ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
(https://sv1.picz.in.th/images/2020/11/17/bXBeFP.jpg)
“เหมันต์” นักธุรกิจหนุ่มเนื้อหอม
ที่แม้จะพ่วงตำแหน่งพ่อหม้ายลูกหนึ่งเข้าไป
ก็ไม่ได้ทำให้ความร้อนแรงของเขาลดลง
ชายหนุ่มสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีชีวิตคู่อีกเป็นครั้งที่สอง
หากแต่...วันดีคืนดี น้องชายตัวแสบที่อายุห่างกันเก้าปี
ก็ฝากเพื่อนรักเข้ามาอาศัยในบ้าน
เด็กหนุ่มหัวรั้นที่พร้อมจะกวนประสาทเขาได้ทุกเวลา
ในขณะที่ชายหนุ่มนึกอยากเตะเด็กหนุ่มออกจากบ้าน
ลูกชายเพียงคนเดียวของเขากลับรัก “อาเรน” สุดใจ
พ่อกับแม่ของเขาก็ให้ท้ายเด็กหนุ่มราวกับเป็นลูกชายของตัวเอง
ทำให้เขานึกสงสัยและอยากรู้ขึ้นมา
ตกลงเจ้าเด็กบ้านี่เป็นคนแบบไหนกันแน่?
ดูเหมือนว่า...บางอย่างอาจไม่เหมือนอย่างที่เขาคิด
• • • • •
“ทำไมมึงพกรูปนี้ไว้ในกระเป๋าตังค์วะเรน”
“หือ?”
“ก็รูปฝนตกนี่ไง”
“กูถ่ายตอนไปเที่ยวเมื่อเดือนธันวา เห็นแล้วชอบก็เลยอัดออกมา”
“อ๋อ รูป ‘ฝน’ หลง ‘ฤดู’ ก็สวยดี”
“อืม”
คำสารภาพรักที่มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจ
•.★* สารบัญ *★.•
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4051425#msg4051425)
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4051942#msg4051942) ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4051976#msg4051976) ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4052347#msg4052347)
ตอนที่ 4 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4053994#msg4053994) ตอนที่ 5 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054019#msg4054019) ตอนที่ 6 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054048#msg4054048)
ตอนที่ 7 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054087#msg4054087) ตอนที่ 8 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054140#msg4054140) ตอนที่ 9 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054197#msg4054197)
ตอนที่ 10 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054315#msg4054315) ตอนที่ 11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054380#msg4054380) ตอนที่ 12 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054438#msg4054438)
ตอนที่ 13 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054439#msg4054439) ตอนที่ 14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054483#msg4054483) ตอนที่ 15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054514#msg4054514)
ตอนที่ 16 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054556#msg4054556) ตอนที่ 17 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054597#msg4054597) ตอนที่ 18 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054598#msg4054598)
ตอนที่ 19 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054599#msg4054599) ตอนที่ 20 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054640#msg4054640) ตอนที่ 21 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054676#msg4054676)
ตอนที่ 22 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054731#msg4054731) ตอนที่ 23 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054780#msg4054780) ตอนที่ 24 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054828#msg4054828)
ตอนที่ 25 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054857#msg4054857) ตอนที่ 26 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054900#msg4054900) ตอนที่ 27 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054943#msg4054943)
ตอนที่ 28 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4054964#msg4054964) ตอนที่ 29 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4055000#msg4055000) ตอนที่ 30 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4055223#msg4055223)
ตอนที่ 31 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4055280#msg4055280) ตอนที่ 32 [End] (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=72396.msg4055401#msg4055401)
ตอนที่ 25
การทุ่มหินใส่เท้าตัวเองครั้งที่สอง
“หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเมียว ลูกแมวเหมียว”
“หนู..มาลี มีลูก..แมวเหมียว ลูก..แมวเมียว ลูก..แมวเหมียว”
ตั้งแต่เรนสอนเด็กชายจินร้องเพลงหนูมาลี เด็กชายตัวน้อยก็ชอบเพลงนี้มาก มักจะขอให้เขาร้องให้ฟังบ่อยๆ และคอยร้องตาม แม้จะยังไม่คล่องนักแต่ท่าทางที่พยายามเลียนแบบลูกแมวนั้นน่ารักจนใจละลาย
หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่นอนเล่นอยู่บนเตียงนอนของเรน ในวันอาทิตย์ที่แสนจะเกียจคร้าน
“อาเรน” เด็กชายจินเรียกเมื่อคุณอาคนเก่งยังไม่ร้องท่อนถัดไป เรนไม่กล้าบอกหนูน้อยว่าเขาเกือบหลับไปแล้ว
“หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ขนมันดูคล้ายสำลี” เรนร้องนำก่อนจากนั้นก็มีเสียงเล็กๆ ร้องตาม
“หนู..มาลี มีลูก..แมวเหมียว ขนมัน..ดูคล้าย..สำลี”
“หนูมาลีไปเที่ยวที่ใด เที่ยวทีใด เที่ยวที่ใด”
“หนู..มาลี ไปเที่ยว..ที่ใด เที่ยว..ที่ใด เที่ยว..ที่ใด”
เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงทุ้มของเหมันต์ “ใครจะไปเที่ยวที่ไหนกันครับ”
เด็กชายจินเห็นพ่อเข้ามาก็ลืมร้องเพลงท่อนสุดท้าย กวักมือน้อยๆ เรียกให้พ่อขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน
เรนขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เขามองเหมันต์ด้วยดวงตาที่ปิดไปแล้วครึ่งหนึ่ง จนคนเห็นอดขำไม่ได้
“จะนอนก่อนไหมเดี๋ยวพี่พาจินไปเล่นที่อื่น”
“ไม่เป็นไรครับ” คนบอกไม่เป็นไรหาวหวอด เหมันต์สอดมือเข้าไปขยี้ผมของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู
“ถ้าไม่ง่วงก็ลุกขึ้น ออกไปข้างนอกกัน”
“ไปไหนครับ” เรนถามอย่างไม่มีความกระตือรือร้นสักเท่าไหร่
“ลองทายดูสิ”
“พาไปซื้อเสื้อเหรอครับ”
“เจ้าเด็กขี้งก” เหมันต์เคาะหน้าผากเรนเบาๆ
โธ่เขาก็ทวงให้ลูกชายคนซื้อนั่นแหละ ตอนนี้เขามีเสื้อคู่แล้วแต่อยากเปลี่ยนเป็นเสื้อคี่มากกว่า ถึงร้านที่ซื้อไม่มีเสื้อผ้าสำหรับเด็กขาย แต่หาแบบใกล้เคียงจากร้านอื่นก็น่าจะพอมี
“จินช่วยอาเรนทายหน่อยครับ” เรนง่วงจนคิดไม่ออก เขาจึงบอกให้เด็กชายจินช่วย
“งึม..งึม” เด็กชายจินพยายามคิด
“ไป..กิน..ไอติม”
“ไม่ใช่ครับ” เหมันต์ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไป..กินเค้ก”
“ไม่ใช่ครับ”
เด็กชายคิดไปด้วยกลืนน้ำลายลงคอไปด้วย “ไป..กิน...ซุปข้น”
“ผมว่าพี่เหมเฉลยเถอะครับ ก่อนที่หนูจินกับผมจะหิวไปมากกว่านี้”
เหมันต์หัวเราะขำเสียงโอดครวญของเรน
“ไม่ใช่ครับ พ่อจะพาไปหาแมวเหมียวของจินต่างหาก”
เด็กชายจินตื่นเต้นจนตาโต ส่วนเรนก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ “พี่เหมยอมให้จินเลี้ยงแมวแล้วเหรอครับ”
“ร้องเพลงให้พี่ฟังทุกวันแบบนี้จะไม่อนุญาตได้ยังไงไหว” เหมันต์แซวขำๆ เขารู้ดีว่าลูกชายร้องเพลงนี้เพราะชอบเท่านั้น
“จะไปซื้อเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นอย่าพาจินไปด้วยเลย” เด็กชายจินยังเล็กไม่เหมาะกับสถานที่ขายสัตว์เลี้ยง
“เปล่าไปเอาที่บ้านเพื่อนพี่ เป็นลูกแมวสายพันธ์แร็กดอลล์”
เรนตาสว่าง หายง่วงเป็นปลิดทิ้งเพราะเขาชอบแมวพันธุ์นี้มาก อยากได้มานานแล้ว
“ไปครับ ไปตอนนี้เลยใช่ไหมครับ”
“ไป..เยย”
เหมันต์หัวเราะให้กับกระตือรือร้นของเด็กหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งที่เข้าขากันดีมากขึ้นทุกวัน
• • • • •
หลังกลับจากไปรับลูกแมวแร็กดอลล์อายุสามเดือนมา เด็กชายจินก็ประคบประหงมราวกับน้องชายของตัวเอง เหมันต์ไม่ห่วงเรื่องความสะอาดเพราะลูกแมวได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดี และก่อนกลับเขาได้แวะคลีนิกสัตว์ที่อยู่ใกล้บ้านเพื่อตรวจสุขภาพของลูกแมวอีกครั้งเพื่อความมั่นใจซึ่งก็ไม่มีปัญหาใดๆ รวมถึงได้แวะซื้ออาหาร ของใช้และของเล่นของแมวจากร้านขายของสำหรับสัตว์เลี้ยงมาเรียบร้อยแล้ว
“จินตั้งชื่อลูกแมวหรือยังครับ” เรนถามหนูน้อยที่นอนหมอบมองลูกแมวนอนอยู่บนพรมในห้องนั่งเล่น
เด็กชายจินพยักหน้า อาเรนบอกเขาตั้งแต่ตอนไปรับลูกแมวว่าให้เขาตั้งชื่อให้ลูกแมวด้วย เด็กชายคิดอยู่นานกว่าจะได้ชื่อนี้ ซึ่งเขาชอบมาก
“ชื่ออะไรครับ”
“เพน..กวิน” หนูน้อยตอบอย่างภาคภูมิใจ ตอนที่พ่อกับอาเรนพาไปอคาเรียม เขาชอบเพนกวินมากที่สุด
เหมันต์กับเรนสบตากัน พวกเขาต่างพยายามกลั้นหัวเราะ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ชื่อนี้ก็ได้ไม่เป็นไรหรอก เพราะหนูน้อยอุตส่าห์คิดขึ้นมาแถมยังชอบมากเสียด้วย เรื่องที่ว่าเป็นชื่อสัตว์เหมือนกันนั้นโตมาหนูน้อยก็จะรู้เรื่องเอง อีกอย่างใครว่าตั้งชื่อนี้ไม่ได้ คนยังชื่อเพนกวินได้เลย
“เรน”
“ครับ” เรนเงยหน้าขึ้นมองเหมันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟา ตัวเขานั่งอยู่บนพรมกับเด็กชายจิน
“เย็นนี้เราออกไปกับพี่”
แม้เหมันต์ไม่บอกว่าไปที่ไหนแต่เรนก็รู้ เพราะได้ยินเพื่อนที่เป็นเจ้าของแมวบอกเหมันต์ว่า เย็นนี้เพื่อนในกลุ่มจะนัดเจอกันที่ร้านบลูบาร์ เรนอยากถามเหมันต์ว่าแน่ใจแล้วหรือ แต่ก็คิดได้ว่าคนอย่างเหมันต์หากไม่แน่ใจคงไม่พูดออกมา
“ครับ” เรนพยักหน้า ก็ดีเหมือนกัน เขาเองก็อยากรู้ว่าความรู้สึกของเหมันต์จะมั่นคงพอหรือไม่
• • • • •
เรนเดินตามเหมันต์เข้าไปในร้านบลูบาร์ เขาพ่นลมหายใจออกช้าๆ เพื่อลดความตื่นเต้นและกังวลในใจ แต่เมื่อเหมันต์หันกลับมามองเขาก็เห็นเพียงรอยยิ้มบาง
เรนเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยกมือขึ้นเพื่อบอกตำแหน่งโต๊ะ สีหน้าของเรนพลันดีขึ้น เพราะผู้ชายสี่คนที่นั่งอยู่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่เขาไม่รู้จัก
เรนนั่งลงข้างเหมันต์ เขาส่งยิ้มให้เขตดนัยที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“ทำไมมาช้าวะนึกว่าจะเบี้ยวอีกแล้ว” ชายหนุ่มที่เรนไม่รู้จักชื่อพูดขึ้น
“อยู่ทานข้าวกับจินก่อนถึงออกมา” เหมันต์บอกเหตุผลที่มาช้า
“งั้นก็แล้วไป ว่าแต่จะไม่แนะนำหน่อยเหรอวะ” คนพูดพยักพเยิดหน้าไปทางเรน
“พวกนี้เป็นเพื่อนพี่สมัยเรียนมหา’ ลัย คนนี้ชื่อโจ้ คนนี้คิง” เหมันต์แนะนำไปทีละคนจากหัวโต๊ะ “ส่วนสองคนนี้เรารู้จักอยู่แล้ว เขตกับนพ” คนหลังคือเจ้าของแมวที่เรนเพิ่งเจอวันนี้
“ส่วนนี่ชื่อเรน เป็นเพื่อนสนิทของคิม”
“ที่บอกว่ามาพักอยู่ที่บ้านใช่ไหม” หนึ่งในเพื่อนของเหมันต์ทำสีหน้าว่าจำได้
“ใช่” เหมันต์พยักหน้า
“สวัสดีครับ” เรนยกมือไหว้ทั้งสี่คน ตอนที่เขาเอามือลงก็รู้สึกได้ว่ามีแขนของใครบางคนพาดลงมาบนพนักเก้าอี้ที่เขานั่ง เมื่อเรนหันไปมองก็สบเข้ากับดวงตาของเหมันต์พอดี
“ลืมบอกไปอีกอย่าง” เหมันต์หันกลับไปมองเพื่อนที่นั่งอยู่
“นอกจากเป็นเพื่อนของคิมแล้ว ยังเป็นแฟนฉันด้วย”
คล้ายกับมีคำว่า หา! ออกมาจากใบหน้าของทุกคนยกเว้นเขตดนัย ดีที่ไม่มีเสียงหลุดออกมาจริงๆ ไม่เช่นนั้นคงเป็นที่สนใจของโต๊ะอื่น
ใบหน้าของเรนแดงซ่าน แดงไปจนถึงใบหู เขาไม่คิดว่าเหมันต์จะพูดคำนี้ออกมา นึกว่าเหมันต์อยากแนะนำให้เขารู้จักกับเพื่อนๆ ของตนเองไว้เท่านั้น
นพเพิ่งหายจากอาการตกตะลึง เขายกนิ้วชี้ขึ้น “ฉันถามคำเดียว ไม่ได้อำกันเล่นใช่ไหม”
“จะอำทำไม” เหมันต์หัวเราะขำสีหน้าแปลกประหลาดของเพื่อน
“มิน่าวันนี้นายถึงยอมมา ที่แท้ก็มาเปิดตัวแฟนนี่เอง” คิงทำสีหน้าเหมือนอยากจะบอกว่าร้ายนักนะ
“ใครว่า” โจ้ไม่เห็นด้วย “ต้องบอกว่ามิน่าพักก่อนหมอนี่ถึงเอาแต่กลับบ้านท่าเดียว ใครชวนไปไหนก็ไม่ไป”
“เออจริง!” เป็นเสียงประสานที่บอกถึงความเห็นพ้องกันต้องกันของคนในโต๊ะ
“เหม นายจะยอมรับไหม” เขตดนัยถามด้วยรอยยิ้มที่บอกถึงความเหนือชั้น เห็นไหม ผิดจากที่เขาคิดเสียที่ไหน
เหมันต์หัวเราะในคอ แม้จะไม่ตอบแต่สีหน้าและรอยยิ้มก็ตอบทุกคำถามแล้วว่า..จริง
“อย่าแซวเยอะสิวะ สงสารน้องบ้างเขินจนหน้าแดงแล้ว” นพรีบบอกเมื่อเห็นใบหน้าแดงเรื่องของเรน
“ทำตัวดีๆ กันหน่อยเดี๋ยวน้องตกใจ” คิงรีบสนับสนุนอีกราย
“อย่าโดนหลอกเป็นอันขาด” เหมันต์ยื่นมือไปจับศีรษะเรนโยกเบาๆ “เห็นแบบนี้แสบสุดๆ”
“ผมเปล่านะครับ” เรนรีบปฏิเสธข้อกล่าวหา เขาส่งยิ้มกว้างให้กับทุกคน ดวงตาของเขาใสกระจ่างพอๆ กับหัวใจ ไม่ใช่เพราะคำนั้นที่เหมันต์พูดออกมา แต่เพราะความน่ารักของเพื่อนทุกคนของเหมันต์ เมื่อครู่ทำไมเขาจะไม่เห็นความตื่นตะลึงและความตกใจในแววตาของทุกคน แต่เพียงครู่เดียวพวกเขาก็เลือกที่จะยอมรับและให้การต้อนรับ
“จริงเหรอ” เหมันต์จับศีรษะเรนให้หันมามองเขา
“ผมเป็นเด็กดีออกครับ”
“เด็กกวนประสาทมากกว่ามั้ง” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ดวงตาคนพูดกลับฉายแววรักใคร่อย่างไม่คิดจะปิดบัง มันทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน
“พวกเรากลับกันเถอะ” เสียงใครบางคนในโต๊ะพูดขึ้น
“นั่นสิสงสัยจะมาผิดร้าน ไม่ใช่บลูบาร์แล้วมั้งน่าจะพิงค์บาร์มากกว่า”
เหมันต์หัวเราะเมื่อได้ยินเสียงแซวของเพื่อน เขายอมปล่อยมือแล้วหันหน้ากลับไป
“วันนี้ฉันเลี้ยงเอง”
“ต้องอย่างนั้น”
เรนยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตา เขาเฝ้ามองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจและความรู้สึกที่เบาสบาย เหมันต์มีเพื่อนที่ดีจริงๆ เพื่อนที่พร้อมจะเข้าใจเพื่อนเสมอ
• • • • •
เรนมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ริมฝีปากและใบหน้าของเขาแตะแต้มไปด้วยรอยยิ้ม เป็นค่ำคืนที่ดีมากจริงๆ แค่นั่งฟังชายหนุ่มทั้งห้าคนคุยกันก็เพลินแล้ว
“เป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มของเหมันต์ถามขึ้น
เรนยกยิ้มมุมปาก เขาค่อยๆ หันหน้ากลับไป “ใครเป็นแฟนพี่เหมเหรอครับ ผมยังไม่ได้ตกลงเลย”
“ไม่ใช่เหรอ” เหมันต์พูดด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า
“ไม่ใช่ครับ ผมยังไม่ได้รับปาก”
“ใช่สิ เราบอกพี่เอง”
“จะใช่ได้ยังไงครับ ผมมั่นใจว่าผมไม่เคยตกลงว่าจะคบกับพี่เหมเลย”
เหมันต์ลดความเร็วรถลงเมื่อเห็นไฟจราจรข้างหน้าเป็นสีแดง เมื่อรถจอดสนิทชายหนุ่มหันไปมองเรน ประสานสายตาเข้าด้วยกัน
“เราบอกพี่ว่าถึงคนสองคนตัดสินใจจะแต่งงานกันแล้วก็ยังต้องขอแต่งงานอยู่ดี เพื่อเก็บไว้เป็นความทรงจำใช่ไหม”
“ใช่ครับ ผมพูดแบบนั้น”
“งั้นพี่ก็เข้าใจถูกแล้วนี่ เรนไม่ได้หมายความว่า..พวกเราเป็นแฟนกันแล้ว แต่อยากให้พี่จีบเรนเพราะอยากเก็บไว้เป็นความทรงจำหรอกเหรอ”
“...”
เรนกะพริบตาปริบๆ ไม่เคยคิดว่าจะตายเพราะความเจ้าเล่ห์ของตัวเอง นี่เขายกหินทุ่มเท้าตัวเองอีกแล้วใช่ไหม
ดวงตาของเหมันต์ตกลงมองริมฝีปากที่เผยอออกน้อยๆ ของเรน มันน่ามองจนเขาอดใจไม่ไหว เหมันต์โน้มตัวเข้าหา ประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากของเรน ดูดซับเบาๆ ก่อนถอนริมฝีปากออก
เหมันต์ยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของเด็กหนุ่ม เขายื่นมือไปเกลี่ยริมฝีปากของเรนช้าๆ
“ถ้าเมื่อกี้ยังไม่เป็น ตอนนี้เป็นหรือยัง”
เรนหายใจหอบนิดๆ เมื่อมือของเหมันต์ไล้ผ่านริมฝีปากล่างของเขา
“ว่าไงครับ”
“เป็น..เป็นแล้วครับ” เสียงของเรนสั่นจนตัวเองยังแปลกใจ เรนยกมือขึ้นชี้ไปด้านหน้า
“เป็นไฟเขียวแล้วครับ”
เหมันต์หัวเราะเด็กกวน ยอมลามือแต่โดยดี เขาเคลื่อนรถออกไปข้างหน้า จึงไม่เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปนเขินของใครบางคน
เป็นก็เป็นสิ เขาอยากเป็นมาตั้งนานแล้ว
talk : เรื่องนี้มีทั้งหมด 32 ตอนจบ นะคะ
ตอนที่ 29
ปัญหาที่ต้องก้าวผ่าน
“พี่เหม มาเหมือนกันเหรอครับ” คิมหันต์ทักทายพี่ชายเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาในบ้าน แต่เมื่อไม่เห็นหลานชายตัวน้อยตามเข้ามาด้วย เขาจึงถามขึ้นด้วยความแปลกใจ
“จินไม่มาเหรอครับ”
“วันนี้พี่ไม่ได้พามา”
“ทำไมละครับ แม่เพิ่งบ่นไปเมื่อกี้เองว่าคิดถึงหลาน”
“นายมาถึงนานหรือยัง” เหมันต์ไม่ได้ตอบคำถามแต่เลือกที่จะถามกลับไป
“สักชั่วโมงครึ่งมั้งครับ”
“พ่อกับแม่อยู่ไหน”
“แม่อยู่ในครัวครับกำลังทำขนม พ่อออกไปดูต้นไม้อยู่ในสวนหลังบ้าน ส่วนผมนั่งรอทาน”
“นายกลับไปก่อนเถอะพี่มีเรื่องอยากคุยกับพ่อแม่”
“เรื่องอะไรครับ”
“เรื่องของพี่”
“หรือว่า..” คิมหันต์เบิกตากว้าง “พี่เหมจะบอกเหรอครับ”
“ใช่ เราไม่อยู่ด้วยจะดีกว่า” เหมันต์ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของเขาจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ จึงไม่อยากให้คิมหันต์ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเรนอยู่ด้วย หากทั้งสองท่านไม่พอใจ เขาไม่อยากให้น้องชายโดนตำหนิไปด้วย
“จะเร็วไปไหมครับ ผมกลัวพ่อกับแม่จะไม่เห็นด้วย” ถ้าเป็นอย่างนั้นแค่คิดเขาก็สงสารเพื่อนรักแล้ว เพิ่งสมหวังไม่ได้ไม่นานเท่าไหร่ก็ต้องปวดใจอีกแล้ว
“พูดเร็วหรือช้าก็ไม่ต่างกันถึงยังไงก็ต้องบอกให้พวกท่านรู้”
“แต่..” คิมหันต์อยากค้าน
“พี่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ แต่ที่พี่พูดว่าไม่ต่างกันก็เพราะถึงยังไงพี่ก็จะไม่เลิกกับเรน”
“พี่เหม” คิมหันต์มองพี่ชายด้วยสายตาแปลกใจ
“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่สนใจความรู้สึกของพ่อกับแม่ แต่พี่หมายถึงถ้าพ่อกับแม่ไม่เห็นด้วย พี่ก็จะพยายามจนกว่าพ่อกับแม่จะเข้าใจ”
“ถ้าอย่างนั้นก็สู้ๆ นะครับ” คิมหันต์ให้กำลังใจพี่ชาย
“ผมบอกแม่ไว้ว่าจะอยู่ชิมขนมถ้าเก็บเลยคงไม่ดี เดี๋ยวทานเสร็จแล้วผมจะรีบกลับ พี่เหมจะได้มีเวลาคุย”
“ขอบใจมาก”
• • • • •
“ผมมีเรื่องอยากบอกพ่อกับแม่ครับ” เหมันต์เริ่มต้นบทสนทนาเมื่อนั่งกันพร้อมหน้าในห้องนั่งเล่น พ่อของเขามีบุคลิกของผู้ใหญ่ที่น่านับถือ ดูเคร่งขรึมและพูดน้อย ขณะที่แม่เป็นผู้หญิงอ่อนโยน พูดจาไพเราะและยิ้มง่าย
“เรื่องอะไรเหรอลูก” แม่ของเหมันต์ถามขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าที่แฝงไว้ด้วยความจริงจังและแน่วแน่ของลูกชาย
“ตอนนี้ผมมีคนที่คบอยู่ครับ”
“ก็ดีแล้วนี่ลูก” แม่ของเหมันต์ยิ้มออกมา เธอรู้สึกโล่งใจด้วยซ้ำ เพราะลูกชายเคยพูดไว้ว่าจะไม่แต่งงานกับใครอีก เพราะเบื่อชีวิตที่วุ่นวาย
“น้องเด็กกว่าผมเก้าปีครับ”
“งั้นอายุก็พอๆ กับคิม”
“ใช่ครับ”
“เก้าปีก็ดีลูกโตกว่าจะได้ดูแลน้องได้ ว่าแต่แม่กับพ่อรู้จักหรือเปล่า”
“รู้จักครับ”
“ใครเหรอลูก”
เหมันต์ลอบมองบิดาที่ตั้งแต่เริ่มต้นก็ยังไม่พูดอะไร นอกจากนั่งฟังเงียบๆ ก่อนเลื่อนสายตาไปมองมารดาที่มีสีหน้าอ่อนโยน
“รู้จักครับ”
“ใครเหรอ” แม่ของเหมันต์ถามด้วยน้ำเสียงยินดี
“เรนครับ เพื่อนของคิม”
“เรน?” แม่ของเหมันต์พยายามนึกชื่อเพื่อนผู้หญิงของลูกชายคนเล็กที่เธอเคยพบ
“แม่ไม่รู้จักนะ รู้จักแต่เรนเพื่อนสนิทคิมที่เป็นผู้ชาย”
“ใช่ครับ”
!!!
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ แม่ของเหมันต์มีสีหน้าตกตะลึง เธอรู้สึกเหมือนตนเองกำลังฝันไป ขณะที่พ่อของเหมันต์มีสีหน้าที่เคร่งขรึมมากขึ้น
“แต่..แต่เหมชอบผู้หญิงไม่ใช่เหรอจ้ะ”
“ใช่ครับแม่ แต่ตอนนี้คนที่ผมรักคือเรน จินเองก็รักเรนเหมือนกัน”
แม่ของเหมันต์เพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าลูกชายคนเล็กเคยบอกว่าพาเพื่อนสนิทไปพักอยู่ที่บ้านของพี่ชาย
“แม่กับพ่อก็ชอบเรนไม่ใช่เหรอครับ ยังเคยชมให้ผมฟังว่าเพื่อนของคิมคนนี้เป็นคนดีมาก”
“แม่ชอบเด็กคนนี้มาก แต่..” เธอพูดไม่ออกได้แต่หันไปมองสามี
“คิดดีแล้วใช่ไหม” พ่อของเหมันต์พูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน
“ผมคิดดีแล้วครับพ่อ และมั่นใจในสิ่งที่ผมพูดทุกคำ”
“คุณคะ” แม่ของเหมันต์อยากให้สามีพูดอะไรสักอย่าง ตัวเธอนั้นที่ผ่านมาไม่เคยนึกรังเกียจคู่รักที่เป็นเพศเดียวกัน แต่พอเป็นลูกชายของตัวเองกลับพูดไม่ออกว่าเธอยอมรับได้
“ในอนาคตจินจะไม่เจอปัญหาเหรอ ถ้าต้องไปเรียน เพื่อนที่โรงเรียน ครูที่โรงเรียน พ่ออยากให้เราคิดให้มาก”
“ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ผมจะผ่านมันไปให้ได้ครับ”
“เหม” แม่ของเหมันต์เรียกลูกชายด้วยเสียงอ่อนแรง
“พ่อครับ แม่ครับ ผมรู้ว่ามันไม่ง่ายสำหรับพ่อกับแม่ที่จะยอมรับเรื่องนี้ แต่ผมอยากขอโอกาสสักครั้ง ขอให้ผมได้พิสูจน์ว่าพวกเราจะมีความสุข ทั้งผมและจิน”
พ่อของเหมันต์ถอนหายใจยาว เขารู้สึกเหมือนตัวเองแก่ลง
“พ่อครับ”
“เอาเถอะเหมโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พ่อกับแม่จะไม่เข้าไปก้าวก่าย”
“ขอบคุณครับ” เหมันต์ยกมือไหว้ เขารู้ว่าพ่อกับแม่ไม่สบายใจสักนิด แต่เพราะเลี้ยงดูพวกเขามาด้วยเหตุผล และรับฟังความคิดเห็นของลูกเสมอ จึงยอมรับการตัดสินของเขาแม้ใจไม่ยอมรับเรื่องนี้ก็ตาม
“แม่ครับ” เหมันต์หันไปมองมารดาเมื่อท่านยังคงนั่งเงียบ
“พ่อตัดสินใจแล้วแม่ก็ตามนั้น” สายตาที่มองมาบอกเขาว่าเพื่อลูกแล้วแม่ทำได้ แต่เหมันต์ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเรื่องยากสำหรับท่าน เพียงแต่ในวันนี้เขายังทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะพิสูจน์ให้พวกท่านเห็นอย่างที่ให้สัญญาเอาไว้
“ขอบคุณครับ” เหมันต์นั่งลงที่พื้นและกราบลงบนตักของบิดามารดา เขาเข้าใจความรู้สึกของท่านเป็นอย่างดีจึงยิ่งรู้สึกขอบคุณ
มือที่เปลี่ยนไปตามวัยตบลงมาบนบ่าของเขา เหมันต์รับรู้ได้ถึงน้ำหนักและความรักที่พ่อกับแม่มีให้ วินาทีนี้เขารู้แล้วว่าแม้ทุกอย่างจะไม่ง่ายดาย แต่ความรักจะทำให้พวกเขาก้าวผ่านไปได้เอง
• • • • •
“เป็นยังไงบ้างครับ”
เหมันต์มองสีหน้ากังวลของคนถาม เขาดึงเรนเข้ามานั่งชิดและกอดไว้หลวมๆ
“พี่คุยกับพ่อแม่แล้ว พวกท่านบอกว่าพี่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พวกท่านจะไม่เข้ามาก้าวก่าย”
เหมันต์เห็นใบหน้าของเรนซีดลงเขาจึงกระชับมือให้แน่นขึ้น เหมันต์ไม่อยากโกหก เพราะเขาอยากจับมือกับอีกฝ่ายและก้าวผ่านมันไปด้วยกัน
“คุณลุงคุณป้าเสียใจมากไหมครับ”
เหมันต์มองใบหน้าของเรนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก ประโยคแรกของเรนไม่ใช่ ‘เราจะทำยังไงดี’ หรือคำถามที่ห่วงความรู้สึกของตัวเองก่อน แต่เป็นคำถามถึงความรู้สึกของพ่อกับแม่ของเขาก่อน เขาเลือกรักคนไม่ผิดจริงๆ
“ก็คงเสียใจอยู่บ้าง แต่พวกท่านก็พยายามจะยอมรับ”
“ผมรู้สึกผิดจังเลยครับที่ทำให้คุณลุงคุณป้าเสียใจ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรักพี่กับจินให้มากๆ แล้วท่านจะไม่เสียใจ”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ แล้วผมก็จะรักคุณลุงคุณป้ามากๆ ด้วยเหมือนกัน”
“เด็กดี” เหมันต์ลูบผมของเรน
“พี่เหมไม่สบายใจใช่ไหมครับ” เสียงคนถามเจือไปด้วยความห่วงใย
เหมันต์ส่งยิ้มให้เรนแทนคำตอบ เขาไม่โกหกเพราะรู้ว่าเปล่าประโยชน์
“พี่เหมสัญญากับผมเรื่องหนึ่งได้ไหมครับ”
“เรื่องอะไร”
“ถ้าพี่เหมไปต่อไม่ไหวต้องบอกผมนะครับ อย่าฝืน ผมรู้ว่าคนตรงกลางเหนื่อยแค่ไหน”
“พี่ไม่ปล่อยเราไปแน่เพราะพี่รู้ว่าพี่ไม่ได้ฝืน”
“แต่..”
“เรนรู้ไหมว่าทำไมพี่กับเพลงถึงเลิกกัน”
เรนชะงักไม่ครู่หนึ่งเพราะไม่คิดว่าเหมันต์จะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา
“พอรู้มาบ้างครับ”
“พี่กับเพลงรู้จักกันตั้งแต่เรียนมหา’ ลัย เพลงเป็นคนเรียบร้อยน่ารัก พูดเพราะ บุคลิกคล้ายกับแม่พี่มาก เราคบกันอยู่หลายปีก่อนจะแต่งงาน ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดี จนกระทั่งบริษัทเริ่มเติบโตขึ้นและเพลงท้องจินพอดี พี่อยากให้เพลงดูแลตัวเองและดูแลลูกอย่างเต็มที่เลยให้เพลงอยู่บ้านไม่ได้ไปช่วยงานที่บริษัทอีก นั่นคงเป็นความผิดข้อแรกของพี่เลย
พี่เริ่มยุ่งกับงาน กลับบ้านดึกขึ้น พี่บอกตัวเองว่าพี่ทำเพื่อครอบครัว ไม่เคยไปเหลวไหลที่ไหน เสร็จงานก็ตรงกลับบ้านทันที พยายามอยู่กับลูกกับเพลงเท่าที่จะทำได้ แต่หลังจากที่ทุกอย่างพังลงพี่ถึงรู้ว่ามันไม่ใช่ พี่ควรให้เวลาครอบครัวมากกว่านี้
ในตอนนั้นเพลงเริ่มมีความเครียด เริ่มคิดมากและระแวงว่าพี่ไปมีคนอื่น แต่เพลงไม่ได้แสดงออกด้วยการโมโห อาละวาด พยายามซักไซ้ ต้องคุยกันให้ได้แบบนั้น เพลงมักจะร้องไห้ ไม่พูดไม่จา ไม่บอกพี่ว่าเกิดอะไรขึ้น กว่าจะรู้ว่าเพลงสงสัยอะไร เข้าใจผิดเรื่องไหน หึงใคร พี่ก็แทบหมดแรงกว่าที่เราจะเข้าใจกัน แต่แล้วมันก็วนกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีก ซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า พี่เริ่มรู้สึกว่าบ้านอึดอัด เพลงเริ่มรู้สึกว่าพี่ไม่รัก แล้วทุกอย่างก็เริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ สุดท้ายเพลงก็เลือกที่จะขอแยกทางกับพี่ เพลงบอกพี่ว่าไม่มีวันไหนที่เธอมีความสุขเลย บอกว่าเธอจะไม่กลับมาหาลูกอีก เพราะทุกครั้งที่เห็นลูกเธอจะคิดถึงพี่ที่ทำให้ชีวิตของเธอพัง”
“พี่เหม”
“พี่ไม่อยากโกหกเรน ถึงจะรู้ว่าเป็นความผิดของพี่แต่พี่ก็โล่งอกที่เราหย่ากัน เมื่อคิดย้อนไปพี่เป็นพ่อที่แย่มากๆ ทำไมพี่ถึงคิดไม่ได้ว่าขนาดตัวพี่ที่เป็นผู้ใหญ่ยังอึดอัดขนาดนี้ เหมือนถูกบีบจนแทบทนไม่ไหว แล้วจินที่เป็นเด็กเล็กขนาดนั้นจะทนได้ยังไง การที่ลูกไม่พูดส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะพี่ไม่เคยสังเกตเห็น”
“พี่เหมอย่าคิดมากเลยครับ มันผ่านไปแล้วยังไงเราก็ย้อนกลับไปไม่ได้ ขอแค่วันนี้เราทำให้ดีที่สุดก็พอ”
“ที่พี่เล่าให้เรนฟัง เพราะพี่อยากบอกเราว่าเมื่อผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมา พี่ก็ได้รู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือความสบายใจ พี่ถึงไม่อยากแต่งงานกับใครอีกแล้ว อยากใช้ชีวิตสบายๆ กับลูกชายแค่สองคน” เหมันต์หยุดพูด เขามองเข้าไปในดวงตาของเรน
“จนเราเข้ามา พี่ถึงรู้ว่าคนบางคนเป็นเซฟโซนสำหรับเราได้ เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ คนที่ทำให้พี่ยิ้มได้กับเรื่องเล็กๆ คนที่จิตใจดี คนที่เข้มแข็งและพร้อมจะยืนอยู่ข้างพี่เสมอ เพราะอย่างนั้นถึงแม้พี่จะอยู่ตรงกลางระหว่างเรนกับพ่อแม่ พี่ก็มั่นใจว่าพี่ไม่ได้ฝืนตัวเองแน่นอน เพราะทั้งสองฝั่งพร้อมที่จะเข้าใจพี่ และอยากเห็นพี่มีความสุขทั้งคู่”
“พี่เหม”
“อย่ากังวลเลย พี่รู้ว่าพ่อกับแม่พี่ต้องยอมรับเรนได้แน่ๆ”
“ครับ ผมจะสู้เต็มที่ จะพยายามให้ถึงที่สุด”
“ที่จริงพี่คิดวิธีได้แล้ว”
“วิธีอะไรครับ”
“วิธีที่ทำให้พ่อกับแม่พี่ยอมรับในตัวเรน โดยที่เราไม่ต้องทำอะไรเลย”
“มีวิธีแบบนั้นด้วยเหรอครับ”
“มีสิ เราเชื่อใจพี่ไหม”
“เชื่อสิครับ ผมเชื่อพี่เหม”
“เด็กดี” เหมันต์ดึงเรนเข้ามากอด เขาซบหน้าลงกับเส้นผมหนุ่ม ถอนหายใจออกมาด้วยความสุข
แม้ถนนที่เดินยังมีหมอกปกคลุมบ้าง แต่หากจับมือกันไว้ได้แน่นพอ ยังมีสิ่งใดให้หวั่นเกรงอีก