รำไม่ตรงอ่ะ เอาแต่อิมเมจมินมาแปะ ไม่เห็นเอาพี่แมนมาแปะบ้างเลย!!
ดูดิ...วันนี้ยังมาฟาดงวงฟาดงาใส่พี่แมนกะนู๋เนียนเขาอีก หวงก้างอะเดะ ฮีเถ่อ..
คิดไรอยู่ อยากได้ไร ถ้าไม่บอกพี่แมนให้ชัดๆใครมันจะกล้าเข้าข้างตัวเองล่ะยะ?
รู้ๆอยู่ว่าสถานะของตัวกะพี่แมนต่างกันขนาดไหน พี่แมนก้อคงได้แต่เจียมตัวเจียมใจให้มาก ไม่อยากใฝ่สูงเกินศักดิ์หรอก
(ทีเขามองตัวเองคนเดียวมาตั้งกี่ปี ยังไม่มีท่าทีจะรู้สึกรู้สมอะไร...แล้วงี้จะหวังให้เขารู้เองโดยตัวเองไม่ต้องง้างปากพูดเรยเรอะ พี่แมนนะคะ ไม่ใช่ซูเปอร์แมน !!)
อินตลอด กะว่าถ้ามินไม่ได้รับบทเรียนหนักหนาเจรงๆก้อไม่สมควรได้มีความสุขกะพี่แมนหรอก บางที ถ้าจัดมาม่าหนักๆมาเราอาจจะเปลี่ยนเป็นเห็นใจและเอาใจช่วยก้อได้ แต่ตอนนี้ ขอสะใจอย่างเดียว(ตรูซาดิสต์ชิมิเนี่ย?)
รอลุ้นตอนต่อไปคร่า^^
ไรเตอร์ตกใจ .. แวะเข้ามาอ่าน .. แหมๆ ไม่ได้ลำเอียงนะค้าาาาา พอดีว่า อิมเมจพี่แมนให้หล่อๆน่ะหายากค่ะ ก็อย่างว่าน่ะคะ่
"ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ ผิวคล้ำ " แต่ไม่เป็นไรค่ะ .. จัดไป!
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/man1.jpg)
แต่ถึงจะหาภาพนิ่งเริ่ดๆยากไปซักหน่อย แต่ถ้าสนใจผลงานของเจ้าของอิมเมจ ไรเตอร์ก็แนะนำให้หา ซีรี่ส์ Team Medical dragon มาดูกันนะคะ
คุณหมอ อาซาดะ พระเอกนั่นแหละค่ะ เท่ห์มากๆ เนื้อเรื่องก็ดีมากๆเลยล่ะคะ่
เอาล่ะ ไว้คืนนี้เจอกันนะคะ ..
-
o22 เขาไม่ได้ลำเอียงนะ :a5:
แต่อิมเมจพี่แมนมัน หารูปที่น่าจะถูกใจทุกคนยากจริงๆนี่นา (พลัส ต้องรีทัซ ทำฟุ้ง กันอีกเยอะ.....)
(แล้วทีตัวเองนั่งทำอิมเมจมินนี่ได้ในสิบนาทีนั่นมันอารายยย) แฮ่ะๆ
รูปมินนี่ในเครื่องมันมีเยอะนี่นา
(ก็นั่นล่ะเขาเรียกลำเอียงชัดๆ) :angry2:
-
5555
-
อยากได้พี่แมนไว้เอง อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงชอบ หล่อบึกบึน เข้ม เป็นยักษ์แบบนี้อ่ะ
-
มินหึงพี่แมนอ่ะ
อิอิ
น่าสงสารเนียนเนอะ
ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ออกอาการหึงแล้ว
-
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับคำชมอิมเมจพี่แมน (ที่ต้องรีทัช 55) วันนี้ก็เช่นเดิมค่ะ ไม่สามารถตอบคำถามอะไรได้ เพราะงานร้อนมากค่า
เอาล่ะ มาต่อกัน!
++++++++++++++++++++
กตัญญูพาเนียนมาพักอยู่ที่เรือนใหญ่ของคุณหญิงจิตตราได้สามวันตามที่ว่า ก่อนจะพาเธอกลับไปส่งที่บ้านต่างจังหวัด ซึ่งคุณหญิงจิตตราก็ดูจะพอใจในว่าที่สะใภ้ของแม่ศรีคนนี้ไม่น้อย และทุกครั้งที่เอ่ยถึงรามินทร์ก็มีท่าทีไม่พอใจนัก หลังจากส่งเนียนกลับบ้านแล้ว ชายหนุ่มจึงกลับมาทำงานตามปกติ โดยที่ไม่ได้พูดถึงเรื่องของเนียนหรืออะไรให้รามินทร์ได้ยินอีกเขารู้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจนักจึงพยายามไม่พูดถึง จนกระทั่งวันหนึ่ง
"เฮียแมน...มีจดหมายส่งมาที่ร้านอ่ะ แต่จ่าหน้าถึงพี่อ่ะ" ร่างผอมๆของเจ้าน้อยเดินกึ่งกระโดดเด้งมาจากหน้าร้านเข้าไปในห้องครัว
"มาเป็นห่อเลยพี่อะไรอ่ะ.... "
"ไม่ต้องถามมากน่า เดี๋ยวได้ยุ่งจนแกจะบ่นแน่" กตัญญูยิ้มน้อยๆก่อนจะแกะห่อด้านในออก
" ทวงหนี้รึเปล่าพี่ หนามาเลย? " จิ๊บเองก็หันไปชะโงกบ้าง
"เจ้านี่ก็ถามอีก อยากรู้ก็ดูซะ" ชายหนุ่มร่างสูงว่าพลางดึงเอาปึกกระดาษสีงาช้างเงาเลื่อมระยิบออกมาจากด้านในอีกห่อเป็นซองสีเข้าชุดกัน
"เอ้ยยยยย เฮียแมนจะแต่งงานเหรอ" เจ้าน้อยร้องลั่นเมื่อเห็นการ์ดด้านในที่มีตัวอักษรสีทองลงชื่อของกตัญญูคู่กับผู้หญิงอีกคน
"อืม....." เสียงนั้นรับคำแผ่วเบา ดวงตาแฝงแววยากจะเข้าใจ"เอาเป็นว่า เดี๋ยวพวกนายช่วยเอาการ์ดมาใส่ในซองด้วยล่ะ" กตัญญูสรุปใช้งานน้องเสร็จสรรพ
++++++++++++++++++++
สุดท้าย หลังจากว่างงานในช่วงบ่ายแก่ๆ เด็กหนุ่มทั้งสองคนจึงต้องช่วยกันนำการ์ดใส่ซองให้เรียบร้อย โดยที่จิ้บมีหน้าที่เขียนหน้าซองตามที่ว่าที่เจ้าบ่าวได้ร่างเอาไว้ให้
" นี่ตัวอะไรอะพี่แมน .. คุณ ประภัสรา..เหรอ? " เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลถามทั้งๆที่ก้มหน้าก้มตาเขียนหน้าซองอย่างตั้งใจอยู่ที่โต๊ะว่างๆหน้าร้าน
"ประภัสรา" เสียงรามินทร์ดังมาจากด้านหลังร่างเล็กยืนนกอดอกชะโงกหน้ามองมายังการ์ดที่จิ๊บกำลังจะเขียน
" อะ..คุณรามินทร์? " เสียงที่ไม่คุ้นเคยทำให้เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองและเมื่อพบว่าเป็นเจ้าของร้าน เขาก็ต้องหน้าซีดทันที
"คุณมินครับ ลายมือเฮียอ่านยากมากเลย คุณมินจะช่วยอ่านหน่อยได้ไหมครับเนี่ย" เจ้าน้อยรีบฟ้องเพราะตัวเอง ก็เจอปัญหา กับลายมือของกตัญญูมาหลายรอบมากแล้ว
"อืม...ได้ซิ่...ตรงไหนอ่านไม่ออกก็บอกแล้วกันนะ "รามินทร์ว่าพลางลากเก้าอี้มานั่งที่ฝั่งตรงข้าม
ดวงตารีเรียวมองการ์ดแต่งงานปึกใหญ่ตรงหน้าแน่นอนว่าแปลกใจกับวันที่ที่เขียนเอาไว้
.....อีก สามอาทิตย์.....
"จะรีบร้อนไปไหนกันนะ" เขาพูดขึ้นมาเบาๆ
" ไอ้จิ๊บ ไอ้น้อย กินขนมๆ " เสียงห้าวดังขึ้นมาจากในครัวตามมาด้วยร่างสูงของเชฟคนเก่งที่ถือจานคุกกี้ออกมาด้วยก่อนจะต้องหยุดอยู่กับที่เมื่อพบว่าใครกำลังยืนอยู่ตรงโต๊ะที่ใช้เขียนการ์ด
" มิน?...เอ่อ ..แวะมาดูร้านเหรอ? "
"ครับ..."รามินทร์รับคำ "ยังไงก็ร้านของมินนี่" ชายหนุ่มว่า พลางหยิบการ์ดขึ้นมาหนึ่งใบ "เห็นชื่อแม่ด้วย"เขาวางมันลง "เมื่อไรจะเอาไปให้แม่ล่ะ"
" คง..วันนี้เลย พอดีเมื่อกี้พี่โทรไปเรียนท่านไว้แล้ว "ชายหนุ่มตอบโดยที่ไม่ได้มองหน้าเจ้าของร้าน
" โอเค เสร็จแล้ว ... งั้นไหนๆ วันนี้ว่าที่เจ้าบ่าวต้องไปแจกการ์ดหลายที่ จิ้บขอกลับก่อนได้รึเปล่า?....เอ่อ ได้รึเปล่าครับคุณรามินทร์ " ด้วยว่าปกติเขาจะขออนุญาตกตัญญูกลับก่อนได้บ้างเป็นบางวันแต่วันนี้เจ้าของร้านตัวจริงมาจิ๊บเลยต้องหันไปขออย่างเกรงใจ
"จะไปกับ...แฟน เหรอ" รามินทร์เอ่ยถาม ทั้งๆที่ ก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายอยากจะกลับบ้านเร็วเพราะอะไร
" เอ่อ..ครับ " เด็กหนุ่มต้องตอบเสียงอ่อยเขาคบกับก้องภพอีกฝ่ายจะรู้ก็คงไม่แปลกอะไร
"อืม ไปเถอะ... เดี๋ยวทางนี้ก็มีธุระต่อเหมือนกัน " ดวงตารีเรียวหันไปมองหน้าของเชฟหนุ่ม
จิ้บยกมือไหว้ของคุณเจ้าของร้าน ก่อนจะลุกขึ้น ราวกับรู้ว่าไม่ควรจะอยู่ตรงนี้ รามินทร์คงมีเรื่องอะไรจะคุยกับกตัญญูเป็นแน่ มือเรียวสะกิดเจ้าน้อยที่กำลังจะหยิบคุกกี้ใส่ปาก
"อะไรอ่ะพี่จิ๊บ" เจ้าน้อยขมวดคิ้ว คุกกี้กำลังจะเข้าปากแล้วแท้ๆ
" กลับดี่ .. หยิบจานไปด้วย เดี๋ยวใส่ถุงให้ "จิ๊บสั่งการเสร็จสรรพก่อนจะลากเจ้าน้อ พร้อมกับจานใส่คุกกี้ไปหลังร้าน
++++++++++++++++++++
"พี่แมน จะไปวันนี้เลยใช่ไหม " เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มทั้งสองคนเดินจากไปแล้ว รามินทร์จึงได้เอ่ยถามกตัญญูออกมาด้วยเสียงเรียบๆ
" ใช่... ว่าแต่มินมีอะไรรึเปล่า? " เชฟหนุ่มถาม
"ไม่ครับ... "รามินทร์ยิ้มเย็น
"แสดงว่าวันนี้ คุณเนียนจะเข้าไปที่บ้านด้วยใช่ไหม"
" เนียนเขาจะจัดการทางบ้าน ถ้าในกรุงเทพพี่จะจัดการเอง "กตัญญูบอก ก่อนจะ ดูนาฬิกา
" ถ้ามินจะไม่ไปไหนพี่จะขอติดรถกลับบ้านด้วยคนได้ไหม? "
รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง สายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและต้องการจะตัดพ้อ แต่ก็ทำไม่ได้
" ได้ครับ... ผมคงไม่มีธุระอะไรมากมาย" ชายหนุ่มร่างเล็กกว่าตอบอย่างเสียไม่ได้
" งั้นรอพี่แป๊บนะ "เชฟหนุ่มเดินกลับไปที่ในครัวก่อนจะปิดร้านให้เรียบร้อย หลังจากที่เด็กหนุ่มลูกจ้างทั้งสองคนได้ออกไปแล้วกตัญญูจึงเดินออกมาในชุดไปรเวทที่ดูจะสุภาพกว่าทุกครั้งด้วยเสื้อเชิ๊ตสีน้ำเงิน กับกางเกงผ้าสีเทาในมือถือถุงกล่องฟรุตเค้กที่แบบที่คุณหญิงจิตตราชอบ
++++++++++++++++++++
รามินทร์ขับรถให้กตัญญูนั่ง ทั้งๆที่ กตัญญูเองก็บอกว่าจะขับให้ แต่เขายืนยันและรามินทร์ก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไรเกี่ยวกับงานแต่งงาน ชายหนุ่มเดินพากตัญญูเข้าไปด้านในที่พ่อกับแม่ของเขานั่งอยู่ด้วยกัน
"พ่อครับ พอดีเลยวันนี้พ่อก็อยู่ แม่ครับ พี่แมนเขามีเรื่องอยากจะคุยด้วยแน่ะ" รามินทร์ว่าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เขาตั้งท่าจะหันหลังกลับส่งต่อช่วงให้กับชายหนุ่มร่างสูง
....ไม่อยากจะฟัง....
"รามินทร์ แล้วนั่นแกจะไปไหน มานั่งด้วยกันซิ่ พี่แกวันนี้แต่งตัวดีมาเชียว คงมีข่าวดีแน่ล่ะ" กฤษณ์ เจ้าของธุรกิจใหญ่ที่ใครๆรู้จักดีเอ่ย รั้งตัว ลูกชายคนเล็กเอาไว้
"ครับ" รามินทร์เหลือบมองร่างสูงเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งที่พื้น ห่างจากทั้งสองคนไม่มาก เขารู้ว่า กตัญญูจะต้องก้มลงกราบเท้าพ่อแม่เขาเหมือนอย่างที่ทำเวลามีโอกาส
ชายหนุ่มวางกล่องเค้กลงโบนโต๊ะตรงหน้าผู้มีพระคุณทั้งสอง ก่อนจะกราบเท้าของคนทั้งคู่
"ที่ผมมาวันนี้ ผมขอเรียนเชิญท่านทั้งสองไปเป็นเกียรติในงานแต่งงานของผมน่ะครับ "ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากพื้นแล้วยื่นการ์ดแต่งงานของเขาเองให้อย่างนอบน้อม
" ส่วนฟรุตเค้กนี่ เห็นว่าคุณหญิงชอบ ผมเลยทำมาให้น่ะครับ "
"จัดกันที่ไหนเหรอลูก..." คุณหญิงจิตราเอ่ยถามพลางหยิบการ์ดแต่งงานนั้นขึ้นมาดู
"อุดร?...อีกสามอาทิตย์เหรอเนี่ย...เอ.... คุณคะ...นั่นตรงกับงานเลี้ยงวันเกิดท่านสาธิตเขาหรือเปล่านะคะ"
"อืม นั่นซิ่ ผมต้องไปงานนั้นเสียด้วย แล้วคุณล่ะจะว่ายังไง" กฤษณ์เอ่ยถามศรีภรรยา
"ถ้างานท่านสาธิตคุณพี่สาต้องไปด้วยแน่เขาเป็นประธานมูลนิธิที่ทางเราสนับสุนอยู่ไม่ไปก็คงไม่งาม....แมน ลูก" คุณหญิงหันมาหาชายหนุ่มที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกชายอีกคน
"ฝากบอกแม่ศรีด้วยนะ ว่าพวกแม่น่ะติดธุระสำคัญจริงๆแม่คิดว่าแม่ศรีน่าจะเข้าใจ ...ส่วนงานของเรา ถ้าอย่างนั้นให้แมกซ์กับน้องเขาไปแทนพวกแม่จะได้ไหม"
"แต่แม่ครับ...." รามินทร์หมายจะเอ่ยแย้ง แต่ก็ต้องเงียบเมื่อเจอคุณหญิงจิตตราพูดต่อ
"นี่มันงานพี่เรานะ ไม่คิดจะไปแสดงความยินดีกับพี่เขาเลยหรือยังไง แล้วเราน่ะไม่ได้เจอแม่ศรีเขามานานแค่ไหน... ไปหาแม่เขาหน่อยเถอะ"
"....................." รามินทร์มองหน้าของแม่ก่อนจะหันมามองหน้ากตัญญูอย่างไม่สบอารมณ์นัก
" ครับ ผมจะไป"
กตัญญูอยากจะหันไปบอกว่า หากอีกฝ่ายไม่เต็มใจก็ไม่ต้องไปแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งคู่เขาก็คงพูดแบบนั้นไม่ได้
" แล้วผมจะบอกแม่ให้นะครับ ว่าท่านติดธุระจริงๆ "
"จ้ะ...ฝากความคิดถึง ถึงแม่ศรีด้วยนะ....เอ้อ ถ้ายังไงก็อยู่กินข้าวแล้วก็นอนบ้านนี้เลยซิ พรุ่งนี้เช้าค่อย ให้มินเขาไปส่ง"
คำชวนนั้นเป็นการบังคับกลายๆ ชายหนุ่มรู้ดีว่าคงปฏิเสธไม่ได้ เขาจึงเสนอตัวช่วยนมใหญ่ทำอาหารให้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน และมินได้ทาน
++++++++++++++++++++
ช่วงอาหารเย็นที่รามินทร์มักจะเป็นฝ่ายชวนคุยเรื่องต่างๆนั้น กลับต่างจากทุกที เขาทานไปได้เพียงครึ่งเดียวก็รวบช้อนส้อม
"พอดีผมปวดหัว.... เดี๋ยวผมไปอาบน้ำนอนเลยก็แล้วกันนะครับ" ชายหนุ่มว่า
"เป็นอะไรมากรึเปล่า เราก็อย่าเครียดเรื่องที่ร้าน หรือ อะไรมากเกินไปนักล่ะ" ผู้เป็นพ่อเอ่ยอย่างเป็นห่วง
"ครับ....งั้น ผม...เอ่อ ขึ้นไปข้างบนก่อนก็แล้วกัน " รามินทร์เอ่ย ดวงตารีเรียวเหลือบมองหน้าของพี่ชายเล็กน้อย ก่อนจะลุกจากโต้ะอาหารไป
++++++++++++++++++++
"ใช่ซิ่...คงขยะแขยงเรามากซิ่นะ พามาให้รู้จักได้ไม่ทันไร ก็จะแต่งแล้ว... คงรีบ อยากจะแต่งจนทนไม่ไหวเลยล่ะซิ่"
รามินทร์ล้มตัวลงนอนกับเตียง เขาชักจะปวดหัวขึ้นมาจริงๆเมื่อนึกถึงภาพของกตัญญูในชุดผ้าไหมเนื้อดี มีสร้อยทองเส้นใหญ่ห้อยคอมีเสียงฉาบเสียงแตรดังพร้อมเสียงโห่ร้องก่อนจะยกขบวนไปหาเจ้าสาวลูกสาวกำนัน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่างานแต่งที่เร่งรัดขนาดนั้มันเป็นเพราะอะไรหลังจากที่เจอเนียนวันนั้นมันทำให้เขาสงสัยมาตลอดจนกระจ่างทุกอย่างเมื่อจ้างให้นักสือไปสืบมาได้ความว่าแท้จริงเป็นการแต่งขัดดอกใช้หนี้
บ้านของกตัญญูติดหนี้ บ้านผู้ใหญ่พ่อของเนียนอยู่ไม่น้อย และที่นาที่อุดรจะต้องถูกยึดแน่หากไม่ทำอะไรซักอย่าง ...เนียนเองก็ชอบพอกตัญญูอยู่นานแล้ว พ่อผู้ใหญ่คงหัวแหลมเห็นดีบังคับเอาตัวลูกเขยมาใช้หนี้เสียเลย ทำไมคนอย่างกตัญญูจะต้องทำอะไรขนาดนั้นด้ว เขารู้ว่ามีหลายครั้งที่กตัญญูนั้นไม่ได้ตัดสินใจเพื่อตัวเอง แต่.....กับเรื่องแบบนี้เขาไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของสาเหตุที่ทำให้พี่แมน...พี่ชายคนสำคัญต้อง ตัดสินใจรีบแต่งไปเลย....โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีคืนหนึ่งที่...อะไรๆ มันยังไม่เคลียร์ระหว่างเขากับพี่ชาย.... รอยจูบที่ฝากเอาไว้เต็มแผ่นอกสำหรับคนเมาในตอนนั้นคงไม่เป็นไรแต่คนที่มีสติดีทำไมถึงต้องทำอย่างนั้นรามินทร์สงสัยมาตลอด
ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำ อาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนสบายๆ เสื้อยิดกางเกงวอร์มขายาวเหมือนทุกที แต่ที่ต่างไปคือรู้ดีว่า หลังจากวันนี้ คำถามอาจจะไม่ได้ถามออกไปอีกแล้วก็เป็นได้มือเรียวตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์คุ้นเคย
" มีอะไรเหรอมิน? .. พี่อยู่เรือนเล็กแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องโทรมา " ปลายสายรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่รามินทร์โทรศัพท์มา ทั้งๆที่ปกติจะเดินมาเคาะประตูเองเลยด้วยซ้ำ
"มินไม่อยากลงไป... มินปวดหัว....แต่อยากคุยกับพี่ ขึ้นมาหาผมหน่อยได้ไหม"
" ดึกแล้วนะ .. ปวดหัวก็พักเถอะ ไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้ "ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยความหวังดี หวังว่าน้ำเสียงของเขาคงจะสื่อเจตนาดีๆนี้ให้อีกฝ่ายได้
"มินอยากคุยกับพี่ คืนนี้...." แต่ปลายสายยังยืนยัน
"ไม่ได้?"
" โอเค .. งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นไปหา "ชายหนุ่มถอนหายใจ
++++++++++++++++++++
รามินทร์เดินวนไปมาอยู่ภายในห้องของตัวเอง เขาพูดออกไปแล้วว่าเขามีเรื่องจะคุย แต่เขาจะพูดยังไง จะคุยอะไร.... ทำไมเขาถึงเดือดเนื้อร้อนใจมากขนาดนี้ รามินทร์ขบปลายนิ้วของตัวเองเบาๆ จนได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าห้องจึงเดินไปเปิดประตูนั้น
"พี่แมน.....เข้ามาซิ่ครับ"
" มินมีอะไรจะคุยกับพี่เหรอ? "ชายหนุ่มถามหลังจากเข้ามาในห้องนอนของอีกฝ่ายแล้ว รามินทร์ปิดประตูเอาไว้เบื้องหลัง ปลายนิ้วลงกลอนประตู
" ผมมีเรื่องอยากจะถามพี่..." ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา
"วันนั้นที่ผมกับพี่... ทำ...เรื่องนั้นกันพี่....คิดอะไรอยู่ " รามินทร์เอ่ยตะกุกตะกัก
" เรื่องนั้น ... มิน แค่อยากให้พี่ช่วย .. ไม่ใช่รึไง? " ชายหนุ่มย้อนถามพลางหันไปมองที่นอกหน้าต่าง
"ผมอยากให้พี่ช่วย...ใช่ ...ผมคิดว่าอาจจะใช่.... แล้วพี่ล่ะคิดอะไรอยู่ตอนนั้นกับตัวผม ..."
ร่างบางเดินไปหยุดตรงหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
" พี่ก็แค่............... อยากจะช่วยมิน " ชายหนุ่มตอบกลับมา เขายังไม่ละสายตาจากหน้าต่าง ตรงนั้นยังมีกระถางต้นกระบองเพชรที่เขาซื้อให้รามินทร์เมื่อสามปีก่อนอยู่เลย
" แล้วมินจะสงสัยอะไรนักหนา " คิ้วเข้มเริ่มขมวดทำราวกับว่ากำลังหงุดหงิด
"ผมสงสัยเพราะหลังจากที่มันเกิดขึ้นพี่ก็ทำตัวแปลกๆแล้วเราก็ทะเลาะกันผมก็รู้ว่าผมแย่แต่ไม่ใช่ว่า กลับไปบ้านแค่ไม่กี่วันพี่ก็กลับมาบอกว่าจะแต่งงาน เผลอแพล็บๆก็แจกการ์ด ขยะแขยงผมมากขนาดนั้นเลยหรือไง พี่ถึงจะหนีผมไปไกลๆ....ไปให้พ้นๆ..... ผมมันเลวใช่ไหมที่เมาแล้วใช้พี่มาบำบัดความใคร่ตัวเองน่ะ" รามินทร์ใช้เสียงที่ดังขึ้นอีกมือเรียวคว้าไหล่กว้างของอีกฝ่ายให้หันมามองหน้าเขา ตรงๆ
"มองผม แล้วบอกมาซิ่ว่า พี่คิดอะไร ตอนที่ทำแบบนั้น จูบผมจนเต็มตัว แล้วนึกแขยงตัวเอง แขยงผมขึ้นมาใช่ไหม"
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้กตัญญูปวดใจ แต่ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วเขาจะพูดอะไรได้อีกงานแต่งงานของเขากำลังจะเกิดขึ้น ในอีกสามอาทิตย์ข้างหน้านี้ชายหนุ่มสบตาอีกฝ่ายพยายามเหลือเกินที่จะไม่หวั่นไหว
" ใช่ .. พี่แค่ช่วย ... แต่มินยั่วพี่เองนะ! "ชายหนุ่มลากนิ้วที่ลำคอขาวลงมายังแผ่นอก ดวงตาคู่คมพยายามมองอีกฝ่ายอย่างเหยียดๆ
" รู้ไหม .. ว่าตัวเองนะ นอนอ้าขาให้พี่เอง ... แค่จูบน่ะ พี่หยุดได้แค่นั้นก็ดีแค่ไหนแล้ว.. "
"..............................." ความชาแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้ารามินทร์ไม่รู้สึกอะไรอีก
"ส...สรุปว่าผมมันเลวเองซิ่นะ....เมาแล้วมั่ว ยั่ว... ผมสมควรจะโดนแล้ว ใช่ไหม... " น้ำเสียงของรามินทร์สั่นเครือทั้งโกรธ ทั้งเสียงใจ จนไหล่บางสั่น มือเรียวกำแน่น
กตัญญูรีบหันหน้าไปอีกทางริมฝีปากได้รูปเค้นเสียงออกมา
" ก็แล้วแต่มินจะคิดก็แล้วกัน.. "
"คิดว่าตัวเองคงเป็นคนดีมาเลยซิ่นะ พ่อพระ สนองตัณหาให้น้อง ...แล้วก็มันจะสับสนอับอายตัวเองแค่ไหนก็ช่างหัวมัน...หยุดไว้แค่นั้นก็บุญหัวแล้วกับเกย์แบบนี้ฉันทำให้แค่นั้นก็คงพอแล้วซิ่นะ...." รามินทร์ยังคงเอ่ยออกมาในอกเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหวเขาไม่เคยคิดจะพูดอะไรแบบนี้กับอีกฝ่ายเลย
"ไปแต่งงานดีกว่า หนีไปแต่งไกลๆ ปล่อยให้มินคิดถึงพี่ ....จินตนา.........." ร่างบางหุบปากแน่น เมื่อกำลังจะหลุดคำพุดน่าอายนั้นออกมา
....ถ้าพูดออกไปก็คงบอกว่าเราเลวอีก...
กตัญญูก้มลงมองคนตรงหน้าทันที
...ปล่อยให้มินคิดถึงพี่?.....จินตนา?....จินตนาการเหรอ?...
รามินทร์หน้าแดงก่ำ เบือนหน้าหนีไปอีกทาง
"มินหมดเรื่องจะพูดแล้ว... "
" เดี๋ยว " มือแกร่งจับข้อมือเย็นๆให้หันมาทางเขา" เมื่อกี้ว่าอะไรนะ? "
"อะไร.... มินบอกว่า ไม่มีเรื่องจะพูดแล้ว พี่แมนจะไปไหนก็ไป...ไปแต่งงาน ไปมีครอบครัว ไปไหนก็ไป" ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่าย น่าจะหมายถึงอะไรแต่รามินทร์ไม่คิดจะตอบ
" ไม่ใช่ ! มินพูดอะไรของมิน คิดถึงอะไร จินตนาการอะไร? "มือแกร่งนั้นบีบข้อมือเล็กแรงขึ้น
"โกรธใช่ไหมล่ะ ขยะแขยงใช่ไหมล่ะ ที่มินต้องมาช่วยตัวเองเพราะเลิกคิดถึงเรื่องคืนนั้นไม่ได้น่ะ....ปล่อยซิ่มันเสียมือไม่ใช่รึไง ปล่อยซิ่" รามินทร์จ้องหน้าของอีกฝ่ายแววตากร้าว แต่คำพูดนั้นทำให้กตัญญูถึงกับอึ้ง
" อะ..อะไรนะ?.. "
"ได้ยินแล้วนี่ เต็มสองหูแล้วก็ออกไปซะ ไปหาเจ้าสาวของพี่โน่น"
" มิน...อยากให้พี่กอด เหรอ? "ชายหนุ่มตัดสินใจถามออกไปตรงๆ เขาดูสงบลง ผิดกับอีกฝ่าย
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมก่อนอ่าน
*****************************************************
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยค้างอ่ะ มินนี่จะตอบว่าอย่างไร อยากรู้ๆๆๆๆๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:ไรเตอร์นานๆ
-
อ่านๆไปก็แอบสงสารรามินทร์เหมือนกัน :เฮ้อ:
ค้างจังค่ะ TT
ไรเตอร์สู้ๆกับงานนะคะ :กอด1:
-
ไรเตอร์สู้ๆนะเค้อ เผลอๆ จะจบก่อนข้าพเจ้า ฮ่าๆๆๆ
มินนี่.... :o12: วิ่งหนีไปเลยลูกอย่าไปตอบนะ ปล่อยคนอ่านค้างไป (อ้าว เฮ้ย....ไม่เกี่ยวละ) :z6:
แหม แหย่เล่นหรอกค่า...แต่เนื้อหาจะเข้มมมมม ข้นนนนนนนน คลั่ก แน่นอน รักคนอ่านนะคะ :-[
(แม้โคไรเตอร์จะลำเอียงเรื่องรูปของมิน กะ แมน อยู่เสมอก็ตาม)
-
กี๊ดดดดด พี่เเมนมินบอกขนาดนี้เเล้ว
กอดไปเรย ไม่ต้องถามเเร้ว กอดเรย กอดเรย
อิอิ จะมัวชักช้าอยู่ใย ฮ่าๆๆ
ใจตรงกันขนาดนี้เเล้ว จะบอกรักก้อบอกเรยพี่เเมน
รอเวลานี้มานานเเร้วม่ายช่ายเหรอ พี่เเมนสู้ๆๆๆ
-
โฮกกกกกกกกกกกก !!!
อยากจะกรีดร้อง พี่แมนนนนน
มินเค้าหลุดมาเยอะแล้ว รู้บ้างมั้งเนี่ยยย :serius2: :z3:
-
+1 co writer and writer
นู๋มิน น่าสงสาร กอดปลอบ :กอด1: :กอด1:
ส่วนพี่แมน :เฮ้อ: :z6: :z6:อย่างเดียว
-
อ่านแล้วแทบกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่แมนคะ ยกเลิกงานแต่งบัดเดี๋ยวนี้!!!!!
-
แล้วพี่แมนจะต้องแต่งงานไหนเนี่ย
อ่านจาก 1st Story เหมือนจะไม่มีงานแต่งพี่แมนนะ
เกี่ยวกับป่ะ
:L2: :L2: :L2:
:pig4:
-
อ๊ายยยย
มินเค้าเปิดเผยความในในมาครึ่งนึงแล้ว
พี่แมนล่ะว่าไงจ๊ะ
-
เฮ้อออ
-
อ๊ากกกกกก ค้างคาสุดๆๆๆๆ
อ่านตอนนี้แล้วสงสารทั้งคู่ พยายามจะตัดใจแต่ยิ่งทำก็ยิ่งแย่ลงไปทุกที
เหมือนเรื่องมันไปไกล จะแก้ไขอะไรได้เนี่ย
-
อ้าว!!!!!!! จบตอนไปซะงั้นอ่ะ
แมนจะจัดการกับชีวิตต่อไปยังไงดี
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนหน้าจะมีฉากกอดให้อ่านไหมน้า
อิอิ
มินก็ใช้หนี้ให้พี่แมนเลยสิ
พี่แมนจะได้ไม่ต้องแต่งงานน่ะ
เราก็ทนไม่ได้ที่พี่แมนต้องแต่งงานอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
" มิน...อยากให้พี่กอด เหรอ? " -- มินจะว่าไง...ไม่รู้ รู้แต่รีดเดอร์อยากให้พี่แมนกอดน้องค่ะ :กอด1:
ถ้าไม่อยากให้พี่แมนแต่งงาน น้องมินก็ไปใช้หนี้แทนพี่แมนเลยสิ ... แล้วมินก็จับพี่แมนแต่งงานกับตัวเองแทน (ขัดดอกๆ) :oni2: กร๊ากๆๆๆๆ
อย่าปล่อยให้น้องต้องเอาแต่จินตานาการนะพี่แมน ช่วยน้องหน่อย :haun4:
:L2: ขอบคุณไรท์เตอร์ & +1 จ้ะ
-
มาม่า 2 โหล
สนุกสนานกันเลยทีเดียว
กร๊ากกกกก
ยิ่งอ่านยิ่งสนุก
สงสัย เราจะ sm ชอบให้มีบทดราม่ากระชากใจ
คริคริ
-
สวัสดีค่ะ รีเดอร์ทุกท่านนน
ขอบคุณที่ให้การตอนรับซีรี่ส์นี้เป็นอย่างดีนะคะ จากที่เอ็นดูพี่ก้องและน้องจิ๊บ มาจนถึงพี่แมนกับมินนี่ จนถึงตอนนี้...
...20,000 ฮิตแร้ววววววววว ค่า .. :mc4:
ดังนั้นไรเตอร์+โคไรเตอร์จึงขอแจกของฉลองฮิตนี้ด้วย
ทิชชู่ค่ะ!!
ถ้าพร้อมแล้ว .. แกะห่อ เตรียมซับ.......ได้เลยคร่า~
:m25:
+++++++++++++
"..................ไม่.....ไม่ใช่แบบนั้น" รามินทร์อึกอักเมื่อถูกถามตรงๆแบบนี้มันไม่มีคำตอบอื่นนอกจากคำว่า "ใช่" เพราะเขาคิดถึงอีกฝ่ายแบบนั้นแต่อีกใจก็รู้ว่ามันผิดเขากับกตัญญูเป็นพี่น้องกัน และมันไม่ควรจะมีอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้แต่เขาก็หยุดคิดถึงอีกฝ่ายในจินตนาการแบบนั้นไม่ได้ เหมือนกับสิ่งที่หยุดไปนานมันกลับมาทำงานอีกครั้งแล้วมันเหมือนกับจะหาทางปิดมันลงไม่ได้
" อยากให้พี่...ช่วย รึเปล่า? "เขาถามออกมาอีกครั้ง
" ถ้ามินหยุดคิดไม่ได้ อยากจะให้พี่ช่วยอีกไหม? "
รามินทร์หน้าแดงก่ำกับคำถามนั้น
"อย่า...อย่ามาพูดแบบนี้นะ มินไม่ได้เมา ไม่ได้ยั่วอะไรพี่ด้วย..."เขาเลี่ยงไม่ตอบคำถามเป็นครั้งที่สอง
" ตอบคำถามสิ .. ตอบมาว่า จะทำ หรือ ไม่ทำ "กตัญญูถามเป็นครั้งสุดท้าย คนตรงหน้าดูสับสนเหลือเกิน
"ถ้ามินบอกว่าอยาก พี่จะด่ามินว่าเลวอีกใช่ไหมล่ะ จะบอกว่ามินยั่ว อ้าขาให้พี่อีกใช่ไหม"
....ปฏิเสธร่างกายตัวเองไม่ได้.....ผลักความคิดนั่นออกไปไม่ได้....
" จะทำ หรือ ไม่ทำ ? "ชายหนุ่มยังคงถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"ทำ...." รามินทร์สบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ผู้ชายแท้ๆอย่างกตัญญูจะมาสนใจอะไรเขาทั้งๆที่ไมได้เมา
"จะถือว่าทำทานใช่ไหมล่ะ"
" นอนลงไปสิ "ชายหนุ่มชี้ที่เตียงนุ่มขนาดใหญ่ของอีกฝ่ายไม่ตอบคำถามนั้น หัวใจของรามินทร์เจ็บแปลบ คำสั่งนั้นเหมือนจะตอบคำถามของเขาอยู่ในที
.....ทำทาน.....
ชายหนุ่มค่อยนั่งลงที่ปลายเตียง ก่อนจะนอนลงไปกับเตียงกว้าง หัวใจของเขาเต้นระรัวดวงตารีเรียวเบือนหลบไปอีกทาง เขารู้สึกอับอาย ไร้เกียรติ เขากำลังทำอะไรอยู่ รามินทร์ตั้งคำถามกับตัวเองแต่ก็ตอบไม่ได้ ดวงตารีเรียวอยากจะหลบสายตา แต่กระนั้นเขาก็อยากจะมองหน้า อยากจะเห็น ความรู้สึกของกตัญญูจะได้ตอบคำถามที่เขาเฝ้าสับสนมาตลอดว่ากตัญญูคิดยังไง
.....ก็แค่ทำทานน่ะซิ่....
ชายหนุ่มร่างสูงตลบชายเสื้อแล้วถอดออกจากตัวก่อนจะคร่อมร่างบางของรามินทร์เอาไว้ ร่างบางสูดลมหายใจเข้าลึก ถึงจะเคยเห็นผิวกายของอีกฝ่ายมานับครั้งไม่ถ้วน แต่มันไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้
"ผม......ผมอาจจะ....."รามินทร์พูดตะกุกตะกักเหมือนกำลังลังเล กำลังจะถอนคำพูดของตัวเอง กตัญญูก้มหน้าลงที่ซอกคอขาวของอีกฝ่าย ลมหายใจอุ่นร้อนนั้นให้ความรู้สึกเย้ายวนได้อย่างน่าประหลาด โดยไม่ต้องมีเหล้ามากระตุ้น
" เปลี่ยนใจ?..บอกพี่มา..แล้วพี่จะหยุด " เขากระซิบถามกับผิวเนียนนั้น
"......................."รามินทร์หลับตานิ่ง สัมผัสอุ่นของลมหายใจนั่นเป็นจริงและเขากำลังสัมผัสมันในทุกๆอณู
"ไม่......มินจะทำ ....." ชายหนุ่มตอบเสียงเบา มือเรียวจับมือแกร่งของอีกฝ่ายมาทาบอกของตัวเอง
มือแกร่งที่อบอุ่น และปลอดภัยเสมอ มือที่คอยปกป้องคนที่อยู่เบื้องล่างจากความเจ็บปวดทั้งปวง ลากกับแผ่นอกเรียบเนียนทั้งๆที่ยังมีเสื้อยืดขวางอยู่ นิ้วสากของกตัญญูขยี้ยอดอกนุ่มของอีกฝ่ายจนแข็งเป็นไต เรียกเสียงร้องของคนที่ถูกกระทำได้ไม่ยาก
"อ่ะ..... " รามินทร์กัดริมฝีปากแน่น เสียงร้องของรามินทร์ในเวลาแบบนี้ ทำให้ลมหายใจของกตัญญูกระชั้น ริมฝีปากได้รูปแนบกับอีกฝ่ายทันที พร้อมกับมือข้างเดิมที่ล้วงเข้าไปสัมผัสใต้เสื้อยังที่เดิม ปลายลิ้นแลบเลียริมฝีปากที่กัดแน่นอย่างยั่วเย้า
" อ้าปาก.. " เขาสั่งด้วยเสียงที่ต่างไปจากทุกที คำสั่งนั้นทำให้รามินทร์ลืมตามองหน้าของอีกฝ่าย ด้วยความแปลกใจ
"พี่........" แต่เสียงนั้นก็หายไปเมื่อเรียวลิ้นร้อนรุกเข้ามาเกี่ยวพันกับปลายลิ้นของเขาเอง ความร้อนหวามไหว ทำให้ร่างบางสั่นสะท้าน มือเรียวยกขึ้นพยายามดึงเส้นผมของอีกฝ่าย เมื่อรู้สึกว่ากำลังจะขาดอากาศหายใจ
"พ...พอก่อน...ห...หายใจไม่ออก"
นั่นทำให้กตัญญูละจากริมฝีปากของอีกฝ่าย ดวงตาสีดำสนิทสบตาอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปยังซอกคอขาวเนียน
" อยากได้รอยจูบไหม? " เขาถามอีกครั้ง ปลายลิ้นร้อนลากเลียกับซอกคอ ไล้มาถึงใบหู
"ไม่.....ไม่รู้" รามินทร์ตอบกลับมาอย่างสับสน สัมผัสที่รับมานั้นทำเอาสมองของรามินทร์คิดอะไรไม่ออก ทุกอย่างกระเจิดกระเจิงไปหมด
....เขาอยากได้ไหม.....
....อยากได้สัมผัสจากใครซักคน....
"กอดซิ่.....กอดผม" รามินทร์ตอบปนเสียงหอบหนื่อย
.....'เพราะผมไม่ได้กอดใครมานานแล้ว'.....
เสียงในความทรงจำสะท้อนกลับมา ความทรงจำที่ลืมเลือนไปเพราะฤทธิ์เหล้าในคืนนั้น
กตัญญูขบกับลำคอขาวนั้น ก่อนจะดูดผิวเนื้อไว้เบาๆแค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เกิดร่องรอยอะไรได้ง่ายๆ เขารู้ว่ารามินทร์สับสน แต่ เสียงลมหายใจที่กระชั้นถี่ของน้องชายคนนี้ ทำให้เขาเลือกที่จะไม่ใส่ใจมัน ชายหนุ่มดึงชายเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นแล้วเลื่อนตัวลงที่หน้าท้องแบนเรียบ ซึ่งไม่มีกล้ามเนื้ออย่างที่ควรจะเป็น ปลายลิ้นร้อนๆลากจากขอบกางเกงวอร์มขึ้นไปยังแผ่นอก ก่อนจะเลื่อนมาตวัดไล้กับยอดอกสีชมพูที่แข็งเป็นไตสลับไปมาทั้งสองข้าง
"อ้ะ...พี่แมน.....ยะ.... "รามินทร์ยกมือขึ้นปิดปาก สัมผัสหวามไหวมีมากเกินไป เขากลืนคำพูดนั้นหายไปในลำคอ
"ทำซิ่... เร็วๆ" ทั้งๆที่ร้อนรุ่มไปหมด แต่ในใจกลับ เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
"พี่ไม่ได้คิดจะพิศวาสอะไรอยู่แล้วนี่ ..." เสียงที่พูดออกมานั้นหอบกระชั้น เจ็บปวด
..ประชดจังนะ .. ในเวลาแบบนี้แท้ๆ...
ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะลากมือลงที่สะโพกมน มือแกร่งกระชากเอวกางเกงผ้านั้นลงแล้วรูด
มันลงจากปลายขา เรียวขาเนียนที่ปรากฏทำให้หัวใจเขาเต้นถี่ แต่มันคงไม่เท่ากับความร้อนจัดที่ปรากฏตรงหน้าของตนเอง
"จะหัวเราะทำไม.....จะทำก็ทำ"
รามินทร์เอื้อมมือไปหมายจะดึงกางเกงของอีกฝ่ายเหมือนกัน เพราะเสียงหัวเราะเบาๆเมื่อครู่แท้ๆ
"หึ.. จะทำก็ทำสิ .. หยุดทำไม? "ชายหนุ่มย้อน พลางขยับตัวคร่อมร่างบาง ดวงตาคู่สวยมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์ซักเท่าไรนัก มือบางยกขึ้น เพื่อค่อยดึงกางเกงวอร์มของอีกฝ่ายลงเพราะอีกฝ่ายยังคร่อมร่างเขาอยู่ทำให้กางเกงยังไม่ได้หลุดออกจากร่างไปไหน แก่นกายร้อนใต้ชั้นในมองเห็นได้ชัดเจน รามินทร์เบือนหน้าไปอีกทาง
"ขยับลงไป จะได้ถอดให้" ชายหนุ่มทำตามที่อีกฝ่ายว่า
" มองสิ .. อยากได้ไม่ใช่รึไง " ชายหนุ่มขยับเอวให้มือเรียวสัมผัสผ่านความร้อนของเขาเอง
ดวงตารีเรียวตวัดมองใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจอีกครั้ง กตัญญูไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยสั่งเขาแบบนี้ แกล้ง...ทำร้ายเขาแบบนี้คิดได้แบบนั้นก็ต้องยิ้มออกมา รอยยิ้มเยาะหยันตัวเอง เขารู้เหตุผลดี ทั้งหมดนี่ก็เพราะตัวเขาเอง ชายหนุ่มดึงกางเกงชั้นในของร่างสูงลง เผยให้เห็นร่างกายของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยความต้องการ ร่างสูงนั้นขยับให้อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายหลุดไปให้พ้นทาง ก่อนจะเป็นฝ่ายตลบชายเสื้อยืดตัวบางของตัวเองออกไปให้พ้นทาง ร่างบางขยับขึ้นไปทางหัวเตียง เรียวขายังแนบชิด สองแขนยันตัวเองเอาไว้ ดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่าย
"ยั่วพอรึยัง.... ต้องอ้าขากว้างๆ เหมือนคืนนั้นด้วยใช่ไหม"
รามินทร์อ้าขาออกกว้าง มือเรียวไม่ได้คิดจะปิดบังส่วนใดของร่างกาย แต่ดวงตาที่มองตรงมานั้นเจ็บปวดไม่น้อย ร่างขาวเนียนปรากฏตรงหน้า กตัญญูโถมตัวลงไปสัมผัสผิวกายที่ร้อนระอุของอีกฝ่ายด้วยร่างเปล่าเปลือยของตนเอง เสียงของผิวกายที่เสียดสี ทำให้เขาตื่นตัว จนเบื้องล่างเปียกชื้น ชายหนุ่มจูบอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน รุนแรง เอาแต่ใจ และเต็มไปด้วยความปรารถนา
"อื้อ....." เสียงร่างข้างล่างนั้นประท้วงแผ่วเบา สัมผัสจากร่างของอีกฝ่ายนั้น ทำให้ร่างบางเกร็ง อาจเป็นเพราะไม่คุ้นเคยและด้วยห่างหายไปนาน แต่ส่วนหนึ่งก็เหมือนดึงความทรงจำที่ขาดหายไปให้กับคืนมา ร่างของพวกเขาเคยบดเบียดเสียดสีกันขนาดไหน ความสุขที่ร่างแกร่งนั้นเคยปรนเปรอให้เขา มากขนาดไหน เพียงแค่นั้นก็ทำให้รามินทร์ตื่นเต้นได้มากโข เสียงครางอย่างพึงใจ ยิ่งทำให้กตัญญูได้ใจ มือทั้งสองข้างสัมผัสไปทั่วร่างนั้น สำรวจทุกสิ่งที่เขาอยากแตะต้องอย่างยั่วเย้าโดยเฉพาะความร้อนที่แนบกับของเขาเอง มือแกร่งกอบกุมมันเอาไว้ก่อนจะขยับไปมา เป็นจังหวะเดียวกับปลายลิ้นร้อนที่เลื่อนลงตวัดไล้กับแผ่นอก
"อ๊า พี่แมน...ไม่....ไม่ไหว....."
ร่างบางเกร็งแน่นสัมผัสร้อนที่อีกฝ่ายเร่งเร้าความตื่นเต้น จินตนาการทั้งหมดกับความเป็นจริงที่กำลังสัมผัส มากเกินกว่าที่ร่างกายของเขาจะทนได้ ของเหลวสีขาวขุ่นฉีดพุ่งออกมาเพราะน้ำมือของอีกฝ่ายคนที่ไม่น่าจะพิศวาสอะไรรกับร่างกายของผู้ชายแต่กลับสัมผัสเขาอย่างกระหาย
....เพราะอะไร....
ก่อนที่ร่างนั้นจะอ่อนยวบลงกับเตียงนุ่ม เหมือนไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเหลืออยู่อีกแผ่นอกบางไหวกระเพื่อมด้วยแรงหอบเหนื่อย
....เพียงแค่นี้เขาก็สุขสมไปก่อนเสียแล้ว.....เพียงแค่นี้...เป็นเพราะห่างหายมานานหรือเพราะสัมผัสจากอีกฝ่ายกันแน่
"อื้อ.. มิน ..อ้าขาสิ.. "
ความร้อนที่เปรอะเปื้อนทำให้ชายหนุ่มเรียกร้อง ที่จริงเขาควบคุมทุกอย่างได้แล้ว แต่ลึกๆ ก็ยังอยากได้รับการยินยอมจากคนเบื้องล่าง ร่างบางทำตามอีกฝ่ายสั่งเหมือนคนละเมอ เจ้าของชื่อยังหอบเหนื่อย ริมฝีปากแดงชื้นหอบหายใจเข้าออก ดวงตารีเรียวนั้นฉ่ำเยิ้ม มือเรียวอ่อนแรงยกขึ้นราวขอให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้
....มาหาผมซิ่....
....ช่วยผมซิ่....
กตัญญูก้มลงจูบอีกฝ่ายตามที่ได้รับการร้องขอ มืออีกข้างคว้าหมอนนุ่มมารองสะโพกบางนั่นไว้ ความร้อนที่เปรอะเปื้อนนั้นถูกปลายนิ้วร้อนกวาดไปยังช่องทางที่ยกขึ้นสูงก่อนจะกดลงไปเบาๆ
"โอ้ย......"
ร่างเล็กผวายั้งแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ทันที แต่กตัญญูลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เขาจูบรามินทร์อย่างเร่าร้อนก่อนจะผละออก มือข้างที่รุกล้ำร่างกายแคบแน่นนั้นยกขึ้น ก่อนจะเลียนิ้วของตนเองแล้วเอาเข้าไปในริมฝีปากร้อน
" ดูดสิ .. "มืออีกข้างก็ขยับให้ความร้อนเบื้องล่างตื่นขึ้นอีกครั้ง
"อื้อ...." เสียงประท้วงดังขึ้น รามินทร์พยายามผลักมือแกร่งนั้นออกไป แต่ทำไม่ได้ ร่างกายเขาสั่นเทา ด้วยความปรารถนา ในที่สุดต้องยอมเล็มเลียปลายนิ้วของอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้ เขารู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้น ใจที่อยู่ในอกเต้นไม่เป็นจังหวะสะโพกบางขยับเข้าหาสัมผัส ของอีกฝ่ายด้วยไม่อาจห้ามความต้องการไหว
จังหวะของปลายลิ้นของรามินทร์เป็นจังหวะเดียวกับมือของกตัญญู ชายหนุ่มดึงนิ้วออกจากริมฝีปากร้อนแล้วแทรกเข้าไปยังร่างบางนั้นทันทีโดยที่ไม่หยุดมือที่ขยับกับความร้อนแม้แต่น้อย ปลายนิ้วแกร่งสากด้าน เพราะทำงานหนักนั้นควานที่ปากทางเข้าเพื่อให้รามินทร์ยอมรับสิ่งแปลกปลอมอื่นเข้ามาได้อีก จนเมื่อร่างนั้นยอมรับ ชายหนุ่มขยับนิ้วเข้าออกดวงตาสีดำสนิทนั้นมองใบหน้าเร้าอารมณ์ที่แสดงอาการทรมานออกมามากขึ้นๆ
"อ๊า......พี่แมน......พี่แมน....." ความต้องการด้านหน้าถูกระตุ้นเร้าเองก็ยากจะห้ามไหว อีกฝ่ายยังไม่ปราณีกับร่างของเขาอีก เสียงนุ่มที่เคยเรียกอย่างออดอ้อนตอนนี้ร้องออกมาเหมือรทรมานยิ่ง
"ไม่ได้....ทนไม่ได้แล้ว ให้ผมนะ....ช่วยผม...เร็วๆ" รามินทร์รอ้งขออย่างสิ้นอาย ไม่ต้องมี น้ำเมาใดๆมาช่วยเปลี่ยนนิสัย มันคือความต้องการจริงๆของเขาในตอนนี้ มือเรียวพยายามสัมผัสร่างกายของอีกฝ่าย สนับสนุน คำเรียกร้องนั้น ร่างที่มีมัดกล้ามที่เคยอิจฉา ตอนนี้ กลับอยากครอบครองให้สัมผัสเขา แตะต้องเขาคนเดียว
ชายหนุ่มร่างสูงดึงนิ้วออกตามคำขอ ก่อนจะรั้งขาเรียวนั้นขึ้นพาดบ่าตนเอง ริมฝีปากหนาจูบที่ต้นขาเนียนนั้นเบาๆ แล้วแทรกกายเข้าไปความคับแน่นและร้อนรุ่มทำให้เขาแทบคร่ำ กตัญญูคำรามออกมาเป็นชื่ออีกฝ่าย
" อา ... มิน "
"อุ....อ๊า... พี่แมน พี่แมน " ไม่มีคำพูดอื่นนอกจากเสียงครางครวญออกมาเป็นชื่อของพี่ชาย ร่างบางเกร็งกายต่อต้านการรุกล้ำนั้น แต่ไม่ได้รับการตอบรับโดยการหยุดยั้ง ร่างสูงขยับร่างเข้าหาอีกครั้ง และอีกครั้ง จนมินต้องยอมรับเข้ามาจนหมด ร่างเล็กหอบหายใจถี่ สองมือผวากอดร่างสูงแน่น ความคับแน่นและบีบรัดทำให้กตัญญูขยับร่างรุกเร้ารุนแรง เขายังคงเรียกหาร่างเบื้องล่างไม่หยุด จนร่างบอบบางต้องสั่นไหวตามแรงกระแทก
"อ่ะ....อีก...พี่แมน อีก..." เสียงเรียกร้องดังขึ้นเมื่อร่างกายของรามินทร์ถูกกระตุ้นเร้า ณ จุดที่ ทำให้ความหวามไหวแล่นลามไปทั่วทั้งร่าง ภายในเกร็งรัดรึงร่างกายของกตัญญูเอาไว้จนอีกฝ่ายยิ่งกระแทกกระทั้นเข้าหา สองร่างบดเบียดเข้าหากันยากจะยั้ง และยิ่งได้ยินเสียงยั่วเย้า ยิ่งทำให้กตัญญูกระทำการรุนแรงขึ้นอีก เรียกได้ว่ากระแทกกระทั้นร่างบางของตนตรงหน้าให้สาแก่ใจ มือร้อนยังไม่หยุดรูดไล้ จนกระทั่ง
รามินทร์ได้ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ร่างบอบบางทิ้งตัวลงกับตัวเตียง แต่กตัญญูที่ยังไปไม่ถึงความสุขสมของตน กลับคว้าสะโพกบางเอาไว้แล้วกระแทกกระทั้นอย่างไม่ปราณีจนกระทั่ง กระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยออกมาพร้อมกับเสียงเรียกคนเบื้องล่างอย่างพึงใจ
รามินทร์หอบเหนื่อย รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่ปลดปล่อยออกมา ความต้องการของเขา และ ความเร้าร้อนของอีกฝ่ายที่คงเหลืออยู่ภายใน ร่างบางหอบหายใจระรวย แต่สองมือกลับยกขึ้นกอดร่างสูงเอาไว้ ตามนิสัยเคยชิน ต้องการไออุ่นจากร่างของอีกฝ่าย ต้องการคำปลอบโยนหลังจากผ่านเรื่องร้าย ซึ่งกตัญญูก็ยินยอมให้มันเป็นเช่นนั้น เขาจัดให้รามินทร์นอนลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนแต่ไม่ยอมพูดอะไรเลย กตัญญูค่อยๆถอนกายออกมาจากร่างบอบบางที่ยังบีบรัดเขาเอาไว้ ซึ่งชายหนุ่มก็ยินยอมให้มันเป็นเช่นนั้น เขาจัดให้รามินทร์นอนลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน การกระทำที่แม้สนองความต้องการทางร่างกาย แต่ใจกลับแตกสลายไปก่อนหน้านั้น
"ยะ.......อย่าทิ้งผมไป"
เสียงครางเบาๆ ด้วยความรู้สึกวูบไหว เมื่อร่างกายของตัวเอง กลับมาเป็น ของ ตัวเองอีกครั้งดังขึ้นเบาๆ จากร่างที่กำลังจะหมดแรงสิ้นสติไป
" นอนซะ "กตัญญูบอก ดวงตาคมเห็นริมฝีปากได้รูปของรามินทร์คลี่รอยยิ้มให้กับเขารอยยิ้มที่เขาไม่ได้เห็นมานานหลายสัปดาห์ มันเหมือนกับทุกครั้ง ที่เวลารามินทร์มาขอนอนด้วย แล้วถ้าเขาพูดว่า
"นอนซะ" รามินทร์จะยิ้มตอบ ก่อนจะหลับตาลง และจมดิ่งลงไปในห้วงของความฝัน และทั้งคู่ ก็จะนอนอยู่เคียงข้างกัน เช่นนั้นถึงเช้า
+++++++++++++
แต่ต่างกันตรงที่เมื่อเวลาผ่านไป ยามเช้าของวันใหม่ผ่านเข้ามาถึง ชายหนุ่มร่างบางตื่นขึ้นมาโดยที่มีผ้าห่มเนื้อดีห่อห่มร่างกายเปลือยเปล่าของเขาเอาไว้เพียงลำพัง
"พี่แมน?...." พอลองเรียกหา แต่กลับไม่มีเสียงขานรับ ไม่มีคนใช้ห้องน้ำส่วนตัวของเขา ไม่มีกลิ่นอาหารลอยมาแตะจมูก ไม่มีแม้แต่ร่างแกร่งที่โอบรัดเบียดร่างเข้าหาอย่างเร่าร้อนของเจ้าชื่อ กตัญญูจากไปแล้ว และรามินทร์รู้ดี ว่าไม่ใช่ว่า หายตัวลงไปทำอาหารหรือรีบไปเปิดร้านเหมือนเช่นทุกๆวัน มันคงถึงเวลาที่กตัญญูต้องไปแล้ว กลับไปยังบ้านเกิด กลับไปแต่งงาน กับผู้หญิงคนนั้นชดใช้หนี้สินแทนพ่อแม่ที่ก่อเอาไว้ ให้สมกับชื่อของตัวเอง และเหตุผลหลักอีกอย่างก็คือตัวเขาเอง คิดได้แบบนั้นน้ำตาก็ไหลออกมา ในอกเจ็บร้าวจนต้องยกมือขึ้นแนบอก เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรแตกตกหล่นลงมาจากในอกนั้น
เมื่อก้มลงมอง มีแต่รอยจูบพร่างพรมเต็มร่างไปหมด คนที่ไม่พิศมัยร่างกายของผู้ชายด้วยกันจะทำแบบนี้ได้จริงๆอย่างนั้นเหรือ หรือเป็นแค่สัญชาติญาณดิบของมนุษย์
"ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไร ทำไมต้องทำแบบนี้....ฝากรอยพวกนี้ ไว้ให้ผมคิดถึงพี่อีกทำไม....." ชายหนุ่มสะอื้นออกมาอย่างยากจะห้ามไหว
"ขยะแขยงผม เพราะผมเลวเสียขนาดนั้น....แต่ทำไมพี่ยังต้องทำแบบนี้......" ร่างบางสั่นระริกกอดตัวเองเอาไว้แน่น ตื่นมาไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดของใครมันหนาวสั่นเช่นนี้นี่เอง
"พี่แมน.........."
-
:o12:
-
โอ๊ยยยยย :sad4:
-
อ่อค! :haun4:
ตอนแรกก็ลุ้นระทึกดีกับ NC อันวาบหวาม แต่พอตอนจบทำไม๊อิชั้นถึงปวดหนึบๆ ในใจแบบนี้ล่ะคะ
พี่แมน กลับไปเลยนะ กลลับไปยกเลิกงานแต่งงาน แล้วกลับมาอยู่กับน้องเลย
เพราะถ้าพี่แต่งงาน จะมีคนเสียใจถึงสามคน คือ มิน เนียน และตัวพี่เองนะ
:L2: ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ
-
น่าสงสารมินเนอะ 555 คิดเองเออเองไปคนเดียวอีกคนแล้วนี่ เฮ้อ...
-
เอาทิชชูมาซับน้ำตาซินะ จิ้มป้าแก่
-
:m15: มินนี่.....................................โฮ...................... :o12:
ถึงเรื่องคราวนี้จะเสียทิชชู่ไปเยอะ แต่ขอขอบคุณทุกคนที่ให้ความเอ็นดูมินกับแมน จิ๊บก้อง นะคะ หวังว่าจะเอ็นดูซีรีย์นี้ต่อไปนะคะ :L2: :กอด1:
:mc4: ฉลองครอบ 20000 hit!!!!
-
เฮ้ออ ไม่รู้จะสงสารใครดี
-
ถ้าคนมันจะโง่ดักดานจนมองไม่เห็นคุณค่าของเราก็สะบัดบ๊อบใส่เถอะค่ะน้องมิน อย่าไดแคร์สื่อ
ส่วนนายแมนแค่นี้ไม่รู้ว่าน้องเป็นอะไรก็ไปเลี้ยงควาย(หรอจะเป็นควายแทน)ดีกว่า ชิ........ :angry2:
เจ้เบื่อ......ผู้ชายหน้าเซ่อร์จริงๆ :serius2:
-
เป็นเอ็นซีที่อ่านแล้วน้ำตาไหลอ่ะ
บีบคั้นจิตใจคนอ่าน... และอึดอัดมาก
สงสารมินอยู่แล้ว แต่ก็เศร้าแทนแมน รักแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
มันเหมือนมีความหวังแต่ก็เก็บไว้ไม่ได้
-
+1 :m15:เจ๊บปวดไปกะน้องมิน จริงๆ :m15: :m15:ลึก ๆแล้วน้องมินอาจจะรักพี่แมนมาตลอด แบบไม่รู้ตัว ถึงเป็นแฟนกะก้องภพและห่าง ๆ ไปตอนนั้น :z10:
-
เนียนดูไม่น่าจะเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ สงสัยเป็นแผนของพ่อของเนียนคนเดียว :angry2:
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย เหอออออ :really2:
-
เฮ่ออออออออออออออออออออออออออออ ถ้าเจอแบบนี้กัวตัวเองจะทนได้ไหมหนอ
-
เป็นการอ่าน NC ที่ปวดใจน่าดู :monkeysad:
-
แอบแว่บมาจากขุมนรกที่เต็มไปด้วยรายงาน พรีเซ้นท์ แล้วก้อรายงาน!!!(ฮ่วย!!จะสอบต้นเดือนหน้าแล้ว ทำไม'จารย์ยังไม่หยุดแจกงานล่ะคร้า T^T ) พอเข้ามาอ่าน..........
แม่เจ้า!!!พี่แมนแร๊งงงส์...โป๊กเกอร์เฟซได้ใจเรย แต่สงสัยในใจจะไม่นิ่งอย่างหน้าแฮะ เฮ้อ!!
เกือบแระ แอบเกือบสงสารมิน ....แค่เกือบนะ ยังไงก้อคิดว่า ต้องเจ็บมากกว่านี้อีก 55+ อิฉันโรคจิตฮ่ะ!!!
ปล. อิมเมจพี่แมน ฮิ้ววววววว!!!!! ในที่สุดก้อได้รับความอนุเคราะห์จากไร้ท์เตอร์มาแปะให้ ออกจะดูดีขนาดนี้
ทิ้งมินมาหาเจ้ม่ะ!! เคี้ยกๆ (อุ้ย...ลืมสำรวมกิริยา) +1 ให้แทนคำขอบคุณค่ะ
-
ทิชชูที่ใช้ตอนแรกก้ซับเลือดดีอยู่หรอกนะ
ตอนท้ายต้องเอามาป้ายน้ำตาเสียแล้ว
ฮือๆ
..อ้างว้าง..
-
:L2:
-
:monkeysad:
-
โอ้ย พี่แมนใจร้ายนะ
ทำแบบนี้กับมินได้ยังไงอะ
:m16: :m16: :m16:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านทันแล้วค่ะ
เฮ้อ ภาคแรกแบบ....ขัดใจกะไอ้พี่ก้องมากๆอ่ะค่ะ
ตอนนี้ก็มาฝากความหวังไว้กับ คู่ น้อยกะพี่แม็กอ่ะ เค้าแอบชอบคู่นี้ แฝงคู่นี้มาเยอะๆหน่อยนะค่ะ ไรต์เตอร์&โค ไรเตอร์
ส่วนคู่พี่แมนกะคุณมิน เราสารภาพติดภาพคุณมินจากภาคแรกอ่ะ ยังทำใจให้ชอบเต็มร้อยไม่ได้ แต่ก็จะตามอ่านต่อไปนะจณะ
:กอด1:ไรต์เตอร์&โค ไรเตอร์หนึ่งที่ พร้อม +1 ให้ทั้งคู่จ๊า
-
กี๊ดดดดดดดดดด :o12:
ทำไมถึงเป็นเเบบนี้ จัยตรงกันขนาดนี้เเล้ว
พี่เเมนอ่ะ รักก้อบอกว่ารักสิ
ตอนนี้เเอบใจร้ายกะมินเยอะเหมือนกันน่ะ
-
ย๊ากกกกกกกกกกส์
พี่แมนนน เพื่ออะไรค๊าาา
ไม่ไหวไม่ทน
คิดเยอะจริงๆ คนนี้
บางเรื่อง คิดน้อยๆ บ้างก้อดีนะคะ
-
เป็น NC ที่ตอนจบเศ้ราจังเลยอ่ะ
ไม่อยากให้พี่แมนไปแต่งงานเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ตอนแรกก็ว่า โอเคนะ แต่พอตอนไหงมัน :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ดีจังที่รีดเดอร์เริ่มเห็นใจมินนี่แล้ว (ดีใจใช่ไหม โคไรเตอร์?) .. วันนี้อัพช้า เพราะพรุ่งนี้ต้องไปสอบค่ะ ปั่นๆ ปริ้นๆงาน ยุ่งมากมาย .. แต่ก็ทำหน้าที่ต่อล่ะนะ
ไม่พูดมากละ ..
ไปกินมาม่ากันต่อเถอะค่ะ!!
++++++++++++++++++
เครื่องบินเที่ยวบินแรกสุดของวัน ลงจอดที่สนามบินนานาชาติจังหวัดอุดรธานี รามินทร์ติดต่อหารถเช่าได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ชายหนุ่มร่างบางสวมแว่นตาดำปกปิดดวงตาที่ช้ำแดง เสื้อโปโลสีเข้มถูกดึงปกขึ้นเล็กน้อยปกปิดร่องรอยแดงช้ำบนต้นคอ ติดเครื่องยนต์ พร้อมตรวจทานเส้นทางบนแผนที่อีกครั้งจนแน่ใจ จึงขับรถออกไป จุดมุ่งหมายคือหมู่บ้านแห่งหนึ่งเลยชานเมืองอุดรออกไปอีก
รามินทร์ตัดสินใจมาที่นี่ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันจะเจ็บปวด หากผลไม่ได้ออกมาตามที่คาด
.....ผมไม่ยอมหรอกนะ....พี่ต้องรับผิดชอบการกระทำของพี่....ให้มากกว่านี้
ถนนหนทางที่ใช้ค่อนข้างสะดวกสบาย สองข้างทางคือที่ดินทำกินของผู้คนในระแวกนั้น รามินทร์ขับออกจากตัวเมืองออกไปได้เกือบชั่วโมงก็ตีไฟเลี้ยวเข้าไปในถนนลาดยางที่แคบลงมาอีกหน่อย เส้นทางมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านๆหนึ่ง เปิดกระจกรถแวะสอบถามเส้นทางกับคนที่เดินผ่านมา เสียงกระดิ่งผูกคอวัว ดังแว่วให้ได้ยินจากที่ไกลๆ ได้กลิ่น สาบสัตว์เลี้ยงลอยมาตามลง คงมีการเลี้ยงสัตว์ใกล้ๆ ชายหนุ่มยิ้ม มันเป็นสภาพที่เขาไม่คุ้นเคย แต่ก็ใช่ว่าไม่เคยพบเห็น เส้นทางเริ่มคุ้นตามากขึ้น เมื่อเห็นบึงเล็กๆอยู่ห่างออกไป
มีต้นไม้ใหญ่ยืนต้นอยู่ตรงริมบึงนั้น มอเตอร์ไซค์จอดอยู่ใต้ร่มไม้หนึ่งคัน เห็นร่างกำยำของชายวัยกลางคนกำลังเหวี่ยงแหหาปลา ....
เขาจำได้ ครั้งหนึ่ง เมื่อนานมาแล้วเขาเคยติดสอยห้อยตามแม่ของเขามาที่นี่ พร้อมด้วยกตัญญู เพราะต้องกลับมาเยี่ยมแม่ศรีที่เกิดล้มป่วยกระทันหัน และตั้งแต่นั้นมาข่าวเรื่องสุขภาพของแม่ศรีก็มีเข้าหูเขามาตลอดว่าเจ็บออดๆแอดๆไม่หายเสียที สุขภาพย่ำแย่ ไร่นาที่เคยได้ทำก็ไม่ได้ทำ บางครั้งต้องกู้เงินของชาวบ้านข้างเคียงมาหมุนเวียนใช้จ่าย แน่นอนว่า กตัญญูเมื่อเรียนจบก็ตั้งใจทำงาน ส่งเงินมาช่วยตลอด แต่ก็ยังมีหนี้ก้อนสุดท้ายที่ยังจ่ายไม่หมด ข้อแลกเปลี่ยน คือที่ดินผืนใหญ่ นึกถึงตรงนี้รามินทร์ยิ้มหยัน ดวงตามองผ่านเลนส์สีชาของแว่นตรงไปเห็นบ้านก่ออิฐถือปูน แต่หลังคาบ้านยังเป็นทรงไทย ผสมผสานปนเปแปลกๆกับ
++++++++++++++++++
รั้วเหล็กทรงยุโรปสีน้ำเงินที่ล้อมรอบพื้นที่ ดูขัดตากับสภาพแวดล้อมโดยรอบ ที่ส่วนใหญ่จะเป็นบ้านเรือนไม้ขนาดเล็กกว่า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบ้านนั้นเป็นบ้านของคนที่เขาจะมาพบอย่างแน่นอน ชายหนุ่มเข้าไปจอดรถด้านหน้าบ้านหยิบกระเป๋าเอกสารที่ถือมาลงไปก่อนจะเดินเข้าไปด้านในด้วยประตูใหญ่เปิดกว้างตลอดเวลา
"ขอโทษครับ ....พ่อผู้ใหญ่อยู่ไหมครับ" ชายหนุ่มส่งเสียงออกไป
" อยู่จ๊ะ พ่อหนุ่ม ..เดี๋ยวฉันไปเรียกให้นะ" เสียงของหญิงวัยเกือบห้าสิบตอบกลับมาก่อนจะเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลงที่ชานบ้าน หล่อนหันไปเรียกเด็กในบ้านให้เอาน้ำเอาท่ามาให้ชายหนุ่ม แน่นอนว่า อยู่ๆมีชายหนุ่มท่าทางดีแต่งตัวดูแปลกตาจากหนุ่มๆในหมู่บ้านอยู่ๆมาหาพ่อผู้ใหญ่แบบนี้ย่อมมีสายตามองมาอย่างสนอกสนใจเป็นธรรมดา รามินทร์ได้แต่ยิ้มน้อยๆตอบสายตาของเด็กๆที่ดูจะขยับกลุ่มวิ่งเล่นของตัวเองเข้ามาใกล้เขามากขึ้น
" มาหาฉันเรอะ พ่อหนุ่ม " เสียงห้าว และดุดันของผู้ใหญ่บ้านดังขึ้นที่บันไดบ้าน รามินทร์ลุกขึ้นยืนทันที สองมือยกไหว้อีกฝ่ายอย่างนอบน้อม
"สวัสดีครับผู้ใหญ่ ผมชื่อ รามินทร์ ครับ รามินทร์ อินทรวงศ์ ผมมาจากกรุงเทพครับ"
" อ้อๆ สวัสดีๆ " ผู้ใหญ่บ้านรับไหว้แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ฝั่งตรงกันข้าม " มีธุระอะไร หรือมาตามหาใครในหมู่บ้านเรอะ? "
"เอ่อ...ไม่ทราบพ่อผู้ใหญ่พอจะรู้จัก แม่ศรี หรือเปล่าครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามด฿ลังเล เล็กน้อย
" แม่ศรี?..อ้อ แม่ศรีนวล ใช่ไหม? ... รู้จักซี่ มีธุระกับแม่ศรีรึ เดี๋ยวจะให้เด็กมันไปส่งก็แล้วกันนะ " ผู้ใหญ่บ้านร่างใหญ่ตอบ พลางมองซ้ายมองขวา
"อ้อ ไม่ครับ ไม่ใช่ ผมไม่ได้มาหาแม่ศรีโดยตรงหรอกครับ ธุระของผมคือ อยากจะมาคุยเรื่องที่ดินของแม่ศรีมากกว่า" รามินทร์รีบยกมือห้าม เขายังไม่อยากให้แม่ศรีรู้ตอนนี้ ถ้าสิ่งที่เขาคิดจะทำ สำเร็จเมื่อไร เขาถึงจะเข้าไปกราบแม่ศรีและบอกให้เธอทราบเอง
" ที่ดิน... ผืนที่อยู่ติดลำห้วยนั่นใช่ไหม พ่อหนุ่ม "รามินทร์พยักหน้า ผู้ใหญ่บ้านเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะถามต่อ
" แล้วพ่อหนุ่มรู้ได้อย่างไร ว่าต้องมาหาฉัน? "
"พอดีผมก็ได้ยินเขาพูดกันมาน่ะครับ เป็นที่ดินที่สวยมาก มีน้ำ มีต้นไม้ใหญ่เก่าแก่.... เป็นผมคงอยากได้ไว้ให้ลูกให้หลาน" รามินทร์เปรยขึ้นมาแทนความรู้สึกของแม่ศรี เขาคิดว่าแม่ศรีคงจะรักและหวงแหนที่ดินผืนนั้นมากแค่ไหน เธอสู้มาตลอด เพื่ออย่างน้อยจะให้มันเป้นของกตัญญูลูกชายเธอซักวัน
" เฮ้อ .. ฉันตั้งใจจะยกให้เป็นของขวัญแต่งงานลูกสาวเสียด้วย พอดีอีกสามอาทิตย์ ลูกสาวฉันจะแต่งงานกับลูกชายแม่ศรีนั่นแหละ ก็ตั้งใจจะยกให้เขาน่ะ " ผู้ใหญ่บ้านถอนหายใจออกมาอย่างเสียดาย เขาเป็นนักลงทุนเรื่องที่ดิน ทำไมจะมองไม่ออกว่าชายหนุ่มจากกรุงเทพคนนี้เงินถึงขนาดไหน แต่น่าเสียดายที่เขาคงจะขายมันไม่ได้
"ทั้งๆที่ความจริงแล้ว มันก็เป็นของแม่ศรีอยู่แล้วอย่างนั้นเหรอครับ" รามินทร์เอ่ยพร้อมรอยยิ้มเย็นบนใบหน้า เขารู้ว่ามันอาจจะทำให้อีกฝ่ายโกรธหรือไม่พอใจ แต่เท่าที่เขารู้มา มันก็เป็นความจริง
" เพราะฉันยังไม่ได้ให้แม่ศรีเขาโอนมาต่างหาก ค่าโอนมันแพงนะ พ่อหนุ่ม อีกอย่าง ลูกชายเขาก็อยากได้มันคืน .. ฉันเองก็ตั้งใจจะให้อยู่แล้ว " ผู้ใหญ่บ้านตอบกลับไปอย่างใจเย็น " พ่อหนุ่มอยากได้มันมากรึ? "
"ครับ" รามินทร์ตอบไปตามตรง "ถ้าผม...จะขอจ่าย ทั้งหมด จะได้ไหมครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถาม ดวงตามสบตาของผู้อวุโสกว่านิ่ง
" แต่ฉันตั้งใจจะให้เป็นของขวัญแต่งงานลูกสาวนะ " ผู้ใหญ่บ้านเองก็ตอบกลับมาเช่นกัน นี่ก็เป็นทริกการโก่งราคาเล็กน้อย
"ผมยินดีจะจ่ายมากกว่านั้น...ให้สมกับที่พ่อผู้ใหญ่จะหาสิ่งอื่น ที่อาจจะเหมาะสมกับลูกสาวของพ่อผู้ใหญ่มากกว่าที่ดินผืนนี้..."ชายหนุ่มไม่ได้มีท่าทีจะต่อรองราคาใดๆ เขายินจะจ่าย มากเท่าที่อีกฝ่ายต้องการ เพียงเพื่อให้ได้มันมาเพื่อที่จะล้างหนี้ล้างสินให้แม่ศรีนวล ไม่ต้องมาติดค้างอะไรกับบ้านนี้อีก ให้....คนๆนั้น...ได้ตัดสินใจ ได้มองทุกอย่าง อย่างปลอดโปร่งที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
" งั้นไปดูที่มาแล้วใช่ไหม?.... ขอฉันไปเอาฉโนดกับรายละเอียดมาก่อนก็แล้วกัน แล้วเราค่อยคุยกันอีกที " พูดจบผู้ใหญ่บ้านก็เดินเข้าไปในบ้าน พร้อมกับสั่งการเด็กในบ้านให้หาอาหารว่าง และเครื่องดื่มดีๆมาให้แขกด้านนอก วันนี้ผู้ใหญ่บ้านคงจะยุ่งกับธุรกิจที่ดินทั้งวันเป็นแน่ รามินทร์ยิ้มน้อยๆ อย่างพึงใจ น้ำเย็นๆที่ไม่ได้ใส่น้ำแข็ง วันนี้กลับให้ความรู้สึกชื่นใจมากเป็นพิเศษ
....นี่ซิ่นะ....ค่าของเงิน....สุดท้าย มันก็มีแค่เรื่องนี้ล่ะ...
++++++++++++++++++
ตกเย็นวันนั้น รามินทร์กลับมาถึงกรุงเทพพร้อมด้วย โฉนดที่ดินของแม่ศรีนวลถือติดมือกลับมาด้วย ร่างบางขับรถกลับมาถึงที่บ้านด้วยท่าทีที่ดูสบายใจกว่าเมื่อครั้งเดินออกจากบ้านไป ทั้งๆที่ก็ยังมีบางส่วนในใจ ที่ยังไม่แน่ใจว่า จะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้ แต่ถ้าเขาไม่ทำ....
........พี่แมน...ก็อาจจะไม่อยู่ข้างๆมินอีกก็ได้...........
ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ รามินทร์เองก็ทักทายกตัญญูเท่าที่จำเป็น ทั้งสองดูห่างๆกันไป จนกระทั่ง งานแต่งงานของชายหนุ่มที่ในตอนแรก แมกซ์ได้รับมอบหมายกับมินให้ไปร่วมงานแต่งงานนี้แทนคุณกฤษณ์และคุณหญิงจิตตรา ผู้มีพระคุณต่อครอบครัวของเจ้าบ่าว แต่พอถึงวันแต่งงาน พศวัตกลับหายตัวไป หลังจากที่เมื่อคืนออกไปเที่ยว และค้างโรงแรมกับชายหนุ่มที่เขาพอใจ รามินทร์จึงต้องไปจังหวัดอุดรธานีเพียงลำพัง
++++++++++++++++++
รามินทร์นั่งเครื่องบินตามไปค้างคืนหนึ่งที่โรงแรมในตัวเมือง คืนหนึ่งก่อนวันแต่งงาน ชายหนุ่มเฝ้ามอง กระเป๋าที่ด้านในมีเอกสารสำคัญอยู่อย่างชั่งใจ เขาควรจะพูดอย่างไร เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ เขาควรจะหยุดทุกอย่างเอาไว้เพียงแค่คืนนี้ แล้วในตอนเช้า ก็แค่ตีหน้าซื่อไป ที่งาน โดยส่งเอกสารนี่ใส่ซองไปรษณีย์ตามหลังไป หรือไปที่งาน เพียงเพื่อ จะทำในสิ่งที่เขาคิดมาตลอดดี ชายหนุ่มปิดไฟเข้านอน เมื่อเวลาล่วงเลยไปมากโข โดยไม่ลืมที่จะทานยาเสียหนึ่งเม็ดเพื่อให้หลับสบายยิ่งขึ้น เมื่อพรุ่งนี้มาถึง คงจะเป็นวันที่หนักหนาสาหัส ไม่น้อย
บ้านของผู้ใหญ่ถูกใช้เป็นบ้านที่ทำพิธีการ มีการตั้งเต้นท์ ตั้งเก้าอี้ สำหรับแขกเหรื่อที่จะมาในพิธี
บ้านฝ่ายหญิง ด้านหลังมีการตั้งครัวย่อยๆ เสียงแม่ครัวคุยกันจ้อ เตรียมกับข้าวกับปลากันมาตั้งแต่เช้า โดยมีพนักงานจาก อบต. มาช่วย แขกเหรื่อมากันมากมายเกือยทั้งตำบล ในตอนแรกผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวจะเป็นคุณกฤษณ์และคุรหญิงจิตตรา แต่ในเมื่อทางนั้นแจ้งว่ามาไม่ได้ นายกอบต.จึงได้รับเกียรตินี้แทน
ทางฝ่ายชายเองก็กำลังเตรียมตัวอยู่ที่บ้าน ซึ่งอยู่ไม่ห่างออกไปนัก ขบวนขันหมาก เตรียมตั้งขบวน แม่ศรีนวลหยิบผ้าไหมผืนที่ตั้งใจทอด้วยน้ำพักน้ำแรงที่มีพาดบ่าให้ลูกชายด้วยความภูมิใจ ดวงตาของแม่ศรีมีน้ำตาเอ่อล้นออกมา เมื่อแต่งตัวให้กตัญญูเป็นที่เรียบร้อย
" แม่ อย่าร้องไห้สิ .. วันนี้วันดีนะ " เจ้าบ่าวหนุ่มยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้แม่ศรีของเขา
"ลูกเป็นคนดี......ขอบคุณคุณหญิงที่ดูแลลูกจนได้ดิบได้ดีแบบนี้....... แม่ก็อยากให้ลูกมีชีวิตทีดี...และคงจะดี มากกว่านี้....." ท้ายประโยคแม่ศรีนวลยังตัดพ้อ ตัวเอง
" อีกหน่อยมันจะดีขึ้นนะแม่.. แมนสัญญาครับ " ชายหนุ่มให้สัญญาต่อผู้เป็นหม่ แม่ศรีไม่ได้พูดอะไรต่อ สองมือเล็กบางตบ ไหล่ของลูกชายเบาๆ
"แม่ศรีๆ.... แขกของอ้ายแมนมาแล้ว" ชายหนุ่มใบหน้าแดงก่ำ ตะโกนเข้ามาด้านใน พร้อมกับร่างเพรียวของชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กางเกงสแลคสีน้ำตาลเข้ม รองเท้าคู่สวยขัดมันปลาบ เดินเข้ามาด้านใน พร้อม
กับซองใส่เอกสารอีกหนึ่งซอง
"สวัสดีครับแม่ศรี...."ชายหนุ่มร่างบางยกมือขึ้นกราบแทบอกของแม่ของเจ้าบ่าวซึ่งดูประหลาดใจในคราแรก จนได้พิศมองใบหน้านั้นใกล้ๆ
"คุณมิน....คุณหนูมินใช่ไหมคะ ..ตายแล้วพ่อคุณ อุตส่าห์มาเสียไกล คงลำบากไม่น้อยเหนื่อยไหมจ้ะ....มาซิ่นั่งก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปหาน้ำเย็นๆมาให้คุณหนูมินทานก่อนดีกว่า" เธอหันซ้ายมองขวาเตรียมจะเรียกใครซักคนที่มาช่วยงานให้ช่วยฉวยแก้วน้ำเย็นๆมาให้ ชายหนุ่มท่าทางดคนนี้ซักแก้วแต่รามินทร์ยกมือห้ามเอาไว้
"ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ศรี คุณแม่ฝากนี่มาช่วยงานครับ แล้วก็ฝากความคิดถึงมาให้แม่ด้วย ท่านบอกว่าต้องขอโทษแม่ศรีจริงๆที่มางานมงคลของพี่แมนด้วยตัวเองไม่ได้ " ชายหนุ่มเอ่ย ไม่ได้มองไปยังเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ไม่ห่างเลยแม้แต่น้อย
" เอ่อ..แล้วพี่แมกซ์ไม่มาด้วยเหรอ? " ชายหนุ่มในชุดเจ้าบ่าวสีครีมถามพลางมองหาคนที่น่าจะมาด้วยกัน
".........."รามินทร์หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย เป็น ครั้งแรกในรอบเกือบสองอาทิตย์ ดวงตาคมของกตัญญู ดูเป็นประกาย ผิวแบบผู้ชายไทยทั่วไปรับกับเสื้อผ้าไหมสีครีม ไหล่กว้างมีผ้าไหมผืนสวยของแม่พาดบ่า ผ้าขาวม้าสีสดใสที่แม่ศรีคงจะตั้งใจย้อมด้วยสีธรรมชาติที่หามาได้
"พี่แมกซ์มาไม่ได้....ติดธุระกระทันหันน่ะครับ" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา
" ต้องมาคนเดียว ลำบากแย่เลยนะ .. เอ่อ เดี๋ยวคงได้ฤกษ์ต้องไปบ้านเนียนแล้ว .. มินไปพร้อมกันเลยสิ "
เจ้าบ่าวเอ่ยชวน บรรยากาศของพวกเขาชวนให้รู้สึกอึดอัด รามินทร์ก้มหน้าลงเล็กน้อยเขายิ้มเหมือนชั่งใจ
ชายหนุ่มหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลขึ้นมาร่างบางเล็ก ลงไปนั่งกับพื้น
"ตายแล้ว คุณหนูมินลงไปนั่งทำไมตรงนั้นลูก พ่อคุณลุกขึ้นมาก่อน" แม่ศรีตกอกตกใจ
แต่รามินทร์กลับ ส่ายหน้าปฏิเสธ
"แม่ศรีครับ.... มินรู้ว่า ตลอดหลายปีมานี่ แม่ศรีลำบากมามาก...ลูกชายคนเดียวของแม่ศรี มินก็ทำให้พี่แมนเขาไม่ได้อยู่ดูแลแม่ศรี...มินเลยอยากจะตอบแทนแม่ศรีบ้าง กับสิ่งที่แม่ศรี...."
ชายหนุ่มหันไปมองหน้าของกตัญญู "ให้กับมิน "
ชายหนุ่มดึงเอาเอกสารในซองสีน้ำตาลออกมาให้กับอีกฝ่าย "นี่เป็นโฉนดที่ดินของแม่ศรีนะครับ...มิน.....ไปเอามาให้"
ชายหนุ่มเอ่ยพลางส่งกระดาษแผ่นนั้นให้กับอีกฝ่ายได้ดู มือเล้กเรียวของผู้ที่รับเอาไว้นั้นสั่นระริกด้วยไม่อยากจะเชื่อหู ไม่อยากจะเชื่อสายตาในสิ่งที่ตัวเองได้เห็น ความลำบากที่ตัวเองเพียรทำงานหนักมาโดยตลอด และยังไม่แน่ใจว่าอีกกี่ปีจะใช้หมดนั้น เหมือนจะถูกยกออกไป แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีความสงสัยแคลงใจประเดประดังเข้าหา ชายหนุ่มกราบลงแทบตัก เขารู้ว่า แม่ศรีคงจะพูดอะไรไม่ออก ได้ยินเสียงสะอื้นดังขึ้นเบาๆ
"ผมแค่อยากให้แม่ศรี ไม่ต้องลำบากอีก... ผมทำเพื่อแม่ศรีนะครับ"
"โธ่ พ่อคุณ.....พ่อคุณ...."แม่ศรีพร่ำร้องไห้ออกมา จูบพรมสองแก้มชายหนุ่ม ด้วยนึกขอบใจไม่น้อย แต่เธอก็รู้ดีว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไร ข้อตกลงทั้งหมดที่ทำไว้ก่อนหน้านี้ จะเป็นอย่างไร พ่อผู้ใหญ่ ที่เป็นนักเลงที่ดินระแวกนี้จะได้คิดถึงข้อนี้หรือเปล่า หญิงสูงวัยหันไปมองหน้าของกตัญญูลูกชายของเธอ
"แมน...ดูซิ่ ว่าคุณหนูมินกรุณากับบ้านเราแค่ไหน ดูซิ่...."
หากแต่เจ้าบ่าวหนุ่มกลับเดินเข้ามาดึงร่างบางของคนที่นั่งพื้นอยู่ให้ลุกขึ้นทันที
" แม่ครับ .. แมนขอคุยกับมินนะครับ "มือแกร่งบีบข้อมือบางอย่างไม่รู้ตัวความโกรธ ความรู้สึกเหมือนโดนดูถูก ทำให้เขาโกรธแต่แสดงมันออกมาต่อหน้าแม่ศรีของเขาไม่ได้ รามินทร์พยายามขืนมือแกร่งนั้น แต่เขาฝืนไม่ได้ แรงบีบที่ข้อมือนั้นมากเสียจนต้องนิ่วหน้า ชายหนุ่มหันไปก้มให้แม่ศรีอีกครั้ง ก่อนจะเดินตาม ชายร่างสูงออกไป
++++++++++++++++++
"พี่แมน....ปล่อย มินเจ็บแขน พี่แมน...." ชายหนุ่มเดินตามอีกฝ่ายออกไปไกลทางหลังบ้าน ที่ไม่มีใครอยู่ มองเลยออกไปก็คือที่ดินที่เขาเพิ่งจะไถ่ถอนกลับมาให้กับมารดาของชายหนุ่มร่างสูง กตัญญูปล่อยแขนอีกฝ่ายออกทันที ชายหนุ่มพยายามสูดลมหายใจลึก มือแกร่งทั้งสองข้างกำแน่นจนสั่น
" มินต้องการอะไร? "
"....................." รามินทร์สบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ใช่ มันเป็นคำถามเดียวกับที่เฝ้าถามตัวเองมาตลอด จนกระทั่งตอนนี้ "มินอยากให้แม่ศรีสบาย แม่ลำบากมามากแล้ว..."
" แม่ศรีเป็นแม่พี่ เรื่องนั้นเป็นเรื่องของพี่ "ชายหนุ่มพูดแค่นั้น ประโยคมันไม่สมบูณณ์ ที่จริง เขาควรจะพูดต่อว่า มินไม่เกี่ยว แต่ก็ยั้งตัวเองเอาไว้
"พี่แมนเป็นพี่ชายมิน แม่มินก็รักพี่เหมือนลูก.... มินจะรักแม่พี่ ทำให้แม่พี่ไม่ได้หรือยังไง" ชายหนุ่มถามกลับ ในอกใจเต้นระรัว มันมีบางอย่างกำลังลอยเด่นชัดขึ้นมาในจิตใจ
"และมินก็รู้ ไม่ใช่ว่ามินไม่รู้ ว่าเรื่องที่พี่จะต้องรีบมาแต่งงานกับคุณเนียน ลูกสาวผู้ใหญ่บ้านน่ะ มันเพราะอะไร...... ความจริงแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องที่ดินนี่ซะ พี่ก็จะไม่ทำแบบนี้หรอก ใช่ไหมล่ะ.... "
กตัญญูหันมามองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตากร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็น
" มิน!! "และที่เขาตวาดใส่ร่างบาง เขาก็ไม่เคยทำเช่นกันร่างบางสะดุ้งเฮือก เขาไม่เคยเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่เป็นแบบนี้ ท่าทาง ใบหน้าแดงก่ำ น้ำเสียงกร้าว ไม่เคยเห็นเลยแม้ซักครั้ง ตลอดเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา
" แล้วมินคิดว่า แค่โฉนดใบเดียว ก็จะล้มงานวันนี้ได้เรอะ!! "ชายหนุ่มยังคงตวาดใส่อีกฝ่ายเสียงดัง
" คนมาตั้งเท่าไหร่ แล้วเนียนเขาผิดอะไรด้วย? พี่ถึงจะแต่งงานไม่ได้ "
"คุณเนียนเขาไม่ได้ผิด....แต่พี่แมนนั่นล่ะ...ผิด" ชายหนุ่มตอบกลับ แม้จะหวั่นใจในน้ำเสียงและท่าทีของอีกฝ่าย แต่เมื่อมาถึงตอนนี้แล้วเขาจะถอยไม่ได้ ความต้องการของเขา....ในตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว
"พี่ผิด..ที่ตัดสินใจทำเรื่องแบบนี้ พี่น่ะ ไม่เคยตัดสินใจอะไรอย่างนี้หรอก แค่เห็นหน้าคุณเนียนวันนั้นมินก็แทบจะรู้หมดแล้ว.....คิดว่าตัวเองเป็นคนดีหรือไงที่จะไปแต่งงานกับเขาเพราะเรื่องที่ดินแค่นี้.... ถ้าอยากได้ก็บอกมินซิ่ ทำไมต้องเอาตัวเข้าแลกล่ะ... "
" มินมองพี่แบบนั้นเหรอ? " ชายหนุ่มที่วันนี้เป็นคนที่ดูดีที่สุดหมู่บ้าน เค้นเสียงถามออกมา เขาทั้งโกรธ และเจ็บปวด ดวงตาเรียวเล็กสบตาของอีกฝ่าย
.......ทำไม ถึงทำหน้าเจ็บปวดแบบนั้น....
.....ข้างในใจผมก็เจ็บเหมือนกัน....
....ทำไมพี่ต้องไปจากผมแต่แรกล่ะ....
"แล้วมันมีเหตุผลอะไรอื่นที่พี่จะต้องแต่งกับเขารึไง.... หรือเป็นเพราะผม....รังเกียจผมนักใช่ไหม....ถึงอยากจะไปให้พ้นๆน่ะ..."ชายหนุ่มเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย
" พี่ถามว่า มินคิดว่าพี่เป็นคนแบบนั้นใช่ไหม?! " กตัญญูถามอีกฝ่ายเสียงดัง ดวงตาสีดำสนิทที่เคยมองน้องชายคนนี้อย่างอ่อนโยนฉายแววกร้าว
"แล้วสิ่งที่พี่ทำอยู่นี่มันทำให้ผมคิดเป็นอย่างอื่นได้หรือยังไง.... !" ร่างบางถามกลับเสียงดัง ไหล่ทั้งสองข้างสั่น เขาพยายามที่จะไม่กลัว หรือร้องไห้อะไรออกมาอีก บางส่วนในใจรู้อยู่แล้วว่ามันอาจจะเป็นแบบนี้
"แต่งงานกับลูกสาวคนอื่นเขา ใช้หนี้แทนแม่ กตัญญูสมชื่อ.... แต่ไม่รักษาสัญญา พี่แมนบอกว่าจะอยู่กับผม....อยู่ข้างๆผม.... แล้วนี่พี่แมนจะไปไหน.... "ชายหนุ่มเอ่ยถาม
" ทีนี้จะบอกให้ว่า เจ้าหนี้พี่น่ะไม่ใช่พ่อผู้ใหญ่แล้ว พี่ยังจะแต่งกับเขาไหม... "ร่างเล็กขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย มือยกขึ้นทุบอกตัวเองเบาๆ
"ผมนี่ไง เจ้าหนี้ของพี่.... "
-
o13 ดีใจอย่างแร๊งส์..... ฮ่ะๆๆๆ
แต่จากนี้ไปจะเห็นใจกันต่อหรือเปล่าก็ไม่รู้ รามินทร์มามุกนี้ คนแต่งกันเองยัง อึ้ง! :a5:
[/color]
-
แรงได้ใจมาก
ความจริงที่คงไม่มีใครพูด แต่มินกล้า... นับถือเลยแฮะ
-
:เฮ้อ: อ่านเรื่องนี้ของสองคนนี้ได้แต่ถอนหายใจอะค่ะ เหนื่อยใจจริงๆ ฮ่าๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:z2:สู้ น้องมิน :z2:Fc น้องมิน :z2:
-
เริ่ด ผมนี่ไงเจ้าหนี้ของพี่
ที่มินทำไป พี่แมนเค้าจะเค้าใจตอนไหนหละนี้ว่าจริงๆแล้วทำไปเพราะอะไร คงต้องทานมาม่าจนเป็นโรคไตแน่ๆเลยเรา 5555555555555
-
อร๊ากก แอบเครียดกับคู่นี้จริงๆ
โอ้ยๆๆ พี่แมนขาาา อย่าทิ้งน้องมินไปน๊าาา
น้องมินก็ใจเย็นๆนะคะ T^T
ว่าแต่จะมีคู่พี่แม็กซ์ไหมคะเนี๊ย??
(แอบอยากอ่าน แฮ่ๆ)
-
มาม่าอร่อย ฮึๆๆ
-
ที่แมนทำไปเพราะอะไร แล้วที่มินทำไปเพราะรักใช่มั้ย
-
กรรรม วันสุดท้ายก่อนแต่งงานเลยเรอะ
ฉุกละหุกไปม้ายยยย
-
เฮ้อออ ตายห่ะ เจอเวอร์ชั่นนี้เข้าไปเมนท์ไม่ถูกกันเลยทีเดียว
ได้แต่ถอนหายใจ อึดอัดแทนพี่แมนจริง ๆ เฮ้อ
-
เหนื่อยแทน
อยากให้อีกคู่เป็นคนที่จีบมินที่เชียงใหม่จับพี่แมกซ์กด
-
อู้ว แรงทั้งคู่ ถ้าจะต่อว่ามินก็เหตุผลเดียว ทำไมต้องรอถึงวันนี้ แต่เข้าใจเหตุผลที่ทำ ของๆเราก็ต้องเป็นของๆเรา เสียให้คนอื่นได้ไง
-
ดราม่าจริงจัง จังเลยวุ้ย
เอาใจช่วยมิน เอาพี่แมนคนดีคืนมา
ฉลองครบ250 โพสของตัวเอง กด+ โลดค่า :mc4:
ขอบคุณค่ะ :L2:
-
สงสารแมน คงอัดอั้นตันใจ
ความกตัญญูมันค้ำคอ
สงสารมิน คงวุ่นวาย สับสนในใจ
ความรัก ความอบอุ่นที่เคยได้รับ คือสิ่งที่ไม่อยากสูญเสีย
บวก 1 แต้มนะคะ มาม่าใกล้หมดยัง อิ่มแล้ว :laugh:
-
ช้ำใจแทนน้องมิน :monkeysad:
ทำอะไรก็ไม่ดีซักอย่าง :เฮ้อ:
-
มิน
เค้าขอโทษที่มองมินไม่ดีมาตลอด
แต่ตอนนี้เค้าสงสารมินมากๆนะ
:m15:
พี่แมน
เลิกทำตัวเป็นคนดีเถอะ
ทำตามหัวใจตัวเองดีกว่า
:sad11:
-
รีดเดอร์คะ ..
ไรเตอร์หันไปมองกระสอบมาม่า ข้างหลัง ... แล้วก็เลยตัดสินใจ ... เอาน้องจิ๊บเวอร์ชั่นดุ๊กดิ๊กมาฝากค่า .. คลายเครียดๆ ...
ดุไปพลางๆนะคะ เดี๋ยวไรเตอร์จะไปผัดมาม่าต่อค่า~~~
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/rign5gjpg.gif)
"คิดถึงทุกคนนะครับ"
-
ู^
^
จิ๊บดุ๊กดิ๊ก ไม่ไหวๆ.....น่ารักไปไหน :-[ โคไรเตอร์ไม่มีอะไรมาเยี่ยมเลย มีแต่เจ้าน้อย.....เก็บไว้ก่อนดีกว่าเนอะ
-
หงิงๆ
กะว่าเก็บรวบหลายๆตอนแล้วค่อยเข้ามาอ่าน เผื่อจะผ่านวิกฤติมาม่าครองร้านกาแฟไปได้ไวไว
แต่ๆๆๆๆ โฮววววววววววววววว
ทำไมมันม่าขนาดนี้อ้ะ หงิงๆ
พี่แมน พี่แม้นนนนนนนนนนนนนนนน ยกตลับอัดเสียงขึ้นจ่อปาก "พี่จะจัดการยังไงกับเด็กเอาแต่ใจอย่างน้องมินคะ?"
ไม่ไหวจะเคลียร์อ่อนเพลียจะเซด T_________________T
ปล.ส่วนตัวคิดว่าในใจส่วนลึกของมินนี่มีแต่พี่แมนมานานแล้วนะนั่น รักในคราบพี่น้อง โอย เจ็บจี๊ด
-
ไม่เอาจิ๊บแล้ว
จะเอาหนูมิน
จะเอาหนูมิน
:serius2:
-
โคไรเตอร์ :m15: อย่าน๊า อย่าเก็บน้อยไว้
ปล่อย น้อย ออกมา เค้าขอร้อง :sad4:
-
รอไรทืเตอร์ผัดมาม่าค่า
ขอบคุณสำหรับกิฟน่ารักๆ นะคะ
คิดถึงจิ้บเหมือนกันน้า..
-
รามินทร์ พี่แมน เนียน สงสารทั้งสามคนเลย
แล้วงานแต่งยังจะมีอยู่ไหมเนี่ย
-
:impress2:น้องจิ๊บ ดุ๊กดิ๊ก น่ารัก :impress2: เจ้าน้อยเหรอ :z1: โค ไรเตอร์ ปล่อยมาเลยอิอิ :z1:
ตะแต่ตอนนี้อยากได้ นู๋มิน :monkeysad:
-
พระเจ้าช่วย
เรื่องนี้สุดยอดดดดดด ลุ้นมากกก
มันส์หยดติ๋งๆ เลยทีเดียว
ดุัเดืิอดสุดๆ
เป็นกำลังใจให้จ้า
-
เอาล่ะค่ะ .. ผัดมาม่าเสร็จแล้วค่ะ .. เชิญทานไปด้วย อ่านไปด้วยนะคะ
(http://image.ohozaa.com/iz/m270402.jpg)
ปล.ได้จาก FW mail เกี่ยวกับมาม่านี่แหละค่ะ .. ไม่ทราบที่มาจริงๆ แต่ก็ขอขอบคุณรูปประกอบด้วยนะคะ!
+++++++++++++++++
" หึ...เจ้าหนี้เหรอ.. "ชายหนุ่มหัวเราะตนเองอย่างสมเพช ก่อนจะจับแขนคนตรงหน้าทั้งสองข้าง แล้วก้มลงพูดด้วยเสียงเย็นชา
" งั้นได้เลย มิน เจ้าหนี้ของพี่ .. อยากให้พี่ทำอะไรดีล่ะ? โอเคยกเลิกงานแต่งงาน พี่จะทำให้ .. อ้อ จะให้พี่ไปตาย พี่ก็ทำให้ได้นะ "ชายหนุ่มพูดเท่านั้นแล้วก็ปล่อยมืออกก่อนจะเดินกลับไปในตัวบ้าน
คำว่าตายทำให้ใจของชายหนุ่มเจ็บปลาบ ...เขาไม่ได้ต้องการแบบนั้น....สิ่งที่อยากจะบอก....ไม่ใช่แบบนี้
รามินทร์รีบเดินตามกลับเข้าไปด้านใน ได้ยินเสียงถามไถ่ว่าเจ้าบ่าวหายไปไหนมา จะเลยฤกษ์ยามแล้ว
และคำตอบของเจ้าบ่าวก็ทำให้แม่ศรีต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้งเพราะอยู่ๆกตัญญูก็ปฏิเสธการแต่งงานด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่ได้รักเนียน เสียงผู้ใหญ่ของที่บ้านได้ยินเข้ายิ่งโวยวายหนักเข้าไปใหญ่ ด้วยว่า พ่อผู้ใหญ่เองก็มีอิทธิพล แถมก็ยังรู้กันเป็นการในอยู่แล้วว่าการแต่งครั้งนี้มีนัยแอบแฝง หากงานแต่งล่มแล้วหนี้สินทั้งหมดจะเป็นอย่างไร ผู้ใหญ่ในบ้านที่ยังไม่ทราบว่า โฉนดได้กลับมาอยู่ในมือของแม่ศรีเริ่มเดินวนซ้ายขวาเหมือนมดที่วิ่งพล่านยามภัยมาถึง
โชคร้ายที่ คนจากทางบ้านผู้ใหญ่ที่ว่าจะเดินมาถามหาขบวนขันหมากกลับมาได้ยินเข้า ข่าวจากบ้านใกล้เรือนเคียงถึงหูพ่อผู้ใหญ่อย่างรวดเร็ว คนที่ยิ้มหน้าชื่นตาบานมาตลอดเช้าขมวดคิ้วแน่น เสียงคำรามดังลั่นสร้างความหวาดหวั่นยิ่งเมื่อส่งเสียงเรียกชายหนุ่มที่ทำงานให้กับตนให้เดินตามกันมาจากบ้านหลังงามของพ่อผู้ใหญ่ทันที
"แม่ศรี! นี่มันเรื่องอะไร ทำไมจะมาพูดแบบนั้นเอาตอนนี้ แขกเหรื่อมากันเต็มไปหมด นี่แม่ศรีไม่คิดจะเห็นแก่หน้าฉัน หน้าลูก หน้าเมียฉันเลยรึไง"
" พ่อครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่นะครับ .. ผมกำลังจะไปขอขมาพ่อ " กตัญญูรีบออกมาขอโทษผู้ใหญ่บ้าน ที่ตอนนี้มาพร้อมกับลูกน้องร่างกำยำ
"ขอขมาอะไร...." ผู้ใหญ่บ้านคำรามลั่น ไม่พอยกไม้เท้าขึ้นตีชายร่างสูง ต่อหน้าต่อตาแขกเหรื่อด้วยความโมโห
"ข้าหมดเงินไปเท่าไร จัดงานนี้ แล้วเอ็งมาทำแบบนี้ หักหน้าข้าไม่ว่า เอ็งจะให้ลูกข้าเป็นหม้ายขันหมากแม่งวันแต่งเลยรึไงวะ ไอ้สถุล!!....เฮ้ย พวกเอ็ง จัดการไอ้ระยำนี่ให้มันตายคาตีนกันไปเลยวันนี้ หยามใครไม่ว่า มายุ่งกับข้า.... ดีนะที่ลูกข้ายังไม่ได้เป็นเมียเอ็งไปซะก่อน ข้าคงจะทนเอาขี้เถ้ายัดปากลูกเอ็งไม่ไหว.... ไม่อยากได้หลานเลวๆ ผิดสัญญาเหมือนพ่อมัน!"
น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่พุ่งจากศูนย์ถึงสูงสุดภายในเวลาไม่กี่วินาที หลังจากที่ได้ยินข่าวคำประกาศของเจ้าบ่าว ลูกเนียนที่เฝ้ารอวันนี้มาตั้งแต่ยังเล็ก เฝ้าฝันถึงผู้ชายคนที่นานๆ จะกลับมาจากกรุงเทพเสียที มาตั้งแต่เด็ก นั้น....ต้องใจสลายในวันที่ควรจะเป็นวันแต่งงานของตัวเองหรืออย่างไร! ซึ่งชายหนุ่มทำได้แต่เพียงก้มลงกราบแทบเท้าว่าที่พ่อตาของตนเท่านั้น เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของแม่ศรีดังขึ้นพร้อมกับร้องห้ามแต่ก็อาจห้ามใครได้เลย
ฝ่าเท้ารุมยำกระทิบลงมาใส่ร่างที่ก้มลงกราบ เสียงฮุยเลกันเข้ามามุงดูจากงานมมงคลแทบจะกลายเป็นลานวัดจัดมวยแสดง
"พี่แมน!!" รามินทร์หมายจะกระโดดเข้าไปช่วยแต่ก็โดนผลักกระเด็นออกมา
" พ่อจ๋า พอเถอะ! " เสียงของหญิงสาวในชุดผ้าถุงสีขาวดังขึ้นที่บันไดไม้ของบ้าน ก่อนจะวิ่งขึ้นมาด้านบน ใบหน้าสวยที่แต่งเติมด้วยเครื่องสำอางเปรอะไปด้วยน้ำตา
ร่างที่พยายามดึงดันจะเข้าไปช่วย ร่างเล็กๆที่บอบบางกว่าเขาที่เป็นผู้ชายหลายเท่า รามินทร์มองดูภาพนั้น โดยที่ไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย ในอกเจ็บแปลบ มันไม่ใช่เขาที่คิดว่าจะช่วยกตัญญูได้ ซ้ำร้ายยังทำให้ กตัญญูเจ็บตัว แม่ศรีต้องร้องไห้ และผู้หญิงคนนั้นเองก็ไม่ต่างกัน
"ไม่ต้องไปช่วยมัน เนียน .... ปล่อยมันซะ มันบอกแล้วว่ามันไม่ได้รักแกเลย"
" ฮึก .. แต่พ่อห้ามทำพี่แมนนะ! " เนียนตวาดใส่ผู้เป็นพ่อ ร่างเล้กบางของหญิงสาวขวางไม่ให้ใครมาทำร้ายคนที่เธอรักมาตั้งแต่เด็กได้อีก
"เออ คนอย่างมันข้าไม่เสียมือเสียตีนไปแตะมันหรอก ไป...เข้าบ้าน กับข้าวกับปลาวันนี้เอาไปเททิ้งให้หมากินให้หมด ไป!! " ผู้ใหญ่บ้านคว้ามือลูกสาวที่รักของตัวเอง กึ่งลากกึ่งดึงกลับไปทางบ้านใหญ่ทันที
+++++++++++++++++
แม่ศรีปราดเข้าไปหาร่างที่บอบช้ำของลูกชายแทบจะในทันทีเช่นกัน
"แมน....แมน...เป็นยังไงบ้างลูก....แมน...."
ทั้งเลือดจากบาดแผลที่ได้รับนั้น เปรอะเสื้อผ้าไหมสีงาช้างนั้นพอๆกับที่หยดลงบนผ้าขาวม้าทำจากไหมที่แม่เป็นคนบรรจงทอ ใจของแม่ศรีแทบแตกสลาย ที่ดินที่นา ดูไม่มีความหมายเมื่อเห็นลูกชายของตัวเองต้องมาเจ็บตัวเช่นนี้
"พี่แมน!! " รามินทร์ปราดเข้าไปหา พยุงร่างของพี่ชายขึ้น
"ไม่ได้หรอกครับแม่ แบบนี้ต้องพาไปเย็บแผลก่อน...ใครช่วยพาผมเอาเข้าขึ้นรถที..." เพราะร่างสูงแทบไม่มีแรงยืนเหลือ แม้แต่รามินทร์เองก็รับน้ำหนักของอีกฝ่ายแทบไม่ไหว
" แม่ครับ.. " ชายหนุ่มเรียกแม่ของตนด้วยเสียงแหบแห้ง
"อะ..อะไรลูก" แม่ศรีประคองใบหน้าบอบช้ำนั้น เสียงถามเครือด้วยความเศร้าระทมกับภาพที่เห็น
" แมนขอโทษนะ...แล้วถ้าทำแผลเสร็จ แมนคงต้องกลับกรุงเทพเลยนะครับ " ชายหนุ่มบอก ใจของเขาแทบแหลกสลายเมื่อเห็นน้ำตาของมารดา ก่อนจะหันไปทางเนียนที่กำลังร้องไห้พยายามยื้อแขนไม่ให้พ่อลากเธอเข้าไปในบ้าน
" เนียน..พี่ขอโทษ..พี่ขอโทษจริงๆ " กตัญญูตะโกนเสียงดัง นั่นยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้น หญิงสาวที่เกล้าผมอย่างสวยงามส่ายหน้าไปมา ก่อนจะต้านแรงทั้งลากทั้งดึงของพ่อไม่ไหวต้องเดินตามหลังผู้เป็นพ่อซึ่งกำลังโกรธจัดเข้าไปในบ้านทั้งๆที่บนใบหน้ายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใครจพะคิดกันเล่าว่าความฝันของเธอที่เฝ้ามองพี่ชายข้างบ้านคนนี้มาแต่ไหนแต่ไรอยู่ๆจะสลายหายไปในเช้าวันที่ควรจะเป็นงานแต่งของตัวเอง
รามินทร์ขบริมฝีปากของตัวเองแน่น
....นี่เขาทำอะไรลงไป.....
ชายหนุ่มมองหน้าที่เจ็บปวดของแม่ศรี ตอนนี้เขาจะเอ่ยอะไรได้
"แม่ครับ ผม...พาพี่แมนไปโรงพยาบาลก่อนนะครับ...แล้ว เอ่อ...ผม....ผม.....ผมจะติดต่อกลับมาอีกทีนะครับ"
รามินทร์เอ่ยพลางก้มลงเล็กน้อยแทนการบอกลา เขากับชายร่างสูงอีกคนช่วยพยุงกตัญญูไปที่รถเช่าที่เขาเช่ามา พาคนเจ็บเข้านั่งด้านใน ก่อนจะรีบบึ่งรถออกไปจากหมู่บ้านทันที
+++++++++++++++++
ดวงตารีเรียวเหลือบมองใบหน้าบอบช้ำของกตัญญูเป็นระยะๆ มือเรียวหมายจะเอื้อมไปจับมืออีกฝ่ายเอาไว้ แต่ก็ไม่กล้า เขาไม่แน่ใจว่าจะมีสายตาแบบไหน คำพูดแบบใดตอบกลับมา
"ทนหน่อยนะ...." ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงเบา ก่อนจะขับรถกลับเข้าตัวเมือง พาอีกฝ่ายไปทำแผลที่โรงพยาบาลทันที กตัญญูดูไม่มีปากเสียง ชายหนุ่มนั่งนิ่งให้หมอและพยาบาลทำแผลให้ จนเสร็จ
"งั้นเดี๋ยวเรากลับบ้านกันเลยนะ พี่แมน" ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ ชายหนุ่มทั้งสองคนเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพในตอนเย็นของวันนั้นเอง
และตลอดทางที่นั่งเครื่องบินกลับกรุงเทพ กตัญญูก็ไม่ได้พูดอะไรกับรามินทร์ซักคำ ใบหน้าที่บอบช้ำมองออกไปนอกหน้าต่างของเครื่องบินตลอดเวลารามินทร์เอง ก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปรบกวนห้วงความคิดของอีกฝ่ายไปมากกว่านั้น ใจของเขายังคงเจ็บ เชาขับรถไปที่คอนโดของกตัญญู ด้วยอยากให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนให้เร็วทีสุดเท่าที่จะทำได้
+++++++++++++++++
"คืนนี้ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนพี่แมนนะ" รามินทร์เอ่ย เมื่อเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะพาร่างสูงไปนอนที่เตียง เขาจัดการเปิดม่านให้พอมีแสงสว่างจากด้านนอกเข้ามาในห้องนอน ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าที่มีรอยแผล ของพี่ชาย
" กลับไปเถอะ .. พี่อยากอยู่คนเดียว "คนเจ็บตอบกลับมาหลังจากที่นั่งลงบนเตียง
"ให้ผมอยู่....จะได้ไหม" รามินทร์หลับตาแน่น เขาหันกลับไปมองวิวด้านนอกอีกครั้ง ท้องฟ้ามืดแค่ไหนก็ยังมีแสงสว่างจากตึกที่อยู่ไม่ห่างออกไปส่องเข้ามาเสมอ
" ไม่ต้องหรอก .. กลับไปเถอะ "ชายหนุ่มตอบกลับมาอย่างเย็นชา
"ผม...เดี๋ยวผมไปหาอะไรมาให้พี่กินก่อนก็แล้วกัน.... ยังไม่ได้ทานอะไรเลย เดี๋ยวพี่จะไปทานยาที่หมอให้มาไง "รามินทร์พูดเหมือนไม่ได้สนใจคำพูดที่เย็นชาของอีกฝ่าย ร่างบางหัวเตรียมจะเดินออกไปยังห้องครัว หาอะไรที่น่าจะมีติดตู้เย็นเป็นมื้อง่ายๆให้อีกฝ่ายทาน
" พี่บอกให้กลับไปไง ไม่รู้เรื่องรึไง?! " กตัญญูลุกขึ้น ข้อมือที่แตกจากแรงกระทืบนั้นบีบที่แขนบาง
"ไม่กลับ มินอยากอยู่กับพี่.... " รามินทร์หันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"มินทำทุกอย่างนี่ก็เพื่อเรื่องนี้.... " เสียงที่เอ่ยออกมาสั่น ไม่ใช่เพราะเศร้า แต่สายตากับแรงสัมผัสที่มองมานั้นทให้เขากลัวเหมือนกัน
...เพราะความเศร้ามันไม่ได้จากไปไหน....
" ทำได้ทุกอย่างเหรอ? หึ..มินทำไปแล้วนี่ กี่คนที่ต้องมาร้องไห้เพราะสิ่งที่มินทำลงไป หา? " กตัญญูใช้มือข้างที่เจ็บเขย่าร่างบางไปมา ความเจ็บปวดของเขาทำให้เลือดไหลซึมออกมาจากผ้าพันแผล แต่คนเจ็บก็ไม่ได้สนใจ
"......................" รามินทร์กัดริมฝีปากแน่น แรงเขย่าทำให้เขาเจ็บไปหมด ชายหนุ่มร่างเล็กกว่ารวบรวมแรงทั้งหมดผลักอีกฝ่ายออกไป
"มินทร์ผิด ที่เอาโฉนดนั่นไปคืนให้แม่ศรีใช่ไหม.... มินบอกพี่ซักคำหรือยังว่าจะให้พี่ทำอะไร...ไม่! และเผื่อว่าพี่จะลืม ผมไม่เคยพูดซักคำ พี่นั่นล่ะ ตัดสินใจทำลงไปเอง....พี่เดินไปบอกทุกคนเอง.... ถ้าจะผิด....มันก็พอกันทั้งสองคนนั่นล่ะ เพราะอะไร ถ้าพี่ไม่ตัดสินใจจะใช้หนี้บ้าๆอะไรนั่นตั้งแต่แรก ผมก็คงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอก!!..."
" พี่จะแต่งงานใช้หนี้ หรือพี่จะทำอะไรมันก็เรื่องของพี่!! " กตัญญูตวาดใส่อีกฝ่าย เขารู้สึกปวดหนึบๆที่แผลตรงมือของตนเอง มันคงกำลังปริอีกรอบ ร่างสูงสูดลมหายใจลึก ก่อนจะชี้ไปที่ประตู
" ตอนนี้ พี่ยังไม่อยากคุยกับมินเรื่องนี้ กลับไปก่อนไป "
"............................."คำพูดคำจาที่ไม่เคยได้ยิน ผ่านเข้าหูมาเป็นครั้งที่เท่าไร ในรอบ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา รามินทร์กลืนน้ำลายลงคอ
"แผลพี่เปิด.... ผมจะทำแผลให้......." ชายหนุ่มพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงใจจริงของเขาให้มากที่สุด เขาเข้าใจแล้ว รู้แล้วทุกอย่าง ความรู้สึกของเขา อยากจะบอกออกไป
"นะครับ....." มือเรียวยื่นออกไป เลือดที่ไหลออกมาทำให้ใจเขาเจ็บ ....แบบที่ไม่เคยเป็น แต่กตัญญูกลับเดินไปเปิดประตูห้องให้อีกฝ่าย
" กลับไป..หรือจะให้พี่ลากออกไป? "เขายื่นคำขาด
"ไม่....... "รามินทร์เองก็ชักจะหมดความอดทน
"พี่ไม่ฟังผมแล้วใช่ไหม.... ในฐานะน้อง ก็ไม่ฟังแล้วใช่ไหม เพราะน้องมันเลวมากขนาดนี้" ชายหนุ่มกัดฟันแน่น
"ถ้าอย่างนั้น ผมจะสั่งพี่ ให้พี่ทำตามที่ผมต้องการ... ในฐานะเจ้าหนี้.... พี่จะใช้หนี้ให้ผมได้ไหมล่ะ... ถ้าไม่ได้ คอนโดนี่ผมจะยึดก็คงไม่แปลกอะไร...ใครจะไล่ใคร ผมก็อยากรู้เหมือนกัน"ดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่าย ท้าทายในแบบที่ไม่เคยเป็น
" ได้ ถ้ามินไม่ไป พี่จะไปเอง " กตัญญูทำท่าจะก้าวออกไปจากห้อง
"ผมขอสั่งไม่ให้พี่ไปไหน... "รามินทร์เจ็บปวดที่ต้องพูดออกไป เขาไม่เคยใช้คำพูดแบบนี้กับอีกฝ่ายเลย
"พี่เป็นของผมแล้ว.... "
คำพูดของรามินทร์ทำให้เขาต้องหยุด
" มิน..ซื้อพี่เหรอ? " ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงประตูถามด้วยเสียงแหบพร่า หัวใจของเขาเจ็บปวดเสียยิ่งกว่ามือที่กำลังมีเลือดไหลลงที่พื้น
".........................ถ้าพี่คิดอย่างนั้น........" รามินทร์ตอบกลับ ริมฝีปากเหยียดยิ้มหยัน.....ตัวเอง .....
“ฮ่ะๆๆ “ กตัญญูหัวเราะตนเองอย่างสมเพช ก่อนจะปิดประตูห้อง
" โอเค..พี่ไปไหนไม่ได้แล้ว..สั่งอะไรอีกดีล่ะ? "
".....ให้ผม....."รามินทร์เอ่ยเสียงเบา
....สั่งอย่างนั้นเหรอ...
"ให้ผมทำแผลให้พี่" ชายหนุ่มยื่นมือออกไป กตัญญูยื่นมือข้างที่เลือดไหลให้อีกฝ่าย เขาเจ็บ แต่มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในใจตอนนี้ รามินทร์พยักหน้าให้อีกฝ่ายเดินตามไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะเดินไปหยิบเอาถุงผ้าพันแผลสำหรับเปลี่ยนที่ทางโรงพยาบาลให้มา เอามาทำแผลให้อีกฝ่าย ร่างบางนั่งลงตรงหน้าอีกฝ่าย บนพื้น ขณะทำแผลให้ร่างสูงอย่างใจเย็น เขาหวังว่ามันจะไม่เย็นเสียจนหยุดเต้นไป ณ เวลานี้
"เสร็จแล้วครับ" ชายหนุ่มว่าพลางเดินเอา ผ้าพันแผลเก่าไปทิ้งในถังขยะ
"ให้ผมทำอะไรให้พี่ทาน...." ชายหนุ่มเอ่ย ไม่มีคำว่า "นะ" มันไม่ใช่คำถาม ไม่ใช่การเสนอตัว....
ถ้าอีกฝ่ายทำให้เขาต้องพูดถึงขนาดนี้แล้วล่ะก็เขาก็คงต้องทำมันให้ถึงที่สุด ชายหนุ่มคิด รามินทร์เดินไปหยุดหน้าประตูตู้เย็น มีขนมปังอยู่ ผัดสด กับทูน่ากระป๋อง ไม่นานก็ได้แซนวิชง่ายๆ มาส่งให้กับร่างสูง
"รองท้อง แล้วก็ไปกินยา นอนซะ"
ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้งอะไร เรียกได้ว่าทำตามคำสั่งอย่างไม่มีปากเสียงเลยมากกว่า ชายหนุ่มทานแซนวิช ทานยา ก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ
++++++++++++++
ผัาพันแผลที่รามินทร์เพิ่งจะเปลี่ยนให้และที่โรงพยาบาลทำไว้ให้เปียกน้ำจนเลือดซึมออกมา
"พี่แมน.... ผ้าพันแผลเปียกอีกแล้ว...." รามินทร์เดินมาดู เสียงนั้นคล้ายจะดุ ก่อนจะหยุดเมื่อเห็นร่างสูงเกือบจะเปลือยนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง แผ่นอกแกร่งนั้น มีหยดน้ำเกาะพราว ร่างเล็กสูดลมหายใจนิ่ง ก่อนจะเดินมาทำแผลให้กับอีกฝ่ายอีกครั้ง ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ กตัญญูไม่มีปากเสียงอะไร ไม่บ่นแม้แต่คำว่า "เจ็บ"
....พี่เงียบเกินไปแล้ว.....
"เจ็บไหม...." รามินทร์เอ่ยถามเมื่อค่อยๆซับหยดน้ำออกจากใบหน้าคมของอีกฝ่าย ชายหนุ่มนั่งอยู่ระหว่างขาของร่างสูง ดวงตารีเรียวมองรามินทร์มองพิจารณา แผลถลอกบนหน้าผากของอีกฝ่ายบ
" เสร็จหรือยัง? " กตัญญูย้อนถาม โดยที่ไม่ได้ตอบคำถามนั้น
"....เสร็จแล้วครับ" รามินทร์เอ่ยเบาๆ ก่อนจะหันไปเก็บอุปกรณ์ที่ยกมา เมื่ออีกฝ่ายหันหลังไปคนเจ็บจึงหันไปแต่งตัว เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าถูกสวมขึ้นมาอย่างง่ายๆก่อนจะนอนลงกับเตียง
พอรามินทร์เดินกลับมา ไฟที่หัวเตียวยังเปิด แต่เจ้าของห้องดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ชายหนุ่มเดินไปปิดไฟหัวเตียงให้ก่อน จะหันมาพิศมองหน้าเจ้าของห้องเขาเดินมานั่งข้างๆ เตียง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
เขาไม่เคยอยากจะให้มันเป็นแบบนี้ เขาแค่อยากจะให้ แม่ศรีได้โฉนดนั่น เขาคาดการณ์เอาไว้แค่ว่า ถ้าไม่มีเรื่องหนี้สินนั้นแล้ว กตัญญูจะได้ไม่ต้องมีข้อผูกมัดใดๆและจะได้ตัดสินใจได้อย่างอิสระว่าจะแต่ง หรือ ไม่ แต่มันกลับกลายเป็นเรื่องราวกลับตัลปัตรใหญ่โต มันนอกเหนือการควบคุมไปหมด
"ผมแค่......"
ปลายนิ้วไล้เบาๆที่เส้นผมของชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้ายามหลับของกตัญญู วันนี้ดูเหนื่อยอ่อน และ เจ็บช้ำ
"ผมแค่อยากจะให้พี่อยู่ข้างๆผม....เป็นของผม....เหมือนที่เป็นมาตลอด ก็เท่านั้นเอง..."
ชายหนุ่มค่อยเอนตัวลง ที่พื้นที่ที่เหลือของเตียง ศรีษะขยับซุกเข้าหาแผ่นอกกว้าง เหมือนอย่างที่เคยทำทุกครั้ง ไม่มีการโอบกอด ร่างเล็กนั้นเหมือนจะเพียงแค่อยากอิงไอจากร่างของอีกฝ่าย หวังจะให้ทำให้ใจของเขาอุ่นขึ้นมาบ้าง ไม่ได้ต่างอะไรจากสัตว์ที่บอบช้ำ ดวงตารีเรียวปิดลงอย่างอ่อนแรง หากแต่ยังพยายามกลั้นกลืนน้ำตา และความเจ็บปวดลงไปในกาย
ส่วนกตัญญูเองก็รับรู้ได้ถึงคำพูดและการกระทำของอีกฝ่าย ถ้าไม่เกิดเรื่องในวันนี้ เขาคงจะโอบไหล่บางแล้วกอดเอาไว้ทั้งคืน แต่ก็คงทำได้แค่คิด .. จากนี้ไปคงทำไม่ได้อีกแล้ว...
-
จิ้มก่อนเดี๋ยวอ่าน
:monkeysad: การที่ไม่พูดกนไปตรงๆทำให่เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น
แล้วยังไม่เข้าใจกันอีก เจ็บปวดทั้ง 2 ฝ่าย
เศร้าจนไมรู้จะว่ายังไง
-
เครียดกันไปใหญ่ :z3:
พี่แมนก็ใช้วิธีรุนแรงเกิ๊น
ใจเร็วด่วนได้เข้าไปประกาศต่อหน้าคนอื่นอย่างงั้นจะไม่วุ่นวายได้ไง
ป.ล. มาม่าผัดน่ากินมากกกก อยากกินบ้างงง :m3:
-
เพิ่งกินมาม่าไปเมื่อกลางวัน....ว่าแล้วก็พรุ่งนี้ทำมาม่าผัดดีกว่า หุหุ
กินมาม่าเสร็จอย่าลืมกินมินนี่ต่อ เอ้า แปะซะ อย่าให้เสียชื่อ แม่ยก!!
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/minny2.jpg)
ตอนนี้ขอสารภาพว่า โคไรเตอร์น้ำตาตกไปแปดตลบ. :sad4:....โศกมาก :m15: (จี้จุดอะไรหรือเปล่าไม่แน่จายยยยย o22)
ส่วนเรื่องเจ้าน้อยต้องขออุบไว้ก่อน...หุหุหุ
-
แต่งไปเรยค่ะ พี่แมน จัดไป
ปากดีอย่างนี้มันน่า...จริงๆเลยนะ ตัวเองอ้างว่าทำเพื่อแม่ศรี สุดท้ายก้อแค่อยากรั้งผู้ชายไว้กับตัว!!!
แต่ไร้ท์เตอร์กะโคไร้ท์ต้องอวยมินแน่ๆ(โดยเฉพาะโคไร้ท์55+)
รออ่านตอนต่อไปคร่า^^
-
:o12:
-
:monkeysad:
สงสารทั้งคู่เลยอะ
-
+1ให้กำลังน้องมินอ่ะ :กอด1: พี่แมนใจร้ายว่ะ :serius2:
เรืองเจ้าน้อยเหรอ :z1:โค ไรเตอร์ เล่าหน่อยดิ :impress2:อยากรู้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เอิ่ม,, เรื่องเหมือนจะยุ่งยากเข้าไปใหญ่ล่ะนะ o18
ทั้งคู่เล้ย ,, ด่วนคิดไปนะพี่แมน ส่วนมินก็พูดเมื่อสายไป หรือเปล่า =''=
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไรเตอร์ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ถามใจตัวเองเหอะแมนว่ารักหรือไม่รักมินเพราะการกระทำมันบงบอกเหลือเกินว่ามึงไม่แคร์กับการกระทำของมึงที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่คืนเป็นใครๆก็ให้มันเกิดขึ้นไม่ได้หรอกงานแต่งนะ ได้กำมินแล้วจะไปแต่งงานกับคนอื่นอีกคน แล้วมินละ มึงกำลังคิดจะทำอะไร หลอกผู้หญิงอีกคนให้เจ็บด้วยเหรอ
-
โฮฮฮฮฮฮ
พี่แมนโกรธมากมายเลยอ่ะ
เเต่เราเข้าใจมินนะ
ทำไงดีๆๆ พี่แมนโกรธอ่ะ
แงๆๆ
-
โอ๊ยอึดอัด
:serius2: :m16:
ความคิดเห็นไม่ตรงกันยิ่งไปกันใหญ่
แล้วมันจะจบลงตรงไหนเนี่ย
คนหนึ่งคิดตรงแค่ความรู้สึกแค่ห่วงแค่อยากให้เหมือนเดิมแบบอ่อนโลก
ไม่ได้คิดถึงคนรอบตัวสังคมรอบข้างว่าต่อไปแมนกับแม่จะใช้ชีวิตยังไงต่อไป
สังคมชนบทไม่ได้อยู่แบบตัวใครตัวมันเหมือนคนในเมืองนะ
ไม่ใช่แค่การขายหน้า แต่ทั้งคำติชินนินทา และอาจจะถูกระรานจากฝ่ายผู้ใหญ่อีก
การใช้ชีวิตในสังคมแคบๆของหมู่บ้านต่อไปอาจไม่ง่าย
อีกคนคิดสารพัดทั้งแม่ทั้งคนรอบตัวทั้งสังคมที่ต้องอยู่ความรับผิดชอบแบกไว้เพียบ
ต่างคนต่างความคิด
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เจ็บทั้งสองฝ่าย
-
อะไรที่คลุ่มเครือในความรู้สึก ทำไม่ยอมทำให้มันกระจ่าง
ก็เลยเจ็บปวดด้วยกันทั้งคู่ แล้วที่นี้เส้นทางชีวิต จะกลับมาบรรจบกันได้อย่างไร
ใครเป็นคนทำให้ทั้งสองต้องบาดหมางกันอย่างนี้ ช่วยรับผิดชอบ
หาทางให้ทั้งสองคืนดีและเข้าใจกันเร็ว ๆ ด้วยครับ :m16:
+1 ให้ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ คนละแต้ม แต่จะยังไม่กินมาม่าด้วยหรอก จนกว่า.... :5555:
-
มินก็ยังคงเป็นมิน เอาแต่ใจตัวเอง ตั้งแต่คราวพี่ก้องแล้ว ยังมาทำแบบนี้กับพี่แมนอีก
ทำอะไรไม่รู้จักคิดให้ถี่ถ้วนก่อน พอเกิดเรื่องขึ้นมาทีไร กูไม่ผิดถ้าผิดกูก็ผิดนิดเดียว
ทั้งปี สงสารพี่แมนจังเลย ศักดิ์ศรีของพี่แมนมันถูกมินทำลายไปหมดแล้วนะ รู้หรือเปล่า
-
คราวนี้มินคงรุ้แล้วล่ะ ว่าทำไมพี่ก้องถึงได้ทำอะไรแบบนั้นลงไป
เพราะว่ามินก้อทำอะไรแบบนั้นเหมือนกัน พี่แมนนี่น่าสงสารที่สุด
คราวพี่ก้องก้อช้ำใจไปมากแล้ว คราวนี้เจอกับตัวเองคงช้ำสุดๆๆ
-
น้องมิน
ดูแลพี่แมนดีๆนะ
อย่าสร้างปัญหาอีกล่ะ
เข้าใจไหม :m15:
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ไปได้
เฮ้อ
ขอให้เข้าใจกันเร็วก็แล้วกันนะ
แล้วเรื่องเจ้าน้อยอ่ะ อยากรู้บ้างจังเลย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อ่านแล้วเข้าใจ และเห็นใจแมนสุดๆ
คำว่ากตัญญูมันค้ำคอจริงๆ
-
เรื่องเจ้าน้อยก็คง
จะมาม่าพอดูแน่ๆเลยก็พระเอกเล่นเจ้าชู้ขนาดนั้น
-
ให้น้อย ปราบเช้ให้อยู่หมัดเลย 55 เอ...หรือเจื่อนเลยดี หุหุ
-
มาต่อแบบมึนๆ...ท่าทางไรเตอร์จะไม่สบายค่ะ .. เอาล่ะ มาต่อกัน
++++++++++++++
ในตอนเช้ารามินทร์รู้สึกตัวตื่นก่อนพี่ชาย ร่างเล็กหันไปมองใบหน้าบอบช้ำนั้น รอยช้ำดูคล้ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัด กตัญญูเป็นแบบนี้คงไม่มีแรงลุกไปไหนแน่ ชายหนุ่มรีบลุกไปเข้าห้องน้ำจัดการอาบน้ำอาบท่าให้ตัวเองแล้ว เดินไปทำอาหารง่ายๆ ที่ส่วนครัวของห้องคอนโด ข้าวต้มอย่างง่ายๆที่รามินทร์รู้ดีว่ามันคงจะรสชาตไม่ดีเท่าที่กตัญญูทำให้ถูกตักใส่ชาม ชายหนุ่มวางไว้ที่โต้ะหน้าโซฟา ก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างสูงในห้องนอน
"พี่แมนครับ ตื่นมาทานอะไรซักหน่อยเถอะ...จะได้ทานยา" เขานั่งลงตรงขอบเตียง ดวงตารีเรียวพิจารณาใบหน้าของอีกฝ่าบ เสียงเรียกนั้นทำให้ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น แต่มันดูจะยากลำบากสำหรับคนที่เจ็บหนักและร่างกายกำลังต้องการรักษาตัวเอง
"ไหวไหม..." เสียงที่เอ่ยถามนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง มือบางยื่นออกไปพยุงร่างของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมานั่งดีๆ มืออีกข้างก็ฉวยหมอนมาหนุนหลังให้อีกฝ่าย "เป็นยังไงบ้าง ไปหาหมออีกไหม จะให้ผมเอาข้าวมาให้ที่นี่ไหม"
" ไม่ไป..หาหมอแล้ว พักหน่อยเดี๋ยวก็หาย " กตัญญูตอบกลับมาพลางนิ่วหน้าเมื่อถูกจับให้ขยับ
"ทานอะไรหน่อยไหม มินทำข้าวต้มให้พี่ ....ยกมาให้ไหม"
" เดี๋ยวพี่..กินเอง " เสียงทุ้มนั้นแหบแห้ง มือข้างที่เจ็บยกขึ้นเล็กน้อย
"เหรอ...." รามินทร์ขยับถอยออกมา "มินตั้งไว้ให้ตรง โต้ะเล็กหน้าโซฟา ... พี่แมนลุกไหวไหม"
" อืม "ชายหนุ่มรับคำก่อนจะค่อยๆขยับตัวอีกครั้ง แต่ยิ่งทำก็ยิ่งปวดไปทั้งตัวเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายรามินทร์นิ่วหน้าทันท
"ผมว่าพี่แมนนั่งอยู่นี่ล่ะ .... อย่าทำเก่งเลย .... เดี๋ยวผมไปเอามาป้อน" รามินทรืว่าก่อนจะรีบเดินออกไปแล้วกลับมาพร้อมถาดเล้กๆ ในถาดมีชามข้าวต้ม และน้ำเปล่าอีกแก้ว
"ทานซักหน่อยนะ จะได้ทานยา" ชายหนุ่มว่าพลางตัดข้าวต้มขึ้นมาเป่าเบาๆ แล้วยื่นให้กับอีกฝ่าย ซึ่งคนป่วยก็ต้องอ้าปากรับเอาข้าวต้มจืดๆนั้นใส่ปากอย่างช่วยไม่ได้ อีกคำ และอีกคำ จนกระทั่งหมดชาม
"ขอโทษนะครับ ผมฝีมือไม่มีทางสู้พี่ได้เลย" รามินทร์เอ่ยเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บชาม จากคำพูดของตัวเองเมื่อคืน และการกระทำเมื่อวาน ทำให้เขาไม่อยากจะสู้หน้าอีกฝ่ายตรงๆ
...แม้จะพูดอย่างนั้นออกไปก็ตามที....
" มิน..พี่ขอยาหน่อย " ชายหนุ่มมองไปที่ๆตัวเองเดินไปไม่ถึงแน่ ถ้ายังเจ็บอยู่แบบนี้
ร่างเล็กรีบยกถาดออกไปอีกทาง ในขณะที่เดินไปหยิบยาฆ่าเชื้อกับแก้ปวดที่หมอให้ ให้กับอีกฝ่าย พลางส่งแก้วน้ำให้
"ถ้าพี่จะอาบน้ำก็บอกนะ เดี๋ยวจะได้เตรียมผ้าพันแผลใหม่ให้" รามินทร์มองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะถาม"พี่แมนจะอาบน้ำไหมล่ะ"
" อืม .. อาบหน่อยก็ดี "ชายหนุ่มว่าก่อนจะทานยาตามที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ แต่เมื่อพยายามจะลุกขึ้นยืน กลับทำไม่ได้
"ลุกไม่ไหวเหรอ..."รามินทร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ
....คนตัวใหญ่แข็งแรงอย่างพี่ แต่ต้องมาลุกไม่ไหวแบบนี้ เพราะผมเองซิ่นะ...
"งั้นถอดเสื้ออกนะ เดี๋ยวเช็ดตัวให้ก็แล้วกัน...แผลจะได้ไม่โดนน้ำด้วย" รามินทร์ว่า ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเอาผ้าเช็ดตัวกับ อ่างพลาสติกเล้กๆใส่น้ำออกมาวางไว้โต้ะข้างเตียง มือแกร่งที่ขยับไม่ถนัด คงจะถอดเสื้อไม่ไหว ชายหนุ่มขยับตัวขึ้นไป จับชายเสื้อตลบขึ้นทางเหนือหัว รอยช้ำจ้ำใหญ่ปรากฏบนตัวของร่างสูง รามินทร์เห็นก็เจ็บแทน ชายหนุ่มเบือนหน้าไปอีกทาง แผ่นอกกว้างมีแต่รอยฟกช้ำ มือเรียวค่อยๆไล้ผ้า เปียกชื้นไปบนใบหน้าคมของอีกฝ่าย ลำคอแกร่ง ไหล่กว้าง ช่วงแขน และแผ่นอก อย่างเบามือมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ส่วนคนเจ็บก็หันหน้าไปอีกทาง เขาไม่เคยถูกอีกฝ่ายทำอะไรแบบนี้ให้เลย มันรู้สึกแปลก
"พี่แมนไม่ต้องเขินผมก็ได้" รามินทร์เอ่ยเสียงเบา
"คนเจ็บ ก็คือคนเจ็บ.... และผมทำพี่เจ็บ ผมต้องดูแล"
ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะ คว้าผ้าแห้งมาซับส่วนที่เปียกชื้นบนผิวกายนั้นออกเบาๆ อีกครั้ง แล้วเริ่มทำแผลให้อีกฝ่ายจนเรียบร้อย ริมฝีปากบางยิ้ม
"เดี๋ยวก็นอนต่อนะครับ....พักเสีย จะได้หายเร็วๆ"
...ไม่ได้เขิน แค่รู้สึกแปลก ...
เชฟคนเก่งคิดในใจ แล้วจึงค่อยๆเอนนอนลงอย่างเดิมและด้วยฤทธิ์ยาก็ทำให้เขาหลับได้อย่างง่ายดาย
รามินทร์ตบเบาๆลงบนผ้าหลังจากที่เขาตลบชายผ้าห่มขึ้นคลุมร่างให้กับอีกฝ่าย
"พี่มีอะไรก็เรียกผมนะ ผมอยู่ข้างนอกนี่ล่ะ" ร่างเล็กว่า ก่อนจะเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดออกจากห้องไป
++++++++++++++
เสียงโทรทัศน์ดังขึ้นแผ่วๆเป็นเสียงรายงานข่าวตอนเช้า ผู้ดำเนินรายการบอกเล่าข่าวด้วยท่าทีเผ็ดร้อนเหมือนทุกที รามินทร์เหม่อมองดูจอทีวีนั้นไปเรื่อย ก่อนความเบื่อหน่ายจะเข้าครอบงำ หากเป็นวันหยุด ไม่เขาก็กตัญญูจะเป็นคนเอ่ยปากชวน กันและกันไปที่ใดซักที่ ไปทานข้าว ไปพักผ่อนแต่วันแบบนี้แล้วคงไม่มีหน้าจะไปเอ่ยปากชวนแน่ ร่างเล็กเอนกายลงกับโซฟา ก่อนจะผล็อยหลับไปอีกรอบ รู้สึกตัวอีกที ก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว
"พี่แมน....ตื่นอยู่รึเปล่า จะออกไปซื้อของ" ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง แต่ก็หยุดอยู่แค่หน้าประตู
เมื่อร่างกายฟกช้ำที่เริ่มเปลี่ยนสีตรงขอบรอยช้ำเป็นสีเหลือง แผ่นอกแกร่งเปลือยเปล่าขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อปรากฏตรงหน้ากระจก และประตูห้องก็ไม่ได้ปิดไว้
"พี่จะออกไปกับผมไหม"ชายหนุ่มถาม เขาไม่อยากจะมองรอยฟกช้ำนั่นเอาเสียเลย
" อืม .. งั้นรอเปลี่ยนชุดแป๊บนึง ก็แล้วกัน "น่าแปลกที่วันนี้กตัญญูตอบรับคำชวนนั้นได้ง่ายๆชายหนุ่มถอดเสื้อที่เพิ่งจะเปลี่ยนออก เป็นชุดสำหรับออกไปข้างนอก คำตอบที่ได้รับทำให้รามินทร์ยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะเดินออกไปรอด้านนอก รามินทร์เป็นคนขับรถเหมือนอย่างเช่นเมื่อวาน
"พี่อยากไปไหน....ซื้อของอะไรใส่ตู้เย็นไหม" รามินทร์เอ่ยถาม ทั้งๆที่ส่วนหนึ่งในใจก็คิดอยู่แล้วว่าจะแวะเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้าง หรือที่ไหนซักที่
" แล้วแต่มินเถอะ ..ว่าแต่ ไม่คิดจะกลับบ้านรึไง? "ชายหนุ่มถามออกไป ดวงตาคมมองออกไปนอนกระจกรถ ในเวลาเที่ยงของวันหยุดแบบนี้กรุงเทพก็ยังคงรถติด
"พี่......ไม่อยากให้ผมอยู่ใช่ไหม" รามินทร์ถามออกไปตรงๆ "เอาเป็นว่าผมนอนโซฟาข้างนอกก็แล้วกัน..." แต่ก็สรุปเองเสร็จสรรพเหมือนเดิม
" คุณหญิงไม่เป็นห่วงเอาเหรอ? .. มินไม่ได้กลับบ้านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วนะ "กตัญญูยังคงถามต่อ แปลกจริงๆที่ไม่มีใครโทรมาหารามินทร์เลย อย่างน้อย โทรศัพท์ของอีกฝ่ายก็ไม่ดังเลยเวลาที่เขาอยู่
"มินเคยไม่กลับบ้านเป็นเดือนๆเขาเคยว่าอะไรมินด้วยเหรอ... ถ้ามินบอกว่าอยู่กับพี่ เขาก็ไม่ห่วงหรอก"
ชายหนุ่มว่าก่อนจะออกรถเมื่อสัญญาณไฟ บอกให้ตรงไปต่อ ชายหนุ่มเลี้ยวเข้าห้างดัง
"พี่อยากจะซื้ออะไรไหม ผมจะซื้อเสื้อผ้าใหม่...ขี้เกียจเข้าบ้าน "
" ไม่ล่ะ อยากซื้ออะไรก็ซื้อเถอะ พี่จะรอที่สตาร์บัคก็แล้วกัน "คนเจ็บว่า เขาเองที่กินๆ นอนๆ มาหลายวันคงไม่มีแรงเดินห้างกับรามินทร์เป็นแน่
"ผมแค่ถามว่าพี่อยากได้อะไรหรือเปล่า....ก็เท่านั้น" รามินทร์เอ่ยเสียงเบา ก่อนจะเดินไปส่งคนเจ็บนั่งรอที่ร้านกาแฟตามที่อีกฝ่ายว่า
"รอผมแป๊บนะ" ร่างเล็กว่า ก่อนจะเดินไปอีกทาง ท่าทางที่ กตัญญูตอบคำถามเขาเหมือนขอไปทีเสียมากกว่า และมันเป็นอย่างนี้อีกบ่อยครั้งตลอดเวลาที่รามินทร์เอ่ยถามหรือพูดอะไรด้วย มีบางอย่างแปลกไปจากเดิมในความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคน เสียงถอนหายใจของ รามินทร์มีให้ได้ยินเป็นพักๆ แทบจะตลอดทั้งอาทิตย์ที่รามินทร์มาพักอยู่ที่คอนโดของกตัญญู
....มีอะไรเปลี่ยนไป....อะไรที่ผมไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้...
++++++++++++++
" มิน พรุ่งนี้พี่จะไปทำงานแล้วนะ "ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาระหว่างที่นั่งทานอาหารเย็นอยู่กับเจ้าของร้าน
"พี่แมนหายดีแล้วเหรอ..." รามินทร์เอ่ยถาม ถ้าเรื่องรอยฟกช้ำบนใบหน้านั้นจางไปมาก แผลบาดที่มือก็ดูดีขึ้นมา แต่รอยช้ำบนแผ่นอก ด้านหลัง เขาแทบไม่ได้เห็นอีกเลย นับตั้งแต่คืนแรกที่กลับมาถึงกรุงเทพ
"เอ่อ... ขอผม...เอ่อ.....ดูหน่อยได้ไหม" ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้ เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย
" พี่ดีขึ้นแล้ว "ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ นั่นเป็นการห้ามโดยอัตโนมัติ รามินทร์สูดลมหายใจเข้าลึก
...ใช่..มันคือสิ่งนี้ล่ะ....
ร่างเล็กนั่งลงตรงหน้าของอีกฝ่าย มือเรียวจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมาดูรอยแผล
"โชคดีที่ไม่ได้บาดอะไรเยอะ เหมือน จิ๊บ....แค่เศษก้อนหินบาด....." ปลายนิ้วเรียวไล้เบาๆบนมือแกร่ง มือที่คอยปกป้องดูแลเขามาตลอด มือที่มอบความสุขให้กับลูกค้า ด้วยรสชาตชั้นเยี่ยมของอาหาร
...แต่สำหรับเขาแล้วไม่ว่าจะอย่างไร กตัญญูก็เป็นมากกว่า พ่อครัว เป็นมากกว่าเพื่อน และอาจจะมากกว่าพี่ชาย
รามินทร์ยกมือนั้นขึ้นแตะกับเส้นผมของตนเองขยับเบาๆ เหมือนกับว่าอีกฝ่ายกำลังไล้เส้นผมของเขาอยู่ เหมือนทุกที เวลาที่เขาต้องการคนปลอบใจ แล้วเอียงใบหน้าให้ สัมผัสกับฝ่ามืออุ่นนั้น
...ทำไมทั้งๆที่พี่ก็อยู่ตรงนี้...แต่พี่กลับยิ่งห่างออกไป...
...แล้วพี่จะรู้ไหม ว่าถ้าผมไม่มีมือคู่นี้แล้ว...ผมจะอยู่ได้ยังไง
ริมฝีปากบางเผลอแนบลงเบาๆ กับฝ่ามือของพี่ชาย สิ่งที่รามินทร์ทำกับเขาทำให้กตัญญูดึงมือตนเองออกทันที ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งทานอาหารอยู่ หัวใจของเขา มันกำลังเต้นแรง ทั้งๆที่ยังเจ็บปวดได้ทุกครั้งที่หายใจ
"พี่...."รามินทร์เหมือนจะถามอะไรออกไปแต่แล้วก็หยุด เขาเหยียดยิ้มเล็กๆทั้งๆที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้น
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะสบตาของอีกฝ่าย
"ถ้าพี่....รังเกียจ...ก็ถือเสียว่า ใช้หนี้ผมก็ได้"
คำพูดนั้นทำให้กตัญญูต้องหันกลับมาทันทีคิ้วหนาขมวดอย่างไม่พอใจนัก รามินทร์รู้ สีหน้านั้น...เขาทำอีกฝ่ายโกรธอีกแล้ว และเขาเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะพูดแบบนั้นออกไปเลย แต่เขาแค่....คิดถึง....อีกฝ่ายมากก็เท่านั้นเอง
ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึก พลางลุกขึ้นยืน ฉวยโอกาสปาดหยดน้ำเล็กๆออกจากหางตา เขาเดินไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมา
"เราตกลงกันก็ได้นี่.... ใช่ไหมล่ะ" เชฟหนุ่มสูดลมหายใจลึก ก่อนจะหัวเราะตนเองเบาๆ
" ได้สิ.. ถ้ามินต้องการแบบนั้น "
"ใช่...ผมต้องการ..." ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ
....ต้องการให้เราเป็นเหมือนเดิม....
"ให้ผมจับมือพี่.... พี่จะว่ายังไง หนึ่งพัน?....
ให้ผมจับแขนพี่ สองพัน.....
หอมพี่ เหมือนที่เคยทำ.....ห้าพันดีไหม.....? "
ชายหนุ่มเขียนลิสต์ลงไปเรื่อยๆ เขาเขียนจนจบ
"และต่อจากนี้ ไม่ว่า ผมจะถามอะไร พี่ต้องตอบ.....พูดกับพี่ พี่ก็ต้องพูดตอบผม..."ดวงตารีเรียวหันไปสบตามองหน้าของอีกฝ่าย เขา เซ็นต์ชื่อลงบนกระดาษนั้น ก่อนจะยื่นให้กับอีกฝ่าย ซึ่งชายหนุ่มกวาดสายตามองข้อความบนกระดาษแผ่นนั้นคราวๆก่อนจะจรดปลายปากกาเซ็นชื่อของตนลงไป
" ขอไว้ที่พี่อีกฉบับด้วยล่ะ "เขาว่าแล้วหันหลังไปหมายจะกลับเข้าห้อง
"เดี๋ยว..... " รามินทร์ เรียกอีกฝ่ายไว้ ทันที "ผมห้ามไม่ให้ พี่ หันหลังให้ผมอีก"
คนที่โดนสั่งต้องหยุดเดินทันที ร่างสูงหันมาหาอีกฝ่ายช้าๆใบหน้าคมเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
" จะให้ทำอะไรอีก?...อ้อ .. ให้พี่ลองเสนอได้ไหม? ... นอนกับมินใช้หนี้ครั้งละแสน น่าสนใจดีนะ "เขาเหยียดยิ้มให้อีกฝ่าย
"....ผมไม่อยากจะทำ...." รามินทร์กัดฟันแน่น
....พี่จะได้รีบๆจ่ายหนี้แล้วก็ หนีผมไปใช่ไหมล่ะ.....
ดวงตาของชายหนุ่มถามอีกฝ่ายเช่นนั้นด้วยความไม่พอใจร่างเล็กเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนจะกางแขน โอบร่างนั้นเอาไว้ หลวมๆ หากแต่โหยหา สูดลมหายใจและกลิ่นกายของอีกฝายเข้าลึกลงไปในปอด
"จากนี้ ถ้าผมพูดกับพี่ พี่ต้องพูดตอบ...ถ้าผมถามพี่ พี่ก็ต้องตอบ....ถ้าผมกอดพี่ พี่ก็ต้องกอดผมตอบ..."
สิ่งที่อีกฝ่ายทำราวกับโหยหาสัมผัสจากเขาอ้อมแขนแกร่งกอดตอบอีกฝ่าย แม้นั่นจะเป็นการทำตามข้อตกลง แต่สัมผัสอบอุ่นนั้นไม่ใช่เรื่องของการฝืนใจ รามินทร์หลับตาลงรับสัมผัสนั้นราวกับจะจำมันเอาไว้ ก่อน ถอยออกหาก
" แค่นี้ใช่ไหม? .. งั้นพี่ไปนอนล่ะ "ชายหนุ่มเดินกลับเข้าห้องไป
"กอดหนึ่งครั้งหมื่นนึง..." ชายหนุ่มเดินไป เขียนยอดคงเหลือของหนี้ทั้งหมด ก่อนจะส่งคืนให้กับอีกฝ่าย
" แล้วตามมาทำไม? .. มินจะนอนโซฟาไม่ใช่เหรอ? "เจ้าของห้องถามแต่ก็เก็บเอากระดาษแผ่นนั้นกลับมาวางบนหัวเตียง แล้วหาอะไรทับเอาไว้
"........นอนข้างๆพี่......" รามินทร์พยายามกลืนเสียงที่สั่นเครือลงคอ
"สองหมื่น..."ดวงตารีเรียวมีน้ำตาเอ่อล้น แต่เขาก็ไม่สนใจ ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนข้างๆ หันหลังให้กับอีกฝ่าย
" คืนละสองหมื่น "เจ้าของเตียง และลูกหนี้ย้ำ ก่อนจะปิดไฟที่หัวเตียงแล้วนอนลงข้างๆเจ้าหนี้ของตน
-
:m15:
-
:o12: :o12:โคไรเตอร์.......ของวิ่งหนีไปซับน้ำตา......
พอกันคู่นี้ พอกันในทุกด้าน.... . :serius2:
ส่วนเรื่องเจ้าน้อยที่มีคนถามถึง...หุหุ....ต้องรออ่านกันนะคะ :teach:
-
:impress3:.........................
....................................................
................................................ :o12:
โฮววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
((ตั้งตารอน้อยกะพี่แม๊กซ์ คาดว่าจะม่าน้อยสุดแระในสามคู่นี้))
-
โกรธแน จังเลย :m16: น้องมินเลิกรักเถอะ :z3: :z3::z2: ชอบนอ้ย รอ น้อย:z2:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3: :z3: :z3:
จะบ้า :serius2:
ต่างคนต่างปากดีกันเหลือเกิ้นนนนนนนนนนน :angry2:
-
รามินทร์ คุณชายเอาแต่ใจจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ค่าตัวแพงจริงเชียวอีตาพี่แมน แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปวดหัวววววววววววววววววววววววววววววว
-
กี๊ดดดดด ค่าตัวเเพงจิง
นี่เเค่นอนข้างๆตั้งสองหมื่น กี๊ดดดด
นี่ถ้าบอกว่าคิดถึงครั้งละหนึ่งพัน มินไม่หมดตัวเรยเหรอ
พี่เเมนโกรธน่ากัวอ่ะ จะรักกันทั้งทีทำไมมันยากอย่างนี้
เฮ้อ!!!!!
-
ฮ่าๆของดีมีราคาเจรงๆพี่แมนของเรา!!
งี้แหละ....ค่อยตรงตามชื่อเรื่องหน่อย
รออ่านตอนต่อไปคร่า^^
-
คำพูดกับการกระทำ มันสวนทางกัน
สิ่งที่กระทำ และได้ยินมันยิ่งตอกย้ำถึงความเจ็บปวด ไม่ไช่ฝ่ายเดียวเสียด้วย
มาลุ้นดูว่าคู่นี้จะลงเอยกันอย่างไร ทั้ง ๆ ที่ไม่น่าจะยาก เพราะใจกับใจมันแทบจะเป็นดวงเดียวกันแล้ว
+1 ให้ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
-
ม่าสุดๆ
-
เล่นนเชรี่ยอะไรกันมีความสุขเหรอทีทำแบบนี้
-
แม่เจ้าโว้ยยยยยยยยยยยยยย
บ๊ะ ไอคู่นี้นี่
เดี๋ยวเถอะ
สักวันจะรู้สึก :angry2:
-
อ่านตอนนี้แล้วทรมานจัง T^T
เหมือนเห็นอะไรที่ไม่สมควรเห็นเลย
-
ดราม่ายาวนานจริงๆ
อาเมน
แม่เจ้าช่วยด้วย ทุกอย่างกลายเป็นเงินไปหมดแล้ว
ว๊ากกกกกก
-
มินกำลังใช้เงินซื้อความรักจากพี่แมนสินะ สมควรจะได้รับความสงสารมั๊ย
น่าจะใช้วิธีการอื่นมากกว่า แบบนี้มันน่าสงสารปนน่าสมเพชไปด้วย
แทนที่จะได้ใจพี่แมนกลับจะตอกย้ำความรู้สึกของพี่แมนให้ตกต่ำย่ำแย่ไปอีก
ทำอย่างกับพี่แมนเป็นผู้ชายตัว มินเอ๊ยย จะทำอะไรคิดให้ดี ๆ ซักครั้งก่อนจะได้มั๊ย
สรุปก็ยังคงสงสารพี่แมนอยู่เหมือนเดิม
-
รักกันทำไมต้องทำร้ายกันด้วย
ทำไมไม่พูดอย่างที่คิดออกไป
โอ๊ยอึดอัดแทนทั้งคู่จริงๆๆๆๆๆ
จะประชดกันไปถึงไหน
-
โอ้วววว แม่เจ้า ไม่ได้อ่านเสียหลายตอนโผล่มา ทำไมมันกลายเป็น อิหรอบนี้ไปแล้วนี่ >,,,,,,,<
เฮ้อออ... ต่างคนต่างเพิ่มกำแพงใส่กัน รักกันทำไมต้องมีข้อแม้ด้วยนะ
-
โอ๊ย .....คู่นี้เค้าเล่นอะไรกัน รู้ทั้งรู้ไอ้คำพูดแต่ล่ะคำที่เขียนลงในสัญญาบ้าๆนั่น
ตัวเลขบ้าๆ ที่บอกเป็นจำนวนเงินสำหรับใช้หนี้นั่น
เท่ากับของมีคมที่กรีดลงบนเนื้ออ่อนๆของหัวใจ
ของทั้งสองคนรอยแล้วรอยเล่า
ทำไปทำไมจ๊ะ มีความสุขกับการทำแบบนี้นักหรือ แมน มิน
-
:m15:
นู๋พลาดอีกแล้ว อ่านเวลางาน ซึนได้อีก
สงสารน้องมิน สงสารพี่แมน สงสารตัวเองเว้ย เศร้า :sad4:
+ 1 กำลังใจรอตอนต่อไปนะคะ ปวดจิตจิงๆเลยอ่ะ :L2:
-
โอ๊ยจะบ้าตายสัญญาสวาทจะง่ายกว่าไหมค่ะ
เล่นคิดค่าตัวกับเป็นชนิดและรายละเอียด
จะเยอะกว่า เอสคอร์ตไปไหม 555 กรรมใครกรรมมันแล้วค่ะ
-
โอย อยากจะบ้า
รันทดจริงๆเลยน้องมินของช้านนนนนนนนนน
:monkeysad:
-
เม้นไม่ออก
โศกมากก
สงสารมินอย่างต่อเนื่อง
มาอ่านในเรื่องของมินแล้ว เฮ้ออออ
ทุกคนมีปมด้วยกันทั้งนั้น
ผ่านมันไปให้ได้นะมินนี่
-
:monkeysad:
-
รีดเดอร์คะ .. ไรเตอร์ป่วย 55+
แต่ทำหน้าที่ก่อนค่ะ!!
++++++++++++++
วันรุ่งขึ้น รามินทร์ยังคงทำหน้าที่เป็นสารถี ขับรถให้พี่ชายนั่งไปยังร้านขายกาแฟของตัวเองตั้งแต่เช้าตรู่เพิ่อที่จะได้มีเวลาเหลือพอที่จะ ไปรับของที่สั่งเอาไว้ ก่อนที่จะเข้าไปที่ร้าน ที่มีเจ้าน้อยคอยทำความสะอาดเตรียมของเอาไว้ส่วนหนึ่งตามหน้าที่ประจำวันอยู่แล้ว จะมีบ้างก็ช่วงสุดสัปดาห์ที่เจ้าน้อยจะขอกลับไปนอนที่บ้านญาติที่เปิดเป็นร้านรับตัดเย็ยเสื้อที่ฝั่งธนฯ
" ข้าไม่อยู่ ร้านเป็นไงบ้างวะ? " เชฟหนุ่มถามเด็กในร้านที่กำลังเช็ดโต๊ะอย่างขยันขันแข็ง
"อ้ะ คุณรามินทร์สวัสดีครับ....โอ้ว เฮีย นึกว่าจะหายไปฮันนี่มูนเสียอีก" เพราะได้ยินเสียงรามินทร์ก่อน เจ้าน้อยจึงรีบลุกขึ้นมาสวัสดีอย่างนอบน้อมก่อนจะหันไปทักทาย ชายร่างสูงอย่างกันเองโดยที่ไม่ได้รู้เรื่องราวใดๆเลย
" โสดแล้ว ไม่แต่งแล้วว่ะ ไปช่วยข้าในครัวไป " ชายหนุ่มตอบเจ้าน้อยกลับมาสั้นๆ ก่อนจะเดินแยกจากรามินทร์ไปในครัว
"หะ?...." เจ้าน้อยอุทานออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าของรามินทร์ด้วยความงุนงง
"ทำตาม ที่พี่เขาว่าไปเถอะ เร็วๆเข้า วันนี้ งานเยอะนะ..." รามินทร์เลี่ยงที่จะตอบคำถามจากสายตาของเด็กหนนุ่ม ร่างเล็กเดินไปอีกทางเพื่อเตรียมอุปกรณ์สำหรับชงกาแฟ วันนี้ จิ๊บเองก็ลางานไปสอบ เขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีเสียอีกที่จิ๊บจะไม่มาเพราะถ้าจิ้บมา ก้องภพก็ต้องตามมาใช้บริการที่ร้าน บรรยากาศเป็นเช่นนี้ ตัวเขาเองคงจะรับมือไม่ได้แน่ ดวงตารีเรียวเหลือบมองไปทางแผ่นหลังกว้าง
......ไม่มีใครช่วยปลอบแล้วนี่.....
++++++++++++++
ระหว่างวัน แทบจะไม่มี การพูดจาหยอกล้อ เหมือนอย่างที่เจ้าน้อยเคยเห็น เด็กหนุ่มดูจะงุนงงเพราะกลายเป็นเหมือนม้นส่งข่าวระหว่างคนที่อยู่หน้าร้านกับหลังร้านเสียหัวปั่น โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า ทุกครั้ง ที่เจ้านายร่างเล็กของตัวเองฝากข้อความ หรือ ออเดอร์อะไรเข้าไปหา เชฟหนุ่มในครัวนั้น ดวงตารีเรียวก็จะแอบมองตามไปยังคนที่อยู่ในห้องครัวอยู่เสมอๆ
"พวกเฮียทะเลาะกันเหรอ.... " เจ้าน้อยเอ่ยถามตามตรง
"แล้วไอ้ พัฟของเฮียเนี่ย วันนี้ ห่อแย่มากเลยอ่ะไส้แตกไส้แตน เป็นหมาโดนรถทับแล้ว....ผมขี้เกียจซ่อมนะ"
" เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ .. ส่วนนั่นน่ะ ถ้าไม่ดี ก็โยนให้หมากินไป " กตัญญูตอบกลับมา ก่อนจะหันไปสนใจในสิ่งที่ทำอยู่
"โยนไง แป้งยังไม่สุก หมากินท้องอืดตายชัก" เจ้าน้อยย้อนกลับ ก่อนจะเลือก อันที่ซ่อมไม่ไหว ไปอีกทาง...กะไว้ในใจว่า ถ้า อีกฝ่ายไม่เอาจริงๆ จะฉวยโอกาสตอนไม่มีลูกค้าเอาเข้าเตาอบมากินเสียเอง
"ไม่ใช่ไร เห็น พี่กับคุณมินทร์ดูเหม่อๆ แปลกๆกัน...เมื่อกี้เห็นทำแก้ว เกือบหลุดมือ...น้ำร้อนลวกไปรอบ"
" น้ำร้อนลวก? " ชายหนุ่มทวนคำ ก่อนจะวางมือจากงานตรงหน้า ล้างมือแล้วเช็ดมือให้เรียบร้อย แล้วออกจากครัวไปยังส่วนของเคาท์เตอร์ชงกาแฟ มือแกร่งดึงแขนบางของคนที่กำลังบดกาแฟออกมาดู และรอยแดงเพราะน้ำร้อนลวกยิ่งเห็นได้ชัดเพราะผิวขาวจัด
"โอ้ย.... "รามินทร์ร้องออกมา แต่ก็เงียบเสียงเมื่อหันไปเจอหน้าของอีกฝ่าย "มินเจ็บนะ....."รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะขืนมือออก
" ทำไมยังไม่ไปทำแผล? "คิ้วหนาขมวดอย่างไม่พอใจก่อนจะออกแรงลากรามินทร์ไปหลังร้าน
"พี่แมน ปล่อย มินไม่ได้เป็นอะไร ล้างน้ำเย็นแล้วเดี๋ยวก็หาย..."ร่างเล็กโวยเพราะแรงลากของพี่ชาย
" หายเหรอ? "กตัญญูย้อนถาม แล้วจับให้รามินทร์นั่งที่ม้าหินอ่อนหลังร้าน ตรงที่จิ้บชอบมานั่งอ่านหนังสือสอบเป็นประจำ เขาหายเข้าไปในครัวซักครู่แล้วกลับมาพร้อมกับยาทาแก้ไปไฟม้ น้ำร้อนลวก
" ยามีอยู่ในครัว ทำไมไม่บอกเจ้าน้อยให้มันมาเอาให้ก็ได้ "เชฟหนุ่มว่าพลางละเลงยาที่แขนขาวนั้นอย่างเบามือ ดวงตารีเรียวของชายหนุ่มมองใบหน้าคมของผู้เป็นพี่ ด้วยความแปลกใจ...
....ทำไม....ก็รังเกียจไม่ใช่รึไง.....
"ผมไม่เป็นไรหรอก.... พี่เข้าไปทำงานเถอะ...." ชายหนุ่มหยุดมือของอีกฝ่ายเอาไว้สัมผัสของเนื้อยาและปลายนิ้วของอีกฝ่าย ทำให้ใจเขาเต้นรัว ใบหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เขายอมทำตามที่อีกฝ่ายว่า แต่ก็ตั้งเงื่อนไขขึ้นมาเช่นกัน
" งั้นก็พักอยู่นี่ เดี๋ยวพี่ไปชงกาแฟเอง "
"ไม่... เดี๋ยวผมทำเอง ไม่ได้เจ็บอะไรขนาดนั้น..." รามินทร์ว่าพลางลุกขึ้นยืน
"แค่นี้ยังไกลหัวใจ......."
" แล้วไม่กลัวกลิ่นยาจะติดไปกับกาแฟรึไง? " กตัญญูย้อนถามในสิ่งที่รามินทร์ไม่สามารถจะเถียงได้
" พักอยู่นี่แหละ ตอนมินไม่อยู่ และเจ้าพวกนี้ยังไม่มาพี่ยังทำเองได้ "ว่าแล้ว เชฟร่างสูงก็เข้าไปในร้าน
"ก็แน่ล่ะซิ่....................พี่อยู่เองได้นี่" รามินทร์เอ่ยออกมาเบาๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แสงแดดจัดจ้านในตอนเช้า อีกเดี๋ยวลูกค้าก็คงจะเข้าร้าน และยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าจะปิดร้าน เขาจะทนกับสภาพแบบนี้ ต่อไปได้อีกแค่ไหน
++++++++++++++
แม้แดดจะจัดแต่ยังพอมีร่มไม้ ทำให้ไม่ร้อนมากเกินไปนัก ยิ่งหลังร้านเป็นช่องลม มีลมพัดตลอด ทำเอาคนที่ตื่นเช้ากว่าปรกติผล็อยหลับไปได้อย่างง่ายดาย รามินทร์ฟุบหลับไปตรงนั้นเอง รามินทร์นอนไปได้พักใหญ่ กตัญญูจึงให้เจ้าน้อยไปเรียก แต่เมื่อพบว่าเข้าของร้านหลับอยู่ และด้วยความไม่กล้าไปทัก เจ้าน้อยจึงกลับไปบอกเฮียของเขาซื่อๆว่าเจ้าของร้านหลับสบายไปแล้ว เขาจึงเดินมาที่หลังร้านด้วยตัวเอง
และเจ้าของร่างขาวตรงหน้าที่กำลังหลับสบายด้วยท่านอนฟุบบนโต๊ะหินอ่อนเย็นๆ ทำให้ไม่อยากปลุกซักเท่าไหร่ เขารู้ดีว่าตลอด 1 อาทิตย์ที่ผ่านมา รามินทร์ต้องฝืนตัวเองมาตลอดจะเหนื่อยจนนอนหลับยาวขนาดนี้ก็ไม่แปลก
"พี่แมน...." เสียงดังขึ้นเบาๆจากร่างบางก่อนจะเงียบไปอีกครั้ง ปลายนิ้วเรียวกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกตัวอะไร
" มิน..มิน "ชายหนุ่มเรียกอีกฝ่ายเบาๆ มือแกร่งแตะกับไหล่บางพอให้รู้สึกตัว
"อืม...."เสียงครางเครือดังขึ้นในลำคอ ชายหนุ่มขยับหัวกลับมาหาทางที่กตัญญูยืนอยู่
" ตื่นเถอะ มากินข้าวเถอะ พี่ทำไว้แล้ว "มือแกร่งนั้นเผลอลูบผมอีกฝ่ายอย่างที่มักจะทำเสมอ
"อืม......." เสียดังขึ้นอย่างขัดใจ ก่อนจะรู้สึกตัว รามินทร์สะดุ้ง เมื่อรู้สึกถึง ฝ่ามือของอีกฝ่าย
"อ่ะ...ผมหลับไปเหรอ....." รามินทร์ดูงุนงง เพราะ หลับไปนานแค่ไหนก็ไม่แน่ใจ โลกเหมือนจะหมุนๆ วิงเวียนพิกล
"แล้วพี่มานี่....ทิ้งหน้าร้านได้ไง.... " ร่างเล็กผุดลุกทันที
" เจ้าน้อยมันบอกว่ามินหลับ ไม่กล้าปลุก ปะ ไปกินข้าวกับเจ้าน้อยมันเถอะ เย็นมากแล้ว " รามินทร์หมายจะลุกจากม้าหิน แต่ก็ก้าวออกมาไม่นพ้น ปลายขาติดกับ เก้าอี้หิน จนเซจะล้ม ชายหนุ่มว่าก่อนจะต้องหันมา มือแกร่งรับร่างนั้นไว้โดยอัตโนมัติ
" เป็นอะไรรึเปล่า? "
"ไม่เป็นไร...."รามินทร์ส่ายหน้า ตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นไร จริงๆตามคำที่ตอบไป ชายหนุ่มฝืนตัวออกเล็กน้อย เพราะเกรงว่า ถ้า อยู่ใกล้อีกฝ่ายไปมากกว่านี้ อีกฝ่ยจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรง เพราะสิ่งที่คัวเอง เรียกว่า เป็น "ความตกใจ" จากการสะดุดเมื่อครู่ กตัญญูจึงปล่อยมือออกเพื่อเปิดประตูให้เจ้าของร้านเข้าไปก่อน
++++++++++++++
มื้อเย็นผ่านไป โดยมีเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าน้อย คอย บ่น ของพูดเรื่องราวประจำวัน หาก เป็นปรกติ คงได้บ่นกับจิ๊บบ้างแต่วันนีิ้้ จิ๊๊บไม่มาก็ถือวิสาสะบ่นมันกับ เจ้าของร้านและเชฟใหญ่เสียเลย
"..............อันที่จริงนะ ผมว่า ผมเนี่ย ออกจะทำงานเกินค่าแรงด้วยซ้ำ....พี่จิ๊บบางทีก็ไม่มา.... แต่ผมไม่ได้จะขอขึ้นเงินเดือนหรอกนะครับ คุณมิน แค่ให้ผมนอนที่นี่ ก็ถือว่าเป็นบุญหัวผมแล้ว.... ผมน่ะไม่ได้ขอ
ใครเขาอยู่ฟรีๆหรอกนะ ผมทำงานหนักใช้ด้วย.....คุณแมกซ์ น่ะ ดูไม่ค่อยรู้เรื่องงานหนักซักเท่าไร ว่าเงินบาทสองบาทนี่มันก็มีค่าเหมือนกันนะ...." เจ้าน้อยเอ่ยก่อนจะเงียบเสียงเพราะรู้ว่าเริ่มพูดจาไม่เข้าทีเข้าให้
"เอ้ยย ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่า คุณแมกซ์หรอกนะครับ"
"พี่แมกซ์ก็ยังอุตส่าห์มานั่งเล่นที่ร้านบ่อยนะ จิ๊บมาบ้างไม่มาบ้างแท้ๆ กินอะไรฟรีไปหรือเปล่า" รามินทร์เอ่ยถาม
"โอ้ย ไม่ต้องห่วงครับ ผมจดไว้เรียบร้อย"เจ้าน้อยว่าพลางยิ้มร่า ไม่ได้รู้เลยว่า คำพูดของตัวเองเกี่ยวกับเรื่อเงินทอง อะไรนั่นจะทิ่มใจเจ้านายไปแล้วหลายดอก
" ก็ดีแล้ว จะได้ไม่เสียเปรียบ .. จดแล้วก็เอามาฟ้องเจ้านายด้วยล่ะ เขาจะได้ขึ้นเงินเดือนให้ " เชฟหนุ่มเหลือบมองมาทางรามินทร์เล็กน้อย
"ก็จดไว้ก็แล้วกัน... พี่เขาทำอะไรไป ก็จะได้มาคิดบัญชีกันทีหลัง......แล้วเรื่องเงินเดือนเดี๋ยวพี่ดูให้อีกที....." ชายหนุ่มว่ารู้สึกได้ถึงสายตาจากเชฟหนุ่ม รามินทร์รวบช้อนส้อมทันที
"น้อยล้างจานให้หน่อยได้ไหม... ทิปพิเศษ" วางพลางก็วางแบงค์ร้อยให้กับเด็กหนุ่ม
"พี่จะรีบกลับ"
"ได้ครับผม..."เสียงเด็กหนุ่มเริงร่าทันใด เขาชักจะชอบรามินทร์มากขึ้นเสียแล้ว ปรกติเห็นเป็นคนเงียบๆ ดูถือตัวเล็กๆ ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ แต่ให้ทิปกันแบบนี้ คงไม่ว่ากันเรื่องอื่นแล้ว
"พี่แมน กลับกันเถอะ....น้อยปิดร้านได้ใช่ไหม" รามินทร์หันมามองหน้าของเด็กหนุ่มที่อาศัยชั้นสามของตึกเป็นที่พัก
"ครับได้ครับ รับรอง ผมดูแลร้านอย่างดีเลย" เจ้าน้อยว่าพลางยิ้มแล้วเริ่มลุกขึ้นเก็บจานเมื่อเห็นรามินทร์เองก็ลุกขึ้นตั้งท่าจะกลับอย่างที่บอก คำชวนนั้นราวกับคำสั่งเสียมากกว่า ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างว่าง่ายจนน้อยอดแปลกใจไม่ได้
" เก็บร้านดีๆก็แล้วกัน "
"ครับๆ พวกพี่ก็ขับรถกลับดีๆนะครับ" เจ้าน้อยว่า
เพราะมัวแต่อยู่ทานข้าวที่ร้าน ฟ้าด้านนอกจึงมืดแล้ว รามินทร์ไม่ได้รอร่างสูง ชายหนุ่มเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง แล้วเดินออกจากร้านไป ติดเครื่องยนต์รอให้กตัญญูเดินตามมา เจ้าน้อยเดินตามออกมาเพื่อปิดประตูหน้าร้าน ท่าทางของสองพี่น้องวันนี้ดูแปลกตาไปมาก กตัญญูเองก็ดูท่าจะเจ็บมือทำงานช้ากว่าปรกติที่ถือว่าสปีดเสียจนเขาเอาไปเสิรฟแทบไม่ทัน บางทีก็เหม่อลอย ยิ่งรามินทร์ยิ่งแล้วใหญ่ ปรกติเห็นจะเข้าไปคุยกับกตัญญูก่อนเสมอแต่คราวนี้ก็ไม่
บรรยากาศแปลกๆระหว่างทั้งคู่นั้น ดูออกได้ไม่ยากเลย
++++++++++++++
เสียงทีวีเปิดอยู่ ดังขึ้นพร้อมเสียงดังกุกกักที่หน้าชั้น รามินทร์กำลังค้นหาอะไรที่เขาคิดว่าซื้อมาไว้เมื่อวันก่อน
"ดูซีรีย์ด้วยกันไหม..."รามินทร์เอ่ยถาม ได้กลิ่นสบู่หอมลอยมาจากด้านหลัง อีกฝ่ายคงอาบน้ำเสร็จพอดี
" เรื่องอะไร? " ชายหนุ่มถามเสียงอู้อี้เพราะกำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมของตนอยู่
"อืม Prison Break...." รามินทร์ตอบ
"แนวแอคชั่น พี่ชอบนี่ " ว่าพลางก็เดินไปเปิดซีรีย์ขึ้นทันที รามินทร์นั่งลงบนโซฟาก่อนจะหันไปมองหน้าของกตัญญูที่ยังยืนอยู่
"ดูด้วยกันซิ่ครับ "
...นี่คือคำสั่งสินะ…
กตัญญูคิดในใจแล้วเดินมานั่งบนโซฟาข้างๆกับเจ้าหนี้ของตน รามินทร์ยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินมา ก่อนจะหยิบหมอนมาพิงหลัง แล้วเอนตัวเข้าไปหาอีกฝ่ายเล็กน้อยเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำ ดวงตาคู่สวยของชายหนุ่มจับจ้องที่หน้าจอโทรทัศน์ที่เริ่มมีภาพเคลื่อนไหว ซีรี่ส์ฮิตในอเมริกานี้ เริ่มเป็นที่นิยมในเมืองไทยจนกระทั่งเคเบิ้ลทีวีต้องซื้อลิขสิทธิ์มาฉาย กตัญญูเคยบอกว่าอยากดูแต่เขาไม่มีเวลาที่จะมานั่งดูโทรทัศน์เท่าไหร่นัก ฉากแอคชั่นตื่นเต้น ด้วยความชาญฉลาดของพระเอก กับ กำลังจากพี่ชายช่วยกันฝ่าฟันเหตุการณ์ไม่คาดคิดหลายต่อหลายประการ เพื่อเป้าหมายเดียวคือ อิสระภาพ เมื่อถึงช่วงตื่นเต้นบีบเค้นหัวใจร่างเล็กจะเผลอสูดลมหายใจเข้าลึก เอียงหน้าเข้าหาไหล่กว้างนั้นทุกครั้ง เสียงเพลงที่ทำให้ทั้งคู่ต้องลุ้นระทึกกับการหนีที่ต้องพยายามหลายครั้งหลายหาน แต่ก็ไม่สำเร็จ ทำให้คนดูทั้งคู่แทบกลั้นหายใจ จนฉากสุดท้าย มือของพี่ชายที่คอยดึงน้องให้ร่วมกันข้ามผ่านรั้วเหล็กสูงของคุกออกไป ฝ่ามือแกร่งที่จับมือของน้องชายเอาไว้มั่น กับสายตาที่เป็นห่วงเป็นใยนั้น ทำให้รามินทร์ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ มือเรียวจับมือแกร่งของพี่ชายเอาไว้หลวมๆ ทำให้กตัญูต้องหันไปมองใบหน้าขาวนั่นอย่างแปลกใจ
"เป็นพี่เป็นน้องที่ช่วยเหลือกันดีนะ.........อิจฉายังไงก็ไม่รู้ซิ่" รามินทร์เอ่ยก่อนจะหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตารีเรียวที่มองสบตาของอีกฝ่ายนั้น เหมือนจะบอกว่า คิดถึง ความรู้สึกเช่นนั้นเหลือเกิน
" แล้วพี่แมกซ์ ไม่ช่วยเหลือมินรึไง..ไม่ต้องอิจฉาหรอก "ดวงตาสีดำสนิทนั้นสบตาน้องชาย
"พี่แมกซ์เขาก็ดูแลผมได้ห่างๆ...เขาไม่อดทนกับคนแบบผมหรอก....."ดวงตารามินทร์อ่อนแสงลง เชฟหนุ่มไม่ว่าอะไร เขาดึงมือของตนเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายช้าๆ แต่มือเรียวกลับฉวยมือของอีกฝ่ายเอาไว้แทบจะทันที ความอบอุ่นกับสัมผัสเมื่อครู่ เขาต้องการมันใจเขาต้องการมือคู่นี้ ไม่ได้ต่างจาก น้องชายที่ยังต้องคอยกำลังสนับสนุนจากพี่ในจอทีวีเมื่อครู่
"อยู่กับผมได้ไหม......" เสียงนุ่มเอ่ยแผ่วเบา ก่อนจะสบตาอีกฝ่ายอีกครั้ง ดวงตาคมที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าคมนั้น ใช่...เขาไม่ควรจะคิดอะไรเลยเถิดกับพี่คนนี้อีกแล้ว กตัญญูไม่ได้ต้องการอะไรเช่นนั้น แต่ริมฝีปากตรงหน้านี้...หากได้สัมผัสมันอีกครั้ง บางที.... รามินทร์ขยับเข้าหาอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะแตะริมฝีปากของตัวเองกับอีกฝ่ายเบาๆ
...อาจจะรู้สึกอบอุ่นที่หัวใจขึ้นมาอีกก็เป็นได้…
สัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากทำให้กตัญญูมองหน้าคนที่เริ่มก่อนนิ่ง ... รามินทร์ต้องการให้เขาทำอะไร..
" มิน? "
เจ้าของชื่อขยับถอยออกมา เขาต้องการอะไรจากอีกฝ่ายกันแน่ ที่เป็นอยู่แค่นี้ มันก็ดีอยู่แล้ว แม้จะเจ็บ...เขารู้ว่าเขาเองก็ทำร้ายจิตใจของอีกฝ่ายไปไม่น้อย แต่มันเดินหน้าไม่ได้ จะถอยให้กลับไปเหมือนเดิมก็ไม่ได้ เขาทำอะไรกับความสัมพันธ์นี้ไม่ได้เลย ไม่ว่าทางไหน ก็มีแต่เจ็บกันทั้งคู่ รามินทร์ก้มหน้าลง เขาสับสน พูดอะไรไม่ออก ทางฝ่ายของกตัญญูเองก็รู้สึกลำบากใจไม่แพ้กัน มือแกร่งกำแน่นจนรู้สึกเจ็บ เขาอยากจะกอดอีกฝ่ายเหลือเกิน โอบกอด ลูบหลังปลอบโยนให้หายเศร้าเหมือนทุกครั้ง แต่เขาทำไม่ได้อีกแล้ว
"ขอโทษ.....พี่...คง....เอ่อ....รู้สึกแย่ ขอโทษนะ เอ่อ...ถือว่าใช้หนี้ไปเลยก็ได้" รามินทร์เอ่ยออกมาเมื่อเหลือบเห็นมือแกร่งนั้นกำแน่น กคัญญูคงโกรธเขาจนอยากจะหักคอเขาให้ตายคามือแน่ ที่ทำแบบนั้นลงไปอีกแล้ว
....พี่จะได้ รีบเป็นอิสระไปจากผมเสียที....
คำว่า ใช้หนี้ทำให้ลูกหนี้เจ็บปวด ราวกับมันบาดหัวใจเป็นแผลใหญ่ มือแกร่งที่กำแน่นจึงคลายออกแล้วดึงข้อมือของเจ้าหนี้ให้ลุกขึ้นแล้วออกแรงลากเข้าไปในห้องนอนทันที
"พี่แมน!?" รามินทร์อุทานออกมา
" ใช้หนี้ไง! " ชายหนุ่มตอบกลับมาเสียงดังก่อนจะเหวี่ยงร่างผอมบางลงบนเตียง ในใจของเขาเจ็บ จนทนแทบไม่ไหว คำว่าใช้หนี้ที่ได้ยินจากปากของกตัญญู ทำให้รามินทร์นึกถึงสิ่งที่เขียนลงไปเมื่อวานได้ ร่างเล็กขยับหนีแทบจะในทันที
"ไม่....ผมไม่ทำ....."
..........ถ้าทำ พี่ก็จะใช้หนี้ไปเรื่อยๆ แล้วหนี้ก็จะหมด...พี่ก็จะไป.....
ดวงตาที่มองกลับมานั้นสับสน และหวาดหวั่น เขาไม่อยากนึกถึงวันนั้น....วันที่กตัญญูจะจากเขาไป
" ฮะ ฮะ ไม่ทำเหรอ? แล้วจะให้ทำอะไร?! สั่งมาสิ สั่งมา!! " กตัญญูที่คร่อมร่างบางเอาไว้ทั้งตัวตวาดลั่น
ไหล่ทั้งสองข้างของรามินทร์สั่น และห่อเข้าหากัน เสียงตวาด เงาดำทะมึนจากร่างสูงที่คร่อมอยู่เหนือร่างกาย....กลัว?....แต่เขาก็เป็นคนทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เองไม่ใช่หรือยังไง
"พี่อยากจะใช้หนี้ให้ผมเท่าไร....ก็ทำมาเลยซิ่......" เสียงสั่นลอดผ่านไรฟันที่ขบเข้าหากันดังขึ้นเบาๆ
"แล้ว......................" รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตามีรื้นน้ำตาอยู่
"ผมจะเขียนใบเสร็จวางไว้ให้เอง"
ริมฝีปากหนาสั่นด้วยความเจ็บปวดกับคำพูดแบบนั้นของรามินทร์ก่อนจะก้มลงจูบอีกฝ่ายอย่างก้าวร้าวหยาบคาย ความรุนแรงที่ได้รับทำเอาร่างทั้งร่างของรามินทร์เกร็ง กล่องใบเล็กๆที่ซุกเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจถูกเขย่าอย่างรุนแรง จนอะไรบางอย่างที่เลวร้ายนั้นกำลังจะทะลักทะล้นออกมา รามินทร์ดันร่างหนาของเชฟหนุ่มออก ใบหน้าสวยแดงก่ำลมหายใจเหมือนกำลังจะติดขัด ร่างทั้งร่างเกร็งจนสั่นในแววตานั้นแสดงออกได้ถึงความกลัว หวาดหวั่น แต่ก็มีความโกรธเกรี้ยวแฝงอยู่ในที
"อย่ามาทำกับผมแบบนี้! ถ้าพี่จะทำเพราะพี่โกรธผม หยาบคาย แบบนี้ ก็อย่าใช้หนี้กันไปเลย ติดหนี้กันไปจนตายนั่นล่ะ" ดวงตารีเรียวนั้นสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง แรงผลัก การต่อต้าน ทำให้ชายหนุ่มถอยออกมาทันที มือแกร่งเช็ดริมฝีปากที่เปียกชื้นก่อนจะเดินออกจากห้องนอนไป มือแกร่งปิดประตูเสียงดัง
ปึง!!!!
ทันทีที่เสียงประตูดังขึ้นรามินทร์ลุกขึ้นมานั่งแขนที่ถูกน้ำร้อนลวกเมื่อเช้ากลับมาเจ็บอีกครั้ง สัมผัสก้าวร้าวหยาบคายเมื่อครู่ทำให้เขากลัวเสียจนตัวสั่น เขาแค่คิดถึงสัมผัสอ่อนโยนตอนที่อีกฝ่ายทายาให้ แต่เขาไม่รู้จะทำยังไง เขาอธิบายออกไปไม่ถูก สิ่งที่ทำลงไปทุกอย่างก็ดูจะผิดพลาดไปหมด แล้วตอนนี้กตัญญูก็กำลังโกรธ...โกรธเขามากเสียด้วย ชายหนุ่มมองรอยแดงจ้ำที่ข้อมือ ก่อนจะล้มตัวลงกับเตียงซุกหน้าลงกับหมอนอีกครั้ง
"เจ็บนี่มันเป็นแบบนี้ซิ่นะ......เจ็บจนอยากจะตายไปให้รู้แล้วรู้รอด....มันเป็นแบบนี้นี่เอง" รามินทร์หลับตาลง รู้สึกได้ถึงน้ำตาของตัวเอง
"……..ผมขอโทษ" ดวงตาคู่สวยของชายหนุ่มเหม่อมองไปยังภาพถ่ายของเขาในวันรับปริญญา เคียงข้างด้วยพี่ชายทั้งสองคน วันคืนเก่าที่เขาควรจะมีความสุขยามเมื่อได้นึกถึง กลับยิ่งทำให้โหยหาและเจ็บปวดซ้ำเติมมากขึ้นกว่าเดิม
-
แม้จะเป็นแม่ยกรามินทร์...แต่บางครั้งก็คิดว่า อืมมมม "พูดเกินไปนะมินนี่...." "ปากพาซวยแท้ๆ มินนี่...". :z3:
แต่จะโทษใครได้ .........ทันใดก็มีเสียงดังก้องมาจากสวรรค์เบื้องบน
"ก็แกไง....เจ้าโคไรเตอร์！” o22
-
รามินนี่ยังไม่หยุดทำร้ายจิตใจคนอื่นอีกนะ เมื่อไหร่จะได้คิดซะทีนะว่าเรื่องที่มันเป็นอยู่ทุกวันนี้
เพราะตัวเองเกือบทั้งนั้น แต่ละคำที่พูด แต่ละการกระทำที่แสดงออก
จะให้พี่แมนคิดว่ายังงัย จะให้คิดว่าเป็นน้องที่ป่วยทางด้านจิตใจต้องการความรักความเข้าใจงั้นเหรอ
จากพี่ชายที่เคยดูแล ใกล้ชิด สนิทสนม โดนมินกดไว้แค่คนที่ถูกซื้อมาได้ด้วยเงิน
ช่างน่าอัดอั้นตันใจแทนพี่แมนจริง ๆ
-
ตราบใดที่ยังไม่ยอมคุยกันดี ๆ พูดเปิดอกกันไปให้มันกระจ่าง
ตราบนั้น ความเจ็บปวด ก็ยังคงประดังให้เจ็บเป็นระยะ ๆ จนกว่า ....
เอากำลังใจไปนะ ครั้งนี้ กด + ให้ไม่ได้ รออีก 10 ชม. ค่อยกดให้ ทั้งสองนั้นแหละ
-
:sad2:น่าสงสารทั้งคู่
-
:เฮ้อ: ปวดใจ...
ถ้ารั้งไว้อยู่ใกล้ๆมันมีแต่เจ็บ ลองหักดิบหนีไปให้ไกลๆเลยดีมั้ย...
เอาให้เจ็บจนจะตายนั่นแหละ เผื่อจะเลิกประชดกันไปมาซะที TT
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เฮ้อ ความรักมันทำให้คนเจ็บปวดจริงๆ
-
อ่อยยยย
ยังคงโศกกก อย่างต่อเนื่อง
บีบหัวใจที่สุดเลยค่า
สงสารทั้งสองคนเลยเหอะ ไม่เข้าข้างใคร ณ จุดนี้
ใจจะขาด ซิก ซิก
ปล.ไรท์เตอร์หายป่วยไวๆ น๊ะ
พักผ่อน กินน้ำเยอะๆ
สู้ๆ
-
ตอนพี่แมนมาทายาให้นี่ใจเราฟูไปเลยอ่ะ
ยังห่วงน้องลึกๆ เนอะ
แต่บางทีรามินทร์ก็ชอบพูดให้อีกฝ่ายคิดมากอยู่เรื่อย
แต่คิดว่ารามินทร์คงน้อยใจและเข้าใจพี่แมนผิดๆ
-
เออ...แรงพอกันคิดกันคนละทางเลย หุ้ย :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:m15:
เจ็บกันทั้งสองคนนะ
+1 เป็นกำลังใจค่ะ
-
มินเจ็บ แมนก็เจ็บ
มันอะไรกันนักกันหนา
แต่ช่วงนี้ รู้สึกว่าแมนจะไม่ค่อยพยายามเลย
รู้ทั้งรู้ เหมือนจะให้มินวิ่งตามอยู่ฝ่ายเดียว
ไม่พูดกัน คลุมเครือแบบนี้ เจ็บหนักทั้งคู่
บวก 1 แต้ม ขอบคุณสำหรับมาม่านะคะ :impress3:
-
มิน แกร๊!!!...จะทำร้ายจิตใจพี่แมนไปถึงหนายยยยยย(ตบ!ตบ!ตบ!)
ชอบประชดชีวิตนักก้อลงกับตัวเองคนเดียวเซ่...จะมาลากคนอื่นเขาเจ็บไปด้วยทำไม?
รั้งเขาไว้ด้วยหนี้เงินแล้วหวังจะได้ความอบอุ่นอ่อนโยนจากเขาเนี่ยนะ...แล้วไมไม่คิดถึงศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของเขาบ้าง!!!! เห็นแก่ตัวที่สุดดดดดดดด รู้ว่าควรทำอย่างไรจึงจะถูกต้อง แต่ก็ไม่เลือกที่จะทำ อย่างนี้ควรเรียกว่าอะไรดีเนี่ยยยย?
ยังไงก้อสงสารไม่ลงจริงๆคนๆนี้
เห็นด้วยกะสวรรค์เบื้องบน!!! โคไร้ท์กะไร้ท์เตอร์สปอยล์มินจนเสียผู้เสียคนไปแระ!!! (ว่าแล้วก็กระโดดหลบสหบาทา55)
รอดูว่ามินจะไปได้ถึงไหน! _________ _________+++
^
-
ทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ จะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ยอ่าส์
สงสารทั้งสองคนเลยอ่าส์ ฮืออออออออออออออ :m15: :m15:
-
บ๊ะ
น้องมินนี่ละก็
พูดอะไรไม่เข้าหูเอาเสียเลย
เซ็งๆๆๆๆๆจิต
:z1:
-
ความเห็นแก่ตัวไม่เข้าใครออกใครนะครับ
-
หายป่วยไวไวนะคะไรท์เตอร์
อึดอัดค่ะอึดอัด คิดอย่างทำอย่าง เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน
มัเริ่มหนักขึ้นเรื่อยกับการพูดประชดกันแบบนี้
แล้วใครกันนะที่จะเป็นฝ่ายหมดความอดทนไปก่อนกัน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
+1 สำหรับความช้ำใจ :m15:
มาม่ามาหลายตอนแล้วนะคะ :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วปวดใจจังแฮะ
ทั้งคู่เลย
เฮ้อ
อ่านแล้วจะร้องไห้
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
สงสารมินทร์จังเลย
แบบนี้เท่ากับทรมานตัวเองชัด ๆ
ทรมานทั้ง 2 คนเลย
-
รีดเดอร์คะ ..
อยากทาน มาม่าน้ำตก ไหมคะ .. ถ้าไม่อยากทาน ก็เตรียมทิชชู่ที่แจกให้คราวที่แล้วกันไว้นะคะ ... เตรียมซับๆๆๆ
++++++++++++++++++
เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนกตัญญูจะสงบลงไปมากชายหนุ่มนั่งลงบนเตียงข้างๆคนที่นอนอยู่ มือแกร่งจับให้อีกฝ่ายหันหน้ามาทางเขา ใบหน้าของรามินทร์นั้นเต็มไปด้วยความเปียกชื้นของน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาจากดวงตาที่ดูเศร้าสร้อยนั้น
เมื่อสบตารามินทร์ก็เบนสายตาหนีไปอีกทาง...แต่อย่าว่าเพียงแค่การเบนสายตาหนีเลย เพียงแค่น้ำตาก็ทำให้ใจหาย ... แต่เขาจะทำอะไรได้
ทันใดนั้นร่างเล็กของรามินทร์ลุกขึ้นโผเข้ากอดกตัญญูแน่น เขาอยากจะขอโทษ อยากจะพูดออกไปตรงๆ แต่ก็ทำออกมาไม่ได้ น้ำตาไหลออกมามือเรียวโอบไหล่แกร่งของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น หวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจ
เจ้าของมือที่ยังเป็นแผลกอดตอบร่างบางแล้วผละออกมาเล็กน้อย ริมฝีปากหนาจูบรอยน้ำตาช้าๆ ก่อนจะไล้ลงมาที่ริมฝีปากบาง รามินทร์ยังสั่น แต่กลับรู้สึกได้ถึงความแตกต่างจากสัมผัสแรกก่อนหน้านี้
ร่างสูงยกมืออุ่นๆลูบผิวแก้มของคนที่ดูแลตนเองเป็นอย่างดีให้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะจูบลงไปแผ่วเบา อีกฝ่ายหลับตาลงรับสัมผัสนั้น ความสุขที่โหยหาแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเพียงเพราะสัมผัสแผ่วเบานั้น
เสียงลมหายใจได้ยินไม่ห่างจากสองหู ดวงตารีเรียวที่สบตากลับมานั้นเหมือนจะขอ ก่อนที่รามินทร์จะเป็นฝ่ายเริ่มรุกสัมผัสนั้นให้มากขึ้น ปลายลิ้มไล้เล็มริมฝีปากหนาแทรกเข้าไปสัมผัสปลายลิ้นที่รับรสสัมผัสไวของเชฟหนุ่มร่างสูง ซึ่งเชฟหนุ่มเองก็ตวัดปลายลิ้นเคล้ากับอีกฝ่ายเช่นกัน มือทั้งสองข้างชายเสื้อนอนของรามินทร์ขึ้นโดยอัตโนมัติ แล้วเกี่ยวนิ้วกับขอบกางเกงนอนของร่างบางลง
"พี่แมน...." เสียงนุ่มเอ่ยเรียกชื่อของอีกฝ่ายอย่างโหยหา มือของตัวเองก็ดึงเสื้อของอีกฝ่ายตลบไปให้พ้นตัวเช่นกัน กลิ่นสบู่ยังหอมฟุ้ง ร่างเล็กซุกหน้าลงกับแผ่นอกนั้น จูบเม้มเบาๆ กับแผ่นอกหนา
"ผม...................พี่....." เสียงนุ่มนั้นแหบหายลงไปในลำคอจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง
" อะ..มิน " เสียงครางอย่างพอใจกับสัมผัสที่ร่างบางมอบให้ มือแกร่งจับเอวบางขึ้นแล้วจับให้นั่งคร่อมร่างของเขาที่นั่งพิงหัวเตียงเอาไว้ รามินทร์ใช้ปลายนิ้วไล่สัมผัสผิวกายของกตัญญู ท่าทางแบบนี้ทำให้แตะต้องร่างสูงได้ถนัดถนี่
ร่างเล็กกว่าขยับขึ้นเล็กน้อยเพื่อขบเม้มที่ลำคอของอีกฝ่ายก่อนขยับลงมาอีกครั้งเพื่อหยอกเย้าที่ยอดอก การเคลื่อนไหวร่างกายซ้ำๆของรามินทร์นั้นแทบจะดึงสติของอีกฝ่ายให้หายไป
การรุกเร้าของร่างเล็กทำให้กตัญญูต้องส่งเสียงครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้มือแกร่งจับสะโพกมน นุ่มมือไปมาเป็นการตอบแทน ก่อนจะลากปลายนิ้วไปยังเบื้องหลังที่เสียดสีกับความร้อนของเขา ปลายนิ้วขยับคลึงที่ปากทางเข้าเล็กน้อย
"อื้อ......" ร่างเล็กร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้ สองแขนผวากอดคอของเชฟหนุ่มเอาไว้แน่น แม้จะขยับหนีแต่เบื้องหน้าก็เสียดสีกับหน้าท้องแกร่งจนต้องร้องออกมาอีกครั้ง
"พี่แมน........"
กตัญญูจึงต้องผละจากด้านหลังมาจัดการเบื้องหน้าแทน พร้อมทั้งทิ้งน้ำหนักให้รามินทร์นอนลงไป โดยที่ยังไม่ละมือจากความร้อนตรงหน้าปลายลิ้นเลียเบาๆกับริมฝีปากที่เผยอขึ้นดูเย้ายวน เสียงครวญครางดังขึ้นมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ สะโพกบางขยับเข้าหาสัมผัสจากอีกฝ่าย
"พี่แมน อีก...." รามินทร์ร้องเร่งเร้า ใบหน้าได้รูปชื้นเหงื่อ ปรือตามองหน้าของอีกฝ่าย เต็มไปด้วยความปรารถนา หากแต่เจ้าของชื่อกลับละมือออก เพียงเพื่อจะเพิ่มร่องรอยบนแผ่นอกขาวเนียนจนเป็นรอยแดงช้ำ ปลายลิ้นเลียกับยอดอกของรามินทร์ .. ดูเหมือนกตัญญูจะไม่รู้ตัวว่าเขาชอบทำแบบนี้มากขนาดไหน...และชอบอาการดิ้นพล่านของคนที่ทอดกายให้มากเพียงใด
"พี่แมน...ไม่เอา" เสียงร่างที่ทรมานประท้วง มือเรียวเลื่อนลงไปสัมผัสร่างกายด้วยตัวเอง เสียงครางเครือดังขึ้นอีกครั้งรามินทร์เกร็งร่างแน่น
"อ๊ะ.....หยุด....อ้ะ...." เสียงหอบกระชั้นเหมือนจะหายใจไม่ทันแต่ทุกอย่างเป็นเพราะแรงอารมณ์
กตัญญูหยุดตามคำขอ ด้วยการละริมฝีปากออกจากแผ่นอกที่แดงไปทั่วมือแกร่งจับมือที่เปียกชื้นด้วยของเหลวที่เยิ้มออกมาจากส่วนปลายออก แล้วจับขาเรียวให้แยกออกกว้าง ก่อนจะก้มหน้าลง ปลายลิ้นร้อนทักทายกับส่วนปลายเบาๆ
"อ๊ะ ไม่เอา ถอยออกไป...."รามินทร์ร้องออกมาด้วยความตกใจ...เขากำลังจะ....
"อ๊า ...."ชายหนุ่มร้องออกมาร่างเกร็งแน่นไปทั้งตัว ก่อนความต้องการจะหลั่งไหลออกมาจากร่างกาย เขาห้ามตัวเองเอาไว้ไม่ได้แล้วจริงๆ ความต้องการฉีดพุ่งเปรอะใบหน้าคมอย่างช่วยไม่ได้ แต่กตัญญูไม่สนใจ เขาใช้นิ้วกวาดของเหลวเหล่านั้นให้ไปยังช่องทางเบื้องหลัง แล้วแทรกเข้าไปช้าๆ พร้อมกับริมฝีปากร้อนที่ครอบลงมาที่ส่วนสำคัญของรามินทร์อย่างไม่รังเกียจ ปลายลิ้นลากไล้ไปมาเบาๆ ก่อนจะแรงขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับปลายนิ้ว กระตุ้นเร้าคนที่เพิ่งปลดปล่อยออกไปให้กลับเข้ามาสู่วังวนของอารมณ์อีกครั้ง ร่างบางดื้นพล่าน
"อ๊า...พี่แมน.....พี่....ไม่...ปล่อย....พอแล้ว...." ชายหนุ่มโอดครวญด้วยไม่แน่ใจว่าต้องการอะไรจากอีกฝ่ายกันแน่ เบื้องหน้าเองก็ถูกเร่งเร้า เบื้องหลังเองก็ถูกรุกรานไม่เลิก
"พอแล้ว...ทำ....กับผม...นะ..."เสียงหอบครางเจียนสิ้นสติของชายหนุ่มดังขึ้นแผ่วเบา
คนที่รุกเร้าถอนนิ้วออกจากร่างบาง ก่อนจะจับเขาเรียวพดบ่า เขายกกายขึ้นเล็กน้อย แล้วแทรกกายเข้าไปในร่างร้อนรุ่มของคนตรงหน้าใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความทรมานยิ่งเพิ่มใความรู้สึกอยากครอบครอง ความร้อนรุ่มที่รัดกายของเขาเอาไว้แน่น ยิ่งทำให้อยากทำให้สาแก่ใจ กตัญญูขยับกายอย่างรุนแรง ตามแต่ใจปรารถนา ความร้อนทำให้เขาครางออกมาอย่างพึงพอใจ ไม่คิดเก็บอารมณ์ใดๆเอาไว้อีก ร่างเล็กกว่าที่ถูกกระแทกกระทั้นยิ่งส่งเสียงครวญลับเสียงเร่งเร้า ตามแรงอารมณ์ ความเร่าร้อนที่อีกฝ่ายมอบให้ยิ่งทำให้หัวใจเต้นรัว มันมากเกินความอบอุ่นที่อยากได้ แต่ก็สุขเกินกว่าที่เคยได้รับ ความต้องการทุกอย่างหลอมรวมเข้าด้วยกันจนยากจะแบ่งออกได้ว่าสิ่งใดคือ ความรู้สึกที่เกิดจากการกระตุ้นเร้าทางงร่างกายและสิ่งใดคือความรู้สึกดั่งเดิมที่ตัวเองมี แต่กระนั้นทุกสิ่งทุกอย่างยังเป็นความสุข ช่วงแขนเพรียวที่ดูเหมือนจะไร้เรียวแรงนั้นดึงอีกฝ่ายเข้ามาหาตัว ริมฝีปากบางประกบริมฝีปากกระทับจูบแน่น ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดยั่วเย้า เช่นเดียวกับสะโพกที่ขยับรับจังหวะของอีกฝ่าย ภายในร่างกายเกร็งกระชั้นขึ้นเรื่อยๆ
หลังม่านตาที่ปิดสนิท เริ่มทอแสงสียากจะอธิบายอีกครั้ง
"พี่แมน.......พี่...แ...ม...น" เสียงนั้นขาดห้วงตามจังหวะเร่งเร้า
"อ๊า... "ก่อนมือเรียวจะยึดไหล่กว้างไว้แน่น ฝังปลายนิ้วลงไปจนน่าจะฝากรอยช้ำเอาไว้ ร่างทั้งร่างเกร็งกระตุกฉีดพ่นความต้องการของตนเองออกมาอีกครั้ง
" อา..มิน " กตัญญูสะบัดหน้าขึ้น ความสุขล้นปรี่ออกมาที่ช่องทางแคบแน่นในที่สุด เขาจับให้คนที่ไร้เรี่ยวแรงนอนลงก่อนจะนอนลงข้างๆโดยที่ไม่ถอนกายออกมา ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกอยู่เกือบนาทีก่อนจะถอนกายออกจากอีกฝ่ายช้าๆ ความต้องการอุ่นๆไหลลงมาจากช่องทางของคนตัวเล็กกว่า
ไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากเสียงหอบหายใจจากร่างของรามินทร์ ชายหนุ่มขยับตัวคว่ำหน้าลงกับเตียง ช่วงเอวตะแคงข้างอยู่เช่นนั้น ร่างกายสร้างโคร่งร่างเส้นสายใหม่ที่พร่างไปด้วยหยาดเหงื่อ ดวงตารีเล็กปรือขึ้นมองใบหน้าของคนที่เพิ่งถอนกายออกไปจากตัว
"................................."ริมฝีปากบางขยับน้อยๆ แต่ไม่มีเสียง ชายหนุ่มหลับตาลงอีกครั้ง น้ำตาไหลออกมา จากความรู้สึกทั้งหมด
.....ผมขอโทษ......และผม...........
++++++++++++++++++
รามินทร์ตื่นขึ้นมาพร้อมความปวดเมื่อยร่างกาย หมายจะขยับกายลุกแต่ก็ไม่สามารถเพราะอ้อมแขนแกร่งของใครบางคนที่เคียงข้างเขามาตลอดคืนยังโอบรัดช่วงเอวเขาเอาไว้ มือเรียวค่อยแกะมือของอีกฝ่ายออก เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ รามินทร์คิดว่ามันคงเป็นเพียงการโอบกอดที่ทำไปโดยไม่รู้ตัว ไมได้มีความรู้สึกร่วมใดๆ ร่างเล็กขยับลุกอย่างยากเย็นคว้าเอาเสื้อผ้าและกางเกงมาสวมแล้วเดินไปที่โต้ะทำงานของกตัญญูกระดาษสำหรับจดโน๊ตย่อถูกฉีกออกมาชายหนุ่มแทบจะเขียนสิ่งที่ร่างสูงกระทำกับเขาลงไปทั้งหมดบนกระดาษเล็กๆแผ่นนั้น
แน่นอนที่เมื่อจรดปลายปากกาลงแล้วยิ่งเจ็บปวดเหมือนถูกใช้เหล็กแทงลงมาที่หัวใจเสียเอง ทุกอย่างคือเงิน เขาคือเจ้าหนี้ อีกฝ่ายคือลูกหนี้ ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น เขาควรจะคิดได้แบบนั้น แต่ก็ยังหวังเล็กๆในใจว่าสัมผัสอ่อนโยนเร่าร้อนที่ได้รับมาเมื่อคืนที่ผ่านมาร่องรอยจ้ำแดงต่างๆที่ฝังประทับบนร่างกายจะมีมากกว่าอารมณ์ตัณหาที่ถูกกระตุ้นเร้า น้ำตาหยดลงมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะเจ็บปลาบข้างในอก มือเรียวสั่นสะท้าน ฝืนเขียนตัวอักษรตัวเลขต่างๆลงไปได้ก็นับว่าบุญนัก ยอดเงินคงเหลือถูกเขียนเอาไว้ตอนท้ายพร้อมด้วยวันที่และลายมือของเขาเอง รามินทร์รีบเช็ดหยดน้ำออกจากกระดาษแผ่นน้อยก่อนจะปาดน้ำตาออกจากข้างแก้ม
"จากนี้ไป...จะทำยังไง....ถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ไม่นาน....พี่แมน คงต้องไปแน่ๆ" รามินทร์เอ่ยเบาๆกับตัวเอง
ก่อนจะเดินเอากระดาษที่เรียกได้ว่าเป็นใบเสร็จนั้นไปวางไว้ที่หัวเตียง ใบหน้าของพี่ชายดูคมคายน่ามองแม้ในยามหลับ ทรงผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงแต่สำหรับเขาแล้วกลับดูน่าเอ็นดูอย่างประหลาด รามินทร์ปัดปอยผมนั้นไปอีกทางก่อนจะก้มตัวลงจูบเบาๆที่หน้าผากของพี่ชาย....เอ่ยบอกคำที่รู้สึกอยู่ออกไปดังๆ....เพียงแค่ในใจ ก่อนจะขยับถอยออกมา ร่างเล็กเดินไปเข้าห้องน้ำ ชำระล้างร่างของตนเองที่เต็มไปด้วยร่องรอยของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปออกไปที่ห้องครัว...ทำในสิ่งเล็กๆเพียงสิ่งเดียวที่อาจจะทำให้อีกฝ่ายได้ ...เตรียมกาแฟอร่อยๆในยามเช้า....
อีกพักใหญ่กตัญญูจึงค่อยรู้สึกตัว มือแกร่งเอื้อมไปหมายจะโอบร่างบางเข้ามาในอ้อมแขน หากแต่ความว่างเปล่า ทำให้เขาต้องลุกขึ้นนั่งบนเตียงที่ยับย่น รอยแดงจางๆปรากฏบนแผ่นอกประปราย ความรู้สึกแสบเล็กๆที่หัวไหล่ เมื่อได้รับแผลจากรอยเล็บของรามินทร์ ทำให้ต้องแตะแผลนั้นเบาๆ ชายหนุ่มลุกขึ้นสวมกางเกงนอนที่กองไว้ข้างเตียงเพียงตัวเดียวก่อนจะต้องสะดุดตากับกระดาษที่หัวเตียง มือแกร่งที่ยังคงมีแผลกำกระดาษแผ่นนั้นแน่นหลังจากที่อ่านข้อความทั้งหมดแล้ว ใบเสร็จรับเงิน รวมทั้งจำนวนเงินคงเหลือจากการเป็นหนี้ และลายเซ็นของเจ้าหนี้ เด่นชัด เชฟหนุ่มอ่านซ้ำๆ ถึงข้อความด้านใน กิจกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ถูกเขียนอย่างละเอียด พร้อมทั้งตีราคา ทั้งหมด
...จากนี้ไป ทุกอย่างคือการใช้หนี้สินะ...
เขาคิดแล้วเปิดลิ้นชัก ยัดกระดาษแผ่นนั้นลงไป ชายหนุ่มปิดลิ้นชักอย่างแรง แล้วลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ
++++++++++++++++++
เสียงกระแทกดังปึงที่ดังจากด้านในห้องนอนทำให้คนที่ชงกาแฟอยู่หันไปมองเล็กน้อย เสียงที่ดังมัน สะท้อนในอก ชายหนุ่มหลับตาลง รับความรู้สึกเจ็บประหนึ่งเป็นฝ่ายถูกกระแทกเสียเอง ร่างเล็กหยิบแก้วกาแฟมาวางเตรียมเอาไว้อีกซักพักกตัญญูคงจะออกมาจากห้องน้ำ
เพียงไม่นาน เจ้าของห้องจึงออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับเสื้อเชิ๊ตลายทางพับแขนขึ้นดูทะมัดทะแมง และกางเกงยีนส์ มือแกร่งถือผ้าขนหนูเช็ดผมของตนไปมา
"ตื่นแล้วเหรอ...กินกาแฟหน่อยไหม" รามินทร์พยายามยิ้มให้กับอีกฝ่ายเขารู้ว่าตาเขายังแดงช้ำทั้งจากการอดนอนและน้ำตาที่ต้องเสียไป
" อืม "ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธ...ในฐานะลูกหนี้ ร่างสูงนั่งลงตรงข้ามอีกฝ่าย
"แล้วพี่แมนอยากกินอะไรหรือเปล่า" เห็นท่าทางแบบนั้นรามินทร์ทำหน้าไม่ถูก
....โกรธเราอยู่ซิ่นะ....
" ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรารีบไปร้านกันดีกว่า ไอ้น้อยมันคงหิ้วท้องรอแล้ว "ชายหนุ่มตัดบท ด้วยการจิบกาแฟ รามินทร์พยักหน้ารับคำน้อยๆดวงตารีเรียวมองริมฝีปากของชายหนุ่มที่เผยอรับกาแฟของเขาเข้าไป ก่อนจะเดินไปอีกทางเพื่อหยิบกระเป๋าและกุญแจรถ
-
:เฮ้อ:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุยกันเสียที โฮววววววววว ขอร้องล่ะ T__________T
(ไม่มีแรงแม้จะจิ้มตรูดนุ้งพาร์ หงิงๆ)
-
เง้อออ :เฮ้อ:
ทำไมเค้าไม่อยากซับเลือดเลยหล่ะตอนนี้
ยังอึน มึน อยู่เลย
-
:o8: :o8: :o8: มาม่าน้ำตกซิ่นะ หุหุ
[/color]
-
หวาน มาก ๆ :z1:+1 :z2: :z2: :z2:N min :z2: :z2:
-
http://www.youtube.com/v/VkU3c_hj-cI?fs=1&hl=en_US&color1=0x402061&color2=0x9461ca
-
:เฮ้อ:เส้นบางๆที่กั้นไว้..ดึงออกไปได้เมื่อไหร่..ก็..เจอรักละนะ :เฮ้อ:
:L2:ขอบคุณค่ะ :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
บรรยากาศจะอึมครึมอย่างนี้อีกนานไหมจ้ะไรเตอร์
อึดอัดใจทั้งพี่เเมนเเละก้อน้องมินเลย
เเค่คำว่ารัก เท่านั้นเองน่ะ สงสารมินอ่ะ
-
ถ้าเราเป็นรามินทร์ นะ
จะหักหนี้ครั้งละ1 บาท
เอิ๊กๆๆๆ กว่าจะหมดหนี้
:pighaun:
-
อื้มมมมมมมมมมม ถ้าแบบว่าอยู่ๆกันไปแบบนี้จนรักกันไปเองก็คงจะดีเนอะ
-
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
ทำไมมันเจ็บแบบนี้ละ สงสารและสงสาร จะทำยังไง :serius2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนจะดีขึ้น แต่กลับแย่ลง
ว่างั้นไหม ..
-
o9 :a6:
อยากจะเป็นลมตาย
เง้อ
เซ็งกับทั้งสองตัวนั่นแหละ
-
แทนที่จะเขียนใบเสร็จ เขียนจดหมายสารภาพความในใจหรืออะไรที่ดีกว่านี้มั๊ย
ทีเรื่องแบบนี้ละซื่อตรงนัก ไม่รู้ว่าจะชมรามินว่ายังงัยอีกดี
... ตื่นมาก็ต้องมาเจอใบเสร็จค่าตัว
แมร่งงง อย่างกะไอ้ตัวไปเลยพี่แมน ศักดิ์ศรีไม่มีเหลือ
แล้วจะให้พี่แมนคิดยังงัย สงสารพี่แมนอย่างต่อเนื่อง
-
จะต้องทนอึดอัดกันไปแบบนี้อีกนานเท่าไหร่
สงสารน้องมิน แต่ก้อนะเล่นคิดเองเออเองซะหมด
อิพี่แมนก้อไม่ยอมพูด
:pig4:
-
เฮ้ออออ อึดอัด มาเม้นสั้นๆ แต่ติดตามอยู่เสมอ
-
น้องมิน น่าจับมาตีให้มือหัก
ใบเสร็จนั่นน่ะ ถ้าไม่เขียน เรื่องราวต่างๆ มันจะดีกว่าดีมั้ยนะ
เฮ้อออออออ ~~~~!!!!!
-
มิน ไม่เอา ไม่เล่น เลิกได้แล้ว คนอ่านใจจะขาดนะ
ทำไม กับการแสดงออกถึงความซื่อสัตย์ต่อความรู้สึก
และความต้องการที่แท้จริงของตัวเองนี่ มันยากนักหรือ
-
เปิดใจคุยกันเมื่อไหร่ คงพบรักที่มีอยู่เมื่อนั่น :z3:
-
อ่านแล้วสรุปได้ว่า มินบ้าไปแล้วจริงๆ
ถ้าเป็นแมน เจอแบบนี้แล้ว ความรักมันคงหมดไปแล้วอะ
-
ทำไม ทำมั้ย ทำม้ายยยยยยยยยยย :serius2:
อึมครึมที่สุด ใจตรงกัน แต่ทำไมเป็นแบบนี้
บวก 1 แต้มสำหรับมาม่าจานนี้ :เฮ้อ:
-
มารอมาม่าจานต่อไปค่า
คนเขียนสู้ๆ
-
เข้ามาอ่านด้วยคน
-
ความเศร้าและหดหู่ยังคงเดิมนะสองคนนี้อ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:z3: :z3: :z3:
เมื่อไรเมนูมาม่าจะหมดไปซะทีอ่าาาา
:กอด1: :กอด1: รอตอนต่อไปนะค่ะ
-
รอตอนต่อไปมาสองวันแล้ว
รู้สึกคิดถึงมาม่าเป็นอย่างมากค๊าาาาาาาาา
:o12:
-
รู้แล้วว่าทำไมถึงตามไปง้อกันถึงตปท. ก็เล่นไม่คุยกันเลยนิ คุยกันไปเป็นคนละเรื่องเดียวกันซะงั้น :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ไม่มีอะไรทำ โคไรเตอร์ แวะมาวิ่งเล่น....นั่นนนนน แอบเห็นนะใครโพส วนิดาแถวนี้
โคไรเตอร์ :-[ :o8: :impress2: แหม่รักคนโพสต์จังเลย หุหุ
ชอบแอฟมากค่า นางฟ้า นางฟ้า นางฟ้า～～！ ไร้สาระเสร็จก็จากไป
-
ตอนหน้าจะมีมันอีกม้ายยยยยยยยย
(http://image.ohozaa.com/id/nu2a4.jpg)
-
ลุกขึ้นมาจากโฟโต้บุคน้องมาโอะ(อิมเมจน้องจิ๊บ) + หนังสือสอบ .. ไม่เชื่อดูหน้าจอ ไรเตอร์ได้ 55+
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/snapmaowall.jpg)
.. มาโพสต์ก่อนนะคะ ขอโทษด้วยที่หายๆไปโดยไม่บอก ไรเตอร์โดนน้องมาโอะโจมตีค่ะ เอาล่ะ มาม่ากันต่อเถอะค่ะ
+++++++++++
เมื่อรามินทร์และกตัญญูมาถึงที่ร้านก็ต้องประหลาดใจ เพราะประตูหน้าร้านเปิดเรียบร้อย มิหนำซ้ำที่หน้าร้านยังมีรถสปอรต์สีแดง จอดอยู่อีกต่างหาก
"พี่แมกซ์?..... " รามินทร์เอ่ยเมื่อเดินเข้ามาในครัวแล้วพบว่า พี่ชายของตัวเองกำลังนั่งตักโจ๊กเข้าปาก เช่นเดียวกับเจ้าน้อยที่กำลังจะกวาดโจ้กคำสุดท้ายลงคอไป กลางโต้ะสแตนเลสที่มักใช้ทำขนม มีพายรูปร่างหน้าตาแปลประหลาดวางอยู่ รามินทร์คาดว่าน่าจะเป็นแป้งพายที่เสียจากเมื่อวานแล้วเจ้าน้อยเอามาอบเองเป็นแน่
"พี่มาทำอะไรที่นี่?....แต่เช้าด้วย??"
" กินโจ๊ก เมื่อคืนแฮงค์ เลยมานอนนี่ "ผู้เป็นเจ้าของร้านอีกคนตอบกลับมาง่ายๆ แต่ก็ทำเอากตัญญูต้องมองคนตอบสลับกับเด็กเฝ้าร้านนิ่ง
"โจ้กไหมเฮีย" เจ้าน้อยถาม คราบโจ๊กยังติดบนริมฝีปาก
" แล้วมีเหลือเรอะ? "พศวัตหันไปถามเจ้าน้อยท่าทางเคืองๆ
"อ้าว ก็คุณแมกซ์เล่นซื้อมาตั้งสี่ถุงไม่ใช่เหรอครับ พอดีเลย พี่แมนกับคุณรามินมาด้วย ก็ทานด้วยกันเลยซิ่ครับ " เจ้าน้อยยิ้มก่อนจะรีบลุกขึ้นยกชามของตัวเองออก
"เชิญครับคุณมินแล้วก็เฮีย...นั่งๆ เดี๋ยวผมทำให้เองนะครับ" เจ้าน้อยว่าพลางกุลีกุจอไปเทโจ๊กมาให้เจ้าของร้านและเชฟหนุ่ม
"ซื้อโจ๊กมาทีเดียวสี่ถุง....พี่แมกซ์เนี่ยนะ" รามินทร์เอ่ยขึ้นมาลอยๆ รู้ดีว่าพี่ชายของตัวเองนั้นถ้าไม่มีแผนอะไรจะไม่ทำเผื่อใครเด็ดขาด
" ก็เอาไว้อุ่นหลายๆวัน เจ้าอร่อยที่เยาวราชไงมิน "ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กว่าเชฟหนุ่มเล็กน้อยเอาหลังพิงกับผนัง
"อุ่นหลายๆวัน?...."รามินทร์ยักคิ้วขึ้น ให้ตายอย่างไรก็ไม่เชื่อ ดวงตารีเรียวเหลือบมองร่างผอมเกร็งของเจ้าน้อยที่กำลังอุ่นโจ้กอยู่ที่หน้าเตา
"พี่คิดจะทำอะไร" รามินทร์ขยับเข้าไปใกล้สบตาอีกฝ่ายอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
" นี่อะไร? " ยังไม่ทันได้ตอบคำถามของน้องชายพศวัตก็ถามเสียงเข้มพลางใช้นิ้วเขี่ยคอเสื้อรามินทร์ทันที ดวงตาสีเข้มปรายตาไปทางกตัญญู
"มดกัดน่ะ... " รามินทร์ขยับถอยออกห่างจากปลายนิ้วของพี่ชาย มือขยับคอเสื้อปิดร่องรอยที่เกิดขึ้นทันที
"ผมแพ้พวกแมลงอะไรแบบนี้ พี่ก็รู้ มันก็แดงเป็นธรรมดา"
" เฮ้ยแมน ไหนมึงว่ามึงจะดูแลมินดีๆไงวะ ไหงห้องมึงมีมดมีแมลงได้วะ? "คนอายุมากกว่าโวยวายใส่น้องชายที่สนิทกันเหมือนเพื่อน
"พี่แมกซ์ ไปว่า พี่แมนเขาได้ยังไง................"ดวงตารีเรียวหันไปมองกตัญญูเป็นเชิงขอโทษ
"มันก็แค่บังเอิญมดมันจะกัด พี่แมนเขาจะไปรู้ได้ยังไงว่า จะมีมดตรงไหน"รามินทร์ว่าพลางรับถ้วยโจ๊กมาจากเจ้าน้อย ก่อนจะเบ้หน้าเพราะในชามมีทั้งตับและขิงที่ตัวเองไม่ชอบกินโรยหน้าให้เห็นกันจะๆ
" กินเข้าไปเลย "พศวัตส่งเสียงข่มขู่
"ไม่เอา....ไม่กิน" รามินทร์ว่าพลางใช้ช้อนเขี่ยๆ ให้พ้นไปอีกทาง
ภาพที่เห็นทำเอาเจ้าน้อย กลั้นหัวเราะเอาไว้แทบไม่อยู่
" ขำอะไวะ ไอ้เปี๊ยก "พศวัตถามเด็กเฝ้าร้านเสียงแข็ง
"ฮ่ะๆ ก็มันตลกนี่ครับ... คุณมินเขาไม่อยากทานคุณก็ไปขู่คุณเขา...เหมือนเด็กออก.... คุณมินครับ ถ้าไม่อยากทาน ตักใส่ถ้วยนี่ไว้ก็ได้นะครับ" ว่าพลางก็ยื่นถ้วยเปล่าให้รามินทร์
"อ่ะ...อื้ม ขอบใจ" รามินทร์เองก็หน้าแดง ด้วยเขินว่ามามัวเกี่ยงเรื่องกินต่อหน้าเด็กในร้าน
" ก็กินซะมั่งของมีประโยชน์นะไม่งั้นเดี๋ยวก็เหมือนตอนเราเป็นเด็กอีก ที่เข้าโรงพยาบาลน่ะ จำได้ไหม? "
พศวัตบ่นต่อ ด้วยอายุขึ้นเลข 3 มาได้ปี2ปีแล้ว จึงทำให้เริ่มคิดว่าตัวเองแก่มากขึ้นแล้ว
"บ่นเป็นคนแก่ เป็นนมใหญ่อีกคน... "รามินทร์เบ้หน้า แม้จะจำได้ดีถึงตอนที่ตัวเองมักจะเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆเพราะความดันต่ำอยู่เรื่อยๆ
"ผมไม่กินหรอกนะใครจะกินก็กิน... หรือใครจะเอาไปโยนที่ไหนก็โยนเถอะ" รามินทร์ว่าพลางดันถ้วยเล็กๆที่ เจ้าน้อยส่งให้ไปที่กลางโต้ะ
"งั้นผมกิน...."เจ้าน้อยว่า หยิบช้อนมาหมายจะจ้วงทาน
" ไม่ต้องกิน "ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ดึงช้อนออกจากมือเจ้าน้อย ท่าทางไม่พอใจนัก
" ทำไมต้องกินของเหลือของคนอื่นด้วย "
"ก็ถ้าเหลือมันเสียดายนี่ครับ" เจ้าน้อยตอบหน้าซื่อ
” คุณแมกซ์รู้รึเปล่า เดี๋ยวนี้ ตับโลละเท่าไร ขิงนี่ เห็นชิ้นเล็กๆ แต่กว่าจะปลูกได้ที่เขาก็ลงทุนลงแรงไปเยอะนะครับ ทานเหลือไม่ดีหรอก สงสารคนทำงาน" เด็กหนุ่มว่าไม่ได้สนใจว่าจะมีช้อนหรือเปล่า คว้าถ้วยเล็กมาหยิบตับชิ้นเขื่องในสายตามินทร์เข้าปากไป
"เก่งมากเจ้าน้อย เดี๋ยวทิปให้พิเศษเลย" รามินทร์หัวเราะออกมา ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้พี่ชาย
" งกว่ะไอ้น้อย แกนี่เห็นแก่เงินเกินไปแล้ว "กตัญญูโวยขึ้นมา
" แล้วทำงานคุ้มเงินเดือนบ้างไหม? "
"คุณมินเพิ่งเสนอจะให้ทิปผมเมื่อกี้เอง...เฮียเป็นไรป่ะเนี่ย....แล้วผมก็ทำงานคุ้มเงินด้วย....ขัดทุกอย่างในตึกเนี้ย เงาแว๊บบบบ ทุกอย่าง.... เสิรฟด้วย ทำขนมด้วย....ผมว่าผมน่าจะได้เพิ่มต่างหาก" เจ้าน้อยว่าพลางยิ้ม "แล้วตับนี่ก็อร่อยด้วย"
"เด็กมันทำงานคุ้มเงิน เกินหน้าที่ด้วยซ้ำ จะทิปนิดทิปหน่อยไม่ได้รึไง" รามินทร์เอ่ยขึ้นมา ดวงตารีเรียวสบตาของกตัญญู
"ให้เป็นมาตรฐานเดียวกับคนอื่นก็แล้วกัน ถ้าทำงานคุ้มเงินก็ทิปให้เขาด้วยล่ะ” กตัญญูตอบกลับมาทันที สายตาจากดวงตาคู่คมที่มองรามินทร์อย่างร้อนแรงเมื่อคืน เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
"ก็ถ้ามันคุ้มจริงๆ ก็คงจะทิปให้เยอะอยู่" รามินทร์ตอบกลับ สายตามองหน้า ของอีกฝ่าย เขารู้ว่าถูกประชดประชัน
" งั้นพี่จะทำงานให้เกินคุ้มบ้างก็แล้วกัน "เชฟหนุ่มตอบกลับมาก่อนจะขอตัวไปเปลี่ยนชุดสำหรับทำเมนูของวันนี้
".........ก็เกินคุ้มไปเยอะอยู่นี่ "รามินทร์เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ความอยากอาหารหายไปโดยพลัน
ชายหนุ่มตักโจ้กเข้าปากไปอีกสองสามคำ ก่อนจะบอกให้น้อย เอาไปให้ หมาจรจัดแถวนั้นทานกิน
+++++++++++
ระหว่างวัน การทำงานของ กตัญญู รามินทร์ และ เจ้าน้อย ดูจะหนักหน่วง ไม่ได้ต่างจากวันอื่นๆ จิ๊บไม่ได้มาที่ร้านโทรมาลากับกตัญญูแล้วว่ามีสอบ ในขณะที่พศวัตก็ขอตัวกลับไปตั้งแต่ช่วงก่อนร้านเปิดเพราะบอกว่าต้องการจะพักผ่อน
"น้อย ขอน้ำแข็งอีก...." เสียงที่เรียก ขอน้ำแข็งสำหรับใส่ ผสมในเครื่องดื่มดังขึ้นแผ่วกว่าทุกครั้ง รามินทร์ยกมือขึ้นปาดเหงื่อน้อยๆที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก แต่ตัวของเขาก็เย็นเฉียบ
"คร้าบๆ" เสียงเจ้าน้อยรับคำ ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบถุงน้ำแข็๋งมาใส่เพิ่มในถังตรงหลังเคาท์เตอร์
เด็กหนุ่มรีบใส่น้ำแข็งลงไปในถัง
"โอเคแล้วนะครับ ผมจะเข้าไปช่วยเฮีย...." แต่เมื่อเด็กหนุ่มหันกลับมาก็ต้องตกใจ เมื่อร่างของรามินทร์
ซวนเซเจียนจะล้ม
"คุณมิน...." ยังไม่ทันที่จะก้าวเข้าไปถึงตัว แก้วที่หยิบมาตั้งไว้ที่เคาท์เตอร์ก็ถูกปัดตกลงกับพื้น เสียงแก้วแตกกระจายเรียกความสนใจจากคนทั้งร้าน เจ้าน้อยปราดเข้าไปคว้า ตัวของรามินทร์เอาไว้ทันที
"คุณมิน....คุณมิน " เด็กหนุ่มเรียกชื่อ อีกฝ่ายเสียงดัง เขากับรามินทร์ขนาดตัวไม่ได้ต่างกันเท่าไรนักจึงยากจะประคองเอาไว้ได้ยิ่งอีกฝ่ายหมดสติไปอย่างสมบูณณ์เช่นนี้
"เฮีย...เฮีย......เฮียโว้ยยยย คุณมินล้ม" เด็กหนุ่มตะโกนลั่น เสียงวีดร้องฮือฮาดังขึ้นในหมู่แขกที่เข้ามาทานมื้อกลางวัน ชายหนุ่มในชุดเชฟสีขาววิ่งออกจากจากในครัว เพียงไม่กี่อึดใจก็มาถึงร่างบางที่ไม่ได้สติอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์
" มิน ... มิน " เขาเรียกเจ้าของร้าน ใบหน้าขาวซีด เนื้อตัวเย็น มันทำให้เขานึกถึงสิ่งที่พูดคุยกันเมื่อเช้ามือแกร่งช้อนร่างนั้นอุ้มทันที
" ไอ้น้อย ไปเปิดประตูรถ! "
"ครับๆๆ " เด็กหนุ่มรับคำหน้าตื่นวิ่งออกไปทางหลังร้านเพื่อเปิดประตูรถให้กับอีกฝ่ายทันที
"แล้วร้านเอาไงพี่....." เขาว่ามองเอีกฝ่ายค่อยพารามินทร์เข้าไปในรถ ท่าทางเจ้าน้อยร้อนรน เขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนตั้งแต่ทำงานที่ร้านมา
" โทรหาพี่แมกซ์ ให้มาดูร้านแทน .. ปิดครัว ขายแต่กาแฟ "กตัญญูตอบกลับมาสั้นๆ ขณะที่วางร่างบางลงกับเบาะรถร่างสูงก้าวยาวๆไปเปิดประตูรถทันที
"อ่ะ ครับๆ.....ถ้ายังไง...เอ่อ ผมจะเข้าไปขอโทษลูกค้า...ทำตามเฮียว่า " เจ้าน้อยพูดก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในร้านทั้งๆที่แขนยังสั่น
กตัญญูขับไปยังโรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ใกล้ๆพอบอกว่าเป็นเรื่องฉุกเฉินบุรุษพยาบาลก็เข้ามาช่วยพารามินทร์ขึ้นนอนบนเตียงแล้ว ไปยังห้องตรวจทันที
+++++++++++
เสียงนาฬิกาแขวนที่อยู่บนฝาผนัง ดูจะดังกว่าปรกติ สำหรับคนที่เริ่มจะคืนสติ ดวงตารีเรียวปรือขึ้นพบกับแสงสว่างของดวงไฟ และ กลิ่นของยารุนแรงเข้ามาในจมูก
......โรงพยาบาล?...........
ชายหนุ่มสะดุ้งขึ้นทันที เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรเกาะอยู่ที่แขน พอหันไปมอง ก็เห็นว่าเชฟหนุ่มนอนฟุบอยู่ข้างๆเตียง
"พ....พี่แมน" ปลายนิ้วเรียวแตะเบาๆที่ท่อนแขนแกร่งนั้น
" ฟื้นแล้วเหรอ? " เสียงนั้นดูแหบพร่า เชฟหนุ่มยังคงอยู่ในชุดเชฟสีขาวทั้งตัว และด้วยท่านอนฟุบแบบนั้นจึงทำให้ชุดของเขายับเมื่อตื่นขึ้น
" เอาน้ำไหม อยากกินอะไรรึเปล่า "ว่าพลางมองซ้ายชวา หมายจะหาอะไรให้คนไม่สบายได้ทาน
"ขอน้ำ...."รามินทร์เอ่ยเสียงเบา ในใจรู้สึกเจ็บปลาบด้วยหัวใจที่เต้นแรง น้ำเสียง ท่าทางของอีกฝ่าย ทำให้เขาอยากจะยิ้ม กตัญญูเดินไปเทน้ำใส่แก้ว แล้วเอาหลอดดูดใส่ลงไปในนั้นก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย
"ขอบคุณครับ" รามินทร์ยิ้ม ก่อนจะรับแก้วน้ำจากมือใหญ่นั้น
"แล้วร้าน....." ดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่ายเมื่อนึกขึ้นมาได้
"ให้ตาย เรื่องเป็นแบบนี้อีกจนได้" รามินทร์ยกมือข้างที่มี สายน้ำเกลือติดอยู่ ตบหน้าผากตัวเอง
" พี่แมกซ์จะดูให้ พักเถอะ เรื่องอื่นไม่ต้องห่วงหรอก "เชฟหนุ่มตอบกลับมา แล้วจับมือที่ก่ายหน้าผากนั้นให้นอนดีๆ
"พี่เป็นเชฟ แต่ก็เป็นพยาบาลด้วยใช่ไหม" เห็นท่าทางที่พยายามจะดูแลตัวเขา รามินทร์เอ่ยถามออกไปเบา
"อย่าบอกแม่นะ...ที่ผมเข้าโรงบาลเนี่ย"มือเรียวจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ "อย่าบอกแม่...นะ"
" งั้นคงต้องไปบอกพี่แมกซ์เองแล้วล่ะ " กตัญญูตอบกลับมาสั้นๆ
"เหรอ......." คำตอบที่ตอบกลับมาสั้นๆ ทำให้รามินทร์ปล่อยมือออกจากมือแกร่งของอีกฝ่าย
"อืม พี่แมกซ์คงรู้ล่ะ ว่าถ้าแม่รู้คงเรื่องใหญ่......." รามินทร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"แล้วหมอเขาว่ายังไง.... ความดันต่ำอีก? พักซักแป๊บก็คงกลับได้แล้วใช่ไหมล่ะ" ชายหนุ่มพูดออกมา พลางขยับวางแก้วน้ำที่โต้ะตรงหัวเตียง
" ความดันต่ำ พักผ่อนไม่เพียงพอ...เอ่อ คงเรื่องนั้นน่ะ.. "ชายหนุ่มถอนหายใจ
" เลิกไหม? "
"เลิก?......อะไร" คำพูดของกตัญญูทำให้คนป่วยขมวดคิ้วหันมามองหน้าของเชฟหนุ่มทันที
" มีเซ็กส์กันไง มินเป็นแบบนี้ แล้วจะทำไปทำไมแล้วเงินนั่นพี่จะโอนให้ คงจะได้ซักครึ่งหนึ่งที่เหลือก็คิดดอกเบี้ยมาละกัน "
หัวใจของรามินทร์ ถูกบีบอีกครั้ง ริมฝีปากบางเม้มแน่น
"ผมไม่อยากพูดเรื่องนี้" รามินทร์เอ่ย ดวงตาที่เบือนไปอีกทางแดงก่ำ
"ผมไม่ได้จะตายเพราะมัน.... แต่ถ้าพี่จะตาย...ก็ไปหาหมอซะ เขาคงรักษาโฮโมโฟเบียให้พี่ได้"
" แล้วทำไมต้องเป็นพี่?.. ทำไมอยากทำเรื่องนี้กับพี่? " กตัญญูถามเสียงดังขึ้นเพราะความโกรธในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เขาทำไปขนาดนั้นทำไมรามินทร์ถึงยังคิดว่าเขาเกลียดการกระทำแบบนั้น
รามินทร์พลิกตัวนอนตะแคงไปอีกทาง
"บอกไป พี่คงคิดว่า ผมมันก็แค่ เกย์ร่านๆคนนึง ที่อยากกอดใคร แต่กอดไม่ได้ต้องมาลงกับพี่ตัวเอง เท่านั้นล่ะ ...." รามินทร์เองก็ปวดใจ เขาพยายามทุกอย่างที่จะให้อีกฝ่ายอยู่ใกล้ เคียงข้างเขาแม้แต่คิดข้อตกลงบ้าๆนี่ขึ้นมาเพื่อจะได้มีอีกฝ่ายอยู่ข้างกาย แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรกตัญญูก็คงอยากจะไปให้พ้นๆอยู่ดี
คำพุดนั้นทำให้กตัญญูดันไหล่บางให้หันมาหาเขาทันที
" งั้นคราวหน้า ชวนพี่แมกซ์มาทำด้วยเลยไหม?! " เสียงห้าวแทบจะตวาดใส่อีกฝ่าย ใบหน้าคมแบบไทยแท้มองกร้าวและเจ็บปวดไปในขระเดียวกัน
"โอ้ย...." แรงกระชากให้หันกลับมาทำให้คนป่วยร้องด้วยความเจ็บ
"ไม่หรอก เพราะมันมีแค่ผมนี่ล่ะ ที่วิปริตไปเอง ร่านไปเอง แม้แต่พี่แมกซ์ยังจับตัวผมไม่ ค่อยได้เสียด้วยซ้ำ....มันเพราะอะไรล่ะ...." รามินทร์สวนกลับด้วยอารมณ์เช่นกัน
"แล้วปล่อย พี่ทำผมเจ็บ..." มือที่ถูกล่ามไว้ด้วยสายน้ำเกลือยกขึ้นป้องตัวเอง จากมือแกร่งของ ร่างสูง
" แล้วคิดว่าพี่ไม่เจ็บรึไง?! "ชายหนุ่มตะคอกใส่อีกฝ่าย ก่อนจะต้องปล่อยมือออกเมื่อพยาบาลรีบเปิดประตูเข้ามา
" มีอะไรให้ดิฉันช่วยหรือเปล่าคะ? "เพราะเสียงตวาดของกตัญญูทำให้เธอต้องเข้ามา
" ไม่มีอะไรครับ ... คุณพยาบาลครับ ผมคงต้องกลับแล้ว ยังไง คืนนี้ฝากดูเขาด้วยนะครับ "พูดจบชายหนุ่มก็เดินเร็วๆออกจากห้องไปทันที
"พี่แมน" รามินทร์ตะโกนไล่หลังไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
+++++++++++
พยาบาลดูมีท่าทางสับสน เธอเห็นว่าสายน้ำเกลือทำท่าจะหลุดจึงช่วยทำให้เข้าที่อีกครั้ง ก่อนจะเจอรามินทร์เชิญให้ออกไปจากห้องอย่างสุภาพ พร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แต่พอประตูบานนั้นปิดลง ชายหนุ่ทกลับนอนคู้ตัวเข้าหากัน
"ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นพี่เจ็บ....."ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
"แต่ผมเอง....ก็เจ็บที่ทำกับพี่แบบนี้....และเจ็บที่พี่ ไม่เห็นผมเสียที" น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ และไหลออกมาเหมือนจะไม่มีวันหยุด
-
ฉึกโดนใจแต่ส่งสารนู๋มิน อ่ะ :z13:
-
แว่บมากรี้ดวนิดาไปเมื่อบ่ายไม่พอ
กลับมากรี้ด มะโอะ ต่อเช่นกัน ไรเตอร์อวดแล้ว โคไรท์เตอร์อวดบ้าง
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/desktop-1.jpg)
น่ารักเนอะ..... :-[
แต่คาดว่าจะเปลี่ยนเป็นรูป "เจ้าน้อย" ในเร็ววัน.... :laugh:
ตอนนี้ฮาเจ้าน้อยอ่ะ...หุหุ
-
:o12:
-
ซึมเลยอิชั้น
เจ็บปวดหัวใจ
เจ็บกับเวิดดิ้ง "เจ็บที่พี่ ไม่เห็นผมเสียที"
-
อ่านไปก็ปวดตับ ปวดไตไป มะไหร่มันจะหวาดๆเสียที แต่ท่าจะยากเนอะ ขนาดเรื่องจะจิ๊บ ยังแทบหาความหวานไม่เจอเลย แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เรื่องเจ้าน้อย ยิ่งน่าจะมาม่าเข้าไปใหญ่มะอยากจะคิดเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มาม่ามาอีกจนได้ แต่ก็แซ่บถึงใจดีแท้
เจ็บไปตาม ๆ กัน เน้อ....
-
:กอด1:
-
ปากหนักกันทั้งคู่เลยอ่ะ
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะที
ถ้าอย่างงั้นคงจะจบเร็วไป
งั้นมาม่าต่อไปเถอะ อิ่มด้วย อร่อยด้วย :sad4:
ขอบคุณนะคะ :L2:
-
ม่ายยยยยยยยย หวายยยยยยยยยยยย แล้ววววววววววววววววววว
:o12:
(อยากหาเจ้าน้อยกะพี่แมกซ์แล้วค่ะ คาดว่าจะช่วยปลอบประโลมใจได้ กี๊ดๆๆ พี่แมกซ์เริ่มมีท่าที ส่วนเจ้าน้อยยังใสซื่อ เอร๊ยยยยยย)
-
เจ็บชิ...หาย
เจ็บกันทั้งเรื่อง ทั้งคนอ่าน
เห็นจะมีแต่คนเขียนเท่านั้นแหละมั้งที่ไม่เจ็บ
เหอะๆ
:monkeysad:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แงพี่แมน อย่างเพิ่งทิ้งน้องไป๊
ต่างฝ่ายต่างเจ็บกันทั้งนั้น เมื่อไหร่จะเข้าใจกันเสียทีนะ
เฮ้อออ
-
:o12: น่าสงสารทั้งคู่
-
ช่วงนี้เป็นช่วงเทศกลาง 20 วันกับการกินมาม่าที่ร้านกาแฟ
เอิ่มมม จุกอยู่ที่คอหอยแล้ว
-
ไม่เป็นไร...เค้าว่ากันว่าหนามยอกต้องเอาหนามบ่ง
เพราะฉนั้นก็ให้มันเจ็บถึงที่สุดจริงๆกันเสียก่อน
แล้วมันก็จะหายเจ็บกันไปเอง...มั้ง..(แป่ว)
:pig4: :pig4:
-
แมน มิน ก็รู้ว่ามันเจ็บ แล้วทำไมไม่เลิกเล่นอะไรบ้าๆแบบนี้ซะทีเล่า
หันมาพูดจากันดีๆซะทีนะจ๊ะ นี่ทั้งคำพูดคำจา ทั้งการกระทำ ประชดกันไปประชดกันมาอยู่นั่นแหละ
สมานฉันท์ น่ะ รู้ป่ะ สมานฉันท์ (เค้ายิ่งกำลังฮิตๆอยู่ ก็ฮิตกับเค้ามั่งดิ)
-
สงสารมินจังเลย
แบบนี้ก็เจ็บกันทั้งคู่
-
เครียดเลย :z3: สื่อกันไม่ติด
ดูๆ ไป พี่แมกซ์กับเจ้าน้อยท่าทางจะคืบหน้ากว่า
-
เข้ามานั่งรอมาม่าต้มร้อนๆคร่า..............
-
กินมาม่าเยอะ ท้องอืดแล้ว
เมื่อไรมาม่าจะหมดซะที :serius2:
งานนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี ปากหนักทั้งคู่
เข้าใจไปเอง คิดเอง เออเอง ตลอด
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
-
เจ็บชิ...หาย
เจ็บกันทั้งเรื่อง ทั้งคนอ่าน
เห็นจะมีแต่คนเขียนเท่านั้นแหละมั้งที่ไม่เจ็บ
เหอะๆ
:monkeysad:
เจ็บสิคะ .. ไรเตอร์สองคนนะคะ คือ เขียนคู่กันน่ะค่ะ แล้วก็เจ็บกันทั้งคู่นั่นแหละค่ะ
รีดเดอร์อาจจะไม่ทราบว่า เรื่องภาค มิน-แมน นี่แหละที่ทำให้ไรเตอร์กับโคไรเตอร์ เจ็บปวดที่สุด อินที่สุด ... แล้วก็..มีคนร้องไห้ตรงหน้าคอมด้วยล่ะค่ะ .. ถึงจะเจ็บปวดมากแต่ก็เขียนกันออกมาจนได้นั่นแหละค่ะ .. ต้องขอโทษด้วยทีี่อาจจะทำให้เครียดบ้าง ดราม่าบ้าง อินเกินไปบ้าง แต่ก็อยากให้อ่านกันต่อไปนะคะ ..
โคไรเตอร์ : ขอบคุณคนอ่านด้วยนะคะ ที่แม้จะเจ็บปวด แต่เราก็ยังเจ็บปวดไปด้วยกัน
เอาล่ะ .. มาซดมาม่ากันต่อค่ะ!
:กอด1:
+++++++++++++
กตัญญูขับรถสปอร์ตสีขาวของรามินทร์กลับมาจอดยังที่จอดรถของคอนโดหลังจากที่แวะซื้อเบียร์ที่ร้านสะดวกซื้อ ตลอดทางดูเหมือนความหงุดหงิดและเสียใจจะไม่ได้ลดลงไปเลย เสียงไขกุญแจห้องดังขึ้นเพียงเสียงเดียวบนทางเดินระหว่างห้องพัก ในเวลาแบบนี้เพื่อนบ้านของเขายังไม่กลับมา ซึ่งนั่นก็คงจะเป็นการดีที่จะได้เมาให้สะใจ และจะได้ลืมความเจ็บปวดกับคำพุดของคนที่เขารักอยู่ข้างเดียวลงไปได้บ้าง ทันใด เสียงโทรศัพท์ ก็ดังขึ้นท่ามกลางห้องเงียบสนิท
"TTT TTTT!!"
และชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอก็ทำให้กตัญญูต้องถอนหายใจ
.... คุณหญิงจิตรา...
" สวัสดีครับ "
"แมนเหรอลูก....." เสียงโทนสูงหากแต่ฟังดูอ่อนโยนดังขึ้นจากปลายสาย
" ครับ คุณหญิง " หากแต่เสียงของชายหนุ่มกลับแหบพร่า เมื่อได้บินน้ำเสียงที่อ่อนโยนและใจดีนั้น
คุณหญิงจิตรา ให้ที่อยู่และการศึกษาแก่เขาอย่างเต็มที่ เธอทำราวกับว่าเขาเป็นลูกชายคนหนึ่งของเธอ แม้แต่จัดห้องนอนไว้ให้ที่เรือนใหญ่ หรือเคยถามเขาด้วยซ้ำว่าอยากจะไปเรียนที่กอดองเบลอที่ฝรั่งเศสหรือไม่ แต่สิ่งที่เขาทำกับรามินทร์ มันทำให้เขาละอายใจ
"เป็นอะไรน่ะเรา....เสียงไม่ดีเลยนะ...เป็นหวัดรึเปล่า" เสียงจิตราถามด้วยความห่วงใย
"แล้วน้องล่ะ คงไม่ได้ไปกวนอะไรเรานะ....มินน่ะ ไม่โตเสียที อ้อนพี่ชายตลอด"
" เอ่อ .. พอดีมินเขาความดันตกน่ะครับ ... ตอนนี้นอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลน่ะครับ ผมว่ากำลังจะโทรบอกคุณหญิงพอดี.. " ชายหนุ่มพยายามทำให้ตนเองเป็นที่น่าสงสัยน้อยลง
"อีกแล้วเหรอ?....ตายแล้วลูกคนนี้ แต่หมอว่า โอเคใช่ไหม" คุณหญิงจิตราเอ่ยถาม รามินทร์มักจะเข้าโรงพยาบาล เพราะเรื่องแบบนี้อยู่บ่อยครั้ง
" ครับ ก่อนผมจะกลับมามินก็ฟื้นแล้วครับ ..เอ่อ คุณหญิง ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ.. " ความรู้สึกผิดเกาะกินอยู่ในใจ เขารู้ตัวดีว่าเกลียดการโกหกมากแค่ไหน แต่กลับต้องมาทำเสียเองแบบนี้
"ยังไงก็ฝากน้องด้วยนะแมน...มินเขาเกลียดโรงพยาบาลแค่ไหน ลูกก็รู้" คุณหญิงจิตราเอ่ย
"แต่ในเมื่อน้องจะไปอยู่กับเราแล้ว... เราก็ต้องดูแลน้องด้วยนะ..." เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ
"แมน...แม่น่ะ มีลูกชายอยู่สองคน ลูกแท้ๆ ที่แม่คิดว่า คงไม่ได้จะอุ้มหลานที่เป็นเลือดเป็นเนื้อของเขาหรอก แม่ก็รู้ ...แม่ศรีเอง ก็คงอยากจะมีหลานตัวเล็กๆมาอุ้มมากอดเหมือนกัน...แต่มันก็เป็นเรื่องของพวกเรานะ...แม่ขออย่างเดียว คือถ้าจะทำอะไรก็คิดให้ดีเพราะท้ายที่สุดสิ่งที่จะทำให้พวกแม่เจ็บก็คือพวกเรา...จะแมกซ์ ก็ดี แมนเองก็ดี หรือแม้แต่มิน...แม่ก็ไม่อยากให้ใครมาผิดใจ เสียความรู้สึกอะไรกันหรอกนะ"คุณหญิงจิตราเอ่ย ทำไมเธอจะไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด ในเมื่อรามินทร์เป็นคนมาบอกเธอเอง ในวันที่กลับบ้านมาเอาเสื้อผ้า และทางบ้านของกตัญญูก็โทรมาเล่าให้เธอฟังด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
" คุณหญิงครับ...ผม..ผมขอโทษนะครับทำให้คุณหญิงต้องเป็นห่วงขนาดนี้ ส่วนเรื่องมิน... "ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่าางยากลำบาก ตอนนี้เขาอยากจะดื่มเบียร์ที่กองอยู่ตรงหน้านี้ไปให้หมด เพราะถ้าเมาคงจะลืมได้บ้าง
" อีกไม่นาน..มินจะกลับบ้านครับ "
"แมน...." จิตราเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอเสียใจไหม ใช่...แต่เธอคงเสียใจมากกว่า หากว่า ลูกๆของเธอจะต้อง เสียใจ มากไปกว่านี้ เจ็บปวดไปมากกว่านี้
"แม่จะไม่พูด ไม่บังคับอะไรเราหรอกนะ.... แต่บอกแค่ว่า ให้ตัดสินใจให้ดี อย่าให้ใครเสียใจ และ อย่าให้ตัวเอง ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง...เข้าใจแม่หรือเปล่า และก็เลิกเรียกแม่ว่า คุณหญิงอะไรนั่นเสียที.... แม่เป็นคุณหญิงแค่นอกบ้านเท่านั้น นี่เรื่องในบ้าน แม่ คือแม่อีกคนของเรานะ...ได้ไหม" เพราะรับปากแล้วว่า จะรัก และดูแลกตัญญูเหมือนลูก เธอจึงปฏิบัติ กับอีกฝ่ายอย่างเท่าเทียมกับลูกชายทั้งสองมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนว่า อีกฝ่ายจะไม่ได้คิดเช่นนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา
" ............................... "ชายหนุ่มกลับใช้ความเงียบแทนคำตอบ
"สรุปว่า...พรุ่งนี้ พ่อกับแม่ จะไปเมืองนอกนะ...พอดีคุณหญิงสดศรี เขามีทัวร์ยุโรป เจ็ดประเทศ....คงสนุกแน่ล่ะ เอาเป็นว่าแม่จะฝากน้อง ฝากพี่แมกซ์ กับเราได้ไหม" เสียงอีกฝ่ายหัวเราะคิกคัก
" เอ่อ ..ครับ "น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของคุณหญิงจิตราทำให้กตัญญูรีบตอบกลับมา แม้จะแปลกใจไม่น้อย
"โอเคนะ ฝากน้องด้วยนะ...แมน" หญิงสูงวัยเน้นคำ ด้วยความรู้สึก ที่หวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจ
" ครับ... "คำพูดของคุณหญิงจิตรา เป็นสิ่งที่เขาเคยรับปากได้อย่างแข็งขันและตั้งใจจะทำให้ได้เสมอ หากแต่วันนี้เขาไม่มั่นใจในการรับปากของตนเองเลย ฐานะที่ผูกมัด คือความเป็นเจ้าหนี้และลูกหนี้ กับการใช้หนี้ด้วยวิธีนั้น มันเจ็บปวดเกินไป
"โอเค งั้นฝากด้วยนะแมน แม่ต้องไปแล้ว" คุณหญิงจิตราวางสาย ปล่อยให้ กตัญญูอยู่กับ ตัวเอง อีกครั้ง
กตัญญูโยนโทรศัพท์ไปอีกทางก่อนจะเปิดกระป๋องเบียร์ตรงหน้าตนเอง เขายกขึ้นดื่ม กระป๋องแล้วกระป๋องเล่าแม้รู้ดีว่าสิ่งนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากความเมาแต่หากว่าถ้าเมาแล้วลืมความเจ็บปวดได้ก็คงดี
+++++++++++++
ส่วนรามินทร์ที่ต้องนอนโรงพยาบาล ที่แสนเกลียดคนเดียว ชายหนุ่มแทบจะไม่แตะอาหารที่ทางโรงพยาบาลยกมาให้ ร่างบางนอนคดตัวอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลแบบนั้น เหมือนจะไม่มี กระจิตกระใจ อยู่ติดกับเนื้อกับตัว รามินทร์หยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาดู ไม่มีสายเข้า ชายหนุ่มถอนหายใจ ออกมา
......ไม่มีแม้แต่จะโทร.... โกรธของจริงเลยซิ่นะ...แน่ล่ะ
จนเช้า รามินทร์ ก็แทบจะหลับไม่ลง จนพยาบาลต้องโทรตามอาจารย์หมอ
"คนไข้ ไม่ยอมทาน ไม่ยอมนอนแบบนี้แย่นะคะ อาจารย์"
"โทรตามญาติเขามาดีกว่า ถ้ายังไม่ทานอะไรแบบนี้จะให้อาหารทางสายยาง แล้วถ้ายังไม่นอน อาจจะต้องให้ ยาช่วยให้หลับนะแบบนี้"
"คุณรามินทร์คะ ทานอะไรซักนิดเถอะค่ะ... ถ้าไม่อย่างนั้น จะต้องให้อาหารกันทางสายยางแทนนะคะ...." เสียงพยาบาลเดินเข้ามาไกล่เกลี่ยแต่ก็ไม่เป็นผลรามินทร์ไม่ยอมแม้แต่จะคุย การจะเข้าใกล้เพื่อ ตรวจวัด ความดัน หรือวัดไข้ในแต่ละครั้งก็แสนยากเย็น ชายหนุ่มสะบัดแขนหนีแทบทุกครั้ง
จนพยาบาลต้องวานให้บุรุษพยาบาลเข้ามา
"พยาบาลต้องวาน พี่บุรุษพยาบาลช่วยกดแล้วนะคะ...แค่วัดความดันนิดเดียวเองนะคะ" หญิงสาวว่าพลางพยักหน้าให้ บุรุษพยาบาลก้าวเข้าไปหา มือใหญ่ ของบุรุษพยาบาลจับสองไหล่ ที่พยายามดิ้นกดลงกับเตียง ในขณะที่อีกคน ก็จะเอาสายรัดมา รัดข้อมือ เงาร่างสูงใหญ่ทาบทับเหนือร่างของรามินทร์
"ไม่....ไม่เอา ม่ายยยยยย ไม่เอา พี่แมน พี่แมน....." ทันใด รามินทร์ร้องตะโกนลั่น กล่องเล็กๆที่เก็บเอาไว้ ใน หัวใจ ถูกเทกระจาด ความทรงจำเก่าเก็บลึกเข้าปกคลุมจิตใจ เงามืดของความกลัวเคลือบหัวใจของชายหนุ่มเสียจนมิด ดวงตารีเรียวเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว สองขาทั้งยันทั้งถีบ แต่ก็ไม่ได้ผล ยิ่งทำให้บุรุษพยาบาล ต้อง รีบรัดร่างของชายหนุ่มเอาไว้ ด้วยสายรัด รามินทร์ร้องดังจนร่างกระตุก หอบหายใจแรง จนเหมือนจะขาดอากาศ
"คนไข้ชัก ตามหมอเร็วๆ" บุรุษพยาบาลตะโกนลั่น พยาบาลรีบ กดปุ่มฉุกเฉิน ก่อนวิ่งหาอุปกรณ์มาช่วยในการหายใจของรามินทร์นทันที
เป็นนานกว่าจะจัดการกับอาการของรามินทร์ได้ หมอต้องเข้ามาฉีดยาให้สงบลงบ้าง รามินทร์ผล็อยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา
+++++++++++++
ส่วนกตัญญูที่ถูกโทรศัพท์เรียกให้มาหารามินทร์เป็นการด่วนก็ต้องเดินไปเดินมาอย่างเป็นห่วงที่หน้าห้องผู้ป่วยไม่บอกก็รู้ว่าในห้องนั้นวุ่นวายขนาดไหนไหนจะพยาบาลสาวที่คอยยืนประกบห้ามไม่ให้เขาพรวดพราดเข้าไปอีก กตัญญูเดินแทรกประตูห้องผู้ปวยเข้าไปทันทีที่มันถูกเปิดออกโดยที่ใครก็ดึงเอาไว้ไม่ทันและสิ่งที่เขาเห็น...
ร่างที่อาจเรียกได้ว่าผอมของรามินทร์ ถูกตรึงอยู่กับเตียงด้วยเข็มขัดที่ใช้รัดผู้ป่วยเอาไว้กับเตียง มือทั้งสองข้างเองก็ถูกยึดเอาไว้ข้างตัวด้วยเข็มขัดแบบเดียวกัน สายน้ำเกลือและถุงน้ำเกลือเพิ่มขึ้นจากเดิมที่เขาเคยเห็น ส่วนหนึ่งเป็นสารอาหารเสริมทดแทนในส่วนที่รามินทร์ไม่ยอมรับประทานเข้าไปในมื้อก่อนๆ ใบหน้าขาวของชายหนุ่มซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ดวงตานั้นเหม่อลอย มองออกไปยังหน้าต่างด้านนอก ยากำลังออกฤทธิ์ให้ชายหนุ่มสงบลง
"ญาติคนไข้...ใช่ไหมครับ" เสียงคุณหมอที่กำลังยืนสั่งการพยาบาลให้จดสิ่งที่จะต้องเตรียมในการให้ยาในครั้งต่อไปหันมาถาม
" นี่มัน..เกิดอะไรขึ้นครับ? ทำไมเขาเป็นแบบนี้?! " กตัญญูถามขึ้นมา เขาไม่เคยเห็นรามินทร์เป็นแบบนี้ และสิ่งที่โรงพยาบาลเอกชนชั้นยอดทำกับน้องชายของเขาขนาดนี้ ทำไม?
"คนไข้มีอาการชัก...เอ่อ...ขัดขืนตอนที่พยาบาลจะมาให้ยาน่ะครับ.... เขาไม่ได้นอน และไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่ เย็นเมื่อวาน...ทางเราก็พยายามติดต่อคุณแล้วตั้งแต่ช่วงเช้าว่าอาจจะต้องให้อาหารเสริมทางอื่น แทนกับให้ยาที่ช่วยให้เขาได้พักผ่อน....แต่ก็ติดต่อไม่ได้ จนเมื่อครู่" หมอเจ้าของไข้ดูมีท่าทีลำบากใจ
"แต่ดูจากอาการแล้ว เรากลัวว่า คนไข้ จะมีอาการ ชัก หรือ พยายามทำร้ายตัวเองทางอื่นอีก เลยต้องให้ ใช้เข็มขัดรัดตัวผู้ป่วยเอาไว้...แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เป็นเพียงแค่การรัดหลวมๆ เขาจะไม่รู้สึกเจ็บอะไร ถ้าไม่กระชากหรือดึงอย่างแรง"
" ปล่อยเขาได้ไหมครับ? " เชฟหนุ่มถามเสียงเรียบ เขากำลังเก็บความไม่พอใจเอาไว้เป็นอย่างมาก
"เอ่อ...."หมอดูลังเล ก่อนจะพยักหน้าให้พยาบาลปลดเครื่องพันธนาการทั้งหลายออก
"มีอะไรจะซักถามเพิ่มอีกไหมครับ"
" ไม่มีครับ .. เชิญคุณหมอเถอะครับ " คุณหมอยิ้มก่อนจะบอกให้พยาบาลเดินตามออกไปทิ้งให้ผู้ป่วยและญาติอยู่กันเพียงลำพัง
+++++++++++++
ทันทีที่ประตูปิดลงกตัญญูปราดเข้าไปหารามินทร์ทันที ร่างผอมในวันนี้ดูบอบบางเหลือเกิน นั่นเป็นเพราะเขา สิ่งที่เขาพูดออกไปจนอีกฝ่ายต้องเป็นแบบนี้ มือแกร่งสั่นขณะที่เอื้อมไปแตะผิวแก้มเย็นของอีกฝ่ายเบาๆ
" มิน...นี่พี่แมนนะ " ดวงตาเลื่อนลอยหันมามองหน้าของกตัญญู แต่ก็เหมือนจะมองเลยออกไป
"พี่แมน.........." เสียงแหบพร่าเอ่ยชื่อของอีกฝ่ายขึ้นมา
" มิน .. พี่อยู่นี่แล้ว พี่ขอโทษ มิน พี่ขอโทษ "มือแกร่งนั้นรับจับมืออีกฝ่ายมาบีบเอาไว้ทันที
"ไหน...พี่แมนอยู่ไหน.....พี่แมน ช่วยมินด้วย...." คำที่กล่าวออกมาปานสะอื้นเหมือนเด็กๆนั้น ไม่ได้บ่งบอกถึงการมีอยู่ของคนตรงหน้า
" พี่อยู่นี่แล้ว "ชายหนุ่มไม่รู้จะทำอย่างไร สิ่งที่หมอบอกคือการฉีดยาอะไรบางอย่างให้รามินทร์สงบลง
และนั่นคงทำให้เกิดอาการแบบนี้ อ้อมแขนแกร่งรัดร่างบางนั้นให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนทันที
" ไม่ต้องกลัวนะ .. หลับซะ .. พี่จะอยู่ตรงนี้ "
"พี่แมนไม่มาช่วยผม....เขามัดผม.....เขามัดผม......." เสียงประท้วงดังอยู่แนบอกมือเรียวทุบ แต่แรงที่กระทบลงบนอกของกตัญญูนั้นแทบจะไม่มีให้รู้สึก
"เขา...มัด....." เสียงที่เอ่ยออกมานั้นนอ่อนแรงเหลือกเกิน
" ไม่มีใครทำอะไรแล้ว...นอนซะ มิน ..นอนซะ "ชายหนุ่มลุบหัวอีกฝ่ายอย่างที่มักจะทำเสมอ
ความอบอุ่นจากมือแกร่ง นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้รู้สึกปลอดภัย วางใจ ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย
"อยู่กับผมนะ......." เสียงแหบพร่า ก่อนที่ร่างของรามินทร์จะอ่อนแรง และมีเพียงเสียงหายใจแผ่วๆดังขึ้นเบาๆ
กตัญญูวางร่างนั้นลงกับเตียง เขาแกะมือบางของรามินทร์ที่ขยำเสื้อของเขาจนยับออก มือแกร่งเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้านั้น
นี่เขาทำอะไรลงไป?
+++++++++++++
กตัญญูดูแลรามินทร์ที่นอนหลับไปพร้อมฤทธิ์ยา น้องชายคนนี้ต้องได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ
พยาบาลคอยเข้ามาดูอาการเป็นระยะ จนรุ่งเช้าที่รามินทร์ตื่นขึ้นพร้อมกับความมึนงง ดูเหมือนว่าจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้เพียงลางเลือนเท่านั้นเอง
"พี่แมน....." คนป่วยเอ่ยเรียกคนที่เขาตื่นมาแล้วเห็นนั่งอยู่ข้างเตียง
" หืม..ตื่นแล้วเหรอ กินน้ำไหม หรือจะเข้าห้องน้ำ? "กตัญญูหันมาตามเสียงเรียกทันที
"วันนี้....วันอะไรแล้ว..." เสียงแหบพร่าถามขึ้น ปลายนิ้วเรียวพยายามขยับเบาๆ
"ผมหลับ...ไปนานไหม"
" วันนึง กับอีกคืน " เขาพยายามยิ้ม หากแต่มันกลับทำได้ไม่ง่ายเลยเพราะตลอดเวลาที่นั่งอยู่ตรงนี้เขาเองก็คิดหาทางออกกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งคู่
...รามินทร์จะยอมรับไหม...
"แล้วพี่อยู่กับผม...ตลอดเวลาเลยใช่ไหม..." ปลายนิ้วแตะเบาๆ ที่ปลายนิ้วมือของอีกฝ่าย
ชายหนุ่มร่างสูงพยักหน้าแทนคำตอบ
รามินทร์เม้มริมฝีปากพลางยิ้ม
"ถ้าวันนี้ หมอบอกให้กลับบ้านได้ เรากลับกันเถอะนะ ไปที่คอนโด" รามินทร์ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย แม้ความจำในช่วงเวลาหลังจากที่อีกฝ่ายเดินจากไปยังเลือนลางแต่คำพูดของกตัญญูก่อนหันหลังให้เขาไปนั้นยังเด่นชัด
" อืม " น่าแปลกที่กตัญญูกลับรับคำได้ง่ายๆ ไม่มีการโต้เถียงใดๆ มีแต่รับคำและปฏิบัติตามเท่านั้น
"ขอบคุณครับ" รามินทร์ยิ้มอย่างโล่งใจ ก่อนจะจับผมของตัวเองที่ไม่ได้สระมาสองวัน
"ผมดูแย่มาก....อยากกลับเร็วๆจัง"
-
+++++++++++++
ในตอนเย็นเป็นไปตามที่รามินทร์คาดการณ์ คุณหมออนุญาติให้ชายหนุ่มกลับบ้านได้ เพราะไม่มีท่าทีว่าจะมีอาการชักอีก แต่ก็จ่ายยาประเภทช่วยให้หลับง่ายไปให้รามินทร์ ด้วยเหตุว่าเป็นเพราะเรื่องของความเครียด เมื่อกลับมาถึงคอนโด ร่างบางมีท่าทีผ่อนคลายและสดชื่นขึ้นมามาก ชายหนุ่มเข้าไปอาบน้ำ สระผมตามที่ต้องการ ก่อนจะออกมานั่งอยู่ที่โซฟาด้านนอกพร้อมกับหมอนใบใหญ่และผ้าห่ม
" เข้าไปนอนในห้องสิ "
"หะ? "รามินทร์เลิกคิ้วสูงเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
ชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงผ้าขายาวเปิดประตูห้องนอนออกมา หลังจากที่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนเรียบร้อยแล้ว
"เอ่อ...ไม่เป็นไร....มิน นอนข้างนอกก็ได้" หากเขาตอบรับทันควัน อีกฝ่ายจะคิดว่าเขา พยายามจะขอ หรือเรียกร้องอะไรหรือเปล่า กลัวว่า จะถูกคิดไปแบบนั้น รามินทร์ลังเลเลยบอกปัดไปทั้งที่ใจจริงนั้น หัวใจ ก็เต้นแรงเสียจนรู้สึกเจ็บ
" มินเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลนะ เข้าไปนอนข้างในเถอะ"เจ้าของห้องให้เหตุผลอันสมควร
รามินทร์ พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะดึงหมอนกับผ้าห่มแล้วเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้องนอน
"ให้นอนไหน?...."
" ห้องพี่นั่นแหละ หมอบอกว่าให้กินยานะ แล้วก็พักผ่อนเยอะๆ"กตัญญูย้ำคำเดิม
"อืม...งั้นเดี๋ยวผมไปกินยาก่อน" รามินทร์ว่าพลางวางทั้หงมอนทั้งผ้าห่มลงบนเตียง ก่อนจะเดินสวนอีกฝ่ายออกไป ยาเม็ดเล็กๆสีขาว ที่หมอให้มา คงทำให้เขานอนหลับสบาย ชายหนุ่มยิ้ม อย่างน้อย หากไม่รู้สึกตัวอะไรตอนที่หลับ ก็คงจะดีกว่า ต้องรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างที่อยู่ข้างๆ แม้จะไม่ได้ใกล้ชิดกันเช่นคืนก่อนก็ตามที
รามินทร์เดินกลับมาที่ห้องนอน ดวงตารีเรียวหันไปมองเจ้าของห้องเล็กน้อย ข้อความเมื่อวันก่อนที่อีกฝ่ายพูดกับเขายิ่งทำให้รู้สึกแย่
"นอนเถอะครับ...พรุ่งนี้ พี่แมนยังต้องไปทำงาน... แต่เปิดอีกแค่ไม่กี่วัน เดี๋ยวก็คริสต์มาส...ไม่กี่วัน ก็ปีใหม่แล้ว จะได้พักกันยาวๆหน่อย..." ชายหนุ่มว่าเดินไปที่เตียง ล้มตัวลงนอน แล้วหันหลังให้กับ ด้านที่ กตัญญูจะนอน เจ้าของห้องไม่ว่าอะไรเขามองแผ่นหลังบางนั่น ริมฝีปากหนาหมายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจ ชายหนุ่มนอนลงข้างกายของอีกฝ่าย มือแกร่งยกขึ้นเกยหน้าผาก ดวงตาสีดำสนิทมองบนเพดานอย่างครุ่นคิด
ผ่านไปหลายนาที รามินทร์เริ่มง่วง เขาหาว และกำลังจะหลับ แต่ยังรู้สึกได้ถึงการขยับกายเล็กๆ ของคนที่นอนอยู่ข้างๆ
"พี่.....ยังไม่...นอนเหรอ"รามินทร์เอ่ย ไม่ได้หันกลับมามอง
" หืม..มีอะไร "กตัญญูเองก็ยังคงมองเพดานห้อง
"แค่สงสัย...คิดอะไรอยู่รึไง" รามินทร์เอ่ยถามเสียงเบา เขาไม่ได้อยากจะรู้ ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร เพียงแค่ อยากจะมีเรื่องอะไรที่พอจะนำมาคุยกับ อีกฝ่ายได้...เหมือนเคย...ก็เท่านั้น
" อืม..มีอะไรต้องคิดน่ะ มินนอนเถอะ "มือแกร่งเอื้อมไปลูบหลังอีกฝ่ายเบาๆ
ร่างเล็กกระตุกเกร็งเล็กน้อย เมื่อได้รับสัมผัส ที่กลางหลัง หวาดผวา รามินทร์ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายทันควัน
" อะ..ขอโทษ " ชายหนุ่มชักมือกลับมาทันที ร่างสูงขยับตัวออกเพิ่มพื้นที่ว่างระหว่างพกวเขาทั้งคู่อีกก่อนจะข่มตาลงให้หลับ
+++++++++++++
กตัญญูตัดสินใจที่จะโทรไปลางานกับพศวัตต่ออีกสักสอง-สามวัน เขาต้องการดูแลรามินทร์อย่างดีที่สุด ชายหนุ่มมีท่าทางเคร่งเครียดระหว่างโทรศัพท์ไปด้วยและทำอาหารเช้าไปด้วย
"พี่ทำอะไรน่ะ...." รามินทร์เดินออกมา เส้นผมเปียกชื้นเพราะเพิ่งสระผมไปอีกรอบ ชายหนุ่มเดินอาดๆมานั่งที่หน้าทีวี ดวงตารีเรียวมองร่างสูง ที่กำลังโทรศัพท์ สลับกับมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ "แปดโมงกว่าแล้ว ไม่ไปที่ร้านรึไง"
" โทรไปลางานพี่แมกซ์ โดนบ่นเลย เอาเถอะพี่ลาซักสองสามวันน่ะ มินยังไม่หายนี่ " ชายหนุ่มปิดเตาแล้วยกหม้อข้าวต้มทรงเครื่องลงจากเตา ก่อนจะคว้าทัพพีมาตักข้าวต้มใส่ชาม
" มากินข้าวได้แล้ว กำลังร้อนเลย " รามินทร์เม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง
"ผมแค่ความดันต่ำ กับ ไม่ได้กินข้าว....ผมคงไม่เป็นอะไรมากนักหรอก พี่จะไปทำงานก็ได้ "
....ถ้าไม่อยากอยู่ใกล้ๆ ก็ไปเลย อย่ามาทำใจดี....
" อย่าดื้อ มากิน อีกอย่างพี่ก็ลางานแล้ว พี่ทำให้มินป่วยก็ต้องรับผิดชอบไม่ใช่รึไง "ชายหนุ่มบอกเสียงเข้ม
รามินทร์หน้ามุ่ย ก่อนจะเดินไปที่โต้ะอาหาร
"มันก็เป็นเรื่องของความรับผิดชอบตลอดนั่นล่ะ"
กลิ่นของข้าวต้มหมูทรงเครื่องแบบที่คนป่วยชอบ ดูก็รู้ว่าทำเพื่อให้พอใจขนาดไหน แต่เมื่อเจอข้าวต้มของอีกฝ่าย ในดวงตานั้นกลับเป็นประกาย เมื่อคืนเขาก็ทานไปแค่นิดเดียวแน่นอนว่ามือเช้าต้องหิวมากเป็นพิเศษ รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย อย่างเสียไม่ได้
"พี่จะให้ผมกินไหม...ไม่เห็นตักเผื่อเลย" ชายหนุ่มเลื่อนถ้วยข้าวต้มของตันเองให้อีกฝ่ายก่อนจะหันไปตักใส่ถ้วยของตน
" กินเข้าไปเยอะๆ "
"ไม่ต้องสั่งก็กินอยู่แล้ว" รามินทร์บ่นเบาๆ ก่อนจะตักข้าวต้มเข้าปาก ทานไปเรื่อยๆ จนหมดชาม
รามินทร์ยื่นมือไป เมื่อเห็นอีกฝ่ายเองก็ทานหมดเหมือนกัน
"จะล้างชาม"
" อืม เอาสิ "
กตัญญูไม่ได้ขัดใจอีกฝ่ายเลย อะไรที่รามินทร์อยากทำเขาก็จะให้ทำ ชายหนุ่มคิดมาทั้งคืนว่าเขาจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี แต่ก็ไม่สามารถหาทางออกได้ ตอนนี้ที่ทำได้อย่างเดียวคือทำให้รามินทร์หายดีให้เร็วที่สุด
รามินทร์ขมวดคิ้วกับคำตอบ ของอีกฝ่าย ปรกติแล้ว เรื่องแบบนี้ กตัญญูจะไม่ยอมให้เขาทำเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่วางใจ ก่อนจะเดินไปล้างจานชาม พอเสร็จ เขาก็เดินมาลองขออีกฝ่ายทำความสะอาดห้อง ซึ่งก็ได้รับคำตอบรับอีก รามินทร์ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้คิดจะถาม เขาทำความสะอาดห้องให้กับกตัญญู ทั้งสองทานอาหารกลางวัน แน่นอนว่า กตัญญู ก็ทำให้ และอนุญาตให้เขาล้างจานชามอีกเช่นเคย แต่ในท่าทีที่เหมือนจะไม่มีปัญหา ทุกครั้งที่กตัญญูเผลอ รามินทร์จะลอบมองอีกฝ่ายด้วยหางตา และจะเห็นได้ชัดว่าพี่ชายของเขากำลังขมวดคิ้วหมกมุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ร่างสูง ที่นั่งอยู่ที่โซฟา นั่งลงข้างๆ ดวงตารีเรียวมองหน้าของอีกฝ่าย ทั้งวันที่ผ่านมา พี่ชายของเขาคนนี้ ตามใจเขามาตลอด แต่อะไรบางอย่างมันก็หายไป สิ่งที่เขารู้ดีอยู่แล้ว
มือเรียวจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะยกขึ้นมาวางที่ศรีษะของตนเอง
" หืม..ว่าไง? อ้อนจะเอาอะไรอีกล่ะเรา? "มือแกร่งขยี้ผมอีกฝ่าย ราวกับว่าพวกเขาไม่เคยได้ก้าวข้ามความเป็นพี่น้องกันมาก่อน คำพูดที่ได้รับทำให้รามินทร์ต้องมองหน้าของอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ ชายหนุ่มขยับถอยออกมา
"พี่รู้สึกผิดกับผมมากเลยใช่ไหม"
" มินไม่รู้หรอกว่าตัวมิน ตอนที่พี่ไปเจอที่โรงพยาบาลเป็นยังไง.. แล้วพี่จะทำอะไรได้อีก? "
ชายหนุ่มสบตาอีกฝ่ายนิ่นิ่ง
"..........พี่เองก็ไม่รู้หรอก....ว่าสิ่งที่ผมต้องการน่ะ....มัน..........." รามินทร์สบตาตอบ ก่อนจะหยุดคำพูดของตัวเองเอาไว้
"ช่างมันเถอะ ผมปวดหัว จะกินยาอีก จะได้หลับๆไป.." ว่าพลางก็ลุกไปควานหายาที่หมอให้มา
"เดี๋ยวขอเข้าไปนอนข้างในได้ไหม อย่างน้อยพี่จะได้นั่งดูทีวี ทำอะไรของพี่ไป"
" ทำไมต้องกินยาอีก? "ชายหนุ่มถามอย่างไม่เข้าใจ " หมอไม่ได้สั่งให้กินเยอะขนาดนั้น "
"ผมแค่อยากจะนอน...ปวดหัว" รามินทร์ตอบอย่างขอไปที ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมารินน้ำใส่แก้ว
หากแต่มือแกร่งกลับดึงข้อมือบางนั้นไว้ทันที
"ไม่อยากเห็นหน้าพี่ก็บอกมาเถอะ! "
เขาขึ้นเสียงอย่างเหลืออดกับท่าทางหงุดหงิดของอีกฝ่าย เขาเคยได้ยินมาว่าผลของการกินยา
คลายประสาท หากว่าทานไปหลายๆครั้งจะมีผลต่อระบบประสาท และเขาไม่อยากให้รามินทร์กินมัน
"พี่เอง ก็ไม่ได้อยากจะอยู่ใกล้ผมนักไม่ใช่เหรอ....ที่ทำตามใจนี่ก็ขอบคุณมาก แต่ถ้ามันฝืนนักก็พอเถอะ"
รามินทร์ยื้อแขนของตัวเองกลับมา
"ผมจะนอน จะได้เงียบๆ ไม่ต้องกวนพี่ ไปอีกหลายๆชั่วโมง ก็ดีไม่ใช่หรือไง พี่ทำหน้าแบบไหน ผมเห็นนะ "
คำตอบนั่นทำให้กตัญญูปล่อยมือจากอีกฝ่ายทันที
" ถ้ามินคิดแบบนั้น..ก็กินยาแล้วไปนอนซะ ..แต่พี่แค่ไม่อยากเห็นมินหงุดหงิดอีก "แววตาของชายหนุ่มฉายแววเสียใจอยู่ไม่น้อย
"ทำไมต้องมองผมแบบนั้น..."รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย
"สติผมแตกมากขนาดที่พี่กลัวผมจะตาย?...หรือ กลัวว่าผมจะไปยั่วใครเขาอีก?..."
เชฟหนุ่มเดินหนีอีกฝ่ายไปทันที ทำไมพวกเขาถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมรามินทร์ถึงได้ทำท่าทางแบบนี้ใส่เขา ทุกอย่างมันคงเป็นเพราะข้อตกลงบ้าๆนั่นและเขาต้องหยุดมัน
กตัญญูเดินเข้าไปในห้องนอน เปลี่ยนเสื้อผ้า คว้ากระเป๋าเงิน โทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้องไปทันที
"พี่แมน" รามินทร์ตะโกนลั่น แต่อีกฝ่าย ก็ไม่คิดจะหันหลังกลับมาเสียแล้ว รามินทร์หัวเราะออกมาเบาๆ กับบานประตูที่ยังเปิดอ้า ชายหนุ่มเดินไปปิดประตูนั้น ก่อนจะกลับมาที่เคาท์เตอร์ที่เขารินน้ำเตรียมไว้หนึ่งแก้ว ยาเม็ดหนึ่งถูกกลืนลงไป ก่อนจะตามด้วยน้ำแก้วนั้น
+++++++++++++
เป็นนานกว่ากตัญญูจะกลับมาเขาถอนหายใจขณะที่เปิดประตูห้องออกไป มันไม่ได้ล็อค นั่นแปลว่าคนป่วยยังคงอยู่ด้านใน ชายหนุ่มรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันทีที่เห็นร่างบางที่ผอมลงของน้องชายนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงหากแต่คราวน้ำตาที่ผิวแก้มขาวก็ทำให้เขาต้องเจ็บในอกอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งๆที่สัญญากับตัวเองเอาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอคนๆนี้ เขาจะไม่ทำให้คนสำคัญคนนี้ต้องร้องไห้แท้ๆ มือแกร่งเช็ดคราบน้ำตาที่ผิวแก้มนั้นอย่างแผ่วเบา ก่อนจะจับมือเรียวนั้นขึ้นมา ประทับจูบลงไปอย่างทนุถนอม
"อืมมม..." รามินทร์ลืมตาขึ้น ดวงตาเรียวกระพริยถี่ๆ ก่อนจะมองเห็นใบหน้าของใครบางคนที่อยู่ใกล้เหลือเกิน "พี่แมน?...."
" หืมม์ "ปลายนิ้วที่อีกฝ่ายแตะกับริมฝีปากอยู่นั้น ขยับยึดมือแกร่งของอีกฝ่ายเอาไว้รามินทร์สบตามองกตัญญูนิ่ง
" พี่ทำให้มินเป็นแบบนี้ใช่ไหม?.. "ชายหนุ่มถามเสียงเบา เขาสบดวงตาเล็กของอีกฝ่ายอย่างเจ็บปวด
"พี่ทำอะไร?..." รามินทร์ เอ่ยถามเสียงเบา สติเขายังกลับมาไม่ดีนัก "ผมมันไม่ดีเอง...ผมไม่ได้คิด...ผมทำผิดไป...." ชายหนุ่มจูบลงกับหลังมือขาวนั้นเบาๆ รอยแผลจากการทำกาแฟยังคงปรากฏเขาจูบไปทั่วรอยแผลนั้น
....พี่จะจบมันเอง....
.....สัญญาบ้าๆนั่นของเรา....
การกระทำของอีกฝ่ายเหมือนจะดึงสติของรามินทร์กลับมา
"พี่...แมน?..."
" พี่ขอโทษ..แต่มินช่วยกลับมาเป็น..มินคนเดิมจะได้ไหม?... "ชายหนุ่มร้องขออีกฝ่าย สิ่งที่รามินทร์เป็นในตอนนี้มันทำให้เขาทนไม่ได้ เขารู้ตัวดีว่าเป็นต้นเหตุ
"ผม....เปลี่ยนไปมากเลยเหรอ...." ชายหนุ่มเอ่ยถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือของเขาสั่น
"พี่แมน...รับไม่ได้ใช่ไหม....ที่ผมเป็นแบบนี้"
....ที่ผมรู้สึกแบบนี้กับพี่......
....ทำแบบนี้กับพี่....
-
มินมีดีที่ไหน ตอนนี้ยังไม่รู้
รู้ว่าเสียที่ปาก พูดอะไรแต่ละอย่าง เฮ้อ พูดทำไมเนี่ยะ
น้อยใจ คิดมาก แล้วต้องปากไวด้วยเหรอ
-
อย่างที่ได้บอกไป ...
เรามาบริโภคความเจ็บปวดด้วยกันเถอะค่ะ
พีจังคิดว่า...
ถ้าไม่เจ็บสุดๆมันจะไม่สุขสุดๆนะคะ
(เอ็มจริงๆแฮะเรา :z3:)
-
:เฮ้อ: ปวดตับ ..
คิดไปคนละทางอีกละ เฮ้ออออ
-
เมื่อไหร่สองคนนี้จะพูดให้อีกคนเข้าใจในแบบที่ตัวเองต้องการ
เออ เมนท์เองก็งงเอง สรุปว่าภาษาไทยมันดิ้นได้สินะ มินกะแมนเลยไม่เข้าใจกันเสียที
(กรรม กรรม กรรม กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ทนไม่ไหวแล้วววววววววววววววววววววว)
-
เจ็บกันทั้งคุ่อีกแล้ว เง้อ :monkeysad:
-
ปวดตับดีแท้ๆ T^T~
-
ต่างคน ต่างคิดไปทางร้ายๆ
และไม่คิดจะพูดปรับความเข้าใจกัน
แล้วเมื่อไหร่จะได้รักและเข้าใจกันซักที
-
คำพูดของพี่แมน มีนัยแอบแฝง
คิดว่าตอนไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ คงเลิกกินมาม่าแน่ ๆ
เพราะคุณหญิงแม่ก็เปิดไฟเขียวให้ขนาดนั้น
กับใจของแต่ละฝ่ายก็ใช่จะต่างกัน
+1 ให้ไรเตอร์และโคไรเตอร์ คนละแต้ม กับความเจ็บปวดที่ได้อ่าน :z2:
-
มาม่าเต็มท้อง :a6:
มินก็ปากไม่ตรงกับใจ
พี่แมนก็ชอบคิดมากเกิ๊นน
:เฮ้อ:
-
เจ็บมาก
:L2:
:pig4:
-
+1 ทำไมเราอ่านแล้วสงสารมินตลอดอ่ะ :m15:เข้าใจความรู้สึกของมินว้า :m15: :sad4:
-
ติดไว้ก่อนพรุ่งนี้จะรีบตื่นมาอ่านรุยแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วง่วงมากกกกกกกกกกกกกกก
ตอนนี้มาม่าอีกแล้วแน่ๆเชียว
มะไหร่จะมีไวไวบ้างอะคะ เค้าเบื่อมาม่าแล้วน๊า
-
เจ็บกว่านี้มีอีกไหม
จัดมาใ้ห้หนักเลยดีกว่า
:z10:
-
คนมันรักคนมันหวงรู้สึกยังไงก็เลยพูดไป มันดีแล้วไม่ใช่เหรอที่บอกความรูสึกของตัวเองไปให้คนที่เราชอบรับรู้ แล้วอีกคนละรู้สึกยังไงมินเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ทั้งที่ตัวเองก็เจ็บมินก็เจ็บ เก่งนักเหรอที่ทำแบบนี้ ทั้งรักทั้งหวงเขาแต่ไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง ไอ้ควายแมน
-
ทุกตอนแห่งความเจ็บปวด
ระทม ตรมจิตกันเป็นแถวเลย ฮ่าๆ
แต่ก้อยังลุ้นกันอยู่ทุกตอนอ่ะนะ มันสนุกมากจริงๆ
ถ้าความสุขไม่ได้มากเท่าที่โศกมาละก้อนะไรท์เตอร์ ฮึ่มมมม
ทั้งสองคนระวังหลังคาบ้านไว้ให้ดี 55+
กร๊ากกกก งานนี้อาจมีชาวเล้าบุก
-
เจ็บกว่านี้มีอีกไหม
จัดมาใ้ห้หนักเลยดีกว่า
:z10:
o13 เห็นด้วยอย่างยิ่ง
ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว :serius2:
-
ยังดูไม่ค่อยเข้าใจกันดีแฮะ
คุณหญิงแม่เข้าใจลูกๆ ดีมาก
ยึดถือความสุขของลูกเป็นหลัก
แมนคิดให้ดีๆ นะ อย่าเสียใจทีหลังกันล่ะ
ทั้งสองคนเลย
-
มินก็ไม่ได้ผิดอะไร ก็แค่นิสัยน้องคนเล็กที่มีแต่คนเอาใจ คอยตามใจ บางทีจะพูดอะไรกระทบจิตใจคนไปบ้าง ก็คนมันเลยโดนแต่เอาใจนี่ พี่แมนนี่อะไร อยู่เคียงข้างน้องมานานเท่าไหร่ ทำไมแค่นี้ทำเป็นไม่รู้ใจซะได้
ต่างคน ต่างปิดหูปิดตา เลือกที่จะยอมรับความรู้สึก T^T~ ผัดไทปวดตับ
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาซึมเลยอะ
สงสารใครดีล่ะน้องมินหรือว่าพี่แมน
ปิดใจด้วยกันทั้ง 2 ฝ่าย หวังว่าสิ่งที่พี่แมนคิดจะทำ
คงจะไม่ทำให้มันแย่ลงไปกว่านี้หรอกนะ
-
มาม่าชามนี้ เด็ดดวงจริงๆ เล่นเอาจุก! กินไปน้ำตาไหลไป :sad11:
-
ตับจะระเบิดกะเรื่องนี้จริง เมื่อไหร่จะสุขกะเค้าบ้างเนี่ย เฮ้อ :monkeysad:
-
เหมือนจะดีขึ้น แต่ลงท้ายกลายจะแย่ไปอีก
-
โอ้เจ็บปวด
บาดจิตไปหมดแล้วเนี้ย
เฮ้อคู่นี้นี่น่า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
จุกมาม่า เฮ้อ...........
-
เมื่อไหร่จะดีนะไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย
อึดอัดน่าดูเลยนะ
-
อืม..ก็ยังเจ็บปวดอยู่เหมือนเดิม
บทสรุป..ของความเจ็บ..ก็คือเวลาและความจริง
:pig4: :pig4:
-
ไรเตอร์ขา บริโภคมาม่าทุกวันจนผมร่วงจะหมดหัวแล้ววว
ขอโซ้ยหวานเย็นให้ชุ่มชื่นหัวใจหน่อยเถิด
-
:z3:
ทิฐิ หรืออะไรมันชักนำนะ
แมนกะมิน ถึงสื่อกัีนได้ไม่ตรง เข้าใจไปคนละทางทุกที
คุณหญิงแม่ก็พูดเหมือนเปิดทางแล้วด้วย
ตอนนี้ต่างฝ่ายยังคิดว่าอีกฝ่ายรังเกียจตนงั้นรึ :serius2:
บวก 1 แต้ม รอวันมาม่าหมดนะจ้า
-
"ผม....เปลี่ยนไปจริงๆซิ่นะ" เมื่อไม่ได้รับ คำตอบ จากอีกฝ่าย รามินทร์หัวเยาะตัวเอง
"คงแย่มากเลยซิ่นะ....แค่คำขอโทษมันคงใช้การไม่ได้หรอกใช่ไหม"
" พี่ไม่อยากให้มินเป็นแบบนี้..เพราะพี่ใช่ไหมที่ทำให้มินเป็นไปขนาดนี้ " ชายหนุ่มบีบมือเรียวนั้นเบาๆ ความผิดของเขา สัญญาบ้าๆ เซ็กส์ที่ไร้ความหมายกับคนที่เปราะบางอย่างรามินทร์ เขาทำไปได้อย่างไรกัน รามินทร์ขมวดคิ้ว มองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
"พี่จะบอกอะไรผม..."รามินทร์ค่อยขยับลุก
" พี่จะไม่ทำแบบนั้นกับมินอีก "เขาตอบกลับมาตรงๆ "เพราะเรื่องนี้ของเราพี่ถึงได้ทำร้ายมินไปขนาดนี้ "
"ไม่ทำ?....แต่..." รามินทร์ไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อ เขาจะพูดว่า แต่เรายังมีหนี้ต่อกันอย่างนั้นเหรอ....เขาจะทำร้ายอีกฝ่ายมากไปกว่านี้ กตัญญูกล้ำกลืนมาพอแล้วกับสิ่งที่เขาก่อ แต่เขาเองก็ไม่รู้จะหาทางไหนมาบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่า....ไม่อยากจะเสียอีกฝ่ายไป มือเรียวยึดมือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
"พี่ไปไหนมา...."ดวงตารีเรียวมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง "ที่ออกไปข้างนอก พี่ไปไหนมา"
" ไปสงบอารมณ์มา..พี่ไม่อยากทะเลาะกับมินอีก ...พอแล้ว.. "เขาตอบกลับมาพลางถอนหายใจ ก่อนจะปล่อยมือบางออกแล้วยื่นหน้าไปจูบหน้าผากของรามินทร์เบาๆ
" ถ้ากินยาแล้วดีขึ้น ก็กินเถอะ นอนซะ "
รามินทร์นิ่งเงียบ อยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แต่ก็ดีแต่จะทำให้กตัญญูยิ่งรู้สึกแย่กับเขามากขึ้น
"ผมตื่นแล้ว" รามินทร์ขยับตัว ออกจากผ้าห่ม รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย
"ผมทำให้พี่โกรธมากซิ่นะ...ผมขอโทษ ถ้าพี่ยังจะรับฟัง" รามินทร์หันมามองหน้าของอีกฝ่าย
" และก็ไม่ต้องห่วงหรือก คืนนี้ ผมจะพยายามหลับเอง ไม่กินยาแล้วก็ได้"
" ขอบใจนะ "ชายหนุ่มยิ้มออก เขาลุกขึ้นจากตรงนั้นแล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หน้าตู้เสื้อผ้าเหมือนทุกวัน กล้ามเนื้อสมส่วนแข็งแรงปรากฏยามที่ถอดเสื้อเชิ้ตตัวนั้นออก ดวงตารีเรียวเหลือบมองแผ่นหลังแกร่งนั้น กระจกที่ติดอยู่กับบานประตูตู้ทำให้เขามองเห็นแผ่นอกกว้างได้อย่างไม่ยากเย็น
รอยแผลถลอกแดงยังคงประทับบนไหล่กว้าง ราวกับมันจะประทับแน่นไม่หายไปไหนกตัญญูเองก็เหลือบมองร่างของคนที่นั่งอยู่บนเตียงผ่านกระจกเงาบานนั้น ราวกับจะจำภาพของอีกฝ่ายที่อยู่กับเขาตรงนี้เอาไว้ให้นานที่สุด สายตาที่สบกันผ่านกระจกเงานั้นทำให้รามินทร์ต้องเบือนหน้าไปอีกทาง รอยบนไหล่นั้น มันคงไม่ใช่ ฝีมือใครอื่นนอกจากเขาเอง
"ห่างจังเลยนะ..."รามินทร์เอ่ยออกมาเบาๆ ริมฝีปากเรียวยิ้มน้อยๆ ความสิ้นหวังเกิดขึ้นในหัวใจ เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ทุกหนทางที่คิดเอาไว้ดูจะตีบตันไปเสียหมด
แม้จะได้ยินคำพูดลอยๆนั้น แต่กตัญญูก็ทำราวกับไม่ได้ยินอะไรเขาปิดตู้เสื้อผ้าเมื่อเปลี่ยนเป็นชุดลำลองเรียบร้อย
" จะนอนต่อไหม? "
"ผมตื่นแล้ว..."รามินทร์ยิ้ม
"พี่จะช่วยชงโอวัลตินให้ผมซักแก้วได้ไหมครับ" ร่างเล็กถาม ด้วยคำขอร้องที่เหมือนสมัยยังเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ "บางที มันอาจจะช่วยให้ผมหลับได้ดีขึ้น คืนนี้"
" โอเค เดี๋ยวพี่ไปทำให้ "ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องเข้าไปในครัว
รามินทร์สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปล้างคราบน้ำตาบนใบหน้าออก เขาเดินออกไปนั่งที่โซฟาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น กตัญญูไม่ได้พูดอะไรกับเขา ทั้งเรื่องที่ว่า จะไม่ทำ เรื่องแบบนั้นกับเขาอีกด้วย เพียงไม่นานแก้วใส่กลิ่นโอวัลตินร้อนสูตรเข้มข้นแบบที่รามินทร์ชอบก็วางอยู่ตรงหน้า
" เอ้า ดื่มซะ ..เดี๋ยวพี่จะไปที่ร้านหน่อยนะ ไม่ได้เข้าไปหลายวันแล้ว "ชายหนุ่มยกแขนขึ้นมาดูเวลา
"พี่จะไปตอนนี้น่ะเหรอ..."รามินทร์ยกแก้วโอวัลตินขึ้นจิบ ก่อนจะหันไปดูนาฬิกา "ป่านนี้ พี่แมกซ์ปิดร้านหนีไปเที่ยวแล้ว..."
"แวะไปดูบัญชีหน่อย ไม่ได้ไปดูหลายวันแล้ว ไม่นานหรอก " เชฟหนุ่มตอบกลับมา
ชายหนุ่มปล่อยมือจากแขนอีกฝ่ายขึ้นเสยผมตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะยกแก้วโอวัลตินขึ้นดื่ม รวดเร็ว ก่อนจะต้องบ่นออกมาเบาๆ
"โอ้ย ร้อนๆ"
"อ้าว ก็บอกเองนะว่าอยากกินร้อนๆ" กตัญญูหัวเราะแล้วดึงกระดาษเช็ดปากให้อีกฝ่าย
"ก็รีบนี่" รามินทร์อ้อมแอ้มตอบกลับ รับกระดาษนั้นมาเช็ดปาก ริมฝีปากได้รูปนั้นเปลี่เป็นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะลุกขึ้นยืน "โอเค ไปกันๆ"
" อ้าว จะไป? "ชายหนุ่มถามอย่างแปลกใจ แต่พอนึกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นเจ้าของร้าน มันคงไม่แปลกนัก จึงขับรถพารามินทร์ไปที่ร้าน
++++++++++
"ไฟฟืนไม่ปิด....แล้วทิ้งร้านไปไหนเนี่ย ...น้อย...." รามินทร์โพล่ไปที่ช่องบันไดแล้วตะโกนขึ้นไป
"น้อย...เจ้าน้อย..." รามินทร์หันซ้ายขวาเมื่อไขประตูด้านหลังเข้ามาในร้านเห็นไฟฟืนเปิดสว่างแต่ไม่เห็น ร่างผอมเกร็งของเจ้าของชื่อ เด็กประจำร้านหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
" อ้าว ไปไหนล่ะมัน? " กตัญญูถาม หลังจากที่ขับรถไปจอดด้านหลังร้าน
"พี่แมนโทรหาหน่อยซิ่ ทิ้งร้านแบบนี้ได้ไง..." รามินทร์ว่า ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องที่จัดเป็นออฟฟิศเล็กๆ สมุดบัญชีถูกวางทิ้งไว้บนโต้ะ เหมือนทุกครั้ง เชฟหนุ่มกดโทรศัพท์ซ้ำไปซ้ำมา แต่ก็ไม่มีคนรับสาย
" เอ้า ไม่รับอีก ... มึงโดนแน่ไอ้เด็กเวร "เขาสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินตามรามินทร์เข้าไปด้านใน
"เอาเถอะ..."รามินทร์เอ่ย ก่อนจะส่งสมุดบัญชีให้อีกฝ่าย
"มาดูบัญชีไม่ใช่เหรอ...พี่แมกซ์ทำวางไว้ให้แล้วล่ะ" ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
"แต่เช็คหน่อยก็ดี รายนั้นเก่งเลขที่ไหน"
กตัญญูรับเอาสมุดบัญชีมาดูก่อนจะไล่ดูตัวเลขทีละบรรทัด " ก็ถูกแล้วนี่ ..แต่บัญชีเลอะคราบกาแฟกับคราบมันด้วยแฮะ มินดูสิ "เขายื่นสมุดบัญชีหน้าสุดท้ายให้อีกฝ่าย
"หะ?...แปลก พี่แม๊กซ์ กินขนมไปทำงานไปที่ไหน" ชายหนุ่มชมวดคิ้วเรียว เข้าหากัน
"เขาคิดอะไรอยู่ พี่แมนรู้รึเปล่า...."ชายหนุ่มว่า พลางขยับเสื้อไปมา อากาศร้อนไม่น้อย
" หืม? "ชายหนุ่มขมวดคิ้ว ก่อนจะต้องเหลือบมองไปอีกทางเพราะคอเสื้อที่เปิดออก
"พี่แมกซ์น่ะซิ่....จ้องเด็กในร้านตาเป็นมัน กับจิ๊บน่ะใช่ไหม....แต่กับ......เจ้าน้อยนั่นคนล่ะแบบนะ เลย งงว่าเขาคิดอะไรอยู่" รามินทร์ว่าพลางเดินออกไปนั่งที่โต้ะสแตนเลสกลางห้องครัว
"ร้อนอ่ะ ออกมาเช็คข้างนอกนี่ได้ไหม" รามินทร์ว่าพลางยกแขนขึ้นปาดเหงื่อ
" ร้อนเหรอ? สงสัยฝนใกล้ตกมั๊ง? " เชฟหนุ่มมองผ่านหน้าต่างห้องในออฟฟิศออกไปด้านนอก ฟ้ายามค่ำคืนสีแดงๆบนเมฆทำให้รู้ได้ว่า อีกไม่นานฝนคงจะตก
"ก็คงงั้นล่ะ...เร็วเถอะร้อนมากมินถอดเสื้อนะเนี่ย" รามินทร์ว่าพลางหัวเราะ กระพือชายเสื้อยืดตัวหลวมที่ตัวเองใส่อยู่ขึ้นลง "จะเปิดแอร์ก็เปลืองไฟ ..."
" อยู่กันแค่สองคน เปิดทำไมล่ะ? เอาน้ำเย็นหน่อยไหม? หรืออยากจะกินน้ำผลไม้ " กตัญญูวางสมุดบัญชีตรงหน้าเจ้าของร้านพลางถาม
"ขอน้ำเย็น..." รามินทร์แทบจะนอนลงไปกับโต้ะสแตนเลส
"นอนได้ไหมเนี่ย เย็นดี..." รามินทร์ว่า น่าแปลกที่นึกอยากจะอ้อนอีกฝ่ายขึ้นมาดื้อๆ เขาก็ได้แค่หวังว่ากตัญญูจะไม่ว่าอะไร
"ตามใจสิ ร้านปิดแล้วนี่ " เชฟหนุ่มว่าแล้วเดินออกไปเปิดตู้เย็นตรงส่วนด้านหน้าร้านด้านหลังเคาท์เตอร์กาแฟ
"งั้นก็ไม่เกรงใจ......."รามินทร์เอนกายลงไปนอนกับโต้ะสแตนเลส มือหนึ่งก็หยิบสมุดบัญชีขึ้นมาดู อีกมือยังขยับชายเสื้อตัวเองเบาๆ
"อืม ไม่อยู่ร้านสองสามวัน ....ก็ยังพอมีกำไรเหมือนกันนี่นะ...."
เพียงไม่นานก็กลับมาพร้อมกับแก้วทรงสูงของร้านใส่น้ำแข็งและน้ำเปล่ามาจนเต็ม
" เอ้า "
"ขอบคุณครับ"รามินทร์ขยับลุกขึ้นมารับน้ำเย็นจากมือของอีกฝ่ย ชายหนุ่ม ดื่มน้ำเย็นลงไปรวดเร็วด้วยความร้อนจากอุณหภูมิโดยรอบ น้ำเย็นบางส่วนไหลเปื้อนลงมาที่คอ แต่ก็ไม่ได้สนใจ มือเรียวปาดน้ำเรื่อยไปกับคอขาว
"อืม...เย็นดีจัง"
"เลอะหมดแล้ว "ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจก่อนจะดึงแขนเจ้าของร้านขึ้นมาจากโต๊ะที่เอาไว้ทำขนม
"ไม่เลอะหรอก เดี๋ยวก็แห้ง....ไม่ใช่น้ำหวานนี่ไม่เหนียวหรอก" รามินทร์ตอบไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก แต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อหันไปมองหน้าของเชฟหนุ่มแล้วพบว่า หน้าของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมากเหลือเกิน
ดวงตารีเรียวมองใบหน้าคมของอีกฝ่าย ผิวกายเข้มคล้ำกว่าเขาบอกให้รู้ว่ากตัญญูเองก็ทำงานที่ออกแดดตากลมมาไม่น้อย กตัญญูปล่อยมือเรียวนั้นออกหากแต่มืออีกข้างกับแตะกับแก้มขาวนั่นเบาๆ
" เปียกแล้ว.. "
"ก็เช็ดออก..."รามินทร์ว่าพลางยกมืออีกข้างจะปาดความชื้นนั้นออกจากใต้คาง แต่สายตาก็หลบไปจากดวงตาของอีกฝ่ายไม่ได้ น้ำเย็นที่เลอะบนลำคอของรามินทร์ทำให้เชฟหนุ่มรู้สึกร้อน อากาศด้านนอกมันร้อนอบอ้าวเกินไป
"เปียกก็ถอยไป เดี๋ยวก็เปียกเสื้อพี่อีกคน..." รามินทร์เอ่ยเสียงเบา
ดวงตาสีนิลมองตามซอกคอที่ยังเปียกลงมายังแผ่นอกบาง
" เปียกก็ถอดเสื้อออกสิ..ตากไว้เดี๋ยวก็แห้ง "
"เอางั้นเลยรึไง...."รามินทร์หัวเราะออกมาเบาๆ เพราะเป็นทุกที กตัญญูจะไล่ให้ไปหาเสื้อมาเปลี่ยน ไม่ก็กุลีกุจอไปหาผ้ามาเช็ดให้แล้ว ชายหนุ่มว่าพลางตลบชายเสื้อยืดตัวโคร่งออกไปอีกทาง ผิวกายขาวมีหยาดน้ำเกาะพราวตั้งแต่ช่วงลำคอลงมาเผยตรงหน้าของเชฟหนุ่ม รามินทร์ยื่นเสื้อให้กับพี่ชาย
"ตากให้ผมหน่อย" กตัญญูรู้สึกคอแห้งผากชายหนุ่มกลืนน้ำลายก่อนจะดึงเสื้อตัวนั้นไปตากไว้ที่เก้าอี้ในออฟฟิศพลางเปิดพัดลมที่ตั้งอยู่ตรงนั้นเป่าให้แห้ง ใช้เวลานานไม่น้อยกับแค่การเดินไปตากเสื้อ
กตัญญูดูสับสนเล็กๆ...อากาศมันร้อนเสียจนเขาพูดอะไรแปลกๆไปจริงๆ
"มาดูบัญชีซิ่..." รามินทร์เรียกให้อีกฝ่ายหันกลับมาสนใจงานเหมือนเดิม ท่าทางของกตัญญูดูแปลกๆ ชายหนุ่มหยักยิ้มน้อยๆ
"พี่ร้อนเหรอ ก็เปิดแอร์ก็ได้นะ"
"ไม่ล่ะ เปลืองค่าไฟ"กตัญญูเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วเทน้ำใส่แก้ว เขาดื่มไปอึกใหญ่อย่างน้อยมันคงจะช่วยให้เย็นขึ้นได้บ้าง
"เปิดตู้เย็นบ่อยมันก็เปลืองไฟเหมือนกันนั่นล่ะ" รามินทร์หัวเราะออกมาเบาๆ ร่างบางนั่งเปลือยท่อนบนอยู่บนโต้ะสแตนเลส สองขาใต้กางเกงยีนแกว่งไปมาเล็กน้อย ท่าทีที่ดูสบายๆนั้นแตกต่างจากตอนที่ต้องไปออกงานสังคมกับคุณหญิงจิตราอย่มากโข
"พี่จะดูบัญชีไหม สรุป...หรือจะนอนนี่ รอเจ้าน้อย"
"รอด่ามันก่อนแล้วค่อยกลับก็แล้วกัน" ชายหนุ่มแทบจะปล่อยมืออกจากแก้วน้ำที่ตนเองถืออยู่เมื่อหันหลังมาแล้วพบว่ารามินทร์กำลังสวมกางเกงตัวเดียวแล้วนั่งแกว่งขาอยู่บนโตีะที่เขาเอาไว้ทำขนม
"งั้นก็จะรอ ก็รอ..."ว่าพลางขยับลงนอนราบไปกับโต้ะอีกรอบ "เฮ้อ เย็น แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย...หาไปทำเตียงดีไหม"
" เดียงแบบนี้ เขาเอาไว้ผ่าศพไม่ใช่รึไง? ... นอนแบบนี้นะ ยิ่งเหมือนเลยนะ "เขาทำเป็นแหย่อีกฝ่าย เพื่อจะได้ลงมาจากโต๊ะเสียที
"แล้วพี่เป็นหมอรึไง" รามินทร์ที่นอนราบอยู่ หันคอมามองคนที่ยืนอยู่หน้าตู้เย็น
"ถ้ามินตายล่ะ...." ชายหนุ่มแหย่กลับก่อนจะหลับตานิ่งร่างทั้งร่างไม่ไหวติง
" ฮะ ฮะ .. เป็นหมอเหรอ? ถ้าพี่หัวดีก็อยากเป็นหรอก .. ถ้ามินยอมให้พี่ผ่านะ จะเป็นตอนนี้เลยก็ได้ "ชายหนุ่มว่าก่อนจะเปิดลิ้นชักที่เก็บอุปกรณ์สปาตูล่าที่ทำด้วยสแตนเลสเพื่อใช้สำหรับปาดครีมถูกหยิบขึ้นมาลากกับร่องอกบางนั่นเบาๆเขานึกอยากแกล้งขึ้นมาเสียแบบนั้น
"อึ้ย...จะทำอะไร โรคจิตแล้ว" ร่างที่แกล้งตายอยู่เมื่อครู่ผวาเฮือกเพราะหลับตาอยู่จึงไม่รู้ว่าความเย็นเรียบบางที่สัมผัสได้บนแผ่นอกนั้นคืออะไร มือเรียวคว้าข้อมือแข็งแรงของอีกฝ่ายเอาไว้ทันที ก่อนจะเห็นได้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายถืออยู่คือสปาตูล่า ร่างเล็กกว่าจึงหัวเราะออกมาเบาๆ
"บ้าเอ้ย ของแบบนี้ จะผ่าได้ที่ไหน ผ่าออกมา...."ท้ายเสียงนั้นแผ่วเบา
"ก็คงเห็นแต่หัวใจของมินนั่นล่ะ"
"หัวใจของมิน..คงเป็นสีดำล่ะมั๊ง.. "ชายหนุ่มว่าพลางหัวเราะก่อนจะเก็บสปาตูล่าใส่ลิ้นชัก
คำพูดที่ได้ยินทำให้รามินทร์หลับตานิ่ง
"ก็ลองแหวกอกมินดูซิ่....."มือเรียวยกขึ้นแตะที่อกซ้าย
" แต่พี่ไม่ใช่หมอนี่ "กตัญญูตอบหลังจากที่เงียบไปชั่วอึดใจ แล้วชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นผิวเรียบของโต้ะเย็นเฉียบ ขยับลุกใช้ข้อศอกยันตัวท่อนบนขึ้น ในขณะที่ขาช่วงล่างยังถอดยาวไปที่อีกด้านของโต้ะ ดวงตารีเรียวหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
"แต่พี่ก็บอกว่าอยากเป็นไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้" ปลายคางขยับเชิดขึ้นเล็กน้อยหงายคอไปด้านหลัง
"ลองดูซิ่ว่า ใจผมดำจริงอย่างพี่ว่าไหม.... " ท่าทางเหมือนเตรียมพร้อมรับหากจะมีมีดกรีดลงมาตรงกลางอก
"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ หัวใจที่ผ่าออกมาแล้ว มันก็คงใส่กลับไปเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะ "ร่างสูงหันกลับมาที่โต๊ะทำชนมของเขา มันตั้งอยู่กลางห้องครัว และ ร่างบางของคนที่เขารักเพียงคนเดียว...อยู่บนนั้น
"ก็ช่างมันเป็นไร....พี่จะทิ้ง จะทำอะไรกับมันก็ได้นี่ เพราะผมตายไปแล้ว" ชายหนุ่มเอนกายลงกับผื้นผิวเย็นอีกครั้งมือเรียวฉวยมือของอีกฝ่ายมาวางทาบลงบนอก
"จะทำยังไงก็ได้ทั้งนั้น"
ดวงตารีเรียวสบดวงตาคมเข้มของพี่ชายนิ่ง เสียงหัวใจของรามินทร์ หัวใจที่อีกฝ่ายบอกว่ามันคงจะเป็นสีดำนั้นเต้นระรัวอยู่ภายในอก มือแกร่งนั้นลากกับแผ่นอกเรียบเนียนของอีกฝ่ายเบาๆ ดวงตาสีข้มนั้นสบตากับรามินทร์นิ่ง
....ทำไมเราถึงกลายเป็นแบบนี้นะ...
"จะผ่าดูไหม.....หรือจะปลุกศพอย่างผมให้ตื่น"รามินทร์เอ่ยก่อนจะยันกายลุกขึ้นริมฝีปากบางได้รูปสัมผัสกับริมฝีปากของพี่ชาย ชายหนุ่มถอนสัมผัสแผ่วเบานั้นออกเพียงเล็กน้อย
"ศพที่ตื่นแล้วมันอยู่ได้ไม่นานหรอก....แล้วมันก็จะตายไป...ตลอดกาล"
....และถ้านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย....
.....ผมก็อยากจะทำให้พี่รู้บ้างว่าผมคิดยังไง....
-
สาธุ
ขอให้เซ็กส์ หรือสิ่งใดก็ตามที่จะเกิดต่อจากนี้ ช่วยส่งผ่านความรู้สึกที่แท้จริให้อีกฝ่ายได้รับรู้ด้วยเถิด
จากนั้นจะเป็นอย่างไร ก็พร้อมจะรับได้ทุกอย่างแล้ว
(ปล.รอชมในตอนของน้อยกับพี่แม็กซ์ ว่าสองคนทิ้งร้านไปไหน หรือไปทำอะไรกัน อิอิ)
-
:เฮ้อ:
-
ถึงตายก็ยอมเน๊อะมิน ถ้าจะทำให้พี่แมนแกรู้ว่าข้างในเราดียังไง
-
ใกล้ปลายทางแห่งความเข้าใจกันรึยังนะนี่
หรือว่าจะยังคงเข้าใจผิดอีกฝ่ายต่อไป
ลุ้นนะคะ
แล้วพี่แม็กซ์กับเจ้าน้อยไปไหนกันหนอ คลับคล้ายคลับคลาว่าเรื่องที่แล้วจะกล่าวถึงตอนนี้ไว้ด้วย
คุ้นๆ ไม่รู้จะใช่ตอนนี้หรือเปล่านะคะ
ขอบคุณมากค่ะ :3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
TT อุตส่าห์เม้น หายไปไหนหมดเลยยย
มินพูดงี้ไม่รู้คิดอะไรกันแน่? ใกล่ถึงตอนที่จะกลับไปเมืองนอกยังหว่า?
แต่เอาเหอะ อยากให้เข้าใจกันซักที
คนอ่านผมร่วงเพราะผงชูรสในมาม่ากันหมดแล้วค่ะ 555
มีโปรยอีกคู่ด้วย หวังว่าคงไม่ระทมเหมือนคู่นี้น้า :L2:
-
อืม คุยกันดี ๆ คุยกันดี ๆ
-
:เฮ้อ:ปวดตับ & เหนื่อยใจแทน
-
ขอให้คู่นี้เข้าใจกันบ้างสักนิดเถอะ :3123:
มินต้องลดความปากไวลงนิด
ส่วนพี่แมนก็เลิกคิดแง่ร้ายไปเองคนเดียวได้แล้ว
-
บทสนทนาสุ่มเสี่ยง...
แต่โคไรเตอร์ก็ชอบบทสนทนาตอนนี้มากเลยนะคะ
มินนี่ ถึงมินนี่จะเป็นศพ แต่ศพสวยขนาดนี้ พีจังก็อยากผ่านะคะ o18
-
เหมือนจะดีขึ้น แต่กลัวเวลาคลื่นใต้น้ำจริงๆ
-
+1 ให้เจ้าน้อย อิอิ :laugh:โดนพี่แมกซ์ ลากไปไหนนั้น
ให้นู๋มิน :L2: :L2:
-
อ่านเสร็จละก็ถอนหายใจกะคู่นี้ ..
เฮือก!
ว่าแต่น้อยทิ้งร้านไปไหน
-
นั่นๆๆ
เจ้าน้อยกับพี่แมกซ์มรซัมธิง???
อยากอ่านนนนนน
รอติดตามค่ะ
-
หวังว่าอะไรต่อจากนี้มันจะดีขึ้น
ถ้าไม่มีใครทำอะไรให้มันแย่ลงไปกว่าเดิม
แต่ว่าเจ้าน้อยหายไปไหนกันนะ
-
อ่านแล้วแปลกๆ แฮะตอนนี้
บอกไม่ถูกเลย
แล้วเจ้าน้อนไปไหนอ่ะ
คุณพี่อีกคน
หรือไปด้วยกันนะ
รอตอนต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจ
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เหมือนจะเริ่มๆดีขึ้นแต่ก็ยัง เฮ่อออออออออออออออออ
มาม่าใกล้หมดลังหรือยังอะคะ
-
เมื่อไหร่จะเปิดใจกันได้นะ เครียด!!!!!!
-
อยากให้มีใครหรือเหตุการณ์ใดก็ได้ มาทะลายกำแพงที่สองคนนี้ต่างก็สร้างขึ้น ให้มันพังลงจัง
จะได้ไม่ "อัดอั้นจิต ความคิดวุ่นวายอึดอัด" เหมือนขณะนี้
-
วันนี้ไม่ต่อหรอคะ อยากมาม่าแล้วน๊า
-
แวะมารอมาม่าอีกรอบค่ะ อิอิ
-
พอแล้วนะ
มาม่าไม่เอาแล้ว
เบื่อแล้ว
อยากกินน้ำตาลหวานๆ
-
พูดคุยกัน
ให้พ้นเรื่องตายๆ ผ่าๆ ได้ม้ายยยย
เค้าเสียวอ่า
ฮึ๊ยยยยย นึกถึงหนังสยองขวัญเลย ฮ่า
-
ส่งผ่านด้วยคำพูดและการกระทำ ของแต่ละคน :เฮ้อ:
ก็พอให้ได้ลุ้นขึ้นบ้างเมื่อ การใช้โอกาสที่มีอยู่ค่อย ๆ ซึมซับ
คำพูดของกันและกัน
+1 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์และโคไรเตอร์ คนละแต้ม
ปล. คู่พี่แม็คกับน้อย คงเป็นซีรีย์ที่ 3 :z2:
-
ไม่มีอะไรมากค่ะ .. แค่อยากจะบอกว่า มาม่า..ก็หวานเป็นนะคะ :L1:
(http://image.ohozaa.com/i8/12image008.jpg)
ปล. เตรียมทิชชู่มากันรึยังคะ??
+++++++++++++++++++
คำพูดของรามินทร์ทำให้เขาเจ็บปวดได้อย่างไม่น่าเชื่อ กตัญญูขยับเข้าไปแตะริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการห้ามไม่ให้พูดอะไรแบบนั้นอีก มือแกร่งโอบเอวบางเข้ามาหาตัวก่อนจะเพิ่มสัมผัสของจูบให้ร้อนแรงมากขึ้นราวกับจะถ่ายทอดเลือดเนื้อให้กับคนที่บอกเขาว่ากลายเป็นศพไปแล้ว รามินทร์ตอบรับสัมผัสนั้นเป็นอย่างดี เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างกระหายเหมือนโหยหา ชีวิต ที่อีกฝ่ายได้หยิบยื่นให้ โดยที่รู้ดีว่าจะไม่มี วันพรุ่งนี้ อีกต่อไป
"อืม....."
เสียงครางเครือดังขึ้นเบาๆ ช่วงขาเรียวขยับอ้อมร่างของพี่ชายเอาไว้ ดึงร่างแกร่งให้อยู่ระหว่างขาที่ห้อยลงจากขอบโต้ะ สองมือประคองใบหน้าของกตัญญูเอาไว้อย่างโหยหาเมื่อถอนริมฝีปากออกแล้วสบตาของอีกฝ่ายด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้มเพราะเผลอไผลไปกับรสจูบของอีกฝ่าย ชายหนุ่มร่างสูงเองก็เช่นกันเขายื่นหน้าไปเลียริมฝีปากที่แดงจัดของรามินทร์ก่อนจะดึงชายเสื้อตนเองขึ้นแล้วถอดเสื้อยืดสีขาวตัวนั้นออกไป เขาจูบคนตรงหน้าอีกครั้งและอีกครั้งก่อนจะดันร่างบางนั้นลงกับโตีะสแตนเลสตรงหน้า ริมฝีปากของคนทั้งคู่สัมผัสกันครั้งแล้วครั้งเล่า มือของพวกเขาเอื้อมไปปลดกางเกงให้กันและกันโดยอัตโนมัติ
"พี่แมน....."
ชายหนุ่มเอ่ยเรียกพี่ชาย ผิวสัมผัสราบเรียบของโต้ะสแตนเลสเบื้องล่างแปรเปลี่ยนจากความเย็นเยียบของโลหะ เป็นผิวหน้าลื่นและอุ่นจากเหงื่อและอุณหภูมิของร่างกาย มือเรียวไล้เบาๆกับแผ่นอกตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนมือลงไปเริ่มต้นสัมผัสความต้องการร้อนจัดของอีกฝ่ายด้วยตัวเอง ขณะที่มืออีกข้างก็โอบรอบคอของอีกฝ่ายลงมาใกล้ ใบหน้าได้รูปก้มงุดที่ซอกคอสายตาก้มลงมองเบื้องล่างเขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าของเขาในตอนนี้ ที่เต็มเปี่ยมใไปด้วยความเขินอายเมื่อรู้ตัวว่ากล้าทำอะไรลงไป
" อายเหรอ? "
กตัญญูหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของคนที่อยู่เบื้องล่าง มันน่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
"เปล่า...ไม่ใช่เด็กแล้วนี่...." ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ยังไม่ยอมให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าดวงตารีเรียวปิดลง ก่อนไล้ปลายนิ้วขยับเรียกเสียงครางเครือได้จากร่างสูง ริมฝีปากของชายหนุ่มขบเม้มที่ผิวกายของอีกฝ่ายเป็นจังหวะเดียวกับปลายนิ้วที่เร่างเร้า
"อึก..มิน "
กตัญญูครางในลำคออย่างพึงพอใจ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ เขาอยากจะเห็นหน้าของอีกฝ่ายให้ชัดๆ
คิดได้อย่างนั้นจึงพลิกให้ร่างขาวภายใต้แสงไฟของห้องครัวขึ้นมาอยู่ด้านบนแทนที่ตัวเขาเองหยาดเหงื่อพราวตามเนื้อตัวสีชมพูอ่อนจากอารมณ์ที่เขาทำให้มันเกิดขึ้นเร้าอารมณ์ไอ้อย่างประหลาด
"ทำอะไร.... ไม่เอา..."รามินทร์ประท้วง เมื่อรู้ว่าร่างกายของตัวเองยังอยู่บนร่างของอีกฝ่าย เปิดเผยทุกสิ่งแก่สายตาและปลายนิ้วของเขายังไม่ปล่อยจากร่างแกร่งของคนตรงหน้าชายหนุ่มขยับตัวลงเข้าหา หมายว่าจะปิดบังใบหน้าของตัวเองอีกครั้ง
" พี่อยากเห็นมิน...ที่กำลังทำแบบนี้นี่นา "
"พี่ไม่อยากเห็น....ไม่ได้อยากทำอีกแล้วนี่..." รามินทร์ประชดประชัน ทั้งที่ปลายนิ้วรีบเร่งรัดร่างสูง
คำพูดนั้นทำให้มือแกร่งที่ลากไล้กับแผ่นหลังไปมานั้นจับมือที่สัมผัสความต้องการของเขาออกทันที
" ไม่ .. พี่อยากเห็น "ดวงตาสีนิลสบตาอีกฝ่าย
" ทุกอย่างที่มินทำให้พี่ "
รามินทร์ขยับขึ้นมามองหน้าของอีกฝ่ายร่างบางหอบหายใจแรงใบหน้าได้รูปนั้นแดงก่ำและความรู้สึกของตัวเองก็มีอยู่ไม่น้อยกตัญญูเองก็คงรู้สึกได้ เห็นได้ชัดเจน มือเรียวกลับมาสัมผัสตอบสนองความต้องการของกตัญญูอีกครั้ง การกระทำเร่าร้อนแต่สายตาที่มองมานั้นแฝงด้วยความรู้สึก ริมฝีปากบางฉ่ำชื้นเผยอขึ้นเป็นชื่อของอีกฝ่าย
"พี่แมน....พี่แมน...."สะโพกบางนั้นขยับเบาๆ ที่หน้าขาเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม หัวเข่าที่ยันอยู่กับโต้ะสแตนเลสแดงก่ำเพราะน้ำหนักตัวที่ทิ้งลงมา
" อืม..มิน..อา "ชายหนุ่มครางออกมาอย่างพอใจที่ข้างใบหูร้อนๆ ปลายลิ้นร้อนๆเลียที่ใบหูบางเบาๆ
" ให้พี่ช่วย..มินนะ "พูดจบก็พลิกให้ร่างบางนั้นนอนที่พื้นโต๊ะแทนที่ตนเองอีกครั้ง มือร้อนจับต้นขาขาวแยกออกกว้างแล้วยกสะโพกให้ลอยขึ้นสูงก่อนจะเลื่อนตัวเองลง
ปลายลิ้นลากไล้กับความต้องการเพียงแผ่วเบาราวกับจะยั่วก่อนจะลากลงที่ช่องทางคับแคบ
"อ๊า.... พี่แมน...."ร่างเล็กแทบดิ้นพราดกับสัมผัสเพียงแผ่วเบานั้นสะโพกบางส่ายราวกับอยากจะหนี ปลายลิ้นเรียวร้อนที่ช่องทางที่ไวต่อการสัมผัสนั้นทำให้รามินทร์ทรมาน
"ไม่เอา อย่าทำอย่างนั้น..." เสียงแหบด้วยความทรมานนั้นทำให้กตัญญูละริมฝีปากออกมาจากช่องทางนั้น เพียงเพื่อจะเปลี่ยนเป้าหมายไปยังความต้องการที่ร้อนผ่าว ส่วนปลายนิ้วก็เคล้นคลึงกับช่องทางร้อนนั้นไปมา ก่อนจะดันนิ้วเข้าไปภายในช้าๆ เสียงถูกกลั้นเอาไว้ รามินทร์เกร็งร่างเมื่อรู้สึกถึงการรุกรานสองขาเกร็งแน่น มันเป็นความเสียวซ่านที่ยากจะทานทน ปลายลิ้นร้อนทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่บกพร่อง เป็นจังหวะเดียวกัยนิ้วที่ขยับเข้าออก ร็วและแรงขึ้นเพิ่มจังหวะมากขึ้นอีก
"อ่ะ....อ่ะ....." เสียงหอบหายใจดังขึ้นเมื่อหักห้ามเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป แผ่นหลังได้รูปแอ่นโค้งขึ้นจากผิวโต้ะก่อนเกร็งร่างปลดปล่อยความรู้สึกร้อนของตัวเองออกมาพร้อมของเหลวสีขาวขุ่นซึ่งกตัญญูเองก็กลืนกินมันลงไปอย่างไม่รังเกียจ เหลือไว้เพียงบางส่วนเพื่อที่จะเอาไว้ใช้หลังจากนี้ ชายหนุ่มปาดของเหลวขาวขุ่นไปหล่อลื่นช่องทางเข้าแล้วยืดตัวให้ประกบจูบอีกฝ่ายอย่างร้อนแรง รสชาตความต้องการของรามินทร์ถูกถ่ายทอดออกมาระหว่างกระหวัดปลายลิ้น
"อืม...." รามินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยกับรสชาตที่ได้รับ สองแขนเรียวโอบร่างอีกฝ่ายเข้าหาเสียงหอบหายใจดังขึ้นเมื่อถอนริมฝีปากออก
"พี่แมน....ผม......." อยากจะพูดออกไป แต่เบื้องล่างที่เจออีกฝ่ายกระตุ้นเร้าทำให้ต้องงุดหน้าลงกับไหล่กว้างนั้นอีกรอบได้ยินเสียงหวีดขึ้นเบาๆ เพราะความรู้สึกที่ช่องทางด้านหลังถึงอย่างนั้นแล้วสะโพกบางกลับขยับตามกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป สะโพกที่จับตามแรงของมือและใบหน้าที่แสดงถึงความต้องการอย่างมากมาย กตัญญูถอนนิ้วออกก่อนจะแทรกกายเข้าไปในร่างอันร้อนรุ่มของอีกฝ่าย
" อ๊า...มิน...มิน "เขาครางออกมาอย่างพอใจในนสัมผัสที่ได้รับ เจ้าของชื่อผวาร่างเข้าหากอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ปล่อยกายรับสัมผัสกระแทกกระทั้นเข้ามาร่ำร้องชื่อของพี่ชายไม่ขาดปากเช่นกัน
"พี่แมน......โอ้ย....พี่แมน..อึก... "เสียงที่ร้องออกมานั้นไม่ว่าจะเป็นเสียงประท้วงหรือเรียกร้องแต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกของชายหนุ่มสองขาเกี่ยวกระหวัดเหนือชั่วเอวของอีกฝ่ายเข้าหาตัว
"พี่แมน.." เสียงเรียกอย่างทรมานปนไปด้วยความสุขนั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มเจ้าของชื่อกระแทกร่างเข้ามาริมฝีปากหนาเรียกคนที่เขากอดอยู่ไม่ขาดปาก
"พี่...ผม....ไม่........." รามินทร์อ้าปากแต่ได้เพียงแค่นั้นร่างของเขาเกร็งอีกครั้ง บีบรัดร่างกายของอีกฝ่ายแน่น มือสองข้างที่ว่างขยับลงช่วยเหลือตัวเองรวดเร็วก่อนจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ร่างเล็กในอ้อมแขนของชายหนุ่มเกร็งกระตุก แผ่นหลังที่แอ่นขึ้นค่อยอ่อนแรงลงกับพื้นผิวเปียกชื้นของโต๊ะแสตนเลสที่เคลือบไปด้วยหยาดเหงื่อของเขา และบางส่วนของอารมณ์ที่เปรอะเลอะลงไปบนโต๊ะ พร้อมกับการปลดปล่อยของกตัญญู ของเหลวร้อนอุ่นวาบเข้าไปที่ช่องท้องของเจ้าของของร้านแล้วไหลออกมาจากช่องทางเมื่อเกินจะรับไหว สองมือแกร่งกอดร่างบางที่อ่อนแรงเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแน่น ริมฝีปากได้แต่จูบไล้ไปเรื่อย
"พี่แมน........." เสียงแหบพร่าดังขึ้นแผ่วเบาจากร่างที่อ่อนระทวย หัวใจของเขาเต้นระรัว ยังยืนยันว่าคนๆนี้ยังมีชีวิต...และอุณภูมิของร่างที่มากกว่าอุ่นนั้นก็เป็นเครื่องยืนยันได้ไม่น้อย
...พี่รักมิน....
ในหัวของกตัญญูพร่ำบอกคำนี้ไม่รู้กี่ครั้ง แต่ไม่อาจเอ่ยให้อีกฝ่ายได้ยินได้ อ้อมแขนแกร่งกอดรัดร่างบางที่ยังคงโอบรัดความต้องการของเขาเอาไว้ ร่างเล็กซุกไซ้เข้าหาความอบอุ่นจากร่างของอีกฝ่าย ตัวเขาเองก็ไม่อยากจะปล่อยร่างนี้ออกไปเช่นกัน ริมฝีปากบางจูบเบาๆที่ผิวกายชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย
+++++++++++++++++++
อุณภูมิในห้องเริ่มเย็นลงเช่นเดียวกับสายลมที่พัดผ่านเข้ามาพร้อมกับกลิ่นของสายฝนที่ทิ้งตัวลงมาอย่างหนักในระหว่างที่ทั้งคู่ไม่ได้ใส่ใจสิ่งอื่นใดนอกจากเรือนกายของกันและกันผิวหน้าเรียบเย็นของโต้ะสแตนเลสเริ่มทำให้ร่างบางของรามินทร์ขยับหนี ความเย็นนั้น อย่างช่วยไม่ได้
"เย็น..." เสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของกตัญญู
กตัญญูกระชับอ้อมกอดนั้นมากขึ้นเขารั้งร่างบางเปลือยเปล่านั้นเข้ามาหาตัวมากขึ้นราวกับจะช่วยให้หายหนาวได้ทั้งๆที่ควรจะยุติมันเสีย แต่ทำไมถึงทำแบบนี้อีก
ทั้งๆที่วันพรุ่งนี้ ..............
ชายหนุ่มได้แต่ถามตนเองหลังจากสติกลับคืนมา ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดๆเลย
"ฝนตก.....ถ้าอยู่แบบนี้ต่อ...." รามินทร์หยุดนิ่ง เขารู้สึกสุขใจอุ่นใจในอ้อมแขนนี้ ชายหนุ่มยิ้ม ปลายนิ้วแตะเบาๆที่แขนแกร่งที่โอบรัดร่างของเขาอยู่
.......จะได้ไหม......
มันเป็นคำถามที่เขาเก็บไว้ในใจ
"จะเป็นหวัดนะครับ"
คำพุดของรามินทร์ทำให้ คนที่เป็นลูกหนี้ต้องทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข
กตัญญูคลายอ้อมกอดออก แล้วลงจากโต๊ะตัวนั้น แล้วไปหยิบเสื้อที่ตากไว้มาคลุมร่างเปลือยเปล่า ก่อนจะก้มลงเก็บเสื้อผ้ามาสวมให้ตนเองโดยที่หันหลังเพียงเพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่ได้เห็นสีหน้าของเขาตอนนี้
... มันเจ็บปวด..
รามินทร์รับเสื้อมาจากมือของอีกฝ่ายใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้ม ชายหนุ่มร่างเล็กรู้ได้ในอก ว่า ตอนนี้ ณ วินาทีนี้ เขามีความสุขแค่ไหนกับอ้อมกอดของอีกฝ่ายกับ ผู้ชายคนนี้และรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องของ ความสัมพันธ์ทางกายในการกระทำที่เขามอบให้ กับสิ่งที่ได้รับมาในคืนนี้นั้นส่วนหนึ่งในใจของเขาเผลอไผล
และเขา.......รัก..........ความรู้สึกนั้นและ ............
"พี่แมน..."ชายหนุ่มเรียกชื่ออีกฝ่าย เมื่อเขาดึงกางเกงยีนส์ขึ้นมาจนสุด เสื้อยืดตัวโคร่งถูกสวมทับเรียบร้อย
" หืม? " เชฟหนุ่มที่กำลังทำความสะอาดโต๊ะทำขนม รับคำในลำคอเป็นเชิงถาม พยายามไม่สนใจอีกฝ่ายนัก
"ผม...อยากจะบอกว่า...." รามินทร์อึ่กอัก
"โอ้ย เปียกๆๆ"
อยู่ๆร่างผอมกะหร่องของเจ้าน้อยก็วิ่งพรวดเข้ามาจากประตูด้านหลัง ร้านทำเอารามินทร์สะดุ้งหน้าแดง รีบหันไปมองโต้ะสแตนเลส และก้มลงจัดการเสื้อผ้าตัวเอง
"อ่ะ อ้าว...พี่แมน คุณรามินทร์ มาทำอะไรครับเนี่ย"
"เอ่อ... เอ่อ...." รามินทร์อึกอัก
นั่นทำให้กตัญญูต้องรีบเดินมาบังรามินทร์จากสายตาของบุคคลที่สามทันที
" ยังมีหน้ามาถามอีก มึงนั่นล่ะไปไหนมา?!" เชฟหนุ่มที่แทบจะไม่ต่างจากเจ้าของร้านถามเสียงดัง อย่างน้อยก็คงจะพอทำให้เจ้าเด็กคนนี้ กลัวจนเลิกสงสัยอะไรขึ้นมาก็ได้ซึ่งได้ผล เจ้าน้อยสะดุ้งเฮือก
"เอ่อ..ผมไป...ไปเดินเล่นที่ห้างแถวนี้มาอ่ะครับ พอดี...แฟ๊บหมดเลยไปซื้อด้วย"ว่าพลางก็ยกถุงใส่แฟ๊บถุงโตที่เปียกโชกขึ้นให้อีกฝ่ายดู
" แล้วแอบไปกินเหล้ารึเปล่าวะ? แม่งหน้าแดง " นิ้วเรียวอุ่นๆจิ้มหน้าผากของเจ้าน้อยจนหน้าหงาย
"โอ้ย....." เจ้าน้อยมองอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ หน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ
"ก็เอ่อ....ผมไม่ได้มีกลิ่นเหล้าเสียหน่อย พวกพี่ เอ่อ...มาเช็คบัญชีกันรึไง "ว่าพลางก็หันไปที่ห้องออฟฟิศที่เปิดอยู่
"เสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวจะกลับแล้ว...ในออฟฟิศมีร่มอยู่ใช่ไหม" รามินทร์ถามแต่ก็ไม่ได้ ต้องการคำตอบ ชายหนุ่ม รีบเดินเข้าไปหยิบร่มในออฟฟิศ แล้วเดินไปรอที่ประตูหลังร้าน
"พี่แมน กลับกันเถอะ" ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำ
"พรุ่งนี้ โดนดีแน่" ชายหนุ่มร่างสูงคาดโทษเด็กหนุ่มร่างผอมเกร็ง ก่อนจะเดินตามรามินทร์ออกไป ตามมาด้วยเสียงสตาร์ทรถแล้วขับออกไปของคนทั้งคู่
เมื่อทั้งสองคนออกไป ขาของเด็กหนุ่มที่สั่นพับๆ อยู่เมื่อครู่ก็ทรุดลงกับพื้นทันที
"เฮ้อ.....นี่มันอะไรกันว้า...."
+++++++++++++++++++
พอกลับมาถึงที่คอนโดรามินทร์ดูจะอารมณ์ดีร่างเล็กหัวเราะเบาๆทุกครั้งที่หันไปมองหน้าของกตัญญู
แต่พอถูกถามว่ามีอะไรหรือเปล่ากลับส่ายหน้าบอกว่า ไม่มี ทั้งที่ในอกนั้นเต็มไปด้วยคำพูดมากมายรามินทร์ดูจะลืมเลือนคำพูดเมื่อกลางวันของอีกฝ่ายไปจนหมดสิ้น เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จหันไปมองนาฬิกาเวลาก็ปาเข้าไปเกือบจะตีหนึ่งแล้วรามินทร์เดินไปหยุดอยู่ที่ข้างประตูห้อง
"ผมนอนในห้องกับพี่ได้ไหม"
" อืม .. เอาสิ "ชายหนุ่มลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้วเปิดประตูห้องนอนทิ้งไว้เขาเดินไปจัดหมอนกับผ้าห่มให้อีกฝ่าย
ชายหนุ่มยิ้มเหมือนเด็กๆเป็นใครมาเห็นพฤติกรรมแบบนี้คงส่ายหน้าเป็นแน่ เขาติดพี่ชายคนนี้มากจนเกินไปเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อรู้สึกเช่นนี้อีกการปล่อยมือจากอีกฝ่ายไปนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายเลย รามินทร์ล้มตัวลงนอนข้างๆเจ้าของห้องก่อนจะหลับตาลง
"ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปได้ก็คงดี..."เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ
"นอนเถอะ "กตัญญูตัดบทด้วยการดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนก่อนจะหลับตาลง
-
:m20: ชอบอ่ะมาม่าหวาน....แอบอยากกินขนม แต่หมอตบหัวแน่... :beat:
พี่แมน น้องมิน ดูจะสื่อกันได้ดี๊ดี ตอน... อีแบบนี้อ่ะเนอะ :m25:
อยากให้ทุกคนช่วยกันเชียร์ต่ิอไปด้วยนะคะ :pig4:
-
จะมีเรื่องผิดใจกันอีกไหมครับ
:L2: ให้ไรเตอร์
:pig4:
-
ถ้าไม่ลุกขึ้นมาเขียน ใบเสร็จอีกก็คงจะดี :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
อย่างน้อยช่วงเวลาตอนนี้ก็มีความสุขเนอะ ถึงจะไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็เหอะ ..
-
มาม่า ทอดกรอบโรยน้ำตาลไอซิ่ง ก็อร่อยไออีกแบบนะคะ
แต่วันนี้เห็นว่าพี่แมนคงเป็นคนที่อร่อยที่สุด
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยคู่นี้เค้าปั๊มลูกกันบ่อยจริงๆ :haun4: :haun4:
-
ว๊ายยยยยย เค้า้ก้อชอบกินมาม่าเชื่อม
ทำมาให้กินบ่อยๆ น๊า
เสียเลือดมากเหลือเกินคู่นี้
ต้องหาของหวานมาเติม
เอิ๊กกกก
-
ดีกันแล้ว
-
อ๊ายยยย
แอบหวานเนอะ
บางทีเราพูดกันน้อยลงก็น่าจะดี
-
ตอนนี้ยังหวานได้ ตอนหน้าหล่ะ สงสัยจะจัดหนัก
แอบสงสัยอ่ะ เจ้าน้อยขาสั่น นี่กลัวแมนหรือไปทำไรมาง่ะ
ขอบคุณนะคะ +1 กำลังใจ :L2:
-
หวานกว่านี้มีอีกไหม
ไรเตอร์จ๋า
o18
พลีส ส่งความหวานมาให้กับฉัน
-
NC เยอะกว่าพี่ก้องอีก
-
รู้สึกว่าพี่แมนกำลังคิดจะทำอะไรสักอย่างแน่แน่
แค่นี้น้องมินก้อแทบจะไม่เหลือน้ำตาแล้วนะ
-
พี่แมนกับมินก็ไม่น่าจะใช่คนโง่ แค่นี้ดูไม่ออกหรอว่ารักกัน TT^^TT~ ไม่มาม่า แต่ผัดไทมาม่า มาม่าเย็นตาโฟ... ความทุกข์สีชมพู
-
อยากให้ใครก็ได้ หรือให้มีเหตุการณ์ใดๆก็ได้
ทำให้ไอ้ความจริงที่ทั้งแมนและมินเก็บอัดไว้ในใจน่ะ
มันทะลักทะลายออกมาเสียที่
อ่านตอนนี้แม้จะเจือความหวาน และรู้สึกหวามไหว แต่.......
มันก็ยัง .......อัดอั้นจิต ความคิดวุ่นวายอึดอัด....ดังเดิม
-
:m25: อ๊อค!! เอาวะ อย่างน้อยก็ไม่ได้ทำกันเพราะโกรธกัน
แบบนี้จะเรียกเมคเลิฟ แทนแฮฟเซ็กซ์ได้มั้ยเนี่ย
ต่างก็รักกัน แต่แค่ไม่พูดกันเท่านั้นเองอ่ะ
อยากได้อะไรซักอย่างมาง้างปาก ง้างหัวใจสองคนนี้จัง เมื่อไหร่จะบอกรักกันซักทีเนี่ย :เฮ้อ:
เจ้าน้อย ... ไปทำอะไรมา หน้าแดง ? ... กลัวพี่แมน ? ... หรือว่าไปไหนกับพี่แมกซ์แล้วโดนทำอะไร ?
หรือว่า ... แอบเห็นเลิฟซีนสุดเร่าร้อนของพี่แมนกับคุณมินเนี่ย ? :o8:
-
มีหวานกับเค้าเหมือนกันแฮะ
อิอิ
เจ้าน้อยไปซื้อแฟ๊บมาจิงหรอ
แต่ฉากเมื่อกี้อ่ะ
เจ้าน้อยเห็นไหมนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เลือดหมดตัวอีกแล้ว :jul1:
๕๕๕๕๕๕๕ ครั้งนี้คงจะเป็นการกระทำที่ดีที่สุด ณ ตอนนี้ ถึงมันจะยังเศร้าๆก้อเถอะ ไม่เป็นไร :L1:
ต่อไปมันก็ต้องดีขึ้น o13
รอตอนต่อไปนะค๊า :pig4:
-
โอ้ยเจ็บปวดคำพูดของทั้งคู่เลยจริง ๆ
-
+1 นู๋มิน พี่แมน อิอิ :m25: :m20:เจ้าน้อยเข้ามาเกือบผิดเวลาล่ะ อิอิ :laugh:เดี๋ยวเห็น แมนมิน ใจแตกกันพอดี +555555 :z2:
-
สงสารใครดี น่าสงสารกันทุกคน
แม้แต่เจ้าน้อย แต่ก็สงสัยจริงๆ เจ้าน้อยไปไหนมากันแน่นะ
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
ปล มาม่าหวานก็ไม่อร่อยเท่าขนมหวานนะจ๊ะ :laugh:
-
มาม่ายังคงอยู่ใช่มั้ยค่ะ
งื้อ อ อ ออ อ
ทรมาณ~~
-
จนเมื่อยามเช้าผ่านมาเยือนอีกครั้ง มือเรียวยกมือวาด หาร่างแกร่งอบอุ่นของพี่ชาย
แต่พบเพียงความว่างเปล่าเมื่อพยายามลืมตาขึ้นก็เห็นเพียงรอยยับยู่ของผ้าปูเตียง รามินทร์ขยับตัวลุกขึ้นงัวเงียท่ามกลางแสงแดดอุ่นที่ส่องเข้ามาในห้องก่อนจะเห็นแผ่นหลังแกร่งก้มเงยอยู่ที่หน้าตู้เสื้อผ้า
"พี่แมน.....ทำอะไรน่ะ"
เสียงรูดซิบกระเป๋าเสื้อผ้าของรามินทร์คือคำตอบ
"ไปอาบน้ำสิ ..เดี๋ยวกินข้าว แล้วพี่จะพาไปส่งบ้าน "กตัญญูหิ้วกระเป๋าใบนั้นไปวางบนโซฟา ตอนนี้เขาแต่งตัวเรียบร้อย พร้อมที่จะออกไปข้างนอกแล้ว
"ส่งบ้าน?...." รามินทร์ถามเสียงสูงความงั่วงุนดีดกระเด็นหายไปจากร่างกาย
"ทำไมมินจะต้องกลับบ้าน?...."ร่างเล็กลุกขึ้นพลางเดินไปหาอีกฝ่าย
"พี่จะไล่ผมไปเหรอ"
"พี่..โอนเงินให้มินแล้วนะ..แปดแสน .. แต่เดี๋ยวพี่จะหามาคืนทั้งหมด ไม่เกินเดือนหน้านะ "ชายหนุ่มร่างสูงเลี่ยงไม่ยอมตอบคำถามนั้น
แต่สิ่งที่เขาพูดยิ่งทำให้รามินทร์เจ็บได้เสียยิ่งกว่า มือเรียวที่หมายจะจับแขนแกร่งของอีกฝ่ายเอาไว้ลดลง ร่างทั้งร่างเกร็งจนสั่นเทิ้มไปหมดความเจ็บปวดทั้งหลายทั้งมวลแล่นลามจากปลายขาพุ่งตรงเข้าสู่ขั้วหัวใจ เสียงรามินทร์สูดลมหายใจเข้าลึกสองครั้ง
"เข้าใจแล้ว.....ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น...."
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำและแต่งตัวออกมาภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงร่างเล็กเดินออกมาพร้อมกับดวงตาแดงช้ำ ต่เขาก็ไม่ได้สบตตาของร่างสูงให้เห็นความเจ็บช้ำในแววตานั้น
"เราไปกันเถอะ"
++++++++++++++++++
ตลอดทางที่ทั้งคู่เดินทางออกนอกตัวเมืองไปยังบ้านอินทรวงศ์ แม้จะกินเวลานับชั่วโมง แต่กลับไม่ได้พูดอะไรกันแม้แต่คำเดียวเลยจนกระทั่งไปถึงยังที่หมาย เด็กรับใช้รีบเดินมาเปิดประตูรั้ว กตัญญูเลี้ยวไปจอดยังที่จอดรถใกล้ๆกับเรือนใหญ่ทันที เขาถือกระเป๋าเสือ้ผ้าของรามินทร์ออกมาโดยไม่ยอมให้น้องชายได้แตะต้องมันเลยแม้แต่นิด รามินทร์เดินตามร่างสูงเข้าไปด้านใน ดวงตารีเรียว เหลือบมองไปยังที่จอดรถของบ้านก่อนจะถอนหายใจ พ่อของเขาไม่อยู่ มันน่าจะโล่งใจแต่กระนั้นก็ไม่เพราะเขารู้ดีว่า แม่ของเขาจะอยู่บ้านเหมือนเช่นทุกวัน
"นมใหญ่ครับ ให้เด็กไปเรียนคุณหญิงหน่อยได้ไหมครับ ว่ามินเขา..กลับมาแล้ว"ชายหนุ่มร่างสูงบอกกับแม่นมของคนตรงหน้าที่เดินตามพวกเขาเข้ามาในตัวบ้าน
"โอ้ย ได้ซิ่จ้ะ แมนจะกินข้าวที่บ้านไหม...เดี๋ยวให้เด็กไปเตรียมสำรับไว้ให้"
"ไม่เป็นไรครับ .. ผมคงอยู่ไม่นาน " ชายหนุ่มมองร่างบางของน้องชาย"เดี๋ยวจะต้องเข้าร้านน่ะครับ "
"จ้ะๆ " นมใหญ่ว่า พลางตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆปากก็พูดอย่างชื่นชมไปว่าขยันเสมอเลยนะ
รามินทร์เห็นเด็กในบ้านคนหนึ่งวิ่งเข้าไปทางห้องหนังสือ ชายหนุ่มหันหลังกลับเขาคิดว่าถ้าเดินไปที่ที่จอดรถบีบคอใครซักคนเอากุญแจรถมาได้เขาจะได้ขับรถหนีออกไปจากที่นี่เสียที
" จะไปไหน รามินทร์? " เสียงของคุณหญิงจิตราดังขึ้นจากห้องหนังสือ ก่อนจะตามมาด้วยร่างของหญิงวัยกลางคนที่ดูแลตนเองเป็นอย่างดีตามหลังด้วยเด็กรับใช้ เธอรับไหว้กตัญญูที่ไหว้อย่างนอบน้อม แล้วเดินไปดักหน้ารามินทร์
" ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ตามแม่เข้าไปในห้องหนังสือ "คุณหญิงสั่งลูกชายคนเล็กก่อนจะหันไปทางกตัญญู
"และถ้าไม่รบกวนเธอจนเกินไปก็เชิญด้วยนะ "ว่าแล้วก็เดินนำหน้าคนทั้งสองเข้าไปในห้องหนังสือโดยสั่งนมใหญ่ไม่ให้ใครเข้ามารบกวนทั้งนั้น
รามินทร์ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามแม่เข้าไปในห้องหนังสือ เขารู้ในสิ่งที่กตัญญูอาจจะไม่รู้ และแม่ของเขาเองก็รู้เช่นกัน
++++++++++++++++++
"ถ้าแม่ไม่ว่าง ไว้ เราค่อยคุยกันก็ได้นะครับ" รามินทร์มองไปบนโต้ะหนังสือมีกองเอกสารจากบริษัทวางอยู่
"เราต้องคุยกันวันนี้ "เธอว่าแล้วถอดแว่นสายตาออก
"กลับมาทำไมล่ะเรา? บอกแม่เองไม่ใช่เหรอว่าจะไปอยู่กับแมนเขาน่ะ"คำพูดนั้นทำให้กตัญญูต้องหันมามองคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากตนเองสลับกับใบหน้าของคุณหญิงจิตราอย่างแปลกใจ
"ผม...."รามินทร์อ้าปาก แต่เขาไม่รู้จะพูดอะไร ชายหนุ่มเดินเจ้าไปหาแม่ ยกมือขึ้นพนมไหว้
"ผมขอโทษครับแม่" น้ำเสียงนั้นสั่นแต่ไม่มีน้ำตา
....จะให้พูดอะไรได้อีก...ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว.......
" ขอโทษงั้นเหรอ?! ทำงามหน้าขนาดนี้ แกมีปัญญาพูดแค่นี้เหรอ?! "คุณหญิงตบโต๊ะทำงานของเธอเสียงดัง
"แกทำไปได้ยังไง? ไปล้มงานแต่งงานเขาแล้วยังเอาผัวคนอื่นไปเป็นของตัวเองนะหา ? อ้อ .. ฉันผิดเองสินะ ที่สปอยพวกแกเสียจนผิดเพศแบบนี้ " มือที่เริ่มเหี่ยวไปตามกาลเวลายกขึ้นปิดหน้าตนเอง รามินทร์ก้มหน้านิ่ง ริมฝีปากบางเม้มแน่น
"ผม...รู้ว่าผมผิด ผมขอโทษครับแม่" รามินทร์ยังคงย้ำคำเดิม
" คุณหญิงครับ..คือผม.. " กตัญญูขยับไปหมายจะดึงตัวของรามินทร์ให้ไปอยู่ด้านหลังตนเอง
"พอเถอะ...กตัญญู ฉันขอโทษเธอด้วยก็แล้วกันที่รามินทร์ทำให้เธอลำบาก และแม่ศรีของเธอก็คงเสียใจไม่ต่างจากฉัน"
รามินทร์เหลือบมองคนที่ยืนอยู่ไม่ห่างออกไป ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง
"แต่เรื่องที่ผมพูดกับแม่คราวนั้น ผมพูดจริงๆนะครับ... "
---เพี๊ยะ----
เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าของลูกชายคนเล็กทำให้คุณหญิงจิตราเจ็บยิ่งกว่านั้นเป็นร้อยเป็นพันเท่า
" แต่แมนเขาไม่เอาแก!! ไม่เข้าใจรึไง!? " แม้ว่าจะตวาดเสียงดังในขณะเดียวกันน้ำเสียงเธอก็สั่นไปด้วยความเสียใจที่ลูกชายคนนี้ไม่ยอมลืมตามองความจริงตรงหน้าเสียที คำพูดนั้นทำให้คนที่ถูกเอ่ยถึงต้องเอาตัวเองเข้ากันทันทีเขารู้ว่าคุณหญิงจิตราต้องเข้ามาทำโทษลูกชายคนนี้ต่อหน้าเขาเป็นแน่ซึ่งเขาทนไม่ได้รามินทร์หลับตาแน่น เขารู้ว่าบนใบหน้าจะต้องมีแรงกระทบจากฝ่ามือของมารดาอีกระรอกเป็นแน่
--เพี๊ยะ--
ฝ่ามือของผู้เป็นแม่ฟาดลงมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้ กตัญญูเป็นผู้รับเอาความเจ็บปวดนั้นจากคนทั้งคู่มาไว้ที่ตน รามินทร์ลืมตาขึ้นมาด้วย ความไม่อยากเชื่อ แผ่นหลังแกร่งนั้นเขามากั้นขวางระหว่างเขากับแม่เอาไว้
"อย่าตบมินอีกเลยนะครับ "
กตัญญูก้มหน้าลงร่างแกร่งขวางไม่ให้คนเป็นแม่ทำโทษลูกตอนที่พวกเขาเป็นเด็ก ชายหนุ่มก็เคยทำแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งตอนที่รามินทร์หนีเรียนพิเศษไปเที่ยว เขาเป็นคนรับไม้เรียวแทนเสียเอง ในตอนนั้นรามินทร์ร้องไห้ไม่หยุด
" ถ้าจะทำโทษมิน ก็ทำผมแทนเถอะครับ "
"พี่แมน....." เสียงที่เรียกอีกฝ่ายนั้นดังขึ้นแผ่วเบา
" แต่เธอเป็นคนอื่น...หลีกไป ฉันบอกให้หลีกไปไง!! "
คุณหญิงจิตราตวาดใส่หน้าของชายหนุ่มที่เธอตั้งใจเลี้ยงดูเอาไว้เป็นเพื่อนกับลูกชายทั้งสอง เธอเอ็นดูคนตรงหน้าไม่ต่างจากลูกของตนเลย ด้วยการส่งเสียให้เรียนสูงที่สุด และเมื่อชายหนุ่มสนใจในด้านการทำอาหารเธอก้เคยเสนอให้เขาไปเรียนที่สถาบันระดับโลกด้วยซ้ำไป โดยที่เธอจะเป็นคนออกค่าเล่าเรียนให้ซึ่งกตัญญูก็ไม่เคยรับความช่วยเหลือใดๆที่เกินตัวเลย
... นี่ย่อมรวมถึงรามินทร์ด้วยเช่นกัน ..
" ไม่ครับ .. ผมทำตามที่ท่านสั่งไม่ได้ อย่าทำให้มินเจ็บอีกเลยครับ "
... เพราะแค่นี้เขาก็ทำให้รามินทร์เจ็บมากเกินพอแล้ว...
"ไม่ พี่นั่นล่ะ.....พี่แมนนั่นล่ะ" รามินทร์ผลักร่างสูงของกตัญญูออกไปอีกทาง
"พี่นั่นล่ะเลิกทำให้ผมเจ็บได้แล้ว...ไม่ต้องการผม ไม่เอาผม ก็อย่ามาทำแบบนี้ อย่ามาทำแบบนี้ " รามินทร์ตวาดลั่น น้ำตาเหมือนจะไหลออกมาแต่ก็พยายามจนไหล่บางสั่นที่จะกลั้นเอาไว้
"พี่ไม่รู้ใช่ไหม.....สงสัยใช่ไหม ว่าผมทำไปเพื่ออะไร......แต่ก็ช่างเถอะ มันจบแล้ว พี่บอกผมเอง วันนี้ ว่ามันจบแล้ว.... " รามินทร์ว่าพลางดึงแขนของกตัญญูออกไปที่หน้าบ้านพาไปที่รถที่ขับเข้ามาจอด
"พี่ถามผม หลายคำถาม.....คำถามที่ผมไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเหตุการณ์ทุกอย่างนี่มันเกินขอบเขตที่ผมจะจัดการได้แล้ว แต่ผมขอถามพี่อย่างนึง ตรงนี้ แต่พี่ไม่ต้องตอบผมก็ได้..........." รามินทร์สบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"พี่เคยคิดรักผมบ้างไหม....." น้ำเสียงนั้นสั่นเครือ
“.........................”
ความเงียบระหว่างเขาทั้งสองคนทำให้รามินทร์ยิ้มก่อนจะยักไหล่
"ผมก็แค่อยากจะลองพูดแบบนั้นดู...พี่กลับไปที่ร้านเถอะ........ผมแค่อยากให้พี่รู้ว่าผมเข้าใจพี่ทุกอย่างแล้ว หลังจากนี้ผมคงเข้าไปที่ร้านไม่ได้ ฝากร้านด้วยก็แล้วกัน" รามินทร์ว่าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที
“.........................”
ชายหนุ่มได้แต่ยืนนิ่ง คำถาม น้ำเสียง สีหน้า แววตา ทุกอย่างของรามินทร์ยังคงติดอยู่ในหัวใจของเขา หากแต่ช่วงขากลับก้าวไม่ออก และริมฝีปากหนาก็หนักเกินกว่าจะส่งเสียงรั้งร่างบางนั้นเอาไว้ มีเพียงดวงตาสีนิลเท่านั้นที่ทำงานของมันได้ไม่บกพร่องในเวลานี้ ด้วยการมองร่างบางที่เขารักและดูแลมาตลอดยี่สิบกว่าปีนี้จนลับสายตาไป น้ำตาหยดหนึ่งไหลจากดวงตาช้าๆ ราวกับมันออกจากแผลบริเวณหัวใจของเขา
เพราะเขาผิดสัญญาที่เคยให้กับใครบางคนเอาไว้ .. ถึงต้องลงเอยแบบนี้
-
T__________________________________T
ไม่ไหวจริงๆนะ เจ็บเกินทนทานแล้วค่ะคุณคุรุม่า มิน แมน โฮวววววววววววววววววววววววววว
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
ตอนที่แล้วยังดีอยู่ แล้วทำไมเป็นแบบนี้
:serius2: :serius2: :serius2:
มินจะหนีไปต่างประเทศใช่ไหมครับ
:L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:m15::sad4: :o12:
-
คุณหญิงแม่พูดขนาดนี้ มินก็แสดงออกขนาดนั้น
แมนติดขัด เพราะคำสัญญาอะไร ยังไง กับใคร เกี่ยวกับก้องภพมั้ยนี่
เริ่มคาดเดาไปต่างๆนานา ด้วยความระทมทุกข์อย่างยิ่งของตัวละคร :impress3:
คนแต่งคะ มาม่าเหลืออีกหลายโหลมั้ยคะ เอาไปบริจาคบ้างมั้ย :z3:
-
แมน มิน โฮ
-
ไม่ไหวแล้ว
ฮือออออออออ
จะนอนหลับมั้ยคืนนี้
เฮ้อออออ
-
:o12: :o12:
อะไรกัน อะไรกัน ทำไมมันมาถึงจุดแตกหักแบบนี้ล่ะ
ไรท์เตอร์กับโคไรท์เตอร์อ่ะ :serius2: พาพี่แมนกลับมาเคลียร์ด่วยๆ เลยน้า....
-
:o12: :o12: :o12:
-
ปวดใจ สงสารมิน สมเพศแมน ไม่กล้าบอกความในใจออกไปทุกคนก็เลยเจ็บหนัก
-
มาม่าเต็มกระเพาะเลยตอนนี้
-
:o12:
-
แมน มิน โฮ
:jul3: ชอบอันนี้อ่ะ เกาะติดกระแสหนังไทยทีเดียวเชียว
แต่ขอตัวไป :o12: ให้กับมาม่าชามนี้ก่อนนะคะ :z3:
-
ตอนนี้สั้น ๆ เศร้า เลย อิอิ :m15:นู๋มิน :z6:แมนตามระเบียบ
-
กร๊าสสส
ตอนนี้โคตะระดราม่าเลยยยยยยยยยยย
เจ็บปวดที่สุด
ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในมือพี่แมนแล้วล่ะ
-
แม่เจ้าโว้ยยยยยยยยยย
กรูอยากจะตาย
:z3:
-
ไม่อยากกินเส้นแล้ว T^T~~!!~ เบื่อมาม่า ผัดไทกำลังจะขาดสารอาหารตาย เพราะ มาม่า อ่ออกก...
-
:sad4:ขนาดเตรียมใจไว้แล้วก้อยังทำใจไม่ได้
มินบอกไปแล้วก้อเหลือแต่พี่แมนล่ะว่าจะกล้าโชว์แมนบ้างหรือเปล่า
-
อะไรกันอ่า
ตอนที่แล้วยังดีๆ กันอยู่เลยอ่ะ
ทำไมตอนนี้เป็นเป็นแบบนี้ไปซะได้อ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
จัดมาหนักตามคาด สงสารน้องมินนี่จับใจ :sad4:
+1 ขอบคุณค่ะ :L2:
-
ว้าวววววววววววววววววววว เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นที่ร้าน
และโต๊ะทำขนม ... ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับน้อยอยากรู้จัง
-
:เฮ้อ: นึกไปถึงชื่อของ..กตัญญู...ที่แม่ให้แมนเปลี่ยน :เฮ้อ:
เพราะได้สัญญากับแม่ตัวเองหรือเปล่าแมน..ที่จะต้อง..กตัญญู..กับผู้มีพระคุณ
ไม่ดึง..มิน..ให้มาอยู่กับตัวเอง
:pig4: :pig4:
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
แวะเข้ามาดูอีกรอบว่าอัพยังหนอ อิอิ
รอซดมาม่าอยู่คร่า หุหุหุ
-
มาม่า~ :z3:
ท่านแม่ไม่ได้เป็นใจหรอกเหรอเนี่ย
สงสารมินมิน :sad4:
-
กินมาม่าจนจุก แน่นอกไปหมดแล้ว
-
ขอได้รับการขอบคุณจาก มาม่า .. ผู้สนับสนุนนิยายภาคนี้อย่างเป็นทางการค่ะ .. ไปซดกันต่อ
:o12:
+++++++++++
รถสปอร์ตราคาหลายสิบล้านเลี้ยวเข้าไปจอดยังที่จอดรถขนาดใหญ่หลังจากที่เพิ่งกลับมาจากการแวะไปเช็คบัญชีในตอนเช้าของร้านกาแฟที่ที่ตัวเขาร่วมหุ้นกับน้องชายสร้างมันขึ้นมา เด็กหนุ่มตัวผอมแห้งคนนั้นท่าทางแปลกไปในตอนเช้าตรู่วันนี้ โจ๊กกับปาท่องโก๋เจ้าอร่อยที่เขาซื้อไปฝาก ไม่ได้ถูกจัดการอย่างรวดเร็วเหมือนทุกที แม้จะสร้างความไม่พอใจให้เขาบ้างแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร ดวงตาคมเหลือบมองรถสีขาวที่จอดอยู่ช่องข้างๆ แล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
..กลับมาแล้ว?..
" มินกลับมาแล้วเหรอครับ นมใหญ่? " ชายหนุ่มร่างสูงในชุดลำลองสบายๆ หากแต่ราคาแพงตั้งแต่หัวจรดเท้าถามกับแม่นมที่เลี้ยงเขากับน้องชายมาตั้งแต่ยังเล็ก
"อ้อเจ้าค่ะ คุณหนูกลับมาตั้งแต่เมื่อเช้า คุณแมนพามาส่งน่ะค่ะ" นมใหญ่ว่า
"คุณแมกซ์จะรับมื้อกลางวันเลยไหมคะ จะได้ให้เด็กไปเตรียมให้"
" ก็ดีครับ เผื่อมินด้วยก็แล้วกันครับ .. "
ชายหนุ่มสั่งก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นบนของบ้าน รู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่รามินทร์ไม่ลงมาททำอะไรข้างล่าง เพระาปกติแล้ว หากกลับมาบ้านก็มักจะมาขลุกอยู่กับนมใหญ่ที่เรือนเล็กเสมอ มือแกร่งเคาะประตูห้องของน้องชายสองสามครั้ง
“ใครน่ะ" เสี่ยงนุ่มดังขึ้นจากด้านในห้อง
"ถ้าเป็นนมใหญ่ล่ะก็ ผมไม่หิวนะ"
" ไม่หิวก็ต้องกิน พี่ให้นมใหญ่เขาทำเผื่อแล้ว .. เปิดประตูๆ " พศวัตเคาะประตูห้องอีกสองสามครั้ง น้ำเสียงของรามินทร์ดูแปลกไปจนเขาจับความรู้สึกได้
...เกิดอะไรขึ้น...
ในที่สุดบานประตูห้องนอนก็ต้องเปิดออก ร่างเล็กของชายหนุ่มยังอยู่ในชุดเสื้อผ้าชุดเดิมกับเมื่อเช้า เสื้อคอโปโลสีเข้ม กับกางเกงยีนส์ แต่สิ่งที่เรียกความสนใจของพี่ชายไม่ใช่เรื่องใด นอกจากใบหน้าและดวงตาแดงก่ำของน้องชาย เพราะพอเดินขึ้นห้องมาได้รามินทร์ก็ร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนผล็อยหลับไปและเพิ่งได้ยินเสียงพี่ชายเคาะประตู
"อ่ะ...อ้าวพี่แมกซ์.... " รามินทร์ปั้นยิ้มยกมือขึ้นเช็ดหน้าเช็ดตา "เข้ามาซิ่"
" เป็นอะไรน่ะ? "คิ้วเข้มขมวด พลางจ้องใบหน้าขาวที่แดงเพราะการร้องไห้อย่างหนัก
" ใครทำอะไรมิน? .. ไอ้ก้องอีกแล้วเหรอ? มันมีใหม่แล้วไม่ใช่รึไง? "เขาถาม ๆ อารมณ์ที่ดีๆ อยู่เริ่มกราดเกรี้ยว
รามินทร์ส่ายหน้า
"ไม่......ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่เป็นหวัด" ได้ยินพี่ชายถามขึ้นมาแบบนี้ เขาเบือนหน้าไปอีกทาง ร่างเล็กเดินเข้าไปด้านในห้อง
"พี่เข้ามาก่อนได้ไหม ปิดประตูด้วยถ้าพี่จะเสียงดัง"
มือแกร่งปิดประตูห้องสีขาวเสียงดังปัง ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าไปหาความจริงต่อ
" ไอ้แมนมาส่งใช่ไหม? "
หลังจากที่เขาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ท่าทางกราดเกรี้ยวก็เริ่มลดลง แต่รามินทร์คงเข้าใจแล้วว่า พี่ชายของเขาเริ่มจับประเด็นได้ถูกต้อง รามินทร์ไม่ได้ตอบ เขาพยักหน้าลงน้อยๆ ดวงตาเหม่อออกไปด้านนอกมีรถสีขาวของเขาจอดอยู่
"ไอ้แมนมันทำอะไร?" เสียงทุ้มห้าวที่มักจะกราดเกรี้ยวราวกับพายุนั้นถามเสียงเรียบเย็น
"พี่แมนเขาก็มาส่ง....อยากให้ผมกลับบ้าน.....บ้าง.....ก็เท่านั้น" บางคำในประโยคของรามินทร์ยังไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นอีกแค่ชั่ววินาทีเท่านั้นที่เขาจะพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป แต่เขาก็ไม่มีโอกาสนั้น...และไม่ได้รับรู้แม้แต่เหตุผลที่แท้จริง
"พี่แมนเขาก็แค่.....อยากให้มิน...กลับบ้าน....อยากให้มิน เป็นน้องของเขาต่อไป...ก็เท่านั้น" รามินทร์พูดซ้ำออกมาท้ายเสียงสั่นเครือ
ร่างสูงใหญ่ของพศวัตขยับมาอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะดึงคอเสื้อขึ้น รอยแดงจางๆที่คอนั่นให้คำตอบเขาได้อย่างชัดเจนแล้ว ริมฝีปากหนาเม้มแน่นด้วยความโกรธก่ออนจะปล่อยรามินทร์ออกจนแทบจะเรีกว่าผลัก
" แล้วนี่มันอะไร?! "
...มึงสัญญากับกูแล้วไม่ใช่เหรอ ไอ้แมน .....
"ไม่ ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะ....มิน...มินผิดเอง ทุกอย่าง ทุกอย่าง มินยั่วพี่เขาเอง มินเสนอตัวเอง มินไปล้มงานแต่งพี่แมนด้วยซ้ำไป" ร่างเล็กตะเบ็งเสียงออกมา มันเป็นการต่อว่าตัวเอง ยิ่งได้ยินคำตอบที่ปกป้องคนที่ผิดคำสัญญาต่อเขา
พศวัตยิ่งทนไม่ได้มือแกร่งชี้ที่หน้าอีกฝ่าย แต่ไร้คำพูดใดจะต่อว่า เขาก้าวเท้ายาวๆ หมายจะออกจากห้องนี้ไปจัดการกับกตัญญูให้ตายไปซะ
"พี่แมกซ์....พี่แมกซ์....ไม่นะ ห้ามไป อย่า" น้องชายที่ไม่เคยคิดจะอ้อนหรือขอร้องอะไรพศวัตเลยปราดเข้าไปดึงแขนของพี่ชายเอาไว้
"พี่เขาไม่ผิด.... ผมขอ....นะ....นะ....พี่แมกซ์ อย่าไป"
"ปล่อย..ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" ชายหนุ่มบอกกับน้องชายเสียงเรียบ ถึงจะมีเรื่องราวสร้างปัญหาไปทั่วต่อยตีกับใครมาก็มากมาย แต่เขาไม่เคยตีรามินทร์เลยซักครั้ง
"พี่แมกซ์........."คำขู่นั้นทำให้รามินทร์มองหน้าของพี่ชายนิ่ง
"พี่จะต่อยผมก็ต่อยซิ่ ผมเริ่มก่อนเองนี่"
มือแกร่งดึงมือของรามินทร์ออกอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงร่างบางนั่นลงกับพื้นพรม
"กูจะจัดการมันก่อน มึงอย่าคิดล่ะว่าจะรอด!"คำพูดที่ไม่เคยพูดกับน้องชายคนนี้ดังขึ้นอย่างเหลืออดก่อนจะก้าวยาวๆออกจากห้องนั้นไปทันที
เสียงก้าวท้าวยาวๆยังคงดังลั่นตัวบ้านก่อนจะตาทรถสปอร์ตสีแดงคันใหมแล้วขับกระชากออกไปอย่างรวดเร็ว
รามินทร์ยังคงนั่งอยู่กับพื้นอย่างนั้น เขาพยายามยันตัวขึ้น แต่ขาแขนกลับหนักอึ้ พี่ชายของเขาเป็นอะไรไปแล้ว พศวัตไม่เคยพูดกับเขาแบบนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นคนอารมณ์ร้อนแต่ต่อให้โกรธแค่ไหนพศวัตไม่เคยจะใช้ถ้อยคำแบบนั้นกับเขามาก่อน
ชีวิตยี่สิบกว่าปีที่มีมาเหมือนจะวิ่งผ่านใบหน้าของเขาไปในเสี้ยววินาที เสียงหัวเราะ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของพี่ชายทั้งสองคน เขาเป็นคนพังมันลงมากับมือเอง
"รามินทร์....แกอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วจริงๆ...." ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ เขาหันหน้าไปมองที่โต้ะทำงานของตัวเอง สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คงอยู่ในนั้น หากจะใช้การคงต้องตระเตรียมเวลาอีกหน่อย....แต่เขาจะใช้มันแน่ๆ
...พาสปอร์ต....
+++++++++++++++
เสียงรถสปอร์ตคันที่เพิ่งเข้ามาตอนเช้ามืดกลับเข้ามาจอดที่เดิมอีกครั้งในตอนเที่ยงทำให้เด็กหนุ่มร่างผอมต้องเดินออกไปชะโงกดูอย่างแปลกใจ
"คุณแมกซ์ มีอะไรหรือเปล่าครับ...."เจ้าน้อยรีบวิ่งมารับหน้าพี่ชายของเจ้าของร้านทันที แอบคิดบ่นในใจว่า ทำไมใครต่อใครถึงหายหน้าไปจากร้านกันหมด กตัญญูเอง ก็ยังไม่กลับเข้ามาจากออกไปซื้อของทั้งที่เป็นช่วงวุ่นของร้าน
" ไอ้แมนล่ะ? "เสียงที่พักหลังจะเต็มไปด้วยอารมณ์ขันพูดจาสบายๆหยอกล้อ หรือแกล้งกับเจ้าเด็กร่างผอมคนนี้อยู่เสมอ วันนี้กลับเปลี่ยนไปอย่างที่ไม่เคยเป็น
"เอ่อ......."ทันทีที่ได้ยินโทนเสียงนั้นเจ้าน้อยถือวิสาสะดึงข้อมือของคนร่างใหญ่กว่าเข้าไปในส่วนครัวหลังร้านทันที
"พอดีพี่แมนออกไปซื้อของน่ะครับไข่หมดพอดีต้องไปหามาเพิ่มไว้ก่อน ..เอ่อ...คุณแมกซ์มีอะไรหรือเปล่า "ทั้งๆที่ในใจก็รู้อยู่เต็มอกเห็นอยู่เต็มตาว่าเคยเกิดอะไรขึ้นมาบ้างเจ้าน้อยยังเฉไฉพยายามทำตัวไม่รู้เรื่องต่อไป
"เราน่ะเห็นมินมาทำงานกับไอ้แมนทุกวันรึเปล่า? "ชายหนุ่มนึกโทษตนเองว่าทำไมถึงไม่เคยสังเกต ว่าตั้งแต่ที่กตัญญูยกเลิกงานแต่งงานรามินทร์เองก็ออกจากบ้านเช่นกันและทั้งๆที่ทั้งคู่ไปอยู่ด้วยกันแต่เขาก็ไม่เคยสงสัยอะไรเลย
"ก็....เอ่อ...เกือบๆ ทุกวันครับ" เจ้าน้อยตอบกลับ น่าแปลกที่วันนี้ อีกฝ่ายไม่ได้พูดด้วยท่าทีกวนๆ อารมณ์ดีเหมือนเช่นทุกครั้ง
"แล้วสองคนนั่น..ดูเป็นยังไง คือ..หมายถึง ดูสนิทกันมากไหม มีอะไรแปลกๆรึเปล่า? "
น่าแปลกจริงๆทั้งๆที่เขาเองก็ชอบผู้ชายด้วยกันและจะเรียกว่ากำลังสนใจเด็กผอมๆตรงหน้านี้ แต่ก็ไม่อยากจะเด็กคนนี้รู้จักโลกมืดของคนแบบเขาให้มากนัก..ถึงได้ไม่ถามออกไปตรงๆ
"ก็...เอ่อ.....ก็.......เหมือนทุกครั้งนี่ครับ แต่ก็มี...เอ่อ....เอ่อ....ก่อนหน้านี้เหมือนจะทะเลาะกัน" เจ้าน้อยตอบกลับตะกุกตะกัก จะให้เขาพูดได้ยังไงว่าคืนที่ฝนตกวันนั้นเขาเห็นอะไรบ้าง
" แล้วอะไรอีก? .. ท่าทางเราจะรู้อะไรมากกว่านั้นนะ.. "ดวงตาคู่คมจ้องมองอีกฝ่ายอย่างจับผิด
เจ้าน้อยมีท่าทีลำบากใจ เด็กหนุ่มร่างผอมยกมือขึ้นก่ายหน้าผากก่อนจะส่ายหน้า
"คุณแมกซ์อย่าบังคับผมซิ่ครับ....แล้ว เอ้อ เอ้อ ตอนนี้ลูกค้าเต็มร้านเลย ผมอยู่คนเดียวด้วย" เขาพยายามหลีกเลี่ยง
ทันใดมือแกร่งจับข้อมือเล็กนั่นแล้วออกแรงลากร่างเล็กให้ตามเขาเข้าไปในออฟฟิตก่อนจะปิดประตู
++++++++++++++
"ไปรู้ ไปเห็นอะไร เล่ามาให้หมด"
ร่างสูงใหญ่ยืนค้ำอยู่เหนือหัวสายตาคาดคั้นทำเอาเด็กหนุ่มกลืนหายใจลงคอไปอึกใหญ่ ความรู้สึกกลัวร่างสูงวิ่งเข้ามาจับใจ มันไม่ใช่เพราะร่างกายของอีกฝ่าย แต่เป็นเพราะน้ำเสียงท่าทางที่แปลกไปจากเดิมนั่นต่างหาก มีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น แน่ๆ และมันต้องเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เขาได้พบได้เห็นในคืนนั้น เจ้าน้อยหลับหูหลับตาแน่น
"ผมเห็นคุณมินกับพี่แมน....เขา...มีอะไรกัน!"
" ..............................อะ..ไรนะ?.. "
เป็นนานกว่าที่ชายหนุ่มจะถามขึ้นมาอีกครั้งพศวัตบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกของเขาตอนนี้คืออะไร
สิ่งที่เด็กคนนี้เห็นคืออะไร มากมายขนาดไหน แล้วทำไม...ดวงตาของเด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายเป็นเชิงต่อว่าใบหน้านั้นแดงก่ำใต้ผิวสีเข้ม
"ผมบอกไปแล้วว่าผมเห็นอะไร ....ผมเห็นพี่แมนกับคุณมิน มีอะไรกัน ในห้องครัวนั่นล่ะ....ถ้าคุณแมกซ์พอใจแล้ว ผมจะออกไปทำงาน ผมไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของครอบครัว" เจ้าน้อยเอ่ยน้ำเสียงปนเปกันระหว่างความไม่พอใจที่ถูกคาดคั้น ความกลัวว่าพศวัตจะระเบิดอารมณ์ออกมา และความอายที่พูดอะไรแบบนั้นออกไป ร่างเล็กกว่าเตรียมหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง
" เดี๋ยว! " ชายหนุ่มห้ามเสียงดังเมื่อเจ้าน้อยทำท่าจะออกไป
"แล้วที่เห็นน่ะ ... แมนมันทำท่าเหมือนบังคับ หรือ มินมันขัดขืนบ้างไหม? " เขารู้ว่าคำถามนั้นยากที่จะตอบออกมาได้อย่างไม่กระดากปาก แต่ทำอย่างไรได้ เมื่อเจ้าน้อยเป็นคนที่เห็นเหตุการณ์นี้เพียงคนเดียว
ยิ่งอีกฝ่ายถามภาพในคืนนั้นก็ยิ่งเด่นชัดในหัวสมองของเด็กหนุ่ม เจ้าน้อยหันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"ไอ้เรื่องแบบนั้นผมก็ไม่รู้หรอก กลับมาเห็นก็กอดกันกลม นัวเนียเสียงดังแล้ว.... ส่งเสียงเรียกชื่อกันจะเป็นจะตาย"ใบหน้าแดงจนจะดำของเจ้าน้อยมองหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะหลบสายตา
"โอ้ย ไม่ต้องมาถามผมแล้วนะ ผมอยากจะลืมมันเต็มทีแล้ว" ร่างผอมๆ ของเด็กหนุ่ม เปิดประตูได้ก็รีบกระโจนออกไปพยายามทำงานต่อทันที แต่ก็ชนเข้ากับร่างสูง แผ่นอกกว้างในชุดเชฟสีขาว ไม่ต้องบอกก็รู้จะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจากคนต้นเรื่อง
เจ้าน้อย แหกปากเสียงดังไม่เป็นภาษาใส่เชฟหนุ่มก่อนจะวิ่งฉิวไปที่หน้าร้าน เขาไม่อยากจะเกี่ยวอะไรด้วยแล้ว
++++++++++++
เชฟหนุ่มมองตามร่างของเด็กในร้านที่วิ่งไปอย่างไม่เข้าใจในคราแรกก่อนจะถึงบางอ้อ ในอีกเสี้ยววินาทีต่อมา
"พี่แมกซ์" น้ำเสียงนั้นดูแปลกใจไม่น้อย
" ไอ้เชี่ยแมน!!! "เสียงคำรามดังไปทั่วห้องขนาดเล็กของออฟฟิต ตามมาด้วยร่างสูงใหญ่และหมัดหนักๆที่ประเคนใส่ใบหน้าคมของคนอายุน้อยกว่า มือแกร่งกระชากคอเสื้อ โดยไม่ใส่ใจสีขาวของชุดนั้นจะเปรอะเปื้อนเพียงใด ดีเสียอีก ถ้าเลือดชั่วๆของคนเนรคุณจะเปรอะชุดสีขาวที่เป็นเพียงเปลือกนอกนี้เสียบ้าง
" มึงสัญญากับกูแล้วไม่ใช่เรอะ!!! "
ใบหน้าคมที่หันร่างที่จะเซก็เซไม่ได้เพราะมือของพศวัตที่ยังยึดแน่นที่คอเสื้อหันกลับมามองหน้าของอีกฝ่าย พร้อมเลือดกลบริมฝีปาก
"ผมผิดสัญญา"
เสียงฮือฮาดังขึ้นที่หน้าร้าน เพราะเสียงตวาดดังลั่นของพศวัต ทำเอาเด็กหนุ่มในร้านหน้าซีด ช่วงเที่ยงเป็นช่วงที่มีคนมาทานเยอะที่สุด เขาคนเดียวก็จะดูไม่ไหวอยู่แล้วยังจะมีการทะเลาะวิวาทของเจ้าของร้านกับเชฟอีก
"แต่ผมก็พยายามจะจบมันแล้ว" กตัญญูเอ่ยต่อเขาจ้องหน้าที่แดงก่ำด้วยความโกรธของคนที่เป็นเหมือนพี่ชายนิ่ง
พศวัตกัดฟันกรอดมือแกร่งกำแน่นชายหนุ่มมองออกไปด้านนอกของออฟฟิต
" น้อย! ปิดร้าน เดี๋ยวนี้!! "
" มึงไปเคลียร์กับกู หลังร้าน " เจ้าของร้านปล่อยมือออกจากคอเสื้อของเชฟหนุ่มก่อนจะเดินแรงๆ ไปยังหลังร้านทันที
เด็กหนุ่มไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเชิญให้แขกออกไปจากร้าน โดยไม่คิดสตางค์ แต่อย่างใด เด็กหนุ่มเห็นทั้งสองคนเดินไปข้างหลังร้าน เขาอดเป็นห่วงไม่ได้ จึงรีบวิ่งตามไปหลังร้าน เห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ทั้งสองคนยืนประจันหน้ากันอยู่ เจ้าน้อยถึงกับหน้าซีดเขาไม่เคยเห็นทั้งสองคนเป็นแบบนี้มาก่อน กตัญญูนั้นไม่พูดเอาอะไรเขาถ่มน้ำลายเจือเลือดออกไปอีกทาง
++++++++++++
" ทำไม? "คำถามง่ายๆและสั้นๆ แต่ดูเหมือนจะตอบได้ยากเหลือเกิน กตัญญูกลืนน้ำลายเจือคาวเลือดลงคอ
"หรือที่มินมันเอาเงินออกไปล้านสองเพราะมึง?"เมื่อกตัญญูไม่ได้ตอบอะไร สิ่งที่เขารับรู้มาจึงถูกถามออกไปเพราะดูจากเวลาในการที่ถอนเงินออกไปมากขนาดนั้นมันแค่ไม่กี่วันก่อนที่กตัญญุจะแต่งงาน
"นั่นเพราะ มินไม่อยากให้ผมแต่งงาน" กตัญญูตอบไปตามตรง
"ก็เลยซื้อมึงเป็นผัวรึไง?" คำตอบของกตัญญุไม่ทำให้พศวัตพอใจอะไรได้เลย มือแกร่งกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายมาอีกครั้ง มืออีกข้างยกขึ้นหมายจะต่อยอีกซักหมัด
" มันเป็นข้อตกลงของผมกับมิน " กตัญญูมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
" เขาต้องการให้ผมทำแบบนี้เพื่อใช้หนี้ ..พี่คิดว่าลูกหนี้อย่างผมจะขัดใจอะไรเขาได้รึไง "
" มึงไม่ต้องมาอ้าง!! อยากได้เงิน มึงก็มาเอาที่นี่!! " ชายหนุ่มตะคอกอย่างเหลืออด
"แค่ที่ดินแม่ศรี มึงขายตัวมึงได้เลยเรอะ มึงขายศักดิ์ศรีได้เรอะ?! " มือแกร่งเขย่าคอเสื้อของอีกฝ่ายอย่างแรง
"พี่คิดว่าผมอยากได้เงินนักรึไง เท่าที่อยู่กันมาผมเคยขออะไรไหม ถ้าผมคิดจะขอผมคงขอไปนานแล้ว....แต่นี่ไม่ใช่ ผมเองก็มีศักดิ์ศรีแต่น้องพี่ก็เอามันไปจากผมหมดแล้ว...จะให้ผมเหลืออะไรอีก " กตัญญูเองก็ดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายเหมือนกัน
"สิ่งสุดท้ายที่ผมมี คือ ไม่อยากจะให้ใครเจ็บไปมากกว่านี้ ด้วยชื่อนี้ ผมถึงได้พามินไปส่งที่บ้าน"
ชายหนุ่มรู้ดีกว่ากำลังโกหกคำโต .. เหมือนทุกครั้ง
เขาเคยโกหกเพื่อให้รามินทร์มีความสุข ปิดบังเรื่องก้องภพคบกับรามินทร์จนเกิดเรื่องนั้นขึ้น สร้างบาดแผลลึกในใจของอีกฝ่าย
.. บาดแผลที่เขาน่าจะรักษาให้มันหาย แต่เขากลับ เป็นคนทำร้ายรามินทร์อีกครั้งด้วยการโกหก ว่าไม่ได้ต้องการ ...
" มึงจะพูดให้ได้อะไรอีก ! "เจ้าของร้านหนุ่มตะคอกใส่เชฟหนุ่ม เขายังจำได้ดีว่ารามินทร์เป็นอย่างไรตอนที่เขาเห็นเมื่อเช้านี้ แล้วคนตรงหน้า ... คนที่เขานับเป็นน้องอีกคน ยังพูดราวกับว่ารามินทร์ผิดคนเดียว ... แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้น..
" ได้..ถ้ามึงคิดว่ามินมันผิด มึงก็จำคำพุดของมึงเอาไว้ ไอ้เชี่ย " พศวัตปล่อยคอเสื้ออกฝ่ายก่อนจะปัดมือนั้นออกจากคอเสื้อของตนเอง
"มึงจะไม่ได้เห็นมินอีก ตลอดชีวิตมึง!!"เขาพูดใส่หน้ากตัญญุแล้วเดินออกไปจากหลังร้านทันที
สิบกว่าปีก่อน มึงสัญญาอะไรไว้กับกู..กูไม่เคยลืม
มึง ผิดสัญญา!
ตลอดชีวิต......คำพูดนั้นทำให้กตัญญูพูดอะไรไม่ออก มันเหมือนกับวันนั้นสายตาและคำพูดนั้นของ
รามินทร์ได้ย้อนกลับมาหาเขาอีกครั้ง
"มินผิดที่ทำอะไรไม่คิด ... แต่ผมเองก็ผิดที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ซักครั้ง .. "
กตัญญูยกมือขึ้นหมายจะเรียกพี่ชายเอาไว้ เขาเจ็บ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น สิ่งที่เขาอยากจะเอ่ยไม่ใช่ชื่อของพี่ชายแต่เป็นประโยคสั้นๆที่ อยากจะบอกให้ใครต่อใครรู้
"ผมรักมิน..."
เสียงทุ้มที่เคยพูดกับใครต่อใครอย่างร่าเริง ท่าทีห้าวหาญหายไปจากร่างสูง ไหล่สองข้างตกเหมือนไร้แรง เสียงที่เปล่งออกไปนั้นเบาราวกับพูดกับตัวเอง....
"กูให้โอกาสมึงพูดแล้ว ไอ้แมน ... แต่ตอนนี้เวลามึงหมดแล้ว "พศวัตบอกเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินลับสายตาของคนที่อยู่หลังร้านไป
มันก็จริง .. เขาไม่มีโอกาสอีกแล้ว ไม่มีโอกาสที่จะมองหน้าคนที่เขารักมากกว่าใครคนนั้นได้อีกต่อไป
...จะไปบอกเด็กคนนั้นได้ยังไง ในเมื่อ เขา เป็นคนพารามินทร์กลับไปส่งที่บ้านเอง
ทุกอย่างมันคือ ความกลัว ของเขาเอง กลัวการที่จะพูดออกไป
กลัวในสิ่งที่จะเกิดขึ้นจากสายตาของคนที่เฝ้าดูเขามาโดยตลอด
และกลัว สายตาที่จะมองมายังตัวเอง เมื่อเขาส่องกระจก
......ไอ้อกตัญญู.....
-
:impress3: :sad4: :o12:
สมน้ำหน้าพี่แมน
สม น้ำ หน้า
ปากหนักเหลือเกิน ไปไป๊ ชิ่วๆ
-
:serius2: :angry2: :o12:
-
:serius2: :m31:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เหอะๆๆๆๆ พี่แมน หนอพี่แมน ปากหนัก หรือ อมอะไรอยู่กันแน่คะ :z3: :z3:
-
ถ้าพูดไปก็คง อกตัญญูจริงๆอ่ะแหละ รักพี่แมน มากกว่าไอ่พี่ก้อง
-
:a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
ทั้งๆที่แค่พูดออกมาตรงๆ ก็เคลียร์กันได้ละ แต่นี่...
ยิ่งมีพี่แมกซ์เข้ามาร่วมวง คราวนี้เลยกลายเป็นระเบิดลงของแท้
-
:o12: ตอนนี้ยังกะนิยายทมยันดี เศร้าบีบหัวใจซ๊าาาาาาาาาาาาา
:เฮ้อ:
-
+1 ขำน้อยอ่ะ :m20:
-
:เฮ้อ:
-
กำลังตามอ่านซีรี่ส์1 อยู่เลย ^^
-
ดีเกินไปมั้งมึง
-
เหตุผลของแต่ละคน คนอื่นอาจจะฟังไม่ขึ้น
แต่กาลเวลา จะเป็นเครื่องพิสูจน์ หัวใจของใครคนหนึ่ง
+1 เป็นกำลังใจให้ ไรเตอร์และโคไรเตอร์ หามาม่า มาเติมความเป็นมาม่าอีกสักซองสองซอง :z2:
-
พี่แมน
เฮ้อ
ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
ก็อยากปากหนักเองทำไมล่ะ
o18
-
เอาให้กระอักเลือดตายไปข้างเลย ช้ำใจแล้วช้ำใจอีก :sad4:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ว่าแล้วเชียวเจ้าน้อยต้องเห็นเรื่องคืนนั้นแน่ๆ เลย
แล้วพี่แมนจะทำยังไงล่ะ
มินก็จะหนีไปต่างประเทศแล้ว
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:a5: พี่แม๊กซ์องค์ลง ช็อค!!!!!!
ไม่มีอะไรจะกล่าว นอกจาก ... :เฮ้อ: o22 :m15: และ :o12:
รอตอนต่อไป ขอให้ผ่านพ้นวิกฤตมาม่าได้ในเร็ววัน
-
อ๊าค ๆ ๆ ๆ ๆ
มินทร์จะหนีไปต่างประเทศเหรอ
เค้าสัญญากันไว้แล้วว่าตลอดชีวิต
เฮ้ออออออออออออ
เศร้าจริง ๆ ๆ
-
อกตัญญู
ซึ้งเลยคำนี้
ใครก็ไม่อยากได้ทั้นนั้นล่ะ
สงสารทั้งคู่
:o12: :o12: :o12:
-
สัญญิงสัญญาอะไรกัน
พี่แม๊กซ์เจาเอามินไปแล้วนะ
พี่แมนทำไรสักอย่างสิ
-
เอาอีก ฮือออออออออ ขออีกกกกก
จัดหนักเลย ฮืออออออ
เค้ายังไหวอยู่น๊าาาาา
จัดมาให้พอ แล้วขอหวานหนักๆ เลยน๊าาา
เค้าทนได้ กับความหวานแสบตับที่รออยู่ข้างหน้า
ฮึก ฮึก ฮืออออออออ
-
:o12: ตอนนี้ยังกะนิยายทมยันดี เศร้าบีบหัวใจซ๊าาาาาาาาาาาาา
:เฮ้อ:
เจอเม้นนี้ถึงกับอึ้ง .. ไรเตอร์+โคไรเตอร์ ไม่กล้าเทียบเลยค่ะ .. ต้องขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านที่ชอบ(??) มาม่าชามโตนี้นะคะ
ปล.ตอนนี้มีพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยล่ะ :-[
++++++++++++
"คุณแมกซ์....คุณแมกซ์ครับ"
ร่างผอมของสมปองวิ่งตามร่างสูงออกไปที่หน้าร้าน ท่าทางหัวเสียแบบนั้นแม้จะไม่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเพราะมัวแต่จัดการกับลูกค้าแต่ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจแทนคนทั้งสอง
" อะไร! "ชายหนุ่มตะคอกถามแม้จะรู้ว่าคือใคร อรมณ์ของเขาตอนนี้มันทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ จนไม่อาจควบคุมตนเองได้ง่ายๆ ร่างเล็กกว่าสะดุ้งเฮือก น้ำเสียงที่ตอบกลับมานั้นทำเอาหัวใจแทบตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
"เอ่อ....เอ่อ........." เจ้าน้อยละล่ำละลัก เขาจะพูดอะไร ทำไมต้องเดินตามอีกฝ่ายออกมา
"ผม....ผม.....ผมแค่เป็น......เอ่อ...... " เด็กหนุ่มไม่รู้จะพูดอะไรต่อ สายตาที่มองมานั้น หากเขาพูดอะไรออกไปตอนนี้ เขาอาจจะถูกหักคอเลยก็ได้
มือแกร่งยกขึ้นเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่เป็นไร ก่อนจะชี้ไปที่ด้านหลังร้าน
"ไปดูไอ้แมนโน่น .. พี่ไม่เป็นไร.. "
"เอ่อ...งั้น รอผมเดี๋ยว...." เด็กหนุ่มยกมือเชิงบอกให้อีกฝ่ายรอ ก่อนจะวิ่งกลับไปหลังเคาท์เตอร์ เสียงดังกุกกัก กรอบแกรบ ก่อนที่ร่างเล็กกว่าจะเดินกลับมาพร้อมถุงพลาสติใส่น้ำแข็งสองถุงเล็กๆ เขายื่นให้อีกฝ่ายถุงหนึ่ง
"เดี๋ยวมือคุณจะบวม" ว่าพลางก็พยักเพยิดไปที่มือใหญ่นั้น แรงกระแทกจากการต่อยมันก็ทำให้เจ็บได้กันทั้งคนต่อยคนโดนต่อยนั่นล่ะทำไมเขาจะไม่รู้
ความเย็นของน้ำแข็ง ช่วยให้ใจของชายหนุ่มเย็นลง แม้ว่าจะไม่หายโกรธเลยซะทีเดียว พศวัตดึงทั้งถุงน้ำแข็งและมือของเจ้าน้อยเข้ามาหาตัว
"ทำให้พี่ก่อน แล้วค่อยไปหามัน"
"หา อะไรเล่า เมื่อกี้ยังไล่ให้ไปดูพี่เขาก่อนเลย" สมปองเลิกคิ้วสูงแต่ก็ยอมประคบให้กับอีกฝ่ายโดยไม่ลืมที่จะยกออกเป็นระยะๆ ถ้าเย็นมากเกินไปก็ไม่ดีเหมือนกัน
"ดีขึ้นไหมครับ ถ้าอย่างนั้นจะได้ไปดูเฮียแมนต่อ เลือดกลบปากเลย ปากแตกต้องเย็บรึเปล่าไม่รู้นะนั่น..."สมปองพยายามไม่ก้าวล้ำเข้าไปสู่คำถามใดๆที่จะพาอีกฝ่ายวกกลับไปยังต้นตอของเรื่อง ที่เขาห่วงก็แค่เรื่องแผลของเจ้านายทั้งสองคนนี่ล่ะ
"อืม ดีแล้วล่ะ ..ขอบใจนะ งั้นพี่กลับก่อน ฝากด้วยก็แล้วกัน "ชายหนุ่มยกมือขึ้นขยี้ผมอีกฝ่ายก่อนจะเดินไปยังที่จอดรถ แล้วขับออกจากร้านไป
++++++++++++
ทันทีที่เจ้าของร้านเดินออกจากร้านไป สมปองแทบสับขาวิ่งไปหลังร้านแทบไม่ทันปากก็ตะโกน
"เฮียแมน.....เฮ้ยยย เป็นไงบ้างงงงง"
ถุงน้ำแข็งถูกยื่นให้แทบไม่ทัน สมปองทำหน้าที่แพทย์สนามตรวจสอบบาทแผล เห็นรอยถลอกที่หน้า และรอยเลือดที่มุมปาก เด็กหนุ่มเช็คซ้ายขวาสั่งให้เชฟหนุ่มอ้าปาก
"โห...ไปให้หมอดูดีกว่ามั้ง...กัดไปจังเบ้อเริ่มแบบนี้....ดีนะลิ้นไม่ขาด ไม่งั้นไม่มีคนทำกับข้าวให้ผมกินแน่เลย"
" ยังไกลหัวใจว่ะ ไม่เป็นไร "กตัญญุหัวเราะออกมาเบาๆ ทั้งๆที่สภาพตนเองดุไม่ได้ขนาดนี้ แน่ล่ะ หัวใจของเขามันไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว เพราะฉะนั้น ถึงพศวัตจะทำร้ายเขามากกว่านี้ก็คงไม่ตายง่ายๆหรอก
"อย่ามากระอักเลือดตายทีหลังก็แล้วกัน...ผมไม่เฝ้าร้านกับผีเชฟหรอกนะ"
เจ้าน้อยพูดออกมาเบาๆ พลางเก็บเครื่องมือปฐมพยาบาลลงกล่อง นานทีปีหนถึงจะได้หยิบออกมาใช้ แต่เมื่อเร็วๆนี้ดูจะได้ใช้บ่อยจนอดเป็นห่วงไม่ได้
"วันไหนไปทำบุญดีกว่า"
++++++++++++
รามินทร์นั่งถอนหายใจอยู่ที่ข้างหน้าต่าง เมื่อวานก่อนพี่ชายของเขาหุนหันออกไปจากบ้าน และเขารู้ดีว่าพี่ชายของเขาไปไหน เกิดอะไรขึ้นระหว่างนั้น มือของพศวัตมีแผลแต่ก็ไม่วายที่จะกลับมาตะคอกใส่เขาอีกหลายประเด็นปลายนิ้วของพศวัตที่ชี้มาที่หน้าเขานั้นเป็นคำสั่ง เด็ดขาด
…. มึงไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น น้ำหน้าอย่างมึง ไอ้แมนมันยังไม่เอาเลย อายชาวบ้านมันมั่ง ! ....
น้ำเสียงหยาบคาย ก้าวร้าว เต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยวดังไปทั่วห้อง มือแกร่งนั้นบวมเพราะต่อยใบหน้าของกตัญญูไปแทบไม่ยั้ง รอยยิ้มหยักขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มที่นึกถึงสีหน้าท่าทางของพี่ชายแท้ๆ
...ถ้าเขาคิดจะเอาคงไม่มาทิ้งเอาไว้แบบนี้หรอก...
ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูที่หน้าห้อง เมื่อเดินออกไปก็รู้ว่าเป็นนมใหญ่นั่นเองหญิงสูงวัยร่างอวบอ้วนท่าทางใจดียืนหอบหายใจเล็กๆ เพราะเดินขึ้นมาที่ชั้นสองด้วยตัวเอง
"มีแขกมาหาคุณมินน่ะค่ะ "
"แขก?...ใครเหรอครับ" รามินทร์เอ่ยถามอดแปลกใจไม่ได้
"เห็นบอกว่าชื่อก้องภพน่ะค่ะ เอ...ถ้าจำไม่ผิด เขาเป็นเพื่อนของ...." ยังไม่ทันที่ นมใหญ่จะได้พูดอะไรต่อ รามินทร์ถลันออกไปจากห้องทันที
"นมใหญ่ไม่ต้องเตรียมน้ำ ของว่างอะไรนะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปคุยกันข้างนอก"
เมื่อเดินลงมาที่ด้านล่างเห็นร่างสูงของคนที่เคยคุ้ยเคยยืนอยู่ ก้องภพสวมเสื้อเชิ๊ตสีแดงเลือดหมูกับกางเกงยีนสืสีเข้มดูแปลกตาไปจากทุกครั้ง รามินทร์สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินลงมาตามบันได
"พี่ก้องมาทำอะไรที่นี่" น้ำเสียงนั้น พยายามที่จะไม่แสดง ความรู้สึกอะไรออกไป
" มิน...พี่นึกว่ามินจะไม่... ไม่..ยอมเจอพี่แล้ว" ก้องภพยิ้มให้อีกฝ่าย หากแต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่ได้ยินดีตามที่เอ่ยออกไปเลย
"จะออกไปคุยกันข้างนอกดีไหม...อยู่ในบ้านมันคงไม่ดีเท่าไร" รามินทรเอ่ย ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายออกไปยังมุมเงียบของสวนด้านนอก ดวงตารีเรียวเหลียวมองซ้ายขวา นมใหญ่คงรู้ว่าหากเขาพูดเช่นนั้นแสดงว่าเขาไม่ต้องการให้ใครรบกวน
++++++++++++
"พี่มีธุระอะไร...." รามินทร์นั่งลงที่เก้าอี้สีขาวที่มุมที่จัดเป็นโต้ะและเก้าอี้สองตัว
" มิน..พี่ขอโทษนะ.. "เสียงของชายหนุ่มแหบพร่า เขารวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยคำนี้กับอีกฝ่ายมาเกือบสามปี ดวงตาสีเข้มสมดวงตาเล็กของอีกฝ่ายไปตรงๆเขายังจำได้ดีว่ารามินทร์หวาดกลัวเขามากขนาดไหน หลังจากที่เขาได้ทำแบบนั้นลงไป
รามินทร์เบือนหน้าไปอีกทาง เขาไม่เคยคิดอยากจะเจอคนตรงหน้าเลย เพราะเพียงแค่นึกถึงหรือมีอะไรมากระตุ้นให้เขาคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับอีกฝ่ายก็ทำให้ร่างสั่นเทิ้มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ทุกครั้ง แต่ก็เป็นที่น่าแปลกเพราะในวันนี้เขากลับมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆได้โดย ที่ไม่รู้สึกกลัวและร่างทั้งร่างก็ยังหายใจปรกติ
"พี่มาเพื่อขอโทษ ผมเท่านั้นใช่ไหม..." รามินทร์รู้สึกเจ็บปลาบในหัวใจ น้ำเสียง ดวงตาที่เขาพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด ในตอนนี้เมื่อได้ยิน และลองสบตามองตรงๆแล้วมันทำให้นึกถึงคนใกล้ตัว...ที่ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนนอกจาก... ตัวของเขาเอง
"ผม...เคยบอกพี่ใช่ไหม ว่าผมเกลียด พวกที่คิดว่าจะยึดคนอื่นเอาไว้เป็นของตัวเองคนเดียว...วิธีการแบบนั้นน่ะ มันไม่ใช่ความรัก" รามินทร์เอ่ยเสียงแหบพร่า ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ
"ผมคิดว่าเริ่มจะเข้าใจความรู้สึกของพี่แล้วล่ะ...."ดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่าย
"โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่มีใครหันหลังให้เรา"
"คนนั้นน่ะ ...ใช่พี่แมนรึเปล่า?" ชายหนุ่มถามออกไปตรงๆ เมื่อวันก่อนเขาเข้าไปที่ร้าน ท่าทางของกตัญญูนั้นไม่ได้ต่างจากรามินทร์ซักเท่าไหร่ แววตาเศร้าหมอง และใบหน้าก็บวมช้ำจากการถูกทำร้าย
รามินทร์ไม่ได้ตอบ เพียงแค่ปั้นยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
" งั้นเหรอ... ถ้าเป็นพี่แมน เขาคงทำให้มินมีความสุขได้แน่ๆ ... อย่าปล่อยเขาไปนะ " มือแกร่งที่กุมมือของตัวเองเอาไว้ตลอดละออก ก่อนจะค่อยๆยื่นไปแตะมือเรียวนั้นเบาๆ แม้จะกลัวว่า รามินทร์จะหวาดผวาสัมผัสจากเขาอีกก็ตาม มือเรียวนั้นกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ชักออกเหมือนเช่นทุกที
รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย เขาไม่รู้สึกอะไรแล้ว กับคนๆนี้ ทุกอย่างเป็นเพราะความเจ็บปวดทางกาย ใจ แต่วันเวลที่ผ่านไปความสัมพันธ์กับใครอีกคนที่เขาทุ่มไปแล้วทั้งหมด
....นี่ก้าวข้ามผ่านมาแล้วใช่ไหม...
"ถ้าหากมันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ...ผมก็ยินดีที่จะทำให้เขามีความสุข.... ผมก้าวผ่านมาแล้ว ความผิดที่สุด ความทุกข์ทรมานที่สุด...ความเจ็บปวดทางกายทางใจอย่างถึงที่สุด...." รามินทร์ยิ้มก่อนจะดึงมือออกมาจากมือของอีกฝ่าย
"และผมว่าพี่เองก็ควรจะข้ามไปให้ได้เหมือนกัน...พอกันที พี่เองก็คงไม่อยากจะจำเรื่องพวกนั้นเอาไว้ใช่ไหม เพราะมีเด็กคนนั้นแล้ว"
คำพูดของรามินทร์ทำให้ก้องภพยิ้มเยาะตนเอง
"เขาไปแล้วล่ะมิน..พี่กับเขามันจบแล้ว "ก้องภพมองขึ้นไปบนฟ้าสีหม่นของเมืองหลวง
"พี่ไม่ใช่คนดี มินก็รู้ .. ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะทำให้ดีที่สุด แต่จิ้บก็ดันมาเห็นมันจนได้ " ชายหนุ่มหยิบม้วนกระดาษออกจากกระเป๋าที่พกมาด้วย เขาวางมันลงตรงหน้าอีกฝ่าย
รามินทร์ขยับถอยเล็กน้อย ดวงตามองม้วนกระดาษนั้นอย่างหวาดระแวง
" เขาเห็นรูปนี้...ก่อนจะกลับเชียงใหม่ นี่คงเป็นเพราะ พี่ทำกับมินเอาไว้เยอะ กรรมสนองมันก็สมควรแล้ว "ก้องภพยิ้มให้กับตนเอง เขากันม้วนกระดาษนั้นให้อีกฝ่าย
" เรื่องของเรา เมื่อก่อน พี่ทำกับมินเอาไว้เยอะ เกินกว่าจะให้อภัย ... วันนี้มินยอมมาคุยกับพี่ พี่ก็ดีใจมากแล้ว "ดวงตาคู่คมนั้นสบตาของรามินทร์อย่างร้องขอ
"แต่ถ้ามินจะกรุณาพี่บ้าง .... เผามันด้วยมือของมินเอง จะได้ไหม?... "
รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย เรื่องของเขากับก้องภพ เป็นเรื่องที่เคยสวยงาม แต่กลับเลวร้ายลงเพียงเพราะความต้องการที่จะครอบครอง..
เช่นเดียวกับเรื่องของเขา กับ กตัญญู มันเคยงดงาม ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา แต่มันก็จบลง เพราะเขาเพียงคนเดียว
"ถ้าทุกอย่างมันมอดไปแล้ว... ผมขอยกโทษให้พี่ เราจะลืมเรื่องทั้งหมด...และก้าวต่อไปกับชีวิตของพวกเราเสียที....เพราะในตอนนี้ ไม่ว่าจะผม หรือ พี่ ก็เป็นคนที่ผิดไม่ได้ต่างกัน" รามินทร์ดึงม้วนกระดาษนั้นเอาไว้ เขาไม่คิดที่จะเปิดดู เขารู้ดีว่ามันเป็นภาพอะไร และเขาไม่อยากจะให้มันกลับมาหลอกหลอนในชีวิตของเขาอีกต่อไป ร่างเล็กลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"มากับผม........."
รามินทร์เดินไปหากระถางเปล่าๆที่คนสวนวางทิ้งไว้ข้างรั้วมาวางไว้ตรงหน้าของอีกฝ่าย เขาฉีกกระดาษแผ่นนั้นออกเป็นชิ้นๆ ก้องภพยื่นซิปโป้ให้รามินทร์เป็นคนเผามันเสีย ร่างเล็กจุดไฟขึ้นกับกระดาษที่เหลืออยู่ในมือ ก่อนจะทิ้งมันลงไป ในกระถาง เปลวไฟลามเลียเชื่องช้า ก่อนขยายวงกว้างใหม้กระดาษพวกนั้นจนกลายเป็นเพียงเถ้าถ่าน เศษที่มอดไปแล้วเมื่อขาดเชื้อนั้นปลิวตามลมที่พัดผ่านมาเล็กน้อย ทั้งสองคนยืนดูทุกสิ่งทุกอย่างผ่านพ้นไป ก่อนที่รามินทร์จะส่งซิปโป้คืนให้กับอีกฝ่าย
"ผมจะไปอเมริกา...ไปทำหัว...ทำชีวิตให้มันปลอดโปร่ง"
" งั้นเหรอ?...พี่ก็ต้องไปที่โน่นเหมือนกัน "ก้องภพรับเอาซิปโป้มาใส่กระเป๋าหลังของกางเกง
" ถ้าโชคดี เราคงเจอกันที่โน่นนะ "
"ถ้าโชคดี...ให้พี่ได้เจอคนของพี่จะดีกว่า" รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย
"แบบนั้น คงจะดีที่สุด"
"ไม่รู้สินะ..ทั้งๆที่พี่อยากจะหยุดที่คนนี้แล้ว พี่อยากจะให้เขาเป็นคนของพี่ แต่ก็นั่นแหละ ... พี่ไม่ใช่คนโชคดี "ศิลปินหนุ่มยิ้มจางๆให้รามินทร์ ก่อนจะดูนาฬิกา
" เอาล่ะ .. พี่น่าจะกลับได้แล้ว เดี่ยวพี่แมกซ์มาเจอ คงไม่ดีหรอก ใช่ไหม? "
"อืม..ตอนนี้ พี่แมกซ์เจอใครมันก็ไม่ดีไปหมดนั่นล่ะ" รามินทร์ว่า เขายกมือขึ้นแตะไหล่อีกฝ่ายเบาๆ เป็นครั้งแรกในหลายปีที่รามินทร์แตะอีกฝ่ายก่อน
"ไม่มีใคร ที่โชคไม่เข้าข้างหรอก แต่มันก็มีเวลาของมันนั่นล่ะ …กลับไปได้แล้ว" รามินทร์ว่าพลางออกแรงดันไหล่นั้นเล็กน้อย
ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินไปยังที่จอดรถของเขา BMWสีดำคันนี้เป็นรถเรียบๆง่ายๆคันเดิมที่รามินทร์เคยนั่งและจิ๊บเองก็เคยนั่ง ชายหนุ่มขับมันออกไปจากบ้านหลังใหญ่หลังนั้น ด้วยท่าทางที่ดีขึ้นรามินทร์ถอนหายใจเมื่อ เห็นรถยนต์คันนั้นแล่นออกไป กล่องดำที่อยู่ในใจ เริ่มย่อขนาดเล็กลงเรื่อยๆ เขาหวังว่า สักวันมันจะหายไปเองตามเวลา ในขณะที่อีกฝั่งของหัวใจ กลับมีกล่องหนึ่งเปิดอ้ารออยู่ ให้เขาเอาความทรงจำกับใครบางคนยัดใส่ลงไป และปิดตายมันเสียที
-
:เฮ้อ: ขอถอนหายใจอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตอนหน้าจะถึงเวลายิ้มออกบ้างหรือยังนะคะเนี่ย ><
-
แหงะ จะปิดตายจริงเหรอมิน โน้ววววววววววววววววววว
ถึงจะสมน้ำหน้าไอ้พี่แมนปากหนัก แต่ว่าการที่เราจะได้เจอคนที่เรารักและเขาก็รักเราด้วยมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ
ขอร้องเหอะ เปิดปาก เปิดใจ เปิดความคิดส่งผ่านถึงกันแบบตรงไปตรงมาไม่ต้องให้อีกฝ่ายตีความซะที
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออ
-
น้อนน่ารักน่ะนี่ ฮ่า ๆ :impress2:
-
ถอนหายใจเ์ฮือกกก เล็กๆ
นิดนึง
ลุ้นพี่แมนที่จะตามไปเมกานี่หล่ะ
จะง้อกันยังไงหล่ะพ่อคู้นนนนน
-
เมื่อต่างคน ต่างรู้ว่า สิ่งที่ตัวอยากได้เป็นเจ้าของ โดยมีความเห็นแก่ตัว ผลมันเป็นอย่างไร
ก็มารอดูเวลา เท่านั้น ที่จะทำให้สิ่งต่าง ๆ เย็นลงและดีขึ้น
ส่วนความกตัญญ คงต้องปล่อยให้เวลาอีกนั่นแหละ เป็นตัวบงชีการกระทำ
+ ไม่ได้แล้ว เอาแต่กำลังใจไปละกัน :กอด1:
-
แงๆ น้องมินจะไปเมกาแล้ว
พี่แม๊กซ์ถึงจะโกรธแต่ดูว่ารักพี่แมน น้องมินพอตัวเลย
-
เฮ้ออออ
ยังเศร้าต่อได้อีก
สงสารมินมากๆเลยอ่ะ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:เฮ้อ: ภาคนี้ใช้อีโมนี้เกือบสิบครั้งแล้วมั๊ง
งั้นขออีกซักทีเถอะ :เฮ้อ:
-
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีล่ะเนี่ยพี่แมน
ปากน่ะเค้ามีไว้พูด อย่าให้มันแข็งมากไป
แล้วก้อเป็นตัวเองที่ต้องเจ็บ แล้วยังคนอื่นๆๆอีก
คราวนี้ก้อคงต้องยอมรับผลของการกระทำของตัวเองซะ
-
เฮ้อ
กลุ้มๆๆๆๆๆ
กลุ้มใจจริงๆเว่ย
ยังไงก็ขอให้โชคดีนะทุกคน
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน อ่านยาวรวดเดียวจบเลยค่า
คาดว่าเรื่องของพี่แมนกับมินน่าจะใกล้จบแล้ว(มั้ง?)
เรื่องต่อไปเป็นเรื่องของพี่แมกซ์กับน้อยใช่มั้ยคะ?
^^
-
:เฮ้อ: ดูมันจะตันไปซะทุกทาง
-
บางทีก็แอบสะใจเล็กๆ ให้ทั้งมินและพี่แมน ที่ทำตัวปากหนัก ปากไม่ตรงกับใจ
แล้วทีนี้จะทำยังไงกันล่ะ มินก็จะหนีไปแล้ว คงต้องรอให้ตะกอนดำๆ ในใจมันละลายหายไปเองงั้นเหรอ :เฮ้อ:
-
วันนี้มา up ไหมครับ
รออ่านตอนต่อไปอยู่ครับ
:call: :call: :call:
:L2:
:pig4:
-
สงสารมิน อยากบอกแมนว่าของบางอย่างถือไว้ตลอดมันหนัก ต้องรู้จักวางบ้าง
-
รีดเดอร์คะ ต้องขอโทษจริงๆที่หายไปหลายวันเลยค่ะ
ภาระเยอะแยะมากมาย สาธยายไม่หมด 55+
มาต่อกันดีกว่าค่ะ
+++++++++++++
หลังจากวันนั้น ก้องภพวิ่งวุ่นอยู่ระหว่างการทำเอกสารเรื่องการเดินทาง ของตนเองไปยังอเมริกา และเอกสารในการจัดส่งผลงานศิลปะของตนไปยังสถานที่จัดแสดง งานครั้งนี้ดูจะเป็นงานใหญ่อยู่ไม่น้อย และยุ่งยากในเรื่องของการขนส่ง เพราะส่วนหนึ่งก็เป็นผลงานภาพวาด และมีบางส่วนที่เป็นเครื่องปั้นที่จะเอาไปเสนอขายให้กับเพื่อนของเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียน การจัดส่งของดูท่าจะไม่เป็นปัญหา ชายหนุ่มจัดเรียง ของเอาไว้รอให้พนักงานบริษัทรับส่งของมารับของไป ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่ามีธุระสำคัญ ที่จะต้องทำเช่นกัน ร่างสูงเดินออกจากบ้านไปยังร้านขายกาแฟที่อยู่หน้าปากซอยทันที ดูจากวันเวลาแล้ว น่าจะยังพอมีเวลาเหลือให้ คนๆนั้น จัดการธุระในส่วนของตัวเองได้เช่นกัน
"พี่แมน...ผมขอคุยด้วยซักนิดจะได้ไหมครับ" แม้จะแปลกใจที่วันนี้แขกในร้านดูบางตา กว่าทุกครั้ง แต่เหตุผลก็คงจะรู้กันดีอยู่ เพียงแค่อาหารอร่อยๆ นั้นคงไม่อาจเรียกลูกค้าที่บางคนก็มาเพียงเพราะแค่อยากเติมพลังให้สดชื่นกับกาแฟดีๆซักแก้วได้
"อ้อ..ได้สิครับ คุณก้อง " เชฟหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดตา ใบหน้าคมบัดนี้ดูหม่นหมอง ขอบตาคล้ำจากการอดนอนเพราะความเครียด กตัญญูหันไปบอกสมปอง เด็กในร้านที่เหลือเพียงคนเดียว ก่อนจะเดินออกจากครัว
" เชิญครับ "เขาเดินนำก้องภพไปยังด้านหลังของร้าน
" มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ? "เขาถามเมื่อก้องภพนั่งลงยังม้าหินอ่อนด้านหลังเก้าอี้ตัวนั้น ที่จิ้บมักจะนั่งอ่านหนังสือเสมอ
ก้องภพมองใบหน้าของเชฟร่างสูงใหญ่ ก่อนจะนั่งลงที่ม้าหินอ่อน ภาพที่คุ้นชินในอดีตเปลี่ยนไปแล้วในตอนนี้ และเขาทำได้เพียงแค่รอให้เวลาที่เหมาะสมมาถึงเท่านั้น
"ผมมาวันนี้ เพราะเรื่องของมินครับ" ก้องภพเอ่ยขึ้น ดวงตาคมมองใบหน้าของอีกฝ่าย
"ผมรู้ว่า พี่คงโกรธเกลียดผมมาก...กับเรื่องที่ผมเคยทำเอาไว้....แต่ ณ วันนี้มันไม่ใช่เรื่องของผมกับเขาแล้ว ผมเลยอยากจะมาบอกพี่ว่า เขากำลังจะไปอเมริกา"
...ไปอเมริกา... คำพูดของศิลปินหนุ่มทำให้กตัญญุต้องหันไปมองใบหน้าของอีกฝ่ายทันที
" อะไรนะครับ? "
"มินเขาบอกกับผมว่าเขากำลังจะไปอเมริกา..."ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง เห็นได้ชักว่ากตัญญูตกใจไม่น้อย
" มันคงดีสำหรับเขาแล้วล่ะครับ "
ไหล่ที่เคยตั้งตรงของกตัญญู ห่อลงเล็กน้อย เขารู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงที่ฝืนยืนอยู่มันกำลังลดลงไปเรื่อยๆ
" มันก็เหมือนเมื่อสามปีก่อน .. อีกไม่กี่ปี มินก็กลับมาแล้วล่ะครับ "
"แต่จะกี่ปี...คนที่รอก็ต้องเจ็บปวดเสมอไม่ใช่รึไงครับ...ไม่ใช่พี่เท่านั้นที่รอเขา มินเองเขาก็รอพี่อยู่เหมือนกัน" ก้องภพเห็นท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่ายแล้วใจหาย กตัญญูในสายตาของเขาเคยเป็นคนมั่นคงในทุกอย่าง มั่นใจ และ คิดบวก อารมณ์ดีได้กับทุกเรื่อง เป็นที่พึ่งของรามินทร์ได้เสมอ
เพราะเป็นแบบนี้ หลังจากที่เรื่องของเขากับรามินทร์เกิดขึ้น แม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดแค่ไหนกับรามินทร์เขาก็ไม่เคย ห่วงเลยว่า รามินทร์จะเป็นอย่างไรบ้าง เพราะรู้ดีว่าไม่ว่าอย่างไร ก็ยังจะมีผู้ชายคนนี้อยู่กับรามินทร์ เป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้รามินทร์ได้เสมอ
"ตั้งแต่ผมรู้จักมินมา...ผมรู้ว่าเขาขาดผมได้...แต่ผมรู้ว่าเขาขาดพี่ไม่ได้...พี่แมนครับ พี่จะปล่อยให้เขารอพี่เหรอครับ...ผมแค่อยากจะบอกพี่ว่าให้พี่ไปอเมริกากับผม...ถึงเราจะออกตัวช้ากันไปหน่อย แต่...ก็ดีกว่าเราไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่เหรอครับ"
" คุณก้องครับ ...สถานภาพของผมกับเขามันเปลี่ยนไม่ได้หรอกครับ ... "กตัญญุถอนหายใจเฮือกใหญ่
รามินทร์ติดเขามาตั้งแต่เด็ก ความคิกที่อยากจะปกห้องดูแลอย่างดีที่สุด เปลี่ยนไป กลายเป็นความรักและหวังดี ชายหนุ่มรู้ตัวดี ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักความรัก เขามีรามินทร์อยู่เต็มหัวใจมาตลอด และพยายามที่จะเปลี่ยนมันให้เป็นรักเท่าที่พี่ชายจะมีให้ได้มาตลอด จึงไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่ารามินทร์จะคิดอะไรเกินเลยด้วยแม้จะมีอะไรกัน เหตุผลของการเป็นหนี้ และ คำร้องขอสัมผัสที่ผู้อื่นไม่อาจมีให้กับรามินทร์ได้ เว้นแต่ตัวเขาเอง ทำให้เชฟหนุ่มไม่กล้าคิดไปไกล
ก้องภพประสานมือเข้าหากันบนโต้ะ ดวงตามองปลายนิ้วที่ขยับไปมาของตัวเอง
"พี่แมนครับ...ตัวผมน่ะ โดยพื้นฐาน ผมจะคิดว่าตัวเองผิด...อยู่ตลอดมันทำให้ผมไม่กล้าจะรักใครอีกเพราะกลัวจะทำผิดซ้ำๆ แต่พอเจอจิ๊บ...เขาไม่เหมือนใคร และผมรักเขาที่เป็นเด็กแบบนั้น..."ก้องภพเอ่ยออกมาตามตรง
"มันอาจจะดูไม่เกี่ยวกันนัก แต่ตัวรามินทร์เอง เขาไม่เคยอยากจะเป็นคนผิด เขาไม่ยอมหรอก พี่เองอยู่กับเขามานาน พี่ก็รู้ ว่ามินต้องหาเรื่องบ่ายเบี่ยงอยู่เรื่อย แต่คราวนี้ เขารับผิดนะครับ ผิดที่ตัดสินใจ ผิดที่ทำอะไรลงไป...เขายอมทำทุกอย่างแม้แต่สิ่งที่ตัวเองออกปากลั่นไปแล้วว่าเกลียดที่สุด เพื่อที่จะให้ได้มีพี่อยู่ข้างๆ เขาทำด้วยความ....สิ้นหนทาง...รามินทร์ที่จนตรอกกับการสื่อความรู้สึกของตัวเองออกไปแบบนั้นน่ะ ผมไม่เคยเห็นหรอกนะครับ...แต่สำหรับตัวผมแล้ว นั่นมันก็ใกล้เคียงกับคำว่า รัก มากเลยทีเดียว"
...หารค่าตึกกันครึ่งๆ?....มันก็แค่เอาเงินมาฟาดหัวให้อยู่ด้วยกันเท่านั้นล่ะใช่ไหม....
....คนที่คิดว่าจะครอบครองได้ด้วยเงินน่ะ น่าขยะแขยง....ผมเกลียดที่สุด.....
คำพูดของก้องภพทำให้กตัญญูต้องนึกถึงคำพูดที่แสดงความไม่พอใจของรามินทร์คำนั้นได้ และมันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องร้ายๆตามมา ฝันร้ายที่พวกเขาทุกคนอยากจะลืม แต่ก็ไม่เคยลืมมันได้เลย
...ถือเสียว่าใช้หนี้ก็ได้...
ประโยคนี้รามินทร์เคยพูดกับเขาด้วยท่าทางเศร้าสร้อย ทำไมเขาถึงไม่เคยนึกมาก่อน ในตอนนั้น ศักดิ์ศรีที่คำคออยู่ทำให้โทสะบังสติไปเสียจนหมดสิ้น เขากอดรามินทร์ไม่ต่างจากเครื่องระบายอารมณ์ ไม่ต่างจากการไปออฟเด็กมา และขอให้เด็กคนนั้นเรียกตัวเองว่า "มิน" มือแกร่งกำแน่น ริมฝีปากหนาเม้มจนห้อเลือด
"พี่แมนครับ.....พี่แมน....." เห็นท่าทางของอีกฝ่ายเงียบไปทำให้ ก้องภพ อดจะเป็นห่วงไม่ได้
" ผมเป็นคนทำร้ายเขาเอง.. "เสียงของชายหนุ่มแหบแห้ง
" เพราะศักดิ์ศรีบ้าๆของผม เพราะชื่อของผม...... "เขาเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าสีหม่นของเมืองหลวง ก่อนจะหัวเราะเยาะตนเองเบาๆ
ก้องภพขยับถอยออกมาเล็กน้อย เขาปล่อยให้อีกฝ่าย และตัวเองอยู่ในความเงียบ ....ไม่ว่าใคร...ก็ต้องทำร้ายคนที่รักเข้าซักวัน....เราจะรู้ตัวช้าหรือเร็ว ก็เท่านั้นเอง....
"พี่มีพาสปอร์ตอยู่ใช่ไหม" อยู่ๆศิลปินหนุ่มก็โพล่งถามออกไปอย่างนั้น
" คุณก้อง? " กตัญญูหันมามองหน้าของชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ศิลปินหนุ่มคนนี้ คนที่เขาเคยคิดว่าไม่สามารถให้อภัยได้ในเรื่องรามินทร์เมื่อสามปีก่อน ต้องการจะทำอะไรกันแน่
"ผมอยากให้พี่ไปอเมริกา...ผมรู้ว่ามินอยู่ที่ไหน ผมอยากให้พี่ไปหาเขา...ถ้าเรารีบเดินเรื่องเอกสารตอนนี้ ต้นกุมภานี่พี่ก็จะได้ไปหามินแน่นอน..."ท่าทีของก้องภพดูหนักแน่น
+++++++++++++
หลังจากบินจากกรุงเทพไปเปลี่ยนเครื่องที่ไต้หวัน แล้วบินตรงมายังดินแดนแห่งเสรีภาพแห่งนี้ กตัญญูต้องเดินทางโดยเครื่องบิน โดยใช้เวลาเกือบสามวันเลยทีเดียว นับว่าเป็นการเดินทางออกนอกประเทศเพียงลำพังครั้งแรกในชีวิตที่เขามาไกลได้ขนาดนี้
ในที่สุดเครื่องบินสายการบินจีนก็ลงจอดที่สนามบินเคเนดี้ กลางเมืองใหญ่อย่างนิวยอร์กในช่วงเช้า อากาศขมุกขมัว เต็มไปด้วยเมฆหมอก กลางฤดูที่หนาวเหน็บอย่างโหดร้ายทำให้เชฟหนุ่มหนาวไปถึงขั้วหัวใจ
ชายหนุ่มกระชับโค้ทและผ้าพันคอเข้าหาตัวขณะที่เดินออกจากสนามบิน เพื่อเผชิญกับอากาศติดลบอันเลวร้าย มันหนาวได้อย่างไม่น่าเชื่อว่าผู้คนจะอาศัยอยู่ในที่อากาศแบบนี้ได้ ลมเอื่อยๆที่พัดมาหนาวจนแทบจะบาดใบหน้าที่ซีดให้ปริออกจากกันได้ทันที มือแกร่งที่สวมถุงมือผ้าผืนหนาที่ดูจะช่วยอะไรไม่ได้โบกแทกซี่สีเหลืองที่กำลังมาถึง
เสียงคนขับรถแทกซี่เอ่ยถามว่าจะไปที่ไหนด้วยภาษาอังกฤษ ฝรั่งรูปร่างสูงผมยาวกระเซิงดูไม่น่าไว้วางใจเท่าไร แต่ด้วยภาพที่ว่าเป็นคนขาวทำให้อิมเมจในใจกตัญญูไม่ได้ติดลบไปตามสภาพอากาศ
ชายหนุ่มจากเมืองไทยไม่สามารถตอบคำถามนั้นด้วยคำพูดได้ มีเพียงกระดาษที่ก้องภพเขียนเอาไว้ให้เขา โดยที่ศิลปินหนุ่มคนนั้นเขียนให้เขาเอาไว้หลายแผ่นเพื่อใช้ตลอดการเดินทางตั้งแต่ที่สนามบินจนกระทั่งเปลี่ยนเครื่องและออกนอกประเทศ และกระดาษใบนี้คือที่อยู่ของรามินทร์ คนขับรถแทกซี่รับกระดาษแผ่นนั้นมาก่อนจะช่วยยกกระเป๋าของอีกฝ่ายขึ้นรถ แล้วพยักหน้าให้นั่งด้านหลัง แท๊กซี่สีเหลืองแล่นฉิวฝ่าอากาศหนาวเข้าตัวเมืองไปทันที
กตัญญูมองวิวตามสองข้างทางของถนน จากสนามบินที่อยู่ห่างออกไป ตอนนี้แทกซี่คันนี้กำลังขับพาเขาเข้าไปยังตัวเมือง วิวทิวทัศน์ที่เคยเห็นแต่เพียงในหนังสือ หรือในโทรทัศน์ปรากฏตรงหน้าสายตา ซึ่งหากเป็นเวลาปกติ เขาคงจะอดไม่ได้ที่จะถ่ายรูปเก็บเอาไว้ ... ซึ่งมันไม่ใช่เวลานี้ ที่พักของรามินทร์อยู่ในย่านแมนฮัตตันตึกสูง แสงแดดยามเช้าสาดส่องกับกระจกเงาพวกนั้นแสบตา แต่เมื่อรถแล่นผ่านมาเรื่อยก็เห็นได้ในความร่มรืนของพื้นที่สีเขียวกลางเมืองใหญ่ ทาวน์เฮาส์และตึกที่อยู่อาศัยเรียงติดกันแบบที่เคยเห็นในทีวี รถแทกซี่สีเหลืองจอดเทียบข้างทาง ก่อนจะหันหน้ามาถาม ด้วยภาษาอังกฤษอกครั้ง
"Nice place around here...Are you here for someone?"
" อ่า...ye..yes " กตัญญูพยักหน้าแรงๆสองครั้ง แล้วชี้ไปที่อาคารข้างหน้า
" Here? "
อีกฝ่ายยิ้มก่อนจะบอกราคาค่าโดยสารโดยการชี้นิ้วที่มิเตอร์ พร้อมทั้งยื่นกระดาษให้กับอีกฝ่ายให้ชี้ออกไปที่ป้ายหน้าตึก ชื่ออพาร์ตเม้นท์ที่เขียนบอกเอาไว้เหมือนกันคงจะทำให้ผู้โดยสารที่ดูจะอ่อนกับภาษาอังกฤษคนนี้คลายความกังวลลงมาได้บ้าง
"I'll help you with the bag" ว่าแล้วก็เปิดกระโปรงท้ายรถ ก่อนจะเดินลงไปช่วยเอากระเป๋าลง หนุ่มชาวไทยจ่ายค่าแทกซี่โดยไม่ลืมจ่ายค่าทิปตามที่ก้องภพได้กำชับเอาไว้ ตามธรรมเนียมของฝรั่ง เมื่อคนขับแทกซี่คันนั้นช่วยเขาเอากระเป๋าลงเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินถือสัมภาระขึ้นไปยังหน้าห้องหมายเลขที่ก้องภพระบุเอาไว้ให้ เขานึกขอบใจที่อีกฝ่ายมาถึงที่นี่ก่อน และโชคดีที่ได้เจอรามินทร์ที่นี่จึงรู้ที่อยู่ที่แน่นอน และก็เป็นก้องภพอีกเช่นกันที่ให้ที่อยู่รวมถึงหมายเลขห้องของรามินทร์มา
+++++++++++++
ชายหนุ่มอ่านหมายเลขหน้าห้องสลับกับหมายเลขบนกระดาษ ให้แน่ใจแล้วจึงนั่งลงที่หน้าห้องนั้น มือแกร่งใต้ถุงมือผ้าผืนหนากระชับผ้าพันคอและโค้ทเข้าหาตัว ด้วยความหนาว แผ่นหลังอิงชิดกับผนังห้อง
เพราะเป็นเวลาเช้ามากของวันอาทิตย์ ไม่มีผู้คนเดินผ่านเข้าออกโถงทางเดินหน้าห้องแต่อย่างใด
กตัญญูลองเคาะประตูดูแต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับ ความหนาวเย็นยังคงดำเนินต่อไป จากนาทีเป็นชั่วโมง จนได้ยินเสียงประตูเปิดออก แต่เป็นชายร่างท้วมเดินออกมาจากห้องที่อยู่ข้างเคียง เขามองมาเหมือนสงสัย ท่าทางลังเลเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาสะกิดคนที่นั่งรอ อยู่ หน้าห้อง
"He's not in the room. That boy is out for work...at the coffee shop"
" .....................อ่อ...thank you.. " คนที่นั่งรอไม่เข้าใจว่าชายร่างท้วมพูดอะไร แต่ก็ตอบกลับไปแบบนั้น เขาทำท่าราวกับบอกว่า จะรออยู่ตรงนั้น ทำให้ชายผ้านั้นยักไหล่ก่อนจะเดินจากไป
+++++++++++++
เวลาผ่านไปเป็นนานนับจากชายข้างห้องคนนั้นเดินจากไป ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าเดินกลับเข้ามา เสียงหยุดอยู่ที่หัวบันได ก่อนจะเดินเรื่อยมาหยุดที่หน้าประตูห้อง เสียงลูกกุญแจกระทบกันเล็กน้อย
"Almshouse is on the conrner of the street...they'll give you some food and a place to stay." น้ำเสียงนั้นคุ้นเคยหากแต่เอ่ยออกมาด้วยถ้อยคำที่กตัญญูไม่อาจจะเข้าใจ นั่นทำให้กตัญญูต้องเงยหน้าขึ้นมองทันที หากแต่ทำได้ยากนัก อากาศมันหนาวเกินกว่าที่เขาจะขยับตัวได้ง่ายๆ
แต่นั่นไม่ผิดแน่ ... รามินทร์ไม่ผิดแน่...
" .................มิน.. " เสียงแหบแห้งเพราะพยายามเก็บอุณหภูมิมาหลายชั่วโมงดังขึ้นแผ่วเบามือแกร่งค่อยๆเอื้อมไปจับขากางเกงของอีกฝ่ายเอาไว้
"ถ้าฟังไม่เข้าใจล่ะก็ โรงทานอยู่ที่หัวมุมถนน..." รามินทร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไมม่ต่างจากอากาศที่รายล้อมรอบตัว
รามินทร์ขยับดึงขากางเกงออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายออกแล้วเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับปิดประตูเอาไว้เบื้องหลังร่างเล็กพิงหลังลงกับบานประตู ชายหนุ่มหลับตาลงแน่น เสียงที่เรียกชื่อของเขา....
.......ทำไมต้องตามมาทำร้ายกันอีก......
-
:m15: จะทำร้ายกันเองไปถึงไหนเนี่ยคู่นี้ TT
-
อ๊ายยยยยยยยย อย่าบอกนะคะ ว่าจบตอนนี้แล้วอ่ะ T^T
ค้างคาได้อีก......สงสารทั้งคู่เลย T^T
-
เวร
มาม่ารสแมนฮัตตัน :เฮ้อ:
-
เวร
มาม่ารสแมนฮัตตัน :เฮ้อ:
กดไลค์
เห็นด้วย 55+
-
เออนะ เขาตามมาถึงที่นี่ ไกลขนาดนี้ จะไม่ฉุกคิดบ้างเลยหรือว่าเขามาทำไม
แล้วถ้าเขาจากไปอีกครั้ง จากไปเลยยยยยย มินคงรู้สึกดีมากใช่มั๊ย
จะไม่ทำอะไรเพื่อเหนี่ยวรั้งเขาไว้ใช่มั๊ย ชั้นสับสนกับเธอมากรามินท์
-
ว่าแล้วว่ามันต้องไม่ง่ายขนาดนั้น :o12: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เจอกันแล้ว คราวนี้ง้อนู๋มินงาม ๆ น่ะพี่แมนสู้ ๆ :impress2: :impress2:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
มาม่าตอนดึก
-
เวรกรรมหรือไรแต่ปางไหนนั่น แง ๆๆๆๆ
-
:o12: :o12:
สงสารพี่เเมน เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที
ตามมาขนาดนี้เเล้ว ไม่ดีจัยเหรอมินที่พี่เเมนตามมา
จะใจร้ายไปถึงไหนเนี๊ยยย กี๊ดดดดดดดด
รีดเดอร์saddddddddddddddddd
-
น่าขำกับไอ้คู้นี้จริงๆ
-
อ้าว
อ้าววววววววววววว
ไหงเป็นงี้ละเนี่ย
ชั้นนึกภาพรามินทร์น้ำตาแตกเอาไว้น้าไม่ใช่เย็นแบบเน้
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก มินจะหนีแล้วน๊าาา~~!!!!!!!!
-
อืม มาม่าได้ทุกตอน
อุส่าตามมาง้อหน่ะ นู๋มินก็ใจแข็งจริงวุ้ย :เฮ้อ:
-
ตัวช่วยออกมาแล้ว ที่เหลือก้อต้องพยายามเอาเองละนะพี่แมน
แต่ดูท่าทางน้องมินแล้ว พี่แมนคงต้องเหนื่อยหนักหน่อยล่ะงานนี้
-
จะเศร้าไปถึงไหนกันจ้า
:serius2:
พี่แมนอุตส่าห์ตามมาหาแล้วนะหนูมิน
-
น่าใหห้พี่แมนจับมาตีปากซักทีสองที อุตส่าห์ตามมาไกลขนาดนี้ ยังมีอารมณ์มาแขวะกันอีกนะน้องมิน :serius2:
สงสารพี่แมนเหอะ ป่านนี้หนาวตาย ปอดชื้น เป็นไข้นอนกองอยู่หน้าห้องแล้วมั้งน่ะ :m15:
-
เอ้า!!! ไหงเป็นแบบนี้อ่ะมิน
พี่แมนจะหนาวตายแล้วนั่น
-
โอ้โห น้องมินคะ
พี่ห่างหายนู๋ไปหน่อยเดียว แต่กลับมานู๋ยังคงเส้นคงวาสร้างความชอกช้ำให้พี่เหลือเกิน
:serius2:
-
โอ๊ยคำพูดมินเจ็บดีแท้ ๆ ๆ
อย่าเพ่งยอมใจอ่อนนะ
แหม้ทีตอนโน้นอะว่าอย่างโน้นอย่างงี้
ทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดและการกระทำ
แค่นี้จิ๊บ ๆ เอง
ปล. อยากให้ลงเลขหน้าให้ด้วยจ้า
-
อ่านแล้วกดดันชะมัดเลยอ่ะ
เมื่อไรจะพูดดีๆ กันซะทีนะสองคนนี้น่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
+1 จ้า
-
เฮ้อ ปากหรือนั่น ทำไมนิสัยแย่อย่างนี้
-
ยังคงสงสารมินมากกว่าอยู่ดี :o12:
-
โอ๊ย ..ปวดใจ เมื่อไรจะพูดกันดีๆมั่ง เมื่อไรจะเข้าใจกันจ๊ะ
-
ทำไมถึงพูดจาได้ทำร้ายจิตใจได้เยี่ยงนี้หล่ะ...มิน
-
มาเอาใจช่วยพี่แมนกันนะคะ
ปล.ใกล้จบแล้วน้า~~~ :กอด1:
++++++++++++++
การปฏิเสธอย่างไร้เยื่อไย ทั้งๆที่กตัญญุแน่ใจว่าอีกฝ่ายได้ยินที่เขาเรียก และต้องจำเขาได้ทำให้ชายหนุ่มรวบรวมกำลังเคาะประตูอีกครั้งและอีกครั้ง ด้วยท่าทางร้อนใจเขารู้สึกทนไม่ได้ที่ถูกปิดประตูใส่แบบนี้
" มิน นี่พี่แมนนะ! ... เปิดประตูได้ไหม!! "
ยิ่งไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใจ จากการเคาะ เริ่มกลายเป็นการทุบ จากช้าเป็นเร็วและถี่ขึ้น อากาศหนาวเหน็บทำให้มือด้านชา จนลืมความเจ็บไปหมดแล้ว
รามินทร์ที่ได้ยินเสียงนั้นเต็มสองหู รู้สึกถึงแรงกระแทกของบานประตูได้อย่างเต็มที่จากแผ่นหลังที่พิงอยู่ ขายหนุ่มกำหมัดแน่นก่อนจะกระแทกหมัดและเท้าเข้ากับประตูอย่างแรง
"จะร้องแร่แห่กระเชิงให้มันได้อะไร!! ถ้ายังเคาะอีกจะเรียกตำรวจให้เขามาลากคอเข้าคุกไปเลย!!" รามินทร์ ตะโกนลั่น
"กลับไปซะ"
" ไม่! พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้น มินออกมาคุยกับพี่สิ "เชฟหนุ่มร้องขออีกฝ่าย รามินทร์ไม่เคยมีท่าทีแข็งกร้าวกับเขาขนาดนี้เลยที่เขาทำลงไปมันคงเลวร้ายเกินกว่าจะให้อภัยได้จริงๆ แต่ในตอนนี้ ชายหนุ่มก็ไม่เห็นว่าจะมีทางไหนที่จะดีไปกว่าการทำแบบนี้อีกแล้ว
"กลับไปซะ" เสียงนั้นดังมาจากอีกด้านหนึ่งของประตู รามินทร์หลับตาแน่น
"ไม่งั้นผมจะเรียกตำรวจ" ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเดินหนีออกไปจากบานประตูนั้น ถอดเสื้อโค๊ทออก แล้วเดินไปเปิดฮีทเตอร์และวิทยุที่อยู่ใกล้ๆกับทีวี เสียงเพลงดังพอที่จะกลบเสียงอะไรที่อยู่ด้าหน้าประตูได้ ร่างเล็กเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้เขาแค่ต้องการที่จะนอนหลังจากที่ออกไปทำงานกะดึกและเลทเลยมาจนสายเท่านั้น
++++++++++++++
จนเวลาผ่านไปเกือบสี่โมงเย็น รามินทร์งัวเงียลุกขึ้นมามองนาฬิกา ร่างเล็กเดินไปล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินไปที่ตู้เย็นเปิดประตูตู่ดูของสดของแช่แข็งในตู้เริ่มร่อยหลอ เห็นแบบนั้นก็เดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์คิดว่าจะออกไปซื้อของมาทำอะไรทาน นั่งดูรายการโปรดอีกนิดหน่อยก่อนที่จะออกไปทำงานช่วงดึก ก่อนจะเปิดประตูก็นึกขึ้นมาได้ ดวงตารีเรียวมองลอดตาแมวออกไป ตรงโถงทางเดินดูว่างเปล่า ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ กตัญญูที่ไม่รู้ภาษาอังกฤษอะไรมา มาถึงตรงนี้ได็ก็คงจะสรรหาวิธีกลับไปได้ไม่ต่างจากขามา แต่แบบนี้ ก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายมาถึงที่นี่ได้อย่างไร
ถึงกระนั้นก็โยน ความสงสัยนั้นทิ้งไป กตัญญูคงจะกลับไปแล้ว ยอมแพ้ง่ายๆทิ้งไปง่ายๆ เหมือนอย่างที่ทำกับเขานั่นล่ะ แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเปิดประตูมาแล้วเห็นว่า มีร่างกายใหญ่โตของใครบางคนนอนคู้อยู่ที่พื้นกับกระเป๋าเดินทางอีกใบ
"..............." รามินทร์นิ่งงัน ก่อนจะตัดสินใจก้มลงไปจับร่างนั้นเขย่า
"พี่แมน......" แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อใบหน้าที่หันมานั้นซีดเซียว เมื่อลองพิจารณาร่างนั้นดีๆ รามินทร์หัวใจตกวูบไปอยู่ที่ปลายเท้า เขานั่งรอมาตั้งแต่เช้าจนเย็น จนร่างทั้งร่างสั่นแลดูซีดไปหมด
"พี่แมน! พี่แมน!!"
ชายหนุ่มนอนคู้ขวางประตุตรงนั้น ร่างสูงใหญ่ที่ไม่เคยชินกับอากาศหนาวติดลบ ไหนจะอากาศชื้นจนหายใจแทบไม่ออก และอาการเจทแลค ที่ทำให้กตัญญูต้องนอนเพื่อให้ตนเองรู้สึกดีขึ้น ใบหน้าคมเข้มบัดนี้กลับขาวซีด จมูกใหญ่แดง และพยายามหายใจอย่างยากลำบาก ริมฝีปากหนาซีดเซียว
เห็นแบบนั้น รามินทร์ไม่รอช้ามือหนึ่งคว้ากระเป๋าเดินทางของอีกฝ่ายโยนเข้าไปด้านใน ก่อนจะช้อนแขนสองข้างของอีกฝ่ายชึ้น
"ฮึบ....ทนหน่อยนะ" รามินทร์ว่าพลางออกแรงทั้งหมดที่มีดึงร่างสูงใหญ่กว่าตัวเองเข้าไปด้านในห้อง ปลายเท้าอีกข้างก็เขี่ยประตูปิดอย่างทุลักทุเล
"พี่แมนๆ ได้ยินผมไหม..." ร่างเล็กตบหน้าของอีกฝ่ายเบาๆให้ กตัญญูรู้สึกตัว ในขณะที่ออกแรงดึงอีกฝ่ายอีกครั้ง ทั้งดึงทั้งลากจนเข้าไปถึงในห้องน้ำ ที่มีอ่างน้ำขนาดพอดีตัวเขาอยู่ ชายหนุ่มจัดการบิดก๊อกน้ำเปิดจนสุดโดยให้ทั้งน้ำร้อนน้ำเย็นผสมกัน ก่อนจะกลับมารูดซิปเสื้อกันหนาวของอีกฝ่ายออกไปให้พ้นตัว เสื้อผ้าของกตัญญูแม้จะดูเตรียมมาอย่างดี สำหรับความหนาวแต่จากสัมผัสเย็นเฉียบที่แทรกไปทุกอณูของผ้าก็ทำให้รามินทร์ ต้องรีบปลดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกให้หมด ไม่เหลือแม้แต่ชั้นใน
"พี่แมน ลุกนะผมช่วย ลงไปแช่น้ำก่อนจะได้อุ่นๆนะ" น้ำเสียงเย็นชาเมื่อก่อนหน้ากลับฟังดูร้อนรน ร่างเล็กดึงแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นก่อนจะพาลงไปแช่ในอ่าง
"พี่แมน....พี่แมนได้ยินผมไหม" รามินทร์หันไปคว้าผ้าขนหนูมาชุบน้ำอุ่นซับหน้าตาให้กับอีกฝ่าย
"อือ..มิน..พี่.. "
ดวงตาสีเข้มพยายมลืมตาอย่างยากลำบาก แม้ว่าน้ำจะอุ่นจัดเพียงใด แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอุ่นขึ้นเลย ชายหนุ่มฝืนตนเองอยู่ในที่ๆไม่เคยอยู่มาก่อนในชีวิต ร่างกายย่อมรับไม่ไหวเป็นธรรมดา
"ไม่ต้องพูดแล้ว.... อย่าหลับนะ" รามินทร์คว้ามือของอีกฝ่ายเอาไว้พลางบีบแน่น
"แข็งใจหน่อยนะ ผมจะเติมน้ำร้อนเข้าไปอีกหน่อยให้ตัวพี่อุ่นนะ ...เดี่ยวไปหาเสื้อพี่แม็กซ์มาให้ใส่" ว่าพลางก็วิ่งออกไป ค้นหาเสื้อผ้าของพศวัตมาเตรียมไว้ให้กับอีกฝ่าย
"ขาพี่ขยับได้ใช่ไหม ไม่แข็งไปแล้วนะ" รามินทร์เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ดวงตารีเรียวนั้นมองอีกฝ่ายด้วยความห่วงใย เสื้อผ้าอุ่นๆถูกสวมให้กับกตัญญู โดยที่ตลอดเวลาที่รามินทร์ช่วยดูแล เชฟหนุ่มพยายามที่จะพูดอย่างมากมาย แต่สภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ไม่เอือ้อำนวยเลย
รามินทร์ประคองร่างใหญ่ของเชฟหนุ่มไปนอนที่เตียงในห้องนอนของพศวัต เปิดฮีทเตอร์แรงจนตัวเองก็เริ่มหน้าแดงจากอากาศรอบตัว หยิบผ้าห่มขนศัตว์ผืนหนามาห่มทับให้อีกสองผืน รามินทร์แตะหลังมือกับหน้าผากของอีกฝ่าย ตรวจดูสีหน้าที่เริ่มเห็นสีของเลือดมากขึ้น ก่อนที่มือเรียวจะเริ่มบีบนวดปลายนิ้วให้กับอีกฝ่ายไม่ให้แข็งชา
"ดีขึ้นไหม.....จะกินอะไหม เดี๋ยวไปเอาโกโก้ร้อนมาให้"
" ....มิน "ชายหนุ่มพยายามจะพูดกับเจ้าของห้องอีกครั้ง แต่ดูเหมือนรามินทร์จะไม่รอให้เขาได้พูดอะไร ร่างบางลุกออกไปเตรียมโกโก้ร้อนในครัวทันที ไม่นานนักชายหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับโกโก้ร้อนส่งกลิ่นหอมร่างบางวางแก้วโกโก้ลงที่หัวเตียงในขณะที่ตัวเองก็นั่งลงบนเตียงข้างๆอีกฝ่าย
"ลุกหน่อยนะ กินนี่ซะ จะได้อุ่นๆ" รามินทร์ว่าพลางยื่นแก้วโกโก้ให้กับอีกฝ่าย
"ขอบ..ใจนะ "เสียงของชายหนุ่มแหบแห้งขณะที่รับเอาแก้วโกโก้ร้อนๆนั้นมาจิบ ความร้อนของมันทำให้กตัญญูมีแรงมากขึ้น เมื่อพอมีเวลาให้พักหายใจ รามินทร์พิจารณาใบหน้าของอีกฝ่าย ใบหน้าคมดูจะผอมซูบกว่าที่เคยเห็น บนปลายคางเห็นมีเคราขึ้นเล็กน้อยท่าทางเหมือนยังไม่ได้โกนดวงตาดูบวมช้ำเหมือนคนอดนอนมาซักพักใหญ่ ภาพที่เห็นทำให้ใจหาย
"ทำไมพี่โทรมแบบนี้......."เสียงนั้นแหบพร่าเล็กน้อย สงสาร....เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงกตัญญูจะไม่ใช่คนแคร์อะไรนักกับการแต่งกายแต่เขาก็ยังดูสุขภาพดีไม่ใช่แบบนี้ ท่าทางเหมือนคนป่วยหนักและยังไม่หายเสียด้วยซ้ำไป
"ถ้าพี่ป่วย พี่ก็ไม่น่าจะฝืนมาไกลแบบนี้"
เมื่อรู้ตัวว่าเริ่มใจอ่อน รามินทร์พยายามเบือนสายตาไปอีกทาง พยายามหาเรื่องมาต่อว่าอีกฝ่ายอีกครั้ง
" ใช่..พี่ป่วย มินเป็นต้นเหตุ รู้ตัวรึเปล่า? "กตัญญูตอบไปแบบนั้น
คำพูดนั้นทำให้รามินทร์หันกลับไปมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้
" คนบ้านนอกจนๆอย่างพี่ จะมาถึงนิวยอร์กนี่ มินคิดว่ามันง่ายนักเหรอ? "
เขาสบตาอีกฝ่ายนิ่งแก้วโกโก้ร้อนๆนั่นน่าจะช่วยให้เขามากำลังจะพูดออกไปได้บ้าง รามินทร์ขมวดคิ้ว มือเรียวหมายจะผลัก แต่เห็นแก้วโกโก้เขาก็คว้าแก้วนั้นออกมาวางโต้ะข้างหัวเตียงทันที ชายหนุ่มหันกลับไปผลัก ไหล่ของอีกฝ่าย
"ถ้าจนนักแล้วถ่อมาทำไม... มาแล้วก็มาโทษคนนั้นคนนี้ว่าผิด....ว่าทำตัวเองป่วย แล้วมาทำไม..."
ชายหนุ่มนิ่วหน้า ร่างกายของเขาเคยทนได้มากกว่านี้แท้ๆ แต่เพียงแค่เจออากาศหนาวบ้าๆ และนั่งเครื่องิบนข้ามเวลา มันทำให้ร่างกายเขาเป็นได้ขนาดนี้เชียวหรือชายหนุ่มจับข้อมือนั้นไว้แล้วบีบให้หยุดตีเขาได้แล้ว
"ถ้าไม่มาเจอมิน ชาตินี้ พี่ก็คงเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิต! เพราะอะไรรู้ไหม? "มือแกร่งออกแรงบีบมากขึ้น
"เพราะพี่ในตอนนี้ มันไม่มีหัวใจอยู่ข้างในแล้ว มันถึงเป็นแบบนี้ไง! "
ดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง เขาเจ็บที่มือแกร่งนั้นบีบข้อมือของเขาเอาไว้
"ถ้าอย่างนั้น...พี่ก็รู้แล้วใช่ไหม...ว่า "คนตาย" น่ะ...มันเป็นยังไง...."รามินทร์ขบกรามแน่นก่อนที่จะพูดออกมาชายหนุ่มดึงแขนกลับ
"นี่ห้องพี่แมกซ์ พี่นอนซะเถอะ......"
"แล้วมินจะทำยังไงกับหัวใจของพี่ล่ะ?" ชายหนุ่มถามเมื่ออีกฝ่ายหันหลังจะเดินออกจากห้องไป
ชายหนุ่มร่างเล็กหยุดที่หน้าประตู เขาตัดสินใจแล้วว่า จะโทรไปบอกที่ทำงานว่าจะขอลางานแต่หลังจากนี้ก็คงไปหาซื้อของที่ซุปเปอร์เหมือนที่ตั้งใจแต่แรก เขาหันกลับมาดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่าย ก่อนจะหลุบลงต่ำเหมือนใช้ความคิด
"อะไรที่เราทำกับใครไว้ มันมักจะมาสนองเราเสมอ...ผมกับพี่ก้องรู้ดีถึงข้อนั้นแล้ว....พี่ล่ะ....คิดว่ายังไง" ชายหนุ่มร่างเล็กยิ้ม
"เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อของ...คืนนี้ผมไม่ไปทำงานแล้วเดี๋ยวจะกลับมาดูอาการใหม่ก็แล้วกัน" รามินทร์พูดพลางปิดไฟในห้อง เป็นทั้งการตัดบทและหวังว่าจะช่วยให้อีกฝ่ายหลับง่ายมากขึ้น
++++++++++++++
ท่ามกลางอากาศหนาวเย็น รามินทร์เดินผ่านผู้คนมากมายที่รูปร่างหน้าตาแตกต่างจากเขาอยู่มากโขไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ไม่ห่างจากอพาร์ตเม้นท์ไปมากนัก คิดในใจว่าที่ห้องยังขาดเหลืออะไรหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นเครื่องปรุงอาหารไทยแบบสำเร็จรูป ก็ทำให้อดนึกถึงคนที่อยู่ๆก็บินข้ามฟ้าข้ามทะเลมาหาไม่ได้ ชายหนุ่มร่างเล็กจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวรู้สึกตัวอีกทีก็เดินถือตระกร้าใส่ของมายื่นให้ที่แคชเชียร์แล้ว มิหนำซ้ำยังแทบจะกวาดพวกเครื่องแกงสำเร็จรูปใส่ตระกร้ามาหมดอีกต่างหาก ทั้งที่ตามปรกติจะทานแต่อาหารสำเร็จรูปของทางนี้มากกว่า เมื่อกลับมาถึง รามินทร์ลอบมองเข้าไปในห้องนอนของพศวัต ไฟด้านในห้องยังคงดับสนิท แขกผู้มาเยือนอาจจะยังไม่ตื่น ร่างเล็กเลือกเอาผงปรุงรสสำเร็จรูปห่อหนึ่งออกมาทำอะไรเล็กๆน้อยๆ วางไว้บนโต้ะ หม้อหุงข้าวที่เตรียมมาก็หุงข้าวต่อไป
เวลาผ่านไปนาน แต่ยังไม่มีทีท่าว่ากตัญญูจะลุกออกมา รามินทร์เองก็จัดการอาหารส่วนของตัวเองไปเรียบร้อย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยก่อนจะเดินเข้าไปดูอาการของอีกฝ่าย
"พี่แมน..." เสียงนุ่มเอ่ยเรียกชื่อของอีกฝ่ายเบาๆ ร่างสูงใหญ่นอนหลับอยู่บนเตียงนั้นท่าทางดูไม่สบายเอาเสียเลย ชายหนุ่มทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย
"อย่ามาเป็นอะไรมากเอาที่นี่นะ"
คิ้วหนาของชายหนุ่มขมวด ด้วยอาการไม่สบายที่ยังคงมีอยู่ มือแกร่งกระชับผ้าห่มผืนหนาให้ขยับมาปิดถึงคอ แม้จะอุ่นขนาดไหน แต่ก็ดูเหมือนมันจะยังไม่พอเลย เห็นแบบนั้นเจ้าของอพาร์ตเม้นท์ก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ มือเรียวยื่นไปแตะหน้าผากของอีกฝ่าย ก่อนจะส่ายหน้า
"เป็นไข้อีก..........รอเดี๋ยวนะ" ว่าพลางก็เดินออกไปที่ห้องน้ำ หาอ่างพลาสติกเล็กๆใส่น้ำและผ้าขนหนูเดินกลับเข้ามานั่งข้างๆ คนที่นอนป่วยโดยไม่ลืมที่จะหยิบยามาพร้อมกับขวดน้ำอีกหนึ่งขวด
รามินทร์วางอุปกรณ์ทุกอย่าง ลงข้างเตียงก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆซับหน้าและลำคอของอีกฝ่าย
"จะกินยาไหวไหมเนี่ย...พี่แมน...." แม้ในใจจะเป็นห่วงมากแต่ปากยังถามออกไปเหมือนเป็นเรื่องลำบากมากนัก แต่ท่าทางของอีกฝ่ายยังไม่ได้สตินักจึงทำให้กตัญญูไม่สามารถทานยาเองได้ท่าทางแบบนั้น รามินทร์สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะบีบปากของอีกฝ่ายให้อ้าออกเล็กน้อย ก่อนจะป้อนทั้งยาและน้ำให้กับกตัญญู สัมผัสที่ริมฝีปากนั้นร้อนแตกต่างจากอุณหภูมิภายนอก รามินทร์ขยับถอยออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกลืนเม็ดยาลงไปแล้ว ว่าพลางขยับดึงผ้าห่มให้คลุมตัวของอีกฝ่ายดีๆ ชายหนุ่มตบเบาๆลงบนผ้าห่มนั้น ดวงตารีเรียวมองใบหน้าที่ดูเหนื่อยของอีกฝ่าย คำพูดของกตัญญูเมื่อตอนเย็นดูจะยังก้องอยู่ในหัว แต่จะให้เขาทำยังไง ในเมื่อ อีกฝ่ายนั่นล่ะที่เป็นคนผลักไสเขามาถึงที่นี่ ร่างเล็กเดินออกจากห้องนอนนั้นไป
รายการทีวีที่อยากดูมาหลายคืนแต่ไม่มีโอกาสได้ดู ไม่ได้น่าดูเหมือนอย่างทุกที จิตใจของรามินทร์ไม่ได้จดจ่ออยู่กับจอทีวีเบื้องหน้า แต่เป็นอาการของคนไข้ที่นอนซมอยู่ในห้องนั่นมากกว่า มองนาฬิกาดูก็เห็นว่าเวลาล่วงเลยไปจนดึกสงัด อากาศหนาวจัดภายนอก อีกไม่นานหิมะคงจะโปรยตัวลงมาอีกแน่ รามินทร์คิดแบบนั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนที่กตัญญูนอนอยู่ ร่างสูงยังไม่ได้สติ
"พี่มาที่นี่ทำไม...."เขานั่งลงที่ข้างเตียง
ปลายนิ้วแตะเขาๆที่ข้อมือแกร่งนั้น ก่อนจะขยับเอนกายลงข้างๆอีกฝ่าย
"มาทำให้ผม...สับสนอีกทำไม" เสียงนุ่มเอ่ยดังแผ่วเบา พร้อมกับเปลือกตาบางที่ปิดลงช้าๆ
-
เอาเว้ย เริ่มแล้ว เริ่มมีสัญญาณดีแล้วนะ
มิน พี่แมน ขอร้อง อย่าหนีหัวใจตัวเอง.....
อย่าพยายามยึดมั่นถือมั่นกับขนบประเพณี ศีลธรรม
หรืออะไรก็ตามที่จะทำให้ทั้งตัวเองและคนรอบข้างเจ็บอีกเลย
ขอล่ะ.....พอได้แล้วกับความเจ็บปวด
(อินมากวุ้ยข้าพเจ้า งุงิ)
-
+1 ความพยายาม ของพี่แมน :impress2:ตอนไม่สบายอิอิ คิดว่า..พี่แมนจะดึงนู๋มินมากอดแก้หนาว..กับหลับสนิทเพราะพิษไข้ :a5:
-
อย่าทรมานตัวเองเลย ทั้งมินและแมน ยอมรับง่ายๆว่ารักกัน ทำไมมันยากนัก
คนเขียนซาดิตส์ คนอ่านมาโซ ชอบนักมาม่า ใส่มาคอมโบ้ไม่มีพัก ชิส์
-
เหมือนจะมาม่าน้อยลง ^^
จะทรมานตัวเองกันไปถึงไหนก็ไม่รู้เนอะ เอาเวลาปวดใจมารักกันดีกว่า...
-
เราเชื่่อมั่นว่าเรื่องนี้มันต้องจบแฮปปี้!!!!!!!!!!
ใช่มั้ยคะ? ไรเตอร์ >_<
-
น้องมิน
ใจอ่อนสักทีเถอะ
คนอ่านเรื่องนี้จะได้เลิกกินมาม่าสักที
เง้อ o18
-
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า พี่แมนมาทำไม แต่ใจหนึ่งก็ยังคงปฎิเสธแบบหวัง ๆ
อาการป่วยของคนมาไกล ทำให้อะไร ๆ มันดีขึ้น
ครั้งหน้าคงไม่ต้องกินมาม่าแล้ว แต่กินผงปรุงรส ..ฉึก ๆ :z2:
+1 ให้ไรเตอร์และโครไรเตอร์ คนละแต้มครับ :กอด1:
-
โอ๊ยยยยย เมื่อสองคนนี้ตื่นขอให้มันดีขึ้น
รามินทร์อย่าใจแข็งอีกเลย
พี่แมนพูดออกมาเยอะๆ
-
:กอด1:
-
น้องมินเริ่มใจอ่อนซะแล้ว พี่แมนโอกาสมาแล้วเต็มที่ไปเลย
-
มินจะใจอ่อนหรือเปล่านะ
-
พี่แมนสู้ๆ~~~
-
จึกๆ
-
พี่แมนจะพูด ก็พูดให้มันหมดๆ มันจะได้เคลียร์ๆ
ท่าทีที่ตัวเองทำไว้ก่อนหน้านี้ ใครมันจะกล้าคิดเข้าข้างตัวเอง
-
ตกลงว่าคุณรา(คู)มิน
ประมาณว่า
สับสนอยู่ใช่ไหมค่ะ
แต่ ไหนๆ เค้าถ่อสังขารพาสาระร่างมาหาแล้ว
ยอมยกโทษไปเหอะเนาะ
ถือว่าทำบุญกับสัตว์โลกตาดำ ๆ ตัวใหญ่ ๆ สักตัว
-
มิน แมน โยนไอ้ทิฐิบ้าๆนั้นทิ้งไปซะโดยเร็วเลย
รีบหันกลับมาพูดจากันดีๆ ไม่มีการประชดประชันกันนะ
กตัญญูน่ะ ให้มีแต่พองามนะแมน ตึงเกินมันจะขาดนะ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คราวนี้มินต้องใจเย็นนิดนึง ไม่งั้นได้เจ็บหนักทั้งคู่ :call:
-
ใกล้แล้วพี่แมน
อีกนิดเดียวนะ ทนหนาวสักแป๊บ
เด่วก้ออุ่นแล้วนะ คึคึ
สู้ๆ
-
:mc4: .. สวัสดีค่ารีดเดอร์ทุกท่าน .. พรุ่งนี้ไรเตอร์มีสอบนะคะ .. แต่มาโพสต์ก่อนค่ะ .. ทำโครงร่างการค้นคว้าอิสระนี่มันเหนื่อยสุดๆเลยค่ะ เอาล่ะ มาลุ้นพี่แมนกับมินนี่กันค่อค่ะ!!
ปล. ย้ำอีกครั้งว่าใกล้จบมากกกกก แล้วค่ะ :impress2:
+++++++++++
หลังจากที่หลับไปด้วยอาการเจทแลค และอาการไข้ขึ้นสูง ในที่สุด กตัญญูก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมาด้วยความหิว ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นอย่างลำบาก อาการวิงเวียนจากการนอนหลับเป็นเวลานานทำให้เขาอยากอาเจียนแต่ในกระเพาะกลับไม่มีอะไรให้ย้อนกลับมาเลย เห็นเงาตะคุ่มๆที่หางตา ร่างเพรียวที่ยืนอยู่ในห้องครัวเอ่ยทักพร้อมกับกลิ่นหอมของกาแฟ
"ตื่นแล้ว...ก็หาอะไรกินแล้วก็กลับไปซักทีนะ"
ท่าทางตัดรอนของรามินทร์ ไม่ได้ทำให้กตัญญูสนใจเลย กลิ่นหอมของกาแฟที่คุ้นเคย ทำให้ชายหนุ่มตรงดิ่งเข้าไปในครัวทันที ของเหลวสีเข้ม กลิ่นหอม และคาเฟอีนคือสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้
เชฟหนุ่มไม่รอช้าเขารินมันใส่แก้วกาแฟเพื่อช่วยให้ตนเองรู้สึกดีขึ้น ก่อนจะเปิดตู้เย็น เพื่อทำอาหารเช้าอย่างเคยชิน รามินทร์ดูจะตกใจกับปฏิกริยาของอีกฝ่าย ชายหนุ่มหลบไปยืนอีกทาง ดวงตารีเรียวมองร่างสูงที่เริ่มทำอาหารนิ่ง
"พี่ทำอะไร"
" มินบอกให้พี่หาอะไรกินไง เห็นในตู้มีเนื้อปลา กับเครื่องแกงเขียวหวาน กะทิด้วย .. มินไปหุงข้าวสิ เดี๋ยวจะได้กินด้วยกัน "ชายหนุ่มเริ่มทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว ครัวแบบฝรั่งนั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะเขาสามารถใช้มันเป็นจากการฝึกงานสมัยเรียนมาแล้ว
"ทำไมผมจะต้องหุงด้วย" รามินทร์อ้าปากได้ก็เถียง
"พี่อยากทำอะไร ก็ทำเองให้หมดซิ่...." ชายหนุ่มเอ่ย ท่าทางที่ไม่เปลี่ยนไปของกตัญญูทำให้เผลอนึกย้อนไปเมื่อหลายเดือนก่อน รามินทร์จะได้เห็นพี่ชายร่างสูงคนนี้ตื่นมาทำอาหารให้ทานเสมอ
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้มือแกร่งที่กำลังแร่เนื้อปลาต้องหยุดลง
"นั่นสิ..พี่ลืมไป..งั้น...มินไปพักเถอะ เดี๋ยวพี่ทำตรงนี้เองแล้วมากินด้วยกันนะ "ชายหนุ่มสบตาอีกฝ่าย ประโยคสุดท้ายนั้นราวกับเป็นคำขอร้อง
สายตาที่มองมานั้น ทำให้รามินทร์เบือนหน้าหนี แต่ก่อนจะเดินไปอีกทาง กตัญญูยังได้ยินเสียงรับคำเบาๆจากร่างของน้องชาย
+++++++++++
เพียงไม่นาน กลิ่นหอมๆของเครื่องแกงเขียวหวานราดบนเนื้อปลาที่ถูกเอาไปทอดเสียก่อน ก็ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณห้องครัว ข้าวหุง ที่แม้จะเป็นข้าวหุงมะลิจากเมืองไทย แม้จะเปลี่ยนแปลงไปบ้างจากการขนส่ง แต่ก็ไม่ได้แย่ไปเสียทีเดียว เมือ่เทียบกับร้านอาหารไทยในนิวยอร์ก กตัญญุจัดอาหารใส่จานได้อย่างน่ากิน สำหรับเขาและรามินทร์ รวมถึงเครื่องดื่มที่สรรหาจากในตู้เย็นมาเพื่อให้เข้ากับรสชาติ และความชอบของรามินทร์ ซึ่งสุดท้ายก็คือน้ำแร่ของเปอริเอ้นั่นเอง แต่ดูเหมือนรามินทร์ จะไม่ได้มีท่าทีสนใจอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อยร่างบางนั่งกอดหมอนดูทีวีอยู่ที่โซฟา
"มิน ข้าวเสร็จแล้วนะ .. มากินสิ "ชายหนุ่มส่งเสียงเรียกจากในครัว รามินทร์เงยหน้าขึ้นจากหมอนที่กอดอยู่ ภายที่เห็นอีกฝ่ายยืนอยู่ที่ครัวนั่นทำให้ใจเจ็บ ร่างเล็กลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะนั่งลงที่โต้ะทานข้าวเล็กๆที่วางอยู่ตรงริมหน้าต่าง ในบริเวณครัวที่ไม่ได้มีพื้นที่อะไรมากนัก แต่เมื่อมานั่งที่โต้ะอาหารก็อดที่จะอุทานออกมาเบาๆไม่ได้ ทั้งการตกแต่งอาหาร ทั้งการจัดโต้ะ กตัญญูรังสรรค์ห้องครัวแคบๆของเขาให้กลายเป็นห้องอาหารไทยชั้นดี ขึ้นมาในพริบตา แต่เมื่อเห็นเจ้าของผลงานเดินมาก็ต้องตีหน้าตายเหมือนเดิมอีกคร้ง
"พอใช้ได้ไหม? .. พี่คิดว่ามินมาอยู่ที่นี่หลายเดือนแล้ว คงคิดถึงบ้าน ก็เลย ลองทำดูน่ะ "ชายหนุ่มถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วรีบนั่งลงฝั่งตรงข้ามอีกฝ่ายแล้วเอากระปุกน้ำพริกผัดแห้งมาวางตรงหน้า
"แล้วนี่..กว่าจะผ่าน ตม. มาได้แทบแย่ เพราะมันเนี่ยแหละ "เขาบ่นๆ แต่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเห็นที่ฉลาก ชื่อ "น้ำพริกแม่ศรี" ของเขาเอง รามินทร์ตักข้าวกับแกงเขียวหวานเข้าปากไป รสชาตนั้นเป็นรสชาตแบบที่เขาคุ้นเคย และมันอร่อยมากเลยทีเดียว ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเห็นน้ำกระปุกน้ำพริกที่อีกฝ่ายวางลงตรงหน้า มือเรียวชี้ไป
"น้ำพริกอะไรน่ะ"
"น้ำพริกแม่ศรีน่ะ .. เป็น โอทอป ของตำบลแล้วนะ แม่บอกว่า อบต. เขาส่งเสริมให้ทำ ให้เงินหมุนเวียนมาทำด้วย .. ลองไหม? "ชายหนุ่มว่าก่อนจะเปิดกระปุกแล้ววางตรงหน้าอีกฝ่าย รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย รสชาตของกับข้าวของแม่ศรีเขาเคยทานตอนเด็กๆ แต่ก็จำได้แม่นยำว่า อร่อยมาก เมื่อแม่ศรีที่เขาเองก็รักไม่ได้ต่างจากนมใหญ่ ทำอาหารจนเป็นอาชีพได้ขนาดนี้ ก็แสดงว่าสุขภาพของแม่ศรีนั้นคงดีขึ้นมาแล้ว รามินทร์เปิดกระปุกน้ำพริก ตักออกมาใส่ข้าวสวย ก่อนจะตักเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ แต่แล้วใบหน้าขาวก็เปลี่ยนเป็นแดงไปหมด ชายหนุ่มเปิดขวดน้ำยกขึ้นดื่มเข้าไปอึกใหญ่ แต่ก็ดูจะไม่พอ รามินทร์ยกขวดน้ำดื่มอีก จนน้ำหมดไปค่อนขวด เมื่อรู้สึกดีขึ้น แต่ยังหอบหายใจเล็กๆมือเรียวยกขึ้นพัดเล็กน้อยมันเผ็ดมากเลยทีเดียว ดวงตารีเรียวหันไปสบกับดวงตาที่มองมาอย่างอยากจะรู้ว่า รสชาตินั้นเป็นอย่างไร ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างคนทั้งสอง
"............................................................."
"...................................................................."
ก่อนที่รามินทร์จะเป็นฝ่ายหัวเราะออกมาก่อน
"ฮ่ะๆ....โอ้ย เผ็ด....."ยังไม่ทันขาดคำ ก็ยกน้ำขึ้นดื่มอีกรอบ
"อย่าเพิ่มกินน้ำเย็นสิ " ท่าทางของรามินทร์เหมือนเด็กๆทำให้ กตัญญูต้องบอกพลางหัวเราะ แล้วตักข้าวสวยร้อนๆ ยื่นให้ รอยยิ้มจางๆยิ้มให้รามินทร์อย่างเอ็นดู
"เขาให้อมของร้อน หรือของมัน จะได้หายเผ็ด เอ้า อ้าปาก เร็ว "
"......อะไร......"รามินทร์มองหน้าอของกตัญญู สลับกับช้อนข้าวที่อยู่ตรงหน้า
"กินของร้อนก็ยิ่งพองเข้าไปใหญ่"
" กินสิ .. เอ้า ลองดู "เขายื่นช้อนที่ตักข้าวร้อนๆไปที่ปากอีกฝ่าย เป็นการยืนยัน ในที่สุดรามินทร์ก็ยอมอ้าปากรับเอาข้าวสวยร้อนๆนั้นเข้ามาในปาก เมื่อลองอมไว้ก็รู้ว่าเป็นจริงตามที่อีกฝ่ายว่า ความเผ็ดค่อยๆเจือจางหายไป รามินทร์หันไปมองหน้าของกตัญญุ พลางอ้อมแอ้มพูดคำว่า ขอบคุณ ออกมาเบาๆใบหน้าขาวของรามินทร์แดงเพราะความเผ็ดของน้ำพริก มือเรียวปาดเหงื่อบนหน้าผากออกเล็กน้อย
"เผ็ดแบบนี้ คงขายดีเป็นเทน้ำเทท่า คนแถวนั้นคงชอบใจ"กตัญญูยิ้มกับท่าทางที่อ่อนลงของอีกฝ่าย
" เดี๋ยวตอนเที่ยง กินไข่เจียว กับน้ำพริก กับข้าวดีไหม? หุงไว้ตั้งเยอะ "เขายังไม่รุกอีกฝ่ายเร็วนัก ความผิดของเขายังติดตัวอยู่ แม้รามินทร์จะใจอ่อนแล้ว เขาก็อยากจะให้อีกฝ่าย กลับมายอมรับเขาได้อีกครั้งโดยที่ไม่ต้องบังคับอะไรกันอีก เป็นอีกครั้งที่รามินทร์ไม่ได้ให้คำตอบชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าที่กตัญญูบรรจงทำไปเรื่อยๆ จนหมดจาน ชายหนุ่มเดินเอาเศษอาหารไปเททิ้ง แล้วล้างจานในส่วนของตนเองอย่างรวดเร็ว
"ตอนเที่ยงก็ไม่ต้องทำอะไรที่มันหรูเว่อแบบนี้อีกนะ...." ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป
..นั่นคือการอนุญาตให้เขาอยู่ที่นี่ต่อได้ใช่ไหม..
ชายหนุ่มถามตนเองก่อนจะตอบด้วยการยิ้มให้ตนเองเสียหนึ่งที แล้วเดินตามอีกฝ่ายไปยังโซฟาหน้าโทรทัศน์
" งั้นอยากกินอะไรล่ะ พรุ่งนี้ด้วย "
"ยังไม่ได้คิด..."รามินทร์ตอบกลับมาก่อนจะหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
"พี่มาที่นี่คิดจะมาทำอาหารเลี้ยงให้มินหายโกรธใช่ไหม...ผมเห็นแก่กินขนาดนั้นมากเลยรึยังไง"
"พี่แค่อยากทำอะไรให้มินบ้าง ในฐานะผู้ชายคนนึง "กตัญญูสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" ที่ผ่านมาน่ะ พี่ทำเพื่อมินในฐานะพี่ชายตลอด ทั้งๆที่ในใจพี่รู้ดี ว่าพี่คิดอะไรอยู่ "
"อย่าพูดแบบนั้นตอนนี้เลย...มันไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมานี่ ....พี่ตัดสินใจแล้วทุกอย่างนั่นล่ะ" รามินทร์เบือนหน้าไปอีกทาง หน้าจอทีวีที่ส่งเสียงเรียกความสนใจของเขาอยู่เมื่อครู่นั้นไม่ได้ช่วยให้เขาสงบลงได้เลยในตอนนี้
" ไม่เป็นไร .. พี่รอได้นะ "กตัญญูตอบกลับไป มือแกร่งลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้ว เดินไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัว กระเป๋าเดินทางใบโตถูกเปิดออก แต่ไม่ได้เอาเสื้อผ้าออกมา เขาวางมันไว้บนพื้นในห้องของพศวัตแบบนั้น
+++++++++++
หมอนหนึ่งใบปลิวละลิ่วไปจนเกือบถึงประตูห้องที่กตัญญูนอน คนที่อยู่ตรงหน้าทีวีขว้างมันไปเต็มแรง
"รอได้นะ....เฮอะ..."
รามินทร์ส่ายหัวแรงๆ ก่อนจะปิดทีวีแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง วันนี้เขาไม่มีงานทำ จะออกไปข้างนอกหรือหิมะก็ตกไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"นี่ต้องติดอยู่ในห้องนี่กันสองคนทั้งวันเลยรึยังไง" รามินทร์บ่นออกมาเบาๆยิ่งอยู่ใกล้อีกฝ่ายสัมผัสอ่อนโยนบนเส้นผม มันยิ่งเหมือนการกระตุ้นให้เขาพูดอะไรซักอย่างออกไป คำพูดที่เขาล็อกใส่กุญแจเอาไว้ในเบื้องลึกของหัวใจแล้ว
"แบบนี้มันไม่แฟร์เลย..."
+++++++++++
เสียงค้นกุกกักในห้องครัวทำให้เจ้าของห้องที่กำลังจะเตรียมตัวเข้านอน ก่อนจะต้องออกไปทำงานตอนสี่ทุ่มต้องเดินออกมาจากห้อง
"พี่หาอะไร" เสียงรามินทร์ถาม ชายหนุ่มอยู่ในชุดนอนดูสบายๆแต่ก็ให้ความอบอุ่นไปในที
" พรุ่งนี้พี่ว่าจะทำต้มยำให้มิน แต่ของไม่ครบน่ะ ขาดพริกก็ไม่อร่อยกันพอดี "กตัญญุตอบโดยที่ยังไม่เงยหน้าจากตู้เย็น รามินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
"พี่จะออกไปซื้อรึไง" ร่างเล็กว่าพลางเดินเข้าไปหยุดตรงเค้าท์เตอร์หน้าครัวที่เปิดโล่งให้เห็นด้านใน
" มินเขียนแผนที่ให้พี่ก็ได้ ..เดี๋ยวพี่ไปเอง มินไปนอนเถอะ " ชายหนุ่มร่างสูงบอก
"เขียนไป ก็ไปไม่ถูกอยู่ดี ช่างเถอะ...เดี๋ยวออกไปเป็นเพื่อนก็ได้" รามินทร์ว่า เขารู้ดีว่า ถ้าหลงขึ้นมาอีกฝ่ายจะได้แต่อ้ำอึ้งๆ ว่าจะถามทางดีไม่ถามทางดีอยู่เป็นแน่ นึกสงสัยไม่ได้จริงๆว่าใครกันที่ ไกด์ทางเสียจนกตัญญูหอบตัวเองมาจนถึงหน้าอพาร์ตเม้นท์ของเขาได้
+++++++++++
ไม่นานรามินทร์ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ชายหนุ่มสวมเสื้อแจ๊คเก็ตมีฮู้ดขนสัตว์สีน้ำตาลอ่อนกับกางเกงยีนส์เนื้อหนา
ส่วนกตัญญูก็ทำเพียงแค่เปลี่ยนกางเกงยีนส์เนื้อหนา เพราะว่ายัดกางเกงวอร์มเข้าไปข้างในอีกตัว ทำให้เขาดูตัวใหญ่ขึ้นอีก ส่วนเสวตเตอร์สีทึมๆ ที่มีในกระเป่าเดินทางก็ถูกใช้ พันด้วยผ้าพันคอสีขาว และเสื้อโค้ทตัวยาวสีดำ ชายหนุ่มสวมหมวกไหมพรมสีขาวเพื่อเพิ่มความอบอุ่นแก่ศีรษะของตนเอง เชฟหนุ่มเดินตามเจ้าของห้องไปอย่างเงียบๆ เขาอยากจะชวนคุยอยู่เหมือนกัน แต่อากาศมันหนาวขนาดนี้ การปิดปากเพื่อเก็บอุณหภูมิคงดีที่สุด
"เนี่ย....ร้านอยู่นี่ล่ะ...."รามินทร์ว่าหลังจากเดินมากันได้ซักระยะ เส้นทางชวนงงอย่างที่ว่าจริงๆ เพราะเป็นทางลัดตัดหลังอพาร์ทเม้นต์ไปโพล่ที่อีกด้านของบล็อก หากจำทางเลี้ยวไมม่ดีอาจจะหลงกันได้ง่าย
" ใกล้...ดีนะ " กตัญญูมองกลับไปยังเส้นทางที่รามินทร์พาเขามา มันชวนงงอยู่ไม่น้อยเลย ก่อนจะต้องรีบเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปซุปเปอร์ที่มีวัตถุดิยทำอาการทำเข้าจากเอเชียหลายรายการ เขาอดแปลกใจไม่ได้ที่ เมื่อเข้ามาแล้ว มันไม่ต่างอะไรกับร้านขายของชำในอำเภอด้วยซ้ำแต่ในอีกด้านก็มีของสด และวัตถุดิบที่ชาวอเมริกันทั่วไปเขาใช้กันด้วย
"ก็อยากซื้ออะไรพี่ก็ซื้อแล้วกันนะ เดี๋ยวผมไปหาหนังสืออ่านตรงนั้น"รามินทร์ว่าไม่ได้สนใจจะช่วยอีกฝ่ายดูของซื้อของใช้ซักเท่าไร ว่าแล้วก็เดินแยกไปทางมุมหนังสือ ที่มีทั้งหนังสือพิมพ์และหนังสือที่นำเข้ามาจากประเทศไทยแบบวันต่อวัน กตัญญูรีบเดินไปหยิบของใส่ตะกร้าตามที่ตนเองต้องการ ที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็มีแต่ทำอาหารให้อีกฝ่ายถูกใจก็เท่านั้น เผื่อว่ามันจะช่วยให้รามินทร์โกรธเขาน้อยลง จะให้ทำแบบนี้ไปอีกกี่วันหรือกี่.....
...ว่าแต่อีกนานไหม กว่ารามินทร์จะใจอ่อนกับเขา?...
ชายหนุ่มคิดในใจ พลันสายตาก็เหลือบเห็นการ์ดเล็กๆลายกุหลาบและหัวใจ ที่วางขายอยู่ด้านหน้า
...วาเลนไทน์? ...
-
จะเครียดกันอยู่อย่างนี้อีกนานไหม
-
แมนสู้ๆ!!!!!
-
อา.......จะคืนดีกันวันวาเลนไทน์รึเปล่าคะ
โอย......รอๆๆๆ รอให้คืนดีกัน แล้วก็กอดกันแน่นๆ บอกรักกันเบาๆอยู่นะคะ >//////<
-
:L1:
-
อากาศกำลังดี หิมะก็ไม่ตก เป็นสัญญาณที่ดีนะจ๊ะ..แมน รุกหน้าต่อไป สู้ๆ
:pig4: :pig4:
-
มาให้กำลังใจนายแมน
ตื้อเข้าไว้
-
อึมครึมแทบขาดใจหน้าชามมาม่า
แต่ตอนนี้ดีขึ้นเยอะ เพราะแกงเขียวหวานราดปลาทอด
(เมนูนี้น่ากินจริงๆ)
เป็นสัญญาณที่ดีแล้วใช่มิ
รอลุ้นต่อไป
บวก 1 แต้มนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สุ้ๆพี่แมน
-
บรรยากาศยังดีอยู่ :L1:
สู้ต่อไป พี่แมน :ped149:
-
รักพี่แมนก็อย่าใจร้ายกับพี่แมนมากนะคะ
ใจแข็งแต่พอดี ดูน่ารักนะเออ
ถ้าดีกันแล้วก็จบเลยหร๋อ ว่าไปก็น่าเสียดาย แต่รอคู่เจ้าน้อย นะคะ :L2:
-
สงสัยคงได้คืนดีกันเอาตอนวันวาเลนไทน์ :o8:
-
ใกล้ล่ะ ใกล้แล้วววววว พี่แมนสู้ๆ
-
พี่แมนสู้ มินใกล้จะใจอ่อนแล้ว
-
^
^
เห็นด้วยๆ
ฮิ้ววว---- :man1:
-
:L2:หอบมาช่วยง้อ :z2: :z2:พี่แมนสู้ ๆ :z2: :z2:
-
เครียดดีจัง :z3: :z3: :z3:
-
เหลือแค่รอเวลาแล้วเนอะ
เวลาที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม
-
ยอมให้อยู่ด้วยนี่
เดียวก็ใจอ่อนแล้วใช่ไหมนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
...วาเลนไทน์? ...
คิ้วหนาของชายหนุ่มเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ เขามัวแต่ยุ่งเรื่องมาที่นี่จนลืมวันลืมคืนไปในหลายๆครั้งหรือไร
รามินทร์เหลือบมองดูนาฬิกาที่แวนอยู่ที่ผนัง เขาควรจะรีบกลับไปนอนได้แล้ว ฟ้าเองก็เริ่มมืด ถึงแม้นิวยอร์คจะเต็มไปด้วยแสงสี แต่ในย่านนี้ ก้เงียบเสียงจนบางมุมของตึกก็มืดเหมือนไม่เคยมีแสงแดดส่องถึง มองไปที่แคชเชียร์ ไม่มีวี่แววของชายร่างสูง ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
"ซื้ออะไรนักหนา กะอีแค่พริกนี่คิดจะเอาไปถมที่กันเลรึยังไง" รามินทร์บ่นก่อนจะเดินเจ้าไปดูด้านใน ที่เป็นส่วนขายของ ร้านไม่ได้กว้างขวางอะไรมากนัก แต่ก็ไม่เจอตัวพี่ชาย
...หายไปไหน...
ชายหนุ่มร่างเล็กขมวดคิ้ว ที่ร้านนี้ไม่มีห้องน้ำให้เข้าใช้งาน ถ้าอีกฝ่ายจะเดินออกมาก็ต้องเห็นเขายืนอยู่ แต่นี่เดินวนรอบทั่วร้านแล้วก็ยังหาไม่เจอ
"พี่แมน..." ชายหนุ่มเอ่ยเรียกดังพอให้ได้ยิน แต่ที่ได้รับกลับมาก็มีเพียงแค่สายตาของพนักงาน ที่มองมาอย่างสงสัยเท่านั้น
...หรือจะออกไปรอข้างนอก....
รามินทร์คิดในใจ ด้านนอกอากาศหนาวเย็นแต่ก็มีหิมะตกประปราย คนไม่เคยเห็นหิมะอาจจะออกไปวิ่งกินหิมะอยู่ข้างนอกก็เป็นได้ รามินทร์พาลคิดไปแบบนั้น
...ไหนๆก็บ้ามาจนถึงนี่ได้นับประสาอะไรจะไม่วิ่งไปกินหิมะข้างนอก....
ชายหนุ่มเดินออกไปดูด้านนอก ไฟจากร้านรวงแถวนั้นให้ความสว่างพอมองเห็นทางเดินยาวเรียบถนนไปตลอด แต่ก็ไม่เห็นใครที่ดูจะคล้ายคนคุ้นเคย รามินทร์เดินไปดูที่ข้างร้านซึ่งเป็นตรกที่พวกเขาเดินลัดมา แต่ก็มีแต่ความมืด ความหวั่นใจ แล่นเข้าจับขั้วหัวใจ เช่นเดียวกับสายลมเย็นเฉียบที่พัดผ่านตรอกเข้ามาหาร่างเล็ก เกล็ดหิมะปลิวเข้าตา รามินทร์ใช้มือปัดหิมะนั้นออกไปให้พ้น ใบหน้า
"พี่แมน...."รามินทร์ร้องเรียกพลางเดินลึกเข้าไปในตรอก
"พี่แมนอยู่ไหนน่ะ...พี่แมน"สองขาก้าวเร็วขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงเดินอยู่ไกลๆ แต่พอเข้าไปใกล้ได้ก็ต้องหยุดเมื่อรู้ว่าไม่ใช่ ท่าทางเหมือนคนจรจัดที่เดินผ่านมาหาเก็บของจากที่หลังร้านมากกว่า สายตาแดงก่ำที่มองมานั้น ทำเอาคนที่ออกตามหาพี่ชายก็นึกกลัวไม่น้อย ร่างเล็กหันหลังกลับกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังถนนใหญ่ด้านหน้าร้านทันที
แต่ก็ต้องชนกับร่างสุงใหญ่อย่างจัง แขนแกร่งนั้นดึงแขนรามินทร์เอาไว้เมื่อถูกพูดภาษาอังกฤษรัวๆใส่
" มินจะไปไหนน่ะ?.. "
"อ่ะ............" เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูร่างเล็กกว่าหยุดนิ่งพลางเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกฝ่าย
"พี่แมน..."สองมือหมายจะคว้าอีกฝ่ายมากอด ก่อนจะหยุดชะงักอีกครั้ง ร่างเล็ก ขยับถอยออกทันที
"หายไปไหนมา! นี่นึกว่าไปเดินหลงจนโดนไอ้มืดที่ไหนเชือดเป็นศพไปแล้ว!!" รามินทร์หลับหูหลับตาโวยวาย
ชายหนุ่มรีบชูถุงใส่ของทันที
" พี่ไปซื้อของเพิ่มไง ในร้านมีไม่ครบ "
"แล้ว....แล้วไปไหนมาเล่า จะไปไหนมาไหนก็.........ช่างเถอะ กลับได้แล้ว ผมต้องรีบไปนอน คืนนี้ ทำงานถึงเช้าอีก..."รามินทร์ขมวดคิ้วทำท่าอารมณ์เสีย แต่เมื่อหันหลังให้อีกฝ่ายได้ก็ลอบถอนหายใจเสียหนึ่งคำรบด้วยความโล่งใจว่า อีกฝ่ายไม่ได้หลงไปไหน และไม่ได้เป็นอันตรายอะไร
เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกทำให้คนคนที่อยู่ข้างหลังรามินทร์ต้องลอบยิ้มออกมา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ารามินทร์เป็นห่วงเขามากขนาดไหน ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้แน่ๆ เขามาถึงขนาดนี้แล้ว เขาต้องทำให้รามินทร์ยอมรับให้ได้
ก่อนจะเข้านอนอีกครั้ง รามินทร์กำชับ คนที่บอกว่าจะเตรียมเครื่องต้มยำไว้สำหรับพรุ่งนี้ให้ปิดแก๊สเช็คไฟฟืนให้เรียบร้อยก่อนที่จะนอน เมื่อออกไปทำงานตอนสี่ทุ่มก็เห็นทุกอย่างในห้องครัวจัดเก็บเรียบร้อย และประตูห้องของพศวัตที่ กตัญญูอาศัยนอนนั้นก็ปิดสนิทเรียบร้อย รามินทร์ส่ายหน้าเล็กน้อย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะอยู่ที่นี่ไปจนถึงเมื่อไร
เขา....ไม่ยอมใจอ่อนกับความใจดี นั้นง่ายๆเด็ดขาด...อย่างน้อย รามิ นทร์ก็พยายามจะย้ำกับตัวเองซ้ำๆเช่นนั้น ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดยไม่ลืมจะล็อคกุญแจให้แน่นหนา
...จะได้ไม่ต้องไปวิ่งซนให้ปวดหัวอีก...
++++++++++++
ร้านขายกาแฟอาหารยามดึกนั้นไม่ค่อยมีผู้คนเข้ามาใช้บริการมากนัก รามินทร์เช็ดๆถุๆเคาน์เตอร์ไปพลางก็มองออกไปยังท้องถนนที่การจราจรบางตาจนแทบจะไม่มีรถราวิ่งผ่านพลางถอนหายใจ
แต่แล้วก็สะดุดเข้ากับ คู่หนุ่มสาวคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ที่มุมของร้าน บนโต๊ะมีดอกกุหลาบช่อสวยวางอยู่พร้อมกับที่หญิงสาวกำลังเปิดอ่านการ์ดใบน้อย รอยยิ้มระบายบนใบหน้าอย่างดีใจพลางหันไปกระซิบกระซาบกับชายคนรัก เสียงบ่นจากเพื่อนพนักงานว่า "มาอีกคู่แล้ว" เมื่อรามินทร์หันไปมองตามก็เห็นว่ามีคู่รักอีกคู่เดินโอบเอวกันเข้ามาท่าทางเหมือนเพิ่งไปดื่มอะไรกันมาทั้งสองคลอเคลียกันจนนึกอายแทน
ชายหนุ่มคว้าเมนูเดินเข้าไปถาม ระหว่างรอออเดอร์ก็ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบเบาๆที่ทำให้เขาพอจะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น
"happy valentine's"
เขาเองก็อยู่ที่นี่มาได้ซักพัก ด้วยความที่ทำงานในช่วงกลางคืนทำให้ไม่ค่อยได้เห็นความเป็นไปของสังคมโดยรอบเท่าใดนัก ดิสเพลย์หน้าร้านค้าก็มักจะปิดไฟแล้วเมื่อเขาออกมาทำงาน นี่เขาลืมเลิอนวันเวลาพวกนี้ไปหมดแล้วเพราะความที่ต้องทำงาน...หรือ เป็นเพราะเขาลืมเลือนวันแบบนี้ไปเพราะในใจของเขารู้ดีว่า เขาจะไม่สามารถเอ่ยคำแบบนั้นออกไปได้กันแน่ ในใจของรามินทร์เกิดคำถามชวนขบคิด
และดูเหมือนว่า เขาจะเก็บความคิดนั้นเอาไว้ กับตัวเองตลอดทั้งคืน
++++++++++++
จนในรุ่งเช้าหลังเลิกงาน หนุ่มชาวไทยร่างเล็กเดินอาดๆกลับมายังห้องพักของตัวเองเหมือนอย่างที่เคยทำเกือบทุกเช้า แต่ในวันนี้เขาได้กลิ่นดอกไม้ลอยมาตามลมตลอดทางเดินกลับห้อง รถขายดอกไม้ออกมาทำงานแต่เช้า สีหน้าของคนที่ออกมาวิ่งจ๊อกกิ้งเองก็ดูสดชื่น แต่ไม่ใช่เขาเลย เพราะยืนทำงานมาทั้งคืน เมื่อเข้ามาในห้องได้ก็ถอดเสื้อแจ๊คเก็ตออกเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ชายหนุ่มอาบน้ำร้อนจากฝักบัว คว้าเสื้อคลุมห่มกายได้ก็เดินเข้าห้องนอนไปไม่ได้สนใจอะไร หรือ ใครที่อยู่ร่วมห้องเลย ด้วยความเหนื่อยกายเหนื่อยใจ และความง่วงงุนที่สะสมกันมาสองสามวัน ทำให้รามินทร์ลืมที่จะล็อคกุยแจประตูเหมือนทุกครั้ง
ท่าทางเหนื่อยอ่อนของรามินทร์ทำให้กตัญญูไม่อยากรบกวนอีกฝ่ายมากนัก เขารู้นิสัยของน้องชายคนนี้ดีว่า ไม่ต้องการให้ใครมารบกวนเวลาพักหลังจากทำงานหนักหรือเครียดมาทั้งวันแล้ว โชคดีที่วันนี้หนุ่มร่างบางเหนื่อยเกินกว่าจะสนใจลอคห้องเหมือนทุกครั้ง จึงเป็นโอกาศดีที่เขาจะได้ออกไปข้างนอกเพียงลำพังเพื่อทำอะไรบางอย่างให้สำเร็จเสียที กตัญญุหยิบโค้ทมาสวม ผ้าพันคอผือนหนาถูกพันอย่างลวกๆ หมวกไหมพรมใบเดิม กระเป๋าสตางค์แล้วออกจากห้องไปหลังจากที่รามินทร์เงียบหายเข้าไปในห้องได้พักใหญ่
จนเกือบบ่าย เสียงประตูห้องนอนถึงได้เปิดออก พร้อมกับร่างของเจ้าของห้องที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อผ้าสบายๆอย่างเสว็ตเตอร์ไหมพรมตัวใหญ่กับกางเกงยีนส์เอวหลวม
แต่เมื่อเปิดปากหาวได้ก้ต้องหุบปากลงอย่างรวดเร็วเมื่อเดินมาจนถึงห้องครัว ตั้งใจว่าจะกินน้ำซักแก้ว แล้วเห็นดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่วางอยู่ที่โต้ะกินข้าว
"อะ....ไร......"รามินทร์ปิดบานประตูตู้เย็นที่ตั้งใจว่าจะเปิดไปหยิบน้ำ สองขาเดินตรงไปที่ช่อกุหลาบนั้นเหมือนต้องมนต์
และเมื่อหยิบกุหลาบช่อนั้นขึ้นมา เขาก็ต้องพบกับกระดาษโน๊ตที่ถูกช่อดอกไม้นั้นวางทับเอาไว้
--- รับรักผมได้ไหม?----
-
:L2: รับเหอะๆ
-
"รับรักผมได้ไหม?"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด >/////<
(ข้าพเจ้าใจง่ายเป็นปกติ งุงิ)
-
ยอมๆๆ เหอะมิน ยิ่งอ่านยิ่งเครียด ไม่จูนกันซะที หุ้ย
เป็นป้านะ ยอมตั้งกะเจอหน้าห้องแล้ว อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
มินจ๊ะ รับรักเลยจ้า แต่รับไว้ในใจก่อนนะ
เก๊กอีกสักนิด ลงโทษพี่แมนอีกสักหน่อยดีกว่า
ทำให้ตัวเองและหนูเจ็บมาตั้งเยอะนี่นะ :laugh:
บวกให้ผู้แต่งทั้งสองอีกคนละ 1 แต้มจ้า :3123:
-
กรี้ดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!ด้วยอีกคน
รับเลยๆๆ
ถ้ามินไม่รับ จะขอรับพี่แมนไปแทนนะค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มิน..ใจอ่อนเทอะ แมนบทจะโรแมนติก ก็อ่ะนะ ทำเอาแฟนๆกรีดเชียว
-
รับเลยน้องมิน
-
กว่าจะเข้ามาดูได้....เน็ตเน่าหนอนมาก...โคไรท์หายหน้าหายตาไปหลายวัน...มีใครคิดถึงเค้าไหมน้าา... :monkeysad:
ออดอ้อนเสร็จก็ลาจากไป....ตรึง
มินนี่ คุณหนูยังไงก็ยังงั้นเลยนะ
ยอมๆ เอ้ย...รับๆรักพี่แมนเขาไปเถอะ ได้โปรดดดดดด :impress3:
ไม่งั้นเจ้าน้อยไม่ได้ออกโรงนะ กร๊ากกกกก
-
รับครับ
ตามนี้นะ กร๊ากกกกกกกกกก
ตั้งกะอ่านมา มีฉากหวีดดดด กะเค้าแล้ววุ๊ยคู่เน้
จัดหนักๆๆๆๆๆ
-
แค่ลองพยายามให้ได้ซักครึ่งนึงที่ทำร้ายมินไว้ :monkeysad:
-
:L1:
-
รับค่ะ :z2:อิ้ว มาเชียร์ :z2: :z2:
-
แหม้ก็เริ่มต้นเองนะนี่
มินทร์อย่าเพ่งใจอ่อนนะ
-
โห พี่แมน คำเดียวเท่านั้น เอาใจไปเลยเหอะ :L2:
มินไม่รับ เค้ารับเอง กรี๊ดดดดด น่ารักโฮกกกกก
+1 พี่แมนจ๊ะ
-
อ๊ายยยยย...พี่แมนขา
จะให้ดีต้องเป็นคำพูดด้วนนะคะ
ประกอบการพิจารณาของมินไง^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากให้มินตอบตกลงเป็นที่สุด
แต่ก็นะ.........เล่นตัวอีกนิดนึงก็ดี คึคึ
-
ได้จ้า มินเมื่อไหร่จะใจอ่อนสักที
-
พี่แมนเล่นรุกหนักขนาดนี้ น้องมินของเราจะทนไปได้นานขนาดไหนนะ
-
"รับค่ะ" :L1:
:beat:
:z6:
o22 ผิดตัว เอ้ยยยย ผิดคน (นึกว่าเป็นตัวเอง)
กรี๊ดดดดดดด พี่แมน หวานนิดๆ แต่รักนานๆ เนอะๆ :impress2:
-
:-[ ตอบแบบหวานๆนะจ๊ะ มิน :-[
พี่แมน สู้อีกๆ :z2: :z2:
:pig4: :pig4:
-
--- รับรักผมได้ไหม?----
ร่างเล็กรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในอก ใบหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นลายมือและข้อคววามนั้น
ชายหนุ่มหันหลังกลับมองหาเจ้าของข้อความและช่อดอกกุหลาบที่อยุ่ในอ้อมแขนของเขาทันที
แต่ก็ไม่พบ รามินทร์จึงดึงกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูแล้วก็พบว่ายังมีข้อความต่อที่ด้านหลัง
--- ผมที่ไม่มีอะไรจะให้คุณได้ นอกจากหัวใจที่ไม่เคยให้ใคร---
----------------ถ้าคุณ OK เปิดตู้เย็นสิครับ-----------------------
คิ้วเรียวขมวดมุ่น กตัญญูจะเล่นอะไรกับเขาอีก ชายหนุ่มเดินกลับไปยังตู้เย็นที่กะว่าจะเปิดหาน้ำกินเมื่อครู่ แต่ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อ ไม่มีอะไรอยู่ในตู้เย็นเลย นอกจากกระปุกพลาสติฝาสีแดงอยู่หนึ่งกระปุก ด้วยไม่คุ้นตาชายหนุ่มทำเสียงในลำคออย่างขขัดใจเล็กน้อย ของในตู้เย็นของเขาหายไปไหนหมดอีกฝ่ายต้องกำลังพยายามเล่นอะไรกับเขาอยู่แน่ มือเรียวคว้ากระปุกพลาสติกนั้นขึ้นมาดู
"หา....น้ำพริก?.....ยอดกตัญญู?" รามินทรอุทานออกมาเมื่อเห็นกระปุกน้ำพริกนั้นพร้อมกับใบหน้าของคนคุ้ยเคยแปะอยู่ข้างกระปุก ในตอนนั้นเองที่ ความอดทนดูจะถึงขีดสุด
"พี่แมน นี่มันอะไรกันออกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ" ร่างเล็กร้องลั่นด้วยความฉุน รามินทร์เปิดกระปุกหน้าตาประหลาดนั่น
"ไหนน้ำพริกอะไรอีก เอาของในตู้เย็นไปทำหมดรึไง" แต่เมื่อเปิดฝากระปุกออกมาก็เห้นกระดาษแผ่นเล็กๆอยู่ข้างในอีกหนึ่งแผ่น ชายหนุ่มรีบคลี่มันออกดูอีกครั้ง
------------เพราะชื่อนี้ ทำให้ผมไม่กล้ารักคุณ-------------
-------แต่ต่อไปนี้ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อจะได้อยู่กับคุณ-------
-----------------ไม่ว่าคุณจะรับรักผมหรือไม่---------------
------------ในตอนนี้ผมรู้แล้ว ว่าผมขาดคุณไม่ได้-----------
"อย่ามาเล่นบ้าๆนะ....." รามินทร์อ่านข้อความนั้น ก่อนจะพูดออกมาเสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอนั้นสั่น เขากำลังถูกอีกฝ่ายเล่นเกมกับเขาอีกครั้ง
"อย่ามาเล่นแบบนี้......" รามินทร์เอ่ย มือที่ถือกระดาษแผ่นเล็กอยู่สั่นระริก ....ไม่ใช่วันนี้...วันที่ไม่ว่าใครก็ต้องการใครซักคน จุดอ่อนของเขา ที่มักจะเป็นแบบบนี้เสมอมา...เขาเอง แท้จริงแล้วก็ไม่อาจจะทนอยู่คนเดียวได้ตามที่เคยคิดเอาไว้ ตอนที่เก็บกระเป๋าเดินทางจากที่บ้านมาเมื่อเกือบเดือนที่แล้ว
"ผมควรจะได้ทำใจเงียบๆไม่ใช่หรือไง...."
ความอบอุ่นที่แผ่นซ่านมาจากด้านหลัง พร้อมกับอ้อมแขนแกร่งนั่นหยุดความคิดทุกอย่างเอาไว้ได้ทันที
กตัญญูเดินเข้ามากอดร่างบางจากด้านหลังไว้เพียงหลวมๆ หากความรามินทร์ไม่ต้องการความรักของเขา เขาก็จะปล่อยรามินทร์ไป
" ในตอนนี้พี่อาจจะรักมินอยู่ข้างเดียวก็ได้ ... ถ้าไม่มีวันนี้ พี่คงไม่กล้าทำแบบนี้ "น้ำเสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูที่แดงด้วยความโกรธ
"ทำแบบนี้ทำไม..."รามินทร์เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่ามือที่ถือช่อดอกไม้อยู่กำแน่นไม่ได้กลัวหากกุหลายจะมีหนามคม
" มินอาจจะไม่ชอบใจ .. แต่พี่สัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว "กตัญญูกระชับอ้อมแขนตนเองแน่น
" ถ้ามินไม่ยอมรับพี่ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ก็ขอให้พี่ได้ดูแลมินเหมือนอย่างที่เคยทำนะ "
น้ำตาไหลลงมาที่ข้างแก้มของรามินทร์โดยไม่รู้ตัว รามินทร์เม้มริมฝีปากแน่น
"พี่ทิ้งผม...จำไม่ได้เหรอ" รามินทร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"พี่เอาผมไปโยนทิ้งไว้ที่บ้าน ไม่ได้บอกเหตุผลอะไรกับผมซักคำ...มันเป็นเช้าวันที่ผมได้ตัดสินใจ ในบางเรื่อง...แต่พี่ก็ทิ้งผม....พี่ไม่คิดจะดูแลผมเหมือนเดิมด้วยซ้ำพี่ถึงได้ทำแบบนั้น...ไม่ใช่รึไง" รามินทร์ดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนนั้น หันกลับมามองหน้าของอีกฝ่าย
"แล้วพอผมพยายามจะทำใจ พี่ก็โผล่มา...เล่นเกมอะไรกับผมอีกแบบนี้....คิดถึงใจผมบ้างไหม จะให้มันเจ็บอีกกี่ครั้ง" รามินทร์เอ่ยน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
" พี่ขอโทษ .. มิน .. พี่ทำไม่ดีกับมิน ดูถูกความรู้สึกของมิน... "มือแกร่งยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย
" ทั้งๆที่พี่มั่นใจว่าไม่มีทางทำให้มินร้องไห้แท้ๆ " ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ ดวงตาสีเข้มแดงก่ำ น้ำตาของรามินท์ทำให้เขาเจ็บ
" มินรู้ไหม ตั้งแต่ครั้งแรกที่มินร้องไห้ให้พี่เห็น .. พี่ก็รู้สึกเจ็บในนี้มาตลอด "มืออีกฝ่ายจับที่อกซ้ายของตนเอง แล้วยิ้มให้
" พี่รู้ตัวว่ารักมินตั้งแต่ตอนนั้น ...ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรแท้ๆ " เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานเพื่อห้ามน้ำตาของตนเอาไว้
"ตอนอายุ 15 พี่ไปเที่ยวผู้หญิงครั้งแรกกับพี่แมกซ์ .. แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง ... ก็เหมือนพี่แมกซ์นั่นแหละ "เขาเริ่มเล่าเรื่องที่ติดอยู่ในใจตลอดมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้
" เราก็เลยไป...เที่ยวบาร์เกย์กัน ..วันนั้น วันที่พี่รู้จักว่าอะไรเป็นอะไร พี่ก็ขอให้คู่ของพี่ เป็นมินให้พี่...และนั่นแหละ พี่แมกซ์เขารู้ "ดวงตาที่เปิ้อนน้ำตาของรามินทร์เบิกกว้างมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อหู ถึงตรงนี้กตัญญูก้มหน้าลงสบตาอีกฝ่าย เขาห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่ทันเสียแล้ว
"ขอให้คนอื่นเป็น.......ผม?"
" มินจำได้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? ตอนที่พี่อยู่ ม.3 "
"พี่แมกซ์....ต่อยพี่แมนเสียน่วม......แล้วก็ไม่คุยกันไปเป็นเดือนเลย"
" แล้วจู่ๆก็ดีกัน พี่แมกซ์ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะอะไรรู้ไหม? "
"เพราะ?........" รามินทร์ไม่รู้จะคาดเดาคำตอบ
" พี่แมกซ์ขอให้พี่สัญญา................ " กตัญญุสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
"ว่าจะไม่ทำให้มินแปดเปื้อน "เขาหลับตาลงช้าๆ
" ไม่อย่างนั้น พี่จะไม่ได้เจอมินอีก "
"มันก็คือสัญญาที่พวกพี่ทำกัน...ลับหลังผม?...." รามินทร์ถามย้ำความนั้น
"แล้วเรื่องที่พี่เป็นเกย์ต้องรอจนถึงเมื่อไรพี่ถึงจะบอกผม.....ตามตรง....."รามินทร์เอ่ยเสียสั่น สับสน โกรธ เศร้า ความรู้สึกด้านลบที่ปนเปกันแสดงออกมาภายในสีหน้าและแววตา
"พี่ปล่อยให้ผมคิด...ว่าพี่รังเกียจผม....ที่นอนกับผมเพราะสงสาร...."ชายหนุ่มเค้นเสียงหัวเราะ กับความคิดของตัวเอง
"ปล่อยให้ผมเสียใจของผมอยู่คนเดียว.....พี่บอกว่าพี่ทำร้ายความรู้สึกผม แล้วพี่รู้ไหมว่าความรู้สึกผมมันเป็นยังไง"
ดวงตารีเรียวสบตามองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาที่มองมาจากมุมที่ต่ำกว่านั้นมีน้ำตารื้นขึ้นมาเล็กน้อย ริมฝีปากบางสั่นไม่ได้ต่างจากไหล่บางและอ้อมแขนเรียวที่ยังโอบช่อดอกกุหลาบนั่นเอาไว้ กตัญญูสบตาอีกฝ่ายนิ่ง น้ำตาของรามินทร์ทำให้เขาเจ็บปวดได้เหมือนทุกครั้ง มันเป็นแบบนี้เสมอมา
"ผมไม่รู้...ว่าระหว่างพี่กับพี่แมกซ์ เคยทำสัญญาอะไรกันเอาไว้...แต่สิ่งที่ผมรู้ คือผมหาเจอแล้ว คนที่ผมจะกอดได้ จะอยู่ด้วยได้อย่างไว้วางใจและไม่ต้องหวาดกลัวอะไร" รามินทร์เอ่ยเสียงเบา
"แต่เมื่อถึงคราวที่ผมจะต้องสื่อความต้องการของตัวเองออกไป ผมก็ผิดเองที่ทำไม่เป็น ทำอะไรไม่คิดหน้าหลัง "รามินทร์เม้มริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อย
".....จนทำร้ายพี่ไป...ผมผิดเอง...แล้วพอผมคิดและรู้แน่ชัดแล้วว่าสิ่งที่ผมจะต้องพูดออกไปว่ามันคืออะไร พี่กลับผลักไสผมออกมา...ด้วยคำว่าพี่เป็นพี่...พี่คิดว่านั่นเป็นการดูแลผมที่ดีที่สุดแล้วเหรอ...."รามินทร์เอ่ยถาม เขาไม่ได้ต้องการคำตอบ มันเป็นการตัดพ้อ
"ผมเลยไม่ได้บอกออกไป...และคิดว่าคงไม่มีทางอีกแล้วที่จะได้บอกพี่....ว่าผมอยากอยู่กับพี่มากแค่ไหน"น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้นอย่างห้ามไม่ได้ แต่รามินทร์ก็ไม่ได้คิดจะยกมือปาดน้ำตานั้นออกไปแต่อย่างใด มือแกร่งอบอุ่นนั้นยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากผิวแก้มเย็นของอีกฝ่ายช้าๆ
"งั้นอย่าทิ้งผมอีกได้ไหม....อย่าบอกผมว่าเพราะ พี่เป็นใคร เป็นอะไร...ผมไม่อยากจะฟังอีกแล้ว...."มือเรียวของชายหนุ่มประคองใบหน้าคมของอีกฝ่ายให้ก้มลงมาใกล้
"เพราะพี่เป็นทั้งพี่ชาย เป็นเพื่อน เป็นทุกอย่างของผมมาตั้งนานแล้ว ผมคงไม่อยากให้พี่เป็นอะไรอย่างอื่นอีกแล้ว" เสียงของรามินทร์แหบพร่าและเบาหวิว ริมฝีปากบางจูบแผ่วเบาทีข้างแก้มของกตัญญู
คำพูดของอีกฝ่ายมันทำให้ใจของกตัญญูแกว่ง สิ่งที่อยากจะได้ยินมาตลอด คงจะเป็นคำนี้ ชายหนุ่มกอดอีกฝ่ายแน่น เท่ากับความรู้สึกท่วมท้นที่ตนเองมีมาแสนนาน
เสียงอู้อี้ดังขึ้นในอ้อมกอดของกตัญญู ร่างเล็กไม่ได้ขยับหนี ไม่ได้ขัดขืน และเสียงนั้นไม่ใช่การประท้วง แต่เป็นประโยคสั้นๆที่รามินทร์เอ่ยออกมาในวงแขนของร่างสูง
" หืม? "ชายหนุ่มครางในคอเป็นเชิงถามเบาๆ อีกฝ่ายอาจจะอึดอัดที่เขากอดเสียแน่นแบบนี้
คราวนี้รามินทร์พยายามขยับออกมาจากอ้อมแขนและแผ่นอกกว้างนั้น ดวงตารีเรียวมองค้อนเล็กๆ
"ยังจะมา หืม? อีก"
" ก็ พูดอะไรล่ะ พี่ไม่รู้เรื่องนี่ หรือว่าอึดอัด? "เชฟหนุ่มปล่อยแขนจากอีกฝ่ายทันที
"ไม่เอาแล้ว ครั้งเดียวพอแล้ว...."รามินทร์ยิ้มย่องในใจ ได้ทีหันหนีจากอีกฝ่าย
"ดอกไม้ช้ำหมดแล้ว..."ร่างเล็กเดินไปอีกทาง พลางวางดอกไม้ลงบนเคาท์เตอร์ มองหา แจกัน หรือ ขวดอะไรซักอย่างมาจัดดอกไม้วาง ส่วนกตัญญุเองก็ไม่ได้เซ้าซี้อีกฝ่ายมากนัก
ชายหนุ่มเดินหายเข้าไปในห้องของพศวัต แต่เมื่อไม่เห็นว่ามีร่างสูงของใครบางคนเดินตามมา ร่างเล็กหันควับมองหาทันที
"..........พี่แมน?" รามินทร์หันซ้ายขวา อีกฝ่ายไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่น ช่วงขาก้าวเร็วๆ ไปยังห้องของพศวัต เสียงเคาะดังขึ้นเบาๆ ที่หน้าประตูก่อนรามินทร์จะค่อยๆโพล่หน้าเข้าไปด้านใน
"พี่....แมน...."แล้วก็ต้องพบว่ากตัญญูกำลังง่วนอยู่กับการตกแต่งเค้กชอคโกแลตก้อนโตอยู่ในห้องนั้น
" เฮ้ย มิน?! "ชายหนุ่มมีท่าทางตกใจที่อีกฝ่ายทำให้เขาไม่สามารถเซอร์ไพรซ์อะไรได้อีกท่าทางตกใจของกตัญญูก็ทำให้รามินทร์ตกใจไม่ได้ต่างไปนัก
"อะ...อะไรเล่า! แล้วเข้ามาทำอะไรในนี้.....โธ่เอ้ย คนจะแกล้งเสียหน่อย" รามินทร์โวยลั่น แต่แล้วตาก็ไปจับเข้ากับอะไรบางอย่างที่อีกฝ่ายกำลังทำค้างอยู่และกลิ่นหอมหวานที่อบอวลรอบห้อง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน
"พี่....ทำอะไรน่ะ"
กตัญญูส่ายหน้าไปมา แล้วลุกขึ้นโดยที่มือทั้งสองถือถาดใส่เค้กชอคโกแลตฟัจจ์หน้าตาน่าทาน ด้วยชอคโกแลตขูดโรยด้านบน เขายื่นมันให้อีกฝ่าย
" Happy valentine ก็แล้วกัน ..อดเซอร์ไพรซ์เลย เฮ้อ "
รามินทร์ดูจะตกใจกับชอคโกแลตน่ากินที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายไม่น้อย
"พี่...ไปเอา...จากไหนมาทำ?...."
" ก็ร้านนั้นไง แล้วก็ร้านแถวๆนั้น ..ที่มินเคยพาพี่ไปน่ะ " เขารีบบอก
" เอ่อ แล้วก็ตอนที่มินหลับ พี่ก็ไปซื้อมาอีก "
"ออกไปข้างนอกคนเดียวเนี่ยนะ...."รามินทร์ถามเสียงสูง มองอีกฝ่ายอย่างไม่วางใจ ก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะคลี่เป็นรอยยิ้ม
"....ขอบคุณครับ...." ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะรับชอคโกแลตชิ้นนั้นมาใส่เข้าปาก ความหวานหอมของชอคโกแลตนั้นคงไม่สู้ความรู้สึกที่ท้วมท้นในตอนนี้ เสียดายที่อีกฝ่ายไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกไปเมื่อครู่
" อร่อยไหม? "กตัญญูดูถามอย่างไม่แน่ใจนัก
"อร่อยครับ...."รามินทร์ยิ้ม เขาชอบขนมที่อีกฝ่ายทำให้ทุกชิ้น และ ชอคโกแลตชิ้นนี้ให้ความรู้สึกพิเศษกว่าทุกครั้งที่เคยทาน
" แล้วจะไม่แบ่งพี่กินบ้างเหรอ? "รามินทร์ยิ้ม ก่อนจะเอื้อมไปหยิบชอคโกแลตที่อีกฝ่ายบรรจงทำขึ้นมาอีกชิ้น แล้วยื่นให้กับอีกฝ่าย
"อร่อยจริงๆนะ..."ชายหนุ่มยื่นหน้าไปงับชอคโกแลตจากมืออีกฝ่าย แดไม่ได้ที่จะเลียปลายนิ้วนั่นเบาๆ แล้วยิ้มทะเล้นให้ สัมผัสอุ่นที่ปลายนิ้วทำเอารามินทร์ชักมือกลับแทบไม่ทัน
"เล่นอะไร..... ไม่ต้องยิ้มแบบนั้นเลย...เมื่อกี้ยังทำผมร้องไห้อยู่เลย แล้วก็ไม่ฟังคนอื่นพูดด้วย...."
" แต่ตอนนี้อารมณ์ดีแล้ว พี่รู้ว่ามินชอบชอคโกแลต " เขาจิ้มแก้มอีกฝ่ายเบาๆ แล้วก้มลงหอมแก้มขาวๆนั้นอย่างมันเขี้ยว
"ไม่แฟร์ ปล่อยเลย....." รามินทร์ทำหน้ามุ่ยเมื่ออีกฝ่ายทั้งจิ้มทั้งฉวยหอมแก้มเขาแบบนั้น
"ฟังก่อนได้ไหม จะได้ไม่ต้องมาหืมหา อะไรอีก.... บ้าจริงทำไมผมต้องมาพูดรอบสองด้วยนะ"
รามินทร์ก็ยังคงเป็นรามินทร์ บ่นหรือทำหน้ามุ่ยบ่อยๆกับเขาแบบนี้เสมอ กตัญญูหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่าย
"หัวเราะ?...พอไม่เอาล่ะ ไปดีกว่า...แล้วพี่เอาของในตู้เย็นไปไหนหมดเนี่ย" รามินทร์ทำหน้ามุ่ยยิ่งกว่าเดิม ร่างเล็กหมายจะเดินกลับออกไปด้านนอก ปากก็บ่นไปพลางว่า
"คนเรานะ คนเรา พูดอะไรสำคัญๆล่ะไม่ฟังเลยจริงๆ"
" จะไปไหนอีกล่ะ ห้ามหนีพี่ไปไหนแล้วนะครับ "ชายหนุ่มรีบเดินออกมาคว้าตัวอีกง่ายไว้จากด้านหลังทันที
" พี่รอฟังมินอยู่นะ "
"เมื่อกี้ไม่เห็นฟังเลย" รามินทร์ทำาไม่รู้ไม่ชี้
" ก้ฟังอยู่นี่ไง "ชายหนุ่มเถียงแล้วกอดร่างนั้นเอาไว้หลวมๆ
รามินทร์จับมือของอีกฝ่ายที่บรรจงทำทุกอย่างให้เขามาโดยตลอด มือที่โอบกอดเขา และทำให้เขารู้สึกปลอดภัยขึ้นมาจูบเบาๆในตอนนี้เขาควรจะลืมเรื่องร้ายๆทั้งหมดที่เกิดขึ้นไปเสียและปล่อยให้ทุกอย่างเป็นบทเรียน
"ผมรักพี่นะครับ"
คำบอกรักของรามินทร์ทำให้กตัญญูนิ่งไปได้ทันที เขาไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าพูดมันออกมาตรงๆ รามินทร์ไม่ใช่คนที่จะพูดเรื่องนี้ออกมาได้ง่ายๆ เขารู้ดี
" มิน?... "
สัมผัสของอีกฝ่ายบนมือเขานี่ก้เหนือความคาดหมายเช่นกัน ชายหนุ่มรู้สึกแย่จริงๆที่มือตนเองสากด้านขนาดนี้ แล้วอีกฝ่ายยังจูบมันอีกเขาจับให้รามินทร์หันหน้ามาหาเขาก่อนจะโอบเอวบางเข้ามาพาตัว แล้วก้มลงสัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างเนิบช้า หากทว่าอบอุ่น
รามินทร์หลับตารับสัมผัสนั้นด้วยความเต็มใจ มือเรียวที่ตะไหล่แกร่งของอีกฝ่ายเอาไว้เบาๆด้วยตกใจที่ถูกจับให้หันกลับมาเมื่อครู่เลื่อนไปโอบรอบคอของอีกฝ่ายเอาไว้ แม้อยากให้จูบนั้นเนิ่นนานแต่ชายหนุ่มร่างเล็กขยับถอนริมฝีปากออกมาเล้กน้อย
"ได้ยินผมชัดแล้วใช่ไหม...."เสียงนุ่มกระซิบแผ่วเบา
" ได้ยินแล้วครับ .. พี่ก็รักมินนะครับ "กตัญญูยื่นหน้าเข้ามากระซิบติดริมฝีปากบาง
รามินทร์ยิ้ม ก่อนจะเป็นฝ่ายจูบอีกฝ่ายเองอีกครั้ง
"รักครับ...รัก..รักนะครับ" รามินทร์ไม่พูดเปล่าระดมจูบแก้มจูบหน้าของอีกฝ่าย เหมือนอย่างที่แมนแกล้งเขาด้วยการหอมแก้มเมื่อครู่ กตัญญุหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่าย มือแกร่งโอบเอวบางเอาไว้แน่น
" แกล้งพี่แมนรึเปล่าเนี่ย? วันนี้อย่าไปทำงานเลยนะ "พุดจบเขาก็ช้อนร่างเล็กของอีกฝ่ายขึ้นอุ้มได้อย่างง่ายๆ
"เฮ้ยยย "รามินทร์อุทานลั่น
"ไม่เกี่ยวซักหน่อย ปล่อยเลย"ร่างเล็กพยายามดิ้นหนีออกจากอ้อมแขนนั้น
หากแต่กตัญญูกลับหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้สนใจแรงดิ้นนั้นซักเท่าไหร่นัก เขาพาอีกฝ่ายไปยังห้องนอนที่ไม่เคยได้เข้ามาซักครั้ง
" เอ้า .. ได้เวลานอนแล้ว เดี๋ยวไปทำงานไม่ใช่เหรอ? "ชายหนุ่มบอกหลังจากที่ปล่อยรามินทร์ลงนั่งบนเตียงนุ่ม
"นอนเนินอะไร เขากำลังจะออกไปกินข้าวหรอก แล้วเปิดตู้เย็นมาก็มีแต่น้ำพริกยอดกตัญญูของพี่นั่นล่ะ "รามินทร์โวยวาย
" แล้วอยากกินไหมล่ะ? น้ำพริกยอดกตัญญูของพี่น่ะ .. เหมือนอิ่มทิพย์ บนสวรรค์ชั้น 7 เลยนะ "
กตัญญูยิ้มกริ่มแล้วขยับเข้าหาอีกฝ่าย
"แบบนั้นมันไม่ใช่น้ำพริกแล้ว..." รามินทร์โวยลั่น สองมือพยายามดันอกคนที่ก้มลงมาหาออกแต่ก็ไม่เป็นผลอะไรอีกแล้ว
กลิ่นหอมของชอคโกแลตจางๆยังสัมผัสได้จากผิวกายของร่างสูง ห้องนอนที่มักปิดม่านจะมิดในช่วงกลางวันเพราะช่วงเวลาที่กลับตาลปัตรกับคนอื่นยังคงอุ่นด้วยเครื่องทำความร้อน และอาจเพิ่มอุณหภูมิมากขึ้น จากร่างของชายหนุ่มสองคนที่ตระกองกอดกันบนเตียงนุ่ม ท่ามกลางความหนาบเหน็บจากภายนอก ท้องฟ้าที่ไม่เคยสดใส กลางเมืองนิวยอร์กในหน้าหนาว แต่าหรับวันแห่งความรักที่คนรักได้เปิดใจถึงกันนี้ กลับอบอุ่นยิ่งนัก
---END---
talk : เอาล่ะ จบแล้วค่ะ สำหรับซีรี่ส์นี้ มาม่ากันมาอย่างยาวนานตั้งแต่ต้นจนจบ นะคะ 555+ ขอบคุณที่ทานมาม่ายามดึกกับไรเตอร์กับโคไรเตอร์ค่ะ :กอด1: รีดเดอร์ทุกคนเหมือนเดิม .. แล้วมาพบกันใหม่ในภาคหน้า กระทู้เดิมค่ะ !! กับเรื่องนี้
หอมกลิ่นกาแฟ Series>>3rd Story:กลิ่นเด็กมันยั่ว..เลยหลวมตัวไปหน่อย
-
ขอบคุณคร่า จบแล้วหลังจากกินมาม่ามานานเลย :กอด1:
เรื่องหน้าคิวน้อยกับพี่แม็คใช่มั้ยค๊ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่แมนโรแมนติกอะไรแบบนี้อ่ะ
ไม่ไหวนะเนี้ย
ใจจะอ่อนแทนมินแล้วนะเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
+1 ให้พี่แมนเลย
--------------------------------
อยากอ่านพารท์หน้าไวๆ จะงเลยอ่ะ
อยากจะรู้ว่ากลิ่นเด็นมันจะเป็นยังไง
อิอิ
-
:-[ :-[ :-[ จบซะแล้ว :o8: :o8:
เอ... แล้วของหนูมินไม่มีตอนพิเศษเหรอ เอาแบบว่า
มาจัดการพ่อสื่ออะไรแบบนั้น
อืมม...ว่าแต่ รอภาค 3 จบก่อน มาแล้วจัดตอนพิเศษ แบบรวมมิตรสะกิดใจก็ดีนะ หุหุ :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4: ขอบคุณรีดเดอร์ นักอ่านทุกท่าน ที่ร่วม...เสพย์มาม่ากันมาโดยตลอด
เราขอมอบประกาศนีย์บัตร....เพื่อพิสูจน์ความเป็น .....เอ็ม......ของทุกคนเอาไว้ ณ ที่นี้ o13
...................เพราะอะไร?.......................เพราะโคไรเตอร์นี่ล่ะ ใช่เลย ฮ่าๆๆๆ :z3:
และต้องขอขอบคุณ "มาม่า" ผู้สนับสนุนหลักเอาไว้ ณ ที่นี้เช่นกัน
ตอนหน้าเจอกันเลย...... กับพี่แมกซ์ และ เจ้าน้อย......
[/color]
-
o13
มาม่าของมินกะพี่แมน จบแบบสุขๆซึ้งๆตรึงอุรามากค่ะ
:impress2:
เรื่องที่ 3 พี่แมกซ์กับเจ้าน้อย แนวฮาๆกวนๆหรือเปล่าน๊า
ลุ้นคู่นี้ที่สุด >///<
-
:mc4: :mc4:
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อรั๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาม่าทั้งเรื่องจริงๆ แต่สุดท้ายก็ได้กินเค้กช๊อคโกแลต อิอิ
เอาล่ะ ตั้งตารอพี่แม็กซ์กับเจ้าน้อย ดูจากชื่อเรื่องแล้วเข้าใจว่าจะไม่มาม่า คริคริ :o8:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กินมาม่ากันจนอิ่มตั้งแต่ต้น เสียน้ำตาไปหลายปี๊บ
โชคดีได้เค้กช็อกโกแลตหวานนุ่มลิ้นมาให้ชื่นใจตอนจบ
มีความสุขกันเสียทีนะพี่แมนกะมิน (งานนี้จะโทษพี่แมกซ์ด้วยได้มั้ยนี่)
บวกอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
รอเรื่องถัดไปของพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยนะคะ
-
กว่าจะได้รักกันดีๆ ทำเอาคนอ่านทั้งอิ่มมาม่าทั้งนั่งน้ำตาท่วมปวดตับไตกันเป็นแถบๆอะพี่แมนน้องมิน :laugh:
ก็อย่าทำอะไรประชดกันอีกล่ะ รักกันๆ
รออ่านคู่เจ้าน้อยกะพี่แมกซ์ค่าาาา :o8:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สวีทแฮปปี้เอ็นดิ้งเสียที //ปาดเหงื่อ
หลังจากดราม่ามายาวนาน
เดินผ่านความขมมาก็เยอะ พอได้มาทานหวานๆ
มันหวานเอาจริงนะเนี่ยขอบคุณคนแต่งมากๆ นะคะ
เดี๋ยวรอซีรีย์ชุดสามค่ะ
^______^
-
โอ๊ยคู่นี้
กว่าจะเข้าใจกันได้
อ้อมจักรวาลไปสามร้อยตลบ
หลังจากที่เสียน้ำตาไปหลายบีบ
ถ้าเป็นน้ำมันคงรีไซเคิลขายได้หลายบาท
บีบคั้นอารมณ์ยิ่งกว่าคั้นกะทิ
ตอนนี้ก็ :เฮ้อ:
เตรียมรอคู่บ่าวน้อยกับนายจ้างจอมเจ้าชู้ต่อไป
หวังว่าคู่นี้คงไม่ม่าม่ามากนะ ขอแค่หมูสับอย่าเอายำหมอไฟเลยนะ
:call: :call:
-
กว่าจะจบ เครียดลงตับทีเดียวเรื่องนี้
ตอนหน้าหวังว่าคงจะเน้นฮาบ้างเน้อ
-
โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหมาม่าต้องแต่ต้นจนจบจริงๆ นรรีดเดอร์เป็นโรคไตกันทั่วหน้าแล้วค่ะ
แต่ตอนนี้หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านภาคต่อแล้วอ่ะ อีหนู๋น้อย แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เรื่องสามคงหื่นกันไม่หยุดไม่หย่อน
-
:L1:
-
+1 พี่แมนนู๋มิน หวาน :L2: :L2: :L2:
:mc4:หอมกลิ่นกาแฟ Series>>3rd Story:กลิ่นเด็กมันยั่ว..เลยหลวมตัวไปหน่อย :z2: :z2:นึกภาพ นู๋น้อย ยั่วไม่ออก :z1: :z1:
-
ในที่สุด มาม่ารสจัดจ้านชามนี้ ก็กลายเป็นมาม่าเย็นตาโฟ สีชมพู :m1:
" ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จก็อยู่ที่นั่น "
มารอดูว่าพี่แม็กซ์ จะเจออะไรมั่งดีกว่า ท่าทางคู่นี้ คนตัวเล็กโดนข่มแน่ ๆ :z1:
+1 ให้ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ คนละแต้ม :กอด1:
-
หวายยยยย เขินพี่แมน แอบหวานอ่ะ :o8:
จบลงด้วยดี แต่ก็อยากได้ตอนพิเศษ ด้วยอ่ะ
แบบว่า คู่นี้รันทดกันมานาน เจอหวานก็ตอนจบพอดี :เฮ้อ:
รอเจ้าน้อย ยั่ว พี่แมกซ์ จ้า +1 ไรท์เตอร์ แอนด์ โคไรท์เตอร์ :กอด1:
-
เฮ้ออออ เพิ่งจะมาหวานเอาตอนสุดท้ายจิงๆ
ต่อไปก็เป็นตาพี่แม็กซ์บ้างล่ะ คงจะสนุกสนานตั้งแต่ต้นเรื่อง อิอิ
ขอบคุณไรท์เตอร์สำหรับนิยายดีๆทั้งสอง (และเรื่องที่สามที่ตามมา) นะคะ สนุกมากมาย
-
น้อยกับพี่แมกซ์หรือเปล่าหว่า...คราวนี้
-
จบแล้วว สุดท้ายก้อเข้าใจกัน กินมาม่าจนสหพัฒน์รวยกันไปเลยทีเดียว :L2:
รอลุ้นคู่ต่อไป น้อย+พี่แมกซ์ อีกคู่ :impress2:
-
เข้ามารอตอนใหม่ อิอิ
-
เฮ้อในมี่สุดก็ลงเอยกันได้สักที
เสียน้ำตาไปหลายลิตรแล้วอ่ะกับคู่นี้
ขอบคุณไรท์เตอร์ที่น่ารักทั้งสองนะครับ
รักนะจ๊บ ๆ :man1: :กอด1:
-
พี่แมกซ์กับเจ้าน้อย ฟันธง!!!!!!!!!!!!!!
-
เฮ้อจบสักทีหลังจากเศร้ามานาน รอคู่ต่อไปดีกว่า
-
หวานกันซะช็อคโกแลตเค้กยังอายเลยอ่ะ :impress2:
ถ้าเปิดใจคุยกันตั้งแต่แรก เราคงไม่ต้องกินมาม่าเคล้าน้ำตาแบบนี้ร๊อกกก เหอเหอ
:กอด1: เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์กับเรื่องต่อไปค่ะ
พี่แม๊กซ์กับน้อย :z2: หวังว่าจะไม่มาม่ามากนะคะ ^^
-
Happy ending เนาะดีจัง
รอน้อยกะพี่แม็กซ์
-
โฮะๆๆๆ...ในที่สุดก็แฮปปี้เอนด์ดิ้งแหละเนาะ^^
เจอกันคราวหน้าคู่เด็กน้อยกะพี่แม็กซ์แล้วสินะคะ
-
ขออนุญาตถามค่ะ
เรื่องนี้ยังมีต่อซีรี่ย์ 3 ไม่ใช่เหรอคะ (เห็นไรท์เตอร์ว่าจะมาต่อที่กระทู้เดิมนิ) ทำไมถึงย้ายมาไว้ที่ห้องจบแล้วล่ะคะ ?
:กอด1:
-
ลองแจ้งพี่โมสิค๊ะ ว่าเพิ่งจบภาค2ยังมีต่ออีกภาคให้ย้ายไปไว้ห้องนิยายก่อน :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดด!!
พี่แม็กซ์กับเจ้าน้อยใช่ไหม?????
คู่ที่ีรอคอยยยย
รออ่านค่ะๆๆๆ
-
:กอด1: ขอบคุณสำหรับบทหวานๆของ มิน แมน นะคะ :L1:
:pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะ :call: :call: :call: :call:
-
เต้นรอตอนต่อไป :z2: :z2: :z2: :z2:
-
แฮปปี้เอนดิ้ง :กอด1:
แล้วก็ตั้งตารอภาค 3 ต่อ~ :impress:
-
มารอภาคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคต่อ อิอิ
-
อ่านแต่เรื่องแรกค่ะ ไม่ได้อ่านเรื่องที่สอง เพราะแอบไม่ชอบน้องมินจากเรื่องแรก
เรื่องที่สามนี่ น้องน้อยเปล่าคะ เดี๋ยวจะเข้ามาอ่านน้า :กอด1:
ตอนอ่านภาคแรก เรานึกว่าน้องน้อยจะคู่กับพี่แมนซะอีก
-
ซดมาม่ากันอิ่มมากกกก
สำหรับเรื่องที่ 2
เรื่องหน้าจะมีอีกม้ายยยย
จะไ้ด้ทำใจ อิอิ
ขอบคุณมากนะคะไรท์เตอร์
-
เข้ามาดันรอคู่ต่อไปค่า
คนแต่งสู้ๆ
-
บอกแล้วยังไงๆๆก็ต้องแฮปปี้ หุหุ
มารออ่านเรื่องของน้อยกับพี่แมกซ์ต่อค่า
-
+1 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์
แต่.....มันอิจฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉา :L2:
-
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/promote.jpg)
แวะมาแปะอิมเมจค่ะ .. ไรเตอร์ต้องไปสอบหัวข้อที่เรียน ป. โท วันศุกร์หน้านี้ค่ะ ดังนั้น .. คงต้องอัพหลังจากวันศุกร์หน้านะคะ !!
kuruma & p.k.a.
-
แอร๊ยยยย ยั่วจริงด้วยค่้ะ :o8:
แต่ละคนนี่คัดมาแล้วอย่างดี ><
คนแต่งสู้ๆนะคะ สอบได้อย่างที่หวังจ้าาาา :a2:
-
คนเเต่งสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ
ที่แน่ๆ พี่แมกซ์ พี่มีคู่แข่งหล่อเมพระดับโดม ลัมป์ เลยนะพี่ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกส์
ปล.กอดเจ้าน้อย คริคริ
-
:z2: รอ 3P นะจ๊ะ :z2:
:pig4: :pig4:
-
:L2: :กอด1:
-
1ตอนนี้พีจังอยู่เจียงใหม่แว่บมาตามหาจิ๊บ :z2: :z2: ความจริงมาพรีเซ็นต์งานต่างหาก
ทุกคนถูกใจอิมเมจกันไหมคะ คัดกันเลือดตาแทบกระเด็น
เอาละ ไว้กลับไปซ่อมคอมค่อยเจอกับะคะ
-
เป็นกำลังใจให้กับการสอบนะคะ :L2:
รอว่าซีรีย์นี้จะโศกและมีมาม่าแจกมากน้อยแค่ไหน :laugh:
-
รอค่ะรอ
รอพี่แม็กซ์กับเจ้าน้อยยย
^______^
-
สู้ๆ สำหรับการสอบนะค่ะ :L2: :L2:
หุหุ ในที่สุดก็มาถึงคู่นี้ :mc2: :mc2:
หวังว่าคู่นี้ นี้คงไม่ต้องนั่งซดมาม่ากับน้ำตาเหมือนคู่ก่อนหน้านีั้นะค่ะ
-
อ๊าย........... คุณเทียนมาจากไหน อ่านภาคแรกไม่เห็นมีชื่อนี้เลย
หรือเคยออกภาคสองเปล่าคะ
มีคนมารุมรักน้องน้อยด้วยเหรอเนี่ยะ XD
-
แต่ละคน เด็ดมากเลยนะฮ๊าฟฟฟ
-
แดเนียลลลลลลลลลลลลลล พี่แม๊กซ์
อ๊ากกกกกกก ไม่ไหวนะคิดแล้วค่ะ
-
เจ้าน้อยน่ารักอ่ะ ^^
-
คุณพี่แมกซ์มีคู่แข่งซะด้วยสิ
อดใจรอไม่ไหวเลยนะเนี้ย
รอนะจ้า
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
หูย..ไม่ได้เข้ามาแป๊บๆ มาถึงตอนจบแล้ว
เอิ่ม ..อยากจะบอกว่าอาหารวันนี้ เริ่มด้วยข้าวคลุกน้ำพริกยอดกตัญญู ที่รสชาติกลมกล่อมแสนอร่อยลิ้น
และตบท้ายด้วยเค้กช็อกโกแลตที่หอมหวาน ทำเอารีดเดอร์มอิ่มแปล้และมีความสุขมากเลยค่ะ
ขอแสดงความขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจากไรเตอร์ ด้วย :L2: และขอ :กอด1:เพื่อขอบคุณอีกครั้งค่ะ
และจะรอคู่พี่แม็กซ์กับเจ้าน้อยนะคะ
-
รอน้องน้อย
-
โฮะๆๆๆ...รออออออออออออออออค่ะ^^
-
มารอด้วยคนนะ
-
เข้ามารอเจ้าน้อย ^^
-
ว้าวววววววววว คุณเทียนมาจากไหนละเนี่ย
อยากอ่านแล้ว
ยังไงคนแต่งสู้ๆ นะคะ รอได้ค่า
โย่วๆ
-
มาชื่นชมอิจเมจ
เริ่ดดดเรออ
ตัวเอง
เค้าัยังงงอยู่
ไดจังเค้าเปนใครเรื่องที่ผ่านมาเหรอ
-
:L2: :L2:น้อยน่ารักมาก ๆ o22คู่แข่งแมกซ์ สุด ๆ เลย ฮ่า หล่อเหมือนโดมเลย o22
-
:z2: :z2:
-
ตั้งตาคอยคู่นี้มากค่ะ
:laugh: :laugh: :laugh:
คุณแมกซ์ มีคู่แข่งซะด้วย
:z2:
รออ่านนะคะ
:L2:
-
เหอะๆๆ คุณพี่แม็กมีคู่แข่งด้วยอะ .... เชียร์คู่แข่งซะดีไม๊ อยากเจ้าชู้นัก ฮึๆๆ :a14: :a14: :a14:
-
เล่นเอาอิมเมจตัวละคร มาหลอกล่อกันขนาดนี้
-
เจ้าน้อย
ชื่อจริงอย่างเท่ห์
:z1:
-
ชอบคู่นี้จังเลย
อิจเมจหล่อๆน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกก
โดยเฉพาะพี่แมกซ์หล่อมากค่ะ :sad4: :sad4:
เจ้านายน่ารักก็น่ารัก พี่เทียนก็ดูหล่อ
ติดตามๆๆๆๆ
-
เอร๊ยยยยย คุณโดม เอ้ย คุณเทียน เค้าเป็นใครมาจากไหนกันเนี่ย :impress2:
รอ ร๊อ รอเจ้าน้อยกับพี่แม๊กซ์นะคะ (หวังว่าจะไม่ต้องกินมาม่านะ)
ปล. ไรท์เตอร์นี่ชอบเด็กๆ ค่ายนี้กันจริงๆ เลยนะเนี่ย :กอด1:
-
อยากอ่านนนนน
เข้ามารอด้วยคนค่ะ : ]
-
รอเจ้าน้อยกะพี่แมกซ์ๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4:
-
อยากอ่านเรื่องของพี่แมกซ์กับน้องหนู๋น้อยแล้วน๊า.........
-
แค่อิมเมทตัวแสดงก็ถูกใจแล้ว
แต่คุณเทียนนี่ จะหล่อกว่าพระเอกตอนนี้ไหมน้า
+1 ให้คนละแต้มก่อนเลย เป็นค่ามัดจำว่า ชามนี้มาม่ารสคงไม่จัดจ้าน
ปล. เป็นกำลังใจให้กับการสอบนะครับ :กอด1:
-
ขอบคุณนะคะสำหรับการคาดหวังและรอคอย .. ขอขอบคุณด้วย
แผ่นหลังพี่แมนนนนนนนนนนน :m25:
(http://img524.imageshack.us/img524/397/iryu12.jpg)
(http://img101.imageshack.us/img101/4913/iryu11.jpg)
จากผลงานของอิมเมจพี่แมนค่ะ ^^
Team Medical Dragon (http://forums2.popcornfor2.com/index.php?showtopic=521)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่แมนขราาาาาาาาาาาาาา
(ที่จริงเข้ามากะมาอวยคุณคุรุมา ขอให้การสอบเป็นไปด้วยดี(ที่แปลว่ากู้ด)นะคะ สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)
-
แอบมาสารภาพว่ามิได้อ่านเรื่อง รักเจือกลิ่นเงินอ่ะ
เพราะมาม่าเกิ๊น 555 แต่ติดตามเจ้าน้อยกะพี่แม๊คแน่นอน
พี่เทียนนิคู่แข่งช่ายม๊าๆๆ หล่อซะดั๊วว
-
ขอบคุณนะคะสำหรับการคาดหวังและรอคอย .. ขอขอบคุณด้วย
แผ่นหลังพี่แมนนนนนนนนนนน :m25:
(http://img524.imageshack.us/img524/397/iryu12.jpg)
(http://img101.imageshack.us/img101/4913/iryu11.jpg)
จากผลงานของอิมเมจพี่แมนค่ะ ^^
Team Medical Dragon (http://forums2.popcornfor2.com/index.php?showtopic=521)
ไรท์เตอร์คะ...คุรุมะขา...(เรียกมันสองชื่อเลย....)
พีจัง(โคไรท์) อยากจะบอกว่า..อย่าเริ่มนะ....เดี๋ยวเอาหลัง เจ้าน้อยมาลงบ้างเลยนี่ :impress2:ขอระบายหน่อย... :serius2:งื้อ...อาทิตย์หน้าต้องไปช่วยงานมหาลัย อ.บอกให้ใส่กระโปรงจะดีมาก แต่เพื่อเลี่ยงการทำเช่นนั้นเราต้องปลอมตัวเป็นชายหนุ่ม(หล่อเหลา?) อีกแล้ว :z3:
-
ชอบหนังเรื่องนี้ของพี่แมนมากๆ เลยอ่ะ
สนุกดี
อิอิ
รอนะจ้า
มาดันจ้าเพราะตกไปอีกหน้าแล้ว
-
:mc4: เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ในที่สุดคู่ที่รอคอย ก็โผล่อิอิ
-
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/promote.jpg)
+++++++++++++++
เสียงเพลงดังอึกทึกที่ดังอื้ออึงอยู่รอบด้านไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ขุ่นเคืองของพศวัตแตกสลายหายไปเช่นเดียวกับแก้วหูที่เริ่มจะจับใจความสำเนียงเสียงอะไรไม่ได้ ชายหนุ่มนั่งพิจารณาแก้วมาตินี่ในมืออย่างเลื่อนลอย เขากำลังคิดจะสั่งแก้วต่อไปแต่ก็เหมือนจะถูกอะไรบางอย่างในใจที่ก่อกวนเขามาตลอดให้ยับยั้งชั่งใจเอาไว้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะเมา แต่พศวัตกำลังคิดหาเมนูอื่น เครื่องดื่มชนิดอื่นที่มันแรงมากกว่านี้ต่างหาก
พลันแรงกระแทกซัดเข้าที่กลางหลัง แต่เมื่อหันไปก็ต้องเบือนหน้าหนีด้วยความเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นใบหน้าขาวตามแบบเชื้อจีนที่พกพาความ “หล่อ” มาเต็มพิกัดไม่ได้คิดจะประหยัดหรือบันยะบันยังเป็นการเมตตาหัวใจของใครต่อใครไม่ให้สั่นไหวเลย
“ไงล่ะมึง ทำหน้าหงิกปานดมขี้มา....อะไรวะ แค่กูบอกให้มึงเตรียมทักซิโด้งามๆซักชุดนี่มึงกลุ้มขนาดนี้เลยเหรอวะ”
เสียงเทียน หรือ ทินกฤต เพื่อนสนิทรุ่นดึกดำบรรพ์ที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมด้วยกันมาของพศวัตดังขึ้นอย่างอารมณ์ดี ผิดกับคนที่โดนกล่าวหาว่า “ดมขี้มา” ที่ยังคงหงิกงอ พศวัตเบ้ปากอย่างขัดใจก่อนจะกระดกของเหลวในแก้วของตนเองลงไปจนหมด
“อ้าว ไอ้นี่ ถามไมพูดไม่ตอบ เป็น เหี้...อะไรวะ สาด....” ทินกฤตถามซ้ำ
“ข้อแรก กูไม่ได้ดมขี้มา ข้อสอง เด็กที่กูสนใจเพิ่งหนีไปทะเลกับผู้ชายที่กูเกลียดขี้หน้าแม่งที่สุดในสามโลก....ข้อสาม...มึงเสือกมาบอกข่าวดี....ของมึงให้กูฟังวันนี้” พศวัตไล่เรียงเป็นเชิงบอกอีกฝ่ายว่าเขาไม่พร้อมที่จะมานั่งต่อล้อต่อเถียงกับทินกฤตเหมือนอย่างทุกที
“อ้าว สาด....ดูมึงพูดดิ่...กูเกี่ยวอะไรกับสองข้อแรกของมึงไม่ทราบ...” ว่าพลางหันไปสั่งเบียร์ของโปรดมาให้ตัวเอง
“ส่วนไอ้เรื่องที่สามเนี่ย...มึงน่ะควรจะยินดีกับกูต่างหาก แล้วก็ควรจะดีใจด้วยที่คนที่สุดแสนจะเลิศเลอเพอร์เฟคในสามโลกอย่างกูเลือกมึง เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว” ทินกฤตเอ่ยพลางยกมือขึ้นแตะผมที่เซ็ททรงมาเป็นอย่างดีแล้วของตัวเอง
“ไอ้งานแต่งงานจอมปลอมลวงโลกของมึงน่ะเหรอ กูไม่อยากไปให้เสียหรอกเว้ย”พศวัตว่าท่าทางฉุนเฉียวอยู่ไม่น้อย หากจะมีใครคัดค้านงานแต่งงานเพื่อถ่วงดุลอำนาจทางธุรกิจของสองตระกูลใหญ่นี่ได้ละก็คงจะมีเขาเป็นผู้นำการประท้วงในครั้งนี้เป็นแน่
“รู้ตัวอยู่ว่าเอาผู้หญิงไม่ได้ ยังจะไปแต่งงานทำไม....มึงไม่คิดถึงหัวใจผู้หญิงเขาบ้างหรือไง หนักกว่าย้อมแมว...นี่มันย้อมเกย์เข้าบ้านชัดๆ...ไม่ละอายรึไงวะ แม่ง” พศวัตสบถอย่างไม่สบอารมณ์
เขากับทินกฤตเป็นเพื่อนกันมานานจนเรียกได้ว่ารู้ไส้รู้พุง อันที่จริงหากไม่นับเรื่องที่อีกฝ่ายเป็นพวกแผนเยอะ ยียวนกวนประสาทจนน่าหมั่นไส้แล้ว ทินกฤตจะถือเป็นคนเดียว...คนเดียวเท่านั้นที่เขาไว้ใจ สนใจ และคอยห่วงสวัสดิภาพทินกฤตอยู่ตลอด จนในบางทีพศวัตก็อดสงสัยในตัวเองไม่ได้ว่าสิ่งที่ทำให้เขารำคาญใจนั้น เป็นเรื่องใดกันแน่ระหว่างเรื่องย้อมเกย์ขายในงานแต่งลวงสามโลกนี่ หรือ การที่ต้องคิดว่าจะไม่มีทินกฤตคอยอยู่ข้างๆเวลาเขาเซ็งกันแน่
"น้อยๆหน่อยไอ้ห่า..."ทินกฤตหัวเราะ
"เกิดมาชาตินี้กูก็ไม่เคยเสียตูดงามๆของกูให้ใครวะ...สรุปเอาใช่ไหม...พนันกัน.. ไปจีบเด็กมา ห้ามใช้เงิน...กูเลือกเป้าหมายเอง" ทินกฤตเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายแพ้การพนันครั้งนี้ ชื่อจีนของเขาคือเทียน... สวรรค์...และเขาก็มักจะคิดอย่างทนงตนเสมอว่ามันเป็นคำบอกใบ้กลายๆในทุกๆเรื่องว่าเขาต้องเป็นที่หนึ่งเสมอ
พศวัตยิ้มก่อนจะขยับหน้าไปใกล้อีกฝ่าย แล้วกระซิบเบาๆ
" งั้นมึงเตรียมสวนก้นรอกูได้เลย "
"ห่า..."ทินกฤตพลักไหล่อีกฝ่ายออกไปอีกทาง
"มึงต่างหาก กะอีแค่ทักซิ่โด้แม่งเลือกมาก...เวรนี่..." ท่าทางทางทินกฤตแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นทำให้พศวัตหัวเราะออกมาอีกรอบ
"รู้แล้ว ไอ้เด็กนั่นไง...ที่ร้านมึงน่ะ...กูเห็นอยู่แว่บๆ ไปจีบมันมาดิ" เทียนเปลี่ยนเรื่องพูด อยู่ๆเจอเพื่อนสนิทกันมากว่าครึ่งชีวิตบอกให้ไปสวนรอนี่ก็ทำเอาขนลุกขนพองไม่น้อย
..ไอ้ห่านี่แม่งคิดอะไรแผลงๆกะกูนักวะ.....
" เขามีแฟนแล้วโว้ย น้องคนที่น่ารักๆนั่นน่ะ "พอพูดถึงเด็กที่ร้าน พศวัตก็ทำหน้าเซ็งอีกรอบ เมื่อนึกถึงจิ้บที่อยู่กับก้องภพ บางทีก็เห็นเหมือนจะโกรธกันแบบสามวันดีสี่วันไข้ ไอ้แบบนั้นเขาก็ดีใจอยู่หรอก เพราะถ้าจิ๊บเลิกกับก้องภพจริงๆมันก็คงเป็นเขานี่ล่ะที่อยากจะได้จิ๊บมาไว้เอง ใครจะคิดล่ะว่าเผลอแผล็บก็มานัดกันหาย.....ไปทะเล...ไปไหนก็ไม่รู้นี่ก็ตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่กลับอีก
"อ้อ...หน้าอย่างนั้นกูไม่ว่านะ แต่กูไม่ได้หมายถึงเด็กคนนั้นอ่ะ" ทินกฤตยิ้มเจ้าเล่ห์ปากกัดมะนาวเข้าไป ก่อนจะได้ยินเสียงซี้ดปากเล็กๆ "อีกคนนึง"
" เฮ้ย มึงนี่ คุกชัดๆ! "
ชายหนุ่มถึงกับสะดุ้ง ในเมื่อเด็กอีกคน เขาจำได้ว่าเพิ่งจะเป็น "นาย" ตอนที่สมัครงานเมื่อปีก่อน ตัวก็ผอมแห้ง แถมยังกระด่างกระดำ แม้จะชอบยิ้มจนเห็นฟันขาว ซึ่งดูๆแล้ว ฟันก็เป็นอย่างเดียวที่ขาว บนตัวเด็กคนนั้น
ไม่ใช่เสปกเขาเลยซักนิด
"แล้วกูบอกให้มึงไปสอยตูดเด็กมันรึไง...ไอ้ห่า คิดไปถึงไหน กูบอกให้มึงจีบเด็กมันเว้ย...ให้ตายแม่ง ชีวิตมึงนี่มีแต่เรื่องนี้จริงๆรึไง...เสร็จโจร มึงเตรียมทักซิโด้ไว้ได้เลย" เทียนยิ้ม ดูว่าจะเข้าทางเขาเข้าให้
" มึงนั่นแหละ เตรียม .............. "พศวัตมองที่ก้นของทินกฤตแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย เป็นการรับพนัน
++++++++++++++
มาแล้วค่ะ ... หลังจากไปสอบหัวข้อก็กลับมาอัพตามคำเรียกร้อง (??) หวังว่าจะชอบเรื่องนี้กันนะคะ ขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยค่ะ :กอด1:
-
จิ้ม ก่อนเดี๋ยวอ่านะ อยากจองจิ้มต่อคนเขียนดูบ้าง หุหุ
-
จะเป็นอย่างไรต่อไปหนอ
-
ไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์ฮะ...เค้าขอถามอะไรหน่อย
เนื้อเรื่องของภาคนี้ มีส่วนโยงใย หรือเกี่ยวพันกับภาคที่สองหรือเปล่าฮะ???
เพราะยังไม่ได้อ่านภาคสองเลย...ถ้าเกิดว่ามันมีส่วนเกี่ยวเนื่องกันเนี่ย
เค้าจะได้กลับไปอ่านภาคสองก่อนที่จะมาอ่านภาคสามต่อหน่ะฮะ...ยังไงรบกวนตอบด้วยน้า >////<
-
อ่าว ที่จีบนายน้อยนี่เพราะพนันกันหรือหรือ หึหึ ถ้ารุ้คงเสียใจแย่ แต่อย่าไปหลงรักเด็กดำๆด่างๆก่อนเสียหละ แต่ว่าถ้าน้อยรู้ ต้องเสียใจแน่เลย และน่าจะเป็นเช่นนั้น ไรเตอร์ กับโคว์ไรเตอร์ยิ่งชอบแจกมาม่าอยู่ด้วย
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
อืมมม มันมีเบื้องหลังนี่เอง...
แต่ดูๆแล้วน้อยเองก็แสบเหมือนกันนี่นา
ไม่รู้จะมาม่าอีกมั้ย แต่ภาวนาให้สุดท้ายพี่แมกซ์มันตกหลุมตัวเอง ^^
รออ่านจ้าาา :L2:
-
:laugh: พนันเอาก้นเป็นประกันกันเลยคู่นี้
เป็นกำลังใจให้คร่า :L2:
-
พี่แม๊กนิสัยไม่มีเอาเจ้าน้อยไปเป็นของพนันงั้นหรอ
ระวังเถอะจะกลืนน้ำลายตัวเอง
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ชิ! ทำมาจะหลอกน้องน้อยของเค้า
ซ้า...ธุ ขอให้โดนน้อยสวนก้น :oo1:
ไรท์เตอร์จ๋า ไม่เอามาม่าแล้วนะจ๊า :sad4:
:กอด1: กอดๆ เป็นกำลังจายยยยย
-
เอาล่ะซี พวกรูปหล่อพ่อรวยนี่ เอาคนมาเล่นเป็นเกมประลองฝีมืออีกแระ
โถ น้อย น่าสงสารจัง เป็นได้แค่ของเล่นในเกม
-
เจ้าน้อยมาแล้วววววววววววววววว
และ......ตกเป็นอุปกรณ์การเล่นเกมของเพื่อนสนิทสองคนไปแล้ว
ว่าแต่ อิพี่แมกซ์คิดอะไรกับพี่เทียนรึเปล่านิ? มันดูมีซัมธิงอยู่นา งืมๆๆๆๆ
-
อ๊าห๊ะ เล่นกับความรู้สึกอีกเรื่องแล้วสิน๊ะ
มันไม่ดีนะจ๊ะที่จะมาเล่นกับความรู้สึกเดียวตกหลุมเองจะทำยังไง?
สงสารเจ้าน้อยจังเลย ชอบจัง คู่นี้ติดตามๆ
-
อ่าว เลวแแล้วไม๊ละ
ไม่นึกไม่ฝันว่า คู่ที่แอบลุ้นจะมีเบื้อหลังแบบนี้
อุตส่าห์เชียร์โอ๊ยยยย ถึงว่าเด่ะ แกไม่ค่อยจะแคร์น้อยเรย
-
หาเรื่องจริงจิ้งงง คุนพลวัตขราา
เจ้าน้อยเอาคืนให้หนักเลยนะ
ร้ายกาจจริงๆ
-
โธ่...... น้องน้อย
ชายสองหน่อบรรยายหนูซะเสียหายหลายแสนเลย
มีกระดำกระด่างอีก
แล้วจะคอยดูคนหลงของดำ ชิ...
-
เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นอีกแล้ว น้องตัวเองเจ็บไม่พอเหรอไอ้แม็กซ์
-
แหม่ คุรุจัง...กำลังว่าจะถามอยู่พอดีว่าโพสต์รึยัง...
หุหุ ดีๆ โพสต์ฉลองสอบเสร็จน้อ รูปประกอบรอคอมซ่อมเสร็จจะทำให้ หายคิดถึง หุหุ
ไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์ฮะ...เค้าขอถามอะไรหน่อย
เนื้อเรื่องของภาคนี้ มีส่วนโยงใย หรือเกี่ยวพันกับภาคที่สองหรือเปล่าฮะ???
และขอตอบแทนไรท์เตอร์นะคะ... ก็มีส่วนพัวพันเกี่ยวข้องกันอยู่เหมือนกันค่ะ เพราะช่วงเวลาจะเกิดขึ้นพร้อมๆกัน
แว่บไปอ่านเตรียมตัวไว่้ก่อนได้นะคะ ถ้ากลัวงง หุหุ (ระวังติดนะ ขอเตือน กร๊ากกก)
ส่วนอันนี้ ของฝาก .....เจ้าของฉายา "กระด่างกระดำ"
เจ้าน้อยยกกาแฟมาเสริฟ....
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/anigif.gif)
-
อย่างนี้แมกซ์ก็กำไรแย่ อยู่ๆได้ซัดสองเลยสิ ตอนนี้
-
เห้ยย.. ทำไมพี่แม็กซ์ทำเยียงนี้ๆๆๆ
โหยๆว่าไม่เป็คๆ ระวังจะขาดเขาไม่ได้ หึหึ
รออ่านตอนต่อไปค่ะๆๆ
พีเอส.ระวังเจ้าน้อยมารู้ทีหลังนะ โดนโกรธแน่ะๆ
-
:z13:
จิ้มๆ
ทำไมน้อยดู น่าสงสารตั้งแต่เริ่มเรื่องเลยน้า ~ แง๊ สงสารค่ะ
ถ้าน้อยรู้ต้องเสียใจแน่ๆ อ่ะ
อยากจะ
:z6:
สองหนุ่มสักที!
เล่นกับอะไรไม่เล่น มาเล่นกับใจคนอื่น
คอยดูเถอะ เดี๋ยวจะเจ็บเอง
จัดมาหนักๆเลยค่ะไรเตอร์
o18
รักๆ
:กอด1:
รออ่านนะคะ ตื่นเต้นๆ
:L2:
-
เอ๋ๆๆ...ไม่ดีมั้งคะที่จะให้คุณเทียน...รอน่ะ
แล้วน้อยจะเป็นแค่หมากหรอคะ???
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่แมกซ์กับเทียนเป็นเพื่อนซี้กันเสียด้วย
แล้วมันจะอะไรยังไงต่อ มีก้นเทียนเป็นเดิมพันรึ :laugh:
แรกๆก็ไม่ใช่สเป็ค นานๆไปก็เห็นความน่ารักของน้อยใช่มั้ยล่ะ
น่าสงสารน้อยเสียจริงๆ
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณสำหรับตอนแรกค่ะ
-
อ่ะนะ สองหนุมเขาคุยกัน o22 o22แล้วแม็กซ์ ต้องยั่วเด็กหรือ โดนเด็กยัวว่ะ :z2: :z2:น้อยเป็นคนดำแตกำเนิด หรือ ดำที่ยังไม่ขาว :laugh:อยาหลงรักเด็กชายสมปองละ :m20: :m20: :m20:ท่าทางสนุก Fc สมปองนะ :mc4:
-
แงๆๆ อย่ามาเล่นกับใจน้องเค้าแบบนั้นนะ
เล่นอะไรกันเนี่ย โตๆ กันและ
-
โหหห พี่แมกซ์มาร้าย แบบนี้ต้องเจอคุก :laugh:
-
อย่าเศร้ามาก เหนื่อย
-
เอิ้กกกกกกกกกกก รอๆๆๆๆๆ :mc4: :call: :call:
แอบสงสารยอดชายนายสมปองโดนเอาไปพนันเฉยเลย :เฮ้อ:
-
อยากอ่านต่อแล้วววววววววววววววววววววววววววววว
-
ร้านกาแฟหน้าปากซอยในช่วงบ่ายไม่มีแขกเข้ามาใช้บริการมากนัก เสียงเชฟในห้องครัว กับ เด็กเสริฟดังขึ้น ส่วนใหญ่จะเป็นเสียงบ่นโอดโอยของสมปองมากกว่า
"พี่จิ๊บนะพี่จิ๊บ ลาพักร้อน ลาหยุด ลากิจ ลาป่วย บ่อยจริงๆ....ผมจะตายแล้วนะ"
"ไม่เห็นเป็นไร พี่ก็มาช่วยนี่ไง..." เสียงรามินทร์เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินออกมาข้างนอกเห็นพี่ชายของตัวเองเพิ่งจะเดินเข้าร้านมาพอดี
"พี่แมกซ์ มาเสียบ่ายเลยนะวันนี้" รามินทร์เอ่ยแซว ก่อนจะมองไปข้างหลังเห็นร่างสูงดูโดดเด่นไม่ได้ต่างจากพี่ชายของเขาเดินตามหลังมา
"อ้าวพี่เทียน ไม่เจอกันนานเลยนะ...มาแวะกินอะไรก่อนออกเที่ยวเหรอ"
"โธ่ มิน...นี่เพิ่งบ่าย จะให้พี่เมาแต่วันเลยรึไง...แค่อยากมานั่งเล่นนิดหน่อยนะ ขอมอคค่าพี่แก้วนึงนะ เข้มๆเลย"
" อ้าว น้องจิ๊บไปไหนล่ะมิน? " ส่วนพศวัตกลับไม่สนใจ เขามองหาแต่เด็กหนุ่มจากเชียงใหม่ที่หมายตามานาน และรายนี้เองที่เขายอมลงทุนเป็นสิบๆล้านเพื่อนรถสีแดงคันใหม่
"โทรมาลากิจ...ไปเที่ยวกับแฟนเขานั่นล่ะ" เสียงรามินทร์ตอบกลับมาท่าทางไม่พอใจเท่าไรนัก
"พี่แมกซ์เอาอะไรรึเปล่า..." รามินทร์เอ่ยถามก่อนจะเรียกให้เจ้าสมปองเดินมาเอามอคค่าไปส่งให้กับเพื่อนของพี่ชาย
" เอา.. " ชายหนุ่มมองไปทางพนักงานเด็กหนุ่มอีกคนของร้าน คิ้วหนาขมวดพลางถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองหน้าทินกฤต
" เอสเปรสโซ่ก็แล้วกัน "ว่าพลางชะโงกเข้าไปยังด้านในของร้าน
" ไอ้แมนล่ะ? "
ผู้เป็นน้องชายพยักหน้ารับ ก่อนจะคว้าแขนเด็กหนุ่มเอาไว้ ให้ รอกาแฟอีกแก้ว
"พี่แมนอยู่หลังร้าน...พยายามจะทำขนมอะไรอยู่นั่นล่ะ..." ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ก่อนจะทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องทำงานด้านในเหมือนทุกครั้ง แต่ก็ถูกเพื่อนรักดึงแขนเอาไว้
"เฮ้ย นี่มึงกะจะให้กูกินกาแฟอร่อยๆของมินในห้องทำงานอุดอู้หลังร้านมึงเหรอ...ไอ้แมกซ์...กูก็ลูกค้านะเว้ย...นั่งโน่นดีกว่า..."ว่าพลางก็ชี้ไปที่โต้ะตัวในสุดที่มีแสงส่องสว่าง ชายหนุ่มขยับไปกระซิบข้างหูของอีกฝ่าย
"จะได้ดูหน้า ว่าที่เมียมึงชัดๆหน่อยไง" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โต้ะตัวนั้น
ไม่นาน กาแฟสองแก้วก็ถูกนำมาเสิรฟ พร้อมร่างผอมในชุดของพนักงานของร้านก็เดินมาหยุดอยู่ที่ข้างๆโต้ะ
"กาแฟครับคุณแมกซ์...." เด็กหนุ่มว่าพลางวางแก้วเอสเพรสโซ่ลงที่ตรงหน้าของเจ้านาย ก่อนจจะวางแก้วมอคค่าลงตรงข้ามกัน
" อืมม์ " พศวัตขมวดคิ้วพลางมองเจ้าเด็กผอมๆตรงหน้าอย่างเครียดๆ ก่อนจะยกแก้วกาแฟร้อนนั้นขึ้นมาจิบ
"คุณแมกซ์มีอะไรเหรอครับ..."สมปองรู้สึกได้ถึงสายตานั้น ก่อนจะถาม
" เราน่ะ..อายุเท่าไหร่แล้ว? " คำถามของเจ้าของร้านค่อนข้างเครียดเลยทีเดียว เด็กหนุ่มตกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆอีกฝ่ายที่ไม่เคยคิดจะสนใจอะไรกับการมีอยู่ของเขาถามขึ้นมาแบบนั้น
"เอ่อ สิบเจ็ดครับ"
"เหรอ แล้วเรียนที่ไหนล่ะเราน่ะ..." ทินกฤตเอ่ยถาม ใบหน้าตี๋นั่นเปื้อนรอยยิ้มหยันให้กับแมกซ์เล็กน้อย
"เอ่อ...ผมไม่ได้ไปโรงเรียนหรอกครับ" สมปองตอบคำถามนั้นอย่างไม่แน่ใจเท่าไรนักว่าอีกฝ่ายจะถามไปทำไม
"ไม่ได้ไปโรงเรียนเหรอ...อ้าว...งั้นนี่ก็ทำงานที่ร้านนี่ตลอดเลยน่ะซิ่" ทินกฤตเอ่ยถาม
"อ่า...ก็นอนนี่บ้างเป็นบางวันครับ" ทินกฤตหันไปมองหน้าเพื่อน
"นอนนี่ด้วยเหรอ...ก็สะดวกซิ่นะ"
" หุบปากไปเลยมึง " ชายหนุ่มหันไปตวาดเพื่อน แต่เสียงไม่ดังนัก แล้วบอกกับเด็กคนที่ตั้งใจทำงานอยู่ตลอดคนนั้น
" ไม่มีอะไรแล้ว ไปทำงานเถอะ "
"อ่า...ครับๆ" สมปองพยักหน้าเร็วๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างทั้งสองคนก่อนจะเดินไปดูลูกค้าอีกคนที่เดินเข้ามาพอดี
"ครับ...เชิญครับ....." ทินกฤตมองตามเด็กหนุ่มคนนั้นไปก่อนจะหันกลับมามองหน้าอีกฝ่าย
"สิบเจ็ดเว้ย...โทษไม่หนักจนเกินไป ถ้าแกจะเผลอเลยเถิด...แต่ ข้อตกลงเดิม จีบเด็กนั่นให้ติด.."
"เลยเถิด? ... นั่นมันสเปคกูที่ไหน "พศวัตดูเครียดหนักกว่าเดิม เด็กคนนี้ไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาอะไรถูกใจเขาเลย บอกตรงๆว่าดูเด็กกว่าอายุจริงเสียอีก และสำหรับเขาแล้ว เด็กคนนี้ดูเด็กเกินกว่าที่เขาจะ"จีบ"ได้ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองตามร่างผอมๆของสมปองไป ผิวคล้ำแดดบนใบหน้าและแขนนั้น แม้ว่าจะยิ้มให้กับแขกและกระตือรือร้นในการบริการก็เถอะ
"ไอ้พวกสเป็คสูงงงงง... เสียใจเว้ย งานนี้มึงไม่มีสิทธิเลือก...ฝีมือไม่ถึงก็ไม่ต้องมาอวดเลย อะไรที่ตัวเองไม่ถนัดก็ไม่ทำ...ก็บอกแล้วกะอีแค่ชุดทักซิ่โด้นี่ทำเป็นเรื่องมาก...อย่าหาว่ากูโหดนะมึงอ่ะเรื่องมากเอง" ทินกฤตชี้หน้าอีกฝ่ายราวจะประนาม ก่อนจะยกแก้วกาแฟหอมๆของรามินทร์ขึ้นดื่ม
"น้องมึงนี่ชงกาแฟเก่งจริงๆนั่นล่ะ"
"อย่างอื่นก็ดีด้วย จีบมินไหมล่ะ กูจะช่วย มึงก็แค่ยกเลิกงานแต่งซะ"พศวัตยื่นข้อเสนอใหม่ เขาพยายามทำให้ทินกฤตเปลี่ยนใจเรื่องแต่งงานมาตลอดตั้งแต่รู้เรื่องนั่นแหละ
"พี่ห่าที่ไหนเอาน้องมาเสนอให้เพื่อนวะ..."ทินกฤตเหลือบมองไปทางรามินทร์
"ไม่ว่ะ...ถ้ากูทำอะไรมิน นอกจากมึงจะแหกอกกูตายห่าแล้วอีกคนจะตามมาหักคอกูด้วย" ทินกฤตส่ายหน้า
"ให้กูตาย ไม่ก็ไปแต่งงานหนีโลกไปเลยดีกว่า เจอขุมนรกชื่อ แมน อ่ะ"
" ฮะ ฮะ มินมันเชื่อไอ้แมนมากกว่ากูอีก เด็กอะไรวะเห็นพี่มันเป็นหัวหลักหัวตอ อยากเถียงก็เถียงดื้อก็ดื้อกับไอ้แมนล่ะโคตรเชื่อง"ชายหนุ่มนินทาน้องชายเสียสนุกปาก
"พี่แมกซ์..." รามินทร์เดินโฉบมาที่โต้ะพร้อมกับถาดใส่เครื่องดื่มสำหรับลูกค้า "ผมได้ยินนะ" ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับหน้ามุ่ยๆที่เปลี่ยนเป็นหน้ายิ่มแย้มรับแขกทันควันเมื่อถึงตัวแขก
"ท่าจะจริงนะ หัวหลัก หัวตอ..." ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ
"เข้าเรื่องเดิมฉันว่าเด็กนั่นก็ไม่ได้เสียหายนะเว้ย ตั้งใจทำงานดี...หน้าตาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่หว่า...ผอมไปหน่อยแต่ดูแขนขาแล้ว ท่าจะแรงดีไม่หยอก ฮ่ะๆ"
" พอๆ แค่จีบให้ติดก็พอใช่ไหม? แล้วก็ไม่ใช้ตังค์ กูคงไม่ต้องถ่ายคลิปตอนฟันมันมาให้มึงดูหรอกนะ? "
มือแกร่งยกขึ้นเป็นเชิงห้ามไม่ให้ทินกฤตพูดอะไรต่อ
"ก็ใช่ว่ากูไม่เคยดูนี่" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ
" มันยังเด็กอยู่ มองยังไง กูไม่ฟันมันหรอก"ชายหนุ่มตัดบท
"แต่กูจะฟันมึงแทน "
"ก็ถ้ามึงไม่เกิดรู้สึกอะไรขึ้นมาจริงๆ" ดวงตาของทินกฤตฉายความมั่นใจ ริมฝีปากนั่นหยักยิ้มอีกครั้ง
"แต่ต่อให้มึงเป็นผู้ชายที่โชคดีในโลกหล้านี้ ...มันก็ไม่ใช่การตัดสินใจของกูที่จะยกเลิกงานแต่งหรอกว่ะ"
" กูบอกแล้วไงว่าจะทำให้มึงเปลี่ยนใจให้ได้ "พศวัตยกแก้วกาแฟนั้นดื่มจนหมดก่อนจะลุกขึ้น
" ไปเถอะ คืนนี้ย้ายที่เถอะว่ะ มีแต่หน้าเดิมๆ "
"เออๆ...ซักวันมึงคงเข้าใจกู ...แต่หลังจากนี้มึงไปซื้อของเป็นเพื่อนกูหน่อยจะเอาไปให้เด็กมัน..."ว่าพลางก็ควักสตางค์ขึ้นมาเดินไปที่เคาท์เตอร์ที่สมปองยินอยู่
"ของพวกพี่เท่าไร..."
"เอ่อ......ร้อยเจ็ดสิบครับ" สมปองหยิบบิลมากดเครื่องคิดเงินทันที
"แล้วเราชื่ออะไรนะ..."
"น้อยครับ...แต่เขาเรียก เจ้าน้อยกัน..ส่วนชื่อจริง ชื่อสมปองฮะ แม่บอกว่า โง่ๆแบบผมคิดทำอะไรจะได้สมหวังกะเขาบ้าง" เด็กหนุ่มตอบ ทินกฤตยิ้ม
"โอเค...ตั้งใจทำงานล่ะเจ้าน้อย คุณค่าของคนอยู่ที่ผลของงานนะ" ชายหนุ่มพูดพลางหันไปมองหน้าพศวัต
" ไป กูรีบ "พศวัตตัดบท ก่อนจะบอกกับคนที่เขาต้องจีบให้ติด
" ส่วนนั่นน่ะ ลงบัญชีไว้ละกัน "พูดแล้วก็เดินออกจาตรงนั้นไปเลย ทิ้งทินกฤตเอาไว้แบบนั้น
"อ้าวเฮ้ย...รอด้วยดิ่วะ...เอ้อ เจ้าน้อย เอาตังค์ไปกินหนมไป" ทินกฤตว่าพลางหยิบเงินใส่กระเป๋าเสื้อเด็กหนุ่มไปสองร้อยบาท ก่อนจะรีบเดินตามเพื่อนอกไป
+++++++++++++++++
ค่ำคืนของทินกฤตกับพศวัตผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนเช่นเคย เครื่องดื่มราคาแพงไหลผ่านคอลงไปแก้วแล้วแก้วเล่า สองมือของทั้งสองคนก็ไม่เคยห่างจากคู่ควงที่หาได้แทบจะในทันทีเมื่อเดินเข้าไปในร้าน ก่อนจะกลับออกมาเมื่อผับปิด ทินกฤตดูจะดื่มหนักกว่าทุกครั้งจนขับรถไม่ไหวส่งมอบหน้าที่ให้พศวัตเป็นคนขับแทน
"พากูกลับให้ถึงบ้านนะมึง...พรุ่งนี้กูต้องไปกินข้าวบ้านเขาด้วย...." เสียงทินกฤตสั่งสารถีจำเป็น ก่อนจะเอนเบาะลงเล็กน้อย เสียงลมหายใจแรงมืออีกข้างก็ปลดกระดุมเสื้อลงอีกเล็กน้อยเพราะอุณหภูมิในร่างกาย
" มึงจะโกหกคนทั้งโลกอีกรอบแล้วรึไง? "น้ำเสียงของพศวัตห้วนด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวขึ้นมาได้ทุกครั้งที่เพื่อนรักพูดถึงสิ่งที่ต้องทำเพื่อตระกูล
"ชีวิตมันก็แบบนี้ล่ะ...ขับไปเหอะ" ทินกฤตเอ่ย เขาเองก็ไม่ชอบใจนักที่อีกฝ่ายวิพากษ์วิจารณ์การตัดสินใจของเขาอยู่ตลอดแบบนี้
"ขอกูพักตาซักหน่อย มึนว่ะ"
ทันทีที่ถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ที่ตกแต่งตามหลักฮวงจุ้ยอย่างไม่มีผิดเพี้ยน รถสปอร์ตสีแดงคนนั้นก็เบรกอย่างแรง
" ไป "
"เอ้ย...." เสียงทินกฤตอุทานขึ้นด้วยสะดุ้งกับแรงกระชากของรถ ร่างสูงโปร่งขยับจะลุกขึ้น
"เออ...กูไปแน่ล่ะ....เบรกซะแรง"
แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปิดประตูรถ มือแกร่งนั้นกลับดึงข้อมือขาวเข้าหาตัวอย่างแรง
"เฮ้ย...อะไรวะ" อีกฝ่ายหันกลับมาเพราะแรงดึงนั้น คิ้วขมวดมุ่น "อะไรอึก..."ดวงตารีเรียวหรี่ลงมองหน้าอีกฝ่ายอย่างรำคาญใจไม่น้อย
" มึงนี่มัน แม่งน่าโมโหว่ะ แต่งงาน ? มึงจะแต่งทั้งๆที่มึงไม่เอากับผู้หญิงนี่นะ "คิ้วหนาขมวดอย่างไม่พอใจเอาเสียมากๆ มันมากทุกครั้งที่ทินกฤตพูดถึงเธอคนนั้น
"แล้วไง...หลับหูหลับตาไปแม่งก็เสร็จเหมือนกัน...มันเป็นรสนิยมไม่ได้หมายความว่ากูไร้สมรรถภาพเว้ย...ได้อุ้มหลานซักคนเตี่ยก็คงเลิกกะเกณฑ์กูละ" ทินกฤตถอนหายใจ ลมหายใจนั้นมีแต่กลิ่นปอลกอฮอล์ มือขาวเสยผมอย่างรำคาญใจ
"มึงจะอะไรกับกูนักหนา...ถ้ากูไม่ได้อยู่เที่ยวกับมึงตลอดเนี่ย มึงทนไม่ได้ขนาดนี้เลยรึไงวะ....มันไม่ได้จะมีอะไรอย่างใจมึงไปซะทุกอย่างหรอกนะเว้ย "
---ปึก---
พศวัตกดเบาะที่ทินกฤตนั่งให้เอนลงอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับที่ก้าวมาคร่อมร่างที่อยู่เบื้องล่าง
" เออ ! กูทนไม่ได้!! มึงที่จะโกหกคนทั้งโลกกูไม่อยากเห็น "
มือแกร่งข้างหนึ่งจับที่ลำคอขาวที่แดงเพราะฤทธิ์เหล้า ส่วนมืออีกข้างล้วงเข้าไปในเสื้อราคาแพงของเพื่อนรัก ทินกฤตรู้สึกได้ถึงฝ่ามือของอีกฝ่ายบนตัวของเขา แต่ดวงตารีแบบคนที่มีเชื้อจีนนั้นไม่ได้แสดงความตกใจแต่อย่างใด
"มึงมันก็เป็นซะแบบนี้" ทินกฤตหัวเราะริมฝีปากเหยียดยิ้มหยัน
"ไม่ได้ดั่งใจแม่งก็เอาเงินฟาดหัว แต่มึงฟาดหัวกูไม่ได้ เลยแม่งจะเอากูแทน...จะเอาให้ได้ดั่งใจมึงไปซะทุกอย่างใช่ไหม"
" ใช่ กูมันเป็นคนแบบนี้แหละ "พูดจบก็ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากแดงๆนั้นอย่างรุนแรง
ไม่มีสัมผัสตอบรับจากอีกฝ่าย ไม่ใช่ว่าทินกฤตจะตกใจกับการกระทำแบบนี้ สมัยเรียนมันก็เป็นเขากับพศวัตนี่ล่ะที่ช่วยกันและกันให้มีความสุขมาแล้ว แต่ก็ไม่เคยจะมีอะไรมากมายไปกว่าการสัมผัสภายนอก
"กูรู้...และมึงก็ควรจะรู้นี่ ว่ากูเป็นคนที่ตัดสินใจอะไรแล้วกูจะไม่คืนคำ เหมือนที่กูเคยว่ากูจะไม่เอามึง"
ชายหนุ่มสบตาอีกฝ่ายนิ่งเมื่อพศวัตถอนริมฝีปากออกไป
" ถ้ามึงยังจะเป็นคนโกหกแบบนั้น กูจะเอามึง คอยดูไป "ชายหนุ่มเอ่ยเสียงกร้าวก่อนจะไล่ทินกฤตลงจากรถร่างสูงกระชากรถคันงามนั้นออกจากหน้าบ้านหลังใหญ่ไปทันที่
ทินกฤตเองก็อารมณ์เสียไม่น้อยกับคำพูดและการกระทำของเพื่อน แต่มันก็น่าจะถึงเวลาแล้วที่จะต้องยอมรับความจริงบางอย่างในชีวิตเสียที
"...ห่าเอ้ย..." เสียงสบถดังพร้อมกับร่างสูงของทินกฤตที่ทั้งเตะทั้งถีบประตูไปพลางพยายามไขกุญแจเข้าบ้านไปพลาง
-
:เฮ้อ:
เพื่อนรักสองคนมีสายสัมพันธ์มากกว่าที่ตาเห็น
ทำไงดี สงสารเจ้าน้อยล่วงหน้า หงิงๆ
-
ไม่อยากบอกเลยว่า โคไรทืื กรี้ดฉากพี่แมกเทียนไปแล้ว :o8: :o8: :ก๊อด1:แต่ก้นะ ของดำมันก้น่ารักน้ า :กอด1:
-
ไม่อยากบอกเลยว่า โคไรทืื กรี้ดฉากพี่แมกเทียนไปแล้ว :o8: :o8: :ก๊อด1:แต่ก้นะ ของดำมันก้น่ารักน้ า :กอด1:
อ่านติดกันแล้วกรี๊ดดดดดดดดดดดดด
พี่แมกเทียน
หมายถึงพี่แมกนั่งเทียน 5555555555555
แต่จริงๆคือ พี่แมกกับพี่เทียน อิอิ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เรื่องนี้
(http://ton.packetlove.com/picture/mama.gif)
อีกหรือป่าวจ๊ะเนี้ย
-
เหอะๆๆ เริ่มเรื่องก็ดูจะยุ่งๆ ซะแล้วสิ :z3: :z3:
-
กลิ่นมาม่า โชยยยยย มาแต่ไกลเลยค่า
แต่ยินดีที่จะรับทานนน
กร๊ากกกก
ของเค้าดีจริงๆ
แม้จะซดไปน้ำตาไหลไป
เพราะมันอร่อย จึงกินต่อไป
-
โอยยยย จิ้นเตลิดไปไกลแล้วเนี่ย
สรุปไอ้คุณแม็ก เอ็งรักไอ้คุณเทียนเหรอ
แล้วยังจะไปหลอกน้อยอีก
สังหรว่า งานนี้น้องน้อย อาจได้กระอักเลือดแหงมๆอ่ะ
-
สงสัยเจ้าน้อยต้องได้กินมาม่าแล้วละมั้ง
-
:เฮ้อ:
-
ว้าวอีกคู่หรือไงนี่
แต่อย่าเอาเจ้าน้อยไปทำมิดีเลยนะ
เอ็นดูเจ้าน้อยนะ
-
อะนะ สองคนนี้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: o18 o18 กอดน้อยแอบอก :กอด1: :กอด1:
-
จะให้กินมาม่าอีกแล้วเหรอ ยังอืดจากเรื่องเก่าอยู่เลยนะ :sad4:
-
ชักจะเห็นเค้าลางแห่งความวุ่นวายมาแต่ไกล -*-
อยากจะบอกไอ่คุณพี่แมก กะคุณพี่เทียนว่า...ถ้าคิดว่าจะเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้...เค้าว่าอย่าทำดีกว่า
เพราะมันอาจทำลาย และทำร้ายคน ๆ นั้นได้อย่างที่เราคาดไม่ถึงเลยแหล่ะ...ที่สำคัญ เด็กซื่อ ๆ ตาใส ๆ อย่างเจ้าน้อยด้วยแล้วเนี่ย
ไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาเลยให้ตายสิ...เฮ้ออออออออ ออออ...แล้วไหนจะความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาของทั้งพี่แมกพี่เทียนอีก
แค่คิดตามก็ปวดหัวแล่ะ...งุงิงุงิ~*
-
ม๊าย พี่แม็กซ์รักคุณเทียน...
สงสารเจ้าน้อยแล้วอ่า T^T
-
เศร้าใจ น้อยมีค่าพียงแค่ตัวพนันเหรอ คิดได้ไงนี่
-
พี่แมกซ์หึงพี่เทียนหรอเนี้ย
ที่พี่เทียนจะไปแต่งงานอ่ะ
อ่าเริ่มเรื่องมาก็แปลกๆ ซะแล้วสิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เจ้าน้อย
อย่าไปตกหลุมรักพี่แมกซ์เข้านะ
เดี๋ยวจะเสียใจเปล่าๆ o18
-
มองเห็นชีวิตรันทดของน้อยขึ้นมารำไร
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
:bye2: :bye2:
-
แววมาม่าแหะ
-
สามเรื่องสามรสไม่ซ้ำกันเลย
ประทับใจจัง
ว่าไปเรื่องนี้พี่แม๊กซืคงชอบพี่เทียนมากอ่ะ เลยลงมาอีหรอบนี้
-
เพื่อนซี้สองคนก็ท่าจะวุ่นวายพอดู นี่ยังดึงเจ้าน้อยลงไปในหม้อมาม่าอีก... หรือว่าจะเป็นแผนของพี่เทียน? :confuse:
-
:z2: แม็กซ์ เทียน มีใจให้กันรึเปล่า แต่ติดคำว่าเพื่อนเลยจะหลีกหนีความรู้สึกไปซะ :z2:
ส่วนเจ้าน้อย คือ บทพิสูจน์ ที่จะเจ็บปวดมิใช่น้อย
รอตอนต่อไปแล้วกันนะ :pig4: :pig4:
-
รอ แม็กซ์ เทียน เจ้าน้อย ด้วยคนค่า
ต้องเตรียมทิชชู่ไว้รอไหมเนี่ย :L2:
-
เวลาใกล้ตีสี่ แต่ไฟที่ชั้นบนและหลังร้านของร้านกาแฟหน้าปากซอยกลับเปิดสว่าง เดินเข้ามาใกล้ประตูด้านหลังที่เปิดทิ้งไว้ ก็ได้ยินเสียงเพลงเกาหลีที่กำลังเป็นที่นิยมตอนนั้นเปิดดังลั่น แต่เพราะเป็นย่านที่รายล้อมไปด้วยสำนักงานจึงไม่น่าเป็นห่วงนักเรื่องเสียงดังรบกวน ร่างผอมเกร็งขยับย้ายไปตามจังหวะด้วยลีลาการขัดถูเครื่องครัวที่เห็นแล้วชวนปวดใจ เสียงร้องเพลงคลอตามนั้นก็ดังไม่ได้เบาไปกว่าเสียงลำโพงเลยแม้แต่น้อย
ส่วนที่หน้าร้าน เจ้าของรถสีแดงสบถกับพวงมาลัยรถของตน
" กูมาทำเชี่ยอะไรที่นี่วะเนี่ย "พศวัตในเสื้อเชิ๊ตสีดำพอดีตัวปลดกระดุมเสียเกือบหมด กับกางเกงยีนส์สีเข้มถอนหายใจแล้วลงมาจากรถคันนั้น ดวงตาคมมองเข้าไปในร้าน ทั้งๆที่ยังเช้ามืด แต่กลับเปิดไฟเสียสว่างไหนจะเพลงป๊อปแบบเกาหลีที่ได้ยินบ่อยๆในผับนั่นอีก
" หน้าบ้านๆ ฟังเพลงเกาหลีกับเขาด้วย เหอะ "ชายหนุ่มจะหัวเราะก็ไม่เชิง ขณะที่เดินเข้ามาในร้าน
แล้วก็ต้องยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นเด็กเสิรฟของร้านกำลังเต้นตามจังหวะเพลงด้วยท่าทางที่พยายามจำมาจากจอทีวีเคเบิ้ลที่อาศัยทางร้านดูมาตลอด ร่างผอมๆในเสื้อยืดย้วยกับกางเกงมวยขาวสั้นพยายามยกขาขยับแขนแต่ดูอย่างไรก็ขัดกับหน้าตานั่นอยู่ไม่น้อย เพราะไม่ได้มีความเป็นเกาหลีเสียเลย
ท่าทางชวนตลกนั่นทำให้พศวัตอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เสียงหัวเราะดังลั่นทำเอาคนที่กำลังแดนซ์กระจายอยู่สะดุ้งเฮือกหันหลังไปมองอย่างช่วยไม่ได้
"......................................" เด็กหนุ่มยืนค้างนิ่งอยู่กับท่าที่กำลังจะโพสต์จบเพลง
"ค...คุณ....แมกซ์" สิ้ยเสียงเรียกชื่อนั้น เด็กหนุ่มรีบจัดท่าทางให้เรียบร้อยก่อนยกมือไหว้
" ไม่เต้นต่อล่ะ? ที่เมาๆอยู่เห็นเราเต้นน่ะ สร่างเลย ฮะ ฮะ "ชายหนุ่มหัวเราะแล้วเดินเข้ามานั่งยังโซฟานุ่มๆของร้าน
"...ไม่ล่ะครับ...ผมทำงานต่อดีกว่า..เอ่อ...."เด็กหนุ่มหันไปมองนาฬิกาบนผนัง
"คุณแมกซ์มาทำอะไรครับ ยังไม่ตีสี่ครึ่งเลย...."
" มาดูว่ามีใครอู้งานรึเปล่ามั๊ง "เจ้าของร้านเริ่มสวมบทบาทการเป็นเจ้าของร้านที่ดี แต่ในขณะเดียวกัน เด็กคนนี้ก็คงจะต้องเขามาอยู่ในแผนล้มงานแต่งงานของทินกฤตอย่างช่วยไม่ได้แล้ว เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างเกรงๆ
"ผมไม่อู้หรอกครับ...งานพวกนี้ต้องทำให้เสร็จก่อนพี่แมนจะมาตอนตีห้า ไม่งั้นผมโดนตบหัวแบะแน่..." แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นเจ้าของร้านแต่ความกลัวส่วนใหญ่ของสมปองกลับไปตกอยู่กับเชฟของร้านเสียนี่
"แต่...ถ้าคุณแมกซ์จะไม่ว่าอะไรก็ อย่าบอกเรื่องผมเปิดเพลงเต้นตอนทำงานนะครับ พี่แมนคงด่าผมตาย....อ้อ เอ่อ...คุณแมกซ์ก็อย่าไล่ผมออกเลยนะครับ"เด็กหนุ่มก้มหัวปลกๆ
ท่าทางของสมปองทำให้ชายหนุ่มยิ้มออก เขาอารมณ์ดีขึ้นมาได้บ้างหลังจากที่เห็นอะไรประหลาดๆแบบนี้แต่เช้า
" คิดดูก่อนก็แล้วกัน " เขาอยากแกล้งเด็กคนนี้ขึ้นมาเสียเฉยๆ
และดูท่าจะได้ผลสมปองหน้าซีดหน้าเหยขึ้นมาทันใด
"ผมขอโทษครับคุณแมกซ์ ผมจะไม่ทำอีกแล้วอ่ะครับ จะให้ทำอะไรนะ ผมยอมหมดเลย แต่อย่าตัดเงินเดือนผมนะครับ..."
" ยอมหมดเลย? "ชายหนุ่มทำหน้ากรุ้มกริ่ม ทั้งๆที่ในใจอยากจะลืมๆไปเสียว่าใบหน้าเล็กๆของเด็กผอมๆตอนที่มองใกล้ๆนี่เป็นอย่างไร
...ดำเป็นที่ๆอย่างกับใช้แรงงาน...
"ครับๆ ให้ผมเช็ดพื้นถูพื้นซักผ้าหุงข้าววิ่งไปซื้อของห่อของขวัญร้อยมาลัย....ให้ผมไปต่อยไอ้คนที่คุณไม่ชอบขี้หน้าก็ได้ฮะ" สมปองหน้าตาตื่นบอกสรรพคุณของตนเองไปเสร็จสรรพ
ชายหนุ่มมองเด็กในร้าน เป้าหมายที่เขาต้องทำให้สำเร็จคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า ขาผอมๆภายใต้กางเกงมวยสีแดงนั้นเป็นผิวสีขาวผิดกับช่วงแข้งที่เป็นสีเข้มตัดกันอย่างเห็นได้ชัด ไม่ต่างกับผิวขาวที่ต้นแขนที่ตัดกับช่วงแขนและหลังมือ
.....แม่ง จีบมันเนี่ยนะ? ...
สมปองขมวดคิ้วมองตามสายตาของอีกฝ่ายที่มองมาก่อนพยายามก้มลงมาให้ได้ระดับสายตาเดียวกันว่าอีกฝ่ายมองอะไร
"คุณแมกซ์...มองอะไรเหรอครับ..."ว่าพลางก็หันซ้ายขวา
"ผมยังถูอะไรไม่สะอาดเหรอครับ"
"ตรงนั้นไง หันหลังไป ก้มลง นั่นแหละ" ชายหนุ่มสั่งการให้อีกฝ่ายหันหลังให้เขา เพื่อจะดูสะโพก เผื่อว่าจะถึงตอนนั้น...เขาก็อยากจะดูให้แน่ใจเสียก่อนและสิ่งที่เห็นก็พอจะลบข้อด้อยในสีผิวที่ไม่ใช่เสปกได้ พอสมควร
...ก้นงอนดีนี่หว่า...
"มีตรงไหนอีกไหมครับ" สมปองหันหลังมาถาม ไม่ได้รู้สึกอะไรถึงสายตาที่มองมาอย่างพิจารณาเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย
" ไม่มีแล้ว เอ้อ มีอะไรกินไหม? เมื่อคืนกินแต่เหล้าหิวแล้ว " ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องพลางขยับท่านั่งสบายๆ
"เอ่อ...คุณแมกซ์อยากจะทานอะไรล่ะครับ" สมปองทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจออีกฝ่ายถามอะไรแบบนี้ขึ้นมา
"ในตู้เย็นไม่มีอะไรมาก...แต่ผมทำพายเอาไว้กินเองเมื่อกี้...." ว่าพลางจะเดินเข้าไปในห้องครัว
" พาย? เอามาสิ "ชายหนุ่มมองตามร่างผอมเกร็งของสมปอง ในหัวก็เริ่มหาข้อดีที่เด็กคนนี้ที่พอจะหักกลบสิ่งที่ไม่ใช่เสปกของเขาอกอไปได้บ้าง
..ทำขนมเป็นก็คงไม่เลวนะ..
++++++++++++++
ไม่นานเด็กหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับหน้าเหยๆ จานขนมที่หยิบมาด้วยอาจจะไม่ได้เรียกว่าพายได้เต็มที่นัก เพราะสภาพของมันก็เว้าแหว่งแปลกตาไม่ได้ดูสวยงามอะไรเลย
"คือ...ผมเอาเศษแป้งพายของพี่แมนมาทำน่ะครับ....กับชีสแล้วก็มะเขือเทศ...ของเมื่อวาน"
สภาพของสิ่งที่เรียกว่าพาย ทำให้พศวัตแทบอยากจะเดินกลับไปเสียเดี๋ยวนั้น แล้วยกเลิกข้อตกลงกับทินกฤตเสีย
" เฮ้ย ไม่เอาล่ะ เอากลับไปกินเองไป ไอ้แมนไม่ได้ทำอะไรไว้รึไง? "
"ก็ตามปรกติก็ฝากท้องกับพี่แมนนั่นล่ะครับแต่...พอดีช่วงนี้อยากลองทำบ้างเลยขอเศษแป้งพายพี่เขามาทำ...ขอโทษนะครับ ผมเอ่อ...เดี๋ยวผมไปซื้ออะไรที่เซเว่นมาให้ก็ได้ครับ ฝากท้องที่นั่นเหมือนกัน" เด็กหนุ่มตอบตามตรง
" เอาโจ๊กนะ "ชายหนุ่มว่าพลางล้วงกระเป๋าเงินแล้วยื่นใบห้าร้อยให้เสียหนึ่งใบ
" ขอนอนแป๊บนึงก็แล้วกัน "พูดจบก็นอนลงกับโซฟายาวนั้น ไม่ได้สนใจอะไรอีก
"ครับๆ" สมปองหยิบเงินที่อีกฝ่ายวางไว้แล้วรีบวิ่งฉิวออกไปจากร้านทันที
+++++++++++++++
ไม่นานเด็กหนุ่มก็กลับมาพร้อมกับ โจ้กแช่แข็งที่ถูกอุ่นจนร้อนจัดมาหนึ่กล่อง อีกมือก็กำเงินทอนแน่นด้วยกลัวจะตกหายไป
"คุณแมกซ์ครับ...โจ้กมาแล้วครับ" ว่าพลางก็เปิดฝากล่องโจ้ก แล้ววิ่งไปเอาชามกับช้อนมา เทโจ้กใส่เสริฟให้กับอีกฝ่าย พร้อมกับน้ำเย็นๆอีกแล้ว ด้วยความบรรจงเหมือนที่ทำให้กับลูกค้า
ชายหนุ่มมองคัพโจ๊กตรงหน้าก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายบริการเขาอย่างเต็มที่จึง ใช้ช้อนของทางร้านตักโจ๊กใส่ปาก แต่เพียงแค่คำเดียวเท่านั้น
---เคร้ง--
พศวัตวางช้อนลงที่เดิม
" ไม่อร่อย "
ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
"ขอโทษครับ...งั้นผมจะเอาไปเก็บ" สมปองพูดเหมือนที่ควรพูดกับลูกค้า เด็กหนุ่มเก็บชามนั้นขึ้นมาใส่ถาด แต่พอหันหลังให้ก็พึมพำออกมาเบาๆ
"โจ๊กเซเว่นก็อร่อยดีออก...เรื่องมากจริง"
" ได้ยินโว้ย "ชายหนุ่มโวยแล้วล้มตัวลงนอนที่เดิม
" ไว้จะเอาที่อร่อยกว่านี้มาให้กิน "
ไหล่ที่จับไปคงมีแต่กระดูกของสมปองกระตุกขึ้นอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงโวยนั้น แต่พอหันกลับไปมองก็เห็นอีกฝ่ายล้มตัวลงนอนไปแล้วเรียบร้อย พอจัดการล้างชามทิ้งโจ้กที่อีกฝ่ายไม่ต้องการไปเรียบร้อย สมปองจะเดินกลับมาหน้าร้านอีกรอบก็เห็นว่า เจ้าของร้านร่างสูงกำลังนอนหลับสนิท จึงเลี่ยงเดินกลับไปทำความสะอาดห้องครัวเสียจนเงาวับ จนมองเวลาใกล้จะตีห้าแล้วจึงได้เดินไปเพื่อที่จะปลุกเจ้าของร้านเพราะอีกไม่นานกตัญญูคงจะมาถึงร้านแล้วต้องด่าเขาอีกชุดใหญ่แน่ที่ปล่อยให้เจ้าของร้านนอนอยู่กับโซฟาแบบนั้น
"คุณแมกซ์ครับ ตื่นเถอะครับ ตีห้าแล้ว ไม่กลับตอนนี้รถจะติดนะครับ" สมปองเอ่ยขึ้นเสียงดังพอสมควร
เสียงนั้นทำให้เจ้าของร้านค่อยงัวเงียตื่นขึ้น ด้วยสภาพไม่ค่อยน่าดูนัก ผิดกับชายหนุ่มที่มักมีภาพอยู่ตามหน้าข่าวสังคม พศวัตเองมักจะดูดีในสายตาของคนรอบข้างเสมอ
" กาแฟ...แก้วนึง "เขาสั่งเด็กในร้านก่อนจะยกมือปิดปากที่กำลังหาว
"ครับ เอ่อ...เอากาแฟอะไรดีครับ..." สมปองมึนกับคำสั่งของผู้เป็นนาย ในร้านมีกาแฟหลายชนิด ปรกติจะได้ยินแต่ออเดอร์ ชื่อกาแฟ พอพูดกาแฟเฉยๆ ก็เล่นเอา งงไม่น้อย เด็กหนุ่มเดินไปเตรียมจะชงกาแฟแต่ก็ได้แต่หยุดนิ่งรอคำตอบอยู่อย่างนั้น
" ชงแบบไหนอร่อยที่สุดก็เอามา แล้วไม่ต้องใส่น้ำตาลนะ เอาเข้มๆ "เมื่อถึงถึงพายหน้าตาประหลาดแล้วชายหนุ่มก็สั่งออกไปแบบนั้น เขาเองก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่ากาแฟที่เด็กนี่ทำจะกินได้ไหม แต่มันก็ไม่มีทางเลือก
.....กูไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหม ไอ้เทียน?....
ดวงตาคู่คมเข้มมองตามหลังสมปองไป
"ครับ ครับ..." สมปองเอ่ยรับคำน้ำเสียงเจือความไม่สบอารมณ์เล็กๆ ก่อนจะทำกาแฟคาปูชิโนร้อนให้อีกฝ่าย ด้วยวิธีการทำที่ลอกเลียนมาจากจิ๊บ ก่อนจะเดินเอาไปเสิรฟ
"นี่ครับ...อ้อ แล้วนี่ก็เงินทอนครับ" เด็กหนุ่มว่าพลาง ยื่นเงินทอนจากที่ไปซื้อโจ้กคืนให้อีกฝ่าย
พศวัตรับคอในคอ เขารับเงินมาวางบนโตีะ แต่กลับหันไปสนใจคาปูชิโน่ร้อนที่เด็กคนนี้ทำมาด้วยว่ามันเกินความคาดหมายไปเยอะ แถมรสชาติก็....
" ไอ้แมนมันสอนเราทำกาแฟด้วยรึไง? "เขาถามหลังจากที่ดื่มกาแฟไปจนหมดแล้ว
"ผมดูพี่จิ๊บทำครับ...บางทีพี่เขาก็สอน เพราะพี่จิ๊บเขาต้องไปเรียน กับ...ลาหยุดบ่อยๆ" เด็กหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงลำบากใจไม่น้อย
" หึ.. ลาบ่อยๆก็น่าจะมาลาออกซะนะ ว่าไหม? "เจ้าของร้านหนุ่มบอกทีเล่นทีจริงเขารู้หรอกว่าจิ๊บลาหยุดไปทำอะไรกับใคร สมปองแอบพยักหน้าลงเล็กน้อย เขาเห็นด้วยกับความคิดนี้เหมือนกัน เพราะมันก็ไม่ดีต่อตัว จิ๊บเอง
"เงินทอนครบนะครับ... " เสียงเด็กหนุ่มเอ่ย ดึงให้อีกฝ่ายออกจากความคิดถึงพนักงานอีกคนของร้าน ใบหน้าของสมปองเมื่อมองใกล้ๆ ก็ไม่มีจุดเด่นอะไรมากนัก แต่ดวงตาฉายแววอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก
"ถ้าเงินทอนครบ ผมจะขอตัวไปเตรียมของให้พี่แมนต่อในครัว...เอ่อ แล้วถนนข้างหน้านี่รถจะติดนะครับ ถ้ายังไง คุณแมกซ์รีบกลับไปพักผ่อนจะดีกว่านะครับ"
" เออ ไปทำงานต่อเถอะไป "ชายหนุ่มโบกมือไปมาเปนเชิงบอกให้เด็กในร้านทำงานของตนเองต่อไป ส่วนตัวเขาเองก็นั่งอยู่ตรงนั้นซักพักก่อนจะลุกขึ้นแล้วขับรถออกจากร้านไป
+++++++++++++
เจ้าน้อยเดินเข้าไปเตรียมของหลังร้านไม่ได้สนใจจนถึงเวลาที่กตัญญูจะมาจึงได้เดินไปดึงม่านหน้าร้านขึ้นแล้วเห็นว่ามีเงินวางทิ้งเอาไว้อยู่บนโต้ะ จำนวนของมันคือเงินทอนที่เขาเพิ่งส่งให้เจ้าของร้านไป นี่เป็นครั้งที่สองในรอบยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วที่มีคนทิ้งเงินเอาไว้ให้เขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแบบนี้
"....อะไรกันล่ะวะเนี่ย...." สมปองพับเงินใส่กระเป๋าไปอย่างงงๆ แต่ก็คิดว่าอีกฝ่ายคงจะมึยจนลืมเป็นแน่
"เอาว่ะ ถ้ามาอีกค่อยคืน"
"ไอ้น้อย...อยู่รึเปล่า เตรียมของรึยัง" ทันใดเสียงของเชฟหนุ่มก็ดังขึ้นจากหลังร้านพร้อมร่างสูงใหญ่ที่เข้ามาพร้อมกับของสดที่ไปแวะซื้อที่ตลาดมาก่อนหน้านี้ เรียกให้สมปองต้องรีบ วิ่งฉิวกลับเข้าไปในห้องครัวเพื่อช่วยอีกฝ่ายเตรียมของตามหน้าที่เหมือนทุกที.........
+++++++++++++
:pig4: สำหรับมาม่าค่ะ .. ว่าแต่อ่านกันมาสองสามตอนนี่ เจอมาม่ากันรึยังคะ .. :กอด1: รีดเดอร์ทุกคน
-
ยังไม่เจอค่ะ (แต่ก็ยังไม่วางใจ แหะๆ)
ดูคุณแมกซ์จะไม่ค่อยสนใจเจ้าน้อยแฮะ อยากรู้จริงว่าเจ้าน้อยจะมีจุดเด่นอะไรทำให้หันมาสนใจได้ ^^
:L2:
-
:L1:
-
ไม่อยากเจอมาม่าอ่ะ ไม่หิว ไม่อยากกิน แต่ถ้าไรเตอร์เอามาเซิฟยังไงก็จะกิน กร๊ากกกกก
เจ้าน้อยออกจะน่ารัก ถ้าแม็กซ์จะทำร้ายเจ้าน้อยได้ก็ต้องผ่าน.... ผ่าน .... รีดเดอร์หลายคนล่ะเอ้า
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับนิยายก่อนนอนจ้า
-
ค่ะ ข้าพเจ้าได้กลิ่นมาม่าช้างน้อยรสหมูสับลอยมาเอื่อยๆแล้วค่ะ :เฮ้อ:
ว่าแล้วก็ :กอด1: เจ้าน้อยของพี่(นุ่น)ล่วงหน้า สู้ๆเค้านะลูก พวกเสือสิงกระทิงแรดก็งี้ เด็กน้อยจะไปตามทันคงไม่ได้
เป็นตัวหนูนี่แหละ เอาความใสซื่อเข้าเป็นเกราะนะคะ เฮ้อ............
-
:เฮ้อ:วน้อยเอ้ย โดนว่าเสียๆหายๆมาสองดอนละ เพิ่งมีข้อดี ตรงนี้ล่ะ
-
ก็มาม่าทุก2-2ตอนนั่นแหละค่ะ :m15:
ช่างคิดกันนักแต่ละแผน
สนุกกันนักรึงาย :angry2:
วันไหนหลงของดำกับก้นงอนๆขึ้นมาและจะรู้สึก
ไม่อยาก :m15:จะคิดถ้าน้อยรู็
-
:L2: มอบดอกไม้แห่งความขยันโพสต์แทนแล้วกันนะคะ :L2:
:pig4: :pig4:
-
น้อย รู้ตัวป่ะว่าตัวเองกำลังถูกเจ้านายประเมินราคาอยู่น่ะ แถมน้อยมีแต่ข้อตำหนิ
ฮึ..อยากให้น้อยได้มีโอกาสปฏิรูปตัวเองมั่งจัง แล้ววันนั้นคุณแม็กซ์อย่าเสียดายล่ะ
-
โหวอีพี่แมกคะ พูดบรรยายถึงหนู๋น้อยเสียนึกภาพเสียเกินจริงเลยค่ะ 555555555555
เอ่น๊ายังไงก็วาที่เมียอย่าไปคิดมากเลย รีบๆบำรุงด้วยนมข้นเร็วๆจะได้ผิวใสปิ๊งๆๆๆๆเสียที
-
ไม่อยากเจอมาม่าอ่ะ ไม่หิว ไม่อยากกิน แต่ถ้าไรเตอร์เอามาเซิฟยังไงก็จะกิน กร๊ากกกกก
เจ้าน้อยออกจะน่ารัก ถ้าแม็กซ์จะทำร้ายเจ้าน้อยได้ก็ต้องผ่าน.... ผ่าน .... รีดเดอร์หลายคนล่ะเอ้า
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับนิยายก่อนนอนจ้า
^
ตรงใจสุดๆ
-
พี่แม็กซ์....
อย่ามาหลงก้นงอนๆของเจ้าน้อยนะ ชิชะ
ระวังจะหลงเด็ก"น้อย"ไม่รู้ตัว หึหึ
รอตอนต่อไปค่ะ !!!
-
ยังไม่เจอมาม่า แล้วก็ไม่อยากเจอด้วยค่า
-
ตัวเอง ~~~~^ ^ ตอนนี้ไม่เจอดราม่าค่ะ
ตอนที่แล้วเค้่าว่าเค้า่เจอแหละ เอิ๊กกกก เค้ามันจำพวกคิดมาก คิดเยอะ
แล้วก้อเก็บไปอิน ฮ่าๆๆๆๆ
ปวดหัวจายยย อยากจะให้พี่แมกซ์โดนเอาคืนเยอะๆ เหมือนกันนะ
แบบมาล้อเล่นกับความรู้สึุกของคนเราแบบนี้ได้ไง
แถมน้องเจ้าน้อยยังเด็กนัก
แต่ก้อนะ ตอนนี้ที่แล้วเค้ายังรู้สึกว่า พี่แมกซ์ก้อมีความเจ็บปวดอยู่มากมายเหมือนกัน
ปมขมวดดด ไปหมดแระ เอิ๊กกกก
ปล.ครายว่าเจ้าน้อยไม่น่ารักน๊าาา น่ารักจิตายไป
ดูเลือดวันจันทร์ น้ำลายหยดแหมะๆ เด็กอาร๊ายยย เท่ห์ได้อีกกก
ติดตามตอนต่อไป สู้ๆ จ่ะตัวเอง +1
-
หมั้นไส้อิพี่แม็กซ์
ชิชะ แล้วจำคำพูดตัวเองดีๆ นะยะ อย่ามาหลงรักเจ้าน้อยแสนใสซื่อของพวกเราหล่ะ
-
ตกลงพี่แมกซ์จีบน้อยแบบหลวมตัวใช่มั้ยนี่
แต่สงสัยว่า ทำไมพี่แมกซ์ต้องวิตกกังวลเรื่องที่เทียนจะแต่งงานมากถึงมากที่สุดขนาดนี้
บวกอีก 1 แต้ม ระหว่างรอตอนต่อไป ขอบคุณค่ะ
-
:m20:พีแมกซ์ บรรยาย เจ้าน้อยซะ :laugh: แต่อยางไรก็ :กอด1: :กอด1:น้อยอ่ะ
-
:pig4:
-
ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบแมกซ์ เอาชีวิตคนอื่นมาเป็นของเล่น เขาจนแล้วไง ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกหรือ แย่มากๆ
-
เก็บไว้เลยน้อย ไม่ต้องไปคืน 555
-
ตอนนี้อ่ะ...ยังไม่เห็นหรอกฮะ...ไอ่มาม่าที่ว่าหน่ะ
แต่อนาคตเนี่ย...เค้าว่าเค้าเห็นมันมาลาง ๆ แล้วนะฮะไรท์เตอร์...งุงิงุงิ~*
ขนาดตัวเองยังไม่ชอบให้คนอื่นมาทำร้ายความรู้สึกตัวเองเลย...แล้วนี่พี่แมกยังจะเอาความรู้สึกของเจ้าน้อยไปเล่นอยู่อีกเหรอ
ไม่อยากจะคิดต่อเลยอ่ะ -*-
สาธุ...ขอให้พี่แมกหลงเจ้าน้อยอย่างโงหัวไม่ขึ้นที่เถอะ...เค้าว่าเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นนะพี่แมกนะ...คริคริ
-
ช่วงนี้มาม่าขาดตลาดคงไม่มาในเร็ววันมั้งค่ะไรท์เตอร์
สงสารน้อยน่ะเนี่ย อยู่ดีดีก้อต้องไปเล่นเกมส์กะเค้าด้วย
-
คุณคนเขียนค่ะ ร้านเนี่ยเขาขายกาแฟไม่ใช่เหรอค่ะ
จะมีมาม่าได้ยังไงหล่ะ เมนูพิเศษก้อไม่ได้นะค่ะเพราะมันไม่เข้ากับกาแฟ
ไม่ต้องมีมาม่าเป็นของสมมนาคุณนะค่ะ ดิฉันไม่รับค่ะ ชิส์
-
ตอนนี้ยังไม่เจออ่ะนะว่ามีมาม่าอ่ะ
แต่ต่อๆ ไปน่ะ
ไม่แน่น้า
แต่ก็ไม่อยากให้มีเท่าไรเลย
สงสารเจ้าน้อย ยังเด็กอยู่เลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เฮ้อๆๆๆ เขามากอดรอเป็นกำลังใจน้อย
ที่กำลังจะเป็นเหยื่อให้พี่เเม็กซ์
-
โคไรท์หนีไปสัมนาที่หัวหินหนึ่งวันแล้วจะกลับมาเช็คเรตติ้งเจ้าน้อยนะคะ
-
กว่าจะหาที่จอดรถได้ทำเอาทินกฤตเสียเวลาไปมาก และเขาก็ไม่รีรอที่จะรีบเดินลงจากรถยนต์ราคาแพงของตัวเองเข้าไปในร้านกาแฟที่เพื่อนของตัวเองหุ้นกับน้องชาย คืนนั้นที่พศวัตไปส่งเขาที่บ้านมันทำให้เขาหงุดหงิด แต่ความหงุดหงิดนั้นกลับช่วยให้เขาไปคิดแผนการมาช่วยให้แผนของเขาเป็นไปได้อย่างราบรื่นมากขึ้นได้ กรอบประตูสีขาวถูกผลักเข้าไปพร้อมกับเสียงกระดิ่งที่แขวนเอาไว้ดังเป็นสัญญาณเตือนให้คนในร้านหันมาสนใจแขก
"เชิญครับ...อ้าวพี่เทียน" เสียงรามินทร์เอ่ยทักอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นทินกฤตเดินเข้ามาด้านในร้าน
"ทำไมวันนี้มาคนเดียวได้...พี่แมกซ์หายไปไหน รู้ละ เมาค้างแหงๆ...เมื่อคืนเหมือนจะกลับเช้าเลยนี่"
"อ้อ...วันนี้ไม่ได้นัดอะไรกันหรอก พอดีพี่มีธุระนิดหน่อย....เออ...มิน เด็กเสริฟอีกคนล่ะ" ร่างสูงโปร่งมองไปรอบๆร้านที่ไม่ค่อยมีคนในช่วงบ่าย
"ใครอ่ะ จิ๊บหรือเจ้าน้อยครับ...ถ้าจิ๊บล่ะก็ไม่อยู่หรอกนะ ไปเที่ยวกับ "แฟน"..."รามินทร์มุ่ยหน้าเล็กน้อย
"ไม่ใช่จิ๊บซิ่...เอ้อ เจ้าน้อยอะไรนั่นน่ะ...พอดีวันก่อนพี่เหมือนจะทำของตกอยู่แถวร้านน่ะ เห็นเด็กมันกวาดๆอะไรอยู่ไม่รู้มันจะเห็นหรือเปล่า" ชายหนุ่มพยายามทำหน้าร้อนรน และดูเหมือนจะได้ผลรามินทร์เชื่อสนิทใจรีบเดินไปเรียกสมปองมาทันที
"น้อย เดี๋ยวดูของให้พี่เทียนด้วยนะ เดี๋ยวพี่ ไปช่วยพี่แมนยกของข้างหลังแป๊บ..."รามินทร์ว่าก่อนจะรีบวิ่งไปด้านหลังเมื่อได้ยินเสียงกตัญญูร้องเรียก
"มีอะไรให้ช่วยเหรอครับ...." เด็กหนุ่มร่างผอมในชุดพนักงานของร้าน เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าท่าทางนอบน้อมเช่นเดิม
"มีซิ่....มากับพี่หน่อย" เมื่อรามินทร์เดินหายไปหลังร้านเท่านั้น ทินกฤตก็คว้าแขนสมปองให้เดินตามออกมานอกร้านทันที
+++++++++++
"เอ่อๆ คุณ....เทียน....เอ่อจะไปไหนครับ" เด็กหนุ่มพยายามรั้งเอาไว้ แต่ก็ไม่กล้ากระชากแขนกลับเสียทีเดียว
"มากับพี่ก่อนแป๊บนะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังมีเรื่องอยากจะให้เราช่วยเสียหน่อย" ไม่พูดเปล่า ทินกฤตก็กดรีโมทรถดันตัวอีกฝ่ายเข้าไปนั่งทันที
"แต่งานที่ร้าน..."สมปองหันกลับไปมองที่ร้านด้วยความลำบากใจ เพียงเท่านี้คนก็ขาดแทบตายอยู่แล้ว อยู่ๆเขามาหายตัวไปแบบนี้อีกนอกจากกตัญญูจะโวยแล้ว ยังทำให้รามินทร์ลำบากไปอีก
เห็นเด็กหนุ่มทำตาละห้อยหันไปมองร้านแบบนั้น ก็ทำให้ทินกฤตอดสงสารเด็กไม่ได้ เขาคว้าโทรศัพท์มากดหารามินทร์ทันที ในขณะที่อีกมือก็สตาร์ทรถออกไป
"มินเหรอ...พี่เทียนเองนะ เออ พี่ขอยืมตัวลูกจ้างเราหน่อยนะ เดี๋ยวจะพากลับมาส่ง อ้อ แล้ว เรื่องค่าแรง ค่าเสียหายรายได้อะไรวันนี้คิดมานะ พี่จ่ายเอง ไม่ๆ ไม่ได้เกี่ยวกับแมกซ์ พอดีน้องเขาตรงคอนเซ็ปต์ที่บริษัทพี่นิดหน่อยนะ ขอพาตัวไปให้ป๊าดูนิดนึงละกันนะ" ทินกฤตรู้ดีว่าเขาไม่เคยบอกว่า ตัวเองทำหน้าที่การงานอะไรจึงได้พูดกับรามินทร์ออกไปแบบนั้น และรู้ว่าน้องชายของเพื่อนคนนี้จะเชื่อเขา ...เหมือนเช่นทุกๆครั้ง ชายหนุ่มยิ้มเมื่อได้รับคำตอบจากรามินทร์ก่อนจะหันหน้ามามองหน้าของเด็กหนุ่มที่นั่งรถตัวเกร็งอยู่ข้างๆ
"พี่ไม่เอาเราไปต้มยำหรอก เนื้อไม่มี...พอดีจะไปซื้อของให้น้องชายน่ะ แล้วมินน่ะรู้จักกับน้องชายพี่ ถ้าเกิดเขารู้ว่าพี่จะไปซื้อของให้น้องต้องโทรไปบอกกันก่อนแน่มันก็ไม่เซอร์ไพรซ์ซิ่จริงไหม" ทินกฤตยิ้ม
"อ่า....ครับ....ถ้าคุณมินไม่ว่าอะไร ก็ตามแต่คุณเทียนเถอะครับ...."สมปองพยักหน้าลงน้อยๆเขาไม่กล้าขัดอะไรคนพวกนี้อยู่แล้ว
+++++++++++
ทินกฤตพาเด็กหนุ่มมาที่ห้างสรรพสินค้า ไม่รอช้า ลากแขนสมปองเดินเข้าร้านขายเสื้อผ้าทันที
...ถ้ามันไม่สเปคมึงนะกูจะทำให้มันเป็นสเปคมึงให้ได้ ไอ้แมกซ์....
ทินกฤตจับสมปองไปยืนหน้ากระจก หยิบเสื้อที่คิดว่าจะเป็นไซส์เดียวกับเด็กหนุ่มขึ้นมาทาบ เขาเลือกแบบที่เหมาะและทำให้ร่างที่ผอมๆนั้นดูมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างและสีก็เลือกโทนสีที่ แมกซ์จะชอบด้วยไม่เพียงแค่นั้นยังบังคับให้ใส่กางเกงยีนส์เนื้อดีราคาแพงอีกด้วย ทินกฤตซื้อทุกอย่างที่ให้น้อยใส่มาอย่างละสองชุดจนแม้แต่หุ่นลองเสื้ออย่างน้อยยังต้องเอ่ยปากถาม
"เอ่อ...คุณเทียนครับ สองชุดเลยเหรอครับ"
"อืม...พี่ซื้อให้เราด้วย ค่าจ้างที่ออกมากับพี่วันนี้...เราอายุเท่าๆกับน้องพี่น่ะ เห็นแล้วก็นึกถึงมัน...ไว้ว่างๆ ออกมากับพี่อีกนะ จะพาไปกินขนม" ทินกฤตพูดโดยที่ลืมไปว่าอีกฝ่ายก็ทำงานอยู่ร้านขนมอยู่แล้ว มือเรียวยกขึ้นขยี้ผมของอีกฝ่าย ดวงตารีเล็กพิจารณา...
"เดี๋ยวไปร้านตัดผมกับพี่หน่อยละกัน พอดีผมพี่มันไม่ค่อยได้ทรงเลยวันนี้...เราอยากตัดทรงไหนก็บอกนะ อยากให้สาวกรี้ดแบบไหนบอกพี่ เดี๋ยวพี่ จัดให้"
+++++++++++
คืนนั้นพศวัตก็ออกไปสนุกเช่นทุกวัน หากแต่คืนนี้เขากลับเที่ยวเพียงลำพัง นับว่าน้อยคืนนักที่เขาจะออกไปตามลำพัง ชายหนุ่มรับไมตรีจากหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักตามสเปกจนแทบเลือกไม่ถูกว่าจะออกไปกับคนไหนดี สุดท้ายก็ออกไปกับฝาแฝดคู่หนึ่งและขับรถออกจากโรงแรมหรูหลังจากเสร็จกิจเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มผิวริมฝีปากอย่างอารมณ์ดี ฝาแฝดคู่นั้นเอาใจเขาเป็นอย่างดี แม้จะรู้สึกสนุกมาก แต่เขาก็ไม่อยากสานต่อนัก เขาไม่ชอบเรื่องยุ่งยากไม่เคยชอบความสัมพันธ์ที่ยาวนานเลยซักนิด
เสียงเพลงเกาหลีดังขึ้นเหมือนเช่นทุกคืน ร่างผอมของสมปองกำลังจะยักย้ายเหมือนทุกที แต่ก็ต้องหยุดเมื่อหันไปมองที่มุมห้องแล้วเห็นถุงใส่เสื้อผ้าราคาแพงวางอยู่ แม้จะเกรงใจอีกฝ่ายแทบตาย พยายามปฏิเสธแค่ไหน แต่ทินกฤตก็ยังยัดถุงพวกนี้ใส่มือเขามาอยู่ดี...เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปใส่เสื้อผ้าพวกนี้กกัน คนแบบเขาแต่งตัวปอนๆก็อาจจะดีแล้วก็เป็นได้
...เอาไว้ใส่ให้สาวกรี๊ดไง...
คำพูดของทินกฤตย้อนกลับเข้ามาในหัว เด็กหนุ่มยิ้มอย่างนึกสนุกเมื่อหันไปมองกระจก เห็นผมทรงใหม่ที่เขายังไม่ยอมสระให้ที่เซ็ทอยู่เสียทรงไป ร่างผอมจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ ทินกฤตซื้อให้ เวลาก่อนฟ้าสางยังเป็นเวลาของเขา ขอหล่อตามใจซักวันจะเป็นไร ก่อนที่จะกึ่งกระโดดกึ่งก้าวลงมาตามบันไดตามจังหวะเพลง แต่เมื่อเดินลงมาถึงก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่มาหยุดอยู่ที่ประตูหลังร้าน
"เหวออออ" สมปองกระโดดโหยงด้วยความตกใจ เพราะเขาแค่ลงมาเปิดประตูเอาไว้เฉยๆยังไม่ได้เปิดไฟฟืนใดๆ "ผีหลอกกก" เด็กหนุ่มร้องลั่นเมื่อเห็นแต่เงาร่างดำทะมึน
" ผีอะไร?! "เสียงทุ้มแฝงไปด้วยความเอาแต่ใจอยู่ในคำพูดอยู่เรื่อยไปดังขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์นัก
สมปองจำเสียงตวาดนั่นได้ขึ้นใจ เด็กหนุ่มรีบกระโดดโหยงไปเปิดไฟฟืนจนสว่างทั้งร้านก่อนจะหันกลับมามองร่างสูงใหญ่ของพศวัต ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดที่ดูแตกต่างจากเมื่อวานด้วยเสื้อเชิ๊ตราคาแพงสีดำกับกางเกงราคาแพงเข้าชุดกัน เข็มขัด เลสข้อมือ นาฬิกา และทรงผมที่ตั้งใจแต่งตัวออกมาจากบ้านมากกว่ากลับมาจากไปเที่ยวเมื่อคืน
พศวัตยื่นถุงใส่โจ๊กให้คนตรงหน้าก่อนจะต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับสิ่งที่เห็น เสื้อผ้าที่สมปองใส่อยู่นับว่าแปลกตาและแตกต่างไปจากชุดเครื่องแบบของร้านที่มักจะใส่อยู่ไม่น้อย เสื้อยืดสีขาวสกรีนลายกราฟิตี้ฉวัดเฉวียนแต่ก็ช่วยให้ช่วงไหล่ช่วงอกที่ดูผอมบางของสมปอง ดูมีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้าง กางเกงยีนส์เข้ารูปแต่ไม่ใช่รัดทำให้ดูช่วงขาดูทะมัดทะแมงไม่เก้งก้างเหมือนทุกที ทรงผมของเด็กหนุ่มก็ต่างไปจากทุกครั้ง จากเดิมที่อาจจะเรียกได้ว่าไม่ได้ต่างจาก เด็กแว๊นซ์ ตามข้างทาง กลับดูเป็นผู้เป็นคน เปิดโชว์หน้าผากให้เห็นคิ้วคมและดวงตากลมโตของสมปองได้อย่างถนัดตา
" แต่งตัวอะไรมาเนี่ย?... แปลกๆนะ "พศวัตที่ยืนอึ้งอยู่นานเพื่อรวบรวมสติพูดออกมา ถือที่ถือถุงโจ๊กก็ยังยังค้างเอาไว้แบบนั้น
"แปลกเหรอครับ?...."สมปองก้มลงมองเสื้อผ้าที่ใส่
"นั่นซิ่นะครับ...อย่างผมคงไม่เหมาะกับเสื้อผ้าพวกนี้หรอก...เอ่อ คุณแมกซ์ จะรับน้ำอะไรไหมครับ เดี๋ยวผมไปทำให้" เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างผิดหวัง ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
" เฮ้ย เดี๋ยว .. เอ้า ซื้อมาฝาก "พศวัตยื่นถุงใส่โจ๊กให้คนตรงหน้าอีกครั้ง
" ก็ไม่ใช่ว่าไม่เหมาะแค่ไม่ชินมากกว่า "
"อ่ะ ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มยกมือไหว้ก่อนจะรับถุงโจ๊กมา
"มีสองถุง คุณแมกซ์รับด้วยนะครับรอซักครู่นะครับ" ว่าพลางก็วิ่งฉิวไปเอาโจ๊กใส่ชามนำมาเสิรฟให้กับอีกฝ่าย
"เชิญครับ" เด็กหนุ่มยกชามใส่โจ๊กมาเพียงหนึ่งชามพร้อมกับน้ำเปล่าเย็นๆอีกหนึ่งแก้ว
" ก็บอกว่าซื้อมาฝากไง ไปแกะใสชามมากินด้วยกันสิ "พศวัตย้ำในสิ่งที่ตนเองบอก แล้วนั่งรอให้อีกฝ่ายทำตามที่สั่ง
"แต่......." ตั้งใจจะเอ่ยแย้ง แต่เมื่อเจอสายตาที่มองมา ก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องเดินกลับไปเทโจ้กมานั่งกินด้วยจนได้ รสชาตของโจ๊กอร่อยแตกต่างจากโจ๊กเซเว่นที่กินประจำอยู่อย่างไม่น่าเชื่อ เด็กหนุ่มทำตาโตขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
" เห็นไหมล่ะบอกแล้วว่าอร่อย "พศวัตยิ้มกับท่าทางแบบนั้นของสมปอง ก่อนจะมองเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายสวม...เสื้อยืดยี่ห้อนี้ตัวละเกือบสองพัน กางเกงยีนส์ตัวนี้ก็เกือบหมื่น...
" เมื่อวานยังใส่กางเกงมวยอยู่เลยนี่ นึกยังไงมาแต่งตัวเอาเวลานี้ล่ะ? "
"เอ่อ....ก็...ผมไม่ได้ออกไปไหน จะแต่งก็คงแต่งได้ก่อนทำงาน เดี๋ยวว่าจะไปเปลี่ยนแล้วล่ะครับ...แบบนี้คงทำงานไมได้แน่" สมปองตอบไปตามตรง
"ก็แค่นึกสนุกน่ะครับ..."
" ก็.. น่ารักดีนี่ พี่..ว่ามันก็เหมาะกับเราออก "มือแกร่งยกขึ้นจิ้มหน้าผากที่เปิดขึ้นเบาๆก่อนจะเลยไปจับผมที่ยังเป็นทรงอยู่ได้เพราะแวกซ์
" ทำผมด้วย? "
"เอ่อ....ครับ" สมปองพยักหน้าลง ก่อนขยับหลบเล็กน้อย เพิ่งเคยได้ยินพศวัตใช้คำแทนตัวเองว่า "พี่" ก็วันนี้ อดนึกแปลกใจไม่ได้ว่าวันนี้ ทั้งเจ้านายกับ เพื่อนเจ้านายของเขาเป็นอะไรกันไปหมด
"คุณเทียนว่า เผื่อสาวจะกรี้ดขึ้นมาเลยให้ตัดทรงนี้"
" ไอ้เทียนน่ะเหรอ?... "พศวัตขมวดคิ้ว ก่อนจะถามต่อ
" ไอ้เทียนมาหาเราน่ะเหรอ? "
"ครับ..." สมปองพยักหน้ารับ
"คุณเทียนมาที่ร้าน...บอกว่าให้จะไปซื้อเสื้อผ้าให้น้องชาย คุณเทียนว่าเห็นผมตัวเท่าๆน้องชาย เลย...บอกให้ผมไปด้วยกันน่ะครับ" สมปองจำใจต้องตอบออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ ในตอนเย็นที่กลับมาถึงร้านเขาต้องบอกว่าทินกฤตให้เขาไปถ่ายรูปเลยจับแต่งตัวแล้วก็เอากลับมาส่งเท่านั้นแต่ในตอนนี้เขากลับพูดตามบทที่ทินกฤตให้มาไม่ได้จริงๆ
" อ้อ... ไอ้ถังน่ะเหรอ? "พศวัตทำเป็นพยักหน้ารับรู้ พอสมปองพูดว่าตัวเองขนาดตัวเท่ากับน้องชายของทินกฤตเขาก็เขาใจทุกอย่างได้ทันที
... มึงจะใช้แผนนี้เลยใช่ไหม?...
"เอ่อ เรื่องนั้นผมก็ไม่ทราบ..."เด็กหนุ่มโคลงหัว
"มีอะไรหรือเปล่าครับ ผมไม่น่าออกไปในเวลางานเลย แต่คุณเทียนก็โทรบอกคุณมินแล้ว ผมก็ไม่กล้าปฏิเสธหรอกครับ..." สมปองเห็นท่าทางเหมือนไม่พอใจของอีกฝ่ายจึงรีบบอกออกไปเช่นนั้น
" ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่.. กินต่อสิ ให้หมดนะ มันแพง "เขาชี้ที่ชามโจ๊กของอีกฝ่าย ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินโจ๊กของตัวเองจนหมดชาม สมปองเองก็ได้แต่ทำตามที่อีกฝ่ายสั่ง กินโจ้กไปจนหมดชามด้วยความรวดเร็วเพราะหยุดไม่ได้จากความอร่อยของโจ้กนั่นเอง เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ เมื่อเด็กหนุ่มตักช้อนสุดท้ายเข้าปาก
....อร่อย...เกิดมาไม่เคยกินโจ้กอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย....
" เลอะแล้ว "พศวัตเตือนเมื่อสมปองวางชามโจ๊กนั้นลงกับโต๊ะอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
"เอ้ะ เหรอครับ "สมปองว่าพลางยกหลังมือขึ้นเช็ดปาก ถูไปมา..ก่อนที่เสียงหัวเราะนั้นจะเรียกความสนใจได้ไม่น้อย ดวงตากลมเหลือบมองผู้เป็นนาย
....หัวเราะเป็นด้วยแฮะ...
"งั้นเดี๋ยวผมเอาชามไปเก็บก่อนนะครับ.... เปลื่ยนเสื้อผ้าด้วย แบบนี้คง ขัดพื้นไม่ได้..." เด็กหนุ่มว่าพลางลุกขึ้น หมายจะเอาชามไปเก็บในห้องครัว จะได้ทำงานที่ได้รับมอบหมายเสียที
" ผมทรงนี้ก็ดีนะ เซ็ทผมเป็นไหมล่ะ? "จู่ๆ ชายหนุ่มก็พูดขึ้นมา เขายอมรับว่าผมทรงเปิดหน้าผากทรงนี้ทำให้เห็นหน้าเด็กคนนี้ได้ชัดๆมากขึ้น มันคงดีกับธุรกิจของเขามากกว่า ถ้าพนักงานของร้านจะดูดีขึ้นสมปองส่ายหน้าพรืด
"ไม่เป็นหรอกครับ.... อย่างมากก็แค่หวีๆเท่านั้น"
" ตัดมาแล้วก็ต้องเซ็ทมันทุกวันนะ ไปอาบน้ำสระผมเลย เดี๋ยวจะสอนให้ ไปๆ "เขาโบกมือไล่
"อ่ะ ครับๆ "สมปองทำหน้าเหลอหลา ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำสระผมเหมือนที่อีกฝ่ายสั่งด้วยความรวดเร็ว ไม่นานนักก็กลับลงมาพร้อมด้วยเสื้อกล้ามกับกางเกงมวยสภาพปอนๆไม่ต่างจากเมื่อวาน ยิ่งผมชื้นๆจากการสระผมดูยังไงก็เหมือนลูกหมาเพิ่งจะตกน้ำมาหมาดๆ
+++++++++++
" เอ้านี่ แวกซ์ผม เอามือมา "เขาจับมือเล็กแต่สากด้านของสมปองมา แล้วควักแวกซ์ใส่ฝ่ามือนั้น
ก่อนจะจับมือนั้นให้จัดทรงผมอย่างง่ายๆ พร้อมกับอธิบายว่าควรจัดผมตรงไหนก่อนเรียงลำดับไปจนถึงสุดท้าย
" เสร็จละ เข้าใจไหม? "พศวัตที่ยืนซ้อนหลังเด็กร่างผอมเกร็งถาม ริมฝีปากแทบจะติดใบหูนั่นแล้ว
"ค...ครับ เข้าใจครับ" ลมอุ่นที่เป่าเข้ามาข้างหูทำเอา สมปองต้องยักไหล่ขึ้นหลบ
" งั้นต่อไปก็ทำผมแบบนี้ทุกวันนะ โอเค? "พศวัตขยับตัวออก เขาสั่งแล้วเดินไปล้างมือในห้องน้ำ ก่อนจะบอก
" เดี๋ยวขอไปนอนในออฟฟิตแป๊บ จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ "พูดจบก็เดินหายเข้าในห้องทำงาน
"ครับ...." เด็กหนุ่มรับคำอย่างงงๆกับอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้
"เอ้อ คุณแมกซ์ครับ "เด็กหนุ่มว่าพลาง เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนจะดึงเงินทอนที่อีกฝ่ายวางลืมเอาไว้เมื่อวันก่อนออกมาจากกระเป๋า
" นี่คุณลืมไว้เมื่อวานครับ"
" อ้อ.. นั่นน่ะเหรอ .. ขอบใจนะ "เขายิ้มให้เด็กในร้านเล็กน้อยแล้วรับเงินนั่นมาก่อนจะปิดประตูออฟฟิต
-
:เฮ้อ:แต่ละคนคิดแต่จะหลอกเด็ก เล่นพนันกัน เอาความรู้สึกของเด็กเป็นเดิมพัน
-
:กอด1: มาลงทันใจจริง +1 เลยค่ะ
มีแต่คนจะแกล้งเจ้าน้อย น่าสงสารจังอ่ะ
-
เหอะๆ เหมือนจะดีเลยเนอะ
แต่ว่า .. ไม่เห็นมีใครถามความเห็นเจ้าน้อยซักคนเลย ..
ให้รู้เองทีหลังมันเสียความรู้สึกนะ คาดว่าคนที่หวั่นไหวก่อนคงเป็นเจ้าน้อยแน่ๆ :เฮ้อ:
-
เพื่อแผนการที่วางไว้
ยอมทำทุกอย่างกันเลยนะหนุ่้มๆ
ระวังจะตกหลุมที่ตัวเองวางไว้
อ๊ากกกก ตัวเอง ไม่เอารูปเจ้าน้อยมาจิ้นหน่อยเหรอ คริคริ
เจ้าน้อยตอนแปลงโฉมมม
-
อิอิ น่าร๊ากดี รออ่านต่อจ้า
-
เหอะๆ เหมือนจะดีเลยเนอะ
แต่ว่า .. ไม่เห็นมีใครถามความเห็นเจ้าน้อยซักคนเลย ..
ให้รู้เองทีหลังมันเสียความรู้สึกนะ คาดว่าคนที่หวั่นไหวก่อนคงเป็นเจ้าน้อยแน่ๆ :เฮ้อ:
+1 ให้กับเม้นท์นี้...เค้าเห็นด้วยอย่างแรงงงงงงงงง >/////////<
-
เดี๋ยวก็หลงเจ้าน้อยทั้งคู่หรอกนะ
อิอิ
ทั้งพี่แมกซ์ทั้งพี่เทียน
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ทำใมเห็นแก่ตัวจังล่ะ 2คนนั้นน่ะ
-
นั่นแหนะจะคิดมิดีมิร้ายกับน้อยเหรอ
-
:m15: น้อยช้ำแน่ๆ
:angry2: ไอ้พี่เทียนไอ้คุณแม็ก คุณเมิงเอากันเองไปเหอะ
อย่าลากน้อยเข้ามา
ไรเตอร์&โคไรเตอร์ เปลี่ยนพระเอกเหอะ ข้อร้อง ไม่ก็หาาุภาพบุรุษสุดเพอเฟ็คมาจีบน้อยก็ได้ :m13: นะนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
แถมไม่ยอมอ่านซีรี่ย์ 2 ด้วย
55 ไม่อยากกินมาม่าเน้นๆอ่ะ
แต่สไตล์เจ้าน้อยนี่เราชอบนะ
มาม่าลึกๆ 55
: P
เห็นด้วยกับคุณ Églantier✿
อย่างแรงค่ะ เจ้าน้อยน่าสงสาร
T^T
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
:m15: น้อยช้ำแน่ๆ
:angry2: ไอ้พี่เทียนไอ้คุณแม็ก คุณเมิงเอากันเองไปเหอะ
อย่าลากน้อยเข้ามา
ไรเตอร์&โคไรเตอร์ เปลี่ยนพระเอกเหอะ ข้อร้อง ไม่ก็หาาุภาพบุรุษสุดเพอเฟ็คมาจีบน้อยก็ได้ :m13: นะนะ
o13 o13 o13
-
รอโคไรท์กลับใปจะจัดให้ชุดใหญ่ :กอด1:
-
เีพี้ยงขออย่าให้น้อยต้องเป็นถ้วยรางวัลชให้สองคนนี้เลย
สงสารเด็กอ่ะ
เล่าความรู้สึกของน้อยแล้วแบบ เด็กใสซื่อแบบนี้หายากในเมืองใหญ่จริงๆ
ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้เข้าไป จะเปลี่ยนแปลงเด็กคนนึงให้กลายเป็นคนแบบไหนหนอ
-
แหม่ ช่วยกันยัดเยียดจัง ไม่เป็นไรนะเจ้าน้อย
ช่วงนี้ยอมๆเค้าไปก่อน ให้เค้าเนรมิตเราให้ดูดีก่อน
แล้วค่อยชิ่งไปหาคนที่ดี หล่อ รวย กว่าพวกนี้ คิคิ
หรือไม่ก็ทำให้หลงจนหัวปลักหัวปลำแล้วค่อย ลารักจากจร
เหอๆ คนอ่านจะสะใจมาก เจ้าน้อยสู้ๆนะ
ขอบคุณไรเตอร์และโคไรเตอร์สำหรับนิยายค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
น้อยเริ่มจะน่ารักแล้วไหม
:กอด1:น้อย
+1 :L2: :L2:
-
ของเล่นของคนมีตจังค์อะนะ
ทำไมต้องมาโดนเอาสมปองด้วยเนี่ย
เด็กมันใสมากจริงๆ
-
เจ้าน้อยน่ารักใช่มั้ยล่ะ อิอิ
-
เจ้าน้อยแบ๊วจิงๆๆ :o8: :z1:
-
ทำเป็นเล่นแต่งตัวตุ๊กตากันเลยนะ
แล้วได้คิดถึงผลที่จะตามมาบ้างไม๊เนี่ย
ไว้ให้ถึงคราวน้อยบ้างแล้วกัน
-
น้อยใสซื่อและน่ารักยิ่งขึ้น หลังการถอดรูปน่ะ(ขนาดเปลี่ยนแค่ทรงผมนะ)
แล้ว ยังมีความซื่อสัตย์ อันเป็นคุณสมบัติที่ดีอีกด้วย
ฮึ คุณแม็กซ์ อย่ามาคิดเล่นๆ เชียว เดี๋ยวตกหลุมเจ้าน้อยแล้วปีนขึ้นไม่ได้ จะหัวเราะเยาะให้เลย
-
ถ้าไม่มีเรื่องท้าพนัน อะไรๆ มันคงจะดูลัลล้ากว่านี่นะเนี่ย
:เฮ้อ: ไม่อยากจะคิดถึงอนาคตข้างหน้า เมื่อเจ้าน้อยรู้ความจริง
แต่เจ้าน้อยน่ารักอ่ะ เป็นเด็กนิสัยดีนะ ขยัน ซื่อสัตย์ เจียมเนื้อเจียมตัว
ดูไร้เดียงสา เด็กๆ แบบนี้ล่ะ น่าจะเป็นคนที่ดัดนิสัยพี่แม๊กซ์ได้ดี o13
-
เมื่อไหร่น้อยจะรู้ตัวนะ อย่าให้ใจถูกหลอกไปก่อนละ มันเจ็บ
-
:เฮ้อ: ขอเศร้ารอก่อนได้มั้ยอารมณ์นี้ ไม่ไหวจะเคลียร์ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปแล้วกัน
:pig4: :pig4:
-
เวลาที่เหลือสมปองเร่งทำงานทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบเหมือนทุกครั้ง เขาตั้งใจกว่าทุกวันโดยการปิดเพลง เพื่อไม่ให้ เสียงนั้นไปรบกวนคนที่บอกว่าจะนอนและเขาคิดว่า วันนี้ทั้งวันเขาพักผ่อนไปกับการออกไปกับทินกฤตมามากพอแล้วภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมงครึ่ง เครื่องครัว พื้น กระจก ก็เงาวิบเด็กหนุ่มหันไปมองนาฬิกา เวลาเกือบจะตีห้าครึ่งเข้าไปแล้วแต่กตัญญูยังมาไม่ถึงร้าน ทำให้สมปองอกแปลกใจไม่ได้ แต่ก่อนอื่นเขาต้องไปปลุกเจ้านายอีกคนของเขาเสียก่อนที่ข้างนอกรถจะติด เด็กหนุ่มเคาะที่ประตูก่อนจะเปิดเข้าไปด้านใน
"คุณแมกซ์ครับ ถ้าไม่รีบกลับรถจะติดนะครับ"หากแต่เจ้าของร้านหลับหลับสนิท อยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวโต
ใบหน้าหล่อเหลา คมเข้มด้วยคิ้วหนา ที่มักจะขมวดเข้าหากันเสมอ แต่ในเวลานี้กลับผ่อนคลาย จมูกโด่งเป็นสันนั่นเป็นจุดเด่นพอๆกับริมฝีปากหยักหนาที่เชิดขึ้น ฉายแววเอาแต่ใจไม่น้อยในตอนนี้พศวัตกำลังหลับสบาย
เด็กหนุ่มมองหน้าของคนที่กำลังหลับ เขาไม่เคยเห็นพศวัตในลักษณะเช่นนี้ปรกติแล้วจะเห็นแต่ร่างสูงใหญ่เดินไปเดินมาพร้อมกับส่งเสียงคำรามดังเหมือนโกรธใครอยู่ตลอด แต่เมื่อมามองตอนที่อีกฝ่ายอยู่นิ่งๆ แบบนี้ก็คงต้องยอมรับว่า พี่น้องบ้านนี้หน้าตาดีกันทั้งบ้านจริงๆ ...อาจจะยกเว้น กตัญญูไว้บ้าง เพราะรายนั้นดูจะไม่ได้ใส่ใจ รูปลักษณ์ของตัวเองซักเท่าใดนัก
....ทำบุญด้วยอะไรกันน้อ เกิดมาหน้าตาดีทั้งบ้านเนี่ย.....
"คุณแมกซ์ครับ"
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เรียกอะไรต่อ เสียงเรียกของเชฟหนุ่มก็ดังขึ้นที่หน้าประตู ทำเอาสมปองถลาออกจากออฟฟิศไปแทบไม่ทัน
"อ้าว น้อยเป็นอะไรวะ หน้าตื่นเลย..." กตัญญูขมวดคิ้วถามอีกฝ่าย
"โทษทีนะเว้ย วันนี้มาสาย"
สมปองอ้ำอึ้ง อดแปลกใจไม่ได้ตัวเองทำหน้าตื่นขนาดนั้นเลยหรือยังไง ก่อนจะหันไปเห็นรามินทร์เดินสโหลสเหลตามเข้ามา
"เห็นรถพี่แมกซ์อยู่ข้างนอก มานอนที่นี่หรือไง"
"เอ่อ ครับ..." เด็กหนุ่มรับคำ "พักอยู่ในออฟฟิศน่ะครับ" รามินทร์ได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในออฟฟิศทันที
"พี่แมกซ์ จะนอนก็กลับบ้านไป" เมื่อเรียกเสียงดังแล้วยังไม่ตื่น น้องชายจึงเดินเข้าไปเขย่าร่างพี่ชายแรงๆ เสียงหนึ่งที
"พี่แมกซ์ ตื่นได้แล้ววว"
" ฮึ่ย อะไรวะ? ... อ่าว มิน มาแล้ว? "พศวัตสลืมสลือตื่น พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
" ทำไมมาสายล่ะ? "
"เอ่อ..... " ชายหนุ่มอ้ำอึ้งเล็กน้อย
" เอาเถอะน่า...พี่นั่นล่ะ ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่อง กลับไปได้แล้ว อย่ามานอนแถวนี้เกะกะร้าน "
" มาทำงานมั่งไม่ได้รึไงวะ อยู่บ้านคุณหญิงจิตราได้บ่นยาวอีก "ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะเปิดปากหาวอีกรอบ
"คราวหลังก็หอบข้าวหอบของมานอนกะสมปองมันเลยก็แล้วกัน " รามินทร์ว่าก่อนจะเดินไปอีกทาง
"เดี๋ยวแขกเข้าร้าน...เห็น คนเมาเพิ่งสร่างมาเดินอยู่ในร้านคงไม่ดีนักหรอก" รามินทร์ยังคงต่อล้อต่อเถียงกับพี่ชายเหมือนทุกที
" ไม่ได้เมาซักหน่อย แค่เมือคืนสอยแฝดได้ เลยออกกำลังมากไป ก็แค่นั้น "เขาพูดราวกับเป็นเรื่องปกติ ก่อนจะมองออกไปด้านนอกห้อง
" ไอ้แมนมันเป็นอะไรของมัน? "
"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก" รามินทร์ตอบทันควัน
" รู้ได้ไงวะ? "คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างแปลกใจในท่าทางของน้องชายก่อนจะลุกขึ้นขยับแขนขาแล้วออกจากห้องไปทักทายน้องชายอีกคน
++++++++++++++++
ร้านอาหารบรรยากาศสบายๆอยู่แถบชานเมืองที่ทินกฤตจำใจขับรถมาตามนัดของพศวัตนั้นมีการแบ่งโต้ะอาหารแยกเป็นสัดส่วนเหมาะกับการนัดมาพูดคุยกันระหว่างเจรจาธุรกิจ ชายหนุ่มเหลียวมองซ้ายขวาก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังโซนที่เป็นศาลาริมน้ำ พศวัตกำลังเปิดเมนูเตรียมจะสั่งอาหาร
"นัดเสียไกล.... เลี้ยงด้วยก็แล้วกัน" ว่าพลางนั่งลงตรงข้ามกับอีกฝ่าย ทินกฤตถอดแว่นกันแดดออก ก่อนจะหันออกไปมองแสงแดดยามเที่ยงด้านนอก ไม่ชินตาเอาเสียเลย ...
"คราวหลังเอาห้องแอร์ด้วยจะดีมาก....เพราะไอ้แอร์เคลื่อนที่นี่มันเอา แดดบ้านเราไม่อยู่หรอก"
" มาถึงยังไม่ทันแดกก็บ่นเลยนะมึง "พศวัตเอ่ยทักทายอีกฝ่ายแบบนี้เป็นประจำ ก่อนจะเข้าเรื่องเสียเลย
"ว่าแต่ไอ้ถังมันสบายดีรึเปล่า? "
"ไอ้ถัง?...ก็สบายดีน่ะซิ่" ทินกฤตเอ่ย ก่อนจะบอกรับน้ำดื่มมาจากพนักงานเสิรฟ
" กูนึกว่ามันไม่สบาย .." พศวัตสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
"ป่วยไข้อ้วกแตกอ้วกแตนจนผอมเหลือตัวเท่าลูกหมา "
"ทำไม...สุขภาพร่างกายน้องกูมันไปหนักอะไรกะมึงไม่ทราบ ไอ้ถังมันก็อยู่ออสเตรเลียออนเอ็มออนเฟสบุ้คกะสาวอยู่นั่นล่ะ" ทินกฤตมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
"พูดแบบนี้แสดงว่าเห็นฝีมือกูแล้วล่ะซิ่ น่ารักใช่ไหมล่ะ"
ได้ยินเพื่อนพูดถึงน้องชายคนเดียวของตัวเองที่โดนส่งไปเรียนเมืองนอกและขุนตัวเองจนหนักกว่าร้อยกิโลแบบนี้แสดงว่าต้องได้เห็นเด็กไซส์เล็กแบบสองปองมาแล้วถึงได้คิดเปรียบเทียบได้จนเห็นภาพขนาดนั้น
" สัตว์ มึงคิดจะทำอะไรของมึงกันแน่? "คิ้วหนาของชายหนุ่มใบหน้าคมขมวดเข้าหากันอีกรอบ
"ก็เห็นว่าเด็กมันไม่สเปคเลยจับแปลงโฉมนิดหน่อยจะได้สเปคมากขึ้น นี่เสียดายวันนั้นไม่มีเวลา กูจะพาไปเข้าสปา ขัดๆๆให้ขาวขึ้นอีกหน่อย เห็นตอนมันเปลี่ยนเสื้อ ก็ไม่ได้เสียหายอะไรขนาดนั้นนี่หว่า" ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจในสิ่งที่ตัวเองทำเสียจนตาหยีมากขึ้นไปอีก
" สนุกล่ะสิ .. กูไม่ยักรู้ว่ามึงเห็นคนเป็นของเล่นแบบนี้นะ ไอ้เทียน "คนตัวใหญ่กว่าว่าก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"เป็นปรกติกูก็คงไม่ทำหรอก...แต่นี้มึงรับคำท้ากูแล้วว่าจะจีบเด็กนั่น...แลกกับที่มึงจะยอมเสด็จไปงานแต่งกูเลยนะเว้น..." ทินกฤตหัวเราะ
"กูก็แค่อยากชนะเท่านั้นล่ะ" ชายหนุ่มคว้าแว่นกันแดดมาขยับเล่นในมือ
"มึงเรียกกูมากินหรือเรียกกูมาด่า" เทียนถามไม่ได้สบตากับอีกฝ่ายก่อนจะวางแว่นลกันโต้ะอีกรอบ
"ถ้าจะเรียกกูมาด่า กูก็จะกลับทั้งหมดมันก็เพราะมึงเรื่องมากกะอีแค่ทักซิโด้ตัวเดียวเท่านั้นล่ะ"
" แล้วกับแค่ทักซิโด้ตัวเดียว มึงต้องดึงเด็กนั่นมาเกี่ยวด้วยรึไง? มึงโกหกคนเป็นร้อยเป็นพันยังไม่พอ มึงยังอยากให้เด็กคนนึงต้องเป็นเกย์เพราะเรื่องแค่นี้รึไง?! "พศวัตตบโต๊ะดังปัง
"กูไม่ได้อยาก แต่มึงดันเข้ามายุ่งกับการตัดสินใจของกู มึงนั่นล่ะสร้างเงื่อนไขขึ้นมาก่อน..."ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งขบฟันแน่น
"แล้วมึงแน่ใจนักแล้วหรือไงว่า เด็กมันจะชอบมึง"
" มันเด็กเกินไป .. มึงก็รู้ว่ากูไม่เปลี่ยนรสนิยมใคร "พศวัตกำมือแน่นเป้าหมายของเขาเด็กเกินกว่าที่จะเอามาเล่นอะไรกันแบบนี้ สมปองมันเด็กเกินกว่าที่เขาจะทำลายอนาคตของเด็กคนนี้
"พูดแบบนี้แน่ใจนักซิ่นะว่าเด็กมันจะตกหลุมมึงก่อน..." ทินกฤตยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ยอมรับมาเถอะว่าเห็นลุคใหม่มันแล้ว มึงก็ใจเต้นอยู่เหมือนกันน่ะ..." ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆยกน้ำขึ้นดื่ม
"มึงมันอคติเกินกว่าจะพิจารณาเด็กมันก็แค่นั้นล่ะ...กูไม่ได้เดาสุ่มนะ"
“....................................”
ไม่ได้ยินอีกฝ่ายโต้เถียงอะไรกลับมาริมฝีปากของทินกฤตเหยียดเป็นรอยยิ้มหยัน
"ไม่อยากทำใช่ไหม ก็จบ กูจะได้แต่งงานสบายๆ ไม่ต้องมาวิ่งทำอะไรบ้าๆแบบนี้... แล้วมึงก็แค่ไปงานแต่งงานกูเท่านั้น ก็พอ"
" กูไม่ไป "พศวัตเถียงทันที ท่าทางเอาแต่ใจเหมือนเด็กๆเช่นทุกครั้ง
"ก็ไม่ต้องไป แค่นี้มันก็สิ้นเรื่องซะตั้งแต่แรก...แต่ยังไงเตี่ยกูก็ต้องให้กูถือพานเอาการ์ดไปกราบเชิญพ่อมึงแม่มีงอยู่ดี...ถ้ามึงไม่พอใจนัก...มึงไม่ต้องไปก็ได้" ชายหนุ่มยิ้มพลางยักคิ้ว
"ดีไหมล่ะ"
" มึงอยากทำอะไรก็เอาเลยก็แล้วกัน "พศวัตไม่อยากมองหน้ากวนประสาทของอีกฝ่ายตอนนี้แม้ซักนิด ชายหนุ่มหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อดับอารมณ์โกรธเคืองคนตรงหน้า
"ก็ดี...งั้นเดี๋ยววันหลังกูจะได้พาเด็กมันไปสปาเสียหน่อย" ทินกฤตยังไม่วายกวนประสาทเพื่อนต่อไป เขาไม่เคยเห็นพศวัตเป็นแบบนี้ ไม่นึกว่าเพื่อนจะแคร์ความรู้สึกใครแบบนี้
...ความจริงก็ถูกใจเด็กมันใช่ไหมล่ะ...
"แต่ก็น้า...ดูท่าจะเป็นเด็กซื่อๆ...เห็นแบบนี้เป็นใครก็ต้องเอ็นดูนั่นล่ะนะ...มึงจะยอมแพ้ไปซะก็ไม่แปลก"
" ใครยอมแพ้? "พศวัตเถียงขึ้นมาทันที "กูุก็แค่ สงสารเด็กมันก็แค่นั้น " ทินกฤตไม่ตอบ ชี้หน้าของอีกฝ่ายพลางเลิกคิ้ว
"ไม่ใช่มึงหรอกเหรอ...สงสาร...ก็จะนำไปสู่การไม่อยากทำ...ไม่อยากจีบให้เป็นไปตามกฏ...ไม่อยาก ก็ไม่เล่น ไม่เล่นก็แพ้ๆไปซะ แล้วก็ทำใจกับการแต่งงานของกูแต่โดยดีไปดีกว่า ประท้วง งอนเป็นเด็กอมมือไปได้"
" แล้วมึงจะรีบไปตายที่ไหนวะ อีกตั้งหลายเดือนจะแต่ง ไม่ใช่รึไง? "คิ้วเข้มขมวดอีกรอบ
"อ้าว กูก็ต้องการเวลาเอาไปทำความรู้จักว่าที่เมียกูหน่อยซิ่ พาเขาไปกินข้าว พาเขาไปซื้อของ..." ทินกฤตยิ้ม ในใจนึกถึงว่าที่ภรรยาของตัวเอง
"กูไม่ได้รีบไปตายกูแค่ไปเตรียมตัว"
" งั้นมึงก็ไปเตรียมซะให้พอ กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู "พศวัตตัดบทอีกรอบ พร้อมกับอาหารมากมายที่ถูกเสิร์ฟลงบนโต๊ะ
"กูจะทำอะไรก็เรื่องของกูเช่นกัน" ชายหนุ่มเชื้อจีนยิ้มเสียจนตาหยีอีกรอบก่อนจะตักกุ้งแม่น้ำผัดฉ่าของโปรดของตัวเองเข้าปากไป
ตลอดมื้ออาหารทินกฤตยังคงพูดยั่วโมโหอีกฝ่ายอยู่เรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นการเอ่ยใบ้ถึงแผนการที่จะพาสมปองไปปรุงโฉม และความน่าเอ็นดูอีกหลายๆอย่างของเด็กหนุ่มคนนั้น
"มึงว่า เด็กมันยังซิงไหม"
คำพูดกวนประสาทมากมาย กลับไม่ได้รับการตอบโต้จากพศวัตที่นั่งทานอยู่เงียบๆ ซึ่งบางครั้งจะทำหน้าดุใส่เพื่อนสนิทบ้าง เขารู้ดีว่าถ้าหยุดเถียง เดี๋ยวทินกฤตก็หยุดไปเอง
"เฮอะ...วันนี้มาแปลกนะ จริงจัง?"
" มึงต่างหากที่แปลก พูดมาก " เมื่อเจออีกฝ่ายเถียงกลับแบบนี้ทินกฤตจึงเงียบเขารู้ว่าเขาเองจริงจังกับเรื่องนี้ไม่น้อยอาจจะเป็นเพราะ ส่วนหนึ่งในใจของเขากำลังหวังให้ เด็กที่ชื่อน้อยคนนั้นทำให้พศวัตแพ้ ยอมควักเงินจ่ายเพื่อให้ได้มาเหมือนอย่างทุกตรั้งก็เป็นได้ เขาแค่อยากจะให้พศวัตแพ้ เพราะคนที่เขาอยากจะเห็นให้มาร่วมแสดงความยินดีในงานแต่งงานที่แม้มันจะจอมปลอมครั้งนี้มากที่สุดก็คือตัวพศวัตนั่นเอง
" อิ่มรึยัง? " คำพูดสั้นๆแสดงความห่วงใยนั้นมีให้เช่นทุกวัน แต่หลังจากแต่งงานก็คงไม่มีโอกาสได้พูดเช่นนี้อีกแล้ว เขาถึงได้ไม่อยากให้ทินกฤตแต่งงานเลยจริงๆ
"เออ อิ่มแล้ว อิ่มข้าว อิ่มมึงเทศน์กูด้วย" ทินกฤตตอบห้วนๆ
"เลี้ยงด้วยนะ นัดกูมานี่" ยังไม่วายกวนเหมือนทุกครั้ง ก็คงจะมีแต่พศวัตนี่ล่ะที่เขาจะกวนเพื่อให้อีกฝ่ายเลี้ยงข้าวให้แบบนี้
" กลับไปเลยไป "มือแกร่งโบกมือไล่อีกฝ่ายก่อนจะเรียกพนักงานมาคิดเงิน
"เออ กลับล่ะนะ....ส่วนเรื่องเด็กนั่นก็....อย่าให้เสียชื่อล่ะ..." ชายหนุ่มลุกขึ้นพลางคว้าแว่นดำที่วางเอาไว้ขึ้นมาสวม ร่างสูงโปร่งที่ยืดขึ้นเมื่อลุกขึ้นยืนนั้นหากใช้มือสัมผัสผ่านผิวผ้าคงนุ่มลื่นมือเพราะเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนทำจากผ้าเนื้อดี
"กูกลับล่ะ"
-
แปะก่อนอ่าน อิอิ
เริ่มแล้วเร่มแล้ว อิอิ ว่าแต่ตาเทียนจะพาน้อยไปบำรุงผิวมะไหร่น๊า อิอิ :-[ :-[
-
:z2:ค้าง ๆ :z2: น้อยจะน่ารักมากขึ้น อยามาหลงล่ะกัน :z2:
-
โอม จงหลงๆ ขอเวลาโคไรท์ หารูปเจ้าน้อยก่อนนะคะ
-
เออ....อ่านไปอ่านมา เหมือนสองคนนี่มีอะไรๆๆๆๆ กันแล้วทามมายไม่คุยกันอะคะ :z3: :z3:
รอเวลาให้มันผ่านไปแล้วมาเสียใจทีหลังหรือไง มะเข้าใจอะ :sad4:
-
ไอ้พี่แม็ก เพิ่งจะมาคิดสงสารตอนนี้อ่ะนะ เฮอะ โครตเชื่อเรยว่ะ
ไอ้คุณเทียนไม่รุจะด่าว่าไร แต่ไงๆก็เอาเจ้าน้อยไปแปลงโฉมให้เช้งวับก่อนละกัน
จะรอดูน้ำหน้าไอ้คุณแม็ก ชริ
-
:เฮ้อ: ยิ่งอ่านยิ่งสงสารเจ้าน้อย(ของพี่)
เด็กมันมีความสุขตามอัตภาพของมันอยู่ดีๆ ถูกดึงเข้ามาในวังวนเพื่อนรักเพื่อนของผู้ชายเอาแต่ใจสองคน
เวรกรรมแท้ๆ ก็ในเมื่อรักกันแล้วเจือกไม่ยอมสู้เพื่อให้ได้อยู่ด้วยกัน แล้วจะมามุ่งมั่นเอาชนะกันไปเพื่ออะไรคะ
(ข้าพเจ้าอินจริงจัง หงิงๆ)
-
ไปสปาก่อนเห้อออออ อิพี่แมกซ์
แล้วจะมาหลงหัวปักหัวปำ
อ้างว่าสงสารไม่อยากทำชิส์
แล้วคิดกันทำไมตั้งแต่ทีแรกน๊า
นั่งรองานเข้าพี่แำมกซ์คุณเทียน อย่างสบายใจ หึหึ
จัดให้หนักเลยน๊าาาาา
-
เหมือนพี่แม๊กซ์ยังลังเลอ่ะนะ
น่าจะส่วนนึงเพราะถูกใจจริงๆ นั่นแหละ
-
" อิ่มรึยัง? " คำพูดสั้นๆแสดงความห่วงใยนั้นมีให้เช่นทุกวัน แต่หลังจากแต่งงานก็คงไม่มีโอกาสได้พูดเช่นนี้อีกแล้ว เขาถึงได้ไม่อยากให้ทินกฤตแต่งงานเลยจริงๆ อันนี้น่าจะเป็น ทินกฤตพูดใช่มั้ยคะ
"เออ อิ่มแล้ว อิ่มข้าว อิ่มมึงเทศน์กูด้วย" ทินกฤตตอบห้วนๆ อันนี้ก็น่าจะเป็นพศวัตร อ๊ะป่าว
"เลี้ยงด้วยนะ นัดกูมานี่" ยังไม่วายกวนเหมือนทุกครั้ง ก็คงจะมีแต่พศวัตนี่ล่ะที่เขาจะกวนเพื่อให้อีกฝ่ายเลี้ยงข้าวให้แบบนี้
อ่านแล้วงงนิดๆ หรือว่าคิดไปเอง ?
-
อะนะอย่างน้อยพี่แมกซ์ก้อยังมีความละอายใจอยู่บ้าง
ต่อจากนี้ไปน้อยจะเจออะไรอีกบ้างล่ะเนี่ย
-
เจ้นน้อยกำลังจะน่ารักขึ้นแล้ว
อิอิ
พี่แมกซ์อย่าหลงละกันนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อ่านไปแอบเซ็งไป
สงสารเจ้าน้อย ~~~
ถ้าเจ้าน้อยน่ารักขึ้นมา
อย่ามาหวงล่ะกั๊นนน
>3<
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
โอยยยยย สงสารเจ้าน้อยจิงๆ ซวยแบบไม่รู้ตัวเลย
ปล.แอบหมั่งไส้พี่แมกซ์ ชิส์ แน่จิงก้ออย่าหลงเจ้าน้อยละกัน :a14:
-
ทำไม . . . มีออร่าสีม่วงมาจากสองหนุ่ม!
โอ้ย เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อหรอคร๊าาาาาาาาาาา
พี่เทียนสู้ๆ
ทำให้คุณแมกซ์แพ้ให้ได้นะคะ
:laugh:
-
อัพไหมหนอ แต่เข้ามารอไว้ก่อน อิอิ
-
แมกซ์กับเทียนจะรัก จะชอบกันหรือไม่ ยังไง ก็ไมู่รู้
ที่รู้ๆคือ สงสารน้อยที่สุด
ตกเป็นเครื่องมือโดยไม่รู้ตัว แล้วต่อไปใครจะทำให้น้อยเจ็บช้ำน้ำใจกันบ้างหนอ
สงสัยก็คงทั้งคู่้ แต่ถ้าน้อยรักใคร คนนั้นก็คงเป็นตัวอันตรายต่อความรู้สึกของน้อยไปเต็มๆ
บวกอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
-
รอดูโฉมใหม่น้อยยย
-
ภาคนี้ สงสารเจ่้าน้่อย เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ให้เค้าจับมาเล่นเกมส์
แต่ไอ้เกมส์บ้า ๆ นี่แหละจะทำให้ไอ่พี่แม็กซ์ ขว้างงูไม่พ้นคอ :m20:
ภาคนี้ คงเป็นมาม่าชามเล็ก รสไม่จัดจ้านเท่าไหร่ มั่ง
ส่วนเพื่อนรักสองคน จะมีอะไรเกินกว่าความเป็นเพื่อนคงต้องรอดูกันต่อไป
+1 ให้ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์ รักษาสุขภาพด้วยครับ อากาศกำลังเปลี่ยน :กอด1:
-
Maxนี่ลึกๆ(มากๆ)ก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี้ย
-
เย้....ได้ึคอมกลับมาแล้ว :m11:
หันซ้ายขวาหน้าหลัง...ไรท์เตอร์ยังไม่มาใช่ไหม งั้นแปะนี่ไว้ก่อนตามสัญญา
แล้วจะทยอยมาลงเรื่อยๆนะคะ หุ หุ หุึ
นั่นแน่ เจ้าน้อยแอบจิ๊กของไปทำพายหน้าตาประหลาดใช่ป่ะ!!!
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/take_cooking.jpg)
-
หลายวันต่อมา....
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทำให้เด็กหนุ่มที่เพิ่งเสริฟอาหารให้โต้ะของพนักงานบริษัทที่เข้ามาทานอาหารกลางวัน รีบคว้าเมนูกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่หน้าประตูทันที
"กี่ท่านครับ" ดวงตากลมมองแต่ได้แค่ช่วงคอของคนที่เดินเข้ามาใหม่จึงปรับระดับสายตาขึ้นอีกเล็กน้อย
"อ่ะ คุณแมกซ์สวัสดีครับ" ว่าพลางยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี ทรงผมของสมปองวันนี้เซ็ทเข้ารูปเข้าทรง น่าแปลกที่วันนี้สีหน้าดูสดใสกว่าทุกครั้งที่เจ้าของชื่อเคยเห็น
" อ้าว.....เป็นไง เรา? " ดูเหมือนจะนานเกือบนาทีเลยทีเดียวกว่าเจ้าของร้านจะทักเด็กคนนี้ได้ สมปองมันดูแปลกไปจากวันก่อนจนน่าตกใจ ดูๆไปแล้วแค่ไม่กี่วัน ผิวก็ขาวขึ้น แถมหน้าตายังสดใสขึ้นอีก
"ดีครับ...คุณแมกซ์จะรับอะไรไหมครับ หรือจะให้ผมเข้าไปบอกคุณมินกับพี่แมนว่าคุณแมกซ์มา..." เด็กหนุ่มยังคงต้อนรับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มพลางยื่นเมนูให้ ก่อนจะรู้ว่าเพิ่งยื่นเมนูให้เจ้าของร้าน
"เอ่อ ขอโทษฮะ...คุณแมกซ์เป็นเจ้าของร้านคงทราบเมนูอยู่แล้ว อยากทานอะไรครับ"
" แบบคราวที่แล้วก็ได้นะ เราชงมาให้พี่หน่อยก็แล้วกัน "เขาบอก แล้วเดินไปนั่งยังบริเวณของลูกค้า
"อ่า...ครับ เอสเปรสโซ่นะครับ..." สมปองรับคำ ก่อนจะเดินไปชงกาแฟร้อนมาให้กับอีกฝ่ายถึงจะเพิ่งเคยชงให้อีกฝ่ายเพียงแค่ครั้งเดียว แล้วเดินกลับมาพร้อมกับกาแฟร้อนหอมกรุ่น
"ได้แล้วครับ" เด็กหนุ่มวางแก้วกาแฟลงตรงหน้าของอีกฝ่าย ริมฝีปากนั้นหยักยิ้มเล็กๆ เหมือนจะพึงใจกับผลงานของตัวเอง
พศวัตจิบกาแฟกลิ่นหอมที่เขาติดใจตั้งแต่คราวที่แล้ว แต่คราวนี้ดูเหมือนจะได้รสชาติแบบที่ชอบขึ้นไปอีก
" อืม อร่อยนะ .. เก่งขึ้นรึเปล่า? "ชายหนุ่มเอ่ยชมไปตรงๆ แล้วก็อดขำไม่ได้กับท่าทางดีใจของอีกฝ่าย
"เหรอครับ...."สมปองยิ้มเสียจนตาหยี ยกมือขึ้นลูบผมตัวเองเบาๆ
"พอดีคุณเทียนบอกว่าคุณแมกซ์ชอบกาแฟเข้มแต่ยังมีกลิ่นหอมหวานๆหน่อยผมเลยลองเหยาะวนิลาลงไปหยดนึง" เด็กหนุ่มว่าพลางยิ้ม
"ไอ้เทียนอีกแล้ว? "
ชื่อของเพื่อนสนิท ว่าที่เจ้าบ่าวคนนี้ทำให้อารมณ์ดีๆขุ่นเคืองได้ทันที ไม่ต้องพูดอะไรต่อก็รู้แล้วว่าทำไมเมื่อครู่ตัวเองถึงได้ยืนอึ้งอยู่แบบนั้น
"ครับ...คุณเทียนเขาพูดให้ฟังตอน...พาผมไปที่ที่มีอ่าง...เขาเรียกอะไรนี่ล่ะ" เด็กหนุ่มทำหน้าเหมือนจะนึก
" อ่าง?! "เจ้าของร้านลุกพรวดขึ้นทันที เสียงที่ดังขึ้นทำให้หลายคนหันมามองรามินทร์ที่เพิ่งเดินกลับมาจากหลังร้านก็ได้ยินเข้าพอดี
"พี่แมกซ์...อย่ามาเสียงดังในร้านนะ" สมปองเองก็ตกใจกับปฏิกริยาของอีกฝ่ายชักเท้ากลับจะเดินหนีทันที
"อ่า....ผมต้องไปช่วยพี่แมน....."
" มิน เดี๋ยวพี่ขอเด็กแป๊บ "พศวัตดึงมือของสมปองให้เดินตามไปหลังร้านทันที
"เหวอ...คุณแมกซ์ครับ...ปล่อยก่อนฮะ...." สมปองตกใจแทบร้องลั่นถ้าไม่ติดว่าคนทั้งร้านกำลังมองอยู่
สายตาของรามินมองตามพี่ชายของตัวเองไปพลางขมวดคิ้ว วันนี้จิ๊บก็ไม่อยู่เช่นเคยและเขาก็ไม่มีอารมณ์จะไปต่อล้อต่อเถียงอะไรกับคนตัวใหญ่ๆที่ง่วนอยู่หน้าเตา
"ขอกันเข้าไป เด็กน่ะ...ขอกันเข้าไป คราวหลังจะเปิดร้านคนเดียวไม่ต้องมีเด็กเสิรฟเลยคอยดู"เจ้าของร้านบ่นออกมาเสียงดังใช่ย่อย ท่าทางวันนี้ รามินทร์เองก็ไม่ได้อารมณ์ดีเท่าใดนัก
++++++++++++
" ไอ้เทียน มันพาไปอ่างที่ไหน? เป็นเด็กเป็นเล็กไปที่แบบนั้นได้ไง? "พศวัตถามเป็นชุดทันทีที่ไปถึงหลังร้าน
โดยที่ไม่ปล่อยมือจากข้อมือเล็กแข็งของสมปอง
"อ่าง...ก็ที่มีพี่สาวๆใส่ชุดสีขาวๆมานวดให้ไงฮะ..."สมปองมองหน้าของอีกฝ่ายพลางขมวดคิ้ว เมื่อพศวัตยังไม่ยอมปล่อยมือ
"คุณแมกซ์ปล่อยผมเถอะครับ..." เด็กหนุ่มเอ่ยขอร้อง
" ไม่! ไอ้เทียนมันพาเราไปไหน ไปทำอะไรเมื่อไหร่ บอกมาให้หมด! "มือแกร่งนั้นออกแนงบีบข้อมือของอีกฝ่าย
"คุณเทียนพาผมไปที่ร้านที่มีอ่าง แล้วก็มีพี่ผู้หญิงมาคอยนวดให้...ครับ..."สมปองสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตวาด
"ไปมาเมื่อวานตอนหลังปิดร้าน ผมขอออกงานก่อน..." ว่าพลางก็พยายามดึงแขนตัวเองออก
"ปล่อยเถอะครับ อย่าให้ผมใช้กำลังเลย"
" เหอะ ใช้กำลัง...ตัวเท่าลูกหมา " ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้ม สีหน้าบ่งบอกว่าเขาไม่ปล่อยมือง่ายๆแน่
แต่ยังไม่ทันขาดคำมือที่ว่างอีกข้างของสมปองก็ซัดหมัดเข้าไปเต็มเสยเข้าไปเต็มชายโครงของคนร่างสูงกว่า แรงกระแทกจากหมักเล็กนั่นมีมากอย่างไม่น่าเชื่อส่งผลให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่แถมยังสูงวัยกว่าต้องปล่อยมือที่จับอยู่ไปกุมท้องตนเองแทน ริมฝีปากหนาเม้มแน่นไม่ให้ส่งเสียงออกมาได้
" อึก.. กล้านักนะ "
"อ่ะ...ผมขอโทษครับ เป้นอะไรหรือเปล่า ผมยั้งมือแล้วนะ..." เด็กหนุ่มว่าพลางเข้าไปช่วยพยุง
"ผม...เตือนคุณแมกซ์แล้ว" ท้ายเสียงอ่อยลงเด็กหนุ่มทำหน้าเศร้าด้วยสำนึกผิด
" ไม่ต้องเลย! "เขาปัดมือของอีกฝ่ายออก แล้วค่อยๆขยับไปนั่งตรงเก้าอี้หินอ่อนหลังร้าน
"ขอโทษครับ" สมปองเดินไปยืนอยู่ไม่ห่าง หากจะเปรียบเป็นสัตว์คงยืนหูลู่หางตกอย่างเห็นได้ชัด
" ไม่ต้องไปไหนมาไหนกับไอ้เทียนอีก "เจ้าของร้านสั่งก่อนจะเหลือบมองอีกฝ่าย ท่าทางแบบนั้นทำให้เขาใจอ่อนจนได้
"....แล้วจะยกโทษให้ "
"แต่...." สมปองเอ่ยขึ้น
"คุณเทียนบอกว่าวันมะรืนนี้จะมารับไปอีก..." เด็กหนุ่มประสานมือเข้าหากันท่าทางลำบากใจ
"คนเราผิดคำพูดไม่ได้ใช่ไหมครับ...พูดอะไรก็ต้องทำ นัดไว้ก็ต้องนัด..."
" อ้อ "พศวัตทำท่ารับรู้ก่อนจะกดโทรศัพท์หาทินกฤตต่อหน้าสมปองทันที
" ฮัลโหล...เออ กูเอง...ได้ข่าวว่า จะพาเด็กมันไปอีกเหรอ? มึงขอกูรึยัง? "
"ขอ?...ทำไมต้องขอ?" เสียงทินกฤตตอบกลับมาตามสาย สมปองที่ยืนดูคนตรงหน้ากำลังสนทนาผ่านเครื่องมือสื่อสารยิ่งหน้าเสียง ท่าทางเจ้าของร้านจะโกรธจริงๆเข้าให้
" กูเป็นเจ้านายมัน มึงก็ต้องขอกู! "
"กูพาเด็กไปตอนเลิกงาน ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับมึงแล้วนี่...ทำไม เด็กมันน่ารักจนแทบจำไม่ได้เลยหรือไง "
"คุณแมกซ์ครับ...." สมปองเอ่ยพยายามจะให้แมกซ์ใจเย็นลง เมื่อเห็นทาทางแบบนั้น
"คราวหน้าไปไหน? "พศวัตถามขึ้นมาตรงๆและต้องการคำตอบจากทินกฤ๖ที่อยู่ปลายสายจริงๆเสียด้วย
"เอ...ไปไหนดีนะ...กูว่าจะพาไปขัดๆพอกๆทั้งตัวเลยดีไหม...จะได้น่ารักน่าฟัดขึ้นมาอีกหน่อย" ว่าที่เจ้าบ่าวตอบพลางกลั้วหัวเราะ
" ที่เดิมใช่ไหม? มึงรอที่นั่น กูจะพาไปเอง "พูดจบพศวัตก็กดวางสายไปทันที ไม่ทันให้เพื่อนได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรเลย
"คุณแมกซ์..."สมปองยิ้มหน้าแหย
"คือ ถ้าที่ผมทำให้คุณแมกซ์ไม่สบายใจ.....ผม ผม ไม่ไปก็ได้ ผมแค่พูดไปตามที่คิด..." ก่อนจะเป็นอ้อมแอ้มพูดต่อ
"แต่โดนผู้หญิงนวดๆแบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะครับ..."
" ถ้าชอบ คราวหน้าจะพาไปเอง "ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วย้ำ สมปองมองหน้าอย่างไม่อยากเชื่อหู
"พาไปเหรอครับ?....แล้วที่คุณเทียนนัดล่ะฮะ" ท่าทางกระตือรือล้นนั้นเหมือนจะมองเห็นเป็นหูตั้งหางกระดิกขึ้นมาทันใด
" ก็บอกแล้วไงว่าจะพาไปเอง ไม่ต้องพูดมากเลย "ท่าทางร่าเริงแบบนั้นทำให้ชายหนุ่มอดนึกไม่ได้ว่าตอนนี้เขาเริ่มจะได้น้องชายคนใหม่มาเลี้ยงแล้ว หลังจากที่ยกน้องชายให้กตัญญุเลี้ยงไปตั้งแต่แรก
"แต่...เมื่อกี้คุณแมกซ์ยังไม่อยากให้ผมไปเลย..ผม...ไม่ไปก็ได้ครับ" สมปองว่า
"ว่าแต่เมื่อกี้ที่ต่อยไป...ไม่ช้ำนะครับ..คือ ยังไงหายามาทาไว้ด้วยคงจะดีกว่า"
" ไม่เป็นไรแต่ เรื่องต่อยน่ะ ไม่เอาผิดไม่ได้นะโว้ย " พศวัตพอจะนึกออกแล้วว่าเขาจะทำอะไรต่อไป ดวงตาคมมองเด็กร่างผอมตรงหน้าที่ดูจะขาวขึ้นเล็กน้อย
คำว่าเอาผิดทำเอาหูที่ตั้งๆหางกระดิกเมื่อครู่ลู่ลงทันควัน...ดวงตากลมของเด็กหนุ่มมองหน้าผู้เป็นนายอย่างหวาดหวั่น
"อย่าตัดเงินเดือนผมเลยนะครับ ให้ผมขัดร้านอีกกี่รอบก็ยอมล่ะ" สองมือเล็กที่หนักกว่าที่คาดยกมือไหว้ท่วมหัว
"คุณแมกซ์...?"เด็กหนุ่มเหลือบมองหน้าของร่างสูงเมื่อไม่ได้รับคำตอบใดๆ
"ไม่ลงโทษผมแล้วใช่ไหมครับ..."ท้ายเสียงเจือความยินดี
" ทำตามคำสั่ง ห้ามดื้อ ห้ามถามมาก โอเค? "บทลงโทษของพศวัตดูเด็ดขาด น่ากลัวไม่น้อยเลย
"จะ..........ให้ทำอะไรเหรอครับ..." สมปอง หน้าเหย
" ห้ามไปไหนมาไหนกับไอ้เทียน ถ้าพี่ไม่อนุญาต "
"หา?...ทำไมล่ะครับ...ก็คุณเทียน...เขาก็..."สมปองหยุด
"เป็นเพื่อนกับคุณแมกซ์ไม่ใช่เหรอครับ"สมปองยังคงไม่รู้ว่า ตัวเองได้เข้ามาตกอยู่ในเกมระหว่างชายหนุ่มทั้งสองคนเสียแล้ว
"แล้วตอนนั้น คุณเทียนก็บอกแค่ว่า เพราะน้องชายเธอไม่อยู่...."
" พอ! บอกแล้วไงว่าอย่าถามมาก ทำตามที่สั่งก็พอ "เขาตัดบท ดูท่าทางจะอารมณ์ไม่ดีอีกครั้ง
"ครับ....ครับ...."สมปองก้มหัว
"งั้นผมกลับไปดูร้านก่อนนะครับ..." ว่าพลางยกมือไหว้อีกรอบก่อนจะเดินเลี่ยงเข้าไปด้านใน
-
//\\
// \\
จิ้มก่อน :z13:
-
เริ่มดุเด็ดเผ็ดมันแล้วสิ +1เจ้าค่ะ
-
ชริ.....
เป็นไงละ น้อยของชั้น
ไม่ต้องมารมณ์ขึ้นเรย ไอ้พี่แม็ก
ขำมินอ่ะ ขอกันจังเด็กเนี่ย
-
เออเนาะ เด็กเสิร์ฟร้านนี้ขายดีกว่าขนมอีก
ชอบพี่เทียนจัง กวนประสาทได้โล่
-
ทำหน้าที่โคไรท์เตอร์ที่ดี
พีจังคนนี้ขอนำเสนอ....
เจ้าน้อย เด็กชาย เอ้ยยยย ไม่ใช่ :z6: นาย สมปอง (เกิดเป็น เด็กชายก็ไอดังคุกๆล่ะค่ะ)
แบบฉบับ ก่อนปรับปรุง และ หลังปรับปรุง....(ช่วงเริ่มต้น???)
เอาล่ะค่ะ ทุกท่าน.....
เชิญทัศนา..... :oni1:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/00055dy5-horz.jpg)
(แปะเสร็จหมดหน้าที่ ไปนอนล่ะค่า..... :a12:)
-
โหยยยย........หลบไปเตรียมสอบเดือนเศษ กลับมาอีกที พี่แมนจบแระ
(จนตอนจบก้อยังแอบหมั่นไส้มินอยู่เล็กๆ...แต่ก้อดีขึ้นอ่ะนะ)
มาพาร์ทนี้เหมือนจะฮา แต่มีระเบิดเวลาตรามาม่าซุกไว้อยู่หลายจุดเหมือนกัน
นับถอยหลังรอค่ะ
-
ดุจริงอะไรจริงเฮียแมก อิอิ อยากจะรู้ว่าตอนปล้ำอ้ายน้อยนี้จะดุไหมหละหนอ แอร๊ยยย
อยากให้ถึงตอนนั้นเร็วๆ หุหุ
-
หลังจากหนูมินเครียดกับภาคที่แล้ว
ภาคนี้จึงรั่วได้อีก
-
:L1:
-
ฮ่าๆๆๆๆ
เป็นไงล่ะพี่แมก โดนเด็กต่อย
แอบสมน้ำหน้่าอ่ะ ฮาาา
นี่ถ้าเจ้าน้อยรู้ความจริงไม่โดนเสยปลายคางเอาหรอกเหรอ
-
คริ เจ้าน้อย before-after ตามคำเรียกร้องมาแร้นนนนนนน
ขอบคุณนะคร้าาาาาาาาา
ว่าแต่...คุณแมกซ์คะ ถ้าทำเจ้าน้อยเจ็บนี่คนอ่านแถวนี้รอรุมประชาทัณฑ์เต็มกระทู้เลยนะคะ โฮะๆๆๆ
-
ว๊ายยยยย เจ้าน้อยลงอ่าง :laugh:
-
โถๆ เจ้าน้อย ช่างน่ารัก น่าเอ็นดู
-
ถามจริงเหอะพี่แมกซ์...ที่ทำอยู่ตอนนี้เนี่ย...เพราะเริ่มมีใจให้เจ้าน้อย หรือเพราะตามแผนการของพี่เทียนทันแล้วกันแน่ ???
แต่เค้าคิดว่าน่าจะเป็นอันแรกมากกว่านะ...แหมะ...ก็เจ้าน้อยของเรา(?) เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นมากขนาดนี้...พี่แมกซ์จะไม่หวั่นไหวสักนิดส์เลยเหรอ...คริคริ =^= b
ถือว่าแผนการครั้งนี้ของพี่เทียนได้ผลชะงัด...ก็เล่นเอาพี่แมกซ์ต้องเข้ามากีดขวางขนาดนี้...แต่สิ่งที่จะเกิดต่อไปต่างหาก...ที่น่าสนใจ...งุงิงุงิ~*
ส่วนเจ้าน้อย...ทั้งซื่อ ทั้งใส น่ารักได้โล่ห์ไปเลยนะเนี่ย...แต่นี่เจ้าน้อยคงยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังตกเป็นเครื่องมือในการเล่นเกมส์ของสองหนุ่ม
ถ้าเจ้าน้อยรู้ขึ้นมา...ไม่อยากจะคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น...ได้แต่หวังว่าผลมันจะไม่ร้ายแรงนะฮะ >/////<
-
555คุณแม็กซ์ มีเคืองเพื่อน และก็มีหวงเจ้าน้อยนะเนี่ย
-
เทียนนี่มันมุ่งมั่นจริงๆนะ
-
:z10: มันคืบคลานเข้ามา มัดใจที่ละเส้น :z1:
อิอิ สงสัยแม็กซ์จะไม่รอด ซะแล้ว :impress2:
:pig4: :pig4:
-
อ่างของพี่เทียนกะของพี่แมกซ์ท่าจะต่างกันนะ
แต่อ่างของพี่เทียนน่าจะเข้าท่ากว่าเพราะว่าทำให้น้อยของเราเปลี่ยนไป
แลดูดีขึ้นแบบผิดหูผิดตา เล่นเอาพี่แมกซ์ใจแกว่ง
-
พี่แมกซ์หึงเจ้าน้อยแล้วหรือไงจ้า
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ว้าววววว
คุณแม็กซ์ระวังนะ
-
เจ้าน้อย .. .
น่ารักมากค่ะ
:m25:
เหมือนน้องหมาเลย กรี๊ด :impress2:
หึหึหึหึ
คุณแมกซ์ จงรัก จงหลง
o18
-
ที่ดุอ่ะ หวงหรือห่วงจ๊ะ
-
พี่แม็กซ์หวงใครกันแน่??
คุณเทียนหรือเจ้าน้อย ห๊ะ!!!
หลงเด็กซักทีเต๊อะพี่แม็กซ์ หนูรออยู่ ~.~
-
เมื่อถึงวันที่นัดกับทินกฤตเอาไว้ พศวัตก็เป็นคนพาสมปองไปเอง บรรยากาศในสปาวันนั้นหากมีไฟระหว่างสายตาของพศวัตและทินกฤต
ซึ่งดูเหมือนว่าทินกฤตจะคอยพูดหยอกล้อกับ สมปองอยู่ตลอดและเอ่ยชมไม่ขาดปากว่า ความจริงแล้วสมปองนั้นก็เป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีเหมือนกัน ทำเอาเด็กหนุ่มยิ้มร่าตัวลอย พาลส่องกระจกอยู่อย่างนั้น
" ไป เข้าไปได้แล้ว "พศวัตตัดบทด้วยการเดินเข้าไปแทรกระหว่างคนทั้งคู่แล้วดึงแขนเล็กๆของสมปองเข้าไปด้านใน
"คุณแมกซ์ก็ชอบมาเหรอครับ ลงอ่างเนี่ย" สมปองยังไม่รู้ว่าไอ้สถานที่ที่พามาแล้วมีหญิงสาวมาคอยนวดขัดถูให้เนี่ย เขาเรียกกันว่าอะไร
"เข้าใจเรียกนี่ สมปอง ...ลงอ่าง...ฮ่ะๆ คำนี้ พี่ชอบนะ" เสียงทินกฤตหัวเราะ ระหว่างเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
"แมกซ์น่ะมันก็ชอบนะมาแบบนี้ อ้อ เขาเรียก สปา นะเจ้าหนู ไม่ใช่ลงอ่าง...แต่ว่ามันก็ชอบนะ เพียงแต่สปาที่ไปอาจจะไม่ใช่แบบที่พวกเรามากัน"ทินกฤตว่าพลางหันไปมองพศวัต รอยยิ้มบนใบหน้านั้นยิ้มเยาะ
" มึงเลิกพูดมากซักที สัด " ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สบตาเพื่อนเขม็งก่อนจะตลบเสื้อคอโปโลสีน้ำเงินเข้มออกจากตัว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อแข็งแรง
"โห...คุณแมกซ์กล้ามใหญ่มาก..."สมปองร้องขึ้น ในขณะที่ตัวเองก็โดนบอกให้รีบถอดเสื้อ เด็กหนุ่มก็ถอดเสื้อของตัวเองออกบ้าง ร่างผอมนั้นมีกล้ามเนื้อตามแบบคนใช้แรงงานไม่มีเนื้อดูนิ่มมืออะไรมากนัก สีผิวระหว่างท่อนแขนและตัวที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดพนักงาน นั้นต่างกันเล็กน้อยจากที่เคยต่างกันมาก
... ยังขาวได้อีกล่ะสิ ..
พศวัตคิดในใจ ริมฝีปากหนานั้นหยักยิ้มเล็กน้อย แล้วตวัดเสื้อคลุมในลอคเกอร์มาสวม
" เข้าไปกันได้แล้ว "
"ครับๆ...นี่คุณเทียนครับ...เห็นกล้ามผมยัง เท่ไหมๆ " สมปองว่าพลางถลกแขนเสื้ออวดกล้ามแน่นตามแบบฉบับคนใช้แรงงานบนท่อนแขนผอมๆของตัวเองให้อีกฝ่ายดู
"เอ้อ เท่ดีนี่หว่า ออกกำลังกายทุกวันใช่ไหมล่ะ"ทินกฤตว่าพลางตบเบาๆบนท่อนแขนของเด็กหนุ่ม
"ไม่เรียกว่าออกกำลังหรอกครับ เขาเรียก "ใช้แรงงาน" " เด็กหนุ่มว่าพลางหัวเราะ แล้วเดินตามเข้าไปด้านใน
+++++++++++++
บรรยากาศเล่นหัวระหว่างทินกฤตกับสมปองทำให้พศวัตไม่สบอารมณ์ซักเท่าไรนัก แทนที่จะเป็นการพักผ่อนให้สบายกายสบายใจ กลับกลายเป็นการยิ่งทำให้อารมณ์ของพศวัตหงุดหงิดหนักขึ้นกว่าเดิม ทินกฤตหยอดข้อมูลของเขาให้เด็กหนุ่มไปเรื่อยๆโดยที่สมปองเองก็ไม่ได้เอะใจอะไร
ขากลับออกจากสปารถสปอร์ตของพศวัตกระชากออกมาจากที่จอดรถพร้อมกับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าแช่มชื่นกลิ่นกายหอมรื่น
ทินกฤตยืนโบกมืออยู่อย่างนั้น โดยไม่วายจะทำมือทำไม้ว่า
"แล้วจะโทรไปถามผลนะว่าขาวถูกใจหรือเปล่า"
+++++++++++++
รถสปอร์ตสีแดงคันนั้น แทนที่จะขับกลับไปที่ร้าน กลับขับไปอีกทาง ชายหนุ่มปาดหน้า ปาดหลังรถคันที่เกะกะทาง อารมณ์ขุ่นมัวยังไม่หายไปไหน
"คุณแมกซ์ฮะ ระวัง ว้าก...เฮ้ยย" สมปองเองก็ส่งเสียงด้วยความหวาดเสียวอยู่ข้างๆ
"จะไปไหนครับเนี่ย เหวอ....นี่ไม่ใช่ทางกลับร้านนี่ครับ"แต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบกลับ จนเจ้านายขับรถมาหยุดอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า
"คุณแมกซ์จะมาซื้อของเหรอครับ"
" เข้าไปได้แล้ว "พศวัตดึงแขนผอมๆของสมปองให้ตามเข้าไป ไม่เคยตอบคำถามอะไรเลย เหมือนทุกครั้ง เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ถามอยู่ตลอดเวลาชายหนุ่มพาสมปองไปยังร้านเสื้อผ้าลำลองของวัยรุ่น มือแกร่งกวาดเสื้อผ้าจากราวในร้าน ก่อนจะเลือกมา สี่-ห้า ตัว
“เอาไปลอง " เขายื่นมันให้คนที่มาด้วย พลางเดินไปเปิดประตูห้องลองเสื้อผ้าแล้วดันร่างผอมนั้นเข้าไปด้านใน
"หมดนี่เลยเหรอครับ...คุณแมกซ์ฮะ ผมรับพวกนี้ไว้ไม่ได้หรอกนะครับ" เพราะคราวก่อนทินกฤตก็พาเขามาที่ร้านเสื้อผ้าคล้ายๆกันแบบนี้ การลองเสื้อผ้า จบลงด้วยการที่เขาหอบหิ้วเสื้อผ้าที่เขาไม่กล้าใส่กลับไปที่ร้านอีกสามถุง
เด็กหนุ่มรู้ตัวว่าไม่ได้ทำความดีความชอบอะไรที่จะได้รับของกำนัลอะไร
" ก็บอกแล้วไงว่าห้ามดื้อ ห้ามเถียง "พศวัตทำเสียงเข้ม
" ใส่ได้ใช่ไหม? "เมื่อเจอเสียงเข้มๆแบบนั้นสมปองก็ขมวดคิ้วอีก ก่อนจะตลบเสื้อขึ้นลองเสื้อยืดที่อีกฝ่ายส่งมาให้
"ใส่ได้ครับ...ให้ลองกางเกงด้วยเลยไหมครับ"ว่าพลางก็ถอดกางเกงลงเหลือแต่ชั้นในขาสั้นที่ใส่อยู่ด้านใน ก่อนจะดึงกางเกงออกมาจากไม้แขวน กางเกงผ้ายีนส์ใส่สบายเข้ากับเสื้อยืดที่ใส่อยู่พอดี
"ใส่ได้หมดนี่ล่ะครับ...." ว่าพลางก็เปิดประตูให้พศวัตดูผลจากการลองเสื้อ
เป็นไปตามคาด เสื้อผ้าแบบนี้เหมาะกับสมปองมากเลยทีเดียว ชายหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเรียกพนักงานมา
" เอาหมดนี่แหละ " เขายื่นเครดิตการ์ดให้โดยไม่สนใจว่าเสื้อหรือกางเกงตัวหนึ่งจะราคาเท่าไหร่แค่พอใจก็ซื้อได้แล้ว
"หา....เดี๋ยยยวววววฮะ คุณแมกซ์ จะมาซื้อเสื้อผ้าให้ผมทำไมเยอะแยะครับเนี่ย กองท่วมหัวเจ็ดวันใส่ไม่ซ้ำก็ใส่ไม่หมดหรอกนะครับ" สมปองปรี่ไปคว้าแขนอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนพนักงานจะรับบัตรไป
" อัพเกรดพนักงาน ก็เท่ากับอัพเกรดธุรกิจอย่างหนึ่ง "พศวัตให้เหตุผลง่ายๆ
" ดูน้องจิ๊บสิ ถ้าไม่นับเรื่องขาว การแต่งตัว ท่าทางทำให้ร้านเราดูดีขึ้นเยอะ เหลือเรานั่นแหละ จะเป็นจับกังประจำร้านไปอีกนานไหม? "คำพูดของพศวัตทำให้บางอย่างในใจของเด็กหนุ่มเจ็บแปลบขึ้นมา
เขาถูกเปรียบเทียบ และ...มันก็เป็นแค่เรื่องของอะไรบางอย่างที่เรียกว่า ธุรกิจที่เขาไม่เข้าใจนัก เพราะท้ายที่สุดแล้วในทุกๆวันเขาก็จะเป็นคนที่ขัดล้างห้องครัวอยู่ดี
"ผมไม่รู้หรอก ยังไงซะที่ร้านผมก็ใส่แต่เครื่องแบบ ทำงานไก่โห่จนดึก...จะให้ผมเอาเสื้อผ้าแบบนี้ไปทำไม..แค่ผมทำตัวให้สะอาดขึ้นก็คงจะใช้ได้แล้วไม่ใช่เหรอครับ...ผมรู้ว่าผมเหงื่อเยอะ"พูดไปพลางหน้าตาบอกบุญไม่รับ
" ไม่รู้ล่ะ จะซื้อก็คือซื้อ อย่ามามีปัญหา "พศวัตยื่นคำขาดแล้วยื่นการ์ดให้พนักงานสาวของร้านสมปองยอมพยักหน้าแล้วถอยออกห่างจากเคาท์เตอร์
"ผมก็แค่เสียดายเงินที่คุณกับคุณเทียนจ่ายไปกับอะไรที่ไม่จำเป็นแบบผมก็เท่านั้นเอง"
+++++++++++++
กว่าทั้งสองคนจะกลับจากการไปซื้อของก็เล่นเอาเย็นย่ำ เจ้าหิ้วถุงใส่เสื้อผ้าใหม่เดินพะรุงพะรังลงจากรถ เด็กหนุ่มวางของลงข้างตัวก่อนจะยกมือไหว้พศวัต
"ขอบคุณครับคุณแมกซ์" แม้จะยังงุนงงกับเรื่องที่อีกฝ่ายทำให้แต่เขาก็ต้องรู้สึกขอบคุณพศวัตอย่างมากที่ลงทุนซื้อของและเสื้อผ้าราคาแพงพวกนี้ให้
"แล้วอาทิตย์หน้าคุณแมกซ์ถึงจะเข้าร้านใช่ไหมครับ ยังไงพรุ่งนี้ ผมจะได้ขัดห้องครัวให้เอี่ยมรอไว้ เป็นการไถ่โทษที่ต่อยคุณแมกซ์ไปเมื่อวานก่อนด้วยนะครับ"
" ก็เข้าไปตอนเช้าๆ น่ะแหละ "เจ้าของร้านว่า
" กลัวมีคนอู้งาน "
"ผมเปล่าอู้นะ...อย่างน้อยก็แค่ร้องเพลงบ้าบอ...ไม่ได้หยุดหายไปซักหน่อย" อาจเป็นเพราะนึกเจ็บใจเมื่อกลางวันถึงได้เอ่ยเชิงเหน็บแนมเด็กเสิรฟอีกคนของร้านไปจนได้
" เขาก็ไม่เคยโดด ลาทุกครั้งนั่นแหละ "พศวัตเอ่ยถึงเด็กในร้านอีกคน คนที่เขาเคยถูกใจไม่น้อย และเคยคิดว่าจะจีบ
"ครับๆ พี่จิ๊บดีหมดล่ะ รูปก็หล่อ เรียนก็ดี...ผมไปล่ะ ขอบคุณฮะ" ว่าแล้วก็ยกมือไหว้แบบขอไปทีอีกรอบแล้วเดินหิ้วของทุกอย่างเข้าไปในร้าน
" อะไรของมันวะ? "ชายหนุ่มส่ายหนาไปมากับท่าทางของอีกฝ่ายก่อนจะเลี้ยวรถออกจากร้านไปทันที
+++++++++++++
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ลนหน้าจอมือถือรุ่นใหม่ของพศวัตปรากฏเป็นชื่อของคนที่เพิ่งจะเจอไปเมื่อตอนกลางวันทินกฤตโทรมาตามที่พูดจริงๆ นาฬิกาบอกเวลาปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่มแล้ว เสียงจากปลายสายสอดแทรกด้วยเสียงดนตรีฟังดูแล้วไม่ต้องถามก็คงจะพอเดาได้ว่า ทินกฤตกำลังสนุกได้ที่เลยทีเดียว
"หายไปเลยนะ...ไปไหนกันต่อล่ะ ไม่ซิ่ ไปขั้นไหนกันแล้ว นี่คงยังไม่ได้ทำอะไร แต่ก็คงจะหวงน่าดูซิ่นะ..เด็กมันน่ารักใช่ไหมล่ะ"
" มึงคิดเป็นแต่เรื่องฟันเด็กรึไงวะ? "ชายหนุ่มถามออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
"ก็มึงทำเป็นแต่ฟันเด็กไม่ใช่รึไงล่ะ" ทินกฤตว่า คนที่พศวัตเคยควงๆมาก็มีแต่อายุน้อยกว่าทั้งนั้น
"กูพูดผิดเรอะ" เสียงทินกฤตหัวเราะเสียงดังฟังดูก็รู้ว่าดื่มเข้าไปไม่น้อย
"อย่าบอกนะว่าไปซื้อของให้เด็กมันด้วย...บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามใช้เงิน..มึงแพ้แล้ว ไอ้แมกซ์"
" กูซื้อเพราะกูเอ็นดูมันเหมือนน้องโว้ย! "พศวัตโวยขึ้นมาทันที
" กูไม่ได้เล่นเกมส์อะไรกับมึงเลยนะ "
"อ้อ...เหรอ...ถ้ามึงไม่เล่น...มึงคงไม่สนใจอะไรตั้งแต่แรก ใช่ไหม"
" มึงโทรมาแค่นี้ใช่ไหม? "พศวัตตัดบท ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า ตั้งแต่ทินกฤตเสนอเกมส์นี้ขึ้นมา อีกฝ่ายก็กวนประสาท ยั่วโมโหเขาเกี่ยวกับสมปองได้ตลอด
"เปล่า กูจะโทรมาบอกมึงว่า กูกำหนดวันแต่งแล้ว...พ่อแม่ฝ่ายโน้นเขาไปหาฤกษ์มาให้ กูแค่จะโทรมาบอกให้มึงเตรียมตัดทักซิโด้รอ" เสียงหัวเราะดังขึ้นจากปลายสาย
"คุณเพื่อนเจ้าบ่าว"
" ไม่ว่ะ กูไม่ไป "ว่าที่เพื่อนเจ้าบ่าวปฏิเสธอย่างไร้เยื่อไย
"แค่นี้นะ"เสียงสัญญาณถี่ๆ นั้นเป็นการยืนยันคำตอบได้เป็นอย่างดี
-
เจ้าน้อยน่ะ มันแค่อยากจะดูดีกว่าพี่จิ๊บในสายตาใครสักคน
ซึ่งตอนนี้ด้วยสถานการณ์รอบข้างทำให้ไอ้ใครสักคนที่ว่าของเจ้าน้อยคือคุณแมกซ์ :เฮ้อ:
คุณแมกซ์ก็นะ อยากให้คุณเทียนอยู่ข้างกันอย่างนี้ ไม่ต้องเป็นคนรักก็ได้ แต่อยู่แบบนี้ไม่เปลี่ยนไปก็บอกไปสิคะ
สงสารเจ้าน้อยแบบต่อเนื่อง โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆ อย่าคิดมากนะคะคนเก่ง :กอด1:
-
:o12: เจ้าน้อยอย่าน้อยใจไปเลยนะ :ped149: :ped149:
อิพี่แมกซ์มันกำลังจะติดใจนู๋แล้ว ก๊ากกกกกกกก o3 o3
-
:เฮ้อ: ไปคุยไปเคลียร์กันแค่2คนเหอะ คุณแม็กคุณเทียน
สงสารน้อยอ่ะ เด็กมันเริ่มเขวแล้วนะ
-
:z1: แค่จิ้นตามก็พาลหัวใจจะวาย....
คนนั้นก็ล่ำ คนนี้ก็ขาว...แถมเจ้าตัวเล็กนี่ยัง น่าเคี้ยว กรี้ดดดด ปลาทองอย่างโคไรท์อยากจะกลายร่างเป็นปิรัญย่าในเร็ววัน
อย่าลงน้ำนะ แม่จะเคี้ยวไม่เหลือเลย กรั่กๆๆๆ :laugh:
ว่าแล้วก็ไปแอบดูที่สปากันหน่อย
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/069.png)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/e3bfb508.jpg)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/132338342.jpg)
p.s. ขอโทษแฟนคลับพี่โดมนะคะ พอดีหารูปที่ฟิตกว่านี้ไม่เจอ...เอาเป็นกางเกงฟิตไปก่อนนะ กร๊ากกกก :pigha2:
-
:L1:
-
สมปองแอบแรงนะเนี่ย
กล้าชกเจ้าของร้านด้วย ฮิฮิ
แต่เด็กมันซื่อมากๆ จริงๆ น่ะแหละ
กระโดดลงไปในเกมส์ของสองคน ปีนแค่ไหนก็เหมือนจะไม่หลุดพ้นนะเนี่ย
แต่อย่างน้อยคงมีความรู้สึกแหละ ที่โดนเปรียบกับจิ้บ
คงน้อยใจ
-
:o12: :o12: :o12:
-
สะใจจริง ๆ ชกคุณแม๊กซ์ด้วย
นี่ ๆ ๆ รู้สึกว่าจะเริ่มหวงเจ้าน้อยด้วยใช่เปล่านะ
-
เศร้าแล้ว
-
สงสารเจ้าน้อย....
แอบเคืองพี่แม็กซ์
หึ.. ระวังจะหลงเจ้าน้อยแบบโงหัวไม่ขึ้นละ
ถึงตอนนี้จะสมน้ำหน้าพี่แม็กซ์ให้ดูเลย ชิชะๆ
หมั่นไส้ๆๆๆ
-
:กอด1:กอด น้อย :กอด1:แก้หนาว
-
กล้ามน่ากัดมากค่ะ พี่แม๊กซ์
แกล้งว่าเจ้าน้อยบ่อยๆ น้อยใจแย่เลยแบบนี้ น่าสงสารนะ :monkeysad:
-
เมื่อไหร่แมกซ์จะดีกับน้องอย่างจริงใจนะ
-
สงสารเจ้าน้อยอ่ะ
ทำไมพี่แมกซ์ช่างเปรีบยเทียบแบบนี้นะ
ไม่นึกถึงความรู้สึกเจ้าน้อยบ้างเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
โอ้ววว เม้นรวบเลยล่ะกันน
กำลังคิดว่า นี่ถ้าเจ้าน้อยรู้ความจริง
เฮียแม๊กซ์เราไม่โดนซัดจนอ่วมเลยหรอ
55 แค่บีบแขนยังต่อยขนาดนี้
ชอบๆ 55
แต่ถ้าถึงจุดนั้นก็คงมาม่าอ่ะเนอะ
: ))
รอตอนต่อไปนะคะ
^^
-
อยากอ่านจังค่ะ แหะๆ
แต่รอได้นะคะ
-
:z6:
ทำไมคุณแมกซ์ ต้องเอาน้อยไปเปรียบเทียบกับจิ๊บด้วย!
เคืองค่ะ
:m16:
ถ้าไม่ดีขนาดนั้น
กูอย่ามารักแล้วกัน
:angry2:
รักน้อยค่ะ
:กอด1:
-
เริ่มเกลียดพี่จิ๊บและ (พาลๆ)
:angry2:
เจ้าน้อยของพี่่่่
:monkeysad:
-
คนเราไม่เหมือนกันสักหน่อย ทำไมต้องเอามาเปรียบเทียบกันด้วย
ถ้าชอบนักแน่จริงก็ไปจีบเค้าให้ติดสิ มาเล่นกับความรู้สึกคนอยู่ได้
ตอนี้คนอ่านนอยส์แล้วอ่ะ เริ่มพาลไปถึงจิ๊บแระ
เฮ้อ อดทนนะเจ้าน้อย สักวัน จะเป็นวันของเรา
-
วันนี้มาอัพม๊าค๊า...................
-
ประกาศ แทน ไรท์เตอร์ คุรุจัง
ขอบคุณทุกคนที่รักเจ้าน้อยและเป็นกำลังใจให้เจ้าน้อยนะคะ :pig4:
วันนี้ ไรท์เตอร์ สลบเหมือด...มาอัพไม่ไหวจริงๆ ต้องขออภัยทุกคนที่รอเอาไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ :m5:
ทั้งนี้เพื่อเป็นการไถ่โทษ พีจังขอจัดชุดใหญ่ เจ้าน้อย คอลเลคชั่น....
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/noi11.jpg)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/noi12.jpg)
อากาศเริ่มเย็นแล้ว...อย่าลืมกอดเจ้าน้อยให้หายหนาวนะคะ (ตัวแค่นั้นจะอุ่นไหมนะ....กอดพี่แมนดีกว่า ...ใหญ่ดี :-[)
-
:กอด1: เจ้าน้อยเหมารวมถึงคุณพีจัง (นึกถึงพีจังแห่งรันม่า1/2เลยค่ะ ฮี่ๆๆๆ)
รูปผูกจุก น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >//////<
ชริๆๆ คุณแมกซ์ตาถั่ว แบร่ๆๆๆๆๆ
-
แม้จะขาดการติดต่อที่แสนจะกวนประสาทจากทินกฤตไปอีกหลายวัน แต่นั่นก็ไม่ยับยั้งพี่ชายของเจ้าของร้านไม่ให้ออกตระเวณยามค่ำคืนได้ ทั้งที่ในช่วงกลางวันก็ได้รับการขอร้องจากน้องชายให้มาช่วยคิดเงินดูบัญชีให้เพราะกตัญญูลาหยุดกลับบ้านไปหลายวัน จนไม่ได้ติดต่ออะไรกับน้องชายคนรองนี้เลย จนกระทั่งได้ยินเรื่องงานแต่งงานของกตัญญูผ่านสายโทรศัพท์ที่น้ำเสียงของคนส่งข่าวอย่างรามินทร์นั้นไม่ได้ยินดีไปตามข่าวเลยแม้แต่น้อย
ผับเดิมร้านเดิมที่เคยไปเป็นประจำ ทินกฤตที่วันนี้ดูจะไม่สนใจใครเลย นั่งดื่มอยู่ที่บาร์ท่าทางเหมือนครุ่นคิดจนหันไปเห็นเพื่อนสนิทของตัวเองเดินเข้ามา อีกทาง
"เฮ้ยย...ไอ้คนเรื่องมาก....ไปไงมาไงวะ"
"หายหัวไปซะหลายวัน กูนึกว่ามึงต้องไปเข้าคอสเจ้าบ่าวซะอีก " พศวัตนั่งลงที่เก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์ก่อนจะสั่งเครื่องดื่ม
" มาร์ตินี่ "
"คอร์สเจ้าบ่าวเดือนหน้า...มึงจะไปกับกูไหมล่ะ" ทินกฤตหันมามองหน้าของอีกฝ่ายพลางยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม
" เอ้อ ไอ้แมนก็จะแต่งงาน วันมะรืนนี้ .. แม่ง สงสารว่าที่เมียมันว่ะ "คนที่พูดถึงน้องชายตัวเอง รู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร เขารู้ว่ากตัญญูไม่ได้ชอบผู้หญิงแต่ก็ยังทำแบบนั้นคนพวกนี้เป็นอะไรกันไปหมด
"เขาตัดสินใจแล้ว เขาก็รับผิดชอบได้อยู่หรอก พนันได้ว่าที่บ้านมันต้องมีเรื่องจำเป็นอะไรแน่ๆ..." ทินกฤตเอ่ยเขารู้เรื่องกตัญญูทุกอย่าง เพียงแต่ปรกติแล้วกตัญญูจะมัววุ่นอยู่กับที่ร้านจนแทบไม่ได้เจอหน้าคร่าตากันก็เท่านั้น"ว่าแต่มึงไม่ไปงานแต่งน้องมึงรึไง"
" คุณหญิงแม่กู ใช้ให้กูกับมินไปแทน .. คนนั้นก็ทำหน้าอย่างกับจะไปงานศพ เซ็งว่ะ "เขาส่งสัญญาณให้บาร์เทนเดอร์เพื่อขอเหล้าชนิดเดียวกันนี้อีกแก้ว "แล้วก็นะโว้ย จำเป็นแค่ไหนต้องแต่งงานวะ ไอ้เชี่ยแมนก็แบบเนี้ย ไม่เคยมองกูมองไอ้มินว่าเป็นพี่น้อง มีอะไรไม่เคยปรึกษาพวกกูเลย "
"เรื่องมันก็อาจจะแบบว่า พูดไปก็ไม่มีใครเข้าใจก็ได้ แม่งเลยปิดปากเงียบซะ....พูดไปแม่งก็เท่านั้น ไม่มีใครเข้าใจ"ทินกฤตพูดด้วยเสียงเรียบๆ แต่สายตานั้นมองมาทางพศวัตอย่างพาดพิง
" แต่กูเป็นพี่มันนะโว้ย "คิ้วหนาขมวดอย่างไม่สบอารมณ์ ยิ่งสบสายตากับทินกฤตแล้วก็ยิ่งพาลเข้าไปใหญ่
" ไม่ต้องเลย งานมึง กูก็ไม่ไป "
"ทำไมวะ...มึงเป็นอะไรนักหนากับงานแต่งกู มึงกลัวตัวเองไปร้องไห้โฮตอนกูเข้าหอหรือไง" ทินกฤตชักเหลืออดมันหลายครั้งแล้วที่พศวัตพูดแบบนี้ ว่าพลางตบมือลงบนหน้าเคาท์เตอร์บาร์
ชายหนุ่มลุกขึ้น คว้าแก้วเบียร์ที่กินเหลืออยู่สาดใส่หน้าอีกฝ่าย
"มึงมันไอ้ขี้ขลาด กลัวการอยู่คนเดียวแล้วมายัดเยียดความผิดให้กู...ห่าเอ้ย..." ทินกฤตเอ่ยอย่างเหลืออด เขาควักเงินจ่ายค่าเครื่องดื่มของตัวเองแล้วเดินไป
"ไปล่ะแม่งหมดรมณ์แดกละ..."
" ....................... " คำพูดของทินกฤตมันแทงใจดำเสียจนพูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกทั้งเจ็บที่หัวใจ ความเย็นจนชาของเบียร์ที่สาดใส่หน้า ทำให้พศวัตไม่แต่นั่งอยู่แบบนั้นมือแกร่งยกขึ้นเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่เป็นไร เมื่อบาร์เทนเดอร์ยื่นผ้าให้ ก่อนจะสั่งเหล้ามาอีกหนึ่งขวด แล้วดื่มตามลำพัง
++++++++++++
ไฟที่ร้านกาแฟใจกลางย่านธุรกิจดับลง หากมองจากด้านนอกก็ยังคงมองไม่เห็นอะไรนอกจากแสงรำไรที่ลอดผ่านผ้าม่านที่ถูกดึงลงจนมิด พนักงานที่นอนเฝ้าร้าน กำลังเก็บอุปกรณ์ที่ล้างและพึ่งลมเอาไว้จนแห้งดีแล้วขึ้นบนชั้น หันมองนาฬิกาก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน เด็กหนุ่มยิ้มที่วันช่วงนี้ส่วนครัวของร้านไม่ได้ให้บริการ อุปกรณ์ทั้งหลายที่ต้องเก็บกวาดนั้นไม่มีอะไรมากงานจึงเสร็จเร็วกว่าที่คาด คิดได้แบบนั้นรีบขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านบนก่อนจะวิ่งฉิวลงมานั่งดู โทรทัศน์ที่อยู่ในร้านด้านหน้า มีเพียงแค่แสงสลัวจากครัวด้านหลังเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนกันในยามค่ำคืน
เสียงเบรกเมื่อเลี้ยวเข้ามาในร้านดังขึ้นอย่างแรง จากรถสปอร์ตสีแดงของเจ้าของร้านซึ่งปกติมักจะมาในเช้ามืดหลังจากออกตระเวณราตรีเสมอ ทำให้สมปองต้องเดินออกไปดูทันที และสิ่งที่เห็นก็คือ ร่างสูงใหญ่ของพศวัตเดินเซลงมาจากรถ โดยไม่สนใจจะปิดประตู
" ไง..ไอ้ตัวเล็ก.. "
"คุณแมกซ์?" สมปองอุทานขึ้นทั้งแปลกใจทั้งตกใจ จะว่าเคยเห็นอีกฝ่ายเมามาก็มาก แต่ก็ไม่ขนาดไม่ปิดประตูรถสุดหวงแบบนี้ เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างสูงเอาไว้ สายตาเหลือบมองแน่ชัดแล้วว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้เรื่องแน่เลยหันไปใช้ ปลายเท้าเตะประตูรถเบาๆให้มันผลักปิดลงไปเอง
"ไมมาเอาเวลานี้ฮะ ผับยังไม่ปิดเลย..."
"ทำไม?..นี่มันร้านพี่ จะมาเมื่อไหร่ก็ได้โว้ย อะ..นี่ๆ "ร่างสูงที่เซไปมา ล้วงกระเป๋าเงินแล้วยื่นใบห้าร้อยให้
" ซื้อเบียร์มา หมดนี่เลย ไปๆๆๆ "มือแกร่งโบกมือไล่สมปอง เป็นเชิงบอกว่าเขาเดินเข้าร้านเองได้
"ไม่เป็นไรแน่นะ...คุณแมกซ์ฮะ ระวังกระถางต้นไม้...." แต่ยิ่งเตือนยิ่งโดนไล่ทำให้จำใจต้องรีบวิ่งไปที่ร้านที่ยังไม่ปิด...เซเว่น....
ผ่านไปนานพอควรเพราะมัวแต่เจรจากับพนักงานเพราะอายุเขายังไม่สามารถซื้อเหล้าเบียร์ได้เอง แต่สุดท้ายก็หลอกล่อจนซื้อมาจนได้ "มาแล้วครับๆๆ" เด็กหนุ่มว่าพร้อมกับถุงใหญ่ๆสองถุงที่เต็มไปด้วยขวดเบียร์
"คุณแมกซ์จะกินหมดนี่เลยเหรอครับ" เด็กหนุ่มว่าเดินไปเอาแก้วและน้ำแข็งมาวางไว้ให้คนที่ไปนั่งทำท่ามึนๆอยู่ที่มุมโซฟายาวของร้าน
" หมดดี่ .. อยากกินป่าววว? "ชายหนุ่มถาม เพราะเมามากๆเลยชวนเด็กที่อายุยังไม่ถึงสิบแปดอย่างสมปองกินเบียร์หน้าตาเฉย
"อ่า...กินคนเดียวคงเหมือนพวกอมทุกข์เนอะ... ถ้าคุณแมกซ์ชวนผมก็กิน" เด็กหนุ่มก็เซ็งไม่น้อยที่ร้านรวงต่างมาเข้มงวดเรื่องการขายเบียร์เมื่อก่อนนี้ออกจะหากินง่ายแท้ๆว่าพลางก็เดินไปหยิบแก้วอีกใบมาแล้วจัดการเปิดขวดรินให้เจ้านายทันที ดวงตากลมของเด็กหนุ่มเหลือมองใบหน้าของคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ส่วนตัวเขานั่งอยู่กับพื้น พลางคิด
....วันนี้ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ....
"นี่ฮะ" เด็กหนุ่มยื่นให้ก่อนจะรินใส่แก้วตัวเองบ้างแล้วยกขึ้นทีเดียวหมดแก้ว
" เก่งนี่หว่า .. อย่างนี้ค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย ฮ่า ฮ่า "มือแกร่งตบไหล่ล็กๆของอีกฝ่ายอย่างแรงแล้วยกแก้วเบียร์ของตัวเองดื่มรวดเดียวหมด
"เก่งดิ่ ไม่เก่งได้ไง..."สมปองว่า "ผมนะ...อยู่ที่ค่ายต้องทำได้หมด ไม่งั้นพวกพี่ๆเขาจะว่าเอาว่าแหย.."
เด็กหนุ่มว่าพลางรินเบียร์ให้เจ้านายอีกรอบ ไม่ลืมที่จะเติมให้ตัวเองด้วย
" หาไรกินกับเบียร์หน่อยดิ "พศวัตว่า วันนี้ดูเขาจะร่าเริงเกินเหตุเพราะความเมา จนสมปองเองรู้สึกแปลกริมฝีปากของสมปองหยักยิ้ม กับท่าทางแปลกๆ ของอีกฝ่าย
...ไม่เคยเห็นทำหน้าแบบนี้เลย....
"คุณแมกซ์อยากทานอะไรล่ะครับ...หรูนักผมทำไม่เป็นหรอกนะครับ"
" อะไรก็ได้ เอามาเลยๆ "มือแกร่งโบกมือไล่อีกฝ่ายให้เข้าครัวไป พลางแปิดกระป๋องเบียร์อีกกระป๋อง
สมปองได้แต่พยักหน้าหงึกๆ เดินหายเข้าไปในห้องครัวเปิดค้นตู้เย็นเจอวัตถุดิบอยู่ไม่มาก เด็กหนุ่มเกาหัวแกร่ก ก่อ่นจะกลับออกมาพร้อมกับกับแกล้มสองจาน หนึ่งคือยำกุ้งแห้งใส่กุญเชียงกับอีกจานใหญ่หน่อยก็คือถั่วอบแบบรวมมิตรทุกสิ่งทุกอย่างเพราะดูจะเป็นวัตถุดิบที่มีเยอะที่สุดในร้านด้วยกตัญญูมักจะเอาไว้ทำขนมนั่นเอง
"ทำได้แค่นี้ล่ะครับ"ว่าพลางก็วางลงบนโต้ะกระจกตรงหน้าอีกฝ่าย ตัวเองก็นั่งลงกับพื้นตรงข้างๆโต้ะ
" ไม่ต้องเลย มานั่งนี่ๆ "มือแกร่งตบที่นั่งข้างๆ ท่าทางจะถูกใจกับแกล้มที่อีกฝ่ายทำมาให้ไม่น้อย
"ไม่เอาอ่ะ คุณแมกซ์เป็นผู้ใหญ่ให้ผมไปนั่งไงอ่ะ" สมปองส่ายหัว
" โว๊ย บอกใหมานั่งก็มาดิวะ ไอ้นี่! "เขาลุกขึ้นมาดึงแขนเล็กผอมของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นแล้วจับไปนั่งที่โซฟา แต่เพราะความที่ไม่รู้ตัวว่าดื่มไปมากเพียงใด จึงทำให้ไม่สามาถยืนได้อย่างมั่นคงได้มือแกร่งรวบทั้งร่างผอมของสมปอง และตัวเองล้มลงกับโซฟานั้น
"เหวอ...ขอโทษฮะๆๆ" สมปองร้องลั่นเมื่อตัวเองล้มทับอีกฝ่ายไปตามแรงดึง ร่างเล็กเด้งออกมาจากตัวของอีกฝ่ายทันที
"คุณแมกซ์เป็นไรป่ะฮะ "
หากแต่พศวัตกลับไม่ยอมปล่อยร่างในอ้อมแขน ดวงตาสีเข้มคู่คมที่มักจะมองอย่างบังคับ เข้มงวดกับสมปองเสมอกลับมองเด็กคนนี้ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
"คุณแมกซ์เมาแหงเลย....ปล่อยดีกว่าเนอะเดี๋ยวโดนแบบคราวก่อนน้า..." เด็กหนุ่มว่าแรงที่ดึงรัดร่างเขาไว้ทำให้สัญชาตญานการป้องกันตัวของเขาเริ่มส่งสัญญาณเตือน แต่เมื่อกี้ก็ดื่มไปเยอะอยู่เหมือนกันทั้งๆที่ยังไม่มีกับแกล้มเสียด้วยซ้ำ
"คุณแมกซ์เป็นไรมากป่ะนี่...อกหักมารึไง" อาจเพราะความสงสัยกับความเมานิดๆทำให้กล้าถามไปแบบนั้น
" อะไร .. จะทำอะไรได้วะ? "พศวัตหัวเราะในคอก่อนจะทำในสิ่งที่ตัวเขาเอง และสมปองก็คิดไม่ถึง
ริมฝีปากหนา อุ่นร้อน ประกบกับริมฝีปากบาง เล็กๆ ของเด็กในร้านทันที พร้อมกับปลายลิ้นร้อนที่ลากไล้กับริมฝีปากนั้นให้เผยอออกมือที่กอดเอวเล็กนั้นไว้ไต่เข้าไปในชายเสื้อยืดลากไล้ไปตามแนวสันหลังแล้วจับท้ายทอยให้เงยหน้าขึ้นรับจูบจากเขาอย่างชำนาญ
"อื้อ....."สมปองได้แต่ส่งเสียงประท้วงในลำคอ ปลายลิ้นที่รุกร้ำเข้ามาตามเฝ้าประกบแม้เขาพยายามจะหนีสองมือดันอกอีกฝ่ายออกระยะประชิดเช่นนี้เขาทำอะไรไม่ได้เลย ในสมองสั่งการล่าช้าไปกว่าทุกที ยิ่งปลายนิ้วไล้ไปตามแผ่นหลังยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนจะสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ไหล่ทั้งสองข้างกระตุกเมื่อรู้สึกถึงเรียวลิ้นที่เข้ามาสัมผัสอยู่ในริมฝีปาก เกี่ยวรัดกับปลายลิ้นที่พยายามจะถอยหนีของเขา ดูดดึงให้เข้าไปอยู่ใต้การครอบครอง ดวงตาของเด็กหนุ่มเบิกโพลงด้วยตกใจ ก่อนจะต้องปิดลงอีกครั้งเพราะเขาเริ่มจะหายใจไม่ออกสองมือพยายามดันร่างของอีกฝ่ายออก
พศวัตถอนริมฝีปากออก ปลายลิ้นเลียที่ริมฝีปากของสมปองเบาๆราวกับจะยั่ว ก่อนจะพล็อยหลับไปตรงนั้นเอง โดยที่มือไม้ก็ยังล้วงเข้าไปในเสื้อของอีกฝ่ายอยู่เลย
"อ่ะ....................อะไรวะเนี่ย...." สมปองพูดออกมาพร้อมแรงถอนหายใจ เขาหายใจเข้าออกรุนแรง ในหัวใจเต้นไม่เป็นซ่ำ ที่ริมฝีปากยังรู้สึกถึงความชื้นจากเรียวลิ้นที่ไล้เล็มอย่างยั่วเย้าเมื่อครู่
และในตอนนี้ใบหน้าคมของพศวัตยังกองอยู่กับอกเขา...เด็กหนุ่มทิ้งหัวลงกับโซฟาในหัวเขายังคงมึนงงคิดอะไรไม่ออก จนรู้สึกได้ถึงมือที่ยังสัมผัสอยู่ใต้ผิวผ้าเด็กหนุ่มรีบดึงตัวเองออกจากการทาบทับของอีกฝ่ายทันที
"เมา....เมา....แม่ง เมาแหงม...." สมปองพึมพำกับตัวเองหัวใจยังไม่กลับมาเต้นเป็นปรกติ รู้ได้เลยว่าใบหน้าแดงก่ำ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าเมื่อครู่มันคืออะไร แต่เพราะรู้แจ่มแจ้งเกินไปต่างหาก ประสบการณ์ตรงนี่มันส่งผลกระทบได้มากมายขนาดนี้เลยหรือไง ดวงตากลมหันซ้ายเหลียวขวา เขาควรจะทำอะไรในตอนนี้ สัมผัสที่ควรจะรู้สึกแขยง....
"ล้างปากด่วนเลยกู....." ว่าแล้วก็คว้ากระป๋องเบียร์ที่เปิดทิ้งเอาไว้มาดื่มพรวดๆ และต่อเนื่องจากนั้นไปอีกหลายกระป๋อง มากเสียจนผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่แน่ใจ
-
สัมผัสที่ควรจะขยะแขยง??
หืมมมมมมมมมม..แปลว่าน้อยไม่ขยะแขยงสินะคะ น้อยของเจ้ กรี๊ดดดดดดดดดดดด เราจะโต๊ เราจะโต.....
:z6:แจกขาคู่หื้ออิคุณแมกซ์โทษฐานกลัวการอยู่คนเดียวแล้วพาลคนอื่นไปทั่ว
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พี่แมกซ์บ้า เอาจูบเจ้าน้อยมาให้พีจังเดี๋ยวนี้นะ
ปลาทองพ่นไฟ โฮกฮากๆ :m31:
ก่อนจาก....แถม :-[.....(ภาคนี้อวยเด็กจริงวุ้ย...) :laugh:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/031.png)
-
:angry2: ทั้งพี่แม็กซ์ทั้งพี่เทียน
เห็นความรู้สึกคนอื่นเป็นเรื่องน่าตลกกันไป
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
แอ๊อยยยยยยยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก
:m3: :mc3: :m2: :mc2: :m18:
-
อ๊ากกกก
อิมเมจเจ้าน้อยน่ารักขึ้นทุกวันเลยค่า
ขอฟัดตัดหน้าพี่แมกซ์ กร๊ากกกกก o18
-
:laugh: ไม่ไหวเหรอแม็กซ์ อดแอ้มเลยดิ :m20:
รอดไปนะเจ้าน้อย :z1:
:pig4: :pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
แหล่วๆๆๆ เจ้าน้อยงานเข้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:z2: :z2: :z2:
-
ความสามารถเฉพาะตัวที่ห้ามลอกเลียนแบบจริง ๆ เชียว อีตาแม็กซ์ :m20:
-
:z6: พี่แมกซ์ให้หายเมา!!!!
ปากเจ้าน้อยไม่เวอร์จิ้นซะแล้วสิ .. รับผิดชอบด่วนค่ะ :angry2:
-
น้อยมีความกลังอะไรมาป่าวเนี่ย
บอกว่ารู้ดีเรื่องจูบเนี่ยนะ
ไอ้คุณแม็กเอ็งรักคุณเทียนใช่มั๊ย เชรี่ยเอ๊ย :angry2:
ปล. ตื่นมาจำไม่ได้แหงเรยอ่ะว่าจูบน้อยไป แล้วก็ปล่อยให้น้องน้อยสังสัย เฮ้อ
-
เสียเวอจิ้นจูบไปเสียแล้วตาน้อย :z2:
-
สงสารแม๊กซ์นะเนี่ย ไม่รู้ใจตัวเองซะที
ตกลงเทียนเป็นอะไรสำหรับตัวเองก็ไม่รู้
แล้วก็ลามมาทำให้น้อยสับสนอีก ดูๆเหมือนว่าน้อยจะเข้าใจโลกแล้วก็จัดการปัญหาได้ดีกว่าแม๊กซ์ซะอีก
อีแบบนี้มันจะลงเอยได้ไงหนอ
-
สงสารน้อยจริงๆ
ไม่ได้ขยะแขยงแถมใจสั่นหวั่นไหวไปแล้วมั้ง
ทำอะไร ไม่ได้นึกถึงเด็กน้อยเลย แมกซ์นะแมกซ์
บวก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
ปล ตอนนี้เจ้าน้อยซื้อเบียร์มาทั้งแบบขวดและกระป๋องหรือคะ
ว่าพลางก็เดินไปหยิบแก้วอีกใบมาแล้วจัดการเปิดขวดรินให้เจ้านายทันที
มือแกร่งโบกมือไล่อีกฝ่ายให้เข้าครัวไป พลางเปิดกระป๋องเบียร์อีกกระป๋อง
ว่าแล้วก็คว้ากระป๋องเบียร์ที่เปิดทิ้งเอาไว้มาดื่มพรวดๆ และต่อเนื่องจากนั้นไปอีกหลายกระป๋อง
-
:sad4:จูบแรกของน้อย
-
ตอนนี้เสียจูบตอนนหน้าระวังเสียตัวนะเจ้าน้อย :m20: :L1:
-
หน้านี้เลขสวยเลยเข้ามาอัพเสียหน่อย หุหุ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย ยยยยยยยยยยยยยย...พี่แมกซ์บร้า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >/////<
มาจูบเจ้าน้อย แล้วชิ่งหนีหลับไปก่อนแบบนี้หมายความว่ายังไงห๊ะ~!!!!!!!!!
แล้วนี่ตื่นขึ้นมา...จะรู้ตัวมั้ยเนี่ย ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้างอ่ะ...เฮ้อออออออออ อออออออ...สงสารก็แต่เจ้าน้อยอ่ะนะ
ถ้าเจ้าน้อยคิดว่า ควรแขยง แต่ไม่แขยง ก็แปลว่า รู้สึกดีกับจูบหน่ะสิ...อร๊ายยยยยยยยยยยย ยยยยยยยยยย ยยยยย
ไม่อยากจะคิดต่อว่าตอนนี้เจ้าน้อยรู้สึกยังไง...แต่ที่อยากรู้มากกว่า คือพี่แมกซ์คิดอะไรหรือเปล่า?????
เป็นการให้ความหวังกันชัด ๆ...เอาจริง ๆ นะพี่แมกซ์ ไม่รักไม่ชอบ อย่าให้ความหวังอ่ะ...คนที่เจ็บคือคนที่เราให้ความหวังเค้านะ...รู้ป่าว = = b
-
แอร๊ยยย คุณแม๊กซ์ ตื่นมาแล้วจะจำได้ไหมเนี่ย
น้อยเริ่มหวั่นไหวแล้วไหมเนี่ย
-
ล้างปากด้วยเบียร์แล้วตื่นมาจะยังจำได้ไหม?
-
มาแบบเมาๆมึน ตื่นมาคงจำอะไรไม่ได้ :เฮ้อ: สงสารเจ้าน้อย
-
เจ้าน้อยโดนจูบซะแล้วสิ
แถมไม่รังเกียจซะด้วย
แต่พี่แมกซ์นี่สิตื่นมาจะจำได้ไหมนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
แหม๋โดนสาดเหล้าเข้าหน้าถึงขนาดว่าเมาแล้วบังคับจูบเจ้าน้อยเลยเหรอ
เจ้าน้อยอย่าไปหลงลิ้นนายแม็กซ์นะ เชื่อเหอะเดี๋ยวตื่นมาก็ลืม
-
อ๊าเสียจูบแรกไปซะแล้วน้อยของเรา พี่แมกซ์รับผิดชอบด่วน
มาทำให้น้อยของเราหวั่นไหวได้ไงเนี่ย
-
กีซซซซซซซซซซ
เจ้าฮะ...เอ๊ย เจ้าน้อยโดนขโมยจูบ
:z1:
-
แสงแดดสาดเข้ามาผ่านทางบานกระจกที่น้อยดึงผ่าม่านขึ้นแล้วเช็ดถูเสียจนใส ดูจะใสกว่าทุกวันเสียด้วยซ้ำเพราะยืนเหม่อเช็ดซ้ำเช็ดวนอยู่กับที่แบบนั้นจนจิ๊บมาถึงที่ร้านในตอนเช้าตรู่ของวันจันทร์ คืนก่อนเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเขายังไมม่อยากเชื่อ เรื่องแบบนั้นมันมีแต่ในละครหลังข่าวที่ดูอยู่เกือบทุกคืนหลังเลิกงานไม่ใช่หรือยังไง สมปองคิดพลางลงมือขัดกระจกแรงขึ้นอีก แล้วพอตื่นมาก็เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาก็ปลุกพศวัตให้ตื่นรีบขับรถกลับบ้านไปเหมือนทุกที ดูท่าทางอีกฝ่ายยังมึนงงหนักข้อเขาเลยไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป
"ป่านนี่ไปงานแต่งเฮียแมนกะคุณมินแล้วม้าง.....จะมาสนใจอะไรผู้น้อยน้อ....." บ่นไปก็แปลกใจตัวเอง ปรกติไม่ได้คิดจะตั้งหน้าตั้งตาคอยให้เจ้านายร่างสูงใหญ่คนนั้นมาที่ร้านซักเท่าไร...เพราะมาทีไรเขาก็โดนตะคอกใส่อยู่เรื่อย ถ้ามีเฮียแมนเป็นหน่วยตะคอกหลังร้าน เขาคงยกให้พศวัตเป็นหน่วยตะคอกหน้าร้านเพราะโดนว่าโดนดุทีไรก็ที่หน้าร้านไม่ก็ตอนเอาของไปเสริฟให้ทุกที
ร่างสูงเพรียวของเด็กหนุ่มผิวขาวผมสีน้ำตาลในชุดพนักงานเดินเข้ามาในร้านที่เขาทำงานอยู่ทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลากระเป๋าเป้สีแดงนั้นยังคงเด่นสะดุดตาเช่นทุกครั้ง
"ไง เจ้าน้อย ไม่ได้เจอหลายวัน สบายดีป่ะ? "อรรถนันท์ทักสมปองด้วยรอยยิ้มสดใส
"คร้าบ....คงไม่สบายไปมากกว่านี้แล้วล่ะ" เสาร์อาทิตย์เป็นวันหยุดของที่ร้าน แต่ก็เป็นเวลาเรียนเวลาไปสอบของอรรถนันท์ด้วย เจอหน้ากันวันจันทร์ทีก็ทักกันแบบนี้ทุกรอบ แต่ท้ายเสียงของสมปองคราวนี้ดูอารมณ์จะไม่จอยเท่าไร
"พี่จิ๊บนี่ดีเนอะ หน้าชื่นตาบานได้ทุกกกกกกวัน...คนมีความรักก็งี้?"
"แกก็ลองมีแฟนดูดี่วะ "มือเรียวตบบ่าเด็กหนุ่มที่ดู..เปลี่ยนไป
" โห...ขาวขึ้นว่ะ ไปทำอะไรมา " ว่าแล้วก็จับตามเนื้อตัวสมปองใหญ่เลย ไหนจะเสื้อผ้าอีก
"คุณเทียนพาไปเที่ยว...อะไรปาๆ...ที่ลงอ่างอ่ะ แล้วมีพี่ผู้หญิงมาขัดๆอ่ะ" สมปองตอบตามตรง
"ก็ดีนี่หว่า น่ารักขึ้นว่ะ อีกหน่อยสาวตรึมแน่ เชื่อพี่ดี่ "คำตอบของสมปองทำให้อรรถนันท์หัวเราะร่า ก่อนจะเดินไปในครัวเพื่อเตรียมตัวทำงาน
"สาวเหรอ...ไว้ผมมีวันหยุดก่อนนะ จะได้ออกไปบริหารเสน่ห์ให้มันถูกที่ถูกทางเสียหน่อย" เด็กหนุ่มว่าพลางหัวเราะ
...แต่ไอ้เมื่อคืนก่อนนั่นมันเพราะอะไรก็ไม่เข้าใจอยู่ดีล่ะว่า.....
"เอ้อ..พี่จิ๊บ วันนี้วันแต่งเฮียแมนใช่ป่ะ เจ้าบ่าวจะเป็นไงบ้างเนอะ เจ้าสาวต้องสวยแน่เลยอ่ะ...เฮ้อ คนหน้าตาดีนี่มีทางเลือกเจรงเล้ยยย" สมปองบิดขี้เกียจที่หน้าประตูกระจกที่เลื่อนไปเช็ดถูอยู่เมื่อครู่
" ก็คงสวยอะ เห็นว่าเป็นลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน" พอพูดถึงเชฟคนเก่งของร้านเลยนึกขึ้นได้
" อ่าว งั้นวันนี้ขายกาแฟอย่างเดียวอะดิ "
"ก็ขายกาแฟอย่างเดียวมาเกือบอาทิตย์แล้ว...คุณแมกซ์มาช่วยบ้างบางวัน..." สมปองว่า
"บ้านนี้เขาดูแปลกๆกันนะว่าป่ะ...คุณมินก็ดูถือตัวไม่ค่อยอยากให้ใครเข้าใกล้เท่าไร...คุณแมกซ์ก็..." เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมา
"เหมือนพวกผีเข้าผีออก"
" นั่นไง ผีมาละ "เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราะพลางมองออกไปที่หน้าร้าน
" ยังไงนั่นก็เจ้าของร้านนะโว้ย "
ยังไม่ทันที่อรรถนันท์จะได้ทักทายอะไร "ผีที่เข้าๆออกๆ"อย่างพศวัตก็รีบเดินตรงมาทักก่อน ท่าทางสดชื่นผิดกับเมื่อคืนก่อนลิบลับ
" อ้าว น้องจิ๊บ สบายดีนะครับ ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนาน "
" สวัสดีครับ คุณแมกซ์ " คนที่ถูกทักรีบยกมือไหว้ชายหนุ่ม สมปองหันไปมอง ก่อนจะยกมือไหว้เจ้าของร้านบ้าง
ท่าทางที่สดชื่นใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่มีให้กับจิ๊บทำให้สมปองเผลอขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย
...ไมทีพี่จิ๊บมายิ้มร่าเลยหนอ....
ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่า แมกซ์ก็มีท่าทีแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนหน้านี้ไปแล้วไม่ใช่หรือยังไงกัน แล้วเขาจะรู้สึกขุ่นมัวอะไรกัน
"พี่จิ๊บ น้ำตาลในโถหมดรึยัง..." สมปองแกล้งถามออกไปแบบนั้น เพราะคิดว่าถ้ามันยังไม่หมดให้ไปสกัดออกจากสายตาของเจ้าของร้านยังได้
เด็กหนุ่มผิวขาวเช็คของที่เคาท์เตอร์ชงกาแฟของตนเอง ก่อนจะพึมพำ
" เออ นั่นดี่ .. อ่าว ไม่พอจริงด้วย " เป็นจังหวะเดียวกับที่พศวัตที่ทำท่าจะมาขอชิมกาแฟที่เขาชงเสียหน่อย
" คุณแมกซ์ครับ พอดีน้ำตาลไม่พอ จิ๊บว่าโทรสั่งอาจจะไม่ทัน ยังไงเดี๋ยวจิ๊บขอเบิกเงินไปซื้อที่เซเว่นนะครับ "
"ไม่พอเหรอ? เดี๋ยวพี่โทรสั่งให้ก็ได้นี่ "ชายหนุ่มยกมือขึ้นดูเวลา อีกไม่นานร้านก็ต้องเปิดแล้ว
"แต่ถ้ากลัวไม่ทัน ... "เจ้าของร้านล้วงกระเป๋าเงินออกมาแล้วหยิบธนบัตรใบละห้าร้อยออกมา
" น้อย มาหาพี่หน่อย "
"ฮะ?..." เจ้าของชื่อว่าพลางวางอุปกรณ์ทำความสะอาดลงแล้วเดินไปหา
" ไปซื้อน้ำตาลที่เซเว่นมา ห้ากิโล ที่เหลือก็ไปซื้อขนมมากิน เผื่อน้องจิ๊บด้วยละกัน "
"ห้ากิโล...ให้ผมเหมาหมดเซเว่นเลยนะครับ" สมปองคิดในใจ ให้ตายยังไงที่เซเว่นก็วางไว้ไม่เกินนั้นอยู่แล้ว
ก่อนจะมองไปทางจิ๊บ "พี่จิ๊บ...ถ้าอย่างนั้นฝากจัดโต้ะหน่อยได้ไหมอ่ะ..."
" ได้สิ เดี๋ยวพี่ทำเองๆ แล้วก็ไม่ต้องซื้ออะไรมาเผื่อพี่นะ พี่ก้องให้ขนมมาเยอะแยะ "ชื่อที่ถูกเอ่ยถึงทำให้พศวัตแสดงออกถึงความไม่พอใจทางสีหน้าได้ทันที แต่ก็ไม่ว่าอะไรชายหนุ่มเร่งเด็กหนุ่มร่างเล็กแทน
" ไปได้แล้วๆ "ร่างสูงไล่สมปองเสียงดัง เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก
"ครับๆไปแล้วๆ... เฮ้อ..." ดวงตากลมเหลือบมองหน้าของพศวัตเล็กน้อย
...เข้าใจแล้ว.....เพราะพี่จิ๊บมาแล้วใช่ไหมล่ะ...
ก่อนจะเดินออกไปซื้อของอย่างเสียไม่ได้ตามคำสั่งของเจ้านาย
++++++++++++++
"พี่จิ๊บ..." เด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาตอนจะเก็บร้าน หลายวันมานี่ หากเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากจะคุยหรือเสวนาอะไรกับอีกฝ่ายมากนัก จนได้ยินจิ๊บเอ่ยถามด้วยความสงสัยอยู่หลายรอบว่า เป็นอะไรไปหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่รู้จะตอบคำถามนั้นยังไง แต่หลายวันที่พศวัตมาอยู่ช่วยที่ร้าน มันอาจจะดีตรงที่เขากับจิ๊บไม่ต้องปวดหัวเรื่องการเก็บเงินเก็บทอง แต่ที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึก....อยู่ไม่สุข....ก็ตรงที่เจ้าของร้านร่างสูงคนนั้นดูไม่หันมาเล่นหัวกับเขาเหมือนก่อนหน้าที่จิ๊บจะกลับมา
"เคยรู้สึกเหมือน...น้อยใจใครบ้างป่ะ"
" เคยสิ.. ไม่เห็นแปลกเลย "
อรรถนันท์ว่าพลางเก็บของใส่กระเป๋าเป้ นี่ก็ใกล้จะเลิกงานมากแล้ว
"คนเราเนี่ย ถ้ามาทำเหมือนเราพิเศษขึ้นมาเนี่ย...หมายความว่า เขาชอบเรารึเปล่าอ่ะ หรือ...อาจจะเป็นเพราะว่าสงสารอ่ะ"เด็กหนุ่มเอ่ยถาม สองไหล่ห่อลงอย่างเห็นได้ชัด
"ไอ้น้อย....หันมานี่มา"เจ้าของผมสีน้ำตาลบอกให้อีกฝ่ายสบตาเขาแล้วยิ้มให้
"เป็นอะไรไปวะ? พี่ว่าเราน่ารักขึ้นตั้งเยอะ มันก็ต้องมีคนชอบอยู่แล้ว มั่นใจหน่อยดิวะ"น้ำเสียงนั้นพูดอย่างอ่อนโยน อรรถนันท์รู้ดีว่าสมปองไม่ได้คุ้นเคยอะไรกับเรื่องแบบนี้
"แล้วมันดีแน่เหรอพี่...ผมไม่เห็นจะเหมาะกับอะไรพวกนี้ซักหน่อย...บางที อาจจะเป็นแค่ตัวแทนของใครที่..ดูดีกว่าผมก็ได้" สมปองเอ่ยออกมา น้ำเสียงดูสับสนอย่างบอกไม่ถูก
"เป็นอะไรไปวะ?"มือเรียวขยี้ผมอีกฝ่าย
"พี่ว่าแกต้องชอบเขาแล้วล่ะ "
"ชอบ?" คำนั้นของอรรถนันท์ทำให้ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
" ก็ถ้าไม่ชอบ แกคงจะไม่สนใจหรอกว่าเขาจะคิดกับแกยังไง ใช่ปะ .. เอาน่า ค่อยๆดูไปไม่ต้องรีบ "
"ผมจะไปชอบเขาได้ยังไงอ่ะ...ไม่มีทางอ่ะ...เป็นไปไม่ได้เด็ดๆอ่ะ....." สมปองแทบโวยลั่นกระโดดผึงออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ทันที
" ฮะ ฮะ ..ก็บอกแล้วไง ว่าค่อยๆดูไปไม่ต้องรีบโว้ย "ท่าทางแบบนั้นทำให้รุ่นพี่เรื่องความรัก หัวเราะออกมา ก่อนจะรูดซิบกระเป๋าเป้ แล้วลุกขึ้น
" กลับดีกว่า .. แล้วเจอกัน "
"แล้วเจอกันฮะพี่..ผมว่าผมก็จะไปหาอะไรทำให้หัวมันโล่งๆหน่อย" เด็กหนุ่มว่าพลางขยี้หัวตัวเอง
...โว้ย....ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก....ไอ้น้อย นั่นผู้ชายนะ....
++++++++++++++
งานเก็บกวาดล้างในคืนนี้มีน้อยเสียจนสมปองคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรทำ เพราะเปิดขายแต่กาแฟกับแซนวิซที่พศวัตเป็นคนลงมือทำเองเสริฟเอง เด็กหนุ่มเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองที่อยู่ที่ชั้นสองบนผนังมีโปสเตอร์หนังที่เขาชื่นชอบแต่ได้เพียงแค่ไปหาซื้อแผ่นมานั่งดูแปะเอาไว้ เด็กหนุ่มนั่งลงบนเตียงเสียงลั่นดังเอี้ยดก่อนจะหันมองไปที่โปสเตอร์หนัง ภาพของพระเอกที่ยืนโอบเอวนางเอกฝรั่งผมสีทองตาสีฟ้าอยู่นั้นยิ่งตอกย้ำคำพูดของจิ๊บที่ได้ยินเมื่อช่วงเย็นก่อนจะออกจากร้านไป
...ผู้ชายมันก็ต้องผู้หญิงดิ่....
...จะไปชอบได้ยังไง....
...ผู้ชายมันก็ต้องกล้ามโตๆดิ่...คู่กะอกโตๆด้วย ....
...จะไปชอบก้ามปูได้ไง....
คิดแบบนั้นเด็กหนุ่มก็ลงไปวิดพื้นเหมือนอย่างที่เคยทำตอนสมัยอยู่ค่ายมวย...กางเกงมวยที่ชอบใส่ตอนทำความสะอาดเป็นเหมือนของที่ระลึกจากเมื่อสองปีก่อนจะเข้ามาทำงานที่ร้านกาแฟร้านนี้
สมปองเคยเป็นนักมวยไทยรุ่นเล็ก เขาฝึกมวมาตั้งแต่สิบขวบ ชกมวยเด็กไปตามงานวัดแถวบ้าน มันแทบจะเป็นอาชีพของเขามาตั้งแต่ตอนนั้นเลยก็ว่าได้ เพราะขึ้นชกหนึ่งครั้งอย่างน้อยแม้จะไม่ชนะแต่ถ้ามีใครถูกใจลีลาแม่ไม้มวยไทยของเขา ก็จะมีเงินค่าขนมติดมือกลับบ้านซักสี่ห้าร้อย...ครอบครัวของสมปองไม่มีพ่อเป็นเสาหลักเหมือนใครๆ พ่อที่จำเค้าโครงหน้าได้เพียงลางๆนั้นสมปองจำได้ดีว่าพ่อชอบดูมวยมาก...เท่านั้นก็มากพอจะเป็นแรงบันดาลใจให้เขาทนได้ทุกอย่างกับการฝึกในค่ายหลังจากที่ย้ายเข้ามาอยู่ที่กรุงเทพ เพราะคนรู้จักของน้าสาวนั้นไปทำงานอยู่ที่ค่ายมวย กลับมาบ้านมาเห็นเขาเข้าก็ชักชวนไปฝากฝังอยู่ที่ค่าย..จนได้ฝึกทุกอย่างอย่างนักมวยรุ่นพี่อย่างเข้มข้น จนเมื่อสองปีก่อนก็ถอนตัวออกมาจากวงการมวย เพราะการต่อสู้ในไฟท์ที่สามสิบของเขานั้น...คู่ชกส่งเขาด้วยจระเข้ฟาดหางรับเงินไปเป็นหมื่นกับลีลาสวยๆ ในขณะที่ตัวเขาเองหลับไปเกือบสามวัน...และหมอบอกว่าเขาได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองอยู่ไม่น้อย หลังจากนั้นเป็นต้นมา สายตาที่เคยฉับไว ความคิดที่พร้อมจะปล่อยหมัดออกไปก็เชื่องช้า และมักจะทำอะไรซ้ำๆอยู่อย่างนั้น แม่ที่นั่งเฝ้าไข้อยู่ตลอดวันตลอดคืนก็ได้แต่ร้องไห้...สมปองจึงยอมที่จะลาออกจากค่ายมาทำงานรับจ้างทั่วไป เพราะมัวแต่ฝึกมวยการเรียนก็ไม่ได้ดีเด่นอะไร หนำซ้ำยังแย่ลง...แต่กระนั้นก็คงดีกว่าฝืนแล้วทำให้แม่ร้องไห้อยู่ตลอดเวลา สมปองจึงได้เข้ามาทำงานที่ร้าน ตามคำที่กตัญญูชวน...เป็นเด็กเสิรฟในร้าน คงดีกว่าวิ่งแบกของอยู่ในตลาดเป็นแน่แท้
เกือบร้อยครั้งที่สมปองวิดพื้นลงไปเรียกเหงื่อได้ไม่น้อย ออกกำลังกายก็แล้วแต่ก็ยังไม่หายหงุดหงิด ความรู้สึกบางอย่างรบกวนจิตใจ โดยเฉพาะอิย่างยิ่งภาพการกระทำในคืนนั้นของพศวัต...
"....โว้ย....หงุดหงิดโว้ย..."
ไม่ตะโกนลั่นห้องเปล่า ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าคว้าโทรศัพท์มือถือราคาถูกของตัวเองกับกุญแจร้านและกระเป๋าสตางค์ที่มีเงินอยู่ไม่เท่าไรออกจากห้องไปทันที กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็มาโพล่อยู่ที่เวทีมวยชื่อดังเสียแล้วเสียงเชียร์ดังกระหึ่ม นักมวยกำลังออกลายเล่นแม่ไม้สารพัด สมปองสอดส่ายสายตามองหาคนคุ้นเคย ที่เคยอุปการะเลี้ยงดูตัวเองมาเมื่อสองปีก่อน
++++++++++++++
"สวัสดีครับพ่อสุธี..." เอ่ยพลางยกมือไว้นอบน้อม สองขาลดลงนั่งคุกเข่าข้างเก้าอี้ที่ชายร่างใหญ่เจ้าของชื่อนั่งอยู่ข้างเวที
"อ้าว เจ้าน้อยไปไงมาไงล่ะเนี่ย มาถึงนี่ได้ "สุธีเป็นเป็นชายวัยเกือบหกสิบ แต่เพราะเป็นนักมวยเก่าและออกกำลังกายอยู่เสมอจึงทำให้ดูหนุ่มกว่าวัย เขาทักทายนักมวยเด็กในสังกัดเมื่อเกือบสามปีก่อน อย่างเอ็นดู
"เรื่องมันยาวครับพ่อ...แต่...พ่อครับผมรู้ว่าผมหายไปนาน ไม่รู้ว่าพ่อจะว่าไหมผมอยากขอพ่อชกซักไฟท์...”เด็กหนุ่มว่าแม้ไม่มั่นใจเลยในผลที่จะออกมาแต่ความรู้สึกในอกตอนนี้ เขาไม่รู้จะระบายมันออกมาอย่างไรดี สิ่งที่เขาคิดออกได้ก็มีเพียงแค่เรื่องนี้และคนๆนี้จริงที่จะช่วยเขาได้
"เฮ่ย .. เอ็งก็รู้นี่หว่า ว่าถ้าไม่ฟิตมันจะแย่เอานา "มือแกร่งจับตามเนื้อตัวของอีกฝ่าย
" บัตรนักมวยก็ไม่มี เป็นอะไรไปขึ้นมาอีกข้าจะเอาหน้าไหนไปบอกแม่เอ็ง อีกอย่างตอนนี้เอ็งก็ไม่เหลือคราบนักมวยแล้ว กินดีอยู่ดีแล้ว อย่ามาหาเรื่องเจ็บตัวเลย... ลูกเอ๊ย "
"แต่พ่อครับผม....."สมปองหน้าเสียเมื่อถูกมองว่าตัวเองไม่เหลือคราบนักมวย...แต่เขาก็เป็นอย่างอรรถนันท์ไม่ได้อยู่ดี....ความสับสนในใจทวีคูณเช่นเดียวกับคำถามที่พอกพูนขึ้นมา
"ผม...ร้อนเงินจริงๆ พ่อก็รู้ว่าแม่ผมป่วย...อยากได้ค่ายาไปให้แม่ซักสองสามพันก็ยังดี ผมไม่ได้จะมาขอเอาเงินพ่อไปฟรีๆ ผมขอแค่ผมได้หาเงินด้วยตัวผมเอง"เด็กหนุ่มยกมือไหว้ท่วมหัวอีกทั้งๆที่ก็รู้ดีว่ากำลังโกหกคำโต...จริงอยู่ที่แม่เขาป่วยเจ็บออดๆแอดๆ จริงอยู่ที่เขาต้องทำงานส่งเงินให้แม่ใช้แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุที่เขาอยากจะชกในคืนนี้เลย ทุกอย่างเป็นเพราะความสับสนในใจเท่านั้น
" ร้อนเงินขนาดนั้นเลยเรอะ... “ นายสุธีครุ่นคิด ดวงตามองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างหนักใจ เขารู้ถึงอาการของอีกฝ่ายดี แต่ถ้าจะปล่อยไปแบบนี้ ก็เท่ากับเขาไม่ได้แสดงน้ำใจให้เด็กตาดำๆเลย
“เอางี้ เอ็งไปที่ข้าวสารนะ ไปหาเฮียแดง บอกว่าข้าฝากให้เอ็งขึ้นชกก็แล้วกัน "ชายชราลูบผมอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู " ยังไงก็อย่าให้โดนหัวอีกนะ "
"ครับพ่อ ขอบคุณมากครับพ่อ...ผมจะรีบไปหาเฮียแดงครับพ่อ" ใจชื้นขึ้น พ่อสุธีของเขายังมีเมตตาให้เหมือนเดิมแม้ว่าเขาจะชกให้ไม่ได้อีกแล้ว สมปองกราบลงแทบตักชายสูงวัยอีกครั้งรับศีลรับพรเรียบร้อย พ่อสุธียังอุตส่าห์ยัดเงินใส่มือมาให้อีกห้าร้อยบอกว่าเป็นค่ารถ เด็กหนุ่มรู้สึกผิดเล็กๆที่รับเงินมาด้วยคำโกหกคำโต แต่เขาก็รีบวิ่งหารถไปยังถนนข้าวสารตามที่พ่อสุธีของเขาบอกทันที
-
ดีอะน้อยเป็นนักมวยจะได้จัดการพี่แมกซ์ ด้วยท่า :z6:อิอิ
-
ตอนนี้จบแล้วเหรอค่ะ
ไมเหมือนมันด้วนๆเรย
:angry2: โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยเกลียดขี้หน้าอิคุณแม็ก ไอ้พี่เทียนมาพาน้อยไปเที่ยว ดิ ให้ไว
-
เจ้าน้อย อย่าเจ็บอีกนะลูก เฮ้อ..............
สมองกระทบกระเทือน เป็นซ้ำๆนี่โก้ดเสี่ยงเลย ถ้าคราวนี้หลับยาวกว่านั้นจะทำยังไง
ถ้าน้อยเจ็บหนักอีกคราวนี้ ก็เพราะอิคุณแมกซ์แหละ ตัวเองมาทำให้จิตใจของเด็กมันสับสน ทั้งสับสน ทั้งน้อยใจ ทั้งรุมร้อน
รับผิดชอบน้องมันด้วยล่ะ ชริๆๆ
-
พี่แมกซ์
:angry2:
คิดอะไรกับเจ้าน้อยบ้างรึยังเนี่ย
-
โถๆ...เจ้าน้อย...ทำเป็นน้อยใจ เดี๋ยวคนอ่านพาลพี่จิ๊บไปอีกคนนะ กรั่กๆ :m20:
ว่าแล้วก็เหมือนจะเป็นประเพณี (หา? ) ถ้าไม่ได้อวยเจ้าน้อยซักวัน โคไรท์อาจจะขาดใจ (หา? ...เวอร์ละ)
จัดไป อย่าให้เสียยยยยย :impress2:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/013.png)
-
สงสารเจ้าน้อย :z6: พี่แม๊กซ์ เห็นเจ้าน้อยเป็นของเล่น เดี๋ยวโดนจระเข้ฟาดหางจะรู้สึก
-
เตรียมตัวรับชะตากรรมเลยอิพี่แมกมีเมียเป็นนักมวยเก่าถ้ายังเจ้าชู้ มีหลัวน่วมแน่ๆ
-
ไปฝึกท่าจรเข้ฟาดหางมาจัดการพี่แม็กซ์เลย :z6:
-
ดีแล้วๆที่เจ้าน้อยเป็นนักมวย หึหึ
ไว้ได้โดนถีบคุณแม็กซ์ได้ ชิชะ
พอน้องจิ๊บมาละหน้าระรืนเชียว ไม่ไหวทนอะคุณแม็กซ์
(มันเป็นเรื่องที่เกิดพร้อมๆกันใช่ไหมหว่า???)
ตอนนี้เจ้าน้อยกำลังสับสน แอบสงสาร T^T
รออ่านตอนต่อไปค่า
-
พี่แม็กซ์แหละมารับผิดชอบน้อยมันเลย
มาปลุกสัญชาตญาญของน้อยให้ลุกขึ้นมาแล้ว มาปล่อยทิ้งเปล่าๆแบบนี้ได้ไง
โถ..เจ้าน้อย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอะไร
-
เจ้าน้อยจะไปเจ็บตัวเพราะคนอย่างงั้นทำไมอ่ะ
โถๆๆๆๆ จะมีใครสนใจเห็นใจเจ้าน้อยใหนเนี่ย
ฮึ๊ยยย หมั่นใส้คน ถ้าวันใหนมีหนุ่มมาจีบเจ้าน้อยนะ
แม็กซ์จะรู้สึก แล้วจะสมน้ำหน้าให้ ชิส์
-
หึๆๆๆๆๆๆๆจุกน่ารักดีเว้ย
-
น้อยไปขึ้นชกครั้งนี้จะเป็นเช่นไรบ้างนะ
ไม่รู้จะลบหรือบวก แต่ที่แน่ๆ คุณแมกซ์จะรู้เรื่องอะไรกับเขาด้วยมั้ย
แย่มากเลยนะ มาทำให้น้อยหวั่นไหวแล้วก็ไม่รับผิดชอบ
อย่าให้ถึงตอนต้องง้อน้อยบ้างล่ะ จัดไปให้หนักเลย
บวกอีกคนละ 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
สงสารน้อย
-
อ่านแล้วสงสารน้อย ดูท่าทางจะสับสนในตัวเองมากๆ ก็คุณแมกซ์เหมือนมาแกล้งๆกันแบบนั้น ชิชิ น้อยเอาคืนให้หนักเลยนะ
-
สงสารน้อยอะ พี่แมกซ์รับผิดชอบด่วน
มาทำให้น้อยหวั่นไหว อย่าไปเจ็บตัวเพื่อคนแบบนั้นเลย
-
โหยยยยเจ้าน้อยเอ๊ยย
ทำไหงเป็นงั้นละเนี่ย
อันตรายนะว่าไป ไม่เชื่ออาจารย์เขามั่ง
-
น้อยเอ้ย!!!!
-
สงสารเจ้าน้อยอ่ะ
ทำไมพี่แมกซ์ทำแบบนี้น้อ
ไม่สนใจเจ้าน้อยเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
๋สู้ๆ นะจ้ะ
-
หมั่นไส้พี่แมกซ์ :serius2: :serius2:
น้อยเปงนักมวยหรอเนี่ยยยยย o22
-
แล้วไอพี่แม็กซ์จะรู้สึก เชอะ
-
รีดเดอร์คะ..
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณรีดเดอร์ที่โหวดให้ซีรี่ส์ที่สอง รักเจือกลิ่นเงิน ติดอันดับนิยายสุดโศกแห่งปี 2010 อันดับที่ 3 นะคะ
แล้วก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่ไม่สามารถมาอัพได้ทุกวัน เนื่องจากบางวัน สภาพไม่ไหวแล้วค่ะ ทำงานด้วยเรียนด้วย ไม่มีอะไรดีซักอย่าง 555+ เอาเถอะสู้กันต่อไป รีดเดอร์เองก็สู้ๆนะคะ
ช่วงนี้อากาศ(บนดอย)หนาวแล้วค่ะ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ
:กอด1: ให้กำลังใจค่ะ
+++++++++++++
ระหว่างทางการจราจรดูหนาตา เด็กหนุ่มนั่งรถเมล์ไปด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น ในใจนึกติดถึงอดีตเมื่อยังเป็นนักมวย การจะระบายอารมณ์ด้านที่รุนแรง อารมณ์สับสน กราดเกรี้ยวของตัวเองออกไปนั้นไม่เคยใช่เรื่องยาก อาจจะเรียกได้ว่าเขาโตมาท่ามกลางบรรยากาศแบบนั้น เหมือนกับบนเวทีนั้น มีเสียงตะโกน เสียงตะคอก และแรงกระแทกจากร่างกายของคู่ต่อสู้ และแรงประทะของร่างกายของตัวเองที่ซัดส่งเข้าหาอีกฝ่าย เพียงเพื่อต้องการจะล้มให้อีกฝ่ายลงไปนอน...ทุกอย่างมันเคยง่ายกว่านี้ถ้าต้องการจะต่อยใครซักคนให้คว่ำลงไป นึกแล้วสมปองรู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนเอง “เคย” เป็น
กว่าจะไปถึงเวลาก็ผ่านไปมากแล้ว แต่กระนั้นที่ข้าวสารก็ยังเต็มไปด้วยสีสันเฉกเช่นทุกที ชื่อเสียงเรียงนามของเฮียแดงนั้นสอบถามไปมาก็รู้ได้ไม่ยาก ว่าแอบเปิดไฟท์คลับให้ต่อยตีพนันขันตอกกันอยู่ในซอกซอยท่ามกลางบรรยากาศลึกลับชวนให้รู้สึกอันตรายของเมืองไทยในยามค่ำคืน มีฝรั่งหลายคนพยายามจะเข้าไปดูด้านใน บ้างก็ถูกห้ามเอาไว้ แต่บางคนฉลาดก็ควักเงินยัดใส่มือการ์ดข้างหน้าก็เข้าไปได้ง่ายหน่อย สมปองไม่ได้มาแถวนี้นานแล้ว แต่บรรยากาศก็ยังคุ้นตาไม่เปลี่ยน เคยได้ยินว่าบางครั้งด้านในก็ต่อยกันดุเดือดปางตาย...
"พี่ๆ...ผมมาหาเฮียแดง..."สมปองเดินเข้าไปกระตุกแขนเสื้อการ์ดใส่เสื้อดำยืนทำหน้าขึงขังขู่ฝรั่งอยู่หน้าประตูไม้เล็กๆลึกเข้าไปในตรอกพ้นจากสายตาผู้คนเสื้อผ้าและทรงผมของสมปองดูสะดุดตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อมาอยู่ในตรอกมืดๆแคบๆของถนนข้าวสาร ที่มีทุกระดับชั้นของผู้คนไล่เรียงกันลงมา
" ไอ้หนู มาผิดที่แล้ว ถ้าจะขายก็ไปที่อื่นโว้ย "การ์ดตัวใหญ่โบ้ยให้คนที่เพิ่งจะพ้นวัยเด็กไม่กี่ปีให้ไปทางอื่น เพราะดูยังไงๆ ก็ไม่น่าเกี่ยวข้องอะไรกับไฟท์คลับ ที่มีแต่คนต้องการความป่าเถื่อนรุนแรงจากการต่อสู้ทั้งนั้น
"ผมมาชก...บอกเฮียว่าพ่อสุธีให้ผมมา" ถูกมองว่าไม่เป็นนักมวยไม่ว่าแต่นี่ถูกหาว่าจะมาขายสมปองเสียงแข็งขึ้นทันควัน สายตาที่มองไปยังการ์ดร่างใหญ่นั่นมองอย่างเอาเรื่อง
" ตัวเท่าลูกหมาเสือกคาบเส้นใหญ่อีก...เออๆ งั้นตามข้ามา"การ์ดร่างสูงใหญ่มอง"นักมวยเด็ก"ก่อนจะหัวเราะ แล้วบอกให้อีกฝ่ายตามเขาไปหาเจ้าของคลับ
++++++++++
" เฮียครับ เจ้าเด็กนี่มันว่าพ่อสุธีส่งมันมาครับ "เฮียแดงเป็นชายร่วงอวบอ้วนบนใบหน้ามีเครารกครึ้ม ปากคาบไม้จิ้มฟันขยับทีเห็นฟันทองข้างในชัดเจนบนนิ้วอวบที่กำลังนับเงินนั้นมีแหวนทองวงโตใส่แทบจะทุกนิ้ว ใบหน้าอวบนั่นหันมามองสมปองอย่างพิจารณา
"มึงเป็นใครมาอ้างพ่อสุธี..." น้ำเสียงที่ถามนั้นสะท้านเข้าไปข้างในอก สมปองกลืนน้ำลายพลางเหลือบมองลงไปด้านใน คนไทยสองคนกำลังเข้าตะลุมบอนต่อยตีกันอย่างดุเดือด
"ผมชื่อน้อย...เคยเป็นเด็กพ่อ...พ่อให้ผมมาเพราะผมอยากได้เงิน" สมปองตอบไปตามตรง เขาไม่เคยคิดว่ากว่าจะได้ขึ้นชกแต่ละครั้งมันจะลำบากยากเย็นขนาดนี้ รู้ตัวอีกทีก็มักจะได้อยู่บนริง พร้อมที่จะชกกับคนที่เขาไม่รู้จักเหมือนแค้นกันมานานทุกอย่างมทันต้องใช้ความไว และสายตา การตัดสินใจ
...ที่เขาสูญเสียมันไปได้สองปีแล้ว..
"ผมต่อยได้รึเปล่า หรือเฮียจะโทรไปหาพ่อก่อน..." สมปองถามย้ำก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากด้านหลังพร้อมกับสัมผัสหยาบคายเข้าที่สะโพกเด็กหนุ่มสะดุ้งกระเด้งไปอีกทาง
"ไอ้ห่า แม่ง จับตูดกู" สมปองร้องออกมาหันไปมองก็เห็นว่าเป็นฝรั่งท่าทางยังหื่นกามยืนยิ้มเพล่อยู่ข้างหลังพลางยักคิ้วให้เขาอีกต่างหาก เจ้าฝรั่งนั่นพูดอะไรซักอย่างที่เขาไม่เข้าใจแล้วเฮียแดงก็หัวเราะลั่น
"มันว่าอะไรเฮีย" สมปองหันไปถามเสียงดังลั่น
"มันว่ามึงมาขายใช่ไหม...ตูดมึงสวยน่าเอา" เฮียแดงตอบพลางหัวเราะพุงกระเพื่อม
"เอ้อ กูรู้ล่ะ พ่อให้คนส่งข้อความมาบอกตะกี้...มึงอยากต่อยกะใคร ...มึงก็ลงไป ชนะได้ก็เอาเงินไป แบ่งกันเจ็ดสิบสามสิบไม่เอาก็ไปซะกูขี้เกียจคุยกะเด็ก" สมปองขมวดคิ้วแน่นเห็นได้ชัดว่าไม่คุ้มแต่ดูเหมือนว่าในตอนนี้ความคุ้มค่าไม่ได้เป็นประเด็น เขาจะโกรธจัดเสียแล้ว
"ผมจะต่อยกะไอ้เหี้ยเนี่ย...แม่ง...อยากเอากูเหรอ มาเลยกูจะเอาให้มึงคลานกลับบ้านไปเลยไอ้เวร" สารพันคำด่าพรั่งพรูมาจากปากคนอารมณ์เสีย สมปองยกนิ้วกลางให้ทันที ได้ผลเจ้าฝรั่งที่ดูจะสูงพอๆกับเจ้าของร้านที่ทำให้เขาขุ่นเคืองมาตลอดอาทิตย์ คว้าคอเสื้อเด็กหนุ่มเหวี่งเข้าไปกลางวงทันที
++++++++++
ร่างผอมของสมปองโซซัดโซเซออกมานั่งบนฟุตบาทถ่มเลือดไปอีกทาง เหงื่อโทรมกายจนเสื้อผ้ามียี่ห้อที่ใส่มาเปียกชื้นเส้นผมตกลงปรกหน้าดูไม่ได้ เมื่อเงยหน้าขึ้นปรากฏว่ามีเลือดกลบปากกลบจมูก สองแขนถลอกเป็นแผลเลือดซิบเพราะลงไปกลิ้งคลุกอยู่กับพื้นอยู่หลายรอบ สองมือแดงช้ำบนข้อนิ้วแตกไปไม่น้อยโชคดีที่ไม่ได้โดนเข้าที่ตาทำให้ยังพอมองเห็นได้บ้างร่างเล็กขยับลุกขึ้นเดินไปซื้อน้ำมาหนึ่งขวด ตอนแรกแม่ค้าไม่กล้าขายให้เพราะกลัว แต่เขากลับยิ้มและเอ่ยอย่างสุภาพ จนได้น้ำเปล่ามาหนึ่งขวดล้างเลือดที่ติดอยู่ออกจนพอเห็นหน้าตาตัวเองได้ชัดเจนขึ้น อารมณ์ขุ่นเคืองถูกปลดปล่อยไปจนหมด หลงเหลือแค่ความบอบช้ำบนร่างกาย
"เอาล่ะ..." สมปองเอ่ยกับตัวเอง พลางกดจมูกรีดเอาเลือดที่คั่งอยู่ข้างในออกไปจนรู้สึกว่าหายใจได้ดีขึ้น แล้วออกเดิน
"กลับร้านดีกว่าเรา......." เพราะมัวแต่มองซ้ายขวาเดินชมร้านก็ชนเข้ากับคนเดินถนนอย่างช่วยไม่ได้ เพราะแรงกระแทกทำให้ร่างที่โซเซอยู่แล้วทรุดลงแทบจะทันที เด็กหนุ่มกัดฟันกลั้นความเจ็บเอาไว้
"อึ่กกกก"
"น้องๆ เป็นอะไรรึเปล่า? " เสียงของพลเมืองดีดังขึ้นด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนราวๆ 3-4คน
"ไม่เป็นไร......" เด็กหนุ่มยกมือโบกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเมื่อยันตัวเองลุกขึ้น
"ขอบคุณครับ"
" โอย น้องไปทำอะไรมาเนี่ย ไปโรงพยาบาลเถอะ เดี๋ยวพี่เรียกแทกซี่ให้ "
++++++++++
เสียงของพลเมืองดีที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงทำให้กลุ่มของชายหนุ่มกลุ่มใหญ่ที่เดินออกมาจากผับดังกลางถนนข้าวสารต้องหันมามอง
" มีอะไรเหรอครับ พี่แมกซ์? "เด็กหนุ่มหน้าขาว ถามพลางมองตามสายตาของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ พวกเขากำลังจะไปต่อกันที่อื่นอยู่แล้ว
" โทษทีนะ พี่ติดธุระด่วนนะ "พูดจบชายหนุ่มก็ทิ้งหนุ่มหน้าขาวคนนั้นแล้วเดินไปยังกลุ่มที่เริ่มเสียงดังทันที
เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงต้องเดินเข้าไปที่นั่น แต่สัญชาตญาณบางอย่างทำให้เขาเดินเข้าไปในกลุ่มทันที
" มีอะไรรึเปล่าครับ? " ชายหนุ่มเอ่ยถามคนกลุ่มนั้น
เสียงนั้นคุ้นหู เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง
"คุณแมกซ์!!???" สมปองอุทานลั่น เขาไม่คิดว่ามาเจออีกฝ่ายอีหร็อบนี้
" อ้าว รู้จักกันเหรอครับ? "
พลเมืองดีรีบหลีกทางให้พศวัตทันที ส่วนชายหนุ่มไม่ตอบอะไรเลย เขาดึงมือของคนที่สะบักสะบอมไปทั้งตัวให้ลุกขึ้นทันที
"โอ้ย...." เด็กหนุ่มร้องออกมาทันทีเช่นกัน หากเป็นปรกติคงพยายามยื้อเอาไว้แล้วแต่คราวนี้ทำไม่ได้มีเพียงแค่เสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บเท่านั้น
" ...................... " ชายหนุ่มร่างสูงไม่พูดอะไรเลยกับสิ่งที่เกิดขึ้นตลอดระยะเวลาที่พาสมปองเดินไปยังที่จอดรถและทันทีที่เปิดประตูและดันให้คนเจ็บเข้าไปในรถได้ เขาก็สตาร์ทเครื่องแล้วเหยียบคันเร่งออกไปอย่างแรงทันที
" ไปทำอะไรมา? "เสียงนั้นเรียบเฉยจนน่าตกใจ
"........" เด็กหนุ่มเงียบ ก้มหน้าลงเล็กน้อย
"ไปต่อยคนมาครับ"แสงไฟจากริมถนนที่สาดส่องเข้ามาถายในทำให้เห็นรอยดำคล้ำบนเสื้อราคาแพงที่ใส่อยู่
"ขอโทษครับ เสื้อที่คุณแมกซ์ซื้อให้เลยเปื้อนเลย" เด็กหนุ่มพยายามหัวเราะ
"ผมจะรีบกลับไปซักที่ร้าน"
"ทำแบบนั้นทำไม? " คิ้วหนาขมวดอย่างไม่เข้าใน ชายหนุ่มตบไฟเลี้ยวออกจากตัวเมืองกรุงที่เต็มไปด้วยแสงสี
"คุณแมกซ์....ร้าน...ไม่ได้จะพาไปที่ร้านเหรอฮะ" สมปองหันไปมองหน้าอีกฝ่ายเหลอหรา...ใบหน้านั้นยังมีรอยเลือดเกาะอยู่เลย
"บ้านอยู่ไหนล่ะเรา? "พศวัตไม่มองหน้าที่บวมช้ำของสมปองเลย กลิ่นเลือด และกลิ่นสกปรกลอยเข้ามาในรถที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ และกลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นกายของเจ้าของรถ เกิดเป็นกลิ่นเฉพาะตัวที่น่าหลงใหล หากใครได้อยู่ใกล้ๆ
สมปองสูดลมหายใจเข้า พลันหัวใจสั่นวูบ นึกขัดแย้งกับกลิ่นเหงื่อโทรมกายของเจ้าฝรั่งหน้าหื่น หรือ กลิ่นน้ำมันมวยที่สนามมวย
....มันก็ผู้ชายเหมือนกันไหงหอมนักล่ะ.....
"บ้าน?...บ้านผมอยู่ขอนแก่น..." สมปองตอบตามซื่อ
"แล้วที่กรุงเทพนี่ ไม่มีบ้านเหรอ?.. หมายถึง หอ หรือ มีญาติอยู่นี่บ้างไหม? "ถ้าเป็นเวลาอื่นพสวัตคงจะหัวเราะร่ากับคำตอบซื่อๆนี่แล้ว แต่ใบหน้าปูดบวมที่เขาไม่อยากมองในเวลานี้ น่าแปลกที่ตอนที่เห็นว่าสมปองมีสภาพอย่างไร ในอกมันเจ็บอย่างประหลาด
"มีฮะ...บ้านน้าอยู่ที่ฝั่งธน..."สมปองว่าพลางชี้นิ้วไปด้านหลัง "แต่มันอีกทาง..."
" ขี้เกียจไป " เจ้าของรถสปอร์ตสีแดงตอบกลับมาสั้นๆ ก่อนจะพาคนเจ็บออกจากเส้นทางที่คุ้นเคย
++++++++++
ด้วยความเหนื่อยอ่อนกับเส้นทางที่ดูจะไกลออกไปเรื่อยๆ เด็กหนุ่มขยับตัวพิงกับประตูรถเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะอึดอัดกับกลิ่นกายของตัวเอง ก่อนจะผล็อยหลับไป จนเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่ารถหยุดนิ่งก็เห็นประตูอลูมิเนียมกำลังค่อยๆเลือนเปิด มองเข้าไปด้านในแม้จะดึกดื่นแล้วก็ยังเห็นได้ว่าตึกที่อยู่ด้านในนั้นใหญ่โตโอ่อ่า
"............................" เด็กหนุ่มอ้าปากค้างก่อนจะหันไปมองหน้าของผู้เป็นเจ้านาย
"บ้านพี่เอง"ว่าแล้วก็เลี้ยวไปจอดที่โรงรถ แม้จะเป็นเวลากลางคืน แต่สมปองเห็นได้ชัดเลยทีเดียวว่านอกจากรถสีแดงคันนี้ ยังมีรถสปอร์ตสวยๆจอดเรียงกันอยู่อีกหลายคัน
"แต่...แต่...คุณแมกซ์ฮะ ผมสภาพแบบนี้...ผม...กลับร้านไม่ดีกว่าเหรอครับ" ทั้งๆที่มาถึงที่แล้วยังไม่วายอยากจะเถียง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายพามาถึงบ้านแบบนี้ เขาคงจะทำให้อีกฝ่ายเสียหายใหญ่แน่ที่พาเด็กมอมแมมไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนี้เข้ามาในบ้าน
" กลับบ้านพี่นี่แหละ มีคนช่วยดูแล" พศวัตให้เหตุผล ที่มีน้ำหนักเพียงพอพลางมองไปที่ชายชราท่าทางแข็งแรงและใจดีที่เดินมาจากประตูหน้าที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามหลังจากปิดประตูใหญ่เรียบร้อย ยังไม่ทันที่คนที่นั่งมาข้างๆจะได้ตอบอะไร เสียงดังก็ดังมาจากด้านนอก ตาเล็กกุรีกุจอวิ่งมาเปิดรถให้พศวัต
"คุณแมกซ์กลับมาแล้วเหรอครับ....อ้าวแล้วพ่อหนุ่มนี่ใครล่ะครับ" สมปองยกมือไหว้ชายชราจากที่นั่งอีกฝั่ง ก่อนจะสะดุ้งเมื่อประตูอีกด้านก็มีหญิงร่างใหญ่มาเปิดประตู
"สวัสดีค่ะ...คุณแมกซ์ แหมกลับแต่วันเชียว...อุ้ยตาย พ่อหนูทำไมหน้าตาเป็นแบบนั่นล่ะลูก เจ็บไหม" เพราะทางด้านที่นมใหญ่ยืนอยู่มีแสงส่องสวว่างประกอบกับยืนอยู่ใกล้ทำให้ต้องอุทานออกมาอย่างช่วยไม่ได้
" น้อย นี่ นมใหญ่ แม่นมพี่เองแล้วก็ตาเล็กสามีของนมใหญ่"ชายหนุ่มแนะนำให้เด็กหนุ่มรู้จักคนในครอบครัวของเขา ถึงจะอยู่เรือนเล็กแต่ก็เป็นคนสำคัญ
"ส...สวัสดีครับ" สมปองยกมือไหว้ท่วมหัวอีกรอบ
"เด็กที่ไหนกันละคะ คุณแมกซ์" นมใหญ่ถามอย่างใคร่รู้ พศวัตไม่เคยพาใครมาที่บ้านเลยซักครั้งจะมีก็เพียงทินกฤตเพื่อนสนิทเท่านั้น
"เด็กที่ร้านน่ะครับ หน้าปูดแบบนั้น นมใหญ่ช่วยดูแลให้หน่อยก็แล้วกันนะครับ"พูดจบก็ดันหลังสมปองไปหานมใหญ่ทันทีสมปองหันมามองหน้าพศวัตอย่างงงๆ แต่ก็ต้องเดินตามนมใหญ่ที่บ่นด้วยความเป็นห่วงบาดแผลของเจ้าหนูนี่ไปอย่างช่วยไม่ได้
"ไปทำอะไรมาน้อ ถึงได้เป็นแบบนี้...... " ก่อนนมใหญ่จะหยุดทำเอาคนที่เดินตามเกือบชนกับหลังอวบๆอย่างช่วยไม่ได้
"อ้อ จะให้หนูเขานอนที่เรือนเล็กเลยไหมเจ้าคะ คุณแมกซ์" หญิงชราหันกลับมาถามเจ้าของบ้าน
" ใช้ห้องไอ้แมนไปก่อนก็ได้ครับ "ชายหนุ่มว่า พลางยิ้มให้กับแม่นมของเขา รอยยิ้มนั้นผิดกับที่สมปองเคยเห็นเลยทีเดียว
++++++++++
นมใหญ่พาสมปองไปที่"ห้องของแมน"ที่เป็นเรือนไม้แยกออกไปทางด้านหลัง ห้องไม่กว้างไม่แคบมากเด็กหนุ่มมองซ้ายขวาสำรวจตรวจตราเล็กน้อย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเนมใหญ่เดินเข้ามาพร้อมกล่องอุปกรณ์ปฐมพยาบาล
"อ่ะ ผมทำเองได้ครับคุณป้า..."เด็กหนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณ
"จะทำเองเหรอ ไม่ได้หรอกป้าทำให้ดีกว่า ไหนเอาแขนมาให้ป้าดูซิ่แล้วปากนั่นอีกตายแล้วพ่อคุณ ...." ว่าพลางกุลีกุจอเอายาขึ้นมาชุบสำลีทาให้ที่มุมปากเจ่อๆของเด็กหนุ่ม ท้ายที่สุดก็ไม่กล้าขัดใจคนแก่ สมปองยอมให้นมใหญ่จัดการกับแผลของเขา...เฉพาะที่นมใหญ่เห็นจนเรียบร้อย สองมือถูกพันผ้าพันแผลไว้เรียบร้อย เด็กหนุ่มอดจะยิ้มออกมาไม่ได้ เขาไม่มีใครดูแลแบบนี้มานานแล้วเด็กหนุ่มก้มลงแทบจะกราบขอบคุณ
"ขอบคุณครับ..."
"เดี๋ยวป้าไปเอาผ้ามาให้เปลี่ยนนะลูก..."ท่าทางนอบน้อมทำให้นมใหญ่ยิ้ม มืออวบลูบเส้นผมของอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู พูดพลางก็เดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้เด็กหนุ่มนั่งอยู่คนเดียว
++++++++++
"อ้าว นมใหญ่ไปไหนแล้วล่ะ? " เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องของน้องชายอีกคน
" พี่เอาเสื้อผ้ามาให้ ของมินน่ะ เรามันตัวแค่นี้ใส่เสื้อไอ้แมนคงไม่ไหว "ดวงตาสีเข้มมองตามตัวอีกฝ่าย เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เขาอยากจะถามนักว่าไปทำอะไรมา แต่มันไม่ควรจะเป็นตอนนี้
"อ่ะ..จะดีเหรอครับ ผมนอนแบบนี้ก็ได้..."เด็กหนุ่มเอ่ยพลางเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ดวงตากลมมองเสื้อของรามินทร์ทีอยู่ในมือใหญ่นั้น
"คุณมินคงไม่ชอบถ้าผมจะมาใส่ของคุณเขาแบบนี้..."
" ไม่ได้ๆ ไม่ใส่เสื้อนอนก็มีแต่ตอนอย่างว่าแหละ "พศวัตวางเสื้อผ้าที่เขาเลือกมาให้ลงบนเตียงแล้วนั่งลงข้างๆ
"ตอนอย่างว่า?..."ถามกลับแต่ก็นิ่ง....มองอีกฝ่ายเดินไปที่เตียงพร้อมกับวางเสื้อผ้าลง
"คุณมินไม่ว่าแน่เหรอครับ..." เด็กหนุ่มเดินไปหยุดอยู่เยื้องๆกับอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเตียง แล้วยกมือไหว้พศวัตอีกรอบ
"ขอบคุณครับ"ว่าแล้วก็หยิบเสื้อผ้ากับกางเกงนอนของรามินทร์มาใส่ทับบ็อกเซอร์ของตัวเอง
เรียบร้อยก็นั่งลงตรงพื้นพลางมองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตากลมโตสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"ขอบคุณครับ คุณแมกซ์...."เด็กหนุ่มยิ้มแล้วยกมือกราบแทบตักอีกรอบ เหมือนอย่างที่ทำกับพ่อสุธี
สิ่งที่ไม่เคยมีใครทำให้นั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับทำตัวไม่ถูก มือแกร่งที่วางลงข้างๆตัวไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ยกขึ้นลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ
" พี่ไม่ได้ทำอะไรให้ซักหน่อย "รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏขึ้นบนใบหน้าคม
"ทำให้เยอะแล้วล่ะครับ...ทำมากเสียจน..."เด็กหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อย....
....ผมคงจะสำคัญตัวผิดไป....
-
:เฮ้อ: สงสารเจ้าน้อย
ใจมันเผลอเทไปให้เพราะเค้ามาทำดีด้วยสินะ โถ.......เด็กเอ๊ย
ขอให้ได้ความรักที่แท้จริง โดยไม่ต้องเจ็บหนักเถิดนะ
แค่เจ็บกายก็หนักเหลือเกินแล้ว ถ้าจะต้องเจ็บหัวใจอีก กลัวจะเกินเยียวยา :impress3:
-
ประโยคสุดท้ายอย่างเจ็บอ่ะ
เจ้าน้อยของเรา ~~~
ก็เด็กมันซื่ออ้ะ
ก็เลยตกหลุมที่วางไว้อย่างง่ายดาย
น่าสงสาร ~~
>3<
เป็นกำลังใจให้นะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
พี่แมกรีบๆรักน้อยเสียที เค้าสงสารรรรรรรรรรรรร :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ว่าแต่กราบตักนี่อยากกะจะเข้าถวายบัว แอร๊ยยยยถวายตัวเลยนะจ๊ะ น้อยจ๋าแบบนี้พี่แมกก็รักก็หลงตายหลอก
-
:m15: :m15: :m15: :m15:น่ะน้อย น่าสงสาร:m15: :m15: :m15: :m15:
-
สงสารน้อยที่ความกลัดกลุ้มว้าวุ่นใจทำให้มองข้ามความรู้สึกของหัวใจตัวเองไปนิดนึง
-
น้อยสู้ ๆ ค่ะ :o12:
-
สงสารเจ้าน้อย เล่นอะไรไม่เล่นมาเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น เวรของเจ้าน้อยกว่าจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว :เฮ้อ:
-
เฮ้อ เด็ดหนอเด็ก เจ้าน้อยเป็นเด็กดี ใครทำไรไว้ ระวังเวรกรรมตามทัน แล้วก็กรรมแรงด้วย
-
ปวดใจแทนน้อยนะ คงสับสนจนไม่รู้จะไปทางไหน
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:serius2: น้อยเอ๊ย
ถ้าสับสนแล้วทำร้ายตัวเองอย่างนี้เนี่ย ไอ้คุณแม็กคงทำให้น้อยตายไวอ่ะค่ะ
สาธุน้อยอย่าตาบอดนะลูก...เค้าไม่อยากเกาหลีอ่ะ :m15:
-
เจ้าน้อย... เจ็บสาหัสนะนั่น :sad5:
-
เป็นนายเอก....ที่บู๊แตกมาก... :a1:
ใครอย่าได้หาเรื่องกับเจ้าน้อยเชียวนะ
วันนี้โคไรท์มาดึก...มัวแต่ไปลัลลา ร้องเกะ ฮ่าๆ :laugh:
แต่ก็กลับมาทำ gif เจ้าน้อยมาอวยนะคะ หุหุ รูปเล็กไปหน่อย แต่รักเจ้าน้อยเสมอ กรี้ดๆ :impress2:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/noi_gif.gif)
-
พี่แม๊กซ์โกรธแน่ๆ ทำไรไม่รักตัวเองเลยอ่ะ
เป็นใคร ใครก็ต้องสำคัญตัวเองทั้งนั้นแหละ
คนที่ไม่คิดว่าจะมาใส่ใจเรา กลับมาทำอะไรให้เราตั้งแยะ
-
มันแรงตรงประโยคสุดท้ายนี่แหละ
-
สงสารน้อยยยยยยยยยยยยยยยยย
:m15:
-
สงสารเจ้าน้อย...
พีี่แม็กซ์รู้ใจตัวเองซะทีๆ
-
สงสารน้อยอะ เจ็บตัวแล้วก้อยังไม่รุ้ว่าไอ้ความรุ้สึกแปลกๆๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองมันคืออะไร
ไรท์เตอร์รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
สงสารน้อยมากกก :serius2: :serius2: :serius2:
ใจร้าย งิ แล้วอย่ามาง้อทีหลังแล้วกัน :3125: :3125:
-
กีซซซซซซซซ
เจ้าน้อยของพี่
น่าสงสารจังเลย
:sad4:
-
อึดอัดอ่ะ :sad4:
อะไรๆ ไม่ชัดเจน เจ้าน้อยทำตัวไม่ถูกแล้วนะ พี่แม๊กซ์ :beat:
-
" ถ้าอยากขอบคุณจริงๆ ก็อย่าดื้อกับพี่อีก โอเค? "
"ผมไม่เคยดื้อเสียหน่อย" ไม่ทันไรก็เถียงทันควัน
" นั่นล่ะ ดื้อล่ะ "
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว
"ผมก็แค่ทำในสิ่งที่เห็นว่าสมควรเท่านั้นล่ะ...ก็ทีคุณแมกซ์ให้ผมทำมันไม่ได้เหมาะกับผมเสียหน่อย" เด็กหนุ่มว่า
" แล้วรู้ได้ไงว่าอะไรเหมาะ ไม่เหมาะ? "เจ้าของบ้านย้อนก่อนจะลุกขึ้นตัดบท
" เฮ้อ .. พอละ ไม่อยากเถียงกับเราแล้ว ดื้อโคตรๆเลยว่ะ เอาเป็นว่า พักผ่อนก็แล้วกัน "ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องที่เขายกให้สมปองเอาไว้ใช้ระยะนี้ กลับไปพักผ่อนที่เรือนใหญ่ของตน
เด็กหนุ่มหน้ามุ่ย มองตามหลังและบานประตูที่ปิดลง
"ดื้ออะไรวะ....แน่ล่ะ...ไม่ได้น่ารักแบบพี่จิ๊บน้อ..."
สุดท้ายคืนนั้นเด็กหนุ่มก็คว้า หมอนผ้าห่มลงมานอนที่พื้นอยู่ดี และพอตีสี่นาฬิกาในร่างกายก็ปลุกให้เขาตื่นตามปรกติ แม้ใจจะเจ็บระบมไปทั้งร่างก็ตามที เด็กหนุ่มเดินพยายามล้างหน้าล้างตา แแล้วเดินออกมาจากห้อง อากาศตอนเช้าเย็นสบาย พลันได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลังเรือนใหญ่ เด็กหนุ่มเดินตามเสียงนั้นเข้าไปเป้นห้องครัว และนมใหญ่กำลังหั่นผักอยู่
"ผมช่วยไหมครับ" เขาถามพร้อมรอยยิ้ม สุดท้ายก็ได้อยู่ช่วยนมใหญ่ทำกับข้าวจนฟ้าสว่าง
+++++++++++++++
แสงแดดอ่อนๆที่สาดเข้ามาจากนอกระเบียงทำให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงกว้างค่อยๆลืมตาตื่น ริมฝีปากหนายิ้มให้กับตนเอง เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วรู้สึกสดใสไม่น้อย อาจเป็นเพราะว่าไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติมานานแล้วก็เป็นได้ พศวัตลุกขึ้นเข้าห้องน้ำขนาดใหญ่ในห้องนอนของตน โกนหนวด จัดทรงผมด้วยมูสกลิ่นอ่อนๆ เสื้อคอโปโลสีน้ำเงินกับกางเกงขาสั้นสีเทาสบายๆ แล้วจึงเดินลงมาที่ชั้นล่าง
แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นสมปองยืนอยู่ข้างๆนมใหญ่ที่เตรียมตักอาหารเช้าให้เขาอยู่
"อรุณสวัสดิ์ฮะ คุณแมกซ์" เด็กหนุ่มหันมายิ้มด้วยใบหน้าที่ยังมีผ้าพันแผลสองมือที่สภาพไม่ต่างกันกำลังช่วยนมใหญ่ถือถาดใส่ ข้าวต้มกุ้งส่งกลิ่นหอม
"ตื่นแล้วเหรอเจ้าคะ..."เสียงนมใหญ่เอ่ยทักพร้อมรอมยิ้ม
"วันนี้มีของโปรดคุณแมกซ์ด้วยนะคะ ป้าเห็นว่า คุณแมกซ์กลับมาแต่หัวค่ำเลยคิดว่าน่าจะตื่นเร็ว...ทานอะไรร้อนๆหน่อยซิ่คะ จะได้สดชื่น"
"ขอบคุณครับ" เขาเอ่ยกับแม่นม ก่อนจะกวักมือเรียกคนที่หน้ายังบวมอยู่
"มานั่งนี่มา "
สมปองส่ายหน้าพรืดพลางหันไปมองหน้านมใหญ่ที่เขาอาสาช่วยงานมาแต่เช้า
"ไปนั่งกับคุณเขาเถอะ... วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน คุณแมกซ์ไม่ชอบทานข้าวคนเดียวน่ะ" นมใหญ่ว่าพลางรับถาดมาจากมือของเด็กหนุ่ม แล้วเดินไปตักข้าวต้มลงใส่ชามที่วางไว้ตรงหน้าเก้าอี้ที่แมกซ์บอกให้สมปองเดินไปนั่ง
"ถ้าไม่รีบทานจะเย็นหมดเสียของนะ ฝีมือตัวเองไม่กินหน่อยหรือไง"
ได้ยินนมใหญ่พูดแบบนั้นเด็กหนุ่มจำใจ เดินไปนั่งอย่างช่วยไม่ได้
"เราทำเองเหรอ? " พศวัตมองข้าวต้มกุ้งร้อนๆของโปรดของเขา มันน่าทานมากเลยทีเดียว ก่อนะมองอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้
" ขอบใจนะ "
"ความจริงก็แค่คอยช่วยคุณป้าคนข้าวต้มเท่านั้นเองครับ..." เด็กหนุ่มก้มหน้าลงเล็กน้อย ได้ยินคำขอบใจจากอีกฝ่าย ทำให้ใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"งั้นก็กินซะ .. ให้หมดนะ เดี๋ยวกินยา จะได้หายไวๆ "พศวัตชี้ไปที่ถ้วยข้าวต้มตรงหน้าอีกฝ่ายเด็กหนุ่มพยักหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะตักข้าวต้มขึ้นทาน มือสั่นเล็กน้อยเพราะยังเจ็บจากการชกต่อยเมื่อคืนแต่ก็ทนเจ็บกินข้าวต้มไปจนหมด ตลอดระยะเวลาจะได้ยินเสียงสูดลมหายใจเล็กๆ เพราะความเจ็บจากแผลระบมในปากนั่นเอง
คนที่นั่งตรงกันข้ามเหลือบมองอาการฝืนความเจ็บปวดนั้นเป็นระยะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่ง พวกเขาทั้งคู่ทานอาหารเช้าเสร็จ
" นมใหญ่ครับ เดี๋ยวถ้าอะไรเรียบร้อยแล้ว ผมขอคุยกับเจ้าหนูนี่หน่อยนะครับ พามันไปที่สวนก็ได้ครับ "พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปในสวนทันที เพราะรู้ดีว่า หากบอกกับสมปองโดยตรง เจ้าตัวก็คงอ้างว่าจะช่วยแม่นมของเขาทำงานบ้านเป็นแน่ เพราะฉะนั้นถ้าบังคับผ่านทางคนอื่น คงจะง่ายกว่า
"เจ้าหนู" ที่อีกฝ่ายพูดถึงเหลือบมองพศวัต อย่างเป็นกังวล แต่เมื่ออีกฝ่ายเดินหนีไปอย่างนั้น แถมยังบอกผ่านนมใหญ่แบบนี้แล้วเขาจะทำอย่างไรได้ จึงทำได้แค่ช่วยนมใหญ่เก็บโต้ะเมื่อเก็บเสร็จทำท่าเหมือนจะอยู่ช่วยนมใหญ่ต่อ แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะนมใหญ่จับแขนเขาเดินออกไปส่งที่สวนหน้าบ้าน
มุมด้านหนึ่งมีโต้ะ เก้าอี้ แยกเป็นส่วนตัว ร่างสูงใหญ่ของพศวัตนั่งเหมือนรออยู่ สมปองกลินน้ำลายลงคอก่อนจะเดินเข้าไปหา
"มาแล้วครับ"
" นั่งสิ พี่มีอะไรจะถาม และเราต้องตอบพี่มาตรงๆ เข้าใจไหม? " ไม่พูดพล่ามทำเพลง พศวัตเข้าเรื่องทันที
เด็กหนุ่มค่อยๆนั่งลง สองมือรวบเข้าหากันที่หน้าตัก ท่าทางดูอึดอัดไม่น้อย
"ครับ ตอบก็ได้ครับ"ดวงตากลมโตเหลือบมองดูคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างหวาดๆ
"คุณแมกซ์มีอะไรจะถามผมเหรอครับ"
"เมื่อวานไปทำอะไรที่ข้าวสาร ทำไมถึงน่วมแบบนี้หา? "เสียงนั้นเหมือนจะตำหนิอยู่ในที และแสดงออกถึงความเป็นห่วงอยู่มากเลยทีเดียว สองไหล่ของเด็กหนุ่มสะดุ้ง ก้มหน้านิ่ง
"ผมไปต่อยกับคนมา..." เด็กหนุ่มตอบ
"ต่อย? เราเป็นเด็กแบบนี้ตั้งแต่เมือ่ไหร่ ไปมีเรื่องกับเขาทำไมหะ!? " เสียงห้าวตวาดลั่น
"ผมไม่ได้ไปมีเรื่อง...ผมแค่ไปหาเงิน" เด็กหนุ่มว่า แม้จะรู้ในใจดีว่า เขานี่ล่ะที่เป็นคนวิ่งตรงเข้าไปหาเรื่องเจ็บตัวเอง... และสาเหตุมันก็ไม่ได้มาจากไหนไกลเลย ชั่วพริบตาหนึ่งที่สมปองมองหน้าอีกฝ่ายเหมือนจะกล่าวโทษออกไปจริงๆว่า ...ก็เพราะใครกัน... ...ที่มาทำให้เขาหงุดหงิด....
" หาเงิน? "คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ
"ผมอยากได้เงินไปให้แม่ผมที่บ้านนอก แม่ผมป่วย ผมไปที่เวทีมวยแล้วแต่พ่อไม่ให้ผมชก เพราะไม่ได้ชกมาสองปีแล้ว แต่ผมอยากได้เงิน พ่อเลยบอกให้ไปหาเฮียแดง...ก็เลยได้ต่อยกะไอ้ฝรั่งเวรนั่น แม่งจับตูดผม"พอบอกให้ตอบตามตรงสมปองก็เล่าใส่อารมณ์ไปตามตรงเช่นกัน
...จับตูด?...ไอ้ฝรั่งเหี้ยนี่มันจับตูดเด็กกู...
ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจ
" แล้วมันคุ้มกันไหม? น่วมไปทั้งตัวแบบนี้ แม่เรารู้เขาจะดีใจเรอะ! "พศวัตอารมณ์เสียขึ้นมาได้ทันทีอีกครั้ง
... ตั้งแต่ได้ยินว่าสมปองถูกจับตรงไหน..
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกตวาด
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ...แค่นี้เอง เดี๋ยวก็หาย...เมื่อก่อนโดนเยอะกว่านี้อีก" เด็กหนุ่มพยายามจะยิ้ม
"อีกอย่างผมได้มาตั้งสี่พันแน่ะ"
"สี่พัน?! แค่สี่พันต้องทำแบบนี้เลยเรอะ แล้วถ้าฟันหัก หรือหัวฟาดขึ้นมาจะทำยังไง? "
"ก็...." เด็กหนุ่มก้มหน้าลง
"ไม่ใช่ว่าไม่เคยโดนหัว..."แต่ทำไมอีกฝ่ายจะต้องโมโหโกรธาอะไรขนาดนี้ด้วย เด็กหนุ่มอดคิดในใจไม่ได้
"อันที่จริง คุณแมกซ์ไม่ต้องโกรธก็ได้นี่ครับ..."
"ก็เพราะห่วงไง ถึงได้โกรธ! "เขาตวาดลั่นแล้วลุกขึ้น
" ห้ามทำแบบนั้นอีก ส่วนเรื่องแม่เราน่ะ ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอก กลับไปพักได้แล้วไป "พูดจบก็เดินกลับเข้าไปในตัวบ้านทันที
สมปองมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นไป ใจเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บ อีกฝ่ายบอกว่าเป็นห่วงถึงได้โกรธ แต่ความหมายมันไม่เหมือนสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดนี่
"ถ้าเป็นพี่จิ๊บคงโกรธกว่านี้ใช่ไหมล่ะ...." แต่แล้วก็ต้องตกใจกั้บคำพูดตัวเองว่าทำไมต้องพูดจาเหมือนในละครหลังข่าวแบบนั้นออกไปด้วย พลันคำพูดของอรรถนันท์ก็วกกลับเข้ามาในหัวอีกระลอก
"ไม่ได้ชอบแบบนั้นซักหน่อย!!!" สมปองโวยลั่น ก่อนจะลุกขึ้นจากโต้ะวิ่งกลับไปยังด้านครัวหลังบ้านทันที
+++++++++++++++
ตลอดทั้งวันสมปองวิ่งวุ่นคอยช่วยคอยเดินตามนมใหญ่ไม่ก็ลุงเล็กทั้งวัน ทั้งที่มือเจ็บแต่ก็อยากจะช่วยงานภายในบ้านด้วยความที่ต้องตื่นมาทำงานทั้งวันอยู่แล้ว ต่อให้เจ็บขนาดไหนก็ห้ามไม่ให้เขาทำงานไม่ได้ จนสุดท้ายนมใหญ่ต้องบอกให้หยุดเพราะเห็นว่าผ้าพันแผลที่มือเริ่มหลุดแล้ว
"ไปเปลี่ยนผ้าทำแผลก่อนไป...ถ้าอยากช่วยป้าทำงานนะ" นมใหญ่ว่าพลางโบกมือไล่ เด็กหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องที่นอนเมื่อคืนกก่อนหน้านี้ เด็กหนุ่มเดินกลับมาถึงหน้าห้องเปิดประตูเดินเข้าไป คิดในใจเพียงว่าจะรีบทำแผลแล้วรีบออกไปช่วยงานเขาคิดว่ายังมีจานอีกตั้งใหญ่ที่ต้องไปช่วยยกแต่แล้วก็เห็นว่ามีเงาดำๆไหววูบอยู่ที่หางตา จึงเดินออกไปดูพร้อมกล่องปฐมพยาบาลในมือ
"ใครน่ะ...."
" แล้วมันบ้านใครล่ะ? " เสียงทุ้มติดเอาแต่ใจย้อนถามแล้วออกมาปรากฏตัวตรงหน้าพศวัตใบหน้าบึ้งตึง เขายังโกรธไม่หาย แต่ก็อดห่วงไม่ได้จึงมาที่เรือนเล็กเพื่อ ..
" จะทำแผลไม่ใช่รึไง มานี่เลย "
"ผมเห็นอะไรแว่บๆก็นึกว่าผีเจ้าที่จะมาไล่ผมออกจากบ้าน..." เด็กหนุ่มว่าทำท่าจะเดินกลับเข้าไปทำแผลในห้องแต่ก็เจออักฝ่ายรั้งเอาไว้เสียก่อน
"แผลแค่นี้ผมทำเองได้หรอก..."
"อย่าดื้อ"คำพูดเดิมๆนั่นทำให้สมปองจำใจต้องเดินไปหาอีกฝ่ายจนได้
"ผมไม่ได้ดื้อ..."สมปองพึมพำพลางเดินไปหาพศวัต
"แล้วไงต่อฮะ..." ท้ายเสียงถามเหมือนไม่พอใจเล็กๆที่โดนต่อว่าอยู่ตลอด
"ก็นั่งเฉยๆ ให้ทำแผลแค่นั้น"มือใหญ่ดึงเอาอุปกรณ์พยาบาล มาจัดการ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ไม้ที่ระเบียงหน้าเรือนเล็ก ส่วนสมปองนั่งลงที่พื้นไม้
"เฉยๆ...ครับเฉยๆ..เป็นพี่จิ๊บคงนั่งตัวแข็ง" ไม่รู้เป็นเพราะอะไรปากถึงได้พาลพูดออกไปแบบนั้น สมปองเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะหันไปอีกทาง มือยังอยู่ในมือใหญ่ของพศวัต เด็กหนุ่มนั่งตัวแข็ง
...ดันไปพูดพาดพิงคนโปรดเขาอีก...กรรมแล้วกู....
" แล้วเกี่ยวอะไรกับน้องจิ๊บเค้า? "คิ้วหนาขมวดอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายคิด
"เปล่าครับ...ไม่มีอะไร แค่เห็นพี่จิ๊บ...เขาดูจะกลัวเลือด" เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเมื่อหาเหตุผลข้างๆคุๆอะไรมาตอบอีกฝ่ายจนได้
"รีบทำแผลดีกว่าผมจะได้ไปช่วยป้าเขาต่อ...บ้านหลังเบ้อเริ่ม ทำงานอยู่กะพวกพี่ๆเขาแค่ไม่กี่คน ผู้หญิงทั้งนั้น...ยกนั่นนี่ไม่ไหวหรอก"ว่าพลางมือข้างที่ว่างก็ส่งยาใส่แผลให้กับอีกฝ่าย
"นี่ครับ..ถ้าคุณแมกซ์อยากทำ.."
พศวัตทำแผลให้สมปองไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย
"พักเยอะๆจะได้หายเร็วๆ" มือแกร่งขยี้ผมอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากระเบียงเพื่อกลับไปที่เรือนใหญ่
"ทีแบบนี้ล่ะไม่บอกว่ากูดื้อ...เอ้อ...เอาไงของเขา" สมปองมองตามหลังอีกฝ่ายไป สลับกับมือที่อีกฝ่ายพันแผลให้อย่างเรียบร้อยทั้งๆที่รู้ดีว่า เขาจะเอามือนี่ไปยกของต่อ
-
หึหึ เด็กกู
เต็มปากเต็มคำมากเหอะอิคุณแมกซ์
เจ้าน้อยเอ๊ย อย่าไปน้อยใจเรื่องพ่จิ๊บจ้อยเขาเลยลูก โอ๋ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สับสนกระวนกระวายในหัวใจไม่ลดลงเลยสินะคะ :กอด1:
-
หึหึแอบหลงน้อยแล้วหละซี่
แต่กลัวมาม่าอ่ะ แบบว่ารักกันแล้วหรือพอน้อยเริ่มสนใจพี่แมกแล้ว แต่พอมารู้ว่านั้นมันแค่เกมส์ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
กรี๊ดดๆๆๆ พี่แม็กซ์ขาาา
หลุดออกมาแล้วนะคะ "เด็กกู" หึหึ
เจ้าน้อยเขายอมรับหรือเปล่าหรอก ชิชะ
คิดเองน่ะซิ : P
รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาา
-
"...จับตูด?...ไอ้ฝรั่งเหี้ยนี่มันจับตูดเด็กกู..."
เจ้าน้อยเค้าไปเป็นเด็กคุณท่านตั้งแต่เมื่อไรเจ้าคะ
วันนี้เจ้าน้อยออกอารมณ์มากกว่าปกตินะ เหมือนจะเถียงมากกว่าปกติ
แล้วมันจะหายใหมเนี่ยมืออ่ะ จับนั่นจับนี่ไม่พักเลยนะเจ้าน้อย
อยากรู้เหมือนกกันว่าถ้าเจ้าน้อยยังเจ็บแบบนี้แม็กซ์จะดูแลรึป่าว
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับความน่ารักของเจ้าน้อยนะคะ
-
สงสารเจ้าน้อย
หมั่นไส้ไอ้คุณแมกซ์
-
:L1:
-
:m20: ขำพี่แม๊กซ์เนอะ...ที่แบบนี้ล่ะ "เด็กกู" ก็ยอมรับเถอะว่าซึนมานาน
ความจริงก็เอ็นดูเขามานานใช่ไหมล่ะ อย่ามาซึนเดะเระ！ :laugh:
น้อยเอ้ย เข้าโหมดประชดอีกแล้ว เอ...เหมือนใครนะ กรั่ก...แต่น้อยประชดยังไงก็น่ารักใช่ไหมคะ ท่านผู้อ่านนนนน :impress2:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/take_ryotaro.jpg)
-
เด็กกู โดนจังเลยคำนี้
ตามอ่านเรื่่องนี้ทุกวัน ติดงอมแงม ชอบคู่นี้ที่สุด น่ารักน่าลุ้นค่ะ
-
คุณแม๊กซ์ก็โกรธเพราะห่วง
เจ้าน้อยก็เหวี่ยงเพราะหึง??
โฮะๆ
-
เด็กน่ารักขนาดนี้ ก็รักไปเหอะ
ชอบตอนนี้จังน้อยดูเป็นเด็กดื้อ แต่ความที่เป็นเด็กตรงไปตรงมามันดูน่าเอ็นดูมากค่ะ
อยากได้เป็นน้องจังเลย
-
:laugh กล้านะยะหล่อน
"...จับตูด?...ไอ้ฝรั่งเหี้ยนี่มันจับตูดเด็กกู..." น้องน้อยของชั้นไปเป็นเด็กแกตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ
ไอ้มั่ว
-
55+ คุณแม็กซ์เหมือนเริ่มจะหวั่นไหวรึเปล่า??? หลุดมาเต็มๆเด็กกู....จะรู้ตัวมั้ยเนี่ย
-
ต่างคนต่างก้อยังไม่รุ้ใจตัวเอง แต่พี่แมกซ์น่าจะรุ้สึกได้ก่อนนะ
แต่คงต้องมีตัวช่วยเยอะหน่อย เพราะว่าดูท่าจะยอมรับกันยากนิดนึง
แต่แหมพี่แมกซ์กล้าคิดเนอะ ตูดเด็กกู น้อยไปเป็นเด็กแกตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ
-
หงุดหงิดอารมณ์เสียพี่แมกซ์
ชิส์
งอนนนนนนน
เจ้าน้อยของพรี้ เจ็บมากมั้ยค่ะหนู
เด่วพี่หาแฟนหล่อๆ ล่ำๆ มาให้ดีมั้ยย
ไม่ต้องเอามันแล้ว อิพี่แมกซ์หน่ะ ชิส์
โกดๆๆๆๆๆ
-
ไปตุต๊ะ ว่าเจ้าน้อยเป็น "เด็กกู" ชิส์ :a14:
ยังสงสารเจ้าน้อย คงอึดอัดน่าดู :m15:
-
เฮ้อ...น้อยเอ้ย ชั้นอึดอัดใจไปกับสภาพที่มันดูอึมครึมแบบนี้จัง
คุณแม็กซ์ไม่น่ามาทำให้ความเป็นเด็กใสๆของน้อยเป็นแบบนี้เลย
-
:impress2:น้อยน่ารักอ่ะ ขยัน ตลอดเวลา :L1:+1
-
อิอิ
พี่แมกซ์จะไปหาเรื่องผรั่งนั่นไหมน่ะ
มาจับตูดเด็กกู ซะได้
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:a5:แร๊งงงงง
ทีงี้มา "เด็กกู" นะพี่แมกซ์
-
ทีงี้ละก็... "เด็กกู" เลยนะ พี่แม็กซ์ o3
สงสัยตาฝรั่งได้ชะตาขาด
-
เด็กมึงที่ไหน
เด็กกุต่างหาก
:m20:
-
ระหว่างวัน ที่สมปองไปช่วยลุงเล็กยกถุงใส่ปุ๋ยอยู่นั้นก็เห็นพศวัตรับโทรศัพท์ พลางเดินคุยไปท่าทางอารมณ์ดีไม่น้อย แต่ก็เปลี่ยนสีหน้า เป็นถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ได้ยินเลาๆว่า จิ๊บคงของลาหยุดจนตอนเย็นของวันนั้นเองระหว่างที่กำลังจะทานข้าวกับนมใหญ่ลุงเล็ก และ สาวใช้คนอื่นๆ พศวัตก็เดินเข้ามาบอกว่าให้เขาพร้อมไปทำงานในเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ตีห้าของวันรุ่งขึ้นทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงร้านกาแฟของรามินทร์ซึ่งเจ้าของตัวจริงและเชฟมืออาชีพของร้านก็ดูจะไม่ติดต่อมาเลย พศวัตได้ยินจากมารดาว่าน้องชายจะขออยู่กับกตัญญูไปอีกซักสองสามวัน
"แล้วเราก้จะขายกาแฟกับแซนวิซ....กันสองคนเหรอครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยพลางรอให้พศวัตเปิดหลังรถ เด็กหนุ่มยกห่อขนมปังที่จะใช้ทำแซนวิซหลายห่อลงมาจากรถแม้จะเคยเปิดร้านกันมาแล้ว...สาม...คน แต่คราวนี้...สองคน...สมปองไม่คิดว่ามันจะเป็นงานที่ง่ายนัก
"อืม ก็ต้องแบบนั้นแหละ เปิดร้านกันสองคนนี่หว่า" พศวัตว่าแล้วเปืดประตูร้าน เขาจัดครัวให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมทำแซนวิช ก่อนจะหยิบชอล์คไปเขียนที่กระดานหน้าร้านว่าทางร้านสามารถขายได้เพียง กาแฟ กับแซนวิชเท่านั้น มีทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษเพื่อง่ายแก่การเข้าใจ
"ถ้ามีฝรั่งมาคุณแมกซ์รับแขกแทนผมด้วยนะครับ...ตอนนี้แค่หน้าก็ไม่รับแขกแล้ว" เด็กหนุ่มว่าพลางชี้หน้าตัวเอง
"ผมคงทำภาพลักษณ์ของร้านระเนระนาดไปหมดแล้ว...ขอโทษครับ" วันนี้ทั้งวันสมปองคิดว่าจะหลบหน้าตัวเองอยู่หลังเคาท์เตอร์เพื่อชงกาแฟอย่างเดียวเสียด้วยซ้ำ
"งั้นก็ชงกาแฟดีๆล่ะ พี่ดูหน้าร้านให้ "พูจบก็ยิ้มให้อีกฝ่าย ราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องเครียดอะไรเลย
++++++++++++
"เมื่อวานพี่จิ๊บโทรหาคุณแมกซ์เหรอครับ...." เด็กหนุ่มเอ่ยหลังจากยืนนิ่งอยู่ที่หน้าตู้ใส่น้ำแข็งอยู่นาน เขาคิดว่าเดี๋ยวคงได้โทรสั่งน้ำแข็งอีกแน่
"ลาน่ะเสียงดูไม่ค่อยดีเลย "เจ้าของร้านตอบกลับมา แต่ในใจรู้ดีว่าเสียงแบบนี้คงทะเลาะกับก้องภพเป็นแน่ อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะถูกก้องภพทำอะไรไปหรือเปล่า
"ผมว่าเรื่องเดิมๆแหง..."คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดเข้าหากัน ก่อนจะเดินไปเช็คเครื่องทำกาแฟถอดอุปกรณ์ออกมาล้างทำความสะอวดเพราะเห็นว่าไม่ได้เข้าร้านมาหลายวัน
"คงทะเลาะกับแฟนเหมือนเดิม"
"คุณก้องเองก็แปลกคน...ตอนแรกๆนะมาทุกกกกกกก วัน หิ้วปิ่นโตมาให้พี่จิ๊บอยู่ได้จนตรงหน้าเคาท์เตอร์นี่นะ กองพะเนิน เหมือนร้านขายปิ่นโตเลย...เหมือนคนจะจีบกันยังไงก็ไม่รู้...เอ๊ะ พี่จิ๊บกับคุณก้องเขาเป็นแฟนกันจริงๆนี่นา......ผู้ชายด้วยกันมันดีตรงไหนนน้อ..." ท้ายประโยคเหมือนพึมพำกับตัวเองมากกว่า เด็กหนุ่มพูดเพ้อเจ้อไปเรื่อยระหว่างทำความสะอาด
"เกลียดเหรอ?"
คำถามเพียงคำเดียวสั้นๆไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรของเจ้าของร้าน แต่ก็ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไร เพราะเขาได้เดินไปเปิดเตาอบเพื่อเตรียมอุ่นขนมปัง ทำแซนวิช ดวงตากลมโตของสมผองมองตามร่างสูงเข้าไป ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างชั่งใจ
"แล้วอะไรจะทำให้ไม่ชอบล่ะครับ"เด็กหนุ่มว่าก่อนจะเดินตามเข้าไปเปิดหยิบแก้วทรงสูงลงมาเตรียมเอาไว้
"ทั้งหน้าตาดี ทั้งสูง การศึกษาหน้าที่การงานก็ดี มีคนแบบนี้อยู่ใกล้ๆ ถึงจะทำให้ผมรู้สึกอยากมีอยากเป็นแบบเขาบ้างก็เถอะ...แต่ถ้าเขาเป็นคนดี เป็นลูกค้าที่ดีของร้านไม่โวยวายไม่ด่าผมไม่เข้าเรื่องเหมือนเฮียที่ร้านขายของที่ตลาดที่ผมเคยทำงานก็โอเคแล้วล่ะ"เด็กหนุ่มหันมายิ้ม
"แล้วก็นะ มีคนแบบนี้เข้าร้านบ่อยๆ ข้อดีคือมีสาวๆตามมาดูเยอะดี"
"อ่าว แล้วอย่างพี่นี่ไม่มีสาวๆตามมาดูมั่งรึไงวะ?" คำพูดของอีกฝ่ายทำให้พศวัตหัวเราะออกมา แล้วถามถึงตัวเองบ้างแม้จะรู้ตัวดีว่าไม่ค่อยได้เข้ามาที่ร้านช่วงกลางวันก็เถอะ
"ก็ถ้าคุณแมกซ์เข้าร้านช่วงกลางวันบ้างก็คงมีหรอกครับ...คุณแมกซ์เองก็เป็นคนหล่อนี่...บางที อาจจะมีคนตามโดยที่คุณแมกซ์ไม่ทราบก็ได้.."เด็กหนุ่มหันมายิ้มให้กับอีกฝ่ายพลางเขย่งตัวขึ้นปิดคีพบอร์ดบนที่อยู่สูงขึ้นไป
"ส่วนผมเหรอ ก็ได้แต่ชะเง้อชะแง้เป็นหมาเห่าเครื่องบินไปเรื่อย... จะว่าไปแถวๆนี้ก็คงไม่มีสาวไหนมามองผมหรอกครับ มีแต่พี่สาวสวยๆทั้งนั้น"
"เดี๋ยวก็มีว่ะ เชื่อพี่" ชายหนุ่มร่างสูงยิ้มให้อีกฝ่าย
...อย่างน้อยก็พี่ล่ะวะ...
"โหย คุณแมกซ์อย่ามาพูดให้ผมลอยเล่นหรอก... ใครมันจะมาเอา แบบผมเนี่ย...ดำก็ดำ โง่ก็โง่ สมองช้า...เรียนจบแค่ ม.สาม...นี่รอดตายมาถึงตอนนี้ได้ก็บุญแล้วแบบผมน่ะ" หน้าช้ำๆของสมปองแดงขึ้นเล็กน้อยกับคำพูดแบบนั้นของพศวัต อย่างเขาหรือจะจินตนาการหาใครมาเป็นแฟนได้... เด็กหนุ่มหยิบแก้วลงใส่ถาดแล้วยกเดินออกไปด้านนอกอย่างชำนาญ
++++++++++++
ถึงจะปรับมาขายแค่แซนวิซกับกาแฟและเครื่องดื่มอื่นๆ แต่ด้วยความที่มีลูกค้าขาประจำอยู่ไม่น้อยทำให้ทั้งวันที่เปิดร้านโดยเฉพาะช่วงเที่ยงกับช่วงเย็นหลังเลิกงานของสาวๆออฟฟิศทั้งหลายนั้น มีแขกเข้ามาใช้บริการอยู่จนทั้งสองคนแทบจะไม่ได้หยุดพักทำอะไร สุดท้ายก็ปิดร้านลงช่วงหกโมงตามที่ได้กะเอาไว้ว่าจะเป็นช่วงที่ลูกค้ากลับบ้านกันหมดแล้ว สมปองเดินมารูดผ่าม่านตรงบานกระจกลงทั้หมด ร้านที่มีเพียงแค่เขากับเจ้านายร่างสูงดูเงียบและกว้างขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาพลางถอนหายใจ ก้มลงมองมือตัวเองแผลที่มือเริ่มตกสะเก็ดและแผลในปากก็เริ่มดีขึ้น มันไม่เจ็บเท่าไรแล้วเวลาพูด
"เฮ้อ...เฮียแมนมาได้ด่าอีกยกใหญ่แน่เลย"
"ก็ไปทำอะไร หาเรื่องเจ็บตัวเองนี่ โดนพี่ด่าไปยกหนึ่งแล้วโดนไอ้แมนอีกรอบจะเป็นไรไป " เจ้าของร้านว่า หลังจากที่พวกเขาเก็บของเรียบร้อยแล้ว แม้ว่าจะปิดครัวในวันนี้และอีกหลายๆวันข้างหน้าจนกว่ากตัญญูจะกลับมาก็ตาม พวกเขาก็ขายกาแฟกับแซนวิชไปไม่น้อยเลย
เด็กหนุ่มเบ้หน้า...
...ก็เพราะพี่จิ๊บกับคุณแมกซ์เองนั่นล่ะ...
...ทำผมหงุดหงิดเองนี่....
"ผมอยากได้เงิน ผมก็บอกไปแล้วอ่ะ.....คุณแมกซ์ยังโกรธผมใช่ป่ะ"
"ทำไมจะต้องโกรธซ้ำซากด้วย พี่ลืมไปหมดแล้วโว้ย แต่อย่าทำอีก โอเค? "มือแกร่งดึงแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
" อะ กลับบ้านได้แล้ว "
"จะไปไหนอ่ะครับ ผมก็นอนนี่ ถูกแล้ว.."เด็กหนุ่มยื้อแขนเอาไว้
"อีกอย่างกว่าจะออกจากบ้านคุณแมกซ์มาทุกวัน ก็แทบจะต้องออกจากนั่นกันตั้งแต่ตีสามครึ่งด้วยซ้ำ...ผมนอนที่นี่ดีกว่า เปิดร้านเตรียมของไว้ให้คุณแมกซ์เลยดีกว่า"
"ไม่อะ กลับด้วยกัน นมใหญ่เขาทำกับข้าวเผื่อไว้แล้ว"มือแกร่งออกแรงดึงขึ้นอีก
"แล้วคุณแมกซ์จะให้ผมไปที่บ้านทำไมครับ?...ผมยังงงเลยนะเนี่ย"เด็กหนุ่มถาม
"ผม....หมายถึงเอ่อ....เมื่อวันก่อนมันฉุกละหุกแล้ว...คุณแมกซ์ก็อุตส่าห์ใจดีแต่..ผมว่ามันไม่เหมาะ"
"แล้วมันไม่เหมาะตรงไหนวะ? เราเจ็บตัว พี่เป็นเจ้านายดูแลแล้วมันไม่เหมาะตรงไหน? "คิ้วหนาขมวดเมื่อ สมปองเถียงเขาอีกครั้ง ซึ่งที่จริงเด็กคนนี้ไม่าเคยคล้อยตามในสิ่งที่เขาพูดหรือบอกเลยซักครั้ง น้องชายแท้ๆอย่างรามินทร์ถึงจะดื้อรั้นเอาแต่ใจบ้างแต่ก็ทำตามที่เขาบอกเสมอ ผิดกับเด็กคนนี้
"งั้นเวลาพี่จิ๊บเจ็บมือทำไมคุณแมกซ์ไม่พาพี่เขาไปบ้านล่ะฮะ.."เด็กหนุ่มถามไปตามตรง
"แล้วมันเกี่ยวกันไหมหะ? ไอ้ก้องมันดูแลไม่ได้รึไง? .. แล้วทำไมต้องพูดถึงน้องจิ๊บด้วย เขาเกี่ยวอะไรด้วยวะ? "
"ก็พี่จิ๊บเขาก็เป็นลูกจ้างที่นี่เหมือนกันนี่ครับ..."เด็กหนุ่มตอบก่อนจะพยายามเดินหนีไปอีกทาง
"อีกอย่าง เฮียแมนเขาก็จ้างให้ผมเฝ้าร้านนี่ด้วย"ไม่รอให้สมปองดื้อไปมากกว่านี้ มือแกร่งของพศวัตดึงแขนที่เป็นรอยช้ำให้ลุกขึ้นแล้วลากให้ไปที่รถทันที มือแกร่งเปิดประตูรถสปอร์ตสีแดงออกแล้วโยนอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน กดลอคจากด้านนอกแล้วเข้าไปปิดร้านด้วยตนเองแล้วกลับมาปลดลอคเพื่อเข้าไปขับรถออกจากร้านไปทันที
"แบบนี้ไม่แฟร์ คุณแมกซ์ แล้วผมผิดอะไรผมถึงจะนอนที่ร้านไม่ได้อ่ะ..." เด็กหนุ่มหันไปประท้วง ดวงตากลมมองคนที่ขับรถให้เขานั่งนิ่ง"ผมไม่ขโมยของไปขายหรอกนะครับ ..."เด็กหนุ่มทำหน้าอ้อนเต็มที่
"พูดมากว่ะ เงียบๆไปเลย"คิ้วหนาขมวดอย่างไม่พอใจก่อนจะเร่งเครื่องให้เร็วขึ้นอีก ความเร็วของรถทำให้เด็กหนุ่มนั่งเกร็งอีกระลอก พลางโวยวายเห็นอีกฝ่ายขับรถฉวัดเฉวียนชวนเวียนหัว สองมือจับเข็มขัดนิรภัยมารัดไม่พอยังยึดไว้เสียแน่น สุดท้ายก็มาถึงที่บ้านของพศวัตที่นมใหญ่และลุงเล็กก็ออกมาต้อนรับอย่างดีเหมือนทุกที
"ผม...ไปทานข้าวกับนมใหญ่นะครับ" พอมาถึงบ้านแล้วอาการดื้อดึงดูจะถูกความเร็วของรถทำให้ลดลงไปไม่น้อยสมปองดูสงบปากสงบคำ อีกอย่างเป็นเพราะเกรงใจนมใหญ่ที่เอ่ยปากชวน บวกสายตาปรามว่าไม่ให้เถียงพศวัต "แล้วผมจะไปนอนที่เรือนเล็กห้องเดิมเลยด้วยจะได้ไม่กวนใครอีก "
"ตามใจ"คำตอบสั้นๆนั้นทำให้นมใหญ่รู้สึกได้ว่าคุณชายใหญ่ของบ้านไม่พอใจนัก
"น้อย...ทำไมไปพูดแบบนั้นกับคุณเขาล่ะลูก" นมใหญ่เอ่ยมืออวบหนาวางลงบนไหล่ของเด็กหนุ่ม
"ผมขอโทษครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยพลางยกมือไหว้ ก่อนจะเดินหนีไปอีกทางการมาที่นี่ทั้งๆที่ใจเขายังสับสนกับความคิด หลายๆอย่างทำให้รู้สึกอยู่ไม่สุขนัก เด็กหนุ่มรีบกินข้าวก่อนจะขอตัวเข้าไปในห้องของกตัญญูที่เขาอาศัยนอนเมื่อคืน ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า ไม่มีเสื้อผ้าอะไรติดมานอกจากเสื้อที่อีกฝ่ายบอกว่าเป็นของรามินทร์
"แบบนี้ถึงไม่อยากมาไง...คิดถึงกางเกงมวยที่ห้องเว้ย" อาจเป็ยเพราะยิ่งอยู่ใกล้พศวัตมากเท่าไร กลิ่นหอมๆที่ได้จากตัวของชายหนุ่มร่างสูงนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกอยากจะสูดดมเข้าไปเสียทุกที ทั้งๆที่ อีกฝ่ายก็เป็นผู้ชาย ทั้งมือใหญ่ที่ตบลงมาบนไหล่ สัมผัสหลายอย่างยิ่งทำให้นึกกลับไปถึงคืนนั้น แต่ทำไมตัวเองถึงยังคาใจอยู่กับเรื่องนี้ เด็กหนุ่มอดที่จะคิดไม่ได้ ทำไมถึงยังติดใจกับคำพูดของอรรถนันท์ ว่าเขาอาจจะกำลังอยู่ในสภาวะที่เรียกว่า "กำลังชอบ"พศวัตอยู่...แต่ อรรถนันท์ก็ไม่ได้มารู้นี่ว่า คนที่เขาพูดถึงนั้นเป็นใคร ...อาจจะเป็นเพียงแค่คำแนะนำไปตามประสา...เด็กหนุ่มคิดถามตัวเองอยู่อย่างนั้นว่าแล้วเขาจะมาแสดงท่าทางไม่อยากอยู่ใกล้พศวัตไปทำไมที่สำคัญเขาเริ่มจะหมดมุกหาข้ออ้างอยู่ห่างจากอีกฝ่ายแล้วด้วย จนเมื่อยืนนิ่งอยู่นานก็คิดได้ว่าตัวเองไม่มีอะไรจะใส่กลับออกไปทำงานในเช้าพรุ่งนี้แล้ว เด็กหนุ่มรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำพลางซักเสื้อผ้าทั้งหมดของตัวเองมันข้างในนั้นเพราะเห็นว่า หัวค่ำเข้าไปแล้ว สองตายายอวุโสนั่นก็คงจะรีบเข้านอนกันแต่หัวค่ำกันไปเรียบร้อยจึงไม่อยากออกไปรบกวน
"ฮัดเช้ย..." เสียงจามดังขึ้นพร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มที่ผมเปียกลู่ลงมาปรกหน้าเล็กน้อยที่นุ่งเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินเอาเสื้อผ้าออกมาตากที่ราวตากผ้าหลังบ้าน สมปองเหลียวมองซ้ายขวา กลัวว่าจะมีคนมาเห็นตัวเองสภาพนี้ แต่ก็มั่นใจว่าหลังบ้านนี่มืดพอที่จะไม่มีใครสังเกต เด็กหนุ่มรีบตากผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะรีบเดินกลับไปยังห้องของตัวเองหวังจะหลบสายตาเผื่อว่าจะมีใครเดินผ่านไปมา
แต่สมปองคงไม่ได้สังเกตว่าชั้นสองของเรือยนใหญ่ยังคงมีห้องที่เปิดไฟทิ้งไว้อยู่ ซึ่งพศวัตที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็กำลังมองดูเด็กหนุ่มอยู่ตลอดผิวกายที่ขาวขึ้น เห็นได้อย่างชัดเจน เมื่อมีรอยฟกช้ำย่อมชัดกว่าธรรมดา ชายหนุ่มอดเสียดายผิวที่ดีขึ้นเพราะเขาอุตส่าห์พาไปเข้าสปามาแท้ๆ
สรุปแล้วคืนนั้นเด็กหนุ่มก็ยังนับว่าโชคดีที่ยังมีเสื้อนอนของรามินทร์ช่วยไม่ให้เขาต้องนอนแก้ผ้า เพราะแม้แต่บอกเซอร์ก็ต้องเอาไปซักพร้อมกันกับเสื้อผ้าทั้งหมด
++++++++++++
ตกดึกคืนนั้น พศวัตก็อดไม่ได้ที่จะลงมาเรือนเล็กทั้งๆที่สวมเสื้อยืดกับกางเกงขายาวสำหรับนอนแล้ว มือแกร่งถือเสื้อผ้าของรามินทร์มาอีกสองสามชุด แล้วเปิดประตูไม้ของเรือนเล็ก เพื่อตรงไปยังห้องนอนที่เขาให้สมปองใช้ในช่วงนี้
ประตูห้องไม่ได้ล็อกเพราะเคยชินว่าอยู่ที่ร้านก็ล็อกประตูแล้วหลายชั้น ช่วงกลางคืนที่เรือนไม้อากาศอ้าวกว่าที่เคย บรรยากาศชวนให้คิดว่าฝนอาจจะตกลงมาเมื่อไรก็ได้ เด็กหนุ่มผมนอนหลับสนิทด้วยความเหนื่อยอ่อน เสื้อที่ใส่อยู่ถูกถอดโยนไปอีกทางเพราะความร้อนเหลือแค่กางเกงนอนขายาวของรามินทร์ที่เกาะบั้นเอวอยู่หมิ่นเหม่ เด็กหนุ่มพาดขาไปทางหนึ่ง ในขณะที่ตัวก็บิดกางแขนมาอีกด้านหนึ่งเป็นท่านอนที่ดูจะผิดธรรมชาติอย่างสิ้นเชิง
ร่างที่เห็นลางๆในความมืดทำให้พศวัตกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ชายหนุ่มวางเสื้อผ้าของรามินทร์ไว้ปลายฟูกนอนก่อนจะนั่งลงข้างๆคนที่นอนสบายอยู่ ในเวลาแบบนี้สมปองไม่ได้รู้ตัวเลยว่ายั่วเขาให้เกิดอารมณ์ไปถึงไหนแล้ว คงเป็นเพราะห่างหายจากการออกล่ามาเป็นเวลานานก็เป็นได้ มือแกร่งลูบผมอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะไล้ปลายนิ้วกับแนวโค้งของแผ่นหลังที่เรียบเนียนขึ้นจากตอนแรกที่รู้จักกัน ชายหนุ่มหายใจแรงขึ้นรู้สึกได้ถึงความร้อนภายในกายที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว สัมผัสแผ่วเบาที่กลางหลังทำให้เด็กหนุ่มขยับบิดร่าง หันกลับมานอนหงาย เผยให้เห็นแผ่นอกเปลือยเปล่า มือของเด็กหนุ่มที่ยังต้องพันผ้าพันแผลเอาไว้ แตะหน้าขาของคนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างช่วยไม่ได้
"เด็กบ้าเอ๊ย" พศวัตอุทานเบาๆเมื่ออีกฝ่ายสัมผัสกับขาของเขา ยังบริเวณที่ใกล้ๆกับความร้อนที่พุ่งขึ้นอีกแผ่นอกเล็กที่มีกล้ามเนื้อแบบเด็กหนุ่มที่คงจะโตได้มากกว่านี้ถ้าได้ทานอาหารและออกกำลังดีๆ ยอดอกสีน้ำตาลอ่อนๆนั่นดูเร้าอารมณ์ได้อย่างประหลาด
"อืม...." เสียงครางในลำคอดังขึ้นเบาๆ เด็กหนุ่มดึงมือกลับมาเกาตรงหน้าอก เสียงในลำคอครางเครือเหมือนจะบ่นว่าร้อน
ริมฝีปากหนาค่อยๆแตะกับผิวแก้มของคนที่นอนอยู่อย่างแผ่วเบาด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน แต่กลิ่นแชมพูปนกับกลิ่นแป้งที่อีกฝ่ายใช้มันทำให้เขาถลำลึกกว่าที่ควรจะเป็นจากที่ตั้งใจว่าจะไม่ทำอะไรมากในตอนนี้ ชายหนุ่มกลับขยับมาจะจูบแก้มคนที่นอนอยู่จนได้
"อือ..." เสียงครางดังขึ้นเบาๆ ใบหน้าของเด็กหนุ่มหันหน้าไปทางพศวัตด้วยไม่ได้สติรู้ตัวใดๆ พร้อมๆกับช่วงแขนของสมปองที่วาดขึ้นหมายจะกอดหมอนข้างแต่ก็กลับกลายเป็นกอดเอาคอของพศวัตเข้าให้ สัมผัสแข็งๆของต้นคอของพศวัตทำให้สมปองขมวดคิ้วก่อนจะลืมตางัวเงียตื่นขึ้นมา
"อืม...ใครอ่ะ..." ในแสงสลัวจากไฟที่ส่องเข้ามาจากช่องกระจกติดเพดานทำให้มองเห็นเป็นเพียงเงาร่างดำๆที่กำลังจะคร่อมตัวของเขาเอาไว้เท่านั้น เสียงงัวเงียของคนที่อยู่เบื้องล่างไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มหยุดได้เลย ตรงกันข้าม ริมฝีปากหนาประกับปิดเสียงนั้นเอาไว้ทันที
"อือ..."สมปองขมวดคิ้วเล็กน้อย ความง่วงงุนกำลังต่อสู้กับอากาศและความอึดอัดที่กำลังโถมเข้ามาหา มือที่พาดคอแข็งๆของพศวัตอยู่ขยับคว้าสะเปะสะปะยึดคอเสื้อของอีกฝ่ายได้ก็ดึงกระตุกเบาๆ มืออีกข้างก็ตบอกกว้างที่ทาบทับอยู่ให้ลุกออกไป
"อื้อ...ไม่เอา...."
แรงต่อต้านนั้นทำให้พศวัตรู้สึกตัวเขาถอยออกจากอีกฝ่ายทันทีแต่ก็ไม่ได้เดินออกไปจากห้องนั้น เพียงแค่นั่งลงที่ปลายของฟูกนอนเท่านั้น
"คุณแมกซ์?!"
-
คุณแมกซ์
ถ้ารุกแล้วก็รับผิดชอบด้วย
เข้าใจ๊
:serius2:
-
เคืองนะ ถ้าไม่คิดจริงจัง
-
:a5:
อิคุณแมกซ์ ทำอะร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้อยเอ๊ย....จะรอดพ้นคืนนี้ไปได้แบบไม่เจ็บตัวมั้ยลูก กรรมแต๊ๆ
-
หุหุหุ...คุณแมกซ์....รุกซะทีนะ
สรุปว่า....ตบะแตกใช่ม๊ายยยยยยยย :laugh:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/038-horz.jpg)
-
นายแมกซ์ ถ้าหยุดแล้วไม่ทำต่อ หาคำอธิบายมาด้วย
เพราะอดอยากมาหลายวัน เลยมาลงใส่เจ้าน้อยเนี่ยนะ
มันไม่ช่ายยยยยยยยยย
-
อ้อ ! อย่างนี้นี่เอง "กลิ่นเด็กมันยั่ว...เลยหลวมตัวไปหน่อย"
อยากรู้ต่อจังว่า คุณแม็กซ์ จะหลวมตัวไปถึงขนาดไหน
-
คุณแมกซ์ทำอะไร ถ้าจริงจังไปเลยจะไม่ว่า
แล้วก็ต้องรับผิดชอบน้องด้วยนะ
เจ้าน้อยเทใจไปเยอะ แบบไม่รู้ตัวเสียด้วยสิ
บวกอีกคนละ 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
หลงเด็กเข้าให้แล้ว :เฮ้อ:
-
เด็กยังไม่รู้เดียงสาอย่าพึ่งทำอะไรเลยค่ะ
โปรดดดดดดดดดดดดดดดดอย่าพึ่งหลวมตัวตอนนี้เล้ย :z3:
-
งืดดดดดดด ตัดตอนกันแบบนี้เลย
ค้างค่ะ ค้าง :serius2:
-
พี่แมกซ์จะหยุดหรือไปต่อละเนี่ย ฮ่าๆ
พรุ่งนี้มาลงเรื่องต่อทีนะคะ คนอ่านค้างคาใจ...... :z1:
-
+1 ไปก่อน ยังอ่านไม่จบ แต่ต้องไปทำงานแล้ว :กอด1:
-
คุณแมกซ์...ถ้าสิ่งที่ทำลงไปคือความพลั้งเผลอ...คือความคิดชั่ววูบ...แนะนำว่าให้หยุดตั้งแต่ตอนนี้
เพราะสุดท้ายแล้ว ถ้าอะไร ๆ มันเกินเลยจนกู่ไม่กลับ...เรื่องราวมันอาจจะเลวร้ายลงก็ได้นะ...
สงสารก็แต่เจ้าน้อยเถอะ...ที่นับวันก็ยิ่งสับสนกับความรู้สึกของตัวเองมากขึ้นทุกที...
นี่หลังจากต้องเจ็บตัวแล้ว...ยังต้องมาเปลืองตัวให้คุณแมกซ์อีก...แล้วเจ้าน้อยจะยิ่งสับสนไปกันใหญ่หรือเปล่าหล่ะเนี่ย -*-
+1 ให้ด้วยฮับป๋ม >//////<
-
คุณแมกซ์ตบะแตกแล้วววววว
แอร๊ยยยย
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณแม๊กซ์ใจเย็นๆ
ตายแล้วๆ เจ้าน้อยจะยิ่งเตลิดไปไกลมะเนี่ย
-
+1 คุณแมกซ์ เริ่มทนกลิ่นเด็กไม่ไหว... :m20: :m20: :m20:
-
ดีแล้วที่หยุดไอ้คุณพี่แม็ก ไม่งั้นเอ็งเจ็บตัวแน่
แล้วลืมไปป่าวค่ะน้องน้อยอ่ะเคยเป็นนักมวยนะขืนไม่หยุดน้อยคิดว่าคนอื่น ไอ้คุณพี่แม็กตายแน่ o18
ลืมไปหรือป่าวเคยหยามน้อยไว้ว่าไงบ้าง
-
พี่แมกซ์รุกหนักไปแล้ว ให้เวลาน้อยได้เข้าใจอะไรซะก่อนสิ
คนยิ่งสับสนก้อยิ่งมากวนให้สับสนหนักเข้าไปอีก ใจร้ายที่สุด
-
แว้กกกก เจ้าน้อยโดนลักหลับง่าาาาาา
-
แหม๋ อดใจไม่ไหว ต้องมาแอบลักหลับเจ้าน้อย :a14:
-
ฆ่ากันนี่นา
ตัดแบบนี้อ่ะ
อิอิ
เจ้าน้อยจะโดนพี่แมกซ์กดไหมน้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
ค้างอ่ะ
-
"คุณแมกซ์?!"
คราวนี้รู้สึกตัวแน่แล้ว สมปองกระเด้งลุกขึ้นมานั่งทันใด เด็กหนุ่มหันมองซ้ายขวาหน้าหลัง สัมผัสที่ริมฝีปากยังเปียกชื้นเด็กหนุ่มยกมือขึ้นเช็ดปาก
"ทำอะไรฮะ...แล้วเข้ามาทำไมอ่ะ....คุณแมกซ์เมาอีกแล้วใช่ป่ะ ทำเหมือนวันนั้นอ่ะ...."เด็กหนุ่มโวยวายแต่ก็รู้ว่ามันดึกแล้ว เลยลดเสียงในตอนท่ายประโยคให้เบาลงอีก ดวงตายังมองอีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง
"เมาแหงๆเลย เมาชัวร์ๆ...."
"เมา?" สิ่งที่สมปองโวยวายออกทำให้พศวัตทวนคำอย่างไม่เข้าใจ
"ก็เมาอ่ะดิ่ เหมือนวันนั้นไงที่คุณแมกซ์มานั่งกินเหล้าที่ร้านอ่ะ..."เด็กหนุ่มหยุด เขารู้ได้ว่าหน้าของตัวเองกำลังร้อนผ่าว
"คุณแมกซ์อ่ะเมา แล้วก็มาจูบผมด้วย นี่ก็เหมือนกันใช่ป่ะ...."ว่าแล้วแทนที่จะกลัวกลับขยับเข้าไปหมายจะดมกลิ่นเหล้าจากอีกฝ่าย
"นี่ก็ต้องกินมาแน่เลย"
ในขณะเดียวกันคำพูดของสมปองก็ทำให้ชายหนุ่มต้องทวนคำนั้นในใจ...
.....จูบไปแล้ว?....
คิ้วหนาขมวดนั่นก็แปลว่า เค้าได้ทำแบบนั้นลงไปกับคนตรงหน้าแล้วสินะ คิดได้แบบนั้นก็ยิ้มมุมปาก
สมปองขยับเข้าไปจนแทบจะชิดสองมือจับเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมาดม ไม่ได้คิดเลยว่าเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสม เพราะยังไงเสียถ้าอีกฝ่ายเมาก็คงจะเมาจนจำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว แต่ผิดคาดบนเสื้อมีเพียงแค่กลิ่นหอมที่ทำเขาใจเต้นเท่านั้น สมปองเงยหน้าขึ้นมองหน้าของเจ้านายก่อนจะรู้สึกว่าตัวชาหน้าชากับท่าทางของตัวเอง
"ไม่มีกลิ่นเหล้าอ่ะ...."
"จะมีได้ไง ก็พี่ไม่ได้กินมานี่...แต่ไม่เมาก็ทำได้ ...นี่ไง"ว่าแล้วก็ยื่นหน้าไปจูบอีกฝ่ายทันที เขาในตอนนี้จะให้เลิกคิดอะไรแบบนั้นกับสมปองคงไม่ได้แล้ว
"เฮ้ย..." เด็กหนุ่มแทบกระเด้งหนีกลับไปที่หัวเตียงแทบไม่ทัน
"คุณ........"สมปองจะพูดอะไรก็พูดไม่ออก อ้าปากพะงาบหน้าแดงอยู่อย่างนั้น
"คุณแมกซ์อย่าแกล้งผมซิ่ครับ.."
"หึ หึ รู้ล่ะ" ปฏิกิริยาที่ไมได้หวาดกลัวอย่างที่คิดทำให้ชายหนุ่มนึกอะไรออก
"ถ้าดื้ออีก หรือเถียงมากอีก ต่อไปพี่จะลงโทษเราแบบนี้ดีไหม?”ว่าแล้วก็ขยับไปหาสมปองที่หัวเตียงแล้วทำท่าจะจูบอีกรอบ
แต่เด็กหนุ่มกลับยกหมัดขึ้นมาตั้งการ์ดสูง
"ทำอีกผมต่อย" เสียงขู่นั้นไม่ได้มีพลังใดๆเลย สมปองตกใจแทบตาย ในใจเต้นแรงมากจนจะทำอะไรไม่ถูกแล้ว
"คุณแมกซ์รู้ตัวอยู่ตั้งแต่คราวนั้นแล้วใช่ไหมล่ะ แค่อยากแกล้งผมเล่นใช่ไหมล่ะ...ผมอาจจะโง่นะ แต่ผมไม่ยอมให้แกล้งแบบนี้หรอกนะครับ"
"แกล้ง? .. ใครเขาแกล้งแบบนี้กันวะ?"มือแกร่งจับมือของอีกฝ่ายลงอย่างง่ายดาย
"ทำหน้าแบบนี้นะยิ่งอยากจูบรู้ปะ?"
"......." เด็กหนุ่มนิ่งเงียบ
" ผมจะไปรู้ได้ยังไง.....คุณแมกซ์ฮะ ผมไหว้ล่ะ ออกไปเหอะ..." สมปองแทบยกมือไหว้ท่วมหัว อยู่ๆอีกฝ่ายเป็นอะไรขึ้นมาถึงมาพูดกับเขาแบบนี้ แล้วมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้อีก กลิ่นหอมจากร่างกายของอีกฝ่ายยิ่งทำงานได้ผลดีให้สมองของเขาคิดอะไรไม่ออก ความสับสนที่เหมือนจะจางหายไปหลังจากได้ไปปลดปล่อยไปกับการใช้กำลังแข้งขาไล่เตะฝรั่งหื่นเมื่อคืนก่อนยิ่งกลับมา ทำให้เขาหน้าแดงมากเข้าไปอีก แม้ในความมืดแบบนี้แต่อีกฝ่ายคงรับรู้ได้จากลมหายใจแรงและเสียงหัวใจของเขาที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
"ได้ .. แต่พี่จะเล่าอะไรให้ฟังก่อนแล้วจะไป"ชายหนุ่มถอยออกมานั่งที่ปลายของฟูกอีกด้าน ดวงตาสีเข้มมองออกไปด้านนอก เป็นประกายเมื่อสะท้อนกับแสงไฟที่สาดส่องเข้ามาในห้องเพียงเล็กน้อย "ตอนพี่อายุ15 ไปขึ้นครูครั้งแรกแต่ทำไม่ได้หมอนวดคนนั้นบอกพี่ว่าไงรู้ไหม?" เขาหันมามองหน้าอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มส่ายหน้าพริด
...ขึ้นครู...จะเหมือนครอบครูไหมวะ...
" เขาว่าพี่อาจจะไม่ได้ชอบผู้หญิงว่ะ แต่พี่ไม่เชื่อ คิดอยู่ตลอดว่า...เอ้ย...กูรู้ตัวหรอกน่าว่าไม่ได้ชอบแต่งหน้าทาปาก แล้วทำไมจะชอบผู้หญิงไม่ได้ "ถึงตรงนี้ก็หัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงตอนนั้น ที่ตระเวณไปเที่ยวผู้หญิงที่ขายบริการทุกรูปแบบ แต่สุดท้ายเขาก็ทำไม่สำเร็จ
"แต่แม่งสุดท้าย ก็ทำไม่ได้ว่ะ ของแบบนี้มันเลือกไม่ได้นะเว้ย .. แต่ก็อย่างว่าล่ะ เปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยๆมันก็สนุกดี "พูดจบก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป
"แล้ว...ยังไงครับ? คุณแมกซ์จะบอกว่า ชอบพี่จิ๊บเหรอ" เด็กหนุ่มดูจะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
"พี่ไม่แย่งของคนอื่น "เขาตอบกลับมาโดยไม่ยอมมองหน้า
"ฝันดีครับคุณแมกซ์" เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเบาๆ เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ยังไม่เข้าใจว่าถ้าอีกฝ่ายไม่คิดจะแย่งของคนอืน แล้ว...มันมีส่วนเกี่ยวอะไรกับตัวเขาหรืออย่างไร เมื่อดูท่าทางสมปองจะไม่เข้าใจ แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้รังเกียจอะไรกับสิ่งที่เขาทำก็ทำให้สบายใจขึ้นได้บ้าง พศวัตเดินออกจากห้องนั้นไปทันทีเพื่อกลับไปที่เรือนใหญ่
ปล่อยให้เด็กหนุ่มนั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะล้มตัวลง...พยายาม....ที่จะข่มตาให้หลับในคืนนี้
+++++++++++++++++
เช้ามืดของวันรุ่งขึ้นสมปองลุกขึ้นจากที่นอนเหมือนคนไม่มีแรง แต่ก็พยายามที่ล้างหน้าล้างตาที่ตอนนี้แผลเริ่มดีขึ้นมาอีกหน่อย รอยช้ำที่แก้มดูจะกลมกลืนกันดีกับรอยคล้ำรอบตาที่เพิ่งได้มาใหม่จากการนอนไม่หลับซึ่งน้อยครั้งมากเลยทีเดียวที่เขาจะเป็นเช่นนี้ เด็กหนุ่มคิดจะแต่งตัวก็นึกขึ้นได้ว่าเสื้อผ้าที่ใส่มานั้นเอาไปซักตากไว้ข้างนอก แต่ก็ต้องหยุดเมื่อมองเห็นว่ามีเสื้อผ้าอีกสองชุดถูกนำมาวางไว้บนโต้ะใช้เขียนหนังสือของกตัญญู
......เมื่อคืนเอามาให้หรอกเหรอ......
สมปองดูลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อนึกไปว่า ถ้าไม่ใส่แล้วจะเป็นยังไงก็จำยอมใส่เสื้อผ้าชุดนั้นเดินออกมาจากห้องจนได้ เจ้านายของเขาเองก็เพิ่งจะเดินลงมาจากเรือนใหญ่ เด็กหนุ่มยกมือไหว้น้อยๆแต่ก็ไม่กล้าพูดจาอะไรมากไปกว่านั้นจะเห็นก็เพียงรอยยิ้มอย่างพึงพอใจของเจ้านายที่มีตลอดทางไปถึงที่ร้าน
กว่าจะเตรียมจัดร้านกันเสร็จตะวันก็ส่องแสงจ้าแสบตาแล้ว สมปองเข้าไปหลบอยู่ที่หลังครัว ความง่วงงุนประเดประดังเข้ามา เด็กหนุ่มทำท่าจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่จนได้ยินเสียงกระดิ่งดังที่หน้าร้าน เหลือบมองนาฬิกาก็แปลกใจว่ายังไม่ถึงเวลาเปิดร้านคิดได้แบบนั้นก็ชะโงกหน้าขึ้นไปดู
....พี่จิ๊บ....
"อ้าว...น้องจิ๊บเป็นไงบ้าง อาการป่วยเป็นยังไง" ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีปัญหาทางสุขภาพร่างกายขนาดนั้นแต่ก็ต้องเลี่ยงที่จะถามถึงเรื่องส่วนตัวมากจนเกินไป
"สวัสดีครับ พี่แมกซ์ "มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นพนมมือไหว้เจ้าของร้านขอบตาคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนท่าทางอิดโดรยแต่ก็พยายามยิ้มให้
"ดีขึ้นแล้วครับ พี่ คือ ... จิ๊บขอโทษนะครับที่ลาหยุดบ่อยมาก "อรรถนันท์ยกมือไหว้ชายหนุ่มอีกครั้ง
"เอ่อ...โอ้ย ไม่เป็นไรๆ พี่เข้าใจหรอกนะ ไหนจะมีสอบอีกอะไรอีก...แค่โทรมาบอกกันก่อนก็โอเคแล้วล่ะ...เราไม่ใช่เด็กเหลวไหลนี่นะ" พศวัตว่าพลางยิ้ม มือแกร่งตบลงบนไหล่ของเด็กหนุ่มเบาๆ
แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ดูจะอารมณ์ดีเงียบลงไปได้ขนาดนี้ พศวัตถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดึงไหล่บางนั้นเข้ามาโอบเอาไว้
"ถ้าไม่สบายใจเรื่องอะไรก็บอกพี่ได้นะ...คิดซะว่าพี่เป็นพี่ชายอีกคนก็ได้" อรรถนันท์ยิ้มจางๆ กับคำพูดอีกฝ่าย มันทำให้เขาสบายใจขึ้นมาก แต่ก็รู้สึกผิดมากขึ้นอีกที่เวลามีปัญหาเล็กๆน้อยๆก็เอาแต่ลางานเพราะฉะนั้นต่อไปเขาจะไม่ลางานอีกแล้ว
สองคนหารู้ไม่เลยว่ามีสมปองมองดูอยู่จากด้านหลัง เสียงหัวใจในอกของเด็กหนุ่มเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บ
...อีกแล้ว...ทำไมเป็นแบบนี้....
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเอง ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นพลางขยี้หัวแรงๆ โดยไม่ทันได้ตั้งใจก็เพลงเตะฝาตู้เก็บของเข้าให้
ปัง!!
เสียงบานประตูตู้กระแทกเข้าอย่างแรง ได้ยินเสียงหม้อรามชามไหข้างในกลิ้งโค่โร่เสียงดังไปกันใหญ่
"น้อย! ทำอะไรของเราน่ะ?"เจ้าของร้านดุสมปองจากหน้าร้าน ทำเอาอรรถนันท์ต้องขอตัวออกมาดูน้องที่อยู่ในครัว
"น้อย เป็นอะไรรึเปล่า? .... เฮ้ย! หน้าแกไปโดนอะไรมาวะ "มือเรียวจับตามเนื้อตัวที่ช้ำเป็นจ้ำของสมปองพลางถามอย่างเป็นห่วง เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกฝ่าย พลางนึกเปรียบเทียบกับภาพใบหน้าของตัวเองที่เห็นในกระจกเมื่อเช้า...
"พี่จิ๊บไม่ได้นอนมาเหรอ"
"ก็..ไม่ค่อยสบาย เลยนอนไม่ค่อยหลับน่ะ ไหนดูซิ ทายารึยัง? "มือเรียวจับหน้าอีกฝ่ายหันไปมาแล้วบ่น
" โอย อย่าเอาหน้าน่ารักๆไปให้โดนต่อยดิวะ เสียดายยยยย "
"พี่จิ๊บนี่ดีเนอะ... "เด็กหนุ่มเอ่ย
"ขนาดไม่ได้หลับไม่ได้นอนยังหน้าตาดีเลย" ตรงกันข้ามสมปองเหมือนจะไม่ได้อยากรับคำชมนั้นซักเท่าไร
"ไม่ต้องเสียดายหรอก เมื่อก่อนก็ต่อยกับคนอื่นเขาเรื่อยนั่นล่ะ...จนไม่ได้เรียนนี่ไง"
"แล้วใครบอกว่าแกหน้าตาไม่ดีวะ ? มานั่งนี่ เดี๋ยวพี่ใส่ยาให้ "พูดจบก็จับสมปองนั่งที่ม้าหินหลังร้าน ส่วนตัวเองก็เดินไปที่หน้าร้าน เพียงไม่นานก็ได้ถุงใส่ยามาจากพศวัต
"ผมทำเองได้ พี่จิ๊บไปช่วยคุณแมกซ์ทำงานเถอะ..." เด็กหนุ่มเอ่ยเสียตั้งแต่อรรถนันท์ยังเดินเอาถุงใส่ยามาให้ไม่ถึงตัวสมปองขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นโดยที่ไม่รู้ตัว ทำไมรู้สึกหงุดหงิดในใจนักเด็กหนุ่มคิด เขาไม่อยากจะเข้าไปอยู่ ระหว่าง สองคนนั้นเลย
"โอเค งั้นใส่ยาซะ เดี๋ยวพี่จะไปเตรียมกาแฟ "
"ครับๆ" สมปองปั้นยิ้มใส่ ก่อนจะรับถุงใส่ยานั้นมา จะใส่ยาเอง แต่นึกได้ว่ามองไม่เห็นหน้าตัวเอง หันซ้ายหันขวาไปเจอรถของพศวัตจอดอยู่ด้านหลัง ไม่ได้ห่างออกไปนักก็เดินออกไปตรงตรอกด้านหลังยืนส่องหน้าตัวเองกับกระจกรถใส่ยาให้ตัวเอง
+++++++++++++++++
"แม่ง ดื้อว่ะ "เงาสะท้อนใบหน้าหล่อเหลาของคนในกระจกจากด้านหลังทำให้สมปองตกใจ
"คุณแมกซ์...." เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย มือยังถือสำลีที่ชุบยาใส่แผลอยู่เพิ่งแตะแผลไปได้ทีล่ะหน่อย
"ไหนดูซิ " มือแกร่งจับหน้าอีกฝ่ายให้หันมาทางเขาแล้วแย่งเอาสำลีมาทายาให้ ก่อนจะขื่นหน้ามาจูบริมฝีปากเจ่อนั่นเบาๆ
"หึ หึ ... ดื้อ "
สมปองตาโตเมื่อเจออีกฝ่ายขโมยจูบไปอีกรอบ เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ
"ผมไม่ได้ดื้อ ผมไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำไป..." อ้าปากได้เป็นเถียงทุกครั้ง
"ถ้าจะบอกว่าผมไม่ยอมให้พี่เขาทายาให้เพราะผมอยากให้พี่เขาไปช่วยงานคุณหรอก..." ว่าพลางก็เบี่ยงตัวออกหมายจะเข้าไปทำงานข้างในร้านเหมือนเดิม ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่อีกฝ่ายแกล้งเขา อันที่จริงมันตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วด้วยซ้ำ
"ก็ไม่ยอมให้น้องจิ๊บเขาใส่ยาให้ เขาเป็นห่วงเรานะนั่น "คิ้วหนาขมวด
" แบบนี้เรียกว่าดื้อไง "
"คุณแมกซ์บอกแค่ว่าไม่ให้ดื้อกับคุณเท่านั้นไม่ใช่เหรอครับ... "เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่าย
"หรือเพราะเป็นผมเลยอะไรๆก็ผมดื้อตลอด..."ในดวงตากลมโตที่มองไปยังพศวัตนั้นฉายแววไม่พอใจเป็นความไม่พอใจที่แม้แต่เจ้าตัวก็ให้คำอธิบายได้ยาก
ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง เขาอ่านบางอย่างได้จากสายตาคู่นั้น
"หรือไม่อยากให้พี่ไปคุยกับน้องจิ๊บ? "
"เปล่าฮะ" เด็กหนุ่มปฏิเสธเสียงสูงท่าทางตกใจไม่น้อยกับคำถามนั้น
"ผมจะคิดแบบนั้นทำไม... ผมว่าผมเข้าไปทำงานดีกว่า เดี๋ยวร้านจะเปิดแล้ว..." เด็กหนุ่มร่างผอมโค้งลงเล็กน้อยตอนเดินผ่านร่างสูงไปตลอดทั้งวัน สมปองช่วยทำงานอยู่แต่หลังร้านเพื่อคอยช่วยจัดเตรียมแซนวิชเอาออกไปนำส่งให้พศวัตจัดเสริฟ หน้าตาที่ช้ำอยู่แล้วของสมปองดูจะยิ่งหงิกงอมากขึ้นเพราะเอะใจกับคำถามของพศวัตที่ถามเขาออกมาแบบนั้นเขาจะไม่อยากให้พศวัตคุยกับอรรถนันท์ทำไมกัน
และเพราะมัวแต่ใจลอยคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่แบบนั้นทำให้ออเดอร์หนึ่งเกิดผิดพลาดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อนึกขึ้นได้แล้วจะเดินกลับไปเอากลายเป็นว่าพศวัตเอาออกไปเสริฟลูกค้าเรียบร้อยแล้ว
.........ซวยแน่แล้วกู..........
-
:pig4:
-
ไม่รู้ทำไม แต่อ่านแล้วหงุดหงิดไอ้พี่แมกซ์แทนเจ้าน้อยเรื่อยเลย :m16:
-
ซวยแน่ ถูกทำโทษแน่ๆ
จัดไปพี่แมกซ์ ชุดใหญ่หนักๆ :z1: :z1: :z1:
-
เอาละเว้ยเฮ้ย หลงเสน่ห์เด็กดื้อแถมเผลอใจกับกลิ่นเด็กแน่ๆแล้วอิคุณแมกซ์
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เจ้าน้อย เอาให้อยู่หมัดเลยนะคะ สู้ๆๆๆๆๆ
-
หาเรื่องลงโทดด่วน ไอ้คุณพี่แม็ก
เอ็งทำน้องน้อยช้ำวันไหน
วันนั้นชั้นจะนั่งเผาพริกเผาเกลือแช่งแก แง่ง :angry2:
-
ถึงเวลาน้อยที่จะเอาคืนจากแม็กซ์ บ้างซะแล้วละมั้ง
เอาให้หลงให้รักไปเลยนะจ๊ะน้อยคิดไม่ซื่อกับเราก่อนนี่นะ
แต่.. ใครได้กำไรหว่า :-[
:pig4: :pig4:
-
ดูคนอ่านจะรักน้อยกันจังเลย...บอกให้พี่แมกซ์รีบหาบทลงโทษ.... :impress2:
กรั่ก...กรั่ก...... อวยต่อไปเรา หุหุ [/color]
:mc4:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/take_neko.jpg)
-
ต่างฝ่ายต่างมีใจให้กันแล้วใช่มั้ยนี่
น้อยก็หึงโดยไม่รู้ตัว ส่วนพี่แมกซ์รู้ตัวแล้วแต่จะรู้ใจตัวเองแค่ไหนก็รอลุ้นต่อไป
แต่พี่แมกซ์จูบถี่จังนะ เดี๋ยวจูบๆ เจ้าน้อยใจไม่อยู่กับตัวแล้ว
ยังบวกแต้มเพิ่มไม่ได้นะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
-
นายแมกซ์สนใจน้องจริงๆ หรือแค่จะเอาชนะพนัน
สงสารเจ้าน้อย
+1
-
เจ้าน้อยของเจ้ วันนี้พูดตรงมาก "คุณแมกซ์จะบอกว่า ชอบพี่จิ๊บเหรอ"
อึ้งใหมๆ ฮ่าๆๆๆ แต่พออ่านประโยคนี้ "หรือเพราะเป็นผมเลยอะไรๆก็ผมดื้อตลอด..."
โดนค่ะโดน ถ้าเค้าเห็นเราดื้อนัก ก็จัดดื้อชุดใหญ่ให้เลย เจ้าน้อย
อุ้ย เค้าไม่ได้หวังอะไรน้า ...
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
โอ๊ะ ! น้อยแบีวมากอ่าส์ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ หึงเค้าละสิ อิอิ
พี่แม๊กนี่ชอบแกล้งวะ แต่แกล้งบ่อยๆๆน้า
-
น้อยดื้อตรงไหน หามะเจอ.. :z2: :z2: อย่าบอกนะแค่หายใจก็ดื้อ เหตุผลนะคุณแมกซ์ :m20:
-
น้อยเอ้ย..เพราะความไร้เดียงสาของน้อยนี่แหละทำให้พี่ๆในเล้านี่เค้าเอ็นดูน้อยอ่ะ
พี่แม็กซ์ก็ขยันจูบน้อยจัง มากวนน้องให้มันหัวใจแกว่งอยู่นั่นแหละ
แล้วคอยดูเหอะ พี่แม็กซ์ทำน้อยเจ็บเมื่อไร โดนคนในนี้ถล่มแน่
-
กลับมาหาน้อยเป็นระยะๆ(อยากเจอน้อยบ่อยๆ แต่รายงานเยอะเหลือเกิน TT^TT)
ช่วงนี้เข้าเล้าได้นานๆที เฮ้อ... ทั้งที่ถูกใจเรื่องนี้ที่สุดแล้วในสามเรื่องของซีรีย์หอมกลิ่นกาแฟ
จน เศร้า ไม่เหงา แต่เครียด หึๆ
-
พี่แมกซ์ทำตัวน่ารักขึ้นแยะ :กอด1:
-
พี่แม็กซ์ขาาาา ทำอะไรให้ชัดเจนได้ไหมค๊าา
แอบสงสารเจ้าน้อยมากมาย ฮือๆ
นี่ถ้ารู้ความจริงว่าพี่แม็กกับคุณเทียนพนันไว้นะ...
ต้องเสียใจมากแน่ๆ
รออ่านตอนต่อไปค่าา
-
พี่แมกซ์เอาเปรียบน้อยตลอดอะ คนยิ่งสับสนอยู่ก้อยิ่งแกล้งให้หนักกว่าเก่า
-
พี่แมกซ์ช้าว่ะ รุกเร็วกกว่านี้หน่อยซิ เค้าลุ้นจะตายล่ะ >_<
-
เจ้าน้อยหึงพื่แม็กซ์ :m20:
ส่วนพี่แม็กซ์ห่าเรื่องเอากำไรจากเจ้าน้อย ดีแต่ไม่ตบจูบ
เอาเป็นกฏใหม่เลย เถียง :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
+1 ให้คนละแต้มนะครับ คนดี คนขยัน :z2:
-
สงสารเจ้าน้อยอ่ะ
ดูสิโดนพี่แมกซ์แกล้งอ่ะ
เดี๋ยวน้อยก็ไม่ดื้อหรอก
พี่แมกซ์อดจูบกันพอดี
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
หึหึ ตัวบิ๋มมมมมมมมมมม
สงสัยพี่จะมีอคติกะพระเอกของตัวบิ๋มทุกเรื่องแน่เลยหว่ะ กร๊ากกกกกก
โอ้ยยยย หงุดหงิดอิพี่แมกซ์ จะขยับอะไรทำอะไร ทำไมไม่ได้ดังใจเลยว๊าาา
ทำัตัวเป็นเจ้าน้อยเข้่าไปทุกวัน งอน หึง โกรธ อ่อยยย จะบ้าตายยย
-
แน่นอนว่าลูกค้าไม่ยอมรับแซนวิชจานนั้นแถมลูกค้าที่ดูจะอารมณ์เสียมาจากที่อื่นก็ใส่อารมณ์กับพศวัตอย่างแรง
สมปองสะดุ้งเฮือกเมื่อลูกค้าตวาดลั่นร้าน เด็กหนุ่มรีบวิ่งออกไปทันที
"ขอโทษนะครับผม...จะเอากลับไปทำให้ใหม่เดี๋ยวนี้ครับ...."
"กลับไปหลังร้านไป "พศวัตหันไปสั่งก่อนจะขอโทษขอโพยลูกค้าอย่างสุภาพแล้วหยิบแซนวิชจากนั้นกลับไปในครัวทันที
เด็กหนุ่มเดินตามหลังของเจ้าของร้านเข้าไปในครัว หูตกหางลู่หากจะบรรยายออกมาเป็นคำใดได้คงเป็นเช่นนั้น
"ขอโทษครับ...ออเดอร์โต้ะ แปด....แซนวิสขนมปังโฮลวีท สลัดทูน่าไม่ใส่มะเขือเทศ....ผม...ดันหยิบมะเขือเทศใส่ลงไป...แถมขนมปังก็ผิดด้วย" เด็กหนุ่มก้มหัวยอมรับผิด
"เดี๋ยวผมจะรีบทำให้ใหม่ครับ"
"อืม ... ไม่เป็นไร อย่าใจลอยซิ "พศวัตลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้วเดินไปรับลูกค้าโต๊ะอื่นต่อ
ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมา
"นึกว่าจะโดนด่าซะแล้ว..." พลางรีบทำแซนด์วิซชึ้นใหม่ออกไปส่งให้กับอีกฝ่าย
"ให้พักชั่วโมงนึง " เจ้าของร้านบอกพลางรับเอาจานแซนวิชนั้นมา
" เบลอแล้วไปพักเลย "
สมปองอ้าปากหมายจะเถียงอีกเขายังอยากจะทำงานแต่เมื่อคิดดูแล้วก็จริงดังว่าเลยพยักหน้ารับคำ ก่อนจะออกไปนั่งพักที่หลังร้านตามคำสั่ง ช่วงเที่ยงเป็นช่วงเวลาที่คนเยอะที่สุดแต่เขากลับต้องปล่อยให้สองคนทำงานกันตัวเป็นเกลียวสมปองถอนหายใจออกมาหนึ่งคำรบ
++++++++++++
เวลาหนึ่งชั่วโมงในการหยุดพักนั้นมันยาวนานเกินกว่าจะนั่งนิ่งๆอยู่ที่หลังร้าน เด็กหนุ่มหลบเดินขึ้นไปชั้นสองที่ห้องนอนของตัวเองที่ไม่ได้กลับมานอนเสียหลายวัน คิดได้ก็หยิบจับเสื้อผ้าลงกระเป๋า คิดว่ายังไงถ้าพศวัตจะลากเขาไปนอนที่บ้านนั้นอีกจะได้พอมีเสื้อผ้าใส่ไม่ต้องให้ใครบุกเอาเข้ามาให้ตอนกลางดึก แต่สุดท้ายแล้วเพราะนอนไม่หลับมาตลอดทั้งคืนก็ผล็อยหลับมันไปบนเตียงทั้งๆที่กระเป๋าที่จัดยังไม่ทันได้รูดซิปเสียด้วยซ้ำ
ส่วนพศวัต ปากก็บอกว่าจะให้พักแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้นแต่พอเห็นว่าสมปองเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อพักผ่อนก็ไม่ว่าอะไร ส่วนอรรถนันท์ก็ช่วยเขาทำงานอย่างเต็มที่ชดเชยที่หยุดงานไปนาน ประกอบกับเริ่มเป็นเวลาเข้างานของพนักงานออฟฟิตแถวนี้ จึงไม่ได้เดินขึ้นไปปลุกแต่อย่างใด
เด็กหนุ่มหลับสนิทไปจนเย็นชุดพนักงานที่ใส่อยู่ยับยู่ยี่เพราะนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่หลายตลบ จนจบลงด้วยท่านอนที่ผิดธรรมชาติอีกเช่นเคย ตัวช่วงบนบิดไปทางช่วงล่างบิดมาอีกทางจนเสื้อที่ควรจะอยู่ในกางเกงก็เลิกดึงออกมาด้านนอก ท่าทางชวนเมื่อยแบบนั้นแต่สมปองกลับนอนหลับยิ้มเหมือนสบายใจนักแล
“บอกให้พักได้ก็เอาเสียเต็มทีเลยนะ....”
ท่านอนอย่างสบายอกสบายใจทำให้เจ้าของร้านที่เดินขึ้นมาดูอาการยิ้มออก พศวัตนั่งที่อีกด้านของเตียง มือแกร่งลูบผมของสมปองเบาๆ
"ง่าม....ออกไปเลย...งื้ม..." เสียงละเมอแปลกๆดังขึ้นพร้อมมือที่ปัดไปมาอย่างรำคาญ
"น้อย ค่ำแล้วนะ ตื่นๆ "ชายหนุ่มปลุกด้วยเสียงและมือที่แตะแก้มเบาๆ
"ขอ.......แซนวิสทูน่าไม่ใส่มะเขือเทศ....หนึ่งค่า..."ยังไม่วายสมปองยังละเมอออกมาเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะสัมพันธ์กับการละเมอครั้งแรกออกมาอีกครั้ง
"หึ หึ .. ไม่ต้องทำแล้ว เจ้าหนู ตื่นๆ "เสียงละเมอนั่นทำให้พศวัตหัวเราะได้ เสียงหัวเราะแปลกๆที่ดังขึ้นที่ข้างหู หัวที่กำลังโคลงเคลงไปมาหยุดก่อนที่ดวงตาของเด็กหนุ่มจะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น
"อือ.....หัวเราะอาราย...พี่จิ๊บ?..." ยังเมาขี้ตาเด็กหนุ่มมองว่าอีกฝ่ายเป็นพนักงานอีกคนของร้านไปเสียอย่างนั้น
"เอ้า จำกันไม่ได้อีก ไอ้นี่โดนแน่"ชายหนุ่มรู้สึกมันเขี้ยวกับท่าทางแบบนั้นจึงก้มลงจูบอีกฝ่ายทันที ได้ผลเด็กหนุ่มสะดุ้งตาโพลง
"อื้อ........คะ...คุณ....แมกซ์" คำพูดขาดห้วงเพราะพยายามหนีให้พ้นริมฝีปากหนาของชายหนุ่มร่างสูง
"หึ หึ เรียกให้มันถูกๆได้ซักทีนะ "
"อะไร...อ่ะ...ผมหลับไปเหรอ..กี่โมงแล้วอ่ะ ต้องลงไปทำงาน" คิดได้ดังนั้นเด็กหนุ่มก็ทำท่าจะลุกไปทำงานเพราะจำได้ครั้งสุดท้ายคืออีกฝ่ายบอกให้มาพักได้หนึ่งชั่วโมง
"ไม่ต้องทำแล้ว ร้านปิดแล้ว พี่ให้น้องจิ๊บกลับไปพักแล้ว "เขาดึงมืออีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
"เก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม? กลับบ้านกัน" มืออีกข้างก็หยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของสมปองแล้วจูงให้เดินลงจากชั้นสองของร้าน
"เดินออกจากร้านเสื้อผ้าหลุดรุ่ย มีผู้ชายอายุมากกว่าเดินจูงมือเดี๋ยวจะมีคนเขาว่าได้...คราวก่อนไปข้าวสารยังมีคนมาหาว่าผมไปขายเลย เซ็งเนอะ ชอบมีคนเข้าใจผมผิดเนี่ย..."
"หรืออยากให้เข้าใจถูก?"พศวัตทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่อีกฝ่ายดูเหมือนเขาจะชอบแกล้งเด็กคนนี้ ชอบที่จะเห็นปฏิกิริยาซื่อๆและตลกของสมปองมากขึ้นทุกวันในขณะเดียวกันก็อยากจะดูแลให้มีชีวิตที่ดีด้วย
เด็กหนุ่มแทบจะกระโดดถอยไปข้างหลัง
"คุณแมกซ์อย่าแกล้งผมดิ่ หลายรอบแล้วก่อนจะเซ็งคนอื่นเซ็งตัวเองผมอาจจะขออนุญาตเซ็งเจ้าของร้านก่อน..แล้ว..แล้วก็...ผมถือเองกระเป๋าเนี่ย..."ว่าพลางก็แย่งเอากระเป๋ามาถือเอาไว้ในมือ
"งั้นก็ถือเอง "
เด็กหนุ่มยิ้มร่า ก่อนจะถือกระเป๋าเอาไว้แน่น หันซ้ายมองขวาดูเหมือนว่าจิ๊บจะช่วยพศวัตปิดร้านเรียบร้อยแล้ว
"พี่จิ๊บ ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยถาม
"เขามาขอโทษพี่ ที่ลางานบ่อยๆ ต่อไปจะไม่ลาอีกแล้ว "ชายหนุ่มถอนหายใจ เขายังรู้สึกเป็นห่วง หากอรรถนันท์ยังคงคบก้องภพต่อไปอีกไม่นานก็คงมีเรื่องเกิดขึ้นเหมือนกับที่เคยเกิดกับรามินทร์
"ดูคุณแมกซ์จะเป็นห่วงพี่จิ๊บมาก" สมปองว่าพลางก้มลงเล็กๆเพื่อจะมองหน้าของอีกฝ่ายที่ก้มลงถอนหายใจได้ถนัดถหนี่
"แต่พี่จิ๊บคงจะไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมว่า...ขนาดป่วยนอนไม่พอยังหน้าตาบลิ้งมาทำงานได้ ผมว่าพี่เขายังมีแรงทำงานที่ร้านได้อีกนาน"
"ก็ต้องห่วงล่ะ เป็นแฟนไอ้ก้อง .. มันน่ะ.. "ชายหนุ่มเงียบเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะพูดในสิ่งที่ไม่ควรจะบอกใครออกไป
"ช่างเถอะ กลับกันดีกว่า"
สมปองมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างงงๆ เพราะเหมือนกับว่าพศวัตกำลังจะพูดอะไรต่อแต่ก็เปลี่ยนใจไปเสียนี่ ก่อนจะต้องล้ออีกฝ่ายออกมาอีกรอบกับคำพูดของชายหนุ่มอายุมากกว่าเขาเกือบเท่าตัว
"ครับๆ กลับกันดีกว่า..."
++++++++++++
ไม่มีทีท่าว่าแขกประจำของร้านจะมานั่งที่โต้ะริมด้านในสุดของร้านเหมือนเช่นทุกที ช่วงกลางวันก่อนจะถึงช่วงพักเที่ยงของเหล่าพนักงานบริษัทที่ดูบางตาอยู่แล้วก็ยิ่งดูเงียบเหงาไปเมื่อขาดแขกเจ้าประจำที่มักจะสั่งกาแฟมากกว่าสามแก้วพร้อมขนมทานเล่นแล้วนั่งอยู่ได้เรื่อยๆตั้งแต่สายยันบ่ายแก่
"เงียบเนอะ พี่จิ๊บ.... เฮียแมนก็ไม่อยู่ คุณมินก็ไม่อยู่... นี่คุณก้องขาประจำก็ไม่มาอีก.... ร้านเราจะร้างรึเปล่าเนี่ย"เด็กหนุ่มที่ใบหน้านั้นรอยฟกช้ำเริ่มจางลงบ้างแล้วหันมาถามพลางแนบหน้าคงกับเคาท์เตอร์ชงกาแฟ ในขณะที่ตัวก็เหยียดออกไปทางด้านหลัง สองขาสลับยืดเส้นไปมา
พศวัตส่ายหน้าไปมากับท่าทางของ"เด็กของเขา"
" จะตดใส่พี่รึไงวะ ? "ว่าพลางตบก้นงอนๆที่เขาหมายตามาตั้งแต่แรกเสียทีหนึ่งแล้วเดินไปหน้าร้าน
สิ่งที่เจ้าของร้านทำทำให้อรรถนันท์ขมวดคิ้ว ก่อนจะหันมามองสมปอง เขารู้สึกได้ว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆระหว่างคนทั้งคู่แน่ๆ
"ก็ถ้าไม่ติดว่าเป็นเจ้าของร้านล่ะก็นะ........" เด็กหนุ่มโวยวายลั่น
"พ่อจะต่อยให้คว่ำเล้ย" ก่อนจะหันไปฟ้องอรรถนันท์
"พี่จิ๊บดูดิ่ คุณแมกซ์อ่ะ เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้แกล้งผมเอาๆ"
"อะ..อ่อ โดนแกล้งแบบนี้บ่อยเหรอ? "สิ่งที่สมปองฟ้องทำให้อรรถนันท์อดคิดมากไปอีกไม่ได้ แกล้งเอาๆ ถ้าแกล้งแบบนี้คงไม่พ้น..เมื่อคิดได้แบบนั้นริมฝีปากอิ่มก็ยิ้มออกได้ทันที
"บ่อยไม่บ่อย ก็เกือบทุกวันอ่ะ... "ก่อนจะสงสัยในรอยยิ้มนั้น "พี่จิ๊บยิ้มทำไม"
"ก็...ก็ตลกน่ะสิ ยิ่งโวยวายยิ่งโดนแกล้งนะ รู้ปะ? "หนุ่มเมืองเหนือแทบจะหัวเราะออกมา เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าคนอย่างพศวัตที่สมบูรณ์แบบขนาดนั้นจะมา "ชอบ" เด็กอย่างสมปองได้ยังไง
"แล้วทำไมต้องยิ่งโดนแกล้งด้วยล่ะ ไม่เอาอ่ะ...งั้นผมทำไงดี ลาออกเลยดีไหมพี่" หน้าตาสมปองยิ่งบอกบุญไม่รับเมื่อได้ยินคำพูดของอรรถนันท์
"เขาแกล้ง เพราะเอ็นดูหรอก "มือเรียวอุ่นๆลูบผมอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจ
" เฮ้อ... "
"พี่จิ๊บเป็นไรอีกล่ะ "ทันทีที่เห็นอีกฝ่ายถอนหายใจเด็กหนุ่มก็มองหน้าอย่างใคร่รู้เหมือนทุกที ก่อนจะลากเก้าอี้มาจากหลังเครื่องคิดเงินมานั่งข้างๆ
"กลุ้มใจ หรือ ไม่สบาย เห็นตาโหลเป็นหมีแพนด้ามาหลายวันล่ะ...แต่ก็นะ พี่จิ๊บก็หน้าตาดีกว่าผมมาทำงานทุกกกกกกวัน...จนใครบางคนเขาดีใจยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม" ท้ายเสียงดังเล็กน้อย รู้ว่าเจ้าของร้านจะได้ยิน
"นี่...ถ้าเราทำผิดไปแล้ว แต่ไม่ได้ตั้งใจ จะทำยังไงดีวะ? "
"ขอโทษเขาดิ่" เด็กหนุ่มตอบทันควัน
"ถ้าเราขอโทษ แสดงว่าเราจริงใจ ใส่ใจกะความรู้สึกเขาไม่ใช่เหรอ"ก่อนจะเอนตตัวไปด้านหลัง รู้ว่าเจ้าของร้านร่างสูงยืนอยู่หลังเสาตรงนั้นไม่ห่างออกไปนัก
"ไม่เหมือนใครบางคนเนอะ...ทำอะไรมะเห็นใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเลย ....ไม่เคยขอโทษเขาซักครั้ง"คำพูดประชดประชันแบบนั้นไม่ได้ทำให้พศวัตสนใจ แม้จะได้ยิน ผิดกับคนที่มาปรึกษาที่ดูจะ .. คิดมาก
...ไม่เคยใส่ใจความรู้สึกคนอื่นเลย ไม่เคยขอโทษเขาซักครั้ง ...
มันทำให้เขาคิดได้ว่าตนเองแย่แค่ไหน อรรถนันท์รีบลุกขึ้นทันที
" เดี๋ยวพี่ไปช่ววยพี่แมกซ์เก็บร้านก่อนนะ เย็นแล้ว "
"ผมช่วยด้วย" เด็กหนุ่มว่าพลางวิ่งไปช่วยทำงานบ้าง โดยสายตาก็เหลือบๆมองดูท่าทีของเจ้านายอยู่อย่างระแวดระวัง เมื่อเห็นว่าพศวัตดูจะนิ่งๆ เลยคิดว่าคงจะไม่ได้ยินเป็นแน่
เด็กหนุ่มกระหยิ่มยิ้มย่องทำงานต่อไปเรื่อยๆ จนพอพศวัตจะเดินไปปิดประตูหลังร้าน แล้วน้อยก็กำลังตรวจเช็คไฟฟืน อรรถนันท์ ก็มาบอกขอตัวกลับก่อน ปากบอกว่า จะรีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือ แต่พอเดินออกจากร้านไปกลับเลี้ยวไปยังท้ายซอย
"สงสัยจะไปง้อคืนดีแหงม" สมปองยิ้มพลางกอดอกดูท่าคำแนะนำของเขาจะใช้ได้ผลสองไหล่ยืดตรงด้วยความภูมิใจ
"จะตามไปดูด้วยรึไง? …ไปไหม? เดี๋ยวเอาไปทิ้งไว้หน้าบ้านไอ้ก้องมัน" ไม่ทันไรพศวัตก็เดินกลับมาเห็นท่าทางอีกฝ่ายชะเง้อชะแง้อย่างอยากรู้อยากเห็นแบบนั้นก็อดที่จะเดินเข้าไปเงียบๆแล้วเอ่ยขึ้นแซวไม่ได้ ได้ผลเด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกกับเสียงที่ดังมาจากด้านหลังก่อนจะขยับหนี
"ไปดูอะไรล่ะฮะ...มีอะไรให้ดูกันเชียว...."
"หึ หึ ก็ไปดู...น้องจิ๊บโดนจูบของจริงไง ไปไหมขี้เกียจอธิบายว่ะ ดูแล้วกลับมาจะได้เป็นงานเลย "
พูกจบทำท่าจะพาสมปองไปบ้านของก้องภพจริงๆ
"ไม่เอาอ่ะ...จะไปทำไมอ่ะ ไปเป็นก้าง.....ก้างขวางคอ เหรอ" อยู่ๆก็เกิดพูดติดอ่างขึ้นมาเสียงอย่างนั้น เด็กหนุ่มหน้าแดง
"แล้วไอ้จูบจริงๆนี่มันยังไง...แหวะ ไม่เอาด้วยหรอก"
"แหวะเหรอ? มานี่เลยๆ โดนแน่ "
มือแกร่งคว้าเอาตัวผอมๆของเด็กหนุ่มมาไล่กอดฟัดเช่นทุกวัน และยิ่งอีกฝ่ายโวยวายมากเท่าไร เขาก็ยิ่งสนุกที่ได้แกล้งและดูเหมือนว่าระยะหลังๆมานี่ การที่เขาแหย่อีกฝ่ายแบบถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้ยิ่งมามากขึ้นเรื่อยๆ อาจเป็นเพราะอยากจะเห็นผิวของเด็กหนุ่มที่เรียกได้ว่าผิวดีขึ้นกว่าตอนแรกที่ได้คุยกันนั้นแดงระเรื่อขึ้นเพราะความเขินอายก็เป็นได้
หึหึ ตัวบิ๋มมมมมมมมมมม
สงสัยพี่จะมีอคติกะพระเอกของตัวบิ๋มทุกเรื่องแน่เลยหว่ะ กร๊ากกกกกก
โอ้ยยยย หงุดหงิดอิพี่แมกซ์ จะขยับอะไรทำอะไร ทำไมไม่ได้ดังใจเลยว๊าาา
ทำัตัวเป็นเจ้าน้อยเข้่าไปทุกวัน งอน หึง โกรธ อ่อยยย จะบ้าตายยย
โอ๊ะ เพิ่งเห็นพี่อ้อม .. งั้นอดทนกับพี่แมกซ์ต่อไปนะคะ เพราะอันนี้ช่วยไม่ได้จริงๆ :laugh: รอวันพี่แมกซ์ "โคตรป๋า" ก่อนก็แล้วกัน
-
:L1:
-
จริงๆนะคะ จะมีวันที่พี่แมกซ์โคตรป๋า???
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด รุ้สึกเหมือนมีความหวังขึ้นมาเลยค่ะ
เลี้ยงเด็กน่ารักขนาดนี้ ต้องป๋าแค่ไหนพี่แมกซ์ก็คงไม่หวั่นหรอกนิ คริคริ
-
อยากกินแซนวิชบ้างงงง
:catrun:
ช่วงนี้พี่แมกซ์ทำตัวดีมั่ก o13
-
เอาไงดี งั้นรอป๋าแม็กซ์ด้วยคนค่ะ
-
พี่แมกซ์...ระวังตัวเองเอาไว้ดีๆนะ...
เด็กมันน่ารัก.... :o8:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/take_sleep.jpg)
-
แหม่ พี่แมกซ์เริ่มชอบสมปองแล้วอะดิ๊ :a2:
โห่ววววว ไม่แน่จิงเลย ไหนตอนแรกบอกไม่เอาๆๆชิชะ :a14:
-
นาน น่าน มีชอบสมปองหน้า แดง ๆ :m20:+1
-
รอนานมั๊ย
-
หืมมมม กอดด ตลอดๆ ฟัดตลอดๆ
น้องมันจะช้ำเอาน๊าอิพี่แมกซ์
แต่ให้อภัย กร๊ากกกกกกกกกกกก
สับขาไวปะละตัวบิ๋ม
พอสปอยส์บอกว่าจิมี อิพี่แมกซ์โคดป๋า
เริ่มเห็นความดีของพี่แมกซ์แระ
ฮ่าๆ ยอมให้ฟัดเจ้าน้อยบ้างก้อได้ หึหึ
+1 จ้ะ :กอด1:
-
แม็กซ์ นายอย่ามาทำเป็นเล่น หยอกน้อยถึงเนื้อถึงตัว หากำไรกับเด็กให้มากนักนะ
จะคิดอะไร จะทำอะไรกับน้อยมัน ก็ไม่บอกไม่แสดงซะที แต่ถ้าแค่เอาแค่เล่นพนันกะคุณเทียน
ขอบอกว่าเลิกคิดได้เลย น้อยมันใจเอนไปเยอะแล้วนา ดูดิมีคิดเล็กคิดน้อยและมีแอบหึงด้วยแน่ะ
-
เหอะๆๆ คุณแม็กท่ามากอะ :m16: :m16: :m16:
-
คุณพี่แมกซ์นี่ท่าเยอะจัง ลีลาหาเรื่องแกล้ังน้อง
หยอกไป หยอกมา จูบไป ฟัดมา อะไรกันนั่น
ทำแบบนี้น้อยก็ยิ่งหวั่นไหว แต่ก็ไม่แน่ใจ แล้วน้อยจะนอยด์ไหมนี่
หวง ห่วงเด็กของตัวเอง ก็รีบๆพูด รีบๆบอกเร็วเข้า :serius2:
บวกไปอีกคนละ 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
:3123:
-
.. :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:กันสะที 5555555555555555555
อิชั้นหละลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนอยู่ทุกยาม วันอิพี่แมกซ์จะกดน้องยัง แหย่อยู่นั้นหละ :-[
-
หมาหยอกไก่เรอะ เดี๋ยวจะโดนไก่จิกเอานะ ไก่ชนด้วยนะเอ้อ
-
พี่แมกซ์ขี้แกล้งอ่ะ >_<
-
อ่านทอล์กแล้ว....
รอค่อดป๋าไร้พ่ายด้วยคนค่ะ XD
-
สมปองนี่น่ารักน่าหยิกขึ้นทุกวันนะ
:impress2:
-
เจ้าน้อยของพี่
เง้อ
o18
-
อิพี่แม๊กซ์ ทำเป็นหมาหยอกไก่ตลอดๆๆๆ :เฮ้อ:
มีตบตูด อ่ะ เดี๋ยวเจ้าน้อยเกิดเส้นยึด ก้านคอขึ้นมาจะหนาว :a14:
หมั่นใส้อิพี่แม๊กซ์ได้ทุกตอน
-
ถึงเนื้อถึงตัวตลอดเล้ยยยย คนเรา
-
ตลอดแอบตอดเล็กตอดน้อยตลอดอะพี่แมกซ์
-
รอ รอ ป๋าแม็กซ์
แอบหงุดๆหงิดๆกับพี่แม็กซ์มากมายยยย
เจ้าน้อยก็ซื่อซะตามไม่ทัน T^T
พีเอส.พี่แม็กซ์เนียนตลอดดดดดดดด
-
จะเป็นยังไงน้อ พี่แมกซ์ "โคตรป๋า" เนี้ย
อิอิ
แต่รู้สึกเดี๋ยวนี้พี่แมกซ์จะแกล้งน้อยบ่อยจางน้า
หาเรื่องจะจูบเขาอ่ะดิ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เมื่อรามินทร์กลับไปเก็บกระเป๋าที่บ้านเขาได้ยินเรื่องที่นมใหญ่เล่าให้ฟังแต่เพราะต้องคอยอยู่ดูแลกตัญญูทำให้เขาได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ภายในจนเมื่อกลับมาที่ร้านหลังจากที่กตัญญูอาการดีขึ้นและยืนยันว่าจะมาที่ร้านให้ได้ ชายหนุ่มเฝ้ามองดูท่าทีของพี่ชายที่วนเวียนใกล้ชิดเด็กเสริฟของทางร้านอยู่จนผิดสังเกตอยู่ห่างๆ จนมั่นใจแล้วจึงเดินเข้าไปหาเพื่อสอบถามสิ่งที่ค้างคาใจอยู่ให้รู้เรื่อง
"พี่แมกซ์...ไม่คิดจะไปช่วยแม่ทำงานที่บริษัทยังไง..." รามินทร์ตีวงกว้างมากในการถามคำถามในครั้งนี้
"อย่ามาว่าพี่ เราก็ไม่เห็นไปช่วย "พศวัตยักไหล่ก่อนจะย้อนกลับ
" อีกอย่าง ทำร้านนี่มันก็สนุกดี บริษัทน่าเบื่อออก "เขาให้เหตุผลน้องชายไปแบบนั้น ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง เขารู้ดีว่ารามินทร์ไม่ได้อยากรู้เรื่องนี้เท่าไหร่
"ร้านสนุก?...ประหลาดนะเปิดร้านกันมาหลายปี พี่ก็ไม่อยากเข้าร้าน พอๆกับที่ผมก็ไม่ได้อยากเข้าก่อนหน้านี้...นึกไงเนี่ย" น้องชายคนเล็กกหัวเราะออกมาเบาๆกับถ้อยคำประชดประชันของตัวเองที่มักจะมีให้กับพี่ชายเป็นประจำ สุดท้ายแล้วก็ยิงคำถามออกไปตามตรง
"พี่คิดอะไรกับเด็กนั่น? .. "
"ใคร?..น้องจิ๊บน่ะเหรอ? " แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายถามถึงใคร แต่ชายหนุ่มก็กลับเฉไฉ
"โดนไอ้ก้องเอาไปกินแล้วไง จะให้คิดอะไรได้อีก "รามินทร์ขมวดคคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจร่างเล็กเดินมานั่งที่อีกด้านหนึ่งของโต้ะ สายตามองให้แน่ใจว่า เด็ก คนที่เขาพูดถึงนั้นไม่ได้อยู่แถวนี้
"อยากทำไขสือดีกว่า...ได้ยินมาจากนมใหญ่แล้ว พี่ก็รู้ว่าผมหมายถึงใครรามินทร์มองหน้าพี่ชายนิ่ง
"จะทำอะไรเจ้าน้อยมัน นึกสนุกอะไรอีกล่ะ"
"ก็ได้คำตอบแล้วนี่..จะมาถามทำไมวะ ก็แค่..นึกสนุกไง " ริมฝีปากหนาหยักยิ้ม นึกถึงตอนที่ตัวเองแกล้งเด็กคนนั้น สนุกจริงๆนั่นแหละ แต่ในขณะเดียวก็รู้สึกแปลกๆด้วยเช่นกัน มือแกร่งขยี้ผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง
" ว่าแต่ ไอ้แมนเป็นยังไง ได้ข่าวโดนพ่อตาซ้อม "
"ไม่ได้เป็นอะไรมาก...เย็บนิดหน่อย ผม...ช่วยดูพี่เขาอยู่" รามินทร์ตอบพลางปัดมือพี่ชายออก
"พี่เองก็อย่าทำอะไรเด็กมันมากล่ะ น้องมันยังไม่สิบแปดเลย เดี๋ยวพาลเสียเด็กเปล่า"
ท่าทางที่ไม่อยากพูดถึงเรื่องของกตัญญูนักทำให้พศวัตแปลกใจ รามินทร์หลบสายตาเขาทันทีที่พูดถึงเรื่องนี้ ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
+++++++++++++
ในขณะเดียวกันที่ห้องพักในเรือนหลังเล็ก มีเสียงโทรทัศน์ดังแทรกออกมาเบาๆ เด็กหนุ่มนั่งจุ้มปุ้กอยู่หน้าทีวีสองมือกอดหมอนดูทีวีอยู่แบบนั้น
"เป็นไง ได้ข่าวมาอยู่นี่หลายวันแล้ว? " เสียงทักห้าวๆของกตัญญูดังขึ้นที่หน้าประตูห้องนอนในเรื่องเล็กของตน ที่ตอนนี้ได้ยกให้สมปองใช้ชั่วคราว อดขำไม่ได้ที่พวกเขาทั้งคู่ต่างก็มีแต่รอยช้ำบนใบหน้า
"เฮีย..."สมปองหันมาหน้ายิ้ม ก่อนจะลุกพลางเดินเข้าไปหา
"เฮียมาทำไร..." เด็กหนุ่มว่าพลางหลบทางให้แมนเดินเข้ามาด้านใน
"คุณแมกซ์เขา ลากคอ ผมมานะ ไม่ได้ อยากจะมากวนที่นี่เลย นี่เฮีย พาผมหลบออกไปหน่อยดิ่ อยากไปนอนเฝ้าร้าน"
" เฮ้ย ดูหน้าข้าก่อน โดนต่อยจนม่วงเนี่ย มือก็แตก .. ไหนจะหน้าเอ็งอีก ใครจะไปดูแลเอ็งได้วะ ไอ้เด็กบ้านี่ อยากกลับไปต่อยมวยก็มาลาออกซะสิ "กตัญญูบ่นเด็กในร้านยาวเหยียดก่อนจะเดินเข้ามาเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบกระเป๋า แล้วยัดเสื้อกับกางเกงลงไป
"ผมก็ไม่ได้อยากจะไปต่อยหรอก....แต่มันหงุดหงิดนี่" สมปองขมวดคิ้วแน่น
"ถ้ารู้ว่าทำแล้วยิ่งไปกันใหญ่แบบนี้ไม่เอาด้วยหรอก....." เด็กหนุ่มว่าพลางนั่งลงบนเตียง
"นี่..เฮีย...ทำไมคนเราต้องกอดกันด้วยอ่ะ"
"รักกันชอบกันก็ต้องกอดดี่วะ .. ทำไม เอ็งจะไปกอดใครวะ ?"เจ้าของห้องหันมาถาม คำถามแปลกๆของสมปองแบบนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อนอาจะเป็นเพราะมันไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้เอาเสียเลย มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
"เหรอ...ชอบ? อีกแล้วเหรอ" สมปองยิ่งขทวดคิ้วแน่นเข้าไปอีกมันคล้ายกับคำตอบที่ได้จากจิ๊บไม่น้อย
"แล้วถ้าเอ็งเกลียดหน้ามัน เอ็งจะกอดมันลงรึไง? ถามแปลกๆ "ชายหนุ่มร่างสูงส่ายหน้าไปมา
"แต่ถ้า.... "สมปองมองหน้าของอีกฝายแต่เด็กหนุ่มเลือกที่จะปิดปากเอาไว้อีกครั้ง
.....แต่ถ้าเขาสั่งว่าให้ ยอม โดนกอดอ่ะ....
"แต่ถ้ามันอยากจะปฏิเสธ แต่เอาเข้าจริงมันก็บอก ไม่ ไม่ลงอ่ะ แสดงว่าเราชอบเขารึเปล่า"
"หึ หึ .... อ่อ แล้วรู้สึกดีไหมล่ะ? "ชายหนุ่มหัวเราะกับคำถามของอีกฝ่าย คงจะชอบใครอยู่จริงๆนั่นแหละ
"ก็...เฮ้ย ไม่ใช่ เฮีย ประเด็นมันไม่ใช่แบบนั้น แล้วถ้าคนที่มากอดอ่ะ แปลว่าเขาชอบเราเหรอ...จริงเหรอ"เด็กหนุ่มดูท่าทางสับสนหนักเข้าไปอีก สองมือขยี้ผมอย่างแรง
"โอ้ย ไม่เข้าใจ.... หงุดหงิด ไปต่อยมวยอีกดีกว่า"
"ต่อยอีก จะให้พี่แมกซ์ไล่ออก เอาไหมล่ะ? .. ข้าไม่เอาเด็กเสิร์ฟหน้ายับนะเว้ย "กตัญญูขู่ทีเล่นทีจริงเมื่อเจอขู่แบบนั้น เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ย
"อะไรก็จะไล่ออกไล่ออก ไล่ผมออกแล้วจะมีคนทำงานไหมร้านนี้น่ะ"
" มีคนมาสมัครเยอะแยะ.. หน้าตาก็ดี ขาวๆ ตาโตๆ เรียกลูกค้าสาวๆได้ด้วย "เชฟหนุ่มของร้านหัวเราะเมื่อเห็นหน้ามุ่ยของสมปอง
"ร้านนี้ หน้าตาดีๆขาวๆ เอามาทำงานจะทนเช็ดหม้อล้างไหอย่างเจ้าน้อยไหมน้อ..."
" แต่ร้านนี้ก็มี เด็กบ้าที่หน้าตาดีขึ้น แล้วก็ขาวขึ้น แต่ก็ยังทนเช็ดหม้อล้างไห อยู่คนนึงนะโว้ย ... ข้าว่ามันก็พอใช้ได้อยู่นา " เขาว่าพลางรูดซิปกระเป๋าเมื่อเก็บเสือ้ผ้าเสร็จแล้ว
เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ การมีกตัญญูมาอยู่พูดคุยด้วยบ้างทำให้สบายใจขึ้นไม่น้อย แม้ในบางเรื่องจะทำให้ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นไปอีกก็ตามที
"สรุปแล้วพาผมกลับที่ร้านหน่อยดิ่ คอนโดเฮียก็ต้องผ่านทางนั้นไม่ใช่เหรอ" เด็กหนุ่มจัดการปิดทีวี ปิดไฟในห้อง คว้ากระเป๋าของตัวเองก่อนจะเดินไปดึงกระเป๋าออกจากมือของกตัญญู มาถือเอาไว้เอง
"ผมไปด้วย..." ว่าพลางก็เดินกอดกระเป๋าของกตัญญูกระโดดดึ๋งออกจากห้องไปเลย ร่างผอมเกร็งหันซ้ายเหลียวขวา กลัวว่า ว่าจะมีใครมาเห็นเข้า เด็กหนุ่มทั้งโบกทั้งกวักมือเรียกให้กตัญญูรีบเดิมตามไปที่รถเร็วๆ
"เฮีย เร็วดิ่...เดี๋ยวมีตนมาเห็น...."
"จะไปไหน? "เสียงห้าวดังขึ้นที่หน้าระเบียง ร่างสูงใหญ่ยืนขวางเด็กหนุ่มที่กอดกระเป๋าของกตัญญุเอาไว้แน่น
"แล้วไอ้กลัวนะ กลัวใครเห็น? "
"..........กลัว....ผี" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเบา ก่อนรีบวิ่งไปหลบหลังกำแพงยักษ์ใหญ่อย่างกตัญญูทันที
"หนอย ไอ้เด็กบ้า ว่าใครเป็นผีวะ!? " ชายหนุ่มคำรามจนดังไปทั่วเรือนหลังเล้ก แล้วเดินย่างสามขุมเข้ามาหาเด็กหนุ่มที่ไปหลบหลังกตัญญู
" ไอ้แมน หลีก! "
"พี่แมกซ์ เบาๆหน่อยดิ่ จะปลุกนมใหญ่ ตาเล็กให้ตื่นกันหมดเลยรึไง..."
"อย่าเสือกเรื่องกู มานี่เลย ไอ้เด็กบ้า "มือแกร่งดึงร่างเล็กของสมปองออกมาได้สำเร็จ มือข้างหนึ่งก็ดึงกระเป๋าเสื้อผ้าออกโยนไว้ตรงนั้น ก่อนจะลากสมปองที่แหกปากร้องขอความช่วยเหลือ ออกจากเรือนเล็ก
"....................." กตัญญูได้แต่มองยืนดูภาพนั้นราวกับจะไว้อาลัยให้ชะตากรรมของเด็กหนุ่ม ก่อนจะถอนหายใจ
ตอนนี้มันไม่ช่สมปองแล้วที่เขาต้องห่วง ยังมีอีกคนหนึ่งที่หากไม่จัดการอะไรกับ ความสัมพันธ์นี้แล้วคงจะแย่ยิ่งกว่า
"โทษทีว่ะน้อย วันนี้ข้าดูแลเอ็งไม่ได้จริงๆ"ว่าพลางก็เดินกลับไปที่รถแล้วขับออกไปทันที
+++++++++++++
"...คุณแมกซ์...คุณแมกซซซซ์...." เด็กหนุ่มทั้งยื้อทั้งพยายามฉุดตัวเองเอาไว้ไม่ให้ไปตามแรงลากของอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้ผล จะตะโกนก็ไม่ได้ ตอนนี้มีเพียงแค่เสียงร้องแหบๆ ของสมปองเท่านั้นที่ดูจะทำแล้วได้ผลที่สุด
"ปล่อยผมเหอะ...เดี๋ยวจะกลับไปนอนแล้วจริงๆ..." เด็กหนุ่มแทบจะยกมือไหว้ ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายไม่เคยลากเขาขึ้นมาถึงข้างบนตึกใหญ่แบบนี้
"เดี๋ยวก็หนีกลับอีกได้ยินนะเว้ย จะให้ไอ้แมนพากลับเรอะมันยังเอาตัวไม่รอดเลย" ชายหนุ่มคำราม ก่อนจะเปิดประตุห้องนอนของตนแล้วผลักเด็กดื้อเข้าไปข้างในตามมาด้วยตัวเขาเอง แล้วปิดประตูลอคกลอนให้เรียบร้อย สมปองหน้าเสียเมื่อเห็นอีกฝ่ายลงกลอนไม่พอยังยืนขวางเอาไว้แบบนั้น
"อย่าแกล้งผมแบบนี้ซิ่ครับ ผมไม่หนีจริงๆ....ผมไม่ได้จะไปทำอะไรไม่ดีซักหน่อย แค่อยากไปเฝ้าร้านให้คุณแมกซ์ เท่านั้นเอง"
" ร้านมันไม่หนีไปไหนนี่ มีแต่คนนั่นแหละจะหนี "พศวัตห้ามเข้ามาหาอีกฝ่ายมากขึ้นจนไม่มีทางหนีอีกต่อไป ก่อนจะลงมือฟัดเหมือนทุกครั้ง
"ไม่เอาอ่ะ..." เสียงสมปองร้องลั่น ตัวก็พยายามดิ้นหนีให้ได้เหมือนอย่างทุกที
" ทำตัวไม่น่ารักได้ตลอด " พศวัตว่าพลางลอคตัวสมปองเข้ามาหาตัว ปลายจมูกโด่งหอมแก้มซ้าย-ขวาหลายต่อหลายครั้ง นอกจากจับอีกฝ่ายมาอยู่ในอ้อมแขนกับ แกล้งจูบซ้ายทีหอมขวาทีก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายไปเกินกว่านั้น พศวัตแค่รู้หมั่นเขี้ยวกับหน้าตาท่าทางของอีกฝ่ายก็เท่านั้น
....ก็มันน่าฟัดไหมล่ะ....
"ผมไม่ได้อยากจะน่ารัก....ผมอยากกลับไปนอน ดีๆที่ห้อง" เด็กหนุ่มยังไม่วายเถียงสองแขนยกขึ้นดันอีกฝ่ายออก
" แล้วต้องทำยังไง? "ริมฝีปากหนาหยักยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ มือทั้งสองข้างยังคงกอดร่างเล็กๆเอาไว้แน่น เด็กหนุ่มถอนหายใจ พลางกรอกตาอย่างหน่ายๆ
"ขอผมกลับไปนอนที่ห้องได้ไหมครับ คุณแมกซ์" เด็กหนุ่มอย่างสุภาพ ก่อนหลับหูหลับตาแตะจมูกของตัวเองที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย รู้สึกได้เลยว่าทั้งร่างเกร็งจนแททบจะสั่นมันเป็นข้อเสนอแปลกๆที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าต้องยอมทำตามอีกฝ่ายทำไม แต่อย่างน้อย ถ้าทำแบบนี้ก็จะได้หลุดพ้นจากอ้อมแขนที่เหนียวหนึบเหมือนปลาหมึกนี่ซักที
กลิ่นหอมจากอะไรก็ตามที่ติดตัวร่างสูงอยู่ทำให้ใจของเด็กหนุ่มเต้นแรง สมปองยิ่งหลับตาแน่น พลางเบือนหน้าหนีไปอีกทาง อยู่ใกล้กันแค่นี้อีกฝ่ายคงจะได้ยินเสียงหัวใจของเขาเป็นแน่
" ............... " ไม่มีคำตอบจากพศวัต ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดมากขึ้น เขาอยากจะอยู่เงียบๆแบบนี้..ซักพัก
"............."คราวนี้ สมปองแทบกลั้นหายใจนิ่ง ก่อนจะทนไม่ไหวต้องปล่อยลมหายใจออกมาก่อน
"คุณแมกซ์ฮะ...ปล่อย...."
" โอเค.. กลับไปเลยไป "พศวัตปล่อยมือจากอีกฝ่ายแล้วลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
"คุณแมกซ์นี่ ฉี่บ่อยเนอะ" สมปองลุกขึ้นมาพลางพูดออกมาตรงๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้าห้องน้ำไป ...และก็เป็นแบบนี้เช่นทุกครั้ง...
เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเตียง มองไปทางประตูห้องน้ำ บางทีเขาควรจะรีบลุกออกไปจากห้องนี้ก่อนอีกฝ่ายจะเดินออกมาจากห้องน้ำ
+++++++++++++
ส่วนคนที่อยู่ในห้องน้ำ ก็เงยหน้าขึ้นมามองกระจกในสภาพที่ศีรษะเปียกไปทั้งหมด ความร้อนในกายเกิดขึ้นได้ทุกครั้ง เขาอยากจะทำมากกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า แต่เพราะว่ายังเด็กนั่นแหละ เขาถึงได้ต้องรอไปก่อนแบบนี้
" จะทนได้อีกนานไหมวะเนี่ย? "เขาถามตัวเองในกระจกอย่างไม่แน่ใจนัก
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมออกจากห้องน้ำซักที เด็กหนุ่มถอนหายใจ เขาตัดสินใจว่าจะรีบชิ่งดีกว่า
"คุณแมกซ์ ผมไปล่ะนะฝันดีนะครับ" เด็กหนุ่มเดินมาตะโกนอยู่ที่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องนอนของเจ้าของชื่อไปทันที
+++++++++++++
talk : ว่าแล้วก็ขอลาไปนอนเช่นกันค่ะ .. ฝันดีนะคะ รีดเดอร์
แต่ก่อนจะไปขอแจ้งข่าวว่า ไรเตอร์จะลงดอยไปอบรมที่เมืองกรุงน่ะค่ะ คงจะไม่ได้อัพไปอีกประมาณ 1 อาทิตย์ เจอกันอีกที วันศุกร์ หรือวันเสาร์หน้านะคะ
-
ฝันดีค่ะคุณคุรุมะ เดินทางปลอดภัยนะคะ
ถือว่ามาหลบหนาวเมืองกรุงไงคะ ^o^
ว่าแต่......ป๋าแมกซ์คะ(เตรียมเรียกไว้ให้ชินปาก) แค่เพราะว่าสนุก เท่านั้นจริงๆอ้ะ?
เฮ้ออออออออออ ถ้าเขามากอดแปลว่าเขารักเขาชอบ ได้ตรงตัวแบบนั้นก็ดีสิน้า.....อะไรๆในโลกจะได้เข้าใจง่ายกว่านี้
เนอะเจ้าน้อยเนอะ :กอด1: (เพราะชอบน้อยนะเนี่ย คริคริ)
-
ตอนนี้น่ารัก ^^
เจ้าน้อยก็ยังเด็กจริงๆน่ะแหละ แต่พี่แมกซ์นี่จะอ้างเหตุผลว่าแค่นึกสนุกอะไรนั่นไปอีกนานแค่ไหน?
วุ้ยยย ขอให้หลงหัวปักหัวปำเลยละกัน :m5:
หมั่นไส้พวกปากแข็ง 555
ปล. คนเขียนเดินทางปลอดภัยนะคะ ตั้งอาทิตย์นึงคงคิดถึงน่าดูเลยอ่าา ><"
-
:L1:
-
อิพี่แมกซ์จะทนได้สักี่น้ำหนา อยากรู้ๆ
อร๊างงงงงงงงงง
-
น้อยกลัว "ผี" จะเห็น "ผี" เหรอค้า....
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/takeru_colorful.jpg)
-
เจ้าน้อยยังเอ๋ออยู่เลย เพราะงั้น ทนต่อไป พี่แมกซ์ :jul3:
-
ฝันดีเช่นกันค่ะ
และขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ :3123:
พี่แมกซ์จะรอจนกว่าเจ้าน้อยจะโตได้จริงหรือ จะอดทนได้จริงๆน่ะ
จะรอดู :laugh:
แต่ที่แน่ยิ่งกว่าแน่คือ เด็กเขาหวั่นไหวไปมากมายแล้วหละ
บวกไปอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
-
ผีหื่นผีข้บังคับใช่ป่ะน้อย
ตอนนี้เห็นความดีพี่แม็กนิดนึง ยังกั้นอารมณืตัวเองได้อยู่ อ่ะหุหุหุ
-
ข้อบังคับนี่มีแต่ได้กับได้เลยนะคะ คุณแมกซ์
-
พี่แมกซ์อย่าพรากผู้เยาว์น้า :angry2:
อดทนหน่อยให้อะไรๆมันชัดเจนกว่านี้นิสนุง ก้อลุยโลดดดดดดด :z1: :z1: o18
-
ไม่ต้องอดทนหรอก
:z1:
-
มีหอมแก้มคืนด้วย :m20: :jul3: :jul1:+1 จ้า มาเมืองกรุง เหรอ หลบหนาว ๆ :z2:ดูแลสุขภาพ น่ะ
-
โอ๊ยยย อยากฟัดเจ้าน้อยมั่ง
*อาย*
คุณมินทร์อ่านอะไรทะลุปรุโปร่งดีเนอะ
พี่แม๊กซ์อดทนไว้ๆ น้องยังเด็ก
ก๊ากกก
-
กีสสสสสสสสสสสสสสส
เลิกทนเห๊ออออ ๕๕๕๕
ขำพี่แม๊กจิงจังนะเนี่ยยย
-
รอดไปนะเจ้าน้อย
อิอิ
พี่แมกซ์ความอดทนยังสูงอยู่
ยังไม่จับเจ้าน้อยกด
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
พี่แมกซ์
รักน้องรึยังเนี่ย
:เฮ้อ:
-
รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยยย
-
เดินทางปลอดภัยนะตัวบิ๋ม
ว่าแต่ตอนนี้ เจ้าน้อยน่ารักอีกแล้ววว แิอ๊กกก
คิดได้ไง พี่แมกซ์ฉี่บ่อยเนอะ 55
จะทนได้สักกี่น้ำน๊าา อิพี่แมกซ์ของช้านน (ของชั้นตั้งแต่เมื่อไรฟร่ะ ได้ข่าวว่างอนอยู่ 55+)
รอวันที่พี่แมกซ์ทนไม่ไหว บอกล่วงหน้าด้วยนะ
จะไปแอบใต้เตียง
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
รับทราบ ขอให้สนุกกับการทำงาน
-
ว้า คิดถึงเจ้าน้อยแย่เลย
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน น้อยก็หวั่นไหวไปเยอะแล้ว แมกซ์อย่าทำน้องช้ำใจนะ
-
น้อยเสียเปรียบอีกแล้ว
เดินทางปลอดภัยค่ะไรท์เตอร์
-
:L2: :L2: :L1:
-
ก่อนจะถึงวันที่อดใจไว้ไม่ไหว ช่วยเคลียร์ความรู้สึกตัวเองให้ดีก่อนเถอะพี่แม๊กซ์
สงสารน้อยจริง ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลยสักอย่าง
แต่พี่แม๊กซ์มันเข้าห้องน้ำบ่อย เจ้าน้อยก็ยังไม่รู้ ฮ่าๆๆๆ
:กอด1: คนแต่งจ้ะ
-
มารอเจ้าน้อยกะป๋าแม๊กซ์
-
หึหึหึ...โชคดีที่ยังเด็ก...โชคร้ายที่มันยังเด็ก...
ความแตกต่างสิ่งเหมือน...ที่ฮา!!!! 5555
-
สวัสดีค่ะ...เนื่องจากไรท์เตอรอย่าง kuruma ไม่อยู่ โคไรท์ก็เลยไม่มีอะไรทำ
เลยแวะมาโพสต์รูปเจ้าน้อยเล่นค่า...เห็นว่า เห็นเจ้าน้อย (อิมเมจโดยน้องน้ำตาล ซาโต้ ทาเครุ ) กันแบบ มอมๆ
เด็กๆ มาก็เยอะละ มาดูแบบ fashionable กันหน่อยนะคะ หุหุ ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่า
เอาเป็น ว่า พีจัง ลาล่ะค่า.....ไปทำรายงานต่อละ :bye2:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/page.jpg)
-
เป็นผู้ชายที่ตะหมูกกะปากสวยเวอร์
ชอบค่ะพีจัง ^o^
ขอบคุณนะคะ (คิดถึงเจ้าน้อย รอคุณคุรุมะกลับมา หงิงๆ)
-
วันรุ่งขึ้น รามินทร์กับกตัญญูที่กลับมาจากต่างจังหวัด หลังงานแต่งงานของกตัญญูถูกยกเลิกไปนั้นก็มาทำงานที่ร้านตามปรกติ แต่ดูรามินทร์จะมาด้วยสีหน้าที่อิดโรยกว่าทุกครั้ง สมปองคิดว่านั่นอาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้รามินทร์เป็นลมล้มพับไปแบบนั้น เด็กหนุ่มดูจะร้อนรนสองขานั่งขยับสั่นอยู่หลังจากที่กตัญญูพาร่างไร้สติของรามินทร์ออกไปจากร้าน แม้จะพอดูรู้ว่าทั้งสองคนมีปัญหาอะไรกันบางอย่าง แต่อยู่ๆรามินทร์ก็มาล้มพับเอากลางร้านแบบนี้มันเป็นอะไรที่ไม่ตั้งตัวเลยกตัญญูบอกให้เขาปิดร้านแล้วโทรหาพศวัต เด็กหนุ่มจึงได้แต่เก็บร้านจนโต้ะสุดท้ายทานอาหารกลางวันเสร็จ
"ทำยังไงดีๆ พี่จิ๊บก็หายไปไหนของเขา โทรหาเท่าไรก็ไม่เปิดเครื่องซักที " สมปองได้แต่ภาวนาให้พศวัตรีบเดินทางมาให้ถึงที่ร้านโดยเร็ว ชายหนุ่มร่างสูงบอกว่าจะไปทำธุระแต่นี่ก็ปาไปบ่ายกว่าแล้วยังไม่กลับเข้ามา
"รถติดรึไงน้อ....แล้วจะบอกเรื่องคุณมินดีไหมเนี่ย..."
เสียงรถสปอร์ตสีแดงที่มาจอดยังที่จอดรถประจำของตนเองทำให้สมปองโล่งอก เด็กหนุ่มรีบวิ่งไปรับเจ้าของร้านทันที
"เป็นไรทำหน้าตาตื่น คิดถึงพี่เหรอ?" พศวัตยักคิ้วให้คนที่มารับ พลางยิ้มอย่างกวนๆ
"โธ่ คุณแมกซ์ ไม่ใช่แบบนั้นน่ะครับ คือ...พอดีเฮียแมนเขา...." เด็กหนุ่มตั้งใจจะอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ถูกสกัดด้วยมุกตลกของอีกฝ่ายไม่พอเมื่อมองไปด้านหลังก็เห็นร่างสูงของคนที่เขาไม่ได้พบมานานเดินเข้ามา
"อ้าว วันนี้ร้านปิดเหรอน้อย"
เสียงที่ไม่ได้ยินมาพักใหญ่ทำให้พศวัตเดินนลงจากรถทันที
" เทียน? มึงมาทำห่าอะไรที่นี่? "พศวัตมองหน้าขาวๆของเพื่อนอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
"อ้าว เฮ้ย...ถามแบบนี้ได้ไง ก็แวะมาดูกิจการร้านมึงบ้างไม่ได้หรือไง...กูนะกินร้านมึงบ่อยจะตาย คิดถึงก็มาไม่ได้เรอะ น้อยพี่ขอกาแฟแก้วซิ่" ว่าพลางหันไปสั่งกาแฟกับเด็กหนุ่มที่ดูจะสับสนว่าจะต้องทำอย่างไร
"พี่เทียนครับ วันนี้ร้านปิดแล้ว...แต่...เอ่อ...."สมปองเหลือบมองดูท่าทางของเจ้าของร้านเล็กน้อย ก่อนจะกลืนน้ำลาย
"แต่ แต่ถ้าแก้วเดียว เดี๋ยวไปชงออกมาให้ได้ครับ"ท่าทางแบบนั้นของสมปองทำให้ทินกฤตยิ้ม พลางเดินเข้าไปตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ
"ให้มันได้งี้ดิ่น้องพี่ ขอเข้มๆนะ...อ้อ แล้วก็นี่..." เขาคว้าไหล่ของอีกฝ่ายให้เดินหันหลังหลบให้พ้นจากสายตาของพศวัตพลางดึงเอาซองสีครีมยื่นให้กับเด็กหนุ่ม
"อะไรครับเนี่ย...." สมปองหันไปยิ้มให้อย่างงงๆ
"การ์ดเชิญงานแต่งของพี่เอง...ไปด้วยนะ โต๊ะจีนใหญ่เบ้อเริ่มเลยล่ะ เอ้า ไป ไปชงกาแฟให้พี่ได้แล้ว" ไม่พูดเปล่าตบก้นไล่เด็กหนุ่มให้เข้าไปด้านในร้าน สิ่งที่ทินกฤตทำตรงหน้าทำให้ พศวัตแทบอยากจะฆ่าอีกฝ่ายมือแกร่งกระชากคอเสื้อของเพื่อนสนิทขึ้นทันที
" มึงจะทำอะไร? "
"ทำอะไร กูทำอะไร?" ทินกฤตทำท่าไม่รู้เรื่องทั้งๆที่ก็รู้ดีอยู่แล้ว ว่าถึงแม้ว่าจะไม่จริงจังแค่ไหนแต่ถ้าพศวัตควงใครอยู่ เขาก็ไม่อยากให้ใครไปตบก้นคนที่ควงอยู่แน่ๆ สัญชาตญาณหวงของ หวงอาณาเขตนี่มันมีกันทั่วไป
"มึงตบก้นเด็กกู "ชายหนุ่มอยากจะฝากรอยช้ำไว้บนหน้าขาวๆ กวนๆ นี่ซักหมัดสองหมัดเสียจริงๆ
"อ้อ...โทษที ก็แค่เอ็นดู...ว่าแต่..." คำพูดที่อีกฝ่ายใช้ทำให้ทินกฤตยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
"เมื่อกี้มึงบอกว่า อะไรนะ "เด็กกู" อย่างนั้นเหรอ" ว่าพลางก็หัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"มึงเรียกเด็กนั่นว่า "เด็กกู" ตั้งแต่เมื่อไร ไหนว่ามึงไม่สนไง สมภารเกิดอยากกินไก่วัดขึ้นมารึไง พอเห็นมันอวบอ้วนขนสวยเข้าหน่อยก็อดใจไม่ไหว?"
" ไม่ใช่เรื่องของมึง รีบๆไปเอากาแฟแล้วกลับไปหาว่าที่เมียมึงเลย "เจ้าของร้านเอ่ยปากไล่
"เออ ไอ้ที่ว่าไปน่ะ กูไปแน่...แต่มึงเอาไอ้นี่ไปก่อน กูโทรหามินไม่ติด..." ว่าพลางก็ดึงเอาซองสีเดียวกับที่ยื่นให้สมปองออกมาสามซอง
"ของบ้านมึง" กลิ่นหอมที่มากับซองจดหมาย ถึงไม่เปิดเขาก็รู้ดีว่ามันคืออะไร ชายหนุ่มไม่สนใจในสิ่งที่อีกฝ่ายเอามาให้แม้แต่น้อย
" กาแฟมึงเสร็จแล้ว "เขาบุ้ยปากไปทางเคาท์เตอร์
" กูจะไปเก็บร้าน "พูดจบก็เดินเข้าไปในร้านทันที
"กูเอามาฝากให้แมนกับมิน....เฮ้ย ไอ้แมกซ์ มึงเลิกทำตัวแบบนี้ซะทีเหอะวะ กูมาเชิญน้องมึงเว้ย มึงไม่อยากให้กูชวนกูก็อุตส่าห์ใจดีโคตรแล้วนะ...ไอ้แมกซ์" แต่ก็ไม่ทัน พศวัตเดินหายเข้าไปในร้านเสียแล้ว มีแต่สมปองที่เดินออกมาพรอมกับแก้วกาแฟในมือ
"พี่เทียนฮะ...กาแฟได้แล้ว" สมปองเอ่ยพลางส่งแก้วกาแฟให้กับอีกฝ่าย
"เออ ขอบใจนะ น้อย เอ้านี่เงิน หักค่ากาแฟแล้วก็เอาไปซื้อขนมนะ" ว่าพลางก็ยัดใส่มือเด็กหนุ่มไปห้าร้อย
"แล้วก็ช่วยเอานี่ไปให้แมนหรือมิน ใครก็ได้ด้วย เป็นการ์ดวันแต่งของพี่เอง อยากให้คนบ้านนี้ไปบ้าง ซักคนก็ยังดี" ทินกฤตว่าพลางทำสีหน้าเหมือนผิดหวัง
"หมอนั่นไม่อยากไปงานแต่งพี่ซักเท่าไร....เสียดายนะ คบกันมาตั้งนาน แล้วเราล่ะ อยากจะไปงานแต่งพี่ไหม" ชายหนุ่มร่างสูงว่าพลางขยี้ผมเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู
"เอ่อ...ผมไม่เคยไปงานแต่งงานหรูๆแบบนั้นหรอกครับ...อย่างมากแถวบ้านผมก็แค่ผูกข้อไม้ข้อมือ...ทำบุญกันก็เสร็จแล้ว... " สมปองเอ่ยเขานึกอายไม่น้อย
"อยากไปก็ไปขอเขานะ...เผื่อเขาจะพาเราไป" ทินกฤตว่าพลางหัวเราะ ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เขายกนิ้วเป็นเชิงชมในฝีมือของเด็กหนุ่มก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินจากไป
+++++++++++++
สมปองเดินกลับเข้าไปในร้าน ท่าทีของพศวัตทำให้ต้องสะกัดกลั้นความอยากถามของตัวเองเอาไว้จนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะต้องบอกอะไรกับอีกฝ่าย เรื่องสำคัญที่ห้ามลืมเด็ดขาดไม่อย่างนั้นกตัญญูเล่นงานเขาตายแน่
"เฮียแมนบอกให้ปิดร้านครับ....เอ่อ ผมว่า คุณแมกซ์โทรหาเฮียหน่อยจะดีกว่า"
"ทำไม มีอะไร? "เสียงทุ้มนั้นแสดงออกว่ายังอารมณ์ไม่ดีนักกับเรื่องของทินกฤต
"คุณ....เอ่อ....คุณมินไม่สบายครับ...เฮียพาไปหาหมอแล้วแต่...ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไร"สมปองเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ เขารู้ว่าตอนนี้อีกฝ่ายอารมณ์ไม่ดี แล้ว ยังมีเรื่องของรามินทร์เข้ามาอีก เป็นใครคงไม่อยากอยู่เฉย
"ก็..คุณมินเขา...เขายืนอยู่ดีๆ ก็เหมือนตัวสั่นๆ ทำแก้วแตกแล้วก็ล้มวูบลงมาเลยอ่ะ..โชคดีผมเข้าไปรับไว้ก่อนไม่งั้นได้ล้มหัวฟาดแน่ เฮียเลยรีบมาอุ้มเอาคุณมินไปโรงพยาบาล" สมปองเล่าสิ่งที่เขาเห็นออกมาจนหมดท่าทางยังคงตกใจกับสิ่งที่เห็นไม่หาย
น้ำเสียงของเด็กหนุ่มยังคงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น พศวัตเอื้อมมือไปลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ
"มินเขาเป็นความดันต่ำน่ะ ถ้าไม่ค่อยได้พัก หรือเหนื่อยมากๆ ก็วูบแบบนี้แหละ นอนโรงพยาบาลหยอดน้ำเกลือซักคืนก็หาย แมนมันดูอยู่ไม่เป็นไรหรอก "
"แล้ว...คุณแมกซ์จะไม่โทรหาเฮียหน่อยเหรอฮะ..." สมปองเงยหน้าขึนมองร่างสูง
"ถ้ามันไม่โทรมา ก็แปลว่าไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไร เอาล่ะ กลับเถอะ"พศวัตบอกแล้วเดินไปปิดร้าน
เด็กหนุ่มทำตามรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่ลืมซองจดหมายสีครีมส่งกลิ่นหอมที่อยู่ในกระเป๋าสองซองนั้นสมปองตั้งใจว่ายังไงเสียก็ต้องยื่นซองหนึ่งให้กับอีกฝ่ายให้ได้
+++++++++++++
อาหารเย็นมื้อนั้นมีเพียงพศวัตที่ทานอาหารกับสมปองเพียงสองคน โดยที่เด็กหนุ่มยังคงช่วยนมใหญ่ทำความสะอาดเล็กๆน้อยๆเช่นทุกครั้ง และเมื่อได้เวลาที่นมใหญ่กับตาน้อยเข้านอน พศวัตเองก็มักจะแวะเวียนมาหาสมปองได้บ่อยๆ ในบางครั้งก็พูดคุยกันบ้าง แต่หลายๆครั้งการพูดคุยก็มักจะจบลงด้วยการลงโทษเพราะความดื้ออีกเด็กหนุ่ม แต่วันนี้กลับแปลกออกไป
" นมใหญ่ครับ คืนนี้ผมจะให้น้อยมันนอนที่เรือนใหญ่นะครับ " เขาขออนุญาตแม่นมที่ดูจะเป็นผู้ปกครองของสมปองอยู่กลายๆในตอนนี้ ชายหนุ่มสังเกตมาตลอดทางว่าเด็กหนุ่มมีท่าทางแปลกไป เหมือนมีอะไรอยากจะคุยกับเขาแต่ก็ไม่กล้า
"เอ๋...จะให้น้อยมันขึ้นไปนอนข้างบนเหรอเจ้าคะ.... "เสียงนมใหญ่ดูจะแปลกใจไม่ได้น้อย
"ใช่ครับ "
"เอ่อ.........."หญิงสูงวัยดูลังเล ส่วนตัวแล้วก็เห็นว่าไม่เหมาะนัก แต่เธอจะพูดอะไรได้
"งั้นเดี๋ยวให้เด็กๆไปช่วยเจ้าหนูนั่นยกฟูกขึ้นไปนะคะ" ว่าพลางก็สะกิดบอกสาวใช้ให้ไปบอกเรียกสมปองพร้อมทั้งให้ช่วยยกฟูกนอนขึ้นไปข้างบน
+++++++++++++
ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็เดินหอบฟูกนอนตามด้วยสาวใช้อีกคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนห้องของพศวัต สมปองบอกให้ สาวใช้ซึ่งอายุมากกว่า วางของไว้ตรงหน้าห้องก่อนยกมือไหว้ขอบคุณด้วยความนอบน้อมแล้ว เคาะประตูหน้าห้องของพศวัต แน่นอน ว่า ที่ถือเตรียมมาด้วยก็คือซองจดหมายสองซองนั่นเอง
"คุณแมกซ์ครับ..." เด็กหนุ่มเคาะประตูก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านใน
"มาแล้วครับ..."น้ำเสียงฟังดูก็รู้ว่าระแวงอยู่ในที เด็กหนุ่มยกเอาฟุกนอนเข้าไปปูที่ข้างเตียงของพศวัตทันที
เสียงน้ำจากในห้องน้ำทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่า เจ้าของห้องกำลังอาบน้ำอยู่ สมปองจึงปูฟูกนอนของตนห่างจากเตียงของชายหนุ่มพอสมควร
จนกระทั่งพศวัตเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว มือข้างหนึ่งใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดศีรษะที่เปียกจากการสระผม กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำ ลอยออกมาจากในห้องน้ำ
"เห็นป้าใหญ่บอกว่าคุณแมกซ์ให้ผมขึ้นมานอนที่นี่..."ได้ยินเสียงเปิดประตูก็หันไปมอง ก่อนจะหันหน้าหนีภาพนั้น
"อ่า...ให้ผมออกไปก่อนไหมฮะ"
"ไม่ต้องหรอก"ดวงตาคู่คมมองดูคนที่หันหนีสภาพของเขาในตอนนี้ แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไปอาบน้ำสิ ชอบอ่างไม่ใช่เหรอะ พี่เปิดน้ำอุ่นไว้ให้เราแล้วน่ะ"เขาเอ่ยแซว นึกถึงตอนที่เด็กหนุ่มถูกพาไปสปา ท่าทางจะชอบอ่างอาบน้ำมากจริงๆนั่นแหละ
"ผม..ผมอาบมาแล้วฮะ..." สมปองส่ายหน้าโบกมือปฏิเสธทันควัน เด็กหนุ่มว่าพลางนั่งเรียบร้อยบนฟูกที่ดึงออกมาเสียห่างจากเตียง ท่าทางจะยังงงๆว่าทำไมเขาต้องขึ้นมานอนบนนี้ด้วย
"โอเค"ชายหนุ่มยักไหล่เล็กน้อยแล้วเดินไปทางตู้เสื้อผ้าที่เรียกได้ว่าใหญ่พอจะเป็นห้องอีกห้องหนึ่ง โชคดีของสมปองที่มันอยู่อีกมุม จึงทำให้ไม่ต้องเห็นอะไรนัก
"เอ่อ...คุณแมกซ์ครับ" เสียงสมปองดังมาจากอีกด้านหนึ่งของห้อง
"เรียกผมขึ้นมานอนนี่....มีอะไรรึเปล่าครับ"พศวัตในชุดนอนแบบสบายๆอย่างเสือ้ยืดกับกางเกงผ้าขายาวเดินออกมาจากมุมแต่งตัว เดินกลับมาที่เตียงกว้าง ไม่ห่างจากฟูกนอนของสมปองเท่าไหร่นัก เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะตบที่นอนข้างตัว
" มานั่งนี่สิ นั่งซะห่างเลย กลัวอะไร? "
.......กลัวดิ่ คราวก่อนขึ้นมาเป็นไงล่ะ......
สมปองคิดอย่างเป็นห่วงสวัสดิภาพของตัวเอง และแสดงออกทางสีหน้าอย่างไม่มีปิดบัง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า ตัวเองก็มี "ภารกิจ"อยู่เหมือนกัน เด็กหนุ่มจึงดึงเอาซองสองซองออกมาจากใต้หมอนแล้วค่อยเดินไปนั่งอยู่ตรงพื้นข้างๆเตียง
"อะไร? "เสียงทุ้มที่เมื่อครู่ยังหยอกคนตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี ตอนนี้กลับทำเสียงแข็ง พลางหันไปอีกทางกลิ่นหอมที่มากับซองนี้มันก็คงจะใช่ของทินกฤตนั่นแหละ
"เอ่อ...พี่เทียนเขาให้เอามาส่งให้คุณมิน หรือ ไม่ก็พี่แมน พี่เขาบอกว่า เขาอยากให้คนของที่นี่ไปงานพี่เขาซักคนก็ยังดี.....น่ะครับ เลยคิดอยากจะเอามาให้ป้าใหญ่แกไปวางไว้หน้าห้องคุณมิน..."เด็กหนุ่มพยายามอธิบาย
"ส่วนนี่....ของผม" พศวัตรู้ได้จากน้ำเสียงเลยทีเดียวว่าสมปองอยากไปงานนี้ นี่ทินกฤตคงจะบอกว่าเลี้ยงแต่ของอร่อยล่ะสิ ถึงได้อยากไป
"ทำไม อยากไปเหรอ? "ชายหนุ่มถาม พลางสบตาอีกฝ่ายนิ่งเขาก้มลงมองคนที่นั่งตรงพื้น แทบเท้าตัวเอง
"อยากไปครับ..."เด็กหนุ่มตอบตามตรง "คนแบบผมได้รับบัตรเชิญจากเจ้าของงานแบบนี้ ถ้าไม่ไปพี่เทียนคงจะเสียใจ...แต่...ผมไปไม่ถูก อีกอย่าง ก็ไม่รู้ด้วยว่างานแบบนี้ต้องทำตัวยังไง..."
"แล้วมาบอกพี่ทำไม? พี่ไม่ได้อยากไปซักหน่อย "ชายหนุ่มเบือนหน้าไปอีกทาง ท่าทางของสมปองเหมือนลูกหมา มันทำให้เขาใจอ่อน
ตัวที่เล็กอยู่แล้ว เวลามานั่งอยู่แทบเท้าเขาแบบนี้ยิ่งเล็กไปใหญ่
".......เหรอครับ...ไม่เป็นไรครับผม..คงฝันเฟื่องไปเอง" เด็กหนุ่มนั่งมองการ์ดเชิญในมือพลางทำเสียงอ่อน ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"แล้ว..ขอร้องไม่เป็นรึไง? "ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ถอนหายใจ ก่อนจะตบที่นั่งข้างตัวอีกครั้ง
"ว่าไง? ถ้าอยากไปก็ขึ้นมา "
"........... "สมปองอ้าปากจะเถียงแต่ก็ได้แค่พะงาบๆ ก่อนจะขยับขึ้นไปนั่งอยู่ข้างๆตัวของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์จะ.....ไปกับผมได้ไหมครับ..ว้ากกก นี่ผมพูดอะไรไปเนี่ย ขอโทษครับๆๆๆ" เด็กหนุ่มยกมือไหว้ปะหลกๆ
" ขอโทษทำไมล่ะ ฮะ ฮะ .. "เขาจับมือสากด้านของสมปองลง แล้วสบตานิ่ง
"ทุกทีถ้าอยากให้พี่พอใจ ต้องทำยังไงนะ? "
"ก็ลามปามชวนเจ้านายออกงานแบบนี้มันมีที่ไหนกันละครับ" เด็กหนุ่มหลับหูหลับตาว่า แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์อ่ะ....อย่าเล่นแบบนี้กับผมซิ่ครับ..."
"ว่าไง จะทำไหม? ..ถ้าอยากไปขนาดนั้น "พศวัตย้ำ เขาไม่ได้พูดเล่นแม้แต่น้อย
"............." เด็กหนุ่มเกร็งมือแน่นก่อนจะยกมือไหว้ก่อนอีกหนึ่งรอบเหมือนยกมือไหว้ขอเจ้าพ่อเจ้าแม่ก่อนจะขูดขอหวย แล้วขยับตัวเข้าไปใช้ปลายจมูกแตะข้างแก้มของอีกฝ่ายหนึ่งครั้ง ก่อนจะรีบขยับตัวถอยออกมา
"นี่ เต็มใจไหมเนี่ย? "ชายหนุ่มทำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก แล้วจับหน้าเล็กๆนั่นให้หันมาอีกรอบ
"ต้องให้สอนอีกกี่รอบกัน "เสียงทุ้มกระซิบเบาๆข้างหูก่อนจะจรดปลายจมูกกับผิวแก้มที่หอมจากแป้งเด็ก
"อือ......"สมปองยันหน้าของอีกฝ่ายออก
"ครับๆ....แบบเต็มใจครับ" ก่อนจะหอมแก้มของอีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่งฟอดใหญ่เหมือนที่อีกฝ่ายทำ ระยะห่างของคนทั้งคู่ลดน้อยลง
เพราะผลัดกันหอมแก้มกันแบบนี้ กลิ่นของแป้งเด็กผสมกับกลิ่นอาฟเตอร์เชฟกลิ่นหอมเย็นแบบผู้ใหญ่ทำให้พศวัตอดใจให้เป็นแบบทุกครั้งไม่ไหว ชายหนุ่มระเรื่อยกับผิวแก้มก่อนจะแตะริมฝีปากกับอีกฝ่ายเบาๆ มือแกร่งข้างหนึ่งจับท้ายทอยของเด็กหนุ่มให้หันมารับสัมผัส ไม่ให้หนีไปไหน
"อื้อ....." เสียงสมปองประท้วงในลำคอ มือผอมเหมือนจะมีแต่กระดูกนั้นออกแรงพยายามจะดันอีกฝ่ายออก แต่สัมผัสที่รับผ่านริมฝีปากนั้นทำให้ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านอ่อนแรงลงอย่างไม่อาจจะทานไหว เด็กหนุ่มได้แค่พยายามขยับริมฝีปากของตัวเองหนีเมื่ออีกฝ่ายละริมฝีปากออก เพียงเพื่อจะเน้นสัมผัสลงมาอีกครั้ง ริมฝีปากที่เผยอออกนั้น ราวกับตอบรับสัมผัสจากเขา ไม่รอช้าพศวัตส่งปลายลิ้นเข้าไปฉกชิมความหวานภายในทันที มือทั้งสองข้างปัดผ่ายไปทั่วโดยอัตโนมัติ เขาล้วงเข้าไปในเสื้อยืดสัมผัสกล้ามเนื้อที่มีพอสมควร เด็กหนุ่มผวาเฮือกทังความร้อนจากปลายลิ้นที่เข้ามากระหวัดเกี่ยวลิ้นของเขา และความร้อนจากปลายนิ้วที่เข้ามาสัมผัสแถวหน้าท้อง
....ไม่มีแรง...แรงหายไปไหน...
+++++++++++
Talk : ไรเตอร์กลับมาจากเมืองกรุงแล้วค่ะ .. ช่วงที่ลงดอยไปก็ไปอยู่กับพีจังแล้วก็ไปอบรมค่ะแต่ก็โพสต์ที่โน่นไม่ได้ กลับมาก็โพสต์ให้หายคิดถึงงงงงงเลยนะคะ !!!
:กอด1:
-
อ๊ายยยยยย เจ้าน้อยจะโดนใหมเนี่ยยยย
คุณแมกซ์นี่ฉวยโอกาศได้ตลอดเวลาเลยนะคะ
ถ้าดื้อก็หอมมั่งล่ะ ทำผิดก็จูบมั่งล่ะ จะทำให้พอใจไม่ต้องเสียจิ้นกันเลยเหรอเจ้าคะ
ขอบคุณไรเตอร์ค่ะ มาต่อให้แล้ว ฮ่าๆๆ
-
หงะ อิพี่เทียนหาเรื่องให้เจ้าน้อยเด็กดีงานเข้าซะแล้วสิ :m16:
ว่าแต่ คุณแมกซ์ ถ้ามันหยุดไม่ได้ ก็เอาให้มันเกิดขึ้นแบบสมยอมนะคะ
ไม่เอาแบบใช้ความรุนแรงนะ สงสารน้อย
(แต่.....ดูท่าคงไม่ต้องรุนแรงนิ แค่เท่านี้ เจ้าน้อยของพี่ก็เคลิ้มไปไหนๆแล้ว >///<)
ขอบคุณค่ะคุณคุรุมะ กำลังคิดถึงเจ้าน้อยเและมาม่าชามโตพอดี ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกอิพี่แม๊กซ์ อย่าได้ทำอะไรน้องเค้านะ
แบบนี้มันอาศัยความเชี่ยวทำให้เคลิ้มชัดๆ
นิสัยเสีย!!
ดีใจค่อดๆ ที่ได้อ่านตอนนี้เลยค่ะ เพราะคิดถึงน้อยมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
:m16: พี่แมกซ์ ทำอะไรคิดถึงใจเด็กด้วยนะ .. เฮ้ออ
-
ตอนหน้านี่ NC เหอะนะๆๆๆๆ :pighaun: :pighaun:
-
นายแมกซ์หลอกเด็กอีกแล้ว
+1 ต้อนรับกลับดอย
-
อ๊าก................ ตัดกันอย่างงี้ (ร้องไปงั้น ทั้งๆ ที่รุ้ว่า ถึงต่อก็ไม่มีอะไรในกอไผ่หรอก อิ..อิ)
ต้อนรับการกลับมาค่ะ ดีใจจังได้อ่านแล้ว :กอด1:
เจ้าน้อยน่ารักจัง
-
โดนแน่เจ้าน้อยเอ๋ย ที่จะโดนมิใช่น้อยๆ :m20: :m20:
-
กรี๊ดดด ค้างงงงงง :m31:
-
เหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้พี่แมกซ์ไม่อยากไปงานคุณเทียนคืออะไรกันแน่ ยังไม่เข้าใจแฮะ
แต่ที่ชัดๆคือ พี่แมกซ์กำลังห้ามใจตัวเองไม่ไหวแล้ว
เจ้าน้อยจะเป็นเช่นไร ลุ้นค่ะ
บวกไปคนละ 1 แต้ม ต้อนรับการกลับมาของเจ้าน้อย
ขอบคุณนะคะ
-
ชริ เกลียดคนฉวยโอกาศ
แต่ก็ชอบฉากแบบนี้อ่ะ :-[
-
พี่แมกซ์
รักคุณเทียนเหรอ
ยังไม่ตัดใจอีกเหรอ
:seng2ped:
-
หากำไรจากเจ้าน้อยได้ทุกเวลาสิ พี่แม็กซ์
คงไม่ต่างจากหมกป่ากับลูกแกะ
+1 ให้คนละแต้ม พร้อมกำลังใจอีกหนึ่งเกวียน :กอด1:
-
โฮกกกก เอาละว้อย
พี่แม๊กซ์ใจอ่อนง่ายมาก สมปองมันน่ารักนี่เนอะ
-
ไรท์เตอร์กลับมาแล้ว
อิพี่แมกซ์แกยังไม่ชัดเจนอะไรสักอย่างก้อคิดจะงาบน้อยซะแล้วเหรอ
-
เฮ้ยยยยยยยย ยยยยยยยยยย...พี่แมกซ์...อย่าบอกนะว่า คราวนี้จะรุกฆาตแบบไม่ให้เจ้าน้อยถอนตัวได้อีกหน่ะ
แต่ถ้าทำเพราะแค่ต้องการแสดงความเป็นเจ้าของโดยไม่ได้มีใจพิศวาสจริงจังอะไรกับน้องมันเนี่ย...
ขอบอกว่าอย่าทำเลย...สงสารเจ้าน้อยอ่ะ...ดูก็รู้นะว่าพี่แมกซ์ยังแคร์พี่เทียนอยู่ไม่น้อย
เฮ้อออออ อออ...ถ้ามันถลำลึกไปมากกว่านี้ กลัวปัญหามันจะใหญ่เกินแก้หน่ะสิ...งุงิงุงิ -*-
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยพี่แมกซ์จะทำอะไรน้องน้อยคะ
-
:z3: :z3: :z3: ค้างอ่าาาา เจ้าน้อยเสร็จแน่
-
ิอื้อหือออออ
ชีวิตแค่โดนทำร้ายยย
แต่้ก้อยอมให้ทำร้ายย
อยากรู้ต้นตอของแรงหาย แรงไม่มี
ว่าจิเป็นไงต่อ อิอิ
^ ^
-
ลงแบบนี้ค้างอ่ะ :serius2:
เจ้าน้อยจะโดนทำไรไหมเนี้ย
อิอิ
เจ้าน้อยขัดขืนไม่ได้ซะด้วย ไม่มีแรง
อิอิ
รอตอนต่อไปนะจ้า
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
และแล้ว เจ้าน้อยก็ถูกส่งตัวเข้าเรือนหอ
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสส จะได้เสียเลือดกันมั้ย โอ้ยย ยยยย :haun4:
-
เจ้าน้อยยยยยยยยย
-
ป๋าแม๊กซ์.....เด็กนะคะนั่น หุๆ
-
:laugh: ฮะฮ่า เจ้าน้อยเอ๋ย จะรอดมั้นเนี่ย :z1:
:pig4: :pig4:
-
พี่แมกซ นี่์ล่อลวงเด็กนะเนี่ย
อยากอ่านตอนต่อไปปปปปปป :dont2:
-
มารอดูพี่แมกซ์จับน้อยกินค่ะ อุอุ
-
ค้างอย่างเเรงอ่ะ
-
ง่ะ ค้าง .. .
o22 o22 o22
อยากอ่านต่อ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รอนะคะ
:L2:
-
....ไม่มีแรง...แรงหายไปไหน...
เด็กหนุ่มรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า
พศวัตถอนริมฝีปากออก ใบหน้าหล่อเหลานั่นแสดงความต้องการที่ปิดเอาไว้ไม่ได้แล้ว ชายหนุ่มจับเอวของสมปองให้ขยับนั่งคร่อมตัวเขา พร้อมๆกับขยับไปนั่งที่หัวเตียง มือทั้งสองข้างดึงเสื้อยืดของอีกฝ่ายออกจากตัว เผยให้เห็นผิวที่เคยดำแดด ตอนนี้เริ่มกลายเป็นสีผิวขาวเหลืองแบบปกติ และมันกำลังจะแดงขึ้นเพราะอารมณ์ทีเกิดขึ้นในตอนนี้
ดวงตากลมโตของสมปองมองใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ของพศวัตด้วยความตกใจที่อยู่ๆอีกฝายก็รั้งเขาขึ้นมาแบบนี้ ลมหายใจเข้าออกแรงพอๆกับหัวใจที่เต้นอยู่ในอก ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของร่างกายของตัวเองที่เกิดขึ้นภายใต้กางเกงมวยที่ใส่เอาไว้ ลมหายใจที่ดังถี่ๆ อารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้น มันทำให้พศวัตยิ้มออก เขาเงยหน้าขึ้นจูบที่ลำคอเล็กๆนั่น เม้มเล็กน้อยให้เกิดร่องรอยก่อนจะลากไล้ปลายลิ้นกับแผ่นอกเล็กๆ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะฉกปลายลิ้นที่ยอดอกสีน้ำตาลอ่อน มือข้างหนึ่งจับที่ช่วงเอวเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างค่อยๆล้วงเข้าไปในกางเกงของเด็กหนุ่ม
"คุณแมกซ์ครับ..." เด็กหนุ่มยั้งมือของอีกฝ่ายเอาไว้แทบจะในทันทีสมปองพยายามขยับตัวจะหนีแต่มือใหญ่ที่ก็ยึดหน้าขาของเขาเอาไว้
" หืม .. มันตื่นแล้วนะ "
"แต่.....ไม่..เป็นไรฮะผม..ผมไปเข้าห้องน้ำดีกว่า" เด็กหนุ่มว่าพลางยึดข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้กางเกงตัวบางที่สวมอยู่ไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรในร่างกายของเขาเอาไว้ได้เลย
เด็กหนุ่มเบือนหน้าหนีใบหน้าแดงก่ำ
พศวัตตอบคำถามนั้นด้วยการล้วงมือเข้าไปสัมผัสสิ่งที่ร้อนระอุอยู่ในกางเกง พลางยื่นหน้าไปฝังร่องรอยตามแผ่นอกของอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน
ความร้อนในกายของเขาถูกจุดขึ้นมาจนหยุดไม่อยู่แล้ว สมปองคงจะรุ้สึกได้ เพราะความร้อนของชายหนุ่มนั้น ไม่ได้ห่างไกลจากสะโพกมนของตนเท่าไหร่เลย
"เอ้ย...อ๊ะ...คุณแมกซ์.." เสียงอุทานขาดหายไปแทบจะในทันที ร่างของเด็กหนุ่มที่อยู่บนร่างของเจ้าของชื่อเหมือนจะอ่อนฮวบลงมาทับร่างของอีกฝ่าย แต่ยังยั้งตัวเอาไว้ได้อยู่สัมผัสจากฝ่ามือของอีกฝ่ายกำลังกระตุ้นเร้าร่างของเขาให้ทำในสิ่งที่ตัวเองก็ไม่อยากจะเชื่อสะโพกมนของเด็กหนุ่มเริ่มขยับเหมือนจะเรียกร้อง พศวัตเร่งจังหวะของมือและริมฝีปากมากขึ้น มืออีกข้างก็ลูบไล้สะโพกมนที่เขาหมายตาเอาไว้ตั้งแต่แรกอย่างเมามัน จนกระทั่งร่างเล็กของเด็กหนุ่มเกร็งแน่น ก่อนจะปลดปล่อยความอุ่นร้อนออกมาเปรอะมือแกร่งนั่น
"อ่ะ....." เสียงครางเครือที่กัดริมฝีปากทนเอาไว้ในตอนแรกจบลงด้วยเสียงอุทานด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตบนใบหน้าชื้นเหงื่อนั้นเหมือนถูกดึงกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายสลับกับของเหลวสีขาวขุ่นที่เปรอะมือของอีกฝ่าย
"ผ..ผม....ผมขอโทษ...." ว่าพลางก็พยายามจะเช็ดสิ่งที่เปรอะเปื้อนนั้นออกมาจากมือของอีกฝ่ายด้วยมือที่ยังสั่นระริกของตัวเอง แต่แล้วก็ต้องนิ่งเมื่อรู้สึกว่า ไม่ใช่ตัวเองเท่านั้นที่รู้สึกเร่าร้อนกับสัมผัสทั้งหมด...สมปองสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะหันไปมองร่างกายของอีกฝ่าย ทำให้ต้องก้มหน้านิ่งหูแดงจนไม่สามารถจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกฝ่ายได้มีเพียงแค่มือที่ยังพยายามรูดไล้เอาสิ่งที่เปรอเปื้อนนั้นออกจากมือของผู้เป็นนาย แต่พศวัตกลับจับมือที่พยายมจะเช็ดสิ่งที่เปรอะเปื้อนนั้น ให้มาสัมผัสความร้อนรองเขาเอง
" ทำให้พี่..นะ "ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหูแดงระเรื่อ ก่อนจะเลียที่ผิวแก้มร้อนเบาๆ
"แต่...ผม....อื้อ..." คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคอ หัวใจก็เต้นจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไร กลิ่นหอมของอีก
ฝ่ายปนกับกลิ่นจากร่างกายของตัวเขาเองจนคิดอะไรไม่ออกแล้วยังมีลิ้นชื้นๆมาเลียที่ข้างแก้ม
"ผมไม่กล้า..."
"นะครับ.. "น้ำเสียงอ้อนของชายหนุ่มทำให้สมปองตั้งตัวไม่ติด สุดท้ายก็ต้องสัมผัสสิ่งนั้นด้วยมิอของตนจนได้ เด็กหนุ่มปิดตาแน่นเขารู้สึกได้ในทุกๆอณูที่อยู่ในฝ่ามือของตัวเอง สมปองเริ่มขยับมือมอบสัมผัสให้กับอีกฝ่าย ตามที่คิดว่าตัวเองนั้นคงต้องการเหมือนกัน
มือเรียวติดจะสากเพราะทำงานหนักมานาน เขาไม่รู้ว่ามันจะให้ความรู้สึกอย่างไรกับอีกฝ่าย แต่ที่แน่ๆ สะโพกชายหนุ่มก็ขยับรับกับสิ่งนั้น เสียงครางเครือดังขึ้นเบาๆ เร้าอารมณ์ได้อย่างประหลาด ชายหนุ่มยื่นหน้าจูบริมฝีปากบางที่เอาแต่จะเถียงได้ตลอดอย่างเร่าร้อน ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งปลดปล่อยออกมาด้วยมือเล็กนั้น สมปองตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่อยู่ในมือ ร่างเล็กขยับถอยออกห่างจากสิ่งที่เพิ่งสัมผัสไปเมื่อครู่แทบจะในทันทีทั้งๆที่มือยังรู้สึกได้ถึงความร้อนนั้นเสียด้วยซ้ำ
"ผม......จะไปงานแต่งพี่เทียนได้หรือยังครับ?" เด็กหนุ่มเอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่า แม้จะตกใจแต่ก็ไม่ด้ขยับตัวหนีจนลงจากเตียงไปไหน ยังนั่งอยู่ข้างๆร่างของอีกฝ่ายด้วยร่างกายที่เกือบจะเปลือยของตัวเอง สมปองเพียงแค่ดึงเสื้อลงปิดรอยช้ำที่อีกฝ่ายฝากไว้เต็มอกเท่านั้น
" ก็ได้... "ในที่สุดพศวัตก็ต้องรับคำจนได้ ด้วยร่างกายหอมหวานคำพูดน่าเอ็นดู และสิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งจะทำเป็นครั้งแรก มือแกร่งดึงร่างนั้นมากอดเอาไว้ เขาหวงเด็กคนนี้มากขึ้นอีกแล้ว
++++++++++++
ในตอนรุ่งสางเด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะแรงขยับตัวจากคนที่นอนกอดเขามาแทบตลอดทั้งคืน สมปองตกใจเผลอถีบคนข้างๆจนร่างนั้นพลิกไปอีกทาง โชคดีที่พศวัตไม่รู้สึกตัว เด็กหนุ่มยกมือเก้ๆกังๆไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหน ก่อนจะไหว้ขอโทษที่ถีบคนหลับ แต่นั่นก็ทำให้เปิดช่องว่างให้เขาลุกออกจากเตียง เก็บฝูกที่นอนอย่างร้อนรนหอบข้าวของหนีลงไปข้างล่างทันที เด็กหนุ่มรีบอาบน้ำหวังว่า จะไปช่วยนมใหญ่ทำกับข้าวตอนเช้า แต่แล้วพอก้มๆเงยๆอาบน้ำก็เห็นรอยช้ำที่อก สมปองหันไปมองกระจกในห้องน้ำก็สะดุ้งเพราะที่ข้างคอก็มีร่องรอยที่เจ้านายของเขาฝากเอาไว้จ้ำเบ้อเริ่ม
"แบบนี้ไม่ตลกแล้วคุณแมกซ์ คุณจะเอาอะไรกับผมกันแน่....ผม...ไม่ได้ชอบผู้ชายซักหน่อย" แม้จะพูดกับตัวเองก็ตามที ท้ายเสียงนั้นกลับ ไม่มั่นใจที่ควร
++++++++++++
และแล้วก็ถึงเวลาที่คนทั้งคู่ต้องเผชิญหน้ากันที่โต๊ะอาหาร เช้านี้พศวัตดูจะอารมณ์ดี เขาหันมามองสมปองเป็นพักๆแล้วยักคิ้วให้ ส่วนตนเองก็เจริญอาหาร จนต้องขอให้นมใหญ่เติมข้าวต้มหมูทรงเครื่องให้อีกหลายๆรอบ
"แหม วันนี้นมใหญ่ดีใจ คุณแมกซ์ทานเยอะ ปรกตินะแค่กาแฟถ้วยเดียวก็อิ่มแล้วของแบบนั้น จะไปอิ่มอาราย"
"เมื่อคืน...เหนื่อยน่ะครับ กว่าจะได้นอน"ชายหนุ่มหันไปมองปฏิกิริยาของสมปองที่ดูเเงียบเรียบร้อยกว่าทุกวัน เขาเชื่อว่าเด็กหนุ่มต้องมีปฏิกิริยาอะไรบ้างแน่ๆ
".....ผมก็เห็นคุณแมกซ์กรนคร่อกๆ...." เด็กหนุ่มว่าพลางปั้นหน้าหัวเราะ นมใหญ่ ก็หัวเราะตาม
" หลับสนิทเพราะ สบายตัวหรอก "พศวัตยังไม่วายแหย่ เด็กหนุ่มไม่ได้โต้ตอบแต่กลับก้มหน้านิ่ง มือวางช้อนลงแทบจะในทันที ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
"ไปร้านกันได้แล้ว เดี๋ยวสาย "
"ค....ครับ เอ่อ คุณแมกซ์ฮะ เดี๋ยววันนี้ผมเก็บของไปนอนที่ร้านเลยนะครับ แผลก็หายแล้ว" สมปองรีบเปิดประเด็นเพราะรู้ว่านมใหญ่ยังอยู่ตรงนี้ พศวัตคงไม่กล้าเอ่ยปากบังคับบงการอะไรเขาต่อหน้าป้าคนนี้เป็นแน่
" เอางั้นเหรอ? "พศวัตมองหน้าของสมปอง ก่อนจะเหลือบมองนมใหญ่ที่กำลังเก็บชามอยู่ใกล้ๆ คงจะรู้ล่ะสิว่า ถ้านมใหญ่อยู่ตรงนี้เขาจะไม่บังคับอะไรเหมือนทุกที
"ก็ได้ รีบๆเก็บล่ะพี่ไปรอที่รถ "
"ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มยิ้มร่าพลางยกมือไหว้ ก่อนจะช่วยนมใหญ่เก็บจานชามเข้าไปวางไว้ในครัวแล้วก็หายเข้าไปที่เรือนเล็กด้านหลังเพื่อเก็บของ ไม่นานนักก็กลับออกมาพร้อมกับกระเป๋าใบเด็กหนุ่มเสยผมขึ้นเล็กน้อยเมื่อก้าวขึ้นมานั่งบนรถ
++++++++++++
"จะกลับไปเฝ้าร้านเหรอ? "พศวัตถามหลังจากที่ขับรถออกจากบ้านไปได้พักหนึ่ง ดวงตาคู่คมมองเส้นทางข้างหน้าผ่านแว่นกันแดดอันใหญ่เสื้อคอโปโลสีแดงตัดกับผิวขาวของคนไทยเชื้อสายจีน รอยช้ำจ้ำเล็กๆที่ลำคอปรากฏขึ้นด้วยฝีมือของเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆเขา เมือ่คืนนี้
"ครับ...แผลก็หายดีแล้วให้มานอนสบายๆที่นี่คงไม่ดีเท่าไร ผมไม่ชิน "
"หึ หึ ..เดี๋ยวก็ชิน "ชายหนุ่มหัวเราะ ท่าทางของเขาไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่เลย จนกระทั่งทั้งคู่เดินทางมาถึงร้านในเวลาสายๆ หลังช่วงเวลาที่การจราจรติดขัดในยามเช้า การที่เตรียมกาแฟขายคู่กับแซนวิชทำให้ไม่ต้องมาเช้านัก
"เดี๋ยวผมเอากระเป๋าขึ้นไปไว้ข้างบนก่อนนะครับ" สมปองว่า ก่อนจะวิ่งฉิวขึ้นไปข้างบน เขาแทบไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
พศวัตถอนหายใจเล็กน้อย เขารู้ว่าสมปองคงกำลังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่พวกเขาก็ก้าวหน้ากันไปอีกขั้นแล้วที่สำคัญชายหนุ่มคิดว่าเด็กคนนี้น่ารักมากเสียด้วย ดังนั้นช่วงนี้ถ้าสมปองจะขอทำอะไรก็คงตามใจให้ได้บ้าง น้ำร้อน ถูกเตรียมไว้พร้อม ทั้งนม น้ำตาล และกาแฟคั่วใหม่ๆ กลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ พศวัตเดินไปหน้าร้านเพื่อพลิกป้าย Open เพียงไม่นานลูกค้ารายแรกก็เข้ามาสั่ง ทั้งกาแฟ และแซนวิชแบบอเมริกันต่างก็เป็นที่ชื่นชอบของลูกค้าจนทำให้เจ้าของร้านและลูกจ้างแทบจะไม่มีเวลาว่างเลย
สมปองก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่มีปริปากบ่น จนเรียกว่าใบ้กินไปเลยก็ว่าได้ และตลอดเวลาก็จะคอยขยับถอยห่างออกจากชายหนุ่มร่างสูงอยู่เรื่อยๆ และพศวัตสังเกตได้ถึงอาการนั้น แต่ผู้ชายที่มีความมั่นใจในตนเองสูงอย่างเขารู้อยู่แก่ใจแล้วตั้งแต่เมื่อคืนว่า สมปองไม่ได้รังเกียจเขาแน่นอน ในตอนนี้มีเพียงความสับสนเท่านั้น เขาจึงชวนพูดคุยอยู่เรื่อยๆ โดยที่เลี่ยงจะพูดถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
++++++++++++
"น้อย ... ที่เราคุยกันเมื่อคืนน่ะ "อยู่ๆเจ้าของร้านก็พูดขึ้น หลังจากที่ปิดร้านเรียบร้อยแล้ว
"ค..ครับ?" เด็กหนุ่มสะดุ้งละมือจากการล้างจานใบสุดท้าย ทันทีที่ได้ยินคำว่า “เมื่อคืน”
" เรื่องงานแต่งไอ้เทียนมันน่ะ"พศวัตขยายความ
"ครับ...." เด็กหนุ่มหันกลับมามองหน้าของอีกฝ่าย ในใจนึกโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ได้คิดยกมุกแปลกๆมาแหย่เขาอีก
"งานน่ะจัดโรงแรมนะ ไอ้อยากไปน่ะพี่เข้าใจ...แตเรามีชุดเหรอ? "เขาปิดสมุดบัญชีของร้าน วางลงที่โต๊ะทำงาน พลางเช็ดมือกับกระดาษทิชชู่เพราะหยิบขนมที่เด็กหนุ่มยกมาเสริฟให้แล้วยกกาแฟขึ้นดื่ม
"ต้องมีชุดพิเศษอะไรด้วยเหรอครับ" สมปองเลิกคิ้ว
" สูท .. ต้องสูทเท่านั้น ไอ้เทียนมันคนง่ายๆสบายๆก็จริง แต่บ้านมันก็เข้าค่ายไฮโซไฮซ้ออยู่ งานนี้มีแต่ผู้ใหญ่ นักข่าว คนเยอะแยะ ว่าไง ยังอยากไปอยู่ไหม? "ชายหนุ่มได้ทีขู่
"อยากไปครับ" เด็กหนุ่มยืนยันคำเดิมคิดอีกทาง ถ้าเขาบอกว่าไม่ตอนนี้ไอ้เมื่อคืนที่โดนกระทำไปแล้วแบบนั้น มันคงเป็นการขาดทุนเป็นแน่
"งั้น ลุก ไปหาซื้อเสือ้ผ้ากัน"มือแกร่งดึงร่างของคนที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามให้ลุกขึ้น แล้วทำท่าจะลากไปที่รถ ถ้าสมปองไม่ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อนเพียงไม่นานทั้งคู่ก็ออกไปจากร้านที่ปิดเรียบร้อย ไปยังห้างหรูที่ต้องใช้เวลาเดินแทบทั้งวัน แต่สำหรับพศวัตแล้วร้านที่หมายมีเพียงแห่งเดียวชายหนุ่มเดินนำสมปองไปยังเสื้อผ้าแบรนด์เนมที่คุ้นเคย
++++++++++++
"จะซื้อของแพง....เหรอฮะ"เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายเหมือนไม่ได้ตั้งความหวังอะไรเอาไว้เลย
" ใส่แล้วดูดี จะแพงไม่แพงไม่เห็นเกี่ยว "พศวัตยักไหล่ก่อนจะไล่ดูเนื้อผ้าและแบบของสูทให้คนที่มาด้วยกัน ในที่สุดสูทแบบเข้ารูปพอดีตัวสีดำก็ถูกเลือกให้เด็กหนุ่มเข้าไปลองในห้อง พร้อมกับเสื้อสีฟ้าและเนคไทเส้นเล็กเข้าชุดกันชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจกับสิ่งที่เขาเลือกให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะยื่นการ์ดให้พนักงาน นอกจากชุดไปงานแต่งงานแล้วพศวัตยังพาสมปองไปซื้อของอีกหลายๆอย่างที่เจ้าตัวน่าจะมีไว้บ้าง จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปจนเกือบจะปิดห้าง
"จะนอนร้านจริงๆเหรอ? "เขาถามย้ำขณะที่ขับรถอยู่ใต้สถานีรถไฟฟ้าใกล้กับปากซอยเข้าร้านแล้ว
"ครับ" เด็กหนุ่มหันมายิ้ม
" หิวอะไรไหม เซเว่นอยู่ตรงนั้นน่ะ ...เอานี่ " เขายื่นธนบัตรใบละห้าร้อยบาทให้อีกฝ่าย
" เอาไว้ซื้ออะไรกินนะ เผื่อหิวตอนดึกๆ พี่เป็นห่วง "เพราะว่าถูกบีบแตรไล่จากรถด้านหลัง ชายหนุ่มจึงต้องเปิดไฟเลี้ยวเพื่อจอดริมฟุตบาทเลยจากปากซอยเข้าร้านไปเกือบสองช่วงตึก
"ขอบคุณครับ" เด้กหนุ่มนิ่งไปเพราะคำพูดที่แสดงความห่วงใยของอีกฝ่าย ก่อนจะยกมือไหว้ แล้วรีบเดินลงจากรถไป
++++++++++++
เนื่องจากยังไม่ได้กินอะไร เด็กหนุ่มดูจะเพลินกับการเลือกซื้อสเบียงไม่น้อย และพอนึกขึ้นมาได้ว่า ผงซักฟอกที่ร้านก็จะหมดแล้วเลยซื้อมาอีกถุงแต่ดูเหมือนว่าจะใช้เวลามากไปหน่อยจนไม่ได้สังเกตว่าฝนเริ่มเทตัวลงมาแล้วเรียบร้อย สมปองเดินวนเวียนอยู่ในร้านอีกนานคิดว่าฝนคงจะซาแต่ก็ไม่เลย เด็กหนุ่มตัดสินใจหอบข้าวของทั้งหมดวิ่งกลับร้าน นึกโชคดีที่ขอฝากของไว้ที่รถของแมกซ์ ไม่อย่างนั้นสูทราคาแพงนั่นคงได้เละไม่เป็นท่าแน่ แต่เมื่อเดินกลับไปถึงก็เห็นว่าประตูหลังร้านเปิดอยู่ เด็กหนุ่มอุทานออกมาท่ามกลางสายฝน
"ตายห่า ลืมปิดร้าน"
ไฟที่เปิดสว่างอาจเป็นเพราะตอนออกไปนั้นพศวัตเร่งรีบออกไปเป็นแน่แต่เมื่อวิ่งไปที่ประตูหวังจะหลบฝนด้วยก็ต้องหยุดกึก เมื่อมองเข้าไปแล้วเห็นรามินทร์กับกตัญญูกำลัง...จูบกันอยู่บนโต้ะสแตนเลสในห้องครัวโดยที่ทั้งสองร่างนั้นเปลือยเปล่า
"เฮ้ย...." เด็กหนุ่มอุทานลั่น แต่เป็นเพราะสายฝน ที่กระหน่ำตกลงมาทำให้ ทั้งสองคนที่กำลังตระกองกอดกันอย่างเร่าร้อนในห้องครัวนั้นไม่ได้สังเกตเห็นถึงการมาของเขาแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มคว้าข้าวของที่ร่วงกราวลงบนพื้นหอบไปหลบยังอีกมุมใต้ชายคาด้านหลังตึก ในใจมีเพียงเสียงหัวใจเต้นรัวกับภาพที่ได้เห็น และยังได้ยินเสียงแว่วๆ ที่ดังมาจากด้านใน เหมือนจะเจ็บปวด แต่ก็เปี่ยมสุขอยู่ในที
........อะไรอ่ะ...เฮียแมน...กับคุณมิน..........
.......ทำอะไรน่ะ............
-
แอร๊ยเสร็ตฝ่ามือพี่แมกซ์ไปแล้วเจ้าน้อย แถมมาได้เห็นเค้าปั๊มลูกกันอีก 555
เขินแทนไอ้เจ้าน้อยจริงๆ
:กอด1:
-
:-[ :-[ โคไรท์ไม่รู้จะหารูปอะไรมาลงให้เลย ตอนนี้ เอาเป็นว่า คุณผู้อ่านทุกท่านคะ
พีจังขอสนับสนุนให้ผู้อ่าน ใช้แรงจินตนาการของตัวเองไปได้ตามสบายเลยนะคะ...
เอ่อ...เตรียมเลือดสำรอง กับ ทิชชู่ซับเลือดมาพร้อมกันแล้วซิ่นะคะ หุหุ
:กอด1: :กอด1:
-
กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกส์
ในที่สุดก็รู้ซะที ว่า "คืนนั้น" คุณแมกซ์พาเจ้าน้อยไปไหนมา
คริคริ
โถ.........เจ้าน้อย ตอนนี้ความคิดในหัวน้อยๆคงวิ่งพล่านเลยสินะ
โอ๋ๆๆๆๆ ค่อยๆปล่อยไปตามหัวใจนะคนเก่ง
-
:haun4: :haun4: เฮียแมน นู๋มินด้วย ทำไรไม่ดูเลยยยย อย่างงี้น้อยก้อเหงของดีแล้วอะดิ ก๊ากกกกกกกก :laugh:
-
สงสารเจ้าน้อย :laugh:
ยิ่งสับสนกันไปใหญ่
+1
-
+1 ค่า :L2:
น้อยเอ้ย เกือบโดนเองแล้วยังจะมาเจอเค้ามีอะไรกันอีกอ่ะนะ ฮ่าๆ
แต่ก็ดี จะได้รู้ว่าผู้ชายก็รักกันได้นี่เนอะ อิอิ
-
น้อยคงปวดหมองน่าดู ก็คนรอบข้างเป็นแบบนี้ไปหมด เข้าเมืองตาหลิ่วก็หลิ่วตาตามไปเถิดน้อย
-
น้อย เจอบทเรียนเริ่มต้นจากคุณแม็กซ์
แล้วมาเจอบทเรียนตัวอย่าง จากคุณมินทร์กับพี่แมนเข้าแบบนี้
ไอ้ที่ยังงุนงงสงสัยสับสนในตัวเองอยู่น่ะ น้อยพอจะถึงบทสรุปได้ยังจ๊ะ เจ้าหนู
-
ในที่สุดพัศวัตก็หมดความอดทนทำสิ่ง ยั่วยวน :jul3:
ส่วนเจ้าน้อย ที่เห็นคุณมินทร์กับพี่แมนนะ คู่นี้เค้าก้าวข้ามแบบซอฟ ๆไปแล้ว
ดูเป็นแบบอย่างและศึกษาให้เข้าใจซะ :z1:
+1 ให้คนละแต้ม ร่วมมือ ร่วมใจ ร่วมสมอง กลั่นออกมาให้ :pighaun:
-
นึกว่าเจ้าน้อยจะโดนพี่แมกซ์จับกดซะแล้วสิ
อิอิ
พี่แมกซ์ก็พูดให้ชัดไปเลยสิว่าคิดไร
ดูสิเจ้าน้อยสับสนหมดเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
แอร๊ย..........
เรียนรู้จากของจริง :-[
-
อั๊งงงงงงงงงงง
อิพี่แมกซ์ เริ่มน่ารักแระ ฮ่าๆ
ป๋าจริงๆ ด้วย อบอุ่นใจดีัมีเวลาให้
หื่นๆ พอเป็นกษัยยย
โอ้ยยย ตัวบิ๋ม พี่ปลื้มมมวะค่ะ
เอาใจไปเต็ม 100
+1 จ้าา
-
พี่แมกซ์เริ่มคิดได้แล้วใช่ป่าวว่าน้อยก้อน่ารักอะ เริ่มลวนลามมากขึ้นเรื่อยๆๆน่ะเนี่ย น้อยขาดทุนแย่เลย
แต่น้อยกลับมาเจออะไรแบบนี้เข้าจะทำไงล่ะเนี่ย ตกใจแย่เลย แต่อาจจะทำให้คิดอะไรได้มากขึ้นนะ
-
:-[ ก็ทำในสิ่งที่น้อยเกือบจะได้ทำกะไอ้คุณพี่แม็กเมื่อคืนไงจ๊ะ
:m16: ตอบมาเด๋วนี้ไอ้คุณแม็ก เอ็งยังเห็นน้อยเป็นแค่เรื่องเดิมพันอยูอ่ะเป่า
-
เห็นเขาทำอะไรกันเจ้าน้อยบอกหน่อยเร็วๆๆๆๆๆๆๆ :oo1:แบบนี้ป่ะเจ้าน้อย :m20: :m20: :m20:
-
เจ้าน้อยคงช็อคจนไม่ได้หลับได้นอนมั้งเนี่ย :z1:
-
5555555555555
"...."
เจ้าน้อย...น่าจะไปค้างกับพี่เค้าซะนะ
-
อ๊าก คุณน้องน้อยไม่มีที่นอนแล้วล่ะคืนนี้
ที่ร้านไม่ว่างให้น้อยเข้าไปเสียแล้ว
สงสัยต้องไปอาศัยนอนกับพี่แม็กซ์เสียแล้ว
-
เข้ามาวิ่งเล่น รอเจ้าน้อยกับเฮียแมกซ์
-
:pig4:
-
พี่แมกซ์นี่โคตรมั่นใจในตัวเองจริงๆ
รู้ด้วยวุ้ยว่าเจ้าน้อยไม่รังเกียจ แต่สับสน (และหวั่นไหวด้วยเนอะ)
พัฒนาการของเจ้าน้อย เกิดจากประสบการณ์ื่ทางอ้อมแบบไม่ได้ตั้งใจนี่เอง
จริงๆพี่แมกซ์ต้องขอบคุณ แมนกับมินทร์ มากกว่าจับเขาแยกกันนะนี่
บวกไปอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
-
แกล้งน้อยน่ะ นั่น คุณพี่แมกซ์ :z2: :z2:+1
-
เจ้าน้อย
อยากทำแบบเขาบ้างมั้ยล่ะ
:sad4:
-
ก้าวไปอีกขั้นนึงแล้ว สำหรับพี่แม๊กซ์กับเจ้าน้อย
พี่แม๊กซ์ก็เหมือนจะหวงเอามากๆ ด้วย
ตามใจทุกอย่างเลย
เจ้าน้อยคงช๊อคที่มาเจอพี่แมนกะคุณมินทำอะไรกัน
-
เด็กหนุ่มเผลอกุมมือเข้าที่อกเสื้อ หัวใจเขาเหมือนจะเต้นออกมานอกอก ใบหน้านั้นร้อนผ่าวไปหมดจากภาพที่ได้เห็น มันคล้ายคลึงกันมากเหลือเกินกับสิ่งที่เขากับ....
.....คุณแมกซ์.....ก็ทำแบบนั้น...คล้ายๆ..ไม่รู้...โอ้ย...
...แล้วทำไมต้องมาคิดถึงตอนนี้ด้วยวะ....
เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างในร่างกายของตนเอง
"แม่งเอ้ย...มาลุกอะไรตอนนี้วะ...."สมปองอยากจะบ้าตายกับความต้องการของตัวเองที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน เสียงร้องที่ได้ยิน ภาพที่ได้เห็นทำให้นึกถึงคืนนั้นที่เขากับพศวัต....ทำกันไปในคืนนั้นสมปองท่องบทสวดอะไรก็ตามที่นึกออก เขาหวังว่า มันจะช่วยสงบความพลุ่งพล่านของอารมณ์ในตอนนี้ จวบจนฝนซาและทุกอย่างจบสิ้นลง สมปองที่นั่งจนสั่นอยู่ที่ด้านหลังร้านก็ค่อยๆทำทีเหมือนว่าเพิ่งเข้ามาถึงที่ร้าน
....เนียนไว้ไอ้น้อย เนียนไว้แก....เดี๋ยวเขาหาว่าเรามาดูเขา......คิดแบบนั้นก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน
"โอ้ย เปียกๆๆ" อยู่ๆร่างผอมกะหร่องของเจ้าน้อยก็วิ่งพรวดเข้า มาจากประตูด้านหลัง ร้านทำเอารามินทร์สะดุ้งหน้าแดง รีบหันไปมองโต้ะสแตนเลส และก้มลงจัดการเสื้อผ้าตัวเอง
"อ่ะ อ้าว...พี่แมน คุณรามินทร์ มาทำอะไรครับเนี่ย"
"เอ่อ... เอ่อ...." รามินทร์อึกอัก
นั่นทำให้กตัญญูต้องรีบเดินมาบังรามินทร์จากสายตาของบุคคลที่สามทันที
" ยังมีหน้ามาถามอีก มึงนั่นล่ะไปไหนมา?!" เชฟหนุ่มที่แทบจะไม่ต่างจากเจ้าของร้านถามเสียงดัง อย่างน้อยก็คงจะพอทำให้เจ้าเด็กคนนี้ กลัวจนเลิกสงสัยอะไรขึ้นมาก็ได้ซึ่งได้ผล เจ้าน้อยสะดุ้งเฮือก
"เอ่อ..ผมไป...ไปเดินเล่นที่ห้างแถวนี้มาอ่ะครับ พอดี...แฟ๊บหมดเลยไปซื้อด้วย"ว่าพลางก็ยกถุงใส่แฟ๊บถุงโตที่เปียกโชกขึ้นให้อีกฝ่ายดู
" แล้วแอบไปกินเหล้ารึเปล่าวะ? แม่งหน้าแดง " นิ้วเรียวอุ่นๆจิ้มหน้าผากของเจ้าน้อยจนหน้าหงาย
"โอ้ย....." เจ้าน้อยมองอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ หน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ
"ก็เอ่อ....ผมไม่ได้มีกลิ่นเหล้าเสียหน่อย พวกพี่ เอ่อ...มาเช็คบัญชีกันรึไง "ว่าพลางก็หันไปที่ห้องออฟฟิศที่เปิดอยู่
"เสร็จ แล้วล่ะ เดี๋ยวจะกลับแล้ว...ในออฟฟิศมีร่มอยู่ใช่ไหม" รามินทร์ถามแต่ก็ไม่ได้ ต้องการคำตอบ ชายหนุ่ม รีบเดินเข้าไปหยิบร่มในออฟฟิศ แล้วเดินไปรอที่ประตูหลังร้าน
"พี่แมน กลับกันเถอะ" ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำ
"พรุ่ง นี้ โดนดีแน่" ชายหนุ่มร่างสูงคาดโทษเด็กหนุ่มร่างผอมเกร็ง ก่อนจะเดินตามรามินทร์ออกไป ตามมาด้วยเสียงสตาร์ทรถแล้วขับออกไปของคนทั้งคู่
เมื่อทั้งสองคนออกไป ขาของเด็กหนุ่มที่สั่นพับๆ อยู่เมื่อครู่ก็ทรุดลงกับพื้นทันที
"เฮ้อ.....นี่มันอะไรกันว้า...."
+++++++++++++++++++
สองวันต่อมาสมปองตั้งใจจะปิดไฟแล้วขึ้นไปนอนข้างบนเสียที เรื่องวุ่นๆเมื่อวานทำให้เขางุนงงไปหมด พศวัตเองก็ดูจะโกรธทั้งเฮียแมนของเขาและ รามินทร์อยู่ไม่น้อย เผลอๆอาจจะพาลมาโกรธเขาด้วยซ้ำไปที่ไปรู้ไปเห็นอะไรแบบนั้นแล้วไม่บอกกล่าว
...แต่มันก็เรื่องของพี่น้องครอบครัวเขานี่นา....
เด็กหนุ่มคิดสิ่งที่เขาควรจะเป็นห่วงมันอาจจะไม่ใช่เรื่องของความสัมพันธ์ของคนทั้งสาม แต่อาจจะเป็นแผลแตกบนมือของเจ้านายและแผลบนหน้าของเชฟประจำร้านมากกว่า แต่ก่อนจะได้เดินขึ้นไปข้างบน ก็ได้ยินเสียงทุบประตูหน้าร้านอย่างแรง
"ใครวะมาป่านนี้ ...." เด็กหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปที่หน้าร้าน แง้มผ้าม่านดู แต่แล้วก็ต้องกุลีกุจอเปิดประตูให้คนที่เข้ามาเคาะประตูผิดเวล่ำเวลาให้เข้ามาด้านใน
"คุณแมกซ์!!"
"ทำไมมาเปิดช้าวะ?! ยังไม่ดึกซักหน่อย จะรีบนอนไปไหน "พศวัตแทบจะทิ้งน้ำหนักไปหาคนที่เปิดตูให้เขาแล้ว เสียงห้าวนั้นฟังก็รู้ว่าเมามากขนาดไหน มันก็คงเท่าๆกับความโกรธและความเสียใจกับสิ่งที่น้องชายทั้งสองคนของเขาทำลงไปนั่นแหละ
"คุณแมกซ์ครับ...ใจเย็นๆหน่อยซิ่ครับ...เมามาอีกแล้ว.."เด็กหนุ่มรับอีกฝ่ายเอาไว้เกือบไม่ไหว แต่ก็พยายามอย่างมากที่จะพาอีกฝ่ายไปให้ถึงโซฟา
" เมาอะไร ไม่เมาซักหน่อย "พศวัตพูดเสียงอ้อแอ้ ก่อนจะล้มตัวลงที่โซฟา
" น้อย ไปซื้อเบียร์มาๆๆๆ " เขาสั่งทั้งที่หน้ายังคงคว่ำอยู่กับโซฟา
"ไม่เอาแล้ว...เมาแอ๋แบบนี้ผมตามใจคุณแมกซ์ ไม่ได้หรอกนะฮะ"เด็กหนุ่มว่าพลางจับอีกฝ่ายพลิกให้นอนดีๆ
" ไม่ได้เมาๆๆ "พศวัตพูดซ้ำๆ ขณะที่ถูกจับให้นอนดีๆ ก่อนจะดึงมือให้ร่างผอมเกร็งของสมปองให้นอนบนตัว
" บ้าเอ๊ย... " เขาสบถกับตนเอง ก่อนที่จะออกมาที่นี่ ชายหนุ่มแวะดื่มเหล้าเสียให้ลืม หลังจากที่ต่อว่ารามินทร์อย่างรุนแรงไปอีกรอบ เขาเห็นว่าน้องชายของเขาเสียใจขนาดไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้นและตัวเขาเองก็เสียใจไม่แพ้กัน
มือแกร่งกอดร่างเล็กนั้นเอาไว้แล้วซุกหน้าลงกับอกเล็กที่พอจะมีกล้ามเนื้ออยู่บ้างของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์...." เด็กหนุ่มตกใจไม่น้อยกับการกระทำของอีกฝ่าย พลางดึงตัวเองออก เพราะอีกฝ่ายเมามือไม้จึงไม่ได้แข็งอย่างทุกครั้ง
"กำลังเสียใจเรื่องคุณมินกับพี่แมนใช่ไหมฮะ..." มือของเด็กหนุ่มแตะเบาๆที่ข้างแก้มร้อนของอีกฝ่าย
" ร่านนัก .. มีที่ไหนเอาเงินไปไถ่ที่ไอ้แมน อยากได้ผัวจนตัวสั่นขนาดนั้น .. แม่ง พอเขาไม่เล่นด้วยก็ทำหน้าเหมือนจะตาย..ห่าเอ๊ย "พศวัตระบายออกมาจนหมด น้ำเสียงแกว่งอย่างที่ไม่เคยเป็น ความโกรธและความเสียใจมันไม่ได้น้อยไปกว่ากันเลย
"แต่....เขาก็ยังเป็น...พี่น้องกับคุณแมกซ์นะครับ..."เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง เห็นแผลที่มือของอีกฝ่าย เขาก็นึกเจ็บแทนแล้ว ในตอนนี้ แม้ตัวเขาเองจะไม่มีพี่มีน้องที่ไหนแต่น้ำเสียงและสีหน้าของอีกฝ่าย ทำให้เขารู้สึกเจ็บไม่แพ้กันแล้วก็ไม่อยากจะให้อีกฝ่ายเจ็บไปมากกว่านี้แล้วด้วย
"แต่ผมห้ามไม่ให้คุณแมกซ์ โกรธไม่ได้... ห้ามไม่ให้เสียใจก็ไม่ได้...." เด็กหนุ่มจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ด้วยมือข้างซ้ายของตัวเอง ที่อีกฝ่ายก็เคยทำแผลให้เขาเหมือนกัน
"แต่ผมอยู่ฟังคุณแมกซ์ได้นะครับ เท่าที่อยากจะเล่า หรือจะโวยวาย อะไรก็ได้..ผม...ผมว่าผมนั่งฟังคุณแมกซ์ได้จนกว่าหูจะชา"
ตัวเล็กๆ ผอมเกร็งที่ยังอยู่บนตัวเขา กับคำพูดซื่อๆที่จริงใจเหล่านั้นทำให้พศวัตอบอุ่นได้อย่างประหลาด และมันก็ทำให้ชายหนุ่มหัวเราะได้
" หึ... หึ หึ หึ "แต่ทั้งๆที่รู้สึกดีขึ้นก็กลับเฉไฉไปเรื่องอื่น
" ตลกน่ะ ..ทำหน้าแบบนั้น "มืออีกข้างจิ้มแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ
"ผมพูดจริงนะ" เด็กหนุ่มเอ่ยพลางขยับตัวถอยออกมา
"เอาล่ะ...ผมไปชงกาแฟให้ซักแก้วดีไหมครับ กินจะได้หายเมา...หัวเราะอะไรแปลกๆ...ฟังแล้วผมขนลุก"
" อยากให้หายเมาจริงๆรึเปล่า? "ชายหนุ่มดึงมืออีกฝ่ายเอาไว้
"อยากซิ่ครับ...เมาแบบนี้ พูดไม่รู้เรื่อง การดื่มสุรา ทำให้คนขาดสตินะครับ"เด็กหนุ่มหันมามองหน้า พลางทำเสียงและหน้าจริงจังเหมือนกับในโฆษณา
"งั้นก้มลงมานี่ "เสียงทุ้มนั้นไม่ได้ล้อเล่น พศวัตสบตาอีกฝ่าย กระตุกมือสากด้านนั้นเบาๆ ไม่ได้บังคับด้วยกำลัง ดวงตาคมของอีกฝ่ายทำให้ใจของเด็กหนุ่มสั่นรัว อยากจะหลบตา แต่ก็หลบไมม่ได้ ร่างเล็กกว่าขยับไปตามแรงดึงนั้น
ริมฝีปากหนา อุ่นร้อนและยังมีกลิ่นของแอลกอฮอลล์ขยับขึ้นสัมผัสริมฝีปากที่เคยได้ลิ้มลองมาแล้วแผ่วเบา ก่อนจะเล็มไล้ช้าๆ เด็กหนุ่มกระตุกเล็กน้อยจากสัมผัสนั้นไหล่ทั้งสองข้างเหมือนจะสั่นเล็กๆ มือแกร่งจับท้ายทอยของสมปองให้รับจูบเราร้อน ปลายลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดส่งรสชาติขมและร้อนของเบียร์ให้ได้รับรู้รสชาติ
"อื้อ..."สัมผัสร้อนที่ลุกล้ำเข้ามาทำให้ประท้วงเบาๆในลำคอ มือผอมยึดฟากหนึ่งของโซฟาเอาไว้แน่น สัมผัสจากปลายลิ้นของพศวัตทำให้ความใคร่รู้ของเด็กหนุ่มขยับไหว สมปองขยับลิ้นติบรับกล้าๆกลัว ก่อนจะค่อยผ่อนหายใจเมื่ออีกฝ่ายละริมฝีปากออก เด็กหนุ่มเม้มเบาๆตอบรับสัมผัสนั้น เมื่อได้รับกาตอบรับความเร่าร้อนของจูบจึงมีมากขึ้นอีก ชายหนุ่มชักนำอีกฝ่ายไป จนกระทั่งเขาได้รสหวานจากริมฝีปากนั้นมาจนพอใจริมฝีปากหนาค่อยๆ ถอนออก ช้าๆ
" ขอบใจ "สมปองหายใจรินอยู่ที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ มือเรียวยกขึ้นใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากที่เปียกชื้น ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นอีกครั้งเป็นครั้งที่สามแล้วที่สมปองพยายามลุกให้พ้นจากตัวของอีกฝ่าย
"ครับ..." เด็กหนุ่มรับคำเบาๆ ก่อนรีบวิ่งไปชงกาแฟมาให้เจ้านาย โดยพยายามอย่างอย่างยิ่งที่จะซ่อนใบหน้าแดงก่ำของตัวเองเอาไว้
ไม่นาน เอสเปรสโซร้อนหอมกรุ่น ก็ ถูกนำมาเสริฟให้กับเจ้าของร้าน
"วันนี้อย่าขับรถกลับเลยนะฮะ นอนที่นี่ล่ะ เดี๋ยวเมาขับรถกลิ้งลงไปข้างทาง"
เพียงกลิ่นหอมของกาแฟแค่นั้นก็ทำให้สร่างเมาได้แล้ว ชายหนุ่มจิบกาแฟถ้วยเล็กๆนั้น เขาชอบรสชาติที่สมปองชงให้เสียจริงๆ
"ก็ดี .. งั้นเดี๋ยวพี่ขึ้นไปนอนกับเรา "ชายหนุ่มพูดหน้าตาเฉย
"อ่า...งั้น...เอ่อ...เดี๋ยวผมขึ้นไปเตรียมที่นอนให้แล้ว...ผมจะลงมานอนข้างล่างนะครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางจะรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นบน
"ก็บอกว่าจะนอนด้วยไง! "พศวัตตะโกนไล่หลังแล้วลุกขึ้นวิ่งงตามอีกฝ่ายไปข้างบนทันที
ถึงจะไม่มีน้ำอุ่นๆให้อาบไม่มีแม้แต่ฝักบัวเสียด้วยซ้ำไปแล้วก็ยังไม่มีแอร์ในห้องนอนแถมฟูกนอนก็ยังแข็งและแคบมากๆ สำหรับคนตัวใหญ่อย่างเขา ที่ยืนยันจะนอนห้องเดียวกับสมปองแต่สุดท้าย ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อย่างพศวัตก็ยังคงยืนยันที่จะนอนอยู่บนฟูกแคบๆโดยที่สมปองใช้เสื่อปูนอนอบู่ข้างๆนั้นเอง
+++++++++++++++++++
วันต่อมาเสียงโทรศัพท์มือถือของเด็กหนุ่มดังขึ้น แต่เจ้าตัวไม่รู้ว่าเดินหายไปไหน โทรศัพท์ที่วางไปบนเคาท์เตอร์ทั้งดังทั้งสั่นเสียจนคิดว่าถ้าปล่อยเอาไว้อาจกลิ้งตกลงมาจากเค้าท์เตอร์ก็เป็นได้เสียงเรียกเข้าดังขึ้นแผดหูเรื่อยๆ จนเจ้าของร้านต้องเดินมาดูต้นเสียงอย่างช่วยไม่ได้ และชื่อที่ปรากฏที่หน้าจอของโทรศัพท์มือถือของสมปองก็คือ
...คุณเทียน..
ชื่อที่ปรากฏทำให้พศวัตกดรับทันที
" มีอะไร?! "
"...เหวอ.....เสียงแบบนี้ไม่ใช่เจ้าน้อยแน่เลย...." เสียงคนที่โทรมาทำเสียงเหมือนจะตกใจ
"น้อยล่ะ"
" ไม่รู้ มีอะไรจะคุยกับมัน? "ชายหนุ่มกรอกเสียงลงไป นึกเคืองไม่น้อย ที่สมปองยังติดต่อกับทินกฤตอยู่
"จะโทรมาชวนเด็กมันไปเที่ยว...ปาร์ตี้...." ทินกฤตเอ่ย
"งานเลี้ยงสละโสดกูเอง"เสียงทินกฤตเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
"กูไม่ให้ไป"คำตอบกลับมานั้นไม่ต้องถามเจ้าของโทรศัพท์เลยแม้แต่น้อย
"ไม่ให้ผมไปไหนเหรอฮะ" เสียงสมปองดังขึ้นจากด้านหลัง เด็กหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าที่อีกฝ่ายถืออยู่ คือโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
"คุณแมกซ์ฮะ โทรศัพท์ของผม..." ท่าทางไม่พอใจทำให้ชายหนุ่มยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของจนได้ แต่ก็ไม่วายสั่ง
" พี่ไม่ให้เราไปนะ "
พูดจบก็เดินออกจากตรงนั้นไปยังด้านหลังร้านที่เคยเป็นห้องน้ำแบบง่ายๆ แต่วันนี้เขาให้ช่างมาต่อเติมห้องน้ำให้มีฝักบัวอาบน้ำและน้ำอุ่น รวมถึงมีช่างอีกชุดไปติดแอร์ข้างบนห้อง พร้อมเปลี่ยนเตียงนอนเสร็จสรรพด้วย
เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่าย อย่างไม่เข้าใจปะปนไปกับความไม่พอใจ พอกลับมาสร่างเมาก็สั่งนั่นโน่นนี่เขาเหมือนเดิม
"ฮัลโหลครับ...อ่ะ คุณเทียนสวัสดีครับ"
"เอ้อ วันเสาร์นี่ว่างใช่ไหม ที่ร้านปิดนี่..."
"ครับ...ใช่ครับ ...มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยถามอย่างนอบน้อม
"โอ้ย พูดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว...ไม่เอานะน้อย บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเราน่ะเหมือนน้องพี่....อยากมาปาร์ตี้ไหม...งานเลี้ยงน่ะ สละโสดพี่เอง หนึ่งอาทิตย์ก่อนแต่งของมันส์เสียหน่อย"
คำเชิญชวนนั้นทำให้ใจเด็กหนุ่มเต้นเขาชักมีใจฝักใฝ่ความสนุกมากขึ้นนับตั้งแต่ได้รู้จักกับทินกฤต
"อ่ะ...จะดีเหรอครับ...คงมีแต่ผู้ใหญ่"
"ผู้หย่งผู้ใหญ่อะไรเล่า พี่ๆน้องๆกันทั้งนั้นล่ะน่า...นะ มาให้ได้พี่อยากให้เรามา...พี่เลี้ยงที่ผับเจ้าเก่าของพี่กะแมกซ์มันนั่นล่ะ....ไปถามมันเอานะ วันเสาร์ งานเริ่มหนึ่งทุ่ม...เป็นต้นไป "ทินกฤตพูดรัวเร็วเสร็จสรรพ จบท้ายด้วยเสียงหัวเราะในลำคอเล็กๆ เหมือนเช่นเคย ก่อนจะตัดสายไป
"ไปถามเอาเองเหรอ?.....โอยยยย คุณเทียนฮะ....ผม....จะทนไหวไหม กว่าจะได้ไปเนี่ย" เสียงสมปองโอดโอยพลางเกาหัว เขาอยากไป แต่ก็รู้ดีว่าอาจจะต้องไปทำอะไรแปลกๆแบบนั้นอีก แต่หลังจากที่รับรู้เรื่องรามินทร์กับกตัญญูวันนั้นแล้ว...มันยากเหลือเกินที่จะแค่หลับหูหลับตาพยายามทำให้อีกฝ่ายพอใจเหมือนทุกทีเสียงต่อเติมก็ดังมากเสียจนแทบจะไม่ได้ยินเสียงความคิดของตัวเอง
"โอ้ยยยยยย หนวกหูจริงๆ"ไวเท่าความคิดของเด็กหนุ่มที่นึกสนุก เขาไม่เคยไปงานเลี้ยง โดยเฉพาะในความหมายของพวกคนหนุ่มในเมืองกรุงแบบนี้ ...งานเลี้ยงในความคิดของเขา คือ งานเลี้ยงเวลามี ทำบุญขึ้นบ้านใหม่ แต่งงาน งานบวช หรือแม้แต่ญาติพี่น้องใครบ้านไหนถูกหวยสมปองวิ่งฉิวไปชงเอสเพรซโซเย็นชื่นใจ บวกกับยกน้ำหวานสีแดงผสมมะนาวอีกเหยือกใหญ่ขึ้นไปด้านบน
+++++++++++++++++++
"น้ำครับ...น้ำเย็นๆครับบบบ" เสียงเด็กหนุ่มร้องลั่นมาแต่ไกล จัดการรินน้ำเสริฟทั้งหัวหน้าช่างทั้งคนงานเรียบร้อย โดยไม่ลืมที่จะวิ่งเอากาแฟไปประเคนให้นายของตัวเองก่อนน
"คุณแมกซ์ครับ กาแฟเย็นครับบบ"
" ขอบใจ "ชายหนุ่มรับกาแฟที่เขาชอบมาจิบ รสชาติแบบนี้เขาติดใจมันจนเขนาดที่จะให้สมปองชงให้คนเดียวมานานแล้ว เมื่อสบตาเห็นประกายที่ดวงตานั่นก็พอทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มทำแบบนี้หวังผลอะไร
" ทำไมมองหน้าพี่แบบนั้นล่ะ? "
"มองเฉยๆครับ...เจ้านายผมหน้าตาดี...มองไม่ได้เหรอครับ..." เด็กหนุ่มยียวนปนยออีกฝ่าย กะจะให้ลอยติดเพดาน
"หึ หึ เรื่องนั้นมันแน่อยู่แล้ว หน้าตาก็ดี หุ่นก็ดี แถม........ "
พศวัตมองเป้ากางเกงยีนส์ที่อีกฝ่ายสวมอยู่" ก็ดีด้วยใช่ไหมล่ะ? "
สมปองขยับถอยยกถาดที่ถือมาปิดส่วนล่างของตัวเองให้พ้นจากสายตาของอีกฝ่ายทันที
"ผมแค่จะมาขอให้คุณแมกซ์บอกร้านที่ชอบไปกับคุณเทียนก็เท่านั้น"เด็กหนุ่มบ่นอุบอิบ
"ผมไม่ได้มาเสนออะไรให้ซักหน่อย"
" เหรอ? " คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างไม่เชื่อนัก เขารู้อยู่แล้วว่าสมปองอยากไปงานนี้แต่ที่ไม่ให้ไปเพราะเขารู้ดีว่าปาร์ตี้สละโสดของเพื่อสนิทจะเป็นแบบไหน ..
"ก็...แถวบ้านผมไม่เคยมี "ปาร์ตี้" อะไรแบบนี้นี่ฮะ...ไม่คิดว่าไปแล้วจะเสียหาย ท่าทางน่าสนุกออก... " เด็กหนุ่มว่าพลางยิ้มไม่ได้รู้เรื่องเลยว่า งานที่จะไปนั่นจะเป็นแบบใด
พศวัตถอนหายใจ ดูท่าทางเด็กหนุ่มจะไม่รู้เลยสินะว่าปาร์ตี้ของพวกเขามันเป็นแบบไหน และอันตรายแบบไหน กับเด็กหนุ่มที่แม้เต่ผู้ชายอย่างเขายังหวงนักหวงหนาแบบนี้
" ก็ได้... "
"เหรอครับ" เด็กหนุ่มดีใจจนแสดงออกมาจนหมดทางแววตา หากมีหูมีหางคงหูตั้งหางกระดิกไปแล้ว
" แต่เราต้องรับปากพี่ก่อนเรื่องหนึ่ง "ดวงตาสีเข้มมองหน้าอีกฝ่าย แทบจะกลั้นหัวเราไม่อยู่เมื่อเห็นว่าสมปองหูลู่หางตกอย่างเห็นได้ชัด
"...ครับ......" เด็กหนุ่มรับคำเสียงอ่อย
" เข้าไปในงานแล้วห้ามอยู่ห่างจากพี่ ถึงปวดฉี่ก็ต้องให้พี่ไปส่ง เข้าใจไหม? "
"ทำไมอ่ะ" สมปองถามกลับทันควัน
"ผมโตแล้วนะครับ"
" จะไปไหม? "คิ้วหนาขมวด
"ไป....ครับ" เสียงที่รับกลับมาขมวดอีกรอบ
" โอเค .. งั้นเย็นนี้ไปหาซื้อเสื้อผ้ากัน "
"ซื้อ? ไม่เอาแล้วฮะคุณแมกซ์ กองพะเนินเทินทึกอยู่ในห้องนั่นยังใส่ไม่หมดเลย" เด็กหนุ่มปฏิเสธ ก่อนจะหันซ้ายขวาแล้วยกมือไหว้ หนึ่งครั้งแล้วดึงแขนเจ้าของร้านให้เดินออกมาจากเขตที่จะมีใครได้ยินเสียงพวกเขาคุยกัน
"ซื้อให้ผมเยอะๆแบบนี้เดี๋ยวเขาก็หาว่าเลี้ยงเด็กหรอก ผมไม่เอาแล้วนะ"
" หึ หึ .. อ้าวไม่ได้เลี้ยงอยู่เหรอ? "
"ผมคืนก็ได้...ผมไม่ได้อยากให้ใครมาเลี้ยงหรอกนะครับ" ดวงตาคมของเด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆกับคำพูดของอีกฝ่าย ใครจะว่าเขาเลี้ยงเด็กก็ไม่สนหรอก
" ไม่เอา .. พี่พอใจจะให้เอง " มือแกร่งลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้วก้มลงแตะริมฝีปากกับอีกฝ่ายเบาๆ
" อีกอย่าง จะบอกว่าพี่เลี้ยงเราอยู่ก็ไม่ถูกนะ .. เพราะว่าเรายังไม่..ไปถึงไหนกันเลยนิ "ดวงตาคมมองลงไปที่เป้ากางเกงของสมปองสลับกับใบหน้าเล็กๆนั่นอีกรอบ ก่อนจะหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นว่าใบหน้านั้นแดงขึ้นขนาดไหน แล้วเดินกลับไปคุมงานต่อเติมนั้น เสียก่อนที่จะถูกว่าอะไรกลับมา
"โธ่เอ้ย...อย่ามาทำแบบนี้กับคนอื่นเขาง่ายๆนะ...." สมปองโวยวายเมื่อรู้ว่าถูกโขมยจูบไปอีกแล้ว มันไม่เคยทันที่เขาจะได้ปฏิเสธเลย
-
พี่แมกซ์อดไม่ได้ ก็ตามใจเจ้าน้อยไปอีกแล้ว
ปาร์ตี้นี้จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกมั้ยนี่ กำลังคิดว่า เจ้าน้อยต้องไปเจอเรื่องอะไรที่ไม่เคยรู้ ไม่คาดคิดมาก่อนแน่ๆ
อาจจะเข้าทางพี่แมกซ์ก็ได้นะ แต่ยังไงก็ดูแลน้อยดีๆล่ะ
พี่แมกซ์น่าจะคิดถึงเรื่องตัวเองเยอะๆนะตอนนี้ ไปขัดไปขวางน้องสองคนทำไมกัน
ยังบวกคะแนนเพิ่มไม่ได้นะคะ ขอบคุณค่ะ
:3123:
-
คงยุ่งน่าดูเลยงานนี้ :z2: อยากให้ถึงงานเลี้ยงเร็วๆๆ
-
:z13:ก่อน
-
เสร็จแน่ๆเลยน้อยเอ๋ย
หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆเลยน้าาาาาาาาาาา
ว่าแต่.....พี่แมกซ์นี่แกป๊าป๋าเนอะ
คริคริ ถึงกับตบแต่งห้องให้ใหม่เลยทีเดียว :m14:
-
อันนี้จบตอนนี้หรือยังค่ะ ไมมันเว้นที่ว่างเย๊อะๆ
ปล.เดาออกเหมือนกันว่างานมันจะประมาณไหน
-
ออกตัวแรงงง เลยนะป๋าขราาา
ทำตัวเป็นป๋า อิหนูอยากได้ไร ป๋าจัดห้ายยย
คึคึ
ว่าแต่งานเลี้ยงส่งพี่เทียน
จะเป็นงานส่งตัวเจ้าน้อยด้วยหรือเปล่าน๊าาา
-
ความจริงแล้วขอบตอนนี้มากเลยนะ...หวานๆ :-[ น้อยน่ารักที่สุดในสามโลก :กอด1:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/058.png)
-
ปาตี้สละโสด ของเจ้าน้อยด้วยรึป่าวคะ หึหึ
-
เจ้าน้อยพี่แม็กซ์อ่ะเล็งเป้า....หมายไว้แล้วละ :m20: :m20:
-
เอิ้กกกกกกกกกกก เฮียแมกซ์เลี้ยงต้อยยยยยยยยยยย :z2: :z2:
-
โอ้โห! เลี้ยงดูปูเสื่อ สร้างห้อง ทำห้องน้ำให้กันใหม่แบบนี้
พากลับไปนอนบ้าน หรือซื้อคอนโดให้เจ้าน้อยอยู่ไปเลยดีกว่าป่ะ
จะได้สมกับที่ "เลี้ยงเด็ก" จริงๆ ... ป๋าาาาาา มากเลยค่า :man1:
ปาร์ตี้สละโสด :z2: อย่างนี้คงต้องมีอะไรสนุกๆ รอพี่แม๊กซ์และเจ้าน้อยอยู่เพียบแน่ๆ เลย :z1:
-
อีกนานไหมกว่าน้อยจะทำใจได้นะ
-
ช่วงกลางวันพศวัตจะไม่เข้ามาที่ร้าน สมปองคิดว่าอาจเป็นเพราะกตัญญูเข้ามาคุมร้านก็เป็นได้ พศวัตถึงไม่ยอมเข้ามา เขาไม่รู้ว่าช่วงกลางวันพศวัตหายไปไหน แต่คาดว่าคงมีธุระอะไรสำคัญ ในตอนเย็นของวันศุกร์ สมปองจัดการช่วยกตัญญูเก็บร้านเรียบร้อย พร้อมทั้งขออนุญาตที่จะไม่อยู่ที่ร้านในคืนวันเสาร์ ซึ่งก็ได้รับคำตอบรับกลับมาอย่างเนือยๆเหมือนไม่ได้ใส่ใจ กตัญญูเหมือนจะไม่มีกระจิตกระใจอยู่กับตัว สมปองเองก็ไม่รู้จะปลอบอีกฝ่ายอย่างไร ได้แต่ช่วยทำงานให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ในแต่ละวันเท่านั้น
+++++++++++++++++
คืนวันเสาร์มาถึงพร้อมกับเด็กหนุ่มที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ทินกฤตเป็นคนซื้อให้ เขาอยากจะให้คนที่อุตส่าห์ซื้อเสื้อผ้าให้เขาดีใจว่าเขารู้สึกขอบคุณมากเพียงใดที่ได้รับคำเชิญ สมปองจัดแจงปิดร้านเมื่อใกล้เวลาที่พศวัตจะมารับ ก่อนจะออกมานั่งรออยู่ที่หน้าร้าน กอดเข่าคู่รออยู่บนเก้าอี้ที่อยู่ในมุมสวนเล็กๆหน้าร้าน
รถสปอร์ตสีแดงคันงามจอดที่หน้าร้าน พศวัตเดินลงมาจากรถด้วยสูทลำลองสีดำที่มีลูกเล่นตรงลายผ้า เสื้อเชิ๊ตสีแดงเลือดหมูด้านในปลดกระดุมออกสองเม็ด กลิ่นหอมที่มักจะติดตัวเสมอมาถึงก่อนเจ้าตัวเสียด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองตามกลิ่นก่อนเด้งพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ ยกมือไหว้อีกฝ่ายเหมือนทุกครั้ง
ร่างเล็กกว่าของเด็กหนุ่มสวมเสื้อยืดสีดำสกรีนลายกะโหลกดูเหมาะกับเด็กผู้ชาย สวมเสื้อแจ๊คเก็ตสีขาวที่แต่งด้วยเข็มกลัดและโซ่เส้นเล็กๆ ทำให้ลดความทางการของเสื้อนอกไปได้เยอะ กางเกงยีนส์สีเข้มและรองเท้าผ้าใบลายสวย ทั้งหมดเป็นเสื้อผ้าที่ทินกฤตเลือกให้ทั้งนั้น ดวงตาสีเข้มเหลือบมองการแต่งตัวของเด็กหนุ่ม นี่ไม่ใช่ชุดที่เขาซื้อให้ แต่เป็นทินกฤต ถึงจะไม่ค่อยพอใจนัก แต่ดูเหมือนว่าสมปองจะอยากทำอะไรให้ว่าที่เจ้าบ่าวบ้าง อย่างน้อยก็การแต่งตัว เพราะฉะนั้น วันนี้เขาก็คงจะยอมตามใจซักวัน
" กินข้าวรึยังล่ะเรา แวะเซเว่นก่อนก็ได้นะ ปาร์ตี้มันคงมีแต่เหล้ามากกว่าข้าว "
"เหรอครับ" เด็กหนุ่มรับคำ
"ผมนึกว่าจะมีข้าว ...งั้น เดี๋ยวผมวิ่งไปเซเว่นก่อน คุณแมกซ์จะทานอะไรไหมครับผมไปซื้อมาให้"เด็กหนุ่มเสนอตัวจะไปซื้ออะไรมารองท้องให้อีกฝ่าย
"อะไรก็ได้ เลือกๆ มาให้พี่ก็แล้วกัน" พศวัตยื่นเงินให้ก่อนจะนั่งลงแทนที่อีกฝ่าย
“ครับๆ” เด็กหนุ่มยิ้มก่อนจะรีบวิ่งไปที่เซเว่นอีเลเว่นที่อยู่ไม่ได้ห่างออกไปนัก หายเข้าไปได้ซักพักก็วิ่งกลับมาพร้อมกับซาลาเปาลูกโต ไส้กรอกหั่นมาเต็มถุง และน้ำเปล่าอีกสองขวด
"ได้แล้วครับ คุณแมกซ์ทานซอสพริกใช่ไหมฮะ... นี่ครับ" ข้อมูลที่จำมาจากทินกฤตใช้งานได้ดีอีกครั้งก็คราวนี้ ไม่เพียงเท่านั้นยังยื่นซาลาเปาหมูแดงของโปรดของอีกฝ่ายให้อีกด้วย
" เดี๋ยวกินในรถก็แล้วกัน วันนี้เสาร์ต้นเดือน รถคงติด "เจ้าของรถว่าก่อนจะเดินนำหน้าสมปองไปที่รถ กดเซ็นทรัลลอคแล้วเปิดประตูเข้าไป
+++++++++++++++++
เป็นอย่างที่อีกฝ่ายบอกจริงๆ รถติดยาวสุดลูกหูลูกตาคงเป็นเพราะว่าเป็นคืนวันเสาร์ หลายคนจึงออกมาจากบ้านมาจับจ่ายใช้สอย สมปองนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างหน่ายๆ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะจิ้มเอาไส้กรอกที่ชุ่มโชกด้วยซอสมะเขือเทศและมายองเนสเข้าปากไปเคี้ยวหมุบหมับ
"ป้อนหน่อย "คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เหลือบมองท่าทางอร่อยของอีกฝ่ายแล้วออกคำสั่ง
"หา..."เจ้าน้อยหน้าเหลอหลาก่อนจะหันไปมองไฟแดง
"ก็ยังไฟแดงอยู่ ..... " เด็กหนุ่มพูดเชิงจะบอกอีกฝ่ายว่า ....ก็มีมือนี่....
"เขียวแล้ว"พศวัตบุ้ยปากให้เด็กหนุ่มดูไฟเขียวข้างหน้า
"อุตส่าห์พาไปส่งเนี่ย แค่นี้ทำให้ไม่ได้รึไง "
"....."เด็กหนุ่มเบ้ปาก
"ขับไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจิ้มให้ก็ได้...." ว่าพลางก็เอาถุงไส้กรอกมาจิ้มไส้กรอกไปจ่อที่ปากของอีกฝ่าย
"นี่ครับ"
คนขับรถยิ้มกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำให้เล็กน้อย ก่อนจะรับไส้กรอกที่หั่นพอดีคำ ชุ่มไปด้วยซอสพริกและมายองเสม ใส่ปากมายองเนส อีกคำและอีกคำ เขาขับรถตามคันหน้าไปเรื่อยๆ และคนป้อนก็มีหน้าที่ส่งของกินเข้าปากเขาไปเรื่อยๆเช่นกันแม้ว่าบางครั้งระหว่างที่รถติดคนที่นั่งอยู่ในรถคันข้างๆจะสะกิดกันให้ดูพวกเขาก็ตามแต่ชายหนุ่มก็ไม่สนใจ .. และไม่เคยสนใจมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว...
"อิ่มหรือยังครับ... หมดแล้ว"เด็กหนุ่มเอ่ยถาม เขินแทบตายเมื่อหันไปมองด้านนอกแล้วเห็นคนชี้เข้ามา รู้สึกหงุดหงิดเล็กๆว่าจะมองทำไม เขา....ก็แค่ทำตามคำสั่งเจ้านาย...แต่กระนั้นในใจของสมปองกลับรู้สึกดีลึกๆที่ได้ทำอะไรให้อีกฝ่ายบ้าง
" น้ำล่ะ? "คุณชายพศวัตก็ยังคงเป็นคุณชายที่ชอบสั่งเช่นเดิม พอเห็นว่าสั่งได้ จะสั่งให้อีกฝ่ายป้อนน้ำให้เขาอีกซักหน่อยจะเป็นไรไป
"ครับๆ...." เด็กหนุ่มว่าพลางส่งน้ำที่มีหลอดพร้อมให้กับอีกฝ่าย สองนิ้วประคองหลอดให้ตรงกับริมฝีปากหนา เด็กหนุ่มเผลอมองริมฝีปากนั้นก่อนจะเสมองไปอีกทาง
“โทรห้ามขับ เมาห้ามขับ ง่วงก็ห้ามขับ กินก็น่าจะห้ามด้วยนะครับ"
"หึ หึ อายที่ถูกมองเหรอ?"ชายหนุ่มร่างสูงแซว ก่อนจะลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการขอบใจ
"ไม่เห็นแปลก คงจะมองคนหล่อกับ หนุ่มเค-ป๊อบ .. หึ หึ ถามจริงๆ นึกยังไงแต่งตัวแบบนี้วะเนี่ย? "
"คนหล่อ กะ เด็กปอบ หรือเปล่าครับ...อย่ามาแกล้งแซวเลย ที่แต่งๆมาก็เพราะจำได้ว่า พี่เทียนเขาบอกให้ใส่แบบนี้...แล้วก็..จำมาจากทีวี" เด็กหนุ่มหลบสายตาของอีกฝ่าย นึกเจ็บใจว่ารถคันนี้ช่างไม่มีที่เหลือให้เขาหลบมือใหญ่ๆนั่นเลย
"ฮะ ฮะ .. พี่จำได้ ว่าเช้านั้น เราเต้นดงบังชินกิอยู่ในร้าน แต่ก็ดีนะ .. เลิกชกมวยไปเป็น เค-ป๊อบ พี่จะได้ไม่ต้องห่วงว่าเราจะไปหาเรื่องเจ็บตัวที่ไหนอีก "พศวัตนึกถึงวันที่เจอสมปองเต้นประหลาดๆอยู่ในร้าน เขาพูดไปเรื่อยๆตามความรู้สึก พร้อมๆกับการเคลื่อนตัวของรถ
"คุณแมกซ์เมาวันนั้น...ยังจะจำได้อีก...ที่บางเรื่องจำไม่ได้หน้าตาเฉย เฮ้อ เป็นผู้ใหญ่นี่หากำไรกันแบบนี้ซิ่นะครับ"เด็กหนุ่มอดจะแขวะไม่ได้ กับเรื่องที่อีกฝ่ายมาจูบเขาตอนเมาไม่รู้เรื่อง..จนตัวเองนั่นล่ะที่เป็นต้นเหตุให้เขาต้องออกไปหาเรื่องต่อยคนให้หายอารมณ์เสีย
"อีกอย่าง..มวยน่ะ ผมเลิกชกมาสองสามปีแล้วครับ...วันนั้นมัน...อารมณ์ไม่ค่อยดี"
" ใครทำอะไร ถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ ? ไอ้แมนรึเปล่า? ถ้าใช่ พี่กำลังอยากซ้อมมันพอดี เดี๋ยวจัดการให้ "ชายหนุ่มเลี้ยวรถไปยังย่านที่อยู่ใกล้ๆกับผับที่จัดปาร์ตี้ของค่ำคืนนี้ โล่งใจไม่น้อยที่หลุดจากการจราจรติดขัดเสียที
".........ตอนนั้นเฮียไม่อยู่ด้วยซ้ำ " เด็กหนุ่มว่า
"เฮียไปงานแต่งงาน...แล้ว...ไหงอีแบบนี้คุณแมกซ์จะไปต่อยพี่เขาอ่ะ...ทีผมไปต่อยใครล่ะว่าผมปาวๆ "
"ก็นี่มันไอ้แมน จะต่อย หรือจะซ้อม หรือจะฆ่ามัน พี่ก็ทำได้หมดนั่นแหละ "พศวัตยักไหล่คิ้วหนาขมวด เขายังโกรธคนที่พูดถึงไม่หายทั้งที่สัญญาว่าจะไม่แตะต้องรามินทร์น้องชายของเขาเอาไว้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแท้ๆแต่พอได้ชื่อว่า "ได้" กับรามินทร์แล้วอยู่ๆก็เอามาคืนเสียแบบนั้น
+++++++++++++++++
สถานที่ที่ทั้งสองคนมาถึงนั้นจะว่าเป็นผับกึ่งเรสเตอร์รองค์ ก็คงได้ ตัวตึกสีขาวสองชั้น มีแสงลอดออกมาจากช่องหน้าต่างทรงแคบสูงสไตล์โมเดิร์น หน้าร้านมีน้ำพุประดับไฟสีสวย ขนาบข้างด้วยแจกันขนาดใหญ่สีแดงสด อยู่ในบริเวณที่กั้นด้วยรั้วเตี้ยให้ดูพอมีรั้วรอบขอบชิด เป็นส่วนตัว พศวัตขับรถเข้าไปจอดในที่จอดรถที่ดูว่าจะมีรถราคาแพงมาจอดอยู่หลายคัน ท่าทางแขกจะมากันเยอะแล้ว เพราะพวกเขามัวแตค่เสียเวลาไปกับรถติดขนานหนัก
"นี่มันผับเหรอฮะ ดูไม่เหมือน....." เด็กหนุ่มมองออกไปด้านนอกระหว่างรออีกฝ่าย เอารถเข้าจอด
" เคยไปผับเหรอ? ถึงรู้ว่าเหมือน ไม่เหมือน? " พศวัตถามเสียงห้วนเล็กน้อยในประโยคหลัง เพราะสมปองอายุยังไม่ถึง 18 การมาในที่แบบนี้จึงไม่สมควรเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆที่ตัวเขาเองออกเที่ยวได้ตั้งแต่ก่อนมีบัตรประชาชนด้วยซ้ำไป ชายหนุ่มนึงเบรกมือขึ้นหลังจากที่ถอยเข้าที่จอดรถไม่ห่างจากอาคารที่จัดงานเท่าไหร่นัก
"ไม่รู้ฮะ ก็เคยดูแต่ในละคร... เห็นข้างในเปิดเพลงดังๆ ...นึกว่าจะมีคนเยอะๆ นี่ไม่เห็นมีใคร..." เพราะไม่รู้ว่าที่ไม่มีใครเพราะทินกฤตจัดการจองทั้งร้านเอาไว้หมดแล้วจึงได้ตอบไปแบบนั้น
"ก็ไอ้เทียนมันจองไว้ทั้งร้าน ก็คงมีแต่เพื่อนๆมันน่ะแหละ" พอได้ยินคำตอบ เขาก็กลับมาอารมณ์ดีได้เหมือนเดิม อารมณ์ขึ้นๆลงๆได้ง่ายๆแบบนี้นับว่าเป็นปกติของพศวัตเลยทีเดียว
"เข้างานกันเถอะ"ชายหนุ่มว่า พลางทำท่าจะเปิดประตูรถ แต่อยู่ๆก็ดึงเขนของคนที่ทำท่าจะลงไปก่อนเข้ามาหาตัว มือแกร่งจัดคอเสื้อให้เข้าที ดวงตาสีเข้มนั้นสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"อ่ะ......" สมปองตกใจเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็หันมาจัดคอเสื้อนอกให้
"ไม่เป็นไรครับคุณแมกซ์ผม...ทำเองได้" เด็กหนุ่มว่ามือจับที่ข้อมือของอีกฝ่ายขั้นตอนการป้องกันตัวเป็นไปอย่างอัตโนมัติ
"น้อย .. ที่บอกว่าเข้าไปในงานแล้วอย่าห่างจากพี่น่ะ พี่พูดจริงๆนะ"พศวัตพูดเสียจริงจัง มือที่ถูกจับเอาไว้นั้นดึงมืออีกฝ่ายเข้าหาตัวช้าๆ
".....คุณแมกซ์จะเป็นห่วงทำไมครับ..."ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มสงสัย
"มันก็งานเลี้ยงของพี่เทียนเขานี่ฮะ....ไม่เห็นมีอะไรน่าห่วงเลย จะมีอะไรกันเชียว อีกอย่างนะคงไม่มีลุงไหนมาเมาวิ่งไล่เตะกันเหมือนแถวบ้านผมหรอกจริงป่ะ แถวนั้นเขาเมากันทีนะแทบเอาปืนมายิงกันเลยนะ"
"มันจะไม่"เตะก้น" น่ะสิ....พี่พูดจริงๆนะ" ดวงตาสีเข้มเหลือบมองไปที่นอกรถ ชายหนุ่มกลุ่มใหญ่ที่เป็นเพื่อนเที่ยวของเขาและทินกฤตกำลังเดินผ่านรถของเขาไปและหนึ่งในนั้นจะต้องสนใจคนที่มากับเขาอย่างแน่นอน
เมื่อคิดได้อย่างนั้น เขายื่นหน้าไปจูบเด็กหนุ่มเบาๆ แล้วถอนออก
"เข้าใจไหม?"
"........"เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ย เขาไม่ชอบที่อีกฝ่ายคิดจะทำแบบนี้ที่ไหนก็ทำ
"ผมไม่ใช่เด็กๆแล้ว...เอาเป็นว่าผมจะไม่ไปไหนเกินสายตาคุณแมกซ์ก็แล้วกันดีไหมครับ" ว่าพลางดันไหล่คนที่ขยับเข้ามาเสียใกล้ออก
"เดี๋ยวเสื้อคุณแมกซ์ก็ยับหรอก เบียดๆเข้ามา...ไปกันเถอะครับ คนมาเยอะแล้ว"
จนเข้าไปในร้านได้ เด็กหนุ่มได้แต่ยืนนิ่ง เขาแทบไม่กล้าเข้าใกล้ใครเลย เพราะทุกคนดู.....จะเป็น ผู้ชายไปเสียหมด บางคนก็ออกจะเหมือนดาราบางคนในทีวีที่ท่าทางเหมือนจะอ้อนแอ้นไปทางผู้หญิง
เขารู้ว่าคืออะไร แต่เขาไม่กล้าพูดออกมา เพราะมันจะสะท้อนเข้ากับสิ่งที่เขาทำลงไปกับ คนที่ยืนอยู่ข้างๆ
.....แต่...กู...ไม่ใช่...นี่หว่า....
"คุณแมกซ์ฮะ.........งานนี้......ไม่มีผู้หญิงจริงๆเหรอ"
" ไม่มี" พูดจบเขาก็จับมือสมปองเอาไว้ทันที พลางส่งสายตาถึงคนที่จ้องมองสมปองในลุคนักร้องเกาหลีตาเป็นมันพวกนั้น เด็กหนุ่มหน้าเสีย แต่ก็พยายามทำหน้าเข้ม...ร่างเล็กยืดอกผายขึ้นด้วยความคิดผิดๆว่าถ้าเก๊กให้แมนขึ้นอีกนิดจะได้ไม่ม่ใครมาสนใจ ก่อนจะมองหาทินกฤต เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยอยู่ไวๆ เด็กหนุ่ทละมือจากคนที่จับมือเขาเอาไว้ทันที
"พี่เทียน..." ว่าพลางก็ปรี่ไปหา ไม่ต่างอะไรจากลูกหมาที่ระริกระรี้ไปหาเจ้าของ...ต่างจากที่เก็กแมนเมื่อครู่ลิบลับ
"อ้าวน้อย....มาแล้วเหรอ กินไรยัง..เอาน้ำอะไร เบียร์ป่ะ" เจ้าของชื่อหันมาตอบรับโดยไม่ได้สนใจว่า สมปองกำลังอึ้งอยู่เพราะเขาเพิ่งจะละจากการกอดจูบกับผู้ชายอีกคนหนึ่งอยู่
"เป็นอะไรไปเจ้าตัวเล็ก...โอ้...วันนี้หล่อมาเชียว...มาซิ่พี่จะแนะนำเพื่อนพี่ให้รู้จัก" ว่าพลางก็โอบไหล่เด็กหนุ่มเดินพาเข้าไปยังกลุ่มเพื่อนของเขาที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่ที่โต้ะ
"โอ้ย เด็กที่ไหนวะเทียน น่ารักจัง มานั่งตักพี่มา" เสียงหนึ่งเอ่ยแซวพลางตบตักแต่สมปองส่ายหน้าพรืด
"ไม่เป็นไรครับขอบคุณ....เอ่อ...พี่เทียนฮะ ผมหิวน้ำ"
"หิวน้ำก็มากินแถวนี้ได้นะ...." อีกเสียงหนึ่งแซวมาอีก ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ
"ห่า พวกมึงทำเด็กกลัวแล้ว ไอ้เวร" ทินกฤตหันไปด่า ก่อนจะบอกให้สมปองไปหยิบขอแชมเปญจาก ที่เคาท์เตอร์มาให้ที
“ครับ พี่เทียน ” สมปองพยักหน้ารับคำมองหาเคาท์เตอร์ตามที่ทินกฤตบอก แม้จะไม่เคยกินแต่ก็น่าจะเดินไปบอกให้เขาหยิบมาให้ได้
+++++++++++++++++
"พี่ฮะ ขอแชมเปญแก้วนึง...กับ...เอ่อ...น้ำเปล่า" เด็กหนุ่มเอ่ยมีความรู้สึกว่ายังไม่กินเบียร์หรืออะไรน่าจะดีกว่าเมื่อมองไปรอบ พนักงานหลังเคาท์เตอร์บาร์ยิ้มเหมือนจะเยาะมากกว่า เมื่อได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่ม
" น้องเขายังไม่ถึง 18 กินน้ำเปล่ามันน่าหัวเราะรึไง?"เสียงหุ้มห้าวถามมาจากด้านหลัง ทำเอาพนักงานคนนั้นต้องทำหน้าเจื่อนทันที
"คุณแมกซ์...มาพอดีเลย..ผมมาขอแชมเปญไปให้พี่เทียน..." เด็กหนุ่มหันกลับมามองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาที่มองเลยไหล่ของร่างสูงไปนั้นเหมือนจะหวาดๆกับสายตาที่มองมาจากเพื่อนๆของทินกฤตที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่ที่โต้ะ
"ไหนล่ะ น้ำเปล่าของน้องเขา?" พศวัตพยักหน้ารับรู้ แต่ก็ยังไม่วายจะเอาเรื่องพนักงานคนนั้นต่อ เดือดร้อนให้ผู้จัดการของผับต้องออกมาขอโทษขอโพยทันทีด้วยรู้ว่าคนๆนี้คือใคร ซึ่งการทำให้เขาไม่พอใจ มันจะก่อให้เกิดเรื่องร้ายแรงขนาดไหน
"ขอโทษครับ นี่ครับ น้ำแล้วก็แชมเปญ" พนักงานว่าก่อนจะเลือนแก้วน้ำเปล่าและแก้วแชมเปญทรงสูงให้กับ อีกฝ่ายเด็กหนุ่มไม่รอช้าคว้าน้ำเปล่ามาดื่มอึกใหญ่
"คุณแมกซ์ฮะ เดี๋ยวผมเอาแชมเปญไปให้พี่เทียนก่อน เดี๋ยวพี่เขารอ..." เด็กหนุ่มทำท่าจะเดินไปแต่ก็เปลี่ยนใจ หันกลับมาหาพศวัต
"เดี๋ยวผมรีบบบบบกลับมา"ว่าแล้วก็รีบวิ่งฉิวไปยังทินกฤต ท่าทางที่มองจากไกลๆนั้นดูเหมือนทินกฤตจะพยายามยื้อสมปองเอาไว้ พศวัตคงรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงอยากจะให้เขาเดินเข้าไปร่วมวง แต่สมปองเห็นท่าทางแบบนั้นของพศวัตก็รีบยกมือไหว้ ขอตัวกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับมาหาพศวัตทันที
"ทำไมรีบกลับมาล่ะ?"ท่าทางสนใจความรู้สึกของเขาทำให้พศวัตยิ้ม มือแกร่งลูบผมอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะเหลือบสายตามองใครก็ตามที่หมายปองเด็กคนนี้อยู่
"ไม่เอาอ่ะ...คุณเทียน...ผมกลัวไปอยู่ตรงนั้นแล้วต่อยปากคน...แมร่ง...ปากหมานกว่าไอ้ฝรั่งบ้าที่ต่อยหน้าแหกไปนั่นซะอีก.."สมปองขมวดคิ้วนึกขนพองสยองเกล้าพอๆกับที่หงุดหงิด ที่มีคนมาพูดจาเหมือนเขาจะไปขายอะไรให้แบบนี้
"เห็นไหม บอกแล้วว่าให้อยู่ใกล้ๆพี่"ชายหนุ่มร่างสูงยิ้ม
"อยู่กับคุณแมกซ์ก็ใกล้เกินไปอยู่ดี..." เด็กหนุ่มหันมาว่า แต่สีหน้าท่าทางนั้นแสดงออกถึงความกังวลลต่อ สถานการณ์และบุคคลโดยรอบออกมาอย่างชัดเจนว่าแล้วก็หันไปหยิบแก้วน้ำที่วางเอาไว้เมื่อครู่มาดื่มอีกอึกใหญ่
"ผมก็อยากกินเบียร์นะ แต่...ถ้ากินไม่รู้จะเป็นไงมั้ง รู้สึก.....ห่วงสวัสดิภาพตัวเองพิกล...จะชกมวยยังไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย"
"ไม่กินน่ะดีแล้ว ก็ยังเด็กอยู่นี่" อีกฝ่ายว่า ก่อนจะยกแก้วเกล้าของตนเองขื้นดื่มจนหมด
"คุณแมกซ์รู้ว่าทำไมผมถึงไม่อยากกิน..ไม่ใช่ว่าเพราะผมอายุน้อยกว่าคุณแมกซ์หรอก" เด็กหนุ่มว่า ร่างเล็กกว่าขยับไปมาเล็กๆ ไม่ใช่ว่าขยับไปตามจังหวะเพลงแต่เป็นเพราะว่าอยู่ไม่สุขเสียมากกว่า
"งั้นออกไปข้างนอกกันเถอะ"มือแกร่งดึงอขนของสมปองให้เดินตามเขาไป เขาเข้าใจดีทีเดียวถึงสายตากระหายของคนที่มาในงาน แขกที่ได้รับเชิญในวันนี้ทุกคนคือเพื่อนเที่ยวของทินกฤต แน่แหละว่า พวกเขาไม่ได้สนใจผู้หญิงแต่มีเป้าหมายอยู่ที่เด็กหนุ่มๆที่คิดว่าน่ารักในสายตาของแต่ละคนเสมอ
"ผมไม่เข้าใจอ่ะ จะมองอะไรนักหนา...นี่คุณแมกซ์ ผมมันน่ามองปานนั้นเลยเหรอฮะ เว้ย...รมณ์เสียนะนี่... " ปากเก่งพยายามทำตัวเหมือนอารมณ์เสียแต่ความจริงที่เดนทำท่าเหมือนจะหงุดหงิดงุ่นง่านนั้นเป็นเพราะว่ากลัวสายตาที่มองมาเหมือนอยากจะจับเขาถอดเสื้อผ้าทำ...อะไรๆที่เขาเห็นรามินทร์กับกตัญญูทำกันนั่นล่ะ
พศวัตปล่อยมือเมื่อพาอีกฝ่ายมาถึงที่ระเบียง ดวงตาคู่คมสบตาของสมปองนิ่ง
"ครับ?..." เด็กหนุ่มหยุดบ่นเมื่อหันมาเจอสายตาของอีกฝ่าย
"น้อย ..รู้รึเปล่าว่าทำไมงานนี้ถึงมีแต่ผู้ชาย?"
-
หึหึ .. จริงๆก็ยังอยากให้พี่แมกซ์ชัดเจนซะทีนะเนี่ย
แต่เจ้าน้อยก็ยังดูสับสนอยู่ เง้ออออ
ว่าแต่ นี่ถ้าคุณแมกซ์ไม่มาด้วย เจ้าน้อยจะรอดออกไปได้มั้ยเนี่ย เหอะๆ
-
แหงะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ น่ากลัวจริงจัง ป๋าแมกซ์ดูแลเด็กน้อยในปกครองดีๆนะเจ้าคะ งุงิ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง
:serius2:
แต่ไม่เป็นไร
เพราะ
เจ้าน้อย
น่ารัก
:o8:
-
น้อยเอ้ย...ที่โดนมองอ่ะ....เพราะเผลอไปทำหน้าแบบนี้ในผับรึเปล่า?
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/take-chan6.jpg)
:m25: :m25:
พี่แมกซ์ดูแลน้อยด้วยนะ ปล่อยให้เหลือบไรมาแตะละก็ :angry2:
-
นั่นสิ น้อยรู้เปล่า ว่าทำไมงานนี้มีแต่ผู้ชายน่ะ
พี่แมกซ์ดูแลน้อยดีๆหน่อยนะ
เสือ สิงห์ กระทิง แรด ตาวาวกันใหญ่แล้ว
บวกอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
-
พี่แมกซ์พาเจ้าน้อยไปซื้อเสื้ออีกล่ะ
อิอิ
จะป๋าไปไหนนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เหอๆ น่ากลัวอ่ะ มีแต่เสือสิงกระทิงแรดทั้งนั้นเลย
อยู่ใกล้ๆป๋าแมคซ์ไว้นะเจ้าน้อย เดี๋ยวจะหลง
นี่จะเป็นแผนของคุณเทียนที่จะให้ให้คุณแมคซ์ชัดเจนป่าวอ่ะ
ขอบคุณไรเตอร์ รอตอนต่อไปเจ้าค่ะ
-
"น้อย ..รู้รึเปล่าว่าทำไมงานนี้ถึงมีแต่ผู้ชาย?"เขาคิดว่านี่คงถึงเวลาที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้เสียที อย่างน้อยก็ได้อธิบายอะไรให้อีกฝ่ายเข้าใจได้บ้าง
"ก็....พอเข้าใจครับ" เด็กหนุ่มรับคำเสียงเบา
"ใช่ .. แขกในงานนี้ พี่ แล้วก็ไอ้เทียนมัน.......ไม่ได้สนใจผู้หญิง แต่สนใจผู้ชาย"ชายหนุ่มพยายามหาคำให้อีกฝ่ายเข้าใจได้ง่ายๆ เขารู้ดีว่าการที่เติบโตมาแล้วค้นพบว่าตนเองไม่ได้เหมือนคนอื่นนั้นเจ็บปวดเพียงใด สำหรับเขากว่าที่จะยอมรับในสิ่งที่ตนเป็นมันต้องใช้เวลาเช่นกัน
"เรื่องนั้น...ก็พอจะรู้อยู่หรอกครับ...คุณแมกซ์ก็..เคยพูด...แล้ว" เด็กหนุ่มอึกอัก
"แต่ผม..."และเขารู้ตัวดีว่าคืนนั้นที่บ้านของอีกฝ่าย เขาทำอะไรลงไป...
"แต่ผม..ตอนนั้นเพราะคุณมาจับแบบนั้นมันก็เลยตั้งอ่ะดิ่...ตอนนั้นมันช่วยไม่ได้ ผมไม่ใช่...ที่ผมเสร็จไปนั่นมันต้องหมายความว่าผมเป็นด้วยเหรอ" เด็กหนุ่มดูเหมือนลังเล สงสัยเหลือเกินที่ท้ายที่สุดของประโยคแล้วเป็นคำถาม ไม่ใช่ การปฏิเสธอย่างดื้อดึงเหมือนทุกที
"น้อย...มันไม่มีใครบอกได้หรอกว่าเราเป็นอะไร ตัวเรานั่นแหละที่จะรู้ตัวว่าเราเป็นอะไรกันแน่ บางคนรู้ตัวตั้งแต่เด็ก บางคนแต่งงานมีลูกมีเมียแล้ว เพิ่งจะมารู้ตัวเอาตอนแก่ก็มี"ชายหนุ่มอธิบายอย่างใจเย็น
" แต่ของพี่น่ะ ... ตอนแรกพี่ก็ไม่อยากเชื่อหรอกว่าพี่จะไม่รู้สึกอะไรกับผู้หญิงน่ะ"
เขาหลับตานึกภาพในวันนั้นของตัวเอง วันที่ตัวเขาวิ่งออกมาจากสถานบริการที่ได้จ่ายเงิน "ขึ้นครู"ไปแล้ว " แต่มันจริง ... พี่ทำอะไรแบบนั้นกับเขาไม่ได้ แต่ กลับรู้สึกกับผู้ชายถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองเป็น"อะไร "
"แต่...ผมไม่ใช่คุณแมกซ์นี่"เด็กหน่มตอบกลับมาด้วยคำพูดตรงๆ
"แค่ยังไม่ฟันผู้หญิงแล้ว..แล้ว...โธ่เอ้ย ทำไมตอนนั้นต้องรู้สึกแบบนั้นด้วยล่ะ...เห็นคุณมินกับเฮีย.. ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรอ่ะ ผมเสร็จด้วยซ้ำไปตอนเห็นตอนนั้นอ่ะ" เด็กหนุ่มพูดหน้าแดงก่ำ
คำพูดตรงๆนั้นทำเอาพศวัตถึงกับอึ้ง
" เสร็จเลยเหรอ? "
คำถามของพศวัตก็ทำให้คนถูกถามต้องแยกเขี้ยวใส่เหมือนกัน มันเป็นท่าทางเหมือนกับวันที่พศวัตวิ่งเข้าไปแล้วถามว่าสมปองเห็นอะไรไปบ้างไม่ผิดเพี้ยน
"ก็ลองเห็น ฟังเสียงสองคนนั้นดูดิ่...ไม่คิดมากจนตั้งขึ้นมาก็ให้รู้ไป"สมปองเดินไปผลักไหล่ของอีกฝ่ายด้วยความลืมตัว
"เพราะคุณแมกซ์นั่นล่ะ เล่นแผลงๆ ทำให้ผมหงุดหงิด แล้วก็ยังทำเรื่องแบบนั้นอีก...แล้ว...จนผมเป็นแบบนี้อ่ะ ทำไมต้องมาถามแบบนั้นด้วยเล่า"
มือแกร่งดึงมืออีกฝ่ายเข้ามาหาตัวแล้วกอดเอาไว้หลวมๆ แล้วพูดเล่น
" ทำไงดีนะ ...เป็นแบบนี้ไปซะแล้วเนี่ย "ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ
"ปล่อยครับ พอแล้ว ไม่ปล่อยผมจะต่อย" สมปองโวยวาย อีกฝ่ายชอบทำแบบนี้เสมอได้โอกาสก็ดึงเข้าไปกอด มันทำให้เขายิ่งสับสนเข้าไปใหญ่เพราะกลิ่นหอมๆกับความอบอุ่นจากร่างกายของอีกฝ่ายนั่นล่ะ ที่ทำให้เขา....ปฏิเสธสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาไม่ได้
"เงียบๆ สิ ไม่มีใครสนใจเราหรอก" พศวัตกอดร่างนั้นแรงขึ้นอีกเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลง
"ขออยู่แบบนี้อีกเดี๋ยวนะ"
"ไม่เอา...เดี๋ยวคุณแมกซ์ทำอะไรแปลกๆอีก "สมปองดันอีกฝ่ายออก ช่วงห่างที่มีเพียงแล็กน้อยไม่พอให้เขาง้างหมัดได้เลย
"เดี๋ยวพ่อตีเข่าแมร่งเลยนี่" เสียงสมปองกัดฟันกรอด
"เฮ้ย เห็นแบบนี้ พี่ก็เลือกนะเว้ยว่าจะทำที่ไหนเมื่อไหร่อะ"ชายหนุ่มหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่ายได้อีกแล้ว
"ก็ที่ไหนเมื่อไหร่ ก็บนรถ ที่ร้าน เมื่อกี้ก็ด้วย...คนเขาเห็นกันหมดแล้ว ผมก็อายเป็นนะ" สมปองสวนกลับทันควัน
"ไม่ใช่...นึกจะจูบก็จูบเสียหน่อย" ท้ายคำหน้าสมปองแดงก่ำ ก่อนฉวยโอกาสตอนอีกฝ่ายหัวเราะดันคออีกฝ่ายออกห่างจากตัว ด้วยแรงที่ลืมยั้งไปนิด
"โอ๊ย! เจ็บว่ะ เล่นแรงนะเรา"พศวัตจับต้นคอที่เป็นรอยแดงตัดกับผิวขาวๆนั่นอย่างชัดเจน ไม่แน่ใจว่าได้ยินเสียงกระดูกคอลั่นดังกร็อบแกร็บหรือเปล่า
"ผมเตือนแล้วอ่ะ... ดีนะนักมวยเก่าไม่ตีเข่า ผมน่ะขวาตายซ้ายสาหัสนะครับ" ว่าพลางตั้งการ์ดแบบมวยไทย ไม่ได้เข้ากับชุดแบบเกาหลีที่ใส่อยู่เลย
"แต่ตรงกลางตั้งโด่เด่" พศวัตต่อให้อีกประโยค แล้วขยับออกห่าง มือก็กุมคอ
"เจ็บว่ะ"
"ชิ...."เสียงสมปองทำเสียงไม่พอใจ แต่ก็เดินเข้าไปดูอย่างช่วยไม่ได้
"ขอโทษครับ ผมลืมตัวไป”เด็กหนุ่มยกมือไหว้ ก่อนจะขอดู
"ขอดูหน่อย คอเคล็ดรึเปล่าฮะ ดันไปเต็มแรงเลย..."
"ก็เจ็บน่ะสิ"ชายหนุ่มก้มลงให้อีกฝ่ายดูรอยแดงๆได่ชัดๆ
"เชื่อเลย ตั้งแต่มาสนใจเราเนี่ย พี่นี่เจ็บตัวตลอด " พศวัตบ่นไปเรื่อย
"โทษผมได้ไง โทษตัวเองดิ่........" เด็กหนุ่มผละออกจากอีกฝ่าย
....ผมแทบไม่ได้คิดว่าคุณจะมาสนใจผมด้วยซ้ำ.......
++++++++++++++++++
เสียงอึกทึกดังมาจากด้านใน เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"ผมรู้สึกเหมือนไม่อยากสนุกแล้วซิ่...ไม่น่าสนุกเลยอีหร็อบนี้...แต่ผมยังไม่ได้คุยกับพี่เทียนเลย"
"มีอะไรต้องคุยอีกล่ะ? " พศวัตถามเสียงกระชากเล็กน้อย เขาไม่ชอบใจนักที่สมปองสนใจคนอื่นมากกว่าตนเอง
"ก็...มันวันจะแต่งงานพี่เขาอ่ะ...อยากบอกแสดงความยินดี" เด็กหนุ่มหันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์ ไม่ดีใจที่พี่เขาจะแต่งเหรอครับ การ์ดก็ไม่อยากได้ งานก็ไม่อยากมา..."ว่าพลางก็เดินเข้าไปหามองหน้าของร่างสูงอย่างสงสัย
"หรือคุณแมกซ์ไม่อยากให้พี่เขาแต่ง... "
" ก็มันเป็นเกย์ จะแต่งงานกับผู้หญิง ก็เท่ากับการโกหก ไม่ใช่รึไง? " ชายหนุ่มย้อนถาม ดวงตาคู่คมเสมองไปทางอื่น เหตุผลที่อ้าง เขาใช้มาตลอดตั้งแต่ต้น จนต้องทะเลาะกับว่าที่เจ้าบ่าวอย่างรุนแรงหลายหนแต่เหตุผลที่แท้จริงแล้ว
มันก็แค่..........เพราะเขาไม่ต้องการให้ทินกฤตอยู่อย่างไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ด้วยการแต่งงานกับคนที่ไม่มีทางรักได้ก็แค่นั้น ..............
"คุณแมกซ์ชอบทำหน้าแบบนั้น" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงดังพอให้อีกฝ่ายได้ยิน มือสากของเด็กหนุ่มยกขึ้นแตะใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว
"ทำหน้าเหมือนคนเหงา"
"เปล่า..นี่ "ชายหนุ่มปฏิเสธ มือแกร่งจับมือแข็งๆที่แตะหน้าเขาไว้ขึ้นมาจูบเบาๆ
"มีเราอยู่ด้วย พี่จะเหงาได้ยังไง "
"ผมไม่ได้เป็นอะไรกับคุณแมกซ์ซักหน่อย...." เด็กหนุ่มดึงมือออกทั้งที่การกระทำเมื่อครู่ของอีกฝ่ายทำให้หน้าของเขาแดงไปหมด สัมผัสบนฝ่ามือ ทำให้ใจเต้นจนทำตัวไม่ถูก
"เข้าไปข้างในกันดีกว่า... อยู่ข้างนอกเห็นคุณแมกซ์ทำหน้าแบบนี้ ผมยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่" ว่าพลางก็เดินเข้าไปด้านใน มือขยี้ผมของตัวเองเพราะไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหนดี
++++++++++++++++++
เมื่อเปิดประตูทางด้านหลังเข้ามา เสียงยังอึกทึกครึกโครมอยู่ไม่เปลี่ยน เจ้าของงานดูจะกำลังสนุกสุดเหวี่ยงเหลือเกินอยู่ที่กลางร้านที่เปลี่ยนสภาพเป็นฟลอร์เต้นรำขนาดย่อมไปแล้ว
"น้อย...มานี่ซิ่ มาเต้นกัน" เมื่อเห็นเด็กหนุ่มเดินเข้ามาทินกฤตก็เดินไปคว้าตัวของสมปองเอาไว้ทันที
"ขอยืมตัวหน่อยนะ พ่อสมภาร" ไม่วานยังกวรประสาทพศวัตก่อนจะดึงมือของเด็กหนุ่มเข้าไปกลางฟลอร์
คนที่เพิ่งถูกเรียกว่าสมภารยักไหล่เล็กน้อยแล้วเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่เคาท์เตอร์ ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะนั่งดิ่มเงียบๆ เพียงไม่นานก็มีคนเข้ามาขอทำความรู้สึก ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธไมตรี หากว่าไม่ตรีนั้นไม่ได้ทอดสะพานเขาไปยังเรื่องอื่น ดวงตาคู่คมมองร่างเล็กของเด็กหนุ่มที่เต้นกับว่าที่เจ้าบ่าวอยู่กลางฟลอร์ดูเจ้าตัวจะสนุกอยู่ไม่น้อย นั่นก็พอให้วางใจได้
แต่ดูเหมือนว่าความสนุกของสมปองจะไม่ได้ยืนยาวเท่าใดนักเมื่อเพื่อนจากกลุ่มของทินกฤตเดินเข้าพยายามจะเต้นช้อนอยู่ที่ด้านหลังของเด็กหนุ่ม แม้จะพยายามขยับออกห่างแล้วยิ่งเหมือนกับโดนต้อน สมปองเม้มริมฝีปากแน่น เขาพยายามอดทนกับอะไรก็ตามที่ดุนดันอยู่ด้านหลัง จนกระทั่ง... มือของผู้ชายคนนั้นเข้ามาจับเอวของเด็กหนุ่มจนแทบจะรั้งสะโพกของสมปองเข้าหาตัวให้เบียดเสียดกับช่วงล่างของตนเอง
"ตูดงอนดีจัง" เสียงเอ่ยชมดังที่ข้างหูพร้อมกับมือที่ขยำเข้ามาเต็มแรง
"ตูดพ่อมึงซิ่!!" ด้วยความอดทนที่หมดลงอย่างรวดเร็วศอกซ้ายฟันเข้าที่ข้างกกหูของคนนั้นจนเซไปอีกทาง เด็กหนุ่มฉวยจังหวะนั้นฟาดแข้งเข้าไปที่กลางลำตัวของเพื่อนของทินกฤตอีกระลอก่อนจะขยับตัวถอยออกมา มือตั้งการ์ดดวงตาเป็นประกายโรจน์ด้วยความโกรธ
“เฮ้ยยยย” สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ทินกฤตถึงกับหน้าเสีย เมื่อคนที่ลงไปนอนโอดโอยอยู่ข้างล่างนั้นกร่นด่าเด็กหนุ่มอย่างรุนแรง เสียงเพลงที่ดังอึกทึกไปทั้งฟลอร์ถูกปิดทันที
"ห่าแม่งมาจับตูดกู มาเป็นแขกเว้ย ไมได้มาขาย แล้วกูก็ไม่ใช่หมูไม่ต้องมาลองจิ้มว่าสดไม่สด อยากจิ้มแม่งไปจิ้มตูดพ่อมึงเหอะ ไป" เด็กหนุ่มด่าไม่ได้ไว้หน้าทินกฤต เขาโกรธเสียจนลืมตัวไปหมดว่าอยู่ต่อหน้าคนนับสิบ
"ไอ้เทียน! มึงเอาเพื่อนมึงออกไปเลย" พศวัตปราดเข้าไปดึงตัวของสมปองเอาไว้ สายตามองทินกฤตและเพื่อนอย่างเอาเรื่อง เขายอมตามใจสมปองพามาในงานแบบนี้ ไม่คิดเลยว่า "เพื่อน" ของเขาจะให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเด็กคนนี้ได้ มือแกร่งดึงมือสมปองเอาไว้ ทำท่าจะดึงให้กลับด้วยกัน
"มึงนั่นล่ะ เอาเด็กมึงออกไปเลย ไอ้ห่า หวงก้างแล้วพามาไมวะ...." เสียงเพื่อนของทินกฤตสวนกลับทั้งๆที่กำลังจะลุกตามแรงดึงของทินกฤตท่าทางดูจะจุกอยู่ไม่น้อย
"กูไม่ใช่กระดูก เจ้านายกูก็ไม่ใช่หมา...ปากดีเดี๋ยวพ่อหนุมานถวายแหวนให้เลยนี่ เอาอีกดอกไหม" ว่าพลางก็ทำท่าจะกระโจนเข้าไปใส่อีกฝ่ายเสียเอง แต่ทินกฤตเป็นคนเอาตัวเข้ามาบังเอาไว้
"น้อย......นี่มันงานพี่นะ...." ดูท่าทางทินกฤตเองก็ไม่พอใจเช่นกัน
"แต่มันจับตูดผมอ่ะ...." สมปองเถียงเสียงดัง ทินกฤตสบตาพศวัตนิ่ง
"มึงมาคุยกะกู...น้อยด้วย...มา" ทินกฤตว่าขยับเท้าไปทางด้านหลังเล็กน้อยเป็นเชิงชวนให้อีกฝ่ายเดินตามมาแต่ก็ต้องหยุด เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อน
" มึง ไล่เพื่อนมึงออกไปด้วย "ชายหนุ่มไม่ยอมเดินตาม เขายืนยันคำเดิม ดวงตาสีเข้มสบตาว่าที่เจ้าบ่าวอย่างเอาเรื่อง
"ทำไมกูจะต้องไล่คนหมู่มากออกไปจากงาน ของกูด้วย" ได้ยินแบบนั้น ทินกฤตหันกลับมามองหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง
"ทุกคนมาที่นี่เพื่อจะสนุก กูห้ามไม่ได้ "ทินกฤตมองหน้าของพศวัตนิ่ง "กูไม่ไล่ งานของกู มึงจะทำไม"
"ได้ งั้นมึงก็สนุกต่อก็แล้วกัน ไป น้อย กลับ"พศวัตสบตาอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง มือแกร่งกระตุกมือที่จับแขนเด็กหนุ่มเอาไว้ให้เดินตามเขาไป เจ้าของงานยืนนิ่งอยู่ที่กลางร้าน ก่อนจะเดินตามคนทั้งสองออกไปยังด้านหน้าร้าน...
++++++++++++++++++
"ไอ้แมกซ์...มึงเป็นห่าอะไรอีกวะ...แม่ง ทำงานกูกร่อยหมดเลย..."ชายหนุ่มกระชากไหล่ของร่างสูงเอาไว้
"มีหน้ามาถามอีกเหรอ? เพื่อนมึงทำอะไร มึงก็เห็นนี่ กูจะพาเด็กมันกลับแล้ว "พศวัตหันไปตามแรงกระชาก เขาไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และแน่นอนว่าทินกฤตเป็นคนผิดเต็มๆ
"มึงก็แค่โกรธ...มึงรู้อยู่แล้วว่าอะไรจะเกิดขึน แต่มึงก็ยังตามใจที่จะพาเด็กมันมา...ทำไม..หลงเด็กเข้าให้เแล้วหรือไง" ทินกฤตเอ่ยไมได้สนใจเลยว่า สมปองยังยืนอยู่ตรงนั้น
"ไอ้เทียน!"เสียงตะคอกนั้น ทำให้สมปองถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
"น้อย...ไปรอพี่เขาที่รถไป" เมื่อได้ยินเพื่อนขึ้นเสียงแบบนั้นทินกฤตจึงหันไปหาสมปองที่ยังดูตกใจไม่หายให้เดินไปที่รถ ท่าทางเด็กหนุ่มนั้นอึกอักเหมือนอยากจะพูดอะไร
"พี่บอกให้ไปรอ แมกซ์ที่รถไง ขอพวกพี่คุยกันก่อน เดี๋ยวมันก็ตามไปแล้วล่ะ ไม่นานหรอก" แม้น้ำเสียงจะเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตรแต่น้อยเห็นได้ในสายตานั้นว่าอีกฝ่ายกำลังข่มขู่ แต่เขาไม่กล้าโต้ตอบอะไรจึงพยักหน้าดวงตากลมโตเหลือบมองเจ้านายของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปทางที่จอดรถ
++++++++++++++++++
"มีอะไรจะพูดกับกูอีก?" เมื่อสมปองเดินไปที่จอดรถ ชายหนุ่มร่างสูงจึงเอ่ยถาม อารมณ์เขาไม่ได้เย็นลงเท่าไหร่เลย
"มึงนี่...ท่าจะหลงเด็กเอาจริงๆซิ่นะ" ริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่มร่างสูงยิ้มหยัน
"กูคิดไว้แล้วเชียว อย่างมึงน่ะ...ปากก็พูดดีไปอย่างนั้น..."
" ทำไม? มึงจะบอกว่า เพราะมึงเอามันไปอัพเกรด กูถึงได้สนใจ มารักมาชอบมันรึไง? "คิ้วหนาของพศวัตขมวดอย่างเอาเรื่อง
"หรือมึงจะเถียง.." ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ
"มึง เป็นคนบอกไม่เอาๆ...มึงเป็นคนบอกว่าจะไม่สนใจเด็กนั่น...มึง บอกวามันไม่ใช่สเปคมึงแม้แต่น้อย และมึงเป็นคนบอกให้กูเลิกเล่นเกมส์นี้เอง" ปลายนิ้วของทินกฤตจิ้มลงไปบนอกของอีกฝ่าย
"ทุกอย่างมันเป็นเพราะมึง...เรื่องมาก...มึง...ชอบกูมากเกินกว่าจะให้กูไปแต่งงานกับใคร ทั้งๆที่มึงยังไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าว่าที่เมียกูด้วยซ้ำ..."
"หึ... มั่นใจนักนะมึง"แม้ว่าจะถูกตอกกลับถึงทุกสิ่งที่อยู่ในใจ แต่พศวัตก็ดึงมืออีกฝ่ายออกทันที
"แน่นอน...มึงคิดว่ากูเป็นใครล่ะ มึงกับกูรู้จักกันมากี่ปี...ถ้ามึงไม่เรื่องมากกับอีแค่เรื่องจิ๊บจ๊อยแค่นี้...มึงกับกูก็คงไม่ต้องมาเล่นเกมส์นี้ ไม่ซิ่ กูแค่ช่วยตอนแรก พาเด็กไปอัพเกรด แต่มันไม่ใช่กูนี่ที่ทำตัวเป็นพ่อพระ...บอกว่าจะไม่กินเด็กยังเด็กเกินไป .... เป็นมึงต่างหากที่พอเห็นเด็กมันน่ารักเข้าหน่อยก็อดใจไม่ไหว... คนอย่างมึง มันก็ไอ้พวกมือถือสากปากถือศีลไปวันๆล่ะว้า...ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ อร่อยไหม"
"หุบปากเน่าๆของมึงซะ ไอ้เทียน"พศวัตตวาดเสียงดัง มือแกร่งกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายมา มืออีกค้างก็ง้างหมัดขึ้นหมายจะต่อยให้หยุดเสียที
"ถ้ามึงดูถูกพวกกูอีกครั้งเดียว เจ็บตัวแน่! "
"คุณแมกซ์ไม่ต้องต่อยผมต่อยเอง..."
เสียงสมปองดังขึ้นจากด้านหลัง เด็กหนุ่มเดินเข้ามาหาทั้งสองคน ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความสับสนจากสิ่งที่ได้ยิน เขาเดินกลับมาเพราะคิดว่าไม่อยากจะปล่อยให้พศวัตอยู่กับทินกฤตกันสองคน อาจเป็นเพราะรู้แล้วว่า พศวัตนั้นดูจะให้ความสำคัญกับทินกฤตมากก็เป็นได้
"แต่ก่อนผมต่อย...มันจริงไหมฮะ คุณแมกซ์ ที่..........พี่....ไม่ซิ่ คุณเทียน พูด"
"ไม่ต้องสนใจมัน น้อย เรากลับเถอะ "พศวัตดึงมือของสมปองให้ตามเขาไป มันไม่ใช่ตอนนี้ เวลานี้ที่ควรบอกเลย
"ไม่...คุณแมกซ์ไม่เคยตอบคำถามผม...ตอบผมซิ่ฮะ..."แต่สมปองกลับดึงมือออกจากการเกาะกุมของพศวัต
" ไม่ใช่ตอนนี้! "
-
:z13:
ชิส์
งอนคุณเทียน
ไม่มีสาเหตุ
-
อ่า .. ไมพี่เทียนพูดงั้น - -"
ใกล้จะได้กินมาม่าแล้วสินะคะ .. เหอๆ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
พี่เทียน...พีจังไม่เข้าใจความคิดของพี่เทียนเท่าไร
แต่พีจังรู้นะ ว่าพี่เทียนทุกครั้งที่พี่เทียนพูด พี่เทียนก็เสียใจเหมือนกัน
เพื่อนกันเนอะ เพื่อนกัน... แค่นั้นจริงๆ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/70.jpg)
-
แล่ว แล่ว แล่ว อีเว้นท์เข้าคุณแมกซ์อย่างจัง
สงสารน้อยอ่ะ ไม่รู้ว่าพอรู้ว่าตัวเองเป็นแค่เกมส์จะรู้สึกแย่ขนาดไหน
นี่แค่สับสนว่าตัวเองเป็นอะไร ต้องการอะไรก้อคงรู้สึกแย่อยู่แล้ว
คราวนี้อีตาคุณแมกซ์จะแก้ตัวยังไงล่ะเนี่ย รู้สึกว่า...มาม่ากำลังจะลงหม้อไงไม่รู้
-
เจ้าน้อยโชคดีเจอเหี้ยสองตัว เหี้ยที่เอาความรู้สึกของเด็กมาเล่น :z6:
-
:angry2: ตอนนี้แหละ สารภาพออกมาซะ
โถน้อยเอ๊ยต้องมาเป็นหมากให้คนที่ไม่รู้ใจตัวเอง จับเดินเล่นบนกระดาน
เคยคิดว่าเทียนก็คงเป็นแค่คนรักสนุก คงไม่เลวจริงจังอะไร แต่ที่บอกว่า"ทำไมกุต้องไล่คนหมู่มากออกไปด้วย นี่มันงานกุ" บอกตรงๆกรุรับไม่ได้ว่ะ
:angry2: เลวจริงๆ ทินกฤต
-
ไหมล่ะ คุณแม๊กซ์ เจอคำถามที่ไม่กล้าตอบ
ส่วนเจ้าน้อย เลือดขึ้นหน้าแล้ว เห็นช้างเท่ามด
มารอฟังคำตอบของคุณแม๊กซ์ ว่าจะไปไหนมา สามวา สองศอกหรือเปล่า
+1 ให้คนละแต้มนะครับ :z1:
-
:o12:สงสารน้อยอะ รู้ความจริงจนได้
มาต่อไวๆนะค้าาา ค้างอะ :z3: :z3:
-
โห เอาเข้าจริง คุณเทียนนี่เลวของแท้เหมือนกันนี่หว่า
แถมยังตอบมาอีก ว่าให้เพื่อนมาสนุกกัน แล้วเจ้าน้อยเป็นของเล่นหรือไง
พี่แมกซ์ยังมีแก่ใจ ถึงจะเริ่มจากความรู้สึกแบบไหน แต่ท้้ายแล้วก็ยังปกป้องเจ้าน้อยนะ
โอกาส หรือ วิกฤติกันละนี่ เอาความจริงใจเข้าแลกนะแมกซ์
:L2: ขอบคุณมากค่ะ
-
อย่าม่านานนะคะ ขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
T_________________T
แต่......ป๋าจัดการได้อยู่แล้วล่ะเนอะ พลีสๆๆๆ
ปล.น้อย อย่าเพิ่งใจเร็วใจร้อนจนทำให้ตัวเองเจ็บนะคะ :กอด1:
ปล.อีก จริงสินะอิพี่แมกซ์กะคุณเทียนมีซัมธิงวรองๆกัน งุงิ
-
เอาแล้ววววววววววววว
น้อยรู้ความจริงแล้วอ่ะ
ใครจะโดนต่อยละเนี่ยย
-
:z2: ความจริงเริ่มปรากฏ :z2:
โปรดติดตามตอนต่อไป
:pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วชอบเทียนแฮะ อย่างน้อยก็ตรงไปตรงมากับความรู้สึกของตัวเองมากกว่าแมกซ์
ส่วนน้อยขึ้นหิ้งไปค่ะ... น้องเป็นที่หนึ่ง
เชียร์ให้น้อยตื้บทั้งสองคนเลยค่ะ :z6:
-
เตรียมชามไว้กินมาม่า
-
:sad4: ต้มน้ำร้อนรอต่อไป
-
หน่อย เหอะ คุณแม็กซ์นี่ในที่สุดเรื่องก็แดงจนได้ ความลับบ่มีในโลกเน้อ :m16:
รีบๆ เคลียร์ตัวเองเลยนะ :m31: :m31:
-
นั่น !!!!
เอาแล้วววววววววว,, น้อยจะรู้เรื่องทั้งหมดหรือยังนะเนี่ย
-
:monkeysad:น้อยรู้ความจริงแล้วเหรอ :m15:+1 ให้น้อย อ่ะ
-
รอตอนต่อไป
แต่ไม่เอานะมาม่า
+1
-
พี่เทียน นะ พี่เทียน
คุณแม๊กซ์ก็เหมือนกัน
อ่านทีไร ใจสั่นตลอด
-
เฮ้อออออ....และแล้ว
เทียนคงไม่ได้ชอบป๋าแมกซ์ใช่มั้ยเนี่ยยย อย่าน้าาาาา ไม่อยากต้องมาสงสารเทียนตอนท้ายอ่ะ
แต่ตอนนี้งานเข้าป๋าเต็มๆแล้ว สมมมมมม น้อยโชว์ลีลาแม่ไม้มวยไทยหน่อยเร้วววว
-
คุณเทียนเค้าคิดไรอยู่อ่ะ ทำไมถึงพูดอย่างงั้นอ่ะ
-
ที่คุณแมกซ์ไม่พอใจเรื่องแต่งงานของคุณเทียน ก็เพราะคุณแมกซ์แอบคิดไม่ซื่อกะเพื่อนสนิทตัวเองนี่เอง...เฮ้อออ อ ออออ
แล้วอย่างนี้ เจ้าน้อยของเรา(?) จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย...จากนี้ไปคนอ่านคงได้ซดมาม่าเป็นอาหารรอบดึกกันถ้วนหน้า -*-
คุณเทียนเองก็นะ...อย่าบอกนะว่าพอเห็นคุณแมกซ์สนใจเจ้าน้อย แล้วตัวเองก็กลับรู้สึกหวงของขึ้นมาอีกหน่ะ
ไม่ง้านงานนี้ได้ยุ่งอิรุงตุงนังกันเป็นแน่แท้...
คุณแมกซ์จะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำเข้าเสียสิ...อย่าปล่อยให้อะไรต่อมิอะไรมันยุ่งวุ่นวายจนเกินแก้ไขนะ
ช่วยชัดเจนในความรู้สึกเสียที...ทำเด็กมันเสียคนไปแล้ว...ก็อย่าทำให้เด็กมันต้องเสียใจไปมากกว่านี้
สงสารเจ้าน้อยเหอะ...ไม่รู้อะไรด้วยเลย...แต่ก็ต้องถูกลากมาติดบ่วงแบบนี้...นี่ถ้าเกิดแท้จริงแล้วเจ้าน้อยเป็น ผช ธรรมดา
แต่เพราะคุณแมกซ์ทำให้เจ้าน้อยไม่ธรรมดาเนี่ย...เค้าคิดไม่ออกเลยนะ...ว่าเจ้าน้อยจะเสียใจขนาดไหนอ่ะ >[]<
-
เวลาเจ้าน้อยโมโหนี่ก็น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย
ต่อยหน้าทั้งพี่แม๊กซ์พี่เทียนไปเลยคนล่ะทีสองที เอาให้หายแค้นเลยเจ้าน้อย (น่าหมั่นไส้ทั้งคู่เลย)
:เฮ้อ: แล้วสุดท้ายคนที่เจ็บปวดที่สุดก็เป็นเจ้าน้อยสินะ
วิ่งไปสั่งแก๊ส เตรียมต้มน้ำชงมาม่าดีกว่า ...
-
อ้าวเทียน พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูก ก็เข้าใจว่ามาสนุกกัน แต่น้องมันไม่ได้เต็มใจจะมาเจออะไรๆแบบนี้ แทนที่เทียนจะเข้าข้างน้อง กับเข้าข้างคู่ขาซะนี่ เจ็บใจแทนน้อยว่ะ อุตส่าห์นับถือ
ส่วนแมกซ์ พูดให้ดีๆละกัน งานจะเข้าไม่เข้า ก็อยู่ที่คำพูดตัวเองแหละคราวนี้
-
น้อยเอ๊ย..ป้าล่ะสงสารความรู้สึกของเอ็งจัง
ตอนนี้คงทั้งสับสนกับตัวเอง คงทั้งผิดหวังกับคุณเทียน
คงทั้งอึดอัดขัดใจสงสัย กับทีท่าที่คุณแม็กซ์มีต่อตัวเอง
แถมยังคงกรุ่นโกรธกับเพื่อนคุณเทียนอีก
คุณแม็กซ์ หวังว่าคำตอบของคุณคงไมทำร้ายน้อยนะ
-
มาทำให้น้อยหวั่นไหวอีกแล้ว ไม่จริงจังอะไรสักอย่าง กั๊กไปซะหมด
จะทำอะไรก้อเอาให้มันจริงซะทีสิคุณพี่แมกซ์ มันอึดอัดแทนน่ะเนี่ย
-
เจ้าน้อยโชคดีเจอเหี้ยสองตัว เหี้ยที่เอาความรู้สึกของเด็กมาเล่น :z6:
ขออนุญาต Quote ครับ ถูกใจจริงๆ +1ให้ครับ
-
เฮ้ออออ
และแล้วความสนุกของ ผช.สองคน ก้อเป็นที่ประจักษ์
หวังว่ารักของพี่แมกซ์ จะช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้น
เจ้าน้อย เป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลย
ต้องมาเป็นเหยื่อ
โอ้ยยยย คุนพี่โซแซดดดด ค่ะตัวบิ๋มมม
-
ใจเย็นๆนะเจ้าน้อย เชือดนิ่มๆ o18 เอาแค่ปางตายก็พอ
-
ตื่นเต้น!
:sad4:
ค้างอย่างร้ายแรง
:a5:
เล่นกับความรู้สึกคนอื่น!
:z6:
สักที
:m16:
-
" ไม่ใช่ตอนนี้! " พศวัตเผลอตวาดใส่อีกฝ่ายก่อนจะนึกขึ้นได้ ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก แล้วเอ่อยกับอีกฝ่าย น้ำเสียงนั้นร้องขอมากกว่าจะเป็นคำสั่ง
" กลับไปกับพี่ก่อน ได้ไหม? "
สมปองส่ายหน้า ริมฝีปากนั้นเม้มแน่น
"ตอบผม..."
"แล้วทำไมไม่บอกเด็กมันไปล่ะ แมกซ์..." ทินกฤตยิ้ม
"ก็บอกมันไปซิ่ ว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง...ทำไมอยู่ๆ คนที่ไม่เคยสนใจใครอย่างมึง ถึงมาสนใจลูกจ้างในร้านตัวเองได้...ทำไมกูต้องซื้อของมากมายให้...เพียงเพื่อจะให้มึงชอบมัน" แม้จะพูดออกไปเองแต่ทินกฤตกลับรู้สึกเจ็บ เขาเองก็เอ็นดูเด็กหนุ่มคนนี้ไม่น้อย สมปองเป็นเด็กดี เขารู้สึกผิด ใช่... แต่บทบาทที่เล่นมาตลอดมันทำให้เขาต้องเล่นต่อไป
ได้ยินแบบนั้นสมปองหันไปมองหน้าของพศวัตทันที
"จริงหรือเปล่าฮะ คุณแมกซ์... พวกคุณเล่นเกมส์อะไรกัน...ทำไมต้องเอาผมเข้าไปเกี่ยวด้วย"
" .......................... น้อย ฟังพี่นะ "พศวัตรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้สถานการณ์แย่ๆกำลังจะเกิดขึ้น และแน่นอนว่าเด็กหนุ่มจะต้องโกรธและเสียใจมาก แต่เขาจะไม่ยอมให้ทินกฤตพูดอยู่ฝ่ายเดียวแน่ๆ
"เรื่องทั้งหมด มันเกิดจากการพนันบ้าๆของพี่กับไอ้เทียน ก็อย่างที่พี่บอกว่าทำไมพี่ถึงไม่อยากให้มันแต่งงาน และเพราะพี่ไม่ยอมไปงานแต่งงานของมัน มันถึงได้..... "ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เขาสบตาอีกฝ่ายไปตรงๆ
" ทำให้เรา..ดูน่าสนใจขึ้น สำหรับพี่ "
"พนัน?...ผมเนี่ยนะ?..."เสียงลมหายใจของสมปองดังขึ้นกว่าเดิม ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ แต่ไม่ใช่เพราะความเขินอายเหมือนอย่างทุกที
"แล้วที่ คุณ พาผมไปนั่น นี่ บอกว่าผมเหมือนน้องชายของคุณ...เอาผมไปทำโน่นนี่นั่น...เล่าเรื่องคุณแมกซ์ให้ผมฟัง เพียงเพราะเขาจะได้มาสนใจผมใช่ไหม...”สมปองหันกลับมาหาทินกฤต ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ
"แต่บอกไว้ก่อนนะว่า เราไม่ได้เหมือนน้องชายพี่เลย ไอ้หมอนั่นมันอ้วนจะตายห่า" ทินกฤตว่าพลางหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเจ้า “รถถัง” น้องชายของเขา
"พวกคุณเห็นผมเป็นอะไร!"เด็กหนุ่มตวาดลั่น เสียงหัวเราะของทินกฤตยิ่งทำให้เขาปวดหัว
"เห็นผมเป็นอะไรที่จะจับมาปั้นๆแต่งๆ แล้วก็ยกให้กันได้งั้นเหรอ... เห็นผมเป็นสิ่งของเหรอ ... " เสียงของเด็กหนุ่มสั่น
" ผมรู้ว่าผมมันก็แค่เด็ก...ผมรู้ว่าผมไม่ได้มีการศึกษาสูงส่งดีเด่นอะไร หน้าตาก็ดูไม่ได้ เป็นแค่ไอ้เด็กบ้านนอก... แต่ผมก็ยังเป็นคนนะ! ผมมีความรู้สึกนะ ไม่ใช่จะเอาไปพนันไป เล่น เป็นของเล่นระบายอารมณ์ของ ไอ้คนที่ทะเลาะกันเองแต่หาทางออกไม่ได้อย่างพวกคุณหรอกนะ ผู้ใหญ่เขาทำแบบนี้กันรึไง!!"
เสียงตวาดลั่น และหน้าตาที่เหมือนจะร้องไห้นั่น ทำให้พศวัตรู้สึกเจ็บจนแทบทนไม่ได้ชายหนุ่มขยับเข้าหาอีกฝ่ายแล้วดึงเอาร่างเล็กนั่นมากอดทันที
"ปล่อยผม!!" ไม่พูดเปล่า หมัดลุ่นๆซักเข้าที่กลางท้องของร่างสูงกว่าทันที
"เฮ้ย...น้อยเกินไปแล้ว โอ้ยย" ทินกฤตเข้าไปดึงไหล่ของสมปองแต่กลับเจอเข่าซัดเข้าที่ท้องลงไปกองอีกคน
"คุณ........ก็ไม่มีสิทธิ์จะมาห้ามผมหรอก" สมปองกัดฟันกรอด ก่อนจะเดินไปอีกทาง เขาไม่รู้ว่าจะเดินไปไหน แต่เขาไม่อยากเห็นคนสองคนนี้อีกแล้ว
"อึก น้อย! "พศวัตที่นั่งจุกอยู่กับพื้นพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วตามอีกฝ่ายไปทันที เขารู้ว่าเด็กคนนี้กำลังโกรธ แต่ยังไงก็ต้องกลับไปกับเขาเพราะนอกจากเขาแล้ว เด็กหนุ่มไม่มีใครให้ไว้ใจที่ไหนได้อีกแล้ว
"...เหี้ย....แม่งเข่ามาเต็มแรงเลย...แค่ก...."ทินกฤตพยายามลุกขึ้นมานั่งแต่มันจุกมากเหลือเกิน แต่เมื่อเห็นเพื่อนที่รีบวิ่งตามเด็กหนุ่มคนนั้นไปก็ทำเจ้าของงานเลี้ยงที่ยังคงดำเนินต่อไปนั้นต้องยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ถึงแผนจะแตกแต่อย่างน้อยก็ได้ผลวะ....ทีนี้มึงก็ไปจัดการเองแล้วกันวะ ไอ้แมกซ์...พอดีกูก็ไม่ได้คาดว่ามันจะเป็นแบบนี้ซะด้วย"
+++++++++++++
เด็กหนุ่มเดินออกไปจากบริเวณที่จอดรถของร้าน แสงไฟส่องสลัวไปตามทาง เด็กหนุ่มหันซ้ายขวาก่อนจะดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิดดูเงินที่อยู่ข้างในก่อนตัดสินใจโบกแท็กซี่ แต่พอบอกจุดหมายปลายทางก็เจอแท็กซี่ส่ายหน้าหนี เด็กหนุ่มมองรถแทกซี่แล่นออกไป เขาหันซ้ายไปก็เจอเงาร่างสูงกำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงมา สมปองถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเตะฝุ่นเตะก้อนกรวดแถวนั้น เขาไม่อยากจะมองหน้าคนที่เดินตามมา...แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาโกรธอะไรกันแน่ในหัวมันสับสนไปหมด
"น้อย! หันมานี่ อย่าทำแบบนี้ " มือแกร่งคว้าแขนของคนตัวเล็กกว่าเอาไว้แล้วจับให้กันมามองหน้า ในตอนนี้เขาเข้าใจดีว่าสมปองคงจะโกรธเขามาก แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่จะมีใครมาทำแบบนี้ใส่เหมือนกัน
".....แล้วคุณแมกซ์จะให้ผมทำยังไง...."เสียงที่ถามกลับมานั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ดวงตากลมนั้นจ้องหน้าของอีกฝ่ายเขม็งก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสมองไปอีกทาง
"กลับเถอะ .. ถ้าไม่อยากเห็นหน้าพี่ขนาดนั้น อย่างน้อยก็แค่ทนจนกว่าพี่จะไปส่งเราที่ร้านก็ได้ " ชายหนุ่มตอบกลับมา เขาแทบจะทนไม่ได้แล้วกับท่าทางแบบนั้นการที่คนที่ตัวเองชอบไม่อยากเห็นหน้าตัวเองนั้นมันเป็นอะไรที่เจ็บขนาดนี้เชียวหรือ
"ผมขอโทษฮะ...ที่ต่อยไอ้คนนั้น...ที่ทำให้คุณแมกซ์เดือดร้อน แต่ผมขอติดรถคุณแมกซ์กลับไปที่ร้านนะครับ..ผมไม่มีเงินค่าแทกซี่" เด็กหนุ่มยกมือไหว้อีกฝ่ายท่าทีห่างเหิน พูดไปก็ก้มหน้าก้มตาไม่ได้จ้องหน้าเขม็งเหมือนทุกครั้ง
คำพูดนั้นทำให้พศวัตขมวดคิ้ว มือแกร่งดึงแขนนั้นให้เดินตามเขากลับไปที่รถทันที
" ถ้าจะพูดอะไรแบบนี้ ก็เงียบๆไปดีกว่า .. กลับเถอะ พี่ไปส่ง "
"ครับ" เสียงสมปองรับคำเบาๆ ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนรถในใจเจ็บปลาบ แต่ตรงผิวที่ข้อมือที่อีกฝ่ายสัมผัสนั้นกลับร้อนผ่าว เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเขาควรจะรู้สึกอย่างไร ระหว่างความเจ็บใจที่ถูกกระทำเหมือนเป็นของเล่นกับความเจ็บร้าวที่รู้ว่าตัวเองนั้นก็เหมือนจะชอบอีกฝ่ายไปเต็มๆเข้าให้แล้ว
....ความจริงเราคงเป็นอย่างที่พี่จิ๊บพูดมาแต่แรก....แค่เรา...หัวแข็งเกินกว่าจะยอมรับ....
...แต่ถ้าชอบไปแล้วเจ็บแบบนี้ สู้กลับไปเป็นไอ้น้อยคนเดิมดีกว่าไหมเรา....
เด็กหนุ่มเผลอนั่งกอดเข่าบนเบาะรถหรูของพศวัต สองแขนกอดเข่าเอาไว้สายตามองไกลออกไปก็เห็นเพียงรถราที่ยังคงหนาแน่นบนถนนเท่านั้นเอง ท่านั่งแบบนั้นดูราวกับว่าจะปิดตัวเองไม่ให้พศวัตเข้าไปสัมผัสตัวจริงของเด็กหนุ่มได้อีก พศวัตเอื้อมมือที่แตะกับเกียร์ขึ้นหมายจะลูบผมอีกฝ่ายอย่างที่ทำมาตลอด แต่ก็กลับวางมือลงที่เดิม ตลอดทางกลับมีแต่ความเงียบที่อยู่เป็นเพื่อนของคนทั้งคู่
+++++++++++++
หากจะบอกข้อแตกต่างระหว่างอรรถนันท์กับสมปองไม่แคล้วต้องพูดเรื่องของความแตกต่างในการเผชิญหน้ากับคนที่ทำให้รู้สึกอึดอัดใจ สมปองต่างจากอรรนันท์ตรงที่เขาไม่มีที่อื่นให้ไป
เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่พศวัตกลับมาส่งเขาแล้วขับรถออกไปอย่างเงียบๆนั้น เด็กหนุ่มยังคงต้องตื่นมาทำความสะอาดร้านแต่เช้าตรู่เหมือนกับทุกๆวันและพศวัตเองก็ดูเหมือนว่าจะมาที่ร้านเพื่อช่วยขายแซนวิซและทำบัญชีเหมือนทุดครั้งแต่ที่ต่างไปก็คือบทสนทนาระหว่างทั้งสองคนนั้นแทบจะนับคำได้กันเลยทีเดียว
มันเป็นไปเกือบจะทั้งอาทิตย์จนกระทั่งในช่วบ่ายของวันหนึ่ง หลังจากที่แขกรอบบ่ายกลับออกจากร้านไปทำงานตามปกติ เสียงเตือนจากโทรศัพท์มือถือของพศวัตก็ดังขึ้นข้างๆตัวเจ้าของนั่นเอง
.... พรุ่งนี้ งานแต่งงานไอ้เทียน ทุ่มตรง ถึงโรงแรม ...
ข้อความที่ปรากฏที่หน้าจอทำให้พศวัตนึกขึ้นได้ จะว่าไปตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาแทบจะไม่ได้นึกถึงคนที่กำลังแต่งงานแม้แต่น้อยเนื่องจากทำตัวให้ยุ่งได้แทบทุกวัน หลังจากที่มีเรื่องกับเด็กในร้าน ไหนจะแฟ้มงานที่คุณหญิงจิตตราให้เลขาเอามาให้เขาศึกษางานอีก
เสียงจานกระทบกันดังขึ้นที่ด้านหลังสมปองกำลังยกจานขึ้นจากอ่างล้างจานกองสุดท้ายของวัน แต่ในหัวของเด็กหนุ่มก็กำลังคิดหาเรื่องอื่นให้ตัวเองทำต่อไปตลอดทั้งอาทิตย์เขาเช็ดถูแทบทุกอย่างในร้านขนาดที่อาจเรียกได้ว่าไม่เหลือแม้แต่กระเบียดนิ้วใดให้เช็ดถูกันอีกแล้ว
"น้อย" เสียงทุ้มเรียกคนที่ทำความสะอาดอยู่ด้านหลังพลางอ่านข้อความในโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายฟังอีกครั้ง
"ครับ" เด็กหนุ่มรับคำเบาๆก่อนจะหันไปคว้าผ้าขี้ริ้วมาเช็ดน้ำที่หกเปื้อนโต๊ะสแตนเลสจนสะอาดเอี่ยม
"ถ้าคุณแมกซ์ยังจะให้ผมไปก็คงต้องขอรบกวนคุณแมกซ์เอาเสื้อชุดนั้นมา....วันนั้นผมฝากไว้กับคุณแมกซ์บนรถน่ะครับ" เด็กหนุ่มหยุดมือก่อนจะมองหน้าของอีกฝ่าย แต่สายตานั้นเหมือนจะมองผ่านเลยไปเสียมากกว่าบนใบหน้าของสมปองดูเหมือนไม่ได้โกนหนวดมาซักพัก ผมเผ้าเองก็ดูยุ่งเหยิงไม่ได้สนใจจะแต่งตัวให้เรียบร้อยดูดีเหมือนก่อนหน้านี้
"งั้น พรุ่งนี้พี่จะมารับเรานะ ... ปิดร้านเสียก็ได้จะได้"เตรียมตัว"ตั้งแต่เช้า" พศวัตมองสภาพของอีกฝ่ายตรงๆ เด็กหนุ่มตั้งใจจะไม่สนใจตัวเองเพราะสิ่งที่ได้ยินในวันนั้นเป็นแน่
"ทราบครับ" สมปองรับคำสั้นๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจงานทำความสะอาดของตัวเองต่อ
+++++++++++++
วันต่อมาพศวัตรีบขับของตนเข้ามาร้านมาตั้งแต่เช้า เขาลงจากรถพร้อมกับชุดสูทที่สมปองทิ้งเอาไว้ส่วนชุดของตนนั้นยังแขวนอยู่ในรถยังไงวันนี้ ถึงเด็กหนุ่มจะไม่พอใจนักเขาก็ต้องทำให้สมปองกลับไปเป็นเด็กหนุ่มน่าเอ็นดูคนนั้นให้ได้ แม้จะแค่คืนเดียวก็ตาม
เหมือนจะรู้ว่าใครมา คนที่ตื่นเช้าอยู่เป็นปรกติเดินมาเปิดประตูให้กับเจ้านายของตัวเองทั้งๆที่ยังสวมชุดนอน กางเกงมวยกับเสื้อกล้าม ไม่ได้ต่างอะไรจากวันแรกๆที่ได้พูดคุยกัน จะแตกต่างไปบ้างก็ผิวที่ดูขาวขึ้นมาบ้างของสมปองเท่านั้น
"สวัสดีครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางยกมือไหว้คนอวุโสกว่า ก่อนจะยกมือขึ้นเป็นเชิงว่าจะขอถือเสื้อสูทชุดนั้นเอาไว้
"เอา .. นี่สูทเอาขึ้นไปเก็บ บ่ายๆก็ค่อยอาบน้ำแต่งตัว โกนหนวดด้วยล่ะ "คิ้วหนาขมวดกับท่าทางไม่สนใจตนเองของอีกฝ่าย
"................." สมปองมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่งเสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะรับเสื้อสูทมาพร้อมกับรับคำเบาๆ
"ครับ...ถ้าอย่างนั้นช่วงเช้านี่ผมจะทำความสะอาดร้านก่อนนะครับ" ร่างผอมของเด็กหนุ่มเดินหายขึ้นไปที่ชั้นบนไม่นานก็กลับลงมาแล้วเริ่มทำความสะอาดร้านต่อ
“งั้นพี่จะนอนที่โซฟานี่หน่อยก็แล้วกัน...” เพราะว่าต้องอ่านเอกสารที่คุณหญิงจิตราเอามาให้จนดึกดื่นอยู่หลายคืนติดกัน พศวัตจึงขอพักกายตรงที่โซฟายาว
สมปองปล่อยให้อีกฝ่ายได้พักผ่อน พลางเดินเลี่ยงไปเน้นทำความสะอาดภายนอกร้านกับหลังครัวแทน พอตกบ่ายคล้อยก็จึงเดินขึ้นไปที่ชั้นบนท่ามกลางความเงียบของร้านเสียงน้ำไหลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเงียบไปทำให้พศวัตรู้สึกตัวตื่น พศวัตได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำตามด้วยเสียงประตูห้องของสมปองปิดลงอีกรอบ ไม่นานสมปองก็เดินกลับลงมาในชุดสูทที่ช่วยเน้นให้ไหล่ผอมนั่นดูกว้างขึ้นมาอีกหน่อย ในมือของสมปองถือเนคไทสีสวยเข้ากับเสื้อสูทและเชิ๊ตที่ใส่อยู่ด้านในลงมาพร้อมกัน
"เสร็จแล้วครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆ พลางเดินไปหยุดอยู่ข้างหลังของชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังตั้งท่าจะชงกาแฟทานอยู่ที่เคาท์เตอร์
"ถ้าคุณแมกซ์จะเอากาแฟ ผมจะชงให้"
"อืม ได้ซักแก้วก็คงดีเหมือนกัน" เขาว่าพลางจับคอตนเองไปมา เป็นการนวดให้ผ่อนคลายหลังจากอ่านแฟ้มเอกสารที่เพิ่มขึ้นทุกคืน
"รอซักครู่นะครับ" สมปองยังคงเอ่ยเหมือนอีกฝ่ายเป็นลูกค้า เด็กหนุ่มวางเนคไทลงบนเคาท์เตอร์ก่อนจะหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวมทับอย่างง่ายๆ แล้วจัดการหยิบเมล็ดกาแฟที่อีกฝ่ายชอบขึ้นมา ....จะว่าไปที่เขารู้ว่าอีกฝ่ายชอบกินกาแฟแบบไหนมันก็เพราะทินกฤตนั่นเอง...เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่นแต่ใช้เวลาเพียงไมม่นานก็ได้กาแฟร้อนส่งกลิ่นหอมยวนใจมาวางไว้ตรงหน้าของอีกฝ่าย
"ได้แล้วครับ"
"ขอบใจ"พศวัตยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย ความขมและกลิ่นช่วยปลุกให้ตนเองตื่นได้เต็มตาเสียที
ดวงตาสีเข้มมองไปรอบๆ แล้วก็ต้องสะดุดตากับเนคไทที่วางเอาไว้บนโต๊ะ
" เนคไทนั่นน่ะ... จะสอนผูกให้ เอาไหม? "
สมปองมองหน้าของอีกฝ่ายสลับกับเนคไทเส้นนั้น ท่าทางเหมือนลังเลก่อนจะก้มลงมองอกเสื้อที่ดูโล่งว่างเปล่าของตัวเอง แล้วเดินไปหยิบเนคไทแล้วเดินกลับมาหาพศวัต
"ครับ..." ว่าพลางก็พาดเนคไทกับคอของตัวเอง
"ต้องทำยังไงครับ...ผมไม่เคยผูกหรอก"
" หันหลังมา" ชายหนุ่มว่าพลางลุกขึ้นยืนซ้อนหลังอีกฝ่ายก่อนจะจับชายเนคไททั้งสองข้างแล้วสอนให้สมปองเข้าใจทีละขั้นๆ แต่ดูเหมือนสมปองจะยืนตัวแข็งทื่อเสียมากกว่า สัมผัสที่รู้สึกได้จากด้านหลัง พอเรื่องกลายเป็นแบบนี้กลับทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบอยู่ข้างในใจ น่าแปลกที่นึกคิดถึงความรู้สึกอบอุ่นจากไหล่และมือใหญ่ของอีกฝ่ายแบบนี้ขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหน
"แล้ว...เอ่อ...ก็ตลบเข้าไปแบบนี้ใช่ไหมครับ" สมปองพยายามจะตั้งใจอยู่กับปมผ้าที่อยู่ตรงหน้า
"อืม " ชายหนุ่มรับคำในลำคอใบหน้าได้รูปไม่ไกลจากข้างหูเล็กๆของสมปองนัก
ลมหายใจอุ่นที่รดลงที่ข้างหูทำให้เด็กหนุ่มอยากจะรีบผูกให้เสร็จเร็วๆ สมปองหลับตาแน่นกล้ำกลืนเอาความรู้สึกเจ็บปลาบให้หายลงคอไป
"เสร็จแล้วครับ...." ว่าพลางก็ขยับไปด้านหน้าให้อย่างน้อยหลังของเขาพ้นออกมาจากอกของอีกฝ่าย ก้าวไปมาให้พ้นช่วงแขนที่แทบจะโอบรอบตัวของเขาเอาไว้
"แบบนี้ก็โอเคแล้วใช่ไหมครับ..." สมปองหันกลับไปถาม พยายามทำตัวเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในใจของเขาเลยจากลมหายใจอุ่นที่รดข้างหูเมื่อครู่
ใบหน้าเล็กๆที่อยู่ใกล้นั้น ทำให้ชายหนุ่มต้องเสมองไปอีกทาง
"ลองพันเองตั้งแต่แรกอีกที อาจจะดีกว่าอันนี้ก็ได้"ว่าแล้วก็ขยับออกห่างแล้วเดินไปนั่งตรงโซฟาตัวโปรด
"แบบนี้ก็ดีแล้วมั้งครับ..." เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นท่าทางเหมือนโล่งใจเล็กๆที่อีกฝ่ายเดินห่างออกไป
"แล้ว...นี่จะไปกันเลยหรือเปล่าครับ กว่าจะถึงเวลางาน...ก็อีกพักใหญ่ เพิ่งสี่โมง" สมปองพูดขึ้นลอยๆ รู้สึกถึงบรรยากาศอึดอัดระหว่างตัวเองกับอีกฝ่าย
"อืม สี่โมงแล้วเหรอ?..งั้นพี่ขอใช้ห้องน้ำก็แล้วกัน เอ้า นี่ " มือแกร่งยื่นกุญแจรถให้อีกฝ่าย
" ช่วยไปเอาสูทในรถมาให้หน่อย เดี๋ยวพี่ขอใช้ห้องน้ำบนห้องเรา ... ช่วยเอาขึ้นไปให้ได้ไหม? "
สมปองรับกุญแจรถมาพร้อมกับรับคำในลำคอเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปยังหน้าร้านที่อีกฝ่ายจดรถอยู่โชคดีที่วันนี้เป็นวันที่จอดรถได้ไม่เช่นนั้นรถคันงามของพศวัตคงโดนล็อกล้อไปแล้ว ไม่นานสมปองก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับเสื้อสูทของพวัต
"ได้แล้วครับ คุณแมกซ์ ให้ผมแขวนไว้ข้างหน้านี่ไหมครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยเมื่อวิ่งขึ้นมาถึงที่หน้าห้องน้ำ
"ขอบใจนะ" เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูห้องน้ำ เด็กหนุ่มหันกลับมาก่อนจะนิ่งเมื่อหันมาเจอกับร่างสมส่วนของพศวัตกึ่งเปลือยยืนอยู่เบื้องหน้า หยาดน้ำเกาะพราวทั่วแผ่นอกกว้าง ก่อนจะมองเรือยไปถึงไหนต่อไหน สมปองเงยหน้ามองหน้าของอีกฝ่ายแล้วยื่นเสื้อสูทให้
"นี่ครับ..."
"เฮ้ย..ลืมไอ้นี่ด้วย ช่วยไปเอากระเป๋าเล็กๆที่วางตรงเบาะหลังให้อีกทีได้ไหม? "ชายหนุ่มต้องวานสมปองอีกรอบแล้วรับเอาสูทนั้นมา
"หา..." สมปองทำหน้าประท้วง ตัวเองเพิ่งจะวิ่งขึ้นมาแท้ๆ ต้องลงไปเอาอีก
"ครับๆ " เด็กหนุ่มรับคำด้วยหน่ายๆ แต่คิดอีกทีก็คงจะดีที่หนีภาพอกล่ำๆนั่นของพศวัตไปให้พ้นได้ แต่พอลงไปควานหากระเป๋าที่เบาะหลังก็ต้องเอะใจว่าจะหนีเสือปะจระเข้เสียเข้าให้ เพราะได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากในกระเป๋านั่นโชยออกมาแตะจมูก
"....แย่ แย่ เจ้าน้อยเอ้ย.....แย่แน่ๆ" เด็กหนุ่มบ่นพึมพำ ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปที่ชั้นสองของร้านอีกรอบ
"ได้แล้วครับ..." เด็กหนุ่มยื่นให้พลางหอบเล็กๆ เพราะวิ่งขึ้นวิ่งลงตึกอยู่สองรอบ โชคดีของสมปอง เพราะเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องพบว่าพศวัตสวมเชิ๊ตสีฟ้ากับกางเกงสีน้ำเงินเข้ม เน้นลายผ้าที่ดูเหมาะกับรูปร่างนั้นไว้รอเรียบร้อยแล้ว มือแกร่งกำลังติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้าย
" ขอบใจ .. อ้อ อย่าเพิ่งไป "เขาห้ามสมปองเอาไว้ก่อนที่เด็กหนุ่มจะลงไปพลางรับเอากระเป๋าใบนั้นมาเปิด แล้วหยิบน้ำหอมขวดเล็กขวดหนึ่งขึ้นมา มือแกร่งจับข้อมือเล็กนั่นให้หงายขึ้นแล้วฉีดมันลงไป
"ลองใช้ดู กลิ่นไม่แรงหรอก "
"เอ้ย..." เด็กหนุ่มร้องเพราะอยู่ๆก็เจอฉีดน้ำหอมใส่
"ผม...ไม่ชอบ...." แล้วปากก็พูดไปไม่ได้ตรงกับใจ เด็กหนุ่มแทบจะถูเอาน้ำหอมออกไปจากข้อมือ
....ก็ถ้ากลิ่นนี้มันติดตัว....มันก็ทำผมมึน...คิดอะไรไม่ออกกันพอดี.....
"เอาน่า เพื่อไอ้เทียนมัน ทนใส่ไปซักวันก็แล้วกัน"พศวัตว่า ก่อนจะฉีดน้ำหอมขวดเดียวกันให้ตนเอง
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะเดินลงไปรอด้านล่าง ได้ยินเสียงอีกฝ่ายฉีดน้ำหอมใส่ตัว ดังขึ้นที่ด้านหลัง ยิ่งรู้สึกเจ็บปลาบในใจ รู้สึกสับสนเหมือนชีวิตนี้ถูกฟ้าดินแกล้งด้วยการประดังประเดสิ่งที่เขาชอบในตัวอีกฝ่ายยัดเยียดเข้ามาให้ชิ่นให้ชมในวันเดียว
++++++++++++
สมปองลงมานั่งรอข้างล่างแน่นอนว่าเขารีบวิ่งไปเปิดน้ำล้างข้อมือที่อีกฝ่ายฉีดน้ำหอมใส่จนเรียบร้อย แต่ไม่วายยังเหลือกลิ่นจางๆติดอยู่กับตัว ไม่นานนักพวัตในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม ก็ลงมาจากชั้นบนของร้าน กลิ่นของแวกซ์ใส่ผมและน้ำหอมที่พร่างพรมบนกายลอยไปทั่ว
"ไปกันเถอะ "
"ครับ ครับ" สมปองรับคำเนือยๆ ก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายออกไปโดยไม่ลืมที่จัดการปิดล็อกร้านให้เรียบร้อย
-
:z13:
โอ๊ยอยากอ่านต่อออออออออออออออออออออออออออออออ
-
นั่นไง งานเข้าแล้ว !!
จะตอบน้อยว่าไงละคราวนี้ :z3: :z3:
-
งานงอกกกกกกกกกกก
-
เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออ
T______________T
อึดอัด สงสารเจ้าน้อย แถมเผื่อใจสงสารนิดนุงไปให้คุณแมกซ์ด้วย
(เรียกแบบห่างเหินบ้างไรบ้างตามสถานการณ์)
-
วันนี้เจ้าน้อยน่ารัก...น่้้าแกล้ง (ตามสไตล์คนเขียนมันซาดิสต์น้อยๆ เอิ้กๆ :laugh:)
เลยแถมให้คนอ่านเอาไปเชยชมกันเลย....สี่รูป!
[/color]
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/takechan37-tile-1.jpg)
โถๆน่าสงสาร...มาให้พี่ปลอบไหมลูกมาๆ
ส่วนรูปนี้จะถอดไทค์ หรือ จะใส่เสื้อ ก็น่ารักค่า....
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/takeri81a-tile.jpg)
(แอบกรี้ดเวอร์ชั่น อุระทารอสเล็กน้อย โฮกกก :impress2: (ใครไม่รู้จัก เชิญค่ะ อากู๋ Mask Rider Den-O นะคะโฮกมาก )
จบรายงาน...คนอวยเด็ก (หุหุ)
-
:เฮ้อ:
-
เจ้าน้อยคงต้องอึดอัด ไปพร้อมๆกับความเจ็บ เฮ้อออออออออ ทรมานจัง
เมื่อไรเจ้าน้อยจะได้ยิ้มเต็มๆเหมือนชาวบ้านเค้าซักทีอ่ะ
-
ตอนนี้เซ็งอ่ะ แบบน้อยเอ๊ย ทำตัวเป็นผีจีนก็โออยู่นะ แต่ไอ้สองตัวนั้นมันรุสึกอะไรกันมั่งมั๊ยนิ
มีกาบอกว่าให้ฉีดน้ำหอมเพื่อไอ้พี่เทียนอีก โอ๊ย :serius2: อยากจะบ้า
-
:เฮ้อ:เซ็งกับผู้ใหญ่สองตัวนี้เหลือเกิน
-
แผนลวงให้สับสนสินะ :เฮ้อ: ปวดตับแทน
-
ตัดฉับ กันให้เห็นๆๆ อยากอ่านต่ออ๊ะ กะลังสนุกๆ เพลินๆ เลยอะ :z3: :z3: :z3:
-
สงสารเจ้าน้อย
-
สงสารน้อย เฮ้อ
จะทำยังไงกันต่อไป
-
เฮ้อ สงสารน้อยจังเลบ :serius2: :serius2:
-
กำลังสงสัยว่าคุณเทียนทำแบบนี้ เพื่อให้พี่แมกซ์ลดความไม่สบายใจในการแต่งงานขอตัวเอง
หรือเพียงแค่ต้องการเอาชนะคะคานกัน
แต่ผลตอนนี้คือ พี่แมกซ์กับเจ้าน้อยชอบกันไปแล้ว เพียงแต่ยังไม่แน่ใจความรู้สึกของอีกฝ่ายอย่างจริงจัง
สงสารเจ้าน้อยที่สุด เด็กหนอเด็ก โดนเขาทำแบบนี้ มันเสียใจ เสียความรู้สึกไปแล้ว
บวกไปอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
-
นู๋สมปอง :m15:สงสารอ่ะ มาม่ะ :กอด1:
-
น้อย ณ ตอนนี้คงร้องเพลง "..กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง.."
คงเป็นช่วงสับสนและทำใจของน้อยแน่เลย
พี่แมกซ์ก็นะ รีบๆรุกรีบๆปรับความเข้าใจซะ
-
:serius2:
อยากอ่านอีกอ่ะ
-
เฮ้อ.................
-
เสียความรู้สึกอย่างแรง สำหรับเจ้าน้อย ก็สมควรเสียอยู่หรอก
ส่วนคุณแม็กซ์ จำใจต้องเว้นระยะห่างกับเจ้าน้อย อดทนหน่อย หึ หึ .....
สิ่งต่าง ๆ ที่ทั้งสองทำเป็นหมางเมินกัน ถ้าต่างฝ่ายต่างทนไม่ได้ อะไรจะเกิดขึ้น :z1:
มาเป็นกำลังใจให้ไอ่พี่แม็กซ์คนปากแข็งกับเจ้าน้อยผู้อ่อนโลก กลับมาจู้ฮุกกรู.... หลังงานเลี้ยง :m4:
จัดไปคนละแต้ม แล้วรอฟังผล :z2:555.....
-
น้อยเอ๊ยยย
ความรู้สึกที่ให้ไปแล้ว เรียกกลับคืนคงไม่ใช่ง่ายๆ หรอก
เฮ้อออ
-
เซ็งคุณเทียนสุดติ่ง..
เจ้าน้อยสุดยอดอ่ะ
ชีวิตเลือกไม่ได้
...เป็นเรา คงไม่ไปงานคุณเทียนแล้ว เอิ้ก
-
ยิ่งอ่านยิ่งอยากด่าทั้งคู่ หลอกเด็กได้ลงคอ ใจมันทำด้วยอะไรนะ เด็กก็ต้องทนเพราะไม่มีที่ไป ใจมันคงปวดจนชาไปเลย
-
สงสารน้อยอ่ะ
แล้วก็โกรธพี่แมกซ์
-
:z3: :z3: สงสารเจ้าน้อยยยยยยยยยยยย
-
สงสารเจ้าน้อยจังเลยน้า
ยิ่งหนีก็ยิ่งตามเนอะ
ไปฉีดน้ำหอมในห้องของเจ้าน้อยอีก
ไม่ต้องนอนกันพอดี
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
หลังจากหมดกีฬาสี ตามอ่านจนทันแล้วค่ะ 55
อยากบอกว่า รักและสงสารเจ้าน้อยมาก
เซ็งผู้ใหญ่ไร้หัวคิด 2 คน นั่นจริงๆ
คาดว่างานแต่งคราวนี้คงมีเฮกันล่ะ
55
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
อยากอ่านต่อแล้วค่ะ
:sad2: :sad2:
มานั่งรอทุกวันเลยอ่ะ
:undecided: :undecided:
น้อยสู้ๆ
:กอด1:
-
ป๋าแมกซ์ รีบๆเคลียร์ได้แระ -3-
ส่วนเจ้าน้อยเอ้ยยย ยังจะไปงานเขาอีกหรอ เขาเอานู๋มาเป็นของเดิมพันน้าาาา จะจิตใจดีไปถึงหนายย
-
โรงแรมหรูริมติดแม่น้ำคือสถานที่จัดงานแต่งงานของทินกฤตในคืนนี้ เป็นไปตามคาดว่ามีแขกเหรื่อมากมายมาแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาว สมปองดูตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อเดินเข้ามาในสถานที่จัดงาน ดวงตากลมโตมองซ้ายขวาสำรวจทั้งสถานที่และผู้คนอย่างเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่
"ไอ้เทียนมันอยู่นั่นไง ไปหาสิ "พศวัตมองไปทางเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่ยืนต้อนรับแขกอยู่ที่หน้างาน ส่วนตัวเองก็ถือของขวัญกล่องใหญ่ไปลงทะเบียนและเซ็นอวยพรให้บ่าวสาวอีกด้าน
++++++++++++++
" สวัสดีครับ " เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดง รูปร่างสูงเพรียวในชุดสูทสีเข้ม ตัดกับผิวกายขาวยกมือไหว้กับชายหนุ่มเพื่อนของเจ้าบ่าว ก่อนจะสะกิดเด็กหนุ่มร่างอวบอ้วนที่ยังดูมึนงงกับสิ่งที่ต้องทำ ให้รับเอาของขวัญกล่องใหญ่จากมือของพศวัต
" เชิญลงชื่อในสมุดด้วยนะครับ " เด็กหนุ่มที่ยกมือไหว้เขาเลื่อนสมุดเซ็นอวยพรให้แขกในงาน ก่อนจะสะกิดเด็กหนุ่มร่างอ้วนให้หยิบของชำร่วยเตรียมไว้ให้ชายหนุ่ม
"ของชำร่วยคร้าบ...." ใบหน้ากลมของเด็กหนุ่มร่างอ้วนกลมแน่นเปรี้ยะในชุดสูทยื่นให้กับพศวัต
" เฮ้ย..ไอ้รถถัง รึเปล่าน่ะเรา? "พศวัตขมวดคิ้วก่อนจะทักเด็กหนุ่มร่างอ้วน ทำเอาเด็กหนุ่มคนที่ดูจะใช้งานเจ้ารถถังอยู่ตลอดเวลาต้องมองหน้าสองคนสลับกันไปมา
"ถังครับ พี่แมกซ์ หวัดดีคร้าบบบ" เจ้าของชื่อว่าพลางยกมือไหว้ยิ้มแป้น
"เกือบจำไม่ได้ว่ะ ... อ้วนขึ้นนะเรา ไปอยู่เมลเบิร์นเป็นไงบ้างล่ะเรา ได้ข่าวสาวติดตรึม? " มือใหญ่ของชายหนุ่มตบบ่าอวบๆของน้องชายเจ้าบ่าวเสียงดัง
"แหม่..พี่มันก็ต้องมีบ้างอะไรบ้าง...เห็นพี่สะใภ้ผมรึยังสวยมะๆ....." เจ้ารถถังยังคงยิ้มร่า
"ว่าแต่ไม่รู้เมื่อไรจะได้กินขนมก็ไม่รู้"
++++++++++++++
สมปองยืนมองคนสองคนสนทนากัน ชื่อของคนตรงหน้าทำให้นึกขึ้นมาได้.....
....นี่น่ะเหรอ....น้องของพี่เทียน?.....
ดวงตาของเด็กหนุ่มไล่มองเด็กหนุ่มร่างอวบตรงหน้าอย่างพิจารณา...ดูไม่เหมือนเขาจริงๆด้วยซิ่นะ
ก่อนจะหันไปทางคู่บ่าวสาว ทินกฤตดูหล่อเหลากว่าทุกวันที่เคยเห็น เสื้อทักซิโด้สีงาช้างรับกับชุดของเจ้าสาวคนสวยที่ยืนอยู่เคียงข้าง เด็กหนุ่มมองรอยยิ้มของเจ้าบ่าวที่มีให้กับเจ้าสาวแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ ความรู้สึกขุ่นเคืองเมื่ออาทิตย์ก่อนจางหายไปมากแล้ว
++++++++++++++
ส่วนอีกด้านหนึ่งเมื่อพศวัตจากไปพร้อมกับของชำร่วย เจ้าถัง..น้องชายแท้ๆของเจ้าบ่าวที่อายุห่างกันร่วมสิบปีก็เริ่มออกอาการอีกครั้ง
"หิวอ่ะ...หิวอ่ะ"
" เพิ่งจะกินเค้กโรงแรมไปเมื่อกี้เองอะ .. ถามจริงเหอะ ถ่ายพยาธิมั่งรึเปล่าเนี่ยเจ้ารถถัง หรือนายเป็นพยาธิเสียเอง หา? " เด็กหนุ่มหน้าสวยเจ้าของร่างสูงเพรียว แถมท้ายด้วยมารยาทดี และคล่องแคล่วเรื่องต้อนรับแขกต่อหน้าคนอื่นๆ ขมวดคิ้วอย่างขัดใจ ทำไมเขาที่เป็นน้องชายของเจ้าสาวต้องมาจับคู่เฝ้าของขวัญ และซองเงิน คู่กับเจ้าเด็กอ้วนที่สนใจแต่จะกินอย่างเดียวอย่างเจ้ารถถังนี่ด้วย
ดวงตากึ่งโตกึ่งรีคู่คมนั้นหันไปมองทางเจ้าบ่าวแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด มือเรียวยกขึ้นหยิกแก้มอวบอูมของน้องชายพี่เขยของตน เป็นตัวแทนที่ทำอะไรว่าที่พี่เขยไม่ได้
" โอ๊ยย หงุดหงิดนะเนี่ย "
"แกล้งอีกแล้ว ไม่ใช่เด็กๆนะ ปล่อยยยยยยย" รถถังโวยลั่นเรียกเสียงหัวเราะให้กับแขกที่เดินเข้ามาในงานได้ไม่น้อย
" งั้นก็เรียกฉันว่าพี่ซี่ นี่แน่ะๆ " ไม่หยิกแก้มเปล่า มืออีกข้างยังจิ้มพุงที่ฟิตเต็มสูทจนแทบปรินั่นอีก
"ไอ้พี่เจือใจร้าย ปล่อยโว้ย..." เจ้าถังอยากจะลุกหนีแต่ก้ไปไม่ได้ เพราะมองไปพี่ชายที่ยืนคุยกับพศวัตอยู่มองมาเป็นเชิงห้ามว่าอย่าทำอะไรวุ่นวาย
++++++++++++++
"เจอน้องกูแล้วใช่ไหม...แล้วนั่นก็น้องเมีย...ครอบครัวอบอุ่นไหมล่ะ"
" น้องเมีย?..ท่าทางแสบไม่ใช่เล่น? " พศวัตหันไปมองการ"เล่นกัน"ระหว่งน้องชายของเจ้าสาวและเจ้าบ่าว ก่อนจะหันมาสบตาของเจ้าบ่าวราวกับมองอะไรบางอย่างออก
"ไม่เอาน่า...นี่วันแต่งกู"ทินกฤตมองหน้าของอีกฝ่าย พลางหันไปมองเจนสุดา หรือเจนเจ้าสาวคนสวยที่เดินมาอีกทาง
" เทียน .. นี่คุณพศวัตใช่ไหม? " เจนสุดาในชุดเจ้าสาวสีขาวลูกไม้ดูสวยสมกับเจ้าบ่าว เดินมาทางพวกเขาทั้งคู่
"อื้ม ใช่ นี่เจ้าแมกซ์ พศวัต เพื่อนผมเอง ที่ผมเล่าให้เจนฟังไง" ชายหนุ่มว่างพลางผายมือให้เจ้าสาวคนสวยเดินเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน มองเหลือบไปด้านหลังเห็นเพื่อนเจ้าสาวอีกคนกำลังยืนดื่มค็อกเทลเป็นแก้วที่เท่าไรของวัน
"เออ เจน ดูเพื่อนคุณด้วยนะ ไหวไหมนั่น..."
" อื้ม..เดี๋ยวให้เจือช่วยดูอลิสก็แล้วกัน "ท่าทางของหญิงสาวดูจะเป็นกังวล กับเพื่อนเจ้าสาวคนสวยแบบสาวลูกครึ่ง ผมสีเข้มกับผิวกายขาวนั่นดูทำให้ชุดเพื่อนเจ้าสาวสีเขียวมันวาวดูโดดเด่นท่ามกลางผู้คนมากมาย อลิสแทบจะยืนเฝ้าบาร์คอกเทล อยู่แล้ว
" เจือ...นี่..จุนเจือ ไปดูอลิสให้พี่ที " หญิงสาวเรียกน้องชายให้หยุดการเล่นกับน้องชายเจ้าบ่าวชั่วคราวเพื่อให้ไปดูแลเพื่อนเจ้าสาวเสียก่อนก่อนจะหันมาทำหน้าที่เจ้าสาวของงานต่อ
"....สวัสดีค่ะ เจนค่ะ เทียนเล่าเรื่องคุณให้ฟังตลอดเลย..วันนี้ต้องขอโทษนะคะน้องๆวุ่นวายนิดหน่อย"
"สวัสดีครับ"ชายหนุ่มยิ้มให้เจ้าสาวตามมารยาท
" นี่มึงคงไม่เผากูให้ เจนเขาฟังหมดหรอกนะ "
"อ้อ ไม่เลยกูไม่ได้เผา กูวางเพลิง...เขารู้หมดล่ะ"ทินกฤตตอบไปตามตรง เมื่อเขาตัดสินใจจะแต่งงานแล้ว มันย่อมไม่มีความลับกันระหว่างคนสองคน เขายินดีที่จะบอกเจนทุกอย่าง ในทีแรกเขานึกกลัว แต่เจนไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปเธอเป็นคนที่พิเศษมากกว่านั้น
แต่ก่อนที่พศวัตกับสมปองจะได้เดินเข้าไปในงาน และก่อนที่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวจะได้กลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป มือของทินกฤตก็คว้าแขนของสมปองเอาไว้ ทุกอย่างเป็นไปอย่างอัตโนมัติ
"น้อย...ขอพี่คุยด้วยหน่อยได้ไหม"
" งั้นเจนเข้าไปในงานก่อนนะเทียน..รีบๆตามเข้ามาก็แล้วกัน " เจ้าสาวหันไปบอกอย่างเข้าใจก่อนจะเป็นคนเดินนำแขกเข้าสู่ห้องจัดเลี้ยงด้านใน รวมถึงพศวัต ที่หันมามองหน้าทินกฤตก่อนจะหันไปสบตากับสมปองเล็กน้อย สายตาที่มองมานั้นทำให้เขาเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงตามหลังเจนสุดาไป
ทินกฤตยิ้มก่อนจะดึงตัวน้อยมาอีกทาง ห่างจากหน้างานมาเล็กน้อย
++++++++++++++
" คุณเทียนมีธุระอะไรกับผมหรือครับ? " สมปองพูดกับอีกฝ่ายอย่างสุภาพและห่างเหินราวกับแขกในร้าน
"น้อย...เราเจอเจ้าถังน้องพี่แล้วใช่ไหม" ทินกฤตถามพลางชี้ไปทางน้องชายตัวอ้วนของตัวเอง
" ฮะ.. " ใบหน้าเล็กๆหันไปทางน้องชายของเจ้าบ่าว เด็กหนุ่มวัยไล่เลี่ยกับเขากำลังตักเค้กชิ้นโตใส่ปากตนเองอย่างเอร็ดอร่อย
"พี่เข้าใจนะ ว่าเราจะต้องโกรธพี่...โกรธพี่มาก" ทินกฤตเริ่มต้นเข้าเรื่องดวงตาคมของเจ้าบ่าวมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
"แต่พี่อยากจะบอกเราว่า พี่ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เลย...” ชายหนุ่มร่างสูงหยุดหัวเราะเบาๆในลำคอ
“มาพูดแบบนี้ก็เหมือนจะแก้ตัวนะ เพราะตอนแรกพี่คิดแค่ว่าอยากให้ไอ้แมกซ์มันยอมแพ้ไปซะ รับเงื่อนไขแล้วมางานแต่งงานพี่ดีๆ เพราะเราก็ยังเด็ก ที่พวกพี่ทำลงไปคงทำให้เราสับสน... ก็อย่างเราว่าล่ะผู้ใหญ่สองคนทะเลาะกัน ทำให้ต้องเดือดร้อนมาถึงเราด้วยแบบนี้...พี่ขอโทษเราด้วยจริงๆ” ทินกฤตก้มหน้าลงเล็กน้อย ท่าทางแบบนั้นก็ทำให้สมปองตกใจอยู่มาก เพราะดูอย่างไรอีกฝ่ายก็กำลังก้มหัวให้เขาชัดๆ
“ถ้าจะโกรธจะโทษก็มาโทษความคิดบ้าๆ ของพี่คนเดียวเถอะ อย่าไปโทษไอ้แมกซ์มันเลยนะ ตั้งแต่คบกับมันมา พี่ไม่เคยเห็นมันสนใจใครหน้าไหนดีแต่เที่ยวแต่เล่นไปวันๆ มันกับพี่ก็พอกันล่ะสองคน... แต่พอถึงเวลา บางทีคนเรามันก็ต้องเลือกนะว่าอยากจะสนุกต่อหรือเปล่า พี่จำเป็นจะต้องเลือกสังคม เลือกที่บ้านนี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่พี่ตัดสินใจด้วยตัวเองว่าพี่จะแต่งงาน ยอมเป็นคนเลวเป็นคนโกหกในสายตาเพื่อน แต่พี่ก็อยากจะให้มันยอมรับในการตัดสินใจของพี่บ้าง ขอแค่มันยอมรับได้ พี่ก็คงไม่ต้องมากลัวอะไรอีกแล้วว่าใครจะคิดยังไง แต่ถ้ามันยังไม่ยอมเข้าใจอย่างน้อยก็ขอให้มันโพล่หัวมาที่งาน มานั่งทำหน้าเป็นตูดในงานพี่ก็ยังดี” ชายหนุ่มในชุดสูทสีครีมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะพศวัตก็แทบจะมาพร้อมสีหน้าแบบนั้นจริงๆ
“แต่ถึงมันจะทำหน้าเป็นตูด....” ทินกฤตชี้มือเข้าไปในงาน เพื่อนรักของเขาคงกำลังทำหน้าบูดอยู่ที่ไหนซักที่
“มันก็ทำให้พี่แปลกใจนะ ว่าครั้งนี้มันแคร์ความรู้สึกเป็นกับเขาเหมือนกัน นี่ก็คงจะมีแต่เรานี่ล่ะ ที่มันเอ็นดูของมันจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าพี่พาเราไปนั่นนี่ หรือเพราะเสื้อผ้าหน้าผมที่พี่ทำให้หรอกนะ ทั้งหมดนี่เป็นเพราะเราเป็นเด็กดีนะ น้อย ..แล้วสิ่งที่แมกซ์ทำให้เราน่ะ ไม่ใช่เพราะอยากจะหลอกเราเลยนะ อย่าไปโทษมันเลย ทั้งหมดมันก็เป็นเพราะพี่แค่อยากให้เพื่อนสนิทคนเดียวของพี่มางานแต่งงานของพี่กับคนที่พี่เลือกก็เท่านั้น..เราเข้าใจไหมน้อย?” ชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า รอยยิ้มที่ดูเศร้าทั้งๆที่เป็นวันแต่งงานนั้นทำให้เด็กหนุ่มไม่สามารถพูดอะไรไปได้มากกว่าการตอบคำถามนั่นด้วยการพยักหน้าลงน้อยๆ
“พี่ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้เราเสียใจนะ…เจ้าน้อย...พี่...ขอโทษเราจริงๆ "มือใหญ่ของทินกฤตยื่นไปหาเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
"เราจะยกโทษให้พี่ได้ไหม..."
สมปองเม้มริมฝีปากแน่น เขาไม่แน่ใจนักว่าเขารู้สึกอย่างไร ในตอนนี้ข้างในอกมันเจ็บ เพราะทินกฤตเองก็เป็นคนที่เขาชอบมากคนหนึ่ง ทินกฤตเป็นคนมีอารมณ์ขัน หัวเราะและมีเรื่องเล่าแปลกๆมาให้เขาฟังตลอด ไม่เคยคิดว่าจะต้องมารับรู้ว่าทั้งหมดนั่นอาจเป็นเพียงแค่การแสดง
"ถ้าอย่างนั้น...ขอผมถามคุณเทียนซักคำจะได้ไหมฮะ...ผมรู้ว่ามันอาจจะเสียมารยาท... แต่ผมอยากให้คุณเทียนตอบผมตามจริง..."ดวงตาของเด็กหนุ่มมองหน้าของทินกฤตอย่างไม่แน่ใจนัก
"ถามมาซิ่...พี่จะตอบทั้งหมด" ทินกฤตตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“คุณเทียนฮะ นอกจากเรื่องของคุณถังแล้ว...ที่คุณเทียนพูดกับผมทั้งหมด คุณเทียน...โกหกผมหรือเปล่าครับ” ดวงตาของสมปองที่ดูใสซื่อมาตลอด บัดนี้ดูสับสนและระแวงระวัง ทำให้ทินกฤตรู้สึกเจ็บสะท้อนลึกเข้าไปในอก เขาเป็นคนทำให้สมปองเป็นแบบนี้เอง สองมือแกร่งของเจ้าบ่าวยึดไหล่บางของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น ราวกับจะทำให้เชื่อมั่นในสิ่งที่เขากำลังจะพูด
“ฟังนะ...น้อย...พี่ยอมเป็นคนโกหก ต่อหน้าไอ้แมกซ์ ต่อหน้าทุกคน แต่เราเป็นคนแรกที่พี่พูดความจริงมาตลอด ทุกเรื่องที่พี่เล่า ทุกคำที่พี่บอกเกี่ยวกับแมกซ์ เกี่ยวกับพี่และที่ว่าเราเป็นเด็กดีมากแค่ไหนนั้นน่ะ...พี่ไม่เคยคิดที่จะโกหกเราเลยนะ รู้เอาไว้ด้วยนะ” ทินกฤตเขย่าไหล่เล็กนั่นเบาๆ
“ขอบคุณฮะ...” สมปองยกมือไหว้คนตรงหน้า
“ผม...จะไม่โกรธแล้วล่ะฮะ...”
“งั้นเรายกโทษให้พี่ได้แล้วใช่ไหม” ทินกฤตยิ้มพลางยื่นมือไปหาอีกฝ่ายอีกครั้ง
“ฮะ...ผมยกโทษให้พี่เทียนฮะ” มือเล็กของเด็กหนุ่มยื่นอย่างกล้าๆกลัวไปจับมือกับทินกฤต บนใบหน้านั้นมีรอยยิ้ม เพียงแค่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้โกหกเขาเขาก็รู้สึกดีขึ้นมามากโขแล้ว
...แต่เขาจะยังมองหน้าของพศวัตได้ไหม...
...ตัวเขาเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน....
“โอเค...งั้นเดี๋ยวเราเข้าไปข้างในกันดีกว่านะ...เราจะได้ไปกินโต้ะจีน ฟาดให้เรียบเลยนะ” ทินกฤตยิ้มให้กับอีกฝ่าย ด้วยรอยยิ้มเหมือนอย่างที่สมปองเคยเห็นเมื่อก่อนหน้านี้
เด็กหนุ่มพยักหน้าลงน้อยๆ ก่อนจะต้องเซอีกนิดหน่อยกับแรงจากฝ่ามือที่ตบลงมาเบาๆบนไหล่
“เอ้อ...น้อย”
“ฮะ?”
“เรื่องที่พี่พูดเนี่ย...อย่าไปบอกไอ้แมกซ์มันนะ” ทินกฤตเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆพลางดันไหล่ให้เด็กหนุ่มเดินไปด้วยกัน
“ทำไมล่ะฮะ...คุณแมกซ์จะได้เข้าใจพี่เทียนด้วยไม่ใช่เหรอครับ” สมปองเงยหน้ามองใบหน้าคมของเจ้าบ่าว
“บางครั้งคนเราก็ต้องยอมเป็นคนไม่ดีบ้างไงล่ะ” เจ้าบ่าวหันมายิ้มให้เสียจนตาหยี ทำให้สมปองยิ่งรู้สึกงงกับคำพูดนั้นของทินกฤตอีกครั้ง แต่ก่อนจะได้ถามอะไร เจ้าบ่าวก็พาเขาเดินมาส่งตรงที่ที่พศวัตนั่งอยู่เสียแล้ว เขาจึงได้แต่ปิดปากเงียบอยู่อย่างนั้น
...แล้วนี่เขาจะต้องทำตัวยังไงกัน...
+++++++++++++
talk : สวัสดีค่ะ รีดเดอร์ทุกท่าน นานแล้วเนอะที่ไม่ได้แวะมา talk ด้วยเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ .. เอาเป็นว่า ตอนนี้ก็เป็นตอนงานแต่งงานของพี่เทียนจริงๆ ค่ะ ว่าแต่..รีดเดอร์คิดเมนูมาม่ากันไว้รึยังคะเนี่ย? o18
อะ..ลืมจริงๆด้วย ไหนๆก็โพสต์แล้วขอพื้นที่โฆษณาให้นิยายเรื่องใหม่ ของ ไรเตอร์กับโคไรเตอร์ คู่เดิมเลยก็แล้วกันนะคะ กับเรื่องนี้ค่ะ
Touching You ~ลุ้นรัก คุณน้ากำมะลอ~ Story by kuruma&p.k.a
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/touchingyou.jpg)
เมื่อ อินทัช ผู้สืบทอดเพียงคนเดียวที่จะดูแลธุรกิจพันล้านของตระกูล ต้องกลับประเทศไทยเมื่อได้รับข่าวจากคุณตาว่าได้มีลูกชายคนใหม่ วรัญญู เด็กหนุ่มอายุยี่สิบเศษๆ... ผู้มีศักดิ์เป็น "น้า" คนใหม่ของเขา
ชายหนุ่มจะรับมือกับน้าที่เด็กกว่านับสิบปีอย่างไร..โปรดติดตามได้ใน Touching You ~ลุ้นรัก คุณน้ากำมะลอ~ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19961.0)
-
คุรุจัง...ถามกันแบบนี้ กะเชือดคนอ่านกันนิ่มๆเลย? หึ หึ หึ o18
เอาล่ะ วันนี้ไม่มีรูป มีแต่ภาพเคลื่อนไหวมาอวย ตามไปดูกันได้ พีจังไม่ได้ทำเอง แต่รักคลิปนี้มาก ไม่ไหวแล้วววว โฮกก
:jul1:
http://www.youtube.com/v/1GPAj5_Ni0k?fs=1&hl=en_US
-
ง่ายว่ะ ไอ้คุณเทียน
-
มาม่า ??? ไม่เอาได้มั๊ยอ่าาาา
-
งั้นขอเป็นมาม่าผัดขี้เมา = เมาๆ มึนๆ :z2:
-
ขอยำมาม่ารวมมิตรนะคะ ชอบรสจัดจ้านค่ะ :pig4:
-
รีบปรัีบความเข้าใจกันนะ >_<
ปล. เราแอบคิดไปเองว่า...........
น้องชายเจ้าสาวคือแฟนของพี่เทียน(?)
ส่วนเพื่อนเจ้าสาวเป็นแฟนของเจ้าสาว(?)
ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
ว่าแต่..รีดเดอร์คิดเมนูมาม่ากันไว้รึยังคะเนี่ย?
เอาเป็นมาม่าต้มยำเผ็ดพิเศษละกันนนน~
จะได้แซบ ปากแตก เหงือกถลอก เลือดออกซิบๆ(?) :laugh3:
-
ปล. เราแอบคิดไปเองว่า...........
น้องชายเจ้าสาวคือแฟนของพี่เทียน(?)
ส่วนเพื่อนเจ้าสาวเป็นแฟนของเจ้าสาว(?)
ฮ่าๆๆๆๆๆ
^
^
คิดคล้ายกันค่ะ
เราคิดว่า เจือคือคนที่รู้ว่าเทียนเป็นอะไร และก็คงเป็นแบบเดียวกัน อาจจะมองๆกันอยู่
ส่วนอลิสน่าจะเป็นคนรักของเจน (เลยเมาซะแบบนั้น)
ซับซ้อนๆ แต่ไม่อยากกินมาม่าแล้ว เบื่อ หุหุ
บวกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
-
ลืมมาม่าไปแล้วนะเนี้ย มันแต่นึกว่ามะไหร่เฮียแกจะจับเจ้าน้อยกินเสียที :-[ :-[ :-[
-
:L2:
-
ถ้าจะมาม่าก็ขอให้พี่แมกซ์เจ็บคนเดียวได้ป้ะคะ?
อย่าให้เจ้าน้อยเจ็บด้วยเลยจะได้มั้ย?????
โอว คุณเจนกะคุณเพื่อนชุดเขียวนั่นเป้นมากกว่าเพื่อนสินะ สุโก้ยยยยยยยยยยยยยย
-
รีบปรัีบความเข้าใจกันนะ >_<
ปล. เราแอบคิดไปเองว่า...........
น้องชายเจ้าสาวคือแฟนของพี่เทียน(?)
ส่วนเพื่อนเจ้าสาวเป็นแฟนของเจ้าสาว(?)
ฮ่าๆๆๆๆๆ
^
คิดเหมือนใน ปล. เช่นกัน
+1
-
บีบคั้นหัวใจทั้งพี่แมกซ์ เจ้าน้อย และคนอ่านอย่างแรงงงงงง :o12:
จะแก้ตัว แก้ไขสถานการณ์อีกท่าไหนเจ้าค่ะคุณพศวัตที่รัก :m16:
รีบๆเข้านะ รอตอน :oo1:อยู่อ่า ฮ่าๆ
-
ปล. เราแอบคิดไปเองว่า...........
น้องชายเจ้าสาวคือแฟนของพี่เทียน(?)
ส่วนเพื่อนเจ้าสาวเป็นแฟนของเจ้าสาว(?)
ฮ่าๆๆๆๆๆ
^
^
คิดคล้ายกันค่ะ
เราคิดว่า เจือคือคนที่รู้ว่าเทียนเป็นอะไร และก็คงเป็นแบบเดียวกัน อาจจะมองๆกันอยู่
ส่วนอลิสน่าจะเป็นคนรักของเจน (เลยเมาซะแบบนั้น)
ซับซ้อนๆ แต่ไม่อยากกินมาม่าแล้ว เบื่อ หุหุ
บวกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
ที่เราคิดว่าน้องชายเจ้าสาวเป็นแฟนพี่เทียน
เพราะเจือกับถังดูสนิทสนมมักคุ้นกันอ่ะค่ะ ^^
-
ปล. เราแอบคิดไปเองว่า...........
น้องชายเจ้าสาวคือแฟนของพี่เทียน(?)
ส่วนเพื่อนเจ้าสาวเป็นแฟนของเจ้าสาว(?)
ฮ่าๆๆๆๆๆ
^
^
คิดคล้ายกันค่ะ
เราคิดว่า เจือคือคนที่รู้ว่าเทียนเป็นอะไร และก็คงเป็นแบบเดียวกัน อาจจะมองๆกันอยู่
ส่วนอลิสน่าจะเป็นคนรักของเจน (เลยเมาซะแบบนั้น)
ซับซ้อนๆ แต่ไม่อยากกินมาม่าแล้ว เบื่อ หุหุ
บวกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
ที่เราคิดว่าน้องชายเจ้าสาวเป็นแฟนพี่เทียน
เพราะเจือกับถังดูสนิทสนมมักคุ้นกันอ่ะค่ะ ^^
โควทโลดค่ะ ขีดเส้นใต้ทุกบรรทัดคิดเหมือนนี้เด๊ะๆเลยค่ะ!!!
-
สั้น ๆ :m20: :m20:
-
บวกหนึ่งค่า :mc4:
สงสารน้อยนะ อย่ามาม่าเลย :serius2:
-
ดีแล้วล่ะน้อยเค้ามาขอโทษและอธิบายก็ยกโทษให้เขาไป
ต่อไปก็อย่าลืมคุยกะพี่แม๊กซืล่ะ คิดว่าพี่แม๊กซ์จะมีเคลียร์เร็วๆ นี้
คิดว่าน้องชายเจ้าสาวน่าจะมบทบาทจริงๆ นะ
อลิสไรนั่นด้วย 55
-
กระซวกตับตัวบิ๋ม กับโคฯ
เอิ๊กกกก มาม่ากันซะให้พอ
คุนพี่รับได้หมดดดด
แต่แอบสนใจน้องเมียพี่เทียน ฮ่า
ใครได้รับบทนี้อ่า เปิดเผยตัวให้ชมหน่อยไ้ด้ม๊าาา
แบบว่าน่าสนใจอย่างแรง
ปล.ไปอ่านเรื่องใหม่มา
โอ้วววว แจ่มมาก น่าสนุกๆ กู๊ดจ๊อบจ้่ะทั้งสองคน ^ ^
-
(http://1.bp.blogspot.com/_nslM4Ba3DVk/SNJF5QnjOqI/AAAAAAAAABU/MkN4svSGMD8/s320/polling-furuyuu.jpg)
สำหรับแฟนคลับจุนเจือค่ะ^^ ได้เจอน้องเต็มๆแน่ เร็วๆนี้(มั๊ง?)
-
คุรุจัง อวยจริงนะคนเนี้ยะ
-
:-[ :-[ รอน้องเจือออออ น่ารักอ่า
-
ตอนนี้อ่านแล้วน้ำตาซึมเล็กน้อย
อิอิ
เจ้าน้อยเป็นเด็กดีนะไม่โกรธใครนานหรอก
แต่เรื่องของตัวเองอ่ะพี่เทียน
เอาให้รอดน้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
ปล. ตามนิยายเรื่องใหม่ไปจ้า
-
รอน้องเจือจ้า แต่ก็ยังรักเจ้าน้อยน้อยอยู่อ่า
-
ปล. เราแอบคิดไปเองว่า...........
น้องชายเจ้าสาวคือแฟนของพี่เทียน(?)
ส่วนเพื่อนเจ้าสาวเป็นแฟนของเจ้าสาว(?)
ฮ่าๆๆๆๆๆ
^
^
คิดคล้ายกันค่ะ
เราคิดว่า เจือคือคนที่รู้ว่าเทียนเป็นอะไร และก็คงเป็นแบบเดียวกัน อาจจะมองๆกันอยู่
ส่วนอลิสน่าจะเป็นคนรักของเจน (เลยเมาซะแบบนั้น)
ซับซ้อนๆ แต่ไม่อยากกินมาม่าแล้ว เบื่อ หุหุ
บวกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
ที่เราคิดว่าน้องชายเจ้าสาวเป็นแฟนพี่เทียน
เพราะเจือกับถังดูสนิทสนมมักคุ้นกันอ่ะค่ะ ^^
โควทโลดค่ะ ขีดเส้นใต้ทุกบรรทัดคิดเหมือนนี้เด๊ะๆเลยค่ะ!!!
มันเป๊ะมากกกก
-
แอบคิดเหมือนชาวบ้าน 55
แต่ไม่เหมือนตรงแฟนเจ้าสาวนี่แหละ
ไม่ทันคิดอ่ะ 55
แต่ที่แน่จุนเจือยังต้องดำเนินต่อไป
อย่างแน่นอน และชัวร์ป๊าบ !!
ส่วนเมนูมาม่า
ขอรสจัดจ้านแต่สั้นๆค่ะ
: ))
รอตอนต่อไปโล้ดด
^^
-
น้องจุนเจือน่ารักมากมาย
:o8:
-
เด็กหนุ่มนั่งที่โต๊ะจีนหรูหราอย่างเก้ๆกังๆ ไม่รู้จะหยิบจะจับอะไรก่อนดี สุดท้ายการมาที่งานแต่งงานนี่ทั้งๆที่เขายังไม่รู้จะพูดกับคนที่อุตส่าห์พามาด้วยยังไงนั้นอาจจะเป็นความคิดที่แย่ก็ป็นได้ ผิดกับพศวัตที่คุ้นเคยกับงานแบบนี้เป็นอย่างดี เมื่อมานั่งเป็นเพื่อนสมปองได้ไม่นาน คุณหญิงคุณนายหลายๆคนก็เดินมาทักทายซึ่งเขาเองก็คุ้นเคยกับการเข้าสังคมเป็นอย่างดี แม้จะพอเข้าใจว่าสมปองคนจะอึดอัดไปบ้าง แต่ชายหนุ่มก็ถามด้วยความเป็นห่วงตลอด อาหารโต๊ะจีนที่หรูหราถูกนำมาเสิร์ฟ โดยที่ชายหนุ่มร่างสูงเป็นคนดูแลการกินของเด็กหนุ่ม
"ผม...ทำเองได้ แค่บอกว่า..ผมต้องทำยังไงก็เท่านั้น" เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมา ก็ทำให้เด็กหนุ่มยิ่งอึดอัดเข้าไปใหญ่คิ้วเรียวขมวดคิ้วแน่น สมปองถอนหายใจเฮือกๆในตอนนี้มันไม่สนุกเอาเสียเลย รอบข้างก็มีแต่คุณหญิงคุณนายไฮโซใส่เพชรใส่แหวนสะท้อนแสงวาบเข้าตา
"ก็ตามใจ อยากกินยังไงก็กิน"ท่าทางปฏิเสธหรือหลีกหนีเป็นครั้งที่เท่าไหร่ในรอบสัปดาห์ทำให้พศวัตขยับตัวออกห่างจากเด็กหนุ่มเล็กน้อย อาหารที่มีเต็มโต๊ะ เขาไม่ได้สนใจมันสักเท่าไหร่นัก สิ่างที่อีกฝ่ายเป็นมันทำให้เขากินไม่ลง พศวัตดื่มเพียงแต่เหล้าผสมจางๆที่โรงแรมจัดเอาไว้ให้กับออเดิร์ฟเล็กน้อยเท่านั้น
เด็กหนุ่มเองก็อาศัยมองที่คนอื่นกินแล้วก็กินตามจนสุดท้ายแล้วก็พลาดใช้ส้อมจิ้มลูกเกาลัดพลาดกระเด็นตกใส่กางเกงของพศวัต
"เหวอ ขอโทษฮะๆ " ไม่วายมือก็ล้วงลงไปหมายจะคว้าเกาลัดนั้นเอาไว้
"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวพี่เก็บเอง"มือแกร่งปัดมือนั้นออก แล้วใช้กระดาษเช็ดปากหยิบเอาเกาลัดนั้นวางลงบนจานของตน
+++++++++++++++++
เมื่ออาหารถูกเสิร์ฟจนหมด พิธีกรมืออาชีพที่ถูกจ้างมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะก็เดินขึ้นมาบนเวทีเพื่อเริ่มพิธีเลี้ยงในช่วงเย็นอย่างไม่มีบกพร่อง ดีที่พศวัตเป็นคนไม่ต้องการจะมายุ่งเกี่ยวอะไรกับงานนี้ตั้งแต่แรก ไม่รับเป็นทั้งเพื่อนเจ้าบ่าว หรือเป็นคนกล่าวแสดงความยินดีอะไร เขาจึงไม่ต้องเกี่ยวข้องอะไรกับพิธีแต่งงานนี้เลย
"ผม...ไปเข้าห้องน้ำนะครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยแล้วลุกขึ้นยืน เห็นพศวัตมองขึ้นไปบนเวทีแบบนั้นพลางนึกถึงคำพูดของทินกฤตในคืนวันนั้นทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกแปลกๆ ความจริงแล้วสองคนนี้ก็ท่าทางจะชอบกันมาก...แค่...อาจจะจัดการปัญหากันแปลกๆไปเท่านั้น แต่สมปองก็ไม่ได้รีบกลับมา เขาออกมาจากห้องน้ำได้ก็นั่งแกร่วอยู่ตรงแถวหน้างาน ทางโรงแรมมีระเบียงยื่นออกไปเห็นคุ้งน้ำ เด็กหนุ่มจึงเดินออกไปรับลม ได้ยินเสียงดนตรีแว่วมาจากห้องที่จัดงาน ตามมาด้วยเสียงปรบมือของแขกในงาน พิธีแต่งงานของทินกฤตกับเจนสุดาคงเริ่มขึ้นแล้ว
".....ชักอยากกลับบ้านแฮะ" เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ ดวงตาเหม่อมองออกไปไกล ในตอนนี้ ทั้งกตัญญูก็ไม่อยู่ที่ร้าน ทั้งอรรถนันท์เองก็มาลาออกไปแล้ว น้าที่บ้านอยู่ฝั่งธนฯ ก็งานยุ่งเสียจนไม่กล้าจะโทรไปกวน เขาไม่กล้าจะโทรไปหาใครหรือปรึกษาใคร พอคิดว่าอาจจะมีคนที่คุยด้วยได้บ้างตอนนี้ก็กลับไม่กล้าคุยด้วยเสียแล้ว สมปองถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าแต่ทนของน้อยก็ดังขึ้น เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หมายเลขที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอนั้นไม่คุ้นเอาเสียเลย
"สวัสดีครับ"
"น้อย น้อยใช่ไหม นี่ลุงดำนะ"
"อ้าว ลุงดำ โทรมาได้ไงนี่...." เสียงจากปลายสายคือเสียงของลุงข้างบ้านของเขาเอง
"เอ้อ นี่เอ็งรีบกลับมาขอนแก่นเลยได้ไหม แม่เอ็งอ่ะ เข้าโรงพยาบาลไปแล้ว"
"หา...แม่ แม่เป็นอะไรลุง" เด็กหนุ่มอุทานลั่น
"เห็นเขาบ่นปวดท้อง ข้าก็พาไปโรงพยาบาลตั้งแต่กลางวัน ...มาดูเขาหน่อยเถอะ เนี่ย น้าเอ็งก็กำลังนั่งรถกลับมาเนี่ยข้าให้ ไอ้แดงไปรับแล้ว" น้ำเสียงของอีกฝ่ายนั้นฟังดูแล้วร้อนใจไม่ได้ต่างไปกับในใจของคนที่ฟังข่าวสารนั้นเอง
"ได้ลุง ได้ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับไปเลยนะ แม่อยู่ที๋โรงพยาบาลที่อำเภอ ใช่ไหม...โอเค เดี๋ยวผมรีบกลับไปเลยแล้ว...แล้วผมจะโทรไปหานะ"
+++++++++++++++++
เด็กหนุ่มรีบวิ่งกลับไปเข้ายังห้องจัดเลี้ยงทันที โดยไม่ได้ใส่ใจว่ากำลังมีพิธีการบนเวทีแม้แต่น้อย
"คุณแมกซ์ฮะ...ผม.....ผม.....ผมต้องกลับบ้าน" น้ำเสียงของเด็กหนุ่มติดขัด เขานึกหาใครอื่นไม่ได้แล้วจริงๆ น้าของเขาก็กลับไปแล้ว แต่ตอนนี้กว่าจะพาตัวเองไปขึ้นรถได้ เขาต้องกลับไปเก็บของที่ร้านก่อน
"พาผมกลับร้านนะครับ...ผมต้องรีบกลับไปเก็บของ"
"เฮ้ย เดี๋ยว เกิดอะไรขึ้นๆ "ท่าทางของสมปองเหมือนตั้งสติไม่ค่อยอยู่ มือแกร่งจับข้อมือเล็กนั่นเอาไว้ ก่อนจะดึงให้เดินออกจากห้องจัดเลี้ยงทันที คุณหญิง คุณนายที่รู้จักกับคุณหญิงจิตตราคงโทรไปรายงานให้แม่เขาทราบแน่ๆ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจ
"ผมต้องกลับบ้าน ที่ขอนแก่น..." เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ได้ยินเสียงเปียโนบนเวทีด้วยการบรรเลงของน้องชายเจ้าสาว และเสียงร้องของเจ้าบ่าวแว่วมา แต่เขาก็ไม่มีกระจิตกระใจจะชื่นชมความไพเราะนั้น
"แม่...แม่ไม่สบาย..."
"งั้น..ได้ เดี๋ยวพี่ไปส่ง กลับร้าน เก็บเสื้อผ้า แล้วไปกัน"พศวัตตอบกลับมาง่ายๆ พลางเร่งฝีเท้าไปยังที่จอดรถของโรงแรม
"ขอบคุณครับ...ขอบคุณ...." เด็กหนุ่มเอ่ยเบาๆ มือสั่นขยับไปมาด้วยเพราะเป็นกังวล
+++++++++++++++++
พอถึงร้านก็รีบจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา แล้วจับทุกอย่างที่จับได้ใส่ลงกระเป๋าแล้วกระโดดขึ้นรถพศวัตอีกรอบ
"ไปถึงตอนนี้น่าจะยังมีรถตรงไปขอนแก่น "เด็กหนุ่มคิดว่าอีกฝ่ายจะขับพาเขาไปยังหมอชิต แต่พศวัตขับขึ้นทางด่วนไปทันทีทำเอาเด็กหนุ่มตกใจไม่น้อย
"คุณแมกซ์ฮะ จะไปไหน"
"ไปขอนแก่นไง .. บอกแล้วนี่ว่าพี่จะไปส่ง "พศวัตตอบโดยที่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย
"แล้ว...คุณแมกซ์จะไปทั้งแบบนี้เหรอฮะ..."เด็กหนุ่มถามเพราะอีกฝ่ายยังใส่สูทเนี้ยบอยู่เลย
"ไม่เป็นไร มีกระเป๋าเสื้อผ้าไปฟิตเนสอยู่ "คนขับรถตอบกลับมา ความเร็วบนทางด่วนนั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
สมปองถอนหายใจยาว ก่อนจะยกมือไหว้
"ขอบคุณครับ....ขอบคุณครับ"ก่อนจะหันไปนั่ง ดวงตากลมเหม่อมองออกไปยังความมืดภายนอก แสงสีของกรุงเทพห่างออกไปทุกทีๆ และเขาหวังว่าจะเปลี่ยนเป็นความมืดมิดของทุ่งนาแถวบ้านเขาเร็วๆ
+++++++++++++++++
ดวงตาของเด็กหนุ่มเปิดขึ้นมาเห็นท้องฟ้าที่ยังไม่สาง ผิวกายสัมผัสได้ถึงลมเย็นที่พัดผ่านเข้ามาสัมผัสร่างกาย รู้สึกเย็นจนต้องขยับตนเองจากที่นั่งที่ยกขาขดตัวนั่งมาตลอดทาง หันไปเห็น ชายหนุ่มในชุดสูทเรียบร้อยที่ตอนนี้ ปลดเนคไทออกเอนกายหลับอยู่ข้างๆ ตรงที่นั่งคนขับ แสงไฟจากร้านสะดวกซื้อกลางปั้มน้ำมัน สาดส่องเข้ามาให้เห็นความอิดโรยบนใบหน้าคมของพศวัต สมปองหันหน้าซ้ายขวา ก่อนปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูเดินลงจากรถ ไปล้างหน้าตา โดยไม่ลืมที่จะแวะเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ เพื่อกาแฟร้อนๆแก้วหนึ่งกับน้ำเปล่าเย็นๆหนึ่งขวด
" ความจริงอยากจะซื้อลิโพให้อีกซักขวด แต่หน้าแบบนี้กินไม่เป็นแหงม..." เด็กหนุ่มพูดกับตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับเข้าไปนั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซักพักกลิ่นหอมของกาแฟที่แม้ไม่ใช่ของที่ร้าน แต่มันก็คงจะทำหน้าที่คล้ายๆกันได้เอง
"เป็นเด็กเป็นเล็ก กินกาแฟแล้วเหรอ? "พศวัตเหลือบมองแก้วกาแฟร้อนในมือของเด็กหนุ่มในชุดสูท หลังจากที่เขากลับมาจากการเข้าห้องน้ำและยืดเส้นยืดสาย
"อ้าว..ตื่นแล้วเหรอครับ" เด็กหนุ่มตกใจ เขาตั้งใจว่าจะไม่กวนให้อีกฝ่ายตื่น แต่กลับกลายเป็นตรงกันข้ามไปเสียได้
"ผมคงทำเสียงดังจนคุณแมกซ์ตื่น"
"ไม่เป็นไร .. เดี๋ยวคงถึงโรงพยาบาล ตอนเช้าๆ เขาให้เยี่ยมกี่โมงนะ? "ดวงตาคู่คมมองนาฬิกาที่คอนโซลรถของตน
"ก็คงเก้าโมง...มั้งครับ..." เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา
" แต่ผมว่า ไปหาที่พักให้คุณแมกซ์ก่อนจะดีกว่า...ใกล้ถึงแล้วอีกไม่กี่กิโล " พูดไปแบบนั้น สมปองก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าอีกรอบ
"ขอโทษนะฮะ ที่ทำให้คุณแมกซ์ต้องลำบากขนาดนี้...ผม.....ผม.....ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ"
"ไม่เป็นไร"ชายหนุ่มพูดแบบนี้อีกไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่ความห่างเหินในน้ำเสียงมันกลับชัดเจน
+++++++++++++++++
พศวัตขับรถออกจากปั๊มน้ำมัน แล้วตรงไปยังตัวอำเภอที่น่าจะพอมีทีพักให้พวกเขาบ้าง โชคยังดีที่บ้านของน้อยที่ไม่ได้ไกลจากตัวเมืองขอนแก่นเท่าไรนัก ทำให้เด็กหนุ่มพูดจนอีกฝ่ายยอมเลี้ยวเข้าไปหาโรงแรมดีๆในตัวเมืองนอนพักจนได้ คีย์การ์ดของห้องที่ดีที่สุดอยู่ในมือของชายหนุ่ในชุดสูท ที่ถึงจะไม่เรียบร้อยนักและดูอิดโรย แต่ก็ยังดูดีอยู่มาก พศวัตใช้การ์ดเสียบที่หน้าประตูแล้วเปิดห้องออกกว้าง
ไม่ได้ชวน หรือ บังคับให้เด็กหนุ่มตามเข้ามาเพียงแต่เปิดไว้แบบนั้นแล้วดึงการ์ดออกเสียบกับช่องที่ผนังด้านในเพื่อเปิดระบบไฟฟ้าเสียงเครื่องปรับอากาศดังขึ้นทันที
"งั้น...ผมลงไปรอข้างล่างนะครับ..." เด็กหนุ่มส่งเสียงจากหน้าประตู เมื่ออีกฝ่ายไม่เรียก หรือ ดึงเข้าไป เขาก็ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เด็กหนุ่มมองตามแผ่นหลังกว้างนั้น รู้สึกเจ็บแปลบอยู่ในอก เขารู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างแปลกไป แต่เขาไม่แน่ใจ ว่ามันเป็นเรื่องอะไร เพราะในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมานั้น ทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขา มันได้ผ่านเข้ามาเหมือนพายุที่พัดผ่าน ยุ่งเหยิง สับสน วุ่นวาย และเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
...เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้อยากกลับบ้าน แต่ไม่ใช่ในรูปแบบเช่นนี้ ไม่ใช่ การที่ได้รับโทรศศัพท์จากน้า ที่โทรมาบอกว่าแม่เพียงคนเดียวของเขา ....กำลังทรุดหนักแบบนี้
"เข้ามาล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำก็ได้ ถ้าอยาก แต่ถ้าไม่ก็ไม่เป็นไร"พศวัตพูดขึ้นมาลอยๆ ขณะที่ถอดสูทออกพาดกับเก้าอี้แล้วนอนลงกับเตียงขนาดใหญ่
"...ก็ถ้าคุณแมกซ์จะไม่ว่าอะไร ....." เด็กหนุ่มอึกอัก
"ขอผมเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าซักแป๊บนึง...นะครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางเดินก้มหน้าเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว เสียงน้ำเปิด เด็กหนุ่มเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว กลิ่นน้ำหอมที่อีกฝ่ายฉีดใส่มาให้นั้นจางลงไปมาก และมันคงจะยิ่งจางลงไปอีกเมื่ออาบน้ำเสร็จและแทนที่ด้วยกลิ่นสบู่ไร้ราคาค่างวดในของโรงแรม เด็กหนุ่มเช็ดตัวลวกๆ ด้วยผ้าขนหนูของโรงแรมก่อนจะพับผ้าขนหนูที่ใช้แล้วไว้ที่มุมหนึ่งของห้องน้ำเพราะป้ายในห้องน้ำบอกให้กองเอาไว้อะไรประมาณนั้น แต่สมปองก็ยังบรรจงพับมันอยู่ดี เด็กหนุ่มเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งที่ผมยังไม่แห้งดี แต่เดี๋ยวก็คงต้องออกไปข้างนอกแล้ว เด็กหนุ่มคิดว่าจะปล่อยให้มันแห้งไปเอง แต่เมื่อสมปองออกจากห้องมาก็ต้องพบว่า พศวัตหลับสนิทอยู่เตียงไปเสียแล้ว
"เสร็จแล้วฮะ...." เด็กหนุ่มเดินออกมา สวมเพียงกางเกงสแลคที่ใส่มากับเสื้อกล้าม มือถือเสื้อเชิ๊ตกับเสื้อสูทเอาไว้ กลัวว่าจะยับไปมากกว่านี้ แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลับสนิท จึงเดินไปขอผึ่งเสื้อแขวนไว้กับเก้าอี้ก่อนจะนั่งลงพื้นหน้าเก้าอี้ ตรงมุมห้องนั้นเอง ดวงตากลมมองไปยังร่างสูงที่เหยียดกายยาวบนเตียงกว้าง ก่อนจะดึงสองขาเข้าชิดอกตัวเองกอดเข่าเอาไว้แบบนั้น
...ผมไม่รู้จริงๆ...ว่าที่ผมรู้สึกเจ็บแบบนี้ มันเป็นเพราะ ผม.......ชอบคุณจริงๆ หรือ มันเป็นแค่ความรู้สึกที่คุณ...ช่วยปั้นให้มันเกิดขึ้นมา...
...ถ้ามันไม่จริงตั้งแต่แรก ผมก็ไม่ควรจะรู้สึกเสียใจกับทุกเรื่องแบบนี้ใช่ไหม....
....ทั้งๆที่อยากจะให้คุณยิ้มให้ผมเหมือนเดิมอีก....แต่ก็เป็นผมเองที่ยิ้มให้คุณไม่ได้อีกแล้ว....
...ผมควรจะทำยังไงดี....
ดวงตากลมร้อนผ่าวเหมือนน้ำตาจะไหล แต่สมปองรีบก้มหน้าลง กดใบหน้าลงกับท่อนแขนเสียงจนรู้สึกเจ็บ แต่ก็คงไม่เจ็บเท่ากับภายในใจของตัวเอง ณ ตอนนี้
+++++++++++++++++
talk : เอามาม่าน้ำ(ตา)ใสๆ(ของเจ้าน้อย)ไปทานกันก่อนนะคะ โฮะๆๆ :laugh: ตอนนี้ไรเตอร์กำลังกรี๊ดคุณอินทัช (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19961.0) (โฆษณากันหน้าด้านๆ)ยิ่งดู ปฐพีเล่ห์รัก ไม่เป็นอัทำอะไรค่ะ ขอตัวไปดูละครก่อนนะคะ! :กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:อึกอัดปวดใจจัง เจ้าน้อยเอ๋ย
-
:pig4: คุรุจังที่อวยกันเห็นๆ.... อย่าลืมตามไปอ่านนะค๊า (ไอ้นี่ก็เล่นง่าย) :laugh:
เอ้า....บิ้วกันให้พอ...
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/90.jpg)
-
:เฮ้อ:เกือบซดน้ำมาม่า :m20:
-
ไม่เอามาม่า writer
สงสารน้อย :monkeysad:
-
T_______________T
ก็ทุกอย่างมันเร็วเกินไปจริงๆนี่เนอะ
เฮ้อ.......เข้าใจตัวเองเร็วๆนะเจ้าน้อยจ๋า หงิงๆ
ปล.เรื่องใหม่ ไว้จะตามไปลองชิมนะคะ ^^
-
คนแต่งติดละคร คนอ่านติดนิยายอ่ะ
แล้วเมื่อไรน้ำตาเจ้าน้อยจะหยุดไหล
สงสารเจ้าน้อยอ่ะ ขอบคุณสำหรับมาม่าค่ะ
-
มาม่าข้ามจังหวัด :impress3:
-
:m15: มาม่า มาม่าอีกแล้ว
plz. กรุณาเถอะ น้อยเอาคืนนิดนึงนะหนู
-
:เฮ้อ: อดทนไว้ เจ้าน้อย เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง
:pig4: :pig4:
-
บวก 1 แต้ม ด้วยความปวดใจ :monkeysad:
อึมครึม มืดมนกันอีกแล้ว
พี่แมกซ์ทำอะไรดีๆสักอย่างสิ น้อยยังเด็กนัก อย่าปล่อยให้น้องสับสน กังวลใจ คิดไปเองอย่างนั้น
-
:เฮ้อ: :monkeysad:
-
ขอให้เวลาช่วงนี้ เปิดโอกาสให้น้อยกับคุณแม็กซ์ได้มีเวลาพูดปรับความเข้าใจกัน
แล้วน้อยกับคุณแม็กซ์ ต่างก็มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองทีเถอะ อย่าให้มาม่ามากไปกว่านี้เลย
สงสารน้อย มันเด็กนัก ใสซื่อนัก ถ้ามากกว่านี้ เดี๋ยวเด็กมันจะตายเอา ก็เด็กมันคงไม่แกร่งพอหรอกจ้ะ
-
:m16: พี่แมกซ์รีบๆจัดการให้เรียบร้อยเลย
จะจัดการยังไงก็รีบทำเลย สงสารน้อยนะเนี่ย :m31:
-
บิ๊วอารมณ์กันจริงๆๆ เรื่องนี้ หุหุ :sad4:
-
:o12: :o12:เจ้าน้อยสู้ๆๆๆ ต้องผ่านมันไปได้แน่ๆๆ
-
สงสารเจ้าน้อยจังเลยนะ
กำลังสับสนเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
หึ หึ หึ หึ
อ่านตอนนี้ยังไม่ทันจบ
ก้อได้รับสปอยส์จากตัวบิ๋ม
ทำให้อ่านตอนนี้ แล้วเริ่มเจ็บจี๊ดๆ
จากที่เคยบอกว่า "เอ้ยยย จัดมาเห้ออ มาม่าอ่ะ พี่รับได้หมด พี่มีภูมิคุ้มกันแล้ว"
หลังจากนี้ ชักเริ่มไ่ม่แน่ใจ ฮือออออ (อีโม ทุบพื้นน ไม่ไหวไม่ทน)
เคยคิดว่า เรื่องเจ้าน้อย อาจจะเบาๆ พอแสบๆ คันๆ โอ้ยยยย
ต้มน้ำรอก้อได้ฟร่ะ ฮือออ
เห็นน้่อยน้ำตาไหล อยากกระโดดไปซับน้ำตาน้อง
แล้วหอมกระหม่อม บอกว่า " ไม่เป็นไรนะหลา่นปร้าาา " กร๊ากกก
เนียนหอมอีกม๊วฟฟสองม๊วฟฟฟฟ :กอด1:
เหอๆ
ต่อไป ก้อจะเนียนไปลามปามน้องจุนเจือ
อิมเมจโฮกกกกมากกกเลยที่รัก
จุดนี้ ออร่าเคะเปล่งประกายสามโลกก
ถูกใจให้กะริ๊ฟฟฟ จ้า อิอิ :L2:
-
เฮ้อ!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เห็นใจน้อยจริงๆ คงมืดมนไปหมด ไม่มีใครจะให้คำปรึกษา
-
:o12: สงสารเจ้าน้อย
นอกจากจะสับสนในความรู้สึกของตัวเองแล้ว
ยังต้องมาสับสนกับทั้งการกระทำและความรู้สึกของพี่แม๊กซ์อีก :เฮ้อ:
-
ชายหนุ่มที่นอนแผ่อยู่บนเตียงขยับเปลือกตาเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ถึงแสงสว่างเล็กๆที่สาดเข้ามาในห้องพักกว้าง เขาหรี่ตาเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง ทำให้เห็นว่าที่ปลายเตียงเด็กหนุ่มที่เป็นต้นเหตุของการขับรถมากลางดึกถึงขอนแก่น กำลังนั่งฟุบกลับกับเข่าของตนเอง สมปองที่สวมเสื้อกล้ามกับกางเกงเดฟกำลังห่อตัวด้วยความหนาว มือแกร่งดึงเอาผ้าห่มไปคลุมร่างเล็กนั่น ใบหน้าคมมองใบหน้าเล็กๆที่หลับสนิทไปทั้งแบบนั้น แล้วถอนหายใจ ก่อนจะลุกไปทำธุระในห้องน้ำ
ความอบอุ่นรอบกายทำให้เด็กหนุ่มตื่น ผ้าห่มผืนหนาคลุมรอบกาย กับเสียงน้ำที่ได้ยินดังมาจากในห้องน้ำ ทำให้เด็กหนุ่มยิ้มออกมาเล้กน้อย ปลายจมูกกดลงบนผืนผ้า ลมหายใจสูดเข้าลึก ก่อนจะลุกขึ้น
ยืน พยายามจะพับผ้าผืนใหญ่อีกรอบ ความกว้างของผ้า กับ ความหนัก ทำให้ท่าทางเปิ่นๆของสมปองยิ่งพาลไปกันใหญ่ จากที่จะพับผ้ายิ่งกลายเป็นว่า ผ้าจะพันตัวเองหายเข้าไปในผ้าเสียอย่างนั้น
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก พร้อมกับกลิ่นสบู่ถูกๆของโรงแรมอีกครั้ง ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว แผ่นอกกว้างยังคงเปียกชื้น คิ้วหนาขมวดเล็กๆเมื่อเห็นสภาพของสมปอง
" ตื่นแล้วเหรอ? .. ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวจะไปส่งที่โรงพยาบาล "ถ้าเป็นปกติเขาคงจะไปดึงเอาตัวเล็กๆนี่ออกมาจากผ้าห่ม
"ผม...ผมอาบแล้วครับ..." เด็ฏหนุ่มตอบโดยที่ไม่ได้หันไปมองอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เพราะมัวแต่พันตัวเองอยู่กับผ้า ในที่สุดก็หาทางพับผ้าลงไปได้ ด้วยการล้มมันลงไปทั้งอย่างนั้นก่อนจะตะเกียกตะกายออกมาจากผ้า
"เฮ้อ....โอเค...เรียบร้อย....." ก่อนที่เสียงจะเงียบไปเมื่อหันมาเจอชายหนุ่มร่างสูงกับผ้าเช็ดตัวผืนเดียวยืนอยู่ตรงหน้า
"อ่า....ผมลงไปรอข้างล่างดีกว่า?..." ว่าพลางก็ชี้มือไม้ไม่ถูกทิศตรงกันข้ามกับทิศที่ตัวเองจะต้องเดินไป
" เดี๋ยว "ชายหนุ่มที่สวมผ้าขนหนูผืนเดียวเรียกเอาไว้ แล้วเปิดกระเป๋าเงินหาอะไรบางอย่างแล้วยื่นให้
" คูปองอาหารเช้า ไปกินซะ "
"ลงไปกินเหรอฮะ.... เอาให้เขาดูแล้วตักกินได้เลยใช่ไหมฮะ....." เด็กหนุ่มถามด้วยไม่รู้
" อืม ก็ทำตามคนข้างหน้านั่นแหละ ทำไม่เป็น มีปากก็ถามเอาละกัน "ดวงตาสีเข้มมองสภาพของอีกฝ่าย
" ไปสิ "
"......ครับ...." เด็กหนุ่มรับคำเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อเชิ๊ตที่ผึ่งลมไว้เมื่อครู่มาสวมทับลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
....คุณไม่ยิ้มให้ผมจริงๆด้วยซิ่นะ....
++++++++++++++++++
ได้รับคำสั่งให้ลงมากินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรม เด็กหนุ่มเดินวนหมุนรอบตัวเองอยู่หลายรอบกว่าจะเข้าใจว่าต้องเดินไปหยิบอะไรกินก่อนกินหลัง สมปองนั่งทานข้าวไปอย่างเงียบๆ พยายามกลืนความกังวลเรื่องแม่ และ ความเจ็บปวดในใจให้หายลงไปพร้อมๆกัน มองนาฬิกาก็ปาเข้าไปเกือบจะเก้าโมงแล้ว ใจนึกอยากจะไปหาแม่ที่โรงพยาบาลเร็วๆ แต่ก็ได้แต่โทรศัพท์บอกน้าว่ากำลังจะมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลในตัวอำเภอที่อาจจะต้องใช้เวลาอีกเกือบชั่วโมงกว่าจะเข้าไปถึง
เด็กหนุ่มร่างผอมลุกจากโต๊ะในห้องอาหารทั้งๆที่ข้าวต้มเพียงถ้วยเดียว กับน้ำเปล่าอีกแก้วยังพร่องไปได้ไม่ถึงครึ่ง ไปถึงที่จอดรถก็วิ่งหาผ้าสำหรับทำความสะอาดกับพนักงานแถวนั้นและถังน้ำ มาเช็ดถูกระจก
ทำความสะอาดรถสปอร์ตคันงาม รอเวลาให้เจ้านายของเขาเดินลงมา
"ทำอะไร?" เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นจากด้านหลัง เมือ่เห็นเด็กหนุ่มในชุดสูทแบบนักร้องเกาหลีกำลังเช็ดรถให้เขาอยู่
"เช็ดรถให้คุณแมกซ์ครับ..." เด็กหนุ่มตอบพลางล้างผ้าที่ใช้ถูกกับน้ำในถังที่เริ่มเปลี่ยนสี
"คราวหลังที่ไม่ได้บอก ก็ไม่ต้องทำ .. ขึ้นรถได้แล้ว "พศวัตดุพลางกดเซนทรัลลอค
".................." สมปองสูดลมหายใจเข้าลึก
"ขอโทษครับ...เดี๋ยวผมจะรีบเอาถังไปเก็บแล้วจะรีบกลับมาครับ" คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มเจ็บร้าวเข้าไปข้างใน ก่อนจะรีบถือถังน้ำเดินไปอีกทาง ไม่นานนักก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายติดเครื่องรถรอแล้ว
++++++++++++++++++
รถสปอร์ตคันงาม แล่นไปตามถนนในตัวเมืองเรียกความสนใจจากคนแถวนั้นได้มากเลยทีเดียว แต่เพราะว่าในตัวเมืองจึงทำให้เจ้าของรถไม่ได้ขับเร็วปานจรวดเหมือนตอนที่มาจากกรุงเทพ ตลอดทางไม่มีเสียงพูดคุยกันเหมือนอย่างที่เคยเมื่อวันก่อนเลยจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล
โรงพยาบาลประจำอำเภอที่อยู่ห่างจากตัวเมืองในเช้าวันธรรมดาเช่นนี้ คราคร่ำไปด้วยผู้คนทั้งตัวผู้ป่วยเองก็ดี ตัวญาติมิครที่พามาก็ดี หรือคนจะมาเยี่ยมมาเฝ้าไข้ก็ดี บ้างก็นั่งกันตามเก้าอี้ตรงบริเวณที่ทางโรงพยาบาลจัดเอาไว้ให้รอรับบริการ บ้างก็ยึกสวนหย่อมเล็กๆของทางโรงพยาบาลเป็นที่มั่นนั่งปูเสื่อรอกันแต่หัววัน แม้จะไม่ได้เรียกว่าลำบากลำบน แต่ก็พูดไม่ได้เต็มปากว่าสะดวกสบาย อย่างไรเสียโรงพยาบาลรัฐก็ไม่ได้ บริการ ดีเลิศเหมือนอย่างโรงพยาบาลเอกชน เรื่องนี้นั้นคงเป็นที่รู้กันทั่วไป
เด็กหนุ่มรีบรุดไปถามชื่อของแม่กับพยาบาลท่ามกลางอากาศที่ร้อนอ้าวก่อนจะเดินนำผู้เป็นนายไปตามทางที่พยาบาลบอกไปยังตัวตึก ห้องผู้ป่วยรวมเขาเปิดประตูเข้าไปด้านใน เตียงผู้ป่วยหญิงตั้งเรียงเป็นทางยาวเข้าไป เห็นแผ่นหลังกว้างของลุงดำ ชายแก่ที่อยู่ข้างบ้านขยับไหวโพล่พ้นชายผ้าม่านที่กั้นเอาไว้ออกมา
"ลุงดำ...น้าเพ็ญ...." สมปองปราดเข้าไปหาคนทั้งสองที่มีสีหน้าเป็นกังวล ก่อนจะหันไปมองร่างของผู้เป็นแม่ที่นอนอยู่บนเตียง เสียงเครื่องวัดชีพจรทำงานเป็นจังหวะใบหน้าของแม่ที่พริ้มหลับอยู่นั้นดูอิดโรยและผอมสูบกว่าครั้งสุดท้ายที่ได้มากอด มาเจอ มากราบเท้า
"แม่......" สมปองเอ่ยเสียงสั่น มือผอมยื่นไปจับมือที่มีสายน้ำเกลือ สายอะไรต่อมิอะไรเจาะระโยง ภาพที่ได้เห็นนั้นยิ่งชวนให้ปวดใจ
"แม่แกอยู่ๆก็บ่นว่าปวดท้อง ข้าก็เลยรีบพามา หมอเขาตรวจดูก็ว่า....โรคมันกินเข้าไปเยอะ....กระจายไปมากแล้ว" เสียงลุงดำเอ่ย
"แล้วแม่ไม่ได้กินยาเหรอ น้าเพ็ญ ผมส่งเงินให้แม่มาซื้อยานี่...ทำไมล่ะ...." เด็กหนุ่มหันไปมองหน้าน้าสาว
"ฉันก็จัดการให้เขาซื้อยานะ...แต่น้อย...เราก็มีเงินเท่านี้...แกกับฉันช่วยกันหาเท่าไรๆกับโรคที่แม่แกเป็น มันก็........." เสียงน้าสาวสะอื้นออกมาเหมือนกัน ร่างสูงใหญ่ของคนที่เดินตามหลังมาทำให้ญาติของสมปองต้องเงยหน้าขึ้นมอง
"สวัสดีครับ" พศวัตยกมือไหว้คนทั้งคู่ ก่อนจะมองไปที่ร่างผอมที่นอนสวมเครื่องช่วยหายใจอยู่บนเตียง ที่ยังคงไม่รู้สึกตัว
"อ่ะ...สวัสดีครับ..."
"สวัสดีค่ะ" ทั้งน้าเพ็ญและลุงดำต่างยกมือขึ้นไหว้นอบน้อม ท่าทางของพศวัตดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนแถวนี้เป็นแน่
" ผม พศวัต ....... เป็นเจ้านายของ เจ้าน้อยมันน่ะครับ " เขารีบแนะนำตัว ใบหน้าคมแสดงความเป็นห่วงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"น้อย นี่ลำบากไปถึงคุณเขาเลยเหรอ..." เสียงน้าเพ็ญดังขึ้นพร้อมกับดึงตัวหลานชายเข้าไปหา
"ขอโทษคุณด้วยนะคะที่ทำให้ลำบาก ความจริงไม่จำเป็นเลย ..."
" ไม่ได้ลำบากอะไรหรอกครับ ที่จริง ให้เด็กมันกลับมากลางดึกคนเดียว ผมเองก็เป็นห่วง มาส่งเองจะดีกว่าครับ
" ชายหนุ่มรีบบอก " ว่าแต่ .. คุณน้าอาการเป็นยังไงบ้างครับ "
"ก็ตอนพามาก็บ่นว่าปวดมาก...นี่ที่หลับไปก็เพราะยาที่หมอให้นั่นล่ะครับ...จากที่หมอว่านี่ก็คงจะมีอาการแบบนี้มาพักใหญ่ แต่เจ้าตัวก็ทนไว้ตลอด นี่ทั้งๆที่ป่วยแต่ก็ยังทำงานตลอด เล็กๆน้อยๆ ตามแรงที่เขามี ก็มาช่วยที่บ้านผมเลี้ยงไหมบ้าง ย้อมสีไหมบ้าง...ก็ตามแรงน่ะครับ ก็มีอะไรจะช่วยกันได้ก็ช่วยๆกัน...นี่อยู่ๆก็ล้ม ผมเองก็ตกใจ ที่บ้านนี้เขาก็มีกันแค่สองคน ผมก็เลยรีบโทรไปบอกไอ้น้อยมัน..."ลุงดำที่บ้านทอผ้าไหมขายเป็นอาชีพหลักของทางบ้าน รายได้ที่ค่อนข้างจะจัดได้ว่าพอมีพอกิน ทำให้เขาพอช่วยเหลือบ้านของสมปองได้บ้าง พอลุงดำพูดจบก็ถอนหายใจออกมา มือใหญ่สากยื่นไปตบไหล่ของเด็กหนุ่มเบาๆ
" งั้นเหรอครับ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วมองไปรอบๆ ห้องพักรวมแบบนี้มันไม่สะดวกเท่าไหร่เลย
"แล้ววันนี้ คุณหมอเข้ามาดูบ้างรึยังครับ? "
"อ้อ...เอ่อ...ก็เห็นว่าจะเข้ามาตอนสิบโมงน่ะครับ... " ลุงดำตอบได้ยินพศวัตถามถึงหมอแบบนั้น
สมปองจึงหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่อุตส่าห์พาเขามาถึงที่นี่ ดวงตากลมโตมองเหมือนมีคำถาม
พศวัตสบตากับเด็กหนุ่มก่อนจะมองเลยไปยังลุงกับป้าอีกครั้ง
"งั้นเดี๋ยวก็คงมาล่ะครับ ผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน จะได้คุยกันได้ตามสบายนะครับ" ว่าแล้วก็ยิ้มให้คนทั้งคู่ก่อนจะเดินออกจากห้องพักรวมไป
เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆแม่ มือเล็กกุมมือของแม่เอาไว้แบบนั้น
เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ไไม่นานก็มีบุรุษพยาบาลและพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับคุณหมอที่ดูแลแม่ของสมปองก็เดินเข้ามา แจ้งให้ทุกคนทราบว่าจะย้ายคนไข้ไปยังห้องพิเศษที่อยูชั้นบน สมปองตกใจแต่ไม่ทันได้ทัดทาน ก็ต้องหลีกทางออกมาให้เจ้าหน้าที่ได้ทำงาน เด็กหนุ่มเดินออกมารอที่หน้าห้อง และที่หน้าห้องผู้ป่วยรวมนั้นเอง ร่างสูงของพศวัตยืนอยู่กำลังคุยกับหมอที่ดูแลไข้ ดูท่าเหมือนจะกำลังกล่าวขอบคุณกันอยู่ มือของเด็กหนุ่มกำแน่นเข้าที่ข้างตัวแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจนรอให้หมอ ลุงดำ และ น้าเพ็ญเดินนำไปก่อน
"คุณแมกซ์เป็นคนจัดการใช่ไหมฮะ" กว่าจะเค้นเสียงออกมาได้ก็ใช้เวลาไปนานพอดู
"ใช่ ... ถ้าอยากให้ท่านได้รับการดูแลมากกว่านี้ อ้อ .. แล้ว หมอที่มาดูแลคุณน้า จะเปลี่ยนเป็นหมอเฉพาะทางให้ด้วย" ชายหนุ่มก้มลงมองท่าทางไม่พอใจของอีกฝ่าย
"จะหาว่าพี่วุ่นวายกับเรื่องครอบครัวเราก็ตามใจ พี่ก็แค่อยากจะช่วย " พศวัตได้ยินเสียงลมหายใจพ่นออกที่บ่งบอกได้ว่าไม่พอใจของเด็กหนุ่มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
"ครับ..." เด็กหนุ่มเอ่ยสั้นๆ ก่อนจะยกมือไหว้อีกฝ่าย
"ขอบพระคุณมากครับ ที่ช่วยเหลือครอบครัวของผม"
....เพราะผมมันไม่มีทางช่วยแม่ไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว.....
....เพราะผมเป็นแบบนี้.....
"ผมก็ไม่รู้จะตอบแทนคุณแมกซ์ได้ยังไง....กับทั้งหมดนี่"
"เดี๋ยวจัดการอะไรเรียบร้อยแล้วก็อยู่กับคุณน้าไปนะ ให้ลุงเรากลับไปพักบ้าง บ่ายๆจะแวะเข้ามา"พศวัตเปลี่ยนเรื่องเมื่อสมปองวกกลับมาเรื่องของบุญคุณอะไรนี่
"......ครับ...." ดวงตากลมหลุบลงต่ำ
"ถ้าอย่างนั้น ผมขอไปดูแม่ก่อน" ว่าพลางก็เดินเลี่ยงอีกฝ่ายไปอีกทาง สมปองใช้เวลาอยู่กับแม่ตลอดทั้งวัน คอยเฝ้า เช็ดตัวดูแลแม่ที่ยังคงไม่ได้สติโดยที่เปิดโอกาสให้ลุงดำและน้าเพ็ญที่ยังไม่ได้พักเลยมาสองวันได้กลับไปพักผ่อนบ้าง ส่วนน้าเพ็ญนั้นบอกว่าจะเป็นฝ่ายมาดูแลแม่ของน้อยให้เองในช่วงกลางคืน
จนกระทั่งช่วงเย็น พศวัตจึงกลับมาที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นแบบลำลอง แสดงให้เห็นว่าเขาคงจะหายไปซื้อเสื้อผ้าและทำอะไรอีกหลายอย่าง สมปองรอให้น้าเพ็ญของเขาไปกินข้าวให้เรียบร้อยแล้วกลับมาเสียก่อนจึงบอกลาน้าแล้วเดินออกมาพร้อมกับพศวัต
"ความจริง ผมนั่งรถกลับจากที่นี่ไปที่บ้านก็ได้ คุณแมกซ์จะได้ไม่ต้องลำบาก"
"รู้จักยูบาร์ไหม?" อีกครั้งที่ชายหนุ่มไม่สนใจคำพูดแบบนี้ของสมปอง เขาตั้งคำถามขึ้นมาใหม่ขณะที่เดินออกจาห้องผู้ป่วย
"ยูบาร์? ....คุณแมกซ์ไปรู้มาจากไหน" เด็กหนุ่มถามเสียงสูง จริงอยู่ที่เขาไม่เคยได้ไปเที่ยวเท่าไรนัก แต่เพื่อนที่รู้จักกันร่ำร้องเหลือเกินว่าจะไปให้ได้ๆ ก็เรียกได้ว่าดังไม่น้อยในขอนแก่นนี่เพราะเป็นที่ที่เด็กมหาวิทยาลัยชอบไปกัน
"งั้นก็รู้จัก .. เออ ดี คืนนี้พาไปหน่อยละกัน พอดีนัดเพื่อนไว้ "
"อ่ะ...."ปากตั้งใจจะปฏิเสธ แต่พอคิดว่าอีกฝ่ายก็ทำอะไรมาให้จนขนาดนี้แล้วเรื่องแค่นี้คงไม่ได้เสียหายอะไร
"ครับ...จะพาไปครับ" ขับรถกลับเข้ามาในเมือง ตลอดทางสมปองก็ยังดูเหมือนเป็นกังวลเรื่องแม่อยู่คลอด แต่ก็พยายามจะกดกลั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ ทางที่ไปยังร้านที่พูดถึงนั้นความจริงแล้วก็ไม่ได้ห่างอะไรจากโรงแรมที่พักเลย แทบจะเดินไปหากันได้เสียด้วยซ้ำ
++++++++++++++++++
เสียงเพลงยังคงอึกทึกเหมือนเช่นเคย เพราะไปเร็วหน่อยวงดนตรียังไม่ขึ้นมาเล่น เด็กหนุ่มหันซ้ายขวา รู้ว่าสถานที่อยู่ที่ไหนแต่ก็ไม่เคยได้เข้ามาเหมือนกัน และในขณะที่แม่ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนี้ เขาก็คงไม่มี อารมณ์จะมาอยากรู้อยากเห็นอะไรตอนนี้ที่หันมองก็เพราะจะมองหาที่ให้เจ้านายนั่งรอเพื่อนเท่านั้น
"ถ้าคุณแมกซ์ได้ที่นั่งแล้วยังไงเดี๋ยวผม....กลับ...."
"ใครให้กลับ?" พศวัตย้อน ทั้งที่เขาเด่นที่สุดในร้าน มีคนอยากเข้ามาพูดคุยด้วยมากมายแต่ทำไมเด็กคนนี้ถึงทำท่าเหมือนไม่ค่อยอยากคุยกับเขาซักเท่าไรนัก มือแกร่งนั้นดึงมือสากด้านนั้นให้นั่งลงข้างตัว
"...ก็คุณแมกซ์จะคุยกับเพื่อนนี่ครับ..." เด็กหนุ่มจะดึงมือของตัวเองออก
"เดี่ยวเพื่อนคุณแมกซ์มา เห็นผมหัวหูดูไม่ได้แบบนี้นั่งเสนอหน้าอยู่ จะ...ว่าเอาได้" หลังจากเรื่องของทินกฤตแล้วการต้องพบ "เพื่อน"ของพศวัตอีกทำให้รู้สึกหนาวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
"แล้วเพื่อนพี่ มันเคยมีใครว่าอะไรเรารึไง นั่งลง คนมองกันใหญ่แล้ว"
"ครับ......" เด็กหนุ่มรับคำเบาๆ ก่อนจะนั่งลง ไม่นานนักก็เห็นร่างสันทัดของชายหนุ่มผิวสองสีเดินมาตบไหล่ของพศวัตอย่างแรง
"มาเที่ยวไกลนะมึง..."
"เออ " พศวัตตบไหล่คืน
"ไม่ได้เจอกันนาน ตั้งแต่กลับจากเมกา เป็นไงวะ? "
"ก็ดีว่ะ... ทำงานที่นี่ก็ขำๆดี เอามันส์มากกว่ากำไร เออ เดือนหน้าว่าจะไปเปิดบริษัททัวร์ที่เวียงจันทร์ มึงไปเที่ยวไหมล่ะ"เพื่อนของพศวัตนั้นทำบริษัททัวร์อยู่ที่ขอนแก่น
"ฮะ ฮะ แล้วหนุ่มลาวน่ารักไหมวะ? "พศวัตถาม ไม่ได้สนใจเลยว่าสมปองจะนั่งอยู่ตรงนั้นด้วย
"ผู้บ่าวลาวน่ะเหรอ...ฮ่ะๆ ก็นะใช้ได้ ใช้ได้" ตอบพลางหันไปสนใจคนที่นั่ง พยายามจะชงเหล้าอยู่ข้างๆพศวัต
"แล้วนี่พาใครมาเนี่ย เด็กมึง?" พศวัตไม่ตอบอะไรเพียงแค่ยักไหล่เล็กน้อย แล้วหัวเราะเบาๆเท่านั้น
ดวงตากลมของสมปองเหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะส่ายหน้า
"คุณแมกซ์ เป็นเจ้านายฮะ ผมแค่เด็กเสิรฟที่ร้าน"
"อ้อ ! งั้นก็ทำงานไปซิ ชงเหล้าซะ " พศวัตตอบกลับเสียงดัง ท่าทางเหมือนไม่ค่อยพอใจกับคำตอบของเด็กหนุ่ม
".........." เจออีกฝ่ายขึ้นเสียงใส่ เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะคีบน้ำแข็งใส่แก้ว
"เหล้าเพียวๆเลยใช่ไหมล่ะครับ...." สมปองถามทั้งๆที่ไม่แม้แต่จะหลบตา
"น้องชื่ออะไรครับ? " ชายหนุ่มผิวสองสีถามพลางยิ้ม ดูท่าทางจะถูกใจเด็กหนุ่มไม่น้อย
"น้อยครับ" เด็กหนุ่มตอบ เขาหันไปตอบก่อนจะเทเหล้าปริมาณหนึ่งลงไปในแก้วตามด้วยโซดา ส่งให้กับเจ้านายของตัวเอง
"เหล้าเท่านี้พอไหมฮะ คุณแมกซ์" พศวัตพยักหน้าแล้วรับเอาเหล้าแก้วนั้นมาดื่ม สมปองรับหน้าที่ชงเหล้าให้ทั้งสองคนไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้พูดหรือตอบอะไรใคร ปล่อยให้งสองคนนั่งคุยกันไปตามประสาเช่นนั้น อันที่จริงจิตใจของเขานั้นไม่ได้อยู่ตรงนั้นซักเท่าไร ส่วนหนึ่งก็กังวลเรื่องแม่ ส่วนหนึ่งก็กำลังสับสน กับท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูเย็นชา แต่กระนั้นก็ยัง ....เข้ามาช่วยเหลือดูแลแม่ของเขา
++++++++++++++++++
จนกระทั่งได้เวลาที่ร้านเลิก บนโต๊ะมีแต่ขวดเหล้ากับโซดาที่ถูกเปิดไปหลายขวด เพื่อนของพศวัตเดินไปจ่ายเงินให้ในฐานะเจ้าถิ่น ทำเอาพศวัตต้องรีบนัดครั้งหน้าเพื่อเลี้ยงคืนแทบไม่ทัน
"เกรงใจไม ยังไงครั้งหน้ากูไปกรุงเทพ มึงก็ต้องเลี้ยงกูอยู่แล้ว เอาน้องเขาไปด้วยล่ะชงเหล้าอร่อยดี" ว่าพลางก็หัวเราะเดินนำทั้งสองคนออกไปด้านนอก พศวัตดูท่าจะมึนไม่น้อย
"ไว้คราวหน้ามึงก็พากูเที่ยวก็แล้วกัน .. กูว่า กูคงอยู่ขอนแก่นอีกซักพัก"ดวงตาคู่คมเหลือบมองเด็กหนุ่มที่ยืนค้างๆไม่พูดไม่จานั่น
"เออๆ....ไปล่ะ...ไม่ไหวว่ะ....แม่งกินเยอะเกินขนาด....." เสียงเพื่อนว่าพลางโบกมือแล้วเดินเซๆไปอีกทางปะปนไปกลับกลุ่มวัยรุ่นที่มาเที่ยวกันตามประสา
++++++++++++++++++
"คุณแมกซ์เองก็น่าจะไปพักผ่อนได้แล้วนะครับ....ไม่ได้ผักมาตั้งแต่เมื่อคืน" คนที่นิ่งเงียบมาตลอดคืนเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง
"หึ พูดเป็นแล้วรึไง "ชายหนุ่มร่างสูงย้อนถาม แล้วเดินโซเซเพื่อกลับโรงแรม
"แม่ง ไหนว่าใกล้ " เขาบ่นไปเรื่อย
สมปองเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเดินเข้าไปคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ ยกขึ้นพาดไหล่ตัวเองพาอีกฝ่ายเดินกลับไปยังโรงแรม ไม่พูดไม่จา
...ก็บอกให้ชงเหล้าก็ชงไง...
...จะให้พูดอะไร...พูดมากก็หาว่าพูดมากอีก...
ร่างเล็กกว่าพยายามพยุงอีกฝ่ายอย่างทุลักทุเลมาจนถึงหน้าห้อง
"คุณแมกซ์ฮะ ไขกุญแจเข้าไปเองนะครับ....ผมทำไมเป็น" มือแกร่งข้างหนึ่งโอบเอวเล็กไว้แน่นก่อนจะล้วงเอาคีย์การ์ดเพื่อใช้เปิดห้อง เขาไม่ได้เมามากจนเปิดห้องเองไม่ได้
"ไหวไหมเนี่ย..." เสียงเด็กหนุ่มพึมพำ พยุงอีกฝ่ายเข้าไปในห้อง
"ไม่ไหวว่ะ .. เหนื่อยจะตายห่า "
"งั้นก็นอนนะครับ..." เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ พลางปล่อยมือออกจากร่างสูง
แต่พศวัตกลับไม่ยอมปล่อยมือจากร่างเล็กนั่น จู่ๆดวงตาคมก็จ้องหน้าเล็กๆภายใต้ไฟสีชาที่หัวเตียงนิ่ง
-
กรี๊ด! น้อยจะโดนแล้ว!
-
กรี๊ด! น้อยจะโดนแล้ว!
ป้าจ๋า
ใจเย็นๆๆๆๆๆๆ
ยัง
ยังไม่โดนจ้่า
:sad4:
-
55555555555555555
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อึดอัด อึมครึม
และสุดท้าย.......ไอ้ผู้บ่าวเมืองกรุง
แกเนียนเมาอีกแล้วววววววววววววววววววว
:m14:
-
:เฮ้อ: จะเมาจริงหรือเมาเนียนๆก็เหอะ แอบจิ้นไปแล้วว่าคงเกิดอะไรแหงๆ
ถ้าดีกันได้ก็โอเคไปเนอะ กลัวจะยิ่งทำให้มันแย่ลงนี่จิ ><" สงสารน้อยอ่าา
:oni1:วิ่งออกจากทู้แล้วหนีไปซดมาม่าดีกว่า 555
-
:L1:
-
ตุํกตาทองซักตัวมั๊ยคะ คุณแมกซ์ขาาาาา
-
เหยยยย
อิพี่แมกซ์องค์ลงเรอะ!!!!
แค่นี้ ยังไม่เครียดไม่พอเรอะพี่แมกซ์
โอ้ยยย เล่นอะไรกันเนี้ยะ
ต้มน้ำรอ เหอๆ
-
อ๊าก.......... :serius2:
ฉากนี้ล่ะ แน่เลย โป๊ะเช๊ะ
อยากอ่านต่อไวไวจัง ต่อเลยน้า จุ๊บๆ :กอด1:
-
บรรยากาศเป็นใจ
-
เข้มข้นขึ้นทุกที
ขอบคุณจ้า
-
โอ้ย อยู่ดีๆก็ตัดไปที่ไฟซะงั้นอ่ะ อ๊ายยยยยจะเกิดไรขึ้น
คนอ่านจิ้นไปถึงตอนเช้าแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆ
-
อ้าววว ตัดซะค้างเลยอ่ะ :z3: :z3:
-
พี่แมกซ์ก็เมาเว่อร์ไป
จะใช้ลูกเมาหรือไง
ถ้าทำอะไรน้อยไปตอนเมา น้องมันก็คิดว่าเพราะเมาได้อีก
แบบนี้จะมิยิ่งไปกันใหญ่รึ
รอลุ้นต่อนะคะ บวก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
-
วันนี้โคไรท์มาช้าไปหน่อย ขออภัย
สงสารน้อยเหมือนกันนะ...อิพี่แมกซ์ก็เนียนซะ
กดเลยพี่ ไม่ต้องเกรงใจพีจังนะ...ใส่พานยกให้ :z6:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/takeru37a.jpg)
-
จ้องตาแล้วทำไงต่ออ่ะ
อย่าค้างนา
มันบาป อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
กรี๊ดจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้
รอลุ้นพร้อมกับเพื่อน ๆ ในเล้า
-
มารอดูคนเนียนเมา 555
-
น้อยไม่รอดแน่ๆ :z1:
ตาแมกซ์จะมาไม่ไหนล่ะเนี่ย
-
:sad4: ไม่น๊า อย่า ตัดให้ค้างอย่างนี้จิ
-
+1 ค่าา :กอด1:
โฮ้ย ยังงี้น้อยจะเสร็จแมกซ์ไหมเนี่ย :laugh:
-
ไรเตอร์โหดร้าย :sad4:
จิ้นไปถึงไหนแล้วตอนนี้นอนไม่หลับแหงแซะ :sad4:
-
ไม่ย๊อมมมมมม น้อยเป็นเด็กดีเกินกว่าจะต้องเจ็บช้ำแบบนั้นนะ
อารมณ์เสียก็เคลียร์เป็นเรื่องๆ สิยะ
น้อยเครียดเรื่องแม่ก็พอแล้วไม่ต้องลำบากเรื่องสามีซ้ำอีกหรอก
-
เด็กมันรู้ว่าตัวเองเป็นได้แค่ไหน ว่าแต่ตัวเองไอ้คุณแม็กซ์ว่าจะเอายังไงกับเด็กเพราะว่าเด็กมันสับสนกับการกระทำของมึงอยู่นะ
-
:z3: ไม่เอาได้มั้ย ยังไม่ให้น้อยโดนได้มั้ยอ่ะ ทำแล้วมาขอโทษที่หลังนี่ไม่อยากเล้ย :z3:
:z2:เอาให้เคลียร์ก่อนได้มะไอ้ความรู้สึกของทั้งสองคนน่ะ :z2:
:pig4: :pig4:
-
ค้างงงงงงงงงง :a5:
-
:a5:ค้างได้อีกกกกกกกกกกก
-
อ๊ากพี่แม๊กซ์จะทำอะไรเจ้าน้อยเนี่ย
หุๆๆๆ เพี้ยง ขอให้เป็นอย่างที่คิดทีเถอะ สาธุ
-
มันให้ความรู้สึกเหมือนหนังไทย...พอถึงตอนกำลังลุ้น ๆ ก็ตัดฉากไปที่โคมไฟบนหัวเตียง...เสียอารมณ์ -*-
อร๊ากกกกกกกก ก กกกกกกก ก กกกก...พี่แมกซ์ขรา...ขอแนะนำว่า โอกาสมาถึงขนาดนี้แล้วอย่าได้พลาด
อุตส่าห์ทำเนียนเมาได้เหมือนมากขนาดนี้แล้ว...ถ้าเกิดว่าคืนนี้ปล่อยให้เจ้าน้อยหลุดมือไปล่ะก็
คนอ่านจะรู้สึกเคียดแค้น ชิงชัง และสาปแช่งคุณแมกซ์เป็นอย่างมาก *จับฟาด*
บรรยายกาศระหว่างสองคนนี้ที่มันยังอึมครึม อึดอัด...มันจะไม่เป็นอย่างนี้เลย
แค่สองคนนี้เค้ายอมหันหน้ามาคุยกัน...แบบจับเข่าคุย เปิดอก เปิดไตให้กันเห็นจะจะ
แล้วจะรู้ว่าแท้จริงแล้วก็ใจตรงกันไม่น้อย...เฮ้อออออออ ออออ อออ...หวังว่าถ้าคุณแมกซ์ได้เจ้าน้อยแล้ว
อะไร ๆ มันจะดีขึ้นนะฮะ...เบื่อซดมาม่าแล้วนะเออ...อยากซดน้ำเชื่อม น้ำอ้อยบ้างอะไรบ้างอ่ะฮะ...งุงิงุงิ =w= b
-
แอร๊ยยยย พี่แม๊กซ์เมาซะแล้วงานนี้จะรอดไหมเนี่ย
เดี๋ยวก็ดราม่ากันไปใหญ่
อ่านๆ มาเหมือนจะมีดราม่าสะสมนะเนี่ยโฮฮฮฮฮ
-
เฮ้อ.. ไอ่คุณแม็กเอ้ย เด็กมันสับสนกับการกระทำของแก แล้วยังจะ...
//ทึ้งหัวตัวเอง อ๊ากกกกกกก
-
คุยกันให้เข้าใจก่อน แล้วค่อยทำนะเคอะคุณพี่ สงสารเด็กมัน
-
พี่แมกซ์พาลอะไรแบบนี้เนี่ย เด็กมันจะไปรู้ได้ไงว่าต้องทำตัวอย่างไร
-
เอร๊ยยยยย อย่ามาจ้องตาเจ้าน้อยแบบนี้นะ ... เดี๋ยวเคลิ้ม (เหอเหอ)
ไปเคลียร์กันให้เข้าใจก่อนเซ่! พี่แม๊กซ์ แล้วค่อยบรรเลงบทอัศจรรย์
เดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่องใหญ่กันอีกหรอก :เฮ้อ:
-
จะทำร้ายใจกันไปถึงไหนนะ
-
มารอ กระซวกตับตัวบิ๋ม o18
พี่ต้มน้ำรออยู่น๊า
จัดหนักเล้ยยยยย
-
กรี๊ด! น้อยจะโดนแล้ว!
วุ้ย..คุณนายขาที่กรี๊ดเนี่ย ตกใจ หรือว่าดีใจไปกับน้อยด้วยคะ
-
Warning NC-18 !!
รีดเดอร์ทุกท่านโปรดรับทิชชู่ที่โคไรเตอร์ด่วนค่ะ! (โยนกันเห็นๆ)
+++++++++++++++++
"เรื่องเมื่อเช้า โกรธเหรอ?"
"โกรธ?...เรื่องอะไรกันครับ..." เมื่อเจอถามเช่นนั้น เด็กหนุ่มเสตามองไปอีกทาง
"ก็ที่ย้ายคุณน้าไปห้องพิเศษ "เขายื่นมือไปจับหน้าเล็กๆให้หันมามองหน้าดีๆ
"ไม่ครับ...." เด็กหนุ่มตอบ ปัดมืออีกฝ่ายออก
"ผมแค่โกรธตัวเอง...ที่ไม่รวยพอจะทำอะไรให้แม่ได้...จนแม่เป็นแบบนี้" เสียงของสมปองสั่น
"ผมโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้...ต้องทนเห็นแม่ทรมานแบบนี้"
"ก็เราตัวเล็กแค่นี้ ทำดีที่สุดแล้วนี่ .. แล้วยังอยากให้พี่ช่วยอยู่ไหม? "ดวงตาคู่คมสบตากลมนั่นนิ่ง
"................" เด็กหนุ่มก้มหน้านิ่ง
"น้อย มองพี่แล้วตอบมา"
"ผมทำเองไม่ได้.....มันไม่ใช่เเรื่องที่ผมจะทำเองได้" เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้
"แล้วยังอยากให้พี่ช่วยเราอยู่ไหม?"พศวัตถามย้ำ การช่วยเหลือคนอื่นอย่างเต็มที่เป็นนิสัยของเขา แต่เขาก็รู้ดีว่าบางครั้งก็อาจทำให้ผู้ได้รับการช่วยเหลืออึดอัดได้เหมือนกัน
สมปองยกสองมือขึ้นพนมมือ ก่อนจะไหว้พศวัตเหมือนทุกครั้ง
"ผมต้องขอรบกวนคุณแมกซ์ด้วยครับ...ผม...ไม่รู้จะตอบแทนคุณแมกซ์ยังไงดีแล้ว.... " ก่อนที่ร่างเล็กกว่าจะขยับเข้าไปใกล้ สองมือพนมอยู่นั้นกราบลงแทบอกของอีกฝ่าย
คนอายุมากกว่ายกมือลูบผมอีกฝ่ายไปมาก่อนจะแตะไหล่เล็กนั่นให้เงยหน้ามองเขา ทั้งคู่สบตากันนิ่ง
"ขอบคุณครับ..." เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาก่อนจะขยับตัวขึ้นเล็กน้อยเพียงเพื่อจะแตะริมฝีปากลงที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย คิ้วหนาขมวดเมื่อไม่ได้ดั่งใจ เขาแตะนิ้วกับริมฝีปากหนาของตนเบาๆ
" ตรงนี้สิ "
"ผมแค่ขอบคุณที่คุณแมกซ์ช่วยแม่...." เด็กหนุ่มตอบทันควัน
"งั้นก็ขอบคุณตรงนี้สิ" ท่าทางเอาแต่ใจได้ทุกครั้งไม่เคยเปลี่ยน ตอนนี้ดูเหมือนพศวัตจะหายเมาแล้ว
"................." ใบหน้าของสมปองแดงก่ำทั้งๆที่ไม่ได้ดื่มอะไรลงไปด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มหลับหูหลับตาจูบอีกฝ่ายที่ริมฝีปาก ในใจยังรู้สึกเจ็บปลาบ อีกครั้งแล้วที่สมปองถูกล่วงล้ำด้วยปลายลิ้นที่หลอกล่อให้จูบผิวเผินกลายเป็นดูดดื่ม มือร้อนทั้งสองข้างจับเอวเล็กให้ขยับขึ้นมานั่งบนตัก แล้วเพิ่มรสจูบให้ร้อนแรงขึ้นไปอีก
"อือ..." เสียงร่างเล็กครางเครือในลำคอเบาๆ สองมือเล็กกว่ายึดอกเสื้อของชายหนุ่มไว้จากเดินที่พยายามจะผลักไสออกไป
"คุณแมกซ์...." เสียงแหบพร่าเล็ดลอดริมฝีปากที่พยายามหนีริมฝีปากร้อนของชายสูงวัยกว่า
"เมาแล้ว..อย่าแกล้งผมแบบนี้"
"ไม่ได้เมา" ชายหนุ่มเถียงแล้วยื่นหน้าไปจูบต่อจนปากที่ทำท่าจะเถียงอยู่ตลอดแดงช้ำจนยอมปล่อยให้สมปองเป็นอิสระ
"เฮ้ออออ"เขาถอนหายใจ ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก
"ผมทำคุณแมกซ์ไม่พอใจอีกใช่ไหม....ตั้งแต่ที่งานพี่เทียน..." เห็นท่าทางแบบนั้นทำให้เด็กหนุ่มถามออกไป เขาขยับลุกขึ้นยืนตรงหน้าอีกฝ่าย หลังจากถูกดึงให้ลงไปนั่งตักอยู่ที่ปลายเตียงเมื่อครู่ หัวใจยังเต้นไม่เป็นส่ำ
พศวัตส่ายหน้าไปมา
" เปล่า .. เรื่องนั้นพวกพี่สองคนผิดเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา " พศวัตหันมาสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง ท่าทางเหมือนไม่ประสิประสานั้นทำให้เขากลุ้มมาแล้วกี่ครั้งต่อกี่ครั้งกัน
"แต่รู้ไหม ทำไมพี่ต้องมานั่งเซ็งแบบนี้ ?”
สมปองส่ายหน้าพรืด เขาไม่รู้จริงๆ...ถ้าไม่ได้โกรธเขาแล้วมันเป็นเพราะอะไร
"คุณแมกซ์ไม่ได้โกรธผมเหรอครับ..."
"เปล่า ก็แค่เซ็งที่ทำไมตัวเองถึงปล่อยเรามาจนป่านนี้ ทำไมถึงยอมปล่อยไปทุกที ทั้งๆที่ .. นานขนาดนี้แล้ว... "ชายหนุ่มเสยผมอย่างหงุดหงิด
"พี่น่าจะได้เราเป็นเมียแล้ว "
ได้ยินแบบนั้น เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนมีลมวิ่งออกจากหูใบหน้าเขาชาไปหมด
"พะ...พูดอะไรครับ...ไม่...ไม่เอาหรอก"สมปองแทบผลักอีกฝ่ายหน้าหงาย
...ทำคนอื่นเขาเจ็บแทบตาย แล้วมาพูดแบบนี้ ง่ายๆเหรอ...
...แบบนี้มันน่าต่อยให้คว่ำจริงๆ....
"เห็นไหมล่ะ ปฏิเสธทุกที อย่างเซ็งว่ะ "พศวัตชี้หน้าอีกฝ่ายแล้วล้มตัวลงนอน ไปทั้งแบบนั้น
"ก็...ผม..........ผม......." เด็กหนุ่มอึกอัก
" ผมยังไม่เคยนี่" เด็กหนุ่มว่าก่อนจะเดินไปอีกทาง จนป่านนี้เข้าไปแล้วคงไม่มีข้ออ้างไปนอนค้างที่อื่น สมปองเดินไปเปิดตู้ เสื้อผ้า คว้าหมอนสำรองกับผ้าห่มสำรองได้ใบหนึ่งก็ลงไปนั่งตรงที่ว่างข้างเตียงของชายหนุ่มทันทีโดยที่ไม่รอฟังเสียงทัดทาน แต่ดูท่าจะยังไม่ยอมนอนง่ายๆ สมปองตบหมอนดังปับๆ...จนแทบจะต่อยลงไปบนหมอน ก่อนจะหันไปมองหน้าของชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านาย
"คุณแมกซ์ คิดยังไงกับผมกันแน่... " เด็กหนุ่มถาม ด้วยท่าทีที่ทั้งสงสัย และกังวลไปในคราวเดียว
"เคยบอกไปแล้วไม่ใช่รึไง "พศวัตตอบทั้งๆที่นอนลืมตามองเพดานอยู่แบบนั้น
"ผม...ชอบคุณแมกซ์...มาตั้งนานแล้ว" สมปองเอ่ยขึ้นเบาๆ มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้เขาปั่นป่วนมาโดยตลอด
"แต่พอผมคิดว่า...ทุกอย่างที่ผมรู้สึกมันเป็นเรื่องจริง...." เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่เหมือนจะสะอื้น เขารู้สึกเหมือนจะเหลือทนกับอะไรก็ตามที่มันทำให้เขาปวดใจมาจนวันนี้
"ผมก็ได้รู้ว่าบางทีมันอาจจะไม่ใช่...เรื่องจริงไปทั้งหมด แล้วจะให้ผม...กล้าคิดไปต่อได้ยังไง...จนผมไม่อยากจะรับความหวังดีของคุณอีก เพราะผมกลัว...กลัวที่จะรู้สึกแย่.." สมปองสูดลมหายใจเข้าลึก
"แต่พอคุณไม่มาสนใจ ไม่ยิ้มให้ ผมก็รู้สึกแย่...แย่มากๆ...และมันทำให้ผมรู้ว่าผมก็ยังชอบคุณอยู่ดี แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมควรจะเชื่อที่คุณบอกดีไหมฮะ..." ดวงตากลมของเด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างวอนหาคำตอบ
"เฮ้ออออออออ "ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจยาวแล้วลงจากเตียงไปนั่งอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย มือแกร่งทั้งสองข้างจับใบหน้านั้นให้มองเขาตรงๆ
"เพราะเราโกรธพี่ไม่ใช่รึไง เรื่องพนันบ้าๆนั่น เรานั่นแหละที่ไม่อยากมองหน้าพี่ด้วยซ้ำ ต้องจับเอาไว้แบบนี้ ถึงจะกล้ามองมาตรงๆไม่ใช่รึไง? "
"ผม......" เด็กหนุ่มอยากจะเสมองไปอีกทาง แต่เขาทำไม่ได้ ดวงตากลมสบตาคมของอีกฝ่ายนิ่ง
"ผมแค่กลัวว่าคุณแมกซ์ที่ผมคิดว่าผมรู้จัก กับ คนครงหน้านี่จะไม่ใช่คนเดียวกัน...ผมกลัวว่าเพราะผมจริงๆ แล้วเป็นแบบนี้...คุณแมกซ์จะไม่ชอบผม ผมที่เป็นแค่ไอ้น้อยแบบนี้ ..." สมปองทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ยังไม่มีน้ำตาออกมาให้เห็น ....เขาแค่กลัวมาตลอด...
"แต่ผม.....ผม..ไม่ได้โกรธคุณแมกซ์เลยนะครับ"
คำพูดของเด็กหนุ่มตรงหน้าทำให้หัวใจพองโตได้อย่างประหลาด ริมฝีปากหนายิ้มกว้าง ไม่ได้หยักยิ้มเล็กๆแบบที่อีกฝ่ายเคยเห็นเช่นทุกครั้ง
" จริงนะ? "
เด็กหนุ่มตอบคำถามนั้นด้วยการพยักหน้าลง ใบหน้านั้นแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัดท่ามกลางแสงสีนวลจากโคมไฟตรงหัวเตียง
"ครับ...."
พศวัตเลื่อนนิ้วจากผิวแก้มผอมๆไปแตะที่ริมฝีปากที่เชิดขึ้นเล็กๆนั่นแล้วดึงร่างเล็กนั่นเข้ามาในอ้อมแขน มือเล็กกว่าของเด็กหนุ่มแตะที่ท่อนแขนแกร่งนั้น ปลายจมูกสูดกลิ่นหอมที่เจือด้วยกลิ่นเหล้าจากอกเสื้อของอีกฝ่าย ก่อนขยับขึ้นเล็กน้อยเพียงเพื่อจะสบดวงตาคมนั้นพลางขยับตัวในอ้อมแขนของอีกฝ่ายอีกครั้ง สมปองแตะริมฝีปากกับริมฝีปากของอีกฝ่ายเม้มลงเบาๆ ในแบบที่ไม่เคยทำ โดยเจตนาของตนเองแบบนี้มาก่อน ทำเอาคิ้วหนาต้องเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ
"น้อย?"เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ พศวัตก้มลงเล็กน้อยมองใบหน้าของอีกฝ่ายก่อนขยับเข้าชิดร่างเล็ก สองมือกระชับร่างของสมปองเข้าหาตัวเองแน่น
"แบบนี้..พี่ไม่หยุดแล้วนะ "เสียงกระซิบติดริมฝีปาก
"ครับ...." เด็กหนุ่มตอบทั้งๆที่ได้ยินแต่เสียงหัวใจของตัวเองเต้นรัวอยู่ในอก เขาควรจะตกใจ เขาควรจะตื่นเต้น แต่...ในตอนนี้เขารู้แล้วว่า เขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ได้รู้จักกับอีกฝ่ายอย่างเป็นจริงเป็นจัง...มันเป็นแบบนั้นมาตลอดอยู่แล้ว
ร่างเล็กลอยขึ้นจากพื้นพรมของโรงแรม เปลี่ยนเป็นบนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ โดยที่มีร่างสูงใหญ่ของพศวัตคร่อมเอาไว้ตาสบตา ก่อนจะแตะริมฝีปากเข้าหากันอีกครั้งและอีกครั้ง ความนุ่มนวล อบอุ่น จากริมฝีปากนุ่มเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน รุกเร้าจากปลายลิ้นที่เจือกลิ่นเหล้าชั้นดี มือร้อนปัดป่ายไปทั่วช่วงอก เอวเล็ก และสะโพกงอน บีบมันเบาๆอย่างพึงใจ
"อื้อ..." เสียงสมปองร้องเหมือนประท้วงอยู่ในทีเมื่อเจอบีบเข้าที่สะโพก ร่างเล็กผวา กึ่งจะเบียดร่างทั้งร่างเข้าหาร่างใหญ่ที่คร่อมทับร่างของตัวเองเอาไว้ อากาศในห้องร้อนขึ้นมาทั้งๆที่แอร์ก็เปิดเย็นฉ่ำ มือเล็กของเด็กหนุ่มพยายามจะแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตยับย่นของตัวเองออกแต่ก็สั่นเกินกว่าจะทำอะไรต่อ
"ไม่เป็นไรนะ .. ไม่ต้องกลัว "เสียงทุ้มต่ำ กระซิบข้างหู เขาบีบมือเล็กที่เย็นเฉียบและสั่นเทานั่นให้ล้วงเข้ามาในอกเสื้อคอโปโล จับมือนั่นลากไปมากับแผ่นอกแข็งแกร่งเพื่อให้หายตื่นกลัว
"ครับ..." เสียงนั้นรับคำอย่างว่าง่าย มือเล็กไล้ตามกการนำทางของอีกฝ่าย ความอบอุ่นจากผิวกายนั้นทำให้เด็กหนุ่มต้องสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนยกศีรษะตัวเองขึ้นจูบที่ซอกคอของอีกฝ่ายเบาๆ เหมือนอย่างที่อีกฝ่ายเคยสัมผัสร่างกายของเขา ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"ผมจำได้แค่นี้..."
คำพุดของเด็กหนุ่มทำเอาพศวัตอดที่จะยิ้มไม่ได้ แล้วก้มลงจูบอีกฝ่ายอีกครั้งแผ่วเบาพอจะให้เคลิบเคลิ้ม จนไม่รู้ตัวเลยว่าเสื้อเชิ๊ตตัวยับๆนั่นหลุดไปจากตัวเมื่อไหร่กว่าจะรู้ตัวก็ต้องสะดุ้งเฮือกกับปลายนิ้วที่ขยี้ที่ยอดอก พร้อมๆกับปลายลิ้นร้อนที่ลากไล้จากลำคอลงมา
"อ่ะ...คุณแมกซ์...." เสียงเรียกชื่อของชายหนุ่มร่างสูงนั้นดังเพียงเสียงกระซิบที่เหมือนจะถูกกลืนหายไปเมื่อเด็กหนุ่มแทบกลั้นหายใจเพราะมือแกร่งที่กำลังจะปลดกากางเกงเขาให้หลุดหายไป
"หืมม์? " เสียงนั้นดังอยู่ที่หน้าท้องที่มีกล้ามลูกเล็กๆ เขาลงปลายลิ้นเบาๆอย่างยั่วเยา แล้วถอดกางเกงขายาวออกไป แล้วลากปลายลิ้นขึ้นตามแนวร่องอก แทรกขาข้างหนึ่งไปที่ระหว่างขาทั้งสองของสมปองก่อนที่จะได้ฟังคำทักท้วงอะไรอีก มือแกร่งก็สัมผัสความร้อนรุ่มเบื้องล่างผ่านผ้าบางๆสีขาว
"อ๊ะ........."เสียงอุทานดังขึ้นก่อนเปลี่ยนเป็นเสียงสูดลมหายใจเบาๆ ร่างเล็กเกร็งแต่ก็เปลี่ยนเป็นโอนอ่อนผ่อนตามแรงสัมผัสของอีกฝ่าย
"คุณแมกซ์..." ดวงตากลมปิดแน่น แต่ปากก็เรียกชื่อของอีกฝ่าย เสียงสั่นแบบนั้นกับร่างที่ขยับตามการลูบไล้เพียงภายนอก พศวัตจูบอีกฝ่ายเบาๆแล้วถอดสิ่งกีดขวางชิ้นเล็กชิ้นสุดท้ายออก ส่วนตัวเขาเองก็ดึงเสื้อพร้อมกสิ่งกีดขวางทุกอย่างออกจากตัว
รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่ละออกห่างจากตัว เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นเล็กน้อย เห็นร่างใหญ่ที่เพิ่งจะดึงอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายออกจากตัว กล้ามเนื้อแกร่งบนผิวกายขาวดูเป็นมันปลาบจากเหงื่อกาฬที่เริ่มซึมออกมาตามอุณหภูมิของร่างกาย แม้จะเคยเห็นอีกฝ่ายกึ่งเปลือยมาหลายครั้งหลายคราแต่ไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเปลือยหมดจังๆตรงหน้าซักครั้ง ดวงตากลมของเด็กหนุ่มจ้องมองร่างของพศวัตเหมือนไม่เคยเห็น
"ว่าไง มองพี่ทำไมครับ? " คนที่ถูกมองหันมาแซวแล้วก้มลงหาคนที่นอนเปลือยเปล่าไม่ต่างจากตน
ผิวกายที่สัมผัสกันและกันไปทุกสัดส่วนก่อให้เกิดความรู้สึกประหลาด เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ
"อย่า...อย่าถามได้ไหมฮะ....ก็ ...ก็ต้องเปิดตาดูบ้างอะไรบ้าง ผมหลับตามันก็มืดหมดดิ่" เด็กหนุ่มโวยวาย
" งั้นก็มองให้ตลอดล่ะ "พศวัตแหย่ปลายลิ้นเข้าไปที่ใบหูก่อนจะแทะชิมร่างเล็กนั้นอย่างกระหาย มือทั้งสองข้างเคล้นคลึงไปทั่วก่อนจะปลุกปั่นอารมณ์เบิ้องล่างของสมปองอีกครั้ง
"อ๊ะ...โอย...คุณแมกซ์....ผม...โอย" เสียงโอดครวญดังขึ้นเมื่อเจอหยอกล้อเล่นที่เบื้องล่าง ร่างเล็กเกร็งเมื่อเจอปลุกปั่นอารมณ์ ก่อนกระตุกพร้อมเสียงที่ขาดหายไปจากริมฝีปากชื้น สมปองหายใจหอบถี่ ดวงตาที่บอกว่าจะดูสิ่งต่างๆรอบกายปิดแน่น
"คุณแมกซ์ ผม...ไม่ไหว......" คำพูดเหมือนจะเป็นคำเอ่ยอ้อนวอนดังขึ้น ขาทั้งสองถูกดันออกกว้าง แล้วคนที่ถูกร้องขอจึงเลื่อนตัวลงไป
ทันทีที่ปลายลิ้นสัมผัส สมปองก็ถึงกับดิ้นพราด
"อ๊า..." เสียงร้องดังขึ้น มือเรียวคว้าศรีษะของอีกฝ่ายไว้ทันที
"คุณแมกซ์...สก...สกปรก อ๊ะ...ไม่เอาอ๊ะ....." แต่ชายหนุ่มกลับเร่งเร้าจนเด็กหนุ่มร้องลั่น แล้วกระตุกเกร็งไปทั้งตัว ปลดปล่อยรสชาติของตนเองให้พศวัตได้ลิ้มรสในที่สุด สมปองหอบหายใจถี่ร่างที่เกร็งแน่นในอ้อมแขนของพศวัตค่อยคลายลงเหมือนหมดแล้วซึ่งเรียวแรง แผ่นอกบางขยับขึ้นลงถี่ๆตามแรงหอบหายใจ เหงื่อเม็ดใสซึมขึ้นตามผิวกายสีนวลสวยใต้แสงไฟสีส้ม
ร่างกายอ่อนแรงปล่อยให้พศวัตทำอะไรได้ตามใจชอบ ชายหนุ่มใช้สิ่งที่สมปองปลดปล่อยออกมาล้วงลึกเข้าไปที่ช่องทางคับแคบพร้อมกับจูบปิดปากเล็กๆนั่นเอาไว้ มืออีกข้างตรึงให้ร่างนั้นอยู่ภายใต้ร่างเขา ไม่ให้หนีไปไหน เสียงประท้วงที่ทำได้แค่เปล่งในลำคอดังลากยาว ร่างเล็กพยาามจะดื้นหนีแต่ทำไม่ได้ มือเล็กเกร็งปลายเล็บจิกลึกลงไปในเนื้อ
"อื้ออ....." น้ำตาไหลออกมาที่หางตาอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มเร่งเร้าช่องทางร้อนจนพร้อมสำหรับเขา ปากก็พร่ำปลอบใจไม่หยุดจนกระทั่งสะโพกนั่นขยับตามแรงบดของนิ้ว จึงแทนที่ด้วยตนเองที่ค่อยๆแทรกเข้าไปอย่างช้าๆ
"......... " ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กของคนที่อยู่เบื้องล่าง มืองของสมปองยิ่งกำแน่น ดวงตากลมปิดแน่นมีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาเต็มสองแก้ม ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมานนั้น พศวัตรู้ดีว่ามันจะเกิดขึ้น จึงรั้งขาทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มขึ้นพาดกับบ่ากว้าง เขาแช่ตนเองเอาไว้แบบนั้นเมื่อแทรกเข้าไปได้หมด ภายในทั้งร้อนรุ่มรัดรึงรุนแรง
" อา..น้อยครับ "เขาครางออกมาอย่างพึงพอใจ ได้ยินเสียงเรียก เด็กหนุ่มพยายามอย่างยากเย็นที่จะลืมตาขึ้นมองหน้าของอีกฝ่ายผ่านม่านน้ำตา ริมฝีปากเม้มแน่นกัดจนแดงช้ำ แต่น่าแปลกที่ใบหน้าแดงก่ำเพราะความรู้สึกอึดอัดทรมานที่มองมากลับยั่วยวนความรู้สึกของชายหนุ่มร่างสูงอย่างประหลาด
"รักนะครับ.. "
คำที่ได้ยินทำให้หัวใจพองโตท่ามกลางความเจ็บปวดของร่างกาย เด็กหนุ่มพยายามจะพยักหน้าลง แต่ทำไม่ได้ ร่างเล็กยกตัวผวากอดร่างสูงใหญ่เข้าหาแทน
"ผมรักคุณ!!" เสียงนั้นแทบจะตะโกนออกมาที่ข้างหูของพศวัต
" อะ..อา รู้แล้วครับ " ร่างเล็กที่ขยับขึ้นมาเสียเองทำเอาชายหนุ่มต้องครางออกมา เขาหยุดไม่อยู่แล้ว..
พศวัตขยับสะโพกเข้าหาอีกฝ่ายอย่างหนักหน่วงเรียกเสียงร้องอย่างทรมานปนเสียงครางระงม ความรู้สึกเจ็บ ถูกบรรเทาลงเมื่อพศวัตยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือที่เบื้องหน้า เสียงของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นครางเครือเป็นทำนองที่ฟังดูแล้วสับสน ระหว่างความเจ็บปวด ระคน กับความสุขล้นของร่างกายที่ถูกชักนำอารมณ์ไปในเขตแดนที่ไม่เคยรับรู้มาก่อน
"อ๊ะ....อ๊า คุณแมกซ์.....คุณแมกซ์...."
แต่แค่นั้นดูเหมือนจะยังไม่พอ พศวัตถอนกายออกแล้วจับให้สมปองนอนคว่ำลง มือร้อนชื้นจับสะโพกเล็กให้ยกขึ้นแล้วสอดกายเข้าไปอย่างรวดเร็ว
"อ๊า....." เสียงร้องดังขึ้นด้วยความตกใจระคนกับความรู้สึกเสียวซ่านที่สะท้านไปทั่วทั้งร่าง สมปองคว้าหมอนเอามากัดเอาไว้อย่างช่วยไม่ได้
ทันใดนั้น หูที่อื้ออึงกลับไปยินเสียงโทรศัพท์มือถือของตัวเองดังขึ้น ดวงตาที่ปิดลืมขึ้นมองเห็นโทรศัพท์มือถือของตัวเองวางอยู่บนโต๊ะที่อยู่ไม่ห่างจากหัวเตียง ทั้งร้องทั้งสั่นแต่มองไม่เห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา มือเรียวเอื้อมออกไปสุดแขนดึงร่างของตนเองออกห่างจากร่างของชายหนุ่มร่างสูง
แต่พศวัตกลับกระชากร่างทั้งร่างนั้นข้ามาหาตัว และเอื้อมมือไปปลุกปั่นอารมณ์เบื้องล่างของสมปองอีกครั้ง ไม่ไหวแล้ว ในตอนนี้จะแยกจากกันได้อย่างไร
"อ๊า... คุณแมกซ์.....โทรศัพท์......" เสียงประท้วงดังขึ้น ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางเครือของเด็กหนุ่มที่ดัง และดังขึ้นทุกครั้งที่ร่างสูงแทรกกายผ่านเข้ามาร่างเล็กเกร็งแน่นอีกครั้ง ทั้งความตกใจ ทั้งอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่น อารมณ์หลากหลายผสมปนเปสมปองคว้าหมอนมากอดเอาไว้แน่นสะโพกบางยกขึ้นสูงอย่างลืมตัว
จนกระทั่งร่างเบื้องล่างกระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาในมือร้อน และความร้อนก็ได้ทะลักทลายเข้าสู่ภายในร่างที่อ่อนระทวยหลังจากนั้น เสียงครางดังขึ้นอย่างพึงพอใจจากผู้กระทำ กลิ่นสบู่หอมจางๆจากซอกหูเล็ก ผสมกับกลิ่นจากร่างกายที่คละคลุ้งไปทั่วนั้นพศวัตสูดดมอย่างไม่รู้จักพอ โดยไม่ถอนกายออก
เสียงหอบหายใจของเด็กหนุ่มดังประสานกับเสียงหอบหายใจจากร่างที่ทาบทับ ใบหน้าของสมปองเต็มไปด้วยน้ำตา พศวัตค่อยๆถอนกายออกอย่างแผ่วเบาแล้วโอบร่างเล็กเข้าหาตัว เสียงโทรศัพท์เหมือนจะเงียบลงหลังจากที่ดังรัวอยู่พักใหญ่ พร้อมกับคนทั้งคู่ที่หลับสนิทไปในอ้อมกอดของกันและกัน
-
นี่ค่ะ...ทิชชู่ .... :sad11: :jul1: ไหวไหมคะทุกคน ฮ่ะๆ
สมใจกันหรือยังหนอ ...หุหุ ไม่พูดพล่ามทำเพลง โพสต์รูปเสริมแรงจิ้นเลยละกัน :laugh:
[/color]
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/noi_page2.jpg)
-
:z13:
-
ในที่สุด :impress2:
รักน้อยมากๆนะคุแมกซ์
-
:m25: เลือดจะหมดตัว
หวังว่าคงจะไม่มีอะไรอีกนะ
-
กรี๊ดดดดดด...เจ้าน้อยของพี่เป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว... :o8: :-[ :impress2:
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆนะคะ มีความสุขจริงๆ แอร้ยยย :z1:
-
กลัวอ้ะ
กลัวเป็นโทรศัพท์จากโรงพยาบาล T______________T
แต่.......ดีจังเลย ไม่เมา ไม่ขืนใจ
ไม่ฝืนเอาโดยฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดไม่ต้องการ
แล้วก็ เขาสองคนพูดคำว่ารักออกมา แบบที่เราคนอ่านรู้สึกว่า
มันแปลว่ารักจริงๆ :m1:
-
กระโดดคว้าทิชชู่..... :z3: ....สมปองน่ารักเป็นบ้าเลยค่า....(((ยังไม่หายหมั่นไส้ตาคุณแม็กซ์นะ แต่หนูสมปองน่ารักสุดๆเล้ยยยย)))
ตอนหน้าหวังว่าคงไม่...กระชากคนอ่านลงชามมาม่านะคะ :monkeysad:
-
ยังดีนะที่เข้าใจกันแล้ว ไม่ได้ฝืนใจ ..
แต่ว่า .. โทรศัพท์????
กลัวว่าจะเกิดไรกับแม่น้อยอะจิ :monkeysad:
-
ดีใจที่ได้อ่านฉากนี้ซักที :z1:
แต่ตอนจบนี่..แม่ของน้อย ไม่ได้เป็นไรไปใช่มั้ยค๊ะ :monkeysad:
+1 ให้ทั้งคู่ค่ะ
-
:m25: o13
+1
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก -.,-
ร้อนแรงๆ
-
:haun4: :jul1:
-
เปิดใจต่อกัน ฟันแบบไม่เมา เพราะเรารักกัน
แบบนี้คงไม่ต้องกินมาม่า หรือว่ายังไม่แน่หนอ
แล้วสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับ ข่าวร้ายเกี่ยวกับแม่ของน้อยหรือเปล่านี่
มันจะเกิดอะไรขึ้นอีกนะ
:L2: ขอบคุณมากๆนะคะ
-
ใครโทรมา จากโรงพยาบาลรึเปล่า แงๆ :serius2:
-
ก็ยังดีที่คุยกันแล้ว แต่ว่าค้างเรื่องโทรศัพท์อ่าาาาา
หวังว่าคงไม่มาม่า นะค่ะ
-
โฮกกกกกกก กรี๊ดดดดดด ชอบคำพูดคุณแมกซ์
ที่ว่าน่าจะได้เราเป็นเมียนานแล้ว :z1:
กิกิ,, เปิดเผยซะเต็มที่เชียวนะ :laugh:
ว่าแต่โทรศัพท์อะไร สังหรณ์ใจแปลกๆ
อย่าให้เป็นเรื่องไม่ดีเลยเถอะ :call:
-
หวังว่าโทรศัพท์ที่ดัง...ไม่ได้โทรมาจากโรงพยาบาลนะฮะ >[]<
ในที่สุดก็เข้าใจกันได้สักที...ดีแล้วที่คุณแมกซ์กะเจ้าน้อยเคลียร์กันก่อนที่จะมีสัมพันธ์กันลึกซึ้ง
เพราะถ้าปล่อยให้มีอะไรกันไปแบบที่ต่างฝ่ายต่างคาใจ...มันคงเป็นเกิดความรู้สึกที่แย่หลังจากเสร็จกิจ(?) เป็นแน่แท้ =^= b
แอบกรี๊ดในความไร้เดียงสาของน้อยนะ...แบบว่า...แอร๊ยยยยยย ยยยยย ยยยยย...เลือดกำเดาจะพุ่งแบบไม่แคร์ระยะทางการพุ่งแล้วเนี่ย
เรียกได้ว่าเลือดแทบจะหมดตัวก็คราวนี้...แต่เจ้าน้อยเนี่ย...ไร้เดียงสาแบบร้อนแรงอ่ะ...มันอธิบายไม่ถูกอ่ะ...เอาเป็นว่าตอนนี้เคลิ้มกะเจ้าน้อยและคุณแมกซ์มากกกกก กกกกก
ทำเอาไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว...นั่งยิ้มจนแก้มแทบปริ...ดีใจที่สองคนนี้เค้ารักกันสักที...กว่าจะยอมรับใจตัวเองกันได้ คนอ่านล่อมาม่าซะท้องอืดท้องเฟ้อไปหลายวัน -*-
แต่เค้ามักจะพูดกันว่า...คลื่นลมมักสงบ ก่อนคลื่นลมและพายุจะซัดกระหน่ำ...หวังว่าหลังจากนี้คงไม่มีเรื่องอะไรร้าย ๆ ให้ต้องใจเต้นตุ่ม ๆ ต่อม ๆ อีกนะฮะ
อยากอ่านหวานบ้างอะไรบ้างอ่ะ...งุงิงุงิ >//////<
-
ดีใจจังน้อยเสียอธิปไตย 555
กรี๊ด!!!!!
แต่ใครโทรมาหว่า น่ากลัวอ่ะ
-
:jul1: สมใจคร๊า
แต่ใครโทรหาน้อยนี่ หวังว่า คงไม่ใช่ข่าวร้ายเรื่องแม่น้องน้อยหรอกนะ
-
ใครโทรมาอ่ะ ถ้าโทรมาจากโรงพยาบาลอ่ะ เสียใจแย่เลย
-
:haun4: :jul1: :jul1: :jul1:
โอยยยย พี่แมกซ์ได้กินเด็กจิงๆซะที
-
:-[ :-[ :-[
เขินอย่างแรง
-
:jul1: :jul1:น้อย :jul1: :jul1: เป็นฝั่งเป็นผาแล้ว :mc4: :mc4:+1
-
ในที่สุดก็ได้กินน้อยนะคุณแม็กซ์
รักน้อยให้มากๆนะ อย่ากินแล้วทิ้งเรี่ยราดล่ะ
สงสารน้อยมันมีเรื่องให้ทุกข์ใจพอแล้ว
แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังก็น่ากลัว ไม่รู้ข่าวร้ายเรื่องคุณแม่หรือเปล่า T^T ทำใจล่วงหน้ากลัวจะใช่
-
แกว๊กกกกกกกกกก เป็นลม ใจเต้นเลย
ดีแล้วบอกรักกันด้วยอ่ะ เขิน
แต่ว่าใครกันโทรมาดึกๆ อ่ะ
-
ใครโทรมาดึกขนาดนี้แล้ว
กลัวววววววววววววววววววววววว
-
ขอรับบริจาคเลือดด่วนค่ะ และแล้วพี่แมกซ์ก้อได้กินเด็กสมใจ
แต่ว่าใครกันนะที่โทรมาขัดจังหวะ
ไม่อยากจะคิดว่าเป็นสายจากทางโรงพยาบาล
-
กรี๊ดดดดดด!!!!!! ดีใจเหมือนลูกสาวตัวเองขายออก
เค้าบอกรักกันด้วยเว้ยเฮ้ยยยย อ่อนหวาน นุ่มนวล แต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อน ยั่วเย้า :haun4:
แล้วใครกันที่โทรมา หวังว่าจะเป็นเรื่องดีนะ
-
เจ้าน้อยโดนคุณแมกซ์กดซะแล้วสิ
อิอิ
แต่น้อยบอกรักได้ดังจิงๆ นะ
โทรศัพท์นั่นมีอะไรไหมนะ
โทรศัพท์ของน้อยใช่ไหม
หวังว่าแม่ของน้อยจะไม่เป็นไรนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
คุณแมกซ์แรงมาก
ทำเอาเจ้าน้อยอ่อนระทวยไปเลย
:haun4:
-
กรี๊ดดดด เจ้าน้อยของป้าๆ
เสียทั้งตัว เสียทั้งใจ (ให้เฮียแมกซ์)
555 เหมือนทุกคนจะรอฉากนี้มานาน >..<
กร๊ากกๆๆ แต่จะไม่มันส์ตรงเสียงโทรศัพท์นี่แหละ
มันต้องมีอะไร อะไรแน่เลย เหอๆ
^^;;
รอตอนต่อไปค่ะ
^^
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พี่แม๊กซ์ ขา เฮือก
-
โอยยยยยย
เป็น nc ที่โรแมนติกดีนะ ในมุมของพี่
แบบบอกรักกัน ทำเพราะรักกัน
แล้วน้อยก้อแมนมากกก
ชอบก้อบอกชอบ รักก้อบอกรัก
เป็นคนซื่อๆ ที่น่ารักอย่างร้ายกาจ
ไม่แปลกเลยที่พี่แมกซ์จะหลงรักน้อย ถอนตัวไม่ขึ้น
อ๊ากกกกก จุดนี้ อยากสครีมมมมม
มันโฮกมากกกค่า +1 ไปเลยตัวบิ๋ม กู๊ดดดจ๊อบ อิอิ :L2:
**แวะมาดิท**
เจ้าข้าเอ้ยยยย คุณนักเขียนมีขู่เดี๊ยนค่าา
จะกระชากเราลงอ่างมาม่า
อร๊ายยยยยยย
ม่ายยยนะ คนโทรมาหวังว่าไม่ใช่คนนำมาม่ามาส่งนะ
ชิส์ :o12:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เข้าใจกันแล้วนะ
-
จะอะไรก็ช่าง ตอนนี้ทั้งคู่เปิดใจบอกรักกันแล้ว โดยมีจิ้นเจ้าน้อยเป็นของยืนยัน
มาลุ้นกันต่อว่า เสียงโทรศัพท์นะ คงไม่ใช่ข่าวร้ายนะ อาจจะเป็นพี่แมนโทษมาก็ได้ ( คิดได้เนอะ )
+1 ให้คนละแต้ม กับความขยันช่วยกันทำมาหาเรื่องให้เหล่า FC ได้อ่าน :กอด1:
-
รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงโทรศัพท์อีกครั้ง เด็กหนุ่มผวาเฮือกขึ้นมาพบกับความเจ็บปวดบนร่างกายตามด้วยความรู้สึกอึดอัดเพราะอ้อมแขนกว้างที่โอบรัดอยู่รอบตัว ดวงตากลมโตลืมขึ้นมองเพดาน เขาอยู่ในห้องหรูของโรงแรม เมื่อหันไปด้านข้างพบใบหน้าคมของพศวัตยังหลับไม่ได้สติ โอบกอดเขาเอาไว้ด้วยร่างเปลือยเปล่า มือเล็กที่หยาบของสมปองยกขึ้นเหมือนจะแตะใบหน้าคมนั้น ...เป็นครั้งที่สองแต่ก็ไม่ได้แตะลงไป
"ขอบคุณฮะ..." เสียงแหบพร่าดังขึ้นเบาๆ
...ที่รักผม...
ใบหน้าคมที่อยู่ไม่ห่างนั้น เผยรอยหยักยิ้มน้อยๆ เมื่อมองได้ในระยะใกล้ขนาดนี้ ทำให้สมปองได้พิจารณาอีกฝ่ายได้ไกล้ๆ คิ้วหนาเข้มตัดกับผิวขาว จมูกโด่ง และริมฝีปากหนาหยักแบบคนเอาแต่ใจ
"...คุณแมกซ์ครับ..." มือสากแตะเบาๆที่ไหล่หนาของอีกฝ่าย
"ตื่นเถอะฮะ"
" เช้าแล้ว..เหรอ? "พศวัตถามทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
"ครับ...ตื่นนะครับ...เดี๋ยวผมไปต้มน้ำร้อนให้" ว่าพลางก็ทำท่าจะลุกขึ้น แต่ขลุกขลักเล็กน้อยตอนจะงัดแขนใหญ่ออกให้พ้นตัว สุดท้ายก็หลุดไปจนได้ จนเมื่อขาถึงพื้นตั้งท่าจะยืนเท่านั้น สมปองก็ถึงกับทรุดลงกับพื้นทันที
"จะไปไหน..ไม่เจ็บรึไง "ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองคนที่นั่งอยู่กับพื้น แล้วลุกขึ้นจากเตียง
"อาบน้ำกันก่อนดีกว่า นอนรอไปก่อนก็แล้วกัน "ว่าแล้วก็ช้อนตัวของคนรักขึ้นมาวางบนเตียงได้อย่างง่ายๆแล้วเข้าห้องน้ำไปเตรียมน้ำอุ่นใส่อ่างอาบน้ำเอาไว้ แต่ก็ไม่วายเป็นห่วง จึงส่งเสียงออกมา
" ดูการ์ตูนรอก่อนก็ได้นะ "
"ดูการ์ตูนอะไรกัน ผมไม่ใช่เด็กนะ..." สมปองโวยวายกลับ
" ฮะ ฮะ นั่นสิ พี่ทำให้เราไม่ใช่เด็ก แล้วนี่หว่า "พศวัตดูต่อปากต่อคำอย่างอารมณ์ดี
"............พูดอะไร..." พอจะเถียงคราวนี้กลับเถียงไม่ออก สมปองได้แต่ขยับช้าๆไปคว้ากางเกงที่โดนถอดโยนกองไว้ขางเตียงมาใส่
" มาอาบน้ำได้แล้ว " ยังไม่ทันจะได้ใส่ก็ถูกเรียกเอาไว้เสียก่อน เมื่อเจอสั่งแบบนั้น เด็กหนุ่มก็เดินตามไปอย่างเสียไม่ได้
"อาบน้ำ...เห..เอ้ย..." เมื่อเดินเข้าไปเห็นอีกฝ่ายยังไม่ได้ใส่อะไร สมปองแทบกระโดดโหยง ปิดตาแทบไมทัน
"จะมาเขินอะไรวะ? เมื่อคืนยิ่งกว่าเห็นอีก มานี่ .. เร็ว "ท่าทางของอีกฝ่ายทำเอาคนตัวโตกว่าต้องหัวเราะออกมาขณะที่จูงมือสมปองไปที่อ่างอาบน้ำอุ่นๆ
"แช่น้ำอุ่น จะได้สบายตัวขึ้นมาหน่อย "
"...ฮะ..." สมปองตอบงุดหน้าลงเล็กน้อย สองขาดึงเข้ามากอดเอาไว้ พยายามจะปกปิดร่างกายของตัวเองที่มีช้ำไปด้วยรอยจูบที่อีกฝ่ายทิ้งเอาไว้ ด้วยการนั่งหันหลังให้ พศวัตยิ้มที่มุมปากแล้ววักน้ำอุ่นๆลูบไล้แผ่นหลังสีน้ำผึ้งตามมาด้วยริมฝีปากที่จูบเบาๆลงกับท้ายทอย
" เจ็บมากไหมครับ? " เด็กหนุ่มเกร็งตัวขนลุกเกรียวเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังที่ข้างหู ก่อนพยักหน้าลง
" พี่ขอโทษนะ .. พี่รุนแรงกับเรามากไป "ชายหนุ่มร่างสูงกอดเด็กหนุ่มจากด้านหลังริมฝีปากหนาพรมจูบไปทั่ว
"อ่ะ...คุณแมกซ์อ่ะ...จักกะจี้อ่ะ..." สมปองร้องออกมาเมื่อทั้งเจอกอดรัด เจอจูบทั้งๆที่เขามองไม่เห็นแบบนี้อีก แต่ก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อพศวัตเอื้อมมือไปสัมผัสกับส่วนล่างที่แช่น้ำอุ่นๆ แล้วกระซิบขอที่ข้างหู
" นะครับ.. "
"นะครับ?....คุณแมกซ์..อ่ะ...ไม่...อ๊ะ...จะมา...นะครับ แบบนี้...อ๊ะ...." เสียงที่ตั้งใจจะต่อว่ากลับเจือด้วยเสียงครางเครือเบาๆ สุดท้ายก็ต้องยอมโอนอ่อนผ่อนตามคนตัวใหญ่เอาแต่ใจไปอีกรอบ
+++++++++++++++
"เมื่อคืน...โทรศัพท์ดังแต่..." สมปองอ้อมแอ้มพูด
"แบตหมดแล้วด้วยผมเปิดไม่ได้ ไม่รู้ว่าใครโทรมา" เด็กหนุ่มว่าพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูใจหนึ่งนึกกังวลใจอย่างประหลาด
"ที่ชาร์ตแบตก็ไม่มี .. เห็นไหม พี่บอกแล้วว่าให้ใช้ไอโฟนเหมือนกัน จะได้ใช้ที่ชาร์ตด้วยกันได้ ก็ไม่เอา "พศวัตส่ายหน้าไปมา พลางมองดูโทรศัพท์หน้าจอใหญ่ราคาถูกๆ มันเป็นยี่ห้อที่เขาไม่รู้จักเอาเสียเลย
"......ผมมีเงินที่ไหนเล่า.... แล้วบอกผมตอนไหนเล่า..." สมปองหน้ามุ่ย
"ไปโรงพยาบาลเถอะฮะ ผมเป็นห่วงแม่"
+++++++++++++++
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ด้วยความร้อนรนเด็กหนุ่มเดินนำไปที่ห้องพิเศษที่พศวัตเป็นคนจัดการเอาไว้ให้ แต่เมื่อเปิดเข้าไปกลับไม่พบใครเลย สมปองกระพริบตาปริบ ก่อนเดินออกมาดูที่หน้าห้อง มันเป็นชื่อของแม่เขาที่ติดอยู่ที่หน้าห้อง
"แม?...." เด็กหนุ่มวิ่งออกมาที่ด้านนอกหันมองซ้ายขวา จนเห็นพยาบาลเดินมา
"พี่ฮะ...แม่ผม...แม่ผมที่อยู่ห้องนี้ล่ะฮะ"
"คนไข้ห้องนี้..... สักครู่นะคะน้อง" พยาบาลสาววิ่งไปถามที่หวอด ก่อนจะวิ่งกลับมา
"ญาติคนไข้เดี๋ยวเชิญทางนี้นะคะ" ว่าพลางก็เดินนำไป
"น้อย... ปะ เราไปกันเถอะ "พศวัตเห็นคนรักที่ยืนนิ่งไม่รู้จะทำอย่างไร จึงเดินทางกระซิบแล้วบีบมือเบาๆเป็นการเรียกสติ
"ครับ..." น้ำเสียงที่ตอบกลับมาสั่น เช่นเดียวกับมือที่สากกร้านเพราะทำงานหนักของเด็กหนุ่ม
ทั้งสองคนเดินตามพยาบาลคนนั้นไปตามทางเดินคดเคี้ยวลัดเลาะของโรงพยาบาล ความเย็นเยียบแล่นจับไปทั่วทั้งร่าง เมื่อเห็นทั้งลุงดำ ภรรยาของลุงดำ ป้าแม้น พี่แดงลูกชายของทั้งสองคน และน้าเพ็ญรวมไปจนถึงลูกพี่ลูกน้องของเขาที่ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ยืนรวมกลุ่มกันอยู่
"น้าเพ็ญ...." สมปองแทบจะปราดเข้าไปหาคนทั้งกลุ่มนั้น
"น้อย....นี่แกไปไหนมา ฮะ ฉันโทรหาก็ไม่รับสาย เมื่อเช้าก็โทรไม่ติดอีก แกไปไหนมา หึ แกไปไหนมา..." เสียงหน้าเพ็ญดังลั่นพร้อมกับมือที่ทั้งตบทั้งทุบลงบนอกหลานชาย
"ผม......ผม........." เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง
"แม่ล่ะ...น้าเพ็ญ แม่ล่ะ"
"แม่แกน่ะ............"เสียงผู้เป็นน้าสะอื้น
"แม่แกน่ะ เขาไปแล้ว...รู้รึเปล่า ว่าเขาไปแล้ว"
สิ้นเสียงนั้นเด็กหนุ่มเงยหน้าขขึ้นมองป้ายหน้าห้องทีทั้งหมดหยุดยืนและหัวใจของตัวเองเหมือนจะหยุดเต้นตามลงไป ณ จุดนั้น
+++++++++++++++
"เชิญ ญาติค่ะ..." เสียงพยาบาลดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิด ให้เข้าไปด้านในร่างของแม่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว ผิวกายที่ซีดเซียวอยู่แล้ว ในบัดนนี้กลับดูไร้สีสัน ยื่นมือไปสัมผัสแม้ยังคงมีความยืดหยุ่นสัมผัสได้ถึงผิวหนังที่ทำงานหนักจนสากกร้าน แต่อุณหภูมิที่ปลายนิ้วในเย็นเยียบ ไร้แล้วซึ่งชีวิต ไร้แล้วซึ่งลมหายใจ
"แม่....." สมปองเอ่ยเสียงแหบพร่า...
"แม่...แม่จ๋า...แม่ตื่นซิ่ น้อยมาแล้วนี่ไง มาหานี่ไง....แม่ตื่นซิ่ครับ แม่....." เด็กหนุ่มทั้งจับ ทั้งบีบ ทั้งเขย่า มือของผู้เป็นแม่ นำมือเย็นนั้นแตะหน้า
"ผมมาหาแม่แล้วนี่ไง......แม่....แม่ครับ... แม่!!!!!!!!!!!!" เสียงนั้นตะโกนสุดเสียง แต่ไม่เลยที่แม่จะขยับ ไม่มีอีกแล้วที่แม่จะฟื้นขึ้นมาสมปองหอบหายใจแรง ร่างทั้งร่างกระตุก ร่างกายสั่นเทิ้มห้ามไว้ไม่อยู่ ขาไม่มีแม้แต่แรงจะยืน ร่างนั้นทรุดลงข้างเตียงที่ตั้งศพของแม่อยู่ อยู่ๆภาพตรงหน้าเลือนลาง รอบตัวเหมือนโลกกำลังหมุน เขาได้ยินเสียงของน้าสาวร่ำไห้อยู่ไกลออกไป แต่เสียงที่ใกล้กว่านั้นคือเสียงของชายหนุ่มร่างสูง ได้ยินเสียงพศวัตเรียกชื่อของเขา...แต่เขาไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายอย่างไร...ทุกอย่างหมุนเคว้งก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกายจะดับวูบลง
+++++++++++++++
เสียงพระสวดศพดังก้องศาลาวัดประจำหมู่บ้าน เสียงแขกเหรื่อดังประสานคู่กันไป พร้อมๆกับ เสียงพัดลมเก่าๆของวัดที่โบกพัดไปเรื่อยส่งเสียงดังเอี้ยดอ้าดชวนให้รู้สึกอึดอัดท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าว หลายคนถึงกับหาพัดขึ้นมาพัดขณะพระสวด แต่เด็กหนุ่มที่นั่งประนมมืออยู่กลับเหม่อลอยออกไปไกล จนกระทั่งพระสวดเสร็จ จนได้ยินเสียงเรียก
"ไอ้น้อย"น้องสาวเพียงคนเดียวของแม่เรียกเด็กหนุ่มร่างผอมเกร็งในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์เอาไว้
"ครับ น้าเพ็ญ..." เด็กหนุ่มที่มีท่าทีอิดโรยเพราะนอนเฝ้าศพแม่มาสองวันติดหันมามองหน้าน้าสาว
"เรื่องค่ายาพี่เดือนน่ะ น้าก็อยากช่วยนะ .. แต่เอ็งก็รู้ว่าค่าเย็บเสื้อน่ะ ก็แทบจะไม่พอยาไส้แล้ว ไหนจะลูกๆน้าอีกตั้งสองคน "น้าเพ็ญร่ายยาว ราวกับท่องมาแล้ว ค่ายา ไหนจะค่าห้องพิเศษนั่น อีก ไม่อยากจะมารับผิดชอบอะไรด้วยหรอก
"เรื่องค่าโรงพยาบาล...ผม...ผมขอยืมน้าเพ็ญก่อนก็ได้ ผมจะรีบใช้คืนให้" แม้จะพอรู้อยู่แล้วว่าน้าเพ็ญเป็นคนยังไง แต่สมปองก็ยังต้องพยายามกลืนความรู้สึกผิดหวังต่อน้าสาวคนนี้ลงคอไป
"โอ๊ย ก็บอกแล้วไงว่าฉันช่วยแกไม่ไหว! ห้องพิเศษเลยนะ ฉันไม่มีปัญหาช่วยแกหรอก " น้าเพ็ญตะคอกใส่อย่างไม่ได้สนใจว่าจะมีใครได้ยินหรือเปล่า
".... ถ้าอย่างนั้นผม..ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมไปขอกู้ใครมาจ่ายก่อนก็ได้ แค่นี้ก็ทำน้าเพ็ญลำบากพอแล้ว กับเรื่องของแม่น่ะ" เมื่อเจอตะคอกใส่แบบนี้ น้อยเองก็เหมือนจะมีอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน เด็กหนุ่มเดินเลี่ยงไปเก็บแก้วน้ำ ชามข้าวต้มที่แขกทานแล้ววางเอาไว้
เด็กหนุ่มเดินถือถาดข้าวต้มกลับไปที่โรงครัวของวัดที่อยู่ด้านหลัง ไฟฟืนรอบด้านแม้เปิดไว้ก็เพียงแค่มืดสลัว แม้คืนแรกๆจะไม่ค่อยชินนักเพราะอยู่ในกรุงเทพมาก็นาน ในซอยที่ร้านของพศวัตก็แทบจะสว่างจ้าตลอดทั้งคืน แต่พอกลับมาที่บ้านได้ซักพักก็พอจะเรียกคืนความคุ้นเคยของตัวเองกลับมาได้บ้าง สมปองจัดการวางแก้ว วางจานลงกับอ้าง ก่อนจะจัดการล้างอย่างคล่องแคล่วในครัวที่มีไฟเปิดเอาไว้เพียงดวงเดียว ก่อนจะนึกถึงคำของน้าขึ้นมาได้ก็วางมือลง....
"ขอโทษนะแม่...ผมเองก็ไม่รู้จะไปหาเงินมาจากที่ไหนเหมือนกัน " เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ แม้จะบอกว่าจะขอให้พศวัตช่วยแต่ทั้งหมดนี่มันก็มากมายเหลือเกิน
+++++++++++++++
"แขกกลับไปหมดแล้วเหรอ?"
เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลัง ตามมาด้วยเสียงฝีเทาจากรองเท้าหนังอย่างดีที่ไกล้เข้ามา พศวัตมีความจำเป็นต้องกลับไปที่กรุงเทพเพื่อเข้าประชุมประจำเดือนเมื่อเช้ามืดที่ผ่านมา เมือ่เสร็จการประชุมเมื่อตอนเย็นจึงรีบขับรถกลับมาที่ขอนแก่นและตรงมาที่งานศพเลยเสียงที่ดังขึ้นทำเอาเกือบจะปัดแก้วจานชามที่ล้างเสร็จแล้วตกจากโต๊ะ
"เหวอ.... "สมปองหันไปจัดแก้วก่อนจะหันมามองหน้า ชายหนุ่มร่างสูง
"คุณแมกซ์...ไหนบอกว่ามีธุระไงครับ?！"
"ประชุมเสร็จก็กลับมาเลย " ชายหนุ่มตอบกลับมา ก่อนจะขมวดคิ้วเมือ่เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
" เป็นอะไรรึเปล่า? "
"ไม่...ไม่เป็นไรครับ..." เด็กหนุ่มส่ายหน้า
"แค่ตกใจว่าคุณแมกซ์ ...กลับมาด้วย"พศวัตสบตาอีกฝ่ายนิ่ง เขาสังเกตเด็กคนนี้ได้ไม่ยากเลยว่ากำลังเศร้ามากขนาดไหน
" พี่ยังไม่ได้ไหว้คุณน้าเลย เดี๋ยวพาพี่ไปหน่อยก็แล้วกัน " ชายหนุ่มบอกพลางยิ้ม ในเวลาแบบนี้ เขาจะต้องเป็นที่พึ่งให้อีกฝ่าย
"...น้าเพ็ญ..."เด็กหนุ่มคว้ามือขของอีกฝ่ายเอาไว้
"เขาทำอะไรเรา?"พศวัตถามเสียงแข็ง เขารู้สึกได้มาตั้งแต่แรกว่าญาติคนนี้ของสมปอง เป็นคนไม่น่าคบหาเอาเสียเลย ประจบสอพลอ มองเขาที่เป็นคนมีฐานะดีกว่าราวกับเป็นเทวดาก็ไม่ปาน
"เปล่าฮะ... แค่ไม่รู้ว่าน้าจะพาน้องๆกลับบ้านไปรึยัง" เด็กหนุ่มตอบไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย
"น้อย..โกหกพี่อีกแล้วนะ .. มองหน้าพี่สิครับ "มือแกร่งจับหน้าอีกฝ่ายให้หันมามองหน้าเขาดีๆ
" น้าเพ็ญ เขาทำอะไรเรา? "
"....." เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ
"พวกเราแค่...ไม่มีปัญญาจะไปหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าห้อง กับ ค่ายาที่ยังค้างอยู่ของแม่ ...เรื่องจัดการศพอีก"
"พี่บอกแล้วไง ว่าจะจัดการให้เอง ทุกอย่างเลย .. จำไม่ได้เหรอ? " มือแกร่งนั้นเลื่อนขึ้นไปลูบผมทรงหน้าม้าแบบหนุ่มเกาหลีเบาๆแล้วก้มลงไปกระซิบเบาๆ
" ลูกเขยจะจัดงานศพให้แม่ยายมันก็เป็นเรื่องปกตินี่ "
"คุณแมกซ์พูดแบบนี้อีกแล้ว..." เด็กหนุ่มเอียงหน้าหลบถ้อยคำหวานหูของอีกฝ่าย
"ไป...ไปข้างนอกดีกว่าผมยังไม่ได้เก็บจานอีกเยอะ" เมื่อเดินกลับมาถึงที่ศาลา เด็กหนุ่มเดินไปจุดธูปให้กับพศวัต
"นั่งเป็นเพื่อนหน่อยสิ "ชายหนุ่มดึงแขนให้สมปองนั่งลงข้างๆ เขาถือธูปดอกเดียวระหว่างมือที่พนมทั้งสองข้าง ดวงตาคู่คมมองไปที่รูปหน้าศพ
"น้าเดือนครับ .. ผมแมกซ์นะครับ ขอโทษด้วยที่เพิ่งจะมาแนะนำตัวกับคุณน้าเอาตอนนี้ "
สมปองหันไปมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ
....ทำอะไรน่ะ...
" คุณน้าคงจะแปลกใจที่ทำไมผมถึงเป็นคนจัดการทุกอย่างทั้งเรื่องการรักษา และงานศพ .. ทั้งๆที่เราไม่ได้รู้จักกัน แต่เพราะ .. คุณน้าเป็นแม่ของคนที่ผมรัก .. ที่จริง ผมต้องขอโทษที่ทำให้ลูกชายคนเดียวของคุณน้าต้องกลายเป็นแบบนี้ "พศวัตหันมามองหน้าสมปองที่สบตาเขานิ่งอยู่ข้างๆ
" แต่ผม..รักน้อยจริงๆครับ "
เมื่อเจอหันมาสบตาแบบนี้ เด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงก่ำ
"พอแล้ว พูดอะไร ประเจิดประเจ้อ คุณแมกซ์..." ไม่ว่าเปล่ามืออดีตนักมวยทุบกลางไหล่อีกฝ่ายดังอั้ก
"เจ็บนะ .. ขับรถมาตั้งไกล ปวดแม่งทั้งตัว ยังมาทุบอีก "พศวัตทำหน้านิ่วแล้วหันไปพูดกับร่างไร้วิญญาณในโลงศพไม้อย่างดีนั่นต่อ
"คุณน้าครับ ผมขออนุญาตดูแลน้อย..ไปตลอดชีวิตของผมนะครับ .. ตอนนี้ผมก็อายุสามสิบกว่าแล้ว ถึงผมจะตายก่อนมัน ก็จะไม่ให้มันอยู่อย่างลำบากแน่ๆครับ "
"คุณแมกซ์...." เด็กหนุ่มทำเสียงเหมือนจะดุ แต่ลดเสียงลงดังเพียงกระซิบ
"น้าเพ็ญมาแล้ว ...ไม่เอาแล้วพอๆ..."
พศวัตยืดตัวขึ้นปักธูปที่กระถางธุปตรงหน้าแล้วนั่งหันกลับมา ยิ้มให้คนที่รีบคลานเข่ามาหาเขา ท่าทางยิ้มเย้มเสรแสร้ง ผิดกับตอนที่ตวาดใส่สมปองราวกับคนละคน
"สวัสดีค่ะ คุณพศวัต "น้าเพ็ญทักทายด้วยน้ำเสียงแหลม
"สวัสดีครับ น้าเพ็ญ .. เหนื่อยแย่เลยนะครับ "
"ไม่เลยค่ะคุณ ทำยังไงได้ล่ะคะ พี่เดือนน่ะเป็นพี่สาวคนเดียวของน้านี่คะ "สมปองนั่งมองท่าทีของน้าสาวอย่างเงียบๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าของพศวัต
"เรื่องเงินที่ค้างกับทางโรงพยาบาล กับงานศพ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะจัดการเอง "พศวัตพูดออกมาตรงๆ สีหน้ายิ้มแย้มหายไปในทันที
"ยังมีอะไรที่ผมพอจะช่วยเหลือได้อีกไหมครับ? " คำถามนั้นแสดงความเอื้ออาทร แต่สีหน้าแววตานั้นกลับดุดัน จนหญิงวัยกลางคนต้องหน้าซีดเผือด
"คุณแมกซ์...." สมปองเอ่ยเบาๆมือนั้นแอบแตะแขนของอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง
"ว่าไง? "
"ดึกแล้ว คุณแมกซ์ก็เหนื่อยด้วย....ไว้คุยกันเรื่องนี้วันหลังก็ได้นะครับ" เห็นท่าทางของน้าสาวแล้วก็ไม่อยากให้มีอะไรมากมายไปมากกว่านี้
"เอาเป็นว่าตกลงตามนั้นนะครับ ขอให้คุณน้าสบายใจเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดได้ ยังไงน้อยมันก็เป็นลูกจ้างของผม เรื่องแค่นี้ไม่ได้หนักหนาอะไร .. นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมขอตัวนะครับ "พศวัตยกมือไหว้อีกฝ่ายก่อนจะเดินออกจากศาลาไปรอสมปองอยู่ด้านนอก
สมปองถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เมื่อพศวัตลุกออกไป
"งั้นเดี๋ยวผมเอานี่ไปเก็บแล้ว....คืนนี้ผมจะกลับไปนอนที่บ้านนะครับ น้าเพ็ญ...ผมฝากแม่กับลุงสมานไว้แล้ว" ว่าพลางชี้ไปทางด้านหลัง ลุงสมานเป็นเพื่อนกับแม่ที่คอยมาดูแลแม่ของเขาประจำ แม้ไม่แน่ใจนักว่าลุงสมานจะเฝ้าศพอย่างว่าจริงไหมเพราะเห็ฯตั้งวงไพ่วงเหล้ากันแล้วเรียบร้อย แต่ก็ดีกว่าไม่มีใครเลย
"ฉันนึกว่าแกจะตามไปนอนกับคุณพศวัตที่โรงแรมซะอีก " น้าเพ็ญหัวเราะออกมาเบาๆ ถึงไม่อยากจะคิดที่สิ่งที่ชายหนุ่มหน้าตาดีและร่ำรวยราวกับเทพบุตรแสดงออกก็ทำให้อดคิดไม่ได้
"....ผมจะกลับไปนอนที่บ้าน...น้าเพ็ญไม่เชื่อก็ตามกลับไปดูเองก็ได้ แต่ก็นะระวังตากุ้งยิงละกัน" เด็กหนุ่มชักเหลืออด จึงหันกลับไปมองหน้าน้าสาวแล้วกล่าวออกไปเช่นนั้น สมปองว่าพลางเดินเอาจานกลับเข้าไปล้างที่ในห้องครัวพักใหญ่ก่อนจะเดินกลับออกมาหาพศวัตที่ยังคงรออยู่ที่หน้าศาลา
+++++++++++++++
"คุณแมกซ์รอผมอยู่ทำไม... ไม่กลับไปนอนที่โรงแรมเหรอฮะ" เด็กหนุ่มถามขึ้นมาเมื่อเดินเข้ามาใกล้
"มันไกล .. ขับรถไม่ไหวแล้ว นี่ก็ว่าจะขอนอนบ้านแฟน "ดวงตาคู่คมหรี่ตามองคนตัวเล็กกว่า
"จะอนุญาตไหมนะ? "
"บ้านผมรก แคบด้วย ...ไม่สะดวกคุณแมกซ์หรอกฮะ..." เด็กหนุ่มตอบ
"เหม็นกลิ่นวัวด้วย... แถวนั้นเลี้ยงวัวเยอะนะ คุณแมกซ์นอนได้เหรอ"
"ถ้าเรานอนได้ พี่ก็ต้องนอนได้สิ .. เมื่อก่อนตอนอยู่ที่ร้านพี่ยังนอนโซฟาได้เลย" พศวัตกดเซนทรัลลอคแล้วเปิดประตูด้านคนขับ สมปองถอนหายใจ กับความดื้อดึงของผู้ใหญ่ตัวโต
"ครับๆ...ไปแล้วอย่าบ่นล่ะ ห้องน้ำก็อาบข้างนอกนะบอกไว้ก่อน"
-
ดักกระซวกตับ o18
**ดิทหลังจากอ่านจบ**
พระเจ้า!!!! กระชากกกลงอ่างมาม่าจริงด้วยอ่ะ
หูยยคนนี้พูดจริงทำจริงไม่มีสองมาตรฐาน กร๊ากกกก
แบบว่าพี่ลืมตอนสยิวกิ้วตอนที่แล้วไปเลยอ่ะ
คิดเยอะเลย รู้สึกผิดแทน
แบบตอนที่แม่กำลังจะหมดลมหายใจ
น้อยกำลังทำอะไรอยู่ เฮ้อออ
แบบว่าปวดจิตมากอ่ะ
หวังว่าน้อยคงเ้ข้มแข็งและผ่านไปได้
เพราะไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้า (นักเขียน)จะสาดมาม่าใส่อีกเท่าไร 55+
:กอด1:
-
เอ้า ...นี่ค่ะ ทิชชู่ :sad11:
รอบนี้ซับน้ำตากันไปก่อนนะคะ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/noi_page3.jpg)
-
:a5:
น้าแม่งใจยักษ์ใจมาร
เจ้าน้อยสู้ๆ
o18
-
อ๊ากกกกกกกกก ก กกกกกกกก ก กกกก...ปรับอารมณ์ตัวเองไม่ทัน -*-
ความรู้สึกเหมือนกำลังลอยชึ้นสวรรค์...มีความสุขกับการที่ทั้งเจ้าน้อยและคุณแมกซ์เค้าปรับความเข้าใจกันได้
แล้วไหนจะหวานใส่กันเสียจนคนอ่านเขิลแล้วเขิลอีก...บิดซะจนตัวจะเป็นเกลียวอยู่แล้ว >/////////<
แต่พอมารู้ว่าแม่ของเจ้าน้อยเสียแล้วเนี่ย...สงสารน้อยจับใจ...เพิ่งมีความสุขแท้ ๆ ดันต้องมาทุกข์เพราะเสียครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวไปอีก T^T
นี่ยังดีที่คุณแมกซ์ยังไม่ได้ทิ้งน้องไปไหน...แถมยังทำหวานด้วยการไปขอน้องกับแม่น้องที่จากไปแล้วอีกต่างหาก...
อย่างนี้เจ้าน้อยคงไม่ต้องกังวลใจอะไรอีกแล้วล่ะมั้ง...เพราะอย่างนี้จากนี้ก็มั่นใจได้ว่า ชีวิตตัวเองก็ไม่ได้โดดเดี่ยว แต่ยังมีคุณแมกซ์อยู่ข้าง ๆ
หวานกันให้ตลอดรอดฝั่งนะคุณแมกซ์...เค้าอุตส่าห์ลุ้นมาตั้งแต่ต้น ขืนมาตกมาตายตอนท้ายเนี่ย...จับฟาดจริง ๆ นะเออ...หึหึหึ - -+
ไม่อยากจะบอกว่าไม่ชอบคนนิสัยอย่างน้าเพ็ญเป็นอย่างยิ่ง...ค่อดเห็นแก่ตัวเลย น้อยน่าจะสวนกลับไปมากกว่านี้ นิสัยแย่ ไม่น่านับถือเป็นที่สุดอ่ะ = ='
-
:L1:
-
เศร้าจริง แต่ก็สุขจริง
คุณแมกซ์ขราาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :m1:
ปลื้มๆๆๆ ป๋ามากๆๆ ป๋าที่สุด เลิฟ ยู ค่ะตาแก่ เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มีมาจุดธูปบอกแม่เขาเป็นเรื่องเป็นราว ถึงจะแก่ก่อนตายก่อนแต่จะไม่ยอมให้น้อยลำบาก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พ่อพระเอกตัวจริง!!
-
น้อยไม่ผิดนะ
เรื่องจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่ดี แต่ขณะที่เราสมหวังเรื่องรักแล้วต้องเสียคนที่รักอีกคนนึงไป
มันคงรู้สึกแย่มาก เหมือนมีความผิดติดตัว
สงสารน้อย T^T
ปล. กระซวกมาม่าเต็มกระเพาะเลยชั้น
-
มาม่าอร่อย
ขอกับแม่แล้วก็โอ.เค. เลยค่ะ
-
คุณเเมกซ์ป๋าสุดๆเลยอ่ะ
เศร้าแทนน้อยเนอะ :m15: :m15: เพิ่งจะมีความสุขมาเเท้ๆ
-
ตอนที่บอกน้อยว่าแม่ไปแล้ว น้ำตาร่วงเลย คิดว่าถ้าตัวเองเป็นน้อยคงรู้สึกผิดมากๆ T___T
แต่พอคุณแม็กซ์ขอลูกชายแม่เดือนหน้ารูป ทำไมถึงยิ้มได้ไม่รู้ งื่อออออ
-
:sad11:
-
อยากจะตบอีน้าน่จริงๆขัดใจมั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กลับไปดูหน้ากากแก้วต่อหละพึ่งร้องไห้ไปตอนบิบิจัง อิอิ
-
คนอย่างน้าของสมปองอ่ะมีเย๊อะ หึหึ อ่านแล้วขึ้นอ่ะ อารมณ์มันขึ้น
เข้าใจเจ้าน้อยมากๆเลย รู้อยู่แก่ใจแต่ทำอะไรไม่ได้เลย
-
น้อยคงรู้สึกผิดสุดๆไปเลย ในตอนที่ตัวเองกำลังมีความสุขแต่คนที่รักที่สุดอีกคนมาจากไปโดยที่ไม่ทันได้กอดลา
ถ้าน้อยรู้ล่วงหน้ามันคงไม่เป็นแบบนี้หรอกน้าา เพราะงั้นอย่าโทษตัวเองเลย คุณแม่ไปสบายไม่ต้องทนเจ็บปวดแล้วล่ะ
คุณแมกซ์น่ารักขึ้นเยอะเลย ตอนนี้น้อยก็ไม่มีใครแล้ว ดูแลเจ้าน้อยดีๆน้าา
แต่ก็ได้้ขอกับคุณแม่แล้วเนอะ ถ้าทำน้อยร้องไห้ก็ระวังไว้ล่ะ ฮ่าา
อืมมม คนแบบคุณน้านี่เจอมาหลายคนเลยค่ะ บางครั้งคนบางคนก็เห็นเงินมาก่อนเลือดเนื้อเชื้อไขเหมือนกัน ..
แล้วนี่น้อยเป็นแค่หลาน ก็เลยไม่แปลกใจเลยที่เค้าจะพูดกับน้อยแบบนั้นน่ะ :เฮ้อ:
-
:m15: อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ทำไมอ่านเรื่องนี้ทีไร ต้องใช้อีโมตัวนี้ทุกที :m15:
แต่ก็โอนะ
ที่ไอ้คุณแม็กมาขอต่อหน้าโลงอย่างนี้ อย่าหลับคำก็แล้วกันเอ็ง เฮ้อส่วนคุณน้านี่ไม่ไหวจะเคลียร์นะคะ อย่างนี้ ตอนที่แล้วเราก็นึกว่าจะเป็นคนดีซะอีก
เชอะ
-
:o12:สงสารน้อย
อ้ายๆ พี่แมกซ์น่ารักจังเลยอะ ตอนนี้ค่อยดูเปงพระเอกหนอ่ย ก๊ากกกก :laugh:
-
ก็เข้าใจน้านะว่าบางทีคนเราทำอะไรที่มันเกินตัวไปมันก็จะไม่ไหว แล้วก็นะคนเรามันก็ต้องเอาตัวรอดไว้ก่อน แต่ที่น้าทำนี่ ขาดมนุษยธรรมไปไหมคะ ไม่ไหวอะ อกตัวตรงเกิ้น :z10: :z10:
-
:laugh: คุณแมกซ์เริ่มรักเริ่มหลงเจ้าน้อยจนจะลืมตาไม่ขึ้นซะแล้ว :laugh:
ยังไงก็เอ็นดูน้อยไปนานๆน้า
:pig4: :pig4:
-
+1 ค่า :L2:
น้าเพ็ญนี่ก็นะ พี่สาวของตัวเองแท้ๆเลยเนี่ย :เฮ้อ:
คุณแมกซ์ล่ะก็ เขิลนะเนี่ย :-[
พอได้แล้วล่ะก็เอาใหญ่นะ ฮ่าๆๆ :laugh:
-
ไม่ว่าอย่างไร น้อยก็ทำดีที่สุดแล้ว
ถึงไม่ทันดูใจแม่ แต่น้อยก็รีบมาหาแม่ทันที
แต่น้าสาวน้อยสิ แค่เจอหน้าก็ตีบทยักษ์มารโทษหลานที่ไม่รับโทรศัพท์แล้ว
แถมยังเสแสร้งวางท่าคุณน้องผู้รักพี่สาวอีก
แมกซ์ต้องดูแลน้อย เป็นที่พึ่งให้น้องทั้งกายและใจนะ บอกแม่เขา ขอลูกเขาแล้วด้วย
ลุ้นกันต่อไป จะมีอะไรเกิดขึ้นอีก
บวกอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
-
:L2:
-
มาม่ามื้อดึก :pigha2:พุงกางเลยเรา :L2: :L2:ผ่านไปได้น่ะน้อย
-
เศร้าสุดๆๆสำหรับน้อย คงจะรู้สึกผิดไปอีกนานอะ
หน้าที่พี่แมกซ์แล้วล่ะที่จะให้น้อยรู้สึกดีขึ้นอะ
-
ชอบๆ รีบๆ มาต่อนะครับ
-
ในขณะที่กำลังเคว้งคว้างที่สุด ก็ยังมีคนตัวใหญ่ ๆ อยู่ข้าง ๆ
แบบนี้มรสุม ลูกไหนก็ไม่น่ากลัวแล้ว
เล่นขอลูกชายกับแม่ยายแบบนี้เลยเหรอ คุณแม็กซ์ ขอเอง เออเอง
เที่ยวนี้เอากำลังใจไปก่อน ยัง + เพิ่มให้ไม่ได้ ยังขาดอีก 6 ชม. :z1:
-
หวังว่าไม่มีอะไรมาทำให้ 2 คนนี้ต้องผิดใจกันอีกนะ
ไม่งั้นน้อยน่าสงสารแย่เลย
-
สงสารน้อยที่ต้องเสียแม่
แต่ก็ยังดีที่พี่ยังเฮียคอยดูแลอย่างใกล้ชิด
-
มีขอเจ้าน้อยกับแม่ด้วย
อิอิ
แบบนี้สิลูกผู้ชายตัวจิง
อิอิ
เกลียดน้าเพ็ญน่ะ
พวกสองหน้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ถึงจะต้องไปๆกลับๆ ระหว่างกรุงเทพกับขอนแก่นอยู่ตลอด แต่พศวตก็จัดการทั้งค่ารักษาพยาบาลที่ค้างไว้และค่าใช้จ่ายในงานศพ เขารู้ว่าสมปองเหลือญาติเพียงคนเดียวคือน้าเพ็ญ หญิงวัยกลางคนที่ประจบสอพลอเขาอยู่แทบจะตลอดเวลาที่เจอกัน จึงทำให้ในตอนนี้คนรักของเขาแทบไม่ต่างจากคนไร้ญาติขาดมิตรเลย แต่ความเอื้ออาทรต่อคนในชุมชนชนบททำให้เขาวางใจได้มากทั้งผู้ใหญ่บ้านที่แวะเวียนมางานศพแทบทุกวัน ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านที่รับเป็นแม่ครัวทำอาหารกลางวันและอาหารเย็นเลี้ยงแขก
"ถ้าคุณแมกซ์มีงานที่กรุงเทพก็...ไม่ต้องห่วงผมหรอกนะครับ" อยู่ๆเด็กหนุ่มก็คลานเข่าเข้าไปนั่งข้างๆเจ้าของชื่อที่นั่งฟังพระสวดอยู่ที่มุมด้านหนั่งของศาลา
"ไปๆกลับๆ ก็ได้ ขับแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง " ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำนั่งพนมมือ ตอบกลับมา ด้วยรุปร่างหน้าตาที่โดดเด่น ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่ละแวกนี้ต่างก็แวะเวียนมางานศพเพื่อมาพบหน้าเขาซักครั้ง
"ก็ผมไม่อยากให้คุณแมกซ์ลำบากนี่นา..." เด็กหนุ่มตอบเบาๆ เหมือนจะบ่นๆ
"ไม่ได้ลำบากอะไรซักหน่อย "
แม้จะรับปากไปว่าจะขับรถไป-กลับระหว่างกรุงเทพ-ขอนแก่นให้ได้ แต่สุดท้ายพศวัตก็ไม่สามารถทำได้ เขาต้องอยู่ทำงานด่วนที่กรุงเทพสองวันเต็มๆ เพื่อให้มีเวลาพอในคืนสวดอภิธรรมศพคืนสุดท้ายและวันเผาศพ
++++++++++++++++++
ในวันสุดท้ายของการสวดศพของแม่ กลับไม่เห็นวี่แววของเด็กหนุ่ม ลูกชายเพียงคนเดียวของผู้ตายเลยแม้แต่น้อย แต่แม้แต่ในห้องครัวที่คาดหวังไว้ว่าจะได้เห็นเด็กหนุ่มยืนล้างจานหรือด้านนอกที่อาจจะช่วยวิ่งเสิรฟน้ำอยู่ก็ไม่เห็นแม้แต่น้อย ทำให้พศวัตที่ขับรถเข้ามาในวัดตั้งแต่หัวค่ำต้องแปลกใจ ชายหนุ่มถามคนที่มาช่วยงานอยู่แถวนั้น แต่ก็ไม่มีใครเห็นสมปองเลย ด้วยความเป็นห่วงกลัวว่าเด็กหนุ่มจะทำอะไรแปลกๆ ชายหนุ่มร่างสูงจึงรีบขับรถกลับไปที่บ้านของเด็กหนุ่มทันที
รถยนต์คันหรูของพศวัตวิ่งเข้ามาตามถนนราดยางแคบๆในหมู่บ้าน บ้านหลังเล็กๆเรียงรายเป็นแถวลึกเข้าไป สองข้างทางมีแสงจากดวงไฟส่องสลัว ริมรั้วล้วนเป็นต้นไม้ปลูกเป็นแนวรั้วธรรมชาติ ถูกลมพัดผ่านส่งเสียงหวีดหวิวท่ามกลางแสงสลัว หน้าบ้านของสมปองมีไฟนีออนหลอดเล็กๆส่องสว่าง มองเข้าไปด้านใน บ้านกึ่งไม้กึ่งปูนมีแสงไฟส่องลอดออกมาจากหน้าต่างชั้นสองทำให้พอจะเดาได้ว่ามีคนอยู่ที่บ้าน เมื่อช่วงขายาวก้าวเข้าเขตบ้านมาได้กลิ่นหอมเย็นลอยมาจากต้นพิกุลต้นใหญ่ที่อยู่ด้านหน้าบ้าน แต่ท่ามกลางความมืด และเงียบที่ได้ยินเพียงเสียงแมลง ร้องดังมาจากที่ไกลๆแบบนี้ ทำให้รู้สึกวังเวงอยู่ไม่น้อยพศวัตจอดรถราคาแพงที่หน้าบ้าน แล้วลงมาอย่างรีบร้อน
" น้อย! "
แต่เงียบ ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับนอกจากเสียงแมลง และเสียงกบร้องดังมาจากที่ไกลๆแว่วมาให้ได้ยิน
" น้อย! อยู่ไหม?! "ชายหนุ่มเรียกอีกครั้ง พลางก้าวเท้ายาวๆไปดึงประตูหน้าบ้าน
.. ให้ตายสิ อย่าทำอะไรบ้าๆนะโว้ย ...
แต่ประตูหน้าบ้านกลับไม่ได้ล็อกกลอน เมื่อเปิดเข้าไปด้านในก็ไม่มีวี่แววของเด็กหนุ่มที่ตามหา
"โธ่เว๊ย ไอ้น้อย หายไปไหนของมันวะ!! "พศวัตคำรามอย่างร้อนรน ชายหนุ่มวิ่งพล่านไปทั่วบริเวณบ้านก่อนจะได้ยินเสียงซวบ และเสียงกิ่งไม้หักอย่างผิดธรรมชาติดังมาจากต้นพิกุลใหญ่ที่อยู่หน้าบ้าน ก่อนที่จะเห็นร่างดำหล่นพลุบลงมาจากกิ่งพิกุลใหญ่ ลงมาตรงหน้าของตัวเอง
" เฮ้ย! มึงเป็นใคร ขโมยรึไง? "พศวัตเดินสาวเท้ายาวๆมาที่หน้าบ้านพลางกระชากร่างที่ตกลงมาจากต้นพิกุลอย่างแรง
"คุณแมกซ์"
เสียงคุ้นหูดังขึ้นท่ามกลางความมืด เมื่อลองเพ่งมองดูดีๆ เส้นผมที่เคยลูบอย่างเอ็นดูถูกโกนจนหายไปจนหมด รวมไปจนถึงแนวคิ้วเหนือดวงตากลมโต ของเด็กหนุ่มก็ถูกโกนหายไปด้วยเช่นกัน
"น้อย? "ชายหนุ่มเรียกชื่อของคนรักเบาๆ แล้วดึงร่างเล็กๆนั่นให้มายังที่ๆมีแสงไฟชัดเจนดวงตาคู่คมมองร่างตรงหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า
" ทำไมไม่บอกพี่ก่อน? "พศวัตตัดพ้ออีกฝ่าย น้ำเสียงสั่น พลางลูบศีรษะเกลี้ยงเกลานั่นเบาๆ
" ให้พี่อยู่ในพิธีปลงผมก็ยังดี "
"ไม่มีพิธีอะไรหรอกครับ....ก็แค่ไปโกนหัว...." เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบๆ ดวงตากลมโตมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
"เท่าที่คุณแมกซ์ทำให้ผมขนาดนี้ ผมก็ไม่รู้จะตอบแทนคุณแมกซ์ยังไงแล้ว " เด็กหนุ่มว่าพลางพนมมือยกแทบอกของอีกฝ่าย
" ตอบแทนอะไรกัน.. "มือแกร่งทั้งสองข้างโอบร่างเล็กนั่นเข้ามากอดแน่น
" อย่าพูดแบบนั้นสิ "
"ครับ....." เด็กหนุ่มรับคำเบาๆ ที่เหมือนจะหายไปกับสายลมที่พัดผ่านมา สูดลมหายใจเข้าไปได้กลิ่นดอกพิกุลติดตัวร่างเล็กในอ้อมแขนนั้นมาด้วย กลิ่นดอกพิกุลที่ติดตัวมาทำให้ชายหนุ่มนึกได้ เขาผละร่างเล็กออกก่อนจะถาม
" แล้วขึ้นไปซนอะไรบนต้นไม้? "
"............ผมไม่ได้ซนซักหน่อย" สมปองตอบก่อนจะผละออกจากอีกฝ่าย เดินกลับไปยังใต้ต้นพิกุลนั้น
"ต้นไม้เนี่ย แม่ชอบมากครับ...ใครบอกให้โค่นเท่าไรๆ แม่ก็ไม่ยอม แม่บอกว่ามันหอมดี...แต่แถวนี้เขาก็ถือกัน..." เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันกลับมามองหน้าของชายหนุ่มร่างสูง
"ผมคิดถึงแม่.....ก็เลยคิดว่า....ถ้าได้อยู่บนต้นไม้นี่ คงเหมือนได้อยู่ใกล้ๆแม่บ้าง" ท้ายเสียงนั้นสั่นเครือเล็กน้อย แต่ก็เป้นอีกครั้งที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มนั้นเหมือนจะอดทนอะไรบางอย่างเอาไว้
" อดทนหน่อยนะ ... "ชายหนุ่มปลอบโยนอีกฝ่าย เขารู้ดีว่าสมปองต้องอดทนขนาดไหนตั้งแต่วันที่ผู้เป็นแม่เสีย เขายังไม่เห็นเด็กหนุ่มคนนี้ร้องไห้จนตาบวมเลยซักครั้ง
" เราต้องไปวัดกันแล้วนะ .. สวดคืนสุดท้ายแล้ว "ชายหนุ่มดูนาฬิกาข้อมือของตน
"ครับ...." สมปองสูดลมหายใจเข้าลึก เขารู้ดีว่ายังเรื่องที่เขาต้องทำให้แม่ แม่เสร็จ แต่เขาก็รู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร
...แม่ก็จะหายไปจากสัมผัสของเขาตลอดไป....
คิดได้แบบนั้นเด็กหนุ่มหลับตาแน่น มือทั้งสองข้างกำแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าของพศวัต
"ไปกันเถอะครับ..."
++++++++++++++++++
วันสวดศพคืนสุดท้าย ผ้คนดูจะมากันหนาตา บางคนก็ไม่ใช่แม้แต่คนที่สมปองรู้จักแต่ก็มีหลายคนที่นำเงินมาร่วมทำบุญกับแม่ของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ร่างเล็กยกมือไหว้ จุดเทียนและวิ่งยกน้ำเสริฟให้ตามหน้าที่ของเจ้าภาพงานที่ดี แม้จะได้ยินเสียงถามถึงคนที่รับเป็นเจ้าภาพอยู่หนาหู เด็กหนุ่มมองไปยังหน้าเพ็ญอย่างระแวดระวัง กลัวเหลือเกืนว่าน้าเพ็ญจะพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับพศวัตหรือเปล่า
แต่ก็ดูเหมือนว่าในคืนสุดท้าย น้าเพ็ญจะสงบเงี่ยมลงเยอะ อาจะเป็นการทำเพื่อพี่สาวครั้งสุดท้ายก็เป็นได้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวพรรณดีจากกรุงเทพนั่งอยู่ที่โซฟาด้านหน้าของเจ้าภาพ รายล้อมไปด้วยผู้ใหญ่บ้าน กำนัน นายก อบต. และผู้มีตำแหน่งต่างๆในหมู่บ้าน พระสงฆ์ที่สวดอภิธรรมในคืนนี้ก็นิมนต์มาจากต่างอำเภอ
จนเมื่อแขกคนสุดท้ายกลับไปแล้ว สมปองเดินกลับไปที่ด้านหลังโลงศพของแม่ มือเล็กแตะเคาะเบาๆ ในความมิดสลัวนั้น เด็กหนุ่มกระซิบเสียงแผ่วเบาเพียงพอแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ยิน มันเป็นการบอกลาครั้งสุดท้ายจากลูกชายคนเดียวของแม่ ก่อนจะเดินกลับออกมาเห็นว่าพศวัตยังคงยืนรอเขาอยู่เหมือนเช่นทุกที
"วันนี้คุณแมกซ์จะไม่ไปนอนที่โรงแรมซิ่นะครับ"....ถามออกไปเช่นนั้นเพราะเห็นอีกฝ่ายถอดสูทปลดเน็คไทออกเป็นที่เรียบร้อย
"พรุ่งนี้ต้องเตรียมงานแต่เช้า..ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเราน่ะ คืนนี้ "ดวงตาคมสบตาอีกฝ่าย เขารู้ดีว่าสมปองต้องอดทนมาตลอดและตัวเขาเอง ถึงจะมีเงินทอง แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก ถ้าทำแบบนี้แล้วอีกฝ่ายจะดีขึ้นเขาก็อยากจะทำ
"ผมก็ต้องบวช....ให้แม่" เด็กหนุ่มยิ้มฝืนๆ
"เรา...กลับ...บ้านกันดีไหมฮะ คุณแมกซ์จะได้พักผ่อน" ว่าพลางก็เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย แต่มือเล็กเอื้อมเลยไปเปิดประตูรถก้าวเข้าไปนั่งข้างคนขับ
++++++++++++++++++
ตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน พศวัตปล่อยให้สมปองคิดอะไรไปเงียบๆเพียงคนเดียว มีเพียงเสียงแอร์เย็นฉ่ำในรถเท่านั้นที่ดังขึ้นแบบเอื่อยๆ จนเมื่อกลับมาถึงบ้าน เด็กหนุ่มก้าวลงจากรถ ดวงตากลมโต มองไปทั่วบริเวณบ้าน ก่อนเพ่งมองที่ต้นพิกุลต้นใหญ่หน้าบ้าน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วเดินนำชายหนุามร่างสูงเข้าไปด้านในบ้าน
"เชิญคุณแมกซ์ไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ"
"เดินไกลนะ ห้องน้ำเราน่ะ มืดก็มืด..ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ "พศวัตโอดครวญเมื่ออีกฝ่ายบอกให้เขาไปอาบน้ำก่อน ห้องน้ำที่สร้างต่างหากนอกบ้าน ไหนจะไฟสลัวทำให้ค่ำคืนแบบนี้น่ากลัวได้ไม่น้อย
"....คุณแมกซ์ ไม่ได้กลัวความมืดเสียหน่อย" เด็กหนุ่มตอบกลับอย่างรู้ทันแต่ก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้เมื่อเห็นสายตาที่มองมา
"ครับๆ จะไปยืนเฝ้า หน้าห้องน้ำ"
"เดี๋ยวพี่อาบเสร็จแล้วจะรอเราที่หน้าห้องน้ำต่อ แล้วกลับขึ้นบ้านพร้อมกันนะ "ว่าแล้วก็คว้าผ้าเช็ดตัว เสื้อยืด กับกางเกงนอน และกระเป๋าใส่อุปกรณ์ในการอาบน้ำที่จำเป็นใบขนาดย่อมไปด้วย
"ยืนรอข้างนอกมันก็มืดนะครับ..." สมปองแหย่
"มืดก็ไม่ได้อยู่คนเดียวนี่ ถ้ากลัวมากๆ ก็จะเข้าไปช่วยอาบด้วย "พศวัตยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกฝ่าย .. ที่จริง เขาก็ต้องปรับตัวไม่น้อยกับสภาพ ทั้งหัวและคิ้วโล้นแบบนี้ของคนรัก
"ครับๆ งั้นรีบไปอาบเถอะครับ" เด็กหนุ่มตอบพลางดันหลังอีกฝ่ายให้รีบเดินไป ส่วนตัวเขาเองมีเพียงผ้าข้าวม้าผิน เสื้อยืดกางเกง ขันกับสบู่เป็นอันพอ
ตลอดเวลาที่พศวัตเข้าไปอาบน้ำ ในห้องอาบน้ำที่มีแต่โอ่ง กับก๊อกน้ำ อ่างล้างหน้ากับกระจกเก่าๆ ที่พอจะวางกระเป๋าที่ใส่อุปกรณ์อาบน้ำมาได้ เขาก็ส่งเสียงพูดคุยกับสมปองไปเรื่อยโดยที่คนที่อยู่ข้างนอกก็ตอบกลับมาบ้าง เงียบไปบ้าง จนเมื่ออีกฝ่ายอาบเสร็จ สมปองจึงเตรียมจะเข้าไปอาบบ้าง เด็กหนุ่มหันกลับไป หยิบขันกับเสื้อที่วางไว้ตรงตุ่มเล็กๆที่วางเอาไว้รองน้ำจากอีกก๊อกสำหรับซักล้าง และเหมือนเดิม คนที่รอข้างนอกส่งเสียงชวนคุยเป็นพักๆ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วก็จะมีเสียงตอบรับเบาๆมาจากด้านในห้องน้ำ ไม่นานนักก็เดินออกมา เด็กหนุ่มร่างเล็กหัวโล้นเกลี้ยงใช้ผ้าขาวม้าเช็ดหน้าลวกๆ
++++++++++++++++++
"ไปเถอะ หนาวจะแย่แล้ว " พศวัตยิ้มแล้วจูงมือเล็กๆนั่นกลับขึ้นไปที่ชั้นสองของตัวบ้าน ที่มีมุ้งกางรอไว้อยู่แล้ว เด็กหนุ่มเดินไปจัดฟูกให้อีกฝ่าย ก่อนจะปลดมุ้งลงมาให้คลุมรอบฟูกป้องกันแมลง พัดลมตัวเล็กพัดหมุนเอื่อยๆ ส่งเสียงเอี้ยดอ้าดท่ามกลางความเงียบ
"นอนเถอะครับ พรุ่งนี้ ต้องตื่นกันแต่เช้า" สมปองว่าพลางมุดเข้าไปอยู่ในมุ้งหลังจากเดินไปปิดไฟจนมืด แม้จะปิดไฟทั้งบ้านแล้ว แต่แสงจันทร์ก็ยังสาดส่องเข้ามาภายในห้องนอน พศวัตเห็นร่างเล็กรางๆ มือแกร่งแตะผิวแก้มเย็นๆของอีกฝ่ายให้หันมา
"น้อย.. "
"ครับ..." ดวงตากลมเป็นประกายในความมืด
"คืนนี้มืดมากเลยนะ "เขาชวนคุยอีกครั้ง
" มืดจนพี่ไม่เห็นหน้าเราเลย "
"ก็...ไม่ต้องเห็นแบบนี้ล่ะครับ....ดีแล้ว" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ ใบหน้านั้นเอียงลงรับสัมผัสนั้น
"ผม...คิดถึงแม่" เสียงนั้นดังขึ้นแผ่วเบา เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่สมปองแสดงความเป็นเด็กออกมาทั้งจากน้ำเสียงและท่าทาง
"อืม "ชายหนุ่มรับคำในคอ มือที่ลูบใบหน้าเล็กๆนั่นค่อยๆ รั้งร่างผอมเกร็งเข้ามากอดจากด้านหลัง
"ผมมีแม่อยู่คนเดียวครับ....ไม่มีใครแล้ว ชีวิตผมอยู่กับแม่สองคนมาตั้งแต่ผมเกิด จำได้ก็แค่ว่าแม่บอกว่าพ่อเป็นคนขับรถบรรทุก พ่อชอบดูมวยมาก...ผมอยากเห็นพ่อ อยากเจอพ่อ เลยไปขอให้ลุงดำพาไปให้ครูสอนมวย...ผมอยากเป็นนักมวย พอย้ายเข้ากรุงเทพก็ไปอยู่กับพ่อสุธี ซ้อมหนักทุกวันเจ็บตัวทุกวัน แต่...ถ้าผมดังเผื่อพ่อมาเห็นชื่อผม จะได้จำผมได้บ้าง" เสียงนั้นเล่า...สั่นเครือ อากาศไม่ได้เย็น แต่สองไหล่กลับสั่นเทา พศวัตทำเพียงแค่กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอีก แทนคำปลอบโยน
"แม่ห้ามผมแล้ว ห้ามผมอีก แต่ผมก็ไม่ฟัง ฝึกตั้งแต่ขัดทุกอย่างในยิมจนได้ต่อยกระสอบทรายได้ขึ้นเวที จนได้ต่อยไฟท์แรกๆหรือก็ดีอยู่ เจ็บตัวแต่สนุกได้เงินเยอะแยะจากที่หามาเองจนไม่เป็นอันเรียน...หนักๆเข้าจนไฟท์สุดท้าย....ผมเจอน็อคหลับไปสามวัน หมอเลยสั่งห้ามผมชกตลอด..."เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึก
"แม่อยากให้ผมเรียนแทบตายสุดท้ายก็มาจบเอาที่...หัวสมองผมมันเสีย...ช้าเกินกว่าที่จะเรียนเสียแล้ว...ผมทำอะไรให้แม่ไม่ได้เลย.....ไม่ได้จริงๆ" แผ่นหลังนั้นกระตุกพร้อมเสียงสะอื้น สมปองร้องไห้ออกมาอย่างห้ามเอาไว้ไม่อยู่
"ไม่หรอก .. ฟังพี่นะ .. เราเป็นเด็กดี ไฝ่ดี และตั้งใจทำงานมาก มันเป็นข้อดีของเรานะ รู้ไหม"ริมฝีปากหนากระซิบข้างหูจากด้านหลัง ก่อนจะดันใบหน้านั้นให้หันมามองหน้าเขาอีกครั้ง ริมฝีปากหนาจูบที่หยาดน้ำตาเบาๆ
"ผมทำงานมาตลอดก็เพื่อแม่....แล้วจากนี้ผมจะทำเพื่อใครดีล่ะครับ....ผม........" ท้ายเสียงฟังไม่เป็นภาษา สมปองสะอื้นไห้เสียงดัง เสียงลมหายใจสูดเข้สั้นๆดูติดขัด
"เพื่อตัวเองไง .. นะ จากนี้ไป พี่อยากให้เราใช้ชีวิตให้ตัวเองมีความสุข .. กับพี่นะ จะได้ไหม? "
"ผม......" แม้ได้ยินคำถามนั้นเต็มสองหู แม้เข้าใจดีว่าอีกฝ่ายต้องการจะบอกอะไร แต่เด็กหนุ่มกลับรับคำนั้นไม่ได้ เด็กหนุ่มเบือนหน้าหลบเขาไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาตอบอีกฝ่ายดีในเวลาแบบนี้
“................................”
“................................”
ความเงียบเข้าปกคลุมแทบจะในทันที สมปองยกมือผอมของตัวเองขึ้นปาดน้ำตาท่ามกลางแสงสลัวของดวงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา
"ขอโทษครับ..พี่ไม่น่าพูดเอาตอนนี้เลยนะ "ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจ แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือริมฝีปากบางของเด็กหนุ่มเม้มแน่น นึกว่าตนนั้นโชคดีแล้วที่ไม่ได้หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย และอีกฝ่ายก็จะได้ไม่ต้องมาเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของตัวเองในตอนนี้
"งานพรุ่งนี้เสร็จ....." เด็กหนุ่มเอ่ย พลางสะอื้น
"คุณแมกซ์กลับไปกรุงเทพเลยนะครับ"
"ครับ..พี่ต้องกลับไปทำงานแล้วครับ .. คุณแม่เขาให้เวลาพี่มาเยอะแล้ว .. คงยืดเวลาต่อไม่ได้แล้วแหละ "พศวัตหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างน้อยก็น่าจะเปลี่ยนอารมณ์ของเด็กหนุ่มให้หายเศร้าได้บ้าง
"น้อยครับ .. เรื่องบวชนะ อยากบวชถึงเมื่อไหร่ก็ได้นะ .. แต่ถ้าสึกแล้ว ต้องกลับไปหาพี่ที่กรุงเทพนะ รู้ไหม?" เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบ เขาหัวเราะออกมาไม่ได้เลย
"คุณแมกซ์กลับไปเลยนะครับ.... ผม....ยังไม่รู้จริงๆ"
"ครับ .. พี่จะกลับเลย ถ้าน้อยอยากให้เป็นแบบนั้นนะ "ริมฝีปากหนาจูบเบาๆที่ผิวแก้ม และยืนยันคำเดิม
" แต่อย่าห้ามไม่ให้พี่รอเลยนะ .. "
ทันใดนั้นเด็กหนุ่มพลิกตัวกลัวมาโผเข้ากอดอีกฝ่าย
ใบหน้าที่เคยมีแต่รอยยิ้มสดใสตอนนี้กลับบูดเบี้ยวเต็มไปด้วยคราบน้ำตา สมปองร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง มือหยาบนั้นกุมเสื้อของชายหนุ่มร่างสูงเอาไว้จนยับย่นตามแรง
"ร้องออกมาเถอะ ... พี่จะอยู่กับเรานะคืนนี้ จะไม่ไปไหน .. ร้องเสียให้พอเลย "มือแกร่งลูบศีรษะกลมๆนั่นไปมา ช่วงวินาทีหนึ่งที่ปลายนิ้วของพศวัตลากผ่านเขารู้สึกได้ถึงรอยแผลเป็นที่ฝังลึกอยู่บนศรีษะของอีกฝ่าย มันอธิบายได้มากมายเหลือเกินถึงความเจ็บปวดจากอาการ...ช้าและย้ำคิดย้ำทำที่เด็กหนุ่มเป็น น้ำตาเปียกที่อกเสื้อของร่างสูง
สมปองร้องไห้หนักมากจนเสียงเริ่มแหบพร่า ร่างที่สะอื้นกระตุกเป็นพักเริ่มนิ่งลงเช่นเดียวกับเสียงสูดลมหายใจเริ่มแผ่วเบาลง มีเพียงน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาจากดวงตากลมที่ปิดลงแนบกับอกกว้างนั้น
++++++++++++++++++
Talk : :monkeysad: เนอะ..แต่ถึงคืนนี้จะมืดขนาดไหน :กอด1: ของพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยก็ซับน้ำตารีดเดอร์ได้ใช่ไหมคะ??
-
อ่ะ....ผู้อ่านคะ ...พีจังให้ :sad11:
เอาไว้ซับน้ำตานะคะ วันนี้ไม่มีรูปมาอวยเจ้าน้อย
แต่ขน :L1: :L2: :L2: มาให้คนอ่านหมดใจ
-
:impress3: :o12:
.
.
.
:กอด1:
น้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้อยอย่าคิดว่าไม่เหลือใครนะ อย่าลืมว่ามีป๋ารออยู่ที่บางกอกนะคะ
เริ่มแล้ว แววมาม่าชามใหญ่ สงสารพี่ป๋าแมกซ์ล่วงหน้า
อดทนกับการรอคอยนะคะพี่ งื้ดๆ
-
:sad11:เจ้าน้อยมาคราวนี้เล่นเอานอ่านน้ำตาท่วมจอ
ขออนุญาตคุณแมกซ์ :กอด1:ปลอบเจ้าน้อยมันทีนะ
ป้าไม่ได้คิดอะไรกับเด็กมันหรอก แค่เวทนาเด็กมันน่ะ
-
เฮ้อ คิดให้หนักๆนะน้อย แล้วก๋เสียใจเรื่องแม่ด้วยมาก :m15:
แม็กพูดเหมือนรักน้อยมาก แต่ เราไม่ค่อบเข้าใจเรย ว่ารักน้อยมากอย่างที่แสดงออกจริงรึเปล่าคุณแม็กไม่ใช่แค่รู้สึกผิดนะ
รู้สึกว่าคุณแม็กรักน้อยง่ายเกินไปรึเปล่า
-
:o12: :o12: :o12:สงสารน้อย น้อยสู้ๆนะ พี่แมกซ์รออยู่นะ :L2:
-
เจ้าน้อย
อย่าให้พี่แมกซ์รอนานนะ
เดี๋ยวของจะใช้การไม่ได้ (มันจะหมดอายุ)
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก...รู้แค่ว่าน้ำตาซึมกันเลยทีเดียว...ทิชชู่คงจะเอาไม่อยู่แล้ว...ขอถังมารองน้ำตาเลยได้มั้ยฮะ...ไรท์เตอร์กะโคไรท์เตอร์ T^T
ชีวิตที่ต้องผ่านอะไรต่อมิอะไรมามากมายของน้อย...เค้าว่าน้อยมีความอดทนมาก ๆ คนนึงเลยนะ...และเพราะผ่านอะไรมากมายขนาดนี้
แถมยังอยู่กับแม่สองคนตั้งแต่เกิดแบบนี้ ก็ไม่แปลกที่น้อยจะรักแม่มาก จนเสียใจและคร่ำครวญได้มากมายอย่างนี้...
ร้องไห้เถอะเจ้าน้อย ร้องให้พอ แล้วพอพรุ่งนี้มาถึง ก็ขอให้น้อยเข้มแข็ง และก้าวเดินไปข้างหน้า...ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีแม่ให้กอด ไม่มีแม่ให้ดูแลอย่างแต่ก่อน
แต่อย่างน้อยก็อยากให้น้อยรู้ว่า แม่ไม่เคยไปไหน แม่ยังอยู่กับเราเสมอ อยู่ในใจ อยู่ในความรู้สึก และเฝ้ามองเราอยู่ตลอดเวลา
อย่างที่คุณแมกซ์ว่านั่นแหล่ะ จากนี้ไปทำเพื่อตัวเอง เพราะแม่คงจะดีใจที่สุด ที่เห็นน้อยมีความสุขและใช้ชีวิตได้ด้วยตัวเอง
อ่านจบแล้วกลัวจริง ๆ...กลัวใจเจ้าน้อย...ไม่รู้เลยว่าตอนนี้น้อยกำลังคิดอะไรอยู่ และกำลังคิดที่จะทำอะไร
ไม่ว่าน้อยจะคิดที่จะทำอะไรก็ตาม อยากให้น้อยคิดถึงตัวเอง คนที่ตัวเองรัก และคนที่รักตัวเองให้มาก ๆ...เค้าว่าคุณแมกซ์ไม่ได้ต้องการอะไรเลยนะ
ขอแค่ให้น้อยมีความสุขที่สุดก็พอ...แม้จะเห็นแววว่าคุณแมกซ์คงจะต้องรออีกนานก็เถอะ...เฮ้อออออ อ ออออออ...เตรียมตัวซดมาม่าเป็นอาหารแน่เลยตู
อย่าให้เค้าต้องกินมาม่านานนักนะฮะไรท์เตอร์กะโคไรท์เตอร์...เค้ากลัวขาดสารอาหารอ่ะ...เง้ออออ อ อออออ =_____________='
-
ฮึก ฮึก
ไม่อยากจะคิดตอนน้อยสึกเลย
หวังว่าไม่หนีไปไหนนะน้อยนะ
แค่นี้ก้อโศกพอแล้ว
ใช้ชีวิตให้มีความสุขกะพี่แมกซ์อย่างที่เจ้าตัวเค้าบอก
้แต่ถ้าเจ้าตัวพี่แมกซ์งานเข้าเมื่อไร(ซึ่งคนอ่านอย่างพี่กลัวมาก กลัวทางพี่แมกซ์จะมีโปรเจคเข้า)
จะจับคนเขียนมาเป็นตัวประกัน
(เกี่ยวไรฟร่ะ ฮ่า) o18
-
:monkeysad: :o12:
-
:monkeysad: เจ้าน้อยกำลังคิดที่จะปล่อย คุณแมกซ์ไปใช่มั้ย :m15:
คิดว่าตัวเองไม่ดีพอละซิ อย่าคิดแบบนั้นเลย :sad11:
:pig4: :pig4:
-
โห..... น้อย
ชีวิตหนูมันรันทดจัง T^T
สงสารตรงสมองเสียอ่ะ
-
:monkeysad: ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดีและมีความสุขใช่มั้ยคะ
-
เศร้าอ่ะ :m15:
แต่คิดในแง่ดี อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่คนเดียวนะน้อย
:pig4:ไรท์เตอร์ค่ะ รอตอนต่อไป ไม่เอามาม่าแล้วนะ :z3:
ท้องอืดหมดแล้วเนี่ย
-
เข้มแข็งนะคะเจ้าน้อย ยังไงทั้งพี่แม็กแล้วก็คนอ่านก็จะเป็นกำลังใจให้ :m15:
ทำไมคนดีๆต้องทุกข์ ต้องเสียน้ำตามากมายขนาดนี้ :o12:
-
หวังว่าคงจะบวชแล้วสึกนะคะ ไม่งั้นพี่แมกซ์แย่แน่
-
ฉิบหายแล้วตอนนนี้เสือกกินเหล้าก่อนอ่าน แล้วตอนนี้ของเจ้าน้อยเสือกเศร้ากว่าตอนอื่นๆของเรื่องซะ :เฮ้อ:อีกเวรของกู :sad11:
-
:monkeysad:
น้อยยังมีคุณแมกซ์รออยู่นะ
-
โอยยยยยยยยยย น้ำตาซึม T^T
-
ทุกข์ขนาดไหน เศร้าเพียงใด
เมื่อยังมีอ้อมกอดจากคนที่รักและเข้าใจ พร้อมจะปลอบโยนเสมอ หัวใจก็อบอุ่นได้
น้อยอย่าทำร้ายตัวเองและคนที่รักเลยนะ
ให้เวลากับตัวเองพอแล้ว ก็กลับไปเพื่อใช้เวลาต่อจากนี้มีความสุขกับคนที่รักบ้าง
ขอบคุณมากๆนะคะ เศร้าปนซึ้งค่ะ
:L2:
-
:monkeysad: :monkeysad:
+1
-
น้องน้อยขา อย่าบวชนานนะ สงสารพี่แม็กอะ อุตสากลับตัวกลับใจ :z3:
-
อา....เข้ามาเรียกน้ำตาก่อนนอนจริงๆ :monkeysad:
-
ตอนนี้สุด ๆ เลยอ่ะ :m15:ต้องขอน้อยจากคุณแมกซ์ มาปลอบพี่แล้วหล่ะ :m15:ตาบวมเลย อิอิ+1 เราผ่านไปได้เน้อ น้อย :กอด1:
-
TTATT น้ำตาท่วมรับอรุณเลยค่ะ
สงสารน้อยมากกกก ฮืออออ แม้อดีตจะเป็นยังไง แต่อยากให้น้อยอยู่เพื่อปัจจุบันนะ
ถึงแม่จะไ่ม่อยู่แล้วก็มีความสุขเพื่อตัวเองเพื่อคนที่น้อยรักนะน้อย
TTTATTT ร้องไห้ตามน้อยเลยแงๆๆ
-
นี่แหละชีวิต ที่ไม่มีใครหลีกพ้น อย่างน้อยเจ้าสมปอง ก็ยังมีคนอยู่ข้าง ๆ เป็นกำลังใจให้ตลอด
สัญญาว่าจะรอ จนกว่าจะสึก :m5:
+1 คนละแต้ม กับตอนนี้ น้ำตาท่วมเล้าแน่ ๆ :monkeysad:
-
:monkeysad: น้อยพูดเหมือนจะไม่กลับไปเลย
-
สงสาราน้อยมาก นี่ก็บวชยังไม่รู้สึกเมื่อไหร่
ทำใจให้สบายเถอะน้อย
พร้อมเมื่อไหร่ค่อยสึก
อย่าห้ามคนที่รอ ไม่ให้รอเลย
เข้มแข็งมากๆ นะ
-
:sad11:
-
น้อยทำไมพูดแบบนี้ล่ะ
พูดเหมือนจะไม่สึกอ่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เศร้าอะเมื่อคิดว่าจากนี้ไปน้อยก้อไม่เหลือใครอีกแล้ว
ไม่รุ้จะทำอะไรเพื่อใคร เพราะว่าไม่เคยคิดทำอะไรเพื่อตัวเอง
จากนี้ไปก้อทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างเถอะ พี่แมกซ์ต้องใส่ใจน้อยให้มากๆๆนะ
-
:monkeysad: :m15: :monkeysad: :m15:
-
อ่านแล้วซึมครับ เห็นใจทั้งสองฝ่ายเลย เด็กก็มีปมอะนะ ผู้ใหญ่ก็ยังสร้างความมั่นใจให้เด็กไม่ได้
-
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
สงสารน้อยมากเลย (ฟรื๊ด สูดน้ำมูก)
-
ชีวิตน้อย ต่อให้ต้องทำเข็มแข็งยังไง
แต่เมื่อมันไม่ไหวจริงๆแล้ว ร้องออกมามั่งเถอะน้อย
ยังไงก็มีพี่เค้าอยู่ข้างๆนะ
-
พิธีเผาศพจะมีขึ้นในวันนี้ นับเป็นงานใหญ่ที่คนในหมู่บ้านต้องมาช่วยกัน กลุ่มแม่บ้านมาช่วยกันทำอาหารแต่เช้า เพื่อให้ทันถวายเพล ส่วนสมปองตื่นแต่เช้าด้วยท่าทางสงบนิ่งผิดกับเมื่อคืนนี้ที่ได้ระบายออกถึงความเศร้าทั้งน้ำตากับคนรัก ดอกไม้หน้างานศพ ถูกเปลี่ยนอีกครั้งในช่วงเช้ามืดเพื่อให้เป็นภาพจดจำที่สวยงามที่สุดของหญิงวัยกลางคนที่โอบอ้อมอารีกับทุกคน
หลังจากถวายเพลแล้วจึงมีพิธีบวชให้กับลูกชายเพียงคนเดียวของผู้ตาย สามเณรมีอากัปกิริยาที่สงบนิ่ง ท่าทีเปลี่ยนไปแต่ยังคงแสดงให้เห็นได้ถึงความกระตือรือร้นที่จะทำตามที่พระผู้ใหญ่บอกให้ทำตามพิธีการ จนเมื่อถึงเวลาที่จำเดินนำไปพร้อมกับพระรูปอื่นที่ได้นิมนต์ไว้ก่อนหน้า แต่ละย่างที่ก้าวไปเพื่อวนรอบเมรุให้ครบสามรอบนั้นเชื่องช้า หากแต่มั่นคง
พิธีการก่อนจะถึงการประชุมเพลิง คือการกล่าวถึงคุณงามความดีของผู้ที่จากไปแล้วอย่างสงบ แม่ของสมปองซึ่งไม่มีญาติคนอื่นเหลืออยู่อีกแล้วจึงมีเพียงน้าเพ็ญ น้องสาวเพียงคนเดียวที่เป็นคนกล่าวแต่กล่าวได้ไม่ทันไร หล่อนก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่และไม่อาจตั้งสติได้ จนพิธีกรต้องให้คนมาพาออกไปในที่สุด พศวัตยืนมองภาพนั้นภายใต้แว่นกันแดดราคาแพงของตัวเองในใจนึกเหนื่อยหน่ายเหลือเกินกับพฤติกรรมของผู้หญิงคนนนี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา ...เขาคาดว่า มันคงเป็นเรื่องที่หลายๆคนในหมู่บ้านคงจะรู้กันเป็นอย่างดี
ส่วนการทอดผ้าบังสุกลหน้าศพนั้น ผู้ใหญ่บ้านได้มอบรายชื่อของผู้ทอดผ้าบังสุกุลจำนวนสิบกว่าคน โดยได้เห็นว่าบุคคลนั้นๆเป็นผู้ใหญ่รวมถึงผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านที่ลุงดำและตัวสมปองเองให้ความเคารพมาโดยตลอด รวมถึง ...ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำจากกรุงเทพที่เป็นขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ไปทั้งหมู่บ้าน พศวัตเดินขึ้นบันไดที่ยกเมรุขึ้นสูงทีละก้าวๆ แล้ววางผ้าบังสุกุลที่ได้รับมาลงที่ด้านหน้าเมรุเผาร่างที่หลุดพ้นเคราะห์กรรมในชาตินี้ไปแล้ว
... ขอให้ไปสู่สคตินะครับ คุณน้า .. เรื่องน้อยไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลเขาไปทั้งชีวิต ....
ดอกไม้จันทน์ถูกแจกจ่าย แขกเหรื่อถยอยขึ้นวางดอกไม้จันทร์ จนกระทั่งสุดท้ายแล้วคือญาติที่ขึ้นไปวางดอกไม้ สามเณรสมปองเองก็ขึ้นไปวางดอกไม้ให้แม่เช่นเดียวกัน ฝาโลงถูกเลื่อนเปิดให้ได้เห็นร่างไร้วิญญาณซีดเผือดของแม่ที่หลับไปตลอดกาลเป็นครั้งสุดท้าย เสียงลมหายใจสูดเข้าลึก ก่อนที่จะปล่อยให้คนของวัดทำหน้าที่ต่อไป โลงไม้ชั้นในถูกเลื่อนเข้าไปปิดประตูล็อคแน่นหนา เพียงเวลาไม่นานที่ยอดบนสุดของเมรุมีควันสีหม่นลอยพวยพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าที่เจือด้วยแสงสีส้มจากพระอาทิตย์ที่เริ่มจะคล้อยต่ำ ดวงตากลมของสามเณรสมปองมองนิ่งยังกลุ่มควันนั้นราวกับจะบอกลาต่อบุพการีเป็นครั้งสุดท้าย
ชายหนุ่มในชุดสูทเดินเข้ามาหาสามเณรที่ยืนมองกลุ่มควันนั้นด้วยอาการสงบนิ่ง
" เณร..ไม่เป็นไรนะ? "
"ไม่เป็นไรหรอกครับ "เณรเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาหาอีกฝ่าย
"โยมจะกลับแล้วใช่ไหม"
"ใช่ .. ต้องกลับแล้ว .. เณรมีอะไรโทรหาผมได้ตลอดนะ ..แล้วผมจะรอที่กรุงเทพ "ประโยคหลังนั่นพศวัตย้ำกับคนตรงหน้านี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว มือแกร่งหมายจะลูบศีรษะอีกฝ่าย แต่ไม่สามารถทำได้เพราะสถานภาพของสมปองในตอนนี้ เณรขยับออกเล็กน้อย
"โยมเป็นแบบนี้ตลอด... ผมไม่เป็นอะไรหรอก...กลับไปเถอะครับ เดี๋ยวหลวงตาคงเรียกแล้ว" เณรสมปองเอ่ยก่อนจะเดินไปหาหลวงตา
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำมองอาการเดินอย่างสงบของสามเณรใหม่คนนั้นไปจนลับสายตาก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังที่จอดรถเพียงลำพัง..
++++++++++++++++++++++
นับตั้งแต่วันที่งานศพเสร็จสิ้น พศวัตก็กลับไปยังกรุงเทพ และนั่นดูเหมือนจะเป็นวันสุดท้ายที่ทั้งสองคนได้พบกัน ระยะเวลาผ่านไปกว่าสามเดือน สมปองสึกออกจากการเป็นเณร ตลอดเวลาที่อยู่ในวัด จิตใจของเขาสงบลงไปมาก เพราะกิจในวัดที่จะต้องทำ เด็กหนุ่มตัดสินใจที่จะกลับเข้าไปอยู่ในกรุงเทพอีกครั้ง โดยที่ทางของที่บ้านซึ่งก็มีเหลือเพียงแค่บ้านกับต้นพิกุลของแม่ก็ถูกปิดเอาไว้อย่างนั้น เมื่อมาถึงกรุงเทพควักเงินในกระเป๋าดูก็เห็นว่าเหลืออยู่เพียงไม่กี่บาท ตั้งใจไปกดเอทีเอ็ม ดูก่อนจะร้องอุทานออกมาเสียงดังจนคนรอบข้างหันกลับมามอง
...สามหมื่นห้าร้อยสิบเอ็ดบาท สี่สิบเจ็ดสตางค์...
"สามหมื่น!!!! มาได้ไงเนี่ย!!" เด็กหนุ่มร้องลั่น คิดซ้ายขวาหน้าหลังก่อนจะรู้สึกตัวรีบกดเงินเท่าที่ตัวเองต้องการมา ก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นรถมือก็พลางกดมือถือไปยังคนที่คิดว่าเป็นเจ้าของเงิน ที่อยู่ๆก็โพล่เข้ามาในบัญชีของตัวเอง
....คุณแมกซ์.....
...คนที่จะบ้าทำแบบนี้ได้มีคนเดียวเท่านั้น....
แต่กลับมาเสียงตอบรับจากระบบอัตโนมัติของเครือข่ายโทรศัพท์เท่านั้น เขาไม่สามารถติดต่อกับพศวัตได้เลย
"ไปไหนอ่ะ...เอาไงดีเนี่ย...กลับไปร้านก่อนดีกว่า" ด้วยคิดว่าตัวต้นเหตุน่าจะไปอยู่ที่ไหนไกลนอกจากที่ร้าน เลยตั้งใจว่าจะกลับไปที่ร้านก่อน
++++++++++++++++++++++
สมปองนั่งรถไปตามสัญชาติญาน เขาคิดเพียงแค่ว่าจะไปาพศวัตได้ที่ใด รถเมล์จอดป้ายหน้าปากซอยเหมือนทุกครั้ง ถนนหนทางที่ห่างหายไปสามเดือน บรรยากาศรอบด้านนั้นยังไม่เปลี่ยนไปเท่าไร มองไปยังพอพบเห็นผู้คนหน้าเดิมๆ ร่างผอมเกร็งกึ่งวิ่งกึ่งเดินลัดเข้าไปในซอยเล็กๆเพื่อเข้าไปด้านหลังร้านด้วยความเคยชิน แล้วก็ต้องทำตาโต ใบหน้าเล็กๆร้อนไปทั้งหน้าอีกครั้งเมื่อเห็นอะไรที่หลังร้าน
"พี่แมน...จานชามนี่ก็นับๆไปเอาจำนวนพอๆกับที่นี่ก็แล้วกันนะ" เสียงนุ่มของเจ้าของร้านอย่างรามินทร์ดังขึ้น ร่างบางของชายหนุ่มขยับขึ้นเล็กน้อย เพื่อยกจานชามบนคัพบอร์ดลงมา
"เดี๋ยวพี่ถือเอง .. มีแรงแล้วรึไง? "ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ผิวคล้ำยกจานชามเหล่านั้นลงมา ไม่วายแหย่เรื่องเมื่อคืน
"ไม่ต้องมาแหย่นะ ..." รามินทร์หันกลับไปมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
"ก็เพราะใครเล่า"
"ใครกันแน่ ร้องจะเอาอีกๆ"กตัญญูวางจานชามเหล่านั้นลงกับโต๊ะทำครัว แล้วเบียดหลังอีกฝ่าย มือไม้ก็ลูบสะโพกบางผ่านผิวกางเกงเบาๆ
"พี่แมน... ตอนนั้นก็ตอนนั้นซิ่...ถอยนะจะได้รีบทำงานไง ส่วนพวกนี้ก็ไม่ต้องเอาไป " รามินทร์พยายามเบียงประเด็นปละตัวเองออกจากมือของอีกฝ่ายที่พยายามจะล้วงล้ำ รามินทร์เริ่มกลับเข้าสู่โหมดที่พยายามจะทำงานอีกครั้ง
"เพราะยังไงพี่แมนก็ไม่ต้องไปที่โน่นอยู่แล้ว"
"แล้วถ้าพี่ไม่ไปแล้วใครจะไปล่ะ .. ที่โน่นน่ะ เปิดใหม่นะ แยกกันทำก็ได้นี่ "พอคนรักไม่ให้เขาทำอะไรอีกเลยเปลี่ยนเป็นกอดเอวไว้หลวมๆแทน
"ไม่ นี่ร้านของผม ผมเป็นเจ้าของ กาแฟผมก็จะชงเอง แล้ว อาหาร ที่แมนก็ต้องเป็นคนทำ เพราะพี่แมนเป็นเชฟของผม" รามินทร์ยืนยันความคิดเดิม
ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกา เมื่อสามเดือนก่อนเขากับกตัญญูก็กลับมาทำร้านกันเองโดยที่มีลูกจ้างคนใหม่เข้ามาช่วยทำบ้าง แต่เพราะงานหนักก็มีหลายครั้งทที่พนักงานไม่พอจนต้องลุกมาทำเองบ้าง พลางคิดขยายกิจการไปแถวสีลม แต่ตั้งแค่มีความคิดนี้มาก็ดูเหมือนจะมีเรื่องเล็กๆให้เถียงกับกตัญญูได้ตลอด คือ จะต้องมีใครคนใดคนหนึ่งไปดูแลร้านที่อยู่ห่างออกไปคนละฝากฝั่งเมืองแทน
"แล้วร้านโน้นใครจะเป็นคนทำล่ะครับ มิน.. เราพูดกันตั้งหลายครั้งแล้วนะ เข้าใจพี่หน่อยสิครับ "กตัญญุเถียงพลางถอนหายใจ
"มินก็บอกพี่ไปหลายครั้งแล้ว ว่า เชฟของมินมีพี่คนเดียว...พี่ก็ต้องทำให้มินซิ่ครับ" เมื่ออีกฝ่ายพูดแบบนั้นรามินทร์จึงหันกลับไปย้อนบ้าง จะทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้อีกแล้ว...ชายหนุ่มร่างหนาคิดในใจเลยเปลี่ยนเรื่องเสีย
" งั้น ... ถ้าพี่เป็นเชฟของมินคนเดียว ..งั้นคืนนี้ ปิดร้านแล้ว จะเอามินไปทำอะไรกันดีนะ? "ริมฝีปากหนาขยับแตะกับอีกฝ่ายเบาๆ แล้วกระซิบติดริมฝีปากนั้น
"นึกออกแล้ว มินทั้งตัวราดวิปครีมกับคาราเมลดีไหม? "
"ลามกเกินไปละ...ไม่เล่นอะไรแปลกๆด้วยหรอกนะ" รามินทร์ตอบน่าแดงก่ำ ก่อนจะเบือนหน้าหนีริมฝีปากหนานั้นไปทางประตู โชคดีที่วันนี้ร้านปิดเพราะพวกเขาต้องเช็คของ ทำให้ไม่มีลูกค้า ...แต่ในขณะเดียวกันเพราะไม่มีลูกค้านี่ล่ะ ที่ทำให้กตัญญูกล้าทำแบบนี้
"อ้าวน้อย..." ก่อนจะอุทานออกมาเมื่อเห็นสมปองยืนอยู่ที่หน้าประตู ใบหน้าแดงก่ำ และดูจะแดงขึ้นไปจนถึงศรีษะที่ยังไม่มีผมขึ้นดีนั่นด้วย
"มาได้ยังไงเนี่ย ไหนพี่แมนว่าบวชอยู่ ...เอ๊ะ ถอยไปเลย "ว่าพลางก็ดันร่างคนที่พยายามจะแนบชิดให้ถอยออกไป
"ไง เพิ่งสึกเรอะ หัวเหอ ยังไม่มีผมเลย " กตัญญุเอ่ยทักสมปอง เด็กหนุ่มที่ไม่มีผมคนนี้ดูแปลกตาไปเลยทีเดียว
"ฮะ เฮีย...คือพอดี...สึกก็กลับมาเลย ...ผมก็ไม่รู้จะไปที่ไหนเหมือนกัน "เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งๆ พลางมองไปรอบๆร้าน
"อ้าว ร้านปิดเหรอครับ"
" เออ เข้ามาก่อนสิวะ กินอะไรมารึยัง ผอมกว่าเดิมอีกนะมึง อดข้าวเย็นมากี่เดือนแล้วล่ะ? "กตัญญูจัดแจงหาของสดที่ยังอยู่ในตู้เย็นออกมา
"สามฮะ.... บวชให้แม่" เด็กหนุ่มตอบ ดวงตายังมองไปรอบๆเหมือนมีข้อสงสัย
"โอเค งั้นจะทำกับข้าวให้กินใช่ไหม...มาน้อย ไหนมาคุยกันหน่อยซิ่...ไปบวชมาแล้วเป็นไงบ้าง" เห็นท่าทางที่มองไปรอบๆอย่างใคร่รู้ทำให้รามินทร์เข้าใจได้ เขากลับมาบ้านได้สามเดือน แม้ไม่ได้รู้เห็นอะไรมากนัก แต่มีหรือที่นมใหญ่จะไม่บอกเล่าอะไรให้ฟังเลย และจากคำให้การนั้นเขาก็พอจะเข้าใจได้เป็นอย่างดีว่าพี่ชายของตัวเองนั้นให้ความสำคัญกับเด็กหนุ่มคนนี้แค่ไหน
....ก็กลัวเณรจะไม่มีเงิน เลยทำบุญเสียเดือนล่ะหมื่นนั่นล่ะ....
สมปองเดินไปที่หน้าร้านกับรามินทร์ ตอนแรกนึกว่าจะได้ช่วยกตัญญูทำครัว แต่กลับเจอห้ามเอาไว้ ดูท่าทางรามินทร์จะหยักยิ้มด้วยความพอใจไม่ได้น้อยที่ได้ออกปากสั่งการ
"พี่แมนทำกับข้าวไปนะ สามที่นะ" จนเมื่อเดินหลบออกมาจนกตัญญูไม่น่าจะได้ยินในสิ่งที่พวกเขาจะคุยกันแล้ว รามินทร์จึงถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อหันมาเจอท่าทีที่ยังสับสนของเด็กหนุ่ม
....พี่แมกซ์เอ้ย น้องมันยังเด็กอยู่เลย....
"คุณแมกซ์ไม่อยู่เหรอครับ...พอดีว่าผม....พยายามจะโทรหาแล้ว...ไม่ติดน่ะครับ" เด็กหนุ่มว่าเสียงเบา
"พี่แมกซ์เขาไปอเมริกาน่ะ...คงไม่กลับมาเร็วๆนี้หรอก" ว่าพลางก็นั่งลงตรงหน้าของอีกฝ่าย
"มีอะไรกับพี่เขาหรือไง"
คำถามที่ได้ยินทำให้เด็กหนุ่มต้องก้มหน้าลงเล็กน้อย
"ไม่....ครับ...ไม่มี"
"โกหก....โกหกไม่เก่งด้วย พี่รู้หมดแล้วล่ะ" รามินทร์ตอบพลางตบไหล่ของเด็กหนุ่มเบาๆ
"ผม...ก็ไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไง สึกมาก็อยากจะขอกลับเข้ามาทำงานที่นี่อีก แต่...อยู่ๆมันมีเงินเข้าบัญชีมาสามหมื่น ไม่รู้มาจากไหน เลยคิดว่าคุณแมกซ์คงจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้แน่...เลยอยากจะเอาเงินมาคืนน่ะครับ "สมปองเอ่ย ดูท่าทางก็ไม่ได้พอใจนักกับเงินที่ได้มา เขากำลังคิดว่า อยากจะเริ่มค้นทำอะไรด้วยตัวเอง
"ผม...ขอโทษนะครับคุณมิน มันอาจจะดูเสียมารยาทที่คนแบบผมจะปฏิเสธความหวังดีของผู้ใหญ่แต่...ผมแค่ไม่อยากทำตัวเหมือนเกาะใครกิน..." เด็กหนุ่มว่าพลางยกมือขึ้นเป็นการขอโทษ
"แล้วพี่แมกซ์เขาไม่ดีกับเราเหรอ..." รามินทร์เอ่ยถาม เขารู้ดีถึงวิธีการใช้ชีวิตของพี่ชาย บางครั้งก็เรื่องเงินมาก่อนจนอาจจะเรียกได้ว่ามากเกินไปและลืมถามไปว่าอีกฝ่ายต้องการเพียงเงินอย่างเดียวหรือเปล่า
"ดีครับ...ดีมากจนผม..ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันที่จะตอบแทนคุณแมกซ์ได้..." เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกก็แล้ว แต่เสียงที่ออกมาก็ยังแหบพร่า
"แต่...ทุกครั้งมันมีแต่เรื่องเงิน...ผมรู้สึกไม่ดีเอาเลย...ใครรู้เข้าก็คงไม่ดีแน่" สมปองพูดต่อ
"ผมแค่อยากจะโตเป็นผู้ใหญ่ให้คุณแมกซ์เขา...ไว้ใจผมได้บ้าง" ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอหน่วย
เห็นเด็กหนุ่มร้องไห้ออกมาแบบนั้น ทำให้รามินทร์นึกเจ็บใจแทนอยู่ไม่น้อย ความรู้สึกนั้นไม่ต่างจากครั้งที่เขาใช้เงินเข้าแก้ปัญหาเรื่องของเขากับกตัญญู
....ทิ้งเด็กมันให้มันคิดมากแบบนี้ได้ยังไง....พี่บ้าเอ้ย....
"ก็ช่างเขา เขาไม่เห็น พี่เห็นว่าเราโตแล้ว พี่แมนก็รู้....น้อย..พี่แมกซ์น่ะ เขาไปอเมริกาแล้วนะ...ทีนี้มันคงต้องถามเราแล้วล่ะว่าเราจะทำยังไง" ดวงตาสวยสบตาเด็กหนุ่มนิ่ง
....ถึงความจริงใกล้จะกลับมาแล้วก็เถอะ....
"ผมก็ไม่รู้ครับ...ผมไม่มีที่จะไปแล้วจริงๆ" เด็กหนุ่มเอ่ย จากพฤติกรรมของเขา เขาไม่กล้าจะกลับไปหาน้าที่ฝั่งธนอีกแล้ว น้าสาวคงเหน็บแนมเรื่องนี้ไปอีกนานเป็นแน่
"เอาอย่างนี้ซิ่...."ทันใดที่ได้ยินสมปองพูดอย่างนั้น ทำให้รามินทร์ยิ้มออกทันที...เขานึกอะไรเด็ดๆขึ้นมาได้เสียแล้ว....
"มาทำงานกับพี่ ไปเปิดร้านใหม่เป็นผู้จัดการร้านใหม่ให้พี่นะ..." รามินทร์ดูจะตกลงเรื่องที่จะให้สมปองมาดูแลร้านเองเสร็จสรรพ และก็ยังคงยืนยันที่จะให้กตัญญูอยู่ทำงานเป็นเชฟให้ที่ร้านสาขาใหญ่ต่อไป
++++++++++++++++++++++
"แล้วพี่แมนตกลงแล้วใช่ไหมว่าจะให้ใครมาช่วยทำงานที่ร้านสองอ่ะ " ชายหนุ่มร่างบางหันไปถามเชฟของร้านหลังจากที่ให้สมปองขึ้นไปเอาเสื้อผ้าไปเก็บที่ชั้นบนของร้าน ที่เรียกได้ว่าเป็นห้องนอนประจำของเด็กหนุ่มมาตลอด
"พี่ว่าจะลองให้ ไอ้หมีไปช่วยที่ร้าน มินจำได้ไหม ที่เราเคยเจอมันที่จตุจักรน่ะ " กตัญญูที่ง่วนอยู่กับการทำข้าวผัดอย่างง่ายๆในครัวตอบกลับมา
"หมี?...อ้อ คนที่ตัวใหญ่ๆใช่ไหม..." รามินทร์นึกออกแทบจะในทันที เพราะชื่อกับตัวนั้นช่างเข้ากันเสียนี่กระไร
"ใช่ๆ ที่ขายเฉาก๊วยไง"ชายหนุ่มตะโกนกลับมา
"นี่จะเลิกขายเฉาก๊วยได้จริงๆใช่ไหม ผมอยากได้พนักงานฟูลไทม์นะ" รามินทร์เอ่ยน้ำเสียงยังคงเอาแต่ใจอยู่เล็กๆ
"ก็ให้มันเลือกเอาซี่ ระหว่าง ขายเฉาก๊วย เหงื่อออกอย่างกับน้ำที่จตุจักร กับมาเป็นเชฟให้เรา ร้านก็สวย ห้องแอร์ เงินเดือนดี สวัสดิการพร้อม มันจะเลือกอะไร"กตัญญูหัวเราะกับคำพูดแบบนั้นของคนรักก่อนจะเสิร์ฟข้าวผัดเบอนใส่ผักรวมหลากสีหน้าตาน่ากินบนโต๊ะที่เจ้าของร้านนั่งอยู่ส่วนอีกจานก็วางไว้ให้ว่าที่ผู้จัดการร้านคนใหม่
" แถมเจ้าของร้านยังน่ารักอีกต่างหาก "
"...อย่าบอกว่าสมาชิกเกย์อีกคนในเกย์คลับนี่นะ...โอ้ย เปลี่ยนชื่อร้านดีไหม "รามินทร์มองหน้าของอีกฝ่าย พลางหัวเราะออกมาเบาๆ
"ฮะ ฮะ .. สมัยเรียนด้วยกันน่ะ พี่คิดว่าไม่นะ .. แต่ตอนนี้ไม่แน่ ตอนมินไปเอาเฉาก๊วยวันนั้นมันยังมองมินตลอดเลยนิ "กตัญญูบอก แต่ไม่ได้แสดงอาการหึงหวงอะไร
"ก็อย่าไปกินเด็กมันก็แล้วกัน เท่านั้นก็พอ "รามินทร์ตอบพลางเขียนตาราง ส่งกลับมาให้กตัญญู
"เดี๋ยวพี่ไปนัด หมี เขามาก็แล้วกันเอาไปคุยกันที่ร้านเลย ...แล้วก็ให้คิดเมนูเตรียมมาด้วยคาว สองอย่าง หวานสองอย่างให้ต่างจากที่ร้าน...แล้วก็จะได้เอาเจ้าน้อยไปคุยด้วย ผมจะให้มันคุมทั้งหมด เป็นผู้จัดการร้านไปเลย ส่วนเรื่องชงกาแฟ มีน้องมิ้นต์ที่ตอนนี้เป็นหัวหน้าพนักงาน ผมจะให้น้องเขาไปคุมเรื่องกาแฟ เห็นชงเป็นอยู่แล้วก็ช่วยเจ้าน้อยมันไปด้วย ส่วนพี่ก็อยู่กับผมที่นี โอเค๊?" ร่ายยาวเสร็จสรรพรามินทร์ก็ยังไม่ปล่อยให้กตัญญูได้หนีไปไหนอยู่ดี
"พูดมายาวเยียด แค่จะไม่ให้พี่ไปห่างตัวเองเนี่ยนะ "
"ผมพูดคำไหนคำนั้นนี่..." รามินทร์เอ่ย พลางยักคิ้วใส่อีกฝ่าย กตัญญูหัวเราะ รามินทร์เป็นแบบนี้เสมอ เอาแต่ใจแล้วก็หวงเขาที่เป็นผู้ชายธรรมดา ไม่ได้หล่อเหลาอะไรมากมายแต่ลึกๆก็อยากจะยิ้มจนแก้มปริที่อีกฝ่ายยอมเลือกและให้อภัยในสิ่งที่เขาทำ
...ความจริงก็คงจะเรียกได้ว่าหนีกันไปไหนไม่พ้นทั้งสองคนนั่นล่ะ
++++++++++++++++++++++
talk : ไม่รู้มีใครยังนึกถึงคู่รักมาม่าคู่นี้กันอยู่รึเปล่าคะ กลับมาแฮปปี้มีความสุข หวานแหววกันไปเนอะ น่ารัก
:o8:
-
:fire: :fire:ตอนนี้ โคไรท์ขอยกตำแหน่ง ตัวละครสุมไฟเก่งแห่งปี...ให้กับ รามินทร์ ฮ่าๆๆ
แต่ชอบนะ ที่พี่แมนกับมิน ได้อยู่กับแบบเลิฟๆเสียที :L2:
-
คู่แล้วไม่แคล้วกัน แมนกับมิน หวานแหววมีความสุขไปแล้ว
น้อยก็กลับมาได้เวลาเหมาะเลย ไปเป็นผู้จัดการสาขาใหม่ พี่แมนจะได้ไม่ต้องห่างมิน
แต่มินนี่สิ ซักน้องเก่งนะ ขนาดพี่แมกซ์ใกล้จะกลับมาแล้ว ยังไม่ยอมบอกอีก :laugh:
บวกอีกคนละ 1 แต้มเช่นเคย ขอบคุณนะคะ
-
พี่แมนนี่ทั้งหื่น ทั้งกามจริงๆ อ่านไปเขินไป แอร๊งงงงงงงงงงงง
แล้วพี่แม็กซ์กลับมาจะเป็นยังไงหนอจะคิดถึงเข้าโผกอดเลยไหมนะ อิอิ รอลุ้น :กอด1:
-
น้อยมาแล้ว เป็นพี่ทิดสิ.......เอ เป็นเณรสึกใหม่เขาเรียกพี่ทิดเหมือนพระรึเปล่าหนอ???
แต่ๆๆ เดี๋ยวเดียวนิ อีกนิดก็จะได้เจอคุณป๋าแล้ว :m1:
-
มาให้กำลังใจน้อย
นายแมกซ์รีบกลับมาได้แล้ว :serius2:
+1
-
หมี จะมีส่วนทำให้เจ้าน้อยไขว้เขวบ้างหรือไม่ :เฮ้อ:
-
อ่าา ไม่ใช่ว่าคนชื่อหมีจะมาทำให้เฉาก๊วยกลายเป็นมาม่าเสิร์ฟคนอ่านนะคะ - -"
-
:3123:
-
ชอบอ่ะ ทำบุญเดือนละหมื่นเพราะกลัวเณรลำบาก :laugh:
รอ...คุณแม็คกลับมาหาเจ้าน้อย
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L1: :L1:
-
จะได้เป็นผู้จัดการร้านแล้วนะน้อย
พี่แมกซ์กลับมาคงดีใจที่เห็นน้อยกลับมา
-
มาตามติด ติดตามอีกคนค่าาาาาาาา
เพิ่งอ่านรวดเดียวเลย
อิือิ
-
แหมๆๆๆๆ พอเรื่องตัวเองโอเคนี่แบบว่า เรยนะมิน
หมีคือใครจะเข้ามาเป็น Catalyst ของคู่รักมาม่า หรือเปล่า ติดตามกันต่อไป
-
เจ้าน้อยกลับมาแล้วเย่ๆๆ
ว่าแต่พี่แม๊กซืไปทำอะไรที่อเมริกานะ
นานรึป่าวอ่ะ
คู่แมนมินน่ารักมาก
มินห๊วงหวงพี่แมนเนอะ
พี่แมนภูมิใจแย่
-
ถึงเวลาเริ่มต้นสิ่งใหม่แล้วนะน้อย ได้เลื่อนตำแหน่งด้วยอะ
แต่ว่าพี่แมกซ์ไปเมกาทำไรล่ะเนี่ย แต่แหมมินกะพี่แมนหวานกันซะ
-
แล้วน้อยจะพิสูจน์ให้แมกซ์เห็น ว่ามันไม่ใช่เด็กน้อยอีกแล้ว แต่เป็นหนุ่มที่แมกซ์ต้องยอมรับ
-
อิพี่แม็กซ์เอ้ย สมบูรณ์แบบเกินไปก็ไม่ดีน๊า ดูดิ น้อยมันเลยคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรเลย ฮึ่ยยย
น้อยเป็นผู้จัดการร้านแล้วพยายามเข้า ทำให้พี่แม็กซ์เห็นว่าน้อยโตแล้ว ^^
-
มินกับพี่แมนนี่ช่วยกันทำมาหากินจังเลยเนอะ
อิอิ
แล้วเพื่อนพี่แมนที่ชื่อหมีนี่จะมาจีบเจ้าน้อยไหมเนี้ย
เดี๋ยวเจ้าน้อยสับสนน้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ป๋าคะ รีบกลับมาเลยนะ ... เดี๋ยวถ้าเจ้าน้อยโดน หมี กิน อันนี้ก็ตัวใครตัวมันนะคะ o18
วะ วะ ว้าวววว!! พี่แมนกับน้องมิน ขยันทำมาหากินกันดีจริงๆ แถมยังดูเปิดเผยกันมากกว่าเก่าซะด้วย อิอิ :impress2:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านไม่กี่วัน มีเรื่องเกิดขึ้นเพียบเลย
สงสารเจ้าน้อย :impress3:
-
:z2: มินจ๊ะมีวางแผนจะแกล้งรึพิสูจน์อะไรแมกซ์รึเปล่าจ๊ะเนี่ย รออยู่นะ :z2:
:pig4: :pig4:
-
ร้านแห่งใหม่ที่รามินทร์ตัดสินใจเปิดนั้นไม่แตกต่างจากร้านเดิมที่อยู่ซักเท่าไร เจ้าของร้านทุ่มเงินกันไปไม่น้อยเพื่อนที่จะหาตึกว่างที่พอจะปรับแต่งชั้นบนให้เป็นห้องหับพอสำหรับที่จะให้คนนอนเฝ่าได้เหมือนอย่างที่ร้านเก่าในขณะที่ชั้นสองเปิดเป็นห้องออฟฟิศและสต็อคเก็บของและห้องเก็บของของพนักงาน ด้านล่างให้บบรากาศสบายๆ แม้จะไม่มีที่มากพอให้ใส่ต้นไม้ประดับใหญ่ๆลงไปได้เหมือนอย่างที่ร้านเดิม แต่ก็เน้นโทนสี เขียวและของตกตแต่งผนังที่ให้ความรู้สึกสอดคล้องกันกับร้านหลัก ครัวด้านหลังก็มีอุปกรณ์เพียบพร้อมพอจะรับออเดอร์ทั้งอาหารกลางวัน และ ขนมหวานได้ อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
"คุณมินจะให้ผมอยู่ที่นี่จริงๆเหรอครับ" เสียงเด็กหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเดินลงมาจากไปสำรวจที่ชั้นสาม ห้องนอนมีทุกอย่างครบครัน ดูจะดูดีสวยงามกว่าที่ร้านเก่าเสียด้วยซ้ำ
"แน่ซิ่ นายเป็นผู้จัดการ เป็นคนเฝ้าร้าน เป็นทุกอย่างก็ต้องเฝ้าร้านซิ่ " รามินทร์ว่าพลางหัวเราะเมื่อเห็หน้าเหวอๆของเด็กหนุ่ม
"ไม่ต้องห่วง...ขึ้นเงินเดือนให้อยู่แล้ว...อ้าว พี่แมนมาแล้วเหรอ ไหนล่ะเชฟใหม่" รามินทร์ร้องทักเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาตามมาด้วยชายร่างใหญ่อีกคน
" มาแล้วครับๆ หมี นี่ มิน เจ้าของร้าน ส่วนนี่ก็น้อย .. เป็นน้องเรานะ อายุมันเพิ่งจะสิบแปด " กตัญญุแนะนำคนทั้งสองให้ชายร่างใหญ่สมชื่อนั้นรู้จัก
"เฮียอ่ะ...ไม่เห็นต้องบอกระเอียดปานนั้นเลย " สมปองประท้วงเล็กน้อยก่อนจะยกมือไหว้คนร่างใหญ่ ที่สมชื่อ
"สวัสดีครับพี่หมี"
" อ่า สวัสดีครับ คุณมิน .. แล้วก็ น้อย .. ผม หมี ครับ จะเรียก พี่หมี ไอ้หมี หมีควาย อะไรก็ได้นะครับ แหะ แหะ "ดวงตาเล็กของหนุ่มร่างอ้วนมองเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งจะได้ยินว่าอายุเพิ่งจะ 18 แล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะมองซ้าย ขวา
" แล้วไหนอะพี่ ผู้จัดการร้านอะ "
"นี่ไงครับ ผู้จัดการร้าน..." รามินทร์ดันตัวสมปองให้ก้าวออกมาอยู่ข้างหน้า
"ไม่ต้องห่วงนะครับ ประสบการณ์ร้านกาแฟโชกเลือด"
" โห จริงดี่! น้อยตัวแค่นี้ เป็นเจ้านายพี่แล้วเหรอเนี่ย? "ตาเล็กๆ นั่นพยายามทำตาโต มองคนตัวเล็กข้างหน้า
"อ่า...ไม่ขนาดนั้นครับ ก็...ผมก็เป็นลูกจ้างของคุณมินน่ะครับ..."สมปองว่าพลางก้มหัวลงเล็กน้อย
"เอาเป็นว่าก็ช่วยงานกันนั่นล่ะ "รามินทร์ว่า
"เดี๋ยวเราไปนั่งคุยกันดีกว่า จะได้รู้ว่าจะต้องทำอะไรกันบ้างนะ...ส่วนคุณหมี..."พูดมาถึงตรงนี้ก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย
"วันนี้คิดเมนูเอาไว้แล้วหรือยังครับ "
" อ้อๆ นี่ครับ คุณมิน " มือใหญ่ๆ ล้วงแฟ้มพลาสติกออกมาจากกระเป๋าเป้ เป็นรูปของอาหารที่เขาคิดไว้สำหรับร้านนี้ ให้เป็นเอกลักษณ์เฉพาะร้านไปเลย
"หน้าตาน่ากินดีนะครับ ยังไงก่อนร้านเปิด เอาเป็นว่าซักวันมะรืนนี้จะใหคุณหมีมาลองทำให้ผมชิมด้วย แล้วลองขายหน้าร้านเอาพอสนุกดีไหมครับ ...แล้วน้อยก็มาทำหน้าที่ผู้จัดการ ที่ดีรับออเดอร์ลูกค้าจัดการเรื่องร้าน เหมือนอย่างที่ทำที่ร้านเดิมนั่นล่ะ เพียงแต่อยู่หน้าร้านมากกว่าไปขัดหม้อเท่านั้น โอเคไหม " ว่าพลางก็หันมาหาสมปองที่ยังดูตื่นๆ อยู่กับคำว่าผู้จัดการ
"อ่ะ..ครับ... " สมปองรับคำเสียงสั่นๆ เขาไม่นึกว่า ถึงจะไม่ได้เจอพศวัตแล้วยังจะมีคนให้โอกาสเขาทำงานดีๆแบบนี้อยู่ด้วย
"โอเค งั้นวันนี้เดี๋ยวข้าพาเอ็งไปดูในครัวก่อน อยากได้อะไรก็บอกแล้วกัน ปะ ไอ้หมี" กตัญญูว่าพลางเดินนำรุ่นน้องไปที่หลังร้าน แต่อีกฝ่ายก็มัวแต่มองเด็กหนุ่มร่างเล็กคนนั้น ไม่ยอมตามมาจนต้องหันมาตวาดใส่
" ไอ้หมีควาย! กูบอกให้ตามมา "
สมปองหันไปมองตามเสียงเรียก ของกตัญญูก่อนจะหันไปมองหน้าของชายร่างใหญ่ที่ยังยิ้มกว้างใส่เขา
"พี่หมีฮะ...เฮียเรียกแล้ว" ว่าพลางก็ชี้นิ้วไปทางกตัญญูที่ยืนหน้ายักษ์พอๆกับรูปร่างสูงใหญ่นั่น
" อ้อ ครับๆ ไปแล้วครับๆ "เขาพยักหน้าแรงๆ แล้วแทบจะวิ่งตามกตัญญูไปทันที เห็นร่างใหญ่ๆ กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปแบบนั้นก็ทำเอาทั้งรามินทร์และสมปองอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
++++++++++++++++++
"พี่เขาตลกดีนะครับ" สมปองหัวเราะออกมา
"เออ นั่นซิ่ แปลกคน" รามินทร์รับคำพลางส่ายหน้า
"โอเค เราที่นี่ก็ตาเราแล้วนะ....เดี๋ยวพี่จะสอนวิธีทำบัญชี กับเช็คของให้ ตอนอยู่ที่ร้านยังเห็นลงผิดๆถูกๆอยู่เลย..."ว่าพลางก็ตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ
"อีกสองอาทิตย์เปิดร้าน พี่จะเคี่ยวให้ข้นเลย เข้าใจไหม"
"ครับ...ผมจะตั้งใจเรียนครับ" เด็กหนุ่มรับคำ...เห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่เอาจริงเอาจังแบบนี้เขาเองก็คงต้องเอาจริงเอาจังเช่นกันในเมื่อนี่เป็นโอกาสที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้
...ทั้งๆที่เขาเองก็เป็นแค่คนอื่น...สำหรับรามินทร์แท้ๆ...เมื่อคิดขึ้นมาได้แบบนี้ ความรู้สึกเจ็บปลาบก็วิ่งเข้ามาในอก
....และผมก็คงจะเป็นคนอื่นของคุณเหมือนกันใช่ไหมครับ คุณแมกซ์.....
++++++++++++++++++
ดูเหมือนว่าสมปองจะเริ่มทำงานด้วยความรู้สึกที่ขุ่นมัว การกระทำของพศวัตที่เงียบหายไปทิ้งเพียงเงินเอาไว้ให้เขาในบัญชีทำให้เขานึกอะไรไม่ออกมันเหมือนกับถูกทุบด้วยค้อนที่หัว หรือ เจอจระเข้ฟาดหางใส่เข้าที่ต้นคอ ชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นคิดยังไงกับเขากันแน่ เขาเป็นเพียงแค่คนที่พอมีความสัมพันธ์ด้วยแล้วก็วางเงินทิ้งไว้ให้แบบนั้น? คำรักที่ได้ยินในคืนนั้นเป็นเพราะความสงสารเหมือนอย่างละครหลังข่าวหรือยังไง แบบนี้มันก็เท่ากับว่าอีกฝ่ายไม่เคยมองเห็นเขาเป็นคนที่เท่าเทียมกันเลยใช่ไหม เป็นเหมือนกับคนที่ต้องคอยรับความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายไปตลอด?....จนนานเข้าจึงเหนื่อยหน่ายแล้วถึงได้เงียบหายไปเช่นนี้?
คิดแบบนั้นไปก็ยิ่งเจ็บปวด เด็กหนุ่มผันแปลความรู้สึกขุ่นมัวนั้นให้เป็นพลังงานในการตั้งใจเรียนตั้งใจทำงาน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าซักวันตนเองจะยืนได้ด้วยขาของตัวเอง แม้ตอนนี้จะยังเป็นเพียงแค่ลูกจ้าง แต่เขาก็อยากจะเป็นลูกจ้างที่สมศักดิ์ศรี ทำงานได้เต็มที่ให้เหมาะสมกับตำแหน่งและความไว้วางใจ ที่รามินทร์ เจ้านายของเขาในตอนนี้เป็นคนมอบให้...และท้ายที่สุดจะได้ก้าวผ่านความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเองนี่ไปซักที....เพราะอย่างไรแล้ว...เขาก็คงจะไม่มีทางลืมชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นไปได้ง่ายๆหรอก....เพราะทุกครั้งที่มองหน้าของรามินทร์ก็เป็นเหมือนเครื่องย้ำเตือนถึง “พี่ชาย” ของเจ้านายคนนั้นอยู่ทุกวัน
++++++++++++++++++
สามเดือนผ่านไป....
สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ ยังคงเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่ต้องการเดินทางได้อย่างรวดเร็วและสะดวกสบาย หลายต่อหลายคนกำลังมองซ้ายมองขวาด้วยว่าไม่ทราบว่าจะต้องเดินไปทางใด กับการมาเมืองไทยครั้งแรก ส่วนบางคนก็เดินเข้าออกที่นี่ได้อย่างคล่องแคล่วราวกับเป็นบ้านหลังที่สอง เช่นเดียวกับ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่สวมสูทลำลองลงมาจากเที่ยวบินจากฟลอริดา สหรัฐอเมริกา
ชายหนุ่มลากกระเป๋าเดินทางใบโตออกจากช่องทางผู้โดยสารขาเข้าในประเทศ มือแกร่งล้วงโทรศัพท์มือถือมาเปิดขณะที่เข้าแถวตรวจพาสปอร์ตที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองหัวใจเต้นแรงอย่างประหลาดขณะที่กดโทรศัพท์หาใครบางคน
...รับสิวะ ...
แต่กลับได้ยินเพียงเสียงตอบรับอัตโนมัติจากระบบเท่านั้น คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย ก่อนจะต้องยื่นพาสปอร์ตให้กับเจ้าหน้าที่ ตาเล็กคนขับรถเก่าแก่ของตระกูลนำรถมาจอดเทียบที่ประตูด้านหน้าของสนามบิน ทันทีที่พศวัตออกมา ชายหนุ่มทำหน้าบอกบุญไม่รับ แต่ก็ยกมือไหว้ตาเล็ก
"กลับมาแล้วหรือครับ คุณชาย เชิญครับ เดี๋ยวผมเก็บกระเป๋าให้ คุณหญิงท่านกำลังรอที่บ้านแล้วครับ นี่ก็ให้แม่ใหญ่เขาทำของโปรดคุณชายไว้เต็มโต๊ะ "ตาเล็กรีบไหว้ตอบแล้วกุลีกุจอมาช่วยผู้เป็นนายถือของ ส่วนพศวัตในตอนแรกก็หมายจะขับรถคันนี้ไปขอนแก่นเสียตอนนี้ ก็ต้องเปลี่ยนใจ
" เอาเถอะ..เณรอาจจะยังไม่สึกมั๊ง "เขาพึมพำกับตนเอง แล้วจึงเข้าไปนั่งในรถ
++++++++++++++++++
เมื่อกลับมาถึงที่บ้านก็พบกับการต้อนรับอันอบอุ่นของนมใหญ่ และร่างอวบอ้วนที่โผเข้ามากอดเสียเต็มรัก
"คุณหนูของป้า กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ....มาเถิดค่ะ นี่ป้าทำของโปรดเอาไว้เต็มเลย แล้วนี่คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง คุณมินกับคุณแมนก็รออยู่พร้อมแล้วนะคะ "ว่าพลางก็กึ่งดันกึ่งดึงให้ร่างสูงเดินตามด้วยความตื่นเต้น
"อะไรนะ นม? .. เดี๋ยวนี้ไอ้แมนมานี่บ่อยเลยล่ะสิ? "พอพูดถึงอีกคน พศวัตก็รู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดีขึ้นมาเฉยๆ จู่ๆคุณหญิงจิตตราแม่ของเขาก็แค่โทรศัพท์มาบอกว่ารับกตัญญูเป็นลูกเขย ด้วยการยอมรับการขอขมา และรับสินสอดแค่ทองห้าบาทเท่านั้น ค่าตัวน้องชายเขามันแค่นี้เองหรือยังไง?
"ไม่มาบ่อยล่ะค่ะมาอยู่เลย" นมใหญ่หัวเราะคิกคัก น่าแปลกใจที่เธอรับเรื่องนี้ได้แทบจะในทันที เพราะทั้งสองคนเธอก็เห็นมาแต่อ้อนแต่ออก แถมยังเข้ากันได้ดีเหมาะสมกันมากเสียด้วย
"อยู่ห้องบน ข้างบน? "คิ้วหนาขมวดอีกรอบ
"ค่า...จะให้ไปอยู่ที่ไหนล่ะค่ะ คนเขาก็....แหม คุณแมกซ์นี่ล่ะก็ นมใหญ่เขินเลยนะนี่"ไม่ว่าเปล่ามืออวบๆตบเข้าดังอัก มืออวบๆที่เลี้ยงเขามา เวลาเผลอตีที่ไรก็ทำเอาไหล่ทรุดได้เหมือนทุกที พศวัตยิ้มแห้งๆ เลิกพูดแล้วสาวเท้าเร็วๆไปยังห้องทานอาหารทันที
"ตาแมกซ์กลับมาแล้วเหรอลูก แม่กับน้องกำลังรอกินข้าวพอดีเลย "คุณหญิงจิตราเอ่ยทักลูกชายที่เธอให้ไปศึกษางานที่ฟลอริดาเป็นเวลาสามเดือน พศวัตไม่ตอบอะไร ดวงตาคู่คมสบตากตัญญูที่นั่งข้างๆน้องชายของเขานิ่ง แล้วหันไปมองหน้าน้องชายตัวเอง
"ไง กิจการครอบครัวดีไหมช่วงนี้? "
"แน่นอนอยู่แล้ว" รามินทร์เอ่ย เห็นท่าทางแบบนั้นก็พอจะรู้ว่าเพิ่งจะรู้ข่าวอะไรมา และไอ้ที่เคยขุ่นมัวเมื่อครั้งก่อนก็ยังไม่หายดีดวย
"นั่งสิครับ พี่แมกซ์ วันนี้ผมทำน้ำพริกลงเรือที่พี่ชอบมาด้วยนะครับ "เมื่อเห็นสองพี่น้องเริ่มจะไม่ลงรอยกัน น้องเขยที่ดีอย่างกตัญญูจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
"มึงไม่ต้องมาประจบกูเลย ไอ้แมน .. ทำอะไรลับหลังกูนะมึง"ว่าไปแบบนั้นก็ต้องนั่งลงตรงที่นั่งข้างๆ ผู้เป็นแม่เมื่อถูกดึงมือจนได้
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างราบรื่น เว้นเสียแต่จะมีถ้อยคำประชดประชันกันระหว่างพี่น้องบ้าง แต่สำหรับคุณหญิงจิตราแล้วก็นับว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่กลับมาสร้างสีสันได้ที่ลูกชายทั้งสามคนอยู่กันพร้อมหน้า เพียงแค่ทำใจได้แล้วความสุขที่ได้มีเห็นลูกๆอยู่กันพร้อมหน้าและมีความสุขก็คงไม่หนีไปไหน จนกระทั่งทานอาหารเย็นและของหวานเรียบร้อย พศวัตก็พูดขึ้นมา
" แม่ครับ เดี๋ยวผมจะออกไปข้างนอกนะ คืนนี้อาจจะไม่กลับครับ "
"อ้าวจะไปไหนล่ะเรา ไม่ได้นะ เพิ่งบินกลับมา เจ็ทแลคขึ้นมา เอารถไปชนจะทำยังไง"คุณหญิงจิตราเอ่ยห้าม ตั้งแต่ตอนที่ทานข้าวแล้วที่ลูกชายเธอดูเร่งรีบแปลกๆ
"พี่แมกซ์จะไปไหน" รามินทร์เอ่ยถาม
"ไปเที่ยวเหรอ? ไปด้วยซิ่?"
"ไปต่างจังหวัด "คำตอบสั้นๆ แต่ก็ทำให้รามินทร์กับกตัญญูรู้ได้ทันที
"ขอนแก่นเหรอ?" รามินทร์เอ่ยถามพลางหยักยิ้มเหมือนจะรู้ทันว่าที่พี่ชายเร่งรีบจะบึ่งรถไปต่างจังหวัดวันนี้เพราะเหตุใด
จังหวัดที่ถูกเอ่ยถึง ทำให้คุณหญิงจิตราต้องหันไปมองหน้าลูกชาย
"ไปทำอะไรถึงขอนแก่นน่ะ ตาแมกซ์? "
"ผมมีธุระต้องจัดการครับ "คำตอบนิ่งและจริงจังเหลือเกิน
"ผมว่าน้า...."รามินทร์ไม่วายกวนพี่ชาย
"พี่ไม่ลองแวะไปดูที่ร้านใหม่ของพวกเราก่อนล่ะ พี่ต้องชอบแน่เลย...เนี่ยพรุ่งนี้เช้าก็ไป แล้วค่อยขับไปขอนแก่นก็น่าจะยังทันนี่น้า..."
"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ มินเรานี่ก็กวนพี่เขาตลอดเลยนะ ... แมกซ์ วันนี้งดเที่ยวซักวันนะลูก พักผ่อนเถอะ แม่ให้เราพักซักสอง สามวัน จันทร์หน้าค่อยเข้าบริษัทก็แล้วกัน " คุณหญิงจิตราออกคำสั่ง แล้วลุกจากโต๊ะอาหารกลับไปทำงานที่ห้องหนังสือเช่นเดิม
"เออ แกก็ทำตามแม่เขาว่าเถอะ...เพิ่งกลับมาถึงแท้ๆ ก็เพลาๆหน่อยเรื่องเที่ยวน่ะ " คนเป็นพ่อเองก็ปรามลูกชาย เขาเห็นมาโดยตลอดว่าลูกชายคนโตเที่ยวเก่งแค่ไหน แต่ก็ได้แค่ปรามอยู่ห่างๆ โดยที่ไม่วายจะคิดว่า ช่างได้พ่อมาเสียเหลือเกิน
"ไม่ได้ไปเที่ยวครับพ่อ ผมมีธุระ "พศวัตเถียงผู้เป็นพ่อ ก่อนจะเดินขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปข้างนอกแต่การแต่งตัวของเขา เพียงแค่ใส่เชิ๊ตพับแขนกับกางเกงยีนส์สบายๆเท่านั้น ไม่ได้พิถีพิถันในการแต่งตัวเมือนตอนที่ไปเที่ยวกลางคืนเหมือนอย่างทุกที อันที่จริงเขาเป็นแบบนี้มาได้พักหนึ่งแล้ว
"จะไปขอนแก่นจริงด้วยซิ่นะ..." รามินทร์ที่เดินถือสมุดบัญชีมาจากห้องหนังสือทักพี่ชายที่เพิ่งเดินลงมาตามบันได
"หาเด็กนั่นใช่ไหมล่ะ...ทำไม...โทรไม่ติด? "
"น้อยมันมีชื่อ .. ทำไมเรียกแบบนั้น? "ผู้เป็นพี่หันมาถามขณะที่กำลังสวมรองเท้า
"โอ๊ะ ไปหาน้อยจริงๆด้วยซิ่นะ...นี่เดาสุ่มนะนี่..." รามินทร์ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกแต่กลับทำท่าเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร
"เออ .. ไปล่ะ "พูดจบก็เดินออกไปแล้วเพียงไม่นาน รถสปอร์ตสีแดงก็ถูกขับออกไปจากบริเวณกว้างขวางบ้านหลังใหญ่
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3:
-
สงสารน้อยอะ แบบนี้ต้องพิสูจน์ตัวเองแล้วก็งอนนานๆเลย
เอ๋าา พี่แมกซ์ .. ไปหาเสียเที่ยวสิเนี่ย? สงสัยรามินทร์จะช่วยแก้แค้นคืนโทษฐานปล่อยให้เจ้าน้อยรอหรือเปล่า เหอๆ
แต่ว่า พี่หมีคะ .. อย่ามาคิดอะไรกะน้อยแล้วกันนะ - -"
-
วันนี้ โคไรท์ หอบสังขารมาอวยเจ้าน้อย...มึนค่า เป็นไข้อย่างแรง
:sad2: o2
แต่คิดว่า เจ้าน้อยตอนเป็นผู้จัดการแล้ว ก็คงจะน่ารักแบบนี้ล่ะ หุหุ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/1_13.jpg)
-
เวร คุณมินคะ ช่วยเปิดปากพูดออกมาทีเหอะ
-
:z3:......ขออีกนิดดดดดดดซีคะ แบบนี้มัน...ค้างงงง :serius2:
-
เฮ้ออออออออออออ
แบบนี้จะได้เจอกันกับน้อยหรือเปล่านะ
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
จะเอาอีกกกกกกกกกกก o9
-
ทำไมเปิดหน้า86ไม่ได้เรยต้อง Next page เอาอ่ะ รีพลายก็ไม่ได้ ต้องมา รีพลายที่หน้า1เอา
เข้าเรื่องๆ ที่คิดว่า เณรคงยังไม่สึกนี่คือ หมายความว่า เห็นว่าบวชกไม่ตามข่าวเรยรึไงฮ๊ะ
ถ้าหมีคาบไปแ-ก จะหัวเราะให้ฟันหักเรย คอยดู
-
เสียเที่ยวแน่ๆคุณแมกซ์...
แต่คุณมินทร์นี่ก็นะ....จะไม่บอกจริงๆหรือเนี่ย??
-
ว๊อยยยยยยยยอิพี่แม็กซ์ แกจะยอมเชื่อมินทร์แล้วไปดูร้านใหม่หน่อยได้ม๊ายยยย
เอาเถอะ หมีคาบน้อยไปกินแล้วจะรู้สึก เชอะๆๆๆๆ
-
ดีใจกับคู่มิน-แมน เนี่ยเข้าตำรา "ผัวหาบเมียคอน" น่ารักจัง
เออ...ว่าแต่น้องมินแกล้งพี่แมกซ์เหรอ จะให้ขับรถไปถึงขอนแก่นจริงๆเหรอ
รีบบอกความจริงเหอะ เดี๋ยวเกิดเจ็ทแลค แล้วเกิดอุบัติเหตุจะแย่เอานะ
น้อยชั้นชอบนายจัง นายเป็นเด็กใฝ่ดี รู้คิด มีศักดิ์ศรี ไม่ละโมบ
ที่สำคัญไม่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความรู้สึกน้อยใจเสียใจ นายเข้มแข็งจริงๆ รู้จักพลิกวิกฤตเป็นโอกาส
"....คิดแบบนั้นไปก็ยิ่งเจ็บปวด เด็กหนุ่มผันแปรความรู้สึกขุ่นมัวนั้นให้เป็นพลังงานในการตั้งใจเรียนตั้งใจทำงาน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าซักวันตนเองจะยืนได้ด้วยขาของตัวเอง แม้ตอนนี้จะยังเป็นเพียงแค่ลูกจ้าง แต่เขาก็อยากจะเป็นลูกจ้างที่สมศักดิ์ศรี ทำงานได้เต็มที่ให้เหมาะสมกับตำแหน่งและความไว้วางใจ ที่รามินทร์ เจ้านายของเขาในตอนนี้เป็นคนมอบให้...และท้ายที่สุดจะได้ก้าวผ่านความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเองนี่ไปซักที....เพราะอย่างไรแล้ว...เขาก็คงจะไม่มีทางลืมชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นไปได้ง่ายๆหรอก....เพราะทุกครั้งที่มองหน้าของรามินทร์ก็เป็นเหมือนเครื่องย้ำเตือนถึง “พี่ชาย” ของเจ้านายคนนั้นอยู่ทุกวัน..."
ตรงนี้แหละที่ชั้นยิ่งชอบนายแหละ วันที่ 20 กันยายน ปีหน้า ชั้นขอมอบโล่เยาวชนดีเด่นให้นายไปโลด
-
อ๊ากกกกกกกก -.,-
คนละทางละเพ่ !! ถ่อไปทำไมขอนแก่นนนนนนนนนนนนนนนน - -
-
:pig4:
-
ขอไปอ่านก่อนแล้วจะมาเมนต์นะขอรับ...งานยุ่งใช้ได้ โผล่มาอีกทีเจ้าน้อยก็ไปไกลซะแร้ว!!!
-
น้องมินเล่นอะไร
...ค้างงงงงงง
-
น่าสงสารทั้งคู่
น้อยก็ติดต่อแมกซ์ไม่ได้ เลยไม่รู้เรื่องราวอะไร แถมคนรู้ก็ไม่บอกอีกวุ้ย
แบบนี้น้อยก็เลยใจเสีย เสียใจ เสียความรู้สึก แต่ก็เก่งมากที่นำความรู้สึกด้านลบไปทำให้เกิดพลังด้านบวกทางอื่นๆที่เหมาะสม
ส่วนพี่แมกซ์ก็มัวแต่ทำงานให้คุณหญิงแม่ และด้วยความที่สัญญากับน้องไว้ ว่าจะรอ เลยไม่กล้ากวนเณรสินะ
แต่ก็น่าจะโทรมาบ้าง เดือนละครั้งสองครั้งก็ยังดี
นี่เล่นโอนเงินอย่างเดียว
น้อยจะเข้าใจผิดก็ไม่แปลกแล้ว
คำรัก ก็พูดไปแล้ว เหลือก็แค่พิสูจน์ว่าสิ่งที่พูดไป ไม่ใช่แค่เพียงลมปากเป่าละนะ
มินจะไม่บอกพี่เขาเลยรึนั่น ไปขอนแก่นฟาล์วเลยสิ
บวกอีกคนละ 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
-
อ้าวโดนคุณมิน น้องชายสุดที่รัก หยอกเล่นซะแล้วสิ 555 o22
-
ดูแลสุขภาพด้วย พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวไว
-
มินเอาคืนพี่ชายได้ลงคอเชียวเหรอ
-
มินก็บอกแล้วนะว่าให้ไปร้านใหม่ก่อน ฮ่าๆๆ
แต่พูดแค่นั้นใครจะไปรู้ล่ะเนอะ อิอิ
-
:pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อย่าทำกันอย่างนี้
ตัดฉับเลย ฮื่อ ๆๆ
-
:z2:น้อย โตแล้วอิอิ :z2:
-
:L1:
-
ขำตัวเอง
หมั่นไส้น้องมินตั้งแต่เรื่องแรกจนเรื่อนี้ไม่เปลี่ยนแปลง เอิ๊กๆ
-
:L2:
-
พี่แมกซ์
ไปผิดทางแล้วพี่
:z1:
กลับมา
เดี๋ยวก็คลาดกันอีก
-
ขนาดมินปูทางให้แล้วนะเนี้ย
ยังไม่ฟังอีก
จะไปถึงขอนแก่นระวังเถอะจะไปเสียเที่ยว
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
แหมะ หายไป 6 เดือนได้มะ
ถ้านับไปนับมา
ติดต่อไม่ได้ เหตุผลไม่รู้
คิดว่าน้อยจะทำไง
บางทีคนมีเงินอย่างเดียวก้อคิดไม่ได้นะ กร๊ากกก
ค้างมว๊ากกกกก รอลงอ่างมาม่า ^ ^
-
เหอๆ สำหรับเด็กซื่อๆอย่างน้อย
การที่ทิ้งเงินไว้ให้ คงจะคิดมากน่าดู
แต่ในด้านเฮียแม๊กซ์ คงอยากให้น้อยสบาย
เพราะถ้าสึกออกมาแล้ว ตัวเองยังอยู่อเมริกา
ก็คงดูแลไม่ได้ ไรงี้ >3<
แต่ผ่านไปแล้ว หลายเดือนนน
กับความรับผิดชอบที่มากขึ้น
คาดว่าน้อยคงเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ
จะรออ่านตอนที่ได้เจอกัน
คงน่าตื่นเต้นน่าดู
55
รอตอนต่อไปนะคะ
^^
-
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่เมืองไทยถึงสามเดือน แต่เส้นทางการขับรถไปขอนแก่นยังคงเป็นเสื้นทางเดิม ชายหนุ่มขับรถด้วยความเร็วสูง โดยที่จุดหมายปลายทางมีเพียงที่เดียวคือ..วัดใหญ่ในหมู่บ้านที่เด็กหนุ่มบวชเมื่อหกเดือนก่อน...พศวัตจอดรถที่หน้าวัดเมื่อเวลาเกือบตีสี่ หลังจากที่แวะซื้อของใส่บาตรที่ร้านสะดวกซื้อยี่สิบสี่ชั่วโมงในปั๊มน้ำมันใหญ่ที่เขาแวะพักผ่อนเมื่อครู่
ในถุงพลาสติกที่ซื้ออกมาจากร้านมีทั้ง ฮอทดอกไส้ชีสที่อีกฝ่ายเคยบอกว่าชอบนักหนา พศวัตใส่ซอสลงมาให้เต็มพิกัด เพราะจำได้ว่าเด็กหนุ่มชอบใส่ซอสเยอะๆ นอกจากนั้นยังมีขนมปัง และแกงเขียวหวานแช่แข็งที่ขอให้อุ่นเสียจนร้อนมาให้อีกด้วย ชายหนุ่มยิ้มให้กับของในถุงที่วางอยู่ข้างๆตัว อีกเพียงแค่ชั่วโมงเดียว พระและเณรในวัดก็คงเดินออกมารับบิณฑบาต และเขาจะเป็นคนแรกของวันนี้ที่ได้ใส่บาตร ที่หน้าวัดนี้ล่ะ คิดได้แบบนั้นจึงเอนเบาะลงนอนพักซักชั่วโมงก็ยังดี แล้วก็ต้องสะดุ้งกับเสียงเคาะที่กระจกรถ ชายหนุ่มรีบเปิดกระจกรถทันที
"มีอะไร น้อง? "
"พี่ๆ...มาจอดตรงนี้ไม่ได้นะครับ...เดี๋ยววันนี้มีงานบวช ขวางทางรถขนของอ่ะ.." เสียงเด็กวัดเอ่ย
"เออ เดี๋ยวย้าย เฮ้ย พระท่านไปบิณฑบาตรึยัง? "เขาถามพลางมองเข้าไปในวัด
"เนี่ยกำลังจะออกเนี่ยพี่... มาทำบุญเหรอครับ ...เร็วนะเดี๋ยวไม่ทัน หลวงตาแกเดินเร็ว" ว่าพลางก็ชี้เข้าไปด้านในที่พระกำลังจะออกบิณฑบาตร ชายหนุ่มจากกรุงเทพรีบลงจากรถทันที ไม่ลืมคว้าถุงจากร้านสะดวกซื้อข้างตัวลงมาด้วย ชายหนุ่มแทบจะวิ่งไปยังขบวนของพระสงฆ์และเณรกว่าสิบรูปทันที เขานั่งยองๆลงกับพื้นที่ปูด้วยตัวหนอน แล้วพนมมือนิมนต์เจ้าอาวาส มือแกร่งคว้าอะไรก็ตามที่อยู่ในถุงใส่ลงไปในบาตรของท่าน เขาไม่ทันดูหรอกว่ามันเป็นห่อเวเฟอร์รสชอคโกแลต จนเมื่อหลวงตาให้ศีลให้พรเสร็จจึงได้เอ่ยถามชายหนุ่มที่พกขนมมาเต็มถุง
"โยม...ที่เคยมางานศพแม่เดือนใช่ไหม"
"ใช่ครับ .. ผมเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ไม่ทราบว่าเณรสบายดีไหมครับ? "พศวัตเงยหน้าขึ้นถามพลางพนมมือไปด้วยหัวใจของเขาเต้นรัว กับสิ่งที่ถามออกไป
"เณร..?....อ้อ...เณรสมปองน่ะเหรอโยม..." หลวงตาทำท่าคิดเล็กน้อย
"ตอนบวชก็เรียบร้อยนะ ตั้งใจเรียน ตั้งใจช่วยงานวัด"
"แล้ว เณรไม่สบายหรือครับ วันนี้ ผมไม่เห็น... "ชายหนุ่มมองไปจนสุดปลายแถว แต่ก็ยังไม่เห็นเณรสมปองเลย
"สมปองน่ะ เขาสึกไปตั้งแต่สามเดือนที่แล้วแล้วล่ะโยม..." หลวงตาเอ่ยเสียงเบา
"ทำไมโยมไม่ลองไปถามที่บ้านหรือพ่อแดงที่อยู่บ้านข้างๆกันล่ะ อาตมาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าโยมสมปองจะยังอยู่ที่บ้านหรือเปล่าเพราะตั้งแต่สึกไปก็ไม่ได้เข้ามาหาอาตมาที่วัดอีกเลย แต่ก็ได้ข่าวแค่ว่าน้าสาวเขาก็กลับไปกรุงเทพแล้ว"
ราวกับฟ้าผ่าลงตรงหน้า .. สึกไปได้สามเดือน และเมื่อวานนี้เขาโทรหา ก็ไม่รับสาย ...
........แล้วเมียกูหายไปไหนวะ...........
เวลาผ่านไปไม่ทันจะนับได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงดี พศวัตกราบลาหลวงพ่อกลับมายังกรุงเทพหลังจากที่แวะไปดูทีบ้าน ถามลุงดำที่อยู่บ้านข้างๆก็ได้ความว่าคล้ายกับที่หลวงตาบอกมาว่าสมปองย้ายกลัยมากรุงเทพได้สามเดือนแล้ว เขาตัดสินใจกดโทรศัพท์อีกครั้งและเช่นเคย เสียงตอบรับอัตโนมัติยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่เอาเสียมากๆ
++++++++++++++++
รถสปอร์ตคันงามแล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถ...ใครฟังเสียงล้อดุก็รู้ว่าอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย รามินทร์ที่เพิ่งจะกลับเข้ามาจากการไปตรวจดูความเรียบร้อยที่ร้านหลักก็จอดรถข้างๆพี่ชาย เดินลงมาจากรถในเวลาไล่เลี่ยกันเลยทีเดียว
"อ้าว ...ไปเร็วมาเร็วจริงนะ..เคลมเร็วด้วยไหม ..."
"อารมณ์ไม่ดี อย่ามากวนโมโห "พศวัตเดินดุ่มๆเข้าไปในบ้าน โดยไม่รอผู้เป็นน้องเลย
"อ้าว...พี่แมนดูพี่แมกซ์ดิ่ ไม่รอฟังน้องนุ่งพูดอะไรเลย" ว่าพลางก็ก้มลงมาหาคนที่ทำตัวเป็นสารถีให้
"ได้ยินใช่ป่ะเมื่อกี้ อย่ามากวนโมโห" รามินทร์ยังไม่วายทำเสียงล้อเลียน
++++++++++++++++
หลังจากนอนพักผ่อนได้หนึ่งวันเต็มๆ ยังไม่ทันที่จะได้ไปช่วยงานของคุณหญิงจิตตรา เพราะเป็นคืนวันเสาร์พอดี พศวัตเลือกที่จะออกไประบายความหงุดหงิดของตัวเองที่ผับร้านประจำที่เคยไปเสมอ
"เฮ้ย มานั่งกินอะไรคนเดียววะ..." เสียงคุ้นหูดังขึ้นพร้อมแรงกระแทกจากด้านหลังของพศวัต
" เบื่อ เหงา .. เรื่องของกู "พศวัตวางแก้วเหล้าลงกับโต๊ะ ไม่ต้องกันไปมองด้วยซ้ำ เขารู้ว่าใครที่เป็นคนทัก
" แล้วเมียมึงไม่ว่ารึไง มาเที่ยวแบบนี้? "
"ไรวะ ไม่เจอหน้ากันตั้งหลายเดือนมึงตอบกูได้แค่นี้?" ทินกฤตหัวเราะก่อนจะนั่งลงข้างๆอีกฝ่าย
"เมียกู?...มึงนี่ตกข่าวชิบ กูหย่าแล้วเว้ย"
"หย่า?" คราวนี้ชายหนุ่มต้องหันไปมองหน้าเพื่อนทันที
" เชี่ย แต่งอะไรของมึงวะ ครึ่งปี? "
"เออดิ่วะ...ย้ำไมเนี่ย ดีใจเหรอ?" ทินกฤตถามแหย่พลางหัวเราะออกมาเบาๆ พลางยื่นมือซ้ายให้อีกฝ่ายดู
"ไม่มีแหวน เห็นยัง….แต่งแล้วก็หย่าเว้ย...เข้ากันไม่ได้..พวกกูบอกพ่อแม่ไปแบบนั้นแล้วก็ได้เงินมาหารสองไง เจ๋งไหมล่ะ " หนุ่มโสดหมาดๆขยายความ พลางพูดราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เช่นทุกครั้ง
"หึ... "ชายหนุ่มเพียงแค่เค้นเสียงหัวเระาในคอเท่านั้นก่อนจะสั่งเหล้าแก้วต่อไปมาดื่ม ในหัวของเขามีแต่เรื่องตามหาน้อยเท่านั้นจึงไม่ได้สนใจทินกฤตอีก
"นี่มึงไม่อยากรู้จริงๆเหรอวะ กูถามหน่อย... " ทินกฤตเห็นท่าทีของอีกฝ่ายก็ชักสงสัย ในเมื่อพศวัตเป็นคนเดียวที่คัดค้านหัวชนฝาไม่ให้เขาแต่งงาน อย่างน้อยก็น่าจะเทศนาเขาอีกซักหนึ่งกัณฑ์ในเรื่องนี้
"มึงน่าจะดีใจดิ่ กูโสดแล้วนะนี่ กูเลิกกับเจนแล้วนะเว้ย... "
"เหรอ? "น่าแปลกที่พศวัตไม่ได้สนใจอะไรกับสิ่งทีทินกฤตเล่าเลย รวมถึงคนอื่นๆที่พยายามเดินผ่านหน้าเขาไป-มา เลี้ยงเหล้ารวมถึงเดินมาทักทายด้วย คืนนี้ เขาไม่สนใจใครเลยจริงๆ
ทินกฤตเลิกคิ้ว...เริ่มหมดสนุกกับการแหย่เพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานานเสียแล้ว
"เออ กูไม่ยุ่งกับมึงล่ะ...แม่ง ขนาดบอกเรื่องน่ายินดีขนาดนี้ มึงยังไม่สนใจ ...สาด...แล้วเป็นห่าไรนี่...ทะเลาะกับเจ้าน้อยมันหรือไง"
"ทะเลาะเหี้ยอะไรล่ะ ตั้งแต่กูกลับมาโทรหาก็ไม่ติด ขับรถไปหาถึงขอนแก่น กูนึกว่ามันยังไม่สึก ที่ไหนได้... "พอพูดถึงบุคคลที่สาม พศวัตก็ระเบิดอารมณ์ใส่เพื่อนรักทันที
"สึกมาได้สามเดือนแล้ว กูไม่รู้จะไปหามันที่ไหนแล้ว .. บ้านน้ามันก็ไม่อยู่ "มือแกร่งยกขึ้นกุมศีรษะตนเอง
"มึงก็เลยมานั่งเมาอยู่เนี่ยนะ... หมาบ้าชะมัด... ที่ร้านน่ะ ไปดูรึยัง..."
"ร้านอะไร? "พศวัตถามเสียงดัง
"ร้านกาแฟของมินอ่ะดิ่" ทินกฤตตอบพลางส่ายหน้า
"แม่งเวลาจะไม่สนเรื่องของกู มึงนี่ก็ไม่สนห่าอะไรเลยจริงๆซิ่นะ...เออดีเหมือนกัน...เอาเป็นว่ามึงไปดูที่ร้านก่อนก็แล้วกัน ดีกว่ามานั่งเมาเป็นหมาแบบนี้"
...ร้านเหรอ?..
...พี่ไม่ลองแวะไปดูที่ร้านใหม่ของพวกเราก่อนล่ะ พี่ต้องชอบแน่เลย...
คำพูดของรามินทร์ดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง หรือว่า?...
"น้อง เก็บเงิน! "พศวัตเรียกบริกรของร้านมาทันที ก่อนจะจ่ายเงินไปอย่างรีบร้อน
"อัาวเฮ้ย ไอ้แมกซ์ ...แม่ง...ทีเรื่องเด็กละไวชิบ" ทินกฤตจะเรียกเพื่อนไว้ก็ไม่ทันร่างสูงวิ่งออกไปจากร้านเสียแล้ว
ชายหนุ่มส่ายหน้าอย่างระอาให้กับเพื่อนที่รีบร้อนออกไป ก่อนจะมีโทรศัพท์ดังขึ้นมา พอหยิบออกมาดูก็เห็นว่าเป็นข้อความส่งเข้ามาพร้อมภาพถ่ายหนึ่งใบ...ทินกฤตยิ้มน้อยๆให้กับภาพนั้น
....กูก็คงต้องทำตัวเร็วๆตามมึงบ้างแล้วซิ่....
คิดได้แบบนั้นก็หยิบเงินค่าเครื่องดื่มวางไว้บนเคาท์เตอร์ก่อนจะเดินออกจากร้านไปเช่นกัน
++++++++++++++++
Talk : แวะมาสั้นๆนะค้า~ ไปดูละครก่อนละ ส่วนโคไรเตอร์ยังคงไม่สบายต่อไปค่ะ เลยแวะมาอวยเจ้าน้อยไม่ได้ หวังว่าพีจังจะหายเร็วๆนะ!
-
ค้างอ่า
-
:เฮ้อ: น้อยลูก อย่าเพิ่งเปลี่ยนใจนะลูก เข้มแข็งไว้ๆ
ไอ้พี่แม็ก :angry2: ให้ว่องเรยเอ็ง
-
พี่แมกซ์จะไปเจอน้อยแว้ววววว
-
เหอะๆๆๆ
แบบ มินนี่จะเล่นอะไรก็นะ
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออ
ทำไมถึงชอบทิ้งเวลาไป
ทั้งที่น่าจะได้เจอกัน ได้กอดกันตั้งแต่เมื่อยี่สิบสี่ชั่วโมงที่แล้วแล้วแท้ๆ
.........อ้ะ แล้วอิคนอ่านนี่จะอินอะไรขนาดนั้นนิ กร้ากกกกกกกกกกส์
-
รอ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จะเจอกันเมื่อไหร่ดีค่ะ
-
สั้นเกิน :L1:
-
สั้นไปใหม ฮ่าๆๆ แล้วสามเดือนเนี่ย จะยังเหมือนเดิมใหมอ่ะ
น้อยจะโกรธ จะคิดถึง จะยังเป็นน้อยคนเดิมรึป่าว
-
พี่แมกซ์เอ้ย เพิ่งจะฉลาดน้อ :angry2:
รีบไปเจอกันไวๆล่ะ :call:
-
ค้่างคามากๆๆๆๆๆๆๆเจ้าค่ะ
-
:pig4:
-
เฮ้ๆๆ ทินกฤตมีซัมธิ่งกับใครหรือเปล่าน๊า???
หึหึ ถ้ามี แอบอยากอ่านจ้าาาาา...
พี่แม็กซ์สู้ๆๆ เชื่อน้องนุ่งไปก็หมดเรื่อง
-
เอาน่าแมกซ์ ได้ไปทำบุญกับหลวงตาที่วัดเลยไง
ไม่เสียเที่ยวแล้วหละ
แต่มินก็ปากหนักจริงๆ ตั้งใจแกล้งพี่ชายเต็มที่ สงสัยเอาคืนเรื่องแมนมั้งนี่
บอกเป็นนัยๆ ใครจะรู้ (แถมเจ้าตัวก็ใจร้อนขนาดนั้น)
คงจะได้เจอกันซะทีนะ หรือจะพลิกล็อกอีกหนอ
แล้วทินกฤตล่ะ เล็งใครไว้ เจือน้องเจนใช่มั้ย
ลุ้นกันต่อไป พร้อมบวก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
ขอให้พีจังหายเร็วๆด้วยนะคะ คนอ่านก็หวัดเล่นงานเหมือนกัน
-
สั้นจังยังไม่ทันได้เจอน้อยเลย
-
ติดตามอยู่นะครับ
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
พี่แมกซ์
รีบด่วนนนนนนนนน
:sad4:
-
พี่แมกซ์ขับรถ(ไปขอนแก่น)ฟรีเลย
แต่คราวนี้คงได้เจอกันซะที :ped149:
-
รีบไปเลยเชียวคุณแมกซ์ รีบไปงอนง้อกันซะ
น้อยมันน้อยใจจะแย่แล้วน้า
รอ รอ รอ ตอนต่อไป คงมีอะไรดีๆแน่ หุ หุ หุ
-
สั้นจังเลยอ่ะ
พี่แมกซ์เจอน้อยจะทำยังไงน้า
อยากรู้จังเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:mc4: :mc4:ฮิ้ววววว พี่แมกซ์สู้ๆๆๆๆ
ปล.เอ๊ะๆๆ พี่เทียนดูรุปคัยอะ น้องเจืออ้ะป่าว :z2: :z2:
-
เร็ว ๆๆๆ พี่แมกซ์
มาไวเคลมไว
อิอิ
-
อุ๊ยยย ตอนนี้แอบสั้น
ว่าแต่พี่แมกซ์ไปขอนแก่นจนได้ เฮ้ออออ
ลุ้นว่าจะยังไงกัน เอิ๊กกก
น้อยจะงอนมาก งอนน้อย กันละน๊าา
-
แบบนี้เมื่อไหร่จะได้เจอกันละนี่
รออยู่เหมือนกันนะ
-
มิน งานนี้เล่นเจ็บนะ
-
ที่คอนโดขนาดไม่กว้างขวางมากนักของกตัญญู เสียงเพลงเปิดบรรเลงไปแผ่วเบา ราวจะกล่อมเจ้าของห้องทั้งสองคนให้เคลิบเคลิ้ม ขวดไวน์เปล่าๆตั้งอยู่บนโต๊ะที่ปลายเทียนกลางโต๊ะเพิ่งจะถูกเป่าให้ดับไม่เมื่อไม่นาน รามินทร์กับกตัญญูกลับมาที่คอนโดหลังจากไปพักอยู่ที่บ้านของแม่ได้สองสามวัน เพราะได้ยินเสียงคุณหญิงจิตราบ่นคิดถึง แต่เพราะเกรงใจพ่อแม่และนมใหญ่จึงรีบขอตัวกลับมากันก่อน
"อ๊ะ...พี่แมน...ไม่เอา.." เสียงชายหนุ่มร่างเล็กกว่าครางเครือเบาๆ
"ไม่เอาอะไรครับ ..นี่เหรอ? "นิ้วทั้งสองที่ควานเข้าไปในร่างของคนที่ตอนนี้ได้ชื่อว่าคนรักอย่างถูกต้องและเป็นที่รับรู้โดยทั่วกัน ค่อยๆขยับเข้าออก จากสะโพกบาง
"พี่แมน!!"รามินทร์อุทานลั่นดวงตามองหน้าของชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
"พอแล้ว...แกล้งผมทำไม..."ทั้งๆที่รู้ว่าเขาต้องการอะไรแต่อีกฝ่ายกลับแกล้งเขาแบบนี้อีกจนได้ รามินทร์พยายามดันร่างของอีกฝ่ายให้ถอยออกห่าง
"ฮะ ฮะ โอเค ไม่แกล้งแล้ว มานี่มา "กตัญญุจับให้ร่างขาวโพลนนั่นนั่งบนตัว ก่อนจะขยับไปนั่งพิงหัวเตียง ริมฝีปากหนาจูบกับอีกฝ่ายเบาๆ แล้วยกสะโพกมนขึ้นเพื่อจะ....
ออด!!!!!
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น แต่คนกดก็รอให้ใครมาเปิดไม่ไหว มือแกร่งทุบประตูเสียงดัง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
"โอ้ย ใครมาเอาตอนนี้...." ถึงจะบ่นแต่รามินทร์ก็ก้าวลงจากเตียงไปอย่างหงุดหงิด ......โดยไม่ลืมจะคว้าเสื้อคลุมเดินไปใส่ไป ส่วนกตัญญุก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วรีบคว้ากางเกงนอนมาสวมก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายไปที่ประตู
+++++++++++
"ครับๆ...."รามินทร์เปิดประตูออกเพื่อที่จะดูว่าใครกันช่างมากลางดึก
"ทำลูกกันอยู่รึไง ช้าจริง! " พศวัตโวยวายที่หน้าห้องเมื่อประตูถูกเปิดออก กลิ่นเหล้าคละคลุ้งนั่นทำให้กตัญญูต้องรีบดึงอีกผู้มาเยือนเข้ามาในห้อง
"ถ้ามีลูกได้ป่านนีก็ท้องโย้ไปแล้ว..."รามินทร์ตอบอย่างหัวเสีย ใบหน้ายังแดงก่ำอยู่เลย
"มีอะไรนี่ มาซะดึก ไม่ดูเวล่ำเวลาเลยรึไง"
"ไม่เอาน่ามิน .. ไปชงกาแฟให้พี่แมกซ์เขาหน่อย .. เดี๋ยวพี่จัดการเอง "กตัญญูปรามคนรัก ซึ่งรามินทร์เองก็ทำตามแต่โดยดี
"นั่งก่อนครับ พี่ เดี๋ยวมินไปชงกาแฟมาให้แล้ว รอเดี๋ยวนะครับ "กตัญญุพูดกับคนอารมณ์ร้อนอย่างใจเย็น นี่คงจะไปเมาที่ไหนมา แล้วก็คงจะไม่สบอารมณ์กับสิ่งที่พวกเขากำลังทำด้วยนั่นแหละ
"กูไม่ได้เมา! ไปใส่เสื้อไป .. มินดูดมึงจนเป็นรอยหมดแล้ว ทุเรศ" เขาไล่น้องเขยไปเสียทางอื่น หัวเสียอีกแล้ว
"นี่...จะเมาบ้าก็อย่ามาว่าแฟนชาวบ้านเขาดิ่... จะดูดแล้วไม...ไม่ได้ปล้ำขืนใจซักหน่อย ...แล้วนี่ไปหงุดหงิดอะไรมาอีกเนี่ย พี่แมกซ์ต้องเลิกๆได้แล้วนะ ไอ้เมาแบบนี้" รามินทร์บ่นๆแต่ก้เดินมายื่นกาแฟให้พี่ชาย
"ร้านใหม่อยู่ไหน?"คำถามมาสั้นๆ ก่อนจะรับกาแฟขมๆ แต่ส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง ฝีมือชงกาแฟของน้องชายเขาสมกับเป็นเจ้าของร้านกาแฟจริงๆนั่นแหละ
"ร้านใหม่?...สีลม...ทำไมเกิดจะมาสนใจเอาตอนนี้" รามินทร์ขมวดคิ้วพลางนั่งลงตรงหน้าพี่ชาย ก่อนจะตอบ
"แถวๆตึก... ตรงข้ามกับธนาคาร...อ่ะ" รามินทร์อธิบายที่ตั้งร้านใหม่ให้พี่ชาย
"น้อยมันอยู่ที่นั่นใช่ไหม? "ดวงตาคมสบตากับน้องชายนิ่ง
"น้อย?...อืม..อยู่นั่นล่ะ เพิ่งรู้เรอะ"รามินทร์ตอบกลับมาแบบหน้าตาเฉย
"อย่ามากวนประสาท "เขาดุน้องชายเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้น
" เดี๋ยวขอใช้ห้องน้ำก็แล้วกัน บอกไอ้แมนหาที่นอนให้พี่ด้วย พรุ่งนี้ค่อยไป "พอได้ยินคำยืนยันจากน้องชาย พศวัตจึงสงบลง แต่ก็ไม่วายออกคำสั่ง คืนนี้เขาคงจะค้างที่นี่ แล้วทำให้ตัวเองหายเมาเสียก่อนจะไปพบเด็กหนุ่มในวันรุ่งขึ้น
"อะไรกัน มาก็สั่งๆ จะเอาโน่นนี่นั่น.... นอนข้างนอกไปเลยพี่บ้า" รามินทร์ คว้าเสื้อผ้าของแมนออกมาจากตู้หมายจะเอาไปโยนให้พี่ชาย
"พี่แมกซ์นอนโซฟานั่นแหละครับ ขืนเข้าไปนอนในห้อง พี่จะรับไม่ได้เสียมากกว่า .. เล่นมากลางดึกแบบนี้ ผมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนไม่ทันหรอกพี่ " กตัญญูย้ำในประโยคหลังพลางยิ้ม พี่เขยไม่ยอมรับเรื่องของเขากับรามินทร์ง่ายๆแบบนี้ ก็ต้องพูดแหย่แบบนี้แหละ แต่คนมีปฏิกริยาของรามินทร์ที่ทุบเข้ากลางหลังกตัญญอย่างจัง
"โอ๊ย..มิน เบาๆ "ชายหนุ่มผิวเข้มร้องเมื่อโดนทุบเข้าที่กลางหลัง พศวัตเดินมารับเสื้อผ้าจากน้องชายไปเปลี่ยนทันที เขาหัวเราะในคอ สมน้ำหน้า
"งั้นพี่ก็นอนไปละกัน ผมก็จะไปนอนเหมือนกัน...." รามินทร์เบ้หน้าใส่พี่ชายก่อนจะเดินเข้าห้องไป
+++++++++++
ช่วงกลางวันของร้านกาแฟที่เพิ่งเปิดบริการมาได้สามเดือน เป็นช่วงที่ลูกค้าเข้าหนาตาผู้จัดการหนุ่มน้อยของร้านดูจะเป็นที่สนใจของพี่สาวพนักงานบริษัทอยู่ไม่น้อย ร่างผอมคอยจัดลูกค้าลงที่โต๊ะและช่วยรับออเดอร์ไปพร้อมๆกัน
"พี่มินต์ครับ เดี๋ยวขอคาปุชิโน่สอง ที่โต๊ะแปด กับ ชาแอปเปิ้ลร้อนที่นึง ชามะนาวเย็นที่นึงโต้ะห้านะครับ" เด็กหนุ่มว่าแล้วเดินไปที่ประตูที่จะเปิดเข้าไปในห้องครัว
"พี่หมีครับ....คาโบนาล่าสาม มีทซอสหนึ่ง คลับแซนด์วิซหมู หนึ่ง ไก่หนึ่งครับ"
"ครับ "ชายร่างใหญ่ยิ้มหวานรับออเดอร์ก่อนจะยื่นจานที่ตกแต่งเรียบร้อย
" สปาเก็ตตี้ไวท์ซอสกับแมงโก้เครปได้แล้วครับ "
"ขอบคุณฮะ" สมปองยิ้มตอบ พี่หมีเวลาอยู่ในครัวแล้วจะยิ้มแย้มต่างกับกตัญญูอยู่ไม่น้อย แบบนี้เขาสามารถทำงานได้ไม่ต้องคอยสะด้งเวลามีเสียงใครมาตะโกนเรียกชื่อ ว่าพลางก็เดินเอาอาหารสองจานไปเสริฟให้กับลูกค้า เขากับพนักงานเสิรฟอีกสองสามคนช่วยกันหน้าร้านโดยที่มีคนช่วยทำครัวอีกคนสำหรับหมี และมีมินต์คอยรับหน้าที่บาริสต้าของร้านบรรยากาศดูค่อนข้างวุ่นวาย แต่กระนั้นสมปองก็ยังมีรอยยิ้มให้กับทุกคน
+++++++++++
ท่ามกลางความวุ่นวายของพักเที่ยง รถสปอร์ตสีแดงราคาหลายสิบร้านที่ตรงที่จอดรถข้างร้านตามมาด้วยชายหนุ่มร่างสูง สวมแว่นกันแดดอันใหญ่ เสื้อยีนส์สวมทับเสื้อยืดคอวีลายขวางสีขาวดำ กับกางเกงเดฟขายาวสีดำ เข้ากับรองเท้าหนังคู่สวย เดินเปิดประตูกระจกของร้าน เสียงกระดิ่งดังขึ้น เป็นสัญญาณให้ทราบว่าลูกค้าคนใหม่เข้ามาในร้านแล้ว
"สวัสดีค.... " มินต์บาริสต้าคนเก่งเงยหน้าขึ้นจากเครื่องชงกาแฟอย่างดี คำทักทายพูดค้างไว้แบบนั้น เมื่อได้เห็นลูกค้าคนนี้ตรงๆ...แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่า หล่อจนตะลึง เมื่อเห็นท่าทางของพนักงานคนเก่งของร้าน สมปองจึงหันไปมองตาม
"กี่ท่านค....ครับ..." สมปองนิ่งงันเมื่อหันไปพบกับร่างสูงใหญ่ของแขกที่เดินเข้ามาใหม่ ใบหน้าคมนั้นมีหรือที่เขาจะจำไม่ได้เลย
"คุณแมกซ์....." มือที่ถือสมุดเมนูเอาไว้สั่นเล็กน้อย ก่อนจะปั้นยิ้มส่งให้กับร่างสูง
"เชิญนั่งครับ..."
"ทำไมไม่รับโทรศัพท์ "พศวัตถอดแว่นกันแดดออก ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่าย สมปองดูต่างไปจากสามเดือนที่แล้วมากไม่ใช่แค่ทรงผมที่เปลี่ยนจากเณรเป็นผมยาวขึ้น หนำซ้ำยังตกแต่งเป็นทรงที่ดูรับกับใบหน้าที่ดูมีเนื้อมีหนังนั่นอยู่ไม่น้อย บรรยากาศรอบตัวก็ดูเปลี่ยนไป
...ดูโตขึ้นมากเลยทีเดียว...
"โทรศัพท์? ...." เด็กหนุ่มเลิกคิ้วสูง ก่อนจับกระเป๋ากางเกงตัวเอง..
"เอ่อ...อยู่ข้างบนครับ ผมออกกฏว่าห้ามทุกคนพกโทรศัพท์ระหว่างทำงาน"
"ออกกฎ...อ้อ ผู้จัดการ” ว่าพลางก็ชี้ที่ป้ายชื่อที่ติดอยู่ตรงอก
“นี่คงยุ่งมากจนไม่มีเวลารับโทรศัพท์เลยสินะ? "มือแกร่งคว้าข้อมือเล็กแต่แข็งแรงนั่นเอาไว้
"คุณแมกซ์ฮะ..."สัมผัสของมือแกร่งทำให้ใจของเด็กหนุ่มเต้นแรง
"ผมยังต้องทำงาน...แล้วนีน่ะกลางร้าน ..."ดวงตากลมมองไปรอบๆ เห็นสายตาของลูกค้าบางคนที่มองมา
"น้อย มีอะไรรึเปล่าครับ? "เชฟร่างใหญ่รีบออกมาจากในครัว เมื่อเห็นท่าทางของผู้จัดการร้าน
"ไม่มีอะไรครับพี่หมี..." เด็กหนุ่มดึงมือออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่มร่างสูง แล้วเดินไปแตะมือที่ไหล่หนาของเชฟร่างใหญ่ของร้าน
"เข้าไปข้างในดีกว่าครับ...เอ่อ คุณแมกซ์ขอเชิญหลังร้านซักครู่จะได้ไหมครับ"
... เรียกมันพี่ แล้วกูล่ะ?...
พศวัตมองเชฟคนใหม่ของร้านอย่างไม่พอใจ ตัวใหญ่ อ้วน หน้ามัน ท่าทางเชยๆ แบบนั้น แต่คนรักของเขากลับดูจะสนใจมากกว่าตัวเขาที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายเดือนเสียอีกชายหนุ่มก้าวยาวๆตามผู้จัดการร้านเข้าไปมี่หลังร้านทันที
"ทีไอ้อ้วนนั่นเรียกพี่ซะเต็มปากเต็มคำเชียวนะ.. "พศวัตเปิดประเด็นขึ้นมาก่อน ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะมาหาคนรัก มากอด จูบเสียให้หายคิดถึง แต่พอเห็นหน้าเชฟที่ดูจะด้อยกว่าเขาไปเสียหมดทุกด้านแต่อีกฝ่ายกลับพูดดีด้วยแถมยิ้มให้แบบนี้ก็พาลหมดอารมณ์
"พี่หมีเขาเป็นเชฟของที่ร้านนี่....ผมก็เรียกตามอายุ.." เด็กหนุ่มเอ่ยไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย สมปองเดินพาอีกฝ่ายขึ้นมาถึงชั้นสองที่เป็นออฟฟิศ
"แล้วพี่ล่ะ .. เราเป็นอะไรกัน ทำไมไม่เรียกบ้าง? "ตั้งแต่มาที่นี่พศวัตมีแต่คำถามๆ ราวกับเป็นเด็กๆ ไหนจะเดินตามสมปองอยู่ตลอด จนดูเหมือนเด็กไปจริงๆ
"คุณแมกซ์ครับ...ทำไมต้องถามผมแบบนั้น คุณแมกซ์เองก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว... ว่าทำไม" เด็กหนุ่มทำหน้าลำบบากใจสายตาที่มองหน้าของอีกฝ่ายนั้นเจ็บปวด
...คุณทิ้งผมไปตอนที่ผมไม่เหลือใคร....
....ไม่เหลือใครแล้วนอกจาก คุณ......
....แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง นอกจากเดินหน้าต่อไป....
"ก็พี่บอกเราแล้วไง ว่าพี่ต้องทำงานแล้ว จะมัวมาเล่นก็ไม่ได้ สามเดือนมานี่รู้ไหมว่าพี่ต้องบินไปๆมาๆจากที่นี่ไปอเมริกากี่รอบ เป็นห่วงขนาดไหน อยากเจอขนาดไหน แต่พอคิดว่าเราอยากจะบวชให้แม่ อยากอยู่กับตัวเอง พี่ก็รอ!" ชายหนุ่มพูดเสียงดังอย่างที่เคยกับอีกฝ่าย มือแกร่งดึงต้นแขนนั่นให้กันมามองเขา
"ผมทราบดีครับว่าคุณแมกซ์มีเรื่องอื่นๆที่จะต้องทำอีกมาก จะมามัวเล่นก็ไม่ได้ ระหว่างรอก็เลยได้แค่ให้เงินทิ้งเอาไว้แล้วก็ไปแบบนั้นน่ะเหรอครับ.... แน่ล่ะผมมันขัดสนขนาดนั้น... แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เงินของคุณแมกซ์น่ะผมยังไม่ได้ใช้ซักบาทซักสตางค์" เด็กหนุ่มพยายามจะขืนตัวเองออกจากมือของอีกฝ่าย
"ถ้ายังไงแล้วผมจะไปถอนมาคืนให้ ...ปล่อยครับ ผมต้องกลับไปทำงาน พี่หมีคงจานล้นครัวแล้ว"
"ทำไมต้องคืน? พี่พอใจจะให้เรานะ "คิ้วหนาขมวดอย่างไม่เข้าใจ มือที่จับไว้ข่างเดียว เปลี่ยนเป็นจับไหล่เล็กทั้งสองข้างไว้
"แล้วทำไมต้องโกรธพี่ ฮะ? พี่ไปทำอะไรให้เราไม่พอใจ? "
"....................."เด็กหนุ่มนิ่งงัน ดวงตากลมมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ
"ปล่อย...ผมบอกให้ปล่อยไง!" สมปองกระชากแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย
...วางเงินเอาไว้ แล้วก็ทิ้งผมไป....
....แล้วจะให้ผมคิดกับตัวเองว่ายังไง...
....แค่นั้นยังไม่พออีกเหรอ....
....ผมไม่ได้ต้องการจะขอใครกินนะ....
....ผมรู้ว่าผมเทียบไม่เท่าคุณหรอก แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะหยุดอยู่แค่การขอเงินคุณหรอกนะ....
เด็กหนุ่มมีหลายเรื่องราวอยากจะพูดออกไป แต่กลับทำไม่ได้ เขาไม่ได้เตรียมใจที่จะมาพูดเรื่องนี้กับอีกฝ่ายเลย
"อะไรวะ?! ไม่ปล่อยโว๊ย!! "พศวัตไม่เข้าใจท่าทางของอีกฝ่าย มือแกร่งดึงร่างนั้นเข้ามากอด หมายจะให้นิ่งในอ้อมกอดของเขาเสียงที่ดังลงมาถึงช้นล่างทำให้เชฟร่างใหญ่ของร้านรีบขึ้นไปด้านบนทันที
"เฮ้ย จะทำอะไรวะ?! "ท่าทางที่สุภาพเรียบร้อยของหมี หายไปทันทีที่เห็นว่าหนุ่มหล่อที่มาใหม่ พยายามจะทำอะไรกับผู้จัดการร้านและแน่นอนว่าสมปองดิ้นอยู่ในห้อมแขนของชายคนนั้น
"เรื่องของผัวเมีย ไม่เกี่ยวกับมึง ไอ้อ้วน! "
"ปล่อยผมนะ!" เด็กหนุ่มออกแรงผลักพศวัตออกห่าง ก่อนจะถอยเดินไปหาร่างใหญ่ของเชฟของร้าน
"ไม่มีอะไรครับพี่ กลับลงไปข้างล่างเถอะ มีงานรออยู่" สมปองพูดทั้งๆที่หน้าแดงก่ำจากแรงกอดของพศวัต
"พอดี ...เจ้านาย...มาทวงเงินที่ค้างไว้น่ะครับ" มือเล็กของสมปองตบลงบนอกของเชฟร่างใหญ่เชิงบอกให้ใจเย็น
"บวชมาตั้งสามเดือน สึกมาก็หัดโกหกแล้วเหรอ? บอกมันไปสิว่าเราเป็นอะไรกัน "พศวัตเค้นเสียงหัวเราะ ยั่วโมโหเชฟร่างใหญ่ เขาล่ะ เกลียดขี้หน้ามันจริงๆ
"คุณแมกซ์! หยุดเถอะครับ" สมปองแทบหันไปตวาดใส่อีกฝ่าย
"เดี๋ยวนี้หัดสั่งผัวเหรอ?! "พศวัตตวาดอีกฝ่ายเสียงดัง มือแกร่งดึงแขนเล็กให้มาหาตัวเองอีกครั้ง
"มันจะเกินไปแล้วนะคุณ! "หมีสวนหมัดใส่ใบหน้าหล่อๆนั่น แต่ด้วยความได้เปรียบทางรูปร่างและความเร็ว พศวัตจึงหลบได้ก่อนจะสวนหมดเข้าไปที่ปลายคางชายร่างใหญ่แบบเต็มๆ
"เฮ้ย...พี่หมี" สมปองอุทานลั่นแต่เขาเข้าไปรับร่างของเชฟร่างใหญ่เอาไว้ไม่ได้จริงๆ ร่างอวบล้มครืนลงข้างโต๊ะทำงาน
"คุณแมกซ์ คุณหยุดพาลใส่คนอื่นเลยนะ..." ร่างเล็กเดินกลับไปหาพศวัตที่ดูจะยิ้มเยาะเชฟที่เข้ามาสอดเรื่องของพวกเขาอยู่ในที สมปองเห็นพี่หมีของเขาพยายามจะเข้ามาต่อยพศวัตอีกรอบแต่ก็ยกมือห้ามเอาไว้
"พี่หมีไม่ต้อง ไม่มีใครห้ามเขาได้หรอก... ไม่เคยมีใครห้ามคุณพศวัตได้อยู่แล้วนี่.." เด็กหนุ่มพูดก่อนจะปล่อยหมัดตรงเข้าที่ท้องขของ พศวัตเสียเต็มรัก
"โอ๊ย! "แน่นอนว่าไม่มีใครหยุดเขาได้ รวมถึงหมัดนี้ก็เหมือนกัน .. แม้ว่าเอาเข้าจริงมันจะหยุดเขาเอาไว้ได้อย่างชงักงันก็ตาม พศวัตได้แต่มองหนุ่มร่างเล็กพาเชฟหุ่นสมชื่อลงจากบันไดไปอย่างยากเย็น ส่วนตัวเองก็ค่อยๆลุกขึ้น
"หมัดหนักว่ะ .. นึกว่าบวชแล้วจะทิ้งวิชาเก่า .. อึ่ก " เขาพึมพำกับตนเอง
"เออ! แล้วจะได้รู้กัน เราห้ามพี่ไม่ได้หรอก ไอ้ตัวแสบเอ๊ย "
+++++++++++++++++++
ไม่นาน หลังจากที่หายจุกจาการโดนต่อย พศวัตก็เดินลงมาด้านล่าง แล้วไปนั่งมุมที่เห็นผู้จัดการร้านได้ชัดๆ
"น้อย! มารับออเดอร์ พี่จะสั่งกาแฟ " ได้ยินเสียงเจ้านายเอ่ยสั่งเสียงดังขนาดนั้น สมปองถอนหายใจก่อนจะพยักเพยิดให้เด็กผู้หญิงในร้านอีกคนเป็นคนไปรับออกเดอร์แทน
"สวัสดีค่ะรับอะไรดีคะ" เด็กสาวโชคร้ายโดนส่งไปตายแทนเจ้านายวัยอ่อนของตัวเอง
"ชื่อน้อยเหรอ เรา? ไปเรียกผู้จัดการร้านมา! "ชายหนุ่มย้อนเสียงดัง เขายืนยันว่าจะสั่งกาแฟกับสมปองคนเดียวเท่านั้น เด็กสาวหน้าเสียวิ่งไปหาสมปองที่ยืนอยู่หน้าเคาทเตอร์คิดเงิน
"พี่น้อย...คุณเขา....เรียกอ่ะ...."
ท่าทางเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นทำให้สมปองต้องสูดลมหายใจเข้าลึก
"ไม่เป็นไรนะหวาน...เดี๋ยวไปดูแลโต๊ะอื่นนะ โต๊ะนี่พี่จัดการเองนะครับ" สมปองยิ้มให้กับพนักงานในร้านก่อนจะเดินเข้าไปหาชายร่างใหญ่ที่ดูจะไม่สบอารมณ์พร้อมด้วยเมนูในมือ ร่างเล็กยื่นเมนูให้กับอีกฝ่าย
"ไม่ทราบจะรับอะไรดีครับ คุณแมกซ์"
"เหมือนเดิม เราต้องเป็นคนชงด้วย" ชายหนุ่มสั่งโดยไม่รับเมนูมา
"แล้วพี่ยังไม่ได้กินข้าว หาข้าวมาให้กินด้วย "
"ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ เลือกจากในเมนูได้ เชฟของร้านคิดเองหลายเมนู" เด็กหนุ่มเอ่ยแนะนำเหมือนกับที่ทำกับลูกค้าทั่วไป
"เลือกมาให้สิ .. รู้อยู่แล้วนี่ว่าพี่ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร " พศวัตยืนยันคำเดิม พลางทำทีเป็นหยิบนิตยสารใกล้ๆตัวมาอ่าน
"ทราบครับ..." เด็กหนุ่มรับคำก่อนจะดึงเมนูกลับ
"รอสักครู่นะครับ" ว่าพลางก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัว เพื่อสั่งอาหารให้กับชายหนุ่มร่างสูง ก่อนจะเดินกลับมาชงเอสเพรสโซร้อนให้กับอีกฝ่าย สมปองเดินนำเอาแก้วกาแฟมาเสิรฟพร้อมกับน้ำเปล่าอีกแก้ว
"กาแฟได้แล้วครับ" ดวงตากลมโตของสมปองมองปลายสันจมูกโด่งของชายหนุ่มที่ก้มหน้าอยู่กับนิตยสารนิ่ง ในอกเหมือนถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็นอย่างแรง
"ขอบใจ "ชายหนุ่มเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาสบตาอีกฝ่ายก่อนจะจิบกาแฟ รสชาติแบบที่เขาชอบ มันยังคงเหมือนเดิม แต่ที่ต่างออกไปก็คือคนชงใช่ไหม
"อร่อย.. "
"ผมขอตัว..." สมปองเอ่ยพลางหันหลังให้อีกฝ่ายรวดเร็ว เขาไม่ได้อยู่เพื่อที่จะรอคำชมจากอีกฝ่าย ยังมีอีกหลายอย่างที่จะต้องทำ ไม่นานพาสต้าฝีมือของเชฟร่างท้วมก็เสร็จออกมาวางเด็กหนุ่มเดินไปรับพาสต้ามาส่งให้กับพศวัต
"พาสต้าได้แล้วครับ" กลิ่นพริกแห้งที่ลอยขึ้นมาแตะจมูกทำให้รู้ได้โดยไม่ต้องชิมว่าคงเผ็ดมาก ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ปกติเขาไม่ชอบทานเผ็ด อาหารที่ชอบมากที่สุดก็คือข้าวต้มกุ้งฝีมือนมใหญ่ ทั้งๆที่คนตรงหน้าก็รู้แต่ก็ยังทำแบบนี้ใช่ไหม?
ได้! จัดไป!
-
กรรม
ทั้งๆที่รักกัน
แต่ทั้งสองคนเกิดอาการไม่เข้าใจกันจนได้
โอย.....พอเฮอะ!!!
น้อยคะ คิดอะไรก็พูดออกมาให้ตรงกับใจนะคะ
ส่วนคุณแมกซ์(กลัมาเรียกแบบห่างเหินเหมือนเดิม) พยายามมองในมุมของคนที่คุณเรียกว่าคนรักด้วยค่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ไหวแล้ว อินมาก
-
ไอ้แมกซ์ :m16:เซ่อร์ว่ะ
หันเข้าใจชีวิตจิตใจคนเดินดินกินข้าวแกงบ้างเถอะพ่อคุณ
หวังว่าหลังจากนี้คงไม่คิดทำอะไรร้ายๆอีกนะ
อะไรก็เงินๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันแทนกันได้มั้ยนั่นน่ะ :serius2:หงุดหงินโว้ย
-
โธ่เอ้ย อิพี่แม็กซ์ หึงแล้วพาลไปทั่วเลย
ใครเป็นอย่างน้อยมันต้องคิดทุกคนแหละ เห็นน้อยเป็นเมียเก็บรึไงวะ
เอาเงินไว้ให้แล้วตัวหายหัวไปเนี่ย จะบอกเล่าเก้าสิบอะไรหน่อยมันจะเป็นไรไป
โอ้ยยย หมั่นไส้อิพี่แม็กซ์ ของจะขึ้น ฮึ่มมมมมมมมมมมมมมมมม
-
ตางคนต่างก็คิดไปคนละทาง แต่ไม่ยอมพูดกัน :เฮ้อ:
-
อะไรกันอีกเนี้ย คู่นี้ เดี๋ยวกว่าจะดีกันสรุป ดีกันตอนสุดท้ายตอนเดียวแล้วก็จบ ไม่เอาแบบนั้นน๊าาาาาาาาาาาา
ไม่เอาแบบพี่แมน กับมินน๊าค๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
เอ่อ... ทั้งคู่เลย ใจเย็นก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวร้านพัง :try2:
-
เด๋วอิคุณแม็ก ก็ท้องเสียหร๊อก เป็้นเวรเป็นกรรมน้องน้อยของพี่ต้องดูแลอีก :เฮ้อ:
-
:z2: ยังไงจ๊ะนี่ทั้งสองคน ลืมเวลาดีๆที่ผ่านมากันหมดแล้ว ?
:pig4: :pig4:
-
เห็นด้วยกับรีบน ..
ทำเหมือนคนไม่เคยรักกัน :o10:
-
:z3: :z3: แรงทั้งคู่ พี่แมกซ์จาทำไรอะ?? :really2:
-
โอ้ยยยยย เจ้าน้อยจะเก็บไว้ทำไมคะ พูดออกมาให้หมดเลย เค้าจะได้รู้ว่าทำอะไรไม่ดีลงไป
ไอ้คนพูดก็พูดไม่หยุด เฮ้อ แล้วเมื่อไรมันจะเข้าใจก๊านนนนน
คู่นี้ถนัดใช้ความรุนแรงกันจริงๆ ต้องเมา ต้องเจ็บ ต้องลงอารมณ์กันก่อนใช่ป่ะ ถึงจะเคลียร์กันเนี่ย
-
เอ่อ.... จะโดนแฟนคลับน้อยรุมตืบไหมอ่ะ
แต่อยากเข้าข้างพี่แม้กซ์อ่ะ แหะๆ
-
เหมือนราวกับการง้องอนของสองคนจะเข้าตำราพ่อแง่แม่งอนนะนี่ 555
-
ต่างคนต่างคิด คนหนึ่งคิดน้อยใจที่อีกคนเห็นเป็นเด็กอยู่ร่ำไป
ส่วนอีกคน คิดเอาแต่ใจฝ่ายเดียว โดยไม่ถามไถ่กันให้รู้เรื่อง
ทั้งหมดทั้งปวง คงจะโทษใครไม่ได้ เพราะต่างคนต่างคิดไปคนละเรื่องเดียวกัน :เฮ้อ:
อย่างงี้เมื่อไหร่จะลงเอยกันเสียที ไรเตอร์ :z3: ลุ้นคู่นี้เหนื่อยไม่แพ้คู่น้องเลย :z2:
+1 ให้คนละแต้ม หายป่วยไว ๆ นะครับ พีจัง :L2:
-
พ่อแง่แม่งอนกันจริงๆเลยนะ คู่นี้
-
เข้าใจผิดกันยกใหญ่แล้ว
เอาเถอะ คุณแม๊กซ์ง้อน้อยหน่อยแล้วกัน
ที่รักกำลังงอน
-
น่าเหนื่อยใจทั้งคู่
แมกซ์กลับมาจากทำงานให้คุณหญิงแม่ ต้องบินไปบินมาข้ามประเทศ
ทั้งรักทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วง พอมาเจอกลับกลายเป็นแบบนี้ มันก็น่าเหนื่อยใจ
แถมยังโดนคนรักทำตัวห่างเหินอีก อะไรกันนี่
ส่วนน้อยก็น้อยใจเพราะเรื่องเงินใช่มั้ย
แต่ถ้าจะคิดว่า
...คุณทิ้งผมไปตอนที่ผมไม่เหลือใคร....
....ไม่เหลือใครแล้วนอกจาก คุณ......
....แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง นอกจากเดินหน้าต่อไป....
แบบนี้ก็คงไม่ใช่มั้ง เพราะตอนนั้น น้อยเองเลือกที่จะบวช เลือกที่จะใช้เวลาอยู่กับตัวเอง
พี่แมกซ์ก็บอกแล้วว่าจะคอย แต่ระหว่างคอยก็ทำงานไปด้วย
ทำไมไม่มองบ้างละว่า พี่เขาให้เงินติดบัญชีไว้ เพราะกลัวตัวเองลำบากเวลาต้องการใช้สอยอะไร
ก็เคยพูดว่ารักกันแล้ว ทำไมไม่หัดเอาคำว่ารักมาคิดควบคู่เพื่อหาเหตุหาผลกันบ้างฟะเนี่ย :serius2:
น้อยใจไร้สติ ไม่มีอะไรจะดีขึ้น
เกิดพี่แมกซ์เขาหายไปจริงๆ เขาจะกลับมาแบบนี้เหรอ
เหมือนจะเข้าข้างแมกซ์ แต่ครั้งนี้ น้อยคิดแบบเด็กๆจริงๆนั่นละ
รอผู้ใหญ่สั่งสอนดีกว่า
เดี๋ยวตามมาบวกแต้มให้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
:pig4:
-
:seng2ped:
เบื่อทั้งคู่เลย
แต่เบื่อพี่แมกซ์ว่ะ
ไปขัดจังหวะมินได้ไง
:haun4:
-
โอยยยยย
ไม่ยอมเคลีย์กันอ่ะ แล้วจะดีกันตอนไหนล่ะเนี่ย ;'(
-
โอ้ยทำมายขัดใจเช่นนี้ :serius2: คืนดีกันเร็วๆ น้า
มาต่อๆๆๆๆๆๆๆๆเร็วน้า writer :call:
คนอ่านอยากรุ จาเป็นไงต่อไป อย่าให้น้อยงอนนานน้า :เฮ้อ:
-
อะนะอิพี่แมกซ์ทำอะไรเป็นเด็กโดนขัดใจ
ตัวเองเป็นคนผิดแล้วจะยังไม่สำนึกยังจะมากวนน้อยอีก
-
มารอด้วยคนครับที่รัก
อยากรู้ ๆ
มาไว ๆ นะครับ
รักนะจุ๊บ ๆ
-
น้อยอย่างอลนานนะ
คุณแมกซ์ ขอแบบหวานๆหน่อย
มาแบบนี้อาจมีฮุบซายฮุบขวา
-
คุณแมกซ์หึงแล้วพาลนี่หว่า
อิอิ
แล้วพี่หมีก็นะ
นั่นเจ้านายนะ
เดี๋ยวก็ไม่มีงานหรอกน่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ชายหนุ่มใช้ส้อมม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เส้นเล็กใส่ปาก ใบหน้าหล่อเหลานั้นเปลี่ยนสีหน้าเมื่อลิ้นสัมผัสกับความเผ็ดร้อน
สมปองดูจะแปลกใจเล็กน้อยเมื่อหันกลับมามองจากเคาท์เตอร์แล้วเห็นอีกฝ่ายที่เกลียดของเผ็ดอย่างกับอะไรดีกำลังทานสปาเกตตี้เผ็ดจัดที่เขาเป็นคนบอกให้หมีทำออกมาแบบนั้น ด้วยหวังว่าอีกฝ่ายคงจะทนไม่ไหวแล้วก็โวยวายกลับไปเอง
...นั่งกินอยู่ทำไมเล่า รีบๆกลับไปเถอะ....
...ผมยังไม่พร้อมจะคุยกับคุณเลย.....
เคร้ง!
ชายหนุ่มทานสปาเก็ตตี้จานนั้นจนหมด ใบหน้าคมแดงจัดด้วยความเผ็ด เขากินน้ำเย็นเข้าไปหลายแก้วมากแล้ว
"ไปเรียกเชฟมา! "เสียงนั้นดังพอที่จะทำให้ทุกคนสะดุ้งเฮือก
"เวรแล้ว...." สมปองพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะปราดเข้าไปหาชายหนุ่มร่างสูงที่หน้าแดงจนไม่แน่ใจนักว่ามาจากอาหารที่เผ็ดจัดหรือเพราะความโกรธ
"คุณแมกซ์ครับ....เรื่องพาสต้า"
"บอกให้ไปเรียกเชฟมา ทำของเหี้ยๆแบบนี้มาให้คนกินได้ยังไง!! " เขาไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น
"คุณแมกซ์ครับ..เรื่องพาสต้านี่ผมผิดเอง...ไม่เกี่ยวกับเชฟนะครับ"
"ปกป้องมันเหรอ?! เมือ่กี้มันกะจะต่อยพี่อยู่แล้วนี่ วิธีนี้ หน้าตัวเมียโคตๆว่ะ " เขาโวยวายจนดังเข้าไปในครัว เดือดร้อนจนเชฟร่างหมีต้องทำท่าจะออกมาเคลียร์ให้รู้เรื่องไป
"คุณแมกซ์ ผมไมได้ปกป้องใครนะครับ ผมส่งออเดอร์ไปอย่างนั้นเอง..." สมปองยกมือขึ้นเชิงบอกให้พศวัตใจเย็นลง
" อะไรนะ?! " ไม่ได้ช่วยอะไรเลย พศวัตกลับยิ่งโกรธกว่าเดิม ริมฝีปากหนาอ้าปากหมายจะพูดอะไร แต่ก็ต้องยั้งตัวเองเอาไว้ แล้วโวยวายหาน้ำแทน สมปองรีบวิ่งไปหาน้ำมาให้กับอีกฝ่าย
"หวาน ขอน้ำพี่หน่อยเร็ว..." เด็กหนุ่มลนลาน รู้ดีว่าถ้าอีกฝ่ายโกรธแล้วเรื่องจะยิ่งไปกันใหญ๋
"ไม่ต้องครับ น้อย พี่เอง "เชฟร่างใหญ่เอาน้ำเย็นแก้วใหม่มาวางตรงหน้าพศวัตก่อนจะ พนมมือไหว้
"ขอโทษด้วยนะครับที่อาหารไม่ถูกปาก "
"พี่หมีฮะ....ไม่ต้องฮะ..." สมปองเดินมาก้มหัวรับผิดเอง
"ขอโทษครับผมผิดพลาดเอง "สมปองว่าพลางยกมือไหว้ขอโทษอีกฝ่าย
"ต้องขอโทษด้วยครับ กับความผิดพลาดทางร้าน จะให้ผมชดใช้ให้ยังไงดีครับ" เพราะว่ามัวแต่ต้องการแย่งกันรับผิดชอบ สมปองจึงไม่เห็นว่าพศวัตแอบยิ้มอย่างพอใจ
...เอาวะ เผ็ดตายห่า ก็คุ้มล่ะ เข้าทางกู...
"อย่าให้มีครั้งที่สอง ไม่อย่างนั้น พี่จะบอกมิน...น้องชายพี่ คนที่เป็นเจ้าของร้าน"ชายหนุ่มเน้นคำในประโยคหลัง ทำเอาเชฟร่างหมีสะดุ้งเฮือก
"เข้าใจใช่ไหม? "
"........" ริมฝีปากของเด็กหนุ่มเม้มแน่น
"ครับ..." ก่อนจะรับคำแล้วขอตัว มือผอมของเด็กหนุ่มจับไหล่ของเชฟร่างใหญ่
"ไม่มีอะไรนะครับพี่หมี...ผมขอโทษด้วย เข้าไปทำงานเถอะครับ" ก่อนจะหันกลับไปขอโทษแขกทุกคนในร้าน
"ต้องขอโทษทุกท่านด้วยนะครับ"
"คิดเงินเถอะ "พศวัตบอกกับเด็กหนุ่มร่างเล็ก หลังจากที่หายเผ็ดไปบ้างแล้ว
"ครับ..." สมปองรับคำเสียงเบา การที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะเรื่องของตัวเองเป็นเรื่องที่เขาไม่ทันได้คาดคิด เด็กหนุ่มเดินไปคิดสตางค์ก่อนจะเดินกลับมายื่นบินให้กับอีกฝ่าย
"ทั้งหมด หนึ่งร้อยห้าสิบบาทครับ"
ธนบัตรสีม่วงถูกวางลงกับถาดที่รับเงินของร้าน ก่อนจะลุกขึ้น
"ไม่ต้องทอน " แล้วเดินออกจากร้านไป เพียงไม่นาน รถสปอร์ตสีแดงก็ขับออกจากที่จอดรถของร้านไปอย่างเร็ว
สมปองยืนมองรถสปอร์ตที่แล่นออกไป ก่อนจะถอนหายใจออกมา ผู้จัดการวัยละอ่อนของร้านกาแฟถึงกับทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างหมดแรง
+++++++++++++++
วันรุ่งขึ้นพศวัตไม่ได้มาที่ร้านเลยตลอดทั้งวัน
"ก็...คงไม่มาแล้วล่ะมั้งวันนี้" สมปองดูจะยิ้มๆเล็กน้อยเมื่อจนกระทั่งเที่ยงก็แล้วยังไม่เห็นชายร่างสูงที่เข้ามาโวยวายตั้งแต่เมื่อวานมาที่ร้าน
"มองหาใครอยู่เหรอคะ น้องน้อย" มิ้นต์พนักงานสาวของร้านถามขึ้น เมื่อผู้จัดการร้านชะเง้ออกไปด้านนอกร้านบ่อยครั้ง
"เอ่อ เปล่าครับ ไม่ได้หา แค่มองว่าต้นไม้ข้างนอกจะเฉารึยังเท่านั้นล่ะครับ" เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งๆ แต่ถึงปากจะบอกไปอย่างนั้นสายตาของผู้จัดการของร้านก็ดูจะคอยสอดส่องอยู่ตลอดทั้งวันว่าจะมีร่างสูงของใครบางคนโพล่เข้ามาโวยวายกับเรื่อง "เก่า" อะไรอีกหรือเปล่า
...แค่เมื่อวาน ต่อหน้าพี่หมี ผมก็อายจะตายอยู่แล้ว....
กริ๊งๆ
เสียงกระดิ่งดังขึ้นที่หน้าร้านเมื่อมีคนเปิดประตูทำให้น้อยหันไปมองได้ทุกครั้ง แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่เช้ามาในตอนบ่ายแก่ๆแบบนี้กลับเป็นเชฟร่างใหญ่ที่เบิกเงินไปซื้อของเข้าร้านเพิ่มใบหน้าที่มักจะยิ้มแย้มตลอดเวลา วันนี้กลับเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
"พี่หมี....มาแล้วเหรอ มาผมช่วย" เด็กหนุ่มว่าพลาง วิ่งเข้าไปช่วยยก เข้าไปหลังร้าน
"ดีนะไม่มีคิวขนม คิวอาหารรอ"
"น้อยครับ .. ตะกี้พี่แมนโทรมา "
"เฮีย?...เฮียโทรมาไมอ่ะครับ...ขนมที่โน่นขาดเหรอครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางหันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"คุณคนเมื่อวานอะน้อย ....เขาเข้าโรงพยาบาล "เชฟร่างหมีบอกเสียงเบา รู้สึกได้เลยว่าตนเองคงเป็นต้นเหตุ แน่ล่ะเผ็ดขนาดนั้นคนธรรมดาจะกินได้อย่างไร
"คนเมื่อวาน...คุณแมกซ์นะเหรอเข้าโรงพยาบาล!?" สมปองอุทานออกมา
"แล้ว...แล้วเฮียบอกรึเปล่าวว่า คุณแมกซ์เขาเป็นอะไรอ่ะครับ"
"ก็..สปาเก็ตตี้นั่นล่ะมั๊งครับ ..เห็นว่าร่างกายขาดน้ำ " เขาถอนหายใจเสียงดัง
"พี่ว่าจะขอไปเยี่ยมเขานะครับ ลางานเลยก็ได้นะ "
"พี่ลางานแล้วร้านผมจะทำไงอ่ะ...." เด็กหนุ่มขมวดคิ้วแม้จะร้อนใจแต่ก็อยากจะโฟกัสกับงานไว้ให้มากที่สุดก่อน
"พี่หมีอยากไปจริงๆเหรอครับ...." สมปองหันมามองหน้าของชายหนุ่มร่างใหญ่สายตาที่มองมานั้นดูลำบากใจอยู่ไม่น้อย
" ครับ ถ้าอาหารที่พี่ทำ ทำให้คนป่วย พี่ก็อยากไปขอโทษเขาน่ะครับ รู้สึกไม่ดีเลย "
".... ครับ เข้าใจแล้ว...แต่วันนี้ ยังมีแขกอยู่ ผมคงยังให้พี่ไปไม่ได้....เพราะผมเองก็คงต้องไปด้วย...ไว้พร่งนี้ได้ไหมครับ ร้านปิด คุณแมกซ์น่ะเจอของเผ็ดขนาดนั้นเข้าไปคงไม่หายป่วยวิ่งปร๋อได้ในวันเดียวหรอก"
เมื่อเจอคำสั่งของผู้จัดการร้านแบบ ลูกน้องร่างใหญ่ก็ต้องเคารพการตัดสินใจ แม้จะไม่สบายใจก็ตาม
"ผมขอโทษนะครับพี่หมี...แต่เรายังมีงานต้องทำ และอีกอย่าง ผมอยากจะไปขอโทษเขาด้วยเหมือนกัน...โดยที่ไม่ต้องมีห่วงอะไร" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเบา
+++++++++++++++
"น้อยครับ พี่ว่า น้อยเอาไปให้คุณเขาเองเถอะครับ " เชฟร่างใหญ่ในชุดลำลองบอกกับเจ้านายของเขา คนที่บังคับให้เขาหิ้วปิ่นโตที่ใส่ข้าวต้มกุ้งที่ตัวเขาเองไม่ได้ทำ
"พี่หมีนั่นล่ะ ถือไปเถอะ...ตัวก็ใหญ่ถือแค่นี้พุงพี่ไม่แฟ่บหรอก" เด็กหนุ่มเกี่ยงไม่ยอมถือ ก่อนจะเดินไปหน้าห้องพิเศษของคนไข้ที่เขาจะต้องมาเยี่ยมในวันนี้
"เคาะเลย..."มือใหญ่ๆเคาะประตูห้องผู้ป่วยชั้นพิเศษสองสามครั้งตามคำสั่ง สมปองยกสองมือดันหลังของคนตัวใหญ่กว่าให้ก้าวเข้าไปด้านใน โดยที่มีตัวเองยืนหลบๆอยู่ด้านหลัง
"เข้าไปเลยๆ"
"เอ่อ สวัสดีครับ คุณพศวัต " ร่างใหญ่ๆยกมือไหว้แทบจะก้มลงกับพื้น พร้อมปิ่นโตในมือ กลัวคนที่นอนให้น้ำเกลืออยู่ไม่น้อย
" อ้าว คุณ? "ชายหนุ่มในชุดผู้ป่วยเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเชฟของร้านกาแฟสาขาสองมาเพียงคนเดียว
"คือ..ผมได้ข่าวจากพี่แมนว่า คุณพศวัตไม่สบายเพราะอาหารที่ผมทำก็เลย.. "มือข้างหนึ่งยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้าผากตนเอง เชฟร่างหมีไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
"แล้วไอ้คนสั่งให้คุณทำแบบนั้น มันหายหัวไปไหนแล้วล่ะ? " ทั้งๆที่เห็นผมเซ็ทเป็นทรงสะดุดตาของสมปองอยู่ด้านหลัง คนป่วยก็ยังจงใจทำเป็นไม่เห็นอยู่ดี
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงคนป่วยเอ่ยถึงเขาแบบนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะก้าวออกมายกมือไหว้ คนป่วยอย่างเสียมิได้
"สวัสดีครับคุณแมกซ์ ข่าวว่าไม่สบาย ผมกับพี่หมีเลยมาเยี่ยมครับ"
"วันหลังให้เข้ามาก่อนลูกน้องนะ เข้าใจไหม? " ทั้งๆที่ไม่สบาย แต่ก็ยังไม่วายจะสอน พศวัตเห็นว่าสมปองเป็นเจ้านายแล้ว เวลาไปไหนมาไหน ก็ต้องเดินนำลูกน้องเข้ามาถึงจะถูก เลยบอกออกไปแบบนั้นแต่ถึงจะพูดไปแบบนั้น เขาก็ดีใจมากที่สมปองยอมมาเยี่ยมเขาถึงที่นี่
"ทราบครับ...."เด็กหนุ่มรับคำ
"อ้าว พี่หมีฮะ...มีของเยี่ยมไข้มาด้วยไม่ใช่เหรอฮะ..." ก่อนจะทำท่าเหมือนเพิ่งเห็นของที่อยู่ในมือเชฟของร้าน
"อ่อ ครับๆ .. คุณพศวัต ลองทานดูนะครับ น้อยเขาตั้งใจทำให้เลย ข้าวต้มกุ้งนะครับ " เชฟรีบวางปิ่นโตลงบนโต๊ะ ปากก็สาธยายไปยาวเหยียดทำเอาคนไม่สบายต้องยิ้มออกแล้วหันไปมองหน้าเล็กๆของสมปอง
"ทำเองเหรอ? "
"พี่หมี...." สมปองหันไปโวยใส่เชฟร่างใหญ๋
...ไปบอกทำไมเล่า ทำหน้าได้ใจหมดแล้ว....
"ครับ...ก็...ทำเอง เห็นว่ากินอะไรเผ็ดๆเข้าไปคงจะท้องไส้อยู่ได้ไม่ดีนักก็เลย...ทำมา ก็ถือว่าผมขอโทษที่แกล้งคุณแมกซ์ไปเมื่อวานก็แล้วกันครับ..." เด็กหนุ่มพูดไปแต่ตาก็ไมได้มองหน้าคนป่วยเลย
"คุณหมี.. พอดีว่าผมมีเรื่องจะคุยกับน้อย ช่วยไปรอข้างนอกได้ไหม? "พศวัตมองหน้าของหนุ่มร่างใหญ่ ส่วนเกินของเขาทั้งคู่เป็นการบังคับไปโดยปริยาย ลองถ้ารู้เรื่องเขาจากกตัญญูก็แปลว่าต้องรู้ว่าเขาเป็นใครแล้วล่ะ
"อะ..ครับ ได้ครับ ตามสบาย .. น้อย พี่ไปรอ ..ข้างนอกนะ "พูดจบหมีคัวใหญ่ก็รีบออกจากห้องผู้ป่วยไปทันที
+++++++++++++++
"พี่หมี....เดี๋ยวก่อนดิ่.."เด็กหนุ่มจะคว้าอีกฝ่ายเอาไว้ แต่ร่างใหญ่ๆนั่นก็แทบจะวิ่งฉิวไปเสียแล้ว
"วุ้ย ทีแบบนี้ไหงเร็วจังวะ"สมปองบ่นๆ ก่อนจะต้องเงียบเมื่อหันมาเจอกับคนป่วยที่ดูจะกระหยิ่มยิ้มย่องใบหน้าคาของพศวัตดูจะซีดเซียวไปบ้าง แต่บางอย่างในรอยยิ้มและดวงตานั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
"กลัวอะไร? เราทำพี่จนหมดแรงขนาดนี้แล้ว พี่จะไปทำอะไรเราได้? "พศวัตพูดดักคออีกฝ่ายเสียแบบนั้น
"กลัวอะไร...ผมไม่ได้กลัวคุณซักหน่อย" สมปองเถียงกลับทันควัน
"โดนแค่นีน้อยไปไหมผมยังคิดอยู่เลยนะ"
"เหรอ? คิดดีแล้วเหรอ?..ถ้าทำยิ่งกว่านี้ ไอ้อ้วนนั่นตกงานแน่ "ทั้งๆที่กำลังขู่ แต่ริมฝีปากหนากลับยิ้ม
"คุณแมกซ์ ถ้าผมผิดก็ไล่ผมออกซิ่...จะไปลงกับเขาทำไม..." เด็กหนุ่มเอ่ย ไม่ได้ขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายแต่อย่างใด ดวงตากลมหันมาสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ในแววตานั้นมีคววามไม่พอใจฉายออกมาอย่างเห็นได้ชัด
" แล้วไปดึงคนอื่นมาทำไม? ไม่ชอบ ไม่รัก ไม่อะไรกันแล้ว ก็พูดมาตรงๆสิ "ดวงตาคมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ได้ยินแบบนั้นกลับเป็นสมปองเองที่ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ออกมาเสียตรงนั้น
"ใครกันแน่ที่ไม่รัก...." เด็กหนุ่มพูดออกมาดังพอที่จะให้อีกฝ่ายได้ยินได้อย่างชัดเจนที่สุด
"ก็ใครล่ะที่ทิ้งผมไปน่ะ...ข้าวต้มนั่น ทานแล้วก็รอคุณพยาบาลมาเก็บก็แล้วกันนะครับ ผมกลับล่ะ" ว่าพลางก็หันหลังไปเก็บปิ่นโต คว้ากระเป๋าของตัวเอง เดินออกจากห้องไป
"น้อย! กลับมาคุยกันก่อน! "
-
เวร
หมดแรงจะเมนท์
:เฮ้อ:
-
:serius2: :angry2: :เฮ้อ:
-
เท่ียวน้ีสงสารแมกซ์แฮะ น้อยงอนเกินไปหรือเปล่า
-
ลุ้นๆๆๆ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีน้า
น้อยอย่างอนนานนะ มีไรก็คุยกันดีกว่า จะได้มีความสุขซะที
ไรท์เตอร์สั้นไปหน่อยอ่ะ แต่ไงก็ :pig4:
-
เด็กจริงๆเลยนะหนูน้อย
ชักสงสารพี่แมกซ์แล้วแฮะ :เฮ้อ:
รักเด็ก ก็ต้องยอมนะพี่แมกซ์ น้องมันยังเด็กนัก
บอกแม่เขาไปแล้วนา ว่าจะไม่ทิ้งขว้าง จะรักน้อง ดูแลน้องมันน่ะ
พี่แมกซ์สู้ๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ :3123:
-
น้อยเอ๊ย อย่างอนนักเลย
-
อ้าวๆๆๆๆๆๆไหงเป็นงี้ละ โฮ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :seng2ped:
-
น้อยยยยยยยยยยย
กลับมาก่อน!!!!!
:m31: :m16:
-
คุณพระ!
-
กรรมแท้ๆ คุยกันม่ะทันเข้าใจ ตัดฉับ!!!!
เจ้าน้อย น้อยใจ คุณแมกซ์ ไม่เข้าใจน้อย :serius2:
-
อ่าว เห้ย ทำไงล่ะทีนี้อ่ะ อย่าเหมือนหนังอินเดียนะ วิ่งวันจนเหนื่อยอ่ะ กว่าจะได้รักกัน
-
อ๊าก......... มาคุยกันก่อน...........
ยังไม่ทันรู้เรื่องสะบัดก้นหนีไปอีกแล้ว
-
อ่ะ หมดแรงเหมือนกัน
เจ้าน้อยน้อยใจงอนตุ๊บป่องไปแล้วพี่แมกซ์เอ้ยยยยยยยย
-
ทำไมไม่คุยกันดีๆ
เฮ้อ!! ไม่ต้องเสิร์ฟมาม่ามากนะ writer
-
เวร
หมดแรงจะเมนท์
:เฮ้อ:
^
^
^
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: (เอามั่ง)
-
:เฮ้อ: ค้างอีกแล้ว
-
อ่านแล้วเม้นท็ไม่ออก ผลัดกันงอนต่อไป
-
เจ้าน้อยจะใจร้อนไปไหนเนี่ย :เฮ้อ:
-
โธ่ โธ่ โธ่ รักกันขนาดนี้แล้วทำไมถึงไม่เข้าใจกันสักที
โอ้ว โน้้้้้้้้้้้ววววววววววว :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อิพี่แมกซ์สอนน้อยแบบไหนเนี่ย ดูดิ๊ขี้งอนเหมือนกันเลย :เฮ้อ:
-
หอยหลอด
งานงอกอีกดอก
-
สงสารพี่แมกซ์
-
เง้่อออ ปวดจิต กระชากตัีบ
อะไรกันนี่ เกิดอะไรขึ้น ม่ายยยยยย
สวยเซ็งค่ะขอบอก วิ่งไปลงอ่างมาม่าดีกว่า ฮ่าๆ
พี่รอมาม่าเชื่อมอยู่นะตัวบิ๋ม
สู้ต่อไป
-
คุยกันเองจะได้เรื่องไม๊เนี่ย :serius2:
-
ค้างอ่ะ :fire: :fire:
-
งอนกันไป งอนกันมา ง้อกันไป ง้อกันมา
แบบนี้ ถ้ามีลูกได้ รับรองหัวปีท้ายปี
แต่เอ๊ะ ! ยังง้อกันไม่ได้ผลนี่ เอาใหม่คุณแมกซ์
เมียเด็กจะขี้งอนแบบนี้แหละ ถ้าง้อไม่สำเร็จผลในเร็ววัน
แสดงว่าคุณแมกซ์ หมดน้ำยาเด้อ 555
-
พี่แมกซ์น้อ
ไม่เข้าใจอารมณ์เด็กเลย
เอาใจเข้าไว้ซี่
หมั่นไปหา ดูแล เดี๋ยวก็ใจอ่อนแล้ว
แล้วก็ต้องพูดความจิงกับเจ้าน้อยให้เข้าใจด้วยนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ท่องเอาไว้คุณแม๊กซ์
รักเด็กต้องอดทน
ง้อเมียเด็กอย่างเดียว
ไม่ว่าเราจะผิดหรือไม่
-
เฮ้อออออออออออออออออออ
-
งอน...ไรเตอร์
มันค้างนะรู้มั้ย-*-
-
:z3: พอกันทั้งสองคนไม่รู้เรื่องกันซักที :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
เอาละเหวย ต่อมนอยด์แตกแล้วโว้ย :jul3:
จะทำอะไรก็รีบซะนะ พี่แม็กซ์ แสดงให้เห็นขนาดนี้แล้ว เด็กหนอเด็ก
+1 ให้ไรเตอร์ ส่วนโคไรเตอร์ยังคงไม่หายดี เลยไม่ได้มาอวยเจ้าน้อย ฝาก :L2: เยี่ยมละกัน
-
:L2:
-
"น้อย! กลับมาคุยกันก่อน! "พศวัตตวาดลั่นห้อง มือแกร่งทำท่าจะดึงสายน้ำเกลือออกเพื่อตามเด็กหนุ่มไป ยังไม่ทันที่ประตูห้องพักของคนป่วยจะปิดลง มือเรียวขาวของใครบางคนก็ยื่นเข้ามารับไว้
"อ้าว นั่นน้อยนี่พี่แมน...รีบไปไหนของเขานะ" เสียงรามินทร์ ดังขึ้นที่หน้าประตูก่อนที่จะก้าวเข้ามาเห็นท่าทางของพี่ชาย
"เฮ้ย พี่แมกซ์อย่าดึงนะ.....เลือดพุ่งแน่เลย " รามินทร์ร้องลั่น เขาเกลียดเข็มหรือโรงพยาบาลมาแต่ไหนแต่ไร อยู่แล้วยังจะต้องมาเจอภาพชวนหวาดเสียวแบบนี้อีก
"ไอ้แมน! มึงไปตามน้อยมาหากู เดี๋ยวนี้!! " พศวัตสั่งน้องเขยตัวเองเสียงดัง เขาไม่สนใจเลยว่าที่นี่คือโรงพยายาลและทุกคนต้องการความเงียบ
"เอ่อ.. ครับ" ทำเอากตัญญุต้องเอาของเยี่ยมไข้ยัดใส่มือคนรักแล้วรีบตามเด็กหนุ่มไป
"อะไร อะไรกันนนน พี่แมกซ์ เป็นอะไรไป..." ทั้งๆที่ดูจะเข้าใจสาเหตุดีแต่รามินทร์กลับถามเหมือนไม่รู้เรื่อง พศวัตร้องออกมาไม่เป็นภาษาด้วยความหงุดหงิดเมื่อ น้องชายที่ถามดีๆ (??) กลับโดนตวาดไปด้วย คนป่วยทำท่าจะดึงสายน้ำเกลือออกอีกรอบ
"พี่แมกซ์ ...จะดื้อไปไหนนี่... เดี๋ยวก็ไปตามมาให้หรอกน่า "รามินทร์ว่าพล่งเดินเข้าไปคว้าแขนของพี่ชายเอาไว้
"เพิ่งเคยเห็นเหมือนกันนะ เต้นผางๆ จะเอาเด็กให้ได้เนี่ย" น้องชายยิ้มกวนก่อนจะตบไหล่พี่ชายเบาๆให้นอนลงเหมือนเดิม
"นอนไปเลย คนป่วย"
"พูดให้มันดีๆ "คิ้วหนาขมวด ไม่รู้ทำไมแต่เขาไม่ชอบให้ใครมาพูดถึงสมปองของเขาแบบนั้นแต่ก็ต้องยอมนอนลงไปที่เดิม ชายร่างสูงถอนหายใจ พลางมองไปที่ปิ่นโตข้างๆ
" ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย หน้าก็ฟ้องอยู่ชัดๆว่าคิดยังไง ทำไมถึงทำแบบนี้วะ? "
"แล้วคิดไหมล่ะว่า...เด็กที่มันชอบพี่มากๆอ่ะ อยู่ๆถึงจะมางอนพี่เอาๆ แบบนี้? "
"แล้วใครจะไปรู้วะว่าทำอะไรให้มันงอน กลับมาถึงกรุงเทพ โทรหาก็ไม่ติด ไปตามถึงวัดก็ดันสึกออกไปแล้ว .. ทั้งๆที่ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เจอหน้ากันทำดีๆด้วยหน่อยก็ไม่ได้ "พอได้บ่น เขาก็บ่นเสียยาวเหยียดเลยทีเดียว ราวกับอัดอั้นมานาน
"แล้วคิดไหมล่ะว่า เขาโทรหาตัวเองก่อนไหม? เขาออกตามหาตัวเองหรือเปล่า? บอกไหมว่าจะไปไหนตอนไหน...พี่แมกซ์ น้อยมันเนี่ยนะ...สึกออกมารู้ไหมว่ามันมาหาใครก่อนคนแรก..."รามินทร์เอ่ยถามพี่ชาย
" แล้วใครจะไปรู้ว่ามันจะสึกเมือ่ไหร่? ใช่พี่บอกว่าจะรอมัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะนั่งรอมันเฉยๆได้นะ .. แล้วถ้าไม่รักมัน ไม่อะไรกับมันจริงๆ กลับมาพี่จะรีบขับรถไปขอนแก่นกลางดึก กับอีกแค่จะไปใส่บาตรที่หน้าวัดเหรอ? "ชายหนุ่มบอกสิ่งที่ตัวเองไม่คิดจะบอกใครมาก่อน และเรื่องเช้านั้นมันทำให้เขาเจ็บไม่น้อยเลยทีเดียวที่หอบความหวังว่าจะได้เจอเด็กคนนั้นห่มจีวร ท่าทางสงบนิ่งเปิดบาตรรับของที่เขาเลือกมาให้
"ฮ่ะๆ..."คำพูดของพี่ชายทำให้รามินทร์ยิ้ม
...เอาจริงเนอะ....
"แล้วสถานะเขาเนี่ย ณ ตอนนั้นน่ะ จะให้เขาโทรมาบอกได้เหรอว่า เณรจะสึกวันไหน... แต่นะเขาสึกออกมา เขาไม่เหลือใคร ก็มาเจอว่ามีแต่เงินวางเอาไว้ให้ไม่ได้มีคำอธิบายเนี่ย นอกจากจะงงมากๆ แล้วมันเหมือนดูถูกเขาไปไหม น้อยมันต้องการแค่เงินจากพี่เหรอ...เด็กมันก็มีศักดิ์ศรีนะ คิดดูซิ่ว่าก้มหน้าก้มตาทำงานมาตลอด ไม่เคยคิดจะขอยืมใคร เอาเงินเดือนแค่นั้นไปเลี้ยงแม่อยู่ได้ตั้งนานเนี่ย .... น้อยมันคงไม่ทนมาขนาดนี้หรอก ถ้ามันไม่มีศักดิ์ศรีน่ะ แล้วพี่ทำอะไรให้มันอ่ะ... รักชอบน่ะเข้าใจ แต่ในอีกทางนึง พี่ก็เหยียบศักดิ์ศรีเด็กมันไปเรื่อยๆเหมือนกัน ...เห็นแล้วมินไม่ทนหรอกว่ะ ..." ประโยคหลังของน้องชายทำให้พศวัตหันมามองหน้าทันที
" แล้วแกเห็นอะไร ทนอะไร .. เฮ้ย อย่าบอกนะเว้ย ว่าไปพูดอะไรกับเด็กมัน? " ดวงตาคมจ้องหน้ารามินทร์เขม็ง
"ก็แล้วทีตัวเองรู้เห็นอะไรมาตั้งหลายปีเนี่ย...เคยบอกน้องบ้างไหม ปล่อยมันโง่กันสองคนมาหลายปีเนี่ย ...เขารักกันจะตายน่ะ เคยช่วยน้องบ้างไหม" รามินทร์ถามกวนๆ เขาไม่ได้คิดจะเคืองพี่ชายอะไรมากมายอยู่แล้ว แค่อยากเห็นพี่ชายเต้นผางๆ ยอมทำทุกอย่างเหมือนที่เขากับกตัญญูทำเพื่อความรัก เพื่อความรู้สึกของตัวเอง และ คนที่รักแบบ...จังๆกับตาสักครั้ง เลยได้นึกแผนแกล้งไปแบบนั้น
"อ้าว ไอ้มิน นี่แก้แค้นเหรอ? "คิ้วเข้มๆนั่นขมวด ไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย
"ก็ใช่ ที่ตอนนั้นพี่ไม่คิดว่าไอ้แมนจะดูแลเราได้มันมีแต่ตัวกับหนี้แล้วก็รู้โว้ยว่ามันรักแกจริงๆ แต่ฉันเป็นพี่แก ฉันก็ห่วง "
"แก้แค้นอ่ะดิ่...นี่เทียบกับพวกผมยังโดนน้อย นะ ของพี่มันเพิ่งจะเจ็ดสิบสองชั่วโมงเอง..." รามินทร์ว่าพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
"แต่สำหรับพี่ ถ้าแค่สามวันยังจะลงแดงตายกับการนั่งรอใครเนี่ย พี่ว่า เจ้าน้อยมันเจ็บหนักกว่าพี่ไหม....ขอเหอะ ไอ้มุกโอนเงินเนี่ย ไม่เข้าท่า"
"แล้วถ้าเป็นแก จะทำยังไง? "คนที่ไม่เคยฟังใครกลับยอมถามน้องชายของตนเป็นครั้งแรก
"ก็แค่ติดต่อเขาบ้าง ไม่ใช่หายไปแล้วทิ้งเงินไว้...หาเวลาอยู่กับเขา...เวลาที่เขาต้องการพี่จริงๆน่ะ มันไม่ใช่แค่ตอนที่เสียแม่ไปหรอกนะ มันต่อจากนี้ไปต่างหาก..."รามินทร์ตบไหล่พี่ชายเบาๆ
"เงินมันไม่ใช่ทุกอย่างหรอกนะพี่"
“..........................................” พศวัตครุ่นคิดกับคำพูดของน้องชาย
++++++++++++++++++
"เข้ามาสิวะ " มือแข็งแรงของเชฟหนุ่มดึงแขนเล็กๆแต่แข็งแรงของสมปองให้เดินตามเขาเพื่อจะเข้าไปในห้องพิเศษของโรงพยายาลแห่งนี้
"............." สมปองเหลือบมองคนที่อยู่บนเตียงคนป่วยก่อนจะเบือนหน้าเล็กน้อย เขาได้ยินหมดทุกอย่างที่รามินทร์คุยกับพศวัต
"น้อย....." รามินทร์ถอนหายใจก่อนจะกวักมือเรียกให้อีกฝ่ายเดินมาหา
"พี่ขอโทษนะ...พี่เองก็เป็นคนทำเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องใหญ่โต..แต่พี่ก็ได้เห็นว่าเราน่ะ พยายามจริงๆ พยายามเพื่อพี่ชายงี่เง่าของพี่เนี่ย ขอบใจนะ" ชายหนุ่มว่าพลางตบลงบนบ่าของเด็กหนุ่ม
"เอ้า...คุยกันไปนะ ของเยี่ยมก็วางแล้ว...พี่แมน เราไปกันเถอะ" รามินทร์หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเดินไปคว้าแขนคนรัก
"อีกแล้วนะมิน.. "กตัญญุดุคนรักเบาๆ แล้วก็รีบลากแขนให้รามินทนร์รีบออกจากห้องไปโดยไวปล่อยให้ทั้งสองคนที่มีเรื่องจะต้องสะสางได้คุยกันแบบเป็นจริงเป็นจังเสียที
++++++++++++++++++
“........................................”
“...........................................”
ทั้งพศวัตและสมปองได้แต่มองหน้ากันนิ่งท่ามกลางความเงียบและแอร์เย็นจนแทบจะเรียกได้ว่าหนาวของห้องในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง
"เดี๋ยวนี้เงินเดือนเท่าไหร่แล้ว? "พศวัตทำลายความเงียบขึ้นมาด้วยการถามถึงเรื่องทั่วๆไป
"หมื่นห้าครับ" เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา ยังไม่กล้ามองหน้าของอีกฝ่ายตรงๆ มิหนำซ้ำยยังยืนห่างอีกเป็นวา
"คืนเดือนละ สามพัน ก็พอ .. ที่พี่โอนให้เราไปสามหมื่นน่ะ สิบเดือนไม่คิดดอกเบี้ย "คนที่นอนอยู่บนเตียงบอกไปแบบนั้น แล้วถาม ดวงตาคู่คมมองหน้าเล็กๆนั่นนิ่ง
" จะให้พี่ทำอะไรอีก? …. ให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม "
"..............." สมปองเม้มริมฝีปากแน่น
"ให้ผม.....อยู่ข้างๆคุณแมกซ์จะได้ไหมครับ...ผมรู้ว่าผมทั้งเด็ก...ทั้งโง่...หน้าตาก็ไม่ได้ดีอะไรแล้วยังมีแต่หนี้ จนอีก...แต่ขอให้ผมพยายามกว่านี้ จะได้อยู่ข้างๆคุณแมกซ์..."เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย
"จะได้ไหมครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยทั้งๆที่เสียงสั่นเครือ ดวงตากลมนั้นมีทั้งความกังวล ความหวัง และความดื้อรั้นแบบเด็กๆปนเปกันไปฉายแววออกมาให้เห็นเด่นชัด ดวงตากลมโตที่สบตาเขา ด้วยแววตาเหมือนต้องการที่พึ่ง ราวกับว่าที่กำแพงที่แข็งแรงต่อหน้าเขามาตลอดหลายวันที่ผ่านมา กำลังจะพังทลายไปตรงหน้า
" งั้น..มาหาพี่นี่..มา " ชายหนุ่มกางมือทั้งสองข้างออกจากกัน สมปองที่มีท่าทีดื้อดึงให้เห็ยเมื่อวานกลับเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย สองแขนเล็กคว้าอีกฝ่ายเอาไว้ใบหน้าซุกลงกับอกแกร่ง
"พี่รักเรานะครับ .. อย่าทำเหมือนไม่สนใจพี่อีก จะได้ไหม? "มือข้างที่มีสายน้ำเกลือเสียงอยู่ลูบผมของอีกฝ่ายเบาๆเหมือนอย่างที่เคยทำ
"...คุณแมกซ์ครับ...." เด็กหนุ่มไม่ได้ตอบคำถามนั้น
"ไม่เอาแล้วนะครับ อย่าทำแบบตอนนั้นอีกนะครับ ผมอยากเดินไปกับคุณแมกซ์นะครับ...ผม..ขาดคุณแมกซ์ไม่ได้ก็จริง แต่ผมไม่เคยคิดที่จะขอคุณแมกซ์กินนะครับ เชื่อผมนะครับ"สองมือยิ่งยึดแน่นกับเสื้อของโรงพยาบาล
"น้อย..พี่ขอโทษนะ พี่..ทำตัวไม่ถูก เราเป็นคนแรกที่พี่จริงจังด้วย แล้วพี่ก็ห่วงเรามาก อยากให้มาอยู่ใกล้ๆแต่ก็ทำไม่ได้ พี่ถึงทำแบบนั้นไป ขอโทษนะครับ "น้ำเสียงแบบนั้นของสมปองทำให้พศวัตต้องแตะใบหน้าเล็กให้มองหน้าเขาตรงๆ
"ครับ.." เด็กหนุ่มยิ้ม เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่สมปองคิดว่าได้ยิ้มออกมา เพราะรู้สึกเป็นสุขในหัวใจจริงๆ
"ผมขอโทษครับที่ทำตัวแบบนั้น... แต่ผมคิดว่าคุณแมกซ์ทิ้งผมไปจริงๆ"
"ใครจะเป็นคนทิ้งกันแน่หา? พี่น่ะแก่แล้วจะโดนเด็กทิ้งเมื่อก็ไม่รู้ "ถึงจะตัดพ้อ แต่ริมฝีปากหนากลับยิ้มกว้าง มือแกร่งแตะผิวแก้มเนียนแล้วรั้งให้เข้ามาใกล้
" ใช่ไหม? "
"จะมีใครมาเอาเด็กบ้าแบบผมเล่า..." เด็กหนุ่มหน้าแดง
"แล้วคุณแมกซ์ก็ยังไม่แก่ด้วย...พอแล้วแหย่ผมเล่นอีกแล้ว" ว่าพลางก็ทำท่าจะดิ้นขลุกขลักออกจากวงแขนของอีกฝ่าย
จุ๊บ
ริมฝีปากหนาแตะกับอีกฝ่ายทันทีที่คนในอ้อมแขนเริ่มโวยวาย เด็กหนุ่มตาโต ก่อนจะหยุดนิ่งในอ้อมแขนนั้น ยอมให้อีกฝ่ายจูบเขาแต่โดยดี ไม่วายที่ริมฝีปากของสมปองจะเม้มเข้าหาเป็นการตอบรับสัมผัสจากอีกฝ่าย รสชาติหวานๆที่ห่างหายไปนานยิ่งทำให้พศวัตได้ใจ ปลายลิ้นร้อนรุกเร้าเข้ามาเมื่ออีกฝ่ายตอบรับสัมผัสเป็นอย่างดี มือไม้ก็ซุกซน สอดเข้าไปในชายเสื้อสัมผัสผิวภายใน
"คุณแมกซ์...โรง..พยาบาลนะครับ..." เมื่อเจอรุกหนักเข้าสมปองกลับมาโวยวายอีกรอบมือก็พยายามดึงเอามือคนป่วยออกไป
"ไม่เห็นเป็นไรเลย .. "ชายหนุ่มเริ่มมือไม้เป็นปลาหมึก ริมฝีปากก็งึมงำอยู่ผบนผิวกายของเด็กหนุ่ม
"เป็นดิ่ คนป่วยอ่ะ...ไม่เอาอ่ะเดี๋ยวพยาบาลเข้ามาทำไง...ปล่อยเลย มีแต่กลิ่นโรงพยาบาลด้วยนะครับ คุณแมกซ์นะครับ" สมปองเริ่มอ้อนวอนให้อีกฝ่ายปล่อย ทั้งๆที่ใบหน้าก็แดงก่ำไปหมด พศวัตต้องถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระในที่สุด
"ทำไมถอนหายใจแบบนั้นล่ะครับ" สมปองยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพลางถอยออกจากเตียง
"เป็นคนป่วยน่ะ ต้องพักเยอะๆนะครับ จะได้มีแรงทำงาน" ว่าพลางก็ดึงผ้าห่มมาคลุมอีกฝ่ายเสียจนถึงคอ
"ห้ามกลับก่อนพี่ตื่นนะ รู้ไหม "พศวัตบอกราวกับเป็นเด็กๆ
"แต่พี่หมีรออยู่ข้างนอกอ่ะ..." สมปองสวนทันควัน
"เกรงใจอ่ะ ผมนั่งรถพี่เขามาอ่ะครับ"สมปองตอบหน้าซื่อ
"ก็ไล่มันกลับสิ "ชายหนุ่มเริ่มเอาแต่ใจอีกรอบ นิสัยแบบนี้แก้ยากจริงๆ
"พูดเอาแต่ใจอีกแล้ว....จะให้ไล่กลับได้ยังไงล่ะครับ ผมรบกวนพี่เขามานี่ฮะ" เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ย
"ใครเด็กกว่ากันเนี่ย"ไม่วายหันมาต่อว่าอีกฝ่าย
"เหอะ อยู่กับเด็กก็ต้องเด็กกว่าสิ" มือแกร่งจับมืออีกฝ่ายเอาไว้
" อยู่กับพี่นี่แหละ .. นะ "ไม่พูดเปล่ามืออีกข้างคว้าโทรศัพท์กดโทรหากตัญญูบอกให้อีกฝ่ายบอกให้เชฟหมีกลับไปเสีย
"คุณแมกซ์เอาแต่ใจชะมัด...." พอรู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้แล้วสมปองก็ได้แต่บ่น ก่อนจะดึงเก้าอี้มานั่งลงข้างๆเตียงคนป่วย
"ถ้าอย่างนั้นก็ นอนนะครับ...พักผ่อนซะ เดี๋ยวคุณพยาบาลเข้ามาได้ดุผมพอดี"
"ครับ " ริมฝีปากหนาปรากฏรอยยิ้ม แล้วดึงมือที่เขาจับไว้ขึ้นมาจูบเบาๆ ก่อนจะหลับตาลง ปล่อยให้สมปองเฝ้าเขาอยู่แบบนั้น โดยที่ไม่ยอมปล่อยมือ สมปองถอนหายใจเบาๆก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายจับมือเขาไว้แบบนั้น ดวงตากลมโตมองหน้าคนที่ผล็อยหลับไป ริมฝีปากของสมปองหยักยิ้ม ก่อนจะหมอบลงบนเตียงโดยที่ดวงตาคู่นั้นยังไม่ละจากใบหน้าของชายหนุ่มอายุมากกว่า
....คิดถึงคุณแมกซ์นะครับ....
สมปองคิดแบบนั้นในใจพลางหลับตาลงทั้งๆที่ใบหน้ายังระบายด้วยรอยยิ้ม
++++++++++++++++++
รีดเดอร์คะ
มีเรื่องจะมาแจ้งสองเรื่องค่ะ
เรื่องแรก .. ซีรี่ส์ แมกซ์-น้อย ตอนหน้าก็จะจบโดยสมบูรณ์แล้วนะคะ ขอบคุณมากสำหรับแฟนๆของคนทั้งคู่ค่ะ
เรื่องที่สอง...ตอนนี้โคไรเตอร์หายตัวไปอย่างลึกลับค่า~~~ ไรเตอร์หาตัวโคไรเตอร์ไม่เจอ โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ เป็นห่วงมากกกกกกกกก อะ ... ทำไงดีๆๆๆ
Edit : หาตัวโคไรเตอร์เจอแล้วค่ะ ..อยู่โรงพยาบาลค่ะ เป็นไข้เลือดออกค่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ อยู่ในมือหมอแล้ว แล้วก็โทรกลับมาหาไรเตอร์เป็นที่เรียบร้อย .. ยังไงก็ขอเวลาให้โคไรเตอร์รักษาตัวจนกว่าจะมาต่อเรื่องTouching You (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19961.0)ด้วยนะคะ ส่วนไรเตอร์เองก็มีสต๊อกซีรี่ส์ที่4ไม่เยอะเท่าไหร่ ทำยังไงกันดีน้อ :เฮ้อ:
เอาไว้คราวหน้า(ตอนจบ)จะโปรยเรื่องที่ 4 ไว้ให้นะคะ
-
:เฮ้อ: ดีกันซะทีเนอะ
รักกันๆดีกว่า งอนกันไปก็ทุกข์ใจเปล่าๆ ^^
คุณปลาทองหนีไปเที่ยวหยุดยาวแล้วแบตหมดหรือเปล่าคะ?
ใจเย็นๆนะจ๊ะ
-
ว้า..... ใจหาย ตามมานานจะจบซะแล้ว
ไม่เป็นไรเดี๋ยวเค้าไปตามอ่านคุณอาที่รักต่อ ^^
-
แงๆๆๆๆๆ จะจบแล้ว
หาไม่เจอโทรหาไม่ได้ ก็คงต้องจุดธูปเรียกแล้วมังคะ [ล้อเล่นนะ 555]
-
อ๊ากกกก จะจบซะงั้น จะจบแล้วจริงๆเหรอ แต่จบแบบยิ้มคนอ่านก็มีความสุขค่ะ
ขอบคุณทั้งคนเขียน ทั้งคนโพสสส มากมายนะคะ
ส่วนเรื่องการหายตัวไปอย่างน่าลึกลับของโคไรเตอร์นั้น รอให้ถึงเวลาก่อน
ถ้าติดต่อไม่ได้อีก แจ้งคนหายใหมคะ เอ๊ะ รึว่ายังไม่กลับจากวันพ่อ
เอาใจช่วยให้ติดต่อไปเร็ววันนะคะ
-
จะจบแล้วเหรอ :เฮ้อ:ใจหายไปเลย อิอิ อ่านมานานาก :กอด1:น้อย แม็กซ์ :L2: :a5:โคไรเตอร์อะ ไปไหน อ่ะ รีบ ๆกลับมาเน้อน คิดถึงเหมือนกัน
-
กี๊ดดดดดดด เข้าใจกันแล้ว ดีใจๆๆ
ครั้งหน้าขอตอนหวานยืนยันความรักที่คุณแมกซ์มีให้เจ้าน้อยซักหน่อยนะคะ ^____^
ขอบคุณไรเตอร์มากค่ะ :กอด1:
-
อ่ะ จะจบแล้วหรอ? ไม่อยากให้จบเลยยยยย
ว่าแต่โคไรท์เตอร์หายยยยยย ก็สงสัยอยู่ว่าทำไมถึงยังไม่มาต่ออินทัชเลย
ขอให้ตามโคไรท์เตอร์ให้เจอนะค้าบบบบบบ คงไม่หายไปไหนหรอก
เด๊วอีกสักพักก็คงจะกลับมา เป็นห่วงเหมือนกันจ้า~
-
เข้าใจกันแล้ว :กอด1: ดีใจจัง
-
อ่านตอนนี้แล้ว ก็เข้าใจเหตุผลของน้อยนะ ที่ทำมึนตึงใส่คุณแมกซ์..คำว่า "ศักดิ์ศรี" มันค้ำคอจริงๆนะแหล่ะ
เพราะถ้าเราเป็นน้อยก็คงไม่ชอบใจเหมือนกันกับสิ่งที่คุณแมกซ์ทำ แต่ก็นั่นแหล่ะ เพราะด้วยความที่ไม่พูดกันมันก็เลยเป็นเรื่อง
ต่อไปมีไรก็คุยกันเน้อ จะได้ไม่นอยด์ใส่กันอีก 555
...ดีใจที่ดีกันแล้ว แต่ก็แอบเสียใจที่จะจบแล้ว :impress3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่ได้ตามอ่านมาตั้งหลายวัน...กลับมาอีกทีจะจบแล้วเหรอ T^T
ในที่สุดก็รักกันสักทีนะฮะคุณแมกซ์ เจ้าน้อย...เล่นเอาคนอ่านลุ้นซะเหนื่อยเลยอ่ะ...ตามอ่านไปก็ลุ้นไป เอาซะตัวโก่งเลย = =*
แต่แหมะ...น้องมินแกเล่นแก้แค้นพี่ชายคืนแบบนี้ เล่นเอาพี่แมกซ์เค้าเกือบหัวใจวายแหน่ะ...ดีนะที่ปรับความเข้าใจกันได้
ก็เพราะต่างฝ่ายต่างรักกันด้วยแหล่ะ เรื่องราวมันเลยลงล็อคแบบนี้...น่าปลื้มใจจริง ๆ
ส่วนที่ว่าโคไรท์เตอร์หาย...เอ๊ะ...ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกเหมือนกับว่าโคไรท์เตอร์เค้าจะไม่สบายไม่ใช่เหรอฮะ...หรือว่าป่วยหนักหรือเปล่า???
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้หายป่วยไว ๆ นะฮะ...ส่วนคนอื่นก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะฮะ ^^~*
-
ว้า จะจบแล้วเหรอ :serius2: :serius2: กำลังอ่านสนุกๆๆ เลยอะ
อื่ม...เรื่องหน้าขอเป็นรวมพล 3 คู่มาเจอกันเลยได้มะ อิอ o13
-
จะจบแล้วหรออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ แง แง
-
เข้าใจกันได้แล้ว มีความสุขกันแล้วเนอะ
รักกัน ก็ต้องคุยกัน หนีกันไป ไม่พูดคุยก็ไม่เข้าใจ
แม้จะไม่ชอบใจการกระทำของอีกฝ่าย แต่หากยังรัก ก็ต้องให้โอกาสปรับเปลี่ยน
บวก 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากๆ รอตอนจบค่ะ
ปล ประกาศคนหายซะแล้ว
ยังไม่หายป่วยหรืออย่างไรกันคะ ทำไมติดต่อไม่ได้ เป็นห่วงด้วยเหมือนกัน
อย่างไรก็ขอให้หายป่วยเร็วๆ และติดต่อได้เร็วๆนะคะ :L2:
-
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ดีกันกอดกันจุ๊บกันได้ในที่สุด
ดีใจจังเลยน้าาาาาาาาาาาาาาาา
แต่ๆๆ พีจังไม่สบาย โอว ฝากคุณคุรุมะเอาความเป็นห่วงก้อนใหญ่ๆจากคนอ่านไปส่งให้คุณพีจังด้วยนะคะ
บอกว่าขอให้หายไวไว แข็งแรงไวไว จะได้กลับมาอวยน้องจุนเจือไง
อิอิ เรื่องที่สี่นั่น.......จะใช่น้องจุนเจือรึเปล่าน้า?? เอ......หรือจะเป็นพี่หมี???
งืม........ยังไงก็จะรอติดตามนะคะ :กอด1: ค่ะ
-
งานนี้น้องมินเอาคืนอย่างแรง
สงสัยจะเอาคืนที่ไปขัดจังหวะวันนั้น
-
เฮ้อ...เข้าใจกันซะที ตอนจบคงได้หวานกันจนคนอ่านเขินละมั้ง
อิคุณแมกซ์ คงได้หลงเมียเด็กหัวปักหัวปำล่ะ
-
จะจบแล้วหรือเนี่ย
แต่เข้าใจกันก็ดีล่ะ :กอด1:
-
ลุ้นเหนื่อยมากคู่นี้..กว่าจะเข้าใจ :เฮ้อ:
ดอกไม้ฝากเยี่ยม co-writer นะ :L2:
+1
-
อู๊วววววววววววว :monkeysad: ตอนหน้าจบแล้วเหรอค่ะ ยังไงๆก็อย่าลืมเคลียร์เรื่องอิพี่เทียนเด้อค่ะ
ทั้งความรู้สึกของ แม็กเทียน แล้วก็ซีนหวานๆ+ฉากอัศจรรย์ ด้วยก็จะดีม๊ากมากนะค่ะ
-
กว่าจะสลัดอีโก้ออกไปได้ ต้องให้น้องมินมาช่วยนะพี่แม็กซ์
ลุ้นเหนื่อยจริงๆคู่นี้ เฮ้อ... แต่พอเข้าใจกันแล้วก็จะได้อ่านฉากหวานๆใช่ไหมคะ //ตาเป็นประกาย
ขอให้โคไรเตอร์หายจากอาการป่วยไข้ในเร็ววันนะคะ ^^
-
ตกลงถ้าไม่ได้ คู่น้องชายกับน้องเขย มาช่วย คงงอนกันอีกนานแน่เลย :jul3:
ยัง + ไม่ได้ รอเวลาอีก 15 ชม.
:L2:ฝากเยี่ยมโคไรเตอร์ด้วย ส่วนไรเตอร์ก็ดูแลรักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ
เป็นห่วง ( กลัวไม่ได้อ่านตอนจบ 555... ) ล้อเล่น :z2:
-
ไม่นะตอนหน้าจะจบซะแล้วเหรอ เพิ่งจะเข้าใจกันเอง ยังไม่ได้หวานกันสักตอนเลย
จะรอติดตามซี่รี่ย์เรื่องต่อไปค่ะ แล้วก้อรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
เฮ้่ออออออออออ โล่งอก
เหมือนยกอ่างมาม่าออกจากตัว
กร๊ากกกกก
รอเรื่องที่ 4 แทบไม่ไหวแล้นนนน
ขอกรี๊ดดด ก่อนได้มะ ฮ่าๆๆๆ
เรื่องนี้หล่ะ เราจิิิิออกตัวแรว๊งงงงงส์ ฮ่า
-
เฮ็อในที่สุดก็ OK สักทีน้อ
ว่าแต่หายไว ๆ นะครับ โคไรท์
-
ใกล้จบแล้วหรอเนี้ย
ไวจังเลยเนอะ
แล้วเรื่องที่ 4 นี่จะเป็นเรื่องของใครกันน้า
อยากรู้ไวๆ จังเลย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
กำลังสนุกเลย
มีเรื่องคุณเทียนต่อไหมคะ แฮะๆๆ
-
ในที่สุดก็สมหวัง ดีใจครับ
โคไรท์เตอร์หายไวๆนะครับ
-
:pig4:
-
ไม่นะ
:a5:
จะจบแล้ว!
:o12: :o12: :o12: :o12:
รักน้อยที่สุดอ่ะ!
:กอด1:
รอนะคะ
:L2:
-
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงที่ในห้องพักของผู้ป่วยมีแต่ความเงียบเข้าปกคลุมผสานไปกับเสียงลมหายใจเบาๆของทั้งสองคนที่สอดประสานเป็นจังหวะเดียวกัน ทันใดบานประตูก็เปิดเข้ามาพร้อมกับเสียงรองเท้าส้นเตี้ยพร้อมด้วยร่างอวบแต่ดูภูมิฐานสมวัยของคุณหญิงจิตตราและร่างอ้วนใหญ่ของนมใหญ่ที่เดินตามเข้ามา ทั้งสองคนดูจะนิ่งไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นว่าข้างเตียงนั้นมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งฟุบหลับอยู่ข้างๆเตียงของพศวัตในขณะที่มือของทั้งสองยังกอบกุมกันเอาไว้
"เด็กคนนั้น...." นมใหญ่อุทานออกมาเบาๆ
"เอาของเยี่ยมไปวางนะ แล้วออกไปก่อนไปนมใหญ่ เดี๋ยวฉันอยู่เอง" คุณหญิงจิตตราเอ่ยด้วยเสียงเบาซึ่งนมใหญ่เองก็พยักหน้ารับคำก่อนจะเดินออกไป คนเป็นแม่เดินไปยืนอีกด้านหนึ่งของเตียงมองหน้าของคนป่วยพลางส่ายหน้า ก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มที่ฟุบหลับอยู่ตรงนั้น ก่อนจะยื่นมือไปสะกิดให้ลูกชายตื่น
"แมกซ์....แมกซ์..."
เสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ทำให้เด็กหนุ่มผมสั้นค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วเมื่อพบว่ามีบุคคลที่สามเข้ามาในห้องคนป่วยโดยที่เขาเพิ่งจะตื่นจากการฟุบหลับไปข้างๆพศวัตแบบนี้
"อ่ะ..." เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง มือพาลดึงออกจากมือของพศวัต คุณจิตตราสบตาเด็กหนุ่มนิ่ง ก่อนจะตบไหล่ลูกชายที่ดูจะยังไม่ตื่นเบาๆ
"แมกซ์....แม่มาเยี่ยมนะ"
"อืมม์.. "ชายหนุ่มครางในลำคอเบาๆแล้วค่อยๆลืมตาขึ้น
"ครับแม่.. "ดูเขาจะไม่ตกใจอะไรกับการมาของคุณหญิงจิตตราผู้เป็นแม่เลยมือแกร่งจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่นไม่ให้หนีไปไหน
"นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกแล้วนะเรา.... แม่เอาของมาเยี่ยม" คนเป็นแม่ว่าพลางมองหน้าของสมปอง เด็กหนุ่มยกมือไหว้อย่างหวาดๆ
"สวัสดีครับคุณผู้หญิง...." ดวงตากลมของเด็กหนุ่มมองหน้าของคนตรงหน้าสลับกับพศวัตไปมาด้วยความสับสน
"อ่า...ผมว่าผมขอตัวดีกว่าครับ" ว่าพลางก็ทำท่าจะลุกขึ้น
"จะไปไหน?" พศวัตถามเสียงเข้มแล้วดึงข้อมือเล็กๆนั่นเอาไว้
"น้อย..นี่คุณหญิงจิตตราแม่พี่ แม่ครับ นี่ น้อยครับ "
"อ่ะ...สวัสดีครับ" เด็กหนุ่มหันไปมองหน้าพศวัตด้วยสายตาเชิงดุก่อนจะหันกลับมายกมือไหว้คุณหญิงอย่างนอบน้อม
"สวัสดีครับคุณผู้หญิง ผมชื่อน้อยครับ...ทำงานอยู่ทึ่ร้านคุณรามินทร์ครับ"
"แฟนผมครับแม่ "พศวัตพูดแทรกขึ้นมาทันทีแล้วยิ้มให้ผู้เป็นแม่
"คุณแมกซ์!"สมปองหันไปโวยใส่คนป่วยด้วยใบหน้าแดงก่ำจนพาลจะดำแทบจะในทันที
"เอ่อ...คุณผู้หญิงครับเชิญนั่งก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะไปเอาน้ำมาเสริฟ" เด็กหนุ่มตะลีตะลานจะรีบลุกไปหาน้ำท่ามาให้คุณหญิงแต่ก็ไปไม่ได้เพราะมือใหญ่ของพศวัตยังยึดมือของเขาเอาไว้แน่น
....เอ้ยยยย ปล่อยยยยย อายจะเอาหน้าซุกดินได้อยู่แล้ว.....
"แมกซ์...พูดอะไรแบบนั้น ไปแกล้งเด็กทำไม แล้วนั่น ปล่อยมือได้แล้ว..." คุณหญิงพูดอมยื้มพลางตีมือลูกชายที่ดูจะไม่ยอมปล่อยจากมือของเด็กหนุ่มที่ดูจะทั้งเขินอายจนทำตัวไม่ถูก
พศวัตหัวเราะเบาๆกับท่าทางลนลานของคนรัก เขาเลยยอมปล่อยมือให้เด็กหนุ่มไปหาน้ำมาให้ผู้เป็นแม่ของเขา คุณหญิงจิตตรากระแอมไอเบาๆ เป็นเชิงปรามลูกชายก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆลูก
"แมกซ์...มีอะไรจะบอกแม่ไหมเนี่ย "
"ผมบอกไปแล้วนี่ครับ คุณผู้หญิง... "พศวัตยิ้มเรียกแม่ของตัวเองด้วยคำที่สมปองพร่ำเรียกพลางหันไปมองเด็กหนุ่มที่อยู่หน้าตู้เย็น
" คนนี้ผมจริงจังนะครับ "
"...ก็เห็นเล่นไปหมด จะรู้ได้ยังไง... แล้วนี่ลูกเต้าเหล่าใคร อายุเท่าไรเนี่ยดูยังเด็กอยู่เลย แมกซ์...." ดวงตาของคุณหญิงจิตตรามองหน้าลูกชายอย่างเอาเรื่อง
"ก็...ตอนนี้ก็คง 18 แล้วมั๊งครับ "พอถูกดุแบบนั้น ผู้ชายตัวโตเลยตอบกลับมาเสียงเบา แล้วหันไปหาตัวช่วย
"ใช่ไหม? เราน่ะ 18 แล้วใช่ไหม? "
"ครับ...สิบแปดแล้วครับ" เด็กหนุ่มหันมาตอบทำหน้างงๆ พลางเดินเอาน้ำเย็นและกาแฟร้อนมาเสริฟให้คุณหญิงจิตตรา
"สิบแปด??....แล้วมาทำงานให้รามินทร์เหรอ..." คุณหญิงจิตราอุทานด้วยความตกใจ
"ครับ เป็นผู้จัดการร้านครับ แล้วคุณรามินทร์ก็ให้เฝ้าที่ร้านด้วยครับ" เด็กหนุ่มตอบหน้าซื่อ
"เอ๊ะ แมกซ์แล้วนี่จำได้ว่าเด็กคนนี้ก็ทำงานอยู่ที่ร้านเก่าด้วยไม่ใช่เหรอ...ไม่ได้ร่ำเรียนอะไร?"
"ก็เขาต้องทำงานนี่ครับ "ชายหนุ่มถอนหายใจ พอแม่เขาพูดเรื่องเรียนขึ้นมาก็รู้ได้ทันทีเลยว่ากำลังจะเปิดประเด็นอะไร
"แต่ก็จบ กศน. ม.3 นะครับ "
"แล้วให้มาดูร้านอีก? โอเค แม่ไม่ว่านะ เรื่องทำงานที่ร้าน แต่เราก็ต้องคิดด้วยว่า เจ้าหนูเนี่ย...อยากจะเรียนต่อไหม แม่เคยสอนไงว่าเราต้องไม่ปิดโอกาสของใคร ถึงเขาจะเป็นลูกจ้างหรืออะไรก็ต้องเอาใจใส่ดูแลเขาให้ได้ทุกเรื่องเเท่าที่ทำได้ เข้าใจไหม..."คุณหญิงจิตตราดูจะไม่ได้สนใจเลยว่า ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเป็นอย่างไร ดุจะห่วงแค่ว่า เด็กคนนี้จะได้เรียน และมีคุณภาพชีวิตยังไงเท่านั้น ที่เธอเปิดประเด็นเรื่องนี้ขึ้นมาไม่ได้ต้องการจะดูถูกการศึกษาหรือฐานะของใคร แต่มันทำให้เธอตกใจว่ายังมีเด็กที่ขาดโอกาสอยู่ใกล้มือเธอขนาดนี้ ทั้งๆที่เธอก็ช่วยงานการกุศลให้นักเรียนที่ขัดสนในชนบทมามากมาย
"แล้วนี่นอนที่ร้าน พวกนี้เขาคงไม่ได้ให้นอนห้องรกๆหรอกนะ ใส่ใจใครที่ไหนกัน แมกซ์เนี่ย.... เออ แล้วหนูชื่ออะไรนะ น้อย? ใช่ไหม... เป็นลูกใครล่ะ บ้านอยู่ไหน"
"เอ่อ...เอ่อ.....อยู่ขอนแก่นครับ...คุณแม่ผมเสียแล้วครับ ก็ได้คุณรามินทร์ช่วยเรื่องที่อยู่กับงานให้น่ะครับ" เด็กหนุ่มตอบพลางก้มหัวลงเล็กน้อยนึกหวาดหวั่นเล็กๆกับรัศมี “คุณนาย” ของคุณหญิงจิตตรา
"อืม ดีแล้วๆ....แล้วยังไงล่ะ หนูกับลูกชายป้าเนี่ย" ทันใดนึกจะเปลี่ยนเข้าประเด็น”หลัก”คุณแม่ก็หักเลี้ยวเข้ากระทันหันได้เสียอย่างนั้นทำเอาสมปองหันไปมองหน้าพศวัตเหลอหลา ใบหน้าแดงก่ำ
"เอ่อ...ผม...เอ่อ....."
"แม่ครับ "พศวัตขมวดคิ้ว
"อะไรเล่า...ทีเราพูดตรงๆได้แม่ก็ถามตรงๆได้บ้างซิ่" คุณหญิงจิตตราหันไปย้อนลูกชาย
"ขอโทษนะครับคุณหญิง คือผม...ผม....ผมขอตัวก่อนนะครับ" สมปองไม่รู้จะพูดอย่างไรก้มลงยกมือไหว้คุณหญิงจิตตราเสียต่ำก่อนจะมองหน้าพศวัตที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาลำบากใจไม่น้อย ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
+++++++++++++++
"เฮ้ย อ้าว น้อย! "พศวัตเรียกอีกฝ่ายเอาไว้แต่ก็ไม่ทันแล้ว จึงหันมาโวยใส่แม่ตัวเองเล็กๆ
" แม่อะ! ทำแบบนี้เด็กมันก็กลัวกันพอดี แล้วผมจะทำยังไงล่ะทีนี้ "
"อ้าว...อยากเอาเข้าบ้านไม่ใช่เหรอ...แม่ก็ต้องถามหน่อยซิ่ว่าลูกเต้าเหล่าใคร จะมาหลอกลูกแม่กินหรือเปล่า...สัมภาษณ์ก็ไม่ได้ นี่ แมกซ์ จะหาแม่ที่ไหน ที่จะรับมือลูกเป็นได้แบบเราได้ขนาดนี้อีกเนี่ย กี่คนๆก็เป็นแบบนี้ แล้วทีแม่อยากสัมภาษณ์ ลูกเขย? เอ๊ะ เขาเรียกลูกเขยใช่ไหม...จะไม่ให้แม่ได้รู้จักได้คุยเลยหรือไงกัน" คุณหญิงจิตตราว่าพลางหัวเราะ เรื่องของสมปองเธอก็พอจะได้ยินได้ฟังมาจากนมใหญ่เหมือนกันว่า ดูพศวัตจะถูกใจถึงขนาดเคยพามาดูมาแลที่บ้านอยู่พักหนึ่ง
"ลูกสะใภ้ครับแม่ .. มันเป็นเมียผม " พอพูดออกมาต่อหน้าแม่แบบนั้นก็นึกโล่งใจที่สมปองชิ่งหนีออกไปเมื่อครู่เพราะถ้าสมปองมาได้ยินประโยคนี้คงได้วิ่งกลับมาต่อยเขาเพราะความอายบวกโกรธแล้ววิ่งหนีไปอีกเป็นแน่
"...........เอาอย่างนั้นเลยนะ" คุณหญิงดูจะนิ่งไปพักก่อนจะพยักหน้าเหมือนจะทำความเข้าใจ
"แล้วเอายังไง...เขาเด็กมากเลยนะ ..."
"แต่นอกจากผม เขาก็ไม่มีใครแล้วครับแม่ เด็กคนนี้น่าสงสารนะครับ แม่รู้ไหมว่าข้อมือมันแข็งมือมันหยาบขนาดไหน .. น้อยมันเป็นนักมวยเด็ก แต่ก็ต้องเลิกชกเพราะโดนนอค .. เพราะแบบนี้ มันเรียนได้ไม่เท่าคนอื่น "ชายหนุ่มเริ่มเล่าเรื่องของคนรักให้ผู้เป็นแม่ฟัง เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เข้าใจนะครับ.. "
"ทั้งรักทั้งสงสารเลยอย่างนั้น?...เอาเป็นว่า อยากทำอะไรก็ไม่ว่าหรอกนะ...แต่ก็ต้องถามเจ้าตัวเขาให้ดี...แล้วเรื่องเรียนนี่แม่พูดจริง ส่งเรียนซะ ถ้าอยากให้เข้ามาทำงานที่ร้านเป็นจริงจัง...แล้วเรื่องที่หลับที่นอนก็...ไปซื้อคอนโดซะไป แม่ไล่แกออกจากบ้าน" ไม่วายยังพูดติดตลก
"มินมันยังหนีไปนอนกับตาแมนเลย"
"..........แม่ครับ...ขอบคุณนะครับที่เข้าใจพวกผม "สิ่งที่ผู้เป็นแม่พูดทำให้เขาซาบซึ้งใจ เขากับรามินทร์โชคดีมากที่ครอบครัวเข้าใจและไม่บังคับให้ต้องเลือกหน้าตาทางสังคมเหมือนครอบครัวของทินกฤต แถมยังยอมรับคนที่พวกเขาเลือก
หวังว่าซักวันแม่ของเขาจะรักสมปองได้อย่างที่รักกตัญญุเหมือนลูกอีกคนซึ่งเขาจะต้องทำให้ได้
...อีกไม่นานนี้หรอก...
+++++++++++++++
หลังจากโดนไล่ออกมาจากบ้านพศวัตก็พาสมปองไปเลือกคอนโดที่จะอยู่ด้วยกัน ซึ่งสุดท้ายแล้วก็เลือกเอาที่ๆใกล้ๆรถไฟฟ้าเพื่อที่เด็กหนุ่มจะได้มาทำงานได้สะดวก โดยที่พศวัตเป็นคนเลือกโครงการและห้อง แน่นอนว่าถึงจะอยูกันแค่สองคนแต่ก็ต้องเป็นห้องใหญ่และเป็นส่วนตัวอยู่ชั้นบนสุดอยู่ดี
"พรุ่งนี้ ไปหาแม่กันนะ " ชายหนุ่มเอ่ยชวนเสียงพร่า พร้อมๆกับฝังริมฝีปากไปทั่วแผ่นหลังสีน้ำผึ้งของคนที่นอนตะแคงให้อยู่ มือทั้งสองข้างลูบไล้ทั่วผิวกายเปล่าเปลือยใต้ผ้าห่ม
"หาคุณหญิงอ่ะเหรอครับ " เด็กหนุ่มแทบจะลุกพรวดขึ้นมาด้วยความตกใจ ผ้าห่มลงมากองอยู่ตรงเอวดูหมิ่นเหม่อย่างบอกไม่ถูก เบื้องหลังเป็นหน้าต่างกระจกบานใหญ่มองออกไปเห็นวิวยามค่ำคืนของกรุงเทพ
"ครับ .. แม่อยากเจอเรานะ มากๆเลย "ร่างสูงขยับเข้าไปหา พลางดันร่างเล็กลงกับเตียงนุ่มจนแทบจมหายไปทั้งตัว
"แต่...ผมอายท่านี่นา...เขินด้วย...ไม่เอาอ่ะ ขอพลัดอีกนะครับ นะครับ" สมปองยกมือไหว้อีกฝ่ายแทบจะท่วมหัว
"แม่บอกว่าพรุ่งนี้อยากกินลาบ .. พี่ไปโม้ไว้เยอะ..ไปนะ?. "คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ ริมฝีปากหนาแนบลงมาที่ปากเล็กๆที่ทำท่าจะเถียง ปลายลิ้นร้อนรุกเร้าไปมาในปากเล็กๆ ก่อนจะลามไปทั่วตัว จนทำให้คนตัวเล็กเถียงอะไรไม่ได้อีก
"อื้อ....อื้อ....งื้อ..." เสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ดัง สมปองทั้งทุบหลังให้อีกฝ่ายถอยออกไปแต่ดูจะไม่เป็นผล จึงปล่อยให้อีกฝ่ายสัมผัสตัวเองไปตามใจชอบ พศวัตคงได้ยินเสียงพึมพำเป็นชื่อเมนูกับเครื่องปรุงไปเบาๆ
"ครับ...ครับ.....จะทำตามใจคุณผู้หญิงก็ได้ครับ......" เด็กหนุ่มว่าก่อนจะดึงอีกฝ่ายขึ่นมาจูบที่ข้างแก้มเบาๆ
"ให้ทำกับข้าวผมทำได้ ทำสวนก็ได้ แต่ให้ทำแบบนี้ผมทำกับคุณแมกซ์คนเดียวนะครับ"
"ก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ .. เรื่องนี้น่ะ กับพี่คนเดียวเท่านั้นนะ เข้าใจไหม? "ว่าแล้วก็จับร่างเล็กๆที่เปลือยเปล่าให้มานั่งคร่อมตนเองไว้ ผ้าห่มถูกดึงออกไปให้พ้นๆ คืนนี้เขาอยากเห็นคนตัวเล็กนี้ให้ชัดๆ เพราะยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งสมปองโตขึ้น เป็นหนุ่มมากขึ้นเขายิ่งหลงใหลคนตรงหน้านี้จนแทบจะเรียกว่าโงหัวไม่ขึ้น นิสัยซื่อๆที่ทำให้นึกรักยังคงอยู่ในขณะที่เรือนกายนี่ก็สมบูรณ์จนอยากสัมผัสทั้งวันไม่จนไม่อยากจะปล่อยมือ
"ครับ...กับคุณแมกซ์คนเดียวครับ" เด็กหนุ่มรับคำอย่างว่าง่าย ว่าพลางยกแขนกอดอีกฝ่าย และแม้พศวัตจะมองไม่เห็นใบหน้านั้นคงพอจะรู้ได้ว่า เด็กหนุ่มกำลังยิ้มด้วยความรู้สึกสุขใจแค่ไหน ทั้งที่ผ่านเรื่องราวมากมายทั้งทำให้เสียใจ เจ็บใจ หรือแม้แต่เจ็บตัว แต่ก็ดูเหมือนว่าในที่สุดเขากับชายหนุ่มร่างสูงคนนี้จะได้อยู่ด้วยกัน และเป็นเขาเองที่ยอมรับในสิ่งที่ตนเองเป็นไดัในที่สุดเช่นกัน
"เฮ้อ .. แย่เลยน้า เราทำหน้าแบบนี้ พูดแบบนี้ จะให้พี่หลงเด็กไปไหนเนี่ย?? "ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วกระชับร่างเล็กให้แนบกับตัวเองแน่นๆ จมูกก็ฝังกับลำคอเล็กสูดกลิ่นหอมสบู่เด็กที่เขาเลือกให้ใช้
" อืมม์ .. กลิ่นเด็กนี่มันหอมจริงๆแฮะ .. "
-fin-
talk : ก็จบไปแล้วนะคะ สำหรับ Series ที่ 3 กันอย่างน่ารัก เนอะ ... รีดเดอร์คงจะหลงเด็กกันเป็นแถวใช่ไหมล่ะคะ? สำหรับเรื่องต่อไปเป็นเรื่องของเอก กับพี่บาส ค่ะ ยังจำพวกเขาได้ไหมเอ่ย เป็นเรื่องในรั้วมหาวิทยาลัยนะคะ เบรกจากความเครียดมั่งอะไรมั่ง เนอะ! แต่ว่า....ไรเตอร์ขออนุญาตทิ้งระยะโพสต์ไว้จนกว่าโคไรเตอร์จะออกจากโรงพยาบาลนะคะ ดังนั้นเลยขอแปะไว้ตรงนี้ก่อนค่ะ
หอมกลิ่นกาแฟ Series>>4th Story : จะกั๊กไปทำไม..ก็ใจมันสั่งมา
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/9b0a5922.jpg)
-
จำเอกกะบาส ไม่ได้ แต่จำจุนเจือได้อ่ะ
-
โอ่วว้าววววว
มาขอดูอิมเมจ เรื่องที่สี่ก่อนเรยคะ คริคริคริคริ
ฮิโรกิ อร๊ายยยยย
แล้วแล้วก็เ็ป็นศึก ฟูจิกะเทะสึกะแล้วสินะ โฮะๆๆๆๆๆๆ
-
:mc4: จบแล้วๆ เรื่องใหม่ก็กำลังจะมา นายบาสเนี่ย ใช่คนที่ชอบต่อโมเดลป่ะนะ
-
รอตอนต่อไป :L1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เอก บาส จุนเจือ ทำไมต้อง 3 คนด้วยคะ มันชวนคิดถึงยังไงชอบกล หุหุ
เอกนี้ เมียน้อง จิ๊บ จากภาคแรกปะคะ ส่วนพี่บาส นี้แฟนใหม่เอก จุนเจือนี้ใครหนอจำไม่ไ่ด้ แอร๊ยยยยยยยยยย เค้าจำสลับกันม้างป่าวเนี้ย
ก็จบกันไปแล้ว น่ารักจริงๆทั้ง น้อย ทั้งพี่แมกซ์ จนจบก็ยังคงหื่นคงเส้นคงวามั๊กๆ :L2: :L2:
-
คู่นี้ดีหน่อยไม่ค่อยมาม่ามากเนอะ อิอิ
สงสารน้อย ดีใจด้วยที่ในที่สุดก็มีความสุขซะที
คุณแม่พี่แมกซ์น่ารักมากค่ะ :กอด1:
เอกแฟนเก่าของจิ๊บปะคะ? แล้วจุนเจือไปแจมอะไรกะเค้าด้วยเนี่ย : )
ทุกเรื่องในซีรีย์นี้เด็กๆหน้าตาน่าเอ็นดูกันจริงๆเลยนะคะ :z1:
-
มีความสุขกันเต็มที่เสียที
สุขทั้งกาย สุขทั้งใจ
สุขจากการยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น(ของน้อย) และสุขจากการได้รับการยอมรับจากครอบครัว(ของพี่แมกซ์)
คุณหญิงแม่ช่างเป็นแม่ที่ประเสริฐแท้ๆ มีลูกกี่คนๆ หาสะใภ้แบบไร้หลานมาให้ทุกคนเลย
แต่คุณหญิงแม่ก็ยังเข้าใจ ยอมรับ และหาช่องทางให้ลูกอยู่ด้วยกันได้อย่างไม่ลำบากใจ
แถมยังคิดห่วงใย ใส่ใจลูกสะใภ้ ไม่เกี่ยงฐานะในทุกทางอีก
อยากให้มีแม่แบบนี้เยอะๆในสังคมแห่งความเป็นจริง
ขอบคุณมากๆๆๆ สำหรับอีกเรื่องราวนะคะ
รอเรื่องใหม่ของเอกกับบาสด้วยค่ะ (เอกนี่แฟนเก่าน้องจิ๊บนั่นเอง ไม่คิดว่าคู่นี้จะมาเป็นเรื่องที่ 4 คิดว่าเป็นเรื่องของคุณเทียนหรือจุนเจือซะอีก)
รอให้พีจังหายป่วย สุขภาพแข็งแรง กลับมาไวๆนะคะ :L2:
-
แฮปปี้เอนดิ้ง :oni2:
คุณหญิงแม่เอารางวัลแม่ดีเด่นไปเลย o13
-
ดีใจกับเจ้าน้อย..มีความสุขซะที :L2:
+1
-
จบแล้วววว
น่าร๊ากกกกกกอ่ะ
ในที่สุดก็เข้าใจกันสักที
เอกกะบาส จำได้ๆ
อิมเมจ ลุงได ><
รอๆๆๆค่าา
-
จบแบบอิ่มใจ๊ อิ่มใจ :o8:
แต่จะอ่านกี่คู่ก็ชอบ ชอบทุกคู่เลย
ส่วนเอกกะบาสรอมาตั้งนานล่ะ
นึกว่าไรเตอร์จะไม่แตะคู่นี้แล้วซะอีก
แต่ตัวเองแอบจิ้นไปก่อนนานล่ะ
ยังไงก็ขอให้ไรเตอร์แข็งแรงเร็วๆ
รีบกินรีบนอนหายไวๆนะจ้ะ :กอด1: :L2: :3123:
-
:-[ จบแบบมีความสุข ขอบคุณนะคะ :impress2:
:pig4: :pig4:
-
ตอนจบอ่านแล้วทำให้อิ่มเอมใจ และมีความสุขจัง...
แล้วเรื่องราวต่าง ๆ ก็จบลงได้ด้วยดี...ชอบคุณแม่พี่แมกซ์อ่ะ...เป็นคนที่เข้าใจลูกได้ทุกอย่างจริง ๆ
ความรักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่ก็ตรงที่ รับได้ทุกอย่างไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไร และรักโดยไม่มีข้อแม้...
น้อยเองก็โชคดีที่ได้เจอกะคุณแมกซ์ แม้ตอนแรกมันจะดูลุ่ม ๆ ดอน ๆ ไปเสียสักหน่อยก็ตามเหอะนะ = =*
แต่จบแบบมีความสุขแบบนี้...คนอ่านก็เลยตัวเบา ตัวลอยไปด้วยเลย...คริคริ
ส่วนซีรี่ส์ที่ 4 เนี่ย...อร๊ายยยยยย ยยยยย...แค่เห็นชื่อพระเอกนายเอกแล้วเนี่ย...ทำให้อยากอ่านขึ้นมาทันทีทันใด
คงต้องรอให้โคไรท์เตอร์หายป่วยเสียก่อน...ยังไงเค้าก็ขอเป็นกำลังให้ด้วยคนนะฮะ...ขอให้หายป่วยไวไวนะฮะ >///////<
+1 ให้ทั้งไรท์เตอร์ และโคไรท์เตอร์ด้วยนะฮะ ^^~*
-
ว๊ายยยยยยยย เวิ่นนนนเว้อออ
จบแล้วมีความสุขจุกอก หอมกันฟึดฟัด โอ้ยยอิจฉา ฮ่า
อิอิ ต่อไปนี้เราจิอารมณ์ดี
เพราะเจ้าพ่อของเรามาประทับแล้ววว
เอ้าาา บูชากันได้
อวยพี่บาสสุดติ่งง พี่บาสโหล่ววกระชากตับไต มาแล้วค่า
ท่านใดยังไม่มีดอกไม้ธุปเทียนเชิญทางนี้ค่า 555+ :L2:
นำไปบูชาแล้วจิโชคดี กันนะค๊าาา เอิ๊กกกก
ตัวบิ๋มม พี่ตื่่นเต้นนน รอมา 3 เรื่อง ในที่สุดดดด
ก้อถึงวันนี้ ฮิ้วววว จุดประทัดฉลองงงง :mc4:
-
น่ารักมาก ๆ เลย เจ้าน้อยเอ้ยยยยยยย
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :monkeysad:
-
ชอบน้อยมากเลย :-[ :-[
ขอบคุณครับที่แต่ง+โพสเรื่องดีดีมาให้ :L2:
-
จบไปอีก1
คุณนายน่ารักจิ๊ง
-
จบแล้วเหรอ เผลอแป๊บบเดียวเอง
แต่จบได้น่ารักดีค่ะ แหมมมม น่าจะมีตอนพิเศษให้ด้วยนะ
ส่วนเรื่องใหม่นี่ อิมเมจใครอ่ะรูปตรงกลางนั่น ไมแลดูแก่ๆพิกล^^
ปล. ขอให้โคไร้ท์หายป่วยเร็วๆนะคร้า~!!
-
จบแล้วเหรอ เผลอแป๊บบเดียวเอง
แต่จบได้น่ารักดีค่ะ แหมมมม น่าจะมีตอนพิเศษให้ด้วยนะ
ส่วนเรื่องใหม่นี่ อิมเมจใครอ่ะรูปตรงกลางนั่น ไมแลดูแก่ๆพิกล^^
ปล. ขอให้โคไร้ท์หายป่วยเร็วๆนะคร้า~!!
อูย..ตกใจ แวะมาดูตอนดึกๆ รีดเดอร์คะระวังนะคะ คนนี้ ว่าเ้ค้าไม่ได้เชียว ของเค้าแรงจริง อะไรจริงค่ะ .. อยากทราบก็ PM มาละกันนคะ ความเชื่อส่วนบุคคล ไรเตอร์ยังไม่กล้าลบหลู่เลยค่ะ :laugh: เอาล่ะ . แก้ตัวด้วยรูปนี้ก็แล้วกันค่ะ แล้วไว้เจอกัน หลังจากโคไรเตอร์ออกจากโรงพยาบาลกันนะคะ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/3.jpg)
-
อ๊าถึงตอนจบซะแล้วอะ คุณหญิงแม่นี่น่ารักและเข้าใจคุณลูกชายจริงๆๆเลย
รอติดตามน้องจุนเจือเป็นเรื่องต่อไป จำได้แค่ลางๆๆ
ขอบคุณนะคะ
-
เจ้าน้อยจบน่ารักไปใหนเนี่ย ฮ่าๆ :-[
:pig4:
-
:L2: :L2: :L2:จบน่ารัก :L2: :L2: :L2:
-
จบแล้ว น่ารักมากเลย คู่นี้ไม่ค่อยได้กินมาม่ามากเท่าไร :laugh:
เรื่องต่อไปเป็นเอกกะบาส อยากอ่านมากๆๆๆๆๆ
แต่จุนเจือมาเกี่ยวไรกับเอกบาสหล่ะ
หรือจุนเจือเป็นแฟนเก่าบาส :m28:
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ และน่ารักๆให้อ่านจ้า
-
ดีจังน้าจบแบบมีความสุขเนี้ย
อิอิ
อยากได้ "กลิ่นเด็ก" บ้างจังเลย
หุหุ
รออ่านภาคที่ 4นะจ้า
จำได้แต่จุนเจืออ่ะ
อีกสองคนนั่นจำม่ายด้าย
เป็นกำลังใจนัจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
ปล. เนื้อเรื่องดีๆ แบบนี้ไม่สนใจทำเป็นหนังสือบ้างหรอคะ ต้องขายดีแน่ๆ เลย
-
จบแล้วแบบน่ารักจริง ๆ น้อยน่ารักมากเลย ขอบคุณทั้งไรเตอร์ และโคไรเตอร์ค่ะ
จะรออ่านเรื่องของบาส เอก และจุนเจือ
ขอให้โคไรเตอร์หายไวๆค่ะ
-
ดีใจกับน้อยที่ยอมรับตัวเองได้ในที่สุด รอตอนสี่ครับ ว่าแต่จุนเจือนี่เป็นใครนะครับ จำไม่ได้จริงๆ
-
จบแล้วเหรอ เผลอแป๊บบเดียวเอง
แต่จบได้น่ารักดีค่ะ แหมมมม น่าจะมีตอนพิเศษให้ด้วยนะ
ส่วนเรื่องใหม่นี่ อิมเมจใครอ่ะรูปตรงกลางนั่น ไมแลดูแก่ๆพิกล^^
ปล. ขอให้โคไร้ท์หายป่วยเร็วๆนะคร้า~!!
อูย..ตกใจ แวะมาดูตอนดึกๆ รีดเดอร์คะระวังนะคะ คนนี้ ว่าเ้ค้าไม่ได้เชียว ของเค้าแรงจริง อะไรจริงค่ะ .. อยากทราบก็ PM มาละกันนคะ ความเชื่อส่วนบุคคล ไรเตอร์ยังไม่กล้าลบหลู่เลยค่ะ :laugh: เอาล่ะ . แก้ตัวด้วยรูปนี้ก็แล้วกันค่ะ แล้วไว้เจอกัน หลังจากโคไรเตอร์ออกจากโรงพยาบาลกันนะคะ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/3.jpg)
ตัวพี่ ตกใจ ตั้งกะเมื่อคืน
เสียใจ กร๊ากกกกก
เจ้าพ่อของพรี้ ไปฉีดโบทอคซะไป๊
-
จบแล้วเหรอ เผลอแป๊บบเดียวเอง
แต่จบได้น่ารักดีค่ะ แหมมมม น่าจะมีตอนพิเศษให้ด้วยนะ
ส่วนเรื่องใหม่นี่ อิมเมจใครอ่ะรูปตรงกลางนั่น ไมแลดูแก่ๆพิกล^^
ปล. ขอให้โคไร้ท์หายป่วยเร็วๆนะคร้า~!!
อูย..ตกใจ แวะมาดูตอนดึกๆ รีดเดอร์คะระวังนะคะ คนนี้ ว่าเ้ค้าไม่ได้เชียว ของเค้าแรงจริง อะไรจริงค่ะ .. อยากทราบก็ PM มาละกันนคะ ความเชื่อส่วนบุคคล ไรเตอร์ยังไม่กล้าลบหลู่เลยค่ะ :laugh: เอาล่ะ . แก้ตัวด้วยรูปนี้ก็แล้วกันค่ะ แล้วไว้เจอกัน หลังจากโคไรเตอร์ออกจากโรงพยาบาลกันนะคะ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/3.jpg)
ตัวพี่ ตกใจ ตั้งกะเมื่อคืน
เสียใจ กร๊ากกกกก
เจ้าพ่อของพรี้ ไปฉีดโบทอคซะไป๊
อ่าวววววว แย่แล้นนนนน
ท่าคุณเฮียแกรจามีแฟนพันธฺุ์แท้อยู่นะเนียยยย --"
เค้าป่าวลบหลู่นะตัว แค่รู้สึกว่าดูเท่ห์แบบแลดูมีอายุเล็กน้อยอ่ะค่ะ(เปลี่ยนสีทันที 55++)
อย่ากระทืบเค้าน้าาาาาา T^T
-
ถึงผู้อ่านทุกท่าน...
พีจัง ขอกลับมารายงานตัวเจ้าค่ะ... (เอาไปแปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ก่อนนะคะ ยังไม่เต็มร้อยดี ขึ้นบันไดยังขาสั่นอยู่เลย)
แต่ออกจากโรงพยาบาลแล้วล่ะค่ะ
ผลจากมีไข้สูงไม่ยอมลด มีอาการหนาวสั่น อยู่สามวัน สุดท้ายก็ต้องหอบหิ้วตัวเองไปโรงพยาบาลจนได้ค่ะ
ได้ผลคือเป็นไข้เลือดออก เกล็ดเลือดต่ำมา เลยได้รับบริจาคเกล็ดเลือดมาเสียแปดถุง น้ำเกลืออีกเพียบ
กินอะไรไม่ได้นอกจากสาลี่ ฮ่ะๆ ตอนนี้ใครอยากส่งสาลี่มาให้กินก็ยังรับนะคะ :laugh:
เอาเป็นว่า ขอโทษที่หายตัวไป แบบขาดการติดต่อค่ะ เพราะ ไม่มีแรงลุกมาติดต่อใครจริงๆ
แย่ขนาดแยกความจริงความฝันไม่ออกกันเลยทีเดียว
แต่ยังไม่ตายค่า!!!
ถ้าอย่างไรแล้ว จะขอเวลาพักฟื้นอีกซักสองสามวันแล้วจะกลับมาทำหน้าที่โคไรเตอร์ที่ดีในเรื่องนี้
และ จะกลับไปโพสต์ คุณหลานทัช คุณน้ารัน ในเร็ววันนะคะ
ขอบคุณทุกคนมากที่เป็นห่วงค่ะ
-
:กอด1: พีจังค่ะ
พักผ่อนก่อนนะคะ ให้แข็งแรง มีแรงเต็มร้อย หายอ่อนเพลียก่อนค่ะ
รักษาสุขภาพไว้ก่อน
รอได้อยู่แล้วนะคะ
:L2: ขอให้หายเร็วๆ แข็งแรงเร็วๆนะคะ
ปล แถวบ้านตอนนี้ก็ยุงชุมมากๆ หวั่นๆเหมือนกันค่ะ :เฮ้อ:
-
รักษาสุขภาพด้วยค่ะ
-
อย่าลืมดื่มน้ำเยอะๆด้วย ช่วยได้เยอะเลย
เป็นห่วงจ้า
-
อ่ะ จบแล้ววว :mc4:
จะรอเรื่องของเอกกับบาสนะคะ :impress2:
-
:กอด1:ให้กำลังใจ และ :กอด1:เพิ่มพลังกาย หมายใจให้หนูพีจัง แข็งแรงไวๆจ้ะ
-
ก่อนอื่นก็ขอให้ co-writer หายเร็วๆนะคะ :L2: :L2:
อยากบอกว่า เอกน่ารักมากกกกกก :z1:
แล้วก็ +1 ค่าาาา
:call: :call: :call:
-
แข็งแรงๆนะคะโคไร้ท์ (^^)v
-
กร๊าสสสส จบแล้วๆ
คุณ ญ แม่น่ารักมาก สมัยใหม่สุดๆ
ไม่มีกะเกณฑ์ลูกคนไหนเลย
ในที่สุดคุณญแม่ก็ไล่พี่แม๊กซ์ออกจากบ้านไปอยู่ด้วยกันกะน้อย
คิคิ
ขอบคุณคนแต่งมากๆ นะคะ
-
เิ้ำำพิ่งอ่านจบ ภาคแรก คับ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
ขอให้โคไรเตอร์หายไวไวนะคะ อยากส่งสาลี่ไปให้ แต่ไม่มีที่อยู่ เดี๋ยวจะกินเผื่อแล้วกันนะคะ ^^
-
รีดเดอร์คะ..ช่วงนี้ไรเตอร์โดนอิทธิฤทธิ์คนบางคนเข้าให้แล้วค่ะ เลยไม่สามารถอัพเรื่องใหม่ได้ในตอนนี้ งานเข้ามากมายค่ะ แต่เพื่อเป็นการไถ่โทษและกันกระทู้ตก เลยเอาน้องเอกมาล่อรีดเดอร์ซะเลย!
เจ้าของอิมเมจน้องเอกค่ะ ..ก็เป็นคลิปที่น้องถ่ายแฟชั่ั่นค่ะ น่ารักเนอะ..
http://www.youtube.com/v/x_4O2vFRk6A?fs=1&hl=en_US&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f
-
น้องเอกกกกกกก......กรี้ดดดดดดด (โคไรท์ แผดเสียง)....
แต่ก็นะ ช่วงนี้ลุงๆทำพิษมากกว่า น้องเอกตกกระป๋องไปหน่อย
แต่ก็หวังใจว่า ทุกคนจะรักน้องเอกนะ
ป.ล. วัีนนี้จะอัพ Touching You!!
-
กระซวกตับทั้งสองคน
อิอิ
น้่องเอกน่ารักเว่อร์ๆ
ว่าแต่เอาคลิปแนะนำเจ้าพ่อมาด้วยเด่
อย่าสองมาตรฐานนะ กร๊ากกก ของเค้าแรงอยู่นะ 555+
ปล.คุณ mumoo หยอกกันขำๆ ไม่ซีเรียสหรอกจ้า
เจ้าพ่อสูงวัยจริงอะไรจริง แต่น่ารักนะเออ ฮ่าๆ กอดดดค่า
-
เข้ามาชมอิมเมจ
ระหว่างรอเอกกะบาสค่ะ
:3123:
-
กระซวกตับทั้งสองคน
อิอิ
น้่องเอกน่ารักเว่อร์ๆ
ว่าแต่เอาคลิปแนะนำเจ้าพ่อมาด้วยเด่
อย่าสองมาตรฐานนะ กร๊ากกก ของเค้าแรงอยู่นะ 555+
ปล.คุณ mumoo หยอกกันขำๆ ไม่ซีเรียสหรอกจ้า
เจ้าพ่อสูงวัยจริงอะไรจริง แต่น่ารักนะเออ ฮ่าๆ กอดดดค่า
เชื่อแล้วคร่าว่าแรงจริง แอบไปเจอไรมานิดหน่อยT^Tเสียววาบเรย
แล้วจารออ่านซีรี่ย์เรื่องใหม่นะคะ^^
-
อยากอ่านแล้วววววววววววววววววววววว
งุงิ รอนะคะ รอร้อรอเลย :m13:
-
:L1:
-
กระซวกตับทั้งสองคน
อิอิ
น้่องเอกน่ารักเว่อร์ๆ
ว่าแต่เอาคลิปแนะนำเจ้าพ่อมาด้วยเด่
อย่าสองมาตรฐานนะ กร๊ากกก ของเค้าแรงอยู่นะ 555+
ปล.คุณ mumoo หยอกกันขำๆ ไม่ซีเรียสหรอกจ้า
เจ้าพ่อสูงวัยจริงอะไรจริง แต่น่ารักนะเออ ฮ่าๆ กอดดดค่า
เชื่อแล้วคร่าว่าแรงจริง แอบไปเจอไรมานิดหน่อยT^Tเสียววาบเรย
แล้วจารออ่านซีรี่ย์เรื่องใหม่นะคะ^^
ไม่รู้ว่าคุณ mumoo ไปดูอันเดียวกะเค้า่หรือเปล่า
กร๊ากกก ทำเอานอนไม่หลับ กลายเป็นเด็กเอ๋อ น้ำลายไหลตลอดเวลา
5555+
กอดดดค่าา
-
:impress2:
-
น้องดูผอมมากกกกกกกกกกกกก แต่ก็น่ารักเอาเรื่องนะ ^^
-
กระซวกตับทั้งสองคน
อิอิ
น้่องเอกน่ารักเว่อร์ๆ
ว่าแต่เอาคลิปแนะนำเจ้าพ่อมาด้วยเด่
อย่าสองมาตรฐานนะ กร๊ากกก ของเค้าแรงอยู่นะ 555+
ปล.คุณ mumoo หยอกกันขำๆ ไม่ซีเรียสหรอกจ้า
เจ้าพ่อสูงวัยจริงอะไรจริง แต่น่ารักนะเออ ฮ่าๆ กอดดดค่า
เชื่อแล้วคร่าว่าแรงจริง แอบไปเจอไรมานิดหน่อยT^Tเสียววาบเรย
แล้วจารออ่านซีรี่ย์เรื่องใหม่นะคะ^^
ไหนๆช่วงนี้ก็เจอเรื่องให้เสียววาบกันหลายคน (รวมทั้งไรเตอร์ด้วย)..ขอแปะclipเจ้าพ่อ..เอ๊ยพี่บาส..เพื่อความเป็นศิริมงคลแก่ตัวไรเตอร์เองและสาวกด้วยค่ะ อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า..อีกไม่นานจะอัพแน่ๆค่ะ
เจ้าของอิมเมจภาพนิ่งหล่อไม่เท่า ภาพเคลื่อนไหวค่ะ มีเสน่ห์มากมายขอบอก
http://www.youtube.com/v/AWb5v_G8H1Q?fs=1&hl=en_US&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6
-
สนุกมากเลยคับ
-
มีพรายกระซิบว่า กำลังจะมีคนแต่งนิยายโดยเอาลูกสาว (?) หนูไอบะ เป็นอิมเมท เลยเข้ามารอตาม
คนอะไรน่ารักน่าหยิกที่สุดดดด นางฟ้ามาโปรด ฮ่าาาาาาา :-[ แต่ก่อนอื่นคงต้องตามเรื่องก่อนหน้านั้นก่อนใช่ไหมถึงจะรู้เรื่อง กลับไปตามก่อน
ปล.เมื่อ 2 ปีก่อนเคยเป็นตัวแม่ของหนูไอบะ กับ ชิโรตะ แต่งานท่วมหัวเลยไม่ได้ตาม พอรู้ว่ามีคนยังรู้จักลูกสาว ก็ดีใจ :sad11: รักนะคนดี :laugh:
-
ตามมาบูชา
อั๊งงงงงงงงงงงงงง :impress2:
ล่้องลอยยยย~~~~~
-
เข้ามารออ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะฮะ...
แค่เห็นอิมเมจก็อยากจะอ่านใจจะขาดแล้วอ่ะ >////////<
-
แวะมา...บอกว่า โคไรท์เพิ่งดู “Q10”ละครเรื่องล่าสุดของ ซาโต้ ทาเครุจบไป....
แล้วเกิดอาการคิดถึงรอยยิ้มของ "เจ้าน้อย" ขึ้นมากระทันหัน ...ขอสวนกระแสอวยน้องเอก ด้วยการ
แปะรูป อิมเมจเจ้าน้อย!! :-[
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/PDVD_000.jpg)
-
:z2: :pig4:
-
กอดคุณ rellachulla กลับ^^
เค้ามะได้เสียวอย่างน้านน้า แค่ตอนตีหนึ่งกว่าๆรถแก๊สหมด น้ำมันห้อยEแอนด์ขึ้นกระพริบเตือน
แต่ดันหาปั๊มแก๊สหรือแม้แต่ปั๊มน้ำมันไม่ได้เรย เส้นนั้นยิ่งโคตรเปลี่ยวด้วย อยู่ๆเรื่องท่านเจ้าพ่อก้อวาบเข้ามาในหัวเรยอ่ะ
(ว่าแต่คุณ rellachulla ดูอะไรเหรอถึงน้ำลายไหลยืดย้อย บอกเค้ามั่งสิตัว เอิ๊กๆ)
อุ้ย!แอบออกนอกทะเลไปไกล ไร้ท์เตอร์คะ ที่ลงไว้เนี่ย ไม่ค่อยจะสักการะเลยนะคะ หุๆ เด๋วต้องไปหาโหลดมาบูชาบ้างแระ
ส่วนจะเปิดตัวเรื่องใหม่เมื่อไหร่เนี่ย อย่าลืมขึ้นหัวกระทู้ให้ทราบทั่วกันนะคะ เผื่อจะมาร่วมงานเปิดทัน555
ปล.โคไร้ท์คะ สวนกระแสมากกกก....แต่ไม่เป็นไร เพราะอิชั้นก้อคิดถึงเจ้าน้อยเหมียนกัน หุๆ
-
หอมกลิ่นกาแฟ Series>>4th Story:จะกั๊กไปทำไม..ก็ใจมันสั่งมา
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/9b0a5922.jpg)
“กูว่า กูจะย้ายออกแล้วนะ ที่นี่มันไกล กูตื่นไม่ไหวว่ะ จิ๊บ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความเงียบในช่วงเช้าที่แสนจะเร่งรีบภายนอกหอพักสีเขียวกลางกรุง เด็กหนุ่มร่างผอมบางว่า ก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทันที ปล่อยให้คนที่เป็นคู่สนทนาได้แต่มองตามไปที่ประตูห้องน้ำโดยที่ไม่ได้พูดอะไร หากแต่ดวงตากลมโตนั้นกลับเศร้าหมอง คนที่เข้าห้องน้ำเป็นทั้งเพื่อนทั้งคนที่เขากำลังคบอยู่
เอก เด็กหนุ่มหัวดี ครอบครัวทางบ้านก็ดี นิสัยดี พวกเขาคบกันสนิทสนมกันมากในช่วงมัธยมปลาย จนกระทั่งสอบเข้ามหาวิทยาลัย แม้ว่าจิ๊บจะไม่ได้หัวดีเท่าเอก และไม่ประสบความสำเร็จในการเลือกมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆของประเทศเหมือนอีกฝ่าย แต่ก็ยังดื้อแพ่งที่จะมาเรียนที่กรุงเทพ โดยเลือกที่จะเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย นั่นทำให้เวลาของคนทั้งคู่ไม่ตรงกัน เอกดูเหมือนจะเหนื่อยมากกับการเรียน และความลำบากในการเดินทาง ส่วนจิ๊บก็ทำงานพิเศษในช่วงกลางวัน และต้องแบ่งเวลาไปเรียนและสอบเรื่อยๆ ชีวิตที่มีแต่ความเครียดจนเริ่มพูดคุยกันน้อยลงไปโดยปริยายทำให้ เอกตัดสินใจพูดเรื่องนี้ขึ้นมาในเช้าวันนั้น
++++++++++++++++++
สองอาทิตย์หลังจากนั้นเอกก็ย้ายออกจากหอสีเขียวที่นับได้ว่าห่างไกลจากมหาวิทยาลัย มาอยู่ในอพาร์ตเม้นท์ขนาดกลางที่จัดได้ว่าสะดวกสบายพอสมควรและระยะทางนั้นไม่ไกลมากนักทำให้วันใดที่มีเรียนในช่วงเช้าเขาก็ไม่ต้องกระเสือกกระสนดิ้นรนมากนักกับการพยายามวิ่งไปให้ทันเวลาเข้าห้องเรียน เอกค่อนข้างจะให้ความสำคัญกับการเรียนและเขาไม่อยากขาดวิชาใด รวมไปจนถึงบางครั้งก็หงุดหงิดอยู่ไม่น้อยกับการทำกิจกรรมรับน้องที่ดูจะกินเวลาพักผ่อนเวลาอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนของเขาไปพอสมควร
วันนี้ก็เช่นเดียวกันที่ภายในห้องเชียร์เงียบกริบไม่มีการส่งเสียงใดๆ มีเพียงแต่พีเชียร์ที่ส่งเสียงโวยวายโดยไม่ทราบสาเหตุและใช้พลังเสียงนั้นข่มขวัญรุ่นน้องอยู่ตลอดเวลา
กิจกรรมเชียร์ดูจะเป็นกิจกรรมบังคับของคณะ โชคดีของนักศึกษารุ่นใหม่ๆ ที่กิจกรรมเชียร์นั้นลดความรุนแรงลงบ้าง แต่ก็ยังมีบ้างที่รุ่นพี่ต้องเข้มงวดต่อรุ่นน้อง ด้วยเหตุผลที่ว่า เพื่อให้เป็นผู้ใหญ่ที่ดี ..
เอกเหลือบมองซ้ายขวาใช่ว่าเขาจะรู้สึกไม่เกรงใจแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเปิดปากหาวออกมา เพราะอ่านหนังสือจนดึกดื่นเสียทุกคืน ท่ามกลางความเงียบของบรรยากาศภายในห้องเชียร์
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าาาาาาาาา " เสียงระเบิดหัวเราะดังลั่นก็ดงขึ้นมาจากด้านหน้า ทำเอาทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวก่อนจะตามมาด้วยเสียงฮือฮาของรุ่นน้องเมื่อพบว่าคนที่หัวร่องอหายอยู่นั่นเป็นหนึ่งในพี่เชียร์นี่เอง
" เชี่ยบาส " พี่คนหนึ่งรีบเตือนสติเจ้าของชื่อ ส่วนอีกคนก็รีบก็สถานการณ์ทันที
" เฮ้ย ไอ้บาส ไปเอาที่นอนมาปูเลยมึง .. น้องเขาจะนอน "
คนที่ระเบิดเสียงหัวเราะใส่เอกนั่นเอง ที่กลับมาอีกครั้งหลังจากสงบสติได้แล้ว ชายหนุ่มยิ้มให้รุ่นน้องตรงหน้า
" จัดไป "
เพียงไม่นาน ที่นอนปิ๊กนิคสีแดงโดดเด่นก็ถูกปูบนเวที
" เชิญเลยคร้าบบ .. พักผ่อนตามสบาย " บาสผายมือไปทางที่นอนที่เขาปูให้อย่างดีที่บนเวทีที่ยกขึ้นสูงในห้องเชียร์
"อ่ะ.....ครับ" เอกมองหน้าของรุ่นพี่ทั้งสองเลิกลั่ก ก่อนจะหันไปมองเพื่อนร่วมรุ่นอย่างอายๆ ก่อนค่อยๆลงนอนอย่างช่วยไม่ได้ เขาแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แต่บรรยากาศแปลกประหลาดระหว่างพี่เชียร์นั้นก็ทำให้เขาไม่กล้าที่จะเดินไปไหนนอกจากทำตามที่รุ่นพี่สั่ง
...อะไรเนี่ย คนนึงก็เข้ม อีกคนนึงก็ดูบวมๆ...นี่มันพี่เชียร์ หรือ พี่สันทนาการกันแน่...
แต่ทันใดนั้น คนที่ปูที่นอนให้ก็นั่งยองๆลงข้างเด็กหนุ่มที่นอนอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มๆมองยิ้มๆ .. ที่จริงยิ้มมากจนเอกเห็นรอยที่หางตาเลยด้วยซ้ำ
" ให้พี่ช่วยกล่อมไหมครับ? "
".....ไม่เป็นไรครับ...ขอบคุณครับ" เอกว่าพลางยกมือไหว้อย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่เข้าใจว่ารุ่นพี่ที่อยู่ตรงหน้านี่ต้องการจะทำ หรือ ให้เขาทำอะไร
" งั้นก็...นอนนะครับ เด็กดีๆ "บาสว่าแล้วยิ้มร่าก่อนจะลุกขึ้น ยิ้มกวนๆให้กับ เพื่อนที่ดุที่สุดในห้องนี้ ไม่ได้เกรงกลัวอะไรกันเลย
เอกทำหน้าไม่ถูกก่อนจะจำใจนอนลงตัวแข็งทื่ออยู่ตามคำสั่งอยู่อย่างนั้น
...เรื่องนี้นับได้ว่าเป็นเหตุการณ์ที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ ...
++++++++++++++++++
กิจกรรมการรับน้องดูจะจบไปได้อย่างสวยงาม หลังจากผ่านช่วงครึ่งแรกของเทอมไป และจากเหตุการณ์ในวันนั้นก็ดูจะทำให้เอกเป็นที่รู้จักของเพื่อนมากขึ้น และทุกคนก็ดูจะจำเขาได้ดี จนแอบมีเสียงแซวกันทั้งต่อหน้าและลับหลังว่า "เจ้าหญิงนิทรา" บ้างล่ะ "สลีปปิ้งบิวตี้"บ้างล่ะ
มันผิดความตั้งใจของเด็กหนุ่มที่ตั้งใจจะ เรียนเพียงอย่างเดียว ไม่ต้องการความโดดเด่น หรือกิจกรรมอะไรทั้งนั้น ดังนั้นพอได้ยินฉายาตัวเองทีไรก็มักจะนึกถึงที่มาของมันทุกครั้ง เสียงหัวเราะดังลั่นแบบไม่อายใครของรุ่นพี่คนนั้น
--ตุบ--
แรงกระแทกทำให้คนที่พยายามจะเอาผ้าเช็ดแว่นของตัวเองเซถอยหลังไม่พอแว่นกรอบสีเงินยังหลุดมือตกลงบนพื้นอีกต่างหาก
"ขอโทษครับ" ถึงปากจะบอกไปแบบนั้น กลับห่วงแว่นที่ตกอยู่กับพื้นยิ่งกว่าอะไร เอกรีบคว้าแว่นขึ้นมาใส่
" ไม่เป็นไรครับ .. อ้าว..เจ้าหญิง? "คนที่ถูกชนทักเอกด้วยเสียงอันดัง มือแกร่งคว้าแขนเอาไว้โดยอัตโนมัติ
" ใส่แว่นเหรอเนี่ย? ถึงว่าพี่หาเราทั่วคณะ ไม่ยักเจอแฮะ "
"............เจ้าหญิง?" เอกดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย
"ขอโทษครับ...พี่คงจำคนผิดแล้ว...ลาล่ะครับ" ว่าพลางหันหลังสาวเท้าหนีอย่างรวดเร็ว
คนที่เดินชนนั่นทำไมเขาจะจำไม่ได้ พี่บาสที่เป็นประธานเชียร์นั่นเอง แถมยังมารู้เอาทีหลังด้วยว่าเป็นรุ่นพี่ภาคเดียวกันกับตัวเองอีกต่างหาก ...เพราะเป็นแบบนั้นถึงได้พยายามจะหลบเลี่ยงการเดินเฉียดไปใกล้กลุ่มปีสามมาโดยตลอด
เสียงหัวเราะไม่อายใครนั่นมันหลอกหลอนเขาไม่น้อย
...คนอะไรหัวเราะไม่ไว้หน้ากันบ้างเลย...
" ครับ! ตั้งใจเรียนนะน้องงงงงง!!! "
บาสยังส่งเสียงตะโกนไล่หลังมาอีก ทำเอาคนต้องหันมามองทั้งคู่อีกรอบ แต่..สำหรับบาสแล้ว นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย
ไหล่สองข้างของเด็กหนุ่มกระตุกจนแทบจะเรียกได้ว่าสะดุ้ง เอกแทบจะจ้ำไปให้พ้นลานระหว่างตึกนั่นแทบไม่ทัน
++++++++++++++++++
Talk : :call: ค่ะ เจ้าำพ่อ~
ขอแปะอันนี้ก่อนเลยค่ะ .. สำหรับหลายคนที่รอคอย นี่ก็คิวเรื่องที่ 4 เข้าไปแล้วนะคะ .. เรียงลำดับการแต่งนี่ก็เรื่องที่ 4 ค่ะ หลังจากที่ซดมาม่ากันจนสิวขึ้นไปตามๆกัน แล้วก็ป่วยด้วย สำหรับไรเตอร์และโคไรท์เตอร์ เื่องนี้เลยขอชิลๆ หน่อย นะคะ .. หวังว่าคงไม่ต้องได้ผัดมาม่าแจกรีดเดอร์นะคะ!!
-
:call: :mc4: ไหว้ จุัดประทัด ชาบูเจ้าพ่อ
กว่าจะเข้ามาเม้นต์ได้ เน็ตล่มไปแปดตลบ
ขอบูชาดีๆซักวันเถอะเจ้าพ่อ เอ้ย พี่บาสสสสสสส
-
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาแล้วๆๆๆๆ
"ให้พี่กล่อมมั้ยครับ"
บร้าๆๆๆ พี่บาสอ้ะ :-[
-
5555+
ยังดีนะ ได้ฉายาอย่างงี้แปลว่าตอนนั้นหลับต่อรึเปล่า? :m20:
-
อ๊าาาากกกกก
ต้องรีบมาบูชา เด่วเจ้าพ่อออกฤทธิ์ เิอิ๊กกก :3123:
คุณพี่บาสขรา เสียงหัวเราะนั้น
เป็นเอกลักษณ์นะคะพี่ขา
ใช่เลย เจ้าพ่อหัวเราะแบบนี้เลย
อ่านไป จิ้นไปตลอดเว มีความสุขจริงๆ
ปล.คุณ mumoo เชค pm ด้วยจ้า
-
:L1: :L1:
-
".. หวังว่าคงไม่ต้องได้ผัดมาม่าแจกรีดเดอร์นะคะ!!"
สาธุ๊ :call:
-
อ่านแล้วแอบสงสารจิ๊บ เหอๆ
พี่บาสหัวเราะอะไรขนาดน้านนน
-
o13 ไม่เอามาม่านะ ผมร่วงจนจะหัวล้านแล้ว
-
สั้นไปนะ
-
มันฝังใจไปแล้วว่าเอกเคยทำร้ายจิตใจจิ๊บ
เลยต้องใช้เวลาทำใจนานหน่อยกว่าจะอ่านภาคนี้ได้
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยพี่บาสสสสสสสสสสสสสสสสเค้าอยากได้อ่ะ ที่บ้านเค้ามีกันดั้มเยอะนะมาช่วยกันประกอบหน่อยสิคะ หุหุ
-
กร๊ากก เจ้าหญิงนิทรา :-[ :-[
ตอนแรกก็เริ่มด้วยความฮาเลยน่ะบาส
-
มีเจ้าหญิง แล้วก็ต้องมีเจ้าชาย
เจ้าหญิงกับเจ้าชายคงไม่กินมาม่ากันหรอกเนอะ :laugh:
จุดเริ่มต้นของคู่นี้นี่เอง
ท่าทางพี่บาสคงเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อนแน่ๆเลย
บวกไปอีก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
-
จะรอเจ้าชายมาจุมพิตเจ้าหญิงนิทรา
ให้ตื่นจาก.......?
-
พี่บาสน่ารักอ่ะ :impress2:
-
เข้ามารับเรื่องที่สี่ครับ
-
ทำไมพี่บาสช่างเป็นคนที่พูดเสียงดังฟังชัดเช่นนี้เนี้ย
อิอิ
อายแทนเอกเลยนะเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:o8: เจ้าหญิง :o8: พี่บาสจะฮาไปถึงไหน
อ่านตอนของจิ๊บมาได้สักพักก็ได้รู้ว่าคนสวยต้องคู่กับคนหล่อ คนสวย 2 คนมาอยู่ (เลส) ด้วยกันไม่ได้ ต้องหาคนดูแล :laugh:
ขอแชร์ภาพปลากรอบนะ รูปเก่า ๆ เอามาเล่าใหม่ รูปใหม่ ๆ ยังไม่ได้แสกน+ไม่ได้ตามเก็บ
เด็กแว่น (><) มีอีกรูปที่เป็น photoset แต่พี่ว่ารูปนี้น่ารักกว่า
(http://i224.photobucket.com/albums/dd16/Canon_D/Aiba%20Hiroki/c780.jpg)
อยากเอารูปเจ้าหญิงนิทรามาให้ดูจังแต่กลัวติดเรท (เขามาอวยโดยเฉพาะ)
เจ้าหญิงนิทรา (http://i224.photobucket.com/albums/dd16/Canon_D/Aiba%20Hiroki/hv28aiba032jl4.jpg)
Credit : ตัวเองส่วนรูปบนมาจากบล็อคน้อง :-[
ปล. โหลดนานหน่อยรูปใหญ่มากไม่ได้ลดขนาด
-
จากเท่าที่ได้ยินเพื่อนเล่าให้ฟังมา พี่ที่เป็นประธานเชียร์คนนี้ ชื่อว่า บาส เป็นคนดังของคณะเลยก็ว่าได้ และแน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องที่ชอบตะโกนเสียงดังเท่านั้น ด้วยอุปนิสัยที่เป็นมิตรเข้ากับคนง่ายและเป็นนักกิจกรรมตัวยงจึงไม่แปลกเลยที่จะเป็นที่รู้จักของใครต่อใคร....แต่สำหรับเอกแล้ว หากไม่ได้ไปบังเอิญได้ยินเพื่อนคุยกันล่ะก็คงไม่ได้ยินชื่อนี้เข้าหูเป็นแน่
++++++++++++++++++
ด้วยความที่เด็กปี 1 ต้องเรียนวิชาทั่วไป และวิชาพื้นฐานของคณะ พี่รหัสจึงเก็บหนังสือไว้ให้รุ่นน้อง .. สำหรับเอกก็เช่นกัน พี่รหัสของเอกก็ยกกล่องใส่หนังสือใบใหญ่มาให้ถึงหอพัก
" เป็นไงเรียนพอไหวไหม? .. เห็นเค้าเรียกเราว่าเจ้าหญิงตามพี่บาสกันหมด เป็นไงบ้างล่ะ? "
"แย่เลย เนี่ยใครๆก็พากันเรียกตาม...เนี่ยเพื่อนล้อจนไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน... เอ้อใช่แล้วพี่หนึ่ง..ไอ้วิชาเนี่ย ทำไงจะวาดได้ดีอ่ะ"ว่าพลางก็โชว์หนังสือเรียนให้รุ่นพี่ดู
" ดรอว์อิ้งเหรอ?.....ของยากวะด้วย พี่ไม่ถนัดว่ะ .. เอางี้ เดี๋ยวจะหาคนช่วยสอนให้ก็แล้วกัน ... แต่ไม่รู้ว่าจะฟรีรึเปล่านะเว๊ย "พี่รหัสบอกก่อนจะกดโทรศัพท์แล้วเดินเลี่ยงออกไปโทรศัพท์อีกทาง
เอกถอนหายใจเมื่อมองดูผลงานตัวเองที่อยู่บนโต๊ะ...
....โธ่เอ้ย ทำไมมันยากแบบนี้นะ....
หายไปไม่ถึงห้านาที พี่รหัสที่แสนดีก็กลับมา
" ได้ละ .. พี่คนนี้อย่างเก่งเลย เอวิชานี้แหละ เออ แล้วพี่เขาว่าจะสอนให้เราฟรีด้วย "
"จริงอ่ะ...โหยใจดีจริงๆ สอนฟรีไม่ใช่ว่าให้เปิดเหล้าอะไรแบบนั้นให้นะพี่ ผมไม่มีเงินไปทำแบบนั้นหรอก ..." ว่าพลางยังอุตส่าห์จินตนาการไปแง่ลบอีกจนได้
" ฮะ ฮะ ไม่หรอก .. พี่เขาอยากสอนเราจะตาย เอกดังออก .. ใช่ปะ เจ้าหญิง? "
"เจ้าหญิงไรอ่ะพี่บอกว่าไม่ใช่ไง..."ไม่พูดเปล่ามือเรียวตบเข้าดังป้าบที่หลังพี่รหัส
" เจ็บนะโว๊ย ! "
"อ่า โทษทีพี่เป็นไรป่ะ พอดีมือหนักไปหน่อย ก็บอกแล้วว่ามันเขินอ่ะ" เอกยิ้มแห้งๆ
" โห มือหนักเป็นบ้า " พี่รหัสผู้โชคร้ายลูบแขนตัวเอง นึกกลัวขึ้นมาเลย
"....ผมแค่ไม่ชอบ..." เอกทำปากขมุบขมิบ
"แล้วจะให้ผมไปเจอพี่เขาที่ไหนล่ะครับ...คือผมไม่ค่อยชอบออกไปไหนเสียด้วยซิ่ รบกวนพี่เขามาที่หอได้ไหมอ่ะ"
" เออ ดีๆ .. เข้าทาง เอ๊ย ไม่ใช่ .. เข้าท่าดีเหมือนกัน งั้นพี่นัดให้เลยนะ "
ท่าทางของพี่รหัสทำให้เอกต้องขมวดคิ้ว
"เมื่อกี่พี่ว่าไรนะ"
" ก็บอกว่า เข้าท่าดีไง .. โอเคๆ เดี๋ยวพี่จัดการให้ ไปละๆ "พูดจบก็ลุกขึ้นจากที่นั่งรองฟูกในห้องเรียบร้อยของน้องรหัส แล้วกดโทรศัพท์ไปด้วย ท่าทางดีใจราวกับถูกลอตเตอร์รี่ก็ไม่ปาน
"อะไรของเขา...งั้นกลับดีๆนะพี่ " เอกเดินไปส่งที่หน้าห้องอย่างงงๆ
"ขอบคุณครับ..."
" เรื่องเล็กว่ะ .. พี่สิต้องขอบใจเอก ไปล่ะนะ "
++++++++++++++++++
และแล้วก็ถึงวันที่เจ้าหญิงคนดังแห่งชั้นปีที่ 1 รอคอย .. อาจารย์สอนดรอว์อิ้งของเขาจะมาวันนี้ เด็กหนุ่มเก็บกวาดทำความสะอาดห้องตั้งแต่เช้า เก็บหนังสือเรียนที่เอาลงมาอ่านขึ้นไปไว้บนชั้น แถมยังซื้ออาหารแช่เข็งไว้อีกสองสามอย่าง น้ำอัดลมไวเลี้ยงแขกด้วย
--ก๊อกๆๆ--
"อ่ะ...พี่หนึ่งพาเพื่อนมาแล้วแน่เลย..." เอกคิดกับตัวเองก่อนเดินไปเปิดประตู
"พี่หนึ่ง....พาเพื่อน..........."แค่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อเห็นว่ามีใครยืนอยู่หน้าประตู
" ไง น้องเอก? " เจ้าของเสียงหัวเราะดังลั่นในห้องเชียร์ ต้นเหตุที่มาของความโด่งดังที่ไม่อยากจะได้ พี่บาส ประธานเชียร์ปีสาม ยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าประตู นำหน้า พี่รหัสของคนที่ถูกเรียก
" อ่า...เป็นพี่บาสนะ ที่พี่ติดต่อไว้ให้เอกน่ะ "พี่หนึ่งรีบบอกทันที
เจ้าของห้องมองหน้าพี่รหัสอย่างต้องการคำตอบ
"พี่หนึ่ง....."
คำตอบของหนึ่งคือการพยักหน้าแรงๆยืนยัน " ตามนั้นนะ.. "
"...ครับๆ "เอกทำหน้ามุ่ยก่อนจะถอยไปข้างหลัง
"งั้นเข้ามาเลยครับ..."ทั้งหน้าและน้ำเสียงไม่ได้พอใจเท่าไรนัก เด็กหนุ่มนึกโล่งอกที่วันนี้ เตรียมใส่แว่นปลอมๆเอาไว้
" โหหหหห .. ห้องดูดีนี่เรา ถึงว่าไม่ค่อยเจอข้างนอกเท่าไหร่เลย หาตัวก็ยาก เจอก็ดันใส่แว่นอีก "
พี่บาสคนดังของคณะมองไปรอบๆห้อง ชมห้องเขายังไม่พอยังบ่นเจ้าของห้องได้อีก
"ผมมีปัญหาเรื่องสายตาครับ...ยังไงพี่กับพี่หนึ่งนั่งก่อนแล้วกัน เดี๋ยวผมไปเอาน้ำเอาอะไรมาก่อนแล้วค่อยเริ่มติวกันก็ได้ครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางชี้ไปยังโต๊ะหนังสือ กับโต๊ะญี่ปุ่นที่เอามากางไว้กลางห้อง
กระดาษปรู๊ฟถูกตัดมาได้ขนาดA3 ถูกวางลงตรงหน้าเอกปึกใหญ่ ตามมาด้วยแลคเชอร์กับหนังสือที่เกี่ยวข้องที่บาสเอามาจากบ้าน
" เอก .. นี่พี่ให้ "
"........ จะดีเหรอครับ พี่ไม่เก็บไว้ให้หลานรหัสเหรอครับ" เอกว่าพลางพลิกหนังสือดูชื่อเขาก็อยากอ่านจริงๆ พลางขยับแว่นตาที่ใส่อยู่เล็กน้อย
" ถ่ายไว้ให้มันแล้ว .. ไม่ต้องห่วง เล่มจริง พี่เก็บไว้ให้เอกดีกว่า "บาสยิ้มร่า เมื่อเห็นอีกฝ่ายสนใจของที่เขาเอามาล่อ ดวงตาคมที่ฉายรอยยิ้มอยู่ในตาแทบจะตลอดนั้นมองใบหน้าเรียวของอีกฝ่ายที่กำลังสนใจกับของที่เขาเอามา
.. ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ แต่น้องคนนี้เหมือนเจ้าหญิงจริงๆนั่นแหละ .. จะมาหาว่าเขาผิดคนเดียวได้ที่ไหนกัน
คำพูดตรงๆแบบนั้นทำให้เอกต้องหันไปมองหน้าพี่รหัสอย่างช่วยไม่ได้ สายตาใต้กรอบแว่นนั้นทำเอาพี่รหัสหน้าซีด
"เกรงใจน่ะครับ... ความจริง พี่ให้ผมเอาไปถ่ายเอกสารก็พอ" เด็กหนุ่มวางหนังสือลง ก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะญี่ปุ่น ขนาดมันเล็กเกินกว่าจะฝึกเขียน
"เอาไงดีล่ะ ทฤษฏีก่อนค่อยปฏิบัติ?"
" ก็..อ่านมาหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? "บาสสวนทันควันพร้อมรอยยิ้มเหมือนเดิม คำถามนั้นเหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้ว ว่าเอกเป็นคนแบบไหน
เอกทำหน้ามุ่ยอีกรอบ เหมือนหมดอารมณ์จะเถียงต่อ
"งั้นก็สอนมาเลยนะครับ...แล้วพี่หนึ่งล่ะ..." ว่าพลางก็หันไปหาพี่รหัส
" มึงมีนัดไม่ใช่เหรอ? "
บาสหันไปถามรุ่นน้องที่มีบุญคุณอะไรกันอยู่เนืองๆ คนนี้ รอยยิ้มนั้นทำให้รู้ได้ทันทีว่า ต้องเล่นตามน้ำแล้ว
" อ่า..ใช่ครับพี่ .. เอก พี่มีนัดว่ะ ต้องไปแล้ว ลาล่ะครับพี่บาส " ว่าแล้วก็ลุกขึ้นพนมมือไหว้แล้วออกจากห้องของน้องรหัสตนเองไปอย่างรวดเร็ว
"อ้าวเอ้ย พี่หนึ่ง ไปแล้วเหรอ....." เจ้าของห้องวิ่งตามไปส่งแทบไม่ทัน อันที่จริงเขารู้สึกแปลกๆ กับคนที่อาสาจะมาติวให้นี่มากกว่า ก่อนจะทำให้ดีสู้เสื้อ ตีหน้าตาย ปลายนิ้วเรียวขยับแว่นกรอบเงินเล็กน้อย ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม
"งั้นมาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ"เอกพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆเชิงเร่งรัด ด้วยคิดว่าอยากให้เสร็จ เพราะอย่างไรเสียเขาก็แค่อยากจะเก่งขึ้นเท่านั้น
" ปกติเอกใช้ดินสออะไรน่ะ? "บาสทำท่าอยากรู้อยากเห็นไปเสียหมด ในตอนนี้เขาก็อยู่สองต่อสองกับเด็กคนนี้แล้ว ที่จริงก็เริ่มสนใจมาตั้งแต่ในห้องเชียร์แล้วนั่นแหละ แต่ตามหาตัวยากเหลือเกิน
ทั้งที่ๆ
... สวยขนาดนี้แท้ๆ..
ผมสีน้ำตาลออกแดงนิดๆ ตัดกับผิวขาวๆ ทรงผมแบบนักร้องเกาหลีตามสมัยนิยม ซึ่งเขาว่ามันดูเข้ากับผิวขาวๆแบบนี้มากเลยทีเดียว เด่นมาตั้งแต่ในห้องเชียร์ขนาดนี้แล้ว
"อันนี้น่ะครับ.. สี่บี" เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
" โอเค .. งั้นลองลากเส้นตรงซิ "
เอกทำตาม มือเรียวจับดินสอพลางลาดเส้นตรง ท่าทางจริงจังตั้งใจ ดวงตาคู่สวยภายใต้แว่นจับจ้องที่แผ่นกระดาษ
" แล้วตรงไหม? "
บาสถาม โดยที่ไม่ละสายตาจากใบหน้าสวยๆของนักเรียน
"ก็...ตรงนี่ครับ" ถึงตาจะเห็นว่ามันเอียงอยู่นิดๆก็ตามที
" ไม่ตรงอะ.. " ใบหน้าคมส่ายหน้าไปมา ทั้งๆที่ไม่ได้หยิบกระดาษขึ้นมาดู เขาหยิบกระดาษเปล่าขึ้นมาใบหนึ่ง วางบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบดินสอ EE จากกระปุกของเอกขึ้นมาด้ามหนึ่ง มือกว้างหากแต่ปลายนิ้วเรียวสวย จับตรงกลางค่อนข้างต่ำทำมุมเกือบเก้าสิบองศาแล้วลากเส้นลงมาตรงๆ
" ตรงไหม? "
"ก็.....ตรงครับ" เอกรับคำเบาๆ ดวงตาเหลือบมองคนที่อยู่ไม่ห่างออกไปไม่เท่าไร ใบหน้าอาจเรียกไม่ได้ว่าคมเข้ม แต่ดูเหมาะสมกับรอยยิ้มกว้างไม่น้อย
.....ยิ้มบ่อยจนปากจะฉีกแล้วมั้ง.....
" แค่ลากเส้นตรง ก็อย่าเกร็งนะครับ .. เอางี้ พี่ให้เอกฝึกลากเส้นตรงไปก่อน ถ้าพี่โอเคแล้วเราค่อยไปที่วงกลมกันต่อ "ชายหนุ่มยิ้มกว้างอีกครั้ง เขาชอบจริงๆที่อีกฝ่ายว่าง่ายๆแบบนี้
"ก็ถ้านี่ผมลากไม่ตรงซักที ก็จะไม่ได้ไปไหนกันซักทีใช่ไหมครับ" เอกหันไปมองหน้าอีกฝ่ายๆอยู่ๆก็มีการบ้านมาถ่วงเวลาแบบนี้ทำเอาเด็กหนุ่มมุ่ยหน้า
" เอกครับ .. พี่มาสอนให้เอกตัวต่อตัวแบบนี้ พี่ก็อยากให้น้องได้Aนะครับ " ชายหนุ่มยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม
" แต่ถ้าเอกยังทำเรื่องแค่นี้ไม่ได้ ต่อให้พี่ข้ามไปสอนเราเรื่องอื่น เอกก็คงไม่ได้ A หรอกนะครับ .... เข้าใจไหม? " บาสทิ้งระยะในประโยคสุดท้ายเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างอีกรอบ
คำพูดนั้นเหมือนจะยียวน เอกสูดลมหายใจเข้าลึก ...ใช่แล้วเขาไม่ชอบรุ่นพี่คนนี้เข้าให้
"ครับ..จนกว่าพี่จะบอกว่าพอซิ่นะครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางเริ่มหัดลากเส้นตรงตามที่อีกฝ่ายว่า มือเรียวขีดไปเรื่อย เส้นตรงนั้นก็เริ่มจะตรงขึ้นเรื่อยๆ
" ตรงรึยัง? "บาสประเมินได้จากรอยยิ้มน้อยๆ ชวนมองที่ริมฝีปากอิ่มๆของคนตรงหน้า แต่ก็ยังถามออกไป วิชานี้อยู่ที่ความมั่นใจของผู้เรียนมากกว่าการประเมินของผู้สอน ดังนั้น ถ้าเอกมั่นใจกับการขีดเส้นของตนเองก็จะทำให้วาดออกมาได้ดีแน่ๆ
"ครับ...ผมว่าตรงแล้ว" คำตอบที่ตอบกลับมานั้นค่อนข้างมั่นใจเลยทีเดียว
" แต่พี่ว่า... "
คิ้วเรียวขมวดเล็กๆก่อนจะล้วงอะไรออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันเป็นที่หนีบผมสีฟ้าใสๆอันเล็ก ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ก่อนจะรวมผมหน้าที่ปรกหน้าปรกตาตลอดเวลาขึ้นขึ้นแล้วใช้มันหนีบเป็นจุกอยู่ตรงกลาง
" แบบนี้น่ารักกว่า .. " บาสยิ้มให้กับผลงานของตนเอง
"เฮ้ย...อะไรเนี่ย..." เอกโวยวาย ก่อนจะดึงที่หนีบผมของอีกฝ่ายออก
"พี่เล่นอะไรเนี่ย..." ใบหน้าสวยนั้นมีสีสันขึ้นมาเล็กน้อย
...ทำบ้าอะไรเนี่ย....
" ก็ผมมันแยงตา .. แบบนี้จะไปวาดรูปได้ไง? " เหตุผลง่ายๆของบาสทำเอาเอกเถียงไม่ออกเลย
" แล้วก็แว่นเลนส์เปล่าแบบนั้น เลิกใส่เถอะ.. เดี๋ยวได้สายตาเสียขึ้นมาจริงๆ ฮะ ฮะ "
เมื่อเจออีกฝ่ายทักเรื่องแว่นขึ้นมาเด็กหนุ่มถึงกับหน้าแดงก่ำพลางเม้มริมฝีปาก เขาสูดหายใจเข้าลึก
"ผมชอบนี่...แล้วก็ อันที่จริงผมว่ามันเป็นความผิดพี่นั่นล่ะ...ไม่ได้ว่านะ แต่เรื่องจริง"เด็กหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์ซักเท่าไร ก่อนจะหันไปอีกทาง
"เพราะพี่นั่นล่ะ...เลยได้ชื่อเจ้าหญิงอะไรนี่มา..."
" เอกก็สวยเหมือนเจ้าหญิงจริงๆนี่นา " บาสนั่งเท้าคางมองอีกฝ่าย
" สวย..หยิ่ง..ลึกลับ ..อยากจีบก็ต้องมาที่หอ ใช่ไหมล่ะ? "ดวงตาที่มีแต่รอบยิ้มนั้นจ้องอีกฝ่ายนิ่ง แล้วยิ้มกว้างอีกแล้ว
"พี่พูดอะไร...บ...บ้ารึเปล่า" มองจากสายตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายท่าขะเอาจริง เอกหันไปมองอีกทาง ผมที่ตกลงมาปรกหน้าเหมือนจะช่วยบังใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองเอาไว้ได้ดี
"เป็นเกย์รึไงเล่ามาพูดแบบนี้... "
" เรื่องนั้นไม่เห็นเกี่ยวเลยนี่ "ถึงจะถูกว่าแบบนั้น บาสก็ยังคงยิ้ม
" ตอนนี้ลองเก็บผม แล้วลากเส้นดูก่อนละกัน .. นะ "ริมฝีปากได้รูปยิ้ม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหน้าแดงเพราะคำพูดของตัวเอง แล้วยังมาทำปากเข็งอีก
...ซึนว่ะ..
เอกยอมรับได้อย่างไม่มีข้อกังขาว่า คนตรงหน้านั้นหน้าตาดี แม้จะไม่ได้คมเข้มเหมือนอย่างกับดาราหนัง คิ้วไม่ได้ดกหนาอย่างที่ใครๆเขาชอบกัน แต่รอยยิ้มกับแววตานั้นดูดีอย่างปฏิเสธไม่ได้ ดูเชื้อเชิญอย่างเป็นมิตรตลอดที่สบตา แต่เมื่อยังเห็นอีกฝ่ายมองมาเอกก็รวบผมขึ้นพลางใช้ที่หนีบผมนั้นหนีบในแนวทางที่ เมื่อหันไปมองกระจกแล้วตัวเองยังพอดูดีอยู่บ้าง
"แค่นี้ก็พอแล้วใช่ไหมครับ.... ทำไมพกของแบบนี้มาด้วยก็ไม่รู้...." เอกบ่นพึมพำ ก่อนจะลงมือลากเส้นต่อทำท่าไม่สนใจอีกฝ่ายต่อไป
บาสหัวเราะในลำคอเบาๆ .. เขาชักจะชอบแล้วล่ะสิ เวลาอยู่กับเด็กคนนี้ ...
ชายหนุ่มหยิบกระดาษที่เตรียมมาแผ่นหนึ่งวางทับกับหนังสือเล่มหนึ่ง แล้วหยิบดินสอไม้ในกระปุกขึ้นมา เขานั่งชันเข่าเล็กน้อยก่อนจะเริ่มลากเส้นเป็นรูปร่าง ....ของคนตรงหน้า...
++++++++++++
ลากเส้นอยู่นานก็ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะได้ยินเสียงบอกว่า พอแล้ว ดีแล้ว โอเคแล้วจากคนมาติว เอกหมุนเก้าอี้กลับไปมองคนที่ควรจะนั่งอยู่ข้างๆ
"พี่...ผมลากเส้นมานานแล้วนะ"
" ขยับทำไมเนี่ย...ยังไม่เสร็จเลย " บาสขมวดคิ้วเล็กๆ แล้วเงยหน้าจากรูปตรงหน้า
"อะไรยังไม่เสร็จ?..." เอกขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะขยับตัวเข้าไปหา "พี่ทำอะไรอ่ะ"
" วาดรูปสวยๆ "ชายหนุ่มชูรูปที่ตัวเองวาดให้อีกฝ่ายดูหน้าตาเฉย
รูปที่อยู่บนหน้ากระดาษสีขาวนั่นเป็นวันรูปการ์ตูนของคนที่เอากิ๊บหนีบผมเป็นจุกเป๋ไปทางกำลัง ทำหน้ามุ่ยๆขีดเขียนอะไรบางอย่าง ลายเส้นอาจไม่ได้สวยงามเหมือนนักวาดการ์ตูนแต่ก็ก็รู้ว่า วาดใครอยู่
ดวงตาคู่สวยภายใต้กรอบแว่นตาปลอมๆของเอก มองหน้าของคนวาดที่ยิ้มระรื่นกับกระดาษนั่นอย่างไม่พอใจเท่าไร
"ถ้าจะวาดรูปเดี๋ยวผมไปหาคนติวคนใหม่ก็ได้นะครับ.... "
" ก็แล้วแต่นะ .. แต่คนอื่น เค้ารับรองเรื่องเกรดให้เราไม่ได้หรอกนะ เพราะ...ที่จริง พี่ติวมันหมดทั้งชั้นปีน่ะแหละ.. "
ประธานเชียร์ยักไหล่ แล้วยิ้มให้อีกครั้ง เห็นแบบนี้แล้วก็ทำให้เข้าใจได้ไม่ยาก ว่าทำไม ท่าทางบวมๆแบบนี้ถึงเป็นประธานเชียร์ได้ เพราะทั้งๆที่ไม่ได้ดุอะไร แต่คำพูดคำจาก็ไม่เคยยอมใครเลย
ได้ยินแบบนั้นเอกทำหน้านิ่ง ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีเงินของตัวเองนิ่งเฉย เด็กหนุ่มหันไปหยิบกระดาษที่วาดเส้นของตัวเองมายื่นให้กับอีกฝ่าย
"ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยบอกผมทีนะครับว่ามันใช้ได้หรือยัง ถ้าใช้ไม่ได้ก็บอกให้ผมทำใหม่ หรือถ้าใช้ได้แล้วก็ช่วยบอกด้วยว่าโอเคแล้ว จะได้หัดทำอย่างอื่นต่อไป... เดี๋ยวเกิดผมเกรดตกขึ้นมาจะกลายเป็นข้อเสียได้ว่าประธานเชียร์ติวแล้วไม่ได้เอ ....เพราะมัวแต่นั่งวาดรูปอะไรก็ไม่รู้เล่น"
" ใจเย็นดี่..ไม่เห็นต้องโมโหเลยอะ .. จะเรียนศิลปะต้องอารมณ์ดีๆน้า~~ "
"ผมเรียนวิศวะ"เอกตอบกลับน้ำเสีย ชาดำเย็น
บาสหัวเราะกับอาหารของคนตรงหน้าแล้วหยิบการะดาษลากเส้นตรงของอีกฝ่ายขึ้นมาดู
" แรกๆ..ก็ตรงอยู่หรอก.. แต่เห็นไหม..นี่เริ่มเซ็ง..เบี้ยวนิดหน่อย พอเริ่มโมโห เส้นสั่นอย่างกับมาม่า... ใจไม่นิ่ง มือมันก็ไม่นิ่งเอาน้า...แล้วเมื่อไหร่จะได้ไปวงกลมน้า??? "
บาสวางกระดาษแผ่นนั้นลงกับโต๊ะ ก่อนจะยื่นแผ่นใหม่ให้
" ไปทำมาใหม่ปะ...เอาให้ตรงทุกเส้นนะครับ โอเค้? "
เอกคว้ากระดาษแผ่นใหม่มา ท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไรกับท่าทีเริงร่าผิดมนุษย์ของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มบ่นพึมพำในลำคอเบาๆ ก่อนจะเริ่มต้นลากเส้นตรงใหม่เป็นครั้งที่ร้อยแปด
++++++++++++
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/2.jpg)
-
แกล้งกันแบบนี้มีเคืองนะ
-
o13 เยี่ยมมากน้องเอก "ผมเรียนวิศวะ" โคไรท์ ชอบประโยคนี้อย่างแร๊ง :laugh:
เพราะเคยมีคนมาบอกให้ทำตัวมีเหตุผล
โคไรท์ก็เลยตอบกลับไปว่า "ก็ฉันเด็กมนุษฯ!”
อ๊ะ ไรท์เตอร์อวยเจ้าพ่อ.... :call: ชาบูๆหนึ่งทีก่อนจาก ...
-
:impress2:
+1 ทั้งสองคน
-
แกล้งน้องอ่า
ชอบผุจายลั้ลลา อิอิ
-
น่ารักเนอะ
-
:L1:
-
ชอบบาสตอนนี้จัง
ถึงจะจีบ แต่ก็จีบอย่างมีภูมิ สอนน้องไปด้วยในตัว
เอกใจนิ่งๆหน่อย ไม่งั้นแพ้ทางพี่บาสแน่ๆ
บวกอีกคนละ 1 แต้มจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ
-
ขอบคุณจ้า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดพี่บาสกวนสามโลก
ตามหาเจ้าหญิงเจอแล้ว
อย่าปล่อยไปน้า
-
พี่รหัสได้ค่าจ้างเท่าไหร่เนี้ย :laugh: ขายน้องกินซะงั้น
เข้ามาอวยเจ้าหญิงเหมือนเดิม :-[
-
-บาสจะจีบเด็ก ก็ต้องอดทนกับความขี้งอนแระ
แล้วก็ไอ้มาดกวนๆเนี่ย ดูเจ้าหญิงเค้าไม่สบอารมณ์เท่าไรนะ
-
พี่บาสแกล้งเด็กน่ะ
เดี๋ยวเด็กมันก็เกลียดขี้หน้าเอาหรอกน่ะ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ว้าววววววว
-
หึ หึ หึ
-
กร๊ากก เจ้าพ่อเก่งเว่้อร์ๆ
จีบแบบมีสาระ (เหรออออ) 55+
บูชากันสุดติ่งต่อไป
-
หลังจากนั้น บาสก็มาติวให้เอกอาทิตย์ละสองวันคือวันอังคารกับวันอาทิตย์ โดยชายหนุ่มรุ่นพี่ก็เริ่มทำอะไรแปลกๆ ระหว่างที่สอน รวมถึงการบ้านง่ายๆราวกับให้เด็กอนุบาลทำเสียแบบนั้น
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ บาสนัดว่าจะเข้ามาติวตั้งแต่เช้า นี่ก็ได้เวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้วมือแกร่ง รีบคว้ารีโมทโทรทัศน์กดเปิดทันที
" เฮ้ย เอก เจ็ดโมงครึ่งรึยัง?! " แทนที่คนติวจะสนใจคำเรียกร้องของลูกศิษย์ แต่กลับรีบดูนาฬิกาข้อมือแทน
เอกที่ยังไม่ทันจะได้ เอ่ยอะไรได้แต่มองคนที่เพิ่งมาถึงห้องวิ่งทักๆไปหน้าทีวี เขายังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยด้วยซ้ำ
.....เช้าไปป่ะ.....
ทันใดเสียงโทรทัศน์ก็ดังขึ้น.....
"แก...ไอ้อุระทารอส...เจ้าเต่าลามก อย่าอยู่เลยแก" เสียงดุดันของตัวประหลาดสีแดงคำรามลั่นก่อนจะกระโดดเข้าชาร์จใส่ตัวประหลาดสีฟ้า
" ตีกันเลยๆ เย้ๆ " ตามมาด้วยเสียงเชียร์ของเจ้าตัวประลาดสีม่วง
ก่อนจะตามมาด้วยเสียงตบดังป๊าบ สามป้าบเข้าที่หัวกระโหลดรูปทรงประหลาดของเจ้าตัวประหลาดทั้งสาม เด็กสาวมาดนางพญายกรองเท้าส้นสูงเหยียบพลางขยี้ลงบนเจ้าตัวประหลาดที่โดนตบจนคว่ำ
"พวกนาย....จากนี้ห้ามแปลงร่างเป็นเดนโออีก ไม่งั้นแม่ตบคว่ำ"
แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ก็มีเสียงวุ่นวายเกิดขึ้นท่ามกลางบ้านเมืองที่อยู่ในจอทีวี ตัวประหลาดท่าทางเป็นตัวร้ายกำลังอาละวาดวุ่นวาย
เด็กหนุ่มหน้าตาเจื่อนเจี๋ยมเจี้ยม แต่ดูจะโดดเด่นที่สุดในเรื่องจึงคว้าเข็มขัดเข้ามาคาดเอว
เอกยืนมองดูหน้าจอนั้นอย่างงงๆ
.....อย่าบอกนะว่า......
ชายหนุ่มตัวสูง...ประธานเชียร์ปี 3 ลุกขึ้นพรวดพราด ก่อนจะจับที่เข็มขัดตนเอง
" เฮ็นชิน!! "
(แปลงร่าง!)
มือของประธานเชียร์วาดเป็นวง ท่าทางเดียวกับในจอทีวี แต่จะต่างก็ตรงที่ไอ้พระเอกในจอทีวีมันแปลงร่างเป็น.....
"คะเม็นไรเดอร์ ....เด็นโอ"
แต่คนที่อยู่หน้าจอ ดูยังไงก็ยังเป็น.....
......ผู้ชายรั่วๆ ที่ดันเป็นประธานเชียร์คณะวิศวะฯ แถมยัง หน้าตาดี และ ชื่อดังอีกต่างหาก......
"พี่ทำอะไรน่ะ "เอกเอียงคอด้วยรู้สึกหนักๆหัวเหมือนถูกเอาอะไรทุบเข้าอย่างใจที่สมองซีกทีใช้รับรู้ความเป็นเหตุเป็นผล
" ฮ่า ฮ่า แปลงร่างไง! "
คำตอบเด่นชัดด้วยเสียงอันดัง บาสยังคงยืนลุ้นการต่อสู้ของเดนโอที่หน้าจอ ไม่ยอมห่าง แถมยังส่งเสียงเชียร์ซะอีก
"........"เอกมองท่าทางแบบเด็กๆของอีกฝ่ายนิ่ง
"งั้นพี่ดูไป ผมไปอาบน้ำก่อน" เด็กหนุ่มว่าพลางคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ปากก็ยังบ่นไม่เลิก
"ไม่อยากจะเชื่อเลยให้อะไรแบบนี้มาติวได้ไงเนี่ย"
+++++++++++++++++++
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงเอกเดินกลับออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียว เส้นผมสีน้ำตาลเปียกน้ำลู่ลงมา
ดวงตากึ่งจะเรียวเล็กของเด็กหนุ่มมีหยาดน้ำเกาะพราวที่ขนตา มือเรียวเช็ดมันออกพลางหันไปมองยังเห็นอีกฝ่ายนั่งร้องเพลงการ์ตูนอยู่หน้าทีวี จึงเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าที่อยู่ไม่ห่างจากทีวีนัก
เพราะว่าไม่ได้สนใจ จึงไม่เห็นว่าหนุ่มรุ่นพี่ที่ยังคงร้องเพลงการ์ตูนเรื่องนั้นอยู่ กำลังมองร่างสูงเพรียวที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันเบื้องล่างอยู่
แผ่นหลังขาวเนียน ตัดกับเส้นผมสีน้ำตาลออกแดงเล็กๆของอีกฝ่าย
.. น่ากินชะมัด..
ส่วนแขนแบบนั้น ..ก็มีกล้ามเนื้อแบบพองาม ออกจะผอมไปเสียด้วยซ้ำ .. แต่ก็เผลอตีเขาได้บ่อยๆเวลาโดนแหย่ ...เจ็บอยู่เหมือนกัน..
...แต่ก็ชอบในสัมผัสนั้น^^...
เมื่อรู้สึกได้ว่ามีรัศมีสายตาของ "อะไรบางอย่าง" กำลังมองมา เอกจึงหันกลับไปมองหน้าของอีกฝ่ายทันควัน
"ไม่ร้องแล้วเหรอครับ...การ์ตูนน่ะ "
แต่พอสบตาเข้าให้จริง เอกก็ต้องรีบหลบสายตานั้น บาสจ้องเขาเหมือนจะกินเข้าไปยังไงยังงั้น
"พี่ไม่เตรียมตัวสอนล่ะ..."
" ขอมองวิวดีๆตอนเช้าก่อนซิ..อุตส่าห์มาไกลตั้งลาดพร้าว " ชายหนุ่มยังคงมองอีกฝ่ายนิ่ง แม้น้ำเสียงจะล้อเล่นก็ตาม
"วิวก็หันไปมองนอกหน้าต่างโน่น... "เอกว่าพลางหยิบกางเกงวอร์มมาใส่ โชคดีที่ใส่กางเกงในออกมาจากในห้องน้ำแล้วไม่งั้น คงได้มีวิวอื่นๆมาให้ได้ดูอีกกระมัง
" ในห้องก็มี~ "
"เลิกแหย่ผมแล้วตั้งใจสอนให้มันได้เอ สมราคาคุยเถอะครับ" เด็กหนุ่มว่าพลางเดินไปเอาแว่นตาปลอมๆของตัวเองมาใส่
" ไม่เอาน่า..เอก อย่าใส่แว่นเลยน่า พี่ไม่อยากเห็นเราสายตาเสียไปจริงๆหรอกนะ "บาสถอนหายใจ
" พี่รู้ว่าตาเราไม่ได้เสียซักหน่อย ไม่เห็นต้องใส่แว่นต่อหน้าพี่เลย "
... บังหน้าสวยๆกันหมดพอดี..
"...ผมจะเลิกใส่ถ้าพี่เลิกหยอกมุกบ้าๆกับผม... " เอกหันไปยื่นข้อเสนอ
"ทำไม่ได้?" ริมฝีปากของเด็กหนุ่มยิ้ม
"เพราะพี่น่ะ บ้าเข้าขั้นเลยรู้รึเปล่าเนี่ย...ให้ตาย ไม่รู้เป็นประธานเชียร์ได้ไง..." เอกบ่นไปเรื่อย
" ฮ่า ฮ่า .. อยากรู้รึเปล่าล่ะ? "
บาสเอาการบ้านของอีกฝ่ายยื่นกลับคืนให้ไป หลังจากตรวจไปด้วย ดูเดนโอไปด้วยเมื่อครู่
" เก่งมาก ให้สามดาวเลย "
ที่กระดาษปรู๊ฟมีปากกาแดงเช็คถูก ก่อนจะวาด ดาวให้สามดวง เหมือนเป็นรางวัลเด็กอนุบาล
"ผมไม่ใช่เด็กนะ ! " เมื่อเห็นผลงานของตัวเองเจอให้ดาวสามดวงแบบนั้นเอกถึงกับเถียงเสียงดัง
".....พี่....ไอ้พี่...บ้าเอ้ย" จะด่าก็ไม่รู้จะด่าอีกฝ่ายยังไงเมื่อหันไปก็เจอหน้ายิ้มๆแบบนั้นทุกที เอกหันมองไปอีกทาง
"ก็...รีบๆสอนได้แล้ว.. เสียเวลา"
+++++++++++++++++++
วันพฤหัส ตอนบ่ายเป็นช่วงเวลาที่ตกลงกันไว้แล้วว่าว่างด้วยกันทั้งคู่ บาสจึงขันอาสามาติวให้เอกเหมือนอย่างทุกที
ชายหนุ่มมาพร้อมกับถุงขนมและผลไม้แทบทุกครั้งด้วยเหตุผลที่ว่าซื้อมากินด้วยกัน แต่ตัวเองก็ไม่ค่อยกินเท่าไหร่กลับบังคับให้เอกกินเยอะๆเสียมากกว่า
" ฝรั่งนี่ดีนะ .. ไฟเบอร์เยอะ ถ่ายท้อง.. "
เขาเทผลไม้ใส่จานในห้องของเด็กหนุ่มราวกับเป็นห้องของตัวเอง แล้วเอามาวางบนโต๊ะ ก่อนจะถามหางานที่สั่งไป
" การบ้านเสร็จยัง "
"เสร็จแล้วครับ..."ว่าพลางก็ส่งผลงานวาดรูปทรง กับ อีกชิ้นที่เริ่มวาดเป็นรูปแบบคล้ายๆแปลนให้กับอีกฝ่าย
"ซื้อมาทำไมเยอะแยะ..ใครจะกินหมด พี่บาสไม่ต้องมาทำตัวเป็นป๋าแถวนี้ก็ได้นะ" ถึงปากจะบ่นไปแบบนั้นแต่ตัวเองก็เผลอกินฝรั่งเขาไปอยู่หลายรอบเหมือนกัน
" กินสองคนเดี๋ยวก็หมด..แล้วใครป๋ากัน เราเป็นเด็กป๋าบาสเรอะ? ฮ่า ฮ่า "
พูดอะไรมา บาสก็ตอบกลับไปได้ตลอด แถมหลายครั้งก็ตอบกลับไปจนเข้าตัวเอกได้เต็มๆอีก
" อันนี้ทำได้ดีนะ เทียบกับการลงเส้นครั้งแรก " ว่าแล้วก็ใช้ปากกาแดงเช็คที่ผลงานของอีกฝ่ายก่อนจะวาดดาวให้ไปสามดวง ดวงตาสีเข้มมองผลงานอีกชิ้นที่ถือว่าข้ามขั้นพื้นฐานอย่างเส้นและรูปทรงไปแล้วนิ่ง ริมฝีปากได้รูปทำท่าจะเอ่ยอะไรออกมากับผลงานตรงหน้า แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร
...สวยในซอย สวยในซอย สวยที่สุด.....
เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งไว้เฉพาะก็ดังขึ้น บาสรีบรับโทรศัพท์ทันที
"สาดดดด มึงอยู่ไหน จะบ่ายสองแล้วนะเว้ยยยยยย " เสียงดังลั่นสะท้อนเข้าแก้วหูของบาสทันทีที่รับสาย
" กูอยู่หอน้องเจ้าหญิงเนี่ย .. มีไรวะ? " เสียงที่ดังเข้ามาทำเอายกโทรศัพท์ออกจากหูไม่ทัน ชายหนุ่มตอบกลับปลายสายไปทันที ลืมไปว่ากำลังพูดถึงคนตรงหน้าด้วยชื่อที่ห้ามพูดต่อหน้า
มือของเอกกระแทกลงบนโต๊ะดังปัง เมื่อได้ยินชื่อที่ห้ามเอ่ย
"ไสหัวมึงกลับมาคณะเดี๋ยวนี้เลย เอาเครื่องคิดเลขมาด้วย วันนี้ อาจารย์มีเมคอัพจำไม่ได้รึไง... สาดดดดด" เสียงกร่นด่ายังดังไม่หยุด
" เฮ้ย จริงดิ .. เออ บอกอาจารย์ว่ากูท้องเสียอะไรก็ได้ จะไปเดี๋ยวนี้! "พุดจบก็กดโทรศัพท์แล้วเอาใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ พร้อมเก็บกระเป๋าอย่างเร่งรีบ
" เอก พี่ยืมเครื่องคิดเลขหน่อย! "
"หา!?" เอกอุทานลั่นเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็รีบเก็บของแถมยังอยู่ๆยังหันมายืมของอีกต่างหาก เด็กหนุ่มก็หันไปเปิดลิ้นชักหยิบเครื่องคิดเลขของตัวเองออกมายื่นให้กับอีกฝ่ายอย่างงงๆ
บาสดึงเอาเครื่องคิดเลขในมืออีกฝ่ายแล้ววิ่งออกจากห้องของเด็กหนุ่มไปทันที พร้อมกับกระเป๋าและอื่นๆ
เอกได้แต่มองตามหลังกว้างของคนที่อยู่ๆก็พรวดพราดออกไปอย่างงงๆ
"อะไรวะ...จะไปไหนของเขาล่ะนั่น...."
+++++++++++++++++++
รีดเดอร์คะ ..เริ่มจะเข้าเฉพาะกลุ่มละ ต้องให้รีดเดอรืเห็นภาพซักหน่อย เกี่ยวกับคะเม็นไรเดอร์ที่พี่บาสอุตส่าห์มาดูที่ห้องเอกจนน้องอึ้งไปแล้ว Kamen Rider Den-O ค่ะ .. โปรดสังเกตคนหน้าคุ้นๆที่แปลงร่างอยู่นั่นน่ะ (อิมเมจเจ้าน้อยไงค้า :-[ )
http://www.youtube.com/v/1ChtnkEQ3DY?fs=1&hl=en_US&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b
-
:z13:
พี่บาสรั่วได้ใจมาก
-
พี่บาสเอ๋อมั่กๆ :jul3:
-
พวกรั่วๆนี้เค้าว่าหื่นจริงไหมคะพี่บาส
-
พี่บาสแกนี่ก็นะ มีการแปลงร่างไปพร้อมกับทีวีได้อีก
น้องเอกตั้งสติหน่อย ไม่งั้นอาจได้แปลงร่างไปด้วยกัน :laugh:
สงสัยพี่บาสจะใช้ความรั่วเข้าแทรกซึมหัวใจน้องเอก
พร้อมกับการติวหนังสือ
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
-
แอร๊ยยยพี่บาสน่ารักอ่ะ
อารมณ์ดี ดูการ์ตูน เล่นแปลงร่าง
จะสเปคเจ้าหญิงเค้ามั้ยนะ 555+
ว่าแต่งานนี้ขอให้เจ้าหญิงเก็ทเอนะจ๊ะ
ตัวพ่อมาติวให้ทั้งที ซ้ำยังการันตีซะ
-
อ่านไปขำไป
-
อิพี่บาสนี่ออกแนวเอ๋อๆๆฮาๆๆน่ะเนี่ย
แล้วแบบนี้เอกจะไว้ใจได้ไงกัน
-
โคไรท์มาบูชาเจ้าพ่อไม่ทัน :call:
พีี่บาส จะเฮนชิน \(^O^\)=>\(^O^)/=>(/^O^)/เป็นตัวอะไรคะ
โอตะคุแมน?
อ๊าย ขอกรี้ดคลิปที่แปะด้วย โมโม.... โมโม เท่ห์ที่สุดๆ โมโม :o8:
ดูท่าแบบนี้จะต้องเอาคลิปอีกสามตัวมาอวยด้วย เพราะพี่บาสเขาคงไม่เฮนชินแค่ตัวเดีย กร๊ากกก :laugh:
-
อ่อยยยยย มาบูชาแบบเลทๆ เจ้าพ่ออย่าเคืองนะ
อิอิ
เรื่องนี้มันยิ้มได้จริงๆ สิ
ฮ่าๆ มีความสุข
อุลตร้าแมน เมบิอุส เจ้าพ่อโหล่วโฮกกกนะ กร๊ากก ไปหาดูซะ
-
อ้าว คนเขียน คอเดียวกัน ฮ่าาาาาาาาาาา :laugh:
-
เฮ้อพี่บาสอ่านแล้วหนักใจจังเลยอ่ะ
จะอ่อนไปไหนเนี้ย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
พี่บาสรั่ว น้องเอกซืน อิอิอิ
-
ฮี ฮึ ฮึ ติดการ์ตูน
-
ค้าาาาเม้นนนนนนนนน ไรดา
ค้าแม้นนนนนนนน ไรด่า
คาเมนนนนนนนน ไร้ดาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา \(**)/
-
บาสนี่ สุดยอดๆๆๆๆๆๆ
-
มัวแต่ไซนัสกำเริบ แซ่วอยู่ เลยเพิ่งมาได้อ่าน(ต้องแอบอ่านวันละเรื่องสองเรื่อง เด๋วโดนเจี๋ยนT^T)
เรื่องใหม่มาแว้วววว ว่าแต่เอกสวยขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย อ่านตอนของจิ๊บเนี่ย นึกว่าคนหน้าสวยคือพี่บาสซะอีก(สงสัยจะเอ๋อแล้วเรา)
รออ่านตอนต่อไป (ต้องรีบแว่บก่อนตำรวจบ้านจะมา)
-
ดึกดื่นของคืนวันอังคารเพื่อนที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาพักใหญ่ชวนให้ไปเที่ยวด้วยกัน ทั้งๆที่บอกว่าไม่อยากจะไปเที่ยวกลางคืนซักเท่าไรแต่สุดท้ายก็จำใจไปกับเพื่อนจนได้
"ฝนตกอีก......" เอกยืนบ่นอยู่หน้าเซเว่นอีเลเว่นที่อยู่หน้าปากซอย ถ้าจะเรียกแทกซี่แถวนี้ก็ไม่ค่อยจะมีผ่าน ที่เมื่อกี้เรียกมาจนถึงหน้าปากซอยได้ก็ถือว่าเก่งแล้ว
ใครจะไปคิดกันเล่าว่าผ่านไปค่อนคืนขนาดนี้แล้วฝนเพิ่งคิดจะมาตกหนักเอาตอนนี้
เด็กหนุ่มจัดการกับไส้กรอกที่ซื้อมาจนหมดก่อนจะกลั้นใจเดินกลับไปที่หอ ใจก็นึกบ่นไปพลางว่าทำไมต้องมาเดินตากฝน แต่ก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวก็จะดื่มมาจนมึนเสียจนลืมไปว่า เซเว่นมันก็มีร่มขาย!
กลับมาถึงห้องได้ก็แค่อาบน้ำลวกๆพอขจัดกลิ่นควันกลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวออกมาจากในผับแล้วก็ล้มตัวลงนอนไปทั้งอย่างนั้น
ได้เรื่องเมื่อเข้าเรียนในวันพุธก็นั่งอยู่ในห้องแอร์เกือบทั้งวัน เดินออกมาทานข้าวก็ร้อนเสียจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ ขึ้นรถไฟฟ้ากลับหอก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำ แต่สำหรับเอก เหมือนความเย็นนั้นจะบาดเข้าไปในเนื้อ
"......ไม่สบาย...จริงๆซิ่นะ" เอกครวญออกมาเมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองมีแต่เหงื่อเต็มไปหมด แต่กลับรู้สึกหนาวและมึนงงอยู่จนยืนแทบไม่ไหว
"วันนี้วันอะไรนะ......อืม........" หัวพยายามจะคิดว่าวันนี้เขานัดคิวเตอร์จำเป็นคนนั้นเอาไว้หรือเปล่า แต่ก็นึกไม่ออก เอกล้มตัวลงนอนต่อทั้งๆอย่างนั้น
....ช่างเถอะ ....ไม่ไหวแล้ว....
---ก๊อกๆๆ----
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในช่วงบ่าย อย่างที่เคยเป็นมาในทุกวันพฤหัส
แต่ก็เงียบไม่มีเสียงตอบกลับมา
---ก๊อกๆๆๆ-----
เงียบ
---ก๊อกๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!!!!!---
" เอก อยู่ไหม เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า เปิดให้พี่ด้วย เร็ว!!! " บาสโวยวายอยู่หน้าประตูห้องของลูกศิษย์มือก็เคาะแรงขึ้นๆ ด้วยความเป็นห่วง
เสียงเคาะประตูห้องแบบฟ้าจะทะลายดินจะถล่มนั้นทำให้คนที่นอนซมอยู่ในห้องรู้สึกตัว
ร่างสูงโปร่งเดินโซซัดโซเซมาเปิดประตูด้วยมือที่แทบจะไม่มีแรงเหลือ
"พี่........วันนี้ผม........" พูดยังไม่ทันขาดคำคนป่วยก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น พลางโบกมือ
"คงจะรับมุกบ้าๆของพี่ไม่ไหว ช่วยกลับไปก่อนได้ไหม"
" เอกๆ เป็นอะไรรึเปล่า .. ห่าละ..ตัวร้อนจี๋เลย "มือแกร่งพยุงร่างเพรียวนั่นเอาไว้ก่อนจะต้องตกใจกับอุณหภูมิที่สูงขึ้น
"อืม...ไม่ไหว...ขอผมนอนเหอะ" เอกโบกมือปัดอีกฝ่าย คิ้วเรียวขมวดมุ่นใบหน้าสวยนั้นแดงก่ำ
" ก็นอนน่ะสิ..เอ้า นอนซะ "บาสพยุงอีกฝ่ายให้นอนบนเตียง มือแกร่งจับหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจ
" เช็ดตัวก่อนนะ ไข้จะได้ลด " ไม่รอคำตอบชายหนุ่มถือวิสาสะเข้าห้องน้ำ ตามมาด้วยเสียงเปิดก๊อกน้ำใส่กาละมังพลาสติกใบเล็ก และผ้าขนหนู
" เช็ดตัวๆ เอก..ลุกขึ้นมาก่อน "บาสจับหมอนให้พิงหัวเตียง ส่วนอีกฝ่ายก็ต้องนั่งพิงแบบนั้น
เสียงเจ้าของห้องถอนหายใจใบหน้าเหมือนกำลังรู้สึกยุ่งยากกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังทำ
"ผมทำเอง...."ว่าพลางก็ถอดเสื้อมือจะคว้าผ้ามาเช็ดตัวเอง
ชายหนุ่มหยุดมือทันที เมื่ออีกฝ่ายถอดเสื้ออก เผยให้เห็นผิวขาวๆที่แดงเพราะความร้อนจากพิษไข้ ดวงตาที่มองอีกฝ่ายอย่างยิ้มแย้มเสมอ มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า อย่างไม่ได้ปิดบังความคิดที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย
เอกเห็นสายตานั้นแต่เขาไม่มีอารมณ์จะต่อว่าอีกฝ่าย มือเรียวคว้าผ้าขนหนูเปียกน้ำมาเช็ดตัว แต่ก็ได้เพียงแค่เช็ดข้างหน้า เด็กหนุ่มคว้าเสื้อมาหมายจะใส่เสื้อเหมือนเดิม
" เช็ดแบบนั้นมันจะสะอาดได้ไง .. หันหลังมา จะเช็ดให้ "
ว่าแล้วก็จับอีกฝ่ายหันหลังให้ตัวเอง ดวงตาคมมองไล้กับแผ่นหลังขาวที่ไม่เคยได้สัมผัส ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเปียกๆ เช็ดหลังให้อีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
"...................." เอกนั่งขัดสมาธิบนเตียงให้อีกฝ่ายเช็ดหลังให้ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
".....เลิกมองด้วยสายตาแบบนั้นด้วยก็จะดี"ใบหน้าสวยของเอกแดงก่ำเพราะพิษไข้ ทำไมจะไม่เห็นว่าอีกฝ่ายมองเขายังไง
" ฮะ ฮะ แล้วแบบไหนกันล่ะ .. หันหลังให้แล้วยังเห็นอีกน้า~ "
บาสขยับมือที่มีผ้าขนหนุผืนเล็กไล้ขึ้นมาเช็ดที่หลังคอเบาๆ ลามขึ้นมาที่หลังใบหู
"เช็ดดีเสร็จรึยังครับ...ไม่ต้อง.....ซอกซอนนัก....ก็ได้มั้ง" เอกขยับไหล่ขึ้นเบี่ยงสัมผัสนั้น ร่างบางขนลุกซู่กับสัมผัสที่หลังใบหู
" ก็เดี๋ยว..ไม่สะอาด "เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหู ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดที่ต้นคอของของเด็กรุ่นน้อง
เมื่อรู้สึกถึงลมอุ่นๆ เอกขยับตัวถอยหนีไปอีกด้านของเตียง
"ไม่....ไม่เป็นไรแล้ว....ผมจะนอน"
" งั้นก็นอนนะ..แต่.. "รุ่นพี่หนุ่มขยับตามอีกฝ่ายไป ก่อนจะโอบร่างอุ่นๆนั้นเข้ามากอด
" พี่ชอบเอกนะ" เสียงนั้นกระซิบที่ข้างหูร้อนๆ
" รู้ใช่ไหม? "
"........................." เมื่อได้ยินคำบอกรักแบบนั้นออกมาตรงๆทำให้เด็กหนุ่มถึงกับเงียบ
...เขารู้ ....อย่างน้อยเอกก็คิดว่าเหมือนว่าตัวเองจะรู้แบบนั้น แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อ อีกฝ่ายทำเล่นทำหัวจนไม่อยาก....จะคิดว่าจะจริงจังอะไรกับใครเป็น ยกเว้นแต่ตอนที่มั่นใจว่าติวเขาแล้วจะได้เกรดเอ
"ปล่อยได้รึยัง..." เอกกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่ก่อนจะเอ่ยออกมาเป็นน้ำเสียงชาดำเย็นเหมือนทุกที
" เอาน่า..พี่แค่บอกเฉยๆอะ.. ไม่ทำอะไรหรอก " ถึงจะบอกไปแบบนั้นแต่ก็แอบขโมยหอมแก้มอุ่นๆของอีกฝ่ายไปหนึ่งที แล้วจับให้เอกนอนลงกับเตียง ห่มผ้าให้เรียบร้อย
" มีอะไรก็เรียกนะ พี่เฝ้าเอง "
เอกยกมือขึ้นกวักให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ สัมผัสเมื่อครู่ทำเอาหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงกันไปใหญ่ ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขา....จะมียกเว้นก็แคคนเดียวที่ไม่ใช่พ่อแม่
" ครับ ..จะเอาอะไร? "ร่างสูงของอีกฝ่ายขยับไปเท้าเตียงเอาไว้
ป้าบบบ!!!!
ฝ่ามือของคนป่วยฟาดเข้าหน้าของอีกฝ่ายจนแทบกระเด็นไปอีกทาง
ชาไปครึ่งหน้า..ตามมาด้วยความเจ็บ ด้วยแรงของคนไม่สบาย ทรุดอยู่ตรงประตูเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
" ฮะ ฮะ ฮะ .. แบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วมั๊ง "
บาสหัวเราะเสียงดัง เลิกทำหน้าจริงจังแบบเมื่อห้านาทีที่แล้วที่เขาทั้งกอดทั้งหอมอีกฝ่ายไปเลย มือแกร่งลูบผมที่ชื้นเหงื่อนั่นอย่างเอ็นดู
" นอนซะนะ เด็กดี " แล้วก็ขยับออกไปนั่งห่างออกมาซักเล็กน้อย .. คราวนี้ไม่ไปหาแล้ว...
เอกมองหน้าอีกฝ่ายอย่างขัดใจ ขนาดโดนซัดไปเต็มๆ ขนาดนั้นแล้วยังยิ้มได้อีก
"ถอยออกไปโน่นเลย..."เอกชี้ไปอีกด้านของห้อง
"ถ้าคิดจะทำอะไรแปลกๆอีก ผมไม่เอาพี่ไว้แน่ล่ะ....ไปเลย....." นิ้วเรียวชี้สั่งท่าทางเอาจริง แม้จะปวดหัวจนแทบจะหลับไปเสียทั้งๆอย่างนี้แต่ถ้าเขายังไม่เห็นอีกฝ่ายขยับถอยห่างจากเตียงล่ะก็เขาหลับไม่ลงหรอก
ยิ่งได้ยินอีกฝ่ายโวยวายใส่บาสก็ยิ่งชอบใจ ชายหนุ่มขยับห่างออกมาอีกนิด " แค่นี้แหละพอแล้ว "
คนป่วยแข็งใจยกเท้าที่อยู่ใต้ผ้าห่มขึ้นมา "อย่าให้ผมเสียมารยาทกับพี่ไปมากกว่านี้นะ"
" นอนไปเถอะน่า ..ไม่ทำอะไรหรอก "
บาสตอบกลับมา อารมณ์ดี ยิ่งเห็นปฏิกิริยาที่ไม่ได้เย็นชาอย่างสิ่งที่แสดงออกกับคนทั่วไป ที่มักจะบอกเขาว่า เจ้าหญิงนิทราปี1 ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับใครเท่าไหร่นัก ทำให้เขาเป็นห่วงไม่น้อยเลย
เอกมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่วางใจ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัว
"งั้นไปนั่งตรงโน้นไป ผมจะนอน..."
ชายหนุ่มเดินไปเปิดตู้เย็นที่เขาแอบซื้อขนมมาฝากเอาไว้อยู่เรื่อยๆ แล้วยังมี โจ๊กกึ่งสำเร็จรูปด้วย
"เอกหิวป่าว.. กินโจ๊กไหม?"
"อือ...." เสียงครางดังขึ้นเบาๆจากใต้ผ้าห่ม
ไม่นาน กลิ่นของโจ๊กอุ่นๆก็ลอยเข้าจมูกของคนไม่สบาย เรียกน้ำย่อยได้ทีเดียว
" เอก .. ลุกมากินโจ๊กก่อนมา แล้วกินยา นอน "เสียงของรุ่นพี่หนุ่มดังขึ้นห่างๆ เขาวางถ้วยโจ๊กอุ่นๆบนโต๊ะญี่ปุ่น ห่างจากเตียงไม่น้อย
...ก็ห้ามไม่ให้เขาเข้าใกล้นี่...
" เอก .. ลุกขึ้นมาก่อน ตื่นได้แล้ว เร็วๆ เดี๋ยวโจ๊กเย็นนะ "
เด็กหนุ่มเจ้าของห้องค่อยๆขยับตัวลุก ดวงตาคู่สวยหันซ้ายขวาเหมือนจะยังมึนๆจากพิษไข้ ร่างบางลุกขึ้นเหมือนจะไม่ค่อยมีแรง ก่อนจะเดินเซๆ มานั่งที่โต๊ะญี่ปุ่น ค่อยๆตักโจ๊กเป่าไปทานไปอย่างช้าๆ จนอาจจะเรียกได้ว่าเนือย
" ให้ป้อนไหม? "ชายหนุ่มยิ้ม พลางทำท่าจะเข้าไปช่วย แต่ก็คงจะโดนเตะออกมาเป็นแน่
"ไม่เป็นไรครับ...ผมอิ่มแล้ว...ขอบคุณครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยพลางเลื่อนชามโจ๊กไปอีกทางทั้งๆที่เพิ่งทานไปได้ไม่ถึงครึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นไปควานหายาแก้ไข้มากินเสียงสองเม็ด หวังว่าไข้จะลดเร็วๆ เพราะเขารู้สึกลำบากใจอยู่ไม่น้อยกับการมีคนที่มองมาด้วยสายตาวิ๊งๆ จะมานั่งเฝ้าไข้เขาทั้งวัน คนป่วยแทบจะคลานขึ้นเตียงไปนอนต่อ
"พี่จะกลับไปก็ได้นะครับ...เดี๋ยวติดหวัดติดไข้ขึ้นมาอีกจะแย่"
" ก็บอกแล้วไงว่าพี่เฝ้าเอง .. นอนเถอะน่า ไม่ต้องมาห่วงอะไรหรอก สบายมาก " ชายหนุ่มยังคงปฏิเสธเช่นเดิม ก่อนจะนั่งลงแล้วเอาเอาหนังสือที่เตรียมมา อ่านไปเงียบๆ
เอกถอนหายใจออกมาเบาๆ พลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัว ในใจนึกสับสนกับสิ่งที่ได้ยิน
บาสบอกว่าชอบเขา... จะมาชอบได้ยังไงในเมื่อยังไม่ทันจะได้รู้จักอะไรกันดีเลย
ทั้งหมดที่เขารู้จักว่าอีกฝ่ายเป็นคนแบบไหนก็คือ ....บ้า ....รั่ว.....ดูการ์ตูนตลอด แต่ดันเรียนเก่ง และอีกฝ่ายก็แทบจะไม่รู้จักเขาเลยจนกระทั่งได้มาติวหนังสือให้แบบนี้
เขาจะตอบรุ่นพี่คนนี้กลับไปว่ายังไงดี ถึงอีกฝ่ายจะแสดงตัวชัดเจนแล้วว่าสนใจผู้ชายอยู่ แต่จะให้เขาตอบกลับทั้งๆที่บางครั้งก็ยังนึกถึงเพื่อนเก่าคนนั้นอยู่แบบนั้นนี่มันจะถูกต้องแล้วเหรอ ทั้งกับตัวเขาเอง กับเพื่อนคนนั้น ....และกับประธานเชียร์คนนี้เองก็ด้วย ความคิดของเอกวกวนและสับสน พิษไข้ยิ่งทำให้รู้สึกปวดหัวมากขึ้นไปอีก
เด็กหนุ่มหลับตาแน่นฝังตัวเองลงในความมืด ไม่นานก็หลับผล็อยไปเพราะฤทธิ์ยา
+++++++++++
บาสดูแลเด็กหนุ่มอยู่แทบจะตลอด หากไปเรียนก็จะรีบกลับมาซื้อข้าวมาฝาก บังคับให้กินข้าวกินยา ส่วนตัวเองก็หอบเสื้อผ้ามานอนเฝ้า แต่ถึงจะบอกว่าชอบไปเต็มๆก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปกว่านั้นเลย
"พี่...ไม่ต้องมานอนเฝ้าก็ได้มั้ง..." เอกเอ่ยขึ้น เขารู้สึกแปลกๆตั้งแต่คืนแรกที่อีกฝ่ายอยู่ๆก็หอบผ้าหอบผ่อนเข้าห้องเขามาแล้ว
" เอกอยู่คนเดียว พี่เป็นห่วงนะ " บาสยังคงยืนยันขณะที่ปูที่นอนปิ๊กนิคลงกับพื้นกระเบื้องในห้อง
" ถ้ามีไข้มาตอนดึกๆ จะได้ดูแลไง "
"พี่ไม่คิดว่ามันแปลกๆรึไง... " เอกนั่งอ่านหนังสืออย่กับเตียง มองหน้าอีกฝ่ายด้วยคิ้วทั้งสองที่ขมวดเป็นปม
" แปลกยังไงอะ? " ชายหนุ่มถามแต่ก็ไม่ต้องการคำตอบนัก เพราะก็หันไปทำนั่นทำนี่ สุดท้ายก็เปิดกระเป๋าเป้ที่เอกเคยสงสัยว่ามันจะมีอะไรอยู่ในนั้นนักหนาแล้วก็ได้หนังสือการ์ตูนมาสอง-สามเล่ม
"ก็แปลกตรงที่พี่นึกจะอยู่ๆหอบกระเป๋าหอบเสื้อผ้า ที่นอน มา...ทั้งๆที่ ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ เป็นห่วงนักให้พี่หนึ่งมาดูให้ก็ได้...ไม่มีแฟนเหรอ คนที่เขาโทรหาพี่บ่อยๆน่ะ" เอกว่าพลางเอ่ยถึงโทรศัพท์ที่มักจะโทรเข้ามาหาอีกฝ่ายบ่อยเสียจนเขารู้สึกหนวกหู เพราะมักจะโทรมาตอนเขากำลังเคลิ้มจะหลับไปทุกที
" แฟน?.... "บาสเลิกคิ้วอย่างงงๆเล็กน้อยก่อนจะนึกออกว่าเอกหมายถึงใคร
" อ๋อออ ไม่มีอะไรหรอกน่า...นอนเถอะๆ "
"ไอ้นอนเถอะๆ นี่ก็เหมือนกัน....พอได้แล้ว พรุ่งนี้ผมจะไปเรียน พี่เองก็กลับบ้านกลับช่อง กลับห้องกลับหอไปเถอะ..." เอกบ่นยาวเหยียด ก่อนจะล้มตัวลงนอน แล้ว ดึงผ้ามาคลุมจนมิดเหมือนเช่นเดิม
" ฝันดีนะครับ.. " บาสว่าแล้วเดินไปปิดไฟให้เจ้าของห้องได้พักผ่อน ส่วนตัวเองก็กลับมานอนที่นอนปิคนิคสีแดงของตัวเอง
-
บอกชอบแล้วเว้ยอีพี่บาสนี้รุกเร็วเสียจริง หุหุ
-
พี่บาสเรนเจอร์มาแนวหน้ามึนนิ
น้องมันพูดไรก็ทำหูทวนลม ด้านได้อายอดต้องเป็นคติประจำใจพี่บาสแหงๆ
แต่........ผิวขาวๆมันเกินห้ามใขใช่มั้ยล่าาาาาาาาา โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
555 เค้าบอกชอบแล้วไม่ใช่เหรอ
ตอนนี้ก็ว่าที่แฟนไง
ใครบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน คริๆ
-
นายบาสทำเจ้าหญิงสับสน
+1
-
ทั้งรั่ว ทั้งเรียนเก่ง หน้ามึน แบบนี้ หาไม่ได้ง่าย ๆ นะ น้องเอก
น้องเอกคงยังสับสนอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อีกทั้งอย่างน้อยก็ยังรู้สึกและนึกถึงจิ๊บอยู่บ้าง
มารอดูว่า น้องเอกจะตกลงปลงใจกับพี่บาสเมื่อไหร่ และด้วยวิธีการจีบแบบตรง ๆ ของพี่บาส
แม้จะเหย่ แต่ก็ดูจริงใจดี ( ตามแบบฉบับ หน้ามึน รั่ว แต่หล่อ ) :z2:
+1 ให้คนละแต้ม เป็นกำลังใจให้นะครับ :กอด1:
-
:L1:
-
ไล่ก็ไม่ไป ตื้อจริงจัง...ด้านเต็มเหนี่ยว
นี่พี่บาส เอกเขาเขินรู้ไหม :o8:
โคไรท์ก็เขินรู้ไหม :o8: (เกี่ยวอะไร)
-
โดนตบป๊าบบบบบบบบบบบบบบ
ก๊ากกกพี่บาสก็เล่นไปหอมน้องมันยังงั้น
สู้ต่อไปค่ะพี่บาส
-
:laugh: ตาบาสหน้าด้านวะ :laugh: อิน้องมันยังสับสนหน้ามึนเข้าไว้ เดินหน้าเต็มที่ :laugh: อีกสักรอบ
-
แปลกๆๆแบบนี้ต้องรีบเก็บไว้เลยเอก หายากน่ะเนี่ย
แต่ว่าสารภาพตอนเอกป่วยแล้วจะได่เรื่องไม๊อิพี่บาส
-
โหวววว พี่บา่สเคลมเร็วมากกอ่ะ
ชอบก้อบอกว่าชอบ
เลยได้ตบเป็นของกำนัล กร๊ากกกก
จะสงสารหรืออะไรดี น้องเอกมือหนักใช่เล่น
ว่าแต่เค้าหอมแค่นี้??? ถึงกับตบเลยเหรอออ หืมมมม
มามะเจ้าพ่อ มาประคบน้ำแข็งก่อน กร๊ากกกก
-
พี่บาสสสสสสส :m1: :m1:
-
มาแรง แซงทางโค้งจริงๆเลยพี่บาส
ตอนนี้เอกกำลังอยู่ระหว่างการคิดหนักเลยสิ
บวกอีก 1 แต้มจ้า ลุ้นว่าพี่บาสจะทำยังไงต่อ
-
ลุกเต็มพิกัดเลยใช่มั๊ยพี่บาส
-
พี่บาสมาทำแบบนี้
เอกก็สับสนหมดสิ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
นึกภาพพี่บาสแปลงร่างแล้ว
ไม่อยากคิดเลยว่านี่พระเอกหรือเปล่า :laugh:
-
เอกเริ่มหวั่นไหวแล้ว เย้ เลยต้องไล่ให้พี่บาสกลับ
พี่บาสสู้ๆๆ
-
ทำมึนๆไปก่อน เดี๋ยวน้องมันก็มึนตามเอง แล้วจะไปไหนพ้น
-
จนกระทั่งเด็กหนุ่มหายจากอาการป่วยและสบายดีนั่นแหละ บาสถึงได้ยอมกลับไป เอกรู้สึกโล่งใจไม่น้อยว่าจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าบาส กับเสียงหัวเราะแปลกๆเวลานั่งอ่านการ์ตูนของอีกฝ่ายเกือบจะตลอดเวลา
เด็กหนุ่มไปที่คณะ เอ่ยทักทายเพื่อนร่วมรุ่น ตามเสียงทัก เสียงตะโกนแซวไปตามประสา แต่ก็พยายามอย่างมากที่จะเข้าใกล้ หรือ ให้ความสนิทใครเกินไปเหมือนทุกที กรอบแว่นสีเงินยังคงถูกหยิบนำมาใช้เป็นเสมือนเกราะป้องกัน
ช่วงเที่ยงเอกเดินผ่าน โรงอาหารของคณะที่คนเบียดเสียดยัดเยียดเข้าไปหาอะไรกินเหมือนทุกๆวัน
" เอก!!!!!!!!!!!!!!!!!! "
เสียงตะโกนดังลั่นจากในโรงอาหารนั่นเรียกความสนใจของคนที่อยู่ด้านในได้เกือบทั้งหมด ... เพราะเจ้าของเสียงคือประธานเชียร์ปี3ผู้โด่งดังนั่นเอง
เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก หันซ้ายขวาแล้วก็เห็น เจ้าของเสียงโบกมือหยอยๆอยู่กลางโรงอาหารคณะ
..........กรรมละ...............
"ตะ.....ตะโกนทำไมเล่า!" เอกตะโกนกลับก่อนจะจ้ำอ้าวออกจากโรงอาหารไปอย่างรวดเร็ว
" กินข้าวด้วยกันก่อน .. เฮ้ย เอกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! "
++++++++++++
เอกรีบวิ่งออกมาจากโรงอาหารหนีออกมาทางด้านหลังเป็นลานกว้าง มัวแต่ก้มหน้าก้มตาเดินด้วยอับอายกับการที่อยู่ๆ ก็มีคนตะโกนเรียกชื่อพลางโบกมือหยอยๆให้อีกต่างหาก ทางเดียวที่จะหนีได้เร็วที่สุดคือวิ่งไปยังห้องเรียนวีชาตอนบ่ายเลย ขนมข้าวต้มเดี๋ยวค่อยฝากเพื่อนซื้อให้เอาขึ้นไปให้กินเอาตอนเบรกก็ยังพอไหว
เขาทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้เลคเชอร์อย่างอ่อนแรง เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว ก่อนจะหันมองไปรอบๆ แล้วสะดุดตากลับร่างผอมบางของรุ่นพี่คณะเดียวที่เดินเข้ามา
"ตรงนี้ว่างไหม พี่นั่งด้วยนะ"
"เอ่อ....ครับ....." เอกเอ่ยเหมือนสติเลื่อนลอย เพราะใบหน้าของคนตรงหน้านั้นเรียกได้ว่าสวยจนละสายตาไปไม่ได้
....โห ผู้ชายแน่เหรอวะ....
การนั่งคู่กันของคนทั้งคู่จะเป็นจุดสนใจของเด็กปีหนึ่งที่เดินเข้ามาเรียนด้วย
" อ้าว พี่จุนเจือ หวัดดีครับ " เด็กๆกลุ่มนั้นยกมือไหว้รุ่นพี่ปี 3 คนสวยของคณะ
"เอ้อ หวัดดีๆ เรียนวิชานี้ก็เข้าเรียนแทนพี่หน่อยนะ จะได้ลอกเลคเชอร์" เจ้าของชื่อว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
" ผมไม่กล้าหรอก เดี๋ยวพี่อ่านไม่ออก ..เนี่ยๆ เอก มันเรียนเก่ง พี่ลอกมันเถอะ "พูดแล้วก็โบ้ยให้เพื่อนร่วมชั้นปีเสียแบบนั้น
"อ่อ...เนี่ยน่ะเหรอ เอก...ที่ว่าเป็นเจ้าหญิงนิทราใช่ไหม " จุนเจือหันมามองหน้าเอก ริมฝีปากหยักยิ้มมีเลศนัย
"อ่า..ครับ" เอกรับคำอย่างงงๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นเครื่องคิดเลขรูปร่างคุ้นตา
"พี่ฮะ...เครื่องคิดเลขอันนั้น.....ของพี่เหรอครับ"
"อ๋อ...ไอ้เนี่ยนะเหรอ" จุนเจือว่าพลางยกเครื่องคิดเลขสีสันแสบตาขึ้นมา ด้านหลังมีสติกเกอร์รูปตัวอีประดับด้วยลายกะโหลดตัวเบ้อเริ่มติดอยู่
"ของไอ้บาสมันน่ะ เมื่อเช้าพี่รีบออกมา เห็นมันวางอยู่หัวเตียง คว้าอะไรได้ก็คว้ามาก่อนล่ะ พอดีวันนี้ ต้องใช้"
ทำไมเอกจะจำเครื่องคิดเลขของตัวเองไม่ได้ เครื่องคิดเลขอันที่ประธานเชียร์ปีสามนึกจะยืมก็ยืมไปในตอนนั้น
....ทำไมมันถึงมาอยู่ในมือพี่คนสวยนี่ได้ล่ะ!....
แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น
" โทษนะครับ ขอถ่ายรูปสองคนคู่กันหน่อยได้ไหมครับ? "รุ่นพี่ปีสี่จากคณะอื่นเดินเข้ามาถามจุนเจือที่นั่งอยู่ พร้อมกับกล้องอย่างดี
"หา?....." เอกอุทาน
"เอาซิ่" จุนเจือยิ้มก่อนจะคว้าคอเอกมาชุสองนิ้วถ่ายรูปท่าทางแอ๊บแบ๊วไม่น้อย
" น้องเอกครับ ยิ้มหน่อยครับ " รุ่นพี่นิรนาม ที่ดูจะอยู่คนละคณะกับพวกเขา ทำไมถึงได้รู้จักเอกได้กันล่ะ?
เอกพยักหน้ารับคำพลางยิ้มเจื่อนๆ เขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ
"ยิ้มดีๆซิ่เอก "จุนเจือว่าพลางขยับให้ถ่ายอีท่า
เสียงชัตเตอร์ระรัวจนพอใจ ก่อนรุ่นพี่หนุ่มจะลดกล้องลง
" ขอบคุณนะครับ พี่ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอ เจ้าหญิงปี 3 กับปี 1 ของคณะวิศวะพร้อมกันแบบนี้ .. พอมาเจอใกล้ๆนี่ สวยคล้ายๆกันเหมือนที่เค้าลือกันเลยนะครับเนี่ย "
"อ่า...พี่ครับ ถูกผู้ชายชมมันออกจะแปลกๆ..."เอกทำหน้าเหยก่อนจะหันไปอีกทางตรงกันข้ามกับจุนเจือที่ยิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบาน
"ได้ส่วนแบ่งขายรูปก็บอกกันด้วยนะพี่..."
" ฮะ ฮะ .. เดี๋ยวจะเอาเวปไซต์ชมรมครับไม่ได้เอาไปขายซักหน่อย " ช่างภาพหนุ่มว่า วันนี้เขาโชคดีจริงๆที่ได้ถ่ายของสวยๆงามๆอย่างสองคนนี่ ว่าแล้วก็รีบเอ่ยขอบอกขอบใจทั้งสองก่อนจะรีบเข้าประจำที่นั่งเรียน
แต่ดูเหมือนเอกจะยังติดใจกับเรื่องของเครื่องคิดเลขมากกว่าเรื่องภาพถ่าย ทำไมเครื่องคิดเลขของเขาถึงมาอยู่กับจุนเจือ แถมยังบอกว่าได้มาจากหัวเตียงของประธานเชียร์คนนั้นอีกต่างหาก
ที่สำคัญ....ทำไมเขาถึงรู้สึก....
....โกรธ.....
บรรยากาศมืดดำทะมึนก่อตัวขึ้นเหนือหัวเอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกหงุดหงิด อยู่ไม่สุข ครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูกจนพาลคิดไปว่าตัวเองอาจจะไม่หายไข้ดีนัก แต่ก็นั่งทนอยู่กับความรู้สึกแบบนั้นไปจนจบชั่วโมง
++++++++++++
เอกแทบจะพุ่งออกจากห้องเรียน โดยไม่ได้สนใจว่าจะมีใครเดินตามออกหรือเปล่า แต่เมื่อเดินลงมาจนถึงหน้าตึกก็ต้องหยุดเมื่อเห็นประธานเชียร์ของคณะยืนตากแดดยามบ่ายหัวแดงอยู่หน้าตึก
พลางโบกมือให้หยอยๆ
"ชิ....." เอกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
"อ้าวบาส....มารับเหรอขอบใจนะ " แต่ยังไม่ทันจะได้เดินหนีก็ต้องหยุด เมื่อได้ยินเสียงรุ่นพี่อย่างจุนเจือเอ่ยทักคนที่ยืนอยู่ ไม่ทักเปล่ายังแทบจะถลาเข้าไปกอดเจ้าของชื่อเสียด้วยซ้ำ
" รับมึง? "บาสทวนคำของอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ พลางทำท่าจะต่อปากต่อคำ แต่สายตาของเพื่อนร่วมรุ่นที่สนิทสนมกันมากๆมองมาแบบนั้นก็ทำให้พูดออกไปไม่ได้
"ใช่ไหมล่ะ ก็ต้องมารับกูซิ่... "จุนเจือว่า
บาสหันไปมองหน้าเอกสลับกับหน้าของจุนเจือไปมา
....ซวยแล้วไหมล่ะกู...
แต่เอกดูเหมือนจะไม่อยู่รอดูอะไรไปมากกว่านี้ ร่างสูงโปร่งนั้นเดินเลี่ยงไปอีกทาง วันนี้ดูเหมือนเขาจะเป็นไข้จริงๆเพราะรู้สึกว่าหน้าของเขาร้อนขึ้นมากระทันหัน
" เอก .. เดี่ยวก่อน!!! " บาสผละออกจากจุนเจือทันที เขารีบวิ่งไปดักหน้าก่อนที่รุ่นน้องจะทันได้ไปไหน
"มีอะไรครับ" เอกถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนทุกครั้ง
" ทำไมต้องหลบพี่ที่โรงอาหารด้วยล่ะ มีอะไรไม่พอใจพี่รึเปล่า? " บาสถาม เขาไม่ชอบเลยที่เห็นคนตรงหน้าเป็นแบบนี้ ด่าเขา ตีเขา อย่างทุกทีจะดีเสียกว่า
"ก็...แค่อายชาวบ้าน แล้วทำไมพี่ต้องตะโกนเรียกซะเสียงดังด้วยเล่า!" เอกถามกลับ เชิงๆจะขึ้นเสียงกลับไปเหมือนกัน
" ก็เอกชอบหนีพี่....นี่นา " พอถูกดุ ชายหนุ่มก็เถียงเสียงเบา เป็นภาพที่จุนเจือไม่เคยเห็นมาก่อนเลย เขายังไม่เคยเห็นประธานเชียร์ เพื่อนสนิทคนนี้เป็นแบบนี้มาก่อนเลย
สงสัยจะมีแวว เป็นโรคกลัวเมียแล้วกระมัง
"ก็มันน่าหนีไหมล่ะครับ..." เอกพูดต่อ
"ผมไปล่ะ แล้วก็...อาทิตย์นี้รบกวนพี่ไม่ต้องมาติวผมนะ...ผมเหนื่อยอาทิตย์นี้ไม่อยากเรียน" พูดจบเอกก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง
แต่แล้วช่วงขาเรียวก็หยุดเหมือนคิดขึ้นได้
"แล้วช่วยเอาเครื่องคิดเลขมาคืนผมด้วย...ของสำคัญของผม ถ้าหายไปล่ะก็...."
พอพูดมาถึงตรงนี้เอกกลับรู้สึกเหมือนจะสะอื้นออกมาให้ได้ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเครื่องคิดเลขอะไรนั่นมันก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรขนาดนั้นเสียงหน่อย
ทั้งหมดที่รู้สึกได้ในตอนนี้มีแต่....ความรู้สึกไม่พอใจ ที่แม้แต่ตัวเองก็ ยังรู้สึกแปลกใจเท่านั้น
" เอก? " บาสเรียกชื่ออีกฝ่ายน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างตกใจ ..... เอกร้องไห้งั้นเหรอ?..
" พี่................ "
เด็กหนุ่มไม่รอฟังเสียงกึ่งจ้ำกึ่งเดินเลี่ยงไปอีกทางทันที
"เฮ้ย...มีอะไรวะ เสียงดังเชียว " จุนเจือว่าพลางเอาเครื่องคิดเลขเจ้าปัญหาตีหัวประธานเชียร์ที่ดูจะยืนอึ้งอยู่แบบนั้น
" เครื่องคิดเลข...กูไปเอาของน้องมันมาเมื่อไหร่วะ???? "คิ้วเรียวขมวด ยืนนิ่งอยู่กับที่ พึมพำกับตัวเองเสียมากกว่า
" ตายห่า! เครื่องคิดเลขหนายยยยย " โวยวายเสร็จก็ออกแรงวิ่ง"ตามหา"เครื่องคิดเลขทันที
"หา?" จุนเจือที่ยืนฟังเพื่อนพึมพำอยู่ถึงกับงง จะเรียกเพื่อนไว้ก็ไม่ทัน บาสวิ่งโร่เข้าไปในคณะแล้วเรียบร้อย พร้อมกับเสียงตะโกนถามหาเครื่องคิดเลขดังเรื่อยไปตลอดทาง
ชายหนุ่มหน้าสวยยืนมองเครื่องคิดเลขที่ถืออยู่ในมือตัวเอง
"เครื่องคิดเลขมึงก็อยู่นี่ไง...ควายบาสเอ้ย"
++++++++++++
เอกนั่งรถกลับห้องด้วยความรู้สึกที่ สุขใจกว่าตอนเดินออกมาจากคณะเมื่อครู่ก่อนหน้านี้ เขารู้สึกหงุดหงิด และรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวปวดมวนท้อง ทั้งหมดเป็นเพราะยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง เด็กหนุ่มแวะกินข้าวเที่ยงที่สยามก่อนจะนั่งรถกลับหอ
แต่ตลอดทาง แม้จะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่ภาพที่รุ่นพี่หนุ่มหน้าสวยคนนั้นถลาเข้าไปหาประธานเชียร์ ที่ปากก็บอกรักแถมยังหอผ้าหอบผ่อนมานอนที่ห้องมาดูมาแลตอนป่วยไข้ก็ทำให้รู้สึกแปลกๆที่ข้างในอกไมน้อย
...ทำไมต้องคันๆด้วยวะ....
...ไม่ได้อะไรกันซักหน่อย....
ความรู้สึกไม่มากพอจะเรียกได้ว่าเจ็บ แค่เหมือนคันๆจนรู้สึกหงุดหงิดก็เท่านั้น
++++++++++++
เอกพกพาความรู้สึกที่ตัวเอง บัญญัติไปว่า "คันจนน่าหงุดหงิด"นั้นกลับห้อง
เด็กหนุ่มจัดยาหลังอาหารอีกชุดลงท้องไปกะว่ายังไงเสียก็ต้องพักผ่อนอีกซักหน่อยถึงจะหายดี
---ปังๆๆๆๆๆๆ---
เสียงทุบประตูดังขึ้นหน้าห้อง ด้วยความเร่งรีบ
"ครับๆๆ" อยู่ๆเสียงทุบประตูก็ดังขึ้นทำเอาเจ้าของห้องวิ่งไปเปิดประตูแทบไม่ทัน แต่อาจจะด้วยแรงทุบ ทำให้ฝุ่นผงอะไรที่อาจจะเกาะอยู่ที่ประตูตกลงเข้าตาอย่างช่วยไม่ได้
เอกปัดป่ายมือเปิดประตูจนสำเร็จทั้งๆที่อีกมือก็พยายามปัดเศษฝุ่นในตาออกจนน้ำตาไหล
" เอก!! เป็นอะ.... "ชายหนุ่มโวยวายค้างไว้แบบนั้น เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ที่กำลัง..ร้องไห้?
" ฮึ่ย อย่าร้องๆๆๆๆๆ .. นี่ไง เครื่องคิดเลข! " บาสรีบยื่นเครื่องคิดเลขให้อีกฝ่ายพลางยิ้มแป้น
"หา ใครร้อง?..."เอกเลิกคิ้วสูงก่อนจะมองเครื่องคิดเลขในมือของอีกฝ่าย
"หา...เครื่องคิดเลข?" เด็กหนุ่มว่าพลางรับเครื่องคิดเลขมาก่อนจะมองหน้าของอีกฝ่าย บนใบหน้าของบาสมีแต่เหงื่อ แถมยังหอบฮัก...
" พี่ไปหามาทั่วเลยนะ .. มันอยู่ที่จุนเจืออะ .. โทษที พี่ลืมไว้ที่มัน " บาสรีบบอก ทั้งๆที่ยังหอบหายใจอยู่เลย มือแกร่งเช็ดคราวน้ำตาบนในหน้าของอีกฝ่าย
" อย่าร้อง..นะ "
"...ใครว่าผมร้องไห้กันล่ะ!" เอกขยับหน้าหนีจากสัมผัสนั้น แม้จะรู้สึกเหมือนหัวใจถูกกระทบ แต่เขาก็พูดความจริง
"ทีหลัง ยืมของใครไปก็รีบเอามาคืนด้วย...เครื่องคิดเลขนี่มันสำคัญกับผมมากนะ...ถ้าจะให้แฟนตัวเองยืมก็เอาของตัวเองดิ่" เอกโวยเสียงดัง ก่อนจะหันหลังจะกลับเข้าห้องตัวเอง
"ผมได้ของแล้วพี่ก็กลับไปเถอะฮะ ขอบคุณ"
" จุนเจือ มันไม่ใช่แฟนพี่นะ! " ชายหนุ่มดึงแขนอีกฝ่ายเอาไว้ เสียงของคนทั้งคู่เหมือนคนทะเลาะกันจนหลายๆห้องต้องเปิดประตูออกมาดูอย่างตำหนิ
บาสก้มหัวให้คนพวกนั้นเล็กน้อย
" เข้าไปคุยในห้องนะเอก..นะครับ "
"ก็พี่นั่นล่ะเสียงดัง...ที่โรงอาหารนั่นก็ด้วย...ผมผิดไหมเนี่ย" เอกทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน
++++++++++++
"มีจะอะไรจะคุยอีกละครับ พี่จะเป็นแฟนใคร...ผมก็ไม่ได้สนอะไรนี่" ถึงจะพูดไปอย่างนั้น ภาพที่จุนเจือกระโดดเข้าไปหาคนตรงหน้าก็ยังติดตา
เอกได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆ ตามมาด้วยเสียงลอคจากอีกฝ่าย
" เอก..ไม่สนจริงๆน่ะเหรอ? "ชายหนุ่มขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายจากด้านหลัง
" ซักนิดเลยเหรอ? "มือแกร่งนั้นกอดร่างเพรียวจากด้านหลัง แล้วกระซิบที่หูเบาๆ
" ที่พี่บอกว่าชอบเอก..ก็ไม่สนใจบ้างเลยเหรอ? "
++++++++++++
talk : โอย พี่บาสอ้อนน้องอะ บร้า~
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/4.jpg)
-
:L1:
-
รูปอวยหล่อไปไหม พี่บาสสสสสสส :o8:
โคไรท์เห็นหน้าตะเองก็เขินนะ :laugh:
-
ตอนหน้าจะมีซัมติงไหมคะ ?????
-
อ๊ากกกกกก
ป๋าอ้อนเด็ก...>///<
รอตอนต่อไปค่ะ
อยากรู้คำตอบของเอกจังเลยน๊าาา
-
บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ๊ากกกกกกกกกก
โพสรูปส่งกระแสจิตมาแบบนี้
ชอบยิ่งกว่าชอบอีกค่ะเจ้า่พ่อ
รักแล้วรักเลย
อ๊ายยยยยยยยยยยยย
รูปนี้ประหนึ่งมองตากันและกัน ฮิ้ววววว
ว่าแต่น้องจุนเจือนี่ จะลองใจน้องแทนพี่บาสเหรอ
เยี่ยม!!! เด่วให้พี่เทียนจัดการ กร๊ากกก
-
อ่านจิ๊บกับพี่ก้องจบแล้ว >_<~ ชอบมากอ่ะ
ชอบตั้งแต่เริ่มที่จีบกันด้วนปิ่นโต มันดูน่ารักดี 555
เดี๋ยวจะตามอ่านเรื่องอื่นๆต่อ 555 เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
-
555+ ชอบจุนเจือแฮะ :yeb:
-
พี่บาสจับอาการน้องได้บ้างไหมนะ
จะรู้ไหมว่า น้องเอกเริ่มมีอาการหึงเล็กๆ น้อยใจ เสียใจ ปนเปกันมาแล้ว
รักเขา ชอบเขาไม่รู้ตัวนะเอกนะ
ลุ้นต่อไป ว่าตอนหน้าพี่บาสจะทำให้น้องเอกยอมรับใจตัวเองได้แค่ไหน
ขอบคุณมากค่ะ ยังบวกเพิ่มไม่ได้ค่า
-
หวั่นไหวๆๆๆๆๆๆ
-
หวงไม่รู้ตัว
-
บ้าๆ ยังไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย มากอดเค้าได้ไง
-
ออกอาการหึงแบบไม่รู้ตัว :m20:
พี่บาสรุกเร็ว เคลมเร็วหรือเปล่าครับ น้องเอกหวั่นไหวจนเก็บอาการไม่อยู่แล้ว
+1 คนละแต้มนะครับ รูปอวยของจุนเจือ น่ารัก :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย
-
กรี๊ดดดมากก น้องเอกหึงไม่รู้ตัว โฮะๆๆ
พี่บาสรุกเลย เด็กมันกำลังอ่อนไหว ฮิฮิ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนลูกสาวจะออกเรือน :sad11:
:laugh:
-
ขอบคุณจ้า
-
รีดเดอร์คะ..รับทิชชู่ได้ที่โคไรเตอร์นะคะ!! หุ หุ
+++++++++++++++
เสียงทุ้มที่ข้างหูมาพร้อมลมหายใจอุ่น ๆทำให้คนที่อยู่ในอ้อมแขน ต้องยกไหล่ขึ้น เชิงจะบิดตัวออกให้พ้นจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย
"ผมไม่สนหรอก....ปล่อยด้วย ..."
" แต่พี่ชอบเอก! "อ้อมแขนนั้นกระชับมากขึ้น ถ้าเขาปล่อยอีกฝ่ายไปตอนนี้ คงต้องเสียใจไปตลอดแน่ๆ เพราะเอกคงจะไม่ยอมให้เขาทำแบบนี้ด้วยอีกแล้ว
"ผมบอกให้ปล่อยไง...." เอกขยับตัวดิ้นแรงขึ้น แน่นอนว่าแรงของเอกนั้น ดูยังไงก็ไม่อยากจะเชื่อว่ามาจากแขนผอมๆนั่น
แต่ดูเหมือนว่าบาสจะใช้แรงมากกว่าปรกติ เอกจึงทำได้แค่เบี่ยงตัวหัวกลับไปมองหน้าของอีกฝ่ายเท่านั้น ดวงตาคู่สวยสบตาของอีกฝ่าย ใบหน้ายังคงมีแต่เหงื่อ
....นี่คงไม่ได้วิ่งมาถึงนี่เพื่อเอาเครื่องคิดเลขมาให้หรอกนะ...
ดวงตาคมของประธานเชียร์หนุ่มสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ความรู้สึกของเขาที่บอกว่าชอบออกไปนั้นไม่เคยล้อเล่น เหมือนคำพูดที่ชอบพูดแหย่ ตัวเขาเองไม่ได้มีเวลาว่างมากมายเลย แต่วันว่างที่สำคัญเขาก็ให้มันกับเอกไปแล้วทั้งหมด แม้ว่าจะได้รับแต่ท่าทางเย็นชา และการทำให้เจ็บตัวอยู่เสมอก็ตาม
"มอง...อะไร..." เอกเอ่ยเสียงเบากว่าทุกที สายตาที่มองมานั้นจริงจัง....ไม่ได้เหมาะกับคนอารมณ์ดีแบบบาสเลย
มืออุ่นที่ชื้นเหงื่อจับที่ปลายคางของเด็กหนุ่มก่อนจะไล้กับริมฝีปากอิ่มเบาๆ โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ชายหนุ่มก็ประกบริมฝีปากกับอีกฝ่ายทันทีเขาปล่อยเอกไปไม่ได้..ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น.. เพราะหากปล่อยอีกฝ่ายไป ก็คงไม่ได้เข้าใกล้กันอีกแล้ว
"อื้อ...." เสียงประท้วงดังขึ้นหลังเวลาผ่านไปชั่ววินาที เมื่อเอกตั้งสติได้ มือเรียวทั้งสองดันไหล่ของอีกฝ่ายออก
ชายหนุ่มถูกผลักกระเด็นออกไป แต่ก็รับกลับมาดึงร่างนั้นมากอดไว้แน่น
" เอก.... "เสียงหอบหายใจของชายหนุ่มดังขึ้นข้างหูของคนตัวเล็กกว่า
" พี่ชอบเอกจริงๆนะ.. "
"...พูดซ้ำๆ.......อยู่ได้..." เสียงทุ้มที่ดังข้างหูยิ่งทำให้เอกเหมือนกำลังจะหมดแรง ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ แลเห็นได้ชัดเมื่อเอกเอียงหน้าหลบลมหายใจนั้น
ท่าทีที่อ่อนลงทำให้ชายหนุ่มขยับใบหน้ามองอีกฝ่าย ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะคำพูดของเขานั่นคงไม่ใช่คำปฏิเสธใช่ไหม?
ริมฝีปากได้รูปแตะกับอีกฝ่ายเบาๆ แล้วถอนออกช้าๆ
"อือ..." เสียงเอกครางเครือเบาๆเมื่อริมฝีปากของบาสแตะลงมา คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เขารู้สึกเหมือนอยากจะเถียงอยากจะปฏิเสธสัมผัสนั้น แต่อีกฝ่ายก็ประชิดตัวเข้ามาเร็วเสียเหลือเกิน ....ในเวลาที่เขารู้สึกเหมือนจะเจอจี้จุดอ่อนเข้าให้แบบนี้
ปลายลิ้นร้อนๆเลียที่ริมฝีปากบางเบาๆ มือข้างหนึ่งแตะกับผิวแก้ม ปลายนิ้วซ้อนที่หลังใบหูบาง แล้วจับให้เอกหันหน้ามารับจูบที่อ่อนหวานและรุ่มร้อนเรียกร้องรสหวานจากภายในริมฝีปากอย่างชำนาญ
ปลายลิ้นร้อนกระหวัดเกี่ยว เรียกร้อง เอกยกมือเรียวสั่นๆขึ้นแตะแขนของอีกฝ่าย เหมือนจะผลักออกแต่ทำไม่ได้ ในหัวที่บอกว่าเอาไว้คิดแต่เรื่องเรียนตอนนี้กลับว่างเปล่า เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหน อุณหภูมิในตัวร้อนขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
ริมฝีปากร้อนบดจูบกับหนุ่มรุ่นน้องอย่างเร่าร้อน เอกรู้สึกถึงความเย็นของประตูไม้ที่แผ่นหลังของตนเองผ่านเสื้อเชิ้ตนักศึกษา ก่อนจะรู้สึกเย็นๆที่ลำคอเมื่อบาสลากริมฝีปากมายังลำคอขาว ปลายลิ้นลากไล้ยังจุดที่ไวต่อความรู้สึก แอ่งชีพจรที่ลำคอขาว ในขณะเดียวกันก็ปลดกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายออกแล้วถอดออกไปอย่างรวดเร็ว
"พี่....เดี๋ยว.....อ่ะ..." เสียงเอกร้องห้ามแต่ก็ดังเพียงเสียงกระซิบ เมื่อรู้สึกได้ถึงฝ่ามือแกร่งของอีกฝ่ายที่ตะโบมลูบไล้ไปทั่วตัว ปลายลิ้นนั้นหยอกล้อเล่นบนแผ่นอกเสียจนรู้สึกหวาดหวั่นกับความรู้สึกวาบหวิวบนผิวเนื้อ ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อชายหนุ่มใช้ฟันคมๆนั้นกัดที่ยอดอกเบาๆ
"อ๊ะ.....โอ้ย...." เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดดังขึ้นก่อนจะได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าลึก เข่าทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มอ่อนแรง ร่างบางในอ้อมแขนนั้นแทบจะทรุดลงมา ได้ยินเสียงผิวหนังเสียดสีกับบานประตู
หากแต่บาสกลับจับอีกฝ่ายให้พลิกหันหน้าให้ประตู เอกได้ยินเสียงเสื้อที่ถูกถอดออกจากตัวของอีกฝ่าย ตามมาด้วยมือที่ปลดเข็มขัดนักศึกษาของเอกอย่างรวดเร็ว
มือข้างหนึ่งลากไล้กับเบื้องล่างของเด็กหนุ่ม ส่วนอีกมือก็ลูบไล้แผ่นอกบางนั้นอย่างยั่วเย้า ไม่ต่างจากริมฝีปากที่ซุกไซ้กับหลังใบหูบาง จุดอ่อนของอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มเหมือนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นถี่รัว ความรู้สึกร้อนเกิดขึ้นกลางอก ริมฝีปากอ้าหมายจะห้ามแต่เสียงที่ได้ยินคือเสียงครางเครือที่เกิดขึ้นโดยที่ขาดการควบคุม เอกยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองแน่น ดวงตาคู่สวยปิดสนิท ร่างกายของตัวเองกำลังตอบสนองไปตามการกระตุ้นเร้าของอีกฝ่าย
ร่างนั้นแทบจะถูกกระชากให้หันกลับมาทั้งตัว เพียงเพื่อจะรับจูบเร่าร้อนจากรุ่นพี่หนุ่ม ปลายลิ้นควานค้นให้ต้องตอบสนอง กางเกงนักศึกษาถูกปลดออกไปตั้งแต่เมื่อใด เอกยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
"อื้อ... พี่....ผม...." เอกหอบหายใจแรง ใบหน้าแดงก่ำและดูสับสน ท่าทางในแบบที่ประธานเชียร์ไม่เคยได้เห็นมาก่อนตลอดเวลาที่รู้จักกันมา
" อา..พี่..ไม่ได้แล้วนะ..เอก " บาสกระซิบ หอบหายใจแรงติดลำคอขาวเนียน ก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงต่ำเรื่อยๆจากแผ่นอก หน้าท้องเนียน จนกระทั่ง
"อ๊ะ......อื้อ....." เอกรีบยกมือข้างหนึ่งปิดริมฝีปากของตัวเองแน่น มืออีกข้างพยายามดันอีกฝ่ายให้ออกห่างแต่ห้ามไม่ได้ มือเปลี่ยนมาจับไหล่อีกฝ่ายแน่นจนข้อนิ้วเกร็งจนขาว
ปลายลิ้นร้อนชิมความหวานที่ปรารถนามาตลอดตั้งแต่ได้รู้สักกับเด็กหนุ่มคนนี้
.. รสชาติหอมหวานที่เขาคงขาดไม่ได้อีกแล้ว..
มือแกร่งรั้งอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ก่อนจะซุกไซ้ ไล้เลีย อย่ากระหาย
"ปล่อย....ปล่อย......." เอกตัวเกร็งจนสั่นรู้สึกถึงความต้องการของตัวเองที่ถูกชักพาไปจนปลายทาง
รสหวานกระจายอยู่ในปากของชายหนุ่ม และต้นขาขาวที่บัดนี้เป็นสีชมพูไม่ต่างจากร่างเปลือยเปล่าของเอก ขาเรียวสั่นระริก ด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจหนยุดยั้ง
เขารั้งขาทั้งสองข้างให้แยกออกจากกัน ริมฝีปากได้รูปปิดปากที่เตรียมจะต่อต้านใดๆก็ตาม จนเอกต้องตกใจกับรสชาติที่เขามอบให้อีกฝ่ายไปเมื่อครู่
"อื้อ...ไม่เอา.... " เอกผลักอีกฝ่ายออก เบือนหน้าหนี ยกแขนขึ้นเช็ดริมฝีปากเปียกชื้นของตัวเอง
บาสไม่ตอบอะไร ช่วงเวลาที่อีกฝ่ายเบือนหน้าหนีไป เขาใช้สิ่งที่ยังอยู่ในปากละเลงใส่มือของตนเองก่อนจะเลื่อนมือนั้นไปเคล้นคลึงยังช่องทางร้อนของอีกฝ่าย
"โอ้ย......." เสียงเอกร้องออกมาด้วยไม่คุ้นเคย ร่างบางขยับหมายจะหนีไปให้พ้น แต่ก็ถูกจำกัดด้วยพื้นที่ตรงหน้าประตูนั้นเอง
เสียงร้องนั้นถูกทำให้หยุดด้วยริมฝีปากร้อนอีกครั้ง และอีกครั้ง ปลายลิ้นเรียกร้องความสนใจของเอกจากความเจ็บที่จะเกิดขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เขาซุกไซ้ใบหู ตรงที่เป็นจุดอ่อนของอีกอีกครั้งและอีกครั้ง ปลายลิ้นเลียหลังหูขาวสะอาดนั่นจนเปียกชิ้นจนกระทั่งร่างตรงหน้าเริ่มอ่อนลง นิ้วที่เปียกลื่นจึงดันเข้าไปด้านในช้าๆ ต้นขาขาวข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดบ่ากว้าง
เสียงเอกอุทานออกมาด้วยตกใจกับการที่อีกฝ่ายจัดท่าทางให้กับตัวเองทั้งๆที่ยังนั่งบนพื้นกระเบื้องและแผ่นหลังชิดประตูอยู่อย่างนั้น
"ไม่...พี่..ไม่เอา...." เอกพยายามจะห้ามทั้งๆที่เสียงที่เปล่งออกมานั้นแหบพร่า
"ไม่เอาตรงนี้....ไม่......ไม่ใช่ตรงนั้น "
คำพูดเริ่มสับสน เอกตาพร่ามัว เหมือนจะไม่ได้ยินเสียงอะไรอื่นนอกจากลมหายใจของตัวเองกับลมหายใจของอีกฝ่าย และเสียงหัวใจที่เต้นระรัวอยู่ในอก
เพราะว่าถูกจับให้ทำในพื้นที่แคบๆ มันคงจะไม่สบายนัก คิดได้แบบนั้น บาสจึงลุกขึ้นแล้วอุ้มร่างเพรียวนั้นขึ้นได้อย่างง่ายดาย
ก้าวเพียงไม่กี่ก้าว เขาก็วางร่างเปลือยเปล่านั้นลงกับเตียง ก่อนจะหาหมอนมารองเอวด้านหลัง
ขาขาวเนียนถูกจับแยกอีกครั้ง พร้อมกับนิ้วที่สอดเข้าไปข้างในทันที
"อ๊า......" เอกร้องออกมาด้วยความเจ็บ มือพยายามจะปัดป่ายดันให้อีกฝ่ายถอยออกห่าง
"ไม่....มันแปลกๆ....."
"ยังไง..ล่ะ? "เสียงของชายหนุ่มหอบหายใจถี่ อารมณ์ของเขาเองก็มีอยู่ไม่น้อยแล้ว
ดวงตาคู่สวยของเอกเปียกชื้นมีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ คำถามที่ได้ยินจากอีกฝ่ายยิ่งทำให้รู้สึกสับสน เพราะเมื่อถูกถาม ใจก็จดจ่ออยู่กับสัมผัสนั้น
"มัน...อึดอัด......" ใบหน้าสวยแดงก่ำ เมื่อมองใบหน้าของคนตรงหน้าก็ดูไม่คุ้นเคยราวเปลี่ยนเป็นอีกคน ดวงตาของบาสมีแต่ความปรารถนา
ริมฝีปากบางชื้นและแดงก่ำดูเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูกเมื่อบาสมองขณะรอคำตอบ ท่าทางเอกเหมือนสับสน ทรมานแต่ก็ต้องการ
"จะให้..หยุดเหรอ? " นิ้วที่อยู่ในร่างนั้นหยุดเคลื่อนไหว หากแต่ใบหน้าคมหลบมองอีกฝ่ายราวกับจะกลืนกิน
" ว่าไง? " ปลายลิ้นอดที่ไม่ได้ที่จะเลียหยาดน้ำตาบนใบหน้า ความร้อนของชายหนุ่มรู้สึกได้แม้กระทั่งปลายลิ้นยังร้อนผ่าว
"อืม.....ทำซิ่...." เสียงของเอกตอบรับกลับมา เหมือนคนที่จำยอมแล้ว สองแขนเรียวผวากอดอีกฝ่ายเข้าหาด้วยสัญชาตญาณ
" ครับ..ผม "รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากได้รูป หากแต่มันต่างไปจากทุกครั้ง มือข้างหนึ่งขยับลากไล้ความต้องการของอีกฝ่าย อีกข้างก็ยังขยับขยายช่อทางแคบร้อน จนกระทั่งเขารู้สึกได้ว่าเอกพร้อมแล้วจึงเข้าไปในกายของอีกฝ่ายช้าๆ
เอกร้องลั่น ตัวก็พยายามจะขยับหนี ความเจ็บปวดที่เสียดเข้ามาในร่าง ร่างทั้งร่างเกร็งต่อต้าน
มือแกร่งจับข้อมือทั้งสองข้างแน่น ริมฝีปากร้อนก็จูบปิดปากนั้นทันทีเขาค้างเอาไว้แบบนั้นเพื่อให้อีกฝ่ายหายตกใจเสียก่อน ยังไงก็ต้องไปต่อ...มาถึงตรงนี้ก็ต้องให้เวลาฝ่ายรับเช่นกัน
" เอก..อย่าเกร็งนะ "
".................................." เอกไม่ตอบแต่กัดริมฝีปากแน่นเสียจนกลัวจะกัดเข้าเนื้อ
สองมือกำๆคลายๆอยู่อย่างนั้นเหมือนจะพยายามระบายความเจ็บปวดของตัวเองออกไปไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
บาสจับมือข้างหนึ่งของเอกให้ขยับความต้องการของตนเอง ส่วนตัวเขาเองก็เลียกับยอดอกที่เขากัดจนแดงช้ำนั้นเป็นการช่วยกระตุ้นเร้าอีกฝ่ายไปด้วยและมันก็ได้ผล เพราะช่องทางนั้นคลายการต่อต้านลง ชายหนุ่มจึงขยับเข้าหาช่องทางแคบนั้น จนกระทั่งเข้าไปได้ในที่สุด ความร้อนและแคบในตัวเอก เรียกเสียงครางได้อย่างพึงใจ ชายหนุ่มกดแช่เอาไว้แบบนั้น ดวงตาคู่คมมองคนที่อยู่เบื้องล่างนิ่ง
เอกยังคงหลับตาแน่น ริมฝีปากเผยอหอบหายใจแรง มือยังพยายามหาความสุขให้กับตัวเอง ให้หลุดพ้นไปจากความทรมานที่อีกฝ่ายยัดเยียดเข้ามา ร่างกายเริ่มตอบสนองมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงครางเครือเริ่มดังขึ้นปะปนกับเสียงหอบหายใจ
ส่วนคนที่อยู่ด้านบนก็ขยับตัวเข้าออกรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ลืมที่จะช่วยให้อีกฝ่ายมีความสุขร่วมกันไปด้วย
สะโพกมนขยับตอบรับ ริมฝีปากเม้มแน่น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน มือหนึ่งเร่งเร้าตัวเอง อีกมือจิกลงบนเนื้อคนที่เสพย์สมกับร่างของตัวเองอยู่อย่างหิวกระหาย ก่อนที่ความต้องการจะปลดปล่อยออกมา ความร้อนเปรอะเปื้อนบนหน้าท้องมากมายเสียจนแม้แต่ตัวเองยังไม่เคยคาดคิด ตามมาด้วยการกระแทกร่างเข้าออกรุนแรง ก่อนจะกระตุกเกร็งและปลดปล่อยออกมาในร่างอุ่นๆของคนที่เขาบอกว่าชอบมากจนไม่อาจะปล่อยมือได้อีกแล้ว ความเจ็บแสบจากแผลที่หลังยิ่งกระตุ้นความรู้สึกได้มากเลยทีเดียว
บาสนอนฟุบลงกับแผ่นอกบางของเอกไปทั้งแบบนั้น โดยที่ยังรับรู้ถึงความอบอุ่นในร่างของอีกฝ่าย
ทั้งสองเหมือนจะผล็อยหลับไปกันทั้งๆอย่างนั้น
+++++++++++++++
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก ทำไปแล้ว
ข้ามขั้นตอนอย่างรวดเร็วยิ่งกว่ากดน้ำร้อนใส่มาม่าคัพ
แล้วตื่นมาจะคุยกันต่อยังไงเนี่ย
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
แจก แจก แจก ทิชชู่วววว์ .....
พี่บาส มาเร็ว เคลมเร็ว....ระวัง จะไปเร็วนะ :laugh:
-
เฮือกกกกกกกกกกก
.
.
.
คู่นี้....ไม่มีกั๊กจริงๆด้วย :o8:
-
อ้าว....... เรานึกว่าบาสมีอะไรกับจิ๊บไปแล้วนะ ยังจิ้นเหรอ
-
การี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทนไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววววว
หลังจากตามอ่านและสิงเรื่องนี้มาอาทิตย์กว่าๆ ก็ทนฤทธิ์เจ้าพ่อไม่ไหวจนต้องออกมาเม้น
ก่อนอื่น.. ต้องอวยเจ้าพ่อก่อน :call:
จะบอกว่าชอบสามเรื่องที่แล้วมากกกกกก น่ารักมากๆเลยครับ สนุกมากๆเลยด้วย ถึงเเม้จะอืดมาม่าก็ตาม
พอมาเรื่องนี้ สารภาพเลยว่าพอเห็นหน้าเจ้าพ่อปุ๊ป ขนมในปากเเทบพุ่ง ในที่สุดเจ้าพ่อก็ลงองค์ซะที เเถมด้วยไอบะอีก :o8:
พี่บาสนี้ตอนเเปลงร่างก็ใช่ย่อยนะ ชอบดูเรื่องเดียวกับเราก็ไม่บอก :laugh:
อ่านตอนล่าสุดแล้วอิ๊อ๊างมากมาย :o8:
จะคอยติดตามเรื่องนี้ต่อไปนะครับ สัญญาว่าต่อจากนี้จะมาเม้นครับ ไม่สิงเเล้วววว
-
:m25: :haun4:
:pig4: :pig4:
-
เอ่อ....ทิชชู่ๆด่วนๆ!! ม่ายหวายแร้ววว
พอเริ่มจะหายเปื่อย เข้ามาตามเรื่องนี้ต่อ..........แม่จ้าวววววววว!!!เขามีอะไรกันแล้วววว!!
นี่คงเป็นคู่รักสายฟ้าแล่บตัวจริง อันนี้ต้องยกให้พี่บาส ของเค้าแรงจริง เที่ยงตรง กระชับ ฉับไว!
แต่เพื่อนคนที่เอกยังคงคิดถึงนี่จิ๊บใช่มะ กลายเป็นเพื่อนกันไปซะแระเหรอ งงๆ
รอลุ้นต่อไป แอบรอตอนที่คู่เอกไปเจอคู่จิ๊บ อยากรู้ว่าคู่นี้ เขาคิดอะไรยังไงกันบ้าง ที่ผ่านมารู้แต่คู่จิ๊บอะ
สู้ๆนะคะ ไรท์เตอร์กะโคไรท์
(ปล. ยังไม่ได้ดูที่อ้อมส่งมาให้เรย ช่วงเปื่อยไม่ได้ไปมหาลัยเรย แต่พรุ่งนี้แหละ ฮี่ๆๆ พรุ่งนี้จะต้องบูชาท่านให้ได้ อุกร๊ากๆๆ)
-
ปรี้บาสสสสสสสสสสส อ๊ากกกกกกกก :jul1:
เค้าทำกันแล้ววว แอร๊ยยยยยย โฮกมากเหอะเจ้าพ่อ
หื่นใช่ย่อยซะเมื่อไร
โอ้ยยย จิ้นเจ้าพ่อเหอะ จูบเอาถ้วย โอ้ยย จิ้นๆๆๆๆ
กลับไปดูทาคุมิ 3 อีกรอบดีฟ่า 55+
ปล.ตะเองดูไวเลย กีสสสส
เจ้าพ่อ ทำเอาจะบ้าตายยย
-
:jul1:
บาสรุกเร็วมากๆ
ในสี่คู่ พระเอกคนนี้รวดเร็วปานกามนิตหนุ่มจริงๆ เร็วที่สุดแล้ว
หลับไปแบบนั้น ใครจะตื่นก่อน ตื่นแล้วจะเป็นยังไง
บวกไปคนละ 1 แต้ม และรอลุ้นผลค่ะ
ขอบคุณนะคะ
ปล นึกถึงตอนเอกคบหากับจิ๊บ แบบนี้ก็ดีแล้วแยกย้ายกันไปมีคนดูแล
อ่านแบบนี้พาลนึกว่าสองคนเป็นเพื่อนสาวกันอ้ะ
-
:oo1:รุกเร็วแต่ไม่รุนแรง
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยย ผิดคาดมากๆ พี่บาสเจ๋งจริงๆ ว่ะ
ยกนิ้วให้เลย 5555
โฮกมากกกกกกกกกกเอ็นซี!
-
พี่บาสไวแท้น้ออออออออออออ
555
-
...............เขามีอะไรกันแล้ว สิ้นแววจะร้องให้เธอคืนมา
ต้องยอมช้ำใจ ผู้หมดความหมายโดนหัวใจเธอฆ่า
เป็นหนูลองยา มีค่าเพียงขั้นบันได.................. :laugh:
หัวเราะอย่างสะใจ และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว (ก่อนที่จะ :jul1:)
+1 จ๊ะ
-
พี่บาสเผด็จศึก
-
เลือดจาหมดตัว :jul1:
ออกมา4-5ตอน พี่บาสก้อได้แล้ว
ไวแน่เน้อ ^0^
-
(http://i40.photobucket.com/albums/e214/aomjung12/17879_1256946875657_1589161098_648958_2348589_n.jpg)
(น้องเอกจะว่าไงน๊าา ตอนตื่นขึ้นมา พี่บาสเครียดด)
แว๊บมาบูชาเจ้าพ่อ
สายรายงานว่าจะไม่อัพวันนี้
คึ คึ
-
เลือดโชกเลย
อ่า แร๊งงง
-
:jul1:
-
พี่บาสยังไม่ได้ขอเอกเป็นแฟนเลยนะ
ข้ามขั้นซะแล้วอ่ะ
แต่ก็เรียกเลือดได้เหมือนกันนะเนี้ย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
มาปูเสื่อรอดูความเป็นไปของคู่นี้ค่ะ อิอิ
-
รอเอกตื่น
(http://i224.photobucket.com/albums/dd16/Canon_D/Aiba%20Hiroki/sweet_hiro.jpg)
ค้น ๆ (หาตั้งนาน) ในเครื่องเพิ่งเห็นรูปเต็ม ๆ ย่อลงได้แค่นี้หละ ภาพจริง(ใหญ่กว่านีั้เยอะ) ไม่ได้ตัดต่อ :-[
-
น้องเอก
:haun4:
คงไม่โกรธนะ
-
กร๊าซ...น้องเอก...เจ้าหญิงมากกกกกกกกก
-
ตัดสินใจรุกเร็ว แบบไม่ให้เอกตั้งตัว แล้วผลตอนตื่นขึ้นมาล่ะ จะเป็นยังไง
มาเอาใจช่วยไม่ให้เรื่องเลวร้ายไปกว่าที่เป็นอยู่ ลุ้น ให้เอกยอมรับชะตากรรม ( มากไปหรือเปล่าอ่ะ ) หึ หึ หึ ...
+1 คนละแต้ม ให้กับความรวดเร็ว ทิชชู่นะ แจกทำไมครับ เอาไว้ให้ทั้งสองตอนตื่นดีกว่า :z1:
-
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงก่อนที่เอกจะรู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัว ความรู้สึกอึดอัดคืออีกสิ่งที่รู้สึกได้เมื่อลืมตาตื่น
เด็กหนุ่มเห็นท่อนแขนแกร่งวางพาดทับร่างของตัวเอง เอกขมวดคิ้วมุ่น พลางดันท่อนแขนนั้นออกไปอีกทาง มองไปเห็นท้องฟ้าด้านนอกมืดสนิท เขาหลับไปนานเท่าไรแล้วก็ไม่อาจจะคาดเดา
เสียงครางดังขึ้นอย่างรำคาญเมื่อถูกรบกวนการนอนอันแสงสุขหลังร่างกายได้ปลดปล่อย ร่างหนาของประธานเชียร์ยังคงนอนอยู่แบบนั้น โดยที่ไม่มีอะไรปกปิดร่างกาย
เอกหันไปมองหน้าของคนข้างๆที่ยังนอนไม่รู้เรื่องพลันนึกถึงเรื่องที่อีกฝ่ายทำกับตัวเองก็ถึงกับหน้าแดง
ไม่ว่าจะด้วยความโกรธหรือความอาย เด็กหนุ่มยกมือที่ในคราวนี้เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงมากกว่าเดิมตบลงบนไหล่ของคนที่นอนอยู่ข้างซ้ำๆ เขาไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัวลุกหนีด้วยซ้ำ
" อะไรเล่า! " เสียงนั้นดังขึ้นอย่างรำคาญ ก่อนจะผงกหัวขึ้นดู แล้วก็ต้องตกใจว่าใครเป็นคนปลุกเขา
บาสรีบขยับตัวออกห่างอีกฝ่าย ก่อนจะก้มลงมองสภาพของตัวเองและผลงานบนผิวขาวเนียนของเอก ใบหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าทันที เมื่อรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป...แล้ว
" เอก...พี่... " มือแกร่งทำท่าจะแตะตัวอีกฝ่าย
"ลุกออกไป....." เอกเอ่ยเสียงสั่น ทั้งโกรธทั้งอายแต่เมื่ออีกฝ่ายยังอยู่ข้างๆแบบนี้เขาสู้ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มแบบนี้ต่อไปไม่ดีกว่าเหรอ เมื่ออีกฝ่ายยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เอกทำหน้ายุ่งพลางทำเสียงอย่างขัดใจ พยายามจะลากตัวเองลงจากเตียงไปเสียเอง แต่ก็ขยับไม่ได้ไปมากกว่าคืบ เด็กหนุ่มทิ้งตัวละกับหมอนอีกครั้ง ก่อนจะเหวี่ยงแขนไปทุบคนข้างๆ
"บอกให้ลุกออกไปยังไงเล่า"
" เอ่อ..ลุกครับ ..ลุกแล้วครับ แต่ๆ..เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะ "ดูเหมือนบาสยังตั้งสติไม่ได้นัก ในหัวของเขาสับสนไปหมด ทั้งๆที่ไม่ได้คิดว่ามันจะหลายมาเป็นแบบนี้แท้ๆ แต่ตอนนี้ เอกยังไม่สบายแล้วเขายังทำแบบนั้นลงไปอีก ชายหนุ่มรีบลุกจากเตียงแล้วเข้าไปเตรียมน้ำกับผ้าขนหนูเช็ดตัวทั้งๆแบบนั้น
"ใส่เสื้อผ้าด้วยซิ่ โอ้ย อุจาดตา...." เอกหลับตาแน่น ไม่อยากจะรู้ไม่อยากจะเห็น
....คนอะไรวะ ไล่ก็ไม่ไป....
....แล้วนี่มันอะไรเนี่ย....
ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
" เอก หันมานี่ก่อน "บาสเผลอดึงแขนของเด็กหนุ่มให้หันมาทางเขาเพื่อที่จะเช็ดตัว ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจหันมาสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
" เดี๋ยวพี่...เช็ดตัวให้นะ "อีกฝ่ายยิ้มสู้ ทำเป็นไม่สนใจสายตานั้น ทั้งๆที่ก็รู้ดีว่าคงถูกเกลียดเข้าให้แล้ว
มือแกร่งลากผ้าขนหนูเย็นๆไปตามตัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ผิดกับตอนที่สติหลุดหายไปเมื่อครู่ ชายหนุ่มถอนหายใจกับการกระทำของตนเอง เอกในตอนนี้มีแต่รอยแดงช้ำ ยิ่งแผ่นอกก็ยิ่งเห็นชัดเจน ..
"...............พอแล้ว..."เอกเอ่ยออกมาเสียงเบา แต่ระดับเย็นของชานั้นเพิ่มมากขึ้นไปอีก
" ให้พี่ทำเถอะเอก.. "บาสจับขาเรียวนั้นแยกออกก่อนจะเช็ดคราบตามเรียวขาและช่องทางนั้น ก่อนจะต้องถอนหายใจอีกรอบ
"ถอนหายใจทำไม..."เอกถามเสียงเรียบมองอีกฝ่ายค่อยๆเช็ดทำความสะอาดร่างกายให้ตัวเองด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
แต่ก็ไม่มีคำตอบใดจากบาส เมื่อชายหนุ่มเช็ดตัวให้เสร็จแล้วก็รีบหยิบกางเกงยีนส์มาสวมอย่างเร่งรีบแล้วเอากาละมังใส่น้ำไปเก็บ เอาผ้าขนหนูไปซัก แล้วจึงออกมา ดวงตาคมมองคนที่นอนห่มผ้าอยู่บนเตียง เอกหันหน้าไปอีกทางไม่ยอมมองหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย
" พี่ทำโจ๊กกับเตรียมให้กินนะ .. กินแล้วก็นอนซะ ..จะได้ไม่มีไข้นะครับ "
เอกหันมามองหน้าของอีกฝ่าย ในดวงตานั้นดูสับสน แต่ก็มีความโกรธเคืองปนอยู่ไม่น้อย
อีกฝ่ายยังคงใส่กางเกงยีนส์ตัวเดียง บนไหล่ ยังมองเห็นรอยเล็บเป็นแผลแดงอยู่ มันคือความรู้สึกของเขาที่ระบายลงบนผิวกายของอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มเบือนหน้าไปอีกทางพลางยกมือขึ้น เขายังไม่อยากจะพูดกับอีกฝ่ายตอนนี้
"ใส่เสื้อซะ... พี่อยากจะกลับไป ก็ออกไปแล้วล็อคห้องซะ ผมอยากจะพัก ...คนเดียว"
ชายหนุ่มที่อยู่หน้าไมโครเวฟไม่ตอบอะไร เพียงไม่นาน กลิ่นโจ๊กกึ่งสำเร็จรูปก็ลอยมาเตะจมูกคนที่สบาย บาสวางถ้วยโจ๊กลงกับโต๊ะญี่ปุ่น ไม่ห่างจากเตียงนัก ยาแก้ปวดเองก็ถูกจัดใส่ถ้วยเล็กๆ และน้ำอุ่นๆบนโต๊ะเดียวกัน
" กินสิ..กินโจ๊กกับยาก่อน เดี๋ยวค่อยนอน..นะ "
"เดี๋ยวผมจะกิน ผมก็ลุกไปกินเอง..." เอกตอบ เอกกัดริมฝีปากแน่นมือทั้งสองข้างกำแน่นเสียจนเห็นข้อขาว รู้สึกอับอายอย่างบอกไม่ถูก ยังจำได้ถึงเสียงตัวเองที่เอ่ยออกไปให้อีกฝ่ายกระทำกับร่างตัวเอง เสียงนั้นฟังดูน่าอับอายขนาดไหนอีกฝ่ายจะรู้บ้างรึเปล่า
แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังไม่ยอมขยับไปไหน และดูท่าคงจะไม่ยอมขยับไปไหนถ้าเขายังไม่ลุกไปกินโจ๊กนั่น เอกขยับตัวคว้าเอากางเกงขาสั้นที่ตกอยู่ปลายเตียงมาใส่อย่างลวกๆ ก่อนจะค่อยๆขยับลุกไปนั่งกินโจ๊กที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ให้ เมื่อขยับเดิน ได้ยินเสียงเอกส่งเสียงครวญออกมาเบาๆ เหมือนจะเจ็บร้าวอยู่ไม่น้อย ความจริงเด็กหนุ่มไม่ควรจะขยับลุกไปไหนด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มตัวต้นเหตุทำท่าจะเข้าไปช่วย แต่ ความใจกล้า หน้าด้านของเขามันหายไปไหนหมดกันนะ
เสียงเจ้าของห้องทำเสียงในรำคอเหมือนไม่พอใจกับความเชื่องช้าของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้รอ หรือสนใจว่าอีกฝ่ายจะเข้ามาช่วยหรือเปล่า ค่อยๆเดินไปนั่งที่โต๊ะญี่ปุ่น ยกโจ๊กขึ้นมาททานไปเรื่อยๆ เหมือนไม่มีอีกฝ่ายยืนอยู่ในห้อง
ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่นาน ก่อนที่เอกจะหยิบยามากิน แก้วน้ำถูกวางลงบนโต๊ะพร้อมเสียงถอนหายใจ
"เรียบร้อยแล้ว...พี่ก็น่าจะกลับบ้านไปได้แล้วนะครับ"
" เดี๋ยวพี่รอเอกนอนก่อน.. ให้เอกหลับก่อนแล้วพี่จะไป " อย่างน้อยในตอนนี้ถึงอีกฝ่ายจะเกลียดเขาแล้วก็เถอะ ก็ขอให้เขาได้สบายใจที่เห็นว่าเอกได้หลับสนิทไปแล้ว .. ถึงจะกลับบ้านได้
"ดื้อด้านเป็นบ้า...." เอกมองหน้าของอีกฝ่าย สายตาไม่ได้เป็นมิตรเอาเสียเลยก่อนจะขยับลุกขึ้นช้าๆ ไปนั่งที่เตียง
"ถ้าพี่จะออกไป ก็ล็อคห้องให้ด้วยนะครับ...แล้วอาทิตย์หน้า พี่ไม่ต้องมาสอนแล้วนะ ผม....ไม่อยากเรียนแล้ว" เด็กหนุ่มพูดไปตามตรง ก่อนจะล้มตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมเสียจนมิด
มีเพียงความเงียบที่เป็นคำตอบ .. บาสยืนมองผ้าห่มที่คลุมร่างอีกฝ่ายไปจนมิดแบบนั้นอยู่นาน เขาอยากจะเข้าไปกอด อยากจะขอโทษ
.. แต่คงทำไม่ได้แล้วใช่ไหม ? ตลกดีเหมือนกันนะ..ทำแบบนี้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจากไปไหน แต่เอกที่เป็นแบบนี้ ก็ทำให้เขาต้องปล่อยมือแล้วงั้นเหรอ..
บาสยืนอยู่แบบนั้นเกือบครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเปิดประตูห้องของเด็กหนุ่มและเปิดให้เบาๆ
เสียงประตูที่ปิดลงเบื้องหลังทำให้คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มค่อยๆขยับลุก ไฟฟืนบาสยังใจดีดับให้จนหมดทิ้งเขาเอาไว้ในความมืดก่อนที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"..............แล้วจะให้ทำยังไงต่อไปล่ะ...." เอกถามตัวเองแต่แน่นอนอยู่แล้วว่าเขาไม่มีคำตอบใดๆให้กับตัวเองได้เลย
...ทั้งที่ปฏิเสธ....
....แต่ท้ายที่สุดก็.....
....กอดเขาเอาไว้แบบนั้น....
++++++++++++++++++
เช้าวันรุ่งขึ้นเอกไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแบกทั้งหน้าและตัวเองไปเรียน ทั้งๆที่อยากจะหยุด แต่เขายังต้องรับผิดชอบกับการเรียนที่ตัวเองพยายามเป็นอย่างมากเพื่อที่จะได้เข้ามาเรียนที่นี่
...เรื่องแค่นี้น่ะ ไม่เห็นจะต้องไปใส่ใจเลย...
แม้จะบอกกับตัวเองไปแบบนั้น แต่ก็เดินใจลอยออกจากห้องมาโดยที่ลืมอุปกรณ์สำคัญในการพยายามทำตัว "ธรรมดา" ของตัวเองไปเสียสนิทใจ เอาหนังสือมาก็ไม่ครบ ผมเผิมก็ไม่ได้จัดแต่งเป็นทรงเหมือนอย่างทุกที
"เจ้าหญิง" ในสายตาของใครๆวันนี้ดูแตกต่างไปจากทุกครั้ง ทั้งใบหน้าที่ไม่มีแว่นตามาปิดบังให้เกะกะตา และ ทรงผม และดวงตากลมที่ดูจะเป็นประกายแตกต่างไปจากทุกๆวัน
" เอก...โห วันนี้ดูแปลกไปว่ะ " พี่หนึ่ง พี่รหัสเดินเข้ามาทักน้องรหัสคนสวยของตัวเอง ที่มักจะทำอะไรก็ตามเพื่อไม่ให้เป็นจุดเด่น ต่างจากวันนี้
ดวงตากลมโตวันนี้ไม่มีแว่นมาเกะกะ ไหนจะทรงผมที่ยุ่งๆดูเหมือนบอยแบนด์เกาหลีนี่อีก และเพราะเจ้าหญิงเป็นแบบนี้จึงทำให้เขาถูกมองมาตลอดทางตั้งแต่หอพักจนเข้ามาถึงในคณะ
"พี่หนึ่ง........" สายตาที่มองมายังพี่รหัสทำให้อีกฝ่ายต้องสะดุ้ง มือเรียวแต่กำลังวังชานั้นเหลือล้นแทบวางแบบเกือบจะเรียกได้ว่าตะปบลงบนไหล่ของร่นพี่
"ผมไม่เรียนแล้วนะ ไอ้ดรออ้งดรออิ้งอะไรเนี่ย ไม่เอาแล้ว..." เด็กหนุ่มที่ปรกติมักจะพูดเสียงเบาๆ วันนี้กลับพูดเสียงดัง ท่าทางสับสนอยู่ไม่น้อย
" อ้าว? หาาาา ไม่เรียนได้ไง! อย่างนี้พี่บาสเอาพี่ตายห่าแน่ "สิ่งที่น้องรหัสของเขาพูดทำเอาหนึ่งแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น
"เอาพี่...?....เอ้อ ก็ให้เอาไปเลย เอาให้ตาย" ปรกติที่เป็นเด็กเรียบร้อย เอกวันนี้ดูหงุดหงิดได้ที่
"พี่กับไอ้พี่บาสอะไรเนี่ย รวมหัวกันมาแต่แรกใช่ไหมล่ะ ผมรู้หรอก..." เด็กหนุ่มมองหน้าร่นพี่อย่างเอาเรื่อง
" เปล่าโว้ยยย พี่บาสเขาให้พี่ช่วย เขาจะจีบเอกอะ .. เฮ้ย เห็นแบบนั้นพี่เขาก็ดีนะเว้ย พวกพี่เคารพพี่เขาทุกคน แต่ถ้าเอกจะบอกเลิกเรียนก็ต้องไปบอกเองว่ะ พี่ไม่กล้า "
พี่รหัสรีบบอก ดูเหมือน การที่บาสชอบผู้ชายเหมือนกันจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่นี่ และดูเหมือนว่าทุกคนจะยอมรับได้
"พวกพี่เคารพเขา..."ดวงตาของเด็กหนุ่มอ่อนแสงลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหน้าของคนที่กำลังพูดถึง
"แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเขาเป็นคนดีอะไรนักนี่....แผนเยอะ มีแฟนอยู่แล้วยังจะมา.... แย่ที่สุด..."เด็กหนุ่มพึมพำเหมือนพูดคนเดียวก่อนจะมองหน้าของพี่รหัส
"พี่ไม่ต้องห่วงนะ ผมบอกเขาไปแล้ว แค่จะพี่ว่า ไม่ต้องห่วงเกรดผม ผมไม่ต้องการติวเตอร์อีกแล้ว" ว่าแล้วก็หันหลังให้รุ่นพี่เดินไปอีกทางทันที ท่าทางเหวี่ยงๆเหมือนของขึ้นทำให้หนึ่งไม่กล้าทักท้วงอะไร
++++++++++++++++++
ดูเหมือนฟ้าจะเป็นใจให้เอกได้ระบายอารมณ์หงุดหงิด โกรธ และสับสนของตัวเองลงกับใครซักคน เด็กหนุ่มเดินผ่านกลางคณะไปเห็น "ตัวต้นตอ" นั่งอยู่ที่โต๊ะตรงลานกลางคณะ อยู่กับเพื่อนหน้าตาดีคนนั้น ท่าทางพูดคุยกันอย่างสนิทสนม บาสดูจะยิ้มอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มิหนำซ้ำจุนเจือยังคว้าคอบาสมากอดพลางยกกล้องมือถือขึ้นมาถ่ายด้วยซ้ำไป
ไม่มีอะไรระงับสติของเอกเอาไว้ได้อีกช่วงขายาวสาวฉับๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวบาสเป็นที่เรียบร้อย
"พี่บาส!" เสียงที่เรียกชื่อของอีกฝ่ายนั้นดังพอจะเรียกความสนใจจากคนรอบๆข้างได้
เสียงที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งโหยง ไม่ต้องหันไปเขาก็รู้ดีว่าคือใคร มือแกร่งผลักเพื่อนสนิทออกโดยอัตโนมัติ
" เอก? " เสียงนั้นหงอยลงไปทันที
ไม่ต้องทันได้ตั้งตัวอะไรมากหมัดลุ่นซัดเข้าที่หน้าของประธานเชียร์เสียจนคนที่นั่งอยู่กับโต๊ะล้มครืนหน้าหงายลงไปทั้งอย่างนั้น เรียกเสียงฮือฮาจากคนรอบข้างได้ไม่น้อย
"เฮ้ย...บาส...."จุนเจือตั้งสติได้หลังจากที่อึ้งไปหลายอึดใจ ก่อนจะเข้าไปดึงตัวเพื่อนเอาไว้ แต่เมื่อมองกลับมาก็เห็นเจ้าของหมัดยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่อย่างนั้น
"เอก นี่มันอะไร ต่อยเพื่อนพี่ทำไม....มีเรื่องอะไรกัน!"
"พี่ทำลงไปได้ยังไง! ไม่แฟร์เลย! " เอกตะคอกใส่หน้าคนที่ล้มลงไปกองเสียงดัง ก่อนจะวิ่งไปอีกทาง
" โอ๊ย!! เอกกกกกกก เดี๋ยวเอกกกกกกกกกกก!!!! " บาสทำท่าจะลุกขึ้น ปากก็ตะโกนเรียกอีกฝ่ายเอาไว้ แต่เขาก็ตามไปไม่ได้ เพราะโดนจุนเจือดึงเอาไว้
" อะไรของมึงเนี่ย สาดดดดดดด ปล่อยกู "
"มึงไปทำอะไรน้องมัน" จุนเจือดึงเพื่อนเข้ามาใกล้กระซิบถามเบาๆ เขารู้ว่ามันจะเป็นคำถามที่ทำให้อีกฝ่ายนิ่งได้
แล้วก็เป็นแบบนั้นจริงๆ บาสหยุดโวยวายแล้วก็ได้แต่เงียบ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาแล้วหันไปมองหน้าสวยๆของอีกฝ่าย
" มึงบอกให้กูทำอะไรมั่งล่ะ สาดดดดดดด "
"หา......" จุนเจือเลิกคิ้วสูง ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดมุ่น ใบหน้าสวยเอียงไปอีกทาง
"กูบอกอะไรมึงไปเหรอ?"
บาสลุกขึ้นเดินหนีไปอีกทาง ไม่ยอมตอบคำถามนั้น เป็นสิ่งที่ผิดปกติอย่างมากสำหรับผู้ชายคนนี้
"อ้าวเฮ้ย บาส...บาสมึงลืมกระเป๋า ห่านี่.... " จุนเจือเรืยกอีกฝ่ายเอาไว้แต่ก็ไม่ทัน หันมองรอบตัวมีแต่สายตามองมา เป็นครั้งแรกหลังจากอยู่มาสามปีที่รู้สึกว่า อาย เป็นจริงเป็นจัง จุนเจือรวบหนังสือสมุดกระเป๋าของตัวเองและอีกฝ่ายวิ่งตามไป อย่างน้อยก็ให้เร็วกว่าที่อาจารย์จะมาจากเสียงดังเอะอะเมื่อครู่
+++++++++++++++
กลับมาอัพแบบป่วยๆค่ะ รีดเดอร์ .. ขอยืนยันอีกครั้งนะคะ จุนเจือเพื่อนเลิฟของพี่บาสจริงๆนะ!
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/842784ff.jpg)
-
:z13:
-
เครียด่วนพี่บาส ทำน้องร้องไห้
-
น้องมันคิดว่าพี่บาสกะพี่จุนเจือเป็นแฟนกันแน่ๆ
เลยพยายามตัดใจ พอเอาเข้าจริงก๊ากกกก โคตรขี้หึงเลยเหอะ
เหมือนคนสติหลุดโดยพลัน พี่บาสโดนเสยหงายเลยอ่ะ
ตามไปง้อด่วนๆ เลยค่ะ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ก็ทำตัวน่าคิดอยู่หรอก หวงก้างรึเปล่าจุนเจือ ทำตัวเหมือนแฟนสมควรที่น้องมันคิด
แค่ต่อยมันน้อยไปด้วยซ้ำ เมื่อคืนยังเอากันอยู่ วันนี้มานั่งกอดคอคนอื่นอีกสมควรโดนตีนมากกว่าไอ้บาส :z6:
-
ก็ทำตัวน่าคิดอยู่หรอก หวงก้างรึเปล่าจุนเจือ ทำตัวเหมือนแฟนสมควรที่น้องมันคิด
แค่ต่อยมันน้อยไปด้วยซ้ำ เมื่อคืนยังเอากันอยู่ วันนี้มานั่งกอดคอคนอื่นอีกสมควรโดนตีนมากกว่าไอ้บาส :z6:
ชอบๆๆๆๆๆๆ
ขีดเส้นใต้เลย เมื่อคืนยังเอากันอยู่
:laugh:
-
พระเอกเรื่องนี้ ไม่ชัดเจนทุกคน :serius2:
-
เจ้าหญิงท่าทางจะหมัดหนักจริงๆ o21
-
พระเอกเรื่องนี้ ไม่ชัดเจนทุกคน :serius2:
โคไรท์คอนเฟิร์มว่า บาสนี่ชัดเจนสุดๆแล้วค่ะ o13...ก็บอกแล้ว ว่าเพื่อนเลิฟ :laugh:
-
^^
^^
จิ้มสักสองจึ๊ก ถ้าท้องจะรับผิดชอบนะครับ
ตอนแรกนึกว่าจะมาบอกว่าไม่ต้องไปติวแล้ว แต่ไหงกลายเป็นหึงจนลืมตัว
หมัดหนัก เล่นเอาประธานเชียร์หงายหลังตึง
จำเลยอีกคน นายจุนเจือ นี่เอง ที่ส่งลูกยุให้เพื่อนเผด็จศึก หึ หึ หึ ...
+1 ให้สองศรี นักเขียนคนละแต้ม
ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะครับ สลับกันป่วยจริง ๆ เลยคู่นี้ :กอด1:
-
โดนซักทีก็ดีเหมือนกันจะบาส
ตอนที่สมควรพูด กลับไม่ง้างปากพูดซะงั้น
-
ก่อนอื่น :beat: ไอ้คุณบาสก่อน ก่อนทำหละไม่คิด :beat: สักรอบ
ไอ้ปากดี ๆ ลั้ลล่าก่อนก่อนหน้านั้นมันหายไปไหนวะ :z6:
-
ไม่ได้อ่านแค่ไม่กี่วัน น้องเอกเราเสร็จพี่บาสซะแล้ว
แล้วยังมางี่เง่าใส่น้องเอกเราอีก ทำไมเป็นแบบนี้ไปซะได้
-
ง้อเท่านั้น :laugh:
-
ก่อนอื่นอวยเจ้าพ่อซักนิด :call:
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องเอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มามะคนดี มาให้พี่ปลอบมา :กอด1:
ไอ้พี่บาสนี่น้า~~ ให้ตายเถอะ หน้าหงุดหงิดซะจริง :serius2: :serius2:
เคลียร์ดีๆนะว้อยยยย อย่าให้เอกเสียใจอีกล่ะ :angry2:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไหนว่าใสๆไงเรื่องนี้อ่ะ กลิ่นมาม่าโชยมาหน่อยๆแล้วน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มารอๆๆๆ
-
โหยยยยยยยย แล้วงี้จะเข้าใจกันมั๊ยเนี่ย พี่บาสสู้ๆ
-
พี่บาสตายแน่ ชิส์~~~
-
บาสเอ๊ยยยยยย
น้องเอกเข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
จุนเจือคงไม่ได้คิดอะไรแน่ๆ ท่าทางก็เพื่อน มาแนวชอบแกล้งเพื่อนอีกต่างหาก
แต่น้องมันจะรู้เรื่องด้วยมั้ยนั่น
จัดการตัวเองหน่อยบาส ได้เขาแล้ว ยามาทำนิ่งเฉย
บวกไปอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
ลุ้นตั้งแต่แรกๆเลยตอนนี้
-
" เพราะมึงนั่นแหละ .. กูเลยเป็นงี้~ " เสียงทุ้มของประธานเชียร์บัดนี้กลับอ้อแอ้ด้วยฤทธิ์เหล้าที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคู่คมเยิ้มเพราะความเมา
"เอ้อ..แล้วกูถามหน่อยเห้อ...."จุนเจือกระแทกแก้วเหล้าลงกับโต๊ะ "กูไปทำอะรายมึงงงง"
" มึงอะ...บอกให้กูไปกดน้องเค้าไง! "
เสียงดังขึ้นมาอีกในผับแห่งนี้ .. สถานที่ที่มีแต่เด็กคณะนี้มาเที่ยวกันเต็มร้าน
"........................................" จุนเจือแทบจะสร่างเมา เขามองหน้าอีกฝ่ายตาโต
"แล้วมึง..ก็ไปปล้ำน้องเขาอ่ะนะ"
" ฮื่อ " บาสพยักหน้าแรงๆ " กูได้น้องเค้าแล้ว แต่เค้าเกลียดกูแล้วแบบนี้ แล้วกูจะทำอะไรได้อีก "
"โอเค...ก่อนอื่น มึงต้องทำความเข้าใจกูใหม่...ไอ้ควาย..." จุนเจือด่าเพื่อนไม่เหลือดี
"กู...ที่พูดตอนนั้น...กูล้อเล่น..." ว่าพลางก็ตบหัวเพื่อนเสียที
"แล้วมึงได้เขาแล้วมึงทำไงต่อ"
" เขาก็เกลียดกูนี่ไง .. แต่ กู..ก็ได้เขาเป็นคนแรกอีก .. น้องเขาไล่กูแล้ว จะให้กูหน้าด้านอยู่อีกเหรอ "
"แล้วไอ้ที่ว่ารักนักหนา จะเฝ้าจะรอจนเขายอมของมึงนี่มันหายไปไหนวะ ไอ้ตอนแรกๆที่โทรมาโวยวายให้กูฟังว่าได้ไปติวน้องเขาเนี่ย เอาความดีเข้าว่าของมึงอ่ะ...หายไปไหนหมด"
" กูทนไม่ได้..น้องเขาเดินหนีกูไป กู..ไม่อยากปล่อยเขาไป ตอนนั้นกูมันบ้า ..แต่พอทำไปแล้ว กูกลับถูกไล่ออกมาแบบนี้ "มือแกร่งขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิงไปหมด แล้วซบหน้าลงกับมือทั้งสอง
"เฮ่ย...." จุนเจือเรียกให้เพื่อนเงยหน้าขึ้นมามอง
"ฟังกูนะ...."
บาสเงยหน้าขึ้นมาฟังอีกรอบ
"ไอ้หื่นนนน" ไม่พอตามมาด้วยแรงตบลงไปที่หลังกระโหลก
"ไอ้เลว......" และอีกครั้ง
"ไอ้หน้าด้าน...." อีกครั้ง
"ไอ้ควาย......" และ อีกครั้ง
" โอ๊ย! ดีตบกูแรงๆ ให้กูหายโง่ซักที โอ๊ย แรงอีกโว๊ย!! "
คำพูดของเพื่อนทำให้จุนเจือหัวเราะออกมา ก่อนจะตบลงไปอีก ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเลี้ยงลูก"บาส" อยู่ก็ไม่ปาน
....กูรู้ละ แม่ง ติดใจหมัดน้องอ่ะดิ่....
แรงตบเตือนสติท่าจะได้ผลดีนัก คืนนั้นได้ยินเสียงบาสร้องครวญดังมาแต่ไกล แม้ฝนจะตกก็ไม่หวั่น เอาสติเบลอๆของตัวเองเดินมาจนถึงหน้าหอของเอกได้
++++++++++++
" เอกคร้าบบบบบบ พี่บาสขอโทษ~~~~ " เสียงที่ปกติก็ดังอยู่แล้ว ยังดังขึ้นไปอีกในเวลาที่เมาแบบนี้ บาสยืนโซเซตะโกนอยู่ท่ามกลางสายฝนที่หน้าหอพักของเอก
เสียงโหวกเหวกที่ดังแข่งกับเสียงฝนตกที่หน้าหอทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้ง แต่เขาไม่อยากจะโพล่หน้าออกไปดูว่าใครมาตะโกนเรียกเขากลางดึก
แต่เวลาผ่านไปนานเท่าไร คนที่ไม่ต้องลงไปเห็นหน้าก็รู้ว่าเมาไร้แล้วซึ่งสติ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดโวยวายเลยแม้แต่น้อย จนได้ยินเสียงคนข้างห้องดังขึ้น พร้อมกับเสียงเคาะประตู
"เฮ้ยน้อง มันเพื่อนน้องไม่ใช่เหรอ....เสียงดังกว่านี้พวกพี่จะเรียกตำรวจแล้วนะ"
"เบาๆหน่อยเว้ย ไปเมาที่อื่นไป...." อีกเสียงหนึ่งตะโกนมาจากสุดทางเดิน
ทำเอาเจ้าของห้องได้แต่พยักหน้ารับเจื่อนๆ ก่อนจะเดินลงไปด้านล่าง ฝนตกหนัก แต่คนเมายังยืนร้องร่ำอยู่กลางสายฝน หน้าตาหัวหูดูไม่ได้เอาเสียเลย
"พี่มาทำอะไรที่นี่ กลับไปเลย....เสียงดังกวนชาวบ้านเขา เดี๋ยวเขาเรียกตำรวจมาจับนะ" เอกตะโกนแข่งกับสายฝนที่ยังกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย
" เอกมาแว้ววววววว .. พี่ขอโทษที่ทำแบบนั้นอ่าาาาาา .. " บาสพาร่างกายเปียกปอน ดูไม่ได้ของตัวเอง เดินเซๆไปหา
"อย่าเสียงดังได้ไหม พอแล้วๆๆ " เอกวิ่งเข้าไปกระชาดคออีกฝ่ายมาเอามือปิดปาก "ชู่วว์"
เสื้อผ้าของทั้งสองคนเปียกไปหมด โชคยังดีที่ฝนไม่ได้ตกหนักหนาอะไรเพียงแค่ปรอยๆ มาตลอดคืน
" อื้อ~ " มือเรียวอุ่นๆที่ปิดปากทำให้บาสยิ้มออกมาทั้งๆที่โดนกระชากคอเสื้อย่างแรง .. ถึงจะเมาแต่ก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่าย เป็นเอกแน่ไม่ผิดแน่..
"ไม่ต้องมาอื้อ จะเงียบไม่เงียบ" ดวงตาคู่สวยของเด็กหนุ่มมองหน้ารุ่นพี่นิ่ง "ถ้าไม่เงียบเดี๋ยวนี้ ก็ไม่ต้องมาให้ผมเจอหน้าอีกเลยเข้าใจไหม"
" คร้าบบ..เงียบแล้วคร้าบบ "
บาสได้แต่พยักหน้าหงึกหงัก ทั้งๆที่โดนดุ ควรจะทำหน้าจ๋อยแต่ตอนนี้เขากลับยิ้มจนเห็นริ้วรอยก่อนวัยอันควรที่หางตาเสียแบบนั้น
"........" เอกไม่พูดไม่จากึ่งลากกึ่งกระชากคนเมาให้เดินขาปัดตามขึ้นมาที่ห้อง ก่อนจะเปิดประตูห้องยังไม่วายหันมาทำหน้าดุใส่พร้อมบอกว่า ถ้ายังไม่เงียบไม่ต้องมาให้เห็นหน้า เป็นคำขู่ครั้งที่สอง
++++++++++++
" เอกคร้าบบบบ "มือแกร่งดึงร่างบางเข้ามากอดจากด้านหลัง หลังจากที่ประตูห้องถูกปิดลง ตัวเปียกๆซุกกับหลังบางนั้น แต่ก็ทำเพียงกอดเอาไว้เฉยๆไม่ได้เกินเลยไปกว่านั้น
--พล่อก--
ก่อนจะเจอศอกกลับเสยเข้าที่ปลายคางเข้าไปเสียหนึ่งดอก เล่นเอาคนเมายิ่งมึนจนลงไปนั่งกองกับพื้น
"อย่ามาทำรุ่มร่ามกับผม..."เด็กหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเดินไปค้นตู้เสื้อผ้า หาเสื้อยืดกางเกงขาสั้นและผ้าขนหนู โยนให้กับอีกฝ่าย
"ตัวเปียก ...จะทำห้องผมเปียกด้วย ไปอาบน้ำเลยไป"
" ..... คร้าบบบบ "รุ่นพี่หนุ่มรับคำเสียงดังก่อนจะถอดเสื้อผ้าเปียกๆมันตรงหน้าอีกฝ่าย เผยให้เห็นร่างแกร่งสมส่วน บาสเดินเข้าห้องน้ำไปโทงๆทั้งแบบนั้น
++++++++++++
เอกถึงกับอึ้งกับการกระทำของอีกฝ่าย ก่อนจะตั้งสติ เก็บเสื้อผ้าเปียกๆของบาสรีบเดินออกจากห้องเอาไปซักโชคดีที่หอมีเครื่องอบผ้า อีกซักพักก็คงจะแห้งพอดีให้อีกฝ่ายใส่กลับบ้านได้เมื่อฝนตก จะได้ไม่มี ข้ออ้างอื่นให้มาอยู่ในห้องเขาอีก
แต่เป็นนาน บาสก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ เอกชักหงุดหงิด นั่งรอนานเท่าไรก็ยังไม่เห็นอีกฝ่ายจะเดินออมาจากห้องน้ำ เจ้าของห้องเดินอย่างหัวเสียไปที่หน้าประตูห้องน้ำ ก่อนจะเคาะ
"พี่....ออกมาได้ยัง" แต่ก็ยังเงียบไม่มีเสียงตอบรับ
เอกขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะดึงงประตู ครั้งที่หนึ่ง...เหมือนจะขยับเล็กๆ เด็กหนุ่มยกเท้ายันข้างฝาก่อนออกแรงกระชากประตูอีกครั้ง คราวนี้ได้ผลประตูห้องน้ำเปิดออก
เห็นใครบางคนนอนแหม็บอยู่กับพื้นห้องน้ำทั้งๆที่โป๊โทงเทงอยู่อย่างนั้น เจ้าของห้องแทบกระโดดเหยงปากก็โวยวาย
"....โธ่เอ้ย อุจาดเป็นบ้า...." มือเรียวยกขึ้นตบหน้าคนที่นอนอยู่อีกเขาพยายามไม่สนใจกับอะไรๆที่มันอล่างฉ่างอยู่อย่างนั้น
"พี่...พี่....ไหวป่ะเนี่ย "
" ใครวะ.. จุนเจือเหรอ..มึงเอากูออกไปดิ๊ แม่งลุกไม่ขึ้นหว่าาาาาาา "บาสตอบเสียงแทบไม่เป็นผู้เป็นคน
ชื่อที่ได้ยินออกมาจากปากของอีกฝ่ายทำให้ แทบอยากจะปล่อยให้นอนเปื่อยตายอยู่ในห้องน้ำ เอกสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะดึงแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น
"เอ้าลุก แล้วก็ใส่เสื้อผ้าด้วย...."
" ไอ้จุนเจือ .. ทำไมน้องเอกใจร้ายกับกูนักว้าาาาาาาาาาาาา .. กุไม่รู้..จะทำไงแล้วเนี่ยย " บาสยังคงพูดพล่ามอะไรต่อไป ขณะที่ถูกดึงให้ออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ดูไม่ได้แบบนั้น
"เอ้อ ใจร้ายแล้วไง...." ได้ยินเรียกแบบนั้นก็พอเข้าใจได้ว่าอีกฝ่าย กำลังคิดว่าเขาเป็นรุ่นพี่หน้าสวยคนนั้นเป็นแน่ เอกจึงสวมรอยเข้าไปเสียเลย..อีกอย่างให้พูดด้วยตรงๆตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์อะไร
...อย่าถือคนบ้าและเมา...
" กูรักน้องเค้า..มึงได้ยินไหม กูรักน้องเอก!! "ชายหนุ่มโวยวายเสียงดังอย่างหมดท่า หมดไปทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว
"ชู่ว บอกให้เสียงเบาๆยังไงเล่า..." เอกตกใจกับคำบอกรักตรงๆแบบนั้น...ถึงจะไม่ได้พูดกับเขาอยู่ก็เถอะ เด็กหนุ่มยื่นมือไปปิดปากรุ่นพี่เอาไว้อีกรอบ
"จะรักอะไรนักหนาเล่า"
แต่บาสกลับจับมือนั้นให้ออกจากปากตัวเอง
" มึงไม่เข้าใจ..หรอก .. มึงไม่เคยรักใครตั้งแต่เห็นครั้งแรก...เหมือนกู "
ดวงตาคู่สวยมองหน้าของประธานเขียร์นิ่ง
"รักแรกเห็นอะไร.....ประสาท...ไม่มีหรอกของพรรค์นั้น" เอกหลบตา อีกฝ่ายไม่ได้พูดอยู่กับเขาเขารู้ดี...แต่มันก็เป็นไปตามธรรมชาติ สายตาของบาสที่มองกลับมานั้นจริงจัง แม้จะแดงก่ำเพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป
"อีกอย่าง...เมาอยู่พูดอะไรก็ได้ล่ะว้า"
" มึงไม่เห็นนะเว้ย .. ตอนเค้านอนอยู่ในห้องเชียร์ แม่งน่ารักที่สุดอ่า " บาสเงยหน้ามองเพดานแล้วยิ้มราวกับเข้าไปอยู่ในภาพอดีตเสียแบบนั้น
ท่าทางเหมือนจะหลุดไปอยู่อีกโลกทำให้คนที่นั่งยองอยู่ตรงหน้าคนเมาที่เขาจับให้นั่งพิงเตียงตัวเองอยู่แบบนั้นต้องนั่งลงขัดสมาธิตรงหน้า เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างหนักอก
"แล้วเคยถามเขาไหม ว่าเขาชอบแกหรือเปล่า...."
" มึงจะถามกูตอนนี้เพื่อ? ... เพราะมึงแหละ บอกให้กูกดน้องซะก็จบเรื่อง แล้วไงล่ะ? .. หน้าหล่อๆอย่างกูน้องเค้ายังไม่อยากมองเลย " บาสระบายออกมายาวเหยียดแล้วเริ่มกุมหัวตัวเองเมื่อเข้าโหมดดราม่า
"....ความ จริงก็แค่หื่นอยากได้เขาใช่ไหมล่ะ...อย่ามาอ้างหน่อยเลย กะอีแค่ยุนิดหน่อยก็ทำตาม...โง่ว่ะ"
เอกเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา ในเมื่อรู้เหตุผลแบบนี้แล้วยิ่งไม่อยากมองหน้าอีกฝ่ายเข้าไปใหญ่
"จะบอกว่าแค่ชอบ...ชอบ ตั้งแต่แรกเห็น...แล้วอยู่ๆก็มาบอกรัก...อยู่ๆก็มาบังคับคนอื่นเขาแบบ นั้น...ไม่ได้รอคำตอบหรืออะไรจากเขาด้วยซ้ำ...นอกจากจะโง่ เชื่อคนอื่น บ้าหน้ามืด แย่แล้วยังไม่แฟร์พอที่ะจะฟังคำตอบด้วยซ้ำ ....." คำพูดต่อว่าอีกฝ่ายพรั่งพรู ออกมา น้ำเสียงของเจ้าของห้องสั่นเครือ
"เคยถามไหมว่า เขามีคนที่ชอบอยู่ก่อนหรือเปล่า.... เคยถามและสนใจอะไรซักอย่างไหม จะมาอ้างว่ารัก รัก...รักคำเดียวมันไม่พอหรอก...."
" มึง...ที่กูทำให้น้องเค้ายังไม่พอใช่ไหม .. กูทุ่มเทไม่พออีกเรอะ... " บาสฟุบหน้าลงกับ เข่าตัวเอง
" แต่กุฟันน้องเค้าไปแล้ว..ถ้าไม่รัก ไม่ชอบกู อย่างน้อยกูก็อยากจะรับผิดชอบอะไรบ้าง .. อย่างน้อย เขาก็เป็นเมียกู "
"..........................." มาถึงคำสุดท้าย ความรู้สึกที่เหมือนจะเห็นใจต่อสิ่งที่อีกฝ่ายพยายามทำให้ มลายหายไปทันควัน ใบหน้าของเอกแดงก่ำ ก่อนจะทันได้นึกอะไร มือก็เผลอตวัดฟาดเข้าหลังหัวอีกฝ่ายอย่างจัง
แรงที่ตบมานั้น นอคคนเมาได้ทันที
... บาสนอนสลบไปทั้งๆที่ยังปรับทุกข์กับจุนเจือเพื่อนรักไม่เสร็จด้วยซ้ำ…
-
พี่บาสเอ้ยยยย.....ความจริงแล้วเป็นเอ็มใช่ไหมล่ะ
ชอบให้เขาเย็นชา และ ตบตี เนี่ยยยยยย :z6: :z3:
ไม่เป็นไรหรอกนะพี่บาส ... พีจังก็เป็น :laugh:
-
รู้สึกว่านายเอก ที่ชื่อเอกคนนี้ จะหมัดหนักกว่าเจ้าน้อยที่เป็นนักมวยอีกนะเนี่ย
เออ บาสโดนทีเดียวสลบเลย ดีแล้วหนูเอก วันที่ตกร่องปล่องชิ้นอยู่กินกัน
จะได้มีซะมีที่อยู่ในโอวาท 555
-
โบกไปอีกซักสามสี่รอบแล้วกัน
ท่าทางจะต้องฝึกสอนกันอีกนาน
ว่าที่ซะมีไม่ค่อยฉลาดเรื่องรักก็งี้
-
:laugh:
อ่านไปฮาไป
พี่บาสแม่งสุโค่ยยยยยยยย
o13
-
สงสัยพี่บาสจะติดใจรสมือน้องเอกจริงๆ
555
-
จะว่าไป พี่บาสนี่ออกจะจริงใจเลยนะ
แกรัก แกก็บอกว่ารัก แถมซื่ออีก จุนเจือบอกเล่นๆให้กด แกก็มากด
น้องบาสไล่ แกก็ไป ไปเมา ไปพร่ำเ้พ้อกับเพื่อน
ตอนนี้มาหาด้วยความเมา พอสร่างเมาและสร่างหมัด จะเป็นไงนะ
สงสัยจังว่าจะเจอน้องเอกในรูปแบบไหน
ลุ้นรอต่อไป ขอบคุณค่ะ :3123:
-
พี่บาสมาโซ :beat: ชัวร์เลย
-
เอกโหดมากกกกกกกก
แต่ก็ดี 55 บาสจะได้ไม่หือ คิกๆ
รอตอนต่อไปค่ะ ^^
-
55555555555...มันฮาไปไหนเนี่ย
-
o18 o18 o18
-
อ่านไปยิ้มไป..สงสารนายบาสดีมั๊ยเนี่ย :laugh:
น่ากลัวจริง..คนนี้ก้อหมัดหนักอีกแล้ว
+1
-
พี่บาสเป็นมาโซนี่เอง
:jul3: :m20:
-
อ๊ายยยย ลืมมาบูชาท่านตั้งสองตอน
มัวหลงระเริงกะการประมูลของ 55+
พี่บาสยังต๊องได้อีก(ไม่ได้ว่าท่านนะคะ >/l\<)
จุนเจืออะ แนะนำอะไรแล้วไม่รับผิดชอบเร้ย ขอให้โดนกดซะบ้าง 555
สรุป เอกก้อโคตรจะหวั่นไหวไปเรียบร้อยโรงเรียนนายบาส เฮ้ออออออ
-
กว่าจะจบพี่บาสก็หวานพอดี ทั้ง ทุบ ตี ต่อย ชก
-
เอกน้อย...ซึนได้โล่ห์^^
พี่บาสตื่นๆๆ...แอ็กทีฟหน่อย
งานเข้าได้โปรดทราบ...ง้อด่วนๆๆๆ
-
พี่บาสเจอรักรุนแรงเข้าแล้ว :beat:
-
พี่บาสนี่น้า
สมควรแล้วที่เอกจะโกรธน่ะ
ไม่ถามไรเขาเลย
จู่ๆ มาจับเค้ากดซะงั้นน่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
555 ฝ่ามืออรหันต์
ปาบเดียวจอด โหดว่ะเอก
-
เอกไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะนอคไป แบบนั้น รีบหงายร่างคนเมาขึ้นมาดูว่าตายแล้วหรือยัง แต่เงี่ยหูฟังได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วๆอยู่ก็นึกโล่งอกว่าไม่ได้พลั้งมือฆ่า ใครไปด้วยความ....เขิน..???......นึกขึ้นมาได้แบบนั้นก็รีบส่ายหน้าสะบัด ความคิดนั้นออกไปจากหัวทันที
"อย่ามาพูดดี ไม่ได้เป็นเมียใครเว้ย..." เอกเขี่ยๆให้อีกฝ่ายไม่นอนขวางทางตัวเอง โยนผ้าห่มลงไปให้ผืนนึงแล้วตัวเองก็ก้าวขึ้นเตียงไปนอนบ้าง
++++++++++++
เสียงโอดครวญดังอืออาขึ้นกวนโสตประสาทแต่เช้า เอกขยับตัวไปมาพลิกตัวซ้ายขวา แต่ก็ยังได้ยินเสียงอืออาอยู่ตลอด
"เงียบหน่อยได้ไหม...." เอกลุกขึ้นนั่งแต่พอรู้ตัวว่าเหยียบอะไรนิ่มๆอยู่ก็รีบยกขาออก "เฮ้ยยย"
" อืออออออออออออออออออออ " เสียงครางดังขึ้นในยามเช้าของคนที่นอนอยู่ข้างเตียงเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกเหยียบแต่ก็ไม่มีแรงจะลุก หัวของคนเมาหนักเมื่อคืนมันหนักไปหมด เพราะอาการแฮงค์และ..อาการไข้..ร่างสูงนอนคู้ ห่อตัวไปอีกทางด้วยความเจ็บ และจุก แต่ก็ลุกไม่ไหว
".....เฮ้ย...เป็นไรหรือเปล่า...ขอโทษๆ" เอกชะเง้อหน้าไปมอง แต่เห็นสีหน้าเขียวเหลืองบอกไม่ถูกก็ต้องลุกเข้าไปนั่งดูใกล้ๆ "เป็นอะไรรึเปล่า..."
" โอย~~...อุก " บาสถึงกับร้องไม่ออก มือแกร่งกุมของรักของหวงตนเองแน่น จะขยับมากก็ทำไม่ได้ ปวดหัวจนแทบระเบิดแล้ว
"ขอโทษๆ.... แต่ลุกไหวป่ะเนี่ย ไม่ได้จะอ้วกใช่ไหม " มือเรียวแตะตัวอีกฝ่ายพลางเขย่าเบาๆ แต่ก็ต้องรีบดึงมือออกเมื่อรู้สึกว่าผิวกายที่สัมผัสนั้นร้อน
"พี่เป็นไข้เหรอ"
" อือ " บาสครางออกมาเบาๆ พลางขมวดคิ้ว มือยังไม่เลิกกุมสิ่งที่ถูกเหยียบเต็มๆ
"...กลับบ้านเองไหวรึเปล่า... " เอกทำหน้าลำบากใจ ปากก็บ่นพึมพำ
"อย่ามาตายห้องผมนะ แค่ไอ้นั่นหักไม่น่าจะตาย...แต่ก็ไม่ได้เหยียบแรง...อืม...คิดอีกที น่าซ้ำให้หักๆไปเลย"
ยังไม่ทันที่คนถูกทำร้ายจะได้ให้คำตอบอะไร เสียงโทรศัพท์ที่ดังเป็นเพลง Climax Jump ของ คะเม็นไรเดอร์เดนโอก็ดังขึ้นเสียก่อน
---RRR----
" อือ..รับ..ให้หน่อย "เสียงแหบพร่าดังขึ้นแผ่วเบาราวกับคนใกล้ตายเพราะทั้งเป็นไข้ทั้งถูกทำร้ายร่างกายขนาดนั้น
เอกขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์ให้ แต่เมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์มือถือก็ต้องรีบกระแอมไอ ก่อนจะเอ่ยอย่างสุภาพ
"สวัสดีครับ ตอนนี้เจ้าของเครื่องมารับโทรศัพท์ไม่ได้ครับ"
" อ้าว .. เอ๊ะ .. แล้วหนูมารับโทรศัพท์ให้เจ้าบาสได้ยังไงกันล่ะจ๊ะ " เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นอย่างแปลกใจ
"อ่า เมื่อวานเขาเมาฮะ...ตอนนี้เป็นไข้ด้วย.."
" ตายแล้ว .. มีไข้เหรอเนี่ย ตายแล้วๆๆๆ ทำไงดีเนี่ย เจ้าบาสไปรบกวนหนูแย่เลยลูก .. ไม่ได้ละๆ หนูพาเขากลับมาบ้านเลยนะจ๊ะ ไปรบกวนหนูหลายวันแล้ว เจ้าลูกคนนี้นะ " โดยไม่รอให้เอกได้รับหรือปฏิเสธ คุณแม่ของบาสก็อธิบายทางกลับบ้านให้กับเอกฟังเป็นที่เรียบร้อย
"อ่า ครับๆ..." เอกรับคำ ก่อนจะกดวางสาย นึกแปลกใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงบอกว่า "หลายวัน"ก่อนจะหันกลับมามองคนที่ยันตัวลุกขึ้นมานั่งท่าทางเบลอๆ
++++++++++++
"พี่ลุกไหวป่ะ...เสื้อผ้าที่ซักไว้เมื่อวาน..เปลี่ยนไหวไหม จะพากลับบ้าน แม่พี่โทรมาตาม"แต่ยืนดูสภาพแล้วก็ว่าท่าจะไม่ไหว เอกจับเสื้อผ้าที่ซักใส่ถุง ก่อนจะดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืน เอาแขนพาดบ่าช่วยพยุงเอาไว้ก่อนจะพาเดินลงมาจากหอเรียกรถแท็กซี่ ทันที
บาสไม่ได้รู้ตัวว่ากำลังจะไปไหน หรือทำอะไร ขอเพียงแค่เอกพาไป ถึงจะพาไปฆ่าหมกป่า แล้วเผานั่งยาง หากมันจะทำให้เอกรู้สึกดีขึ้นก็ทำไปเถอะ
++++++++++++
ในที่สุดก็มาถึงบ้านเป็นตึกแถวอยู่ในซอยย่านลาดพร้าวอย่างปลอดภัย หน้าบ้านมีรถยนต์กลางเก่ากลางใหม่จอดอยู่หนึ่งคัน เอกบอกให้แท็กซี่จอดรอเป็นที่พักให้คนป่วยไปนั่งพักไปก่อน มือเรียวกดออดหน้าบ้าน
"สวัสดีครับ..."
" ค่า .. มาแล้วค่า " เสียงเล็กๆของเด็กสาวมัธยมต้นดังขึ้นมาจากในบ้านแล้ววิ่งออกมาเปิดประตูบ้านทันที
" พี่จุนเจือ .. พาคนเมาค้างมาส่งอีกแล้ว "พอเห็นรูปร่างหน้าตาของเพื่อนพี่ชายที่คุ้นเคยเด็กสาวก็เอ่ยทักไปทันที
"เอ่อ...คือพี่...ไม่ใช่......" ยังไม่ทันได้แก้ตัวอะไร ก็ต้องรีบวิ่งกลับไปดึงคนป่วยออกมาจากรถพร้อมจ่ายสตางค์ให้กับแทกซี่เพราะเห็นว่าเด็กสาวตัวเล็กแค่นี้คงแบกพี่ชายเข้าบ้านไปไม่ไหวแน่
"ปรกติ พี่บาสเขาเมากลับมาแบบนี้ตลอดเหรอครับน้อง...."
" เมื่อก่อนน่ะบ่อยนะคะ .. พี่จุนเจือก็มาส่งบ่อยๆนี่คะ .. แต่เดี่ยวนี้ตั้งแต่เค้าอวดว่าเค้ากำลังอินเลิฟนะ เบลล์ก็ไม่เห็นเค้าจะเมากลับบ้านเลยนี่คะ ... สงสัยอกหักแน่เลย อิ อิ สมน้ำหน้า "น้องเบลล์ช่วยคนที่มาส่งพยุงบาสเข้าไปในบ้าน พลางเล่าเสียหมดเปลือก
"เอ่อ..คือ น้องครับ พี่ไม่ใช่........เอาเป็นว่า พาพี่บาสเข้าบ้านก่อนนะครับ ...."
ได้ยินเด็กสาวเล่าให้ฟังแบบนั้น เอกหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อะไรจะโพทนาเรื่องของเขาไปทั่วขนาดนั้น
++++++++++++
" อ้าว .. มากันแล้วเหรอ .. พาเจ้าลุกตัวดีนี่ขึ้นห้องก่อนไป เดี๋ยวค่อยลงมากินข้าวต้มกับแม่นะจ๊ะ " เสียงของคุณแม่ดังขึ้นมาจากในครัว ท่าทางการพูดกับเด็กวัยรุ่นนั้น ฟังก็รู้ว่าคงไม่พ้นเป็นคุณครูแน่ๆ
" เบลล์ .. มาช่วยแม่เตรียมข้าวเร็วๆลูก เดี๋ยวให้พี่จุนเจือเขาพาพี่บาสขึ้นห้องก่อน "ว่าแล้วก็เรียกลูกสาวคนเล็ก
"คือ....คุณแม่ฮะ...ผมไม่ใช่พี่จุนเจือหรอกนะครับ...ผมชื่อเอกครับ"
" เอ๊ะ ..อ้าว? " เสียงของคุณแม่ดังขึ้นเสียงสูงอีกครั้ง คราวนี้หญิงวัยกลางคนผมสั้นที่สวมผ้ากันเปื้อนเดินออกมาจากในครัวเพื่อมองคนที่มาส่งให้ชัดๆ เด็กหนุ่มคนนี้ แม้ว่าทรงผมจะคล้ายกับเพื่อนสนิทของลูกชาย แต่ส่วนสูงที่ต่างกันแล้วยังตัวเล็กกว่าแบบนี้ ดวงตากลมๆ ต่างจากจุนเจือที่หางตาเฉียงขึ้นเล็กน้อย และมีโครงหน้าที่คมกว่า
" ตายแล้ว!!! ขอโทษนะจ๊ะ แม่ก็เรียกหนูว่าจุนเจืออยู่นั่นแหละ "คุณแม่เอ่ยขอโทษเสียงดังลั่นบ้าน ... ไม่ต่างจากลูกชายเท่าไหร่เลย
เอกหัวเราะแห้งๆ "ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมพาพี่บาสขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ" ในใจนึกเจ็บแปลบไม่น้อยที่มาถึงบ้านนี้ก็ได้ยินแต่คำว่า จุนเจือๆ
...ท่าทางจะรักกันมากซิ่นะ....
++++++++++++
เบลล์ น้องสาวของบาสพาเดินขึ้นไปยังชั้นสามของบ้านอย่างทุลักทุเล พอถึงประตูห้องก็บอกว่าขอตัวจะไปเอาผ้าชุบน้ำกับยามาให้พี่ชาย เอกก็เปิดประตูห้องดึงตัวบาสเข้าไปด้านใน
"เอ้า...ถึงเตียงแล้ว" เอกแทบจะเหวี่ยงบาสลงกับเตียงเพราะอีกฝ่ายก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ ลากขึ้นมาชั้นสามได้นี่ก็เก่งมากแค่ไหนแล้ว
แต่แล้วเมื่อหันมองไปรอบๆก็รู้สึกเหมือนจะมีเหงื่อเม็ดเป้งไหลลงมาจากหน้าผาก สัดส่วนระหว่างหนังสือเรียนกับหนังสือการ์ตูนนั้นเห็นได้ชัดว่าอะไรเยอะกว่า
"อะไรเนี่ย...."
ห้องของชายหนุ่มวัยยี่สิบเอ็ดปี ผู้เป็นถึงประธานเชียร์ของคณะวิศวะ มหาวิทยาลัยชื่อดัง เต็มไปด้วยโปสเตอร์ไอ้มดแดง แปะอยู่เต็มผนังห้อง ตู้กระจกที่อยู่ติดกับตู้เสื้อผ้า แทนที่จะเป็นตู้หนังสือ แต่กลับเป็นหุ่นฟิกเกอร์ของคะเม็นไรเดอร์หลายตัวเรียงกันทำท่าคอนเซปต์อีกชั้นหนึ่ง มีหุ่นกันพลาตัวโตยืนอวดโฉมอยู่หลายตัว
ชั้นหนังสือมีขนาดเท่าๆกับชั้นหนังสือการ์ตูนและชั้นดีวีดีการ์ตูนและภาพยนต์คะเม็นไรเดอร์และเซนไตที่อัดมาจนแน่นไปหมด
"บ้าการ์ตูนอีก...." เอกขมวดคิ้ว ก่อนจะก้มลงไปจัดให้คนป่วยนอนบนเตียงดีๆ ดวงตาคู่สวยมองหน้าของคนที่เหมือนจะหลับไม่หลับแหล่
"ไหวไหม...." มือเรียวแตะหน้าของอีกฝ่าย
"ไข้สูง เดี๋ยวน้องเบลล์ก็มาละ"
ใบหน้าคมที่ปกติมักจะทำหน้าทะเล้นใส่เอกได้ตลอดบัดนี้ขมวดคิ้วด้วยอาการปวดหัว เมื่อได้สัมผัสที่นอนที่คุ้นเคยจึงหลับได้อย่างง่ายดาย
เอกถออนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับไปแล้ว เด็กหนุ่มนั่งลงที่ข้างเตียง รอให้น้องสาวของอีกฝ่ายมาดูพี่ชาย
++++++++++++++++
เบลล์เปิดประตูเข้ามาในห้องของพี่ชาย พร้อมกับอ่างน้ำเย็น ที่มีผ้าขนหนูแช่อยู่ มืออีกข้างถือขวดยาแก้ไข้เอาไว้
" พี่เอกขา .. เช็ดตัวให้พี่บาสหน่อยได้ไหมคะ? "เด็กสาวช่างพูดยื่นอ่างน้ำเย็นให้อีกฝ่าย พอรู้ว่าไม่ใช่เพื่อนพี่ชายคนที่มาเป็นประจำแล้ว แบลล์ก็ดูจะเปลี่ยนท่าที เป็นเขินอายเล็กๆ
"หา?..." เอกอุทาน
" แหม ..ก็เบลล์ เป็นผู้หญิงนะคะ จะให้เช็ดตัวให้พี่บาสเหรอ ไม่เอาอะ " ใบหน้าเล็กๆส่ายหน้าไปมา
" นะคะๆ เบลล์อายอะ .. ทำให้หน่อยนะคะ "แล้วหันไปพยุงตัวพี่ชายของเด็กสาวให้ลุกขึ้น พยายามถอดเสื้อยืดของตัวเองที่ให้อีกฝ่ายยืมใส่มาตั้งแต่เมื่อคืน
" เดี๋ยวให้กินยานี่ด้วยนะคะ เดี๋ยวเบลล์รอกินข้าวกับพี่เอกข้างล่างนะคะ "เบลล์บอกเสร็จสรรพแล้วรีบออกจากห้องไปทันที
ร่างสูงใหญ่บัดนี้ไร้พิษสงอยู่บนเตียง ปล่อยให้เอกถอดเสื้อของเขาออกตามใจชอบ ใบหน้าคมสลึมสลือพยายามมองเอกอย่างลำบาก
แผ่นอกกวางร้อนผ่าวทาบทับลงมากับอกของตัวเอง ได้ยินเสียงหายใจพร้อมกับลมหายใจร้อน เอกกลั้นลมหายใจก่อนจะค่อยวางตัวอีกฝ่ายลงนอนกับเตียง
"โอเค ทีนี้ก็...เช็ดตัวๆ..."
เอกพยายามไม่สนใจกับแผ่นอกกว้างเบื้องหน้า เด็กหนุ่มหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตัวให้กับอีกฝ่าย
....ลำบากจริงๆเล้ย..... เอกขมวดคิ้ว
แผ่นอกแกร่งนั่นร้อนด้วยพิษไข้ ผิวกายขาวเหลืองแบบคนทั่วไปแดงเป็นปื้นๆ
บาสครางงึมงำในลำคอเมื่อรู้สึกถึงความเย็นของผ้าชุบน้ำเย็นที่เอกเช็ดให้
"นี่ อย่าเพิ่งหลับล่ะ เดี๋ยวกินยาด้วยนะ" เอกว่าพลางยกแขนอีกฝ่ายเช็ดเรื่อย ก่อนจะหยิบผ้าอีกผืนมาชุบน้ำจะวางบนศีรษะของอีกฝ่าย
"เสร็จแล้ว พี่ ลุกมากินยาก่อน"มือเรียวตบเบาๆพอให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว
บาสสลึมสลือมองอีกรอบ กับแรงตบที่แก้ม อีกครั้ง ท่าทางเหมือนรู้สึกตัวแบบนั้นทำให้เอกยิ้มที่มุมปาก มือเรียวจับเม็ดยาใส่ปากอีกฝ่าย ก่อนจะหยิบมาน้ำมากรอกตาม
คนไม่สบายขมวดคิ้วกับการถูกบังคับกินยาร่างสูงเงยหน้าหนีแล้วพยายามกลืนยากับน้ำลงไปอย่างลำบาก
"โอเค...นอนไปนะ...เดี๋ยวจะลงไปบอกคุณแม่ให้ก็แล้วกัน" เอกพยุงให้อีกฝ่ายนอน
" เอ...กกกก "เสียงแหบพร่าครางออกมาเบาๆ ขณะที่ล้มตัวลงนอน การรับรู้แบบสลึมสลือของเขาบ่งบอกว่าเอกเป็นคนดูแลเขาอยู่ มือร้อนแตะแขนอีกฝ่ายเบาๆ
"..........เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว" เอกตอบกลับมาชาเย็นกับเสียงและปฏิกิริยาของอีกฝ่าย
" เอ..ก...ขอโทษ..พี่.. "ชายหนุ่มพึมพำออกมาไม่เป็นคำ เขาหลับตาลงไปทั้งแบบนั้น มือยังแตะแขนของเอกเอาไว้
"ใครจะต้องขอโทษใครกันแน่ พูดไม่รู้เรื่อง..."เอกมองอีกฝ่ายด้วยหางตา แต่ริมฝีปากนั้นกลับหยักยิ้มเล็กน้อย เอกปล่อยอีกฝ่ายเอาไว้ในห้องอย่างนั้น ก่อนจะเดินลงมาที่ชั้นล่าง
++++++++++++++++
"คุณแม่ครับ...ถ้ายังไงผมกลับ......."
แต่เสียงแหลมที่ดังขึ้นมาจากในครัวทำให้รู้ว่าคุณแม่ของบาสคงจะไม่ฟังคำขอตัวกลับของเขาเป็นแน่
" น้องเอก .. มากินข้าวกับแม่ก่อนเร้วววววว "
และไม่ทันได้ปฏิเสธ เบลล์ก็คว้าแขนของเขาแล้วควงให้เดินไปที่โต๊ะกินข้าวทันที
" พี่เอกขา ..กินข้าวกันก่อนนะคะ "
"อ่า ครับๆ.....ขอบคุณครับ" เอกยกมือไหว้ อย่างจำยอมในที่สุดก็ต้องนั่งร่วมโต๊ะอาหารเที่ยงในวันหยุดกับครอบครัวของบาสจนได้
ข้าวต้มหมูทรงเครื่องที่ใส่หมูเยอะกว่าข้าวเสียอีกถูกตักวางใส่ชามให้แขกของบ้าน คุณแม่ของบาสเป็นคุณครุโรงเรียนประถมไม่ไกลจาบ้านเท่าไรนัก ส่วนคุณพ่อเองก็ทำงานเกี่ยวกับถนนหลวง และน้องสาวคนสุดท้อง เบลล์กำลังเรียนโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยที่ไม่ห่างจากบ้านมากนัก
" อะไรกันเบลล์ มองพี่เค้าอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวเค้าก็กินข้าวไม่ลงกันพอดี " คุณแม่ปรามเมื่อลูกสาวนั่งมองหน้ารุ่นน้องของพี่ชายแล้วทำหน้าเขินอายเป็นพักๆ
" แม่อะ..หนูแค่คิดว่า พี่เอกเค้าเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือการ์ตูนเลยน้า "
"....อ่า....ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ" เอกยิ้มเขินๆ
" จริงๆนะคะ .. พี่เอกมีแฟนรึยังอะคะ? " เบลล์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
เอกเลิกลัก จะมองหน้าใครก็ดูเหมือนจะรอคำตอบอยู่อย่างนั้น
"เอ่อ...ยังครับ ยังไม่มี"
" งั้นมาเป็นแฟนเบลล์นะค้า~~ "เด็กสาวยิ้มร่า ไม่ได้สนใจคุณแม่ที่นั่งส่ายหน้าไปมาอยู่ตรงนั้นเลย
" พอเลย เรา... น้องเอกไม่ต้องสนใจหรอกนะลูก เบลล์ก็บ้าพอๆกะพี่ชายมันนั่นแหละ "
"อ่า....ครับ" เอกพยักหน้าลงน้อยๆ รับคำแม่ของสองพี่น้องรู้สึกเหมือนเหงื่อตกลงมาเม็ดเป้ง
" ว่าแต่..แม่ต้องขอโทษแทนเจ้าบาสมันด้วยนะลูก "คุณแม่มองหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่ง
"ไม่เป็นไรครับ" เอกรีบตอบทันควันทั้งๆที่นึกใจหายว่าแม่จะพูดว่าอะไร
" มันก็แบบนี้ล่ะลูก ไฮเปอร์มาแต่ไหนแต่ไร แต่แม่ก็ไม่ค่อยจะห่วงเท่าไหร่หรอก อะไรที่มันทำลงไป มันก็คิดดีแล้ว .. บางทีก็เมามามั่ง อะไรมามั่งก็ไม่เคยเหลวไหลจนการเรียนเสีย " คุณแม่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจในตัวลุกชาย
เอกพยักหน้าน้อยๆ กับคำพูดของแม่ของบาส จนเมื่อทานอาหารเรียบร้อยก็ลากลับมาที่หอ ตลอดทางเอกก็ถอนหายใจเรื่อย รู้สึกสับสนไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับคนที่ทั้งเมามายจนสุดท้ายต้องมาป่วยไข้ไปแบบนั้น
"แต่ก็ทำตัวเองทั้งนั้นนี่..."
-
ก็อย่างเอกว่าล่ะนะ พี่บาสเอ๋ย "ทำตัวเองทั้งน้านนนนนน"
รีบสร่างไข้ลุกมาง้อเด๋วนี้เลยนะ ไม่งั้นจะใช้ เจ้าน้อย (ทาเครุ) แปลงร่างเป็น เด็นโอเวอร์ชั่นโมโมทารอส ไปตบกะโหลกกก :angry2:
-
"ทำตัวเองทั้งนั้นนนนนนนน"
เห็นด้วยอย่างแร๊ง
เลิกงี่เง่าแล้วหันมาเอาจริงซะทีเหอะ
เดี๋ยวน้องเอกก็โดนม.ค.ป.ด.ไปซะก่อนหรอก
-
:เฮ้อ:
:serius2:
-
คริ เข้ามาใช้สิทธิ์โหวตเพิ่มแต้มหื้อพี่ป๋าแมกซ์ก่อน
เผื่อคะแนนดีจะได้คู่ควรกะหนูน้อยบ้าง ฮี่ๆๆๆ
-
น้องเอกมาเยือนถึงบ้านแล้ว
รู้จักคุณแม่กับน้องสาวแล้วด้วย
พี่บาสฟื้นแล้วจะทำยังไงต่อไป ทำยังไงให้น้องเอกเข้าใจและใจอ่อน เอาใจช่วยหน่อยก็ได้ สงสาร เห็นว่ารักน้องจริงๆนะเนี่ย
บวกไปอีกคนละ 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
-
รับๆมาง้อเมียได้แล้วพี่
-
:3123:
-
:m20: :m20:ถูกใจๆๆๆๆมากๆลองโหวตดูวันนี้เจ้าน้อยมาแรงอันดับ1
-
พี่บาส
ต๊องกว่านี้มีอีกไหม
:laugh:
-
แม่กับน้องนึกว่าจะไม่ชอบเอกซะอีกน่ะ
อิอิ
รอตอนต่่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เมาเพราะใคร? ก็เพราะตัวเองนั่นล่ะ กินน้ำเมาเองนิ
-
พี่บาสรีบหายเร็วๆ
ไปง้อด่วนๆ ตอนนี้น้องเอกเหมือนจะแพ้ชื่อจุนเจือเอามากๆ
หึงเหอะ คิกๆ
-
บ้านนี้นิสัยเหมือนกันเป๊ะ :jul3: ฮาทั้งบ้าน
-
ทำตัวเองเองนี่
ช่ายเลยยยยยยยยยยยยย
-
หลังจากวันนั้นเอกก็ดูจะพยายามรักษาระยะห่างระหว่างตัวเองกับบาสเอาไว้เหมือนก่อนหน้าที่จะได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ เป็นเพียงแค่ รุ่นพี่ กับ รุ่นน้องในคณะก็เท่านั้นเอง
แต่ก็ดูเหมือนอะไรๆจะไม่เป็นไปอย่างที่คิด ทุกคนดูจะรู้จักเขาจากเรื่องราวที่ทำไปเมื่อครั้งก่อนมากขึ้น แม้แต่การใส่แว่นพลาสติกเพื่อหลบซ่อนตัวตนเอาไว้ก็ไม่ได้ช่วยอีกต่อไป
" เป็นคนดังไปแล้วนะมึงเนี่ย " เพื่อนร่วมรุ่นเอ่ยแซว ดูเหมือนเรื่องที่ประธานเชียร์ปี3อย่างบาสจะไปไปเมาโวยวายอยู่ที่หอของเพื่อน จะทำให้ทุกคนสงสัยกันไปทั่วและมีบางส่วนก็ได้ตัดสินไปแล้วว่าทั้งคู่คงมีอะไรกันแน่นอน
"ไม่ได้อยากจะดัง...เบื่อด้วย มีที่ไหนให้หนีไปไกลๆไหม ปิดเทอมนี้ จะกลับบ้านก็ไกล ไว้กลับปีใหม่ทีเดียว แต่ไม่อยากอยู่กรุงเทพแล้วเนี่ยเซ็ง สอบเสร็จไปเลย เที่ยวกัน" ทั้งๆที่ปรกติแล้วจะเป็นคนไม่ชอบไปออกเที่ยวที่ไหนนัก แต่ครั้งนี้เอกกลับเอ่ยปากชวนเพื่อนเองทำเอาทุกคนแปลกใจไม่น้อย
"เออ นี่เขาจะมีเข้าค่าย ไปสร้างโรงเรียนให้เด็กกันน่ะ ถ้าไปลงชื่อตอนนี้อ่ะ คงพอไปได้อยู่จะไปไหม" เสียงเพื่อนอีกคนดังขึ้นมา
" เออใช่ ที่ชัยภูมิอะ มึงไม่เคยไปใช่ปะ .. ไปๆ ถ้ามึงไปพวกกูก็ไปด้วย " เพื่อนๆต่างพากันชักชวนเด็กเรียนคนนี้กันใหญ่ ด้วยความที่เอกค่อนข้างเก็บตัว แต่กลับได้รับความสนอกสนใจจากใครหลายๆคน ถ้ามีเอกไปค่ายด้วยคงจะสนุกแน่ๆ
"อืม...งั้นก็ไปลงชื่อกัน" เอกคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อนพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
"บางทีถ้าได้ไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็คงดีเหมือนกัน..."
.....ไม่ใช่เดินๆก็จะต้องกลัวว่าจะไปชนใครเข้า......
ช่วงสอบก็นอกจากไปสอบแล้วก็พยายามไม่โพล่หน้าไปที่คณะอีก เขาไม่ใช่คนที่ชอบพนันอะไรแต่สำหรับประธานเชียร์คนนั้นแล้ว พนันได้เลยว่า จะต้องโวยวายเป็นเรื่องใหญ่โตทุกครั้งแน่ที่เจอหน้าเขา พอสอบเสร็จก็พยายามเอาใจไปใส่กับการเตรียมตัวไปค่ายหลังสอบมากกว่าจะมานั่งสนใจว่าบาสนั้นจะมาตามตื้ออะไรเขาอีกหรือเปล่า
++++++++++++++
และแล้ววันเดินทางก็มาถึง ค่ายอาสาสร้างอาคารอเนกประสงค์ให้แก่โรงเรียนในอำเภอห่างไกลของชัยภูมิ ชื่อโครงการถูกเขียนบนป้ายผ้าสีขาวยาวห้าเมตร เหมาะกับจำนวนนิสิตที่เข้าค่ายเกือบห้าสิบชีวิต
รถบัสปรับอากาศของคณะวิศวะกรรมศาสตร์จอดอยู่ด้านหน้าคณะ ที่ตรงหน้ารถ รุ่นพี่ผู้หญิงกำลังรับลงทะเบียนน้องๆที่ร่วมโครงการ
เอกพยายามมองไปรอบๆบริเวณอย่างหวาดระแวง แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของบาส
"โล่งอกไป...." เอกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ
การเดินทางไกล แม้จะมีบางช่วงที่ลำบากบ้างแต่ทั้งคันรถก็ดูจะเฮฮา ปล่อยมุกแบ่งขนมข้าวต้มกินกันได้ตลอดทาง กว่าจะเดินทางมาถึงค่ายได้ก็ปาไปเกือบเที่ยง พวกหัวโจกส่วนใหญ่วิ่งเฮลงมาจากรถได้ก็พากันร้องโอดโอยจากความเมื่อยล้า
จนได้ยินเสียงรุ่นพี่ร้องเรียกให้มารวมกลุ่มกันเพื่อแนะนำตัวเองกับผู้นำของชุมชน และมีการเปิดค่ายอย่างเป็นทางการก่อนจะร่วมทานอาหาร กับคนในหมู่บ้าน
เอกนั่งทานข้าวกับเพื่อนไปอย่างสนุกสนาน เขาไม่ได้พูดคุยอย่างสบายใจแบบนี้มานานพักใหญ่แล้วเพราะมัวแต่หลบหน้าเพื่อนอยู่ตลอด จนกระทั่งได้ยินเสียงกระแอมไอดังออกมาจากลำโพง
เมื่อหันไปข้าวที่กำลังจะตักเข้าปากก็ถึงกับหล่นลงกับจาน เมื่อเห็นร่างสูงของใครยืนอยู่พร้อมกับ ใบหน้าสวยๆเปื้อนยิ้มของรุ่นพี่ที่เขาคุ้นเคย
"สวัสดีครับชาวค่าย ผมจุนเจือครับ"
เรียกเสียงโห่ร้องอย่างดีใจของรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งหลายที่เป็นแฟนคลับของ "เจ้าหญิง"ปีสามของคณะ
ส่วนสาวๆเห็นรอยยิ้มของจุนเจือก็กรี๊ดกันไม่เป็นผู้เป็นคนเลยทีเดียว แต่เดี๋ยว...
ถ้าจุนเจือมา .. ประธานเชียร์ปีสามก็ต้อง...
" กรี๊ดดด พี่บาสก็มาแหละเธอ! "
เสียงกรี๊ดดังจากข้างหลังทำเอาเอกต้องรีบก้มหัวหลบกลัวว่าเข้าของชื่อจะหันมาตามเสียงแล้วก็เห็น
....เห็นแล้ว ไม่ต้องตะโกนเรียกก็ได้ ตัวใหญ่ปานนั้นไม่เห็นก็เชื่อละ...
"เฮ้ย...เอก พี่บาสมาด้วยว่ะ"เพื่อนอีกคนก็สะกิดให้หันไปดู
" สวัสีครับพี่-น้อง~~~ " บาสแย่งเอาไมค์โครโฟนมาจากจุนเจือ ราวกับรู้ว่าหลังจากนั้นจะต้องมีเสียงกรี๊ดจากสาวๆ บาส ปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าขอโรงอาหาร ราวกับเป็นนักร้องไอดอล มือใหญ่โบกมือไปมา แล้วยิ้ม.......โดยที่มองมาที่โต๊ะของเอก
"..............." เอกหันหน้าหนีไปอีกทาง พยายามไม่ใส่ใจกับสายตาที่มองมา
" กับข้าวอร่อยไหมครับ หวังว่าจะถูกใจทุกคนนะครับ กลุ่มแม่บ้านเขาทำสุดฝีมือเลยนะครับน้องๆ เอ้า เรามาขอบคุณพี่สาวคนสวยสามคนนี่หน่อยคร้าบ " ว่าแล้วก็จัดแจงจูงมือ หญิงวัยกลางคนที่ไม่น่าจะเป็นพี่สาวได้ แต่ดูจะชอบใจที่ถูกเรียกแบบนั้น
" ขอบคุณคร้าบบบ " เสียงขอบคุณประสานกันดังลั่นโรงอาหาร พร้อมกับการพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม
ความช่างพูดช่างจารับหน้าที่พิธีกรได้ไม่พอยังดูจะประสานงานกับผู้ใหญ่ในหมู่บ้านและอาจารย์รวมไปจนถึงการเอนเตอร์เทนคนได้อย่างดี สุดท้ายก็เป็นคนเปิดการคาราโอเกะของเหล่าชาวค่ายด้วยเพลง I need somebody ของบี้ เดอะสตาร์
http://www.youtube.com/v/bZtrGvF46Vo?fs=1&hl=en_US&color1=0x006699&color2=0x54abd6
แถมยังทำท่าประกอบ แล้วหันมาทางเอกอีกต่างหาก ยิ่งทำให้เอกอายมากขึ้นเด็กหนุ่มเดินถือจานข้าวไปส่งให้กลุ่มที่รับเวรล้างจานชามก่อนจะแทบจะแทรกแผ่นดินหนีออกไปจากที่ทานข้าว
เสียงโห่ร้องกับมุกประหลาดของบาส ยังคงดังลั่นโรงอาหาร ก่อนชายหนุ่มจะเปลี่ยนให้คนอื่นถือไมโครโฟนแทน
เอกเดินจนแทบจะเรียกว่าจ้ำออกมาจากโรงอาหาร มองหาที่สงบๆอยู่ มาถึงค่ายยังไม่ทันจะข้ามวันก็มีเรื่องให้รู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้าอีกจนได้
....ทำอะไร ไม่เคยอายคนเลยให้ตาย....
ช่วงขายาวเดินตามเอกไป แต่ก็ถูกใครต่อใครรั้งเอาไว้เป็นระยะ ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่ รุ่นน้อง ผู้ใหญ่บ้าน และพี่สาวแม่บ้านเหล่านั้น กว่าเขาจะหาตัวเอกเจอ บาสยิ้มอย่างดีใจ เขาอยากจะหาโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพังมานานแล้ว อย่างน้อยก็ขอให้ได้เคลียร์เรื่องทั้งหมด
แล้วทำไมคนเดินนำหน้าจะไม่รู้ว่าคนข้างหลังเป็นที่ "ต้องการ" ของใครต่อใครแค่ไหน เพราะเดี๋ยวก็มีเสียงเรียกชื่อ "บาสๆ" ดังให้ได้ยินเป็นระยะๆ แต่เอกก็ไม่อยากจะหันไปมองเท่าไร จนเดินหลบมาจนเกือบจะถึงบ้านที่เขาจะต้องมานอนด้วย เป็น "โฮมสเตย์" ประจำค่ายนี้
" เอก.. "บาสส่งเสียงเรียกออกไป แต่ก่อนที่จะได้ตามไปไหน เขาก็กลับถูกดึงไว้เสียก่อน
" อยู่นี่เอง เขาตามหามึงกันใหญ่ .. เร็วเลย กำนันอยากเจอมึง " เสียงของจุนเจือดังขึ้นอย่างดุๆ พลางลากแขนประธานเชียร์ เจ้าของโครงการให้กลับไปโดยไว
++++++++++++++
ช่วงหัวค่ำก็มีการประชุมกันเพื่อสรุปแผนการและแบ่งงานที่จะต้องทำกันเอกยังคงเกาะกลุ่มอยู่กับเพื่อนไม่ยอมเปิดช่องว่างหรือโอกาสใดๆให้บาสเข้ามาหาเหมือนอย่างเคย สุดท้ายเด็กปีหนึ่งก็ต้องรับหน้าที่ทาสีของอาคาร เป็นการปรับปรุงให้เรียบร้อย ส่วนฝ่ายรุ่นพี่ ส่วนหนึ่งก็ซ่อมโต๊ะ เก้าอี้ของโรงอาหาร และอีกส่วนก็ช่วยกันปูกระเบื้องชุดใหม่ให้พื้นของโรงอาหารสะอาดสวยงามจนสามารถใช้ได้มากกว่าเป็นโรงอาหารธรรมดา
ท้องฟ้านอกเมืองหลวงยามค่ำคืนมองเห็นดวงดาวชัดเจน เมื่อเอกเดินกลับบ้าน "พ่อ" กับ "แม่" ที่เขาจะไปอาศัยอยู่ด้วยคืนนี้ เพื่อนที่เดินร่วมทางมาก็แยกย้ายไปบ้านของตัวเองหมดแล้ว ทั้งๆที่บรรยากาศรอบข้างก็สงบ แต่ใจของเอกกลับไม่สงบตาม รู้สึกหงุดหงิดมาทั้งวันที่เห็นหน้าคนที่หลายๆคนต้องการจะคุยด้วย
"หึ...อะไรก็ บาส ๆ บาสๆ... มีอะไรดีนักนะ เอาแต่ใจ บ้า..."
แต่แล้วเสียงเคาะแก้ว ตามมาด้วยเสียงกีตาร์ และเสียงร้องเพลงประลาดๆที่ดังแว่วๆมาก็เรียกความสนใจจากเด็กหนุ่มได้ทันที
"หือ???......" เอกหันไปตามเสียงเพลง ใต้ต้นมะขามใหญ่มีแคร่ตั้งอยู่พร้อมแสงสลัวๆจากตะเกียง พอลองเดินเข้าไปใกล้หน่อยก็เห็นหน้าตาของใครบางคนดูคุ้นหน้าคุ้นตา
"เพิ่งเลิกประชุมไม่ทันไรมาตั้งวงก๊งแล้วเหรอเนี่ย ไวเป็นบ้า"
ร่างสูงเป็นหัวโจกตั้งวงกินเหล้าเคล้าเสียงเพลง เสียงโวยวายดังขึ้นเป็นระยะเมื่อเมาแล้วก็สั่งให้ลูกสมุนเล่นเพลงที่ตัวเองอยากร้องอีก เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนน่าปวดหัว จนมาร้องอยู่ได้เพลงหนึ่ง
http://www.youtube.com/v/Purl2ACbgYo?fs=1&hl=en_US&color1=0x234900&color2=0x4e9e00
หากว่าเธอผ่านมาได้ยิน เพลงนี้
คาดว่าเธอก็คงรู้ดี ว่าเป็นฉัน
มอบให้เธอคนเดียว อาจไม่เกี่ยวแต่สำคัญ
เพราะฉัน นั้นอยากให้เธอได้ฟัง
ที่เฝ้าแต่โทร โทรไปหาเธอ เรื่อยเปื่อย
เหนื่อยก็ยอม ก็ใจชอบเธอ ไม่เบา
แต่ใจเจ้ากรรมไม่รู้เลย ว่าเธอไม่ชอบเรา
ไม่สนและไม่เอา ไม่อยากคุย
ก็เลยมาร้องเพลงบอก แค่อยากให้เธอนั้นเข้าใจ
ไอ้สิ่งที่ฉันทำลงไป ใจสั่งมา
อย่าโกรธเลยน้าคนดี ยกโทษให้ฉันนะแก้วตา
คราวหลังจะไม่มา จะไม่โทร
ก็เลยมาร้องเพลงบอก แค่อยากให้เธอนั้นเข้าใจ
ไอ้สิ่งที่ฉันทำลงไป ใจสั่งมา
อย่าโกรธเลยน้าคนดี ยกโทษให้ฉันนะแก้วตา
คราวหลังจะไม่มา จะไม่โทร
และสุดท้ายที่ในหัวใจ มันร่ำร้อง
อยากจะมอง จะมองหน้าเธอ อีกซักที
ก่อนจะลา เธอไป คนใจดำหน้าตาดี
ขอโทษเธอซักที จากหัวใจ
แต่มีหนึ่งคำ ที่ยังค้างคาใจ
คำพูดลูกผู้ชาย ฉันชอบเธอ
"............ " น้ำเสียงนั้น ถึงจะเป็นเสียงร้องของคนเมา แต่ความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมานั้นชัดเจนและซื่อตรงมากเสียจนคนที่ได้ฟังต้องหันหน้าไปอีกทาง
"มาพูดตอนนี้แล้ว...มันจะทำให้ความรู้สึกที่เสียไปกลับมาดีง่ายๆเหรอ..." เอกพูดออกมาเบาๆ ทั้งที่ในใจนั้นพองโตเสียจนรู้สึกเจ็บขึ้นมา
+++++++++++++++++
talk:วันนี้เป็นพี่บาส The star เลยนะเนี่ย :laugh:
-
:m3: :m3: :m3:กรี้ดดดดดด พี่บาสสสสสสส พี่บาสสสสสสสส กรี้ดดดดดดดดดดดด
โอ้ย ถ้ามีป้ายไฟจะยกป้ายไฟ จัดหนักมากค่ะ จัดหนักกกกกก
-
มาก เดอะสตาร์มาเอง
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องเอกก๊อ รักเขาชอบเขาก็อย่ากั๊กสิคะ ลุยโลดดดดดดดดดดดด
-
ลงทุนนะคนเรา
-
บี้หรือจะสู บาส เดอะสตาร์ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ลงทุนส่งเพลงให้เธอ แต่เธอก็ยังทำเมิน
พี่บาสกรุณาใช้ค่ายครั้งนี้ให้เป็นประโยชน์ด้วย มาแล้วให้คุ้ม
(จุนเจือ ไม่ช่วยเพื่อนบ้างเลยรึไง เห็นใจกันหน่อยดิ)
ขอบคุณมากค่ะ :3123:
-
555 หลงมาค่ายพี่บาสซะแล้วนะเอก
คงหนีไม่พ้นแล้ว :m12:
-
อ๊ายยยยยย พี่บาสสุ้ๆ
เอาใจช่วยอีกคนค่า
-
อย่ามัวแต่แสนงอนสิคะหนู๋เดี๋ยวหมาคาบพี่บาสไปแดรกแล้วจะสียใจนะจ๊ะ
-
จุนเจือขวางทุกงาน
-
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่บาส ร้องเพลงนี้เลยรึ เหมาะมาก :laugh:
เอาใจช่วยฮร่ะ สู้ๆ น้องเอก ก็ให้โอกาสพี่เขาหน่อยน่ะ ให้เขาได้อธิบายหน่อย
เดี๋ยวถ้าเขาทำหนูเสียใจอีก แม่จะ :z6: :beat: เองนะจ๊ะ *-*
-
พี่บาสสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่บาสน่ะ
จีบกับขอโทษเอกผ่านเพลงหรอจ่ะ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เอ้า เห็นหน้าบี้ เดอะ สตาร์กันก็แล้ว
โตโน่ เดอะ สตาร์ก็แล้ว.... :-[
โคไรท์ของโพสต์แบบไม่ผ่านเซ็นเซอร์จากไรท์เตอร์...(แต่ก็ดูกันมาหมดแล้ว)
พี่บาส....เดอะ....สตาร์!!! :m4: :m3:
(ใครมองไม่เห็นรอโหลดแป๊บนึงนะคะ)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/YouTube-WatanabeDaisuke-WithTheWind--part3_xvid_001.gif)
-
.... :mc4: Happy New Year 2011... :L2:
-
สวัสดีปีใหม่นะคะ
ขอให้มีความสุข สดชื่น สมหวัง สุขภาพแข็งแรง รับปีกระต่ายค่ะ
(http://farm5.static.flickr.com/4047/5152951668_048bb9a74c_z.jpg)
-
เช้าวันต่อมา ชาวค่ายทั้งหมดมาพร้อมกันที่โรงเรียนแต่เช้าเพื่อทานข้าวต้มหมูร้อนๆร่วมกัน หลังจากนั้นจึงแบ่งอุปกรณ์และไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย แน่นอนว่าเด็กปีหนึ่งที่ยังไม่มีทักษะอะไรมากนักก็คงไม่พ้นงานทาสีอาคาร ส่วนพวกปีสองและสามก็เป็นงานซ่อมและงานปูกระเบื้อง ซึ่ง จุนเจือ และบาสดูจะมีฝีมือมากกว่าคนอื่นในเรื่องนี้ ท่าทางที่ทั้งสองคนช่วยงานกันดูจะถูกใจเด็กสาวบางกลุ่มที่แอบควักกล้องดิจิดอลมาเก็บรูปกันยกใหญ่
"เออ บาส เห็นนะเว้ยว่าน้องเอกก็มา ไม่เข้าไปคุยวะ"
" สาดดด แล้วเมื่อวานใครลากกูไปหาพ่อกำนันวะ? เกือบจะถึงตัวแล้วนะมึง " บาสขมวดคิ้ว พลางเอามือเปื้อนปูนลูบผมสีน้ำตาลแดงของอีกฝ่ายเบาๆ เมื่อมีมดติดอยู่
"อะไรวะ.."จุนเจือไม่ได้เบี่ยงหัวหลบ แต่ตาก็มองตามมือเพื่อน ท่าทางแบบนั้นเมื่อมองจากที่ไกลๆแล้วได้ยินเสียงหัวเราะคิกคัก กรี้ดกร้าดจากสาวๆกันเป็นแถบ
"เฮ้ย จุน บาส แม่งสวีทไปไหนวะ" เสียงรุ่นพี่ปีสี่ที่เข้าร่วมค่ายมาด้วยตะโกนแซวทำให้มีระลอกเสียงโห่ดังขึ้นมาอีกรอบ เรียกความสนใจของเด็กปีหนึ่งที่นั่งทาสีกันอยู่อีกทางอย่างช่วยไม่ได้ เอกที่ถือลูกกลิ้งอยู่แทบจะโยนอุปกรณ์ลงในถังสีดังโครม
ร่างบางเดินตรงจากจุดที่ตัวเองยืนทาสีอยู่ผ่านมามองหน้าของบาสนิ่ง หน้าตาเหมือนไม่พอใจอย่างมาก ก่อนจะรีบเดินหนีหายเข้าไปยังป่าด้านหลังโรงเรียน
" อ้าว เฮ้ย เอก มึงไปฉี่เหรอวะ? " เพื่อนตะโกนเรียกเพราะจู่ๆเอกก็เดินหนี แล้วออกจากกลุ่มเอง แบบนั้น
"เอ้อ.... ไม่ต้องตามมานะเว้ย" เอกตะโกนกลับ เหมือนจะเป็นคำบอกไปถึงใครบางคนที่น่าจะต้องได้ยินด้วย
เสียงนั่นเรียกความสนใจของคนปูกระเบื้องได้อีกรอบ ดวงตาคมมองตามร่างเพรียวที่เดินจ้ำอ้าวออกจากอาหารโรงอาหาร แล้วทำในสิ่งที่เอกห้ามทันที
+++++++++++++++
เอกเดินลึกเข้าไปในชายป่า มือก็คว้ากิ่งไม้ยาวๆได้หนึ่งท่อนก็เหวี่ยงซ้ายเหวี่ยงขวาด้วยความอารมณ์เสีย
"กลางคืนก็ใจสั่งมา.....พอกลางวัน...เหอะ ก็เป็นอีแบบนี้แล้วจะมาร้องเพลงให้ได้อะไร ..." สองขาก็เดินลึกเข้าไปเรื่อยๆในพื้นดินดูชุ่มน้ำมีไอเย็นลอยขึ้นมาแตะผิว ดูท่าฝนคงจะเพิ่งตกไปเมื่อวันสองวันก่อน ทำให้อากาศนั้นแตกต่างจากที่กรุงเทพมากนัก เอกยิ้มให้กับอากาศรอบตัว
" เอก!! " เสียงตะโกนตามหลังมา ประธานเชียร์เดินตามหนุ่มรุ่นน้องเข้ามาในป่าอย่างเร่งรีบ นี่เป็นโอกาสที่จะได้เคลียร์กันแล้ว เขาไม่ยอมเสียโอกาสนี้ไปแน่ๆ
" เอก รอพี่ก่อน! "
"อย่าตามมานะ" ได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง เอกรีบเดินหนี เห็นเงาตะคุ่มๆ เดินลัดเลาะผ่านแนวต้นไม้เข้ามาเรื่อย เขาก็เร่งฝีเท้าเดินลึกเข้าไปเรื่อย
" เอก .. กลับมาก่อน! อย่าเข้าไป " ชายหนุ่มรีบร้องห้าม ในป่าหลังโรงเรียนแบบนี้มันอันตรายขนาดไหน เมื่อวานกำนันก็ได้เตือนเขาแล้ว
"บอกว่าอย่าตามมาไงเล่า.....เหวอ........." ก่อนจะได้ยินเสียงอุทานดังลั่นพร้อมเสียงกิ่งไม้หักลงไปเป็นทางยาว เอกลื่นลงมาตามทางที่คงเป็นทางดินสำหรับเดินขึ้นมาจากหุบด้านล่าง
" เอก!! " เสียงตะโกนดังขึ้นด้านหลัง ก่อนจะรีบเดินลงจากทางลาดชันไปหาคนที่ลื่นตกลงมา มือแกร่งประคองร่างเพรียวเอาไว้ มือทั้งสองข้างปัดเศษดินตามตัวออก
" เป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนไหม? " น้ำเสียงที่มักจะเอ่ยอย่างล้อเล่น ไม่เคยมีความจริงจังใดๆ วันนี้กลับเปลี่ยนไป
"............." เอกที่ไถลลงมาไกลยกมือบอกเชิงไม่เป็นไร แต่เขาไม่สามารถพูดออกมาได้เพราะยังจุกอยู่
" ลุกไหวไหม .. มาเดี๋ยวพี่ช่วยนะ "ชายหนุ่มดูจะเป็นกังวลอย่างมาก เขาค่อยๆประคองอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นยืนช้าๆ แล้วจับแขนนั้นให้พาดคอเขาเอาไว้
" หายใจออกรึเปล่า ... เป็นอะไรมากไหม? "
"อื้ม... ไม่เป็นไร....ปล่อย...โอ้ย..." แต่ก็ต้องร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ขาเหมือนจะแพลงเข้าให้
" เอ๋าาาาา แย่แล้ว เห็นไหมล่ะ .. นั่งก่อนนะ " ชายหนุ่มจับให้เอกนั่งลงที่ขอนไม้ที่วางพาดกับพื้นดิน โชคดีที่ตอนนี้ไม่ใช่ฤดูฝน ไม่อย่างนั้นคงอันตรายมากกว่านี้
บาสนั่งตรงหน้าอีกฝ่ายก่อนจะจัดการถอดรองเท้าผ้าใบของเอกออกตามมาด้วยถุงเท้าอย่างเบามือ แล้วจับข้อเท้านั่นวางบนหน้าขาของตนเอง เสียงสูดลมหายใจบอกให้รู้ได้ว่าเจ็บไม่น้อย
"บอกแล้วว่าอย่าตามมา มัวแต่เดินหลบนี่ล่ะ เจ็บตัวเลย"
เอกผลักไหล่อีกฝ่ายให้ถอยออกห่าง
" อย่าขยับซิ .. เดี๋ยวก็เจ็บอีกหรอก! " น่าแปลกสำหรับคำพูดแบบนี้ของบาส ต่อหน้าเอกแล้วเขาไม่เคยดุ ไม่เคยว่าเลย ต่อให้อีกฝ่ายจะใจร้ายกับเขาแค่ไหนก็ตามก่อนจะนั่งหันหลังให้คนที่นั่งอยู่
" ขึ้นมา .. เร็ว "
"ไปไหนล่ะ...พี่รู้ทางเหรอ" เอกเอ่ยอย่างไม่มั่นใจ แต่ท่าทางของอีกฝ่ายก็ทำให้ใจของเขาที่เริ่มรู้สึกกลัวรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
" ขึ้นมาก่อนเถอะน่า .. เดี๋ยวพี่พากลับเอง! "บาสบอกอีกฝ่ายเสียงดังพลางตบหลังตนเอง
"อ่ะ....ครับ......" เอกว่าพลางค่อยขยับตัวขึ้นขี่หลังของอีกฝ่าย สองแขนเรียวเกาะแขนของอีกฝ่ายเอาไว้แน่นด้วยกลัวจะตกลงมาเมื่ออีกฝ่ายขยับลุกขึ้น
บาสขยับให้อีกฝ่ายกระชับกับหลังของเขาๆมากขึ้นก่อนจะมองดูทางตรงหน้า ... จริงๆแล้ว เขาไม่เคยมาลึกถึงขนาดนี้ แต่ว่า .. ถ้าเดินไปตามทางดินนี่ล่ะก็คงจะโผล่ไปหาทางออกได้แน่ๆ
+++++++++++++++
".............." เอกดูจะเงียบตลอดทางเดิน ความเจ็บที่ขานั้นรู้สึกได้ว่ามันปวดตุบๆอยู่ตลอดทาง ทุกครั้งที่บาสขยับเดิน แต่เขาก็ต้องอดทน ในเมื่ออีกฝ่ายยังอดทนแบกเขามาไกลขนาดนี้
" เอก...พี่ขอโทษนะ " จู่ๆบาสก็พูดทำลายความเงียบ
" ที่พี่ทำแบบนั้นกับเอกลงไป .. ทั้งที่เอกไม่เต็มใจ "
".........ก็ไม่เต็มใจจริงๆน่ะซิ่" เอกเงียบไปนาน ก่อนจะตอบในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา
" พี่ขอโทษนะ .. เป็นเพราะพี่ชอบเอกมาก จนทนไม่ได้ ตอนที่เอกเดินหนีพี่ไปแบบนั้น .. พี่ควบคุมตัวเองไม่ได้ แค่คิดว่าเอกจะไม่ยอมให้พี่เข้าใกล้อีก พี่ก็ทนไม่ได้แล้ว " น้ำเสียงของบาสแผ่วเบา โชคดีที่ตอนนี้อยู่กลางป่า เอกจึงได้ยินชัด
"....ก็นั่นล่ะ!" เอกตอบพลางทุบหลังของบาสเข้าจังใหญ่
"มาบอกว่าชอบ แล้วเคยฟังผมไหม...แล้วจะให้ผมตอบกลับพี่ว่ายังไง เคยคิดไหมว่าคนเขาก็ต้องการเวลาคิดบ้าง ยิ่งอีกคนเป็นแบบนี้ด้วย ถ้าไม่คิดหนักแล้วจะให้ทำยังไง... ชอบทำให้คนอื่นเขาอับอายเรื่อยเลย เสียงน่ะเคยเบาบ้างไหม ตะโกนโหวกเหวกอยู่ได้คนก็อายเป็นเหมือนกันนะ"
" แล้วถ้าพี่จะถามเอกล่ะ... "ชายหนุ่มเดินต่อไปเรื่อยๆ แม้ว่าจะเจ็บที่ถูกทุบหลัง แต่เขาชินเสียแล้ว
"ถะ...ถามอะไร " เอกทำเป็นไม่รู้เรื่องกับคำพูดนั้นของอีกฝ่าย น้ำเสียงที่ได้ยินนั้นทำให้รู้สึกไม่ชินเอาเสียเลย ตังแต่เมื่อครู่แล้วที่อีกฝ่ายมีท่าทีจริงจัง แถมยังแสดงอากัปกิริยาเหมือนคนที่พอจะพึ่งพาได้...เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นบาสเป็นแบบนี้
" เอกรู้สึกยังไงกับพี่ .. ชอบพี่บ้าง..ไหม? "เขาถามออกเมาด้วยน้ำเสียงเรียบ และดูจริงจังอย่างบอกไม่ถูก ช่วงขานั้นยังพาคนที่เขาแบกไปด้านหน้าเรื่อยๆ
".................ขอคิดก่อนจะได้ไหม แบบนี้คิดอะไรไม่ออกหรอก....ดูกาลเทศะหน่อยซิ่" เอกว่าทั้งๆที่ใบหน้าแดงก่ำ มือเรียวตบหลังอีกฝ่ายไปอีกดังอัก แต่ใบหน้านั้นก็ซบลงไปบนแผ่นหลังนั้น
"คิดกันดีกว่าว่าจะเดินไปถึงไหน แบกไปเรื่อยแบบนี้พี่ได้หมดแรงตายก่อนพอดี ผมไม่อยากนั่งเฝ้าศพหรอกนะ"
" เอ๊ะ.. " ชายหนุ่มอุทานออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินอะไรบางอย่าง
" ได้ยินเสียงน้ำไหม เอก? "
"หา...อ่ะ........" เอกเงี่ยหูฟัง "อื้ม เสียงน้ำ จากทางนั้น..." ปลายนิ้วชี้ไปทางด้านซ้าย ต้นไม้สองด้านขึ้นทึบไปหมดจนมองไม่ออกว่าทิศไหนเหนือใต้ แต่ท่ามกลางอากาศเย็นของป่านที่ล้อมรอบก็ได้ยินเสียงน้ำไหลชัดเจน
" เราตามเสียงน้ำไปกันเถอะนะ .. " บาสหันมาหาผู้โดยสารบนหลังของเขา
"อ่ะ...อื้ม.."
บาสดูจะเปลี่ยนไป จากปกติเป็นคนไฮเปอร์บ้าบอ และไม่ค่อยฟังใคร แต่วันนี้กลับถามเอกอยู่แทบจะตลอดว่าอีกฝ่ายจะเอาด้วยไหม ซึ่งนั่นเป็นเรืองแปลกสำหรับเด็กหนุ่มมาก
+++++++++++++++
เสียงน้ำดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขามาถึงบริเวณริมลำธารกลางป่า บาสวางเอกลงที่พื้นหญ้าริมลำธาร
"งั้นจะพักกันตรงนี้เหรอ" เอกหันไปถามอีกฝ่ายในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความกังวล แต่บาสเอกก็มีสีหน้าเหนื่อยอ่อนไม่แพ้กัน
" แล้ว..เอกไม่หิวเหรอ " ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายพลางทำหน้าน่าสงสาร มือแกร่งลูบท้องตัวเองไปมา
"หิว...แต่จะกินอะไร...เอ้อ...มือถือเดี๋ยวโทรบอกใคร...."อยู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ เอกควักมือถือขึ้นมาแต่ก็ต้องคอตก
"ไม่มีสัญญาณเลย....แย่ชะมัด!"
" ช่วงนี้น่าจะมีปลานะ .. " บาสพูดขึ้นมาลอยๆก่อนจะหยิบมีดสารพัดประโยชน์ที่ได้จากคุณพ่อขึ้นมาเหลากิ่งไม้ให้แหลม มันเป็นอุปกรณ์ชุดหลายสิบชิ้นติดมากับมืดยี่ห้อดังของสวิสฯ
" เดี๋ยวเอกก่อไฟให้พี่ได้ไหม? "
"หา...ปลา? หา...ก่อไฟ??? " เอกทำหน้าเหลอหลา แต่เห็น ท่าทางจริงจังของอีกฝ่ายก็ต้องพยักหน้า
"แล้วกิ่งไม้....พี่ต้องไปหาฟืนมาให้ล่ะมั้งถ้าอย่างนั้น "ว่าพลางก็เริ่มหันรอบตัว มองหาไม้ที่ยังแห้งๆอยู่
" เอ้า .. ไฟแช็ค "บาสโยนไฟแช็คพลาสติกสีชมพูให้อีกฝ่าย ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวนอกออกตามด้านเสื้อยืดตัวในก่อนจะลุยน้ำลงไปปักกิ่งไม้แหลมเพื่อหาปลา อย่างมั่นอกมันใจ
"...................เอางั้นก็ได้" เอกมองตามร่างสูงของอีกฝ่ายที่ตัดสินใจบ้าๆห่ามๆ เดินลุยน้ำลงไปหาปลา เอาเสียแบบนั้น.... ตัวเองก็หยิบเศษไม้เท่าทีหยิบได้มากองๆรวมกัน พยายามจุดให้เป็นกองไฟขึ้นมา บ้างก็ต้องตะโกนให้อีกฝ่ายรีบวิ่งไปหยิบไม้ชิ้นใหญ่ๆมาทำเป็นฟืนไว้ด้วย มองไปรอบด้านที่พวกเขาเดินลึกเข้ามาในป่ากันมานานมากแล้ว ท้องฟ้าเริ่มจะมืดแล้วด้วย เอกชักเริ่มหวั่นใจว่าจะรอดพ้นคืนนี้ไปท่ามกลางป่านี่ยังไง แล้วจะมีใครออกมาตามหาเขาหรือเปล่า
สุดท้าย หลังจากพยายามอยู่นาน ผลงานของประธานเชียร์หนุ่มก็มีเพียงปลาตัวไม่โตที่ย่างอยู่บนกองไฟที่เอกเป็นคนสุม เพียงตัวเดียว
"..........พี่กินซิ่ หิวไม่ใช่เหรอ" เอกนั่งมองปลาที่ย่างอยู่บนกองไฟ รอบด้านมิดสลัว มีเพียงแสงไฟที่ฉาบลงบนใบหน้าของประธานเชียร์ มองแววตาก็รู้ว่าหิว ไม่ต้องฟังเสียงท้องร้องนั่นก็ยังได้
" สุกแล้ว .. เอ้าเอกกินสิ กำลังร้อนๆนะ " ชายหนุ่มตอบคำถามนั้นด้วยการยื่นไม้ที่เสียบปลาย่างร้อนๆให้อีกฝ่าย
เอกมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะรับปลาย่างนั้นมา ดวงตาคู่สวยมองปลาย่างนั้นก่อนจะยิ้ม เขาแบ่งเนื้อปลานั้นมาครึ่งหนึ่งก่อนจะยื่นคืนให้อีกฝ่าย
"อีกครึ่งของพี่..."
" เอกกินเถอะ เดี๋ยวไม่อิ่มนะครับ ..แล้ว เฮ้ยย มันร้อนนน " ชายหนุ่มโวยวายขึ้นมาในประโยคหลังแล้วรีบลุกขึ้นไปกรีดใบตองจากต้นกล้วยใกล้ๆ มาทำเป็นกระทงใส่ปลา
" ไหนๆ ดูมือซิ .. มันร้อน เดี๋ยวก็บวมกันพอดี " น้ำเสียงร้อนรนอีกระลอก เขาคว้ามือขาวๆที่เป็นรอยแดงเพราะจับปลาร้อนๆไปตรงๆ
"คนจับยังไม่ทันร้องเลย..." เอกหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางของอีกฝ่าย
"จะมาเจ็บแทนกันได้ยังไง"
" แต่พี่เจ็บนะ.. เจ็บแทนเอกได้เลยล่ะ "ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่าย มือแกร่งกุมมือที่แดงเพราะความร้อนนั่นเอาไว้
".........อย่ามาพูดเลี่ยนๆแบบนี้จะได้ไหม" เอกหน้าแดงมือก็พยายามจะผลักอีกฝ่ายไปอีกทาง
"ให้ตายเหอะ ซวยซ้ำซ้อนรึยังไงถึงจะต้องมามีแฟน บ้าหน้าด้านทำอะไรไม่เคยอายใคร เผด็จการไม่ฟังความเห็นคนอื่น แถมยังเป็นพวกโอตะคุติดการ์ตูน เมาแล้วก็ยังโวยวาย แถมยังทำตัวเป็นทาร์ซานกลางป่าแบบนี้เนี่ย...."
" ฮะ ฮะ ..เอาแบบนั้นก็ได้ " บาสหัวเราะเบาๆสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเกี่ยวกับตัวเขา แล้วก็ต้องปล่อยมือย่างขัดไม่ได้ เขายิ้มให้ปลาที่ถูกแบ่งออก ในกระทงใบตองแบบลวกๆ
..แต่เดี๋ยวก่อน...
ถ้าได้ยินไม่ผิด .. ซวยซ้ำซ้อนรึยังไงถึงจะต้องมามีแฟน...
มีแฟน ... มีแฟน .. แปลว่า
" เอก เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ?"ชายหนุ่มหันไปถามอย่างตกใจ
"อะไรล่ะ....ด่าไปตั้งเยอะ จำไม่ได้หรอก" เอกทำเบือนหน้าไปอีกทางทำเป็นไม่รู้เรื่อง
"กินปลาซิ่ หิวไม่ใช่เหรอ"
" ก็เอกบ่นว่าตัวเองซวยที่จะต้องมามีแฟน..แบบพี่ ก็เลยไม่รู้ว่าหิวมากไปเลยฟังผิดรึเปล่า "ชายหนุ่มทวนคำพูดของอีกฝ่ายเบาๆ
"ถ้าอย่างนั้นก็คงฟังผิดมั้ง...." เอกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พลางก้มหน้ากินปลาในส่วนของตัวเอง
ให้พูดตามตรงถ้าจัดในส่วนที่เขารับไม่ได้คือทำอะไรไม่เกรงใจใครเสียงดังโวยวาย บ้ากาม เผด็จการ แล้วอีกฝ่ายก็ไม่ได้ใช่คนเลวร้ายอะไรเท่าไร เขาจึงพอจะทำใจยอมรับได้ และจากที่อีกฝ่ายพร่ำขอโทษเขาแล้ว ขอโทษเขาอีก มันก็ทำให้เห็นถึงความรู้สึกและความจริงใจที่อีกฝ่ายมีให้มามากพอแล้ว...และขืนปล่อยให้บาสโวยวายไปมากกว่านี้ล่ะก็คงแย่ไปมากกว่านี้เป็นแน่
แต่...ที่ยังคาใจก็คงจะเป็น....
"แล้วพี่จุนเจือ...."
" จุนเจือเป็นเพื่อน " บาสตอบกลับมาทันที เขามองปลาที่อีกฝ่ายแบ่งให้นิ่ง
" รู้จักกันมาตั้งแต่ ม.1 ตอนที่จุนเจือมันย้ายเข้ามาเรียนสาธิตฯด้วยกัน "
"เพื่อนแน่นะ...สนิทกันปานจะจูบกันได้อยู่แล้ว...แล้วก็ชอบถ่ายรูปคู่กันอะไรก็ไม่รู้...."
" ก็สาวๆเค้าชอบ ทำให้คนอื่นจิ้นวันละนิดวันละหน่อย ทำให้เขามีความสุขบ้างอะไรบ้าง ... อีกอย่างจุนเจือมันก็ชอบแหย่สาววายน่ะ " พอพูดถึงเพื่อนคนนี้ คำแปลกๆในวงการก็โผล่มาอีกแล้วทำเอาเอกขมวดคิ้วเพราะไม่ค่อยเข้าใจนัก
แต่แล้วหนุ่มรุ่นพี่ก็หันมาถามตรงๆ
" แล้วเอกล่ะ ขี้หึงเหรอ? "
"หา สาววาย?...หา ขี้หึง? ..ไม่ใช่ ก็แค่...."เอกพยายามสรรหาคำมาเถียง
"ก็แค่ไม่ชอบคนทำตัวลัลล้าไปวันๆ" เขาตอบไปตามตรง เขาชอบคนจริงจัง...เป็นที่พึ่งพาได้ ซึ่งแค่คุณสมบัติสองข้อแรกถ้าไม่มีวันนี้ ก็คงจะเห็นบาสเป็นแค่นี่ทำตัวไร้สาระไปวันๆเท่านั้น
" แล้วเอกอยากให้พี...เลิกทำแบบนั้นเหรอ .. เลิกดูการ์ตูน แล้วเดินทำหล่อ แล้วเก่งๆ แบบเซโรนอส ที่ดูด้วยกันใช่ปะ? " บาสถอนหายใจ .. เรื่องนี้มันออกจะยากไปซักหน่อย
"แล้วไอ้ที่ยกมานั่นมันพึ่งได้จังล่ะ...." เอกว่า เมื่ออีกฝ่ายยกตัวละครในไอ้มดแดงขึ้นมา ซึ่งก็เป็นตัวละครที่มีมาดบ้า มาดขรึม ไม่ได้ต่างจากอีกฝ่ายเลย
"ไม่ใช่...แค่จะบอกว่า จะเป็นอะไรก็เป็นไป...แค่อย่าไปเกาะแกะทำตัวเจ้าชู้ใส่คนอื่นก็พอ เลิกเก๊กวายเวย อะไรนั้นกับพี่จุนเจือด้วย ไม่ชอบ บอกไว้ก่อนเลยด้วย" น่าแปลกที่ปกติจะพยายามรักษาภาพลักษณ์ตัวเองแทบตายแต่วันนี้กลับตั้งข้อเรียกร้องเหมือนเด็กๆท่ามกลางป่าเขาที่มืดล้อมรอบด้านแบบนี้
" งั้น ... งั้น ถ้าพี่พยายาม เอกจะ... "ใบหน้าคมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" ยอมเป็นแฟนพี่ได้ไหม? "
"แสดงว่าปรกติชอบเกาะแกะชาวบ้าน??....ทำตัวเจ้าชู้?...." เอกเลิกคิ้วสูง
"ถ้าเลิกทำตัวเจ้าชู้ เกาะแกะ...กับพี่จุนเจือก็ด้วย...ได้ล่ะก็จะคบดู" เอกหรี่ตาลงมองหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะบอกออกไปแบบนั้น
" เปล๊าาาาาา!! "บาสปฏิเสธเสียงดังลั่นป่า พลางโบกมือไปมา
" พี่ทำกิจกรรมเยอะไง ประธานเชียร์นะครับ น้อง .. คนรู้จักเยอะนะครับ ไม่เคยเจ้าชู้กับใครไปทั่วซักหน่อย ...เอ่อ อย่างมากก็แค่มองเอง "ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ
"มองก็ห้าม" เอกไม่ได้ปกปิดเลยว่าตัวเองขี้หึงสุดๆ
"ไม่งั้นนะ...โดนดีแน่เลย" มือเรียวยกขึ้นมา ท่าทางเอาเรื่องไม่น้อย
แต่บาสกลับจับข้อมือนั่นเอาไว้แล้วยิ้มให้ มันเป็นรอยยิ้มที่แตกต่างจากการยิ้มแต้น่าหมั่นไส้อย่างทุกครั้ง ..
" เอาไว้ให้มือหายแดงก่อน ค่อยตีก็ได้ครับ .. พี่ไม่อยากให้เอกเจ็บ นะ "
"พูดมากจัง...แล้วคืนนี้จะนอนที่นี้รึไง จะมีใครมาตามหาไหมเนี่ยมืดขนาดนี้แล้วด้วย" เอกมองไปรอบๆ "หวังว่าคงไม่มีอะไรแปลกๆโพล่มาหรอกนะ"
" ก็คงต้องแบบนั้นล่ะ .. ไม่ต้องห่วงหรอก นอนใกล้น้ำ ไม่มียุงนะ อีกอย่าง เราก่อไฟไว้แล้ว ไม่มีอะไรแปลกหรอก มันกลัว "บาสพูดปลอบใจอีกฝ่ายก่อนจะไปลากเอาใบกล้วยมาอีกสี่ห้าใบ เพื่อปูเป็นที่นอนตรงหน้ากองไฟ
" เอาล่ะ .. ทีนี้ก็นอนได้แล้ว " เขายิ้มให้อีกฝ่าย
".........." เอกมองหน้าของบาสอย่างไม่มั่นใจเท่าไรนัก
"ไม่มีอะไรมาแน่นะ กลางป่ากลางเขาแบบนี้อ่ะ"
" ไม่มีหรอก เดี๋ยวคืนนี้พี่จะเฝ้าไว้เอง .. นะครับ " มือแกร่งเอื้อมไปแตะใบหน้าของอีกฝ่ายเบาๆแล้วยิ้มให้อีกครั้ง
"....ไม่ต้องมาทำพระเอกเลย ไม่ได้กลัวหรอกน่า... นอนดีกว่า พี่เองก็ต้องนอนด้วย ไม่งั้นพรุ่งนี้ใครจะช่วยพาผมออกจากป่าเล่า ขายิ่งเดินไม่ไหวอยู่ด้วย" เอกโวยวาย เบือนหน้าหลบสัมผัสของอีกฝ่าย ก่อนจะ ล้มตัวลงนอน ปากก็บ่นครวญเบาๆว่าเจ็บขา แต่ก็ยังพอทนได้
เสียงเสื้อผ้าเสียดสีกับใบตองข้างๆตัวของเอกดังขึ้น ตามมาด้วยคำถาม อย่างเป็นห่วง
" หนาวไหม? "
"นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก"
" ไม่ได้นะ .. เจ็บขาแบบนี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะแย่กว่าเดิม " ว่าแล้วก็ลุกจากใบตองที่ปูข้างๆเอก แล้วถอดเสื้อเชิ้ตที่ใส่ทับเสื้อยืดของตน ก่อนจะห่มให้อีกฝ่าย
" จะได้ไม่หนาวนะ "
"......งั้นแบ่งกัน" เอกพูดว่าจะแบ่งเสื้อกันห่มเหมือนแบ่งปลา
" ฮะ ฮะ ถ้าแบ่งกัน .. พี่ก็ต้องนอนกอดเอกน่ะสิ "บาสหัวเราะออกมาเบาๆ คำพูดของเอกดูไร้เดียงสาจริงๆ เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายน่ารักมากในเวลานี้มันทำให้หัวใจของเขาพองโต
"...นอนเอาหลังชนกัน ไม่ต้องชี้นำเลย...หลังชนกัน" เอกยื่นคำขาด
" งั้นไม่เอาดีกว่า .. เดี๋ยวอดใจไม่ไหว เจ้าป่าเจ้าเขาจะได้ลงโทษเอา " บาสเอาเสื้อที่ถอดออกห่มให้อีกฝ่ายอีกครั้ง
" พี่ต้องห่วงนะ พี่ไม่เป็นไรหรอก "ว่าแล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆไปแบบนั้น
เห็นบาสพูดแบบนั้นก็วางใจขึ้นมาหน่อย เอกจึงหลับตาหลับผล็อยไปแบบนั้น แต่เพราะอากาศหนาวพอตกดึกร่างบางก็ขยับเข้ามาหาคนที่นอนข้างๆโดยไม่รู้ตัวอยู่ดี
+++++++++++++++++
talk: สวัสดีปีใหม่นะคะ รีดเดอร์ ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดี คิดอะไรขอให้สมหวังทุกประการ ..
ส่วน หอมกลิ่นกาแฟซีรี่ส์ ก็ได้โพสต์มาต้ง 5 เดือนแล้ว เดินทางมาถึงเรื่องที่ 4/5 แล้วนะคะ ยังไงก็ขอฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
:L1: :pig4: :L1:
kuruma
-
จิ้มไรเตอร์
สวัสดีปีใหม่ค่ะ มีความสุขมากๆนะคะ
-
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/165052_10150110277759066_500714065_7464893_2437491_n-1.gif)
:L2:สวัสดีปีใหม่ นะคะ ท่านผู้อ่านทุกท่าน :L2:
ปีใหม่นี้ ขอให้สมหวังตามใจคิด สวยๆ หล่อๆ รวยๆกันถ้วนหน้า
ใครโสด เลิกโสด เจอคนดีๆถ้วนหน้า นะค้าาาาาาาาาาาาาาาา
(ในรูปนั่นลูกสาวพีจังเอง อย่าตกใจ)
ยังไงเสียก็ขอฝากซีรีย์นี้เอาไว้ในดวงใตทุกท่านต่อไป
ชื่นชอบตรงไหน ไม่ชอบอะไร ติชมกันได้่ค่า :pig4:
วกเข้าเรื่อง...
กุรี้ดดดดดด เขาสารภาพความในใจกันแว้ววววววววววววว
-
จิ้มไรเตอร์ด้วย :z13:
สวัสดีปีใหม่ครับ ^^
แหม่ พี่บาสน้องเอกหวานกันรับปีใหม่เลย เข้าใจกันได้ซะทีเนอะ
ขอให้ไรเตอร์และโคไรเตอร์มีความสุขมากๆนะครับ สุขภาพเเข็งเเรงๆ ไม่เจ็บไข้ได้ป่วยไปตลอดปีเลยน้อ~~^^
ด้วยรักและห่วงใยจากรีดเดอร์ครับ :กอด1:
-
จิ้มไม่ทันโดนปาดซะงั้น
สารภาพรักกันในวันปีใหม่ หิ้ววววววว
จากนี้ไป ประธานเชียร์ คงได้เจอไม้หน้าสามแน่ ถ้ายังทำตัวลั่นล้าอยุ่
+1 ให้คนละแต้ม เป็นของขวัญปีใหม่ สมหวังในทุกสิ่ง จำนงหมาย ตกที่ใด มีแต่คนรักแลเมตตา :กอด1:
-
สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ
+1
-
:L1:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
หุๆๆ ออกค่ายก็อย่าทำอะไรผิดผีนะพี่บาส
-
สถานะการณ์สร้างฮีโร่
-
กอดเรยๆ เดี๋ยวไม่สบายเอาจะแย่นา!!!
-
เอกยอมรับฟังบาสแล้ว
ยอมรับ เปิดใจให้บาสอีกนิดหน่อย
พูดกันตรงๆ ว่าชอบไม่ชอบอะไร
หลงป่าแบบนี้ แล้วได้แฟนมาคนนึง ก็คุ้มนะบาส
แต่จะออกไปยังไง เมื่อไร แล้วน้องเอกจะป่วยมั้ยนี่
บวกอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
สวัสดีปีใหม่อีกครั้งนะคะ :3123:
-
55+ ไม่ได้อ่านหลายตอน ยุ่งมากเหอะ
เข้ามาอีกที เอ้าเฮ้ยย ปูใบกล้่วยนอนกันแล้วเว้ยเฮ้ย 55+
หลงป่า บอกรัก ยอมเป็นแฟน ฮิ้วววววววว
สวัสดีปีใหม่จ้า มีความสุขมากๆ เยอะๆ นะ
-
ยาวนานมากจริงๆกับซีรี่ย์นี้ หุหุ จะตามเอาใจช่วยต่อไปนะคะคิดๆดูเหมือนพึ่งจะอ่าน เรื่องพี่ก้องกับจิ๊บไปมะวานเอง หุหุ เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ
-
สวัสดีปีใหม่ 2011 ค่ะ
ขอความสุขสวัสดีจงมีแก่ทุกคนค่ะ^^
-
โอ้วววววววว พี่บาสดีใจด้วย
ว่าแต่น้องเอกดูขี้หึงสุดๆ ไปเลย
ต่อไปสาววายทั้งหลายคงต้องเปลี่ยนจากบาสจุน มาเป็นบาสเอกละมั้ง
ไม่งั้นพี่บาสโดนน้องเอกซ้อมน่วม ฮ่าๆๆ
-
:impress2:เอกเริ่มใจอ่อนแล้วววววววววววววววววววววววว
พี่บาสขี้เล่นน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เริ่มรักกันแล้ว ขอตอนหวานนนเยอะๆนะๆๆๆๆ o13
-
หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว อิอิ
(http://i.kapook.com/glitter/2010/th/12/T271210_02CM.gif) (http://glitter.kapook.com/category.php?category_id=1&sid=5105483146170ea0fb06ecaee789e310)
-
น้ิองเอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักที่สุดในโลกเลยนิ
ชอบหลาว
:sad4:
-
หลงป่ารับปีใหม่ แต่พี่บาสคงรู้สึกว่าคุ้ม :laugh:
-
Happy New Year' 2010
Starting,,,
good healthy
good richful and
lucky in game lunck in love ^^
-
สวัสดีปีใหม่เช่นกันค่ะ
เอกยอมคบกับบาสแล้ว
รอดูว่าบาสจะเลิกตามที่เอกขอได้ไหม
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อ่าน 1st Story จบแล้วค่ะ!!
เยี่ยมยอดจริงๆ o13
น้องจิ๊บน่ารักเสมอต้นเสมอปลายอ่ะ :o8:
พี่ก้องยังคงเหมือนสุภาพบุรุษเจ้าเล่ห์เหมี๋ยนเดิม! 55 :laugh:
เตรียมใจไปอ่าน 2nd Story : รักเจือกลิ่นเงิน
เหมือนได้กลิ่นดราม่า :sad11:
55 ไม่รุว่าจมูกดีรึป่าวนะ? คงต้องไปพิสูจแล้วล่ะค่ะ >_<
น้องจิ๊บจงเจริญ :call:
-
อ่าน 1st Story จบแล้วค่ะ!!
เยี่ยมยอดจริงๆ o13
น้องจิ๊บน่ารักเสมอต้นเสมอปลายอ่ะ :o8:
พี่ก้องยังคงเหมือนสุภาพบุรุษเจ้าเล่ห์เหมี๋ยนเดิม! 55 :laugh:
เตรียมใจไปอ่าน 2nd Story : รักเจือกลิ่นเงิน
เหมือนได้กลิ่นดราม่า :sad11:
55 ไม่รุว่าจมูกดีรึป่าวนะ? คงต้องไปพิสูจแล้วล่ะค่ะ >_<
น้องจิ๊บจงเจริญ :call:
:pig2: สู้ๆนะคะ อยากกดบวกให้จังเลยค่า
-
รู้สึกว่าน้องเอกของเราจะติดอาการโก๊ะของพี่บาสมาพอสมควรนะ
และแล้วก้อใจอ่อนหรือว่าอ่อนใจกันแน่นะสำหรับน้องเอกของเรา
-
เสียงน้ำไหล กับแดดอ่อนๆที่ลอดจากช่องใบไม้ด้านบนทำให้บาสค่อยๆลืมตาตื่น อีกทั้งความรู้สึกหนักบนตัวอีก เมื่อขยับตัวเล็กน้อยก็เห็นว่าคนขาเจ็บเมื่อวานขยับมานอนกอดเขาเอาไว้ทั้งคืนแล้ว
"อืม...." เสียงเด็กหนุ่มครางออกมาเบาๆ มือเรียวดึงเสื้อของบาสเอาไว้แน่นเหมือนเป็นนิสัยประจำตัวเวลานอน
ชายหนุ่มต้องยกมืออีกข้างลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการปลุก
" เอก .. เช้าแล้วตื่นเถอะ .. เดี๋ยวเราต้องหาทางออกแล้วนะ "
"อือ...." เอกงัวเงียเงยหน้าขึ้นมามือหนึ่งขยี้ตา ก่อนจะลืมตาตื่นมาพบว่า หน้าของตัวเองแทบจะเกยอยู่บนอกของชายหนุ่มร่างสูงเข้าให้
"อ่ะ...ขอโทษ...หนักแย่..."
" ไม่หนักหรอก .. เอกตัวเบาจะตายไป "
"ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ ...พอดี ผมติดหมอนข้าง " เอกว่าพลางขยับตัวลุก
บาสยิ้มออกมา กับท่าทางน่ารักตอนที่ขยี้ตาแบบนั้น สำหรับเขาแล้ว เอกเวลานี้ดู"โมเอ้" อย่างบอกไม่ถูก
"ยิ้มอะไร... "เอกหันมามองหน้าอีกฝ่าย พลางขยับตัวถอยออกห่างเว้นที่ให้กับอีกฝ่ายได้ขยับตัวบ้าง
" ตอนที่เอกทำท่าแบบนี้ " ว่าแล้วก็ทำท่าเลียนแบบตอนขยี้ตา
" มันน่ารักดีนี่นา "
"บ้า แค่ขยี้ตา...ไม่ได้อะไรขนาดนั้นหรอกน่า " เอกเขินอย่างเห็นได้ชัดมือเรียวผลักบาสจนแทบลงไปนอนกองอีกรอบ
ท่าทางตอนที่เขิน แล้วทำร้ายร่างกายเขาแบบนี้ ทำให้บาสต้องหัวเราะออกมาอีกรอบ ก่อนจะลุกขึ้นแล้ยื่นมือไปหาอีกฝ่าย
" ล้างหน้ากันก่อนไหม แล้วค่อยเดินต่อ "
"อืม...ก็ดี..."เอกจับมือที่ยื่นมาไว้มั่นก่อนจะดึงตัวเองให้ลุกขึ้น ร่างบางนั้นเซเข้าไปหาอีกฝ่ายเล็กน้อย
"โอะๆ...เซๆ...." เอกโวยวายเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ช่วยกันพยุงให้เดินไปล้างหน้าล้างตากันจนได้
น้ำในลำธาร อาจจะไม่ได้สะอาดเหมือนน้ำปะปา แต่ก็ช่วยให้สดชื่นได้มาก ทั้งคู่ต่างล้างหน้าล้างแขนขาให้เรียบร้อย
" เอก..ขึ้นหลังพี่เถอะ ขายังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ? "
"ไหวเหรอ...จะต้องเดินไกลอีกแค่ไหนก็ไม่รู้ " เอกเอ่ยถามด้วยทั้งเกรงใจ และเป็นห่วง ความรู้สึกนั้นสื่อผ่านน้ำเสียงได้เป็นอย่างดี
" ก็พี่บอกแล้วว่า เอกตัวเบาออก .. ไม่เป็นไรหรอกน่า " บาสยืนยันแล้วนั่งหันให้อีกฝ่าย
"อื้ม...." เอกพยักหน้า ใบหน้านั้นเปื้อนรอยยิ้ม สองแขนโอบรอบคออีกฝ่ายเอาไว้แน่นเมื่อบาสยกตัวเขาขึ้นสูง พร้อมจะออกเดินทาง
++++++++++++++++
ทั้งสองคนออกเดินทางกันอีกครั้ง แดดที่สาดส่องผ่านม่านใบไม้ลงมาไม่ได้รุนแรงนัก อากาศรอบข้างก็พอจะเป็นใจให้ไม่เหนื่อยกันมากจนเกินไปนัก ในที่สุดก็พาตัวเองกลับมาสู่ทางดินที่ใช้เดินเมื่อวานได้ หูก็คอยเงี่ยฟังว่าพวกที่ค่ายจะออกมาตามหาพวกเขากันหรือเปล่า
++++++++++++++++
" จุนเจือ นี่ก็เช้าแล้วนะ เราออกตามหาไอ้บาสกับน้องเอกเถอะว่ะ! " เพื่อร่วมรุ่นบอกกับคนที่ห้ามพวกเขาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนอย่างร้อนใจ
"เออ ตามหาๆ ....ใจเย็นๆหน่อยดิ กูยังล้างหน้าไม่เสร็จเลยสาดนี่..." จุนเจือยังคงล้างหน้าอย่างสบายใจ แม้เมื่อคืนจะมีการพยายามที่จะตั้งทีมออกหาแต่เพราะฟ้าเริ่มมืดแล้ว กำลังของพวกเด็กมหาลัยจึงหยุดไว้ก่อน ส่งพวกผู้ชายของหมู่บ้านออกไปตามหา แต่ก็ไม่เจอ ได้ยินเสียงชาวบ้านซุบซิบว่าเป็นผลงานเจ้าป่าเจ้าเขาอีกหรือเปล่า แต่ก็เป็นคนที่ห้ามทุกคนเอาไว้อย่างจุนเจือนี่ล่ะ ที่พูดออกมาท่ามกลางความตึงเครียดด้วยสีหน้าที่ไม่ได้เป็นทุกข์เป็นร้อนอะไรกับใคร
......"เชื่อผมซิ่...พวกนั้นไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวพอเช้า ก็จะกลับมาเองนั่นล่ะ"....
" มึงรีบทาครีมลงหนังหน้าซะให้พอ สำอางค์ชิบหาย กลางป่ากลางเขายังจะทาครีมอีก เร็วเลยมึง " เสียงโวยวายดังขึ้นมาอีกระลอก เมื่อจุนเจือยังทำท่าใจเย็นอยู่ได้
"ครับๆ เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว...." จุนเจือกรอกตาเล็กน้อยก่อนเร่งมือทาครีม ปากก็บ่นว่า ถ้าผลของครีมมันผิดเพี้ยนไปจากทุกที เขาจะเป็นคนตบหัวประธานเชียร์ที่หายหัวไปคนนั้นเอง
++++++++++++++++
ในท้ายที่สุดจุนเจือและเพื่อนร่วมชั้นปีก็ได้ไปสมทบกับพวกผู้ใหญ่ ช่วยกันออกตามหาในบริเวณป่าด้านหลังโรงเรียน เสียงตะโกนเรียกชื่อทั้งสองคนดังไปทั่วบริเวณป่าลึกด้านหลัง
"พี่..." อยู่ๆเอกกระซิบเบาๆที่หลังหูของคนที่แบกเขาอยู่
" หืม .. มีอะไร ปวดขาเหรอ? หรือว่า ปวดฉี่? " บาสกันมาถามแต่ก็ไม่หยุดเดิน
"บ้า..."เอกตบหลังอีกฝ่ายดังอัก
"ฟังดิ่...ได้ยินป่ะ....เสียงคนเรียกอ่ะ"เอกกระซิบเสียงเบา ไม่อยากให้อีกฝ่ายพูดเสียงดังกลบเสียงที่เขาได้ยิน ดังแว่วๆมาจากด้านใดด้านนึงจากป่าที่ล้อมรอบตัวพวกเขาอยู่
" เออ....นั่นดี่ ... เฮ้ย! กุอยู่นี่!!! "บาสส่งเสียงตะโกนออกไปดังลั่นป่า ขาทั้งสองข้างพยายามวิ่งตามเสียงที่ได้ยิน
เมื่ออีกฝ่ายออกแรงวิ่งทำเอาคนที่เป็นประหนึ่งลูกอ่อนเกาะหลังอยู่ก็ต้องเกาะคออีกฝ่ายแน่นขึ้นไปอีก
"ช่วยด้วยยยยยยยยย" เอกดูเหมือนจะร้องเรียกให้ช่วยตัวเองออกไปให้พ้นจากหลังของบาสที่วิ่งทักๆแทบจะไม่ดูทางมากกว่า
" กูอยู่นี่ สาดดดดดดดดดดด !!! "บาสตะโกนลั่นป่าอีกรอบ จนนกบนหนีเขาไปหมด
++++++++++++++++
อีกด้านหนึ่งของเงาไม้ เสียงตะโกนดังลั่นทำให้ จุนเจือที่รวมอยู่กับกลุ่มผู้ชายจากในหมู่บ้านยกมือเป็นเชิงให้ทุกคนหยุด
"ทุกคนได้ยินเสียงตะโกนแปดหลอดอย่างที่ผมได้ยินหรือเปล่า" จุนเจือถามเสียงเคร่งเครียด
" เสียงไอ้บาส! "เพื่อนร่วมรุ่นที่ตามมาต่างยืนยันเป็นเสียงเดียว
"ทางนั้น...." จุนเจือรีบนำออกไปทางด้านซ้ายทันที ซึ่งเป็นทิศทางที่ดูจะห่างออกจากป่าด้านหลังโรงเรียนออกไปมากพอสมควร
"ไอ้สาดบาสสสสส.....มึงอยู่หนายยยยยยยย "เสียงตะโกนของจุนเจือคนสวยของคณะดังนำหน้ากลุ่มออกตามหาเข้าไปเรื่อย
" กูอยู่นี่!! "บาสเร่งฝีเท้ามากขึ้นจนแทบจะวิ่ง
"ไอ้บาส " อยู่ๆจุนเจือก็กระโดดออกมาจากป่าข้างทาง บาสที่แบกเอกอยู่นั้นแทบจะเบรกไม่ทันเมื่ออยู่ๆเพื่อนก็กระโดดเข้ามาขวางหน้าแบบนี้
"เจอตัวแล้วคร๊าบบบ สองคนเลยคร๊าบบบบ" จุนเจือตะโกนลั่น
" เอก...เรากลับบ้านได้แล้วนะ เอก! " บาสหันมาหาคนที่อยู่ด้านหลังของตัวเอง พลางกระชับให้เด็กหนุ่มด้านหลังอยู่ติดตัวเขามากขึ้น
"อื้อ......พี่บาส ปล่อยผมลงก่อนเหอะ จุก...." เอกร้องออกมาเบาๆ พลางโบกมือ เพราะอีกฝ่ายวิ่งแรงเสียจนรู้สึกจุกไปหมด เอกหน้าซีดเลยทีเดียว
"ไอ้บาสปล่อยน้องลงดิ๊...แม่ง แบกวิ่งไม่ได้ห่วงคนซ้อนเล้ย...เฮ้ย น้องเอกเป็นไรไปแล้ววะ ....ขาเจ็บเหรอนั่น...." จุนเจือปราดเข้าไปดูหนุ่มรุ่นน้องทันที
" อืม..น้องขาแพลงว่ะ .. มึง เฮ้ย เบาๆ "จุนเจือที่เอาเอกออกมาจากหลังเขา ทั้งๆที่ขายังเจ็บ บาสอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่พอจะปราดเข้าไปช่วยก็กลับเจอสายตาดุๆของจุนเจือ ทำเอาชายหนุ่มต้องหงอยไปทันที
"ไอ้บาสมึง ทำน้องเขารึไงวะ...แล้วหายหัวมานี่ได้ไงสาด คนอื่นเขาก็เดือดร้อนกันไปหมด " แต่ที่จุนเจือบอกว่า "คนอื่น" นั้น ได้ละเว้นตัวเองไปแล้วเรียบร้อย
"เชี่ย...กู..ไม่ได้ทำ "เวลาถูกเพื่อนคนนี้ดุ บาสเถียงเสียงแผ่วได้เสียทุกครั้ง ดูเขาจะกลัวๆจุนเจืออยู่หน่อยๆ
"พี่จุนเจือครับ...ผม....ผิดเองฮะ...กลิ้งตกลงมาแล้วมันขึ้นไปไม่ได้ พี่บาสเขาเป็นคนช่วยแบก หาทางจะกลับขึ้นไปด้านบนกัน...แล้วมาหลงแบบนี้ ผมผิดเองล่ะฮะ"
แต่ดูเหมือนจุนเจือจะไม่ฟังคำอธิบาย
"เอกไม่ต้องพูด พี่เอง.... "ว่าแล้วก็เดินเข้าไปล็อคคอเพื่อนเดินหนีเอกออกมาอีกทาง โดยไม่ลืมจะหันมาบอกให้คนช่วยเข้าไปดูแลเอก พลางส่งข่าวต่อๆกันไปว่า "เจอตัวทั้งสองคนที่ แบกกันกระหนุงกระหนิง ใช้เวลายามค่ำคืนอยู่ในป่ากันสองต่อสองแล้วเรียบร้อย"
++++++++++++++++
จุนเจือดึงบาสมาอีกทาง ก่อนจะออกแรงดึงให้อีกฝ่ายเงี่ยหูมาใกล้ๆ
"สรุป พวกมึงโอเคกันยัง "ท่าทางเอาเรื่องเมื่อครู่หายไปมีแต่หน้าเปื้อนรอยยิ้มมีเลศนัย
" โอเค .. โอเคอะไร กู่นี่อย่างเหนื่อยนึกว่าต้องเป็นทาร์ซานกับเจนอยู่ในป่ากันสองคนแล้วเนี่ยยย "
"โหย...ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงว่ะ ... " จุนเจือหัวเราะออกมาเบา
"ก็แบบว่ามึงน่ะ ปรับความเข้าใจกะน้องเขาได้แล้วหรือไง น้องเขาถึงพูดปกป้องมึงปานนั้น...น่ารักน่าชังเชียวคู่นี้ ฮ่าๆๆๆๆๆ" จุนเจือพูดคำหลังดังลั่น
" เออ .. เขาก็โอเคกับกูแล้ว "ประธานเชียร์หนุ่ม ยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงคำพุดของอีกฝ่าย
"ดี....." จุนเจือตบไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนจะหันไปหากลุ่มคนที่เริ่มทยอยมารวมกัน มีพวกนึงกำลังพยายามทำ เปลสนามจากกิ่งไม้และเสื้อของตัวเองเตรียมจะแบกคนเจ็บออกจากป่า
" เอ้า ทุกคนเดี๋ยวพาแฟนไอ้บาสมันออกไปดีล่ะ เกิดทำแฟนมันเจ็บอีกไอ้บาสเอาตายนะเว้ย !" คำพูดของจุนเจือทำเอาคนเจ็บตาโต
"พี่จุนเจือ!!!" ก่อนจะต้องหน้าแดงเมื่อกลายเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครอีกระลอก เพื่อนของเอกเองก็มองหน้าเอกตาค้างเหมือนกัน แต่จุนเจือก็ลอยหน้าทำไม่รู้ไม่ชี้ งานนี้เขาถนัดนักแล
บาสหันไปมองหน้าแฟนของตัวเองก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา จนกระทั่งพวกเขาทั้งคู่ได้กลับไปถึงหมู่บ้าน
.. มึงอยากให้กูโดนเมียฆ่าใช่ไหมเนี่ย?..
+++++++++++++++++
talk : update กิจกรรมร่วมสนุกกันนะคะ!!
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote-1.jpg)
อ่าน 1st Story จบแล้วค่ะ!!
เยี่ยมยอดจริงๆ o13
น้องจิ๊บน่ารักเสมอต้นเสมอปลายอ่ะ :o8:
พี่ก้องยังคงเหมือนสุภาพบุรุษเจ้าเล่ห์เหมี๋ยนเดิม! 55 :laugh:
เตรียมใจไปอ่าน 2nd Story : รักเจือกลิ่นเงิน
เหมือนได้กลิ่นดราม่า :sad11:
55 ไม่รุว่าจมูกดีรึป่าวนะ? คงต้องไปพิสูจแล้วล่ะค่ะ >_<
น้องจิ๊บจงเจริญ :call:
:pig2: สู้ๆนะคะ อยากกดบวกให้จังเลยค่า
:pig4: ยาวนะคะเนี่ย เป็นกำลังใจให้นะ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
เมีย ชอบจังเลยคำนี้ 555
-
555+จุนเจือแสบมาก
เอาน่าได้ประกาศกันไปเลยว่าอะไรเป็นอะไร
ได้ตายในอ้อมอกเมียไม่เป็นไรมั้งท่านประธานเชียร์
-
จุนเจือน่ารักมาก ป่าวประกาศสถานะของพี่บาสกับน้องเอก
ให้เพื่อนๆ ชาวค่ายได้รับทราบโดยทั่วกัน โดยไม่ให้โอกาสน้องเอกตั้งตัวเรย :mc4:
ต่อไปนี้ก็เป็นหน้าที่ของน้องเอกแร้ว ว่าจะทำอย่างไรต่อไป
ในฐานะแฟนของพี่บาส(แต่งตั้งโดยพี่จุนเจือ)หรือเมียพี่บาส(ยัดเยียดโดยพี่บาสเอง) :-[
กรี๊ดดดดดดเขิ้ลลลลลลลลแทนน้องเอก :impress2:
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
:laugh:
นึกภาพไม่ออกเลย
ว่าท่าพี่บาสแบกน้องเอกวิ่งเนี่ยมันเป็นยังไง
ฮาตอนสุดท้ายอะ
.. มึงอยากให้กูโดนเมียฆ่าใช่ไหมเนี่ย?..
-
จุนเจือน่าร๊ากกกกก :pig4:
-
เมียดุขนาดนั้น แค่ซึนๆเองน๊าอีกหน่อยก็หวานตล๊อดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่พี่จุน จะมีคู่กันค้าไหมน๊าแอบสงสารพี่เค้าเพี้ยนอยู่คนเดียว หุหุ
-
อ๊ายยยยยยย....ไม่อยู่ซะหลายวัน
กลับมาก็มีให้อ่านหลายตอนเลย
ในที่สุดเอกน้อยก็ใจอ่อนแล้ววว
ยินดีด้วยนะพี่บาส
-
นายจุนเจือเจ๋งว่ะ เล่นมัดมือน้องเอกชกแทนเจ้าบาสอีกแน่ะ
แบบนี้น้องเอกจะไปไหนพ้น
-
:laugh:น้องเอกโดนล้ออออออออออออออ
พี่จุนเจือเจ๋งจริงๆๆๆ o13
-
ประกาศเสียอย่่างนี้
ทุกคนรับรู้ฐานะของน้องเอกหมดแล้ว
หุๆๆๆ พี่บาส มาสู่ขอกับพ่อแม่ด้วยนา
-
จุนเจือเพื่อนแสบตัวป่วน~~~~
-
5555 จุนเจือขี้แกล้งอ่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ กว่าจะอ่านทันสี่ภาค ชอบมากๆเลย
แต่ละเรื่องบรรยายความรู้สึกตัวละครออกมาได้ดีค่ะ
ยิ่งเรื่องมินแมกซ์นะอ่านแล้วจะอึดอัดจะร้องไห้
ขอบคุณนะคะ
-
:L1:ค่อยน่ารักหน่อยจุนเจือ
-
ชอบจุนเจือกับงานถนัด :laugh:
+1
-
อ๊ากกกกก น่ารักเว้ย
รู้กันหมดค่ายเเน่!!!! :laugh:
-
555น้องเอกไม่โหดขนาดนั้นหรอกพี่บาส
-
:sad4: โพสต์ไม่บอกเขาเลย คุรุจังอ่ะ งือๆ
อวยไม่ทันเลย
ไม่ได้อวยใครมาพักใหญ่ ขออวยเจือก็แล้วกัน นะคะ :o8: :-[
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/fuma_no_kojiro_195671_1.jpg)
-
บาสท่าทางจะกลัวเมียแล้วนะนั่น 555
-
อาย งานนี้อายคำเดียวเลยอ่ะ เอกโดนล้อแน่ ฮ่าๆๆๆๆๆ :laugh3:
-
บาสท่าทางจะกลัวเมียแล้วนะนั่น 555
:m20: :m20: :m20:
-
เล่นประกาศ ให้รู้กันทั่วหน้าขนาดนั้น ต่อไปนี้คงไม่มีใครกล้าแกล้งหรือแหย่ เจ้าหญิงคนนี้แน่ ๆ
+1 คนละแต้ม เป็นกำลังใจให้ครับ :z2:
-
พี่บาสเจอโทษหนักแน่ ฐานไม่สั่งสอนเพื่อน :laugh:
อยากอ่านเรื่องของจุนเจือจัง :impress2: ท่าจะแซ่บ
-
:a2: :a2: :a2: เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...ตามมาอ่านทันแล้ว...อ่านตั้งแต่ซีรี่ย์แรกเลย..สนุกมากๆๆ
-
เอกได้รับการปฐมพยาบาลเป็นอย่างดี และทั้งผู้ใหญ่บ้าน และคนในหมู่บ้านที่ได้ยินข่าวต่างก็มาเยยี่ยมไข้อย่างมีน้ำใจ เอกก็ได้แต่นั่งดูเพื่อนคนอื่นๆทำงานในวันที่สอง เพราะแรงงานส่วนหนึ่งต้องออกมาตามหาพวกเขา ทำให้งานล่าช้ากว่ากำหนด แต่ก็ได้แรงของคนในหมู่บ้านมาช่วยไว้ได้เยอะ แต่เด็กหนุ่มก็ยังมีสีหน้ากังวล กับสายตาที่คนมองมา
"พี่จุนเจือนะ พี่จุนเจือ ...ไม่น่าเล่นกันแบบนี้เลย...ไม่ไปตั้งเวทีประกาศมันที่ลานเกียร์เลยน้อ" เอกบ่นๆ มือพลางหยิบขนมที่มีคนเอามาให้เข้าปาก ตาก็มองไปยังคนที่พูดถึงกำลังเลื่อยไม้อย่างแข็งขันอยู่อีกทาง
" เอก เป็นไงบ้าง " บาสที่สวมเสื้อยืดบางๆ เปียกชื้นเหงื่อไปหมด มานั่งข้างๆ
" ดีขึ้นรึยัง? " ชายหนุ่มถามอย่างเป็นห่วง
"อื้ม ดีขึ้นแล้ว...พี่หมอที่มาดูให้เขาว่า ไม่เป็นไรมาก พันไว้แบบนี้ ทายากินยา เดี๋ยวก็หาย แต่กลับไปก็ต้องไปเช็คอีกทีด้วย"
พอประธานเชียร์นั่งอยู่กับคนที่จุนเจือช่วยประกาศว่าเป็นแฟน ดูเหมือนทุกคนในค่ายจะจับตามองเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยอยู่เรื่อย จนเอกรู้สึกอึดอัด
"เป็นแบบนี้ ....ดีจริงๆเหรอ" เอกหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
" เป็น แบบไหนเหรอ? " ว่าพลางหยิบขนมตรงหน้าเอกมาใส่ปากหน้าตาเฉย
"ก็ที่มีคนแซว...มอง...เยอะๆแบบนี้อ่ะ...ผมเขินๆไงไม่รู้"
" ไม่ต้องสนใจมันหรอก .. มันคงมองเฉยๆว่าเรานั่งกันอยู่แบบนี้จะทำอะไรหื่นๆกันรึเปล่ามั๊ง "
"ทะลึ่งละๆ..." เอกมองหน้าของอีกฝ่ายเอาเรื่อง
" ฮะ ฮะ ..เอาน่า ปล่อยมันมองไป เดี๋ยวก็ชินเองนั่นแหละ"บาสปลอบใจอีกฝ่าย แล้วคุยสัพเพเหระกันอีกเล็กน้อย
สรุปแล้วว่าวันนั้นก็กลายเป็นว่าทั้งสองคนดูจะกลายเป็นที่สนใจของคนทั้งค่าย มากยิ่งกว่าที่จุนเจือกับบาสเคยเป็นที่สนใจเสียด้วยซ้ำ
++++++++++++++++++
คืนสุดท้ายของการอยู่ค่าย งานที่เป็นภารกิจมาปรับปรุงโรงเรียนนั้นเสร็จสิ้นลงไปอย่างสวยงามด้วยน้ำพักน้ำแรงของทั้งตัวนักศึกษาเองและผู้คนในหมู่บ้านที่มาร่วมด้วยช่วยกัน
ได้มีการเลี้ยงขอบคุณของกำนัน คุณครูและกลุ่มชาวบ้าน คาราโอเกะที่ถูกเปิดจากคอมพิวเตอร์ต่อกับเครื่องเสียงและไมโครโฟนมีคนมาใช้บริการไม่ขาดสาย
"เอ้า พระเอกจะร้องเพลงหน่อยไหม "เสียงจุนเจือที่เข้าไปยึดครองไมค์มาสองเพลงเรียกเสียงกรี้ดกร๊าดจากทั้งรุ่นน้องผู้หญิงและเพื่อนๆ หันมาถามบาสที่นั่งไม่ห่างจากเอกเลย
ทำเอาบาสต้องหันมามองหน้าคนรักเหมือนจะขออนุญาต
"จะมองหน้าทำไมล่ะ..." เอกเสตามองไปอีกทางไม่มองหน้าของอีกฝ่าย
"ทีโหวกเหวกโวยวายเมื่อคืนก่อนยังไม่ขอ ไม่อายเลย"
" งั้น ..ไปร้องเพลงก่อนนะ ห้ามให้ใครมานั่งแทนพี่ด้วย เข้าใจ? " ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วโบกมือรับเสียงกรี๊ดของแฟนคลับก่อนจะกระโดดขึ้นบนเวทีอย่างพระเอก แต่กลับเลือกเพลงแนวสุดๆอย่าง อ๊อดๆ ของริชแมนทอย เสียแบบนั้น
http://www.youtube.com/v/XMr2ZiEzSec?fs=1&hl=en_US&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f
ทันทีที่อินโทรขึ้น พ่อพระเอกก็ทำท่ากวนๆไม่ต่างจากนักร้องนำ แถมยังร้องเพลงส่งเสียงทะเล้นมาทางเอกอยู่ตลอดเวลาเรียกเสียงโห่ แซวได้ตลอดเช่นกัน
ทำเอาเอกเขินจะเดินหนีเหมือนทุกทีก็ทำไม่ได้ ได้แต่มองหน้าบาสอย่างไม่พอใจเท่าไร แต่พอฟังไปเรื่อยๆ ก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้เหมือนกัน
การแสดงออกอย่างออกนอกหน้าของบาสที่มีต่อเอก แถมยังเรื่องที่ไปเมาโวยวายอยู่หน้าหอ และไปค้างกับเด็กหนุ่มมาทั้งคืน และเรื่องที่หลงป่าด้วยกันอีกหนึ่งวันกับหนึ่งคืนเต็มๆ ก็ทำให้คิดได้ไม่ยากว่าสองคนนี้มีอะไรกัน
ท่ามกลางเสียงโห่แซว ก็มีเสียงซุบซิบนินทาเช่นกัน โดยเฉพาะจากแฟนคลับของประธานเชียร์คนดัง
เอกที่ได้ยินแว่วๆมา และได้ยินผ่านเพื่อนก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ และสิ่งนั้นเองก็เข้าหูบาสเช่นกัน
++++++++++++++++++
หลังจากงานเลี้ยงคืนนั้น ชายหนุ่มได้เดินไปส่งคนรักที่บ้านพักที่พักอยู่กับชาวบ้าน ท่าทางไม่สบายใจของเอก เขาสังเกตเห็นได้ชัดเลยทีเดียว
" เอก...มีอะไรรึเปล่า? "
"ตอนนี้..." เป็นครั้งแรกที่เอกเป็นฝ่ายยื่นมือไปแตะแขนของบาส
" ครับ? "
"ที่เราเป็นแบบนี้....มันดีจริงๆเหรอ?"
" แล้ว..เอก..รู้สึกฝืนใจอยู่เหรอ ที่มาเป็นแฟนพี่ ? " ดวงตาสีเข้มสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง แล้วจับมือนั่นเอาไว้
เอกสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ณ ตอนนี้ความรู้สึกของเขาที่มีต่ออีกฝ่าย มันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้ฝืนใจอะไรเลยหากจะบอกว่า เขาชอบอีกฝ่าย เพราะความใจดี และ พึ่งพาได้ในยามที่ต้องการ แม้จะรู้สึกกลุ้มใจอยู่บ้างกับพฤติกรรมแปลกๆของอีกฝ่ายอยู่บ้าง
"ไม่...ไม่ได้ฝืนนะ แค่รู้สึกแปลกๆกับการมีคนมองเท่านั้น แต่...ไม่เป็นไรหรอก ผมว่าผมจะลองปรับตัว"
" แล้วถ้าพี่ประกาศว่าคบกับเอกล่ะ "ชายหนุ่มเสนอขึ้นมา
" ถ้าทุกคนรู้ว่าเอกเป็นแฟนพี่ จะไม่มีใครมาว่าเอกได้ จะได้ไม่ต้องถูกนินทาแบบนี้ "
"แต่เขาจะว่ามันก็ไม่แปลก..." เอกหัวเราะออกมาเบาๆ
"ผมคงแปลกเอง คงเพราะไม่ค่อยได้ออกไปไหนล่ะมั้ง...พี่ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ ผมคงแค่ต้องปรับตัวนิด ดันเป็นแฟนคนดัง " ก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะมองหน้าอีกฝ่ายเอาเรื่อง
"แต่พี่ก็ห้ามเจ้าชู้นะ"
" ก็มีเอกคนเดียวนี่แหละ .. กว่าจะได้มากอดแบบนี้ เจ็บตัวตั้งหลายรอบ "ประธานเชียร์ยิ้มแต้ก่อนจะมองซ้าย-ขวา เมื่อไม่ใครใครแล้ว...
" เอกครับ.. "
"หืม?...." เอกมองหันมามองหน้าอีกฝ่ายตามเสียงเรียก
" ไม่มีคนแล้วใช่ปะ? "
เอกหันมองซ้ายขวา
"อ่ะ อืม...เหมือนพ่อแม่ก็จะเข้านอนไปแล้ว พ่อแม่เขาให้ผมนอนห้องข้างหลังน่ะ เข้าออกแยกจะได้ไม่กวนแก เพราะแกบอกว่ารู้ว่าเด็กในเมืองกลับดึก "ว่าพลางก็หัวเราะออกมาเบาๆ
" งั้น พี่นอนด้วยได้รึเปล่า? " บาสของออกอย่างอย่างจริงๆจังๆ
"ไม่ได้...แล้วพ่อแม่ที่บ้านพี่ไม่ว่าเอาหรือไง ...ไม่เอาหรอก " เอกหน้าแดงขึ้นมาในแสงสลัวตรงหน้าประตูบ้าน
" ก็แค่นอนด้วยเฉยๆเอง .. พี่อยากอยู่กับเอกอะ .. นะครับๆ "ชายหนุ่มขอร้องคนรัก เขารบเร้าเหมือนเด็กๆเลย
"ไม่เอาด้วยหรอก...อย่ามาอ้อนเลยนะ ถ้าอ้อนอีกผมต่อยจริงด้วย "ทั้งๆที่ มือข้างหนึ่งยังใช้ไม้ค้ำที่ได้มาจากหมออยู่เลย
" งั้น...ขอจูบหน่อยสิ "พอไม่ได้นอนด้วย อย่างน้อยก็มีแผนสำรองเสียหน่อย
"แผนเยอะ!" เอกโวยลั่น ก่อนรีบปิดปากตัวเองเพราะกลัวว่า พ่อแม่ในบ้านโฮมสเตย์ของตัวเองจะได้ยิน
" คร้าบบบบ "บาสยิ้มรับคำก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"อะไรเล่า..." เห็นหน้าอีกฝ่ายยื่นเข้ามาใกล้เอกก็หดคอหนี
ริมฝีปากได้รูปแตะกับอีกฝ่ายเบาๆ แล้วถอนออกช้าๆ
" พี่ชอบเอกมากนะ มากกว่าใครที่เคยผ่านมา แล้วพี่ก็อยากจะขอให้เอกจำไว้ว่า ต่อไป ถ้าสงสัยเรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวพี่อย่าคิดไปเองนะครับ ... มาถามพี่ตรงๆนะ "
"พี่บาสก็เหมือนกัน...หัดถามคนอื่นเขาด้วย ไม่ใช่สักแต่ว่าหื่น" เอกหัวเราะเบาๆริมฝีปากได้รูปคลี่เป็นรอยยิ้ม ก่อนจะขยับเข้าไปจูบริมฝีปากของอีกฝ่ายอีกครั้ง ก่อนจะกระซิบบอกราตรีสวัสดิ์ที่ข้างหู
"ฝันดีนะครับ พี่บาส"
" ฝันดีครับ "ชายหนุ่มกระซิบตอบก่อนจะดึงร่างนั้นมากอดเอาไว้หลวมๆปล่อยให้ความเงียบพูดแทนคนทั้งคู่ก่อนที่บาสจะผละออกช้าๆ
" พี่กลับบ้านก่อนนะ .. "ประธานเชียร์หนุ่มบอกลาก่อนจะลุกขึ้น ตัดใจเดินกลับไปยังบ้านพักของตน ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก
เอกหันไปมองร่างสูงที่ค่อยๆเดินห่างออกไป เงาของบาสที่ตกกระทบลงบนพื้นทางเดินที่เป็นคอนกรีตใหม่เอี่ยมของหมู่บ้านทอดยาว แผ่นหลังกว้างนั้นเริ่มห่างออกไปเรื่อยๆ แต่เอกรู้ดีว่าจากนี้เป็นต้นไป เมื่อขาของเขาหายดีแล้ว บาสจะไม่ต้องเดินกลับบ้านคนเดียวอีกต่อไป และเขาเองก็เช่นกัน
++++++++++++++++++
หลังจากกลับมาจากค่าย ช่วงเวลาปิดเทอมของเอกดูจะหมดไปกับการนั่งๆนอนๆอยู่ที่หอ เพราะขาเจ็บหมอก็สั่งให้เขาพัก อย่าออกไปเดินอะไรมากนัก โชคยังดีที่ได้บาสคอยดูแลช่วยเหลือ ทายาให้ทำให้อาการดีขึ้นมาบ้าง
" อะ ..พี่เห็นเอกเบื่อเลยเอาการ์ตูนมาให้อ่าน "บาสวางถุงผ้าใส่หนังสือการ์ตูนยกเซ็ท ตั้งแต่เล่มแรกถึงเล่มจบ วางลงบนเตียงที่คนรักของเขานั่งอยู่
"ชอบเหรอ...เรื่องนี้..." เอกหยิบการ์ตูนเล่มนั้นขึ้นมาดู เป็นรูปของเด็กหนุ่มถือไม้เทนนิส "เรื่องกีฬา?"
" ตอนเรียนที่สาธิตฯ ยังเคยตีเทนนิสอยู่พักนึงเลย แต่พี่ไม่ชอบ ก็เลยเลิก ... แต่การ์ตูนสนุกนะ ลองอ่านดี่ " บาสชักจูงให้คนที่อยู่ว่างๆหาอะไรทำ .. ที่จริงคบกันแล้วเขาก็อยากให้เอาชอบอะไรเหมือนเขาบ้าง ที่จริง ก่อนหน้านั้นเขาก็เลยเอาดีวีดีพวกหนังแปลงร่างมานั่งดูด้วยกัน แต่เอกก็ไม่สนใจเท่าไหร่
"คะยั้นคะยอจัง..." เอกหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไม่ใช่ว่าจะให้ไปทำอะไรแปลกๆหรอกนะ...พวกบ้าการ์ตูนแบบพี่เนี่ย มันต้องมีกิจกรรมลับอะไรซักอย่างแน่ๆ"
" ไม่มี๊~ "บาสปฏิเสธทันที แล้วขยับมานั่งข้างๆ ใบหน้าคมซบกับไหล่บาง
" ก็พี่เห็นเอกเบื่อๆไง .. ชวนดูเดนโอด้วยกันก็ไม่ชอบ..ก็เลยลองเอานี่มาให้อ่าน "
"ก็เดี๋ยวก็ลองอ่านดูก็ได้ครับ..."เอกเปิดหนังสือการ์ตูน ไม่ได้สนใจกับอีกฝ่ายซักเท่าไร บาสเป็นพวกชอบคลอเคลียเหมือนเขาเริ่มจะชินเสียแล้ว
ท่าทางเริ่มจะสนใจอะไรขึ้นมาของเอกทำให้ริมฝีปากได้รูปยิ้ม ดวงคู่คูคมสังเกตใบหน้าของอีกฝ่าย
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/fujiake.jpg)
.. ก็คงจะคล้ายจริงๆนั่นแหละ...
แล้วนี่ก็คงเพิ่งจะสระผมมาสิเนี่ย .. แล้วก็ยื่นหน้าไปดมที่ไรผมที่ลากลงมาตามคอขาวๆ
" หอมจัง.. "ริมฝีปากได้รูปแตะเบาๆกับลำคอขาวๆ
"อะไร....ก็ให้อ่านหนังสือไม่ใช่รึไง" เอกยักไหล่พยายามหลบริมฝีปากนั้น
" ก็ไม่ใช่หนังสือเรียน..ซักหน่อย " ชายหนุ่มเถียงทั้งๆที่กำลังยื่นหน้าดมกลิ่นหอมๆของแชมพู
"พี่บาส..."เอกหันมามองหน้าอีกฝ่ายท่าทางเอาเรื่อง แต่พอหันไปก็เจอกับใบหน้าคมที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงเซ็นต์
ริมฝีปากได้รูปยื่นไปแตะอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะถอนออกมาแล้วยิ้มให้
"อะไร...." เอกหน้าแดงก่ำ เมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็เข้ามาจูบแบบนี้
" จูบคนน่ารัก.. " บาสยิ้มกว้างกับท่าทางแบบนั้น ใบหน้าแดงๆ แบบนี้น่ารักจริงๆเลย
"พูดอะไรแปลกๆ..จะอ้อนอะไรอีก..." ถึงตัวเองจะเป็นคนป่วยแต่น่าแปลกที่คนอ้อนกลับเป็นคนมาดูแลเสียมากกว่า
" ขอ... " มือแกร่งที่เท้าลงกับเตียงหนุ่มเลื่อนขึ้นมาไต่ตามแขนเรียวไปมา
" ได้ไหม?.. "
"........" เอกรู้สึกหน้าชา เมื่ออีกฝ่ายเล่นพูดตรงๆแบบนี้
" ตอนนั้น..พี่..ไม่ดีเลยใช่ไหม?.. "ดวงตาคู่คมมองตามนิ้วมือตัวเองที่ไต่ไปมาบนแขนของอีกฝ่าย
" เอกไม่เต็มใจซักหน่อย .. "
"....ก็ไม่เต็มใจจริงๆนั่นล่ะ..." เอกหน้าแดงก่ำเมื่อนึกถึงความร้อนแรงที่อีกฝ่ายส่งผ่านมาเมื่อครั้งก่อน
" งั้นให้..พี่แก้ตัวได้ไหม? "มือแข็งแรงข้างนั้นเอื้อมไปแตะแก้มอีกฝ่าย
"......." เอกไม่ได้ตอบแต่กลับเอียงหน้าลงเล็กน้อย
"แก้ตัวไม่ดี...ไม่มีอีกแล้วนะ..."
" ครับผม " ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะหยิบการ์ตูนปริ้นออฟเทนนิสเล่มแรกออกจากมือของคนรัก
เอกมองตาอีกฝ่ายนิ่ง เห็นดวงตาคมเป็นประกายแปลกตา ...เขาควรจะบอกว่ามันแปลกตาได้ไหมเพราะบาสก็มีแววตาแบบนี้อยู่ตลอด
.......สายตาบ่งบอกชะมัด......
++++++++++++++++
talk : วันนี้นำเพลงมานำเสนออีกแล้วค่ะ .. ส่วนการ์ตูน ไม่รู้มีใครอ่าน หรือดู tenipuri (Prince Of Tennis) บ้างไหมค้า~ ส่วนตัวไรเตอร์ ไม่ค่อยได้ดู puri เท่าไหร่ค่ะ ชอบดูที่เป็นมิวสิคเคิลมากกว่าค่ะ (ก็เล่นเอาคาแรกเตอร์มาจากหนุ่มๆมิวเลยทีเดียว)
อ้อ ตอนหน้า เตรียมทิชชู่กันมาด้วยนะคะ!!
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote-1.jpg)
-
อ่ะ ได้เวลาต้องไปซื้อทิชชูมาเตรียมแจกรีดเดอร์อีกแล้วเหรอ
อะหุหุ o3
เอาล่ะค่ะทุกคน เรามาโหวตกันเถอะ! :teach:
เพื่อภาคพิเศษของคนโปรดของทุกคน...อย่าลืมเข้ามาโหวตกันนะค้าาาา
-
:impress2: :impress2: :impress2:รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อเลยแหละ
-
มานอนรอด้วยคน o18
+1
-
พี่บาสเนี่ยล่ะก็
หื่นชะมัด
มีการขอแก้ตัวด้วย
:haun4:
-
มีการขู่อีก " แก้ตัวไม่ดี..... ไม่มีอีกแล้วน่ะ " :m25:
จะเหลือเหรอ น้องเอก เล่นขู่แบบนี้ มีเท่าไหร่ พี่บาสก็เทหมดหน้าตักแน่ ๆ คราวนี้
+1 คนละแต้ม พร้อมรอทิชชู่ แต่.... เอามาทำอะไรครับ ทิชชู่ :m10:
-
หุๆๆๆๆๆๆๆๆมีขอแก้ตัว :m20:
-
พี่บาสนี่นะ ขนาดการ์ตูนยังส่อเลย
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทิชชู่ไม่เตรียมเอง มารอของแจกจากคุณพีจัง คริคริ
-
อ๊ายยยย
เค้าชอบดูเทนมิว
เจ้าพ่อค่อดเท่ห์ กร๊ากกกก
แต่พี่บาสเนี้ยะ คอนเซ็ปอยากรู้แต่ไม่อยากถาม
เพราะมัวแต่หื่น จริงๆ คึคึ
-
แก้ดีๆหล่ะ ท่านประธาน
ไม่ดีรอบหน้าอดนะเอ่อ :laugh: :laugh: :laugh:
-
มีขอแก้ด้วยด้วยเหรอเนี่ยคิดไปได้นะพี่บาส
แต่น้องเอกเราใจถึงกว่ามีการให้แก้ตัวด้วยอะ
เอาให้เต็มที่เลยนะพี่บาส แบบว่าให้น้องติดใจกันไปเลย
ต้องรีบไปรับบริจาคเลือดซะแล้ว ตอนหน้าอาจหมดตัวได้
-
เดาว่าน้องเอกติดใจชัวร์ หุหุงี้ก็สบายพี่บาสสิ
-
o18พี่บาสช่างหยอดดดดดดด
พี่บาสช่างอ้อนนนน
พี่บาสจอมหื่นนนน
น้องเอกก้อเลยใจอ่อนนนนนนนนนนนนน o13
-
ตอนหน้าเตรียมทิชชู่ ไม่เอาน้า~ สงสารน้องเอก
-
ต้องเตรียมตัวเตรียมใจสำหรับตอนหน้าล่ะ
อิอิ
ขอโหวตให้กับคู่ คนกินเด็ก ป๋าแมกซ์กับเจ้าน้อย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
พี่บาสพยายามล่อลวงให้เอกเป็นโอตาคุด้วยใช่มั้ยล่ะ :laugh:
-
อ๊ายยยยย Prince of Tennis เค้าคิดถึงท่านเอจิเซ็น เรียวมะจังอะ ฟูจิก้อเท่ห์ดี แต่ท่านเรียวมะเนี่ย ที่สุดของหัวใจแระ >///<
ว่าแต่ตอนหน้าที่ให้เตรียมทิชชู่นี่...ไวซับน้ำตารึกองเลือดจ๊ะ เอาให้เคลียร์นะ
-
รีดเดอร์คะ!! ทิชชู่เอามากันรึยังคะ ถ้าเอามาแล้ว ก็เชิญเป็นสักขีพยาน "รอบแก้ตัว" ได้เลยค่า~
++++++++++++++++
บาสขยับริมฝีปากแตะกับอีกฝ่ายเบาๆรอให้ได้รับการตอบสนองก่อนจะลากไล้ด้วยปลายลิ้น มือแกร่งประคองใบหน้าสวยเอาไว้อย่างอ่อนโยน แต่อีกข้างกลับลากกับเอวบางไปมา
"อืม..." เสียงครางเครือดังขึ้นเบาๆ เอกตอบรับสัมผัสนั้นด้วยการเผยอริมฝีปากรับอย่างกล้าๆกลัวๆ มือข้างหนึ่งพยายามจับมือของอีกฝ่ายให้อยู่นิ่งๆ
มือสั่นๆที่จับมือเขาเอาไว้ ชายหนุ่มจับมือบางนั้นให้แตะกับอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่รู้สึกได้แม้จะผ่านเสื้อที่สวมอยู่ ปลายลิ้นร้อนควานค้นหาความหวานและเชื้อเชิญให้คนรักตอบสนอง
"พี่บาส...." เอกหอบเบาๆ เมื่อละริมฝีปากออกมา รู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นสะท้อนอยู่ในอก
" ถ้าไม่ชอบ..บอกพี่นะ "เสียงทุ้มกระซิบเบาๆที่ข้างหูก่อนจะซุกกับซอกหู สูดดมกลิ่นแชมพูผสมกับกลิ่นกายให้สมใจ
ร่างบางขนลุกเกรียวเมื่อได้ยินเสียงกระซิบและลมหายใจแผ่วๆที่ข้างหู เด็กหนุ่มดูจะโอนอ่อนไปกับสัมผัสของอีกฝ่าย
ท่าทางโอนอ่อนตาม ทำให้บาสยิ้ม ในเวลาว่าง่ายแบบนี้เอกก็น่ารักไปอีกแบบ ชายหนุ่มดันร่างเพรียวนั่นลงกับเตียงนุ่มก่อนจะชิมผิวกายขาวเนียนจากแผ่วเบาค่อยๆรุนแรงขึ้น
"อื้อ....." เอกร้องประท้วงเบาๆเพราะเสื้อที่ถูกอีกฝ่ายดันขึ้นมากองอยู่เหนืออก ริมฝีปากร้อนของบาสพร่างพรมจูบไปทั่วแผ่นอก ส่งความรู้สึกวาบหวามผ่านผิวกาย
ริมฝีปากร้อนดูดเม้มกับยอดอกอย่างแผ่วเบาในตอนแรกก่อนจะเพิ่มสัมผัสแรงขึ้นเมื่อเอกกระตุกรับ มือไม่ได้อยู่นิ่งเพราะมันกำลังสอดเข้าไปในเอวกางเกง ปลุกเร้าอะไรบางอย่างภายใต้นั้น
"อ๊ะ...ไม่เอา....." เอกแทบจะคว้าข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้ สัมผัสจากฝ่ามือของอีกฝ่ายพยายามเร่งเร้าร่างกายของเขา เอกเกร็งร่าง สองขาจะขยับหนีก็คงไปไหนไม่พ้น
บาสปล่อยมือออกทันที เมื่อคนที่อยู่เบื้องล่างห้ามเขาเอาไว้แบบนั้น พร้อมๆกับริมฝีปากที่หยุด .. เขาหยุดทุกอย่าง ก่อนจะเงยหน้าสบตาอีกฝ่าย ..
" ไม่ชอบ..เหรอครับ? " ชายหนุ่มกำลังหน้าเสีย เขาไม่อยากฝืนใจคนรักเหมือนวันนั้นอีก
"...อะ.." เอกหอบหายใจ ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง "เปล่า...แค่เขิน"
ริมฝีปากชื้นขยับมาแตะแก้มอีกฝ่ายเบาๆ
" เอกน่ารักจัง .. โอย หลงแล้วนะเนี่ย " เขาแหย่ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แต่มือกลับดึงกางเกงขาสั้นของอีกฝ่ายลงไปโดยไม่บอกกล่าว
"ไม่ ต้องมาชมเลย ...แล้ว...โอ้ย...มือปลาหมึก！” ขายังเจ็บอยู่จะดิ้นก็ไม่ถนัดนัก แต่พอเอกยกตัวขึ้นนิดหน่อยกางเกงของเขาก็หลุดหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
" ฮะ ฮะ ฮะ " ชายหนุ่มหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่าย ก่อนจะทำให้เงียบด้วยการปิดปากอย่างร้อนแรงอีกรอบ คราวนี้ พอดิ้นอะไรได้ไม่มากนักร่างทั้งร่างจึงเปล่าเปลือยอย่างรวดเร็ว
ร่างขาวเนียนปรากฏชัดในสายตา ใบหน้าคมมองสำรวจไปทั่วคนที่นอนทอดกายอยู่เบื้องล่าง
เอกหอบหายใจถี่ ไหนจะสู้กับริมฝีปากที่จู่โจมมาแบบไม่ยั้ง ไหนจะสายตาและสัมผัสของปลายนิ้วที่ไล้ไปทั่วทั้งร่าง
"มองอะไร..." ไม่ว่าเปล่ามือก็ตีเข้าที่ไหล่ของคนที่เท้าแขนเหนือร่างมองเขาพลางยิ้มเพล่มีเลศนัย
" มองคนน่ารักอะ.. โอยไม่ไหวแล้ว " ลมหายใจหอบหนัก ความร้อนตีรวนขึ้นจากช่องท้อง มือแกร่งดึงเสื้อยืดตัวเองออกทางหัวก่อนจะก้มลงดูดเม้มแผ่นอกบางอย่างกระหาย มือก็ทำการเร่งเร้าที่เบื้องล่างรุนแรง
"อ๊ะ....อือ...." เอกยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของตัวเองแน่น พยายามสกัดกลั้นเสียงของตัวเองเอาไว้เพราะกลัวว่าข้างห้องจะได้ยิน
ริมฝีปากร้อนเริ่มเร่งเร้าเอาแต่ใจ ไล้ลงมาที่หน้าท้องเรียบเนียนก่อนจะรั้งต้นขาขาวทั้งสองข้างออกจากกัน ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบกับความอ่อนไหวที่แดงจัด ก่อนจะลากปลายลิ้นแล้วตามด้วยริมฝีปากร้อน
เสียงเอกครางประท้วงเมื่อเจออีกฝ่ายหยอกเย้า แต่มือก็ยังปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น ในขณะที่มืออีกข้างคว้าไหล่ คว้าผมของอีกฝ่ายเปะป่ายไปทั่ว ทั้งๆที่อยากจะหยุดสัมผัสที่ทรมานนั่น แต่ในทางกลับกันความร้อนที่รู้สึกได้นั้นก็ทำให้รู้สึกถึงความต้องการที่ อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้
เจ็บกับมือที่จิกลงมาบนผิวกาย แต่นั่นยิ่งทำให้บาสกระตุ้นเร้าอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ มือแกร่งลูบไล้แผ่นอก กระตุ้นที่ปลายยอดอกเล็กๆไปพร้อมๆกัน
"อื้อ..." สะโพกบางขยับตอบรับ เอกกัดริมฝีปากแน่น ร่างบางสั่นระริก
จนกระทั่งร่างบางกระตุกรุนแรงเมื่อพร้อมจะปลดปล่อย บาสจึงถอนริมฝีปากออกมาแล้วยื่นหน้ามาจูบอีกฝ่ายอย่างร้อนแรง ความแข็งแกร่งที่เห็นได้ชัดเจนแม้จะผ่านกางเกงที่ยังสวมอยู่เสียดสีกับอีกฝ่าย
"อื้อ...." เสียงเอกประท้วงในลำคอกับรสชาติที่ส่งผ่านปลายลิ้น สัมผัสที่เสียดสีกับเนื้อผ้านั้นทำให้ร่างกระตุกเกร็งปลดปล่อยความต้องการ ของตัวเองออกมาจนเลอะตัวและเสื้อผ้าของคนที่ทาบทับกายลงมาอย่างกระหาย เด็กหนุ่มหอบหายใจระรวบใบหน้าสวยแดงก่ำและชื้นเหงื่อ เช่นเดียวกับร่างที่มีเม็ดเหงื่อซึมพราวไปหมด เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่ทาบทับร่างเปลือยเปล่ามือแกร่งโอบรัดร่างบางเข้าหาตัว
เขาพยายามสูดลมหายใจลึก ความร้อนจากอีกฝ่ายเปรอะกางเกง และความร้อนภายในเอกคงสัมผัสได้
เอกหอบหายใจแรง มือบางแตะใบหน้าของอีกฝ่ายให้หันมาพลางจูบเบาๆที่ริมฝีปากนั้น เป็นครั้งแรกที่เอกเป็นฝ่ายจูบบาสก่อนดวงตาคู่สวยมองหน้าอีกฝ่ายเป็นประกาย หวานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ริมฝีปากได้รูปยิ้มหวานส่งให้กับอีกฝ่าย
" เอก?.. " เสียงทุ้มถาม เสียงลมหายใจหอบถี่ เขากำลังพยายามอดทน รอยยิ้มแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน
สองแขนเรียวโอบหนุ่มรุ่นพี่เข้ามาหา เสียงแหบพร่ากระซิบเบาๆที่ข้างหู
"ผมไม่เป็นไร....มาเถอะ...."
" ได้จริง..นะ? "
"เอกบอก.... ไม่เชื่อเหรอ" เอกเปลี่ยนมาจับใบหน้าคมให้มองหน้าของตัวเอง ใบหน้าสวยงอง้ำเล็กน้อย
"ไม่ต้องทำก็ได้นะ....."เพราะสัมผัสได้ถึงความต้องการของอีกฝ่ายถึงได้ บอกออกไปเช่นนั้น
ชายหนุ่มจูบข้างแก้มแดงๆนั่นเบาๆเป็นการขอบคุณ ก่อนขยับตัวขึ้นแล้วถอดกางเกงออกไปจากตัวแล้วลากปลายนิ้วกับความต้องการลื่นๆที่ยังเปรอะหน้าท้องของเอกอยู่ก่อนจะเคล้นคลึงที่ปากทางเข้าไปมา ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่ายเป็นประกาย ไม่ยอมให้คนเบื้องล่างละสายตาจากเขาไปไหน
เอกกัดริมฝีปากเมื่อรู้สึกถึงปลายนิ้วของอีกฝ่าย ร่างบางเกร็งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ บาสจึงเลื่อนมืออีกข้างมารูดไล้ความต้องการให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
"อ้ะ...."เสียงดังขึ้นพร้อมร่างบางสะดุ้งเมื่อถูกกระตุ้นเร้า
บาสสอดนิ้วเข้าไปภายในที่อุ่นร้อนช้าๆ และยังสบตาอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น มือที่กระตุ้นเร้ารุนแรงขึ้นๆ
เอก เหมือนจะร้องออกมาแต่กลับไม่มีเสียง มือข้างหนึ่งแตะที่มือของบาสที่กระตุ้นเร้าพยายามขยับไปพร้อมๆกันกับมือของ อีกฝ่าย สะโพกบางขยับตามจังหวะยั่วเย้า นิ้วมือเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ บาสรู้สึกได้ว่าเอกขยับสะโพกตามนิ้วที่สอดเข้าไป บาสถอนมือออกก่อนจะยืดตัวขึ้นแล้วเข้าไปในกายอีกฝ่ายช้าๆ เสียงครางเบาๆอย่างพึงใจในความอุ่นร้อน คับแคบ ใบหน้าคมเชิดขึ้น กับความร้อนในกายของคนรัก
"อ๊า...พี่ ...บาส......" เอกผวากอดอีกฝ่ายเข้าหาตัวพลันกัดริมฝีปากแน่นเมื่ออีกฝ่ายขยับร่างเข้าหา ทรมานอยากจะระบายออกไปแต่ก็อายเสียงครางเครือของตัวเอง ใบหน้าของเอกที่แดงก่ำนั้นดูสับสนอยู่ไม่น้อย
" อา..เอก..เอกครับ " บาสกระแทกกายเข้าหาอีกฝ่าย ไม่อาจห้ามความต้องการที่คุกรุ่นในกายได้ ก่อนจะต้องตกใจกับเสียงร้องของอีกฝ่าย เขาทำให้เอกเจ็บอีกหรือเปล่า
" อ๊า..เจ็บ..เหรอ.. " บาสหอบหายใจถี่ ภายในของเอกตอดรัดเขาจนแทบอยากจะบดขยี้อยู่แล้ว
เอกไม่ตอบแต่ส่ายหน้าสองมือคว้าเข้าที่สะโพกของบาส ราวกับจะเร่งเร้าให้บาสเข้าหาตัวเขาให้มากขึ้น
ชายหนุ่มเข้าใจได้ไม่ยากว่าคนที่กำลังถูกเขากอดต้องการอะไร บาสกระแทกกายเข้าออกอย่างรุนแรงตามใจปรารถนา ปากก็ครางอย่างพอใจ สลับกับเรียกชื่ออีกฝ่าย
ปลายนิ้วเรียวของเด็กหนุ่มเองก็ขยับไล้ความต้องการของตนเองไปด้วย
"พี่ บาส........พี่บาส......" เสียงครางเครือหวานหูเหมือนจะเจ็บปวดแต่ก็เปี่ยมสุขอยู่ในทุกสัมผัส เอกร้องเรียกอีกฝ่ายเมื่อไม่อาจทัดทานต่ออารมณ์ของตัวเองได้อีกต่อไป
" เอก.. อ๊า.. " บาสกระแทกตนเองรุนแรงหลายต่อหลายครั้งก่อนจะปลดปล่อยออกมาในร่างบางนั้น ก่อนจะกุมมือที่ขยับความต้องการที่จวนเจียนปลดปล่อย แล้วจับให้ขยับขึ้นลงรุนแรง
"อ๊า....." เอกร้องออกมา พร้อมกับร่างที่เกร็งแน่น รู้สึกได้ถึงความร้อนทีอีกฝ่ายส่งผ่านมา ก่อนที่ตัวเองจะปลดปล่อยความต้องการออกมาเช่นกัน
ร่างบางกระตุกปลดปล่อยมือร้อนของคนทั้งคู่เปรอะเปื้อนความหอมหวาน บาสยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะเลียมือตัวเองเบาๆต่อหน้าผู้เป็นเจ้าของรสชาติแล้วก้มลงจูบเบาๆอย่างอ่อนหวาน
"อื้อ...." เอกประท้วงกับรสชาติที่ได้รับ มืออ่อนแรงผลักหน้าของอีกฝ่ายออก "บ้า....เล่นอะไร...."
" หวานออก..แต่ถ้าเอกไม่ชอบ " ใบหน้าคมทำหน้าสลดเล็กๆ ทั้งที่ยังคงอยู่ในตัวอีกฝ่าย
" ไม่ทำแล้วก็ได้นะครับ.. "พูดแล้วก็กัดริมฝีปาก กลัวจริงๆว่าเอกจะไม่ไม่ให้เขาทำแบบนี้แล้ว
"ก็.....ก็มันแปลกๆนี่....."เอกหน้าแดงก่ำ "ใครจะมาเลียอะไรแบบนี้กัน......"
" ถ้าเป็นของเอก..อะไรพี่ก็ได้ทั้งนั้นล่ะ .. " บาสยิ้มก่อนจะกระซิบถาม
" อยากให้ออกไหม " ตัวเขายังคงอยู่ในกายอีกฝ่าย ในเวลาที่เจ็บขาแบบนี้คงไม่ดีนัก
เอกไม่ตอบแต่พยักหน้าลงท่าทางเขินๆ
บาสจึงขยับกายออกจากอีกฝ่าย ความต้องการหลั่งไหลออกมาจากร่างบางนั้น ก่อนจะรวบร่างอ่อนแรงไว้แนบอก
" พี่รักเอกนะ "
เอกกลั้นหายใจรู้สึกโหวงเมื่อความอึดอัดเมื่อครู่ห่างหายออกไป
"อื้ม....." เอกยกแขนขึ้นโอบรอบอีกฝ่าย
"รู้แล้ว....เหมือนกันล่ะ"
บาสยิ้มก่อนจะกระชับอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นแล้วหลับตาลง พร้อมกับเอก ทั้งๆที่คิดว่าอยากจะพักซักหน่อย แต่สุดท้ายก็หลับยาวไปอีกจนได้ คงเป็นเพราะการได้นอนเคียงข้างกันทำให้สบายใจอย่างบอกไม่ถูกนั่นเอง
++++++++++++++++
Talk : โอย..ไรเตอร์เพิ่งรู้ค่ะว่าวันนี้มันเป็น การแก้ตัวของพี่บาสล้วนๆเลยนี่นา เขินอายนะนี่ :-[
แปะทิ้งท้ายซักหน่อย แอบดูพี่บาส(กับใครหว่าคุ้นๆ)กับผลงานที่สาววายทั่วโลก(??)รู้จักกันดีค่ะ
คลิกเบาๆนะคะ (http://ww1.sinaimg.cn/bmiddle/67509b5fjw6dcepluej44g.gif)//คลิกเบากว่าเดิม (http://ww1.sinaimg.cn/bmiddle/67509b5fjw6dctyckeg9tg.gif)//คลิกเบาสุดๆค่ะ (http://ww3.sinaimg.cn/bmiddle/67509b5fjw6dctyx8yjrig.gif)
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote-1.jpg)
-
หื่นว่ะนายบาส :haun4:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แก้ตัวได้สุดๆจริงๆให้ดิ้นตาย คนอ่านจะตายอยู่แล้วคร้าบบบ :jul1: เขิลลล :o8:
รูปสุดท้ายนั้น!!! เรารู้นะว่าใคร o18
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
โยนทิชชู่ :sad11: กองไว้
รบกวนคนอ่านมาหยิบกันเอาเองน้อค่ะ
พีจังวิ่งไปกดรูปเบาๆ นั่งดูอย่างเพลินเพลินล่ะน้าาาา :oni1:
โอ้ยยย คุรุจ๊าาาางงงงงงงง อวยด้วยรูปนี้นี่เอามีดมาเฉือนเอาเลือดวาย :pighaun:ออกกันไปเลยดีม๊าายยยยยย
-
ธาุตุแท้พี่บาส
อู๊ยยยยยยยยยยยยยย
อ้างน้องเอกน่ารัก เลยทนไม่ไหวเหรอออออออ
-
อุ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หุหุ พี่บาส หื่นเนอะ ดูๆไปน้องเอกก็ชอบนะเนี้ยให้พี่แกทำแบบนี้อ่ะ
-
กร๊ากก รุปนี้มีชู้อ่ะ
แอบไปทำกับจิ๊บเฉยเลย
5555+
-
โฮยพี่บาสหวานแบบหื่นๆ :z1:
เอกไม่ติดใจแย่หรอ เนาะเอกเนาะ
-
หุหุ เดินปาดจมูกออกจากกระทู้ >..<
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...........ทิชชู่ไม่พอ เพราะ คลิกเบาๆ เนี่ยแหละค้าบ
-
เลือดกำเดาไหลทั้งเนื้อเรื่อง ทั้งคลิกเบาๆ ต้องกินอาหารเสริมธาตุเหล็กบ้างแระ
-
:-[
-
แค่ทิชชู่คงจะซับเลือดไม่พอค่ะ ขอเป็นอย่างอื่นแทนจะได้ไม๊
ต้องถามน้องเอกว่าพี่บาสแก้ตัวผ่านหรือเปล่า
โดยเฉพาะของแถมเล่นเอาตายคาหน้าจอไปเลย
-
ดูในหนังไม่เท่าไหร่ พอมาดูกิฟ เอ่ออออออออออออ :jul1:
-
ชอบคู่น้อยกับป๋ามากที่สุด :pig4:
-
อร้ายๆๆๆๆๆ
ทาคุมิคุงงงงงง
นายเอกน่ารักมากฮา...
-
รีดเดอร์คะ สุขสันต์วันเด็กค่ะ! .. เรามาต่อกันดีกว่านะคะ ว่าหลังจากนั้น พี่บาสจะล่อลวงเอกให้มาเข้าวงการ(??)เดียวกับตัวเองได้ไหม ไปอ่านกันดีกว่าค่ะ
++++++++++++++
"กลับดีกว่าแบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ...." เสียงเอกพูดขึ้น ดวงตากวาดมองไปรอบๆก็พบกับบรรยากาศแปลกตาและพิลึกพิลั่นในสายตาของคนทั่วๆไป
" ไม่เห็นแปลกเลย .. ดูสิ มีคนแปลกกว่าเราอีก " ชายหนุ่มร่างสูงสวมชุดวอร์มสีขาว ที่สาบเสื้อวอร์มเป็นแถบสีน้ำเงินและแดง ไม่ต่างจากอีกฝ่าย มือแกร่งที่ถือแรคเก็ตเทนนิสชี้ไปที่อีกด้านของสถานที่จัดงานประกวดคอสเพลย์ระดับประเทศกลางย่านวัยรุ่นอย่างสยาม ถ้าแบบพวกเขาเรียกว่าแปลก แล้วพวกคนที่แต่งตัวเลียนแบบตัวการ์ตูน ชุดกรยกราย บ้างก็หลุด แบกอาวุธที่ทำขึ้นเองแบบแปลกๆ หามุมถ่ายรูปไปทั่วแบบนั้นจะเรียกว่าอะไร
"อืม...จะว่าไปก็จริง...แล้วไงต่ออ่ะ.."เอกกันไปมองหน้าของอีกฝ่ายที่เซ็ทผมมาเสียดิบดี กรอบแว่นตาสีเงินนั้นทำให้ดูจริงจัง.....ผิดปรกติ
.....โห ท่าองค์เทสึกะจะลง....
" เดี๋ยวพวกเบลล์ก็คงมา " ท่าทางเคร่งขรึม นิ้วดันแว่นให้เข้าที่ .. บาสดูแตกต่างจากทุกที
ดวงตาคมหันไปมองหน้าอีกฝ่าย เอกที่ยอมตามใจเขาใส่ชุดวอร์มแบบเดียวกันมา ยอมไปทำสีผมใหม่และยอมให้เขาเซ็ทผมให้ตั้งแต่เช้า มือข้างหนึ่งถือแม้แรคเก็ตสีขาว ..
" เหมือนฟูจิเลยอะ .. น่ารักมากเลย " เสียงของชายหนุ่มเริ่มกลับเป็นปกติ แต่ก็ยังคง"มาดเดิม"เอาไว้ ปลายนิ้วจิ้มแก้มของคนรักอย่างเอ็นดู
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
เสียงกรี๊ดจากเด็กสาวๆในงานตามมาด้วยการวิ่งมาของ เด็กผู้หญิง ชายหนุ่มท่าทางแปลกๆ และกล้องถ่ายรูป เอกถอยหลังไปหนึ่งก้าวแทบจะในทันทีที่เห็นใครต่อใครกรูเข้ามา
บาสจับมือของคนรักเอาไว้ แต่เขารู้ดีว่าคนพวกนั้นต้องการอะไร ชายหนุ่มทำ"มาดนิ่ง"ตามบทบาทของตน .. เพราะในวันนั้นเขามาแต่งคอสเพลย์เป็นกัปตันเทสึกะ กับ เอกทียอมแต่งเป็นนักกีฬา(คนสวย)ในทีมให้..
" พี่คะๆ ขอถ่ายรูปได้ไหมคะ "
" ขอถ่ายรูปนะครับ .. ขอเอาไปลงบลอคด้วยนะครับ "
เสียงหลายๆเสียงกรูกันเข้ามา บาสยกมือขึ้นเป็นเชิงห้ามก่อนจะตอบเสียงเรียบ
" ได้ครับ ทีละคนนะครับ " ว่าแล้วก็หันไปกระซิบเอก เพื่อให้ทำตามที่ซักซ้อมหน้ากระจกมาหลายวันแล้ว เรื่องมุมกล้องและท่าทางที่เหมาะสม
เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆจากร่างบาง เอกสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะทำท่าทางราวกับถอดแบบมาจากในการ์ตูน ในใจนึกโวยวายใส่คนต้นคิดอย่างคนรักของตัวเองอยู่ไม่น้อย
......ไหนบอกว่าคนไม่เยอะไง....เดี๋ยวกล้บไปถึงหอ น่าดู.....
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นรัวๆ ทั้งสองคนพร้อมใจกันเปลี่ยนท่าทางตามคาแรกเตอร์ แต่แล้วก็มีชายวัยกลางคนที่ดูจะเป็นช่างภาพมืออาชีพจากนิตยสารวัยรุ่นมาขอถ่ายแบบพวกเขาอย่างเป็นธรรมชาติ
" สวัสดีครับ พี่มาจากหนังสือ ... นะครับ .. พี่อยากทำสกุ๊ปเรื่องเด็กคอสเพลย์ ขอถ่ายรูปน้องสองคนด้วยนะครับ " คำขออย่างสุภาพทำให้บาสหันไปหาเอกอย่างถามความเห็น
ซึ่งเอกก็กรอกตาเล็กน้อย เขามาไกลเกินกว่าจะบอกว่าไม่ได้แล้ว...แน่ล่ะ แค่ชัตเตอร์กดไปไม่ทันนาทีก็ปาไปร้อยกว่ารูปเข้าไปแล้วมั้ง
"ครับๆ ได้ครับ" เอกตอบพลางพยายามยิ้มตามคาแรกเตอร์ตามที่บาสเคยบอกเอาไว้
" พี่อยากได้แบบธรรมชาติน่ะครับ เห็นน้องสองคนสนิทกันดี เอาแบบที่ทำกันเป็นปกติน่ะครับ " ชายคนนั้นเอ่ยขอพลางยิ้มให้ทั้งคู่ เขาเป็นช่างภาพ รู้อยู่แล้วว่าอะไรขายได้หรือไม่ได้ .. แล้วสองคนนี้ก็ดูเป็นธรรมชาติ แบบที่คนทั่วไปน่าจะชอบ
" งั้น .. ก็แล้วแต่พี่ก็แล้วกันครับ .. เอก .. นั่นไง พวกเบลล์ มาแล้ว " บาสอนุญาตช่างภาพคนนั้นอย่างง่ายๆก่อนจะโบกไม้แรคเก็ตเรียกน้องสาวกับเพื่อนๆของเธอที่แต่งตัวชุดวอร์มแบบเดียวกัน
"อ่ะ นั่นพี่จุนเจือนี่ครับ" เอกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นใครบางคนเดินตามหลังน้องสาวของบาสมา
"มาด้วยกัน?"
" เปล่าหรอก .. วันนี้มันมาประกวดน่ะ " ชายหนุ่มที่สวมแว่นยิ้มขรึมๆให้กับเพื่อนสนิท
จุนเจือแต่งตัวชุดเดียวกับเอก สวมบทบาทเดียวกัน ไม้แรคเก็ตสีขาวถูกจับด้วยท่าทางที่ถูกต้องตามบทบาท ชุดวอร์มสีน้ำเงินพอดีตัวช่วยให้ร่างสูงเพรียวดูโดดเด่นขึ้นอีก ใบหน้าเรียวถูกเมคอัพอย่างดี ดวงตาเรียวคมกริบด้วยอายไลเนอร์ คอนแทกเลนส์สีน้ำเงิน และสีผมสีเดียวกัน เขายิ้มแบบเดียวกับคาแรกเตอร์ในการ์ตูนปริ้นออฟเทนนิสแล้วเดินมายัง เอกกับบาส
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/a5c09d6b.jpg)
เอกคงสังเกตได้ว่า จุนเจือโดดเด่นขนาดไหน ..ก็เล่นเอาเด็กหนุ่ม สาว ในงาน รวมถึงตากล้องมากมายต้องหยิบกล้องถ่ายรูปปละโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแทบไม่ทัน
" มานานแล้วเหรอ เทะสึกะ"
" ซักพักแล้วล่ะ ฟูจิ " บาสตอบกลับไปตามบทบาท
น่าแปลกที่ไม่มีใครกล้าเข้ามากรี๊ดในระยะประชิด จากที่ยืนอึ้งๆกันอยู่ก็เริ่มซุบซิบกันแล้ว
" เป็นไงล่ะ พอเจอพี่จุนเจือมาประกวด ก็กลัวกันเลยใช่ไหมล่ะ ชิ~ " เบลล์ น้องสาวของบาส ที่วันนี้สวมเสื้อวอร์มแบบเดียวกัน แต่เปลี่ยนจากกางเกงขายาวเป็นกางเกงเทนนิสขาสั้นแบบผู้ชาย ทั้งยังสวมวิกผมสีน้ำเงินกับหมวกสีขาวมองไปรอบๆ เด็กสาววันนี้แต่ตัวเป็น เอจิเซ็น เรียวมะ ตัวเอกของเรื่อง เธอรู้สึกสะใจเสียจริงๆที่ทำให้ใครต่อใครเสียความมั่นใจเพียงแค่เห็นจุนเจือแต่งคอสเพลย์เป็นหนุ่มนักกีฬา โดยที่ไม่ต้องเพิ่มออฟชั่น หรูเริ่ด อลังการ
...ก็พี่จุนเจือ สวยอยู่แล้วนี่นา...
"อืมม...." เอกมองท่าทางแบบนั้นของทั้งสองคนอย่างพิจารณา
....สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันมาแต่ไหนแต่ไร....
เสียงพึมพำในคอของเอกทำให้ เด็กสาวในคราบเด็กชายต้องเงยหน้าขึ้นมองคนรักของพี่ชายคน ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
" พี่เอกขา .. วันนี้พี่เอกน่ารักมากเลย มาถ่ายรุปกับเบลล์นะคะ " ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหันกล้องมา ถ่ายตัวเองกับคนรักของพี่ชาย ไม่ทันไรก็มีคนมาขัดจังหวะอีกจนได้
" ขอถ่ายรูปได้ไหมคะ .. "
" ได้ค่ะ! " เบลล์ยิ้มจนแก้มปริ แล้วก็ดึงเอกไปหามุมถ่ายรูปอีกทาง ไม่สนใจพี่ชายตัวเองอีกเลย
เอกดูจะเก้ๆกังๆในตอนแรกกลับผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อมีเสียบเจื้อยแจ้วของเบลล์คอยแหย่คอยบอกตลอดว่าต้องทำอย่างไร
++++++++++++
จนกระทั่งถึงถึงเวลาตามกำหนดการ .. บรรดาเด็กหนุ่มเด็กสาวมากมายที่เข้าร่วมงานในฐานะ"เลเยอร์"แบบปกติธรรมดา ซึ่งหมายถึงคนที่แต่งคอสเพลย์โชว์แบบปกติ และเลเยอร์ที่ตั้งใจมาประกวดมากมายที่ไปลงทะเบียนหน้างานก็ต้องไปยังจุดนัดหมายกับสต๊าฟ ทุกคนต่างก็ซ้อมการแสดงและการพรีเซนต์ในการประกวดรอบแรก หนึ่งในกลุ่มของคอสเพลย์การ์ตูนเทนนิสชื่อดังนี้ก็เช่นกัน
" เฮ้ย ไอ้จุนเจือ มึงซ้อมมาแล้วใช่ปะ? " บาสเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เขารู้ดีว่าเพื่อนของเขาคนนี้ชอบการแข่งขันมากขนาดไหน คบกันมาตั้งแต่มัธยมต้นถึงจะไม่ได้ตั้งใจแต่สถานการณ์หลายๆอย่างมันทำให้เขากับเพื่อนสนิทคนนี้ต้องได้แข่งขันกันตลอด แต่คนทั้งคู่ก็ไม่เคยแข่งอะไรกันอย่างเอาเป็นเอาตายซักครั้ง
" เออ มึงไม่ต้องห่วง เมื่อคืนกูซ้อมจนปวดแม่งทั้งตัวละ .. มึงเอาแรคเก็ตไปไปติดไฟมารึยัง? " เจ้าของใบหน้าสวยแลดูหยิ่งเล็กๆ ตอบอย่างหน่ายๆ ก่อนจะแบมือขออุปกรณ์สำคัญ
" เออ..ไม่ลืมหรอก แต่กูให้เอกยืมเล่นว่ะ " ว่าแล้วก็ชี้ไปทางคนรักที่แต่งชุดเดียวกับเพื่อน ก่อนจะตะโพกนเรียกเสียงดังเหมือนทุกครั้ง
" เอก!!! เอก~~~ "
ทำเอาคนที่กำลังตั้งท่าให้คนอื่นถ่ายรูปสะดุ้งเฮือก
"อะไรเล่า เรียกเสียงดังอีกแล้ว เบาๆหน่อยซิ่" เอกหันมาแยกเขี้ยวใส่ไม่พอง้างแรกเก็ตติดไฟจะปาหัวอีกฝ่ายอีกต่างหาก
" โอ๊ยๆๆ " ชายหนุ่มยกแขนขึ้นกุมศีรษะที่เซ็ทมาอย่างดีอย่างอัตโนมัติพลางร้องออกมาอย่างเคยชิน ทั้งๆที่ยังไม่ได้โดนตีซักครั้งด้วยซ้ำ ทำเอาจุนเจือต้องหัวเราะออกากับท่าทาง "กลัวเมีย" ของเพื่อน
ก่อนจะหันไปขอไม้แรคเก็ตสีขาวติดไฟระยิบระยับที่บาสอุตส่าห์เอาไปตกแต่งให้ด้วยการต่อวงจรไฟที่กดสวิตซ์ที่ด้ามจับ เอาไว้ประกอบการแสดง
" เอก .. ขอบใจนะที่ช่วยถือไม้ให้พี่ เดี๋ยวพี่ต้องขึ้นเวทีแล้ว อย่าลืมเชียร์นะ "
"เชียร์พี่เจือแน่นอนครับ..."เอกยิ้มให้กับอีกฝ่าย ถึงแม้ช่วงแรกๆจะแอบระแวงระวัง ความสนิทสนมของเพื่อนรักสองคนนี้ไปบ้าง แต่เมื่อลองสังเกตดีๆ จะรู้ได้ว่าจุนเจือจะเข้าถึงเนื้อถึงตัวไปเสียกับผู้ชายเกือบจะทุกคน...แน่นอนว่าโดยเฉพาะเวลาที่มีสาวๆอยู่ในรัศมีที่จะเห็นการกระทำนั้นได้เท่านั้น
" พี่จุนเจือขา .. เบลล์กับเพื่อนๆจะไปกรี๊ดถึงหน้าเวทีเลยนะคะ ต้องชนะให้ได้นะคะ งานนี้..จะได้ไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยนะค้า~~~ " เบลล์ในชุดนักเทนนิสเด็กผู้ชายวิ่งมาเกาะแขนพลางพูดเจื้อยแจ้ว ส่วนเพื่อนของเด็กสาวเองก็พยักหน้าหงึกหงักแล้วเริ่มจะแย่งกันพูดให้กำลังใจกับชายหนุ่ม
เสียงดังขึ้นๆของกลุ่มคอสเพลย์ทีมเซงาคุจากการืตูนเรื่องปริ้นออฟเทนนิสทำให้คณะกรรมการต้องเรียกผู้เข้าประกวดมายังจุดนัดพบที่หลังเวทีอีกครั้ง จุนเจือจึงเอ่ยลาแฟนคลับ ( ?? ) ของเขาอีกครั้ง ก่อนจะหยิบไม้แรคเก็ตติดไฟจากเอก กระเป๋าใส่ของที่จำเป็นแล้วเดินไปที่หลังเวทีเพียงลำพัง
++++++++++++++
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote-1.jpg)
-
เอ้า อวยจุนเจือบนเวที :L2: ส่วนตัวพีจังชอบมากอ่ะค่ะ
สวยมากโชว์นี้
http://www.youtube.com/v/GGE6x-7j9oY?fs=1&hl=en_US
และขอขอบคุณทุกคนที่รักความบ้าฮาพากันรั่วของบาสกับเอก อาจจะเสียดายนิดหน่อยแต่
ตอนหน้าจะจบแล้วนะคะ!! อย่าลืม(เที่ยววันเด็กเพลิน?) ติดตามด้วยนะคะ! :pig4:
-
:z2:
-
น่านนนนน นอกจากชวนอ่านการ์ตูนแล้วยังชวนไปคอสซะอีกแน่ะ :m20:
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เรื่องนี้กะอวยเด็กคอสเเละโอตาคุเต็มที่เลยชิมิ :laugh:
เข้ามากรี๊ดฟูจิ ว่าเเต่จะมีใครคอสน้องงูของเค้าบ้างมั้ยน้า
-
กรี๊ดดดดดดด พี่จุนเจือ สู้ๆ
-
กร๊ากกกกกก
ไม่อยากจะบอกอ่ะ มะเช้าตื่นมาดูช่อง 9 ปริ้นออฟเทนนิส
มองหน้าเทะสึกะ ว้ายยยย เจ้าพ่อชัดๆ
โคดเหมือนเนอะ องค์ที่สุึดอ่ะ
ไปดูเทนมิวอีกรอบดีก่า เชิ้บๆ
-
และแล้วก็เป็นไปตามบทบาทของแต่ละคน
+1 ให้คนละแต้ม พร้อมอวยให้ จุนเจือ :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดราชินีปะทะราชินี
-
:L1:
-
ใกล้จบแล้วหรอเนี้ย
ไวจังเลยเนอะ
อิอิ
เรื่องรูปอ่ะหนังจิงๆ หรอเรื่องไรอ่ะ
-
มาให้กำลังใจจุนเจือ
-
งานเข้า หายไปแป๊บนึง กลับมาได้อ่านหลายตอนเลย
สรุปสั้นๆได้ว่า พี่บาสเกลียมัว ชัวร์ๆเลย :laugh:
น้องเอกสบายใจเรื่องจุนเจือแล้ว ดีจริงๆ ต่อไปก็คือทำให้สามีอยู่ในโอวาทแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถูกต้องแล้ว หุหุ
บวกไปคนละ 1 แต้ม รอลุ้นตอนจบด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
จะจบแล้วหรอ รอตอนหน้านะ
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไปงานไหน ทำไมไม่บอกคะ
จะตามไปสโตรก 5555555555555555
-
ใกล้จบแล้วหรอเนี้ย
ไวจังเลยเนอะ
อิอิ
เรื่องรูปอ่ะหนังจิงๆ หรอเรื่องไรอ่ะ
ถ้าเรื่องรูป เซ็ท "คลิกเบาๆ" อันนั้นจะมาจากหนังเรื่อง Takumi-kun series ภาค สอง กับ สาม ค่ะ （Niji iro no GURASU กับ Bibou no Detail) ค่ะ
ิเรื่องนี้ยิ่งอวย อวยเข้าไป หุหุ
-
จะจบแล้วเหรอ
หว๊า
ยังไม่ทันหวานกันจับใจเลย
ขออีกหน่อยสิ
แต่จบๆก็ดีเหมือนกัน (เอ๊า ยังไงแน่) :laugh:
อยากอ่านเรื่องของพี่จุนเจือต่อแล้ว
-
อะไม่นะเพิ่งจะหวานได้ตอนเดียวเองจะจบซะแล้วอ่ะ
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณเทะสึก่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ก๊ากกกกกกกกกกกกก
รั่วจริงอะไรจริง น้องเอกก็ตามน้ำอีกตะหาก น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณเทะสึก่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ก๊ากกกกกกกกกกกกก
รั่วจริงอะไรจริง น้องเอกก็ตามน้ำอีกตะหาก น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกก
แปะคลิปพี่บาสตอนองค์เทะสึกะลงค่ะ
ปล. เห็นน้องจิ๊บกับตุนเจือในคลิปนี้ไหมคะ?? น่ารักเนอะ :-[
http://www.youtube.com/v/XF7lURQry8s?fs=1&hl=en_US&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6
จะจบแล้วเหรอ
หว๊า
ยังไม่ทันหวานกันจับใจเลย
ขออีกหน่อยสิ
แต่จบๆก็ดีเหมือนกัน (เอ๊า ยังไงแน่) :laugh:
อยากอ่านเรื่องของพี่จุนเจือต่อแล้ว
เรื่องน้องเจือ..ไม่ต้องห่วงค่ะ รับรอง "จัดหนัก" .. เอก-บาส เลยฮาๆ เบาๆ (??) ไปก่อนไงล่ะคะ
ใกล้จบแล้วหรอเนี้ย
ไวจังเลยเนอะ
อิอิ
เรื่องรูปอ่ะหนังจิงๆ หรอเรื่องไรอ่ะ
ถ้าเรื่องรูป เซ็ท "คลิกเบาๆ" อันนั้นจะมาจากหนังเรื่อง Takumi-kun series ภาค สอง กับ สาม ค่ะ （Niji iro no GURASU กับ Bibou no Detail) ค่ะ
ิเรื่องนี้ยิ่งอวย อวยเข้าไป หุหุ
ใช่แล้วค่ะ อันนี้คลิกเบาๆจริงๆค่ะ ที่จริงมีหนักกว่านี้ ต้องหาไปดูกันเองค่า
ปล.ที่จริงเรื่องนี้ อิมเมจพี่บาส กับ อิมเมจน้องจิ๊บเค้าเล่นคู่กันมา..อืมม์ สามปีแล้วนะคะ(ก่อนหน้านั้นก็เล่นมิวสิคคอลด้วยกันมาเกือยสองปีอะค่ะ) ไรเตอร์เลิฟทั้งคู่เลย มีเคมีมากมายอะค่ะแบบ แลดูเรียลสุดๆ (นี่ถ้าเรื่องต่อๆไปจับคู่นี้มาทำอิมเมจคู่กันเนี่ย จะเป็นไรไหมนะ)
เอกยอมเข้ามาอยู่ในโลกของบาส
บาสก็ต้องอยู่ในโอวาทเอก
เป็นคู่ที่เหมาะสมกันจริง
จุนเจือคู่ใครดี
รอตอนจบ
แต่..........ไม่อยากให้จบเลย
เหลือใครให้คู่จุนเจือบ้างล่ะนี่...แต่เค้าออกมาแล้วนะคะ..ไม่มีตัวละครใหม่นะ เรื่องหน้า
งานเข้า หายไปแป๊บนึง กลับมาได้อ่านหลายตอนเลย
สรุปสั้นๆได้ว่า พี่บาสเกลียมัว ชัวร์ๆเลย :laugh:
น้องเอกสบายใจเรื่องจุนเจือแล้ว ดีจริงๆ ต่อไปก็คือทำให้สามีอยู่ในโอวาทแบบนี้ไปเรื่อยๆ ถูกต้องแล้ว หุหุ
บวกไปคนละ 1 แต้ม รอลุ้นตอนจบด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
พี่บาสอยู่ในโอวาทน้องเอกแน่นอนค่ะ เรื่องกลัวเมียเนี่ย .. ไม่เชื่อรออ่านเรื่องต่อไปเลยค่ะ...
ปล. คืนนี้จะมาโพสต์ตอนจบนะค้า..
-
จะรอคืนนี้นะคะ
พี่บาสองค์คุณเทะสึก่ามิไหวจะเคลียร์นะคะ
ก๊ากกกกกกกกกกก เค้าแพ้หนุ่มแว่น
-
ซีรีย์ต่อไปเป็นของ จุนเจือ ชิมิ? >_<
-
ivfh;p8o
รอด้วยคน
:z2:
-
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นที่ด้านหลังเวที บรรยากาศค่อนข้างจะตึงเครียด เพราะใกล้ช่วงเวลาขึ้นโชว์ไปทุกที
"พี่เจนเอง พี่เจนเอง รับซิ่ๆ..." เสียงเรียกเข้าแปลกประหลาดดังเจื้อยแจ้ว
" คร้าบๆๆ " เสียงนุ่มขายรับอย่างกระตือรือร้นกับโทรศัพท์ ท่าทางเครียดๆหายไปทันทีเมื่อกดรับมัน
" ครับ พี่เจน ว่าไง? "
"นี่เจือ....จะขึ้นประกวดแล้วใช่ไหม....." เสียงหวานดังมาตามสาย
คนที่โทรเข้ามาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากพี่สาวแท้ๆของจุนเจือที่คอยเป็นกำลังใจน้องชายมาโดยตลอด
"ต้องโพสต์ให้เท่ๆเลยนะ เอาให้สาวๆกรี้ดเลยนะ ไม่ต้องตื่นเต้นนะ พี่อยู่กับเจือเสมอนะรู้ไหม " เพราะเสื้อผ้าทุกชิ้นที่เด็กหหนุ่มใส่เธอเป็นคนลงมือตัดให้ด้วยตัวเองแทบจะทั้งนั้น
" คร้าบ~ .. ผมต้องชนะอยู่แล้วล่ะ..พี่ไม่ต้องห่วงนะ " รอยยิ้มกว้างที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นนัก ดวงตาโตคมกริบจนดูเหมือนจะหยิ่งไม่น้อยนั้นกลับฉายแววอ่อนโยนเวลาคุยกับพี่สาวทั้งต่อหน้าและกับโทรศัพท์ เป็นแบบนี้เสมอ จุนเจือรักพี่สาวคนโตของเขามาก จนสามารถทำทุกอย่างให้เธอมีความสุขได้
"จ้า...พี่รู้ว่าน้องชายพี่ต้องชนะแน่นอน เสื้อผ้าหน้าผมเป๊ะขนาดนั้น...ไว้จะรอฟังข่าวดีนะ อ้อ บาสไปด้วยใช่ไหม บอกให้ถ่ายวีดีโอมาฝากพี่แล้วนะ วันนี้ติดงานไปเชียร์ไมได้จริงๆ..."
ยังไม่ลืมที่จะกำชับน้องชายให้บอกเพื่อนสนิทคนนั้นให้ถ่ายวีดีโอเก็บไว้ให้ตัวเองดูด้วย เจนชอบที่จะเห็นน้องชายแต่งตัวเป็นคาแรกเตอร์ต่างๆมาแต่ไหนแต่ไร และก็ยิ่งสนุกมากขึ้นเมื่อเธอได้ช่วยสร่างสรรค์ผลงาน
" น้องๆครับ ..อีก 5 นาที จะเริ่มแล้วนะ เตรียมตัวๆ " เสียงสต๊าฟที่เดินมาประกาศที่ด้านหลังเวที ทำให้ชายหนุ่มในชุดนักเทนนิสสีขาวแถบแดงและน้ำเงินต้องเอ่ยขอวางหูจากพี่สาว
+++++++++++++++
เสียงพิธีกรบนเวทีดังขึ้น คนทั้งคู่ต่างก็พูดเจื้อยแจ้วถึงงานในวันนี้ เสียงกรี๊ดดังเมื่อถูกเอ่ยขอราวกับมาดูคอนเสิร์ตก็ไม่ปาน จุนเจือมองไปรอบๆตัวเอง หลายๆคนเองก็เครียดไม่ต่างกัน หลายคนเลยทีเดียวที่เตรียมเสื้อผ้าหน้าผมมาพร้อม แต่ก็ออกจะดูมากจนเกินไป ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าอาหาศแบบนี้คนที่แต่งตัวมาเต็มสตรีมขนาดนั้นจะเป็นลมกลางเวที หรือเต้นได้หรือเปล่า
สัญญาณของสต๊าฟบ่งบอกให้ผู้เข้าประกวดทุกคนขึ้นไปโชว์ตัวบนเวทีซึ่งไม่ได้กว้างมากพอที่จะแสดงโชว์ใหญ่ๆได้ ผู้ประกวดประมาณยี่สิบคน เนื่องจากได้ผ่านรอบแรกมาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว ซึ่งย้อมไปถึงเมื่อวานนี้จุนเจือได้แต่งคอสเพลย์เป็นตัวละครตัวเดิมแต่โชว์การเต้นประกอบเพลงอีกเพลงหนึ่ง ต่างจากวันนี้ที่เขาเตรียมมาอย่างดี ในรอบชิงชนะเลิศ .. ในตอนแรก พี่สาวของเขาจะตัดชุดสวยงามอลังการให้สวม แต่เขาขอคอสเป็นตัวละครที่ชอบ อย่าง ฟูจิ หนึ่งในทีมเซงาคุ แห่งการ์ตูนเรื่องปริ้นออฟเทนนิส .. และได้ซ้อมการแสดงจากละครเพลงจากการ์ตูนเรื่องนี้อย่างตั้งใจ
"เดี๋ยวพี่เจือจะออกมาแล้วนะ พี่บาส กล้องล่ะกล้อง...." เอกว่าพลางก็ตบลงบนไหล่คนรัก เสียดังปั้ก
ทำเอาบาสต้องนิ่วหน้าแลัวกุมไหล่ซ้าย เขาเริ่มจะบาดเจ็บแบบเดียวกับตัวละครที่สวมบทเป๊ะ (เทะสึกะบาดเจ็บที่ไหล่ซ้าย) ก่อนจะหยิบกล้องวีดีโอมาเซ็ทค่าต่างๆแล้วเปิดเครื่อง ก่อนจะจ่อภาพไปที่เวที
จุนเจือในชุดนักเทนนิส จะให้ดูว่าจืดสนิท ถ้าเทียบกับความอลังการของชุดก็คงจะใช่ แต่ถ้าบอกว่าเด่นที่สุดด้วยชุดสีขาวแถบน้ำเงินและแดงรับกับช่วงตัวสูงเพรียว กับทรงผมที่ลุงทุนตัด ทำสีผม เซ็ท ใส่คอนแทกส์เลนส์สีฟ้า แบบตัวการ์ตูน ก็คงไม่ผิดเช่นกัน
มือเรียวถือไม้เทนนิสในท่าทางเดียวกับตัวการ์ตูนที่สวมบท เขาดูโดดเด่นมากเวลาที่ยืนอยู่บนเวที แถมกองเชียร์เสียงแปดหลอดอย่างเบลล์และเพื่อนๆก็ช่วยเชียร์กันอย่างสนุกสนาน ทำเอาคนที่อยู่บนเวทีค่อยคลายกังวลได้บ้าง
ตรงกันข้ามกับคนที่ยืนดูอยู่ข้างล่างอย่างเอก เขาเพิ่งจะเคยมางานแบบนี้เป็นครั้งแรก และก็เพิ่งจะเคยเห็นจุนเจือออกไปแสดงท่าทางแบบนี้เป็นครั้งแรกเช่นกัน มันฏิเสธไม่ได้เลยว่า จุนเจือทำให้ตัวละครนั้นมีเสน่ห์มากขนาดไหน ไฟบางอย่างเหมือนจะถูกจุดขึ้นในใจของเอก
....อยากเท่ไม่แพ้พี่เจือบ้าง.....
การแสดงประกอบแสง สี เสียง ของผู้เข้าประกวดหลายคนช่างดูตื่ตาตื่นใจ แต่ก็มีหลายคนที่ไม่ได้แสดงออกมาอย่างเต็มที่ทั้งๆที่แต่งตัวออกมาขนาดนั้นแลว จุนเจือส่ายหน้าไปมาอย่างเสียดายก่อนจะหลับตาทำสมาธิเมือ่ใกล้ถึงคิวตนเอง
http://www.youtube.com/v/GGE6x-7j9oY?fs=1&hl=en_US&color1=0xcc2550&color2=0xe87a9f
ท่าทางราวกับกำลังร่ายรำอยู่ท่ามกลางทะเลน้ำแข็งแห้งบนเวที แสดง สีเสียง กับเพลงแจ๊ซและเนื้อร้องภาษาญี่ปุ่นจากต้นฉบับที่จุนเจือทำรูปปากไม่ผิดจากเสียงที่ออกมาจากเครื่องเสียง ด้วยการจัดรำเบียบร่างกายของคนที่เรียนแจ๊ซแดนซ์และลัลเล่ต์มาตั้งแต่เด็กเพียงเพื่อเป็นเพื่อนกับพี่สาว ทำให้การเต้นประกอบเพลงเป็นไปอย่างพริ้วไหวไม่มีสะดุด ไม้แรคเก็ตสีขาวสะบัดโบกไปตามจังหวะเพลง นิ้วเรียวกดเปิดไฟที่ด้ามจับเรียกเสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือจนดังก้องไปทั่วงาน
+++++++++++++++
กว่าการแสดงของผู้เข้ารอบทั้งหมดจะเสร็จสิ้นก็กินเวลาไปถึงช่วงค่ำ ที่ด้านหลังเวที เริ่มตึงเครียดไม่น้อย หลายคนเริ่มเดินวนไปมา ผิดกับจุนเจือที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตนเองโพสต์ท่าต่างๆแล้วกดส่งไปให้พี่สาว
ทำเอาผู้เข้าประกวดหลายคนต้องเบ้ปากอย่างหมั่นไส้
" น้องๆครับ เตรียมขึ้นเวทีได้แล้วนะครับ จะประกาศผลแล้ว "
เสียงฮือฮาดังขึ้นไม่น้อยก่อนที่ทุกคนที่เข้าประกวดจะทยอยขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง ท่ามกลางเสียงปรบมือและความตื่นเต้ยของผู้ที่เข้ามาร่วมงาน รวมถึงจุนเจือเองก็เช่นกัน ..
ถึงแม้จะไม่แสดงออกทางสีหน้าอะไรออกไป แต่การประกวดคอสเพลย์ได้ถึงระดับประเทศแบบนี้แล้ว ถือว่าเป็นงานใหญ่ที่ไม่ต้องแข่งกับบาส..คนที่ถ่ายวีดีโออยู่ด้านหลังนั้น เป็นครั้งแรก
"พี่เจือๆ" เอกตะโกนเรียกชื่อรุ่นพี่ที่เขา...เริ่มจะปลื้มมากขึ้นอีกนิดพลางโบกมืออย่างลืมตัว ใครเห็นคงต้องคำที่คนหน้าตาคล้ายกันแต่งตัวเหมือนกันตะโกนเรียกกันอยู่แบบนั้น กลุ่มน้องเบลเองก็ให้กำลังใจอยู่ไม่ต่างกันซักเท่าไร
ท่าทางของคนรักที่นานๆจะเป็นแบบนี้ซักครั้งทำให้บาสหันกล้อมไปถ่ายเก็บเอาหว้ดูชั่วลูกชั่วหลานเลยทีเดียว ทำเอาจุนเจือที่กำลังเครียดๆต้องยิ้มกับท่าทางของเพื่อนที่ดูจะสนใจแฟนมากกว่าเพื่อนอย่างเขาเสียอีก
พิธีกรส่งสัญญาณให้กองเชียร์เงียบก่อนจะประกาศผลรางวัล
แน่นอนว่าผู้ชนะจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก....จุนเจือ ..
ด้วยเหตุผลของคณะกรรมการที่ว่าการแสดงของเขาสะกดสายตากรรมการทั้งหมด
เหล่ากองเชียร์ส่งเสียงเฮกันให้ลั่น ทั้งเอกบาส เบลล์และกลุ่มเพื่อนต่างส่งเสียงร้องกันอย่างดีใจ
ราวัลใหญ่ในครั้งนี้ และภาระหนักอึ้ที่ตาามมาของผู้ชนะเลิศก็คือ เป็นตัวแทนไปประกวดต่อถึงประเทศต้นกำเนิดอย่างญี่ปุ่น ..แน่นอนว่านี่เป็นเป้าหมายของจุนเจือเองเช่นกัน ..
ชายหนุ่มโบกไม้โบกมือให้กองเชียร์ด้านล่างเวทีอย่างมีความสุข
+++++++++++++++
“ วันนี้สนุกมากเลย ขอบใจมากนะเอก ที่ยอมตามใจพี่ ” ชายหนุ่มสวมแว่นตาปลอมๆในชุดวอร์มสีน้ำเงิน ขาว และแดงพูดขึ้นมาขณะที่เดินไปส่งเจ้าของร่างเพรียวที่สวมชุดเดียวกันที่หอพักอย่างที่เคยเป็นมา ตลอดสองปี
“ ก็ไม่ได้ตามใจอะไรซักหน่อย ที่จริงงานแบบนี้ก็สนุกดีนะ .. พี่จุนเจือก็เท่ห์มากเลย ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้แน่ๆ ” เอกตอบพลางยิ้มให้คนรัก ก่อนจะหยุดแวะซื้อของที่เซเว่นอย่างที่มักจะทำเป็นประจำช่วงหลังมานี้
“ แวะไหม .. เริ่มจะหิวแล้วล่ะเนี่ย” นิ้วเรียวชี้ไปยังร้านสะดวกซื้อเจ้าประจำ
“ โห..เพิ่งกินเนื้อย่างมาเมื่อกี้เองนะ ” หนุ่มรุ่นพี่ท้วงอย่างแปลกใจ ช่วงหลังมานี้เอกแวะซื้อของกินจากเซเว่นแทบจะทุกวันเลยทีเดียว
“ แวะซื้อกาแฟก่อนซี่ .. เดี๋ยวคืนนี้ต้องอ่านหนังสืออีก ” ว่าแล้วก็เดินนำเข้าไปก่อน ไม่ฟังเสียงของคนรักอีกตามเคย
“ ขยันตลอดเลย ยังไม่ใกล้สอบซักหน่อย ... ” บาสบ่นอุบ ก่อนจะเดินไปเดินมาในร้านสะดวกซื้อที่เปิดแอร์เสียเย็นฉ่ำ จนกระทั่งเอกกดกาแฟเย็นสูตรของร้านใส่แก้วขนาดกลาง แล้วเอามาวางที่เคาท์เตอร์ หนุ่มร่างสูงจึงหยิบเอากล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆสีชมพูเอามาวางคู่กันทันที ได้ผล ดวงตากลมโตนั่นหันมาถลึงตาใส่คนรักทันที ตามมาด้วยมือเรียวเล็กแต่แรงมหาศาลฟาดเข้าให้ที่ไหล่ซ้าย
“ พี่บาส!! ”
“ โอยยยย เจ็บอ่า...น้องครับ คิดเงินรวมกันเลยๆ ” ถึงจะคลำไหล่ตัวเองป้อยๆ แต่ก็รีบหันไปบอกพนักงานกะดึกของร้านที่ได้แต่ยิ้มกับคนคู่นี้ เธอชินกับพวกเขาแล้วล่ะ ที่ต้องมาด้วยกันตลอด โดยที่คนตัวเล็กกว่าก็ช่างโวยวายและออกฤทธิ์ออกเดชกับคนที่โดนตีได้ตลอด แต่ถึงแบบนั้นทั้งคู่ก็ดูมีความสุขดี หญิงสาวมองตามลูกค้าประจำของทางร้าน คนที่ติดดื่มกาแฟเย็นแทบจะทุกคืน คนที่เดินออกจากร้านไปบ่นไป โดยที่คนตัวโตกว่าเดินถือของให้ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
+++++++++++++++
แก้วกระดาษขนาดกลางที่เต็มไปด้วยกาแฟเย็นถูกวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นแทบทุกคืน และที่ข้างๆกันนั้น กล่องสีชมพูก็ถูกแกะออกอย่างเรียบร้อย ส่วนเจ้าของห้องก็กำลังซบใบหน้าเหนื่อยอ่อนกับอกแกร่งของคนรัก ริมฝีปากบางหอบหายใจเบาๆ
“ พี่บาส..จะไปฝึกงานเมื่อไหร่น่ะ? ” มือเรียวกอดคนที่เขานอนอยู่บนตัวให้แน่นขึ้น เป็นอย่างนี้ทุกที กาแฟเซเว่นไม่ได้ช่วยอะไรเลย อีกฝ่ายทำให้เขาเหนื่อยจนตาจะปิดอยู่แล้ว..วันนี้ก็คงไม่ได้อ่านหนังสืออีกตามเคย
“ อืมม์...เดือนหน้าอะ .. ถามทำไมเหรอ? ” ชายหนุ่มตอบกลับมา พลางกระชับอ้อมกอดตัวเองให้แน่นขึ้นพลางยิ้ม เขาก้มลงมองดูคนในอ้อมกอด คนตัวเล็กมือหนัก ที่ทำให้เขาเจ็บตัวได้ตลอดคนนี้ ในเวลาแบบนี้ช่างน่ารักเสียจริงๆ
“ ไม่มีอะไรหรอก .. พี่น่ะ ต้องตั้งใจทำงานนะ แล้วก็ห้ามโหลดการ์ตูนในเวลางานด้วย ” เอกพึมพำไปอย่างนั้นเองก่อนจะเงียบ ลมหายใจอุ่นที่เป่ารดอกกว้างนั้นสม่ำเสมอ เอกหลับไปแล้วสินะ
ริมฝีปากได้รูปยิ้มกับคำพูดเป็นห่วงเป็นใยของคนรักก่อนจะจูบที่หน้าผากชื้นเหงื่อนั้นอย่างแสนรัก บาสจัดท่าให้คนรักของตนนอนดีๆ ก่อนจะแล้วจึงลุกขึ้นไปปิดสวิชต์ไฟ ข้างปฏิทินแขวน ที่ถูกปากกาสีแดงเขียนถึงกำหนดการ”ไปเที่ยวเชียงใหม่”ของเขากับเอกในอีกไม่ช้านี้ บาสยิ้มให้กับข้อความนั้น ก่อนจะปิดไฟจนเหลือเพียงแสงจากไฟด้านนอกห้อง เขาเห็นร่างเล็กที่หลับสนิทท่ามกลางความมืดนั้น อดย้อนนึกถึงครั้งแรกที่เขาให้เอกนอนในกิจกรรมเชียร์ตอนปีหนึ่งไม่ได้ ชายหนุ่มมองอีกฝ่ายอย่างแสนรักแล้วจึงเดินอ้อมขึ้นไปนอนเคียงข้างกัน เช่นทุกคืนที่ผ่านมา
ไม่รู้ว่าเขาจะหวังมากไปหรือเปล่าที่เขาอยากจะมีเจ้าหญิงนิทราคนนี้อยู่ในอ้อมกอดตลอดไป
..รักนะครับ เจ้าหญิงของพี่..
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/pure12.jpg)
-fin-
+++++++++++++++++
talk : ก็จบไปแล้วนะคะ สำหรับเรื่องที่ 4 .. เอาล่ะค่ะ หลังจากที่เห็นมาดบ้าๆบอๆ และมาดหื่นๆ ของพี่บาสมาทั้งเรื่อง..ตอนจบ ไรเตอร์ขออวยพี่บาสอีกซักนิดนะคะ .. รูปจากด้านบนนี้มาจาก ภาพยนต์เรื่องล่าสุดที่สาววายทั้งโลก(??)รอคอย(ดีวีดี)ค่ะ Takumikun series -Pure- .. อย่างว่าล่ะ หนุ่มแว่นนี่ สุดยอดจริงๆค่า~~ ไว้เจอกันเรื่องหน้านะคะ เรื่องสุดท้ายของ series นี้แล้ว (ยังไม่รวมภาคพิเศษที่เปิดให้โหวดกันตอนนี้นะคะ!) กับเรื่องนี้ค่ะ
หอมกลิ่นกาแฟ Series >> 5th Story : หอมกลิ่นน้องเมีย~ผิดไหม..ถ้าใจจะรัก~
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/tianjurbanner.jpg)
แล้้วก็ขอฝากไว้เช่นเดิมค่ะ .. ย้ำอีกครั้ง นับคะแนนโหวดถึงวันที่โพสต์ตอนจบของเรื่องที่ 5 นี้นะคะ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote-1.jpg)
-
ต๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยเรื่องนี้ไม่มาม่าแหะ จบรวดเร็วกระชับดีจังแต่แอบไม่ค่อยเต็มอิ่มเท่าไหร่ ฮร้าแบบว่าชอบพี่บาสเป็นการส่วนตัว อิอิ
จะว่าไปชื่อเรื่องหน้านี้มัน แร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง หอมกลิ่นน้องเมีย ฮร้า +1เลยสำหรับชื่อเรื่อง แบบว่า แค่เห็นชื่อเรื่องก็จิ้นเตลิดเปิดเปิงไปแล้ว งุงิงุงิ
-
รอหอมกลิ่นน้องเมียต่อไป
แต่พี่บาสน้องเอกนี่เป้นคู่ที่เหมาะสมลงตัวแท้จริงเลยนะคะ
ปลื้มมมมมมมมมมมมมมมม
ปล.หนุ่มแว่นสุโก้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >////////<
-
อู้อ้า หวานมากมาย จบได้น่ารักที่สุด :-[
ชอบรูปไดจังรูปสุดท้ายนั้นจริง เมื่อไรจะได้ดูน้ออออออ
รอเรื่องสุดท้ายคร้าบบ ชื่อฟังดูท่าจะมาม่าเยอะ รอต่อปายยยยยย รักต้องห้ามของน้องเมียกับพี่เขย อรั้งงงง :o8:
จุ๊บๆ ไรเตอร์ครับ *3*//
-
หือๆมีเรื่องต่อไปอีกเหรอดีๆๆๆๆๆๆๆรออ่านดีกว่า :m20: :m20: :L1:
-
อ๊ายยยย กลิ่นน้องเมียขโมยซีนอ่ะจุดนี้
กร๊ากกก อยากอ่านแ้ล้ว
ปล.ไดจัง ฉันรักคุณ กร๊ากกกก
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทิ้งท้ายได้แย่งซีนพี่บาสมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โธ่ๆๆๆพี่เทียน
หอมกลิ่นน้องเมียเลยเหรอค้า 5555555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณทุกคนที่ ติดตามอ่านมาจนถึงซีรีย์ที่สี่ค่ะ
โคไรท์รู้สึกขอบคุณ และ นับถือทุกคนจากใจ
เพราะก็เข้าใจว่า มาม่า ของเรานั้นออกจะจัดจ้านกว่ากลิ่นกาแฟไปนิด (??)
แต่....รอพบกับซีรีย์ที่ห้านะคะ
รับรองว่า................................. แน่ๆค่ะ (โปรดเติมคำได้ตามใจในช่องว่าง) (ฮา)
-
จบได้อย่างอบอุ่น ไม่ทิ้งกลิ่นกาแฟ แต่คราวนี้กาแฟ(เซเว่น)ถูกเมิน 55+
จะรอเรื่องต่อไปอย่างใจจดใจจ่อฮับ :oni2:
-
ภาคใหม่เป็นของจุนเจือกะพี่เทียนหรอ? น่าสนใจ ^^
จะรอนะค้าบบบบบ
-
อ๊ายยยยยยยยยย ชื่อตอนต่อไป ล่อแหลมมากๆ
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ ต่อไปก็พี่โดม เอ้ยยย พี่เทียนกะจุนเจือ >_<
-
จบอย่างมีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่ผิดเลยพี่บาส ก็น้องเอกเป็นเจ้าหญิงของพี่ ฉะนั้นเจ้าชายก็ต้องมีเจ้าหญิงเคียงข้าง และคอยดูแลกันตลอดไป
พี่บาสกับน้องเอกจะไปเที่ยวเชียงใหม่ ต้องเจอกับน้องจิ๊บพี่ก้องด้วยใช่มั้ยนี่ ไม่ได้มีบทบาทมานาน คิดถึงแฮะ
พี่บาสกลัวเมียจริงๆค่ะ เชื่อแล้ว ทั้งรัก ทั้งหลง ทั้งห่วงใย ทั้งกลัว ทุกอย่างพี่บาสทำให้น้องเอกได้หมดเลย
บวก 1 คนละแต้ม ส่งท้ายตอนจบเรื่องนี้ รอเรื่องหน้านะคะ เชื่อเรื่องน่าอ่านจริงๆ :laugh: ขอบคุณค่ะ
-
จบไปอีกคู่ ..แต่อยากอ่านต่อ :serius2:
+1
-
จบไปอีกหนึง เหลือให้ลุ้นกันต่ออีกหนึ่ง
ขอบคุณมากนะคะ
-
จบไปอีกเรื่องแล้ว ขอบคุณมากๆ นะคะ
พี่บาสกะเอกเหมาะกันที่สุดแล้วล่ะ
มารอลุ่นคู่น้องเมียอีกคนนะคะ
-
จบได้อิ่มจริงๆ ขอบคุณครับ รอภาคสุดท้ายด้วยความจดจ่อครับ
-
ชื่อตอนต่อไปก็น่าติดตามซะแล้วสิ
กลิ่นน้องเมีย
อิอิ
ส่วนเรื่องคลิปต้องไปแอบดูที่บ้านล่ะ
อิอิ
ขอบคุณนะค้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
หวานมากกกกกกกกกก คู่นี้มาม่าน้ำใส ไม่น้ำข้นเท่าคู่อื่น แต่กลมกล่อมเพราะความรั่วของเจ้าลัทธิ (?) เพิ่งอ่านเรื่องที่ 3-4 จบ เรื่อง 1-2 ยังไม่ได้อ่าน สงสัยเรื่องที่ 5 จบ แล้วค่อยกลับไปอ่านเรื่อง 1 กับ 2 (บ่งบอกว่ามันให้ความสำคัญกับอิหนูฟูจิทั้ง 2 มากกว่าใครเพื่อน) :laugh:
จุนเจือได้แชมป์คอส :L2: ดีใจด้วย (แต่ในความเป็นจริง ๆ ส่วนมากคนที่ได้คือคนที่แต่งอลังการ = = ") จะแข่งอีกวันไหนเขาจะไปเชีียร์ :ped149: เขาก็แฝงตัวตามงานคอสเหมือนกัน ไม่ได้แต่งคอสนะแต่ไปถ่ายรูป
รอติดตามเรื่องต่อไปเหมือนกันจ๊ะ
-
กรี๊ดดดดดดดด
รออ่านซีรีย์ 5 นะ
แอบเข้าข้างตัวเองนะ
ว่าจะเป็นจุนเจือหรือเปล่าในตอนสุดท้ายนี้
-
คู่นี้จบแบบไม่ค่อยเลือดสาดเท่าไหร่ แฮ็ปปี้ ๆ
คู่ที่ 5 นี่สิ คงแรงน่าดู ก็พี่เขยอย่างนายเทียนนี่เบาเสียที่ไหน
ดังที่เคยเดาเอาไว้ตอนแต่งงาน ของเทียน กลิ่มมันทะแม่ง ๆ อยู่
+1 ให้คนละแต้ม รอมาอวยคู่ที่ 5 ด้วยกัน :z2:
-
จบลงด้วยดีไปอีกเรื่องหนึ่ง
เพี้ยงขอผลโหวตให้เจ้าน้อยด้วยเถิด เพี้ยง
-
หวาาาา จบแล้ว!! เผลอแป๊บเดียวเอง~
แหมเลยอดดูฉากจิ๊บกะเอกป๊ะกันแหมเรย >O<
แต่บ่เป็นหยัง...จะเก็บเอกกะจุนเจือไปจิ้นถึงฟูจิสุดเสน่หาของอิฉัน กร๊ากๆ ถูกใจมั่ก(แต่ไมให้นู๋เบลล์คอสท่านเอจิเซ็นอะ เค้าอยากได้ตัวผู้มาคอสนี่T^T)
ขอบคุณไร้ท์และโคไร้ท์มากค่ะที่นำเสนอเรื่องราวดีๆมาให้แบบสม่ำเสมอ ซึ้งจาย เด๋วจะกดบวกให้ทีละคน^^
-
กด+ให้ไร้ท์แระ โคไร้ท์รอตอนหน้านะ^^
-
หวาาาา จบแล้ว!! เผลอแป๊บเดียวเอง~
แหมเลยอดดูฉากจิ๊บกะเอกป๊ะกันแหมเรย >O<
แต่บ่เป็นหยัง...จะเก็บเอกกะจุนเจือไปจิ้นถึงฟูจิสุดเสน่หาของอิฉัน กร๊ากๆ ถูกใจมั่ก(แต่ไมให้นู๋เบลล์คอสท่านเอจิเซ็นอะ เค้าอยากได้ตัวผู้มาคอสนี่T^T)
ขอบคุณไร้ท์และโคไร้ท์มากค่ะที่นำเสนอเรื่องราวดีๆมาให้แบบสม่ำเสมอ ซึ้งจาย เด๋วจะกดบวกให้ทีละคน^^
ถ้าอยากดูก็โหวดดดดดดดดดดดดดดด เท่านั้นค่า .. จะได้มีภาคพิเศษให้ยังไงล่ะคะ
ย้ำอีกที คะแนนโหวดสูงสุด ถึงจะมีภาคพิเศษของคนนั้นๆ(กับคู่??) นะคะ
ส่วนน้องเรียวมะ..ไรท์เตอร์ว่า ผู้ชายคอสไม่ค่อยเริ่ดอะค่ะ .. อีกอย่างไรเตอร์มีน้องสาวที่คอสเรียวมะได้น่ารักมาก ก็เลยอยากให้น้องเบลล์คอสแค่นั้นแหละค่า~
ปล. ไรเตอร์กับโคโรท์ไม่มีนโยบาย รวมเล่มนะคะ อารมณ์ทำมาเยอะเจ็บมาเยอะแล้วค่ะ 555+
คู่นี้จบแบบไม่ค่อยเลือดสาดเท่าไหร่ แฮ็ปปี้ ๆ
คู่ที่ 5 นี่สิ คงแรงน่าดู ก็พี่เขยอย่างนายเทียนนี่เบาเสียที่ไหน
ดังที่เคยเดาเอาไว้ตอนแต่งงาน ของเทียน กลิ่มมันทะแม่ง ๆ อยู่
+1 ให้คนละแต้ม รอมาอวยคู่ที่ 5 ด้วยกัน :z2:
กลิ่นน้องเมีย ท่าทางจะหอมน่ะค่ะ 555+ .. ไรเตอร์ก็ตื่นเต้นนะ พี่เทียนเป็นพระเอกแร้วววว
หวานมากกกกกกกกกก คู่นี้มาม่าน้ำใส ไม่น้ำข้นเท่าคู่อื่น แต่กลมกล่อมเพราะความรั่วของเจ้าลัทธิ (?) เพิ่งอ่านเรื่องที่ 3-4 จบ เรื่อง 1-2 ยังไม่ได้อ่าน สงสัยเรื่องที่ 5 จบ แล้วค่อยกลับไปอ่านเรื่อง 1 กับ 2 (บ่งบอกว่ามันให้ความสำคัญกับอิหนูฟูจิทั้ง 2 มากกว่าใครเพื่อน) :laugh:
จุนเจือได้แชมป์คอส :L2: ดีใจด้วย (แต่ในความเป็นจริง ๆ ส่วนมากคนที่ได้คือคนที่แต่งอลังการ = = ") จะแข่งอีกวันไหนเขาจะไปเชีียร์ :ped149: เขาก็แฝงตัวตามงานคอสเหมือนกัน ไม่ได้แต่งคอสนะแต่ไปถ่ายรูป
รอติดตามเรื่องต่อไปเหมือนกันจ๊ะ
อ่า..เจอคนในวงการจนได้สิ .. น้องเป็นแชมป์ไปแล้วก็คงได้ไปแข่งที่ญี่ปุ่นโน่นล่ะค่ะ ไว้ตามไปเชียร์กันนะ
ส่วนมาม่า ชามนี้ เบาๆสบายท้องไปก่อนนะคะ........................... รอเรื่องที่ 5 กันดีกว่า อิ อิ
ปล. ไรเตอร์ก็ชอบฟูจิ ค่า~
-
มารอคร่า^^(แอบดันด้วย)
-
จบแล้วจริงเหรอ
หว๊า
พี่บาสยังไม่ได้ใช้ถุงยางเลยนะ เขาอุตส่าห์ซื้อมา
:haun4:
ตอนต่อไป
รอคอยน้องเมียตัวแสบ
-
เข้ามาบวกให้โคไร้ท์ และจากไปอย่างสงบ555+
-
ตอนต่อนี่...ชื่อเรื่องที่สุด ของที่สุด
-
แค่ชื่อเรื่องก็หน้าหนุกแล้ว
รอ รอ รอ จร้า
-
สนุกมากค่ะ
-
มารอ+ดัน เอ้า ฮึ้บๆๆๆ!
-
มายั๊งงงงง ฮู้ววววว
รอเรื่อยๆ อิอิ
-
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านสำหรับการรอคอย..และการแวะมาดันนะคะ ... นี่ก็ได้เวลาอันเป็นสมควรแก่การ "เปลี่ยนชื่อเรื่อง"แร้วค่า~~
ก็เลยขอแปะคลิปอวย "พี่เทียน" กับ "น้องจุนเจือ" กันนะคะ เอาเป็นผลงานเพลงของทั้งคู่กันเลยดีกว่า
จุนเจือ
http://www.youtube.com/v/w_VVoSC4PvY?fs=1&hl=en_US&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b
และ..พี่เทียน
http://www.youtube.com/v/3cs2_RFe2mM?fs=1&hl=en_US&color1=0x234900&color2=0x4e9e00
สปอยว่า..เพลงของพี่เทียนเนี่ย..แอบตรงกับฟิลของเรื่องด้วยล่ะค่ะ..แต่ตอนนี้ไรเตอร์ ขอ ตายกับอกล่ำๆนี้ก่อนได้ไหมคะ :m25: ... ไว้เจอกันคราวหน้า พร้อมเนื้อเรื่องค่ะ!! กำลังเรียบเรียงอยู่นะคะ!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
กลิ่นน้องเมียมันยั่วยวนหัวจายนิพี่เทียนนิ กรั่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
หอมกลิ่นน้องเมีย แสดงว่าพี่แกก็คงจ้องจะดมอยู่แหละเนอะ ว่าแต่มันหอมแค่ไหน อยากดมบ้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:mc4:
พี่เขยกับน้องเมียจะมาแล้ววววววววววววววว
-
:L2: :L2:
โอ้ย จะน็อคตายคาอกพี่เทียน หุหุหุ :m25:
-
มาถึงคู่ที่รอคอยแล้ว เย้ๆๆๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ตอนรับตอนใหม่จ้าๆๆๆๆ
-
หุหุ ว่าแล้วเชียวคู่นี้ สงสัยตั้งแต่ส่งสายตาให้กันในงานแต่งงานพี่เทียนล่ะ
แถม...จุนเจือก็ดูสนิ๊ทสนิทกับถัง(ชิมิ?)น้องชายพี่เทียนมากกกกกก หุหุ
-
ตามอ่านทันแล้วค่า
น่ารักทุกเรื่อง
แต่กำลังรอลุ้นจุนเจือ
:o8:
-
ตามอ่านทันแล้วค่า
น่ารักทุกเรื่อง
แต่กำลังรอลุ้นจุนเจือ
:o8:
โอ้ว ขอบคุณค่า ตบมือให้เพราะเข้าใจว่ายาวใช่ย่อย (ขนาดนั่งเพ้อ อ่านเองยังปาไปครึ่งวัน ...แค่สองเรื่องแรกนะ)
ยินดีต้อนรับค่า รออ่านซีรีย์ห้านะคะ
-
รอพี่จุนเจือนะจ๊ะ
:call:
-
รอดมกลิ่นน้องเมียด้วยคน หุๆ...ซู๊ดดดดดดด~!!!ฮ่าส์
-
พี่เทียน!!!!!!!!!!!!!!
เค้าจะเป็นโลมมมกับพี่เทียนตัวจริง
อ๊ายยย เนอะพี่เรนนี่เนอะ
นิสัยดีจริงๆ
-
มารอ มารอ มารอ
-
พี่เทียน!!!!!!!!!!!!!!
เค้าจะเป็นโลมมมกับพี่เทียนตัวจริง
อ๊ายยย เนอะพี่เรนนี่เนอะ
นิสัยดีจริงๆ
ศิลปินไทยน่ารัก ไม่แพ้ศิลปินต่างชาติเลยเนอะ คุณน้องเรลล่า
-
พี่เทียน!!!!!!!!!!!!!!
เค้าจะเป็นโลมมมกับพี่เทียนตัวจริง
อ๊ายยย เนอะพี่เรนนี่เนอะ
นิสัยดีจริงๆ
ศิลปินไทยน่ารัก ไม่แพ้ศิลปินต่างชาติเลยเนอะ คุณน้องเรลล่า
ถูกค่ะพี่เรนนี่
เราโดนกันเต็มๆ ปลื้มมมใจ ฮิ้วววว
-
รอน้องเมียเนื้อหอมฟุ้งคร่า~!!!
-
หอมกลิ่นกาแฟ Series 5th Story >> หอมกลิ่นน้องเมีย~ผิดไหม..ถ้าใจจะรัก?~
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/teinjure.jpg)
ตอนที่1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1285763#msg1285763)//ตอนที่2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1288925#msg1288925)//ตอนที่3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1290798#msg1290798)//ตอนที่4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1292761#msg1292761)//ตอนที่5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1303764#msg1303764)//ตอนที่6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1304969#msg1304969)//ตอนที่7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1306819#msg1306819)//ตอนที่8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1309734#msg1309734)//ตอนที่9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1312202#msg1312202)//ตอนที่10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1314727#msg1314727)
ตอนที่11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1320573#msg1320573)//ตอนที่12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1329214#msg1329214)//ตอนที่13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1330473#msg1330473)//ตอนที่14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1335595#msg1335595)//ตอนที่15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1338233#msg1338233)//ตอนที่16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1340740#msg1340740)//ตอนที่17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1341452#msg1341452)//ตอนที่18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1343799#msg1343799)//ตอนที่19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1345934#msg1345934)//ตอนที่20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1349261#msg1349261)
ตอนที่21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1352315#msg1352315)//ตอนที่22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1354089#msg1354089)//ตอนที่23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1357729#msg1357729)//ตอนที่24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1361697#msg1361697)//ตอนที่25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1367307#msg1367307)//ตอนที่26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1369684#msg1369684)//ตอนที่27 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1372941#msg1372941)//ตอนที่28 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1374370#msg1374370)//ตอนที่29 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1377418#msg1377418)//ตอนที่30 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1378797#msg1378797)
ตอนที่31 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1381518#msg1381518)//ตอนที่32 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1384896#msg1384896)//ตอนที่33 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1387465#msg1387465)//ตอนที่34 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1391621#msg1391621)//ตอนที่35 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1396507#msg1396507)//ตอนที่36 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1400138#msg1400138)//ตอนที่37 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1403176#msg1403176)//ตอนที่38 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1406398#msg1406398)//ตอนที่39 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1409120#msg1409120)//ตอนที่40 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1411407#msg1411407)
ตอนที่41 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1417752#msg1417752)//ตอนที่42 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1427440#msg1427440)//ตอนที่43 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1449398#msg1449398)//ตอนที่44 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1463326#msg1463326)//ตอนที่45 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1475280#msg1475280)//ตอนที่46 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1503391#msg1503391)//ตอนที่47 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1511356#msg1511356)//ตอนที่48 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1529438#msg1529438)//ตอนที่49 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1536552#msg1536552)//ตอนที่50 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1547897#msg1547897)
ตอนที่51 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1562074#msg1562074)//ตอนที่52 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1585315#msg1585315)//ตอนจบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17200.msg1607772#msg1607772)
บ้านหลังใหญ่กลางเมือง ใกล้กับสถานีรถไฟฟ้า เพียงแค่ชายหนุ่มร่างเพรียวในชุดนักเทนนิสสะพายกระเป๋าใบใหญ่ ส่วนมืออีกข้างถือถ้วยรางวัลขนาดย่อม ลงจากสถานีแล้วเดินเข้าไปในซอยเพียงแค่สิบนาที .. จุนเจือ... ผู้ชนะการประกวดคอสเพลย์ก็เดินกลับมาถึงอย่างปลอดภัย
ช่วงขายาวเดินผ่านทางเดินกระเบื้องหินอ่อน เสียงน้ำพุที่หน้าบ้านทำให้สดชื่นไม่น้อย แต่ที่ทำให้เขารู้สึกเซ็งสุดๆก็คงไม่พ้น ...
รถเอสยูวีสีดำนำเข้าจากอเมริกาคันเบ้อเริ่มมาจอดอยู่ที่โรงจอดรถหน้าบ้าน เป็นสัญญาณบอกให้รู้เลยว่าวันนี้ใครมาเยือนที่บ้านของเขา
ริมฝีปากบางเบ้อย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะปั้นหน้าราวกับว่ายินดีนักหนาแล้วเปิดประตูเข้าไปในบ้าน
"คุณผู้หญิงคะ คุณเจือกลับมาแล้วค่า....." เสียงสาวใช้เจื้อยแจ้ววิ่งมารับกระเป๋าจากลูกชายคนเล็กของบ้าน
"เอ้อ มาพอดีเลยเจือ กินข้าวมารึยังเนี่ย...พี่เทียนกับพี่เจนเขามารอกินข้าวด้วยเนี่ย....นี่ยัยต่ายอย่าลืมไปเตรียมห้องให้สองคนเขาด้วยล่ะ บ้านอยู่ไกล ไหนคุณเขาจะเปิดไวน์รับลูกเขยอีกเนี่ย ไม่ต้องกลับบ้านกลับช่องกันพอดีวันนี้ นอนนี่ล่ะนะ เจน เทียน.... แม่คงไม่ได้ขัดจังหวะอะไรมาก ฮ่ะๆ" เสียงคุณราตรีหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เมื่อเอ่ยแหย่ลูกสาวและลูกเขยหมาดๆอย่างทินกฤต
"เจือ มาพอดีเลย ไหนมาบอกให้พี่ชื่นใจหน่อยว่าวันนี้ได้รางวัลรึเปล่า..." เจนปราดเข้ามากอดแขนน้องชายทันที เธอภูมิใจในน้องชายคนสวย(?) คนนี้ของเธอมากเลยทีเดียว
" อะ..ยกให้พี่เจน " มือเรียวยื่นถ้วยรางวัลขนาดย่อมให้พี่สาวของตนเอง ดวงตาคมเป็นประกายกับท่าทางของพี่สาวที่รัก ก่อนจะหันไปหาคุณแม่ที่ดูจะปลื้มใจกับการ"ชนะเลิศ"ของเขา
" แม่ฮะ อย่าลืมให้รางวัลด้วยนะ ผมชนะอีกแล้ว "
"รอบนี้จะเอาอะไรอีกล่ะ " คุณแม่ที่มีงานอดิเรกช่วยคลายเครียดจากการทำธุรกิจแนวอสังหาริมทรัพย์เป็นการตัดเย็บและถักนั่นโน่นนี่จนเต็มบ้านไปหมดหันมาถามลูกชาย ดูจะภูมิใจไม่ได้น้อยที่พรสวรรค์ในงานฝีมือของเธอส่งต่อไปยังลูกสาวได้ด้วย
คำถามแบบนี้เข้าทางลูกชายคนเล็กของบ้านพอดี จุนเจือผละจากที่สาวไปอ้อนคุณแม่ต่อทันที ด้วยการซุกศีรษะกับไหล่ของคุณแม่ไปมา
" เนี่ย..คือว่า อีกสองสามเดือน ก็ต้องเป็นตัวแทนประเทศไปแข่งต่อที่ญี่ปุ่นแหละ .. ถ้ามีตังค์ไปเที่ยวด้วยก็คงสนุกขึ้นอีกเยอะเลยน้า~ "
"อะไรๆ จะไปญี่ปุ่นอะไร...อีกสองสามเดือน เรานั่นล่ะจะต้องไปฝึกงานไม่ใช่หรือไง"
คุณแม่ไม่หลงกลลูกชายจอมอ้อน เพราะเป็นลูกชายคนเล็กเธอก็เลยตามใจมาตลอด แต่ก็ไม่ได้มากมายจนเกินไปนัก จะห่วงก็ตัวเจนสุดา ผู้เป็นพี่รายนี้ตามใจน้องตลอดเลยจริงๆ
" แม่อะ..ไปฝึกงานบริษัทพี่เขย หยวนๆให้อยู่แล้วล่ะ " ดวงตาคมเหลือบมองไปทางคนที่เขาเอ่ยถึง
ผู้ที่ถูกเอ่ยถึงอย่างทินกฤตแอบทอดถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะต้องขยับหนีเมื่อจู่ๆน้องภรรยาของตนเดินดุ่มๆเข้ามาหา มือเรียวทั้งสองข้างคล้องแขนพี่เขย ราวกับว่าสนิทสนมกันมาเป็นสิบปี
" ใช่ไหมล่ะ พี่เทียน~ "
"เอ่อ..."ทินกฤตดูอ้ำอึ้ง ก่อนจะดึงมือออกมาจากการเกาะกุมของ "น้องเมีย"
"เรื่องนี้พี่คงต้องดูกับทางฝ่ายบุคคลอีกทีนะ...ว่าต้องการคนเท่าไร ถ้าอยากไปทำที่บริษัทของพี่จริงๆ ฝากด้วยปากอย่างเดียวคงไม่ได้ เจือต้องทำเอกสารมาด้วยนะครับ..." แต่เหมือนจะไม่ได้พูดกับจุนเจือ ชายหนุ่มหันไปบอกว่าแม่ยายแทน
"ได้ยินพี่เขาว่าแล้วใช่ไหม เจือ ไปขอเอกสารจากที่มหาลัยมาให้เรียบร้อยล่ะ ถ้ากลัวจะทำงานหนักคนเดียวก็ไปชวนบาสไปเป็นเพื่อนก็ได้"
" งั้น.. " ดวงตาคมด้วยอายไลเนอร์ขยิบให้พี่เขยก่อนจะเอื้อมไปจับมือแกร่งนั้นอีกรอบ
" ไว้ผมกับเพื่อนจะไปหานะครับ..อย่าใช้งานพวกผมเยอะน้า .. ไม่งั้นจะฟ้องพี่เจนด้วย "
"อ้าว พูดแบบนั้นได้ยังไง ไปฝึกงานนะครับ...เจน...ดูน้องคุณ..................ซี่" ท้ายประโยคของทินกฤติเงียบหายเมื่อหันไปสบตาภรรยาสาวสวยของตนเองแล้วพบว่า เจนกำลังทำตาเป็นประกายกับภาพที่ได้เห็น
"อ่ะ แฮ่ม...เจน..."
"อ่ะ คะ...แหม...อย่าเพิ่งเอามือออกซี่ยังไม่ทันถ่ายรูปเลย เจนว่าพลางดึงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาตั้งท่าจะถ่ายรูปน้องชายของตัวเองกำลังนัวเนียอยู่กับสามีสุดหล่อ
" ยิ้มหน่อยสิคร้าบ เอ้า ชีสสสสสส " น้องชายคนสวยยังคงคล้องแขนพี่เขยของตัวเองก่อนจะซุกหน้ากับไหล่กว้างแล้วโพสต์รอยยิ้ม มือข้างว่างก็ชูสองนิ้วอีกต่างหาก
ทินกฤตมองหน้าเด็กหนุ่มสลับกับหน้าของภรรยา แล้วถอนหายใจก่อนจะปั้นยิ้มให้กับกล้องมือถือของเจน ท่ามกลางเสียงหัวเราะของพ่อตาและแม่ยาย ผู้คนบ้านนี้ท่าจะชอบการถ่ายรูปกันมากเลยทีเดียว
"โอเค สวยมากเจือ เยี่ยม เดี๋ยวพี่เอาลงเฟสบุ๊คอวดอลิสนะ" เจนว่าพลางหันมายิ้มให้กับน้องชาย
"เอาล่ะ เพลาเรื่องถ่ายรูปไว้ก่อนมากินข้าวกันเถอะ...."ก่อนเสียงคุณแม่กับพ่อจะดังขึ้นพร้อมๆกัน
+++++++++++++++++
มื้ออาหารผ่านไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางบทสนทนาที่สนุกสนานของครอบครัวใหม่ของทินกฤต การแต่งงานครั้งนี้ไม่ต่างจากการรับเขยเข้าบ้าน เป็นเพราะเจนติดที่บ้านกับน้องชายมากทำให้เขาต้องพาเจนมาทานข้าวมานอนค้างที่บ้านพ่อตาแม่ยายอยู่เป็นประจำแม้ว่าทั้งคู่จะแยกออกไปอยู่ที่เรือนหอที่อยู่ห่างออกไปอีกฝั่งหนึ่งของเมืองแล้วก็ตามที
การแต่งงานครั้งนี้ ความจริงแล้วทินกฤตยืนกรานเสียงแข็งกับที่บ้านอยู่นานว่าเขาไม่อยากจะแต่ง เขาไม่เคยรู้จักเจนมาก่อน และเขาก็คิดว่ามันดีแล้วที่เป็นเช่นนั้น เพราะหากว่ามีใครรู้มาก่อนว่าเขาเป็นเกย์ล่ะก็ มันก็คงจะเท่ากับว่าความลับที่เขาปกปิดกับทางครอบครัวเอาไว้นานแสนนานมันแตกมานานแล้ว
แต่ในวันแรกที่ทางบ้านบังคับให้เขาไปรับเจนมาทานข้าวมันก็ทำให้เขาได้รับรู้ถึงความจริงอีกอย่างของเจนเช่นกัน หญิงสาวที่นั่งรอเขาอยู่ในร้านอาหารวันนั้นปล่อยผมสีน้ำตาลเข้มดูนุ่มสลวยยาวประบ่า ดูนุ่มนวลน่าสัมผัสเข้ากับเสื้อผ้าสีอ่อนที่ทำให้ดูบอบบางน่าปกป้อง...แต่เธอไม่ได้นั่งรอเขาอยู่คนเดียว เจนมากับหญิงสาวสวยหน้าตาฝรั่ง แต่งตัวจัดจ้านทาปากสีแดงสด
ผู้หญิงที่เขาเห็นชั่ววินาทีแรกก็รู้สึกไม่ถูกชะตาอย่าง..อลิส ..
และแน่นอนว่าประเด็นแรกที่เปิดขึ้นในบทสนทนานั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกช็อคมากขึ้นไปอีก เมื่อ เจนแนะนำให้เขารู้จักกับ "อลิส"
................แฟนสาวของเธอ.........................
เรื่องราวกลายเป็นว่าเจนเองก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานซักเท่าไรเหมือนกัน เธอพูดออกมาตามตรง ด้วยน้ำเสียงเนิบช้าหวานหูตามแบบคุณหนูที่เติบโตมาในโรงเรียนหญิงล้วน แต่กระนั้นก็หนักแน่น เธอมองหน้าเขาและบอกตรงๆว่าเธอไม่ชอบผู้ชาย และเรียกตัวเองว่าเป็นเลสเบี้ยนได้อย่างเต็มปาก
การแต่งงานในครั้งนี้ไม่ได้ต่างจากเรื่องราวในละครน้ำเน่าหลังข่าวที่พ่อแม่ตกลงกันไว้ก่อนโดยไม่ได้คิดถึงหัวอกของลูกทั้งสองคน...ตกลงกันไว้โดย่ที่ไม่ได้มองให้ลึกถึงรสนิยมของพวกเขาเลยด้วยซ้ำ
เจนสุดาจึงยื่นข้อเสนอ ที่ดูท่าว่าเธอกับอลิสจะตระเตรียมกันมาเป็นอย่างดีว่า
[/i]"จะเป็นไปได้ไหม ถ้าเราจะแต่งงานกันแล้วหย่าภายในครึ่งปี..." [/i]
ทินกฤตสนใจแผนการนี้ในทันที ทำไมเขาจะปฏิเสธ นึกแล้วก็อยากจะดัดหลังพ่อแม่เหมือนกัน ถ้าแต่งงานเพื่อเหตุผลทางธุรกิจได้ แล้วทำไมจะหย่าเพื่อเหตุผลทางธุรกิจไม่ได้ ....ภายในครึ่งปี ผลประโยชน์ทั้งสองบริษัทที่อยู่ในชื่อของพวกเขาทั้งสองคน จะถูกนำมาหารครึ่งและแบ่งให้ไปพอกินพอใช้ไปได้อีกนาน เจนตั้งใจจะไปเรียนต่อทางด้านแฟชั่นที่อเมริกา บ้านเกิดของอลิส และไม่คิดจะกลับมาที่เมืองไทยอีก เธอเพียงแค่ต้องการต้นทุนเท่านั้น
แต่...เธอไม่อยากจะหักหาญน้ำใจของพ่อแม่มากจนเกินไป การหย่าแล้วขอตัวไปทำใจเมืองนอกจึงน่าจะเป็นข้ออ้างที่ดีไม่น้อย
ทินกฤตตอบตกลงแทบจะในทันที แต่เขาเองก็มีข้อแม้ให้กับสองสาวเช่นกัน ว่าเรือนหอหลังใหม่ที่สร้างขึ้นนั้น จะต้องมีสองห้องนอน ไม่ว่าเจนจะพาอลิสมาค้างหรือไม่ หรือเขาจะพาใครไปค้างก็ตามแต่ จะไม่มีการข้องเกี่ยวซึ่งกันและกัน... แต่ถึงกระนั้น ก็ยังมีเสียงค่อนแคะจากอลิสไม่น้อย
"ยังไงผู้ชายก็คือผู้ชาย หน้ามืดขึ้นมาเมื่อไรก็ไม่รู้....เจนต้องล็อกห้องดีๆนะ ไม่อย่างนั้นก็ต้องเอาน้องเจือไปเฝ้าด้วยล่ะ"
....ยัยฝรั่งปากเสีย....
ทินกฤตได้แต่กัดฟันกรอด แม้เขาจะเป็นคนที่ชอบเที่ยวเตร็ดเตร่ แต่เขาไม่เคยผิดสัญญาอะไรกับใคร.... และอีกอย่างแม้จะหน้ามืดแค่ไหนเขาคงไม่ทำอะไรผู้หญิงของยัยปากมากคนนี้เป็นแน่
ส่วนน้องชายเพียงคนเดียวของเจนก็มีนิสัยประหลาดๆ จุนเจือเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวที่ดูเหมือนจะหยิ่งในสายตาคนที่ไม่รู้จัก โครงหน้าสวยคม กับรูปร่างเพรียว ท่วงท่าการเดินต่างๆ โดดเด่นมาแต่ไกล ไม่น่าเชื่อว่าจู่ๆจะเดินมาคล้องแขนแล้วซบหน้ากับไหล่ของพี่เขยได้อย่างหน้าตาเฉยตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เพียงเพื่อจะให้พี่สาวถ่ายรูปความสัมพันธ์ภายในครอบครัวที่ดูอบอุ่น
มันเป็นเรื่องที่เหมือนจะทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองในตัวเจน ผู้หญิงคนแรกที่เขายินดีที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมด้วยในทุกๆวันได้อย่างไม่รู้สึกกระอักกระอ่วน ตรงที่เจนดูท่าจะชอบ การ์ตูน หรือ นวนิยายที่ว่าด้วยเรื่องของ "ชายรักชาย" หรืออะไรที่เจนเรียกว่า "วาย" อยู่ไม่น้อย
เธอมักจะมองเพื่อนชายของเขาอย่างพศวัต หรือ เด็กหนุ่มๆคนอื่นๆที่เขาพากลับมาที่บ้านด้วยสายตาหยาดเยิ้ม และเพ้อฝัน เจนมักจะมานั่งสาธยายให้เขาฟังถึงนวนิยายที่เธออ่านว่าโรแมนติดอย่างไร สวยงามแค่ไหน ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว การที่เขาเป็นเกย์นั้นไม่ได้สวยงามน่ารื่นรมย์อย่างที่สาวสวยคนนี้วาดฝันเอาไว้เลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเขาอยากจะปิดบังความเป็นเกย์ของตัวเองเอาไว้ให้เป็นส่วนตัวมากที่สุดเท่าที่จะทำได้มากกว่า
และน้องชายของเจนสุดา อย่างจุนเจือ ก็ทำให้เขารู้สึกอารมณ์เสียได้ทุกครั้งที่เห็นเรื่องการที่เขาเป็นเกย์นั้นเป็นเรื่องเล่นๆ จุนเจือรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นเกย์ แต่กระนั้นก็ยังชอบเข้ามากระแซะ มาใกล้ชิด เพียงเพื่อต้องการจะทำให้เจนยิ้ม หัวเราะ ....เป็นเด็กหนุ่มที่ทำเพื่อพี่สาวได้ทุกอย่างโดยไม่สนใจความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่น้อย
....ว่าเขาต้องใช้ความอดทนแค่ไหนที่จะไม่คว้าร่างเพรียวนั้นมาทำตามใจ...เพราะบางทีไอ้แต่ละโพสต์ที่เจ้าหนุ่มนั่นเลือกเข้ามาก็ช่างเหมาะเจาะและยั่วยุอารมณ์เขาเสียนี่กระไร.....
....เสือที่ต้องเก็บซ่อนกรงเล็บทั้งๆที่มีเหยื่อมาออดอ้อนออเซาะถึงมือนี่มันทรมานไม่น้อยเหมือนกัน.....
+++++++++++++++++
"เจน...บางทีผมก็เหนื่อยกับน้องคุณเหมือนกันนะ" ทินกฤตพูดพลางคว้าหมอนกับผ้าห่มย้ายไปนอนอีกทาง เขาไม่นอนร่วมเตียงกับเจนจนเป็นเรื่องปรกติ
"คะ?....."แต่หญิงสาวกลับหันมาทำหน้าไม่รู้เรื่อง
"นี่ เทียน รูปที่ถ่ายเมื่อกี้สวยมากเลยนะ...เดี๋ยวจะอัพให้อลิสดูล่ะ ต้องกรี๊ดแน่เลย เฮ้อ ผู้ชายสองคนยืนคู่กันนี้สวยจริงๆนะ...." ว่าพลางก็ถอนหายใจออกมาอย่างอิ่มอก ทินกฤตได้แต่ปาดเหงื่อเม็ดเป้งออกจากหน้าผากพลางยืนมองภรรยาสาวของตนเองกำลังอัพรูป "วายๆ" ของตัวเองกับน้องชายคนสวยให้ แฟนสาวที่ไปเดินแบบต่างประเทศของเธอได้ดู
.....ผมว่ามันจะไม่สวยก็ตรงที่น้องคุณมันกวนประสาทผมน่ะซี่.....
สิ่งที่เจนไม่เคยรู้เลยก็คือ ทุกครั้งที่จุนเจือเข้าใกล้ ออเซาะพี่เขยอย่างน่ารักต่อหน้าเธอนั้น ลับหลังแล้ว น้องชายตัวแสบทำอย่างไรกับทินกฤตบ้าง ทั้งส่งข้อความล้อเลียนเรื่องเขากับเจนว่า ที่เขาไม่ทำอะไรเจนไม่ได้เป็นเพราะเขาเป็นเกย์หรอก แต่ไม่มีน้ำยาเสียมากกว่า.... หรือชอบส่งภาพตัวเองแต่งตัวเป็นนั่นโน่นนี่เข้ามือถือ...ยังไม่รวมไปจนถึงวิธีกลั่นแกล้งแบบเด็กๆที่มักจะมีของแปลกๆไปอยู่ในรองเท้า หรือ หลังรถของเขาเสมอเวลามาค้างที่บ้านของเจน
....ก็เพิ่งจะรู้นี่ล่ะว่า น้องชายที่หวงพี่สาว...ที่เป็นเลสเบี้ยน...ที่ดันมาแต่งงานกับเกย์นี่เขาแสดงออกกันแบบนี้นี่เอง.....
แต่ก็นั่นแหละ..รูปของน้องภรรยาที่แต่งตัวประหลาดๆในโทรศัพท์ ก็ไม่เคยถูกลบออกไปแม้แต่รูปเดียวอยู่ดี..
+++++++++++++++++
ตอนเช้าก่อนออกจากบ้าน เจนตื่นมาทำอาหารเช้าสำหรับสามที่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนนี้เสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดในที่จอดรถกลางดึกเป็นรถของอลิส แฟนตัวจริง ของเจน
"เจน...อลิสมาเหรอ" ทินกฤตเอ่ยถามภรรยาพลางผูกเนคไทไปพลางพยายามจะดื่มกาแฟให้เร็วที่สุดไปพลาง
"อ้อ ค่ะ...เห็นว่าเพิ่งกลับมาจากถ่ายแบบที่อเมริกา...ง่วงก็เลยขอมานอนที่นี่ก่อน ..."เจนว่าพลางส่งขนมปังปิ้งให้กับอีกฝ่าย เห็นท่าทางเร่งรีบแบบนี้แสดงว่า ทินกฤตไม่อยากจะอยู่เจอหน้าอลิสเป็นแน่
....คู่นี้ไม่ถูกกันจริงๆซี่นะ....
"โอเค เข้าใจล่ะ งั้นผมรีบไปดีกว่า ยัยนั่นตื่นมาเดี๋ยวโวยใส่ผมอีก ใช้แฟนเขาทำกับข้าว"
"ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรหรอก ก็ช่วยๆกัน เทียนยังช่วยเจนทำความสะอาดเลยนี่...ผลัดกันไง" เจนว่าพลางหัวเราะ ใครมาเห็นคงนึกประหลาดใจ ที่สามีภรรยาคู่นี้อยู่กันแบบรูมเมทกันเสียมากกว่า
"ก็นะ...ไม่มีเด็กทำให้นี่นา...เอ้อ...วันนี้เจือจะไปฝึกงานที่บริษัทผมใช่ไหม...ช่วยโทรไปปลุกด้วยล่ะ เดี๋ยวจะตื่นสาย...ผมไม่ชอบคนตื่นสายนะฝากบอกเขาด้วย" ทินกฤตเป็นแบบนี้ เมื่อถึงเวลาที่ต้องทำงานจะเอาจริงเอาจังผิดกับนิสัยปรกติหน้ามือหลังเท้า ...ซึ่งมันก็เป็นเพียงแค่ละครจัดฉากให้พ่อแม่ดูไปวันๆก็เท่านั้น ...
"โอเค เดี๋ยวเจนโทรไปปลุกให้" รู้ดีว่าน้องตัวเองยังไม่ตื่นแน่ พี่สาวคนสวยจึงรีบโทรไปปลุกน้องชาย...ที่สวยไม่ได้ต่างกัน..ให้รีบไปฝึกงานวันแรกทันที
"ไปล่ะ..สายละ เข้าบริษัทสาย สายของแม่ได้โทรไปฟ้องแน่" ทินกฤตว่าพลางโบกมือก่อนจะหยิบขนมปังปิ้งหนึ่งชิ้น พร้อมกระเป๋าเอกสารวิ่งออกจากบ้านไปทันที
+++++++++++++++++
ที่บ้านของทินกฤตทำบริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์และรับเหมาก่อสร้าง ดูแลในการก่อสร้างและการขายโครงการที่อยู่ใหญ่ๆต่างๆทั้งในบริเวณกรุงเทพ และต่างจังหวัด
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มเดินเข้าไปในบริษัท ทั้งรับไหว้พนักงานเด็กๆบ้าง ยกมือไหว้ผู้ใหญ่บ้าง ได้รับเสียงแซวบ้างหลังจากที่เพิ่งจะแต่งงานไปหมาดๆ ก่อนจะต้องทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ผู้บริหาร
เพียงไม่นานเลขาก็เดินเข้ามารายงานตาราง ประชุมและเอกสารที่จำเป็นจะต้องเซ็นต์ในวันนี้
"เอ้อ...นุช...เด็กฝึกงานรอบนี้มีกี่คนนะ"
" สิบคนค่ะ .. นี่ก็กำลังรายงานตัวกับฝ่ายบุคคลอยู่ค่ะ "
"สิบคนนะ...อืม....ฝ่ายบัญชีก็ปาไปสี่แล้ว...คอมพิวเตอร์อีกสาม...วิศวะสาม ใช่ไหม" ถามไปอย่างนั้นเพราะรายชื่อก็อยู่ในมือ แน่นอนว่าต้องมีทั้งชื่อและประวัติของ นายจุนเจือ น้องชายของภรรยาตัวเองปรากฏหลาอยู่บนหน้ากระดาษเช่นกัน
"งั้นก็ให้มีรุ่นพี่ช่วยดูไปเหมือนทุกทึนะ แจงงานให้ดีๆ อะไรที่เบาๆก็ให้เด็กมันช่วยทำไป จะได้เป็นงาน ส่วนใครมีปัญหาอะไรก็แก้ไม่ตกมาบอกผมได้ จะไปช่วยแก้ให้" ทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเองเลยแต่ทินกฤตสังหรณ์ใจแปลกๆ ว่าอาจจะมีเรื่องจึงเสนอตัวออกไปเช่นนั้น
+++++++++++++++++
พี่เทียน!!!!!!!!!!!!!!
เค้าจะเป็นโลมมมกับพี่เทียนตัวจริง
อ๊ายยย เนอะพี่เรนนี่เนอะ
นิสัยดีจริงๆ
ศิลปินไทยน่ารัก ไม่แพ้ศิลปินต่างชาติเลยเนอะ คุณน้องเรลล่า
ถูกค่ะพี่เรนนี่
เราโดนกันเต็มๆ ปลื้มมมใจ ฮิ้วววว
หวังว่าการมาเป็นอิมเมจของพี่โดมคงจะถูกใจกันนะคะ!
ตามอ่านทันแล้วค่า
น่ารักทุกเรื่อง
แต่กำลังรอลุ้นจุนเจือ
:o8:
โอ้ว ขอบคุณค่า ตบมือให้เพราะเข้าใจว่ายาวใช่ย่อย (ขนาดนั่งเพ้อ อ่านเองยังปาไปครึ่งวัน ...แค่สองเรื่องแรกนะ)
ยินดีต้อนรับค่า รออ่านซีรีย์ห้านะคะ
ขอต้อนรับรีดเดอร์คนขยัน(?) ..ก็เพราะว่ากว่าจะอ่านจบ 4 เรื่องมันยาวใช่ย่อยใช่ไหมล่ะคะ ขอให้มีความสุขกับเรื่องที่ 5 กันนะคะ
สุดท้ายนี้ !! โหวดกันรึยังคะ?
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote-1.jpg)
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จุดๆ อวยๆ รับเรื่องใหม่ ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อใจ นักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ
พี่โดมหล่อค่ะ :o8:
-
กรี๊ด Series เรื่องที่ 5 ออกแล้ว
ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ สนุกมาก
+1กำลังใจน่ะค่ะ
จะติดตามผลงงานต่อไปค่ะ
-
ซีรี่ส์เรื่องนี้สนุกมากครับ
แล้วก็จะรอตอนที่5 ตอนต่อไป
o13
-
:L2: :3123: :L1: :pig4: :pig2:
จุนเจือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เชียร์มากไปป่าว เราว่าพี่เขยไม่รอดมือน้อยๆของจุนเจือไปแน่เลย
-
น้องเมีย พี่เขยมาแว้วววววววว
นอกจากได้เมียเป็นเลสเบี้ยนแล้ว ยังเป็นสาววายอีก โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
งานนี้คุณเทียนไม่รอดแน่ๆ น้องจุนเจือก็กลั่นแกล้งแบบโดนใจ
เมื่อไร พยัคฆ์ร้ายจะตะครุบเหยื่อกันหว่า
แต่ที่แน่ๆ สงสัยว่ารูปน้องเจือจะเต็มมือถือคุณเทียนในไม่ช้า :laugh:
บวกไปอีกคนละ 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล แอบกระซิบ ตอนหนี้มีพิมพ์ผิดหลายที่นะคะ
เช่น หักหาญ (มิใช่ หักหาร) ลายเซ็น (ลายเซ็นต์) รวมทั้งชื่อคุณเทียนด้วยค่ะ ทินกฤต (ทินกฤติ)
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ตอนแรกเราก็นึกว่าพี่เทียนจะไม่ชอบเจือเสียอีก เห็นๆอารมณ์เสีย ที่ไหนได้ก็ต้องอดกลั้นอารมณ์ตัวเองนี่เอง 555555555555555555555555 มันคงรู้สึกเหมือนมีเค้กอร่อยๆมาจ่ออยู่ตรงปาก แต่อ้าปากกินไมไ่ด้
-
สงสัยจุนเจือจะแอบชอบพี่เขย
:z1:
-
อยากอ่านต่อ
ซับซ้อนดี สนุก
-
มาอวยเรื่องใหม่ก่อน :mc4: :mc4:
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องเมียช่างยั่ว(?)ช่างแกล้งและเเสนน่ารักขนาดนี้ พี่เทียนอย่าปล่อยให้หลุดมือน้า~~~~ :impress2:
พี่เทียนหนอพี่เทียน จะใช้ชีวิตอยู่กะสาววายและน้องเมียคนสวยสุดเเสบได้อีกนานเเค่ไหนหนอ :laugh:
-
:mc4: มาร่วมฉลองให้กับ เรื่องที่ 5 น้องจุนกับพี่เทียน
ไอ้ไม่ถูกชะตานี่เพราะอะไรหรือครับ แล้วเหตุไฉน ภาพในมือถือจึงไม่ลบ :z1:
+1 คนละแต้ม พร้อมทั้งอวยให้ พี่เทียน จัดการกับคนสร้างภาพ โดยด่วน :m20:
-
น้องเมีย พี่เขยมาแว้วววววววว
นอกจากได้เมียเป็นเลสเบี้ยนแล้ว ยังเป็นสาววายอีก โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
งานนี้คุณเทียนไม่รอดแน่ๆ น้องจุนเจือก็กลั่นแกล้งแบบโดนใจ
เมื่อไร พยัคฆ์ร้ายจะตะครุบเหยื่อกันหว่า
แต่ที่แน่ๆ สงสัยว่ารูปน้องเจือจะเต็มมือถือคุณเทียนในไม่ช้า :laugh:
บวกไปอีกคนละ 1 แต้มนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล แอบกระซิบ ตอนหนี้มีพิมพ์ผิดหลายที่นะคะ
เช่น หักหาญ (มิใช่ หักหาร) ลายเซ็น (ลายเซ็นต์) รวมทั้งชื่อคุณเทียนด้วยค่ะ ทินกฤต (ทินกฤติ)
แอบมาดูตอนเช้า..มีคนเจอคำผิดจริงๆด้วย -- --' ไรเตอร์จะบอกว่าที่อัพช้าน่ะ เพราะว่าโปรแกรมเวิร์ดแฮงค์ขณะตรวจคำผิดค่ะ ตอนใกล้จะเสร็จแล้วด้วย สองครั้งเลยทีเดียว ไรเตอร์ ช๊อคคคคค ไปเลยค่ะ เลย เออ ช่างแม่งแล้ว..แถมถ้าอัพดึก เซิฟเวอร์เล้าเป็ดมันก็ไม่ไหวอะค่ะ คนโพสต์หลายๆคนคงทราบดี ที่สำคัญที่สุด ไรเตอร์ป่วยด้วยค่า 555+ เอาเป็นว่าเดี๋ยวคราวหน้าจะดูใหม่อีกทีนะค้า~~
มันคงรู้สึกเหมือนมีเค้กอร่อยๆมาจ่ออยู่ตรงปาก แต่อ้าปากกินไมไ่ด้
อยากกด+ ให้จริงๆเลยค่ะ โดนใจอย่างแรง แต่ยังกดไม่ได้ T_T
-
ครอบครัวอลเวงกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว
พี่เทียนของเราจะมีวิธีรับมือน้องเมียยังไงน่ะ
-
น้องเมียนี่มันช่างหอมหวนยั่วใจพี่เขยเหลือเกิน
อย่างนี้พี่เขยจะอดใจไม่แอบกินน้องเมียได้กี่น้ำ
ยิ่งชอบยั่วอย่างนี้
คาดว่าคงรอดมือพี่เขยได้อีกไม่นานแน่เลย
-
แอบเข้ามาโหวตให้เจ้าน้อยของป้าาาาาาา อิอิ
ตอนนี้ำกำลังตามอ่านสองซีรี่ส์หลังด้วยความรวดเร็ว โฮกกกก
-
เป็น งง เหมือนตอนเช้าจะ comment แล้วเรียบร้อย แต่หายไปไหนหว่า :o12:
Comment เขาหายไปไหนนนนน :z3:
-
เจือยั่วเก่งว่ะ
เดี๋ยวเหอะระวังเสือซ่อนเล็บไว้ให้ดี
อิอิ
-
น้องเมียมาแล้ววววววววววววว อิตาคุณเทียนก็มาด้วย
จ๋มน้ำหน้า ทำเจ้าน้อยเราเสียใจดีนัก เป็นไงล่ะ~!!ฟ้าส่งจุนเจือมาสนองเข้าให้ หุๆ
จุนเจือจ๋า ยั่วให้กระอักเลยลูก แล้วอย่าเสียทีง่ายๆนะคะ คุณแม่ไม่ปลื้ม Oo(-'''-)oO
-
ติดตามมาทุกซีรี่ย์ อ่านแล้วเพลิน ชอบสมปองสุดๆ
ซีรี่ย์นี้อยากรู้จังว่าเจือจะเสร็จพี่เทียนอีท่าไหน+5555555
-
อ้าว จุนเจือเป็นฝ่ายไปยั่วก่อนเหรอ
-
รู้สึกว่าจุนเจือจะแสบไม่เบานะเนี้ย
ทำให้เทียนรำคาญซะแล้วสิ
รอตอนต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
สมกับที่เป็น....จุนเจือ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
เสียดายโหวตได้ครั้งเดียว อดโหวตให้น้องเจือเลย T__T
-
แวะเข้ามาดูผลโหวต....น้อยที่รักของโคไรท์....นำโด่งเชียวลูก
ในขณะที่รามินทร์ก็ยังมีคนโหวตให้ (เพราะมาม่าน้องแซ่บกว่ากาแฟ ? )
อิพี่ก้อง...หายต๋อม โถ โถ โถ.....ก็คนมันติสต์อ่ะนะ!!
-
โหวตแล้วคู่ที่ตัวเองก้อรู้ว่าคู่ไหน
อ๊ายยย แพ้คู่น้อยอ่ะ ซิกซิก
แต่คู่ไหนก้ออยากอ่านเหมือนกัน อิอิ
พี่เทียนนน เพ้ออ่ะตัวบิ๋มม
ไม่ไหวไม่ทน อ่านไปจิ้นตลอดๆ
น้องจุนเจือน่ารักสามโลก โหยยยยยฮิ้ววววว
-
จุนเจือจะมาทำอะไรแสบๆให้พี่่เทียนเนี่ย
-
นักศึกษาฝึกงานทั้งสิบคน หลังจากเข้าพบฝ่ายบุคคลและได้ถูกแบ่งกันออกไปทำงานยังแผนกต่างๆ แล้ว แผนกวิศวะมีเด็กฝึกงานทั้งหมด 3 คน หนึ่งในนั้นมาจากเชียงใหม่
" นายอยู่แถวไหนน่ะ แล้วนึกยังไงมาฝึกงานกรุงเทพคนเดียว? " จุนเจือถามเพื่อนร่วมแผนก การมาฝึกงานต่างจังหวัดคนเดียวนี่ต้องอาศัยความกล้ามากเลยทีเดียว
"หออยู่แถวสะพานควายโน่น...ส่วนที่มาฝึกงานแถวนี้ก็...อืม ก็แค่อยากอยู่ห่างบ้านบ้าง เรียนโน่นโตที่โน่น อยู่โน่นตลอดมันไม่ได้เห็นอะไรกันพอดี อีกอย่าง อกหักมาหมาดๆ" หนุ่มเชียงใหม่ว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
"เอ้อ เราชื่อเก่ง...นายชื่ออะไร" ก่อนจะแนะนำตัวเองพร้อมถามชื่อ “เพื่อนใหม่” เสร็จสรรพ
" เราจุนเจือ .. เรือกจุน หรือ เจือก็ได้ .. ส่วนไอ้นี่ " นักศึกษาหนุ่มหน้าสวยตบเข้าที่หลังเพื่อนอย่างแรง เมื่ออีกคนไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเล่นเฟซบุคผ่านไอโฟนของตัวเอง
" โอ๊ย สาด! " เสียงอุทานดังลั่นพลางคลำที่หลังตนเองป้อยๆ เสียงนั่นทำเอาคนฟังสะดุ้งเล็กน้อย
.....เสียงดังเป็นบ้าเลยวุ้ย......
"ชื่อ สาด? "
" ตลกละๆ .. " เขาขมวดคิ้ว ก่อนจะแนะนำตัว ไม่วายแยกเขี้ยวใส่จุนเจือ
" บาสโว๊ย .. ทำงานด้วยกันอีกนาน ไม่ต้องพูดสุภาพกะกูก็ได้ "
"โอเค งั้นจะไม่พูดสุภาพกับแกก็ได้...เอาเป็นว่า นี่ บาส กะ เจือ ใช่ป่ะ " เก่งพยักหน้ารับรู้
"มีไรก็ช่วยกันละกัน..." เก่งยิ้มก่อนจะหันไปถามจุนเจือ "แล้วนายนึกไงมาทำที่นี่อ่ะ"
" ก็บริษัทพี่เขยอะ.. " จุนเจือตอบกลับมาง่ายๆ ก่อนจะเหลือบสายตาเห็นพี่ๆเลขาที่มองมาทางพวกเขาอย่างตื่นเต้น ใบหน้าสวยคมหันไปกระซิบเพื่อนสนิททันที
" เมื่อเช้าสายนะมึง .. เมื่อคืนเล่นหนักรึไงวะ? "
เก่งมองตามสายตานั้นไปยังกลุ่มพนักงานสาวๆ แล้วก็เห็นสาวๆทำท่าซุบซิบกรี๊ดกร๊าด....ก่อนจะหันกลับมามองจุนเจืออย่างอึ้งๆ...
....จงใจอ่อยงั้นเหรอ?....
" เล่นห่าอะไร .. แม่ง เอกไล่กูกลับไปนอนบ้านตั้งแต่สองทุ่ม " ชายหนุ่มร่างสูงโวยวายใส่เพื่อนก่อนจะดันหน้าสวยๆออกไปห่างๆ ถึงจะไม่ได้แรงอะไรนัก แต่จุนเจือก็ถลาไปหาเก่งเสียเลย
" สาดนี่ ทำร้ายกู .. เห็นไหม ชนไอ้เก่งเลย " ร่างสูงเพรียวชนกับอกล่ำสันของเพื่อนคนใหม่ แต่แทนที่จะผละออกห่างกลับซบลงกับไหล่เพื่อนใหม่เสียแบบนั้น
"เฮ่ย เป็นไรมากป่ะ ...." เก่งพยุงไหล่เพื่อนให้ยืนดีๆ แต่แล้วก็เห็นแววตาของจุนเจือที่มองไปทางสาวๆอีกครั้ง สองแขนแกร่งนึกอยากจะปล่อยแต่ก็ไม่ทันการสาวๆพากันกระซิบกระซาบกรี๊ดกร๊าดไปแล้ว
+++++++++++++++++
"กรี๊ดอะไรกัน...." ทินกฤตที่นึกเป็นห่วงน้องเมีย เดินออกมาเห็นพวกเลขาต่างกรี๊ดกร๊าด ก็เลยหยุดทักก่อนจะเงยหน้ามาเห็นน้องภรรยาหน้าสวยกำลังซบอยู่กับเพื่อนเด็กฝึกงานด้วยกัน
"ทำอะไรกันน่ะ...." ทินกฤตส่งเสียออกไปไม่ได้รู้ตัวเลยว่า น้ำเสียงที่เปล่งออกไปนั้นแข็งขนาดไหน
" เปล่าครับพี่..เอ๊ย คุณเทียน..เอ๊ย คุณทินกฤต..เอ๊ย "จุนเจือค่อยๆขยับออกจากเก่งอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาคมนั้นช้อนมองหน้าที่ไม่ค่อยพอใจของพี่เขยอย่างไม่เกรงกลัวอะไรเลย จนบาสรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุ ต้องเตือนออกมา
" มากไปละมึง เรียกคุณทินกฤตถูกแล้ว "
"เรียกอะไรก็ตามใจเถอะ อย่าให้มันลามมาถึง ไอ้เทียน อะไรเทือกนั้นก็แล้วกัน...จุนเจือ...มาฝึกงานน่ะ ทำตัวดีๆหน่อย ไม่ได้มาเล่นนะ อย่าคิดว่าเป็นบริษัทพี่เขยแล้วจะทำอะไรก็ได้ เข้าใจไหม "ทินกฤตเอ่ยเตือนท่าทีของเด็กหนุ่ม
"เราน่ะ...ชื่อบาสใช่ไหม ที่ว่ามาจากที่เดียวกันน่ะ ดูแลเพื่อนด้วย...ทุกคนเลยนะ ดูแลกันด้วยเห็นใครทำอะไรไม่ดี ไม่เหมาะก็เตือนๆกันนะ ไม่ใช่ว่าจะพากันนอกลู่นอกทาง มาทำงานก็ทำงานให้ดีๆ "
" เอ่อ..ครับ " ท่าทางเคร่งขรึมของเจ้านาย ช่างต่างจากที่จุนเจือเล่าให้ฟังเสียลิบลับ ทำเอาเขาต้องหันไปทางเพื่อนเป็นเชิงถาม
..ไหนว่าชิลๆ ไงมึง?..
น้องภรรยาของเจ้าของบริษัทยักไหล่อย่างไม่สนใจที่จะตอบคำถามนั้น ในตอนนี้เขาเริ่มสนุกที่จะได้แกล้งเพื่อนคนใหม่นี่ต่างหากล่ะ..
"ครับ ขอโทษครับ คุณทินกฤต" เก่งยกมือไหว้ พลางก้มหัวให้กับเจ้านาย
"อืม ไม่เป็นไรหรอก...เอ่อ...คุณศักดิ์ชัยครับ...ยังไงฝากเด็กๆด้วยก็แล้วกันนะครับ" ว่าพลางทินกฤตก็หันไปฝากฝังเด็กฝึกงานให้กับผู้จัดการฝ่ายที่เดินมาพอดี
"เคี่ยวให้ข้นเลยนะครับ" ดวงตาของทินกฤตเหล่มองจุนเจืออย่างหมายหัว เขารู้ว่าหมอนี่น่าจะต้องหาเรื่องมาป่วนให้ปวดหัวได้แน่ๆ
"ครับ บอส...ไม่ต้องห่วงนะครับ...เอาเด็กฝึกงาน เดี๋ยวตามพี่มานะ จะพาไปเจอพี่ๆเขาจะได้แนะนำช่วยงานกันได้...." ว่าพลางก็เดินนำไป โดยมีเก่งที่กระตือรือร้นว่าจะมาทำงานเดินนำไปคนแรก
ส่วนจุนเจือก็เบ้ปากอย่างกับท่าทางของพี่เขย .. ทินกฤตน่ะ แค่เห็นหน้าครั้งแรกเขาก็ไม่ถูกชะตาด้วยแล้ว .. ยิ่งมาทำท่าทางแบบนี้อีก ..
" เป็นอะไรของมึงน่ะ?..ไหนว่างานชิลไง? "บาสขมวดคิ้วต่อว่าเพื่อนก่อนจะเดินตามเก่งไปทันที ส่วนน้องเขยเจ้าของบริษัทก็ต้องเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้ อีกคน
++++++++++++++++
การเข้ามาฝึกงานครั้งนี้ของจุนเจือกับเพื่อนทำให้ ศักดิ์ชัย หนุ่มตี๋ใส่แว่น ผู้เป็นหัวหน้าแผนกวัยสามสิบปลายๆ ท่าทางนอบน้อมคนนั้นรู้ว่าไม่ควรจะสั่งการงานอะไรที่ยากและมากเกินไปนัก จึงทำให้ทั้งสามคนมีเวลามากพอที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ
เด็กหนุ่มจากเชียงใหม่คนนั้น เป็นคนกระตือรือร้นในการทำงานมาก เมื่อทำงานของตัวเองเสร็จแล้วก็มักจะติดสอยห้อยตามไปช่วยงานเขาเสมอ ผิดกับเด็กหนุ่มอีกสองคนที่มักจะมีความสุขกับโลกส่วนตัวกันคนละแบบ
เริ่มจาก เด็กหนุ่มที่ได้เกรดเฉลี่ยมากกว่าคนอื่น อย่างบาส ที่เป็นคนทำงานที่ให้ไปได้อย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะมีเวลาว่างพอที่จะใช้คอมพิวเตอร์ของบริษัทในเรื่องส่วนตัว อย่างการโหลดอะไรบางอย่าง
ส่วนคนที่ได้ชื่อว่าเป็น "น้องเขย"ของเจ้านาย อย่างจุนเจือ เด็กหนุ่มหน้าสวยคนนั้น ก็กลับเป็นคนที่ทำงานแบบสบายๆ ทำไป ส่องกระจกไป เปิดเวปไซต์ไปด้วย .. หากไม่ถึงเวลาใกล้ส่งงานก็จะไม่เร่งมือทำ
"น้องบาส...ทำอะไรคะ" เสียงสาวออฟฟิศรุ่นพี่ในแผนกหันเก้าอี้กลับมาถาม เพราะเห็นเพื่อนที่นั่งฝั่งตรงข้ามคอยชะเง้อชะแง้มองไปด้านหลังเธออยู่เรื่อย หันกลับมาเห็นเด็กหนุ่มนักศึกษาฝึกงานคนนี้กำลังยกกองแผ่นดีวีดีออกมาจากกระเป๋า
" พอดี..เซฟงานนิดหน่อยน่ะครับ พี่หวาน " บาสยิ้มหวานให้พี่สาวในแผนก ทั้งๆที่ "งานที่จะเซฟ" ไม่ได้นิดหน่อยตามที่บอก และมันก็ไม่ใช่งานเสียด้วย
"เยอะนะนั่น...." สาวเจ้าของชื่อพิจารณาจำนวนแผ่นพวกนั้นก็รู้สึกตะหงิดๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
"อ้อ แล้วรายงานที่พี่ส่งไปให้เมื่อเช้าเสร็จรึยังคะ.... ขอให้พี่ด้วยนะ"
" อ้อ เสร็จแล้วครับๆ " มือแกร่งนั้นหยิบรายงานที่ว่านั่นส่งคืนให้พี่สาวในแผนก ถึงจะทำในเวลาไม่นาน แต่ก็ทำออกมาอย่างเรียบร้อย ถูกต้องทุกประการ
"ขอบใจจ้า..." หวานว่าพลางยิ้มให้กับบาส ตั้งแค่มีหนุ่มๆสามคนนี่เข้าออฟฟิศมาดูออฟฟิศจะมีสีสันขึ้นมาไม่น้อย และที่ทำให้อมยิ้มได้ในหลายๆรอบก็คงจะหนีไม่พ้น จุนเจือกับบาสนี่ล่ะที่ทำให้เธอและเพื่อนๆมีเรื่องเม้าท์กันยาว
" เฮ้ย ไอ้บาส มึงว่า .. กุเอาแบบนี้ดีปะ .. " จู่ๆจุนเจือที่อยู่ด้านข้างๆก็ดึงแขนเสื้อของเพื่อนให้หันไปดูภาพที่หน้าจอของตัวเอง
พาลเอาหวานต้องหันตามไปมองอย่างช่วยไม่ได้
.......อะไรล่ะนั่น.....
สาวเจ้าคิดพลางขมวดคิ้วกับสิ่งที่เห็น หวานส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย
....เด็กฝึกงาน ซนกันได้ทุกรุ่นซิ่น่า....
คิดพลางยกหูโทรศัพท์กดต่อสายเข้าไปหานุชที่หน้าห้องประธานทันที
" เยอะไปๆ .. ขืนมึงเอาแบบนั้น กูก็จำมึงไม่ได้พอดี แล้วอีกอย่าง ตัดชุดฟูฟ่องขนาดนี้ พี่เจนจะไหวเหรอวะ?..มีหวังหามรุ่งหามค่ำไม่ได้นอน แล้วมึงก็โดนพี่อลิสบ่นอีก "
บาสร่ายยาวถึงความเห็นของเขาและปัญหาที่จะตามมา ก่อนจะหันไปเริ่มทำการเขียนแผ่นดีวีดีข้อมูลจากเครื่องที่ใช้ทำงาน
++++++++++++++++++
"สรุปว่าไอ้คนนึงก็ไรท์แผ่นหนัง ละคร ขาย กับอีกคนก็นั่งดูรูปแฟชั่นไม่พอโพสต์ท่าตามอีกต่างหากตลอดเวลางาน?" เสียงของทินกฤตดังขึ้นเหมือนไม่ค่อยอยากจะเชื่อตาตัวเองเท่าไร หลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้จากเลขาของตัวเอง
"ค่ะ...ก็ทางแผนกเขาบอกกันมาแบบนั้น....มีแบบนี้ด้วยนะคะ" ว่าพลางก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้กับเจ้านาย ชายหนุ่มรับมาพลางกวาดสายตาช้าๆ
...ขายแผ่นละคร เกาหลี ญี่ปุ่น...การ์ตูน...ราคาย่อมเยา ติดต่อบาส...สุดหล่อ...
คิ้วของร่างสูงขมวดเข้าหากันแน่น พลางปล่อยกระดาษแผ่นนั้นลงกันโต๊ะรู้สึกวิงเวียนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"เดี๋ยวผมจัดการเอง.... เรียกจุนเจือเข้ามาหาผมหน่อยก็แล้วกัน"
เลขาสาวทำหน้าที่ของตนด้วยการกดโทรศัพท์ไปที่แผนกที่จุนเจือทำงานอยู่ก่อนจะเรียกให้เขามาหาทินกฤตที่ห้องทำงาน
ปลายนิ้วของทินกฤตเคาะลงกับโต๊ะอย่างชั่งใจระหว่างรอให้ "น้องเมีย" เข้ามาหาที่ห้อง
....พวกเด็กบ้า...เข้ามาทำงานไม่ทันไร ....
....ทำเรื่องปวดหัวให้กูอีกแล้ว....
++++++++++++
เพียงไม่นาน เลขาสาวก็โทรศัพท์เข้ามารายงานว่าจุนเจือได้มาถึงที่หน้าห้องแล้ว ชายหนุ่มจึงอนุญาตให้น้องเมียคนนี้เข้ามาในห้องได้ โดยไม่ให้ใครรบกวน
" มีอะไรฮะ พี่เทียน .. เนี่ยผมกำลังทำงานนะ ยุ่งมากเลย " ทันทีที่ประตูห้องทำงานของทินกฤตถูกปิดลง นักศึกษาฝึกงานเส้นใหญ่คนนี้ก็ชิงพูดขึ้นมาก่อนเลย
"งาน?...ทำงานจริงๆเหรอ เจือ " ทินกฤตเอ่ยถามพลางวางแฟ้มเอกสารที่กำลังอ่านอยู่ลงกับโต๊ะ
" เฮ้อออ ก็งานน่ะซี่..ผมนะงานยุ่งจะตายไป " เจ้าของร่างสูงเพรียวตอบพลางเคาะนิ้วกับโต๊ะทำงานของทินกฤต ริมฝีปากบางยิ้มยียวนไม่น้อย
" ผมรู้นะ ว่าพี่เทียนเป็นห่วงผม .. แต่ไม่เป็นไรหรอกน่า สบายมากเลย "
"แล้วเพื่อนเราล่ะ ชื่ออะไรนะ บาสอะไรนั่น ได้ข่าวว่าถึงขนาดไรท์แผ่นขายในที่ทำงาน "ทินกฤตพยายามอย่างยิ่งที่ไม่สนใจรอยยิ้มหวานของจุนเจือ ว่าพลางก็ยื่นแผ่นโฆษณาของอีกฝ่ายให้ จุนเจือดู
"นี่พวกเรามาฝึกงานหรืออะไรกันแน่...หะ?..."
ใบหน้าสวยเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะดึงเอากระดาษใบปลิวของบาสไปอ่าน คิ้วเรียวขมวดราวกับไม่เคยเห็น
" โห..ไอ้บาส แรงนะมึงเนี่ยยย .. " ก่อนจะเงยหน้าจากกระดาษใบนั้นแล้วสบตากับพี่เขยของตน แต่ก็ไม่วายกวนประสาท
" ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย..แย่มากเลยเนอะ~ "
"พี่ไม่เชื่อว่าเราจะไม่รู้กันมาก่อน...เอาเป็นว่าเราไปเตือนเพื่อนเราดีๆ...ไม่อย่างนั้นพี่จะตัดเงินเดือนเรากับเพื่อนเรา "ทินกฤตเหลือบตามองคนที่ยืนแทบจะค้ำหัวเขาอยู่
" อ้าววววว แล้วผมไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ มันทำผิดพี่ก็หักเงินมันคนเดียวดี่ "เด็กหนุ่มโวยวาย คิ้วเรียวขมวดอย่างไม่พอใจ
"เราเป็นคนพาเพื่อนเรามา..."ริมฝีปากของชายหนุ่มหยักยิ้ม
" มันก็เหมือนคนค้ำประกันนั่นล่ะน้า...เข้าใจใช่ไหม เอาเป็นว่า ถ้าเราไม่ไปเตือนเจ้าบาสเพื่อนเราอีก...พี่จะหักเงินเราเข้าใจ?" ว่าพลางประสานนิ้วมือเข้าหากันพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ผู้บริหารของตัวเอง
" ไม่เห็นจะเกี่ยวเลย! .. ขี้เกียจฟังๆ ไปดีกว่าๆ " จุนเจือโวยวายอีกรอบก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานของทินกฤตไป นับวันเขายิ่งจะหงุดหงิดและหมั่นไส้หมอนี่มากขึ้นเรื่อยๆ
"เจือ! ..." เสียงทินกฤตเรียกจุนเจือเอาไว้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ท่าทางของจุนเจือที่ฉุนเฉียวใส่เขานั้นทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจอยู่เหมือนกัน...เขาแทบอยากจะยกหูโทรศัพท์ไปบอกเจนสุดา ให้มาลากคอน้องชายเหลือขอคนนี้ของเธอกลับบ้าน
....โธ่เอ้ย นี่ถ้าไม่ติดว่าแม่ยายขอไว้.....
....ไอ้เด็กนี้โดนไล่ออกไปนานแล้ว.....
....ทนไว้เทียน...ทนไว้....เห็นแก่หน้าสวยๆนั่น....
....เอ็นดูหน้ามันก็ยังดีวะ.....
คิดได้แบบนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึก ยุบหนอพองหนอ ทินกฤตพยายามท่องไว้ นึกถึงแค่สิ่งเดียวที่พอจะถูกใจอยู่บ้าง คือหน้าตาของจุนเจือที่ตรงสเปคเขาแทบจะทุกกระเบียด....
+++++++++++++
talk: ขอโทษที่หายไปนานนะคะ..ไรเตอร์ป่วยตั้งแต่วันแรกที่โพสต์ เลยทิ้งระยะไปบ้างนะคะ ยังไงก็ขอให้ดูแลสุขภาพกันนะคะ อากาศหนาวขึ้นแล้วนะ
ปล.มีใครจำเพื่อนฝึกงานจากเชียงใหม่คนนี้ได้บ้างคะ? :impress2:
-
ไรท์เตอร์ป่วย
โคไรท์กำลังเมาเรือ...(พอดีอ่านหนังสือทำวิทยานิพนธ์แล้วอินไปนิด) o22
แต่ก็ฝากให้ช่วยลุ้นช่วยเชียร์พี่เขย กะ น้องเมียด้วยนะคะ
คิดถึงเจ้าน้อยอ่ะ (ฮ่ะๆ ไม่เลิกจริงๆ)
-
เจือกวนอ่ะ บาสนี่กะสร้างตัวเลยนะนั่น
-
ปรี้เก่ง แฟนแป๊บเดียวของจิ๊บ
คริคริ
ว่าแต่อิพี่บาสนี่ช่างกล้าฟร่ะ ทำไปได้นะคนเรา
เกเรอ่ะ พี่บาส อ๊างงง
น้องจุนเจือก้อนะ สู้กับพี่เทียนมากๆ ระวังเสียตัวนะเออ ฮ่าๆ
-
พี่เก่งที่อกหักจากน้องจิ๊บภาคแรก 555 จำได้ดิ แต่ ภาคนี้จะมาอกหักดังเป๊าะ อีกหรือคะ
น่าสงสารแย่ นะนั่น เฮ้อ...............
-
:L1:น้องเมียน่ารักก็เป็นแบบนี้แระ :เฮ้อ:
-
ไรเตอร์หายไวไวนะคะ
โคไรเตอร์ต้องการยาดมเจ้าคุณสูดดมไหมคะ
จะรอดูว่าน้องจุนกะพี่เขยจะแสบๆมันๆกันแค่ไหน
แล้วเก่งน่ะอุตส่าห์มาฝึกงานที่กรุงเทพ คงได้คนดามใจบ้างเน้อ
-
น้องเมียน่ารักน่าชังเนอะ
เเถมพ่วงด้วยเพื่อนน้องเมีย ผู้ไรท์แผ่นขายเป็นกิจการในที่ทำงานอีก
ปวดหัวเเทนพี่เทียน :really2:
แอบสงสารเก่งจริงจัง จะมาโดนหักอกอีกมั้ยน้อ :เฮ้อ:
-
คนหนึ่งไรท์แผ่นขาย
คนหนึ่งคิดแฟชั่นคอดเพลย์
เจริญ...ทั้งคู่
แล้วแบบนี้พี่เขยจะเอาอยู่มั้นเนี่ย
ตกหลุมน้องเมียไปตั้งครึ่งตัวยังไม่รู้ตัวอีก
-
กราบสวัสดีไรเตอร์และโคไรเตอร์เจ้าค่ะ
ฟ้าหายไปนาน(มาก) :z10:
กลับมาอีกที เรื่องที่ 5 แล้ว โอ้ว
:z2:
แค่ตอนแรกมา ก็กรี๊ดแล้วค่ะ ชอบ อ๊าย ย
:-[
พี่เทียนกับน้องจุนเจือ
:z1:
รอๆๆๆๆ อ่านอตนต่อไปค่ะ
:L2:
พึ่งกดบวกได้ไม่นาน +1 ให้ไรเตอร์กับโคไรฯค่ะ
จุ๊บๆ
:กอด1: :กอด1:
ปล. ขอให้ไรเตอร์หายไวๆนะคะ + คิดถึงเจ้าน้อยจังค่ะ :o8:
-
:z2: รอลุ้นกันต่อไป :z2:
:pig4: :pig4:
-
สงสารพี่เทียนจังคงปวดหัวกับน้องเมียน่าดู อิอิอิ :serius2:
สู้ๆๆๆๆน้า o13
-
แล้วอย่างนี้พี่เก่งจะมีคู่กับเค้าบ้างไหมคะเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
คุณพี่เก่งแลดูเข้าทีที่สุดในสามทหารเสือนี่แระ
อีกสองตัวนี่ลัลล้ากันไม่แคร์สื่อเลยนะ
นี่ถ้าไม่บอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายในซีรี่ย์ ก็จะนึกว่าเก่งเป็นตัวเอกในเรื่องถัดไปแล้วนะเนี่ย
แล้วไม่คิดจะเขียนตอนพิเศษหา คนที่ใช่ในวันที่โดน มาให้เก่งบ้างเหรอจ๊ะ?แอบอยากอ่านอะ
-
ตายละ ดื้อมากเลยอ่ะเจอ
ยังงี้พี่เทียนจะปราบพยศยังไงล่ะเนี่ย
-
แรงพอกัน ถึงเป็นเพื่อนสนิทกันได้
สงสารทั้งพี่เทียน และนายเก่ง
-
เจือกวนอ่ะ บาสนี่กะสร้างตัวเลยนะนั่น
:m4:
-
ไม่มีคำพูดอื่นใด
สงสารคนแก่(อย่างพี่เทียน) อ่ะไรเตอร์
55555555555555555+++ :laugh:
:กอด1:แรงๆเป็นกำลังใจให้ค่า
-
...ขายแผ่นละคร เกาหลี ญี่ปุ่น...การ์ตูน...ราคาย่อมเยา ติดต่อบาส...สุดหล่อ...
อ่านเวิร์ดดิ้งนี้จบ แล้วนึกหน้าอิพี่บาสออกเลยค่ะ ว่าพี่แกจะทำหน้าทะลึ่งทะเล้นแค่ไหนอ่ะ คึคึ
จุนเจือนี่ท่าทางจะแสบมิใช่น้อยเลยนะนั่น
จำพี่เก่งไม่ได้อ่ะ ขอบคุณน้องเรลล่านะ ที่ช่วยทำให้จำได้ หุหุ
ปล. ตอนพี่เทียนแต่งงาน เราเข้าใจว่าคบกับจุนเจือแล้วซะอีก คึคึ
แหมมมมมม เราเดาเรื่องผิดไปนิดนึง ((มันนิดนึงตรงไหนว่ะ ฮ่าๆๆ))
-
หันกลับไปมองโหวตใหม่
"ใครโหวตให้พี่ก้องคะ????"
:pig4: :pig4: :pig4:
กรี้ดดดดดดดดดดดด พี่ก้องตีไข่แตกแว้ววววววววว
-
...ขายแผ่นละคร เกาหลี ญี่ปุ่น...การ์ตูน...ราคาย่อมเยา ติดต่อบาส...สุดหล่อ... 555 :m20:
ขำก๊ากเรย
ชอบจุนเจืออ่ะ แล้วเรื่องนี้จะเป็นงัยเนี่ย น้องเมีย ม่ายช่ายเหรอ
โหวตน้อยไปแล้ว โหวตจุนเจืออีกได้ป่ะคะ
-
:กอด1: จุนเจือ FC
-
ปูเสื่อรอ
อยากอ่าน พี่เทียน กับน้องเจือ ต่อค่ะ
กระซิกๆ
:o12:
-
หายไวๆนะครับ
เด็กพวกนี้ถ้าไปฝึกงานที่ไหนแล้วไปทำแบบนี้ มีหวังถูกไล่ออกแหงๆ
-
น้องเจือขา ฝึกงานอะไรค่ะนั้น แหม่ๆๆๆๆๆ
เพื่อนบาสก็อีกคน ไม่ไหวเลย
ชิลไปไหมเอ่ยยยยยย
ไรท์เตอร์ ขอให้หายป่วยไวไวนะค่ะ
-
" เอาล่ะ ไอ้บาส กูมาคิดๆดูแล้ว .. เราน่าจะช่วยบริษัทประหยัดพลังงาน จะได้ช่วยลดโลกร้อนนะมึง " จู่ๆจุนเจือที่ออกมาจากห้องของเจ้านายใหญ่ก็เดินตรงเข้ามาพูดกับเพื่อนที่กำลังนั่งไรท์แผ่นดีวีดี แต่โดยที่ไม่รอคำตอบเขาก็เดินกลับไปนั่งยังที่ทำงานของตนทันที ปากก็ขมุบขมิบอะไรบางอย่างที่ใครก็ฟังไม่เข้าใจ
จุนเจือกำลังครุ่นคิดในสิ่งที่พี่เขยตัวเองเพิ่งจะตอกหน้ากลับมาหมาดๆ แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเขาจะรู้สึกผิดอะไร ตรงข้าม เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวคนนี้กำลังคิดหาวิธีแก้เกมส์อยู่ต่างหากล่ะ!
++++++++++++++++++
วันต่อมา เด็กฝึกงานเส้นใหญ่ก็เดินทางมาถึงบริษัท ท่าทางอารมณ์ดีอยู่ไม่น้อย ปากก็เอ่ยทักทายคนนั้นคนนี้ไปทั่ว จนกระทั่งถึงแผนกที่ตนฝึกงานอยู่
"เจือ วันนี้อารมณ์ดีแต่เช้าเลย...โอ้...แมคบุค เออรุ่นนี้ก็อยากได้อยู่เหมือนกัน แต่ไม่มีตังค์อ่ะ " เก่งที่เดินมาอีกทางพร้อมกระเป๋าคอมพิวเตอร์ที่แสนจะสมบุกสมบันของตัวเอง
หยุดทักเพื่อนร่วม "ฝึก"งาน
" ซื้อซะ .. คุ้ม ชาร์ทแบตทีเล่นได้ตั้งแปดชั่วโมง .. ไม่เปลืองไฟ"บริษัท"ด้วย " เด็กหนุ่มหน้าสวยหันไปยิ้มให้เพื่อนจากเชียงใหม่ ก่อนจะแกะถุงอาหารเช้าที่ซื้อจากสถานีรถไฟฟ้า แล้วยื่นห่อแฮมเบอร์เกอร์ให้
" อะ..ซื้อมาเผื่อ "
"โอ้ว แต๊งกิ้ว...." เก่งว่าพลางรับห่อแฮมเบอร์เกอร์มาจากอีกฝ่ายแล้วลากเก้าอี้ ที่นั่งประจำมานั่งข้างๆ
"เออ ขอดูหน่อยดี่ว่าเป็นไง...เผื่อๆจะได้ไปดู สเปคอะไรเอาไว้ก่อน...ไอ้เจ้าตัวนี้ก็งอกง่อยเต็มทีเหมือนกัน"
ภาพของจุนเจือที่ยิ้มแย้มให้กับเพื่อนในตอนเช้าทำให้คนที่เดินเข้างานมาติดๆ โดยที่เด็กหนุ่มไม่ได้รู้ตัวเลย ต้องหยุดมอง
"ห้องครัวก็มี มานั่งกินอะไรที่โต๊ะเนี่ย... "
เสียงทุ้มของทินกฤตดังขึ้นจากด้านหลัง ของสองหนุ่ม ทำอานายเก่งสะดุ้งเฮือกแทบสำลักเบอร์เกอร์ตาย
"แค่กๆ...ขอ...ขอโทษครับคุณทินกฤต..."
" โหยยย พี่เทียนนนน นี่เพิ่งจะกี่โมงเองฮะ .. หยวนๆหน่อยเถอะน่า " จุนเจือลุกจากเก้าอี้ไปเกาะแขนพี่เขยตัวเองต่อหน้าคนหมู่มากทันที ก่อนจะมองหน้าอีกฝ่าย สายตาออดอ้อนเต็มที่
"ผมนะ ยังไม่ได้กินอะไรมาเล้ย หิ๊วหิว พี่เทียนจะผมเป็นโรคกระเพาะเหรอ ระวังต้องเคลียร์กับพี่เจนยาวน้า~ "
"........" แขนผอมๆที่สวมกอดแขนของเขาทำให้ทินกฤตต้องก้มลงมองแขนของเด็กหนุ่มสลับกับมองหน้าสวยๆนั่นนิ่ง
"ปล่อยพี่... นี่บริษัท...พี่ไม่ใช่เพื่อนเล่นเรา" ทินกฤตพยายามทำเสียงให้เข้มและดังเข้าไว้ อยู่ในบริษัท ต่อหน้าครอบครัว ไม่เคยมีใครรู้ถึงรสนิยมของเขา เขาสู้ปิดมันมาตั้งนานจะให้มาเป็นเสียงซุบซิบนินทาเพราะท่าที...ออดอ้อน ผสมกวนประสาทของ น้องเมียที่เพิ่งจะแต่งเข้าบ้านมาได้ไม่ถึงเดือนนี่ได้อย่างไร
พูดออกไปแบบนั้นเสร็จมือแกร่งก็ดึงแขนของอีกฝ่ายให้ปล่อย
"ไป...ทั้งสองคน ห้องครัวโน่น...จะกินไปกินตรงโน้น ไม่งั้นพี่จะทำห้องไว้ให้พนักงานพักกินข้าวกินน้ำชงกาแฟกันไว้ทำไม ... สิบนาทีจะงานเข้าแล้ว ไปจัดการให้เรียบร้อย"
น้ำเสียงสั่งหนักแน่น พลางชี้นิ้วไปอีกทาง ท่าทางเหมือนจะเขินๆแบบนั้นเป็นท่าทีที่พนักงานบริษัทของทินกฤตแทบจะไม่เคยได้เห็นมาก่อน
....เฮ้ย....คุณเทียนเขินว่ะ....
...เพิ่งเคยเห็นเนอะ....
เด็กฝึกงานคนสำคัญ ยิ้มอย่างถูกใจกับเสียงรอบข้าง ก่อนจะสบตาพี่เขยอย่างท้าทาย แล้วจึงเดินไปลากแขนเก่งพร้อมกับถุงใส่แฮมเบอร์เกอร์ให้เดินไปตามทางที่ทินกฤตชี้
" เอาล่ะ งั้นเราไปกินข้าวกันสองต่อสองดีกว่าเนอะ พี่เทียนใจดีอนุญาตแล้ว ไปๆๆๆ "
"............." ทินกฤตทำหน้าไม่ถูกกับท่าทางของอีกฝ่าย เขาอยากจะโกรธ อยากจะยั๊วะกับท่าทางยียวนแบบนั้น แต่ก็ทำไมได้ สายตารอบข้างกำลังจับจ้องมา เขา...ทำอะไรไม่ได้เลย
".....แล้วกลับมาทำงานด้วยล่ะ...."
ทินกฤตเอ่ยทิ้งท้ายให้กับอากาศธาตุไม่ทันแล้ว....เจ้าเด็กจอมแสบนั่นสะบัดก้นหนีไปโน่นแล้ว
ร่างสูงเดินเกือบจะเรียกได้ว่าปึงปังเข้าห้องทำงานไปแทบจะในทันที
...เจ้าเจือเอ้ย.....ทำเรื่องได้ทุกวันซี่น่า....
++++++++++++++++++
จุนเจือดูจะอารมณ์ดีเป็นพี่เศษที่ได้แกล้งพี่เขยแต่เช้า งานที่คุณศักดิ์ชัย หัวหน้าแผนกให้มายังคงกองไว้บนโต๊ะ มีบ้างที่เขานึกจะหยิบๆมันมาอ่าน เอาดินสอขีดไว้บ้าง แต่ก็ยังไม่ได้คิดจะทำอย่างจริงๆจัง
...กว่าจะถึงเวลาส่งงานก็อีกตั้งนานนี่นา..
ในตอนนี้ที่เขาตื่นเต้นที่สุดก็คงไม่พ้น การวางแผนเรื่องจะไปประกวดคอสเพลย์ที่ญี่ปุ่นนั่นแหละ .. เมื่อคิดได้อย่างนั้นจึงเปิดแมคบุคที่เตรียมมา พร้อมกับเอากระจกมาตั้งไว้ด้านหน้าเหมือนทุกที
" ไม่ใช้ไฟก็เล่นได้ตั้งแปดชั่วโมง .. ดูซิจะมาว่าอะไรได้อีก " เด็กหนุ่มพึมพำอย่างพอใจกับแผนของตัวเอง ก่อนจะฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
จุนเจือนั่งส่องกระจกไปพลางโพสต์ท่าไปพลาง แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อมีมือใหญ่ยื่นเข้ามาหยิบกระจกนั้นหนีไป
"เวลางาน...ส่องกระจกเป็นนกหงส์หยกอยู่ได้... "
ร่างเพรียวหมุนเก้าอี้ทำงานไปตามเสียงนั้น คิ้วเรียวขมวดอย่างไม่พอใจ
" เอาคืนมาเลย นี่มันของส่วนตัวผมนะ พี่จะยึดเหรอ เป็นครูรึไง? " มือเรียวเอื้อมไปพยายามยื้อแย่งกระจกตั้งโต๊ะนั้นคืน
"ยึด?...โอ้ย พูดอะไรแปลกๆ..." ทินกฤตยิ้มพลางโยนกระจกพับเล็กๆ นั่นไปอีกทาง
" อ๊า " เสียงอุทานอย่างตกใจก่อนจะวิ่งไปเก็บทันที กระจกเล็กๆอันนั้นเขารักมันมาก เพราะเป็นกระจกพับสีชมพูคิดตี้ที่พี่สาวให้มา .. และทุกอย่างที่พี่สาวให้มาเขาก็หวงมันมากๆด้วย
"โอเค...ตามเข้าไปเอาของที่โดนยึดที่ห้องฝ่ายปกครองด้วยก็ละกันนะ..." ไม่พูดเปล่า ทินกฤตหยิบเอาโน๊ตบุ๊คของอีกฝ่ายขึ้นมาชูให้อีกฝ่ายดูก่อนจะเดินหายเข้าไปในออฟฟิศของตัวเอง
การกระทำนั้นเรียกเสียงฮือฮาจากพนักงานหลายๆคนได้ไม่น้อย
แต่คนที่ดูจะไม่สนอะไรเลยก็คงจะเป็นบาสที่ยังคงนั่งโหลดการ์ตูนและไรท์แผ่นอย่างเมามันส์จนแทบจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาดูเลยว่าเพื่อนสนิทอย่างจุนเจือกำลังประสบปัญหาชีวิตอะไรอยู่
" เฮ้ย เดี๋ยว! " เสียงของจุนเจือโวยลั่น มือก็รีบคว้ากระจกพับใส่กระเป๋ากางเกงแล้วก็แทบจะวิ่งตามทินกฤตเข้าไปในห้อง ถ้าไม่ติดว่า เลขาของพี่เขยตนเรียกเอาไว้
" เดี๋ยวค่ะ น้องจุนเจือ ยังเข้าพบท่านไม่ได้นะคะ "
เสียงเลขาสาวห้ามเอาไว้ พลางให้เหตุผลว่าทินกฤตกำลังจะต้องเข้าประชุมกับบริษัทคู่ค้า
" แต่..แต่พี่..เอ่อ ไม่ทราบว่าจะประชุมเสร็จกี่โมงครับ? " ดวงตากึ่งรีเรียวนั้นมองตามประตูห้องทำงานบานใหญ่นั้นเข้าไป ท่าทางกังวลใจเป็นอย่างมาก
ถ้าเขาไม่เอาแมคบุคคืนวันนี้ พี่เขยอาจจะเอาไปคืนพี่สาวหรือแม่ของเขาแทน แล้วเขาก็จะต้องโดนดุเป็นแน่
" คงจะราวๆสองชั่วโมงน่ะค่ะ ยังไงน้องจุนเจือไปรอที่แผนกก่อนดีไหมคะ ถ้าเสร็จแล้ว พี่จะโทรไปเรียกนะ " เลขาสาวยิ้มแหยๆกับท่าทางที่ดูจะเป็นเด็กขึ้นมาอย่างกะทันหันของเด็กฝึกงานเส้นใหญ่คนนี้
" แต่อีกครึ่งชั่วโมงก็จะเลิกงานแล้วนะครับ .. ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมรออยู่ตรงนี้แหละ " ว่าแล้วก็เดินกระวนกระวายใจไปแทบจะตลอดเวลา ถึงจะทำเก่งไปแบบนั้น แต่ก็ไม่พ้นกลัวที่จะถูกแม่กับพี่สาวดุอยู่ดี
"คุณเทียนเขาชอบทำงานล่วงเวลาน่ะจ้ะ ใครจะมาเข้าพบ นัดประชุมเอาช่วงบ่ายนี่จะรู้ดี...." เลขาสาวยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
++++++++++++++++++
จนเมื่อเวลาผ่านไปกว่าอีกสองชั่วโมง แขกจากต่างบริษัทก็พากันเดินออกมาจากห้องประชุม ด้วยสีหน้าท่าทางอิดโรย แต่ก็แฝงไปด้วยความยินดีที่ติดต่อธุรกิจครั้งนี้สำเร็จเสร็จสิ้นลงไปได้ด้วยดี
ประธานบริษัทคนนี้เพิ่งจะรับช่วงต่อจากพ่อมาได้ไม่ถึงครึ่งปี แต่ก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่น้อย เป็นคนหนุ่มที่ดูมีไฟแรงในการทำงานมากเลยทีเดียว ไม่เพียงเท่านั้นยังเพิ่งจะตกลงปลงใจสร้างครอบครัวเล็กๆ กับลูกสาวของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่อีกด้วย สมกับเป็นการผนึกกำลังทางธุรกิจอย่างแท้จริง
ที่หน้าห้องทำงานของทินกฤต เลขาสาวได้กลับไปแล้ว ดังนั้นจึงเหลือจุนเจือที่นั่งขัดสมาธิตรงพื้นหน้าห้องเล่นทวิตเตอร์บนโทรศัพท์ของตัวเองอยู่แบบนั้น หลายประโยคทั้งบ่นทั้งด่าไปอย่างไม่มีเกรงใจตัวต้นเหตุเลย เพียงแต่ไม่ได้เอ่ยชื่อออกมาเท่านั้น
"นี่...จะเข้ามาไหมนักเรียน... " เสียงทุ้มของพี่เขยดังขึ้นที่หน้าห้องทำงาน เขายืนมองอีกฝ่ายนั่งบ่นโดยไม่เอ่ยชื่อใครมาพักใหญ่
" เค้ากลับกันหมดแล้ว พี่คืนแมคบุคผมมาเลยนะ " เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวลุกขึ้นจากการนั่งทวิตเตอร์ด่าคนตรงหน้า แล้วยื่นมือไปทวงของสำคัญของตน
"..."ดวงตาคมมองท่าทางของอีกฝ่าย ริมฝีปากบนใบหน้าหล่อเหลานั่นหยักยิ้ม ก่อนจะพยักเพยิดให้อีกฝ่ายเดินตามเข้ามาในห้องทำงาน
++++++++++++++++++
" ไหนล่ะ? "
"นึ่ถึงขนาดพกคอมตัวเองมาบริษัทเลย?...บริษัทของพี่มันขาดแคลนขนาดนั้นเลยรึไง เจือ..." ร่างสูงว่าพลางนั่งลงที่เก้าอี้บริหารของตัวเอง
" ก็ผมหาวิธีช่วยพี่ประหยัดค่าไฟอยู่นี่ไง .. แล้วคอมของผมก็ไม่ได้ใช้ไฟบริษัทพี่ซักหน่อย..ขอคืนด้วย " ดวงตาคู่สวยสบตาของพี่เขยอย่างเอาเรื่อง
"ประหยัดไฟ?...ก็เลยเอาคอมมาเล่นเอง?...งานการไม่คิดจะทำ พี่เห็นเอกสารกองพะเนินอยู่บนโต๊ะ" ทินกฤตถอนหายใจอย่างเหนื่อยอก
"นี่พี่ถามจริงเถอะ ...มาฝึกงานหรือมาทำอะไร นอกจากมากินไฟบริษัทแล้วยังจะส่องกระจกเป็นนกหงษ์หยกแบบนั้นน่ะ ตอไปจะทำอะไรอีก เอาแป้งมาโบ๊ะ ปัดขนตาทาลิปสติก?.."
" เอ๊ะ..หรือว่าพี่อยากเห็นผมทำแบบนั้น .. เอ จะลองทำดูดีไหมน้า~ " แทนที่จะรู้สึกรู้สมกับคำต่อว่าของพี่เขย จุนเจือกลับย้อนคำพูดนั้นแล้วทำท่ากวนประสาทอีก ด้วยการเดินอ้อมโต๊ะทำงานของอีกฝ่ายมายืนอยู่ตรงหน้า แล้วยิ้มหวาน
" งั้นไว้พรุ่งนี้ผมจะเข้ามาแต่งหน้าให้พี่เทียนดูเป็นขวัญตาก็แล้วกันนะ แต่วันนี้ .. "ใบหน้ายิ้มแย้มนั้นถลึงตาใส่พี่เขยอย่างไม่กลัวเกรง
" เอาแมคบุคผมคืนมานะ!! "
"ไม่...เพราะคนที่กินไฟบริษัทไม่ได้มีแต่เราคนเดียว...รับปากมาก่อนซี่ว่าจะไปเตือนไอ้เจ้าเพื่อนคนนั้นของเราด้วย... แล้วพี่อาจจะคืนแมคบุ๊คให้...อืม คอมพี่เสียซะด้วยซี่ ยึดไว้ใช้ซักสองสามเดือนดีไหมนะ" ไม่วายทินกฤตยังยียวนกลับ เห็นอีกฝ่ายเต้นผางๆกะอีกแค่โน๊ตบุ๊คเรื่องเดียวนี่ก็ทำให้เขาอยากจะขำลงไปนอนกลิ้งด้วยความสะใจจะตายอยู่แล้ว
" เอ๊ะ ก็ผมบอกมันแล้วนี่ เตือนมันแล้ว .. แล้วอีกอย่างผมไม่ใช่พ่อใช่แม่มัน จะได้ไปสั่งอะไรมันได้ ซักหน่อย! " คิ้วเรียวขมวดอย่างไม่พอใจ
"เราใส่ใจที่จะบอกเขาจริงๆหรือเปล่าล่ะ" ทินกฤตถามกลับ
"แต่ดูท่าไม่ได้ใส่ใจจริงๆซี่นะ...พี่บอกแล้วไงให้ดูแลกันให้ดี...หรือจะให้พี่ทำยังไงดี...หักเงินเดือนอย่างว่าซี่นะ...อืม คงมีแต่ทางนี้เท่านั้นล่ะ" ว่าพลางก็หยิบเครื่องคิดเลขมานั่งกด
"อืม เอาค่าจ้างเราไปจ่ายค่าไฟจะได้เท่าไรนะ.... โอ้ ประหยัดในช่วงครึ่งปีแรกไปได้หลายพันเหมือนกัน ..."
" นี่ ..ผมไม่เกี่ยวเลยนะ จะหักเงินก็หักไอ้บาสคนเดียวเลย "เด็กหนุ่มรีบผัดความผิดเหมือนเด็กๆ พลางกอดอกไม่ยอมรับท่าเดียว
แต่เมื่อเห็นว่า ขืนยังเถียงมากอะไรมากไป ก็คงจะเสียเปรียบแน่ๆ .. ดังนั้น ถ้าลองทำเหมือนทุกทีล่ะ?..
" แหม พี่เทียนฮะ อย่าซีเรียสน่า..ขอคอมผมคืนเถอะ น้า~ " ว่าแล้วก็พลางประชิดตัว มือเรียวจับแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั้น บีบนวดต้นแขนอย่างเอาใจ
ดวงตาคมมองคนที่เข้ามาบีบนวดตัวเองอย่างพึงใจ...แต่อีกใจก็พยายามข่มกลั้นเสียเหลือเกินไม่ให้อะไรๆที่มันอาจจะอันตรายต่อสวัสดิภาพของเด็กหนุ่มหน้าสวยคนนี้ได้แสดงออกมา
ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึก...ด้านสีขาวกับด้านสีดำในหัวกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด
"ถ้าอย่างนั้นเรามีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับพี่ล่ะ? "
ใบหน้าสวยขยับเข้ามาใกล้ ยิ้มยั่วแบบทุกที ที่เขาทำกวนประสาททินกฤตต่อหน้าคนหมู่มาก
" แล้วพี่จะเอาอะไรล่ะคร้าบ " มือเรียวกอดแขนแกร่งของพี่เขยเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน ยังไงก็ต้องเอาคอมคืนให้ได้
"โอเค...."ทินกฤตยักไหล่ เขาคงจะต้องยอมแพ้ในการต่อรองครั้งนี้...
"พี่จะคืนคอมให้ก็ได้ แต่...พี่ไม่คิดค่าไฟจากเงินเดือนเราก็ได้ แต่จะคิดจากอย่างอื่นแทน ดีไหม ..."
ไม่พูดเปล่ามือแกร่งรั้งต้นคอของเด็กหนุ่มเข้ามาหวังเพียงเพื่อสั่งสอนว่าอย่าเที่ยวเอา "ความลับ "ของคนอื่นไปล้อเล่นแบบนี้ ริมฝีปากของทินกฤตประกบจูบริมฝีปากสวยของเด็กหนุ่มอย่างร้อนแรง ปลายลิ้นไล้เล็มไม่แม้จะเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้ต่อต้าน หรือ โต้เถียงใดๆอีก
สัมผัสเอาแต่ใจเปิดปากของอีกฝ่าย กวาดไล้เล็มเลียเอาความหวานเข้ามาลองลิ้มอย่างนึกสนุก และกินเวลานาน...เขาที่ไม่ได้ออกไปเที่ยวอดกลั้นไม่ไปเที่ยงกลางคืนที่ไหนมาได้ตั้งนานสองนานรู้สึกเหมือนกับว่าความอดกลั้นของตัวเองจะพังทลายลงเสีย ณ ตอนนี้ แต่เขากำลังจูบอีกฝ่าย อย่างมีสติ ใช่ เขาต้องการให้มันเป็นแบบนั้น ทินกฤตหยอกล้อกับปลายลิ้นของเด็กหนุ่มที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน แต่มือแกร่งอีกข้างก็รวบร่างนั้นเข้าหา ...รู้สึกได้ว่าร่างกายบางๆของ "น้องเมีย" กำลังจะสิ้นแรง จึงค่อยละริมฝีปากถอนออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาคมเป็นประกายเชื่อมด้วยความต้องการท่ามกลางสติของผู้ล่าของตัวเอง
"เอาเป็นว่า พี่คิดค่าไฟเรา ร้อยละสามนาทีจูบก็แล้วกัน "
+++++++++++++++++++
talk: โดนดีเข้าแล้วไงจุนเจือ~~
ว่าแล้วก็ขอคะแนนค่าจูบให้น้องจุนเจือหน่อยนะคะ .. แถมน้องเอกสุดโมเอ้ อีกคนค่า~
ปล.กติกาก็คือ คะแนนโหวดใครสูงสุดก็มีภาคพิเศษต่อจากเรื่องนี้เลยค่ะ นับคะแนนโหวดถึงวันที่โพสต์ตอนจบของเรื่องนี้นะคะ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote2.jpg)
-
จุนเจือคะ ....แบบนี้เรียก
โดน!!
ค่ะ
ช่วยไมไ่ด้จริงๆน้า ดื้อๆแบบนี้....
มาตรการประหยัดพลังงานนี้ ไม่รู้จะช่วยลดโลกร้อน
หรือ จะช่วยทำให้โลกร้อนกันแน่น้า..... :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ไอ้ตัวแสบของพี่โดนซะแล้ว
จุนเจือเอ้ยยยยยย ตัวแสบของพี่ ก๊ากกกกกกกก ((ของตรูอีกแล้ว))
-
ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆร้อยละสามนาที งี้ไม่จูบทั้งคืนหรอคะ ว่าแต่จะเอาแค่จูบจริงหรือพี่เทียน
-
ดูท่าโลกจะร้อนขึ้นกว่าเดิมมากกว่านะเนี่ย :z1:
-
ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดแค่ทำให้ตัวแสบหลาบจำเท่านั้นจริงๆหรือคะคุณพี่เขย
น้องจุนเจือตัวสั่นเลย สั่นสู้เข้าไว้ลูก สู้เขาๆ
บวกอีกคนละ 1 แต้มเช่นเคยจ้า ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ
ปล คะแนนเจ้าน้อยนำลิ่วเลย หุหุ
-
ตบะแตกจนได้คุณเทียน
ชอบจุนเจือ แต่มาแอบเชียร์คุณเทียน
+1
-
การี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
โดน!!!!!!! ฮ่ะ
นโยบายเเจ่มกู๊ด สนับสนุนเต็มที่!! o13
-
แหม่เฮย
น้องเจือตัวแสบ
:laugh:
-
:L1:
-
โว้ว!!! ดอกเบี้ยโหดนะครับนั่นหน่ะ 5555555555
-
ขาดทุนเห็นๆๆจุนเจือเอ๊ย แล้วจะแก้เกมส์พี่เขยยังไงล่ะเนี่ย
-
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี แต่สมน้ำหน้ามากกว่า ก๊ากกกกกกกกก :laugh:
สำหรับการฝึกงาน บอกหักเงินเดือนมันไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่นะ เพราะนักศึกษาฝึกงานไม่ได้รับเงินเดือน แต่บางบริษัทอาจจะมีเงินให้หลังจากฝึกงานนิดหน่อย ถ้าจะขู่จริง ๆ น่าจะบอกว่า ไม่เซ็นผ่านงาน หรือ ไม่ประเมินการฝึกงาน ตรงนั้นจะมีผลโดยตรงต่อการฝึกงานของนักศึกษาฝึกงานโดยตรง
-
จ่ายๆๆๆไปเถอะจ๊ะ ไม่แพงเลย ร้อยล่ะ 3 นาทีจูบเอง
-
ที่แท้พี่เทียนก็หาเรื่องจูบน้องเมียนี่เองเนอะ
ทำเป็นอ้างค่าไฟ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
จ๊ากกกกก!!! เจือโดนดีซะแล้นนนน TTOTT
วันหลังต้องระวังเวลาปลอดคนให้ดีนะ เดี๋ยววิญญาณเสือหิวสิงห์หื่นที่สิงอยู่ในตัวนังคุณพี่เทียนจะสำแดงฤทธิ์อีก เฮี้ยนมากขอบอกกกก~!!!
-
ฮ่าๆ ไม่อยากจะบอกเลยว่า ....
สมน้ำหน้าจุนเจือ
โดนซะแล้วเด็กดื้อ คึคึ
-
จุนเจือ ยอมให้คนอื่นข่มเหงได้ไง จูบกลับคืนเลย!!!!!! ให้มันรู้บ้างว่าเราเป็นใคร
-
เจืออย่ายอมแพ้
หาทางเล่นงานพี่เขยเลยฮิๆๆๆ
-
แกล้งเค้าดีนักโดนเข้าบ้าง เป็นไงบ้างเจือ
เข่าอ่อนเลยป่าว :z1:
-
ใบหน้าสวยของคนที่ถูกจูบอย่างดูดดื่มและยาวนานแดงจัด ริมฝีปากปากบางแดงช้ำ และต้องหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด มือเรียวดันอีกฝ่ายออก แล้วก็ต้องทรุดตัวเองอยู่ตรงพื้นพรมตรงหน้าเก้าอี้ทำงานตัวโตนั้น
...นี่มันอะไร...โดนไอ้บ้านี่จูบได้ยังไง..
"เป็นอะไรครับ คนเก่ง?...เข่าอ่อนเลยเหรอ...ยังเด็กนักนะเรา.." ทินกฤตก้มหน้าลงมามองใบหน้าแดงก่ำนั้นอย่างนึกเอ็นดู ริมฝีปากของอีกฝ่ายหอมหวานนุ่มนวลอย่างบอกไม่ถูก นี่เขาคงต้องเพิ่มคะแนนความถูกใจลงไปอีกอย่างแล้วซี่นะ... คิดได้แบบนั้นก็นึกเซ็งขึ้นมาอีกระลอก เมื่อนึกถึงหน้าของภรรยาจอมปลอม อย่างเจน ที่รอเขาอยู่ที่บ้าน...
....โทษทีนะเจน...มันเผลอไปหน่อยน่ะ...
" ไม่ต้อง..มาทำ..พุดดีนะ..เอาของผมคืนมา " จุนเจือใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากตัวเอง พลางเงยหน้ามองคนตรงหน้า ความร้อนบนใบหน้ายังไม่ลดลง แต่ความโกรธเคืองก็กลับเพิ่มขึ้นมาได้อีกเช่นกัน
"โอเค... งั้นเอาไป" ชายหนุ่มร่างสูงว่าพลางยื่น "แมคบุ๊ค" ที่อีกฝ่ายเฝ้าย้ำนักหนาคืนให้ ...โดยที่มันไม่มีแบตเตอร์รี่ติดเครื่องไปด้วย
จุนเจือแทบจะกระชากมันออกมาจากอีกฝ่ายแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที .. ราวกับเด็กนักเรียนที่รีบออกจากห้องปกครองหลังจากโดน"ทำโทษ"เสียยกใหญ่
"...ไร้แล้วซึ่งการสังเกต..." ทินกฤตเอ่ยพลางหันไปมองก้อนแบตเตอร์รี่ที่วางอยู่บนโต๊ะ...
"จุนเจือ แล้วนี่ฉันจะทำยังไงกับ น้องเมีย แบบนายดีวะ... สเปคชิบแต่กินไม่ได้เนี่ย... เฮ้อ...เทียนเอ้ย ยุบหนอพองหนอ ยุบหนอพองหนอ..." คิดพลางก็พยายามสงบสติอารมณ์กับสิ่งที่เพิ่งได้ทำลงไป หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่ร้องไห้ขี้มูกโป่งเอาไปฟ้องพี่สาวสุดที่รัก กับ ยัยคู่เลสสุดเลิฟคนนั้น...อลิส อินเดอะวอนเดอร์แลนด์...
"รู้ถึงคนนั่นนี่ได้หูชาไปห้าวันเจ็ดวันแน่กู... " ทินกฤตบ่นกับตัวเองพลางเก็บของลงกระเป๋า เขาเองก็ควรจะกลับบ้านกลับช่อง ไปแสร้งทำหน้าที่สามีที่ดี กลับบ้านแต่หัวค่ำไปกินข้าวเย็นกับ "เมียรัก" เร็วๆเหมือนกัน...ถึงจะมีออเดิร์ฟเป็นปากหวานๆของน้องเมียไปแล้วก็เถอะ
++++++++++++++++++
หลังจากออกมาจากห้องทำงานของทินกฤต จุนเจือก็รีบไปที่โต๊ะทำงาน คว้ากระเป๋าขนาดย่อมที่เต็มไปด้วยหนังสือแฟชั่นคอสเพลย์ ใส่แมคบุคเครื่องนั้นเข้าไป ก่อนจะคว้ากระจกพับสีชมพูอันเล็กขึ้นมาดูสิ่งแปลกปลอมที่ริมฝีปาก .. สัมผัสร้อน ลิ้นชื้นๆ ราวกับว่ามันยังเล็มเลียปากของเขาอยู่ตลอดเวลา เด็กหนุ่มพยายามใช้หลังมือเช็ดมันจนแดงขึ้นอีก ยิ่งนึกถึงก็ต้องเบ้หน้า .. ความโกรธเพิ่มขึ้นมาอีก
เด็กหนุ่มรีบออกจากห้องทำงานไปทันที
แต่แล้วก็ต้องมาเจอกับคนที่กำลังจะเดินออกจากบริษัทพร้อมกันที่หน้าลิฟท์ ร่างสูงยกปลายนิ้วขึ้นกดปุ่มเรียกลิฟท์ลงมาได้ก่อน พี่เขยหันไปมองหน้าของคนที่เขาเพิ่งจะจูบไปเมื่อครู่...ริมฝีปากคู่นั่นยังแดงอยู่เลย...แต่หน้านั้นคงจะแดงยิ่งกว่า ทินกฤตรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธ ....
....เอ้า...งอนซะละ...
"เจือ ...วันนี้ไปกินข้าวบ้านพี่นะ... แล้วเดี๋ยวพี่จะขับรถกลับไปส่งที่บ้านคุณแม่..." ทินกฤตเอ่ยแต่ก็ไม่ได้หันไปมองหน้าตรงๆ ดวงตาคมกลับเสมองไปที่ด้านบนประตูลิฟท์ ตัวเลขกำลังขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
" ................. " เด็กหนุ่มไม่ต่อล้อต่อเถียงอย่างทุกที ริมฝีปากบางเม้มจนแดงขึ้นอีก มือเรียวทั้งสองข้างกอดกระเป๋าตัวเองที่มีแมคบุคอยู่ข้างในแน่น จนกระทั่งลิฟท์ที่เขาอยู่ด้านในกับทินกฤตลงไปถึงชั้นจอดรถ ร่างเพรียวก็แยกตัวไปอีกด้านทันที
"เดี๋ยวซี่.... " มือแกร่งคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ทัน
" มีอะไรอีก..นี่เลิกงานแล้ว พี่คืนคอมมาให้ผมแล้ว ผมเหนื่อย จะกลับบ้าน "เด็กหนุ่มหันไปตามแรงดึงของคนตัวโตกว่า .. ไม่อยากอยู่ใกล้แล้ว..
"พี่รู้ว่าพี่ทำเกินไปหน่อย คงกลัวซี่นะ..." มือแกร่งยกขึ้นลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ จุนเจือเป็นคนรูปร่างสูงโปร่ง แต่ไม่รู้เพราะอะไรเห็นเป็นแบบนี้แล้วกลับดูตัวเล็กขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"เอาเป็นว่า...ไปกินข้าวฝีมือพี่เจนของเราไหมล่ะ...จะได้โทรไปบอกให้ทำกับข้าวเผื่อ ป่านนี้คงงัดตัวเองออกจากหน้าโต๊ะออกแบบได้แล้ว... กินให้อิ่ม นานๆเจอกันทีก็คุยกันให้สบายใจแล้ว...ยังไงพี่จะขับรถกลับไปส่งที่บ้านคุณแม่...โอเคไหม"
" นี่พี่เทียน... "
น้องภรรยาที่เงียบอยู่นาน จู่ๆก็เอ่ยชื่ออีกฝ่ายขึ้นมา ท่าทางสงบขึ้นบ้างแล้ว
" พี่ไม่กลัว ผมฟ้องพี่เจนรึไง ว่าพี่ทำอะไรผม? "
คำถามของอีกฝ่ายทำให้พี่เขยอย่างทินกฤตนิ่ง ดวงตาคบสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"ถ้าเราจะฟ้อง...เราจะถามพี่เหรอ?...เรื่องบางเรื่องพี่เชื่อว่าเจือก็ไม่อยากพูด พอๆกับที่พี่ไม่อยากให้ใครมารับมารู้ว่าพี่เป็นเกย์นั่นล่ะ "
ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ริมฝีปากหยักยิ้มหยัน...เยาะเย้ย...ตัวตนของตัวเอง.... นอกจากสังคมที่เขาพยายามสร้างในที่ปิดแล้ว เขาก็พยายามปกปิดตัวตนจริงๆของตนเองมาโดยตลอด
....พาลนึกถึงคำพูดของเพื่อนสนิทอย่างพศวัตที่ต่อต้านความคิดที่จะแต่งงานของเขามาโดยตลอด....
..มึงจะด่าจะว่ากูยังไงก็ได้นะแมกซ์....
...แต่กูกับมึงมันก็มีอะไรที่ต่างกันหลายอย่าง...
...พอๆกับที่มีเรื่องเหมือนกันหลายอย่างนั่นล่ะ....
" งั้นก็ไปเถอะ..ผมหิวแล้ว " เมื่อเห็นว่าพี่เขยเงียบไป และทำท่าเหมือนกำลังคิดมากอะไรบางอย่าง เด็กหนุ่มจึงพูดทำลายความเงียบขึ้นมา ใบหน้าเศร้าๆ ตอนที่ยิ้มอยู่แบบนั้น มันแปลว่าอะไรกัน
"โอเค งั้นไป...กลับไปกินข้าวกับพี่เจนกัน" ทินกฤตยิ้ม ก่อนจะดึงแขนของน้องเขยให้เดินตามไปที่รถในขณะที่อีกมือก็คว้าเอาโทรศัพท์มือถือราคาแพงของตัวเองขึ้นมา กดโทรศัพท์ หา "เมียรัก" ทันที
แน่นอนว่าเจนได้เตรียมกับข้าวชุดใหญ่เอาไว้ให้กับสามีและน้องชายสุดที่รักของเธอ ปากก็บอกขอบคุณทินกฤตที่พาจุนเจือมาเที่ยวถึงเรือนหอ
++++++++++++++++++
นานพอสมควร กว่าจะฝ่าการจราจรที่คับคั่งในย่านธุรกิจกลางกรุงเทพไปถึงบ้านจัดสรรในโครงการที่บริษัทของทินกฤตเป็นผู้รับผิดชอบโดยร่วมทุนกับครอบครัวของภรรยา แม้จะอยู่ห่างจากตัวเมืองมาก แต่เพราะใกล้กับสถานีรถไฟฟ้าที่เชื่อมต่อจากสนามบินนานาชาติ จึงทำให้โครงการบ้านจัดสรรแห่งนี้เป็นที่ต้องการ และประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก
รถสปอร์ตคันงามเลี้ยวเข้ามาจอดยังบ้านเดี่ยวสองชั้นขนาดใหญ่ที่สร้างเป็นหลังแรกๆของโครงการ ก่อนที่หญิงสาวผมยาวจะเดินออกมารับผู้เป็นสามีกับน้องชายของเธอ
"เจือ..... "ทันทีที่ทั้งสองคนมาถึงที่บ้าน เจนสุดาก็โผเข้าไปหาน้องชายแทบจะในทันที
"คิดถึงจังเลย...อ๊าย...น้อยชายของฉันวันนี้ก็สวยอีกแล้ว ดูซี่ แก้มอิ่ม อุ้ย ปากแดง น่ารักที่สุดเลย..." ว่าพลางก็จับแก้มน้องชาย หยิกดึงซ้ายทีขวาที ...เห็นท่าทางแบบนี้ ดูท่าวันนี้เจนจะเครียดมากกับการออกแบบเสื้อผ้าส่งให้กับห้องเสื้ออยู่ก็เป็นได้
" คร้าบๆ เจือก็คิดถึงพี่เจนครับ " เด็กหนุ่มแกล้งยิ้มหวาน ทั้งๆที่นั่งหน้าบูดไม่พูดอะไรกับทินกฤตมาตลอดทางที่ไกลและกินเวลานานขนาดนั้น
"เอ๊ะ เจือ วันนี้ทาลิปกลอสเหรอ ไมปากแดงๆ ไหนดูซี่...." พี่สาวสังเกตเห็นปากน้องชายแดงๆพลางก็พยายามเพ่งสายตา มืดๆแบบนี้เธอไม่ได้ใส่แว่นมาอีกมองไม่ค่อยชัดเอาเสียเลย
" เอ้ย..พี่เจน เดี๋ยว.. คือผม.. " ใบหน้าสวยขยับถอยจากพี่สาวตัวเอง ดวงตาคู่คมนั้นเหลือบมองพี่เขย..ตัวการของเรื่องที่เกิดขึ้น
"ลิปเลิปอะไรกันล่ะเจน...น้องเป็นผู้ชายนะ จะไปแต่งหน้าทาปาก ทำตัวเป็นนกหงษ์หยกทำไม..." ทินกฤตตัดบทเมื่อเห็นเจนสุดาเริ่มซักไซ้...จริงๆก็รูอยู่ว่าแสงแบบนี้เจนมองอะไรไม่ค่อยเห็นหรอก สายตาสั้นอย่างกับอะไรดี...ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ไม่วายยังส่งเสียงถามว่ามีอะไรให้กินบ้างไหม
"อะไรกันเทียน...นกหงษ์หยกก็น่ารักออก..." เจนทำหน้าบึ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าจุนเจือ
"ผู้ชายที่เป็นเกย์นี่เขาคงไม่ได้ไร้แล้วซึ่งรสนิยมเรื่องสวยๆงามๆ แบบเทียนไปหมดหรอกใช่ไหมเจือ "
" โนคอมเม้นๆ .. อันนี้เจือก็ไม่รู้นะ .. พี่เจนต้องถามพี่เทียนเองแล้วล่ะ ฮะ ฮะ "เด็กหนุ่มว่าก่อนจะถามถึง"คนรัก"ของพี่สาว
" แล้วนี่พี่อลิสจะกลับมาเมื่อไหร่ฮะ? "
"อลิสเหรอ...อืม...น่าจะซักวันเสาร์หน้านะ เมื่อกี้คุยสไกป์กันบอกว่าอยู่ญี่ปุ่น ช่วงนี้ทางนั้นเขากำลังอยากได้หน้าตาแบบอลิสน่ะเลยต้องไปทางนั้นบ่อยหน่อย" เจนสุดาตอบถึงเรื่องคนรักของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"คิดถึงเนอะ ไม่มีเพื่อนดูหนังเลย...ชวนเทียนไปเทียนก็ไม่ชอบดูหนังแบบพี่ดูอีก..."
" โห..ญี่ปุ่นเหรอ?..ดีเลยๆ เจือจะฝากซื้อชุดคอสฯ "
พอพูดถึงญี่ปุ่นเด็กหนุ่มก็เริงร่าขึ้นมาได้บ้าง สองพี่น้องพูดคุยกันเรื่องที่จุนเจือเริ่มไปประชุมกับบริษัทที่เป็นตัวแทนส่งทีมจากประเทศไทยเข้าประกวดงานคอสเพลย์ที่ญี่ปุ่น จนลืมไปเลยว่ายังมีอีกคนอยู่ในบ้านนี้ด้วย
++++++++++++++++++
ทินกฤตเป็นคนจัดการจัดจานชามตักกับข้าววางไว้บนโต๊ะสำหรับสามที่ เจนสุดาทำกับข้าวน่ากินเหมือนเคย...นี่คงเป็นข้อดีของการมีผู้หญิงอยู่ในชีวิตกระมัง... คิดพลางเหลือบมองสองพี่น้องที่คุยกันเหมือนไม่ได้เจอหน้ากันมานาน จุนเจือยิ้มร่าได้แบบนั้นคงจะสบายใจขึ้นมาแล้วก็เป็นได้
"เอ้า จะได้กินข้าวกันไหม สองพี่น้อง ...มาครับ ทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวผมจะได้ไปส่งเจือเขากลับบ้านด้วย"
"นั่นซี่นะ ลืมไป เอ้อ เจือแล้วนี่โทรบอกแม่หรือยังว่ามากินข้าวบ้านนี้อ่ะ"
" ยังอะ .. วันนี้พี่ใช้งานผมเยอะแยะ จนผมนึกอะไรไม่ออกแล้ว .. พี่เทียนโทรไปบอกแม่ให้ทีก็แล้วกัน "พูดกระทบแล้วก็เดินไปนั่งยังโต๊ะทานข้าวโดยที่จูงมือพี่สาวไปด้วย ท่าทางจุนเจือในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากคุณชายที่บ้านเลยแม้แต่น้อย
"ขอโทษทีนะ...พี่คงจะ ใช้งานเรา "หนัก" ไปหน่อยจริงๆนั่นล่ะ" เมื่อเจอพูดกระทบกระเทียบแบบนั้นทินกฤตเลยตอบกลับบ้าง ...ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดหาแม่ยาย
"สวัสดีครับคุณแม่...คือ วันนี้ผมพาเจือมาทานข้าวที่บ้านน่ะครับ...ยังไงเดี๋ยวจะรีบพาน้องไปส่งที่บ้านนะครับ..ครับ....ครับ... เจนสบายดีครับทำกับข้าวเลี้ยงเสียเยอะแยะเลยครับ ครับคุณแม่ แล้วเจอกันครับ สวัสดีครับ"
ยังไม่ทันที่จะได้หายใจหายคอ เมื่อหันกลับมานั่งที่โต๊ะอาหารก็เจอคำถามจากเจนเข้าให้อีกเรื่อง
"เอ้อ นี่เทียน...แล้วจุนไปทำงานที่บริษัทเป็นไงบ้างล่ะ ...น้องเจนตั้งใจทำงานดีใช่ไหม"
"ฮ่ะ.ฮ่ะ....."ทินกฤตหัวเราะแห้งๆ พลางหันไปมองหน้าของ "เด็กฝึกงาน"
"ก็ดีนะ...ตั้งใจมาก นี่ผมว่ากำลังจะเคี่ยวให้ข้นเลยล่ะ รับรองพอฝึกงานเสร็จนะ....คงเรียบร้อยพอดีล่ะ"
คำว่า"เรียบร้อย"นั่นทำเอาจุนเจือมองอีกฝ่ายตาวาวเลยทีเดียว แต่ก็ไม่สามารถจะต่อล้อต่อเถียงอะไรต่อหน้าเจนได้ เขาไม่อยากให้พี่สาวเป็นห่วง ในทุกๆเรื่องตั้งแต่จำความได้ ก็พยายามทำทุกอย่างให้เก่งและเป็นที่หนึ่งมาตลอด
เห็นท่าทางอยากจะอ้าปากด่าเขาจะเป็นจะตายแบบนั้นทินกฤตก็ยิ้ม แสดงว่าอีกฝ่ายคงกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ก็เบี่ยงประเด็นไปที่อาหารตรงหน้า
"โห น่าอร่อยนะ มีผัดผักด้วย...โอ๊ะใส่หมูกรอบ..เยี่ยม..." ว่าพลางก็ตักเอาบล็อคเคอร์รี่ชิ้นใหญ่กับแครอทสีสดเข้าปากไป
"เอ้า เจือกินข้าวเร็ว..." เจนว่ายิ้มให้กับคำชมนั้นก่อนจะตักทั้งหมูกรอบ ลูกชิ้นในต้มจืด ให้กับน้องชาย ทำให้ทินกฤตสังเกตเห็นอะไรผิดปรกติบางอย่างบนโต๊ะอาหาร
"เจน? ทำไมไม่ตักผักอะไรให้น้องมั่งล่ะ"
"ก็....เจือเขาไม่ชอบกินผักนี่นา" เจนว่าพลางหันไปมองจานที่เต็มไปด้วยเนื้อของน้องชาย
"อร่อยออก...กินซี่เจือ นี่พี่เจนเขาทำเลยนะ" ทินกฤตยิ้มก่อนจะตักผัดผักใส่จานให้กับจุนเจือ
ใบหน้าสวยเบ้กับผักตรงหน้า ก่อนจะตักมันคืนใส่จานของพี่เขย
" ไม่เอาล่ะ .. ของมันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ พี่กินแทนผมก็แล้วกัน "
"ลองกินหน่อยน่า ทำตัวเป็นเด็กไปได้ นี่พี่เราอุตส่าห์ทำเลยนะ เกิดมานี่ไม่ลองกินผัดผักฝีมือพี่เจนเลยเหรอ นี่พี่แต่งเข้าบ้านมาได้ไม่ถึงเดือนยังกินไปหลายมื้อเลยนะ "
" ไม่เอาหรอก เหม็นผักอะ .. เอ๊ะ พี่เทียนอะ .. เอาไปเลย ผมไม่กินๆ พี่เจนดูดี่ " พอพี่เขยยังคงตักผักใส่จานไม่หยุด สุดท้ายก็ต้องหันไปฟ้องพี่สาวจนได้
เห็นท่าทางแบบนั้นของทินกฤตก็ทำให้เจนสุดายิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ในตอนแรกเธอก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกันว่า จุนเจือจะไปทำตัวมีปัญหาให้จนทินกฤตรำคาญหรือเปล่า...แต่เห็นว่าเอ็นดูกันแบบนี้ก็นึกวางใจ
"เทียน อย่าแกล้งน้องซี่... เขาไม่กินก็ปล่อยเขาเถอะ คงไม่โตไปมากกว่านี้แล้วล่ะ"
"ไอ้เรื่องโตน่ะไม่ห่วงหรอก ... กลัวจะไม่ได้กินกากใย" ทินกฤตตอบกลับทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ว่าคำพูดของตัวเอองนั้นได้แฝงความนัยอะไรไปด้วยหรือไม่
" โอย ไม่ต้องห่วงผมหรอก .. พี่นั่นแหละ กินผักเข้าไปเยอะๆ ต้องขับถ่ายคล่องๆไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นลำบากแย่เลย "จุนเจือสบตาอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้ ยังไงเจนก็เป็นพวกเดียวกับเขาอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวทินกฤตหรอก ตอนนี้
"................." ทินกฤตนิ่ง ก่อนจะยิ้มให้กับเด็กหนุ่ม
"เรื่องนั้นพี่ก็ไม่รู้ซี่นะ...พอดีไม่เคยเป็นฝ่ายรับน่ะ"
ก่อนจะหันไปมองหน้าของเจนสุดา " ขอโทษนะเจน พูดเรื่องแบบนี้บนโต๊ะอาหารซะได้.......อ่ะ" แต่เมื่อหันไปมองหน้าที่ภรรยา ก็ต้องรู้สึกเหมือนจะมีเหงื่อหยดลงมาอย่างช่วยไม่ได้
"งั้นเทียนก็เป็นฝ่ายรุกซี่นะ ...เมะขั้นเทพเลยใช่ไหม?.... แล้ว...แฟนเทียนเป็นแบบไหนอ่ะ เทียนชอบแบบไหนเหรอ สวยๆหรือเปล่าเหมือนในการ์ตูนหรือเปล่า... " ดูท่าดวงตาที่บ่อยครั้งต้องอาศัยแว่นตาถึงจะทำงานได้ของเจนสุดาจะมีประกายวาววับ
"........เอ่อ....คงไม่ขนาดนั้นหรอก" ถึงจะตอบไปแบบนั้น แต่ดวงตาคมกลับเหลือบมองใบหน้าของน้องเมียไปเสียจนได้เขาหวังว่าเจนสุดาจะไม่ทันสังเกต
.....หน้าแบบไหนเหรอ..ก็หน้าแบบน้องของเจนนี่ล่ะ....
แวบหนึ่งที่คนทั้งคู่สบตากัน จุนเจือก็หันไปทางอื่นเสีย
" ผมว่าพี่เทียนคงมีแฟนเยอะแยะ "
"แต่ไม่เคยเห็นพามาบ้านเลยนะ....ถามจริงเทียน ไม่มีแฟนเลยจริงๆเหรอ อยู่กับเทียนมาเนี่ย เห็นเทียนไม่เที่ยวไม่อะไรเลยอ่ะ...ไม่เหงาบ้างเหรอ ว่างๆพาแฟนมากินข้าวที่บ้านบ้างก็ได้นะ" เจนสุดาตั้งหน้าตั้งตาถามท่าทางสนใจไม่น้อย
"ไม่มีหรอกแฟน แค่ทำงานแทนป๊านี่ก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ไม่มีแรงไปหาแฟนหรอกเจน...รอเราหย่ากันก่อนก็แล้วกันนะ ค่อยว่ากันใหม่" ทินกฤตตอบพลางยิ้มแห้งๆ...ชีวิตรักของเขามันก็แห้งเหี่ยวพอๆกับรอยยิ้มนั่นล่ะ....ตั้งแต่แต่งงานมาเนี่ย
" โอ๊ย พี่เจน.. ใครเค้าจะไปอยู่กันเป็นคู่ๆแบบพี่เจนกับพี่อลิสล่ะ .. ผมว่านะ พี่เทียนหล่อเทพซะขนาดนี้ เปลี่ยนคู่ทุกวันยังได้เลย ไม่ต้องห่วงเค้าหรอกฮะ "
เด็กหนุ่มเริ่มพฤติกรรมหวงพี่สาวอีกแล้ว ทุกครั้งที่เจนสุดาแสดงอาการเป็นห่วงสามีของเธอ แม้ว่าจะเป็นความสัมพันธ์แปลกๆนี่ก็เถอะ
....เปลี่ยนคู่?....
คำพูดของจุนเจือทำให้ทินกฤตขมวดคิ้ว
"เจือ..บางคำก็แรงไปหน่อยหรือเปล่า?" ดวงตาคมสบตาอีกฝ่ายเอาเรื่องอยู่ไม่น้อย
" หรือไม่จริงล่ะ .. สำหรับคนประเภทเดียวกับพี่ ทำอะไรได้ง่ายอยู่แล้วนี่ นึกจะทำอะไรก็ทำ คิดว่าตัวเองหล่อเลือกได้ล่ะสิ "
"...ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างมันง่ายขนาดนั้น...พี่คงไม่ต้อง...." คำพูดของจุนเจือกำลังจะทำให้ทินกฤตเหลืออด แต่เมื่อหันไปมองหน้าเจนุดา หญิงสาวดูตกใจอยู่ไม่น้อย ถ้าจุนเจือจะพูดอะไรออกไปอีกซักคำ เขากลัวว่ามันจะเป็นคำพูดของจุนเจือนี่ล่ะที่จะพุ่งตรงกลับไปทำร้ายเจนสุดาเสียเอง
"ถ้าทานข้าวอิ่มแล้วล่ะก็...พี่จะไปส่งที่บ้าน " พี่เขยว่าพลางพยายามกลืนความรู้สึกขุ่นเคืองให้หายลงคอ
เด็กหนุ่มรวบช้อนทันที ก่อนจะดื่มน้ำตาม แล้วลุกขึ้น
" พี่เจน งั้นผมกลับก่อนนะ .. "
"อ่ะ เอ่อ..จ้ะ แต่...เทียนให้เจนไปส่งน้องเองไหม..." เห็นท่าทางระหว่างสองคนไม่ดี เกินไปต่อยไปตีกันกลางทางขึ้นมาจะทำยังไงเจนสุดารีบเสนอตัวทันที
"................." เสียงทินกฤตถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นมือก็ดึงเอาเนคไทที่ปลดออกหลวมๆเมื่อครู่ออกไปให้พ้นจากคอ
"ไม่เป็นไรหรอกเจน....ผมไม่ได้โกรธอะไรน้องเขาขนาดนั้น...มันก็เรื่องจริงนี่นา มีให้เห็นถมเถ จะถูกเหมาอยู่ในภาพเหมารวมบ้าๆนั่นก็....ไม่ได้เห็นว่ามันจะแปลกหรืออะไรนี่ "ทินกฤตยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มไปอึกใหญ่ คว้ากุญแจรถแล้วเดินออกไปทันที
"ไปเจือ...พี่ไปส่ง"
++++++++++++++++++
talk : ไม่ทันไรก็ปากดีได้อีกน้าคนเรา~
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี แต่สมน้ำหน้ามากกว่า ก๊ากกกกกกกกก :laugh:
สำหรับการฝึกงาน บอกหักเงินเดือนมันไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่นะ เพราะนักศึกษาฝึกงานไม่ได้รับเงินเดือน แต่บางบริษัทอาจจะมีเงินให้หลังจากฝึกงานนิดหน่อย ถ้าจะขู่จริง ๆ น่าจะบอกว่า ไม่เซ็นผ่านงาน หรือ ไม่ประเมินการฝึกงาน ตรงนั้นจะมีผลโดยตรงต่อการฝึกงานของนักศึกษาฝึกงานโดยตรง
บริษัทพี่เทียนมีเงินให้เด็กฝึกงานค่ะ..ส่วนเหตุผลที่ว่า ทำไมถึงบอกว่าไม่ให้ผ่านไม่ได้ ลองๆอ่านต่อไปก็แล้วกันนะคะ..
ท้ายนี้....โหวดดดดด ค่า~
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote2.jpg)
-
อยากกินกับข้าวฝีมือนักออกแบบ...
เจนสุดา บางครั้งพีจังก็ไม่แน่ใจว่าเธออยากเป็นดีไซเนอร์
หรือ อยากเป็นแม่ครัวกันแน่ :-[
พี่เทียน เมะขั้นเทพเป็นแบบไหนคะ ว่างๆงัดความเทพมาโชว์เจือด้วยนะ (ฮา) :z1:
-
จุนเจือ!! ฝีปากดีนักนะ
อย่างนี้ต้องให้พี่โดมจัดการ เอ้ย!!! ต้องให้พี่เทียนจัดการ
-
กว่าจะฝึกงานจบ ก็เสร็จพอดี เราว่าน่าจะหลายรอบด้วยนะ หุหุ
-
นายเทียนจัดการได้แล้ว
+1
-
ยังไม่ได้อ่าน มาตอบน้องคนแต่งก่อน พี่เข้าใจว่าน้องทั้งสองยังเป็นนักศึกษาและยังไม่เคยฝึกงาน (หรือเปล่า ?)
ประสบการณ์จริง จากที่ได้คลุกคลีกับน้องฝึกงานมาหลายรุ่น (บ่งบอกอายุนิ้ดหนึ่ง) 95% นักศึกษาฝึกงานจะไม่ได้รับเงินเดือน แต่จะมีเงินตอบแทนนิดหน่อยตอนฝึกเสร็จแล้วแต่บริษัท (แล้วที่ว่าเรื่องบริษัทคุณเทียนให้เงินเดือนนี้ก็คงเป็น 5 % ที่เหลือ น้อยมากนะที่จะตอบแทนเป็นเงินเดือน) แต่เอามาขู่นักศึกษาฝึกงาน เรามองว่ามันไม่สมเหตุสมผล (เคยขู่น้อง ๆ แต่น้อง ๆ ดันถามมาซะนิว่า อ้าว พี่มาฝึกงานได้เงินด้วยเหรอ)
สิ่งที่น่ากลัีวสำหรับนักศึกษาฝึกงานคือ การที่บริษัทไม่เซ็นผ่านงาน หรือ ไม่ประเมินการฝึกงาน ตรงนั้นทำให้นักศึกษาฝึกงานไม่ผ่านวิชานี้ ต้องลงทะเบียนใหม่ และฝึกงานใหม่ในภาคการศึกษาต่อไป ทำให้ไม่จบตามหลักสูตร ตรงนี้พี่คิดว่าน่ากลัวกว่า ลองไปถาม ๆ รุ่นพี่ที่เคยฝึกงานดูก็ได้ว่า ฝึกงานไม่ได้รับเงินเดือน กับ ไม่เซ็นผ่านงานอันไหนน่ากลัวกว่ากัน
พอพี่อ่านคำขู่ของคุณเทียนเรื่องเงินเดือน พี่เลยมองไปว่า ตกลงน้องมาฝึกงาน หรือ ทดลอง (ทำ) งานกันแน่ (คนละความหมายนะ) แต่อย่างว่า ถ้าคุณเทียนไม่เซ็นผ่านงานให้น้องเจือคงไม่ได้ แบล็ึคอัพดีขนาดนั้น :laugh: รอติดตามเหตุผลของคุณเทียนต่อไปจ๊ะ
ปล. เป็นคำแนะนำ ไม่ได้บอกว่าผิดหรือถูก เขียนไปตามที่น้ิองวางเรื่องไว้ พี่ก็อยากรู้เหตุผลคำขู่ของคุณเทียนเหมือนกัน
+1 ให้จ้า อ่านแล้วไม่งงนะ
-
:serius2:
ทำไมน้องจุ๊น เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ ทำไมน้องจุนถึงได้ปากสุนัขแบบนี้ล่ะจ๊ะ
พูดกับพี่เทียนให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง
ถึงตอนนี้เค้าจะเป็นพี่เขย แต่ต่อไปมันไม่ใช่นะน้องจุน
ระวังนะ ปากเสียมากๆแล้วจะเสียประตูหลัง
:haun4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านซีรี่นี้ o1
เราอ่านข้ามมาเรื่องเจ้าน้อยกับพี่แมกเลยอ่ะ :oni1:
ตอนแรกเชียร์ให้เพื่อนรักกดกันเองแทบตาย o9 แต่พอหลัง ไม่ไหวละ แพ้ความน่ารักของเจ้าน้อยมัน ได้ใจไปเต็ม :give2:
พอมาเรื่องพี่บาสกับน้องเอก ชอบมากกกก เหมือนคู่smกันแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว :haun4:
รอติดตามพี่เขยกับน้องเมียคู่นี้ จะลงเอยกันแบบไหนน้อ? :o9:
เดี๋ยวจะตามไปเก็บเรื่องที่ยังไม่ได้อ่านละ :oni2:
-
:haun4:น้องเจือเจอพี่เทียนหื่นใส่
-
เจือกับพี่เทียนทะเลาะกันอีกแล้วสิ
เมื่อไรจะรักกันล่ะเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
จุนเจือปากไม่ดีจริงๆ ยังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่กว่านะ
-
แหม้วาจาเราะร้ายเหมือนกันนะเจือ
เดี๋ยวให้พี่เทียนทำโทษอีกดีกว่านะ
-
เจือนี่ก็แรงดีนะ :m16:
-
เจือ ยังเด็กนัก
ต้องให้พี่เทียนสั่งสอน^^
-
ยังไม่ได้อ่าน มาตอบน้องคนแต่งก่อน พี่เข้าใจว่าน้องทั้งสองยังเป็นนักศึกษาและยังไม่เคยฝึกงาน (หรือเปล่า ?)
ประสบการณ์จริง จากที่ได้คลุกคลีกับน้องฝึกงานมาหลายรุ่น (บ่งบอกอายุนิ้ดหนึ่ง) 95% นักศึกษาฝึกงานจะไม่ได้รับเงินเดือน แต่จะมีเงินตอบแทนนิดหน่อยตอนฝึกเสร็จแล้วแต่บริษัท (แล้วที่ว่าเรื่องบริษัทคุณเทียนให้เงินเดือนนี้ก็คงเป็น 5 % ที่เหลือ น้อยมากนะที่จะตอบแทนเป็นเงินเดือน) แต่เอามาขู่นักศึกษาฝึกงาน เรามองว่ามันไม่สมเหตุสมผล (เคยขู่น้อง ๆ แต่น้อง ๆ ดันถามมาซะนิว่า อ้าว พี่มาฝึกงานได้เงินด้วยเหรอ)
สิ่งที่น่ากลัีวสำหรับนักศึกษาฝึกงานคือ การที่บริษัทไม่เซ็นผ่านงาน หรือ ไม่ประเมินการฝึกงาน ตรงนั้นทำให้นักศึกษาฝึกงานไม่ผ่านวิชานี้ ต้องลงทะเบียนใหม่ และฝึกงานใหม่ในภาคการศึกษาต่อไป ทำให้ไม่จบตามหลักสูตร ตรงนี้พี่คิดว่าน่ากลัวกว่า ลองไปถาม ๆ รุ่นพี่ที่เคยฝึกงานดูก็ได้ว่า ฝึกงานไม่ได้รับเงินเดือน กับ ไม่เซ็นผ่านงานอันไหนน่ากลัวกว่ากัน
พอพี่อ่านคำขู่ของคุณเทียนเรื่องเงินเดือน พี่เลยมองไปว่า ตกลงน้องมาฝึกงาน หรือ ทดลอง (ทำ) งานกันแน่ (คนละความหมายนะ) แต่อย่างว่า ถ้าคุณเทียนไม่เซ็นผ่านงานให้น้องเจือคงไม่ได้ แบล็ึคอัพดีขนาดนั้น :laugh: รอติดตามเหตุผลของคุณเทียนต่อไปจ๊ะ
ปล. เป็นคำแนะนำ ไม่ได้บอกว่าผิดหรือถูก เขียนไปตามที่น้ิองวางเรื่องไว้ พี่ก็อยากรู้เหตุผลคำขู่ของคุณเทียนเหมือนกัน
+1 ให้จ้า อ่านแล้วไม่งงนะ
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ AfTerShoW ค่ะ
สำหรับเรื่องที่คุณเข้าใจว่าไรเตอร์และโคไรเตอร์ยังเป็นนักศึกษาและยังไม่เคยฝึกงานรึเปล่านั้น ขอตอบตรงนี้เลยค่ะว่า ไรเตอร์เรียนจบแล้วและเคยฝึกงานแล้ว (ประมาณ 7-8 ปี ก่อนนะคะ) ไม่เคยได้รับเงินเดือน หรือเงินพิเศษจากที่ฝึกงานค่ะ
ดังนั้น จากประสบการณ์จริง ไม่เคยฝึกงานบริษัทค่ะแต่ตรงนี้ก็ทำการบ้านในเรื่องของการจ่ายเงินค่าตอบแทนให้แก่นักศึกษาฝึกงานเช่นกัน ว่ามีการจ่ายจริง ขึ้นอยู่กับนโยบายของแต่ละบริษัท ซึ่งในที่นี้ บริษัทของพี่เทียน จะจ่ายเงินใ้ห้เด็กฝึกงานอย่างไรนั้น ก็ขึ้นอยู่กับนโยบายของผู้บริหาร(พี่เทียน)ใช่ไหมคะ?
อย่างไรก็ตาม ไรเตอร์และโคไรท์เตอร์ต้องขอขอบคุณ คุณ AfTerShoW อย่างมากที่ได้ท้วงติงในเรื่องเล็กๆน้อยๆดังกล่าว ดังนั้นเมื่อได้ปรึกษากันแล้ว จึงเห็นว่าเราทั้งสองคนควรจะทบทวนเนื้อเรื่องทั้งหมดอีกครั้ง แม้ว่ามันจะเป็นประเด็นที่ไม่ใช่ประเด็นหลักซึ่งไม่มีผลใดๆกับเนื้อเรื่องก็ตาม ดังนั้น ขอเวลาอีกซักพักนะคะ ก่อนที่จะทำการโพสต์ใหม่
จึงเรียนมาเพื่อให้ผู้อ่านทุกท่านโปรดทราบ และกราบขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ
kuruma & p.k.a.
26/01/2011
-
เอางั้นจริงๆ เหรอคะ
คือแบบว่า เค้าก็ผ่านการฝึกงานมาแล้ว เมื่อเกือบๆ 20 ปีมาแล้ว เค้าก็ได้ค่าตอบแทนเป็นเงินนะ วันละ ร้อยกว่าๆ นะ แต่การฝึกงานก็ผ่านอยู่ดีถ้าไปทำทุกวัน ไม่ขาดงาน
รวมๆ สองร้อยกว่าชั่วโมง ถือว่าผ่านหลักสูตรฝึกงาน
แต่จากการอ่าน
ก็แค่คนสองคนเถียงกันหาเรื่องพยายามจะเอาชนะกันไม่ใช่เหรอคะ
อ่านแล้วก็ไม่ติดใจค่ะ ปรับปรุงหรือไม่ก็ได้ ก็แล้วแต่ใจคนเขียนเถอะคะเพราะเป็นสิทธิของคนเขียน
-
ในฐานะที่ติดตามอ่านเรื่องนี้มาตลอด ขอร่วมแสดงความคิดเห็นสักนิดนะคะ
ด้วยว่า ตัวเองก็ทำงานคลุกคลีกับนักศึกษาที่ต้้องส่งตัวไปฝึกงานกันทุกปีการศึกษา
บริษัทที่ฝึกงานก็มีหลายแบบ อย่างที่ว่ากันมานั่นละค่ะ
ทั้งไม่มีเงินให้เลย มีเงินให้ตอบแทนตอนท้าย กับมีเงินตอบแทนให้เป็นรายวัน สัปดาห์ เดือน แล้วแต่มากน้่อยก็ว่ากันไป
ประเด็นนี้คงไม่ใช่ประเด็นหลัก และก็เชื่อว่า ตามเนื้อเรื่อง คุณเทียนคงมีเหตุผล ที่ทำให้เอาเรื่อง "ไม่ให้ผ่านการฝึกงาน" มาขู่น้องจุนเจือไม่ได้
จึงยกเรื่องรายได้จากการฝึกงาน ซึ่งก็น่าจะเหลืออยู่เรื่องเดียวที่น่าจะขู่ได้ ขึ้นมาอ้าง
หากมันไม่ใช่ประเด็นที่กระทบต่อการดำเนินเรื่อง และ/หรือส่งเสริมให้เรื่องดำเนินต่อไปได้ ไม่ไ้ด้ขาดความสมจริง ก็ไม่น่าเป็นปัญหานะคะ
ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับผู้แต่งทั้งสองท่านค่ะ อย่างไรก็จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ
:3123:
-
โหวดให้เรื่องนี้ค่ะ
หอมกลิ่นกาแฟ Series >> 3rd Story : กลิ่นเด็กมันยั่ว...เลยหลวมตัวไปหน่อย
+1
-
กาลเคยฝึกงานสองรอบค่ะ
รอบแรกได้เงินเดือน กาลทำกราฟฟิค ได้วันละ สองร้อยบาท เป็นรายวัน
เพื่อนกาล ทำอีกที่ได้สองหมื่น ทำสองเดือน
ฝึกอีกรอบกาลไม่ได้สักบาท ได้แต่ใบผ่านฝึกงาน ดังนั้นกาลว่าเรื่องฝึกงานมันอยู่ที่นโยบายของบริษัทมากกว่าว่า
จะได้หรือไม่ได้ ซึ่งมันก็มีที่ได้และไม่ได้เหมือนกันนั่นแหละค่ะ
-
ตายละน้องเมียแสบใช่ย่อย
งานนี้พี่เทียนทนยาว
-
เจือเอ๊ยยย~
เรียบร้อยแน่ๆๆๆ o18 o18 :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่านแล้วเราเองรู้สึกไม่สบายใจ คือ เราแค่มีข้อสงสัย .... เหมือนเรามานั่งคุยกันแล้วเกิดความคิดที่ต่างออกไปจากประสบการณ์ที่เราได้พบ ในเมื่อผู้แต่งหาเหตุผลมารองรับในข้อนี้ได้ เราก็ไม่ติดใจและจบกันไป
ในส่วนการทบทวนเนื้อเรื่อง เรามีความคิดเห็นว่า ในเมื่อผู้แต่งมีวางแนวทางของเรื่องไว้หมด ก็เขียนไปตามเนื้อเรื่องเดิมเลยจะดีกว่า อย่างที่คุณ namtaan บอกไว้ ถ้าหากมันไม่ใช่ประเด็นที่กระทบต่อการดำเนินเรื่องก็น่าจะคงรูปแบบเดิม เราก็ไม่มีปัญหาอะไร ยังติดตามเหมือนเดิม
ขออภัยหากข้อสงสัยของเราทำให้ผู้แต่งเสียความรู้สึก
-
รวบซะพี่เทียน
ให้ไว กร๊ากกกก
-
อืม ทำไมอ่านแล้วรู้สึกไม่ค่อยชอบพี่เทียนเลย :เฮ้อ:
หรือฝังใจมาจากเรื่องเจ้าน้อยเนี่ยเรา :z3:
-
แมคบุ๊คอ่ะแบตอยู่ในเครื่องค๊าบบบบ :z10:
-
แมคบุ๊คอ่ะแบตอยู่ในเครื่องค๊าบบบบ :z10:
อันนี้พลาดจริง ไม่เคยมีอ่ะค่ะ ฮ่ะๆ....ช่างเถอะนะคะ ประเด็นเล็กๆน้อยๆ เอาขำๆ
(มาตอบเองเลยทีเดียว ไม่ทันคิดถึงเรื่องนี้... โอ้ แอปเปิ้ล! )
-
แรกๆผมก็งง ค๊าบบว่าแบตมันอยู่ไหนว๊าา 555 :-[
-
แรกๆผมก็งง ค๊าบบว่าแบตมันอยู่ไหนว๊าา 555 :-[
ลองไปลอบๆมองๆตามเว็บไซต์มาค่ะ เขาว่า รุ่นใหม่ๆมีบิวต์อิน
แต่...เราก็ไม่รู้อีกเช่นกัน แต่อย่างเจือต้องใช้รุ่นใหม่แน่นอน ดังนั้น ยอมรับเรื่องมั่วข้อมูลคอมค่ะ
ฮึ่ม อย่าให้ได้บูชาบ้างนะ แม็คบุ๊ค! (ตราแอปเปิ้ลสองอย่างในชีวิตตอนนี้ คือ itune & ipod）
m(_ _)m ขอโทษสาวกแอ๊ปเปิ้ลนะคะ
-
ไปเที่ยวซะหลายวัน กลับมาอีกทีสองคนนี้คืบหน้าขึ้นนะ ^^ เริ่มดุเดือดขึ้นด้วย
-
อ๊ายยเล็งอยู่นานว่าจะอ่านหลายรอบแระไม่ได้อ่านสักที แต่เพิ่งอ่านจบเรื่องแรกเองนะคะ สนุกดีดูพีก้องแกหื่นมากมาย 55555 ส่วนอดีตของพี่ก้องกะมินก็อืมมม น่าเจ็บปวดจิงๆนั่นแหละกะทั้ง2ฝ่าย แต่มินคงมีเหตุผลที่ห่างออกไป จากที่อ่านเรื่องนี้เราอาจไม่ชอบมิน แต่ถ้าอ่านต่คิดว่าเราคงรู้ในมุมมองของมินว่าทำไมถึงห่างจากพี่ก้องแก จากที่อ่านอยากรู้เรื่องคู่น้อยกะพี่แมกซ์มากเลยท่าทางสนุก 55555 กับคู่เอกบาสก็น่าสนใจว่าทำไมเอกถึงตีตัวออกห่างจากจิ๊บ ทั้งๆทีจิ๊บก็น่ารัก แต่ขอบอกตอนแรกนั่งงงว่าที่จิ๊บเคยคบกะเอก ยังคิดเลยว่าใครรุกใครรับเนี้ยยย 5555 แล้วจากคำพูดจาของพี่ก้องแกเหมาะที่จะเรียกแกว่าลุงมากกกเลย 5555 แล้วจะอ่านเรื่องอื่นต่อนะคะ
-
แฮ่ๆแอบแวบมาอ่านแล้วต้องรีบไปทำงานต่อ เพราะงั้นเม้นท์สั้นๆ
อยู่ก้อเริ่มรู้สึกหวั่นไหวกับไอ้พี่เทียนแระ ลีลาพ่อเหลือร้าย เครๆจะพยายามมองข้ามไปละกันว่าเคยทำให้เจ้าน้อยเศร้า>o<
-
จุนเจือแรงไปมั้ยอะ
มั่นใจเกินไปก็จะกลายเป็นเด็กไม่มีสัมมาคารวะได้นะ
รู้สึกว่าตัวละครแต่ละตัวตอนอยู่ในซีรีย์ของคนอื่นเทียบกับซีรีย์ของตัวเองจะมีคาแรคเตอร์ขัดๆ กันนะครับ
เช่นซีรีย์แรกบอกว่าจิ๊บกับเอกเคยคบกันแสดงว่าต้องมีเคะคนนึง เมะคนนึง
แต่ทั้งจิ๊บและเอกก็เสร็จอีตาก้องกับนายบาส งั้นตอนนั้นเค้าสองคน "ตีฉิ่ง" กันเหรอ
อีกเรื่องคือจุนเจือในซีรีย์ของพี่แมกซ์ ตอนนั้นให้ความรู้สึกว่าจุนเจือเป็นคนฉลาด มาเหนือเมฆ
แต่พอมาซีรีย์ของตัวเองกลับกลายเป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง "มั่น"เกินไปรึป่าว
-
เมื่อไหร่จะมาคิดบัญชี ร้อยละสามนาทีจูบซักทีน๊า...
-
แง๊วววว...ยังมิมา ใกล้สอบเหมือนกันปะเนี่ย 555 สู้ๆนะคร้า^^
-
ตลอดทางที่ขับรถกลับเข้าไปในตัวเมือง ทั้งคู่ไม่พูดอะไรเลย จุนเจือก็จมอยู่กับสิ่งที่ตนเองพูด และกำลังรู้สึกแย่ที่ถูกทำแบบเมื่อตอนเย็นราวกับเป็นอะไรง่ายๆ ถึงจะทำตัวถึงเนื้อถึงตัวคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แต่ก็ไม่เคยคบกับใครมาก่อน เพราะฉะนั้นจูบนี่จึงเป็นจูบครั้งแรกของตัวเองจริงๆ
แล้วก็ต้องมาเสียมันให้กับ เกย์อย่างทินกฤตน่ะหรือ
.. เกย์ที่สามารถมีอะไรกับใครได้ง่ายๆ จูบใครได้ง่ายๆ ..
" ทำไม พี่ต้องแต่งงานกับพี่เจนด้วย? "เด็กหนุ่มถามขึ้นมา โดยที่ไม่มองหน้าคนที่ขับรถมาส่งเขาขณะที่กำลังอยู่บนทางด่วน ดวงตาคู่สวยมองตามไฟที่ส่องสว่างไปทั้งคืนริมทาง
" ในเมื่อพี่เป็นแบบนี้ .. แล้วพี่เจนก็มีพี่อลิสอยู่แล้ว "
"ให้ตอบแบบรักษามารยาท หรือให้ตอบตามตรง... " ทินกฤตถามกลับไม่ได้หันไปมองหน้าของคนถามเช่นกัน
" พี่จะรักษามารยาทไปทำไม ? ในเมื่อพี่ทำกับผมไปขนาดนั้นแล้ว "
จุนเจือย้อนได้ทันที .. ในตอนนี้พวกเขาอยู่บนทางด่วนกันสองคน ไม่เห็นต้องเกรงใจใครเลย
"พี่บอกไปแล้วว่าพี่ขอโทษ...เรากวนพี่มากไป พี่ก็มีสติหลุดไปบ้าง... แล้วเรื่องกับเจน ถ้าไม่รักษามารยาทก็คงต้องบอกเหมือนที่พี่เราก็คงจะบอกแบบเดียวกัน ...พวกพี่แต่งกันเพราะเงิน พวกเราไม่มีทางจะแต่งกันได้ด้วยกฎของสังคมบ้าๆที่ว่าผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง แต่ในเมื่อสังคมมันไม่ยอมรับ รับไม่ได้ เราก็ดัดหลังสังคมซะจะเป็นไง...ได้เงินไปใช้กันคนละหลายสิบล้าน คงอยู่สบายกันไปทั้งชาตินั่นล่ะ"
" เงิน?..พี่อยากได้แค่เงินเท่านั้นเหรอ? " ริมฝีปากบางยิ้มเยาะอีกฝ่าย
" นั่นสินะ .. ถ้ามีเงินซะอย่าง พี่ก็ซื้อได้ทุกอย่างใช่ไหม? "
"...เงินมันไม่ได้ช่วยให้อะไรมันดีขึ้นหรอก" ทินกฤตตอบ เขาจะต้องการเงินไปอีกทำไมในเมื่อเขามีเงินเป็นถุงเป็นถัง สิ่งที่เขาต้องการ ...มันก็คงจะเหมือนกับที่เจนสุดาต้องการ ...อิสระ...
"พี่ซื้อใจคนแบบเราให้มาเข้าใจ คนที่เป็นเกย์ไม่ได้...เจนเองก็คงซื้อใจใครๆให้เข้าใจในสิ่งที่เขาเป็นไม่ได้เหมือนกัน "ทินกฤตถอนหายใจออกมาเบาๆ
"แล้วเราล่ะ...คิดยังไงกับคนที่เป็นเกย์? เห็นชอบไปนัวเนียกับคนอื่น... แบบนั้นน่ะ คิดว่ามันดีเหรอ? ชอบหรือไง"
" ก็ผมไม่ได้เป็นซักหน่อย ก็แค่เล่นสนุกๆ อีกอย่าง เวลาเห็นพี่สาวในออฟฟิตทำหน้าจิ้น เค้าก็น่ารักดีออก สนุกจะตายไป " เด็กหนุ่มยักไหล่
"ที่เขาชอบ...เพราะชอบที่จะเห็นเราเป็นเกย์ปลอมๆในสายตาเขา ไมได้ชอบที่เราเป็นผู้ชายเสียหน่อย...แบบนั้นไม่ใช่เหรอ?" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆกับคำตอบของอีกฝ่าย
"ไอ้ผู้หญิงที่มาชอบผู้ชายที่ทำท่าเหมือนเป็นเกย์น่ะ พี่ก็พอจะเข้าใจนะ เหมือนเวลาที่เขามีวีดีโอเลสเบี้ยนนั่นไง ผู้ชายทั่วไปมันก็นั่งดูกันมันส์เลย... ก็คงคล้ายๆกันนั่นล่ะ คนเราก็สนใจในสิ่งที่เราไมได้มีไม่ได้เป็น...แต่เราล่ะเจือ... ทำไมถึงชอบทำตัวแบบนั้น จะบอกว่าเป็น เพราะเจนมันก็ออกจะแปลกอยู่...เพราะมันไม่มีผู้ชายหน้าไหน ถ้าไม่ใช่เกย์แล้วจะมาพิศวาสการกอดตัวแข็งๆของผู้ชายด้วยกันหรอก...พี่ว่า ถ้าเราไม่รู้อะไรจริง ไม่แน่ใจจริงๆ อย่าเอาเรื่องพวกนี้มาล้อเล่นจะดีกว่าไหม... มันไม่ใช่แคพี่ที่จะเจ็บปวด..ถ้านั่นเป็นสิ่งที่เจือต้องการจะทำให้พี่อับอายในบริษัท..แต่เจนเองก็ใช้ทั้งชีวิตปิดเรื่องที่เป็นเลสเบี้ยนมาตลอด...เจือลองเอาไปคิดดีๆก็แล้วกัน ทั้งหมดที่พี่พูดมา"ทินกฤตเอ่ยพลางหันไปมองหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มดูจะนิ่งไปทันตาเห็น
"ฟังพี่อยู่รึเปล่า"
" ................................ " ไม่มีคำตอบจากน้องชายของภรรยาคนสวย จุนเจือเสมองออกไปข้างนอกตัวรถ ราวกับเด็กๆที่โดนดุแต่ก็ไม่อยากยอมรับ
"เอาเป็นว่าพี่บอกให้เรารู้ตามตรงก็แล้วกันว่า พี่ไม่ชอบให้ใครเอาเรื่องเกย์ของพี่ไปล้อเล่นในที่สาธารณะ... มันไม่สนุก...และสอง... พี่อยากให้เราตั้งใจฝึกงานหน่อย... " ทินกฤตเอ่ยสรุปพลางเลี้ยวรถเข้ามาในซอย
++++++++++++++++
ที่เป็นบ้านของพ่อแม่ของจุนเจือ ชายหนุ่มจอดรถเอสยูวีคันใหญ่ของตัวเองที่หน้าบ้านของพ่อตาแม่ยาย พลางเดินไปกดกริ่ง บอกให้ใครในบ้านมาเปิดประตูให้
เพียงไม่นานเด็กรับใช้ในบ้านก็รีบวิ่งมาเปิดประตู ส่วนเด็กหนุ่มที่เพิ่งจะถูกดุ ก็เปิดประตูรถของทินกฤตแล้วเดินเข้าไปในบ้านทันที
" อ้าว เจือ..ทำไมรีบเดินเข้ามาก่อนล่ะลูก พี่เทียนเขายังไม่ทันขับรถเข้ามาจอดเลย " เสียงของคุณแม่ทักขึ้นเมื่อเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาเดินถือกระเป๋าเข้าในบ้าน
ลูกชายคนเล็กสูดลมหายใจลึก ก่อนจะทำหน้าเหมือนคนไม่สบายกระทันหัน
" เจือเหนื่อยอะแม่..ไว้คุยกันนะฮะ " ว่าแล้วก็เดินขึ้นไปชั้นบนบ้านทันที ปล่อยให้คุณม่มองตามอย่างแปลกใจ
"คุณแม่ครับ...สวัสดีครับ..." ทันใดเสียงของพี่เขยก็ดังขึ้นที่หน้าประตูบ้าน ร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมวัตถุรูปร่างแปลกตาในมือ
"อ้าว...ขึ้นไปซะแล้ว...ถ้ายังไงรบกวนคุณแม่เอานี่ให้น้องเขาด้วยนะครับ..ลืมไว้ที่รถผมเมื่อกี้" ว่าพลางชายหนุ่มร่างสูงก็ส่งแบตคอมพิวเตอร์ แมคบุ๊คสุดรักสุดห่วงของจุนเจือคืนให้แม่ยาย
" จ๊ะ .. ท่าทางน้องไม่ค่อยสบาย เลยรีบขึ้นไปก่อน ยังไงก็ขอบคุณเทียนด้วยนะลูกที่อุตส่าห์พาน้องมาส่งบ้าน " แม่ยายรับเอาของสิ่งนั้นมา ทั้งสองพูดคุยกันซักพักก่อนที่ทินกฤตจะขอตัวกลับ
++++++++++++++++
---ก๊อกๆๆ—
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มที่นอนกลิ้งไปมาบนเตียงใหญ่ของตนลุกขึ้นไปเปิดประตู
" อ้าวมีอะไรฮะแม่? "
" พี่เทียนเค้าฝากเอาแบตโน๊ตบุคมาคืนเจือน่ะ " คุณแม่ยื่นเอาชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ให้แก่ลูกชาย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีน้ำตาแดง
" ทำงานเหนื่อยเหรอลูก ไม่สบายน่ะ หืมม์?..เอางี้ดีไหม เดี๋ยวแม่จะโทรไปว่าพี่เทียนเค้าให้เอง ว่าจะให้ลูกทำงานหนักให้มากนัก "
ใบหน้าสวยส่ายไปมาทันที " ไม่เป็นไรหรอกแม่ .. เจือแค่รู้สึกไม่ค่อยสบาย "
เด็กหนุ่มก้มลงมองแบตแมคบุคที่อยู่ในมือ..ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าทินกฤตต้องการอะไรถึงเอาของสิ่งนี้มาคืนให้แบบนี้ จะตอกย้ำเรื่องเมื่อตอนเย็นอีกหรือย่างไงกัน?..
" งั้นก็พักซะนะ .. ถ้าพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ไหวก็ไม่ต้องไปนะจ๊ะ "
พูดแล้วก็ยิ้มให้ลูกชายอย่างอ่อนโยนก่อนจะเข้าไปพักผ่อนในห้อง ส่วนจุนเจือก็ได้แต่กลับเข้าไปนั่งคิดนอนคิด เสียจนนอนไม่หลับทั้งคืน คำพูดของทินกฤตยังคงฝังอยู่ในหัว
...มันไม่มีผู้ชายหน้าไหน ถ้าไม่ใช่เกย์แล้วจะมาพิศวาสการกอดตัวแข็งๆของผู้ชายด้วยกันหรอก...
" บ้าเอ๊ย ก็ไม่ได้พิศวาสอะไรซักหน่อย..ก็แค่สนุกดี แค่นั้นเอง! " เด็กหนุ่มหน้าสวยโวยวาย มือเรียวยกมือขึ้นปิดปาก .. ที่ยังคงรู้สึกราวกับว่าถูกไล้เลียอยู่ตลอดเวลา
++++++++++++++++
คืนนั้น ทั้งคืนช่างยาวนานนักสำหรับคนที่นอนไม่หลับ จุนเจือลุกขึ้นมากลางดึกแล้วกางแผนการทำงาน”เป็นทีม”เพื่อไปประกวดที่ญี่ปุ่น ที่จริงเขาไม่ค่อยเห็นด้วยกับที่ประชุมซักเท่าไหร่ในการคอสเพลย์เรื่อง Inuyasha ตามที่บริษัทเสนอกึ่งบังคับให้แสดง เพราะหากว่าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะให้ทีมคอสเพลย์จากเกมส์และการ์ตูนเกี่ยวกับดนตรีอย่าง Kin iro no corda มากกว่า แต่ก็นั่นแหละ การแสดงก็คงไม่พ้นเล่นดนตรีบนเวทีอยู่ดี พอจะเข้าใจว่าไม่มีอะไรหวือหวา สู้แสดงฉากการต่อสู้ให้อลังการงานสร้างคงไม่ได้ เด็กหนุ่มถอนหายใจเริ่มจินตนาการไปเรื่อยว่าจะทำอย่างไรกับการประกวดดี ในเมื่อการประชุมครั้งแรกก็ทำให้เขาไม่ค่อยสบายใจเลย ในเมื่อ”ทีม” ซึ่งหมายถึงเด็กผู้หญิงอีกคนที่ไม่สามารถมาประชุมได้นั้น ได้ข่าวว่าไม่ได้มาจากการประกวด หากแต่มาจากสปอนเซอร์ นึกถึงความยุ่งยากในอนาคตแล้ว กว่าจะข่มตาให้นอนได้ก็เกือบจะรุ่งสาง กว่าจะตื่นมาอีกที จุนเจือก็พบว่า ตนเองคงไปทำงานสายแน่ๆแล้ววันนี้
เสียงโทรศัพท์ดัง หน้าจอขึ้นชื่อของบาส ซึ่งผิดปรกติเหลือเกินร้อยวันพันปีบาสไม่เคยจะโทรหาจุนเจือเช้าขนาดนี้
" มีอะไรวะ.. วันนี้กูลาป่วย ไม่ไปทำงานนะมึง "ถึงจะแปลกใจบ้าง แต่ก็ฝากเพื่อนลางานเสร็จสรรพ
"เออ...เพิ่งจะลาเอาตอนเข้างาน ขอบใจ...แล้วเป็นอะไร ...เอ่อ...ป่วย? "น้ำเสียงของบาสฟังดูแปลกๆ
" กูเบื่อหน้าพี่เขย..ขี้เกียจเจอหน้ามัน ชัดไหม? "เด็กหนุ่มตอบเพื่อนกลับไปแบบชัดถ้อยชัดคำ
"โอเค ชัดว่ะ เต็มสองหู" เสียงบาสตอบกลับมา
"เอาป็นว่า กู..จะบอกพี่เขาให้ก็แล้วกัน " เสียงเพื่อนสนิทว่าก่อนจะวางหูโทรศัพท์ไป
"ขี้เกียจเจอหน้ากันเลยเหรอ...." เสียงของประธานบริษัทหนุ่มดังขึ้น เขามองโทรศัพท์ของบาสที่วางอยู่กลางโต๊ะหลังจากที่เรียกบาสเข้ามาพบเพราะเห็นว่า น้องเมียคนดียังไม่ยอมมาทำงานซักที
ทินกฤตยิ้มน้อยๆที่มุมปาก พลางเอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้ตัวใหญ่ของตัวเอง ดวงตาคมเงยหน้ามองคนที่มาทำงานวันนี้
"โอเค บาส วันนี้เรากลับไปทำงานได้แล้ว... เคลียร์งานวันนี้ให้เสร็จ พี่ฝากงานไว้กับคุณศักดิ์ชัยแล้ว ถ้างานยังไม่เสร็จก็อย่าให้พี่เห็นหรือได้ยืนใครพูดถึงเรื่องเราขายของในบริษัทพี่อีก...แต่ถ้างานเสร็จ เราจะทำอะไรมันก็เรื่องของเรา..แต่ พี่ขอหักเงินสามเปอร์เซ็นต์ของเรามาเป็นค่าไฟ ...แต่ถ้าไม่อยากให้พี่หักเงิน...มันจะดีมากถ้าเลิกมาขายของแล้วเอาเวลาไปฝึกงานให้มันดีๆ..."ทินกฤตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น เขาจริงจังกับสิ่งทีพูดไปไม่น้อย
"อ่า...ครับๆ ผมจะทำงานให้เสร็จครับ... แล้วเอ่อ...ของงานเจือล่ะครับ" บาสยกมือไหว้อีกฝ่าย ก่อนจะถามถึงงานของเพื่อน
"งานใครใครก็รับผิดชอบไป...ไม่ต้องทำเผื่อ เอาของตัวเองให้รอดไว้ก่อน..อ้อ ลืมบอก...จากนี้ไปพี่จะเป็นคนสั่งงานพวกเราเอง ทุกอย่างจะผ่านคุณศักดิ์ชัย มีอะไรมาถามพี่ได้ โอเค?"
ทินกฤตยิ้มเย็นทำเอาบาสเสียวสันหลังวาบ เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะยกมือไหว้อีกฝ่ายแล้วขอตัวออกจากห้องทำงานของทินกฤตไป
++++++++++++++++
ข่าวร้ายที่ได้รับจากเจ้านายใหญ่ทำให้บาสรีบเคลียร์งานตัวเองที่กองอยู่บนโต๊ะเสียจนเรียบร้อย และรวดเร็ว ก่อนจะโดนทินกฤตดุไปมากกว่านี้
"นี่บาส...แล้วของเจืออ่ะ ทำให้ก็ได้นะ อันที่จริงทางนี้ก็เสร็จแล้ว?" เสียงเก่งถามพลางเก็บเอกสารลงใส่แฟ้ม
" ได้ที่ไหนล่ะวะ ไอ้เก่ง คุณทินกฤตเล่นดักคอไว้หมดแล้ว .. เฮ้ย ไม่ต้องห่วงไอ้จุนเจือมัน มันเก่ง เดี๋ยวก็เสร็จ "
บาสรีบเก็บของใส่กระเป๋า วันนี้เขาต้องรีบไปเก็บของ เพราะคืนนี้จะขึ้นไปเที่ยวบ้านคนรักที่เชียงใหม่ โดยที่เก่งเองก็จะกลับบ้านเช่นกัน เนื่องจากวันมะรืนเป็นวันหยุดยาว และเขาก็ได้ขออนุญาตทินกฤตเอาไว้แล้ว
"เหรอ...แต่ดูจากสภาพงานที่กองไว้.....มัน...คงไม่เสร็จง่ายๆนะเนี่ย" เก่งเอียงคอด้วยไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ หันไปทีไร งานบนโต๊ะจุนเจือก็ไม่เคยยุบเห็นแต่เด็กหนุ่มหน้าสวยคนนั้นเปิดเว็บแปลกๆ ทำท่าแปลกๆอยู่หน้าจอคอมเสมอ
" ช่างมันเถอะน่า .. ปะ รีบกลับๆ เดี๋ยวเจอกันที่หมอชิตเว้ย "
"เออๆ...แหม่ เพิ่งรู้นะนี่ว่าแฟนแกเป็นคนเชียงใหม่ เออดี วันไหนก็จะได้นั่งรถไปด้วยกันวะ...เออไปแล้วๆ เฮ้ย รอด้วยดิ่..." เก่งเองก็กระวีกระวาดเก็บของเหมือนกันเขาไม่ได้กลับบ้านมาพักใหญ่แล้ว
++++++++++++++++
talk : อัพรับตรุษจีนค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอกันมาพักหนึ่งนะคะ หวังว่ายังไม่ลืมน้องเจือกับพี่เทียนนะคะ ตรุษจีนนี้ก็ขอให้เฮงๆๆ ตลอดปีเลยนะคะ :mc4:
-
:mc4:
-
ยังไม่ลืมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ตอนนี้น้องเจือดูดื้อจังต้องถูกพี่เทียนตีนะแบบนี้อ่ะ
-
เฮ้อ......เด็กแสบเอ๊ย
เชื่อฟังบ้างไรบ้างคำพูดพี่(เขย)น่ะ
คู่นี้จะรักกันอีท่าไหนหว่า....หนึ่งจูบนั่นมันจะพอเร้อ???
-
็Happy Chinese New Year Krub!!!!!!!
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เอ้า ขอให้เฮงๆนะคะ
แล้วก็อีกครั้ง กับสาวกแอปเปิ้ลทั้งหลาย
เรื่องคอมโคไรท์ก็ไม่ค่อยถนัดนัก ข้อมูลใดผิดพลั้งพลาดไปขอจงอภัยแก่กันด้วยเถิด
ข้าพเจ้าไม่ได้ต้องการจะลบหลู่ศาสดา (เอิ้ก) แต่อย่างใด...(ฺฮาไปโน่นนนน)
ไปล่ะค่ะ ต้องไปงมหนังสือเรียนต่อ :serius2:
-
ตัวแสบของพี่ รีบๆรู้ใจตัวเองเน้อ!! ฮี่ๆๆ
-
จัดการเด็กดื้อเลยพี่เทียน
+1
-
เฮง เฮง เฮงๆๆๆ ค่า
-
เราว่าน้องเจือก็แรงเกินไปนะ
:เฮ้อ:
-
พี่เทียนเล่นพูดซะน้องเจือเราจ๋อยไปเลย
-
ก็เก็บกลับเอาไปคิดเนอะ
-
เหอ เหอ คราวนี้เจือเตรียมตัวทำโอที :laugh:
-
ตกลงว่าเทียนกับเจนแต่งเพื่อเหตุผลทางธุรกิจและลงท้ายด้วยการหย่าภายในครึ่งปี
รู้แบบนี้แล่วก็โล่ง ถ้าคู่นี้แต่งกันแบบชายหญิงทั่วไป ไม่มีผลประโยชน์แอบแฝง
การที่เทียนจะมาหอมกลิ่นน้องเมียตัวเองคงเป็นเรื่องที่กระอักกระอ่วนทีเดียว
จุนเจือนี่ปากคอเลาะร้ายใช่ย่อยนะ จะหวงพี่สาวไม่ใช่เรื่องผิด
แต่ไปทำร้ายจิตใจคนอื่นด้วยคำพุดแรงๆ นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย
เทียนเองการที่ไปจูบจุนเจือที่ยังอยู่ในฐานะน้องเมียนี่ก็ไม่แปลกที่
จุนเจือจะคิดว่า เทียนกับใครก็ได้ไม่เลือก ก็น้องเมียตัวเองยังไม่เว้น
นับประสาอะไรกับคนอื่น
ดูแล้วคู่นี้คงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะคุยกันรู้เรื่อง
รอดูว่าน้องเมียสุดซ่าอย่างจุนเจือจะทำให้พี่เขยอย่างเทียน
ปวดหัวหรือปวดใจไปอีกนานแค่ไหน
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
เข้ามามอบดอกใม้เป็นกำลังใจให้พร้อม+1 :L1:
-
เจืองานจะเสร็จมั๊ยเนื่ย
-
หนึ่งวันที่ลาป่วย จุนเจือก็พยายามทำให้ตัวเองสบายใจขึ้น แต่ดูเหมือนว่าอะไรๆจะไม่ได้ดั่งใจเลย เริ่มจาก สิวเม็ดเป้งขึ้นมาที่หน้าผาก อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้เขากลุ้มใจเข้าไปใหญ่ แล้วไหนจะได้รับข่าวร้ายเมื่อมาถึงบริษัทอีกว่า บาสกับเก่งขอลางานกับทินกฤตแล้วนั่งรถทัวร์ไปเชียงใหม่แล้ว ทิ้งให้เขาต้องทำงานที่กองพะเนินอยู่บนโต๊ะคนเดียว
เด็กหนุ่มดูจะไม่สบอารมณ์กับทุกสิ่งทุกอย่างไปเสียหมด ทั้งงานตรงหน้า และ แผนการประกวดที่เหมือนจะมีแต่ทางบริษัทและตัวเขาที่ได้พูดคุยกัน ส่วน“ทีม” ของเขาอีกคนนั้น เมื่อลองโทรศัพท์ไปหาเบลล์น้องสาวของบาสแล้วก็ได้รับฟังวีรกรรมยาวเหยียดของเจ้าตัวมาเสียจนหูชา เด็กสาวรีบบอกเขาว่าจะเอาเรื่องนี้ไปโพสต์เสียให้ทั่ว หากแต่ตัวเขาได้ห้ามเอาไว้เพราะไม่ต้องการให้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร อีกอย่าง ในเมื่อยังไม่ได้ประกวด ยังไม่ได้ซ้อมด้วยกัน เด็กคนนั้นอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิดก็เป็นได้ จุนเจือพยายามปลอบใจตัวเองไปอย่างนั้น ยิ่งต้องมาเห็นงานที่ต้องทำบนโต๊ะแล้วก็อดเซ็งไม่ได้
สภาพของนักศึกษาฝึกงานที่ดูเหมือนจะเป็น "นายแบบ" มาตั้งแต่วันแรกของการทำงานเริ่มเปลี่ยนไป เมื่อย่างเข้าสู่วันที่สองของการทำงานเพียงลำพัง เด็กหนุ่มยังคงทำไปบ่นไป แต่ส่วนใหญ่ยังเป็นการบ่นมากกว่าที่งานจะเดิน จุนเจือต้องอยู่ทำงานโอที เขาตัดสินใจทำแบบนั้นเพราะไม่อย่างนั้นมันคงไม่มีทางเสร็จเป็นแน่
โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าตลอดเวลาที่นั่งทำงานไปบ่นไป นั้น มีสายตาของประธานบริษัทคอยมองอยู่ห่างๆตลอด จนเมื่อทุกคนกลับกันไปหมดแล้ว ทินกฤตที่ตั้งใจจะกลับบ้าน เดินออกมาเห็นเด็กหนุ่มยังคงนั่งบ่นไปทำงานไปอยู่ที่โต๊ะทำงาน จนกระทั่งทำงานทุกชิ้นเสร็จเรียบร้อยก็ค่ำมืดไปเสียแล้ว..
++++++++++++++++
"ทำงานเสร็จแล้วเหรอ" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลังของเด็กหนุ่ม ไฟในออฟฟิศปิดมืดเป็นส่วนๆ เหลือเพียงแค่ตรงจุดโต๊ะทำงานของจุนเจือ
ใบหน้าสวยที่บัดนี้มีรอยใต้ตากับสิวเม็ดเป้งเงยหน้ามองต้นเหตุของสภาพเขาในวันนี้
" อือ..เสร็จแล้ว" ว่าพลางลุกขึ้นเก็บของใส่กระเป๋า
" คงจะพอใจพี่แล้วสินะ ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ตาเป็นแพนด้า สิวก็ขึ้นอีก .. รู้ไหมกว่าจะหายเนี่ยมันยากขนาดไหนกัน" ทินกฤตกลายเป็นตัวต้นเหตุสำหรับทุกสิ่งเสียแบบนั้น จุนเจือบ่นไปเรื่อยก่อนจะรูปซิปกระเป๋าทำงานของตน
"พี่ทำอะไร?..."ทินกฤตถามไปตามตรง
"ถ้าเราไม่เอาเวลาไปบ่น หรือเปิดเว็บไซต์นั่งเล่น ป่านนี้งานคงเสร็จแบบเพื่อนๆเขาไปแล้ว..." ทินกฤตเอ่ยขึ้น พลางเดินไปเปิดแฟ้มงานดู
"...ก็พอใช้ได้นะ แต่เดี๋ยวคงต้องให้ศักดิ์ชัยตรวจงานอีกรอบ" ทินกฤตวางแฟ้มเอกสารลง ก่อนจะหันไปมองอีกด้านของโต๊ะ ดูก็รู้ว่างานฝากนั้นยังเหลืออยู่อีก
"พรุ่งนี้ก็สู้ต่อก็แล้วกันนะ... เดี๋ยวก็เสร็จละ " ทินกฤตยกมือขึ้นขยี้ผมของอีกฝ่ายเบาๆ
"ไป พี่พาไปกินข้าว แล้วจะพากลับไปส่งบ้าน"
"วันนี้อยากจะกินอะไร...ทำงานเหนื่อยๆ พี่จะพาไป " ทินกฤตเอ่ย นึกชื่นชมในใจที่วันนี้จุนเจือ อดทนทำงานจนเสร็จแม้จะยังคั่งค้างอยู่บ้างแต่ก็คงดีกว่าการที่ต้องเห็นอีกฝ่ายนั่งทำตัวเป็นนกเสริมสวยหน้ากระจกแล้วทำหน้าแปลกๆไปวันๆ
" ไม่รู้ดี่..ไม่อยากอะไรเป็นพิเศษ เดี๋ยวเจออะไรน่ากิน ค่อยแวะก็แล้วกันครับ "น้องชายของภรรยาบอก ดูท่าจะไม่อยากใส่ใจอะไรมากนัก .. งานค้างมากมาย ทำเอาปวดหัวไปหมด
"โอเค...เอาเป็นว่าขับรถไปเรื่อยๆก่อนก็แล้วกัน เจออะไรที่อยากกินก็บอกพี่นะ" ทินกฤตหันไปมองหน้าของเด็กหนุ่มพลางขับรถต่อไปเรื่อยๆ
++++++++++++++++
รถเอสยูวีสีดำคันใหญ่ออกจากบริษัทที่เป็นย่านธุรกิจกลางกรุง ผ่านร้านรวงมากมาย แต่จุนเจือก็ไม่ได้บอกให้ทินกฤตจอดแต่อย่างใด จนกระทั่งขับรถออกมาจากตัวเมืองพอสมควร
" พี่เทียน.. "คนที่นั่งมองออกไปด้านนอก ท่าทางเหนื่อยๆจู่ๆก็เรียกชื่อพี่เขยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
"หืม?...อะไร?" ทินกฤตหันไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อย
" แวะ..กินหมูกะทะไหม? " ว่าแล้วก็ชี้ไปตรงป้ายร้านหมูกะทะข้างทาง ซึ่งอยู่ติดกับตลาดนัดเปิดท้ายขายของ ผู้คนพลุกพล่าน ดูน่าสนุกไม่น้อยเลยทีเดียว
"หมูกะทะ?..." ทินกฤตเลิกคิ้ว ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
....หน้าแบบนี้กินหมูกะทะเหรอเนี่ย....
ทำเอาใบหน้าสวยต้องหันมามองค้อน ราวกับจะถามว่า .. มันแปลกนักหรือไง?..
"ก็ดีนะ..พี่ไม่ได้กินหมูกะทะมานานแล้ว...ไม่ได้ว่าหรืออะไรหรอก" ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆที่มุมปากกับท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่าย
"กินครั้งสุดท้ายก็คงโน่น...หลังเรียนจบ ป.โทล่ะมั้ง... นอกนั้นก็เอาเงินไปลงเหล้าตลอด ไม่ได้ลงกะทะเท่าไร" พี่เขยสารถีจำเป็นว่าพลางเปิดไฟเลี้ยวเข้าหาที่จอดร้านหมูกะทะข้างทางทันที
++++++++++++++++
รถเอสยูวีคันนั้นดูจะไม่เข้าพวกกับรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดจนเต็มหน้าร้าน คนทั้งคู่ที่ลงจากรถมาในสภาพชุดนักศึกษาผูกเนคไท และ ชุดสูททำงานเต็มยศ ทำเอาใครต่อใครต้องหันมามอง
แต่เพียงไม่นานเมื่อได้ที่นั่ง จุนเจือก็เดินไปตักบรรดาหมูสไลต์ เนื้อไก่ เนื้อปลา รวมทั้งลูกชิ้นหมูลูกโต มาจนเต็มจาน โดยที่ไม่ถามทินกฤตซักคำ
"ผักล่ะ ไม่กินหรือไง..."ทินกฤตว่าพลางถอดเสื้อสูทพาดวางไว้กับพนักเก้าอี้ พลางพับแขนเสื้อเชิ๊ตขึ้นสูง
ใบหน้าสวยส่ายไปมาแล้วทำหน้าเบ้ " ไม่กินอะ..ของมันไม่ชอบก็คือไม่ชอบแหละ พี่ไปตักมาเองเลย .. ผมไม่รู้ว่าพี่กินอะไร ไม่กินอะไร "ว่าพลางก็ใช้ตะเกียวชี้ไปที่ไลน์ของสดกลางร้านแล้วหันมาตักหมูลงกะทะย่างจนเต็มไปหมด
คนอายุมากกว่ามองพฤติกรรมการกินของอีกฝ่ายก็ต้องถอนหายใจออกมา
"โอเค งั้นเดี๋ยวพี่มา..." ทินกฤตว่าพลางเดินไปตักที่อยากทานและที่คิดว่าอีกฝ่าย น่าจะต้องกินบ้างมาวางไว้ที่โต๊ะ
ก่อนที่จุนเจือจะได้ทัดทานอะไร ชายหนุ่มก็คีบข้าวโพดอ่อนวางลงในกะทะ ก่อนจะตามมาด้วย แครอท และข้าวโพดเป็นเม็ดๆ เทลงไป.... ทินกฤตมองผลงานตัวเองอย่างชอบใจ...นี่ถ้ามีฟักทองหรืออะไรให้ด้วยเขาคงจะใส่ลงไปแล้ว
ดวงตาคมนั่นสบตากับพี่เขย ก่อนจะเบ้ปาก แล้วคีบเนื้อหมูที่สุก จิ้มน้ำจิ้มใส่ปาก ไม่ได้สนใจทั้งข้าวโพดและแครอทนั่นเลย
" ถ้ากินไม่หมดโดนปรับ พี่จ่ายคนเดียวเลยนะ .. ผมบอกแล้วว่าไม่กินผัก "
"เลือกกินแบบนี้พี่สงสัยจริงว่าสูงมาได้ยังไง... " แต่ถึงปากจะบอกแบบนั้น ทินกฤตก็คีบแครอทใส่ในจานให้กับอีกฝ่าย
"หรือต้องให้พี่แกะเป็นรูปดาว รูปเดือนให้ด้วยไหม ถึงจะกิน"
จุนเจือคีบผักใส่จานของทินกฤตทันที " ก็บอกแล้วไงว่าของมันไม่ชอบ ก็คือไม่ชอบ "
ใบหน้าสวยมุ่ยอย่างขัดใจ แล้วคีบลูกชิ้นใส่ปากแต่คงลืมไปว่า ลูกชิ้นที่ต้มในน้ำร้อนมัน..
" โอ๊ย! ร้อน!! " ริมฝีปากบางแดงจัดขณะที่พยายามเป่าลมจากในปาก เพื่อช่วยลดความร้อนของลูกชิ้น
"เอ้า กินน้ำซักหน่อย ...รีบกินรีบยัด ปากพองพอดี " ทินกฤตหัวเราะเบาๆ พลางยื่นแก้วน้ำให้กับน้องเมีย
"กินไม่ได้ดูเลยคนเรา"
เด็กหนุ่มรับเอาแก้วน้ำเย็นๆขึ้นมาดื่มก่อนจะวางแก้วเปล่าลงกับโต๊ะ แล้วแลบลิ้นออกมา ราวกับจะผึ่งให้มันหายร้อน ใบหน้าสวย เชิด กวนประสาททินกฤตอยู่ตลอด ตอนนี้ดูหมดท่าไปเลยทีเดียว
ทินกฤตเท้าคางมองหน้าคนตรงหน้า ริมฝีปากหยักยิ้มน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆคีบเนื้อย่างเข้าปากไป
ท่าทางที่เหมือนเด็กทั่วไป แม้จะบ้าๆบอๆไปบ้างแต่ก็ดูแปลกตาชวนให้แปลกใจในความรู้สึกของทินกฤตอยู่เรื่อยๆ
เด็กหนุ่มคนนี้ ไม่ว่าจะทั้งหน้าตา รูปร่าง ดูยังไงก็เป็นแบบที่เขาชอบ เสียตรงที่ปากเสียกับดื้อด้าน แต่ก็น่ารักไปในแบบที่ไม่เคยเจอ
แต่ทำอย่างไรได้...ในเมื่อโชคชะตามันพามาพบในฐานะ "น้องเมีย" เช่นนี้ ก็คงต้องดูแลแบบนี้ต่อ...ถึงมองหน้าแล้วอีกฝ่ายจะไม่ค่อยอยากให้เขาดูซักเท่าไรก็ตามที
++++++++++++++++
ทั้งสองคนออกจากร้านหมูกะทะหลังจากใช้เวลากับมันไปเกือบชั่วโมงครึ่ง แต่ก่อนที่จะกลับไปที่รถ
" นี่ ..พี่ครับ เราแวะตลาดนัดไหม?.. ถ้ากินอิ่มๆแล้วไปนั่งรถ มีหวังอ้วกกันพอดี "นิ้วเรียวชี้ไปยังบริเวณทีมีตลาดนัดเปิดท้ายขายของที่อยู่ไม่ห่างจากร้านหมูกะทะนัก
"จะให้พี่พาเที่ยวนี่...หายโกรธแล้ว?..."ทินกฤตหันไปมองตามที่อีกฝ่ายชี้ ร้านรวงเปิดไฟส่องสว่าง ผู้คนเดินกันให้พลุกพล่านขวักไขว่ ดูคึกคักไม่น้อย
" ก็แค่ กลัวอาหารไม่ย่อยนี่นา "
"ครับๆ...แต่สรุปว่าหายโกรธพี่แล้ว?..."ยังไม่วายวกกลับเข้าตัวเรื่องเดิม
" ................. " คำตอบของเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาคือการเดินเข้าไปยังร้านขายซีดีและดีวีดีทันที มือเรียวทำการค้น แบบที่จะเรียกได้ว่าคุ้ยด้วยซ้ำ
"หาอะไร" อีกครั้งที่ทินกฤตโพล่มาแบบให้เสียงแต่ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว ใบหน้าคมยื่นเข้าไปใกล้ช่วงแขนยาวเอื้อมไปช่วยคุ้ยจากด้านหลัง คนที่เดินไปมาก็ดันเข้ามาเรื่อยจนพื้นที่ระหว่างสองคนเริ่มหายไป แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่กลับได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากต้นคอของเด็กหนุ่ม ทินกฤตเผลอยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ต้องรีบดึงสติกลับมาเหมือนเดิม
....ท่องไว้เทียนเอ้ย...น้องเมีย...น้องของเมีย.....
สัมผัสจากแผ่นอกกว้างที่กระทบกับหลังผ่านเสื้อผ้านั่นทำเอามือเรียวที่กำลังค้นหาหนังที่อยากได้ต้องหยุดชะงัก ลมหายใจอุ่นร้อนที่กระทบกับคอทำให้ต้องย่นคอหนีโดยอัตโนมัติ
" หา..หลายเรื่องอยู่ "เสียงที่ตอบกลับมานั้นดูติดขัด แล้วก็ขยับตัวออกห่าง ไม่นานก็ได้แผ่นดีวีดีในซองพลาสติก มาหลายเรื่อง ในตะกร้าขนาดย่อมที่เจ้าของร้านให้มาเพื่อตัดรำคาญขณะที่นั่งค้นอย่างจริงจัง มือเรียวยื่นตะกร้าแผ่นดีวีดีให้เจ้าของร้าน
" เท่าไหร่ครับพี่? "
"อ่า.....สามร้อย....สามร้อยแปดสิบน้อง..."ว่าพลางก็จับซองทั้งหมดใส่ถุงยื่นให้กับเด็กหนุ่ม
"เอ้า สี่ร้อย ไม่ต้องทอน..." ทินกฤตว่าพลางยื่นแบงค์ร้อยให้คนขายไปสี่ใบ
จุนเจือหันไปมองเงินก่อนจะหันไปมองหน้าพี่เขย ก่อนจะรับเอาถุงใส่ดีวีดีนั้นมาแล้วออกจากร้านไปหน้าตาเฉย ..ไม่มีขอบคุณซักคำ ก็แน่ล่ะ เขาไม่ได้ขอให้มาจ่ายเงินให้เสียหน่อย..
"ขอบคุณก็ไม่มี.... เฮ้อ ....จะมีเด็กที่ไหนมีสัมมาคารวะแบบเจ้าน้อยบ้างไหมนะ สมัยนี้" ท่าทางของเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งคนนั้นทำให้นึกถึงเด็กที่ร้านกาแฟของทินกฤตขึ้นมากระทันหัน เด็กคนนั้นยกมือไหว้เขาทุกครั้งที่เขาซื้อของให้...
"แต่ก็เอาเถอะนะ...." ทินกฤตยักไหล่....
"เจ้าเจือมันสวยเลือกได้อยู่แล้วนี่"
พูดกับตัวเองแบบนั้นทินกฤตก็รีบก้าวเท้าเดินตาม "สวยเลือกได้" คนนั้นไปก่อนที่ผู้คนมากมายจะทำให้พวกเขาพลัดหลงกัน
++++++++++++++++
จากแผงดีวีดี ก็มาถึงแผงขายของเล่นเด็ก และ พวงกุญแจ ดูเหมือนจุนเจือจะหยุดยืนดูของเล่นเด็กๆอยู่นานเลยทีเดียว ริมฝีปากบางยิ้มอย่างพึงใจไม่น้อย กับของหน้าตาแปลกๆ เช่นถุงมือตุ๊กตา ที่เอาไว้หลอกเด็กรูปอุ้งเท้าหมี
"โฮก....." ทินกฤตเดินเข้าไปใกล้พลางทำเสียงคำราม เมื่อเห็นว่าจุนเจือกำลังลองเล่นอยู่กับถุงมือที่ทำเป็นรูปเท้าสัตว์มีกรงเล็บใหญ่
"นี่อะไรเนี่ย ตีนหมี? "
" ตกใจหมด! เดี๋ยวตะปบซะเลยนี่ "ว่าแล้วก็ทำท่าจะใช้อุ้งเท้าหมีที่สวมอยู่ตะปบหน้าหล่อๆของพี่เขยขึ้นมาจริงๆ
แต่มือแกร่งกลับคว้าข้อแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ พลางมองอุ้งเท้าหมีขนฟูนั่นอย่างพิจารณา ริมฝีปากยิ้มน้อยๆเหมือนทุกทีก่อนจะผิวปากออกมา
"โอ้ว...นี่อะไรเนี่ย ไม่ใช่อุ้งเท้าหมีล่ะมั้ง...แบบนี้มันเท้าแมวมากกว่า....เหมียวๆ...ไหนลองร้อง เหมียวซิ"
ไม่พูดเปล่าใช้ปลายนิ้วแตะที่ปลายคางของเด็กหนุ่มเบาๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา
" โอ๊ย..ไม่เล่นแล้ว! " พออีกฝ่ายแหย่เขาราวกับเป็นเด็กแบบนี้ แถมยังทำหน้าตาออกจะกวนประสาทในความรู้สึกอีก เด็กหนุ่มก็เลยสะบัดๆมือออก สุดท้าย อุ้งเท้าหมีขนนุ่มก็ตกลงกับพื้นจนได้
ทำเอาเจ้าของร้านขายของเล่นต้องมองหน้าเด็กหนุ่ม ราวกับจะบอกว่า .. ทำตกพื้นแบบนี้ก็ต้องซื้อแล้วนะ
"งั้นเอาอันนี่ครับ...แล้วก็...อันนี้ด้วย" ทินกฤตรีบเข้ามาแก้สถานการณ์ให้โดยบอกเจ้าของร้านว่าจะซื้อก่อนที่สายตาจะหันไปเจอกับอะไรบางอย่าง แล้วหยิบมาใส่รวมในถุงด้วยกัน ก่อนจะยื่นเงินแลกกับอุ้งมือหมี
"เอ้า...เอาไปเล่นที่บ้านนะ" ทินกฤตว่าพลางยิ้ม
"กลับกันดีไหม?"
" อ่า..กลับเถอะ "ใบหน้าสวยพยักหน้าแรงๆ เพราะว่าทำของซื้อของขายเค้าเสียหาย ในตอนนี้รับกลับไปเลยจะดีกว่า ทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาอุ้งเท้าหมีตุ๊กตานั่นไปเล่นอะไรกับใครด้วยซ้ำ
++++++++++++++++
กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว เด็กหนุ่มนึกต่อว่าทินกฤตในใจอยู่ไม่น้อยที่ทำให้เขาต้องกลับบ้านดึก และอาจจะนอนไม่พอแบบนี้ เมื่อเดินขึ้นมาถึงบนห้องนอนก็โยนถุงใส่ของที่ทินกฤตบังคับซื้อให้เขาลงกับเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ..... และกว่าที่ นกหงษ์หยก อย่างจุนเจือจะออกมาจากห้องน้ำ คุณชายก็ใช้เวลาไปอีกชั่วโมงครึ่งในการอาบน้ำ และทาครีมสารพัด
หน้าสวยๆทำหน้าไม่พอใจกับสภาพของตัวเองในกระจก ก็เพราะสิวเม็ดเบ้อเริ่มนั้นยังไม่หายไปไหน แถมยังเริ่มจะเหมือนแพนด้าไปทุกที
สุดท้ายก็ลากตัวเองมายังที่นอนในที่สุด แล้วก็ต้องสะดุดกับของในถุงที่เขาโยนทิ้งเอาไว้ มือเรียวเทของในถุงลงกับเตียง แน่นอนว่าต้องมีอุ้งเท้าหมียัดนุ่นขนปุยหนึ่งข้าง และ พวงกุญแจแมวหน้ายุ่งอีกหนึ่งอัน มือเรียวหยิบเอาพวงกุญแจกับตุ๊กตาตัวเล็กๆขึ้นมาดู คิ้วเรียวขมวดเป็นรอบที่ร้อยของวัน
" คิดจะซื้อของหลอกเด็กรึไง ไอ้พี่เทียนบ้า! " ว่าแล้วก็โยนไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือ ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อน
++++++++++++++++
talk : เริ่มมีฉากน่ารักๆโผล่มาให้เห็นบ้างแล้ว ถึงเจือจะมั่นเกิ๊น หรือ อาจจะไม่น่ารักไปบ้าง แต่ไรเตอร์ก็อยากจะฝากน้องไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ^^
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/jure10.jpg)
..แปะรูป คนสวยเลือกได้..
สุดท้ายนี้...อย่าลืมโหวดดดดดด นะคะ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote2.jpg)
-
หวานกันแล้ว หวานกันแล้ว ต่อไแก็หื่นสินะ อิอิ
-
ไอ้พี่เทียนจะหลอกกินเด็กรึไง :z1:
-
ดื้อไป มั่นไป ปากเสียเกินไป ....บลา บลา บลา
แต่เรารู้นะ..... :teach:
ว่าคุณๆก็ยังชอบเข้ามาอ่านกัน....ดังนั้น
อย่ามาซึนเดะเร๊ะ!! o17 :haun5:
-
มีกุ๊กไก่ เอ๊ย กุ๊กกิ๊กโผล่มาแว้ววววว :m3:
ดีใจเหมือนไทยได้ไปบอลโลก o7
ปล.อยากอ่าน น้า-หลาน อ่ะค่ะ คิดเถิงน้ายู อยู่นะตะเอง :กอด1:
-
เจือรีบไปหาหมอให้ฉีดสิวด่วนๆ เดี๋ยวหน้าเสียโฉมนะ
-
อืมมมมมมม เริ่มกุ๊กๆกิ๊กๆกันบ้างแล้ววววววววว
รูปนี้น้องสวยดีนะ ฮี่ๆๆ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/jure10.jpg)
-
พี่เทียนใจเย็นมากเลย :laugh:
-
อันนี้นับเป็นเดทได้ป่าว :laugh: กินหมูกระทะเสร็จเดินตลาดนัดต่อ โรแมนติกโก๊ดดดดดดดด
-
ตอนนี้น่ารักเบาๆ แฮะ
เจือห่วงสวยมากมาย 55 น่ารักดี
ทำงานหัวฟูเลย ดีนะที่พี่เขยเลี้ยงหมูกะทะ
หายเหนื่อยเน้อจุนเจือ
ส่วนพี่เทียนท่องไว้ๆ น้องเมีย!
-
อยากเห็นเจือเขินมั่งอ่ะ
-
เหมือนอะไรอะไรจะดีขึ้นนะ คงต้องใช้เวลาปรับกันอีกสักหน่อย
-
น้องเจือกะพี่เทียนมีแววจะได้ใช้ของเล่นร่วมกันในอนาคตอันไม่ไกลนะคะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่าร้ากกกกกกกก หอมแค่ไหนก็อดทนไว้ค่ะคุณเทียน โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ท่องเอาไว้ น้องเมีย น้องเมีย เป็นสิ่งที่กินไม่ได้
แต่ทำให้เราอยากกินชะมัด
-
เห็นใจเทียนเนอะ ต้องท่องคำว่า น้องเมีย น้องเมีย
และจะใช้ขันติไปได้นานขนาดไหนน้อ
อยากเห็นวันที่เทียนขันแตกจัง
น้องจุนเจือ ก็เป็นธรรมดาแหละ ลูกคนรวยและเป็นลูกคนเล็ก คงถูกสปอยล์มาพอสมควร
ก็เลยมีนิสัยแบบนี้ พี่เทียนก็ทนๆเอาล่ะกัน
-
ยิ่งอ่านไป ยิ่งรู้สึกว่าจุนเจือนี่เด็กจัง เอาแต่ใจตัวเองอะ
-
ช่ายเลยพี่เทียน
น้องเมีย
อิอิ
แต่ก็อยากยุ่งด้วยใช่ไหมล่ะ
ตฃรอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ก็น้องเมียมันน่ารักขนาดนี้ แล้วใครจะไปอดใจไหว
:o8:
-
พี่เทียนท่องไว้นะว่า...
น้องเมีย น้องเมีย น้องเมีย
...
...
...
...
...
น้องเมีย ก็เหมือนเมียเรา นั่นละ อิอิ
-
อืมมมมมมม เริ่มกุ๊กๆกิ๊กๆกันบ้างแล้ววววววววว
รูปนี้น้องสวยดีนะ ฮี่ๆๆ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/jure10.jpg)
ใช่ๆๆๆ :m4:
-
อดทนไว้ก่อนนะพี่เทียน
ตอนนี้น่ะเป็นน้องเมีย เดี๋ยวอนาคตก็เป็น เมีย :-[
กุ๊กกิ๊กกันโดยไม่รู้ตัว
น้องจุนเจือน่ะสเป็คพี่เทียน และพี่เทียนคงเข้าไปอยู่ในใจจุนเจือเร็วๆนี้
บวกอีก 1 แต้มค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
โชคดีที่การทำงานของจุนเจืออย่างเหนื่อยอ่อนในวันนั้นเป็นวันศุกร์ เขาจึงมีเวลานอนตื่นสายในวัยเสาร์และวันอาทิตย์ แต่ถึงแบบนั้น คำพูดของทินกฤตก็ยังคงค้างคาใจอยู่ดี ดังนั้น เมื่อวันจันทร์มาถึง เด็กหนุ่มจึงแวะซื้อแฮมเบอร์เกอร์มาสามอันก่อนจะวิ่งขึ้นไปเบียดผู้คนในรถไฟฟ้า แล้วเดินไปจนถึงบริษัทตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะถามในสิ่งที่ยังข้องใจกับคนที่น่าจะให้คำตอบเขาได้
"โอ้ว...จุนเจือเพื่อนรัก เป็นไงบ้าง...คิดถึงชิบเลยว่ะ เอ้าของฝาก" ว่าพลางส่งรถด่วนในกล่องให้เพื่อนหน้าสวย
" อะไรอะ...เฮ้ย! สาดดดดดดดดดดด มึงเอาออกไปเลย กูขยะแขยง "
เมื่อเห็นหนอนรถด่วนเต็มกล่องก็ทำเอาหนุ่มหน้าสวยต้องโวยวาย ร่างเพรียวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้มีล้อเลื่อนนั้น ถึงกับไถลตัวเองออกห่าง หน้าขาวๆโทรมเล็กน้อย( ?? ) ขาวซีด มือทั้งสองข้างลูบแขนตัวเองให้หายขนลุก
"อร่อยนาเว้ย...เนี่ยมึงรีบๆกินนะ.... เดี๋ยวมันเดิน" บาสไม่วายยังแหย่เพื่อนต่อ
" เหี้ย..มึงเอาออกไปเลย กูอุตส่าห์ซื้อแมคมาฝาก " จุนเจือโวยวาย
" งั้นมึงก็กินหนอนตามสบาย เบอร์เกอร์ของมึงกูเอาให้ไอ้เก่งแทนละกัน " ว่าแล้วก็หยิบไม้ทีไปเกี่ยวถุงหิ้วที่ใส่ห่อเบอร์เกอร์มาใกล้ๆ ท่าทางยังขยะแขยงหนอนทอดอยู่ไม่น้อย
"กูก็อุตส่าห์ซื้อโปรตีนมาฝากมึงนะเนี่ย ...มีประโยชน์นะเว้ย..." ก่อนที่ถุงเบอร์เกอร์จะลอยไปไหน บาสก็เดินไปคว้าถุงนั่นเอาไว้ "ไหนๆมึงก็เอามาแล้ว.....กูไม่อยากให้เสียน้ำใจ"
ใบหน้าสวยมองหน้าเพื่อนสนิทเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมอง ซ้าย-ขวา เพื่อให้แน่ใจว่าจะยังไม่มีใครมาทำงานในแผนก ในช่วงเวลาเช้าขนาดนี้
" เออ..กูมีเรื่องจะถาม "
"อะไร..." บาสไม่ได้สนใจจะหันมามองเท่าไร มือแกะเบอร์เกอร์ขึ้นมายัดใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ
" มึงว่า..กูจะเป็นเกย์รึเปล่าวะ? "
"เฮ้ย....แค่ก..อ่อก....."บาสถึงกับสำลัก "อะไรวะ..เหี้ยแม่งมาพูดอะไรเอาตอนกินข้าว..." ก่อนจะถอยออกห่าง
"นี่มึงอย่าบอกนะมึง...ชอบกู สาดไม่เว้ย กูมีน้องเอกอยู่เต็มหัวใจ" พูดเองเออเองเสร็จสรรพ
บาสว่าพลางมองหน้าของอีกฝ่าย "มึงเอาจริงดิ่ สาด..แย่แล้วกู อย่ามาเข้าใกล้กูนะเว้ย...เอกรู้ว่ากูมีชู้นี่แม่งเอากูตายแน่" บาสร้องออกมาแบบนั้น ก็คว้าถุงเบอร์เกอร์วิ่งหนีไปอีกทาง
" ไอ้บาส .. มึงจะไปไหนเล่า มาตอบกูก่อน ไหนว่าผีเห็นผีไงมึง ไม่เห็นผีสิงกูใช่ไหมวะ สาดดดดดดดดด!! "จุนเจือส่งเสียงถามตามไป
"ผีน่ะกูเห็นโว้ย...แต่ไอ้คนผีเข้าผีออกแบบมึงนี่ กูไม่เห็นนนนนนนนนน" เสียงบาสตะโกนกลับมา
คำตอบของบาสทำเอาจุนเจือต้องหน้าหงิกไปทั้งวันอีกรอบ .. งานที่ค้างไว้ยังกองอยู่บนโต๊ะ แต่เขาไม่มีกระจิตกระใจจะทำแล้ว วันนี้ ดวงตาคู่สวยนั่นพยายามสอดส่องมองหาต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องมาถามคำถามบ้าบอกับเพื่อนสนิทอยู่ทั้งวัน
+++++++++++++++
กว่าทินกฤตจะเข้าบริษัทก็ล่วงเลยมาจนเวลาบ่ายแล้ว จุนเจือที่นั่งเล่นเวปไซต์หารุปเลเยอร์คอสเพลย์ก็เดินออกจากแผนกไปทันที
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้คนที่เพิ่งจะเข้ามาถึงบริษัท ต้องหันไปมองบานประตู
"เข้ามา..."ทินกฤตว่าพลางถอดเสื้อสูทของตัวเองแชวนไว้ที่ที่แขวนเสื้อ
เขาเพิ่งจะกลับมาจากการไปเข้าพบประธานบริษัทคู่ค้า การเข้าไปฝากเนื้อฝากตัวถือเป็นเรื่องดี เพราะอย่างไรเสียเขาก็รับช่วงต่อจากพ่ออยู่แล้ว
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรง ตามมาด้วยเสียงปิดประตูที่ฟังดูก็รู้ว่าคนที่เข้ามาไม่ค่อยพอใจเอาเสียเลย
" พี่เทียน! "
"อ้าว ...เจือ?...มีอะไร" ทินกฤตว่าพลางปลดเนคไทออกจากคอ ไม่พอปลดกระดุมเสื้อออกอีกเล็กน้อย วันนี้เขาอึดอัดกับสูทมามากเกินพอแล้ว ร่างสูงเดินไปนั่งที่เก้าอี้
"วันนี้มีอะไรเหรอ " ชายหนุ่มถามสองมือประสานบนโต๊ะทำงาน
" ยังจะมาถามอีกนะ! ดูหน้าผมนี่! " นิ้วเรียวชี้ที่หน้าตัวเอง ใบหน้าที่เรียกได้ว่าสวย บัดนี้กลับมีสิวเม็ดเป้งที่หน้าผาก รอยคล้ำใต้ตาและริ้วเล็กๆ แบบคนอดนอน
" เพราะพี่คนเดียว! พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ ผมนอนไม่หลับมาตั้งสองวันแล้วนะ! แล้วผมจะเอาหน้าแบบนี้ไปประกวดคอสที่ญี่ปุ่นได้ยังไง หา " มือเรียวตบโต๊ะทำงานของทินกฤตดังปัง
"หา?...อะไร?....เดี๋ยว แล้วพี่พูดอะไร" เทียนเอียงคอด้วยความไม่แน่ใจว่าตัวเองตีความสิ่งที่ได้ยินถูกไหม
"พี่ไปทำอะไรให้เราเหรอ?"
" พี่บอกอะไรผมล่ะ .. ทำอะไรผมล่ะ?! "
คิ้วเรียวขมวด เขากำลังนึกถึงจูบที่ควรจะขยะแขยงนั่น แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น หรือว่า?...
" แล้วผมเป็นเกย์รึไง?"
"หา..เราอ่ะนะเป็นเกย์?" ทินกฤตก็อุทานเสียงดังเหมือนกัน ก่อนจะสังเกตเห็นท่าทางของอีกฝ่าย ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้ม พลางยกมือขึ้นเท้าคางมองหน้าของน้องเมีย
" อะ..อะไร "ใบหน้าสวยแดงๆมองหน้าอีกฝ่ายแล้วเสมองไปทางอื่น เขาไม่ชอบทินกฤตที่ทำหน้าแบบนี้เลย
"อยากให้พี่พูดอะไร?...ให้ทำให้แน่ใจเหรอ...ว่าเราไม่ใช่เกย์? เพราะพี่พูดไปแบบนั้น เลยทำเราคิดมาก?" ทินกฤตขยับตัวพิงหลังกับพนักเก้าอี้ ท่าทางยียวนไม่น้อย
" แล้วมันแปลกตรงไหน ใครก็ต้องคิดทั้งนั้นแหละ .. จู่ๆมีเกย์มาบอกว่าตัวเองอาจจะเป็นเกย์อะ! "
จุนเจือเถียงออกมาทันที เขาเรียวทั้งสองพาตัวเองอ้อมหลังโต๊ะทำงานไปอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย
"อ้าว...ก็ที่เราทำมันก็......" ทินกฤตนิ่งเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายมาหยุดอยู่ตรงหน้าสองแขนเรียวนั้นเท้าแขนกับพนักเก้าอี้ กลายเป็นว่าจุนเจือกำลังล้อมกรอบไม่ให้เขาหนีไปไหน
"หรือจะให้พี่ทำให้แน่ใจ...." ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
" งั้นพี่ก็บอกมาสิ ว่าผมเป็นผู้ชาย ผมไม่ใช่เกย์อะ! "มือทั้งสองข้างกำพนักเก้าอี้ของทินกฤตแน่น
"งั้นให้พี่ให้เราบอกเองดีกว่าไหม ว่าตัวเอง..ชอบหรือเปล่า?" ทินกฤตเอ่ยด้วยเสียงเบาที่ดังพอจะให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน
ก่อนที่มือแกร่งข้างซ้ายจะรวบเอาเอวบางลงมานั่งที่ตักในขณะที่มืออีกข้างก็โน้มคอของอีกฝ่ายลงมา ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายเอาไว้ แล้วจูบเด็กหนุ่มที่ดีแต่จะหาเรื่องต่อว่าเขาทุกครั้ง
ดวงตาคมนั้นเบิกกว้าง มือเรียวพยายามดันอกของอีกฝ่ายออก ริมฝีปากบางก็อ้าออกหมายจะต่อว่าเช่นทุกครั้ง แต่ก็ไม่อาจทำได้ มือของทินกฤตแข็งแรงเกินกว่าที่เขาจะต่อต้านแรงได้
เรียวลิ้นของร่างสูงแย่งชิงเอาความหวานมาจากอีกฝ่าย ส่งผ่านความร้อนไปให้ร่างบางนั้น มือแกร่งโอบร่างเล็กเข้าไว้ ข้างหนึ่งในขณะที่มืออีกข่างกลับไล่สัมผัสอีกฝ่ายผ่านผิวผ้า แผ่นอกเรียบบางใต้เสื้อเชิ๊ตสีขาวนั้นร้อนผ่าวและรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนจากหัวใจ
ร่างเพรียวกระตุกกับสัมผัสจากมือแกร่ง ริมฝีปากของเขากำลังโดนรุกรานอย่างร้อนแรงและหยาบคาย ปลายลิ้นที่สัมผัสดุนดัน ยิ่งทำให้มึนงงไปหมด มือที่ดันอีกฝ่ายออกอ่อนแรงจนได้แต่กำมือตนเองแน่น
"อืม....อีกนิดน่า..." มือแกร่งดึงเนคไทของอีกฝ่ายเข้ามาหาตัว ปลายนิ้วเลื่อนเกี่ยวดึงปมเนคไทของอีกฝ่ายออก ก่อนจะเลื่อนไล้ปลดกระดุมพลาสติกบนเสื้อเชิ๊ตนั่นออก
เสียงหอบหายใจเมื่อพี่เขยละริมฝีปากออก กลับอุทานอย่างตกใจเมื่อถูกดึงเนคไทออกตามมาด้วยกระดุม ร่างที่อ่อนยวบนั้นดูจะขัดขืนขึ้นมาอีกครั้ง
"อยากจะมั่นใจไม่ใช่เหรอ..."เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาใกล้ใบหูบาง แล้วใช้ฟันขมเม้มริมฝีปากของอีกฝ่ายเล็กน้อย
" มะ..ไม่..ปล่อย.. " ริมฝีปากบางแดงช้ำเอ่ยห้ามตะกุกตะกัก นกหงษ์หยกที่ใบหน้าแดงจัดคงไม่รู้ตัวว่ากำลังแสดงสีหน้าแบบไหนออกไปให้พี่เขยได้เห็นชัดๆแบบนี้
ดวงตาคมมองใบหน้าที่แดงก่ำของอีกฝ่าย ริมฝีปากหยักยิ้มพึงใจ
บางทีเขาควรจะเลิกแกล้งเด็กได้แล้วกระมัง ...แต่ถึงจะคิดแบบนั้นกลับ รู้สึกอยากจะแกล้งอีก ริมฝีปากร้อนฝากรอยช้ำเป็นจ้ำไว้ที่เนื้อใต้กระดุกไหปลาร้าของเด็กหนุ่ม แม้จะใส่เสื้อเชิ๊ตปลดกระดุมก็คงจะมองไม่เห็น...
สัมผัสที่ผิวเนื้อทำให้จุนเจือต้องกระตุกร่างอีกครั้งอย่างตกใจ แต่ก่อนที่จะมีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น
---RRR---
เสียงโทรศัพท์จากเลขาก็ดังขึ้น
ทินกฤตสะดุ้งเฮือก พลางคว้าโทรศัพท์นั่นขึ้นมาทันที
"มีอะไร?..."
" คุณศักดิ์ชัยมาขอพบค่ะท่าน "
"เอ่อ..อ่า.... " เสียงของเลขาสาวที่มาดังเอาตอนที่น้องเมียยังนั่งอ่อนระทวยหน้าแดงอยู่บนตักแบบนี้...ทำเอาพูดอะไรไม่ออก
"อืม..ให้เข้ามาเลย " ทินกฤตตอบกลับไป เขาไม่มีทางเลือกมากนัก จะบอกว่าไม่สะดวกก็กระไรอยู่
ทันทีที่เลขาสาวได้คำตอบ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น จุนเจือยังคงนั่งอยู่บนตักของพี่เขยถึงกับมองหน้าอีกฝ่ายสลับกับประตูอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร
"เจือ ขอโทษนะ" ทินกฤตกลั้นใจพูดออกไปแบบนั้น ก่อนจะดันร่างสูงโปร่งของน้องเมียให้ลงไปนั่งอยู่ใต้โต๊ะ ไม่พอยังยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย
"เงียบๆล่ะ"ก่อนจะรีบผุดลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
"เข้ามาซี่ ศักดิ์ชัย"
+++++++++++++++
"ว่ายังไง มีอะไรเหรอศักดิ์ชัย "ทินกฤตสูดลมหายใจเข้าลึกพลางหันไปมองหน้าคนที่เข้ามาใหม่ หวังในใจว่าอีกฝ่ายจะไม่สังเกตเห็นอะไรผิดปรกติบนใบหน้าของตัวเอง
ศักดิ์ชัย ชายหนุ่มวัยสามสิบห้า เป็นคนรูปร่างสูงเพรียวแบบคนเชื้อสายจีน จะว่าเป็นญาติทางฝั่งแม่ของทินกฤตก็คงจะไม่ผิดนัก เพราะเขาเป็นลูกชายของลูกพี่ลูกน้องของผู้เป็นแม่ของชายหนุ่ม ใบหน้าขาวภายใต้แว่นสายตาแต่ก็ไม่ได้เป็นคนที่ล้าสมัยอะไร ทำหน้าเครียดขณะที่เดินเข้ามาหาประธานบริษัทที่นั่งอยู่กลางห้อง
" ผมมีเรื่องจะปรึกษา เกี่ยวกับเด็กฝึกงานน่ะครับ ไม่ทราบสะดวกคุยหรือเปล่า? "ใบหน้าขาวนั่นค่อนข้างเครียดไม่น้อย
น้ำเสียงนั้นทำเอาคนที่นั่งอยู่ใต้โต๊ะประธานบริษัทอย่างจุนเจือที่กำลังมึนงง ต้องเสียงสันหลังวูบ
"เรื่องเด็กฝึกงาน...มีอะไรอีกเหรอ" ทินกฤตขมวดคิ้ว พลางมองหน้าของศักดิ์ชัย
" คุณคิดว่าเด็กคณะวิศวะสามคนนั้นเป็นยังไงบ้างครับ? "ชายหนุ่มสวมแว่นเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตัดสินใจถามออกมาตรงๆ
"ทำไมเหรอครับ...เจ้าเด็กพวกนั้นสร้างปัญหาอีกรึไง..." ทินกฤตเอ่ยถามไม่ได้เกรงใจคนที่นั่งอยู่ใต้โต๊ะ
" ได้ยินมาว่า..เด็กสองคน ถึงจะหัวดี แต่ก็ไม่ค่อยตั้งใจทำงานเท่าไหร่น่ะครับ .. ส่วนเด็กที่มาจากเชียงใหม่.. " ชายหนุ่มอึกอักเล็กน้อย ..
" ตั้งใจทำงาน..มากเกินไป..น่ะครับ "
"เดี๋ยวนะ..."ทินกฤตยกมือเชิงขอเวลา " ไม่ตั้งทำงานเนี่ยผม....พอจะเข้าใจนะ....แต่ไอ้ตั้งใจทำงานเกินไปนี่มันยังไงเหรอ?"
ทินกฤตเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ใต้โต๊ะ
....เป็นอะไรหรือเปล่านะ...หายใจออกไหมนั่น....
" คือ..เอ่อ ผมก็ให้งานเขาไปเหมือนกับที่ให้เด็กสองคนนั่น แต่เด็กคนนั้นทำงานเสร็จก่อนคนอื่น แต่แทนที่จะช่วยงานเพื่อนหรือที่แผนกตัวเอง กลับมาช่วยผมทำงานพวกเล็กๆน้อยๆ อย่าง ถ่ายเอกสาร ชงกาแฟ ..ซึ่งที่จริงแล้ว นายเก่งไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ใช่ไหมล่ะครับ? "
ดูเหมือนคำพูดเหล่านั้นจะไม่เข้าหูจุนเจือเลย ตั้งแต่จับใจความได้ว่า มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขา หนุ่มร่างเพรียวยังขดตัวเองอยู่ใต้โต๊ะ .. แต่เพราะศักดิ์ชัยพูดอะไรยาวเหยียด ร่างสูงเพรียวที่ไม่ได้ตัวเล็กเท่าลูกหมานั้นจึงขยับมาด้วยความเมื่อย
"อาฮะ...แล้ว...ทำไมเหรอ ผมว่าถ้าเขาอยากทำแล้วมันช่วยเบาแรง เบางานคุณไปบ้าง...มันก็น่าจะดีไม่ใช่เหรอศักดิ์ชัย"
ทินกฤตยิ้มกับเรื่องเล่าที่ได้ยิน "....ดีนะ อย่างน้อยยังมีคนตั้งใจทำงาน...ไม่ใช่วันๆดีแต่หาเรื่องปวดหัวมาให้น่ะ"
คำพูดจาเหน็บแนมทำเอาคนที่อยู่ใต้โต๊ะแทบจะแยกเขี้ยวใส่ ร่างบางขยับไปมาจนศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีน้ำตาลแดงโขกกับโต๊ะ
--กึก--
" โอ๊ะ " อุทานออกมาเบาๆ แล้วก็ต้องยกมือปิดปาก
เสียงที่ดังขึ้นทำเอาทินกฤตสะดุ้งก่อนจะแสร้งร้องออกมา
"โอ้ย....เผลอเตะโต๊ะจนได้...."ก่อนที่ดวงตาคมจะเหลือบมองใต้โต๊ะเหมือนจะดุคนที่ซ่อนตัวอยู่ข้างล่าง
....เด็กบ้า....เสียงเบาๆหน่อยซี่......
จุนเจือถลึงตาใส่พี่เขย ทั้งๆที่ยกปิดปากตัวเองอยู่แบบนั้น แล้วก็เจ็บเสียด้วยสิ
"เอ่อ...เอาเป็นว่า ผมว่ามันไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ ...อย่างน้อยเขาก็ทำงาน...คุณก็ ชมเด็กมันบ้างอะไรบ้างก็ได้ มันจะได้ไม่เสียกำลังใจ ใครถูกก็ชม ใครผิดก็ติกันไป" ทินกฤตว่าพลางมองไปที่ประตู "เอาไว้เราค่อยปรึกษาเรื่องนี้กันอีกทีก็แล้วกัน..."
+++++++++++++++
ทินกฤตมองจนมั่นใจว่าศักดิ์ชัยเดินออกจากห้องไปแล้ว และไม่มีท่าทีว่าจะเดินย้อนกลับมาปรึกษาด้วยเรื่องอะไรประหลาดๆอีก ร่างสูงรีบดันร่างของตัวเองออกหากจากโต๊ะทันที
"เจือ...เป็นอะไรหรือเปล่า?"
" เจ็บน่ะสิ ถามได้! โอย หัวจะโนไหมเนี่ย? "
เด็กหนุ่มผู้โชคร้าย ถูกพี่เขยลวนลาม ถูกจับยัดใต้โต๊ะ และยังเอาหัวโขกโต๊ะ บ่นออกมา มือเรียวคลำหัวตัวเองป้อยๆ แล้วพยายามออกจากโต๊ะ แต่..
" โอ๊ะ! " ทันทีที่ขยับตัว ความปวดก็ลามขึ้นมาจากข้อเท้า .. ตะคริวกินเข้าให้อีก!
ร่างของจุนเจือทรุดกองอยู่กับพื้น ท่าทางแบบนั้น ทำให้ในใจของทินกฤตเต้นโครมครามขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นว่ามีเด็กหนุ่มหน้าตาดี ในเสื้อนักศึกษาที่เหมือนจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่มานั่งกองอ่อนระทวยอยู่ตรงหน้า
"โอ๋ๆ..." ชายหนุ่มว่าพลางรั้งที่ใต้รักแร้ของอีกฝ่ายให้ลุกยืนขึ้นมา
"ขวัญเอ้ยขวัญมานะ..." มือแกร่งลูบหัวของอีกฝ่ายตรงที่โขกกับโต๊ะเสียงดัง
ใบหน้าของทินกฤตนั้นมีรอยยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ดูเหมือนทำทีว่าจะเยาะเย้ยเหมือนทุกที ในดวงตาคมคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความเอ็นดูอย่างประหลาด
" จะสมน้ำหน้าผมใช่ไหมล่ะ?.. ซวยได้อีก หาเรื่องมาให้โดน..เอ่อ..นั่นน่ะ แล้วยังมาเจ็บตัวอีก "
จุนเจือแยกเขี้ยวใส่ใบหน้าหล่อๆของคนตรงหน้า ที่คงจะยิ้มเยาะเขาเสียมากกว่า
"พี่...จะสมน้ำหน้าเราได้ยังไง...." น้ำเสียของทินกฤตฟังดูอ่อนใจ ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปช่วยติดกระดุมเสื้อให้อีกฝ่าย
"พี่เล่นกับเราแรงไปหน่อย...ขอโทษด้วย แต่ไม่รู้ว่าเราจะได้คำตอบแล้วหรือยัง"
คำว่า"เล่น" บีบให้ในอกของเด็กหนุ่มคนสวยรู้สึกเจ็บได้อย่างประหลาด มือเรียวปัดมืออีกฝ่ายออกทันที
" อย่ามา..แตะผม " เสียงนั้นพูดออกมาแผ่วเบา ก่อนจะจัดการเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย ความรู้สึกเจ็บในอกนี้ ยิ่งทำให้อะไรมันไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลย กระดุมช่างติดยากเหลือเกิน แล้วไหนจะเนคไทที่ถูกดึงออกนี่อีก ริมฝีปากบางที่แดงช้ำนั้นส่งเสียงอย่างรำคาญในสิ่งที่ตนเองเป็นอยู่ตอนนี้หงุดหงิดเหลือเกิน
"นี่....ให้พี่ช่วย" มือแกร่งของทินกฤตหยุดมือที่สั่นระริกของอีกฝ่ายเอาไว้
"ให้พี่ทำให้ก็แล้วกันนะ" พูดพลางก็ช่วยติดกระดุม ช่วยผูกเนคไทสีกรมท่านั้นให้เรียบร้อย
ลมหายใจร้อนหายใจรดใกล้ร่างของเด็กหนุ่ม แต่เป็นเพียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ไม่ได้แฝงความหมายใดๆไว้ในสายตา
ลมหายใจที่กระทบผิว มันไวต่อความรู้สึกเกินไป จุนเจือขยับออกห่างจากพี่เขยทันที
++++++++++++++++++
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/vote2.jpg)
-
:m20: :m20:
ขำบาสอ่ะ กลัวเอกขึ้นสมอง
-
บทพิสูจน์ของพี่เทียนครั้งนี้ เล่นเอาน้องเจือระทวยเลย
น้องเจือคร้าบ....สรุปได้แล้วใช่ป่ะครับ ว่านอกจากน้องจะเป็นเกย์แล้ว สงสัยน้องคงมีใจให้พี่เขยด้วยนา
-
โอยยยย จุนเจือหวั่นไหวขั้นรุนแรง~ (O_o)
สังหรณ์ว่าต่อไปผู้ร่วมทีมของจุนเจือจะสร้างปัญหาให้แฮะ เมื่อไหร่จะเปิดตัวน้าาาาา!?
-
รีดเดอร์คะ ..ไม่ไหวแล้วค่ะ วันนี้พี่โดมหล่อเกินไป .. ขณะนี้พี่โดมอยู่เชียงใหม่ บ้านไรเตอร์เองแหละ แต่ไม่มีปัญญาไปค่า T_T เลยเอามาแบ่งปันกัน .. ไหนๆก็อวยน้องเจือไปแล้ว อวยพี่เทียนมั่งเนอะ :o8:
http://www.youtube.com/v/4LMZXQ4akOk?fs=1&hl=th_TH
-
จุนเจืออย่าคิดมาก
เดี๋ยวสิวมาเพิ่มนะ
-
หวั่นไหวแล้วจุนเจือ
-
หวั่นไหว หวั่นไหว :z1: :z1: :z1:
-
เล่นเหรอ :เฮ้อ:
-
ยิ่งใกล้กันก็พาให้ใจยิ่งหวั่นไหวสินะ
-
อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย
สั่งหัวใจให้เมินเฉย
ไม่รู้ต้องทำยังไง
ใกล้เธอทำไมทุกครั้งใจมันสั่นๆ
จิตใจของฉันนั้นวุ่นวาย
ตัวของฉันควบคุมไม่ได้
เมื่อสุดท้ายหัวใจมันรักเธอ
:o8:
-
เง้อ...น่ารักได้อี๊ก!!
-
nong junjer wanwai pai law ,, falling in love w/ p'tian pai loei krikrikri >//<
-
รู้ใจตัวเองหรือยังล่ะเจือ
-
จริงๆ แล้วซีรีย์นี้น่าจะชื่อว่า "ปราบพยศน้องเมีย" มากกว่านะ คริคริ
ว่าแต่ว่าจะใช้ "รีดเดอร์" กับ "ไรเตอร์" หรือ "คนอ่าน" กับ "คนแต่ง" ดีนะ
-
>< อ๊ากกกกกกก
เอาอีกๆๆๆๆๆๆ
-
เจือสับสนซะแล้วสิ
อิอิ
พี่เทียนก็ทำให้เจือเข้าใจซะสิว่าเจือเป็นะไรน่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
:z2: เริ่มหวั่นไหว :z2:
:pig4: :pig4:
-
เจือ เริ่มมีอาการละ
เหลือแต่ พี่เทียน จะรุกต่อหรือเปล่าเท่านั้นละงานนี้
-
หลุดมาหน้าสองแล้ว
ต้องดัน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
คิดถึงจุนเจือแล้ว
เริ่มหวั่นไหวแล้ว
-
ทินกฤตถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น
"พี่ขอโทษ เรา...คงไม่ชอบที่ทำแบบนี้ ..."มือแกร่งยกขึ้นทั้งสองข้าง เหมือนจะบอกให้อีกฝ่ายรู้ถึงเจตนา
"แต่...พี่คงยังให้เรากลับออกไปทางประตูหน้าตอนนี้ไม่ได้.... " ทินกฤตว่าพลางมองไปยังประตู เสียจอแจข้างนอกไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทุกคนยังอยู่ครบ
"คงมีคนเอาไปพูดกันเยอะแน่ ถ้าเราจะเดินออกไปจากห้องของพี่ ...เวลานี้ หน้าตาแบบนั้น..." ชายหนุ่มว่าพลางมองใบหน้าสวยของอีกฝ่ายที่ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้
จุนเจือหันหน้าไปอีกทาง มือเรียวตบหน้าตัวเองเบาๆให้หายทำหน้าแบบนี้เสียที
"เจือ...จะทำอะไรน่ะ" ทินกฤตคว้ามือของอีกฝ่ายเอาไว้ "ไหนว่าจะเอาหน้าไปประกวดไงเล่า..."
" ช่างมัน .. วันนี้ ผมไม่อยากเห็นหน้าพี่แล้ว" มือเรียวสะบัดออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย
" ก็แค่ตบให้หายซะ ไอ้ความรู้สึกแบบนี้ "
...เกลียดความรู้สึกนี้..เจ็บ...
"แล้วเรารู้สึกอะไร?" คำพูดนั้นของเด็กหนุ่มทำให้ทินกฤตอดไม่ได้ที่จะถาม...
" เจ็บ..ไม่ใช่ที่หัว..และผมเกลียดมัน..ความรู้สึกนี้ " มือเรียวขยุ้มอกเสื้อตัวเองแน่น ก่อนจะมองหน้าอีกฝ่าย ในแบบที่ทินกฤตเรียกว่า "ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้" แบบนั้น
"พี่ขอโทษ" คำพูดของจุนเจือทำให้ใจของทินกฤตเหมือนถูกบีบ ทำไมใบหน้านั้นถึงดูเจ็บปวดแบบนี้
"พี่คงทำให้เราสับสน..."ร่างสูงขยับเข้าหาสองแขนยกขึ้นเหมือนจะลังเลว่าเขาควรจะทำอย่างไร แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะใช้แขนล็อคคอของอีกฝ่ายดึงเข้ามาหาตัว
"พี่บอกเราไม่ได้หรอกนะ ว่าเราเป็น หรือไม่เป็นอะไร...แต่ที่เจือรู้สึกเจ็บอาจจะเพราะรังเกียจพี่กับการกระทำของพี่มาก พี่ขอโทษ...พี่จะไม่ทำแบบนั้นกับเราอีก จะไม่แตะต้องน้องของเจนอีก" ชายหนุ่มว่า
"แต่ตอนนี้ แค่อยากจะปลอบให้เราสงบสติอารมณ์เอาไว้...ก็ช่วยอยู่นิ่งๆแบบนี้ซักแป๊บจะได้ไหม พี่ไม่รู้ว่าจะได้ผลไหม...แต่ขอให้พี่ได้ลองดู..."
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากอีกฝ่ายทินกฤตตัดสินใจยกมืออีกข้างขึ้นโอบเอวบางของเด็กหนุ่มเข้ามาใกล้เพียงเพื่อจะให้แผ่นอกของร่างบางนั้นสัมผัสกับอกของตัวเองให้ไออุ่นและเสียงหัวใจของตัวเองปลอบอีกฝ่ายให้สงบลงก็เท่านั้น
เด็กหนุ่มได้แต่นิ่งในอ้อมกอดของพี่เขย แม้ความสูงจะเกือบเท่าๆกัน แต่จุนเจือในตอนนี้กลับเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่ไม่สามารถดื้อดึงได้อย่างทุกที
ทินกฤตทิ้งช่วงให้อีกฝ่ายได้สงบลงตามที่ว่าเอาไว้ เขารู้สึกว่า ลมหายใจของอีกฝ่ายเริ่มเป็นจังหวะมากขึ้นจึงค่อยๆคลลายอ้อมแขนออก
"สงบบ้างหรือยัง" ทินกฤตเอ่ยถามพลางมองหน้าของอีกฝ่าย ในแววตามีแต่ความเป็นห่วงเป็นใย เขาไม่ได้ล้อเล่นเลย
" .................. " จุนเจือขยับตัวเล็กน้อยเป็นเชิงบอกให้ปล่อยเขาเสีย
" ผม..อยากกลับแล้ว "
"กลับได้...แต่คงไม่ใช่ตอนนี้...ไม่ใช่ทางนั้น" ว่าพลางก็ชี้ไปที่ประตูห้องของเขาเอง
"เอาแบบนี้ไหม เจือเดินไปข้างหลังนี่...มีประตูต่อไปที่ห้องประชุม เจือไปรอพี่ที่ห้องประชุมซักพัก ขอพี่เคลียร์งานตรงนี้ก่อน แล้วพี่จะพาเรากลับบ้าน ดีไหม"
ทินกฤตชี้มือไปทางพาร์เทชั่นที่กั้นอยู่เยื้องไปทางด้านหลังของตัวเอง มันช่วยบังตาไม่ให้เห็นประตูที่จะต่อไปยังห้องประชุม ซึ่งอยู่ติดกัน
เด็กหนุ่มหน้าสวยมองตามทางที่พี่เขยชี้ ก่อนจะเดินไปตามทางนั้น มือเรียวเปิดประตูบานนั้นออกก่อนจะปิดลง..
ห้องประชุมขนาดใหญ่ของบริษัท ปรากฏอยู่ตรงหน้า เด็กหนุ่มเลือกที่จะเลื่อนเก้าอี้ประชุมออกเสียหนึ่งตัวแล้วนั่งลงไป ดวงตาคู่สวยปิดลงช้าๆ พลางนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งท่าทีที่ตัวเองแสดงออกไป และสิ่งที่อีกฝ่ายทำกกลับมา ความรู้สึกเจ็บปวดในอกมันยังไม่จางไปไหน
+++++++++++
เวลาผ่านไปเกือบช่วงโมงกับห้องประชุมใหญ่ที่เงียบกริบและความว้าวุ่นใจของเด็กหนุ่ม
ทินกฤตเอง หากจะบอกว่าสามารถเคลียร์งานช่วงบ่ายทั้งหมดให้เสร็จได้ภายในเวลาหนึ่งชั่วโมงได้ด้วยใจ
ที่สงบนิ่งได้ล่ะก็...คงจะเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากเลยทีเดียว
....จูบน้องเมีย....ไปสองครั้งแล้วนะไอ้เทียน....
....แล้วยังไปทำรอยไว้อีก....
....เด็กมัน..แค่สับสน แกจะไปชี้บอกว่าใครเป็นเกย์เป็นเก้งได้ยังไงวะไอ้เทียน.....
....แค่แกคนเดียวนี่มันก็คงจะเกินพอแล้ว....
ทินกฤตแทบจะทึ้งหัวตัวเองตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออกแล้ว เขาควรจะมีแผนสำรอง คิดอะไรก็ได้ที่จะแก้ตัวให้กับตัวเอง และทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นสบายใจไม่คิดมากกับความเผลอไผลที่เต็มไปด้วยความหลงใหลของตัวเอง แต่ก็ไม่มีเลย ไม่มีแผนการ แนวคิดใดๆที่จะมานำทางเขาออกไปจากความรู้สึกกังวลระคนว้าวุ่นใจนี้ได้เลย
จนเมื่อเคลียร์งานเสร็จ ทินกฤตรีบยกหูโทรศัพท์โทรบอกศักดิ์ชัยปั้นคำโกหกอธิบายว่าที่เด็กฝึกงานที่แผนกหายไปคนหนึ่งเพราะเขาใช้ให้ไปพิมพ์งาน และถ่ายเอกสารให้ที่ห้องเก็บข้อมูล แล้วจุนเจือเกิดไม่สบายปวดหัวปวดท้องขึ้นมาประทันหัน ชายหนุ่มคว้ากระเป๋าเอกสารเดินออกมาจากห้องทำงานของตัวเองทางด้านหน้า เอ่ยขอตัวกับเลขาที่หน้าห้อง ร่างสูงเดินออกไปตามทางเดิน พอพ้นประตูส่วนที่กั้นเป็นห้องของประธาน เดินเลี้ยวซ้ายอ้อมไปอีกนิดจะเป็นประตูห้องประชุมใหญ่ บานประตูไม้ลายโมเดิร์นสีน้ำตาลเข้มนั้นยิ่งเพ่งมองยิ่งชวนให้รู้สึกเวียนหวน ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วยกมือขึ้นเคาะประตูหน้าห้อง
+++++++++++
"เจือ...." เอ่ยเรียกชื่อพร้อมบิดลูกบิดประตูไม้สีเข้มนั้นเข้าไปด้านใน
เจ้าของชื่อนั่งฟุบหลับอยู่กับโต๊ะประชุม จึงไม่รู้ตัวเลยว่าถูกเรียก ดูท่าทางเหนื่อยอ่อน แผ่นหลังที่เคยยืดตรงอย่างมั่นใจบัดนี้โค้งงอลงเพราะกำลังฟุบอยู่กับโต๊ะ เสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดตาสะท้อนแสงแดดยามบ่ายที่ส่องลอดมู่ลี่เข้ามากระทบลงกับแผ่นหลัง เส้นผมสีน้ำตาลแดงเป็นประกายสีเพลิงสว่าง
"จุนเจือ..." ทินกฤตถอนหายใจออกมาอีกหนึ่งคำรบ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย
ดวงตาคมมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม จมูกโด่งได้รูปเห็นแล้วน่าจับมาบีบด้วยความหมั่นเขี้ยว ดวงตากลมสวยนั้นหลับพริ้มเป็นขนตายาวไม่ได้ต่างจากพี่สาว ริมฝีปากบางสีอ่อนยังคงดูฉ่ำชื้นเมื่อเผยอริมฝีปากหายใจเบาๆ ด้วยหลับสนิทได้ที่ ทินกฤตอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตัวเองถึงเผลอไผลกับอีกฝ่ายไปได้ถึงขนาดนั้น มือแกร่งยกขึ้นหมายจะแตะใบหน้านั้น
....กวนประสาท หาเรื่อง เจ้าอารมณ์ก็เท่านั้น....
....แต่...ก็น่ารักล่ะวะ....
" อือ ..พี่เทียน? "เสียงเรียกชื่อแว่วๆนั้นทำให้คนที่เผลอหลับไปค่อยๆตื่นขึ้น จุนเจือพึมพำเสียงเบาแบบคนที่เพิ่งจะตื่นนอน มือเรียวยกขึ้นเสยผมขึ้นเล็กน้อย
ทินกฤตชักมือกลับในทันที ก่อนจะหันมองไปทางอื่นมันเป็นท่าทางที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน
"ไปกันเถอะ พี่ลางานให้แล้ว " ว่าแล้วก็ดึงให้จุนเจือเดินตามออกไปยังลานจอดรถของบริษัททันที
“กลับบ้าน..เหรอ? "
เสียงนั้นยังเหมือนคนที่ยังไม่ตื่นเต็มตาเท่าไหร่นัก จุนเจือลุกขึ้นจากเก้าอี้ตามแรงดึงของอีกฝ่าย
+++++++++++
ทินกฤตพาจุนเจือขับรถฝ่าการจราจรตอนบ่ายขับรถแทบจะเรียกได้ว่าข้ามเมือง มายังร้านกาแฟหน้าปากซอยใกล้กับย่านทีมีทั้งพนักงานธนาคาร พนักงานบริษัท และ พนักงานรัฐมากระจุกรวมกันอยู่ในที่เดียว
"ร้านของเพื่อนพี่เอง... "
ชายหนุ่มบอกพลางจอดรถเอสยูวีคันใหญ่ของตัวเองตรงซอยด้านหลังร้าน แล้วพาอีกฝ่ายเดินอ้อมมาที่ด้านหน้า เด็กหนุ่มมองเข้าไปในร้านนั้นตกแต่งร่มรื่นและดูเป็นส่วนตัวพอสมควร ดูไม่เหมาะกับพี่เขยเอาเสียเลย
"แปลกใจหรือไง...พี่ก็กินกาแฟแบบคนธรรมดาเขาเหมือนกันนะ" ทินกฤตหัวเราะแล้วเดินนำจุนเจือเข้าไปในร้าน
"มิน...ขอกาแฟพี่หน่อย"
"อ้าวพี่เทียน มาได้ไง...." เจ้าของร้านร่างเล็กละมือจากการนับเงินที่เคาท์เตอร์เดินมารับแขกทันที
" อ้าว พี่เทียน..มากับใครครับนั่น? "เชฟหนุ่มร่างใหญ่ผิวคล้ำที่เพิ่งจะเดินถือถาดขนมออกมาก็เอ่ยทักเช่นกัน ดวงตาคมมองเลยทินกฤตไปด้านหลัง เด็กหนุ่มในชุดนักศึกษายับๆเดินตามทินกฤตมาเงียบๆคนนั้น...หรือจะเป็น?
"อ้อ...นี่จุนเจือ...น้องชายของเจนน่ะ" ทินกฤตยิ้ม
"สวัสดีครับ " เด็กหนุ่มยกมือไหว้คนทั้งคู่ ท่าทางเหนื่อยๆ
"อ้อ น้องของภรรยาพี่เทียนเหรอ อื้มๆ สั่งอะไรก็สั่งเลยนะครับ เดี๋ยวพี่ทำให้" รามินทร์ยิ้มให้กับอีกฝ่าย
"ส่วนขนมอยากกินอะไร หรือจะกินข้าวอะไรก็บอกพี่แมนได้นะ"
ใบหน้าสวยมองหน้าพี่เขยราวกับจะถามว่าสั่งได้เต็มที่จริงๆน่ะหรือ
"สั่งเลย...อ้อ มินวันนี้พี่ขอคาปูชิโนร้อนละกัน..." ทินกฤตหันมายิ้มให้กับจุนเจือก่อนจะหันไปสั่งกาแฟกับรามินทร์
" งั้นผม..เอาชอคโกแลตเย็นใส่วิปครีมด้วยนะครับ "
"โอเค คาปูชิโนร้อน กับชอคโกเย็นวิปนะ...." รามินทร์รับออเดอร์มาพลางยิ้ม เหลือบมองหน้าของเพื่อนพี่ชายก็พาลทำให้ต้องเอ่ยออกไปอย่างช่วยไม่ได้
"พี่เทียนหัวเราะอะไร"
"หะ อ่ะ เปล่า...ไม่มีอะไร"ทินกฤตส่ายหน้าแต่ปากยังคงยิ้มอยู่
ส่วนน้องเมียก็เดินลิ่วๆไปที่ตู้เค้กโน่นแล้ว ร่างสูงเพรียวดูจะมีพลังขึ้นมาทันทีที่เห็นเค้กหน้าตาน่าทานเรียง
รายกันอยู่ในตู้เค้กของทางร้าน เขาก้มลงกวาดสายตามองไปทั้งตู้
" พี่แมนครับ..ผมเอาชิ้นนี้ กับชิ้นนี้ แล้วก็ชิ้นนี้ นะครับ " นิ้วเรียวชี้เค้กแต่ละชิ้นพลางทำตาเป็นประกายทำเอาเชฟร่างใหญ่ใจดีต้องยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูก่อนจะรับคำแล้วไปจัดการตามออเดอร์นั้น
ทินกฤตยืนมองท่าทางแบบนั้นของจุนเจือก่อนจะหันไปมองหน้ารามินทร์กับกตัญญู ปลายนิ้วยกขึ้นแตะริมฝีปาก เชิงบอกว่าให้เก็บเรื่องที่เขายืนยิ้มกับท่าทางของอีกฝ่ายไว้เป็นความลับ
+++++++++++
กตัญญูหันไปสบตาคนรักเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงรับปากเพื่อนพี่ชาย แล้วจึงหันไปง่วนกับการจัดจานเค้กที่จะเสิร์ฟทั้งสามชิ้น
ส่วนรามินทร์ก็ทำหน้าที่ของตัวเองไปอย่างเงียบๆ...ไม่นานก็เดินเอากาแฟมาเสริฟ...
ช่วงบ่ายของวันที่ยังไม่มีลูกค้าเข้ามาใช้บริการมากนักพอเสริฟกาแฟให้เสร็จร่างบางก็วิ่งเข้าไปแหย่กตัญญู ด้วยการตบที่ไหล่ให้อีกฝ่ายหันมา แต่พอกตัญญูหันมาก็กลายเป็นว่าเจอรามินทร์เอานิ้วจิ้มแก้มเข้าให้
“ฮ่ะๆ...หน้าตาพี่แมนเหวอมากเลย” รามินทร์หัวเราะ
“เล่นอะไรน่ะ มิน...” ชายร่างใหญ่ถามพร้อมรอยยิ้ม
“ว่างไม่มีอะไรทำ...แหย่หน่อยได้รึไง” รามินทร์ตอบยียวนแต่ในดวงตานั้นมีความหมาย ร่างบางเดินผิวปากกลับไปที่อ้อมมาที่หน้าเค้าท์เตอร์อย่างอารมณ์ดี เรียกเสียงหังเราะจากกตัญญูได้ไม่น้อย
เสียงหัวเราะของสองคนดังมาจากด้านหลังตู้เค้กที่กตัญญูเอาขนมออกมาจัดวาง ก่อนให้รามินทร์เดินเอาเค้กมาเสริฟให้ทั้งๆที่ยังหัวเราะกับท่าทีของกตัญญูอยู่เลย
"มินนี่ก็แหย่ไอ้แมนได้ตลอดนะเรา..."
"ไม่ให้แหย่แฟนจะให้แหย่ใครล่ะครับ" รามินทร์ตอบกลับ ท่าทีเปิดเผยร่าเริงแบบนี้เป็นท่าทีที่ทินกฤตที่สนิทกับพศวัตมาแต่ไหนแต่ไร ไม่ได้เห็นมานาน
" แฟน? "จุนเจือทวนคำของรามินทร์เบาๆ พลางทำตาโตมองเข้าไปด้านในของร้าน งั้นก็แปลว่าทั้งสองคน...??
"แฟนพี่เอง...หล่อไหม" รามินทร์ชี้ไปที่คนอยู่ด้านหลังตู้เค้ก ไม่วายหันมาแหย่จุนเจือ
"มิน ไม่เอาน่า อย่าไปแกล้งน้องซี่" เมื่อเห็นหน้าของจุนเจือที่ดูจะตกใจไม่น้อย ทำให้ทินกฤตต้องเอ่ยปราม
"ครับๆ...ไม่ได้แกล้งซักหน่อย แค่อวดน่ะ....ไปละ ขอให้อร่อยนะครับ" รามิทร์ว่าพลางขอตัว
"เอ้อ...มิน แล้ว..เจ้าน้อยล่ะ "ทินกฤตเอ่ยถาม เมื่อมองแล้วไม่เห็นเด็กเสริฟที่คุ้นเคย
"ลากลับบ้านไปตั้งแต่ช่วงที่พี่เทียนแต่งงานนั่นล่ะ... เห็นว่าไปบวช" รามินทร์ตอบกลับ แต่เมื่อโทรศัพท์ที่เคาท์เตอร์ดังทำให้คนถามไม่ทันได้ซักอะไรต่อ ทินกฤตจึงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้แบบนั้น
"...อืม...บวชงั้นเหรอ.."
จุนเจือหันไปมองพี่เขยเล็กน้อยก่อนจะหันมาสนใจเค้กตรงหน้าและชอคโกแลตเย็น ที่ทำให้เขาพอจะมีแรงขึ้นมาได้บ้างด้วยพลังงานจากความหวานในเค้กทั้งสามชิ้น มันช่วยให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมากเลยทีเดียว
+++++++++++
มือเรียวบรรจงใช้ส้อมอันเล็กตักไวท์ชอคโกแลตมูสเค้กชิ้นเล็กที่กรุ่นกลิ่นไวท์ชอคโกแลตอย่างดีใส่ปาก รสชาติของมันทั้งหอม และหวาน ถูกใจเขาอย่างที่สุด
ตามมาด้วยเค้กโอเปร่าที่กตัญญูบรรจงทำอย่างปราณีต รสชาติขมๆของชอคโกแลตและกาแฟทั้งช่างเหมาะเจาะพอดี ไหนจะกานาซชอคโกแลตขมๆ ตัดกับรสหวานของไวท์ชอคโกแลตของเค้กชิ้นแรก และสุดท้าย คงจะไม่มีอะไรอร่อยไปกว่า แรร์ชีสเค้ก ที่เสริฟมาพร้อมกับวิปปิ้งครีมผสมน้ำเชื่อมกลิ่นวนิลาและผลไม้สดอย่างสตรอว์เบอร์รี่ พีซ และกีวี่ ที่หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ
ทินกฤตเท้าคางมองจุนเจือนั่งทานของหวาน...อาจจะเรียกได้ว่ามองเพลิน ไม่ว่าเด็กหนุ่มจะตักอะไรเข้าปากก็ดูอร่อยไปเสียหมด ไม่ใช่ว่าเขาไม่รูว่าฝีมือขนมของกตัญญูนั้นล้ำเลิศแค่ไหน...แต่เพียงแค่ไม่เคยเห็นใครนั่งกินขนมของกตัญญูได้ดูมีความสุขเท่าจุนเจือกินมาก่อนก็เท่านั้น
"อร่อยไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถามริมฝีปากหยักยิ้มอย่างมั่นใจว่าจะได้ยินคำตอบแบบใด
" ฮื่อ " เจ้าของผมสีน้ำตาลแดงพยักหน้าแรงๆ ก่อนจะดึงส้อมเล็กๆออกจากปาก ดวงตาคู่สวยนั้นมองเข้าไปในร้าน เห็นเชฟร่างใหญ่ผิวคล้ำกับเจ้าของร้านกำลังหยอกกันอย่างมีความสุขนั้นก็ทำให้ต้องหันมามองพี่เขยตนเองอีกครั้ง
"มีอะไร?..." เห็นดวงตาคู่สวยนั้นฉายแววสงสัยทินกฤตอดจะหัวเราะแก้เขินไม่ได้ ร่างสูงเบือนหน้าไปอีกทาง
" ทำไมพี่ถึงไม่ทำแบบพี่มินกับพี่แมนล่ะ? "เด็กหนุ่มถามออกมาตรงๆ .. เท่าที่ดู คนทั้งคู่ก็มีความสุขดี ไม่เห็นจะแคร์อะไรเลย
"หา?..."ทินกฤตเลิกคิ้วก่อนขยับตัวเข้าหาโต๊ะพลางประสานมือที่พื้นผิวเรียบของหน้าโต๊ะ แล้วมองหน้าของเด็กหนุ่ม "ทำอะไร?"
" ก็..แบบว่า..แบบนั้นไง " นิ้วเรียวชี้เข้าไปในร้าน
" หาแฟน หาคนที่อยู่ด้วยกัน .. ไม่ใช่ต้องมาสร้างภาพอะไรแบบนี้อะ "
"ถ้ามันหาง่ายพี่คงมีไปนานแล้ว.... นี่มันยังหาไม่เจอ...แถมที่บ้านพี่ก็ไม่รู้อีก ว่าพี่เป็นอะไร จะไม่ให้พี่แคร์เลยมันก็เป็นไปไม่ได้หรอก..." ทินกฤตเอ่ย ดวงตาคมของชายหนุ่มเพลย์บอย...อย่างน้อยก็ตอนก่อนแต่งงาน...อ่อนแสงลงเล็กน้อย ตั้งแต่มีเรื่องในงานปาร์ตี้สละโสดคราวนั้น เขาก็แทบไม่ได้ออกไปไหนตอนกลางคืนอีกเลย เรื่องเมื่อหลายเดือนก่อนนั้นเป็นเหมือนอดีตที่มันผ่านไปนานแล้ว
" งั้น พี่มินกับพี่แมนก็น่าอิจฉามากเลยเนอะ "
มือเรียวประสานกันแล้วนั่งเท้าคาง มองเข้าไปในร้าน .. เขาเห็นภาพนี้มาตลอดหลายปี ระหว่างพี่สาวกับคนรัก ถึงในตอนแรกจะไม่เข้าใจ แต่เพราะรักและยอมรับในสิ่งที่พี่สาวเป็น จึงพอจะเข้าใจอะไรได้บ้าง
"อยากให้พี่มีแฟนบ้างเหรอ" ทินกฤตเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายยิ่งคงมองรามินทร์กับกตัญญูอยู่อย่างนั้น
จุนเจือไม่ตอบคำถามนั้น หากแต่พูดในสิ่งที่รู้ว่า
" พี่อลิสบอกว่า พี่เทียนชอบพาผู้ชายไปนอนที่บ้านไม่ซ้ำหน้า "
....อลิส.....
ชื่อของผู้หญิงคนนี้ให้เส้นเลือดอะไรบางอย่างในสมองของคนที่กำลังอารมณ์ดีๆอยู่เหมือนจะกระตุกดังปึด....
+++++++++++
talk : คิดถึงพี่แมนกับมินนี่นะเนี่ย เลยจัดมาซักหน่อย พอน่ารัก^^
-
จัดมาเบรกอารมณ์
คู่นี้แก้มึนก็ดีค่ะ
555
-
อ้าว อลิส
ไหงเจ๊ พูดงั้นอ่ะ ไม่ชอบหน้ากันแต่โกหกก็ไม่ดีนะ
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงน้อยใจจะขาด ตอนนี้ต้องเป็นตอนที่บวชให้คุณแม่
แล้วเข้าใจผิดกะแม๊กซ์สินะ
-
อลิสนี่มารผจญจิง ๆให้ตายเถอะ
กะลังจะไปได้สวยอยู่แล้ววว
-
>[ ]< 5555
มาเต็มอะพี่เทียนนน โฉ่งฉ่างงๆ > <
-
อ้าว! อลิซใส่ไฟคนอื่นงี้ได้ไง :serius2:
ป.ล. พี่แมกซ์ก็คิดถึงนะ :impress:
-
จบลงด้วยความสงสัยว่า
อลิสใส่ความ หรือว่า พี่เทียนทำจริง
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้จุนเจือสับสนมากมาย
ต้องพามาร้านมินบ่อยๆซะแล้ว
บวกไปอีก 1 แต้มนะจ๊ะ ขอบคุณจ้า
ปล ได้เจอพี่แมนกับน้องมินนิดหน่อย พอให้หายคิดถึง หุหุ
-
อ๊ายยยยยยยยยย คิดถึงมินกะแมน >_<
อ้าววววว อลิสยัยตัวแสบใส่ความกันซะงั้น -"-
-
:z2: โดน ซะงั้นนะ พี่เทียน :z2:
:pig4: :pig4:
-
พี่เทียนโดนวางยาซะแล้ว
+1
-
อลิสใส่ไฟหรอ อิอิ
-
:o8: มินแมน...วี้ดวิ้ว....มาแอบหวานภาคนี้นี่เอง วิ้วๆ....
คิดถึงเจ้าน้อยด้วย....วิ้วๆ...... :-[
ว่าแล้วก็แปะ เจ้าน้อย....วิ้วๆ..... (เป็นอะไรมากป่ะนี่....)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/fuyu_sakura_take7.jpg)
และแปะสองสาว.....
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/alice_jane.jpg)
-
:L1: :L1:
-
อ้าวววว จอนม้ายเล่นเอางงเลยอ่ะ เทียน
โดนอลิสใส่ไฟชิมิ หรือเรื่องจริง??
-
คิดถึงท่าทางซื่อๆ ของเจ้าน้อยขึ้นมาเลยง่า
-
โฮะๆ อยากกินแรร์ชีสเค้กบ้างงงงงง~!!!
ชีสๆๆๆๆๆ ชอบกินชีสมั่กๆ แล้วก็นะ เล่นบรรยายซะน้ำลายแทบจะหยดแหมะๆ เง้ออออออ...
จุนเจือน่าอิจฉาอ่าาาาTT^TT
-
คิดถึงเจ้าน้อยเหรอพี่เทียน
-
มาแป๊ะไว้ก่อน เดียวตามอ่านทีหลัง พลาดหลายตอนเลย งานซาเมื่อไหร่จะเข้ามาตามความแสบของน้องจุน :z2:
-
ตายแน่ๆแล้วจุนเจือ งานนี้หน้าไม่สวยเรียบเนียนกันพอดี
มัวแต่คิดสับสน
คิดถึงแมนมินจัง มินขี้อวดเนอะ 555 เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ
อลิสเกลียดอะไรเทียนนักหนานะ ถึงได้ใส่ความขนาดนี้
-
อลิซนี่น่าจะสงบปากสงบคำบ้างนะ
เทียนแต่งงานกับเจน ยังไม่เคยเอาอลิซไปว่าลับหลังเลยนะ
ใช้ไม่ได้ๆ
-
อลิสทำพิษซะแล้วสิ
อิอิ
เดี๋ยวเจือก็เชื่อแบบนั้นหรอกนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อลิสนี่ ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเสียจริงๆ
-
อลิส...นักวางเพลิง...5555555555555555555555
-
มาทำให้จุนเจือหวั่นไหวหนักกว่าเดิมอีก
งานเข้าซะแล้วพี่เทียน ดูสิจะแก้ตัวว่ายังไงกัน
-
"อลิส...อีกแล้วเหรอ" ทินกฤตขบฟันทำท่าแค้นทีเล่นทีจริง
"เอาเรื่องอะไรไปเล่าให้เด็กฟังกันนะ"
" แล้วมันจริงรึเปล่าล่ะ .. ผมถามพี่เจน พี่เจนก็ไม่ยอมบอกอะไรเลย ยิ้มอย่างเดียวอะ " น้องเมียเร่งเร้าจะเอาคำตอบเสียให้ได้
"...ถ้าพี่บอกว่าจริง...เจือจะเสียใจไหม" ทินกฤตถามออกไป แต่แล้วก็ต้องแปลกใจกับคำพูดของตัวเอง ... แล้วเขาจะไปแคร์ความรู้สึกของคนตรงหน้าที่แช่งชักหักกระดูกมาตลอดว่าให้เขารีบๆหาแฟน แล้วหย่ากับพี่สาวของตัวเองเร็วๆ ไปทำไมกัน
" ..............................ถะ..ถามอะไรน่ะ แล้วทำไมผมต้องเสียใจด้วย? " เป็นนานกว่าเด็กหนุ่มจะคิดคำตอบออกไปได้ .. เขาควรจะดีใจอยู่แล้วที่ หากว่าทินกฤตคบใครจริงๆจังๆ แล้วก็ เลิกกับพี่สาวเขาไปเสียที ไม่ใช่หรือ?
"ฮ่ะๆ...นั่นซี่นะ เราคงดีใจมากกว่า ถ้าพี่จะไปคลอเคลียหนุ่มๆดีกว่าไปอยู่ใกล้ๆพี่เจนของเราใช่ไหม ...อีกอย่าง ยัยอลิสอินเดอะวอนเดอร์แลนด์ นั่นก็จะได้ไม่มาแยกเขี้ยวใส่พี่ทุกครั้งที่เจนอยู่กับพี่สองต่อสองในบ้านไง" ทินกฤตหัวเราะแก้เขินพลางยื่นมือไปขยี้ผมของอีกฝ่าย
++++++++++++++
การสนทนาของพี่เขยน้องเมียนั้นอยู่ในสายตาของบุคคลที่สามอย่างรามินทร์โดยที่ทั้งสองคนไม่ได้รู้ตัวเลย ริมฝีปากของรามินทร์หยักยิ้ม
"พี่แมกซ์เอ้ย...อยากให้มาเห็นจริงๆช็อตนี้...พี่เทียนเขินกับเขาเป็นด้วยอ่ะ"
" ไหน ดูซิ..นั่นสินะ พี่ไม่เคยเห็นแบบนี้เลยแฮะ "กตัญญูเองก็เห็นด้วย ... อีกอย่างเด็กคนนั้นก็สวยโดดเด่น แบบที่ทินกฤตชอบเสียด้วย
" คงไม่แปลกหรอกมั๊ง .. น้องเค้าก็สวยแบบที่พี่เทียนชอบไม่ใช่เหรอ "
"อืม ก็จริงๆ...เอ้ย พี่แมนออกมาไมเนี่ย ตัวใหญ่ๆ เดี๋ยวเขาก็รู้ว่าแอบมองหรอก" รามินทร์หันไปดันหน้าคนรักเสียแทบหงาย
" ไม่เห็นเป็นไรเลย เมื่อกี้เขาก็แอบมองเราสองคนนี่ " เชฟร่างใหญ่ว่าก่อนจะขโมยหอมแก้มเจ้าของร้านเสียหนึ่งที แล้วก็รีบวิ่งหายเข้าไปในครัว
"ไม่ได้เข้าเลย ยักษ์บ้า" เสียงรามินทร์ว่า พลางส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ
++++++++++++++
เมื่อเจอขยี้ผมที่เซ็ทมาอย่างดีนั่นอีกรอบ จุนเจือก็ทำหน้ามุ่ยใส่ก่อนจะตักเค้กใส่ปากไปอีกคำโต รู้สึกแปลกกับสัมผัสของพี่เขยได้ตลอดตั้งแต่ที่ถูก"เล่น"ไปแบบนั้น
บนริมฝีปากบางนั้นมีครีมสดเลอะอยู่ ดูท่าจุนเจือจะรีบกินเสียจนไม่ทันได้ระวัง ริมฝีปากได้รูปของพี่เขยหยักยิ้มพลางขยับเข้าไปใกล้ มือแกร่งยื่นไปจับปลายคางนั้นให้หันมาหา ก่อนขยับปลายนิ่วโป้งปาดครีมสดนั้นออกจากริมฝีปากของจุนเจือ ใบหน้าของเด็กหนุ่มมองเหมือนตกใจ แต่ก่อนที่จะได้ทักท้วงอะไร พี่เขยอย่างทินกฤต ก็ยกนิ้วโป้งที่เปื้อนครีมจากริมฝีปากบางนั้นขึ้นชิมความหอมหวานเสียแล้ว
" พี่เทียน? "
"หะ?...หือ.." ทินกฤตสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงของจุนเจือดังขึ้นดึงเขาจากภวังค์ ใบหน้าของเด็กหนุ่มมองเขาอย่างสงสัย
....อะไรวะกู ฝันกลางวันเหรอ?....
แต่เมื่อมองไปก็เห็นริมฝีปากบางนั้นยังมีครีมสดติดอยู่ ทินกฤตดึงทิชชูที่ถูกพับใส่ไว้อย่างบรรจงบนโต๊ะยื่นให้กับอีกฝ่าย
"ปาก...เลอะน่ะ..."
ซึ่งจุนเจือก็รับเอาทิชชู่นั้นมาเช็ดปากก่อนจะดูดชอคโกแลตเย็นนั่นจนหมดแก้ว
" อิ่มละ "
ทินกฤตยิ้ม นึกโล่งใจที่เมื่อครู่เป็นเพียงภาพในจินตนาการของเขาเอง
"ครับๆ อิ่มแล้วซี่นะ อารมณ์ดีขึ้นแล้วด้วย ไป...พี่พาเราไปส่งบ้าน" ทินกฤตว่าพลางควักเงินออกมาจากกระเป๋า
"มินครับคิดตังค์พี่ด้วย.... "
++++++++++++++
หลังจากวันนั้นดูเหมือนจุนเจือเองก็อยู่แต่ที่แผนกของตนเอง ไม่ได้บุกเข้าไปที่ห้องทำงานของพี่เขยอีกต่อไป ส่วนทินกฤตเองก็ไม่ได้ไปหาน้องเขยที่แผนก และไม่เคยเรียกให้เด็กหนุ่มเข้าพบอีกด้วย จนกระทั่งผ่านวันเสาร์และอาทิตย์ไปกับการเริ่มซ้อมการแสดงเพื่อไปประกวดที่ญี่ปุ่น ซึ่งในวันเสาร์ จุนเจือไปรอซ้อมยังที่นัดหมาย หากแต่ทีมของเขากลับไม่มา เด็กหนุ่มต้องรออย่างหงุดหงิดอยู่เกือบสองชั่วโมง จนผู้ดูแลจะวิ่งกระหืดกระหอบมาบอกว่าเด็กคนนั้นไม่สบายและจะมาในวันรุ่งขึ้น แต่ยังดีที่ได้ชุดที่จะใส่ประกวดมาแล้ว ชุดของตัวละครจุนเจือที่พูดตามตรงว่าผีมือไม่ดีเท่ากับชุดที่เจนสุดาตัดให้เขาเลยด้วยซ้ำ ส่วนวันอาทิตย์เด็กผู้หญิงคนนั้นก็มาช้ากว่าเวลาที่นัดไว้ไปหนึ่งชั่วโมง แถมมาถึงแล้วแทนที่จะตั้งใจซ้อมก็กลับมาเดินวนไปวนมารอบตัวเขา แม้ว่าปกติแล้วจะชอบใจกับคำชมว่า”สวย” แต่พอกับเด็กคนที่ผิดนัดแล้วยังไม่ค่อยตั้งใจแบบนี้ก็ทำเอาเขาเซ็งไปเหมือนกัน แต่ในอีกแง่หนึ่ง เมื่อทีมของตัวเองเป็นเสียแบบนี้เขาเองก็ต้องพยายามให้มากขึ้นด้วยไม่ใช่หรือ
ดังนั้นเมื่อถึงวันจันทร์เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวในชุดนักศึกษาเดินมาแจ้งให้แก่เลขาหน้าห้องของประธานบริษัทหลังจากที่เขาเห็นว่าทินกฤตเพิ่งจะเข้าไปในห้องได้ซักครู่
" พี่ครับ ผมมาขอพบคุณทินกฤตน่ะครับ "
ท่าทางที่มักจะยิ้มเล่นกับใครต่อใคร หายไปจากใบหน้าสวยนั่นโดยสิ้นเชิง ใบหน้าที่เรียกได้ว่าสวย บัดนี้กลับดูหม่นหมอง ราวกับมีเรื่องให้คิดอย่างมากมายเหลือเกิน
"จ้ะ คุณเทียนอยู่ข้างในแน่ะ ...เคาะประตูก่อนล่ะ" เสียงเลขานุการสาวว่า พลางผายมือไปทางประตู
---ก๊อกๆๆ---
"เชิญ...." ทินกฤตไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารด้วยซ้ำ
เสียงประตูถูกเปิดออกตามมาด้วยประตูไม้ที่ถูกปิดลง เสียงฝีเท้าเดินตรงมายังหน้าโต๊ะของประธานบริษัท ก่อนจะหยุดนิ่งตรงหน้านั้น
กลิ่นน้ำหอมลอยเข้ามาแตะจมูก ไม่ใช่น้ำหอมของผู้หญิงแบบที่จะทำให้เขารู้สึกวิงเวียน แต่เป็นกลิ่นที่ทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างประหลาดทำให้ทินกฤตต้องเงยหน้าขึ้นมอง
"อ้าว เจือ..."
" ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่..พี่ว่างรึเปล่า? "เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายอย่างจริงจัง
"ก็...เอ่อ...." ทินกฤตมองเอกสารกองโตตรงหน้าที่เขายังต้องใช้เวลาอีกนานที่จะอ่านให้จบ
"โอเค พี่ว่างมีอะไรเหรอ" ชายหนุ่มขยับตัวพิงพนักเก้าอี้ตัวใหญ่สองมือประสานกันเอาไว้เป็นท่าทีแบบที่เคย ยามเมื่อจะต้องรับฟังเรื่องราวจากใคร
" ผมต้องไปประกวดคอสเพลย์ที่ญี่ปุ่น..เดือนหน้า "เด็กหนุ่มพูดออกมาตรงๆ หากแต่กลับไม่มีความตื่นเต้นยินดีอะไรบนใบหน้าสวยนั้นเลย
" ต้องเก็บตัว .. ไปกับบริษัทที่ส่งเข้าประกวดด้วย ผมคง.. " เขาอึกอักที่จะพูดออกมาตรงๆ แต่ในเมื่ออยู่ต่อหน้าประธานบริษัทแล้วก็คงต้องพูดออกมาทั้งหมด
" พี่คิดซะว่า..ผมไม่ได้มาฝึกงานก็ได้..เทอมหน้าค่อยหาที่ฝึกใหม่ก็ได้ครับ "
"เดี๋ยว....เดี๋ยวนะเจือ" คำพูดที่อีกฝ่ายพูดยาวออกมาแทบจะไม่ได้เว้นให้เขาแทรกนั้นทำให้ทินกฤตต้องยกมือเหมือนจะขอเวลา คิ้วคมขมวดแน่น
"เมื่อกี้เราว่าอะไรนะ จะไปประกวดคอสเพลย์? ...แล้วเรื่องที่เรามาฝึกงานกับพี่ล่ะ?..."
" ก็..เลิกฝึกไง..ต้องไปประกวดอะ "อีกครั้งแล้วที่จุนเจือใช้ว่า"ต้อง" กับสิ่งที่ตนเองชอบมาตลอด
"เลิกฝึก?...แล้วไปประกวดคอสเพลย์เนี่ยนะ?...เจือ เจือไม่คิดเสียดายเวลาเลยเหรอ อีกแป๊บเดียวก็จะฝึกงานจบแล้ว แค่ทางพี่ให้จดหมายไป เจือก็จะเรียนจบ พร้อมไปทำงานต่อได้ หรือถ้าเจือจะยังไม่ทำงานตอนนี้ เจือก็จะมีเวลาอีกเยอะให้กับการไปคอสเพลย์อะไรนั่นน่ะนะ...." ทินกฤตไม่ค่อยจะเข้าใจเหตุผลของอีกฝ่ายนักว่าทำไม ถึงเห็น "งานอดิเรก"นั้นดีกว่าการทำงาน
" แต่ผมประกวดชนะคนทั้งประเทศนี้นะ! .. ยังไงผมก็ต้องไปปีนี้ มันเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก ต้องทำตามเงื่อนไขบริษัทที่ส่งเข้าประกวดทุกอย่างเลยด้วย ทุกอย่างที่เค้าเลือกให้ คอสเป็นตัวที่ไม่ชอบก็ต้องทำ ชุดเขาก็ทำให้หมดแล้วด้วย " จุนเจือตบโต๊ะอีกฝ่ายดังปัง
" ไหนจะต้องเก็บตัวกับกองประกวดอะไรนั่น ซ้อมการแสดงอะไรอีกล่ะ .. "
"จุนเจือ!” เห็นกิริยาของอีกฝ่าแล้วทินกฤตก็ต้องขึ้นเสียงบ้างเช่นกัน ดวงตาคมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
"พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเราน่ะ ประกวดชนะใครต่อใครมาบ้าง... แต่เราจะมาทำอะไรตามใจแบบนี้ไม่ได้...อย่าคิดว่าเป็นน้องของเจนแล้วจะเอาสิทธิ์นี้มาอ้างได้ตลอดนะ เรารู้หรือเปล่าว่าการที่พี่ต้องกันที่ให้เราเข้ามาทำงาน กับเพื่อนเราเจ้าบาส ทั้งๆที่เข้ามาก็ทำงานบ้างไม่ทำงานบ้าง ทำเอกสารล่าช้าบ้างให้พวกศักดิ์ชัยเขามาตามแก้เนี่ย...มันก็น่าเสียใจพอแล้ว...แต่ลองคิดซี่ว่ายังมีคนอีกตั้งหลายคนที่เขาอยากจะฝึกงานที่นี่จริงๆ อยากจะหาประสบการณ์จริงๆแล้วไม่ได้เข้ามาทำงาน เพราะเจอเรากับเพื่อนขวางไว้เนี่ย...มันทำให้คนอื่นเขาเสียโอกาสขนาดไหน?....มันไม่ใช่ว่านึกจะมาก็มาจะไปก็ไปได้หรอกนะ" ทินกฤตพยายามจะอธิบายให้จุนเจือได้เข้าใจ แม้เขาจะขึ้นเสียงดังในตอนแรกนั่นก็เป็นเพราะอยากจะดึงให้อีกฝ่ายสนใจฟังคำอธิบายของเขามากกว่าการพูดแต่เรื่องของตัวเองอย่างเอาแต่ใจ แบบนั้น
" ผม..รู้..แต่.. " สิ่งที่ทินกฤตพูด เขาไม่สามารถจะเถียงอะไรได้เลย ใช่แล้ว เขาไม่มีความสุขกับการทำงานแบบนี้เลย ฝึกงานอย่างไม่มีความสุข และฝืนใจมาตลอด จู่ๆก็มาพูดเอาแต่ใจแบบนี้ ใบหน้าสวยก้มลงมองพื้นพรมตรงหน้าตนเอง
ท่าทางของจุนเจือทำให้ทินกฤตถอนหายใจ...เด็กคนนี้ไม่มีความสุข...ไม่เคยมีความสุขเลยซี่นะตั้งแต่มาทำงานที่นี่...
เพราะมีสิ่งที่อยากจะทำมากกว่านั้น คิดได้แบบนั้นก็นึกสะท้อนกลับเข้าหาตัวเองไม่ได้ นี่ถ้าเขามีสิ่งที่อยากจะทำอยากจะเป็น แล้วกล้าที่จะลุกขึ้นมาพูดกับใครต่อใครได้แบบนี้ล่ะก็
...เขาคงจะไม่ต้องมาโกหกคนทั้งโลกอยู่แบบนี้ก็เป็นได้....
"อยากไป...ญี่ปุ่น...ขนาดนั้นเลยเหรอ"
เด็กหนุ่มพยักหน้าแรงๆ .. ตัวเขาที่ไม่ว่าจะจับสิ่งใดก็ไม่เคยรู้จักความล้มเหลว แต่กำลังจะล้มเหลวในการฝึกงาน อย่างน้อยก็ขอให้ทำอะไรสำเร็จซักอย่างในปีนี้ก็ยังดี อย่างการไปประกวดครั้งนี้ เป็นต้น
ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากไปประกวดคอสเพลย์ที่ญี่ปุ่นเท่านั้น
"ไปช่วงไหนล่ะ "ทินกฤตเอ่ยถามพลางหยิบปฏิทินตั้งโต๊ะขึ้นมาดู
" เดือนหน้า..ครับ " เสียงแผ่วเบา แล้วก็หางนั่นก็เพิ่งจะมีเป็นครั้งแรก ตั้งแต่รู้จักกันมาอีกด้วยหางเสียง
"โอเค...เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะดูให้ก็แล้วกัน ..." ทินกฤตตอบพลางก้มลงทำทีเหมือนจะดูเอกสารต่อ ทั้งๆที่ในความเป็นจริงนึกอยากจะทึ้งหัวตัวเองเข้าให้ ทำไมเขาเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเสียแบบนั้นแล้วต้องรู้สึกอยากจะตามใจขนาดนี้ด้วย
....ให้เด็กฝึกงานไปญี่ปุ่นอย่างนั้นเหรอ...
....ถ้าปล่อยไปคนเดียวต้องแย่แน่ มีใครรู้ต้องเอาไปนินทาแน่...
ในหัวของประธานหนุ่มคิดสะระตะ...แผนการของเขาดูตีบตันขึ้นมาทันที
...ใครจะไปปล่อยให้ ไม่ผ่านฝึกงานได้กัน...
...ถ้าหมอนี่ไม่ได้ฝึกงานที่นี่แล้ว.....
คิดได้ถึงเพียงเท่านี้ทินกฤตจึงเงยหน้ามองหน้าของจุนเจือนิ่ง..
"เจือ... "
เจ้าของชื่อนั้นสบตาอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ คำว่าเดี๋ยวพี่จะดูให้ นั่นหมายความว่าอย่างไรกัน
"พี่บอกว่าพี่จะดูให้.... เรากลับไปทำงานเถอะไป" ทินกฤตนิ่งไปนานก่อนจะสรรหาคำมาพูดกับอีกฝ่ายได้ ทั้งๆที่ในใจอยากจะถามออกไปให้มันชัดๆ
....ถ้าได้ไป..แล้วเราจะดีใจไหม....
เด็กหนุ่มตรงหน้าต้องถอนหายใจเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องทำงานของพี่เขยไปอย่างเครียดๆ เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา ที่ไปประชุมกับบริษัทที่จัดการประกวดที่เขาชนะมา มันทำให้เขาเครียดเหลือเกิน
..อยากพักเหลือเกิน..
++++++++++++++
talk : จุนเจืออยากไปญี่ปุ่น ไรเตอร์ก็อยากไปค่ะ ..
-
:z2: แล้วจะได้ไปมั้ยนั่น แต่คงได้ไปเพราะ..พี่เทียนไปด้วย .. :z2:
:pig4: :pig4:
-
พี่เทียนเริ่มแคร์อาการน้องเมียซะแล้วซินี่
อิอิ :m20:
-
ป้าก็อยากไปนะคะญี่ปุ่น
-
อยากหยุดงานไปเที่ยวเหมือนกัน :o12:
-
ไม่รู้จะอวยอะไร เห็นเจืออยากไปญี่ปุ่น โคไรท์ก็อยากไปอีก...
ปีที่แล้ว เหมือนไมไ่ด้ไปเที่ยวเลย (T^T) (แน่ล่ะ ไปเก็บข้อมูลนี่หว่า....)
เอารูปเล็กๆน้อยๆมาฝากละักันค่ะ ฤดูใบไม้ผลิปีที่แล้ว (นานมาก) (ไปญี่ปุ่นตอนนี้สงสัยจะแข็งตาย หนาววว)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/IMG_0232.jpg)
-
เค้าก้ออยากไป...
ไป ด้วย คน ได้มั้ย
ฮ่า ๆ
-
อ่า.........เจือ จ๋า ..........เครียด :z3:
-
รีดเดอร์ก็อยากไปญี่ปุ่นค่ะ
โฮกๆๆๆๆๆ นึกว่าตอนที่พี่เทียนเอมือไปป้ายครีมจะเรื่องจริงซะอีก เสียดายอ่ะ
สงสารเจือ ต้องมาเจอคนประเภทนี้ แต่ก็ละนะ ทำไงได้ ก็ต้องรับสภาพไปนะสิ
รอไรท์เตอร์นะค่ะ
-
ไปญี่ปุ่นกันเหรอ
ฝากซื้อ "ของเล่น" หน่อยดิ คริคริ
-
พี่เทียนตามไปคุมด้วยเลย
-
อยากไปเหมือนกัน
มันเหมือนเป็นความฝันของใครหลายๆคนที่อยากไปญี่ปุ่น
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เครียดแทนนายเทียน
-
พี่เทียนก็ไปกับน้องเจือซะสิจ๊ะ
:z1:
-
พี่เทียนไปดูงานญี่ปุ่น โดยพานักศึกษาฝึกงานคนนี้ไปด้วย (หรือไปหมดเลย อิอิ)
พี่เทียนกะน้องจุนเจือก็จะได้รู้ใจตัวเองเสียที :-[
บวกอีกคนละ 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่า
-
มันต้องมีเหตุผลอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ ชิมิ? จุนเจือ!! :m16:
ว่าแต่พี่เทียน....จะหาข้ออ้างอะไรไปญี่ปุ่นกะน้องล่ะ?? คึคึ o18
-
จุนเจือสุ้ๆๆๆๆ
-
พี่เทียนจะช่วยยังไงละเนี่ย
อยากตามใจก็ตามใจสิ
แต่จะปล่อยให้น้อยเมียไปคนเดียวจริงๆ นะหรอ
-
พี่เทียนใจอ่อนง่ายสุดๆเลยนะคะ กับน้องเมียเนี้ย^^
-
เอาไงดีล่ะทีนี้พี่เทียน ไปด้วยกันซะก้อหมดเรื่อง
คนอ่านก้ออยากไปญี่ปุ่นเหมือนกันค่ะ แต่ขาดตังค์อีกเยอะเลย
-
สงสารเจืออ่ะ
เครียดใหญเลยอ่ะ
ดูสิพี่เทียนจะแก้ปัญหายังไงนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ถ้าได้ไปประกวดกับพวกไม่มีความรับผิดชอบแบบนั้น จุนเจือจะยังมีความสุขหรือ
-
ไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวเลยครับ...^-^
-
อืมมม แน่ใจนะว่าอยากไปญี่ปุ่นจริงๆ ช่วงหลังรู้สึกเจือจะเนือยๆกับเรื่องประกวดอยู่นะ เหมือนพะวงนู่นนี่อยู่ลึกๆ เฮ้อออออ~
-
เย็นวันนั้นทินกฤตกลับมาถึงบ้านด้วยอารมณ์ที่เรียกได้ว่าไม่ดีนัก เขาเห็นสีหน้าของจุนเจือที่อาจจะเรียกได้ว่าดูอมทุกข์แบบนั้นแล้วก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ แต่พอรีบออกจากห้องทำงานของตัวเองหลังจากที่เคลียร์เอกสารทั้งหลายทั้งปวงเสร็จ ก็ไม่พบเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งคนนั้นอยู่ที่โต๊ะทำงานแล้ว
"กลับมาแล้วเหรอเทียน..." เสียงเจนเอ่ยถามทันทีที่ทินกฤตเดินผ่านประตูบ้านเข้ามา
"อื้ม...อ่ะ วันนี้มีอะไรเหรอ" ทันใดก็ต้องเอ่ยทักเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นว่าเจนสุดาวันนี้แต่งตัวสวยกว่าทุกวัน
"ไม่มีอะไรหรอก..." ถึงปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ใบหน้าของหญิงสาวกลับแดงขึ้นมา
"อ่า...เข้าใจละ จะมีคนมากินข้าวด้วยใช่ไหมเนี่ย" ทินกฤตเอ่ยแซวภรรยาสาวที่ดูจะตื่นเต้นกับการมาของคนรักของเธอ
"โทษทีนะไม่ได้บอกก่อน แต่วันนี้มีของโปรดเทียนด้วย...ถือว่าไถ่โทษละกัน" เจนสุดาว่าพลางลากแขนของทินกฤตไปนั่งที่โต๊ะที่จัดไว้สำหรับสามที่
"อีกเดี๋ยว อลิสคงจะมาแล้วล่ะ"
+++++++++++++++++++
เพียงไม่นานหลังจากที่เจนสุดาว่า เสียงรถสปอร์ตคันงามที่มาจอดหน้าบ้านนั้นก็ทำให้หญิงสาวเรียบร้อยอย่างเจนสุดาวิ่งไปเปิดประตูทันที
"อลิส..." เจนสุดาวิ่งไปหาคนรัก ยืนรอให้ประตูรถเปิด เป็นอะไรที่เธอไม่ทำกับทินกฤตเป็นอันขาด
" คิดถึงจังเลย~ "
อสิส สาวลูกเสี้ยวไทย จีน และอเมริกัน เปิดประตูรถออกมา หล่อนเป็นผู้หญิงร่างสูงเพรียว ผิวขาวที่ตัดกับผมสีน้ำตาลอ่อนนั้น ดูเข้ากับชุดเดรสสั้นสีดำแบบเรียบง่ายแต่ดูดีมีรสนิยม แขนเรียวยกขึ้นโอบร่างของคนรักตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมด้วยกันเข้ามาหาตัวก่อนจะ แตะริมฝีปากกับเจนสุดาเบาๆ ไม่ได้สนใจบุคคลที่สามซึ่งได้ชื่อว่าเป็นสามีของคนรักตนเลยแม้แต่น้อย
"อ่ะแฮ่ม...ไม่เกรงใจทางนี้ ก็เกรงใจเพื่อนบ้านหน่อยก็ได้นะ..." เพราะเห็นเจนสุดาวิ่งพรวดออกมาจากในบ้านทำให้ต้องรีบเดินตามมาดู กลัวว่าคนไม่ชอบใส่แว่น...และคอนแทคเลนส์ทั้งๆที่สายตาสั้นอยู่ไม่น้อยจะวิ่งไปสะดุดอะไรเข้า ...เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน
" เรื่องอะไรฉันจะต้องเกรงใจเกย์อย่างนายล่ะ? ตอนแต่งงานใหม่ๆ นายยังไม่เห็นเกรงใจเจนของฉันเลย พาเด็กหนุ่มเอ๊าะๆเข้าบ้านแทบไม่ซ้ำหน้า " อลิสยังคงไม่ปล่อยมือจากเจนเลย หล่อนไม่ได้เจอกับเจนสุดามานานนับเดือน เพราะว่าต้องไปเดินแบบที่ฮ่องกง
"............." คำพูดของอลิสทำให้ทินกฤตเม้มริมฝีปาก
"โอเค ตอนนั้นน่ะใช่ แต่ตอนนี้ ผมก็เรียนรู้ที่จะเกรงใจแล้ว ก็อยากให้คุณช่วยทำความเข้าใจใหม่ด้วย"
" งั้นก็จะคอยดูต่อไปก็แล้วกัน .. นี่เจน หิวจังเลย เราไปกินข้าวกันเถอะ "
อลิสหันไปจิกกัดทินกฤตอีกรอบแล้วจึงหันมาชวนเจนสุดาไปกินข้าว มือเรียวโอบเอวของคนรักแล้วพาเข้าไปในเรือนหอของอีกฝ่าย
"...นี่เจน หิวจังเลย....ชริ...ยัย...ยัย....." ทินกฤตอดจะทำเสียงประชดประชันอย่างเหลืออดไม่ได้ เมื่อเห็นนางแบบสาวคนนั้นกำลังพาเจนสุดาที่ดูจะยิ้มเสียจนแก้มปริเดินกลับเข้าไปในบ้าน อลิสไม่เคยพูดดีๆกับเขาซักครั้ง และจิกกัดเขาได้ทุกครั้งที่มีโอกาส ผู้หญิงคนนี้ ดูท่าจะเกลียดผู้ชายทุกประเภท...เรื่องนั้นเขาไม่ว่า...แต่ปากเสียๆกับท่าทางหยิ่งแบบนั้นทำให้เขาอยากจะเรียกเธอ เป็น ควีนออฟฮาร์ท เสียมากกว่า ...
....ราชินีผู้โหดเหี้ยมในอลิสอินเดอะวอนเดอร์แลนด์นั่นยังไง...
ชายหนุ่มร่างสูงเดินกลับเข้าไปในบ้านนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับทั้งสองคนอย่างเสียไม่ได้
+++++++++++++++++++
"เออนี่เจน...รู้เรื่องที่น้องคุณจะไปแข่งอะไรที่ญี่ปุ่นหรือเปล่า?" หลังจากทานข้าวไปได้พักใหญ่ทินกฤตก็ตัดสินใจเอ่ยถามขึ้นมา
"อ๋อ งานคอสเพลย์น่ะเหรอ รู้ซี่ แต่งานนี้เจนไม่ได้ตัดเสื้อให้น้องหรอกนะ...น่าเสียดายจัง...ว่าแต่เทียนถามนี่ทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่า" คงเป็นเพราะปรกติไม่เห็นว่าทินกฤตจะสนใจเรื่องจุนเจือซักเท่าไร ก็เลยนึกแปลกใจขึ้นมาไม่น้อย
"อ้อ..เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก เห็นเขาบอกว่าจะเลิกฝึกงานแล้วจะไปประกวด แต่ผมไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไร เลยว่าจะมาถามความเห็นว่าควรจะทำยังไงดี..." ชายหนุ่มคนเดียวที่โต๊ะอาหารยกมือขึ้นประสานกันที่หน้าโต๊ะ
"เลิกฝึกงาน?...อ้าวแล้วแบบนี้จะจบยังไงล่ะ แต่...เอ...อืม....."เจนสุดาขมวดคิ้วแน่นพลางหันไปมองหน้าของอลิส
" ก็ต้องไปประกวดซี่ .. ยังไงก็ต้องไปประกวดนั่นแหละ โอกาสแบบนี้มีอีกที่ไหนกันเล่า " อลิสตัดสินใจให้เสร็จสรรพ
" ส่วนแค่เรื่องฝึกงาน .. คนเป็น"ญาติ"กันก็ต้องช่วยให้ผ่านอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? " ว่าพลางหันไปมองหน้าทินกฤตพลางยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
"ไอ้เรื่องนั้นผมก็เข้าใจ แต่มันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดีเลยไม่ใช่หรือไง ประเด็นมันอยู่ที่ เด็กมันจะต้องมองให้ออกได้แล้วว่าอะไรสำคัญกว่าน่ะ" ทินกฤตขวมวดคิ้วมุ่น ทำไมทุกคนจะต้องคิดว่า เขาคนนี้จะต้องใช้อำนาจที่มีอยู่ในมือไปช่วยคนส่วนน้อยด้วยนะ
.....พลันนึกได้ถึงคำพูดของตัวเองที่พูดไปกับเด็กหนุ่มคนนั้น....
.....ยิ่งออกปากไปแบบนั้นแล้วด้วย.....
"นี่เทียน...เจนน่ะ บางครั้งก็ไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เจือทำหรอกนะ...แต่น้องเขาทำแล้วมีความสุข เจนก็ไม่อยากจะขัด ยิ่งในตอนนี้มันสำคัญกับเจือมากขนาดนี้...." เจนสุดาเอื้อมมือไปแตะท่อนแขนของทินกฤต
"เจนก็รู้ว่าเทียนกับเจืออาจจะยังเข้ากันไม่ได้ขนาดนั้น แต่....เทียนจะช่วยน้องไม่ได้เหรอ"
"เอ่อ....." เมื่อหันไปเจอดวงตากลมของเจนมองมาแบบนั้นพาลนึกถึงหน้าของน้องชายที่กำลังเป็นหัวข้อสนทนา...รู้ได้ในทันทีว่าในอกนั้นกระตุกแรงจนเกือบจะเจ็บ .... ทินกฤตเผลอชักมือออกทันที เมื่อเห็นภาพซ้อนของจุนเจือบนใบหน้าสวยของเจนสุดา
"เข้าใจแล้ว...เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะดูให้ก็แล้วกัน...เลิกมองผมแบบนั้นเถอะ เดี๋ยวคนนั้นจะมาตบผมเข้าให้" ทินกฤตเบือนหน้าไปอีกทาง ไม่วายปลายนิ้วยังชี้ไปยังอลิสอย่างเหยียดๆ
ดวงตากลมโตของอลิสสบตาทินกฤตพลางยิ้มเย็นก่อนจะจับมือของคนรักตนให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมตัวเอง ไม่วายสั่งเสียงเสร็จสรรพราวกับเป็นเจ้าของบ้าน
" ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องทำได้ เพราะงั้น .. ก็จัดการให้เจือได้ไปประกวดซะ! ส่วนคืนนี้ นายจะไปไหนก็ไป เพราะฉันจะอยู่กับเจนเอง โอเค? "
"หา...นี่จะไล่ออกจากบ้านกันแบบนี้เลยเหรอ นี่ผมกำลังจะทำคุณประโยชน์ใหญ่หลวงให้พวกคุณนะ"ทินกฤตโวย
"แต่ แหม...ก็อลิสก็ไม่มาที่นี่ตั้งหลายวันนี่นา..." เจนสุดาตอบกลับใบน้าแดงก่ำ
" เห็นไหม? .. ไปเลย ชิ้วๆ " อลิสยิ้มเยาะทินกฤตอีกรอบ มือเรียวโบกมือไล่ชายหนุ่มออกจากบ้านได้ทุกครั้งที่หล่อนมาครองบ้านนี้เลยทีเดียว
+++++++++++++++++++
เมื่อเจอไล่ออกจากบ้านมาแบบนั้น ทินกฤตที่เพิ่งจะกลับถึงบ้านไม่ทันจะได้ เปลี่ยนเสื้อเปลี่ยนผ้าอะไรก็ต้องเดินออกมาอยู่หน้าบ้านตัวเองยืนมองกุยแจรถที่อยู่ในมือ พลางถอนหายใจ เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีขาวของตัวเองลง พลางพับแขนเสื้อขึ้น เหนือข้อศอกทั้งสองข้าง
"เอาว่ะ ไหนๆก็โดนไล่แล้ว...ไปหาอะไรทำซักหน่อยก็ได้ ....ไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใครเหมือนกันวะ"
น่าแปลกที่คราวนี้ แทนที่จะเป็นบาร์ที่มีแต่ พวกเดียวกัน เหมือนเช่นทุกครั้ง ทินกฤตกลับเลือกที่จะเข้าไปซัดเตกีลาร์มาดื่มเงียบๆตรงเคาท์เตอร์บาร์เพียงลำพังในผับหรู "ทั่วๆไป" ที่ไม่ว่าลูกคุณหนูผู้ดีมีเงินที่ไหนก็อยากจะเฉิดฉายกันแบบนั้นเสียมากกว่า
ในหัวของเขาตอนนี้ไม่ได้มีอารมณ์จะมองหาเด็กหนุ่ม หรือ ชายหนุ่มคนอื่นใดมาหาความสำราญเข้าตัว ตอนนี้มีแค่เรื่องชวนหัวของน้องเมียคนนั้นมากกว่าว่า ควรจะทำยังไงดีให้เด็กคนนั้นได้ไปญี่ปุ่น ตามที่ปากได้ลั่นวาจาออกไปแล้วเท่านั้น
+++++++++++++++++++
" เฮ้ย แล้วที่มึงจะไปประกวดที่ญี่ปุ่นอะ มึงบอกคุณทินกฤตเค้ารึยังวะ? " เสียงอันดังลั่นไม่เกรงใจใคร จู่ๆก็ถามขึ้นมากลางโต๊ะที่อีกมุมของร้าน ที่ตรงนั้น เป็นมุมส่วนตัวที่ถูกจองเอาไว้ด้วยหนึ่งในคนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน บาสดูจะตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่เพื่อนกำลังจะได้ไปญี่ปุ่น
" จุนเจือ! ยังไงมึงก็ต้องไปให้ได้นะเว้ย กูลิสต์กันพลาลอตใหม่ไว้เพียบ เงินก็เต็มกระเป๋า " พูดน้ำไหลไฟดับได้ตลอดที่เริ่มเมา จนหนุ่มหน้าสวยที่ดูคล้ายจุนเจือต้องตบไหล่ดังป้าบ ให้เพลาๆลงหน่อย
"พี่บาส...เสียงดังเวอร์อีกแล้ว....จะเสียงดังไปไหน แล้วดูหน้าพี่เจือเขาไหม หน้าไม่ได้บอกจะรับฝากของเลย" เสียงเอกดุแฟนหนุ่มของตัวเอง
" โอ๊ย~ เอก ไอ้จุนเจือมันเลิฟเพื่อนบาสคนนี้ที่สุด ยังไงก็ต้องไปหาซื้อมาให้อยู่ดีล่ะว้า จริงรึเปล่าวะ?! " คำถามแกมบังคับ ทำให้จุนเจือที่นั่งกินเหล้าไป เหม่อไป เงยหน้ามอง
" หือ?..มึงว่าอะไรนะ? "
ท่าทางเหม่อลอยของจุนเจือทำให้เก่งที่นั่งกินเงียบๆอยู่นานต้องเอ่ยถามอย่างนึกเป็นห่วง
"เป็นไร...ท่าทางเหม่อๆ คิดไรมากวะ"
หนุ่มหน้าสวยมองหน้าเพื่อนที่มาจากเชียงใหม่ ก่อนจะยิ้มให้เป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นอะไร แล้วก็กระดกเหล้าเพียวๆเข้าปากอีก
เห็นแบบนี้ .. เจ้าหญิงคนสวยของคณะวิศวะปี 4 คนนี้ก็ขึ้นชื่อเรื่องคอแข็งไม่แพ้ใคร แถมยังไม่ชอบผสมกับอะไรเลยเสียอีก ด้วยเหตุผลที่ว่า มิกเซอร์ทั้งหลายแหล่นี่แหละทำให้เป็นสิวได้ ..
" กูไม่เป็นไรหรอก... แค่เบื่อๆว่ะ " มือเรียววางแก้วเหล้าลงกับโต๊ะ ก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ
" เฮ้ออ .. เลิกฝึกงานแล้วไปประกวดดีไหมน้า~ "
เสียงพูดคุยที่ดังมากจากใครบางคนในกลุ่มทำให้คนที่แค่อยากจะปลีกตัวเงียบๆคนเดียวต้องหันกลับไปมองท่ามกลางแสงสลัวนั้นทินกฤตหรี่ตาลงเพ่งมองเล็กน้อย...
....ใช่จริงๆ....
ทินกฤตหันไปสั่งเตกีลาร์มาอีกช็อตก่อนกระดกลงคอไป ชายหนุ่มร่างสูงหายใจเข้าปอดไปหนึ่งเฮือก ความร้อนไล่เรื่อยลงไปตามลำคอ ก่อนจะเดินตรงไปหากลุ่มเด็กหนุ่มกลุ่มนั้นทันที
"ไหนว่ากลุ้มไง...แล้วมาเที่ยวเนี่ยนะ"
" คุณทินกฤต..เอ่อ สวัสดีครับ " บาสเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของบริษัทพลางทำหน้าซีด ไอ้ท่าทางเสียงดังโหลกเหวกเมื่อครู่หงอยไปได้ทันที เขารีบวางแก้วเหล้าในมือก่อนจะยกมือไหว้ทินกฤตทันที
"ไม่เป็นไร..นอกเวลางานพี่ไม่ว่า....แต่บางคน...." พูดพลางใช้หางตามองจุนเจือที่นั่งเงียบอยู่
"ถ้าพร้อมจะกลับเมื่อไรก็บอก พี่จะพาไปส่งบ้าน "
คนที่โดนพูดถึงเงยหน้ามองพี่เขยตนเองก่อนจะดูนาฬิกาข้อมือ
" แล้วคนบางคน..แต่งงานแล้วทำไมยังออกมาเที่ยวอยู่ได้ สงสารพี่เจนจริงๆ คงทำกับข้าวรอเต็มโต๊ะตามเคย " ว่าแล้วก็กระดกเหล้าเพียวๆเข้าปากไปอีกแก้ว
"กลับไปบ้านแล้ว กินข้าวกับเจนแล้ว พอดี มีแขกมา...พี่เลยปล่อยให้เขาคุยกัน" ทินกฤตตอบไปตามตรง
" แขก?..อ๋อ พี่อลิส " จุนเจือมองหน้าพี่เขยตัวเอง ท่าทางไม่สบอารมณ์ตอนที่พูดคำว่าแขกทำให้เขาเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ เด็กหนุ่มยิ้มเยาะอีกฝ่าย แล้วก็เทเหล้าใส่แก้วตัวเองอีกรอบ
" เอ่อ คุณทินกฤตครับ..ถ้าไม่รังเกียจ นั่งกับพวกเราก็ได้นะครับ " เก่งที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยชวนอย่างเกรงใจ
ทินกฤตยิ้มให้กับเก่ง แต่ก็ส่ายหน้า "ไม่ล่ะ...เอาเป็นว่า ถ้าพวกเราจะกลับก็บอกพี่ด้วย พี่นั่งอยู่ที่บาร์...จะได้พาจุนเจือไปส่งบ้าน"
" เฮ้ย จุนเจือ มึงดื่มเยอะไปแล้วนะเว้ย .. กลับได้แล้ว ไปๆๆ " เห็นว่าเจ้าของบริษัทพูดแบบนั้นก็เกรงใจ บาสรีบบอกให้เพื่อนกลับไปทันที เพราะจะให้ผู้ใหญ่มาคอยกินเหล้ามันก็กะไรอยู่
ได้ยินเด็กหนุ่มชื่อบาสไล่จุนเจือกลับแบบนั้น ทินกฤตก็หยุดรอท่าทีของน้องเมีย ดวงตาคมมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์ซักเท่าไร แต่ก็ไม่ได้พูดหรือดึงดันจะให้อีกฝ่ายเดินตามมา ร่างสูงแค่ยืนดูท่าทีเท่านั้น
" กลับเถอะมึง ให้ผู้ใหญ่รอมันไม่ดี " เก่งว่าก่อนจะค่อยๆดึงแก้วเหล้ากับขวดออกจากมือของเพื่อนร่วมฝึกงานคนสวย
" เดี๋ยวเหล้านี่กูเก็บไว้ให้ .. มึงไปประกวดชนะกลับมาจากญี่ปุ่น แล้วมาฉลองกันต่อ "
คำว่าไปประกวด ชนะกลับมา ทำให้คนที่ดื่มเงียบๆอยู่นานต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
" เออ..กูกลับก็ได้ ..มึงเก็บเหล้าให้กูด้วยละกัน ไอ้เก่ง " ว่าแล้วก็ลุกขึ้น มือเรียวโบกมือโงนเงนเรียกพนักงานของร้าน
" คิดเงินด้วยครับ "พอลุกขึ้นยืนก็ถึงได้รู้ว่าเมาแล้ว..เพราะว่าโลกมันหมุนไปมาเสียแบบนั้น
"เอ้า....เอานี่ไปจ่ายวันนี้พี่เลี้ยง" เสียงทินกฤตดังขึ้นพร้อมแบงค์พันสามสี่ใบที่ยื่นให้กับบาส ส่วนแขนข้างที่ว่างก็รวบเข้าข้างเอวบางของจุนเจือเข้ามาให้พิงเขาเอาไว้เป็นหลัก
"ส่วนเรา เจ้าตัวดี...กลับบ้าน...เดี๋ยวพี่พาไปส่ง" ทินกฤตหันมามองหน้าน้องเมียก่อนจะกระเตงเอาตัวจุนเจือเดินออกจากร้านไป
+++++++++++++++++++
" เฮ้ย อะไรนี่ พี่เทียน..ผมเดินเอง "จุนเจือโวยวายใส่พี่เขย ไม่ได้มีมาดสวยอย่างทุกที มือเรียวก็พยายามแกะมือที่โอบเอวเขาไว้ออกไป
"ก็เมาแล้ว เดินไปตุปัดตุเป๋หัวทิ่มขึ้นมาว่ายังไง หน้านกหงส์หยกไม่ได้ส่งประกวดกันพอดี" ทินกฤตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่ได้หันมามองหน้าน้องเมียเท่าไร
" ไม่เมา...ซะหน่อย..มึนๆเอง "เด็กหนุ่มเถียงเสียงแปลกๆ แบบนี้ล่ะเมาแน่นอน
"ถ้าเถียงอีก พี่จูบเราตรงนี้เลยเอา...." ทินกฤตตัดบทมืออีกข้างควานหากุญแจรถเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถ ของร้าน
" ตลก..พูดเป็นนิยายตบจูบไปได้ .. แล้วพี่อะเป็นตาแก่ในเพลงลูกทุ่งรึไง หวังจะงาบน้องเมียอะ หา? " ใบหน้าสวยๆแดงเพราะเหล้าที่กินไปไม่ใช่น้อย ริมฝีปากบางก็ยังพูดจาหาเรื่องได้ตลอด
"แล้วถามแบบนี้ อยากให้พี่บอกว่า "เออ ใช่" แล้วปล้ำเราตรงนี้ไหม" ทินกฤตปลดล็อครถเอสยูวีคันใหญ่ของตัวเองที่สั่งนำเข้ามาจากอเมริกา แล้วแทบจะจับจุนเจือโยนขึ้นไปนั่งข้างๆคนขับ มือข้างเท้ากรอบประตูรถในขณะที่อีกข้างเท้าเบาะที่จุนเจือนั่งล้อมกรอมเด็กหนุ่มเอาไว้ ดวงตาเป็นประกายในความมืดสลัวของลานจอดรถ ....เขาชักจะโมโหแล้วเหมือนกัน สีหน้านั้นไม่ได้บอกว่า ล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย
" งั้น พี่ก็คิดแบบนั้นจริงๆล่ะสิ?.. พี่น่ะ ทำให้ผมเป็นแบบนี้ แล้วจะฟันผมเองใช่ไหมล่ะ? " ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง เขารู้ว่าทินกฤตไม่ได้ล้อเล่น เหมือนที่ตัวเขาเองที่ถามออกไปตรงๆ เหล้าช่วยให้กล้าพูดขึ้นอีกเยอะเลยทีเดียว
"พี่ไปทำอะไรเรา...."ทินกฤตถามอย่างเอาเรื่อง...
"ทุกอย่างเป็นเรื่องที่เราคิด...ตัดสินใจเองทั้งนั้น...พี่ทำให้ใคร กลายเป็นอะไร ไม่ได้หรอก นอกเสียจากว่าเรา จะชอบพี่ขึ้นมาจริงๆ" ทินกฤตตอบกลับไปตรงๆ ก่อนจะถอยออกมาแล้วกระแทกประตูรถปิดกันอีกฝ่ายวิ่งหนีไปไหน ซึ่งเขารู้ดีว่า จุนเจือคงจะวิ่งหนีไปไหนไม่ได้แน่ เมาเสียขนาดนั้น ร่างสูงเดินอ้อมมาประจำที่นั่งคนขับก่อนจะขับรถออกไปทันที
" พี่เทียน! "จุนเจือขึ้นเสียงจนดังลั่นรถ
" จอดรถ!! "
"ทำไมต้องจอด" ทินกฤตถามกลับไม่ได้ยียวน แต่มันไม่มีเหตุให้จอดจริงๆ
" ผมไม่กลับกับพี่แล้ว บอกให้จอดไง! " เด็กหนุ่มหัวเสียกับท่าทางของอีกฝ่าย คนแบบนี้มีที่ไหนกัน พูดจาขนาดนี้ มั่นใจเสียเหลือเกินว่าใครต่อใครก็ต้องชอบตัวเอง แบบนี้
"ทำไม...เพราะพี่พูดแทงใจดำเรารึยังไง?" ทินกฤตหันมามองหน้าของจุนเจือที่ดูจะงอง้ำ
"ถ้าปล่อยน้องชายที่เมาหัวทิ่มกลับบ้านคนเดียว คิดดูซี่ว่าเจนจะว่าพี่รึเปล่า...เจนจะต้องเสียใจแน่ ถ้ารู้ว่าพี่ไม่ดูแลเรา...เจนน่ะ เขาก็ขอให้พี่ช่วยเราด้วยนะ ...รู้รึเปล่า การที่ให้ผู้หญิงมาขอร้องน่ะ มันไม่ได้น่าดูนักหรอกนะเจือ"
" ............................... " พอพี่เขยพูดถึงพี่สาว จุนเจือก็สงบลงได้อย่างไม่ยากนัก ใบหน้าสวยที่ยังแดงเพราะฤทธิ์เหล้าหันออกไปที่กระจกด้านข้างของตนเอง พลางกอดแขนตัวเองเอาไว้เงียบๆ ... ในตอนนี้เขาเหมือนเด็กที่จนคำพูดที่จะเถียงอะไรได้อีก แบบนั้น ..
ทินกฤตรู้ดีว่าคนที่สำคัญที่สุดของจุนเจือก็คือ เจนสุดา ไม่ว่าจะดื้อดึงแค่ไหน โมโหโทโสอะไรมา ขอแค่อ้างชื่อเจนสุดาไว้เด็กดื้อคนนี้ก็จะเงียบได้อย่างน่าประหลาด ไม่เหมือนเจ้ารถถังน้องชายของเขาที่โวยวายได้ตลอด...รถถังไม่เคยเชื่อเขาไม่ได้ให้ความรักกับเขาแบบนี้ แต่เขาก็เข้าใจดี ก็เพราะเจ้าถังมันเห็นแก่กินเกินไป ขอแค่อ้างของกินแล้วเจ้าถังจะสงบปากได้ทันใด ....บางครั้งก็นึกอยากให้น้องชายตัวเองทำตัวดีๆแบบที่จุนเจือทำให้พี่สาวของตัวเองได้แบบนั้น ซักครึ่งคงจะดีไม่น้อย
+++++++++++++++++++
ทินกฤตขับรถพาจุนเจือกลับไปส่งที่บ้านแม่ยาย
"เอาล่ะ...ถึงแล้ว..." เสียงทินกฤตถอนหายใจเมื่อขับรถมาจนถึงหน้าบ้านของแม่ยายของตัวเอง ชายหนุ่มดึงเบรกมือพลางหันไปมองหน้าของจุนเจือที่นั่งอยู่ด้านข้างใบหน้านั้นหันไปทางกระจก
"เจือ....ถึงแล้ว" เห็นท่าทางอีกฝ่ายนิ่งๆไป มือแกร่งปลดเข็มขัดนิรภัยฝั่งของตัวเองออกก่อนจะจับไหล่ของอีกฝ่ายเขย่าเบาๆ
"ตื่น ถึงบ้านแล้ว...."
" อื้ม " เสียงรับคำเบาๆ พลางลืมตาขึ้น แล้วขยับตัวช้าๆ " ถึงแล้ว...เหรอ? "
"อืม...ถึงแล้วครับ" เห็นหน้าเพิ่งตื่นแบบนั้นทำให้อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ใบหน้าสวยนั่นดูน่าขัน แต่ก็น่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
"นอนน้ำลายยืดไม่รู้เรื่องเลยเรา...." ทินกฤตยกปลายนิ้วเช็ดมุมปากอีกฝ่าย
" อื้อ..อะไรเนี่ย " ท่าทางยังไม่ค่อยตื่น เสียงงัวเงียเล็กๆนั่นดูไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย
มือเรียวจับมือของชายหนุ่มออกจากหน้าตัวเอง เพลางทำหน้ายุ่งไม่ต่างแมวตัวที่อยู่กับพวงกุญแจที่พี่เขยยัดใส่ถุงแล้วเอาให้เมื่อวันนั้น
"ฮ่ะๆ...ทำหน้าเป็นแมวขี้เซาไปได้...บอกว่าถึงบ้านแล้ว " ทินกฤตเอ่ยย้ำอีกครั้ง
จุนเจือพยักหน้าสองสามครั้งแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะขยับตัวแล้วก็มึน แน่ล่ะ ดื่มเพียวๆไปเยอะขนาดนั้น
"โอเค...เดี๋ยวจะเอาอุ้มเราออกจากรถก็ได้" เห็นท่าทางแบบนั้น จุนเจือคงไม่ยอมลงจากรถไปง่ายๆแน่ ร่างสูงเดินอ้อมรถไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากเอวของน้องเมีย
"เอ้า ลุกๆ" ทินกฤตดึงให้อีกฝ่ายลุกขึ้นนั่งยืดตัวตรงๆก็คงจะรู้สึกตัวมากขึ้นเอง สองมือปัดเสยเส้นผมที่ปรกหน้าอีกฝ่ายไปอีกทาง
"ตื่นรึยัง เจือ"
" ฮื่อ.. " จุนเจือรับคำในคออีกรอบ ก่อนจะจับไหล่อีกฝ่ายไว้เป็นหลัก ดวงตาอ่อนเชื่อมมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
" พี่เทียน... "
"หืม?...." ทินกฤตมองหน้าอีกฝ่ายตามเสียงเรียก
" นี่..ผมจะได้ญี่ปุ่นไหม?.. "เสียงนั้นถามอย่างจริงจัง แม้จะยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่
"ไม่เชื่อพี่รึไง พี่บอกว่าจะจัดการให้" คำถามของเด็กหนุ่มทำให้ทินกฤตอ่อนใจสองมือแกร่งจับใบหน้าสวยของจุนเจือให้มองหน้าเขา
"เชื่อพี่ซี่...ว่าเราจะได้ไปญี่ปุ่นจริงๆ โดยไม่เสียเรื่องงานเรื่องเรียนด้วย"
" ทำไมล่ะ?..พี่อยากได้อะไรจากผมเหรอ..ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย? " ดวงตาอ่อนเชื่อมสบตาอีกฝ่าย พยายามที่จะมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่เขยให้ชัดๆ
"พี่แค่..."นี่เป็นกี่ครั้งกันในชีวิตนี้ของทินกฤตที่เอ่ยออกไปด้วยเสียงสั่นแหบพร่า ในใจของเขากำลังหวั่นไหวกับในตาคู่สวยของเด็กหนุ่ม...คนที่เขาไม่ควรจะไปคิดอะไรให้มันเลยเถิดด้วย
"พี่แค่อยากให้เรา...ยิ้ม...ให้พีก็เท่านั้นล่ะมั้ง"
" พี่แค่..อยากจูบผมใช่ไหมล่ะ? " คำถามของน้องเมียที่ถามออกมาตรงๆในเวลาแบบนี้ กับท่าทางที่ดูจะไม่ตกใจกับอะไรอีกต่อไปแล้ว .. จุนเจือต้องใช้เวลาหลายวัน ครุ่นคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นและกระทบความรู้สึกของตน..เรื่องของผู้ชายคนนี้..
"อย่าถามในเรื่องจริง แต่ทำไม่ได้จะได้ไหม...คราวก่อนพี่จูบเราไป...เราร้องไห้แทบตาย "ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ
"พี่ไม่อยากทำเราร้องไห้หรอกนะเจือ"
" แต่..พี่ทำให้ผม..เป็นแบบนี้ไปแล้วนะ " จุนเจือถอนหายใจแล้วหันหน้าไปอีกทาง เขาพูดออกมาเบาๆ พอให้ตัวเขาและอีกฝ่ายได้ยิน ก่อนจะขยับตัวอีกครั้งเพื่อที่จะลงจากรถ
" ช่างเถอะ..ถือว่าผมไม่ได้ถาม ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน "
"จะให้พี่จูบรับผิดชอบใช่ไหม..."
แต่ทินกฤตกลับยึดไหล่สองข้างของเด็กหนุ่มเอาไว้ ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง จุนเจือไม่ได้กลัวเขา ไม่ได้รังเกียจเขาจริงๆใช่ไหม ถึงได้พูดออกมาแล้วแสดงท่าทางแบบนั้น
ริมฝีปากบางที่ดื้อดึงมาตลอดขยับเข้าหาอีกฝ่ายแทนคำตอบ เขาเป็นอะไรไป..คืนนี้ กับคนนี้ และความรู้สึกนี้
สัมผัสแผ่วเบานั้นคือคำตอบจากน้องเมีย
สัมผัสจากริมฝีปากบางนั้นทำให้ทินกฤตเหมือนจะห้ามตัวเองเอาไว้ไม่อยู่สองมือแกร่งประคองใบหน้าสวยของจุนเจือเอาไว้พลางมองสัมผัสร้อนลงไปบนริมฝีปากของเด็กหนุ่มร่างสูงขยับโน้มตัวเข้าหาตัวรถเร้นกายกับเงามืดที่ทอดผ่าน หวังใจเพียงแค่ว่าจะไม่มีใครในบ้านรู้ถึงการมาและการกระทำของพวกเขาในตอนนี้ เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดส่งมอบความหวานให้ร่างบางที่เกือบจะถูกเขาทาบทับลงไปกับเบาะนั้นสั่นสะท้าน
เสียงครางเครือแผ่วเบาจากคนที่เริ่มต้นก่อน มือเรียวทั้งสองข้างโอบแผ่นหลังกว้าง สานต่อจูบเร่าร้อนนั้น ไม่ต่างจากความร้อนเพราะฤทธิ์เหล้าที่ไหวเวียนอยู่ในกาย ปลายลิ้นที่เจือรสเหล้าชั้นดีนั้นสอดประสานกันอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ไม่มีการบังคับ ฝืนใจ หรือทดสอบใดๆ เหมือนเมื่อครั้งก่อน .. ริมฝีปากดูดดันกันไม่ยอมห่างไปไหน ราวกับระเบิดสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจกันมาพักใหญ่แล้ว
"......."จนทินกฤตเป็นฝ่ายค่อยๆถอนริมฝีปากออก
ซึ่งจุนเจือเองก็ค่อยๆขยับหน้าออกมาเช่นกัน มือเรียวที่กอดแผ่นหลังกว้างเอาไว้ค่อยๆคลายออกแล้วขยับตัวออกเล็กน้อย เขากัดริมฝีปากตนเองเบาๆเป็นการสะกดตนเอง
"เป็น....อะไรมากรึเปล่า" ทินกฤตขยับถอยออกมายืนอยู่ข้างรถ เปิดทางให้เด็กหนุ่มก้าวลงมาจากรถได้เสียที
" ไม่เป็นไร..ผม..จะเข้าบ้านแล้วล่ะ.. " จุนเจือลงจากรถพลางตอบออกไปแบบนั้น ก่อนจะหันมาสบตาพี่เขยอีกรอบ
" คืนนี้.... " สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาเข้าใจได้ทั้งหมดแล้ว ถึงความรู้สึกของตนกับคนตรงหน้า แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่สามารถพูดสิ่งนั้นออกไปได้อยู่ดี
" ผมคงจะเมาแล้วจริงๆ "ริมฝีปากแดงเพราะรสจูบยิ้มจางๆให้อีกฝ่าย
"..........ไปนอนเถอะไป" ทินกฤตพยักเพยิดให้อีกฝ่ายเดินเข้าบ้าน ริมฝีปากแดงคู่นั้นยังหอมหวานตรึงอยู่ในสัมผัส ใจของเขายังเต้นระรัว....แต่....เขาเองก็ควรจะปล่อยให้เหล้าเข้ามาเป็นข้ออ้างในการกระทำนี้ต่อไป
....อย่าได้เก็บไปคิดให้มันเรื่องจริงขึ้นมาเลย....
จุนเจือสบตาอีกฝ่าย ก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างช้าๆ ไม่ได้รอส่ง และไม่ได้หันกลับมาด้วยซ้ำไป
+++++++++++++++++++
talk : อัพยาวเลยทีเดียวค่ะตอนนี้ หนาวๆ อยากได้หวานๆบ้างน้อ~
อืมมม แน่ใจนะว่าอยากไปญี่ปุ่นจริงๆ ช่วงหลังรู้สึกเจือจะเนือยๆกับเรื่องประกวดอยู่นะ เหมือนพะวงนู่นนี่อยู่ลึกๆ เฮ้อออออ~
ถ้าได้ไปประกวดกับพวกไม่มีความรับผิดชอบแบบนั้น จุนเจือจะยังมีความสุขหรือ
เอาไงดีล่ะทีนี้พี่เทียน ไปด้วยกันซะก้อหมดเรื่อง
คนอ่านก้ออยากไปญี่ปุ่นเหมือนกันค่ะ แต่ขาดตังค์อีกเยอะเลย
พี่เทียนไปดูงานญี่ปุ่น โดยพานักศึกษาฝึกงานคนนี้ไปด้วย (หรือไปหมดเลย อิอิ)
พี่เทียนกะน้องจุนเจือก็จะได้รู้ใจตัวเองเสียที :-[
บวกอีกคนละ 1 แต้มนะคะ ขอบคุณมากค่า
พี่เทียนใจอ่อนง่ายสุดๆเลยนะคะ กับน้องเมียเนี้ย^^
+1 นะคะ ..เพิ่งจะบวกได้ จะพยายามบวกให้กำลังใจกลับคืนแก่รีดเดอร์อย่างทั่วถึงค่า~
-
:L2: :L2: :L2:
หวาน หวาน หวาน
ปากหวานๆ (กรี้ดดด)
ไม่รู้จะอวยอะไรจริงๆค่ะ
-
:L1:
-
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แค่มาหัวเราะด้วยความพอใจแล้วจากไป
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
จุนเจือยังสับสนตัวเองอยู่
แต่ไม่เป็นไร
สู้ๆๆๆๆน้า
-
โฮกกกกกกกกกก ถ้าพี่เทียนไปญี่ปุ่นกับน้องด้วย
มันต้องหวานกว่านี้อีกสิบเท่าแน่ๆเลย >////<
-
โอย จูบนี้หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่..พี่เทียนก็ถือโอกาสลาพักร้อนไปดูแลน้องเจือสิคะ หงุงหงิง
-
ตอบแทนจุนเจือเลยว่า จุนเจือรู้ใจตัวเองแล้วว่าใช่ไม่ใช่
เป็นไม่เป็นแต่นั่นไม่ใช่ข้อใหญ่ใจความเดียว
ข้อใหญ่ใจความที่ใหญ่กว่านั้นคือ จุนเจือหวั่นไหวกับพี่เขยตัวเอง
ยอมให้จูบไปสองครั้งแล้ว
หนักใจแทนคู่นี้ว่าจะเอายังงัยต่อไปดี
ถอยก็ปวดใจ เดินหน้าก็ใช่ที่ อยู่กับที่ก็ทรมาน
สรุปว่า คำตอบรออยู่ที่ญี่ปุ่นหรือเปล่า
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :pig4:
-
จุนเจือ
อย่าคิดมากนักดิ รู้สึกอย่างไรก็ทำอย่างนั้น
ตอนนี้(เกือบ)หวาน
หวังว่าตอนหน้าคงไม่ดราม่านะ
-
เมาแล้วจริงๆ จูบกันอีกแล้ว
แต่ชอบ 55+
-
ไม่ใช่ตบจูบ แต่เป็นเมาจูบ 555+
o13
-
:กอด1: :impress2:
-
ชอบบบบบบบบบ
-
แค่จูบ
มันจะไปพออะไรหละพี่เทียน
หุ หุ
-
น้องเจือของเราเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้นแล้วนะ
ที่เหลือก้อเป็นหน้าที่ของพี่เทียนแล้วล่ะ ว่าจะทำให้น้องเชื่อใจได้ไง
อยากเห็นรอยยิ้มของน้องก้อพยายามให้มากแล้วกัน
-
จุนเจือเองก็ยังเด็กอยู่มากในสายตาของเทียน (ในสายตาคนอ่านด้วย) แต่หลายครั้งที่เรื่องของเด็กกลับทำให้ผู้ใหญ่ปวดหัว(ใจ)ได้มากอย่างที่คาดไม่ถึง แล้วการเดินทางไปประกวดที่ญี่ปุ่นจะช่วยให้ความรู้สึกของทั้งคู่ชัดเจนขึ้นมั้ยนะ? รอลุ้นต่อไปค่ะ^^
ปล.+1ให้ไร้ท์กะโคไร้ท์รับเทศกาลแห่งความรักค่ะ(ดีเลย์ไปนิด55+)
-
รักต้องห้ามนะเนี่ย รักน้องเมียเนี่ยพี่เทียน
-
เช้าวันเสาร์แม้ที่ประเทศไทยจะเป็นวันหยุดของบริษัท แต่ประธานบริษัทที่เพิ่งจะรับตำแหน่งใหม่มาหมาดๆอย่างทินกฤตกลับลุกมาที่ห้องทำงานของตัวเองที่จัดเอาไว้เป็นสัดส่วนในบ้านของตัวเองแต่เช้า
ร่างสูงจัดการต่อวีดีโอคอลข้ามประเทศไปยังบริษัทคู่ค้าที่คุ้นเคยในประเทศญี่ปุ่นทันที ...นี่เป็นเพียงทางเดียวเท่านั้นที่เขาพอจะนึกออกในเวลานี้ ทั้งหมด ก็เพื่อจะลบภาพใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยความกังวลของจุนเจือที่กำลังก่อกวนจิตใจของเขาออกไป
....เขาไม่อยากเห็นจุนเจือทำหน้าแบบนั้นเลย ....
"ไม่ได้พบกันนานนะครับ มิสเตอร์ ทะนะกะ" เขาเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษพลางค้อมหัวให้กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ตามธรรมเนียม ซึ่งอีกฝ่ายก็ทักทายกลับด้วยรอยยิ้ม
"เช่นกัน เทียนซัง... ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมรับใช้อย่างนั้นเหรอครับ" เสียงนั้นตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษแปล่งหูแต่ก็เป็นที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ทินกฤตจึงเริ่มเข้าเรื่อง
"ถ้าจำไม่ผิดทางบริษัทของคุณมีความสนใจที่จะเข้ามาทำหมู่บ้านจัดสรรแบบ ฟูลเซอร์วิสในกรุงเทพใช่ไหมครับ...ที่จะจัดไว้สำหรับนักธุรกิจ หรือ ผู้เกษียณชาวญี่ปุ่นที่ต้องการจะอยู่อย่างสบายในประเทศไทย ... คือทางผมเองก็มีความสนใจที่จะร่วมทุนกับคุณในเรื่องนี้เหมือนกันครับ... ถ้าอย่างไรแล้วไม่ทราบว่าจะเป็นไปได้ไหมที่ผมจะขอเดินทางไปเข้าพบท่านประธานและผู้ถือหุ้นของทางนั้นเพื่อปรึกษากันในเรื่องโครงการนี้...และทางเราก็อยากจะขอศึกษาเยี่ยมชมการดำเนินงานของคุณทั้งในด้านงานออกแบบ และ การบริหารการบัญชี โดยที่ทางนี้จะพาหัวหน้างานในบริษัทและเด็กฝึกงานอีกซักสี่ซ้าห้าคนไปเยี่ยมชมด้วยนะครับ...ผมเองก็ยังเป็นผู้น้อย ยังไงเสียก็อยากจะไปขอคำปรึกษาจากท่านประธานด้วย "
ทินกฤตยิ้มให้กับกล้องวีดีโอ เขารู้ว่าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ทางทะนะกะทำงานอยู่นั้นจ้องที่จะเข้ามาลงทุนในประเทศไทยอยู่นานแล้ว คนๆนี้ไม่มีทางปฏิเสธข้อเสนอของเขาเป็นแน่ เพราะไม่อย่างนั้นประธานใหญ่คงได้เด็ดหัวเขาขาดเป็นแน่
"เป็นความคิดที่ดีมากเลยนะครับเทียนซัง... ถ้าอย่างไรแล้วผมจะไปบอกท่านประธานเอาไว้ให้จะได้นัดให้พอดีกัน เป็นยังไงครับ แล้วนี่ไม่ทราบว่าแผนการนี้ของเทียนซังจะมาญี่ปุ่นในช่วงไหนครับ ทางเราจะได้เตรียมที่พักรับรองเอาไว้ให้ทั้งหมด" ชายขาวญี่ปุ่นร่างท้วมรีบตอบรับคำอย่างว่าง่าย พูดไปพลางก้มหัวไปพลางเป็นเอกลักษณ์ประจำชาติเสียจริงๆ
ทินกฤตเหลือบมองปฏิทินที่เขาวงวันที่เอาไว้ มันเป็นช่วงเวลาที่จุนเจือจะไปที่ญี่ปุ่นเพื่อประกวดคอสเพลย์นั่นเอง
....เด็กนั่นต้องไปงานช่วงเสาร์อาทิตย์....
....เตรียมตัวอะไรอีก...
"ก็น่าจะเป็นช่วงสัปดาห์ที่สามสี่ ของเดือนสิงหาที่จะถึงนี้น่ะครับ ไม่ทราบว่าจะกระทันหันเกินไปหรือเปล่า"
"โอ้...รวดเร็วดีนะครับ ได้ครับ ถ้ายังไงแล้วทางนี้จะติดต่อกลับไปให้เร็วที่สุดนะครับ"ทะนะกะเองก็มองปฏิทิน เขามีสีหน้าตกใจอยู่ไม่น้อย แต่อย่างไรแล้วเขาก็จะทำเสียเรื่องไม่ได้เด็ดขาด นักธุรกิจหนุ่มชาวไทยคนนี้ พร้อมที่จะให้พวกเขาได้ร่วมลงทุนอยู่แล้ว มันจะเป็นโอกาสดีของเขาที่จะทำหน้าที่ให้ประธานใหญ่ได้เห็นในฝีมือ
"ครับ รบกวนด้วยนะครับ ผมจะรอการติดต่อจากทางคุณนะครับ...ซาโยนาระ" ทินกฤตเอ่ยลา ก่อนจะกดปิดระบบวิดีโอคอล
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เรื่องนี้อาจจะทำให้เขาโดนคณะกรรมการบริหารสวดยับ กับการตัดสินใจที่หุนหันพลันแล่นแบบนี้ แต่...เขารู้ถึงศักยภาพของบริษัทและทุนที่มีอยู่ดี ไม่มีทางที่มันจะล้มเหลวเด็ดขาด
"....นี่ฉันทำเรื่องทั้งหมดนี่ เพื่ออะไรวะเนี่ย....." ทินกฤตกุมขมับ เขาเริ่มจะหมดแผนที่มีในหัวแล้ว
+++++++++++++++
เจนกำลังทำกับข้าวอยู่ข้างล่าง โดยที่มีอลิสเป็นลูกมือ
"อรุณสวัสดิ์ครับ สาวๆ" ทินกฤตพยายามจะยิ้ม ให้กับทั้งสองคน โดยเฉพาะอลิส....
" อรุณสวัสดิ์อะไรกันยะ? ..จะเที่ยงแล้ว เมื่อคืนนอนนอกบ้านสนุกไปเลยล่ะสิ? " นางแบบสาวลูกครึ่งค่อนขอดทินกฤตอย่างทุกทีที่เจอหน้า ก่อนจะหันไปช่วยเจนคลุกน้ำสลัดกับผักผลไม้ท่าทางน่ากิน
"เจน...วันนี้ทำสลัดเหรอ น่ากินนะ...อ้อ เรื่องเจือ ผมจัดการให้แล้วนะ..."
ทินกฤตแทบจะเมินอลิสไปเลย เขาเดินเข้าไปหา "ภรรยา" มือใหญ่วางบนไหล่เล็กของเจนสุดา เขารู้ว่ามันจะทำให้อลิสแทบเป็นบ้า... แต่เขาก็มีศักดิศรีเหมือนกัน
"เหรอ...โอ้ย ขอบใจมากเลยเทียน เจนรู้ว่า เทียนทำได้" เจนสุดายิ้มร่าดีใจ พลางยกแขนกอดทินกฤตอย่างลืมตัว โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าทินกฤตหันไปยักคิ้วให้อลิสแบบไหน
" เจนนนน...อี๋~ ไปแตะตัวผู้ชายแบบนี้ได้ไง มานี่เลยนะ " ได้ผลสาวสวยอย่างอลิสโวยวายเสียลั่นพลางดึงแขนของแฟนสาวให้ออกห่างจากสามีแต่เพียงในนามคนนั้น
"ก็แค่กอดขอบใจ....อลิสเป็นไรมากป่ะ เจนไม่ได้ชอบผู้ชายซักหน่อย แล้วเทียนก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงด้วย ไม่เห็นจะเป็นไรหรอกเนอะ" ว่าพลางหันไปยิ้มให้เทียน
"เนอะ" ทินกฤตเองก็ยิ้มให้กับเจนสุดา พยายามทำท่าแบบเดียวกับที่เจนสุดาทำ
"โอย ไม่ไหว เจน ผมทำท่าแบบคุณไม่ไหวหรอก...เอาเป็นว่า ไม่ต้องห่วงเรื่องเจือก็แล้วกันนะ แล้วช่วยโทรไปบอกน้องด้วยก็แล้วกันว่าให้ไปทำงานด้วย ก่อนที่จะไปญี่ปุ่นน่ะ ไม่อย่างนั้นมันคงดูไม่ดีแน่เลย"ทินกฤตว่าพลางเข้าเรื่องเขายังคงห่วงภาพลักษณ์ของจุนเจือ และ ตัวเองอยู่ไม่เปลี่ยน
ดังนั้นสิ่งที่ทินกฤตฝากบอกมาเข้าหูของจุนเจือผ่านริมฝีปากเจื้อยแจ้วของพี่สาวขณะที่หญิงสาวกำลังเอาเสื้อตัวใหม่ไปให้น้องชายลอง เพื่อที่จะใช้เข้าค่ายเก็บตัวกับกองประกวดที่ญี่ปุ่น
แล้วก็มีประกาศทางบริษัทเรียกให้หัวหน้าแผนกบัญชี แผนกวิศวกรรม และคอมพิวเตอร์ รวมไปจนถึงเด็กฝึกงานจากทั้งสามแผนกเข้าประชุมพร้อมกันเรื่องที่จะไปดูงานกันที่ญี่ปุ่นอีกด้วย
++++++++++++
"อยู่ๆก็ได้ไปญี่ปุ่นด้วยแฮะ แปลกดี" เสียงเก่งเอ่ยขึ้นหลังจากเดินออกจากห้องประชุม เขาเพิ่งเอาพาสปอร์ตไปให้กับพี่ฝ่ายบุคคลเพื่อเตรียมเอกสารในเรื่องตั๋วเครื่องบินและการขอวีซ่า ทุกอย่างเกิดขึ้นแบบด่วนขนาดสายฟ้าแลบ
ในใจของหนุ่มจากเชียงใหม่เหมือนจะมีไฟสุมลุกโชติช่วง เขามีเรื่องอยากจะทำมากมายในตอนนี้
"พี่ศักดิ์ชัยไปด้วยใช่ป่ะ" อยู่ๆก็หันไปถามบาส
" แน่นอน..จะเหลือเรอะ .. ฮ่าๆๆ สะใจจริงๆ คอบนี้กูจะเหมากันพลามาทั้งอะกิบะเลย "บาสตอบกลบมาพลางหัวเราะอย่างมีความสุข เขาเพิ่งจะเห็นว่าประธานบริษัทดีขนาดไหนก็วันนี้เอง
"พี่เขาไปด้วยจริงๆซี่นะ...." เก่งทวนคำพลางอมยิ้ม เสือมาดนิ่งอย่างเก่ง อยู่ๆมายืนอมยิ้มแบบนี้ก็ทำเอาเพื่อนๆรู้สึกขนลุกขนพองอย่างบอกไม่ถูก
เพราะว่าต่างคนต่างตื่นเต้นเรื่องจะได้ไปเที่ยวญี่ปุ่น บาสกับเก่งจึงลืมเพิ่มอีกคนไปเสียสนิท
++++++++++++
นักศึกษาฝึกงานเส้นใหญ่ผลักประตูห้องประธานบริษัทเข้าไปทันที โดยที่ไม่ทำตามขั้นตอนก่อน เนื่องจากเลขาหน้าห้องไม่อยู่ และเขาเองก็ทนรอไม่ไหว
" พี่เทียน..พี่ทำอะไรน่ะ? "
"พี่ทำอะไร?....พี่ทำอะไรให้เราไม่ชอบใจอีกเหรอ" อยู่ๆ จุนเจือก็โพล่พรวดเข้ามาในห้องทำงาน ทำให้เทียนเผลอถามออกไปอย่างช่วยไม่ได้
" ก็..ไม่ใช่แบบนั้น เพียงแต่ผมไม่คิดว่า พี่จะให้พวกผมไปดูงานด้วย มันไม่มากไปเหรอ? "
ดวงตาคู่สวยมองหน้าของพี่เขยอย่างมีไม่เข้าใจ เขายอมรับว่าดีใจมาก แต่แผนการของทินกฤตมันไม่ลงทุนมากไปหน่อยหรือ
"มันเป็นเรื่องของธุรกิจด้วยนั่นล่ะ พี่ไม่คิดว่ามีอะไรที่มันจะมากไปหรือน้อยไปทั้งนั้น" ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง "และถ้าเราพอใจ ไม่มาหน้าง้ำหน้างอใส่พี่อีก...พี่ว่า....เอ่อ....เจนก็น่าจะดีใจ เราก็น่าจะดีใจ" ทินกฤตดูลังเลกับคำพูดของตัวเอง เขาโยนเรื่องเข้าเจนสุดาเสียอีกจนได้
" มันก็ใช่..พี่เจนดีใจมากเลย..แต่ที่จริง ยังไงผมก็ต้องไปอยู่ดี พี่ไม่น่า.. "พออีกฝ่ายพุดถึงพี่สาวในใจของเด็กหนุ่มก็เจ็บแปลบ
ทินกฤตยิ้ม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเจนสุดาดีใจขนาดไหน
"พี่บอกเราแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าพี่ไม่อยากให้เราเสียเรื่องงาน เรื่องการเรียน... ถ้ามันจะช่วยให้เราจบได้แบบไม่อันตรายมากจนเกินไปนัก พี่ว่า มันก็ดีไม่ใช่หรือไง"
" เอาเป็นว่า..ยังไงผมก็ขอบคุณพี่เทียนมากนะครับ ที่ช่วยให้ผมได้ไป .. แต่ว่าผมต้องไปก่อนช่วงที่พี่จัดดูงาน ตั้งหนึ่งอาทิตย์ มันไม่เป็นไรเหรอ? " จุนเจือมองหน้าอีกฝ่ายเหมือนตัวเองเป็นเด็ก ท่าทางกวนประสาทที่เคยทำมาตลอดมันหายไปหมดแล้ว
เห็นท่าทางแบบนั้นริมฝีปากของทินกฤตคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปมองจอคอมพิวเตอร์แล้วสั่งปริ้นท์กระดาษสองสามแผ่นออกมา
"นี่ตารางที่จะไปดูงานทั้งหมด ...เราไปก่อนได้เลย แล้วหลังจากวันที่เราประกวดพี่จะให้คนไปรับเราที่โรงแรมที่เราพัก แล้วย้ายมาอยู่โรงแรมเดียวกับพี่ กับทุกๆคน...เราจะได้ ดูงานกับเพื่อนๆ แล้วก็เข้าประชุมกับพี่....พี่ให้เวลาเรา ไปทำสิ่งที่เราชอบ แต่พอจบ เราต้องมาอยู่กับพี่ ทำตามเข้าประชุม ดูงานกับพี่ เข้าใจไหม"
นักศึกษาฝึกงานเดินไปที่โต๊ะประธานบริษัทเพื่อรับเอากระดาษรายละเอียดกำหนดการต่างๆมาจากพี่เขย คิ้วเรียวขมวดขณะที่อ่านรายละเอียดนั้น
...ตารางจะแน่นไปไหนวะเนี่ย?...
"ตารางแน่นใช่ไหม" ทินกฤตเห็นอีกฝ่ายทำหน้ายุ่งๆ ก็เอ่ยขึ้นแหย่ ความจริงเขาพยายามที่จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เรื่องที่จูบกันไปเมื่อวันก่อน
" แบบนี้ไอ้บาส คงอดไปอะกิบะแน่ๆ " พอถูกแหย่ ริมฝีปากบางก็ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงหน้าเพื่อน ที่คงจะโวยวายที่แผนกแน่นอนที่เห็นตารางนี้
" สมน้ำหน้ามัน "
"ทำเป็นพูดดีไป..." ดวงตาคมมองหน้าของเด็กหนุ่ม
"เราเองก็ต้องพยายามเข้าล่ะเข้าใจไหม...ทุกคนเขา ก็เหนื่อยด้วยกันทั้งนั้น.... ถ้ายังจะดื้อหรืออะไรก็ช่วยเกรงใจเพื่อน เกรงใจทุกคนด้วยนะ" ทินกฤตไม่ได้เอ่ยถึงตัวเอง
" ผมดื้อเหรอ?..เปล่าซักหน่อย คนอื่นไม่ยอมใช้งานผมเองนี่ "
มือเรียวเท้าแขนกับโต๊ะทำงานของพี่เขย แล้วก้มหน้าลงให้อีกฝ่ายเห็นร่องรอยจากสิวชัดๆ
" มีแต่พี่เทียนนี่แหละ..ที่สั่งงานผมจนหน้าโทรมแบบเนี้ย "
"พี่ควรจะดีใจที่ได้รับเกียรตินี้ใช่ไหม..."ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ ปลายนิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากของอีกฝ่าย
"ยิ่งพูดยิ่งเห็นว่าเราขี้เกียจ...ไม่มีใครเขาใช้ก็หัดเสนอตัวทำซะบ้างนะ คุณชาย"
" โอยๆ เจ็บบบ "พอถูกจิ้มหน้าผากก็โวยวายได้อีกครั้ง มือเรียวปิดหน้าผากตนแล้วทำหน้ามุ่ยอีกรอบ
" จะมาขอบคุณแท้ๆ ทำร้ายร่างกายกันอีก "
"ไว้ขอบคุณหลังประกวดชนะเถอะ" ทินกฤตยิ้มพลางโบกมือไล่อีกฝ่าย ใบหน้าสวยที่ก้มลงมาใกล้เมื่อครู่ เสื้อเชิ๊ตสีขาวที่ไม่ได้ผูกเนคไทเหมือนทุกครั้ง คอเสื้อที่เปิดกว้างทำเอาเขาเผลอมองเตลิดลงไปจนถึงไหนต่อไหน
...เขาไม่อยากเห็นอะไรที่ทำให้ใจเต้นแรงไปมากกว่านี้...มันไม่ควรจะเป็นแบบนั้น เขาไม่ควรจะคิดอะไรมากมายกับเด็กคนนี้
...เทียนเอ้ย แกจะทนต่อไปได้อีกเท่าไรกัน....
++++++++++++
talk : กลับมาโพสต์แล้วนะคะ happy valentine ย้อนหลังนะคะทุกคน .. ไว้คราวหน้าเรามาตามพี่เทียนกับน้องเจือไปญี่ปุ่นกันคร่า~ ..ไว้ไรท์เตอร์จะเอารูปญี่ปุ่นหน้าร้อนมาฝากนะคะ^^..
-
:z13:ฉึกๆ
-
ต๊ายพี่เทียนอาการหนัก
หลงรักน้องเมียตัวแสบอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว
อย่างนี้จุนเจือก็สบายไปแปดตลบ
-
...เทียนเอ้ย แกจะทนต่อไปได้อีกเท่าไรกัน....
เห็นด้วย o3
-
แผนการพี่เทียนช่างลงทุนซะจริงๆ คึคึ
พี่เทียนเอ้ยยยย อย่าช้า รีบๆปราบเด็กดื้อเลย
-
ไปเที่ยวญี่ปุ่นกัน :m4:
-
หลงรักเด็กเหรอพี่เทียน :L2:
-
พี่เทียนลงทุนมากน่ะเนี้ย
-
จะคิดอะไรมากนายเทียน
วางแผนจีบเป็นเรื่องเป็นราวจะดีกว่า
+1
-
ไม่รู้จะอวยอะไร...นานๆที....
เอารูปพี่เทียน เช้าวันเสาร์ที่กำลังพยายามทำหน้าคิกขุเลียนแบบ ภรรยาตามกฏหมาย
"..."เนอะ" ทินกฤตเองก็ยิ้มให้กับเจนสุดา พยายามทำท่าแบบเดียวกับที่เจนสุดาทำ ..."
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/111111.jpg)
-
สงสารพี่เทียน!!!!!
-
พี่เทียนเอาใจน้องจุนแบบสุดๆๆๆ
o13 o13 o13 o13
-
พี่เทียนทริปญี่ปุ่นคราวนี้พี่จะห้ามใจตัวเองไหวม๊ายยย
-
คนอ่านเตรียมตัวเก็บกระเป๋าไปญี่ปุ่นกะน้องเจือ
ต้องมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอีกแน่แน่ที่ญี่ปุ่น
-
แล้วทริปนี้ น้องเจือ จะได้ใส่ยูคาตะ อ่ะป่าว ไรเตอร์ :haun5:
-
ต่างมีใจให้กันโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว
เพราะแบบนี้ มันถึง จูจุ๊บ กันได้แบบนั้น ไม่ติดขัด
แล้วจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป พี่เทียนจะพาน้องเจือไปญี่ปุ่นแน่ๆใช่มั้ย เอาใจช่วยลุ้นน้องประกวดด้วย
แอบเขม่นยายอลิส :laugh: มันจะอะไรนักหนา
แต่ก็ดีนะ ถ้าอลิสไม่ไล่ พี่เทียนไม่ได้ออกจากบ้าน ค่ำคืนนี้คงไม่ได้ไปเจอน้องเจือคนสวยสิ
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
-
แล้วงี้นายบาสจะได้ไปช็อปปิ้งอย่างที่ฝันไว้รึป่าวเนี่ย
-
พี่เทียนลงทุนไปญี่ปุ่นเลยหรอเนี้ย
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
พี่เทียนเรา หลงน้องเมียน่าดูเลยอ่ะ
-
อ่านแล้วยิ่งนึกถึงประโยคนี่ขึ้นมาเลย!
"ร้อยชู้หรือจะสู้เนื้อเมียตน เมียร้อยคนหรือจะสู้ น้องเมีย ได้ :laugh:
ปล.อ่านมาได้สักพักยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฝากตัวด้วยนะค่ะ
-
เมื่อไรพี่เทียนจะพาน้องไปญี่ปุ่นอะคะ :impress2: :impress2:
-
สงสัยคนเขียนจะหนีไปเที่ยว555+
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ตกมาอยู่หน้า 2 แล้วววววว
คิดถึง ๆ ๆ ๆ ๆ เมื่อไหร่จะมาฟ
-
สวัสดีค่ะ ทุกท่าน~
สงสัยคนเขียนจะหนีไปเที่ยว555+
ไม่ได้หนีไปเที่ยวนะค้า~ กำลังแก้และเพิ่มเติมเนื้อเรื่องอยู่ค่า หลายวันเลยทีเดียว หาข้อมูลด้วยค่า+อู้ นิดหน่อยถึงปานกลาง เอาล่ะ มาต่อกันดีกว่า
++++++++++++++++
คำชี้แจงในเนื้อหาของนิยายด้าน cosplay
เหตุการณ์เกี่ยวกับเรื่องคอสเพลย์ต่อไปนี้ เป็นเหตุการณ์ที่สมมติขึ้น ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบุคลากร สถานที่ และการประกวดที่มีอยู่จริงค่ะ
kuruma
++++++++++++++++
งานประกวดคอสเพลย์เป็นงานใหญ่ซึ่งเวียนสถานที่จัดตามเมืองใหญ่ๆของญี่ปุ่นทุกปี ซึ่งปีนี้ได้จัดที่โยะโกะฮะมะ เมืองใหญ่ที่สามารถนั่งรถไฟฟ้าจากโตเกียวออกมาได้ในเวลาไม่นานนัก ดังนั้น เวลาชั่วโมงกว่าๆกับการเดินทางจากโตเกียวด้วยรถไฟฟ้า ทินกฤตจึงไปถึงที่หมายด้วยการเดินไปจากสถานีรถไฟเพียงไม่กี่บลอค สถานที่จัดงานหาได้ง่ายมากเนื่องจากเป็นอาคารสูงสามชั้นที่มีไว้จัดการแสดงต่างๆ แผ่นป้ายประชาสัมพันธ์งานทีให้เห็นทั่วบริเวณทำให้แน่ใจได้ว่าเขามาถูกที่แล้ว ไหนจะเด็กหนุ่ม-สาวที่ดูเหมือนจะหลุดออกจากตัวการ์ตูน หรือหนุ่มเชยๆใส่แว่นสะพายเป้ใบใหญ่ ท่าทางไม่กล้าสบตาผู้คนอยู่แบบนั้นจะมีให้เห็นอยู่ทั่วไปอีก
เมื่อไปถึงสถานที่จัดงาน ชายหนุ่มก็หยิบเอาบัตรเข้าชมการประกวดที่ได้รับจากเจนสุดาก่อนหน้าที่จะเดินทางมาที่ญี่ปุ่น
...เทียนไปดูน้องแทนเจนด้วยนะ .. แล้วก็ถ่ายรูปมาเยอะๆด้วยล่ะ ..
น้ำเสียงหวานกำชับเขาเป็นรอบที่ร้อย ชายหนุ่มในชุดลำลองทับด้วยแจคเก็ตสีดำสนิทกับกางเกงยีนส์สีเข้มเดินเข้ามาในงานหลังจากแสดงบัตรให้หน้าประตู hall รู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกกับคนด้านในนั้น การประกวดถูกจัดขึ้นบนเวทีด้านหน้าที่กว้างพอสมควร โต๊ะกรรมการอยู่ไม่ห่างจากเวทีเท่าไรนัก ขณะที่เขากำลังเข้าไปนั้น ได้มีการแสดงจากกลุ่มที่มาจากประเทศแถบยุโรป ซึ่งเป็นการแสดงคล้ายๆฟันดาบแต่ก็มีเสียงเอฟเฟคและมีการยิงแสงเข้ามาในฉาก เป็นการแสดงสั้นๆ แต่ก็ต้องพร้อมทั้งคนแสดง กับเอฟเฟคทั้งภาพและเสียงและท่าทางเลยทีเดียว ท่าทางจะยากไม่ใช้น้อย เห็นแบบนั้นถึงได้พอเข้าใจบ้างว่าทำไมช่วงหลังๆมานี่จุนเจือถึงได้ดูเครียดๆแล้วก็ดูจะพักผ่อนน้อยลง คงจะโหมซ้อมสินะ
หลังจากการแสดงชุดนั้นเสร็จสิ้น ชายหนุ่มจึงเดินหาที่นั่งของตนพบ เก้าอี้นั่งบน hall อยู่ในแถวบนที่พอจะเห็นเวทีได้ แต่คนที่แสดงไม่สามารถเห็นที่นั่งตรงนี้ได้อย่างแน่นอน ซึ่งก็ดี ตรงที่ว่า หากจุนเจือเห็นหน้าเขาเอาตอนนี้อาจจะเสียสมาธิอีกก็ได้
ชายหนุ่มพยายามมองลงไปที่เวทีอยู่พักใหญ่เพื่อหาน้องเมียคนสวย ที่วันนี้ไม่รู้ว่าจะแต่งตัวประหลาดๆอะไรอีกแต่จนแล้วจนรอดเมื่อการแสดงของทุกทีมจบลงเขาก็ยังไม่เห็นน้องเมียตนเอง ชายหนุ่มเริ่มจะหงุดหงิด เขาพยายามชะโงกลงไปที่เวทีอีกครั้งเมื่อพิธีกรเรียกผู้เข้าประกวดทุกคนขึ้นบนเวที และภาพที่ชายหนุ่มเห็นก็ยิ่งหงุดหงิดเกินจะทนเมื่อคนเกือบห้าสิบคนในชุดที่เลียนแบบมาจากการ์ตูนและเกมส์มากมาย หลากหลายแบบหลายสี
...แล้วกูจะไปจำได้ไงวะแม่ง...
ทินกฤตสบถในใจ คิดแล้วว่าไม่ได้การแน่ๆหากรอจนประกาศผลเสร็จ เพราะคนมากมายในฮอลล์คงแย่งกันออกมาจากสถานที่จัดงาน และเขาเองก็อาจจะไม่สามารถไปดักรอน้องเมียที่น่าจะยืนอยู่บนเวทีได้ ดังนั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจลุกจากที่นั่งเพื่อออกไปดักรอจุนเจือที่ด้านนอก
++++++++++++++++
ชายหนุ่มร่างสูงหยิบแว่นกันแดดสีดำที่ใส่มาพลางหันซ้ายขวา เพื่อหาประตูทางออกสำหรับผู้แข่งขัน เด็กญี่ปุ่นหน้าตาแบบอาหมวยอาตี๋ในชุดแปลกตาทำให้ทินกฤตรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเข้ามาต่างถิ่น ....ซึ่งอาจจะเรียกได้ว่า ต่างโลก ...ดวงตาคมพยายามกวาดมองหาคนที่เขาตามหา เด็กหนุ่มร่างสูงคนนั้น แต่ก็ไม่รู้จะถามหาอย่างไร กับ ใคร
ลานด้านนอกสถานที่แข่งขันนั้น ผู้คนต่างก็เดินกันขวักไขว่ เด็กหนุ่ม-สาวชาวญี่ปุ่นในชุดแปลกตาก็หาโลเคชั่นในการถ่ายรูป ดูเหมือนการแข่งขั้นจะสิ้นสุดลงแล้วเดินออกมา ทินกฤตต้องมองหาน้องเมียอีกรอบ แต่เขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าจุนเจืออยู่ที่ไหน
" โอ๊ย น้อง อย่าไปคิดมากเลย .. คนญี่ปุ่นชนะน่ะไม่แปลกหรอก ยังไงก็มาแข่งบ้านเค้า " เสียงห้าวๆที่ประดิษฐ์โทนให้เหมือนหญิงสาวดังขึ้นจากด้านหลังของชายหนุ่มผู้ไม่คุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้
"....คนไทย?...." ทินกฤตหันควับตามสำเนียงภาษาที่คุ้นหูแทบจะในทันที ก่อนจะผงะเล็กน้อยกับภาพที่เห็นผู้ชายร่างสูงแต่งชุดเหมือนผู้หญิงอยู่ด้านหลัง
ดวงตาคมกวาดมอง แล้วก็พบใบหน้าสวยคุ้นตาที่แต่งหน้าทาตาเสียจนเกือบจะจำน้องเมียตัวเองแทบไม่ได้ อากาศร้อนๆกับอาการอดนอนทำให้เขาต้องสะบัดหัวสองสามทีก่อนจะเอ่ยทักพร้อมมือแกร่งที่ยื่นไปจับชุดยาวกรุยกรายที่อีกฝ่ายใส่อยู่
"เจือ...."
ชื่อของตนที่ถูกเรียกทำให้เจ้าของร่างสูงโปร่งหันไปตามแรงที่ดึงชุดของตนเอาไว้ทันที
" พี่..เทียน? " เสียงนั้นดูแปลกใจ แต่ก็แฝงด้วยความเศร้าอย่างที่ทินกฤตไม่เคยเห็น
" อุ๊ย รู้จักกันเหรอ ? " คนที่พยายามพูด"ปลอบใจ" เด็กที่ตนเองดูแลและพามาประกวดมองทินกฤตตาเป็นประกาย
"ครับ...ผมมารับ "น้อง" กลับ..."ชายหนุ่มยิ้ม มือแกร่งคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น
" แหม .. แต่เราว่าเดี๋ยวจะพาน้องเจือไปเลี้ยงปลอบใจซักหน่อยน่ะค่ะ ..ดูซิ แพ้เพราะเป็นคนต่างชาติเนี่ย มันน่าเจ็บใจจริงเลย "พี่สาวในร่างผู้ชายตัวใหญ่จีบปากจีบคอ พยายามชวนหนุ่มหล่อให้อยู่กับกลุ่มพวกเธออีกซักหน่อย
"คือ...ไม่รู้ว่าน้องได้บอกกับพวกคุณหรือยังว่า ความจริงแล้วเขาต้องไปกับพวกผมต่อความจริงเขากำลังฝึกงานกับบริษัทของที่บ้านอยู่น่ะครับ แล้ว ตอนนี้ทางบริษัทก็มาดูงานกันที่ญี่ปุ่นนี่ก็เลย จะถือโอกาส เอาน้องกลับไปด้วยเลย...หวังว่าคงไม่ว่ากัน" ทินกฤตเอ่ยพลางดึงกระเป๋าสตางค์ออกมายื่นนามบัตรของตัวเองให้กับอีกฝ่าย ที่ดูจะเป็นคนที่ดูแลพาจุนเจือมาแข่งถึงที่นี่
"เรื่องของอะไรที่โรงแรม เดี๋ยวพวกผมก็จะกลับไปเช็คเอ้าท์ออกเลย...วีซ่ากับเรื่องตั๋วก็จัดการกันมาแล้ว จุนเจือได้บอกพวกคุณเอาไว้หรือเปล่าครับ"
คำพุดและท่าทางเหมือนกำลังดุเขาอยู่กลางๆทำให้ดวงตาคู่สวยภายใต้เมคอัพนั้นมองหน้าอีกฝ่ายเขม็ง .. อาจจะด้วยเมคอัพหรือชุดที่ใส่ แต่วันนี้จุนเจือดูแปลกไปจริงๆนั่นแหละ
" แหม..แค่ชวนหน่อยเดียวเอง อย่าซีเรียสสิคะ คุณทินกฤต..หนูด้วยนะ จุนเจือ อย่าคิดมาก แล้วก็โทษว่าเป็นความผิดของตัวเองอีกล่ะ .. เอาเป็นว่ากลับไปแล้วเราค่อยคุยกันอีกทีนะจ๊ะ " คนที่ดูแลจุนเจือตลอดการประกวดยกมือตบบ่าของเด็กหนุ่มหน้าสวยก่อนจะเอ่ยขอตัวกับทินกฤตอย่างสุภาพ แล้วจึงเดินกลับไปอีกทาง
++++++++++++++++
"เสื้อผ้าเปลี่ยนล่ะ...."ทินกฤตไม่ได้สนใจทีมงานคนนั้นซักเท่าไร เขาหันไปมองหน้าของจุนเจือที่ยังแต่งองค์ครบ
" ต้องกลับไปเปลี่ยนที่โรงแรม .. มันต้องนั่งรถไฟกลับไปที่สถานีอุเอะโนะน่ะ "
"อุเอะโนะ?...."ทินกฤตขมวดคิ้ว พลางกางแผนที่ ดวงตาคมใต้กระจกแว่นสีเข้มพิจารณาเส้นทางสลับกับมองสภาพของน้องเมียแล้วต้องถอนหายใจ
"แท็กซี่ไปดีกว่าไหมเรา..." ทินกฤตไม่ได้จะรังเกียจการแต่งกายของอีกฝ่าย แต่เสื้อผ้ากรุยกรายแบบนี้ให้ขึ้นรถไฟไปก็คงจะมีแต่แตกตื่นกันก็เท่านั้น
" ไม่เห็นเป็นไรเลย..เมื่อเช้าพี่เค้าก็พาขึ้นรถไฟมา ดีนะที่กระเป๋าใส่ของพวกนั้นพี่เค้าเอากลับไปแล้ว "จุนเจือมองหน้าของพี่เขยก่อนจะถามออกมา
" หรือพี่ไม่อยากอยู่กับตัวประหลาดขี้แพ้ แล้วก็ยังไม่ได้เรื่องแบบผม? "
คำพูดคำจาของจุนเจือนั้นทำให้ทินกฤตแทบจะอยากตบปากเด็กหนุ่มตรงหน้าให้เสียรู้แล้วรู้รอด
"ไม่ใช่... พี่แค่ไม่อยากให้เราเหนื่อยเดิน เหนื่อยขึ้นลงรถไฟแล้วต่างหาก...ไป..แท็กซี่กับพี่" ชายหนุ่มตัดบทพลางดึงมือของจุนเจือให้เดินตามไปเรียกแท็กซี่ไปยังโรงแรมที่อีกฝ่ายพักทันที ชายหนุ่มมองนาฬิกา เขานัดคนให้เอารถไปรับเขากับจุนเจือที่โรงแรมนั้น ถ้านั่งรถแทกซี่ไปตอนนี้คงจะยังพอมีเวลาให้เก็บของโดยที่ไม่ต้องให้ทางนั้นรอนาน
++++++++++++++++
ในรถแท็กซี่ที่ทินกฤตยื่นแผนที่ให้กับคนขับเป็นที่เรียบร้อย เขาคงไม่ต้องมาอธิบายอะไรมากเพราะก็เห็น คนขับชาวญี่ปุ่นก็พยักหน้ารับเป็นอย่างดิบดี ทำให้พอมีเวลาที่เขาจะพูดคุยกับจุนเจือมากขึ้น
"เรา....แพ้เหรอ"
" ....................................................... " ไม่มีคำจอบจากริมฝีปากบาง ร่างเพรียวในชุดกรุยกรายยกมือขั้นนิ่งเท้าคางออกไปด้านนอก
"โอเค...ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ" ทินกฤตเอ่ย มือแกร่งยกขึ้นตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ ทั้งๆที่ในใจจริงแล้วอยากจะปลอบให้ได้มากกว่านี้ แต่...ทำไมปากของเขามันไม่อำนวยเอาเสียเลย
ทั้งคู่ต่างนั่งรถแทกซี่กันไปอย่างเงียบๆจนกระทั่งถึงเป้าหมาย ค่าแท็กซี่ของญี่ปุ่นนั้นเป็นที่รู้กันอยู่ว่าแพงหูฉี่ แต่ถึงกระนั้นทินกฤตก็จ่ายสตางค์ออกไปง่ายๆเหมือนทุกครั้ง
++++++++++++++++
"เอ้า ไป ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าล้างตาซะ เดี๋ยว อีกซักครึ่งชั่วโมง พี่นัดให้รถของทางนั้นเขามารับที่นี่ เดี๋ยวพวกเรานั่งรถกลับไปที่โรงแรมโน้นด้วยกัน แต่...ไม่รู้ป่านนี้พวกนั้นเขาจะไปทัวร์กันกลับมาหรือยังนะ เจ้าบาสมันก็บ่นจะหาเราอยู่"
โรงแรมแถบอุเอะโนะซึ่งเป็นย่านชุมชนที่จุนเจือเข้าพักกับทีมงานที่จัดการประกวดไม่ได้ใหญ่โตมากนัก ขนาดห้องพักเป็นขนาดห้องพักเล็กๆ มีเตียงนอนสองเตียง ดูจากสภาพห้องแล้วทางทีมงานคงจะปล่อยให้เด็กหนุ่มนอนคนเดียว คงเพื่อให้มีสมาธิในการแข่งขันก็เป็นได้ ทินกฤตเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปแล้วคิดแบบนั้น
"ไปอาบน้ำอาบท่าไป....เดี๋ยวรถมารับ" มือแกร่งดันให้เด็กหนุ่มรีบไปเตรียมตัวเองให้พร้อม
" อืมม์ " ผ้าขนสีขาวที่พาดบ่าด้านขวายาวไปถึงด้านหลังของชุดคอสเพลย์หลุดออกจากไหล่บาง หากแต่เพราะชุดนี้เขาไม่สามารถใส่เองได้ตั้งแต่แรก ด้วยความที่มันหลายชิ้นมากเกินไป จึงทำให้ไม่สามารถถอดเองได้เช่นกันมือเรียวพยายามจับผ้าสีเหลืองที่รัดด้านหลังเอาไว้แต่มันลำบากเลยทีเดียว
"เป็นอะไร" เห็นท่าทางอีกฝ่ายเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินเข้าไปหา
"ถอดไม่ได้?.....มา...พี่ช่วย" ร่างสูงไปยืนช้อนด้านหลังของอีกฝ่ายพลางก้มลงช่วยแก้มัดผ้าที่รัดอยู่ด้านหลัง
ผ้าที่รัดชุดเกราะขอบสีเงินที่ทำมาจากวัสดุแข็งพ่นสีเงินช่วงอกและเอวค่อยๆร่วงลงกับพื้น ราวกับปลดปล่อยความกดดันและผิดหวังออกมาจนมันแทบจะล้นปรี่ที่ดวงตาซึ่งยังคงใส่คอนแทคเลนส์สีเขียวอ่อนทินกฤตคงสังเกตเห็นมันได้จากกระจกเงาตรงหน้า
"รีบๆ....ไปล้างหน้าล้างตาเถอะไป...อยู่แบบนี้ เหมือนไม่ใช่เจือเลย" ดวงตาสีเขียวราวกับเป็นร่างแปลงของสุนัขป่าขนสีขาวเผือกแสนสวย นั้นเศร้ามากเกินกว่าที่ทินกฤตจะทนดูอยู่ได้ สองมือแกร่งตบลงบนสองไหล่บางนั้นเบาๆ สัมผัสได้ถึงเส้นผมจากวิกผมยาวสีขาวถึงเกือบครึ่งขาที่ถูกมัดรวบหลวมๆไว้ที่ด้านหลัง
" เรา..ต้องออกไปกันกี่โมงเหรอ? "จุนเจือถามออกมา ในขณะที่ยังคงมองตัวเองในกระจกนิ่ง
"ก็คง....อีกซักครึ่งชั่วโมงล่ะมั้ง" ทินกฤตตอบกลับเบาๆ น้ำเสียงของอีกฝ่ายนั้นไม่ใช่โทนเสียงที่เขาเคยได้ยินเลย ในใจของทินกฤตนั้นเหมือนถูกบีบอย่างแรงเพียงเพราะน้ำเสียงนั้น
" อื้ม..งั้นผมคงต้องรีบหน่อยแล้วล่ะ..มันยุ่งยากหน่อยน่ะ พี่รอผมได้ไหม? "นิ้วเรียวชี้ที่หน้าตัวเอง เมคอัพขาวซีด ระบายด้วยไลนเนอร์สีม่วงและดำที่ขอบตาคม ตรงกลางหน้าผากเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว กับจนแทบจะจำไม่ได้ขนาดนี้ ไหนจะชุดและผมอีกคงต้องใช้เวลาไม่น้อยเลย
"ได้ซี่...."ทินกฤตยิ้ม
"...พี่รอเราได้เสมอ" ทินกฤตบอกพลางถอยออกมาจากห้องน้ำ ปล่อยให้อีกฝ่ายได้จัดการกับตัวเองไป
++++++++++++++++
ร่างสูงเดินไปที่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือเล็กๆที่ทางโรงแรมจัดวางเอาไว้ เห็นได้ชัดว่า เด็กหนุ่มทำการบ้านมาอย่างหนักมากในการเตรียมตัวเป็นคาแรกเตอร์ที่เขาต้องแต่งตัวเลียนแบบ
มีทังหนังสือการ์ตูน ที่วางเอาไว้ การจดโน๊ตเกี่ยวกับลักษณะนิสัยของตัวละคร ท่าทาง
....ต้องทำตั้งหลายอย่างมากมาย....
.....ต้องมาตั้งไกล.....
.....เพียงเพื่อเรื่องแบบนี้?....
มันยากที่ทินกฤตจะทำความเข้าใจความชอบของเด็กหนุ่ม แต่มันไม่ได้ยากเลย ที่จะเห็นถึงความพยายามของจุนเจือ
++++++++++++++++
เกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจุนเจือจะออกมาจากห้องน้ำ ในสภาพที่สวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำ และผ้าขนหนูที่เช็ดผมเปียกๆของตน เมื่อเสยผมสีน้ำตาลแดงขึ้นมาก็เห็นได้ชัดเลยว่า ดวงตาคู่สวยนั้นแดงก่ำ ตัดกับผิวขาวๆนั่นอย่างชัดเจน
ร่างสูงเพรียวเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดคอวีสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาดๆมาเปลี่ยน โดยไม่ได้สนใจว่าจะถูกมองหรืออะไร ในตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาสนใจอะไรทั้งนั้น
ทินกฤตนั่งอยู่ที่ปลายเตียง โดยที่ไม่ได้พูดอะไร จนเมื่ออีกฝ่ายแต่งตัวเสร็จแล้วหันกลับมามองหน้าของเขา
"....โอเคไหม?" ชายหนุ่มถามพลางยื่นมือออกไป เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะยื่นมือตอบกลับมาไหม เพียงแค่ต้องการจะให้อีกฝ่ายรู้เท่านั้นว่า
....เขายังอยู่ตรงนี้...
" ครับ..รถมาแล้วเหรอ? "เด็กหนุ่มหันไปตามเสียงเรียก ทั้งๆที่ผมยังคงเปียกชื้น มือเรียวก็คว้าเสื้อผ้าที่แต่งคอสเพลย์ใส่กระเป๋าเฉพาะอีกใบ เพื่อเตรียมไว้ให้ทีม
งาน
"ก็...อิม....เพิ่งโทรเข้ามาเมื่อกี้" ทินกฤตชักมือกลับ ก่อนจะลุกขึ้นยืน
"งั้นเดี๋ยวเราไปเช็คเอ้าท์ออกแล้วก็ฝากกระเป๋า ไว้ให้ทีมงานเขาก็แล้วกัน...บอกกันไว้แล้วใช่ไหม" ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งเผื่อว่าจะมีอะไรผิดพลาด ไม่อย่างนั้นคงได้ตามหาของกันให้วุ่นอีก
" ครับ "คำตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะคว้าเอาเสื้อแขนยาวบางๆออกมาจากตู้ ก่อนจะรวบเสื้อผ้าของตนที่แขวนไว้เต็มราวนั้นมาใส่กระเป๋า ครีมต่างๆที่วางอยู่เต็มโต๊ะเขียนหนังสือถูกจัดใส่กระเป๋าอีกใบหนึ่ง โดยที่จุนเจือไม่มีกระจิตกระใจจะหยิบมันมาทาอย่างทุกที จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย
"แล้วผมน่ะ จะไม่เป่าให้มันแห้งหน่อยรึไง เดี๋ยวได้เป็นหวัดหรอก หน้าร้อนก็เถอะ" เห็นอีกฝ่ายดูจะไม่ได้ใส่ใจผมเผ้าที่เปียกชื้นนั้นซักเท่าไร ร่างสูงคว้าเอาผ้าขนหนูแห้งๆที่วางอยู่มาคลุมหัวของอีกฝ่ายพลางออกแรงเช็ด
" ก็รีบไม่ใช่เหรอ? "เสียงอู้อี้เพราะว่าถูกเช็ดผมให้เสียแบบนั้น ถ้าเป็นปกติจุนเจือคงจะดิ้นแล้วถอยห่างตามด้วยการต่อว่าแล้ว แต่ตอนนี้ เขากลับนั่งบนเตียงปล่อยให้อีกฝ่ายเช็ดผมให้ง่ายๆ
"ก็เดี๋ยวเป็นหวัดนี่...เดี๋ยวไม่มีแรง ดูงานอีก...ป่วยเมืองนอกมันไม่สนุกหรอก"
" ผม..ไม่ทำให้งานเสียหรอก..ก็เราตกลงกันแล้วนี่ "
"เห็นพี่เป็นอะไรเนี่ย..." ทินกฤตบ่นพลางขยี้ผ้าขนหนูลงไปอีก ก่อนจะหยุดมือ ดวงตาคมมองหน้าของเด็กหนุ่มในดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
"พี่ไม่ได้ห่วงเรื่องงานหรอกน่า จะเห็นงาน...สำคัญกว่า...คนได้ยังไงกันเล่า"
มือเรียวจับผ้าขนหนูออกจากผมที่แห้งหมดๆของตนเอง ผมเส้นเล็กนั้นยุ่งเหยิงจนดูแทบไม่ได้ ดวงตาคู่สวยสบตาพี่เขยนิ่ง
"โอเคแล้วนะ" ทินกฤตถามซ้ำอีกครั้ง
จุนเจือพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะคว้าหวีในกระเป๋ามาหวีให้เรียบร้อย " เราไปกันเถอะครับ "
"อืม...ไปกันเถอะ"ทินกฤตยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทางที่ดีขึ้นร่างสูงลุกขึ้นพลางหยิบกระเป๋าของอีกฝ่ายออกมาด้วย
จุนเจือปล่อยให้พี่เขยเดินนำหน้าเขาไปก่อน แต่ก่อนที่จะไปถึงประตู
...มือเรียวก็เอื้อมไปกอดอีกฝ่ายเอาไว้จากด้านหลังทันที...
++++++++++++++++
talk: หลายๆคนอาจจะนึกภาพไม่ออกว่าน้องเจือคอสเป็นใคร ไรเตอร์มีภาพมาให้ดูกันค่ะ
ปล.ออกตัวอีกครั้งว่างานประกวดคอสเพลย์นี่สมมติขึ้นมานะคะ .. จิ้นเหนื่อยมากจริงๆ เลยแก้หลายวันค่ะ..
Sesshomaru แห่ง Inuyasha ค่ะ
(http://blog.sanriotown.com/nanao_chan:kuririnmail.com/files/2008/04/image11.png)
-
ยังคงสนุกสนานกับการทำโฟโต้ช็อปเล่น...เรารู้ว่าฝีมือไม่เอาไหน แต่ใจรัก ก็จัดไป
อวยๆ :3123: พี่เขยน้องเมีย กรี้ดดดดด (วิทยานิพนธ์คุณเมิงล่ะค่ะ p.k.a!!) :angry2: :serius2:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/JT.jpg)
-
สงสารน้องเจือ
+1
-
:L1:
-
เอาน่าเจือ อย่าไปคิดมาก
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดค้าง
สงสารน้องเจืออ่ะคงเฟลมากๆ
แพ้เพราะเป็นคนต่างชาติมันไม่แฟร์เลยอ่ะ
-
น้องเจือ
อย่าเศร้า
เพราะเดี๋ยวอีพี่เทียนมันจะเข้ามาซั่ม :oo1:
-
พี่ทินยังไม่ได้กอดปลอบน้องเลย จบตอนแระ
คนอ่านอยากอดปลอบน้องจะแย่ งั้นขอ :กอด1:ปลอบน้องก่อนพี่ทินล่ะกัน
-
โธ่น่าสงสารน้องเจือ พี่เทียนช่วยพูดอะไรให้มันหวานๆๆกว่านี้หน่อยได้ไม๊
รูปประกอบช่วยในการจิ้นได้มากเลยค่ะ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก kuruma!!!!!!!
ตัดฉับกันแบบนี้เลยรึ? ค้างอ่ะ ค้าง!!!! :z3:
ไม่รู้จะอวยอะไร...นานๆที....
เอารูปพี่เทียน เช้าวันเสาร์ที่กำลังพยายามทำหน้าคิกขุเลียนแบบ ภรรยาตามกฏหมาย
"..."เนอะ" ทินกฤตเองก็ยิ้มให้กับเจนสุดา พยายามทำท่าแบบเดียวกับที่เจนสุดาทำ ..."
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/111111.jpg)
รูปนี้ พี่โดมหล่อ เอ้ย!!! พี่เทียนหล่อ ดูแบดบอยมากกกกก ชอบค่ะ ชอบ!!! :กอด1:
-
อืม ที่จริงเจอน่าจะเหมาะคอสตัวนี้นะ ราชินีดี :t2:
-
"เจือ?....." สัมผัสจากด้านหลังนั้นทำให้ทินกฤตหยุด แรงของมือที่ยึดเอาไว้นั้นพาลทำเอาเขาใจเสียไปเลยทีเดียว
"เป็นอะไร..." ใบหน้าคมหันหมายจะหันกลับไปมองแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อเด็กหนุ่มยังคงกอดเขาเอาไว้แบบนั้น
" ผม..จะไม่เป็นตัวถ่วง..ให้งานพี่เสียหรอก แต่ตอนนี้..ขออยู่แบบนี้ซักเดี๋ยว จะได้ไหม? "ริมฝีปากบางพึมพำกับแผ่นหลังกว้าง มือเรียวสั่นระริก พยายามอย่างมากที่จะไม่ทำให้แผ่นหลังของพี่เขยเปียกชื้น มือของเขา เป็นไปโดยอัตโนมัติ เห็นแผ่นหลังของทินกฤตที่อยู่ตรงหน้า ทำไมถึงได้กว้างขนาดนี้
..กว้างพอที่จะให้เขาซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้ได้หรือเปล่า?..
..อบอุ่นพอที่จะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ไหม?..
..แข็งแกร่งพอที่จะทำให้เขาพึ่งพิงในเวลาแบบนี้ได้หรือไม่?...
"เจือ....พี่....."ทินกฤตสูดลมหายใจเข้าลึก ใจของเขาเจ็บปลาบกับคำพูดของอีกฝ่าย อยากจะหันกลับไปกอดอีกฝ่าย ลูบหัวปลอบแบบที่พี่ชายคนนึงจะทำให้น้องก็ยังดีแต่ก็ทำไม่ได้ มือแกร่งกำแน่นอยู่ที่ข้างๆตัว เพราะกลัวเหลือเกินว่าถ้าหันกลับไปแล้วจะต้องพบเจอกับใบหน้าแบบไหนของอีกฝ่าย
....กำลังทำหน้าเศร้าอยู่ใช่ไหม....
....ถ้าแบบนั้นแล้ว...
...ก็แค่กลัวว่าตัวเอง จะก้าวข้ามอะไรบางอย่างไปอีก...
" ดีแล้วที่เป็นพี่..ถ้าพี่เจนมา..ผมคง ไม่รู้จะขอโทษพี่เจนยังไงเหมือนกัน "เด็กหนุ่มยังคงพึมพำกับแผ่นหลังกว้าง
"นั่นซี่นะ...ถ้าเป็นเจนป่านนี้คงร้องไห้ขี้มูกโป่งไปแล้ว" ชื่อของเจนสุดาทำให้อะไรบางอย่างในอกของทินกฤตถูกบีบเสียจนเจ็บ ใช่...มันดีแล้วล่ะที่เป็นเขามา...เขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องพวกนี้แต่แรก เขาไม่ได้รู้สึกผูกพันหรือสนใจอะไรในสิ่งที่อีกฝ่ายทำ มันคงดีแล้วที่เป็นเขาที่ต้องมารับรู้ถึงความรู้สึกนี้ของจุนเจือ
....แต่กระนั้นแล้วในใจกลับคิดว่ามันดีแล้วจริงๆหรือ?....
เพราะยิ่งต้องมารับรู้อะไรแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาอยากจะหันกลับไปเพื่อกอดเด็กหนุ่มคนนี้มากขึ้น
ทินกฤตปล่อยให้จุนเจือกอดตัวเองเอาไว้แบบนั้น จนกระทั่งโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา ทำเอาร่างสูงสะดุ้งเฮือก เพราะมันเหลืออีกเพียงคืบเดียวในความคิดที่เขาจะไปสู่จุดที่จะหันกลับไปแล้วกอดเด็กหนุ่มคนนี้เอาไว้ในอ้อมแขน ปลอบให้หายเศร้า........กอด.......ให้หายคิดถึง
"เอ่อ...ครับ ทินกฤตครับ" ชายหนุ่มตอบรับโทรศัพท์นั้นทันที
"อ้อ รถมาแล้วเหรอครับคุณล่าม...โอเค ขอบคุณครับ ครับ เดี๋ยวจะลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ" ทินกฤตรับคำอย่างสุภาพ ก่อนจะกดตัดสายโทรศัพท์ ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง จุนเจือยังไม่ปล่อยมือจากเขาเลย
"เจือ...." ทินกฤตใช้เวลาช่วงอึดใจก่อนจะหันกลับไปมองหน้าของเด็กหนุ่ม
"ทนหน่อยนะ ...อดทนให้พี่หน่อยนะ...." เขาบอกกับอีกฝ่ายมือแกร่งยกขึ้นวางบนไหล่บางของเด็กหนุ่ม
"จากนี้มันอาจจะยาก แต่พี่อยากให้เราเข้าไปเรียนรู้กับพี่ในห้องประชุมด้วย... ตามตารางที่พี่ให้... พี่ขอแค่วันนั้นวันเดียวก็ได้ ที่จะให้เราอดทนให้ได้มากที่สุด...เพราะนี่มันอาจจะเป็นสิ่งที่เราจะต้องดูแลต่อไปในอนาคตนะ เข้าใจพี่ใช่ไหม" ทินกฤตเอ่ย เขาไม่ได้นัดการประชุมนี้ขึ้นเพียงแค่ในนามของบริษัทของทางบ้านเขาเท่านั้น แต่เป็นงานร่วมกันระหว่างสองบริษัทของบ้านเขากับบ้านของจุนเจือด้วย
เพราะฉะนั้นเขาถึงต้องบอกให้อีกฝ่ายช่วยอดทน ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง
"เราไปกันเถอะ"
ซึ่งจุนเจือเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ .. เขาเข้าใจทุกอย่างดี..
ร่างบางค่อยเดินตามพี่เขยที่อาสาถือกระเป๋าให้ ส่วนตัวเขาเองก็ถือกระเป๋าใส่ชุดคอสเพลย์เดินตามอีกฝ่ายลงที่ลอบบี้โรงแรมและจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย
++++++++++++++++++
ทินกฤตจัดการบอกล่ามให้ช่วยบอกฟร้อนท์ฝากเรื่องกระเป๋าให้ทีมงานของจุนเจือ รวมไปจนถามให้แน่ใจว่าจุนเจือไม่ต้องจ่ายค่าที่พัก เพราะทางทีมงานจะเป็นฝ่ายจัดการเรื่องนี้อยู่แล้ว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ทั้งสองคนจึงขึ้นรถยนต์คันใหญ่ที่ทางบริษัทคู่ค้าเตรียมเอาไว้รับรอง "มิสเตอร์เทียน" กลับไปยังโรงแรมที่คณะของทินกฤตเพิ่งจะเช็คอินเข้าพักไปเมื่อเช้าและรอที่จะได้พบกันในช่วงเย็น
จุนเจือตามหลังของพี่เขย ไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งถึงลอบบี้ของโรงแรม และพวกเด็กฝึกงานก็นั่งอยู่กันตรงนั้น
" เป็นไงบ้างวะจุนเจือ ไหนอะ ถ้วยรางวัลของมึง ได้ตังคืเท่าไหร่วะ เลี้ยงเลยๆ " บาสในชุดลำลอง แบบที่ขุดมาจากการแต่งตัวของหนุ่มๆในการ์ตูนเอ่ยทักพร้อมกับทวงถาม พลางโบกไม้โบกมือให้เพื่อน
"เอ่อ บาส...." ทินกฤตอยากจะอธิบายให้เด็กหนุ่มอารมณ์ดีคนนั้นเข้าใจแต่...มันก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่เขาควรจะทำ
"บาสนอนห้องไหน เขาให้นอนห้องละสองหรือสามนะ..."
" สามคนครับ .. องครักษ์สองคนกับเจ้าหญิงจุนเจือไงครับ " บาสยังคงตอบอย่างอารมณ์ดี คราวนี้เขาลุกจากเก้าอี้แล้วเดินมาดึงแขนเพื่อนจากด้านหลังของทินกฤต
" สาด เป็นไรวะมึง..ไม่สบาย ไม่พูดกะกูซักคำ " แถมยังถือวิสาสะจับหน้าจับแขนของจุนเจือหน้าตาเฉย
ทินกฤตมองท่าทางเป็นห่วงเพื่อนแบบนั้นของบาสก็กระแอมไอออกมาเบาๆ
"ทำไมไม่พาเพื่อนไปเข้าห้องพักล่ะ... งั้นเดี๋ยวคืนนี้ เขาจะพาไปเลี้ยงอาหารนะ อาบน้ำแต่งตัวกันออกมาแล้วก็มารวมตามเวลานัดก็แล้วกัน...."ชายหนุ่มว่าพลางโบกตารางในมือให้อีกฝ่ายดู ก่อนจะหันไปหาล่ามซึ่งก็ได้เอากุญแจห้องพักเดี่ยวของทินกฤตมาเตรียมไว้ให้แล้ว
"ถ้ามีอะไรล่ะพี่อยู่ห้อง.....650นะ"
ดวงตาคู่สวยที่ฉายแววเศร้ามองหน้าพี่เขยนิ่ง " ขอบคุณนะครับ "
แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรกับคนตรงหน้าต่อ บาสก็มาลากแขนเขาไปเสียก่อน
" ไปๆ จุนเจือ..กูไปเหมากันพลากับฟิกเกอร์มาเพียบ มึงต้องชอบแน่เลย "
" งั้นพวกผมขอตัวนะครับ " เก่งที่ดูจะมารยาทดีกว่าสองคนนั้นอยู่ตลอดก้มหัวให้เจ้านายเล็กน้อยก่อนจะเดินตามเพื่อนฝึกงานและรูมเมทของเขาไป
++++++++++++++++++
"เฮ้อ....." เมื่อเห็นกลุ่มเด็กฝึกงานเดินจากไปทินกฤตก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆ
"มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณทินกฤต" เสียงล่ามที่ทางบริษัทญี่ปุ่นเตรียมเอาไว้ให้ เดินเข้ามาถาม
"อ้อ...ไม่มีอะไรหรอกครับ นี่อีกชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด ยังไงคุณล่ามไปพักก่อนก็ได้นะครับ ทริปนี้คงต้องอยู่ด้วยกันอีกยาว" ล่ามคนนั้นยิ้มก่อนจะโค้งให้เล็กน้อยเพื่อเป็นการขอตัว ท่าทางเหมือนคนญี่ปุ่นแท้ๆนั้นทำให้ทินกฤตต้องยิ้มออกมา ดูท่าจะเป็นพวกเด็กทุนที่เรียนจนติดใจไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องเป็นแน่
ร่างสูงเดินกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง ด้วยท่าทีที่อาจจะเรียกได้ว่า "ลากขา" กลับไป
++++++++++++++++++
เมื่อเปิดประตูห้องพักของเด็กฝึกงาน จุนเจือต้องยืนตกใจกับกล่องกระดาษที่เรียงตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้อง เสียงดังโวยวายของบาสทั้งๆที่น่าหนวกหูแต่เขาก็ไม่มีอารมณ์จะด่าทอ ตบตีเพื่อนคนนี้อย่างทุกที ได้แต่พยักหน้ารับรู้ไปตามน้ำ ทั้งๆที่อยากจะถามออกไปดังๆว่า ซื้อเยอะขนาดนี้แล้วคนรักรุ่นน้องของบาสจะว่าอย่างไรกัน
ส่วนเก่งเมื่อเข้ามาถึงห้องพักก็ค้นอะไรในกระเป๋าอยู่คนเดียว ได้ยินเสียงถุงกระดาษดังกรอบแกรบถูกดึงออกมาจากกระเป๋า ท่าทางที่เคยเห็นว่านิ่งๆไม่ค่อยมีปากเสียงอะไรกับใครมากตอนนี้กลับมีรอยยิ้มกว้างก่อนจะผลุนผลันออกจากห้องพร้อมกับถุงกระดาษที่ดึงออกมาจากกระเป๋าได้เมื่อครู่ ..
ถึงจะน่าสงสัยอยู่ จุนเจือก็ไม่มีอารมณ์จะถามอีกเช่นกัน ร่างบางทิ้งตัวลงกับเตียงนอนกลางห้องก่อนจะหลับตาลงช้าๆ แผ่นหลังกว้าง กับกลิ่นน้ำหอมที่มักติดตัวทินกฤตเสมอ .. หลายต่อหลายครั้งที่เขาพยายามไม่เข้าใกล้ เพราะมันทำให้ใจสั่นไหว แต่วันนี้ เพราะรู้สึกอยากจะถูกปลอบหรืออย่างไร ถึงได้โหยหาความอบอุ่นนั้นเสียเอง ท่ามกลางฤดูร้อนในญี่ปุ่น ซึ่งไม่ต่างจากเมืองไทย แบบนี้
++++++++++++++++++
ทางด้านของทินกฤต แม้ปากบอกว่าอยากจะของีบพัก แต่ก็ยากจะข่มตาให้หลับ สิ่งที่ทำได้มีเพียงเอนหลังลงกับเตียงนอน ขนาดกะทัดรัดไม่ได้กว้างพอให้เขาพลิกตัวยามกระสับกระส่ายได้เหมือนอย่างเตียงที่บ้าน ชายหนุ่มนอนก่ายแขนกับหน้าผากมองเพดาน ได้ยินเสียงโทรทัศน์ที่เปิดคลอดเอาไว้มีเพียงเสียงภาษาที่เขาไม่เข้าใจดังเป็นเพื่อนท่ามกลางความเงียบ สัมผัสของมือผอมๆที่โอบเข้ามาจากด้านหลัง
และอุณหภูมิร้อนผ่าวจากร่างกายนั้นที่แอบอิงเข้ามาจากทางด้านหลังนั้นเหมือนจะยังสะท้อนร้อนวาบอยู่ตลอดเวลา เขายังรู้สึกได้
...ก็เข้าใจว่าไม่ได้รังเกียจอะไรแล้ว...
...แต่ทำแบบนี้...ทางนี้ก็ลำบากใจเหมือนกันนะเว้ย เด็กบ้า...
ทินกฤตไม่รู้จะพูดอะไรได้กับการกระทำของจุนเจือ เด็กหนุ่มจะรู้ไหมว่ามันกำลังเชื้อเชิญให้เขาเข้าหาอีกฝ่ายมากขนาดไหน...
++++++++++++++++++
ทั้งจุนเจือและทินกฤตได้แต่จมอยู่กับความคิดตนเองไปแบบนั้น จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็น จุนเจือดูจะมีสีหน้าขึ้นเมื่อเห็นปลาดิบเซ็ทใหญ่ที่ทางโรงแรมจัดเอาไว้ให้
ทินกฤตถูกเชิญไปนั่งหัวโต๊ะ สองมือแกร่งประคองแก้วรับเบียร์ที่ทะนะกะซังที่ดูเหมือนจะรับหน้าที่เป็นฝ่ายรับรองเป็นคนรินให้
"ครับ...วันนี้ก็มาถึงญี่ปุ่นกันแล้ว ช่วงบ่ายก็คงได้ไปเที่ยวซื้อของกันสนุกแล้ว พรุ่งนี้ก็จะเริ่มการดูงานกันจริงจังแล้ว ขอให้ทุกคนตั้งใจศึกษานะครับ แล้วสำหรับเรื่องการเจรจา ก็ขอให้ทางคุณทะนะกะเขาเมตตาเราหน่อยก็แล้วกัน" ทินกฤตปล่อยมุกตลก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะดังลั่นของทะนะกะเมื่อล่ามที่นั่งข้างๆแปลให้แบบทันควัน
ทุกคนยกแก้วขึ้นชนก่อนจะเริ่มกินดื่มกันตามสบาย โดยที่ดวงตาคมของประธานหนุ่มที่เหลือบมองใบหน้าของน้องเมียอยู่เป็นระยะๆ
เหมือนกับวันที่พาจุนเจือกินหมูกะทะ .. พอได้เห็นอาหารที่เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์ต่างๆ มันจะทำให้จุนเจือดีขึ้นได้ทุกครั้ง รอยยิ้มกับเพื่อนมีปรากฏให้เห็นบ้าง เป็นสัญญาณที่ดีไม่น้อยเลยทีเดียว
++++++++++++++++++
เมื่อวันจันทร์ผ่านมาถึง กรุ๊ปทัวร์ของทินกฤตถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่มใหญ่ๆ กลุ่มหนึ่งคือกลุ่มผู้บริหาร และหัวหน้างานที่จะต้องเข้าไปนำเสนอโครงการและแลกเปลี่ยนข้อคิดเห็นเกี่ยวกับโครงการ บ้านจัดสรรแบบฟูลเซอร์วิสใจกลางกรุงเทพ ในขณะที่อีกกลุ่มคือกลุ่มของพวกเด็กฝึกงานก็จะได้นั่งรถออกไปนอกเมืองเพื่อศึกษาในเรื่องการวางผังและการจัดการต่างๆ ในโครงการ
ทินกฤตสวมชุดสูทสีดำสนิทตัดกับเนคไทสีสวยยืนรอให้รถมารับเข้าไปยังตัวบริษัท ในขณะที่ทางพวกเด็กฝึกงานก็ดูจะตื่นเต้นกันมากเลยทีเดียวที่จะได้ออกไปนอกเมืองกันเป็นวันแรก
"เจือ...." ทินกฤตเรียกเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงคนนั้นให้เข้ามาหา ปลายนิ้วขยับน้อยๆเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายเดินเจ้ามาใกล้ๆ
ซึ่งเด็กหนุ่มก็เดินมาหาอย่างว่าง่าย
" มีอะไรเหรอครับ? "
"..........ไม่มีอะไรหรอก" ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่งราวกับจะมองหาแววความเศร้าหมองที่อาจจะยังหลงเหลืออยู่ในตาคู่นั้น ก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อยพลางดึงเอากระเป๋าสตางค์ออกมา แล้วดึงเอาแบงค์หมื่นเยนออกมาให้อีกฝ่ายหนึ่งใบ
"ไม่รู้แถวนั้นจะมีอะไรให้กินหรือเปล่า ก็เอาติดกระเป๋าไปหน่อยไป....เขาพาไปดูงานก็ตั้งใจดูละ จะได้เรียนรู้เยอะๆ"
" ไม่เป็นไรหรอก .. อีกอย่าง พี่ไม่ต้องห่วง...ผมไม่ทำให้งานเสียหรอก " จุนเจือมองเงินในมืออีกฝ่าย พลางปฏิเสธทันที
"เงินค่าขนม...เจนเขาฝากมาให้ กลัวน้องจะผอม" ทินกฤตตัดสินใจอ้างภรรยาตามกฎหมายของตัวเองออกไปแบบนั้น เพราะถ้าไม่อย่างนั้นแล้วเด็กหนุ่มตรงหน้าคงไม่ยอมรับความช่วยเหลือหรืออะไรก็ตามจากเขาเป็นแน่
จุนเจือถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะรีบเอาธนบัตรใบนั้นมาใส่กระเป๋าเงินที่เมื่อเปิดออกมาก็จะเจอรูปเขากับพี่สาวอยู่ตลอด
"เป็นเด็กดีล่ะ...ถ้ามีอะไรก็บอกศักดิ์ชัยเขาก็ได้ เขาเป็นพี่เลี้ยงพวกเรานี่นา..."ว่าพลางก็พยักเพยิดไปทางศักดิ์ชัยที่กำลังยืนคุยกับเก่งอยู่ ท่าทางเหมือนกำลังจะอบรมอะไรบางอย่างอยู่มากกว่า ทินกฤตยิ้มพลางยกมือขึ้นขยี้ผมของอีกฝ่ายอย่างนึกสนุก วันนี้คงจะเป็นอีกวันที่ยาวนานสำหรับเขาเป็นแน่
จุนเจือดูจะเหนื่อยๆ ส่วนบาสก็บ่นอุบ ผิดกับเก่งที่ดูจะมีแรงจดนั่นจดนี่แทนเพื่อน แถมยังแทบจะเสนอหน้าไปเป็นมือขวาของศักดิ์ชัยได้ตลอด
++++++++++++++++++
เป็นไปอย่างที่ทินกฤต การนำเสนอโปรเจ็คที่เขาเร่งรัดให้ลูกน้องช่วยเตรียมงานและตัวเองก็ต้องทำการบ้านมาอย่างหนักด้วยนั้น ยืดยาวและชวนให้เหนื่อยล้า ประธานบริษัทของทางญี่ปุ่นเองก็รับฟังและยังให้คำแนะนำกลับมา แต่ก็ยังมีอีกหลายส่วนที่อยากให้ทางไทยกลับมาคิดต่อยอด รวมไปจนถึงอยากจะฟังราคาประเมินคร่าวๆ รวมไปจนถึงกำไรที่คาดว่าจะได้รับอีกต่างหาก
ร่างสูงของทินกฤตก้าวลงจากรถที่ทางบริษัทมาส่ง ในตอนเย็นพร้อมด้วยผู้ติดตามที่เดินตามกันลงมาด้วยสภาพหมดแรงไปตามๆกัน ทางฝั่งของพวกที่ไปดูงานที่นอกเมืองมาก็ใม่ได้ต่างกัน อากาศร้อนของฤดูร้อนของประเทศญี่ปุ่นนั้นเรียกได้ว่าสูบพลังงานพวกเขาไปกันไม่น้อย เพราะนอกจากจะร้อนแล้วยังชื้นทำเอาเหงื่อออกกันเป็นน้ำเลยทีเดียว
จนกระทั่งวันเข้าห้องประชุมวันสุดท้าย ก่อนที่ตามตารางจะเป็นการพาผู้เข้าเยี่ยมชมงานทุกคนออกไปพักผ่อนกันยังสถานที่พักตากอากาศนอกเมืองก็มาถึง ดูเหมือนว่าจิตใจของทุกคนอยากจะข้ามวันไปให้เป็นสามวันสุดท้ายที่จะมีแต่โปรแกรม กิน และ เที่ยวให้เร็วที่สุด
"น้องจุนเจือคะ..." อยู่ๆเสียงของล่ามก็ดังขึ้นในตอนเช้าที่ทุกคนลงมาทานอาหารเช้า
" ครับ? " เจ้าของชื่อหันไปขานรับเสียงเรียกอย่างแปลกใจ ขณะที่กำลังดื่มโกโก้ร้อนในมื้อเช้า
"คือว่า วันนี้คุณทินกฤตให้มาบอกน้องจุนเจือว่า ให้เข้าฟังประชุมสรุปด้วยน่ะค่ะ..." หญิงสาวเอ่ยพลางโค้งน้อยๆ
"แล้วบอกว่าให้ไปคอยนั่งรถออกไปพร้อมกันตอน 9โมงนะคะ"
" เอ่อ..งั้นก็ขอบคุณนะครับที่มาบอก " เด็กหนุ่มดูจะแปลกใจไม่น้อย ก่อนจะเอียงคอเล็กๆเมื่อหญิงสาวได้จากไปแล้ว
" บาส เก่ง วันนี้กูต้องเข้าประชุมกับบริษัทใหญ่ว่ะ "
"โห...จริงซื่ เอ แต่ก็แปลกนะทำไมคุณทินกฤตเขาให้เจือไปคนเดียววะ" เก่งถามออกมาอย่างงงๆ
" ไม่แปลกหรอก มึงก็รู้ว่าไอ้จุนเจือมันเป็นน้องเมียคุณทินกฤต ไปฟังด้วยจะไปแปลกอะไรวะ? "
"ก็ถ้าแบบนั้นทำไมไม่ให้เข้าฟังตั้งกะวันแรกอ่ะ ...จะฝึกงานน้องไม่ใช่เหรอ" เก่งว่า
" ช่างเถอะ เอาเป็นว่า เดี๋ยวกูแยกไปเลยก็แล้วกัน "ว่าพลางแยกตัวออกจากกลุ่มที่ทานอาหารเช้าด้วยกันไป
++++++++++++++++++
ทินกฤตยืนรออยู่ตรงลานจอดรถ ช่วงเช้าของฤดูร้อนในญี่ปุ่นนั้นยังพอจะเมตตาคนต้องใส่สูทไปทำงานอยู่บ้าง ร่างสูงยืนเช็ดแว่นกันแดด ท่าทางดูเครียดๆ และประหม่าอย่างเห็นได้ชัด
เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวในชุดนักศึกษาสวมทับด้วยเสื้อสูทปักด้วยตราคณะที่มหาวิทยาลัย เดินออกมาจากโรงแรมเพื่อไปยังที่จอดรถ ร่างสูงของพี่เขยที่โดดเด่นเห็นได้แต่ไกล เขารู้สึกได้ว่าทินกฤตคงกำลังเครียดไม่น้อย ดวงตาคู่สวยมองซ้าย ขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีคนจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา
" พี่..เป็นอะไรรึเปล่า? "
"อ้อ...เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก คงแค่ตื่นเต้น" ทินกฤตเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
"งานนี้งานใหญ่ พี่เอาบ้านเราเข้ามาเอี่ยวด้วย....ก็แค่หวังว่าเขาจะสนใจโปรเจคนี้" ร่างสูงพูดเหมือนกับว่าการประชุมในเช้านี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนักหนา ตรงกันข้ามกับมือที่กำลังเช็ดแว่นอยู่ออกแรงเสียจนแทบได้ยินเสียผ้าเช็ดทำความสะอาดแว่นเสียดสีกับกระจกราคาแพงนั่นเสียงดังเอี้ยด
มือเรียวจับข้อมือนั่นเอาไว้โดยอัตโนมัติ
" ถ้าเขาไม่สนใจ .. เขาคงไม่เสียเวลาคุยด้วยตั้งแต่แรกหรอก "
สัมผัสจากมือเรียวนั่นทำให้มือแกร่งของทินกฤตหยุด ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากกรอบแว่นราคาแพงนั้นพลางสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง ริมฝีปากของร่างสูงยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ก่อนจะก้มลงเล็กน้อยมองมือของจุนเจือที่ยังจับข้อมือของเขาเอาไว้
"ไม่น่าเชื่อนะ...เจือปลอบพี่ด้วย"
" เจ๊ากันไปไง " พอถูกแซวแบบนั้น เด็กหนุ่มก็รีบปล่อยมืออกทันที
" พี่ก็เคยปลอบผมนี่ "
"ว้า ที่แท้ก็เพราะตอบแทนกันไปมาหรอกเหรอ เกือบดีใจจนน้ำตาไหลแล้วไหมล่ะ" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะยกมือตบบ่าของอีกฝ่ายเบาๆ
"วันนี้อาจจะน่าเบื่อหน่อย แต่คุณล่ามเขาก็จะแปลให้ฟังนั่นล่ะ ลองเข้าไปนั่งฟังดูนะ เผื่ออนาคตเราต้องเข้าบริษัทแทนคุณพ่อ จะได้รู้ไว้บ้าง" ชายหนุ่มว่าก่อนจะขยับถอยออกมาเมื่อเห็นคนขับรถของบริษัทที่แต่งตัวดีกว่า คนรถที่เมืองไทยอยู่มากโขเดินมาเปิดประตูรถให้เขาก้าวขึ้นไป เขาตบเบาะให้จุนเจือนั่งข้างๆ โดยที่ส่งล่ามไปนั่งข้างคนขับแทน โดยที่มีคณะผู้ติดตามอีกสามสี่คนนั่งรถแยกกันไปอีกคัน
++++++++++++++++++
talk : ดีใจมากค่ะที่คิดว่าน้องเจือเหมาะจะคอสเป็นเซชโชวมารุ ไรเตอร์กับโคไรท์คิดกันอยู่ตั้งนานแน่ะว่าจะเอาตัวไหนถึงจะเหมาะ อิ อิ .. จะว่าไป ญี่ปุ่นหน้าร้อนนี่โหดร้ายมากค่ะ แดดแรงมาก แต่ไม่ได้ร้อนเหนอะหนะแบบเมืองไทยนะคะ แต่ที่ไรเตอร์ประทับใจมาก คือไอศครีมชาเขียวที่โน่นอร่อยโฮกค่า~
ปล. วันนี้อัพรอบของวันที่ 22 กุมภานะคะ ..เพราะว่าตอนที่แล้วอัพตอนเที่ยงคืนกว่าๆของวันที่ 21 น่ะค่ะ
-
พี่เทียน...ท่องไว้นะพี่...นะโม พุทโธ :call: ยุบหนอ พองหนอ..ขาวหนอ...เอ้ยมะช่ายยยย :sad4:
ทั้งสองคนนี่ต้องอดทนกันมากๆเลยน้อ :กอด1:
-
:z2: เอาใจช่วยกันต่อไป เน้อ ลุ้นๆ :z13:
:pig4: :pig4:
-
มาท่องนะโม ตามพี่เทียนมั่ง เผื่ออะไร ๆ มันจะรวบรัดตัดตอนเสียที
เอามันที่ญี่ปุ่นละดี โรแมนติกสุด ๆ
+1 ให้คนละแต้ม ครับ
-
:L1:
-
จะเก็บซ่อนความรู้สึกกันไปถึงไหน :serius2:
+1
-
จะว่าไปก็ดูผิดคอนเซ็ปพี่เทียนเนอะ
ตั้งนานสองนานแล้วยังไม่คืบหน้าไปไหนเลย คึคึ
-
น้องเจือจะเสร็จพี่เที่ยนที่ญี่ปุ่นเปล่าเนี่ย ลุ้นๆๆ :impress2: :impress2:
-
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดด
แอบเดาถูกว่าเปนเซทโชมารุด้วยแหละ
อย่างนี้ ขอรางวัล เป็นพี่เทียนน้องเจือหวานๆๆๆๆๆ ได้ป่าวค้า?
55555555555555555555555
-
สงสารเจือนะ ยิ่งทุ่มเทมากขนาดนี้ ก็คงอดคาดหวังมากตามไปด้วยไม่ได้ ToT
แต่ในเมื่อทำเท่าที่จะทำได้แล้ว ก็ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก
การประกวดมันผ่านไปแล้วเราคงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ แต่การฝึกงานครั้งนี้มันยังไม่จบ เรามีโอกาสทำมันให้ดีได้ มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคงดีกว่ายึดติดกับสิ่งที่ผ่านไปแล้วนะเจือ อย่าลืมว่าอิตาพี่เทียนต้องลงทุนขนาดไหนเพื่อให้เราได้ฝึกงานต่อไป เพราะงั้นก็...หันมาทุ่มกับหน้าที่ในการฝึกงานดีกว่านะ^^
ปล.แอบมายื่นใบลานะ(มีงานเข้าๆๆ TT^TT)
ช่วงนี้ยาวไปถึงเกือบสิบมีนาจะเป็นมหกรรมการสอบอ่ะค่ะ อาจไม่ค่อยเข้าเล้า
แต่ไว้สอบเสร็จไรเสร็จจะรีบมาตามอ่านนะจ๊ะ (^3^)~3~3~3
-
เริ่มพัฒนาไปคนละขั้นแล้ว เริ่มเปิดใจให้กันบ้างแล้ว
อาจจะเห็นใจกันมากขึ้นก้อที่ญี่ปุ่นนี้ซะละมั้ง
-
ปลอบกันไป ปลอบกันมา ระวังพี่เขยจะทนไม่ไหวนะคุณน้องเมีย :laugh:
-
ดีจังที่เริ่มเปิดใจให้กันบ้างแล้ว
-
อ๊ากกกกกก
สงสารเจือมากๆ เลย
ไม่ไรมีพี่เทียนอยู่ทั้งคน
แอบฮาที่พี่เทียนดูตื่นเต้นไม่น้อย
-
ตอนแรกนึกว่าคุณล่ามเป็นใจ 555+
ป.ล. พี่บาสซื้อของขนาดไหนเนี่ย :o
-
ชอบคู่ น้อยกับคุณแมกซ์ มากคับ...น่ารักดี
-
:sad4: ชอบน้อยมากๆ เลยยยย ชอบเรื่องนี้ที่สุดแล้ว ><
-
ใครจะหยุดใจไว้ไม่ได้ก่อนกันละเนี่ย
แต่งก็แต่ในนาม พี่เทียนอย่าคิดมาก
ถ้าเจือจะเป็นเกย์ อะไรก็ฉุดไม่อยู่แล้ว สวยซะขนาดนั้น
บวกอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ :3123:
-
อึดอัดแทย
เมื่อไหร่จะครบกำหนดหย่ากะพี่เจนสักทีล่ะคะ???
แบบว่า...รักน้องเมีย อยากกอดน้องเมียใจแทบขาแล้วนะนั่น
โถ....พี่เทียน น้องเจือ :กอด1:
-
แล้วเทียนจะตัดสินใจยังงัยน้อเนี้ย ไม่อยากจะอธิบายเลย น้องเจือก้อน่ารักซะขนาดนั้น
-
ไม่ได้มาหลายอาทิตย์ นั่งอ่านไล่ ๆ ตั้งแต่เมื่อคืน เผลอแป๊บเดียวไปไกล ถึงญี่ปุ่นซะแล้ว เขาอยากฝึกงานบริษัทนี้จัง :laugh:
ก้าวหน้ามาคนหละหลายก้าวแล้ว แต่ตาบาสเอ้ยยยยยยย ยังคงคอนเซ็ปต์โอตาคุไม่เปลี่ยนแปลง
ญี่ปุ่นหน้าร้อนเหรอ เรานึกถึงเนื้อย่างกับเครปครีมสด ครีมทะลัก พูดมาแล้วหิว :laugh: ถ้าอยู่เมืองไทยเนื้อย่าง (กับลานเบียร์) ต้องหน้าหนาวสินะ
-
อึดอัดแทนพี่เทียนจังเลยน้า
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้า
-
การประชุมระหว่างตัวแทนของบริษัททางญี่ปุ่นกับตัวแทนบริษัทก่อสร้างขนาดใหญ่ระดับประเทศอย่างทินกฤตซึ่งทำโปรเจคนี้โดยใช้เม็ดเงินของครอบครัวตนและภรรยา ดังนั้น การมีตัวแทนของครอบครัวภรรยาอย่างจุนเจือ ซึ่งเป็นนักศึกษาฝึกงานของบริษัทที่เข้าประชุมในฐานะผู้ถือหุ้นคนหนึ่งจึงไม่แปลกอะไรนัก เนื่องจาก หลังจากที่เจนสุดาแต่งงานกับทินกฤตได้มีการถ่ายโอนหุ้นของบริษัทให้แก่ครอบครัว ซึ่งคุณพ่อของจุนเจือเองก็ได้มอบหุ้นนั้นให้เป็นทรัพย์สินของลูกชายคนเล็กด้วย
ล่ามสาวคนไทยที่แทบจะไม่แตกต่างอะไรกับสาวญี่ปุ่นทำหน้าที่แปลบทสนทนาของทั้งสองฝ่ายได้อย่างดี ทุกอย่างดูจะเรียบร้อย เห็นได้จาก ขนมญี่ปุ่นและชาเขียวชั้นดีที่นำมาเสิร์ฟในช่วงพักระหว่างการประชุมเป็นที่พึงพอใจของทั้งสองฝ่าย
ทะนะกะที่ดูจะได้หน้ามากในงานนี้ ก็เข้ามาพูดคุยกับทินกฤตระหว่างพักการประชุมเป็นเชิงหยอกล้อไปถึงเรื่องการร่วมมือในอนาคต หลังจากที่จะมีการนัดประชุมกันอีกครั้งเพื่อเซ็นต์สัญญาในการประชุมครั้งใหญ่ในอนาคต
ทินกฤตเองก็ดูจะพอใจไม่น้อยกับคำตอบของทางทีมงานของตนเองที่ได้กลับไปคิดทำการบ้าน และมีการติดต่อเพื่อปรึกษากับทางต้นสังกัดที่เมืองไทยได้อย่างทันท่วงที การประชุมจบลงในช่วงก่อนเที่ยง พร้อมด้วยรอยยิ้มในความยินดีของทั้งสองฝ่ายที่ได้ตกลง และจะร่วมงานกันต่อไปในอนาคต มีเสียงพูดชมกันอื้ออึงถึงการทำงานของประธานบริษัทคนใหม่ของทางเมืองไทย
ทินกฤตที่มีท่าทีผ่อนคลายลงไปมาก เดินเข้ามาตบไหล่ของจุนเจือ
"เป็นไง เบื่อไหมเรา..."
" เบื่อสิ..ถามได้ ผมน่ะเรียนวิศวะนะพี่ อันนี้มันเจรจาธุรกิจแล้ว "เด็กหนุ่มได้ทีบ่นเป็นชุด หลังจากอัดอัดกับภาษาญี่ปุ่นที่ไม่มีในโลกของเกมส์และการ์ตูน ที่ดูมาตลอด
"เหรอ ฮ่ะๆ ขอโทษทีนะ..." ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางของอีกฝ่าย
"แต่เดี๋ยวคงชอบล่ะ เพราะนี่เดี๋ยวเขาจะพาไปเลี้ยง เลี้ยงเสร็จวันนี้ตอนเย็นเราก็ไปเที่ยวได้แล้ว พรุ่งนี้ก็จะพาไปเที่ยวรวดอีกสองคืนเลยล่ะ แช่น้ำพุร้อน นอนเรียวกัง สนใจไหม" ร่างสูงว่าพลางดึงตารางนัดหมายออกมายื่นให้อีกฝ่ายดู
"แหม่ คนจัดทริปนี้นี่เก่งจริงๆ" ไม่วายชมเข้าตัวเองอีกจนได้
ดวงตาคมหรี่ตามองอีกฝ่ายเล็กน้อย
" ....................... "
..หลงตัวเองได้อีก..
"มองอะไรพี่แบบนั้นล่ะ...." เห็นสายตาที่อีกฝ่ายมองทินกฤตก็หัวเราะออกมาอีกรอบ
"ไปกินข้าวกันเถอะ หิวละ" มือแกร่งโอบไหล่ของเด็กหนุ่มพลางออกแรงดันเบาๆให้อีกฝ่ายเดินตามมา
++++++++++++++++
บรรยากาศร้านอาหารที่จัดเลี้ยงในตอนเที่ยงนั้นดูหรูหราและเป็นทางการอยู่ไม่น้อย แม้อาหารจะมากมายแต่ก็ทำให้จุนเจือไม่ค่อยสนุกกับการกินได้เหมือนอย่างทุกที จนมื้อเย็นก็เป็นมื้อเย็นแบบง่ายๆ ล่ามยังคงติดตามมาให้บริการรวมไปจนถึงบอกตารางเที่ยวที่จะพานั่งรถไปต่างจังหวัดให้อีกเสร็จสรรพ หนุ่มๆนักศีกษาฝึกงานดูจะเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเดินทางใบเล็ก (ตามที่ล่ามเป็นฝ่ายแนะนำ) กันอย่างตื่นเต้น ส่วนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของทุกคนนั้นจะฝากไว้ที่โรงแรม เพื่อจะแวะกลับมาเอาในวันสุดท้ายก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังสนามบิน
"นี่ๆ เขาจะพาไปลงบ่อ อาบน้ำรวมเลยใช่ป่ะ" เก่งดูท่าจะตื่นเต้นมากกับคำว่า "อาบน้ำรวม"
" สาดดดดดดดดดดดด แล้วมึงจะตื่นเต้นเพื่อ?? รวมไปก็มีแต่ผู้ชาย .. เอ่อ แต่ถ้ามึงได้อาบกับไอ้จุนเจือ มึงอาจจะตื่นเต้นก็ได้นะเว้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าาาา " บาสโวยวายใส่เก่งเสียงดังก่อนจะหันไปแซวเพื่อนที่กลับมาซึมได้อีกรอบ
"...เฮ้ย อะไรเล่า ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย เฮ้ยย เจืออย่าเข้าใจกูผิดนะเว้ย ไม่ได้จะดูเลย" เก่งรีบปฏิเสธทันควันเพราะที่บาสทายออกมานั่นออกจะพลาดไปหน่อย แต่พอหันไปเห็นเพื่อนหน้าสวยนั่งนิ่งๆ ก็อดจะถามออกไปด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
"เป็นอะไรอีกวะ"
" หือ?..เปล่า กูไม่เป็นไรนี่ "
"เหรอออ....."เก่งลากเสียงยาว เพราะเห็นอีกฝ่ายไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาผิดปรกติมาซักพักใหญ่
"เอาเถอะ ไปเที่ยวให้มันสบายใจ...." ว่าพลางก็ยื่นมือไปตบไหล่เพื่อนดังป๊าบ
" เออ..เที่ยวส่งท้ายละกัน "
เพื่อนทั้งสองคนที่พยายามทำให้เขาสบายใจขึ้นมาตลอดหลายวันมานี้ ไม่มีการเซ้าซี้หรือถามเรื่องการประกวดให้ต้องเสียใจ เขาก็ไม่ควรจะทำหน้าเศร้าต่อไปให้เห็น เพื่อความสบายใจของทุกคน
++++++++++++++++
พอรุ่งเข้าก็มีรถบัสคันใหญ่มาจอดรอรับที่หน้าโรงแรม เพื่อที่จะพาคณะการศึกษาดูกิจการในครั้งนี้เดินทางออกไปยังเมืองที่ขึ้นชื่อในเรื่องของน้ำพุร้อน ตลอดทางล่ามก็คอยประสานงานกับไกด์ของรถทัวร์เพื่อให้ความรู้ เกี่ยวกับเมืองที่จะไปโดยตลอดและบอกว่า เมื่อไปถึงในคืนนี้แล้ว จะให้ทุกคนในลองใส่ชุดยูกะตะซึ่งเป็นชุดกิโมโนแบบบางเอาไว้ใส่ในตอนหน้าร้อนของชาวญี่ปุ่นและจะให้ออกไปเดินชมงานเทศกาลที่อยู่ใกล้ๆกับสถานที่พักอีกด้วย เรียกเสียงฮือฮาให้กับคณะทัวร์ได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
แต่ดูเหมือนคนที่คุ้นเคยมากกว่าใครเพื่อนและดูไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ก็คือจุนเจือ ส่วนบาสก็เที่ยวไปอวดคนนั้นคนนี้ว่าเขาใส่เป็นเพราะเคยใส่คอสเพลย์เล่นๆกับน้องสาวตามงานต่างๆมาแล้ว
++++++++++++++++
พอไปถึงที่พักซึ่งเป็นเรียวกัง หรือ บ้านพักแบบญี่ปุ่นก็ดูจะวุ่นวายกันเล็กน้อย เพราะต่างก็วิ่งเข้าห้องนั้นออกห้องนี้เพื่อถ่ายรูปกันจ้าล่ะหวั่น เพราะในแต่ละห้องก็จะมีวิวชมทิวทัศน์ป่าเขาที่โอบล้อมโดยรอบเห็นความงดงามของหน้าร้านในแบบของญี่ปุ่นแตกต่างกันไปบางห้องก็เห็นป่าไผ่ บางห้องก็เห็นแม่น้ำสายเล็กๆไหลเอื่อยๆ
ส่วนห้องของทินกฤตนั้นถูกแยกออกไปเป็นเรือนหลังเล็ก แม้จะพยายามถามกับล่ามแล้วว่าทำไมเขาถึงต้องโดนแยกมาไกลจากคนอื่นมากมายนัก แต่ล่ามก็ตอบได้เพียงแค่ว่า ทะนะกะซังเป็นคนจัดเอาไว้ให้ ประธานหนุ่มได้แต่เก็บความข้องใจเอาไว้ เขาไม่ได้บอกใครว่า ห้องของตัวเองนั้นถูกจัดแยกออกไปไม่เช่นนั้นคงได้มีกรณีนินทาเจ้านายกันลับหลังอีกเป็นแน่
เข้าห้องพักกันไปได้พักใหญ่ ก็มีพนักงานชาวญี่ปุ่นเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับนำชั้นเล็กๆมาจัดวาง ก่อนจะวางขุดยูกาตะสีสันสดใสสำหรับผู้หญิง และสีขรึมๆสำหรับผู้ชายมาให้เลือกใส่พร้อมทั้งสอนวิธีใส่ให้ เป็นที่ตื่นเต้นของคณะทัวร์ ทินกฤตเองก็มีคนเอาชุดยุกาตะมาใส่ให้เหมือนกันเป็นชุดสีเขียวขี้ม้ามีลวดลายทางตรงดูขรึมๆ ชายหนุ่มแทบจะยืนวนรอบตัวเองด้วยรู้สึกประหลาดกับชุดที่ได้ใส่
ส่วนห้องพักอื่นๆก็ได้จุนเจือกับบาสไปช่วยพวกเขาแต่งชุดยูคาตะเสียจนเรียบร้อย
" เหนื่อยเลย .. ร้อนด้วย เดี๋ยวกูอาบน้ำก่อนค่อยเปลี่ยนชุดละกัน มึงไปเดินชิลๆแถวนี้ก่อนละกัน "บาสบอกเพื่อนเสร็จสรรพแล้วกลับเข้าห้องไปเลย ไม่รอคำตอบอะไรเสียด้วย
" อ่าว...ทิ้งกูเฉยเลยนะมึง " จนเจือได้แต่บ่น ก่อนจะส่ายหน้าไปมา หนุ่มร่างบางในชุดลำลองสมัยใหม่ ต่างจากคนอื่นที่สวมยูคาตะเรียบร้อยแล้ว เดินไปตามทางเดินระหว่างห้องพักก่อนจะสะดุดตากับเรือนพักที่แยกออกไปต่างหาก สวนสวยและน้ำที่ไหลผ่านร่องไม้ไผ่แบบญี่ปุ่น ดึงความสนใจของเขาได้ไม่น้อย มันคงจะไม่เป็นไรหรอกกระมังถ้าเขาจะไปเดินดูเสียหน่อย เพราะคงอีกนานกว่าบาสจะใช้ห้องน้ำเสร็จ
++++++++++++++++
เด็กหนุ่มเดินไปใกล้กับสวนที่ทำเป็นคล้ายรั้วกั้นรอบขอบชิด แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเงาไหววูบของใครบางคนกำลังนั่งยองๆอยู่ที่สวนตรงใกล้ๆกับกระบอกไม้ไผ่รองน้ำแบบญี่ปุ่นที่กำลังจะกระดกลงมาตกกระทบกับหินส่งเป็นเสียงดังกังวาน
"อ้าว...เจือ" ร่างสูงในชุดยูกาตะสีเขียวขี้ม้าลายทางลุกขึ้นยืนแทบจะในทันที
" ห้องพี่เหรอ?..อ้าวทำไม? "ดวงตาคู่สวยมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจก่อนจะชี้ไปที่ชุดของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนหลวมๆหลุดๆพิกล
" ชุดเป็นแบบนั้นล่ะ? "
"เห เป็นแบบไหน" เมื่อเห็นอีกฝ่ายชี้มา คนใส่ที่ไม่ค่อยจะมั่นใจอยู่แล้วก็ก้มๆเงยๆ
จุนเจือหันไปมองซ้ายขวา ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน แล้วโบกมือให้อีกฝ่ายเข้าไปในห้อง
" ใครใส่ชุดให้พี่เนี่ย " บ่นไปก็ดันให้พี่เขยหันหลังให้ก่อนจะเอื้อมมือสอดเอวเข้าไปจัดสาบเสื้อให้ดีๆ
"เอ่อ ก็คุณป้าพนักงานเขามาใส่ให้ ตั้งนานแล้ว พี่เห็นยังไม่ถึงเวลานัดเลยยังไม่ได้ออก" ชายหนุ่มตอบกลับไปตามตรง ตกใจไม่น้อยกับการกระทำของอีกฝ่าย
" สงสัยป้าแกจะกลัวพี่เจ็บ แล้วก็หายใจไม่ออกน่ะ เลยพันโอบิหลวมไปหน่อย" ว่าพลางเอื้อมไปที่สายโอบิก่อนจะออกแรงดึงปมทั้งสองข้างให้แน่นขึ้นอีก
"อึก...." เพราะไม่ทันได้บอกกล่าวกันก่อน ทำเอาทินกฤตพูดไม่ออกกันเลยทีเดียวเมื่ออยู่ๆอีกฝ่ายก็ดึงผ้ารัดเอวเขาเสียจนแน่นขนาดนั้น
ดูท่าจุนเจือจะชอบใจไม่น้อยที่ได้แกล้งพี่เขย เด็กหนุ่มกลั้นเสียงหัวเราะก่อนจะผละออกมา
" เสร็จแล้วครับ "
"ขอบใจ..." ทินกฤตถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองหน้าอีกฝ่าย
"แล้วเราไม่ใส่เหรอ...นี่เดี๋ยวเขาจะออกไปดูงานเทศกาลอะไรกันแล้วนะ... "
" อื้ม..เดี๋ยวจะไปแล้วล่ะ รอไอ้บาสมันอาบน้ำอยู่ "ว่าแล้วก็ดูนาฬิกาข้อมือ
" คงเสร็จละ งั้นไว้เจอกันนะครับ "
ทินกฤตยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินออกไป นึกตื่นเต้นเล็กๆว่าถ้าอีกฝ่ายใส่ชุดยูกาตะอะไรแบบญี่ปุ่นนี่แล้วจะเป็นอย่างไร ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา แม้จะอยากถอนหายใจออกมาให้โล่งแต่ก็ทำได้ไม่ถึงใจเท่าไรนักเพราะผ้าคาดเอวหรือโอบิที่ใส่อยู่นั้นมันรัดแน่นเสียงเหลือเกิน
.....เสร็จไปอีกงาน.....
.....วันนี้ก็เดินเล่นให้สบายใจหน่อยละกัน....
คิดได้แบบนั้นก็เดินออกไปข้างนอกพร้อมด้วยรองเท้าแตะที่ทางโรงแรมจัดเตรียมเอาไว้ให้ เดินไม่ค่อยถนัดเท่าไรนัก แต่พอหัดเดินไปซักพักก็ สนุกดีไม่น้อย
++++++++++++++++
ที่ด้านนอก คณะดูงานทั้งหมดในชุดูคาตะหลากสีแปลกตากำลังจับกลุ่มพูดคุยกันท่าทางผ่อนคลาย
“พี่ศักดิ์ชัยทำอะไรครับ” เสียงดังขึ้นจากด้านหลังทำเอาคนที่แยกตัวออกมาโทรศัพท์สะดุ้งเฮือก
“โธ่เอ้ย นายเก่งจะมาจะไปให้สุ้มให้เสียงหน่อยไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มใส่แว่นขมวดคิ้วหันไปมอง แต่ก็พบแต่ดวงตาคมแบบไทยๆของเก่งที่มองมา พร้อมกับรอยยิ้มเห็นฟันขาว
“พี่ยังไม่ได้ตอบผมเลยนี่ครับ...ว่ามาทำอะไร”
“โทรหาป๊ากับม๊า...พอใจรึยัง...นอกจากจะบ้างานยังช่างสงสัยนักนะเรา” ว่าพลางก็โบกโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายดูที่ห้อยโทรศัพท์มือถือเป็นรูปโคมไฟสีแดงสดจากวัดดังในโตเกียวสะบัดไปตามแรง
“ดีจังที่พี่ชอบ...เห็นเมื่อวานไม่ได้ไปเที่ยวด้วยเลยซื้อมาฝาก” เก่งว่าพลางชี้ไปที่โทรศัพท์ในมือของอีกฝ่าย
“อืม..ก็...ก็ขอบใจก็แล้วกัน โน่น เขาเรียกรวมตัวแล้ว ไปกันเถอะ...” ศักดิ์ชัยว่าพลางขยับแว่นตาขึ้นเล็กน้อยแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง
++++++++++++++++
อีกด้านไกด์สาวพร้อมด้วยล่ามคนไทยก็เดินมาพร้อมกัน ทั้งสองก็สวมยูคาตะสำหรับผู้หญิงได้อย่างน่ารัก
"เดี๋ยวเราจะไปดูดอกไม้ไฟกันแล้วนะ ตอนนี้..เอ น้องจุนเจือยังไม่มานี่คะ " ล่ามสาวแปลตามที่ไกด์พูดแต่ก็ยังเพิ่มเติมเรื่องของจุนเจือ หญิงสาวว่าพลางมองซ้าย มองขวา หาเด็กหนุ่มร่างสูงหน้าสวยคนนั้น
"เอ่อ คุณล่าม...ช่วยบอกไกด์หน่อยว่า ให้ไปกันก่อนเลย ผม...จะรอจุนเจือเอง อ้อ อย่าลืมบอกคุณทะนะกะด้วยนะครับ"
ทินกฤตหันไปบอกกับล่ามคนไทย เสนอตัวว่าจะรอจุนเจือแล้วจะเดินตามไปทีหลัง
" ได้ค่ะ .. งั้นก็เป็นไปตามกำหนดการนะคะ ยังไงคุณทินกฤตกับน้องจุนเจือตามมานะคะ ทางทะนะกะซัง เตรียมที่นั่งดีๆเห็นดอกไม้ไฟชัดๆไว้แล้วนะคะ "ล่ามสาวก้มศีรษะลงเล็กน้อย ท่าทางไม่ต่างจากคนญี่ปุ่นเลย
++++++++++++++++
ทินกฤตยืนส่งทุกคนที่ด้านหน้าโรงแรม มองออกไปข้างนอกพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ อากาศก็เริ่มปราณีให้ได้เย็นสบายกันขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มยืนยิ้มน้อยๆกับบรรยากาศรอบข้างก่อนที่จะได้ยินเสียงรองเท้าเกี๊ยะเคาะพื้นดังเก๊าะแก๊กมาแต่ไกล
เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวในชุดยูคาตะสีขาวลายสีฟ้า กับผ้าคาดเอวสีน้ำเงินเข้มดูโดดเด่นไม่น้อย สีผมสีน้ำตาลแดงยิ่งทำให้ดูโดดเด่นยิ่งกว่าใคร
"รอนานแล้วๆ...."ทินกฤตเอ่ยแซวแม้ในตอนแรกจะรู้สึกเหมือนตัวเองจะขาดอากาศหายใจไปบ้างก็ตามที
" อ่าว เค้าไปกันแล้วเหรอพี่? " ใบหน้าสวยทำหน้าเหรอหราเมื่อไม่เห็นคณะดูงานคนอื่นๆแล้วนอกจากประธานบริษัท
"อืม ไปกันหมดแล้ว... เดี๋ยวเราเดินตามเขาไปก็คงทันมั้ง เดี๋ยวมีจุดพลุอะไรด้วย" ทินกฤตว่าพลางออกเดิน แต่ก็หยุดก่อนจะหันไปยื่นมือส่งไปให้กับเด็กหนุ่ม
"เอ้า มาซี่..."
"ผมเดินเองได้หรอก พี่นั่นแหละระวังจะสะดุด แล้วถ้าเอาหน้าลงนะ หมดหล่อแน่ๆ "จุนเจือไม่วายขู่ ทำปากเก่งได้ตลอดตอนที่อยู่กันสองคน
"โอเค งั้นก็เดินตามมาละกัน" ทินกฤตว่าพลางเดินนำไปก่อน ท่าทางสบายๆเมื่ออยู่นอกเวลางานแบบนี้ไม่ค่อยมีพนักงานคนไหนจะได้เห็นบ่อยนัก
++++++++++++++++
ทั้งสองคนเดินไปตามทางเดินเรียบไปกับถนนที่มีน้ำไหลเอื่อยๆจากแม่น้ำที่อยู่ติดกับถนนเส้นเล็กๆ ได้ยินเสียงเพลงพื้นบ้านแบบญี่ปุ่นดังลอยตามลมมาแต่ไกล บอกให้รู้ว่ากำลังมุ่งหน้าไปถูกทิศทางที่มีงานเทศกาลแล้ว
เดินไปกันสองคนได้ซักพักก็เริ่มมีร้านขายแผงลอยขายของอยู่ข้างทาง มีผลไม้ชุบน้ำตาลวางขายอยู่ จุนเจือหันไปเห็นแอปเปิ้ลผลโตชุดน้ำตาลสีสดเสียบไม้ขายอยู่ก็มองตาเป็นมัน
"อยากกินก็ไปซื้อซี่" ทินกฤตเอ่ยพลางหัวเราะเมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องผลไม้สีสวยนั่นเสียตาแทบไม่กระพริบ ก่อนจะดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากในแขนเสื้อหยิบเอาแบงค์หมื่นเยนออกมาส่งให้
" แบงค์ใหญ่ขนาดนั้น แล้วลุงเค้าจะมีทอนไหมเนี่ย ..ผมจ่ายเองๆ "ว่าแล้วก็ดันมือของพี่เขยกลับไปก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าเงินออกมาเปิดแล้วหยิบธนบัตรใบเล็กกว่ามาจ่ายค่าขนมหวาน
เมื่อคนขายยื่นแอปเปิ้ลชุบน้ำตาลให้ก็รับมาก่อนจะเดินหนีพี่เขยไปเสียเลย
ทินกฤตจะเรียกอีกฝ่ายเอาไว้ก็ไม่ทันเสียแล้วเขาหันไปยิ้มแห้งๆให้กับลุงเจ้าของร้านก่อนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างตกอยู่ที่พื้น ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบขึ้นมาใส่กระเป๋าสตางค์ของตัวเองไว้แล้วรีบเดินตามจุนเจือไปก่อนที่จะหลงกัน
....ซุ่มซ่ามจริงเลย เจ้าตัวดี...
"เจือ รอพี่ด้วยซี่" ร่างสูงรีบเดินตามไปเท่าทีสมรรถภาพในการเดินด้วยรองเท้าเกี๊ยะของเขาพึงจะมี
เสียงดอกไม้ไฟที่จุดขึ้นบนท้องฟ้าที่เปิดไม่เห็นเมฆซักก้อนในค่ำคืนนี้ ละลานตาและหลากสีสันเต็มท้องฟ้า สมกับเป็นดอกไม้ไฟญี่ปุ่น เรียกเสียงร้องอย่างดีใจของคณะดูงานที่เหน็ดเหนื่อยกันมาตลอดหลายวัน รวมทั้งเด็กหนุ่มที่ถือไม้เสียบแอปเปิ้ลชุบน้ำตาลอยู่ก็เช่นกัน
ทินกฤตที่ได้ไปนั่งอยู่ข้างๆกับทะนะกะเหลือบมองใบหน้าที่ฉาบไปด้วยสีสันของดอกไม้ไฟและรอยยิ้มของเด็กหนุ่มคนนั้นอยู่เรื่อย พลางยิ้มออกมาในบางครั้ง ถ้าอีกฝ่ายยิ้มได้ในตอนนี้ ก็คงจะแปลว่าจุนเจือพอจะลืมเรื่องเศร้าที่แพ้การแข่งขันไปได้บ้างแล้วก็เป็นได้
จนกระทั่งดอกไม้ไฟลูกสุดท้ายสิ้นสุดไปจากท้องฟ้ายามค่ำคืน จึงเป็นสัญญาณบอกว่าเวลาแห่งความประทับใจนี้ได้หมดลงแล้ว โดยที่ทินกฤตเองก็ไม่มีโอกาสยืนดูดอกไม้ไฟกับน้องเมียที่เดินไปสมทบกับกลุ่มเด็กฝึกงานเลยแม้แต่น้อย ได้แต่นั่งมองอยู่ไกลๆเท่านั้นเอง
ทั้งคณะค่อยๆทยอยเดินกลับไปยังโรงแรม บ้างก็แวะซื้อขนมซื้ออาหารญี่ปุ่นแบบที่เคยเห็นในรายการโทรทัศน์กินบ้าง บาสดูจะเป็นเป้าหมายของพวกพนักงานสาวใหญ่สาวน้อยที่แวะเวียนมาหยอกเอินและกระเซ้าเย้าแหย่เรื่อง อาบน้ำรวม บางคนก็ชวนไปอาบน้ำด้วยกันยามดึก ซึ่งบาสก็รับมุกส่งมุกไม่ยอมแพ้สาวๆเหล่านั้นเลย...
++++++++++++
talk : ญี่ปุ่นหน้าร้อน~~ ก็ต้องยูคาตะสินะ! มีบรรยากาศเล็กๆมาให้ชมกันค่ะ รูปข้างล่างนี้เมื่อหลายปีก่อนละ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/IMG_0002.jpg)
ส่วนนี่...ยูคาตะของสองหนุ่มค่า..นายเก่งถ่ายมาให้ดูกัน
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/basjur1.jpg)
-
อะจึ๋ยๆ เขาไปเที่ยวกันด้วยล่ะตะเอง.... o13
ขอเล่าหน้าร้อนของญี่ปุ่นกันซักนิด ที่ไหนมีงาน ที่นั่นคนเยอะโฮกๆ
ยิ่งมีจุดพลุดอกไม้ไฟแล้วยิ่งไปกันใหญ่ คนจะแห่แหนหลั่งไหล แล้วแต่ว่างานไหนใหญ่เล็ก
บางที่ก็จะเปิดให้เข้าชมฟรี บางที่ จะมีให้จองที่นั่งซื้อบัตรชม ในวิวที่ดีที่สุด แจ่มสุดๆ
(อันเนื่องมาจากว่าตอนไปมักจะได้ที่ไม่แจ่ม และ กล้องงอกง่อยมาก ถ่ายพลุสวยๆมา แต่ได้ภาพไม่น่าอวดเท่าไร)
เลยเอารูปยะไต ทั้งหน้าหนาวหน้าร้อน มาให้ดูกัน (ยะไต ก็คือร้านแผงลอย) เดินผ่านๆนี่ได้มีติดไม่ติดมือมาแน่นอนค่ะ
ส่วนใหญ่แล้ว จะรสชาติอร่อย บ้างก็กินกันตาย ฮ่ะๆ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/page-1.jpg)
รูปแรกนี่จะเห็นรูป ลูกอมผลไม้...ใช่ แอปเปิ้ลค่ะ พี่น้อง ทั้งลูกกันเลยทีเดียว
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/page2.jpg)
ข้างล่างก็จะมีบ่อตกลูกบอลโยโย่ค่ะ เด้งดึ๋งๆ เมามันส์มาก แต่ตอนตกนี่แทบตาย
-
อาบน้ำรวม อาบน้ำรวม
:z10: :z10: :z10:
-
อยากไปเที่ยวบ้างงงงงงงงงง
แต่ญี่ปุ่นหน้าร้อนก็ท่าทางจะไม่ไหวนะคะ ร้อนจริงแต๊นิ งุงิ
-
เหนื่อยแทน
+1
-
สารคดีเที่ยวญี่ปุ่น!!!!!!!
อิจฉา!!!!!!
-
ไปญี่ปุ่นคราวนี้ พี่เทียนกับน้องเจือ จะมีโอกาสได้แอบสวีทกันบ้างไหมเนี่ย
รึจะมัวแต่เก็บกดอารมณ์ความรู้สึกกัน เฮ้อ...ถ้าแบบนี้ไม่ไหวน่อ
ดิฉันคนอ่านนี่จะระเบิดก่อน (แหะ แหะ มากไปเนอะ)
-
หาโอกาส เพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ กับน้องเมีย ที่จะมาเป็นเมียในอนาคต :m20:
+1 ให้คนละแต้ม ช่วยกันหาช่วยกันนำมาให้ดู ไม่ + ให้ก็ใจดำแล้วววววว :z2:
-
:z10: ค่อยกระดึ๊บความสัมพันธ์เหรอพี่เที๊ยน :z13:
:pig4: :pig4:
-
:sad4: อยากรู้ อยากรู้ ว่าน้องเจือจะเจออะไรเด็ดๆจากพี่เขยเปล่าเนี้ย
ต่อไวๆครับผ้ม
-
พี่เทียนเมื่อไหร่จะรุกน้องซะที ชักช้าไม่สมกับเป็นพี่เทียนเลย~~
-
อยากไปหน้ารั้อนบ้างจังเลยค่ะ
มีแต่สีสันสดใสไปหมดเลย
ไปทีไร ใบไม้ร่วงไม่ก็หนาวทุกที-*-
-
โห เหมือนได้ไปเที่ยวด้วยเลย
เดินตามหลังพี่เทียนน้องเจือไปติดๆ เลย
น้องเจือมีแกล้งพี่เขยนะ
-
ว่าแต่เก่งกับคุณศักดิ์ชัยจะเป็นคู่ที่ 6 รึเปล่าน๊า
-
อย่างกับคนอ่านได้ไปเที่ยวกะพี่เทียนและน้องเจือเลยอะ
แล้วตอนอาบน้ำรวมจะห้ามใจไหวไม๊นะพี่เทียน
-
พี่เทียนกับน้องเจือ จะเข้าใจกันเพิ่มขึ้น ณ ที่นี่มั้ย
หรือว่าต้องกลับไทยเสียก่อน
เห็นด้วยกับหลายๆรีพลายนะคะ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนเกาะชายยูกาตะพี่เทียนกับน้องเจือตามติดไปเที่ยวด้วยเลย
ครั้งนี้ทำการบ้านดีมากๆค่ะ
บวกไปอีกคนละแต้มเช่นเคย ขอบคุณมากค่ะ
-
อาบน้ำรวม อาบน้ำรวม
:z10: :z10: :z10:
โห เหมือนได้ไปเที่ยวด้วยเลย
เดินตามหลังพี่เทียนน้องเจือไปติดๆ เลย
น้องเจือมีแกล้งพี่เขยนะ
อย่างกับคนอ่านได้ไปเที่ยวกะพี่เทียนและน้องเจือเลยอะ
แล้วตอนอาบน้ำรวมจะห้ามใจไหวไม๊นะพี่เทียน
talk : แปะไว้ก่อนเลยค่ะ(เพราะเดี๋ยวอ่านตอนนี้แล้วอาจจะเพ้อได้ อิ อิ) เอารูปแอบถ่าย "อาบน้ำรวม" มาด้วย จัดหนักกันล่ะงานนี้ !!
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/basjur2.jpg)
++++++++++++++++++++
ทางด้านของหนุ่มไทยในชุดยูกะตะอีกคนกลับยังคงยืนนิ่ง ไม่ได้เดินตามทุกคนไป สายตาสอดส่องเหมือนมองหาใคร ก่อนจะพบกับเป้าหมายเห็นแล้วก็สาวเท้าเข้าไปนั่งยองๆอยู่ข้างๆคาที่กำลังตั้งใจแน่วแน่ในการตกลูกบอลน้ำด้วยตะขอที่แขวนอยู่กับกระดาษทิชชู่ที่ปั่นเป็นเกลียว ดวงตารีเล็กภายใต้กรอบแว่นนั้นดูเอาจริงเอาจังอยู่ไม่น้อย
“พี่ศักดิ์ชัย นี่จริงจังเสมอเลยนะครับ...ตอนทำงานก็จริงจัง” เก่งเอ่ยดวงตายังไม่ละออกจาก ใบหน้าด้านข้างของหัวหน้างานของตัวเอง
“อืม ทำงานก็ต้องจริงจังซิ่ มันเป็นหน้าที่นี่นะ แล้วเราล่ะ โหมงานเหลือเกินนี่” ศักดิ์ชัยถามไม่ได้หันไปมองหน้าของเด็กฝึกงาน พลางควักเงินส่งให้เจ้าของร้าน เขาพร้อมที่จะลองเล่นดูอีกรอบ เมื่อเกลียวกระดาษทิชชู่เมื่อครู่ขาดลง
“ผมน่ะนะ....” เก่งเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ลงมาทำงานที่กรุงเทพ พยายามทำทุกอย่างให้ดี ทำให้หนัก...เพราะอยากจะหนีความคิดถึงใครบางคนที่หักอกผม มันดูเหมือนจะไม่มีจุดจบ ไม่มีจุดหมาย..แต่...ผมคิดว่าตอนนี้ ผมรู้แล้วล่ะครับว่าผมทำงานเพื่ออะไร” เก่งหยุดพลางหันไปมองหน้าของศักดิ์ชัยที่บังเอิญหันกลับมามองเพราะน้ำเสียงของเด็กหนุ่มนั้นเรียกความสนใจของเขาได้ชะงักยิ่งนัก
“ล่ะ...แล้วเพื่ออะไรล่ะ ตอนนี้ ตอบได้หรือยัง” ศักดิ์ชัยถาม ลืมเกมที่ตัวเองกำลังเล่นไปเสียสนิทใจ
“ผมทำงาน...ให้ได้อยู่ในสายตาของพี่บ้างยังไงล่ะครับ” เก่งตอบพลางยิ้มกว้างเห็นฟันขาวอีกระลอก...
+++++++++++++++++++
อีกด้าน...ระหว่างทางเดินกลับ ทะนะกะดูเหมือนจะเข้ามากระแซะทินกฤตอยู่ตลอด ชายแก่กระซิบถามเป็นภาษาอังกฤษว่าเขาถูกใจห้องพักมากไหม ทินกฤตก็ตอบไปตามตรงว่าถุกใจและตกใจมาก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจัดให้เขานอนแยกออกไปแบบนั้น
...."เดี๋ยวคืนนี้จะมีเรื่องถูกใจกว่านี้ มิสเตอร์เทียน..." ...
ทะนะกะพูดทิ้งไว้เป็นปริศนาแบบนั้น ก่อนจะแยกตัวเดินจากไปเมื่อกลับมาถึงโรงแรม อากาศที่ทั้งร้อนอบอ้าว และการเดินทางที่แสนจะเหนื่อยล้าทำให้ทินกฤตไม่อยากจะร่วมวงคาราโอเกะกับคนอื่นๆต่อ เขาเลือกที่จะกลับเข้าห้องพักไปผ่อนคลายกับอ่างอาบน้ำแร่ที่ทำจากไม้เนื้อหอมของทางโรงแรม จนเมื่ออาบน้ำเสร็จเดินออกมา ก็เห็นว่ามีพนักงานเข้ามาปูผ้าปูที่นอนเอาไว้ให้เสร็จสรรพ แต่ที่แปลกๆ คือมันมีหมอนสองใบ
"อะไรของเขา...นอนคนเดียวมีหมอนสองใบ"
---ก๊อกๆๆ---
เสียงเคาะประตูทำให้คนที่กำลังจะนอน ต้องเดินออกไปดูชุดยูกาตะแบบที่ใส่นอนถูกพันกายลวกๆก่อนที่ร่างสูงจะเดินไปเปิดประตู
"ครับ? "
" อะโน..เทียนซัง " ผู้หญิงสาวในชุดยูคาตะ หน้าตาหมดจดเอียงอายเล็กน้อยเมื่อเจอหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะแตะแขนแล้วส่งสายตาที่ไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใดๆ ก็เข้าใจได้ไม่ยาก
"เอ่อ........."สัมผัสและสายตานั้นทำให้เทียนรู้ได้ไม่ยากถึงสิ่งที่เขาคิดว่าผิดปรกติเมื่อครู่ ชายหนุ่มส่ายหน้าทันควัน
"โน......" พาลคิดไปถึงคำพูดของทะนะกะแล้วเขาแทบอยากจะตะโกนด่าเจ้าแก่นั้นออกมาเป็นภาษาไทยเสียให้รู้แล้วรู้รอด
.....หน็อย ไอ้แก่นั่นดูถูกกันไปหน่อยรึเปล่าวะ....
.....อยากได้สัญญาขนาดส่งผู้หญิงมาให้เลยเรอะ....
.....กูเป็นเกย์เว้ย สาดดดด.....
ชายหนุ่มดันไหล่ทั้งสองข้างของหญิงสาวให้ถอยออกไปให้พ้นจากประตูห้องของตัวเองทันที
"Thank you but I don't want it right now" ทินกฤตเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษ พลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเขาหวังว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเข้าใจ
ทำเอาหญิงสาวต้องถอยกลับไปแทบไม่ทัน การถูกปฏิเสธทำให้หล่อนอับอายอย่างมากเลยทีเดียว
ไม่ทันที่ทินกฤตจะได้ถอนหายใจเสร็จ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นอีกรอบ
"what!?" ร่างสูงชักจะอารมณ์เสีย เมื่ออยากจะพักผ่อนแต่มีคนมาขัดได้ตลอด เมื่อเปิดประตูออกไปก็เจอหญิงสาวชาวญี่ปุ่นแต่งตัวจัดจ้านผิดกับคนเมื่อครู่ที่แต่งตัวค่อนข้างจะเรียบร้อย ยืนรอยู่ตรงหน้า พลางส่งจูบให้เขาอีกต่างหาก
"ไม่เข้าใจรึไง I don't want you. Not now... please get out of my room" ชายหนุ่มร่างสูงดันผู้หญิงคนที่สองที่พยายามจะเขามาในห้องเขาออกไปได้จนสำเร็จ ชายหนุ่มปิดประตูดังปึง
ก่อนจะพิงหลังกับประตู
---ก๊อกๆๆ---
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเป็นรอบที่สามเหมือนจะทำให้สติของทินกฤตหลุดลอยไป
"จะเอาอะไรอีกบอกว่าไม่เอาผู้หญิงไงวะ...."
เสียงเปิดประตูอย่างฉุนเฉียวตามมาด้วยคำพุดที่ฟังออกทำให้จุนเจือที่ยังคงยกมือท่าเคาะประตูอยู่ต้องทำตาโตอย่างตกใจ
"อ่ะ...อ้าวเจือเหรอ?" เมื่อตั้งสติดีๆก็เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือจุนเจือ ร่างสูงดันร่างผอมบางนั้นเข้ามาในห้อง ส่วนตัวเองก็ชะโงกหน้าออกไปมองซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีวี่แววว่าจะมี ผู้หญิงคนไหนมาเสนอตัวให้เขาอีกก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะหันกลับมามองหน้าของน้องเมีย อย่างพยายามใจเย็นและตั้งสติ
"มีอะไรเหรอ? ..."
" ผม..ทำรูปคู่กับพี่เจนหายไป..มันอยู่ในกระเป๋าตังค์อะ..พี่..พี่เห็นบ้างรึเปล่า? "ท่าทางของเด็กหนุ่มดูจะเป็นเดือดเป็นร้อนมากกับรูปถ่ายใบเดียว อะไรที่เกี่ยวกับเจนสุดาดูจะเป็นเรื่องสำคัญไปเสียหมด
"........" เห็นท่าทางของอีกฝ่ายดูจะร้อนรนขนาดนั้นทินกฤตเองก็ตกใจไม่น้อย
"เอ้าใจเย็นๆก่อน มานั่งนี่มา..."ว่าพลางก็ดึงจุนเจือให้ไปนั่งรับลมอยู่ตรงชานด้านนอก ก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับไปหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาเปิด เห็นรูปจุนเจือถ่ายคู่กับเจนสุดา ดูเหมือนจะเป็นงานคอสเพลย์อะไรซักที่หนึ่งที่สองพี่น้องไปงานด้วยกัน
+++++++++++++++++++
ร่างสูงเดินกลับมาก็ยังเห็นอีกฝ่ายนั่งท่าทางร้อนรนอยู่ที่เก้าอี้ด้านนอกชาน ชายหนุ่มร่างสูงเดินไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าของจุนเจือพลางยื่นรูปถ่ายให้
"นี่ใช่ไหม...พี่เห็นเราทำตกตอนซื้อขนม"
มือเรียวรีบคว้ามันมาจากมืออีกฝ่าย ริมฝีปากบางยิ้มกว้างอย่างดีใจจนปิดเอาไว้ไม่อยู่
" ใช่ๆ ถ้าหายไป แย่แน่ๆเลย งานนี้ผมไปกับพี่เจนงานแรกเลยด้วย "ว่าแล้วก็เอาใส่กระเป๋าเงินตรงที่เดิมทันที
ท่าทางดีใจกับรูปของเจนสุดาแบบนั้นทำให้ทินกฤตต้องปั้นยิ้มแห้งๆให้กับอีกฝ่าย ก่อนจะยื่นมือขึ้นขยี้ผมจุนเจือเบาๆ
"คิดถึงพี่เจนล่ะซี่"ดวงตาคมมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างนึกเอ็นดู
" ครับ..แต่ก็..ไม่รู้จะพูดยังไงตอนที่เจอกันเหมือนกัน ..ผมแพ้ ไม่ได้รางวัลอะไรกลับมาเลยด้วย "จุนเจือก้มหน้าลง เขาน่ะไม่เคยแพ้แบบไม่ติดอันดับแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิตการแข่งขันของตนเอง
"ถ้า...จะเสียใจแล้วอยากจะร้องก็....ร้องกับพี่ก็ได้นะ"ทินกฤตเอ่ยออกมาเบาๆ ปลายนิ้วไล้เบาๆกับเส้นผมสีน้ำตาลแดงของอีกฝ่าย
"ช่างมันเถอะ..ผม... "ดวงตาคู่สวยสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" กลับดีกว่า.. "ว่าแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้นจากชานเรือนแบบญี่ปุ่น
"เอ้อนี่..." แต่ทินกฤตกลับคว้าข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้
"เล่นนี่กันไหม...." ว่าพลางก็เดินกลับเข้าไปในห้องไปหยิบถุงพลาสติกถุงหนึ่งกลับมาพร้อมยื่นให้กับอีกฝ่าย ข้างในเป็นดอกไม้ไฟแบบที่เรียกว่าไฟเย็นอยู่หนึ่งห่อ
"ตอนรอเราพี่เห็นที่โรงแรมเขาขาย อยากเล่นเลยซื้อเก็บไว้ แต่คนเดียวคงไม่สนุก นั่งเล่นเป็นเพื่อนพี่หน่อยซี่" ทินกฤตว่าพลางก็หัวเราะออกมาเขินๆ เขานึกสนุกจริงๆจึงได้ซื้อติดมือกลับมาด้วย
" อะไรเนี่ย ..แก่แล้วยังจะมาเล่นอะไรแบบนี้อีก " จุนเจือหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะลงจากชานเรือนเพื่อไปเล่นไฟเย็นในสวนแบบญี่ปุ่นที่ถูกจัดไว้อย่างดีแล้วส่วนตัว
"แก่แล้วอยากเล่นบ้างไม่ได้หรือไง" ทินกฤตหัวเราะ ก่อนจะเดินตามลงไป เขาดึงไฟเย็นนั่นออกมาใช้ไฟไม้ขีดไฟของทางโรงแรมจุด ท่ามกลางความมืดนั้นค่อยๆมีแสงสว่างปรากฏขึ้นเป็นประกายระหว่างคนทั้งสองคน
ทินกฤตค่อยนั่งลงที่ชาน ในมือก็ถือดอกไม้ไฟอยู่อย่างนั้น ดวงตาคมมองประกายไฟจ้าที่ค่อยๆดับวูบลงนั่นก่อนจะพูดออกมา
"เผลอแพล็บเดียวก็หมดสนุกแล้วนะ แค่นี้เอง "
" อืมม์..นั่นดี่ จุดแล้วมองเงียบๆ ไม่เห็นสนุกเลย "
"อ้าว แล้วจะให้ทำไงล่ะ "ทินกฤตเงยหน้าขึ้นมาถาม
เด็กหนุ่มมองประกายไฟที่มอดลงก่อนจะนึกอะไรออก
" เอางี้มะ เรามาเล่นเกมส์กัน! "จุนเจือยิ้มอย่างนึกสนุก
" จุดไฟเย็น บอกอะไรที่ให้ตายก็ไม่มีทางพูดออกไปเด็ดขาด แล้วต้องลืมให้หมด หลังจากที่ไฟดับแล้วด้วย "
"จะเอาแบบนั้นเลยเหรอ..." ทินกฤตออกจะแปลกใจไม่น้อยกับเกมส์ของอีกฝ่าย แต่ก็มองเศษไม้ที่เหลือจากไฟเย็นที่จุดแล้วที่ยังอยู่ในมือชายหนุ่มก็พยักหน้าลง
"ได้...เล่นแบบนั้นก็ได้" ว่าพลางก็หยิบไฟเย็นขึ้นมาสองแท่ง พลางยื่นให้อีกฝ่ายหนึ่งอัน
"พี่พูดก่อน?...."
" อยากพูดก่อนก็เอาเลย "เด็กหนุ่มยิ้มอย่างนึกสนุก
"ได้...."ทินกฤตว่าพลางจุดไฟเย็นที่อยู่ในมือของตัวเอง เมื่อไฟสว่างวาบขึ้น เขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะสารภาพออกไป
"เมื่อกี้ มีผู้หญิงสองคนมาหาพี่...เป็นคนที่ทะนะกะส่งมา น่าจะอยากให้มานอนกับพี่ล่ะ แต่....พี่เป็นเกย์นี่หว่าจะให้รับมาได้ยังไง แถมยังเหมือนโดนดูถูกอีกต่างหาก.... " เขาเลือกเอาเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆร้อนๆมาเล่าให้อีกฝ่ายฟัง ก่อนที่ไฟเย็นที่อยู่ในมือจะดับลง
" ไม่เห็นแปลกเลย เวลาเค้าคุยธุรกิจกันก็ทำแบบนี้แหละ "จุนเจือหัวเราะเบาๆ
" ผมนึกว่าพี่อยากจะลองเป็น ไบฯเสียอีก "
"....คงไม่ลองกับคนไม่รู้จักในสถานการณ์แบบนี้หรอก" ทินฤตหัวเราะออกมาเบาๆ
" ผมไม่เคยชอบพี่เลย ตั้งแต่ที่รู้ว่าพี่จะมาแต่งงานกับพี่เจน .. บอกเลยว่าก้อนขี้หมา ในรองเท้า กับรอยขูดสวยๆที่รถพี่น่ะ ฝีมือผมเอง "จุนเจือพูดกับประกายไฟตรงหน้า พอพูดจบประโยคไฟเย็นก้านนั้นก็ดับพอดี
ทินกฤตหัวเราะ ก่อนจะจุดไฟเย็นของตัวเองบ้าง
"เรื่องนั้นน่ะรู้อยู่แล้วล่ะ แกล้งแบบเด็กๆ...ก็คงมีแต่เด็กๆเท่านั้นล่ะที่แกล้ง...แต่ก็ทำไงได้นะ เด็กมันเป็นน้องเมีย แถมดันหน้าตาดีอีก...ก็เลยต้องทำเป็นเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ไปซะ..."
ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มช่วงวูบหนึ่งก่อนที่ไฟเย็นในมือจะดับลงอีกครั้ง สายลมเริ่มพัดผ่านกับต้นไผ่ให้เสียดสีกันเป็นเสียงหวีดหวิดท่ามกลางความมืด
ไฟเย็นมือมือของเด็กหนุ่มถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง
" น้องเมีย หน้าตาดีน่ะ มันแน่อยู่แล้ว แต่พี่เขยที่หวังจะงาบน้องเมียเนี่ย ............................... "เด็กหนุ่มพูดได้เพียงแค่นี้ ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่าย แสงนวลของไฟเย็นทำให้พวกเขาสบตากันนิ่ง จนกระทั่งมันมอดลง
ความมืดเข้ายึดพื้นที่ระหว่างคนทั้งสองคน ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอท่ามกลางความมืดนั้นก่อนที่ทินกฤตจะค่อยๆใช้มือป้องเพื่อจุดไม้ขีดและจุดไฟเย็นขึ้นอีกไม้
"เราเป็นสเปคพี่จริง...แต่คงไม่คิดไม่หวังจะงาบหรืออะไร...พี่เป็นเกย์ เรารังเกียจพี่แทบตาย จะให้พี่เสนอหน้าเข้าไปอีกก็คงจะกระไรอยู่.... แต่บางครั้งที่เราแกล้งพี่ ก็มีเหมือนกันบางเวลาที่ต้องอดทนมากๆ จนมันเจ็บ ข้างในนี้ " มือแกร่งวางทาบอกของตัวเอง ก่อนที่ไฟในมือจะดับลงอีกครั้ง
ไฟเย็นที่กองอยู่กับพื้นเพียงไม่กี่อัน อีกไม่นานก็คงหมดเวลาแล้ว จุนเจือหยิบมันมาจุดอีกหนึ่งอัน
" พี่ต่างหากที่แกล้งให้ผม..............ไม่ต่างจากพี่ .. และกับพี่คนเดียวที่ผม......................................... " อีกครั้งที่เด็กหนุ่มปล่อยให้นาทีทองหมดลงพร้อมกับเปลวไฟดวงตาคู่สวยสบตาอีกฝ่ายแทนคำพูด
การเงียบของจุนเจือทำให้มือแกร่งยื่นไปควานหาเอาไฟเย็นขึ้นมาจุดแทบจะไม่ทัน
แสงสว่างวูบขึ้นฉาบใบหน้าคมของทินกฤตที่นั่งอยู่ใกล้ๆกับเด็กหนุ่มอีกครั้ง เปลวไฟที่ไม่มีความร้อนมากซักเท่าใดนักสะท้อนเป็นประกายในดวงตาของคนอายุมากกว่า
"พี่เป็นคนเดียวที่อะไรเหรอเจือ...เจือจะบอกให้พี่ฟังได้ไหม คำถามของพี่ ตอนนี้ เจือจะลืมมันไปก็ได้ แต่....เจือยังเหลือไฟเย็นอีกแท่งนึง มันจะก็หมดแล้ว...." ทินกฤตเอ่ยออกมา เขารู้ว่าเขาไม่จำเป็นจะต้องพูดอะไรแล้ว อีกฝ่ายแทบจะรู้ถึงความรู้สึกของเขาไปเสียหมดแล้ว ในตอนนี้ มันก็เหลือแต่คนตรงหน้านี่ล่ะที่จะเลือก ว่าจะหยิบไฟเย็นแท่งสุดท้ายนั่นขึ้นมาหรือเปล่า
จุนเจือสบตาอีกฝ่ายนิ่ง เขาเจ็บปวดกับคำขอของอีกฝ่าย และสิ่งที่อยู่ห้วงความคิด มันก็ผิดเกิดกว่าจะพูดออกไป แต่ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลงหลังจากที่เปลวไฟมอด ที่สุดจึงหยิบไฟเย็นอันสุดท้ายขึ้นมาจุดช้าๆ
" ผมไม่เคยรังเกียจพี่.....ผมเก็บเอาพี่เข้ามาในความคิดในแบบที่ไม่ควรเป็น ผมเต็มใจกับทุกครั้งอยู่ใกล้พี่....ผม... "คำพูดที่ยากเหลือเกินที่จะเอ่ย จุนเจือมองไฟเย็นตรงหน้าที่กำลังจะมอด
" รัก... "
+++++++++++++++++++
-
พี่เทียนจะว่ายังไงล่ะ
เจือบอกขนาดนี้แล้วน้า
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
อ๊ากกกกกกกกก
ทำไมต้องค้างตอนนี้ :serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด.
เดี๋ยวป้าส่งให้อีกสัก 2 ห่อ เลยค่ะ
-
:o8: อุ้ยๆ เขาบอกอะไรกันน่ะ อุ้ยๆ.... :L1:
ว่าแต่เราเห็นคำผิด แก้ไม่ได้ คุรุจางงงง มาช่วยแก้เร็ว งือ :z3:
-
เก่งสู้ๆ ทำให้พี่ศักดิ์ชัยหันมามองให้ได้นะ ~~~
พี่เทียน!!!!!!!!!!! อย่าช้าค่ะ อย่าช้า รีบบอกรักน้องกลับไปเดี๋ยวนี้เลย >_<
-
:-[
+1
-
อ๊ากกกกกกกก
พูดไปแล้ว น้องเมีย
พูด-ไป-แล้ว
คุณพี่เขยจะทำไงต่อไป
อยากรู้ปฏิกิริยามากกกกกกกก
-
เอาละเว๊ยๆน้องเมียพูดออกมาแล้วพี่เขยว่าไง
-
พี่ก็เปิดใจ น้องก็ยอมเปิดปาก บอกรักไปแล้วด้้วย
ไฟเย็นก็หมดแล้ว แล้วยังไงต่อ
เรื่องที่ควรพูด หรือไม่ควรพูด ก็ได้พูดไปแล้ว พี่เทียนจะทำยังไงดีคร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
บวกอีกคนละ 1 แต้ม ลุ้นชะมัดเลย :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนท้ายยยยย บีบหัวใจมากกกกกกกก
สารภาพกันแบบนี้เลยน้า
โฮกกกกกกกกกก ไปซื้อไฟเย็นมาเพิ่มเดียวนี้น้า
-
:haun4:
จับกดเลยพี่เทียน
-
นี่ถ้าฉันซื้อไฟเย็นส่งไปให้พี่เทียนที่ญี่ปุ่นมันยังทันมายยยยยยยยยยยยยยยย
ทำไมพี่เทียนไม่เหมามาหมดร้านเลยห๊ะ รู้ว่าจะมาเล่นเกมส์แบบนี้อ่ะ
ไม่รู้จักเตรียมพร้อมเลย พี่เทียนนิ! ชิส์
-
คลื่น(รัก)จวนจะจูนให้เข้ากันได้หรือยังนะสองคนนี้
-
กรี๊ดดดดดดดด ค้างงงงง
-
รักกันแล้ว ก้ไม่ต้องแคร์อะไรหรอก ทำตามหัวใจดีกว่า
-
แล้ว แล้ว จะมีอะไรต่ออีกมั้ยเนี้ย รอลุ้น รอลุ้น
-
:serius2: :serius2: :serius2: ไม่ยอมนะ มาตัดจบกันแบบนี้ได้ไงอ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31: :m31: :m31:
-
:z2: เอาไฟฉายแทน ไฟเย็นได้ม่ะ พี่เทียน :z2:
:pig4: :pig4:
-
:-[ ยังไม่ได้อ่าน พาร์ทนี้เลย รีบดีกว่า :z2:
-
บรรยากาศบอกรักโรแมนติกโคดๆ
หวังว่าหมอนสองใบที่โรงแรมให้มาจะมีคนหนุนทั้งคู่นะ
-
:serius2: :serius2:
ลุ้นค่ะ....~~~
ค้างที่สุด
... :กอด1:
-
" รัก... "
พูดได้เพียงเท่านี้ เปลวไฟที่มอดเท่ากับเวลาของการสารภาพทุกอย่างจบลงแล้ว และเขาทั้งคู่ต้องลืมมันไปให้หมด
"........" เสียงสูดลมหายใจเข้าปอดลึกดังขึ้นเบาๆ จากชายหนุ่มร่างสูง ทินกฤตลุกขึ้นยืนเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายวางกติกาเอาไว้เช่นไร
เขาควรจะทำให้ได้ เขาควรจะทำให้ได้เช่นนั้น
แต่ยังไม่ทันที่สมองจะได้สั่งการว่า "หยุด " มือของเขากลับดึงแขนของจุนเจือให้ลุกขึ้น ยืนอีกมือหนึ่งโอบเอวเล็กเข้าหาร่างของตัวเองเสียจนแผ่นอกบางนั้นแนบชิดกับแผ่นอกของตัวเอง ผิวเนื้อที่มีเพียงยูกาตะตัวบางกั้นกลางนั้นไม่ได้มีระยะห่างมากพอที่จะสะกัดกลั้นเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ในอกของทินกฤตได้เลย
"เจือพูดแบบนี้.....แล้วจะหวังให้พี่ลืมมันคงยากแล้วล่ะ"
เสียงทุ้มดังเพียงกระซิบ ดวงตาคมเป็นประกายเมื่อสะท้อนกับแสงไฟภายในห้อง ที่เปิดไว้เพียงสลัวๆ
" มันเป็นไม่ได้..พี่ก็รู้นี่ " มือเรียวพยายามดันอกกว้างของพี่เขยออก
" เราก็แค่เล่นเกมส์กันไง .. อย่าคิดจริงจังสิ " ดวงตาคู่สวยสบตาอีกฝ่าย พยายามที่จะยิ้มเยาะอย่างทุกที
"มันเป็นเกมส์...ที่เรากำหนดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้มาตั้งแต่แรกแล้ว... ถ้าเราไม่อยากให้พี่รู้ ทำไมจะต้องเล่นเกมส์นี้แต่แรก...แค่อยากเห็นว่าพี่จะอดทนต่อไปได้แค่ไหนอย่างนั้นเหรอ..." สองแขนแกร่งโอบร่างของเด็กหนุ่มเข้ามาใกล้ ใบหน้าคมขยับชิดเสียจนปลายจมูกนั้นแทบจะสัมผัสกับผิวแก้มแดงระเรื่อของจุนเจือ
"ขอแค่ตอนนี้....ที่นี่....ได้ไหม"
" ขอ...อะไร? "
ผิวแก้มแดงระเรื่อกับคำถามนั้น มือทั้งสองข้างยังคงพยายามดันตัวเองออก ทั้งๆที่กำลังใจเต้นระรัวจนคนที่กอดอยู่รู้สึกได้
"ขอให้เจือได้ทำตามที่พูดเอาไว้ เจือที่บอกรักพี่....พี่อยากได้ยินอีกครั้งชัดๆ " ทินกฤตว่าพลางขยับเข้าใกล้อิงใบหน้ากับแก้มนวลของอีกฝ่าย จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนระหว่างกันและกัน แต่ก่อนที่จุนเจือจะได้ตอบ ร่างบางกลับถูกจับลงนอนกับฝูกนอนที่ปูอยู่บนเสื่อทาทามิเสียแล้ว
+++++++++++++++
สองแขนแกร่งยันตัวเองเหนือร่างของเด็กหนุ่ม ดวงตาคมสำรวจใบหน้าสวยของอีกฝ่าย ราวกับจะถามคำถามออกมาให้อีกฝ่ายได้ยิน
....บอกพี่อีกซักครั้งจะได้ไหม....
จุนเจือสบตาอีกฝ่ายขณะที่โดนคร่อมเอาไว้แบบนั้น ดวงตาคู่สวยหวั่นไหวกับวสายตาร้องขอที่มองมา
" พี่เทียน..เราก็แค่ปล่อยให้มันเป็นแค่คำพูดไปสิ..ผม.."เด็กหนุ่มอึกอัก
ท่าทีอึกอักของจุนเจือทำให้ทินกฤตถอนหายใจออกมา ก่อนขยับตัวถอย มือแกร่งจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ และนิ่งเงียบเพียงเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกถึงแรงสั่นไหวจากมือของตัวเอง
" อึก.. " ความรู้สึกเจ็บปวดของทินกฤตจากความสั่นไหวที่มือนั้นทำให้ในอกของเด็กหนุ่มเจ็บไปด้วย น้ำอุ่นๆปรี่ที่ขอบตาอย่างอึดอัดจนทนแทบไม่ไหว
" ผมไม่น่าพูดออกมาเลย..ถ้ามันจะทำให้พี่เจ็บแบบนี้ " เขายกมือแกร่งนั้นมาแตะกับผิวแก้มร้อนผ่าวของตน
"ขอโทษนะ"
"อย่าร้องไห้ซี่..." น้ำตาที่สะท้อนกับแสงไฟที่ดวงตาของเด็กหนุ่มนั้นทำให้ทินกฤตต้องยกมือขึ้นค่อยๆปาดน้ำตาที่ค่อยๆทิ้งตัวลงที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ
"พี่แค่กำลังจะบอกเจือว่า....พี่เองก็กลัวกับคำที่ได้ยิน กับคำที่อยากจะบอกเจือออกไปนี่เหมือนกัน..."ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่งพลางก้มลมจูบลงที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายแผ่วเบา
"พี่รู้ว่ามันอาจไม่ถูก มันไม่ควรจะเป็นในสถานการณ์แบบนี้....แต่ พี่เองก็รักเจือนะครับ"
เสียงกระซิบที่ข้างหูทำเอาตัวของคนที่ได้ยินต้องร้องไห้ออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ความรู้สึกมากมายปนเปกันแทบแยกไม่ออกทั้งดีใจ ทั้งเจ็บปวด ราวกับหัวใจที่ถูกบีบในกล่องใบเล็กๆ
" อึก...ผม..ผมรักพี่...รักพี่ไปแล้ว "ร่างบางในชุดยูคาตะกระตุกเพราะสะอึกจากการร้องไห้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่ว่าต่อหน้าใคร สิ่งที่เรียกว่าความรักเปลี่ยนแปลงเขาให้อ่อนแอได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ
"โธ่ เจือ...." ยิ่งเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ก็ยิ่งสับสน มือแกร่งโอบเอาร่างบางให้ลุกขึ้นมา ทินกฤตกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
"พี่ไม่อยากให้เราร้องไห้นะ...ทำทุกอย่าง ทุกอย่างให้เราไม่ต้องทำหน้าเศร้า...พี่อยากจะทำทุกอย่างให้เรายิ้ม...." เสียงทุ้มกระซิบบอกความในใจของตัวเองออกไป เขาไม่เคยมีเจตนาจะทำให้อีกฝ่ายร้องไห้เลย
มือเรียวกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น เขาพยายามที่จะหยุดร้องให้ได้ ไม่อยากให้ทินกฤตต้องทุกข์ใจเพราะตัวเขา เด็กหนุ่มพยายามสูดลมหายใจลึกเพื่อหยุดตนเองเอาไว้ให้ได้
" ไม่..ไม่ร้องแล้ว "
มือแกร่งลูบศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนค่อยๆขยับตัวออกห่างเพียงเพื่อจะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากแก้มนั้นอีกครั้ง
"พี่...ทำท่าเหมือนเร่งรัดเราไปใช่ไหม..." ว่าพลางก็ลูบผมอีกฝ่ายอย่างเอ็นดูเหมือนที่เคยทำ พยายามจะให้จุนเจือสงบลงให้ได้มากที่สุด ทั้งๆที่ในใจ อยากจะกอดรัดเข้ามาแนบอกให้เต็มรัก เหมือนอย่างที่ปากได้พูดออกมา การกระทำที่สวนทางกับความรู้สึกนั้นเห็นได้ชัดจากมือใหญ่ที่สั่นระริกของทินกฤต เขาไม่เคยจะต้องหักห้ามใจตัวเองขนาดนี้มาก่อน
ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมาแนบอกกว้างผ่านชุดยูคาตะสีเขียวของพี่เขย
" ผมไม่อยากให้พี่เป็นแบบนี้..พี่ต้องมาฝืนใจ ห้ามใจตัวเองเพราะผม " ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมนั่นให้ชัดๆ
" ในเมื่อผมยอมจูบกับพี่ตั้งแต่แรก ยอมใช้เวลากับพี่ .. เดินมาหาพี่ถึงที่นี่ พูดคำนั้นออกไป แล้วก็มายืนอยู่ตรงนี้....ผมก็ไม่มีอะไรต้องเสียใจแล้ว "
"เจือ...." ทินกฤตมองหน้าอีกฝ่าย เหมือนไม่อยากจะเชื่อคำที่ได้ยิน ดวงตาานั้นราวกับจะถามว่าอีกฝ่ายมั่นใจแล้วอย่างนั้นหรือ
เสียงลมหายใจค่อยทอดถอนออกมาเบาๆ ประหนึ่งเหมือนได้ยกอะไรที่หนักอกมากๆออกไปเสัยให้พ้น
ก่อนที่ริมฝีปากของร่างสูงจะประทับลงที่ริมฝีปากที่เขาคิดไว้แต่แรกว่าหวานหอมมากขนาดนั้น
ไม่มีการขัดขืน ริมฝีปากบางดูเหมือนจะเผยอรอรับสัมผัสหวานที่ผิดมหันต์นั่นอย่างเต็มใจ
สองมือแกร่งยึดไหล่บางของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ก่อนเปลี่ยนเป็นโอบเข้าหาตัว พลางออกแรงดันอีกเล็กน้อยเพียงเพื่อจะค่อยๆดันร่างนั้นให้ลงนอนราบกับฟูกนอนแบบญีปุ่นที่ปูเอาไว้...สำหรับสองคน...
ริมฝีปากของทินกฤตยยังไม่ละออกห่างจากริมฝีปากหวานของเด็ก ปลายลิ้นค่อยๆแตะริมฝีปากบางนั้นเชิงขออนุญาต เป็นจูบที่อ่อนหวานที่สุดเท่าที่ทินกฤตจะจินตนาการนึกกระทำออกมาได้
ปลายนิ้วของทินกฤตสอดเข้าไล้เส้นผมสีน้ำตาลแดงนุ่มมือนั้นออกแรงดันเล็กๆ เชิงบังคับน้อยๆให้อีกฝ่ายยอมรับจูบนั้นอย่างนุ่มนวล
เสียงครางในลำคอเบาๆกับมือที่สอดเข้ามาในศีรษะบังคับเล็กๆให้รับรสจูบที่ไม่ได้หยาบคายเหมือนในครั้งแรก และไม่ได้ ดุดันเหมือนในครั้งที่สอง ราวกับกลัวว่าจูบนี้จะทำให้เขาเจ็บเสียแบบนั้น จุนเจือลืมตามองใบหน้าของชายหนุ่มที่คร่อมอยู่เหนือร่างตน เขาอยากจะเห็นใบหน้าของพี่เขยในตอนนี้ ว่ากำลังมองเขาด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน
ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่งเมื่อค่อยๆละออกจากริมฝีปากบางอย่างอ้อยอิ่งราวกับเสียดายในรสสัมผัสหอมหวานนั้น เขายังรับรู้ได้ถึงรสของแอปเปิ้ลในปากของอีกฝ่ายอยู่เลย
"รู้ไหม ว่าจูบเราน่ะหวานขนาดไหน...."
ทินกฤตมองใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยดวงตาเป็นประกาย ใบหน้าขาวด้วยเชื้อจีนนั้นเริ่มมีสีแดงระเรื่อจากอุณหภูมิของร่างกายที่เพิ่มสูงขึ้น เสียงหอบหายใจจากร่างของคนอายุมากกว่านั้นดังมากพอจะทำให้จุนเจือสั่นสะท้านได้เลยทีเดียว
+++++++++++++++
talk : ค้างมาก็จัดไป ..แต่อาจจะค้างยิ่งกวาเดิม หุ หุ
-
:a5:ไรท์เตอร์ โดะ เอส ขนาดนี้ไม่มีอีกแล้ว โหดมาก .... :laugh: :laugh:
เอาล่ะค่ะท่านผู้อ่านทั้งหลาย..... เตรียมรับกระดาษทิชชู่นะคะ
-
ค้างที่ซู๊ดดดดดดดดดด
-
:m31: งะ ไม่น่าเข้ามาให้ค้างเลย o12
รีบมาต่อสะดีๆo11
-
:-[ :-[
บอกรักไปแล้ว....
:กอด1: :กอด1:
-
เอ่อ เอามาให้ค้างหนักกว่าเดิมทำไมเนี๊ย
แบบนี้ต้อง +1 เป็นการกระตุ้น
-
ทำไมถึงทำกับฉันได้
-
อ๊ากกกกกกกกกกก ใครก็ได้เอาส้อมมาจิ้มพุงเค้าที
ค้างยิ่งกว่าเดิมอีก!!!!!!!!
-
ค้างกว่าเก่าอีกอ่ะ
ใจร้ายที่สุดเลยอ่ะ
-
กรี๊ดดดดบอกรักไปแล้ว หวานมาก แล้วรู้สึกปวดใจมากๆ
แง๊ๆ
อะไรจะเกิดขึ้นะเนี่ย พี่เทียนจะห้ามใจได้ไหม
-
และแล้วก้อเป็นน้องเจือที่สารภาพซะก่อน ไม่ไหวเลยพี่เทียน อ้ำอึ้งอยู่นั่นแหละ
มาทิ้งให้อยากแล้วจากไปแบบนี้ได้ไงกันค่ะ ค้างค่ะค้าง พี่เทียนเล่นใช้การกระทำแทนคำพูดเหรอเนี่ย
เอาเปรียบน้องเจือเหมือนกันนะเนี่ย
ปล.ยิ่งมีรูปประกอบแบบนี้ยิ่งมั่นใจเลยค่ะ ว่าอดใจไม่ไหวแน่ ขนาดคนอ่านยังคิดเตลิดไปแล้วเลย
-
talk : ค้างมาก็จัดไป ..แต่อาจจะค้างยิ่งกวาเดิม หุ หุ
ถูกต้องค่ะ ค้างยิ่งกว่าเดิม รู้สึกเหมือนกินข้าวยังไม่อิ่ม และกินไปได้แค่ครึ่งจานเอง แต่มีคนชอบแกล้งมาเก็บจานข้าวเราไปซะงั้น
-
ค้างกว่าอีกค้า
-
:z2:
-
กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มง่ะ คนเรามันช่าง.....
ได้โปรด ได้โปรดมาต่อไวๆน่ะ
-
ค้างยิ่งกว่าเดิมจริงๆด้วย :ped144:
-
ค้างงงง :serius2:
-
:serius2: ทำไม ถึงทำ กับชั้นได้ :serius2:
:pig4: :pig4:
-
talk : วันนี้ขออัพสองรอบนะคะ ส่วนสาเหตุที่ต้องขึ้น talk ก่อนเนื้อเรื่องคิดว่าทุกท่านคงทราบดี ไรเตอร์ก็แค่จะมาถามว่า..เตรียมทิชชู่กันมารึยังคะ??..
ถ้าเตรียมแล้ว พร้อมแล้ว ก็ไปเลยค่ะ!!
++++++++++++++++++
มือแกร่งร้อนนาบที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย ก่อนจะก้มลงจูบอีกครั้งหากแต่คราวนี้ริมฝีปากร้อนกลับไล่เรื่อยลงมายังลำคอขาวเนียนของเด็กหนุ่ม กดเม้ม ขบกัดเบาๆ เพียงเพื่อจะฝากร่องรอยเอาไว้ ไม่ได้ระมัดระวังในการฝากรอยรักเอาไว้เหมือนในคราแรกที่ได้สัมผัสกับผิวของอีกฝ่าย...ในตอนนี้เขาแค่อยากจะบอกให้อีกฝ่ายรู้ถึงความรู้สึกของตัวเองผ่ายสัมผัสร้อนนี้เท่านั้น
เสียงครางดังเป็นพักๆอย่างตกใจ กับสัมผัสร้อน และความเจ็บเล็กๆเมื่ออีกฝ่ายแทะเล็มผิวกายของเขา มือเรียวขยุ้มชุดยูคาตะของคนอายุมากกว่าอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าจากสัมผัสนั้น
แต่ดูเหมือนว่าทินกฤตจะไม่ยอมหยุด ริมฝีปากนั้นหยักยิ้มน้อยๆแนบกับผิวกายนั้นอย่างพึงใจกับปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ฝ่ามือขยับไล้จากผิวแก้ม ริมฝีปากสีแดงระเรื่อที่หอบครางเบาๆ ไล่ลงมาจนแผ่นอกบางใต้ชุดยูกาตะลายทางสีน้ำเงินที่ห่อหุ้มร่างกายของอีกฝ่ายเอาไว้ ณ ตอนนี้สาบเสื้อแยกออกเผยให้เห็นผิวกายขาวเนียนอย่างหมิ่นเหม่เย้ายวน
ปลายนิ้วของทินกฤตไล้หยอกเอินเบาๆที่ยอดอกใต้ผ้าฝ้ายของชุดยุกาตะนั้นด้วยอยากจะฟังเสียงหวานของเด็กหนุ่มที่บอกรักเขาด้วยท่าทีเขินอายอึกอัก ...ทั้งที่รู้ว่ามันผิด....แต่กระนั้นก็อยากได้ยินเสียงครางเครือด้วยความสุขนั้นให้เต็มสองหู
" อ๊ะ! " ได้ผลร่างเพรียวบางกระตุกเฮือกกับปลายนิ้ว ดวงตากึ่งโตกึ่งรีปิดแน่นแผ่นหลังเสียดสีกับฟูกนอนไปมาอย่างเสียวซ่านกับการหยอกเย้าของพี่เขย
สัมผัสแผ่วเบาเพียงแค่นั้นกลับทำให้ร่างบางนั้นสะดุ้งเฮือกได้ถึงขนาดนั้น ริมฝีปากของทินกฤตยิ่งหยักยิ้มเหมือนได้ใจ
ร่างสูงสอดมือเข้าสัมผัสผิวกายใต้ผ้าเนื้อบางมือที่เข้าไล้ร่างของจุนเจือนั้นช่วยปลดเปลื้องให้ท่อนบนของเด็กหนุ่มเปลือยเปล่าชุดยูกาตะตอนนี้เกาะเกี่ยวกับร่างบางนี้ได้ด้วยโอบิที่อีกฝ่ายเป็นคนผูกเข้ากับช่วงเอวเสียแน่น ดวงตาคมของทินกฤตเป็นประกายเมื่อได้มองร่างขาวเนียนใต้แสงไฟสีอ่อนนั้นอย่างเต็มตา
ร่างสูงก้มลงชิมรสชาตของผิวกายนั้นด้วยปลายลิ้นร้อน ดวงตาก็คอยพิศมองใบหน้าสวยของจุนเจือราวกับอยากจะจดจำทุกสีหน้าที่แสดงออกมาเพราะสัมผัสของตัวเองเอาไว้ให้ได้ในทุกๆเศษเสี้ยวของวินาที มือแกร่งอีกข้างก็เลือนลงต่ำ ช่วยขยับข่วงขาเรียวให้แยกออกเพียงเพื่อจะแทรกตัวเองเข้าแนบชิด โดยที่มือก็ยังไล้เล่นกับผิวเรียบลื่นที่ช่วงต้นขาด้านในของเด็กหนุ่ม
"เจือ...." เสียงทุ้มดังขึ้นเพียงกระซิบ เขาอยากได้ยินเสียงตอบรับหวานๆซักครั้งจากอีกฝ่าย
เสียงกระซิบที่แผ่นอกร้อนชื้นไปด้วยรสจูบของชายหนุ่มที่ลากผ่านด้วยปลายลิ้นไปทั่ว เด็กหนุ่มกระตุกรับเสียงเรียกนั้น
" อื้อ~..อะ..อะไร "
"น่ารักดีนะเราน่ะ..." ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อได้ยินเสียงตอบรับนั้น
" น่ารัก..อะไร.. อะ " ทั้งๆที่พยายามเถียงอย่างทุกที แต่เด็กหนุ่มก็กำลังจะพ่ายแพ้การยั่วเย้าจากชายหนุ่มอยู่ดี
ก่อนที่มือร้อนของทินกฤตจะเลื่อนขึ้นสูงอีกนิด และอีกนิด ฝ่ามือร้อนลากผ่านผ้าเนื้อบางตัวที่อยู่แนบชิดกายร้อนของอีกฝ่ายไปเพื่อจะดึงโอบิที่ยังรัดเอวบางแน่นอยู่ออกไปให้พ้นทาง
จนจุนเจือเหลือเพียงแค่ชั้นในที่ยังคงทำหน้าที่ปกปิดร่างกายของเขาเอาไว้
ทินกฤตชันเข่ายืดกายขึ้นสูงเหนือร่างของเด็กหนุ่ม มือแกร่งดึงสาบเสื้อยูกาตะที่อีกฝ่ายบรรจงแต่งให้ออกไปให้พ้นกายอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแผ่นอกแกร่ง กับชั้นในสีเข้มเท่านั้น
.......ตอนใส่ยาก แต่ตอนถอดง่ายดีแฮะ.......
ทินกฤตจับมือบางของจุนเจือให้นาบลงบนแผ่นอกด้านซ้ายของตัวเอง มือของเด็กหนุ่มนั้นสั่นระริกเช่นเดียวกับมือของเขาเอง
ดวงตาคมสบตามองหน้าของอีกฝ่ายที่แดงก่ำนิ่ง จุนเจือยังคงหลับตาพลางหอบหายใจ
"เจือ..." เสียงทุ้มเรียกชื่อของอีกฝ่ายอีกครั้ง
" พี่เทียน..ผม " ดวงตาคู่สวยอ่อนเชื่อมสบตาคนตรงหน้า ริมฝีปากบางแดงจัดเผยอหอบหายใจ ความร้อนในกายถูกจุดจนห้ามอะไรไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ในตอนนี้มีแค่คนตรงหน้าเท่านั้น
"ขอพี่ได้ไหม" ทินกฤตเอ่ยสิ่งที่ต้องการจะถามออกไปตามตรง มืออีกข้างรั้งร่างกึ่งเปลือยของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าอยู่เช่นเดียวกับตนเอง โดยที่มือของจุนเจือยังนาบอยู่ที่แผ่นอกของตัวเอง
ร่างสูงขยับเข้าชิดเพียงเพื่อจะให้อีกฝ่ายได้สัมผัสกับกายร้อนของตัวเองผ่านผิวผ้าบางทียังปกปิดอยู่
ใบหน้าสวยชื้นเหงื่อที่ซบกับอกเปลือยเปล่า พร้อมกับการพยักหน้านั้นคือคำตอบ ริมฝีปากบางจูบกับแผ่นอกกว้างนั้นเบาๆ
ทินกฤตยิ้มเขาก้มลงจูบลงบนเส้นผมสีน้ำตาลแดงชื้นเหงื่อนั้นเบาๆเป็นเชิงตอบรับ มือร้อนเลื่อนลงสัมผัสความต้องการของอีกฝ่ายผ่ายผิวผ้า และเมื่อร่างเล็กกว่านั้นผวาเฮือกเขาก็ฉวยโอกาสก้มลงเล็มไล้ชิมผิวกายของอีกฝ่ายอีกครั้ง ก่อนขยับไล่เรื่อยลงไปยังเบื้องล่างที่มือของตัวเองยังคงกระตุ้นเร้าอีกฝ่ายอยู่ ดวงตาคมเหลือบมองสีหน้าเร้าอารมณ์ของเด็กหนุ่ม หยุดสัมผัสทุกอย่างเอาไว้แค่นั้น
" โอ๊ย..อ๊ะ " เสียงครางอย่างห้ามไม่อยู่ ทั้งตกใจทั้งเสียวซ่าน ทำให้จุนเจือต้องโอบแขนรอบคอของชายหนุ่ม พลางยกสะโพกรับกับมือแกร่งนั้น
มือแกร่งขยับปลดผ้าชิ้นสุดท้ายลงให้พ้นสะโพกบาง ก่อนดันร่างนั้นให้นอนลงราบกับฟูกอีกครั้ง ปลายนิ้วขยับไล้อารมณ์ร่างบางเสียจนจุนเจือครางเออกมาอย่างสุดกลั้น
แต่ยังไม่พอทินกฤตไม่หยุดทรมานเด็กหนุ่มอย่างง่ายๆ ร่างสูงขยับลงต่ำอีกครั้งก่อนจะใช้ปากครอบครองร่างของเด็กหนุ่มเอาไว้ มอบสัมผัสหวามไหวที่ยากจะต้านทาน ไม่ต่างอะไรกับปีศาจร้ายที่กำลังกลืนกินเด็กหนุ่มรูปงามในยามค่ำคืน ด้านนอกได้ยินเสียงใบไผ่ขยับเสียดสีกันด้วยลมแรงที่พัดผ่านมาจนได้ยินเสียงหวีดหวิวท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวที่ยิ่งทำให้สองคนแนบชิดกันมากขึ้น
" อ๊าาา พี่เทียน..อย่า... " จุนเจือหวาร้องห้ามอีกฝ่าย ใบหน้าสวยสะบัดหน้าไปมากับหมอน อย่างตกใจกับสัมผัสที่ริมฝีปากบางที่มักจะต่อว่า ถกเถียงกับเขาอยู่ตลอดแต่ตอนนี้กลับทำเรื่องน่าอายกับร่างกายของเขาได้อย่างเร่าร้อนขนาดนี้
ทินกฤตไม่ได้ฟังเสียงห้ามปนครางครวญของอีกฝ่าย สิ่งที่อยากให้คือสัมผัสร้อนจากริมฝีปากนี้ที่จะรีดไล้เอาความสุขออกมาจากร่างบางที่แสนจะยั่วยวนนี้เท่านั้น ปลายนิ้วของชายหนุ่มขยับเข้าใกล้เบื้องหลังก่อนค่อยๆฉวยโอกาสที่จุนเจือกำลังสับสนกับสัมผัสเร่าร้อนนั้นสัมผัสภายในร่างของอีกฝ่ายอย่างเอาแต่ใจ
" อ๊า!! เจ็บ "สะโพกบางกระตุกหนีกับปลายนิ้วทันที แต่เมื่อหนีจากปลายนิ้วด้านหลังก็เท่ากับว่าตนเองก็กำลังกระแทกสะโพกเข้าหาริมฝีปากร้อนนั้นมากกว่าเดิมเสียอีก มือเรียวยกขึ้นปิดหน้าตนเองอย่างอับอาย กับความรู้สึกที่มากขึ้นเรื่อยๆ เสียงกรีดร้องครวญครางเมื่อถูกกระตุ้นทั้งสองทาง
มือข้างที่ว่างของทินกฤตยึดสะโพกของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น เขาค่อยผ่อนจังหวะจากด้านหลังเพื่อเร่งเร้าอีกฝ่ายด้วยริมฝีปากอีกครั้ง และคราวนี้เหมือนว่าร่างสูงจะไม่ปล่อยให้ร่างบางได้หนีเขาไปง่ายๆ
ริมฝีปากร้อนโอบรับร่างของอีกฝ่ายเข้า ก่อนถอนสัมผัสจากเบื้อหลังมาเร่งรัดอย่างเอาแต่ใจ
เสียงครางเริ่มจะดังขึ้นจนเป็นเสียงกรีดร้อง เมื่อที่สุดแล้วริมฝีปากที่ช่ำชองนั้นได้รับรสหวานบริสุทธิ์เป็นรางวัล สมใจผู้เป็นเจ้าของ จุนเจือปิดหน้าตนเองอย่างอับอายเกินจะทนไหว
ปลายนิ้วเรียวปาดเอาความร้อนนั้นออกจากริมฝีปากของตัวเอง ก่อนจะยันตัวขึ้นเหนือร่างของอีกฝ่าย ช่วงแขนแกร่งเกี่ยวรั้งเรียวขายาวให้ยกขึ้นตาม ทินกฤตขยับตัวแนบชิดริมฝีปากร้อนมอบจูบและรสชาตของอีกฝ่ายให้ได้ลิ้มรส ในขณะที่มืออีกข้างที่เปรอะเปื้อนความต้องการนั้นก็แทรกเข้าหาเบื้องล่างของเด็กหนุ่มอีกครั้ง ปลายลิ้นร้อนเคล้นคลึงปลายลิ้มของริมฝีปากสีสดที่ไม่ได้เตรียมใจรับรสจูบนั้นของจุนเจืออย่างเร้าร้อน
เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บและตกใจกับรสชาติที่ส่งกลับมาดังได้แต่ในลำคอ ร่างกายของเขาอ่อนแรง ได้แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ หยาดน้ำตาไหลเปรอะแก้มร้อนๆกับความเจ็บแสบด้านหลัง
ปลายลิ้นพยายามดูดดันกับลิ้นร้อนของทินกฤตเพื่อบรรเทาความเจ็บแสบที่สะโพก
ปลายนิ้วของทินกฤตขยับเบาๆ หวังให้อีกฝ่ายได้คุ้นชินก่อนแทรกเข้าอีกนิ้วหวังให้อีกฝ่ายได้พร้อมก่อนที่จะรับร่างของเขาเข้าหา ริมฝีปากของทินกฤตขยับละห่างออกจากริมฝีปากของเด็กหนุ่ม
"ไหวไหม....พร้อมหรือเปล่า...." แม้จะเห็นน้ำตาของอีกฝ่าย น้ำตาของจุนเจือที่ทำให้ในอกของเขาเจ็บปลาบ แต่เมื่อถึงตอนนี้แล้ว ขอเพียงแค่อีกฝ่ายพยักหน้าลงเพียงนิดเขาก็พร้อมจะปลดเปลื้องความเจ็บปวดนั้นออกไปให้หมดจากร่างบางนั้นทันที
"ถ้าพี่...." เสียงทุ้มของทินกฤตแหบพร่า เขาพยายามเป็นอย่างยิ่งแล้วที่จะยับยั้งความต้องการของตัวเองเอาไว้ให้ได้นานที่สุด
"ขอเจือทั้งๆอย่างนี้.....จะได้ไหม..."
" เอ๊ะ?.. " คนที่อยู่เบื้องล่างในสภาพถูกจับขาทั้งสองเกี่ยวกับเอวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อท้องนั้น มองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจในคำถาม
"พี่...ไม่ได้เตรียมอะไรมาป้องกันนะ" ทินกฤตสูดลมหายใจเข้าลึก ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความต้องการสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง
คำพูดตรงๆนั้นทำเอาใบหน้าสวยต้องแดงจัดอีกรอบ เด็กหนุ่มรู้ว่ามันหยุดไม่ได้แล้ว ต่อให้ใครกำลังจะตายก็ตามจุนเจือพยักหน้าลงเล็กน้อย
" ไม่..ไม่เป็นไร..มาเถอะครับ "พูดไปแล้วก็แทบจะกัดลิ้นตาย นี่เขากำลังเชิญชวนอีกฝ่ายหรืออย่างไรกัน แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ก็ต้องผวาเฮือกเมื่อร่างสูงขยับร่างเข้าหาแทบจะในทันที
"อืม....เจือ.....เจือ...." ทินกฤตได้แต่พร่ำเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม ริมฝีปากร้อนก้มลงแทะเล็มผิวกายของเด็กหนุ่ม พลางขยับกายเข้าหาร่างบาง สองมือแกร่งยึดสะโพกบางของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น เขารู้ว่าอีกฝ่ายจะหนี เขาคงปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้แล้ว
" โอ๊ย ..เจ็บ..ผมเจ็บ อ๊า! " เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้น ในกายของตนขัดขืนกับความเจ็บปวดที่แทรกเข้ามาในที่ๆไม่น่าจะเป็นไปได้ ร่างบางขยับหนีอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติแต่ก็ไม่สามารถทำได้
ในเวลานี้ ทินกฤตออกแรงให้เขาแนบชิดจนไม่อาจขยับหนีไปไหน นอกจากขยับสะโพกตามแต่อีกฝ่ายจะบัญชาให้เป็นไป
ยิ่งได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดนั้นยิ่งทำเอาใจของทินกฤตเจ็บปลาบ ยิ่งอีกฝ่ายต่อต้านตัวเขาก็ใช่ว่าจะสุขสมไปเสียตลอด ชายหนุ่มกลั้นหายใจใช้มือข้างหนื่งช่วยกระตุ้นเร้าร่างบางเบี่ยงเบนความสนใจไปยังจุดที่น่าจะสุขสมกว่าสำหรับอีกฝ่าย ปลายนิ้วไล้อย่างชำนาญเรียกเสียงครวญครางจากร่างบางอีกครั้ง
"ขอโทษนะเจือ...พี่ขอโทษ..." ชายหนุ่มกระซิบบอกแผ่วเบาพลางฉวยโอกาสกับร่างกายของอีกฝ่ายอีกครั้ง เขาทนอยู่นิ่งเฉยกับร่างร้อนของอีกฝ่ายต่อไปไม่ได้จริงๆ ชายหนุ่มออกแรงขยับร่างให้สัมพันธ์กับปลายนิ้ว
หูของเด็กหนุ่มได้ยินเสียงแต่ไม่สามารถจับใจความใดได้ แรงกระแทกเข้ามาในกาย กับความร้อนที่เบื้องหน้าทำเอาหูตาลาย ไปหมด มือเรียวจิกกับไหล่แกร่งตามแรงอารมณ์ที่อีกฝ่ายกระตุ้นเร้า
ชายหนุ่มขยับกายเข้าหาร่างของเด็กหนุ่มรุนแรง เช่นเดียวกับปลายนิ้วที่ปรนเปรอความสุขสมให้กับจุนเจือ ทุกสัมผัสที่ส่งผ่านไปด้วยความรักที่เร่าร้อน ทินกฤตโอบร่างของเด็กหนุ่มเข้าหาตัว
ริมฝีปากครางเครือเป็นชื่อของอีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่า เช่นเดียวกับริมฝีปากที่แทะเล็มร่างกายของอีกฝ่ายอย่างกระหาย
รอยรักที่ฝากไว้นับไม่ถ้วนบนผิวกาย และแรงกระแทกซ้ำๆจนความเจ็บเริ่มชินชา หากแต่มีความสุขในแบบที่ไม่เคยรู้จักเข้ามาแทนที่ช้าๆ โดยไม่รู้ตัว สะโพกบางก็ขยับรับกับร่างของพี่เขยอย่างรุนแรง เสียงกรีดร้องครวญครางดังขึ้นกระตุ้นเร้าอารมณ์ดิบของความรักและความต้องการของทั้งคู่ และในที่สุด กลิ่นหอมหวานก็กระจายเต็มมือแกร่งของทินกฤตพร้อมกับเสียงร้องของจุนเจืออีกครั้ง
สัมผัสร้อนวาบเปรอะเปื้อนปลายนิ้วอีกครั้ง ร่างของจุนเจือเองก็กระตุกเกร็งแน่นบีบรัดร่างสูง ยิ่งมีภาพของร่างที่ค่อยอ่อนยวบหอบหายใจอยู่เบื้องล่างยิ่งเร้าอารมณ์ยิ่งนัก ร่างสูงขยับเร็วกระแทกกระทั้นเอาแต่ใจ เสพย์สมจากร่างของจุนเจืออย่างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ความหวามไหวที่ยากจะห้ามใจกำลังใกล้เข้ามาร่างแกร่งขยับเข้าหาร่างนั้นถี่กระชั้น ก่อนขยับกายออกห่างจากร่างบางเมื่อรู้สึกได้ถึงความต้องการของตนเองที่ดำเนินมาจนสุดปลายทางร่างสูงปลดปล่อยเหนือร่างอ่อนแรงของเด็กหนุ่ม ความต้องการของทินกฤตที่ประทับลงบนผิวกายนั้นร้อนวาบจนเด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
ก่อนที่ร่างสูงจะขยับเข้าทาบทับอย่างอ่อนแรง แรงสั่นสะเทือนภายในอกนั้นถี่กระชั้นรู้สึกได้ผ่านผิวกายร้อนที่นาบลงมา ลมหายใจของทินกฤตถี่รัวที่ข้างใบหูบาง สองแขนแกร่งโอบร่างอ่อนแรงของเด็กหนุ่มเข้ามาหาตัว ริมฝีปากจูบซับเหงื่อที่ไหลรินข้างแก้มนั้นหลายต่อหลายครั้ง
"เจือ...เจือ....." เสียงเรียกชื่อของเด็กหนุ่มขาดห้วง ใบหน้าคมแม้จะเหนื่อยอ่อนของทินกฤตยังคงดูน่ามองภายใต้แสงไฟ เช่นเดียวกับใบหน้าสวยของเด็กหนุ่มที่แอบอิงเข้ามาแนบชิด ทินกฤตยังคงตะโบมจูบลูบไล้ร่างบางของเด็กหนุ่มอย่างหลงใหล
"ขอโทษนะ...."ชายอายุมากกว่าเอ่ยพลางหอบหายใจ เสียงที่ทุ้มนุ่มหูบัดนี้กลับแหบพร่า
"ขอโทษที่ทำให้เจ็บ....แต่.....ขอพี่อีกรอบได้ไหม"
คำตอบของจุนเจือมีเพียงใบหน้าแดงเรื่อที่ไร้ซึ่งคำพุดใดๆ และไม่มีแม้แรงที่จะต่อต้าน ดวงตาคู่สวยปรือตามองอีกฝ่าย
ทินกฤตสบตาของอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะจูบริมฝีปากบางช้ำจากกระกรระทำของตนเองอีกครั้ง แม้จะยังเหนื่อยอ่อนท่ามกลางอากาศร้อนชื้นที่ทำให้รู้สึกยิ่งครั่นเนื้อครั่นตัวของฤดูร้อนของญี่ปุ่น ด้านนอกได้ยินเสียงแมลงร้องดังแข่งกับเสียงใบไผ่ที่เสียดสีหวีดหวิวเพราะสายลมที่พัดผ่าน
เงาร่างของปีศาจในฤดูร้อนทาบทับร่างขาวที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อจากอุณหภูมิของเด็กหนุ่มอีกครั้ง และอีกครั้ง ราวกับว่าไม่เคยพอเลยที่จะเสพย์สมช่วงชิงเอาความบริสุทธ์ไปจากเด็กหนุ่มรูปงามในยามค่ำคืน
-
อ้ากกก แอบแว่บมาอ่านระหว่างช่วงสอบก่อนจะลงแดงซะก่อน
แต่แล้ววว....ก็ได้ความค้างติดมือกลับไปTT^TT
แล้วเมื่อไหร่เค้าจะแว่บมาได้อีกเนี่ย!!! อดเจาะเกาะติดสถานการณ์เลย....>////<
อ้าวววว โพสต์ไม่ติด โอ๊ะ!!!!มาอัพเพิ่มแล้ว งั้นขอตัวไปอ่านก่อนนะคร้า
-
อ๊ายยยย อ่านแล้วๆ
"เค้ามีอะไรกันแล้วววววววว~!!!!"
อิตาพี่เทียนนี่ท่าจะแข่งกะน้องพลับ มีการต่อรอบพิเศษ เจือช้ำหมดแล้ว (//>O<//)
ว่าแต่...ถ้ากลับเมืองไทยแล้ว จะเป็นไงล่ะเนี่ย...เฮ้อออออ อย่าเสิร์ฟมาม่าเร็วๆนี้เลยน้า หวานนานๆหน่อย ขอเวลาทำใจก่อนนนนน
-
โอ้ว....นี่คงเกิดเหตุลางร้ายอันใด...
เหมือนข้าพเ้จ้ากำลังจะได้เห็น.....ทะเลเลือด !!! :jul1: :m25: :pighaun:
ท่านผู้อ่านทั้งหลายยยยยย มีถุงเลือดสำรองกันไว้แล้วใช่ไหม
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก เข้ามาตายอย่างสงบ คร่อก
-
พี่เทียนนี่ หื่นไม่เบานะ
ขนาดรู้ว่าน้องเจือเจ็บยังมีขอเบิ้ลอีกแหนะ
อิอิ :z1:
-
พี่เทียนเก็บกดมานานใช่มั้ยเนี่ย
:jul1:
-
:jul1: :jul1: :jul1:
เเจ่มGOOD
-
ที่ให้เตรียมทิชชูนึกว่าจะให้มาเช็ดน้ำตา...ที่แท้...ก็ให้เตรียมมาเช็ดน้ำลายนี่เอง...เฮ่อ!
-
ไอ้พี่เทียนบ้า น้องเจ็บแล้วยังมีแถม
-
เสียเลือดมากเป็นพิเศษ :jul1: :jul1:
-
อ่านแบบว่าเคลิ้มๆมาตลอดเลยอ่ะ มาหลุดขำก็เพราะ
"ขอโทษที่ทำให้เจ็บ....แต่.....ขอพี่อีกรอบได้ไหม"
ก๊ากกกกกกกกกกก อิพี่เทียนชนะเริดดดดดดดด คึคึ
-
ฮากพี่เทียนสามารถมาก
อ๊ายมีอะไรกันแล้ว
ท่าจะยาวนานนะคืนนี้
-
"ขอโทษที่ทำให้เจ็บ....แต่.....ขอพี่อีกรอบได้ไหม" :haun4:
กด like คะคุณเทียน
-
สมใจนักอ่าน หุหุ
-
เหมือนจะเห็นใจที่เจือเจ็บนะพี่เทียน มีการขอโทษขอโพย แต่แหมมีขอเบิ้ลอีกรอบด้วย :jul1:
-
ในที่สุดก็ถึงเวลา!!!!!!
รักกันนานๆนะ
-
ขอบคุณผู้เขียน ที่มาต่อให้โดยที่ไม่ทำให้ผู้อ่านค้างจ้ะ
แต่... :haun4:เสียเลือดแทน หึ หึ
แล้วพรุ่งนี้ น้องเจือจะลุกไปปฏิบัติภารกิจไหวปะเนี่ย
ก็ไม่อยากว่าอะไรคุณเทียนหรอกนะ เห็นใจอ่ะ เก็บกดมานาน
พอได้โอกาส ก็...เอิ่ม ซะหลายรอบเชียว อิ อิ
จะรอสองคนนี่กลับไปสานรักกันต่อที่เมืองไทย
-
ขอให้ราบรื่น
.
.
.
อย่ามีอุปสรรคอะไรเลย
-
สงสารเจือจะลุกไหวมั๊ยเนี่ยยย
-
>//////////<
พี่เทียน แบร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พรุ่งนี้เอายามาทาตรูดให้น้องเลยด้วย ชริๆ
แก่แล้วก็บันยะบันยังบ้างไรบ้างสิคร้า
-
ทิซชูหมดแล้วขอใช้ผ้าขนหนูแทนน่ะไรเตอร์
เอาอีก เอาอีก ชอบ ที่บ้านเรามีผ้าขนหนูเยอะรับได้
-
อ๊ากพี่เทียน หื่นจริ๊ง
-
อร๊ายยยยยยยยยยย เขามีอะไรกันแล้ว :-[ :o8:
-
เช้าครู่ของวันรุ่นขึ้น เสียงแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาผ่านกระดาษโปร่งแสงที่ใช้ทำประตูห้องที่เปิดออกไปเป็นชานเรือนแบบญี่ปุ่น ช่วยปลุกให้ทินกฤตขยับตัว ยกแขนหมายจะบิดขี้เกียจแต่แล้วก็ต้องหยุด เมื่อรู้สึกหนักที่แขนข้างขวา ลืมตาขึ้นมองเห็นใบหน้าสวยของจุนเจือกำลังหลับพริ้ม ร่างผอมบางซุกเข้าหาไออุ่นใต้ผ้าห่ม ทินกฤตยิ้มเมื่อรับรู้ถึงอุณหภูมิจากร่างบางที่ยังคงเปลือยเปล่า ปลายนิ้วไล้เบาๆที่เส้นผมสีน้ำตาลแดงที่ตอนนี้ดูยุ่งเหยิงเล็กๆ ชายหนุ่มกุ้มลงจูบข้างแก้มคนที่ยังหลับสนิทอย่างนึกรัก
"เช้าแล้วเจือ...ตื่นเถอะ"
" อือ..เดี๋ยว.. "เสียงงัวเงียพึมพำรับคำให้มันจบๆแค่ก็ไม่ได้สนใจจะตื่น
"ถ้าไม่ตื่น...ป้าพนักงานเข้ามาจัดเตียงให้...จะเป็นลมเอานะ" ชายหนุ่มแหย่ ปลายนิ้วจิ้มแก้มของอีกฝ่าย ทินกฤตรออีกฝ่ายลืมตาขึ้นมามองหน้าของเขา อยากจะเป็นคนแรกที่จุนเจือเห็นในเช้านี้
คิ้วเรียวขมวดเมื่อถูกกวนใจแต่เช้า ใบหน้าสวยมุ่ยอย่างขัดใจก่อนจะลืมตาหันแล้วหันมาหาที่มาของเสียงและเจ้าของนิ้วนั้น
" เป็นลมทำไมเหรอ? "จุนเจือถามอย่างสงสัย แทนที่จะพูดจาหวานๆในเช้าแรกของการอยู่ด้วยกัน
"ก็เห็นพี่นอนกอดเราอยู่แบบนี้...อะไรๆก็.....อล่างฉ่างขนาดนี้...."ดวงตาคมไล้มองจากผิวที่หัวไหล่เนียนของอีกฝ่าย
"ถ้าไม่เป็นลมไปเลยก็คงจะมีอารมณ์กลับไปหาลึงค์ เอ้ย หาลุงที่บ้านนั่นล่ะมั้ง" ทินกฤตว่าพลางก็หัวเราะกับมุกของตัวเอง
" ลามกอะ..ไม่อยากฟังแล้ว พูดบ้าๆแต่เช้าเนี่ย " ว่าแล้วก็พยายามลุกขึ้น แต่ความปวดที่สะโพกก็เล่นเช้ามาจนต้องกัดริมฝีปากแน่น
"พี่ช่วยดีกว่าไหม" ทินกฤตเอ่ยพลางถอยออกมาเล็กน้อย เพื่อยกร่างอีกฝ่ายขึ้นด้วยสองแขน
"เอ้า อุ้มแบบเจ้าหญิง...โป๊ๆ" ทินกฤตยิ้มยียวนให้กับอีกฝ่ายก่อนจะพาเด็กหนุ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำ น้ำร้อนดูเหมือนจะมีพร้อมไว้ตลอดสำหรับในที่พักที่ขึ้นชื่อเรื่องการแช่น้ำให้ได้ผ่อนคลายของที่โรงแรมนี้
+++++++++++++++
"อาบน้ำกันก่อน แล้วค่อยแช่น้ำ....อืม...." ทินกฤตชะโงกหน้าออกไปมองนาฬิกา
"นัดกินข้าวตอนแปดโมง...มีเวลาให้แช่น้ำอีกหน่อย"
มือเรียวกอดคอพี่เขยแน่นเมื่ออีกฝ่ายกำลังลงไปในอ่างน้ำร้อนส่วนตัว ริมฝีปากบางบางเม้ม เตรียมตัวรับความเจ็บแสบนั้นอย่างเต็มที่ แต่ทันทีที่ผิวกายของเขาโดนน้ำร้อน มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด
"สบายไหม...." ทินกฤตนั่งข้างๆอ่างน้ำนั้นพลางยิ้มให้อีกฝ่ายเสียจนตาหยี ก่อนจะวักน้ำขึ้นไล้เบาๆที่หัวไหล่ของเด็กหนุ่ม เรื่อยมาจนที่แขนบาง
"เขาว่าน้ำร้อนที่นี่ช่วยรักษา พวกปวดเมื่อยๆ วันนี้คนจะปวดเมื่อยก็น่าจะหายนะ"
" ถ้าจะให้หายจริงๆ..สงสัยต้องแช่ทั้งวัน " เด็กหนุ่มบ่นอุบ ทินกฤตไม่รู้หรืออย่างไรว่าทำให้เขาปวดเมื่อยไปขนาดไหน
"จะให้พี่ไปบอกเขาไหมล่ะว่าเราไม่ค่อยสบาย" ได้ยินอีกฝ่ายบ่นออกมาเบาๆ ก็ถามออกมาด้วยความเป็นห่วง
ทินกฤตยังคงนั่งอยู่กับพื้นหินของห้องน้ำอยู่อย่างนั้น ...ส่วนของเขาน่ะไว้ค่อยอาบหลังจากที่อีกฝ่ายอาบเสร็จก็ได้
" ไม่ต้องหรอกครับ .. แค่เมื่อคืนที่ไม่ได้นอนที่ห้อง มันก็น่าสงสัยมากแล้ว..ถ้าพี่ไปบอก คงมีคนเดาถูกแน่ๆ " ร่างบางชันเข่าขึ้นมากอดเหมือนเด็กๆ
"ขอโทษนะ" เห็นอีกฝ่ายงุดหน้าลงไปแบบนั้นทินกฤตก็ยกมือขึ้นลูบผมนั้นด้วยอยากจะปลอบ
"ที่พี่เอาแต่ใจมากไป..." ทินกฤตว่าพลางก้มลงเล็กน้อย เขารู้ว่าตอนนี้ใบหน้าของตัวเองแดงก่ำยิ่งกว่าคนที่นั่งแช่น้ำร้อนอยู่เสียอีก
จุนเจือเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ในเมื่อเขาเต็มใจให้มันเกิดขึ้นเอง
"นี่...รู้ไหม...ถ้าเราส่ายหน้าบ่อยๆแบบนี้ เกิดพี่ได้ใจขึ้นมาจะทำยังไง" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางของอีกฝ่ายปลายนิ้วเรียวแตะที่ปลายจมูกของจุนเจือ ที่ตอนนี้ ดูเหมือนแมวเชื่องๆตัวนึง
.....น่ารักว่ะ.....
เขาได้แต่คิดแบบนั้นในใจ ขืนบอกออกไปอีกฝ่ายมีหวังได้โวยวายแน่
" ผมว่าตอนนี้พี่คงหมดแรงแล้วล่ะ.. "ริมฝีปากบางขยับไปกัดปลายนิ้วเรียวเบาๆราวกับเป็นแมวตัวหนึ่ง
"พี่ยังฟิตหรอกน่า...แค่กลัวเราหมดแรงเท่านั้นล่ะ..."ชายหนุ่มอายุมากกว่าพลางเบ่งกล้ามโชว์ ก่อนจะลุกขึ้น
"ปล่อยให้เราแช่น้ำดีกว่า...."
หากแต่เมือเรียวกลับจับแขนของชายหนุ่มเอาไว้
" อาบด้วยกันซี่ "
"แน่ใจ..." ถึงจะรู้ว่าอ่างไม้ต่อเอาไว้ใหญ่ปานนี้ลงไปสองคนอ่างคงไม่แตกง่ายๆ แต่เขากลัวว่าอีกฝ่ายจะอาย หรือเพราะกลัวตัวเองจะเขินถ้าจะได้เห็นร่างเปลือยของคนที่ตัวเองได้บอกรักออกไปตรงๆเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีนั้นอาจจะทำให้ตัวเองเผลอทำอะไรแปลกๆ ออกไปก็เป็นได้
" ก็แค่..อาบน้ำเฉยๆ อย่ามาคิดลามกเลยนะพี่ .. เดี่ยวเราต้องรีบไม่ใช่เหรอ? "นิ้วเรียวชี้อีกฝ่าย เมื่อได้ยินคำถามย้ำแบบนั้น
"เปล่า ใครว่าคิดลามก ไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย ...."เมื่อเจอพูดใส่แบบนั้นทินกฤตก็หันกลับมาก้าวลงไปในอ่าง ท่าทางเก้ๆกังๆเหมือนจะสะดุดขอบอ่างเสียด้วยนั้นเป็นท่าทีประหม่าในแบบที่จุนเจือก็ไม่เคยเห็น
"โทษทีๆ..." ทินกฤตว่าพลางค่อยนั่งลงไปในอ่าง ได้ยินเสียงน้ำไหลออกจากอ่างไม้ไปเพราะมวลที่เพิ่มเข้ามา
" เดี๋ยวต้องออกไปกินข้าวรึเปล่า..ผมยังปวดตัวอยู่เลย พี่ให้เค้าเอามาให้ในห้องได้ไหม? "จุนเจือเอ่ยขอ ถึงน้ำร้อนจะพอช่วยได้บ้าง แต่เขายังไม่อยากจะเดินเหินไปไหนเท่าไหร่เลย
"ได้ซี่...พี่จะบอกให้เขาเอามาให้ อยากให้พี่อยู่ด้วยไหม?" ทินกฤตว่าพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะของอีกฝ่าย
" แต่ถ้าพี่หายไป..เขาจะว่าเอาได้นะ..ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวผมกินข้าวที่ห้องแล้วจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนพี่น่ะ ก็ไปกินข้าวที่ห้องอาหารโรงแรมเถอะครับ มันไม่ดี "
"อืม...พี่ว่าก็คงต้องเป็นแบบนั้นล่ะ ...." ทินกฤตว่าพลางขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอีกหน่อย
"หันหลังหน่อยซี่...จะถูกหลังให้"
เด็กหนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย เขานั่งหันหลังให้อีกฝ่าย ผิวกายขาวเนียนมีแต่รอยแดงจ้ำไปทั่ว แทบจะไม่เว้นที่ใดบนร่าง ด้วยริมฝีปากของคนที่อยู่ด้านหลัง
ทินกฤตวักน้ำร้อนขึ้นรดแผ่นหลังเนียน บรรจงใช้มือไล้บนแผ่นหลังของอีกฝ่ายแผ่วเบา
แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นดึงเอาร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดจนได้ ริมฝีปากได้รูปจูบลงบนไหล่เนียน อุ่นจนแทบจะเรียกได้ว่าร้อน เมื่อริมฝีปากประทับลงบนผิวกายนั้น ได้รสชาตของน้ำจากน้ำพุร้อน
"พี่...ไม่เคยกลัวอะไรนะ....ในชีวิตพี่ แต่ตอนนี้ ....พี่เริ่มไม่แน่ใจ"
" กลัวเหรอครับ? "เด็กหนุ่มในอ้อมแขนหันหน้าไปหาคนด้านหลัง
" พี่กลัวอะไร? "
"......................" ทินกฤตสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะจูบเบาๆกับริมฝีปากบางนั้น
"ไม่มีอะไรหรอก ...เราอาบน้ำไปก็แล้วกันนะ พี่ไปอาบฝักบัวแล้วเดี๋ยวจะแต่งตัวออกไป จะบอกให้เขาเอาข้าวมาให้ที่นี่ด้วยก็แล้วกัน"
ทินกฤตยิ้ม พยายามซ่อนความหวั่นไหวของตัวเองเอาไว้ให้ลึกที่สุด เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายจะต้องมารู้สึกเป็นกังวลอะไรไปด้วย กับความรู้สึกนี้ ความสัมพันธ์ที่กลายเป็นแบบนี้ ซึ่งหากทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่วางเอาไว้ เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกับว่าคำตอบของคนรอบกายจะเป็นอย่างไร แต่ในตอนนี้ เขารู้เพียงแค่ว่า ....เขาอาจจะต้องหย่ากับเจนสุดาให้ได้เร็วที่สุด และผลสุดท้ายที่รอเขาอยู่นั้น....มันเป็นเหมือนกับหลุมลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ร่างสูงลุกออกจากอ่างไม้ก่อนจะเดินไปอาบน้ำอุ่นใต้ฝักบัว รู้สึกได้ถึงสายตาของจุนเจือที่มองมา เขาก็ได้แต่ยิ้มตอบให้อีกฝ่ายพอคลายความกังวลลงไปได้บ้าง
"อย่าแช่นานล่ะ เดี๋ยวเป็นลม" ทินกฤตไม่วายเตือนอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วงก่อนจะเดินออกจากห้องพักในชุดเสื้อเชิ๊ตสีอ่อนเขียวอ่อนกับกางเกงขาสี่ส่วนสีน้ำตาลอ่อน บรรยากาศดูสบายๆเหมือนจงใจแสดงออกให้ตัวเอง และ คนที่ได้มองรู้ว่า เขากำลัง "ผ่อนคลาย" มากแค่ไหน
+++++++++++++++
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ทินกฤตก็พาเด็กหนุ่มออกจากห้องน้ำ ออกมาแต่งตัวด้วยชุดยูคาตะชุดเดิม จุนเจือนั่งมองเจ้าของห้องที่กำลังแต่งตัวออกไปทานอาหารเช้ากับคณะดูงาน
"หืม...มีอะไรเหรอ" ทินกฤตว่าพลางกลัดกระดุมเสื้อเชิ๊ตสีเขียวอ่อนเข้าด้วยกัน
" เปล่าครับ ไม่มีอะไร " ร่าเพรียวบางขยับนั่งดีๆ เขาใส่ชุดยูคาตะลำบากมากพอดู เพราะทินกฤตไม่สามารถช่วยได้เลยในเรื่องนี้
ที่จริงแล้วก็แค่กำลังคิดแปลกๆอยู่ว่า..ถ้าเขากับอีกฝ่ายได้มีโอกาสอยู่กันต่อไปแบบนี้มันจะดีแค่ไหน ก็เท่านั้น
"วันนี้พูดเพราะด้วยแฮะ" ทินกฤตยิ้มเขินๆกับคำพูดของอีกฝ่าย
" ก็... " ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ
" ผมอยากทำดีกับพี่บ้าง..เล็กๆน้อยๆก็ยังดีนี่นา "มือเรียวจับสาบเสื้อของชุดตนให้อยู่ดีๆ
"ขอบใจนะ" ทินกฤตยิ้ม
"งั้น...พี่ไปล่ะ รอซักเดี๋ยวคงมีคนเอาข้าวเช้ามาให้ ...ขอโทษนะ ไม่ได้กินข้าวด้วยกัน "ร่างสูงว่า ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
+++++++++++++++
เมื่อเดินออกมาจากห้อง อากาศยามเช้าค่อนข้างจะเย็นสบายท้องฟ้าเป็นสีฟ้าคราม ทุกอย่างรอบตัวดูสดใส ทินกฤต เริ่มคิดอย่างเอาแต่ใจเล็กๆ หากว่าเขาไม่ต้องรับผิดชอบบริษัท...ไม่มีพ่อแม่....ไม่มีภรรยา รออยู่ที่บ้าน เขาคงอยากจะขอให้จุนเจือช่วยอยู่กับเขาที่นี่ตลอดไป...
แต่ในเมื่อภรรยาคนนั้นยังเป็นพี่สาวของอีกฝ่าย ...ถ้าเขาจะกักตัวเด็กหนุ่มคนนี้เอาไว้ตลอด.... คงเป็นเรื่องที่น่าประณามอยู่ไม่น้อย
แม้จะรู้สึกเศร้าจนหัวใจที่เต้นอยู่ภายในอกบีบตัวเสียจนเจ็บปลาบ ทินกฤตกลับเลือกที่จะปั้นรอยยิ้มจอมปลอมเหมือนอย่างที่มีให้ใครต่อใครขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปในอาคารใหญ่ของโรงแรม ได้ยินเสียงทักทายอย่างอารมณ์ดีของลูกน้อง ยิ่งทำให้เขารู้ตัว...ว่าสิ่งที่นึกฝัน คงไม่มีทางเป็นจริง
อาหารเช้าแบบญี่ปุ่นวางเป็นชุดๆเรียงไว้ให้แขกของคณะทัวร์เกือบทุกคนที่ห้องจัดเลี้ยงใหญ่ ทุกคนต้องนั่งกับเสื่อทาทามิแบบญี่ปุ่น บาสเดินมานั่งที่พลางมองหาเพื่อนทั้งสองคนของตัวเอง เขาเห็นเก่งเสนอหน้าไปนั่งข้างศักดิ์ชัยแล้วเรียบร้อย ในขณะที่เพื่อนอีกคนยังคงหายตัว
"เป็นยังไงบ้างคะคุณทินกฤต เมื่อคืนนอนหลับสบายไหมคะ" หัวหน้าแผนกคนหนึ่งเดินเข้ามาทักพร้อมรอยยิ้ม
"อ้อ ก็ดีครับ...เครียดมาหลายวัน เมื่อคืนเลยหลับเป็นตาย" ชายหนุ่มว่าพลางหัวเราะ
เสียงเด็กฝึกงานอีกสองสามคนที่ไม่ใช่กลุ่มของบาสส่งเสียงดัง เมื่อเห็นอาหารเช้ามื้อหรูต่างกันแย่งถ่ายรูปกันเป็นการใหญ่
"เอ...จะว่าไปเช้านี้ยังไม่เห็นน้องจุนเจือเลยนะคะ... เห็นว่าตามมาทีหลัง พวกเราก็นึกเป็นห่วงว่าจะตามเพื่อนทันไหม..." หญิงสาวว่า
"อ้อ เจือน่ะเหรอครับ เอ่อ...บาส...จุนเจือยังไม่ตื่นเหรอ" ว่าพลางก็หันไปโยนหน้าที่การตอบคำถามให้บาสที่ดูจะเป็นเพื่อนสนิท ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายอย่างมีความหมาย
หนุ่มอารมณ์ดี เพื่อนสนิทของจุนเจือที่มีเสียงดังโวยวายเป็นเอกลักษณ์คนนั้นหันขวับมาทางคนที่เรียกชื่อเขาทันที ดวงตาคู่คมสบตาของชายหนุ่มอยู่หลายวินาทีก่อนจะตอบกลับไป
" เอ่อ..คือ พอดีจุนเจือมันท้องเสียน่ะครับ .. เนี่ยผมเอายาให้มันแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับพี่ "
ทินกฤตยิ้มเย็นให้กับคำตอบนั้นก่อนจะหันกลับไปมองหน้าของคนที่เขายืนคุยด้วย
"แบบนั้นคงแย่... เดี๋ยวขอตัวนะครับ ผมไปคุยกับล่ามให้เขาบอกให้พนักงานเอาอะไรไปส่งให้กินก่อน ... " ว่าแล้วก็เดินเข้าไปลากแขนล่าม ให้ไปคุยกับพนักงาน ที่กำลังทยอยยกอาหารเช้าเข้ามาเรื่อยๆ ท่าทางของล่ามดูแปลกใจไม่น้อย เพราะเธอจำได้ว่าทินกฤตนั้นนอนคนเดียว แต่ถึงกระนั้นก็เลือกที่จะปิดปากเงียบไว้ตามจรรยาบรรณ
+++++++++++++++
ช่วงเวลาอาหารเช้าผ่านไปอย่างช้าๆ เพราะหลายคนยังมึนงงจากการดื่มหนักกันเมื่อคืน หลายคนก็เที่ยววิ่งถ่ายรูปเสียจนต้องลำบากล่ามวิ่งบอกว่าให้รีบไปเตรียมตัว และเปลี่ยนชุดจากชุดยูกาตะ ของโรงแรมกันได้แล้ว เพื่อที่จะได้รีบไปขึ้นรถบัสไปเที่ยวที่ศาลเจ้าชื่อดังใกล้ๆ ให้ได้ทันตามกำหนดการ
ทินกฤตพยายามหลบไม่พูดคุยกับทานากะตลอดมื้ออาหาร ก่อนจะรีบหลบเข้าไปที่ห้องส่วนตัวของตัวเองโดยอ้างว่าจะไปหยิบกล้องถ่ายรูป
"ได้กินข้าวรึยัง"
"............................................."
แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ จากด้านใน มีเพียงแค่สำรับอาหารเปล่าๆ วางเอาไว้ ส่วนตัวคนนั้นหายไปแล้วเรียบร้อย
"ไปแล้วเหรอ......"
เป็นนานกว่าทินกฤตจะเอ่ยความคิดของตัวเองออกมาได้ ...เขาคาดหวังให้อีกฝ่ายอยู่รอเขาจนกว่าจะกลับมาหรือยังไงกัน..... มือแกร่งของชายหนุ่มกำแน่น เขาไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจกับการกระทำนั้นของจุนเจือ เพียงแค่บางอย่างมันยิ่งตอกย้ำในความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคน
.....มันไม่สามารถเปิดเผยได้......
.....ไม่มีทางเลยใช่ไหม............
.....ทำไมไม่ชินล่ะ มันเป็นแบบนี้มานานแล้วไม่ใช่รึไง....
ทินกฤตหัวเราะเบาๆกับความรู้สึกของตนเอง เขาควรจะชินได้แล้ว กับความสัมพันธ์ที่ต้องปิดบัง มันเป็นสิ่งที่เขาทำมาแทบจะตลอดชีวิต แต่ในตอนนี้ กับเด็กหนุ่มคนนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันดูใหม่มากจนเขาตั้งรับแทบไม่ทัน
+++++++++++++++
-
:เฮ้อ:
พี่เทียนเอ๊ย สงสารตัวเองก็สงสารน้องให้มากกว่าด้วยนะ
เป็นชู้กับพี่เขยตัวเอง อะไรมันจะหดหู่งี้ว้าาาาาา
รีบๆกลับไปหย่าเลย แบร่ๆๆๆๆๆ
-
มาอ่านพี่เทียนกะน้องเจือโดยเฉพาะ
ไม่มีคำพูดใดๆใอธิบายค่ะ
นอกจาก :pighaun: :pighaun:
หื่นจริงไรจริงนะเนี่ย เทียนนะ
-
ทำไมรักมันทรมานจัง
-
ถ้าไปบอกพี่เจน พี่เจนก็น่าจะดีใจ เอ๊ย เข้าใจนะ
:z2:
-
:L1:
-
เพิ่งเข้าเล้าได้แบบจริงจัง หลังจากนั่งหน้าคอมฯทีไร เข้าไม่ได้ซักที ขอเมนท์รวบยอดนะคะ
ลุ้นว่าเขาจะบอกรัก บอกความในใจกันไหม ก็ได้บอก
ลุ้นว่าเขาจะพัฒนาความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกันไหม มันก็ดำเนินไป
แต่ตอนนีุ้ลุ้นว่า พี่เทียนจะจัดการเรื่องราวต่อไปอย่างไร สงสารจุนเจือจริงๆ ต่างคนต่างรัก ต่างคนต่างเจ็บ
ปรึกษาเจนจะได้ไหมเนี่ย :เฮ้อ:
บวกไปคนละ 1 แต้มเช่นเคยค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
เศร้าจัง
-
เืทียน เจือ สู้วๆนะ o13
-
มันช่างทรมานดีแท้น้อชีวิตคนเรา แต่เราสามารถกระทำได้น่ะ
-
แอบเครียดแทนพี่เทียนนะเนี่ย - -"
คาดว่าจุนเจือเองก็คงจะเครียดไม่น้อย
-
ดูท่าพี่เทียนจะเครียดขั้นสูงสุด
เฮ้อออออ ปัญหาหนักอกจริงๆค่ะ^^
-
ขอให้รักลงเอย
.
.
.
ปัญหาทั้งหลายหมดไป...เนอะ
-
เครียดแทน
-
:z2: เจอรักแท้ๆ แบบจริงๆ ซะแล้ว :z2:
:pig4: :pig4:
-
อ๊ายน้องเจือกับพี่เทียนเข้าหอกันไปแล้ว
กลับเมืองไทยแล้วพี่เทียนคงต้องรีบหย่ากับเจนโดยด่วนแล้วล่ะ
-
ปัญหาที่ดูเหมือน จะมีปัญหา แต่ถ้าคิดในแง่บวก เจนคงช่วยได้ไม่ใช่น้อย
กล้า ๆ หน่อย พ่อพี่เขยตัวดี สงสารแต่น้องเมียนี่แหละ รักจนหมดใจ แต่ทำอะไรเกินเลยไม่ได้ :impress3:
+1 ให้ คนละแต้มครับ
ปล.ช่วงนี้เล้าไม่ค่อยเต็มบาทเท่าไหร่ :z3: เมมได้มั่ง ไม่ได้มั่ง
-
ไม่รู้จะอธิบายยังไง....
-
พี่เจนคงไม่เท่าไหร่ แต่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายเนี่ยสิ ;__;
ทิ้งลูกสาวไปคว้าลูกชาย... ใครจะทำใจได้ง่ายๆ เนี่ย
-
ชายหนุ่มร่างสูงดูมีท่าทีสบายๆในเสื้อเชิ๊ตสีเขียวอ่อน ดวงตาคมที่ซ่อนเอาไว้ใต้แว่นกันแดดราคาแพงนั้นสอดส่องมองหาคนที่ "หายไป" เมื่อครู่ใหญ่ก่อนหน้านี้ ในมือของทินกฤตนั้นมีกล้องถ่ายรูปในขณะที่ไหล่อีกด้านก็สะพายกระเป๋าใบขนาดกำลังพอดีที่เอาไว้ใส่ของจำเป็น ประธานบริษัทหนุ่มทำทียกกล้องส่องมองไปเรื่อย ทั้งที่ใจจริงมองหาจุนเจืออยู่มากกว่า
++++++++++++++++++
จุดนัดพบตรงที่จอดรถบัสคันใหญ่ คณะดูงานต่างก็เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดกึ่งลำลองมารวมตัวกัน ส่วนกลุ่มของเด็กฝึกงานนั้น บาส กับจุนเจือ เดินมาพร้อมกัน โดยที่หนุ่มอารมณ์ดีคนนั้นเดินตามหลังเพื่อนจนแทบจะติดกัน ส่วนจุนเจือ ในวันนี่สวมเสื้อยืดสีเขียว ทับด้วยแจคเก็ตบางๆสีดำ กางเกงดูจะหลวมกว่าทุกวันที่เคยใส่ เด็กหนุ่มดูเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ค่อยๆเดินไปที่รถ
"มิสเตอร์เทียน..." สำเนียงภาษาอังกฤษแปร่งๆ เอ่ยเรียกชื่อของทินกฤตเอาไว้ได้ก่อนที่ทินกฤตจะได้โบกมือเรียกให้จุนเจือเดินมาหา
ชายหนุ่มพยายามซ่อนสีหน้าของความขุ่นเคืองที่มีต่ออีกฝ่ายในเรื่องเมื่อคืน และการขัดจังหวะ ณ เวลานี้
"เยส มิสเตอร์ทานากะ" ทินกฤตหันกลับไปคุยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"เมื่อคืนเป็นยังไงบ้างครับ..."ชายสูงวัยถามพลางยิ้ม ท่าทีแบบนั้น สองสาวนั่นคงอับอายเกินกว่าจะบากหน้ากลับไปบอกนายได้ว่า ตัวเอง ไม่ได้รับความสนใจเท่าทีควรเป็นแน่
....ยังไงเสียก็คงจะได้รับเงินไปแล้วก้อนใหญ่ .....
"ก็ดีครับ... แต่ คราวหน้าคราวหลัง ผมบอกตามตรงว่าอย่าทำแบบนี้จะดีกว่า ผมมา เพราะผมเองก็มั่นใจในสิ่งที่ผมมี... แล้วผมก็ หวังไว้ว่าคุณจะ ดูในสิ่งที่ผมมีและเชื่อ ในตัวเองให้มากกว่านี้นะครับ...ทำแบบนี้ รังแต่จะทำให้คุณดูแย่เปล่าๆ " ทินกฤตถอดแว่นออกเพื่อมองหน้าของอีกฝ่าย ในธุรกิจนั้น สายตาเป็นเรื่องที่สำคัญ และเขาก็อยากให้อีกฝ่ายเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ
ชายสูงวัยกว่าดูเหมือนจะอึ้งไปเล็กน้อย เขาไม่คิดว่า ประธานหนุ่มจากเมืองไทยนั้นจะแตกต่างจากแขกหลายๆคนที่เขาเคยให้การต้อนรับดูแลได้มากขนาดนี้ มือของชายญี่ปุ่นร่างสันทัดตบลงเบาๆบนบ่าของทินกฤต ก่อนจะเดิน...เรียกได้ว่าเดินหนีไปอีกทาง
เมื่อทานากะเดินจากไปทินกฤตรีบหันกลับไปมองหาเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงคนนั้นอีกครั้ง
"เจือ....."
บาสที่เดินตามหลังเพื่อนมา ขยับมาอยู่ข้างๆจุนเจือ ก่อนจะมองหน้าเจ้านายของตน
" เดี๋ยวผม..ฝากจุนเจือกับพี่ด้วยนะครับ " มือแกร่งดันไหล่ของเพื่อนให้ไปหาพี่เขย สรรพนามที่เรียกทินกฤตเปลี่ยนไปหลังจากที่ได้รับรู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นและเพื่อนของเขาคนนี้คิดอย่างไร
" อ่าว..ไอ้บาส? ทิ้งกูอีกแล้วนะมึง "
เด็กหนุ่มหน้าสวยหันไปต่อว่าเพื่อนได้ทุกครั้ง หากแต่ครั้งนี้บาสกลับตบบ่าเขาเบาๆ
" ไม่ได้ทิ้งซักหน่อย..เอาน่าโอกาสไม่ได้มีบ่อยๆ "
" ใช่ไหมครับ พี่เทียน? "
"......."ทินกฤตไม่ได้ตอบ เขาแค่พยักหน้าลงน้อยๆ ในดวงตาคมนั้นแสดงออกได้ถึงความรู้สึกขอบใจที่มีต่อเด็กหนุ่มตรงหน้า
ก่อนที่มือแกร่งจับจับข้อมือเรียวของจุนเจือให้เดินตามเขาขึ้นไปนั่งที่ก่อนที่นั่งหลังสุดของรถ ไม่วายมองหน้าของบาสเป็นเชิงบอกให้ตามไปนั่งด้วยกัน เขารู้ว่าอย่างไรเสีย เก่งก็อาจจะตามมานั่งไม่ได้ห่างนัก ถ้ามีคนที่พอจะรู้จักและไว้ใจได้อยู่รอบๆข้าง เขาก็คงไม่ต้องกังวลอะไรมากนัก
" ครับพี่ๆ "บาสถอนหายใจก่อนจะทำหน้าที่ เขารู้ได้จากคำสั่ง จากสายตาของคนๆนี้ตั้งแต่ในห้องอาหารแล้ว
++++++++++++++++++
แม้จะได้ยินเสียงทัดทานจากพนักงานระดับหัวหน้าคนอื่นๆ แต่ทินกฤตก็ให้ เหตุผลพร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ว่าตัวเองเป็นคนชอบนั่งหลังรถแล้วก็หลับไปมากกว่า แแล้วก็อยากให้ทุกคนสนุกกันให้เต็มที่ ดังนั้นก็ไม่ต้องสนใจเขาก็ได้ ขอไปนั่งข้างหลังกับเด็กๆฝึกงานดีกว่า
...แม้จะฟังดูไม่ค่อยเป็นเหตุเป็นผลอะไรมากนัก แต่เมื่อ ท่านประธาน ว่าไปอย่างนั้นแล้วจะขัดก็กลัวขาเก้าอี้จะหาย
สุดท้าย การจัดที่นั่งหลังรถจึงกลายเป็นว่าจนเจือนั่งติดหน้าต่าง ตามมาด้วยทินกฤตส่วนบาสก็นั่งปิดทางให้ทั้งคู่อย่างรู้งาน และเบาะด้านหน้า เก่งกับศักดิ์ชัยก็นั่งอยู่ด้วยกันดังนั้น จึงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก
พอรถบัสออกตัวไปได้ซักพัก ทินกฤตก็หันไปมองหน้าของจุนเจือ ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"บอกบาสด้วยเหรอ..."
เด็กหนุ่มมองข้ามอีกฝ่ายไปยังเพื่อนสนิทที่หยิบเกมส์มาเสียบหูฟังแล้วกดเล่นต่ออย่างเมามันส์ ดูท่าคงจะไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกันเป็นแน่
" ถ้าไม่บอก..แล้วใครจะช่วยเราล่ะ? " เด็กหนุ่มสบตาอีกฝ่าย พยายามค้นหาความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในคำถามนั้น
" โกรธผมเหรอ? "
ทินกฤตส่ายหน้า "แค่แปลกใจ.... แต่สิ่งที่เราคิด พี่ว่ามันก็อาจจะดีก็ได้"
ริมฝีปากของชายหนุ่มหยักยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพิงศีรษะลงกับ พนักเบาะ ว่าพลางก็กระเป๋าขึ้นมาวางไว้บนหน้าตัก มือแกร่งอาศัยกระเป้าใบนั้นบังสายตาจากบาสที่ยังคงนั่งเล่นเกมส์ ก่อนจะขยับเข้ากอบกุมมือบางของจุนเจือเอาไว้ ปลายนิ้วสอดประสานแน่น
ซึ่งจุนเจือเองก็บีบตอบมือแกร่งนั้นก่อนจะยิ้มให้น้อยๆ เขาเห็นว่าบาสกำลังเล่นเกมส์อย่างเมามันส์จนแทบจะขยับตัวปิดไม่ให้ใครเห็นอีกสองคนด้านในได้ด้วยซ้ำ และในตอนนั้นเอง ริมฝีปากบางก็ขยับไปแตะกับพี่เขยของตนเบาๆ แล้วถอนออกมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่แบบนั้น
ทินกฤตเลิกคิ้วสูงอย่างประหลาดใจ แต่แล้วก็ต้องยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่เคยคิดก่อนเลยว่าจุนเจือจะทำตัวแบบนี้หากได้รักใคร ...อันที่จริง...เขาแทบไม่เลยว่าเด็กแบบจุนเจือ จะรักใครได้ นอกจากพี่สาว ...และตัวเอง ... มันอาจจะเป็นมุมมองที่เป็นไปในด้านลบ
แต่เมื่อลองมองในด้านบวกแล้ว เพราะเป็นจุนเจือนี่เอง สิ่งที่เคยติดลบในสายตาของเขาถึงได้ตีกลับไปด้านบวกในแบบทวีคูณ คิดแบบนั้นแล้วยิ่งนึกเอ็นดูอีกฝ่ายขึ้นมาอีก อยากจะกอดให้แน่นเสียตรงนี้แต่ก็ต้องอดใจเอาไว้ ทินกฤตเอนศรีษะเข้าหาเด็กหนุ่มเล็กน้อย ก่อนเสียงทุ้มจะดังขึ้นเบาๆ
"...ขอบใจนะ..."
++++++++++++++++++
ศาลเจ้าที่คณะทัวร์พามาถึงนั้นเป็นศาลเจ้าชื่อดังอีกแห่งหนึ่งของญี่ปุ่นทีได้รับการยอมรับให้เป็นมรดกโลก และมีความสำคัญทางประวัติศาสตร์กับประเทศญี่ปุ่นเป็นอย่างมากเพราะคนที่สร้างศาลเจ้าแห่งนี้ขึ้นมาคือโชกุนที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งของประเทศญี่ปุ่น
"หลังจากนี้ก็จะพาเดินเข้าไปด้านในนะคะ...ทางเดินเข้าอาจจะไกลซักหน่อย แล้วก็ต้องขึ้นบันได...พอมองขึ้นไปก็จะเห็นประตูใหญ่ค่ะ" เสียงล่ามที่คราวนี้เปลี่ยนมาตามติดไกด์เพื่อที่จะแปลข้อมูลที่ไกด์พูดให้ลูกทัวร์ฟังดังขึ้นอย่างสดใสเมื่อทุกคนลงจากรถมารวมตัวกัน
เมื่อได้ยินแบบนั้น บาสก็หันมาทางทินกฤตทันที
" ..................... "
"เป็นอะไร....."แต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อมองหน้าของอีกฝ่าย ชายหนุ่มยิ้มขำๆ ก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง
.....เดินไม่ไหวซี่นะ....
" จุนเจือมันท้องเสียเนี่ย..เดี๋ยวผมอยู่เป็นเพื่อนมันก็ได้ " ถึงจะพยายามช่วยทั้งสองคนอยู่ก็เถอะ แต่การหักโหมกับเพื่อนเขาเสียขนาดนั้น มันก็เกินไปจริงๆ หนุ่มอารมณ์ดีเสียงดังคนนั้น อดที่จะโกรธไม่ได้
"ไม่เป็นไร...เราไปเที่ยวเถอะ...เดี๋ยวพี่ดูเอง" ทินกฤตว่าพลางยิ้ม ก่อนจะเดินไปบอกล่าม
"คุณล่ามครับ พอดีว่าน้องผมเขาไม่ค่อยสบาย ถ้ายังไงก็ไปเดินชมวัดอะไรกันก็ได้นะครับ...เอ่อ...ตรงนั้นมีร้านขายของ ถ้ายังไงพวกผมจะนั่งรอคุณล่ามตรงนั้น แล้วถ้าถึงเวลานัดแล้วผมจะกลับมารวมกับทุกคนที่นี่...หรือยังไงก็โทรเข้ามือถือผมได้" ว่าพลางก็ยื่นนามบัตรของตัวเองให้กับอีกฝ่าย
"เอาอย่างนั้นเหรอคะ คุณทินกฤต ...น้องเขาโอเคไหมคะ จะต้องไปโรงพยาบาลหรือเปล่า" ล่ามสาวถามเมื่อเห็นหน้าซีดๆของจุนเจือ
"คงแค่เหนื่อยเพราะท้องเสียน่ะครับ...ให้พักซักหน่อยก็คงดี" ชายหนุ่มว่า
"ไม่ต้องห่วงนะครับ"
เมื่อได้รับคำยืนยันหนักแน่น ล่ามสาวก็พยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นอีกรอบ เธอยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
" จุนเจือ..มึงไปพักกับพี่เค้าเถอะ .. " มือแกร่งตบไหล่บางนั่นเบาๆอย่างเป็นห่วง ก่อนจะหันไปหาเจ้านายของตน
" พี่ครับ .. ผมฝากเพื่อนด้วยนะครับ "
"รู้แล้ว...น้องพี่นี่นา..." ทินกฤตยิ้ม "เที่ยวให้สนุกก็แล้วกัน... " ชายหนุ่มว่าพลางหันไปมองร้านขนม ที่ตั้งเรียงรายอยู่
"ไป เจือ...เดินไปหาที่นั่งรอกัน" ร่างสูงว่าพลางเดินนำไปก่อน
++++++++++++++++++
" เหนื่อย...ปวดด้วย " จุนเจือบ่นออกมาเบาๆ หลังจากที่แข็งใจเดินมาถึงร้านขนมที่ว่า ร่างบางค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งอย่างลำบาก
"ขอโทษนะ" ชายหนุ่มมองซ้ายขวา เมือเห็นว่าไม่มีใครพาลเบี้ยวทัวร์เดินตามพวกเขามา มือแกร่งคว้ามือของอีกฝ่ายมากุมเอาไว้หลวมๆ
" จะขอโทษทำไมอีกล่ะ? " เด็กหนุ่มยิ้มกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำ ในตอนนี้ทินกฤตคนนี้กับทินกฤตคนที่เขาเกลียดขี้หน้านี่มันคนเดียวกันจริงๆหรือ
"ทำคนเจ็บก็ต้องขอโทษ... เห็นพี่แบบนี้ พี่ก็รู้สึกผิดเป็นเหมือนกันนะ" ทินกฤตว่าพลางมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
" ฮะ ฮะ นึกว่าจะไม่รู้สึกอะไรเสียอีก... " เด็กหนุ่มหัวเราะกับคำพูดของพี่เขย ก่อนจะหุบยิ้ม ดวงตาคู่สวยสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" แล้วเรา..ควรจะทำยังไงดีครับ..ถ้าเรากลับกรุงเทพกันแล้ว "
"ถามพี่แบบนี้ พี่จะตอบเราว่ายังไงดี...."ทินกฤตเอ่ยขึ้นเสียงเบา พลางเปิดเมนูไปเรื่อยเหมือนจะเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น
...ถ้าบอกว่า จะต้องหย่ากับพี่สาวเราเร็วๆ....
...จะรับเรื่องนี้ได้ไหม....
" งั้น..จบทุกอย่างเสียที่นี่ ดีไหม? " เด็กหนุ่มเองก็เปิดเมนูอาหารไปเรื่อยๆ พลางถามออกมาลอยๆ
"....พี่จะเลวไหม ถ้าตอบว่าไม่..." ทินกฤตเองก็ตอบขึ้นมาทันควัน เขายังไม่ทันได้เริ่มสิ่งใด ยังไม่ทันได้ทำอะไรให้อีกฝ่ายเลย ...
" งั้น..พี่ก็บอกผมมาสิ..ว่าผมต้องทำอะไรบ้าง "จุนเจือปิดเมนู ดวงตาคู่สวยสบตาชายหนุ่มตรงหน้า นิ่ง
"แค่อยู่ข้างๆพี่ ...." มือแกร่งจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมากุมเอาไว้
"แล้วรักพี่ไม่ได้เหรอ... ถ้าจะถามพี่ว่า เราควรจะวางตัวอย่างไร ทำอะไร...พี่เองก็คงตอบไม่ได้ เจือ...นี่มันไม่ใช่เรื่องที่พี่จะให้คำตอบเราได้ทันควันเลยนะ...." ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่าย
"จะให้พี่บอกเราเหรอว่า ก็ให้หลบๆกันไปแบบนี้ เพราะพี่....ยังไม่ได้บอกใคร ว่าพี่ "เป็นอะไร" ...เพราะพี่.."ยังมีชื่อเจนเป็นเมียตามเอกสาร" แบบนั้นน่ะเหรอ... ถ้าพูดออกไปแบบนั้น พี่ก็จะทำร้ายเราใช่ไหม"
" ............ แล้วผมล่ะ..เป็นอะไร? "เด็กหนุ่มเจ็บแปลบมือเรียวดึงออกจากมืออุ่นๆของอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ
"แต่พี่จะหย่า "
++++++++++++++++++
-
หารูปขนมที่เคยถ่ายๆมาจากที่โน่นมะเจอ... :sad4:
เอาแบบนี้แปะแทนกันไปก่อน
ว่าแล้วอยากกินอีก แต่ช่วงนี้กรอบแกรบบบบ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/IMG_2893.jpg)
พี่เทียนหย่าเลย...อย่างน้อยจะมีคนนึงดีใจมวากๆ ..... ยัยอลิสนั่นไง :laugh:
-
:z2: ใจเย็นๆทั้ง 2 คน เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองรอแป๊บหนึ่ง เนอะ :z2:
:pig4: :pig4:
-
หย่าเลยไหนๆก็ไหนๆแล้วนิพี่สาวเราก็ใช่ว่าชอบพีทินซะหน่อย
เอาเลยพี่ทินเลิกก้เลิก
-
..
-
เริ่มเศร้าแล้วง่ะ ไม่อยากให้มีน้ำตาเลย สงสาร เจือ สงสาร เทียน
-
แหงะ เจ็บแปลบบบบบบบบบบบบบบบบ
หย่าให้ว่อง!!
-
อ้าว งี้ไม่อดเงินที่ว่าจะแบ่งกันกับพี่เจนเหรอ? :3129:
-
พี่เทียน น้องเจือ
อย่ามีดราม่าเลยนะ
คนอ่านปวดใจ
-
ยกมือให้พี่เทียนรีบหย่าโดยด่วน
-
โอยยยยยยยยยย ลุ้นเนอะ >_<
เค้าแอบเครียดตามนะเนี่ย
-
ตอนนี้แต่งแค่ในนาม
พี่เจนก็มีอลิสเพราะความรัก
ถ้าพี่เทียนจะรักกับจุนเจือ คบกับจุนเจือ มันก็เป็นเรื่องของหัวใจ พี่เจนน่าจะทำความเข้าใจได้
แต่ถ้าเรื่องของทั้งสองคู่แดงออกมา ต้องถามพ่อกับแม่ของพี่เจนกับจุนเจือมากกว่า รับได้มั้ย รวมไปถึงฝั่งของพี่เทียนอีกด้วย
จุนเจืออย่าเพิ่งน้อยใจ ตอนนี้เป็นเวลาที่ต้องเชื่อมั่นและเข้าใจกันมากๆนะ
บวกอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้พี่เทียนกับน้องเจือจ้า
จับมือร่วมกันฟันฝ่าอุปสรรคให้ได้นะ
-
เจ็บปวดพี่เทียนจะจัดการกะเรื่องนี้ยังไงเนี่ย
บาสเป็นเพื่อนที่น่ารักมากๆ ถ้าเจือไม่บอกบาสก็แย่อ่ะ
-
เครียดแทนเลย เฮ้อออ
-
เทียน บางครั้งการยอมรับความจริงอาจเจ็บในเบื่องต้น แต่มันก็ให้ผลลัพธ์ที่คุ้มค่านะ
เป็นกำลังใจให้
-
หนทางข้างหน้าช่างมืดมนเหลือเกิน
แต่ยังไงก็ต้องสู้ต่อไปนะ....ทาเคชิ
-
แล้วจะทำยังไงต่อกันดี
-
...โอ๊ย!!
ปวดใจตามๆกัน ...
เอาใจช่วยนะคะ สู้ๆ
-
ถึงอะไรอะไรมันจะยังดูไม่เข้าที่เข้าทาง
แต่อย่างน้อยพี่เทียนก้อตัดสินใจได้แล้ว
ที่เหลือก้อแค่ทำให้น้องเจือของเรามั่นใจ
-
:เฮ้อ:
-
"แต่พี่จะหย่า... " ทินกฤตตอบไปตามตรง ... ในเมื่ออยู่ๆก็พูดกันมาถึงตรงนี้แล้วเขาคงจะเก็บต่อไปไม่ได้ ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้ก่อน เพื่อที่จะวางแผนเรื่องในอนาคตต่อไป เขาอยู่โดยที่ไม่มีแผนไม่ได้
" อะไรนะ? " เสียงนุ่มถามอย่างไม่เชื่อหูดวงตาคู่คมเบิกกว้าง
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้น เราก็รู้อยู่แล้วนี่... พี่กับเจนน่ะ จะหย่ากันอยู่แล้ว ตอนแรกว่าจะรอซัก หกเดือน สงสัยต้องเลื่อนแล้วมั้ง" ทินกฤตว่าพลางยิ้มน้อยๆ
" ........................... " คำว่าหย่า พร้อมกับคำยืนยันอีกรอบทำให้น้องเมียคนสวยต้องก้มหน้าเปิดเมนูอีกรอบ หัวใจของเขาที่เมื่อครู่นี้เจ็บปวด มันกำลังพองโตอย่างดีใจ ..เขารักคนตรงหน้านี้มากขนาดที่จะดีใจกับเรื่องนี้เลยเชียวหรือ?..
"กินอะไรดี..." ทินกฤตว่าพลางยกมือเรียกพนักงาน พลางชี้นิ้วรูปเครื่องดื่มที่อยากได้
" เอาอันนี้ "นิ้วเรียวเองก็จิ้มรูปเครื่องดื่ม ตามมาด้วยขนมญี่ปุ่นที่อยากทานหลายชิ้น ดูเหมือนของหวานจะช่วยให้อารมณ์ดีได้เป็นพิเศษ
ทินกฤตเองก็พยายามจะใช้ภาษามือกับพนักงานเสริฟหน้าตาจิ้มลิ้มจนคิดว่าคงจะได้ขนมและเครื่องดื่มมาตามต้องการ ดวงตาคมมองหน้าแดงระเรื่อของหนุ่มก่อนจะยกมือขึ้นอังข้างแก้มของอีกฝ่าย
"มีไข้หรือเปล่า หน้าแดงๆ"
" เปล่าครับ..ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย " ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยนั่นทำให้เด็กหนุ่มต้องยิ้มออกมาอีกครั้ง เขาอยากให้ความรู้สึกนี้คงอยู่กับพวกเขาไปอีกนานๆ
"พี่ทำอะไรแปลกๆเหรอ?" ทินกฤตเห็นอีกฝ่ายยิ้มแบบนั้นก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้
"เห็นเราหัวเราะแบบนั้นหลายรอบละ"
" ไม่บอกหรอก..กินดีกว่า ขนมมาแล้ว "เด็กหนุ่มรีบดึงความสนใจชายหนุ่มไปที่จานขนมที่มาเสิร์ฟตรงหน้าจนเต็มไปหมด
"อ้าว...เลี่ยงไม่ตอบนี่" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ พลางยกแก้วน้ำผลไม้ชวนให้สดชื่นขึ้นมาดื่ม
เด็กหนุ่มยิ้มก่อนจะใช้ส้อมจิ้มขนมยื่นให้อีกฝ่ายแทนคำตอบ
จะให้เขาพูดว่าดีใจเพราะคำว่า "หย่า" น่ะหรือ .. ไม่มีทาง
เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำแบบนั้นทินกฤตถึงกับต้องหันมองซ้ายขวา แต่เมื่อคิดได้ว่านี่เป็นสถานที่ที่ไม่มีใครรู้จักพวกเขาอยู่เลย ชายหนุ่มก็ต้องยิ้มออกมาก่อนจะขยับตัวเข้าไปใกล้ เพื่อรับขนมหวานชิ้นนั้นเข้าปาก
"หวาน..."
" ก็ต้องหวานสิ ขนมญี่ปุ่นนี่นา " จุนเจือใช้ส้อมกันเดิมจิ้มขนมใส่ปากบ้าง ความหวานของมันทำให้เขายิ้มทั้งๆที่ขนมอยู่ในปาก
"เราต่างหากล่ะ หวาน" ทินกฤตว่าพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ดวงตาคมเบือนมองไปอีกทาง ท่าทางประหม่าแบบนี้ ต่อให้ใครได้มาเห็นต่อหน้าต่อตาก็คงยังไม่เชื่อสายตาเลยด้วยซ้ำ
เพราะปรกติแล้วทินกฤตจะดูนิ่งเฉยอยู่ในหลายๆครั้ง วันไหนที่อารมณ์ดีก็จะเล่นมุกกับคนอื่นอยู่เรื่อยๆ แต่ก็คงไม่ใช่มุกแบบนี้
" บ้า..แล้ว พูดอะไรเหมือนไอ้บาสไปได้ ไม่เห็นเหมาะกับพี่เลยอะ " พอได้ยินคำชมแบบนั้นใบหน้าสวยเริ่มแดงเรื่อ อดที่จะนึกถึงคำพูดของชายหนุ่ม เมื่อคืนนี้ และเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ได้
"แล้วคนแบบพี่เนี่ย... จะต้องพูดยังไงล่ะ "
" จะไปรู้เหรอ..ไม่เอาล่ะ ไม่คุยละ กินดีกว่าๆ "
เห็นจุนเจือเฉไฉแบบนั้นใจหนึ่งก็นึกขำ แต่อีกใจก็นึกเจ็บเล็กๆจนอยากจะหัวเราะหยันตัวเอง
....นี่เราเคยเป็นคนแบบไหนในสายตาเด็กคนนี้กันแน่นะ.....
++++++++++++++++++
วันสุดท้ายของการดูงานที่ญี่ปุ่นผ่านไปอย่างรวดเร็วกับการเดินทางกลับมายังโตเกียว คืนสุดท้ายได้ยินเสียงใครต่อใครบ่นว่าไม่อยากกลับเลย สนุกมากเลย ส่วนคนจัดทริปนี้อย่างทินกฤตเองก็ได้แต่แอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาควรจะมีแผนการอะไรเอาไว้ล่วงหน้าได้แล้ว ว่าหากกลับไปถึงเมืองไทยแล้วเรื่องราวมันควรจะดำเนินต่อไปอย่างไร แต่ในตอนนี้เขาก็ยังคิดไม่ออก ...แต่ที่แน่ๆ เขาคงจะได้แต่ปั้นยิ้มให้กับเจนสุดาที่จะมารอรับทั้งน้องชายของเธอและตัวเขาแทน
เครื่องบินออกจากสนามบินนาริตะเทคออฟออกจากประเทศญี่ปุ่นตั้งแต่ช่วงสาย เวลากว่าห้าชั่วโมงอันน่าเบื่อบนเครื่องบินดำเนินไป ทินกฤตหันไปมองหน้าของจุนเจืออยู่เป็นพักๆ ชวนอีกฝ่ายพูดคุยไปเรื่อย มือที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มที่พนักงานบนเครื่องเอามาให้นั้นยังกอบกุมมือของเด็กหนุ่มเอาไว้
จนกระทั่งเครื่องบินลำนั้นได้พาคณะดูงานจากเมืองไทยกว่ายี่สิบชีวิตไปถึงสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิในช่วงค่ำ ที่ยืนรอกระเป๋าตรงสายพานโวยวายกับเก่งว่าได้ผ่านร้านดิวตี้ฟรีโดยที่ลืมซื้อน้ำหอมไปฝากเอก ใบหน้าของหนุ่มอารมณ์ดีดูซีดเผือดเมื่อรู้ความผิดของตน
"ลืมซื้อของฝากแฟน...ไอ้บาสตายแน่เลย...เจือว่าป่ะ" เก่งหันไปถามเจือเชิงเยาะเย้ยบาส
" โดนซ้อมแน่มึง.. " ซึ่งจุนเจือเองก็ผสมโรง ยิ่งเห็นเพื่อนรักหน้าซีดก็ยิ่งอยากแกล้งมือเรียวคว้าคอเพื่อนมาลอคไว้แล้วกระซิบข่มขู่ ก่อนจะหัวเราะเบาๆอย่างสะใจ
" เออ..พวกมึงไม่มีอย่างกูบ้างให้รู้ไปนะ สาด .. เอาวะ โดนซ้อมก็ยอม แต่อย่าเอากันพลากูไปทิ้งเป็นพอ " พูดแล้วก็ถอนหายใจ กว่าเขาจะเอาโมเดลพวกนี้เข้ามาได้ต้องแกะกล่อง แถมยังต้องฝากไว้ที่คนนั้นคนนี้ เพราะน้ำหนักกระเป๋าจะเกินเอา
"สงสัยถ้ารู้ว่าลืมของฝากคงไม่เอาไปทิ้งหรอก กันพลา...แต่เผาทิ้งเลยมากกว่า "เก่งว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
"เจือ...ได้กระเป๋ารึยัง ไปกัน...โทรไปหาเจนแล้ว เจนบอกว่ามารออยู่แล้วล่ะ" เสียงทินกฤตเอ่ยเรียกจุนเจือ สีหน้าของชายหนุ่มดูเป็นห่วงเจ้าของชื่ออยู่ไม่น้อย ร่างสูงค่อยลากกระเป๋าเดินนำไปก่อน มือแกร่งนั้นไม่ได้กอบกุมมือของเด็กหนุ่มเอาไว้เหมือนอย่างที่ทำมาตลอดทาง
" ครับ..งั้นกูไปก่อนนะ มึงก็เตรียมเคลียร์กับน้องเอกดีๆล่ะไอ้บาส แล้วมึงอะกลับยังไงวะ ไอ้เก่ง? "หนุ่มหน้าสวยว่าพลางยกกระเป๋าใบใหญ่ๆสองใบกับถุงของฝากอีกสี่-ห้าใบใส่กระเป๋า
"อ่า...เอ่อ เดี๋ยวว่าจะขอติดรถพี่ศักดิ์ชัยกลับน่ะ" เก่งว่าพลางโบกไม้โบกมือไปทางศักดิ์ชัย ที่เพิ่งหากระเป๋าตัวเองเจอ
" งั้น ไว้เจอกันที่บริษัทก็แล้วกัน " จุนเจือหันไปทางพี่เขยที่นำหน้าไปก่อนแล้ว จึงรีบลาเพื่อนๆแล้วเข็นรถกระเป๋าตัวเองตามไป ปล่อยให้บาสมองตามหลังอยู่อย่างนั้น
" แล้วมึงอย่ามาร้องไห้กับกูทีหลังก็แล้วกัน "บาสถอนหายใจแรงๆก่อนจะจัดการกับกระเป๋าของตนเช่นกัน
++++++++++++++++++
เมื่อเดินผ่านทางออกมา ญาติของผู้โดยสารต่างก็มายืนรอรับคนที่ตัวเองรักและครอบครัว ทินกฤตที่เดินลากกระเป๋าเดินทาง มาก่อนโบกมือให้กับภรรยาของตนเอง
เจนสุดามายืนรอรับ ร่างเล็กของหญิงสาวสวมชุดวันพีซสีน้ำตาลอ่อนยาวกรอมเท้า ข้อมือที่โบกไหวไปมานั้นมีกำไลวงเล็กๆหลายวงขยับกระทบกันเสียงดังไม่น้อย ดูวันนี้เจนสุดาจะแต่งตัวแนวโบฮีเมียนมาแต่ไกล ทินกฤตเห็นก็ได้แต่ยิ้มกับสไตล์ที่แปลกไปเรื่อยของภรรยาสาว
ส่วนคนที่ตามหลังมาติดๆอย่างจุนเจือเองก็ยิ้มให้กับพี่สาวของตน .. หัวใจของเขาควรจะพองโตด้วยความดีใจถึงที่จะถูกที่ได้เจอกับพี่สาวที่รักที่สุด แต่เขากลับ ทำได้แค่ยิ้มจางๆเท่านั้นเอง
ในใจก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ เรื่องประกวดคอสเพลย์แล้วแพ้ โดยที่ไม่ได้อะไรติดมือกลับมาเลย และ เรื่องของผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้านี้...
"เจือ...เทียน "เจนสุดาโบกมือ ร่างเล็กวิ่งอ้อมเหล็กกั้นไปเพื่อไปรับน้องชายและสามี หญิงสาววิ่งเข้าไปกอดน้องชายเต็มรัก
"คิดถึงจริงๆน้องชายฉัน....โห ดูซี่ นี่เทียนใช้งานหนักจนหน้าโทรมขนาดนี้เชียว" ว่าแล้วก็หันไปมองหน้าทินกฤตอย่างเอาเรื่อง ซึ่งอีกฝ่ายก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ
คำพูดของพี่สาวราวกับตาเห็นทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันไปหาพี่เขยด้วยหน้าตาตื่นๆแบบนั้น
ท่าทางตื่นๆของจุนเจือทำให้ทินกฤตต้องรีบหันไปยิ้มให้กับเจนสุดา
"ก็นะ พาไปนั่นมานี่ไม่ได้พักแล้วต้องเข้าฟังประชุมน่าเบื่ออีกตะหาก... " มือแกร่งขยี้หัวของเด็กหนุ่มแรงๆ หวังจะให้หันกลับมาทำน่ามุ่ยใส่เหมือนทุกที
"อ้อ...แบบนี้นี่เอง งั้นวันนี้ไปกินข้าวบ้านพี่นะ เนี่ยใกล้ๆ กลับไปแล้วพี่ทำให้กินนะเจือ จะได้มีแรง แล้วถ้าอยากนอนค้างบ้านพี่เลยก็ได้ หรือถ้าอยากกลับบ้าน เดี๋ยวให้เทียนรับผิดชอบพาไปส่ง ดีไหม" เจนสุดาว่าพลางเดินเข้าไปกอดแขนน้องชาย คิดถึงน้องเหลือเกินเพราะตั้งแต่วันเดินทางไป เธอก็อยู่บ้านคนเดียวปั่นงานส่งให้ทางออฟฟิศ แล้วพองานเสร็จก็นั่งเหงาดูทีวี กินขนมอยู่ที่บ้านคนเดียวมาได้ตั้งนาน
"ดีจริงวันนี้มีคนกินข้าวด้วย เดี๋ยวเจนจัดเต็มโต๊ะเลยนะเทียน...อยากกินอะไรบอกๆ" มือเล็กตบอกตัวเองเบาๆ
" แต่..เดี๋ยวแม่คิดถึงเจือแย่เลย " ยิ่งได้ยินที่พี่สาวพูดแบบนี้ ในอกก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ เขาทำอะไรลงไปแล้ว กับผู้หญิงคนนี้ ถึงเจนจะไม่ชอบผู้ชายแต่ยังไงก็ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของทินกฤตอยู่ดี
"ก็อยู่กินข้าวก่อนไง แล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน" อยู่ๆทินกฤตก็หันมามองหน้าของจุนเจือ ดวงตาคมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง แล้วรีบเบี่ยงไปสนใจกระเป๋าเดินทางของตัวเอง
"เจนจอดรถไว้ตรงไหนล่ะ พาไปด้วยนะ เดี๋ยวเรื่องกระเป๋าเดี๋ยวผมเข็นไปเอง" ว่าพลางก็เอากระเป๋าเดินทางของตัวเองวางบนกระเป๋าเดินทางของจุนเจือ ร่างสูงดันให้จุนเจือหลบไปจากด้านหลังของรถเข็น
"พี่เข็นเอง"
" มะ..ไม่ต้องเลย ผมเข็นเองได้ " เด็กหนุ่มดันร่างแกร่งของพี่เขยออก สายตาเมื่อครู่ทำให้เขารู้ได้ไม่ยากว่าต้องทำให้เหมือนเดิมเท่านั้น
"เอ้าๆ อย่าตีกันซี่...นี่ไปอยู่กันมาได้ยังไงตั้งเป็นอาทิตย์เนี่ย" เจนสุดาหัวเราะก่อนจะดึงมือจุนเจือออกจากที่จับของรถเข็น
"เราน่ะมานี่ มาคุยกับพี่นี่ เป็นยังไงญี่ปุ่นครั้งแรก...สนุกไหม" เจนสุดาท่าจะไม่ยอมให้จุนเจือได้ออกแรงเข็นรถง่ายๆลากแขนน้องชายมาเดินด้วยกัน
++++++++++++++++++
เจนสุดามอบหน้าที่สารถีให้ทินกฤตเป็นคนขับรถพาทั้งสามคนกลับไปยังบ้านซึ่งเป็นเรือนหอที่พ่อกับแม่ของเธอสร้างให้เป็นหลังแรกในหมู่บ้านจัดสรรในเครือบริษัทของตัวเอง ในพื้นที่ไม่ห่างจากสนามบินนานาชาจิสุวรรณภูมิสักเท่าไรนัก
ซึ่งตลอดทางเสียงหวานก็เจื้อยแจ้วถามนั่นนี่น้องชายตัวเองไปเรื่อย แล้วก็คงไม่พ้นเรื่องประกวดคอสเพลย์ ที่เธอรู้อยู่แล้วว่าจุนเจือไม่ได้รางวัลอะไรติดมือกลับมา
" พี่เจน .. เจือขอโทษนะที่ทำให้พี่ผิดหวัง " เด็กหนุ่มบอกพลางทำเสียงเศร้าๆ มันไม่ใช่แค่เรื่องคอสเพลย์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงเรื่องของเขากับทินกฤตด้วย ในตอนนี้ในใจของเด็กหนุ่มมีแต่คำว่าผิดอยู่เต็มไปหมด
"อะไรกันเล่า...แค่เราได้ที่หนึ่งเมืองไทยพี่ก็ดีใจจะตายแล้ว.. ก็ถือเป็นประสบการณ์ไง เราได้ทำสิ่งที่เราชอบพี่ก็ดีใจแล้วล่ะ " เจนสุดาว่าพลางหันไปมองหน้าของจุนเจือเพราะตัวเองนั่งอยู่ข้างหน้าข้างๆทินกฤต หากเป็นไปได้คงอยากจะกอดปลอบน้องชายเต็มที
" ไม่โกรธจริงนะ? "
"....เจือนี่...เห็นพี่เป็นคนแบบไหนกัน " เจนสุดาทำหน้ามุ่ย
" อ้าวว..อย่างอนสิๆ "
ท่าทางหยอกล้อกันของสองพี่น้องทำให้คนที่ขับรถอยู่อดยิ้มออกมาไม่ได้ บรรยากาศแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นระหว่างตัวเขากับเจ้ารถถังได้เลย
++++++++++++++++++
พอกลับมาถึงบ้าน เจนสุดา รีบบอกให้ทั้งสองคนไปอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย ส่วนตัวเองก็วิ่งฉิวเข้าครัว
ที่ชั้นสองของเรือนหอ มีสองห้องนอนและสองห้องน้ำ .. โดยปกติแล้ว ทินกฤตจะใช้ห้องนอนเล็กเป็นห้องนอนประจำ ส่วนห้องนอนใหญ่เขาก็ยกให้เจน กับ อลิสที่มาพักเป็นครั้งคราวไป
"เจน...แล้วน้องจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่ล่ะ ...อยู่ๆก็ไล่มาอาบน้ำแบบนี้" ทินกฤตนึกขึ้นได้หันไปตะโกนถามภรรยา ที่กำลังตั้งท่าจะทำครัว เริ่มได้ยินเสียงหม้อชามรามไหกระทบกันดัง
"อ้อ...เอ้อ....ยืมก่อนได้ไหมอ่ะเทียน....เอาให้น้องยืนหน่อย เจือ ว่าไงจะนอนบ้านพี่ไหมหรือจะกลับบ้านแม่อ่ะ" เสียงเจนสุดาตะโกนกลับ
"ก็ถ้าน้องจะยืมก็ได้นะ" เทียนตะโกนกลับ ก่อนจะเดินกลับขึ้นไปที่ชั้นสอง
"นี่ เจือ เจนเขาถามว่าจะนอนนี่รึเปล่า..." แต่แล้วก็ต้องหยุดเมื่อเปิดประตูห้องนอน มาแล้วพบว่าเจ้าของชื่อกำลังเปลือยเปล่าเพื่อเตรียมจะอาบน้ำ
"...ค้างที่นี่ไหม"
++++++++++++++++++
talk : ขอกรี๊ดพี่เทียน เอ๊ย พี่โดมเป็นพิเศษค่ะ วันนี้ไรเตอร์กับโคไรท์พร้อมใจกันดูละครของพี่โดมเป็นวันแรก มีความเห็นว่า .. พี่เทียนมากเลยคร่า >///<
ปล. ทำไมถึงเปลี่ยน Subject ไม่ได้อะคะ แบบนี้ก็อัพเดทหัวข้อไม่ได้อะสิ ?? o22
-
มาให้กำลังใจพี่เทียน น้องเจือ
+1
-
:pigha2: :pigha2:
ตอนที่เห็นธีเซอร์ละครของพี่เทียน เอ้ย พี่โดม ออกมาครั้งแรก ก็ลงไปนั่งขำกรั่กๆ...
เพราะเหมือนพี่เทียนที่คิดเอาไว้มาก ...
รอดูกันต่อไปนะคะ ว่ามันจะมีอะไรมาให้เซอร์ไพรซ์ อีกหรือเปล่า... (เอ๊ะ นี่มันไม่เกี่ยวกะเรื่องเลยนี่)
เอาใหม่...
เจนเป็นผู้หญิงที่ดูจะสนุกกับการแต่งตัวมาก จนโคไรท์เริ่มสับสนไม่รู้จะเขียนบรรยายเสื้อผ้าเธอออกมาได้อย่างไร
เจือเอ้ย...ตั้งสติไว้นะ
-
สงสารน้องเจือ
ความรู้สึกผิดในใจ มันคงทรมานน่าดู
-
เจือน่ารักจังเลยน้ามีดีใจตอนที่พี่เทียนบอกด้วย
อิอิ
แต่เจือไม่ต้องไปกังวลหรอกนะ
พี่เทียนสามารถหาทางออกได้อยู่แล้วนะ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
...เข้ามาให้กำลังใจจ้า....
สู้ๆ นะจ๊ะ ^^
-
อ้ากกกก พี่เทียนไมไม่เคาะประตู
แล้วปัญหาทุกปัญหามันก็จะผ่านไปนะเจือ สู้สู้
-
ใจหนึ่งสุดแสนดีใจ ที่ได้รักกัน อีกใจก็กังวลกับอนาคตที่กำลังใจมาถึง
ถ้าเจนสุดารู้เข้า คงดีใจกับน้องชายเสียมากกว่า อาจจะจัดการทุกอย่างให้เสร็จสัพ :z1:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
พี่เทียนเปลี่ยนคำถามทันทีเชียวนะ :z2:
-
:z2: ยังต้องสู้ต่อไปพี่เทียน :z2:
:pig4: :pig4:
-
เอาใจช่วยน้องเจือกะพี่เทียน รักแท้มันต้องมีอุปสรรค
แล้วทุกอย่างก้อจะผ่านไปได้ด้วยดี
-
พี่เทียน!!!!!!!!!!!!! O_o"
-
กรี๊ดดดด!!!สอบเสร็จแล้วววว555
(จริงๆรายงานยังจ่อคิวให้ทำอีกเพียบ แต่ขอคลายเครียดก่อน หุๆ)
แล้วจะยังไงล่ะเนี่ย เพิ่งจะเหยียบเมืองไทยเจือก็แทบกระอักกับความรู้สึกผิดที่มีต่อพี่สาวสุดเลิฟแล้วขนาดบาสยังพูดเหมือนทำนายไว้เลย แสดงว่างานนี้จุนเจือของเราได้ดราม่าแน่ๆTT^TT
ว่าแต่...ยังไม่ได้ดูละครของพี่โดม-พลอยเลย อยากดูบ้างงงงง >o<
-
ค้างมากๆๆเลยค้า
-
เสียงเปิดประตูทำให้เจ้าของร่างเพรียวต้องหยิบผ้าเช็ดตัวมาปิดร่างทันที ใบหน้าสวยหันไปอย่างตกใจ
" ..ค้างเหรอ? "
"อืม...ก็ เอ่อ ไหนๆก็อาบน้ำกินข้าวแล้ว ก็นอนที่นี่เลย ส่วนเสื้อผ้า ..."ร่างสูงยกมือเชิงให้อีกฝ่ายรอซักครู่ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง แล้วหยิบเอาเสื้อนอนของตัวเองมาให้กับอีกฝ่าย
"เอาของพี่ไปใส่ก่อนก็ได้"
" อืม..งั้นก็ได้ " มือเรียวหยิบเสื้อนอนจากมือของอีกฝ่าย พยายามไม่มองใบหน้าคมนั้น
"เป็นอะไร..." ทินกฤตจับหน้าของอีกฝ่ายให้หันมามองหน้าของตัวเอง
" ผม..กลัว..ถ้าพี่เจนรู้ล่ะ? "เสียงของเด็กหนุ่มเบาแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
คำพูดของจุนเจือทำให้ทินกฤตถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มดึงร่างเล็กกว่าเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน เขาไม่รู้จะปลอบอีกฝ่ายอย่างไรดี
"พี่ขอโทษนะเจือ..." เสียงทุ้มของทินกฤตเองก็แสดงออกได้ถึงความกังวลใจที่มีมากไม่แพ้กัน
มือที่จับชายผ้าขนหนูแน่นปล่อยมันลงกับพื้นห้อง ก่อนจะโอบรอบแผ่นหลังกว้าง ..เขาจะทำอย่างไรดี กับเรื่องนี้ ...
ทินกฤตขยับถอยออกมาเล็กน้อย ก่อนจะจูบเบาๆลงบนริมฝีปากของอีกฝ่าย แล้วถอยออกมา ร่างสูงยิ้มเสียจนตาหยี
"มัดจำไว้ก่อน ... ขืนตอนนี้ มีหวัง เจนได้รอกินข้าวทั้งคืน" พูดพลางก็มองเรือนร่างเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย
"ทำแบบนี้...ยั่วพี่ชัดๆ รู้ตัวบ้างไหม"
" เปล่ายั่ว..เฮ้ย! "พอมองตามสายตาอีกฝ่ายไปนั่นแหละถึงได้รู้ตัว เด็กหนุ่มรีบดึงผ้าขนหนูขึ้นพันรอบเอว ก่อนจะชี้ไปที่ประตู
" รีบๆออกไปเลย "
"อ้าว...ก็ตัวเองทำผ้าหลุดเอง ... " ไม่วายทินกฤตยยังแหย่อีกฝ่าย เพียงเพราะไม่อยากให้จุนเจือต้องมาจับจดคิดกับอะไรที่ แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังหาทางออกไปไม่ได้ ก็เท่านั้น
เด็กหนุ่มแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายแล้วรีบเข้าห้องน้ำไปเสียทันที ปล่อยให้พี่เขยยืนอยู่ตรงนั้น
++++++++++++++++
ร่างสูง พิงเข้ากับขอบประตูเหมือนจะหมดแรง มือหนึ่งยกขึ้นกุมขมับ แค่เพียงเห็นร่างบางของจุนเจือเมื่อครู่เขาก็แทบจะอดทนเอาไว้ไม่ได้แล้ว แล้วถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะอดทนไม่ทำอะไรอีกฝ่าย ภายในบ้านหลังนี้ หรือที่อื่นๆได้อีกนานไหม ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ในเมื่อความสัมพันธ์มันเป็นไปในรูปแบบนี้แล้ว ก็คงจะต้องอดทนด้วยกันทั้งสองฝ่าย
....เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าระหว่างตัวเองกับจุนเจือนั้น ใครจะเป็นฝ่ายที่อดทนได้มากกว่ากัน...กับความกดดันที่ค่อยๆก่อตัวขึ้นในตอนนี้ ...
++++++++++++++++
จุนเจือตัดสินใจบอกกับทางบ้านว่าจะกลับไปอยู่ที่คอนโดหรูกลางเมืองที่ซื้อเอาไว้เพื่อความสะดวกในการไปเรียนหนังสือ ระหว่างที่กำลังทานอาหารเย็นกันพร้อมหน้าทั้งพ่อ แม่ พี่สาวและ..สามีของเธอ เด็กหนุ่มที่พยายามเลี่ยงที่จะมองหน้าคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกันนั้นทำให้เจนสุดาเสนอให้สามีเพียงในนามมาช่วยน้องชายของเธอขนของกลับไปอยู่ที่คอนโดด้วยเหตุผลง่ายๆ ก่อนจะหัวเราะคิกคัก
...เผื่อว่าเจือจะได้รู้สึกดีกับเทียนมากขึ้นไง..
เพราะเหตุนี้ในช่วงสายๆของวันอาทิตย์รถเอสยูวีสีดำจึงมาจอดรับน้องภรรยาพร้อมกับช่วยกันยกของไปอีกกระเป๋าใหญ่ๆ และกล่องใส่ของอีกหลายใบ แม้ว่าอยากจะยิ้มเริงร่าให้ใจจะขาด แต่จุนเจือก็เลือกที่จะทำหน้ามุ่ยใส่พี่เขยต่อหน้าทุกคนเช่นเดิม ส่วนทินกฤตเองก็พยายามที่จะทำดีในแบบที่ “พี่เขย” ควรจะทำ
คอนโดมิเนียมหรูกลางเมืองติดสถานีรถไฟฟ้าคือที่หมายของพวกเขา ข้าวของถูกลำเลียงลงจากรถโดยมีพนักงานช่วยเหลือเป็นอย่างดี สุดท้ายข้าวของทั้งหมดก็ถูกลำเลียงเข้ามาในห้องพักหรูชั้นเกือบจะบนสุดซึ่งชั้นนั้นมีห้องพักเพียงแค่สี่ห้องเท่านั้น คีย์การ์ดในมือเรียวนั้นรูดลงกับระบบรักษาความปลอดภัยหน้าห้อง และเมื่อประตูเปิดออก ไฟฟ้าก็ทำงานโดยอัตโนมัติ โชคดีที่ได้แจ้งให้ทางบริษัทที่ดูแลคอนโดแห่งนี้ทราบก่อนแล้ว แม่บ้านจึงมาทำความสะอาดรอไว้แล้ว แต่ทั้งพี่เขยและน้องเมียก็ต้องมาช่วยกันจัดวางของต่างๆจนเรียบร้อย ซึ่งกว่าทำเสร็จก็ปาเข้าไปช่วงบ่ายแล้ว
“ เฮ้ออออ .. เหนื่อย หิวด้วย ” จุนเจือนอนบิดขี้เกียจอยู่บนโซฟานุ่ม โดยใช้ตักของทินกฤตต่างหมอน
“ หิวเหรอ?..เอาไงดี ออกไปกินข้างนอกดีไหม? ” พี่เขยเอ่ยชวน มือแกร่งลูบผมนุ่มมือที่ชื้นเหงื่อนั่นอย่างเอ็นดู
“ ไม่อะ..ขี้เกียจ..ออกไปกินข้าวกับพี่ขางนอกก็ต้องมานั่งระวังตัวอีก..จะทำแบบนี้ก็ไม่ได้ ” ร่างบางขยับตัว ลุกขึ้นนั่งแล้วซบกับไหล่แกร่งนั้น
“ จะพูดดีๆกับพี่ ยังไม่ได้เลย .. ผมก็ไม่ชอบหรอกนะ ที่ต้องมาทำตัวแย่ๆกับพี่ต่อหน้าใครๆแบบนี้ ”
"เราก็ค่อยๆพูดจาดีต่อกันให้มากขึ้นไง วันนี้เจนยังบอกเลยว่าพวกเรา...ญาติดีกันขึ้นมาตั้งเยอะ" ทินกฤตเองก็พยายามที่จะทำให้เป็นเรื่องตลก เขาอยากให้อีกฝ่ายยิ้มทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีทาง
"เราเองก็ตั้งใจทำงานให้มากขึ้นซักนิด พี่จะได้ไม่ต้องเดินไปติ แต่เดินไปชม ว่า คนดีของพี่คนนี้ ตั้งใจทำงาน แถมยังเก่ง แล้วก็....น่ารักมากๆเลยไงครับ" ทินกฤตว่า
คำพูดเหมือนหลอกเด็กนั้นบางทีก็ทำให้จุนเจือยิ้มได้บ้าง ในเวลาที่อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ เขาพยักหน้าเบาๆอย่างว่างง่ายก่อนจะกอดอีกฝ่ายเอาไว้เหมือนเด็กๆอีกครั้ง เพราะว่าไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันถึงได้อยากจะสัมผัสคนที่รักบ้าง
ทินกฤตเองก็กระชับอ้อมแขนโอบรัดร่างของเด็กหนุ่มเอาไว้เช่นกัน ก่อนจะคลายออกเพราะไม่อย่างนั้นคงจะได้ทำอย่างอื่นแทนที่จะได้กินข้าว จุนเจือจึงรีบกดโทรศัพท์ลงไปสั่งอาหารจากร้านด้านล่าง เมนูประหลาดอย่างข้าวราดหมูผัดซอสไม่ใส่กระเทียมทำเอาทินกฤตต้องหัวเราะออกมา ส่วนตัวชายหนุ่มเองก็สั่งกระเพราไก่ไข่เจียวมาทาน
มันก็คงมีแต่เวลาที่อยู่ในที่ส่วนตัวแบบนั้นเท่านั้นที่จะได้แสดงออกต่อกันฉันท์คนรัก เมื่อออกจากประตูห้องนี้ไป พวกเขาก็เป็นได้เพียงแค่พี่เขยกับน้องเมีย ที่ไม่มีท่าทีว่าจะลงรอยกันได้
..บทบาทนี้คงต้องดำเนินต่อไป ..
...แล้วจุดสิ้นสุดมันอยู่ตรงไหนกันล่ะ?..
++++++++++++++++
เสียงข้อความจากโทรศัพท์ที่รู้หนทางติดต่อกันอยู่เพียงสองคนดังขึ้น ข้อความนั้นส่งมาจากคนที่ทำงานอยู่ในห้องทำงานของประธานเมื่อใกล้เวลาเลิกงาน
"ตั้งแต่ได้โทรศัพท์ใหม่นี่ ดังบ่อยจริงนะ ตะดึ้งๆ เนี่ย" เก่งเดินผ่านมาแซว ในกระเป๋าเหมือนจะแบกอะไรมาจนกระเป๋าตุงไปหมด
" ยุ่งน่า..แล้วมึงจะหอบผ้าหอบผ่อนไปนอนบ้านใครวะ แปลกๆนะช่วงนี้ " นิ้วเรียวชี้ไปที่กระเป๋าเป้ของเก่ง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มากดอ่านข้อความ
"....... "เก่งยิ้มกว้าง
"ใครว่าแปลก...เขาเรียกปรกติ ก็หาเวลาอยู่กับแฟนบ้างอะไรบ้าง" เก่งว่าพลางยิ้ม ท่าทางของหนุ่มเหนือ แต่ผิวพรรณปานจะแหล่งใต้นั้นดูจะมีความสุขอยู่ไม่น้อยที่ได้พูดอะไรออกไปตรงๆ
" อ่อ..พี่ศักดิ์ชัยเขารับเป็นแฟนแล้ว? "ริมฝีปากบางยิ้มแหย่ พลางกดข้อความตอบกลับไป
"เอ้ย...เบาๆหน่อย ในบริษัทก็ไว้หน้าพี่เขาอ่ะ...ก็..เออ ก็คบกัน " เก่งแทบจะตะปบปากของจุนเจือ ก่อนจะกลับมาเป็นอ้อมแอ้มตอบด้วยท่าทีเขินๆ ไม่ได้จีบใครมาเกือบปี จะมีก็คนนี้ที่สนใจจริงๆ
" เออ..กูไม่พูดมากหรอก..ช่วยปิดให้ก็ได้ " จุนเจือยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางของเพื่อน นึกอิจฉาเก่งอยู่ไม่น้อยที่ตามจีบศักดิ์ชัยได้สำเร็จ และถึงแม้จะเปิดเผยไปทั่วอย่างบาสไม่ได้ ก็ยังดูมีความสุขดี
++++++++++++++++
ข้อความตอบกลับมา ทินกฤตขยับนิ้วเลื่อนดูข้อความนั้นอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ พลางหันไปมองดูนาฟิกาเพื่อคำนวณเวลาที่เขาจะได้ขับรถกลับไปให้ถึงบ้านก่อน ที่จุนเจือจะตามไปทีหลังด้วยแอร์พอร์ตลิงค์ วันนี้พวกเขานัดกินข้าวกันที่บ้าน ...เรือนหอ...ของเขากับเจนสุดา
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ เขารู้ดีว่าที่ทำอยู่ในตอนนี้มันผิด ถึงแม้ว่าเขากับเจนสุดาจะเป็นเพียงสามีภรรยากันตามเอกสาร แต่กระนั้น จุนเจือก็ยังเป็นน้องชายของเจนสุดา ถึงแม้เขาจะไม่เคยไปตกปากรับคำอะไรไว้ว่าเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับจุนเจือ แต่เมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ก็อดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้ เพราะเขารู้ดีว่าเจนสุดารักและเป็นห่วงน้องมากแค่ไหน จากสถานการณ์ของเจนสุดาเองแล้วเขาคาดเดาได้ว่าเธอเองก็คงไม่ต้องการให้น้องชายมาดำเนินรอยตาม การเป็น....พวกรักร่วมเพศ.... ในสังคมที่ปิดแบบนี้นัก และตัวเขาเองก็รู้ดีว่ามันมีแต่เจ็บ...กับ...เจ็บ เท่านั้น
และเมื่อดูท่าทางของจุนเจือที่เปลี่ยนไปมันยิ่งทำให้เขารู้สึกทรมาน...เด็กหนุ่มคนนั้นเคยร่าเริงสดใส ยิ้มและหัวเราะ...แม้ส่วนใหญ่จะเป็นยิ้มเยาะเขาก็ตามที แต่อย่างน้อย อีกฝ่ายก็ยังยิ้มได้...เขาคิดว่ามันมากกว่านี้ แต่ในตอนนี้จุนเจือดูสงบปากสงบคำลงไปมากต่อหน้าใครต่อใคร และนั่นทำให้เขาไม่ได้รู้สึกดีนัก หากจะรัก แล้วทำให้ใครบางคนที่เขารัก ต้องเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
++++++++++++++++
เสียงออดหน้าประตูบ้านดังขึ้น ขณะที่เจนสุดากำลังเตรียมอาหาร หญิงสาวขานรับมาแต่ไกลก่อนจะวิ่งทักๆมาเปิดประตูบ้าน
" อ้าว เจือ! .. มาได้ยังไงเนี่ย ทำไมไม่บอกก่อน " เสียงหวานของพี่สาว ทุกครั้งทำให้เด็กหนุ่มมีความสุข แต่วันนี้เขากลับต้องปั้นหน้ายิ้ม ก่อนจะโผกอดพี่สาวของตน
" ก็เซอร์ไพรซ์ไงฮะ เจือคิดถึงพี่จังเลย~ "คำพูดที่เอ่ยออกมาให้กับพี่สาวของตน หากแต่ดวงตาคู่สวยกลับมองเข้าไปด้านใน ทินกฤต..คนรักของเขากำลังยืนถือหนังสือพิมพ์ ทั้งคู่สบตากัน เด็กหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย..ลับหลังพี่สาวของตน
"วันนี้มีตัวยุ่งมากินข้าวด้วย สงสัยเจนต้องทำกับข้าวเพิ่มแล้วไหมล่ะ" เสียงทินกฤตดังมาจากด้านหลังทำให้แม่ครัวอย่างเจนสุดาอุทานออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"เอ้อ นั่นซี่...พอไหมนะ..." ร่างเพรียววิ่งเข้าไปในห้องครัวก่อนจะได้ยินเสียงโวยวายดังออกมา
"ไม่พอ...อ๊าย...มีแต่ผัก ผัก...เจือไม่กินผัก โอย ตาย" เสียงเจนสุดาว่าพลางรีบเปิดตู้เย็นหาเนื้อสัตว์อะไรก็ได้ออกมาทำซักเมนู
" พี่เจน..ให้เจือช่วยไหม? "เด็กหนุ่มเดินผ่านหน้าของพี่เขยเพื่อจะตามพี่สาวเข้าไปในครัว
"ช่วยเหรอ ... อืม...อืม...ไม่เอาอ่ะ เจือช่วยได้ทำกะทะพี่ไหม้กันพอดี" เจนสุดาว่าพลางโบกมือไล่
"โน่นๆ ไปนั่งดูหนังดูการ์ตูนรอก่อนไป เสร็จแล้วจะเรียกมาช่วยยก..."
แต่ยังไม่ทันที่ทั้งพี่เขยร่างสูงและจุนเจือจะได้เดินไป "ดูหนังดูการ์ตูน" ตามที่เจนสุดาว่า เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของเจนสุดาที่เป็นเพลงการ์ตูนเรื่องเงือกน้อยก็ดังขึ้น
หญิงสาวรีบดับไฟหน้าเตา ทิ้งมีดที่เตรียมจะสับกระเทียม รากผักชี และหั่นไก่ ไว้วิ่งไปรับโทรศัพท์ทันที
"ขาค่ะ ชะอุ้ย บงชูร์ เมอร์ซิเออร์ฌาร์ค..."หญิงสาวเอ่ยเป็นภาษาฝรั่งเศสทันทีเมื่อได้ยินเสียงจากปลายสาย เป็นดีไซเนอร์คนที่เธอเคยไปขอคำแนะนำเรื่องการดีไซน์เมื่อหลายปีก่อนนั่นเอง
มือเรียวกวักรัวๆ เรียกทินกฤตให้มาหา อีกมือก็ป้องลำโพงโทรศัพท์เอาไว้
"เดี๋ยวเทียนช่วยเจนหั่นกระเทียม รากผักชีแล้วหมักไก่ไว้หน่อยได้ไหม....ใส่ซอสที่วางไว้นั่นล่ะ...สายนี้คงนานหน่อย...เดี๋ยวลงมานะ" ว่าแล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องทำงานชั้นสองเพื่อคุยธุระทันที
++++++++++++++++
"อะไรของเขา ซีๆหวีๆ แล้วก็ไปวุ้ย..." ทินกฤตขำออกมากับภาษาฝรั่งเศสที่ตัวเองไม่เข้าใจ
" ตาลุงนั่นเป็นคนที่พี่เจนนับถือเป็นอาจารย์เลยนะ .. ลองโทรมาแบบนี้ คงอีกนานกว่าจะได้กิน .. หิวแล้วด้วย " เด็กหนุ่มมองตามพี่สาวขึ้นไปด้านบนก่อนจะลูบท้องตัวเอง แน่ล่ะ กว่าจะคำนวนเวลานั่งแอร์พอร์ตลิ้งมาถึงที่นี่ให้ทันเวลาอาหารเย็น ทำให้เขาอดกินขนมตอนเย็นเลยทีเดียว
" ว่าแต่..ไม่ยักรู้ว่าพี่เป็นผู้ช่วยพี่เจนทำกับข้าวด้วย แล้วผมจะกินได้ไหมเนี่ย? "จุนเจือยิ้มเยาะอีกฝ่าย ก่อนจะมองเข้าไปในครัว
"ก็พอทำได้บ้าง ง่ายๆ... มาซี่มาช่วยกัน รอเจนลงมาทอดก็ได้ แต่ถ้านานนักพี่นี่ล่ะจะเป็นพ่อครัว ทำ....ไก่ทอดให้เรากิน" ทินกฤตหันไปดูเนื้อสัวต์ที่เจนสุดาเตรียมไว้ก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายจนตาหยี ไม่วายขโมยหอมแก้มอีกฝ่ายเสียหนึ่งที ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องครัว
"เจือหั่นกระเทียม กับรากผักชีนะ เดี๋ยวพี่หั่นไก่" ชายหนุ่มถือเขียงกับมีด และตะกร้าเล็กๆที่เจนสุดาจัดผักไว้เป็นชุดๆ ยกไปให้อีกฝ่ายใช้เคาท์เตอร์อีกด้านหนึ่งหั่น ส่วนตัวเองงก็ยึดพื้นที่เคาท์เตอร์ใกล้ๆกับเตาในการหั่นไก่
" กินได้แน่นะ? "เด็กหนุ่มยังไม่วายแหย่ก่อนจะหยิบเอาสิ่งที่เรียกว่ารากผักชีมาหั่น มือเรียวท่าทางไม่คุ้นเคยกับการจับมีดทำอาหารหั่นรากผักชีแต่รากมันแข็งก็เลยไม่ถนัดเท่าไหร่
"กินได้ซี่" ทินกฤตก็พอจะมั่นใจในการทำอาหารอยู่ไม่น้อย จากการที่คอยเป็นลูกมือให้เจนสุดาอยู่ในหลายๆวัน
ก่อนจะหันไปมองคนรักที่เข้าทำครัวทั้งๆที่อยู่ในชุดนักศึกษา รูปร่างผอมสูงโปร่งที่มองจากด้านหลังนั้น กำลังก้มๆเงยๆ พยายามหยิบรากผักชีมาเรียงเข้าเพื่อที่จะได้หั่นให้ได้ตามที่ว่าเอาไว้แต่ก็ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ไม่เป็นไปตามที่คิดซักเท่าไรนัก เห็นท่าทางที่พยายามจะหั่นผักของอีกฝ่ายแล้วก็ต้องส่ายหน้าแล้วเดินไปช้อนจากทางด้านหลัง สองมือใหญ่จับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ พลางเกยคางไว้กับไหล่ของจุนเจือเพื่อที่จะได้มองเห็นว่ากำลังจะหั่นตรงไหน
"เขาหั่นกันแบบนี้...เป็นบ้างไหมเนี่ย " ว่าพลางก็กระชับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ แล้วค่อยหั่นกระเทียมออกเป็นชิ้นเล็กๆ
สัมผัสจากอกกว้างที่ซ้อนมาจากด้านหลัง กับมืออุ่นๆที่จับมือของเขาเพื่อสอนหั่นกระเทียมทำให้เด็กหนุ่มอดยิ้มออกมาไม่ได้
" ก็ทำไม่เป็นน่ะสิ "
"ต้องให้สอนให้หมดเลยใช่ไหม" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ พลางช่วยหั่นไปเรื่อย ก่อนเหลือบเห็นต้นคอขาวเนียนที่โพล่พ้นปกเสื้อเชิ๊ตนักศึกษาของอีกฝ่ายออกมา ก็อดที่จะขยับเข้าใกล้อีกนิดเพื่อแตะริมฝีปากลงบนผิวขาวๆนั่นไม่ได้
" อะ..ทำอะไรเนี่ย? "เสียงร้องห้ามเบาๆเมื่ออีกฝ่ายสัมผัสเขาทั้งๆที่ยังอยู่ในครัวแบบนี้
"ไม่ได้เหรอ..." เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู จุนเจือได้ยินเสียงสูดลมหายใจเข้าลึก
มือแกร่งที่ช่วยจับมีดให้กับเด็กหนุ่มอยู่นั้น ค่อยๆเลื่อนให้เด็กหนุ่มวางมีดออกไปให้ไกลตัว เช่นเดียวกับ เขียงที่ใช้หั่นผักนั้นก็ถูกเลื่อนออกไปเช่นกัน
ทินกฤตค่อยจับให้อีกฝ่ายหันหน้ามาหา พลางขยับเข้าแตะริมฝีปากกับริมฝีปากบางของจุนเจือเบาๆแล้วละออกมา
++++++++++++++++
talk : ยังไม่รู้จะพูดยังไงดีค่ะ..เป็นกำลังใจให้พี่เทียนกับน้องเจือด้วยนะคะ
-
แบบนี้คงจะเ็ก็บความลับได้ไม่นาน
พี่เจนคงดีใจ : 222222:
-
มาให้กำลังใจทั้งสองคน
+1
-
อ๊ากกกกกกกก
ในครัว...จะเรียกเลือดกันเลยทีเดียว>///<
-
สงสารจัง ไม่ชอบเล้ยยยยย ไอ้ความรักแบบต้องหลบๆ ซ่อนๆ เนี่ย
เอาใจช่วยพี่เทียนกะน้องเจือแล้วกัน ขอให้ไม่ต้องกินมาม่าอีกนะ สาธุ
-
พลอดรักไม่ดูเวลาและสถานที่ ระวังเหอะ พี่เจนเข้ามาเห็น ความลับจะไม่เป็นความลับ
แต่ก็ดีนะ จะได้มีผู้ช่วยอีกคน ก็พี่เจนเป็นทั้งเลส ทั้งวาย ไง คงไม่เป็นปัญหาใหญ่หรอก ว่าเปล่า
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ คนละแต้มเลย จัดไป
-
อืม ...อืม....อ่านเม้นต์คนอ่านแล้วก็ ต้องร้องว่า อืม อืม...
หลายคนคงเป็นสาววาย...
อืม...อืม....
:really2: :really2: :really2:
-
กลัวเหลือเกินว่าสองคนคนนั่น จะเพลินรสจูบจนลืมตัวลืมเวลา แล้วเจนสุดามาเจอ แล้วก็จะเป็นเรื่อง
แต่อีกใจหนึ่งก็อยากให้เจอ จะได้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด เจนคงเข้าใจน่ะ
อยู่แบบรักซ่อนเร้นแบบนี้ดิฉันอึดอัดแทนค่ะ
ป.ล.ผู้เขียนคะตรงนี้อ่ะค่ะ
"...กระนั้น จุนเจือก็ยังเป็นน้องชายของเจนสุดา ถึงแม้เขาจะไม่เคยไปตบปากรับคำอะไรไว้ว่าเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับจุนเจือ..."
แก้เป็น "ตกปากกรับคำ" นะคะ ดิฉันอ่านไปเจอว่า "ตบปากรับคำ" แล้วสะดุ้งเลยค่ะ อิ อิ
-
สงสารน้องอ่ะ ส่วนตัวคิดว่าพี่เจนน่าจะรับได้ เพราะตัวเองก็เอาแฟนผู้หญิงค้างในบ้านด้วย
ที่อยากให้สนิทกัน ผลออกมาแบบนี้ก็โอเคอยู่นะ
-
เดี๋ยวก็วงแตกหรอกพี่ทิน
-
เดี๋ยวเจนเข้ามาเห็นจะเป็นเรื่องนะ
-
อดทนไว้..ในห้องครัวน่ะเดี๋ยวเจนก้อมาเจอหรอก
-
ระวังเจนมาเห็นหรอก
จริงๆน่าจะเกริ่นๆกับเจนไว้บ้างก็ดี คิดว่าเจนไม่ใช่คนเข้าใจยาก
-
เจนต้องบังเอิญมาเห็นแน่เลย~~
ว่าแต่.....เจนจะเข้าใจทั้งคู่มั้ยหนอ??
-
แลเห็นเค้าความยุ่งยาก อีกไม่นานพี่เจนต้องรับรุ้ได้แน่เลย
ว่าน้องเจือกะพี่เทียนเปลี่ยนไป ต้องเอาใจช่วยให้ผ่านไปให้ได้
-
อ่านมาได้สองคู่แล้วละครับ ชอบมากมายนะครับก้องภพและจิ๊บ
ตามมาด้วยมินและแมน ทั้งเศร้าเคล้าน้ำตา ร้องไห้จนตาบวม
แต่ก็ดีใจที่จบลงแบบนี้ ขอบคุณมากนะครับไรเตอร์ :L1: :L1:
-
อ๊ายพี่เทียนกลายเป็นคนหื่นไปแล้ว
ก็นะน้องเมียน่ารักอย่างเจือ พี่เขยเลยอดใจไม่ไหวเสียแล้ว
-
กลัวววววววววว
กลัวพี่เจนลงมาเห็น หงิงๆ
-
เจนมาเห็นกรี๊ดแน่
ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่ดีใจแทน แน่ๆเลย
-
ฮึ่ยยย!! หวานไม่กลัวเจนมาเห็นเลยเเนะ
ถ้าพี่เจนเห็นอาจจะดีใจก็ได้ แต่พ่อแม่จะว่าไงเนี่ย
แต่งกับพี่สาวดันไปคว้าเอาน้องชายเค้่ามาทำเมีย==*
-
ดูอึดอัดกันไม่น้อยนะเนี่ย
พี่เทียนทำอะไรที่เสี่ยงไปรึป่าวคะ
-
หวังว่าพี่เจนจะเข้าใจ :call:
สู้ๆๆๆๆ
-
" พี่เทียน..เดี๋ยวพี่เจนมา.. "เสียงห้ามแผ่วเบา พลางเอียงหน้าหลบเล็กน้อยทั้งๆที่ใบหน้าสวยเริ่มแดงระเรื่อ
"เจือบอกพี่ว่า เจนจะไปนานไม่ใช่เหรอ..." ว่าพลางขยับเข้าหาอีกฝ่ายอีกนิด นี่เขาเป็นอะไรไปกันแน่ รู้ทั้งรู้ว่าเจนสุดากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างบน แต่ก็อยากจะสัมผัสอีกฝ่ายขึ้นมาเสียอย่างนั้น ปลายจมูกโด่งได้รูปนั้นฝังลงที่ข้างแก้มของจุนเจือ
" ก็ใช่..แต่..อื้อ " ริมฝีปากที่ห้ามแผ่วๆนั้นถูกปิดด้วยริมฝีปากของพี่เขย ปลายลิ้นควานค้นหยอกเย้า จนเคลิบเคลิ้ม
สองมือแกร่งของทินกฤตยกร่างของจุนเจือขึ้นนั่งบนเคาท์เตอร์ ก่อนจะเลื่อนมาไล้สัมผัสที่แผ่นอกบางนั้นผ่านผิวผ้าโดยที่ริมฝีปากองตัวเองก็ยังไม่ได้ละหนีไปไหน
มือเรียวที่เกาะกับพื้นเย็นๆของเคาท์เตอร์จิกแน่นเพื่อห้ามตนเองแต่ที่สุดแล้วก็ยกมือทั้งสองข้าเกาะไหล่แกร่ง ลากไล้ไปเรื่อย ร่างเพรียวแอ่นรับสัมผัสจากมือแกร่ง พยายามอย่างมากที่จะไม่ส่งเสียงใดๆออกไป
มือของทินกฤตค่อยเลื่อนลงต่ำสอดขึ้นจากชายเสื้อเชิ๊ตที่ถูกดึงออกมานอกกางเกงของเด็กหนุ่มเข้าสัมผัสผิวเนื้อแท้อย่างยั่วเย้า ริมฝีปากพลางละจากความหอมหวานนั่นละเรื่อยลงมาที่ผิวเนียนที่ลำคอของอีกฝ่าย จูบไล่เรื่อยราวกับจะชิมรสให้ได้ทุกตารางนิ้วบนผิวกายของเด็กหนุ่มโดยที่ไม่คิดจะทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้
สัมผัสร้อนตามผิวกายปลุกเร้าอารมณ์ที่ไม่ควรจะเกิดที่นี่ให้คุกรุ่น เสียงหอบหายใจแรงจนต้องยกมือข้างหนึ่งปิดปากของตนไว้ มืออีกข้างลูบผิวหน้าขาวของพี่เขยไปมา อย่างห้ามตนเองเอาไว้ไม่ได้
ทินกฤตกลั้นลมหายใจ เขารู้สึกเหมือนจะขาดใจ เช่นเดียวกันกับอีกฝ่ายในตอนนี้ อยากจะสัมผัสให้ทั่วท้วนแต่ความคิดที่ว่าเจนสุดาจะเดินกลับลงมาเมื่อไรก็ยิ่งหลอกหลอน ชายหนุ่มทรุดตัวลงบนเข่าทั้งสองข้างตรงหน้าของอีกฝ่าย มือแกร่งปลดเข็มขัดออกจากเอวของอีกฝ่าย ตามด้วยกระดุมเม็ดเล็ก ซิปถูกดึงร่นลงมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่คมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง ใบหน้าสวยของจุนเจือนั้นแดงก่ำและเต็มไปด้วยความต้องการ
" พี่..จะทำ..อะไรน่ะ? " เสียงนุ่มสั่นเพราะไม่คุ้นเคย ดวงตาคู่สวยฉ่ำเยิ้มมองไปที่บันไดสลับกับดวงตาที่มีแต่ความต้องการ
"พี่ไม่อยากให้เจือ ทรมาน" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงด้วยเสียงแหบพร่า รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าทรมานแค่ไหน กลัวแค่ไหน แต่อีกครั้ง..เขาก็รู้ดีว่าร่างกายตรงหน้านี้อ่อนไหวเพียงใด ปลายนิ้วขยับไล้กับสิ่งที่อยู่ใต้ผิวผ้า ก่อนปลดปล่อยให้แก่นกายร้อนของเด็กหนุ่มได้ออกมาพ้นจากการรัดรึงของผ้าผืนบาง ริมฝีปากของทินกฤตรับเอาความต้องการของอีกฝ่ายเข้าไปก่อนขยับปรนเปรอให้จุนเจือ สองมือที่ยึดขาของอีกฝ่ายเอาไว้นั้นรู้สึกได้ว่าร่างบางของคนรักนั้นกระตุกรุนแรงด้วยความตกใจ
" อ๊ะ! " ร่างบางกระตุกร่างอย่างรุนแรง พลางร้องออกมาเมื่อริมฝีปากร้อนดูดรัดความต้องการของตน มือเรียวข้างเดิมถูกยกขึ้นปิดปากตนเองแน่น พยายามเหลือเกินที่จะไม่ให้ตนเองส่งเสียงใดๆออกไปได้อีก หากแต่ริมฝีปากร้อนที่ช่ำชองนั่นกลับเร่งเร้าจนเขาทนไม่ได้
ทินกฤตเร่งเร้าร่างของเด็กหนุ่ม ด้วยริมฝีปากอุ่นร้อนและปลายนิ้วช้ำชอง ดวงตาคมเหลือบมองปฏิกิริยาของจุนเจือที่แสนจะยั่วยวนนั้นพลางพยายามอดกลั้นความรู้สึกของตน ตรงกันข้าม เขากลับเร่งเร้าอีกฝ่ายมากขึ้นอีก จนสุดท้ายร่างบางนั้นก็กระตุกปลดปล่อยตนเองออกมา ทั้งๆที่ยังยกมือทั้งสองข้างปิดหน้าตนอย่างอับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่เลย เขากลั้นอมเอาของเหลวนั้นเอาไว้ก่อนจะลุกเดินไปที่ซิงค์น้ำแล้วคายออก เปิดน้ำล้างปากและคราบสีขาวขุ่นนั้นให้หายไป
ชายหนุ่มยกมือขึ้นเช็ดหลังริมฝีปากก่อนจะเดินกลับมาหาจุนเจือที่ยังหอบหายใจแรงที่บนเคาท์เตอร์ ท่อนล่างเปลือยเปล่า กางเกงนักศึกษาและขั้นในกองอยู่ที่ข้อเท้าที่ยังใช้ทรงตัวให้ยืนเอาไว้ได้อยู่ ร่างสูงทรุดตัวลงค่อยดึงกางเกงขั้นในขึ้นใส่ให้เด็กหนุ่มตามด้วยกางเกง
จุนเจือค่อยๆขยับตัวลงจากเคาท์เตอร์ มือสั่นๆนั้นพยายามแต่งตัวให้ตัวเองไปด้วย ใบหน้าสวยยังคงแดงก่ำด้วยอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมา และเร่งเร้าจนเขาต้องปลดปล่อยออกมาในที่ๆไม่สมควร
แต่อีกฝ่ายล่ะ?
คิดได้แบบนั้น คนที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงหันมาจับมือของคนรักให้หันมาหาตน ..ความร้อนของผิวกายนั่นคงเป็นคำตอบให้เขาได้อย่างดีแล้ว แต่ก็ยังถามออกไปด้วยความเป็นห่วง
" แล้วพี่..ไม่เป็นไรเหรอ? "
ทินกฤตยิ้มพลางส่ายหน้า พลางยกมือแกร่งขึ้นไล้ผิวแก้มที่ยังร้อนผ่าวและชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย
"พี่ทนได้...ขอโทษนะที่เอาเปรียบเราอีกแล้ว"
ใบหน้าสวยส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะพยักเพยิดให้อีกฝ่ายไปจัดการกับไก่ที่เจนสุดาสั่งให้เรียบร้อยเสียที
"เจือ...." มือแกร่งยังคงจับปลายนิ้วของอีกฝ่ายเอาไว้เหมือนลังเลที่จะบอกลา
" ไปดูทีวีไป เดี๋ยวตรงนี้พี่จัดการเอง"
+++++++++++++++++
ทินกฤตจัดการทุกอย่างที่เจนสั่งไว้ก่อนจะขึ้นไปโทรศัพท์อย่างเงียบๆ ขณะลงมีดหั่นไก่ไปก็พยายามที่จะไม่นึกถึงสิ่งที่ตัวเองเพิ่งจะกระทำกับจุนเจือไปในห้องครัวแห่งนี้ ร่างสูงพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกสงบสติของตัวเองให้ได้มากที่สุดแม้มันจะยากเย็นแค่ไหนก็ตามที
"มาแล้ว เทียนไก่เป็นไงบ้าง..." พลันร่างเล็กของเจนสุดาแทบจะกระโดดลงมาจากด้านบน
"อ่ะ...เอ่อ...ก็ใกล้เรียบร้อยแล้วเนี่ย หมักไก่อยู่" ว่าพลางก็ออกแรงคลุกเคล้าเนื้อไก่เข้ากับเครื่องปรุงที่เตรียมเอาไว้
เสียงของพี่สาวที่ดังมาจากในห้องครัวทำให้คนที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่เงียบๆต้องสะดุ้ง จุนเจือถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาตัวโปรดของทินกฤต
" เจือหิวแล้ว..ทอดเลยๆ อยากกินแล้ว "เด็กหนุ่มเรียกร้องจะเอานั่นนี่เหมือนเด็กๆ .. พยายามอย่างยิ่งที่จะทำตัวอย่างทุกที
"เจือ...ร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมหน้าแดงขนาดนั้น ปรับแอร์ไหม?" เจนสุดาหันไปมองหน้าน้องชายที่ดูจะแดงกว่าทุกครั้ง ผิวขาวของจุนเจือนั้น หากตื่นเต้น หรือ ไปออกกำลังกายมาจะเห็นได้ชัดทีเดียว
"เอ่อ...เจน ทอดไก่เถอะ ผมหิวแล้วเหมือนกัน" เมื่อเห็นเจนสุดาจะเดินเข้าไปใกล้น้องชาย ทินกฤตรีบส่งเสียงเรียกเอาไว้ก่อน
"อ๊ะ...อ้อ ขอโทษทีนะ เจือ ร้อนก็ไปปรับแอร์เอาเองนะ..." ปลายนิ้วเรียวชี้ไปอีกทาง วันนี้ดูเจนสุดาจะยุ่งกับการรับโทรศัพท์มาทั้งวัน และสายจากฝรั่งเศสก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย
เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะหาเรื่องต่อว่าอีกฝ่ายเช่นเดิม
" ร้อน..ร้อนก็เพราะพี่เทียนมาอยู่แถวนี้นั่นแหละ ..หงุดหงิดชะมัดเลย พี่เจน..เจือไปเดินเล่นในสวนนะฮะ .. รีบๆทอดไก่ด้วย เจือหิวมากๆๆๆ "ว่าแล้วก็รีบเดินหนีออกไปนอกตัวบ้าน เด็กหนุ่มนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่ม้านั่งในสวนสวยนั้น
เจนสุดาโบกมือไล่น้องชายส่วนตัวเองก็ชวนสามีตามเอกสารของตัวเองมาช่วยทอดไก่
"แปลกเนอะเทียน...ร้อยวันพันปี เจือมาที่บ้านไม่เห็นอยากจะไปเดินสวน"
ทินกฤตสะอึก รู้สึกกระอักกระอ่วน เขาไม่แน่ใจว่าทำไมเจนสุดาถึงพูดแบบนั้น เพราะสำหรับตัวเองแล้วเขารู้ดีว่าคำพูดของจุนเจือนั้นเป็นเพียงแค่การหลีกเลี่ยงเพื่อที่จะไม่ให้ เจนสุดา "จับได้" เท่านั้น
"เหรอ...ไม่ได้แปลกอะไรนี่...." ทินกฤตเอ่ยอย่างอึกๆอักๆ
"เหรอ...อืม ...เจนคงไม่ค่อยได้เจอน้องมั้งช่วงนี้ เห็นเขาทำอะไรก็แปลกหูแปลกตาไปหมด...เขินเหมือนกันนะไปสังเกตสังกาน้องแบบนั้น เทียนล่ะ ไม่ได้เจอถังนานๆ รู้สึกแปลกบ้างไหม" เจนสุดาค่อยๆทอดไก่ไปเรื่อย ชวนสามีคุยไปพลาง ซึ่งทินกฤตก็เลี่ยงชวนคุยเรื่องของรถถังน้องชายแท้ๆจนพาลเนื้อเรื่องออกทะเลไปถึงไหนต่อไหน ในใจก็นึกเจ็บปลาบที่เขายังพูดคุยกับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างเป็นปรกติ ทั้งๆที่เพิ่งจะทำอะไรกับน้องชายของคนตรงหน้าไปเมื่อครู่
+++++++++++++++++
ช่วงมื้ออาหารเป็นไปอย่างเงียบๆ เพราะจุนเจือดูจะไม่ค่อยพูดจาอะไรซักเท่าไรนัก และดูจะเกร็งๆเสียด้วยซ้ำ ทินกฤตก็ได้แต่พยายามแก้สถานการณ์ และบทสนทนาไปเรื่อยในแบบที่ตัวเองก็เรียกได้ว่า ดูร้อนรน และประหม่ามากเสียจนเขาต้องมากลัวซ้ำสองว่าเจนสุดาจะจับอาการของคนใดคนหนึ่งได้
" เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ เจือจะกลับเลยนะ พี่เจน " จุนเจือพูดขึ้นมาหลังจากรวบช้อนเรียบร้อยแล้ว ทั้งๆที่ไก่ทอดของเจนสุดาเป็นขอโปรด แต่วันนี้เด็กหนุ่มกลับทานไม่มากอย่างที่บอกว่าหิวซักนิด
"อ้าว...จะกลับเหรอ...เอาไง เทียนไปส่งน้องไหม? เจนขับรถกลางคืนไม่ไหว"
" เอ๊ะ..ไม่ต้องหรอก เจือมาเองก็กลับเองได้ นั่งแอร์พอร์ตลิ้งกลับแป๊บเดียวเอง " จุนเจือรีบปฏิเสธ ทั้งๆที่กำลังดีใจ .. ในเมื่อบทที่ต้องเล่นมันเป็นแบบนี้ ก็ต้องหลอกลวงคนรอบข้างต่อไป
"เออน่า ให้พี่ไปส่งนั่นล่ะ เจนก็บอกแล้ว" ทินกฤตเองก็แสดงบทบาทนั้นตอบไป
" จะได้ไปเที่ยวต่อเลยใช่ไหมล่ะ? .. จะใช้ผมเป็นข้ออ้างไปเที่ยวล่ะสิ " เด็กหนุ่มพยายามที่จะหาเรื่องพี่เขยอีกครั้ง พยายามอย่างมากที่จะทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิมต่อหน้าพี่สาว
"ไม่ต้องหาเรื่องเลย จะไปไม่ไป" ทินกฤตยกมือขึ้นขยี้ผมของจุนเจืออย่างแรงก่อนจะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสตางค์และกุญแจรถ
"ไว้เดี๋ยวผมโทรมาบอกเจนอีกทีนะ" ทินกฤตหันไปมองหน้าของภรรยา ปรกติถ้าเขาจะออกไปเที่ยว เขาก็จะรู้สึกเกรงใจเจนสุดาอยู่แล้วที่จะต้องกลับเข้าบ้านมาดึกๆดื่นๆบางครั้งก็เมาไม่น้อยส่งเสียงดังรบกวนเวลานอนของอีกฝ่ายอยู่เรื่อย แต่ในครั้งนี้มันต่างออกไป...นอกจากจะรู้สึกเกรงใจแล้วยังรู้สึกผิดอย่างมาก
"ค่ะ ไม่เป็นไรหรอก เจนอยู่คนเดียวได้" เจนสุดายิ้มพลางมองไปยังซีรีย์หนังฝรั่งกองใหญ่หน้าทีวี บางทีเธอก็นึกอยากจะมีเพื่อนช่วยดูซีรีย์พวกนี้เหมือนกัน ...แต่ทำอย่างไรได้ล่ะ...
"โอเค งั้น...เดี๋ยวผมโทรมาละกัน...ไปเจ้าตัวยุ่ง" ไม่พอมือแกร่งคว้าแขนของจุนเจือให้เดินตามด้วยลืมตัว
เด็กหนุ่มสะบัดมือออกโดยอัตโนมัติ เขาตกใจไม่น้อยที่จู่ๆอีกฝ่ายทำแบบนี้ต่อหน้าพี่สาว
" มะ..ไม่ต้องมาจับเลย "
ท่าทีที่สะบัดออกนั้นทำให้ทินกฤตมองหน้าของจุนเจือด้วยตกใจเช่นกัน
...ทั้งที่อีกฝ่ายสะบัดสัมผัสของตัวเอง...
...และที่ตัวเองเผลอทำแบบนั้นออกไปต่อหน้าเจนสุดา ....
ดวงตาคมตวัดมองหน้าของภรรยาทันที
แต่ก็เห็นแต่ใบหน้าสวยของเจนสุดายืนหัวเราะคิกคัก
"ดีจังนะ...สองคนนี้ช่วงนี้สนิทกันดี..."
"ก็...ครอบครัวเดียวกันนี่...ไป เจือพี่ไปส่ง" ทินกฤตนิ่งไปนานกว่าจะสรรค์หาคำมาพูดได้ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปที่รถเอสยูวีสีดำคันใหญ่ของตัวเองทันที
เด็กหนุ่มหันมากอดพี่สาวก่อนจะบอกลาอย่างลวกๆ แล้วรีบเดินตามอีกฝ่ายไป
+++++++++++++++++
ทันทีที่เขาเปิดประตูรถเข้ามานั่งด้านใน ริมฝีปากบางก็เอ่ยออกมาแทบจะทันที
" ผมขอโทษ..ผมไม่ได้ตั้งใจจะ..สะบัดพี่ "
"ไม่เป็นไรหรอก...พี่ผิดเอง..." ทินกฤตตอบทั้งๆที่ไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่าย ร่างสูงยกแขนข้างหนึ่งขึ้นเท้าเบาะที่นั่งข้างคนขับพลางค่อยๆถอยรถออกจากบ้าน แสงสะท้อนจากแสงไฟหน้ารถที่สะท้อนเข้ากับกระจกหน้าบ้านสาดสะท้อนลงบนใบหน้าด้านข้างของทินกฤต
ร่างสูงขับรถออกไปตามถนน มุ่งตรงไปยังคอนโดของเด็กหนุ่มที่อยู่กลางเมือง ชายหนุ่มยื่นมือไปกุมมือของจุนเจือเอาไว้ เพราะตั้งแต่เมื่อครู่เขาทั้งสองก็ยังไม่ได้พูดอะไรกันไปมากกว่านั้น
เด็กหนุ่มที่มักจะชวนทินกฤตพูดเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน วันนี้กลับยิ่งเงียบ ทั้งๆที่รู้สึกอบอุ่นกับมือที่กอบกุมกันไว้ ใบหน้าสวยแอบมองใบหน้าด้านข้างของคนรักที่ต้องหลบซ่อนเป็นระยะๆ จนกระทั่งทินกฤตได้ขับรถมาถึงคอนโดกลางเมืองของเขา
+++++++++++++++++
ทินกฤตก้าวลงจากรถเดินตามอีกฝ่ายจากลานจอดรถด้านล่างไปยังประตูทางเข้าคอนโด แต่ชายหนุ่มกลับหยุดเมื่อจุนเจือกำลังจะก้าวเข้าไปในลิฟท์ ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง
" มีอะไรเหรอ? " จุนเจือถามอย่างแปลกใจ กับท่าทางของชายหนุ่ม
"ถ้าพี่ขึ้นไป...พี่คงต้องโทรบอกเจน...ว่าพี่จะกลับดึก" ทินกฤตสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง
"พี่ขึ้นไปได้ไหม..."
คำว่า"กลับดึก"นั้น เข้าใจได้ไม่ยากว่า ชายหนุ่มตรงหน้าต้องการจะอยู่กับเขาเพียงไม่นานแล้วก็จะกลับไป แต่ถึงแบบนั้น เขาก็ยินยอมที่จะเลือกหนทางนี้เอง คำตอบของคำถามนี้มีตั้งแต่ตอนที่เขาตัดสินใจจะกลับมาอยู่คอนโดนี้แล้ว
" อื้ม.. "
ทินกฤตพยักหน้าลงน้อยๆก่อนจะยื่นมือออกไป จับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้แล้วก้าวเข้าไปในลิฟท์ด้วยกัน
+++++++++++++++++
ประตูห้องถูกเปิดด้วยคีย์การ์ด ระบบไฟฟ้าทำงานทันทีที่การ์ดเสียบที่ข้างประตู จุนเจือเดินเข้าไปด้านในแล้วเปิดตู้เย็น
" ดื่มอะไรดี .. มีกาแฟเย็น น้ำผลไม้ แล้วก็โค้ก "
"โค้ก...ก็ดีนะ" ทินกฤตว่าพลางกดโทรศัพท์หาเบอร์ของเจนสุดา
โค้กกระป๋องถูกหยิบออกมาจากตู้เย็นตามมาด้วยเสียงเปิดกระป๋องเบาๆ เด็กหนุ่มเดินมาอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายแล้วยื่นน้ำอัดลมกระป๋องนั้นให้
" อะ..โค้ก "
แต่ทินกฤตกลับยกนิ้วขึ้นแตะที่ริมฝีปาก เป็นเชิงห้ามไม่ให้อีกฝ่ายปริปากพูดอะไรต่อ
"ฮัลโหลเจน...อืม...ส่งแล้ว...คืนนี้ขอออกไปดื่มซักหน่อยนะ ไม่เมาหรอกนิดหน่อยเอง ครับ คงกลับไปดึกๆน่ะ โอเคนะ " แต่เมื่อเบนสายตาด้วยอยากจะมองหน้าเจ้าของห้องอีกครั้งก็พบกับอากาศธาตุ จุนเจือวางกระป๋องโค้กเอาไว้แล้วเดินหายไปแล้ว
"อ่ะ เจนไฟเขียวแล้ว งั้นผมวางก่อนนะ" ทินกฤตยังคงเล่นละครต่อจนตัดสาย โทรศัพท์มือถือโดนโยนไปอีกทาง ก่อนที่จะรีบลุกเดินตามเด็กหนุ่มเข้าไปในห้อง
"เจือ....เป็นอะไรไป" เห็นเด็กหนุ่มเดินหนีออกมาแบบนั้นก็อดใจหายไม่ได้ กลัวว่าเด็กหนุ่มจะคิดมากกับการที่เขายังใช้คำโกหกกับเจนสุดาต่อไป
" เปล่า..ผมแค่จะอาบน้ำ พี่จะเล่มเกมส์ที่ห้องเหรอ ถึงบอกว่าจะกลับดึก .. เครื่องWii อยู่ใต้ทีวี เอาออกมาเล่นสิ " ร่างสูงเพรียวที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำก้มลงเก็บเสื้อผ้าไปใส่ตะกร้าที่มุมห้องทำเป็นไม่สนใจคนที่ตามเข้ามาในห้องนอน
ช่วงขาขาวเพรียวโพล่พ้นสาบเสื้อคลุมอาบน้ำออกมานั้นทำให้ทินกฤตต้องสูดลมหายใจเข้าลึก เขาพยายามจะทนมาตั้งแต่เมื่อตอนหัวค่ำ แต่ในตอนนี้สติของเขากำลังถูกหยอกเย้าจากร่างของเด็กหนุ่มที่ก็ไม่ทราบนักว่าเป็นเพราะอีกฝ่ายตั้งใจหรือไม่
"เอ่อ...ไม่หรอก พี่...ไม่เล่นเกมส์หรอก เล่นไม่เป็น "น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปนั้นแหบพร่าสิ้นดี
" อือ..งั้นก็ดูทีวีไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยออกมาคุยกันต่อ " คนที่หันหลังเก็บนั่นนี่ให้เป็นระเบียบบอก ทำเป็นไม่สนใจเสียงแหบพร่าจากปกตินั้น
แล้วทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำไป
"พี่อาบด้วยได้ไหม..." เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นพร้อมกับมือแกร่งที่คว้าข้อมือเรียวของอีกฝ่ายเอาไว้ ดวงตาคมที่สบตาของเด็กหนุ่มนั้นดูสับสนกับการกระทำของตัวเอง หากแต่มีประกายเร่าร้อนแฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้น
คำถาม คำขออนุญาตแทบจะทุกครั้ง ไม่เคยฝืนใจนั้น ทำให้เด็กหนุ่มรู้ว่าตอนนี้ตนเองสามารถมีอิทธิพลต่ออีกฝ่ายได้..หากปฏิเสธ... ริมฝีปากบางยิ้มน้อยๆ
" ไม่เอาหรอก..ผมไม่ชอบทำในห้องน้ำ ปวดหลัง " มือข้างว่างแกะมือของพี่เขยออกช้าๆ
"อ่ะ...ขอโทษ..." เมื่อเจออีกฝ่ายปฏิเสธเยี่ยงนั้นทินกฤตก็เอ่ยออกมาเบาๆ มือแกร่งปล่อยมืออีกฝ่ายออก
"พี่ให้เราไปอาบน้ำก่อนก็ได้....พี่...เอ่อ...พี่นั่งรออยู่....แกวๆนี่ล่ะ " ว่าพลางชี้นิ้วสะเปะสะปะ ทินกฤตรู้สึกได้เลยว่า ตัวเองกำลังแสดงท่าทีหวั่นไหวจนอาจจะเรียกได้ว่างุ่นง่าน อย่างบอกไม่ถูก
ร่างขาวเนียนด้านหลัง ปรากฏตรงหน้าของทินกฤตเมื่อจุนเจือปลดชุดคลุมอาบน้ำลงกับพื้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังสะกดกลั้นความต้องการ ก็ยิ่งอยากจะยั่วให้ร้อนรน งุ่นง่าน ราวกับเป็นการทำโทษเรื่องโค้กเมื่อครู่
...ใช่ เขารักทินกฤต และยอมอย่างไม่มีเงื่อนไข เพื่อจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน ...
.. ในเมื่อเขายอมเป็น"ชู้"ของพี่เขย แล้ว การยั่วเย้าแบบนี้ก็คงจะไม่แปลกอะไร
…จะไม่พอใจ จะเอาแต่ใจอย่างไร.....
...ก็เป็นแค่เมียน้อยอยู่ดี..
+++++++++++++++++
talk : ยังคงไม่รู้จะว่ายังไงเช่นกันค่ะ รีดเดอร์คะ .. ขอกำลังใจให้พี่เทียนกะน้องเจือด้วยนะคะ^^
-
:laugh: พี่เจนมาไม่ทันเห็นอะไรดีๆ .... แต่ก็นะ สาววายน่ะ เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อน....
แล้วสาววายที่เป็นเลสล่ะ โอ้ว.....คงซับซ้อนยิ่งกว่านั้น..... o22
-
ตอนนี้ขอร้องเพลงของน้องชินนะครับ...บอกมาคืนนี้..อยากได้กี่ครั้ง...ที่ฉัน..เธอ..บอกมากี่ครั้ง..ก่อนหมดคืนนี้ ฯฯฯฯ :oo1:
-
แรงมั๊กมาก คำว่าเมียน้อย
คิดใหม่นะ หนูเจือ ไม่เอาคำนี้ รับไม่ได้ :z3:
-
อืม......... จะว่าไปการเป็นเมียน้อยนี่ถือว่าเป็นเรื่องเจ็บปวด
แถมน้องเมียมาเป็นเมียน้อย 55+ หัวเราะด้วยน้ำตาดีจริง ๆ
แล้วได้น้องเมียที่เป็นผู้ชาย มาเป็นเมียน้อย 55 +
ทรมารเจ็บปวดบีบคั้นหัวใจน้องเมียยิ่งกว่า
สรุป........ อีตาเทียนสมควรแก่การยกย่อง "เจ้าพระยาเทครัว" จริง ๆ ให้ดิ้นตายเหอะ
+1 อ่านแบบไม่คอมเม้นท์ใด ๆ มาชาติครึ่งแล้ว หึๆ
เอาซะหน่อยกลัวเดี๋ยวเค้าจะไม่รู้ว่าแราแอบมาอ่าน
-
อ๊ากกกกกกกกก เมียน้อย
เป็นคำที่ทำตัวเองปวดใจนะหนูเจือ
พี่เทียนจะทำไรให้ชัดเจนกว่านี้ได้มั้ยอ่ะ
สู้ๆนะคะ
-
:L1:
-
เจ็บปวดอ้ะค่ะ
:impress3: สงสารน้องเจือ
ม้ายยยยยยยยยยยย หย่าเสียที บอกพี่เจนไปตรงๆที ได้โปรดดดดดดดด :impress3:
-
เหมือนเห็นซองมาม่าอยู่ลิบๆ :3129:
เจือคิดซะรันทดเชียว
-
บรรยากาศหวานๆปนความอึดอัดใจเนอะ~~
-
ตอนที่เก็บความรู้สึกเอาไว้ว่าเจ็บปวดแล้ว.....แต่ถึงจะรักกันแล้ว แต่ก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี
แต่ว่านะ เจนน่าจะเข้าใจดีที่สุด.. ลองบอกไปเลยดีมั้ย มันอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้
:pig4: ติดตามมาจะครบทุกซีรี่ย์ละ ได้กินทั้งมาม่า ได้รับทั้งความสนุกและความสุข ขอบคุณมากๆค่ะ
-
พี่เจนน่าจะมาเห็นที่ห้องครัว บางทีทุกอย่างอาจจะดีขึ้น
เจือเข็มแข็งไว้นะ
-
อึดอัดเช่นกัน
-
เจ็บปวด
-
เฮ้อสงสารน้องเจืออะ เหมือนจะน้อยใจตัวเองอยู่เลยอะ แต่ทำไงได้ล่ะก้อรักไปแล้วนี่
-
จะเฟคกันได้อีกนานมั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
สารภาพกับพี่เจนตรงๆเลยดีกว่า
พี่น้องที่รักกันมาก รู้ทีหลังมันเหมือนถูกหักหลังนะคะ
มาม่า จริงๆ เลย
-
รักต้องห้ามนี้มันเจ็บปวดจริงๆ
เทียน คุยกับเจนไปตรงๆเถอะ
-
น้องเจือขาอย่าคิดมากซิค้า
พี่เทียนหลงหนูโงหัวไม่ขึ้นแล้วค่ะ
-
โอ๊ยยยยยยยยย!!!
เจ็บปวดอ่ะ "เมียน้อย"
-
...ก็เป็นแค่เมียน้อยอยู่ดี..
น้องเจือ คำพูดตรงนี้มันช่างเสียดแทงใจดีนัก สงสารทั้งน้องเจือ ทั้งพี่เทียนเลย
ทำยังไงเนี่ย จะมีทางได้สมหวังไหม เอ้า.. เอาใจช่วยทั้งคู่ล่ะกัน
-
โอ้ย ย เจ็บบ บ
'ยังไงก็เป็นแค่เมียน้อยอยู่ดี'
:sad4: :o12: :z3: :jul1:
ฮือออออออ อ
สงสารเจือค่ะ กรี๊ดดดดด ด!
:z3: :z3: :z3: :z3:
พี่เทียนจะทำอะไรก็รีบๆทำเข้าสักอย่าเซ่
:m16: :angry2:
ย๊ากกกก ก
:z6: :beat: :z6: :beat:
เจือสู้ๆ :L2: :กอด1:
-
น่าสงสารเจือ เจ็บปวดจริงๆ กับคำว่า เมียน้อย
รีบๆ หาทางออกให้เจอนะครับ พี่เทียน
:เฮ้อ:
-
กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ nc เล็กน้อยที่ห้องครัว
ว่าแต่ล้างมือยังอะที่มาทำอาหารต่อ
-
เศร้าใจ
น้องเจืออย่าคิดมากนะ
พี่เทียนแต่งงานกับพี่เจนแค่ในนามนี่
เปิดอกคุยกันดีกว่าเนอะ
-
จุนเจือ อย่าคิดมากเลยนะ เดี๋ยวจะเครียดซะเปล่าๆ
อีกอย่าง เราไม่ใช่เมียน้อยสักหน่อย
เพราะพี่เทียนไม่เคยมีอะไรกับพี่เจนนี่จ๊ะ
จุนเจือเป็นเมียรักต่างหาก
-
เทียนและจุนเจือเนี่ยเหมาะกันมาก
-
เจืออย่าคืดแบบนั้นสิ
อ่านแล้วเศร้านะ
เฮ้อ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ท่าทางที่อีกฝ่ายทำนั้นยิ่งเหมือนต้องการจะยั่วให้เขาเป็นบ้า ทินกฤตปลดเสื้อเชิ๊ตกับกางเกงของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานทั้งร่างก็เปลือยเปล่า ร่างสูงเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
" ไหนว่า..จะรอไง "จุนเจือเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่พี่เขยตามเข้ามาในห้องน้ำในสภาพเปลือยเปล่า
"ก็ใครล่ะทำพี่เป็นแบบนี้...." ร่างสูงก้าวเข้าไปยืนในโซนเปียกของห้องน้ำด้วยกันกับจุนเจือ มือข้างหนึ่งจับข้อมือของเด็กหนุ่มชิดติดกับผนังเย็นเยียบ ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่าย รอยยิ้มที่มุมปากนั้นเหมือนพึงใจเมื่ออิงกายพิงไออุ่นจากร่างของเด็กหนุ่ม
" หาว่าผมยั่วพี่เหรอ? " ใบหน้าสวยมุ่ยอย่างไม่พอใจนักร่างบางพยายามดิ้นออกจากอีกฝ่าย มือแกร่งของทินกฤตกอดแผ่นหลังของจุนเจือเอาไว้แน่น ป้องกันไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน
" ปล่อยนะ " จุนเจือร้องเบาๆ พลางดิ้น เขาไม่พอใจอีกฝ่าย...ยอมรับเลยว่าแค่เรื่องโค้กก็เท่านั้น..แต่พาลทำให้ไม่พอใจไปยังเรื่องอื่นๆด้วยนั่นแหละ
"ไม่ปล่อย..." ทินกฤตกระซิบติดหูของอีกฝ่าย "บอกมาก่อนว่าโกรธอะไร...แล้วถึงจะปล่อย ให้อาบน้ำ...ไม่งั้นก็อยู่กับแบบนี้" ร่างสูงว่าสอดขาแทรกเข้าระหว่างขาของอีกฝ่าย ขยับเพียงนิดหน่อยก็สัมผัสยั่วเย้าได้มากเสียจนได้ยินเสียงเด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก
" ........ไม่ได้โกรธ..ปล่อยนะ จะอาบน้ำ " ไอร้อนจากกายอีกฝ่ายที่ด้านหลังทำให้เด็กหนุ่มกระตุกกายอย่างตกใจ แต่ก็ยังปากแข็ง ความไม่พอใจในอกมันยังไม่จางไปไหน
"หรือโกรธที่พี่โทรไปโกหกเจน" ทินกฤตกระซิบเสียงเบา ริมฝีปากได้รูปจูบลงบนผิวไหล่ขาวเนียนของเด็กหนุ่ม อีกมือหนึ่งสอดสัมผัสหยอกที่ยอดอก
" อ๊ะ..มะ..ไม่ใช่! "เสียงร้องห้ามกลายเป็นอุทานเมื่ออีกฝ่ายสัมผัสผิวกายยังจุดที่กระตุ้นเร้าเขาได้เป็นอย่างดี ทินกฤตไม่ยอมปล่อยให้เขาได้ขยับดิ้นไปไหน ริมฝีปากบางเม้มแน่น หอบหายใจถี่ด้วยอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมาได้ง่ายๆ
"พี่รู้ว่าเราก็คงไม่ชอบที่พี่ทำแบบนี้กับเจน แต่ ทนหน่อยนะพี่เองก็กำลังอดทนเหมือนกัน ถ้าพี่หย่า..." ชายหนุ่มยังคงจูบผิวอีกฝ่ายไปเรื่อย สองมือก็เฟ้นลงบนเนื้อของเด็กหนุ่มยิ่งเรียกเสียงจากร่างบางนั้นได้มาก
" ถ้า..หย่า..พี่จะ..อยู่กับผม..ใช่ไหม?..อ๊า " เสียงหอบหายใจ ปนเสียงร้องเบาๆในคอ จุนเจือถามออกไป เขาไม่รู้เลยว่าอนาคตของพวกเขาทั้งคู่จะเป็นอย่างไร ไม่รู้สักอย่างว่าอะไรที่เป็นเรื่องจริง ยกเว้นความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับชายหนุ่มคนนี้ มันเร่าร้อน จนเปลี่ยนให้เขาเป็นอีกคนได้เลยทีเดียว
สองมือแกร่งจับให้เด็กหนุ่มหันหน้ามาหาเขา ประคองใบหน้าสวยนั้นเอาไว้ ก่อนจะประทับจูบเร่าร้อนลงบนริมฝีปากบางของเด็กหนุ่ม
"ไม่มีวันไหนที่พี่ไม่อยากอยู่กับเจือ...อยากจะรักเจือแบบนี้จนตัวสั่น...อยากจะเปิดเผยให้ใครต่อใครให้รู้ให้หมด เป็นแบบนี้มันทรมาน แต่พี่ก็อดทนมาตลอด พยายามมาตลอดที่จะปิด แต่พอเป็นเรื่องของเราแล้ว พี่ไม่อยากจะปิด พี่ทนปิดไม่ได้แล้ว..." ดวงตาคมสบตาของจุนเจืออีกครั้งก่อนจะเม้มเบาๆ ที่ริมฝีปากล่างของเด็กหนุ่มอย่างอ้อยอิ่ง
" แต่..เราจะทำได้เหรอ? "คนช่างถามในเวลานี้ ขยับริมฝีปากถามอีกฝ่ายเมื่อละริมฝีปากออกมา ใบหน้าสวยแดงก่ำ สายตานั้นเว้าวอนอยู่ในที แขนเรียวทั้งสองยกขึ้นโอบรอบคอของอีกฝ่าย ผิวกายร้อนนั้นช่างแตกต่างจากสัมผัสเย็นเยียบของพื้นกระเบื้องในห้องน้ำนี้
"..............."คำถามของอีกฝ่ายทำให้ทินกฤตรู้สึกเจ็บ เขาไม่เคยรู้สึกไม่มั่นใจในการกระทำของตัวเองแบบนี้มาก่อนในชีวิต ดวงตาคมเสมองไปอีกทาง เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบออกมาเบาๆ
"พี่...ก็ไม่รู้เหมือนกัน" ก่อนจะหันไปเปิดน้ำฝักบัว ปรับอุณหภูมิให้อุ่นพอดี
"อาบน้ำกันดีกว่า..." ว่าพลางรีบเปลี่ยนเรื่อง เปลี่ยนบรรยากาศมาโดยกับฉีดนำใส่อีกฝ่ายเสียจนเด็กหนุ่มร้องโวยวาย
" มันเย็นนะ! " เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ยก่อนจะแย่งเอาฝักบัวมาฉีดใส่อีกฝ่ายบ้าง
"อะไร ก็ปรับน้ำอุ่นแล้วนะ...หรืออยากให้พี่ทำให้ร้อนกว่านี้ "ทินกฤตว่าพลางปรับอุณหภูมิน้ำขึ้นอีกหน่อย อีกมือก็หยิบสบู่มาถูไล้ทั่วร่างให้อีกฝ่าย
จุนเจือเองก็เช่นกัน เขาแบมือขอสบู่จากคนรักมาก่อนจะถูกับมือให้เกิดฟองแล้วค่อยทำความสะอาดให้
"เอ๊ะ...วันนี้มาแปลกนะ ช่วยพี่อาบน้ำด้วย" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ กับสัมผัสลื่นจากมือของจุนเจือ
" ไม่ทำแล้วก็ได้นะ "ใบหน้าสวยสบตาอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้ เพราะไม่ได้มีโอกาสแบบนี้บ่อยๆ เขาจึงอยากทำอะไรเล็กน้อยให้ทินกฤตบ้าง
"แหย่นิดก็งอน...ยังกับแมว เดาอารมณ์ไม่ถูกเลยนะเรา...อาบให้พี่หน่อยนะครับ" ทินกฤตทาบมือลงบนมือของเด็กหนุ่มเป็นการยืนยันในคำพูดนั้น
คำพูดจาออดอ้อนของชายหนุ่มทำให้ร่างบางยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ มือเรียวค่อยๆลูบไล้ร่างแกร่งของคนรักด้วยสบู่แล้วล้างออกอย่างเบามือ จนกระทั่งทั้งคู่อาบน้ำเสร็จ ทินกฤตก็หยิบผ้าเช็ดตัวเช็ดผมและผิวกายขาวที่เป็นสีชมพูจางๆเพราะความร้อนของน้ำ ส่วนเด็กหนุ่มเองก็หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้คนรักเช่นกัน ทินกฤตยิ้มก่อนจะจูบอีกฝ่ายเบาๆเป็นการขอบคุณแล้วถอนริมฝีปากออกมา ตาสบตาก่อนจะจับข้อมือเล็กกว่านั้นเพื่อพาออกไปจากห้องน้ำ
++++++++++++++++
"นั่งนี่มา..." ทินกฤตพาเด็กหนุ่มมานั่งที่ปลายเตียง ส่วนตัวเองก็นั่งลงตรงพื้นตรงหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาของชายหนุ่มสูงวัยกว่านั้นพิศมองใบหน้าสวยของเด็กหนุ่มนิ่งโดยที่ไม่ได้พูดอะไร มือแกร่งจับที่ข้อเท้าของเด็กหนุ่มลากปลายนิ้วกับน่องไล้ขึ้นเรื่อยไปจนจรดกับชายผ้าขนหนู
จุนเจือได้แต่สบตาอีกฝ่ายนิ่ง สายตาที่มองมานั้นทำให้เขาต้องหน้าแดง มันเปี่ยมไปด้วยความต้องการ
"เมื่อตอนเย็น เห็นเจือเป็นห่วงพี่....พี่ดีใจนะเนี่ย" ทินกฤตยิ้มพลางขยับจูบที่ต้นขาด้านในจุดที่ผ้านขนหนูที่เด็กหนุ่มใช้พันกายเอาไว้ได้เปิดโอกาสได้สัมผัสกับผิวเนียน
"งั้นคืนนี้ เจือก็จะดูแลพี่ได้ใช่ไหม" เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบา ก่อนร่างสูงจะยืดตัวลุกขึ้นยืนสองแขนช่วยโอบให้จุนเจือเอนลงนอนกับเตียงใหญ่
ริมฝีปากร้อนของทินกฤตประทับจูบลงบนริมฝีปากของเด็กหนุ่ม ปลายลิ้นสอดแทรกเข้าชิมความหวานจากริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน ร่างแกร่งขยับขึ้นทาบทับร่างบางสองมือนั้นลูบไล้ไปทั่วร่างของจุนเจืออย่างหลงใหล
ริมฝีปากบางสนองรสจูบนั้นอย่างเร่าร้อน มือเรียวเองก็ลูบไล้ร่างแกร่งนั้นอย่างหลงใหลไม่แพ้กัน ลากผ่านแผ่นอก หน้าท้องที่เป็นลอนกล้าม ก่อนจะคลายปมผ้าขนหนูที่เอวของคนที่ทาบทับ
เด็กหนุ่มทำสิ่งที่ทินกฤตคาดไม่ถึงด้วยการไล้มือไปกับความอุ่นร้อนของชายหนุ่มอย่างอ่อนโยน
"อ่ะ....เจือ..."ทินกฤตตกใจไม่น้อยกับการกระทำของอีกฝ่าย "ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องฝืนก็ได้..." เพราะรู้ว่าจุนเจือเพิ่งจะรู้ตัวว่าชอบผู้ขายก็เมื่อไม่นานมานี้ อยู่ๆจะให้มาทำอะไรแบบนี้ก็เกรงใจอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย
เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่าย มือเรียวขยับรูดไปมาอย่างขัดเขิน แต่ทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างเต็มใจ
"อืม...." ทินกฤตจับไหล่ของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น ใบหน้าแบบคนมีเชื้อจีนนั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะอุณหภูมิในร่างกายที่เพิ่มสูง ชายหนุ่มขยับเข้าหาสัมผัสจากมือเรียวนั้นในขณะที่มืออีกข้างก็เลื่อนลงต่ำดึงผ้าขนหนูที่พันกายของอีกฝ่ายอยู่ไปให้พ้นทางแล้วสัมผัสตอบแทนจุนเจือไปเช่นกัน
" อ๊ะ..อื้อ " ร่างบางขยับสะโพกเข้าหาอีกฝ่าย สัมผัสเร่งเร้านั้น เขาพยายามเลียนแบบมือของอีกฝ่าย จนสิ่งที่อยู่ในมือขยับขยายมากยิ่งขึ้นใบหน้าสวยแดงจัดกับสิ่งที่เห็นและสัมผัสได้
"เป็นอะไร..." เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยอารมณ์กระซิบแผ่วผ่านที่ข้างหู มือแกร่งยังไม่หยุดเร่งเร้า ร่างสูงถามพลางใช้ลิ้นเลียซับเหงื่อที่ซึมออกมาจากที่ข้างแก้มของจุนเจือ เมื่ออิงหน้าชิดกันเช่นนี้แล้วเสียงครางเครือจากร่างบางยิ่งเร้าอารมณ์เหลือเกิน
ร่างบางไม่ตอบคำถามนั้น มือของทินกฤตเร่งเร้าจนเขาแทบจะทันไม่ไหว ริมฝีปากบางขยับขึ้นจูบอีกฝ่าย แล้วกระซิบร้องขออย่างอับอาย
" ผม..ไม่ไหว..แล้ว อ๊ะ "เขาปล่อยมืออีกจากความร้อนรุ่มแล้วกอดคออีกฝ่าย พลางหยัดตัวรับสัมผัสจากมือร้อน
"ปล่อยซะ...ร้องออกมาให้พี่ได้ยินด้วย" ทินกฤตกระซิบข้างหู มือแกร่งขยับช่วยเร่งเร้าอีกฝ่ายมากขึ้น
" ตะ..แต่..ไม่..อ๊ะ..อ๊า! " ทั้งๆที่อับอายเกินกว่าจะทำตามที่อีกฝ่ายต้องการแต่สุดท้ายแล้ว จุนเจือเองก็ไม่อาจทนกับความอัดอั้นไหว ร่างบางกรีดร้องก่อนจะกระตุกเกร็งก่อนจะปลดปล่อยออกมาเปรอะเปื้อนมือของคนรัก และหน้าท้องแกร่งนั้น เสียงน่าอับอายทำให้เขาต้องซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง พลางหอบหายใจแรง ทั้งๆที่อยู่กันแค่สองคน แต่ก็ยังไม่ชินนักกับสิ่งที่เกิดขึ้นแบบนี้
"อายพี่เหรอ" ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ค่อยๆปล่อยมือออกจากความต้องการของเด็กหนุ่ม น้ำสีขาวขุ่นเปรอะมือเต็มไปหมด แต่กระนั้นมือแกร่งก็ยังไม่ละไปไหนไกล ทินกฤตใช้มือข้างที่ว่างอีกข้างเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดทำความสะอาดมือและร่างของเด็กหนุ่ม ดวงตาคมมองใบหน้าที่เหนื่อยอ่อนเหมือนกำลังจะไร้สติของเด็กหนุ่มแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้
"ยั่วแต่ก็อาย ยังไงกันนะเรา"
" ก็มัน.. "ใบหน้าสวยแดงจัด จะเถียงก็ไม่รู้จะเถียงอย่างไร ได้แต่ก้มหน้าซุกหน้ากับไหล่แกร่งเช่นเดิม
"แต่ก็น่ารักนะครับ..."ทินกฤตไม่วายโปรยคำหวานพลางระดมจูบข้างแก้มเด็กหนุ่มซ้ายทีขวาที ก่อนลากริมฝีปากเรื่อยลงมากับช่วงคอขาว มือข้างหนึ่งแตะเข้ากับความต้องการของอีกฝ่ายอีกครั้ง เรียกเสียงครางหวานหูได้ไม่ยาก ริมฝีปาจูบเม้มกับยอดอก ก่อนจะค่อยๆยกช่วงขาเพรียวขึ้นพาดบ่าเปิดทางให้มือข้างนั้นไล่เรื่อยลงมาสัมผัสยั่วเย้ากับปากทางด้านล่าง
ริมฝีปากที่ดูดเม้มกับยอดอกจนแข็งขืน ปลายลิ้นที่ละเลียดอย่างร้อนแรงสลับกัน ทำให้ต้องกระตุกร่างอีกครั้ง สะโพกยกขึ้นรับปลายนิ้วนั้นโดยไม่ตั้งใจ จุนเจือครางเครืออกมาเป็นชื่อของผู้เร่งเร้าอย่างเต็มไปด้วยความต้องการ มือข้างหนึ่งจิกกับที่นอนนุ่ม ส่วนมืออีกข้างก็จิกกับแผ่นหลังของของชายหนุ่ม
ทินกฤตเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกเร่าร้อน ร่างสูดหอบหายใจแรงเขาทนกัดริมฝีปากอยู่หลายครั้งเมื่อเด็กหนุ่มจิกเล็บลงบนหลัง
"เจือ...ทนหน่อยนะ..." ชายหนุ่มว่าพลางค่อยดันปลายนิ้วเข้าไปเบื้องล่าง สัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายจากภายใน
" อ๊ะ.. "ร่างบางเกร็งแน่น ถึงจะทำแบบนี้กับทินกฤตมาหลายครั้งก็ยังไม่คุ้นชินเสียที ช่องทางแคบร้อนรัดรึงกับปลายนิ้ว คิ้วเรียวขมวดพลางส่ายหน้าไปมา
"อื้ม..เจือ...อย่าเกร็งซี่..." ทินกฤตลดช่วงขาเพรียวของอีกฝ่ายลง อีกมือก็โอบร่างบางขึ้นมาหาเปลี่ยนให้อีกฝ่ายนั่งทั้งๆที่ปลายนิ้วของตัวเองยังอยู่ในร่างของเด็กหนุ่ม ริมฝีปากจูบซับเบาๆที่หางตา ริมฝีปากกระซิบคำหวานปลอบเช่นเดียวกับมือที่ไล้เบาๆที่กลางหลัง ปลายนิ้วขยับเพื่อให้อีกฝ่ายชินแผ่วเบา ก่อนเร่งจังหวะแรงขึ้น
ท่าทางที่ถูกจับให้นั่งช่วยลดความเจ็บได้อย่างประหลาด ปลายนิ้วขยับเข้าออกนั้น สัมผัสกับจุดรับความรู้สึกได้มากขึ้นๆ ริมฝีปากบางเม้มแน่น สะโพกบางขยับขึ้นลงตามแรงเร่งเร้า ใบหน้าแดงจัดด้วยอารมณ์ที่เพิ่มมากขึ้น เห็นได้ไม่ยากจากความต้องการเบื้องหน้าที่ตื่นขึ้นอีกครั้ง
ทินกฤตค่อยๆถอนปลายนิ้วออกจากร่างของอีกฝ่าย สองมือเปลี่ยนกลับมาไล้กับแผ่นอกบาง ร่างสูงก้มลงจูบเม้มอีกครั้งกับยอดอกสองข้างรู้ดีว่าเมื่อละริมฝีปากออกคงทิ้งรอยช้ำเป็นจ้ำไว้บนยอดอกนั้นเป็นแน่ ชายสูงวัยกว่าจับเอวของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่นก่อนจะค่อยๆยกร่างบางขึ้นเล็กน้อย เพื่อจรดความต้องการของตัวเองเข้ากับเบื้องล่างก่อนค่อยกดร่างเล็กลงเบาๆ แต่กลับชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนกำลังมึนเมา
"เจือ...มีถุงยางไหม..."
จุนเจือตาปรือมองอีกฝ่ายด้วยความมัวเมา ใบหน้าสวยเอียงเล็กน้อยเหมือนกำลังใช้ความคิดก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วขยับตัวไปทางลิ้นชักที่หัวเตียง เปิดลิ้นชักแล้วยื่นสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ
ทินกฤตรับมาฉีกซองเล็กๆนั้นเพื่อใส่ถุงยางให้กับตัวเอง ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อต้องสัมผัสความต้องการของตัวเองแต่กระนั้นก็ยังอดทนเอาไว้ มือแกร่งยื่นออกไปหาเด็กหนุ่ม
"มาสิ..." ว่าพลางตัวเองค่อยขยับไปทางหัวเตียงพิงร่างกายช่วงบนเอาไว้กับหัวเตียง รอให้อีกฝ่ายเข้ามาหา
เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจกับคำพูดของชายหนุ่ม แต่ถึงอย่างนั้นก็ขยับตัวไปนั่งคร่อมตักของทินกฤตอีกครั้ง
"นั่นล่ะเด็กดี..." ทินกฤตยิ้มก่อนจับเอวบางกดลงกับความต้องการของตัวเองเบาๆ
" อ๊ะ..พี่เทียน " ท่าทางที่ไม่คุ้นเคยทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ พลางเกร็งสะโพก ไม่กล้ารับกายของคนรักเข้ามาในท่าทางแบบนี้
"ชู่ว์...ไม่เป็นไรนะ...อย่างเกร็ง เหมือนทุกที แบบนี้" ถึงจะพูดเหมือนตัวเองจะสาธิตเสียเอง ทินกฤตกลับจ้องตาของอีกฝ่ายนิ่งเหมือนกับจะใช้ดวงตาที่เป็นประกายนั้นสะกดให้อีกฝ่ายทำคามความต้องการ
จุนเจือสูดลมหายใจลึก พยายามผ่อนคลายให้มากที่สุด ร่างบางค่อยๆกดสะโพกลงช้าๆ จนกระทั่งรับร่างของชายหนุ่มเอาไว้ได้ทั้งหมด
เสียงทินกฤตครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่ออีกฝ่ายรับเขาเข้าไป ความร้อน คับแน่น ทุกอย่างกำลังพยายามจะทำให้เขาเป็นบ้า ร่างสูงกดสะโพกบางของเด็กหนุ่มเอาไว้เช่นนั้นก่อนขยับร่างตัวเองรุนแรง
เสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างตกใจ กับความรุนแรงนั้นแต่เขาก็รู้ว่าทินกฤตทรมาณขนาดไหน ที่ช่วยปรนเปรอให้ตัวเขาโดยที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยความต้องการใดๆออกมาตั้งแต่เมื่อช่วงเย็น ดังนั้นหากการทำเพียงแค่นี้จะช่วยให้คนรักมีความสุขได้เขาก็สมควรจะทำไม่ใช่หรือ เด็กหนุ่มขยับร่างรับอีกฝ่าย ริมฝีปากบางกัดแน่นอย่างเจ็บปวดแต่ถึงกระนั้นก็ยังรู้สึกได้ถึงความสุขที่ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นทุกครั้งที่ขยับกาย ในที่สุดความเจ็บและความเสียวซ่านก็ทำให้ตัวเขาเองไม่อาจทนไหว กรีดร้อง ครวญคราง แต่ก็ขยับสะโพกตามแรงกระแทกอย่างรุนแรง
ทินกฤตเองก็ขยับไล้ความต้องการของอีกฝ่ายเช่นกัน ยิ่งช่วยส่งความรู้สึกร้อนรุ่มนั้นให้มีมากขึ้นไปอีก ส่วนตัวเขาเองก็ขยับกายรุนแรงด้วยไม่อาจทนเอาไว้ได้อีกต่อไปความเสียวซ่านที่ทำให้เลือดสูบฉีดนั้นมีมากเกินไป ชายหนุ่มโอบร่างของจุนเจือเข้าหาตัวเองก่อนขยับรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย ปลดปล่อยความต้องการออกไป พร้อมกับครวญครางเรียกชื่อของเด็กหนุ่มประหนึ่งเกือบจะสิ้นสติ ริมฝีปากยังจูบซับเหงื่อจากข้างแก้มเนียน
และเขาเองก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่ปลดปล่อยออกมาในมือของเขาเช่นกัน จุนเจือนั้นเหมือนจะใช้เสียงกรีดร้องออกมาจนหมด เขาได้ยินเพียงแค่เสียงหอบหายใจของอีกฝ่ายดังเป็นจังหวะ และแรงสั่นสะเทือนจากแผ่นอกที่แนบชิดลงมาอย่างอ่อนแรงเท่านั้น
ทินกฤตยังคงโอบกอดร่างบางนั้นเอาไว้อีกระยะหนึ่งเมื่อถอนตัวเองออกมา มือแกร่งคว้ากระดาษทิชชู่จากหัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาดให้จุนเจือ ท่าทางเหนื่อยอ่อนของเด็กหนุ่มนั้นก็ไม่ได้ต่างจากตัวเขาเองซักเท่าไร ชายหนุ่มค่อยดันให้จุนเจือนอนลงกับเตียง สองมือยกปาดเหงื่อที่เกาะพราวออกจากหน้าผากมน เส้นผมสีน้ำตาลแดงนั้นชื้นเหงื่อ ชายหนุ่มเสยเส้นผมที่ตกลงปรกข้างแก้มของเด็กหนุ่มขึ้น
" พี่เทียน..อื้อ.. "มือเรียวจับข้อมือที่ไล้กับเส้นผมเขาอย่างอ่อนโยน ดวงตาคู่สวยหรี่ปรืออย่างเหนื่อยอ่อน
"เพลียก็นอนซะ..." ทินกฤตกระซิบเสียงแผ่วก่อนประทับจูบลงบนหน้าผากมนนั้น
" พี่..จะไปแล้วเหรอ? " น้ำเสียงที่แฝงด้วยความเศร้า อดนึกถึงสิ่งที่ทินกฤตพูดกับพี่สาวเขาไม่ได้ กลับดึกนั้นก็แปลว่าอย่างไรเสียทินกฤตก็ต้องกลับไปนอนที่บ้านอยู่ดี
"ยังหรอก...เพิ่งจะ...ห้าทุ่มกว่าๆเอง..." ชายหนุ่มว่าพลางหันไปมองนาฬิกาตั้งโต๊ะของจุนเจือ
"พี่จะอยู่ที่นี่ล่ะ อีกซักพักค่อยกลับ" ว่าพลางกระชับเอาร่างบางเข้ามาแนบอก เขาเองก็ไม่อยากจะไปถ้าเขานอนค้างที่นี่เสีย เจนสุดาก็คงจะไม่สงสัยอะไร เขาคงจะหาคำโกหกมาเป่าใส่หูเจนสุดาไปอีกก็ได้ หญิงสาวก็คงจะไม่คิดหรอกว่าเขาจะมานอนค้างคืนอยู่กับจุนเจือ แต่ในตอนนี้เขาเหนื่อย...ล้า...มาเกินพอแล้วกับการคิดหาคำโกหกมาปั้นส่งให้ใครต่อใคร
เด็กหนุ่มกอดทินกฤตเอาไว้เสียแน่น ..เขาไม่อยากให้คนรักกลับไปเลย มันเจ็บปวดนักกับการที่ต้องอยู่เพียงลำพังแบบนี้ ทั้งสองคนกระกองกอดกันไว้แบบนั้นจนหลับไปทั้งๆที่ในใจเต็มไปด้วยความกังวลที่ไม่อาจจะลบให้หายไปได้
++++++++++++++++
จนกระทั่งใกล้เวลาจะตีสาม เสียงโทรศัพท์มือถือของทินกฤตร้องดังขึ้น ร่างสูงสะดุ้งลืมตาโพลงขึ้นมาท่ามกลางความมืด และยังมีจุนเจืออยู่ในอ้อมแขน เด็กหนุ่มยังคงหลับ เมื่อมองจากมุมเหนือกว่าเล็กน้อยนั้นทำให้เห็นขนตาเรียงเป็นแพสวย ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยสูดลมหายใจเข้าออกเบาๆ ชวนให้นึกอยากจะประทับจูบลงไปอีกครั้ง แต่เด็กหนุ่มคงจะต้องตื่นเป็นแน่ ทินกฤตจึงได้แต่นึกเสียดายเมื่อค่อยๆลุกออกมาเหมือนไม่อยากจะปลุกให้อีกฝ่ายตื่น
ร่างสูงหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวม มือแกร่งค่อยกลัดกระดุมเสื้อทีละเม็ดทีละเม็ด เหมือนกำลังนับถอยหลังกลับสู่ความเป็นจริง
....ถ้าเจือเป็นคนอื่น ที่ไม่ใช่น้องชายของเจน...
....คงไม่รู้สึกผิดขนาดนี้...
....เพราะเจนก็เหมือนเพื่อน...เหมือนน้องสาว...
แต่งตัวเสร็จทินกฤตเดินไปที่หน้าประตู หันไปมองร่างที่ยังหลับนิ่ง ริมฝีปากคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยกับภาพที่ได้เห็น ร่างสูงเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้ปิดประตูห้องนอนของเด็กหนุ่ม เขาเพียงเปิดแง้มไว้เล็กน้อยเท่านั้น
" พี่เทียน.. "
เสียงเรียกจากภายในห้องนอนทำให้ชายหนุ่มร่างสูงหยุดแล้วหันมาตามเสียงนั้น จุนเจือรู้สึกตัวตั้งแต่ที่ชายหนุ่มลุกจากเตียงไปแล้ว เขาเองก็ครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาจนกระทั่งคนรักจะไปโดยไม่ลานั่นแหละถึงได้เรียกเอาไว้
"อ่ะ...เจือ...พี่ทำให้ตื่นเหรอ" ทินกฤตหันมายิ้ม
ร่างบางค่อยๆลุกจากเตียง มือเรียวคว้าผ้าขนหนูจากพื้นได้ก็นำมาพันกายเบื้องล่างแล้วค่อยๆเดินตามคนรักออกมา
" พี่จะกลับแล้วเหรอ? "เสียงนั้นสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
"ครับ...ต้องกลับแล้ว บอกเจนไว้...เราก็รีบๆนอนซะละ พรุ่งนี้มีงานแต่ถ้าไม่ไหวจริงๆ โทรมาบอกพี่ได้ พี่จะบอกศักดิ์ชัยให้" ชายหนุ่มยิ้มให้กับอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่คงไม่เคยมีใครได้เห็น แม้แต่พศวัตเองก็ตามที
" ต้องไปสิ..ถ้าผมไม่ไปบริษัทแล้วจะเจอพี่ได้ยังไงล่ะ "มือเรียวจับมือแกร่งนั่นเอาไว้ แล้วยิ้มให้แม้จะเป็นรอยยิ้มเศร้าในแบบที่ตัวเองก็คิดไม่ถึงก็ตาม
" ขับรถกลับดีๆนะครับ..ถ้าถึงบ้านแล้ว BB มาด้วยนะ..ผมเป็นห่วงพี่นะ "
"ครับ...ไม่ได้เมาแล้วขับซักหน่อย..เอ...แต่เมารักเนี่ยเขานับกันไหมนะ" เห็นอีกฝ่ายหน้าเสียแบบนั้นทินกฤตก็ได้แต่หยอกมุกหวังว่าจะทำให้อีกฝ่ายยิ้มได้บ้าง
.....ถ้ารักแล้วต้องเห็นคนที่รักทุกข์แบบนี้....
....เรายังควรจะรักกันอยู่จริงๆเหรอ.....
....แต่...ใครจะบอกอนาคตได้กัน....
มือแกร่งแตะที่ข้างแก้มของเด็กหนุ่ม ก่อนจะแตะริมฝีปากแผ่วเบาลงที่ข้างแก้มของอีกฝ่าย
"พี่ไปแล้วนะ เจอกันพรุ่งนี้..." ก่อนจะตัดใจหันหลังให้กับเด็กหนุ่มแล้วเดินออกจากห้องคอนโดหรูของอีกฝ่ายไปทันที
จุนเจือได้แต่ยืนมองประตูห้องอยู่แบบนั้น ห้องที่เขากลับมาอยู่เพียงเพื่อจะได้ใช้เวลาอยู่กับพี่เขยในฐานะคนรัก ในแบบหลบซ่อน การเริ่มโกหก หลอกลวงทุกคนเริ่มต้นขึ้น อย่างที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด
แอร์ที่เปิดในห้องช่างหนาวเย็นนัก ผิวกายของเขาถูกประทับรอยรักจนทั่วไปหมด แต่เมื่ออีกฝ่ายจากไป ความอบอุ่นนั้นก็ไม่เคยหลงเหลือเอาไว้ มือเรียวยกขึ้นกอดตนเอง แล้วจึงตัดใจหันหลังกลับไปนอนในห้อง เพียงลำพัง
++++++++++++++++
talk : เร่าร้อนแต่ก็จบด้วยความเหงา...
ปล. รีดเดอร์คะ ต่อไปไรเตอร์คงไม่สามารถโพสต์ตรงหัวข้อหากมี NC-18 แล้วนะคะ เนื่องจากตัวอักษรที่หัวข้อมีจำกัดค่ะ รบกวนเตรียมทิชชู่ไว้ข้างตัวด้วยนะคะ!
-
:undecided: :undecided:
เฮ้อ.... คู่นี้น่ะนะ ...
ป.ล. ＋１ให้เจ้าของเม้นต์นี้
เทียนและจุนเจือเนี่ยเหมาะกันมาก
โคไรท์ชอบมากๆ แต่ขอเปลี่ยนคำเป็น "สาสม" กันมากนะคะ มันได้ใจขึ้นอีกนิดดด
-
เฮ้อ... จะเสิร์ฟมาม่าอีกนานมั๊ยเอ่ย
-
คู่นี้เหมือนจะมาม่าเข้มข้นที่สุดมั้งเนี่ย :เฮ้อ:
-
ได้โปรดอย่าบังคับให้แม่ยกอย่างอิชั้นกินมาม่าเลยค่าาาาา
ไม่ไหวแล้ว
สงสารน้องเจือ :m15:
-
สงสารคู้นี้จัง TT
-
น้ำตาท่วมเป็นแอ่งเลย
มันมีจุดที่ข้ามไปได้ แต่ทำร้ายหลายคนเหลือเกิน
ทำให้นึกถึงตอนที่แม๊กซ์ห้ามเทียนเลยว่าอย่าแต่ง เพราะมันทำร้ายคนอื่น
-
:impress3: :o12:
โฮวววววววววววววววววววววววววววว
ไม่เอาแบบนี้ แง้ๆๆ หย่าสิคะ หย่าเสียที อย่ายื้ออีกเลย
หย่าเถิดนะ ขอร้องล่ะ T_________T
-
ความรัก เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง ทำให้คนๆนึงเปลี่ยนเป็นอีกคน..
อย่าเศร้านานนะ ไม่รู้ทำไมอ่านแล้วสงสารเจือมากกว่าเทียนอ่ะ ไม่อยากให้เจือเป็นแบบนี้เลย เหมือนไม่ใช่เจืออ่ะ :z3:
:pig4:
-
แอบเหงาตามน้องเจือเลยละ
เฮ้อ...ขอให้เจอทางออกดีๆ ซักทีนะ
-
มันเศร้าไปสำหรับเจืออะ
เจือเหมาะกับคำว่า สดใส มากกว่าหมนหมองนะ
สงสารมากมาย
รู้สึกว่าภาคนี้มันจะเศร้า รันทดกว่าทุกภาคที่อ่านมานะ
สู้ๆๆ เจือ พี่เทียน
:m15:
-
สงสารความรักของคู่นี้
รอดูวันที่คู่นี้จะแสดงความรักต่อกันอย่างเปิดเผย
-
รักต้องทน ทนนะเจือ :L1:
-
ตามอ่านมาพักนึง ขอปาดเหงื่อก่อน :try2:
แต่พอปาดเหงือเสร็จ ปาดน้ำตาต่อ :sad11:
ไม่รู้จะเป็นอย่างนี้อีกนานมั้ย ความรักที่ต้องหลบๆซ่อนๆ มันจะยืนยาวมั้ยน้อ
อีกอย่างความลับมันไม่มีในโลกจริงๆ...แต่ยังไงก็เอาใจช่วยพี่เทียนกับน้องเจือสุดชีวิต :give2:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา
-
ตั้งแต่บอกรักกันมานี่อึมครึมแบบหื่นจิตมากนะพี่เทียน
-
สงสารน้องเจือจังเลย ก้ออย่างที่เค้าบอกนั้นแหละว่าที่ใดมีรัก ที่นั้นยอมมีทุกข์
อย่างที่เค้าพูดไว้จริงๆเลยซิน่า
-
น้องเจือ..พูดไม่ออกค่ะสงสารน้อง
คุณเทียน ถ้าไม่จัดการ(หย่า)อะไรๆให้เด็ดขาดโดยเร็ว
คุณก็จะเป็นผู้ทำร้ายหัวใจคนที่คุณรัก และตัวคุณเองนะ
เฮ้อ..แต่ผลที่จะตามมาอ่ะนะ ก็คงเจ็บปวด เสียใจ ผิดหวังกันหลายคน
-
รีบเปิดความจริงเถอะ อยู่กันแบบนี้ นรกชัดๆ!!!!!
-
เรื่องราวนั้นจะจบแบบไหนหรือว่าอย่างไรคนที่ให้คำตอบคือไรเตอร์
ชอบมากมายเลยนะครับ ถ้าได้ฟังเพลงของตั๊กแตนน่าจเหมาะมากเลยนะครับ
"แฟนเก็บ" :L1: :3123: :L2:
ปล.ท่านเจ้าของเรื่องเป็นคนเชียงใหม่เหรอครับเขียนเรื่องราวของเชียงใหม่ได้ดีมาก
และรู้เรื่องราววัฒนธรรมทางเหนือดีจริงๆ ชอบมากๆครับ :pig4:
-
ถ้าเจนรู้ความจริงจะเกิดอะไรขึ้น
-
:เฮ้อ:
-
เสาร์อาทิตย์แอบอ่านมาหลายเรื่องแล้ววนะ หุึหุ ชอบทุกเรื่องเลยย (เหลือเรื่องก้อง จิ๊บยังไม่อ่าน 5555)
แอบเสียดายทำไมไม่เจอเรื่องนี้ก่อนหน้านี้ ปล่อยให้พลาดมาได้ไงตั้งหลายวัน 555
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก ก
น้ำตาซึมค่ะ
:o12: :o12: :o12: :o12:
ให้อารมณ์เมีัยเก็บจริงๆเลย
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
หนูเจือ สู้ๆ
:เฮ้อ: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
อยากให้พี่เทียนกล้าที่จะเปิดเผยสักที
อาจไม่ต้องเจ็บยาวแบบนี้
-
คนอ่านขอตามมาให้กำลังใจพี่เทียนกับน้องเจือทีหลังนะจ๊ะ
ตอนนี้อ่านไม่ทัน เมนท์ไม่ทันแล้ว
เว้นไว้หลายตอนขอแวบไปแพ็คของเตรียมตัวย้ายบ้านก่อนจ้า
บวกอีกคนละ 1 แต้มไว้ด้วยจ้า ขอบคุณนะจ๊ะ :3123:
-
เข้ามากรีดร้องด้วยคน!!
รักแบบหลบๆซ่อนๆ สุกๆดิบๆ สุดท้ายก็จะยิ่งสร้างความเจ็บปวดไม่รู้จบ
เข้าใจว่าอิตาพี่เทียนกังวลเรื่องเจน ใช่ เจนรักน้องมากคงไม่อยากให้น้องซ้ำรอยตน
แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เป็นไปแล้ว คิดว่าเจนเข้มแข็งและรักน้องมากพอที่จะคอยช่วยเหลือและสนับสนุน โดยส่วนตัวมองว่าเจนน่าจะพึ่งได้มากกว่าเทียนด้วยซ้ำ (สงสัยเพราะที่ผ่านมาเทียนหนีปัญหาจนไม่ค่อยเชื่อมั่นในตัวเทียนเท่าไหร่มั้ง555) เพราะฉะนั้น รีบดึงเจนมาเป็นหน่วยสนับสนุนได้แล้ว~
อย่าให้เจืออยู่โหมดหวานอมขมกลืนอีกนานนักเลยTT^TT
-
สงสารเจือ
-
สงสารน้องเจืออะ ต้องทนไปอีกนานแค่ไหนกัน
-
ทินกฤตกดโทรศัพท์มือถือส่งข้อความหาเด็กหนุ่มเมื่อมาถึงที่บ้าน ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นห่วงเสียจนตั้งตารอไม่เป็นอันหลับไม่เป็นอันนอน พลางคิดย้อนกลับไปเมื่อครั้งเจอกับจุนเจือในคราแรกๆ
เด็กหนุ่มที่ดีแต่จะแกล้งเขาด้วยวิธีสารพัด เด็กหนุ่มปากดี กวนประสาท แต่บางครั้งก็ดูเย้ายวนเสียจนน่าโมโหคนนั้น..ใครจะไปเชื่อว่า เมื่ออยู่ในห้วงแห่งรักเช่นนี้แล้วจะกลายเป็นเด็กหนุ่มที่อ่อนหวานได้แบบนี้
...ถึงแล้วครับ....
...ไม่ต้องห่วง....
....ฝันดีนะครับ...
เพียงไม่นานหลังจากดส่งข้อความไป โทรศัพท์ของทินกฤตก็ได้รับข้อความกลับมาเช่นกัน
...ฝันดีนะครับ แล้วเจอกันที่บริษัท ..รักพี่นะ^^
จุนเจือรอให้อีกฝ่ายส่งข้อความมาก่อนจริงๆ ถึงจะเข้านอนได้นั่นแหละ
คำหวานที่ได้อ่านนั้นเหมือนยิ่งตอกย้ำความคิดของตัวเอง แต่ในความรักที่พวกเขาทั้งคู่มีให้และแสดงออกซึ่งกันและกันนั้น ก็มีความหวาดหวั่นอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ตลอดเวลา
....พี่ก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแค่ความหลงใหลได้ปลื้ม.....
....กับความเร่าร้อนที่เรามีให้กัน....
....แต่สำหรับพี่ พี่แน่ใจว่ามันไม่ใช่แค่นั้น....
ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกเมื่อไขประตูบ้านเขาไป เขาอยากจะแน่ใจให้ได้มากกว่านี้ อยากจะมีหลักประกันเล็กๆซักหลักก็ยังดี ว่าเขาจะยังพอมีโอกาสที่จะได้อยู่กับจุนเจือได้แบบไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ
...บางที เขาควรจะต้องตัดใจคุยกับเจนสุดาเสียพรุ่งนี้เลย...
+++++++++++++++
จนเมื่อตอนเช้ามาถึง ทินกฤตลุกขึ้นสายกว่าทุกวัน จนได้ยินเสียงเจนสุดามาเคาะที่ประตูห้องเพราะเห็นว่าเลยเวลากว่าปรกติไปไม่น้อย
"เทียน...ตื่นหรือยังน่ะ ...สายแล้วนะ เดี๋ยวไม่มีเวลากินข้าวเช้า" เสียงใสนั้นยังเอ่ยเรียกชื่อของเจ้าของห้องด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
"ครับๆ เรียบร้อยแล้วๆ" ทินกฤตส่งเสียงกลับออกไปทั้งๆที่ยังโกนหนวดไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ ร่างสูงเร่งล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย พรมอาฟเตอร์เชฟขวดประจำ แล้วออกมาจากห้องน้ำเพื่อแต่งตัว ไม่นานนักก็เดินลงมาข้างล่าง พร้อมด้วยเสื้อสูทสีอ่อนในมือ เสื้อผ้าวันนี้ดูสบายๆผิดจากทุกวัน
"โห จะไปไหนเหรอ...ไม่เหมือนจะไปทำงาน" ภรรยาตามเอกสารเอ่ยถามเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินมานั่งที่โต๊ะประจำ ด้านหน้ามีอเมริกันเบรคฟาสต์ที่ให้พลังงานเต็มเปี่ยมวางรอ เจนสุดานั่งลงอีกด้านหนึ่งของโต๊ะ ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มน้อยๆ พลางหรี่ตามองหน้าของอีกฝ่าย ท่าทางจะไม่ได้ใส่คอนแทคเลนส์อีกตามเคย
"เมื่อคืนหนักเหรอ"
คำถามนั้นทำเอาคนที่กำลังยัดไส้กรอกเข้าปากถึงกับสำลัก
"อุ๊บ แค่ก....อ่ะ....อืม...นิดหน่อยน่ะ" ทินกฤตรีบยกน้ำดื่มตาม
"เหรอ...ก็ดีนะ นานๆได้เทียนจะได้ออกไปเที่ยวบ้างอะไรบ้าง อยู่แบบนี้ก็น่าเบื่อแย่ แต่ก็นะ เทียนต้องจัดตารางเวลามาช่วยเจนดูซีรีย์ด้วยนะ เยอะเป็นตั้ง อลิสส่งมาให้เนี่ยจะดูไม่หวาดไม่ไหวอยู่แล้ว" หญิงสาวว่าพลางชี้ไปที่กองซีรีย์ที่พอดูไปได้ซักพัก ก็จะมีเรื่องใหม่ทยอยส่งมาให้เรื่อยๆ จนเจนสุดาก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า อลิส แฟนสาวของเธอนั้นเดินแบบเสียขาแทบขวิด ยังเอาเวลาไหนไปนั่งตามซีรีย์พวกนี้ได้
"ฮ่ะๆ...อลิสเขาจัดมาให้คุณนี่นา ....." แต่พอเห็นใบหน้าง้ำงอเมื่อเห็นเขาตั้งท่าจะปฏิเสธก็ต้องยอมใจอ่อนไม่ได้ จนอดสงสัยไม่ได้ว่า ตัวเองคงจะใจอ่อนกับใบหน้ายามงอนของสองพี่น้องบ้านนี้เป็นแน่แท้
"โอเคครับๆ แล้วเราหาเวลามานั่งเคลียร์ซีรีย์พวกนี้กันก็แล้วกัน..." ชายหนุ่มว่าพลางหัวเราะออกมาน้อยๆ
"เออนี่ ...เจน...."
"คะ?...มีอะไรเหรอ" เจนสุดาเลิกคิ้วมองหน้าของอีกฝ่าย มือก็ตักผักสลัดเข้าปากไปเรื่อย
"คือ....." ทินกฤตดูลังเล เขาลดมีดส้อมลงจรดจานสีขาว มืออีกข้างที่ถือมือก็เปลี่ยนมาใช้วางคางของตัวเอง ท่าทางดูคิดหนักไม่น้อยกับสิ่งที่กำลังจะพูดออกไป
"คือ ถ้าเราหย่ากันเร็วขึ้นเนี่ย...คุณจะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" ทินกฤตถามดวงตาคมสบตาคู่สวยไม่ได้ต่างจากน้องชายของเจนสุดานิ่ง
"หย่าเร็วขึ้นน่ะเหรอ...เขาจะไม่สงสัยกันเหรอเทียน...คือเจนน่ะ ยังไงก็ได้นะ ตอนนี้ก็กำลังให้อลิสเขาส่งเอกสารการเรียนดีไซน์จากหลายๆที่มาให้ดูน่ะ แล้วก็อืม...มันก็เกี่ยวกับสัญญาที่เมืองไทยของอลิสเขาด้วย คือ เจนจะไปก็ต่อเมื่ออลิสไปนะ...ตอนนี้อาจจะยังให้คำตอบแน่นอนไม่ได้ แต่...ถ้าเป็นไปได้ เจนก็ไม่อยากให้เทียนต้องมาติดแหง็กกับเจนแบบนี้หรอกนะ" เจนสุดาเอ่ย เธอพยายามจะนึกเรื่องระยะเวลาที่จะต้องอยู่กับโมเดลลิ่งในเมืองไทยของอลิสแต่ก็นึกไม่ออก นี่ไม่ใช่แพลนที่เธอกับอลิสวางเอาไว้ ดังนั้นการจะตัดสินใจตอบอะไรออกไปด้วยการตัดสินใจตามลำพังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่เจนสุดาอยากจะทำเลย หากมีอะไรที่จะต้องแชร์ เธอขอแชร์ให้อลิสรู้ด้วยจะดีกว่า
เมื่อได้ฟังคำตอบของเจนสุดา ทินกฤตกำมือแน่น มันเป็นคำตอบที่เหมือนกับ การเพิ่มน้ำลงไปอีกในห้องที่กำลังจะจมน้ำ...ห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่มีทางออก น่าอึดอัดจากน้ำที่ล้อมรอบกาย เขาที่กำลังต้องการอากาศหายใจกลับเจอเทน้ำกรอกปากลงมาอีกเช่นนี้...
ตามสัญญาที่ทำไว้ตอนแรกมันเป็นเวลาหกเดือน เขาที่เคยใช้ชีวิตสำมะเลเทเมามาตลอด หกเดือนเป็นเวลาที่ไม่นานเลย แต่ตอนนี้เพียงแค่หนึ่งวัน หนึ่งอาทิตย์ก็ปานจะขาดใจ
"ผมก็แค่...เอ่อ ...ลองถามๆดูน่ะ คือถ้ายังไงก็ลองไปปรึกษากับอลิสก่อนก็ได้ ว่าถ้าเราเลื่อนทุกอย่างให้มันเร็วขึ้นซักสองเดือนเนี่ย ทางอลิสเขาจะจัดการเรื่องงานเขาได้โอเคไหม ...ส่วนเรื่องเงินที่เราจะแบ่งกัน สินสมรสทั้งหมด ยังไงผมจะลองคุยกับทนาย แล้วจะลองคำนวนคร่าวๆออกมาให้คุณดูก่อนก็ได้" ทินกฤตว่าพลางรวบช้อน
"ขอโทษนะเทียนที่ให้คำตอบเลยไม่ได้...แต่...ตามที่เทียนว่าก็คงจะดีเหมือนกัน" หญิงสาวยิ้มกว้าง
"ครับ...."ชายหนุ่มรับคำ
"งั้น...เดี๋ยวผมไปแล้วนะ...เดี่ยวเจอกันตอนค่ำๆนะ วันนี้ไม่ต้องเตรียมเผื่อผมก็ได้ กลับดึกหน่อย แต่จะมาช่วยเคลียร์ซีรีย์รอบดึกนะ" ทินกฤตให้สัญญามั่นเหมาะ ก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อนอกสีอ่อนเดินออกไปทางประตูหน้า พลางบ่นกับตัวเองออกมาเบาๆว่า ท่าจะเบลอขนาดที่แต่งตัวแบบนี้ไปทำงาน ตอนเขาหยิบเสื้อผ้ามาใส่นั่นคงหลับในไม่ก็ละเมอเป็นแน่
+++++++++++++++
รอจนสายตะวันโด่ง เจนสุดาที่ขึ้นไปทำงานบนห้องทำงานของตัวเอง ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเบอร์ที่คุ้นเคยอีกฝ่ายน่าจะตื่นได้แล้ว
"ฮัลโหล อลิส ตื่นรึยัง....ฮัลโหล...."
" โมชิ..หือ..เจนเหรอ?..ตื่นแล้วจ้า ตื่นแล้ว~ " เสียงที่งึมลำในคอตอนแรกของคนทีรับโทรศัพท์ต้องรีบทำให้ตัวเองตื่นเมื่อคนรักโทรมา เดี๋ยวเจนสุดาจะได้งอนเธออีก
"โห สำเนียงญี่ปุ่นมาเชียว ... โตเกียวเป็นไงบ้าง อ้อๆ แล้วอาทิตย์หน้ากลับไทยไหม ไปหาอะไรกินกันเถอะ อลิสไม่อยู่ ไม่มีใครขับรถพาเจนเที่ยวเลย อยู่บ้านรากจะงอกจมกองซีรีย์อยู่แล้วอ่ะ"
เจนสุดาหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินสำเนียงญี่ปุ่นของอลิส ตอนนี้อลิสเริ่มมีงานที่จะต้องไปเดินแบบให้กับโมเดลลิ่งที่ญี่ปุ่นบ้างแล้ว และสัญญากับทางเมืองไทยก็กำลังจะหมด อลิสคงจะรับงานเดินแบบอิสระที่เมืองไทยได้ แต่การไปเดินที่อเมริกานั้นเป็นความฝันของอลิสเลยก็ว่าได้ เจนสุดาเองก็อยากจะตามไปเป็นกำลังใจให้คนรักของเธอเหมือนกัน ...เพราะแบบนั้น จึงได้คิดจะไปตั้งรกรากที่อเมริกา หลังจากหย่ากับทินกฤตเป็นที่เรียบร้อย
" อาทิตย์หน้าเหรอ?..อืมม์ ยังไม่ได้กลับหรอก คงเดือนหน้าโน่นเลย... "สาวลูกครึ่งเปิดตารางงานดู ก่อนจะถาม
" ว่าแต่ มีอะไรเหรอโทรมาแต่เช้าเลย "
"เช้าของอลิสก็คือเที่ยงเหรอ...ตื่นสายขึ้นเรื่อยๆนะตั้งแต่ไม่ต้องไปเรียนเนี่ย" เจนสุดาอดที่จะแซวถึงเรื่องอดีตที่เธอไปเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับอลิส
" หา?..อ้าวเที่ยงแล้วเหรอ พอดี้เมื่อคืนมีปาร์ตี้น่ะ ฮะ ฮะ " พอถูกดุแบบนั้น สาวมั่นอย่างอลิสต้องหัวเราะเสียงอ่อย
"ก็เห็นปาร์ตี้ทุกที... อ้อๆ เข้าเรื่องๆ คืองี้ เทียนเขาขอหย่าน่ะ ให้เร็วกว่ากำหนดเดิมสองเดือน ...ตอนแรกมันหกเดือนใช่มะ...อืม ก็เลยไม่รู้จะบอกไงก็เลยโทรมาปรึกษาก่อนเนี่ย ว่าเรื่องสัญญาเป็นยังไงบ้าง ทางนั้นเขาคอนเฟิร์มหรือยัง"
" เดี๋ยวนะเจน..หมอนั่นเนี่ยนะ อยากจะหย่า?! "พอพูดถึงทินกฤต อลิสก็ไม่พอใจได้ตลอด หล่อนไม่ชอบหน้าผู้ชายคนนี้ ไม่ถูกชะตาด้วย แต่ถึงแบบนั้น คนที่อยากจะหย่าก่อนน่าจะฝั่งของเจนมากกว่าเพราะว่ามีคนรักอย่างเธออยู่แล้ว ส่วนฝ่ายชายนั้น เท่าที่รู้มาคือ ไม่มีใครเป็นจริงจัง ใช้ชีวิตสนุกกับผู้ชายมากหน้าหลายตาแบบนั้น
"อื้ม...ก็เขาพูดเองอ่ะ"เจนตอบไปพลางหันไปหยิบผ้าตัวอย่างขึ้นมาดูไปเรื่อยๆ
" ไหนว่าที่บ้านหมอนั่นคุยยากไม่ใช่เหรอ ถ้าหย่าน่ะ .. สงสัยจะมีแฟนล่ะมั๊ง "นางแบบสาวพูดไปเรื่อยๆ ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่ชอบหน้า เธอเริ่มจะอารมณ์เสียอีกแล้ว
"มีแฟน? เหรอ...อืม....จะว่าไปช่วงนี้ก็ดูแปลกๆไปเหมือนกัน ปรกตินะ ข้าวเย็นที่บ้านนี่ต้องมากินตลอด เดี๋ยวนี้หายไปเรื่อยเลย ..."เจนสุดาว่าพลางเริ่มตั่งข้อสังเกต
"อ้อๆ แล้วที่แปลกอีกอย่างนะ ช่วงนี้น่ะ สองสิงห์เขาอยู่ถ้ำเดียวกันได้ด้วยล่ะ เทียนกะเจือน่ะ...บางทีเทียนก็ถามถึงเจือด้วยนะ อืม ช่วงนี้เขาสนิทกันดีนะ "
" สนิท..เจือเนี่ยนะ สนิทกับหมอนั่น แปลก..เค้าว่ามันแปลกนะ เจน " ดวงตากลมโตเหมือนตุ๊กตาหรี่ลงอย่างใช้ความคิด
" ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ที่เจนว่าสองคนนี้สนิทกัน .. ยังไงก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ ก็เจือหวงเจนจะตาย เหมือนเค้านั่นแหละ "
"ก็ไม่รู้ซี่...อืมตั้งแต่กลับมาจากญี่ปุ่นเดือนที่แล้วมั้ง ก่อนหน้านั้นหน่อยซี่ ที่ว่าอยากจะให้ช่วยให้เจือผ่านฝึกงานน่ะ" เจนสุดาลองนึกดูอีกครั้ง จะว่าไปก็แปลกอยู่ไม่น้อย ปรกติ จุนเจือจะไม่ยอมพูดจาดีๆ กับ ทินกฤตเลยแต่หลังๆมานี่ ยอมให้ไปส่งถึงที่คอนโดได้ก็ว่าแปลกแล้ว ส่วนทินกฤตเอง ปรกติ เห็นจุนเจือเป็นอะไรซักอย่าง...ที่ไม่อยากเข้าใกล้อยู่เรื่อย แต่เดี๋ยวนี้ ก็ดูจะอาสาทำอะไรให้อยู่บ่อยครั้ง
"อลิสว่ามันมีอะไรแปลกเหรอ"
" ไปญี่ปุ่นด้วยกันน่ะเหรอ... "อลิสพึมพำเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจ
" เจนนี่น้า..เป็นสาววายเสียเปล่า ลองคิดดูซิ มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ? "นางแบบสาวว่า
" นี่ถ้าลองจิ้นดูนะ..เขียนนิยายได้เป็นเรื่องเลยด้วยซ้ำ "
"จิ้น?ยังไง บ้าอลิส...น้องเจนนะ" เจนสุดาอุทานเสียงสูงเมื่อฟังคำตอบของคนรัก
"อลิส...มัน...แปลกไปหน่อยไหมอ่ะ น้องเจนเนี่ยนะ"
" เจน..เจือน่ะ..อุเคะในอุดมคติเลยไม่ใช่เหรอ..ตัวเองก็คิดแบบเค้านี่ "ปลายสายจุดประเด็นขึ้นมา
" แล้วคนอย่างหมอนั่นน่ะ..จะไม่สนใจเจือบ้างเหรอ? "
"แต่....แต่...." เจนสุดาเริ่มหมดคำพูด ใช่ แม้แต่ตัวเธอเองก็คิดเห็นเช่นเดียวกับอลิส แต่...เมื่อครู่นี้ทำไมเธอถึงใช้คำว่าแต่ เธอต้องการจะบอกว่าอะไรนะ "แต่เทียนเป็นสามีของเธอ" อย่างนั้นเหรอ
ใช่แล้วเธอให้ความสนิทกับทินกฤตมากเกินไปเสียแล้ว...เขาเป็นคนแบบที่เธอควรจะต้องระวังและกันให้ห่างจากน้องชาย "คนสวย" ของเธอให้มากที่สุดต่างหาก แต่ตลอดมาเทียนก็ไม่เคยทำท่าว่าสนใจจุนเจือให้เธอได้เห็นเลยซักครั้ง
"แต่มันจะเป็นไปได้จริงๆเหรอ อลิส นี่ไม่ใช่นิยายนะที่เกลียดกันแทบเป็นแทบตายแล้วจะมารักกันได้นะ...แล้วเจือก็ชอบผู้หญิงไม่ใช่รึไง"
" เค้าไม่ได้บอกให้ตัวเองเชื่อ..เอาอย่างนี้นะ เจนลองสังเกตดูท่าทางของทั้งคู่ไปก่อน หวังว่ามันจะไม่มีอะไรจริงๆ .. แต่ยังไงก็ต้องให้เจืออยู่ห่างจากคนแบบนี้ให้มากที่สุดเลยนะ! " อลิสบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง จุนเจือก็ไม่ต่างอะไรกับน้องชายของเธอ ดังนั้นเธอจึงรักและหวังดีต่อเด็กหนุ่มไม่ต่างกับเจน จึงย่อมไม่อยากให้เด็กดีแบบจุนเจือต้องเจอกับเสือร้ายแบบนั้น
"อ่ะ...อื้ม...เจนว่าจะลองสังเกตดูนะ..." น้ำเสียงที่ตอบรับของเจนสุดานั้นเหมือนหวาดหวั่นใจอยู่ไม่น้อย "ว่าแต่...อลิสนี่เกลียดเทียนเข้าไส้จริงๆเลยเนอะ"
"ก็ใช่น่ะสิ เจน...เจนลืมไปรึเปล่า ว่าเจนแต่งงานกับใคร หมอนั่นมันเสือชัดๆนะ ไอ้คนประเภทเสือเนี่ยก็เหมือนกันหมด จะชายแท้ หรือ เกย์ มีแต่ได้มักมาก มันก็เหมือนกันหมดนั่นล่ะผู้ชายแบบนี้ทำร้ายเรา ทำร้ายคนที่เรารักได้พอๆกันนั่นล่ะ เป็นห่วงนะรู้ไหม ..เอาเป็นว่าเค้าจะรีบๆๆๆกลับไปหาเจนก็แล้วกัน "
"ฮ่ะๆ ถ้าไม่มีเรื่องเทียนมาบอกนี่ จะไม่ "รีบๆๆๆ" กลับมาหาใช่ไหม" เจนสุดาอดจะขำไม่ได้กับความตรงไปตรงมาของอลิส ลองได้เหม็นขี้หน้าใครก็จะเป็นอยู่แบบนั้น โดยเฉพาะผู้ชายที่มีท่าทางเจ้าชู้อลิสยิ่งไม่ชอบใหญ่
" รีบๆๆๆ สิ อยู่ที่นี่นะนอกจากไปชอปปิ้งแล้วไม่เห็นมีอะไรเลย อยากจะกลับไปหาเจนจะแย่แล้ว คิดถึงมากด้วย " อลิสหยอดคำหวาน ก่อนจะดูนาฬิกา
" อะ..แย่แล้ว บ่ายต้องไปเตรียมฟิตติ้ง ไว้เจอกันนะเจน "พูดจบก็ตัดสายไปเลย ช่างเป็นหญิงสาวที่คิดเร็ว ทำเร็วเสียเหลือเกิน มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
"อ่ะ อ้าว...ตัดสายไปละ" เจนสุดาท้วงกับอากาศธาตุทั้งรอยยิ้ม เธอวางโทรศัพท์ลง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
.....เจือ กับ เทียน อย่างนั้นเหรอ.....
.....มีทางเดียวที่จะรู้ได้คือต้องสังเกตให้ดีซี่นะ....
+++++++++++++++
talk: ไรเตอร์กำลังจิตตกค่ะ ที่จริงแล้วสัปดาห์สุดท้ายของเดือนนี้ไรเตอร์มีแผนจะตามรอยพี่เทียนไปญี่ปุ่นแต่ก็ไม่ได้ไปค่ะ เพราะเรื่องแผ่นดินไหวกับสึนามินั่นแหละค่ะ..เลยค่อนข้างจะจิตตกมากๆ ค่ะ แต่ในอีกแง่หนึ่งก็ถือว่าโชคดีนะคะที่ไม่ได้ไปในช่วงที่เกิดเหตุการณ์นี้ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกันค่ะ
-
พี่เทียนกับเจือระวังไว้นะ
เดี๋ยวเจนจะคอยจับผิดแล้วนะ
อลิซนี่ช่างสงสัยจิงๆ นะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ระวังนะเทียนเมียเริ่มจับผิดแล้ว
-
อลิซนี่จมูกไวจริงๆ
น่าเอาไปช่วยทหารตรวจหาระเบิดที่ภาคใต้นะ
:laugh:
-
อลิซ... ความสามารถในการจิ้น ระดับความเร็วแสง :laugh:
-
อลิสจะเกลียดอะไรคุณเทียนนักหนานะ ก็ถ้าเค้าสองคน(เทียนกะเจือ)
เกิดมาเพื่อคู่กันแล้ว ก็ต้องปล่อยให้เป็นไปดิ เหมือนตัวเองกับเจนไง
ใช่ค่ะ คุณkurumaโชคดีจริงๆ ก็พยายามคิดแบบปล่อยวางล่ะกัน จิตตกแล้ว จะเสียกำลังใจเปล่าๆ
หลายๆอย่างมันเกินขอบเขตที่เราจะหยุดมันได้ ก็มีแต่ว่าเมื่อเกิดขึ้นแล้ว
เราจะต้องช่วยกันเยียวยาอย่างเต็มกำลัง หรือเท่าที่เราจะช่วยได้เท่านั้นเอง
-
อลิสจะเกลียดอะไรคุณเทียนนักหนานะ ก็ถ้าเค้าสองคน(เทียนกะเจือ)
เกิดมาเพื่อคู่กันแล้ว ก็ต้องปล่อยให้เป็นไปดิ เหมือนตัวเองกับเจนไง
ใช่ค่ะ คุณkurumaโชคดีจริงๆ ก็พยายามคิดแบบปล่อยวางล่ะกัน จิตตกแล้ว จะเสียกำลังใจเปล่าๆ
หลายๆอย่างมันเกินขอบเขตที่เราจะหยุดมันได้ ก็มีแต่ว่าเมื่อเกิดขึ้นแล้ว
เราจะต้องช่วยกันเยียวยาอย่างเต็มกำลัง หรือเท่าที่เราจะช่วยได้เท่านั้นเอง
ขอบคุณค่ะ จิตตกมากๆ จะพยายามให้หายไวๆนะคะ แต่เสียดายเท่านั้นเอง เพราะไปครั้งนี้ มีโอกาสจะได้ไปเจอน้องมาโอะ (อิมเมจน้องจิ๊บ)ตัวจริงด้วยอะค่ะ เสียดายมากกกกกกกกก เพราะไม่มีโอกาสได้เจอง่ายๆเลยจริงๆ เฮ้ออออ
-
เมียรู้แล้ววอ่ะ
-
ไม่ชอบยายอลิส :m16:
-
ตายล่ะงานเนี้ย เทียนกับน้องเจือจะทำยังงัยดีนะ
-
หวาย ๆ ยังไม่ทันเริ่มคุย ก็เจอทศกัณฑ์ อย่างอลิสซะแล้ว
ไหงทำไม พี่เจน ถึงคิดจะกีดกันน้องกับสามีเสียล่ะ ก็แต่งกันในนามเท่านั้น
+1 ให้คนละแต้ม เป็นกำลังใจให้กับการจิตตก
ปล. อีกทั้งส่งแรงใจและกำลังใจไปให้กับประชาชนชาวญี่ปุ่น ที่เกิดเหตุการณ์ เคาะห์ซ้ำกรรมซัด ในครั้งนี้ด้วย :m5: :L1:
-
กลายเป็นคนอยู่ไกลจับสังเกตได้หรือเนี่ย :z3:
พี่เทียนกับหนูเจือ เง้อออ :monkeysad:
-
+1 เป็นกำลังใจนายเทียน น้องเจือ
-
ชิะอลิสเป่าหูเจนอีก
ชิงชังเทียนเสียเหลือเกินนะ
-
อลิสคงเป็นคู่กัดทำกรรมอะไรกับเทียนมาแต่ชาติปางไหน
บางครั้ง แค่เห็นหน้าก็ไม่ชอบแล้วก็มีถมไป การจะเกลียดใครบางทีก็ไม่มีเหตุผลเหมือนความรักกระมัง ฮ่ะๆ
................................
ในขณะที่ ไรท์เตอร์จิตตก
โคไรท์ก็จิตตกไม่ได้น้อยไปกว่ากัน เพราะญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ทำให้โคไรท์อยู่ได้มาจนทุกวันนี้
ให้แรงบันดาลใจ ให้ความฝัน ให้ความรู้ ให้อาชีพ ให้มิตรภาพและความทรงจำดีๆหลายๆอย่าง
ณ ตอนนี้ คงไม่ใช่ สถานการณ์ที่จะมาบอกว่า "เป็นอะไรไหม" หรือ "น่าสงสารจัง" เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ..มันเลวร้ายมากเหลือเกิน และเป็นเรื่องจริงที่หนีไม่ได้
พีจังคิดว่า คนญี่ปุ่นนั้นเข้มแข็ง และมีระเบียบวินัย เขาผ่านอะไรมากันเยอะมากกว่าที่ชาวต่างชาติอย่างเราๆจะคาดการณ์ได้
พวกเขาจะต้องผ่านไปได้แน่ๆ ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ คือเป็นกำลังใจ ให้ ทุกอย่างคลี่คลายโดยเร็ว และไม่เสียหายมากไปกว่านี้
เท่าที่พีจังทำได้ตอนนี้ คือการกระจายข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับประเทศนี้ให้มากที่สุด
มันคือสิ่งที่คิดว่าจะทพได้เพื่อตอบแทนบุญคุณและมิตรภาพที่ประเทศนี้มอบให้เรามา
อาจจะเป็นไปได้ที่จะใช้คำว่า เว่อร์ เยอะ...แต่นี่คือสิ่งที่พีจังคิดจริงๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเทียน
แล้วก็เกลียดอลิส จะเข้าข้างตัวเองเกินไปรึเปล่าเทียนทำอะไรให้
นี่มันเป็นการแต่งงานบังหน้านะ เจนมีเธอเป็นตัวเป็นตน
ส่วนเจือไม่มีใคร เค้าจะเที่ยวบ้างมันผิดตรงไหน แล้วพอแต่งก็ลดลงจนแทบไม่ได้ไปไหน
ยิ่งทำท่าจะลงเอยกับเจือ ก็อยากหย่า
ซึ่งก็แผนตั้งแต่ต้น ยังต้องมาขึ้นกับความสะดวกของหล่อนอีกเหรอ??
มากไปมั้ยเนี่ยอลิส
-
อาเมนต่อไปโดนพี่เจนกีดกันแน่ๆ
ได้ระเบิดกันก็คราวนี้ล่ะ
-
ในขณะที่ ไรท์เตอร์จิตตก
โคไรท์ก็จิตตกไม่ได้น้อยไปกว่ากัน เพราะญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ทำให้โคไรท์อยู่ได้มาจนทุกวันนี้
ให้แรงบันดาลใจ ให้ความฝัน ให้ความรู้ ให้อาชีพ ให้มิตรภาพและความทรงจำดีๆหลายๆอย่าง
ณ ตอนนี้ คงไม่ใช่ สถานการณ์ที่จะมาบอกว่า "เป็นอะไรไหม" หรือ "น่าสงสารจัง" เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ..มันเลวร้ายมากเหลือเกิน และเป็นเรื่องจริงที่หนีไม่ได้
พีจังคิดว่า คนญี่ปุ่นนั้นเข้มแข็ง และมีระเบียบวินัย เขาผ่านอะไรมากันเยอะมากกว่าที่ชาวต่างชาติอย่างเราๆจะคาดการณ์ได้
พวกเขาจะต้องผ่านไปได้แน่ๆ ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ คือเป็นกำลังใจ ให้ ทุกอย่างคลี่คลายโดยเร็ว และไม่เสียหายมากไปกว่านี้
เท่าที่พีจังทำได้ตอนนี้ คือการกระจายข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับประเทศนี้ให้มากที่สุด
มันคือสิ่งที่คิดว่าจะทพได้เพื่อตอบแทนบุญคุณและมิตรภาพที่ประเทศนี้มอบให้เรามา
อาจจะเป็นไปได้ที่จะใช้คำว่า เว่อร์ เยอะ...แต่นี่คือสิ่งที่พีจังคิดจริงๆ
อย่างที่พีจังว่าอะค่ะ .. เราสองคนต่างก็รู้สึกผูกพันกับประเทศนี้ที่สุด เรียกได้ว่ารักเป็นประเทศที่สองรองจากประเทศไทยกันเลยทีเดียว เจอแบบนี้ก็หดหู่มากกกก (ไรเตอร์ยังตาบวมอยู่เลยค่ะ) จากนี้ไป คงจะมีฉากที่กล่าวถึงประเทศนี้อยู่ จะพยายามดึงเอาความสวยงามที่เคยได้สัมผัสมาแบ่งปันทุกคนนะคะ เพราะมันคงเป็นไม่กี่อย่างที่พวกเราจะทำได้ค่ะ อยากให้ติดตามกับต่อไปด้วยนะคะ
-
อลิสอคติมากไปหน่อยมั้ย?
-
o18 หวังว่าเจนจะัรับได้นะ
-
เทียนพยายามเข้านะ
-
เฮ้อ~อลิส....อคติน่ะ ปล่อยๆลงบ้างเถอะ
ใช่ว่าจะโปรดอิตาพี่เทียนหรอกนะ(ยังจำที่มาทำกะน้อยของเค้าได้!!)
แต่เรื่องหัวใจจะมีคนเข้ามาเกี่ยวข้องมากมายแค่ไหน
แต่สุดท้ายก็เป็นเรื่องของคนแค่สองคนที่จะเลือกเดิน
ลองเปิดใจมองคู่นั้นให้ดีๆ แล้วย้อนมองคู่ตัวเองดูบ้าง
ทำไมคู่เราถึงยอมที่จะเสี่ยงกับอีกฝ่าย เสี่ยงกับความรักที่เกิดต่อเพศเดียวกันนี้
คิดว่าคู่นั้นเขาก็คงไม่ต่างไปซักเท่าไหร่หรอก^____^
ปล. เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดกับญี่ปุ่นและเอาใจช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นโดยเร็วเท่าที่จะเป็นไปได้เช่นกันค่ะ
-
มาเป็นกำลังใจให้จ้า..
-
:t3:
-
ยังคงให้กำลังใจเทียนและเจืเสมอ ทุกอย่างมีหนทางออกมาตลอด
เข้าใจว่า ความรักมันไม่เข้าใครหรือว่าออกใครได้หรอก หากเมื่อใจรักแล้ว
จงเดินหน้าต่อไป ในเมื่อทั้งสองรู้ว่า เจนและเทียนแต่งงานกันในนามเท่านั้น
แล้วจะได้แคร์อะไร เจือไม่ผิดที่รักเทียน และเทียนไม่ผิดที่รักเจือ สุดท้ายทางออก
จะเป็นแบบไหนนั้น ขึ้นอยู่กับว่า เราไม่ได้เป็นชู้กันเท่านั้นเอง สู้ๆๆนะครับเทียนจุนเจือ
-
อลิซนี่จุ้นจริงๆ
ขอแสดงความเห็นใจและส่งกำลังใจให้ชาวญี่ปุ่นทั้งประเทศด้วยครับ ขอให้ผ่านเหตุการณ์ทั้งหลายไปได้ด้วยดี
-
สู้ๆๆนะทั้งสองคน อุกสรรคมีไว้ฟันเน้อ ไรเตอร์ก็อย่าใจร้ายกะคนอ่านละกันนะจ๊ะ
-
แสดงว่าพี่เจน รับไม่ได้ หรือเริ่มหวงสามีกันแน่เนี่ย
-
แม้จะมีความกดดันขมๆซุกซ่อนอยู่ภายใต้ความความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนหากแต่อ่อนหวาน แต่ดูเหมือนว่าทินกฤตและจุนเจือจะพยายามที่จะลืมเลือนมันไป ยามเมื่อได้ลองลิ้มถึงความหอมหวานที่เนื้อในของแอปเปิ้ลแล้วคงไม่มีใครสนใจรสชาตเฝื่อนของเปลือกสีแดงสดที่ยั่วยวนใจ ทั้งสองคนยังคงเล่นบทคู่กัดในที่ทำงานกันต่อไป แต่กระนั้นจุนเจือก็ทำตัวดี ตั้งใจทำงานขึ้นมามากเพราะอย่างไรเสียนี่ก็เป็นช่วงสุดท้ายของการฝึกงานแล้ว นักศึกษาฝึกงานคนนี้ก็ทำตามคำที่ทินกฤตเคยพูดเอาไว้เป็นอย่างดี เพียงเพื่อจะได้เอ่ยชมกัน แสดงออกซึ่งความอ่อนโยนให้กันและกันในที่ทำงานได้อย่างเหมาะสมแก่โอกาสและสถานที่
โทรศัพท์ยอดฮิตถูกใช้เพื่อนัดพบกันในแต่ละครั้ง ทั้งนัดทานข้าวกันในที่ๆห่างจากออฟฟิตอย่างร้านกาแฟของรามินทร์ หรือแม้แต่ใช้เวลาชั่วคราวในการนั่งดูจุนเจือเล่นเกมส์ที่คอนโด ก่อนจะจบลงด้วยความสัมพันธ์ที่ไม่เคยข้ามคืน .. ไม่ว่าจะดึกขนาดไหน ทินกฤตก็ต้องกลับไปนอนที่บ้านเสียทุกคืนไป..ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะความผิดที่อยู่ในใจ
+++++++++++++++++
ทินกฤตหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กขึ้นมาเช็คอยู่เรื่อยๆ เขารู้ว่าอีกซักพักจุนเจือก็จะมาถึงที่บ้านของเขาเพื่อทานข้าวเหมือนเช่นทุกครั้ง ส่วนเขาก็จะอาสาไปส่งเด็กหนุ่มคนนั้นเหมือนเช่นทุกที คราวนี้เขาขอให้จุนเจือ โทรไปบอกเจนสุดาก่อนว่าจะมาทานอาหารที่บ้าน
"ไก่ทอดยังไม่เสร็จอีกเหรอเจน..." เพราะว่าเห็นเจนสุดาสับกระเทียมอยู่จึงนึกว่าอีกฝ่ายจะทำไก่ทอดกระเทียมเหมือนเช่นคราวก่อน
"ไม่ๆ เทียนวันนี้เจนทำเนื้ออบคงนนานหน่อย นี่ไม่เคยทำเลยนะ ลองดู คงได้นั่งเฝ้าหน้าเตาแน่งานนี้ กลัวไหม้น่ะ" เสียงเจนสุดาตอบกลับพลางกอบเอากระเทียมสับไปใส่ลงในโถ นี่คงคิจะทำอะไรสอดไส้ใส่ไส้ด้วยเป็นแน่
"ไม่เคยทำแล้วลองทำวันนี้เหรอ...เยอะไม่ใช่เหรอนั่น.... " ทินกฤตทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ว่าจะมีใครมาทานข้าวด้วยหรือไม่
"อื้ม วันนี้เจือจะมากินข้าวด้วยน่ะ เนี่ยอยู่ๆก็โทรมา เกือบเตรียมของไว้ให้ไม่ทันแน่ะ" หญิงสาวว่าพลางถอดแว่นตาทิ้งไว้อีกทาง เหงื่อมันคอยจะไหลเข้าตาตลอดจนต้องยกมือปาดอยู่เรื่อยและแว่นตาของเธอนั้นก็เกะกะเสียเหลือเกิน
"อ้อ เหรอ....วันนี้ก็มีคนแย่งกินซิ่นะ" ทินกฤตทำเป็นพูดประชดประชัน แต่เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมาอีกจนได้
"แหม เทียน...ช่วงนี้โทรศัพท์ดังบ่อยนะ ตั้งแต่ได้เครื่องใหมม่มาเนี่ย แฟนเหรอ" เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่แทบจะตลอดเวลานั้นทำให้อดจะแซวออกไปไม่ได้ ดูเหมือนพฤติกรรมการใช้มือถือของทินกฤตจะเปลี่ยนไปเป็นหน้ามือหลังมือหลังจากได้โ?รศัพท์ยี่ห้อดังเครื่องใหม่นี้มา เหมือนจะคอยเช็คอะไรอยู่ตลอด และก็ เป็นคนละเครื่องกับโทรศัพท์ที่ใช้ทำงานเสียด้วย แต่เธอก็ไม่เคยไปแอบดูโทรศัพท์ของทินกฤต เจนสุดาคิดว่ามันเป็นละเมิดความเป็นส่วนตัวกันมากเกินไป
"อ่ะ...ไม่มีอะไรหรอก ก็พวกข้อความขยะน่ะ ... ขายนั่นนี่ โหลดนั่นนี่น่ะ" ทินกฤคหาข้ออ้างไปเรื่อยก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โซฟา ท่าทางเจนสุดาจะง่วนกับการทำครัวอยู่พักใหญ่ โดยที่หารู้ไม่เลยว่า การทำเนื้ออบนั้นเป็นเพียงแค่ข้ออ้างที่จะหาทางสอดส่องสังเกตการณ์พฤติกรรมของน้องชายตัวเองและสามีกำมะลอคนนี้ต่างหาก
+++++++++++++++++
เพียงไม่นานหลังจากสัญญาณโทรศัพท์ของทินกฤตดัง เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น เจนสุดาละมือจากในครัว แน่ใจว่าต้องเป็นน้องชายแน่ๆ หญิงสาวรีบเปิดประตูบ้านก่อนจะกอดน้องชายเสียเต็มรัก
" มาแล้วครับ..คิดถึงพี่เจนจังเลย "เสียงนุ่มเอ่ยอ้อนพี่สาวร่างเล็ก พลางกอดตอบ หากแต่สายตากลับมองเลยไปที่ห้องนั่งเล่น ทินกฤตนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตรงนั้น
"คิดถึงๆ นี่ๆ วันนี้ทำเนื้ออบด้วยล่ะ..." เจนสุดาว่าพลางเงยหน้ามองหน้าน้องชาย เหมือนจะสังเกตท่าทางของเด็กหนุ่มอยู่มากกว่า
" เนื้ออบ..นานไหมเนี่ย เจือหิ้วท้องมารอเลยนะ หิวมากกกกก "เด็กหนุ่มย้ำคำในประโยคหลัง แล้วหันมาสนใจพี่สาวของตน ริมฝีปากบางยิ้มหวานก่อนจะเปิดกระเป๋า หยิบกล่องดีวีดีออกมาให้พี่สาว
" นี่ไงที่พี่เจนว่าอยากได้ .. พอดีมีเพื่อนไปหามาให้ล่ะ พี่ต้องชอบแน่ๆเลย "จุนเจือเองก็รู้สึกผิดต่อพี่สาว ดังนั้นจึงพยายามเสาะหาสิ่งที่เธอชอบมาให้อยู่เสมอ อย่างน้อยก็ช่วยลบล้างความรู้สึกผิดในใจไปได้บ้าง เวลาที่เห็นรอยยิ้มของเจนสุดา
"ตายแล้ว...เรื่องนี้อยากดูมาก ไปหามาจากไหนเนี่ย" เห็นชื่อซีรีย์บนกล่องดีวีดีเจนสุดาก็ต้องร้องออกมา เธอเริ่มเบื่อซีรีย์ที่อลิสส่งมาให้เสียแล้ว
" พี่เจนชอบก็ดีแล้วล่ะ .. เจือน่ะจะหามาให้พี่เจนทุกเรื่องเลย รับรองๆ "เด็กหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นรอยยิ้มของพี่สาว ท่าทางดีใจของเธอทำให้เขาพลอยมีความสุขไปด้วย
"จ้า ขอบใจนะ เอ้อ ไปนั่งดูทีวีกันก่อนนะหนุ่มๆ เดี๋ยวแจ๋ว เอ้ย เจนจะเข้าครัวเดี๋ยวนี้ละเจ้าค่ะ" ว่าพลางก็ถอนสายบัวให้จุนเจือเสียหนึ่งทีก่อนจะกึ่งเดินกึ่งกระโดดไปที่ห้องครัว ยังมีงานให้ทำอีกมาก แต่เธอเร่งมือทำเนื้ออบตัวจริงไว้ก่อนแล้ว ดังนั้น การอบครั้งนี้ คงไม่ต้องมาหวังประกันรสชาตอะไรกันมากมายนัก
....จะได้เป็นสายสืบก็ดีหรอก.....
....แต่ต้องมาสือบเรื่องน้องกะเทียนเนี่ย....
....มันก็รู้สึกแย่เหมือนกัน....
+++++++++++++++++
จุนเจือถอนหายใจเมื่อพี่สาวเข้าครัวไปแล้ว ก่อนจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่น ที่โดดเด่นด้วยโทรทัศน์จอใหญ่ ทินกฤตนั่งอยู่ที่โซฟาตัวโปรดตามที่นัดกันไว้ จุนเจือมองคนรักของเขาที่ทำกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
" พี่เทียน " เสียงนุ่มเรียกชื่อพี่เขยเบาๆ
ทินกฤตลดหนังสือพิมพ์ลง มองอีกฝ่าย ริมฝีปากคู่นั้นยิ้มน้อยๆ
เด็กหนุ่มหันไปมองในครัว เพื่อให้แน่ใจว่าเจนสุดาจะไม่ได้หันมา ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาข้างๆทินกฤต
"ทำงานเสร็จไหมวันนี้" ทินกฤตชวนคุยเรื่องทั่วไป เขาไม่แน่ใจนักว่าเจนสุดาจะได้ยินบนสนทนาของพวกเขาหรือเปล่า แต่ฟังดูจากชื่อเมนูแล้วดูท่าเธอคงจะง่ววนอยู่ในครัวได้อีกพักใหญ่
" เสร็จพรุ่งนี้ก็แล้วกัน..ไม่ต้องห่วงหรอก ผมน่ะทำเสร็จอยู่แล้ว " จุนเจือเองก็ต่อปากต่อคำเช่นทุกครั้ง ก่อนจะสบตาคนรักนิ่ง
" ก็ฝึกงานใกล้จบแล้วนี่..ผมก็อยากให้ผ่านไปแบบได้เกรดดีๆหรอก "
"ก็อยากจะให้เกรดดีหรอก ถ้ากราฟความตั้งใจมันไม่กระเด้งกระดอนเป็นลูกบาสแบบนั้น"ว่าพลางก็ทำมือขึ้นๆลงๆล้อเลียนอีกฝ่าย
" ไม่รู้ล่ะ..พี่ต้องให้เกรดดีๆกับผมด้วย " มือเรียวจับข้อมืออีกฝ่าย พลางทำหน้ามุ่ย ดวงตาคู่สวยหันไปทางห้องครัว ที่ดูเหมือนเจนสุดาจะไม่สนใจอะไร ก่อนจะดึงมือแกร่งนั้นมา จูบเบาๆที่ฝ่ามือนั้น พึมพำกับมือนั้นแทบเป็นเสียงกระซิบ
" ผม..คิดถึงพี่ "
"คิดถึงอะไรกัน เพิ่งเจอกันเมื่อกลางวัน..." ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ พลางใช้ปลายนิ้วจับจมูกของอีกฝ่ายเอาไว้ บีบเบาๆ
"อ้อนเหรอ เดี๋ยวนี้น่ะ"ดวงตาคมสบกับตาของจุนเจือนิ่ง ก่อนจะขยับถอยออกมา หลังจากวันนั้นแล้วเขาพยายามแล้วที่จะไม่นัดจุนเจือมาที่บ้าน แต่บางครั้งเจนก็อยากจะเจอจุนเจือ มันเป็นความสัมพันธ์ที่ห้ามไม่ได้ที่จะให้พวกเข้า ไม่เจอกัน
" ผมก็อ้อนแบบนี้แหละ..ชอบแบบเย็นชาไหมล่ะ จะได้จัดให้"เด็กหนุ่มยิ้มท้าทายอีกฝ่าย ไม่ต่างจากแรกๆที่รู้จักกัน
"ฮ่ะๆ...มันน่าขำมากกว่า พอมาเห็นแบบอ้อนๆแล้วน่ะ" เห็นรอยยิ้มที่อีกฝ่าย "แสดง" ให้ดูนั้นก็อดที่จะขำไม่ได้
"เรานี่เป็นแบบไหนกันนะจุนเจือ...ที่เป็นแบบนี้ หรือ เป็นเจ้าเด็กแสบที่เกลียดเกย์คนนั้นน่ะ"
" แล้วพี่ชอบแบบไหนมากกว่าล่ะฮะ.. " เด็กหนุ่มยิ้มหวาน ก่อนจะยื่นหน้าไปแตะริมฝีปากบางของชายหนุ่มเบาๆ
" อยากให้อ้อน หรือ ด่า? "
"ไม่รู้ซิ่ เลือกไม่ได้หรอก จะด้านไหนก็เป็นเราไม่ใช่หรือไง เป็นจุนเจือ" มือแกร่งลูบโครงหน้าสวยของเด็กหนุ่มแผ่วเบา เขาก็แค่อยากจะมีเวลาที่ได้นั่งคุยกับอีก่ฝ่ายแบบนี้
"แล้วเราชอบพี่แบบไหนกันนะ"
" ไม่รู้..สิฮะ.. "จุนเจือหลับตา พยายามนึกตามสิ่งที่ชายหนุ่มถาม ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วยิ้มหวานให้คนรัก
" จะแบบไหน ผมก็ชอบพี่ทั้งแหละ "
คำตอบนั้นเหมือนจะทำให้ดีใจ แต่อีกใจก็อดจะห่วงไม่ได้มันเป้ฯความรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูก
"เหรอ.... พี่มีหลายแบบเหรอ" ว่าพลางก็สะกิดให้จุนเจือลุก
"ไหนทำท่าให้ดูหน่อยซิ่ว่าพี่มีแบบไหนบ้าง เราคงโพสต์ได้ดีกว่าพี่ ฮ่ะๆ"
" ฮะ ฮะ .. อย่าให้ลองทำนะ เดี๋ยวเถอะ " เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวลุกขึ้น ก่อนจะชี้หน้าคนตรงหน้า
" ทำงานให้เสร็จ..ไม่งั้นไม่ต้องกลับบ้าน "ทำหน้ายักษ์ใส่อีกด้วย ดูยังไงก็ใส่ความทินกฤตชัดๆ
"ฮ่ะๆ "ทินกฤตเผลอหัวเราะออกมาเสียงดังจนต้องรีบปิดปาก เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าเลียนแบบตัวเอง ก่อนจะชี้นิ้วถาม
"เป็นแบบนี้จริงดิ่"
จุนเจือพยักหน้าแรงๆ เป็นการยืนยันก่อนจะจิ้มที่ริมฝีปากของคนรัก
" ชอบว่าๆๆๆ ผมด้วย "
"โอ้ยๆ เจ็บครับๆ...ก็น่าว่าไหมล่ะ ขอโทษนะเรื่องงานเรื่องความรักเนี่ย ถ้าเป็นไปได้พี่จะจับแยก....กันให้ได้มากที่สุด"ว่าพลางก็ดึงมือของเด็กหนุ่มออกมืออีกข้างก็ทำท่ากางออกกว้างเน้นถึงความคิดของตัวเองที่มีมาโดยตลอด
"แต่...." ก่อนจะอ้อมกลับไปจับที่ท้ายทอยของเด็กหนุ่มให้ก้มลงมาแตะริมฝีปากกับตัวเองเบาๆ
"ตั้งแต่เจอเราเนี่ย ....กฏของพี่มันก็พังลงมาหมดเลย"
" ตั้งแต่คบกับพี่..ผมก็กลายเป็นเกย์เหมือนกันนั่นแหละ "ริมฝีปากบางกระซิบต่อปากต่อคำอีกฝ่าย ได้ตลอด
"......โห พูดซะตรง...." ทินกฤตยิ้มน้อยๆ มือที่อยู่ที่ต้นคอเปลี่ยนไปสัมผัสเส้นผมนิ่มมือยึดศีรษะของอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนที่ตัวเองจะจูบเม้มริมฝีปากบางนั้นอีกครั้ง ปลายลิ้นเล็มเลียริมฝีปากล่างของเด็กหนุ่มจนจุนเจือเผยอรับปลายลิ้นของเขาเข้าไป
มือที่ดึงท้ายทอยเขาให้ก้มลงมา พร้อมกับมอบจูบเร่าร้อนนั้นทำให้ร่างบางต้องทรุดลงนั่งคร่อมร่างของคนที่นั่งบนโซฟาอย่างช่วยไม่ได้ จุนเจือยันเขาข้างหนึ่งกับเบาะข้างตัวคนรักก่อนจะลูบกับแผ่นอกแกร่งผ่านผ้าลำลองเนื้อดีไปมา ริมฝีปากบางเผยอกว้าง ตวัดดูดรัดปลายลิ้นร้อนของคนรักแล้วจูบตอบกันไปมานัวเนียอย่างเร่าร้อน
ทินกฤตเองก็ตอบรับสัมผัสนั้นด้วยปลายนิ้วที่หยอกล้อเล่นกับยอดอกของอีกฝ่ายผ่านผิวผ้า ก่อนเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของอีกฝ่ายลงเพียงเพื่อจะสอดมือเข้าไปสัมผัสกับผิวเนื้อเนียน ร่างสูงละริมฝีปากออกจากอีกฝ่าย ก่อนจูบลงบนผิวเนื้อใช้ฟันขบเบาๆบนกายของจุนเจือ ได้ยินเสียงหอบหายใจดังจากร่างบางในอ้อมแขน
เสียงหอบหายใจ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งคร่อมกับร่างของพี่เขย ริมฝีปากบางเองก็จูบลงที่ลำคอแกร่งเข่นกัน แต่ก็ไม่ได้ทิ้งร่อยรอยใดๆเอาไว้
"อ่ะ...เจือ....."ทินกฤตเผลอครางออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาชอบที่อีกฝ่ายทำแบบนี้ให้ สองมือแกร่งประคองใบหน้าสวยขึ้นมาสบตาอีกครั้งก่อนจะมอบรสจูบเร่าร้อนให้ ปลายลิ้นสอดใส่ไล้เล็มความหวานหอมจากริมฝีปากของเด็กหนุ่มอย่างลืมตัวลืมใจไปว่าตอนนี้กำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้าน โดยที่มีภรรยาตามกฏหมายของตัวเองกำลังทำครัวอยู่
+++++++++++++++++
ฝั่งสายสืบลับอย่างเจนสุดา ไปๆมาๆ ตัวเองก็ทำกับข้าวเพลินไปอีกจนได้ หญิงสาวนั่งมองเนื้อในเตาอบอยู่นาน จนเหลือบไปเห็นว่ามีเนื้ออบสูตรพิเศษวางเตรียมอยู่อีกถาดก็ขมวดคิ้ว...
....นั่นเนื้ออบที่อบเมื่อบ่ายนี่นา....
....อบไปทำไมตั้งเยอะหว่า....
....จำได้ว่าจะสืบเรื่องเทียนกับเจือ....
"โอ๊ะ...ลืมไปเลย ...." คิดได้แบบนั้นร่างบางในชุดกระโปรงยาวสีชมพูดูสวยหวานก็รีบดึงผ้ากันเปื้อนแบบแจ๋วก้นครัวออกแล้วก้าวยาวๆแบบไม่ให้มีเสียงไปที่ห้องนั่งเล่นทันที
.
.
.
.
.
.
และภาพที่เธอเห็นชัดก็คือ น้องชายคนสวยกำลังนั่งคร่อมร่างของสามีกำมะลอ ดวงตาคู่สวยหลับพริ้มขณะที่จูบกับสามีของเธออย่างเร่าร้อน ปลายลิ้นถอนออกจากปากของทินกฤตก่อนจะสอดกลับเข้าไปอีกครั้ง ใบหน้าสวยแดงระเรื่อเพราะความร้อนของจูบ
ภาพที่เห็นนั้นไม่ต้องบอกว่าทั้งสองคนกำลังทำอะไรอยู่ หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังวิงเวียน เข่าอ่อน นึกโทษตัวเองที่หยิบแว่นกลับมาใส่ตามเดิมเพราะคิดเพียงแค่ว่าคงจะไม่มีอะไร และคงจะได้เห็นจุนเจือนั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่คนละมุมของโซฟาเหมือนอย่างทุกครั้ง
แต่ไม่ใช่ภาพของน้องชายตัวเองกำลังขึ้นคร่อมทินกฤตอยู่บนโซฟาแบบนี้!
+++++++++++++++++
-
น่าน สายสืบเจอฉากเด็ด :z1:
-
เหอะๆ ต่อเลยได้ไหมไรท์เตอร์ ดีใจที่เจนรู้เรื่องแล้วทั้งคู่จะได้ไม่ต้องหลบซ่อนอีก หวังว่ามันคงไม่เลวร้ายนะ..
เจนรักน้องก็คงรักคนที่น้องรักด้วยใช่ไหม (เพราะยังไงก็สามีกำมะลอ)
:pig4: มาต่ออีกเร็วๆเน้อ
-
กรี๊ดดดด ช็อตเด็ดสำหรับสาววาย
แต่คุณเจน จะยังชอบฉากแบบนี้อยู่มั้ยนะ
เฮ้อออ ไม่อยากให้มีอุปสรรค์เลยอ่ะT______T
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
กอดปลอบขวัญเจนเสียทีดีไหม... :m15:
ตื่นได้แล้ว สาววายช่างฝัน ... ฮ่ะๆ....
-
o13 น้องเจือ สุด ยอด :z2:เจน ค่ะ ชัดเจนน่ะ
-
พี่เจนเอาไงต่อดี
แต่ถ้ารักน้อง สงสารน้อง ก็ต้องช่วยน้องนะ
-
กอดพี่เจน :กอด1:
ทำใจรับให้ได้นะ
สงสารเจือกับพี่เทียน
-
ป๊าดดดดดดดดดดดดดดดดด แอบใจระทึกแทนเจน >/////<
-
:-[
:serius2:
+1
-
เจนรู้อย่างนี้แล้วก็ช่วยน้องให้สมหวังได้ไหม
-
โฮ่ น้องเจือ เธอออกตัวแรงส์
พี่เจนช๊อก o22กันเลยทีเดียว
เป็นกำลังใจค่า
-
และแล้วความสัมพันธ์ลับๆ ก็ไม่ลับอีกต่อไป
-
ในเมื่อใจมันรักแล้ว ทำไงได้ แม้จะมีบุคคลที่สามอยู่ก็ลืมตัวไปบ้างในบางครั้ง
พี่เจน คงชาวาบไปชั่วคราว ก่อนที่จะกระแอม เบา ๆ ให้คนทั้งสองรู้
แล้วเปิดตัว :mc3: ฉลองให้กับน้องชายสุดรัก กับสามีกำมะลอ
+1 คนละแต้ม ไม่ต้องแย่งกันนะครับ จัดไป :z1:
-
:pig4:
-
หวังว่าเจนคงจะแอบไหวหวั่นกับความเป็นสุภาพบุรุษของเทียน จนกีดกั้นน้องหรอกนะ เฮ้อ!!! 2 คนนี้ก็ไม่ระวังเอาซะเลย
-
พี่เจนนนนน พี่เป็นสาววาย พี่จะเข้าใจใช่มั้ยอ่าาาา
เอาใจช่วยพี่เทียนกะน้องเจือ Fighting!!!
-
อยากรู้ว่าจากนี้เจนจะทำยังไงต่อไป
-
เป็นใครก้อคงจะช็อคเห็นจะจะแบบนี้ หวังว่าพี่เจจะเข้าใจน้องเจือนะ
ความรักมันห้ามใจกันยาก แล้วเป็นความรักแบบนี้ด้วยอีก
-
เจอฉากขึ้คร่อมเลยเหรอ o18
-
ก็ดี รู้กันไปเลย จะได้ไม่ต้องมาหลบๆซ่อนๆอีก
-
งานเข้าซะแล้วสิ
พี่เทียน เจือ
แล้วเจนจะทำยังไงเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นการกระทำที่อุกอาจมากๆ
-..-
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อะๆๆน่ารักมากมายเลยครับ สุดดดดดดดดดดดด
-
.. เป็นฉากเปิดตัวที่ ยอดมาก
55
-
พิมพ์ตั้งเยอะเน็ตดันหลุดตอนกดส่ง ปวดตับ!!!!
งั้นเอาสั้นๆ ลุ้นมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ^^
-
เจนสุดารู้สึกอยากจะร้องออกมาดังๆ แต่สองมือกลับปิดปากแน่น รีบวิ่งหลบกลับเข้าไปในครัวใหม่อีกครั้ง ร่างเล็กหอบหายใจแรงด้วยความตื่นเต้นกับภาพที่ได้เห็นทุกอย่างในสมองเหมือนวิ่งพล่านไปมาจนจับความใดๆไม่ได้ ภาพของน้องชายตัวเล็ก ที่วิ่งตามเธอมาตลอดในตอนนี้ เด็กชายในความทรงจำนั้นไม่เหมือนกับคนที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้เลย มันเหมือนกับว่าเธอไม่เคยเห็นแใบหน้าแบบนั้นของจุนเจือมาก่อนในชีวิต
ส่วนทินกฤต...ผู้ชายคนนั้นทำแบบนี้กับเธอได้อย่างไร รู้ทั้งรู้ว่าจุนเจือเป็นน้องชายของเธอ แน่นอนเธอไม่ได้กำลังโกรธทินกฤตในฐานะภรรยาที่สามีนอกใจ แต่มันเหมือนกับว่ามิตรภาพและความสนิทชิดเชื้อที่เธอให้ไปนั้นอาจไปเป็นชนวนให้ทั้งสองคน....กลายเป็นภาพที่เธอได้เห็นเมื่อครู่ เพียงแค่นั้นก็รู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว ถ้าหากพ่อแม่รู้เรื่องนี้เข้าจะว่าอย่างไร
หรือทินกฤตจะเป็นคนบังคับให้น้องของเธอทำแบบนั้น หรือ ถ้าไม่ใช่มันก็คงจะเป็นเพียงแค่ความหลงใหล แต่ข้อเท็จจริงแน่แท้ที่ไม่อาจหนีได้ หากเจือเปลี่ยนไป มันย่อมไม่ส่งผลดีกับเรื่องของเธอและอลิสเป็นแน่ หากพ่อกับแม่รู้ความจริงเรื่องเจือกับเทียน จนสืบสาวมาจนรู้ว่าเธอกับอลิสมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเกินเพื่อนกันมานานแล้ว มีหวัง....ชาตินี้เธอคงเหมือนตายทั้งเป็นจากสายตารังเกียจของพ่อแม่เป็นแน่แท้
"จะทำยังไงดี" เจนสุดาเดินพล่านอยู่ในห้องครัวเธอนึกอะไรไม่ออก...
"สงบใจ เย็นไว้ๆ" แล้วก็พยายามสงบสติตัวเองให้ได้ สองมือเล็กยึดประตูตู้เย็นไว้เป็นที่มั่นก่อนสูดลมหายใจเข้าลึก มองไปที่โต๊ะเตรียมอาหารกลางครัวทันสมัยของเธอ มีซุปมันฝรั่งกับไก่ที่ต้มใส่ชามเอาไว้เมื่อครู่ หญิงสาวตัดสินใจ ยกชามนั้นออกไปทันที
"เอ้าๆ กับข้าวเสร็จแล้ว" เธอจงใจส่งเสียงดังให้นำตัวเองออกไปก่อน
...สังเกตการณ์เหรอ...
....แค่นี้ก็เกินพอแล้ว...
.....ไม่อยากจะเห็นอีกแล้ว....
...พวกผู้ชาย.....
+++++++++++++++
เจนสุดาดูเหมือนจะติดซีรีย์มากขึ้นหลังจากวันนั้นที่เธอได้เห็นฉากรักเร่าร้อนของน้องชายกับทินกฤต แต่เห็นแบบนั้นทินกฤตก็ไม่กล้าเข้าไปนั่งดูข้างๆเหมือนทุกที เพราะบรรยากาศรอบตัวของเจนสุดานั้นเหมือนจะ....มาคุ..... หากเขาโพล่พรวดพราดเข้าไปคงได้เจออะไรสวนกลับเข้ามา
ทางเจนสุดาเองแม้ตาจะอยู่กับจอซีรีย์ มือที่ถือดินสอร่างแบบเอาไว้ก็หมุนควงไปมาแสดงออกให้เห็นถึงสภาพอารมณ์ได้อย่างไม่น้อย เป็นเวลาหนึ่งวันเต็มๆ ที่นั่งอยู่แบบนั้นไม่ลุกไปไหน จนกระทั้งรู้สึกว่าทนไม่ได้อีกต่อไปที่จะเก็บงำความลับนี้เอาไว้ เธอตัดสินคว้าโทรศัพท์มือถือมาโทรหาอลิสทันที
" ว่าไงจ๊ะ เจน "ปลายสายจากต่างประเทศรับอย่างอารมณ์ดี
"พวกนั้นเป็นจริงๆ!!! เป็นเกย์ !!! จูบกัน กอดกันนัวเลย อลิส!! เรื่องจริงเลยนะ นี่มันของจริงเลยนะ!!!" เจนสุดากรอกเสียงไปกับโทรศัพท์แต่หากจะให้พูดให้ถูกเหมือนจะตะโกนออกไปให้พ้นอกมากกว่า
" อ้อ..หาาา!!!! "อลิสที่กำลังนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงถึงกับเด้งตัวขึ้นนั่ง ดวงตากลมโตนั่นยิ่งโตขึ้นไปอีก เมื่อได้ยินในสิ่งที่คนรักเล่าให้ฟัง
" ว่ายังไงนะ .. พวกเขาน่ะใคร ไอ้หมอนั่นกับเจือน่ะเหรอ?! "
"ก็ใช่นะซิ่ ใครล่ะ บอกให้สังเกต หา ใครบอกให้สังเกต เจอของจริงเข้าพูดไม่ออกเลย...แล้วจะทำยังดีๆ อลิส...จะทำยังไงดี น้องของเจนเป็นเกย์...เป็นเกย์ไปแล้ว" เจนสุดาแม้พยายามจะสงบสติแต่พอคิดถึงภาพนั้นอีกก็ทำเอาหายใจหายคอไม่ออกขึ้นเสียดื้อๆ
" เพราะหมอนั่นเลย หมอนั่นมันงูเห่าชัดๆ! .. เจน เค้าบอกตัวเองแล้วว่าอย่าไว้ใจ ผู้ชายเจ้าชู้ นี่ยังไงก็เหมือนกันไปหมด ทั้ง ชายแท้ ทั้งเกย์ ไม่ยุ่งกับเราก็น้องชายเรา โอย.." หญิงสาวเอามือตบหน้าผาก ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา
" ต้องเลิก..เจนต้องเลิกกับมันเดี๋ยวนี้ แล้วที่สำคัญคือต้องแยกเจือออกมาด้วย "
"อื้ม...." เจนสุดากุมขมับตอนนี้เธอปวดหัวมากเสียจนเขียนแบบต่อไปไม่ไหว และก็อยากจะหยุดอาการปวดหัวนี้เต็มที
"ไอ้เลิกน่ะต้องเลิกแน่ เพราะทำสัญญากันไว้ แต่อลิส...เกิดสองคนนั่นเขารักกันขึ้นมาจริงๆล่ะ ...ไปแยกเขามันจะดีเหรอ คือเจนน่ะ แค่กลัวว่าสำหรับเจือมันจะเป็นแค่หลงเท่านั้น แต่ที่กลัวยิ่งกว่า คือกลัวว่าเทียนเขาจะแค่เล่นๆ....แต่ที่เจนกลัวมากที่สุดของที่สุด ก็คือ...ถ้าเกิดสองคนนั้นรักกันขึ้นมาจริงๆ เราไปแยกเขา มันจะดีเหรอเพราะเกิดรักกันจริงๆอยากอยู่ด้วยกันจริงๆพ่อแม่จะรับได้ไหม แล้วเกิดพ่อแม่ให้เขาแยกกัน มันก็ไม่ต่างจากเราหรอกนะ ทนปิดมาได้ขนาดนี้ถือว่าบุญแล้ว นี่ต้องวางแผนหนีกันไปอีก...เจนไม่อยากให้น้องเป็นแบบนั้นนะ อลิส"
" เจน! ผู้ชายเจ้าชู้ก็คือผู้ชายเจ้าชู้วันยันค่ำ รักใครไม่เป็นหรอก ก็เหมือนพ่อของเค้าไง...มีแม่เค้าแล้วไม่พอ ต้องไปมีใครต่อใครอีก....อย่างหมอนั่น...ตอนนี้มันก็คงแค่อยากได้เจือเอาไว้บำบัดความใคร่หลังจากไม่ได้เที่ยวนานก็เท่านั้นแหละ .. ต้องพาน้องออกจากมันก่อนที่น้องจะถอนตัวไม่ขึ้นนะ เค้าไม่อยากให้เจือต้องมาเสียใจ เพราะพวกผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้หรอกนะ " อลิสยื่นคำขาดก่อนจะหยิบซองเอกสารมาเปิดแล้วอ่านให้คนรักฟัง
" รีบหย่า แล้วมาหาเค้า พาเจือมาด้วยนะ .. โรงเรียนดีไซน์ที่อเมริกาเขาตอบรับเจนแล้วนะ ..พาน้องมาอยู่ญี่ปุ่นก่อนก็ได้แล้วค่อยว่ากัน "
"หา โรงเรียนดีไซน์นั่นเขาตอบรับแล้วเหรอ..." เจนตกใจ เธออยากเรียนที่โรงเรียนนี้มาก อยากเรียนมาตั้งแต่จบ ม.ปลาย แต่เพราะคุณแม่ติดลูกสาวมากจนจะไม่ยอมให้ไปไหน เธอถึงต้องเรียนที่มหาวิทยาลัยในเมืองไทยไปก่อน ในใจนึกอยากรีบหย่าบินไปอเมริกาเสียตอนนี้แต่ทำไม่ได้ มันมีมากมายหลายเรื่องเหลือเกิน
".........เจนขอเวลาได้ไหม เจนคงต้องคุยอะไรกับเทียนเขาก่อน...เจน...ไม่อยากให้ทำไปเพราะรีบเร่งเพราะเรื่องของเจือ...เจนก็อยากฟังด้วยว่าเทียนเขาจะพูดยังไง"
"เค้าเข้าใจนะ..เอาเป็นว่าเค้าจะเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เราสองคนนะ ไม่สิ ต้องเผื่อของเจือด้วยอีกคนด้วยใช่ไหม "อลิสถอนหายใจ
"เอาเป็นว่าดูไว้เผื่อๆก่อนก็แล้วกัน เจนคงต้องคุยกับเจือด้วยนั่นล่ะ...งั้นแค่นี้ก่อนนะ"
เจนสุดาเองก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสาย การโทรศัพท์คราวนี้ไม่มีช่วงให้ได้คุยสบายๆ เพราะไม่มีช่วงไหนเลยที่น่าสบายใจ เธอตัดสินใจแล้วว่าเธอคงจะต้องคุยกับทินกฤตถึงเรื่องหย่าให้ได้เร็วที่สุด
+++++++++++++++
ทินกฤตได้รับโทรศัพท์จากเจนสุดานัดให้เขาไปเจอกับเธอที่ร้านกาแฟในห้างดังกลางเมือง แม้จะถามแล้วว่า เธอมีธุระอะไรด่วนหรือเปล่า เพราะไม่อย่างนั้นก็ให้รอคุยกันที่บ้านก็คงจะได้ แต่เจนสุดาก็บอกเพียงแค่ว่าเธอจำเป็นจะต้องคุยกับทินกฤตในตอนนี้เท่านั้น
"เรื่องหย่าน่ะ" เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นแผ่วเบานั้นเหมือนกระซิบดังอยู่ข้างหูนั้นทำให้ชายหนุ่มใจเต้น
....ใช่......มันเป็นเรื่องที่พวกเขาทั้งสองคนต้องการ....
...เป็นอย่างมาก....
ร่างสูงนั่งดื่มกาแฟอยู่ในมุมหนึ่งของร้านตามที่อีกฝ่ายนัด รู้ดีว่ามันไม่ใช่ที่ส่วนตัวอะไร แต่เขาก็ไม่อยากไปที่ร้านของรามินทร์ หรือที่ร้านของสมปอง เพราะเขายังไม่อยากให้พศวัตรู้เรื่องนี้ หมอนั่นคงจะด่าเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกเป็นแน่
....มึงมันดีแต่โกหก....
....มึงมันไอ้เห็นแก่ตัว....
เจนสุดามาถึงพร้อมๆกับกาแฟร้อนที่เขาสั่งไป
"พอดี...หลังจากนี้ก็จะไปดูของที่จะใช้ทำงานด้วยน่ะ ....มัวแต่ลิสต์ของเลยมาช้า ขอโทษนะ" เจนสุดาว่าพลางเสยเส้นผมยาวสลวยของตัวเองขึ้น วันนี้ภรรยาของทินกฤตดูแปลกตาด้วยชุดเข้ารูปสีดำจากคอลงมาถึงอกนั้นเป็นผ้าเนื้อบางที่มองเข้าไปเห็นผิวกายของหญิงสาว
"โห...วันนี้เจนแต่งตัวสวยจังเลย" ทินกฤตอดที่จะเอ่ยปากชมไม่ได้
"ก็นานๆออกจากบ้านที....ว่าแต่เรื่องหย่า....เจนตกลงนะ เราเลื่อนมาให้เร็วขึ้นก็ได้ " เจนสุดาว่าเธอพยายามจะยิ้ม แต่ดูเหมือนว่าจะทำไม่ได้ ในดวงตาคู่สวยใต้กรอบแว่นนั้นเหมือนกำลังสำรวจตรวจตราทินกฤตอยู่อย่างระแวดระวัง
"อืม...เข้าใจแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นนี่จะเป็นจำนวนของทรัพย์สินทั้งหมดที่เราจะแบ่งกัน" ทินกฤตว่าพลางดึงเอาเอกสารข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับทรัพย์สิน และ ข้อกฎหมายต่างๆที่หญิงสาวควรรู้ออกมายื่นให้เจนสุดา ซึ่งเจนสุดาก็รับไปเปิดดูอย่างดี
"โอเคไหม ตัวเงินน่ะ" ทินกฤตเอ่ยถาม หัวใจที่เต้นอยู่ในอกนั้นเต้นรัว
"อืม...ความจริงมันก็ได้มามากกว่าที่เจนคิดด้วยซ้ำ ...แต่ก็คงจะดีเหมือนกันเพราะเจนว่าจะไปเรียนต่อด้านดีไซน์ที่อเมริกาด้วย ทางนั้นเขาก็ตอบรับมาแล้ว" หญิงสาวเอ่ยดวงตาที่มองละม้ายคล้ายกับจุนเจือนั้นเหลือบมองหน้าของทินกฤตเหนือกรอบแว่น ด้วยอยากจะเห็นชัดๆว่าปฏิกิริยาของอีกฝ่ายนั้นเป็นอย่างไร เมื่อได้ยินคำพูดที่เธอกำลังจะพูดออกไป
"แล้วอีกเรื่อง....." หญิงสาวหยุด ท่าทางเหมือนจะลังเลเล็กๆที่จะพูดออกไป แต่ เธอต้องเห็นให้ได้สีหน้าของทินกฤต
"อีกเรื่อง?....อะไรเหรอเจน" ทินกฤตเลิกคิ้วสูง สองมือประสานเข้าหากันบนพ้นผิวเรียบของโต๊ะตัวเล็กในร้านกาแฟ
"เจนว่า เจนจะพาเจือไปด้วย...."
คำๆนั้นเหมือนจะดังกลบเสียงพูดคุยของแขกคนอื่นๆที่เข้ามาในร้าน เหมือนกับว่าทั้งร้านมีเพียงเขาและเจนสุดาเพียงแค่สองคน ดังมากเสียจนแม้แต่เสียงหัวใจของตัวเองเขาก็ยังไม่ได้ยิน
"อเมริกา?...เจนจะพาเจือไปอเมริกาทำไม!" น้ำเสียงของทินกฤตนั้นเหมือนข่มขู่จะเอาคำตอบอยู่ในที เขารู้สึกเหมือนกำลังจะถูกแย่งคนรักไป แต่ก็รู้สึกตัวได้ในสายตานั้นของหญิงสาว
....ผู้หญิงคนนี้รู้เรื่องของพวกเขาแล้ว....
"ขอโทษ....ผมไม่ได้ตั้งใจจะขึ้นเสียง" ทินกฤตว่า สองมือละออกจากกันวางแบลงบนโต๊ะ เหมือนพยายามจะสะกดอารมณ์อะไรก็ตามเอาไว้ตรงนั้น
"ไม่เป็นไรค่ะ...เจนเข้าใจ..." ในใจของเจนสุดาเองก็เจ็บปวดไม่น้อย เพราะสีหน้าของทินกฤตที่เธอเห็นนั้น เต็มไปด้วยความตกใจ สับสน และตอนนี้ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังหวั่นไหว ซึ่งเป็นท่าทีที่เธอไม่ค่อยได้เห็นนัก นี่จะเป็นเพราะความรู้สึกที่คนตรงหน้ามีให้กับจุนเจือหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจนัก แต่ที่แน่ใจได้ก็คือ หากจะมีใครมาพาตัวอลิสไปไกลแสนไกลจากเธอ โดยที่เธอไม่ยอม เธอเองก็คงจะมีสีหน้าไม่แตกต่างกับอีกฝ่ายซักเท่าไรนัก
หญิงสาวเม้มริมฝีปากสีสวยของตัวเองแน่น มือเรียวกำแรงเสียจนรู้สึกได้ว่าเจ็บเพียงแค่จินตนาการ แต่เธอจะยอมได้หรือ หากน้องชายจะต้องมาอยู่ในสถานะเดียวกับเธอ มาเป็นคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพวก รักร่วมเพศ ในสังคมที่เสแสร้ง มือถือสากปากถือศีล ปากว่าตาขยิบเช่นนี้... จุนเจือเป็นคนชอบแสดงออกแค่ไหนทำไมเธอจะไม่รู้ แต่นี่เหมือนเป็นคำอธิบายความเงียบของเด็กหนุ่มคนนั้นได้ไม่น้อย ...จุนเจือที่สงบปากสงบคำน่ะ จะมีก็ตอนที่มีเรื่องที่ต้องปิดบัง หรือกลุ้มใจอยู่ก็เท่านั้น
"ผมเห็นดีด้วยนะ ถ้าเจนจะไปอเมริกา ไปเรียนไปตามความฝันของเจน ผมจะไม่ห้ามเพราะผมไม่มีสิทธิ์...สิ่งที่ผมทำได้คือทำตามสัญญาที่ให้เจนไว้ ..." ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง เขาหมายความตามไปอย่างที่พูด ชายหนุ่มได้แยกเรื่องของเจนสุดากับเรื่องของจุนเจือออกจากกัน
"ขอบคุณค่ะ เทียน" เจนสุดายิ้ม ณ วินาทีนี้ก็อยากจะจับมือใหญ่นั่นมากุมเอาไว้แทนคำขอบคุณ แต่แล้วก็ต้องห้ามมือของตัวเองเอาไว้เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า มือคู่นี้ล่ะที่แตะต้องน้องชายของตัวเองด้วยความต้องการ
ทินกฤตสังเกตเห็นท่าทีของอีกฝ่าย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ได้เข้ามาเยือนจิตใจของเขามานานมากแล้ว
....คุณเองก็...รังเกียจที่ผมทำแบบนี้ซิ่นะ เจน....
"แต่เรื่องของเจือ...ทำไมคุณไม่ให้เจือตัดสินใจเองล่ะว่า เขาอยากไปหรือเปล่า...ถ้ามันเป็นความตั้งใจของเขาจริงๆ ผม.....จะไม่ห้ามเลยแม้แต่คำเดียว"
"เทียนคิดว่าเจนจะบังคับเจืออย่างนั้นเหรอ" เจนสุดาเอ่ยถามน้ำเสียงนั้นแฝงความไม่พอใจเอาไว้อยู่ไม่น้อย
"ไม่ ไม่ใช่....ผมแค่อยากให้เขาตัดสินใจ เลือก เองมากกว่า" สายตาของทินกฤตที่มองตรงมานั้นจริงจังไม่น้อย ลึกๆแล้วเขาก็อยากจะมั่นใจว่า เด็กหนุ่มคนนั้นจะเลือกเขา เลือกที่จะอยู่ด้วยกัน และ...สู้กับสายตาของสังคม และที่สำคัญ ครอบครัว ของพวกเขาต่อไป เพราะอย่างไรเสียคนที่จะไม่มีผลกระทบอะไรก็คือเจนสุดาอยู่ดี
ทินกฤตทิ้งท้ายเอาไว้แบบนั้น ก่อนจะที่หญิงสาวจะเอ่ยขอตัว โดยที่อ้างว่าเธอยังต้องเข้าออฟฟิศ เพื่อสรุปงานที่ส่งไปเมื่อคราวก่อน ทินกฤตเรียกพนักงานร้านมาเพื่อจ่ายค่ากาแฟ ทั้งสองคนต่างแยกย้ายกันกลับไปคนละทาง
+++++++++++++++
สิ่งที่สามี-ภรรยาตกลงกัน ยังมีคนๆหนึ่งที่อยู่ด้านข้างของร้านมาตลอดตั้งแต่ต้นได้ยินอยู่ตลอด .. จุนเจือที่เห็นคนรักของตนตรงทางเข้าห้าง ในขณะที่ตนเองกำลังเดินออกมาจากรถไฟฟ้า ริมฝีปากบางเรียกชื่อของชายหนุ่มหากแต่ดูเหมือนทินกฤตจะรีบจนไม่ได้ยิน และด้วยความสงสัยใครรู่นั่นแหละที่ทำให้สาขาเรียวพาตัวเองมาถึงร้านกาแฟแห่งนี้ เด็กหนุ่มทำท่าจะเดินเข้าไปทัก หากว่าสายตาของเขาไม่ไวพอที่จะเห็นพี่สาวในชุดสีดำดูแปลกตามาแต่ไหล จุนเจือจึงต้องหลบไปยังด้านข้างของร้าน
บทสนทนาระหว่างคนทั้งคู่เต็มไปด้วยความเครียด
"ก็นานๆออกจากบ้านที....ว่าแต่เรื่องหย่า....เจนตกลงนะ เราเลื่อนมาให้เร็วขึ้นก็ได้ "
คำพูดของพี่สาวทำให้หัวใจของเขาพองโตอย่างประหลาด .. ดีจริงๆที่อะไรมันง่ายขึ้นแบบนี้ อย่างน้อยพี่สาวเขาก็จะหย่ากับทินกฤต เขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดอีกต่อไป
"โอเคไหม ตัวเงินน่ะ"
"อืม...ความจริงมันก็ได้มามากกว่าที่เจนคิดด้วยซ้ำ ...แต่ก็คงจะดีเหมือนกันเพราะเจนว่าจะไปเรียนต่อด้านดีไซน์ที่อเมริกาด้วย ทางนั้นเขาก็ตอบรับมาแล้ว" หญิงสาวเอ่ย ดวงตาที่มองละม้ายคล้ายกับจุนเจือนั้นเหลือบมองหน้าของทินกฤตเหนือกรอบแว่น
..อเมริกา?..พี่เจนจะไปอเมริกา?..
เสียงเล็กของพี่สาวดังก้องในหัวของเด็กหนุ่ม ทำไมเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนล่ะ? เจนสุดาไม่เคยเล่าให้เขาฟังเลยว่าหลังจากหย่าแล้วจะทำอะไร
..พี่เจน..พี่เจนจะทิ้งเจือไปเหรอ?
หัวใจที่พองโตเมื่อครู่นี้ราวกับถูกบีบจนรู้สึกเจ็บ เด็กหนุ่มที่หลบเข้ามาอยู่มุมหนึ่งของร้านที่โชคดีว่ามีพาร์ทิชั่นกั้นเอาไว้มองคนทั้งคู่อย่างเจ็บปวด .. เขาไม่อาจยืนอยู่ตรงนี้ไหวอีกแล้ว จุนเจือสูดลมหายใจลึก พยายามเหลือเกินที่จะพาตัวเองออกจากร้านอย่างเงียบเชียบที่สุด
+++++++++++++++
@ พีจัง แก้แล้วนะ
-
ปาด
ก่อนจะน้อมรับความผิด :a5:
"ภรรยาที่นอกใจสามี" ....อ่านแล้วอึ้ง พิมพ์ผิดเองเต็มๆ
ต้องแก้เป็น
"ภรรยาที่สามีนอกใจ" .....อันนี้ค่อยอ่านแล้วดีขึ้นหน่อย :laugh:
ขอโทษผู้อ่านที่ทำให้ตกใจมา ณ ที่นี้ :pig4:
มารับทราบว่าแก้แล้ว เย้ๆ.... o13
-
.. :เฮ้อ:
ไม่เอามาม่า :serius2:
-
ไม่นะ!!!!!!
T____T
-
ใกล้จะไคล์แมกซ์แล้วสินะ จะเสิร์ฟมาม่าแล้วอ่ะ
ไม่เอาเยอะนะ เดี๋ยวท้องอืด
:pig4:
-
เฮ้อ สงสารเทียน :เฮ้อ:
-
อลิสเห็นแกตัวชิปหาย
เรื่องของตัวเองดีไปซะทุกอย่าง ทั้งๆทีเรื่องราวก็ไม่ต่างไปจากเทียนเลยนี่
สงสารน้องเจือละงานนี้
-
ชีวิตใครก็ต้องให้คนๆ นั้นเป็นคนตัดสินใจด้วยตัวเองนะ
ห่วงได้แต่อย่าบังคับใจกันเลย ทั้งเจน ทั้งอลิสที่เอาแต่ฝังใจว่าเทียนเป็นคนไม่ดีพอสำหรับเจือ
แล้วก็คิดแต่ว่าตัวเองห่วงเจือจนต้องเข้ามาจัดการตัดสินใจให้
ฟังน้องมันบ้างนะ เดี๋ยวมันจะกลายเป็นทำร้ายน้องซะแทน
สงสารเจือ และเทียนด้วยทั้งคู่เลย กับสถานการณ์แบบนี้
-
อลิสอาการหนักจริงๆ เป็นเลสเบี้ยน ไม่ได้ชอบผู้ชาย ก็ไม่ต้องเกลียดขนาดนี้ก็ได้นะ
มองโลกแง่ร้ายไปแล้ว ยังไม่ทันได้ถาม ลงมติแล้วเรียบร้อยเลย
รู้สึกผิดหวังกับเจนสุดานิดหน่อย รู้ว่าเจนรักเจือมากๆ
แต่ที่เจนกลัวว่า ถ้าเจือเป็นเกย์ และถ้าพ่อแม่รู้ คู่ของเจนกับอลิสจะลำบากไปด้วยนี่สิ เหมือนผลักภาระให้น้องชายเลย
หากว่าการเป็นเกย์ของเจือ คู่ของเจือไม่ใช่เทียน เป็นคนอื่นๆ อลิสกับเจนจะคิดแบบนี้มั้ย
แล้วนี่ยังจะลากเจือไปอเมริการด้วยอีก
ถ้าเจือติดพี่มากๆขนาดนั้น ก็คาดว่าคงได้กินมาม่าแน่ๆเลย
ลุ้่นต่อไป พี่เทียนคงต้องลงมือทำอะไรเพื่อพิสูจน์ตัวเองให้ชัดเจนซะแล้ว น้องเจือจะสู้ไปกับพี่เทียนหรือเปล่า
บวกไปคนละ 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ :3123:
-
ตายแล้วน้องเจอ น่าอยู่ฟังให้จบนะ ได้เสียใจทีเดียว
เค้าจะเราไปด้วยรุ้รึป่าว
งานนี้ดราม่าจริงๆ แล้ว
อยากให้อลิสเปิดใจเสียบ้างบางที
-
เตรียมมาม่าหม้อใหญ่!!!!
แต่บ่นหน่อย อลิซแย่จัง เจนก็เป็นไปด้วย
-
เตรียมทิชชู่ซับน้ำตาแทนซับเลือดจากตอนที่แล้วเลย
น่าสงสารกันทั้งหมดเลย ...
แต่คนที่ตัดสินใจก็ต้องเป็นจุนเจืออยู่ดี
จะตามพี่เจนไปหรือเปล่า
ใจร้าว ... กันเป็นแถว ๆ
-
จะเริ่มเข้ามาม่าแล้วใช่มั๊ยเนี่ย -*-
-
เจนกับเทียนก้อไม่ต่างกันใช่ม่ะ ทำมันเจนไม่คิดกับกันบ้างล่ะ ไม่เข้าใจจริงๆ
-
ปัญหาที่เกิดตอนนี้ น่าจะมีทางออก แต่กับเสียงที่เจือได้ยินแต่ไม่จบบทสนทนานี่สิ ปัญหา
มาเป็นกำลังใจ ให้กับคนทั้งคู่กับปัญหาและทางออกจะยังมองไม่เห็นแสงสว่างรำไร ๆ ที่ปลายอุโมง
อีกทั้งพี่เจนกับอลิส คิดถึงตอนจบของปัญหา ที่จะมีผลกระทบกับคู่ของตัวเอง เลยทำให้หาแสงยังไม่เจอ
+1 ให้คนละแต้ม พร้อมทั้งรีบคลี่คลายปัญหานี้โดยด่วน :m16:
-
อลิสนิสัยไม่ดี !!!!
เห็นแก่ตัว เจนก็หลงอลิสหัวปักหัวปำ ทำร้ายน้องตัวเองชัดๆ !!!!!!
สงสารเจือ สงสารเทียน T^T
อยากให้เจือเลือกเทียนๆ :))
-
+1 ไปก่อน
เด่วไปตามอ่านย้อนหลังนะ
อิอิ
-
แอ่กกก ก
ตึงเครียด
:o12:
อิ่ม มาม่าค่ะ เอิ๊ก ก
:เฮ้อ:
พี่เทียน สู้ๆ เข้มแข็งไว้นะคะ เพื่อหนูเจืออ อ
เจือก็อย่าพึ่งงี่เง่านะลูก ก
ง๊าก ก
ติดตามค่ะๆๆ อยากอ่านต่อแล้วอ่า เข้ามาส่องทุกวัน
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
พี่เทียนจะทำยังไงต่อไปละ ถ้าเกิดว่าน้องเจือเลือกที่จะไปอเมริกากะพี่เจนอะ ต้องรั้งไว้นะ ต้องเห็นแก่ตัวเองบ้าง
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบรู้สึกว่าอลิสกับเจนดูเห็นแก่ตัวไปมั้ยอะ??
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบรู้สึกว่าอลิสกับเจนดูเห็นแก่ตัวไปมั้ยอะ??
เห็นด้วยค่ะ ไม่ใช่เฉพาะตอนนี้นะ มีหลายตอนที่อลิสพูดชี้นำเจน ให้รู้สึกในทางลบกับเทียน
ทำไมอลิสไม่เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างก็ไม่รู้เนอะ
ทีตัวเองรักกับเจน ยังอยากอยู่ด้วยกันเลย
-
ปาดเหงื่อ
ปาดน้ำตา
พระเจ้ามันอะไรกันนี่
โมโหยัยอลิสหว่ะ ยัยเสี้ยมเอ้ย
เรื่องของตัวเองเอาให้รอดก่อนดีมั้ย
ค่อยเสนอหน้ากับเรื่องของคนอื่นอ่ะ
ง๊ากกก อินอ่ะอิน
ปล ขอพินเจือกับพี่เทียนหน่อยดิ ก๊ากกกก
-
อ่านตอนนี้แล้วแอบรู้สึกว่าอลิสกับเจนดูเห็นแก่ตัวไปมั้ยอะ??
เห็นด้วยค่ะ ไม่ใช่เฉพาะตอนนี้นะ มีหลายตอนที่อลิสพูดชี้นำเจน ให้รู้สึกในทางลบกับเทียน
ทำไมอลิสไม่เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างก็ไม่รู้เนอะ
ทีตัวเองรักกับเจน ยังอยากอยู่ด้วยกันเลย
เห็นด้วยค่ะๆ รู้สึกเหมือนกันเลย
คืออ่านแล้วก็ อืม ม ตัวเองเป็นได้ แต่จะมาห้ามน้อง
แต่ก็เข้าใจในมุมของพี่สาวนะคะ ว่าไม่อยากจะให้น้องเป็นแบบตัวเอง
แต่ฟ้าว่า ทำไมไม่ถามเจือดูก่อน ว่าจริงๆแล้วเจือต้องการอะไร ไม่ใช่เอะอะจับแยก อ่า า
กระงื๊ดดดดด ด อลิสบ่างชั่งยุ จริงๆเล้ย
o18
ปู้เสื่อรอๆ ค่ะ อยากอ่านต่อแล้วววว ว ฮึบๆ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
สงสารเจือกับพี่เทียนนะ
อย่าเอาเจือไปเลยนะเจน
ยัยอลิสก็ยุ่งไม่เข้าเรื่องน่ะ
ตัวเองได้อยู่กับคนรักแล้วทำไมต้องแยกเจือกับเทียนด้วยล่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
บีบหัวใจสุดๆ อ่ะ
สู้ๆ นะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้จ้า...
-
เย็นวันนั้นทินกฤตทำเพียงแค่ส่งข้อความเข้าโทรศัพท์มือถือของเจนสุดาว่าเขาจะไม่กลับไปทานข้าวเย็นที่บ้าน ไม่ต้องรอทานข้าวด้วยกัน ก่อนจะส่งข้อความด้วยโทรศัพท์เครื่องพิเศษของตัวเองไปยังโทรศัพท์ของจุนเจือ เป็นการบอกก่อนล่วงหน้าว่าเขาจะไปที่คอนโด คืนนี้เขาคงจะทำใจกลับไปที่บ้านไม่ได้หากจะต้องไปเจอแรงกดดันจากสายตาของเจนสุดาอีกครั้ง
+++++++++++++++++++
เสียงกดกริ่งดังที่หน้าห้องของจุนเจือ เขามาที่นี่บ่อยพอที่ รปภ จะให้เขาผ่านมาได้โดยง่าย แต่กระนั้นก็ไม่คิดที่จะขอกุญแจของจุนเจือเอาไว้ ด้วยเขาไม่อยากให้เจนสังเกตเห็นและเขาคิดว่ามันเป็นการให้เกียรติจุนเจืออย่างหนึ่งที่เขาจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเด็กหนุ่มจนมากเกินไปนัก
ประตูถูกเปิดออกด้วยเจ้าของห้องอย่างรวดเร็วเช่นทุกครั้ง เด็กหนุ่มสวมผ้ากันเปื้อนยิ้มกว้างให้กับคนรัก
" มาแล้วเหรอครับ? "
"ขอพี่เข้าไปหน่อยนะ..."ทินกฤตยิ้มให้กับอีกฝ่าย
ทันทีที่เข้ามาในห้องสุดหรูของเด็กหนุ่ม พี่เขยก็ต้องแปลกใจเมื่อได้กลิ่น"การทำอาหาร"มาจากในครัว
"อะไรน่ะ...เจือทำกับข้าวเหรอ?" ทินกฤตเอ่ยทักอย่างประหลาดใจ ร่างสูงเดินไปดูที่ครัวอย่างช่วยไม่ได้
" แปลกใจล่ะซี่..ผมทำข้าวไข่เจียว..กับแกงจืดเต้าหู้ปลา เดี๋ยวจะเสร็จแล้วฮะ ..ไปรอๆๆ "พ่อครัวมือใหม่บอกอย่างภูมิใจก่อนจะดึงแขนอีกฝ่ายให้ออกจากครัวไป เป็นเชิงว่าอย่าเกะกะคนจะทำอาหาร
"กินได้เหรอ?...แน่นะ" ไม่วายที่จะได้ยินเสียงแซว รอยยิ้มของจุนเจือทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวมาตลอดบ่ายของเขาดีขึ้นมามาก
"ถ้ากินได้ต้องให้รางวัลผมด้วย "
"รางวัลเหรอ?....จะเอาอะไรล่ะ"
" ยังไม่บอกหรอก..ไว้ตอนผมขอก่อนก็แล้วกัน " เด็กหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย หากแต่มันต่างไปจากทุกครั้ง ก่อนที่จุนเจือจะหันหลังเข้าไปในครัว ในที่สุดข้าวหุงร้อนๆ โปะด้วยไข่เจียวคนละสองฟอง กับแกงจืดเต้าหู้ปลาใส่หมูสับผสมวุ้นเส้นก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะอาหาร
"โห...กับข้าวฝีมือเจือ...พี่คงโชคดีที่สุดในสามโลก" ทินกฤตมองดูอาหารหน้าตาหน้าทานอย่างทึ่งๆ เขาไม่เคยคิดว่าจุนเจือจะยอมเข้าครัวทำกับข้าวให้เขามาก่อน พูดพลางจุนเจือก็พยายามจะตักแกงจืดเต้าหู้ปลาให้
" ไม่ต้องพูดมากเลย .. กินตอนร้อนๆสิฮะ "ร่างบางนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม ดวงตาคู่สวยมองอีกฝ่ายอย่างคาดหวังคำชม ดวงตาคมเห็นรอยแดงบนมือเรียวก็ต้องอุทานออกมา
"มือไปโดนอะไรมา...น้ำมันกระเด็นใส่เหรอ...ทายารึยัง"
" ยังอะ..ผมกลัวพี่จะมาเร็วก็เลยรีบทำให้เสร็จก่อน เดี๋ยวค่อยทาก็ได้ฮะ "
"ไม่ได้เลยเรา...ไปทายาก่อน" ทินกฤตยืนยัน พลางลุกขึ้น "ในห้องนี้มียาใช่ไหม พี่เคยเห็น..."
" มีในตู้ยา ตรงข้างประตูอะ "นิ้วเรียวชี้ไปที่ประตูห้อง ท่าทางเป็นห่วงเป็นไย ทำอะไรเอาใจใส่เขาตลอดนั่นทำให้เด็กหนุ่มรักอีกฝ่ายมาก..ยิ่งกว่าตอนแรกๆเสียอีก
ทินกฤตรีบเดินไปหยิบยามาทาให้กับอีกฝ่าย
"ทำไม่เป็นก็ยังจะฝืน ดีนะแผลไม่เยอะ เกิดเราทำหน้าไหม้ ห้องไหม้ขึ้นมาเจ็บหนักกว่านี้แล้วพี่จะทำยังไง หะ" ทินกฤตบ่นไปพลางก็ทายาไปพลาง
"หน้าไหม้ อะไรกันเล่า พี่อะ..พูดน่ากลัว .. แล้วถ้าหน้าผมไหม้ขึ้นมาจริงๆ พี่จะทำไงน้า~ "จุนเจือมองมือของตัวเองที่ถูกอีกฝ่ายทายาให้ เริ่มถามเรื่อยเปื่อย จนดูผิดปกติ
"พาไปผ่าตัดที่เกาหลีดีไหม หมอเขาเก่ง" ทินกฤตว่าพลางยิ้ม
"ว่าแต่ถามพี่แบบนี้ทำไมเนี่ย กลัวพี่ทิ้งเหรอ"
" อืมม์..ก็พี่บอกว่า"หน้าตา"ผมเป็นเสปกพี่ไม่ใช่เหรอ..ถ้าผมหน้าตาไม่ดี พี่ก็คงไม่มาชอบผมหรอก ใช่ไหมล่ะ "คำถามที่ถามออกมา ไม่ได้แฝงไว้ด้วยความน้อยใจหรืออะไร ..ถามเรื่อยเปื่อยไปเสียมากกว่า
"ก็ส่วนนึง...." ทินกฤตว่าพลางเก็บยาเข้าที่ ก่อนจะหันมาเจอใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนกำลังกลุ้มใจอะไรบางอย่างอยู่
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น"?
จุนเจือส่ายหน้าไปมาก่อนจะรวบช้อนทั้งๆที่ไข่เจียวของตัวเองยังหมดไปได้ไม่ถึงครึ่ง
" อิ่มแล้วฮะ "
"แปลกนะเรา..." ทินกฤตโคลงศีรษะเล็กน้อย เขายังเหลือข้าวในจานอยู่อีกหน่อยจึงกลับไปจัดการต่อจนเรียบ
"อร่อยมาก...ครั้งแรกทำได้ขนาดนี้ พี่ว่า เจือต้องเป็นอัจริยะแน่เลย...แน่ใจนะว่าไม่ได้โทรสั่ง" แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแหย่อีกรอบ
" มีอะไรที่ผมทำไม่ได้มั่งล่ะ.. ถ้าพี่ชอบ ผมจะทำให้กินบ่อยๆ แล้วก็ถ้าอยากกินอะไร ผมจะหัดทำให้ด้วย "เด็กหนุ่มว่าพลางเก็บภาชนะไปล้างเงียบๆ ราวกับกำลังต้องการใช้ความคิดระหว่างที่ล้าจาน และรวบรวมความกล้าที่จะพูดอะไรออกไป
" ต่อไปผมจะตั้งใจทำงาน..แล้วก็จะหัดกินผักด้วยนะ "เสียงนุ่มดังขึ้นท่ามกลางเสียงน้ำที่ไหลผ่านจานกระเบื้อง
"ฮ่ะๆ...อะไรกันอยู่ๆมาพูดแบบนี้ เจือเกลียดผักจะตาย" ทินกฤตว่า เขาพยายามยัดเยียดให้กินเท่าไรยังไม่ยอมกินเลย อยู่ๆจะมาพูดเหมือนตั้งเป้าแบบนี้ก็ทำเอาชายร่างสูงต้องเดินกลับเข้าไปหาอีกฝ่ายในครัวอีกระลอก
"เป็นไข้รึไง?"
" ผมจะทำทุกอย่างที่พี่ชอบ...แต่ขอเรื่องเดียวนะฮะ " มือเรียวเอื้อมไปปิดน้ำเพื่อให้ทั้งตัวเองและอีกฝ่ายได้ยินในสิ่งที่จะพูดชัดๆ
" พี่เทียน..ไม่หย่ากับพี่เจน ได้ไหม? "
คำถามนั้นทำให้ทินกฤตอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าทำไมสองพี่น้องคู่นี้ถึงเก่งนักกับการทำให้ใครบางคนรู้สึกเหมือนจะขาดใจ
"ไม่หย่า?....เจือ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่พี่กับเจนพูดกันไว้แล้ว... อยู่ๆจะมาพูดแบบนี้มัน...." ทินกฤตไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงคิดจะมาขอให้เขาไม่หย่ากับเจนสุดา ทั้งๆที่ถ้าเขาหย่าขาดกับเจนสุดาแล้ว ทั้งเขาและเธอจะเปนอิสระได้ทำในสิ่งที่คิดฝันกันไว้ทันที
" ใช่..ผมอยากให้พี่สองคนหย่า..ผมอยากจะอยู่กับพี่..และผมก็อยากให้พี่เจนกลับมาเป็นพี่ของผมพี่เจนจะได้มีความสุขกับพี่อลิส .. แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้! "เด็กหนุ่มพูดแทรกขึ้นมา
" ถ้าหย่าพี่เจนก็จะทิ้งผมไป ผมทนไม่ได้หรอก " ท้ายเสียงนั้นแผ่วเบา เขาไม่เคยแยกจากพี่สาวมาก่อนเลยในชีวิต
"ทิ้ง?..ใครจะทิ้งเจือไปกัน...." ทินกฤตทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
" ผมเห็นพวกพี่ที่ร้านกาแฟ! ผมได้ยินนะ..ที่พวกพี่ตกลงกันวันนี้..." จุนเจือหันกลับมาจากอ่างล้างจาน แล้วถอดผ้ากันเปื้อนออก ร่างบางยังอยู่ในชุดนักศึกษา และไม่สนใจที่จะเปลี่ยนมัน
"ถ้าหย่า..พี่เจนจะไปอเมริกากับพี่อลิส..พี่เจนจะทิ้งผมไป "เสียงนั่นสั่นเครือ แต่ก็พยายามเหลือเกินที่จะไม่ร้องไห้ต่อหน้าคนรัก ดวงตาคู่สวยหันมามองหน้าของทินกฤต มองมาอย่างเว้าวอน
" พี่ต้องช่วยผมนะ .. ยังไงก็ห้ามหย่านะ! "
คำพูดของอีกฝ่ายนั้นฟังดูเจ็บปวดและไร้สิ้นหนทาง...แต่...เขาเองก็ใช่ว่าจะมีหนทางให้เดินต่อไปเช่นกัน ทินกฤตกำมือแน่น ก่อนตัดใจพูดในสิ่งที่คิดออกไป
"เจือคิดว่าพี่จะทำอะไรกับเรื่องนี้ได้อย่างนั้นเหรอ ...มันเป็นการตัดสินใจของเจนเขานะ..." มือแกร่งยกขึ้นขยี้ผมที่เซ็ทมาอย่างดี เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายให้อีกฝ่ายฟังอย่างไร ริมฝีปากเหยียดยิ้มอย่างฝืนๆ
"แต่เจือ....” มือแกร่งคว้ามือเรียวของอีกฝ่ายมากุมเอาไว้
“ถ้าพี่หย่ากับเจน...เราก็อาจจะคบกันได้เปิดเผยมากขึ้นไง เรา...ไม่ต้องมาหลบๆซ่อนๆแบบนี้ " ชายหนุ่มพยายามจะหาเหตุผลของตัวเองมาอธิบายให้อีกฝ่ายฟังว่าทำไมเขาจะต้องหย่ากับเจนสุดา
"พี่โกหกกับคนมามากเกินพอแล้ว พี่ไม่อยากจะต้องโกหกเรื่องของเรา กับใครต่อใครอีกแล้ว ไม่อยากจะปิดบังอีกแล้วเจือเข้าใจพี่ไหม พี่รู้ว่าวิธีการของพี่มันอาจจะช้าที่ค่อยๆเปิดเผยตัวตนออกมา ....แต่ในที่สุดแล้วเราก็จะได้อยู่ด้วยกันไง" ทินกฤตว่า มือแกร่งจับมือบางของเด็กหนุ่มเอาไว้มั่น
"ให้พี่หย่ากับเจนเถอะนะ แล้วพี่จะขอดูแลเจือตลอดไป"
" พี่เทียน..พี่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้..เราจะทำยังไงล่ะ จะอยู่กันยังไงก็ไม่รู้...แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ยอมให้พี่เจนไปอเมริกานะ ไม่เอานะ! " เด็กหนุ่มขึ้นเสียงด้วยความหวาดหวั่น เขากลัวไปหมด ไม่ต่างจากตอนที่กลับจากญี่ปุ่นแรกๆเลย
"ทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้...ข้างนอกนั่นยังมีคนอีกตั้งหลายคู่ที่เขาอยู่ด้วยกันได้ แล้วทำไมพี่กับเจือจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ ......." ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่งแต่เขาก็เห็นเพียงแค่ความสับสน มือแกร่งบีบมือบางของเด็กหนุ่มแน่น ราวกับจะยืนยันในสิ่งที่พูด
"นี่เจือ....อยากจะให้พี่อยู่กับเจนทั้งๆที่เขามีคนรักที่...อยากจะอยู่ด้วยกันแทบตายอย่างนั้นเหรอ?..." ทินกฤตถามจุนเจือด้วยน้ำเสียงสั่น เขาไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้เห็นจากแววตาของอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะต้องเบือนหน้าหนี มือแกร่งทั้งสองข้างปล่อยจากการเกาะกุมมือของจุนเจือ
"พี่ทำไม่ได้หรอก"
"ผมเคยขออะไรพี่รึเปล่า..พี่ทำให้ผมไม่ได้เหรอ ไหนพี่ว่าพี่รักผมไง ..ผมไม่อยากให้พี่เจนไปจริงๆนะ.. "ไหล่บางสั่นเทิ้ม คำพูดของทินกฤตช่างดูใจร้ายกับเขาเหลือเกิน มือเรียวจับมืออีกฝ่ายเขย่าราวกับเป็นเด็กๆ ใบหน้าสวยเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา
" ไม่หย่าได้ไหม..แล้วเราก็อยู่กันไปแบบนี้..ให้ผมเป็นเมียน้อยของพี่ไปทั้งชีวิต ก็ได้ "
"แล้วเจือ คิดถึงใจพี่บ้างไหม!" ทินกฤตแทบตวาดอีกฝ่ายลั่นมือแกร่งแทบสะบัดออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายจนปัดไปโดนแก้วที่วางอยู่บนเค้าท์เตอร์ตกลงมา
เพล้ง!
เศษแก้วแตะละเอียดอยู่ที่พื้นแต่ทินกฤตก็หาได้สนใจละสายตาไปดูไม่ ดวงตาคมยังจับจ้องอยู่ที่อีกฝ่ายอย่างเจ็บปวด
"เข้าใจพี่บ้างไหม...ว่าพี่กำลังพยายามทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน โดยที่เจือไม่ต้องเสียชื่อเสียหน้า พี่อยากจะหย่า เพราะไม่อยากให้เจือได้ชื่อว่าเป็นเมียน้อย พี่อยากจะหย่า เพราะว่ารักเจือเนี่ย ไม่ได้เลยเหรอ แล้วเจือจะให้พี่ทำยังไง จะให้พี่รักเจือก็ทำไม่ได้เหรอ แล้วพี่จะทำยังไง!"
เสียงแก้วที่แตกกระจายอยู่กับพื้น กับแรงสะบัดยิ่งทำให้จุนเจือสะดุ้ง เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นอีก เป็นภาพที่ทินกฤตไม่เคยเห็นมาก่อนเมื่อต้องมาเห็นภาพที่คนรักของเขาร้องไห้เป็นเด็กเล็กๆแบบนี้
"ฮือ..หย่าแล้ว เราจะอยู่กันยังไง..ใครจะยอมรับเรา..เราต้องหนีไปแบบพี่เจนอีกเหรอ? "
ทินกฤตถอนหายใจออกมา ก่อนจะถอยหลังออกไปสองสามก้าว เขาทรุดลงกับกำแพงด้านหลังเหมือนอ่อนแรงเต็มที
"พี่ผิดสัญญาไม่ได้ ... เจนเขาอยากไปอเมริกามาก..."
" ไม่เอาอะ..ไม่ให้พี่เจนไป..ผมไม่ให้พี่เจนไป " เสียงสะอึกสะอื้นแบบเด็กๆ ริมฝีปากบางก็พร่ำบอกซ้ำๆ หยาดน้ำตาไหลรินจนรู้สึกปวดที่กระบอกตาไปหมด
ทินกฤตนั่งมองภาพนั้น ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกรอบ
"พี่คงจะหวังสูงไปเอง ว่าเจือจะเชื่อมั่นในตัวพี่ และเลือกพี่ ...พี่คงคิดผิดไปเยอะ" ร่างสูงแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ
.......เลือดมันย่อมข้นกว่าน้ำ เทียนเอ้ย......
.......เราเป็นใครจะไปคาดหวังให้พี่น้องเขาแยกจากกัน....
เสียงร้องไห้ของอีกฝ่ายยังคงดังอยู่เช่นนั้น แต่หากยื่นมือเข้าไปลูบหัวปลอบประโลม ณ ตอนนี้ อีกฝ่ายก็คงจะใช้น้ำตาหลอกล่อให้เขาทรมานเจนสุดาทางอ้อมต่อไป คิดได้แบบนั้นก็หักดิบความรู้สึกของตัวเองด้วยการยืนขึ้น ร่างสูงเหลือบมองเด็กหนุ่มเจ้าของห้องคนนั้น ก่อนจะยื่นคำขาดของตัวเอง
"พี่รู้...ว่าเจือไม่เคยขออะไรพี่ ...ทุกอย่างพี่ตั้งใจทำให้เจือเอง...แต่คำขอของเจือในครั้งนี้ มันมากเกินไป และมันจะทำร้ายคนอีกสองคนที่รักเจือมาก...ยังไงพี่ก็จะหย่ากับเจน...เจือจะเลิกกับพี่ก็ได้ ถ้าเจือไม่พอใจกับการตัดสินใจของพี่ แต่พี่อยากให้เจือคิดทบทวนให้ดีๆ ว่าสิ่งที่เจือกำลังขอพี่นั้นน่ะ มันมากไปหรือเปล่า"
พูดเสร็จทินกฤตจำใจเดินกลับไปหยิบเสื้อนอกของตัวเอง แล้วรีบเดินออกไปจากห้องของจุนเจือทันที
ได้ยินเสียงร้องไห้ดังขึ้นอีกของคนรักตามหลัง แต่นั่นก็ไม่สามารถหยุดทินกฤตได้เช่นกัน
จุนเจือมองประตูห้องตนเองที่ถูกปิดลง ร่างบางสะอื้นไห้จนหายใจแทบไม่ออก เขาทรุดลงกับพื้นกระเบื้องของห้องครัว เศษแก้วแตกกระจายกับพื้น มันคงไม่ต่างอะไรกับความรักของเขาและพี่เขยคนนี้ .. มันจบลงแล้ว และแตกกระจายไม่เหลือชิ้นดีอีกต่อไป
" ฮึก..พี่เทียน..พี่เทียน " เขาซบลงกับขาตนเอง ร้องไห้อยู่กับเศษแก้วแบบนั้น...
+++++++++++++++++++
talk : ทางนี้มาม่าซะแล้วค่ะ .. แถมยังถูกพาดพิงไปมาม่าที่อื่นอีก เครียดไปเลยล่ะค่ะ ..ขอไปสะสางก่อนนะคะ..
ปล. แปะน้องเจือ...T_T
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/jure.jpg)
-
อารายกานเนี่ยยยยยยยย
สงสารเทียนที่สุด ณ จุดนี้
-
ไม่รู้จะร้องไห้ หรือ หัวเราะดี
เพราะเรื่องมันก็เศร้าเนอะ แต่ ตอนแก้วแตกเพล้ง
ขอเล่าเบื้องหลังหน่อยนะคะว่า... พีจังเสียแก้วไปหนึ่งใบจริงๆ
วันนั้น kuruma มาที่หอ มาคุยเรื่องนี้กันนี่ล่ะ มือก็พิมพ์กันไป กำลังมุกตัน...
แล้วพีจังก็ลากสายคอมลงมาจากโต้ะ...ก็ลากเอาแก้วลงมาดัง "เพล้ง"
มันเลยได้ "เพล้ง" ในเรื่องนั่นล่ะค่ะ ดีนะ ไม่เสียเลือดด้วย ฮา....
และวันนี้ ขอโพสต์รูปตัดอารมณ์ เนื่องด้วยเป็นวันคล้ายวันเกิดของ อิมเมจ เจ้าน้อย ...ทาเครุคุง
และตัวข้าพเจ้าเอง ฮา (คนเกิดวันนี้น่ารักทุกกกกคน ) ก็ขอแฮปปีเบิร์ธเดย์กันไว้ ณ ที่นี้ (และ คนที่เกิดวันนี้ทุกกกคนด้วยค่ะ)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/o0340050010189183567.jpg)
-
รีบต่อนะ :sad4:
:call:
-
มาม่ามื้อดึก :o11:
-
+1 พี่เทียน :sad4: :sad4: :sad4:
-
:monkeysad:
-
เจือยังคิดเป็นเด็กๆ อยู่เลยนะนี่ เพราะไม่อยากห่างจากพี่สาว
แต่ไม่ทันนึกถึงคนที่จะต้องเจ็บปวดอย่างพี่เทียนเลยนะ เด็กน้อย
:o12:
-
Happy Birthday จ้ะปลาทอง :L2:
มีความสุขมากๆ เยอะๆ นะ
ตอนนี้นะ เอาจริงๆ เค้าหงุดหงิดกับเจือมากเลย
สุดๆ อ่ะ อยากเหวี่ยง ฮ่าๆๆๆ
เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ โถๆๆๆๆ พี่เทียน
น่าสงสารอ่ะ
ถ้ายังติดพี่สาว จนแยกอะไรไม่ออกขนาดนี้
ก้อต้องปล่อยไปละเนอะพี่เทียน
น้องเค้ายังไม่รู้จักโต จริงๆ
ปล ตัวเอง เกิดไรขึ้นอ่ะ พี่ตกข่าวไรไปป่าวว๊า
ไว้เม้าท์กันที่เฟสเด้อ สู้ๆ :กอด1:
ปล 2 รู้แระว่าเกิดอะไรขึ้น
จุดนี้อยากกระโดดถีบอิคนก่อหวอด หวังดีประสงค์อะไรนะหอยหลอด
อารมณ์เสีย หาเรื่องให้ชาวบ้านซะงั้น
-
โอ๋ ไรเตอร์ที่รักขาาาาาาาา า
ไม่เอาค่ะไม่เครียดๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1:
กอดๆ
อ่านตอนนี้ .. . พููดได้คำเดียวว่า
เจือ .. . เห็นแก่ตัว
มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
โอ้ยหนูเจือคะ เราว่ากลับไปคิดดีดี ก่อนดีกว่า เหมือนที่พี่เทียนบอก
แต่ถ้าหนูเจือยังคิดเหมือนเดิม พี่เทียนก็ปล่อยเจือไปเถ๊อะ ะ
ง๊ากกกกกก ก มาม่ารสต้มยำกุ้ง
:sad4:
สู้ๆคร๊าบ บ
:L2: :L2: :L2: :L2:
ปล. +1 ให้ไรเตอร์ + โคไรเตอร์ค่ะ หายมาม่าเร็วๆน้า าคะ ฟ้าท้องอืดแว้ว ว เอิ๊ก ก :เฮ้อ:
-
เจือไม่เข้าใจพี่เทียนเรย
-
ทุกคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง แต่ถ้าต่างฝ่ายต่างยึดติดว่าเหตุผลของตัวเองสำคัญที่สุด
ตราบนั้นก็ไม่มีวันหาทางลงได้ เฮ้อออออออออออออออออ
-
เจือยังเด็ก แล้วติดพี่มาก เป็นลูกสุดท้อง เป็นศูนย์กลางความรักของคนในครอบครัว
ถูกเลี้ยงมาแบบตามใจสุดๆ เคยได้ทุกอย่างตามต้องการ จึงไม่รู้สึกว่าที่ขอจากเทียนนั้น
เป็นการทำร้ายความรู้สึกของเทียน และยังไม่รู้ว่าเป็นการกีดกันการอยู่ด้วยกันของพี่สาวกับคนรักด้วย
ให้โอกาสเจือได้ค่อยๆคิดก่อนนะ สถานการณ์จะทำให้ความคิดเจือโตขึ้นเองแหละ
-
ติดตามมาตั้งแต่เรื่องแรกนะค๊ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
แล้วอย่ามาม่ามากนะค๊ะ สงสารเทียน-เจือ ค่ะ
:L1:
-
ใครก็ด้ายยยย เอาอีพี่เทียนไปเก็บเดี๋ยวนี้!!!!!
ฮึ่ย!! ขัดใจพี่เทียนอย่างแรง
แต่ที่น่าโมโหที่สุด ก็อลิสเนี่ยแหละ
ไม่รู้จักถามอะไรก่อนเลย เจนก็เชื่อแต่แฟน
ไม่สนใจใจน้องเลยรึไง
-
ยังคงเศร้าอย่างต่อเนื่อง
เฮ้อ
เรื่องจะเป็นยังไงต่อไปนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
น้องเจือออออ
หนูคิดอะไรอยู่ค๊าาาาา
T^T
-
เจือเห็นแกตัวอะ
สงสารพี่เทียน
-
ปวดหัวใจอย่างแรงกับคู่นี้
แล้วก็ขออวยพรวันเกิดคนเขียนย้อนหลังหนึ่งวันด้วยนะคะ :3123:
-
เช้าวันรุ่งขึ้น ยังคงเป็นวันทำงานตามปกติ .. ถึงแม้จะรู้ตัวว่าร้องไห้หนักมาก จนหน้าตาอิดโรย เห็นรอยช้ำที่ดวงตาอย่างเห็นได้ชัด แต่เด็กหนุ่มหน้าสวยก็ยังมาฝึกงานที่บริษัทอยู่ดี
...ไม่ค่อยสบาย...
จุนเจือให้เหตุผลกับคนที่เข้ามาถามอย่างเป็นห่วงเป็นไยไปแบบนั้น ที่โต๊ะทำงานของเขา งานที่ค้างไว้ถูกนำมาสะสางไปอย่างเงียบๆ เด็กหนุ่มพยายามที่จะไม่สนใจบาสที่เหมือนจะใช้สายตาในการถามเขาอย่างคาดคั้นตลอดทั้งวัน
++++++++++++++
"บาส เจือมันเป็นอะไร วันก่อนยังดี๊ด๊าอยู่เลย" เก่งโพล่หน้าข้ามพาเทชั่นมาถามบาส
" มันบอกว่าไม่สบาย ก็ไม่สบายนั่นแหละ .. แม่ง มีอะไรไม่บอกเพื่อนฝูง " หนุ่มอารมณ์ดีทุกวันนั้นคนนั้น พลอยเครียดตามไปด้วย แต่คนที่รู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนสนิทกับประธานบริษัทอย่างเขา มีหรือจะเดาไม่ออก
...เป็นไงล่ะ แล้วมึงก็ต้องมานั่งเสียใจ..
บาสรู้นิสัยเพื่อนดีว่าตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเอง แต่จุนเจือไม่เคยตัดสินใจอะไรพลาด กลับต้องมาพลาดเพราะความไม่ประสีประสาเรื่องความรักนี่แหละ
"อืม...งั้น...คงไม่เป็นไรซิ่นะ" เก่งพึมพำออกมาเบาๆก่อนจะส่ายหัวแล้วก้มลงไปทำงานของตัวเองต่อ
++++++++++++++
วันนั้นทั้งวัน จุนเจือไม่พูดจาเล่นหัวเหมือนทุกครั้ง งานที่กองอยู่เต็มโต๊ะ ช่วยให้เขามีอะไรทำเสียบ้าง ดีกว่าการนั่งอยู่ที่หอแล้วร้องไห้ออกมาอีก ทินกฤตเหมือนจะไม่ได้ส่งข้อความเข้ามาที่โทรศัพท์ของจุนเจือเลยตลอดทั้งวัน ชายร่างสูงเดินออกมาเหมือนจะเดินไปยังห้องครัวเหมือนทุกที แต่ก็เดินอ้อมไปอีกทาง ไม่ได้เฉียดเข้าใกล้จุนเจือเลยแม้แต่น้อย
ไม่มีการเดินเข้ามาแวะเวียนหา ยิ่งทำให้คนที่รู้เรื่องทุกอย่างอย่างบาสแปลกใจ เขาเพิ่งเคยเห็นจุนเจือเป็นแบบนี้ตั้งแต่คบกันมา
...มีอะไรคุยกับกูได้นะมึง...
ข้อความที่เด้งขึ้นตรงหน้าจอตรงหน้าจุนเจือ คือความห่วงใยจากเพื่อนสนิท หนุ่มหน้าสวยอ่านมันก่อนจะหันไปทางเพื่อนรัก ริมฝีปากบางพยายามยิ้มเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่เป็นไร
++++++++++++++
จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน จุนเจือที่กลับคอนโดพร้อมกับกระเป๋าเพียงใบเดียว วันนี้กลับหอบงานใส่เต็มแขนอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็นจุนเจือที่เป็นแบบนี้มาก่อน
ใช่ว่าจะไม่สังเกตเห็นทินกฤตที่มักจะกลับออกมาจากบริษัทในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันก็มองเห็นได้ไม่ยาก ชายหนุ่มร่างสูงถอนหายใจออกมา เขารู้ตัวว่าเมื่อคืนเขาก็ใช้อารมณ์กับอีกฝ่ายไปไม่น้อย
อีกฝ่ายที่ร้องไห้ อีกฝ่ายที่เสียใจแบบนั้น เขาอยากจะเข้าไปปลอบมากเหลือเกิน แต่เขาทำไม่ได้ เพราะถ้าเข้าไปเพียงเพราะไม่อยากจะเห็นอีกฝ่ายร้องไห้ ทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เด็กหนุ่มคนนั้นทำหน้าเศร้าอีก ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วคนที่เสียก็คือจุนเจือเอง มันไม่ต่างอะไรกับการสปอยเด็กคนนึงเลย
++++++++++++++
จุนเจือหอบเอางานกลับไปไว้ที่คอนโด ก่อนจะนั่งรถไฟฟ้าไปต่อแอร์พอร์ลิ้งเพื่อไปยังบ้านของพี่สาวกับทินกฤต ดวงตาคู่สวยเหม่อมองออกไปด้านนอก ขณะที่เดินทางก่อนจะนึกได้ว่ายังไม่ได้โทรหาเจนสุดา มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายข้างของตนเองเพื่อหาโทรศัพท์ หากแต่มือถือเครื่องที่เขาหยิบขึ้นมากลับเป็นโทรศัพท์ที่ทินกฤตซื้อให้ .. ใช่มันไม่ดัง และไม่มีการส่งข้อความมากว่าหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนแล้ว...
เด็กหนุ่มหลับตาลง ก่อนจะวางมันลงในกระเป๋าเช่นเดิมแล้วหยิบเอา ไอโฟนของตัวเองมากดโทรศัพท์หาพี่สาวของตน
" พี่เจน อยู่บ้านรึเปล่า? "
"อยู่จ้า...ทำไมเหรอ จะมากินข้าวที่บ้านเหรอ อยากกินอะไรไหมพี่จะทำให้กิน ขนมเค้กไหมวันนี้พี่อบเค้กด้วยนะ"
" เจือมีเรื่องจะคุยกับพี่น่ะ..เดี๋ยวจะไปถึงแล้วนะฮะ ไว้เจอกัน "เด็กหนุ่มพูดตัดบทก่อนจะตัดสาย เสียงหวานของพี่สาว บาดหูเขาจนเจ็บปวดในอกเหลือเกิน จุนเจือไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ความรู้สึกเจ็บในอกที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆนี้
++++++++++++++
จนกระทั่งถึงสถานีปลายทางที่อยู่หน้าหมู่บ้านจัดสรรของทินกฤต เด็กหนุ่มใช้เวลาเดินเข้าไปเพียงแค่สิบนาทีก็ถึงเรือนหอหลังงามหน้าโครงการมือเรียวกดออดหน้าบ้านเบาๆ
"ค่า...มาแล้วค่า....." ร่างเล็กของพี่สาววันนี้ยิ่งดูแปลกตาที่เจนาสุดาวิ่งมารับในชุดเสื้อไม่มีแขนกับกางเกงขายีนส์ขาสั้นสีเข้ม
"เจือ...มากินข้าวกับพี่เหรอ"ร่างเล็กแทบกระโดดกอดน้องชาย ท่าทางร่าเริงไม่น้อย
" เจือมีเรื่องจะคุยกับพี่เจนนะ..เรื่องสำคัญมากด้วย "น้ำเสียงของเด็กหนุ่มแผ่วเบากว่าทุกครั้ง
"เรื่องอะไรล่ะ ไป ไปนั่งคุยในบ้าน พี่ต้มซุปอยู่ แต่เค้กเสร็จแล้ว จะกินเลยไหม " เจนสุดาว่าพลางดึงมือน้องชายให้เดินเข้าไปในบ้าน
เมื่อเข้ามานั่งที่โซฟาแล้ว จุนเจือก็เริ่มเปิดประเด็นทันที
" พี่เจน..จะหย่าเหรอ "
"............................" ร่างเล็กที่ทำท่าจะเดินเข้าไปในครัวนั้นหยุดกึกอยู่ตรงนั้น
" พี่เจนจะหย่า..แล้วทิ้งเจือไปอยู่กับพี่อลิสกันสองคนใช่ไหม? "เด็กหนุ่มก้มหน้าลงมองเข่าของตัวเองขณะที่ถามออกมา
"เจือ...ทำไมเจือพูดแบบนั้นล่ะ" เจนสุดาเดินกลับมานั่งลงใกล้ๆกับอีกฝ่าย มือเล็กจับแขนของเด็กหนุ่มอาไว้
"พี่ไม่ได้จะทิ้งเจือไปไหนเลยนะ"
" แล้วทำไม พี่เจนไม่บอกเจือซักคำล่ะ? " ดวงตาคู่สวยมีน้ำใสๆคลออยู่
" พี่จะทิ้งผมจริงๆนี่..ถ้าหย่า งั้นพี่เจนไม่หย่าไม่ได้เหรอ"
"พี่ไม่ได้บอกเจือ เพราะมันยังเป็นเรื่องไม่แน่นอน...ในตอนนั้น แต่ตอนนี้มันค่อนข้างแน่นอนแล้วพี่ก็จะบอก พี่...จะไปอเมริกากับอลิส แต่ก่อนหน้านั้นพี่จะไปอยู่ที่ญี่ปุ่นกับอลิสก่อนซักครึ่งปี เพราะอลิสมีสัญญาที่นั่น" ดวงตากลมโตของเจนสุดาอ่อนแสง สองมือจับหน้าของเด็กหนุ่มให้หันกลับมามองหน้าของตัวเอง
"ถ้าพี่ไม่หย่า พี่กับเทียน กับอลิส จะติดแหง็กกันอยู่แบบนี้ เราจะไม่มีชีวิตของตัวเองเลย เจือ...ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ให้เจือได้เสมอ...พี่ขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น...อย่าบังคับพี่เลยนะ"เจนสุดาเอ่ย เธอไม่ต้องถามอีกฝ่ายก็รู้ว่าจุนเจือไปรู้เรื่องแผนการของเธอมาจากใคร...จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากทินกฤต แสดงว่าแผนของเธอที่ต้องการหลอกให้ทินกฤตกับจุนเจือคายความจริงออกมานั้นได้ผล...ทั้งสองคนนี้กำลังคบหากันอยู่แน่ๆ เพราะถึงขั้นพูดกันถึงเรื่องหย่าของเธอด้วย หญิงสาวสบตาของน้องชายอีกครั้งก่อนจะเอ่ยปากถาม
"เจือไม่อยากให้พี่ไป หรือกลัวว่า จะไม่ได้เจอเทียนอีกกันแน่?"
"พี่เจน?!" คำถามของเจนสุดาทำให้น้องชายต้องเงยหน้ามองอย่างตกใจ ..พี่สาวของเขารู้เรื่องระหว่างเขากับทินกฤตแล้วงั้นหรือ?..ใบหน้าขาวซีดเผือด นี่คือสิ่งที่เขากลัวที่สุด.. เจนสุดาคงเสียใจที่เขาเป็นแบบนี้
" เจือ..เจือ.. " ริมฝีปากบางอยากจะหาคำพูดอะไรที่จะมาแก้ตัว แต่เขาเองก็จนคำพูด ลองเจนสุดาถามออกมาแบบนี้นั่นแปลว่าเธอคงรู้เรื่องระหว่างพวกเขาแล้วแน่นอน
"เจือสบายใจไหมที่มันเป็นแบบนี้ ...ที่เจือต้องคอยหลบพี่...หนีใครต่อใคร" เห็นท่าทางแบบนี้ของน้องชายแล้ว เจนสุดาถอนหายใจออกมาหนึ่งคำรบ หญิงสาวจับมือของเด็กหนุ่มมากอบกุมเอาไว้
"เจือ..กลัว..พี่เจน เจือขอโทษนะ..แต่เจือรักพี่เขาเข้าแล้วจริงๆ "ท่าทางของเด็กหนุ่มดูสับสน มือเรียวเขย่ามือพี่สาวเป็นการยืนยัน
"รัก? รักแล้วทำไมเจือต้องร้องไห้แบบนี้? เทียนเขาทำอะไรเจืออย่างนั้นเหรอ..เขา...ทำร้ายเจือเหรอ? เขาบังคับเจือรึเปล่า!!...โธ่เจือ" เจนสุดาพิจารณาใบหน้าหมองเศร้าของจุนเจือมาได้ครู่ใหญ่แล้ว เทียนทำอะไรเจือกัน ทำไมน้องชายของเธอถึงได้ร้องไห้มากมายจนใบหน้าดวงตาช้ำแบบนี้ ทั้งหมดนี่เป็นผลจากที่เธอพูดออกไปว่าจะพาเจือไปอยู่ด้วย ทินกฤตถึงได้โกรธหรือเปล่า?
"ไม่..ไม่ใช่เขา..แต่เป็นเจือเอง..เจือบังคับเขา.. " พูดถึงตรงนี้มือเรียวทั้งสองข้างก็ยกขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
"บังคับเขา...ไม่ให้หย่ากับพี่..เจือไม่อยากเสียพี่ทั้งสองคนไป..ถ้าหย่าพี่เจนก็จะไปกับพี่อลิส เจือเห็นแก่ตัว ไม่ยอมเลือกอะไรเลยซักอย่าง ..เจือทำร้ายพี่เทียนไปแล้ว.. "ไหล่บางสั่นเทิ้ม อย่างเจ็บปวด
เจนสุดาสูดลมหายใจเข้าลึก เธอไม่เคยเห็นเจือเป็นแบบนี้ น้องชายของเธอมักจะมั่นใจในทุกๆเรื่องที่ทำ แต่ตอนนี้น้องชายของเธอมีแต่ความกลัวและสับสน
"เจือ...เจือมีความสุขไหม ตอนนี้? พี่อยากให้เจือได้เห็นตัวเองตอนนี้...แต่พี่คิดว่าบางที ถ้ามันเหนื่อยนัก หนักนัก ก็ต้องพักซะบ้าง" มือเรียวลูบผมของอีกฝ่ายเบาๆ ดวงตากลมโตของเจนสุดามองหน้าของอีกฝ่ายหลังจากทำท่าคิดอยู่พักหนึ่ง
"ไปกับพี่ไหม ญี่ปุ่น...ถือเสียว่าไปพักหัวพักสมองก็ได้"
++++++++++++++
คำชวนของเจนสุดาทำให้จุนเจือต้องครุ่นคิด แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องทำงานที่ค้างเอาไว้อย่างหนักเพื่อให้ทันเก่ง หรือแม้กระทั่งบาส จากที่ได้ลองประมาณราคาวัสดุก่อสร้าง สุดท้ายแล้วก็ได้ไปไซต์งานจริงๆ เด็กฝึกงานแผนกวิศวกรจึงเดินทางไปยังสถานที่ก่อสร้างคอนโดมิเนียมหรูใกล้กับสถานีรถไฟฟ้าส่วนที่กำลังขยายใหม่ในเขตชานเมืองกรุงเทพ โดยที่ศักดิ์ชัยเป็นคนพาไป แต่ดูเหมือนว่าเก่งจะอาสาดูแลศักดิ์ชัยเสียเองมากกว่า จุนเจือยิ้มให้กับความพยายามของเก่งที่ตั้งใจทำงานบวกกับลูกตื๊อไม่มีถอย จนทำให้ชนะใจของหนุ่มเชื้อสายจีนใส่แว่นท่าทางจริงจังกับงานคนนั้น พอเห็นคนทั้งคู่ยืนคุยกันแล้วทั้งๆที่เก่งสวมเสื้อช็อปนักศึกษา คนละสีกับเขาและบาส ส่วนศักดิ์ชัยก็สวมชุดทำงาน ทั้งๆที่แตกต่างแต่กลับรู้สึกถึงช่องว่างที่น้อยมาก พวกเขาคงไปได้ดีจริงๆ
"เป็นไรมากป่ะวะเนี่ย หน้าซีดนะเมิง..." บาสทัก ในใจห่วงแต่ปากก็หัวเราะยิ้มๆแซวเล่นเหมือนทุกที
" อือ..นอนไม่ค่อยหลับมั๊ง.." เด็กหนุ่มหน้าสวยตอบก่อนจะมองไปอีกด้าน
" มึงดูไอ้เก่งกะพี่ศักดิ์ชัยดี่..เปิดเผยดีเนอะ.. "
"ก็...ระดับนึง" บาสตอบ
"ทำไม...อิจฉา? "
" มั๊ง..สำหรับกูมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนี่ " ว่าพลางหยิบหมวกนิรภัยมาสวมก่อนจะเอากระดาษที่เป็นแบบแปลนการก่อสร้างอาคารขึ้นมาดู
" ร้อนเนอะ..แม่ง อย่างกับฝนจะตก "
"อื้ม...ร้อนชิบโหง..." บาสจับกระดาษแบบมากางดูอีกคน ดวงตาคมเห็นเหงื่อหยดลงจากผิวหน้าขาวซีดราวกับจะไม่มีเลือดของอีกฝ่าย
"ไม่เป็นไรแน่นะมึง หน้าซีดชิบ"
จุนเจือส่ายหน้าไปมา ก่อนจะพยักเพยิดให้เพื่อนหันไปทางเก่งที่กำลังเรียกพวกเขาให้ไปดูสถานที่ก่อสร้างด้วยกัน
++++++++++++++
แดดร้อนระอุยามบ่ายบนตึกสูงที่ยังสร้างไม่เสร็จทำให้คนผิวขาวที่ซีดเพราะการพักผ่อนน้อยต้องนิ่วหน้า ปากก็บ่นว่าร้อนไปตลอดทาง แถมยังเอาแปลนก่อสร้างมาบังแดดอีก
"เฮ้ย เจือ...ไม่ไหวก็ไปนั่งก่อนดีกว่าไหม "อยู่เสียงของเก่งก็ดังขึ้น เมื่อมองอยู่นานแล้วท่าทางเพื่อนจะไม่ไหว
" กู..ไม่เป็น..ไร " น้ำเสียงขาดห้วง แดดร้อน อากาศก็ดูเหมือนจะน่าอึดอัดเหลือเกินสำหรับเขา เด็กหนุ่มพยายามจะก้าวขาไปข้างหน้าแต่ดูเหมือนว่าร่างกายจะไม่ยอมตอบสนองเอาเสียเลย กระดาษที่ยกขึ้นบังแดดหลุดออกจากมือ พร้อมกับร่างของเขาที่ไม่สามารถจะฝืนสภาพเอาไว้ได้อีกต่อไป
"เฮ้ย ไอ้เจือ..." เสียงของเก่งดังลั่น ทำเอาบาสที่กำลังยืนคุยขอความรู้จากหัวหน้างานอยู่ต้องหันตามด้วยความตกใจ
++++++++++++++
talk : น้องเจือ T_T
-
:เฮ้อ:มีพี่สาวก็เห็นแก่ความสุขส่วนตัวจนลืมน้องไป
ไม่รู้อะไรสักอย่างแล้วมาบอกให้น้องอย่างโน้นอยางนี้
ดีที่ไม่มีบทอลิสเข้ามาแทรกอีก ให้รำคาญหัวใจ
สงสารเจือว่ะ
-
เอาแล้วไง ซดมาม่าชามใหญ่ รสจัดจ้านจริง ๆ
ตอนหน้าขอของหวานมาแก้เผ็ดนะครับ
+1 คนละแต้ม แล้วก็ Happy Birthday สำหรับคนเกิดวันนี้ ทั้งน้องเจือ และ คนหน้ารักอีกคน ( เค้าว่ากันมาอย่างงั้น ) :z1:
-
เข้ามุก "มาก่อน ได้ก่อน"
แผนใครเสร็จก่อน ดำเนินการก่อน
ยังคงชอบเจนสุดาต่อไป ฮ่ะๆ o13
-
สงสารเจือ สงสารพี่เทียน :monkeysad:
-
พูดไม่ออก สงสารมันทุกคนเลยล่ะกัน TT___TT
-
:monkeysad:สงสารน้องเจือ พี่เทียนๆๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง คนน่ารัก นะคะ :HBD5:
ขอให้มีความสุขมากๆๆๆๆ สุขภาพแข็งแรงค่า
อะไรๆมันไม่ได้ดังใจเลยนะเทียน ทำยังไงดี
เจือก็ดูเหมือนจะติดพี่สาวมากไปแล้ว หรือเพราะกำลังสับสน ถึงอนาคตตัวเองกับพี่เทียน
ตัดสินใจได้ไหม หรือจะให้พี่สาวเลือกให้อีก
ตอนนี้เจนจิราก็ดูเหมือนจะทำหลายสิ่งบนความเชื่อแบบอลิส มองอีกมุม อลิสว่าไง เจนก็ว่างั้น
แต่จะไม่ฟังหัวใจและความต้องการของน้องชายตัวเองเลยหรือ คิดว่าเทียนจะหลอกเจืออย่างเดียวเลยหรือไง
มาม่า อืดเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
บวกอีกคนละ 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
-
สงสารจุนเจือ ผู้ใหญ่กดดันเด็กจนรับไม่ไหว งานนี้มีป่วย
-
ไม่ไหว เครียด ...ไม่ชอบมาม่า
พักชั่วคราว
-
อ๊ากกกกกกกก ก
เครียดกับเจือจริงๆ ให้ตายเถอะ
:m16: :m16: :m16: :m16:
พี่เทียนสู้ๆ
งอนน้องเจือฮ่ะ ชิชะ
รอตอนต่อไปคร๊าบ บ
:กอด1:
-
เข้าใจดีว่าเจนเป็นห่วงน้อง
แต่ทำไมไม่คิดถึงความรู้สึกน้องบ้างล่ะ
ยิ่งตัวเองอยู่ในสถานะเดียวกันน่าจะเข้าใจน้องดีมากกว่านี้นะ :sad11:
-
สงสาราเจือกะพี่เทียนอ่ะ
สู้ๆนะคะ..
-
สงสารน้องเจืออะ คงจะเลือกยากน่าดูก้อนะติดพี่สาวซะขนาดนั้นจะให้แยกจากกันก้อคงจะทำใจลำบาก
ทุกปัญหามีทางออก ค่อยๆๆคิด พี่เทียนก้อน่าจะเข้าใจน้องบ้างอะ
-
ยังเซ็งคู่เลสอย่างต่อเนื่อง
เอาเถอะ ค่อยๆ แก้กันไป
เจือเองก้อต้องคิดเยอะ โตได้แล้ว
จะเอาแต่ใจเหมือนเด็กเล็กๆ ตลอดไปหน่ะไม่ได้แล้ว
เพราะที่สุด ทำร้ายคนอื่น ทำร้ายตัวเอง
เจ็บกันไปหมด ทุกคน
-
สงสารเจืออ่ะ
ดูสิไม่สบายเลยอ่ะ
เครียดเรื่องของผู้ใหญ่ทั้งหลายนั่นแหละ
เฮ้อ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
มันต้องมีทางออกที่ดีกว่านี้สิ :a14:
แต่ตอนนี้น้องเจือรักษาตัวเองก่อนนะลูก โอ๋ๆ เครียดมากจนคนอ่านเค้าก็เครียด จนจะเป็นลมตามไปด้วยแล้ว o2
พี่เทียนทำอะไรซักอย่างสิ ดูมันจะเลวร้ายลงเรื่อยๆนะเนี่ย :z3:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา :impress2:
-
ช่วงเศร้า เคล้าน้ำตาจริงๆ
-
เซ็งเจนกับอลิส ทีตัวเองรักกันละได้ ทีน้องจะมีความสุข ทำไมไม่เข้าใจน้องบ้าง
//ล้มโต๊ะ
สงสารพี่เทียนกับน้องเจือ TTATT
-
:เฮ้อ:จะไงต่อดีละครับ ให้กพำลังใจเสมอนะ :3123:
-
:เฮ้อ:มีพี่สาวก็เห็นแก่ความสุขส่วนตัวจนลืมน้องไป
ไม่รู้อะไรสักอย่างแล้วมาบอกให้น้องอย่างโน้นอยางนี้
ดีที่ไม่มีบทอลิสเข้ามาแทรกอีก ให้รำคาญหัวใจ
สงสารเจือว่ะ
+1 ให้ครับ ตรงใจจริงๆ
คิดไปเอง เคยถามคนอื่นหรือเปล่า
-
คนสงสารเจือกันเยอะ แต่เราสงสารพี่เทียนแฮะ พยายามขนาดนี้แล้วคนรอบตัวก็ยังไม่ถูกใจสักที :เฮ้อ:
เจือต้องเป็นผู้ใหญ่ขึ้น+ต้องรู้ว่าโลกไม่มีทางเป็นอย่างที่เราต้องการทุกอย่าง เจนกับอลิสก็มองเจือแบบเด็ก ก็เลยคิดตัดสินใจให้เสร็จสรรพ :undecided:
...มาม่าจุกอก
-
แต่สิ่งที่เห็นก็มีเพียงแค่ร่างสันทัดของเก่งที่เข้าไปพยุงร่างของจุนเจือเอาไว้ นับว่าเป็นโชคดีที่เก่งเข้าไปรับไว้ได้ทัน เพราะไม่อย่างนั้นคงล้มลงไปหัวฟาดกับกองอุปกรณ์ก่อสร้างที่วางอยู่นั่นเป็นแน่
"เจือ เจือ เฮ้ย เป็นลมเหรอวะ....ขอน้ำหน่อยครับ " เก่งตวัดร่างที่ผอมกว่าเก่าของจุนเจือขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน มองหาที่เหมาะๆ อากาศถ่ายเทที่จะวางเพื่อนหน้าสวยลง
" บาส! ยืนทำอะไรอยู่ล่ะ ช่วยเพื่อนสิ " เสียงของศักดิ์ชัยเรียกสติของเพื่อนสนิทอย่างบาส ส่วนตัวเองก็รีบเอากระดาษแปลนก่อสร้างมาทำเป็นพัดให้จุนเจือ
" อะ..ครับๆ " หนุ่มอารมณ์ดีรีบวิ่งไปขอกระติกน้ำใส่น้ำแข็งมาจากหัวหน้าคนงานทันที
" น้ำมาแล้วๆ .. ไอ้จุนเจือ ตื่นสิวะแม่ง "เขารีบเทน้ำจากกระติกน้ำแข็งใส่ผ้าเช็ดหน้าแล้วโปะลงไปบนหน้าสวยที่ขาวซีดไม่ต่างจากกระดาษ
"เจือ เจือเว้ย " เก่งเองก็ตบแก้มเพื่อนเบาๆ ให้รู้สึกตัว
"ไม่มีใครมี ยาดมอะไรเลยเหรอครับ มีกล่องพยาบาลไหมครับ ขอหน่อยครับ" เก่งตะโกนลั่น เสียงดังไม่ได้แพ้กับบาสเลยแม้แต่น้อย
" เดี๋ยวไปเอามาให้ก็แล้วกัน " เห็นท่าทางของเก่งที่ดูจะแปลกไปกว่าปกติ ศักดิ์ชัยจึงอาสาไปหากล่องปฐมพยาบาลเสียเอง สุดท้ายจึงได้ยาหม่องน้ำมาหนึ่งขวดเล็ก พร้อมกับท่าทางไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าเดิม
"ขอบคุณครับ พี่.... เฉิน" เก่งเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเอายาหม่องน้ำมาทาขมับ พลางขยับไหวไปมาให้ จุนเจือดม
คิ้วเรียวของคนเป็นลมขยับเมื่อได้กลิ่นฉุนจมูกนั้น
" เฮ้ย ไอ้เก่ง มันฟื้นแล้วว่ะ! " บาสตะโกนบอกเพื่อนอย่างดีใจ ทั้งๆที่ก็อยู่ใกล้ๆกันแท้ๆ
เก่งเองก็มีสีหน้าดีใจไม่ต่างกัน มือที่ประคองหลังเพื่อนเอาไว้แน่นเมื่อครู่ค่อยคลายลงเล็กน้อย
"เจือ เฮ้ย ได้ยินเสียงพวกกูป่ะ"
" อือ..กู..เป็นไร " เสียงแหบแห้งของคนที่เพิ่งฟื้นคืนสตินั้นดูจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ส่วนคนที่อารมณ์เสียอย่างไม่ทราบสาเหตุนั้นก็เดินหนีไปอีกทาง หนุ่มเชื้อสายจีนใส่แว่นท่าทางเข้มงวดคนนั้นกดโทรศัพท์หาญาติผู้ซึ่งเป็นประธานบริษัททันที
+++++++++++++++
---RRR---
"มีอะไรเหรอ ศักดิ์ชัย" เสียงทุ้มของประธานหนุ่มตอบกลับมา
" ตอนนี้ผมอยู่ไซต์งานกับพวกเด็กฝึกงานฝ่ายวิศวะครับ คุณทินกฤต.. แต่พอดีว่า นายจุนเจือ เกิดเป็นลมขึ้นมา คงให้อยู่ต่อไม่ได้ แล้วนี่มันก็เป็นหารฝึกงานช่วงสุดท้าย เด็กต้องออกปฏิบัติที่สถานที่จริงด้วย " ชายหนุ่มสวมแว่นดูเหมือนจะพูดรัวจนดูเหมือนว่ากำลังระบายอารมณ์อะไรเสียมากกว่า
" จะให้ผมทำยังไงครับ? คะแนนน้องก็อยู่ในระดับปานกลางเท่านั้น "
"เป็นลม? ....."ทินกฤตแทบจะเรียกได้ว่า อุทานออกมา
"แล้วเขาเป็นอะไรมากรึเปล่า" น้ำเสียงของทินกฤตถามออกมาอย่างร้อนรนอย่างช่วยไม่ได้
" ก็หน้าซีดมาทำงานหลายวันแล้วน่ะครับ .. ไม่รู้เป็นอะไรของเขา อย่างกับศพเดินได้ .. แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ ตอนนี้ฟื้นแล้วล่ะครับ พวกบาสกำลังดูแลอยู่ "ศักดิ์ชัยตอบกลับมา
"อืม...งั้นให้เขาไปโรงพยาบาล เช็คร่างกายอะไรก่อนก็ได้... ผมไม่อยากให้มีเด็กมาตายในหน้าที่ ในไซต์งานบริษัท" เมื่อได้ยินว่ามีเพื่อนดูแลอยู่ทินกฤตค่อยรู้สึกวางใจ ...แต่คำว่า "หลายวัน" ที่ศักดิ์ชัยพูดถึงนั้นมันก็พอจะทำให้เขาเดาออกว่าเกิดขึ้นเพราะเรื่องอะไร...
....เป็นไปขนาดนี้...
....เพราะพี่ซิ่นะ....
" ได้ครับ..ส่วนเรื่องคะแนนปฏิบัติ จะจัดการให้ผ่านไปนะครับ " ชายหนุ่มสวมแว่นคนนั้นย้ำถามอีกครั้ง
"อืม...ตามนั้นล่ะ " ทินกฤตใช้เวลากว่าวินาทีกว่าจะตั้งสติและตอบคำถามนั้นของหัวหน้าแผนกคนนั้นได้
"ฝากดูด้วยก็แล้วกันนะ..."
"ครับ"
+++++++++++++++
ไม่นานศักดิ์ชัยก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย ติดจะเซ็งๆ อยู่ด้วยซ้ำ
"บาส...เพื่อนรู้สึกตัวแล้วใช่ไหม เดี่ยวพาเพื่อนไปโรงพยาบาลไปจรวจร่างกายด้วยนะ"
" อะ..ครับพี่ "บาสดูจะงงๆกับท่าทางของศักดิ์ชัยแต่ก็ทำตามคำสั่ง มือแกร่งพยุงร่างผอมบางของเพื่อนขึ้นให้แขนนั้นพาดไหล่
" ไป..จุนเจือ กลับๆ เดี๋ยวกูพาไปหาหมอ "
"บาส เดี๋ยวกูช่วย จะได้เร็วๆหน่อย" เก่งว่าเดินไปช่วยพยุงอีกด้าน
"พี่ศักดิ์ชัยครับ เดี๋ยวผมพามันลงไปส่งแทกซี่ข้างล่างก่อนนะครับ" เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้างเห็นฟันขาว ก่อนจะช่วยกันกับบาสพยุงร่างของจุนเจือลงไปส่งข้างล่าง
ศักดิ์ชัยได้แต่มองตามทั้งสามคนไปโดยไม่ได้พูดอะไร แต่กลับไม่พอใจขึ้นอีกโดยไม่ทราบสาเหตุ ชายหนุ่มรอให้เด็กฝึกงานขึ้นมาทำงานต่อตามตารางที่กำหนดไว้แล้ว
+++++++++++++++
เป็นนานกว่าเก่งจะกลับมาหา เจ้าของแว่นสายตาต้องยกมือข้างที่สวมนาฬิกามาดูเสียหลายครั้ง
" มาช้าจริง..เสียเวลา "ศักดิ์ชัยบ่นออกมาทันทีที่เก่งวิ่งมาหาเขา
"มาแล้วครับ...เฮ้อ ส่งสองคนนั้นไปโรงพยาบาลเรียบร้อย เอ... ของๆ... "เก่งวิ่งไปเก็บของที่วางทิ้งเอาไว้เมื่อครู่ก่อนจะเดินกลับมา แต่ก็สังเกตเห็นใบหน้าของศักดิ์ชัย จึงเดินเข้าไปหา
"พี่เฉินก็ไม่สบายเหรอครับ"
" เปล่า..ไม่ได้เป็นอะไร .. นึกว่าเราจะตามไปเฝ้าจุนเจืออีกคน "ศักดิ์ชัยเดินหนีไปอีกทาง
"พี่เฉิน"แต่มือของเก่งคว้าข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้
" อะไรอีกล่ะ " ร่างนั้นหันตามแรงที่ดึงแขน แต่ก็ไม่ได้หันมามองหน้าคนอายุน้อยกว่าแต่อย่างใด
"พี่โกรธผมเหรอครับ" เก่งเอ่ยถามออกไปตามตรง ดวงตาคมแบบผู้ชายไทยนั้นอ่อนแสงลงเล็กน้อย เหมือนใจของเขากำลังถูกบีบด้วยสีหน้าที่ศักดิ์ชัยกำลังแสดงออกมา
น้ำเสียงนั้นทำให้ศักดิ์ชัยต้องหันมามอง ท่าทางของเก่งแบบนี้ทำให้เขาใจอ่อนได้เสมอ ถึงจะโกรธอีกฝ่ายบ่อยๆ ทำตัวไม่ค่อยมีเหตุผล ไม่เหมือนตัวเขาในเวลาทำงานเลยแบบนี้เลย
" เปล่าหรอก..แค่..หึงล่ะมั๊ง " ชายหนุ่มตอบออกมาเบาๆ ใบหน้าขาวเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย เมื่อพูดอะไรแบบนี้ออกไป
"หึง?....ผม..กะเจือ? " เก่งเลิกคิ้ว
"มีอะไรให้หึงกันครับ..."
" ก็เห็น..เป็นห่วงมากนี่แล้วยัง ไปอุ้มแบบนั้นด้วย "
"โธ่ พี่ครับ...คนเป็นลมตรงหน้านะครับ จะให้ผมปล่อยมันล้มตึงไปได้ยังไง..."เก่งพูดริมฝีปากอมยิ้มน้อยๆ
"ถ้าเป็นพี่ไม่สบาย ผมจะอุ้ม จะผายปอด จะพาไปโรงพยาบาลเองเลย"
" โอย..นายเก่ง พูดเบาๆสิ เดี๋ยวมีคนได้ยินหรอก " ได้ยินแบบนั้นก็ต้องหน้าแดง หนุ่มแว่นรีบมองซ้ายขวา เผื่อว่าใครจะมาได้ยินเข้า
"ครับ" เก่งรับคำพลางลดเสียงลงอย่างว่าง่าย ก่อนจะยื่นมือแกร่งออกไป
"ไม่โกรธผมแล้วนะครับ"
ศักดิ์ชัยรีบแตะมืออีกฝ่ายเบาๆ แล้วรีบดึงมือกลับแล้วเดินหนีไปตามสไตล์
" ไม่โกรธแล้วๆ ไปๆทำงานๆๆ "
+++++++++++++++
กว่าจะปลีกตัวออกมาจากการทำงานได้ก็ปาไปเย็นย่ำ ทินกฤตโทรถามจนได้เรื่องว่าจุนเจือต้องเข้าพักที่โรงพยาบาลเพื่อให้น้ำเกลือซักขวดสองขวด หมอคาดว่าพรุ่งนี้ก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ แต่เขาก็ไม่อยากจะรอให้จนถึงวันที่อีกฝ่ายออกจากโรงพยาบาล ชายหนุ่มร่างสูงรู้ดีว่าก่อนหน้านี้เขาพูดกับเจือไปด้วยถ้อยคำรุนแรง และด้วยอารมณ์ มันไม่ได้หมายความว่าจะเลิกรักเด็กคนนี้เลย จุนเจือยังคงเป็นทุกสิ่งในหัวใจ และเมื่อรู้ว่าเด็กหนุ่มต้องมาล้มป่วยลงแบบนี้ ก็แทบจะห้ามไม่ให้เร่งช่วงขาของตัวเองไปตามทางเดินเพื่อเข้าเยี่ยมอีกฝ่ายไม่ได้เลย
เงาร่างของร่างสูงนั้นไหววูบเมื่อยืนอยู่ที่หน้าประตูที่มีหน้าต่างบานเล็กๆ พอให้มองเข้าไปด้านในห้องพักของผู้ป่วยได้ ดวงตาคมมองลอดเข้าไปด้านใน มีเพียงดวงไฟที่เหนือตัวเตียงเท่านั้นที่ส่องสว่างอยู่ด้านใน นี่กว่าจะมาถึงนอกจากคนป่วยจะหลับไปแล้ว ยังจะใกล้หมดเวลาเยี่ยมแล้วด้วย มือแกร่งค่อยผลักบานประตูเข้าไปด้านใน ร่างสูงเดินเข้าไปด้านในพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้มีเสียงดังอะไรให้ได้เคืองหูของคนที่นอนหลับอยู่ ใบหน้าสวยใต้แสงหลอดไฟที่ส่องแสงสว่าง หลับใหลอย่างอ่อนแรง ผิวขาวจัดของจุนเจือยิ่งดูขาวจนซีดใต้แสงนั้น ขนตาเรียงเป็นแพสวย ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเล็กน้อยได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบาท่ามกลางความเงียบ ทินกฤตยืนอยู่ที่ริมเตียงยกมือแกร่งขึ้นแตะเบาๆที่ข้างแก้มนั้น
...เพราะรักเด็กหนุ่มตรงหน้า จึงอยากจะอยู่ด้วยกัน เพราะห่วงว่าอีกฝ่ายจะเสียชื่อจึงอยากให้หย่าขาดไปให้พ้นจากบ่วงของสังคมบ่วงแรกที่คล้องคอของเขาอยู่เสีย...
อดน้อยใจไม่ได้ที่อีกฝ่ายไม่เห็นด้วย แต่ก็นึกเสียใจไม่น้อยที่การตัดสินใจของตัวเองทำให้อีกฝ่ายต้องเหนื่อยล้า ทั้งกายและใจแบบนี้...
ร่างสูงโน้มตัวลงมาใกล้จรดปลายจมูกลงบนหน้าผากมนของจุนเจือ แผ่วเบาด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวตื่น
...พี่ขอโทษนะ เจือ...
...ขอโทษที่พี่เองก็ดื้อรั้น...
ดวงตาคมของทินกฤตอ่อนแสงลงเมื่อขยับถอยออกมาพิศมองใบหน้ายามหลับของคนที่รักจนไม่อาจจะหักห้ามหัวใจของตัวเองได้อีกแล้ว...ร่างสูงถอนหายใจเบาๆก่อนออกจากห้องพักของคนไข้มาอย่างเงียบๆ
+++++++++++++++
talk : ทุกท่านคะ...เมื่อซักครู่แผ่นดินไหวค่ะ ได้ข่าวว่ารู้สึกกันในหลายพื้นที่ ส่วนบ้านของไรเตอร์น่ะ ก็ไหวเหมือนกันค่ะ .. บนดอยไหวบ่อยๆค่ะ แต่ก็ทำใจให้ชินไม่ได้ซักที ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะคะ
-
อ่านหนังสืออยู่ พึ่งรู้ว่าแผ่นดินไหว ไรเตอร์ขอให้ปลอดภัยนะ
-
รู้ว่าแผ่นดินไหวแต่เราไม่เห็นรู้สึก
เค้าบอกว่าต้องอยู่ตึกสูงๆอ่ะถึงจะรู้
อ่านตอนนี้แล้วสงสารพี่เทียนกะน้องนะเนี่ย
-
ปาด
พร้อมบอกว่า ให้คนไทยใจเย็นๆเรื่องแผ่นดินไหว...นะคะ... :กอด1:
(แก้...ป่านนี้คงรู้ข่าวแผ่่นดินไหวกันหมดแล้ว...อืม...ที่บ้านโคไรท์ไม่รู้สึก แต่ใช่ว่าไม่เคยเจอ
อาฟเตอร์ช็อคสาม สี่ริทเตอร์ ก็เจอมาแว้ว...ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด ...แต่ต้องไม่ได้ไปอยู่ในตึกเก่าอายุเกิน สี่สิบปีนะคะ :กอด1: ）
กลับมาคอมเม้้นต์ตอนนี้...
อืม...ต่างคนต่างมีเหตุผลของตัวเอง
เจือเองก็มีเหตุผลของเจือ
เทียนเองก็มีเหตุผลของเทียน
และสองสาว เจน อลิส เองก็มี เหตุผลของตัวเองเหมือนกัน
โทษทั้งสี่คนคงไม่ได้...โทษใครคงไม่ได้ ต้องโทษสังคมกระมัง... :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:สงสารน้องเจืออ่ะ
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
เลิกมาม่าเถอะ
ไม่เอาแล้ววววว
-
อุปสรรคนี่จะผ่านไปได้อีกนานหรือเปล่า
พี่เจนจะเข้าใจอะไรมากขึ้นหรือเปล่า
-
เจือคิดมากเครียสมากจนไม่สบาย
พี่เทียนคงต้องรักษาโดยการฉีดยาซะละมั้ง
:z1:
-
พี่เทียนจะทำไงต่อดี เจือเครียดสะสม
/ดูข่าวเหมือนกัน ทางเหนือแผ่นดินสะเทือน
-
สงสารทั้งคู่ แต่ให้นายเทียนมากกว่านิด
-
อย่าเป็นอะไรมากเลยนะเจือหายไวๆแล้วมาปรับความเข้าใจกับเทียนด้วยนะไม่อยากให้เป็นแบบนี้ง่ะ
ไรเตอร์ปลอดภัยนะ อย่าอยู่ที่สูงๆนะให้มาอยู่ที่ๆเป็นลานกว้างๆไว้นะ
-
อยากให้ทั้งสี่คนมาสุ่มหน้าแล้วพูดกันจะๆตรงๆไปเลย
เห็นงี้แล้วอึดอัดแทน
ไหนๆทางที่เลือกก็ไม่คิดจะเปลี่ยนแล้ว
ทำไมถึงพึ่งจะมาลังเลเอาตอนนี้เล่า
ทั้งเจือทั้งเทียน คิดถึงแต่คนอื่นไม่คิดถึงตัวเองเลย
:เฮ้อ:
ปล.บ้านเราอยู่บนยอดดอย ไหวมากสักสามนาทีได้ พออินเทรนกับเขาแต่ไม่เป็นไรมาก(มั้ง?)
แต่ยังไม่ได้ออกไปสำรวจเพราะมันมืด มีแต่ป่ากับภูเขา แต่ชาวบ้านก็ไม่ได้แตกตื่นอะไร อาจจะไม่รู้ตัวหรือไม่ก็ชิน?
สำหรับที่เราอยู่น้ำป่ากับดินถล่มหน้ากลัวกว่าแผ่นดินไหวเยอะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ทรมานแทนจัง ต่างก็รักกันอ่ะ ทำไมถึงไม่ช่วยกันฟันฝ่านะ อีโก้สูงซะจริงๆ
-
ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะรู้สึก "สงสาร" นายทินกฤตเพลย์บอยหนุ่มได้
-
ดูแลตัวเองด้วยนะไรเตอร์ ขอให้มีความสุข
อยากอ่าต่อจังเลยครับ เรื่องราวจะจบแบบไหนละครับ
-
+1 ให้ข้อความนี้
ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะรู้สึก "สงสาร" นายทินกฤตเพลย์บอยหนุ่มได้
โคไรท์รู้สึกดีมากอย่างไม่มีเหตุผล โฮะ โฮะ โฮะ
:haun5: :haun5: :haun5:
-
สงสารเจืออ่ะ... :monkeysad:
เป็นห่วงไรเตอร์เหมือนกันจ้า...
-
เครียดแทนพี่เทียน
+1 จ้ะ
-
เมื่อไหร่มาม่าจะหมดหม้อนะ
ท้องอืดไปหมดแล้ว!!!!!!!!
-
จะสงสารใครกันดีล่ะ มีเหตุผลด้วยกันทั้งคู่ เฮ้อออออออออออออ
-
เฮ้อ
ใครผิดใครถูกกันน้อยังคงเศร้าและเครียดต่อไป
-
พี่เฉินก็ขี้หึงนะเนี่ย
อยากรู้ว่าต่อไปพี่เทียนจะทำยังไง
สงสารเจือจังเลย
-
อ่านแล้วสงสารทุกฝ่าย
-
:เฮ้อ: :z13:
:pig4: :pig4:
-
จนกระทั่งถึงวันครบกำหนดการฝึกงาน เด็กฝึกงานทั้งหกคนในบริษัทได้รับหนังสือผ่านงาน พร้อมกับเสียงกระซิบจากฝ่ายบุคคลว่าจะมีงานเลี้ยงส่งเล็กๆน้อยๆให้กับเด็กฝึกงานทั้งหกคน
ด้านแผนกของพวกวิศวะ เด็กฝึกงานจากเชียงใหม่ เขียนใบสมัครทิ้งเอาไว้ที่ฝ่ายบุคคลเรียบร้อย ส่วนน้องภรรยาประธานบริษัทกับเพื่อนยังไม่ได้ตัดสินใจอะไร หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ จุนเจือดูจะสงบปากสงบคำ และทำงานเสร็จตามกำหนดเวลา ตามที่ได้รับมอบหมาย
"ผ่านงานจนได้นะพวกนาย....."เสียงศักดิ์ชัยว่าพลางตบลงบ่าของบาสอย่างแรง
"ถึงจะไรท์ดีวีดีขายตลอดก็เถอะ ถามจริงรายได้ดีกว่าที่พวกพี่ให้เยอะเลยล่ะซิ่"
"ฮะ ฮะ ไม่เท่าหรอกพี่..ผมก็ต้องหาเลี้ยงครอบครัวน่ะฮะ หนักเอาเบาสู้น่ะนะ " บาสลูบบ่าตัวเองป้อยๆ นึกเป็นห่วงเก่งไม่น้อย กับความมือหนักของศักดิ์ชัย
"อะไร อายุแค่นี้เลี้ยงครอบครัวแล้ว?" ศักดิ์ชัยหัวเราะออกมาเบาๆ
"แหม่..ก็พอดีว่าจะสร้างครอบครัวเล็กๆอยู่อะครับ " มือแกร่งทำมือเป็นคำว่าเล็กๆ ก่อนจะหันไปหาเพื่อนสนิทที่เขย่าแก้วน้ำอัดลมของตัวเองไปมา
" จุนเจือ..มึงไม่สบายอีกเหรอ กลับไปก็ได้นะ เดี๋ยวกูบอกพวกพี่ๆให้ "
" กูสบายดี วันสุดท้ายแล้ว กลับก่อนได้ไงวะ " ริมฝีปากบางพยายามที่จะยิ้ม
" อีกอย่าง .. กูต้องคอยคุมมึงแทนน้องเอกด้วย "
" เออ ให้มันจริง .. แล้วก็ไม่ต้องห่วงชีวิตคู่ของกู..เลิฟๆเหมือนเดิมโว๊ย! "บาสยกแก้วไปชนอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะหันไปชนแก้วกับศักดิ์ชัย เสียงหัวเราะของบาสกับผู้คนมากหน้าหลายตา ห้องอาหารที่ถูกจองเอาไว้สำหรับเลี้ยงนักศึกษาฝึกงานและเป็นการเลี้ยงอาหารเล็กๆน้อยๆให้กับพนักงาน เป็นการเลี้ยงขอบคุณจากประธานบริษัท
ส่วนประธานบริษัทนั้นนั่งคุยอยู่กับหัวหน้าแผนกบัญชี และฝ่ายบุคคลดวงตาคมเหลือบมองจุนเจืออยู่เป็นระยะๆ หลังจากออกจากโรงพยาบาลเขาก็ยิ่งต้องคอยสังเกตอาการของเด็กหนุ่มอยู่เรื่อยๆ ด้วยกลัวว่าจะไม่ได้พักผ่อนเสียจนเป็นลมเป็นแล้งไปอีก ก่อนที่จะมีอาหารนำมาเสริฟให้กับแต่ละโต๊ะ เมนูอาหารนั้นเน้นหนักไปทางเนื้อสัตว์ แต่ก็ยังมีเมนูพวกผักเอาให้กับพนักงานที่ทานมังสวิรัติ ไก่ทอดจานใหญ่วางลงตรงหน้าของจุนเจือพอดิบพอดี
บาสตักไก่ทอดชิ้นโตใส่ในจานของเพื่อน พลางบ่นราวกับเป็นผู้ปกครองเด็กเล็กๆ
" กินเข้าไปเลย จุนเจือ แม่ง..ผอมลงๆนะมึง " หนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขาก็ได้แต่เป็นห่วงเพื่อนคนนี้ตลอดจุนเจือเปลี่ยนไป หลังจากที่มาทำงานในสภาพอิดโรยขนาดนั้น กินข้าวน้อยลงมาก จนผอมลงกว่าเดิมจากที่ผอมอยู่แล้วอีก วันนี้ยงไงก็ต้องบังคับเพื่อนให้กินเข้าไปเยอะๆให้ได้
"มึงเป็นพ่อกูตั้งแต่เมื่อไหร่ .. เออ กูกินเองได้ สาดดดด ไม่ต้องป้อนโว๊ย~ "
"เอ้าๆ จะกินหรือจะเล่น ตรงนั้นน่ะ เมารึไง" เสียงทินกฤตดังขึ้นปรามจากหัวโต๊ะ พร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ เด็กหนุ่มหน้าสวยหันไปทางหัวโต๊ะ ดวงตาคู่คมสบตาอีกฝ่ายก่อนจะก้มลงทานไก่ทอดของตัวเองไปอย่างเงียบๆ โดยที่ก็ต้องโวยวายเป็นระยะ เมื่อบาสตักนั่น-นี่ที่ไม่ชอบกินมาใส่จานตัวเองอยู่ตลอด
++++++++++++++++
เมื่องานเลี้ยงดำเนินต่อไป สีของน้ำในแก้วของแต่ละคนก็เปลี่ยนไป จากสีสดใสก็กลายเป็นน้ำสีเหลืองทองที่มีพรายฟองอยู่ที่ปากแก้ว เสียงพูดคุยกันธรรมดา ก็เริ่มกลายเป็นเสียงอ้อแอ้กับเสียง
หัวเราะอย่างไม่มีสาเหตุ บาสเริ่มเมาโวยวาย แถมยังอวดกิตติศัพท์ความคอแข็งของจุนเจือเพื่อนรักจนมีแต่คนอยากจะทดสอบเต็มไปหมด
"กินอีก กินอีก กินอีก "
ดูเหมือนจะมีแต่เสียงคนเชียร์เมื่อจุนเจือดื่มเข้าไปอีกแก้ว และอีกแก้ว เสียงแก้วเปล่ากระแทกกับพื้นโต๊ะ ครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าขาวเริ่มกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ หยาดน้ำเบียร์ไหลจากมุมปากลามมาถึงลำคอขาว และเสื้อเชิ้ตนักศึกษาเองก็เริ่มเปียกชื้น มือเรียวยกขึ้นเช็ดปากแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์อย่างลวกๆ
ท่าทางเหมือนจะเมาเละกันทั้งสองคน ทำเอาเจ้าของบริษัทที่นั่งเงียบอยู่นาน ต้องปรบมือเชิงเรียกความสนใจจากพนักงานรุ่นพี่ทั้งหลายที่กะจะทิ้งทวนกันไม่ให้เจ้าพวกเด็กฝึกงานพวกนี้ลืมกันเลยทีเดียว
"เอ้าๆ พี่ๆทั้งหลายพอแล้ว พอแล้ว จะให้เด็กมันคลานกลับรึไง ได้ทีแกล้งใหญ่เลยนะ พอๆ "
แต่ดูเหมือนจุนเจือจะไม่อยากสนใจ
" อีก..แก้ว.. " เสียงงึมงำในคอ มือเรียวหาขวดเบียร์ที่เมื่อครู่ยังอยู่ตรงหน้า ส่วนบาสก็เมาฟุบไปแล้ว จุนเจือก้มลง เห็นเพื่อนตัวเองฟุบกับโต๊ะแบบนั้นก็รู้สึกขัดใจ ตบหลังหัวของคนที่นอนอยู่ก่อนจะทำหน้ามุ่ย
" สาดนี่..หลอกกูกิน แล้วแม่งหลับ ตื่น!! "
เมื่อเห็นว่าจุนเจือกำลังจะลงมือทำร้ายเพื่อน ร่างสูงมองหาเก่ง อีกคนที่ดูน่าจะพึ่งได้
"เก่ง...เก่งอยู่ไหนไปห้ามเพื่อนหน่อยซิ่" แต่เมื่อกวาดตามองรอบๆก็เห็นว่าทั้งศักดิ์ชัยและเจ้าของชื่อที่เขาเรียกหานั้นหายตัวจากงานไปอย่างลึกลับ ร่างสูงลุกขึ้นถอนหายใจออกมาคำรบใหญ่
"เดี๋ยวผมจะกลับแล้วนะทุกคน เงินจ่ายไปแล้ว จะกินอะไรก็กินกันไปก็แล้วกัน ...." ทินกฤตว่าก่อนจะเดินตรงเข้าไปหยุดมือที่กำลังตบตีบาสอยู่ของน้องเมีย
"ไป กลับได้แล้วเรา "
"อย่ามายุ่ง..พี่ไม่สนใจผมแล้ว ก็อย่ามายุ่งกับผมนะ ปล่อยยยยยยย " มือเรียวสะบัดเพราะความเมาจึงเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรออกไป ทินกฤตแทบตะปบมือลงบนริมฝีปากของเด็กหนุ่มก่อนจะหันซ้ายขวาแล้วยิ้มแห้งให้กับใครต่อใครแทบไม่ทัน ทั้งที่ในใจนึกเจ็บ ถึงจะไม่นึกกล่าวโทษอีกฝ่ายที่ไม่เคยรู้เรื่องที่เขาไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล แต่คำพูดนั้นของจุนเจือก็ยังทำให้เขาเจ็บ ไม่สนใจอย่างนั้นหรือ หากเขาไม่สนใจใยดีอะไรอีกฝ่ายแล้วคงไม่ไปหาถึงที่โรงพยาบาลแบบนั้นไม่นึกโหยหาในใจอยู่ตลอดแบบนี้เป็นแน่..
"หา จะอ้วกเหรอ อย่าตรงนี้นะเจือ มานี่เลย " ว่าพลางก็ลากเอาเด็กหนุ่มคนนั้นเดินตามไปด้วย
"อื้อ..อื้อ " ร่างบางดิ้นให้ทินกฤตปล่อยมือจากปากและจากแขนที่ดึงเขาออกมาจากร้านดูท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆ จนกระทั่งมาถึงรถนั่นล่ะทินกฤตถึงจะได้ปล่อย เพื่อไขกุญแจรถ
++++++++++++++++
"พี่จะพาเราไปส่งที่คอนโด เข้าใจไหม เจือ ฟังพี่ดีๆนะ พี่จะขับรถพาเราไปส่งที่คอนโด" ทินกฤตพูดซ้ำช้าๆชัดๆให้อีกฝ่ายได้ยิน แต่คนเมากลับเดินโซเซหนีไปอีกทางเสียแล้ว มือเรียวโบกไปมา
"มะเป็นไร..กลับเองได้ "
"เจือ.....อย่าดื้อได้ไหม" ทินกฤตขมวดคิ้วแน่นก่อนจะเดินไปคว้าข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้
"มานี่ เมาเละแบบนี้เกิดกลับไม่ถึง เจนจะว่ายังไง" ร่างสูงเอ่ยซ้ำด้วยคำพูดเดิมๆที่มักจะใช้กับอีกฝ่ายเสมอมา มือแกร่งนั้นออกแรงมากขึ้นอีก เพื่อลากเอาเด็กหนุ่มให้เดินโซซัดโซเซตามมาขึ้นรถ
++++++++++++++++
รถคันโตของทินกฤตมุ่งหน้าไปยังคอนโดของจุนเจือทันที เมื่อมาถึงคอนโดมิเนียมของจุนเจือ ชายหนุ่มเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อเปิดประตูและดึงให้เด็กหนุ่มร่างบางก้าวลงมาจากรถเช่นเดียวกับคืนที่เขาเคยพาเด็กหนุ่มกลับไปส่งที่บ้านในสภาพเช่นเดียวกัน
มือแกร่งจับแขนของเด็กหนุ่มพาดบ่าก่อนใช้มืออีกข้างตบๆที่กระเป๋ากางเกงของเด็กหนุ่มจนได้กุญแจมาก่อนจะค่อยๆพยุงให้คนเมาเดินเข้าไปในคอนโดโดยที่มีพนักงานของคอนโดช่วยเขาพยุงเอาเด็กหนุ่มขึ้นไปส่งจนถึงประตูหน้าห้อง ทินกฤตจึงกล่าวขอบคุณโดยไม่ลืมที่จะให้สินน้ำใจเล็กๆน้อยๆติดมือกลับไปด้วย ประตูห้องของจุนเจือปิดลง ชายหนุ่มหันไปมองคนที่นั่งเหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงอยู่ที่โซฟา
"ไม่พูดแล้วล่ะเรา นิ่ง? "
จุนเจือนั่งหน้ามุ่ยเหลือบตามองทินกฤต แผ่นหลังบางเอนลงกับโซฟา สภาพเรียกได้ว่าหมดสภาพเลยทีเดียว
" พี่กลับไปเลย..ไป " มือเรียวโบกไล่ส่งๆ พยายามยันตัวเองขึ้น นึกเหม็นกลิ่นเบียร์ที่เลอะเสื้อก็ถอดมันโยนทิ้งเอาไว้แบบนั้น ทินกฤตยืนมองร่างบางที่ดูซูบผอมไปของเด็กหนุ่ม ก่อนจะถอนหายใจ จุนเจือดูไม่ต่างไปจากช่วงที่เข้าโรงพยาบาลตอนนั้นเลย
"ยังโกรธพี่ซิ่นะ...พี่เข้าใจ แต่ก็ดูแลตัวเองด้วยยังมีคนเป็นห่วงเจืออยู่นะ" ชายหนุ่มหยิบเสื้อของจุนเจือขึ้นมา
"เหรอ..ใครอะ..อยากรู้จัง "เด็กหนุ่มเริ่มถามกวนประสาท เสียงหัวเราะแปลกๆเพราะว่าเมานั้นดังในลำคอร่างบางเซเดินเปิดประตูห้องนอนก่อนจะเปลี่ยนชุดออกคิดจะอาบน้ำผ้าขนหนูพันรอบเอวอย่างลวกๆ ก่อนจะปรือตาอย่างง่วงงุนเพราะฤทธิ์เหล้า
"..................เจือรู้ดีพี่ไม่ต้องบอกก็ได้" ทินกฤตว่า พลางวางเสื้อของอีกฝ่ายลงบนโต๊ะ แล้วเดินไปเสียบปลั้กกาต้มน้ำร้อน สองมือหยิบแก้วและขวดแก้วที่ใส่กาแฟสำเร็จรูปมาเตรียมจะชงกาแฟ
"ไปอาบน้ำทั้งแบบนั้นได้หัวฟาดพื้นกันพอดี มากินกาแฟก่อนมา เผื่อจะสร่างหรืออะไรขึ้นมาบ้าง"น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปนั้นแฝงความห่วงใยเอาไว้ไม่น้อย
หากแต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาจากในห้องนอน ร่างบางโงนเงนก่อนจะทิ้งตัวลงกับเตียงนุ่มทั้งแบบนั้น..
เป็นครั้งที่เท่าไรในรอบวันที่ทินกฤตได้แต่ถอนหายใจออกมา ชายหนุ่มดึงปลั้กหม้อน้ำร้อนออกทั้งๆที่น้ำยังไม่ทันจะได้เดือดเลยด้วยซ้ำไป ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องนอนของเด็กหนุ่มที่เกือบจะนอนเปลือยอยู่บนเตียง เขาไม่รู้ว่าจุนเจือผล็อยหลับไปแล้วหรือยังแต่ก็เดินตรงเข้าไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า หยิบกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดที่อีกฝ่ายชอบใส่นอนออกมา ก่อนจะเดินไปนั่งที่ขอบเตียง มือแกร่งเขย่าแขนของเด็กหนุ่มเบาๆ
"จะนอนก็ใส่เสื้อผ้าเสียหน่อย เดี๋ยวเป็นหวัด " ยิ่งพูดแต่ละคำ แต่ละประโยคในใจก็ยิ่งเจ็บ ดวงตาคมที่มองร่างบางนั้นอ่อนแสงลงพอๆกับใจที่ค่อยอ่อนยวบลงเช่นกัน
แต่เจ้าของห้องก็ไม่ได้ดิ้นหนี หรือลุกขึ้นมาทำอะไรอีก .. เพราะฤทธิ์เหล้าและเบียร์ และความเครียด เสียใจ และเจ็บปวด นั้น มันทำให้ร่างกายไม่อยากจะฝืนอีกต่อไปแล้ว ..
ทินกฤตเม้มริมฝีปากแน่น เขาจะทำอย่างไรให้อีกฝ่ายหายเสียใจ และ หยุดเรียกร้องในสิ่งที่เขาทำให้อีกฝ่ายไม่ได้ซักที ตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาที่เขาไม่ได้ติดต่อมาหาจุนเจือเลยนั้นเพราะอยากให้อีกฝ่ายพิจารณาดีๆ เขาไม่อยากจะบังคับให้เด็กหนุ่มตกลงปลงใจปล่อยมือของพี่สาวไป แล้วมาเลือกตัวเอง เพราะสิ่งนั้นก็จะทำให้จุนเจือทุกข์ไม่น้อย แต่สิ่งที่อีกฝ่ายควรจะทำก็ไม่น่าจะใช่การที่จะดึงรั้งไว้ทั้งสองมือเช่นนี้เพราะไม่ว่าจะมือใด ทั้งมือของคนที่รั้งเองและมือของคนที่ถูกรั้งเอง ก็ต่างเจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น ทินกฤตสูดลมหายใจเข้าลึก
"ความจริง...พี่คงจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวเองก็ได้ ถึงได้ทำให้เราเจ็บแบบนี้ บางทีพี่อาจจะคิดเพียงแค่ตัวเองจะยืนอยู่ได้ยังไงในสังคมแบบนี้โดยที่มีเราอยู่ข้างๆ...." น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าเมื่อทินกฤตค่อยๆเอ่ยความในใจพลางจับให้อีกฝ่ายที่หลับไม่ได้สติลุกขึ้นนั่ง เพื่อที่เขาจะได้ใส่เสื้อให้กับอีกฝ่ายได้อย่างถนัดถะหนี่
"เลยต้องทำอะไรแบบนี้ พรากพี่พรากน้อง... แต่พี่ก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะห้ามอะไรเจนได้เลย... พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกันที่จะทำให้ทุกคนมีความสุขให้ได้หมด...ไม่ใช่ว่าพี่ไม่สนใจเจือนะ พี่คอยมองเจืออยู่ตลอด ว่าจะเป็นอะไรไหม...ไม่สบายหรือเปล่า ...ไม่ได้อยากให้เจือต้องทรมานแบบนี้เลย ถ้าเหนื่อยนัก.....ก็พักซะเถอะ " ดวงตาคมหันกลับมามองใบหน้าสวยของเด็กหนุ่มเมื่อค่อยดึงกางเกงขาสั้นขึ้นมาจนเกาะที่บั้นสะโพกของเด็กหนุ่มได้สำเร็จ
"ฝันดีนะครับเจือ...." มือแกร่งลูบเส้นผมของอีกฝ่ายแผ่วเบา ริมฝีปากได้รูปก้มลมจูบแนบขมับ ก่อนจะลุกขึ้นห่มผ้าให้กับอีกฝ่ายแล้วเดินออกจากห้องไป
++++++++++++++++
จุนเจือค่อยๆลืมตาตื่นในตอนเช้าของอีกวันถัดมา กลิ่นเหล้าจากตัวเองทำให้ต้องย่นจมูก มือเรียวค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากที่นอน ก้มลงดูตัวเองก็ต้องแปลกใจเมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มนั่งทบทวนเหตุการณ์อยู่นานว่าหลังจากที่ดื่มเบียร์จากแรงยุของพี่ๆที่บริษัทแล้ว ตัวเองกลับมาที่นี่ได้อย่างไร ภาพเลือนลางในสมองเห็นร่างสูงของพี่เขย พยุงพาเขามาส่ง รวมถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ .. ริมฝีปากที่จูบกับผิวหน้าเขาอย่างอ่อนโยนขณะที่เขากำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น
..อยากจะขอบคุณ..และขอโทษ..
มือเรียวคว้าโทรศัพท์ที่ใช้เฉพาะกับทินกฤตเครื่องนั้นขึ้นมา ..ถึงจะไม่ได้ใช้อีกเลยหลังจากวันที่ทะเลาะกัน แต่เขาก็ไม่เคยปิดมันเลย .. นิ้วเรียวกดข้อความไปเงียบๆ แต่ก่อนที่จะได้กดส่งมันออกไป
---RRR----
เสียงริงโทนเพลงการ์ตูนแปลงร่างดังหนวกหูทำให้ร่างบางต้องสะดุ้ง เขาผละจากแบลคเบอร์รี่ แล้วหันไปรับโทรศัพท์ไอโฟนของตน
"มีอะไรวะไอ้บาส..เออ กูตื่นแล้ว ไม่ได้เมาค้าง สาด..หา? อยู่ใต้คอนโด พาน้องเอกมาเยี่ยม?? "พอได้ยินแบบนั้นเจ้าของห้องจึงต้องรีบเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อรับแขกทันที ลืมเรื่องโทรศัพท์อีก
เครื่องไปเสียสนิท
++++++++++++++++
หลังจากฝึกงานแล้วก็เป็นช่วงปิดเทอม เมื่อไม่มีแขกประจำอย่างทินดกฤต แล้วยังมีเรื่องที่หมางเมินต่อกันแบบนี้ เด็กหนุ่มที่ชอบพบปะพูดคุยกับใครๆ อย่างจุนเจือก็ต้องจิตตกเป็นธรรมดา การอยู่คอนโดคนเดียวแบบนี้ ...เพิ่งเคยรู้สึกว่ามันเหงาแบบนี้...สุดท้ายแล้วจึงได้ตัดสินใจจะกลับไปอยู่ที่บ้าน อย่างน้อยที่บ้านของเขาก็ยังมีแม่ให้อ้อน มีใครต่อใครคอยเป็นห่วงเขา มันย่อมดีกว่าการอยู่คนเดียวอยู่แล้ว
แน่นอนว่า เมื่อโทรศัพท์กลับไปบอกกับทางบ้าน คุณแม่ก็ดีอกดีใจเป็นการใหญ่ พลางบ่นคิดถึงลูกชายคนเล็กที่แทบจะไม่กลับบ้านเลยหลังจากย้ายกลับไปอยู่คอนโด ซึ่งมันก็จริง จุนเจือมาคิดย้อนหลังดูแล้ว ตอนที่เขาย้ายมาอยู่ที่คอนโดนี่ก็มัวแต่ห่วงเรื่องตัวเอง และให้ความสำคัญกับความรักที่ต้องหลบซ่อนนั้น จนไม่สนใจคนรอบข้าง เขาเอ่ยขอโทษกับผู้เป็นแม่ .. ใช่...เขาควรจะเข้มแข็งและเห็นค่าของตัวเอง อย่างที่คนรอบข้างนั้นรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีค่าเสียที..
++++++++++++++++
-
o13 ช่วงนี้ไรท์เตอร์อัพทุกกกกวัน เก่งจังเก่งจริง
(นึกถึงเรื่องที่ตัวเองต้องอัพ...โอ้ว...คั่งค้างจริง) o22
เจือหลับฟังพี่เทียนพูดมาสองรอบแล้วน้อ
ตื่นลูก ตื่นนนนนน :beat:
ป.ล. ขอบคุณทุกคนที่อวยพรวันเกิดให้นะคะ ...จะตามกดไลค์เรื่อยๆนะคะ ตั้งแต่มีสิทธิ์กดยังไม่คอยได้กดคืนให้เลย งือๆ
^
^
กลับมาแก้...ต้องบอกว่า กดบวก ซิ่นะ...FB เพลินไปหน่อยค่ะช่วงนี้
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซักทีนะ ทรมานกันหมดทุกฝ่ายเลย :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วเศร้าเลยว่ามะ
-
เครียดแทน :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
:z3:+1
-
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยมันทำให้เจ็บง่ะเจ็บทั้งสองฝ่ายเลย :serius2:ไม่เอา ไม่เอา
-
:monkeysad:สงสารทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :monkeysad:
-
เครียดแทนนายเทียน
-
เฮ้อออออ
เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน
-
ไม่พูดกัน ก้ไม่มีวันเข้าใจกัน
-
หาทางออกให้ได้นะครับ เอาใจช่วยเสมอ สู้ๆๆๆ :L2:
-
เอาใจช่วยให้เทียนผ่านวิกฤตตอนนี้ไปได้ด้วยดี
น้องเจือ อย่าน้อยใจพีเทียนนกเลยนะลูก
ไม่อยากเห็นคนเศร้าเลยจ้ะ
คุณkurumaคะ บรรยากาศอึนๆแบบนี้ ใกล้จะปิดฉากรึยังคะ
-
สู้สู้จะเจือแล้วมันก็จะผ่านไป
:เฮ้อ:ขอให้เจอทางออกที่สดใสนะ
-
พี่เทียนแก้ปัญหาให้น้องโดยด่วน
อย่าปล่อยให้เจือเศร้าสิ
-
การแก้ปัญหาแบบ win win ทั้งสองฝ่ายมันยากอยู่น่ะ
แล้วพี่เขย จะยอมปล่อยให้เรื่อง คาราคาซังอยู่อย่างงี้เหรอ
เจ็บกันทั้งสองฝ่าย ทั้ง ๆ ที่ความรักที่มีอยู่ให้กันนั้น ยังเต็มเปี่ยม :เฮ้อ:
+ ให้คนละแต้ม พร้อมเป็นกำลังใจให้ครับ :กอด1:
-
พูดตอนน้องไม่รู้สึกตัวอีกแร้ว
กรี๊ดดดด เมื่อไหร่จะเข้าใจกันเนี่ย
-
:L2:มาให้กำลังใจและรออ่านตอนต่อไปครับ :pig4:
-
เจือไม่ได้ยินตอนที่พี่เทียนพูดหรอกหรอ
เฮ้อ
เมื่อไรจะเข้าใจกันนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ชอบมากเลยจ้า ไรเตอร์สู้ๆ มาต่อไวๆนะ :really2:
-
เฮ้อๆๆ
เมื่อไหร่จาเข้าใจกันซักที
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ตราบใดที่ไม่พูดกัน มันก็จะเบลอๆแบบนี้แหละ
เปิดใจให้กันเสียทีเถอะครับ
-
ช่วงปิดเทอมของจุนเจือ ผ่านไปกับการไปเดินเล่น ชอปปิ้งไปตามประสา เนื่องจากปิดเทอมนี้ บาสไปเที่ยวเชียงใหม่กับเอกอีกแล้ว จึงทำให้เด็กหนุ่มดูเบื่อๆ เงินเดือนจากการฝึกงานหมดไปกับรองเท้าคู่ใหม่จากห้างกลางเมือง ถุงชอปปิ้งอยู่เต็มมือทั้งสองข้างขณะที่นั่งอยู่บนรถไฟฟ้าวันนี้
เมื่อครู่เขาเจอชุดแซกสีชมพูสวยหวานอยู่ชุดหนึ่ง เด็กหนุ่มคิดว่ามันต้องเหมาะกับพี่สาวของเขาแน่ๆ จึงได้ซื้อกลับมา .. และอยากจะเอาไปให้เธอลองใส่เสียเดี๋ยวนี้ นิสัยตรงนี้ไม่ได้ต่างอะไรจากที่สาวเลย คิดได้แบบนั้น จึงตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางไปยังแอร์พอร์ตลิ้งเพื่อไปหาเจนสุดาถึงที่บ้านของเธอ
ช่วงสายแบบนี้ คงกำลังทำงานอยู่แน่นอน .. ปกติตัวเขาไม่เคยโผล่ไปในเวลาแบบนี้เลย คงจะเซอร์ไพรซ์น่าดู
++++++++++++++++++
"ใครคะ...อ้าว...เจือ" เจนสุดาวันนี้สวมชุดแปลกตาน้องชายอีกแล้ว เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบๆแต่กลับดูเด่นด้วยการตัดเย็บที่ประณีต กระโปรงเข้ารูปสีน้ำตาลยาวเหนือเข่าเล็กน้อยเด่นด้วยเข็มขัดเส้นโตบนเอวเล็กผอมบางของพี่สาว ผมสยายดูพริ้วไหวตามแรงเมื่อร่างเล็กเดินมาเปิดประตูหน้าบ้าน น่าแปลกที่วันนี้พี่สาวของเขาดูกังวลไม่ได้ต้อนรับอย่างยิ้มแย้มด้วยการโอบกอดเช่นทุกที
"เซอร์ไพรซ์ไหมฮะ?.. เจือไปช็อปปิ้งมา เลยซื้อชุดมาฝากล่ะ " เขาชูถุงช็อปปิ้งมากมายจนเต็มมือนั้นให้พี่สาวดูก่อนจะแทรกตัวเจ้าไปในบ้าน เนื่องจากวันนี้เป็นวันทำการปกติ ทินกฤตไปทำงาน จึงไม่ต้องกลัวที่จะเผชิญหน้ากับใครบางคน ก่อนจะแซวพร้อมวางถุงช็อปปิ้งนั้นลงบนโต๊ะรับแขก
"ว่าแต่วันนี้พี่เจนแต่งตัวเหมือนสาวออฟฟิตเลยแฮะ "
"อืม...ก็ต้องแต่งตัวให้ดูดีหน่อย..."เจนสุดาว่าพลางยิ้มน้อยๆ ดวงตาคู่สวยเหลือบมองนาฬิกา
"อ้าว .. จะออกไปข้างนอกเหรอฮะ? "ท่าทางแปลกๆของพี่สาวทำให้คิ้วเรียวขมวด ก่อนจะถามเสียงอ่อย "หรือว่าเจือมารบกวนพี่? "
"เปล่า ไม่ได้รบกวนอะไรหรอก พูดอะไรแบบนั้น...พี่ว่าจะไปข้างนอกน่ะ" เจนสุดาว่าพลางมองหาถุงที่อีกฝ่ายบอกว่าซื้อมาให้
"ไหนล่ะที่ซื้อมาฝากน่ะ"
"อะนี่ไง..ชุดนี้ สวยไหมๆ " จุนเจือรีบหยิบชุดแซกแขนกุดคอวีสีชมพูหวานให้พี่สาว
"ผมว่ามันต้องเหมาะกับพี่แน่ๆ "
"โอ้โห...น่ารักจัง ขอบใจนะเจือ "หญิงสาวว่าพลางยกชุดขึ้นพิจารณาการออกแบบ น้องชายคนนี้ยังคงรักและเป็นห่วงเธอไม่เปลี่ยน น่าเสียดายที่สิ่งที่เธอกำลังจะบอกเขาคงจะทำให้เด็กหนุ่มคนนี้ใจสลายอยู่ไม่น้อย...แต่เธอก็ทำให้พ่อและแม่ใจสลายไปแล้วเหมือนกัน....
ตั้งแต่เดือนที่แล้ว ก่อนที่จุนเจือจะกลับมาที่อยู่ที่บ้าน เธอกับทินกฤตหอบเอาเอกสารเกี่ยวกับการเงินทั้งหมด เข้าไปหาพ่อแม่รวมไปถึงเชิญให้พ่อกับแม่ของทินกฤตมาที่บ้านด้วยเพื่อแจ้งให้รู้ถึงการแยก
ทางกันของทั้งสองคน แน่นอนคำถามแรกๆจากปากของพ่อและแม่ของทั้งสองฝ่ายคือ
"ทำไมถึงจะหย่า"
ซึ่งพวกเขาก็สรรหาคำโกหกที่ดูน่าเชื่อถือมาให้ทั้งสองบ้านฟังจนได้แม้ทุกคนจะจะไม่ได้พอใจในคำตอบนัก โดยเฉพาะพ่อแม่ของทินกฤตที่ดูจะช็อคไป ฝ่ายพ่อนิ่งงัน ส่วนฝ่ายแม่ก็เข้าเขย่าแขนลูกให้กลับมาดีกับเธออีกครั้ง แต่ทินกฤตก็ปั้นสีหน้าลำบากใจออกมาได้อย่างแนบเนียน...หรือแท้จริงแล้วเขาเองก็กำลังเครียดกับเรื่องของน้องชายคนนี้ของเธอก็ไม่อาจรู้ได้ เจนสุดารู้ดีว่า เจือไม่มีทางยอมให้เธอไปอเมริกาเป็นแน่ และคำถามที่อาจจะฮอตฮิตที่สุดในวงสนทนาในวันนั้น ก็คือ
"แล้วจะทำยังไงกับสินสมรส"
ทินกฤตยื่นเอกสารทั้งหมดให้พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายได้ดู จำนวนเงินระหว่างที่ได้มานั้นมีมากโข
"ผมพยายามทำดีที่สุด เพื่อ เรา แล้วครับ...แต่ระหว่างผมกับเจน คงจะมาถึงเพียงแค่จุดนี้" ชายหนุ่มว่าพลางก้มหัวลง
"คุณพ่อคุณแม่คะ ยอมรับการตัดสินใจของพวกหนูด้วยนะคะ ...เราพยายามแล้ว" เจนสุดาเองก็แสดงสีหน้าเสียใจออกไปเช่นกัน สัญญาระหว่างเธอกับทินกฤตกำลังจะจบลงแล้ว
พ่อกับแม่ของทั้งสองฝ่ายได้รับรู้และดูเหมือนจะไม่อยากจะยอมรับเท่าไร มีการส่งสัญญาณกันอีกครั้งว่าอาจจะมีการคุยนอกรอบกันระหว่างทั้งสองบ้าน เธอและทินกฤตรู้ดีว่าอาจจะมี "ลูกตื๊อ" หลังจากนี้อีกยาวแต่...พวกเขาก็จะหย่ากันให้ได้อยู่ดี ...ถึงเป็นที่มาของการนัดกันเพื่อไปที่สำนักงานเขตในวันนี้
"เจือ......เดี๋ยวพี่จะไปสำนักงานเขตนะ นัดเทียนไว้...ไม่นานหรอก เดี๋ยวพี่ก็กลับ"
"สำนักงานเขต?................พี่จะไปทำไมเหรอ? " ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะทิ้งช่วงไปนานนับนาทีก่อนจะถามออกมาแบบนั้น ดวงตาคู่สวยสบตาพี่สาวนิ่ง
เจนสุดาค่อยๆบรรจงพับชุดสวยที่น้องชายอุตส่าห์ซื้อให้วางไว้ข้างตัว ดวงตาคู่สวยหันกลับมามองหน้าน้องชาย
"พี่จะไปเซ็นต์หย่ากับเทียน"
" ....................................................... " เด็กหนุ่มมองตามมือของพี่สาว ก่อนจะก้มหน้านิ่ง มือทั้งสองข้างสั่นอย่างช่วยไม่ได้ เจนสุดาทำตามแผนของเธอทุกอย่าง .. พี่สาวของเขาเด็ดเดี่ยวเสมอนั่นแปลว่าเธอตัดสินใจแล้ว...อาจจะเรียกได้ว่า ยึดมั่นมาตลอดที่จะหย่าแล้วไปอยู่กับคนที่เธอรัก การตัดสินใจทั้งหมดของเจนสุดานั้น...อาจจะมีมาตั้งนมนานแล้วก็เป็นได้ จุนเจือสูดลมหายใจลึกแล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้เป็นพี่อีกครั้ง
" ให้เจือไปส่งนะฮะ "
คำตอบนั้นเป็นเหมือนกุญแจดอกเดียวที่จะปลดพันธนาการออกจากตัวของผู้เป็นพี่ เจนสุดสูดลมหายใจเข้าลึกทั้งๆที่มีความรู้สึกบางอย่างที่กำลังทำให้ใจของเธอสั่น ร่างเล็กโผเข้ากอดน้องชาย หญิงสาวร้องไห้ออกมาด้วยห้ามความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่
"ขอบใจนะเจือ...ขอบใจ.....ขอบใจ" น้ำเสียงนั้นเกือบจะฟังไม่รู้เรื่องเพราะแรงสะอื้น สองมือกอดเด็กหนุ่มเอาไว้แน่นจนเสื้อของจุนเจือยับยู่ไปตามแรง
"ไม่..ไม่เอาน่า พี่เจน อย่าร้องสิฮะ..ไม่เอานะฮะ..เดี่ยวไม่สวยนะ "หยดน้ำตาอุ่นๆที่เปรอะกับอกเสื้อกันหนาวบางๆทำให้เด็กหนุ่มเจ็บ
" เจือขอโทษนะที่รั้งพี่เอาไว้..พี่เจนไปอยู่กับพี่อลิสเถอะ..เจือไม่เป็นไรหรอกฮะ " มือเรียวทั้งสอง ลูบหลัง ลูบไหล่บางที่สั่นเทิ้มนั้นเพื่อปลอบทั้งหัวใจของตนเองและผู้เป็นพี่ เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเพดานด้วยดวงตาที่ร้อนผะผ่าว เขาควรจะห้ามน้ำตาของตัวเองไว้ เพื่อไม่ให้เจนสุดาต้องร้องไห้หนักไปมากกว่านี้
"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษที่พี่เอาแต่ใจ...แต่พี่...พี่แค่อยากไปทำตามความฝัน ไปอยู่กับคนที่พี่รัก ไป...ไปให้พ้นๆ จากสายตาของพ่อกับแม่ ...พี่กลัวเกินกว่าจะบอกเขา พี่ขี้ขลาดมากใช่ไหมเจือ..." เป็นครั้งแรกที่ได้พูดออกมาถึงความนึกคิดทั้งหมดของตนเองต่อหน้าของอีกฝ่าย เจนสุดาเม้มริมฝีปากแน่น พยายามจะสกัดกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้ เธอต้องเข้มแข็งเพราะอีกฝ่ายก็คงเสียใจไม่ต่างกัน
"ไม่หรอก..เจือเข้าใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครจะยอมรับ..เจือก็.. " ผู้เป็นน้องพยายามหาถ้อยคำปลอบใจพี่สาวให้หยุดร้อง แต่สุดท้ายคำพูดเหล่านั้นก็ทำให้เขานึกถึงเรื่องของตนเองกับทินกฤตจนได้ ถ้อยคำจุกอยู่ที่คอไม่อาจพูดอะไรออกไปได้อีก เด็กหนุ่มได้แต่ยิ้มฝืนๆออกไป ก่อนสูดลมหายใจลึก แล้วเปลี่ยนเรื่อง
" เอาล่ะ..ไปกันเถอะฮะ .. พี่เทียนเขาคงรออยู่ " จุนเจือปั้นยิ้มให้พี่สาวเมื่อผละออกมา นิ้วเรียวปาดน้ำตาออกจากหางตาให้ผู้เป็นพี่
"จ้ะ... ไปกันเถอะ" เจนสุดาปาดน้ำตาออกจากข้างแก้ม ก่อนจะลุกไปส่องกระจก แล้วหัวเราะเจื่อนๆกับดวงตาช้ำๆของตัวเอง
"แย่เลย...ว่าจะไม่ร้องแล้วเชียว" หัวเราะไปพลางก็หยิบกระดาษทิชชูมาซับน้ำตาที่ทำมาสคาร่าของเธอเปื้อนไปพลาง
" ฮะ ฮะ..หมดสวยเลยเห็นไหมล่ะ? "
++++++++++++++++++
เจนสุดาของเวลาเล็กน้อยเพื่อจัดการกับเมคอัพบนใบหน้าอีกรอบ และภายในเวลาไม่กี่นาทีก็เดินกลับออกมาพร้อมกับใบหน้าที่สวยงามเหมือนเช่นเคย เด็กหนุ่มเดินตามหลังพี่สาวออกจากบ้านหลังนั้นไป ตลอดทางก็พยายามชวนเจนสุดาคุย เขารู้ดีว่าถึงเรื่องหย่าจะอยู่ในแผน แต่ก็คงไม่มีใครไปหย่าอย่างหน้าชื่นตาบานเป็นแน่
ถนนค่อนข้างโล่งเหมือนเปิดทางให้ หญิงสาวมาถึงที่หน้าที่ว่าการเขตพร้อมกับน้องชาย มองไปอีกฝั่งของที่จอดรถมีรถเอสยูวีสีดำคันใหญ่โตของทินกฤตจอดรออยู่แล้วส่วนเจ้าของรถเองก็ยืนรออยู่ ที่หน้าประตูทางเข้าสวมเสื้อเชิ้ตผูกเนคไทในมือมีสองเอกสารถือพร้อมอยู่ ท่าทางเหมือนขอออกมาก่อนเวลางาน
เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวในชุดลำลองด้วยเสื้อยืดทับด้วยเสื้อกันหนาวบางๆสีเขียวตัวโปรด กับกางเกงผ้าพับขากางเกงขึ้นตามสมัยนิยม เปิดประตูรถลงมา จอดรถเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้พี่สาว วันนี้เขาอาสาขับรถมาส่งเจนสุดาเอง
"ขอบใจนะเจือ... "สีหน้าของเด็กหนุ่มทำให้ท้ายเสียงของเจนสุดาแผ่วลง ก่อนจะหันไปมองหน้าของทินกฤต คนที่กำลังจะกลายเป็น "อดีตสามี" ของเธอ
"เจือ...จะรอพี่อยู่นี่ก็ได้นะ"
" ไม่..เป็นไรฮะ " ดวงตาคู่สวยเหลือบมองใบหน้าของพี่เขย
" ให้เจือไปส่งพี่เจนให้ถึงที่สุดเถอะนะ "
เจนสุดาถอนหายใจออกมาเบาๆ ระหว่างสองคนนี้ เธอไม่ได้ไต่ถามอะไรทั้งจากน้องชายและทินกฤตมากนัก สังเกตเห็นว่าน้องชายกำลังกลุ้มใจจนร่างกายผ่ายผอม จะมีดีขึ้นก็ช่วงหลังที่ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านที่ดูจะสดใสขึ้นมาบ้าง ส่วนทินกฤตเองก็ดูจะเงียบขรึมลงไปมาก บางครั้งที่เธอสังเกตได้ทินกฤตจะนั่งมองโทรศัพท์มือถือชื่อดังของเขาอยู่นาน...หยิบขึ้นมาและก็วางลงไป....ก่อนจะถอนหายใจ เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จะได้ยินเสียงบ่นพึมพำในบางครั้ง
"การจะเชื่อใจกัน...มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ..."
เจนสุดาเคยได้ยินคำนี้หลุดปากทินกฤตออกมาแต่ก็ไม่เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ซักเท่าไรนักเธอจึงเลือกที่จะเงียบ และเป็นคนคอยสังเกตการณ์ต่อไป
"รอนานไหมเทียน" เจนสุดายิ้มให้กับอีกฝ่าย
"ไม่หรอก...ก็เพิ่งมาถึงน่ะ" ทินกฤตว่าพลางยิ้มตอบ
"โอเคนะ?" เสียงทุ้มถามขึ้นทันทีที่เห็นสีหน้าของเจนสุดาที่แม้จะแต่งหน้าใหม่กลบเกลื่อนแต่ก็ไม่พ้นสายตาของเขาจนได้
"แล้วทำไม....." เขาเหลือบมองหน้าของจุนเจือก่อนจะหันไปมองหน้าของเจนสุดา
"น้องเขา...แวะไปหาน่ะ เจนเลยบอกเขา แล้วเจือเขาก็อาสาจะมาส่งนี่ล่ะ"
"เหรอ..."ทินกฤตรับคำเบาๆ เขาหันไปมองหน้าของจุนเจือ ยิ้มให้ แต่ในใจลึกๆก็กลัวและไม่กล้าคาดหวังสีหน้าที่จะได้รับตอบกลับมา
จุนเจืออดที่จะสงสัยในรอยยิ้มของคนที่กำลังจะกลายเป็น"อดีต"พี่เขยไม่ได้ รอยยิ้มหมายถึงสิ่งใดกัน .. ทินกฤตยินดีที่จะได้หย่ากับเจนสุดา อย่างไม่ต้องสงสัย.. แล้วเขาล่ะ ควรจะยิ้มกลับไปในฐานะอะไร? แม้จะยังสับสนอยู่บ้างแต่จุนเจือก็ยังไม่อยากคิดถึงมันตอนนี้ .. ในวันที่เขาจะเป็นกำลังใจให้กับพี่สาวคนเดียวของเขา มือเรียวจับมือเย็นๆของเจนสุดาเอาไว้ยิ้มให้กำลังใจพี่สาว ก่อนใบหน้าสวยจะหันไปทางพี่เขยอีกครั้ง
" พี่พร้อมแล้วนะ? " ว่าพลางมองดูเอกสารของคนทั้งคู่ .. ทั้งพี่เขยและพี่สาวของเขาคงเตรียมตัวมาเพื่อวันนี้กันเป็นอย่างดีแล้ว ..
".................."ทินกฤตแปลกใจกับคำถามนั้นของอีกฝ่าย
"อืม..." ชายหนุ่มรับคำเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าของเจนสุดาแล้วเป็นฝ่ายเดินนำเข้าไปก่อน
จุนเจือถามเขาแบบนั้นทำไม ทินกฤตอดไม่ได้ที่จะถามตัวเอง แต่อีกฝ่ายก็พูดกับเขา มองตาเขา เท่านั้นเขาก็พอใจแล้ว การที่เด็กหนุ่มมายืนอยู่ที่นี่นั้นทำให้ใจของเขาพองโต จุนเจือได้ตัดสินใจแล้ว เลือกที่จะปล่อยพี่สาวของเขาไป เจนสุดาเองก็จะได้มีความสุข ส่วนตัวเขา...ก็คงต้องเดินต่อไปพยายามที่จะกรุยทางให้เพียงพอสำหรับสองคน
++++++++++++++++++
"เรียบร้อยแล้วนะครับ" นายทะเบียนยื่นใบหย่าให้กับทั้งทินกฤตและเจนสุดาเอาไว้เป็นหลักฐานเมื่อดำเนินการเสร็จเรียบร้อย ทินกฤตลุกขึ้นยื่นมือให้เจนสุดาจับเพื่อลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆให้เจนสุดา ก่อนจะเป็นคนเดินนำออกไปเหมือนอย่างตอนที่เดินนำเข้ามา ร่างสูงโปร่งหยุดเมือออกมาด้านนอก อากาศร้อนอบอ้าว ต่างจากแอร์เย็นฉ่ำข้างในไม่น้อย
"จบแล้วซิ่นะ...." ทินกฤตเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ยากจะคาดเดาอารมณ์ เขาทำท่าเหมือนจะยิ้ม แต่ริมฝีปากนั้นก็หาได้คลี่ออกไม่ เหมือนกำลังกระอักกระอ่วนใจเล็กๆกับอิสรภาพที่ได้ กับการที่จะต้องจากลาคนที่อาศัยอยู่ด้วยกันฉันท์สามีภรรยามาเกือบครึ่งปี
"ค่ะ...จบแล้วล่ะ สัญญาของเรา" เจนสุดายิ้มด้วยสีหน้าที่ไม่ต่างกัน แม้ทั้งสองคนจะไม่ใช่คนรักของกันและกัน แต่ก็ผูกพันกันอยู่ไม่น้อยด้วยปัญหาอะไรหลายๆอย่างที่มีเหมือนๆกัน ร่างเล็กของหญิงสาวยกแขนขึ้นโอบร่างของทินกฤตก้มลงมากอดเธอเอาไว้หลวมๆ
"ไว้ไปกินข้าวกันก่อนคุณเดินทางนะ..." ทินกฤตเอ่ย
"ผมจะเลี้ยงส่งให้อ้วนเลย อลิสจะได้ว่าผมไม่ได้ว่าผมใช้งานคุณจนผอม"
"อื้ม ...ไว้ดูอีกทีนะ ตารางยุ่งจังเลยช่วงนี้" เจนสุดาตอบกลับ พลางผละออกมา
"ไปนะ" ปลายนิ้วเรียวขยับน้อยๆเมื่อโบกมือลา ทินกฤตไม่ตอบแต่ก็โบกมือให้กับอีกฝ่าย ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าของจุนเจือพลางยิ้มน้อยๆให้ เขายังคงไม่มั่นใจในคำตอบของอีกฝ่ายนัก
....ช่วยยิ้มให้พี่หน่อยจะได้ไหม.....
....ช่วยทำให้พี่มั่นใจซักนิด......
ดวงตาคู่สวยของเด็กหนุ่มสบตาอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปทางพี่สาว ร่างเล็กของเจนสุดาเดินนำหน้าเขาไปโดยที่ไม่ได้รอเช่นทุกครั้ง เด็กหนุ่ม พะว้าพะวัง อยากจะพูดอะไรกับทินกฤตบ้าง แต่พี่สาวของเขาที่เดินไปถึงรถที่จอดอยู่แล้วก็ทำให้เขาต้องได้แต่ก้มหัวลงน้อยๆให้กับชายหนุ่มแล้วรีบตามเจนสุดาไป
เด็กหนุ่มที่ดูลังเลคนนั้นเดินจากไป ทินกฤตเองก็อยากจะเรียกชื่ออีกฝ่ายเอาไว้แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มนั้นเดินจากไปเร็วเสียเหลือเกิน
++++++++++++++++++
talk : ช่วงนี้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับรีดเดอร์เลยน้อ ..สำหรับหลายๆคอมเม้นนั้น ไรเตอร์อยากจะบอกว่า ชีวิตมันก็แบบนี้แหละค่า..คิดจะรักก็ต้องทุกข์เป็นธรรมดาน้อ..ขึ้นอยู่กับว่าทั้งสองฝ่ายจะจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นยังไง..เอาเป็นว่า ช่วยเป็นกำลังใจให้พี่เทียนกับน้องเจือต่อไปนะคะ^^
http://www.youtube.com/v/FPEND5w6fUw?fs=1&hl=th_TH
-
ปาด
มาแก้...
ความจริงโคไรท์ชอบตอนนี้นะ บทสนทนามันช่าง...น่าจิ้นไปเขียนภาคพิเศษ ฮ่ะๆ ...
หลังจากนี้ไปคงต้องหวังให้ เทียน กับ เจือ พยายามสู้ต่อไป o13
-
อยาเข้าใจผิดกันนานได้ไหม
คนอ่านลุ้นอยู่นะ
เป็นทีสองเลยรึป่าว
-
:เฮ้อ: :monkeysad: :monkeysad:
-
เครียด
เข้าใจกันเร็วๆเถอะนะ
-
ช่วงนี้เป็นช่วงอึดอัดใจของหลายๆคนเลยนะเนี่ย เฮ้อ~~~
-
จะเป็นเธอได้หรือเปล่า...ได้ซิ่ ใช่มั๊ยเจือ
-
จะเสิร์ฟมาม่าอีกนายมั๊ย
หลบพักก่อนนะ
-
:เฮ้อ: เฮ้อ... อ่านแล้วก็เจ็บในอกแหะ อึดอัดน่าดูเมื่อไหร่ฟ้าจะเปิดน๊อ
-
ลดทิฐิกันลงซักนิด หันหน้ามาคุยกัน แล้วก็ร่วมฟันฝ่าไปด้วยกันจะดีกว่าไหมเจือ
-
มันไม่ใช่เข้าใจผิดสินะ
แต่เป็นไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปต่างหาก
มาคิดๆ เจือก็ยังเด็กมาก รับมือกับเรื่องพวกนี้ไม่ถูกหรอก
เลยยิ่งสงสารเทียน
จากรักน้องเมีย
ตอนนี้ต้องมีเมียเด็กแล้ว..
-
เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นเอง คนอ่านจะอดทน :z3:
แต่ช่วงนี้มาม่าอืดเต็มท้อง ต้องกินยาแก้ท้องอืดตลอด :monkeysad:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
เมื่อไรจะเข้าใจ เมื่อไรจะรักกัน ห่างเราทั้งสองไม่ยอมเปิดใจ ให้คำว่ารักเดินทางมาเจอกัน
-
สุดท้ายเรื่องราวจะจบแบบไหน คงต้องรอกันต่อไป
-
โอ๊ยๆๆๆๆ...
คนอ่านปวดใจจังเลย...
-
มามะพี่เทียน
มาให้กอดหน่อย
เด่วหาแฟนใหม่ หล่อๆ น่ารักๆ กว่าเจืออีกนะ อิอิ
-
เจือจะไปกับเจนไหมอ่ะ
แล้วเจือกับพี่เทียนจะเป็นยังไงต่อไปนะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ว่าจะไม่คิดมากกับเริ่องที่อ่าน แต่มันก็อดคิดไม่ได้ค่ะ
แล้วก็ไม่รู้ว่า พี่เทียนกับน้องเจือ จะอยู่กับบรรยากาศที่อึดอัด ซึมเศร้า เศร้าๆแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
-
เมื่อเจนเลือกที่จะไปแล้ว แต่เจือละจะเลือกอะไร
พี่เทียนคงอยากจะรู้คำตอบ.....รอคอยกันต่อไป (รวมทั้งคนอ่านด้วย...งี๊ดดด)
ขอบคุณไรท์เตอร์ นะคะ.... :pig4:
-
เศร้า ปวดใจ น้ำตานองหน้า อีกแล้ว
-
:เฮ้อ: ก็ยังปวดใจกันต่อไป :เฮ้อ:
:pig4: :pig4:
-
อยากบอกจังเลยว่าไม่ค่อยชอบเลยในบรรยากาศแบบนี้มันช่างหดหู่ง่ะไม่ชอบ คืนดีกัน คืนดีกัน
-
จุนเจือออกรถจากสำนักงานเขตไปยังถนนสายหลัก พลางแอบมองท่าทีของพี่สาวเป็นระยะๆ ถึงเจนสุดาจะรอคอยวันนี้มานานแสนนานแค่ไหน แต่เขาก็รู้ดีกว่าอีกฝ่ายคงเสียใจไม่น้อยที่ต้องทำแบบนี้
" พี่เจน..จะบ่ายสองแล้ว หิวแล้วล่ะ ไปกินข้าวกันไหมฮะ "
"หิวแล้วเหรอ อืม เจืออยากกินอะไรก็ไปเลย พี่เลี้ยง" เจนสุดาหันไปมองหน้าของเด็กหนุ่ม
"เป็นอะไรรึเปล่า" สีหน้าที่เห็นนั้นทำให้กังวลอยู่ไม่น้อย
" เจือ... " เด็กหนุ่มถอนหายใจขณะที่เลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้าใกล้ๆเพื่อทานอาหารมื้อบ่ายกับพี่สาว
" มาคิดๆดูแล้วล่ะฮะ...คงให้คำตอบพี่เจนได้แล้วล่ะ "คำตอบของคำถามของทั้งเจนสุดา และ ทินกฤต หลังจากที่ไตร่ตรองอยู่นับเดือน ในที่สุดจุนเจือก็ได้คำตอบเสียที แล้วเขาก็ต้องจัดการเรืองนี้ด้วยตัวเองเสียที
+++++++++++++++++
ยิ่งวันที่เจนสุดาจะเดินทางไปยิ่งอเมริกาใกล้เข้ามา ผู้เป็นพ่อแม่ต่างก็ยิ่งไม่ยอมแพ้ที่จะให้ทั้งทินกฤตและเจนสุดากลับมาคืนดีกัน ถึงขนาดที่ว่าชักชวนให้ทินกฤตอยู่ที่เรือนหอต่อไปอีกซักพัก
"น้องก็แค่...งอน คงหลบไปพักสมองซักพักน่ะ รอน้องที่นี่ก่อนนะเทียนนะ อย่าเพิ่งย้ายไปเลย"
เสียงคุณแม่ยายว่าพลางออดอ้อนลูกเขยคนโปรดด้วยดวงตาคู่สวยที่สืบต่อไปยังพี่น้องทั้งสองคน
ทินกฤตเองก็พยายามปฏิเสธอยู่หลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่อาจต่อต้านคำยืนกรานของผู้ใหญ่ได้ เขาจำต้องอยู่ที่บ้านหลังนั้นไปอีกซักพัก โดยที่เรื่องที่ตกลงกันพับพ่อตาแม่ยายทั้งหมดนี้ เจนสุดาไม่ได้มีส่วนรับรู้อะไรเลยแม้แต่น้อย
+++++++++++++++++
สนามบินสุวรรณภูมิยังคงไม่หลับใหล ไฟฟ้ายังคงเปิดจนสว่างไปทั่วบริเวณ ผู้คนมากมายขวักไขว่ทั้งคนไทย ชาวต่างชาติและเจ้าหน้าที่สนามบิน จุนเจือยกกระเป๋าเดินทางใบโตสองใบใส่รถเข็มของทางสนามบินหลังจากที่ออกมาจากประตูรถไฟที่ชั้นล่าง ไฟลท์บินไปยังนิวยอร์กมีกำหนดเดินทางในอีกไม่นาน
เจนสุดาได้ร่ำลาผู้เป็นบิดาและมารดา โดยยืนยันจะให้น้องชายมาส่งเพียงคนเดียว แม้จะถูกเกลี้ยกล่อมให้คืนดีกับทินกฤตอยู่ตลอด แต่หล่อนก็ไม่คิดจะเปลี่ยนใจ
" พี่เจน..ไม่ลืมอะไรแล้วนะ พาสปอร์ตล่ะ?..แล้วเปิด roaming ไว้รึยัง ถึงแล้วเจือจะได้โทรหา "เด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวเข็นรถเข็นใส่กระเป๋าพลางถามเพื่อเตือนความจำของพี่สาว
"เปิดแล้ว... แล้วก็ไม่ลืมอะไรด้วย" เจนสุดายิ้มให้กับน้องชาย สองมือลูบผมสีน้ำตาลแดงของเด็กหนุ่มเบาๆ พลางจับหัวน้องชายเหวี่ยงไปมา
"อย่าทำตัวให้พ่อแม่เป็นห่วงล่ะเข้าใจไหม แล้วตาเนี่ยเปิดๆไว้ด้วย เข้าใจไหม...อย่าให้ใครมาทำให้เสียใจได้อีกนะ" ท้ายประโยคเจนสุดาเอ่ยจริงจัง
"พี่มีน้องชายของพี่อยู่คนเดียว ใครมาทำให้น้องที่รักของพี่ร้องไห้นะ พี่คงรู้สุกอยากร้องไห้ยิ่งกว่าเราแน่"
" นี่..พี่อลิส..จะดูแลพี่เจนได้ใช่ไหม? " มือเรียวจับมือของพี่สาวให้หยุดจับหัวเขา มือของเด็กหนุ่มนั้นเย็นเฉียบ รู้สึกใจหายกับการไปของพี่สาว ผู้เป็นพ่อกับแม่ขอองพวกเขาไม่รู้หรอกว่า เจนสุดาจะไปนานขนาดไหน
เจนสุดายิ้ม ดวงตาคู่สบตาน้องชาย เธออยากให้จุนเจือเชื่อมั่นในคนที่เธอเลือกแล้ว
" เจือไม่ต้อห่วงหรอกนะ พี่เลือกอลิสแล้ว อลิสเองก็เลือกที่จะมีพี่...มันไม่ใช่ว่าเป็นหน้าที่ของใครคนนึงที่จะต้องคอยปกป้องดูแล แต่มันเป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องดูแลกันและกัน เพราะฉะนั้น เจือไม่ต้อห่วงว่าพี่จะไปซุ่มซ่ามเซ่อซ่าเดินชนอะไรที่โน่น เพราะอลิสอยู่กับพี่แล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าอลิสจะไปปาร์ตี้ที่ไหนไกลตาพี่ แฟนพี่คนเดียวพี่ไปลากกลับบ้านเองได้ " ท้ายประโยคยังทิ้งท้ายให้อีกฝ่ายขำเล่นๆ
"เจือเองก็ดูแลตัวเองดีๆนะ...แล้วนี่...." หญิงสาวว่าพลางล้วงกระเป๋าหยิบเอาสิ่งหนึ่งขึ้นมา
"พี่ให้ มันเป็นของเจือแล้วนะ ดูแลดีๆล่ะ"
" พี่เจน นี่มัน? "กุญแจบ้าน ที่เป็นกรรมสิทธิ์ของเจนสุดา..บ้านหลังนั้น เรือนหอของเธอกับทินกฤต
" ให้เจือทำไมล่ะ..ทำอย่างกับว่าพี่จะไม่กลับมาเมืองไทยอีกแล้ว " ท้ายประโยคนั้นแผ่วเบาจนน่าใจหาย
"ฝากไว้...เดี๋ยวทะเลาะกับอลิสแล้วพี่จะบินกลับมาซบอกเราไง" เจนสุดาหัวเราะออกมาเบาๆกับเรื่องที่เธอรู้ดีว่ามันไม่มีทางจะเป็นจริง ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นไล้เส้นผมยาวสลวยของตัวเองเบาๆ
"ดูแลให้ดีก็แล้วกัน...ของสำคัญนะ"
" หวา..สงสัยต้องจ้างแม่บ้านกับคนสวนของโครงการดูแลเป็นพิเศษซะแล้ว เจือทำงานบ้านเป็นที่ไหนกันล่ะ ฮะ ฮะ " จุนเจือเองก็หัวเราะออกมาเบาๆกับมุกของตัวเองเช่นกัน เขาไหว้ขอบคุณพี่สาวคนสำคัญแล้วรับเอากุญแจบ้านมา ก่อนจะเหลือบเห็นตารางการบิน
" เขาเรียกแล้วนะ..พี่เจน รีบไปเถอะ เดี๋ยวไม่ทันนะฮะ "
"จ้ะ...งั้น..."เจนสุดาหยุด สองมือดึงน้องชายร่างสูงของตัวเองเข้ามากอดเสียแน่น
"แล้วเจอกันนะ ดูแลตัวเองด้วย" ว่าพลางก็ผละออกมาแม้น้ำเสียงจะสั่นเล็กๆแต่ก็พยายามอย่างยิ่งที่จะกัดกลั้นความรู้สึกอ่อนไหวของตัวเองเอาไว้
....ขอโทษนะที่ทำให้ลำบากใจ.. ....
...แล้วก็ขอบใจมากที่ให้พี่ไป......
"ไปนะ" ผู้เป็นพี่โบกมือให้น้องชายน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปด้านหลังประตูกั้นเพื่อตรวจเอกสารเพื่อออกนอกประเทศ ปลายทางคือ ประเทศญี่ปุ่น ที่เธอกับอลิสจะอยู่ที่นั่นด้วยกันซักพัก ก่อนที่จะย้ายไปยังอเมริกา...การเดินทางที่ยาวไกลของพวกเธอ เพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้นเอง
+++++++++++++++++
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงอยู่รอจนกระทั่งเครื่องบินของพี่สาวได้เหินฟ้าไปนั่นแหละจึงได้ตัดสินใจกลับด้วยรถไฟเช่นเดิม .. ร่างเพรียวบางหาที่นั่งให้ตัวเองที่มุมด้านหนนึ่ง ติดกับประตู มือเรียวล้วงเอากุญแจบ้านหลังนั้นขึ้นมา ริมฝีปากยิ้มน้อยๆ อดที่จะดีใจไม่ได้เมื่อรู้ว่าเขามีบ้านเป็นของตัวเองแล้ว เมื่อคิดได้อย่างนั้น จึงล้วงเอากุญแจที่เคยห้อยคีย์การ์ดคอนโดกลางเมืองนั้นมาห้อยกับกุญแจบ้าน"ของตัวเอง" นิ้วเรียวจิ้มกับตุ๊กตาแมวหน้ายุ่งพลางยิ้มเล็กๆ ...เห็นทีเขาคงต้องไปดูบ้านหน่อยเสียแล้ว..เพราะหลังจากที่เจนสุดาย้ายกลับไปอยู่บ้านของตัวเอง บ้านหลังนี้ก็คงจะไม่มีใครดูแลแน่ๆ
ส่วนทินกฤตเองก็คงย้ายออกไปตั้งแต่ตอนที่หย่าแล้ว... แต่ถึงจะหย่าขาดกับพี่สาว จุนเจือเองก็ไม่กล้าส่งข้อความหาชายหนุ่มอีกเช่นเคย .. สองอาทิตย์ที่ผ่านมามือถือที่เขาใช้คู่กับอีกฝ่ายก็มีหน้าที่แต่ถูกหมุนไปมาบนโต๊ะ กับความคิดที่ฟุ้งซ่านก็เท่านั้นเอง
+++++++++++++++++
สถานีรถไฟอยู่ไม่ห่างจากบ้านจัดสรรที่ตั้งของเรือนหอมากนัก ประกอบกับบ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังแรกของโครงการ จึงเข้าออกค่อนข้างง่าย เด็กหนุ่มเดินเข้าไปเช่นทุกที ริมฝีปากบางยิ้มน้อยๆ เมื่อหยุดอยู่ที่หน้าประตูรั้ว พลางเงยหน้าขึ้น .. จะว่าดีใจไหม ก็ใช่ แต่ลึกๆแล้วก็อดที่จะคิดถึงทินกฤตไม่ได้ .. ชายหนุ่มคนนั้น อดีตพี่เขยของเขา เคยเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้ เขาเองก็เคยทำเรื่องที่ไม่สมควรกับชายหนุ่มในบ้านหลังนี้เช่นกัน
จุนเจือถอนหายใจก่อนจะใช้กุญแจบ้าน ไขเข้าไปด้านใน
ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆบ้าน ข้าวของของเจนสุดาถูกย้ายออกไปจนหมด เหลือเพียงเฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งมาจากที่โครงการจัดเอาไว้ให้ ขาเรียวเดินสำรวจไปรอบๆชั้นล่างของบ้าน ห้องครัวยังอยู่ในลักษณะเดิม มือเรียวไล้ไปตรงเคาท์เตอร์บริเวณที่เขากับทินกฤตเคยแอบซ่อนทำเรื่องที่เร่าร้อนต่อกันและกัน .. จู่ๆ ทั้งภาพ ทั้งเสียงที่ปรากฏขึ้นในสมอง ทั้งรสจูบนั้น ก็ทำให้เขาต้องหน้าแดง จุนเจือสะบัดหน้าไปมาเพื่อลบความรู้สึกนั้นออกไป พร้อมกับๆขายาวๆที่สาวเท้าออกจากห้องครัว ก่อนจะไปยังห้องนั่งเล่น
คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย เมื่อโซฟาตัวโปรดของทินกฤตยังอยู่..แต่มันก็คงเป็นสมบัติของโครงการอีกเช่นเคย .. ร่างบางนั่งลงกับโซฟานั้น มือเรียวลูบกับผิวผ้าไปมา ความเงียบทำให้จิตใจของเขาเหม่อลอยไปไกล นึกถึงวันที่เขากล้าจูบกับอีกฝ่ายบนนี้ ...ความเร่าร้อนของรสจูบนั้น แม้จะผ่านมาเป็นเดือนแล้ว ก็ราวกับว่าเพิ่งจะเกิดขึ้น ณ วินาทีนี้เอง มันยังไม่จางไปไหน มือเรียวยกขึ้นปิดปากตัวเอง พร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ แล้วลุกขึ้น ..นี่เขาเป็นอะไรไป ..เพิ่งไปส่งพี่สาวที่รักมาก แต่ทำไม พออยู่แบบนี้ กลับคิดถึงแต่ทินกฤตกัน?..
" โอย..ฟุ้งซ่านอะไรกันน่ะเรา.. " จุนเจือบ่นตัวเองเบาๆ พลางตบหน้าเบาๆเพื่อเรียกสติตัวเอง ก่อนจะเปิดโทรทัศน์เพื่อทำลายความเงียบ
+++++++++++++++++
เสียงรถยนต์เอสยูวีคันโตนำเข้าจากอเมริกาของทินกฤตแล่นเข้ามาจอดยัที่จอดรถ ประตูรั้วที่มีระบบอัตโนมัติเลือนปิดเมื่อทินกฤตกดรีโมท ดวงตาคมเหลือบมองกระจกหลังเล็กน้อยเพื่อเช้คความเรียบร้อย ก่อนจะก้าวลงมาจากรถ มือหนึ่งถือกระเป๋าเอกสาร อีกมือมีเสื้อสูท ปลายนิ้วแกร่งรั้งปมของเนคไทให้คลายออก
เสียงพวงกุญแจดังขึ้นที่ประตูหน้าบ้านแต่พอตั้งใจจะไขก็ต้องแปลกใจเมื่อมองดีๆแล้วเห็นว่าประตูนั้นแง้มเปิดอยู่เล็กน้อย
....ขโมย?....
แว่บแรกทินกฤตคิด มือแกร่งของชายหนุ่มฉวยคว้าเอาไม้กวาดด้ามอลูมิเนียมที่วางอยู่แถวนั้นขึ้นมา มือแกร่งค่อยๆผลักเข้าไปด้านใน แต่แล้วก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามีรองเท้าผ้าใบราคาแพงถอดวางอยู่ตรงหน้าชั้นวางรองเท้าตรงพื้นต่างระดับตรงทางเข้าบ้าน
...ขโมยบ้านไหนใส่รองเท้าดีขนาดนี้วะ....
แต่ก็ยังไม่ลดการ์ดของตัวเองลง มือแกร่งยังคงกำด้ามไม้กวาดแน่น คิดว่า หากไม่เหลือบ่ากว่าแรงอะไรนักก็จะลองไล่ไปให้พ้นๆ แต่ถ้ามากกว่านั้นคงจะต้องเรียกตำรวจ
แต่เมื่อเดินเข้ามาในห้องรับแขก ช่วงขายาวก็ต้องหยุดนิ่งจนอาจจะเรียกได้ว่าเข่าอ่อนเพราะหมดแรงไปกับอาการเกร็งอย่างรุนแรงเมื่อครู่ หลังจากที่ได้เห็นร่างของใครคนหนึ่งนอนฟุบหลับอยู่ข้างโซฟาตัวโปรดของเขา
ผ้าม่านฝั่งตะวันตกของห้องรับแขกนั้นเปิดออกเพียงเล็กน้อย ปล่อยให้แสงแดดเข้ามาลามเลียบนพื้นไม้สีอ่อนขัดเงา ส่วนหนึ่งกระทบลงบนพื้นผิวเรียบของโต๊ะกระจกสะท้อนเป็นประกายจ้า แต่คงจะด้อยกว่าร่างบางนั้น แสงแดดตกกระทบลงบนเส้นผมสีน้ำตาลแดง มองไกลๆให้ความรู้สึกเหมือนสีเพลิงสว่างจ้า ทินกฤตสูดลมหายใจเข้าลึก เขาวางไม้กวาดลงพิงกับข้างฝา แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหา "ขโมย" ที่เข้ามาหลับอยู่ในบ้านของเขา ไม่ได้ต่างอะไรจากในนิทานเด็กที่เหมือนพ่อหมีกลับบ้านมาบ้านก็พบกับเด็กคนนึงมานอนสบายอยู่บนที่นอนของตัวเอง
ริมฝีปากได้รูปของทินกฤตยิ้มเมื่อดวงตาคมมองเห็นใบหน้าสวยของจุนเจือ ขนตายาวเป็นแพหลับพริ้ม ริมฝีปากสีสดนั้นเผยอขึ้นน้อยๆ หากเงี่ยหูฟังจะได้ยินเสียงลมหายใจดังขึ้นเบาๆ
จุนเจือนอนใช้แขนตัวเองหนุนต่างหมอน เข่าสองข้างคดคู้เข้าหากัน เสื้อยืดแขนยาวสีขาวตัวบางที่ห่อหุ้มร่างกายของเด็กหนุ่มอยู่นั้นสะท้อนกับแสงแดด โดยรอบเป็นเงาของผ้าม่านสีส้มนวลตาราวกับจะโอบกอดให้ความอบอุ่นกับร่างของคนที่ไม่ได้สติ
ร่างสูงค่อยทรุดตัวนั่งลงข้างๆโซฟา ในมุมที่ตัวเองจะมองเห็นใบหน้านั้นได้ชัดเจน มือแกร่งยกขึ้นไล้เส้นผมนั้นเบาๆ ให้เขานั่งมองจุนเจืออยู่อย่างนี้ตลอดไปก็ยังได้ ร่างบอกบางในตอนนี้ไร้การป้องกันใดๆ เสียงลมหายใจนั้นก็สูดเข้าเป็นจังหวะ
"นึกว่าแมวขโมยตัวร้าย.... ทำไมกลายเป็นแมวหน้ายุ่งไปได้นะ" ทินกฤตยิ้ม มองหน้าของอีกฝ่ายอย่างนึกรักนึกเอ็นดู อะไรกันที่ทำให้คนๆนี้ตัดสินใจได้ อะไรกันที่ทำให้เขาได้เป็นคนที่ถูกเลือก ...ทำไมเขาถึงรักอีกฝ่ายมากขนาดนี้ รักจนไม่อยากจะปล่อยไปไหน รักมากเสียจนยอมทำผิด คิดแผนต่างๆนาๆ ขึ้นมาโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ...
แต่เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ร่างบางที่นอนหลับพริ้มอยู่ตรงหน้านี้ คงเป็นสัญญาณจากสวรรค์ หรือ ใครก็ตามที่เฝ้ามองการกระทำของมนุษย์เช่นเขาแล้วบอกกับเขา ให้เขาเลิกโกหก เลิกคิดแผนใดเพื่อให้ได้มาในสิ่งที่ต้องการ และให้เลิกที่จะหลบซ่อนตัวเองและเผยโฉมในสิ่งที่เขาเป็นออกไปเสียที
+++++++++++++++++
talk : เจอกันแล้วนะคะ^^
-
ปาดดดดด
edit มาแล้ว...ไม่รู้สมใจใครหลายคนหรือยัง... :L1:อย่างน้อยก็ได้เจอกันแล้ว แม้ว่าคุณน้องเจือ จะหลับ...(อีกแล้ว) ก็ตามที
ตื่นได้แล้วค่ะน้องหนู !! :z6:และเพราะช่วงนี้กำลังติดละครเรื่อง เรียวมะ... เพราะจะได้เห็นหน้าทาเครุ (อิมเมจของเจ้าน้อย) ตลอดๆ
ก็เลยจัดไป.... ให้หายคิดถึง ....แปะ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/takerupage.jpg)
-
ตอนต่อไปดีกันแล้วใช่ปะ
อยากให้เข้าใจกันอะ
:call:
-
โอ้~ พี่เทียนเตรียมลุยยยย
:a2: :a2: :a2:
-
สั้นจังเลย
-
เง้อออออ
เอาอีกกกก น้องเจือตื่นๆๆๆ
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
อยากอ่านอีกกกกกกกกก :serius2:
-
มาแบบสั้นๆ แต่ทิศทางน่าจะไปได้ด้วยดีนะนี่ เข้าใจกันเร็วๆน๊า
-
:เฮ้อ:
-
โอกาสมาแล้วนะพี่เทียนไข
-
เฮ้อ อ่านเรื่องนี้แล้ว
ยังงัยก้อเห็นใจ
พี่เทียน
อ่ะ
-
ก็ยังปวดตับอยู่ดี
-
อิ่มมาม่าเลยค่ะช่วงนี้ TAT
แต่ต่อจากตอนนี้มันจะค่อยๆหมดไปใช่ไหมคะ
จะมีความสุขแล้วใช่ป่าว *-*
อยากเห็นพี่เทียนกับน้องเจือมีความสุขเต็มๆที่่โดยไม่ต้องหลบๆซ่อนๆเสียที
-
เศร้าแต่ละคนก้อมีทางของตัวเอง ถึงเวลาที่ต้องไปตามทางกันแล้ว
เหลือแต่น้องเจือนี่แหละที่ยังไม่รุ้ เพราะฉะนั้นพี่เทียนต้องช่วยน้องนะ
-
หึหึ
ลักหลับเลยพี่เทียน
จัดเต็ม!!!!
-
พี่เทียนมานั่งดูเจือหลับซะแล้วสิ
อิอิ
สักนิดสักหน่อยสิน่า
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
เอาใจช่วยเทียนครับ จัดการเลย :oo1:กร๊ากกกกกก อยู่กันสองคนแล้วนิ
-
เด็กหนุ่มขยับตัวเล็กน้อย เมื่อรู้สึกได้ถึงแสงแดดที่กระทบใบหน้าขาว คิ้วเรียวขมวดพลางขยับหนีความร้อนนั้นก่อนจะค่อยๆลืมตา ภาพเลือนลางของผ้าม่านผืนใหญ่ที่ไล่จากหน้าต่างลงมาถึงพื้นห้อง นั้นทำให้เขาต้องพึมพำออกมาเบาๆ
" อือ..หลับไปได้ไงวะ..เนี่ย " ร่างบางค่อยๆยันตัวเองลุกจากพื้นพรมที่นอน แล้วหันหน้ามาทางโซฟา แต่เมื่อเห็นว่าใครกำลังนั่งอยู่บนนั้น ความง่วงงุนก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง
ชายหนุ่มร่างสูง อดีตพี่เขย..และคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักแต่เพียงลับๆ กำลังนั่งมองเขาอยู่...นานเท่าไรแล้วไม่รู้..
"พี่..มาอยู่นี่ได้ไงน่ะ? " จุนเจือขยับห่างจากบริเวณที่นอนอยู่โดยอัตโนมัติ .. นี่มันอะไรกัน..
"ถามอะไรแปลกๆ บ้านพี่ พี่ก็กลับบ้านซิ่ครับ" ทินกฤตยิ้มพลางยื่นมือออกไปหาเด็กหนุ่ม
"หนีไปไหนเล่า มานั่งนี่มา"
หากแต่เด็กหนุ่มที่กำลังตกใจและสับสนดูจะขยับออกห่างไปอีกนิด แต่ก็ยังปากดี.. ดูเหมือนกับว่าจะใช้ท่าทางแบบนี้เข้าข่มทินกฤตไม่ต่างจากตอนที่ยังไม่ญาติดีกันเลย
" มะ..ไม่ใช่ซักหน่อย นี่บ้านผมต่างหาก พี่เจนให้กุญแจมา บอกว่าให้ดูแลบ้านให้ด้วย .. พี่มาอยู่ได้ยังไง? "
"เจน? ให้กุญแจ?" ทินกฤตเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ
"แต่พี่ก็ยังอยู่ที่นี่..อย่างน้อยก็ช่วงนี้ พ่อกับแม่ขอเรานั่นล่ะเป็นคนอนุญาตให้พี่ยังอยู่ที่นี่ได้ ระหว่างที่รอให้พี่ไป "ง้อ" เจนกลับมา" ทินกฤตว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
"มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน...." ท้ายเสียงนั้นสั่นเล็กๆเมื่อนึกถึงการตัดสินใจครั้งใหญ่ของหญิงสาวที่คงจะเป็น “คนๆเดียว” ที่กล้าทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดี
"ตะ..แต่พี่เจนให้บ้านผมแล้ว นี่บ้านของผมนะ! "ท่าทางอารมณ์ดีของทินกฤตทำให้จุนเจือฉุนเล็กๆ ร่างเพรียวลุกขึ้นจากพื้นที่นอน พลางส่งเสียงดังเพื่อย้ำความเป็นเจ้าของในประโยคหลัง
มือแกร่งฉวยมือเรียวของคนที่กำลังใช้เสียงดังกับเขาเอาไว้ทันที
"ถ้าอย่างนั้นให้พี่อยู่ที่นี่กับเจือจะได้ไหมล่ะครับ"
" ฮะ?...............อะไรนะ? " คำถามของคนอายุมากกว่าทำให้เจ้าของบ้านต้องถามย้ำ มืออุ่นที่จับมือของเขาไว้..สัมผัสที่ห่างหายไปนานราวกับว่าจะไม่ได้จับมือนี้อีกแล้ว
"ก็ที่นี่เป็นบ้านของเจือไม่ใช่เหรอ พี่มันก็แค่....." ดวงตาคมมองไปรอบๆ
"คนที่อาศัยอยู่เท่านั้นล่ะมั้ง ตอนนี้...อีกซักพัก คงมีเหตุผลที่หนักแน่นกว่านี้สมจริงสมจังกว่านี้ที่จะอ้างแล้วย้ายออกไป" น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นนั้นแผ่วเบา แม้จะยังไม่เข้าใจความคิดของเจนสุดาว่าทำไมถึงส่งต่อกุญแจบ้านให้กับน้องชาย แต่ก็ไม่ได้คิดจะตั้งข้อสงสัยมากไปกว่านั้น บางทีเจนสุดาอาจจะไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยก็ได้
ท่าทางกับน้ำเสียงของทินกฤตนั้นทำให้เด็กอย่างจุนเจือใจอ่อน เขาถอนหายใจก่อนจะบีบมือของอีกฝ่าย
" ถ้าพี่ยังหาที่อยู่ไม่ได้..ผมให้พี่ยืมบ้านก่อนก็ได้ " มือเรียวบีบมืออีกฝ่ายแรงขึ้นอีกนิด ใบหน้าสวยก้มลงเล็กน้อย
" พอดีผมเพิ่งไปส่ง...พี่เจนที่สนามบิน..มา "
"อืม...เจนเขาคุยกับพี่แล้วล่ะ" ทินกฤตรับคำ ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่ม อย่างน้อยก็พยายามที่จะสบตาใบหน้าสวยที่ก้มลงมา
" ....................... "
" พี่เทียน... "ริมฝีปากบางเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆโดยที่ไม่ยอมเงยหน้าสบตาเลยแม้แต่น้อย
"อะไรเหรอ?..."
" พี่เจน..เค้าไปแล้วจริงๆ..ผม.. "จู่ๆ ความรู้สึกที่เรียกได้ว่า ถูกทิ้ง นั้นก็เกาะกินขึ้นมาในใจของคนอ่อนไหวอย่างเด็กหนุ่มคนนี้ พี่สาวที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด จากเขาไป และคงจะไม่กลับมาหากันง่ายๆ..เท่ากับว่าต่อไปเขาก็ต้องอยู่เพียงคงเดียวไม่ใช่หรือ
ทินกฤตผ่อนลมหายใจยาว มือแกร่งดึงมือของอีกฝ่ายอีกครั้งให้ขยับเข้ามาหาตัวเอง
"เข้มแข็งนะเจือ...พี่อยากให้คนดีของพี่เข้มแข็งนะครับ" มืออีกข้างค่อยโอบเด็กหนุ่มเข้ามาใกล้ ส่งความอบอุ่นผ่านไปให้อีกฝ่าย
ความอบอุ่นจากร่างที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่ดูเหมือนเป็นสิ่งเสพติด จุนเจือกอดตอบอีกฝ่ายแทบจะทันที ใบหน้าสวยซบกับไหล่กว้าง
" ผม..อยากอยู่กับพี่..แต่มันจะเป็นไปได้ไหม? "
"ถ้าเจืออนุญาตให้พี่อยู่กับเจือ เราคงพอจะทำให้มันเป็นไปได้ก็ได้..." ทินกฤตเอ่ย มือแกร่งยกขึ้นไล้เส้นผมสีน้ำตาลแดงที่ยังอุ่นมือด้วยสัมผัสของแสงแดดที่ยังคงหลงเหลืออยู่
" ..............อือ.. "เสียงรับคำในคอเบาๆ พลางกระชับอ้อมแขน ปลายจมูกโด่งสูดกลิ่นน้ำหอมผสานกลิ่นกายของทินกฤต เขาห่างจากอีกฝ่ายไปนานเหลือเกิน
.. คิดถึงเหลือเกิน..
.....เราจะอยู่ด้วยกันที่นี่สินะ..
...อย่างน้อยก็ขอแค่ช่วงนี้...
"ขอแค่มีเจืออยู่กับพี่.. เลือกพี่ เชื่อใจพี่ พีก็มีกำลังที่จะพยายามที่จะทำให้เราอยู่ด้วยกันได้ต่อไป..." มือแกร่งกระชับอ้อมแขนเข้า กอดรัดร่างบางที่แสนคิดถึงเข้าหาตัว
"พี่รักเจือนะครับ" เสียงทุ้มกระซิบลอดริมฝีปากได้รูปของชายสูงวัยกว่า เขาไม่เคยคิดจะพูดกับใครแบบนี้ แต่ตั้งแต่คิดมั่นแน่วแน่แล้ว เขากลับพูดคำๆนี้ออกมาได้ตลอดเวลา ...ตลอดเวลาที่อยู่ต่อหน้าอักฝ่าย เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
คำรักที่อีกฝ่ายพูดกับเขานั้นทำให้หัวใจพองโตได้อย่างประหลาด จุนเจือเงยหน้ามองอีกฝ่าย สบดวงตาคู่คมนั้น เขาเห็นความมั่นคงในแววตาของชายหนุ่ม
.. เขาควรจะไว้วางใจให้อีกฝ่ายจัดการทุกสิ่งอย่าง จากนี้ไป ไม่ว่ามันจะลำบากเพียงใด แค่มีคำนี้..เขาก็ไม่ควรจะหวาดกลัวสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว...
" ผมก็รักพี่ " ริมฝีปากบางเอ่ยคำรัก ก่อนจะยิ้มให้คนที่เขารักเหลือเกินคนนี้
++++++++++++++
การตัดสินใจของจุนเจือ ทำให้เขาต้อง "โกหก" คนที่บ้านอีกครั้ง เด็กหนุ่มเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นสำหรับเรียนหนังสือในเทอมสุดท้ายของชีวิตนักศึกษาไปเก็บไว้ที่คอนโดกลางเมืองของตน ด้วยเหตุผลเดิมว่ามันใกล้มหาวิทยาลัยมากกว่าและง่ายต่อการทำโปรเจคจบร่วมกับเพื่อนในกลุ่มเดียวกันอย่างพวกบาส ซึ่งในบางครั้งก็ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ในใจรู้สึกผิดไม่น้อย แต่ในเมื่อเขาตัดสินใจที่จะเลือกความสุขของตนเองแล้ว เด็กหนุ่มถึงได้ยอมทำเช่นนั้น
จุนเจือย้ายมาอยู่เรือนหอของพี่สาวอย่างลับๆ การเดินทางไปไหนต่อไหน อาศัยรถไฟฟ้า เขาไม่เคยไปไหนมาไหนกับทินกฤตเลย ราวกับว่าหลังจากที่ชายหนุ่มหย่ากับพี่สาวแล้ว พวกเขาเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันเลยเท่านั้น ... ความลับนี้ มีเพียงแค่แม่บ้านคนเก่าแก่ของโครงการบ้านจัดสรร และยาม ที่ไว้ใจได้เท่านั้น นั่นเป็นเพราะทินกฤตยัดเงินใส่มือให้ทั้งสองคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยามขอโครงการที่ทินกฤตเป็นคนกำชับไว้ว่าจะต้องให้เป็นคนเดียวกันนี้มาเฝ้ายามในช่วงที่จุนเจือจะเข้าจะออกจากหมู่บ้าน
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีใครอื่นมาเห็นว่าจุนเจือมาที่นี่นอกจากยามคนนี้เท่านั้น
++++++++++++++
เสียงทินกฤตเดินวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าแบบวอล์คอินอยู่นาน ได้ยินเสียงเปิดลิ้นชัก เปิดตู้อยู่หลายรอบ จนจุนเจืออดสนใจไม่ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร
"พี่ทำอะไรน่ะ เจือเห็นเดินวนมาหลายรอบแล้ว" จุนเจือที่เดินขึ้นมาหยิบของที่ห้องของทำงานเก่าของเจนสุดาซึ่งตอนนี้เขายึดครองเอามาเป็นที่สำหรับทำงานของตัวเอง เดินเข้ามาถามคนรักที่เห็นเดินวนซ้ายวนขวาอยู่ในห้องนอน
"อ๋อ...หาเนคไทน่ะ...หายไปไหนไม่รู้ว่าจะเอามาใส่กับสูทตัวเนี้ยะ" ทินกฤตว่าชี้ไปที่สูทสีดำสนิทตัดเย็บอย่างดีดูเรียบหรูที่วางอยู่บนเตียง
" ลองดูอันนี้สิ " เด็กหนุ่มเปิดลิ้นชักตู้เสื้อผ้าฝั่งของตนเอง ก่อนจะหยิบเนคไทที่ทำจากผ้าเนื้อดี มีลูกเล่นตรงที่เนื้อผ้าให้กับชายหนุ่ม
" เจือว่ามันเข้ากันดีนะ " เขายิ้มให้กับคนรัก แล้วยื่นให้
" ว่าแต่ .. วันนี้พี่จะไปงานนั้นน่ะเหรอ? " เด็กหนุ่มถาม ลองถ้าทินกฤตต้องลุกขึ้นมาแต่งตัวแบบนี้คงเป็นงานใหญ่แน่ๆ
"อืม จะไปงานการกุศลอะไรของคุณแม่เขาน่ะ...ได้ยินว่าบ้านเราก็จะไปด้วยนี่ แม่เราบอกยัง?"
" อื้ม แม่บอกให้เจือขึ้นเวทีไปเล่นเปียโนด้วย แต่เจือไม่เอาด้วยหรอก " เด็กหนุ่มทำหน้าหน่ายๆ แล้วเดินไปนั่งบนเตียง พลางบ่น
" แต่ก็ต้องไปอยู่ดี...แย่แล้ววว " ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อนึกอะไรออก
" พี่เทียน~ .. เจือต้องกลับคอนโด แม่จะให้คนเอาชุดมาส่งให้เย็นนี้แล้ว .. ลืมสนิทเลย "
"อ้าว?...."ทินกฤตเองก็เลิกคิ้วสูงเช่นเดียวกัน
"ทำยังไงล่ะ ...ให้พี่ไปส่งไหม จะเข้าไปทันไหมนะ" ทินกฤตว่าพลางขมวดคิ้ว
" โอ๊ย ไม่ได้หรอกฮะ..ต้องไปรอเอาชุด ดีไม่ดี แม่จะเอามาให้เองด้วยซ้ำ .. คืนนี้อาจจะไม่ได้กลับบ้านนะ "คนอายุน้อยกว่าช้อนตามองคนรักปริบๆ แม้แรกๆจะต้องระวังตัวบ้าง แต่หลังจากใช้เวลาอยู่ด้วยกันเป็นเดือนๆ เด็กหนุ่มก็เริ่มชินกับการโกหกของตัวเองเสียแล้ว ตัวเขาเองก็รู้ดีว่าทินกฤตเองก็กำลังอยู่ในช่วงที่พยายามทำให้ใครก็ตามที่อาจจะสงสัยว่าเขารีบหย่ากับเจนสุดาเพราะมี”ผู้หญิงใหม่”หรือเปล่า ด้วยการ “กลับมารอเมียที่บ้าน” แบบนี้ทุกวัน โดยที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายไม่ได้เอะใจอะไรเลย และนั่นทำให้พวกเขาทั้งสองคนอยู่กันได้อย่างมีความสุขพอสมควร
"อืม งั้นก็...เจอกันที่งานนะ" แต่มือแกร่งกลับจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้
"เปียโนน่ะ....ถึงไม่ชอบใจ แต่ถือว่าเล่นให้พี่ฟังได้ไหม"ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่งพลางยกมือเรียวนั้นขึ้นมาจูบเบาๆ ดวงตาคมมองเหมือนจะอ้อนขอฟังเพลงเพราะๆจากเด็กหนุ่ม
เสียงหัวเราะเบาๆกับท่าทางอ้อนของคนแก่ พลางดึงมือตัวเองกลับมา
" เอาเพลงพรหมลิขิตดีไหม?..ที่ผมแกล้งพี่บนเวทีแต่งงานไง "
"ฮ่ะๆ...จะให้พี่ขึ้นไปร้องอีกหรือไง...นักข่าวได้เอาไปเขียนกันสนุก..."ทินกฤตอดที่จะขำไม่ได้ เมื่อนึกถึงวันซ้อมของงานแต่งงานที่ จุนเจือเป็นคนเล่นเปียโนให้เจนสุดาเต้นบัลเล่ต์โชว์ ส่วนเขาทำหน้าที่ร้องเพลง ในตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะร้องเพลง พรหมลิขิต อะไรนั่นหรอก แต่เป็นเพราะเจ้าตัวดีคนนี้นี่ล่ะที่ซนนัก กะจะให้เขาร้องไม่ได้เพราะเพลงที่เตรียมมาเป็นเพลงภาษาอังกฤษที่เจนสุดาชอบ จุนเจือกลับเปลี่ยนทำนองใหม่เสียอย่างนั้น โชคยังดีที่เขาร้องได้และเจนสุดาก็มีไหวพริบพอที่จะเปลี่ยนจังหวะการเต้นของตัวเอง ทำให้ผ่านไปได้ด้วยดี...แต่มันก็เป็นวันที่ทำให้เขาเห็นอารมณ์ขันอันแสนจะพิลึกพิลั่นของเด็กหนุ่มคนนี้อยู่ไม่น้อย
" งั้น..คิดดูก่อนก็แล้วกัน.. " จุนเจืออดหัวเราะไม่ได้กับความหลังเรื่อง เพลง"พรหมลิขิต"ของพวกเขาก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง พลางยื่นหน้าไปจูบริมฝีปากของคนรักเบาๆ
" งั้น..เจือกลับคอนโดก่อนนะ .. เจอกันที่งานเลยนะฮะ "
"ครับ ครับ...คืนนี้นอนคนเดียวซิ่นะ..."ไม่วายยังนึกจะอ้อนเด็ก ทินกฤตเปิดเผยด้านอ่อนไหวของตัวเองออกมาต่อหน้าของจุนเจืออย่างที่ไม่เคยแสดงให้ใครได้เห็นมาก่อน
"เดี๋ยวเล่นเปียโนเสร็จแล้ว เราค่อยแวบออกจากงานก็ได้นี่ฮะ "นิ้วเรียวจิ้มแก้มของคนรักเหมือนเล่นกับเด็ก
" นะฮะ..แล้วเจือจะจัดหนักให้พี่เทียนไปเลย "
"จัดหนักอะไร ทะลึ่งใหญ่ละ" ทินกฤตจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ พลางโบกมือไล่
"ไหนว่าต้องรีบไปเอาชุด รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ได้ไปงานกันทั้งคู่หรอก"
"ไม่ต้องเลยนะ..ไปละๆ "รอยยิ้มกวนๆกับคำขู่นั้นทำให้เด็กหนุ่มต้องขยับถอยจากอีกฝ่าย เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กระเป๋าสะพายข้างที่มีพร้อมทุกอย่างถูกหยิบมาใช้
" งั้นเจอกันที่งานนะฮะ ..พี่ไม่ต้องเดินลงไปส่งนะ เดี๋ยวจะมีคนเห็น " ว่าแล้วก็เดินเร็วๆออกจากห้องนอนที่เขาใช้กับอีกฝ่ายไปอย่างเร็ว สมกับเป็นวัยรุ่นเสียจริงๆ
++++++++++++++
talk : เลิฟๆ แถมยังอยู่ด้วยกันแล้วหวานๆ หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ
-
กลัวความลับจะแตกเอาซักวันนะซิ
-
รอวันที่จะอยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผยเหมือนคู่อื่นๆ
-
หวานกันซะทีนะจ๊ะ
แต่หลบๆซ่อนๆกันสุดๆเลยนะเนี้ย
-
มีโอกาสหวานกันซะทีคู่นี้
:3123: :L1:
-
ความลับไม่มีในโลก แต่ความรักทำให้โลกนี้น่าอยู่ที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดด
เกี่ยวมั้ย? ไม่เกี่ยว แต่คนเม้นท์กำลังมีความสุขเหมือนกับพี่เทียนกะน้องเจือ
-
อะไรที่ซ่อนเร้น อะไรที่ลักลอบ มันสุขแบบตื่นเต้นเราใจดีน้า
แต่ยังไง้ยังไงก็สงสารทั้งสองคนจัง
ฐานะของครอบครัวและหน้าตาทางสังคมนี่ มีอิทธิพลจริงๆ
-
อ่านไป ลุ้นไป
เมื่อไหร่จะมีความสุข
-
ต้องรักกันแบบหลบๆซ่อนๆอีกนานแค่ไหนเนี่ย
-
เมื่อไหร่หนอ :เฮ้อ:..ที่ทั้งคู่จะไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ เอาใจช่วยนะ :กอด1:.
-
ชอบจิ หวานๆแบบเน้ :o8:
แต่ว่าจะหวานกันอีกนานใช่มั้ยค้า กลัวเศร้าเร็วกว่าที่คิด :monkeysad:
+1 ขอบคุณค่า :man1:
-
ตอนความลับแตกนี่พ่อแม่ของสองฝ่ายคงช็อกน่าดู
หวังว่าพี่เทียนจะจัดการได้นะ :m17:
-
อยู่กันแบบหวานๆ ชอบ
อย่ามีเรื่องเศร้าเลยนะ
:call:
-
อยู่ด้วยกันแต่ก็สุขแบบหวานระแวง เมื่อไหร่ละ พี่เทียนจะจัดการปัญหานี้ได้สักที
เหนื่อยใจแทนสองคนนี้จริง ๆ :เฮ้อ:
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
เหนื่อยแทนน้องเจือเลย ต้องวิ่งรอกบ้านกับคอนโดฯ
แถมยังต้องหลบๆ ซ่อนๆ คนในครอบครัวอีก
เื่มื่อไรพี่เทียนจะหาวิธีให้ได้อยู่ร่วมกันได้นะ
:เฮ้อ:
-
หวานๆ อย่างที่รอคอบ :impress2: ดีใจแทนคนอ่านจริงๆ
แต่ถ้าถามว่า ความรักของสองคนจะเป็นอย่างไรต่อไป ถ้าโคไรท์ตอบไปจะโดนไรท์เตอร์ถีบฐานสปอย ฮ่่า ฮ่า ฮ่า :z6:
ลองตั้งคำถามกับสังคมก่อนดีกว่า ...(ไอ้นีชวนซีเรียส ฮ่ะๆ) :z3:
-
:เฮ้อ:มีความสุขกันมากกกกกกกกกกกกกกก
จะมีเรื่องร้ายมาเยือนไหมนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ต้องหลบๆซ่อนๆคบกัน น่าสงสารนะ ประกาศออกไปเลย จะได้อยู่กันแบบเปิดเผยซะที รอลุ้น
-
คิดว่าอีกไม่นานทางบ้านของทั้งคู่ต้องรู้เรื่องแน่นอน
เหอะๆๆ เปลี่ยนจากดองกับลูกสาวมาเป็นดองกับลูกชายแทนได้เปล่า
ยังไงก็ได้พี่เทียนเป็นเขยอยู่ดี
-
ดีนะที่กลับมาเข้าใจกันได้อีก
ต่อไปเมื่อเข้าใจกันแล้วก็จับมือกันฝ่าฟันอุปสรรคไปให้ได้เนอะ
-
รอเวลาให้ทุกอย่างลงตัว แต่ปัญหาข้างหน้าดูมันจะใหญ่ยิ่งนัก
น้องเจือสู้สู้ แล้วทุกอย่างก้อจะผ่านไปได้เอง
-
เมื่อไหร่จะจบเนาะ ความรักที่ต้องหลบซ่อน
เอาใจช่วยนะ
-
น้องเจือสู้สู้
-
แม้จะมีความสุข แต่ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ
เปิดตัวให้ช็อคโลกไปเลยดีกว่า
-
หวานซะ
อย่างกับเพิ่งแต่งานเลยอ่ะ
อิอิ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
ตามมาให้กำลังใจครับเจือและทินกฤต
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสสส
บทจะน่ารักก็น่ารักขึ้นมาไม่ทันตั้งตัวเลยอ่า><
เป็นปลื้มค่า^-^
-
:impress2: ขอแบบหวานกว่านี้อีกนิดหนึ่งนะ :-[
:pig4: :pig4:
-
มาให้กำลังใจครับ :L1:
-
ดีใจจัง...กลับมาคืนดีกันล้ว...
+1
-
หวานอ่ะ
:o8:
-
ยังไม่มาต่อเหรอครับ ให้กำลังใจเสมอนะ :3123:
-
งานเลี้ยงการของมูลนิธิเพื่อการกุศลที่ทั้งบ้านของทินกฤตและบ้านขอจุนเจือเองต่างก็เข้าร่วมนั้น จัดขึ้นในโรงแรมใหญ่ใจกลางเมือง ผู้คนที่มาร่วมงานนั้นมีมากหน้าหลายตา นักข่าวจากหลายสำนักเตรียมตัวมาเพื่อรอเก็บภาพเหล่า "เซเลบ" และ "ไฮโซ" ที่พาเหรดกันมาร่วมในงานครั้งนี้ ด้วยเงินทุนที่ระดมบริจาคเพื่อองค์การในการช่วยเหลือเด็กด้อยโอกาส ผู้พิการ และคนชราที่มียอดมากมายมหาศาลนั้น ไม่ต้องถามถึงความอลังการของภายในงานเลย
++++++++++++
ทินกฤตขับรถตามมาทีหลัง เขาได้รับโทรศัพท์จากพ่อและแม่ขอเขาแล้วว่าได้มาถึงที่งานก่อนแล้ว จึงรีบเดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำสนิทและเนคไทเส้นสวยที่ "คนรัก" ของเขาเป็นคนเลือกให้นั้นช่วยส่งให้ใบหน้าขาวแบบเชื้อจีนนั้นยิ่งชวนให้มองมากขึ้นไปอีก ชายขยับปลายนิ้วติดกระดุมข้อมือให้เข้าที่เมื่อเดินเข้ามาในงาน ได้ยินเสียงเอ่ยทักจากหญิงสาวลูกหลานไฮโซทั้งหลาย แต่ก็ได้เพียงแค่ยิ้มน้อยๆให้ที่มุมปากเท่านั้น
.....มันเป็นแบบนี้มาตลอด.....
.....ไม่มีใครเคยรู้เลยว่าเขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหนเลยแม้แต่น้อย.....
เห็นเด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเซเลบสาววัยรุ่น เส้นผมสีน้ำตาลแดงที่ถูกจัดทรงด้วยการเสยเก็บขึ้น เผยให้เห็นรูปหน้าที่เรียกได้ว่าสวยคม ดูแปลกตากว่าทุกครั้ง เสื้อนอกสีเมทาลิกกับกางเกงเข้าชุดกันที่กระเป๋าเสื้อสูทพอดีตัวนั้นมีดอกไม้ที่ทางเจ้าภาพเตรียมไว้ให้ผู้ร่วมงานติดอยู่ ท่าทางยิ้มแย้มในมือมีเพียงแก้วคอกเทลอ่อนๆแบบนั้น ดูดึงดูดสายตาใครต่อใครได้ไม่ยากเลย
อยากจะเอ่ยปากเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม พร้อมด้วยรอยยิ้ม หรือ โบกมือให้ แต่ก็ทำไม่ได้ ทินกฤตสำรวมอาการของตัวเองเต็มที่ก่อนจะได้ยินเสียงแม่ของตัวเองดังขึ้น มองเข้าไปเห็น ผู้เป็นแม่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ...แน่นอนงานแบบนี้เป็นค็อกเทลยืนกันไปหมดคงไม่ไหว....พวกรุ่นใหญ่เขาจะได้ยืนขาแข็งกันเสียก่อน...
"แม่มานานแล้วเหรอครับ พอดีรถติดน่ะครับเลยมาช้า "ชายหนุ่มเอ่ยพลางเดินเข้าไปยืนข้างๆเก้าอี้ของผู้เป็นแม่ ก่อนจะรีบยกมือไหว้เหล่าสมาคมของแม่และพ่อที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยกัน
"สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า แล้วก็คุณอา..." ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยเมื่อสบตากับ "อดีต" แม่ยายและพ่อตาที่ยังคงคาดหวังเหลือเกินว่าจะให้เขากลับมาคืนดีกับเจนสุดา
"สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่" แม้จะแยกทางกันแล้วแต่ทินกฤตก็ยังคงเรียกคนทั้งคู่แบบเดิม ด้วยความเคยชิน
"ไหว้พระเถอะจ๊ะลูก .. เมื่อคืนนี้แม่โทรหาเจนเค้า ลูกสาวแม่คนนี้น่ะ โกรธง่ายหายเร็ว .. ดูท่าทางเจนเขาอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว ยังไง เทียนก็ไปง้อน้องเถอะนะลูก ""อดีต" แม่ยายของเขารีบเข้าประเด็นทันที ลูกเขยดีๆ แบบนี้ หาได้อีกที่ไหนกัน
ส่วนทาง"อดีต"พ่อตาเอง มึนตึงกับทินกฤตเล็กน้อย จึงไม่ค่อยอยากจะทักทายเท่าไหร่นัก ชายสูงวัยหันไปกวักมือเรียกลูกชายคนเล็กของตัวเองให้มาทักทาย"อดีต"พี่เขย
" เจือ..มาสวัสดีพี่เขาก่อนสิลูก "เด็กหนุ่มเอ่ยลากับกลุ่มสาวเซเลปรุ่นเล็กนั้นอย่างสุภาพก่อนจะทำตามที่บิดาว่า .. และตามข้อตกลงที่มีต่อกันและกันระหว่างเขากับทินกฤต..
ดวงตาของทินกฤตพิศมองใบหน้าสวยคมของจุนเจือ ชั่ววินาทีหนึ่งที่เขาเกือบจะบังคับตัวเองเอาไว้ไม่ได้ ในใจมันเหมือนจะระเบิดออกมาเสียอย่างนั้น ชายหนุ่มยกมือขึ้นรับไหว้แล้วทำเหมือนทุกครั้งที่เขาจะเบือนหน้าไปหา "อดีต" แม่ยายของตัวเอง
"ถ้ายังไงแล้วผมจะลองโทรไปหาเจนนะครับ...ผม...จะพยายามให้มากกว่านี้ครับ" แม้ปากจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ในดวงตานั้นไม่ได้แสดงความเป็นกังวลต่อการที่จะต้อง ไปตามง้องอน "เมียเก่า" เลยแม้แต่น้อย
"คุณพ่อคุณแม่จะรับเครื่องดื่มอะไรไหมครับ ผมจะบอกให้คนเอามาให้" ทินกฤตเสนออย่างสุภาพ พร้อมแจกรอยยิ้มจอมปลอมให้กับทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม
" ไม่เป็นไรครับ คุณทินกฤต เดี๋ยวผมจะไปเอามาให้เอง เชิญตามสบายเถอะครับ " จุนเจือปั้นยิ้มเสแสร้ง ยิ้มเยาะเช่นทุกครั้ง .. ยิ่งอีกฝ่ายหย่าขาดจากพี่สาวที่เขารักมาก การเล่นละครว่าเกลียดแสนเกลียดอย่างชัดเจนนั้นก็คงไม่แปลกอะไร ก่อนจะถามผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายอย่างสุภาพแล้วเดินไปหยิบเครื่องดื่มที่ว่านั้น
แม้จะรู้ดีว่ามันเพียงละคร แต่เมื่อต้องมาได้ยินอีกฝ่ายพูดด้วยอย่างเย็นชา แสดงท่าทีหมางเมินห่างเหินใส่แบบนี้ ทินกฤต เม้มริมฝีปากแน่น ผู้เป็นแม่เห็นก็คงคิดว่าเขาจะฉุนเฉียวกับท่าทีแบบนั้นขอจุนเจืออีกก็เป็นได้ จึงได้กระตุกแขนเสื้อของเขาเบาๆเชิงปราม สายตานั้นแสดงการตำหนิอย่างเห็นได้ชัด แม้ไม่ต้องพูดแต่เขาก็พอจะรู้ว่าแม่ของเขาคิดอะไรอยู่
"ขอโทษครับคุณแม่ ...ว่าแต่วันนี้ทุกคนมากันพร้อมหน้าเลยนะครับ แสดงว่า เรื่องเงินบริจาคครั้งนี้ต้องไปได้สวยแน่เลยใช่ไหมครับ...ดีจังเลยนะครับมีคนมาช่วยกันทำบุญเยอะเชียว" ทินกฤตปั้นยิ้มให้แม้แต่กับแม่ของตัวเอง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเป็นเรื่องของเงินบริจาค
"ก็ถือว่าช่วยเหลือคนด้อยโอกาสน่ะ เราโชคดีมีกินมีใช้ ก็ต้องแบ่งปันให้คนอื่นเขาบ้าง คนพวกนี้บางคนไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียงจะเรียกร้องอะไร แม้จะเป็นคนเหมือนกันแต่บางคนก็ปฏิบัติกับเขาเป็นคนชั้นสอง แบบนั้นไม่ได้หรอก... ทุกคนก็เท่าเทียมกัน มีสิทธิ์เหมือนกันเราก็ช่วยเหลือเขา " คุณป้าคนหนึ่งที่นั่งอยู่พูดออกมา คำพูดของคุณป้านั้นสะท้อนใจของทินกฤตอย่างช่วยไม่ได้
....ผมคงด้อยโอกาสที่จะแสดงความรักกระมัง....
++++++++++++
งานเลี้ยงดำเนินไปจนกระทั่งถึงพิธีการ ผู้ใหญ่ระดับรัฐมนตรีเป็นผู้กล่าวเปิดงานในวันนี้ แสงแฟลชและเสียงชัตเตอร์จากนักข่าวหลายสำนักดังวูบวาบสะท้อนกับเครื่องเพชรที่คุณหญิงคุณนายแต่ละคนใส่มาอวดกัน เสียงหัวเราะจอมปลอมกับคำยกยอปอปั้นช่างน่าเบื่อหน่ายสำหรับเด็กหนุ่มอย่างจุนเจือนัก จนกระทั่ง มีทีมจัดงานคนหนึ่งเข้ามากระซิบกระซาบบอกคิวการแสดงอย่างคร่าวๆ
เด็กหนุ่มพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเอ่ยขอตัวกับทุกคนที่อยู่ร่วมโต๊ะ ดวงตาคู่สวยสบตากับอดีตพี่เขยของตนเล็กน้อยแล้วเดินตามทีมงานผู้นั้นไป
++++++++++++
ทินกฤตลุกขึ้นจากโต๊ะ ทำทีเป็นขอตัวว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ท้ายที่สุดแล้วกลับเดินไปหามุมมืดมุมหนึ่งใกล้เวทียึดเป็นที่มั่นหวังว่าจะได้เห็นการแสดงของคนรักใกล้ๆ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเดิมมา พิมพ์ข้อความส่งไปให้กับเด็กหนุ่ม
.....เล่นให้สุดฝีมือเลยนะครับ....
เพียงไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมา
...OK ครับ .. เล่นดีๆ ต้องมีรางวัลด้วยนะ^^..
"รางวัลอะไรกัน...เด็กบ้า" เมื่อเห็นข้อความแบบนั้น ทินกฤตก็หัวเราะออกมาเบาๆ
++++++++++++
เพียงไม่นานแสงไฟบนเวทีก็ค่อยหรี่ให้มืดลง แสงไฟสีอ่อนสาดส่องลงไปบนเปียโนตัวใหญ่ เสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ เมื่อร่างสูงเพรียวของเด็กหนุ่มร่างบางเดินขึ้นมา โค้งให้กับผู้ชม ริมฝีปากได้รูปสวยนั้นโปรยยิ้มให้กับคนดู ก่อนที่จะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าเปียโน ทั้งห้องจัดเลี้ยงเงียบเสียงลงเตรียมฟังการแสดงของเด็กหนุ่มหน้าสวยคนนี้ ได้ยินเสียงพูดคุยดังขึ้นจาก กลุ่มเด็กสาวและนักข่าวที่ยืนคอยเก็บภาพ
จุนเจือเหลือบมองไปทางชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในมุมมิดคนนั้น ริมฝีปากได้รูปยิ้มน้อยๆ ก่อนจะจรดปลายนิ้วลงบนคีย์ เสียงตัวโน๊ตดังขึ้นเป็นท่วงทำนองหวานหู อ่อนโยน ราวกับจะส่งไปโอบกอดร่างของชายที่อยู่ในห้วงคำนึง ท่วงท่ายามที่สะบัดปลายนิ้วไล่เรื่อยลงไปบนเปียโนนั้นยิ่งดึงดูดสายตาของคนที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆให้ยิ่งจับจ้อง ไม่ได้ต่างจากชื่อของเพลงแสนหวานที่เด็กหนุ่มเลือกมาบรรเลงเลยแม้แต่น้อย
"EYES ON ME"
http://www.youtube.com/v/iMJ9OTXsQSg?fs=1&hl=th_TH
ท่วงทำนองอ่อนหวาน บรรเลงด้วยปลายนิ้วเรียวที่สร้างสรรค์เสียงดนตรีอย่างไพเราะ ฝีมือของเด็กหนุ่มนั้นเรียกได้ว่าอยู่ในระดับที่แข่งขันได้สบายมาก แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะพอใจให้เป็นเป็นแค่งานอดิเรกเสียมากกว่า ใบหน้าสวยขยับตามอารมณ์ของเพลง ในบางครั้งก็หลับตาลงเมื่อจินตนาการถึงใครคนหนึ่งที่เขาไม่อาจเปิดเผยให้ใครรับรู้ได้ ความสัมพันธ์ที่เร่าร้อนอ่อนหวาน แต่ในบางครั้งก็รู้สึกราวกับว่าอยู่ในฝัน ดวงตาที่จ้องมองมาที่เขาเสมอด้วยความห่วงหาอาทรนั้น .. เด็กหนุ่มทำได้เพียงแค่บอกกับชายหนุ่มผู้นั้นผ่านเสียงเพลงๆนี้
..ถึงจะไม่สามารถบอกใครต่อใครออกไปได้ว่ารักกันเพียงใด..แต่เขาจะอยู่เคียงข้างผู้ชายคนนี้...
...ตราบเท่าที่จะทำได้..
สิ้นสุดเสียงเพลง ก็มีเสียงปรบมือด้วยความชื่นชมดังให้ได้ยิน ทินกฤตเองก็ปรบมือให้กับอีกฝ่ายเช่นกัน แต่จะมีใครรู้บ้างหรือไมว่าในดวงตาคู่นั้นของประธานบริษัทหนุ่มที่กำลังเป็นที่จับตามอง ทั้งในด้านการทำงานเองก็ดี และในเรื่องส่วนตัวเองก็ดีคนนี้นั้นกำลังมองหน้าสวยคมของจุนเจือด้วยสายตาที่รุ่มร้อนเพียงใด
จุนเจือโค้งขอบคุณเสียงปรบมือนั้น ก่อนจะลงจากเวทีไป ที่บันไดด้านหลังเวทีนั้น หากเดินไปตามประตูก็จะพบว่าเป็นทางเดินด้านนอกระเบียง ตอนที่มาหลังเวที จุนเจือก็ใช้เส้นตางนี้ตามที่ทีมงานเป็นผู้นำมา เพื่อที่จะไม่เป็นการรบกวนพิธีด้านในนั้น ถึงแม้การแสดงต่อหน้าคนมากมายจะเป็นงานถนัดของจุนเจือ แต่การเดี่ยวเปียโนการกุศลเมื่อครู่นี้ ก็ทำให้เขาประหม่าไม่น้อยเลย ยังดีที่เห็นทินกฤตอยู่ในสายตาตลอดจึงสามารถเล่นออกมาได้อย่างเป็นที่น่าพอใจแบบนั้น...
++++++++++++
ด้านนอกมีลมอ่อนๆพัดมา พอให้รู้สึกสดชื่น เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก รู้สึกเหมือนได้พักจากการต้องคอยระแวงระวังสายตาของใครต่อใคร สองแขนแกว่งไปมาเล็กๆ อย่างสบายใจ ทันใดนั้นมีแรงกระชากช่วงแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้
"เฮ้ย! .. อ้าว..พี่เทียน?" เด็กหนุ่มดึงมือตนเองอย่างตกใจ แต่เมื่อหันไปมองแล้วพบว่าเป็นใครก็ต้องแปลกใจ ดวงตาคู่สวยมองไปรอบๆอย่างระวัง โชคดีที่ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น
"ตกใจเหรอ..." เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ เขารู้ว่าไม่มีใครเดินผ่านมาทางนี้ซักเท่าไรนัก จึงได้มาดักรออีกฝ่ายอยู่ที่นี่ สองแขนแกร่งโอบรอบเอวบางเข้าหาตัว
"แหงล่ะซิ..อย่างกับพวกดักปล้นแบบนั้นล่ะ..เดี๋ยวมีคนมานะ " เสียงโวยวายเบาๆพลางเกร็งตัวเมื่ออีกฝ่ายโอบเอวเขาเข้ามา
"โรงแรมเขาออกใหญ่โต ไม่มีใครดักปล้นหรอก...หรือจะให้พี่ปล้นสวาท หะ?" ทินกฤตว่ายังไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายให้พ้นอ้อมแขน หูของเด็กหนุ่มได้ยินเสียงร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไอ้ปล้นแบบนี้น่ะ..ก็ปล้นอยู่ทุกวันไม่ใช่รึไง..พี่เทียน~ ปล่อยก่อนเลย เจือกลัวคนเห็นจริงๆนะ " มือแข็งๆนี่เล่นโอบไว้ไม่ยอมปล่อยแบบนี้ สุดท้ายเด็กหนุ่มจึงใช้วิธีอ้อนให้ปล่อยแทน
"โอเคๆ...ปล่อยก็ปล่อย" ทินกฤตยอมละมือออกจากอีกฝ่ายอย่างเสียดาย ชายหนุ่มเบือนหน้าไปอีกทาง เขาเองก็พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองอยู่ไม่น้อย หลังจากที่ได้ยินเพลงเมื่อครู่ที่แทบจะทำให้ใจของเขาหลุดออกมาอยู่นอกอก ....แน่นอนในเมื่ออีกฝ่ายกำลังบอกรักเขาทางอ้อมแบบนั้นแล้วจะให้อยู่เฉยได้อย่างไรกัน
"ช่างยั่วพี่นักนะเรา... ไป.... จากตรงนี้ไปถึงข้างในยังพอจับมือพี่ได้ใช่ไหม" ว่าพลางยื่นมือแกร่งออกไป
"เดินไปด้วยกันเนี่ยซักสามเมตรก็ได้"
“แค่สามเมตรก็จะเอาเหรอ.. " จุนเจือหัวเราะกับท่าทางอ้อนของอีกฝ่าย .. ตั้งแต่วันนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็ดูอจะผลัดกันอ้อนแบบนี้อยู่เรื่อย เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือของอีกฝ่ายเบาๆ
"สามเมตรก็ยังดีน่า...นานๆทีได้ควงเด็กเดินแบบนี้มันก็ดีเหมือนกันนะ" ทินกฤตยิ้มให้กับอีกฝ่ายพลางล็อคนิ้วเข้ากับมือของเด็กหนุ่ม ถือว่าอีกฝ่ายอนุญาตแล้วเสร็จสรรพ สองขาก้าวเดินช้าๆ ราวกับจะยืดให้สามเมตรนั้นยิ่งยาวออกไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
" เดี๋ยวเจือจะบอกแม่ว่า..จะกลับไปเตรียมพรีเซนต์โปรเจคที่คอนโดนะฮะ "
"จะกลับพร้อมพี่ใช่ไหม....เดี๋ยวพี่จะได้โทรบอกแม่ เขาไม่ว่าหรอกถ้าพี่จะแว่บหายไปไหน...ขาประจำอยู่แล้ว" ว่าพลางก็มีรอยยิ้มอย่างภาคภูมิบนใบหน้า
"อื้ม..เดี๋ยวเจือเข้าไปในงานก่อนนะ..แล้วจะบีบีหานะฮะ " ทั้งสองคนนัดหมายกันเรียบร้อย ก่อนที่เด็กหนุ่มจะดึงมือตัวเองออกช้าๆ แล้วยิ้มให้ จึงแยกเข้าประตูห้องจัดเลี้ยงนั้นไป
ส่วนทินกฤตเองก็หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องที่เป็นโทรศัพท์สำหรับใช้ในงานประจำขึ้นมาทำทีเดินสั่งงานไปเรื่อยแล้วเดินออกไปจากงาน
++++++++++++
งานเลี้ยงยังคงดำเนินไป โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าทั้งทินกฤตและจุนเจือนั้นได้หายไปพร้อมๆกัน เพราะทั้งคู่ก็รายงานตัวกับคนที่มาด้วยคำโกหกของตัวเองไปแล้วว่า มีธุระที่จำเป็นจะต้องไปสะสางจริงๆ ดังนั้นจึงไม่ได้มีใครเอะใจสงสัยอะไร
ทินกฤตยืนรอจุนเจืออยู่ที่หน้าประตูโรงแรม เขาจอดรถคันโตของตัวเองไว้ที่ลานจอดรถด้านล่าง จนเมื่ออีกฝ่ายเดินลงมาก็เดินเคียงกันออกไป จนเมื่อสิ้นแสงไฟสว่างที่สาดส่องลงมาของโรงแรม ทินกฤตจึงได้เลื่อนมือมากอบกุมมือของคนรักของเขาเอาไว้อีกครั้งแล้วเดินไปที่รถด้วยกัน
...คราวนี้ระยะทางนั้นมากกว่าสามเมตรดังที่เคยได้คุยกันเอาไว้ และมือของทินกฤตนั้นคงจะไม่ห่างจากมือเรียวของเด็กหนุ่มที่บรรเลงเพลงแสนหวานไปตลอดทั้งค่ำคืน...
++++++++++++
talk : อย่างหวานนนนน .. ช่วงนี้เอาใจคนอ่านนะคะ หวังว่าคงชอบของหวานๆเนอะ~
ปล : ฟังเพลงประกอบด้วยนะคะ มันได้ฟิลมากๆๆๆ .. เพลงนี้เป็นเพลงประกอบเกมส์ Final Fantasy ภาค 8 ค่ะ ก็สมกับจุนเจือที่ยังเล่นเกมส์แถมยังมีเพื่อนสนิทบ้าเกมส์และการ์ตูนอย่างบาสเนอะ^^
-
หวานได้ใจคนอ่านมากเลยค่ะ
ขอให้คู่นี้เขาได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป
อย่าให้มีอุปสรรคอะไรอีกเลย
-
หวานตลอดไปก็จะดีนะจ๊ะ :pig4:
-
ปาดไม่ทันก็แปะไว้ก่อน
หวานจนกลัวว่า คนอ่าน จะป่วยเป็นโรคเบาหวานจริงๆ :-[ :-[
อยากแปะคลืปบ้าง แต่ โง่เรื่องโค๊ด พยายามแล้ว ทำไมไ่ด้ :serius2:
ก็แปะ ลิงค์ไปก่อน
เพราะอ่านแล้วนึกถึงขึ้นมาทันที ทั้งๆที่ตอนแต่งไม่ได้คิดถึงเลย
day tripper : อยากอยู่ตรงนี้ตลอดไป http://www.youtube.com/watch?v=floxicagoq4
-
:กอด1:น้องเจือ
:L1:พี่เทียน
-
หวานนนนนนนนนมากกกกกกกกก
-
:เฮ้อ:หวานแบบกั๊กๆ จะเต็มที่ก็ไม่ได้
อยากให้หวานกันได้แบบเต็มที่ซะที
-
หวานเป็นที่น่าพอใจ แต่กลัวว่าความลับจะอยู่ไม่นาน
เอาใจช่วยต่อไปเน้อออออออออออออออ
-
:z2: เหมือนจะหายใจไม่ทั่วท้องยังไงๆ ไม่รู้แฮะ :z2:
:pig4: :pig4:
-
o13
ชอบบบบบบ
:call:
-
มีความสุข :กอด1: แต่ก็แอบกังวลๆ :เฮ้อ:
-
อ่านตอนนี้ มันหวานระทมเศร้า รักที่ต้องหลบซ่อนนี้มันเจ็บแท้หนอ
-
:z1:
-
หวานค่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบบ :impress2: :impress2: แต่ก็อยากให้ได้เปิดเผยซะที :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:3123: :3123: :pig4: :pig4:
-
กลิ่นอายความเศร้าอบอวล
+1
-
มันหวาน แต่แอบเศร้า รักที่ต้องแอบซ่อนมันเจ็บปวดจริงๆ
-
หวานก็จริง แต่คงยังต้องแอบคบกันอยู่ :เฮ้อ:
รอวันฟ้าเปิด เมื่อนั้นน้องเจือ กับ พี่เทียน ก็ได้ :n1: อย่างเปิดเผย
+1 ให้คนละแต้ม แล้วก็รอตอนที่หวังไว้ :z2:
-
พี่เทียน หื่นว่ะ
" ปล้นสวาท " ทุกคืนเลยเหรอ :pighaun:
-
หวานมากกกกกก หวังว่าจะไม่มีพายุเข้านะคะ
ปล. อยากอ่านตอนพิเศษที่เอาตัวละครทั้งหมดมายำให้อยู่ในตอนเดียวอ่ะ น่าจะครื้นเครงน่าดู :monkeysad:
ที่โหวตข้างบนนี่ให้โหวตได้แค่ครั้งเดียวเองเหรอ เสียดายจัง
-
เอาใจช่วยทั้ง 2 คนให้ฟันฝ่าอุปสรรคไปให้ได้
จะได้เปิดเผยได้ซักที
-
ให้กำลังใจเสมอนะเจือเทียน :L1:
-
หวานกำลังดีไม่มากจนเกินไป
เป็นกำลังใจให้กันและกันต่อไป
-
ขอหวานตลอดไปเรยได้มั้ยยยยย
-
เอาใจช่วยน้องเจือกับคุณเทียน ให้สมหวังนะคะ
-
กลัวพายุลูกใหม่
ลุ้นต่อไป
-
ชอบค่ะ...
:กอด1: :กอด1:
มีความสุขจังเลย...
-
"ทำโปรเจคจบแล้วหนีมาเที่ยวแบบนี้จะดีเหรอเจือ" ทินกฤตเอ่ยถามเมื่อขับรถออกมาจากกรุงเทพมุ่งหน้าสู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือไปยังสถานที่ที่ใครต่อใครก็บอกว่าอยากจะไปสูดโอโซนให้มันชุ่มปอดเสียหน่อย
ถนนมุ่งหน้าสู่บ้านพักตากอากาศของเพื่อนของตัวเองที่ใจดีให้ยืมกุญแจไปเปิดบ้านเข้าพักได้ตามสบาย
เพราะเจ้าตัวกำลังวิ่งวุ่นทำทัวร์อยู่แถบประเทศเพื่อนบ้านนั้นเรียงรายด้วยป้ายของรีสอร์ท ลานกงเต้นท์รวมไปจนถึงสวนองุ่น ไร่ไวน์ บ้านลุงคนนั้น สวนป้าคนนี้ ต่างตั้งชื่อกันไปตามแต่ใจเจ้าของต้องการ
ทินกฤตขับรถสบายๆไมได้เร่งมากออกจากรุงเทพมาก็ราวสามชั่วโมงกว่าๆ เห็นจะได้ แวะทานขนมกันแถวสระบุรี ซึ่งจุนเจือก็ดูจะชอบใจไม่หยอก ยิ่งได้ลองทานนมข้าวโพดของขึ้นชื่อก็แทบจะบอกให้เขาซื้อยกลังติดใส่รถไปด้วยแทบไม่ทัน
"เจือ ใกล้ถึงแล้วนะ นอกจากน้ำข้าวโพดแล้วยังจะกินน้ำองุ่นด้วยไหม"
" ไวน์ดีกว่า .. นี่ถ้าผ่านไร่ใหญ่ๆนะ ซื้อเลยนะ " เด็กหนุ่มหันมามองหน้าคนรักผ่านแว่นกันแดดอันใหญ่ ก่อนจะหยิบขนมกะหรี่พัฟจากในกล่องมาใส่ปากอีกชิ้น ท่าทางมีความสุขกับการกินขนมไม่มีเปลี่ยนไปเลย
"ไวน์?...จะมอมตัวเองรึไง" ทินกฤตหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกดโทรศัพท์มือถือหาเพื่อนเจ้าถิ่น
"โหล...เออ กูเอง อยู่ไหนเนี่ย ห๊า เวียงจันทร์ เออๆ สบายดี ....เอ้อ กูจะถามว่าแถวบ้านมึงมีไวน์ไร่ไหนใช้ได้บ้าง ...อ้อเหรอ..เออใกล้แล้วๆ เลี้ยวเข้าไปเลยใช่ป่ะ ได้" ทินกฤตวางสายพลางมองหาป้ายบอกทาง
"เห็นว่าน่าจะใกล้จะถึงแล้ว....นั่นไง..." ชายหนุ่มหันมายิ้มให้คนรัก
"เดี๋ยวได้มอมตัวเองแน่ เจือ ..เพื่อนพี่มันบอกว่าของที่นี่เขาใช้ได้ แล้วก็..มีให้เก็บองุ่นด้วย"
+++++++++++++++
รถสีดำของทินกฤตจอดเข้าที่จอดรถของไร่องุ่นแห่งหนึ่ง มอจากภายนอกแล้วตกแต่งสไตล์คาวบอย แดดค่อนข้างแรงทำให้นึกห่วงเด็กหนุ่มเหมือนกัน
"เจือ....อ้าว.....ไปไหนแล้ว"
เมื่อหันมาก็ต้องแปลกใจจุนเจือแทบจะถลาไปที่ร้านค้าของไร่เสียแล้ว ปากก็บ่นว่าร้อนๆ แต่พอเข้าไปข้างในได้ก็ไม่วายโพล่หน้าออกมาโบกมือบอกว่า ด้านในนั้นแสนจะเย็นฉ่ำ
เจ้าของร่างสูงเพรียวในชุดลำลอง เดินเข้าไปที่ร้านขายผลิตภัณฑ์จากองุ่น สายตาก็สอดส่องหา ไวน์ชั้นดีซักขวด-สองขวดราคาไม่เกี่ยงอยู่แล้ว ริมฝีปากบางยิ้มระระรื่นเมื่อหยิบขวดไวน์ใส่ตะกร้ามาสองขวด โดยที่ไม่ได้ใส่ใจในส่วนผสมเท่าไหร่นักก่อนจะเดินไปหยิบองุ่นใส่กล่องในตู้แช่ กับแยมองุ่นมาอีก ก่อนจะเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์
" พี่เทียนฮะ..มาจ่ายตังค์ " มือเรียวกวักเรียกอีกฝ่ายหยอยๆ
"โห ที่ตอนหยิบไม่เห็นเคยถาม..." ทินกฤตทำทีบ่นแต่ก็หยิบสตางค์ออกมาจ่ายเสียเรียบร้อย นึกโชคดีที่แวะซื้อของสดอะไรมาตั้งแต่ผ่านตัวเมือง เพราะเพื่อนของเขาบอกว่าแถวนี้ถึงจะมีร้านอาหารแต่ช่วงวันหยุดยาวแบบนี้มักจะมีรถทัวร์นักท่องเที่ยวมากันให้ขวักไขว่ไปหมด
"จะเอาอะไรอีกไหม...มาเที่ยวสองสามวันซื้อของปานจะอยู่ซักสามเดือนนะเรา กินให้หมดล่ะ" ทินกฤตถามเหมือนจะบ่น แต่ปากกลับคลี่เป็นรอยยิ้ม
" อืม..ไวน์มีแล้ว น้ำขาวโพดมีแล้ว ขนมปัง แยม แล้วก็..เย็นนี้จะมีคนปิ้งบาร์บิคิวให้กินด้วยใช่ไหมล่ะ? "มือเรียวที่ถือถุงใส่ของแล้วเดินมาใกล้อีกฝ่าย ใบหน้าสวยมองแกมบังคับอีกต่างหาก
"พี่เนี่ยนะ?....นึกว่าเจือจะทำให้พี่กินเสียอีก" ทินกฤตถามทีเล่นทีจริง
" อ้าว.....ไม่กลัวท้องเสียเหรอ? "จุนเจือได้ทีขู่ก่อนจะหัวเราะเบาๆ แล้วเดินกลับไปที่รถ เพื่อออกเดินทางไปยังที่หมาย
+++++++++++++++
บ้านพักตากอากาศของเพื่อนทินกฤตนั้นอยู่ลึกเข้าไปจากถนนสายใหญ่ รายรอบไปด้วยไร่องุ่นสองข้างทางทั้งเล็กและใหญ่ ความเป็นส่วนตัวแบบนั้นทำให้คนทั้งคู่อุ่นใจได้ว่า ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันอีก รถเอสยูวีสีดำคันใหญ่มุ่งไปยังที่จอดรถติดกับบ้านที่ตกแต่งด้วยไม้ทั้งหลัง ระเบียงด้านหน้าบ้านที่มีชิงช้าและม้านั่ง โต๊ะไม้ตัวใหญ่สำหรับปาร์ตี้นั้นดูโดดเด่นไม่น้อยเลยทีเดียว
"เอาล่ะ เข้าไปเลย ....มีเอ่อ....ห้องน้ำ" ชายหนุ่มร่างสูงทำทีเป็นเจ้าของบ้าน แต่ก็เดินสำรวจไปด้วยในที มีห้องน้ำอยู่ที่ชั้นล่าง ห้องครัวพร้อมสำหรับทำอาหาร มีโซฟาขนาดใหญ่ตั้งอยู่หน้าทีวี ทั้งห้องตกแต่งด้วยสีเขียวอ่อนดูสบายตา ทินกฤตพาเด็กหนุ่มเดินขึ้นไปด้านบนที่มีห้องนอน เตียงหลังใหญ่สี่เสาทำให้อดที่จะยิ้มกับรสนิยมของเพื่อนไม่ได้
"บ้านสวยมากเลยฮะ..วิวก็ดีด้วย " จุนเจือในตอนนี้เหมือนเด็กๆที่เดินสำรวจไปทั่ว เมือเรียวผลักประตูระเบียงบานใหญ่ เพื่อไปสูดอากาศที่ระเบียงห้อง
" อากาศก็ดีมากเลย..รู้สึกดีชะมัด " เห็นไร่องุ่นอยู่รอบตัวไปหมด เด็กหนุ่มหลับตาลงสูดอากาศสดชื่นเสียเต็มปอด
"อยากให้เจือพักสมองนี่นา เห็นทำโปรเจค พี่ก็ไม่อยากกวน..."เสียงทุ้มดังขึ้นที่ข้างหูของเด็กหนุ่มสองแขนแกร่งโอบเอวของเด็กหนุ่มเอาไว้จากข้างหลัง
จุนเจือหันมาหาคนที่โอบเอวเขาไว้ สบตาชายคนรักนิ่งก่อนจะพูดออกมาเบาๆด้วยนำเสียงจริงจัง
" ขอบคุณนะฮะ.. "
ทินกฤตตอบรับคำของคุณนั้นด้วยริมฝีปากที่แตะที่หน้าผากของเด็กหนุ่มเบาๆ
สัมผัสอุ่นนั้นทำให้จุนเจือหันกลับมากอดคนรักไว้เสียเต็มรัก หัวใจมันพองโตเสียจนรู้สึกเจ็บ การที่เขาได้มาอยู่ที่นี่ ตอนนี้กับอีกฝ่าย และความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้ เขาอยากให้มันเกิดขึ้นตลอดไปจริงๆ
" เจือรักพี่เทียนนะ "
"อะไร...อยู่ๆมาพูดหวานๆ" ทินกฤตหัวเราะแก้เขิน
" ก็..บรรยากาศมันเป็นใจนี่นา " คนอายุน้อยกว่าเถียงงึมงำขณะที่ซบอกอีกฝ่าย แล้วกอดเอาไว้แบบนั้น หากทินกฤตจะมองหน้าเขาตอนนี้คงจะเห็นว่าหน้าขาวๆตอนนี้แดงไปถึงหูเลยทีเดียว
"ไว้พูดตอนกินข้าวอาบน้ำเสร็จยังได้" ทินกฤตหัวเราะมีเลศนัย มือแกร่งลูบศรีษะของอีกฝ่ายเบาๆ
" งั้นไม่พูดแล้วดีกว่า..เสียงหัวเราะ หื่นซะ " จุนเจือทำหน้ามุ่ยแล้วผละออกจากอีกฝ่าย ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน พลางเปลี่ยนเรื่อง
" เตรียมข้าวเย็นดีกว่า .. พี่เทียนอย่าลืมบาร์บิคิวนะ " ได้ยินเสียงที่เตือนเบาลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไป จุนเจือเริ่มสำรวจรอบบ้านอีกแล้ว
+++++++++++++++
เตาบาร์บิคิวประทุด้วยน้ำจากเนื้อหมู ถ่านไม้แตกดังเปรี๊ยะที่ระเบียงด้านล่างของบ้านพักตากอากาศของเพื่อนที่ไว้ใจได้ของทินกฤต กลิ่นหอมของบาร์บิคิวไม้โตที่เต็มแน่นไปด้วยเนื้อหมู หอมหัวใหญ่ สับปะรด และพริกหวาน กระจายไปทั่วบริเวณ ทินกฤตยังอยู่ในชุดลำลองตัวเดิมขณะที่รับหน้าที่พ่อครัวประจำเตาของคืนนี้ ส่วนจุนเจือก็มีหน้าที่เตรียมจานกับเครื่องดื่ม ไวน์แดงถูกแช่ในถังน้ำแข็ง เขาแอบเอาแก้วไวน์อย่างดีออกมาจากตู้ของเจ้าของบ้านเสียเลย
"เจือ...อันนี้สุกแล้วนะ"
" ใส่จานเลย .. อะ พี่เทียน ไวน์เย็นเจี๊ยบ " ลูกมือยื่นจานให้อีกฝ่ายตามด้วยยื่นแก้วไวน์จ่อที่ริมฝีปากได้รูป คะยั้นคะยอจะให้ดื่มเป็นเพื่อนเขาเสียให้ได้ แน่ล่ะ เมื่อตัวเขาดื่มนำหน้าไปหลายแก้วแล้ว
ทินกฤตยิ้มพลางดื่มไวน์ที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ ชายหนุ่มจัด บาร์บีคิวใส่จาน มือหนึ่งโอบให้อีกฝ่ายเดินไปนั่งที่โต๊ะ
"โห กินล่วงหน้าเลยนะ" ชายหนุ่มว่าเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มดื่มไวน์เข้าไปจนไวน์หมดไปเกือบครึ่งขวด
"จะฟังพี่พูดรู้เรื่องไหมเนี่ย"
" แหม..ยังไม่เมาซักหน่อย แค่สนุกๆเอง " มือเรียวโบกไปมา แต่ดูจากนั้นเสียง เจ้าตัวก็ดูคึกคักดีจริงๆ เขานั่งลงที่เก้าอี้ไม้อย่างถูกต้อง ก็นับว่าไม่ได้เมา..มาก
"เหรอ...งั้นยื่นมือมาซิ่ " ทินกฤตยิ้มุมปาก
"เอามือซ้าย หรือ มือขวา? " ใบหน้าเสียงเอียงคอเล็กน้อย พลางยิ้มกวนประสาทเล็กๆ
"มือซ้าย" ชายหนุ่มว่า จุนเจือยื่นมือซ้ายให้อีกฝ่ายอย่างว่าง่าย ส่วนมือขวาก็คว้าแก้วไวน์ของตัวเองขึ้นมาดื่มอีกแล้ว..
ทินกฤตเหลือบมองหน้าของอีกฝ่าย อมยิ้มน้อยๆเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะดึงเอากล่องเล็กๆกล่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเป็นกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้ม ชายหนุ่มวางมันลงบนโต๊ะเปิดออกมาเป็นสร้อยข้อมือ
ทองคำขาวฝังเพชรเม็ดเล็กๆเรียงกันห้าเม็ด ทินกฤตจัดแจงใส่ให้ที่ข้อมือข้างซ้ายของอีกฝ่าย
สัมผัสของวัตถุเย็นๆ ทำให้คนที่ดื่มไวน์แล้วหันไปอีกทางต้องหันมามองหน้าของทินกฤตสลับกับ เครื่องประดับที่ข้อมือตาโตเลยทีเดียว มือขวาแทบวางแก้วไวน์ลงกับโต๊ะไม่ทัน
" พี่เทียน? "
"หืม?" ทินกฤตไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวด้วยยังคงนั่งยิ้มอยู่เช่นนั้น อากาศเย็นสบายติดจะหนาวนั้นพอได้บาร์บีคิวร้อนๆกับไวน์ดีๆแล้วก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นได้มาก
"อะ..อะไรฮะ เนี่ย? "นับเพชรได้ห้าเม็ดแบบนั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องถามอย่างตกใจ มูลค่ามันมากเกินไปหรือเปล่า
"ถ้าให้แหวนเดี๋ยวจะเด่นไป อันนี้ล่ะใครถามก็จะได้บอกได้ว่าใส่เล่นๆ เพชรก็บอกไปว่าของเก๊..." ทินกฤตเอ่ยเบาๆ มือแกร่งยังไม่ปล่อยออกจากข้อมือบาง
" อ่าวววว..ให้ของเก๊เหรอเนี่ย?? อุตส่าห์ดีใจ " จุนเจือยิ้มเขินๆก่อนจะพยายามดึงมือกลับแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมปล่อย
" นี่..ให้แล้วไม่ใช่เหรอ? "
"ให้แล้วไง...เลยไม่อยากปล่อย" ทินกฤตหัวเราะกับคำพูดของอีกฝ่าย
"งั้น.. " จุนเจือดึงมือของคนรักขึ้นมาจูบเบาๆ ก่อนจะสบดวงตาคมนิ่ง
" ขอบคุณนะครับ.. "
ทินกฤตยิ้ม มือแกร่งลูบศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆ ไล่ลงมาที่ข้างแก้มใส
"พี่จะค่อยๆพูดเรื่อง...เลิกกับเจนให้มันชัดเจนไปนะ จากนั้นจะค่อยๆบอกเรื่องของเราให้พ่อแม่รู้ ...พี่จะเปิดเผยให้ทุกคนได้รู้"
เด็กหนุ่มพยักหน้าแรงๆ รับรู้และเข้าใจในสิ่งอีกฝ่ายพูดดี
ทินกฤตพยายามมาตลอด ตั้งแต่ที่ตัดสินอยู่กันแบบหลบซ่อนนี้ เขาพยายามที่จะทำงานให้ดี อย่างน้อยก็เพื่อผลที่ดีในอนาคต .. อนาคตของพวกเขาทั้งสองคน..
" ครับ..ผมจะรอวันนั้น..แต่ ผมเองก็มีเรื่องจะบอกพี่เหมือนกัน "จุนเจือตัดสินใจพูดขึ้นมา..หากว่าไม่ใช่ที่นี่ ตอนนี้ เขาก็คงไม่มีโอกาสอื่นแล้ว..
"เรื่องอะไรเหรอ.." ทินกฤตเอ่ยถาม สายตาของอีกฝ่ายนั้นดูเป็นกังวล
"ตอนนี้เจือทำโปรเจคเสร็จแล้ว..พรีเซนต์แล้ว..เรียนจบแล้วล่ะฮะ " จุนเจือยิ้มให้อีกฝ่าย รอยยิ้มที่พยายามเสียเหลือเกินที่จะปั้นให้มันสวยงามที่สุด
สำหรับคนที่ดีแต่โกหกมาตลอดชีวิตทำไมเขาจะไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นหมายถึงอะไร
"เจือจะบอกอะไรพี่ก็บอกมาเถอะ อย่าโกหกพี่นะ"
ดูเหมือนจะนานชั่วอึดใจกว่าที่เด็กหนุ่มจะพูดประโยคหลังนั้นออกมาได้
"พี่เทียน..เจือ...........................จะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น "
+++++++++++++++
talk : .........จะว่ายังไงดีล่ะเนี่ย....
-
หลังจากไปเที่ยวเชียงใหม่กันมาหลายรอบกับซีรีย์นี้
ในที่สุดก็ำได้มาแถวบ้านเราเสียที o7
ทุกท่านคะหากมีโอกาสอย่าลืมแวะมาเที่ยวสุดโอโซนอันดับเจ็ดของโลกกันแุถวบ้านพีจังนะคร้า.... :teach:
ตอนนี้ก็หวานๆ อีกเช่นเคยปานขอแต่งเลยเนอะ อะหุๆ :-[
-
อ้าวซะงั้น
พี่เทียนหอบผ้าหนีตามสิ
ฮ่าๆๆๆ
-
:เฮ้อ:พี่เทียนไข
ทำไงดีละทีนี้
-
น้องเจือ..ทำไม..ทำไมทำแบบนี้ เรื่องเรียนต่อไม่ว่ากันนะ
แต่ทำไมต้องไปญี่ปุ่นด้วย ทำไมไม่เรียนบ้านเรา ไม่สงสารพี่เทียนเหรอ
ทำไมต้องทำร้ายทั้งตัวเอง ทั้งพี่เทียนด้วยเล่า
-
กำลังหวานอยู่ดี ๆ ทิ้งท้ายให้พี่เทียนเครียดอีกแล้ว
คราวนี้ล่ะปัญหาใหญ่ของพี่เทียน ถ้าแก้ไม่ได้ คงได้ :z3: แน่ ๆ
+1 คนละแต้ม เป็นกำลังใจให้เสมอ ๆ
ปล. บ้านพีจัง อยู่เขาใหญ่เหรอครับ :z2:
-
เง้ออออออออออ ต้องเตรียมต้มน้ำอีกแล้วเหรอ? T^T
-
เลือดก็ยังคงคนกว่าน้ำ ไม่งั้นเจอไม่ไปญี่ปุ่นหรอก
รักเทียนจริงป่ะเนีย ดูเจือจะทำเพื่อตัวเองซะมากกว่าสงสารเทียน
เจือ :z13:
-
จบด้วยข่าวช็อคซะงั้น พี่เทียนจะกินบาร์บีคิวลงมั้ยเนี่ย :a5:
-
ม่ายยยย
ทำมายยยยย
อารายกันเนี่ยยยยย
-
o22 แป่ว พูดไม่ออก
:pig4: :pig4:
-
ปล. บ้านพีจัง อยู่เขาใหญ่เหรอครับ :z2:
อยู่โคราชค่า อ.เมืองนี่ล่ะ แต่ก็ไม่ไกลจากวังน้ำเขียวนะ ก่อนหน้านี้อากาศหนาวมาก แทบจุดไฟเผาบ้าน (เอ้ย จุดไฟผิง)
-
ทำไมเจือทำยังงั้นหล่ะ :serius2: :serius2: สงสารพี่เทียน :sad11: :เฮ้อ:
-
ยุนายเทียนเปลี่ยนแฟนดีมั๊ย
-
อ้าว...ซะงั้น แล้วอย่างนี้เทียนจะว่าอย่างไรต่อล่ะ
-
"พี่เทียน..เจือ...........................จะไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น "
ยังไงวะเนี้ย
:call:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
กำของเทียนจริงๆ แล้วเทียนจะพยายามไปทำไม :serius2:
-
(ไม่ไป.....ไม่ได้เหรอ) พี่เทียนคงได้แค่คิด
แต่คงพูดว่า
ถ้ามัน....เปนทางที่เจือเลือกแล้ว ก้อไปเถอะ แน่ ๆเลย
-
จ๊าก ประโยคนี้บาดจิตบาดใจ น้องไปแล้วพี่เทียนทำยังไงละนี่ หรือให้เวลาพี่เทียนเครียร์ตัวเอง
-
:sad11:แล้วเรื่องราวจะเป็นไปแบบไหนอะนี่ คนที่เจ็บคือทั้งสองคน
เห้อออออออออ :เฮ้อ:
-
อ๊าทำไมทำแบบนี้ล่ะน้องเจือ แล้วพี่เทียนจะรุ้สึกยังไงกัน
อยู่อยู่ก้อจะทิ้งกันไปเรียนต่อ
-
โฮ.... ตอนนี้มันดราม่าชัด ๆ
-
แล้วเจือไม่คิดถึงพี่เทียนหรอ :monkeysad:
-
"................." คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้คนฟังต้องนิ่งเงียบ ในชั่วอึดใจนั้นแม้ความร้อนของแอลกอฮอลล์ก็ไม่ได้ช่วยให้หัวใจของเขาเจ็บน้อยลง
"เจือ....จะไปอยู่กับเจนซิ่นะ"
"ไม่ใช่นะ! คือ..เจือคิดเรื่องนี้มาพักหนึ่งแล้วล่ะฮะ .. พี่ก็รู้ว่าเจือไม่ชอบงานวิศวะเท่าไหร่..ดูตอนฝึกงานซี่ ไปทางนี้ยังไงก็ไม่ไหวหรอก เนอะ~ " เด็กหนุ่มพยายามให้เหตุผลอะไรก็ตามที่ไม่เกี่ยวข้องกับเจนสุดา จุนเจือรีบลุกไปกอดอีกฝ่ายเอาไว้ เขารู้สึกได้ว่าชายหนุ่มกำลังเจ็บปวดกับอะไรก็ตามที่เขาพูดออกมา ไม่หมือนเมื่อครู่ที่เพิ่งจะมีความสุขกันขนาดนั้น
" พี่ก็รู้ว่า เจือชอบอะไร .. เจือน่ะ ยังไม่เจอสิ่งที่อยากทำจริงจังเลยนะ บางที..ถ้าไปที่โน่น อาจจะเจอก็ได้ " เขาพยายามให้เหตุผลโดยที่ต้องไม่มีเจนสุดาเข้ามาเกี่ยวข้อง อย่างน้อยก็ต้องไม่พูดเหตุผลที่เกี่ยวข้องกับพี่สาวตัวเองออกไปให้ทินกฤตและตัวเองต้องเสียใจอีก จุนเจือตั้งใจเอาไว้แบบนั้นจริงๆ
"...พี่รู้.."ทินกฤตตอบ เขาพยายามที่จะสงบอารมณ์เอาไว้ ทั้งๆที่รู้สึกเหมือนเพิ่งจะได้อีกฝ่ายมาอยู่ในมือแล้วแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนกับว่านกแสนสวยแสนรักที่ตัวเองพยายามจะให้อยู่ในกรง...ติดปลอกขาล้อมเพชรเอาไว้....กำลังจะบินหนีตัวเองไปเสียอย่างนั้น
"ญี่ปุ่นเองนะฮะ..เจืออยู่ทางโน้นก็จะพยายามทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน .. อีกหน่อยถ้าเราได้อยู่ด้วยกัน พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงไงว่าผมจะดูแลตัวเอง ดูแลพี่ได้ไหม" ดวงตาคู่สวยสบตาอีกฝ่าย พยายามยิ้มให้ ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย
".........ถ้ามันเป็นสิ่งที่เจือต้องการ....เจือก็ไปเถอะนะ" ทินกฤตว่าพลางมองหน้าของเด็กหนุ่ม พิศมองใบหน้าสวยที่ดูนวลตาจากแสงไฟที่สาดส่องลงมาจากบ้าน
จุนเจือสบตาอีกฝ่ายมือเรียวแตะใบหน้าเย็นเพราะลมที่พัดมานั้น เบาๆ ..มือเรียวสั่นเล็กๆกับความเจ็บปวดในอกนี้
" แต่พี่ไม่อยากให้เจือไปใช่ไหม?..เพราะพี่ไม่ยอมยิ้มให้เจือเลย "
"พี่..." ทินกฤตยิ้มน้อยๆ เป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้า เขาหาได้ปั้นยิ้มให้เด็กหนุ่มไม่
"ไม่อยากให้เราไป แต่...มันเป็นสิ่งที่เราต้องการ ถ้าพี่ห้ามก็เท่ากับทำร้ายเจือไม่ใช่เหรอ" มือแกร่งที่สั่นน้อยๆนั้นกระชับปลายนิ้วกับมือของอีกฝ่าย
"เจือรักพี่เทียนนะ....ถึงจะไป เจือก็จะรอพี่ .. เจือจะทำให้ตัวเองดีพอที่จะอยู่ข้างๆพี่ในซักวัน " เด็กหนุ่มกระชับอ้อมแขนตัวเองแน่น
"เจือรู้..ว่า เจือกำลังเห็นแก่ตัว แต่ว่าเจืออยากให้พี่เทียนรอ จะได้ไหม? " ข้อมือซ้ายของเด็กหนุ่มสะท้อนแสงเพชรกับไฟที่ระเบียงเป็นประกาย
"พี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรอเราไม่ใช่หรือไง " ทินกฤตเอ่ยไปตามตรง ตอนนี้เขาไม่คิดจะมองใครคนอื่นแล้วนอกจากเด็กหนุ่มคนนี้ เจือเองก็กำลังพยายามอย่างมากเพื่อเขาเหมือนกัน ดังนั้นเขาก็ไม่ควรจะรั้งอีกฝ่ายเอาไว้เพียงเพราะความกลัวว่าจะเปล่าเปลี่ยวใจหากจะต้องกลับไปอยู่คนเดียวอีกครั้ง
"เจือก็จะรอพี่..สัญญาเลยล่ะ " มือเรียวเลื่อนจากโอบเอวอีกฝ่ายเป็นโอบรอบคอแกร่งนั้น ก่อนจะยิ้มให้ แล้วแตะริมฝีปากหวานๆด้วยรสไวน์นั้นเบาๆ ดวงตาเป็นประกายเช่นทุกค่ำคืนที่ผ่านมา
ทินกฤตตอบรับสัมผัสนั้นด้วยการขยับตัวแขนหนึ่งเท้าไปด้านหลังล้อมกรอบอีกฝ่ายให้อิงกับพนักของเก้าอี้ที่ทั้งสองคนนั่งเคียงข้างกันอยู่ ริมฝีปากได้รูปประทับจูบตอบปลายลิ้นไล้เล็มริมฝีปากของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน หากแต่แฝงไปด้วยความปรารถนา
มือเรียวของเด็กหนุ่มลูบผิวหน้าของคนรักไปมา ก่อนจะเพิ่มรสชาติเร่าร้อนของจูบนั้นมากขึ้นอีก ไวน์ขวดที่สองเพิ่งจะพร่องไปไม่ถึงครึ่งแต่ดูท่าจะเมาอย่างอื่นมากกว่าเสียแล้ว
" หนาว..แล้ว " เสียงจุนเจือกระซิบติดริมฝีปากได้รูป ก่อนจะกัดเบาๆอย่างยั่วเย้า ดวงตาคู่คมดูยั่วยวนอย่างบอกไม่ถูก
"หนาวแล้วจะเข้าไปข้างในกับพี่ไหม...." ทินกฤตว่า ชายหนุ่มแน่ใจแล้วว่าถ่านในเตาปิ้งดับหมดแล้ว...ดังนั้นคงไม่มีอะไรข้างนอกให้ต้องห่วงอีกว่าพลางก็ดึงรั้งให้เด็กหนุ่มเดินตามเขาเข้าไปด้านใน
แต่ทันใดนั้น ไหล่บางก็ขืนตัวออกเบาๆ
"เดี๋ยวก่อน .. ขอไปหยิบไวน์ก่อนซี่ ยังกินไม่หมดเลย "
"นี่กะจะมอมพี่ให้น็อคเลยเหรอครับ....ระวังตัวเองจะน็อคเองนะ" เสียงทินกฤตเอ่ยพร้อมเสียงหัวเราะกลั้วอย่างอารมณ์ดี
"ฉลองต่างหาก" จุนเจือตอบกลับมา ประตูห้องนอนถูกปิดลง ความเย็นปกคลุมห้องนอนโดยทั่วแต่เหมือนกับว่าทั้งสองคนจะไม่ได้สนใจ จุนเจือบรรจงรินไวน์แดงลงแก้วชั้นดีสองใบ
"ฉลองที่เราจะไปน่ะเหรอ....ก็ดีนะ โสดชั่วคราว" ทินกฤตไม่วายจะแซวเรื่องการตัดสินใจของอีกฝ่าย
"โสด..แต่เป็นตาแก่แล้ว ระวังเด็กๆจะมารูดทรัพย์เอานะ ยิ่งชอบเด็กๆอยู่ด้วย " คนอ่อนวัยกว่าต่อปากต่อคำ ก่อนจะยื่นแก้วไวน์ให้ แล้วยื่นแก้วของตัวเองไปชนกับอีกฝ่ายเบาๆ
"ฉลองให้..อนาคตของเรา "
"โธ่ คนอุตส่าห์คิดบวกนะครับ...เป็นกำลังใจกันหน่อยก็ไม่ได้" ถึงจะบอกไปแบบนั้นแต่ก็ชนแก้วกับอีกฝ่ายแล้วจิบไวน์สีเข้มนั้นรสชาติของมันดีไม่น้อยเขากลัวใจจริงว่า คนตรงหน้าจะเมาฟุบหลับไปเสียก่อน มือแกร่งดึง แก้วไวน์ออกมาจากมือของเด็กหนุ่ม ไปวางไว้ที่โต๊ะใกล้ๆกับชุดโซฟาเล็กๆที่เจ้าของบ้านตกแต่งไว้เป็นอย่างดี มืออีกข้างก็ยกแก้วไวน์กระดกจนหมดแล้ววางลงเคียงกัน ก่อนจะวางสองมือที่เอวบางของเด็กหนุ่ม
"ฉลองพอแล้วมั้ง....." ประกายในดวงตาของทินกฤตนั้นฉายเด่นชัด
"มาใช้เวลาที่เหลือตอนนี้ให้คุ้มกันดีกว่า”ว่าพลางรั้งมือทียังถือแก้วไวน์ของเด็กหนุ่มให้วางไว้บนโต๊ะใกล้ๆ
"ดื่มไวน์แล้ว..ก็จะกินเด็กต่อใช่ไหมล่ะ?..ตาแก่ลามก ฮะ ฮะ " นิ้วเรียวแตะจมูกโด่งของคนรักอย่างรู้ทันก่อนจะยื่นหน้าไปจูบอีกฝ่ายเบาๆ แล้วถอนริมฝีปากออกมา ดวงตาคู่สวยหวานฉ่ำเพราะฤทธิ์ของไวน์แดงชั้นดี
"ใครว่าตาแก่กัน...."ทินกฤตดึงมือของอีกฝ่ายออกก่อนจะประทับริมฝีปากจูบอีกฝ่ายอย่างร้อนแรง มือแกร่งที่โอบร่างของอีกฝ่ายเข้ามานั้นออกแรงในขณะที่โน้มตัวไปจนแผ่นหลังบางของจุนเจือชนกับประตูห้องที่ปิดสนิทอยู่เบื้องหลัง มืออีกข้างไล้ยั่วยวนที่สีข้างของเด็กหนุ่มผ่านผิวผ้าลื่นมือ แต่มันคงลื่นมือมากกว่านี้หากได้สอดเข้าไปสัมผัสผิวกายขายเนียนของจุนเจือ
.
.
.
.
[Warning : NC-18..โปรดนำทิชชู่มาประกอบการอ่าน..หากไม่ทันเชิญรับทิชชู่ได้ที่พีจังค่ะ..]
.
.
.
"อืม " เสียงครางเบาๆ กับสัมผัสร้อนแรงนั้น แผ่นหลังที่ชินกับประตูไม้นั้นทำให้เขาอุทานเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวให้ชายหนุ่มร่างสูงเป็นฝ่ายพิงประตุไม้นั้นแทน ดวงตาสวยเย้ายวน และท้าทายนั้นสบตาคนรักก่อนจะเป็นฝ่ายจูบปลายคางที่มีตอหนวดเล็กๆนั่น ลงมายังลำคอแกร่งที่แดงเล็กน้อยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ริมฝีปากบางแดงจัดนั้นจูบกับลำคอนั้น พยายามที่จะไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ให้ใครได้จับผิด ปลายลิ้นร้อนลากไล้กับลำคอของคนรักอย่างยั่วเย้า พร้อมกับมือเย็นๆที่สัมผัสเรื่อยเข้าไปในเสื้อผ่านเอวกางเกงยีนส์ตัวเก่งนั้น
"อืม..เจือ..." มือแกร่งข้างหนึ่งยังไล้กับสีข้างของเด็กหนุ่มในขณะที่อีกมือนั้นเหมือนจะพยายามนำทางให้จุนเจือ ช่วยทำตามในสิ่งที่เขาต้องการ นั่นคือการปลดเปลื้องพันธนาการออกไปให้พ้นร่างของเขาเสียที
มือเรียวขยับตามที่ชายหนุ่มนำทางไป รู้สึกได้ถึงความเย็นของโลหะของหัวเข็มขัดที่มือของเขาปลดออก ขณะที่ยังคงฝังริมฝีปากอยู่ตรงที่อกเสื้อนั้นโผล่พ้นออกมา มืออีกข้างล้วงลึกเข้าไปสัมผัสกล้ามเนื้ออกแน่นอย่างหลงใหลก่อนจะเคล้นคลึงกับยอดอกของอีกฝ่ายอย่างยั่วเย้า จุนเจือเงยหน้ามองคนรักของตนอีกครั้งพร้อมทั้งรอยยิ้มราวกับเด็กซุกซน แล้วจึงดึงเสื้อยืดคอโปโลสีน้ำเงินเข้มนั้นขึ้น เพื่อให้อีกฝ่ายถอดมันออก
ทินกฤตตลบชายเสื้อขึ้นเผยให้เห็นแผ่นอกขาวมีกล้ามเนื้อได้รูปสวยงามแบบคนสุขภาพดี ผิวกายนั้นเริ่มมีเลือดวิ่งให้เห็นเป็นสีแดงระเรือ มือแกร่งนั้นจับมือของเด็กหนุ่มให้มาแตะที่หัวเข็มขัดของตัวเองอีกครั้ง
"ถอดให้พี่ซิ่ จุนเจือ" น้ำเสียงแหบพร่าปนหอบหายใจเบา...ๆนั้นดังขึ้นเป็นคำสั่งที่เขารู้ดีว่าเด็กซุกซนตรงหน้าคนนี้จะปฏิบัติตามเป็นอย่างดี
" อื้ม..ครับผม " เด็กหนุ่มกระซิบติดยอดอกของคนรักก่อนจะลากปลายลิ้นไปรอบๆ แล้วขยับไปทำแบบเดียวกันอีกข้าง มือทั้งสองข้างเริ่มวุ่นวายกับหัวเข็มขัดนั้นแล้วปลดมันออก ตามมาด้วยกระดุมและรูดซิปลง ก่อนจะค่อยๆดึงขอบกางเกงลงให้อยู่ที่ต้นขา ทินกฤตรู้สึกได้ถึงแรงเม้มของริมฝีปากบางที่ยอดอก ก่อนจะกระตุกกับฟันคมๆที่กัดผิวเนื้อเขาเบาๆ และมือที่ลูบไล้ความเร่าร้อนผ่านผ้าสีดำเนื้อดีที่แนบส่วนที่อุ่นร้อนอย่างยั่วเย้า
"นี่เจือ...ถ้าแหย่พี่มากๆ...แล้วพี่เป็นหวัดขึ้นมาจะทำยังไงครับ" เสียงของทินกฤตแหบพร่าก่อนจะดึงให้ใบหน้าสวยของจุนเจือเงยหน้าขึ้นมารับจูบร้อนของตัวเอง ปลายลิ้นสอดไล้สัมผัสอุ่นในปากของอีกฝ่าย มือที่รั้งไว้ที่ช่วงเอวดึงเด็กหนุ่มเข้าชิดให้รู้สึกได้ถึงความต้องการของตัวเอง ช่วงตัวท่อนบนเอนไปด้านหน้าเบียดแผ่นอกแกร่งของตัวเองเข้าหาอกของจุนเจือ พยายามหลีกหนีให้พ้นจากบานประตูเย็นเยียบมันไม่ใช่เรื่องที่จะทนได้ง่ายๆเลยหากจะต้องมายืนเกือบจะเปลือยในอากาศเย็นเช่นนี้ นอกเสียจากว่าจะมีใครบางคนมาทำให้เร่าร้อนมากขึ้นไปอีก มือแกร่งอีกข้างจับมือของเด็กหนุ่มให้จับลงมาที่ความต้องการของตนเองภายใต้เนื้อผ้าบางสีดำ
"ตรงนี้หนาวมากก็ไม่ดีนะ"
"งั้น..ไปที่อุ่นๆ..ดีไหม? "เสียงนั้นขาดห้วงเพราะความเร่าร้อนจากกายอีกฝ่าย ที่เขาสัมผัสได้แม้จะผ่านเสื้อผ้าที่ยังคงอยู่ครบ ร่างเพรียวพาทินกฤตมาที่เตียงกลางห้อง โดยที่ยังไม่หยุดแลกปลายลิ้นของกันและกัน เพียงแค่ดันเบาๆ ชายหนุ่มก็เอนตัวลงนอนบนเตียงกว้างแล้ว จุนเจือยิ้มยั่วเย้าอีกฝ่าย แล้วขยับมือไปดึงกางเกงยีนส์ออกจากตัวของคนรัก ตามมาด้วยกางเกงชั้นในสีดำตัดกับผิวขาวที่เริ่มจะเปลี่ยนสีด้วยแรงอารมณ์นั้น มือเรียวลากจากต้นขาก่อนจะไล้นิ้วกับความต้องการของชายหนุ่มเบาๆ มืออีกข้างก็ใช้ศอกยันที่นอนเอาไว้
"อืม...เจือ...." เสียงครางเครือดังจากร่างสูง ปลายนิ้วสอดไล้เส้นผมนุ่มมือนั้นอย่างเหลือจะกลั้น
"เลิกแหย่พี่ได้แล้ว....."
"โอ..เค ไม่แหย่แล้ว " จุนเจือยิ้มกับท่าทางของอีกฝ่าย เขาชอบเสียจริงๆท่าทางของทินกฤตที่เป็นรองเขาแบบนี้ ใบหน้าสวยแดงเล็กๆเมื่อก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในมือ มันแสดงออกถึงอารมณ์ของเจ้าของที่เขาบรรจงปลุกเร้า เด็กหนุ่มแตะริมฝีปากกับชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะลากปลายลิ้นกับแผ่นอกกว้างอีกครั้ง หากแต่คราวนี้ เขาเลื่อนตัวลงมา ขบเม้มที่หน้าท้องแกร่ง จนทินกฤตต้องเกร็งหน้าท้อง ก่อนจะแตะปลายลิ้นกับส่วนปลายที่แข็งขืนอย่างกล้าๆกลัวๆ .. ถึงจะทำใจกล้า แต่ก็ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลย..
ได้ยินเสียงครางในคอของชายหนุ่ม เพียงแค่แตะต้องแผ่วก็ทำให้จุนเจือรู้ว่าอีกฝ่ายคงจะถูกใจในสิ่งที่เขาทำให้เป็นแน่ คิดได้อย่างนั้นจึงทำใจกล้าขึ้นอีกนิด แล้วก้มลงจัดการกับความเร่าร้อนนั้นด้วยปลายลิ้นและริมฝีปากร้อนอย่างยั่วเย้า รสหวานกลิ่นหอมหวานของไวน์ที่ยังหลงเหลืออยูในปาก เรียกความใจกล้าให้กับคนที่มักจะเขินอายในเวลาแบบนี้ได้อย่างน่าประหลาด
"อื้ม เจือ...ทำอะไร...."เหมือนจะรู้ด้วยสัมผัสอุ่นร้อนอ่อนนุ่มที่คงไม่ใช่ฝ่ามือเรียวของอีกฝ่ายเป็นแน่แท้ แต่กระนั้นแล้วกลับอยากเห็นด้วยสายตาของตัวเอง ทินกฤตสูดลมหายใจเข้าลึก สัมผัสของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องทำเช่นนั้นเมื่อขยับตัวใช้ศอกสองข้างยันตัวเองขึ้นอย่างทุลักทุเล เพราะทุกครั้งที่เด็กหนุ่มสัมผัสโอบรัดเข้าหานั้นก็ทำให้เขาแทบอยากจะเอนกายลงไปนอนปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำเช่นนั้นต่อไปเรื่อยๆ เสียงลมหายใจสูดเข้าลึกอีกครั้ง ทินกฤตปรือตามองดูอย่างยากลำบาก พลันเห็นใบหน้าสวยมีเส้นผมสีน้ำตาลแดงปรกลงมาของคนรักนั้นขยับเบาๆอยู่ตรงหน้า
หัวใจของชายหนุ่มร่างสูงแทบหลุดกระโดดออกมานอกอก ภาพที่ไม่เคยเห็น เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะกล้าทำ แต่ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกที่ดูเก้อเขินไปบ้าง แต่ใบหน้าสวยที่กำลังพยายามมอบความสุขให้เขาอยู่นั้นชวนมองเหลือเกิน
"อื้ม เจือ....พี่....." ทินกฤตกลืนน้ำลายลงไป เขาทนไม่ไหวแล้ว อยากสัมผัสอีกฝ่ายเหลือเกิน มือแกร่งเอื้อมไปรั้งท้ายทอยของอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นมาจูบตัวเอง รสชาตเมื่อปลายลิ้นสัมผัสริมฝีปากฉ่ำชื้นนั้นยากจะบรรยาย หากแต่ส่งความเร่าร้อนได้อย่างไม่น่าเชื่อ ร่างแกร่งผลิกกลับให้เด็กหนุ่มลงไปนอนอยู่กับเตียง ดวงตาคมพิจารณาร่างบางที่ยังไม่เสียอาภรณ์ไปซักชิ้น ทินกฤตยืดตัวขึ้นสูงเหนือร่างงบางนั้น
"ขี้โกงชัดๆ....ทำพี่เป็นขนาดนี้แล้วเรายังไม่ถอดเลย"
" อือ..เจือ..ไม่เป็น..นี่ " น้ำเสียงขาดห้วงเมื่อถูกดึงออกมาจากความร้อนนั้น เขาเถียงหลังจากที่ทินกฤตละริมฝีปากออกจากตัวเอง และได้เสียตำแหน่งคนรุกเร้านั้นให้กับชายหนุ่มไปเสียแล้ว
"ใฝ่รู้จริง...ใครสอนมากันนะ" ทินกฤตก้มลงกระซิบข้างใบหูของเด็กหนุ่ม ปลายลิ้นร้อนสัมผัสกับผิวแก้มที่เริ่มมีเม็ดเหงื่อซึมให้เห็น
"ได้เมียดีแบบนี้พี่ค่อยชื่นใจหน่อย" คำพูดหยอกเย้าทะลึ่งตึงตังดังเพียงกระซิบ ทินกฤตฝังปลายจมูกและริมฝีปากลงบนซอกคอขาว ดูดเม้มทิ้งรอยรักเอาไว้ด้วยยากจะห้ามใจเอาไว้ได้ ในขณะที่มือแกร่งสอดเข้าลึกไปในอกเสื้อ ปลายนิ้วหยอกเอินกับยอดอกของเด็กหนุ่มจนร่างบางนั้นบิดกายเร่า ยินเสียงครางเครือหวานหู จุนเจือไม่ได้เก็บเสียงร้องเอาไว้เลย แน่นอนว่ากลางป่ากลางเขาเช่นนี้จะมีใครมาได้ยิน คิดได้แบบนั้น ทินกฤตรีบปลดกางเกงยีนส์ของอีกฝ่าย ดึงรูดออกไปพร้อมกับชั้นในของเด็กหนุ่ม
" ใคร..ทำให้ดู..ก่อน..ล่ะ? " เสียงหอบหายใจ ปนครางเครือเมื่อทินกฤตรุกเร้าเขาเสียรวดเร็ว มือทั้งสองข้างกอดคออีกฝ่าย ขยับสะโพกให้คนรักจัดการกับเสื้อผ้าเขาออกโดยไว ก่อนที่ความร้อนในกายจะแผดเผาเสื้อผ้าให้ไหม้ไปเสียก่อน
หันกลับมาเห็นเรือนร่างงามที่เขาเฝ้าตระคองกอดมาหลายต่อหลายคืน กระนั้นแล้วกลับไม่เคยรู้สึกอิ่มในร่างกายนี้เลย มิหนำซ้ำยิ่งรู้สึกกระหายอยากมากขึ้นไปอีกจนในใจรู้สึกหวั่นว่าหากอีกฝ่ายไม่อยู่แล้ว เขาจะเฝ้าบอกรักใคร จะดูแลใคร และจะ ทำรักให้กับใคร...ในยามค่ำคืน
"เจือไม่อยู่พี่ต้องบ้าแน่ๆ....." ทินกฤตเอ่ย ก่อนจะใช้มือแกร่งสัมผัสกับความต้องการของเด็กหนุ่มอย่างยั่วเย้า ร้อนแรง หากแต่ช่ำชองชำนิชำนาญผิดแผกกับสัมผัสที่อีกฝ่ายมอบให้เมื่อครู่นัก แต่สิ่งที่ไม่ต่างกันคือ ความรู้สึกหวามไหวที่ส่งผ่านไปจนเด็กหนุ่มบิดกาย สูดลมหายใจเข้าลึกไม่ต่างจากที่เขาเป็นเมื่อครู่เลย
" อ๊า..ดีแล้ว..พี่จะได้..ไม่มีใคร..ตอนที่เจือไม่อยู่กับพี่.. " ร่างบางขยับสะโพกรับสัมผัสของมือร้อน ริมฝีปากบางครวญคราง เรียกร้อง
"พี่เทียน..จูบเจือสิ..อึก..แรงๆ! " เพราะไม่ต้องพะวงว่าจะมีใครที่ไหนมาได้ยินถ้อยคำน่าอายเหล่านี้ เจ้าของร่างสวยจึงได้เรียกร้องออกไปแบบนั้น
ทินกฤตลากปลายลิ้นไปบนผิวกายเรียบเนียนของคนรัก เรื่อยมาจนยอดอกสีสวยที่เขาเพิ่งให้ความสนใจไปเมื่อครู่ จูบเม้มจนเกิดเสียงดังชวนให้รู้สึกสั่นสะท้านก่อนขบฟันลงเบาๆเรียกเสียงครางเครือจากอีกฝ่ายได้ไม่น้อย ทินกฤตเหลือบมองใบหน้าสวยของจุนเจือที่สะบัดไปมาราวกับว่าจิตใจของเด็กหนุ่มได้กระจัดกระจายหายไปในความเย็นของอากาศโดยรอบ
"รอพี่แป๊บนะคนดี...." ชายหนุ่มว่ายกตัวขึ้นจูบเบาๆที่ริมฝีปากทีถูกกัดเม้มจนแดงช้ำ ก่อนผละออกจากร่างบางนั้นแล้วลุกไปหยิบสิ่งที่จำเป็นจะต้องใช้ จุนเจือต้องผงกหัวขึ้นมองตามอีกฝ่ายไปอย่างช่วยไม่ได้ ร่างบางหอบหายใจถี่ พยายามที่จะสะกดกลั้นความต้องการที่กำลังประทุในตัวของตนเองให้ลดทอนความร้อนให้น้อยลงบ้าง
ร่างสูงเดินกลับมาพร้อมกับขวดพลาสติกเล็กๆในมือ เขาเตรียมร่างกายของตนเองจนเรียบร้อย ก่อนจะต้องหยุดอยู่ที่ปลายเตียง ดวงตาคมมองร่างของคนรัก คิ้วทั้งสองเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ
" เจือ...นั่นท่าอะไรน่ะ " ชายหนุ่มเห็นคนรักของตน ใช้สองแขนเท้าลงบนเตียง ร่างเพรียวยืดตัวขึ้นสูง ในขณะที่ สะโพกมนบิดเร่าไปมาด้วยอารมณ์ ณ เวลานั้น ทินกฤตหันไปมองขวดไวน์ที่อยู่บนโต๊ะ เขาอยากรู้นักว่าไวน์ขวดนี้มีส่วนผสมอะไรที่ทำให้คนรักของเขากลายสภาพเป็นแบบนี้
"เจือ...เป็นอะไรมากรึเปล่า" ชายหนุ่มเดินเช้าไปใกล้ เขานั่งลงที่ข้างเตียง
"เมาขนาดนั้นเลยเหรอ"ทินกฤตถามออกไปทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็น และต้องการอะไร
"เมา..อะไรเล่า!!..เจือ ไม่ไหว แล้วนะ " เด็กหนุ่ม หอบหายใจยิ่งขยับตัวก็ยิ่งรู้สึกเร่าร้อน ทั้งๆที่คนรักไม่ได้แตะตัวเองด้วยซ้ำ คำตอบที่ได้รับทำให้ริมฝีปากของร่างสูงเหยียดยิ้มอย่างพึงใจ
"รอบนี้ไม่ขอนะ ทำเลยก็แล้วกัน"ร่างสูงเข้าประชิดตัวของเด็กหนุ่มทันที จุนเจือรู้สึกได้ถึงปลายนิ้วที่เลื่อนไล้ตามร่องสะโพกบางพร้อมกับเจลเย็นๆที่ช่วยหล่อลื่น และเตรียมรับสิ่งเกิดขึ้น ริมฝีปางบางครางเครือออกมาอย่าช่วยไม่ได้ สะโพกบางขยับรับปลายนิ้วอย่างรู้งาน
ร่างสูงถอนปลายนิ้วออก แทนที่ตัวเองด้วยความต้องการของตนเอง ร่างแกร่งเสือกกายเข้าหาเด็กหนุ่ม ใบหน้าคมสะบัดขึ้นสูงด้วยความอุ่นร้อนจากร่างนั้นโอบรัดเขาแน่นเหลือเกิน มือแกร่งทังสองข้างยึดสะโพกบางเอาไว้แน่น ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างพึงใจจากร่างบางที่ยังคงใช้มือยันกายเอาไว้อยู่บนเตียงนอนสี่เสา ผ้าม่านที่ใช่แต่งเตียงอยู่นั้นขยับไหวเบาๆ เมื่อร่างของชายหนุ่มเริ่มขยับกายเข้าหาเด็กหนุ่ม
" อ๊า พี่เทียน พี่เทียน!! " เสียงร้องครวญครางเป็นชื่อของชายหนุ่มนั้นดังลั่นห้อง ราวกับว่ากรีดร้องในส่วนที่ตนเองไม่อาจส่งเสียงออกไปได้ช่วงเวลาที่ผ่านมา สะโพกบางขยับรับความร้อนที่แทรกเข้ามาภายในอย่างยั่วเย้า
"อ่ะ เจือ...อื้ม..." ทินกฤตเองก็พึมพำเป็นชื่อของเด็กหนุ่ม ริมฝีปากได้รูปเม้มเข้าหากันเมื่อขยับกายเข้าหาอย่างเร่าร้อน ชายหนุ่มมองแผ่นหลังขาวเนียนที่มันปลาบเพราะเหงื่อกาฬที่ซึมออกมาจากผิวกายด้วยสายตาประหนึ่งคนละเมอ ก่อนเลื่อนมือไล้ไปบนแผ่นเนื้อเรียบลื่นนั้นอย่างหลงใหล สอดแขนเข้าใต้วงแขนของเด็กหนุ่มก่อนรั้งให้ร่างนั้นยกขึ้นจนแผ่นหลังติดกับอกของตนเองทั้งที่เบื้องล่างยังแทรกกายเข้าหาเหมือนไม่รู้จักพอ ทินกฤตจูบข้างแก้มของเด็กหนุ่มที่ยิ่งครางเครือออกมาเป็นชื่อเขาอย่างหลงใหล อีกฝ่ายเหมือนจะขาดใจให้ได้ที่เขาทำเช่นนี้
ทั้งสองคนขยับกายเข้าหากันถี่รัวและรุนแรงมากขึ้น ความต้องการร้อนรุ่มนั้น ร้อนจนแทบระเบิด จุนเจือละมือที่เท้าร่างตนเองกับที่นอนก่อนจะรูดไล้ความต้องการของตนเองอย่างสุดกลั้น รับความร้อนแรงจากคนรักให้ถนัดถนี่กว่าเดิม เสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่านจากทั้งด้านหน้าและด้านหลังเกินจะทน สุดสุดท้ายก็ต้องกรีดร้องประหนึ่งจะสิ้นใจ เมื่อตนเองปลดปล่อยออกมา พร้อมๆกับคนที่รุกรานอยู่เบื้องหลังเองก็เช่นกัน ทินกฤตครางเครือออกมาเป็นชื่อของเด็กหนุ่มอย่างสุดกลั้นเมื่อไปถึงปลายทาง ริมฝีปากร้อนจูบไซ้กับแผ่นหลังเนียนไปเรื่อยเมื่อกระตุกในร่างนั้น
ชายหนุ่มค่อยๆวางร่างบางนั้นนอนลงกับเตียงนุ่ม ริมฝีปากร้อนพร่ำคำรักซ้ำๆก่อนจะถอนกายออกแล้วผละออกไปจัดการกับสิ่งที่สวมอยู่ เพียงไม่นานก็กลับมาดึงร่างบางนั้นเข้ามานอนกอดแล้วห่มผ้าให้ก่อนจะพล่อยหลับกันไปอย่างเหนื่อยอ่อน
+++++++++++++++++
:a5:
talk: จัดเต็มค่ะ อิ อิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
จัดหนัก ๆ ไปเลย
-
:monkeysad:สงสารพี่เทียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
น้องเจือ :angry2:
-
เข้าใจกันก็ดีอยู่หรอก แต่.... สงสารพี่เทียนอ่ะ :sad4:
-
แจกทิชชู่วววววววว...... เอาไปเลยยยยยย :sad11: :sad11:
-
:haun4: :jul1:
-
อ่านตอนนี่แล้ว เศร้าๆๆๆ....และเสียว 555+
-
[Warning : NC-18..โปรดนำทิชชู่มาประกอบการอ่าน..หากไม่ทันเชิญรับทิชชู่ได้ที่พีจังค่ะ..]
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:หวาย ๆ ทิชชูเอาไม่อยู่ค่ะ
ดิฉันต้องรีบคว้าผ้าซับน้ำหมาก เอ๊ย..ผ้าขนหนูผืนเล็กมาซับแทนค่ะ
น้องเจือ ทำเหมือนจะตักตวงไว้เป็นทุนก่อนไปเรียนที่ญี่ปุ่นเลยเนอะ
เฮ้อ...สงสารคุณเทียนจัง แต่เอาเถอะนะ เผื่ออะไรๆในอนาคตจะเป็นดังหวัง
-
รับทิชชู จากพีจังมาก็จริง แต่มันไม่พอหรอก ก็น้องเจือเล่น พี่เทียนซะขนาด อย่างงี้ต้องแจกกันเป็นห่อแล้วมั่ง
+1 ให้คนละแต้ม เป็นค่าทิชชู :m10:
-
จัดหนักจัดเต็มกันเลย :haun4:
:call:
-
เอ่อ เจือค่ะ หลังๆมานี่รู้สึกร้อนแรงมากๆ เลยนะคะ เล่นเอาพี่เทียน อึ้งไปเลย
:pig4: จัดเต็มกันไปเลยตอนนี้ :jul1:
-
จัดเต็มอย่างนี้เลือดกระฉูดหมดตัว
ฮ่าๆๆๆ แต่ไม่เป็นไรยอมพลีชีพกับพี่เทียน :pighaun:
-
:pighaun:โอย...เช็ดเลือดแทบไม่ทัน ว่าแต่ว่าอยู่กันคนละประเทศแบบนี้จะดีเหรอนี่ เฮ่อ :เฮ้อ:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
o13 o13 o13 o13
-
จะบอกว่าอย่างไรดีเนี้ย ตอนแรกที่รู้ว่าเจือจะไปก้อใจไม่ดีเหมือนกันสงสารเทียนน่ะแต่มาตอนนี้แล้วไม่สงสารเลยกลับมาสงสารตัวเองมากกว่าเพราะเลือด :m25:เราเริ่มจะหมดแล้วววววว
-
เจืออออออออออออ ร้อนแรงมากกก
หวังว่าจะไม่ใช่ร้อนแรงทิ้งทวนนะ
ทำไมทำอย่างงี้ ใจร้ายมากกกกกกก
อยู่ดีๆก้จะหนีพี่เทียนไป
สงสารพี่เทียนจิงๆเลยยยย
-
:jul1:
เลือดหมดตัวแล้วคร้าบบบบบบ
ขอไปให้เลือดที่โรงพยาบาลก่อนนะ
:bye2:
-
โอยยยยยยจะเป็นลม นี่กะกักตุนที่ต้องจากลาใช่ไหม
แง๊...
-
:m25: :pighaun:
:pig4: :pig4:
-
:pighaun:
น้องเจือ
:haun4:
ตายอย่างสงบไม่ต้องมานับศพ ให้เสียเวลา :m25:
-
อ๊ากกกเลือดหมดตัว
จุนเจือร้อนแรงมาก พี่เทียนโปรดจำบทรักนี้ไว้
-
อากาศเย็นของอำเภอวังน้ำเขียวพัดลอดผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่าง ที่แม้จะปิดเอาไว้ค่อนข้างสนิทแล้วแต่กระนั้นก็ยังไม่พ้นที่ความเย็นจะเข้ามาสัมผัสผิวกายเปล่าเปลือยของสองร่างที่ยังคงตระกองกอดกันอยู่บนเตียงไม้สี่เสา ผ้าม่านสีขาวไหวปลิวน้อยๆ แสงแดดที่ส่องลอดช่องกระจกสำหรับรับแสงเข้ามานั้นตกกระทบลงบนผ้าห่มผืนหนาที่ใช้ปกป้องร่างกายจากอุณหภูมิโดยรอบ
ทินกฤตขยับแขนกระชับกอดร่างอุ่นให้แน่นขึ้น ดวงตาคมปรือขึ้นเล็กน้อยก่อนจะต้องหยีตาลงเมื่อพบกับแสงแดดยามเช้า ความรู้สึกหนาวทำให้ยิ่งไม่อยากขยับ เมื่อรู้ว่ามีร่างอุ่นๆของคนรักให้นอนกอดแบบนี้แล้วยิ่งไม่อยากจะจากไปไหน ริมฝีปากบรรจงจูบที่หัวไหล่ของเด็กหนุ่มที่นอนหันหลังให้ตัวเองแผ่วเบา
"หนาว..แต่กลัวแมวจะหนาวตายซะก่อน..." ทินกฤตยิ้มเมื่อเห็นร่างบางในอ้อมแขนกระชับแขนกอดตัวเองแน่น ท่าจะหนาวใช่ย่อย คิดได้แบบนั้นจึงจำยอมขยับลุกจากเตียงไปหยิบรีโมทแอร์มาปรับอุณหภูมิให้สูงขึ้น คงช่วยบรรเทาอากาศหนาวให้อีกฝ่ายได้บ้าง ส่วนตัวเองนั้นหรือก็คว้าเสื้อผ้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าปล่อยให้ "แมวน้อย" นอนขดอยู่ในผ้าห่มตามเดิน แต่ก็ไม่วายจะหันกลับมามองด้วยสายตาห่วงใย กลัวว่าจะหนาว อยากปลุกให้ลุกมาอาบน้ำ...แต่ถ้าปลุกก็อาจจะต้องฟังเสียงบ่นไปทั้งเช้าแน่
สัมผัสของผ้าห่มตามมาหลังจากที่เด็กหนุ่มร่างบางรู้สึกหนาวเพราะอุณหภูมิของคนที่นอนกอดเอาไว้ทั้งคืนละจาก คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยก่อนจะปรือตามองหาคนรักของตัวเอง
" อือ..พี่เทียน..ไปไหน..อะ " เสียงงัวเงีย ยังไม่ทันตื่นดีเสียด้วยซ้ำ เมือพบว่าเจ้าของตัวเองหายไปเสียแล้ว "แมวน้อย"ของทินกฤตจึงค่อยๆยันตัวเองลุกจากที่นอน ความปวดร้าวที่เล่นขึ้นมาจากบั้นท้ายทำให้เขาต้องนิ่วหน้าเล็กๆ
"อาบน้ำ..." เสียงตะโกนดังออกมาจากในห้องน้ำ
เมื่อได้รับคำตอบนั้น จุนเจือจึงค่อยๆขยับตัวอีกรอบ คว้าผ้าห่มมาคลุมตัวก่อนจะลุกขึ้น ค่อยๆขยับเดินไปเปิดผ้าม่าน วิวยามเช้าท่ามกลางธรรมชาติ เห็นไร่องุ่นจากไร่ข้างๆ ทำเอาเขาตื่นเต็มตามเลยทีเดียว
++++++++++++++++
เวลาผ่านไปซักพัก แต่จุนเจือยังคงยืนอยู่ที่เดิม ทินกฤตเดินกลับออกมาจากในห้องน้ำ สวมเสื้อเสว็ตเตอร์สีเขียวเข้ม อากาศหนาวไม่น้อยไม่อบอุ่นร่างกายไว้จะแย่เอา แต่แล้วก็ต้องยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำนั่นเอง...ภาพตรงหน้าของร่างบางคลุมทับด้วยผ้าห่มผืนหนา เส้นผมสีน้ำตาลแดงสะท้อนกับแสงแดดนั้นดูจะเป็นประกายโดดเด่นท่ามกลาง แสงสะท้อนจ้าจากผ้าห่มสีขาวที่ราวกับจะทำให้ร่างตรงหน้านั้นเลือนหายไปกับแสงแดด
.....เจิดจ้าจนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้......
".....เดี่ยว....ก็เป็นหวัดหรอก"
" ก็ดีสิ..พี่จะได้หยุดงานมาดูแลคนไม่สบายไง " จุนเจือหันมาต่อปากต่อคำได้ทุกที รอยยิ้มสวยปรากฏบนใบหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูที่ต่อกับระเบียงชั้นบนของบ้าน เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ แต่เมื่อเปิดประตูออกไปก็ต้องกระชับผ้าห่มคลุมกายเสียแน่น
" หนาว.. "
"ยืนแก้ผ้าท้าลมหนาวหรือไง..." ถึงจะพูดแบบนั้นทินกฤตกลับเดินเข้าไปสวมกอดอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง กระชับผ้าห่มที่คลุมร่างบางให้ห่อร่างนั้นให้มากขึ้น และหวังว่าอีกฝ่ายจะได้ไออุ่นจากเขาไปด้วย
"สวยนะ..."ร่างสูงเอ่ย
" เจือ หรือว่า วิว เหรอ..ที่ว่าสวยน่ะ? " จุนเจือยิ้มกับอ้อมกอดอุ่นๆนั้น แล้วหันหน้าไปถามพลางทำหน้า "สวยๆ" ให้อีกฝ่าย
"หลงตัวเองจริง....ชมวิวต่างหาก" ทินกฤตว่าพลางหัวเราะปลายนิ้วแต่ที่จมูกอีกฝ่าย นึกอยากจะบิดให้รู้แล้วรู้รอด
เสียงหัวเราะนั่นทำเอาจุนเจือต้องหันกลับมาพลางทำหน้ามุ่ยเป็นแมวหน้ายุ่งได้เหมือนแรกๆที่ไม่ชอบหน้าผู้ชายคนนี้
"อ้าว หรือพี่พูดไม่จริง น่ะ ทำหน้ายุ่งอีกแล้วเดี๋ยวไม่น่ารักนะ หน้าจะแก่เร็วเข้าใจไหม" ทินกฤตยังแหย่เด็กหนุ่มต่อไม่วายจูบริมฝีปากนั้นแผ่วเบา
" อื้อ.. "เด็กหนุ่มอ้าปากจะเถียงแต่ก็โดนจูบเอาไว้เสียก่อน เจ้าของร่างเพรียวบางถอนริมฝีปากออกห่าง เมื่ออีกฝ่ายผละออกจากริมฝีปากของเขา
" เจือยังไม่ได้แปรงฟันเลยนะ..เหม็นแย่ "
"ไม่เห็นเป็นไร...อย่างอื่นก็จูบมาแล้วกลัวอะไรกะแค่ปากเหม็น" ดวงตาคมสบตาอีกฝ่ายมีเลศนัย ริมฝีปากอมยิ้มน้อยๆเหมือนทุกครั้ง
คำว่าอย่างอื่นที่ทินกฤตพูดถึงนั้น ก็คงไม่พ้นเรื่องทะลึ่งตึงตังอีกตามเคย ชายหนุ่มมักจะแหย่ให้เขาจนคำพูดด้วยเรื่องแบบนี้อยู่ตลอด นี่คงเป็นเรื่องเดียวที่จุนเจือไม่สามารถต่อล้อต่อเถียงได้เลย ได้แต่มองไปทางอื่นพร้อมกับใบหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อย
"เขินพี่เหรอ..." เสียงทุ้มเอ่ยถามดังเพียงกระซิบ
" ก็ชอบพูดแบบนี้ตลอดนี่..คนแก่ลามก " ประโยคหลังนั้นเด็กหนุ่มพึมพำในคอเบาๆ ไม่กล้าพูดเสียงดัง
"หืม?....อะไร?...."ทินกฤตยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก
"ว่าใครลามก ว่าใครแก่นะ..."
" อ้าว..ได้ยินเหรอ เจือนึกว่า คนแก่ต้องหูตึงซะอีก "ริมฝีปากสวยยิ้ม พลางพูดแหย่แต่ก็ขยับหน้าหนี
" ใครรู้ตัวว่าแก่แล้วยังลามกก็คนนั้นแหละ "
"อืม...ก็ดีนะ แก่แล้วลามกแบบนี้ยังได้เมียเด็กโคตรฮอทแบบนี้พี่ก็ยอมแก่ล่ะวะ" ทินกฤตว่าสองแขนกระชับร่างของอีกฝ่ายเข้าหา พลางจูบที่ข้างแก้มของแมวหน้ายุ่ง
"เข้าไปข้างในเถอะ...เดี๋ยวเป็นหวัดนะครับ"
" นี่..จะเข้าไปอาบน้ำแล้วนะ ห้ามตามเข้าไปด้วย เข้าใจไหม? " เด็กหนุ่มพูดดักคอ ก่อนจะชวน
" วันนี้เจืออยากไปเที่ยวไร่องุ่นด้วย..อาบน้ำแล้ว เราไปกันนะ "
"ครับๆ ไม่ตามครับ "ทินกฤตยกมือขึ้นทั้งสองมือ
"เอาเป็นว่าพี่ลงไปทำอะไรให้เรากินก่อนละกัน...รออยู่ข้างล่างนะ"
" ครับ " เด็กหนุ่มยิ้มก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ เพราะว่าสายมากแล้ว หากจะไปเที่ยวไร่ก็ควรต้องทำเวลาเสียหน่อย
++++++++++++++++
ไร่องุ่นที่อยู่ห่างออกไปจากบ้านพักคือที่หมายของคนทั้งคู่ ไร่องุ่นขนาดใหญ่แบ่งส่วนออกเป็นไร่องุ่นสำหรับทานสด และไร่องุ่นทำไวน์ แต่สำหรับจุนเจือที่ดื่มไวน์มาตั้งแต่เมื่อเย็นวานไปแล้ว วันนี้จึงสนใจองุ่นสดพวงสีม่วง ที่พร้อมให้นักท่องเที่ยวเก็บได้ ร่างบางดูจะกระตือรือร้นในการเก็บองุ่น มือเรียวคว้าตะกร้ากับกรรไกรเล็กสำหรับตัดขั้วพวงองุ่น ส่วนมืออีกข้างก็คว้าแขนทินกฤตให้ตามมาด้วยกัน องุ่นมากมายในตะกร้าถูกจัดใส่กล่องขนาดใหญ่อย่างดี ซึ่งเด็กหนุ่มเองก็ตั้งใจว่าจะแบ่งเอาไปฝากทางบ้านด้วย หลังจากเพลิดเพลินกับการเก็บองุ่นก็ ทานอาหารกลางวันเสียในร้านอาหารในไร่นั้น
ช่วงบ่ายก็เริ่มหากิจกรรมสนุกๆทำด้วยการขับรถ ATV กินลมชมวิวไปด้วยกัน จุนเจือดูจะกลัวแดดน้อยลงมากหลังจากได้ผ่านการฝึกงานวิศวกรที่ต้องออกไซต์งานก่อสร้างในช่วงหลังมานี้ แต่ก็ไม่วายที่จะค้นกระเป๋าแล้วทาครีมกันแดดให้ทั้งตัวเองและทินกฤต ปากก็บรรยายคุณสรรพที่ดีของครีมกันแดดไปด้วยเสียแบบนั้น
ทินกฤตลอบมองใบหน้ายิ้มแย้มของจุนเจือ พลางคิดในใจว่าเขาควรจะต้องรีบทำอะไรเพื่อคนตรงหน้านี้ได้แล้ว จนถึงตอนนี้ พวกเขาต่างก็ทำเพื่อตัวเองกันมามากแล้ว ...
....การโกหกหลอกลวงที่รังแต่จะทำให้เจ็บปวดนี่ควรจะต้องจบลงเสียที.....
++++++++++++++++
"เจือ..." ชายหนุ่มเอ่ยขณะที่กำลังช่วยอีกฝ่ายหิ้วกระเป๋าลงมาใส่ที่รถ พวกเขากำลังจะเดินทางกลับ มันเป็นสามวันสองคืนที่มีแต่ความสุข และเขาไม่อยากให้มันหยุดลงแค่นี้อีกต่อไป หลังจากครุ่นคิดมาตลอดตั้งแต่บ่ายเมื่อวาน ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"ถ้า...กลับไป...เราไปบอกพวกพ่อกับแม่กันนะ "
"พี่เทียน?" ริมฝีปากบางเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างตกใจ ก่อนจะถามออกมา
" ไม่เป็นไรจริงๆเหรอฮะ..เจือกลัว..ถ้าพ่อแม่รับเราไม่ได้ แล้วจะทำยังไง " ดวงตาคู่สวยหลุบต่ำมองพื้น ท่าทางกลัวเหมือนเด็กเล็กๆ
"พี่ก็กลัว...แต่พี่ไม่อยากเห็นเจือหนีแล้ว...พี่เองก็จะไม่หนีเหมือนกัน...เราต้องบอกเขา ไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไง เราก็ต้องบอก ...เขาจะไล่เรา ด่าเรา ก็ไม่เป็นไรขอแค่พี่มีเจืออยู่พี่ก็ไม่กลัว..." มือแกร่งยื่นออกไปจับใบหน้าสวยนั้นให้มองหน้าตัวเอง...
"และพี่ก็จะอยู่เพื่อเราเหมือนกัน..."
สัมผัสของมือแกร่งอุ่นๆและคำพูดของชายหนุ่มทำให้จุนเจือต้องเงยหน้าจากพื้นขึ้นสบตา ดวงตาคู่คมฉายแววมั่นคง และจริงจังในคำพูดจนรู้สึกได้ และในเมื่อรักคนตรงหน้าขนาดนี้ เขาก็ควรจะเชื่อมั่นในตัวของทินกฤตสิ เส้นผมสีน้ำตาลแดงขยับเบาๆเมื่อพยักหน้าให้คนตรงหน้า
" อืม..เจือเชื่อพี่.. "คำพูดพร้อมกับร่างบางที่โผกอดคนรักราวกับเด็กเล็กๆ เขาต้องการพลังที่จะเผชิญกับความจริง ต้องการความอบอุ่นเพื่อที่จะกล้าพอที่จะเดินไปพร้อมกับคนๆนี้
ทินกฤตไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่ลูบเส้นผมนุ่มมือนั่นเบาๆ ....ดวงตาคมมองท้องฟ้าสวยเบื้องบน เขาเองก็ต้องการพลังที่จะก้าวไปบอกความจริงต่อหน้าพ่อกับแม่ของเขาเช่นกัน
++++++++++++++++
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อทินกฤตขับรถกลับมาจนเข้าเขตกรุงเทพ หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นว่า "แม่"
"ฮัลโหล แม่เหรอครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
"เทียนอยู่ไหนแล้วลูก " เสียงสูงของกฤษณาดังลอดออกมาจนจุนเจือที่นั่งอยู่ข้างๆยังได้ยิน เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว รู้สึกแปลกในใจ ... เพราะแม่ของคนรักไม่ค่อยจะโทรมาหาสักเท่าไหร่
"เอ่อ...ก็ใกล้ถึงบ้านแล้วล่ะครับ.." ทินกฤตหันไปมองหน้าของจุนเจือเล็กน้อยก่อนจะขับรถต่อไป
"มีอะไรเหรอครับ?"
"ตอนนี้พ่อกับแม่อยู่ที่บ้านหนูเจน..แม่หนูเจนว่าเมียเราน่ะหายงอนลูกแล้วนะจ๊ะ รีบๆไปง้อเถอะลูก เชื่อแม่นะ " ผู้เป็นแม่ยังคงยกเรื่องนี้มาพูดอยู่เสมอๆ หากว่ามีโอกาส
"หาย...งอน?" ทินกฤตถึงกับถามขึ้นมาเสียงสูง เริ่มรู้สึกไม่ดีกับคำพูดของแม่ มันไม่มีทางเป็นไปได้เลยในเมื่อเจนสุดากับเขาไม่เคยมีเรื่องงอนอะไรกัน ทุกอย่างก็เป็นแค่คำโกหกพกลมมาโดยตลอด
"แล้ว...ยังไงครับ คุณแม่จะให้ผมทำยังไง" แต่กระนั้นก็แสร้งทำตัวไม่รู้เรื่องต่อไป
"ก็ไปง้อสิ..ทางนี้งานก็ซาๆไปแล้วนี่ แม่โทรเช็คกับศักดิ์ชัยเค้าแล้วนะ .. รีบไปง้อหนูเจนเถอะจ๊ะ แบบนี้แม่ไม่สบายใจเลย " คุณกฤษณาถอนหายใจ
"แล้วแม่จะให้ผมไปหาเจนเขาที่ไหนครับ...เจนเขาหนีผมไปญี่ปุ่นแล้ว... ให้ผมไปง้อตอนนี้คงได้ทำวีซ่าอีกเดือน"
"ที่จริงแม่ก็กะว่าจะเซอร์ไพรซ์เสียหน่อย แต่เนี่ย... หนูเจนเพิ่งกลับมานี่แหละ รีบๆมาที่บ้านหนูเจนเดี๋ยวนี้เลยนะ แม่จะรอ "
คำพูดของผู้เป็นแม่ทำให้ทินกฤตถึงกับนิ่งเงียบ ไม่มีทางเลยที่เจนสุดาจะกลับมาเมืองไทย อย่างน้อยก็โดยที่ไม่บอกเขาหรือจุนเจือก่อน หญิงสาวคนนั้นทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อที่จะหนีไปให้ไกลสุดหล้า ไปให้พ้นจากสังคมที่ยังไม่เคยให้คำตอบอย่างจริงใจที่จะยอมรับผู้ทีมีรสนิยมรักร่วมเพศอย่างพวกเขา แล้ว มีหรือที่เธอจะกลับมาง่ายๆ นี่คงเป็นทริคอะไรที่พ่อกับแม่ของเขาใช้เป็นแน่
"ครับ คุณแม่...แล้วผมจะขับรถไปที่บ้านโน้นเลยนะครับ" ทินกฤตว่าก่อนจะตัดสายไป จุนเจือคงได้ยินสิ่งที่พูดทุกอย่างแล้ว
"พ่อกับแม่ต้องเล่นอะไรกันอยู่แน่ๆ...."
" เจือว่ามันแปลกอะ..ทำไงดี..พี่ไปส่งเจือที่BTS ก็ได้ เดี่ยววันนี้เจือกลับคอนโด ดีไหม? " เด็กหนุ่มเองก็รู้สึกได้ จากข้อมูลที่ได้รับมา เจนสุดา ไม่มีทางกลับเมืองไทยตอนนี้แน่นอน ถ้ากลับเธอก็ต้องติดต่อเขาก่อน
"ไม่เป็นไร...ไปด้วยกันนี่ล่ะ ให้พี่จัดการเอง... ของๆเจือก็เอาไว้บนรถพี่ก่อน อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อกับแม่จะเล่นอะไร" มือแกร่งเอื้อมไปจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ พวกเขาตัดสินใจแล้วหากจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะบอกพ่อกับแม่มันเสียตรงนั้นเลย คิดพลางเหยียบคันเร่ง รถเอสยูวีคันใหญ่ของทินกฤตพุ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว
++++++++++++++++
talk : เริ่มเข้าไคลแมกซ์แล้วค่ะ มาเอาใจช่วยทั้งคู่นะคะ
-
:z13:
-
ลุ้น ๆ ๆ อย่างแรง
จะดูว่าพี่เทียนจะบอกกับพ่อแม่ยังไง
ผลออกมาจะเป็นไงกัน
สู้ ๆ ๆ
-
พี่เทียนสู้ๆ :L2: สงสัยพ่อกับแม่เทียนคงมีแผนการอะไรแน่ๆเลย เอาใจช่วยเทียนกับเจือให้ฝ่าฟันอุปสรรคให้ได้นะ :เฮ้อ:
:call: :call:
-
โอ้ว....กลับเข้าเมืองกันแล้วหรือ ยังไม่ทันได้ เทียววังน้ำเขียวเลย.....
(ตอนนี้ เจอ เจ้าน้อยหลอกหลอน เม้นต์มากไม่ได้ )
......เกี่ยวไหม?
-
:กอด1:
-
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ก !
:z3: :z3: :z3:
พี่เทียนสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:mc4: :mc4: :mc4: ฮุ่ยเร่ฮุ่ย ~
หนูเจืออดทนไว้นะลูก
ลุ้นคร้าาาา า เอาใจช่วย
:L2: :L2: :L2:
-
ลุ้นจนตัวเริ่มจะโก่งแล้วนะ มันต้องมีอะไรที่แปลกๆง่ะ ไม่งั้นเจนไม่กลับมาหรอกว่าม่ะ
-
โอ๊ะ!!!!! จะมีอะไรให้แปลกใจอีกมั้ยเนี่ย?? หุหุ
-
เกิดอะไรขึ้นหว่า พ่อแม่มีแผนจริง หรือพี่เจนจะมีอะไรป่าวอ่ะ???
ลุ้นๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้น้องเจือกะพี่เทียน
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เกิดอะไรขึ้นนนนนนน
ทำไมพี่เจนกลับมา
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เอ...มันจะเกิดอะไรขึ้นนะนี่
หวังว่าคงไม่ใช่แผนเจนกับอลิสที่จะแยกเจือออกจากพี่เทียนหรอกนะ
-
อ่านแล้วนึกถึงตอนที่พี่แม็กซ์เคยด่าทินกฤตว่าไอ้ลวงโลกเลยแฮะ
หวังว่างานนี้ทินกฤตจะลบล้างคำสบประมาทได้ซะทีนะ
-
เกิดอะไรขึ้นนนนนนนน :o
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
มาให้กำลังใจ
+1
-
กลับมาเผชิญกับโลกแห่งความเป็นจริง
มองในอีกมุม ที่เจนสุดากลับมาเที่ยวนี้ อาจทำให้อะไร ๆ มันง่ายขึ้นกว่าที่คิดก็ได้ :z1:
+1 ให้คนละแต้ม :z2:
-
เจนกลับมาทำไม?
พี่เทียน กะ เจือ สู้ๆ
-
:เฮ้อ:
สู้ สู้ นะน้องเจือ
:L2:
-
บรรดาพ่อแม่เค้าก็พยายามซะเหลือเกิ๊น พี่เทียนบอกไปเลยๆๆ จะได้อยู่ด้วยกันไม่ต้องหลบซ่อน :serius2:
-
เทียน เปิดตัวไปเลยเถอะ หลอกคนอื่นมันก็อยู่ได้เป็นพักๆ เปิดไปเลยจะได้ไม่ต้องมาอึดอัดแบบนี้
-
สู้สู้นะพี่เทียน เจือ ผ่านมันไปให้ได้
-
บ้านหลังใหญ่ใกล้กับสถานีรถไฟฟ้าคือที่หมายของทินกฤต ข้างตัวเขานั้นยังมีคนที่ได้ชื่อว่าเป็น อดีตน้องเมีย ที่กลายมาเป็น คนรัก อยู่ข้างๆ ตลอดทางที่กลับมา จุนเจือนั่งเงียบและออกอาการค่อนข้างเครียดและที่สำคัญคือ ความกลัว .. กลัวไปเสียทุกอย่าง ..
รถเอสยูวีคันใหญ่สีดำจอดที่หน้าประตูบ้าน เพียงไม่นาน เด็กรับใช้ก็รีบวิ่งมาเปิดประตูให้ รถคันนั้นค่อยๆแล่นผ่านพื้นกระเบื้องไปยังโรงจอดรถ ใบหน้าขาวของคนอายุน้อยกว่าเริ่มซีดลงเรื่อยๆ
"..........."ทินกฤตมองหน้าคนรัก จุนเจือที่เครียดแบบนี้ไม่ได้ช่วยให้สภาพจิตใจภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั้นนิ่งได้เลย แต่เขาก็ต้องนิ่งเข้าไว้ ด้วยไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียขวัญไปมากกว่านี้
ร่างสูงเปิดประตูรถเขาหันมาพยักหน้าให้จุนเจือเดินตามลงมา ชายหนุ่มเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปภายในบ้านโดยไม่ลืมที่จะหยิบกล่องให้องุ่นสดลงมาด้วยอีกกล่องใหญ่ จนเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าพ่อแม่ของทั้งสองบ้านอยู่กันพร้อมหน้า ทินกฤตปั้นยิ้มจอมปลอมให้พวกผู้ใหญ่ทันที
++++++++++++++++++
"อ้าว ทำไมอยู่กันพร้อมหน้าเลยครับ สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ นี่ของฝากจากโคราชครับ องุ่นสดอร่อยมากเลยนะครับ"
"แล้วไปเที่ยว......................คนเดียวเหรอลูก? " กฤษณาเงียบไปนาน กว่าจะถามออกมา ส่วนคนเป็นพ่อทั้งคู่ ไม่พูดอะไรเลย ทั้งอดีตพ่อตา และพ่อของเขาเอง ต่างก็ยืนเงียบอยู่ในมุมของตน
จุนเจือยังคงอยู่ที่ประตู เด็กหนุ่มไม่กล้าเข้ามาทั้งๆที่มันเป็นบ้านของเขา เด็กหนุ่มยืนประสานมือทั้งสองข้างเข้าหากันแน่น ทั้งๆที่เขาตกลงกับทินกฤตแล้วแท้ๆว่าวันนี้จะพูดความจริงออกไป แต่เขาก็...ไม่กล้าอยู่ดี..ในหัวเริ่มคิดถึงเรื่องโกหกสารพัด เขาจะทำอย่างไรดี จะโกหกว่า เจอทินกฤตที่หน้าปากซอยเลยเข้ามาด้วยกันจะดีไหมนะ?...คิดได้แบบนั้นจึงสูดลมหายใจลึกแล้วรวบรวมแรงกำลังทั้งหมดก้าวขาเดินเข้าไปในบ้านของตัวเอง
" สะ..สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า.. " มือเรียวรีบยกมือไหว้พ่อแม่ของคนรัก พยายามทำหน้าแปลกใจ ราวกับว่าไม่ได้มากับทินกฤตตั้งแต่แรก
"เจือ! ไปไหนมาลูก มาหาแม่..เร็วเข้า " ทันทีที่เห็นหน้าลูกชาย ราตรีที่ปิดสีหน้ากระวนกระวายใจบนใบหน้าไม่ได้นั้นก็รีบเดินไปดึงแขนลูกชายให้มาหาทันที มือของเธอนั้นเย็นเฉียบ ใบหน้าขาวซีดไม่ต่างจากลูกชาย ผู้เป็นแม่สบตาลูกชายราวกับจะถามอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป
นั่นทำให้กฤษณาเป็นคนถามขึ้นมาเสียเอง
" น้องจุนเจือไปไหนมาเหรอลูก .. เป็นยังไงมายังไงถึงเข้าบ้านพร้อมพี่เขาได้ล่ะจ๊ะ? " รอยยิ้มที่พยายามปั้นให้เป็นผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งนั้น ทำไมทินกฤตจะไม่เข้าใจในเมื่อความสามารถพิเศษในการปั้นหน้าเข้าสังคมของเขานั้นมันก็ได้รับการถ่ายทอดมาตามพันธุกรรมนี่ล่ะ
"คุณพ่อ...คุณแม่...มีอะไรจะพูดอย่างนั้นเหรอครับ...ผมรู้ว่าเจนไม่ได้กลับมาที่เมืองไทย ทำไมจะต้องโกหกด้วยล่ะครับ" ทินกฤตมองหน้าแม่ของตัวเองสลับกับใบหน้าขาวซีดของอดีตแม่ยาย
" คุณคะ "กฤษณาหันไปทางยิ่งยศสามีของตนที่ยืนเครียดอยู่อีกมุม เขายกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้ภรรยาเป็นคนจัดการทั้งหมด หล่อนจึงหันไปสบตาราตรีแล้วจึงเดินมาอยู่ตรงหน้าลูกชายของตัวเอง
++++++++++++++++++
พวกเขา..พ่อและแม่ของทินกฤตและจุนเจือได้รับรู้เรื่องบางอย่างจากหนังสือพิมพ์รายวันที่ถูกโยนลงกับโต๊ะทานอาหารในเช้าวันหนึ่ง หลังจากงานการกุศลงานใหญ่นั้นผ่านไปได้ด้วยดีเพียงสองวัน ทำเอาคุณนายกฤษณาที่กำลังนั่งทานโจ๊กร้อนๆอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมองสามีของตนเองอย่างตกใจ
" มีอะไรหรือคะคุณ โมโหอะไรแต่เช้ากัน? "กฤษณาเอ่ยทักสามีใบหน้าที่มีริ้วรอยแห่งวัยดูประหลาดใจอยู่ไม่น้อยกับท่าทีฉุนเฉียวของสามี
"ก็ดูไอ้หนังสือพิมพ์บ้านี่มันเขียนข่าวซิ่...บ้าหรือเปล่า มาหาว่าลูกชายเราหย่ากับเมียเพราะไปเอาน้องแทนน่ะ" เสียงยิ่งยศผู้เป็นสามีเอ่ยอย่างหัวเสียพลางโบกมือ "คุณเอาไปดูเองเถอะไป.....ผมต้องโทรหาทนายแล้วแบบนี้มันกล่าวหากันชัดๆ"
"ว๊าย..น้องไหนกันคะคุณ ลูกเทียนของเราชอบเด็กสาวๆซะที่ไหนกันคะ? " ว่าแล้วก็รีบกลางหนังสือพิมพ์ หน้าข่าวสังคมกับคอลัมน์ซุปซิบนั้น ว่ากันว่าก็เป็นพวกไฮโซด้วยกันนี่แหละที่แอบขายข่าว บางครั้งก็จริงบ้าง บางครั้งก็ไม่จริงเอาเสียเลย ดวงตาเล็กเบิกกว้างเมื่อเห็นข้อความที่ปรากฏอยู่ในนั้น
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะจ๊ะ เซเล็บสาวน้อยใหญ่ทั่วเมืองไทย ที่ประธานบริษัทหนุ่มหล่อไฟแรงแถมยังหม้ายหย่าเมียหมาดๆ ใครก็ว่าเป็นสุภาพบุรุษสุดๆ ที่ไม่เค้ย ไม่เคยชายตาหลีสาวใหญ่สาวน้อยคนไหน จะไม่มีทางตกถึงท้องใคร .. เพราะอะไรน่ะเหรอ .. ก็โดนน้องเมียหน้าสวยงาบไปแล้วน่ะสิคะ คุ๊ณณณณณณ...แหม อนุรักษ์ป่าไม้ก็ไม่บอก!!
"น้องเมีย??...น้องหนูเจนน่ะเหรอ? .. ว๊ายย จะบ้ารึเปล่าคะ คุณ น้องหนูเจนน่ะ เป็นผู้ชายนะคะ!! "คุณนายกฤษณาโวยวายเสียดังลั่นห้องเป็นปกติธรรมดาของครอบครัวคนจีนอยู่แล้วที่แสดงออกไปตรงๆเสมอ
"ก็ถึงได้บอกไง....แล้วนี่คุณจะเอายังไง ผมจะให้ทนายเราโทรไปฟ้องไอ้หนังสือพิมพ์บ้านี่..ซี้ซั้วเขียน!!" ยิ่งยศเองก็เสียงดังไม่แพ้ภรรยา ตื่นเช้ามาก็ตั้งใจว่าจะกินข้าวจิบชาไปตามประสาว่าคนไม่ต้องเข้าไปบริษัทแล้ว กลับต้องมาเจอข่าวคราวอะไรแบบนี้ นี่ถ้าหากว่าเป็นการพูดถึงว่าลูกชายของเขาไปก้อร่อก้อติกกับหญิงสาวคนอื่นที่ไม่ใช่เจนสุดาเขาจะไม่ว่าเลย แต่นี่มัน...ผิดคาดจริงๆ
"ป่านนี้ทางบ้านนั้นจะรู้หรือยังก็ไม่รู้.... เกิดอ่านข่าวเจอไอ้นี่ขึ้นมา ไม่ลมจับกันไปเลยเหรอ ทางนั้นยิ่งอยากให้ไอ้เทียนมันไปง้อหนูเจนกลับมาอยู่ด้วย...นี่คุณโทรหาลูกหัวแก้วหัวแหวนคุณซิ่ ถามมันซิ่ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน!"
" ไม่ได้นะคะ! .. ทำไมเราจะต้องไปเชื่อข่าวพวกนี้ด้วย ลูกเทียนเป็นลุกที่ดีขนาดไหนคุณก็รู้นี่ "หล่อนสูดลมหายใจลึก
"มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว อีกอย่าง เด็กนั่นนั่นก็ทำมารยาทแย่ๆกับลูกเราด้วยซ้ำไป "
ยิ่งยศนิ่งฟังคำของภรรยา...ใช่ เขารู้ว่าลูกชายของเขาเป็นลูกที่ดี...แน่นอนว่าดีในความหมายที่ว่าพอได้มารู้จักกับเจนสุดาผ่านการแนะนำของพวกเขาแล้ว ทินกฤตก็เปลี่ยนจากเล่นๆหัวๆไปวันๆมาเข้าบริษัทอย่างสม่ำเสมอและจริงจังกับงานมากขึ้นเสียจนเขาซึ่งเป็นพ่อเองยังอดที่จะแปลกใจไม่ได้
"แล้วจะปล่อยให้พวกนั้นมันเขียนข่าวพาดพิงแบบนี้เหรอ...คิดถึงบ้านโน้นเขาด้วยซิ่ ถ้าข่าวไปถึงบ้านโน้นเขาก็จะเสียหายด้วยหรือเปล่าหนูเจนจะว่ายังไง" ....
" คุณคะ .. ฉันว่าเราควรจะปรึกษาทางโน้นก่อนดีกว่าค่ะ ยังไงก็โดนพาดพิงกันทั้งสองฝ่ายแบบนี้ .. คุณยศ คุณใจเย็นๆนะ..ให้ฉันจัดการเอง " คุณกฤษณาวางมือลงกับแขนของสามี ท่าทางกังวลใจไม่น้อย ในตอนนี้เธอต้องใจเย็นให้มากกว่าสามี ไม่อย่างนั้นก็จะเสียทั้งสองฝ่าย คิดได้แบบนั้นก็รีบโทรศัพท์ไปที่บ้านของอดีตลูกสะใภ้ทันทีเพื่อปรึกษากับเกี่ยวกับเรื่องข่าวบ้าๆนี่ ... และนี่จึงเป็นที่มาของการอยู่พร้อมกันโดยถ้วนหน้าในวันนี้
++++++++++++++++++
" เทียนไปวังน้ำเขียวกับจุนเจือมาใช่ไหม? "
คำถามตรงๆนิ่งๆนั้นทำให้จุนเจือถึงกับสะดุ้งเฮือก ใบหน้าสวยก้มลง ดวงตาหลุบต่ำมองพื้น เห็นท่าทีประหนึ่งคนร้อนตัวไปก่อนของลูกชายนั้นสายตาของคนเป็นแม่อย่างราตรีนั้นมองลูกราวจะขาดใจ
"....ผม?...ไปกับจุนเจือ?...แม่พูดอะไรกันครับผมไปกับเพื่อนมา แล้วนี่เห็นน้องเขาอยู่หน้าปากซอยเลยรับมาด้วย..." ทินกฤตโกหกทันควัน เขาทำมาจนเสียนิสัยไปเสียแล้ว
"จริงใช่ไหมลูก..เจือ ตอบ..แม่มาสิ "น้ำเสียงของผู้เป็นแม่ที่แสนจะจะดีนั้นถามลูกชายของเธออย่างแผ่วเบา
" เจือ..เจอกับพี่เขา..ที่ปากซอยก็เลย.. " ทั้งที่ปากตอบไปแบบนั้นแต่ใบหน้าสวยของจุนเจือยังคงก้มนิ่ง
" ใครมันสั่งสอนให้แกเป็นคนโกหกแบบนี้หา จุนเจือ!! "
ยังไม่ทันที่ลูกชายจะพูดจบ จรัญ พ่อที่ใจสลายก็ไม่อาจทนไหว ชายวัยกลางคนนั้นเดินเข้ามาในวงสนทนาทันที หากแต่ผู้เป็นภรรยาก็รีบกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเอาไว้
" อย่านะคุณ จะทำอะไรลูก! .. เชื่อที่ลูกพูดสิ!! "
"จะไปเชื่อได้ยังไง...พวกมันสองคนไปเริงรัก กอดกันนัวเนียที่วังน้ำเขียว คุณกฤษณาก็เอาไอ้ของพวกนี้มาให้ดูแล้วคุณยังจะเถียงเรอะ!!!"
อดีตพ่อตาที่มักจะดูใจเย็นและยิ้มให้น้อยๆตลอดมาคนนั้นปาซองสีน้ำตาลลงบนโต๊ะตรงหน้าของสองแม่ลูก ภาพถ่ายหลายใบกระเด็นออกมา เผยให้เห็นภาพของทินกฤตและจุนเจือตระกองกอดกันอยู่ที่หน้าบ้านที่วังน้ำเขียว ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีตอนที่พวกเขาเดินจูงมือแวะซื้อของกันที่ห้างก่อนจะเดินทางไปยังที่พักอีก หลากหลายอากัปกิริยาที่พยายามซ่อนเร้นเอาไว้ บัดนี้เปิดเผยออกหมดตรงหน้าของทั้งครอบครัว ทั้งๆที่พวกเขายังไม่ได้เอ่ยปากและไม่แม้แต่จะได้รู้ตัวมาก่อนด้วยซ้ำไป
ทินกฤตเดินไปหยิบภาพพวกนั้นขึ้นมาดู มือแกร่งขยำภาพนั้นจนยับย่นคามือ
"นี่แม่บอกให้คนตามสืบผมอย่างนั้นเหรอ!!!" ชายหนุ่มที่พยายามเก็บซ่อนทุกอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ตลอดตั้งแต่โตมาหันไปตะคอกมารดาเสียงดังลั่น ดวงตาวาวโรจน์ฟันขบแน่นด้วยความไม่พอใจ
" แล้วแกทำแบบนี้ทำไม!? " ร่างเล็กๆกฤษณาปราดเข้าไปเขย่าแขนของลูกชาย น้ำเสียงนั้นราวกับว่าจิตใจของเธอจะสลายด้วยนึกว่าลูกชายจะสำนึกแต่กลับแสดงท่าทีก้าวร้าวออกมาเช่นนี้
" นักข่าวเอาข่าวแกกับมันไปลงนะ .. มัวแต่กกกันอยู่ในห้องรึยังไง ถึงไม่รู้เรื่องเลยนะหา !? " เธอชี้ไปที่ลูกชายของอีกบ้าน สรรพนามที่เรียกเปลี่ยน ไม่มีไว้หน้า นั่นทำให้ราตรีทนไม่ได้เช่นกัน
" คุณเรียกลูกชั้นว่ามันได้ยังไง ในเมื่อเรื่องนี้มันตบมือข้างเดียวไม่ดังอยู่แล้ว!! ลูกชายคุณนั่นล่ะ ตัวดี เอาเชื้ออะไรมาติดลูกชายฉันกันแน่!" คำพูดประณามหยามเหยียดนั้นไม่ได้เข้าหูของทินกฤตเลยแม้แต่น้อยเลย
"ใช่ ผมอาจจะไม่รู้เรื่องที่พวกนักข่าวมันไปคุ้ยกันมา...แล้วขอผมถามพ่อกับแม่กลับทีเถอะ เคยรับรู้อะไรกับความเป็นไปของผมบ้างไหม เรื่องที่ผมเป็นเกย์ ที่ผมอดทนปิดพ่อแม่มาเป็นสิบปีเนี่ย พ่อแม่ไม่เคยสนใจแม้แต่จะสังเกตเห็นความทุกข์ของผมเลยหรือยังไง!..." ทินกฤตเองก็เสียงดังกลับเหมือนกัน สิ่งเดียวที่เขาโกรธในตอนนี้คือผู้เป็นแม่แท้ๆของตนเอง ความอดทนที่มีมาโดยตลอดด้วยไม่อยากจะทำให้ผู้เป็นพ่อกับแม่ต้องเสียใจในสิ่งที่เขาเป็นมันพังครืนลงมาเสีย ณ วินาทีนี้
"สงสัยทำไมถึงไม่ถามล่ะ มองหน้าผม มองตาผม แล้วถามผมซิ่....ไม่ใช่ให้ไอ้หน้าไหนก็ไม่รู้มันมาตามสืบ...ฮ่ะ...กลัวซิ่นะ พ่อแม่ก็กลัวที่จะรับรู้ความจริง พอๆกับที่ผมกลัวที่จะบอกนั่นล่ะ สมกับเป็นพ่อแม่ลูกกันจริงๆ ห่วงกันอยู่แค่สองสามอย่าง หน้าตากับเงิน เพื่อจะปกป้องเรื่องพวกนี้ใช่ไหมที่มันทำให้พ่อแม่ทำได้ทุกอย่างแม้แต่จ้างหมามาคุ้ยเรื่องของลูกเลยใชไหม!"
"ตาเทียน!! " กฤษณาแทบใจสลาย เมื่อได้ยินคำตอบของลูกชาย คนที่เป็นความหวังทุกอย่างของเธอและครอบครัว ใบหน้าสูงวัยที่ฉาบเคลือบด้วยเครื่องสำอางค์นั้นนั้นบูดเบี้ยวด้วยหัวใจที่สลาย เจ็บปวดและเคียดแค้น หล่อนตรงเข้ามาดึงราตรีที่กำลังนั่งตระกองกอดลูกน้อยออกไปทันที มือที่มีแต่รอยเหี่ยวย่นประดับเพชรเม็ดงามตบเข้าที่หน้าเด็กหนุ่มคนที่เธอเรียกว่า "เด็กนั่น" มาโดยตลอด
--เผี้ยะ--
"เทียนไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่ มันต้องเป็นเพราะแก ไอ้เด็กผี ผีห่าซาตานอะไรดลใจให้แกทำอย่างนี้ แกทำลงไปได้ยังไง!! ใจแกทำด้วยอะไร ถึงได้คิดจะแย่งผัวพี่สาวแกน่ะ!!"
ใบหน้าสวยสะบัดตามแรงตบ พร้อมกับน้ำตาที่ผล็อยลงมาจากดวงตาคู่นั้น ริมฝีปากบางขมเม้ม ไม่ยอมให้ตัวเองร้องไห้ หรือทำให้ใครรังเกียจไปมากกว่านี้ มือเรียวยกขึ้นไหว้อีกฝ่าย สั่นระริก
"ผม..ผมขอโทษ.. "
"นี่ คุณ!! จะมาตบลูกชายฉันแบบนี้ไม่ได้นะ คุณนั่นล่ะ ลูกเป็นเกย์แล้วยังจะให้มาแต่งงานกับลูกสาวฉัน แล้วนี่ยังจะมาเอาตัวลูกเจือของฉันไปอีก มักได้! วิปริตกันหมดทั้งบ้าน!" ผู้เป็นแม่เข้าปกป้องลูกชายคนเล็กของตัวเองทันที
"เจือบอกแม่ซิ่ เทียนมันบังคับลูกใช่ไหม ถึงได้เป็นแบบนี้ ก็แค่โดนมันหลอกใช่ไหมลูก" สองมือของราตรีประคองใบหน้าแดงช้ำของลูกชายขึ้นมาดู
"คิดใหม่ก่อนจะพูดนะครับคุณแม่! ผมไม่ได้หลอกเจือ...เรารักกัน...ด้วยใจ เจือไม่ได้แย่งผัวใครเพราะผมกับเจนเราไม่เคยมีอะไรกัน...หากในที่นี้จะมีใครโดนหลอก ก็คงเป็นคุณพ่อกับคุณแม่...ทั้งสี่คนนั่นล่ะที่โดนผมกับเจนหลอก อยากให้พวกผมแต่งงานกันนัก เคยถามความรู้สึกความเต็มใจของพวกผมบ้างไหม...วันดีคืนดีก็จับพวกผมมานั่งคู่กันเหมือนจับหมาจับม้ามาทำพันธ์ จับหมั้นกันโดยไม่ได้ถามพวกเราก่อน อยากได้ผลทางธุรกิจกันนัก พวกผมก็จัดให้ไง...แต่งแล้วก็หย่าแม่ง! อยากให้ผมทวนความจำให้ไหมครับว่า พวกพ่อแม่ได้เงินจากที่พวกผมหย่ากันไปคนละกี่ล้าน...ผมมีบัญชีละเอียดเลยล่ะ อยากได้อะไรพวกผมก็ทำให้ไปหมดแล้ว จะมากะเกณฑ์อะไรกับชีวิตของผม ของเจือ กับ เจนอีก!"
"ตาเทียน!! "เสียงของกฤษณาหวีดขึ้นมาอีกร่างของหญิงสูงวัยง้างมือสูงหมายจะเข้ามาตบหน้าลูกชายตัวดีซักฉาด
"พอได้แล้วคุณ! "คุณยิ่งยศเดินมาดึงแขนของภรรยาเอาไว้
"จะร้องโวยวายเป็นงิ้วไปเพื่ออะไร? "
ท่าทีนั้นทำให้ทินกฤตมองหน้าผู้เป็นแม่และพ่อนิ่ง ใบหน้าที่ทั้งสองคนเคยเห็นว่ายิ้มแย้ม ท่าทีทีเหมือนเป็นคนหลักลอยรักสนุกมาโดยตลอดนั้นเปลี่ยนไป ทินกฤตมองคนทั้งสองด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยและเย็นชาทีสุดเท่าที่สองสามีภรรยาเคยเห็น
"แม่จะร้องเท่าไร จะจ่ายเงินอีกซักเท่าไร มันก็เปลี่ยนผมไม่ได้....ผมทนมามากแล้ว เจือ มาหาพี่ เราจะไปกันแล้ว" มือแกร่งยื่นไปหาคนรัก
" กูไม่ให้มันไปกับมึง! " จรัญดึงแขนลูกชายที่กำลังจะก้าวออกไปอย่างแรง จนจุนเจือต้องร้องออกมาอย่างตกใจ ดวงตาที่เคยเอ็นดูอดีตลูกเขยบัดนี้กลับมองทินกฤต ด้วยดวงตากร้าว ฝ่ายราตรี แม่ของจุนเจือเองก็กัน สองมือเข้ามาฉุดแขนของลูกชายเอาไว้แน่นดั่งกลัวนักว่าจะเสียของรักไป
" ไม่..ฉันยอมหรอก .. กลับไปซะ พวกคุณทุกคน เราไม่อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณอีกแล้ว! "
“ปากดี ราตรีนี่คุณกล้าไล่ฉันเหรอ!” กฤษณาเองเมื่อโดนไล่เฉกเช่นหมูหมาเช่นนั้นก็ระเบิดอารมณ์ออกมาอีก ร่างเล็กตรงเข้าไปหาราตรีทันที แต่ก็ถูกยิ่งยศ ผู้เป็นสามีคว้าตัวเอาไว้ได้เสียก่อน
"นี่คุณยศ ปล่อยฉันนะ! " เสียงโวยวายจากกฤษณาดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อสามีของเธอลากเธอออกจากบ้านหลังนั้น ด้วยเขาอับอายเกินกว่าจะทนอยู่ได้อีกแล้ว ทินกฤตมองดูพ่อของตัวเองกำลังพยายามลากแม่ของเขาออกไป เขาเองก็ต้องตามไปเช่นกัน แต่ต้องมีจุนเจือไปด้วย
"เจือ มาหาพี่" ถึงจะเห็นว่าเด็กหนุ่มโดนรั้งเอาไว้แบบนั้นแต่ทินกฤตก็ยังยื่นมือออกไปอีกครั้ง เขารู้ว่าถ้าจุนเจือจะมาหาเขา เพียงแค่รวบรวมความกล้า เด็กหนุ่มก็จะสามารถสะบัดพันธะทั้งหลายออกมาได้แน่ๆ
"ถ้ามึงไป มึงกับกูไม่ต้องมาเรียกพ่อเรียกลูกกันอีก! "คุณพ่อผู้เคยใจดียื่นคำขาดที่ทำให้เด็กหนุ่มใจสลาย
" พ่อ? "จุนเจือถึงกับร้องไห้ออกมากับคำพูดเด็ดขาดของพ่อผู้ใจดีของตน ใบหน้าสวยหันมาทางคนรัก .. ทำไมเขาต้องเลือกด้วย?..
"ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก! ไอ้น้องชายที่แย่งผัวพี่แบบนี้! " คุณกฤษณายังไม่ลดละแล้วดิ้นจนหลุดจากสามีก่อปรี่ไปหาลูกชายของตัวเอง
"แกก็ไม่ต้องไปตามมัน ไอ้ลูกเลว ฉันเลี้ยงแกมาตั้งเท่าไร ทำไมถึงได้วิปริตผิดเพศแบบนี้ " ร่างของหญิงสูงวัยพยายามผลักอกของร่างสูงนั้น รวบรวมแรงเศร้าโศกทั้งหมดผลักชายหนุ่ม ครั้งแล้วครั้งเล่า จนเหมือนกับว่าสองมือนั้นจะทุบลงไปบนอกนั้นเสียมากกว่า แต่แรงกระเทือนนั้นกลับไม่เป็นผลใดๆกับทินกฤตเลย แม้ไม่ได้ก้าวขาออกไปเพื่อดึงรั้งคนรักให้กลับเข้ามาซบที่กลางอก แต่ดวงตาที่มองไปยังเด็กหนุ่มคนนั้นกลับพยายามปลอบโยน ตอนนี้หากยิ่งดึงรั้งทุกอย่างคงแย่ลง และอีกฝ่ายคงไม่ดื้อรั้นมาหาเป็นแน่ จุนเจือไม่เคยดื้อรั้นกับบุพการีอยู่แล้ว
"ไม่เป็นไรนะเจือ.... ขอโทษที่วันนี้พี่คงต้องกลับก่อน...แล้วพี่จะมารับเรานะ" มือที่ยื่นออกไปเมื่อครู่ยกขึ้นเชิงบอกให้จุนเจือหยุดและถอยกลับไปพร้อมกับบิดา
จุนเจือไม่กล้าแม้แต่จะตอบรับอะไร ในสถานการณ์แบบนี้ ได้แต่ยืนหอบจากการร้องไห้เสียแบบนั้น ใบหน้าสวยเจ็บปวด ได้แต่สบตาของคนรัก
... จะมารับเหรอ...ทุกคน..ไม่มีใครรับเรื่องของเราได้เลย .. พี่จะมารับเจือได้ยังไงกัน..
++++++++++++++++++
talk : พูดไม่ออกเลยทีเดียว...ทิชชู่ไหมคะ?
-
ดันก่อนอ่าน อิอิ ขอเปป็นคนแรกละกัน ทันไหมน้อ
แต่เศร้าอ่ะ..แล้วเทียนกับเจือจะทำยังงัยต่อไปน้อ
-
ตอนนี้ทำร้ายจิตใจมาก :serius2: :m15: :m15: :o12: :o12:
พี่เทียนสู้ๆ :sad11: :sad11:
-
อะไรกานนนนนน
สงสารทั้งคู่เรยอ่าาาา
สู้ๆนะ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกก มาม่าหม้อใหญ่มากกกกกกกกกกก :เฮ้อ:
-
โอ้ย หงุดหงิดหนูเจือค่ะ !
ตอนนี้ขอไม่โทษใครนะ
หงุดหงิดหนูเจือคนเดียวจริงๆ
ไม่หน้กแน่นเลย !
:m16: :m16: :m16:
โกรธหนูเจือฮ่ะ
-
:sad11: :sad11: :sad11:
แจกทิชชู่ให้นักอ่านท่านใดที่อาจจะเสียน้ำตา ....
ส่วนตัวพีจังชอบฉากนี้นะ แรงส์...... :laugh:
เขียนกันไปได้.....
-
เทียน เจือ :sad11: :monkeysad:
คุณพ่อคุณแม่ทั้งสี่ท่านคะ ดิฉัน :m16:ท่านมากค่ะ
ที่ท่านรุนแรงกันแบบนี้แล้วอะไรๆมันดีขึ้นไหม มันจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ไหม
-
เมื่อไหร่เจือจะคิดลงมือทำอะไรเองบ้าง นอกจากเรื่องที่จะทิ้งพี่เทียนไปญี่ปุ่นเพื่ออนาคตของสองคน?
โอ๊ะ เผลอหลุดปากประชด
เราสงสารพี่เทียนมาตั้งแต่หลายตอนก่อน และตอนนี้็ก็ยังสงสารพี่เทียนต่อไป จะต้องเหนื่อยตัดสินใจพยายามจัดการอะไรต่อมิอะไรคนเดียวไปถึงเมื่อไหร่ :เฮ้อ:
พ่อแม่ของสองบ้านก็...จะคัดค้านอะไรงี้ก็ไม่แปลกหรอกนะ แต่ช่วยใ้ห้โอกาสลูกได้อธิบายอะไรบ้างเห๊อะ ไม่ใช่เปิดโรงงิ้วซะตั้งแต่หัววันี้
เจ็บปวด เจ็บปวด
-
เอาปืนยิงพ่อแม่ให้ตายหมดเลยยยยย
แล้วหนีไปด้วยกัน อิอิ
เซ็ง พ่อแม่ คิดถึงแต่เงินทอง สังคมไทยชัดๆ คิคิ
ขนาดพ่อแม่ ยังใส่หน้ากากหากันขนาดนี้เลยเนาะ จะมาว่าลูกได้ยังไง ชิชะ 55555+
-
เมื่อไหร่เจือจะคิดลงมือทำอะไรเองบ้าง นอกจากเรื่องที่จะทิ้งพี่เทียนไปญี่ปุ่นเพื่ออนาคตของสองคน?
โอ๊ะ เผลอหลุดปากประชด
เราสงสารพี่เทียนมาตั้งแต่หลายตอนก่อน และตอนนี้็ก็ยังสงสารพี่เทียนต่อไป จะต้องเหนื่อยตัดสินใจพยายามจัดการอะไรต่อมิอะไรคนเดียวไปถึงเมื่อไหร่ :เฮ้อ:
พ่อแม่ของสองบ้านก็...จะคัดค้านอะไรงี้ก็ไม่แปลกหรอกนะ แต่ช่วยใ้ห้โอกาสลูกได้อธิบายอะไรบ้างเห๊อะ ไม่ใช่เปิดโรงงิ้วซะตั้งแต่หัววันี้
เจ็บปวด เจ็บปวด
ขอกด + ค่ะ อยากบอกว่าใช่เลย
สงสารพี่เทียน !
-
มีใครที่จะเข้าใจบ้างมั๊ยนะเจือพี่เทียน
อยากจะได้ อยากจะให้เป็นในสิ่งที่ตัวกำหนด
-
:serius2:
-
อ่านไปน้ำตาก็แทบจะไหล
พ่อกับแม่ทำไมขัดขวางอย่างนี้
ไหนอยากจะดองกัน
ลูกชายสองบ้านดองกันก็ยังดีนา
-
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกโกดเจือละ
เมื่อไหร่เจือจะคิดลงมือทำอะไรเองบ้าง นอกจากเรื่องที่จะทิ้งพี่เทียนไปญี่ปุ่นเพื่ออนาคตของสองคน?
โอ๊ะ เผลอหลุดปากประชด
เราสงสารพี่เทียนมาตั้งแต่หลายตอนก่อน และตอนนี้็ก็ยังสงสารพี่เทียนต่อไป จะต้องเหนื่อยตัดสินใจพยายามจัดการอะไรต่อมิอะไรคนเดียวไปถึงเมื่อไหร่ :เฮ้อ:
พ่อแม่ของสองบ้านก็...จะคัดค้านอะไรงี้ก็ไม่แปลกหรอกนะ แต่ช่วยใ้ห้โอกาสลูกได้อธิบายอะไรบ้างเห๊อะ ไม่ใช่เปิดโรงงิ้วซะตั้งแต่หัววันี้
เจ็บปวด เจ็บปวด
เห็นด้วยอย่างแรงเลยยย
สงสารพี่เทียนจัง เหมือนคนตาบอดเลย ยอมทำทุกอย่างเพื่อคนรักที่เห็นแก่ตัว
ไม่ซิน้องเจือไม่ได้เห็นแก่ตัว แค่ไม่มีความคิด ไม่โต แล้วก้ขี้กลัวเสมอ
อาจเพราะน้องเจือยังไม่โตก้ได้
ช่ายมะ เด๋วน้องจะคิดได้ แล้วไม่ทำให้พี่เทียนเสียใจอีกช่ายป่าว
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
โอยตายๆๆๆ ถ้าจะโทษว่าใครผิด ก็ผิดกันทุกฝ่ายนั่นแหละ พ่อ-แม่ ที่คิดถึงแต่หน้าตาของตัวเอง ไม่คิดถึงใจลูก
เทียน-เจน ที่ไม่กล้าพอที่จะสารภาพความจริงกับพ่อแม่ แล้วคนที่ซวยที่สุดคือ จุนเจือ น้องอยู่ตรงกลางของปัญหา
จะก้าวไปทางไหนก็ไม่กล้าทั้งๆที่ตัวไม่ได้เป็นต้นเหตุเลยเป็นผู้รับผลจากการกระทำของคนอื่นทั้งนั้น
ทำไมเจนไม่กลับมารับปัญหาด้วยล่ะ ทิ้งปัญหาไว้ให้น้องต้องถูกตราหน้าว่าแย่งสามีพี่สาว ร้ายจริงๆหล่อน :angry2:
-
สงสารน้องเจือกับพี่เทียนจังเลย :sad4: :sad4: :sad4:
-
ดี ดี ดี มาม่าเยอะๆ ชอบ ชอบ ชอบ
-
......
-
โอยย เจ็บหัวใจค่ะ
-
เฮ่อออออออ ครอบครัวบางที่มันก็เป็นบ่วงที่อัปยศที่สุดในชีิวิต
ทุกคนคงอยากได้ครอบครัวที่ผูกพันธ์ดูแล เข้าใจ เป็นกำลังใจ และพักพิง
ไม่ใช่เพราะมีสายเลือดเดียวกัน
สงสารเทียน :m15:
ที่ครอบครัวรับไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่มากริ๊ดสติแตกใส่ลูกแบบนี้เข้าใจเลยว่าทำไมเทียนไม่กล้าบอกความจริง
ถ้ามองความจริงซักนิดคงรู้ว่าลูกตัวเองรักใคร มัวแต่หลอกตัวเองสินะ
-
ศักศรี อำนาจ และเงินตรา เป็นสิ่งที่คนเป็นพ่อ - แม่ ของทั้งสอง ปราถนา โดยลืมนึกถึงความรู้สึกของคนเป็นลูก :เฮ้อ:
มาให้กำลังใจ พี่เทียน กับ น้องเจือ ฟันฝ่า กำแพงแห่ง ศักศรี อำนาจและเงินตรา นี้ไปได้ด้วย ความรักอันบริสุทธิ
+1 ให้ทั้งสอง สำหรับตอนที่เรียกได้ว่า กระดาษทิชชู ที่แจกนั้นมันไม่พอ :z2:
-
น่าสงสารพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายรักลูกน่าดูประคบประหงมลูกมาตั้งยังเล็กแต่ไม่รู้ถึงความรู้สึกของลูกๆว่าลูกรู้สึกอย่างไรเป็นแบบไหน
เลี้ยงลูกเพราะรักษาหน้าตาของตัวเองธุรกิจ เลี้ยงด้วยเงินตรา พ่อมีปัญหาก็กัดกันเหมือนๆหมาไม่ยอมรับปัญหาที่ตัวเองได้ก่อขึ้น
ทุเรศจริงๆ
-
ย้อนมองดูสังคมไทย บางครอบครัวก็ไม่สามารถรับความเป็นจริงได้ โดยเฉพาะ ครอบครัวที่มีหน้ามีตา
เพราะหน้าตาและเงินมันค้ำเอาไว้
แต่คิดบ้างไหม ว่าคนที่ต้องปิดจะคิดยังไง
เรื่องนี้ก็คงเป็นอีกเรื่องที่สามารถสะท้อนสังคมได้นะ
อ่านแล้วเศร้า สงสารทั้งเทียน ทั้งเจือ ทั้งเจน
พ่อแม่รู้สึกเฉยๆนะ การแค่เป็นเกย์ มันผิดมากไหมนะ เมื่อเทียบกับการทำผิดอย่างอื่น
เอาใจช่วยเทียน และ เจือ สู้ๆ ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ
-
ย้อนมองดูสังคมไทย บางครอบครัวก็ไม่สามารถรับความเป็นจริงได้ โดยเฉพาะ ครอบครัวที่มีหน้ามีตา
เพราะหน้าตาและเงินมันค้ำเอาไว้
แต่คิดบ้างไหม ว่าคนที่ต้องปิดจะคิดยังไง
เรื่องนี้ก็คงเป็นอีกเรื่องที่สามารถสะท้อนสังคมได้นะ
อ่านแล้วเศร้า สงสารทั้งเทียน ทั้งเจือ ทั้งเจน
พ่อแม่รู้สึกเฉยๆนะ การแค่เป็นเกย์ มันผิดมากไหมนะ เมื่อเทียบกับการทำผิดอย่างอื่น
เอาใจช่วยเทียน และ เจือ สู้ๆ ต้องผ่านมันไปให้ได้นะ
^
^
+1 แว่บมาบวกให้ค่ะ ชอบเม้นต์นี้จัง o13
-
... จะมารับเหรอ...ทุกคน..ไม่มีใครรับเรื่องของเราได้เลย .. พี่จะมารับเจือได้ยังไงกัน..
ดวงใจแทบสลาย อยากจะถามออกไป อยากจะวิ่งไปให้คนๆนี้ปลอบใจเหลือเกิน แต่มือที่บีบข้อมือเขาเสียจนเจ็บนั้นคือคำตอบ ไม่มีทางเลยที่พ่อกับแม่ของเขาจะยอมรับ และปล่อยเขาไปได้
"..........." ดวงตาคมของทินกฤตยังคงยืนยันคำเดิม เขาอยากให้อีกฝ่ายรออย่างอดทน รออีกนิดเดียวเท่านั้น ก่อนที่จะหันไปมองร่างที่เหมือนกำลังจะแตกสลายของผู้เป็นแม่ พลันสติกลับคืนมาสู่ร่าง นี่เขาทำอะไรลงไป...ทินกฤตอดที่จะคิดไม่ได้ ความโกรธเพียงชั่ววูบทำให้เขาเกิอบฆ่าจะทำให้บิดามารดาและบุพการีของคนที่เขารักที่สุดทั้งสองคนสองให้ตายทางอ้อมกันเลยหรืออย่างไร มือแกร่งพนมยกขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสี่ก่อนจะคว้าร่างของผู้เป็นแม่ที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเข้ามาในอ้อมแขน
"แม่ครับ...แม่ครับ ใจเย็นๆนะครับ ผมหยุดแล้ว....ผมหยุดแล้ว" ชายหนุ่มหลับตาลงเขาเองก็เจ็บทั้งเรื่องที่ไม่เป็นที่ยอมรับและการทำให้คนรักผิดหวังเสียใจ มันไม่ควรจะออกมาในรูปแบบนี้แผนของเขาผิดพลาดไปเสียแล้ว
"ไป .. ขึ้นห้อง! " จรัญผู้เป็นเจ้าของบ้านกระชากแขนลูกชายที่ยังคงมีเสียงสะอื้นตลอดเวลาให้ตามขึ้นไปชั้นบน เสียงประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรง ก่อนจะปิดลงด้วยเสียงอันดัง ฝ่ายราตรีเองก็สะบัดหน้าใส่พันธมิตรทางธุรกิจอย่างไม่ไว้หน้าแล้วเดินร้องไห้ไปอีกทางเช่นกัน
"ใครก็ได้ ส่งแขกด้วย....ล็อคประตู อย่าให้คนพวกนี้เข้ามาในบ้านเราอีก" แต่ก็ยังไม่วายจะได้ยินเสียงจากจรัญไล่ให้เด็กจัดการส่ง กฤษณา ยิ่งยศและอดีตลูกเขยอย่างทินกฤตให้ออกจากบ้านไป
++++++++++++++++
ทินกฤตค่อยพยุงแม่ที่ทำท่าเหมือนจะเป็นลมเดินออกมาจากบ้านของจุนเจือ พ่อของเขาเดินฮึดฮัดไปอีกทาง คนขับรถมองหน้าเขาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อได้เห็นท่าทางของเจ้านายของทั้งสองคน
"ไสว...เดี๋ยวพาพ่อกับแม่กลับไปที่บ้านเลยนะ.... ฝากดูแลท่านด้วย" ชายหนุ่มว่าเมื่อปิดประตูรถให้ผู้เป็นพ่อกับแม่ขึ้นรถ ในโสตประสาทยังได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของแม่อยู่เต็มสองหู "แล้วไว้ฉันจะเข้าไปหาพวกท่านอีกที...เมื่อพวกท่านพร้อม"
คนขับรถได้แต่ก้มหัวรับคำ เขาไม่เคยเห็นคุณชายใหญ่ของบ้านมีสีหน้าแบบนั้นมาก่อน
...ทุกคนดูเจ็บปวดกันไปหมด....
++++++++++++++++++
ภาพของรถคันโตที่ขับออกไป ตามไปด้วยรถเอสยูวีคันนั้น อยู่ในสายตาบวมช้ำของจุนเจืออยู่ตลอดเวลา เขาถูกกระชากให้เข้ามาอยู่ในห้อง ก่อนผู้เป็นพ่อจะออกไป ได้ทิ้งท้ายเอาไว้ว่าให้เขาสำนึกผิดในนี้เสีย จากนั้นจึงได้ยินเสียงแม่กุญแจที่ล็อคจากด้านนอก ห้องนอนที่ไม่ได้ใช้มานานมากแล้ว นับตั้งแต่ แอบไปอยู่กับทินกฤตที่บ้านหลังนั้น เด็กหนุ่มมองไปรอบๆ ก่อนจะก้มลงมองข้อมือที่ถูกบีบจนเป็นรอยอย่างชัดเจน เขารู้ดีว่าไม่ใช่แค่เขาที่เจ็บตัวคนที่กระชากเขาเองก็เจ็บปวด หรือแม้แต่แม่ของทินกฤตที่ตบหน้าเขาอย่างแรงจนเป็นรอยก็คงเจ็บมากกว่าพวกเขาที่ทำผิดในสายตาของคนทั้งสี่นั้นหลายเท่านัก
แต่ถึงแบบนั้น....ความรักมันผิดขนาดนี้เชียวหรือ...เด็กหนุ่มได้แต่ถามตัวเองซ้ำๆ พลางทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพรมแผ่นหลังติดกับผนังห้องเย็นเยียบ ช่างอ้างว้างและเจ็บปวดนัก เขานั่งฟุบหน้าลงร้องไห้กับเข่าทั้งสองข้างของตนเองแบบนั้น
จนกระทั่งตกค่ำ ประตูห้องเปิดออกโดยผู้เป็นพ่อ จุนเจือรีบเงยหน้าขึ้นทันที หวังว่าพ่อจะหายโกรธ หากแต่ก็พบกับใบหน้าของคนงานชายอีกสามคนที่ตามเข้ามานั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มต้องตกใจ
...อะไรน่ะ?...
ชายทั้งสามคนทำการรื้อสายโทรศัพท์และอินเตอร์เน็ตออกทั้งหมด จุนเจือทำท่าจะเข้าไปห้ามก็ถูกผู้เป็นพ่อดึงตัวเอาไว้
" เอาออกไปให้หมด " คำสั่งเด็ดขาดของจรัญนั้นคือการตัดการติดต่อระหว่างจุนเจือและโลกภายนอก เขาต้องลงโทษลูกชายคนนี้ให้หนัก แม้ตัวเขาเองจะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม
การรื้อค้นห้องจบลงในเวลาครึ่งชั่วโมง สายโทรศัพท์และทุกอย่างถูกดึงออกด้วยมือคนหนึ่ง และในมือของคนงานชายคนหนึ่งมีแมคบุคสุดหวง ส่วนอีกคนก็ได้โทรศัพท์ยอดนิยมไปอีกสองเครื่อง เมื่อชายทั้งสามคนออกไปแล้ว เด็กรับใช้จึงยกอาหารเย็นมาวางบนโต๊ะแล้วรีบออกไป หล่อนเองก็ไม่กล้าสบตาใครเลย วันนี้คนในบ้านน่ากลัวจริงๆ
"ช่วงนี้ก็อยู่ในห้องไปก่อน สงบจิตสงบใจของแกซะ ตอนนี้กำลังทำเอกสารให้เดี๋ยวฉันจะส่งแกไปอยู่กับยัยเจน...ห่างไอ้คนพรรค์นั้นไปซะ แกคงจะหาย" ดวงตาของผู้เป็นพ่อมองหน้าของลูกชายที่เห็นได้ว่าบวมช้ำด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เขาจินตนาการไม่ออกกว่า ความรักของผู้ชายด้วยกันมันเป็นยังไง มันจะเป็นไปได้หรือยังไง เพียงแค่คิดก็ทำให้รู้สึกอยากจะสำรอกเต็มทน
จรัญทิ้งคำพูดเอาไว้แบบนั้นโดยที่ไม่รอฟังคำตอบ ชายวัยกลางคนก็ผลุนผันออกจากห้องไป ด้วยไม่อยากเห็นหน้าตาที่น่าสงสารของลูกชาย เสียงปิดประตูและล็อคแม่กุญแจนั้นเป็นการยืนยันคำพูดได้เป็นอย่างดี
++++++++++++++++++
วันวลาทั้งกลางวันและกลางคืนผ่านไปกับความเงียบ ไม่มีเสียงพูดคุย มีเพียงถาดอาหารที่นำมาเปลี่ยนให้มื้อต่อมื้อ ราวกับนักโทษ เพียงแต่ไม่ตรวนที่ข้อเท้าก็แค่นั้น ... เวลาทั้งกลางวันและกลางคืนผ่านไป
อย่างเชื่องช้า มีเพียงเสียงเข็มนาฬิกาติดผนังที่ดังเป็นเพื่อนราวกับถูกตัดขาดจากโลกภายนอก นี่น่ะหรือคือบทลงโทษของความรักครั้งแรกของตัวเอง
ริมฝีปากบางที่แห้งผากยิ้มให้กับตนเอง ใบหน้าที่มักจะดูแลอย่างดีเสมอนั้น ดูไม่ได้เอาเสียเลย .. ด้วยแม้จะข่มตาลงนอนก็ไม่ได้ แต่จะให้อยู่กับความเงียบอันร้ายกาจนี้ก็ไม่ได้เช่นกัน ..ถ้าหากว่าสามารถข่มตาลงนอนได้นานๆ ...นานพอที่จะตื่นมาอีกครั้งแล้วพบว่าทินกฤตพาเขาไปอยู่ที่ๆไกลแสนไกลได้มันจะดีเพียงใด
....................ถ้ายังมี"สิ่งนั้น"อยู่ล่ะก็......................
จุนเจือรีบตะกายเข้าไปยังลิ้นชักด้านในสุดของตู้เสื้อผ้า และเขาก็พบมันจริงๆ ริมฝีปากบางยิ้มกับสิ่งที่เขาหยิบขึ้นมา...
++++++++++++++++++
talk : อ่า...ก็พอรู้ค่ะว่าคราวนี้สั้น..และ.. :a5:...
เอาไว้คราวหน้านะคะ มาเอาใจช่วยพี่เทียนกับน้องนะคะ!
-
อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
อ่านแล้วทำร้ายจิตใจมาก ๆ
ตัดช่องทางการติดต่อไปหมดเลย
จะส่งไปอยู่กับพี่เจนด้วย
ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ เศร้าฤ :m15: :m15: :m15:
-
:fire: :fire: :fire:
สุมไฟ สุมไฟ เข้าปาย..... อะวุฮ่ะๆ อุวะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า :laugh:
อันนี้ออกแนวสติแตก
-
:monkeysad:สงสารจังเลย
พูดคำอื่นๆไม่ออกอ้ะ
-
สั้นแต่เศร้ามาก ถ้าพ่อของเจือรู้ว่าเจนก็เป็นแบบเดียวกันจะว่ายังงัยหนอ สงสารทุกคนจัง :m15:
-
คนแบบพ่อแม่ของจุนเจือและทินกฤต จะเรียกว่าเป็นคนใจแคบได้รึเปล่า?
ไม่ยอมเปิดใจรับหรือทำความเข้าใจกับเหตุการณ์แม้แต่น้อย
แต่ตัดสินใจจากความรู้สึกของตนเองเพียงอย่างเดียว
สงสารจุนเจือจัง :monkeysad:
-
กรี๊ดดดดดดดดด
ม่ายล่ายล่างใจเลย ค้างคะค้าง
-
แบบนี้มันฆ่ากันทั้งเป็นเลยนะเนี่ย T_T
-
สงสารเจือมากเลย กลัวคิดสั้น :m15: :m15: :serius2: :z3:
-
"สิ่งนั้น"คืออะไรนะ
-
อาจต้องให้เวลาพวกท่านบ้าง
อยู่ๆ ความจริงที่คาดไม่ถึงหลายเรื่องก็ประดังเข้ามา อาจจะทำอะไรขาดสติไป
แต่สุดท้ายถ้ายังไม่ยอมรับความจริงแล้วช่วยลูกแก้ปัญหา
งานนี้คงต้องมีหนีไปอีกคนสองคน
-
!
-
สงสารอ่าาาา
พี่เทียนกะน้องเจือ สู้ๆๆๆๆ
-
เจือจะทำอะไร ตอนนี้อดทนหน่อยนะ
พี่เทียนรีบรีบมารับน้องไวไว
-
มาแบบสั้นๆ แต่บีบหัวใจเหลือเกิน เอาใจช่วยความรักของทั้งคู่ แง๊ๆๆ ปวดตับ :o12:
-
โอ๊ย บีบคั้นจิตใจ อืออออออออออ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
สงสารพี่เทียนนนนน
ก่าน้องเจืออออออ
-
สุขสันต์วันสงกรานต์
สั้นมากเลยนะ
-
อิ่มมาม่าชามหญ่ายยยยยย หวังว่าตอนหน้าคงไม่เอามาเสิร์ฟอีกนะ พอแล้ววววว
-
สิ่งที่หยิบออกมา คงเป็นโทรศัพท์ ที่สามารถติดต่อคนรักได้ ดอกน่ะ
มาเป็นกำลังใจให้ทั้งสองพุ่งชนกำแพงแห่งความรักของคนเป็นพ่อ - แม่
ให้ได้พบกับความรักที่ไม่มีอะไรมาขวางกั้น :L1:
+1 ให้คนละแต้ม กับตอนที่ไม่เสียน้ำตา แต่อึดอัด :z2:
-
หวังว่าเจือจะไม่คิดสั้นนะ สงสารเจือมากอ่ะตอนนี้
-
"สิ่งนั้น"คืออะไรนะ
นั่นสิคืออะไร เจืออย่าคิดสั้นนะ สู้ซิ พี่เทียนก็กำลังสู้อยู่เสมอ
-
อ่านแล้วก็..... อะนะ ต้องทำใจ
เชื่อว่าเหตุการณ์แบบนี้มีโอกาสเกิดขึ้นในชีวิตจริงมากๆ
แต่อยู่ที่ทั้งคู่แล้วว่าจะกล้าเผชิญชีวิตด้วยกันไหม
เจอBBแล้วละสิ
-
"ขอบคุณครับ" เสียงชายหนุ่มเอ่ยเมื่อพนักงานขนของจากบริษัทรับจ้างขนย้ายขนข้าวของทุกอย่างของเขาออกจากบ้านที่เคยเป็นเรือนหอ ร่างสูงยืนมองบ้านที่อาศัยมาเกือบปีเขามีทั้งความทรงจำที่ดีและไม่ดีเกี่ยวกับที่นี่ แต่ส่วนใหญ่ล้วนเป็นช่วงเวลาที่ดีของเขากับจุนเจือ และอดีตภรรยาอย่างเจนสุดา...อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่เขาเลือกที่จะจำ อยากจะติดต่อแต่โทรไปก็มีแต่เสียงของสัญญาณตอบรับอัตโนมัติ จากเหตุการณ์เมื่อวันก่อนเขาคงเสนอหน้าอยู่ที่นี่อีกไม่ได้ หากแต่จะกลับบ้านก็กลับไม่ได้เช่นกัน
มือแกร่งหย่อนกุญแจบ้านดอกเล็กลงในซองจดหมายติดสแตมป์ จ่าหน้าซองคือที่บ้านของจุนเจือ มันไม่ใช่การบอกลา...แต่มันเป็นการประกาศจุดยืน หากตอนนี้ ณ จุดที่เขายืนกลับไม่มีคนที่เขารักอยู่ด้วยเท่านั้น ทินกฤตแบกหน้าไปทำงานด้วยความไม่แน่ใจว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นพ่อแม่ของเขาได้เอาไปโพนทะนาเพื่อที่จะขับไล่ไอ้ลูกคนนี้ออกไปจากบริษัทหรือเปล่า....แต่เมื่อไปถึงที่ทำงานก็ไม่มีอะไรผิดปรกติ หน้าห้องของเขายังคงทักทายรอยยิ้มอยู่เช่นเดิม
...พ่อแม่คงยังไม่คิดสั้นขนาดนั้น...
ทินกฤตรู้ดีว่า ยิ่งยศและกฤษณา พ่อและแม่ของเขานั้นจะต้องคำนึงถึงผลประโยชน์ของทางบริษัทมาก่อนเป็นอันดับแรก แม้ตอนนี้ทั้งสองจะเกลียดขี้หน้าของเขาแค่ไหนก็ตามที คงไม่ทำร้ายธุรกิจของตัวเองด้วยการฝากงานไว้กับคนนอก หรือ เรียกตัวเจ้าถังน้องชายคนเล็กของเขาที่ยังไมประสีประสาอะไรมาคุมงานบริษัท เด็กนั่นยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยที่ออสเตรเลียเลยด้วยซ้ำ พอมาถึงเรื่องงานเช่นนี้เขาก็ช่างเหมือนพ่อแม่เหลือเกินที่เลือกจะตัดเรื่องงานกับกับเรืองส่วนตัวออกจากกัน...แต่มันจะเป็นแบบนี้ต่อไปได้อีกนานแค่ไหนกัน...
+++++++++++++
งานเอกสารดำเนินไปโดยที่ใจของทินกฤตยังไม่หยุดนิ่ง ปลายนิ้วแทบจะกระแทกลงบนแป้นพิมพ์ของคีย์บอร์ดเมื่อพยายามติดต่อกับบริษัทคู่ค้าในต่างประเทศ ถ้อยคำที่พิมพ์ลงไปสุภาพอ่อนน้อม แต่ในใจอยากตะโกนถ้อยคำผรุสวาทที่อัดอั้นเต็มอกออกไป
....ตอนนี้จะเป็นยังไง....
....จะร้องไห้อยู่ไหม...
...จะเข้มแข็งได้ไหม....
.....โว้ย กูจะทำอะไรไม่ได้เลยรึไงวะ!! ....
ทินกฤตคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนสนิทของจุนเจือ หวังว่าอย่างน้อยแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นจะรู้อะไรบ้างท่ามกลางความมืดมนของข่าวสารของจุนเจือ ณ ตอนนี้
"บาส...เจือได้โทรมาหาบ้างไหม"
"...เอ่อ.. " เสียงของเด็กหนุ่มอารมณ์ดีคนนั้นดูอึกอัก หลังจากที่เงียบไปพักใหญ่เมื่อกดรับสายของอดีตเจ้านาย บรรยากาศรอบข้างของสถานที่ที่เขาอยู่นี่มันไม่เอื้ออำนวยเท่าไหร่เลย
"เดี๋ยว..ถือสายรอนะครับ เดี๋ยวผมย้ายที่คุยก่อน "บาสมองซ้าย-ขวาอย่างระวังก่อนจะเดินเลี่ยงออกมายังบริเวณหน้าลิฟท์ของอาคารนั้นๆ ดีที่มีมุมนั่งพักผ่อนที่ดูจะเป็นส่วนตัวบ้าง
"พี่เทียนครับ..เจือมันโดนริบโทรศัพท์น่ะครับ " บาสพูดต่อเมื่อหาที่นั่งเหมาะๆได้แล้ว เขาถอนหายใจออกมา
"มันคงเครียดก็เลย..เป็นแบบนี้ "
"ริบโทรศัพท์?..." ทินกฤตคิดว่าคงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว แต่คำพูดของเด็กหนุ่มนั้นทำให้อดสงสัยไม่ได้
"หมายความว่ายังไง...ที่ว่า..."เป็นแบบนี้" " ทินกฤตถามเสียงเครียดไม่น้อย
" พี่เทียนฮะ..ตอนนี้มันไม่เป็นไรแล้วนะ..หมอเค้าช่วยไว้ได้ทัน พี่..ฟังผมดีๆนะ " บาสรีบบอก น้ำเสียงของปลายสายนั่น หากไม่บอกสถานการณ์ตอนนี้ก่อน ทินกฤตคงจะบ้าไปก่อนแน่ๆ
"นี่อยู่ที่ไหนน่ะ...." เสียงสภาพแวดล้อมที่ได้ยินจากเบื้องหลังทำให้รู้สึกหวั่นใจ หัวใจของทินกฤตเต้นแรงเสียจนรู้สึกเจ็บ ความหวาดหวั่น กังวลนี่มันมาจากไหนกัน
"บาส! ตอบพี่มา!!" เสียงทุ้มนั้นแทบคำรามใส่เครื่องมือสื่อสาร
"อยู่..อยู่โรงพยาบาลฮะ ไอ้จุนเจือมันกินยาเกินขนาด..แต่มันไม่เป็นไรแล้ว มันไม่เป็นไรแล้ว จริงๆนะครับพี่ " น้ำเสียงที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากผู้ใหญ่ที่นิ่งและสุขุมในการทำงานขนาดนั้นทำเอาบาสต้องรีบตอบอย่างตกใจ เขาย้ำอีกครั้งว่าจุนเจือในตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว กลัวเหลือเกินว่าชายหนุ่มคนนี้จะรีบมาโรงพยาบาลโดยไม่ยั้งคิด
".................." สิ่งที่บาสได้ยินมีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกรุนแรงจากปลายสาย ก่อนได้ยินคำถามที่ไม่ต้องเห็นหน้าก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังขบกัดฟันกรามแน่นด้วยความรู้สึกแบบใด
"โรงพยาบาลไหน...."
ชื่อโรงพยาบาลที่ได้รับข้อมูลจากปลายสายนั้นทำให้ทินกฤตลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานทันที
+++++++++++++
การจราจรที่ติดขัดยิ่งทำให้ร่างสูงร้อนรน ที่ติดต่อเด็กหนุ่มคนนั้นไม่ได้ ไม่ได้เป็นเพียงเพราะว่าถูกริบโทรศัพท์มือถือ แต่เด็กหนุ่มคนนั้น....จุนเจือคนนั้น...กลับทำร้ายตัวเอง....มันเป็นเพราะเขา...เพราะเขาแท้ๆ
...ที่ไม่สามารถไปอยู่ข้างๆอีกฝ่ายได้ตามที่สัญญาเอาไว้....
---RRR---
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งโดยที่ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือเพื่อนสนิทของจุนเจือ
"อะไร!"
"พี่ครับ..ผมว่าอย่ามาเลยนะ เมื่อกี้พ่อของไอ้จุนเจือ เขาให้คนไปบอกคนของโรงบาลไว้ว่าห้ามไม่ให้พี่เยี่ยมไอ้เจืออ่ะ กลัวว่าถ้ามาจะมีเรื่องนะครับพี่..." เสียงตะคอกนั้นทำเอาบาสต้องสะดุ้งโหยงอีกรอบขณะที่แอบโทรมาบอก เพราะตัวเขาเองก็จะซวยเอาได้ ถ้าถูกจับได้ว่าเป็นสายให้ทินกฤตแบบนี้ ดีไม่ดีพ่อของจุนเจือจะยิ่งโกรธหนักพาลห้ามไม่ให้เขามาเยี่ยมและติดต่อกับจุนเจืออีกเสียด้วยซ้ำไป
"แล้วแกจะให้พี่ทำยังไง...คนของพี่นะบาส...พี่จะทำไม่ได้แม้แต่เยี่ยมเลยเหรอ! " ทินกฤตถามเสียงสั่น ด้วยความโกรธ...โกรธตัวเอง...โกรธพ่อแม่ของอีกฝ่าย...โกรธไอ้รถติดบ้าๆที่ยังไม่ยอมให้เขาขยับเขยื้อนไปไหน!!
"ถ้าพี่มา..คุณลุงเอาพี่ตายแน่ฮะ คุณป้าก็นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องเนี่ย .. แถมพี่เจนก็โทรหาเมื่อกี้ พี่เจนรู้เรื่องแล้วด้วย " บาสที่เป็นคนกลางเองก็ไม่รู้จะทำยังไง
"....แล้วจะให้พี่ทำยังไง...." ทินกฤตถามซ้ำอย่างอ่อนใจชายหนุ่มหลับตาเจ็บปวดเข้าไปถึงข้างใน เจ็บจนเหมือนร่างจะสั่นสะท้าน แต่เขากลับทำอะไรเพื่อแก้ไขต้นตอของความเจ็บปวดนี่ได้เลยร่างสูงส่งเสียงถอนหายใจผ่านโทรศัพท์ไปอย่างอ่อนแรง ในตอนนี้รู้สึกอยากให้มีใครซักคนอยู่ข้างๆ ช่วยบอกเขาว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป นึกถึงเจนสุดาหรือ หญิงสาวคนนั้นแม้จะรู้เรื่องก็คงไม่สามารถบินกลับมาเมืองไทยได้ ณ วินาทีนี้ ป่านนี้เองก็คงรู้สึกไม่ได้ต่างกัน...อยากจะทำอะไรซักอย่างแต่กลับทำได้แต่จมปลักอยูกับความรู้สึกของคนที่เรียกได้ว่า “ไร้ประโยชน์”
"ได้...พี่ไม่ไปแล้ว...แต่พี่ขอล่ะบาส...เราช่วยโทรรายงานพี่ตลอดจะได้ไหม..."
"ได้..ได้ครับพี่ .. ถ้ามันฟื้นแล้ว ผมจะโทรบอกพี่เลย .. "บาสถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่อีกฝ่ายยอมฟังคำพูดของเขาแต่โดยดี สถานการณ์ในตอนนี้ เขารู้ดีว่า หากทินกฤตปรากฏตัวโรงพยาบาลอาจจะแตกเลยก็เป็นได้ ยิ่งได้ยินเสียงที่โวยดังมาทางโทรศัพท์ของคนที่นิ่งมาตลอดก็ยิ่งกลัว
" สาดเอ๊ยยยย อะไรก็กูๆ " มือแกร่งขยี้หัวที่เซ็ทเป็นทรงจนยุ่งเหยิง ไม่ว่าทางไหนก็น่าลำบากใจทั้งนั้น
+++++++++++++
ทินกฤตขับรถด้วยอาการที่อาจจะเรียกได้ว่าเหม่อลอย ส่วนลึกในใจพาเขาขับย้อนกลับมายังเขตสำนักงาน ร้านเค้กที่คุ้นเคย เขาเคยแวะมาที่นี่ครั้งสองครั้ง มันเป็นสาขาใหม่ของร้านของรามินทร์
"พี่เทียน?...สวัสดีครับ" เสียงใสของเด็กหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้จัดการร้านเดินมารับ ร่างผอมบางดูเหมาะสมกันดีกับเครื่องแบบของร้านเชิ๊ตสีขาวดูเรียบง่ายมีเนคไทเส้นเล็กสีเขียวอ่อนรับกับโทนสีโดยรวมทั้งหมดของร้านเป็นจุดเด่น กับผ้ากันเปื้อนยาวจากช่วงเอวลงไปยิ่งทำให้ร่างนั้นดูเพรียวมากขึ้นไปอีก
"รับอะไรดีครับ กาแฟ คาปูชิโน่ไหมครับ หรือวันนี้จะเป็นเอสเปรสโซดีครับ" สมปองว่าพลางยิ้ม แต่แล้วก็ต้องเงียบเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรแต่เดินเข้านั่งทีด้านในสุดของร้าน เอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน เห็นท่าทางแบบนั้น สมปองถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินกลับไปชงเอสเปรสโซร้อนมาให้กับอีกฝ่าย
"ดื่มกาแฟหน่อยนะครับ...เพื่อจะรู้สึกดีขึ้น"
น้ำเสียงอ่อนโยนนั่นทำให้ทินกฤตต้องเงยหน้ามองใบหน้าเล็กๆของสมปอง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นหน้าของอีกฝ่าย นานแค่ไหนที่ไม่ได้ยินเสียงที่ถามด้วยความห่วงใย คำถามที่ไม่มีอะไรแอบแฝง สมปองเป็นคนเดียวที่เขาไม่อยากจะโกหกอะไรด้วยอีกต่อไป ดวงตาคมมีแต่ความเหนื่อยล้า สับสน มองหน้าของเด็กหนุ่มนิ่ง มือแกร่งยื่นออกไปจับมือที่ถือถาดของเด็กหนุ่มให้วางถาดลงกับโต๊ะ
"ครับ?" สมปองเอียงคอพลางยิ้ม
".........." ทินกฤตไม่ตอบแต่มือแกร่งกลับคว้าเอวเล็กของเด็กหนุ่มเข้ามากอด
"พี่เทียน?...เล่นอะไรฮะ...." สมปองเลิกลั่กหันซ้อยมองขวาโชคยังดีที่ยังไม่ค่อยมีลูกค้ามากนัก
"เหนื่อยน่ะ...ขอพักหน่อยเถอะ" ไม่พูดเปล่าอิงหน้าลงกับเอวของเด็กหนุ่ม
"อยู่กับเจ้าน้อยนี่สบายใจจังน้อ....อิจฉาไอ้แมกซ์มันว่ะ"
ได้ยินแบบนั้น ผู้จัดการหนุ่มน้อยของร้านกาแฟสาขาสองก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ เขารู้ตัวดีว่า ไม่ได้สนิทสนมกับทินกฤตมากขนาดนั้น หากเทียบกับเวลากี่ปีต่อกี่ปีที่ทินกฤตคบหากับพศวัตมาในฐานะเพื่อน แต่อย่างน้อยแล้วเขาก็ไม่เคยได้ยินคำพูดใดจากปากของทินกฤต หรือ แม้แต่พศวัตเลยว่า "อิจฉา" กันและกัน ...คนทั้งสองคนออกจะ....สมบูรณ์พร้อมด้านเสียขนาดนั้น
เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากเหมือนกับจะชั่งใจแล้วค่อยวางมือเล็กลงบนไหล่กว้างของอีกฝ่าย ไหล่กว้างที่แม้ไม่หนาใหญ่โตเหมือนไหล่ของพศวัต หรือ กตัญญู แต่มันคงดูดีมากหากไม่ห่อลงอย่างเหนื่อยอ่อนแบบนี้
"ถ้าพี่เทียนเหนื่อย...ก็พักที่นี่...พักกินกาแฟที่ร้านก่อนก็ได้นะครับ" เสียงของสมปองเอ่ยแผ่วเบาหากแต่อ่อนโยนมือที่เคยทำงานเสียจนหยาบกร้านในตอนนี้เริ่มนุ่มเนียนขึ้นบ้างแล้วจากงานที่เบาลงไปมากนั้นค่อยวางบนไหล่ของอีกฝ่าย
ทินกฤตหลับตาลง...หลายครั้งเหลือเกิน ยามที่อ่อนล้าจากเรื่องราวของโลกภายนอก โลกที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง โลกที่มืดมนมองไปก็ไม่เห็นทางให้หนีได้นั้น แค่นึกถึงหน้าของสมปองกับคำพูดที่ทำให้เผลอยิ้มด้วยความไร้เดียงสาของเด็กหนุ่มคนนี้นั้นก็พอจะทำให้มีแรงต่อไปได้บ้าง
"อืม ...ขอบใจว่ะ ไอ้ตัวเล็ก"
แต่สองมือก็ยังไม่ปล่อยออกจากเอวบางของสมปองอยู่ดี
.....ขอชาร์จไฟหน่อยเถอะ....
.....แค่ตอนนี้ก็ยังดี.....
+++++++++++++
talk : ไม่อยากให้มาม่ากันนาน(??) เลยมารีบอัพให้ค่ะ
-
เย้ ครั้งแรกเลยนะที่ได้เม้นต์คนแรก
:a5: :a5: :a5: :a5:
มาชาร์จแน็ตกับน้อยเนี่ยนะ ถ้าพศวัตมาเห็นคงบ้านแตก
-
ปาด...ไม่ทันมัวแต่ทำรูป :z3:
เจ้าน้อยโดนกอดซะแล้ว...ที่ชาร์จแบตแบบนี้ที่บ้านพี่จังก็อยากได้นะ ฮา.... :laugh:
อิจฉานายเทียนวุ้ย.... (คนเขากำลังเครียด...ไอ้นี่ก็แซวไปเรื่อย)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/n48474881719_1748645_4107_1.jpg)
-
เจนจะเปนHeRoม้ายอ่าาาา
เง้ออออออ
สงสารทั้งสองคนเลยยยยยย
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ระดับความรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นี่ขนาดกินยาฆ่าตัวตายแล้ว โอยยย อานไปแล้วใจช้ำ เค้าไม่อยากได้มาม่าแล้วอ่า :serius2: :o12:
-
โธ่! เจือคิดสั้นได้ไงเนี๊ย
แล้วไม่คิดว่าถ้าตัวเองเป็นไรไปจริงๆ คนที่อยู่ข้องหลังจะทำไงอ่ะ
-
ว่าแล้ว น้องเจือ หาทางออกไม่เจอ เลยคิดจะไปทางลัด :เฮ้อ:
คิดในมุม + ความรักที่พ่อ - แม่ มีให้ คงไม่ยอมทนเห็นลูกชายคนเล็กเป็นอะไรไปแน่ ๆ :z1:
อดทนอีกนิด พี่เทียน ( แอบหวังมีตัวช่วยมาจากนอก ) :a5:
+1 เอาไปเลยครับ คนละแต้ม แต่ไอ้ที่ไม่ให้ค้างนะ แน่ใจเหรอ หนู ๆ :a14:
-
น้องเจืออออ โฮ่ววววว
ไม่อยากกินมาม่าแล้วค่าาาา
-
สั้น..แต่สงสารทั้งคู่จังเลยครับ หลังจากความหวานทำไมมันถึงเจ็บปวดได้ขนาดนี้ :m15:
-
เจือออ เฮ้ออพูดไม่ออกบอกไม่ถูก สงสารทั้งคู่เลย
-
:L1: :3123: :กอด1:
-
เดี๋ยวงานเข้าอีกหรอกไอ้น้อย
ถ้าพี่แม็กซ์มาเจอเข้า
-
อ๊าคคคคคคคคคคคค
เจือกินยาเกินขนาด
พ่อกับแม่ใจดำมากเลย
-
พลิกล๊อค!!!!!
ทื่เจือเจอเป็นยาหรอกเหรอ
เศร้าจัง
-
:เฮ้อ: ดีใจที่เจือปลอดภัย ไม่รู้จะมองแง่ไหนดีแต่ละฝ่ายต่างก็มีมุมมองต่างกัน :เฮ้อ:
-
:monkeysad:รักแบบนี้มันช่างทรมานเหลือเกิน ใครก็ได้ช่วยตอบทีเถอะครับ
จะให้จบแบบไหน ช่วยบอกได้ไหมว่าเรื่องราวจะเป็นแบบไหน แล้วใครละจะเคลียร์
ให้มันลงตัว สุดท้ายคนที่เจ็บคือเทียนและเจือ ขอให้ผ่านไปได้นะครับ :call:
-
:m15: พี่เจนจะช่วยมั๊ย จะมาอธิบายให้เข้าใจมั๊ย ?
สงสารพี่เทียนจัง น้องเจือก็ทำร้ายตัวเอง
เป็นไงล่ะ สะใจแล้วใช่มั๊ยยยยยยยยยย ?
เกลียดพ่อแม่ที่เป็นแบบนี้มากๆ ชิชะ !!! :fire: :angry2: :serius2: :z6:
-
:sad11: สงสารทั้งคู่เลยอ่า..
อย่าเศร้านานนะ คนอ่านจะขาดใจตามไปด้วยแล้วเนี่ย
-
ฝากความหวังไว้ที่พี่เจนละกัน พี่เจนช่วยที~ :call:
-
หนูเจือ ด้วยอารมณ์แบบเด็กๆ หนูเกือบแล้วไหมล่ะ
คุณพ่อคุณแม่น้องเจือ เกือบจะเสียลูกไปแล้วนะคะ เปิดใจใหม่ให้กว้างค่ะ
คุณพ่อคุณแม่ของเทียนก็ ปลงๆในบางเรื่องบ้างก็ได้นะคะ
สงสารเทียน สงสารเจือ :monkeysad:
-
สงสารทั้งสองคน
พอแล้วนะมาม่า
-
ไม่คิดว่าเจือจะใช้วิธีีนี้
สงสารทั้งสองคนอะ
รักกัน รักกัน
-
สงสาร อ่านแล้วตื้อไปหมด อย่ามาม่านานนะ
เฮ้อหดหู่กับชีวิต
-
โถน้องเจือน่าสงสาร
พี่เทียนก็ไปเยี่ยมไม่ได้อีก
รันทดจริงๆ เลย
-
สงสารพี่เทียน
หนูเจือไม่เข้มแข็งเลย เฮ้อ
แต่ .. . !
มันอะไรคะ กับเจ้าน้อยหน่ะ !!!!!!!!!!!!!!!
หนอยแน่ะะ ะ
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ย๊ากกกกกกกกกกกก ก
-
อ้าวววว เจือเอ้ยยยยย ทำไมคิดสั้นอย่างนั้นเล่า
ว่าแต่....ตีมือพี่เทียน ตีๆๆๆ แอบมากอดเจ้าน้อยได้ไงเนี่ย
-
น้อยมาแล้ว คิดถึงอยู่นานแล้วเนี่ย
คิดเหมือนเทียนว่า น้อยเป็นที่พักใจที่ดีมาก เพราะน้องไม่เคยตัดสินใครเลย
แค่อยู่เงียบๆ เป็นกำลังใจ ทั้งที่เหมือนไม่มีอะไร แต่ตัวละครทั้งหมดน้อยมีเยอะที่สุดแล้ว
ไม่มีปัญหาทางจิตใจเลยสามารถเติมให้คนอื่นได้เสมอ
เป็นคนแบบที่หาได้ยากในโลกบูดๆเบี้ยวๆ จนน่าอิจฉาแม๊กซ์
-
เฮ้อ!!!!!!!!!!
-
น่าสงสารเจืออ่ะ สงสารพี่เทียนด้วย
แอบมีความรู้สึกว่าอยากให้พ่อกับแม่ทั่งคู่สำนึกได้แบบแรงๆจริงๆเลย
-
ไปเที่ยวกลับมาก้อต้องเจอฉากน้ำตานองหน้า
หวังว่าพ่อแม่ของทั้ง 2 จะคิดอะไรได้บ้างจากการกระทำของน้องเจือ
เอาใจช่วยทั้งคู่ ถึงแม้ว่าจะต้องใช้เวลานานก้อตามที
-
:pig4:มาต่อได้แล้วนร้าครับ ขอให้มีความสุขนะ :L1:
-
หากแต่กลับมีแรงมาตะปบไหล่อย่างแรงจากด้านหลังพร้อมกับเสียงห้าวที่ดูไม่สบอารมณ์กับการมาของทินกฤตเท่าไหร่นัก
" มึงทำอะไรเด็กกู? "
ทินกฤตหันกลับไปมองก็เห็นใบหน้าถมึงทึงของพศวัตแล้วเหยียดยิ้มน้อยๆ
"กอดกับน้อยอยู่แหกตาดูซิ่...เออแมกซ์ กูขอเหอะ...ที่ชาร์จไฟกูเลยนะเนี่ย" ไมพูดเปล่ามือยิ่งกอดสมปองแน่นขึ้นไปอีก แต่คนถูกกอดก็ไม่ได้มีท่าทีจะปัดป้องอะไร เด็กหนุ่มได้แต่ยืนยิ้มอยู่แบบนั้น
"กูไม่ให้ " พูดจบก็แทบจะกระชากเพื่อนออกจากคนรักของตัวเองทันที ก่อนจะดึงเอาเก้าอี้มานั่งขวางกลางคนทั้งคู่ แล้วหันไปทางสมปอง
" เพิ่งมาเหนื่อยๆ น้อย..ไปหาอะไรพี่กินหน่อยสิ " เพราะดูๆแล้วท่าทางของทินกฤตแย่เอามากๆเลยทีเดียว มันคงไม่สะดวกนักที่จะให้สมปองมารับรู้เรื่องเครียดๆด้วย
"แต่..."สมปองหมายจะเถียง แต่ก็ต้องทำหน้าบูดเมื่อเห็นสายตาของพศวัตที่มองกลับมา
"ครับๆ คุณแมกซ์เอากาแฟกับขนมใช่ไหมครับ...อ๊ะ วันนี้มีแซนวิชใส่สลัดปูล่ะฮะ เดี๋ยวไปเอามาให้.....พี่หมี......" ว่าแล้วก็วิ่งหายเข้าครัวไปหาเชฟประจำร้านของตัวเองทันที
ดวงตาคู่คมของทินกฤตมองตามร่างเล็กๆที่วิ่งเข้าไปในครัวแล้วยิ้มกับภาพนั้นอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันมาทางเพื่อน
" มึงเป็นอะไรของมึง? "
"อิจฉามึงว่ะแมกซ์...มีไอ้น้อยอยู่ข้างๆ" ทินกฤตยังไม่ตอบคำถามนั้นดวงตามองตามร่างผอมของผู้จัดการคนนั้นไป สมปองดูสดใสขึ้นเยอะ หลังจากครั้งสุดท้ายที่เขาแวะเวียนมาที่นี่
"กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน พวกกูก็เจ็บมาเยอะ....ว่าแต่ มึงเป็นอะไรของมึงวะ มีอะไรรึเปล่า? "พศวัตถามออกมาตรงๆ เพราะคบกันมานานจึงได้ดูออกว่าอีกฝ่ายคงกำลังมีปัญหาอะไรอยู่โดยไม่ต้องถามเท้าความอะไรให้มันมากมายถึงช่วงหลังๆตั้งแต่ทินกฤตแต่งงานจะได้เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งก็ตาม และหากว่าเพื่อนสนิทมีเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ ถึงจะหมั่นไส้การกระทำของอีกฝ่ายไปบ้าง แต่เขาก็อยากจะช่วยอีกฝ่ายเท่าที่จะทำได้ ยิ่งมีเรื่องของข่าวลือที่ได้ยินมาของอีกฝ่ายนั้น...แค่จั่วหัวมาก็บอกได้เลยว่ามันแรงน่าดู
"ไม่รู้ดิ่...กรรมสนองกูมั้ง... พอถึงเวลาจะมีแฟน ก็มีคนกีดกัน ...จน....แฟนกูเขาคงทนไม่ได้ กินยาเกินไปซะเยอะ กูก็ไม่รู้ว่าน้องเขาคิดอะไร เสียใจมากไหม...เจ็บขนาดไหน...กูไม่ได้อยู่ข้างๆเขาเวลาที่เขาต้องการกู...นี่เขาเข้าโรงพยาบาล กูยังโพล่หน้าไปเยี่ยมไม่ได้เลย...ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง ไร้ประโยชน์ชิบ!!" มือแกร่งของทินกฤตกระแทกลงกับโต๊ะเสียงดัง ยังดีที่กาแฟร้อนนั่นไม่ได้หกออกมาลวกไม้ลวกมือ
"แฟน? มึงมีแฟนกับเค้าด้วย? "คิ้วหนาของพศวัตเลิกขึ้นอย่างแปลกใจกับท่าทางที่ดูสบายๆ ไม่แคร์สิ่งใด แถมยังกวนประสาทได้ตลอดนั้น ตอนนี้กลับดูเคร่งเครียดและดูเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
...หรือที่เค้าลือกันจะจริงวะ?..
"ใครวะ?.. " ชายหนุ่มตัดสินใจถามออกไปตรงๆ
" น้องเมียอย่างที่เค้าลือกันรึเปล่า? "
"...................." ชายหนุ่มผิวขาวจัดพยักหน้าลงช้าๆ ก่อนที่หางตาคมจะเหลือบมองหน้าของอีกฝ่าย
"ผิดมากใช่ไหม"
"มึงรักน้องเขาใช่ไหม?..กูไม่เคยเห็นมึงทำหน้าแบบนี้ " หากเป็นเวลา สถานการณ์ปรกติ การที่ได้เห็นหน้าของทินกฤตเป็นแบบนี้ พศวัตคงอยากจะหัวเราะให้ลั่นไปแล้ว ถ้าไม่ติดว่าสถานการณ์จากที่ฟังมันแย่กว่าที่คิด หรือ สมปองจะต่อว่าอะไรเขา และหากไม่ติดที่ว่าอีกฝ่าย "น่าสงสาร" ไม่น้อยที่มารักน้องเมียตัวเอง แบบนี้
"เออ...รัก...รักมาก...ไม่รู้เหมือนกันว่ารักตรงไหน รักไปได้ยังไง...แต่ก็รัก "ทินกฤตสูดลมหายใจเข้าลึกไม่รู้ทำไมต้องมาหมดท่าเอาตรงหน้าทินกฤตด้วย
"กูแคร์เพราะอยากอยู่กับน้องเขาอย่างเปิดเผย ถูกต้องเสียที...มึงก็รู้ว่ากูปิดบางเรื่อง เปิดมากบางเรื่อง...แต่ตอนนี้กูไม่อยากปิดใครแล้ว...นี่พ่อแม่พวกกูก็รู้กันหมดแล้ว...”
" มึงนี่นะ..” พศวัตจิ้มที่หน้าผากอีกฝ่ายเสียจนหน้าหงาย ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
“เมื่อก่อนกูไม่เห็นมึงจะสนใจเรื่องผิดถูก แล้วทีนี้ทำไมถึงมาถามกูแบบนี้วะ ถ้านี่เขารู้กันหมดแล้วมึงจะแคร์อะไร พ่อแม่มึงรู้แล้วจะโอเคไม่โอเคก็ช่างเขาซิ่ แค่มึงพอใจซะอย่างอยากทำอะไรก็ทำไป .. เรื่องนี่กูรู้ว่ามึงจัดการได้ในแบบของมึง มานั่งซึมให้มันได้อะไรวะ?"
คำพูดของพศวัตทำให้ทินกฤตต้องเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของเพื่อนรัก
“เออ! จริง! รู้หมดแล้วกูก็ไม่มีอะไรต้องแคร์แล้วนี่หว่า..."เหมือนจะมีความหวังขึ้นมาบ้างในหัวใจ ในดวงตาที่ดูอ่อนล้านั้นเหมือนจะมีประกายอะไรบางอย่างขึ้นมา
"เออ มึงอยากทำอะไรมึงก็ทำเลย ไหนๆก็แกรนด์โอเพนนิ่งไปแล้ว ชนแม่งเลย ฮะ ฮะ " เพื่อนสนิทได้ที ยุให้เพื่อนทำอะไรบ้าระห่ำเสียบ้าง ตั้งแต่รู้จักกันมา ทินกฤตนี่แหละที่แผนเยอะไม่ชอบชนปัญหาและนั่นก็คงส่งผลกระทบต่อเด็กคนนั้นไม่น้อยเช่นกัน
"น้องเขาคงไม่รู้จะทำยังไง...มึงไปอยู่ข้างๆเขาสิวะ แล้วก็คุยกันซะ มึงมันแผนเยอะ น้องเขาอาจจะไม่เข้าใจมึงก็ได้ "
"ถ้ามึงรู้เรื่องทั้งหมดมึงจะเห็นว่านี่กูใช้ไอ้มึงเรียกว่า "แผน" น้อยมาก....." ทินกฤตว่าพลางถอนหายใจ ก่อนหยิบกาแฟของเจ้าน้อยขึ้นมาดื่ม มัวแต่คุยกาแฟเย็นชืดไปบ้าง แต่รสชาตของมันก็ทำให้เผลอยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"แต่เดี๋ยวคงได้ฤกษ์ใช้แล้วล่ะ แผนน่ะ..... ต้องเข้าไปหาน้องเขาให้ได้ .... กูปล่อยน้องเขาอยู่คนเดียวมานานเกินไปแล้ว....พูดตามตรง เป็นห่วงว่ะ"
"ไอ้เทียน..กูขอพูดอะไรอย่างได้รึเปล่าวะ? " จากคำที่ว่าน้องเมียของทินกฤตกินยาเกินขนาดนี่มันแสดงให้เห็นถึงอะไรบางอย่างที่ดูเปราะบางนัก
"มึงบอกว่าน้องเขากินยาเกินขนาด..คิดมากและเครียดเรื่องของพวกมึงสองคน..มึงพูดกับน้องเขาดีๆนะเว้ย ถ้าเจอหน้ากัน กูเป็นห่วง "พศวัตสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
"จะพยายาม..."ทินกฤตรับคำพลางพยักหน้าลง ทินกฤตเองก็หวั่นใจไม่น้อย เขาเสียใจมากแค่ไหนที่คนรักของเขาต้องมาเป็นแบบนี้ จะแก้ยังไงได้ ...จะทำอย่างไรได้ แม้จะร้อนอยู่ในอกแต่ท่าทีที่แสดงออกนั้นกลับนิ่งสนิทไม่ต่างจากผิวน้ำที่เหมือนจะไหลเอื่อยแต่เบื้องลึกนั้นเชี่ยวกราด ในหัวของทินกฤตกำลังคำนวณสิ่งที่จะต้องทำเมื่อตัดสินใจว่าจะเข้าไปหาจุนเจือให้ได้
+++++++++++++++
ณ ห้องพิเศษที่ถูกจัดไว้เป็นส่วนตัวชั้นเกือบจะบนสุดของโรงพยาบาลเอกชนกลางเมือง เด็กหนุ่มกำลังนั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ผ้าม่านสีเขียวเปิดทิ้งไว้ ดวงตาคู่สวยเหม่อมองการจราจรที่ติดขัดของกรุงเทพในชั่วโมงเร่งด่วนยามเย็น ท้องฟ้าที่กลายเป็นสีส้มบริเวณขอบฟ้าเนื่องจากแสงตะวันกำลังจะลาลับไป เขานั่งอยู่แบบนี้มานานเพียงใดแล้ว .. มันก็คงจะตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาล พร้อมกับสายน้ำเกลือที่ยังติดอยู่ตรงข้อมือกระมัง
จุนเจือละสายตาจากวิวด้านนอกแล้วก้มลงมองเข็มที่ยังคาอยู่กับข้อมือตนเอง รอยช้ำที่ตัดกับผิวขาวอย่างชัดเจนแลดูน่ากลัวเสียจริงๆ น่ากลัวเสียจนเขาอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าพวกที่คิดสั้นโดยใช้วิธีทำให้ร่างกายเป็นแผลนั้น กล้าทำไปได้อย่างไร
....คิดสั้น...ฆ่าตัวตาย......
เขาฟื้นขึ้นมาเพราะคำพูดนั้นของผู้เป็นพ่อที่ดังขึ้นในห้องนี้ ท่ามกลางเสียงสะอื้นของผู้เป็นแม่ หัวใจของคนทั้งคู่คงเจ็บปวดมาก เด็กหนุ่มได้แต่ขอโทษบุพการีอยู่ในใจ .. เขาไม่กล้าพูดอะไรออกไป และไม่รู้สึกปรารถนาที่จะพูดจากับใครด้วย
...ทำไม...คนแรกที่ผมเจอหน้าตอนที่ตื่นมาถึงไม่ใช่พี่นะ?
+++++++++++++++
บานประตูห้องค่อยเลื่อนเปิดออก จุนเจือได้ยินเสียงฝีเท้าเขาคาดว่าคงเป็นบุรุษพยาบาลที่เข้ามาเช็ค "สภาพ" เขาตามที่พ่อกับแม่ได้กำชับเอาไว้เป็นแน่ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นร่างสูงของใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น
"เจือ...."
เสียงทุ้มที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้นที่ประตูนั่นทำให้คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงต้องหันมามองทันที ชายหนุ่มเชื้อสายจีนคนนั้น คนที่อยู่ในห้วงความคิดมาตลอดหลายวันที่แสนทรมาน
..ไม่สิ...หรือจะเป็นเพราะฤทธิ์ยา
เด็กหนุ่มกริบพริบตาถี่ๆ ก่อนจะลืมตาอีกครั้ง และภาพที่ปรากฏตรงหน้าก็ยังคงเป็นคนเดิม
" พี่เทียน ?" น้ำเสียงนั้นฟังดูอ่อนแรงจนตัวเองยังแปลกใจ... เด็กหนุ่มไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองหมดสภาพด้วยไร้แล้วซึ่งแรงกำลังทั้งกายและใจเช่นนี้มาก่อน
"ครับ...พี่อยู่นี่แล้ว คนดี......."ชายหนุ่มตรงเข้าไปหามือหนึ่งแตะที่ข้างแก้มของคนรักดวงตาคมพิศมองหน้าของอีกฝ่าย สัมผัสที่ไม่ใช่ความฝันอันยาวนานของตัวเอง ทำให้จุนเจือต้องยกมือข้างที่ต่อกับสายน้ำเหลือนั้นขึ้นมาจับมือที่แตะแก้มของเขา ขอบตาร้อนผ่าว จนต้องระบายความอัดปั้นผ่านทางน้ำตาที่ไหลรินลงมากระทบกับมือแกร่งที่คุ้นเคย
"พี่ขอโทษ.....พี่ขอโทษ......" ยิ่งเห็นน้ำตาของเด็กหนุ่มยิ่งทำให้ทินกฤตเจ็บปวด เขาไม่รู้จะเอ่ยคำใดแล้ว
" ทำไม...ทำไมพี่ถึงเพิ่งมาเอาตอนนี้...ทำไมพี่ไม่อยู่ตอนทีเจือฟื้น..เจือกลัว เจือคิดถึงพี่ อยากเจอพี่ " เสียงพูดปนเสียงสะอื้นระบายออกมาอย่างเจ็บปวด ตั้งแต่วันนั้นวันที่ถูกลากขึ้นไปขังเอาไว้ในห้อง ไม่มีใครที่ปฏิบัติกับเขาเหมือนเดิมเลยครอบครัวที่แสนสุขนั้นพังลงไปตรงหน้า เพียงเพราะว่าเขามีความรักกับคนที่เคยเป็นสามีของพี่สาว จุนเจืออยู่ในห้องนั้นไม่สามารถรับรู้เรื่องใดๆบนโลกภายนอก อยู่กับตัวเองฟุ้งซ่านข่มตาลงนอนไม่ได้จนแทบบ้า ... แล้วพอหาบางสิ่งที่พอจะช่วยให้เขาหลับได้ยาวๆ......ยาวพอที่อยากจะคิดว่าสิ่งที่เลวร้ายนี้เป็นเพียงแค่ความฝันและเมื่อตื่นขึ้นมา เขาก็อยากจะอยู่ในอ้อมแขนของทินกฤตแต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น เขาตื่นขึ้นในห้องเย็นเยียบของโรงพยาบาล ความจริงก็คือความจริง.....ยา.......ก็ยิ่งมีแต่จะทำให้ครอบครัวที่แตกสลายของเขาเจ็บปวด และทินกฤตก็ไม่สามารถอยู่กับเขาได้เหมือนเดิม
น้ำตาและคำพูดตัดพ้อที่เจ็บปวดของคนรักทำให้ทินกฤตทนที่จะเก็บกลั้นความรู้สึกชองตัวเองเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาคมทั้งสองข้างแต่ก็ไม่คิดจะยกมือขึ้นปัดปาดออกไป มือแกร่งที่แตะใบหน้าของจุนเจือนั้นสั่นระริก เขาพยายามจะกลืนน้ำลายลงไปแต่มันก็ยากเย็นเสียเหลือเกิน
"พี่ขอโทษ..พี่น่าจะรู้ น่าจะมาอยู่ข้างๆเรา ให้เร็วกว่านี้ ...พี่น่าจะมาให้ไวกว่านี้" ทินกฤตรู้ดีว่าตัวเองมาช้า และมันไม่มีคำอื่นนอกจากขอโทษให้กับอีกฝ่าย กว่าเขาจะเข้ามาที่นี่ได้มันก็ใช้เวลาอยู่ไม่น้อย ไม่มีฝ่ายใดให้ความร่วมมือ นับตั้งแต่ รปภ. พยาบาล บุรษพยาบาล หรือแม้แต่ตัวหมอเจ้าของไข้เองก็ดี แม้จะไม่พอใจ แม้จะอยากพังกำแพงที่กั้นขวางระหว่างเขากับอีกฝ่ายออกไปให้หมดด้วยสองมือ แต่เขาไม่ใช่คนแบบนั้น สิ่งที่เขาทำได้ดี คือ การเลือกใช้อำนาจในมือให้เป็นประโยชน์อย่างที่เคยทำมาทุกครั้ง เงินแทบจะถูกโยนรายทางไม่ต่างจากเบี้ย เขาเค้นถามจนได้ราคาที่พ่อกับแม่ของจุนเจือให้เอาไว้ แล้วจึงฟาดกลับด้วยสิ่งที่มีในมือ มันมากพอที่จะทำให้คนพวกนั้นลืมเลือนสัญญาเก่าและหันมาเลียขาของเขาแทน
ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่ม ดวงตาคู่สวยที่เคยสดใส บัดนี้กลับแดงก่ำและเหนื่อยอ่อน มือแกร่งลูบเส้นผมที่เริ่มมีความมันเกาะของคนป่วย ก่อนแตะริมฝีปากที่หน้าผากมนดึงร่างบางของจุนเจือเข้ามาแนบอก
"พี่รักเจือนะ....รักเจือมาก...อย่าทำให้พี่ตกใจแบบนี้อีกเลยนะ...อย่าทำร้ายตัวเองเพื่อคนแบบพี่เลยนะ" น้ำเสียงของทินกฤตสั่นเครือน้ำตายังคงไหลออกมาด้วยห้ามไม่อยู่ เขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับอีกฝ่ายหรือแม้แต่ตัวเองให้รู้สึกดีขึ้นจากความเจ็บปวดนี้ได้เลย การที่ต้องรู้ว่าคนที่รักได้ทำร้ายตัวเองเพราะตัวเขาเองนั่นก็แย่พออยู่แล้ว แล้วคนที่ทำร้ายตัวเองลงไปอย่างจุนเจือล่ะ จะรู้สึกแย่แค่ไหน คิดอะไรจึงได้ตัดสินใจลงไปแบบนั้น....มันคือเสียเรียกร้องขอความช่วยเหลือ....ที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ได้ยิน
"เจือก็แค่...อยากตื่นมาเจอหน้าพี่..เหมือนทุกเช้าของเรา..เจืออยากจะคิดว่าเรื่องเจ็บปวดพวกนี้มันเป็นแค่ฝันร้าย แต่....พอตื่นมา แม่ก็ยังร้องไห้พ่อกับแม่เขา..เขาทะเลาะกันเพราะเจือเป็นแบบนี้" เด็กหนุ่มสะอื้นอยู่ในอ้อมแขนอีกฝ่าย
"เจือไม่น่าทำ..ทำแบบนี้เลย "
"มันผ่านไปแล้วคนดี...." ทินกฤตปลอบสองมือลูบเบาๆที่กลางหลังของเด็กหนุ่ม
"เราทำอะไรกับเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้...แต่เราจะพยายามด้วยกันกับเรื่องในอนาคตจะได้ไหม " ทินกฤตหลับตาลงเขารู้ว่าพ่อแม่ของอีกฝ่ายกำลังดำเนินการเร่งด่วนที่สุดที่จะส่งคนที่เขารัก เด็กหนุ่มที่ไม่ประสีประสาเรื่องความรักเสียจนทำร้ายตัวเองลงไปคนนี้.....ไปให้พ้นจากมือของเขาให้ได้เร็วที่สุด
"มองหน้าพี่ซิ่..... " มือแกร่งจับหน้าของเด็กหนุ่มให้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของตัวเอง
"ได้ไหมครับ...."
ดวงตาแดงก่ำเปรอะด้วยหยาดน้ำตามองหน้าอีกฝ่าย ริมฝีปากแดงจัดเพราะการเม้มปากเมื่อพยายามหยุดเสียงสะอื้น
"พี่รู้ ว่าเจือเป็นทุกข์...พี่เองก็ทุกข์ และทุกข์ยิ่งกว่าที่เห็นเราเป็นแบบนี้ ...พี่จะไม่ขอให้เจือเข้มแข็งเพื่อพี่ ...แต่จะขอให้เจือเข้มแข็งเพื่อตัวเอง พี่บอกว่าพี่จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกัน และพี่จะไม่ผิดสัญญา เพียงแต่ในโลกของความเป็นจริงบางครั้งเราต้องเล่นตามเกมส์ของคนอื่นบ้าง แต่ก็เพียงเพื่อให้เราก้าวต่อไปได้ในทางของเรา...." ทินกฤตเอ่ย
"เจือจะช่วยพี่ด้วยการเข็มแข็ง...เพื่อตัวเองจะได้ไหมครับ"
"พี่เทียน.. "จุนเจือพยายามพูดแทนที่จะสะอื้นจะทำอะไรไม่ได้
" พ่อให้คน..เอาเอกสารมาให้เจือเซ็นแล้ว..เขา..เขาจะจับเราแยกกันจริงๆด้วย" เอกสารทำเรื่องการไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น อันที่จริงเป็นแผนที่วางไว้แล้ว แต่ถูกเร่งให้เร็วขึ้นอีก .. แทนที่จะดีใจ แต่เด็กหนุ่มกลับรู้สึกเหมือนหัวใจจะสลายเมื่อต้องจรดปากกาลงกับเอกสารชุดนั้น
"พี่รู้.... พี่ถึงอยากให้เจือเข้มแข็ง ตั้งใจเรียนและทำในสิ่งที่เจืออยากทำ อย่างน้อยเจือไปอยู่ที่นั่น ถึงจะไม่มีพี่ แต่ก็ยังมีเจนกับยัยอลิส...เจือคงไม่เหงา แต่ที่สำคัญที่สุดคืออย่างน้อยเจือจะได้เอาตัวเองออกไปจากสิ่งที่เจือไม่อยากเห็น ไม่อยากจะรับรู้ ถึงแม้มันจะเป็นความจริงแต่ใช่ว่าความจริงจะไม่เปลี่ยน ...พี่จะเปลี่ยนมันเอง ถึงจะต้องใช้เวลามากแค่ไหนก็ตาม" ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่งกำลังขอร้อง
อีกฝ่ายให้มอบความไว้วางใจให้กับเขาอีกครั้ง
"พี่...จะมีใครตอนที่เจือไม่อยู่รึเปล่า? "เด็กหนุ่มถามอีกฝ่ายถึงจะคิดว่ารักกันเพียงใดแต่เพราะเขาไม่เคยแยกจากอีกฝ่ายเลยรู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมา เพราะรู้ว่าผู้ชายอย่างทินกฤตเป็นที่ต้องการของใครต่อใครมากมายเสียขนาดนี้ ..... ถ้าวันเวลาเปลี่ยนไปแล้วผู้ชายคนนี้จะยังรักเขาอยู่หรือเปล่า?..
"พี่ดูเป็นคนไม่น่าไว้ใจซิ่นะ..."ทินกฤตยิ้มน้อยๆ
"พี่จะไปมีคนอื่นได้ยังไง....พี่มีเจือคนนี้ คนเดียวก็ทำเอาพี่ไปไหนไม่รอดแล้ว..." ชายหนุ่มพยายามพูดติดตลก
" ไม่จริงหรอก ใครๆก็อยากเป็นแฟนพี่ทั้งนั้นแหละ..หล่อเทพซะขนาดนี้ " ท่าทางของทินกฤตทำให้จุนเจือเองคลายความกังวลได้บ้าง เขาพยายามจะยิ้มแม้ว่าจะเป็นยิ้มบูดๆเบี้ยวๆเพราะกล้ามเนื้อบนหน้าชินกับการร้องไห้มามากแล้ว
"ใครอยากได้ แต่พี่ไม่ให้อยากได้ไปก็เท่านั้น....คิดว่าญี่ปุ่นมันไกลขนาดไหนกัน พี่ไปหาเราได้ทุกเดือนนะ"
"สัญญานะ"
"สัญญา" คำตอบสั้นๆ แต่กลับทำให้ใจของคนสองคนแนบแน่นขึ้นกว่าเดิม
+++++++++++++++
talk : เจอกันแล้วนะคะ^^
-
.... :monkeysad:
+1
-
หลังจากเดินคลำทางอันมืดมิดมาสักระยะ
พอมองเห็นแสงริบหรี่ทางปลายอุโมงค์ ก็ทำให้ดีใจแระ
เอาใจช่วยให้สองคนนี้พบกับทางออกที่สว่างไสวที่เถอะ
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนเลยน่ะให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
-
สู้ ๆ ๆ ๆ ทั้งสองคน
ให้พี่แมกซ์กับน้อยมาร่วมด้วยช่วยกัน
-
ความสุขสมหวังกำลังจะมาหาทั้งคู่ชิมิ :monkeysad:
-
พายุเริ่มสงบแต่ก็ยังมีเมฆฝนปกคลุมอยู่
แต่ไม่นานแสงแดดและฟ้าที่สดใสก็จะมาแทนที่นะเจือ
-
:เฮ้อ:สงสารน้องเจือเกือบตาย
:เฮ้อ:สงสารพอแม่พี่เจนหึๆๆๆโดนลูกสาวหลอกยังไม่รู้ตัวอีกหลอกสองต่อนะ
ถ้ารู้สงสารได้ตายจริงๆลูกสาวที่แสนดีเอาตัวรอดคนเดียวไม่ห่วงน้องว่าจะเป็นตายร้ายดี
-
พี่เทียนจะไปๆมาๆ ญี่ปุ่นเอาเหรอนั่น แต่ปัญหามันก็ยังไม่จบอยู่ดี สงสารเจือ แง๊ๆ :o12:
-
เป็นกำลังใจให้พี่เทียนกับน้องเจือ เข้มแข็ง อดทนและเชื่อใจกันไว้นะ :3123: :3123:
-
สู้ๆ นะพี่เทียนกับน้องเจือ :call:
ต้องรอแผนพี่เทียนกันต่อไปว่าจะได้ผลมากน้อยแค่ไหนกัน
-
กดบวกให้พี่แม็กซ์ o13
คิดถึงพี่แม็กซ์กับเจ้าน้อย~
-
เอาน่าซักวันมันจะดีขึ้น สู้ๆนะเจือ
-
เงินทำได้ทุกอย่างจิงๆนะ
-
ในความเป็นจริงก็ต้องเล่นตามเกมส์
ตามกฏคนหมู่มาก...ส่วนตัวคิดว่าจริงไม่น้อย
"UTOPIA" น่ะ มีจริงแค่ยามหลับตา...เท่านั้นล่ะมั้ง
ป.ล. :กอด1: น้อย....พีจังอยากได้ที่ชาร์จไฟมากนะตอนนี้...ทุกอย่างมัน...แย่จริงๆ
-
เข้มแข็งนะเจือ ฟันฝ่าไปให้ได้
ป.ล. เลขหน้ามันคลาดเลื่อนหรือเปล่าครับ
-
เล่นตามเกมส์ แต่พี่เทียนจะเปลี่ยนจากเกมส์ที่ต้องเล่นตาม
มาเป็นผู้กำหนดเกมส์ ตามนิสัย นักวางแผน :a2: การจากกันเพื่อได้เจอกันอีก เป็นสิ่งไม่น่ากลัว แต่การเจอแล้วจากนี่สิ ..... เป็นกำลังใจให้ทั้งสอง สู้ ๆ ๆ
+1 กับการได้เจอกันของทั้งคู่ คนละแต้มครับ
ปล. เจ้าน้อยนี่ น่ารักเสมอ ๆ ใครที่แอบคิดอะไรไม่ดีกับเจ้าน้อย ระวังนะครับ .... ใช่เปล่า พี่จัง :z2:
-
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
เวลาเท่านั้นที่จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น
บางครั้งก้อต้องอดทนเพื่อให้มันผ่านพ้นไป
-
สู้ๆ
-
ทำไมไม่หนีไปด้วยกันเลย...
ไปอยู่ที่ที่ไม่มีใครหาเจอ ;(
-
:เฮ้อ: :monkeysad: :sad11:ขอให้กำลังใจตลอดไปนะครับ :L1: :pig4: :3123: :L2:
-
เรื่องของพี่เทียน เครียดที่สุดเลยนะ o13
-
เข้มแข็งนะเจือ ฟันฝ่าไปให้ได้
ป.ล. เลขหน้ามันคลาดเลื่อนหรือเปล่าครับ
เมื่อคืนเห็นเป็นหน้า 136 นะคะเนี่ย..เดี๋ยวเปลี่ยนค่ะ ยังงงตัวเอง
-
ปล. เจ้าน้อยนี่ น่ารักเสมอ ๆ ใครที่แอบคิดอะไรไม่ดีกับเจ้าน้อย ระวังนะครับ .... ใช่เปล่า พี่จัง :z2:
+1
เอ หมายถึงให้พีจังไปจัดการเองเหรอคะ ฮ่ะๆ...ไม่ไหวมั้ง...
แต่พี่เทียนไม่เคยคิดร้ายกับเจ้าน้อยเลยนะคะ ...
อยากได้น้อยมากอดจริงๆนะ ตอนนี้
-
:เฮ้อ:นึกว่ามาต่อแล้วนะเนี่ย :เฮ้อ:
-
รอ รอ
-
ชะแว้บบบ มาส่งแรงใจให้พี่เทียนกับน้องเจือ :L2:
พี่แมกซ์มีหึงด้วย :z2:
-
อะไรไม่สำคัญเท่าสองคนเข้าใจกัน
พร้อมสู้ไปด้วยกัน
เอาใจช่วยค่ะ
-
หลังจากได้ให้คำมั่นสัญญากันในเย็นวันนั้น ทินกฤตก็ยังคงแอบไปเยี่ยมจุนเจือในช่วงเวลาที่ปลอดคน เงินยังคงถูกใช้ราวกับเป็นเบี้ยที่จ่ายให้กับทุกด่านที่กีดขวาง สภาพของจุนเจือเองก็ดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากผ่านความอ่อนแอที่สุดของชีวิต เด็กหนุ่มก็ตั้งใจว่าจะเข้มแข็งและเดินหน้าต่อไปให้ได้ .. ตามสัญญาที่มีให้กับคนรัก..
+++++++++++++++++
จนกระทั่งออกจากโรงพยาบาล ครอบครัวที่แตกสลายไปแล้วของเด็กหนุ่มก็ส่งเพียงคนขับรถให้มารับเพียงเท่านั้น และสิ่งที่รออยู่ที่บ้าน นอกจากกุญแจห้องที่เตรียมลอคขังเอาไว้จากด้านนอก ก็มีเอกสารที่พร้อมสำหรับการเดินทางไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นอย่างไม่มีกำหนดกลับ โดยการเห็นชอบของเจนสุดา หล่อนสัญญาว่าจะดูแลน้องชายคนนี้เองนั่นทำให้พ่อและแม่ซึ่งไม่รู้ความจริงของลูกสาวเองรู้สึกวางใจได้มาก
---- RRR----
"ฮัลโหล..." ทินกฤตเพิ่งจะได้มีวันหยุดหลังจากเข้าบริษัทโหมการโหมการโหมงานมาซักพัก เขาย้ายออกไปอยู่คอนโดคนเดียว และหลีกหนีการติดต่อกับพ่อและแม่ให้มากที่สุด โดยเฉพาะรายหลังที่ดูเหมือนจะมีสายมีตาอยู่มากมายเสียเหลือเกิน
...."แกไปหาเด็กนั่นที่โรงพยาบาลมาใช่ไหม...ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าให้เลิกซะ ทุกอย่างที่แกเป็น".... เสียงแม่กรอกมาตามสาย และคำตอบเดียวที่เขาตอบกลับไปได้ก็มีเพียงแค่คำว่า
...."แม่ห้ามผมไม่ได้หรอก..." ...
+++++++++++++++++
"ว่าไง บาส" ไม่ใช่แม่คนเดียวที่มีสาย เขาก็มีสายของเขาเช่นกัน
" พี่เทียนฮะ..ไอ้จุนเจือมันจะไปญี่ปุ่นคืนนี้แล้ว บินไฟลท์สี่ทุ่มฮะ .. พี่ ผมขอโทษนะ ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน " บาส ที่เป็น "สาย"ให้ทินกฤตมาตลอดตั้งแต่รู้ความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิทกับอดีตเจ้านายของตัวเอง ถึงตอนแรกจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับความสัมพันธ์ที่เรียกว่า"เป็นชู้รัก"ของเพื่อนเท่าไหร่นัก แต่หลังจากที่ได้รับรู้อะไรมากมาย นั่นทำให้เขาเลือกที่จะอยู่ฝ่ายเดียวกับเพื่อนคนนี้
"วันนี้?....."ทินกฤตถามย้ำ เขาคาดการณ์เอาไว้แล้ว เพราะจากที่คิดต่อกับเจนสุดาครั้งก่อน เจนก็พูดอยู่เหมือนกันว่าอาจจะเป็นภายในอาทิตย์นี้ ....
"เข้าใจแล้ว...เราจะไปส่งเพื่อนใหม่ละ"
"ครับพี่....ไปสิครับ เพื่อนผมทั้งคน " บาสตอบ ที่จริงเขาก็อยากจะพาเอกไปด้วยหรอก แต่จากสถานการณ์ที่บ้านของเพื่อนตอนนี้ที่ออนไหวต่อคนประเภทเขามากนัก จึงไม่อยากเสี่ยงเท่าไหร่
"อืม...แล้วเจอกัน" ทินกฤตตอบกลับเสียงเบา ก่อนจะตัดสายไป
+++++++++++++++++
สนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิยังคงไม่หลับใหลแม้จะดึกดื่นเพียงใด การเดินทางออกนอกประเทศในหลายๆประเทศเองก็มักจะนิยมบินช่วงกลางคืนเพื่อให้ผู้โดยสารได้พักผ่อนและพร้อมสู้กับงานที่รออยู่ยังที่หมาย จุนเจือในชุดลำลองค่อนข้างทะมัดทะแมงสำหรับการเดินทางไกลเพียงลำพังยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์ของสายการบินประจำชาติ ที่ตรงหน้าเขานั้นมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบทับด้วยกระเป๋าสะพายที่ใส่ของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นอยู่บนรถเข็นของสนามบิน มือเรียวข้างหนึ่งถือตัวเดินทางที่แนบกับพาสปอร์ต หากไม่เกิดเรื่องที่ยากเกินจะมองหน้ากันได้เหมือนเดิมในครอบครัวแล้ว วันนี้คงจะได้ยินเสียงถามย้ำว่าลืมของอะไรหรือเปล่า จะกลับเมื่อไรจากผู้เป็นแม่ รวมถึงเสียงให้กำลังใจจากผู้เป็นพ่อ ไม่ใช่จากคนขับรถที่บ้านที่เพิ่งจะรับเข้ามาทำงานใหม่คนนี้ ซึ่งตอนนี้ยืนอยู่ห่างๆ เพราะเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือใดๆ
ทินกฤตมาถึงที่สนามบินตรงตามเวลา ชายหนุ่มร่างสูงเดินไปบริเวณเคาท์เตอร์ที่อีกฝ่ายเดินไปเช็คอิน และเห็นร่างสูงโปร่งของคนที่รักหมดใจตอนนี้
"เจือ...." ทินกฤตเดินเข้าไปคว้ามือของอีกฝ่ายเอาไว้ ร่างบางหันมาตามแรงดึง
" พี่เทียน? "ดวงตาคู่สวยดูตกใจไม่น้อยเขาไม่คิดว่าทินกฤตจะมา การเดินทางของเขาในวันนี้เป็นความลับที่อีกฝ่ายไม่น่าจะรู้ เพราะเขาไม่อยากร้องไห้ตอนที่จากลากัน
"มาได้ไงฮะ..ไอ้บาสมันบอกพี่เหรอ? "เด็กหนุ่มเริ่มองหาตัวการที่บอกเขาว่าจะมาส่งแต่ก็ยังไม่โผล่หน้ามา
"พี่ก็มีสายดีเหมือนกันนะ"ทินกฤตยิ้ม...ก่อนเหลือบมองไปทางคนขับรถคนใหม่ที่เขาไม่คุ้นหน้า
"นั่นคงไม่ใช่สายของพ่อกับแม่หรอกนะ"
"เดี๋ยวก็คงจะไปรายงานพ่อกับแม่นั่นแหละ..วันนี้ลุงคนนี้เขามาส่ง ชื่ออะไรเจือยังจำไม่ได้เลยเป็นคนขับรถคนใหม่อะ "จุนเจือให้ข้อมูลคนรักไปแบบนั้น ได้ยินคำตอบนั้นทำให้ทินกฤตยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
"งั้นเดี๋ยว เจือรอพี่เดี๋ยวนะ..." ชายหนุ่มว่าพลางเดินเข้าไปหาคนขับรถคนใหม่คนนั้น เขายื่นแบงค์พันให้อีกฝ่ายไปหนึ่งใบ พร้อมกับขอให้กลับไปก่อน โดยไม่เอาเรื่องของเขาไปพูดต่อให้ใครฟัง
"เท่านี้ก็ไม่มี ก ข ค แล้วนะ " ชายหนุ่มร่างสูงเดินกลับมาพลางยิ้มให้กับอีกฝ่าย ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคดี หนุ่มอารมณ์ดีที่เป็นสายให้ทินกฤตก็เดินออกมาถึงพอดี
" อ้าว เจอกันแล้วหรอฮะ? "
"ไม่มี ก ข ค แต่ดันมีเจ้าบาส..."ทินกฤตแทบจะตบหน้าผากตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงดังๆของเด็กหนุ่มคนนั้น
" ฮะ ฮะ ฮะ ท่าทางผมจะเป็นก้าง เนอะ~ " บาสเหล่มองทินกฤต เขาเห็นเหตุการณ์ที่ชายหนุ่มยัดเงินให้ลุงคนขับรถคนนั้นพอดีดังนั้น
" พอดีว่าผมยังไม่ได้กินอะไรเลยพี่...เห็นสตาร์บัคก็อยากกินมั่งอะไรมั่ง ปกติกินแต่กาแฟเซเว่นน้อ~ "
"เออๆ...ขอเวลาพี่ซักยี่สิบนาทีกับเพื่อนแกแล้วพี่ก็จะไป" ทินกฤตเริ่มหงุดหงิดยัดแบงค์ห้าร้อยใส่มือของอดีตเด็กฝึกงานคนนั้นไปอย่างเสียไม่ได้
" ขอบคุณคร้าบ~ " บาสแทบจะยกมือทำความเคารพแฟนของเพื่อน ก่อนจะยักคิ้วให้จุนเจือเล็กน้อยแล้วไปตามทางของตัวเอง
+++++++++++++++++
" พี่เทียน..เอาตังค์ให้ไอ้บาสมันทำไม .. เดี๋ยวมันก็โอนมาให้เจือซื้อกันพลาให้มันอยู่ดี " มือเรียวตีที่แขนของคนรักเบาๆพลางทำคิ้วขมวดเมื่อบาสจากไปแล้ว
"มาตราการกำจัด ก ข ค" ทินกฤตหันมายิ้มพลางเก็บกระเป๋าสตางค์
"ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง" มือแกร่งจับมือของจุนเจือขึ้นมาจูบเบาๆ ชายหนุ่มหลับตาลงราวกับจะซึมซับเอาสัมผัสนั้นเอาไว้
"ถ้าเทียบกับที่ได้ทำแบบนี้ เรื่องพวกนั้นมันเล็กมาก"
"อะ..นี่สนามบินนะฮะ ไม่อายเค้าเหรอ? " มือที่ถูกดึงไปจูบต่อหน้าคนที่เดินผ่านไปมาทำเอาจุนเจือต้องถามอย่างตกใจ ทินกฤตเป็นถึงประธานบริษัท เขาเป็นคนมีชื่อเสียง มีหน้าตาทางสังคม มากกว่าเขาทีเป็นแค่เด็กธรรมดาๆ การทำแบบนี้ที่สนามบินย่อมไม่ส่งผลดีแน่อย่างแน่นอน
"จนป่านนี้พี่ไม่ห่วงอะไรแล้ว... เจือ... พี่อยากรักกับเจืออย่างเปิดเผย เจือก็รู้ แค่การที่เจือต้องไปญี่ปุ่นมันไม่ได้ทำให้พี่คิดจะล้มเลิกความตั้งใจนี้หรอกนะ ถ้าใครเถียงใครว่า พี่....จะจัดการมันเอง" ดวงตาคมนั้นดูมาดมั่นไม่เปลี่ยน
จุนเจือสบตาคนรักของตัวเองนิ่ง ดวงตาของทินกฤตฉายแววมั่นคงในคำพุดของตนเองเสมอ ถ้าเป็นเรื่องความรักของพวกเขา หากจะขอให้สัญญาซ้ำแล้วซ้ำอีก ก็เท่ากับว่าเขาไม่เชื่อใจอีกฝ่ายเลย ... ณ ที่นี่เวลานี้ เพียงแค่สบตากัน จุนเจือก็รู้ได้ทันทีว่า ทินกฤตไม่ได้โกหก ชายหนุ่มจะต้องไปรับเขากลับมาอยู่ด้วยกันแน่ๆ ....และเขาจะรอ... ใบหน้าสวยขยับไปซบอีกอีกฝ่าย เขาไม่แคร์สิ่งใดอีกแล้ว
" เจือจะเข้มแข็งกว่านี้..จะเป็นผู้ใหญ่กว่านี้..พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ "
"ขอบใจนะเจือ..." ได้ยินคำตอบของคนรัก ทินกฤตดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดด้วยแขนข้างหนึ่ง มือแกร่งยึดไหล่บางของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น ไม่ต่างจากครั้งแรกที่เขาเคยดึงอีกฝ่ายเอามากอดเพื่อปลอบใจ
+++++++++++++++++
คำพูดที่มีให้แก่กันและกันเป็นครั้งสุดท้าย...แม้จะมีเงินอยู่ในมือเพียงใด สุดท้ายทินกฤตก็ไม่อาจซื้อเวลาได้ ร่างบางเดินเข้าเกทไปเพื่อเดินทางไปยังประเทศที่เขาไปเพื่อค้นหาสิ่งที่ตนเองชอบและอยากจะทำจริงๆ ที่นั่น พี่สาวที่รักของเขารออยู่ แม้ว่าจะต้องห่างจากคนที่รักแต่จุนเจือก็ไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว ร่างสูงเพรียวเดินไปข้างหน้าด้วยก้าวย่างที่มั่นคง และมุ่งมั่นที่กลายเป็นคนที่ทินกฤตไม่ต้องเป็นห่วงอีกต่อไป
+++++++++++++++++
talk : ขอโทษที่หายไปนานค่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆหลายอย่างมาก เลยขอแจ้งข่าว ณ ที่นี้เลยว่าจะขอเลื่อนการอัพเรื่องนี้ออกไปก่อนจนกว่าชีวิตจะลงตัวนะคะ..ไม่นานหรอกค่ะ อาจจะซักอาทิตย์หนึ่ง สองอาทิตย์ หรืออาจจะหนึ่งเดือนตอนนี้ยังไม่มีอะไรแน่นอนค่ะ คือตอนนี้ขอจัดการเรื่องอนาคตก่อนนะคะ
ในตอนนี้เจือเองก็ก้าวไปข้างหน้าแล้ว เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้นและดีพอสำหรับอยู่ข้างๆพี่เทียนค่ะ ยังไงก็ขอกำลังใจให้น้องเจือกับพี่เทียนด้วยนะคะ
-
:กอด1:โชคดีนะน้องเจือ
ขอให้คนแต่งโชคดีด้วยนะครับ :กอด1:อ่ะๆๆ :กอด1: :กอด1:เป็นกำลังใจ
-
เป็นกำลังใจให้พี่เทียน น้องเจือ + writer :L2:
-
สู้ๆนะ เจือของพี่เทียน ~~ พี่เทียนก็เหมือนกัน สู้ๆนะ พี่เทียนของเค้า :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ คุณ kuruma ค่า :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้เจือกับพี่เทียน เพื่อที่จะได้เจอวันที่ดีต่อไป
ที่สำคัญเป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ ผ่านเรื่องยุ่งๆเรื่องวุ่นวายไปแบบราบรื่นนะ สู้สู้ :yeb:
-
คุณหญิงแม่ยังดื้ออยู่ =_= ดีที่พี่เทียนหนักแน่น
อยากให้หลังจากนี้ทั้งสองคนมีความสุข :กอด1:
-
น้องเจือต้องเข้มแข็งกว่านี้แน่
ส่วนพี่เทียนเอง ก้อต้องจัดการเรื่องยุ่งๆต่อไป
เพื่ออนาคตของสองเรา
เป็นกำลังใจให้ค่า
:z2:
-
เจือกับพี่เทียน สู้สู้นะ !!!
ยังมองไม่เห็นหนทางที่พ่อแม่ จะยอมรับได้เลย ><
-
รับทราบค่ะ ถ้ามาต่อเมื่อไรบอกด้วยนะคะ
-
สู้ๆนะคะคุณ kuruma จัดการกับชีวิตจริงให้เรียบร้อยก่อนก็ได้ค่ะ เป็นกำลังใจ และยังรอเสมอนะคะ :L2:
-
ขอให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี ขอให้เจ้าของเรื่องมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง
และปัญหาทุกอย่างขอให้แก้ด้วยสติแล้วทุกอย่างจะผ่านไปได้ ให้กำลังใจเสมอ
-
ไม่เป็นไรน่ะน้องเจือกะพี่เทียน แค่ญี่ปุ่นใกล้แค่นี้เอง สู้ สู้
-
เป็นกำลังใจให้ครับ ทั้งเทียน เจือ และคุณ kuruma ด้วยครับ
:z2:
-
สู้ๆนะ ทั้งไรเตอร์
พี่เทียน แล้วก้เจือเลย
o13 o13 o13
-
ค่ะรอได้ค่ะ แล้วก็ขอส่งกำลังใจมาให้ทั้งคุณkuruma ทั้งน้องเจือคุณเทียน
ได้จัดการเรื่องราวต่างๆในชีวิตให้ลงตัวแล้วก็อย่างสวยงามด้วยนะคะ สู้ ๆ ค่ะ
-
พักก่อนเถอะครับ อารมณ์ดีแล้วค่อยมาupต่อ เป็นกำลังใจให้
แต่ขอให้มาแบบจัดหนักๆเลยนะครับ 5555+
-
อ่าน "ดอกไม้ขาวีน" เพิ่งจบค่ะ
จิ๊บดูเป็นเด็กมุ่งมั่นดีน่ะ เป็นคนจริง
รักจริง เจ็บจริง ไม่ต้องใช้สแตนอิน
แถมเลิกจริงอีกต่างหาก เป็นปีเลยน่ะ
แต่ทำไม๊ ทำไม หายเคืองพี่ก้องเร็วนัก
น่าจะให้ง้อนานๆ หน่อย
ขอบคุณนะคะ ขอตัวไปอ่านซีรี่ย์ที่สองต่อไป
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตกไปหน้า 2 แล้วววววววววววววววววววว
คิดถึงจุนเจือแล้วนะ พี่เทียนจะทำไงต่อไป
-
แว่บมาดู แอบย่องมาส่อง
:z2:
รอพี่เทียน รอน้องเจือ
:impress3:
-
ดีแล้วเข้มแข็งมั่นคงกันให้มากๆ นะ
-
:call:
-
แอบเป็นห่วงเทียนกับเจืออยู่ห่างๆ
ทำน้ำตาตกไปหลายรอบแล้ว
ขอให้สมหวังซักที
-
คิดถึงพี่เจือกับน้องเทียนจังเลย :call:
-
:L3:มานั่งรออ่านอย่างมีความหวัง :pigha2:
-
น้องเจือ สู้สู้ ได้ยาดีเนอะ
ตั้งใจเรียน ไม่ต้องเป็นห่วง พี่เทียนไปหาแน่ๆ :z2:
-
เมื่อไหร่พีเทียนกับเจือจะมาสักทีน้อ :เฮ้อ: :t3:
-
เด็กหนุ่มพักอยู่ที่อพาร์ตเมนต์ขนาดใหญ่กลางเมืองหลวง ซึ่งเป็นที่พักของพี่สาวกับคนรักของเธอ เจนสุดาเรียนต่อด้านดีไซน์ ส่วนอลิสก็วิ่งรอกเดินเดินแบบทั้งในญี่ปุ่นเองและประเทศแถบเดียวกัน ถึงแม้จะเหนื่อยแต่อลิสก็แสดงความเป็นห่วงเป็นใยจุนเจือไม่ต่างจากพี่สาวแท้ๆ แม้ว่าในตอนแรกที่ได้รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะด่าทอทินกฤตอย่างหนักจนจุนเจือต้องโต้เถียงจนเกือบจะทะเลาะกันก็ตาม
นั่นทำให้เจนสุดารับรู้ได้ถึงความรักที่น้องชายของตนมีต่ออดีตสามี รวมถึงเสียงโทรศัพท์ที่โทรมาหาเธอเพื่อฝากฝัง"คนรัก" ซึ่งเป็นน้องชายให้เธอดูแลอย่างดีอีกด้วย
...ผมขอโทษนะเจน ฝากเจือด้วย แล้วผมจะไปรับเขากลับมาอยู่ด้วยกันให้ได้..
คำมั่นสัญญาที่ทินกฤตให้มานั้น แสดงถึงความจริงใจที่มีต่อจุนเจือได้เป็นอย่างดี แม้จะผ่านโทรศัพท์แต่หญิงสาวก็สัมผัสได้ถึงความหนักแน่นมั่นคง สิ่งที่เธอทำได้จึงได้แต่หันไปพูดกับอลิสให้ช่วยลดทอนความชิงชังที่มีต่อผู้ชายเจ้าชู้ลงไปบ้าง เธอรู้ว่ามันคงลดทอนไปไม่มากเพราะอดีตของครอบครัวของอลิสที่ต้องแตกแยกนั้นทั้งหมดก็เป็นเพราะความเจ้าชู้ประตูดินของผู้เป็นพ่อ มังฝังรากลึกเกินกว่าเธอหรือแม้แต่ใครจะเยียวยา ซึ่งอลิสก็ได้แต่รับคำแกนๆไปแบบนั้น
+++++++++++++++
หลังจากพักผ่อนรักษาบาดแผลในจิตใจอยู่เกือบเดือน เมื่อปรับตัวให้เข้ากับอากาศและเริ่มคุ้นกับภาษาญี่ปุ่นบ้างแล้ว จุนเจือจึงเข้าชั้นเรียนภาษาญี่ปุ่นเพื่อใช้ในการศึกษาต่อไปพลางๆ
---แช๊ะ—
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นข้างๆขณะที่เด็กหนุ่มร่างบางกำลังนั่งทำแบบฝึกหัดจากโรงเรียนสอนภาษาอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
"พี่เจน..ถ่ายรูปเจือทำไมเนี่ย เครียดงานเหรอ? "เด็กหนุ่มเงยหน้าจากกองแบบฝึกหัด แล้วมองพี่สาวผ่านแว่นสายตา ลองเจนสุดามาทำอะไรแปลกๆแบบนี้คงไม่พ้นความเครียดเป็นแน่ ตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ดูเหมือนจะได้รู้อีกอย่างว่านอกจากตัดเสื้อผ้าคอสเพลย์แล้ว เจนสุดายังสนใจเรื่องการถ่ายภาพ พี่สาวของเขาเห่อกล้องถ่ายรูปตัวใหม่นี้มากเสียเหลือเกิน มันเหมือนกับเป็นงานอดิเรกที่ใช้ทำยามว่าง...เวลาที่อลิสไม่ค่อยจะอยู่ด้วย
"ไม่ได้เครียดซักหน่อย พี่เห็นเจือกำลังตั้งใจเรียน น่ารักมากๆ เดี๋ยวจะถ่ายรูปลงบลอคซักหน่อย ฮะ ฮะ " ว่าแล้วก็ถ่ายรูปน้องชายอีกรอบ ที่จริงแล้วจุนเจือที่ใส่แว่นสายตาแบบนี้มันน่ารักมากจนอดใจที่จะถ่ายรูปไปอวดใครไม่ได้ต่างหาก
+++++++++++++++
และแล้ว ด้วยความเห่อกล้องถ่ายรูปของเจนสุดานี่แหละที่เป็นเหตุ เมื่อรูปถ่ายแบบแคนดิดหรือรูปถ่ายทีเผลอของจุนเจือในชีวิตประจำวัน ได้ถูกเผยแพร่ออกไปในบล็อกของเธอ โดยที่เจนสุดาเองก็นึกสนุกด้วยการให้ข้อมูลเพียงอย่างเดียวว่านายแบบคนนี้ว่าชื่อ Jun .. ทำเอาฮิตที่เข้ามาชมบล็อกเธอนั้นมีเพิ่มมากขึ้นๆ จนหญิงสาวมีแรงที่จะตัดชุดคอสเพลย์ให้น้องชายอีกครั้ง
“นี่เจือ....” เจนสุดาเข้ามากระแซะในคืนหนึงที่เห็นน้องชายกำลังนั่งดูรายการโทรทัศน์ของญี่ปุ่นไปพลางเปิดดิคชันนารีไปพลาง
“ครับ...?”
“ไม่สนใจจะแต่งคอสเพลย์แล้วถ่ายรูปบ้างเหรอ...เนี่ยไหนๆก็มีน้องมาอยู่ใกล้ๆพี่ก็อยากตัดชุด ถ่ายรูปน้องลงบล็อกบ้างอ่ะ นะ...นะ...” เจนสุดาทั้งอ้อนทั้งขอร้องให้น้องชายทำตาม เมื่อมีจุนเจืออยู่ด้วยก็ช่วยดึงเธอออกจากความเหงาที่ต้องรอให้อลิสกลับมาจากเดินแบบได้บ้าง
นายแบบ Jun ที่ตามใจพี่สาวอยู่ตลอดคนนั้น สุดท้ายก็ต้องตกลงที่จะถ่ายรูปคอสเพลย์ลงในบล็อกของเจนสุดาอีกครั้งยิ่งทำให้เด็กหนุ่มดังในอินเตอร์เน็ตยิ่งขึ้นกว่าเดิม ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อนที่เรียนภาษาญี่ปุ่นด้วยกัน ยังเคยเปิดบล็อกที่ตัวจุนเจือเองเป็นนายแบบอยู่ในนั้นให้ดู พร้อมทั้งพร่ำเพ้อชื่นชมตัวนายแบบเสียจนเขาได้แต่ยิ้มแห้งๆ พลางขยับแว่นตาสายตาให้ปิดหน้าเอาไว้ยิ่งกว่าเดิม
+++++++++++++++
ความสนุกสนานของเจนสุดายังคงมีต่อไปเรื่อยๆ แม้ว่าเด็กหนุ่มจะเริ่มรู้สึกกลัวกับความโด่งดังของตัวเองเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนต้องทำตัวให้ธรรมดาที่สุดเวลาอยู่นอกบ้าน แต่เมื่อเห็นพี่สาวมีความสุขกับสิ่งที่ทำขนาดนั้น เขาเองก็เต็มใจจะให้มันเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ จุนเจือถอนหายใจขณะที่นั่งทำแบบฝึกหัดอยู่หน้าโทรทัศน์ ก่อนจะต้องสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดของเจนสุดา
"กรี๊ด~ เจือ มาดูสิ มีคนติดต่อพี่ขอเอารูปที่เจือคอสลงบล็อกไปทำหนังสือภาพแหละ "
"หา?! หนังสือภาพอะไร พี่เจน..มันจะเลยเถิดไปใหญ่แล้วนะ " จุนเจือได้แต่ท้วง เมื่อเดินมาอ่านข้อความแสดงความเห็นในบล็อกของพี่สาว
" ไม่เป็นไรหรอกน่า .. เจือรู้ไหม นี่น่ะเป็นความฝันของพี่เลยนะที่จะได้เห็นเจืออยู่ในหนังสือซักเล่ม โอย แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้วๆ ... ต้องรีบตอบแล้วล่ะ " ดูเหมือนเจนสุดาจะตื่นเต้นจนไม่สนใจคำทัดทานจากน้องชายเช่นเคย
"เอ...แต่ เขาจะมาไม้ไหนก็ไม่รู้นี่นะ รู้แล้ว เดี๋ยวเอาชื่อ กับเบอร์โทรไปให้อลิสไปถามที่โมเดลลิ่งให้ก็แล้วกัน ถ้าชัวร์ยังไงค่อยมาหาโลเคชั่นถ่ายรูปกัน" เจนสุดาว่าพลางยิ้ม ดูท่าทารื่นเริงอยู่ไม่น้อยพลางกดรูปในกล้องดูอย่างสนุก ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ทำอาหารเย็นเลย
" เจือ! เดี๋ยวพี่เอารูปเจือลงก่อนนะ เจือทำข้าวเย็นหน่อยซี่ " ดวงตาคู่สวยมองหน้าน้องชายอย่างขอร้อง ตั้งแต่เปิดบลอคถ่ายรูปเลเยอร์คนนี้มา เธอก็ต้องคอยอัพเดทบล็อกเสมอจนทำให้ต้องมอบหน้าที่ทำกับข้าวให้น้องชายไปโดยปริยาย จนหลายเดือนมานี่ จุนเจือต้องทำกับข้าวเป็นไปโดยปริยาย
เจนสุดาไม่ฟังคำทัดทานเบาๆของจุนเจืออีกตามเคย สำหรับเด็กหนุ่มแล้ว ถ้าเป็นที่เมืองไทยคงไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ แต่นี่ที่ญี่ปุ่น หากว่าคนที่คลั่งไคล้ตัวเขาที่เป็นนายแบบในบล็อกนี้สืบรู้ขึ้นมาได้ว่าตัวจริงเป็นใครทำอะไรอยู่ ก็คงไม่เป็นอันได้ทำอะไรกันอีกพอดี .. คนพวกนี้น่ากลัวใช่ย่อยเสียที่ไหนกัน
กับข้าวในวันนั้นเป็นอาหารง่ายๆ อย่างแกงกะหรี่ที่เต็มไปด้วยผักแบบที่เจนสุดาชอบ หมูชุบแป้งทอดชิ้นโตถูกหั่นวางบนข้าวสวยราดด้วยแกงกระหรี่ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะหันไปจัดการกับสลัดน้ำใสให้คนรักของพี่สาวที่คงจะกลับมาดึกๆนี้ด้วยการ เตรียมผัก และทำน้ำสลัดรอเอาไว้
"เจือ เดี๋ยวนี้ทำกับข้าวเก่งนะ" เสียงเจนสุดาชม เคี้ยวหมูทอดพลางยิ้ม "เทียนรู้คงดีใจมากกกกกกกก"
" อย่าเพิ่งบอกพี่เทียนนะ..เจือยังทำไม่เก่งเลย " จุนเจือรีบบอกพี่สาว เพราะคิดว่าเจนสุดาเองก็คงได้ติดต่อกับอดีตสามีเช่นกันก่อนจะตักสลัดมันฝรั่งใส่จานของตัวเอง แล้วตักเข้าปาก ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ผักผลไม้อะไรของทางนี้ก็ทำให้รู้สึก"เหม็น"น้อยลง จนเริ่มจะหัดกินผักได้บ้างแล้ว ประกอบกับโดนอลิสบังคับให้ทานผักอีกนั่นแหละ
"โอ้ย แค่นี้ก็เก่งแล้ว แต่ก่อนนะ เราทำอะไรเป็นที่ไหนกัน ก็ดีนะ มาอยู่ที่นี่....ได้ทำอะไรเองบ้าง "เจนสุดาว่าพลางยิ้มให้กับน้องชาย เธอรู้หมดทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น และสิ่งที่ทั้งเจือและเทียนต้องเจอส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะตัวเธอด้วย ....บางทีคนที่ "หนีรอด" มาแล้วอย่างเธอก็อาจจะถึงคราวที่จะต้องทำอะไรให้มันถูกต้องบ้างแล้วก็ได้ ...อย่างน้อยก็ดีกว่าจะต้อง "หนี" แบะพยายามทำให้มัน “รอด” ต่อไปเรื่อยๆแบบนี้
+++++++++++++++
ตกดึกคืนนั้น อลิสกลับมาถึงห้องพักที่อยู่ด้วยกันสามคนมาช่วงระยะเวลาหนึ่ง เจนสุดาปรึกษาคนรักในเรื่องหนังสือรวมภาพของจุนเจือ ซึ่งอลิสก็ได้ให้คำแนะนำว่าควรจะเช็คดูอีกทีว่าเชื่อถือได้หรือเปล่า หญิงสาวรับปากว่าจะลองเลียบๆเคียงๆถามคนในวงการหนังสือดูว่ามันจะปลอดภัยสำหรับจุนเจือไหม หากว่าจะรับงานนี้
ซึ่งกว่าจะเช็คว่าเชื่อถือได้ รวมถึงนัดวันเวลาที่ทุกคนซึ่งยังเป็นมือสมัครเล่นกันอยู่ได้ ก็ใช้เวลานับเดือนเลยทีเดียว ที่จริงแล้ว คนที่ติดต่อเจนสุดานั้นเป็นกลุ่มนักศึกษาที่เรียนเกี่ยวกับการถ่ายภาพและทำวารสารของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งอยากจะได้จุนเจือเป็นนายแบบให้เพื่อทำโปรเจคใหญ่ก่อนจะเรียบจบ
ตกลงกันได้ว่า จุนเจือเป็นนายแบบ ส่วนเจนสุดาเต็มใจอย่างยิ่งที่จะทำหน้าที่สไตลิสต์และเจ้าของชุดทั้งหมดที่น้องชายจะใส่สำหรับถ่ายภาพ ส่วนช่างภาพคือนักศึกษาวิชาเอกเกี่ยวกับการถ่ายภาพและทีมงานทั้งหมดซึ่งยังคงเป็นนักศึกษาใกล้จบและไฟแรงกันทั้งนั้น ทำเอาสองพี่น้องเองก็รู้สึกคึกคักไปด้วย พวกเขามีข้อตกลงระหว่างกันว่าข้อมูลของนายแบบจะเป็นความลับมีเพียงชื่อ Jun และ ที่มาจากบล็อกเท่านั้นเป็นข้อมูล
+++++++++++++++
"เจือ มาดูนี่ซิ่" เป็นเวลาหลายวันที่เจนสุดาแทบจะเรียกได้ว่าทำงานหามรุ่งหามค่ำ พร้อมๆไปกับการผลัดแบ่งเวลาการไปเรียนภาษาและเรียนดีไซน์พื้นฐาน เพราะในเวลาอีกไม่กี่เดือนเธอก็จะต้องไปเรียนต่อที่อเมริกาอีก.... หญิงสาวทำชุดออกมาได้สามชุด เก็บรายละเอียดไปได้ส่วนหนึ่งแล้วจึงตัดสินใจเรียกน้องให้เดินมาดู
ผลงานเสื้อผ้าของเจนสุดาในคราวนี้ ไม่ได้เป็นเสื้อผ้าแนวคอสเพลย์เหมือนอย่างทุกครั้ง กลับเป็นเสื้อผ้าที่โดดเด่นด้วยการดีไซน์แบบแฟชั่นชั้นสูงที่ผสมผสานความเป็นแฟนตาซีออกมาได้อย่างลงตัว สีสันเน้นความสดใสผิดแผกแตกต่างไปจากบรรยากาศอึมครึมของฤดูหนาวไม่ว่าจะหันมองไปทางไหนก็เห็นแต่เสื้อผ้าสีทึม
" ไปถ่ายรูปโปรเจคให้นักศึกษาเนี่ย...พี่เจนจัดเต็มขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? " จุนเจือที่กลับมาจากการเรียนภาษาเดินเข้ามาดูชุดที่สวมอยู่บนหุ่นกลางห้องทำงานของพี่สาว
"มันก็เป็นโอกาสของพี่เหมือนกันนี่นะ" เจนสุดายิ้ม
"ชุดของพี่ กับ ความสามารถของเจือ...มันคงได้มากกว่าสิ่งที่เรียกว่าคอสเพลย์ก็ได้...อาจจะได้แฟนๆเพิ่มก็ได้นะ"หญิงสาวว่าพลางทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าหุ่นทั้งสามตัว ยอมรับว่าเหนื่อยกับมันมาก แต่กระนั้นก็มองด้วยสายตาที่ชื่นชม
" เจือจะพยายามเต็มที่เลยนะ พี่เจนต้องช่วยเจือด้วยล่ะ " เด็กหนุ่มยิ้มก่อนจะกอดร่างบอบบางของพี่สาวเบาๆ แล้วผละออกเมื่อนึกได้ว่า วันนี้เจนสุดาคงยังไม่ได้ทานอะไรอีกเช่นเคยเพราะโหมตัดชุดให้เขา
" พี่เจนยังไม่ได้กินข้าวอีกเหรอ?..เดี๋ยวเจือหาข้าวให้กินก่อนนะ "
"จ้า...ขอหนักๆเลยนะ" หญิงสาวยิ้ม น้องชายของเธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เพราะใครกันนะ....
+++++++++++++++
รูปข้าวผัดไข่แบบง่ายๆ ใส่จาน ถูกโพสต์ลงในทวิตเตอร์ของจุนเจือ โดยส่งให้กับคนรักโดยเฉพาะ
@Tein_krit เย็นนี้กินข้าวผัดไข่ไหม^^
เพียงไม่นานก็มีข้อความตอบกลับเชิงตัดพ้อ
@Jun_J กินยังไงยังไม่เลิกงานเลย (--"--)
ทินกฤตเผลอยิ้มออกมาเขายังอยู่ในห้องประชุมอยู่เลย นึกโทษนิสัยชอบประชุมตอนเย็นของตัวเองนี่ล่ะทำให้ต้อพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้แทบตาย ที่รู้ว่าจุนเจือเริ่มหัดทำกับข้าวกับปลาเป็นบ้างแล้ว
และข้อความสั้นๆผ่านเครื่องมือสื่อสารเล็กๆนั่นคงเป็นเพียงไม่กี่อย่าที่ทำให้เขาพอจะยิ้มได้ในตอนนี้ ..แต่ละวันมันไม่ง่ายเลยที่จะพยายามสะกดกลั้นความรู้เหงาของตัวเองเอาไว้ และพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
เพราะรู้สึกว่ากำลังมีสายตาจับจ้องมาที่ตัวเองอยู่ตลอดโดยเฉพาะสายตาของพ่อแม่ที่เหมือนจะรอคอยให้เขาพลาด และซ้ำในความผิดพลาดของเขาอยู่เสมอ แต่ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาเขาก็สร้างผลกำไรจากโปรเจคน้อยใหญ่เข้ากองคลังของทั้งสองบ้านไปไม่มากก็น้อย
@Tien_Krit ส่งรูปแฟนใครก็ไม่รู้มาให้ดู http://plixi.com/ahsGYhTFY786
หลังจากนั้นไม่นานก็มีข้อความปรากฏขึ้นมาอีก ทินกฤตกดตามลิงค์นั้นไปดูก็พบกับภาพของเด็กหนุ่มผอมสูงในเสื้อสเวตเตอร์ยืนถือจานข้าวผัดยิ้มอยู่
@Jane_Suda555 ขอบใจเจน แต่ห้ามให้ใครดูเยอะนะ หวง
"เจือ...เทียนเขาว่าหวงแน่ะ" ว่าพลางก็ยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายดู
จุนเจือยื่นหน้ามองโทรศัพท์ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
" ให้จริงเถอะ .. นี่ไม่ใช่ว่าแอบเล่นในห้องประชุมนะ เดี่ยวลูกน้องก็นินทาเอาหรอก " เขาว่าพลางตักข้าวผัดใส่จานให้ทั้งตัวเองและพี่สาวแล้วคว้าโทรศัพท์ของตัวเองมาส่งข้อความกลับไป
@Tein_krit แอบเล่นในห้องประชุมใช่ปะเนี่ย แอบยิ้มด้วยใช่ไหมล่ะ?
@Jun_J ไม่ต้องทำเป็นรู้ดีเลย...จะกินข้าวก็ไปกิน แล้วก็อย่าทำหน้าตาน่าจูบตอนถ่ายรูปด้วย...หวง
คำพูดตอบกลับนั้นราวกับเด็กๆ ทินกฤตอมยิ้ม ก่อนจะถูกลูกน้องเรียกให้หันกลับไปฟังการประชุมต่อ
"นั่นๆ ส่งอะไรกัน ไหนว่าบอกจะกินข้าว อีกคนบอกให้ไปทำงาน พอๆ......อิจฉานะ"เจนสุดาแซวเมื่อเห็นน้องชายเขินพลางชะโงกหน้าไปดูหน้าจอมือถือของเด็กหนุ่ม
" พอ..พอแล้ว ห้ามดูด้วย พี่เจนอะ~ " ข้อความสุดท้ายของทินกฤตตรงไปตรงมาเสียแบบนี้ จนดูไม่สนใจใครอีกแล้ว แรกๆจุนเจือก็ยังไม่ค่อยชินนัก แต่หลังๆมานี่ก็สามารถส่งข้อความกลับไปด้วยคำเดียวกันได้เช่นกัน แค่คำว่า แฟน ก็ทำให้รู้สึกมั่นคงในตัวของอีกฝ่ายได้แล้ว
+++++++++++++++
talk : ไม่ได้อัพเสียนาน ต้องขอโทษด้วยนะคะ .. ช่วงนี้ไอ้ที่เร่งๆทำอยู่ก็คลายลงไปบ้างแล้ว แม้ว่าจะยังเรียนไม่จบเสียทีเดียว แต่ถ้าทิ้งเอาไว้นานกว่านี้ก็กลัวว่าจะลืมพี่เทียนกับน้องเจือกันค่ะ ก็เลยพาทั้งคู่มาเจอกับทุกเสียเสียก่อน
-
^
^
:z13:
น่ารักดีค่ะตอนนี้ ถ้าได้กลับมาอยู่ด้วยกันจะหวานขนาดไหนเนี่ย
:pig4:
-
คิดถึงนะเนี่ย หายไปพักใหญ่
พ่อแม่ของทั้งสองบ้านนี่ ไม่ไหวๆ
-
อย่าให้ระยะทางเป็นอุปสรรคนะพี่เทียน น้องเจือ :sad11: สู้สู้ :3123:
-
เห็นคำว่าเรียนจบของไรท์เตอร์แล้วเหมือนโดนค้อนปอห์นทุบ :a5:
จะำพยายามให้จบภายในปีนี้เหมือนกันค่า (แน่ล่ะ เรียนเต็มเหยียดขนาดนี้ --_--')
ตอนนี้น่ารักๆ จนแอบอยากเห็น ไทม์ไลน์ ของทวิตเตอร์สองคนนี้เจรงๆ จะหวานขนาดหนายยยย :-[
-
คิดถึง :กอด1: สักนิดสักหน่อยให้หายคิดถึงพี่เทียนกับน้องเจือ
พี่เทียนคงอยากไปกินฝีมือน้องเจือไวไว
-
น้องเจือ.....น่ารัก่อะ
หัดพัฒนาความเป็นแม่ศรีเรือนซะด้วย
แล้วอย่างนี้ พี่เทียน จะหนีไปไหนพ้น :กอด1:
-
เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีมันย่อโลกละเน้อะ ตัวไกลแต่ใจใกล้กัน ว่าแต่ว่าน้องจุนของเราฮอทขนาดนี้จะมีปัญหาไรอีกป่าวหว่า
-
จุ๊บุ๊ จุ๊บุ๊ ขอบคุณนะคะ ที่พาน้องเจือกับคุณเทียนมาเจอให้หายคิดถึง
ขอดีใจล่วงหน้ากับผู้เขียน ที่กำลังจะจบการศึกษาจ้ะ
-
เอาใจช่วยเสมอ และขอให้ผ่านไปไดนะครับ สู้ๆๆจุนเทียน :L1:
-
อย่าลืมกันนานซิ
คิดถึงน้องจนเจือ
:call:
-
งืดดดดดดดด คิดถึงพี่เทียนกะเจือ
ปล.เค้าดูรูปน้องไม่ได้อ่ะ >_<
-
จุนเจือ น่ารักมากกกกก ;)
ชอบๆ สู้ต่อไปน๊ะ เดี๋ยวอะไรๆ ก็ดีขึ้นเอง
ไม่งั้นก็หนีตามกันไปเลย อิอิ อย่าไปกลัว
พี่เจนก็เข้าใจแล้ว เดี๋ยวอะไรๆ ก็ดีขึ้น คริๆ >w<
-
น่ารักจังเรยยยย
-
:กอด1: :กอด1:น้องเจือ
-
ขอบคุณนะคะ คิดถึงจะแย่
-
ดีใจด้วย อาการดีขึ้นทั้งสองคน
หมดโปรมาม่าแล้วนะ
-
เจือเปลี่ยนไปนะ ทานผัก ทำกับข้าว พี่เทียนรู้คงดีใจ
ว่าแต่เจือเริ่มดังนี่จะดีหรอ
-
ท่าทางจะไปได้ดีนะ ทั้งสองฝ่าย
เจือก็ได้อิสระและพํฒนาความรู้สึกและการปรับตัวได้เป็นอย่างดีเลย
พี่เทียนก็สามารถพิสูจน์ความมั่นคงให้ทุกๆ คนได้เห็น
คงไม่มีอะไรร้ายๆ เข้ามาหรอกนะ
-
เจือตั้งใจเรียนนะ
แล้วเดี๋ยวนี้มีหัดทำอาหารเหรอ ฝึกไว้ตอนออกเรือนเหรอจ้ะ :-[
พี่เทียนยังคงพิสูจน์ตัวเองต่อไป งานดีไม่มีปัญหา กิจการก้าวหน้า
ขอแค่เรื่องหัวใจ ทำไมไม่เห็นแก่ความรักของลูกบ้าง ห่วงแต่หน้าตาทางสังคม :z3:
เรื่องที่เจือได้ลงหนังสือ คงไม่มีผลอะไรตามมาใช่ไหม
:pig4:
-
บางครั้ง การรอคอยก็เพิ่มกำลังใจได้เหมือนกันนะ
-
เปนกำลังใจให้ทั้งคู่เลยยยย
-
อ๊ายยยปิ่นโตสื่อรักไหมเนี้ยยอ่านไป
สนุกมากๆๆนี้แค่ตอนแรกเองนะ ไรเตอร์ทำเขาอินอ่ะ ฮาๆๆๆ
-
เอาแล้วไงเป็นครูสอนพิเศษ รู้จักกันมาก่อนซะงั้น
-
โอ้ววววว ซีรี่ย์เลยทีเดียวแล้วจะทยอย ๆ อ่านนะคะ ^^ :impress2: เม้นแรกของเค้าในไทยบอยเลยนะเนี่ย~~~
-
เง้อออ...ทวีตกันหวานหยด...ใช้แอคเค้าท์ชื่อของคนรัก...น่ารักนะครับ
-
รอคอยวันที่พี่เทียนไปรับเจือนะ
-
:-[ อ่านตอนแรกจบแล้วอะไรเตอร์ จิ๊บน่ารักขนาดดดด >///< อ่านจิ๊บกินน้ำพริกอ่องแล้วอยากกินบ้าง 555 หิวตอนห้าทุ่ม~~~
-
อ่านรวดเลยนะเนี้ย
ไม่ได้เข้าตั้งนาน
อิอิ
มีทั้งร้องไห้ และหัวเราะเลยอ่ะ
เฮ้อ
เมื่อไรสองคนนี้จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกล่ะน้า
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
และแล้วก็ถึงวันของการถ่ายทำหนังสือภาพ โดยที่เป็นการถ่ายแบบที่เน้นเรื่องราวสองภาคทั้งภาคของโลกแฟนตาซี และภาคที่อยู่กับโลกที่เต็มไปด้วยธรรมชาติรอบตัว มีการจัดฉากสถานที่ถ่ายทำไปยังหลายๆสถานที่ ไม่ว่าจะเป็นกลางสวนสาธารณะ มุมจากบนอาคารสูง และฉากในสตูดิโอ เจนสุดาคอยดูแลนายแบบเป็นอย่างดี แทบจะไม่ยอมห่างกันเลย
ในระหว่างที่รอน้องชายทำงานอยู่นั้นหญิงสาวก็ได้เก็บภาพบรรยากาศการถ่ายภาพไปด้วย แล้วส่งให้คนรักที่อยู่ระหว่างการแต่งหน้าเพื่อเตรียมเดินแบบได้ดูไปด้วย
"อะไรกัน อลิส ยังไม่รีบไปทำผมอีก..." เสียงสไตลลิสต์ดังขึ้นเมื่อเห็น นางแบบสาวลูกครึ่งที่ทำสัญญาจ้างมาจากประเทศไทยนั่งยิ้มอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ขนาดเล็ก
" แหม ก็เห็นคิวยาว .. อะ มิกิซัง ดูนี่สิ .. สวยไหม? " ภาพของจุนเจือดูสวยจนเรียกได้ว่า อวดใครต่อใครได้อย่างไม่อาย อลิสชอบฝีมือถ่ายรูปของเจนสุดาจริงๆ
" คนถ่ายรูปเก๊งเก่งเนอะ ถ่ายสวยจริงๆเลย~ "
"เอ้อจริง...แต่ฉันว่าคนเนี้ยะ...สวยกว่า" สไตล์ลิสต์สาวเพ่งมองใบหน้าสวยของตนในภาพ
"ใคร?...."
" อุ๊ย .. คนนี้เหรอ? น้องชายแฟนน่ะ..ถ่ายรูปขึ้นเนอะ เสื้อผ้า หน้า ผมก็เป๊ะ สไตลิสต์นี่เก่งจริงๆเลย นี่ขนาดงานสมัครเล่นนะเนี่ย " สาวลูกครึ่งยังคงชมแฟนสาวของตัวเองอย่างออกนอกหน้า
"เหรอ...วันไหนว่างก็พามาซิ่...จะพาไปแนะนำให้รู้จักคนที่นิตยสาร...เผื่อจะได้ลงซักคอลลัม แต่ก่อนหน้านั้น ช่วยไปทำผมได้แล้วไป..." มิกิกล่าวเธอไม่ได้พูดเล่นทั้งเรื่องว่าจะพาไปแนะนำให้นิตยสารและเรื่องที่บอกให้อีกฝ่ายไปแต่งตัว
" จ้า ไปเดี๋ยวนี้แหละ ดุจริงๆเล้ย " อสิสบ่นอุบอิบ แต่ก็เดินไปแต่งหน้าทำผมแต่โดยดี ทิ้งคอมพิวเตอร์เครื่องเล็กเอาไว้ให้มิกิได้พิจารณาจุนเจือแบบนั้น
++++++++++++++++++
"สาย"ได้รายงานเข้ามาในช่วงดึกเรียกได้ว่าจวนเจียนจะฟ้าสาง ด้วยอีเมลในกล่องข้อความของทินกฤต ด้วยหัวข้อที่ว่า
---จุนเจือดังแล้วคร้าบ~~---
เชื้อชวนให้ชายหนุ่มเข้าไปอ่านเป็นอย่างยิ่ง
"อะไรของมัน.." ทินกฤตพึมพำพลางกดเปิดอีเมลนั้นดูขณะที่นั่งทำงานอยู่ที่บริษัท ภาพที่เห็นคือภาพของเด็กหนุ่มที่เขารักในชุดสวยงามโพสต์ท่าให้กับตากล้องถ่ายภาพราวกับนายแบบมืออาชีพ
"อะไรเนี่ย...." ทินกฤตขมวดคิ้ว แต่ริมฝีปากกลับอมยิ้ม ช่างเป็นสีหน้าที่ขัดแย้งก้นอย่างสิ้นเชิง พลางเลื่อนเมาส์ลงมาเรื่อย ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนมุมรับแสงเงา ในขณะที่ร่างกายก็จัดวางท่วงท่าออกมาได้อย่าสวยงาม เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่นั้นก็ประณีตบรรจงเพียงมองดูก็รู้ได้ว่าเป็นผลงานการตัดเย็บของเจนสุดาผู้ที่ใฝ่ฝันจะเป็นดีไซเนอร์นั่นเอง
ก่อนที่จะเลื่อนภาพลงมาเรื่อยแล้วเห็นได้ถึงฉากหลังที่เปลี่ยนไป ฉากหลังสีฟ้าสดขับให้ผืนผ้าสีขาวที่ปูอยู่เป็นพื้นโดดเด่นขึ้นมา แต่คงไม่มีอะไรโดดเด่นมากไปกว่าคนที่อยู่ตรงกลางภาพ
เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งมีเพียงผ้าผืนบางพันกาย แม้จะดูเป็นศิลปะ แต่กลับดูยั่วยวนและเปิดเผยอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาสีอ่อนเป็นประกายเย้ายวน มองมาที่กล้องราวกับจะดึงดูดให้คนที่เฝ้ามองก้าวเข้าสู่โลกของความฝันและจินตนาการที่สรรสร้างขึ้นมา
"เฮ้ยยยยยยยย" ทินกฤตร้องเสียงหลง เพราะผ้าผืนบางผืนบางที่ห่อพันร่างกายของเด็กหนุ่มเอาไว้นั้นบางเบาจนเห็นเพียงกรอบร่างของเด็กหนุ่มผู้เป็นนายแบบ มือแกร่งกดโทรศัพท์ทางไกลต่อถึงเจนสุดาแทบจะในทันที
"ฮัลโหล เจน รูปเจือนั่นมันอะไรน่ะ ให้น้องไปถ่ายอะไรแบบนั้นได้ยังไง" ทินกฤตโวยวายเสียงดัง ยิ่งเลื่อนเม้าส์ลงไปเรื่อยท่าทางของจุนเจือยิ่งดูยั่วยวนในสายตาของเขามากขึ้นเท่านั้น
"หา? อะไรนะเทียน รูป อ้อ นั่นมันเป็นแบบ ในโปรเจคจบของนักศึกษาที่นี่น่ะ...ไม่มี....ฮัลโหล....เทียน?....ฮัลโหล???" เจนสุดาเรียกเอาไว้ แต่ก็ไม่ทันที่จะได้ร้องเรียกเอาไว้อีกฝ่ายก็ตัดสายเธอไปเสียแล้ว
"อะไรเนี่ย...โทรมาแค่นี้?..." เจนสุดาเกาหัวแกรก เมื่อยังไม่ทันจะได้ให้ข้อมูลเพิ่มเติมให้อีกฝ่ายได้รับรู้เลยทินกฤตก็ตัดสายไปเสียแล้ว
ทินกฤตวางโทรศัพท์อย่างหัวเสีย เขาร้อนรนไปหมดจนคิดอะไรไม่ออก มันเป็นหนังสือแบบไหน ทินกฤตอดคิดไม่ได้ว่าจะมีคนอีกมากเท่าไหร่ที่ได้เห็นสีหน้าท่าทางแบบนั้นของเด็กหนุ่มคนที่เขาเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าเป็น "คนรัก" ของตัวเอง
...ก็บอกแล้วว่าหวงๆ...
...ทำไมยังไปถ่ายรูปแบบนั้นอีกนะเจือ...
ทินกฤตยกหูโทรศัพท์ภายในกดเรียกสายของ นุช เลขาหน้าห้องทันที
"นุช อืม มีเรื่องอยากให้จัดการให้หน่อย ช่วยเตรียมเอกสารขอวีซ่า แล้วก็เตรียมจองตั๋วเครื่องบินไปญี่ปุ่นให้ผมด้วยนะ...อืม ภายในไม่เกินสองอาทิตย์นะครับ..." เสียงทุ้มย้ำให้แน่ใจ
++++++++++++++++++
เรื่องการจัดการเอกสารวีซ่าและการเตรียมตัวไปญี่ปุ่แบบเร่งด่วนนของทินกฤตดังเข้าหูของคุณกฤษณา ผู้เป็นแม่ของชายหนุ่มจนได้ หลังจากเรื่องที่เขาแอบคบกับจุนเจือได้ถูกเปิดเผย การทะเลาะกันอย่างรุนแรงในวันนั้นทำให้ชายหนุ่มไม่ได้กลับเข้าบ้านอีกเลย ดังนั้นเมื่อได้ทราบข่าว คุณกฤษณาจึงรีบเดินทางมายังบริษัทด้วยตนเอง พนักงานของบริษัทต่างก็ต้องไหว้ด้วยความเกรงกลัวในท่าทางที่ราวกับโกรธทุกคนที่ขวางหน้า แม้แต่เลขาหน้าห้องเองก็เช่นกัน
" สวัสดีค่ะ ... มาพบท่านประธานเหรอคะ? " หญิงสาวถามอย่างหวาดๆ
" ใช่ .. เดี๋ยวฉันเข้าไปเอง " พูดจบเธอก็เปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของลูกชายทันที
" ตาเทียน ได้ข่าวเราจะไปญี่ปุ่นรึยังไง ที่แม่เคยบอกไว้ ไม่เคยใส่ใจเลยใช่ไหม? "
"แม่?....อะไรกันครับเนี่ย...อยู่ๆก็มาถึงที่นี่" ทินกฤตถามพลางลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน
" มีคนบอกแม่ว่าเราจะไปญี่ปุ่น จะไปหาเด็กนั่นใช่ไหม? ทำไมล่ะเทียน? ตั้งหลายเดือนแล้วนะ ไอ้เรื่องลูกเป็นเกย์น่ะ แม่จะทำใจยอมรับก็ได้ แต่เด็กนั่น..แม่ไม่ยอมรับนะ "
ผู้เป็นแม่ส่ายหน้าไปมา ในตอนนี้ทั้งเธอและสามีรู้ตัวดีว่าทำอะไรไม่ได้มาก ครั้นจะริบบริษัทคืนจากทินกฤตที่ทำเงินให้เป็นอย่างมากนั้นก็ทำไม่ได้อีกแล้ว เงินที่เข้ามาไหลเวียนในครอบครัวของเธอและ ครอบครัวทางโน้น ล้วนแต่มาจากความสามารถของลูกชายคนนี้ทั้งนั้น พวกเขาทั้งสี่คนรู้ดีถึงข้อดีของทินกฤตในการทำเงินมากกว่าที่จะยอมยกเลิกสัญญาระหว่างสองบริษัท แต่กระนั้นความสัมพันธ์ของสองบ้านก็ยังอยู่ในสภาวะที่เรียกได้ว่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกด้วยกันทั้งคู่
"ทำไมล่ะครับ... ทำไมยอมรับไม่ได้....เรารักกัน ก็เหมือนพ่อกับแม่หรือที่ใครๆเขารักกัน...แค่ผมจะไปหาคนที่ผมรักเนี่ย ทำไมแม่จะต้องเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนี้ด้วย" ทินกฤตมองหน้าของผู้เป็นแม่วางมือลงบนพื้นผิวเรียบของโต๊ะเหมือนจะยึดไว้เป็นหลัก เขาพยายามที่จะอธิบายให้อีกฝ่ายฟังอย่างใจเย็น ไม่อยากจะใช้คำพูดอะไรที่มันจะเชือดเฉือนอีกฝ่ายไปมากกว่านี้
" แม่ไม่ชอบเด็กคนนั้น " คุณกฤษณาตอบกลับมาตามตรง เธอสบตาลูกชายนิ่ง
"และจะไม่ยอมรับมันด้วย "
"แล้ว....."คำขาดของผู้เป็นแม่ทำให้ทินกฤตสบตาของผู้เป็นแม่นิ่ง
"แม่จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ...ให้ผมเลิกกับเจือ แล้วไปหาคนอื่นมาอยู่ด้วย? คนอื่นที่ไม่ได้รัก? เหมือนอย่างตอนที่พ่อกับแม่พยายามจะให้ผมแต่งงานกับเจนให้ได้น่ะเหรอครับ? ถ้าอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่แค่เรื่องที่ผมเป็นเกย์แล้วล่ะที่พ่อแม่ไม่ยอมรับผม...พ่อแม่ไม่ยอมรับตัวตนและการตัดสินใจด้วยตัวเองของผมมากกว่า"
" จะไปหามันให้ได้ใช่ไหม? "น้ำเสียงของผู้เป็นแม่สั่น พยายามสะกดความไม่พอใจใดๆเอาไว้ให้ได้
"ผมรู้ว่าคนที่ผมรัก อาจจะไม่ได้เป็นที่รักของแม่... เขาเป็นคนอื่นสำหรับแม่ และผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความจำเป็นอะไรของแม่ที่จะต้องยอมรับเขา แต่สำหรับผมแล้วเขาเป็นทุกอย่าง...ไม่ใช่ว่าผมจะตัดแม่พ่อและทุกๆคนออกไป แต่ตอนนี้ผมกำลังจะยื่นข้อเสนอกับแม่...เพราะผมยังไงซะ ผมก็ยังเป็นลูกของแม่ที่ยังพร้อมจะทำงานให้พ่อกับแม่ ให้ได้มีกินมีใช้ ตอบแทนพ่อกับแม่ที่ให้ชีวิตให้ความรักให้การศึกษาผมจนถึงตอนนี้.... ขอเพียงแค่พ่อกับแม่จะไม่พยายามกีดกันพวกเรา และช่วยเฝ้าดูอยู่ห่างๆ..." ทินกฤตหยุดเล็กน้อย
"ว่าเราจะทำอะไรได้บ้าง...อาจจะล้ม...อาจจะพลาด พ่อกับแม่จะหัวเราะเยาะผมก็ได้ ผมไม่ว่า เพราะผมจะถือว่าพ่อกับแม่ได้เตือนผมแล้ว และถ้าเราประสบความสำเร็จก็อยากให้ช่วยเป็นกำลังใจก้นต่อไป....แต่แม่ครับ ผม...ไม่ใช่เด็กแล้ว ผมมีเหตุผลพอที่จะตัดสินใจได้ด้วยตัวเองและไปไหนต่อไหนด้วยตัวเอง ผมไม่จำเป็นจะต้องขออนุญาตพ่อแม่อีกแล้ว.... นอกเสียจากเรื่องทางธุรกิจ ผมอยากให้พ่อกับแม่วางใจ แล้วปล่อยให้ผมใช้ชีวิตของผมกับเจือ..ต่อไป" ทั้งคำพูดสีหน้าและแววตานั้นไม่ได้มีความลังเล หรือ หวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เขากล่าวออกไปแม้เหมือนเป็นการขอร้อง แต่ทินกฤตไมได้คิดจะฟังคำตอบ มันเป็นคำพูดที่แสดงถึงการตัดสินใจของตัวเขาเองต่างหาก
ผู้เป็นแม่หลับตาลงพลางเงยหน้าขึ้น เธอไม่อยากจะให้น้ำตาไหลออกมาอีก เธอร้องให้มามากพอแล้วกับเรื่องนี้ ถึงจะมีน้ำตามันก็คงจะเปลี่ยนใจลูกชายคนนี้ของเธอไม่ได้เช่นกันร่างท้วมนั้นหันหลังเดินออกจากห้องประธานบริษัทไปทันที เธอคงไม่มีอะไรจะพูดกับทินกฤตอีกแล้ว
++++++++++++++++++
talk : อาจจะนานๆอัพทีนะคะ..พอให้หายคิดถึงได้บ้างเนอะ ..เอาล่ะ พี่เทียนจะไปจัดการจุนเจือถึงญี่ปุ่นยแบบไหนกันนะ?
-
พูดได้ดีพี่เทียน o13
เหตุการณ์ข้างหน้าค่อยว่ากัน :กอด1:
-
มา ^^ และก็ :กอด1: ให้หายคิดถึงก่อน
ผ่านไปอีกหนึ่งด่าน แม้จะดูใจดำกับคนเป็นแม่ แต่ก็ทำเพื่อให้ทั้งคนรัก และคนเป็นพ่อแม่เปิดใจรับ
ในสิ่งที่ลูกทั้งสองเป็นอยู่ เพราะยังไง ก็ไม่มีทางแก้แล้ว
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
-
เป็นอีกตอนที่ชอบนะ....
คนที่เรารัก อาจจะไม่ใช่ที่รักของคนที่รักเราก็ได้...
แค่อาจจะต้องเรียนรู้ที่จะประนีประนอมกัน?
-
ชอบที่ทินกฤตพูดกับแม่จัง ดูมีเหตุมีผล ขณะเดียวกันก็เป็นการขอความเห็นใจไปด้วย
การใช้คำพูดก็ยังแสดงให้รู้ว่า ว่าให้ความเคารพและกตัญญูต่อพ่อแม่เช่นเดิม
คุณแม่ยังจะใจแข็งกับลูกได้อยู่ต่อไปหรือคะ จะยังไม่รับรู้ ไม่ยอมเข้าใจ ไม่สงสารลูกเลยหรือ
-
เค้าจะได้เจอกันแล้ว :man1:
ว่าแต่ นานๆ อัพทีนี่นานแค่ไหนอ่ะคะ อาทิตย์นึง? เดือนนึง?...
อาทิตย์ละหนได้ไหมอ่ะ เดือนนึงมันนานไปอ่ะ :serius2: เดี๋ยวมันต่อไม่ติด
-
ก็ถ้าหนักแน่นแบบนี้แต่แรกก็ดีหรอก เพิ่งจะมาหนักแน่นไรตอนนี้ แล้วดูสิ น้องดังแล้ววววววว
หึหึ หวงละซี้ :z1:
-
เข้ามาฝากตัวเป็น FC พี่เทียนกะน้องเจือด้วยคนค่ะ
.....
ตอนนี้พี่เทียนเท่ห์มาก
-
พี่เทียนพูดได้ดีมาก o13 เมื่อใช้เหตุผลกับแม่แล้ว ไปหาน้องเจือก็ขอให้ใช้เหตุผลด้วยนะ :3123:
-
เราว่าปล่อยหมัดเด็ดได้ตรงเวลามากเลย
คนเป็นพ่อแม่จะยังไงก็รักลูก (ไอ้เรื่องมากน้อย กับวิธีการรักค่อยว่ากันอีกที)
อ่านสถานการ์ณมาตั้งแต่ต้น เทียนก็พยายามมากแล้วที่จะไม่รุนแรง
แต่ไม่ยอมเปลี่ยนการตัดสินใจแน่ๆ เมื่อใช้วิธีนิ่มนวลก็ไม่สำเร็จ ลองเป็นฝ่ายยื่นข้อเสนอเองบ้างก็น่าจะดี
ที่จริงเรื่องนี้อยู่ที่ตัวเราและครอบครัวเป็นใหญ่ จะเลือกอะไรก็ไม่มีสามารถทำให้ทุกคนเห็นดีด้วยได้อยู่แล้ว
เลือกทางที่มีคนรักเราที่สุดอยู่ด้วยก็พอ แคร์คนอื่นมากไปจะทำให้เป็นบ้าได้
-
ครอบครัวก็ค่อยๆรับในตัวเทียนและเจือไปทีละนิดแหระเนอะ
พี่เที่ยนจัดหนักน้องเลย ทำไรคิดถึงพี่มั่งมั๊ยพี่หวงของพี่นะ อิอิ
-
โคดจิเห็นใจพี่เทียนเลย พี่เทียนพูดดีมาก แต่แอบสงสารแม่พี่เทียนเล็กน้อย T^T
-
ไปหาน้องเจือแล้ววววววว
ดีใจแทน :mc4:
:call:
-
พี่เทียน เยี่ยมมากกกกกกกกกก
o13 o13 o13 o13 o13
-
ร่วมเป็นกำลังให้พี่เทียนรีบไปหาเจือโดยเร็ว
-
โอ๊ยยยยพี่ก้องร้ายนะเนี้ยยแกล้งน้องจิ๊บได้ไง :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ดูสิทำให้น้องจิ๊บเรียกชื่อ อย่างนั้น :z1: :z1: :z1: :z1:
-
อ๊ายยยยพี่ก้องอยากกินสายไหมก็ไม่บอกน้องดีๆๆ
ไปกินที่ปากเลยหรอเนี้ยยยยย (ไม่เกี่ยวกันเลยยย)
พี่ก้องแกเร็วมากๆๆๆๆนี้แค่ในรถพี่ก้องทำได้ขนาดนี้
แล้วถ้าในห้องจะขนาดไหน :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
พูดได้ดีมากค่าาาา คุณเทียน
-
เทียน ทำถูกแล้วละ
เป็นกำลังใจให้
-
แวะมา...ขอบคุณแทนพี่เทียน ที่ได้รับคำชมเยอะ...จนโคไรท์ตกใจ ... :pig4:
คนอ่านอาจจะไม่อยากทราบก็ได้ แต่โคไรท์อยากบอก ว่าความจริง...ประโยคนี้
"ผมรู้ว่าคนที่ผมรัก อาจจะไม่ได้เป็นที่รักของแม่...
เขาเป็นคนอื่นสำหรับแม่ และผมรู้ว่ามันไม่ใช่ความจำเป็นอะไรของแม่ที่จะต้องยอมรับเขา
แต่สำหรับผมแล้วเขาเป็นทุกอย่าง..."
ของพี่เทียนนั้น แปลงมาจากคำพูดของคุณแม่ของโคไรท์เอง :กอด1:
แม่บอกว่า "คนที่เป็นที่รักของลูก ไม่ใช่ที่รักของแม่ เขาเป็นคนอื่นสำหรับแม่ แต่แม่ก็ต้องยอมรับเขาให้ไ้ด้ ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ด้วยกัน "
ชอบที่แม่พูดมาก ถึงประโยคต่อท้ายแม่จะบอกว่า ถ้าจะมีครอบครัวให้ย้ายไปหาบ้านอยู่กันเองก็เถอะ แต่คำที่แม่พูดนี้ทำให้ประทับใจขนาดนั้นเลยล่ะค่ะ o13
เลยแบบ...อยากจะบอกให้คนอ่านได้รู้กัน ...อาจจะรกบอร์ดไปหน่อยนะคะ ขอโทษด้วย m（_ _）ｍ
-
โหหหหห~~~ เพิ่งมาอ่านตอนที่สอง ตอนแรกเข้าใจว่าทำปิ่นโตมาจีบจิ๊บจริง ๆ นะนั่น เล่นเฉลยงี้หงายเงิบเลยทีเดียว 5555 แล้วค่อยมาต่อตอนสาม~~~ ทยอยอ่านให้หัวใจชุ่มชื่น♥♥♥
-
:L1:อย่าให้รอนานนะครับ เพราะว่าแฟนคลับ
เขาติดตามความเคลื่อนไหวของคนทั้งสองเรื่อยมา
ให้กำลังใจเสมอ ขอให้มีความสุขครับท่านเจ้าของเรื่อง
-
ให้กำลังใจทั้งพี่เทียนกับน้องเจือ
หวังว่าผู้ใหญ่ทั้งสองครอบครัว
จะเห็นใจ เข้าใจในความรักของทั้งสองคน
เผื่อไปถึงพี่สาวด้วยนะคะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ลูกชายพูดขนาดนี้แล้วนะคะคุณแม่ขา
ไม่ต้องยินดี ถ้าเราจะผ่านปัญหาๆต่างๆไปได้ หรือจะซ้ำเติมเมื่อเราพลาด
จะยังงัยก็ได้ ขอแค่อย่าขัดขวาง ช่วยดูอยู่ห่างๆก็พอ
พี่เทียนพูดแบบนี้ กินใจซะมัด คนรักกันไม่ได้เจอกันเป็นเดือนๆ ทนมาได้นี่ก็สุดยอดแล้ว
พี่เทียนรีบๆไปเจแปนนะ รีบๆไปหาน้องเจือนะ :monkeysad:
-
:z2: ลุ้น ๆ อ่านเรื่อย ๆ แบบนี้จิบ้าตาย 5555 ต่อ ๆ
-
:-[ อ๊ายยยย น้องเรียกแทนตัวเองว่าจิ๊บด้วย มะมาเรียกกับพี่นี่มะ~~~~
-
:z1: อ๊ายยย จูบแล้วจูบแล้ว หน้าลุงลอยมาแต่ไกลเลย 5555 ไรเตอร์คงเข้าใจว่าลุงคือใคร คิคิ
-
เอ่อ~~~ เฮียค่ะได้ข่าวเค้าเิพิ่งจะจีบ ๆ กัน เฮียแนะให้พกถุงแล้วเหรอค่ะ เร็วไปไหม๊???
-
เวลาเกือบอาทิตย์ที่นั่งรอเอกสารทำให้คนที่รอแทบจะขาดใจ ทินกฤตนึกอยากติดปีกบินไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ในเมื่อเขายังอยู่บนโลกของความเป็นจริงและยังรู้สึกได้ถึง "สายตา" ที่ยังคงมองมา...แม้ไม่ได้ใกล้ชิดเกาะติดเหมือนทุกทีแต่ก็ยังคงเฝ้ามองอยู่ในระยะห่างนั้นทำให้ต้องเก็บอาการให้สำรวมและเหมาะสมเอาไว้
+++++++++++++
ชายหนุ่มเก็บกระเป๋าเดินทางไปยังประเทศญี่ปุ่นในกลางฤดูหนาว เมื่อออกจากตัวเครื่องก็แทบจะคว้าเอาเสื้อโค้ทยาวสีดำมาคลุมทับเสื้อสูทแจ็คเก็ตดีไซน์สวยของตัวเองเอาไว้แทบไม่ทัน ยังดีที่ข้างในแอบเปลี่ยนเป็นสเวตเตอร์ขนสัตว์สีเข้มเอาไว้เรียบร้อยแล้วก็ช่วยบรรเทาความหนาวได้ไม่น้อย
มือถือราคาแพงของตัวเองจัดแจงเปิดโรมมิ่งเสร็จสรรพเผื่อไว้ว่างเกิดเหตุฉุกเฉินคุยกับแท็กซี่ไม่รู้เรื่องจะได้โทรหาอดีตภรรยาให้มาใช้ความสามารถทางภาษามาช่วยเขาได้ทันท่วงที ร่างสูงก้าวฉับๆทั้งด้วยอากาศหนาวและด้วยความเร่งรีบยื่นกระดาษที่จดที่อยู่ของอดีตภรรยาให้กับพนักงานขับรถทันที
เป็นเวลานานกว่าจะขับรถเข้ามาจากสนามบินเข้ามายังตัวเมือง ตัวเลขมิเตอร์แท็กซี่ขึ้นพรวดพราดจนทินกฤตต้องเหลือบมองหาสัญลักษณ์บัตรเครดิตที่ตัวเองพอจะเลือกหยิบนำออกมาใช้ได้ ในใจก็นึกพาลโทษเด็กหนุ่มคนนั้นที่กล้าแต่งตัวยั่วเย้ากิเลสให้ความอารมณ์ขึ้นได้ถึงเพียงนี้
...เจือนะเจือ......
....ทำพี่เสียเงินเสียทองขนาดนี้นะ จะเอาคืนเสียให้เข็ด.....
+++++++++++++
รถแท็กซี่สีเข้มเข้าจอดที่หน้าอพาร์ตเม้นท์ที่มีโลเคชั่นดีแห่งหนึ่ง มองไปเห็นซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่ไม่ได้ห่างออกไป เป็นอพาร์ทเม้นต์ที่อยู่ลึกเข้าไปจาถนนใหญ่เล็กน้อยแต่เมื่อครู่รถก็เพิ่งจะขับผ่านสถานีรถไฟมา ไม่ได้ห่างจนทำให้ลำบากอะไรเลย ทินกฤตจ่ายเงินค่าแท็กซี่ด้วยบัตรเครดิต ร่างสูงในเสื้อโค้ทสีดำยาวยืนนิ่งอยู่ก่อนที่จะดึงเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขโทรศัพท์โทรหาอดีตภรรยาทันที
"โมชิ โมชิ" เสียงรับโทรศัพท์ด้วยนำเสียงหวานเช่นทุกที
"เจน...นี่เทียนนะ"ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มฟังดูจริงจังจนน่าตกใจ
"อุ๊ย..เทียน .. มีอะไรรึเปล่า? ฟังเสียงดูแปลกๆจัง? "น้ำเสียงจริงจังนั้นปลุกหญิงสาวให้ตาสว่างทันทีก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง พลางมองดูนาฬิกาในเวลาแบบนี้ทินกฤตจะโทรมาหาเธอทำไมกัน
"โทษทีนะที่โทรมาแต่เช้า แต่ช่วยลงมาเปิดประตูให้หน่อยได้ไหม...ผม...อยู่หน้าอพารท์เมนท์ของเจนน่ะ....เข้าไม่ได้ หนาวด้วย"
"เอ๊ะ หา?! .. เทียนมาทำไมเหรอ ว๊าย เดี๋ยวนะ เดี่ยวเจนไปเปิดให้ " เมื่อได้ยินแบบนั้นเจนสุดาก็รีบวิ่งออกจากห้องไปอย่างตกใจ เธอนึกไม่ถึงว่าอดีตสามีจะบินมาถึงที่นี่ ต้องมีเรื่องใหญ่อะไรแน่ๆเลย
ไม่นานประตูกระจกด้านหน้าอพาร์ทเม้นต์ก็เปิดออกหลังจากได้ยินเสียงปลดล็อค หญิงสาวร่างบางสวมเสื้อสเวตเตอร์ตัวใหญ่สีสันฉวัดเฉวียนชวนเวียนหัวกับกางเกงวอร์มสีตุ่นๆ...ทินกฤตขมวดคิ้วแทบจะในทันที ความง่วงงุนที่ทำให้มึนอยู่เดิมถูกเสริมให้ยิ่งมึนเข้าไปใหญ่
"ชุดอะไรน่ะ..."
"ก็ชุดกันหนาวไงล่ะ มาเทียนเข้าห้องก่อน หนาวแย่เลย " มือเล็กดึงแขนของอดีตสามีแต่ในนามให้เข้ามาในห้องอุ่นๆก่อนจะหนาวตายอยู่ข้างนอก
+++++++++++++
เจนสุดาพาทินกฤตขึ้นลิฟท์ไปบนชั้นสาม ทินกฤตลากกระเป๋าเดินไปตามทางเดินแคบๆจนกระทั่งถึงหน้าห้อง หญิงสาวพาเขาเดินเข้าไปด้านใน รับฮีทเตอร์อุ่นจัดที่ทำให้รู้สึกผิวหน้าร้อน แต่ก็ใช่ว่าจะชื่นชมกับความอบอุ่นนั้นในทันที ทินกฤตเหลียวมองซ้ายขวาทันควัน ห้องกว้างขวางพอจะอยู่กันได้สามคนซึ่งรายได้ของอลิสก็คงพอจะจ่ายค่าห้องได้ และทางเจนเองก็มีเงินมากพอจะช่วยในเรื่องอื่นๆได้ ไม่มีอะไรน่าห่วงนอกจาก...
"เจือล่ะ"
"อ้าวววว มาหาเจือหรอกเหรอ..เนี่ย.. "หญิงสาวอุทานเสียงสูง พลางเอียงคอมองหน้าของทินกฤตอย่างพิจารณาริมฝีปากแย้มยิ้มหวาน
"กะจะมาเซอร์ไพรซ์ แอบทำโรแมนติกก็ไม่บอกน้า~ "
“เซอร์ไพรซ์อะไรกัน เจน นี่เรื่องคอขาดบาดตายเลยนะ” ทินกฤตสวนกลับทันควัน
“แล้วน้องล่ะ”
เธอยิ้มกับท่าทางร้อนรนในแบบที่ไม่เคยเห็นของคนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยออกมา
"แต่ว่า.เจือไปเที่ยวโอซาก้าน่ะ ไม่อยู่หรอก"
"หา ไม่อยู่? ไปไหน? ไปกับใคร???" ทินกฤตแทบล้มทรุดลงไปตรงนั้น
"ก็ไปกับเพื่อนๆที่เรียนภาษาด้วยกันอะ .. นี่ๆ แต่เทียนไม่ต้องห่วงนะ มีแต่ผู้ชายไปด้วยกันตั้งสี่-ห้าคนแน่ะ "มือเล็กตบบ่า แล้วพูดปลอบใจ ก่อนจะจิ้มนิ้วกับคางตัวเอง
" แล้วก็เห็นว่าจะไปเที่ยวเกียวโตกันต่อ ก็อีก ...อื้ม สาม-สี่วัน กว่าจะกลับล่ะมั๊ง "
"....หยุด เจน หยุดก่อน...." ทินกฤตยกมือเชิงห้าม ข้อมูลเขามีเยอะเกินไปแล้วในตอนนี้
"ไม่ให้เทียนห่วงได้ยังไงเจน น้องมันถ่ายรูปอะไรก็ไม่รู้....แล้วตอนนี้ก็ไปไหนก็ไม่รู้กับใครก็ไม่รู้ แล้วจะให้เทียนทำให้ไม่รู้เรื่องบอกว่าไม่เป็นไรได้ยังไง...."ร่างสูงเดินไปทิ้งตัวลงกับโซฟาด้วยเหนื่อยและเพลีย เหลือเกิน
"เทียนอ่ะ .. พูดแบบนี้แสดงว่าเห็นแล้ว แล้วจะมาว่ารูปอะไรไม่รู้ได้ยังไงกัน ออกจะสวย .. เดี๋ยวนะ " หญิงสาวทำหน้ามุ่ยกับคำพูดของทินกฤต ก่อนจะเดินไปรื้อชั้นหนังสือแล้วยื่นสมุดภาพที่นักศึกษากลุ่มนั้นได้มอบเอาไว้เป็นที่ระลึกให้กับทินกฤต
" นี่จ้า~ .. สวยจะตายไป เจือน่ะ เหมือนนายแบบมืออาชีพเลยน้า เจนไม่เคยเห็นน้องของเจนสวยขนาดนี้มาก่อนเลย "
"นายแบบ....นี่มันเกือบจะโป๊นะเจน....ผมเข้าใจว่าน้องเจน แต่...แฟนผมนะ ผมไม่ได้มีแฟนเป็นนางแบบเหมือนยัยอลิสนี่นาให้ผมทำใจ....ไม่ได้หรอก" ทินกฤตดูหัวเสียสับสนและง่วง ชายหนุ่มดูจะโมโหไปหาวไป
"เทียนเนี่ย หัวโบราณเป็นบ้าเลย อ้าว ง่วงเหรอนอนพักก่อนก็ได้นะ..เดี๋ยวเจนไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้ " เจนสุดาบ่นอุบกับมุมของทินกฤตที่เธอไม่เคยเห็นเลยตั้งแต่แต่งงานกันมาช่วงระยะเวลาหนึ่ง หญิงสาวถอนหายใจเล็กๆ ก่อนจะวิ่งไปหยิบหมอนกับผ้าห่มมาให้อดีตสามี เจนสุดาบ่นอุบกับมุมของทินกฤตที่เธอไม่เคยเห็นเลยตั้งแต่แต่งงานกันมา อย่างน้อยก็ช่วงระยะเวลาหนึ่ง หญิงสาวถอนหายใจเล็กๆ ก่อนจะวิ่งไปหยิบหมอนกับผ้าห่มมาให้
" แล้วเทียนจะไปไหนต่อล่ะ? "
"ก็น้องไปที่ไหน เดี๋ยวผมขอรายละเอียดซักหน่อยก็แล้วกัน...เดี๋ยวจะลองตามไปหา เบอร์โทรเจือผมมีแล้ว...อืม....."ทินกฤตดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกาย "เจนจะว่าผมหัวโบราณก็ช่างนะ ผมหวงของผมนี่นา...." ทินกฤตตอนนี้เหมือนเด็กที่กำลังพึมพำพลางขยับตัวให้สบายขึ้นบนโซฟาขึ้น
หญิงสาวได้ยิ้มอย่างเอ็นดูกับชายหนุ่มที่ฝ่าลมหนาวมาถึงที่นี่ เห็นที เธอคงต้องให้ข้อมูลของจุนเจือไปเสียแล้วล่ะ ส่วนการตามหาก็แล้วแต่ทินกฤตเองว่าจะสามารถไปถึงที่นั่นได้อย่างไร ยังมีเรื่องอีกหลายเรื่องที่ชายหนุ่มยังไม่รู้ และนั่นจุนเจือจะต้องเป็นคนบอกเอง ในสิ่งที่ได้ตัดสินใจลงไปแล้ว..
+++++++++++++
จนสายกว่าทินกฤตจะตื่นขึ้นมา พบกับร่างเล็กของเจนสุดาที่นั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้โซฟาที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ร่างบางของอดีตภรรยาห่อด้วยผ้าห่มขนสัตว์ผืนหนาดูอุ่น ในมือถือถ้วยกาแฟร้อน ดวงตาจับจ้องรายการวาไรตี้ช่วงเที่ยงอย่างตั้งใจ
"ฟังรู้เรื่องด้วย เก่งจริง" ทินกฤตแหย่พลางลุกขึ้น สังเกตเห็นว่าผ้าห่มนั้นมีเพิ่มมากขึ้นกว่าตอนที่หลับไป อีกฝ่ายคงจะเอามาให้
" อ๊ะ ตื่นแล้วเหรอ? .. กาแฟไหม เดี๋ยวเจนไปทำให้ " ว่าแล้วก็ทำท่าจะลุกขึ้นจากหน้าจอโทรทัศน์
"กาแฟ ขอกาแฟให้เทียนหน่อย...." ทินกฤตใช้สองมือตบหน้าตัวเองเสียงดังไล่ความง่วงงุนออกไป
"เจน....." ชายหนุ่มหันมองตามร่างบางไป ดูเหมือนเจนสุดาจะ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียบร้อย อีกฝ่ายดูจะเหมาะกับเสื้อคอเต่าสีขาวนั้นมาก...ชายหนุ่มยิ้ม
"เจนสบายดีนะ..." ชายหนุ่มถามออกไปพลางมองหน้าของหญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยเห็นภรรยา เขาก็คิดถึงอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย
"อื้ม..สบายดี ช่วงที่อลิสมีงานเจนก็อยู่ที่ห้องนี่ล่ะ ก็หาอะไรทำไปเรื่อย แต่ก็ยังดีนะที่ได้ทำสิ่งที่ตัวเองชอบ อยู่กับอลิสได้มากกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย ก็อาจจะเรียกได้ว่าดีกว่าอยู่ที่โน่น... แต่เจนเองก็เสียใจนะที่ทิ้งปัญหาเอาไว้ให้เทียนขนาดนั้น " หญิงสาวก้มหน้ามองหม้อต้มกาแฟ
"ทำให้เจือต้องมาเจ็บปวดไปด้วยแบบนี้.. เจนขอโทษนะ.. "
"ไม่เป็นไรหรอก...เรื่องของผมกับเจือมันเป็นเรื่องที่ไม่ได้มีใครคาดคิดเอาไว้นี่นา...มันก็ดีในส่วนนึง ที่พอทุกคนรู้เรื่องคือผมกับเจือก็ไม่ต้องโกหกใครอีกแล้ว...ผมเองก็พยายามจะแคร์คนหมู่มากที่น้อยลง...แล้วหันมาสนใจ คนที่รักเราแคร์เราจริงๆให้มันมากขึ้น...กับพ่อแม่เองถึงเขาจะไม่เห็นด้วยไปซะทุกเรื่อง แต่สุดท้ายสิ่งที่พวกเขามีก็เหลือแค่พวกเรานี่ล่ะ และเราก็มีแค่พวกเขาเหมือนกัน ...ก็ต้องหาทางที่จะอยู่กันให้ได้น่ะ...เจนเองก็...ถ้าพร้อม เจนก็น่าจะลองบอกกับพ่อแม่เขาดูนะ...เพื่อตัวเจนเองด้วย" ทินกฤตมองแผ่นหลังบางของคนที่ยืนอยู่หลังเคาท์เคอร์ในห้องครัว เมื่อมองแบบนี้แล้วเพราะเหตุใดถึงเห็นว่าร่างนั้นเล็กและเปราะบางและดูเศร้าสร้อยเช่นนั้นก็ไม่รู้ เหมือนกับว่าความหนาวเย็นรอบข้างกำลังห่อหุ้มรอบตัวเจนสุดาอยู่ก็ไม่อาจทราบได้
กลิ่นหอมกรุ่นของความขมเข้มนั้นลอยเข้ามาแตะจมูกแทนคำตอบ เมื่ออดีตภรรยาเทกาแฟลงแก้ว หล่อนถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินกลับมาแล้วยื่นมันให้กับทินกฤต
"ดื่มนี่ก่อนนะ ..เดี๋ยวเจนไปจดโรงแรมกับชื่อละครเวทีที่เจือไปดูมาให้ "เจนสุดาเดินเลี่ยงเข้าไปในห้อง เพียงไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกระดาษโน้ตหนึ่งใบ
" นี่จ๊ะ "
"อ่ะ ขอบใจ..."ทินกฤตรับมา อ่านตัวหนังสือภาษาอังกฤษนั่นก่อนกระพริบตาปริบ....
"ว่าแต่นะ...เจน....ผมจะไปยังไงล่ะ? เงินมีไม่ต้องห่วง พร้อมจ่าย แค่อ่านไม่ออกไปไม่เป็นเท่านั้นล่ะ" ชายหนุ่มยิ้ม
"จองตั๋วรถไฟอะไรนั่นน่ะให้หน่อยได้ไหม ชิงกันเซ็นน่ะนะครับ..." ไม่วายยังอ้อน
"อะ..อ้าว เทียน ไม่รู้อะไรจริง ผู้ชายนี่ล่ะก็นะ...พระเอกจะต้องไปตามหานายเอกเองนะถึงจะเท่ห์ " เจนสุดาทำหน้ามุ่ย อยากจะเห็นผู้ชายคนนี้ทำท่าเหมือนพระเอกนิยายชายรักชายแบบโรมานซ์ชวนฝันที่อ่านมาตั้งแต่ไหนแต่ไรซักครั้งในชีวิต
"พอดีพระเอกมันรักสบาย...แหมเจน พระเอกในนิยาย อะไรๆมันก็อำนวย ผมมันผู้ชายธรรมดา จะวอนให้นางฟ้าใจดีช่วยเนี่ย ไม่ได้เหรอครับ" ดวงตาคมมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง ไม่พอมือแกร่งจับมือของอดีตภรรยาขึ้นมากุมไว้ส่งสายตาอ้อนเต็มพิกัด
"เฮ้ออออ ... เทียนนี่ล่ะก็ ..งั้นเดี๋ยวเจนจัดการให้ก็แล้วกัน แต่แค่ชินคันเซ็นนะ ที่เหลือเทียนต้องไปตามหาเจือเอาเองด้วย" หญิงสาวหมุนตัวไปโทรศัพท์เพื่อจัดการจองตั๋วรถไฟให้ทินกฤต ทำเอาหนังสือภาพที่ได้รับมาจากเด็กมหาวิทยาลัยพวกนั้นตกลงตรงหน้าทินกฤตอีกรอบ
"หืม?...." ทินกฤตวางแก้วกาแฟลงก่อนจะเอื้อมไปหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาแล้ว ภาพของเด็กหนุ่มใบหน้าสวยก็แทบจะกระแทกตาเขาอีกรอบ จุนเจือกับผิวแก้มบนหน้ากระดาษนั้นเนียนใส ดูจะขาวขึ้นด้วย จากทั้งเมคอัพและแสงไฟที่ซัดสาด ปลายนิ้วไล้เบาๆ อยากสัมผัสผิวนิ้วมือของอีกฝ่ายเหลือเกิน แต่เขาต้องอดทน ต้องอดทนเท่านั้น
"โอ้ยยย....เจือ เจือ โอ้ย เจน....ใครให้น้องไปถ่ายแบบนี้เนี่ย โอ้ย "ทินกฤตไม่รู้จะร้องออกมาเป็นภาษาอะไร จะหึงก็หึง อยากจะรัก ก็ใช่....เจ็บใจก็เจ็บใจที่ไม่ได้อยู่ใกล้อีกฝ่ายตอนนี้
" ขา~~ .. นี่ เทียน เจนจองรถไฟให้แล้วนะ เดี๋ยวเก็บของแล้วไปได้เลยนะ "หญิงสาวขานรับไปแบบนั้น ไม่ได้สนใจที่ชายหนุ่มต่อว่าเธอเอาเสียเลย แถมยังจะไล่ออกจากบ้านเสียด้วยซ้ำ
"อะไรกัน...ไล่เลยเหรอ..."ทินกฤตว่า
"ก็ดีนะ รีบเผ่นก่อนยัยอลิสจะกลับบ้านมาบ่นผมอีก...ว่าแต่...ขออาบน้ำแป๊บนึงนะ ไม่ไหวจริงๆ หมักมานานแล้ว" ทินกฤตยังจะอ้อน แต่เพราะใส่ชุดนี้มาตั้งแต่เมื่อคืนมันก็เริ่มจะทนตัวเองไม่ไหวเหมือนกัน ทั้งๆที่ก็รู้ดีอยู่ว่าอีกฝ่ายกำลังไล่ให้เขาไปรีบรับบทพระเอกในนิยายเสียที
+++++++++++++
talk:จะได้เจอกันไหมน้า~ แต่ก่อนอื่น โพสต์รูปจุนเจือถ่ายแบบให้ดูไปพลางๆก่อนนะคะ
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/jun_mode2l.jpg)
-
จิ้มๆทะลุทะลวง
-
:serius2: อึดอัดจังกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่
มีอุปสรรคไปซะหมด ตอนนี้มองเรื่องนี้มีแบรคกราวด์เป็นสีเทาอ่ะค่ะ
แต่สู้ๆนะคะ อัพๆๆๆๆๆๆ
-
ดีใจจัง มาอัพต่อแล้ว
เอาใจช่วยคุณเทียนให้ตามน้องเจือให้ทันไวๆจ้า
หวังว่าตอนต่อๆไป คงมีอะไรดีๆหวานๆนะคะ ให้สมกับที่ต้องรอมาระยะนึง
-
ถึงพี่เทียนจะเป็น "ผู้ชายธรรมดา" ที่ "หัวโบราณ"
แต่พีจังก็รัก พี่เทียนนะ สู้วๆ o13 :กอด1:
-
พี่เทียนสู้ๆ อุตส่าห์มาถึงญี่ปุ่นยังไม่เจอเจืออีก :เฮ้อ:
แล้วเจือตัดสินใจเรื่องอะไรนะนี่ :serius2: :call:
-
หวังว่าตามไปเจอแล้วคงไม่เห็นอะไรบาดตาบาดใจให้ต้องช้ำรักกลับเมืองไทยนา :เฮ้อ:
-
หึงไม่สนใจใครเลยวุ๊ย พี่เทียน
ตามน้องเจือให้เจอแล้วฟัดให้หายหึงเลยนะเพ่
:oo1:
-
ไม่เจอกันมาเป็นเดือนแล้วนะ พี่เทียนกับน้องเจือ
ตามไปเจอน้องเร็วนะ :m5:
แล้วเรื่องอะไรที่ว่าเจือตัดสินใจลงไปแล้ว เจนก็ไม่บอก รอให้เจือบอกพี่เทียนเอง
:confuse:
-
รอเจอกันนนนน
:-[
-
ตามไปเจอกันเล๊ยยยยยยยยยยยยย
แต่อย่าพึ่งย้อนเหตุการณ์ตอนมาญี่ปุ่นรอบที่แล้วนะ ให้เจือเที่ยวก่อน
-
เหะๆๆ เจือหนีเที่ยวซะงั้น
-
ตามหาเจอไวๆนะ
แต่ไม่ใช่เจืออยู่ก่าผช อื่นน้า
ิอิอิ
-
:3123:
-
เจนไม่เดือดร้อนเลยนะเนี้ย
อิอิ
หรือว่าจะแกล้งเทียนไปด้วยล่ะเนี้ย
อิอิ
แล้วเทียนก็พยายามเข้านะ
ตามหาเือให้เจอล่ะ
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
-
พยายามเข้านะเทียน
สู้ๆ เอาใจช่วยจ้า...
รอตอนต่อไปนะ
-
พระเอกรีบตามนายเอกด่วนๆ
ยิ่งน่ารักขึ้นซะด้วยนะพี่เทียน
-
ตามใฝห้เจอนะเทียน จะได้เจอเจือเร็วๆๆเอาใจช่วย สู้ๆๆ :3123:
-
มีตัวอย่างรูปให้ดูไหมอะครับ :z1:
ว่าจุนเจือถ่ายรูปแบบไหน ถึงทำให้นายทินกฤตถึงกับทนไม่ไหว
ต้องบินด่วนตามมาหาถึงญี่ปุ่นแบบนี้ อิอิ
-
มาตามหาหัวใจถึงเจแปน
แต่น้องเจือกลับหนีเที่ยวซะงั้น พี่เทียนสู้ๆๆ
:a3:
-
“ถ้าพร้อม เจนก็น่าจะลองบอกกับพ่อแม่เขาดูนะ...เพื่อตัวเจนเองด้วย"
คำพูดของทินกฤตก่อนจะออกจากอพาร์ทเม้นท์ของเธอไป ทำให้หญิงสาวที่นั่งเฝ้ารายการทีวียามดึกต้องนั่งคิดทบทวนอยู่หลายต่อหลายครั้ง ดวงตาคู่สวยละจากหน้าจอโทรทัศน์ คืนนี้เธออยู่ที่ห้องคนเดียวอีกเช่นเคย อลิสออกไปถ่ายแบบที่ฮอกไกโดโทรมาบอกว่าจะกลับดึกเหมือนเดิม เธอเบนสายตาไปมองนาฬิกา เข็มนาฬิกาบอกเวลาเกือบห้าทุ่มเข้าไปแล้ว แต่มันคงยังไม่ดึกเกินไปสำหรับการโทรศัพท์กลับ
...”บ้าน” ..
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรหัสต่างประเทศโทรกลับไปยังเมืองไทย ...ปลายสายนั้นหวังเป็นอย่างยิ่งว่าแม่ของเธอจะเป็นคนรับสาย และหวังด้วยว่าผู้เป็นพ่อจะไม่ได้นั่งฟังอยู่ใกล้ๆ...ตอนนี้ เวลานี้ เธอทำใจมาเพียงพอที่จะคุยกับผู้เป็นแม่เท่านั้น
เพียงไม่นานหลังจากสัญญาณโทรศัพท์ยาวดังขึ้น ก็มีคนรับสาย และน้ำเสียงหวานจากปลายสายนั้นก็คือ แม่ของเธอเอง
" สวัสดีค่ะ "
"แม่...นี่เจนนะคะ" เสียงเจนสุดาเอ่ย น้ำเสียงนั้นเหมือนจะดีใจที่เป็นแม่ของเธอจริงๆที่รับสาย
"เจน! เป็นยังไงบ้างลูก? "น้ำเสียงของคุณราตรีแสดงความยินดี ก่อนจะหันไปบอกคุณจรัญซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกล " พ่อจ๊ะ เจนโทรมาแน่ะ "
"ก็ดีค่ะแม่...กำลังเริ่มเรียนหลายๆอย่าง โชคดีที่เรียนญี่ปุ่นไว้ก่อนหน้าแล้ว กำลังพยายามตามเพื่อนๆที่โรงเรียนออกแบบให้ทันอยู่น่ะค่ะ" เจนเริ่มต้นที่สถานการณ์ทั่วไปก่อน เธอคิดว่าแม่ของเธอคงจะอยากรู้สภาพความเป็นอยู่ของเธอมากกว่าสิ่งที่เธอตั้งใจจะบอกเป็นแน่
"งั้นเหรอ..ไปได้สวยใช่ไหม ที่โน่นน่ะ แม่กับพ่อเป็นห่วงลูกมากเลยนะ .. เอ่อ..เจน แล้วน้อง.. "
ผู้เป็นแม่ไม่กล้าถามต่อในประโยคหลัง น้ำเสียงแผ่วเบาลงด้วยความรู้สึกผิดและคิดถึงลูกชายคนเล็กคนนี้มากเหลือเกิน
"เจือสบายดีค่ะแม่...เรียนภาษาได้ดี หนูก็ช่วยติวด้วย บางทีอลิสก็มาช่วยด้วย เพื่อนเขาเยอะก็ปล่อยๆให้ไปคุยกับเนทีฟ มันจะพัฒนาได้เร็วกว่านะค่ะ" เจนสุดาว่า
"สภาพจิตใจเขาก็ดีขึ้นมาก...คิดว่าเขาคงมีแผนอะไรไว้ในใจแล้ว"
"น้อง..ไม่ได้เกลียดพ่อกับแม่ใช่ไหมที่ทำกับเขาแบบนี้..เจน แม่น่ะ อยากคุยกับเจือมาก แต่ก็กลัวว่าน้องจะเกลียดเราแล้ว" น้ำเสียงของราตรีสั่นด้วยภาพเมื่อหลายเดือนก่อนได้ย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ หลังจากที่รู้ว่าทินกฤตเป็นเกย์เธอก็พยายามไม่พูดถึงทินกฤตให้เจนสุดาได้ยินอีกด้วยความเชื่อที่คิดไปเองว่าบางทีลูกสาวนั้นอาจจะมีใจให้ทินกฤตอยู่บ้าง จึงพยายามไม่พูดและถามถึง นั่นบางครั้งก็หมายรวมถึงจุนเจือด้วย แต่นั่นไม่อาจหลีกหนีเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับลูกชายคนเล็กของเธอได้ ราตรียังจำได้ชัดนักเมื่อเปิดประตูห้องนอนของลูกชายด้วยจะนำข้าวไปส่งให้ แต่กลับพบเด็กหนุ่มนอนสิ้นสติอยู่บนพื้น รอบข้างมีแต่ยาเม็ดสีขาวเต็มไปหมดนั้นความจริงนั้นยังคงเป็นฝันร้ายในใจเสมอมา
"ความรักมันเป็นเรื่องที่ห้ามกันไม่ได้หรอกค่ะแม่ ทุกคนมีเหตุผลที่จะรัก หนูเชื่อว่าน้องเองก็รู้ดีว่าพ่อกับแม่ก็มีเหตุผลเหมือนกัน เพียงแต่...พ่อกับแม่อาจจะยังไม่คุ้นเคยกับความรักแบบนี้...ถึงมันจะแปลก มันอาจจะแตกต่าง แต่ถ้ายอมรับได้ เรา ก็ไม่ได้ต่างจากคนทั่วไปที่มีความรัก มันไม่ใช่โรคร้ายที่พอจับให้แยกห่างจากกันแล้วจะหายได้หรอกนะคะแม่ ที่น้องเป็น...ก็แค่...อาการของคนเพิ่งเคยรัก เพิ่งเรียนรู้ที่จะรักเท่านั้น" เจนสุดาเอ่ย
คำว่า"เรา"และสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยขอโทษออกมานั้น ทำให้ผู้เป็นแม่หวาดกลัวขึ้นมา มันเป็นความหวาดระแวงในใจที่ยังฝังติดลึกมาจากหลายเดือนก่อน...
“ส่วนหนุเองก็อยากกราบขอโทษคุณแม่ด้วยค่ะ ที่โกหกแม่มาตลอด....” ก่อนสูดลมหายใจเข้าลึกเหมือนกำลังพยายามระงับสติของตัวเองเอาไว้
"แม่คะ...หนูคิดว่ามันถึงเวลาที่หนูจะต้องบอกแม่ซักทีแล้วค่ะ...นี่ไม่ได้เกี่ยวกับเจือ หรือ เทียนนะคะ...หนูขอบอกให้แม่เข้าใจไว้ก่อน ..." หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น
“ เจน...ลูกหมายถึงอะไรน่ะ?..แม่ฟังไม่เข้าใจเลย" ราตรีถามพลางหยิบโทรศัพท์เดินออกมาคุยที่ด้านนอกห้อง หวังว่าลมเย็นที่พัดผ่านมาจะช่วยปลอบประโลมให้ความหวาดหวั่นในใจนี้หายไปบ้าง
“หนู...ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะหย่า ต่อให้เจ้าบ่าวของหนูไม่ใช่เทียนหนูก็คงต้องหย่ากับเขาในซักวันด้วยเหตุผลเดียวกันอยู่ดี” เจนสุดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆด้วยพยายามจะอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้น
“เพราะหนูมีคนที่ชอบแล้ว...และคนๆนั้นก็เป็นผู้หญิงค่ะแม่ ... ไม่ใช่ว่าไม่เคยชอบผู้ชายแต่เพียงแค่ความสัมพันธ์ผิวเผินที่เคยมีมันก็พอจะทำให้รู้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วค่ะว่าหนูต้องการอะไร ตลอดชีวิตนี้หนูอยู่แต่ในที่ที่มีผู้หญิงมาโดยตลอด หนูคิดว่าหนูรู้สึกดีและสบายใจที่ได้อยู่กับผู้หญิงด้วยกันมากกว่า... หนูรักอลิสค่ะแม่ เราคบกันมานานแล้ว"
"เจน.. " เสียงของผู้เป็นแม่นั้นแผ่วเบาราวกับใจจะขาด เมื่อสมองคิดทบทวนตามที่ลูกสาวว่าแล้วก็ไม่อาจจะหามูลเหตุอันใดมาปฏิเสธความจริงในความสัมพันธ์ระหว่างลูกสาวกับเพื่อนได้ มันจริงที่ตลอดเวลาที่ลูกสาวของเธอปฏิบัติตัวอยู่ในกรอบมาทั้งชีวิต ไม่เคยมีคนรัก มีเพียงเพื่อนสนิทที่อยู่ด้วยกันมาโดยตลอดตั้งแต่ชั้นมัธยมคนนั้น...ใครจะไปคิดกันเล่าว่าในกรอบที่คนเป็นแม่อย่างเธอได้จัดวางไว้ให้ลูกมาตลอดชีวิตนั้น...จะมีความสัมพันธ์อันเกินเพื่อนระหว่างหญิงสาวสองคนนี้แอบแฝงอยู่ในระยะสายตาของเธอมาโดยตลอดเช่นกัน
“แม่............”
ราตรีอึกอักเธออยากจะถามออกไปว่าจริงหรือ แต่เจนสุดาจะโกหกเรื่องแบบนี้ขึ้นมาให้มันได้อะไรกัน มือของเธอสั่นหัวใจในอกรู้สึกเหมือนมันจะหยุดเต้นลงเสียให้ได้ ในใจนึกอยากกรีดร้องต่อสวรรค์ว่าเหตุใดเรื่องราวแบบนี้จึงต้องมาเกิดกับครอบครัวของตัวเอง แต่จะให้เธอพูดอะไรไปได้มากกว่านี้ ในเมื่อสิ่งที่เธอและสามีทำกับลูกชายคนเล็กไปนั้นยังสร้างฝันร้ายที่ยังไม่จางหาย ความเจ็บปวดที่ประดังประเดเข้ามานั้นจริงมากเสียจนราตรีไม่ต้องการคำอธิบายใดๆจากลูกสาวคนโตคนนี้อีก
การรับโทรศัพท์ในครั้งนี้เหมือนตอกย้ำความจริงที่เกิดขึ้นให้เด่นชัดและเจ็บซ้ำสำหรับคนเป็นแม่เป็นเท่าทวี
"นี่แม่..เสียลูกไปทั้งสองคนแล้วใช่ไหม? “โชคดีนักที่เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาพูดคุยด้านนอก ดีแล้วที่สามีของเธอยังไม่ได้ยินเรื่องนี้
"ไม่ค่ะ...แม่คะ หนูอยากให้แม่ฟังหนูให้จบ ทั้งหนูกับน้องเรายังเป็นลูกของแม่ค่ะ เป็นเหมือนเดิมและก็จะเป็นลูกของพ่อกับแม่ตลอดไป...ความจริงคำนี้เทียนเป็นคนบอกหนู เขามาที่นี่และเขาทำให้หนูคิดได้ว่า ถ้าหนูยังเป็นลูกของแม่จริงหนูควรจะบอกความจริงให้แม่ฟัง...อย่างน้อยก็จะช่วยผ่อนเบาที่หนูรู้สึกผิดต่อแม่กับพ่อได้บ้าง..." เจนสุดาเริ่มอธิบาย
"หนูเป็นคนวางแผนเองที่จะแต่งแล้วก็หย่า หนูพอรู้มาซักพักแล้วว่าแม่จะให้หนูแต่งงานกับเทียน เลยคิดว่าถ้าบอกให้เทียนหย่าซะแล้วแบ่งสินสมรสกันเทียนก็จะได้ไปใช้ชีวิตแบบเดิมของเทียน ไม่ต้องมาจมปลักอะไรกับผู้หญิงแบบหนูอีก หนูรู้ค่ะว่า มันเห็นแก่ตัวถ้าจะบอกว่า ทุกอย่างเลยลงตัว หนูได้ในสิ่งที่หนูต้องการ..อิสระ แต่มันบังเอิญมากที่เทียนเป็นเกย์...พวกเราเลยอยู่กันแบบเพื่อน และมันก็เป็นเรื่องบังเอิญมากอีกเช่นกันที่เทียนกับน้องรักกัน ตอนแรกหนูก็แทบไม่เชื่อ และหนูเองก็กลัวมากว่าน้องจะไม่มีความสุข เพราะหนูรู้ดีว่าการที่ต้องหลบซ่อนมีชีวิตอยู่อย่างที่ต้องกลัวว่าคนจะจับได้มันเป็นยังไง... แต่ในตอนนี้ในเมื่อทุกคนรู้เรื่องแล้ว หนูไม่เคยรู้สึกสบายใจมากขนาดนี้เลย หนูดีใจด้วยกับน้องที่เขามีคนที่รักเขามากขนาดนั้น ตอนนี้มันเลยเป็นเรื่องของหนูกับอลิสที่ควรจะบอกกับคุณแม่เสียที...และสำหรับพวกเรานั้นก็คงจะต้องพยายามกันต่อไป..."
"ลูกอยากไปจากพ่อกับแม่มากขนาดนั้นเลยเหรอ..อยู่กับเราแล้วลูกไม่มีความสุขเลยเหรอ? "
ผู้เป็นแม่พยายามสะกดกลั้นน้ำตา คำว่า อิสระ จากลูกสาวนั้นกรีดหัวใจที่บอบช้ำให้เจ็บเหลือเกิน
"พ่อกับแม่ไม่ผิดที่จะคาดหวังและต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้เรา แต่บางครั้งคนเรามีความต้องการที่ไม่เหมือนกัน " เสียงหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกอีกครั้ง
"หนูรอมานานที่จะได้เรียนแฟชั่นดีไซน์ในสถานบันที่หนูต้องการ และอลิสก็คอยให้กำลังใจแล้วก็พยายามที่จะอยู่ข้างๆหนูมาตลอดทั้งๆที่เขาก็มีงานยุ่งมาก ตอนนี้อลิซช่วยเดินเรื่องให้ หนูเองก็ส่งผลงานไปทางสถาบันที่อเมริกาก็ตอบรับแล้วหนูจะอยู่กับอลิสจนสัญญาของอลิสที่ญี่ปุ่นหมด...จากนั้นหนูคงต้องไปหาทางกันเองที่อเมริกา"เจนสุดาไม่ตอบคำถาม แต่บอกถึงแผนการของตัวเองให้อีกฝ่ายได้รับรู้ เธอยังคงยืนยันในความคิดของเธออย่างหนักแน่นเหมือนเคย
"เจน..นี่ แม่จะเสียลูกกับน้องไปจริงๆใช่ไหม? "ผู้เป็นแม่ยังคงถามย้ำๆ แผนการของเจนสุดานั้นคงจะไม่จบแค่ปี-สองปีนี้แน่นอน แล้วลูกชายของเธออีกคนล่ะ เธอจะต้องเสียลูกไปทั้งสองคนใช่ไหม?
"แม่คะ..." คำถามย้ำๆของผู้เป็นแม่ทำให้หญิงสาวต้องยกมือแนบอกด้วยเจ็บปลาบข้างในใจ
"มันอาจจะใช้เวลานาน แต่หนูก็จะกลับไปหาแม่ค่ะ ไปหาแม่กับพ่อแน่ๆ ถ้าพ่อกับแม่ยังมีบ้านให้พวกเรากลับ ...พวกเราเป็นลูกของพ่อกับแม่นะคะ จะไม่ให้กลับไปได้ยังไง"
"จ๊ะ..จ๊ะ..หนูรับปากแม่แล้วนะว่าจะกลับบ้าน .. ตอนนี้แม่ยอมหนูทุกอย่างแล้วและถึงพ่อจะไม่ยอม แม่ก็จะจัดการเอง .. แม่ต้องคุยกับพ่อเรื่องเจนกับเจือเอง แม่คิดถึงลูกนะ "
การรับปากของลูกสาวทำให้จิตใจที่แห้งเหี่ยวด้วยความเจ็บปวดนั้นเหมือนมีน้ำมาหล่อเลี้ยงให้ชุ่มชื้นขึ้นมาอีกครั้งในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดของเธอก็คือ ลูกทั้งสองคน และต่อให้พวกเขาจะเป็นอะไร จะรักใครชอบพอกับใคร หรือจะอยู่ห่างไกลออกไปซักเท่าไร ทั้งเจนสุดาและจุนเจือก็ยังเป็นลูกที่เธอรักอยู่ดี
"………….แม่คะ...หนูขอโทษ " เสียงสะอื้นดังขึ้นพร้อมกับสองมือที่ยกขึ้นพนม เธอรู้ว่าแม่ของเธอคงไม่เห็น แต่การที่ต้องมาได้ยินแม่บังเกิดเกล้าของตัวเองพูดแบบนี้นั้นมันไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีนักตรงกันข้ามยิ่งทำให้ใจที่มีแต่ความขลาดกลัวของเธอยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก...แต่เธอได้ตัดสินใจทำลงไปแล้ว การหนีปัญหาที่ไม่สิ้นสุดของตัวเธอเอง มันคงไม่มีทางที่จะแก้ไขอะไรได้อีกนอกจากต้องเดินหน้าเท่านั้น
"แม่ขอโทษที่ฝืนใจลูกนะ....เราคงต้องใช้เวลาซักพัก แต่แม่จะรอวันที่หนูกับเจือกลับบ้านนะลูก "
เจนสุดารู้ดีว่าแม่ของเธอเป็นคนอย่างไร ตกใจง่ายเป็นเรื่องธรรมดา ตอนนี้ก็เช่นกัน
"แม่คะ...หนูขอโทษ ขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวัง แต่หนูอยากให้แม่รู้ว่า มันไม่ใช่ความผิดของแม่ ไม่เลย ...อย่างที่หนูบอก...พ่อกับแม่ก็แค่ต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้เราเท่านั้น ไม่มีใครกล้าโกรธหรือว่าพ่อกับแม่หรอกค่ะ มันคงผิดที่ตัวพวกหนูเองที่เป็นในสิ่งที่พ่อกับแม่หวังไม่ได้แต่นี่คือตัวหนูค่ะแม่ คือเจนสุดาที่จะพยายามมีความสุขในทุกวันต่อจากนี้ หนูไม่อยากให้คุณพ่อกับคุณแม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูจะพยายามดูแลตัวเองให้ดี ไม่ทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียชื่อเสียงค่ะ...หนูจะเป็นลูกที่ดีของพ่อกับแม่ต่อไปนะคะ” น้ำเสียงที่สั่นเครือของเจนสุดาเงียบลง ก่อนจะเอ่ยต่อว่า
“หนูคิดว่าเจือเองก็คงมีเรื่องอยากที่จะคุยกับแม่เหมือนกัน ทำไมคุณแม่ไม่ลองโทรไปหาน้องล่ะคะ" เจนสุดาเสนอ เธอได้พูดในสิ่งที่ต้องการออกไปแล้ว ส่วนผลที่จะตามมาก็คงมีแต่เวลาเท่านั้นที่จะบอกได้ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
"จ้ะ..ไว้แม่จะโทรหาน้องเองนะ..ถ้าลูกบอกว่าน้องเขาไม่ได้โกรธอะไรแม่อีกแล้ว แม่เองก็อยากจะคุยกับเจือเหมือนกัน "
"ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นราตรีสวัสดิ์นะคะแม่ ไว้เจนจะโทรไปหาอีกนะคะ" เสียงเจนสุดาว่า เธอได้ยินเสียงผู้เป็นแม่ตอบกลับมาเหมือนคนอ่อนแรง แต่คงทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้ ไม่เพียงแค่แม่ของเธอเท่านั้น ที่อาจจะต้องการคนมาปลอบโยนในเวลานี้ เธอเองก็เช่นกัน หญิงสาวค่อยวางหูโทรศัพท์ลงนั่งมองเวลาที่ค่อยๆผ่านไป ก่อนตัดสินใจกดเบอร์โทรศัพท์หาคนคุ้นเคย ได้ยินเสียงใส่ดังจากปลายสาย บอกว่ากำลังอยู่บนแท็กซี่และใกล้จะถึงมากแล้ว
"กลับมาเร็วๆก็ดีนะ...อยู่คนเดียว...เจนเหงา" เจนสุดากรอกเสียงไปตามสาย ก่อนตัดสายโทรศัพท์ ดวงตาคู่สวยหลับลงเมื่อยกสองแขนขึ้นกอดตัวเอง...กี่วันมาแล้วที่เธอต้องรู้สึกหนาวเมื่อไม่มีอลิสอยู่เคียงข้างยิ่งเวลาแบบนี้ยิ่งอยากได้ใครมาจับมือเอาไว้ให้แน่น แต่ถึงไม่เป็นอย่างที่คิดก็ยังอุ่นใจ เพราะรู้ดีว่าเมื่อบานประตูเปิดห้องพักออกพร้อมกับร่างเพรียวบางของคนรักที่เดินเข้ามา เมื่อนั้นจะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปรอบกายที่แม้จะไม่ใช่ตลอดเวลา...แต่ก็รู้ดีว่าจะมีอลิสอยู่กับเธอเสมอต่อจากนี้ไป
+++++++++++++
talk : หายไปเสียนาน..แถมกลับมาพี่เทียนก็ยังตามหาเจือไม่เจออีก เจอแต่ดราม่าของเจนสุดากับคุณแม่...ต้องขอโทษด้วยนะคะ..
ขอ :กอด1:ทุกคน เผื่อจะหายเหนื่อยบ้างค่ะ
-
ถ้าคุณพ่อทำใจได้และอภัยลูกเหมือนคุณแม่ก็ดีสิ
-
แล้วเจือก่าพี่เทียนอ่า จาเปนไงเนี่ยยยยย
-
คุณแม่เข้าใจคนนึงแระ ทีนี้ก็ต้องไปกล่อมคุณพ่อละสินี่ อ่า...ว่าแต่เมื่อไหร่ พี่เทียนกับน้องเจือจะป๊ะกันเนี่ย
-
แม่ยอมเข้าใจแล้ว เจือคงมีความสุขขึ้น เมื่อไหร่เทียนจะเจอเจือนี่ :กอด1: :กอด1:
-
:L1:
-
:L2: :z13:
------------------------------
o13 พี่เจน ในที่สุดก็กล้าบอกแม่สักทีนะ สงสารน้องเจือกับพี่เทียนบ้าง
ที่ต้องรับผลกระทบมาส่วนหนึ่งอ่ะ หวังว่าคุณแม่จะทำใจได้นะคะ ยังไงลูกๆก็รักพ่อแม่เสมอแหละ เข้าใจกันหน่อยนะ
รอลุ้นต่อไปให้พี่เทียนเจอน้องเจือเร็วๆ แล้วจับทำโทษซะให้เข็ด
คนเขาคิดถึงข้ามน้ำข้ามทะเลมาหา ดันไม่อยู่ซะงั้น :z3:
-
มาแล้ววววว ถึงจะมาม่าก็เอา
รอมาต่อเน้อออ :L2:
-
ซึ้งอ่ะ ดราม่าจริงๆๆ อยากได้พาทเจือกับพี่เทียน จัดหนักให้แฟนคลับหน่อยสิจ๊ะ
-
ดูท่าจากตอนนี้เป็นแนวโน้มที่ดีที่แม่ของเจนกะเจือเริ่มยอมรับ
ลูกในสิ่งที่เป็น คงต้องใช้เวลาอ่ะนะ
ปล.ตอนหน้ามาเร็วๆนะคะ รอเจือค่ะ :bye2:
-
อัพแล้วซิ่นะ...
ส่วนตัวชอบฉากนี้ คิดว่าคนที่ปิดเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเอง
และหนีปัญหามากที่สุดในเรื่องนี้คงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจนสุดา :เฮ้อ:
แอบอยากเขียนเรื่องของเจนกับอลิสนะ แต่คงต้องไปลงบอร์ดอื่นแทน ฮ่ะๆ...
เรื่องความสัมพันธ์กับพ่อแม่ อืม...คิดว่า...ถ้ารักมากไปมันก็จะทำร้ายกันล่ะมั้ง
ใช้ความรักบีบบังคับกันและกัน ก่อนหน้านี้พ่อแม่อาจบีบจนเจนสุดาต้องหนีไป
และตอนนี้ ความจริง เจนเองก็อาจจะกำลังใช้ความรักนั้น บีบ ให้พ่อแม่ต้องจำยอมก็ได้
อันนี้เป็นเม้นต์จาก โค ไรท์อ่ะนะคะ ... ไรท์เตอร์ช่วงนี้ยุ่งมากก็สู้ๆนะ o13 เดี๋ยวทางนี้ก็เตรียมเข้าโหมดปั่นวิทยานิพนธ์เหมือนกัน :bye2:
-
เข้าใจพ่อกับแม่น่ะว่าต้องการสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูก
แต่ถ้าถ้ามันไม่เป็นอย่างที่ตั้งใจ
ก้ต้องยอมรับมันเท่านั้นเอง
-
:กอด1: kuruma
กอดขอบคุณ-ต้อนรับ ที่มาอัพให้ ทั้งๆที่งานยุ่ง
แม่มีท่าทียอมรับ และคงไปช่วยพูดให้พ่ออ่อนลงนะคะ
จริงๆนะคะ การตัดพ่อ แม่ ลูกกันน่ะ มันไม่ได้หรอก ยังไงๆก็ต้องเป็นพ่อ แม่ ลูก กันอยู่ดี
ลูกทุกข์ ลูกเจ็บ มีรึพ่อแม่จะไม่ทุกข์ไม่เจ็บด้วยน่ะ
ตั้งความหวังให้คุณเทียนเจอน้องเจือไวๆ แล้วก็ได้รักกันหายคิดถึงซะที มีความสุข-สมหวังซะที
-
ดีใจกับเจนที่กล้าเผชิญความจริงเสียที
เทียนตามน้องไม่เจอจริงๆเหรอ
-
:เฮ้อ:หายไปนานมากมายเลยนะครับ คิดถึงเจือมากมายและเข้าใจเจนมากขึ้น
ขอให้ผ่านไปได้นะครับ สู้ๆๆๆ :3123:
-
หายไปนาน... เจนได้คุยกับคุณแม่แบบเปิดอกแล้ว...ขอเป็นกำลังใจให้เจือกับเทียนผ่านไปได้ด้วยดีเหมือนกันครับ
:L1:
-
แม่ก็รู้เรื่องแล้วขอให้ทุกอย่างดีขึ้นไวไว
เป็นกำลังใจให้เจน กับเจือ ด้วยนะ
-
ถึงไม่ใช่ครั้งแรกที่ทินกฤตได้นั่งรถไฟชิงกังเซ็น แต่ก็ยังอดที่จะรู้สึกประหม่ากับการที่อะไรๆก็ประกาศเป็นภาษาญี่ปุ่นไปหมดเสียไม่ได้ แถมยังต้องคอยสะดุ้งทุกครั้งที่รถหยุดถึงจะบอกว่าให้มองหน้าจอว่าจอดสถานีไหนแล้ว แต่เขาก็จะไปตรัสรู้ได้อย่างไรกันว่า เมื่อไรถึงจะถึงโอซาก้า จะอาศัยถามคนนั่งข้างๆก็โดนโบกไม้โบกมือใหญ่ว่า พูดภาษาอังกฤษไม่เป็น ลำบากเขาต้องมาสังเกตสังกาเอาเอง
แต่สุดท้ายก็เดินทางถึงสถานีชินโอซาก้าได้อย่างปลอดภัย ทินกฤตกระชับเสื้อโค๊ทลากกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กของตัวเองไปยังที่เรียกแท๊กซี่ทันทีเพราะ...มันดูจะง่ายสำหรับเขาที่สุดแล้ว
กว่าจะมาถึงโอซาก้า ก็ใกล้เวลาที่ "ละครเวที" อะไรซักอย่างที่เจนสุดาพยายามจะอธิบายให้เขาฟังว่ามันเป็น ละครเวทีเกี่ยวกับการเล่นเทนนิส จะเริ่มแสดง ชายหนุ่มร่างสูงไม่มีทางเลือกนอกจากชี้นิ้วไปยังชื่อสถานที่จัดการแสดงที่เด็กหนุ่มคนนั้นไปดู
....ละครเวที แล้ว มันจะเล่นเทนนิสกันได้ยังไงวะ..........
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/POT1.jpg)
สถานที่ที่เจนสุดาเขียนมาให้นั้น คือฮอลล์ที่ไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ก็มีลานกว้างด้านหน้าที่เต็มไปด้วย หนุ่ม-สาวที่ประชันกันมาด้วยแฟชั่นคอสเพลย์ ทั้งแบบที่ใส่ชุดลูกไม้ฟูฟ่อง ทั้งใส่ชุดเลียนแบบตัวละครจากการ์ตูนเรืองที่กลายเป็นละครเวทีเรื่องนั้น จนทินกฤตรู้สึกเหมือนมาอีกโลกหนึ่งที่เขาเป็น..ตัวประหลาด..
"......................................" เหมือนภาพในอดีตเมื่อหลายเดือนก่อนวิ่งกลับเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง สิ่งที่แตกต่างกันก็คืออุณหภูมิทีแทบจะติดลบ
...หนาวจะตายโหงยังจะมาแต่งตัวอะไรกันอยู่ได้เนี่ย......
พลันนึกขึ้นได้ถึง "ภารกิจหลัก" ของตัวเอง ทินกฤตรีบดึงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรตามหมายเลขของคนรักทันที ดวงตาคมก็กวาดมองซ้ายขวาอย่างร้อนรน เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน เขาคงจะจับตีให้ก้นลายแล้วบอกว่า "คราวหลัง อย่าไปแต่งตัวยั่วออกหน้ากล้องอีก"
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินผ่านเข้าออกสถานที่จัดงานจนดูวุ่นวาย เต็มไปด้วยเด็กคอสเพลย์ จนดวงตาคู่คมของทินกฤตที่ชะเง้อมองเด็กหนุ่มคนรักของตนแทบตาลาย สัญญาณดังยาวๆจากปลายสาย แต่ก็ไม่มีคนรับ
ทินกฤตยังคงไม่ตัดสายโทรศัพท์ยอมแพ้ง่ายๆ เขายังคงโทรต่อไปเรื่อยๆ และเหลียวซ้ายขวาตลอดที่ได้ยินเสียงริงโทนใครดัง เดินไปมองแล้วไม่ใช่ก็จะเดินกลับ ฮอลล์คอนเสิร์ตด้านหน้ามีลานคล้ายลานจอดรถเวลามาส่งคน กว้างขวางพอให้เด็กๆไปอวดประชันโฉม แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีแถวที่ต่อยาวจนเลยหัวมุมถนนไปอีก มือลากกระเป้าเดินทางแอบนึกเจ็บใจแท็กซี่เล็กน้อยที่ไม่ยอมบอกเขาก่อนว่ามันอยู่ห่างจากสถานีแค่ช่วงตึกเดียว...แต่ก็เอาเถอะ....ดีกว่าเดินหนาวมาตลอดทาง
ทินกฤตเดินจนใกล้จะเลยหัวมุมถนน ผู้ที่มารอเข้าชมการแสดงเข้าแถวเรียบร้อย บ้างก็จับกลุ่ม บ้างก็นั่งกับพื้น
"เจือ..อยู่ไหนนะ.... " เขาลองกดโทรศัพท์อีกรอบ แล้วมองไป เห็นร่างสูงของใครบางคนยืนต่อแถวอยู่ ไม่ได้ใส่ชุดคอสเพลย์ เหมือนหลายๆคนที่เขาเห็นก่อนหน้า แต่ก็ดูโดดเด่นด้วยเสื้อแจ๊คเก็ตหนังสีน้ำตาลเข้ากับเส้นผมสีอ่อน ร่างสูงสาวเท้ายาวๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็เข้าประชิดตัว มือแกร่งคว้าแขนของเด็กหนุ่มคนนั้นเอาไว้ทันที
"จุนเจือ!!!"
เสียงดังลั่นเป็นภาษาต่างชาตินั้นทำเอาใครต่อใครที่กำลังต่อแถวนั้นหันมามองกันเต็มไปหมด รวมถึงคนที่โดนดึงแขนนั้นไว้ด้วย ที่หันไปตามแรงดึงอย่างตกใจ
" พี่เทียน? "
เสียงนุ่มนั้นเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างแปลกใจ ส่วนเพื่อนที่มาด้วยกัน ก็รีบขยับไปกันคนทั้งคู่ทันที พลางถามอย่างเป็นห่วง แม้จะไม่เข้าใจภาษา แต่น้ำเสียงแบบนั้น มันดูไม่ปลอดภัยสำหรับเพื่อนเท่าไหร่เลย
ส่วนผู้หญิงในชุดคอสเพลย์ และชุดลูกไม้ฟูฟ่องเองก็กระซิบกระซาบกันถึงรูปร่างหน้าตาของชายหนุ่มที่ดูโดดเด่นยิ่งกว่าใคร จนราวกับออกมาจากนิตยสารเสียแบบนั้น เลยทำให้พลอยพิจารณาคนที่ถูกเรียกนั่นด้วย
ทินกฤตรู้สึกได้ถึงสายตาแบบเดียวกับที่เจนสุดามี เวลามองผู้ชายหน้าตาดีอยู่ด้วยกันได้ทันที
"เจือ...."ทินกฤตกึ่งๆจะหอบหายใจ ดวงตาคมมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างพิจารณา เทียบเคียงกับครั้งสุดท้ายที่ได้เจอ มือแกร่งยกขึ้นเสยผมของอีกฝ่ายขึ้น มือของเขาเย็บเฉียบ...แม้จะมีถุงมือแตกก็ไม่ได้สนใจจะหยิบขึ้นมาใส่
เสียงกรี๊ดดังขึ้นเพียงเบาๆของกลุ่มคนที่จ้องมองมาตลอด ก่อนจะสะกิดคนที่อยู่ด้านหน้าจนหันมามองทั้งแถว
" พี่..พี่เทียน .. คนมอง " เด็กหนุ่มใบหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดเล็กๆนั่น
"มองหาอะไร ไม่เคยเห็นคนเป็นแฟนกันรึไง.... " ทินกฤตดูท่าจะหงุดหงิดทันควัน เกือบจะหันไปโชว์นิ้วอะไรใส่กลุ้มคนดูนั่นเสียแล้ว
" พี่เทียน! " เด็กหนุ่มร้องห้าม ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนที่มาด้วยกันเป็นภาษาญี่ปุ่นรัวเร็วแล้วดึงแขนของทินกฤตให้ออกมาจากแถวที่ตัวเองอุตส่าห์ไปต่อไว้ตั้งแต่เช้า
++++++++++++++++
"อะไร?....ก็มันรำคาญนี่นา พี่บินมากี่ชั่วโมง ยังไม่ได้นอนเลยเนี่ย ยังมีเสียมากรี้ดๆ ...เฮ้อ ....." ทินกฤตว่าพลางเหลือบมองไปทางเพื่อนๆของจุนเจือที่ยังคงมองมา
"แล้วนั่น...เพื่อนเราก็มามองพี่อีก.... มากับผู้ชายคนอื่นได้ยังไงเนี่ย ไม่บอกพี่ด้วย..."
" ผู้ชายคนอื่นอะไร..ถ้าไม่มีพวกมันมาด้วย เจือจะมาถูกเหรอ โอซาก้าเชียวนะ " จุนเจือถอนหายใจ ก่อนจะมองอีกฝ่ายพร้อมกระเป๋าใบใหญ่นั้นนิ่ง
" พี่..มาทำอะไรที่นี่น่ะ มีประชุมเหรอ? "
"มาหาเรานี่ล่ะ....ไอ้บาสมันส่งรูปพวกนั้นมาให้พี่ดูหมดแล้ว...เห็นแล้วทนไม่ได้ เลยต้องถ่อมาถึงนี่..."ทินกฤตพูดตามตรง สองมือแกร่งจับไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มเอาไว้ ลมหายใจเบาๆนั้นเป็นไอขาวออกมาจากปาก ดวงตาคมภายใต้แสงไฟนั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเด็กหนุ่ม
"บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอย่าให้ใครเห็น...พี่หวงนะ"
"ก็..ก็มันเป็นงานนี่..อีกอย่าง เจือว่า..มันคงเป็นอะไรที่ใช่สำหรับเจือแล้วล่ะ..พี่จะมาว่าไม่ได้นะ " เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปที่แถวซึ่งเพื่อนต่อเอาไว้ให้ กำลังจะถึงคิวของพวกเขาแล้ว
" พี่เทียน..เจือจะไปต่อแถวได้ยัง? "
"พี่จะไม่ว่าเราซักคำ ถ้าเราบอกพี่ก่อน....."ทินกฤตถอนหายใจอย่างหนักอก....มีแฟนอยากเป็นนายแบบนี่ก็ยากจะทำใจเหมือนกัน ....คิดพลางก็อดขำความหัวโบราณของตัวเองไม่ได้
"ไปได้ครับ...แต่เจือ เลิกกี่โมง ไม่ได้นอนกับเพื่อนใช่ไหม.... เอากุญแจห้องเรามาให้พี่ด้วย" มือแกร่งของร่างสูงยื่นออกไป เขาไม่ได้ถามเพื่อขออนุญาตแต่กำลังบังคับเลยล่ะ
" ทำไมต้องให้ด้วยล่ะ ..เจือไม่ใช่เด็กนะฮะ ถึงต้องมีคนแก่มาคุมอะ " คำว่าจะเอากุญแจห้องทำให้เด็กหนุ่มที่ยังงงๆกับการมาของอีกฝ่ายเสียอารมณ์ ยิ่งเพื่อนส่งสัญญาณเร่งแล้วแบบนี้
"เจือไม่ใช่เด็ก....และก็ไม่ได้มีผู้ปกครองมาคุม แต่พี่อยากนอนกับเจือคืนนี้... "มือแกร่งดึงแขนของอีกฝ่ายเข้าหาตัวไม่พูดพล่ามทำเพลงมือแกร่งอ้อมหลังอีกฝ่ายล้วงเอากระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าหลังของเด็กหนุ่มทันที ยังไม่วายบีบสะโพกอีกฝ่ายเสียแรงก่อนดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาอีกต่างหาก
" โอ๊ย! พี่เทียน! " ใบหน้าสวยแดงก่ำกับคำพูดตรงๆของอีกฝ่าย ไหนจะมือที่บีบสะโพกเขาต่อหน้าใครต่อใครนี่อีก กะจะประกาศตัวว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของให้เขาขายหน้าหรืออย่างไรกัน
เมื่อหันไปหมายว่าต่อก็ต้องเอื้อมมือไปยื้อแย่งประเป๋าเงินของตัวเองในมือของอีกฝ่ายแทน
" เอามานะ "
"เดี๋ยวคืนให้หรอกน่า.... "ทินกฤตว่า เขารื้อ ค้นกระเป๋าสตางค์ใบน้อย เป็นครั้งแรกที่เหมือนจะสติหลุด ไม่คิดจะฟังเสียงห้ามของเด็กหนุ่ม ในที่สุดก็ได้คีย์การ์ดของโรงแรมกับ บัตรคนต่างด้าวของเด็กหนุ่มมาไว้ในมือ
"หนีไม่ได้ด้วย ถ้าไม่มีบัตรนี่เกิด ตำรวจเรียกตรวจขึ้นมาแย่เลยนะ...." ทินกฤตยิ้มกวน ติดจะชวนให้หนาวกว่าอากาศโดยรอบเสียด้วยซ้ำ ร่างสูงจรดการ์ดสองใบที่ริมฝีปาก พลางขยิบตาให้เด็กหนุ่ม
"ไว้พี่จะไปรอที่ห้องนะครับ...เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาว"
เสียงตะโกนเรียกจากในแถวทำให้เด็กหนุ่มต้องหันไป เมื่อใกล้จะถึงคิวตัวเองแล้ว
เด็กหนุ่มร่างเพรียวหันมาโวยวายไม่เป็นศัพท์ใส่คนรักแล้ววิ่งกลับเข้าไปในแถวอย่างช่วยไม่ได้
ทินกฤตยืนโบกมือกวนๆให้คนรัก ทำท่าทางว่าจะรออยู่ที่โรงแรม แล้วก็เริ่มมองหาแท็กซี่.ที่กลายเป็น พาหนะประจำตัวไปเป็นที่เรียบร้อย ...
++++++++++++
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/tein_jp.jpg)
talk : เขาเจอกันแร้ว~~~
-
กรี๊ดๆๆๆๆ อ่านจบปุ๊บ ก็เจอรูปพี่เทียนเลย หล่อ!!!
-
:laugh: :laugh:เจอกันแล้ว เจอกันแล้ว เิอิ้กๆๆๆๆ....
โดนค้นตัวแบบนี้ กริ้วๆ...... ค้นบ่อยๆก็ได้นะพี่เทียน ฮา....................
ว่าแต่ ที่ว่า เจอกันแล้วกับรูปข้างล่างนี่คือ..... พี่เทียน ไปเจอกับลุงสองคนข้างหลัง??? (เผ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนแน่บ)
-
:z13: :กอด1:
======================
เจือไม่ใช่เด็ก....และก็ไม่ได้มีผู้ปกครองมาคุม แต่พี่อยากนอนกับเจือคืนนี้...
น้องเจืออย่าใจร้ายกับพี่เทียนนักเลย
ไม่ได้เจอกันเป็นเดือน ทนคิดถึง โหมงานหนัก
เพราะต้องการอยู่กับเจือแบบเปิดเผยได้นั่นแหละ
กลับมาให้พี่เทียนกอดแน่นๆให้หายคิดถึงเร็วๆนะ :-[
-
ตอนหน้าจะหวาน??? ขนาดไหน o18
:pig4: :pig4:
-
ตอนต่อไป :z1:
:call:
-
รอตอนเค้าอยู่กันสองคน
-
ทินกฤษทำถูกใจมาก5555 หมั่นเขี้ยวจุนเจือ
ปล.ชอบรูปพี่โดมรูปนี้ยิ้มเหมือนเด็กไม่แอ๊ปอ่ะ
-
เจอกันเหมือนไม่ตื่นเต้น ดีใจเลยน่ะ :เฮ้อ: แต่ยังไงก็ได้เจอแล้ว :กอด1:
-
เพื่อนเจือคงได้กรี๊ดจนคอแตกแล้วมั้ง :z1:
-
:3123:
-
สั้นนนนนนนนนนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ดีใจที่เจอ แต่ทำไมเจือเหมือนไม่อยากเจอเทียนละเน้อ ว่าไหมเอ่ย
เอาใจช่วยเทียนเสมอ สุ้ๆๆนจะครับเทียน :L1:
-
ตอนพี่เทียนกับน้องเจือนี่ดราม่าจริง ๆ ค่ะ
อยากให้มีความสุขกันซะที
-
ไปไหนไม่บอกพี่เที่ยน จัดหนักไปเลยพี่
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง มาอ่านสองตอนรวดเลย
ดีใจที่เจนสราภาพทุกอย่างกะแม่แล้ว
ทางแม่คงต้องให้เวลาเพื่อนเคลียร์เรื่องราวต่างๆกะพ่อ
เหลือแค่รอให้อะไรๆ เข้าที่เข้าทางเนอะ
ในที่สุดพี่เทียนก็เจอกะเจือเสียที ทั้งยังแกล้งน้องอีก
นี่กะเอาคืนที่น้องถ่ายรูปใช่ไหม
แหมมมม อยากอ่านตอนต่อไปแล้วล่ะค่ะ
คึคึ
-
เทียน ต้องจัดหนักๆเลยนะ ปล่อยให้หงุดหงิดมานาน
-
วนเวียนมาทักทายค่ะ :L2:
ขณะนี้ ไรท์เตอร์หายตัวไป เอ้ย มะช่ายล่ะ ไม่อยู่นะคะ อาจจะหายหน้าหายตากันไปอีกสี่ห้าวัน
พีจังเลยแวะเวียนมาบอกกล่าวค่า กลัวจะคิดถึงกันมากเกินไป
ว่าแล้วหนีีไปแก้เรื่องTouching youต่อ :z13:....แว่บบบบบบบบบบบบบบบบ! :bye2:
-
แสงสว่างที่ปลายอุโมง มองเห็นรำไร ๆ
พบกันครั้งนี้ คงมีอะไร เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นแน่ ๆ
+1 ให้คนละแต้ม พร้อมกำลังใจให้นะครับ
ปล. เป็นกำลังใจให้กับว่าที่ มหาบัณฑิต ด้วย :L2:
-
อ่านเรื่องนี้ก็ได้ข้อคิดดีเหมือนกันนะคะ พ่อแม่จริงๆ ขอให้ลูกรักและคอยเอาใจใส่ก็พอแล้วไปสนใจทำไมภายนอกไม่ได้เป็นคนดูแลท่านทั้งสองเสียหน่อยเน้อ รอตอนต่อไปค่า ถ้ามาเร็วจะ + ให้นะคะ (อิอิ มีแรงจูงใจให้ด้วยน้า)
-
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ และนานกว่า 4-5 วันที่พีจังว่าเอาไว้เสียด้วย คือว่า...........
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/1-1.jpg)
ไปตามรอยพี่เทียนกับน้องเจือที่ญี่ปุ่นมาคร่า~~~
.
.
.
.
.
.
.
ล้อเล่นค่ะ ..ที่จริงก็คือ ไปเที่ยวญี่ปุ่นมาล่ะค่ะ แอบไปหาตัวจริงของอิมเมจน้องจิ๊บกับอิพี่บาส(ที่น่ารักที่สุด><)ด้วย ได้แรงบันดาลใจมาเยอะแยะค่ะ ได้โลเคชั่นสวยๆที่ญี่ปุ่นมาด้วย ไม่เกินคืนนี้-พรุ่งนี้จะมาอัพนะคะ
-
มารอพี่เทียนกับน้องเจือค่ะ :L2:
-
รอพี่เทียนกับน้องเจืออยู่นะ
:call:
-
งั้นคืนนี้จะรอนะคะ คงได้เจอพี่เทียนกะน้องเจือ ถ้าดิฉันไม่ง่วงก่อน
-
รอจ้า
-
:เฮ้อ:นึกว่าจะได้อ่านและหายคิดถึงเจือเสียแล้ว :เฮ้อ:
-
ตั้งโต๊ะนั่งคอยเลยจ้า
-
รอด้วยคนครับ
-
:z10: :z10:
อิจฉาคนได้ไปเที่ยวจัง อยากไปบ้าง
มารอตอนต่อไปค่า :pig4:
-
จะรอนะค้า
-
ไม่นานทินกฤตก็ไปถึงโรงแรมของจุนเจืออย่าง....สบายอารมณ์ เขาได้พบคนรักแถมยังได้คีย์การ์ดสำหรับห้องอุ่นๆในคืนที่หนาวเย็นแบบนี้ทำไมจะไม่อารมณ์ดี เมื่อเข้าไปถึงห้องเห็นกระเป๋าเป้ของจุนเจือวางอยู่ มีของใช้ ครีมทาหน้าสารพัดชนิดวางอยู่หน้ากระจก ผ้าเช็ดตัวของเด็กหนุ่มที่ตากเอาไว้ ดวงตาคมของทินกฤตสำรวจมองรอบๆ ห้องไม่ได้กว้างขวางอะไรนัก แต่เตียงกว้างพอจะนอนได้สองคนก็โอเค
ร่างสูงเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำเสร็จแล้ว ก้ออกมานั่งดูทีวีอย่างสบายใจบนเตียง ก้มลงซบหน้าลงกับผ้าปูที่นอนรอ...ว่าเมื่อไรเด็กหนุ่มคนนั้นจะกลับมาเสียที ...สุดท้ายก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนอย่างช่วยไม่ได้
+++++++++++++++
---ก๊อกๆๆ---
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในช่วงดึกของคืนนั้น
คนที่เป็นเจ้าของห้องทำปากขมุบขมิบ ก่อนจะเคาะไปอีกหลายๆครั้ง
" พี่เทียน เปิดนะ .. ตื่นเดี๋ยวนี้! "
เสียงดังลั่นที่หน้าห้องทำให้คนที่กำลังหลับ...เพลินๆ.... ต้องสะดุ้งลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
"ครับ...ครับ..."
ทันทีที่ประตูห้องเปิดออก เจ้าของร่างผอมบางที่ห่อไปด้วยเสื้อแจคเก็ตตัวหนาก็เบี่ยงตัวเข้ามาในห้องทันที
" หลับใช่ไหมเนี่ย ? "
"อืม....หลับครับ...หลับรอเมีย" ทินกฤตว่าพลางยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มของเด็กหนุ่มเบาๆ
" แล้วถ้าพี่ไม่ตื่น เจือจะทำยังไงล่ะ เล่นยึดการ์ดไว้แบบเนี้ย " จุนเจือทำหน้ามุ่ยเมื่อถูกหอมแก้ม ก่อนจะดึงผ้าพันคอสีน้ำตาลออก ตามมาด้วยเสื้อแจคเก็ต เหลือเพียงแต่เสื้อแขนยาวคอวีสีดำตัวใน ตัดกับผิวขาว ที่ทินกฤตเองยังรู้สึกได้ว่าเขาขาวขึ้นกว่าตอนที่อยู่เมืองไทยเสียอีก
"อืม...ก็คงจะนอนเหงา นอนหนาว อยู่ข้างนอก..." ทินกฤตทำหน้ากวน ริมฝีปากยิ้มได้ใจอยู่ไม่น้อย
" ใครว่า...เจือก็ไปนอนกับเพื่อนน่ะสิ.. " เด็กหนุ่มหันมากวนประสาทพลางยิ้มเยาะ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้ที่ราวใกล้กับเตียง
" ล้างหน้าเดี๋ยวนะฮะ .. พี่จะนอนเลยก็ได้นะ "
"พี่อุตส่าห์มาหายังจะหนีไปนอนกับเพื่อนอีก..." ทินกฤตยอมปล่อยมือจากอีกฝ่ายโดยดี อาจจะเรียกได้ว่า ปล่อยไปง่ายๆ คำพูดของอีกฝ่ายทำเอาเจ็บในหัวใจแปลบๆ
เมื่อได้ยินคำพูดตัดพ้อของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มจึงหัวเราะออกมาเบาๆ นี่เขาแค่แหย่นิดหน่อยเท่านั้นเอง
" เหอะ ..คนแก่เนี่ยน้า ขี้น้อยใจเป็นบ้า " นิ้วเรียวจิ้มปลายคางของคนรัก
" ไม่รู้ล่ะ .. ถ้างอน เดี๋ยวจะออกมาง้อก็แล้วกัน "ทิ้งคำพูดเอาไว้แบบนั้นแล้วก็หายเข้าไปในห้องน้ำ
แต่เหมือนคำพูดของเด็กหนุ่มไม่ค่อยจะช่วยให้คนแก่รู้สึกดีขึ้นซักเท่าไร ชายหนุ่มร่างสูงทิ้งตัวลงกับเตียง แกล้งถอนหายใจเสียงดังให้อีกคนได้ยิน แต่ดูเหมือนจุนเจือ จะไม่ได้ยินเพราะเดินเข้าห้องน้ำไปเสียงเรียบร้อย
+++++++++++++++
ทั้งๆที่รีบแล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะนานเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าที่จุนเจือจะ"ล้างหน้า"และเข้าสู่ขั้นตอนบำรุงผิวของเขาสำเร็จ กลิ่นครีมบำรุงผิวสดชื่นนั้นลอยติดตัวเมื่อออกมาจากห้องน้ำ หันไปเห็นคนรักนอนตะแคงหันหลังให้ คนอายุน้อยกว่าจึงรีบเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนจะส่งเสียงถามออกไป
" หลับไปรึยังน้า~ " เด็กหนุ่มแกล้งทำเสียงเหมือนเด็กๆ
"...... "เงียบไม่มีเสียงตอบรับ
" พี่เทียน.. " มือเรียวสะกิดคนรักเบาๆ
ทินกฤตค่อยๆหันกลับมา ...ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่มนิ่ง
" พี่..งอน หรือว่า โกรธ เจือ เหรอ? " จุนเจือถามออกไปตรงๆ เพราะถ้าไม่มีอะไรเร่งด่วนทินกฤตที่เกลียดอากาศเย็นจะบินตรงมาหาเขาที่นี่ในช่วงเวลาที่อากาศหนาวจนติดลบแบบนี้เหรอ
"งอน...โกรธ ...หึง...หวง... หลายเรื่อง บอกไม่ถูก" ทินกฤตตอบไปส่งๆ มือแกร่งดึงให้อีกฝ่ายทรุดตัวลงมานั่งกับเตียง
"จะให้เริ่มจากตรงไหนดีล่ะ" ชายหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่าย "เจือทำอะไรไม่เห็นบอกพี่บ้างเลย"
"ก็เจือ... "เด็กหนุ่มก้มหน้านิ่ง เหมือนเด็กเล็กๆเวลาที่ถูกดุ
"ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะ "
"...แล้วเจือตั้งใจให้เป็นแบบไหน จะให้พี่รออีกนานไหมถึงจะได้รู้ได้เห็นว่า เจือไปทำอะไรที่ไหน ห่างหูห่างตาพี่ไป ก็ห่วงนะ...แล้วยัง....ไปถ่ายรูปหวิวซะขนาดนั้น" ท้ายประโยค ทินกฤตออกจะทำเสียงฮึดฮัดด้วยซ้ำไป
"ก็แค่..ถ่ายรูปเอง..พี่เจนก็อยู่ด้วยตลอดนะ..อีกอย่าง..อีกอย่าง ก็ช่วยให้เด็กมหาลัยทำโปรเจคจบ ไม่ได้มีใครเห็นไปทั่วซักหน่อย " จุนเจือเถียงเสียงอ่อย "ไม่ได้วาบหวิวแบบนั้นด้วย..มันเป็นงานศิลปะ..น่ะ "
"หวิวซิ่..." ทินกฤตผุดลุกนั่งขึ้นทันควัน ดวงตาคมที่มองหน้าของจุนเจือนั้นพูดจริงไม่น้อย
"โอเค..หวิวก็หวิว..แต่เค้าก็ได้แต่มอง " เด็กหนุ่มสบดวงตาคมนิ่ง
"นอกจากพี่แล้ว..ไม่ว่าใครก็ได้แต่มองทั้งนั้นแหละ " จุนเจือยังทำเสียงคล้ายอ้อน
"มองแล้วต้องมีอารมณ์แบบพี่ด้วยหรือเปล่า" มือแกร่งของทินกฤตเอื้อมไปจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ น่าแปลกที่ตอนนี้เขารู้สึกใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก
"จะไป..รู้เหรอ? " คำพูดนั้นทำให้ใบหน้าขาวๆนั่นแดงก่ำ มือแกร่งที่มันควรจะเย็นเฉียบแต่กลับอุ่นจนร้อน
"ไหนว่าเหนื่อย..จะนอนไม่ใช่เหรอ? "
"นอนไปเยอะแล้ว... อยากนอนกับเจือมากกว่า..ทำโทษเด็กดื้อ..." ไม่ทันที่จุนเจือจะได้โต้เถียงอะไร ร่างบางกว่าก็ถูกมือแกร่งของทินกฤตกดลงกับเตียงเสียแล้ว
"รู้หรือเปล่าครับ ว่าเป็นเด็กดื้อแล้วจะโดนอะไร" ทินกฤตยิ้ม ยืดตัวเหนือร่างบาง สองแขนเท้ากรอบล้อมรอบอีกฝ่ายเอาไว้
"นี่..บินมาถึงนี่..แค่จะมาตีก้นเจือเหรอ? " รอยยิ้มนั้นช่างไม่เหมือนกับคำพุดของคนที่จะทำโทษเอาเสียเลย จุนเจือถามยิ้มๆขญะที่อยู่ใต้ร่างของคนรัก
"น่าตีไหมล่ะ...ใจพี่ร้อนไปหมดเลย ตอนเห็นรูปเรา" ทินกฤตว่าพลางยิ้ม ใบหน้าคมก้มลงจูบเด็กหนุ่มที่ข้างแก้มนั้น
"อื้ม..ใจร้อน อยากทำแบบนี้ หรืออยากทำโทษเจือกันแน่ฮะ? "เด็กหนุ่มถามพลางครางรับสัมผัสกับผิวแก้ม..ลงโทษบ้านไหนกันเนี่ย..
"ไม่รู้ซิ่...แค่รู้ว่ามีคนอื่นได้มองเจือทำท่าทางแบบนั้น ทำหน้าแบบนั้น พี่รู้นะ...รู้ทั้งรู้เลยล่ะว่ามันเป็นงาน.... แต่..."ทินกฤตสบตาของอีกฝ่าย ยกมือขึ้นเสยผมของเด็กหนุ่ม
"ก็ยังอดที่จะหึงไม่ได้" น้ำเสียงเสียงเอ่ยออกมาไปนั้นสั่นน้อยๆ ทินกฤตไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน...ที่จะรักใครได้จนทำให้รู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของและหึงหวง ไม่อยากแม้แต่ให้ใครมองอีกฝ่ายได้ถึงเพียงนี้
"ถ่อมาถึงนี่ ยังมีเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาทำหน้าบูดใส่อีก.... น่าจับตีให้ตาย"
"เจือขอโทษ..ก็เจือกำลังรีบ..นี่ " เด็กหนุ่มเอ่ยพลางยื่นหน้าไปหอมแก้มอีกฝ่ายคืนอย่างเอาใจ
"แต่พอรู้ว่าพี่มา เจือก็ยกเลิกแผนเที่ยวกับเพื่อนหมดเลยนะ . เดี๋ยวอยู่กับพี่ตลอดเลย โอเคไหม? "
"ขอโทษที่ทำให้ต้องยกเลิกแผนเที่ยว...."ทินกฤตเอ่ย
"ความจริง..." มือแกร่งเลื่อนไล้ไปตามสีข้างของเด็กหนุ่ม ปลายนิ้วสัมผัสกายอีกฝ่ายผ่านผิวผ้าสีดำ
"แต่แค่เจืออยู่กับพี่คืนนี้ พี่ก็ไม่ขออะไรอีกแล้ว..." ร่างสูงจูบอีกฝ่าย สัมผัสหอมหวานที่ห่างหาย ริมฝีปากของจุนเจือยังนุ่มนวลเหมือนเดิม เปลือกตาบางปิดลงรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจ เพียงแค่จูบกันแผ่วเบาซ้ำๆ ก็กลับทำให้หัวใจพองโตได้อย่างประหลาด
" ไม่เอา..เจือจะอยู่กับพี่ จนกว่าพี่จะกลับ.. "เขากระซิบติดริมฝีปากแดงระเรื่อของคนรัก
"รอให้พี่กลับนี่คงได้อยู่กับแบบนี้อีกนานนะ" ทินกฤตกระเซ้าแหย่ สอดช่วงขาแทรกกลางระหว่างสองขาเรียวของเด็กหนุ่มผิวผ้าของกางเกงวอร์มตัวหนาใส่เพื่อกันความหนาวเสียดสีกันท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงของเครื่องทำความร้อนดังอยู่แผ่ว สองหูยินเสียงลมหายใจอุ่นร้อนที่เริ่มติดขัด
"บ้าเหรอ ใครจะทำแบบนี้กันทั้งวันวันคืนกัน เดี๋ยวคนแก่จะได้หมดแรงตายกันพอดี" ถึงจะอายแต่ก็ไม่วายแซวเรื่องอายุของอีกฝ่าย ก่อนจะกัดริมฝีปากเมื่อรู้สึกได้ถึงต้นจาที่เสียดสีผ่านเนื้อผ้า
"พี่ไง...ทำได้ทั้งคืน" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ ปลายจมูกฝังลงข้างซอกคอของเด็กหนุ่มสูดกลิ่นหอมจากสบู่และครีมที่อีกฝ่ายใช้ มือแกร่งซุกซนยิ่งขึ้นสอดแทรกเข้าไปในเสื้อ สัมผัสยอดอกบนผิวกายร้อน เคล้นคลึงหยอกเย้าเรียกเสียงครางเครือได้ยิ่งขึ้นเมือเลิกเสื้อของเด็กหนุ่มขึ้นเหนืออกแล้วใช้ริมฝีปากเลียชิมรสจากผิวกายขาวนวล
เสียงเครือครางแผ่วเบา ผิวกายกระตุกรับสัมผัสจากริมฝีปากและปลายลิ้นร้อน ก่อนจะตลบชายเสื้อนอนออกจากตัว เผยให้เห็นผิวกายขาวที่เริ่มเป็นสีชมพูอ่อนมือเรียวแตะกับผิวแก้มของคนรักก่อนจะจูบกับชายหนุ่มอย่างแผ่วเบา อีกครั้งและอีกครั้ง
ทินกฤตถอนริมฝีปากออกห่าง ยืดตัวขึ้นเพียงเพื่อจะถอดเสื้อของตัวเองออกไปให้พ้นๆทาง
"ใครบอกให้ถอดกัน....โดนลงโทษอยู่ไม่รู้หรือไงนะ" ทินกฤตว่า รวบแขนทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มขึ้นเหนือหัว ริมฝีปากก้มลงเล็มไล้ในทิศทางตรงกันข้าม ต่ำลงจากยอดอกลงไปสู่ท้องน้อย และขอบกางเกงวอร์มเนื้อหนา ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าแดงก่ำของร่างบาง แต่ก็ไม่ได้ฟังคำตอบ มือข้างที่ว่างดึงเอวกางเกงลง ทุลักทุเลอยู่ไม่น้อย เพราะอีกมือก็ยังยึดข้อแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้ ปลายลิ้นอุ่นร้อน สัมผัสแผ่วผ่านเนื้อผ้าบางอีกชั้นที่ยังห่อห่มร่างบางเอาไว้
เสียงร้องประท้วง พลางขยับสะโพกหนีเมื่อสัมผัสเปียกชิ้นแตะต้องกับความร้อนผ่านผิวผ้าที่แนบกายอยู่
" พี่เทียน..อื้อ "เขาพยายามจะขยับตัวดิ้นให้หลุดจากการพันธนาการ แต่งทินกฤตก็แรงเยอะเหลือเกิน
ไม่มีเสียงตอบนอกจากเสียงหัวเราะอย่างพึงใจของร่างสูง ทินกฤตหยอกเย้าอีกฝ่ายผ่านผิวผ้า ได้ยินเสียงครางเครือหวานหูของคนรัก และ สัมผัสหอมหวานจากกายของอีกฝ่าย เขาไม่ได้รับมันมานานเท่าไร
มืออีกข้างที่ว่างสัมผัสความต้องการของอีกฝ่ายอย่างยั่วเย้า ผิวผ้าบางรับหน้าที่หนักหน่วงจากสัมผัสร้อนของฝ่ามือแกร่ง
" อึก..พี่เทียน..ปล่อยเจือ..อย่าแกล้ง..แบบนี้สิ " เสียงหอบครางร้องขอ เมื่อชายหนุ่มยังคงทรมาณเขาอยู่แบบนี้ ผิวกายขาวเป็นสีชมพูแทบจะทั้งตัว เพราะอารมณ์ที่พุ่งสูง ใบหน้าแดงจัด โดยเฉพาะผิวแก้ม
"ลงโทษ....เด็กดื้อที่ไปถ่ายแบบไม่บอกพี่" ทินกฤตยังคงแหย่ อันที่จริงเขาไม่ได้โกรธชังการถ่ายแบบของเด็กหนุ่มขนาดนั้น เขารู้ว่าจุนเจือรักการอยู่ต่อหน้ากล้องแค่ไหน และ"คนแก่" ที่อีกฝ่ายชอบเรียกแบบนั้น ก็คงได้แต่ทำใจ
....ร่างกายที่สวยงามนี้....
....ไม่ได้เป็นของเขาคนเดียว...
....อย่างน้อยก็ทางสายตา...
talk:เบาๆไปก่อนนะคะ ไม่ได้อัพนาน เดี๋ยวตกใจกัน
ปล. นี่ก็ไม่ได้อัพดึกเท่าไหร่เนอะ^^
-
มิเสียแรงที่รอพี่เทียนกับน้องเจือ ดีใจจัง
ขอ :กอด1:รับขวัญน้องเจือ(แอบไม่ให้คุณเทียนเห็น)
และขอบคุณผู้เขียนที่มาโพสท์ให้ตามสัญญา :กอด1: พร้อม+ให้ด้วย
อืม..ตอนนี้ก็เค้าก็หวานกัน ถ้อยทีถ้อยเอาใจกันแหละ ก็ไม่เจอกันนานนี่เนอะ
รอตอนหวานๆปน :haun4:ในตอนหน้าอีกตอนจ้ะ
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
หนาวๆแบบนี้ ต้องกอดกันให้อุ่น อิอิ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
เบาๆ กันไปก่อนนะคะ
พีจัง...ก็เมาเบาๆอยู่ ฮา.......... :really2: แหม่วันศุกร์น้อก็มีนิดหน่อย
กำลังรวบรวมภาพประกอบ อยากให้ทุกคนไปเที่ยวโอซาก้าด้วยกันพร้อมๆกับเทียนเจือด้วย
รอกันหน่อยนะคะ :pig4:
-
:impress2: :กอด1:
-
เปิดมาก็ เป็นบทลงโทษ น้องเจือเลย .... :m25:
มีหรือที่คนร่างบางจะกลัว เพราะรอมานานเหมือนกัน :z2:
+1 ให้คนละแต้มนะครับ
ปล.รอดูรูปโอซาก้า ว่าจะกล้าเหมือนน้องเจือหรือไม่ ...... :m11:
-
เรียน ผู้แต่งทุกท่าน :call:
ทางเล้าฯ มีความจำเป็นในการแก้ไขชื่อตอน-ชื่อเรื่อง นิยาย ทุกเรื่อง ที่มีการใช้คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้า ซึ่งอาจทำให้เล้าฯ เป็นที่เพ่งเล็งของทางราชการ เนื่องจากขณะนี้ได้มีกฏหมายเกี่ยวกับการดูแลและให้บริการเวปไซต์ออกมาใหม่ และมีความเข้มงวดมากขึ้น และมีบทลงโทษที่ไม่ต้องรอลงอาญา
(อ่านเพิ่มเติมได้จากกระทู้กฏหมาย http://www.9tana.com/node/new-draft-law-it/ หรือ http://ilaw.or.th )
ดังนั้นทางเราจึงต้องรีบแก้ไขอย่างเร่งด่วน เพื่อเป็นการป้องกันในเบื้องต้น
ทั้งนี้ หากชื่อเรื่อง-ชื่อตอนที่เราแก้ไขให้ไม่ถูกใจของเจ้าของเรื่อง ท่านสามารถแก้ไขเป็นชื่ออื่นได้ แต่ก็ต้องขอความร่วมมือจากทุกท่านในการลดการใช้คำดังกล่าวด้วย หากสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปเช่นไร ทางเราจะรีบแจ้งให้ทราบทันที
จึงแจ้งมาเพื่อทราบ และขอบคุณล่วงหน้าสำหรับการให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี
เจ้สอง โมดุฯ ห้องนิยาย
-
หายหนาวเลยเนอะพี่เทียนน้องเจือ
-
ในที่สุดเค้าก็ได้เจอกัน :z1:ซะที
-
อย่างนี้ต้องให้พี่เทียนลงโทษน้องเจือแบบจัดหนัก หุๆๆๆๆ
-
ในที่สุดดดดดดดดดดดดดด
:-[
ปลื้ม
-
ก็คนมันขี้หึง รักคนแก่ก็ต้องเข้าใจกันหน่อยนะ :laugh:
พี่เทียนกำลังลงโทษเด็กดื้อ :กอด1:
-
แหมพี่เทียน ลงโทษน้องซะหนักเชียว
คึคึคึ
-
เเอร๊ย มีความสุขมากกกกกกกก
เเอบลุ้นว่าจะมีฉากหวานๆอีกเมื่อไหร่
:กอด1: จุนเจือซักหนึ่งที ก่อนชิ่งหนีกลัวพี่เทียน :z6:
-
ก็พี่เทียนแก่แล้วนิ มีแฟนเด็กก็ต้องหึงหวงมากเป็นธรรมดา
ทำใจเนอะ น้องเจือ
-
อู้วววว ตัดตอนแบบนี้.....ใจจะขาด!!!!!!!
-
โว้วววว....โดนทำโทษ โดนทำโทษ -,,-
-
ในที่สุดก็ตามทันสักที
ไม่ไหวเลย บทเศร้าก็ร้องไห้ตามตลอด :m15:
สู้ๆ นะ เจือ พี่เทียน
-
อ๊างงงงงงง นึกว่าพี่เทียนแกจะจัดเต็มน้องซะอีก รอตอนต่อไปนะคะ :z2:
-
ปลายนิ้วเรียวของทินกฤตสะกิดดึงรั้งขอบเอวกางเกงชั้นในของเด็กหนุ่มลง จนเลือนไหลลงไปกับช่วงขาเรียว ราวกับว่ามันได้ไหลออกไปเองอย่างไรอย่างนั้น หลงเหลือเพียงแค่ ร่างบางเปลือยเปล่าที่นอนหอบหายใจระทวยอยู่บนเตียงนุ่ม สองแขนยังคงถูกพันธนาการด้วยข้อมือของเขาเองที่เหนือหัว
ผิวกายเปลือยเปล่ากระทบกับอากาศที่ถูกปรับให้อบอุ่นด้วยฮิตเตอร์ ยังไม่ทำให้รู้สึกหวาดหวั่นเท่าสายตาร้อนแรงของคนที่ใช้เพียงดวงตาคมกริบนั้นมองไปทั่วร่างเปลือยเปล่าอย่างหลงใหล จนจุนเจือต้องหลับตาหันหน้าหนีอย่างอับอาย
"อะไรกันครับ...คนเก่ง....อายเหรอ อยากเป็นนายแบบเนี่ยนะ" ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายอายแทบตายยังจะกระเซ้าแหย่
" ก็..พี่เป็นแฟนเจือนี่..อายแฟนแล้วผิดเหรอ?"เสียงงึมงำในคอ แล้วหันมามองหน้าอีกฝ่าย
"ดี....งั้นพี่จะทำให้อายยิ่งกว่าเดิม" ทินกฤตเลียริมฝีปาก ก่อนก้มลงมอบสัมผัสร้อนหวามไหวให้กับอีกฝ่าย บางเหมือนคนกระหายหิว ที่เรียกเสียงหวีดร้องราวเจ็บปวดให้กับอีกฝ่าย บ้างสัมผัสอ้อยอิ่งเพียงปลายลิ้น สร้างความเคลิบเคลิ้มให้กับเด็กหนุ่ม จุนเจือพยายามยืมขืนมือออกจากพันธนาการ แต่สะโพกกลับขยับเข้าหาเรียกร้องสัมผัสจากร่างสูงอย่างสิ้นอาย ท่าทางที่ดูสับสนไปด้วยความเร่าร้อนของเด็กหนุ่มดูหน้าสงสารจับใจ
" โอย..พี่เทียน..อะ! " เสียงหวีดร้องครวญครางเมื่อถูกหยอกเย้าจนเหมือนกลั่นแกล้ง ลงโทษให้เขาทรมาณเพราะยิ่งต้องการมากเพียงใด ชายหนุ่มก็กลับแกล้งผ่อนจังหวะของริมฝีปาก ร่างกายนี้กำลังถูกลงโทษ จนแทบทนไม่ไหว จุนเจือขยับข้อมือที่ถูกตรึงเอาไว้ ไม่ได้สนใจหากว่ามันจะแดงช้ำ
ทินกฤตไม่หยุด ยิ่งเร่าเร้าแรงมากยิ่งขึ้น ด้วยนึกอยากจะลิ้มรสชาตความหวานของอีกฝ่าย
เสียงริมฝีปากเร่งเร้าดังควบคู่ไปกับเสียงครวญครางของเด็กหนุ่ม จนสุดท้ายแล้ว สะโพกบางก็กระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาในปากของคนรัก ก่อนจะหอบหายใจรุนแรง เรี่ยวแรงที่พยายามดิ้นให้แขนตัวเองเป็นอิสระจากข้อมือแข็งแรงนั้นหมดลงอย่างสิ้นเชิง
ทินกฤตกลืนกินความต้องการที่อีกฝ่ายปลดปล่อยออกมาอย่างไม่นึกรังเกียจ ชายยกหลังมือขึ้นเช็ดริมฝีปากเปียกชื้น เห็นร่างบางนอนหอบหายใจระทวยยิ่งนึกอยากแกล้ง
"เจือ...." ปลายนิ้วแตะหน้าให้เด็กหนุ่มหันมาหา ก่อนมอบจูบที่มีรสสัมผัสของตัวเองให้อีกฝ่ายได้ร่วมรส ปลายลิ้นร้อนเคล้าคลึงเรียกเสียครางเครือได้ไม่น้อย มือที่เกาะกุมร่างบางเอาไว้ในที่สุดก็ปล่อยให้เป็นอิสระ
ข้อมือนั้นเป็นรอยแดงแต่จุนเจือไม่สนใจ ทันทีที่เป็นอิสระ มือเรียวนั้นยกขึ้นจับใบหน้าหล่อเหลาของคนรักแล้วจูบตอบกลับไปอย่างเร่าร้อน
แม้จะผละออกจากกันเพื่อพักหายใจ ก็คงไม่ต่างจากแม่เหล็กคนละขั้วที่ดึงดูเข้าหากัน จนริมฝีปากแดงช้ำ
ขาเรียวแยกออกกว้างยกสะโพกขยับยั่วเย้าความร้อนของทินกฤตอย่างเชิญชวน ใบหน้าสวยฉ่ำเยิ้มด้วยอารมณ์รักและต้องการ
"ยั่วเหรอ" ทินกฤตถามพลางก้มลงมาการกระทำของอีกฝ่าย ถามพลางก็ขยับตัวลงให้ความร้อนของตัวเองสัมผัสความต้องการของอีกฝ่ายผ่านผิวผ้าที่ยังคงอยู่บนร่างกางของตัวเอง แม้จะยิ่งเป็นการทรมานตัวเองแต่กลับเร้าอารมณ์อย่างประหลาด หัวใจที่เต้นอยู่ในอกนั้นไม่เป็นจังหวะเลย
" อื้อ..ใช่..เจือยั่วพี่..ทำกับเจือนะครับนะครับ..นะ " เสียงหอบครางร้องขอ ในตอนนี้เขาอยากจะให้อีกฝ่ายกกกอดเอาไว้แบบนี้ ทำให้เขาอบอุ่นอยู่แบบนี้
"เด็กคนนี้นี่นะ..." ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ กางเกงที่สวมอยู่ถูกดึงออกโยนไปอีกทาง ร่างสูงทียืนขึ้นเหนือร่างของเด็กหนุ่มนั้นเผยให้เห็นสัดส่วนความเป็นชายของทินกฤตได้อย่างเต็มตา
"จะให้ทำแบบไหนล่ะครับ ไม่อยากให้พี่แกล้งแล้วใช่ไหม"มือแกร่งแตะปลายคางของอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา
" อึก..อ๊า ทำเถอะ.. " ร่างบางขอร้องอย่างสิ้นความอาย
" เจือต้องการพี่ "
"ทำเองซิ่" นี่เป็นคงเป็นยิ่งกว่าการลงโทษใด เมื่อร่างสูงเปลี่ยนเป็นนอนลงข้างตัวของอีกฝ่าย ดวงตาคมมองใบหน้าอึ้งๆ ของจุนเจืออย่างยั่วเย้า
" หะ..อะไรนะ?.. " เสียงหวานถามแผ่วเบา แต่คำตอบของทินกฤตก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ร่างบางเหลือบมองร่างแกร่งของคนที่นอนอยู่ข้างๆก่อนจะกลิ่นน้ำลายเหนียวลงคอ
"อ้าว...กลัวจะทำไม่ถึงใจ เลยว่าจะให้ทำเองไงครับ ...." ทั้งๆที่พูดจาแบบนั้นออกไปแต่ทินกฤตก็ต้องอดทนอยู่ไม่น้อย
เด็กหนุ่มตัดสินใจขยับคงนอนข้างๆอีกฝ่ายก่อนจะเท้าแขนที่เป็นรอยแดงที่ข้อมือทั้งสองคร่อมระหว่างแขนทั้งคู่ของคนรัก ใบหน้าสวยแดงจัดขณะที่ก้มลงจูบอีกฝ่ายช้าๆ แผ่วเบาก่อนจะตามมาด้วยปลายลิ้นที่ลากไล้กับปลายคาง ลำคอแกร่ง ฟันคมๆ กัดเบาๆกับกล้ามเนื้อบนแผ่นอกกว้าง เรียกเสียงครางเครือได้ไม่น้อยเลย
"อืม......" ทินกฤตส่งเสียงในลำคอเบาๆ ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายราวกับจะถาม
....แล้วจะทำยังไงต่อไป....
สัมผัสที่ลากไล้ลงมายังกล้ามเนื้อท้องนั่นคือคำตอบ จุนเจือช้อนสายตาขึ้นมาสบตาของคนรัก ใบหน้าสวยแดงจัด ก่อนจะกลืนน้ำลายอีกครั้ง มือเรียวขยับความต้องการของอีกฝ่ายก่อนจะลากปลายลิ้นกับส่วนปลายแล้วจึงขยับรับมันเข้ามาในปากเรียวสวยของตน ปลายนิ้วขยับไล้ขึ้นลง ริมฝีปากเองก็ดูดรัดเมื่อเริ่มจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรบ้าง
"อื้ม...เจือ...." ทินกฤตถึงกับขบฟันกรอด สัมผัสร้อนเสียวซ่านแล่นลามมาจนยากจะต้านทาน มือแกร่งขยุ้มเส้นผมนุ่มมือของอีกฝ่าย ราวกับจะช่วยนำทางให้อีกฝ่ายได้ปรนเปรอร่างกายของเขาได้อย่างเต็มที่
สัมผัสของมือที่ขยุ้มผมนั้นทำให้เด็กหนุ่มยิ่งได้ใจ ราวกับเป็นการเอาคืนการลงโทษของชายหนุ่ม ริมฝีปากร้อนขยับรูดรั้งเร็วขึ้นเรื่อยๆยิ่งเห็นสีหน้าทรมาณของคนรัก แต่ก่อนที่ทินกฤตจะไปถึงปลายทาง จุนเจือกลับถอนริมฝีปากออก แล้วยกหลังมือขึ้นเช็ดปากของตน ร่างบางขยับขึ้นคร่อมร่างนั้น เสียงดสีช่องทางร้อนกับความร้อนที่เปียกชื้นของชายหนุ่มอย่างยั่วเย้า
"อื้อ...." การกระทำแสนขัดใจของจุนเจือนั้น เรียกเสียงครางจากทินกฤตได้ไม่น้อย เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะเอาคืน...ดวงตาคมตวัดมองหน้าของคนรักทันที ในขณะที่มือแกร่งทั้งสองข้างก็พยายามยึดสะโพกบางของจุนเจือให้อยู่นิ่งๆ
"จะแกล้งกันใช่ไหมแบบนี้ " คนที่อยู่เบื้องล่างสงเสียงถามผ่านไรฟัน เขาพยายามสะกัดกลั้นความต้องการเอาไว้เต็มพิกัดแล้ว เมื่ออีกฝ่ายนำเขามาจนเกือบปลายทางแต่กลับถอนออกไปง่ายๆแบบนี้
" อื้อ..เปล่านี่.. "จุนเจือขืนแรงของอีกฝ่ายด้วยการขยับสะโพกไปมา ยั่วเย้า ริมฝีปากบางยิ้มยั่ว
"ระวังเถอะ..." ไม่พูดเปล่า ปลายนิ้วของทินกฤตสัมผัสลึกเข้าที่ด้านหลังของเด็กหนุ่ม ก่อนอีกฝ่ายจะได้ทักท้วงอะไร อีกนิ้วก็ขยับเข้าลึกหยอกไล้ผิวร้อนภายในการของอีกฝ่าย เรียกเสียงหวีดขึ้นมาได้ในทันที
" อ๊ะ..อ๊า " ร่างบางขยับรับปลายนิ้วที่ล่วงลึกเข้ามา ริมฝีปากบางเม้มแน่นก่อนจะขยับสะโพกรับปลายนิ้วที่สอดไล้เข้ามาเรื่อยๆ ริมฝีปากครวญครางจนเมื่อช่องทางนั้นขยับขยายขึ้นมา แสดงถึงความพร้อมแล้ว
"ทำเป็นพูดดีแบบนี้ต้องโดนซิ่นะ..." ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางของเด็กหนุ่ม ใบหน้าสวยเหมือนจะกำลังมึนเมาในสัมผัส ปลายนิ้วที่สอดแทรกสร้างอารมณ์ให้ร่างบางค่อยถอนออกทดแทนที่ด้วยร่างแกร่งของตัวเองที่เสียดเข้าหา สองมือแกร่งจับสะโพกบางยึดแน่นขยับรุนแรงด้วยเต็มกลั้น ยินเสียงอีกฝ่ายหอบหายใจขาดหวง ร้องครางออกมาได้จังหวะจะโคนกับทุกแรงกาย และความหวานหวามไหวที่เขาส่งมอบให้กับ "เด็กดื้อ" ที่เฝ้าสั่งสอนมาตลอดคืน
"รู้ไหมว่า เจือเป็นของ....พี่" ทินกฤตเอ่ยถามทั้งที่กายยังไม่หยุดยั้งการแสดงความเป็นเจ้าของ ร่างแกร่งขยับสะโพกเข้าหาคนที่ยังอยู่ด้านบนอยู่รุกเร้ารุนแรง
" อ๊า..อื้อ..ระ..รู้ "จุนเจือตอบรับด้วยร่างกายและคำพูด คิ้วเรียวขมวด ความเร่าร้อนพุ่งสูงตามแรกกระแทกของคนที่ควบคุมจังหวะเบื้องล่าง บ้างรุกเร้าบางหยุดนิ่งแต่กลับใช้มือบังคับสะโพกบางให้ขยับสนองความต้องการด้วยตัวเอง ภาพที่ได้เห็นจากมุมด้านล่างนี้ช่างเร้าอารมณ์อย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าสวยของจุนเจือยามเมื่อสะบัดเชิดด้วยอารมณ์ที่ยากจะต้านทาน หยาดเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาจากผิวกายสวยนั้นสะท้อนแสงไฟเล็กน้อยเป็นประกายยิ่งยั่วเย้า ความต้องการของเด็กหนุ่มนั้นราวกำยั่วยวนให้เขาสัมผัส มือแกร่งยื่นไปสัมผัสกับความต้องการของอีกฝ่าย ช่วยกระตุ้นเร้า
จนเมื่อเริ่มรู้สึกจะทนทานเอาไว้ต่อไปอีกไม่ไหวเพราะร่างกายของคนรักที่โอบรัดเขาแน่น มือแกร่งนำทางมือของจุนเจือให้ตอบรับความต้องการของตัวเองในขณะที่เขาก็โรมรันเข้าหาร่างกายของเด็กหนุ่มอย่างกระหาย ร่างสูงชันตัวลุกขึ้นระดมจูบฝังรอยรักไว้ทั่วผิวกายของเด็กหนุ่ม เสียงหอบหายใจไม่เป็นจังหวะดังเช่นเดียวกับเสียงผิวกายที่เสียดกระทบ ทินกฤตขยับเข้าหาเด็กหนุ่มรุนแรง
"อื้ม เจือ...... " ร้องเรียกชื่อของเด็กหนุ่มเสียงดังอยู่ไม่น้อยจนท้ายที่สุดก็ปลดปล่อยออกมาภายในกายของอีกฝ่าย
" อ๊า พี่เทียน..พี่เทียน " เสียงหอบคราง ก่อนจะกรีดร้องออกมาเมื่อถึงปลายทางในเวลาใกล้กัน ร่างบางทิ้งตัวลงกับไหล่แกรงของคนที่รุกรานอย่างเหนื่อยอ่อน
"ขอโทษนะ...วันนี้พี่รีบไปหน่อย" เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าไมได้ป้องกันทินกฤตจึงกระซิบออกมาเบาๆ แต่ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะผล็อยหลับไปเสียแล้ว...ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในลำคอพลางจูบที่ข้างแก้มที่ชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย
"รักเจือนะครับ...." มือแกร่งลูบเส้นผมเปียกชื้นของอีกฝ่ายเบาๆ ริมฝีปากจูบลงบนหน้าผากมนของอีกฝ่าย
"...."ไม่มีคำตอบจากจุนเจือ ร่างบางได้ผล่อยหลับบนอกของคนรักไปอย่างเหนื่อยอ่อนเสียแล้ว
"อ้าว...เจ้าตัวดีหลับจริงเหรอเนี่ย" ทินกฤตหัวเราะออกมาเบาๆ ค่อยๆถอนกายออกจากร่างบาง พาร่างของจุนเจือเอนนอนลงกับเตียง ก่อนจะเป็นคนทำนำผ้าชุบน้ำมาเช็ดให้กับร่างบางด้วยตัวเอง ส่วนตัวเองก็กลายเป็นว่าต้องหนีไปทำความสะอาดตัวเองเช่นกัน แต่ก็เพียงแค่ช่วงเวลาหนึ่งก่อนจะรีบกลับมามอบความอบอุ่นให้กับอีกฝ่าย โดยดึงคนรักที่หลับไม่ได้สติเข้ามากอดภายใต้ผ้าห่ม
+++++++++++++++++++
ความรู้สึกบางอย่างที่รบกวนในท้องทำให้เจ้าของผมสีน้ำตาลค่อยๆลืมตาขึ้นในอ้อมกอดของคนรัก โดยที่ทั้งคู่มีเพียงผ้าห่มคลุมกาย
" อือ " เสียงครางเบาๆ เมื่อขยับตัวแล้วก็รู้สึกปวดแล่นขึ้นมาจากเบื้องล่าง ดวงตาคู่คมเงยหน้ามองตัวการที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้พลางทำหน้ามุ่ย
" พี่เทียน.. "
"อืม...." เสียงครางเบาๆในลำคออย่างนึกรำคาญ มือแกร่งยกขึ้นเกาแผ่นอกเปลือยเปล่าของตัวเองเบาๆ
" พี่เทียน..ตื่นเถอะ เจือหิวข้าว "จุนเจือเรียกคนรักอีกรอบ มือเรียวยกขึ้นแตะหน้าคมนั้นเบาๆ
"อือ หืม?...." ทินกฤตค่อยลุกขึ้นมานั่ง
"กี่โมงแล้ว" หน้าตาไม่ต้องบอกถึงความง่วงงุนที่ยังหลงเหลือ ทินกฤตแทบจะลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ สองมือดึงผ้าห่มและคนรักเข้ามากอดในอ้อมแขน
"หนาว...."
" ...โอย "เสียงครางเบาๆเพราะปวดระบมที่เบื้องล่าง ก่อนจะกัดฟันขยับตัวดูนาฬิกาที่หัวเตียง ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าเวลานี้มัน
" เฮ้ย..บ่ายสองเหรอ?! "
"หืม? บ่ายสอง?" ทินกฤตเองก็ตกใจ แต่เหมือนจะตกใจกับเสียงร้องของเด็กหนุ่มมากกว่า
" ก็..เช็คเอาท์บ่ายสิบโมงอะ! ลุกเลยนะ!! " เด็กหนุ่มโวยวาย กลางกุมสะโพกตัวเองแล้วลุกขึ้นอย่างลำบาก ไม่ได้รวดเร็วเหมือนดังที่เร่งทินกฤตเลย
" ป่านนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ ทินกฤตว่า ไม่ได้คิดจะเร่งตามที่เด็กหนุ่มเอ่ยเลยแม้แต่น้อย ... " มือแกร่งขยี้หัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นทั้งๆที่ยังเปลือยเปล่า "เดี๋ยวก็จ่ายให้เขาไปอีกคืนก็ได้..." ร่างสูงว่าพลางบิดขี้เกียจ
"แต่ไม่นอนที่นี่แล้วนะ เตียงไม่สบายเอาซะเลย เดี๋ยวไปหาโรงแรมแถวอะไรนะ...อุเมะดะเหรอ...พี่เห็นมีโรงแรมดีๆอยู่"
"นี่ขนาด "นอนไม่สบาย" นะเล่นเอาเจือปวดซะ " เด็กหนุ่มบ่นอุบ ผิวกายขาวมีแต่ร่องรอยรักจากอีกฝ่าย แต่ที่เห็นได้ชัด คือรอยแดงตรงข้อมือทั้งสองข้างนั้น เขาค่อยๆลุกขึ้นเข้าห้องน้ำไปทั้งๆแบบนั้น หากว่าไม่ตื่นเพราะหิวแล้วล่ะก็ คงจะนอนต่อเป็นแน่
"งั้นเดี๋ยวบริการ..." ทินกฤตว่าพลางอุ้มเอาร่างบางนั้นขึ้นมาแล้วพาเดินเข้าห้องน้ำไป แต่ก็ต้องหยุดอยู่แค่นั้น พื้นที่ไม่ได้มีมากมายให้เขา "แช่น้ำ" อาบกับอีกฝ่ายได้เหมือนอย่างที่เคยทำ
"ยืนอาบละกันรอบนี้ ยังยืนไหวใช่ไหม"
" ทำไงได้ล่ะ.. "จุนเจือเกาะบ่าอีกฝ่ายเป็นหลัก อีกฝ่ายจึงเปิดฝักบัวที่รดน้ำอุ่นร้อนลงบนผิวของคนทั้งคู่
ทั้งสองคนช่วยกันอาบน้ำอยู่พักใหญ่ ได้ยินเสียงโทรศัพท์ห้องดังลั่น แต่ก้ออกไปรับไม่ทัน คาดว่าคงเป็นจากฟร้อนท์ที่โทรมาถามว่าจะอยู่ต่อหรือไม่
++++++++++++++++++++
" งั้นเดี๋ยวเช็คเอาท์ใช่ไหมฮะ..เจือจะได้เก็บของเลย? "จุนเจือถามขึ้นมาขณะแต่งตัวอยู่หน้ากระจก เด็กหนุ่มคนนี้เวลาอยู่หน้ากระจกแล้วก็มักจะแปลงร่างเป็นนกหงษ์หยกได้ทุกที
"ครับ เช็คเอ้าท์ ย้ายเมียไปอยุ่ที่ๆดีกว่านี้.... แล้วเราไปหาอะไรกินกัน ... เดินเที่ยวนิดหน่อย เข้าห้องนอนกับเมีย อืม ช่างเป็นทริปญี่ปุ่นแบบฉุกละหุกที่ดีจริงๆ" ทินกฤตว่าริมฝีปากเหยียดยิ้มน้อยๆ อย่างภาคภูมิใจในทริปญี่ปุ่นครั้งนี้
" นี่ ห้ามพูดแบบนี้เวลาอยู่ข้างนอกนะ ..คำก็เมีย สองคำก็เมียเนี่ย " คำพุดของอีกฝ่ายทำให้ใบหน้าสวยแดงก่ำ ทำไมนะ ทินกฤตถึงได้เรียกเขาแบบนี้เสียเต็มปากเต็มคำขนาดนี้ แล้วก็หันไปเก็บของใส่กระเป๋าให้เรียบร้อยในเวลาเพียงไม่นาน ซึ่งจุนเจือที่เป็นแบบนี้ทินกฤตยังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
"หรือไม่ใช่ล่ะครับ... ขอเราแต่งทางนิตินัยได้พี่ก็จะขอแต่งไปนานแล้วนะรู้หรือเปล่า" ชายหนุ่มพูดโดยไม่ได้หันไปมองหน้าของเด็กหนุ่มแต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป ก็ต้องหันกลับมามอง ร่างสูงเดินไปเข้าไปหาโอบอีกฝ่ายจากด้านหลัง
"ถ้าเจือไม่ชอบ...พี่จะไม่พูดอีก"
" ไม่ใช่แบบนั้นหรอก..แค่ไม่ชินน่ะฮะ " เด็กหนุ่มนิ่งในอ้อมแขนอุ่น ก่อนจะยิ้มให้เมื่อหันไปหาคนที่กอดเขาจากข้างหลัง
" เราเช็คเอาท์กันเถอะ เจือหิวข้าวแล้วนะ "
"ครับ...ที่รัก" ทินกฤตยิ้มน้อยๆก่อนขโมยจูบริมฝีปากของเด็กดื้อรั้นของเขาหนึ่งที ส่วนตัวเองก็เดินไปหยิบเสื้อโค๊ท และกระเป๋าเดินทางใบพอเหมาะของตัวเอง ลากเดินออกจากห้องไป
+++++++++++++++++++
talk : อ่า..ซับเลือดกันทันไหมคะ ลืมบอกไปว่าเอาทิชชู่มาด้วย^^
-
อ๊าย... :pighaun: ชอบที่พี่เทียนกับน้องเจือมีความสุขกัน
รอตอนหน้าอีกตอน คงได้เห็นคู่นี้รักกันมากๆอีกนะจ๊ะ
-
น่ารักกกกกกกกกกก :-[
มาทั้งที่ต้องใหคุ้ม
:call:
-
:pighaun: :pighaun: :L3: :haun4:
-
เน็ตก็ไม่ค่อยดี แต่...แวะมาก แจกกกกกกกกก ทิชชู่ๆ ๆๆๆๆ :sad11: :sad11: :jul1: :jul1:
รอบหน้าโคไรท์จะต้องทำงานเพิ่มเติม
คือการไปขุดรูปเก่าๆในไดรฟ์มาให้ท่านผู้อ่านเชยชม เพื่อให้ได้ฟีลในการอ่าน ฮ่ะๆๆ
รอชมนะคะ ฝีมือกับกล้องอาจจะห่วย แต่น่าจะไปวัดไปวาได้บ้า้งล่ะ
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
ซับเลือดจริงๆๆ o13
-
:haun4:
-
"รู้ไหมว่า เจือเป็นของ....พี่" <<< นึกหน้าโดม แล้วโดมพูดกับเราอ่ะ ก๊ากกกกกกกกกกก :haun4:
o18 ช่างกล้าจริงๆตรู
-
:กอด1:
หนูไม่รู้ หนูมาแบบไม่มีทิชชู่ :jul1:
พี่เทียนจัดหนักจนเลยเวลาเช็คเอาท์
จัดไปให้สาสมกับทิ่อดทนมานาน o18
-
อ่านไป จนจบ สำหรับตอนนี้ เหอะ คิดว่าอยู่ใต้เตียง 555
-
:haun4: จุนเจือโดนแกล้งเหรอ
-
อื้ออออออ....หืมมมมมมมมมมมมม
-
ค่อยคุ้มกับที่ต้องอดทนมานานหน่อยเนอะ
-
:jul1: :jul1: :jul1:เลือดหมดตัว แต่ชอบบบ
-
:haun4: เป็น nc ที่สุดๆ
แล้วจะต้องอยู่ไกลกันไปอีกนานเท่าไหร่เนี่ย
เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันสักที
-
ถูกใจตอนพี่เทียนเอาคืนน้องเจือเหลือเกิน
ฮิๆๆๆๆ
-
แกล้งน้องเจือมากไม่ดีนะ เดี๋ยวพี่เทียนจะโดนเอาคืนหนัก
หรือว่าพี่เทียนอยากโดนเอาคืนก็ไม่รู้นะ ชักจะสงสัย
:oo1:
-
เรียกเลือดสุดๆๆ :jul1: :jul1:
-
สนุกมาก อ่านทีเดียวรวดเลย
ปล.ในอนาคต รวมเล่มไหมครับ?
-
:jul1:เลือดท่วมหน้าจอ :o8:หื่นได้ใจจิงๆเจือเทียน เอากำลังใจมาฝาก
และขอเอาใจช่วยคนทั้งสองให้ผ่านเรื่องราวร้ายๆไปได้ :L1:
-
NC. แบบกะทันหัน ถูกใจพี่เทียนอ่ะดิ
:impress2:
-
เหมือนไม่ได้มาให้กำลังใจ น้องเจือนานแล้ว มัวแต่ไปลันล้ากับ Kis-My-Ft2 :laugh:
กลับมาอ่านอีกรอบก้าวหน้านะยะ (อ่านตอนล่าสุด :o8: ) ไปไล่อ่านตอนที่เหลือก่อน หลายตอนเลย
+1 ให้้ผู้แต่งทั้ง 2 จ้า
-
หลังจากที่ทินกฤตจัดการเรื่องค่าที่พักให้เรียบร้อย ทั้งคู่ก็เดินออกมาด้านนอกโรงแรม
โรงแรมที่ทินกฤตเลือกเป็นโรงแรมหรูติดยี่ห้อดังมาจากอเมริกา ห้องสูทห้องใหญ่และเตียงคิงส์ไซส์ที่เลือกหิ้วกระเป๋าเข้าไปเช็คอินนั้นใหญ่โตโอ่โถงกว่าบิสเนสโฮเตลที่จุนเจือกับเพื่อนเลือกพักเพื่อประหยัดคาเดินทางอยู่ไม่น้อย
ทั้งสองคนเข้าเช็คอินเสร็จก็เดินลงมาที่ชั้นล่าง เพื่อถามฟร้อนท์ว่าที่โอซาก้านี้มีร้านอะไรที่แนะนำให้พวกเขาไปกินหรือสถานที่ใดที่แนะนำให้พวกเขาไปเที่ยวได้บ้าง
คำตอบที่ได้คงหนีไม่พ้นย่านโดะตมโบะริ ซึ่งถือเป็นถนนสายที่รวมของกินเอาไว้มากที่สุดแห่งหนึ่งของโอซาก้า ขึ้นชื่อฤาชาว่ามีของกินของฝากให้เลือกสรรมากมาย ซ้ำยังเป็นจุดที่นักท่องเที่ยวชอบมาถ่ายภาพปูทะระบะ ตัวโตที่หน้าร้าน รวมไปจนถึงสัญลักษณ์อีกอย่างของโอซาก้า คือ ภาพกของกุลิโกะแมน ชายในชุดสิ่งสีขาว ยืนชูสองแขนนั่นเอง
+++++++++++++++++
"เขาว่าอะไรนะที่ว่าอร่อยๆ " ทินกฤตหันไปหาคนรัก สองมือก็เดินกางแผนที่กับหนังสือนำเที่ยว เมื่อพากันมาถึงแหล่งรวมของกิน อย่างโดะตมโบะริ
" ทาโกะยากิ " จุนเจือตอบกลับมา
"อืม...ใช่ไอ้ลูกกลมๆที่เขายืนต่อแถวนั่นรึเปล่า " ทินกฤตว่าพลางชี้มือไปยังตรงหัวมุมถนนที่มีคนต่อแถวกันยาวเหยียด
"ใช่แล้วๆ "เด็กหนุ่มมองตาม ได้กลิ่นหอมๆของขนมขึ้นชื่อของที่นี่แล้วก็น้ำลายไหล
“นั่น เขาเขียนว่าอร่อยที่สุดในญี่ปุ่นเลยนะ”
"แต่คิวมันยาวเหมือนกันนะ...อีกอย่าง..." ทินกฤตเอ่ยเริ่มจะปากสั่น
"พี่หนาวว่ะครับ...."จนสุดท้ายก็ได้ล้วงเอาถุงมือหนังที่ซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อโค๊ทตัวยาวสีดำขึ้นมาใส่จนได้ มองเผินๆก็ดูจะขัดอยู่ไม่น้อยเพราะเสื้อโค๊ทที่สวมทับเสื้อสเวตเตอร์แบบลำลองนั้น ดูเป็นทางการอยู่ใช่ย่อย ...แต่มันก็อุ่นที่สุดแล้วในความคิดของทินกฤต
"งั้นไปกินโอโคโนมิยากิกันไหม? " มือเรียวภายใต้ถุงมือกันหนาวชี้ไปที่ร้านใกล้ๆ
"อื้ม...งั้นไปลองกินไอ้นั่นก่อนให้อิ่มๆแล้วค่อยออกมากินไอ้นี่ก็แล้วกัน" สังเกตจากที่เห็นคนญี่ปุ่นก็นั่งกินไอ้เจ้าลูกกลมๆนี่กันหน้าตาเฉย เลยคิดว่าคงไม่ใช่อะไรที่จะกินเป็น อาหารจานหลัก ทินกฤตสนับสนุนแนวคิดของคนรักทันที
+++++++++++++++++
ทั้งสองคนเดินลงตามบันไดแคบๆ ลงมายังร้านที่ตั้งอยู่ที่ชั้นใต้ดินของตึก กลิ่นหอมขอโอะโคะโนะมิยะกิลอยมาแตะจมูก
จุนเจือเดินนำเข้าไปในร้านก่อน เด็กหนุ่มดูจะคล่องแคล่ว คุ้นเคยกับการมากินตามร้านอาหารแบบนี้ และสามารถตอบโต้และสั่งอาหารได้อีกด้วย
ทินกฤตนั่งเท้าคางมองอีกฝ่ายสั่งอาหารให้ ไม่ได้เห็นหน้าของจุนเจือมานานเท่าไรแล้ว ในอกของชายหนุ่มในตอนนี้รู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ไม่นานนัก แก้วน้ำชาอุ่นๆก็มาเสริฟเพราะจุนเจือรู้ว่าเขาหนาวจึงสั่งชาร้อนมาให้ แต่ดูเหมือนว่าชาร้อนยิ่งจะทำให้ร้อนกันมากขึ้นไปอีกเมื่อกระทะเหล็กตรงหน้าถูกจุดให้ร้อนเตรียมให้พนักงานนำ โอะโคะโนะมิยะกิ ใส่ หมู กับ กุ้งมาเสริฟ
ถ้วยอะลุมิเนียมขนาดกำลังพอดีข้างในมีทั้งผักและกุ้งไข่ และ แป้งผสมคลุกเคล้ากันมาเป็นอย่างดีถูกนำมาวางลงตรงหน้าของทั้งสองคน ก่อนพนักงานในร้านจะโชว์ลีลาการผสมแป้งโดยใช้ช้อนตีส่วนผสมทุกอย่างเข้ากันอย่างแรง แล้วค่อยๆเทลงบนกะทะร้อนๆ ที่อยู่ตรงหน้า
เสียงของแป้งที่เดือดจัดอยู่บนกะทะเหล็กค่อยๆเงียบลงและแทนที่ด้วยกลิ่นหอมของส่วนผสมที่เริ่มสุก จุนเจือมองกลุ่มก้อนแป้งที่เรียกว่า โอะโคะโนะมิยะกินั้นไม่วางตา ก่อนที่จะใช้ อุปกรณ์คล้ายตะหลิวที่ทางร้านจัดเตรียมไว้ให้พลิกหน้ากลับด้าน ทั้งก้อนหน้าหมู และ ก้อนหน้ากุ้ง สีสันโดยรวมมีรอยไหม้เกรียมนิดๆดูน่ากินไม่น้อย
"แล้วนี่จะกินกับอะไรล่ะ " ทินกฤตว่าพลางหันไปมองข้างๆตัวที่มีขวดซอสนั่นผงนี่ วางเรียงราย จุนเจือจึงจัดการ ราดทั้งซอสโอะโคะโนะมิยะกิสลับกับมายองเนส ก่อนจะโรยทับด้วยผงสาหร่ายสีเขียวสด ส่งกลิ่นหอมน่ากินอยู่ไม่น้อย
"เดี๋ยวนะ... เจือกินได้แน่นะ ผักอื้อซ่า แถมยังโรยสาหร่ายเสียเพียบเนี่ย" ทินกฤตเลิกคิ้วถามด้วยสงสัย
" ที่เจือไม่กินผักน่ะ เพราะที่ไทยมันเหม็นหรอก..แต่อยู่ที่นี่ พี่อลิสบังคับให้กินสลัดด้วยทุกมื้อ เจือก็เลยกินได้แล้วล่ะ " จุนเจือยิ้มก่อนจะให้ตะหลิวตัดชิ้นขนมใส่จานให้อีกฝ่าย
"โอ้......"ทินกฤตดูจะทึ่งๆ
"อืม...ยัยอลิสนั่นก็มีข้อดีเหมือนกันซิ่นะ" ว่าพลางก็ต้องยอมรับในข้อดีบางข้อ เช่นในเรื่องของสุขภาพอาหารการกินที่เจ้าตัวคงต้อง รักษาน้ำหนักอยู่ไม่น้อย "แต่อย่ากินแต่ผัก หรือ ทำอะไรจนผอมเกินไปนะ...ยัยอลิสนั่นแทบจะติดกระดูกอยุ่แล้ว เป็นนายแบบนางแบบไม่จำเป็นต้องผอมติดกระดูกก็ได้ เอาพอดีๆเข้าใจไหม"
"พี่น่ะขี้หึงขนาดนี้แล้ว จะยอมให้เจือเป็นนายแบบเหรอฮะ? " เด็กหนุ่มถามออกไปขณะที่ใช้ตะเกียบตัดขิ้นขนมใส่ปาก ความร้อนและรสชาติทำให้เขายิ้มออก
"ก็เจืออยากทำนี่...พี่จะห้ามอะไรได้ แค่....บอกก่อนว่าจะถ่ายอะไร ถ่ายแบบไหน ให้พี่พอเตรียมใจเห็นภาพที่รักของพี่ไปนอน....โชว์นั่นนิดนี่หน่อยให้ใครต่อใครเห็นก็พอ" พูดแล้วก็ยังทำหน้าบูดเมื่อนึกถึงเจ้า โปรเจคจบตัวปัญหาเล่มนั้น
"แม้แต่เจ้าบาสมันยังรู้ก่อนพี่เลย..."
"ไอ้บาสบอกนี่เอง...ตายแน่มึง " จุนเจือพูดถึงเพื่อนพลางทำเสียงเขียว แบบนี้เพื่อนสนิทเขาเองสินะที่เป็นสายให้คนรักแบบนี้
พอโมโหเพื่อนก็เลยตักชิ้นขนมใส่ปากมากขึ้นไปอีก สุดท้ายเลยสั่งเพิ่มมาทานกันอีกชิ้นจนได้
"แต่คงไม่ต้องห่วงมั้งเรื่องจะผอมเนี่ย กินซะขนาดนี้ "ทินกฤตว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วหยิบหนังสือนำเที่ยวขึ้นมาอีก
"ไปไหนกันดีเรา... ปีนปราสาทไหวไหม...หรือจะไป อะไรเนี่ย ชมวิวบนชิงช้าสวรรค์?"
"ไปชิงช้าสวรรค์! " เด็กหนุ่มตอบทันที
" เนี่ยเจืออยากไปถ่ายรูปตรงนั้นด้วยอะ พวกเทนิมิวชอบไปถ่ายรูปกัน จะเอาไปให้น้องสาวไอ้บาสมันดูด้วย " พูดถึงอะไรแบบนี้ทีไร จุนเจือคงไม่ต่างจากเพื่อนสนิท ดวงตาคู่สวยเป็นประกายกับเรื่องที่ชอบ
"อืม...เขาว่าตรงนั้นไปตอนกลางคืนจะสวยกว่า เราไปนี่ดีไหม ปราสาทโอซาก้าอะไรนี่กันก่อน ...ดูแผนที่แล้วมันใกล้ๆตรงนี้มากกว่า แล้วค่อยย้อนกลับไป นั่งรถไฟใต้ดินย้อนกลับไป เพราะยังไงก็ดูจะใกล้โรงแรมเรา....ขึ้นชิงช้าสวรรค์เสร็จพี่จะได้พาเราขึ้นสวรรค์ต่อไง"ไม่วายแหย่ ทินกฤตขยิบตาให้เด็กหนุ่มอย่างมีความหมาย
" หะ..พูดอะไรอายเค้ามั่งซี่ " คำพูดจากของทินกฤตทำให้เด็กหนุ่มต้องปรามเบาๆ เขาล่ะกลัวจะมีคนที่ฟังพวกเขารู้เรื่องมาได้ยินเหลือเกิน
"เจือ...." ทินกฤตว่าพลางยื่นมือออกไปจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้
" ฮะ "ดวงตาคู่สวย สบตาอีกฝ่าย
"อายเหรอ มีแฟนแบบพี่..."
"ไม่..ไม่ใช่แบบนั้นหรอก .. บางที เจือแค่ทำตัวไม่ถูก ที่เมืองไทย เราหลบคนอื่น เราโกหกใครต่อใครจนชิน พอมาแบบนี้ เปิดเผยแบบนี้..เจือไม่ชินเลย "ดวงตาคู่สวยสบตากับคนรักนิ่ง
"งั้นจากนี้ พี่จะมาหาเจือบ่อยๆดีไหม..." ทินกฤตว่าพลางยิ้ม
"กลับไปจะได้ไม่ต้องอายใคร...พี่จะไม่ให้เราต้องหลบไปไหนอีกแล้ว พี่ขอโทษที่ทำให้เจือรู้สึกว่าต้องหลบซ่อนมาโดยตลอด แต่จากนี้ไป เราไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนอีกแล้ว ถ้าใครจะยอมรับเรา ก็ต้องยอมรับที่เราเป็นเรา"
"พี่เทียน...เจือต้องบอกพี่นะ เรื่องนี้...พี่จะอนุญาตไหมถ้า " เด็กหนุ่มกล้าๆกลัวๆ ที่จะถามออกไป
"หืม?" ทินกฤตบีบมือเด็กหนุ่มเบาๆ เหมือนจะบีบเล่นอยู่แบบนั้น
"ถ้าเจือเซ็นสัญญาเป็นนายแบบที่ญี่ปุ่น "เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึกก่อนจะถามออกไป
".............เจือจะไม่กลับไปหาพี่เหรอ?" ทินกฤตไม่แน่ใจนักในคำถามของอีกฝ่าย สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงแค่ถามย้อนกลับไป ในสิ่งที่เขากลัวที่สุด
"สัญญา..สามปี แต่เจือต้องถามพี่ก่อน "
"สามปีเหรอ...." ทินกฤตใจหายวูบ ไม่คิดว่าจะมาได้ยินเรื่องแบบนี้ แต่เมื่อลองเทียบกับเมื่อก่อนที่จุนเจือนั้น...ดูจะทำตัวหลักลอย ตัดสินใจทำอะไรตามอารมณ์ เรื่องกับข้าวกับปลาก็ดี อาหารการกินก็ดี หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไปมาก และที่ทำให้เขาทั้งดีใจและเศร้าใจได้มากที่สุดก็คือการที่อีกฝ่าย "เลือก" ได้แล้วว่าอยากจะทำอะไร
....ถึงมันจะต้องใช้เวลา สามปี....
....แต่ถ้ามันจะทำให้เจือมีความสุข....
ดวงตาคมของทินกฤตสบตาของเด็กหนุ่มตรงหน้านิ่ง พิศมองเหมือนกับจะมองหาความแตกต่างใดอื่นบนใบหน้าของจุนเจือ ...เขาพบเพียงอย่างเดียวคือความสดใสในดวงตาคูนั้น ...เขาไม่ได้เห็นอีกฝ่ายยิ้มด้วยใจจริงเช่นนี้มานานแค่ไหนกัน
"พี่รอได้นะ....แล้วก็จะมาหาเจือบ่อยๆด้วย” สัมผัสของผิวกายอุ่นจัดที่ข้อมือของเด็กหนุ่มทำให้ทินกฤตนึกขึ้นได้
"สร้อยข้อมือนั่น...โดนยึดไปเหรอ"
"อื้ม..พ่อรู้ว่าเป็นของพี่ เค้าก็ยึดเอาไว้ " จุนเจือพยักหน้าเบาๆ ใบหน้าสวยซึมลงทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อน
"ไปซื้อแหวนกันไหม" ทินกฤตเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"แหวน? " จุนเจือทวนคำอีกฝ่าย ใบหน้าสวยมองคนรักอย่างไม่เข้าใจ
"ก็ไหนๆก็ไม่มีสร้อยข้อมือแล้ว อยู่ที่นี่ก็ไม่ต้องกลัวใครแล้ว กลับไปก็ไม่มีอะไรจะต้องปิดแล้ว...พี่ก็ว่าจะขอเราเลย...สถานที่แย่ไปหน่อยก็เถอะ " ทินกฤตมองไปรอบๆมีแต่ควันโอะโคะโนะมิยะกิคละคลุ้งไปหมด
"ขอ?..ขออะไร? "จุนเจือหันซ้ายขวาตามคนรัก แล้วหันมายิ้มให้กับท่าทางแบบนั้น
"ไม่บอก...ไว้ไปซื้อแหวนก่อนแล้วค่อยบอกทีเดียวดีกว่า" ทินกฤตว่า
"พี่มันพวกอะไรๆก็ต้องสมบูรณ์แบบ” ชายหนุ่มว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆกับมุกตลกของตัวเอง
"คร้าบๆ .. ปะ งั้นไปซื้อเลย " เด็กหนุ่มยิ้มพลางลุกขึ้นเรียกพนักงานมาเก็บเงิน
"ใจร้อนจริงนะ เด็กคนนี้"
+++++++++++++++++
talk : ไปซื้อแหวนๆๆ >///<
ปล. ทริปที่เพิ่งไปมาเมื่อกลางเดือนมิถุนายน เครื่องบินลงที่โอซาก้าก็จริงค่ะ แต่ก็แค่พักอยู่แถวๆสนามบินคันไซ ไอ้ครั้นจะเข้าไปเี่ที่ยวแถวในเมืองอย่าง ชินไซบาชิ หรือ โดะตมโบริ ก็ค่ารถไฟแพงมหาศาลแถมยังต้องนั่งรถยาวมากเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วต้องต่อซับเวย์อีก เพราะฉะนั้นแล้วรอบนี้ก็เลยไม่ได้สัมผัสโอซาก้าซักเท่าไหร่ค่ะ ตะลุยโตเกียวอย่างสะใจเสียมากกว่า ดังนั้น ที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของพีจัง อัพรูปโอซาก้านะคะ^^
-
แปะ จองที่เดี๋ยวมาโพสต์รูป
ชะแว๊บ...กลับมาแล้วค่ะ ทุกคนพร้อมไปเที่ยวกับ พีจัง The Goldfish Tour รึยังคะ
ถ้าพร้อมแล้วก็ไปกันเลยค่า :pig2:
ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนว่ารูปที่จะเอาลงนี่ก็ ขุดๆมาจากไดรฟ์คอมพิวเตอร์นะึคะ อาจดูเก่าบ้างตามอายุและคุณภาพกล้อง
ถ้ารูปไม่ัชัด เบลอ ต้องขออภัยค่า.... m(_ _)m
สถานที่แรกที่จะพาไปตามรอย พี่เทียน กับ น้องเจือ ก็ต้องที่นี่เลยค่ะ โดะตมโบริ นั่งซับเวย์ไปที่ สถานีนัมบะ (จำทางออกไม่ได้)
แต่คลำๆไี่ปเดี๋ยวก็ถึงค่ะ เดินไม่ไกล
ขอเท้าความว่าโอซาก้า เป็นเมืองที่ได้ชื่อว่า ของกินอร่อยค่ะ อะไรๆก็อร่อย ผู้คนเสียงดัง โวยวายแต่ใจดี เหมือนคนไทยเลยค่ะ
แล้วที่โดะตมโบริ นี่ก็ถือเป็นแหล่งของกินที่นักท่องเที่ยวห้ามพลาดค่ะ ตามตัวบทแล้ว (แหม่...ภาษาวิทยานิพนธ์ข้าพเจ้ามาแต่ไกล) น้องเจือของเราก็ไม่พลาดที่จะพาพี่เทียนไปเที่ยวเหมือนกันค่า...
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/DSCN3379.jpg)
รูปปูนี่เป็นสัญลักษณ์หน้าร้านค่ะ ด้วยว่าที่นี่มีการแข่งขันด้านการค้ากันสูงลิบๆ อะไรเรียกลูกค้าได้ก็งัดมาใช้ ...ไปๆมาๆ มันก็กลายเป็นสัญลักณ์ของแถบนี้ไปเลยล่ะค่ะ ตัวใหญ่มากกก ยังมีอีกหลายตัวค่ะแต่มุมนี้ถ่ายได้มาตัวเดียว ถามว่าเป็นร้านขายอะไร ก็แน่นอนค่ะ เป็นอาหารทำจากปูทะระบะ ค่ะ ตัวใหญ่ๆขายาวๆ เนื้อขาวๆ อุ้ยยย พูดแล้วน้ำลายไหล แต่.....ไม่เคยเข้าไปกินค่า พอดีว่าทุนน้อย... :เฮ้อ:
และเจ้าปลาปักเป้านี่ก็เช่นกันค่ะ แบบ...มีพี่ปูที่ไหนมีน้องปักเป้าที่นั่น ขายปลาปักเป้าอาหารเปิบพิศดารของพี่ยุ่นเขาล่ะ ไม่ต้องถามนะคะ แพงมากค่ะไม่เคยกินเช่นกัน แต่มันน่ารักดีค่ะ กลมๆ เหมือนลอยอยู่กลางอากาศ จะมีให้เห็นเรื่อยๆตลอดถนนเลยล่ะค่ะ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/DSCN3384.jpg)
ต่อมาเป็นภาพเวลากลางคืนย่านโดะตมโบรินะคะ แถวนี้เวลากลางคืนนี่สวยมากค่ะ แสงสี้เสียงอลังการมาก เพราะข้ามสะพานไปหน่อยเดียวก็ถึง ชินไซบะชิ แล้วค่ะ เป็นย่านช็อปช่วงกลางวัน และมีแหล่งเที่ยว ผับ บาร์ ไลฟ์เฮ้าส์ ช่วงกลางคืนค่ะ จะดื่ม กิน เที่ยว ฟังเพลงมีหมดล่ะค่ะ (พีจังเคยไปดูคอนเสิร์ตมาสองสามรอบ) อ้อ...แน่นอนว่ามีโฮสต์คลับด้วยค่ะ แต่ได้แค่เดินผ่านหน้าร้านค่ะ...ไม่มีเงินเข้าอีกเช่นกัน เอิ้กๆ (ยาจกจริง)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/S4023128.jpg)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/S4023129.jpg)
แล้วก็นี่เลย ยั่วน้ำลายกันกลางดึกชัดๆ...อันนี้โทษพีจังไม่ได้นะคะ ต้องไปโทษพี่เทียนกับน้องเจือค่ะ ที่พาทุกๆคนตามเข้าไปในร้านโอะโคะโนะมิยะกิ นะคะ .... เรียกกันแบบบ้านเราก็ พิซซ่า ญี่ปุ่นค่ะ ของที่โอซาก้าเขาจะขึ้นชื่อมากเลย
ส่วนใหญ่แล้ว ที่ร้านที่โอซาก้านี่จะเอามาเสริฟเป็นถ้วยๆค่ะ ในถ้วยจะมีหน้าต่างๆที่เราสั่งผสมกับแป้ง ไข่ ผัก แล้วพนักงานเขาจะลงมือคลุกให้ ถ้าขอคลุกเองก็ได้ค่ะแต่ส่วนใหญ่เพื่อประหยัดเวลาเขาจะทำมาเสริฟให้เลย หรือไม่ก็มาทำโชว์ให้ดูที่โต้ะค่ะ
ลงกะทะ ทอดจนสุกเกรียมๆ หอมๆ แล้วก็ทาซอสสูตรเด็ด เสร็จแล้วก็หม่ำได้เลยค่ะ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/S4024011.jpg)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/S4024012.jpg)
เอาล่ะ วันนี้ทัวร์ของเราก็ขอพักไว้เท่านี้ก่อนนะคะ ไว้ตอนหน้า เรามาตามเทียนกับเจือไปเที่ยวกันต่อนะค้า.... :bye2:
-
ว้าวๆๆๆ หวานแหวว
อ่านตอนสี่ทุ่มกว่าๆ หิวข้าววววว ยิ่งนึกถึงแล้ว...
ลงไปต้มมาม่าดีมั้ยเนี่ย
-
พี่เทียน เจือ :กอด1:
-
3ปีเหมือนจะนาน แต่ก็ไม่นานหรอกโนะ เจือโตแล้ววว
-
:L1:เอาจริงแล้วงานนี้
-
อ๊าก เจือเป็นนายแบบ 3 ปี แบบนี้พี่เทียนก็เหงาแย่หล่ะ 5555+++
ปล.เพิ่งอ่านไม่กี่ครั้ง รู้สึกว่าชอบเรื่องนี้ ทั้ง 5 ภาคเลย กดไลท์ๆ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย มีความสุข
นานแสนนาน กว่าที่จะอยู่ด้วยกันแบบนี้ เนอะ!!
พี่เทียนของพี่จะซื้อแหวนจับจองน้องเจือของพี่ อิอิ
-
อ่านไปยิ้มไปดีใจไปกับคู่นี้ ยิ่งเป็นปลื้มยิ่งนักกับคำพูดตรงนี้ของพีเทียน
"แต่จากนี้ไป เราไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนอีกแล้ว
ถ้าใครจะยอมรับเรา ก็ต้องยอมรับที่เราเป็นเรา"
ไปทัวร์กับพีจังเล่นเอาอิฉันหิวตอนดึก
-
เหมือนคู่นี้มาฮันนีมูนกันที่ญี่ปุ่นกันเลยนะ หรือซ้อมไว้ก่อนกันละนี่
แต่ว่า...เข้าหอ ร่วมเตียงกันไปแล้วนิ เที่ยวหนนี้ก็นับเป็นการฮันนีมูนไปเลยก็แล้วกัน
ช่วยพี่เทียนประหยัดงบ เก็บตังไว้มาเยี่ยมเจืออีก 3 ปี อิอิ
-
อ๊ายน้องเจือมาเป็นนายแบบแล้วเหรอ
พี่เทียนก็ยอมน้องจนได้ เอาเถอะขอให้ได้อยู่ด้วยกัน แล้วพ่อแม่สองฝ่ายยอมรับเร็วๆ แล้วกัน
-
ขอบคุณที่มาต่อครับ
ว่าแต่เจือ จะอยู่สามปีเลยหรือ
-
ต่างคนต่างรักกันนี่คะ จะกลัวอะไรล่ะ
ที่เจือต้องบอกพี่เทียนก่อน เพราะรักไม่ใช่เหรอ :กอด1:
เพราะรักและไม่อยากให้เสียใจในการตัดสินใจอะไรลงไป
พี่เทียนถึงต้องรีบขอ....คึคึ แต่งงานหรือเปล่าหนอ :L1:
-
เปลี่ยนชื่อเป็น หอมกลิ่นโอะโคะโนะมิยะกิ ชั่วคราวได้ไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
รออยู่นะครับ ^=^
-
จะขอแต่งงานหรอพี่เทียน
-
สุดท้ายแล้วทินกฤตตัดสินใจดึงเอาโทรศัพท์มือถือราคาแพงขึ้นมาเปิดแอพพลิเคชั่นแผนที่ ค้นหาร้านจีเวลรี่ที่อยู่ในบริเวณนั้น โอซาก้าเป็นเมืองใหญ่ การจะหาแหวนสวยๆซักวงมาให้คนรักคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรนัก
(http://www.yensaby.com/wp-content/uploads/2010/09/w6.jpg)
แผนที่นั้นบอกทางแสนละเอียดทั้งสองคนเดินตามเส้นทางนั้นไปไม่นานก็พบกับร้านจีเวลรี่ที่อยู่ในตึกที่มองจากภายนอกแล้วเป็นอาคารคล้ายทรงยุโรป แต่ความจริงแล้วก็เป็นส่วนหนึ่งของห้างสรรพสินค้าที่มีชื่อ
"Excuse me ...we're looking for a wedding ring" ทินกฤตเอ่ยออกไปเป็นภาษาอังกฤษ พนักงานในทีแรกมีที่ท่าเงอะงะ แต่พอได้ยินคำว่า Wedding ก็ดูจะเข้าใจอะไรได้ไม่ยาก
แม้จะแปลกใจที่เป็นผู้ชายสองคนมาเลือกแหวนแต่งงานด้วยกันก็ตาม แต่หน้าที่การบริหารต้องมาก่อน จุนเจือเอ่ยถามรายละเอียดของแหวนอย่างสุภาพ ซึ่งพนักงานขายก็ให้ข้อมูลเป็นอย่างดี ทินกฤตให้เขาเป็นคนเลือกแหวนอยู่นาน ดวงตาคู่สวยมองแหวนในตู้ก่อนจะสะดุดกับ แหวนทองคำขาวเรียบง่าย ตรงกลางโดดเด่นด้วยเพชรน้ำงามวงละห้าเม็ด
"พี่เทียน..นี่สวยไหม? "เขาถามคนรักเบาๆ
"หืม...ไหน" ทินกฤตชะโงกหน้ามาดู มือแกร่งโอบไหล่คนรัก จุนเจือ คงรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิของมือของเขาที่ร้อนจัดด้วยความตื่นเต้น มันยากเกินกว่าจะใช้ข้ออ้างว่า เครื่องทำความร้อนของห้างนั้นร้อนเกินไปจึงทำให้เขาเป็นเช่นนี้
"วงนี้ไง..ขอเขาดูไหม? " นิ้วเรียวชี้ไปที่แหวนวงที่เขาหมายตาเอาไว้ รู้สึกได้ถึงเหงื่อชื้นที่มือของอีกฝ่าย ก็ต้องยิ้มออกมา
" ตื่นเต้นเหรอฮะ? " เขาถามแหย่ไปแบาๆ
"พี่ไม่เคยนี่..." ทินกฤตยิ้มน้อยๆ พลางมองดูดีไซน์ของแหวนที่เด็กหนุ่มบอกให้เขาดู ใช่แล้ว เขาอยากให้ความรักของเขานับจากนี้เรียบง่ายเหมือนกับแหวนวงนี้นี่ล่ะ
"งั้น..ขอดูเลยนะ? " ถามแต่ก็ไม่รอคำตอบ จุนเจือเอ่ยกบพนักงานขายเพื่อขอดูแหวนวงนั้น
"เขาจะว่าไหมถ้าซื้อแหวนผู้ชายสองวงเนี่ย" ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ หยิบแหวนผู้ชายขึ้นมาดู อันที่จริงดีไซน์ระหว่างทั้งสองวงนั้นแทบไม่แตกต่างอะไรกันเลย
"คนญี่ปุ่นเขาให้เกียรติลูกค้า ไม่มีใครว่าอะไรหรอก " เด็กหนุ่มบอกพลางยิ้มให้พนักงานขาย เด็กหนุ่มลองขนาดแหวนที่นิ้วกลางข้างซ้ายของตนเอง
มือแกร่งตีมือของเด็กหนุ่มแทบจะในทันที
"นิ้วนางซิ่ครับ"
"ฮะ ฮะ ..ลืมนี่นา " จุนเจือต้องหัวเราะอย่างเขินๆก่อนจะลองสวมแหวนเข้ากับนิ้ว มันพอดีราวกับว่าได้เตรียมไว้สำหรับเขาแล้วแบบนั้นแหละ
"สวยไหมฮะ? " เด็กหนุ่มชูมือที่สวมแหวนให้อีกฝ่ายดู
"สวยครับ..." ทินกฤตว่าพลางมองหน้าของอีกฝ่าย ในอกรู้สึกอุ่นเข้าไปถึงข้างใน อยากมีความสุขแบบนี้ตลอดไป
"ถามเขาซิ่ว่ามีวงใหญ่ เท่านิ้วพี่ไหม" ทินกฤตหันไปบอกคนรักที่ดูจะยังชื่นชมกับแหวนวงสวย
"แหวนแต่งงานใส่คนเดียวได้ยังไง"
เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆกับคำพูดของคนรักแล้วเอ่ยถามถึงแหวนสำหรับทินกฤต โชคดีที่ยังมีแหวนแบบเดียวกันที่ชายหนุ่มใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายได้พอดี
"เหมาะไหมครับ" ทินกฤตนึกสนุกเอ่ยถามกับพนักงานสาวเป็นภาษาไทย ใบหน้ายิ้มแย้มของชายหนุ่มหน้าคม ทำเอาพนักงานยิ้มออกมาอย่างขวยเขิน
"พี่เทียน! " จนเจือตีไหล่ชายหนุ่มเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น
" เอาล่ะ จ่ายตังค์ได้แล้ว "
"เท่าไรเนี่ย วงเงินพี่รูดจำกัดน้า..." ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ก็ยินดีที่จะยื่นบัตรเครดิตให้กับพนักงานขายอย่างไม่อิดออดใดๆ เขาตั้งใจแล้วที่จะให้เป็นแบบนี้ มือแกร่งร้อนจัดอีกข้างกุมมือของจุนเจือเอาไว้
ราคาที่พนักงานขายบอกมามันสูงอยู่ไม่น้อยเลย แต่ถ้าเป็นทินกฤตแล้วก็สามารถจ่ายมันได้อย่างสบายมาก แหวนทั้งสองวงอยู่ในกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินของทางร้าน และมันกำลังอยู่ในกระเป๋าเสื้อของทินกฤต
"อ้าว..ไม่ให้ใส่เลยล่ะ? " จุนเจือแบมือทวงแหวนเมื่อออกมานอกร้านแล้ว อย่างแปลกใจ
"ใส่ง่ายๆก็ไม่สนุกซิ่" ทินกฤตว่าพลางฮัมเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี วันนี้โอซาก้าก็อากาศหนาวเหมือนเมื่อวาน
"หิมะจะตกไหมนะ...เรายังไปเที่ยวกันทันไหมเนี่ย" ทินกฤตว่า
"เห็นอะไรพยากรณ์อากาศในรถไฟแว่บๆ แต่พี่อ่านไม่ออกเลยไม่รู้ว่ามันอะไรที่ไหนกันบ้าง"
"ทันสิ..ถ้าไปชิงช้าสวรรค์ ก็จะได้เห็นวิวรอบๆเลยล่ะ "จุนเจือยิ้มกับท่าทางอารมณ์ดีของอีกฝ่าย ก่อนจะสอดมือไปควงแขนของคนรักให้เดินไปด้วยกัน
"งั้น เราเดินถ่ายรูปกันแถวนี้ก่อน...ย้อนกลับไปกินไอ้ลูกๆเมื่อกี้ด้วย ดีไหม แล้วก็ไป เอ่อ...ปราสาทโอซาก้านั่นด้วย..." ทินกฤตดูเหมือนจะไม่ย่อท้อกับการเที่ยว พอได้รู้ใจรู้ความคิดของคนรัก ได้กอดได้สัมผัส ได้เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเด็กหนุ่มเพียงเท่านี้ก็...มีแรงเที่ยวสู้อากาศหนาวขึ้นมาอีกเป็นกอง
+++++++++++++++++++
ทั้งสองคนตะลอนทัวร์กันไปตามสถานที่ท่องเที่ยวที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นแลนด์มาร์คของโอซาก้า จุนเจือยืนถ่ายรูปชูสองแขนแข่งกับกูลิโกะแมนบนสะพานข้ามแม่น้ำที่ไหลตัดผ่านกลางย่านการค้าของเมือง ท่าทางของเด็กหนุ่มที่ยืนให้ทินกฤตยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปนั้นดึงดูดสายตาผู้คนได้ไม่น้อย
ไม่เว้นแม้แต่กับตุ๊กตาหุ่นใส่แว่นยืนตีกลองที่ต้องเข้าคิวรอถ่ายรูปคู่ด้วยจุนเจือก็โพสต์ท่าเรียกเสียงหัวเราะจากทินกฤตได้ไม่น้อย ทั้งสองคนเดินอยู่แถวบริเวณ โดะตมโบะริ และ ชินไซบะชิอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเร่งทานทาโกะยากิลูกกลมร้อนฉ่าอบอถ่นร่างกายกันอีกนิด ก่อนจะนั่งรถไฟใต้ดินเดินทางไปยังปราสาทโอซาก้าที่ทินกฤตบ่นว่าอยากจะเห็นนักหนา
เดินขึ้นมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน มองเห็นบ้านไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางลานกว้าง และแท่งกลมทำจากคอนกรีตที่ผุดขึ้นมาจากกลางลาน ลองนับจำนวนดูแล้วก็เท่ากับจำนวนของเสาของบ้านไม้นั้นจริงๆ ไม่มีคำอธิบายอะไรมากนอกจากป้ายเล็กๆที่บอกว่านั่นเป็น บ้านที่จำลองมาจากบ้านเมื่อหลายร้อยปีก่อนของโอซาก้า ใครจะไปคิดกันเล่าว่า สิ่งปลูกสร้างเล็กๆที่จะลองแบบมาจากของโบราณนี่จะตั้งอยู่ติดกับตึกรูปทรงแปลกตาของสถานีโทรทัศน์ NHK สำนักงานโอซาก้า
ทั้งสองคนเดินฝ่าลมหนาวที่พัดผ่านช่องลมระหว่างตัวตึก ถนนสองข้างทางไม่มีอะไรมากนอกจากต้นไม้ที่ปลูกประดับเอาไว้ รถราหรือก็ไม่ค่อยจะเห็นมีวิ่งผ่านทั้งที่เป็นเวลาเลยบ่ายสองเข้าไปแล้วก็ตามที จนเมื่อเดินมาเข้าเขตปราสาทโอซาก้าที่เป็นที่ขึ้นชื่อลือชาของเหล่านักท่องเที่ยว ทิวทัศน์ก็เริ่มเปลี่ยนไป
ต้นสนญี่ปุ่นขึ้นเรียงเป็นทินแถว เคียงคู่ไปกับแนวคลองที่โอบล้อมรอบกำแพงสูง มองไปอีกฝั่งมีต้นไม้ไร้ใบขึ้นเรียงกันเป็นแนวยาว
"เจือ นั่นต้นอะไรทำไมไม่มีใบเลย...." ทินกฤตถามออกมา ลักษณะของมันคุ้นๆเหมือนเขาเคยเห็นบนถนนที่นิวยอร์ค
"ซากุระน่ะ..เห็นแต่ต้นเนอะ "เด็กหนุ่มตอบ ควันขาวๆออกจากปากไปด้วยเวลาที่พูดคุยกัน
" พี่เทียนเคยเห็นซากุระญี่ปุ่นไหม..สวยมากเลยนะ "
"อืมมมม ไม่รู้ซิ่ คุ้นๆเหมือนจะเคยเห็นที่นิวยอร์ค" ทินกฤตว่าพลางหรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด
"เสียดายนะ ตอนนี้หน้าหนาวยังไม่บาน แต่...ไว้พี่จะหาทางมาดูดอกไม้กับเจือนะ"
"ต้องมาหานะ..สัญญาด้วย " เด็กหนุ่มสบตาอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้
"ครับ....สัญญาครับ" ทินกฤตว่าพลางจูงมืออีกฝ่ายให้เดินข้ามสะพานเพื่อเข้าไปในตัวปราสาทชั้นใน ประตูบานใหญ่เปิดรอรับพวกเขาอยู่แล้ว พลันมองเห็นปราสาทโอซาก้าตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ไม่วายยังมีภาพขัดตาด้วยตึกทรงยุโรป ตั้งอยู่ไม่ห่างกันเท่าไร บ่งบอกได้ถึงยุคสมัยที่เปลี่ยนไปของญี่ปุ่น
+++++++++++++++++++
เมื่อเดินเข้าไปอีกหน่อยเห็นซุ้มขายตั๋วอยู่ที่ตรงด้านล่าง เป็นตู้ขายตั๋วแบบอัตโนมัติตั้งเรียงกันอยู่สามถึงสี่ตู้ ถ้าใครมาแบบกรุ๊ปทัวร์ก็ซื้อทีได้เลยครั้งละยี่สิบสามสิบใบ ระหว่างรอจุนเจือซื้อตั๋วก็หันมองไปรอบๆ ได้กลิ่นอาหารลอยมาตามลม มีซุ้มขายอาหารอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามของลานกว้าง ต้นซากุระต้นใหญ่ยืดตัวตระหง่านอยู่กลางลาน เช่นเดียวกันกับตรงด้านล่างของปราสาทไม่ใกล้ไม่ไกลกันก็จะมีต้นซากุระยืนต้นอยู่นิ่ง ยากจะคาดเดาว่ามันยืนต้นที่นี่มานานกี่ปีแล้ว
ทั้งๆที่ภาพในหัวที่คาดการณ์เอาไว้ว่าจะเป็นปราสาทเก่าแก่ มีแต่ของเก่าตั้งเรียงราย แต่สิ่งแรกที่ทั้งสองหนุ่มพบเจอคือ ลิฟท์ที่พาพวกเขาขึ้นไปยังชั้นบนสุด จุดชมวิวชั้นเยี่ยมอีกแห่งของเมือง ด้านบนแคบอยู่ใช่ย่อย เมื่อเดินฝ่ากลุ่มนักท่องเที่ยวที่ต่างก็อยากจะมาชมวิวออกมาที่ด้านนอก ก็สัมผัสกับลมแรงและอากาศหนาวเย็นบาดผิว ด้านข้างของกำแงมีลวดลายปูนปั้นนูนต่ำรูป นกกระเรียน ภายใต้กรอบพลาสติกขนาดใหญ่ ทิวทัศน์ที่มองได้นั้นต้องมองผ่านลูกกรงขนาดใหญ่ที่คงกั้นไว้เพื่อความปลอดภัยและกันพวกนกพิราบตัวดีทั้งหลายมาทำรัง มองออกไปเห็นชิงช้าสวรรค์สีแดงที่อยู่ใกล้กับโรงแรมของตัวเองก็พลางชี้ให้จุนเจือดู
"นั่นไง เดี๋ยวรอให้มืดแล้วเราไปชมวิวกลางคืนกัน"
"คร้าบๆ ตื่นเต้นเป็นเด็กๆเลยนะ คนเรา "จุนเจือแซวคนรักพลางหัวเราะเบาๆ
“ใครว่าตื่นเต้น ชี้ให้ดูหรอก ...” ทินกฤตรีบแก้ตัว
+++++++++++++++++++
ทั้งสองคนอยู่กันข้างนอกได้ไม่นานนักก็ตัดสินใจกลับเข้ามาด้านใน เพราะเจอลมเย็นเยียบตีเข้าให้จนผ้าพันคอของจุนเจือเกือบจุหลุดลอยไป สุดท้ายแล้วก็ต้องค่อยๆเดินกันลงมาจากชั้นเจ็ด สลับกับการเดินชมวัตถุโบราณต่างๆที่จัดแสดงเอาไว้ และก่อนจะลาจากปราสาทโอซาก้า ไม่วายจุนเจือยังอ้อนอยากจะได้เหรียญที่ประทับตราเป็นรูปของปราสาทติดเป็นของฝากกลับไปด้วย กว่าทั้งสองคนจะออกมาได้ ฟ้าก็เริ่มมืดแล้วทั้งที่เป็นเวลาแค่สี่โมงเย็นเท่านั้น
ได้ยินเสียงจุนเจือรบเร้าหนัก บวกกับความหนาวเย็นที่ยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งอุณหภูมิลดต่ำลงมากเท่านั้น ทินกฤตตัดใจจากการเดินชมศาลเจ้าที่อยู่ใกล้ๆ นั่งรถไฟใต้ดินกลับทางเดิมไปยังสถานีรถไฟใหญ่ใกล้ๆโรงแรมของพวกเขาทันที
ยามกลางคืนในย่านอุเมะดะของโอซาก้านั้นเต็มไปด้วยสีสัน แหล่งช็อปปิ้งขนาดใหญ่นั้นยังคราคร่ำไปด้วยผู้คน ทินกฤตพาจุนเจือเดินตามแผนที่ข้ามถนนแคบๆที่มีผู้คนเดินสวนไปมาขวั่กไขว่เดินเข้าไปในห้างชื่อดังที่มีสัญลักษณ์เป็นปลาวาฬสีแดงขนาดมหึมา กับ ชิงช้าสวรรค์สีแดงสดขนาดยักษ์ที่ตั้งอยู่บนยอดตึก HEP Five
ซื้อตั๋วจ่ายกันไปด้วยเงินจำนวนเล็กน้อยก็ได้ขึ้นไปนั่งในกระเช้าทรงกลมสีแดงสด
"เห็นเขาเขียนว่ามันจะหมุนประมาณสิบห้านาที...."ทินกฤตเอ่ยเบาๆเมื่อกระเช้าของชิงช้าสวรรค์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นเผยให้เห็นวิวเหนือยอดตึก
"กลัวความสูงรึเปล่าเนี่ย..นี่ พี่อย่ามองไปข้างล่างนะ เดี๋ยวหัวใจวาย " เด็กหนุ่มแหย่คนแก่กว่า พลางหัวเราะ
"ไม่หรอก...ดูซิ่ วิวออกจะสวย" เบื้องล่างท้องฟ้ายามราตรีสีดำสนิทของโอซาก้านั้นคือแสงเรืองรองของตึกสูงและถนนหนทางที่เป็นประกาย ไม่ได้ต่างจากกล่องอัญมณีที่ส่องแสงล่อตาล่อใจของคนที่ได้เฝ้ามอง
"อื้ม..เห็นทั่วเมืองเลยล่ะ .. สวยเนอะ " จุนเจือมองออกไปด้านนอก แสงไฟระยิบระยับนั่นทำให้เขายิ้มออก ยิ่งได้มาดูมันกับคนรักแบบนี้แล้วล่ะก็
รอยยิ้มของเด็กหนุ่มทำให้คนที่ใช้ศีรษะพิงกระจกเย็นเฉียบของตัวกระเช้าต้องขยับตัว พื้นที่ด้านในแม้มีไม่มาก แต่ก็เพียงพอจะให้ทินกฤตหนึ่งคนลงไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าของจุนเจือได้อย่างพอดี มือแกร่งหยิบเอากล่องกำมะหยี่ที่ซุกอยูในกระเป๋าเสื้อของเขามาตลอดช่วงบ่ายขึ้นมา
"เจือ...."
ท่าทางของคนรักทำเอาจุนเจือต้องรีบนั่งเรียบร้อยจนแทบไม่ทัน
" ครับ? "
สิ่งที่อีกฝ่ายทำดูเป็นทางการ จนเริ่มเกร็งอย่างช่วยไม่ได้ ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงจนกลัวว่าทินกฤตจะได้ยินด้วยหรือเปล่า
ภายในตัวกระเช้าเงียบสนิทมีเพียงเสียงของโครงสร้างขนาดยักษ์ที่ค่อยๆขับเคลื่อนไป ชายหนุ่มร่างสูงค่อยเปิดกล่องกำมะหยี่น้อยที่อยู่ในมือ เผยให้เห็นแหวนสองวงที่บรรจุอยู่เคียงกันด้านใน
"จุนเจือ...ช่วยอยู่เคียงข้างพี่ไปตลอดชีวิตเลยจะได้ไหม"
"พี่..แน่ใจนะ ว่าเจือดีพอสำหรับพี่แล้ว?.. " น้ำเสียงสั่นอย่างตื่นเต้นระคนตื้นตันใจ ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะมีโอกาสได้ถูกขอจากใครบางคนแบบนี้ ทินกฤตหัวใจหล่น ดวงตาคมที่สะท้อนแสงไฟสีแดงฉานที่สาดส่องเขามานั้นไหววูบ
"เจือไม่มั่นใจในตัวพี่เหรอ"
"ไม่ใช่ฮะ..ไม่ใช่ " เด็กหนุ่มจับข้อมืออีกฝ่ายไว้ มือของเขาเย็นเฉียบ
" เจือ..เจือน่ะ ดีแต่ทำให้พี่เป็นห่วงอยู่ตลอด .. เจือไม่รู้ว่า เจือจะช่วยอะไรพี่ได้บ้างรึเปล่า ทั้งเรื่องงานแล้วก็เรื่องอื่นแบบนี้ "ดวงตาคู่สวยสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
”....... เจือเป็นคู่ชีวิตที่ดีของพี่ได้จริงๆน่ะเหรอ? "
"ไม่ว่าเจือจะถามพี่อีกกี่ครั้ง พี่ก็จะตอบว่าใช่ เจือเป็นคู่ชีวิตของพี่ พี่ไม่เคยรัก หวง ห่วงใครได้มากมายขนาดนี้มาก่อน ชีวิตนี้หากจะให้พี่ต้องดูแลใคร พี่ก็อยากให้คนๆนั้นเป็นเจือ...คนดีของพี่คนนี้ล่ะ" ทินกฤตตอบคำตอบนั้นหนักแน่น เช่นเดียวกับสัญญารักทองคำขาวทั้งสองวงนี้ มือแกร่งยืนไปจับมือของเด็กหนุ่มในขณะที่อีกมือก็ดึงเอาแหวนออกมา เขาวางกล่องกำมะหยี่นั้นไว้ใกล้ๆ ดวงตาคมเงยหน้าสบดวงตาของเด็กหนุ่มนิ่ง
"พี่จะถามเจืออีกครั้ง...ได้โปรดอย่าให้พี่ต้องย้ำคำมากไปกว่านี้....เจือจะอยู่เคียงข้างพี่ไปตลอดชีวิตเลยจะได้ไหม"
"ถ้าพี่รักเด็กดื้อ แถมไม่เอาไหน คนนี้ได้ล่ะก็.............”
ดวงตาคู่เป็นประกายเมื่อสะท้อนแสงไฟ ขอบตาร้อนผ่าว อาการตื้นตันใจมันเป็นแบบนี้นี่เอง
” เจือจะอยู่กับพี่ไปทั้งชีวิต "
ทินกฤตยิ้มก่อนค่อยๆสวมแหวนที่เด็กหนุ่มเป็นคนเลือกแบบให้กับอีกฝ่าย...ที่นิ้วนางข้างซ้าย ก่อนก้มลงจูบที่เพชรเม็ดงามนั่นเบาๆ
"พี่สัญญาว่าจะรัก จะดูแล และจะคอยเจืออย่างอดทนจนกว่าเจือจะกลับไปอยู่กับพี่ที่เมืองไทยนะคับ"
"เจือก็สัญญา ว่าเจือจะเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ จะตั้งใจทำงาน ทำให้ทุกคนยอมรับเจือให้ได้..แล้วถึงวันนั้น เราจะได้อยู่ด้วยกันนะฮะ "เด็กหนุ่มตอบกลับมา
ทินกฤตยิ้ม ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่น ได้ยินเสียงประท้วงแผ่วๆว่ายังไม่ได้สวมแหวนให้กับตัวเองเลย ทินกฤตจึงได้ถอยออกมาแล้วยื่นแหวนวงใหญ่ให้กับอีกฝ่าย พร้อมยื่นมือซ้ายของตัวเองให้กับเด็กหนุ่มแหวนวงใหญ่อีกวงสวมเข้าที่นิ้วนางข้าวซ้ายของทินกฤตด้วยท่าทีเก้อเขินของเด็กหนุ่มร่างบาง
"เพิ่มสัญญาอีกข้อได้ไหม" ทินกฤตเอ่ยเบาๆ มองแหวนทองคำขาวกับเพชรที่เป็นประกายอยู่บนนิ้วสลับกับใบหน้าของอีกฝ่าย
"สัญญาอีกข้อ? " จุนเจือทวนคำของอีกฝ่าย ใบหน้าสวยมองแหวนในมือสลับกับใบหน้าคมของคนรัก
"สัญญาว่าจะเป็นเมียที่ดีของพี่...เริ่มต้นที่คืนนี้เลยนะครับ" ชายหนุ่มตอบพลางยิ้มกว้างอย่างขี้เล่น
"แล้วที่แล้วมา..ไม่ดีเหรอ? " จุนเจือกระซิบถามเบาๆ มือเรียวโอบรอบแผ่นหลังกว้างเข้ามาหาตัว ข้างแก้มเนียนซุกเข้ากับกกหูของอีกฝ่าย ได้กลิ่นหอมจางๆจากน้ำหอมที่อีกฝ่ายใช้ แต่ที่เด่นชัดคงเป็นความอบอุ่นจากผิวกายนี้มากกว่า
" เจือสัญญา ว่าจะเป็นเมียที่ดีของพี่นะ..รักนะครับ "เป็นครั้งแรกที่เด็กหนุ่มเรียกตัวเองด้วยคำที่เขาอายแบบนั้น ใบหน้าสวยซับกับไล่กว้างหลังจากที่พูดออกไปอย่างอับอาย
"ครับ...พี่ก็รักเจือเหมือนกัน" ทินกฤตเอ่ยเบาๆก่อนขยับถอยออกมา ก้มหน้าลงเข้าหาใบหน้าที่ยังงุดจะซบอกเขาด้วยความเขินอาย ช่วงชิงเอาสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากนุ่มนั้นมาได้เป็นผลสำเร็จ
ทั้งสองจูบกันและกันแผ่วเบา ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมายิ้มให้กัน แล้วจึงจูบกันอยู่แบบนั้นซ้ำๆ ท่ามกลางแสงระยิบระยับจากไฟของอาคารเบื้องล่างและจากแหวน"แต่งงาน"ทั้งสองวงในมือของทั้งคู่นั่นเอง
+++++++++++++++++++
talk : หายไปน้าน นานนนนนนนนนนนนนน ต้องขอโทษด้วยนะคะ .. ทุกท่านคะ โค้งสุดท้ายแล้วนะคะ^^
-
แปะ จองที่โพสรูป พาทัวร์ค่า
มาแล้วค่า.... :pig2:
ขอเชิญทุกท่าน ร่วมเดินทางไปกับเรา Goldfish Tour second day...
สถานที่ที่ พี่เทียน กับ จุนเจือ เขาไปสวีทวี้ดวิ้ว กันสถานที่ต่อไปก็คือ ปราสาท โอซาก้าค่ะ
ปราสาทโอซาก้าค่ะ เป็นปราสาทที่สร้างในศตวรรษที่ 15 ค่ะ โดยไดเมียว (แนวว่าเจ้าเมือง เจ้าผู้ครองนคร )
ที่ชื่อ โทะโยะโตะมิ ฮิเดะโยะชิ ค่่ะ เห็นเดือนปีที่สร้างแล้วทุกคนคงคิดว่า โหย...มันต้องเป็นโบราณสถาน แนวเดียวกับอยุธยาบ้านเราเป็นแน่แท้ ที่เดินไป จะเห็นก้อนอิฐจริงสลับคอนกรีต... ไม่ใช่เลยค่ะ ...เขาบูรณะเสียใหม่เอี่ยม ไม่มีเสือตะตะมิ ไม่มีประตูบานเลื่อนกระดาษ .....มีลิฟท์ มีประตูอัตโนมัติ และศูนย์มัลติมิเดียในการจัดแสดงนิทรรศการประวัติแบบครบครันเลยล่ะค่ะ
แถมยังเป็นจุดชมวิวที่ดีมากอีกด้วย
บริเวณโดยรอบจะเป็นสวน และมีในส่วนที่เป็นวัด และศาลเจ้าด้วยค่ะ ในช่วงฤดูใบไม้ผลิคนจะเยอะมากถึงมากที่สุด เพราะจะไปนั่งชมดอกไม้กัน เขาก็จะจัดสวนสวยงามมากค่ะ ในเนื้อเรื่อง พี่เทียนกับเจือไม่ได้เห็นดอกไม้ เลยเอาภาพช่วงที่ดอกไม้บานมาให้ชมค่ะ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/S4023362.jpg)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/S4023381.jpg)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/DSCN3369.jpg)
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/DSCN2346.jpg)
ส่วนนี่เป็นภาพวิวจากข้างบนค่ะ ที่ถ่ายมาจะติด โอซาก้าโจฮอลล์ค่ะ
เป็นสถานที่จัดคอนเสิร์ต การแข่งขันกีฬา ต่างๆของโอซาก้าค่ะ
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/DSCN3371.jpg)
ความจริงถ้าเดินวนไปอีกด้าน จะเห็น ตึกเฮปที่พี่เทียนกับเจือชี้กันนะคะ
...แต่ค้นในไดรฟ์ดูแล้ว เพิ่งสำนึกว่าไม่ได้ถ่ายมุมนั้นมา OTL
ต่อมาคือ HEP 5 ค่ะ เป็นห้างแห่งหนึ่งในย่านอุเมะดะของโอซาก้าค่ะ ตรงนั้นจะเป็นชุมทางรถไฟใหญ่เลยทีเดียวคนเดินกันขวักไขว่ แล้วก็มีแหล่งช็อปปิ้ง กินเที่ยว เอาเป็นว่าแค่ในสถานีอุเมะดะอย่างเดียวก็เดินก็ตาลายเลยล่ะค่ะ
หลงมาหลายรอบ :z3: ...HEP5ถ้าจะให้พูด มันก็เป็นตึกที่เป็นเหมือนแลนด์มาร์คอีกที่ของโอซาก้าเลยล่ะค่ะ เพราะว่าใครจะ
ไปคิดกันล่ะว่าจะอุตริไปคิดสร้างชิงช้าสวรรค์สีแดงแปร๊ดดดดด บนยอดตึกแบบนั้น ขนาดของชิงช้าสวรรค์ก็ย่อมๆค่ะ ไม่ใหญ่โตมาก แต่...มันเด่นมาก
(http://images.travelpod.com/tw_slides/ta00/a8e/35c/hep-5-osaka-ferris-wheel-toyono-cho.jpg)
(รูปนี้ไปขโมยมาค่ะจาก travelpod ค่ะ ชอบสีสัน สวยมาก)
ส่วนรูปนี้เป็นข้างในกระเช้า...ที่พี่เทียนเขาพยายามคุกเข่าลงไปนั่นล่ะค่า...มือสั่นมาก (กล้องห่วยแตกมาก ภาพเลยซุปเปอร์ครูปเปอร์เบลอไปหน่อย....ขอโทษนะคะ) .....เอ...ตอนนั้นไปนั่งกับใครนะ :o8:
(http://i270.photobucket.com/albums/jj87/goldfishpka/S4024021.jpg)
ถ้าใครมีโอกาสไปเที่ยวญี่ปุ่น...อย่าพลาดที่จะแวะโอซาก้านะคะ หลายคนบอกว่า โอซาก้า เหรอ ไม่เอาหรอกไปโตเกียวดีกว่ายังไงมันก็เหมือนกันๆ เชื่อพีจังนะคะ ว่าสถานที่แต่ละสถานที่นั้นมีเสน่ห์ในตัวมันเอง และก็รอให้เราไปค้นพบล่ะค่ะ
พีจังน่ะเหรอ...ตกหลุมรักญี่ปุ่นมานานแล้วล่ะค่ะ เป็นที่ๆ เดินได้โดยไม่ต้องกลัวอะไร สบายใจเหมือนอยู่บ้านเลยล่ะค่ะ ...
ว่าแล้วอยากไปอีกจัง ใครจะไปเที่ยวกับพีจังอีก ยกมือขึ้นนนนน :bye2:
.....(แต่ไว้รอเรื่องหน้าของพีจังละกันนะคะ! :กอด1:)
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
หวังว่าจะไม่มีปัญหาอะไรอีกนะ
-
:o8:เฮ้อออออ หวานซ๊าาาาา :o8:
-
กรี๊ดๆๆๆ ตอนนี้อ่านไปยิ้มไป
แบบว่า...มีความสุขเบาเบา~~
(http://i174.photobucket.com/albums/w90/IamFon/Blog/220458718.gif)
-
พี่เทียน-เจือ สู้ๆ พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นความรักที่แท้จริงให้ได้ :กอด1:
ชอบตอนนี้หวานมาก :L2:
-
ว้าว..บรรยากาศโรแมนติก ทั้งพี่เทียนทั้งน้องเจือน่ารักมาก
-
หายไปเติมความหวานให้อภัย :-[
:call:
-
สัญญากันแล้ว ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ต่อไปนี้อุปสรรคใด ๆ ก็บ่อยั่น :n1:
+1 ให้คนละแต้ม ครับ
ปล. อยากไปเที่ยวโอซาก้าจัง แต่ไม่รู้ชาตินี้จะได้ไปหรือเปล่า :z2:
-
หวานเกรงใจกันหน่อนสิ พี่เทียน
มีแลกแหวนแต่งงานกันแล้ว เข้าหอก็ เอิ่มมม หลายรอบแล้ว o18
ในอนาคตก็รอให้เจือเติบโตขึ้น ได้ทำในสิ่งที่รัก และเป็นคู่ชิวิตของพี่เทียน
-
ซึ้งๆๆๆๆ
อ่านแล้วอินตาม
-
โรแมนติกได้อีก แต่เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันสักทีอะ
:L2:
-
:sad4: ซึ้งอ่ะ ตอนขอแต่งงาน ชอบมาก ประทับใจจัง ไม่เหมือนเราตอนขอแฟนแต่งงานเลยสักกะติ๊ด เราแค่บอกว่า แต่งงานกันนะ แล้วเขาก็บอกว่า แต่งก็แต่ง แต่ตอนนั้นมันมีความสุขมากเลยนะ รู้สึกถึงความประทับใจในตอนนั้นเลย ขอบคุณมากครับ :pig4: ที่ทำให้นึกถึงบรรยากาศตอนขอเขาแต่งงานอีกครั้ง :กอด1: :impress2:
-
ห่างหายกันไปนานเหลือเกิน กับการรอคอยความรักของคู่นี้
ลุ้นและให้กำลังใจเรื่อยๆมาจนทุกวันนี้ ความรักคน3คู่นั้นจบไปแล้ว
แต่ยังตราตรึงในหัวใจของใครหลายๆคนและคู่นี้ละครับ จะตราตรึง
คนอ่านอีกไหม เชื่อว่าหากจบลงด้วยดีคงจะมีความสุขทั้งคนเขียนและคนอ่าน
ขอให้ความรักของเจือและเทียนจงสมหวังและงดงามตลอดไปนะครับ :pig4:
-
เมื่อไหร่จะได้อยู๋ด้วยกัน ^^
-
---RRR---
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในช่วงสายๆของวันนั้น ทำเอาเจ้าของเครื่องที่กำลังนอนตะแคงข้างหันหลังให้คนรักโดยที่มีอ้อมกอดแข็งแรงคอยให้ความอบอุ่นอยู่ทั้งคืนต้องขมวดคิ้วแล้วหรี่ตาพยายามตื่น มือเรียวคว้าสะเปะสะปะไปที่มาของเสียง ก่อนจะกดรับมัน
" ฮัลโหล.. "
" เจือ..นี่แม่เองนะลูก "
เสียงอ่อนโยนจากปลายสายนั่นทำให้จุนเจือต้องตื่นเต็มตา ร่างบางในอ้อมกอดของทินกฤตผุดลุกขึ้นนั่งทันที จนทำให้ต้องกัดปากเพราะความเจ็บที่ขยับตัวอย่างรวดเร็ว อดที่จะหันไปมองคนที่นอนหลับอยู่อย่างโกรธนิดๆไม่ได้
แรงขยับลุกของเด็กหนุ่มทำให้คนที่กำลังหลับสบายบนเตียงคิงไซส์ที่มองเห็นวิวของเมืองโอซาก้าได้อย่างถนัดตาต้องรู้สึกตัวตื่นตามไปด้วยมือแกร่งละจากเอวมาขยี้ตาเบาๆ เหลือบมองเห็นแผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนรักก็ยิ้มออกมา ก่อนจะต้องนิ่งไปเมื่อได้ยินว่าเด็กหนุ่มกำลังคุยกับใคร
" แม่..มีอะไรเหรอครับ? "เสียงของเขาสั่น แต่จุนเจือก็พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่มันตีย้อนขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
"เป็นยังไงบ้าง...นี่แม่โทรมาปลุกหรือเปล่า ที่นี่เพิ่งจะเจ็ดโมง" เพราะเข้าใจดีว่าลูกชายของตนนั้นมักจะตื่นสายอยู่บ่อยครั้ง เสียงผู้เป็นแม่ถามออกมาอย่างเกรงใจ อันที่จริงนับแต่วันที่ส่งลูกชายคนเดียวมาอยู่กับพี่สาวที่ญี่ปุ่นนี่เธอก็โทรมาหาแทบจะนับครั้งได้
..ไม่ใช่ว่าไม่ห่วง ...
แต่เป็นเพราะยังไม่แน่ใจว่าจะสรรหาคำพูดไหนมาพูดกับลูกชายมากกว่า ทั้งๆที่เคยคิดว่ารู้จักเด็กคนนี้ในทุกๆแงมุมของชีวิตแล้วเสียอีก
" ไม่..ไม่เป็นไรครับแม่..เจือตื่นแล้ว "เด็กหนุ่มรีบตอบกลับไปทันที แต่ก็อดที่จะหันไปมองทินกฤตที่เขาคิดว่ายังนอนอยู่ไม่ได้ และเมื่อหันไปมองก็ต้องสบตาของชายหนุ่มนิ่ง มือข้างว่างจับมือแกร่งเอาไว้ราวกับขอกำลังใจจากอีกฝ่ายในการเผชิญหน้ากับผู้เป็นแม่
"ที่นั่นหนาวไหม...ฟังพยากรณ์อากาศดูแล้วท่าจะหนาวมาก..." คุณราตรี เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ครับ..ก็เลขตัวเดียวเลยครับ หนาวมากเหมือนกัน แต่ก็ชินแล้วล่ะครับ..อีกอย่าง " ดวงตาคู่สวยสบตากับทินกฤตนิ่ง แล้วก้มลงมองมือของเขากับอีกฝ่าย แหวนทั้งสองวงนั้นยังอยู่ในมือทั้งคู่
"อะไรเหรอลูก..." เสียงผู้เป็นแม่เอ่ยถามเบาๆเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเงียบไป
"ตอนนี้..เจืออยู่ที่โอซาก้ากับพี่เทียนฮะแม่ " จุนเจือบอกออกไปตามตรง เขาไม่อยากจะปิดบังใครต่อใครอีกต่อไปแล้ว จากนี้ไปเด็กหนุ่มตั้งใจที่จะใช้ความจริงใจที่พวกเขามีต่อกัน ยืนยันกับคนที่พวกเขาแคร์ที่สุดที่ยังอยู่ในเมืองไทย
"อ้อ.......อย่างนั้นเหรอ" คุณราตรี รับคำเบาๆ แล้วนิ่งไปเสียเอง ชื่อของบุคคลที่สามที่จุนเจือกล่าวถึงไม่ได้ทำให้ราตรีประหลาดใจมากนัก อันที่จริงเธอเหมือนจะได้ยินข่าวมาแล้วจากเจนสุดาและจากปากของใครต่อใครเหมือนกันว่าทินกฤตหุนหันเดินทางไปต่างประเทศ ไม่คิดว่าจะต้องมาได้ยินจากปากลูกชายคนเดียวของตัวเองอีกครั้ง อันที่จริงเธอคิดว่าหากจับเด็กสองคนนี้แยกห่างกันเป็นเดือนๆแล้ว คนอย่างทินกฤตที่เคยได้ยินข่าวลือมาว่าเป็นคนรักสนุกจะตัดใจตีจากลูกชายของเธอไป แต่ก็ไม่เลย...ทินกฤตไม่ได้ห่างหายไปจากชีวิตของลูกชายของเธอเลยแม้แต่น้อย เธอไม่อาจรู้ได้ว่าการยิ่งจับทั้งสองคนแยกกันนั้นกลับจะยิ่งทำให้สัมพันธ์ของทั้งสองคนนั้นแนบแน่นขึ้นหรือไม่ แต่สิ่งที่รู้ได้ คือชายหนุ่มคนนั้นที่เธอควรจะเกลียดแสนเกลียดได้ทำให้ลูกสาวของเธอ....โทรกลับมาบ้าน เพื่อบอก”ความจริงทั้งหมด”ให้เธอได้รับรู้เสียที และทำให้เด็กหนุ่มที่คิดว่าคงต้องดูแลกันต่อไปอีกนาน กลับเริ่มดูแลตัวเอง จัดการชีวิตตัวเองมากขึ้น ในขณะเดียวกันทินกฤตเองนั้นกลับตั้งใจทำงานเพื่อผลประโยชน์ของบริษัท ไม่มีวอกแวก ไม่มีข่าวว่าไปมีสัมพันธ์กับใครคนไหนอีก มันเหมือนกับว่าทั้งสองคนกำลังคิดจริงจังและ...พยายามต่อสู้...เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการอย่างจริงจัง ด้วยวิธีการที่ไม่ได้ต่างกัน...สร้างความเชื่อใจจากคนรอบข้าง...ทั้งๆที่อยู่ห่างกันขนาดนี้
"แม่ได้ยินมาว่า เทียนเขาไปเมืองนอก...ที่แท้ก็ไปหาลูกนี่เอง" หญิงสูงวัยหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะที่แสนจะอ่อนแรง
"เจือจะไม่ขอโทษเรื่องเจือกับพี่เทียนอีกแล้วนะฮะ...แต่ว่าแม่ฮะ ขอให้เจือได้คบกับพี่เขาจะได้ไหม?..เจือรู้ว่าพูดแบบนี้ต้องทำให้แม่เสียใจ แต่ถ้าแม่ไม่อนุญาต เจือกับพี่เขาก็ต้องแอบคบกันอยู่ดี " จุนเจือพูดออกไปตามตรง มันตรงเสียจนรับรู้ได้ว่าปลายสายคงเจ็บปวดแค่ไหน แต่เขาก็ต้องพูดมันออกไปอยู่ดี
"ถ้าแม่บอกว่าไม่...แม่ก็จะเสียลูกไปจริงๆใช่ไหม...เสียลูกไปจนหมด"น้ำเสียงของผู้เป็นแม่สั่นเครือ
"แม่อาจจะไม่เข้าใจลูก คนที่ลูกรัก หรือโลกใบนี้แม่คิดว่าแม่ไม่เข้าใจอะไรอีกต่อไป...แต่สิ่งที่แม่รู้ คือเจือเป็นลูกของแม่ เป็นคนที่แม่คลอดออกมาแม่เลี้ยงลูกได้แค่ตัว ได้แค่นี้จริงๆ แม่ไม่ได้เป็นเจ้าของหรือใครที่จะไปสั่งห้ามลูกได้เลย... "
"ไม่ฮะ..แม่ไม่ได้จะเสียเจือไป เพียงแต่ตอนนี้เราแค่..เราแค่ไม่พร้อมที่จะเจอกัน เราทุกคนต่างก็เจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เจือรู้ว่าพ่อเองก็เสียใจกับเรื่องนี้เหมือนกัน "น้ำเสียงของจุนเจือเองก็เจ็บปวดเมื่อนึกถึงฝันร้ายเมื่อตอนนั้น ความรักของเขาทำให้ครอบครัวแตกสลาย แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังรักทินกฤตอยู่ดี
"แล้วเมื่อไร ที่เจือจะพร้อม...แม่คิดถึงลูกนะ...แม่รู้ว่ามันจะกลายเป็นว่าแม่โกหก ใส่หน้ากากกับลูกตัวเองถ้าแม่จะบอกว่า แม่รับได้หมดทุกอย่าง...แต่แม่ก็แค่...อยากให้ลูกกลับบ้านบ้าง"
คำว่าบ้านทำให้ใจของเด็กหนุ่มไหววูบ เขาคิดถึงคำนี้แค่ไหน .. อยากกลับไปเพียงใด แต่ว่า .. การที่จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในบางครั้งก็ต้องห่างบ้านเช่นกัน
"ครับแม่..แล้วเจือจะกลับบ้านนะ "
"เมื่อไหร่ล่ะลูก...เมื่อไหร่เจือถึงจะยอมให้แม่เจอหน้า" เสียงของผู้เป็นแม่สั่นเครือ เธอทนคิดถึงลูกชายไม่ได้อีกต่อไป...แต่มันก็เจ็บปวดในใจเพราะเธอกับสามีเป็นคนเสือกไสลูกไปเอง
" ...........สามปีฮะ หรือ อาจจะมากกว่านั้น เจือก็ไม่รู้เหมือนกัน " ดวงตาคู่สวยหรุบลงต่ำ เมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือของผู้เป็นแม่ หาแต่เขากลับบีบมือของคนรักแน่น
"ในวันที่เราพร้อมที่จะเจอกัน .. เจือจะกลับไปนะฮะ "
คำพูดที่ได้ยินนั้นไม่เพียงแต่ทำให้ผู้เป็นแม่ใจหาย คนที่จุนเจือบีบมืออยู่เองก็ใจหายเช่นเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะทำใจแล้ว
...กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง...เมื่อคิดได้แบบนั้นคนที่เป็นแม่คงเจ็บยิ่งกว่าร้อยเท่าพันเท่า
"คุณแม่ครับ" ทินกฤตที่นิ่งฟังอยู่นานตัดสินใจเอ่ยออกไป ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น มั่นคง
"ผมรู้ว่าผมทำผิดต่อครอบครัวของคุณแม่ไว้มาก แต่...ผมจะไม่มีวันทำผิดต่อเจือครับ...จะดูแลและรักน้องให้ดีที่สุด...ระยะทางจะไม่เป็นปัญหาต่อความรักของพวกเราครับ ขอให้ผมได้ดูแลเจือด้วยเถอะครับ"
เสียงที่ได้ยินนั้นเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยออกมาอย่างไม่มีคำว่าหวั่นเกรงใดๆ ทั้งๆที่รู้ดีว่าความรู้สึกของเธอนั้นควรจะเป็นอย่างไร แต่ทินกฤตก็ยังไม่ไหวหวั่นที่จะขอกับเธอออกมาตรงๆ พลันนึกไปถึงวันที่ทางฝ่ายของบ้านทินกฤตมาทาบทามสู่ขอลูกสาวคนโต...ชายหนุ่มคนนั้นดูไม่มีความสุข มีแต่เพียงคำพูดเลิศหรูที่ไม่มีความหนักแน่นเท่าที่เธอเพิ่งจะได้ฟังไปเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย คุณราตรีสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยเสียงเบาๆ
"เจือ...บอกพี่เขาด้วยนะ...ว่าแม่...ชอบคนรักษาสัญญา...และจำไว้นะลูก ทั้งสามคนนั่นล่ะ จะ เจน เจือ หรือ แม้แต่เทียน...พวกหนูยังมีบ้านนะลูก"
"ครับแม่..แม่โทรหาเจือได้นะ ได้ตลอดเวลาเลย " เด็กหนุ่มพยักหน้ารับรู้ก่อนจะรีบบอก และเมื่อได้ยินปลายสายที่ตอบกลับมาก็ต้องยิ้มออกก่อนจะวางสายลงไปเขาวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะกอดคนรักเอาไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว
"เหวอ...อะไรเนี่ย..." เสียงทินกฤตโวยขึ้นมาด้วยความตกใจที่จู่ๆอีกฝ่ายก็หันมากอดเขาเต็มรัก
" พูดไปแล้ว...โล่งใจมากเลย "เด็กหนุ่มตอบงึมงำอยู่ในอกกว้าง
"ครับ...ครับ....ดีแล้วล่ะ"ทินกฤตไม่รู้จะพูดปลอบอะไร แต่ก็ดีใจที่ได้เห็นอีกฝ่าย อย่างน้อยที่สุด กล้าที่จะพูดกับแม่ของตัวเองไปตรงๆว่ากำลังคบหากับตัวเองอยู่ มือแกร่งลูบเส้นผมสีอ่อนของอีกฝ่ายเบาๆ มืออีกข้างโอบเด็กหนุ่มเข้ามาหาตัว
"เราเอง ลองคิดจะทำอะไรแล้ว ก็ต้องตั้งใจให้เต็มที่นะครับ"
" ครับ..พี่ก็เหมือนกันนะ เห็นรูปเจือแล้วก็อย่าหึงเรื่อยเปื่อยด้วย " เด็กหนุ่มซุกใบหน้ารับสัมผัสจากมือแกร่งแต่ก็ยังไม่วายแหย่เรื่องหึงของคนรักจนได้
"ครับ ไม่หึง ...ตราบใดที่ไม่แก้ผ้าถ่ายรูปกับผู้ชายคนอื่น...เอ..อะไรอีกดีนะ...ห้ามใส่น้อยชิ้น...ห้ามมองคนอื่น ห้ามกอดคนอื่นแบบที่กอดกับพี่เข้าใจไหม"
ทินกฤตย้ำซ้ำๆ เช่นเดียวกับริมฝีปากที่แนบลงข้างแก้มของเด็กหนุ่ม
" ฮะ ฮะ .. นี่ขนาดไม่เรื่อยเปื่อยนะ " เด็กหนุ่มเองก็จูบแก้มอีกฝ่ายตอบเช่นกัน ก่อนจะสบดวงตาคู่คมอีกครั้ง
" เจือรักพี่นะ "
"รักเหมือนกันครับ..."ทินกฤตกระซิบตอบแผ่วเบา เขาเหลือบไปมองนาฬิกา เก้าโมงกว่าเข้าไปแล้ว
"เราจะต่อห้องกันอีกไหม?" ทินกฤตถามพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก มือแกร่งค่อยดันร่างบางลงกับเตียงนุ่มอีกครั้ง
"ยังกอดเจือไม่หนำใจเลย"
" อื้ม..แล้วแต่พี่สิ..พี่เป็นคนจ่ายนี่นา " เสียงหัวเราะคิกคักตามด้วยอ้อมแขนที่ยกขึ้นโอบรอบคออีกฝ่ายนั้นคือคำตอบ
++++++++
พวกเขาต่างใช้เวลาทั้งหมดในโอซาก้าอย่างคุ้มค่า โดยแทบจะไม่แยกจากกันเลย ทั้งในเวลากลางวันกับสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ และในเวลากลางคนที่ แทบจะไม่ปล่อยมือจากกันและกัน แต่ถึงจะมีเงินมากมายเพียงใด สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถซื้อเวลาเอาไว้เมื่อชายหนุ่มต้องกลับเมืองไทย พร้อมๆกับที่จุนเจือต้องกลับไปเรียนต่อที่โตเกียว
.. ทั้งคู่แยกจากกันที่สนามบินคันไซนั่นเอง..
talk : ทุกคนคะ..ตอนหน้าก็จะเป็นบทสรุปของเรื่องนี้แล้วนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดค่ะ^^ ไว้เจอกันคราวหน้านะคะ
-
คนแรกมั้ยนะ
พี่เทียนในที่สุดก็ได้ใจคนอ่านอย่างเราไปเต็มๆ
เท่สุดๆ ก็เพราะกล้ายอมรับกับสังคม
แล้วเปลี่ยนตัวเองไปเพราะรักเจือนี่ล่ะ
อีกตอนเดียวก็จะจบแล้ว คิดถึงทั้งสี่คู่เลย
-
ทั้งๆที่ทุกอย่างกำลังจะลงตัว
ทุกคนเปิดใจยอมรับพี่เทียนกับน้องเจือมากขึ้น
แต่บางมุมรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังต้องฝ่าฟันกับเวลาอีกแล้ว
:L2:
-
ผ่านไปอีกด่าน รอด่านพ่อตา และความมั่นใจของสถานะเท่านั้น :z2:
+ 1 เป็นกำลังใจ ครับ
-
จะถึงบทสรุปแล้วหรือนี่
ต่อไปก็จะเป็นตอนพิเศษของน้อยใช่ม่ะ ตื่นเต้น คิดถึงน้อย
-
3 ปี นานเหมือนกันนะ แอบสงสารแม่เจืออ่ะ T^T
กำลังจะมีความสุขกันถ้วนหน้าแล้วเนอะ ^^
-
555+....ก็พี่เป็นคนจ่าย...ก็จริงน๊าๆๆๆๆ...555+
-
ตอนนี้อ่านแล้วเบาใจจังจุนเจือดูมีความสุขที่ได้บอกแม่ไป
ทินกฤษดูมั่นคงในรักมากๆ :กอด1:
จะจบแล้วเหรอเรื่องนี้ใจหายเหมือนกันนะคะ
จะรอตอนจบค่ะ :pig4:
-
เฮ้ออออ ไม่อยากให้ถึงตอนหน้าเลย
-
มาเอาใจช่วยให้พี่เทียนกับน้องเจือได้ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันเร็วๆ ค่ะ
พ่อแม่อย่าขัดขวางอีกเลย
-
พี่เทียน น้องเจือ ขอให้หนักแน่นมั่นคงอย่างนี้ ไปตลอดนะ :กอด1:
-
ไม่อยากให้จบเลย สนุกมาก ^^
-
อยากเม้นท์เยอะๆ แต่โคไรท์ไม่สบาย...เท่าไร....รวบไปเม้นท์รอบหน้าละกัน
ไรท์เตอร์ GJ! o13
-
เห็นทีท่าที่คุณแม่ของน้องเจือเริ่มยอมรับแล้วแบบนี้ชื่นใจจัง
หวังใจในบทสรุปตอนหน้าว่า
ใบหน้าของผู้อ่านจะต้องเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสสุขนะคะ
-
เมื่อไหร่จะได้กลับมาอยู่ด้วยกันสักที เฮ้อ~
-
มาให้กำลังใจพี่เทียน น้องเจือ
-
กรีดดดดดดดด :sad4:
จะจบแล้วววววววว
:call:
-
ดีใจกับเจือ คุณแม่เริ่มทำใจได้แล้ว เหลือแต่ฝ่ายพี่เทียนซินะ
-
แวะมาแปะโฆษณาซักหน่อยค่ะ .. ตอนหน้าก็จะจบแล้วเนอะ^^...ไม่พูดพล่ามทำเพลงแล้วค่ะ แปะเลยดีกว่า ..
(http://i40.photobucket.com/albums/e223/kuruminna/promote-1.jpg)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28274.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28274.0)
-
จะจบแล้ว ตอนนี้หวานๆๆ แต่แอบมีดราม่า กว่าจะได้อยู่ด้วยกันไม่ใช่เรื่องง่ายๆๆจริงๆๆ รอตอนจบนะคะ ขอบคุณมากเลย
-
มาตามอ่านค่ะ
-
สามปีตามสัญญากำลังจะหมดลงในไม่ช้า จากครั้งสุดท้ายที่ทินกฤตไปหาจุนเจือที่ญี่ปุ่นก็ได้ตกลงกันแล้วว่าหากหมดสัญญาขอให้กลับเมืองไทยมาอยู่กับเขาเสียที เพราะท่าทีที่อ่อนลงมากของพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายนั้น แม้จะไม่ยอมรับแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อลูกทั้งสองคนก็ไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสีย จุนเจือเองก็เป็นนายแบบที่ประสบความสำเร็จและกำลังจะกลับมาทำงานนี้ต่อที่เมืองไทย ส่วนทินกฤตเองก็สร้างกำไรให้แก่ธุรกิจของครอบครัวทุกปี
--- RRR---
เสียงโทรศัพท์จากเลขาดังขึ้นขณะที่ประธานบริษัทกำลังเก็บของ วันนี้เขาต้องออกจากบริษัทแต่หัววันเนื่องจากเป็นวันที่รอคอยมานานมากแล้ว
...เที่ยวบินลงหนึ่งทุ่ม ต้องรีบเผ่นแล้วเรา....
ทินกฤตคิดในใจก่อนจะเหลือบมองรูปภาพหน้าจอบนคอมพิวเตอร์ของตน มันเป็นรูปถ่ายของเขาคู่กับจุนเจือในช่วงฤดูใบไม้ผลิ และที่ด้านหลังนั้น เห็นวิวของดอกซากุระสีชมพูอ่อนบานสะพรั่งไปทั่วเมืองโอซาก้า แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ที่ดังก็ขัดจังหวะ
"มีอะไรเหรอ นุช...." ชายหนุ่มเปิดสปีคเกอร์
"คุณทินกฤตคะ มีคนมาสมัครงานค่ะ " หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงหวานเช่นทุกครั้ง
"อะไรจะมาเอาตอนนี้...ไว้วันหลังได้ไหม ผมรีบ วางเอกสารไว้ก็ได้" ทินกฤตว่าท่าทางเหมือนลนลานว่าเขาลืมเซ็นต์เอกสารอะไรหรือเปล่า
"แต่..น้องเค้ามารอที่หน้าห้องแล้วนะคะ " เธออึกอัก
"นุช...ผมไม่ใช่ฝ่ายบุคคลนะ ให้เขาไปวางเอกสารที่ฝ่ายบุคคลซิ่....." แต่ยังไม่ทันที่ทินกฤตจะได้พูดจบประตูห้องถูกผลักเข้ามาอย่างแรง
++++++++++++
"นี่พูดกันไม่รู้เรื่องใช่ไหม คนบอกว่ารีบเนี่ย จะหิวเงินไปไหน งานมันไม่หนีไปไหนหรอก ถ้าเหมาะสมกับตำแหน่ง กับวุฒิก็จะจัดให้!" ทินกฤตตวาดเสียงดัง
"ตำแหน่งอะไรล่ะครับ?...ผมจบวิศวกรก็จริง แต่ตั้งแต่จบมาก็ไม่ได้ทำงานที่เกี่ยวข้องเลย " ช่วงขาเรียวภายใต้กางเกงยีนส์พอดีตัวนั้นเดินเข้ามาในห้องที่ปูพรมอย่างดี ด้วยจังหวะการก้าวที่งามสง่า ประตูห้องที่ถูกเปิดออกอย่างแรงเมื่อครูเด้งกลับจนมันปิดด้วยตัวเอง
น้ำเสียงที่ได้ยินทำให้คนที่กำลังอารมณ์เสียต้องหยุด ประธานบริษัทนั่งลงกับเก้าอี้ตัวใหญ่ เอนหลังผิงพนักกว้างปลายนิ้วเรียวประสานเข้าหากันบนพื้นผิวเรียบของโต๊ะทำงาน
"ตอนนี้ที่บริษัทมีตำแหน่งว่างตำแหน่งเดียว....สนใจหรือเปล่า?"ดวงตาคมพิจารณาผู้มาสมัครงาน ริมฝีปากได้รูปนั้นยิ้มน้อยๆ
เจ้าของเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเดินไปอยู่หน้าโต๊ะประธานบริษัท มือเรียวทั้งสองข้างเท้าโต๊ะแล้วโน้นตัวลงมองคนที่นั่งเก้าอี้อย่างไม่สนใจอาวุโสใดๆ กลิ่นน้ำหอมสดชื่นกรุนออกมาจากซอกคอขาวเนียนนั้น
"เงินเดือนมันไม่เยอะนะ...ก็แค่เดือนละ 1440000 บาท ตกวันละ 48000 บาท ชั่วโมงละ 2000 บาท … นาทีละ 33.33 บาท คิดง่ายๆก็100 ละ 3นาที โอเคไหม?” ชายหนุ่มยักคิ้วพลางมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
" เอ๊ะ?..ทำไมเยอะจังล่ะครับ ท่านประธานยังไม่เห็นโพรไฟล์ของผมเลยนะ " ใบหน้าสวยนั้นเอียงคอพลางทำหน้าสงสัยเล็กๆก่อนจะยิ้ม แล้วถาม
" ว่าแต่..ตำแหน่งอะไรล่ะครับ..เงินก็เยอะ จะมีวันหยุดไหม สวัสดิการดีรึเปล่า..แล้วถ้าเกษียณ.. "
ทินกฤตยกมือเชิงบอกให้อีกฝ่ายหยุดถาม
"ตำแหน่ง...ประธานกรรมการบริหารหัวใจและชีวิตของผมเอง คุณจะเอาไหม ถ้าไม่เอา ประตูอยู่ทางด้านหลัง คุณก็เคยออกไปแล้วนี่ รีบตอบมา .. ผมจะรีบไปรับเมียผม" ประธานหนุ่มทำท่าเหมือนจะไม่พอใจ แต่ริมฝีปากกลับแย้มยิ้มน้อยๆ
"แต่คุณคงต้องคิดดีๆหน่อยนะครับ...ตำแหน่งนี้เป็นงานทั้งชีวิต ไม่มีวันหยุด ไม่มีลากิจ ไม่มีลาป่วย จะรับไหม? งานหนักนะ จะทำไหม?"
"แล้วที่ผมทดลองงานมา..สามปี คุณประเมินให้ผ่านไหมล่ะครับ? ถ้ายังไม่ผ่านจะให้ผมฝึกงานอีกก็ได้นะ ให้ผมทำงานแล้วเอาเงินเดือนไปเป็นค่าไฟ...100ละ 3นาทีจูบนั่นไง" ผู้สมัครงานคนนั้นยิ้มสวยให้อีกฝ่าย ข้อนิ้วนางข้างซ้ายประดับด้วยแหวนทองคำขาวโดดเด่นด้วยเพชรเม็ดงามเรียงกันห้าเม็ด ก่อนจะหยิบใบสมัครออกมาจากกระเป๋าแล้ววางตรงหน้าอีกฝ่าย กระดาษใบนั้น มีเพียงชื่อ สกุล และตำแหน่งที่ต้องการสมัครเพียงเท่านั้น
- ผู้บริหารชีวิตและหัวใจของประธานบริษัท -
"ผ่านตั้งแต่ยังไม่ถามแล้วล่ะ" ประธานหนุ่มว่าพลางดึงคอเสื้อของคนตรงหน้าลงมาเล็กน้อยเพื่อประทับริมฝีปากจูบอย่างอ่อนโยน หากแต่แฝงไปด้วยความรักที่เปี่ยมล้น
"กลับมาแล้วเหรอ...เจือ" ทินกฤตเอ่ยถามเมื่อละริมฝีปากออกห่าง ปลายนิ้วสัมผัสผิวแก้มเนียนของคนรัก เขาไม่ได้สัมผัสใบหน้านี้ใกล้ๆมาเกือบเดือนได้แล้ว
"กลับมาแล้วครับ..เซอร์ไพรซ์ไหม ฮะฮะ? " มือเรียวเองก็แตะแก้มประธานบริษัทอย่างแสนรักเช่นกัน
"อืมมมม ...ก็พอจะคิดไว้บ้าง" ทั้งที่ใจเต้นแรงจนแทบจะกระโดดออกมานอกอก แต่ทินกฤตยังคงทำปากแข็ง
"อะราย..เดี๋ยวนี้หัดโกหกเมียเหรอ? " จุนเจือย้อนทันควันเลยทีเดียว ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเดินอ้อมโต๊ะไปยังหน้าเก้าอี้ประธานบริษัท
" ตำแหน่งนี้นะ..เจือคงจะต้องเหนื่อยกับการจัดการคนแผนเยอะอย่างพี่ไปทั้งชีวิตแน่ๆเลย "
"เรานี่ไม่รู้อะไร...."ทินกฤตกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้
"แผนพี่หมดไปตั้งแต่รักเราแล้ว"
"เจือเองก็หมดท่าตั้งแต่รักพี่เหมือนกัน "จุนเจือนั่งลงบนตักกว้างที่ยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวโตนั้น ก่อนจะจูบริมฝีปากได้รูปนั้นอย่างแผ่วเบาซ้ำๆ
" รักนะครับ..คิดถึงมากๆด้วย.. "
ทินกฤตไม่ตอบกลับยกมือโอบร่างของอีกฝ่ายเข้าหา ให้เด็กหนุ่มซบหน้าลงมา ร่างสูงหลับตาลง
ในใจถามคำถามเดิมๆว่ามันผิดไหมที่จะมีความรักให้กับคนๆนี้
...คำตอบนั้นแน่ชัดมากว่าสามปีแล้ว...
ไม่เลย มันไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย...มันคือโชคชะตาของพวกเขาต่างหาก...
---จบบริบูรณ์---
talk : มาถึงตอนนี้แล้วจนได้ค่ะ อาจจะดูสั้นๆไปหน่อย แต่าสำหรับพวกเขาตอนนี้แล้ว ถือเป็นการเริ่มต้นอีกครั้งค่ะ ทั้งสองคนอาจจะต้องเผชิญปัญหากันต่อไป ทั้งครอบครัวและสังคม แต่ขอให้เชื่อในความเข้มแข็งของพวกเขาเถอะค่ะ
ต้องขอขอบคุณผู้ิ่านทุกท่านที่ให้การสนับสนุนซีรี่ส์นี้มาโดยตลอดค่ะ ทั้งที่อ่านเป็นบางเรื่อง และขอขอบคุณจริงๆสำหรับผู้อ่านที่เป็นกำลังใจให้คนเขียนทั้งสองคนมาโดยตลอดตั้งแต่ซีรี่ส์ที่ 1 จนถึง ซีรี่ส์ที่ 5 ..... ด้วยช่วงเวลาเขียนที่ยาวนานกว่าสามปีของเราทั้งสองคน และช่วงเวลาการโพสต์หนึ่งปีกว่าๆนี้ ได้รับกำลังใจจากผู้อ่านทุกท่าน มาโดยตลอด ต้องขอขอบคุณมากค่ะ
ส่วนโปรเจคภาคพิเศษตามคะแนนโหวดตัวละครนั้น กำลังทำอยู่นะคะ คงเป็นตอนสั้นๆ ซึ่งจะโพสต์อีกครั้งในกระทู้นี้ล่ะค่ะ
และสุดท้าย ขอฝาก เรื่องใหม่ด้วยนะคะูู^^ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28274.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=28274.0)
kuruma
26/08/11[/color]
-
สุดท้ายก็แฮปปี้ :o8:
รอเรื่องต่อไปค่ะ :L2:
-
ในที่สุดก็ลงเอยกันได้ด้วยดี
เดี๋ยวว่างๆค่อยมาอ่านใหม่อีกรอบ ^^
จะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคะ
-
จบแล้ว มีตอนพิเศษไหมอ่ะครับ???
-
สั้นไปหน่อยแต่ happy ดีค่ะ
รอเจ้าน้อยเนาะ
-
ขอบคุณคนอ่านทุกคน ที่ติดตามอ่านผลงาน ของ kuruma&p.k.a มาโดยตลอดนะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกแรง :กอด1: ทุกแรง :z6: ยามที่พระเอก หรือ นายเอกของเราๆท่านๆ ทำตัวถูกใจ
ขัดใจบ้างในบางวัน ... ยาวนานจริงๆกับซีรีย์นี้ ยังไงก็ขอฝากทั้งเรื่องใหม่ ที่กำลังโพสต์ Dragon's Emotion
และ Touching You (กำลังจะเข็นตอนต่อไปออกมาแล้วค่า)
รวมไปถึงเรื่องที่โพสต์จบไปแล้ว Pieces of Time (ไปตามอ่านได้ค่า) และอาจจะมีอีกหลายๆเรื่องที่กำลังจะตามมา
แน่นอน อย่าลืมอ่านเรื่องสั้นของเจ้าน้อยนะคะ มีให้อ่านแน่ค่า
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ :pig4:
[/color]
p.k.a
[/color]
-
^ +1 +1 ให้สองคน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ
แต่สั้นเกิน... :serius2:
-
ในที่สุด พี่เทียนกับน้องเจือก็จบแบบแฮปปี้ ถูกใจจริงๆค่ะ
วันนี้ให้ทั้งเป็ดทั้ง+ กับคุณkuruma และคุณเลยนะคะp.k.a
และขอมอบ :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: แทนคำขอบคุณสำหรับความสุข ความสนุก
ที่คุณทั้งสองมอบให้ผู้อ่านมาโดยตลอด จากนิยายทุกเรื่องค่ะ และดิฉันขอบอกว่าเป็นแฟนทุกเรื่องด้วย
และจะเป็นแฟนเรื่องDragon’s Emotionอีกเช่นเดิมค่ะ
-
มีความสุขกับซีรี่ย์นี้มากๆค่ะ
ขอบคุณคนแต่งทั้งสองคนนะคะ
แล้วก็ขอบคุณน้องสาวคนสวยที่แนะนำเรื่องนี้ให้อ่าน
ปล. หวังว่าน้องสาวคนสวยจะรู้ตัวนะ ว่าพี่หมายถึงเราน่ะ อิอิ ^^
-
ในที่สุดพี่เทียนกับน้องเจือก็พิสูจน์ความรักให้คนรอบข้างเห็นสำเร็จ ดีใจมากเลย :กอด1:
ซีรีย์ชุดนี้ชอบทุกเรื่องเลย แล้วจะรอและเป็นกำลังใจให้เรื่องต่อๆไปนะคะ :3123:
-
:กอด1: มีความสุขจัง
-
สนุกทุกเรื่องเลย
ขอบคุณมากๆนะคะ :L2:
-
สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ แต่ละเรื่องก็มีครบทุกรส
แต่เน้นรสใดมากบ้างน้อยบ้างตามอารมณ์หลักของเรื่องนั้นๆ
ตัวละครดูสมจริง มีมิติ มีการกระทำที่สมเหตุสมผล
แล้วแต่ละเรื่องก็สอดคล้องรองรับกันดี ปะติดปะต่อเหตุการณ์ได้ง่าย
ขอบคุณมากนะคะที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ออกมาให้ได้อ่านกัน
แถมยังทำออกมาเป็นซีรีย์ด้วย ยิ่งอ่านเพลินเข้าไปใหญ่
แล้วจะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ ^^
-
กว่าจะจบก็ใช้เวลา3วัน ฮ่าๆๆๆ
สนุกมากค่ะ ชอบทุกตอนเลย
ขอบคุณคนแต่งด้วยนะคะ แล้วจะติดตามผลงานไปเรื่อยๆจ้ะ
-
ทั้งซึ้ง เศร้า ฮา เรื่องนี้ครบจริง ๆ o13
+1
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
น่ารักเสมอคู่นี้
ถึงตอนจบ คุนพ่อ คุนแม่จะยังไม่ยอมรับเต็มที่
แต่เวลาผ่านไป ท่านจะเข้าใจเองแหละ
ไม่ทำตอนที่6หรออออ
อิอิ
-
:เฮ้อ: พี่เทียน-น้องเจือ จบลงด้วยดี ลุ้นแทบแย่ :pig4: ค่ะ
-
ชอบซีรีย์ชุดนี้มากค่ะ และชอบเจ้าน้อยกับคุณแมกซ์ที่สุด
-
เขียนดีจัง สนุกมากๆ อ่านแบบมาราธอนสุดๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆค่ะ
-
สนุกมากๆๆๆ o13 ชอบมากเรย :m3:
อยากให้รวมเล่มเป็นหนังสือจังค่ะ :impress:
-
อร๊ายยยยย อ่านจบไปแล้ว 3 ซีรี่ย์ค่ะ
ชอบเรื่องสุดท้ายที่สุดเลย เจ้าน้อยน่ารัก เด็กใสๆ กลายเป็นหญ้าอ่อนไปซะได้ ฮ่าๆๆๆ
แต่เรื่องของเชฟหนุ่มกับเจ้าของร้านนี่ ดราม่าหนักๆ แต่ก็จัดซีนเลือดพุ่งไปหลายรอบเลยนะ :z1:
แถมยังมาให้เลือดหมดตัวเบาๆ ในเรื่องของพี่ชายอีก
จากลุคแมนขรึมๆ พอเจอมินนี่ทำไมเรานึกได้แต่หน้าแมนหื่นๆ นะ ฮ่าๆๆๆๆ
รู้สึกว่ามินในซีรี่ย์ที่ 3 จะขี้เล่นขึ้นมากด้วยนะ ชอบมินสไตล์แบบนี้มากกว่านะ พอรักกันแล้วมันดีจริงๆ
ส่วนคุณก้องภพกับจิ๊บก็รักกันไปวันๆ :กอด1: แอบคิดถึงเหมือนกันนะ
อยากให้จิ๊บกลับมาเป็นบาริสต้าจัง แต่ก็นะ คุณก้องเค้าอุตส่าห์ไปปลูกเรือนหอถึงเชียงใหม่แล้วนี่เนอะ
ปล. ไม่คิดเลยว่าจิ๊บจะเป็นรุกมาก่อน 5555
ไปอ่านเรื่องที่ 4 ต่อละค่า
-
ปล่ยอให้ร้างรามานาน กว่าความรักของทั้งคู่จะผ่านไปได้
ตั้งแต่เริ่มต้นที่ผ่านมา จน ณ ปัจจุบัน จนนิยายจบ ความทรงจำ
ที่ดีๆกับตัวละคร และนิยายทั้งหมดนี้ไม่ได้แตกต่างไปจาก
ชีวิตของคนเราเลย ขอบคุณอีกครั้งสำหรับสิ่งดีๆที่มอบให้ครับ :L1:
-
ตอนพิเศษ น่าจะเอาตัวละครแต่ละตอนมาเจอกันนะคับ อยากให้เจือได้รู้จักกับน้อย อยากให้แต่ละคู่ไปเที่ยวโฮมสเตจิ๊บบ้าง อยากให้รู้จักกันให้หมดเลย 555
-
อ่านจบแล้ว ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกก :mc4:
อ่านไปอ่านมาชอบคู่สุดท้ายที่สุดเลย
เพราะเหมือนได้เจออุปสรรคอะไรหลายๆ อย่างที่ต้องผ่านไปให้ได้
เป็นตัวพิสูจน์ชั้นดีเลยว่าไม่ว่าจะเจออะไรจะผ่านไปด้วยกัน :monkeysad:
ดีใจที่ยังไงก็ยังเชื่อมั่้นในรักที่ให้กัน
ที่ฮาที่สุดก็ต้องนายบาสล่ะมั้ง ฮ่าๆ โอตาคุขั้นเทพเลย
รอตอนพิเศษนะคะ :-[
ถ้าให้ตัวละครทุกตัวได้มาเจอกันก็คงจะดีนะคะ เพราะไปๆ มาๆ ก็รู้จักกันหมดเลย ฮ่าา
-
หวัดดีจ้า เห็นหน้า น้อง มาโอะ เลยแวะเข้ามา
กะกริ๊ดดดดดดดดด ขออ่านด้วยคนนะคะ่ ท่าทางจะหนุกหนาน :z2: :z2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านได้ 2 เรื่องนะคะ แต่ ...
จะเป็นลมแล้วค่ะไรเตอร์
เรื่องแรกน่ารัก เรื่อง 2 น้ำตาไหลพรากๆ
กินมาม่าไปหลายแพ็คทีเดียว ไซด์จัมโบ้ด้วยนะ = =
-
เรื่อง 3 น่ารักกุ๊กกิ๊กมากกกกกกกกกก ><
ถ้าไม่รวมมาม่าในเรื่องที่แซมๆมาหน่อยๆ TT
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
รักทั้ง 5 ซีรี่ส์เลยครับ นั่งอ่านกันตาแฉะมาจะหกชั่วโมงแล้ว แฮะๆ
เลือกไม่ถูกเลยว่าชอบคู่ไหนมากกว่า รักทุกคู่เลยอ่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับผม ^^
-
ขออนุญาติดันรอ เจ้าน้อยกับคุณแมกซ์นะคะ :-[
-
“วันนี้เป็นวันสงกรานต์
หนุ่มสาวชาวบ้านเบิกบานจิตใจจริงเอย
ตอนเช้าทำบุญ ทำบุญตักบาตร
ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันกันเอย
เข้าวัดแต่งตัว แต่งตัวสวยสะ
ไปสรงน้ำพระ ณ วันสงกรานต์กันเอย”
เสียงเพลงของวงสุนทราภรณ์ดังคลอไปกับบรรยากาศโดยรอบของซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ สมปองเดินเข็นรถเข็นไปพลางเดินมองของสดที่จะเอากลับไปทำอาหารที่คอนโดความจริงแล้วเขาอยากไปเดินตลาดมากกว่าในซุปเปอร์ฯแบบนี้ ข้าวของหรือก็ถูกกว่ามีให้เลือกมิหนำซ้ำยังต่อราคาได้อีกด้วย ติดก็แต่พศวัตที่เอาแต่ใจกำชับนักหนาให้เขามาซื้อของสดของใช้ที่ห้าง ด้วยเหตุผลตามแบบคุณชายที่ว่าของมันดูสะอาดกว่า สมปองก็ได้แต่ยอมทำตามเพราะไม่อย่างนั้นแล้วพศวัตก็คงจะบ่นเรื่องนี้ไปอีกสามสี่วัน เด็กหนุ่มเดินเลือกผักไปพลางเข็นรถเข็นไปพลางปลายนิ้วขยับตามจังหวะที่ชวนให้รู้สึกรื่นเริงของเพลงประจำเทศกาล
อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันสงกรานต์แล้วหากเป็นปีก่อนหน้านี้เขาคงกำลังนั่งนับเงินเตรียมเอาไปซื้อตั๋วรถเตรียมกลับบ้านที่ขอนแก่นอยู่เป็นแน่ แต่ปีที่ผ่านมานี้...เขาไม่มีเหตุให้ทำเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว แม้จะยังรู้สึกใจหายระคนเศร้าใจอยู่แต่ก็ยังนับว่าตัวเองทำใจได้มากแล้วตั้งแต่วันที่แม่ซึ่งเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของเขาจากไป นับแต่นั้นน้าเพ็ญซึ่งเคยนับถือมาตลอดก็พยายามจะติดต่อเขาหลายครั้งแต่พศวัตก็สั่งห้ามแล้วห้ามอีกว่าไม่ต้องติดต่อกลับไปอีกแล้ว...และเขาเองก็เชื่อคำพูดของพศวัตเช่นกัน บางครั้งท่ามกลางความโศกเศร้าและความสูญเสียดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้นก็ทำให้มองเห็นอะไรได้ชัดเจนมากขึ้นว่าใครที่ดูแลกันเพียงเพราะหน้าที่ กับใครที่ดูแลกันจากหัวใจที่เปี่ยมด้วยความรักจริงๆ
เด็กหนุ่มย้ายมาอยู่กับพศวัตที่คอนโดพยายามที่จะทดแทนในส่วนของความรักความเมตตาที่พศวัตและครอบครัวมอบให้ด้วยการพยายามทำงานในฐานะผู้จัดการร้านกาแฟให้เต็มที่ในทุกๆวัน ตั้งใจเรียนตามที่คุณหญิงจิตราปรารถนาจะให้พศวัตส่งเสียให้เขาได้เรียนหนังสือ และใส่ใจกับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆในแต่ละมื้ออาหารที่ทำให้พศวัตทาน รวมไปจนถึงมอบความสบายใจและความรักให้กับคนรักในเวลาที่มีเพียงกันและกันในยามค่ำคืน
...อันที่จริง..ก็อยากจะทำอะไรให้มันพิเศษสักหน่อย..
สมปองคิดในใจ ช่วงใกล้เทศกาลแบบนี้มีเรื่องที่ต้องตระเตรียมหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเคลียร์ค่าใช้จ่ายและเตรียมแจกเงินพิเศษให้กับลูกจ้างที่ร้าน และเรื่องของใช้ทีคอนโดที่ต้องซื้อไปเตรียมไว้เพราะช่วงสงกรานต์คงไม่ได้ออกไปไหนมากนัก เพราะดูท่าแล้วพศวัตคงไม่ใช่คนที่ชอบออกไปตะลอนเล่นน้ำแบบคนทั่วไปเขาเป็นแน่ เด็กหนุ่มมองลงไปในรถเข็นนับและตรวจเช็คกับรายการที่จดมากันลืมถึงสามรอบให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรตกหล่นไปจากรายการ เขาคิดรายการอาหารสำหรับคืนนี้เอาไว้แล้ว แต่ในเมื่อใกล้จะถึงวันสงกรานต์แล้วเขาก็อยากจะทำอะไรให้มันพิเศษขึ้นมาอีกหน่อย เขาเตรียมบางอย่างเอาไว้แล้วแต่ที่มาเดินที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตนี่ก็เพราะคิดว่าอาจจะหาสิ่งที่อยากได้เจอ ร่างเล็กของเด็กหนุ่มเข็นรถเข็นไปยังโซนขายเสื้อผ้าซึ่งจะมีเสื้อลายดอกสีสันแสบตาแขวนเรียงรายอยู่กับราวให้เลือกหลากไซส์หลายสีหลายลายตามความชอบซึ่งเป็นภาพที่เห็นอยู่เป็นประจำในช่วงเทศกาลสงกรานต์ ริมฝีปากบางของเด็กหนุ่มหยักเป็นรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเลือกเสื้อจากราวนั้นมาสองสามตัว เขาพยายามจะมองหาไซส์ใหญ่ที่สุดแต่พอลองมองดูขนาดแล้วกลับต้องถอนหายใจออกมา
....เล็กไปแฮะ.....
เด็กหนุ่มเบ้ปากลงเล็กน้อยเมื่อไม่ได้ดั่งใจ แต่อย่างน้อยเขาก็ได้เสื้อสงกรานต์ที่ขนาดพอเหมาะไปฝากคนสามสี่คนที่ตั้งใจเอาไว้ คิดได้แบบนั้นก็รีบเข็นรถเข็นไปซื้อของที่จำเป็นอีกสองสามอย่างก่อนจะนำทุกอย่างไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ทันที
+++++++++++++++++++++
ร่างเล็กหอบหิ้วถุงใส่ของที่ซื้อมากระโดดขึ้นรถเมล์กลับไปยังคอนโด แม้อากาศจะร้อนกว่าการนั่งตากแอร์เย็นๆบนรถไฟฟ้า หรือ นั่งรถแท็กซี่แถมไปถึงอย่างค่อยเป็นค่อยไปมากกว่า แต่สมปองก็พอใจที่จะนั่งรถเมล์ สำหรับเขามันสะดวกตัวสะดวกใจที่สุดแล้วมิหนำซ้ำยังช่วยประหยัดรายจ่ายในแต่ละเดือนได้ไม่น้อย
....พี่มีเงินตั้งเยอะ แล้วจะให้เมียพี่มาใช้ชีวิตแบบนี้มันก็อายเขานะ...
พศวัตมักจะพูดเช่นนั้น พร้อมกับมือใหญ่ที่จับไหล่ของเขาไว้ทั้งสองข้างราวกับจะยืนยันคำพูดของตัวเองว่ามันไม่เป็นไรหากเขาจะใช้ชีวิตอย่างที่ใจต้องการบ้าง และสมปองก็ยอมรับในส่วนหนึ่ง เด็กหนุ่มพอใจกับเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายและชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่อยากจะฟุ่มเฟือยมากจนเกินไปนักกับอะไรที่ส่วนตัวคิดว่าไม่จำเป็น และบางครั้งก็ทำให้พศวัตบ่นเขาเหมือนกัน
…ที่คุณแมกซ์บ่นว่านั่งรถเมล์มันลำบาก เพราะคุณแมกซ์ไม่เคยนั่งมันมากกว่า...
...แค่ไม่ชิน ไม่ได้แปลว่ามันไม่ดีหรอกนะครับ...
...อีกอย่าง ถ้าผมประหยัดบางเรื่องได้คุณแมกซ์ก็จะได้มีเงินเหลือเพิ่มไปทำอย่างอื่น...ที่คุณแมกซ์ อยากทำ ทั้งที่ร้าน หรือคิดเสียว่าเป็นของขวัญให้ผมก็ได้นี่ครับ...
พอเขาพูดออกไปแบบนั้นพศวัตก็ยิ้มน้อยๆ พลางขยี้ผมของเขาเล่นทุกครั้งไป แล้วหัวข้อการสนทนานั้นก็จะตกไปสักพักใหญ่ แต่พอรู้ว่าสมปองนั่งรถเมล์กลับไปที่คอนโดอีก พศวัตก็จะบ่นอีกรอบ...เหมือนเป็นวงจรอะไรสักอย่าง...แต่สมปองรู้ดีว่าที่พศวัตบ่นแบบนั้นก็เพราะเป็นห่วงเขานั่นเอง
+++++++++++++++++++++
ร่างเล็กของสมปองหอบหิ้วของพะรุงพะรังเดินกลับมายังคอนโดกว่าจะขึ้นมาถึงห้องได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน เด็กหนุ่มเสียบคีย์การ์ดเปิดประตูห้องเข้าไปด้านใน ห้องกว้างที่สว่างด้วยมีหน้าต่างบานใหญ่เผยให้เห็นทิวทัศน์ของเมืองหลวง สมปองยิ้มเพราะดูท่าแล้วพศวัตยังไม่กลับมาจากที่บริษัท เขาเดินเอาของทั้งหมดเข้าไปไว้ในห้องครัวแยกของที่ไม่ใช่ของสดไปใส่ไว้ในตู้ที่รู้ดีว่าพศวัตจะไม่มาเปิดดู เขาแค่อยากจะให้คนรักของตัวเองแปลกใจ...ที่สำคัญเขายังต้องไปเดินหาเสื้อลายดอกไซส์ใหญ่พอสำหรับคนสำคัญอีกด้วย…
ร่างเล็กลงมือเตรียมอาหารเย็น วันนี้เป็นวันหยุดของที่ร้านที่ในหนึ่งอาทิตย์จะมีสักครั้งที่เขาจะได้มีเวลาค่อยๆเตรียมข้าวเย็นให้พศวัตทาน ปรกติแล้วกว่าจะได้กลับมาทานข้าวเย็นพร้อมกันก็ปาไปเกือบสี่ทุ่ม บางครั้งถ้าพศวัตไปรับเขาออกมาจากที่ร้านก่อนแล้วฝากให้ใครที่ร้านทำบัญชีให้ ก็จะเป็นการไปทานข้าวนอกบ้านกันเสียส่วนใหญ่ซึ่งสมปองไม่ค่อยชอบสักเท่าไรนัก เพราะตั้งแต่ได้เชฟหมีมาช่วยดูแลเรื่องอาหารที่ร้านเขาก็ได้ฝึกฝีมือของตัวเองไปด้วย และพอลองทำอะไรได้แล้วก็ไม่อยากจะไปทานฝีมือใครอีก ...ถึงบางอย่างจะไม่ได้อร่อยเลิศเลอนักก็ตาม...แต่ก็ยังได้รับคำชมจากพศวัตอยู่เรื่อยๆ
“วันนี้เป็นวันสงกรานต์
หนุ่มสาวชาวบ้านเบิกบานจิตใจจริงเอย
ตอนเช้าทำบุญ ทำบุญตักบาตร
ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันกันเอย
เข้าวัดแต่งตัว แต่งตัวสวยสะ
ไปสรงน้ำพระ ณ วันสงกรานต์กันเอย…”
สมปองร้องเพลงไปพลางลงมือโขลกพริกแกงสำหรับแกงเขียวหวานด้วยตัวเอง เขาไม่ชอบใช้เครื่องบดเพราะรู้สึกว่ามันไม่หอม เด็กหนุ่มลงไปนั่งขัดสมาธิอยู่กับพื้น ไม่ลืมทีจะรองด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ก่อน เสียงโขลกพริกแกงดังก้องห้องในคอนโดสุดหรูกลางเมือง
“ทำอะไรกินละเย็นนี้...” อยู่ๆเสียงทุ้มก็ดังขึ้นจากเหนือเคาน์เตอร์ในครัวทำเอาคนที่นั่งโขลกพริกแกงถึงกับสะดุ้งโหยง
“คุณแมกซ์ ...โธ่ อย่ามาเงียบๆสิครับ ผมตกใจหมดเลย”
“พี่น่ะมาดังแล้ว แต่ใครล่ะมัวแต่โขลกพริกอยู่...” พศวัตว่าพลางวางกระเป๋าเอกสารลงกับเคาน์เตอร์ก่อนจะเดินมานั่งยองๆตรงหน้าของอีกฝ่าย “หืม...แกงเขียวหวานเหรอ จะเผ็ดไหมเนี่ย”
“ไม่เผ็ดหรอกครับ ขืนทำเผ็ดคุณแมกซ์ได้ไปนอนโรงพยาบาลอีก...” สมปองหัวเราะออกมาเบาๆเมือพูดถึงเรื่องเก่าที่เขาเคยแกล้งอีกฝ่ายเอาไว้ พศวัตยกมือขึ้นขยี้ผมของเด็กหนุ่มเล็กน้อย
“ดีจังมีคนรู้ใจ... “ ไม่พูดเปล่ามือแกร่งดึงใบหน้าเล็กของสมปองให้เข้าไปใกล้ก่อนขโมยความหวานจากริมฝีปากบาง เด็กหนุ่มสัมผัสได้ถึงปลายลิ้นสอดผ่านริมฝีปากที่เผยอรับ ปลายลิ้นของพศวัตลิ้มรสเขาอย่างแผ่วเบารวดเร็วก่อนจะขยับถอยออกไป
“อืม...มีใครแอบชิมกะทิก่อนมาโขลกน้ำพริกสินะ” พศวัตเอ่ยแซว
“คุณ...แมกซ์อ่ะ แกล้งผมอีกแล้ว ...” ใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำเมื่อพศวัตทายถูกทุกประการ แต่ก็ต้องหยุดโวยวายเมืออีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้อีกดวงตาคมที่จ้องมองมานั้นเป็นประกาย “อะ...อะไรครับ”
“กะทิหวานจนอยากกินของหวาน....แต่ต้องกินข้าวก่อนสินะถึงจะกินของหวานได้....” พศวัตว่าพลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนเองเล็กน้อย เสียงทุ้มดังเพียงกระซิบทำเอาสมปองขนลุกเกรียวอย่างช่วยไม่ได้ ร่างเล็กยักไหล่เอียงหลบปลายนิ้วของพศวัตที่ยังไล้เล่นอยู่ที่ข้างแก้ม ดวงตากลมหลุบลงต่ำ ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันมาก็นานพอสมควรแล้วแต่เขาก็ยังไม่ชินกับคำพูดและสายตารวมไปจนถึงกลิ่นหอมจากร่างของพศวัตเสียที
“กลับมาเหนื่อยๆก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะครับ...เดี๋ยวผมทำกับข้าวจัดโต๊ะเสร็จผมจะไปเรียกนะครับ”
“ก็ได้...แล้วพี่จะไปจัดเตียงรอนะ” ไม่พูดเปล่าขโมยหอมแก้มแดงเรื่อของสมปองไปอีกหนึ่งฟอดใหญ่ก่อนที่ร่างสูงของจอมขโมยจูบจะลุกเดินออกไปจากห้องครัว เสียงโขลกน้ำพริกที่ดังเป็นจังหวะมาโดยตลอดเหมือนจะขาดช่วงเพราะพ่อครัวร่างเล็กดูท่าจะมือไม้อ่อนไร้เรี่ยวแรงไปเสียอย่างนั้น
+++++++++++++++++++++
มื้อเย็นวันนี้มีแกงเขียวหวานไก่รสชาตกลมกล่อมไม่เผ็ดจัดจ้านจนเกินไปนักกับผัดผักรวมมิตร และไข่เจียวง่ายๆ กับข้าวสามอย่างทานกันสองคน
“ใกล้จะสงกรานต์แล้ว...เดี๋ยวที่ร้านก็จะปิดสินะ อยากไปเที่ยวที่ไหนเป็นพิเศษไหม พี่จะพาไป ไปเมืองนอกดีไหม ญี่ปุ่นก็ดีนะ ไม่รู้จะทันดูซากุระหรือเปล่า”
“ญี่ปุ่น?...ต้องไปไกลแบบนั้นเลยเหรอครับ” สมปองเลิกคิ้วเพราะปรกติแล้วในช่วงสงกรานต์เขาก็มีแต่ความคิดที่จะกลับบ้านการไปเที่ยวในช่วงวันหยุดยาวแบบที่อีกฝ่ายอาจจะกำลังวางแผนอยู่นั้นไม่ค่อยจะอยู่ในหัวของเขาสักเท่าไรนัก
“หรือเราอยากไปเที่ยวที่ไหนล่ะ พี่จะได้พาไป” พศวัตว่าพลางเท้าคางมองหน้าของอีกฝ่ายยิ้มให้อย่างเอ็นดูเหมือนทุกครั้ง
“ปรกติคุณแมกซ์ไปเที่ยวเมืองนอกช่วงสงกรานต์ตลอดเลยเหรอครับ” สมปองถามกลับ
“อื้ม บางปีก็ไปญี่ปุ่น บางปีก็ไปฮ่องกงน่ะ” พศวัตพยักหน้า ก่อนตักกับข้าวเข้าปากไปอีกคำใหญ่
“ผมเองก็อยากไปญี่ปุ่นสักครั้งนะครับ...” สมปองวางช้อนส้อมลง
“อยากไปก็ไปกันไหม....” พศวัตถามพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า “พี่จะได้พาเราไปทำพาสปอร์ต ไปทำวีซ่า จัดการเรื่องตั๋วแล้วเราไปเที่ยวกันสองคน” ชายหนุ่มพูดออกมาเหมือนกันมันไม่ใช่เรื่องยากนักหนาที่จะเดินไปทางข้ามทะเลไปห้าถึงหกชั่วโมงเพื่อไปยังดินแดนอาทิตย์อุทัย เพราะเขาก็เดินทางข้ามมหาสมุทรจนชินเสียแล้ว เพราะอย่างอาทิตย์ก่อนก็เพิ่งเดินทางไปเจรจาธุรกิจที่ฮ่องกงมา
“ แล้วคุณแมกซ์ไม่ไปรดน้ำขอพรคุณท่านกับคุณหญิงเหรอครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยถามพลางเอียงคอด้วยความสงสัย เพราะสำหรับเขาแล้วสงกรานต์ปรกติคือการกลับบ้านไปขอพรญาติผู้ใหญ่ ให้ทั้งปีใหม่ไทยมีแต่ความโชคดี
“ หะ?......” พศวัตอุทานออกมาเบาๆ ดวงตาคมมองใบหน้าเล็กของคนรักที่ถามออกมาอย่างจริงจังแบบนั้นก่อนจะหัวเราะออกมา
“ฮ่ะๆ...น้อย เรานี่ทำให้พี่แปลกใจได้เรื่อยๆจริงๆ ...”
“แปลกใจ? ทำไมล่ะครับ สงกรานต์ก็ต้องไปขอพรจากญาติผู้ใหญ่ถึงจะถูกสิฮะ”
“เออ...เรื่องนั้นพี่ก็รู้แค่...คิดว่ามันน่ารักดีน่ะ...”
“พูดเหมือนผมทำอะไรแปลก ...คุณแมกซ์คงไปอยู่เมืองนอกมานานเกินไปแน่เลย...” สมปองยกมือขึ้นลูบผมตัวเองแก้เขิน
“ผมก็แค่คิดว่า...ผมเป็นเด็ก มันคงไม่งามนักถ้าผมจะไม่ไปรดน้ำขอพรจากผู้ใหญ่ที่เอ็นดูผมเหมือนลูกเหมือนหลาน ยอมให้ผมเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของบ้าน แล้วหนีไปเที่ยวเมืองนอกน่ะครับ...”
พศวัตนิ่งมองหน้าของสมปองอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากหนาหยักเป็นรอยยิ้มพึงใจ ก่อนจะยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ต่อความคิดของสมปอง
“ได้ งั้นปีนี้เราจะไปรดน้ำขอพรจากพ่อกับแม่กัน...”
“จริงนะครับ!?” สมปองดูตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย
“ครับ จริงครับ... “พศวัตรับคำ ชายหนุ่มอ้าปากคล้ายอยากจะถามอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ ก่อนที่ริมฝีปากจะเปลี่ยนเป็นหยักยิ้มอย่างมีเลศนัย
“พี่ตามใจแล้วต้องทำยังไงน้า...” ว่าพลางหันไปยื่นแก้มให้อีกฝ่าย สมปองเห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ พลางลุกจากเก้าอี้เดินมาแตะริมฝีปากกับข้างแก้มของชายหนุ่ม
“ขอบคุณครับ...” แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับตัวถอยกลับออกมาเอวบางก็โดนมือแกร่งรวบให้ลงมานั่งอยู่บนตัก สองแขนของพศวัตเท้ากับขอบโต๊ะทานข้าวราวกับจะขังสมปองเอาไว้ในอ้อมแขน ปลายจมูกโด่งขยับเข้าประชิดใบหูบาง ดวงตาคมหรี่ลงเล็กน้อยประกายที่ฉายแววออกมานั้นบ่งบอกได้ถึงความปรารถนาที่ไม่อาจเติมเต็มได้ด้วยเพียงอาหารเย็นเพียงแค่หนึ่งมื้อ ริมฝีปากหนาหยักยิ้มก่อนเอ่ยถ้อยคำเอาฟังดูเอาแต่ใจไม่ต่างจากทุกครั้ง
“ขอบคุณแล้วก็ช่วยเตรียมของหวานให้ด้วยได้ไหม...พี่อุตส่าห์จัดเตียงรอ”
to be con...
talk : หายไปซะนานมากกกกกกกกกก กลับมาอัพภาคพิเศษอีกทีก็พบว่าซีรี่ส์นี้ได้โพสต์ตอนจบไปเกือบครบรอบ 1 ปีแล้วาสินะคะ ตอนนี้ถึงจะเป็นนิยายที่โพสต์จบไปแล้ว แต่ก็ยังมีนักอ่านหลายท่านที่แวะเวียนเข้ามาอ่านอยู่ ในฐานะคนเขียนคนหนึ่ง(ในสองคน)รู้สึกดีใจมากเลยค่ะ ที่ยังไม่ลืมกัน แล้วก็ต้องขอบคุรกับทุกเสียงโหวดที่มีให้เจ้าน้อยคนซื่อคนนี้ด้วยนะคะ
เอาล่ะ พูดถึงภาคพิเศษกันดีกว่า..จะว่าไปมาโพสต์ ณ วันนี้ ทั้งๆที่ช่วงเวลาในเรื่องควรจะเป็นช่วงสงกรานต์ก็คงจะล่วงเลยไปซะนานเลยค่ะ แต่ลองมาคิดๆดูแล้ว ถ้าเอาไปโพสต์สงกรานต์ปีหน้าเลย มันก็คงจะยาวไปอีกสินะ :เฮ้อ: เลยตัดสินใจเอาลงตอนนี้ล่ะค่ะ
ยังไงก็ติดตามได้ที่นี่..เหมือนเดิมนะคะ
:pig4: และ :กอด1: คนอ่านทุกคนเลยค่ะ!!
kuruma
-
:n1: ออ โอ๊ะะๆๆๆๆโอ๊วววววว :mc4: :mc4:
(http://www.sportzeed.net/webboard/Smileys/default/fw20.gif) (http://www.sbothailand.net)(http://www.sportzeed.net/webboard/Smileys/default/fw20.gif) (http://www.sportzeed.net)(http://www.sportzeed.net/webboard/Smileys/default/fw20.gif) (http://www.newsportpro.net)sports
-
@@@Co-Writer's Talk@@@
ขอโค....ไรท์เตอร์เม้าท์บ้าง ก่อนอื่นขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ยังแวะเวียนเข้ามาอ่าน (ตามหา ) ตอนพิเศษ ของเจ้าน้อย(คนดีของพีจัง)อยู่เรื่อยๆค่ะ และขอบคุณนักอ่านหน้าใหม่ที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้เช่นกัน เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ....ต้องขอโทษที่ดองเค็มเอาไว้นานมาก บทจะเขียนบิ้วได้มันก็มาเอาตอนสงกรานต์ แต่กว่าจะจบก็ล่วงเลยเอาไปครึ่งปี หวังว่าทุกคนจะให้การต้อนรับและเอ็นดูเจ้าน้อย และ รักกกก พี่แมกซ์เหมือนเช่นเคยนะคะ ขอฝากตอนพิเศษเอาไว้ด้วยค่าาาาา
[/color]
-
เจ้าน้อยยังน่ารักเหมือนเดิม
ความคิดยังน่ารักเสมอ อย่างที่คุณแม็กซ์ว่าล่ะนะ
รอติดตามตอนต่อไปนเคะ
-
ยังไม่ทันจะฟ้าสางร่างเล็กก็รู้สึกตัวตื่น สมปองกระพริบตาถี่ๆ รู้สึกเหนื่อยอ่อนแต่จะข่มตาให้นอนต่อก็ไม่ได้มันติดเป็นนิสัยไปเสียแล้วที่ไม่ว่าจะได้นอนตอนกี่โมงก็จะตื่นมาก่อนตีห้าเล็กน้อย สมปองหมายจะลุกแต่ก็ทำไม่ได้มือแกร่งของพศวัตยังทาบทับลงมาพอเขาขยับอีกฝ่ายก็คล้ายจะขยับตามโอบรัดเขาเข้าหาอ้อมอกอุ่น
“ปล่อยเถอะครับ...ผมต้องไปเตรียมข้าวเช้า” สมปองกระซิบที่ข้างหูของคนรักทั้งๆที่รู้ว่าพศวัตยังไม่ได้สติเสียด้วยซ้ำ ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงจากตึกรามภายนอกที่ส่องเข้ามา สมปองได้ยินเสียงพศวัตครางเบาๆก่อนจะพลิกตัวไปอีกทาง สมปองยิ้ม เขานึกขอโทษอีกฝ่ายอยู่หลายครั้งที่ต้องลุกออกมาก่อนแบบนี้ ร่างเล็กขยับเข้าไปหาพศวัต บรรจงจูบที่ไหล่แกร่งนั้นเบาๆ ก่อนจะขยับร่างที่มีเพียงกางเกงมวยตัวเก่งของตัวเองลงจากเตียง...อย่างน้อยพศวัตก็ยังยอมให้เขาได้หาอะไรมาใส่ก่อนจะที่จะหลับไปเพราะเขาคงเขินจนไม่สามารถข่มตาให้หลับได้เป็นแน่หากจะต้องนอนเปลือยเปล่าในอ้อมกอดของพศวัตทุกคืน
สมปองเดินไปล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนเดินออกจากห้องนอนใหญ่พยายามไม่ให้มีเสียงดังรบกวนคนที่กำลังนอนอยู่ การตื่นเช้าเกินไปมักทำให้พศวัตหงุดหงิดได้เสมอ ร่างเล็กทำความสะอาด ปัดกวาดเช็ดถูห้องรับแขก ห้องครัว รวมไปจนถึงกระจกบานใหญ่ของห้องเสียจนสะอาดเอี่ยม พศวัตมักบอกว่าให้แม่บ้านมาทำให้ก็ได้แต่สมปองก็ยืนยันจะทำเองให้ได้เกือบทุกเรื่องเพราะมันทำให้เขารู้สึกสบายใจกว่า ไม่นานเด็กหนุ่มก็ไปเตรียมข้าวต้มกุ้งของโปรดของพศวัต ระหว่างที่ข้าวต้มพร้อมเสริฟส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้อง สมปองเหลือบมองนาฬิกา หกโมงเช้าแล้วเด็กหนุ่มจึงเดินกลับเข้าไปอาบน้ำ เมื่อเดินกลับออกมาก็เห็นพศวัตลุกขึ้นมานั่งอยู่แล้ว
“ตื่นแล้วเหรอครับ...ผมทำคุณแมกซ์ตื่นหรือเปล่า” คนที่นั่งก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมายิ้มน้อยๆ ก่อนจะกวักมือเรียก สมปองมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจนักแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายทั้งที่ยังนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวอยู่ ร่างเล็กนั่งลงตรงหน้าของอีกฝ่าย “มีอะไรเหรอครับ”
“...ไม่มีอะไรหรอก ...” พศวัตเอ่ยพลางใช้ผ้าขนหนูอีกผืนที่อีกฝ่ายคล้องคออยู่เช็ดผมให้สมปองอย่างเบามือ
“วันนี้ทำข้าวต้มให้พี่เหรอ “
“ครับ...ข้าวต้มกุ้ง เดี๋ยวคุณแมกซ์ทานก่อนออกไปทำงานนะครับ” เด็กหนุ่มยิ้มให้กับอีกฝ่าย “เดี๋ยวผมจะไปที่ร้านนะครับ” แต่ก่อนจะได้ลุกไปไหนมือแกร่งคว้าข้อมือของสมปองเอาไว้
“ครับ?”
“เย็นนี้ให้พี่ไปรับนะ...” สมปองเกือบจะพยักหน้าตอบตกลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้ซื้อเสื้อสงกรานต์สำหรับอีกฝ่ายเลย ขืนให้พศวัตมารับมีหวังเขาคงจะไปเดินหาเสื้อให้อีกฝ่ายไม่ได้แน่ๆ เด็กหนุ่มรีบโบกมือเป็นการปฏิเสธข้อเสนอนั้นทันที
“มะ...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวตอนเย็นนัดพี่หมีไว้ว่าจะไปดูของที่จะเอาเข้าร้าน...” สมปองอ้างชื่อเชฟประจำร้านขึ้นมาเพราะปากพาไปอย่างอัตโนมัติ
“เอาของเข้าร้าน?..มะรืนจะสงกรานต์เนี่ยนะ? ของอะไรกันพี่ไม่เห็นรู้เรื่อง” พศวัตเองก็ถามกลับทันที เด็กหนุ่มแทบยกมือขึ้นตีหน้าผากของตัวเอง เขาไม่น่าปากพล่อยเลย
“อ่า..เอ่อ ก็พวกแป้งน่ะครับ ของแห้งพอดีสั่งของเขาไว้เพิ่งจะได้ ทางร้านเขาเลื่อนให้มาเอาก่อนปิดสงกรานต์พอดี” ว่าพลางก็หัวเราะแห้งๆ ในใจลุ้นระทึกไม่อยากให้อีกฝ่ายนึกสงสัยอะไรต่อ
“ไปเอาของแค่นั้นนะ อย่าให้รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ” พศวัตมองหน้าของอีกฝ่ายด้วยสายตาที่บ่งบอกได้ถึงความไม่ไว้วางใจ
“ครับ ไม่ไถลไปไหนแน่นอนครับ อ่ะ สายแล้วผมไปแต่งตัวก่อนล่ะครับ คุณแมกซ์อย่าลืมทานข้าวต้มนะครับ” สมปองรับปากก่อนฉวยโอกาสดึงแขนของตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย ร่างเล็กวิ่งฉิวเข้าไปคว้าเสื้อเชิ้ตตัวสวยกับกางเกงยีนส์ในตู้เสื้อผ้าแบบวอร์คอินมาใส่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินออกมาคว้ากระเป๋าเป้ และกุญแจห้องวิ่งฉิวออกไปจากห้อง ถึงจะรู้สึกผิดในใจเล็กๆ แต่หากไม่รีบหนีไปเสียตอนนี้อีกฝ่ายจะได้นึกจับพิรุธขึ้นมาอีก
...... แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ ก็ไม่ได้ไปเตรียมของกันพอดี.......
+++++++++++++++
เมื่อสมปองไปถึงที่ร้านเชฟหมีกำลังช่วยกันเตรียมของกับ พล พนักงานและคนเฝ้าร้านคนใหม่
“พี่หมี.....พี่พลสวัสดีครับ” เด็กหนุ่มว่าพลางรีบเดินไปคว้าผ้ากันเปื้อนมาผูกเอวก่อนจะเดินเข้าไปช่วยทำงาน
“น้อย...ของที่ให้พี่ช่วยทำน่ะ พี่ไปหาสูตรมาแล้ว ให้เพื่อนช่วยสอนมาแล้ว ง่ายๆไม่มีอะไรยากเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ ก่อนปิดร้านพี่จะทำเตรียมเอาไว้ให้ แล้วน้อยก็เอาไปจัดการต่อนะครับ” เชฟหมีพูดถึงเรื่องที่น้อยขอให้ช่วยเมื่อวันก่อนแถมยังกำชับหนักหนาว่าไม่ให้เอาเรื่องทีขอร้องไปบอกพศวัตเด็ดขาด
“ขอบคุณครับ พี่หมีใจดีที่สุดเลย” ไมพูดเปล่าเข้าไปกอดแล้วใช้มือตบพุงโตของเชฟหมีเบาๆ
“น้องน้อย กับ พี่หมีจะทำอะไรกันเหรอครับ มีอะไรให้พี่ช่วยไหม” พลเดินเข้ามาเสนอตัวช่วย ท่าทางอยากรู้ว่าทั้งสองคนมีแผนจะทำอะไร
“ความลับครับ” สมปองว่าพลางหันไปขยิบตาให้อีกฝ่ายทีเล่นทีจริงแผนที่เขาวางไว้กำลังดำเนินไปได้ดีอีกขั้น เหลือเพียงเย็นนี้เขาแค่ไปตามซื้อเสื้อไซส์ใหญ่ๆให้ได้ก็น่าจะเป็นอันเรียบร้อย เด็กหนุ่มเปิดตู้เก็บของยกผ้าปูโต๊ะสีขาวออกมา
“ว่าแต่ พี่หมีครับ ร้านเราไม่มีซีดีเพลงสงกรานต์อะไรแบบนั้นใช่ไหมครับ” เด็กหนุ่มนับจำนวนผ้าปูโต๊ะพลางเอ่ยถามออกมา ทำเอาเชฟประจำร้านกับพนักงานอีกคนถึงกับหันหน้ามองกันด้วยความงงงวย
“หา? เพลงสงกรานต์ จะเอาไปทำไมกัน ไม่มีหรอก ปรกติที่ร้านก็เปิดแต่เพลงฝรั่งนี่นา...”
“จะได้เข้ากับบรรยากาศไงครับ...สงกรานต์นะ สงกรานต์” ผู้จัดการร้านร่างเล็กฉีกยิ้มกว้างก่อนจะยกผ้าปูโต๊ะทั้งหมดไปจัดโต๊ะที่หน้าร้าน ปากก็ร้องเพลงไปอย่างอารมณ์ดี
“เอ๊ย เจ้าดอกเอ๋ย เจ้าดอกบุษบก เดี๋ยวก็ย่างเข้าเดือนหก ฟ้าพรำฝนตก อกหนาวเอย”
+++++++++++++++
ตลอดทั้งวันมีแขกเข้ามาเรื่อยๆ ไม่เยอะไม่มากจนถึงขนาดทำให้ร้านวิ่งวุ่น บทสนทนาที่ได้ยินจากพวกลูกค้าส่วนใหญ่ก็มักจะพูดเรื่องของการไปเที่ยวในช่วงวันหยุดเทศกาลสงกรานต์ ถามไถ่กันว่าจะไปเล่นน้ำที่ไหน หรือจะไปกับใคร ได้ยินแบบนั้นสมปองยิ่งอยากให้วันสงกรานต์มาถึงให้เร็วยิ่งขึ้น อยากจะรู้ปฏิกิริยา อยากจะเห็นสีหน้าของพศวัตเต็มแก่ แต่ก็ยังต้องทนเก็บเป็นความลับต่อไปอีก จนกระทั่งถึงเวลาปิดร้าน สมปองรีบเคลียร์บัญชีจนเรียบร้อย แล้วรีบวิ่งออกไปโบกรถแท็กซี่ไปยังห้างชื่อดังที่เขาคิดว่าน่าจะมีเสื้อไซส์ใหญ่ที่เหมาะจะใส่ในวันขึ้นปีใหม่ไทยอย่างที่เขาอยากได้ขายอย่างแน่นอน
+++++++++++++++
เสียงประตูเปิดคอนโดเปิดสมปองค่อยๆย่องเข้าไปด้านใน ห้องยังคงมืดสนิทดูท่าแล้วพศวัตคงจะยังไม่กลับมา เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอกถึงเขาจะกลับมาถึงห้องช้ากว่าที่คาดการณ์เอาไว้เล็กน้อย แต่ก็ยังมาถึงก่อนคนรัก และยังรู้สึกอุ่นใจที่อย่างน้อยถนนที่มีฝรั่งเดินกันพลุกพล่านอย่างข้าวสารเสื้อที่หามาได้เป็นไซส์ที่คนตัวใหญ่อย่างพศวัตจะใส่ได้โดยไม่มีปัญหา...อย่างน้อยถ้าตัดปัญหาที่ว่าอีกฝ่ายจะเกี่ยงงอนไม่ยอมใส่ออกไป
“ไปไหนมา?” เสียงทุ้มดังขึ้นท่ามกลางห้องมืดสนิท ทำเอาสมปองกระโดดโหยง
“ผีหลอก!!” เด็กหนุ่มหลับหูหลับตายกมือขึ้นสวดบทสวดยาวฟังไม่ได้ศัพท์
“ผีอะไรเล่าน้อย นี่พี่เอง...” เมื่อตั้งสติได้แล้วถึงได้ลองเพ่งเงาสูงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
“คุณแมกซ์เหรอครับ “
“ก็ใช่น่ะสิ...” ท่ามกลางความมืดสมปองได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนแสงไฟจะสว่างวาบขึ้น เด็กหนุ่มหยีตาลงเพราะยังไม่คุ้นกับแสงไฟ แต่พอเริ่มปรับสายตาได้ก็พบกับใบหน้ายุ่งๆของพศวัต ร่างสูงยังอยู่ในชุดสูทยืนกอดอกอยู่ท่าทางไม่พอใจ
“วันนี้ไปไหนมา...ไปกับใคร “
“อ่ะ..อะไรกันครับ...ก็ไปเอาของที่สั่งไว้กับพี่หมีไงครับ” สมปองเฉไฉ
“สมปอง...อย่ามาหัดโกหกกับพี่นะ” พศวัตเรียกสมปองด้วยชื่อจริงพร้อมทำเสียงเข้ม เจ้าของชื่อถึงกับยืนตัวเกร็ง
“พอดีเลิกงานเร็ว พี่เลยไปที่ร้านมา เราก็ไม่อยู่แล้วพี่เห็นเจ้าหมีควายกับพลยังนั่งเชียร์บอลอยู่ที่ร้าน พอพี่ถามว่าทำไมไม่ไปเอาของ เจ้าพวกนั้นก็บอกว่าร้านปิดสงกรานต์ไปก่อนหน้านี้แล้ว...เปิดอีกทีก็หลังสงกรานต์โน่น... บอกมาเดี๋ยวนี้ ไปไหนมา...หนีไปต่อยมวยมาอีกหรือเปล่า” มือแกร่งดึงไหล่บางให้เข้ามาใกล้ ดวงตาคมพิจารณามองหน้าของอีกฝ่ายว่าไม่มีร่องรอยฟกช้ำใดๆให้เห็น
“ไปทำอะไรมา........” พศวัตลากเสียงคาดคั้นพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“บ..บอกไม่ได้ฮะ” เด็กหนุ่มตอบกลับพลางทำท่ารูดซิปปาก
“เป็นความลับ แต่ถ้าคุณแมกซ์รออีกสักสอง....วัน” สมปองลากเสียงเลียนแบบอีกฝ่ายพลางชูนิ้ว
“รับรองฮะ คุณแมกซ์จะต้องแปลกใจ” ไม่พูดเปล่าร่างเล็กขยับเข้าหาอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนแตะริมฝีปากลงบนอกเสื้อของอีกฝ่ายริมฝีปากบางกระซิบเบาๆ
“ใจเย็นๆนะครับ” สมปองได้ยินเสียงถอนหายใจอีกระลอก เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองในตอนนี้เห็นเพียงใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มน้อยๆ ของพศวัต
“น้อย....พี่จะทำยังไงกับเราดีเนี่ย...เป็นเด็กดีมาตลอดบทจะมาแสนซนเอาวันนี้เนี่ยนะ” มือแกร่งยกขึ้นขยี้ผมของคนรักเบาๆ
“รอวันสงกรานต์นะครับ... “ สมปองยิ้มน้อยๆ
“มาครับ ผมช่วยถอดสูทนะครับ” เด็กหนุ่มว่าพลางช่วยพศวัตถอดสูทตัวสวยออกจากตัว
+++++++++++++++
talk : ..มีความลับกับเค้าด้วยนะเจ้าน้อย ไหนจะท่ารูดซิบปากนั่นอีก // อยากฟัดๆ
:pig4: ที่ตามเข้ามาอ่านนะคะ
-
ดีใจจังที่แวะมาดู เลยได้อ่านตอนพิเศษ
ขอบคุณครับที่ยังคิดถึงกัน
-
เจ้าน้อยน่ารักมากรอตอนต่อไป
-
ตู้เสื้อผ้ามันเป็นแบบbuilt-in มากกว่าwalk-inหรือเปล่า :m28:
-
ดีใจจัง มาต่อตอนพิเศษด้วย
จริงๆคิดถึงทุกคู่เลยอ่ะ (คู่คนแต่งด้วย)
ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
-
:man1:
ขอกอดน้อยซักทีดิ น่ารักอะไรอย่างนี้
ดีที่กลับมาอ่าน
-
มาตอบคำถามค่ะ
ตู้เสื้อผ้ามันเป็นแบบbuilt-in มากกว่าwalk-inหรือเปล่า :m28:
เป็น Walk-in closet ค่ะ ไม่ใช่ Built-in closet (^_^) คอนโดพี่แมกซ์กว้าง...พื้นที่เยอะให้เจ้าน้อยวิ่งไปหลบเล่น (ฮา)
-
:กอด1:รอๆๆๆ
-
สมปองยังคงเสน่ห์ความน่ารักแบบใสๆ ไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ
-
น้อยน่ารักจัง
-
โชคดีจริงที่เปิดเข้ามาดู ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ววววว
เจ้าน้อยก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :impress2:
-
อยากอ่านต่อ
+1
-
เจ้าน้อย เดี๋ยวนี้หัดมีความลับนะเรา
อ่านไปยิ้มไปค่ะ มีความสุขไปกะสองคนนี้ด้วย ^^___^^
-
นิยายสนุกมากๆเลยคะ นั่งอ่านมาสองวันแร่ะ :กอด1:
เรื่องที่ชอบที่สุดคงเป็นพี่แม็กซ์กะเจ้าน้อย ชอบมากกกกกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
-
มีตอนพิเศษด้วย
ชอบคู่นี้ที่สุดเลย
-
ระหว่างมื้ออาหาร จนแม้กระทั่งเตรียมตัวจะเข้านอนแล้วพศวัตก็ยังคงเอ่ยถามสมปองเป็นระยะๆถึงแผนการณ์คิดจะทำ แต่คำตอบจากสมปองก็ยังคงเป็นคำเดิมว่าให้รอถึงวันสงกรานต์ที่จะไปรดน้ำขอพรจากพ่อและแม่ของพศวัตก่อน
“นี่ไม่คิดจะเฉลยก่อนจริงๆเหรอ” พศวัตเอ่ยถามเมื่อเดินมาที่เตียง ในขณะที่สมปองกระโจนลงไปใส่เตียงคว้าหมอนประจำตัวมาตบปุปะ ไม่วายหันมาทำหน้าทะเล้นใส่ก่อนที่จะเอนตัวลงนอน
“ไม่ครับ...เซอร์ไพรซ์” มิหนำซ้ำยังพยายามออกเสียงเป็นภาษาอังกฤษตามแบบที่รามินทร์เป็นคนช่วยติวอีกต่างหาก
“หนอย...หมั่นไส้นัก เด็กบ้า...” พศวัตว่าพลางตลบผ้าห่มขึ้นห่อตัวร่างเล็กเอาไว้จนสมปองขยับไม่ได้แล้วจูบสองข้างแก้มนั้นสลับซ้ายขวา
“อื้อ คุณแมกซ์แกล้งผมอีกแล้ว...คอยดูจะฟ้องเฮียแมน” สมปองทำหน้ามุ่ย
“ฟ้องเลย ไอ้แมนมันน้องพี่ คิดเอาล่ะกันว่าใครจะเล่นงานใคร” สมปองกรอกตา นึกย้อนไปตอนที่ยักษ์ใหญ่อย่างกตัญญูโดนซัดเสียเลือดกลบปากแล้วคิดได้ว่ากตัญญูคงไม่ชวยอะไรกับเรื่องนี้
“งั้นผมจะฟ้องคุณมินทร์”
“แน่ใจนะ....” พศวัตอมยิ้มน้อยๆ เห็นแบบนั้นแล้วทำให้สมปองได้แต่สงเสียงที่ฟังไม่เป็นศัพท์ออกมา
“งั้นผมจะฟ้องคุณหญิงท่านวันที่ไปรดน้ำนั่นล่ะ” เด็กหนุ่มยื่นไม้ตาย เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้สมปองเป็นต่ออยู่มากโขตั้งแต่คุณหญิงจิตราอนุญาตให้เขาย้ายเข้ามาอยู่กับพศวัตที่คอนโดนี้ได้และรู้ฝีมือตำน้ำพริกของเขาแล้วทำให้เขากลายเป็นคนโปรดของคุณหญิงจิตราได้ไม่ยาก
“เฮอะ...ฟ้องน้องไม่ได้เล่นฟ้องแม่เลยนะ...จำไว้เลยนะตัวแสบ” ชายร่างใหญ่ยอมจำนนต่อไม้เด็ดของเด็กหนุ่มร่างเล็ก เขาผละถอยออกแล้วนอนลงข้างๆเด็กหนุ่ม
“คอยดูนะ เสร็จงานนี้เมื่อไรจะเอาคืนให้ปากดีไม่ออกเลยคอยดู” พศวัตที่ทำท่าฮึดฮัดเพราะไม่ได้ดั่งใจแบบนั้นสมปองเห็นแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
“ครับๆ กลัวแล้วครับ...” ร่างเล็กนิ่งครุ่นคิด ก่อนจะร้องเพลงออกมาเบาๆ
“ เอ๊ย เจ้าดอกเอ๋ย เจ้าดอกบุษบก
ถึงฟ้าพรำฝนจะตก น้องไม่วิตกอกหนาวเอย
ฟ้าจะพรำฝนจะตก น้องไม่หนาวอกหรอกพี่เอย
ได้ฟังวาจาพี่มาเสนอ น้องกลัวพี่เพ้อไม่จริงจัง
รักง่ายดังสายฟ้าแลบ น้องกลัวจะแสบใจภายหลัง
พอสิ้นเดือนหกฝนฟ้าไม่ตกพี่ก็ชัง โอ้เจ้าทองพันชั่ง เดี๋ยวจะผิดหวังกลับมา “
แม้จะร้องไม่ได้ไพเราะเสียงก็ไม่ได้ตรงคีย์สักเท่าไร แต่การจับจังหวะยังพอใช้ได้เรียกความสนใจให้คนตัวใหญ่ที่งอนเด็กต้องหันกลับมามอง
“ไปเอาเพลงอะไรมาร้องน่ะ... “ พศวัตหัวเราะออกมาท่าทางแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“รำวงสงกรานต์หวานใจครับ...ช่วงนี้ไปไหนเขาก็เปิดกัน ผมฟังจนจำได้แล้วเนี่ย“ เด็กหนุ่มตอบกลับไปตามซื่อ
“ฮ่ะๆ...เรานี่อินกับอะไรง่ายจริงๆเลย แต่ก่อนล่ะเกาหลี เดี๋ยวนี้จะมาสุนทราภรณ์นะ... เอาล่ะ นอนดีกว่า พรุ่งนี้ไปทำงานวันสุดท้ายจะได้รู้เสียทีว่า เซอร์ไพรซ์ที่ว่านั่นมันอะไร...อ้อ...แล้วพวงมาลัยที่จะเอาไปไหว้พ่อกับแม่ของเราสองคนนั่นน่ะ เลือกสวยๆเลยนะ” พศวัตกำชับ
“ครับ ครับ...” สมปองหัวเราะ ก่อนจะตะกายออกจากผ้าห่มไปดับไฟที่หัวเตียง
+++++++++++++++++
วันสุดท้ายของการทำงานที่ร้านบรรยากาศภายในร้านดูเปลี่ยนไป ดอกไม้ประดับของแต่ละโต๊ะเปลี่ยนจากดอกเยอร์บีร่า เป็นพุ่มดอกบานไม่รู้โรยจัดเป็นทรงกลมสีม่วงและสีขาว เน้นจุดเด่นด้วยดอกกุหลาบพับจากใบเตยที่ผู้จัดการของร้านลงมือพับและช่วยกันจัดกับพนักงานในร้านเองกับมือ เมนูอาหารกลางวันก็เปลี่ยนเป็นชุดข้าวคลุกกะปิชาววังแปลกไปจากทุกทีที่เป็นพาสต้าและอาหารฝรั่ง ไม่พอในร้านยังมีน้ำสมุนไพร อย่างน้ำตะไคร้ น้ำดอกอัญชัน สีสันสวยงามเข้ามาเสริมเป็นของแจกให้แต่ละโต๊ะที่เข้ามาใช้บริการอีกด้วย พนักงานผู้ชายในร้านถูกแปลงโฉมจากเครื่องแบบบริกรเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับผ้ากันเปื้อนผูกเอวทรงยาวสีเขียวเข้มของผู้ชายก็กลายเป็นเสื้อลายดอกสีสันแสบตาคาดผ้าขาวม้า พวกผู้หญิงที่ปรกติมักใส่เป็นเสื้อเชิ๊ตผูกโบว์กับผ้ากันเปื้อนตัวสั้นก็เปลี่ยนเป็นเสื้อลายดอกแถมมีดอกไม้ประดับผมคอยให้บริการลูกค้า แม้บรรยากาศรอบตัวจะแตกต่างออกไปแต่ทุกคนก็ยังบริการลูกค้าด้วยรอยยิ้มเหมือนอย่างทุกที
“ลูกค้าฮือฮานึกว่าเข้าร้านผิดกันเลยทีเดียว” เชฟหมีที่วันนี้ก็เปลี่ยนมาใส่เสื้อลายดอกคาดผ้าขาวม้าทำกับข้าวกับเขาด้วยชะโงกหน้าออกมาดูปฏิกิริยาของลูกค้า
“หนึ่งปีมีหนนี่นา...เอาแบบนี้ดีไหมพี่หมี เวลามีเทศกาลอะไรเราก็แต่งแบบนั้น วันฮาโลวีนผมจะให้พี่แต่งเป็นฟักทอง” สมปองยิ้มอย่างภูมิใจกับไอเดียของตัวเอง แต่ดูท่าว่าเชฟหมีจะไม่อยากเล่นด้วยเท่าไร
“โห น้องน้อยครับ แค่นี้พี่ก็กลมจะตายแล้วให้พี่เป็นฟักทองอีก นี่คิดจะให้พี่กลิ้งในครัวเลยเหรอครับ”
“แฮะๆ ขอโทษครับ ผมล้อเล่นน่ะครับ” เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะมองเลยเข้าไปยังส่วนประกอบอาหารที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ เป็นงานเล็กๆที่ทำง่ายๆแต่หากจะทำให้ดูน่าทานก็ต้องใช้เวลาอยู่ไม่น้อย
“ผมรบกวนพี่หมีเยอะเลยนะครับวันนี้...ขอบคุณพี่หมีจริงๆครับ” ว่าพลางยกมือไหว้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าน้องน้อยอยากให้พี่ทำอะไรอีกก็บอกพี่แล้วกัน พี่ยินดีทำให้เสมอล่ะ” มือใหญ่ของเชฟหมียกขึ้นหมายจะลูบหัวเด็กหนุ่ม แต่นึกขึ้นมาได้ว่ายังใส่ถุงมือที่ใช้ปั้นส่วนผสมอยู่ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“อ่ะ โทษทีๆ เกือบเอากะปิละเลงหัวแล้วไหมล่ะ ฮ่าๆๆ”
“โหย ขืนเอากะปิยีหัวก็หมดหล่อพอดีซิครับ...” สมปองว่าพลางยกมือจับหัวของตัวเอง หลังๆมานี่เขาเริ่มเซ็ทผมได้เข้าที่เข้าทางมากขึ้นทั้งนี้ก็คงเป็นเพราะพศวัตที่คอยบอกคอยสอนเรื่องการแต่งกายนั่นเอง
“อย่างน้อย ต่อให้มีกะปิเต็มหัวก็คงมีบางคนบอกว่าน่ารักล่ะมั้ง” เชฟหมีเอ่ยแซวและก็คงมีเพียงคนเดียวที่ไม่ว่าน้อยจะหน้าโทรมหัวฟูมาทำงาน หรือ แต่งเนี้ยบพร้อมใบหน้าใสมาทำงานก็ยังเอ่ยปากชมทั้งต่อหน้าและลับหลังว่า “น่ารัก...น่าฟัดชะมัด”
สมปองได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่อมยิ้ม ผิวแก้มของลูกอีสานเวลาแดงเรื่อด้วยความเขินอายนั้นชวนมองอยู่ไม่น้อย
+++++++++++++++++
หลังร้านปิดสมปองนั่งดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว เพราะเชฟหมีและพลนั้นขอตัวกลับไปก่อนเพราะยังต้องเตรียมตัวฝ่ารถติดออกเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัด คืนนี้พศวัตย้ำหลายรอบมากว่าจะมารับและให้เขารออยู่ที่ร้าน เด็กหนุ่มนึกขึ้นมาได้ก็หัวเราะน้อยๆอยู่คนเดียว
...สงสัยกลัวไอ้น้อยไปต่อยคนอีกแหงๆ...
...ไม่ต่อยแล้วล่ะ ที่ต่อยเพราะสับสน...
... แต่ตอนนี้...ทุกอย่างมันชัดเจนเกินกว่าจะมานั่งสับสนอะไรแบบนั้นอีก...
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเรียกความสนใจจากเด็กหนุ่มให้หันกลับไปมองเห็นร่างสูงเดินเข้ามาริมฝีปากก็ฉีกยิ้มกว้าง
“คุณแมกซ์...”
“รอนานไหม... “ พศวัตเอ่ยถามร่างสูงเดินตรงเข้ามาหา มือแกร่งยกขึ้นขยี้ผมของสมปองเบาๆ
“นี่เจ้าพวกนั้นกลับบ้านกันไปแล้วใช่ไหม...ปิดร้านดีแล้วนะ “
“ปิดดีแล้วครับ เชื่อมือไอ้น้อยได้เลย “เด็กหนุ่มว่าพลางชูกุญแจให้อีกฝ่ายดู
“งั้นเดี๋ยวผมขนของพวกนี้ไปที่รถก่อนดีไหมครับ” ว่าพลางชี้ไปยังคงที่วางไว้บนโต๊ะ พศวัตมองตามก่อนจะอุทานออกมา
“เฮ้ย...อะไรเนี่ย” จากที่เห็นสมปองหิ้วกระเป๋าเป้ใบเดียวออกจากห้องไปทำให้อดที่จะประหลาดใจไม่ได้เพราะของที่อยู่บนโต๊ะนั้นมีถุงกระดาษใบใหญ่สองถุง พอเดินไปเปิดสำรวจดูก็มีกล่องพลาสติกใส่อาหารขนาดต่างๆซ้อนกันอยู่ด้านในมีเหมือนเครื่องเคียงหลายอย่างอยู่ด้านในถูกจัดแยกเป็นชุดๆไว้เป็นระเบียบทีข้างๆกันนั้นมีถุงพลาสติกใส่พวงมาลัยคล้องแขนสองพวง สีขาวสะอาดตาของดอกมะลิตัดกับสีสันสดใสของกลีบกุหลาบสีชมพู การพับซ้อนกลีบทำให้เกิดลวดลายสวยงามดูเหมาะกับการนำไปไหว้ผู้ใหญ่ที่เคารพ มือแกร่งหยิบถุงพลาสติกนั้นขึ้นมาดู
“นี่...ที่จะเอาไปไหว้พ่อกับแม่เหรอ”
“ครับ...พี่ที่ร้านดอกไม้เขาก็แซวว่าจะเอาไปไหว้พ่อแม่สาวที่ไหนเหรอ เลยจัดมาให้ซะชมพูหวานเลย” สมปองว่าพลางลูบผมของตัวเองเบาๆ พศวัตยิ้มร่างสูงก้าวเขาไปประชิดตัวของอีกฝ่ายมือแกร่งโอบไหล่ผอมของเด็กหนุ่มเข้ามาใกล้ ก้มลงเล็กน้อยก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้าก็งหู
“คราวหลัง ก็บอกไปเลยสิว่า เอาไปไหว้แม่สามี” คำพูดของคนรักทำเอาสมปองหน้าแดง ยกมือชกอกกว้างของพศวัตไปเสียหนึ่งที แม้ไม่แรงมากแต่คงพอจะทำให้ชาๆอยู่บ้าง
“คุณแมกซ์...“
“อ้าว ก็เรื่องจริงนี่นา...” ร่างสูงยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
“ไป..กลับบ้านกันดีกว่า “ ร่างสูงเดินไปหยิบของที่สมปองวางอยู่บนโต๊ะก่อนสังเกตเห็นว่านอกจากพวงมาลัยแล้วยังมีดอกบัวอีกสองกำใส่ถุงอยู่ด้วย
“ซื้อดอกบัวมาด้วยเหรอ?”
“ครับ...” สมปองฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะปิดทีวี เดินไปปิดสวิทซ์ไฟจนร้านมืด แล้วเดินกลับมาช่วยอีกฝ่ายถือของ
“พรุ่งนี้วันสงกรานต์ ที่คอนโดจะนิมนต์พระมา ผมเตรียมดอกไม้ กับกับข้าวเอาไว้...” เด็กหนุ่มสบตาของอีกฝ่ายท่ามกลางความเงียบภายใต้แสงสลัวที่ส่องผ่านเข้ามาจากถนนด้านหน้าร้าน หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆในชีวิตมามากมาย ในตอนนี้ ประกายตาและน้ำเสียงของสมปองสดใสไปด้วยความรู้สึกหนึ่งที่สมปองคิดว่าพศวัตเองก็คงรู้สึกได้เช่นกัน ริมฝีปากบางแย้มยิ้มก่อนเอ่ยคำที่อยากจะบอกกับอีกฝ่ายมานาน
“ไปใส่บาตรด้วยกันนะครับ”
“อื้ม...พรุ่งนี้ไปใส่บาตรกัน” ร่างสูงยิ้ม มือแกร่งยกขึ้นไล้หลังมือกับแก้มของเด็กหนุ่มเบาๆ
+++++++++++++++++
talk : ช่วงหยุดยาวเนี่ยไปไหนกันรึเปล่าคะ วันนี้ไปพม่ามาค่ะ น้ำท่วมที่ชายแดน ชอคไปเลยล่ะค่ะ แต่ก็ยังข้ามไปซื้อของอยู่นะคะ พอกลับมาฝั่งไทย เจอทั้งฝน ทั้งแดด อากาศแปลกมากๆเลยนะคะ เดี๋ยวนี้ ยังไงก็รักษาสุขภาพกันนะคะ
:กอด1:
ดีใจจังที่แวะมาดู เลยได้อ่านตอนพิเศษ
ขอบคุณครับที่ยังคิดถึงกัน
ดีใจจัง มาต่อตอนพิเศษด้วย
จริงๆคิดถึงทุกคู่เลยอ่ะ (คู่คนแต่งด้วย)
ขอบคุณมากนะคะ :กอด1:
:กอด1:รอๆๆๆ
ขอบคุณคนอ่านที่ยังคิดถึงกันค่ะ เพราะว่าหายไปเป็นปีเลยนี่ล่ะ คิดถึงคนอ่านเเหมือนกันนะคะ
สมปองยังคงเสน่ห์ความน่ารักแบบใสๆ ไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะ
น้อยน่ารักจัง
โชคดีจริงที่เปิดเข้ามาดู ในที่สุดก็ได้อ่านแล้ววววว
เจ้าน้อยก็ยังน่ารักเหมือนเดิม :impress2:
เจ้าน้อย เดี๋ยวนี้หัดมีความลับนะเรา
อ่านไปยิ้มไปค่ะ มีความสุขไปกะสองคนนี้ด้วย ^^___^^
มีตอนพิเศษด้วย
ชอบคู่นี้ที่สุดเลย
ขอบคุณที่ชอบเจ้าน้อยกันนะคะ เด็กหน้ารักมีแฟนหล่อเพอร์เฟค น่าอิจฉาเนอะ
นิยายสนุกมากๆเลยคะ นั่งอ่านมาสองวันแร่ะ :กอด1:
เรื่องที่ชอบที่สุดคงเป็นพี่แม็กซ์กะเจ้าน้อย ชอบมากกกกกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่านนะคะ
+1 ค่ะ ขอบคุณที่ตามมาอ่าน เพราะยาวมากจริงๆ
-
น้อยมันอยากสัมผัสบรรยากาศแบบครอบครัวๆ อย่างนั้นหรือเปล่า
ก็ตอนนี้น้อยมันไม่เหลือใครแล้ว นอกจากคุณแม็กซ์อ่ะ
เห็นคุณแมกซ์รักน้อยมันมากขนาดนี้แล้วรู้สึกดีมากๆ
ขอบคุณค่าา
-
น้อยยิ่งนานไปยิ่งน่ารักขึ้นนะเนี่ย
สงสัยมานานแล้วว่าคุณแม็กซ์อายุเท่าไหร่
-
สนุกมากค่ะ ชอบคู่น้อยเป็นพิเศษ o13
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
+1
-
มีคนรัก และ คิดถึงเจ้าน้อย กับ พี่แมกซ์ แบบนี้ โคไรท์ล่ะเป็นปลื้มอ่ะ ็
หายไปนานจริงๆนั่นล่ะเนอะ เป็นปีเลยทีเดียว ....เอาล่ะ รักเจ้าน้อย กับ พี่แมกซ์ กันมากแบบนี้ ขอกอดสักสามทีนะคนอ่าน
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีพี่แมนกับมินโผล่มาด้วย
ว่าแต่จะมีตอนพิเศษของสองคนนี้รึเปล่า
-
โอ้ยคิดถึงอะ อยจกให้มาทุกคู่เลย
-
เจ้าน้อยมาแล้ววววววว
คราวนี้น่ารักกว่าเดิมด้วย คุณแม็กซ์ไม่หึงแย่เหรอเนี่ย╮(╯▽╰)╭
อุเหม่....ชอบบรรยากาศร้านกาแฟช่วงสงกรานต์จริงๆ (*¯︶¯*) ชื่นนนนนใจในความคิดของน้อย
-
สนุกดีกำลังตามอ่าน o13
-
น้อยน่ารักขึ้นทุกวันเลย เข้าใจพี่แมกซ์แล้วว่าทำไมถึงหวงไม่อยากให้ไปไหนไกล เป็นเด็กที่มีความคิดดีมากเลย
เข้าใจขนบธรรมเนียมประเพณีของไทยว่าวันสงกรานต์ควรทำบุญไหว้พระและรดน้ำขอพรจากผู้ใหญ่ที่เคารพนับถือ
ใครอยู่ใกล้คงจะอดหลงรักไม่ได้ +1 +เป็ดแทนคำขอบคุณ รอ surprise จากน้อยในตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
:L2:
-
ดีใจที่เห็นตอนพิเศษของคุณแม็กซ์กับเจ้าน้อยยยย
น้อยน่ารักขั้นแม็กซ์ มากมิน่าคุณแม็กซ์หลงหัวปักหัวปำ คิคิ
-
บรรยากาศสงกรานต์ตลบอบอวลรอบตัวเลยครับ
-
น้อยน่าฟัดเป็นบ้าาาา
-
แวะเข้ามาดู
เจอตอนพิเศษ
นั่งยิ้มแก้มปริ :"D
-
ตอนเช้าของวันสงกรานต์เพื่อที่จะให้ทันเตรียมตัวลงไปตักบาตร สมปองรีบหนีจากอ้อมแขนแกร่งของพศวัตมาเตรียมจัดชุดกับข้าวสำหรับใส่บาตร แล้วค่อยกลับมาพบกับปัญหาใหญ่ประจำวัน เด็กหนุ่มยกมือเกาหัวแกรก...ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทางในแผนการของเขามาโดยตลอด แต่เขาลืมนึกไปเลยว่าพศวัตเกลียดการตื่นเช้ามากแค่ไหน ถึงจะนัดกันไว้แล้วแต่การจะปลุกยักษ์ขี้เซาให้ตื่นตอนเช้าก็ชวนขนหัวลุกใช่ย่อย
“เอาวะ...ตายเป็นตาย ไอ้น้อยเอ้ย” ว่าพลางก็เปิดประตูกลับเข้าไปในห้องนอนแต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นร่างสูงของคนรักกำลังดึงชายเสื้อโปโลสีขาวลง กลิ่นน้ำหอมที่ทำให้ใจสั่นได้อยู่บ่อยๆหอมฟุ้งไปทั่ว ทำเอาเด็กหนุ่มได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“มีอะไรเหรอน้อย”
“เอ่อ...คุณแมกซ์ตื่นแล้วเหรอครับ”
“อื้ม ก็สัญญาว่าจะไปใส่บาตรกับเรานี่ เราน่ะพร้อมหรือยัง...” พศวัตชี้นิ้วมายังคนที่เพิ่งไปหุงข้าวกับอุ่นกับข้าวกลับมา ยังอยู่ในกางเกงมวยตัวเก่งเสียด้วยซ้ำ
“หวา... ขอโทษฮะ ผมมัวแต่ไปอุ่นกับข้าว...อ๊ะๆ...คุณแมกซ์อย่าเพิ่งไปไหนนะครับ...” ว่าแล้วก็วิ่งฉิวเข้าไปในตู้เสื้อผ้าแบบวอล์คอิน ก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับเสื้อลายดอกที่จับคู่สีได้จัดจ้านฉวัดเฉวียน ดอกชบาสีแดงสด ใบของดอกสีเขียวเข้มบนพื้นสีกรมท่าที่แซมด้วยดอกไม้ที่ดูคล้ายลีลาวดีสีเหลือง
“นี่ของคุณแมกซ์ครับ” ว่าพลางก็ยื่นเสื้อลายดอกตัวใหญ่ให้กับอีกฝ่าย ดวงตาเป็นประกายเขารู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องประหลาดใจ
“อะไรเนี่ย” พศวัตรับเสื้อตัวนั้นมาท่าทางยังงุนงงอยู่ใช่ย่อย
“เซอร์ไพรส์ไหมครับ เสื้อเอาไว้ใส่สงกรานต์ ผมเลือกเองเลยนะครับ”
“จะให้พี่ใส่เสื้อแบบนี้เนี่ยนะ” พศวัตโวย ซึ่งน้อยเข้าใจเหตุผลได้ไม่ยากถึงจะชอบใส่เสื้อสีสดแต่
พศวัตไม่ชอบเสื้อมีลายเยอะขนาดนี้
“ผมก็ใส่เหมือนกันฮะ คุณแมกซ์ไม่ต้องอายก็ได้” เหมือนจะรู้ทันจากสีหน้าและคำพูดของพศวัต สมปองโชว์เสื้ออีกตัวที่ซื้อมาแล้วนำไปซักรีดแล้วซุกไว้ในตู้เสื้อผ้าของตัวเองให้อีกฝ่ายดู เป็นเสื้อลายดอกชบาฟ้าที่มีฉากหลังเป็นสีเขียวของต้นมะพร้าวเป็นลายพร้อยไปบนพื้นผ้าสีขาว
“ปีใหม่ ใส่เสื้อใหม่สีสดใสก็เข้ากับหน้าเทศกาลดีนะครับ” เด็กหนุ่มว่าพลางเดินเข้าไปจับเสื้อตัวไปทาบกับตัวของพศวัต ดวงตากลมโตพิจารณาเสื้อเชิ๊ตตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมาน้อย
“คุณแมกซ์ใส่แล้วจะต้องหล่อมากๆแน่ๆเลยครับ” เด็กหนุ่มว่าก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาของชายร่างสูงนิ่ง
“นะครับ.... “ เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายพูดอะไร อาจเป็นเพราะกำลังตกใจกับสีสันจัดจ้านของเสื้อก็ได้ เด็กหนุ่มรีบฉวยโอกาส
“เอาล่ะ...ผมไปวิ่งผ่านน้ำล่ะครับ”
“เดี๋ยว......” มือแกร่งคว้าแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้
“ครับ?....” สมปองหันกลับไปเห็นพศวัตยิ้มน้อยๆที่มุมปากท่าทางมีเลศนัย
“คุณแมกซ์..ไม่เล่นนะครับแต่เช้าแบบนี้... ”
“เล่น?...ไม่เล่นหรอกทำจริงเลย” ไม่พูดเปล่าร่างสูงค่อยดันไหล่ผอมของสมปองให้ถอยติดกับผนังห้องเบื้องหลัง สองแขนกางล้อมกรอบเด็กหนุ่มเอาไว้ ดวงตาเป็นประกายที่มองมานั้นยืนยันคำพูดได้เป็นอย่างดี
“คุณแมกซ์...หกโมงแล้วเดี๋ยวลงไปใส่บาตรไม่ทันนะครับ” สมปองละล่ำละลักพูด ยิ่งเห็นอีกฝ่ายโน้มตัวลงมาหายิ่งพูดแทบไม่เป็นภาษา กลิ่นหอมจากน้ำหอมที่อีกฝ่ายเพิ่งฉีดใส่ตัวนั้นลอยมาแตะจมูกทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ จนในใจแอบคิดว่าบางทีเขาควรจะขอให้พศวัตเลิกฉีดน้ำหอมไปเลยน่าจะดีกว่า
“แล้วต้องทำยังไง หืม?...” พศวัตก้มลงมากระซิบถามที่ข้างหู สมปองยกไหล่ขึ้นลมหายใจร้อนนั้นทำให้รู้สึกจักกระจี้อย่างช่วยไม่ได้เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อรวบรวมสติให้กลับมาพูดเป็นภาษาอีกครั้ง
“คุณแมกซ์ช่วยใส่เสื้อที่ผมซื้อมาให้ด้วยนะครับ” สมปองว่าก่อนจูบที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ
“ไม่พอ...” พศวัตเอ่ยก่อนจูบริมฝีปากนุ่มของเด็กหนุ่ม พศวัตประคองใบหน้าเล็กเอาไว้ด้วยมือแกร่งทั้งสองข้างริมฝีปากหนาขบเม้มกลีบปากของสมปองอย่างเอาแต่ใจ ร่างสูงเบียดเด็กหนุ่มร่างเล็กจนติดกับผนังด้านหลัง ชายหนุ่มหยอกเอินกับความนุ่มนวลจากริมฝีปากของเด็กหนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า
“ อื้อ...คุณแมกซ์ฮะ...ปล่อย...เดี๋ยวลงไป...อื้อ..ใส่บาตรไม่ทัน” สมปองประท้วง ไม่คิดว่าพออีกฝ่ายตั้งใจตื่นเช้าแล้วแทนที่จะหงุดหงิดกลับกลายเป็นแบบนี้ไปเสียได้ สองแขนยกขึ้นตีไหล่ทุบหลังของพศวัตเบาๆเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายหยุดแกล้งเขาเสียที
“โอเคๆ... ปล่อยก็ได้” พศวัตถอยกลับออกมา มือแกร่งตบเข้าที่ก้นของสมปองเสียงดัง เล่นเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งโหยง
“ไปๆ รีบไปอาบน้ำเลย เร็วๆเข้าล่ะ เดี๋ยวไม่ทันใส่บาตร” แรงกระแทกที่ก้นกับคำพูดที่ได้ยินทำให้สมปองต้องหันไปมองอีกฝ่ายตาเขียว
....เพราะใครกันล่ะ....
++++++++++++
บรรยากาศในตอนเช้ามีผู้คนที่อาศัยอยู่ในคอนโดเดียวกันสนใจลงมาร่วมทำบุญกันมาก ต่างคนต่างถือของที่จะนำมาใส่บาตรทำบุญนำมาวางไว้ที่โต๊ะที่ทางโครงการเตรียมเอาไว้ให้ สมปองกับพศวัตเองก็ช่วยกันถือของลงมา ดอกบัวที่ซื้อเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนสมปองก็จัดการพับอย่างสวยงามจน หญิงสูงอายุที่มายืนอยู่ข้างๆยังเอ่ยชม
“แหม นานๆจะเห็นเด็กผู้ชายพับดอกบัว เก่งจังเลยนะคะ” สมปองหันไปยิ้มให้กับหญิงสูงวัย
“แม่เคยสอนน่ะครับ ยังบอกเลยว่าถ้าพับสวยเอาไปถวายพระจะเป็นบุญ เกิดไปชาติหน้าจะได้หน้าตาหล่อๆ ...แต่สงสัยชาติที่แล้วจะพับไม่ค่อยสวยเท่าไร” ว่าพลางก็หัวเราะเห็นฟันขาว
“แหม พ่อหนูนี่ก็เข้าใจพูดนะ นี่ก็หล่อแล้วล่ะค่ะ พี่ชายก็หน้าตาดีด้วย โตขึ้นอีกหน่อยก็หล่อเหมือนพี่เองล่ะจ้ะ” คำชมของหญิงสูงวัยทำเอาสมปองต้องยิ้มเขินๆ แต่ก็อดที่จะสงสารพศวัตไม่ได้ที่โดนบอกว่าเป็นพี่ชายของเขา ทั้งๆที่ดูอย่างไรก็ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักนิด
“ขอโทษนะฮะ ผมว่าบางทีคุณป้าเขาอาจจะ...เอ่อ...ลืมหยิบแว่นมา” เด็กหนุ่มหันไปกระซิบเบาๆ
“ขนาดชาติที่แล้วพับดอกบัวไม่สวยพี่ยังรักเราขนาดนี้...นี่เราพับดอกบัวสายขนาดนี้ พี่คงรักเราต่อไปจนชาติหน้าโน่น” พศวัตกระซิบตอบ
“พ..พูดอะไรครับ...สงสัยคุณแมกซ์คงตื่นเช้ามากไป เพี้ยนไปแล้วแน่เลย” ถึงปากจะต่อว่าแต่ใบหน้ากลับแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ สมปองหันไปจัดดอกไม้กับซองปัจจัยให้เรียบร้อยเป็นการแก้เขิน ได้ยินเสียงคนรักหัวเราะในลำคอดังอยู่ข้างๆ
ไม่ช้าพระก็มาและมารับบิณฑบาตจากญาติโยมที่มารวมตัวกัน สมปองและพศวัตค่อยๆใส่บาตรไปจนครบทุกรูป และนั่งลงรับศีลรับพร ก่อนจะเดินไปร่วมสรงน้ำพระพุทธรูปเพื่อเป็นสิริมงคลในวันปีใหม่ของคนไทย
“มาสิน้อย มาสรงน้ำพระด้วยกัน” พศวัตดึงแขนของเด็กหนุ่มให้มาถือขันสรงน้ำพระร่วมกัน ในตอนนั้นเองที่สมปองช้อนตาขึ้นมองใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมของพศวัตดูหล่อเหลาแปลกตาไปจากทุกวัน ในใจของสมปองนึกขอบคุณพระอาทิตย์ยามเช้าทีส่งแดดอุ่นมาทำให้ภาพที่เขาเห็นสวยงามกว่าทุกที ริมฝีปากบางคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม
...ผมเองก็คงจะรักคุณแมกซ์แบบนี้ต่อไปอีกหลายๆชาติเลยครับ....
++++++++++++
วันนี้เป็นวันสงกรานต์
หนุ่มสาวชาวบ้านเบิกบานจิตใจจริงเอย
ตอนเช้าทำบุญ ทำบุญตักบาตร
ทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันกันเอย
เข้าวัดแต่งตัว แต่งตัวสวยสะ
ไปสรงน้ำพระ ณ วันสงกรานต์กันเอย
ช่วงสายพศวัตกับสมปองขับรถออกนอกเมืองไปยังบ้านของคุณหญิงจิตรา รถสปอร์ตสีแดงคันหรูของชายหนุ่มแทบเปลี่ยนสภาพเป็นรถสีขาวเมื่อขับผ่านย่านชุมชนที่มีการเล่นสงกรานต์กันจนรถขยับไปไหนไม่ได้ ทำให้กลายเป็นเป้าหมายอันยั่วยวนใจของเด็กๆที่จะเอามือเปรอะแป้งมาลูบกันคนละทีสองที แต่ก็ยังดีที่ได้น้ำจากกลุ่มอื่นๆที่สาดมาพอให้คราบแป้งนั้นหลุดออกไปบ้าง สมปองได้แต่นั่งลุ้นปนขำไปกับท่าทางของพศวัตที่ร้องโอดครวญด้วยความสงสารรถของตัวเองตลอดทางจนมาถึงบ้านของคุณหญิงจิตรา
“ยังขำไม่หยุดอีกนะ น้อย...” ร่างสูงหันมาแขวะ
“ช่วยไม่ได้นี่ครับ มันตลกจริงๆ....ว่าแต่ เดี๋ยวผมยกของพวกนี้ไปให้นมใหญ่ช่วยจัดการก่อนนะครับ...รับรองเซอร์ไพรซ์ “ ว่าพลางก็หอบถุงกระดาษที่มีกล่องพลาสติกใส่อาหารวิ่งฉิวไปยังครัวหลังบ้านทันที ได้ยินแต่เสียงของพศวัตถามดังหลังมาว่า
“...เซอร์ไพรซ์อะไรอีกล่ะ.....”
++++++++++++
talk : เซอร์ไพรซ์เยอะจริงๆนะ เด็กคนนี้ ^^ และเช่นเคย ต้องขอบคุณอีกครั้งค่ะที่ตามมาอ่านกันอยู่ ทั้งแฟนคลับเจ้าน้อยที่ช่วยกันโหวด และนักอ่านที่เพิ่งเข้ามาอ่าน เป็นกำลังใจให้นะคะ เพราะยาวมากจริงๆ :กอด1:
ปล. หยุดยาวนี้ไปไหนกันรึเปล่าคะ คนเขียนงานเข้าค่ะไม่ได้พักเลยล่ะ
น้อยยิ่งนานไปยิ่งน่ารักขึ้นนะเนี่ย
สงสัยมานานแล้วว่าคุณแม็กซ์อายุเท่าไหร่
เรื่องอายุ ของพี่แมกซ์ จากภาคหลักของเรื่อง ตอนที่พี่แมกซ์จีบเจ้าน้อย(รึเปล่านะ?)ตอนนั้น ย่างเข้า 31 ปีค่ะ ส่วนเจ้าน้อยก็ย่างเข้า 18 ปี
เพราะฉะนั้นตอนนี้ อยู่กับเจ้าน้อยมาได้ 1 ปี แล้ว ก็อายุ 32 พอดีค่ะ ส่วนเจ้าน้อย(ที่เด็กกว่าพี่แมกซ์ 13 ปี )ตอนนี้ก็อายุ 19 ปีค่ะ
-
กลับมาอ่าน ก็ยังหลงเจ้าน้อยเหมือนเดิม
-
:L2:
-
คุณแมกซ์มีแฟนอายุน้อยกว่าเยอะๆ ทำให้กระชุ่มกระชวยได้ตลอด
-
:serius2: ค้าง
สั้นไปมั้ยเอ่ย
+1
-
เซอร์ไพรส์อะไรมัดใจครอบครัวสามีน้อเจ้าน้อย :-[
-
หมั่นเติมความรักให้กันและกันอย่างนี้สิ ดีกว่าทะเลาะกันโกรธกัน เนอะๆ
เจ้าน้อยเอ๋ย ทำแบบนี้สามีรักสามีหลงไปจนถึงชาติหน้าโน่นแหละ
+1 +เป็ด
:pig4:
-
โอ๊ะๆ ตอนพิเศษ วันสงกรานต์ ร้ายมิใช่เล่นนะเจ้าน้อยนี่
-
อ่านเสร็จแล้วอยากพูดคำเดียวกับคนแต่งเลยค่ะ
"นายน้อยช่างเซอร์ไพรส์เยอะจริงๆ" :laugh:
-
น่ารัก :)
-
น้อยน่ารักขึ้นทุกวันอ่ะ
-
เจ้าน้อยน่ารักขึ้นทุกวัน :m1:
:m12: คุณแมกซ์นี่กินเด็กของจริงเลยนะ
อายุห่างกันเป็นรอบ :haun5:
เลยรอบแล้วด้วยซ้ำ o17
-
เจ้าน้อยน่ารักขึ้นมากเลยค่า
หลงรักอีกแล้ว~~~ ><
-
อ่านครบ 5 เรื่องแล้ว มีทั้งสุขและเศร้า :sad11:
:เฮ้อ: จบแล้วสินะ
-
ทั้งรักทั้งหลงกันขนาดนี้ กะจะคู่กันทุกชาติ ไม่ให้คนอื่นได้แทรกเลยเหรอ
-
เจ้าน้อยจะเซอร์ไพร์อะไรคุณแมกซ์อีกล่ะ 555
-
เพิ่งเห็นตอนพิเศษค่ะ
เลยตามมาเอาใจช่วยเจ้าน้อยแสนซื่อค่ะ
อยากอ่านต่อแล้วน้า
บวกเป็ดค่ะ
:กอด1:
-
โอยยยย อ่านกี่ทีก็ชอบ
หอมกรุ่นกลิ่นกาแฟ :)
ทุกเรื่องเลยยย
ตอนพิเศษ แม็คกะน้อยน่ารักเกิน
น้อยจากที่ห้าวเกรียนๆ ฮ่าๆ กลายมาเป็นอ่อนหวานหอมกรุ่น อิอิ
-
สนุกมาก อ่านจนจบแล้ว คิดถึงคู่จิ๊บ กะก้องครับ หายไปเลยไม่โผล่มาแจมมั่ง
-
เรือนหลังใหญ่ยังคงเป็นสถานที่ที่ทำให้สมปองประหม่าได้เสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องเข้ามาพบกับพ่อและแม่ของพศวัต ทั้งสองคนนั่งอยู่ทีโซฟาตัวใหญ่ในห้องรับแขก ตรงหน้ามีชุดน้ำชาวางอยู่ดูเป็นเช้าวันหยุดสบายๆของสองสามีภรรยา
“พ่อครับ..แม่ครับ..” พศวัตเอ่ยขึ้นพร้อมกับจูงมือสมปองที่เดินตามมาสมทบทีหลังเดินเข้าไปด้านใน
“ตายแล้ว...นี่ใครเลือกเสื้อให้ตาแมกซ์ใส่เนี่ย...” เสียงคุณหญิงจิตราเอ่ยทักก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฮ่ะๆ สีสันใช้ได้เลยนะ”
“ก็จะใครล่ะครับ เจ้าน้อยคนโปรดของแม่นั่นล่ะ” พศวัตว่าพลางหันไปมองหน้าของสมปอง ทั้งสองคนนั่งลงกับพื้นตรงหน้าของผู้ใหญ่ทั้งสอง สมปองนั่งพับเพียบเรียบร้อยรู้สึกประหม่าจนตัวเกร็งเหมือนทุกครั้ง
“แต่พ่อว่ามันก็เข้าท่าดีออก นานๆเห็นแมกซ์ใส่เสื้อลายเสียบ้างก็เปลี่ยนบรรยากาศ เลือกเก่งนี่น้อย”
“ขอบคุณครับคุณท่าน...”
“เอ้อ...จนป่านนี้ยังจะเรียกคุณท่านอะไรอีก เรียกพ่อซิ่...”ชายสูงวัยเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ทำเอาสมปองต้องหันไปมองหน้าของพศวัตเลิกลัก ซึ่งพศวัตก็พยักหน้าน้อยๆ
“ครับ คุณทะ...เอ่อ คุณพ่อ” ได้ยินแบบนั้นชายสูงวัยก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“ เอ้อ แบบนั้นล่ะ หัดเรียกบ่อยๆเดี๋ยวก็ชิน” เด็กหนุ่มมองหน้าพ่อและแม่ของพศวัตด้วยความรู้สึกประทับใจในความใจกว้างของสามีภรรยาคู่นี้ที่ไม่เพียงแต่ยอมรับและทำความเข้าใจในตัวลูกชายทั้งสองคนแล้วยังเมตตาเอ็นดูกตัญญูและตัวเขาไม่ต่างกัน
“แล้วนี่เจ้ามินกับแมนมันหายไปไหนครับเนี่ยยังไม่เห็นมา” พศวัตว่าพลางดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป่าจะโทรตามตัวน้องชายทั้งสอง
“ไม่ต้องโทรหรอก โน่น ตาเล็กวิ่งไปเปิดประตูแล้ว” คุณหญิงจิตราชะเง้อมองออกไปด้านนอกเห็นรถสีขาวของรามินทร์จอดจ่ออยู่ที่หน้าประตู สมปองเองก็ชะเง้อมองตามไปด้วย
“รถคุณมินทร์ไม่เห็นโดนปะแป้งเลยแฮะ...”
“ไอ้แมนมันเป็นคนขับใครจะกล้าเอาน้ำมาสาดเอาแป้งมาลงวะ...” พศวัตว่าพลางลุกเดินไปหาน้องชายทั้งสองคนที่หน้าบ้าน ได้ยินเสียงทักทายกันเล็กน้อยก่อนจะเห็นร่างเล็กของรามินทร์เดินนำเข้ามาใบหน้าขาวยังคงดูดีเหมือนเช่นทุกครั้งที่เคยเห็น
“คุณพ่อคุณแม่สวัสดีครับ “น้องชายคนเล็กของบ้านกล่าวพลางเดินเข่าเข้าไปกอดเอวผู้เป็นแม่ ท่าทางออดอ้อนแบบนั้นทำให้สมปองอดที่จะยิ้มไม่ได้ ในใจรู้สึกอบอุ่นหากแต่เปลี่ยวเหงาในคราวเดียวกัน
“คุณพ่อคุณแม่ สวัสดีครับ...” ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของกตัญญูร่างสูงใหญ่สวมเสื้อโปโลสีเขียวเข้มกับกางเกงยีนส์ดูสบายๆเมื่อเทียบกับเวลาที่ใส่ชุดเชฟทำงานอยู่ในห้องครัว สองมือคงอยากจะยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองดีๆแต่ก็หอบเอากล่องพลาสติกใส่อาหารมาเต็มสองแขน จึงได้แต่ยิ้มเขินๆ ก่อนจะขอตัวไปที่ห้องครัวหลังบ้านก่อน
“น้อยเลือกเสื้อให้พี่แมกซ์ใส่เหรอ ... เข้าใจเลือกนะ ลายพร้อยเชียว”
“ครับ...เข้ากับบรรยากาศไหมครับ” เด็กหนุ่มยิ้ม
“ผมซื้อมาฝากคุณมินทร์กับเฮียแมนด้วยนะครับ”
“จริงเหรอ...ดีๆ พี่กับพี่แมนว่าจะไปเที่ยวทะเลกันพอดี ใส่ไปทะเลก็ดีเหมือนกันนะ ขอบใจนะน้อย” รามินทร์ยิ้มให้พลางยกมือขึ้นตบไหล่เด็กหนุ่มเบาๆ
“เอ้า...มากันครบแล้วใช่ไหม ไปสรงน้ำพระกันดีกว่า ปีใหม่ไทยทั้งที...ตาเล็กกับแม่ใหญ่เขาจัดที่จัดทางไว้ให้ที่อีกห้องแน่ะ” พ่อของพศวัตลุกขึ้นมือหนึ่งยื่นให้คุณหญิงจิตราพยุงตัวเองลุกขึ้น ทั้งสองเดินประคองกันไปยังห้องอีกห้องทีพวกตาเล็กนมใหญ่และเด็กๆในบ้านช่วยกันจัดไว้ให้ พระประธานในบ้านเป็นพระพุทธรูปทองเหลืองเก่าแก่ตั้งแต่สมัยอยุธยา วางเรียงลงมาเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คนในบ้านนับถือคือเจ้าแม่กวนอิม ก่อนจะเป็นพระที่บรรจุกระดูกของบรรพบุรุษ เจ้าบ้านทั้งสองจุดธูปเทียนไหว้พระ ก่อนจะตักน้ำที่ปรุงกลิ่นหอมด้วยน้ำอบไทยลอยกลีบดอกไม้หอมชื่นใจจากขันใบใหญ่มาสรงน้ำพระ
++++++++++++++++++
“เอาล่ะ...สรงน้ำพระพุทธรูปแล้วมาสรงน้ำพระในบ้านกันบ้างดีกว่า...พ่อกับแม่นั่งเลยครับ... “
พศวัตเชิญทั้งสองคนนั่ง ก่อนจับมือเล็กของสมปองที่ถือพวงมาลัยพวงสวยเอาไว้สองพวงให้เดินมาสรงน้ำพระ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ และบรรพบุรุษพร้อมกัน ก่อนทั้งสองจะคุกเข่าลงต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองคนส่งพวงมาลัยให้ก่อนจะกราบลงที่เท้า มือใหญ่ของพศวัตมือมือเล็กของสมปองช่วยประคองขันขึ้น
“พ่อครับ แม่ครับ เนื่องในโอกาสปีใหม่ไทย...ผมกับน้อยมาขอขมา และ มาขอพรจากพ่อกับแม่ หากปีที่ผ่านมาพวกผมทำให้พ่อกับแม่หนักใจ ขุ่นเขือง หรือล่วงเกินพ่อกับแม่ไม่ว่าจะทั้งด้วยกาย วาจา ใจ พวกผมขอให้พ่อกับแม่อโหสิกรรมให้พวกผมด้วยนะครับ และปีใหม่นี้ขอให้คุณพ่อกับคุณแม่มีสุขภาพแข็งแรง มีความสุข ไปตลอดทั้งปีนะครับ” พศวัตหันมาสบตาของสมปอง ก่อนทั้งสองจะช่วยกันรดน้ำหอมกลิ่นน้ำอบไทยลงบนมือของผู้เป็นพ่อและแม่
“พ่อกับแม่เอง ก็ขอให้พวกเรามีความสุข คิดจะทำอะไรก็ขอให้ประสบความสำเร็จสมดังใจหวัง อยู่ด้วยกันก็ช่วยกันดูแลกันนะ” ผู้เป็นพ่อเอ่ย
“ลืมอะไรหรือเปล่าคะคุณ...ต้องขอให้น้อยเรียนเก่งๆ เรียนจบมาช่วยตาแมกซ์ทำงานไวๆด้วยนะ” คุณหญิงจิตราว่าพลางใช้มือที่เปียกน้ำหอมลูบผมของเด็กหนุ่มที่นั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“ครับ คุณ...เอ่อ...คุณแม่” สมปองรู้สึกตื้นตันในอก น้ำเสียงและสัมผัสที่ได้รับอบอุ่น อ่อนโยน เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาผู้สูงวัยทั้งสองด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอหน่วย “ขอบพระคุณครับ” เสียงของสมปองสั่นเครือเมื่อก้มลงกราบแทบเท้าของทั้งคู่อีกครั้ง
“แม่...พูดจนน้อยร้องไห้เลย...” รามินทร์เอ่ยแซว เรียกรอยยิ้มจากสมปองที่ได้แต่ยกมือปาดน้ำตาแห่งความตื้นตันใจออกเบาๆ
รามินทร์และกตัญญูเป็นคู่ต่อมาที่จะรดน้ำดำหัวพ่อและแม่ในวันสงกรานต์ สมปองขยับถอยมานั่งด้านหลังเฝ้ามองแผ่นหลังของคนทั้งคู่ ร่างใหญ่โตของกตัญญูกับแผ่นหลังแบบบางของรามินทร์ ดูเหมาะสมกันดีในขณะที่เมื่อทั้งคู่มองตาและส่งรอยยิ้มให้แก่กัน เมือส่งพวงมาลัยที่เตรียมมาให้ทั้งพ่อและแม่นั้นชวนให้ยิ้มออกมาได้ไม่น้อย เพราะก่อนหน้านี้ทั้งคู่เหมือนกำลังทุกข์ทรมานกับเรื่องบางเรื่องมามากจนในที่สุดก็ผ่านพ้นมันไปได้ และหลังจากนี้ก็คงจะก้าวเดินต่อไปด้วยกัน ในใจของสมปองเอง...ก็หวังให้เขากับพศวัตได้ก้าวเดินเคียงข้างกันไปแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเช่นกัน
++++++++++++++++++
ใกล้เที่ยงระหว่างที่รอให้ธูปที่จุดไหว้พระหมดทั้งครอบครัวเดินไปยังห้องอาหาร
“เอาล่ะ...น้อย...ไหนล่ะเซอร์ไพรซ์อีกอย่างของเราน่ะ” หันกลับมามองหน้าของสมปอง เด็กหนุ่มยิ้มเมื่อมองเลยไปด้านหลังเห็นนมใหญ่และสาวใช้ในบ้านอีกสองคนช่วยกันถือถาดที่มีถ้วยลายครามชุดใหญ่เดินมา ร่างเล็กผายมือไปพลางยิ้ม
“นั่นไงครับ เซอร์ไพรซ์ “ ทุกคนหันไปมอง ก่อนจะได้ยินเสียงคุณหญิงจิตราอุทานออกมาน้อยๆ
“ตายแล้วนมใหญ่ วันนี้ทำอะไรให้กินจ้ะเนี่ย จัดมาเสียชุดใหญ่เขียว”
“ข้าวแช่เจ้าค่ะคุณหญิง แต่อิฉันไม่ได้จัดหรอกนะเจ้าคะ น้อย...เอ้ย ...คุณน้อยเขาจัดมาให้ต่างหาก” ว่าพลางนมใหญ่ก็หัวเราะเสียงจนอกและถาดที่ถืออยู่ในมือกระเพื่อมชวนให้เอาสมปองรู้สึกหวาดเสียวกลัวทั้งข้าวแช่ทั้งถ้วยลายครามที่ดูราคาแพงพวกนั้นจะตกแตก ทั้งๆที่ตอนแรกก็บอกให้ใช้ถ้วยชามธรรมดาก็ได้แต่นมใหญ่บอกว่า วันสงกรานต์ทั้งทีจัดให้เข้าบรรยากาศท่าจะดี จึงได้แต่นึกในใจว่าไม่ใช่เขาเพียงคนเดียวที่รู้สึกคล้อยตามกับบรรยากาศของเทศกาลอะไรง่ายๆ
“ข้าวแช่?....น้อย นี่นอกจากตำน้ำพริกเก่งแล้วยังทำของพวกนี้เป็นด้วยเหรอลูก “ คุณหญิงจิตราหันไปตามคนต้นคิด เด็กหนุ่มยิ้มเขินๆ
“ผมเป็นแค่ลูกมือน่ะครับ ส่วนใหญ่เป็นฝีมือเชฟหมีที่ร้านมากกว่า เห็นว่าเป็นวันสงกรานต์อากาศร้อนๆให้ทุกคนได้ทานอะไรเย็นๆชื่นใจก็น่าจะดี” คำตอบของสมปองทำให้เจ้าบ้านทั้งสองและพศวัตแปลกใจอยู่ไม่น้อย มือแกร่งของพศวัตยกขึ้นขยี้ผมของสมปองที่ยังติดกลิ่นน้ำอบไทยอยู่เบาๆ
“เข้าใจคิดนะเรา...แล้วมินกับแมนนี่แกไม่แปลกใจอะไรเลยเรอะ”
“ไม่หรอกครับ...เจ้าหมีมันเล่าให้ฟังทุกขั้นตอน... พี่แมกซ์คงไม่ทันสังเกตว่าวันนี้ผมเตรียมแต่ของหวานมา"”กตัญญูยิ้ม ส่งสายตามองให้รามินทร์ช่วยพูดต่อ
“ไหนๆก็อากาศร้อน พี่แมนเลยจัดของหวานมาชุดใหญ่ มีรวมมิตรน้ำแข็งใสใส่ขนุน มีเต้าฮวยฟรุตสลัด กับ เชอร์เบธมะนาว... ทำเผื่อทุกๆคนเลยนะครับ” รามินทร์ยิ้มเสียจนตาหยี
“โห...นี่แข่งกันทำคะแนน เอาใจพ่อกับแม่หรือไงเนี่ย” พศวัตอดไม่ได้ที่จะแซวทั้งคนรักของตัวเองกับคนรักของน้อยชาย
“สองคนนี้นะ ทำกับข้าวเก่ง ทำขนมก็อร่อย นี่เอาใจพ่อกับแม่แล้วก็อย่าลืมพาพ่อกับแม่ไปเช็คสุขภาพด้วยล่ะ กลัวน้ำตาลในเลือดจะขึ้นเสียก่อน” ผู้เป็นพ่อแซวบ้างเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ไม่น้อย
++++++++++++++++++
ช่วงเวลาของครอบครัวเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ สองสามีภรรยาเองก็มีความสุขเมื่อมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นในครอบครัว แม้เป็นครอบครัวที่ไม่เหมือนใครแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าบางสิ่งได้ขาดหายไป มีแต่รอยยิ้มที่เพิ่มมากขึ้น เช่นเดียวกับลูกชายทั้งสองที่ในที่สุดก็ค้นพบว่าความสุขของตนเองนั้นคืออะไร และพร้อมที่ก้าวเดินไปพร้อมๆกับความสุขนั้นของตน
บ่ายคล้อยทั้งสี่คนกราบลาพ่อแม่และออกมาจากบ้าน รามินทร์กับกตัญญูได้เสื้อตัวใหม่สำหรับไปใส่เที่ยวทะเลในช่วงสงกรานต์ตามแผนที่วางกันไว้ ส่วนพศวัตกับสมปองก็ขับรถกลับไปยังคอนโด
“แผนเยอะจริงนะเรา...พี่จะจัดการยังไงกับเราดีนะ น้อย” พศวัตแหย่คนรักที่ทำตัวเป็นจอมวางแผนมาตลอดสามสี่วันที่ผ่านมา
“ผมไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีเสียหน่อย แค่อยากให้ทุกคนมีความสุขกับเทศกาลเท่านั้น คุณแมกซ์จะจัดการอะไรผมอีกเหรอครับ” เด็กหนุ่มต่อปากต่อคำริมฝีปากบางเหยียดเป็นรอยยิ้มน้อยๆเชิงท้าทาย
“..........ไม่รู้ กลับไปถึงห้องก่อนค่อยว่ากัน เอ้ย จะสาดอะไรนักหนาเนี่ยพอแล้วรถแพงนะเว้ย..”
++++++++++++++++++
“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด น้อย ขอกาแฟพี่กินสักแก้วเถอะ” พศวัตเอ่ยปากขออะไรมาช่วยดึงสติเขาจากอากาศร้อนและความปวดที่แล่นร้าวไปตามหัวจากความเครียดเรื่องรถของตัวเองที่โดนสาดน้ำ
“กาแฟเย็นเหรอครับ...เอ...มีนมหรือเปล่านะ...” เห็นท่าทางของพศวัตก็อดที่จะสงสารไม่ได้ ให้ฝืนธรรมชาติของตัวเองด้วยการตื่นเช้าขนาดนั้นแถมยังต้องไปเจอกับอากาศร้อนๆข้างนอกแบบนั้นอีก เป็นใครก็คงแทบจะเป็นลม
ร่างเล็กวางของลงกับโต๊ะก่อนเดินเข้าห้องครัวไปชงกาแฟเย็นมาให้อีกฝ่าย พศวัตติดกาแฟที่เขาชงมาขนาดยอมซื้อเครื่องทำกาแฟขนาดเล็กติดตั้งไว้ในครัวเพื่อที่เวลาอยากจะดื่มกาแฟจะได้มีกาแฟรสชาตเดียวกับที่ร้านไว้ดื่ม...ถึงแม้บางครั้งที่เมล็ดกาแฟหมดแล้วสมปองใช้เพียงกาแฟสำเร็จรูปธรรมดาก็ยังอุตส่าห์เอ่ยปากชมอยู่ทุกครั้งจนบางครั้งสมปองก็อดคิดไม่ได้ว่า คำว่าที่เคยได้ยินว่า “ติดคนชงกาแฟ” นั้นท่าจะจริงอยู่ไม่น้อย
“น้อย....น้อย....ได้หรือยังพี่ปวดหัวจะแย่แล้วนะ...”เสียงโอดครวญดังมาจากห้องนั่งเล่นทำให้สมปองต้องรีบนำกาแฟเย็นรสชาตเข้มข้นไปเสริฟให้กับชายหนุ่มร่างสูงที่บัดนี้นอนเหยียดกายยาวอยู่บนโซฟาหน้าทีวี
“คุณแมกซ์ฮะ...เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับเนี่ย แทนที่จะกินกาแฟผมว่าคุณแมกซ์กินยาแก้ปวดแล้วนอนจะดีกว่าไหมฮะ” เด็กหนุ่มวางแก้วลงที่โต๊ะกลางก่อนจะยกมือขึ้นแตะหน้าผากของอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง
“ขอโทษนะฮะ...เอ ก็ไม่มีไข้... สงสัยตื่นเช้าไปแน่เลย” เด็กหนุ่มว่าพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ เขาคงจะทำให้อีกฝ่ายเหนื่อยมากเป็นแน่
“ขอโทษนะครับ ผมไม่น่ารบเร้าให้คุณแมกซ์ตื่นแต่เช้าเลย”
“ตื่นมาทำบุญ เหนื่อยก็อิ่มใจหรอกน่า...คิดมากไปได้ ว่าแต่ลุกไม่ขึ้นแล้วล่ะ ป้อนหน่อยสิ กาแฟน่ะ” พศวัตยิ้ม สายตาเหลือบไปยังแก้วกาแฟที่วางอยู่ไม่ห่างออกไปนัก
“นอนกินเดี๋ยวได้กลายเป็นงูเข้าสักวัน” สมปองแอบบ่นกับท่าทีของอีกฝ่ายเบาๆ ไข้หรือก็ไม่มี ถึงจะดูก็รู้ว่าเหนื่อยแต่มองอีกมุมก็ดูรู้ว่าแกล้งกันอีกเหมือนเคย เด็กหนุ่มหยิบแก้วกาแฟมาส่งให้อีกฝ่าย ขยับหลอดพลาสติกให้ตรงปากคนที่บ่นว่าลุกไม่ไหว
“งูก็งูตัวเขื่องก็แล้วกันน่า” พศวัตหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ก็ต้องทำหน้าขัดใจเหมือนขัดใจกับหลอดพลาสติกที่อีกฝ่ายส่งมาให้
“เป็นอะไรครับ ถ้าไม่ชอบหลอด จะให้ผมไปหยิบที่กรอกน้ำมากรอกให้ไหมครับ” เด็กหนุ่มเริ่มประชดประชันกลับพลางยิ้มจนเห็นฟันขาว
“ถ้าจะกรอกล่ะก็เอาปากตัวเองมากรอกให้พี่ดีกว่า...” พศวัตว่ายกมือขึ้นเล็กน้อย ใช้ปลายนิ้วไล้ผ่านเบาๆที่ริมฝีปากของสมปอง สายตา น้ำเสียง และสัมผัสแผ่วผ่านจากปลายนิ้วนั้นทำให้ใจของสมปองสั่นไหว ร่างเล็กถอยออกห่างจากพศวัตทันที
“คุณแมกซ์...แกล้งผมอีกแล้ว..ไม่เอาด้วยหรอก”
“อ้าว... นี่คิดว่าพี่แกล้งอย่างนั้นเหรอ เอาจริงนะเนี่ย โอ้ย....ปวดหัวจังเลย ไม่มีแรงจะลุกแล้ว กาแฟก็ยังไม่ได้กิน...โอ้ย....” พศวัตร้องโอดครวญ แต่ดวงตาคมนั้นกลับเป็นประกายด้วยแผนการบางอย่างซึ่งสมปองเองก็รู้แก่ใจดี
“คุณแมกซ์ พูดจริงเหรอครับ” อีกฝ่ายไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้า
“น้ำลายนะครับ...น่าแขยงออก” ดวงตากลมโตของสมปองดูลังเลอยู่ใช่น้อย นี่อีกฝ่ายคิดจะให้เขาอมกาแฟแล้วป้อนให้จริงๆหรือ เด็กหนุ่มอดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายไปเอาความคิดแปลกๆแบบนี้มาจากไหนกัน
“นะครับ...คนดี...พี่เหนื่อยจังเลย....ขออ้อนเมียหน่อยก็ไม่ได้เลยเหรอ”
“คะ...คุณแมกซ์อ่ะ เรียกผมแบบนี้อีกแล้ว” เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ
พศวัตไม่พูดอะไรตอบ จับมือของเด็กหนุ่มไปแตะที่ริมฝีปาก สัมผัสที่ปลายนิ้วนั้นร้อนระอุไม่ต่างจากคนที่เป็นไข้ หัวใจของสมปองเหมือนถูกดูดดึงด้วยดวงตาคมที่มองมา เด็กหนุ่มยกแก้วกาแฟเย็นขึ้นจิบหากแต่ยังไม่ได้กลืนลงไป ร่างเล็กขยับเข้าไปใกล้สองมือผอมประคองใบหน้าคมของอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนบรรจงแตะริมฝีปากแนบลงไปกับริมฝีปากของอีกฝ่ายค่อยปล่อยผ่านให้รสของกาแฟที่แม้ปริมาณมีเพียงน้อยนิดแต่ยังรับรู้ได้ถึงความหอมมันนั้นไหลผ่านไปสู่ริมฝีปากอุ่นร้อนของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มค่อยถอนริมฝีปากออกเมื่อทำตามคำขอของอีกฝ่ายเสร็จสิ้น...อย่างน้อยเขาก็คิดว่ามันควรจะเป็นเช่นนั้น แต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับชะงักงันเมื่อมือแกร่งของพศวัตยังดึงรั้งท้ายทอยของเด็กหนุ่มเอาไว้ส่งเรียวลิ้นร้อนเข้าเกี่ยวกระหวัดยั่วเย้าจนร่างของสมปองที่นั่งคุกเช่าอยู่ที่ข้างโซฟาอ่อนแรง ไหล่บางสั่นระริกด้วยความร้อนที่แผ่นซ่านไปทั่วร่างสองขาแทบจะหมดแรงทรงตัว เด็กหนุ่มขืนตัวเองออกอย่างน้อยเพียงเพื่อให้มีช่องว่างพอให้ได้พักหายใจ สมปองทรุดตัวลงอยู่ตรงนั้นริมฝีปากแดงก่ำช่ำเยิ้มด้วยสัมผัสร้อน ดวงตากลมโตนั้นเป็นประกายคล้ายคนกำลังมึนเมา หากรสชาตที่ได้ลิ้มรสหาใช่เหล้าแต่เป็นรักและความปรารถนาที่อีกฝ่ายส่งมอบมาให้ สีหน้าและปฏิกิริยาของเด็กหนุ่มยังดูยั่วยวนในแบบเด็กๆที่เหมือนเพิ่งเคยได้รับสัมผัสเช่นนี้เป็นครั้งแรก
“............” พศวัตนิ่งเงียบเมือหันไปมองใบหน้านั้นของเด็กหนุ่ม ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง สองแขนแกร่งโอบรัดร่างบางเข้ามาหาตัว ง่ายดายโดยแทบไม่ต้องออกแรงร่างของสมปองนั้นแทบจะอ่อนระทวยอยู่ในวงแขนของเขา
“ขอโทษนะ พี่แกล้งเราเกินไป” แม้เหมือนจะอื้ออึงแต่สองหูของสมปองได้ยินเสียงพึมพำจากคนที่กำลังฝังจมูกอยู่บนเรือนผมของตัวเอง
“คุณแมกซ์...ก็..ก็...แกล้ง..ผมตลอดอยู่แล้ว”เด็กหนุ่มหอบหายใจเบาๆ ในหัวคิดอะไรไม่ออกเขายังได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวของอีกฝ่าย
“โธ่เอ้ย...แล้วพี่แกล้งเพราะอะไรล่ะเจ้าตัวดี” พศวัตหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ สองมือประคองใบหน้าเล็กของสมปองเอาไว้ ดวงตากลมโตของสมปองสบตากับดวงตาคมของพศวัตเห็นประกายตาบางอย่างที่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องการจะพูดว่าอะไร
“ผมคิดว่าผมรู้ครับ...แต่ถ้าคุณแมกซ์จะบอกให้ผมได้ยิน ผมคงดีใจยิ่งกว่าได้ขึ้นสวรรค์แน่เลย”
พศวัตอมยิ้มมันเป็นรอยยิ้มแบบที่นานๆครั้งสมปองจะได้เห็น ความเคอะเขิน ความดีใจ ความภูมิใจ ดูเหมือนมีหลากหลายความรู้สึกที่ปะปนอยู่ในสีหน้านั้น
“ทำเอาไปไม่เป็นเลยวุ้ย...เริ่มที่เรื่องไหนก่อนดีนะ...พี่ขอบใจน้อยมากนะกับสิ่งที่น้อยทำให้พ่อกับแม่ของพี่ในวันนี้ พ่อกับแม่ ตัวพี่ แล้วก็พวกมินกับแมนเองก็ดีใจที่เราได้เป็นครอบครัวเดียวกัน...มันอาจจะไม่เหมือนใคร แต่พี่รู้ดีว่าถ้ามีเราอยู่ด้วยแล้ว...พี่ก็ไม่รู้สึกว่าต้องการอะไรอีกแล้ว...และ...ที่สำคัญที่สุด พี่รักน้อยมากนะ น้อยจำไว้ให้ดีล่ะ”
“ครับ...” เด็กหนุ่มรับคำด้วยเสียงสั่นเครือที่ดวงตากลมโตมีน้ำตาคลอหน่วย ร่างเล็กขยับตัวขึ้นหลับตาพริ้มขณะจูบริมฝีปากของคนรักแผ่วเบาหากแต่เต็มไปด้วยความอ่อนหวานที่ส่งมอบให้จากทุกอณูของดวงใจ
“ผมเองก็รักคุณแมกซ์ครับ...ขอแค่มีคุณแมกซ์อยู่ตรงนี้ ไอ้น้อยคนนี้ก็ไม่ขออะไรอีกแล้วครับ”
เด็กหนุ่มกระซิบแผ่วเบาเมื่อถอนริมฝีปากออกก่อนจะต้องอุทานออกมาเบาๆ เมื่อสองแขนแกร่งของพศวัตตวัดรัดรอบกายพลางยกตัวของเขาขึ้นสองในขณะที่ยืนขึ้นแบบไม่ให้ตั้งตัว ด้วยความตกใจเด็กหนุ่มตวัดขาเกี่ยวรอบเอวของคนรักร่างใหญ่เอาไว้ทันที
“เหวอ! คุณแมกซ์เล่นอะไรฮะ!”
“ขอโทษ....แต่พี่ว่า...พี่ทนไม่ไหวแล้วน้อย เราเข้าห้องกันเถอะ...ยิ่งเราพูดแบบนี้ทำแบบนี้มันยิ่งน่า...นักรู้ตัวใช่ไหม” ไม่พูดเปล่าสองมือแกร่งขยำสะโพกของเด็กหนุ่มผ่านเนื้อผ้าหนาจนสมปองต้องอุทานออกมาอีกระรอก พศวัตใช้ปลายจมูกโด่งซุกไซ้กับผิวเนื้อที่โผล่พ้นคอเสื้อสงกรานต์ที่สมปองใส่
“พี่นึกอยากทึ้งเสื้อเราออกตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว....” ไม่พูดเปล่าร่างสูงเดินพาร่างเล็กของสมปองตรงเข้าไปที่ห้องนอนทั้งๆที่ยังอุ้มสมปองอยู่อย่างนั้น
“คุณแมกซ์อ่ะ แกล้งผมอีกแล้ว!!!” สมปองร้องออกมาก่อนที่ประตูห้องนอนจะปิดลง
###fin###
talk : จบแล้วล่ะค่ะ สำหรับภาคพิเศษ หวังว่ากลับมาอ่านกันแล้วคงจะมีความสุข ยิ้มแก้มปริ ไปกับเจ้าน้อยและครอบครัวสุขสันต์นะคะ เอาล่ะค่ะ จบพาร์ทเจ้าน้อยแต่เพียงเท่านี้..ค่อนข้างสมบูรณ์แล้วเนอะ? ที่จริงตัวละครเอกในซีรี่ส์นี้ก็มีตั้ง 10 คนเลยนะคะ จะว่าไปก็เยอะ มีหลายปม หลายอย่างที่ยังอยากเขียนอยู่ หากว่าเวลาและโอกาสอำนวยก็คงจะได้เจอกับภาคพิเศษของซีรี่ส์นี้กันอีกค่ะ และจนกว่าจะถึงวันนั้น ก็ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับซีรี่ส์นี้นะคะ
:กอด1:
kuruma
17/08/12
-
น้อยน่ารักจริง ทำให้คุณแมกซ์ใส่เสื้อลายดอกสีจัดจ้านได้ o13
-
@@@Co-Write(er)’sTalk@@@
ชะอุ้ยๆ มีคนบอกว่า น้อย เรา หวานกลมกล่อมด้วยล่ะ :-[
พีจังในฐานะโคไรท์ละเขินแทน...น้อยเป็นลูกอีสานแสนซื่อ ไม่เกรียนหรอกค่ะ แค่เป็นเด็กกวนๆบ้างในบางทีแต่ส่วนใหญ่ก็เชื่อฟังดีนะคะ หุหุ
เขียนตอนนี้กันช่วงสงกรานต์ ....ไม่แน่นะ หน้าเทศกาลอื่นอาจมีตอนพิเศษโผล่มาอีกก็ได้ หุหุ
หรือ ให้Kuruma เข็นเรื่องใหม่มาลงเลยดีกว่านะ เรื่องใหม่นะ เรื่องใหม่..... :laugh:
แก้ไขวันที่ 30/11/2015
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ และรักตัวละครที่พวกเราสองคนได้ช่วยกันเขียนขึ้นมา
และถ้าหากมีใครที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ คอมเมนท์นี้ พีจังคิดว่าบางท่านอาจจะอยากให้มีการรวมเล่มนิยายชุดนี้ ในตอนนี้ส่วนตัวพีจังเองยังไม่แน่ใจว่าจะทำได้หรือเปล่า ...ตามลำพัง
เพราะเพื่อน คู่หูที่แสนดีในการเขียนตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมาอย่าง kuruma นั้นได้จากพวกเราไปแล้วด้วยภาวะหัวใจล้มเหลว พีจังได้แต่หวังว่างานของพวกเราจะยังเป็นที่รักของทุกคน เช่นเดียวกับkuruma ที่จะเป็นเพื่อนรักในใจของพีจังตลอดไป
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน มา ณ ที่นี่ ค่ะ
p.k.à
30/11/2015
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
ทำให้คนอ่านมีความสุขเช่นกัน
+1
-
เจ้าน้อยมันน่ารักจนคุณแม็กซ์หื่น ╮(╯▽╰)╭
≧﹏≦ ไม่ใช่ดิ คุณแม็กซ์แกหื่นและหัวงูอยู่แล้วนี่นา
-
:กอด1:น่ารักมากๆเจ้าน้อย
-
อยากเข้าไปในห้องจังงง
-
อ่านมาสองวัน ทุกเรื่องสนุกมาก ก็หวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษบองพี่เทียนกับน้องเจือบ้าง
-
สมปองน่ารักได้อีกอะ แม็กซ์ก็หื่นได้ตลอดเวลาจริงๆ
-
น่ารักทั้งครอบครัวจริงๆค่ะ :L2:
-
o13
อ่านแล้วอมยิ้มตลอดเลยค่ะ ชอบเจ้าน้อยแสนซื่อคนนี้จัง
และต้องขอบคุณที่มีตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงค่ะ
:กอด1:
บวกเป็ดและ+1ค่ะ
-
ยิ้มแก้มปริกับความน่ารักของน้อย
-
ตำแหน่งสะใภ้ดีเด่นคงต้องยกให้เจ้าน้อยแบบไร้คู่แข่ง
-
อ่านจบแล้ววว อยากบอกว่าเรื่องนี้หลายอารมณ์มากๆเลย
คิดว่า คาแร๊คเตอร์ค่อนข้างสมจริงนะ แบบ..ไม่มีใครเพอร์เฟ็ค
ขนาดตัวเองอ่านไป บางทีก็เข้าข้างก้องภพ บางทีก็เข้าข้างจิ๊บ แปลกเปลี่ยนกันไป 555+
แต่แบบ..ไม่เข้าใจรามินทร์เลย ทำไมยังไม่ให้อภัย เอาจริงๆว่าเราสงสารตัวรามินทร์เองอ่ะ
เพราะแบบ...คนที่จะจมปลักกับความทุกข์ก็คงเป็นเขาเอง
และแบบ ตามตรงนะ เราชอบรามินทร์มากเลย T^T คาแร๊คเตอร์คล้ายๆตัวเราเองเลย
แบบขี้วีน โวยวาย แหง่ะ 5555+
ไว้ยังไง ถ้ามีเวลาว่างๆจะขอมาอ่านเรื่องอื่นต่อนะคะ (แต่คนต้องอีกนานหนอ่ย T^T ไม่ค่อยว่างเลย 55+)
ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานออกมาค่าา
-
:pig4:
-
o13 เป็นซีรีย์ที่สนุกครบรสจริงๆ
:กอด1: รักคนเขียนค่ะ
แล้วจะติดตามผลงานต่อไปนะคะ :pig4:
-
ลุ้นกับความรักของน้องเจือ พี่เทียน มากๆ
happy หวานๆ ทั้งคู่พิสูจน์ความรักของตัวเองได้เยี่ยมมากคะ :L2:
ขอบคุณทั้งสองนักเขียนนะคะ
-
อ่านจุใจเลยทีเดียว ชอบทุกซีรี่ส์เลยค่ะ o13 o13
-
ตามอ่านจนจบทุกซีรี่ย์เลยคะ
สนุกมากๆหลายรสชาติจริงๆ
แอบปลื้มเจ้ากะคุณแม็กซ์ที่สุดเลย^^
-
หลงรักน้อยกับคุแม็กซ์จริงๆ อยากเห็นชีวิตจริงๆของตัวละครเหล่านี้จัง อ่านทีไรนึกว่าตัวเองอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยตลอดเลย น้อยนี่น่ารักยังไงก็ไม่เคยเปลี่นเลยจริงๆ จะมีมั้ยนะเด็กที่ซื่อๆและจิตใจดีได้ขนาดนี้ ทั้งที่ตัวเองก็สามารถใช้ชีวิตในแบบที่ฟุ่มเฟือยกว่าเดิมได้แท้ แต่ก็ยังเลือกที่จะเป็นแบบเดิม แล้วอย่างนี้จะไม่ให้คุณแม็กซ์ทั้งรัก ทั้งหลง แล้วก็ห่วงได้ยังไงกันเนี่ย ^^
-
:L2: สนุกทุกเรื่องอ่ะ
-
เพิ่งได้มาอ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ ทำเอาน้ำตาท่วมจอ
น้องเจือนี่ดื้อมาก แต่ก็ชอบมากๆเหมือนกัน
ดีจังเลยนะที่พี่เทียนเป็นผู้ใหญ่เอามากๆ ทุกอย่างเลยผ่านพ้นไปได้
ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องสนุกๆน่ารักแบนี้
:L2:
-
:call:
-
โอยจะเป็นลมกะพี่ก้อง :laugh:
-
เอ่อ ก้องภพ เราว่านายใจร้ายว่ะ ใหม่ก็เอาเก่าก็ยังไม่ตัดขาด ไม่สงสารคนใหม่มั่งหรอใจคนนะเว้ยมันน้อยใจเป็นเจ็บเป็นคิดมากเป็นและก็ผิดหวังเป็น ถ้าก้องยังเป็นแบบนี้ก็กลับไปทบทวนตัวเองใหม่ดีกว่ามั้ยว่าต้องการใครกันแน่อย่ายื้ออย่าหวงก้าง :m16: :m16:
-
:a5:นุงจิ๊บเป็นรุกมาก่อน โอยจะเป็นลมไม่คิดไม่ฝัน ว่าแต่บทรักของอิพี่ก้องก็ไม่เห็นจะรุนแรงซาดิสแปลกแหวกแนวตรงไหน แล้วไหงตอนแรกๆอ่านๆดูแล้วเหมือนพี่แกจะฝังใจว่าตัวเองรักรุนแรงไงงั้น หรืออิชั้นเข้าใจอะไรผิดไป :really2:
-
ก้องยึดติดอยู่กับอดีตมากเกินไป เอะอะก็เอาแต่นึกเปรียบเทียบจิ๊บกับมิน การกระทำนี้มันทำร้ายจิ๊บมากเลยรู้มั้ยก้อง :monkeysad:
-
ก้อง เราคิดว่าจิ๊บไม่ได้เสียใจเพราะก้องมีอดีตที่เลวมากยังไงก็ตาม แต่ที่จิ๊บเสียใจเป็นเพราะก้องยังจมอยู่กับอดีต ยังไม่ยอมปล่อยมินยึดติดกับมินไม่ว่าจะเพราะรู้สึกผิดหรืออะไรก็ตาม ชีวิตจริงไม่มีใครหรอกนะที่จะทนอยู่กับคนรักของตัวเองที่ยังมีเงาของคนอื่นซ้อนทับตลอด แถมยังมีหน้ามาพล่ามให้ฟังอีก ไม่รู้สินะถ้าเราเป็นจิ๊บเราคงคิดว่าคือเข้าใจป่ะว่าไม่ว่าอดีตมึงจะดีจะชั่วจะรักกันปานจะแหกตูดดมหรือจะเกลียดกันจนจะฆ่ากันตายก็เหอะแต่ งง มาเล่าให้กูฟังทำไมต้องการอะไรจากกู ก้องเห็นแก่ตัวมาก เอาแต่จะคิดว่าทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองสบายใจหลุดพ้นจากความรู้สึกผิดที่สุดโดยไม่นึกถึงใจจิ๊บเลย เอะอะก็อ้างแต่ว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับใครกลัวนั่นนี่โน่น แต่ไม่เคยเห็นทำอะไรเพื่อจิ๊บซักอย่างและไม่ต้องยกไอ้เรื่องซื้อของกับไอ้ทำปิ่นโตมาแก้ต่างว่านี่ไงสิ่งที่ก้องทำเพื่อจิ๊บคือมันไม่ใช่อ่ะค่ะแบบนี้ใครก็ทำได้ชีวิตจริงๆทำยิ่งกว่านี้ยังมีคนทำมาแล้วเลย น่าเบื่อ เซ็ง รำคาญ หงุดหงิด กับผู้ชายแบบก้องมากถึงมากที่สุด :katai1: :angry2:
-
เจ้าน้อยเอ้ยมีแววซดมาม่ามาแต่ไกลเลยลูก :sad11:
-
แต่ละคนทำเหมือนน้อยไม่มีความรู้สึก เจ็บ เสียใจไม่เป็น มาเอาความรู้สึกเอาความเป็นคนของคนอื่นมาล้อเล่นไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆ :เฮ้อ:
-
บางทีให้น้อยชกมวยแล้วโดนน็อคเป็นเจ้าชายนิทราเลยก็ดี ต่อไปน้อยจะได้ไม่ต้องมารับรู้อะไรที่ทำให้เจ็บปวด :m15:
-
อิเทียนนน ตกลงแกจะเคะหรือเมะ แหม่ะปากดีตัวเองก็พอกันแหล่ะว๊าในใจลึกๆก็คงไม่อยากเสียอิแมกซ์ไปเหมือนกัน ถ้าจะให้ดีแกสองตัวไปผสมพันธุ์กันเองหเอะไป๊อย่าดึงคนอื่นให้มาตกต่ำทางจิตใจไปด้วย :fire:
-
น้อยโดน :oo1: :oo1: ละ แมกซ์ ไอคุกๆๆ
-
ฟินๆกันไป :กอด1:
-
มันฝังใจไปแล้วว่าเอกเคยทำร้ายจิตใจจิ๊บ
เลยต้องใช้เวลาทำใจนานหน่อยกว่าจะอ่านภาคนี้ได้
คิดเหมือนกันเลย นี่ทิ้งช่วงตั้งหลายวันกว่าจะกลับมาอ่าน ขอเวลาบิ้วอารมณ์ตั้งนานสองนาน
-
จุนเจือเอาแต่ใจอะ ดูเหมือนเห็นแก่ตัวเบาๆนางดูสับสนในตัวเองยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก :เฮ้อ: :seng2ped:
-
แว๊ก อุตส่าห์ไม่อ่านภาคของมินกับพี่แมนเพราะกลัวมาม่าชามใหญ่ชามโตแล้วนะ มาเจอพี่เที่ยนกับน้องเจือนี่อืดเต็มท้องเลยมาม่า :katai1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1:
-
ขอบคุณค่ะ
เป็นซีรีย์ ที่ชวนติดตามทุกตอนเลย
เราชอบทุกตอนนะ ทุกคนก็มีเหตุผฃของตัวเอง
แม้บางทีจะขัดๆกับใจเราไปบ้าง แต่โดยบทสรุปก็โอเคค่ะ ^^
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
:pig4: