-
**************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
ผลงานจางบิวตี้
เซต ครอบครัวเทพพยัคฆ์
Dragon's Love รักร้ายนายมังกร (จบแล้ว)
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51339.0
Lion's Love รักร้ายนายเย็นชา (จบแล้ว)
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52668.0
Tiger's Love รักร้ายนายเพลย์บอย
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54447.0
Fox's Love รักร้ายนายเจ้าเล่ห์
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55655.0
เซต Poor Boy
Poor Boy รักนี้ไม่มีเสียง (จบแล้ว)
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51770.0
Poor Boy รักไม่ได้
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54025.0
Poor Boy รักที่มองไม่เห็น
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55595.0
เซต Sex toy
Sex Toy ผมถูกบังคับให้ขายตัว (จบแล้ว)
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52620.0
Sex Toy ผมไม่ได้ขายตัวเว้ย!
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54540.0
Sex Toy ผมขายตัวครับ!
V
V
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55704.0
[/color][/size]
-
Poor Boy…รักที่มองไม่เห็น [Yaoi Boy’s Love]
Open : 10/09/59
Close : 06/01/60
Noah : คิดว่าฉันจะปล่อยนายไปหรือไง ไม่มีทาง!
Meok : คนใจร้าย คนเห็นแก่ตัว คุณจะทำร้ายผมไปถึงไหน!
เปิดเรื่องใหม่ค่า!!!! เป็นเรื่องสุดท้ายของเซตนี้แล้วววววว ยังคงความดราม่า ความละครหลังข่าวเหมือนเดิม 555555 ใครไม่ชอบแนวนี้แนะนำให้ลีฟออกไปเลยนะคะ อย่ามาก่อดราม่าให้คนแต่งปวดหัว 555555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ >__<
___จางบิวตี้___
[attachment deleted by admin]
-
Intro
…5ปีก่อน…
‘นายตาบอดงั้นเหรอ?’
‘ครับ’
-------------------------------------------------------------------------
‘ผมอยากมองเห็นหน้าของคุณ’
‘ถึงตาของนายจะมองไม่เห็น...งั้นใช้หัวใจของนายสัมผัสมันแทนสิ’
-------------------------------------------------------------------------
…5ปีต่อมา….
‘บอกว่าอย่ามายุ่งไงวะ! ไสหัวไปไหนก็ไป!!’
‘ฮึก คนใจร้าย’
-------------------------------------------------------------------------
‘ถ้าฉันลืมตาขึ้นมา ฉันอยากเจอนายเป็นคนแรก’
‘ผม...คือ...’
-------------------------------------------------------------------------
‘ได้โปรด...ปล่อยผมไป....’
‘ไม่มีทาง...นายเป็นเมียของฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไป แม้เราจะต้องตกนรกก็ตาม! ’
Introแบบงงๆ 55555 มีความซับซ้อนซ่อนเงื่อนอะไรปานนี้ นี่แต่งเองยังงงเอง 55555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ตอน1ไม่รู้จะมาเมื่อไหร่ยังไม่รับปาก แต่ก็ฝากติดตามด้วยค่า ^O^
___จางบิวตี้___
-
:mc4: ลงชื่อคอยอีกเหมือนเดิม
-
Intro มาคล้ายๆกับ รักไม่มีเสียงเลย มารอติดตามครับบบบบบบ
-
ตาม ตาม ตาม ตาม :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mc4: :call:
-
มารอคร้าา แค่intoก็นาติดตามมมมมมม :katai4: :katai4:
-
Poor Boy 1
คนทุกคนบนโลกสามารถมองเห็นสิ่งสวยงามบนโลกใบนี้ได้โดยดวงตา ‘หมอก’เองก็เคยเป็นอย่างนั้นเช่นกันแต่เมื่อ2ปีก่อน หมอกเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้เขาสูญเสียการมองเห็น หมอกจมกับโลกแห่งความมืดมากว่าสองปีแล้ว แรกๆก็ยอมรับว่านึกเสียอกเสียใจกับโชคชะตาอันร้ายกาจนี้ไม่น้อยแต่ตอนนี้เขาสามารถทำใจยอมรับมันได้และจะเดินหน้ายืนอยู่บนโลกแห่งความมืดของตัวเองต่อไป
“ขนมครับ ห่อละยี่สิบ สามห่อห้าสิบครับ” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับตะกร้าขนมที่เจ้าตัวคอยเดินถือเร่ขายตามชายหาดอย่างนี้ประจำทุกวัน แม้ว่าหมอกจะตาบอดแต่เพราะเขาเกิดและโตที่นี่มาจึงไม่แปลกที่เขาจะสามารถใช้ชีวิตอยู่กับมันแม้ว่าจะมองไม่เห็นก็ตาม หมอกจะมาขายของที่ชายหาดกับแม่ทุกวัน หมอกไม่มีพ่อ ตั้งแต่จำความได้เขาก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อและแม่เองก็ไม่เคยพูดถึง แม้ว่าเขาอยากจะถามถึงแค่ไหนแต่เขารู้ว่ามันคงต้องเป็นเรื่องสะเทือนจิตใจของแม่มากเขาก็เลยไม่เคยคิดจะถามออกมา
“วันนี้คนเงียบๆ ขายไม่ดีเลย” แม่ของหมอกหรือมยุรีพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกครับแม่ นี่ยังบ่ายๆอยู่เลย เดี๋ยวเย็นๆก็คงขายได้” หมอกว่าพร้อมยิ้มๆให้กำลังแม่ซึ่งเขาก็ไม่หรอกว่าตอนนี้แม่ทำหน้าแบบไหนแต่จับได้จากน้ำเสียงแม่คง กำลังไม่สบายใจอยู่แน่ๆ แต่ก่อนแม่ของเขาเป็นพยาบาลอยู่ในโรงพยาบาลประจำอำเภอหนึ่งของจังหวะภูเก็ตแต่พอหมอกตาบอดแม่ของเขาก็ต้องลาออกแล้วมาดูแลเขาแล้วเปลี่ยนอาชีพเป็นทำขนมขายตามชายหาดแทน
“แม่ก็หวังอย่างนั้นเช่นกัน”…ตกเย็น…ปรากฏว่าวันนี้ขนมขายไม่ดีอย่างที่คิดหมอกและผู้เป็นแม่จึงต้องเอาขนมที่เหลือกลับบ้านโดยปริยาย ร้านของเขาจะทำขนมแบบวันต่อวัน จะไม่เอาขนมค้างคืนไม่ขายเด็ดขาด ขนมที่เหลือถ้ากินไม่หมดก็จะเอาไปแจกจ่ายเพื่อนบ้านบ้าง ให้เด็กๆแถวบ้างบ้านซึ่งดีกว่าให้มันเสียไปเฉยๆ
“เดี๋ยวหมอกไปเอาใบตองมาให้แม่นะครับ” หมอกพูดขึ้นหลังจากที่ถึงบ้านบ้านของเขาอยู่ไม่ห่างจากชายหาด เดินไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงและหลังบ้านก็จะปลูกต้นกล้วยเอาไว้เพื่อเอาใบตองมาทำขนม
“ระวังด้วยนะลูก เย็นแล้วงูเงี้ยวเขี้ยวขอนมันเยอะ” ผู้เป็นแม่ว่าอย่างเป็นห่วง
“แม่ไม่ต้องห่วงครับ” หมอกว่ายิ้มๆก่อนจะเดินไปยังหลังบ้านทันที มือบางคลำๆใบตองเพื่อสัมผัสดูว่าแก่พอที่จะเอาไปห่อขนมได้แล้วหรือยัง ซึ่งนับว่าตั้งแต่เขาตาบอดเขาก็มีประสาทสัมผัสด้านอื่นดีขึ้น เหมือนกับว่าสร้างมาทดแทนประสาทสัมผัสด้านการมองเห็นของเขา
ซวบๆ
เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้หมอกชะงักไปทันที เสียงเหมือนกับฝีเท้าของคนกำลังเดินมาทางนี้ มาจากด้านในป่ากล้วย หมอกรู้สึกถึงความอันตรายจึงพยายามคลำหาอะไรแถวนั้นที่จะสามารถใช้ต่อสู้ได้ก็พบกับท่อนไม้ไม่เล็กไม่ใหญ่อันหนึ่ง
ซวบๆๆ
“อย่า! ผมมาดี” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับมือหนาที่จับไม้ที่หมอกทำท่าจะฟาดเอาไว้ หมอกทำหน้าตกใจทันทีที่อีกคนคว้าไม้ของเขาเอาไว้
“ปล่อยนะ!” หมอกว่าอย่างหวาดระแวง
“ผมปล่อยแน่…แต่ผม…” เสียงของอีกคนดูขาดห้วงแปลกๆ
พรึ่บ
ก่อนที่ร่างสูงจะเซมาปะทะร่างของหมอกทันทีทำให้หมอกต้องจับอีกคนไว้โดยอัตโนมัติ
“คุณ…เลือดนี่” หมอกพูดขึ้นเมื่อสัมผัสได้กับน้ำเหนียวๆกลิ่นคราวเลือดตรงแขนของอีกคน
“ช่วย…ช่วยผมด้วย” สิ้นเสียงทุ้มที่แผ่วเบาร่างสูงก็ไม่ได้สติทิ้งน้ำหนักลงที่ตัวหมอกทันที หมอกเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนจะรีบพยุงอีกคนไปที่บ้านทันที
“แม่ครับแม่ แม่ครับ!!” หมอกเรียกแม่เสียงดังทำให้ผู้เป็นแม่ตกใจต้องวิ่งออกมาดูทันที
“เกิดอะไรขึ้นลูก…ว้าย ตายแล้ว ใครกันนี่” มยุรีว่าอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าลูกชายพยุงใครบางคนมาด้วย โดยที่ต้นแขนของอีกคนอาบไปด้วยเลือด ร่างกายเปียกปอนไปหมด
“ช่วยเขาด้วยครับแม่” หมอกว่าด้วยความร้อนใจ มยุรีจึงรีบไปช่วยลูกชายพยุงชายหนุ่มคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านทันทีและใช้วิชาพยาบาลเก่าของเธอทำแผลให้อีกคน ซึ่งดูแล้วว่าน่าจะเป็นแผลถูกยิงแต่ดีที่ถูกยิงแบบถากๆแต่อาจจะเพราะเสียเลือดเยอะอีกคนจึงสลบไป
“เขาเป็นยังไงบ้างครับแม่” หมอกถามขึ้นเมื่อผู้เป็นแม่ทำแผลให้ชายหนุ่มคนแปลกหน้าเสร็จ
“ปลอดภัยแล้วล่ะลูก แต่ต้องให้เขาได้พักผ่อนหน่อย เขาเสียเลือดมาเยอะ”หมอกพยักหน้ารับคำของผู้เป็นแม่แต่ในใจก็อดเป็นห่วงชายหนุ่มคนแปลกหน้าไม่ได้ไม่รู้เป็นใคร ไปไงมายังไงถึงได้ถูกยิงมาแบบนี้ ในใจก็อบคิดว่าอีกคนจะเป็นคนไม่ดีแต่อีกใจก็คิดว่าอาจจะไม่ใช่ก็ได้ เฮ้อ…ถ้าเขามองเห็นก็คงจะดีจะได้ประเมินใบหน้า แววตาของอีกคนได้…วันต่อมา…หมอกตื่นนอนขึ้นมาก็ได้ยินเสียงแม่กำลังเหมือนคุยอะไรกับใครบางคนอยู่
“ตื่นแล้วเหรอหมอก คุณโนอาร์เขาฟื้นแล้วนะ”
“บอกแล้วไงครับไม่ต้องเรียกผมว่าคุณ” เสียงทุ้มว่าค้านขึ้นมาทำให้หมอกรับรู้ได้ทันทีว่า ‘โนอาร์’ คือชื่อของชายหนุ่มแปลกหน้าที่เขาช่วยไว้เมื่อวาน
“แล้วจะให้ฉันเรียกยังไงล่ะคะ วางตัวไม่ถูกเหมือนกัน” แม่ของหมอกว่าอย่างขำๆ
“คุณน้าเรียกผมว่าโนอาร์เฉยๆดีกว่าครับ”
“งั้นก็ได้ค่ะ นี่หมอก…มาทำความรู้จักกับโนอาร์สิ พี่เขาอายุมากกว่าหมอก3ปีพี่เขามาจากต่างประเทศด้วยนะคะ หมกชอบเรียนภาษาอังกฤษไม่ใช่เหรอลูก ถามพี่เขาได้นะ” แม่ของหมอกพูดขึ้น
“ถ้าคุณหายดีแล้ว ผมว่าคุณไปจากที่นี่ดีกว่า ผมกับแม่ไม่อยากติดบ่วงแหเดือดร้อนไปด้วย” หมอกพูดขึ้นซึ่งทำเอาโนอาร์ขมวดคิ้วทันที
“หมอก…ทำไมพูดแบบนี้ล่ะลูก”
“ก็แม่บอกว่าเขาโดนยิงมา หมอกเลยคิดว่าเขาคงต้องมีเรื่องมาแน่ๆ ถ้าเรายังยุ่งกับเขา เราอาจจะติดบ่วงแหได้นะครับแม่” หมอกว่าด้วยน้ำเสียงจริงจังและเป็นกังวล
“แต่แม่ว่า…”
“ใช่ ผมโดนตามล่ามา ผมถูกยิงตกทะเลแต่ผมคิดว่าคนพวกนั้นคงคิดว่าผมตายแล้ว คงไม่มีทางตามหาผมอีกแน่” โนอาร์ว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง…ย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อน เขามาดูงานกับผู้เป็นพ่อที่ภูเก็ต ซึ่งธุรกิจของพ่อของเขาเป็นเกี่ยวกับการนำเข้ารถยนต์รายใหญ่ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีศัตรูมากมาย ขณะที่พ่อของเขากำลังเจรจาธุรกิจอยู่บนเรือลำใหญ่กลางทะเลซึ่งกำลังจัดงานเลี้ยงไปด้วย เขาก็ถูกศัตรูลอบยิงตกทะเลเพราะเขาคือทายาทคนเดียวของบ้าน เป็นผู้สืบทอดคนเดียวของตระกูล
“นั่นไงครับแม่ เขามันตัวอันตราย” หมอกว่าด้วยความไม่พอใจ ยิ่งได้รู้ว่าอีกคนถูกตามล่ามาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกับแม่กำลังไม่ปลอดภัยไปด้วย
“โนอาร์เขาบอกแม่ว่าคนของเขาจะมารับเขากลับภายในสามวัน” แม่ของหมอกพูดขึ้นแต่หมอกก็ขมวดคิ้ว
“แต่ว่า…”
“เอาน่ะหมอก แม่เชื่อว่าโนอาร์จะไม่ทำให้เราเป็นอันตรายไปด้วยหรอก เวลานี้แม่ว่าเราช่วยกันดูแลโนอาร์ให้หายดีไม่ดีกว่าเหรอ?” ผู้เป็นแม่ว่าเพื่อโน้มน้าวจิตใจลูกชาย หมอกทำท่าจะปฏิเสธออกมาแต่พอได้ยินเสียงเว้าวอนของผู้เป็นแม่แล้วก็ต้องยอมตกลงในที่สุด
“ครับ”…เพราะวันนี้มีสมาชิกมาอยู่ที่บ้าน แม่ของหมอกจึงออกไปขายขนมคนเดียวแล้วให้หมอกอยู่บ้านกับโนอาร์แทนตาคมนั่งมองใบหน้าหวานของคนที่ช่วยชีวิตเขายิ้มๆ ใบหน้าหวานใสที่ดูไม่มีพิษมีภัย แต่จมูกเชิดรั้นนั้นก็บ่งบอกถึงความดื้อไม่ใช่น้อย ไม่คิดว่าที่นี่จะมีเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักๆอยู่ด้วย แต่แปลก…โนอาร์กลับรู้สึกว่าดวงตากลมนั่นมันแปลกไป มันเหมือนไม่มีเงาอะไรสะท้อนอยู่ภายในมันเหมือนกับว่า…
“นายตาบอดงั้นเหรอ?” โนอาร์ถามขึ้นทันทีกับสิ่งที่ตัวเองสงสัย
“ครับ” หมอกตอบออกมาสั้นๆ โดยที่มือก็กำลังนั่งเช็ดใบตองอยู่เพื่อเตรียมตากแดด โนอาร์ชะงักไปทันทีกับคำตอบของอีกคน
“กี่ปีแล้ว?”
“สองปีครับ” หมอกยังคงตอบสั้นๆเหมือนเคยเพราะยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจอีกคนอยู่
“นายดูไม่ค่อยพอใจฉันนะ” โนอาร์ที่พอจะจับน้ำเสียงของอีกคนได้จึงถามขึ้น
“ถ้าให้พูดตรงๆมันก็ใช่ แต่เมื่อคุณยืนยันว่าจะไปจากบ้านผมในอีกสามวันผมก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากช่วยแม่ดูแลคุณ” หมอกว่าพร้อมกับเชิดปากขึ้นอย่างไม่รู้ตัวโนอาร์ยกยิ้มนิดๆกับท่าทางน่ารักๆของอีกคน
“งั้นเป็นการตอบแทน…ให้ฉันสอนภาษาอังกฤษให้มั้ย น้ามยุรีบอกว่านายชอบภาษาอังกฤษ” โนอาร์ถามขึ้น หมอกชะงักไปทันที มันจริงอย่างที่อีกคนว่าเขาชอบเรียนภาษาอังกฤษมาแต่ไหนแต่ไร เคนใฝ่ฝันว่าถ้าเข้าระดับมหาวิทยาลัยเขาจะเรียนสายแต่ความฝันของเขาก็จบลงเมื่อเขาตาบอด เขาไม่ได้เรียนต่อกระทั่งมัธยมปลายความรู้ที่มีตอนนี้ก็แค่มัธยมต้นเท่านั้น
“ผม…”
“ถือว่าเป็นการตอบแทนที่นายช่วยฉันไง” หมอกกัดปากอย่างครุ่นคิด เห็นแม่บอกว่าอีกคนกลับมาจากต่างประเทศเสียด้วยงั้นแปลว่าต้องเก่งภาษาอังกฤษพอตัวงั้นก็…
“อื้ม…ถ้าคุณไม่รังเกียจลูกศิษย์ตาบอดแบบผม” โนอาร์ยกยิ้มกับคำตอบอีกคน
“ไม่หรอก…ไม่เคยคิดรังเกียจ” แต่ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นต่างหาก
กรี๊ดดดดดดดดด มีความละมุนตั้งแต่แรกเริ่ม 5555 อย่าพึ่งถามหาความดราม่านะคะ ใจเย็นๆๆๆๆๆๆ >___< ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ อ่านๆ เม้นๆเน้ออออออ
___จางบิวตี้___
-
มันละมุนมากกกก จนไม่อยากให้ดราม่าตามฉบับ poor boy เลย :hao5: :hao5: :hao5:
-
Poor Boy 2
โนอาร์กลายเป็นครูสอนภาษาอังกฤษของหมอกไปโดยปริยาย ซึ่งการสอนของเขาจะเน้นให้อีกคนได้สนทนามากกว่าเพราะอีกคนมองไม่เห็น การเขียน การอ่านจึงลำบากมาก สิ่งที่เขาจะสอนได้ก็คงจะเป็นการสนทนาในสถานการณ์ต่างๆและการฟังเพื่อให้อีกคนได้นำไปประยุกต์ใช้ได้
“สำเนียงคุณดีจัง คุณเป็นลูกครึ่งหรือเปล่า” หมอกถามขึ้นเมื่ออีกคนสอนการสนทนาภาษาอังกฤษให้เขา สำเนียงอีกคนเป๊ะจนแอบคิดว่าเป็นเจ้าของภาษามาเอง
“ลูกเสี้ยวน่ะ” โนอาร์ตอบ พ่อของเขาเป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ฮ่องกง ส่วนแม่ของเขาเป็นคนไทย เขาก็เลยเป็นลูกเสี้ยว
“ชาติไหนบ้าง” หมอกถามอย่างสนอกสนใจ นานมาแล้วที่เขาได้มีเพื่อนคุยที่นอกจากแม่ เพราะตั้งแต่ที่เขาตาบอดแล้วต้องใช้ชีวิตออยู่บ้านเขาก็ไม่เคยได้รับรู้ถึงคำว่าเพื่อนอีกเลย หมอกไม่มีเพื่อน มีเพียงแม่คนเดียวที่เป็นทุกอย่างสำหรับเขา
“พ่อเป็นลูกครึ่งอังกฤษ-ฮ่องกง ส่วนแม่เป็นคนไทยน่ะ” โนอาร์ตอบพร้อมกับตาคมที่มองไปที่ใบหน้าใสของคนตรงหน้า ใบหน้าใสที่กำลังทำท่าตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้ยินมันทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย โนอาร์ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งผ่านชีวิตมา20ปี มีทั้งแฟนและคู่ควงทั้งหญิงทั้งชายมากมายแต่ทำไมกันนะ...ทำไมกับคนตรงหน้ามันถึงได้รู้สึกแตกต่างออกไป ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงแค่อยากครอบครองเพราะน่าสนใจแต่กลับคนตรงหน้าเขาอยากเก็บไว้ข้างกาย ทะนุถนอมแก้วใสใบนี้ไว้กับตัวเอง
“ว้าว งั้นคุณก็ต้องพูดภาษาจีนได้ด้วยสิ”
“อื้ม...ก็พอได้” หมอกทำหน้าตื่นเต้นอีกครั้งกับคำพูดของอีกคนซึ่งมันทำให้โนอาร์ยกยิ้มขึ้นมาทันที ตากลมของคนตรงหน้าถ้ามันสวยมาก แวววาวราวกับคริสตัลแต่น่าเสียดายที่มันไม่มีภาพสะท้อนกลับมา
“งั้นสอนภาษาจีนผมแบบง่ายๆได้มั้ย ผมอยากเรียนภาษาจีนมานานแล้ว”หมอกว่าพร้อมทำหน้าอ้อนๆซึ่งก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหนแต่มันเหมือนเป็นความเคยชินไปแล้วเวลาที่เขาจะออดอ้อนแม่เขาก็จะทำตาโตกระพริบปริบๆใส่ฝ่ายตรงข้ามเพื่อให้เห็นใจและใจอ่อน
“แต่ค่าจ้างภาษาจีนจะแพงหน่อยนะ” โนอาร์ว่าขำๆ หมอกเชิดปากใส่อีกคนทันที
“มีค่าจ้างด้วยเหรอ? ผมไม่มีเงินหรอกนะ”
“แล้วใครว่าจ้างด้วยเงินกันล่ะ” หมอกขมวดคิ้วอย่างงุนงงกับคำพูดของอีกคน
“แล้วจ้างด้วยอะไรล่ะ?” โนอาร์กระตุกยิ้ม
“เอาไว้จะบอกทีหลังละกันนะ...แต่ถ้านายอยากเรียนฉันจะสอนให้” หมอกยิ้มกว้างทันทีกับคำตกลงของอีกคน...เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง...หมอกรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้เรียนภาษาจีนจากอีกคน แม้ว่าจะเป็นเรื่องง่ายๆแค่พวกคำทักทาย การนับเลขอะไรแบบนี้แต่มันก็สนุกดีเหมือนเขาได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆมากขึ้น
“ผมอยากลองเขียนชื่อตัวเองเป็นภาษาจีนบ้างจังแต่ผมก็มองไม่เห็น” หมอกว่าขำๆกับความคิดของตัวเอง
“งั้นฉันจะช่วยให้นายเขียนเอง” โนอาร์ว่าพร้อมกับขยับตัวเองมานั่งซ้อนหลังอีกคนเอาไว้ หมอกทำตาโตอย่างตกใจกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น มือหนาจับดินสอใส่มือบางพร้อมกับใช้มือของตัวเองจับมืออีกคนเอาไว้
“ชื่อของนายภาษาจีนเขียนแบบนี้” โนอาร์ว่าก่อนจะจับมืออีกคนลากเส้นเขียนภาษาจีนเป็นชื่อของหมอก
“ยากมั้ย?” โนอาร์ถามขึ้น
“ผมเขียนได้ๆ” หมอกตอบออกมา แม้ว่าเส้นจะเยอะหน่อยแต่เพราะเป็นคำสั้นๆคำเดียวเขาก็เลยพอจำได้ ร่างบางเขียนชื่อตัวเองลงกระดาษอีกครั้งอย่างสนุกมือโนอาร์ก็มองท่าทางน่ารักๆของอีกคนด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะเอื้อมมือมาจับมือของหมอกอีกครั้ง
“งั้นลองเขียนคำนี้ดู” ว่าแล้วโนอาร์ก็จับมือของอีกคนลากเส้นเป็นตัวอักษรจีนสามตัว
“แปลว่าอะไรเหรอ?” หมอกถามขึ้นอย่างงุนงง
“แปลว่า...”
“กลับมาแล้วจ้า” เสียงของผู้เป็นแม่ดังขัดขึ้นทำให้โนอาร์ต้องผละออกจากหมอกทันที หมอกทิ้งดินสอก่อนจะมองไปทางต้นเสียงที่คุ้นเคยทันที
“น้าซื้อกับข้าวมาเยอะแยะเลย วันนี้ขนมขายดี มากินข้าวกันเร็วโนอาร์” แม่ของหมอกหันมาชวนโนอาร์ โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะอาสาเอาตะกร้าขายขนมของหญิงสาวไปเก็บให้ ก่อนจะยกยิ้มกับตัวเองที่เผลอไผลสอนอีกคนเขียนคำนั้นไป...ฉันรักเธองั้นเหรอ? เร็วไปมั้ยไอ้โนอาร์!...จากที่ติดต่อผ่านโทรศัพท์ของแม่ของหมอก คนของพ่อโนอาร์จะมารับโนอาร์ให้วันพรุ่งนี้ ที่ไม่สามารถมารับได้เลยก็เพราะการเจรจาธุรกิจยังไม่เสร็จ พ่อของเขากลัวจะเกิดอันตรายกับเขาอีกก็เลยให้ซ่อนตัวไว้ก่อน พอเจรจาผ่านไปด้วยดีพวกคู่แข่งก็ทำอะไรพวกเขาไม่ได้แล้ว
“เห็นแม่บอกว่าพรุ่งนี้คุณจะกลับแล้ว” หมอกถามขึ้นขณะที่นั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านกับอีกคนในยามเย็น แม้ว่าจะรู้จักกันแค่สองวันแต่หมอกก็รู้สึกว่าอีกคนเป็นคนดีไม่น้อย อีกคนใจดีช่วยสอนหนังสือทั้งภาษาอังกฤษและภาษาจีนให้เขา อีกคนเป็นเพื่อนคุยที่ทำให้เขาไม่เหงาเหมือนทุกๆวัน ความผูกพันที่เกิดขึ้นในสองวันที่ผ่านมามัน
ทำให้หมอกรู้สึกไม่ดีที่พรุ่งนี้อีกคนจะกลับไปแล้ว
“อื้ม...น่าจะตอนสายๆ” โนอาร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่คาดเดาไม่ถูก ใจหนึ่งก็ไม่อยากกลับไปแต่อีกใจก็บอกว่าเขาต้องกลับไป ตาคมหันมามองคนข้างกายตัวเองอีกครั้ง แม้ว่าเขาจะสามารถมาเจออีกคนได้ก็จริงแต่เขาไม่คิดว่านักธุรกิจหน้าใหม่ที่พึ่งได้รับตำแหน่งรองประธานบริษัทจะมีเวลาว่างขนาดนั้น ในใจอยากจะชวนอีกคนไปอยู่ด้วยให้รู้แล้วรู้รอดแต่มันเร็วไปหรือเปล่า รู้จักกันแค่สองวัน แค่สองวันเท่านั้น
“ถ้าคุณกลับไปผมคงเหงาๆ” หมอกว่าตามที่ใจคิด ใบหน้าใสเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“นายไม่อยากให้ฉันกลับงั้นเหรอ?” โนอาร์ถามขึ้นซึ่งเป็นคำถามที่ออกมาจากใจ หมอกชะงักไปทันทีกับคำถามของอีกคน ตากลมสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด
“ผะ...ผม”
“ฉันไม่อยากกลับไป” โนอาร์พูดขัดขึ้นก่อนที่อีกคนจะได้ตอบออกมา หมอกนิ่งไปทันทีกับคำตอบของอีกคน
“แต่ฉันจำเป็นต้องกลับ” โนอาร์พูดต่อ
“ผมรู้...” หมอกว่าออกมาเสียงแผ่วเบา
“จำได้มั้ยว่าที่ฉันเคยบอกว่าจะเอาค่าจ้างสอนภาษาจีน” โนอาร์พูดขึ้น หมอกพยักหน้า
“คุณจะเอาอะไรงั้นเหรอ?” สิ้นคำถามของร่างบาง ริมฝีปากหนาก็ประทับลงมาที่ริมฝีปากบางทันทีแม้ว่าจะแค่แผ่วเบาแต่ก็ทำให้หมอกหัวใจเต้นระรัวไม่น้อย ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจพร้อมกับใบหน้าใสที่ขึ้นสีระเรื่อ
“สิ่งที่ฉันอยากได้” โนอาร์ว่าออกมาหลังจากที่ผละออกมาจากอีกคน
“คะ...คุณ....” หมอกยังคงทำหน้าตกใจไม่เลิก โนอาร์ยกยิ้มนิดๆกับท่าทางอีกคนก่อนจะจับมืออีกคนมาจับไว้ก่อนจะหยิบปากกาออกมาเขียนที่มือบาง ซึ่งเป็นภาษาจีนที่หมอกจำได้ว่าอีกคนเคยสอนเขาเขียนแต่เขายังไม่รู้ความหมายของมัน
“คำนี้...”
“หว่ออ้ายหนี่” แม้ว่าจะไม่เคยเรียนภาษาจีนแต่หมอกก็รู้ว่าคำนี้หมายความว่ายังไง อวัยวะในหน้าอกด้านซ้ายเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง
“หว่ออ้ายหนี่งั้นเหรอ?” หมอกทวนคำพูดของอีกคน
“ใช่...หว่ออ้ายหนี่...ฉันรักนาย” โนอาร์กระซิบข้างหูบาง หมอกรู้สึกว่าตัวเองตัวลอยได้ ร่างบางเบาบางไปหมด ความรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินวนอยู่ในช่องท้องความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้กันได้
“ฉันรู้ว่ามันเร็วไปสำหรับคนที่เจอกันแค่สองวันแต่สำหรับฉัน...นายคือรักแรกพบ ไม่ใช่เพราะนายช่วยชีวิตฉันแต่เพราะอะไรหลายๆอย่างที่ฉันคิดว่านายคือคนที่ฉันตามหาจริงๆ” โนอาร์ว่าออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถ้าอีกคนมองเห็นก็คงจะได้เห็นถึงความจริงใจที่สื่อผ่านทางสายตาของเขา
“ตะ...แต่คุณกับผม...เรา...ผู้ชาย แล้วเรา...” หมอกทำหน้าสับสนอย่างหนักจนคิ้วเรียวขมวดมุ่นจนโนอาร์ต้องเอานิ้วไปคลึงที่ระหว่างคิ้วของอีกคนให้คลายปมออก
“ฉันแค่อยากบอกความรู้สึกของฉัน นายไม่ต้องคิดมากหรอก รู้แค่ว่าตลอดสองวันที่ฉันอยู่ที่นี่ฉันรู้สึกดีและอยากจะอยู่กับนายต่อแต่ฉันไม่สามารถทำได้” โนอาร์ว่าเพราะกลัวว่าอีกคนจะคิดมาก
“ผมเองก็เช่นกัน ผมอยากให้คุณอยู่ที่นี่ต่อ” หมอกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่โนอาร์ก็ได้ยินอย่างชัดเจน
“ไม่ต้องตอบรับความรู้สึกของฉันแค่รับรู้ความรู้สึกของฉันก็พอ” สิ้นเสียงทุ้มปากหนาก็ประกบลงมาอีกครั้ง แผ่วเบาแต่ทว่าลึกซึ้ง ลึกซึ้งถึงขั้วหัวใจของคนทั้งสองคน
พระ-นายรักกันเร็วมากกกกกกกก 555555 เอาเถอะค่ะรักไม่ต้องการเวลานี่เนอะ อิๆเฟิร์นยังตกหลุมรักบีสท์ตั้งแต่แรกเห็นรูปได้เลย 555555 (ได้ข่าวว่าไม่เกี่ยว) ไม่อยากดราม่าแต่มันต้องดราม่า อิๆ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้___
-
โอ้ยยยยย มันหวานจนคิดถึงความดราม่าไม่ออกเลยยยย แต่คงต้องดราม่าซินะ :sad4: :sad4: :sad4:
ดราม่าไม่ว่า แต่ขอให้คู่นี้จบแบบหวานๆ ชัดเจน เคลียร์ๆ หน่อยน้าาาา ไม่อยากให้เป็นแบบ 2 เรื่องแรก :serius2: :serius2: :serius2:
-
Poor Boy 3
และวันนี้ก็เป็นวันที่โนอาร์ต้องกลับแล้ว คนของพ่อของร่างสูงมารับร่างสูงที่บ้านของหมอกตามเวลาที่หมอก แม้ว่าร่างสูงจะอยากประวิงเวลาอยู่กับอีกคนนานแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ในใจก็คิดว่ายังไงต้องมีโอกาสได้เจอกันแต่อีกใจก็คิดว่าคงไม่มีทางเป็นไปได้
“ผมไปก่อนนะครับ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมนะครับ” โนอาร์ว่าพร้อมไหว้ขอบคุณแม่ของหมอกด้วยความซาบซึ้งใจ
“ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ น้าคิดว่าต่อให้ไม่ใช่น้าใครๆก็ต้องทำแบบนี้ทั้งนั้น” มยุรีว่าอย่างใจจริงก่อนจะมองหาลูกชายที่ไม่รู้หายไปไหน ทำไมไม่ออกมาส่งโนอาร์
“หมอกไปไหนกันนะ” มยุรีพึมพำออกมา โนอาร์เองก็มองหาอีกคนเช่นกัน
“ผมคิดว่าคงอยู่บนบ้าน งั้นผมขออนุญาตแปบนึงนะครับ” โนอาร์ว่าก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้านและไปยังห้องของอีกคนทันที
แอดดดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้หมอกที่นั่งนิ่งอยู่ในห้องต้องหันไปมอง
“แม่เหรอครับ? เขาไปแล้วใช่มั้ยครับ?” หมอกถามขึ้น
“ยังหรอก” เสียงทุ้มของอีกคนดังขึ้นทำให้หมอกชะงักไปทันที
“คะ…คุณ”
“ทำไมไม่ลงไปส่งฉันล่ะ” โนอาร์ว่าพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆอีกคน พร้อมมองใบหน้าใสที่คิดว่าอาจจะไม่มีทางได้พบเจอกันอีกแล้ว
“ผม…” หมอกกัดปาก
“ฉันอยากเห็นหน้านายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก” โนอาร์ว่าก่อนที่มือหนาจะไล้ไปที่หน้าใสเบาๆ หมอกหัวใจเต้นแรงเพราะความหวั่นไหวก่อนจะค่อยๆเต้นช้าลงเมื่อนึกได้ว่าแม้จะหวั่นไหวหรือว่ารู้สึกดีแค่ไหนแต่เขากับอีกคนก็ต้องจากลากันอยู่ดี ความรักที่เกิดขึ้นในระยะเวลาสั้นๆ ความรักที่ไม่ถูกที่และไม่ถูกเวลามันจะมีโอกาสดำเนินต่อไปได้งั้นเหรอ?
“ผมอยากมองเห็นหน้าของคุณ” หมอกว่าพร้อมกับหันหน้าไปทางอีกคน มือบางค่อยๆยกขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของอีกคนเช่นเดียวกัน ไล่ตั้งแต่คิ้วหนา ตาคม จมูกโด่งมาจนถึงริมฝีปากของอีกคน โนอาร์ยกยิ้มกับท่าทางของอีกคนก่อนจะจับมือบางมากุมไว้
“ถึงตาของนายจะมองไม่เห็น...งั้นใช้หัวใจของนายสัมผัสมันแทนสิ” สิ้นเสียงทุ้มริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาที่ริมฝีปาก แม้ว่าจะตกใจแต่หมอกก็หลับตาพริ้มตอบรับจูบของอีกคน ปากบางค่อยๆเผยออกให้อีกคนได้สอดแทรกลิ้นเข้ามาเชยชิมความหวานภายใน โนอาร์ไม่รอช้า สอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปเกี่ยวพันลิ้นเล็กของอีกคนทันที
“อื้มมมม” หมอกค่อยๆดันอีกคนออกเมื่อเริ่มหายใจไม่ออก โนอาร์ยอมผละออกแต่โดยดีก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำใสๆที่มุมปากบาง ยอมรับไปว่าเมื่อกี้เขาเผลอตัวไปจริงๆ ถ้าอีกคนไม่ดันเข้าออก เขาคงเอาแต่ใจต่อไปเลิกแน่ ก็ใครใช้อีกคนหอมหวานขนาดนี้กัน
“สัญญาว่าจะกลับมาหานาย” โนอาร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง หมอกทำตาโตทันที
“คุณพูดจริงๆนะ” โนอาร์ยิ้มกับท่าทางเด็กๆของอีกคน
“จริง…และวันนั้นฉันจะบอกคำว่ารักกับนายอีกครั้ง…รอฟังฉันนะ”…โนอาร์ไปแล้วอีกคนไปแล้ว…นับตั้งแต่วันที่จากกันก็ผ่านไปเกือบสามเดือนแล้วที่หมอกไม่ได้ข่าวคราวของอีกคนอีก ทั้งๆที่อีกคนก็มีเบอร์โทรศัพท์ของแม่เขา ทั้งๆที่อีกคนก็รู้ว่าบ้านเขาอยู่ที่ไหนแต่ทำไม…หมอกยกยิ้มมุมปากอย่างนึกสมเพชตัวเองนิดๆที่ดันไปเชื่อคำสัญญาของอีกคน ทั้งเชื่อและเฝ้ารอ รอมาแล้วสามเดือน
“เหม่ออะไรเหรอหมอก” ผู้เป็นแม่ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกชายนั่งนิ่งขณะที่กำลังช่วยเธอเช็ดใบตอง
“เอ่อ…เปล่าครับแม่”
“แม่นึกว่าไม่สบายเสียอีก” มยุรีว่าพร้อมมองลูกชายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของคนเป็นแม่ นอกจากความห่วงใยก็ยังมีสายตาของความเสียใจเสียใจที่เป็นแม่ที่ไม่ดีพอ ไม่มีปัญญาแม้กระทั่งหาเงินมารักษาลูกชายเพียงคนเดียว
“แม่ต่างหากที่ไม่สบาย วันก่อนหมอกได้ยินแม่ค้นยาในตู้ออกมากิน” หมอกว่าตามที่รู้
“เอ่อ…แค่ไข้หวัดนิดหน่อยน่ะ” มยุรีตอบไม่เต็มเสียงนัก
“ถ้าป่วยก็หยุดพักเถอะนะครับแม่ หมอกเป็นห่วงแม่ หมอกไม่อยากให้แม่ป่วย”หมอกว่าพร้อมคลำมือมาที่แม่แล้วจับมือแม่มากุมไว้ มยุรีน้ำตาคลอมองลูกชายอันเป็นที่รัก
“โอเค ต่อไปแม่จะไม่ฝืนตัวเอง แม่จะไม่ทำให้หมอกเป็นห่วงนะ”…จากสามเดือนก็กลายเป็นหกเดือน หมอกยังคงใช้ชีวิตแบบเดิมๆของตัวเองต่อไปโดยการช่วยแม่ขายขนมที่ชายหาดแบบที่เคยทำมา แต่ไม่รู้ว่าหมอกคิดมากไปเองหรือว่าอะไรช่วงนี้เขาได้ยินเสียงแบบเปิดตู้ยาหายากินบ่อยมาก เขาเคยถามว่าแม่เป็นอะไรแม่ก็จะตอบว่าปวดหัวเป็นไข้ธรรมดาแรกๆเขาก็เชื่อแต่ตอนนี้เขาไม่อยากจะเชื่อแล้ว เขาห่วงแม่ กลัวว่าแม่จะเป็นอะไรหนัก แม่ไม่ยอมไปหาหมอ บอกแต่ว่ากินยาเดี๋ยวก็หาย
“เจ้าหมอกๆๆ” เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้นทำให้หมอกที่กำลังนั่งเช็ดใบตองต้องเดินออกมาหน้าบ้านทันทีเพราะจำเสียงได้ว่านี่เป็นเสียงของป้าแจ๊ดที่ขายของอยู่ที่ชายหาดด้วยกัน
“ครับป้า”
“แม่เอ็งอยู่โรงพยาบาล ไปกับข้าเร็วๆ” หมอกทำหน้าตกใจทันที ร่างบางแข็งทื่อกว่าจะรู้ตัวก็เมื่อป้าแจ๊ดพาไปขึ้นรถยนต์แล้ว
“แม่เป็นอะไรครับป้า” หมอกถามขึ้นขณะที่อยู่บนรถ วันนี้เขากับแม่ขายของหมดเร็วกว่าปกติ พอกลับมาบ้านแม่ก็บอกว่าจะออกไปตลาดสักหน่อยก็เลยให้เขานั่งเตรียมของอยู่บ้าน
“เห็นว่าเป็นลมกลางตลาด ไม่ได้สติเลย” หมอกหน้าเสียทันทีกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างบางร้อนอกร้อนใจไม่น้อย มือบางนั่งกุมกันแน่นได้แต่ภาวนาให้ผู้เป็นแม่ปลอดภัย…พอมาถึงโรงพยาบาลประจำอำเภอ ป้าแจ๊ดก็พาหมอกมายังห้องฉุกเฉินทันที
“นี่จ่ะลูกชายของมยุรี” ป้าแจ๊ดบอกกับหมอประจำตัวแม่ของหมอกขึ้น
“งั้นหมอขอคุยกับลูกชายคุณมยุรีส่วนตัวนะคะ” คุณหมอผู้หญิงว่า เมื่อป้าแจ๊ดเดินออกไปหมอกก็ถามหมอทันที
“แม่ผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ ปลอดภัยใช่มั้ยครับ”
“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วค่ะแต่…” คุณหมอเว้นวรรคพร้อมทำหน้าลำบากใจเธอเองก็รู้จักมยุรีมาตั้งแต่เป็นพยาบาลอยู่ที่นี่และรู้ดีว่ามยุรีมีลูกชายตาบอด
“แต่อะไรครับคุณหมอ” หมอกหน้าเสีย
“…คุณไข้เป็นเนื้องอกในสมองค่ะ หมอเชื่อว่ามยุรีคงไม่บอกหนูแน่ๆ แถมยังไม่ยอมรักษาจนมาถึงระยะสุดท้ายแบบนี้” หมอกช็อกไปทันทีกับสิ่งที่ได้ยิน ตากลมหน่วงคลอไปด้วยน้ำตาก่อนจะค่อยๆปล่อยมันลงมาอย่างไม่รู้ตัว
“ฮึก…”
“หมอพยายามคุยกับมยุรีแล้วให้เธอรักษาตัวแต่เธอก็ไม่ยอม” หมอกน้ำตาไหลพรากเมื่อพอจะรู้เหตุผลที่แม่ไม่ยอมรักษาตัวก็เพราะ…เงิน แม่เก็บเงินทุกบาททุกสตางค์เพื่อจะพาเขาไปผ่าตัดตา แม่ยอมเจ็บ ยอมทรมานเพื่อจะให้เขามองเห็น
“ฮึก…ไม่มีทาง ฮึก รักษาแม่แล้วเหรอครับ” หมอกถามเสียงพร่าทั้งน้ำตา
“หมอขอโทษจริงๆค่ะ” หมอกร้องไห้สะอึกสะอื้นทันทีกับคำตอบของผู้เป็นหมอผู้เป็นหมอมองเด็กหนุ่มด้วยความสงสารจับใจแต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้จริงๆ อย่างที่บอกถ้ามยุรีเข้ารักษาตัวตั้งแต่เนิ่นๆก็จะรักษาได้ทันการแต่ตอนนี้…มันกินเวลามาเป็นปีแล้ว มันยากที่จะเยียวยาจริงๆ…หลังจากที่พูดคุยกับหมอเสร็จ หมอก็พาหมอกมาหาแม่ที่อยู่ในห้องพักฟื้นผู้ป่วยหนักหรือว่าไอซียูนั่นเอง แม้ว่าจะมองไม่เห็นแต่หมอกก็ได้ยินเสียงอุปกรณ์แพทย์ราวกับในละครที่บ่งบอกว่าแม่ของเขายังหายใจอยู่
“หมอก…” เสียงแหบแห้งของผู้เป็นแม่ดังขึ้น
“ฮึก แม่ครับ” หมอกเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่พร้อมนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงทันที
“ไม่ร้องนะลูก หมอกของแม่ต้องเข้มแข็งสิ” ผู้เป็นแม่ว่าน้ำตาคลอ มือเหี่ยวย่นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าลูกชาย
“ทำไมแม่ทำแบบนี้ล่ะครับ ฮึก ทำไมไม่รักษาตัว ฮึก”
“แม่ขอโทษ…แม่อยากให้หมอกมองเห็นเร็วๆ แม่อยากให้ลูกของแม่กลับมามีอนาคตที่สดใสอีกครั้ง ฮึก แม่…”
“ฮึก หมอกมองเห็นแล้วไม่มีแม่ ฮึก มันจะมีค่าอะไรครับ ฮึก มันไม่มีค่าอะไรเลยถ้าหมอกลืมตาขึ้นมาคนแรกที่หมอกเห็นไม่ใช่แม่ ฮึก” มยุรีร้องไห้ไม่ต่างจากลูกชาย ทั้งรู้สึกผิดและรู้สึกขอโทษลูกชายในใจที่เป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องอีกครั้ง เธอมันโง่เองที่ลืมคิดไปว่าถ้าไม่มีเธอลูกชายคนนี้จะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีเธอแล้วลูกชายคนนี้จะมีความสุขได้อย่างไร
“ฮึก แม่ขอโทษ” มยุรียังคงพร่ำบอกคำขอโทษพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาหมอกจับมือผู้เป็นแม่มาแนบแก้มเอาไว้
“แม่ต้องเข้มแข็งนะ ฮึก แม่ต้องอยู่กับหมอกต่อไปนะ ฮึก”
“…” มยุรีไม่ตอบแต่กลับร้องไห้ออกมา
“ฮึก แม่สัญญาสิครับ ฮึก สัญญาสิ ฮึก”
“ฮึก แม่สัญญา” ว่าแม่จะยู่กับหมอเท่าที่แม่จะมีแรงหายใจ…กว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วที่มยุรีนอนอยู่ที่โรงพยาบาล หมอกมาเฝ้าผู้เป็นแม่ที่โรงพยาบาลทุกวัน คอยหาเรื่องพูดคุยกับแม่ ไม่ให้แม่เหงา
“หมอก…แม่มีอะไรจะบอก” หมอกชะงักไปทันทีกับคำพูดของผู้เป็นแม่
“ครับแม่?”
“เมื่อวานแม่…ติดต่อไปหาพ่อของหมอกมา” หมอกนิ่งไปทันทีกับคำว่าพ่อที่ออกมาจากปากของผู้เป็นแม่ พ่องั้นเหรอ?...เขามีพ่อด้วยงั้นเหรอ?
“แม่อยากให้หมอกไปอยู่กับ…”
“ไม่ครับ หมอกไม่ไป หมอกจะอยู่กับแม่” หมอกพูดขัดขึ้นทันที
“หมอก…” มยุรีเรียกลูกชายเสียงแผ่ว
“หมอกจะอยู่กับแม่ หมอกจะไม่ไปไหน ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น” หมอกว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง…หลายวันผ่านไป…อาการของมยุรีทรุดหนักจนหมอกไม่สามารถเข้าเยี่ยมผู้เป็นแม่ได้ ร่างบางเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียูทุกวันพร้อมกับในใจก็สวดมนต์ภาวนาให้แม่อาการดีขึ้นแต่เหมือนว่าคำขอของเขาจะไม่ได้ผลเมื่อหมอบอกว่าแม่ต้องการจะเจอเขา…ครั้งสุดท้าย…
“แม่ ฮืออออออ” หมอกเข้ามาในห้องแล้วกอดแม่ทันทีโดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนยืนอยู่ที่เตียงแม่เช่นกัน
“ไม่ร้องสิหมอก แม่บอกแล้วไงว่าไม่ให้ร้อง” ผู้เป็นแม่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเหมือนไร้เรี่ยวแรง
“ฮือออออออ” หมอกยังคงร้องไห้แล้วกอดแม่
“นี่น่ะเหรอ…ลูกของเรา” หมอกชะงักไปทันทีกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้น ร่างบางผละออกจากแม่ก่อนจะถามขึ้น
“คะ…ใครครับ?”
“หมอก…ไปอยู่กับพ่อเขานะลูก” มยุรีว่าพร้อมกับคว้ามือลูกชายกับคนรักเก่าเอาจับมือกันไว้ หมอกตกใจทำอะไรไม่ถูก
“แม่ ฮึก”
“พ่อเขาสัญญากับแม่แล้วว่าจะทำให้มองหมอกเห็น จะทำให้หมอกมีอนาคตที่สวยงามอีกครั้ง อยู่กับพ่อหมอกต้องเป็นเด็กดีเหมือนที่อยู่กับแม่นะลูก ฮึก แม่รักหมอก ฮึก รักมาก ฮึก รักที่สุด…”
ตี๊ดดดดดดดดด
เสียงสัญญาณบางอย่างดังขึ้นก่อนที่มือของแม่จะปล่อยออกจากมือของหมอก หมอกรับรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างบางยืนนิ่งน้ำตาไหลพรากไม่มีเสียงใดๆหลุดรอดออกมานอกจากเสียงของคนข้างๆที่ดังขึ้น
“ต่อไป…ไปอยู่กับพ่อนะ”
ฮืออออออออ มีความดราม่าทั้งตอน ดราม่าเข้าไป ดราม่าแล้วดราม่าอีก ฮือออออออTOT เรื่องราวมันพึ่งเริ่มต้นนะคะ มีคนสงสัยแน่ๆว่าอินังโนอาร์หายไปไหน ตอนหน้ารู้กันเนอะ อิๆ
___จางบิวตี้___
-
โฮฮฮฮฮฮ จำเป็นต้องดราม่าขนาดนี้มั้ย :hao5: :hao5: :hao5:
พ่อหายไปไหนมา มาทำไมตอนนี้วะ :angry2: :angry2: :angry2:
ถ้าตามอินโทรก็ 5 ปีซินะกว่าจะได้เจอกัน
ทำไมคนอ่านเรื่องนี้น้อยจัง หรืออ่านแต่ไม่เม้นอ่ะ เม้นให้กำลังใจคนเขียนหน่อย เด่วคนเขียนน้อยใจไม่มาต่อละแย่เลย
-
Poor Boy 4
…ฮ่องกง…
เกือบปีแล้วที่โนอาร์มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ตั้งแต่ที่เขาถูกลอบทำร้ายจนเกือบถึงขั้นชีวิต พ่อของเขาก็ส่งเขากลับมายังบ้านเกิดเพื่อฝึกฝนทักษะการต่อสู้ เพราะคนเป็นนายนอกจากจะต้องใช้สมองเก่งแล้วต้องใช้กำลังเก่งด้วย ใครๆก็รู้ว่าวงการธุรกิจเป็นวงการที่รายล้อมไปด้วยศัตรู หามิตรแท้ได้ง่ายๆไม่ เพื่อความอยู่รอดต้องรู้จักป้องกันตัวเอง แม้ว่าจะผ่านมาเกือบปีแต่โนอาร์ก็ยังคงไม่ลืมใบหน้าใสของใครบางคนที่เขาได้ทิ้งหัวใจเอาไว้ อยากจะกลับไปหาตามสัญญาแต่ก็ไม่สามารถทำได้ รู้สึกผิดและรู้สึกขอโทษอีกคนและหวังว่าถ้าพรหมลิขิตมีจริงคงจะนำพาให้เขาได้เจอกับอีกคนอีกครั้ง
“ได้เวลาเรียนยูโดแล้วครับนายน้อย” เสียงทุ้มของบอดี้การ์ดคนสนิทดังขึ้น โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะเดินตาม ‘เซน’ ออกไปยังโรงฝึกยูโด โนอาร์มาอยู่ที่นี่เพื่อเรียนศิลปะการต่อสู้ทุกแขนงไม่ว่าจะเป็นยิงปืน มีด ดาบ ยูโด เทควันโดหรือแม้กระทั่งมวยไทย เวลาเกือบปีทำให้เขาแข็งแรงขึ้นมากและเชื่อว่าอีกไม่นานพ่อของเขาคงตามตัวเขากลับไทยเพื่อไปช่วยงานบริหารแน่ๆ รอก่อนนะหมอก…รอฉันก่อนนะ…ทางด้านของหมอก…หลังจากที่แม่เสียชีวิตหมอกก็เข้ากรุงเทพมาอยู่กับพ่อและครอบครัวใหม่ของพ่อ หมอกได้รับการผ่าตัดตาทันทีที่มาถึง แม้ว่าจะอดตกใจไม่ได้ที่รู้ว่าผู้เป็นพ่อของเขาเป็นคนมีฐานะขนาดไหนแต่พอรู้ว่าที่พ่อกับแม่ของเขาต้องแยกจากกันก็เพราะ…แม่ของเขาเป็นเมียน้อย…ฟังไม่ผิดหรอก แม่ของเขาเป็นเมียน้อยจริงๆ พ่อกับแม่ของเขาและรักกันแต่เพราะพ่อมีคู่หมั้นอยู่แล้วจึงต้องกลับไปแต่งงานกับหญิงสาวที่ปู่กับย่าของเขาเลือกไว้ให้ ซึ่งเป็นคนที่ฐานะเดียวกัน แม้ว่าจะแต่งงานกันแล้วแต่พ่อก็ยังมาเจอแม่จนในที่สุดภรรยาของพ่อจับได้และยื่นคำขาดให้แม่เลิกกับพ่อ
แม่จึงเลือกที่จะจากพ่อไป ไปยังบ้านเกิดที่ภูเก็ตโดยไม่ได้บอกพ่อว่ากำลังท้องเขาอยู่เรื่องราวทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้…แม้ว่าจะอดดีใจไม่ได้ที่พ่อของเขารวยขนาดนี้แต่มันเจ็บในหัวใจเมื่อรู้ว่าแม่ของเขาเป็นเมียน้อย แต่หมอกก็ไม่คิดจะโทษแม่ หมอกรู้ว่าแม่ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้ แม่รักพ่อและเขาก็คิดว่าพ่อเองก็รักแม่เช่นกัน ถามว่าชีวิตของเขาเมื่อย้ายมาอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่เขามีความสุขมั้ยก็ตอบได้เลยว่าไม่…แม่เลี้ยงและพี่ชายต่างแม่เกลียดเขา ซึ่งมันก็ไม่แปลก เขาเองก็เข้าใจ เขาจึงไม่เคยคิดจะปริปากอะไรออกมาแม้ว่าแม่เลี้ยงกับพี่ชายจะทำอะไรกับเขาบ้าง เขาไดแต่ทน…ทนเท่านั้น
“เรียนเป็นยังไงบ้างหมอก” ผู้เป็นพ่อถามขึ้นขณะที่กำลังกินข้าวเย็นร่วมกัน
“พอได้ครับพ่อ” หมอกตอบเสียงเรียบๆ หลังจากที่เขามองเห็นพ่อก็ส่งเขาไปเรียน ซึ่งไม่ได้เรียนในโรงเรียนหรอกเพราะอายุเขาเลยเกณฑ์แล้ว พ่อให้อาจารย์มาสอนเขาที่บ้าน สอนวิชาที่จำเป็นและสามารถช่วยงานพ่อในบริษัทได้
“หึ จะรอดมั้ย ได้ข่าวว่าความรู้แค่ม.3” เสียงของแม่เลี้ยงหรือว่าฝันฤดีดังขึ้น
“นี่คุณ…” ผู้เป็นสามีหันไปปรามภรรยาที่มักจะชอบจิกกัดลูกชายอีกคนตลอด
“หรือมันไม่จริงคะ คุณคิดได้ยังไงว่าจะเอาไอ้เด็กนี่ไปช่วยงาน รู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่น ยิ่งถ้ารู้ว่าแม่มันเป็นเมีย…”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะคุณหญิง!” ผู้เป็นสามีตะวาดเสียงดังทำให้คุณหญิงของบ้านเงียบลงทันที
“เฮอะ แตะต้องไม่ได้สินะคะ ก็ดี…ดีจริงๆ” ฝันฤดีจิกสายตาใส่หมอกก่อนจะหันมาหาลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
“แกก็ดูพ่อแกนะฟ้า ต่อไปแกก็คงเป็นหมาหัวเน่า”
“นั่นน่ะสิครับ ต้องแกเด็กนี่มา พ่อก็สนใจแต่เด็กนี่ อย่าลืมสิครับว่าฟ้าก็ลูกชายพ่อเหมือนกัน” ‘ฟ้า’ ว่าอย่างไม่พอใจเช่นกัน หมอกนั่งเงียบนิ่งกับสงครามย่อมๆที่เกิดขึ้นเป็นประจำบนโต๊ะอาหาร
“ก็เป็นลูกพ่อทั้งคู่ คุณหญิงก็อย่าเสี้ยมลูกนัก ยังไงหมอกก็เป็นน้องของฟ้า” ผู้เป็นพ่อว่า ฟ้าเบะปากก่อนจะมองไปที่หมอก
“ฟ้าไม่มีน้องครับ!” พูดจบฟ้าก็ลุกออกไปจากโต๊ะอาหารทันทีก่อนจะตามไปด้วยผู้เป็นแม่ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารตกอยู่ในความเงียบเมื่อเหลือเพียงหมอกและผู้เป็นพ่อเท่านั้น
“คือหมอก…”
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอก กินข้าวเถอะ ส่วนเรื่องที่คุณหญิงเขาพูดหรือฟ้าพูด อย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะ” หมอกพยักหน้ารับคำของพ่อแต่ในใจก็อดที่คัดค้านไม่ได้ จะไม่ให้เขาเก็บมาใส่ใจได้ยังไงในเมื่อคุณหญิงด่าแม่เขาทุกวัน ด่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันเจ็บ…เจ็บจนอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้…4ปีผ่านไป…หนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งของฮ่องกงลงข่าวดังครึกโครมถึงเหตุการณ์ฆาตกรรมที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ข่าวจะไม่ดังเลยถ้าผู้เสียชีวิตไม่ใช่คุณนายของตระกูลใหญ่และทายาทคนเดียวของตระกูลที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แม้ว่าทางตำรวจจะพยายามหาเบาะแสขนาดไหนแต่อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นก็ถูกจงใจทำให้เหมือนเป็นอุบัติเหตุธรรมดา แนบเนียนเสียจนไร้ร่องรอย จนนายใหญ่ของตระกูลต้องบินตรงจากไทยมาที่ฮ่องกง
“โนอาร์เป็นอย่างไรบ้าง!” เสียงทุ้มถามขึ้น สีหน้าเคร่งขรึมที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆทำให้ลูกน้องต่างพากันหวาดกลัว ขนาดพึ่งเสียภรรยาไปแต่กลับทำหน้านิ่งได้ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าคนๆนี้มีหัวใจเป็นอะไรกัน
“ปลอดภัยแล้วครับแต่นายน้อย…” ผู้เป็นนายใหญ่ขมวดคิ้วกับคำว่าแต่ของลูกน้อง
“ทำไม?”
“…นายน้อยสูญเสียประสาทการมองเห็นครับ” ผู้เป็นนายใหญ่นิ่งไปทันทีกับสิ่งที่ได้ยิน มือหนากำแน่นด้วยความเครียดแค้น ภรรยาตาย ลูกชายตาบอด พวกมันต้องชดใช้!!...ไม่รู้ว่านอนหลับไปกี่วันแต่ร่างสูงในชุดของโรงพยาบาลค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาแต่สิ่งแรกที่เขาเห็นกลับเป็นความมืด โนอาร์ขมวดคิ้วทันทีแขนหนาที่ไร้สายน้ำเกลือยกขึ้นมาสัมผัสบริเวณดวงตาก็พบว่ามีผ้าพันไว้
“ใครอยู่บ้าง!” เสียงทุ้มดังขึ้น
“ครับนายน้อย” เสียงของคนสนิทดังขึ้น
“นี่มันบ้าอะไร ทำไม…” โนอาร์ว่าออกมาด้วยความยากลำบาก เหมือนกำลังช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“นายน้อยครับคือ…”
“กูถามว่านี่มันเรื่องเชี่ยอะไร!!” โนอาร์อาละวาดเสียงดังพร้อมกับทำท่าจะแกะผ้าที่ตาออกแต่เซนก็มาจับไว้
“อย่าทำแบบนี้ครับนายน้อย”
“แล้ว…แม่ล่ะ แม่อยู่ไหน แม่ปลอดภัยหรือเปล่า” โนอาร์ถามขึ้นทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ใช่แค่เขาที่ประสบอุบัติเหตุ
“…” ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของบอดี้การ์ดคนสนิท
“ไอ้เซน!!”
“แม่แกตายแล้ว” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยของผู้เป็นพ่อดังขึ้นทำให้โนอาร์ชะงักไปทันทีมือหนาปล่อยจากคอเสื้อของเซนแล้วทิ้งลงข้างตัวด้วยความช็อค
“พ่อพูดอะไร…” เสียงทุ้มเค้นออกมาอย่างยากลำบาก
“พูดความจริง…แม่แกตายแล้วและแกกำลังตาบอด แกต้องเข้าฝ่าตัดให้เร็วที่สุด” ผู้เป็นพ่อว่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ซึ่งเป็นน้ำเสียงที่โนอาร์เกลียดที่สุด แม่ตาย?เขาตาบอด? แต่พ่อกลับเฉยมาก เฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนๆนี้ไร้หัวใจมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ดีแต่เผด็จการ บงการชีวิตเขา บงการจนชีวิตเขาบัดซบแบบนี้!! ย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน หลังจากที่เขาเรียนทุกอย่างตามที่พ่อสั่งเขาก็จะกลับไทย ในใจก็หวังว่าจะไปหาอีกคน คนที่คิดถึงอยู่ตลอดเวลา แต่พ่อกลับสั่งให้เขาอยู่ฮ่องกงต่อ ให้อยู่ดูแลกิจการที่นี่แทนพ่อที่อยู่ที่ไทยจนกว่ามันจะลงตัว เขาประท้วงสุดใจแต่พ่อก็เอาหมอกมาขู่ พ่อเอาเด็กตาบอดคนนั้นมาขู่ว่าถ้าเขาไม่ทำตามที่พ่อต้องการ พ่อจะทำให้หมอกหายไป หึๆ เขาบอกแล้วคนๆนี้ไร้หัวใจ ไร้หัวใจมาก เขาทำตามที่พ่อบอกซึ่งก็รอแล้วรอเล่าจนผ่านมา5ปี และในวันนี้ไอ้กิจการบ้าบอที่พ่อต้องการให้มันยิ่งใหญ่มันกลับมาทำร้ายตัวเขาและแม่! อย่างที่บอก…ทำธุรกิจก็ย่อมมีศัตรู มีแต่ความแกร่งแย่งไม่จบไม่สิ้น พ่อทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร จะต้องยิ่งใหญ่หรือรวยล้นฟ้าแค่ไหนถึงจะหยุด!
“ผมไม่ผ่าตัด” โนอาร์ว่าเสียงเรียบ ผู้เป็นพ่อขมวดคิ้วทันที
“แกว่าไงนะ”
“ผมบอกว่าผมไม่ผ่าตัด” โนอาร์พูดซ้ำ
“แกจะบ้าหรือไง!! แกเป็นทา…”
“ผมเป็นทายาทคนเดียวของตระกูล ใช่…พ่อพูดคำนี้ให้ผมฟังจนเบื่อละ และเพราะไอ้คำนี้แหละมันทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้ มันทำให้ผมต้องเสียแม่ เพราะฉะนั้นลองไม่มีไอ้ทายาทบ้าบอนี่แต่มีแต่ไอ้บอดนี่แทน พ่อจะทำยังไง ผมอยากรู้จริงๆ” ผู้เป็นพ่อยืนนิ่งกับคำพูดของลูกชาย ก่อนจะพยายามสงบสติอารมณ์ไม่ให้เดือดดาดไปมากกว่านี้
“ถ้าฉันจะต่อลองกับแกล่ะ เด็กนั่น…”
“หึๆ หมอกไม่อยู่แล้ว พ่อไม่ต้องเอาเด็กนั่นมาต่อลองกับผม พ่อต่อลองกับผมมาห้าปี พ่อน่าจะพอได้แล้วนะ” โนอาร์ว่า ใช่…เขาให้คนของเขาตามสืบเรื่องหมอกแต่อยู่ๆอีกคนก็หายไป ถามคนแถวนั้นก็ไม่มีใครรู้สิ่งที่รู้รู้แค่ว่าแม่ของหมอกตายแล้ว…เขาไม่รู้ว่าอีกคนไปอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใครและเป็นยังไงบ้าง ซึ่งมันก็ผ่านมา5ปีแล้วบางทีเขาคงเชื่อได้แล้วล่ะว่า…พรหมลิขิตไม่มีจริง
มีความเนื้อเรื่องพลิกไปพลิกมา 5555 มีใครเดาถูกมั้ย? ไม่งงกันนะคะ ผ่านไปห้าปีแล้วคนเรามันก็ต้องเปลี่ยนกันบ้าง อิพี่โนอาร์นี่ทนอยู่กับความกดดันตลอดยิ่งมีเรื่องแบบนี้ด้วย ยิ่งกลายเป็นคนแข็งกร้าวไปใหญ่ อิๆ ลืมภาพมุ้งมิ้งนั่นซะแล้วจำภาพโนอาร์คนใหม่เน้อออออออ
___จางบิวตี้___
-
งืออออ รออ่านตอนต่อไป :katai5: คู่รองอย่าพึ่งมานะเราอยากอ่านตอนต่อไปของคู่หลักก่อน 55555+
-
เรื่องที่แล้วแค่ลูกคนที่เคยรักก็เกลียดจะแย่ละ เรื่องนี้ลูกเมียน้อยเลยหรอ :hao5: :hao5: :hao5:
อึ้งมากกกก พระเอกตาบอดแทนซะงั้น จะทำไงต่อไปหล่ะเนี่ย หรือทำไปทำมาหมอกกลายมาเป็นคนดูแลโนอาร์หล่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
Poor Boy 5
“ไม่เอา ฟ้าไม่ไปครับ!!” เสียงโวยวายของพี่ชายต่างมารดาดังขึ้นตั้งแต่เช้าทำให้หมอกที่กำลังจะออกไปช่วยพ่อทำงานต้องชะงัก ตอนนี้หมอกเป็นผู้ช่วยพ่ออยู่ที่บริษัทด้วยความที่เจ้าตัวสนใจภาษาอังกฤษและภาษาจีน ทำให้ผู้เป็นพ่อส่งเสริมให้หมอกเรียนด้านนี้โดยเฉพาะ ซึ่งใช้เวลาไม่นานหมอกก็เรียนจบและกลับมาเป็นผู้ช่วยด้านงานเอกสารให้กับบริษัท
“แกไม่ไปไม่ได้ ทางฉันกับคุณเฉินเราตกลงเรื่องนี้กันแล้ว แล้วแม่ของแกก็เอาแกใส่พานไปถวายให้บ้านนั้นอย่างกับอะไร” ผู้เป็นพ่อว่าอย่างไม่พอใจ
“แม่ครับ” ฟ้าหันไปมองผู้เป็นแม่อย่างไม่เข้าใจ
“ตระกูลเรากับตระกูลคุณเฉินกำลังจะร่วมหุ้นกัน เราก็ต้องเป็นดองกันสิฟ้า” ผู้เป็นแม่ว่า
“แต่...” ฟ้ากัดปาก แม้ว่าจะไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นว่าเขาต้องแต่งงานกับผู้ชาย ซึ่งสมัยนี้มีมากมายยิ่งแต่งเพราะธุรกิจแล้วไม่ว่าจะเพศไหนๆถ้าสามารถทำให้ครอบครัวเกี่ยวดองกันได้ก็ทำกันได้ทั้งนั้นแต่ที่ฟ้าไม่ยอมรับคือว่าคู่แต่งงานของเขา…ตาบอด!! ใช่ ตาบอด แล้วเขาก็ต้องไปดูแล ไม่มีทาง ยังไงก็ไม่มีทาง!!
“ไม่รู้แหละนี่คืคำสั่งของพ่อแล้วแกก็ห้ามขัด” พูดจบผู้เป็นพ่อก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินมาหาหมอกที่ยืนรออยู่ทันที หมอกเดินตามผู้เป็นพ่อขึ้นรถเพื่อออกไปที่บริษัททันที
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับพ่อ” หมอกถามขึ้นขณะที่นั่งอยู่ในรถ
“ฟ้าต้องแต่งงานน่ะ” หมอกทำหน้าตกใจนิดๆกับสิ่งที่ได้ยินแต่เมื่อคิดๆดูแล้วพี่ฟ้าที่อายุมากกว่าเขาก็น่าจะถึงเวลาที่จะแต่งงานมีครอบครัวเสียที
“แล้วทำไมพี่ฟ้าเชาไม่ยอมล่ะครับ?” ว่าแล้วผู้เป็นพ่อก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังทันที หมอกชะงักไปทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่พี่ชายต่างมารดาต้องแต่งงานด้วยเป็นผู้ชายอีกทั้งตอนนี้กำลังตาบอด หน้าที่ของว่าที่ภรรยาในอนาคตอย่างพี่ฟ้าก็คือไปดูแลว่าที่สามีและต้องทำยังไงก็ได้ให้อีกคนยอมผ่าตัด เพราะอีกคนไม่ยอมผ่าตัดซึ่งผู้เป็นพ่อของเขาก็ยังไม่รู้สาเหตุว่าเพราะอะไร
“ผู้ชายกับผู้ชาย” หมอกพึมพำออกมาเบาๆแต่ผู้เป็นพ่อก็ได้ยินอยู่ดี
“สมัยนี้มันเปิดกว้างแล้วล่ะ ยิ่งแต่งงานเพราะธุรกิจยิ่งไม่มีข้อกังหาใดๆ เพียงแค่ได้เกี่ยวดองกับผู้ถือหุ้นร่วมก็พอ” หมอกพยักหน้ารับกับสิ่งที่ได้ยินแม้ว่าในใจจะแอบคัดค้านว่าคนเราถ้าไม่รักกันจะสามารถแต่งงานแล้วอยู่ร่วมกันได้งั้นเหรอ? แต่ก็นะ...อย่างพ่อของเขากับคุณหญิงก็เช่นกัน บางทีครอบครัวคนรวย ครอบครัวไฮโซก็มีวงจรอะไรบางที่อย่างที่ยากกว่าคนฐานะธรรมดาๆอย่างเขาจะเข้าใจ…ทางด้านของโนอาร์ ร่างสูงไม่ยอมรับการผ่าตัดแม้จะรู้ดีว่านี่ไม่ใช่วิธีในการประชดประชันผู้เป็นพ่อที่ดีนักก็ตาม เมื่อเห็นว่าลูกชายยังคนทำตัวเป็นปริปักกับตัวเองแบบนี้ผู้เป็นพ่อหรือรู้จักกันในนามนักธุรกิจว่าคุณเฉิน ก็หาวิธีที่จะทำให้โนอาร์ยอมผ่าตัดให้จงได้ ซึ่งวิธีนั้นก็ต้องใช้ตัวช่วยเสียหน่อย การทำธุรกิจคือการลงทุน การลงทุนก็ต้องหวังมิตรที่ดีและการผูกมิตรที่ดีก็ต้องเกี่ยวดอง แม้ว่ามันจะดูแปลกเสียหน่อยที่จะให้ลูกชายแต่งงานกับผู้ชายด้วยกันแต่เพื่อความมั่นคงทางธุรกิจเขาคิดว่าเขาตัดสินใจไม่พลาดเฉินยื่นข้อเสนอให้อีกฝ่ายโดยการให้คู่แต่งงานของลูกชายต้องมาดูแลที่ฮ่องกงพร้อมทั้งทำยังไงก็ได้ให้โนอาร์ยอมผ่าตัด ซึ่งอีกฝ่ายก็ตกลงแล้ว
“ฉันกำลังจะกลับไปดูบริษัทที่ไทย” เสียงของผู้เป็นพ่อพูดขึ้นโนอาร์ที่นั่งอยู่ก็นิ่งไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมา
“เดี๋ยวฉันจะส่งคนมาดูแลแกที่นี่” ผู้เป็นพ่อพูดต่อ
“ไม่จำเป็น” โนอาร์ว่าเสียงเรียบ
“แต่แกต้องมีคนดูแล”
“ดูแล? หึๆ อย่าคิดว่าผมรู้ไม่ทันพ่อ ไอ้เรื่องคู่แต่งงานเพื่อเกี่ยวดองทางธุรกิจนั่นเอาสิ...ถ้าพ่อเอาหมอนั่นมาผมจะทำให้หมอนั่นทนอยู่ไม่ได้เลย” โนอาร์ว่าเสียงเย็นพร้อมยกยิ้มร้ายมุมปาก เฉินถอนหายใจออกมากับท่าทางของลูกชาย
“แกจะคิดยังไงก็ช่างแต่ฉันจะเอาเขามาดูแลแกเพราะฉันอยากให้แกมีคนดูแลฉันหวังดีกับแกจริงๆ” พูดจบผู้เป็นพ่อก็เดินออกไปทันที โนอาร์นั่งทำหน้านิ่งก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก หวังดีงั้นเหรอ? เป็นความหวังดีจอมปลอมต่างหาก...ฟ้ารู้สึกหงุดหงิดใจตลอดหลายวันมานี้ที่ถูกบังคับให้แต่งงานกับใครก็ไม่รู้ แม้ว่าเขาจะเป็นเกย์ ยอมรับอย่างเต็มปากเต็มใครแต่เขาก็ไม่ใช่ว่ากับใครก็ได้ แถมอีกฝ่ายยังเป็นคนพิการตาบอดอีกต่างหาก บ้า! มันเป็นอะไรที่บ้าบอที่สุด!
“ใจเย็นๆน่ะฟ้า แม่คิดว่ามันต้องมีทางออกสิ” ผู้เป็นแม่พูดขึ้น
“ไม่ยงไม่เย็นแล้วครับแม่ แม่จะให้ฟ้าไปดูแลคนตาบอดเนี่ยนะ! ชีวิตวัยรุ่นของฟ้า ชีวิตอิสระของฟ้า นอกจากต้องแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ไม่พอ คนๆนั้นยังตาบอดอีก!”ฟ้าโวยวายด้วยความไม่พอใจ
“แต่คุณโนอาร์เธอหล่อเหลามากเลยนะฟ้า แม่คิดว่าถ้าฟ้าเจอ ฟ้าต้องชอบแน่ๆ” ฟ้ากรอกตากับคำพูดของผู้เป็นแม่
“ฟ้าชอบผู้ชายก็จริงครับแม่ แต่ไม่ใช่หล่อแล้วฟ้าจะเอาหมด ไม่รู้แหละ ฟ้าจะไปบอกคุณพ่อว่าฟ้าไม่ไป! ฟ้าไม่แต่ง!” ฟ้าทำท่าจะลุกจากโซฟาเพื่อไปหาผู้เป็นพ่อแต่ผู้เป็นแม่ก็คว้าแขนเอาไว้
“เดี๋ยวสิๆ แกนี่มันใจร้อนจริงๆ แม่มีแผน แกฟังแผนแม่ก่อน” ฟ้าขมวดคิ้วก่อนจะหันมามองผู้เป็นแม่
“ยังไงครับ?” ผู้เป็นแม่ยกยิ้มไม่ตอบแต่กลับมองไปทางหมอกที่กำลังช่วยป้าแม่บ้านจัดอาหารบนโต๊ะอาหาร
“หมอก? มันทำไมครับ?” ฟ้าถามอีกครั้ง
“ก็ให้มันเป็นคนดูแลก็สิ้นเรื่อง” ผู้เป็นแม่ว่าออกมา ฟ้ายังคงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“แผนของแม่ก็คือ...เอาไอ้ลูกเมียน้อยนั่นไปดูแลคุณโนอาร์แทนฟ้า ให้มันสวมรอยเป็นฟ้า เรื่องอะไรแม่จะยอมให้ลูกชายของแม่ไปลำบากดูแลคนตาบอดกัน และพออะไรๆเข้าที่ ฟ้าก็สวมรอยกลับมาเป็นตัวเอง” ผู้เป็นแม่อธิบายถึงแผนการที่คิดไว้
“แล้วจะไม่มีใครจับได้เหรอครับแม่?”
“ใครจะจับได้ ก็ขู่มันให้ปิดปากเงียบสิ คนอย่างมันไม่กล้าหือกับเราหรอก ส่วนเรื่องจะพามันไปด้วยได้ยังไง เรื่องนี้เดี๋ยวแม่คุยกับพ่อเอง” ผู้เป็นแม่กระตุกยิ้มร้ายอีกครั้งก่อนที่ฟ้าเองก็จะยกยิ้มเช่นกัน...หมอกตกใจไม่น้อยที่ผู้เป็นพ่อให้เขาตามพี่ชายต่างมารดาไปฮ่องกงเพื่อดูแลคู่แต่งงานที่ตาบอดของพี่ชาย โดยแม่เลี้ยงของเขาอ้างว่าพี่ชายของเขาจะได้มีเพื่อน แม้ว่าจะรู้สึกตงิดใจไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่หมอกก็ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้ หมอกคิดในแง่ดีว่าการที่เขาไปอยู่ฮ่องกง เขาก็จะได้ใช้ภาษาที่เรียนมามากขึ้น อย่างน้อยก็น่าจะได้ประโยชน์มากกว่าเสียประโยชน์
“หมอกโอเคใช่มั้ยที่พ่อให้ไปกับฟ้า” ผู้เป็นพ่อถามขึ้นเพราะถ้าลุกชายไม่โอเคเขาก็ไม่อยากจะบังคับ
“หมอกยังไงก็ได้ครับ บางทีไปอยู่ที่นั่นอาจจะได้ใช้ภาษาจีนเก่งขึ้น” หมอกว่าถึงข้อดีที่คิดเอาไว้ ผู้เป็นพ่อพยักหน้ารับก่อนจะลูบหัวลูกชายเบาๆด้วยความอ่อนโยน
“ถ้ามีอะไรก็บอกพ่อนะ พ่อเป็นพ่อของหมอก พ่ออยากทำหน้าที่นั้นหลังจากที่ไม่ได้ทำเป็นสิบปี”
“พ่อก็ได้ทำแล้วนี่ไงครับ พ่อให้ชีวิตใหม่กับหมอก พ่อให้การศึกษา ให้ประสบการณ์ชีวิตให้อะไรๆหลายๆอย่างกับหมอก” หมอกว่าด้วยรอยยิ้ม ผู้เป็นพ่อมองลูกชายนิ่งๆแต่ในใจก็อ่อนวาบไปหมด เขาดีใจที่ได้มีโอกาสได้ดูแลลูกชายคนนี้หลายปีที่ผ่านมาทำให้เขารู้ว่าหมอกเป็นเด็กน่ารักและนิสัยดีขนาดไหน เขาไม่เคยเสียใจที่เลือกมีลูกกับมยุรีผู้หญิงที่เขารัก...หมอกกับฟ้ามาถึงฮ่องกงในช่วงบ่ายๆเกือบเย็น รถของทางตระกุลบ้านคุณเฉินมาจอดรอรับเขาทั้งคู่แต่ก่อนที่จะขึ้นรถฟ้าก้หันมาพูดกับหมอก
“แกไปคนเดียวนะ” หมอกทำหน้าตกใจ
“ทำไมครับ?”
“มันคือคำสั่ง...ต่อไปนี้แกชื่อฟ้า แกคือคู่แต่งงานกับคุณโนอาร์ แกต้องสวมรอยเป็นฉัน ต้องดูแลคุณโนอาร์และโน้มน้าวให้เขาผ่าตัดให้ได้” ฟ้าว่าพร้อมมองหน้าหมอกอย่างจริงจัง แม้ว่าจะตกใจกับคำสั่งนั้นแค่ไหนแต่หัวใจของฟ้าก็สั่นไหวทันทีกับชื่อของคนบางคนที่ไม่ว่ากี่ปีก็ยังจำได้ฝังใจ
“คะ...คุณโนอาร์เหรอครับ?”
“ใช่...แล้วเรื่องนี้เป็นความลับห้ามให้ใครรู้ ถ้ามีใครรู้ละก็ แม่ฉันไม่เอาแกไว้แน่!” ฟ้ามองหน้าหมอกอย่างขู่ๆ หมอกขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ใจหนึ่งก็บอกว่ามันไม่ถูกต้องที่ทำแบบนี้แต่อีกใจก็บอกว่าคนที่ชื่อโนอาร์คนนั้นอาจจะเป็นคนเดียวกับที่เขารอคอยเลยสั่งให้เขาตอบตกลงลงไปในที่สุด
“แล้วพี่ฟ้าจะไปอยู่ไหนครับ?” แม้ว่าอีกคนจะไม่ยอมรับเขาเป็นน้องแต่เขาก็ยังนับอีกคนเป็นพี่เสมอ หมอกรู้สึกห่วงไม่น้อยทว่าอีกคนจะไปอยู่ที่ไหน
“ฉันเอาตัวรอดได้แต่แก...จำเอาไว้ ตอนนี้แกชื่อฟ้า!” พูดจบฟ้าก็เดินลากกระเป๋าเดินทางไปอีกทางทันทีทิ้งให้หมอกยืนนิ่งงันกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาตัดสินใจถูกแล้วใช่มั้ยที่ทำแบบนี้ ตัดสินใจดีแล้วใช่มั้ยที่จะไปหาผู้ชายชื่อเหมือนกับคนๆนั้น ในหัวของหมอกมีคำถามมากมายอยากถามแต่เขาคงไม่สามารถถามออกมาได้ในเมื่อตอนนี้เขาคือ...ฟ้า...หมอกถูกพามายังคฤหาสน์ใหญ่ที่อีกคนอยู่ หมอกตื่นเต้นไม่น้อยกับสถาปัตยกรรมที่สวยงามตรงหน้า ร่างบางลากกระเป๋าเดินทางตามหัวหน้าแม่บ้านซึ่งเป็นคนไทยชื่อว่าป้านงค์เข้าไปในห้องนอนเพื่อเก็บของ
“มีอะไรก็บอกป้าได้นะคะ” ป้านงค์พูดกับหมอกอย่างใจดี
“ครับป้านงค์” หมอกว่ายิ้มๆ
“ไม่คิดเลยนะคะว่าคู่แต่งงานของนายน้อยจะน่ารักแบบนี้ ตอนแรกป้าคิดว่าจะเป็นพวกผู้ดีหัวสูงเสียอีก” ป้านงค์ว่าตามที่ใจคิดเพราะได้ยินมาว่าอีกคนเป็นลูกชายของนักธุรกิจ มีชาติตระกูลไม่น้อย
“ไม่หรอกครับ ผมก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นแหละครับ” หมอกว่าด้วยรอยยิ้ม
“ว่าแต่...เอ่อ...คุณโนอาร์อยู่ไหนเหรอครับ” หมอกถามขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามาถึงเขาต้องไปพบอีกคน แม้ว่าเมื่อ5ปีก่อนเขาจะไม่เคยเห็นหน้าอีกคน แต่ถ้าลองใช้หัวใจมองแล้วเขาคิดว่าเขาจะจำอีกคนได้ถ้าได้พบกัน
“ตามป้ามาสิคะ” หมอกเดินตามป้านงค์ขึ้นมายังชั้นสองของคฤหาสน์ก่อนจะเดินมาถึงห้องริมสุด ป้านงค์พยักหน้าให้หมอกว่าห้องนี้แหละคือห้องของนายน้อยของบ้าน หมอกพยักหน้ารับก่อนจะเปิดประตูเข้าไป...
ตัดแบบนี้นี่แหละค่ะ 555555555555 ถ้าบรรยายต่อหลังจากนี้อาจจะยาวเกินไป งั้นปล่อยให้ค้างนิดนึงนะ ได้เจอกันแล้วจะเป็นยังไง ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้___
-
อ้ากกกก เค้าจะเจอกันแล้ว ถึงจะมาในชื่อคนอื่นก็เถอะ
-
หมอกจะจำโนอาร์ได้หรือไม่! โปรดติดตามตอนต่อไป! :katai1:
-
หมอกบอกโนอาร์ไปเลยเหอะเรื่องสับเปลี่ยนตัว ช่างหัวฟ้าแม่ม
อยากให้คู่นี้ออกจากตระกูลแล้วไปใช้ชีวิตกันเองจัง
-
Poor Boy
( Zen x Fah )
Fah : ฉันสนใจนาย คืนนี้ไปต่อกันมั้ย?
Zen : คุณเสนอ ผมก็คงต้องสนอง
คู่รองจ้า!!!! แรงปะทะแรงนะคะคู่นี้ ใครชอบแนวนี้ฝากด้วยนะคะ >__<
___จางบิวตี้___
-
Poor Boy 1
( Zen x Fah )
เพราะคำสั่งของผู้เป็นพ่อทำให้ ‘ฟ้า’ ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ที่ฮ่องกงแบบนี้ ฟ้าไม่ชอบใจเลยเรื่องคุมถุงชนอะไรนั่นที่จะให้เขาแต่งงานกับลูกชายหุ้นส่วนบริษัทของพ่อแม้ว่าเขาจะเป็นประเภทชายรักชายก็เถอะ เรายอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำเลยแต่อยู่ๆจะให้แต่งงานกับใครที่ไหนไม่รู้ หน้าตาก็ไม่เคยเห็นแถมยังรู้มาอีกว่าอีกคนตาบอด ซึ่งมันบ้ามาก! บ้าบอที่สุด คิดว่าเขาจะยอมงั้นเหรอ? ไม่มีทางเสียหรอก! แต่ที่ยอมมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็เพราะแม่บอกว่าให้หมอก น้องชายต่างมารดาซึ่งเขาก็ไม่ได้รับอีกคนเป็นน้องเท่าไหร่หรอก แม่ของเขาเกลียดเด็กนั่นจะตายและเขาก็เกลียดมันเช่นกัน แม่ของเขาวางแผนให้หมอกเป็นคนไปดูแลคุณโนอาร์โดยสวมรอยเป็นเขา ซึ่งแผนนี้จะให้พ่อรู้ไม่ได้ ส่วนเขานั้นก็มาชีวิตลั่ลลาอยู่ในฮ่องกงแบบนี้ไงล่ะ วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่ฟ้ามาอยู่ที่ฮ่องกงและเพราะความเบื่อทำให้ฟ้าออกมาเที่ยวกลางคืนซึ่งเห็นในอินเตอร์เน็ตบอกว่าเป็นร้านที่ระดับคนมีเงินเท่านั้นที่จะมาเที่ยว พอร่างบางก้าวเท้าเข้ามาในร้านสายตาหลายคู่ก็พากันจับจ้องมาที่ฟ้าอย่างเห็นได้ชัด เพราะใบหน้าขาวใสและหวานราวกับผู้หญิง เพราะร่างกายบอบบางที่มองยังไงก็ไม่คล้ายบุรุษเพศสักนิดหรือเพราะนัยน์ตาเรียวที่กรีดด้วยอายไลน์เนอร์ที่ดูโดดเด่นและมีเสน่ห์
“ดรายมาตินี่แก้ว” ฟ้าหันไปส่งเครื่องดื่มเป็นภาษาจีนตามที่ตัวเองเคยร่ำเรียนมาตั้งแต่เด็ก เพราะมีพื้นฐานในภาษาจีนทำให้ฟ้าไม่ลำบากมากนักในการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ มือบางรับแก้วเครื่องดื่มจากบาร์เทนเนอร์ก่อนจะยกขึ้นกระดกดื่มพร้อมกับกวาดสายตาสำรวจไนต์คลับไปรอบๆก่อนจะไปหยุดกับร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน ร่างสูงใหญ่ ในเสื้อยืดธรรมดาแต่ดูไม่ธรรมดาเพราะกล้ามเนื้อของอีกคนมันช่างดึงดูดสายตาเสียงจริง แม้ว่าใบหน้าหล่อจะเรียบนิ่งแต่กลับมีเสน่ห์ไม่น้อยในความคิดของฟ้า ร่างสูงเมื่อรู้สึกได้ว่ากำลังถูกจดจ้องจึงหันไปมองทันทีก่อนที่ตาคมจะสบเข้ากับดวงตาของใครอีกคนซึ่งฟ้าก็ไม่ได้หลบแต่กลับมองอีกคนอย่างสนใจด้วยความเปิดเผย
“เซน!!” เสียงเรียกของเพื่อนสนิทดังขึ้นทำให้ ‘เซน’ ละสายตาของอีกคนหันไปสนใจเพื่อนสนิทแทนก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปนั่งรวมกับเพื่อนๆที่โต๊ะทันที
“มาช้าว่ะ” เพื่อนของเซนทักขึ้นพร้อมกับส่งแก้วเครื่องดื่มให้
“พึ่งเคลียร์งานเสร็จ” เซนตอบก่อนจะยกเครื่องดื่มกระดกหมดแก้ว ช่วงนี้เขายุ่งมากจริงๆไม่ค่อยมีเวลามาสังสรรค์กับเพื่อน เนื่องจากนายน้อยของเขาตาบอดและงานทุกอย่างในความดูแลของนายน้อยเขาต้องเป็นคนดูแลเองทั้งหมด เซนเป็นลูกชายของคนสนิทของพ่อของโนอาร์ จึงถูกเลี้ยงดูมาเพื่อดูแลและเป็นคนสนิทของโนอาร์แม้ว่าโนอาร์จะอยากให้เซนเป็นเหมือนเพื่อนก็ตาม แต่เซนก็ไม่อยากจะก้าวข้ามเส้นนี้ไป พ่อของเขาสอนให้เขารักและเคารพนายใหญ่และนายน้อย สอนให้ดูแลทั้งสองคนเหนือชีวิตของตัวเอง
“ว่าแต่เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามามองไรวะ เจอคนถูกใจเหรอวะ?” เพื่อนของเซนถามทันที เซนยกยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะหันไปมองร่างบางที่เคาน์เตอร์บาร์ก็เห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งเข้าไปนั่งด้วย
“คนนั้นเหรอวะ? กูเองก็ว่าน่ารักดี แต่เหมือนว่าไม่ใช่คนที่นี่” เพื่อนของเซนที่เป็นคนฮ่องกงแท้แต่กำเนิดว่า ส่วนเซนเกิดที่ฮ่องกงแต่กลับเป็นลูกครึ่งฮ่องกง-อังกฤษ
“อืม...แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนสนใจเยอะ” เซนว่าพร้อมกับมองตามสายตาหลายคู่ที่มองไปที่ร่างบางที่เคาน์เตอร์นั่น
“ไม่ลองเข้าไปจีบวะ” เพื่อนของเซนยุขึ้น เซนส่ายหน้าพร้อมกับกระตุกยิ้ม
“ไม่ดีกว่า คืนนี้ไม่ค่อยอยากไปต่อ”...ยิ่งดึกบรรยากาศในไนต์คลับก็ยิ่งคึกครื้นเหล่าผีเสื้อราตรีพากันอวดลีลาลวดวายที่ฟอล์วอย่างเมามันส์ ฟ้าเองก็เช่นกัน แม้ว่าเวลาที่เต้นจะมีพวกมือปลาหมึกพยายามเกาะเกี่ยวเอวก็เถอะแต่เขาก็พยายามปฏิเสธอย่างเนียนๆเพราะคืนนี้เขาไม่สนใจใครเท่ากับคนๆนั้นอีกแล้ว ฟ้าเต้นพร้อมกับมองไปทางร่างสูงอย่างเชื้อเชิญก่อนที่ร่างสูงจะกระดกเหล้าเข้าปากแล้ววางแก้วก่อนจะเดินมาทางเขาทันที ฟ้ายกยิ้มนิดๆก่อนจะเดินเข้าไปเต้นใกล้ๆอีกคน
“ผมชื่อฟ้า” ฟ้าแนะนำตัวทันที
“ผมเซน” เซนตอบกลับพร้อมกับใช้มือเกี่ยวเอวบางเอาไว้เมื่อเห็นว่ามีผู้ชายหลายคนพยายามเต้นเบียดอีกคนอย่างเนียนๆ
“คุณเป็นคนฮ่องกงเหรอ? หน้าคุณเหมือนลุกครึ่งมากว่า” ฟ้าว่าตามที่ใจคิด
“ผมเป็นลูกครึ่งแล้วคุณล่ะ? คนไทย?” เซนคาดเดาเพราะจากชื่อแล้วน่าจะใกล้เคียงกับคนไทยมากที่สุด
“เดาเก่งจังนะ” ฟ้าว่ายิ้มๆก่อนจะใช้แขนโอบรอบคออีกคนเอาไว้อย่างยั่วยวนทำให้ร่างกายของคนทั้งคู่บดเบียดเสียดสีกัน เซนกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจก่อนจะใช้มือของตัวเองเค้นคลึงไปทั่วกายบางของอีกคน
“มาคนเดียว?” เซนถามอีกคนขึ้น
“อื้ม...แต่ไม่อยากกลับคนเดียว” ฟ้าตอบพร้อมกับสบตาเซนอย่างแสดงความต้องการอย่างชัดเจน เซนยกยิ้มอีกครั้ง
“คืนนี้คงไม่ได้น่ะสิ” ฟ้าทำหน้างอทันทีกับคำพูดของอีกคน
“คุณคงเจอคนที่ถูกใจแล้วสินะ”
“ไม่...ผมถูกใจคุณที่สุด” ฟ้ายกยิ้มนิดๆกับคำตอบของอีกคนก่อนจะถามอีกครั้ง
“แล้วทำไมไม่?”
“พรุ่งนี้ผมมีงานเช้า กับคุณ...ผมไม่อยากให้มันเสร็จเร็วมากนัก”...ฟ้ากลับมาคอนโดด้วยความรู้สึกแปลกๆในหัวใจ จะว่าเขาใจง่ายหัวใจเต้นแรงกับผู้ชายที่เจอกันไม่ถึงวันก็ด่ามาเลยเถอะเพราะเขากำลังหัวใจเต้นแรงกับเซนจริงๆ แม้ว่าจะคุยกันไม่เยอะเท่าไหร่แต่ฟ้ากลับชอบอีกคนไม่น้อย ทั้งหน้าตา รูปร่าง นิสัย คำพูดคำจาหรือแม้กระทั่งแววตา เขาชอบมันทั้งหมด! แม้ว่าจะเสียดายที่ไม่ได้มาต่อกับอีกคนแต่ตอนนี้ในใจของฟ้ากลับไม่ได้ต้องการแค่วันไนต์สแตนกับอีกคนแล้วสิ มันต้องการมากกว่านั้น!...ฟ้าวนเวียนมาที่ไนต์คลับเดิมกว่าสามวันแล้วแต่กลับไม่เจอเซนเลยฟ้ารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย หงุดหงิดในความโง่ของตัวเองที่วันนั้นไม่ได้ขอเบอร์หรือช่องทางติดต่อของอีกคนไว้เลย หรือเขาคงต้องปล่อยคนๆนั้นให้ผ่านไป ในใจก็อยากจะทำแบบนั้นแต่ทำไมกันนะ ทำไมมันถึงทำไม่ได้...และเพราะไม่อยากหมกมุ่นกับเรื่องของอีกคนมากเกินไปวันนี้ฟ้าเลยออกมาช็อปปิ้งที่ย่านดังของฮ่องกงเพื่อระบายอารมณ์ ซึ่งการช็อปปิ้งก็ถือเป็นกิจกรรมยามว่างหนึ่งของฟ้านั่นแหละ ตากลมมองนาฬิกาข้อมือแบรนด์ดังก่อนจะยกขึ้นมาเทียบกับข้อมือตัวเองและรู้สึกถูกใจไม่น้อยจึงตัดสินใจจะซื้อแต่พอกำลังจะหยิบบัตรเครดิตออกมาจ่ายตาเรียวที่กรีดด้วยอายไลน์เนอร์ก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตา ฟ้ารีบวางนาฬิกาในมือที่เดิมก่อนจะวิ่งตามอีกคนไปทันทีแต่ก็ช้าไปเพราะฟ้ามองหาเซนไม่เจอแล้ว ฟ้ารู้สึกหงุดหงิดใจอีกครั้งที่เป็นแบบนี้ หงุดหงิดตัวเองด้วยที่เป็นบ้าอะไรไม่รู้ถึงได้วิ่งตามหาผู้ชายอย่างกับผีบ้าแบบนี้ ฟ้าไม่คิดผู้ชายคนหนึ่งจะมีอิทธิพลกับเขาขนาดนี้ ฟ้าไม่ใช่คนไร้เดียงสา ฟ้ามีประสบการณ์เรื่องรักและเรื่องเซ็กส์มามากมายแต่ทำไมกันนะ...ทำไมไม่มีใครเคยทำให้เขาเป็นแบบนี้มาก่อน
ครืดๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของฟ้าดังขึ้น ร่างบางมองเบอร์ที่โทรเข้าก่อนจะกดตัดสายทิ้งทันทีเพราะคนที่โทรมาคือเจ แฟนเก่าของเขาที่พยายามขอคืนดี ฟ้าเป็นคนไม่เดินถอยหลังอยู่แล้ว เลิกก็เลิก ไม่มีคำว่ารีเทิร์นเพราะเขาไม่ง้อใครอยู่แล้ว คนอย่างเขามีผู้ชายมากหน้าหลายตามาให้เลือกอยู่แล้ว อย่างที่บอกเขาไม่เคยแคร์ใคร ไม่เคยต้องตามใครยกเว้นผู้ชายคนนี้…คนที่ชื่อว่าเซน!
“ถ้าคืนนี้ไม่เจอฉันจะหยุดแล้วจริงๆนะ” ฟ้าว่าพร้อมกับกำถุงช็อปปิ้งในมือแน่นในใจรู้สึกอึดอัดไปหมด โอกาสสุดท้ายของนายแล้วนะเซน!!
ตอนแรกสั้นๆหน่อยนะคะแค่เปิดตัวคู่รอง 55555 จะให้ได้กันตั้งแต่ตอนแรกก็คงเร็วไปใจเย็นเนอะๆๆๆๆๆ
___จางบิวตี้___
-
คู่รองมาแล้ว มีสามีคงจะนิสัยดีขึ้นนะฟ้า
-
Poor Boy 6
พรึ่บ!
“โอ๊ย!” หมอกร้องขึ้นมาทันทีเมื่อมีหมอนลอยมาปะทะที่ใบหน้าตัวเองอย่างแรง
“ออกไป” เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้หมอกหันไปมองอีกคนทันที ร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาที่บ่งบอกถึงเชื้อชาติของความเป็นลูกครึ่ง ดูดีไร้ที่ติจนหมอกอดที่จะชื่นชมไม่ได้แต่การกระทำเมื่อครู่กลับแย่เสียจนหมอกไม่พอใจ
“บอกให้ออกไปไง!” เสียงทุ้มว่าอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงปิดประตูหรือเสียงเดินออกไปจากห้อง โนอาร์รู้ว่าคนที่เข้ามาในห้องคือใคร เพราะคนที่บ้านบอกว่าคู่แต่งงานของเขาเดินทางมาถึงแล้ว ไม่ว่าอีกคนจะมาเพื่อไรก็ตามแต่เขาก็ไม่ต้อนรับอีกทั้งยังจะขับไล่อีกด้วย!
“ทำไมคุณทำแบบนี้” เสียงหวานว่าออกมาทำให้โนอาร์ชะงัก คุ้นเคย...เขารู้สึกคุ้นเคยในน้ำเสียงนี้อย่างประหลาดแต่ก็นะมันจะเป็นไปได้ในยังไงในเมื่อคนที่เขาคิดหายสาบสูญไม่จากชีวิตเขาแล้ว
“ฉันไม่ต้อนรับนาย ออกไป...ไม่สิ ทางที่ดี กลับไปซะ” โนอาร์ว่าเสียงเรียบพร้อมกับใบหน้าที่เรียบเฉย
“แต่ผมมาที่นี่เพื่อดูแลคุณ” หมอกว่า ทำแบบนั้นไม่ได้ เขารับหน้าที่จากพี่ฟ้ามาเพื่อดูแลอีกคนและโน้มน้าวใจให้อีกคนผ่าตัดให้ได้ เขาก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับอีกคนและทำไมพี่ฟ้าต้องมาดูแลคนๆนี้แต่ที่รู้คือคนตรงหน้าคือคู่แต่งงานของพี่ฟ้า
“ฉันไม่ต้องการ! ไสหัวออกไปซะ!” โนอาร์ว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ หมอกยืนนิ่งอย่างระงับอารมณ์ก่อนจะสาวเท้าออกจากห้องอีกคนไปทันที ป้านงค์ทำหน้ากลืนไม่เข้าคาไม่ออกที่เห็นหมอกเดินออกมา
“เอ่อคุณฟ้าจะกลับ...”
“นายน้อยของป้านงค์นิสัยไม่ดีเลยนะครับ พูดจาแบบนี้กับคนที่พึ่งรู้จักได้ยังไงกัน แบบนี้ต้องสั่งสอนเสียหน่อย” ป้านงค์เบิกตากว้างทันทีกับคำพูดของอีกคน
“หมายความว่ายังไงกันคะ?”
“ผมไม่ยอมแพ้นายน้อยของป้านงค์หรอกครับ” หมอกพูดออกมาก่อนจะยกยิ้มป้านงค์คลี่ยิ้มทันทีกับคำตอบของอีกคน เธอรู้สึกถูกชะตากับเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่น้อยแม้ว่าตากลมจะดูเศร้าหมองและดูท่าทางเป็นคนน่าสงสารแต่ถ้ามองดีๆมันกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น...แม้ว่าจะมาอยู่ในฐานะแขกของบ้านแต่หมอกก็ไม่นิ่งดูดาย มื้อเย็นวันนี้เขาจึงมาช่วยป้านงค์เตรียมอาหารในครัว แองก็ทำอาหารจีนไม่เป็นหรอกแต่เห็นป้านงค์บอกว่าคุณโนอาร์มักจะชอบอาหารไทยมากกว่า
“นายน้อยของป้านงค์เป็นคนยังไงเหรอครับ” หมอกถามขึ้นขณะที่กำลังช่วยป้านงค์หั่นผัก
“อืม...ป้าว่านายน้อยเธอเป็นคนจิตใจดีนะคะ อ่อนโยนด้วยแต่ตั้งแต่เสียคุณนายและสูญเสียการมองเห็นไปเธอก็อารมณ์เกรี้ยวกราดแบบนี้นั่นแหละค่ะ”หมอกพยักหน้ารับกับข้อมูลที่เขาได้รับรู้ แปลว่าอีกคนไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีเนื้อในแต่ที่เป็นแบบนี้อาจจะเพราะความเสียใจหรือต้องการปิดกั้นตัวเองจากอะไรสักอย่างสินะแต่พอได้ยินคำว่าอ่อนโยนจากปากของป้านงค์ก็ทำให้หมอกเผลอนึกถึงใครบางคนคนที่ชื่อเหมือนคนๆนี้ หมอกสะบัดหัวเบาๆแล้วคิดว่ามันไม่ทางจะเป็นไปได้ โลกไม่ได้กลมและพรหมลิขิตไม่มีอยู่จริง...หลังจากที่ทำอาหารเย็นเสร็จหมอก็เป็นคนถืออาหารขึ้นมาให้อีกคนที่อยู่บนห้อง ร่างบางสูดหายใจเข้าปอดก่อนจะเคาะประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องของอีกคนทันที
“ป้านงค์ หมอนั่นกลับไปแล้วใช่มั้ย?” โนอาณืที่คิดว่าคนที่เดินเข้ามาอย่างทุกวันคือป้านงค์จึงถามขึ้น
“ยังครับ ผมยังไม่กลับ” หมอกตอบกลับไปทันที โนอาร์ขมวดคิ้วทันที
“ทำไมยังไม่กลับไปอีก เจ้าของบ้านไล่ขนาดนี้แล้ว” โนอาร์ว่าเสียงเย็น
“จะว่าผมหน้าหนาก็ได้ครับ” หมอกว่าก่อนจะวางอาหารที่โต๊ะข้างหัวเตียงอีกคน ซึ่งเขาต้องทำหน้าที่ป้อนอาหารให้อีกคนด้วย หมอกเองก็ไม่ได้เกี่ยงอะไรเพราะเขาพอจะรู้หน้าที่เวลาดูแลคนป่วยและเขาก็เต็มใจทำ เขาอยากทำดีกับอีกคนให้อีกคนไว้ใจและยอมฟังคำโน้มน้าวของเขาเพื่อนที่เขาจะได้หมดหน้าที่ในเร็ววัน
“วันนี้ป้านงค์ทำต้มจืดฟักของโปรดของคุณให้ครับ” หมอกว่าพร้อมกับตักข้าวและต้มใส่ช้อนทำท่าจะป้อนอีกคน
พรึ่บ
เคร้ง!
“ไม่กิน ออกไป!” หมอกสะดุ้งทันทีกับการกระทำและคำพูดของอีกคน มือหนาปัดช้อนในมือเขาล่วงลงพื้นจนพื้นห้องกระจัดกระจายไปด้วยเม็ดข้าว
“แต่คุณต้องกินข้าวนะครับ”
“ก็บอกว่าไม่กินไง ออกไป!!” โนอาร์ว่าเสียงดังอีกครั้งจนหมอกต้องยอมถือถาดข้าวออกไป ตากลมมองอีกคนอย่างไม่พอใจนิดๆแต่ก็ต้องพยายามระงับอารมณ์ไว้ แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่มีความอดทนสูงแต่บางทีถ้ามากเกินไปก็ไม่พอใจเหมือนกัน
“เกิดอะไรขึ้นคะ?” ป้านงค์ที่วิ่งขึ้นมาชั้นบนของบ้านถามขึ้น เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงโวยวายของนายน้อย
“คุณโนอาร์ไม่ยอมทานข้าวครับ” หมอกตอบกลับ
“ป้าว่าให้ป้าเป็นคนเอาไปให้ดีกว่านะคะ คุณฟ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปพักผ่อนดีกว่านะคะ” ป้านงค์ว่าพร้อมมองหน้าอีกคนอย่างเห็นใจ เธอคิดว่าคุณฟ้าพยายามจะทำดีกับนายน้อยของเธอแต่ก็นะนายน้อยของเธอต่อต้านการแต่งงานครั้งนี้จะตายยังไงก็ไม่มีทางอ่อนให้แน่ๆ
“งั้นก็ได้ครับ” หมอกพยักหน้ารับก่อนจะยื่นถาดอาหารให้ป้านงค์...
“ให้ป้าเข้านะคะ” เสียงของป้าแม่บ้านคนสนิทดังขึ้นทำให้โนอาร์ที่นั่งนิ่งอยู่มีปฏิกิริยาทันที
“เข้ามาเลย”
“ทำไมไม่ยอมทานข้าวล่ะคะ?” ป้านงคืถามขึ้นพร้อมกับวางถาดอาหารที่โต๊ะข้างเตียงของอีกคน
“ทำไมหมอกนั่นยังไม่กลับไปอีก” โนอาร์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงติดไม่พอใจ
“นายน้อยไม่ชอบคุณฟ้าเหรอคะ? ป้าว่าเธอก็น่ารักดีนะคะ หน้าตาก็น่ารักกิริยามารยาทก็ดี” ป้านงค์ว่าตามที่ใจคิด
“ผมไม่มีวันหลงกลแผนของเขา” โนอาร์ว่า ซึ่งเขาที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากพ่อของเขา บอกแล้วว่าเขารู้ว่าพ่อของเขาต้องการส่งอีกคนมาดูแลเขาและโน้มน้าวใจเขาให้ผ่าตัด ทุกการกระทำต้องมีการวางแผนจากคนเจ้าแผนการคนนั้นมาอย่างดี เขาไม่มีทางเชื่อว่าลูกผู้ดีตีนแดงอย่างคนๆนั้นจะยอมมาดูแลคนตาบอดอย่างเขา ไม่มีทาง...
“แผน? แต่ป้าว่าไม่นะคะ คุณฟ้าเธอดูใสซื่อจะตาย” ป้านงค์ค้านออกมา
“หึๆ มารยาไงป้า ผมเชื่อว่าคนที่เขาคนนั้นส่งมา ไม่ธรรมดาหรอก” โนอาร์ว่าอย่างมีอคติ
“เฮ้อ...บอกอะไรไปนายน้อยคงยังไม่เชื่อ ป้าว่าให้คุณฟ้าเธอพิสูจน์ตัวเองสักหน่อยนะคะ ป้าว่าป้ามองคนไม่ผิดหรอก” โนอาร์นิ่งกับคำพูดของหญิงวัยกลางคนก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาแต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
“ก็ได้...แต่ถ้าหมอนั่นทนได้นะ”...หมอกทิ้งตัวลงที่เตียงนอนในห้องพักส่วนตัวของตัวเองด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ เขารู้ว่าเขาทำแบบนี้มันไม่ถูก การปลอมตัวเป็นคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย แต่เขาคัดค้านหรือปฏิเสธไม่ได้จริงๆ เขาไม่อยากมีปัญหากับคุณหญิงและพี่ฟ้า แค่ทุกวันที่อยู่ด้วยกันเขาต้องเจอถ้อยคำดูถูก สายตาดูหมิ่นซึ่งทุกครั้งก็จะลากแม่ของเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เขาทนไม่ได้เลย หัวใจเจ็บปวดไปหมด เขาอยากจะบอกกับพ่อแต่เห็นว่าทุกวันนี้เรื่องงานพ่อก็เครียดพอแล้วเขาเลยไม่อยากหาเรื่องไปใส่สมองพ่ออีก เลยต้องแบกรับมันไว้คนเดียวทั้งหมด
“แม่ครับ เหนื่อยจัง” หมอกว่าพร้อมกับหยิบรูปของแม่ซึ่งเขาเอาไปใส่กรอปมาไว้แนบอก ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีแต่เขาก็ยังคงคิดถึงแม่เสมอ เขาคิดเสมอว่าแม่อยู่ข้างๆเขาตลอดเวลา แม่ไม่เคยจากเขาไปไหน
“ถ้าแม่ยังอยู่ก็คงจะดีนะครับ” หมอกว่าออกมาอีกครั้งพร้อมกับน้ำใสที่ไหลลงมาจากตากลม หมอกไม่ได้อยากร้องไห้แต่อยู่ๆความรู้สึกไม่ดีก็ตีตื้นขึ้นมา แม้ว่าจะพยายามเข้มแงตอนที่อยู่ต่อหน้าคุณโนอาร์แต่ความจริงแล้วก็แค่พยายาม...เขายังคงอ่อนแอเหมือนเดิม
อินังโนอาร์จะทำอะไร!!! แค่นี้น้องหมอกก็น่าสงสารพอแล้ว ฮืออออออออออ หมอกไม่ได้ปีกกล้าขาแข็งขึ้นนะคะ น้องแค่พยายามเท่านั้น น้องยังอ่อนแอเหมือนเดิม T^T
___จางบิวตี้___
-
ถ้ารู้ว่าเป็นหมอกนะ ถึงอยากจะหนีก็คงแทบจะขอร้องให้อยู่ดูเลยหล่ะ หึหึ
-
Poor Boy 7
วันนี้หมอกก็อาสาเป็นคนเอาข้าวมาให้อีกคนที่ห้องเหมือนเมื่อวาน หมอกจะพยายามทำให้อีกคนไว้ใจและสนิทใจกับเขาเพื่อที่จะโน้มน้าวใจอีกคนแม้ว่ามันจะดูยากมากๆเลยก็ตาม
“อาหารเช้าครับ” หมอกพูดขึ้นพร้อมกับยกถาดอาหารเข้ามาในห้องนอนของอีกคนโนอาร์ไม่ตอบแต่กลับนั่งนิ่งไม่พูดอะไรออกมา หมอกวางถาดอาหารบนโต๊ะข้างเตียงของอีกคนก่อนจะนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเพื่อที่จะป้อนข้าวให้อีกคน
เคร้ง
“ใครบอกว่าฉันจะกิน” โนอาร์ว่าหลังจากที่ปัดช้อนในมืออีกคนล่วงพื้น หมอกขมวกคิ้วทันที
“แล้วคุณจะทานอะไรครับ ป้านงค์บอกว่าทุกเช้าคุณโนอาร์จะทานข้าวต้ม”
“ก็วันนี้ไม่อยากไง” หมอกถอนหายใจออกมากับคำพูดของอีกคน
“แล้วจะรับอะไรครับ ผมจะได้ไปบอกป้านงค์ให้”
“ฉันอยากกินฝีมือนาย” หมอกขมวดคิ้วทันทีกับคำพูดของอีกคน นึกครึ้มอะไรถึงได้อยากกินอาหารฝีมือเขา
“ก็ได้ครับ งั้นผมจะไปทำข้าวต้มฝีมือผมมาให้” หมอกว่าก่อนจะยกถาดอาหารเช้าออกไปจากห้องอีกคน พอลับหลังอีกคนออกไปโนอาร์ก็กระตุกยิ้มมุมปากทันทีเอาสิ…อยากดูแลเขานักใช่มั้ย เขาจะให้ดูแลให้สมใจ จะลองดูซิว่าอีกคนจะทนได้สักกี่น้ำ จะเก่งแต่ปากตามประสาลูกคนมีเงินหรือเปล่า…เพราะตอนแม่อยู่หมอกเคยเป็นผู้ช่วยแม่ในครัวบ่อยๆทำให้หมอกพอที่จะทำอาหารเป็นบ้าง ไม่สิ…เขาทำได้หลายอย่างเลยแหละและก็ไม่ได้เข้าข้างตัวเองหากจะพูดว่าเขาเองก็มีฝีมือในการอาหารทีเดียว…หมอกถือถาดอาหารเช้าซึ่งเป็นข้าวต้มกุ้งฝีมือตัวเองเข้ามาในห้องนอนของอีกคน โนอาร์ได้กลิ่นข้าวต้มหอมๆลอยมาแต่ไกลก็อดคิดในใจไม่ได้ว่าข้าวต้มมีกลิ่นหอมน่ากินจริงๆแต่ถึงจะน่ากินแค่ไหนเขาก็ไม่มีทางกินเสียหรอก!
“ผมทำข้าวต้มมาให้แล้วครับ” หมอกว่าพร้อมกับตักข้าวต้มในชามใส่ช้อนทำท่าป้อนอีกคน
“เปลี่ยนใจละไม่อยากกินข้าวต้มแต่อยากกินอย่างอื่น” หมอกชะงักไปทันทีกับคำพูดของอีกคน
“ว่าไงนะครับ”
“บอกว่าไม่อยากกินข้าวต้มไง” โนอาร์ว่าเสียงเรียบ
“แต่ผม…” เขาอุตสาห์ตั้งใจทำมันให้อีกคนเลยนะ
“ทำไม? มีปัญหาอะไร?” หมอกถอนหายใจออกมาเพราะเริ่มจะจับทางออกในการกระทำของอีกคน
“คุณจงใจแกล้งผม”
“หึๆ งั้นเหรอ?”
“คุณโนอาร์!!” หมอกเรียกอีกคนเสียงดังกับท่าทางกวนประสาทของอีกคน
“ทนไม่ได้ก็กลับไปซะฉันไม่เคยร้องขอให้นายมา กลับไปบอกเขาว่าเขาไม่มีทางทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้” โนอาร์ว่าออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาซึ่งในความเย็นชานั้นหมอกกลับรู้สึกถึงความเสียใจที่ซ่อนอยู่ หมอกไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับอีกคนแล้วเขาที่ว่าคือใครเพราะหมอกมีหน้าที่มาดูแลอีกคนเท่านั้น
“ผมไม่กลับ” หมอกว่าออกมา
“ว่าไงนะ?” โนอาร์ถามอย่างไม่เชื่อหู
“ผมบอกว่าผมไม่กลับ ไม่ว่าคุณจะขับไล่ผมแค่ไหนมก็ไม่กลับ จนกว่าผมจะทำให้คุณยอมผ่าตัดให้ได้” หมอกว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง โนอาร์กระตุกยิ้มมุมปาก
“แน่วแน่ดีนี่…ก็ได้ ถ้านายต้องการแบบนั้นก็ได้…เราจะมาลองดูกันสักตั้ง!”…หมอกเกลียดโนอาร์! คำๆนี้เป็นคำแรกที่หมอกคิดได้ในช่วงเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาที่เขามาอยู่ที่นี่ การประกาศศึกในวันนั้นทำให้หมอกต้องมาลำบากลำบนในวันนี้ อีกคนหาเรื่องกลั่นแกล้งเขาสารพัด ไม่ว่าจะให้เขาทำอาหารวันละหลายๆรอบจนกว่าอีกคนจะพอใจ ไม่ว่าจะเป็นการทำลายความรู้สึกของเขาด้วยคำพูดร้ายๆที่ชอบพูดจิกกัดทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน…ไม่ว่าเขาจะทุบกระจกบอกให้อีกคนเปิดประตูแค่ไหนอีกคนก็ไม่ยอมมาเปิดให้ โนอาร์แกล้งเขา แกล้งให้เขาออกไปรดน้ำต้นไม้ที่นอกระเบียงก่อนที่เจ้าตัวจะกดล็อคประตูระเบียงทำให้เขาไม่สามารถกลับเข้าไปในห้องได้ บ้าบอที่สุด!
“เปิดเดี๋ยวนี้นะคุณโนอาร์!” หมอกตะโกนเสียงดังพร้อมเคาะประตูกระจก
“หึๆ” โนอาร์กระตุกยิ้มกับเสียงเรียกของอีกคนแต่กลับไม่สนใจ ร่างสูงหยิบหูฟังข้างตัวมาใส่ก่อนจะเปิดเพลงฟังอย่างสบายใจจนเผลอหลับไป
ซ่า
หมอกนั่งกอดตัวเองด้วยความหนาวสั่นเมื่ออยู่ๆฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมา ละอองฝนสาดใส่ตัวเขาจนเปียก ยิ่งลมพัดมาก็ยิ่งหนาว หมอกพยายามตะโกนเรียกอีกคนให้มาเปิดประตูก็แล้วแต่อีกคนก็ไม่ยอมมาเปิดให้ คนใจร้าย!
เปรี้ยง!
เฮือก!
หมอกสะดุ้งทันทีกับเสียงฟ้าร้อง มือบางที่โอบกอดตัวเองไว้รีบยกขึ้นมาปิดหูทันทีด้วยความหวาดกลัว หมอกกลัวเสียงฟ้าร้อง หมอกไม่ชอบมัน
เปรี้ยง!
“ฮึก คุณโนอาร์ เปิดประตูให้ที” หมอกร้องไห้ออกมาก่อนจะเคาะประตูอีกครั้งแต่อีกคนก็ยังนอนนิ่งไม่สนใจเขา
เปรี้ยง!
“ฮึก แม่ครับหมอกกลัว” หมอกสะดุ้งอีกครั้งพร้อมกับร้องไห้ไม่หยุด ตัวบางสั่นเทาด้วยความกลัว
“ฮึก คุณโนอาร์ ฮึก เปิดประตูให้หน่อย” หมอกเคาะประตูจนมือแดงแต่อีกคนก็ไม่ยอมเปิดประตูให้เขา หมอกร้องไห้สะอึกสะอื้นจนแทบขาดใจ ยิ่งเสียงฟ้าร้องดังเท่าไหร่กายบางก็ยิ่งสั่นเทามากเท่านั้น…โนอาร์ตื่นมาก็ได้ยินเสียงในตกดังออกมาจากข้างนอก ร่างสูงนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะนึกได้ว่าเขาขังอีกคนไว้ที่ระเบียง ว่าแล้วร่างสูงก็ลุกออกจากเตียงแล้วค่อยๆคลำทางด้วยความเคยชินไปที่ระเบียงทันที
แกรก
เสียงเปิดประตูระเบียงดังขึ้นทำให้หมอกที่นั่งร้องไห้อยู่หันไปมอง
“ฮึก คนใจร้าย” โนอาร์ชะงักไปทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของอีกคน
“ฮึก คนใจร้าย คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง ฮึก คุณมันนิสัยไม่ดี” หมอกลุกขึ้นพร้อมกับทุบตีอีกคนทันทีด้วยความโกรธทำให้โนอาร์รับรู้ถึงความเปียกชื้นที่มาจากร่างบางได้ ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรออกมาทั้งๆที่ควรสะใจที่ทำให้อีกคนร้องไห้แบบนี้เพราะถ้าเป็นแบบนี้อีกคนคงทนไม่ไหวแน่ๆ ใช่…เขาต้องสะใจสิ พูดออกไปว่าเขาสะใจ
“ทนไม่ได้? ทนไม่ได้ก็ไสหัวไป” โนอาร์ว่าเสียงเรียบ หมอกกัดปากมองหน้าอีกคนด้วยนัยน์ตาสั่นระริก
“ได้ ถ้าคุณอยากให้ผมไปผมก็จะไปแต่ก่อนไปผมจะบอกอะไรกับคุณให้นะ…คนอย่างคุณ ชีวิตนี้อย่าหวังจะเจอกับความรักที่ดีเลย ในเมื่อจิตใจของคุณมันหยาบกระด้างแบบนี้ จะไม่มีใครรักคุณจริง แม้กระทั่งครอบครัวของคุณ!” หมอกว่าเสียงดัง
“ฟ้า!!” โนอาร์เรียกชื่ออีกคนด้วยความโกรธจัด
“ทำไม? ฮึก รับไม่ได้หรือไง รับความจริงที่ผมพูดไม่ได้หรือไงที่ว่าแม้กระทั่งครอบครัวของคุณก็ไม่มีความรักที่จริงใจให้กับคุณ!”หมอกว่าพร้อมกับเขย่าแขนอีกคนอย่างแรง
พลั้ก
“โอ๊ย!!” หมอกร้องออกมาทันทีที่อีกคนผลักเขาอย่างแรงทำให้ร่างบางล้มไปกองกับพื้น โนอาร์ตกใจไม่น้อยกับเสียงร้องของอีกคนเพราะเขาตั้งใจแค่จะสะบัดอีกคนออกเท่านั้นไม่คิดว่าจะแรงจนอีกคนล้มไปกองกับพื้น หมอกเงยหน้ามองใจร้ายทั้งน้ำตา แขนเรียวที่ไถลไปกับพื้นขูดกับพื้นจนเลือดซิบ
“เลว” หมอกว่าสั้นๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที โนอาร์ได้ยินเสียงอีกคนออกไปก่อนจะจับที่มือของตัวเองที่ใช้ผลักอีกคน คิ้วหนาขมวดมุ่นด้วยความรู้สึกว่าเขาทำรุนแรงไปหรือเปล่า
“ไม่…นายทำถูกแล้ว” โนอาร์ว่าก่อนจะเดินกลับไปที่เตียง แม้ว่าสมองจะบอกเขาทำถูกแล้วแต่ทำไมหัวใจกลับนึกถึงแต่เสียงร้องไห้ของอีกคน เสียงด่าของอีกคนกันนะ
โอ๊ยยยยย คะแนนติดลบไปแล้วค่ะอิคุณโนอาร์!!!! เรื่องราวอาจจะรวบรัดไปหน่อยนะคะเพราะเวิ่นเวอร์มาหลายตอนแล้ว ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้__
-
จะว่าโนอาห์ก็ไม่ได้นะ ก็ไม่รู้นี่ว่าเป็นหมอก คิดว่าเป็นฟ้า ก็เท่ากับยังมีใจยึดมั่นกับหมอกอยู่
-
Poor Boy 2
( Zen x Fah )
คืนนี้ฟ้ามาไนต์คลับอีกครั้ง ร่างบางมานั่งโดดเดี่ยวอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มโดยภาษาจีนมาดื่มทันที
"ดรายมาตินี่แก้ว" บาร์เทนเนอร์พยักหน้ารับก่อนจะส่งแก้วเครื่องดื่มให้กับร่างบาง ฟ้าสอดส่องสายตามองหาใครอีกคนที่เขามองหาอยู่หลายวัน ฟ้าไม่เข้าใจว่าเขากำลังเป็นบ้าอะไร ผู้ชายคนเดียว เจอกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงทำเขาเป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอ
"ขอโทษนะครับนั่งด้วยได้มั้ยครับ" เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ฟ้าหันไปมอง ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีดำดูดีไม่น้อยในความคิดของฟ้ากำลังส่งยิ้มหวานมาที่เขา
"เชิญครับ" สิ้นเสียงหวาน ร่างสูงก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆฟ้าทันทีก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเนอร์
"คุณเป็นคนต่างชาติ?" ร่างสูงถามฟ้าเป็นภาษาอังกฤษ
"ใช่ครับ คนไทย" ฟ้าตอบพร้อมกับกระดกเครื่องดื่มจนหมดแก้ว
"ผมหวังเก้อครับ" ร่างสูงแนะนำตัว
"ฟ้าครับ" ฟ้าแนะนำตัวกลับอย่างมีมารยาท ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงเล่นหูเล่นตาอย่างสนใจคนตรงหน้าไปแล้วเพราะอีกคนก็ดูดีไม่น้อยแต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ทำแบบนั้นจริงๆ
"คุณดูเหงาๆนะ" หวังเก้อว่าพร้อมยิ้มมุมปากนิดๆ
"ผมดูเป็นแบบนั้นเหรอ?" ฟ้าเลิกคิ้วถามกลับ
"ใช่...คุณดูเหมือนกำลังรอใครบางคน" ฟ้าหัวเราะนิดๆทันทีกับคำพูดของหวังเก้อ หมอนี่เป็นหมอดูหรือไง เดาแม่นไปแล้ว แต่ไม่ทันที่ฟ้าจะได้สนทนาอะไรกับอีกคนต่อตากลมที่กรีดด้วยอายไลน์เนอร์จนเฉี่ยวคมก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่เขากำลังรออยู่ที่ฟอลว์เต้น...เซน!! ว่าแล้วร่างบางก็วางแก้วแล้วลุกขึ้นทันที
"คุณจะไปไหน" เก้อหวังถามอย่างงงๆ
"ใช่...ผมกำลังรอใครบางคนอยู่อย่างที่คุณว่านั่นแหละ" ว่าแล้วฟ้าก็เดินเข้าไปที่ฟอลว์ทันที เซนที่กำลังยืนอยู่เหมือนกำลังมองหาอะไรอยู่เมื่อมีมือบางมาจับไหล่ให้เขาหันไปร่างสูงก็หันตามทันที เซนกระตุกยิ้มทันทีที่คนที่เข้ามาหาเขาคือคนที่เขาอยากเจอพอดี...หลังจากวันนั้นที่เจออีกคนที่ไนต์คลับ เซนก็งานยุ่งจนไม่มีเวลาหยุด อย่ว่าแต่หยุดเลย เวลาหายใจยังยากแต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าขาวใสมีเสน่ห์ของอีกคนก็ยังตราตรึงอยู่ในหัวเขาและเสียดายไม่น้อยแต่วันนั้นไม่ได้ขอเบอร์ติดต่อกันไว้ทำให้วันนี้เขากลับมาที่นี่อีก เพื่อหวังว่าจะเจออีกคน
"ไม่คิดว่า..." ไม่ทันที่เซนจะพูดจบริมฝีปากบางก็ประกบลงมาทันที เซนยกยิ้มมุมปากก่อนจะจูบกลับไปทันที มือบางที่จับไหล่หนาอยู่เปลี่ยนมาโอบคออีกคนทันที ลิ้นหนาเกี่ยวพันกับลิ้นดล็กอย่างร้อนแรงอย่างไม่สนใจคนรอบข้างซึ่งมันก็ถือเป็นเรื่องปกติที่จะได้เห็นในไนต์คลับแบบนี้
"ใจร้อนชะมัด" เซนว่าหลังจากถอนจูบกับอีกคน
"คงงั้น" ฟ้าเชิดปากใส่อีกคน
"อยากร้อนกว่านี้มั้ยล่ะ" เซนกระซิบถามข้างหูบาง ฟ้าหน้าร้อนผ่าวกับน้ำเสียงที่แสดงถึงความต้องการของอีกคน
"ถ้าตอบว่าอยากล่ะ" ฟ้าช้อนสายตาขึ้นมาสบตากับอีกคนอย่างไม่เกรงกลัว เซนกระตุกยิ้มอีกครั้งก่อนจะประกบจูบอีกคนอีกครั้งและร้อนแรงไม่แพ้ครั้งแรก...สองร่างกอดก่ายกันเข้ามาในห้องหรู ริมฝีปากทั้งสองยังไม่ละออกห่างกันเลยแม้แต่น้อย มือหนาค่อยๆถอดเสื้อผ้าของอีกคนออกในขณะที่ร่างบางเองก็ปลดกระดุมเสื้อของอีกคนออกเช่นกัน
ตุบ
ร่างสองร่างพากันทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ เซนละจูบออกจากฟ้าก่อนจะสบตากับอีกคน
"คนขี้ยั่ว" เซนพูดกับฟ้ายิ้มๆ ฟ้ายกยิ้มเช่นกันพร้อมกับไล้นิ้วมือไปที่แผงอกแกร่งและกล้ามหน้าท้องของอีกคน
"แล้วชอบมั้ย?" เซนไม่ตอบแต่กลับยกยิ้ม ก่อนที่ปากหนาจะซุกไซ้ที่ซอกคอขาว ฟ้าเชิดหน้าอย่างเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสของอีกคนกว่าจะรู้ตัวอีกทีร่างสองร่างก็เปลือยเปล่า นิ้วเรียวสอดเข้าไปในช่องทางของอีกทางเพื่อเบิกทางจากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้วสามนิ้วตามลำดับ
"อ๊ะ...อ๊า..." ฟ้าร้องครางเมื่อนิ้วของอีกสะกิดโดนจุดภายใน เซนยกยิ้มอย่างพึ่งพอใจก่อนจะถอนนิ้วออกแล้วใช้ปากฉีกถุงยางอนามัยก่อนจะสวมเข้ากับแก่นกายที่เริ่มขยายตัว ก่อนจะค่อยๆสอดแก่นกายเข้าไปในช่องทางของอีกคนทันที
"อื้อ...." ฟ้าร้องครางออกมาพร้อมกับมือบางที่จิกเข้ากับต้นแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของอีกคนเพื่อระบายความเสียวซ่าน เซนแช่ตัวเพื่อให้ช่องทางคุ้นชินก่อนจะเริ่มขยับเข้าออก
"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า...ซี้ดดด...อ๊า" เสียงหวานครางกระเส่าไม่ขาดปากพร้อมกับสะโพกบางที่แอ่นรับสัมผัสของอีกคนอย่างเต็มใจ แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของฟ้าแต่เขากล้าบอกได้เลยว่าครั้งนี้ดีกว่าครั้งไหนๆ
"อื้มมมม" เซนก็อดไม่ได้ที่จะครางในลำคออย่างพึงพอใจในช่องทางที่คับแน่นของอีกคน ร่างสูงกระแทกตัวอย่างแรงจนเตียงสั่นครอนแต่นัานก็ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของคนทั้งคู่ลดลงเลย
"อ๊ะ" ฟ้าสะดุ้งเมื่ออีกคนจับขาของเขาเกี่ยวเอวก่อนจะอุ้มร่างบางในขณะที่ร่างกายยังสอดใส่กันอยู่ ทุกย่างก้าวเดินแก่นกายใหญ่ก็เสียดสีกับช่องทางของอีกคนจนฟ้าซี๊ดปากด้วยคสามเสียวซ่าน
"ต่อนะ" เซนกระซิบข้างหูบางเสียงพร่าพร้อมกนะแทกตัวใส่อีกครั้งในขณะที่แผ่นหลังบางเสียดสีกับกำแพงห้องไปมา การร่วมรักในท่ายืนสร้างความเสียดซ่านให้กับฟ้าไม่น้อย ร่างบางโอบคออีกคนแน่นก่อนจะกัดลงที่ไหล่หนาระบายความเสียวซ่าน สะโพกสอบขยับเข้าออกอย่างรุนแรงจนในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมา
"อ๊า!!" ฟ้าหอบหนักทันทีที่ปลดปล่อยออกมาเต็มหน้าท้องของอีกคน ใบหน้าใสซบลงที่ไหล่หนาด้วยความเหน็ดเหนื่อย
"เหนื่อยแล้วหรือไง" เซนถามขึ้น ฟ้าช้อนสายตาขึ้นมามองอีกคน
"เหนื่อย" เซนหัวเราะเบาๆกับคำตอบของอีกคน
"แต่ผมยังไม่เหนื่อย" ฟ้าเบิกตากว้างกับคำพูดของอีกคนแต่ไม่ทันได้ทักท้วงร่างสูงก็พาร่างบางมาที่โต๊ะหน้ากระจกแล้วจับร่างบางให้ยืนหันหลังให้ก่อนจะสวมถุงยางอนามัยอันใหม่แล้วสอดแก่นกายเข้าไปอีกครั้ง
"อ๊า!!" ฟ้าร้องครางทันทีที่อีกคนสอดใส่เข้ามา
"ใบหน้าคุณร้อนแรงเป็นบ้า" เซนว่าข้างหูบางก่อนจะขบกัดเบาๆ ฟ้ามองใบหน้าตัวเองในกระจกก็อดหน้าร้อนผ่าวไม่ได้ นี่เขาจริงเหรอ...ให้ตายเถอะ ดาราหนังโป๊ยังต้องอาย
"อื้อ...ขยับเร็วสิ" ฟ้าว่าอย่างขัดใจเมื่ออีกคนเอาแต่แกล้งขยับเข้าออกช้าๆแต่เน้นๆ
"วอร์มก่อนไง" เซนว่าอย่างขำๆที่ได้แกล้งอีกคน
"อื้ออ...ไม่เอาแบบนี้" ฟ้าส่ายหน้าไปมา
"งั้นแบบนี้เป็นไง" สิ้นเสียงทุ้มสะโพกหนาก็ขยับเข้าออกแรงและรัวจนฟ้าร้องครางไม่ขาดปาก เสียงครวญครางของคนทั้งคู่ดังทั่วทุกซอกทุกมุมของห้องหรู ไม่ว่าจะเป็นที่พื้นพรม บนโซฟา ริมระเบียงหรือกลับมาจบที่บนเตียงนอนอีกครั้ง กว่าพายุอารมณ์จะจบลงก็ปาไปตี3...แสงแดดที่สาดส่องเข้ามากระทบเปลือกตาทำให้ฟ้าค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา ร่างบางนิ่วหน้าไปนิดเพราะเมื่อขยับตัวก็รู้สึกเจ็บช่วงล่าง ตากลมสอดส่องมองไปรอบห้องก็อดหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาไม่ได้เมื่อเห็นร่องรอยเสื้อผ้าของเขาและอีกคนที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วห้อง ไหนจะเศษซากถุงยางที่อีกคนถอดทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ
"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงทุ้มถามขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวบนเอวหนึ่งผืน ฟ้ามองที่แผงอกแกร่งที่มีรอยแดงๆซึ่งน่าจะเป็นฝีมือเขานี่แหละ
"อื้ม...จะไปไหนอ่ะ" ฟ้าถามเมื่ออีกคนกำลังแต่งตัว
ทำงานน่ะ มีประชุมตอนบ่าย" เซนตอบพร้อมกับติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบหรูไปด้วย ฟ้ายากจะถามว่าอีกคนทำงานอะไรแต่มันจะดูละลาบละล้วงไปหรือเปล่าในเมื่อเขาทั้งคู่พึ่งรู้จักกัน เอ่อ...พึ่งรู้จักกันแต่ได้กันแล้วอ่ะ
"ผมสั่งอาหารเช้าไว้ให้คุณแล้ว อย่าลืมกินล่ะ" ฟ้าพยักหน้ารับ เซนทำท่าจะเดินออกจากห้องไปแต่ฟ้าก็เรียกอีกคนไว้ก่อน
"เดี๋ยวสิ" เซนหันกลับมาพร้อมเลิกคิ้วถาม
"เอ่อ...เราจะยังเจอกันอีกใช่มั้ย?" ฟ้าอยากจะตบปากตัวเองแรงๆที่ถามอะไรบ้าๆออกไป เขาไม่รู้ว่าอีกคนคิดยังไงกับเรื่องเมื่อรืนแต่สำหรับเขา...เขาไม่อยากให้มันเป็นแค่วันไนต์สแตน เซนยกยิ้มกับคำตอบของอีกคนก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างบางบนเตียวก่อนจะ...
จุ๊บ
จูบปากอีกคนเบาๆแล้วผละออก
"เจอสิ...สำหรับคุณไม่ใช่วันไนต์สแตนหรอก" ฟ้ายิ้มออกมาทันที เซนเองก็ยิ้มเช่นกันก่อนจะบอกลาอีกคนเพื่อออกไปทำงาน ฟ้าอาบน้ำแล้วถือวิสาสะเอาเสื้อเชิ้ตอีกคนมาใส่แล้วออกมากินข้าวที่อีกคนสั่งไว้ให่ด้วยอารมณ์เบิกบานแต่เช้า...ให้ตายสิ เขาหยุดยิ้มไม่ได้เลย!!ทางด้านของเซนก็อารมณ์ดีมาประชุมจนพนักงานคนอื่นๆงุนงงไม่น้อย เซนไม่ใช่คนชอบยิ้มแต่วันนี้กลับมีรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากหนา
"มีอะไรดีๆหรือเปล่าคะ?" เลขาส่วนตัวของเซนถามขึ้น
"เปล่าหรอกๆ เออ...วันนี้ผมจะเข้าไปหาคุณโนอาร์นะ" เซนว่า...พอเลิกงานเซนก็ไปหาโนอาร์เพื่อเอาเอกสารไปให้อีกคนเซนทันที
"นั่นใครน่ะ" เซนถามคนใช้ในบ้านพร้อมมองไปที่ร่างบางที่กำลังนั่งทำหน้าหงิกหน้างออยู่กับผู้เป็นนาย
"อ้อ...คุณฟ้าค่ะ คนที่นายใหญ่ส่งมาให้ดูแลนายน้อย เห็นว่ากันว่าคือคู่แต่งงานด้วยนะคะ" เซนพยักหน้ารับกับข้อมูลที่ได้รับรู้ อีกคนหน้าตาน่ารักไม่น้อยแม้จะเป็นผู้ชาย เขาก็ไม่รู้หรอกว่านายน้อยของเขาว่าไงแต่จากที่สังเกตที่มุมปากหนาที่แอบมีรอยยิ้มเล็กๆแล้ว นายน้อยคงแพ้หลุมพรางของนายใหญ่เข้าสักวัน
ขอโทษครับ ผมมาหานายน้อยน่ะครับ" เซนทักทายหมอกด้วยภาษาไทยที่เขาเองก็พอพูดได้ หมอกหันมามองอีกคน
"เอ่อ...ครับ" หมอกพยักหน้ารับก่อนจะถือหนังสือที่เหมือนว่าเอามาอ่านให้อีกคนฟังเดินออกไป ทำให้เหลือเพียงโนอาร์กับเซนเท่านั้น
"นายดูอารมณ์ดีนะครับ" เซนแกล้งแซว ทำให้โนอาร์ชักสีหน้าทันที
"อารมณ์ดีอะไร เปล่าสักหน่อย" เซนยกยิ้มในความปากแข็งของนายน้อย
"ว่าแต่มีอะไร" โนอาร์ถามขึ้น
"มีเอกสารที่ต้องเซนครับ ช่วงนี้งานที่บริษัทยุ่งมากเมื่อไหร่นายจะกลับมาทำครับ ผมหัวหมถนจนไม่ทัเวลาหายใจแล้ว"
"กูตาบอดนี่" โนอาร์ว่าพลางยักไหล่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"แต่นายควรผ่าตัดนะครับ"
"บอกว่าไม่ไง กูจะไม่ทำในสิ่งที่เขาต้องการแน่ๆ" โนอาร์ยืนยันคำเดิม
"แล้วนายไม่อยากเห็นหน้าคุณฟ้าเหรอครับ" โนอาร์ชะงักทันทีกับคำถามของคนสนิท
"กู..."
"นายไม่ต้องตอบผมหรอกครับ เก็บไว้ตอบตัวเองพอ...ถ้านายเซนเสร็จแล้วผมขอตัวก่อนนะครับไม่อยากขัดความสุขนายแล้ว"เซนว่าพร้อมเก็บแฟ้ม
"เออไปไหนก็ไป...เอ้ย! ขัดความสุขบ้าไรวะ!" โนอาร์อุทานออกมา เซนไม่ตอบแต่กลับยิ้มๆก่อนจะบอกลานายแล้วเดินออกไปก่อนจะยกยิ้มอีกครั้งเมื่อมีข้อความหนึ่งเข้ามาในโทรศัพท์
‘เมื่อไหร่จะกลับอ่ะ ผมรอกินข้าวกับคุณอยู่นะ...ฟ้า’
ร้อนแรงได้แค่นี้จริงๆค่ะ 5555555 พยายามแต่งให้แรงกว่านี้แต่เราไสยไสย >__< ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ไม่ค่อยมีคนอ่านเลยเสียใจมากกกกกก T^T
___จางบิวตี้___
-
Poor Boy 8
หมอกกลับมาที่ห้องนอนก็กอดเข่าซุกหน้าร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ความรู้สึกอ่อนแอถาโถมเข้าหาตัวเองอย่างจังกับการกระทำที่ใจร้ายของอีกคน อีกคนใจร้ายมาก ใจร้ายที่ทำกับเขาแบบนี้ เขาไม่อยากจะทนอีกแล้ว! พอร้องไห้จนพอใจหมอกก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าออกมาทั้งหมดก่อนจะเอามาใส่กระเป๋าเดินทางเขาจะโทรหาพี่ฟ้าว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องที่อีกคนสั่งได้จริงๆ ให้เขาไปทำอะไรก็ได้แต่ไม่ใช่ต้องดูแลผู้ชายคนนี้! ผู้ชายเย็นชา ใจร้าย ไร้หัวใจคนนี้!...หมอกตื่นมาแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวจะบอกลาป้านงค์ว่าเขาจะกลับไทย แม้ว่าจะกะทันหันไปหน่อยแต่เขาก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อจริงๆ
“ว่าไงนะคะคุณฟ้าจะกลับ” ป้านงค์อุทานด้วยความตกใจทันทีเมื่อหมอกบอกว่าเขากำลังจะกลับไทยวันนี้ ซึ่งเขาพึ่งจองคั๋วเครื่องบินเมื่อคืนไฟต์ตอนบ่ายโมงของวันนี้
“ใช่ครับ” หมอกตอบเสียงแผ่ว
“เกิดอะไรขึ้นกันคะ หรือว่า...อ๊ะ ข้อศอกคุณฟ้าเป็นแผลนี่คะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ บอกป้ามาเถอะนะคะ” ป้านงค์ถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยยิ่งเห็นรอยแผลถลอกเป็นทางที่แขนของอีกคนก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วง
“ผม...ผมยอมแพ้แล้วครับป้านงค์” หมอกตอบพร้อมกับสบตาหญิงวัยกลางคนตากลมสั่นระริกพร้อมมีน้ำตาหน่วงคลออยู่ข้างใน
“ผมไม่สามารถอยู่ดูแลหรือแม้แต่โน้มน้าวจิตใจคนที่มีจิตใจเย็นชาหยาบกระด้างคนนี้ได้อีกแล้วล่ะครับ” หมอกว่าต่อพร้อมกระพริบตาเพื่อไล่น้ำตาที่กำลังเอ่อคลอจะไหลลงมา
“เฮ้อ...ป้าเข้าใจคุณฟ้าค่ะเพราะพอจะรู้ว่านายน้อยเป็นยังไงแต่ว่า...นายน้อยเธอเป็นคนน่าสงสารนะคะ” ป้านงค์ว่าพร้อมมองหน้าหมอกด้วยใบหน้าเศร้าหมอก
“ที่นายน้อยตาบอดก็เพราะศัตรูของนายใหญ่อีกทั้งนอกจากจะสูญเสียการมองเห็นแล้วนายน้อยยัง...ยังเสียคุณผู้หญิงไปในเวลาเดียวกันด้วยค่ะ” หมอกชะงักไปทันทีกับคำบอกเล่าของหญิงวัยกลางคน อีกคนเสียแม่ในวันที่ตัวเองก็ตาบอดด้วยงั้นเหรอ? หมอกรู้สึกใจกระตุกเพราะเรื่องราวของอีกคนคลับคล้ายคลับคลากับเรื่องราวของเขาเสียเหลือเกินอีกคนไม่ได้มีโอกาสมองหน้าแม่เป็นครั้งสุดท้ายเหมือนเขาแต่เขายังดีกว่าที่ยังได้กอดแม่ ได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดของแม่เป็นครั้งสุดท้ายในขณะที่อีกคน...ไม่แม้แต่ได้สัมผัสมัน
“ป้าไม่ได้พูดเพื่อรั้งคุณฟ้านะคะแต่ป้าอยากเล่าเรื่องนายน้อยในมุมของป้าให้คุณฟ้าฟังก็เท่านั้น นายน้อยเธอเป็นคนอ่อนโยน เป็นคนดีแต่หลังจากที่เสียคุณผู้หญิงและสูญเสียการมองเห็นไปนายน้อยเธอก็มีอารมณ์รุนแรงแบบนี้แหละค่ะ อีกทั้งเธอยังฝังใจโกรธนายใหญ่ที่เธอคิดว่าเป็นสาเหตุทำให้คุณผู้หญิงตายและทำให้เธอต้องตาบอดแบบนี้” หมอกพอจะประติดประต่อเรื่องราวได้ขึ้นมา แบบนี้ก็ไม่แปลกใช่มั้ยถ้าอีกคนจะเกลียดเขาเพราะเขามาในนามของพี่ฟ้า พี่ฟ้าที่เป็นคู่แต่งงานของอีกคนที่ถูกส่งมาโดยผู้เป็นพ่อแต่...อีกคนก็ใจร้ายกับเขาเกินไป คนใจร้าย!
“ถ้าคุณฟ้าตัดสินใจดีแล้วป้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ แต่ก่อนไปทานข้าวก่อนนะคะ ถือว่าเป็นมื้อสุดท้ายฝีมือป้าละกันนะคะ” หมอกพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามป้านงค์เข้าไปในครัวเพื่อทานข้าวฝีมืออีกคน...ทางด้านของโนอาร์วันนี้ไม่มีอีกคนเอาอาหารมาให้เขาแต่กลับเป็นป้านงค์ที่ถือถาดอาหารมาให้เขา โนอาร์ไม่ได้เปิดปากถามอะไรออกมาเพียงแค่นั่งกินข้าวไปเงียบๆเท่านั้น
“คุณฟ้าเธอจะกลับแล้วนะคะ” ป้านงค์พูดขึ้นขณะที่ป้อนข้าวร่างสูง
“...” ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของโนอาร์ที่หญิงวัยกลางคนก็พอดูออกว่าอีกคนกำลังฟังเธออยู่
“ป้าไม่รู้หรอกนะคะว่านายน้อยไปทำใจร้ายอะไรใส่คุณฟ้า แต่ป้าเห็นที่แขนคุณฟ้ามีแผลถลอกอยู่ด้วย” ป้านงค์ว่าต่อพร้อมกับตักข้าวไปที่ปากของอีกคนแต่โนอาร์กลับชะงักไม่ยอมอ้าปากรับ
“ถึงคุณฟ้าจะเป็นคนที่นายใหญ่ส่งมาเพื่อดูแลนายน้อยแต่นายน้อยไม่เห็นจะต้องเกลียดต้องไม่ชอบใจคุณฟ้าเธอเลยนี่คะ เธอเป็นคนดี เป็นคนน่ารักมากเลยนะคะ และป้าก็เห็นว่าเธอดูแลนายน้อยดีมาก” โนอาร์คิดตามที่อีกคนพูดก็อดยอมรับไม่ได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาอีกคนดูแลเขาดีจริงๆ ไม่ว่าเขาจะกลั่นแกล้ง จะเอาแต่ใจแค่ไหนแต่อีกคนก็อดทน อาจจะมีเถียงบ้างอะไรบ้างแต่อีกคนก็ยังคงดูแลไม่ได้เอาเรื่องผ่าตัดมาเป็นประเด็น
“ใครว่าผมเกลียด” โนอาร์พูดขึ้น ป้านงค์เลิกคิ้วอย่างแปลกใจทันที
“งั้นแปลว่าไม่ได้เกลียดเหรอคะ?” โนอาร์นิ่งไปสักครู่พร้อมกับในสมองที่ทบทวนความผิดของตัวเองเมื่อคืนนี้ เสียงร้องไห้ ถ้อยคำตัดพ้อของอีกคนมันทำให้เขารู้สึกไม่ดีจนนอนไม่หลับ เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรแต่ที่รู้คือเขา...ไม่อยากให้อีกคนไป
“พาผมลงไปข้างล่างที”...หลังจากที่กินข้าวฝีมือของป้านงค์เสร็จหมอกก็จัดการล้างจานให้เรียบร้อยซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของเอยู่แล้วแม้ว่าป้านงค์จะบอกให้เขาไม่ต้องทำก็ตามแต่มันเป็นความเคยชิน ไม่ทำไม่ได้เสียแล้ว
“อ๊ะ” หมอกชะงักทันทีที่หันหลังกลับไปเจออีกคนที่ไม่คิดว่าจะเจอกำลังนั่งรถเข็นอยู่ตรงหน้าเขา หมอกมองอีกคนนิ่งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาก่อนจะทำท่าจะเดินเลี่ยงออกมา
“ได้ยินว่านายจะกลับ” เสียงทุ้มถามขึ้นทำให้หมอกชะงักทันที
“ใช่...คุณคงพอใจ” หมอกตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว
“ใครบอกว่าฉันพอใจ” หมอกขมวดคิ้วทันทีกับคำพูดของอีกคน
“ก็คุณเกลียดผม คุณไม่ชอบใจที่ผมมาอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้นการที่ผมไปๆซะคุณคงพอใจไม่ใช่หรือไง” หมอกว่าด้วยความโกรธ
“...” ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากอีกคน หมอกถอนหายใจออกมาก่อนจะบอกลาอีกคนส่งท้าย
“ลาก่อน...หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก” ว่าแล้วร่างบางก็ทำท่าจะเดินไปหยิบกระเป๋าที่เอามาวางไว้ที่ห้องแขก
“ขอโทษ” หมอกชะงักอีกครั้งกับคำพูดที่ออกมาจากปากองอีกคนแม้ว่าจะแผ่วเบาแต่เขากลับได้ยินมันอย่างชัดเจน
“ว่าไงนะ”
“ขอโทษ...ขอโทษที่ทำไม่ดีกับนาย ที่ทำให้นายเจ็บตัว” หมอกมองที่แขนตัวเองที่เป็นรอยแผลยาวจากการที่ล้มขูดกับพื้นเมื่อวาน
“ไม่เป็นหรอกครับ ถ้าสิ่งที่คุณจะพูดมีแค่นี้ งั้นผม...”
“อย่าไป” โนอาร์พูดขัดขึ้นมาทันทีก่อนที่ร่างบางจะพูดจบประโยค หมอกเบิกตากว้างอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำๆนี้จากปากของอีกคน
“คะ...คุณ”
“ฉันอาจจะจิตใจหยาบกระด้างแบบที่นายว่า ฉันอาจจะใจร้ายไม่มีหัวใจอย่างที่นายว่าแต่ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากมีหัวใจ” โนอาร์ว่าออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองที่หมอกสามารถสังเกตได้
“ฉันโกรธพ่อ โกรธที่ทำให้แม่ตาย ทำให้ฉันต้องมาตาบอดเพราะไอ้ความบ้าอำนาจอันล้นฟ้า เงินทองมากมายนั่น ฉันถึงไม่อยากผ่าตัด ไม่อยากมองเห็น ไม่อยากทำในสิ่งที่พ่อต้องการ ไม่อยากให้เขามาบงการชีวิตของฉันได้อีก” โนอาร์ว่าต่อซึ่งเป็นความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเขา เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากเล่าให้อีกคนฟัง
“แต่คุณก็ไม่ควรทำร้ายตัวเองแบบนี้ การที่คุณไม่ผ่าตัดมันไม่ใช่แค่พ่อคุณที่ทุกข์ใจแต่หลายๆคนรอบตัวของคุณก็ทุกข์ใจไปด้วย อีกทั้งแม่ของคุณ...ผมเชื่อว่าถ้าท่านเห็นคุณตอนนี้ ท่านคงจะเสียใจมากและคงจะร้องไห้ที่ลูกชายของท่านมีสภาพแบบนี้” หมอกว่าก่อนจะเดินเข้ามาหาอีกคนซึ่งโนอาร์ก็รับรู้ได้ดีจากการได้ยิน
“ฉัน...” โนอาร์ขมวดคิ้วมุ่นพร้อมกัดปาก
“คุณไม่ต้องฟังผมก็ได้แต่ผมอยากให้คุณคิดเรื่องนี้อีกครั้ง ไม่ใช่เพื่อพ่อคุณแต่เพื่อตัวคุณต่างหาก” โนอาร์นิ่งกับคำพูดของอีกคน เมื่อเห็นว่าอีกคนนิ่งไปหมอกก็เดินออกมาเพราะคิดว่าคำพูดของเขาคงจะโน้มน้าวจิตใจอะไรอีกคนไม่ได้ แม้ว่าหลังจากที่ฟังเรื่องราวของอีกคนจะทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบ ความโกรธเมื่อวานมลายหายไปหมดแต่เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่ต่อเพราะเขาคิดว่าถ้าอีกคนยังคิดแบบนี้ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางโน้มน้าวจิตใจอีกคนได้แน่ๆ
“งั้นอยู่กับฉันได้มั้ย” เสียงทุ้มพูดขึ้นอีกครั้งซึ่งเป็นไปด้วยความอ้อนวอนซึ่งหมอกสัมผัสได้
“ผมงั้นเหรอ?”
“ใช่...อยู่ทำให้จิตใจหยาบกระด้างของฉันอบอุ่นขึ้น นายทำมันได้หรือเปล่า”อวัยวะในหน้าอกด้านซ้ายของหมอกสั่นไหวขึ้นมาทันทีกับคำถามองอีกคน ตากลมมองไปที่ใบหน้าหล่อที่มันไม่ได้มีความล้อเล่นแต่อย่างใดมันกลับเต็มไปด้วยความจริงจัง
“ถ้าผมทำได้ล่ะคุณจะว่าไง” โนอาร์กระตุกยิ้มมุมปากซึ่งไม่ใช่การแสยะยิ้มหรือกรีดยิ้มร้ายแบบที่หมอกเคยเห็นแต่เป็นรอยยิ้มเล็กๆจากมุมปากของอีกคน
“นายก็จะได้มัน...ได้หัวใจที่อบอุ่นของฉัน”
โอ๊ยยยยยย อิคุณโนอาร์!!! กว่าจะคิดได้ก็เกือบสายไปแล้วมั้ยล่ะ! 55555 อย่าพึ่งงงนะคะว่าเขาไปรักกันตอนไหน ยังค่ะยังแค่ต่างฝ่ายต่างเปิดใจให้กันเฉยๆ อิโนอาร์เองก็เริ่มละทิ้งศักดิ์ศรีไรงี้ เปิดใจให้น้องหมอก(ที่เข้าใจว่าเป็นฟ้า) ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ใครรอฉากหวานๆ อิๆ >___<
ปล อ่านแล้วช่วยคอมเม้นบ้างอะไรบ้างก็ได้ค่าาาา คือไม่สนุกยังไงคนเขียนจะได้รู้ ฮืออออออออออ
___จางบิวตี้____
-
ม่ายยยยน้าาาาาา แบบนี้ถ้าโนอาห์รักขึ้นมา ก็เท่ากับรักฟ้าอ่ะดิ :serius2:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
Poor Boy 9
หมอกไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้ตัดสินใจอยู่ที่นี่ต่อ เพราะคำพูดของอีกคนหรือเพราะเสียงหัวใจของตัวเองกันแน่ ร่างบางส่ายหัวไปมาเพื่อไล่ความฟุ้งซ่านในหัวตอนนี้ อวัยวะในหน้าอกด้านซ้ายของเขายังคงเต้นแรงไม่หยุดหลังจากที่ได้ฟังคำพูดของอีกคน
‘นายก็จะได้มัน...ได้หัวใจที่อบอุ่นของฉัน’ คำพูดของอีกคนลอยเข้ามาในหัวของหมอกอีกครั้ง ใบหน้าใสร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงอีกครั้ง หัวใจที่อบอุ่นงั้นเหรอ? หมอกไม่รู้ว่าอยู่ๆมุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นมาได้ยังไง ไมได้ตั้งใจยิ้มนะ ไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ!!!...และก็เหมือนทุกวันที่หมอกจะมาช่วยป้านงค์ในการเตรียมอาหารเย็น และหมอกก็ยังคงทำหน้าที่เตรียมอาหารให้โนอาร์ ร่างบางถือถาดอาหารไปให้อีกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารของบ้าน ซึ่งนานๆครั้งที่โนอาร์จะลงมากินข้าวที่ชั้นล่าง ส่วนมากร่างสูงจะอยู่แต่ในห้องเท่านั้น
“เอ่อ…วันนี้ผมทำต้มข่าไก่กับผัดเปรี้ยวหวานให้คุณ ไม่รู้ว่าจะถูกปากหรือเปล่า” หมอกพูดขึ้นรู้สึกติดๆขัดๆเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าอีกคน ทั้งๆที่แต่ก่อนก็ไม่ยักกะเป็น
“ป้อนสิ” โนอาร์พูดขึ้น
“ผมรู้แล้วน่ะ” หมอกเชิดปากนิดๆซึ่งโนอาร์ก็พอจะเดาออกมาว่าอีกคนจะทำหน้าแบบไหน มุมปากหนายกยิ้มนิดๆแต่หมอกก็สามารถสังเกตมันได้ อวัยวะในหน้าอกด้านซ้ายของหมอกเต้นแรงอีกครั้ง ให้ตายสิ…เป็นแบบนี้อีกแล้ว
“เอ่อ…ถูกปากมั้ย” หมอกถามขึ้นหลังจากที่ป้อนอีกคนไปในคำแรก
“คิดว่าไงล่ะ?” โนอาร์ไม่ตอบแต่กลับถามกลับ หมอกขมวดคิ้วทันที
“ผมถามคุณนะ ไม่ได้ให้คุณมาถามกลับ”
“หึๆ อร่อย” โนอาร์ชมออกมาหลังจากที่หัวเราะเบาๆในลำคอ หมอกยกยิ้มทันทีกับคำชมของอีกคน รู้สึกหน้าร้อนผ่าวนิดๆด้วย ทีตอนป้านงค์ชมทุกวี่วันก็ไม่เห็นเป็นเลยไอ้อาหารแบบนี้ ให้ตายสิ…
“งั้นก็ทานเยอะๆนะครับ” หมอกว่าออกมาพร้อมกับค่อยๆป้อนข้าวอีกคนจนโนอาร์กินหมด หมอกยกยิ้มอีกครั้งเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่อีกคนกินอาหารฝีมือเขาหมดเขาไม่ได้หลงตัวเองนะว่าอาหารเขาอร่อยเพราะป้านงค์ก็ชมเขาอยู่บ่อยๆ แต่อาจจะเป็นเพราะแต่ก่อนอีกคนกลัวเขาได้ไงใจสินะเลยกินไม่เคยหมด! ชิ!
“อ๊ะ ปากคุณเปื้อนครับ” หมอกที่กำลังจะยื่นแก้วน้ำให้อีกคนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่ามีเศษข้าวติดอยู่ที่มุมปากของโนอาร์
“เช็ดสิ”
“เอ่อ…ผมงั้นเหรอ?” หมอกถามอย่างไม่แน่ใจ
“อื้ม…นายนั่นแหละ” หมอกกัดปากนิดๆก่อนจะยื่นมือไปเช็ดที่มุมปากให้อีกคนเบาๆแต่แม้จะเพียงแผ่วเบาแต่กลับทำให้หัวใจของคนทั้งคู่เต้นแรงขึ้นมาพร้อมกันทันที ความอ่อนโยนของอีกคนทำให้โนอาร์อดที่ยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ บางที…การลองเปิดใจดูมันก็เป็นเรื่องดีไม่น้อยเลยนะ…หลายวันผ่านไป…ตลอดหลายวันที่ผ่านมาหมอกรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขอย่างแปลกๆ ทั้งๆที่ต้องดูแลคนตาบอดแต่เขากลับมีความสุข เขาเองก็ไม่รู้ว่าความสุขที่ว่ามันเกิดขึ้นมาได้ยังไงแต่ที่รู้ๆคือเขาชอบตอนนี้ที่สุด ชอบที่ได้อยู่กับ…อีกคน
“วันนี้อ่านเรื่องไหน” โนอาร์ถามขึ้น ซึ่งเป็นประจำในตอนกลางคืนที่หมอกจะมานั่งอ่านหนังสือให้โนอาร์ฟัง ซึ่งเป็นหนังสือแนวธรรมนำชีวิตที่หมอกชื่นชอบ ตอนแรกโนอาร์ก็แย้งไม่น้อยที่อีกคนจะมาอ่านอะไรแบบนี้ให้เขาฟังแต่พอได้ฟังแล้วจิตใจก็สงบก็รู้สึกดีไม่น้อย
“อืม…เรื่องไหนดีนะ” หมอกทำท่าครุ่นคิดพร้อมกับปิดสารบัญเลือกเรื่องที่จะอ่านให้อีกคนฟัง
ครื้นๆ
เสียงฟ้าร้องจากภายนอกทำเอาหมอกสะดุ้งขึ้นมาทันที ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะเทลงมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“ฝนตกอีกแล้วงั้นเหรอ?” โนอาร์พึมพำเบาๆ
เปรี้ยง!
“เฮือก!” เสียงฟ้าฝ่าทำให้หมอกสะดุ้งอย่างแรงทันทีและทำให้โนอาร์ที่นั่งอยู่บนเตียงรับรู้ไปด้วย ร่างสูงขมวดคิ้วทันที
“ฟ้า” เสียงทุ้มเรียกชื่ออีกคน
เปรี้ยง!
“ฮึก” เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครั้งทำให้หมอกน้ำตาคลอทันที มือบางทิ้งหนังสือในมือแล้วยกมือขึ้นมาปิดหูตัวเองเอาไว้ กายบางสั่นเทาจนน่าสงสาร โนอาร์รับรู้ได้ถึงเสียงสะดึกสะอื้นของอีกคน ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยความกังวลทันทีเพราะเขาเองก็ไม่รู้มาก่อนว่าอีกคนกลัวเสียงฟ้า งั้นวันนั้น…โนอาร์หน้าเครียดทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าวันนั้นเขาแกล้งทิ้งอีกคนไว้ที่ระเบียงและวันนั้นฝนตกพอดี อีกคนคงต้องกลัวมากแน่ๆ
“ฟ้า” เสียงทุ้มเรียกชื่ออีกคนอีกครั้งพร้อมกับมือหนาที่ค่อยๆควานไปจับเข้าที่แขนของอีกคน หมอกมองอีกคนที่นั่งอยู่บนเตียงทั้งน้ำตา
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าร้องดังอีกครั้งทำให้หมอกรีบพาตัวเองจากเก้าอี้ไปนั่งบนเตียงอยู่กับอีกคนทันที ร่างบางซุกเข้าหาอีกคนอัตโนมัติด้วยความกลัว กายบางยังคงสั่นเทาไม่ลดละซึ่งโนอาร์รับรู้ได้ดี มือหนาโอบอีกคนไว้ทันทีเพื่อหวังว่าจะให้อีกคนได้คลายความกลัว
“ไม่เป็นไรนะ” เสียงทุ้มว่าอย่างอ่อนโยน หมอกที่ซุกอยู่กับอกแกร่งรู้สึกหัวใจอ่อนวาบทันที ตากลมที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาช้อนมองอีกคนที่มองมาที่เขาเหมือนกันแม้ว่าอีกคนจะมองไม่เห็นก็ตาม
“ผมกลัว…” หมอกตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“ฉันอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัว” โนอาร์ว่าพร้อมกับโอบอีกคนแน่น หมอกซุกตัวเข้ากับอกแกร่งอีกครั้ง ความอ่อนโยน ความอบอุ่นจากอีกคนทำให้หมอกแทบจะลืมความกลัวไปแทบหมด แม้เสียงฟ้าของนอกจะร้องดังขนาดไหนแต่กลับดังสู้เสียงหัวใจของคนทั้งคู่ไม่ได้ หมอกไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรแต่มันเหมือนกับตอนนั้น…ตอนที่เขาเจอกับใครบางคนที่ชื่อเหมือนกับคนๆนี้ หมอกรู้ว่ามันคือความบังเอิญ บังเอิญที่คนสองคนชื่อเหมือนกัน บังเอิญที่ว่าคนสองคนอบอุ่นเหมือนกันและบังเอิญที่ว่าคนสองคนทำให้เขา…หัวใจเต้นแรงเหมือนกัน…เสียงของสายฝนเริ่มซาลง เสียงของฟ้าก็เงียบหายไปทำให้หมอกค่อยๆขยับตัวออกมาจากอกแกร่งของอีกคน
“อ๊ะ!” หมอกสะดุ้งทันทีคว้าแขนของเขาเอาไว้
“ขอโทษ” เสียงทุ้มว่าออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“เรื่องอะไรครับ?” หมอกถามอย่างงุนงง
“นายกลัวเสียงฟ้าแต่วันนั้นฉัน…” โนอาร์ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อนึกถึงเรื่องวันนั้น
“วันนั้นคุณไม่รู้นี่หน่า” หมอกว่าแก้ต่างออกมา
“ถึงแบบนั้นแต่ฉันก็…แม่ง! ฉันไม่คิดว่าจะให้นายกลัวขนาดนี้” โนอาร์สบถออกมาด้วยความหงุดหงิดและโกรธตัวเอง หมอกยกยิ้มนิดๆกับท่าทางของอีกคนคนๆนี้หงุดหงิดเพราะตัวเองเป็นด้วยงั้นเหรอ?
“มันผ่านมาแล้วครับ อีกอย่างวันนี้คุณก็...เอ่อ…” หมอกเว้นวรรคพร้อมกับกัดปากอย่างเขินนิดๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่ของเขากับอีกคน
“…คุณก็…เป็นคนทำให้ผมไม่กลัว” โนอาร์ยกยิ้มขึ้นมาทันทีเมื่อหมอกพูดต่อมือหนากระชากอีกคนอย่างแรงจนหมอกล้มมาเกยหน้าอกแกร่งของอีกคนอีกครั้งและไม่ทันที่หมอกจะได้พูดอะไรปากหนาก็ประกบลงมาทันที ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงราวกับจังหวะกลองชุด โนอาร์ไม่ได้ลุกล้ำเข้ามาเพียงแต่จูบซ้ำๆย้ำๆอยู่ที่ริมฝีปากของอีกคนแต่นั่นก็ทำให้หมอกรู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย ตากลมค่อยๆหลับลงตอบรับจูบของอีกคนอย่างเต็มใจ เมื่อปากบางค่อยๆเผยออกโนอาร์ก็สอดแทรกลิ้นเข้าไปทันที ลิ้นหนาเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างอ่อนโยนแต่ทว่าร้อนแรง โนอาร์ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับอีกคนแต่เพราะคำพูดของอีกคน น้ำเสียงของอีกคนมันทำให้เขาอยากสัมผัส สัมผัสดูว่า…อีกคนทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นมาแค่ไหนแล้ว และคำตอบที่ได้คือ…หัวใจของเขามันอบอุ่นเพราะมีอีกคนอยู่ใกล้ๆจริงๆ
“เอ่อ…ฉัน” โนอาร์อึกอักนิดๆหลังจากที่ถอนจูบเพราะเขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรในเมื่อเขาไม่สามารถมองเห็นว่าอีกคนกำลังทำหน้ายังไง รู้สึกยังไงกับจูบของเขา
“เอ่อ…ผมกลับห้องก่อนดีกว่า” หมอกรีบพูดออกมาก่อนที่ร่างบางจะรีบเดินออกไปทันที พอกลับมาถึงห้องร่างบางก็ทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมกับกลิ้งไปกลิ้งมาทันที
“งื้ออออออ ทำไมแก้มร้อนขนาดนี้เนี่ย” หมอกว่าพร้อมกับยกมือขึ้นมาจับแก้มตัวเองก่อนจะเลื่อนลงมาจับที่บริเวณหัวใจ
“เต้นแรงไปแล้วนะ…ให้ตายสิ” หมอกพึมพำออกมาอีกครั้ง มือบางเปลี่ยนจากสัมผัสที่บริเวณหัวใจมาสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากของตัวเอง สัมผัสเมื่อครู่ของอีกคนยังคงตราตรึงอยู่ไม่หายไปไหนบวกกับความรู้สึกของเขาที่มันเริ่มเพิ่มขึ้น…เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเพิ่มขึ้นเสียจนเผลอคิดว่าเขาคง…ชอบคุณโนอาร์เข้าให้แล้ว!
หวานอีกตอนก่อนที่ดราม่าจะมา 555555 ไม่รู้ว่าเพราะเนื้อเรื่องมันเอื่อยๆหรือไม่สนุกยังไงเลยไม่ค่อยมีคนอ่าน แต่ไม่เป็นไรค่ะ! ต่อให้มีคนอ่านแค่คนเดียวเราก็จะแต่งให้จบ อิๆ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ >____<
____จางบิวตี้___
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เมื่อไรจะรู้ความจริงกันค่ะเนี่ย โอ๊ยยย ลุ้นนนนน :ling1: :ling1:
-
โอ้ยยยย ขัดใจกะคู่นี้ เมื่อไหร่จะรู้กันซะทีเนี่ย
-
Poor Boy 3
( Zen x Fah )
ฟ้าใช้ชีวิตอยู่ที่คอนโดของเซนเกือบสัปดาห์แล้ว ฟ้ารู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากที่ได้อยู่กับอีกคน แม้ว่าเขาทั้งคู่จะพึ่งเจอกัน จะพึ่งรู้จักกันก็ตาม
"หอมอ่ะ" ฟ้าพูดขึ้นพร้อมกับร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวของอีกคนจะเดินมาที่ห้องครัวที่เซนกำลังเตรียมอาหารอยู่
"หิวแล้วหรือไง?" เซนหันมาถามยิ้มๆ
"อื้ม ก็เมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะนี่" ฟ้าว่าพร้อมมองหน้าอีกคน เซนกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะปิดแก๊สแล้วหันมารวบเอวบางที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวบางปกคลุมร่างกายเข้ามาแนบชิดกับตัวเอง
"ผมว่าผมใช้เยอะกว่านะ" เซนว่าพร้อมมองหน้าฟ้าราวกับหมาป่ามองแมวน้อยแต่เซนคงลืมไปว่าร่างบางไม่ใช่แมวน้อยแต่เป็นแมวยั่วสวาทต่างหาก
"แล้วยังไหวหรือเปล่าล่ะ" ฟ้ายิ้มยั่ว เซนไม่รับแต่กลับรวบอีกคนขึ้นอุ้มท่าเจ้าสาวแล้วพามาที่โซฟาทันที
"เดี๋ยวได้รู้กัน" สิ้นเสียงทุ้มปากหนาก็ประกบลงมาทันที ลิ้นหนาเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงพร้อมกับมือหนาที่แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตบนกายบางออกอย่างชำนาญทำให้ผิวขาวๆที่มีรอยแดงๆตามลำตัวปรากฏแก่สายตา
"อ๊ะ...อ๊า" ฟ้าร้องออกมาทันที่ปากหนาเข้าครอบครองยอดอกของเขา มือบางจิกทึ้งเสื้อของอีกคนเพื่อระบายความเสียว ใบหน้าหวานเชิดขึ้นด้วยแรงอารมณ์
"คุณมันช่างยั่ว" เซนกระซิบข้างหูเสียงพร่า
"แล้วชอบมั้ยล่ะ?" เซนกระตุกยิ้มเป็นคำตอบก่อนจะจับขาเรียวพาดบ่าแล้วปลดเข็มขัดออกทันที
"ให้ทำให้มั้ย?" เซนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจทันทีกับคำถามของร่างบาง ตากลมมองไปที่แก่นกายของเขาที่เริ่มขายตัวจนคับแน่นชั้นใน
"เอาสิ" และแทนที่จะเป็นฝ่ายรุก เซนกลับถูกร่างบางช่างยั่วดันให้นอนราบไปกับโซฟา ฟ้าขึ้นคร่อมอีกคนก่อนจะค่อยๆใช้มือถอดชั้นในของอีกคนออกจนแก่นกายใหญ่ดีดเด้งขึ้นมา มือบางจับแก่นกายใหญ่รูดรั้งสองสามทีก่อนจะก้มลงใช้ปากครอบครองมัน
"อื้มมม" เซนครางในลำคออย่างพึงพอใจ ปากบางที่ขยับเข้าออกทำให้เขาเสียววูบไม่น้อย ยิ่งลิ้นเล็กที่เลียวนส่วนยอดยิ่งทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเด้งตัวสวนแก่นกายเข้าไปในโพรงปากอีกคน
"อ๊า!" เมื่อถึงฝั่งฝันเซนก็ปลดปล่อยออกมาจนเต็มปากบาง น้ำขาวขุ่นไหลย้อนลงมาที่คอและแผ่นอกของฟ้าทันทีซึ่งดูเย้ายวนไม่น้อย เซนอดใจไม่ไหวจับอีกคนหันหลังท่าคลานเข่าก่อนจะสอดใส่แก่นกายเข้าไปทันที
"อ๊ะ...อ๊า" ฟ้าครางออกมาทันทีเพราะความคับแน่น แม้ว่าจะเคยๆกันอยู่แต่พอไม่ได้เบิกทางก่อนแบบนี้ก็ตึงแน่นไม่ใช่น้อย
"ซี้ดดด กี่ครั้งก็ยังแน่น" เซนว่าพร้อมซี้ดปากเพราะความเสียวซ่าน สะโพกสอบเริ่มขยับเข้าออกเมื่อร่างบางปรับตัวได้ ฟ้าแอ่นสะโพกรับอีกคนพร้อมกับครวญครางออกมาไม่ขาดปาก เสียงเนื้อกระทบเนื้อดูหยาบโลนไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้พายุอารมณ์ของคนทั้งคู่มอดไหม้ลงได้เลยและกว่าที่คนทั้งคู่จะได้กินข้าวเช้า...ก็ปาไปเกือบเที่ยง!..หลายวันผ่านไป...เพราะวันนี้เซนมีงานด่วนที่ต่างประเทศทำให้ฟ้าต้องนอนเหงาอยู่ที่คอนโดคนเดียว เห็นอีกคนบอกว่าต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนผู้เป็นเจ้านายจะกลับมารับตำแหน่ง ฟ้าเองก็ไม่เคยถามเหมือนกันว่าเจ้าตัวทำงานอะไรเพราะเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวไป แม้ว่าจะรู้จักกันมาเป็นเดือนแล้วแต่ฟ้าก็ยังหาสถานะระหว่างเขาทั้งคู่ไม่ได้ คู่นอนงั้นเหรอ? ไม่ใช่...มันมากกว่านั้นแต่คนรักงั้นเหรอ?อีกคนก็ไม่เคยเอ่ยปากเรื่องนี้ออกมาสักครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่ฟ้ามานั่งเครียดเรื่องสถานะอะไรแบบนี้ เพราะปกติเราก็วันไนต์สแตนบ้าง พอใจก็คบ ไม่พอใจก็เลิกบ้างตามประสาคนขี้เบื่อแต่กับเซน...มันไม่เคยมีความรู้สึกนั้นเลย ฟ้าไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงได้อยากอยู่ใกล้ๆกับอีกคนตลอด ไม่เจอก็โหยหาและคิดถึงหรือว่าสิ่งที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้มันจะคือสิ่งที่ใครๆเรียกมันว่า...รักกันนะ
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ของฟ้าสั่นเพราะมีสายเข้า ตากลมมองรายชื่อที่โทรมาก็พบว่าเป็นน้องชายต่างมารดาที่เขาไม่ค่อยชอบพอเท่าไหร่ ฟ้าตัดสินไม่รับสายจนปลายสายตัดไป เฮอะ...ถ้าจะโทรบอกว่าตัวเองดูแลคนตาบอดนั่นไม่ไหวแล้วให้เขาไป ไม่มีทางเสียหรอก! ว่าแล้วฟ้าก็จัดการแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวออกไปช้อปปิ้งหาอะไรทำแก้เบื่อทันทีโดยทิ้งโทรศัพท์ที่ยังคงมีสายโทรเข้าจากหมอกไว้ที่คอนโดของเซน ฟ้ามาช้อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ใจกลางฮ่องกง ร่างบางเดินเลือกซื้อของไม่เพียงแต่ให้ตัวเองแต่ยังซื้อให้เซนอีกด้วย
"น่าจะเหมาะกับเซนนะ" ฟ้าพึมพำพร้อมกับมองเสื้อเชิ้ตสีดำในมือขนาดไซส์ของอีกคนยิ้มๆ แม้ว่าจะไม่มีเนื่องในโอกาสอะไรแต่เขาก็อยากซื้อมันให้กับอีกคนหลังจากที่ช้อปปิ้งเสร็จฟ้าตัดสินใจว่าจะกลับไปที่คอนโดของตัวเองก่อนเพราะจะไปเอาของ ร่างบางเดินเข้ามาในคอนโดที่เขาไม่ได้กลับมานานก่อนจะเปิดประตูเข้าไป...
ตุบ
"พ่อ...แม่" ฟ้าเบิกตากว้างพร้อมทิ้งถุงช้อปปิ้งในมือด้วยความตกใจทันที
เพี้ยะ!
ไม่ทันที่ฟ้าจะได้พูดอะไรต่อผู้เป็นพ่อก็เดินมาตบหน้าฟ้าอย่างแรงทำเอาผู้เป็นภรรยาร้องออกมาอย่างตกใจ
"แกทำแบบนี้ได้ยังไง! แกใช้ให้น้องไปเป็นแก แล้วแกมาเที่ยวเล่นสุขสบายแบบนี้ได้ไง!!" ผู้เป็นพ่อตวาดเสียงดังด้วยความโมโห เรื่องของเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะเมื่อสามวันก่อนเขาต้องมาดูงานอย่างกะทันหันที่ฮ่องกง แล้วจะบังเอิญเจอฟ้าที่กำลังเดินอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าใคร ท่าทางของคนทั้งคู่สนิทสนมกันเกินคนรู้จักแน่ๆ พอกลับไปเค้นความจริงจากผู้เป็นภรรยาถึงได้รู้ว่าฟ้าให้หมอกปลอมเป็นฟ้าแล้วไปดูแลคุณโนอาร์แทนที่เจ้าตัวจะไปเอง เขาโกรธมาก โกรธที่สองแม่ลูกทำอะไรสิ้นคิด ทำแบบนี้ถ้าคุณเฉินหรือคุณโนอาร์รู้คงต้องเป็นเรื่องใหม่แน่และอีกเหตุผลคือเพราะหมอก...ลูกชายอีกคนของเขา ต้องถูกบังคับและไม่สามารถปฏิเสธได้
"คุณตบลูกแบบนี้ได้ไงคะ!" ผู้เป็นภรรยาว่าพร้อมเข้าไปโอ๋ฟ้าทันที
"ผมก็ต้องทำโทษในสิ่งเลวๆที่มันทำไงล่ะ"
"เลวๆงั้นเหรอครับ?" ฟ้ามองผู้เป็นพ่อน้ำตาคลอด้วยความเสียใจ
"ทำไมฉันกับฟ้าจะทำไม่ได้! หรือคุณห่วงไอ้ลูกเมียน้อยนั่น ทำไมคะ? แค่ให้มันไปดูแลคนตาบอด มันไม่ตายหรอกค่ะ มันเองก็เคยตาบอดน่าจะเข้าใจความรู้สึกกันดีมากกว่าลูกของเรา!"
"คุณหญิง!!" ผู้เป็นสามีตวาดเสียงดัง
"คุณมันรักไอ้เด็กนั่นมากกว่าลูกของเรา ทำไมคะ? ยังลืมแม่มันไม่ได้หรือไง แม่มันก็ตายไปแล้ว คุณจะฝังใจอะไรนักหนา บอกฉันมาสิว่าทำไมๆๆ" ผู้เป็นภรรยาโวยวายทั้งน้ำตาพร้อมทุบตีสามี
"พอเถอะครับแม่" ฟ้ารีบห้ามแม่ทันที
"ก็ได้...งั้นเรื่องนี้ผมจะจัดการใหม่ ในเมื่อฟ้าไม่ใช่คนดูแลคุณโนอาร์ ผมก็จะบอกไปตามตรงส่วนเรื่องคู่แต่งงานผมจะให้หมอก..."
"ไม่ได้! เรื่องแต่งงานยังไงก็ไม่ได้!" ผู้เป็นภรรยาขัดขึ้น ฟ้าเองก็หันไปมองหน้าผู้เป็นแม่ทันที ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาก็คงเออออตามด้วยแต่ตอนนี้...เขาไม่อยากแต่งงานไม่อยากแต่งงานกับใครทั้งนั้น เพราะหัวใจของเขามันเหมือนจะมีใครบางคนเข้ามาอยู่เสียแล้ว
"หมายความว่ายังไงกันแน่คุณหญิง"
"ก็หมายความตามเดิม ฟ้าต้องแต่งงานกับคุณโนอาร์ ส่วนเรื่องสวมรอย ถ้าเราไม่พูดใครจะพูดคะ จนถึงวันแต่งงาน ต้องให้คุณโนอาร์เข้าใจว่าคนที่ดูแลคุณโนอาร์คือฟ้า!" ผู้เป็นภรรยาว่าอย่างจริงจัง
"ถ้าคุณไม่เห็นด้วยหรือคิดจะเอาไอ้เด็กนั่นประทานใส่พานให้คุณโนอาร์ละก็...คุณคงรู้นะคะว่าฉันจะทำอะไรกับมัน...แบบที่เคยทำกับแม่ของมัน" ผู้เป็นสามีมองภรรยาอย่างไม่พอใจกับคำขู่ของเธอ เขารู้จักเธอดีว่าเธอไม่เพียงแค่ขู่เท่านั้น เธอทำจริงแน่...เมื่อความแตกฟ้าจึงกลับไทยกับพ่อแม่ทันที แม้ว่าร่างบางจะไม่อยากกลับแค่ไหนแต่ผู้เป็นพ่อก็ไม่ยอม ในเมื่อฟ้าไม่ใช่คนดูแลและหมอกกำลังสวมรอยอยู่ ฟ้าก็ไม่ควรจะไปอยู่ที่ฮ่องกง ตั้งแต่กลับไทยมาฟ้าก็พยายามหาวิธีติดต่อเซน เขาจำเบอร์อีกคนหรือช่องทางติดต่ออีกคนไม่ได้เลย อีกทั้งโทรศัพท์ของเขาที่ใช้ติดต่อกับเซนก็ถูกทิ้งไว้ที่คอนโดของอีกคน
"ฉันอยากเจอคุณ" ฟ้าพึมพำพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยนัยน์ตาเหม่อลอย...ทางด้านเซน...ตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศเขาก็ไม่เจอฟ้าอีกเลย เขาไม่รู้ว่าอีกคนหายไปไหน ติดต่อก็ไม่ได้เนื่องจากอีกคนทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่คอนโดของเขา ใบหน้าหล่อขมวดมุ่นไปหมดทั้งวันพลางคิดว่าอีกคนคงเบื่อเขาหรือเปล่าถึงหนีกันไป ทั้งๆที่สำหรับเขาแล้ว เขาพร้อมที่จะจริงจังกับอีกคน อาจจะดูเพ้อหรือหลงใหลเกินไปสำหรับคนที่พึ่งเจอกันได้ไม่นานแต่สำหรับเขา...เขารักฟ้า
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ของเซนดังขึ้น ร่างสูงกดรับทันทีที่เห็นว่าเป็นสายโทรเข้าจากป้านงค์
"ว่าไงนะครับ..จริงเหรอครับ...ครับๆ เดี๋ยวผมจะรีบเข้าไปนะครับ" แม้ว่าจะมีเรื่องให้หงุดหงิดใจแต่อย่างน้อยวันนี้ก็มีเรื่องดีหนึ่งเรื่องคือ...นายน้อยจะยอมผ่าตัด!
เรื่องราวดำเนินมาพร้อมกับคู่หลักแล้วนะคะ แต่โนอาร์ยอมผ่าตัดได้ยังไงต้องฟังความจากตอนหลักนะคะ ตอนนี้ตันๆหน่อยเพราะเรียนทั้งวัน แง้ๆๆๆๆ TOT
___จางบิวตี้____
-
โอ้ยยยยยย โนอาห์จะรู้มั้ยเนี่ยว่าเป็นหมอก หรือจะเข้าใจผิดว่าเป็นฟ้าไปเรื่อยๆ เกลียดอิแม่จริงๆเลย
-
Poor Boy 10
ทุกๆวันหมอกจะดูแลโนอาร์อย่างดี ความรู้สึกพิเศษบางอย่างระหว่างคนทั้งสองค่อยๆเกิดขึ้นโดยที่ทั้งคู่ไม่รู้ตัวพอรู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าขาดอีกคนไม่ได้ไปเสียแล้ว
“อากาศยามเช้าดีมาก วิวก็สวยด้วยนะครับ” หมอกพูดขึ้นขณะที่กำลังเข็นรถเข็นให้อีกคนได้รับลมและสูดอากาศยามเช้า
“มันเป็นยังไง?” โนอาร์ถามกลับ
“อืม...ก็มีแสงแดดอ่อนๆ มีหมอกลงนิดๆ ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสี มีนกตัวเล็กบินไปบินมา อะไรแบบนี้น่ะครับ” หมอกว่าตามที่ตาเห็น โนอาร์นึกตามสิ่งที่อีกคนและเผลอคิดว่าถ้าเขาได้เห็นมันคงจะดีเหมือนกัน
“คุณไม่คิดที่จะผ่าตัดจริงๆเหรอครับ?” หมอกถามขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งอยู่ตรงหน้าอีกคนซึ่งโนอาร์ก็รับรู้ได้จากประสาทสัมผัสการได้ยิน ร่างสูงนิ่งงันไปกับคำถามของอีกคน
“ผมไม่ได้หมายความว่าจะให้คุณยอมแพ้พ่อของคุณแต่ผม...แค่อยากให้คุณได้เห็นอะไรแบบที่ผมได้เห็น” หมอกว่าต่อพร้อมกับตากลมที่มองสำรวจบรรยากาศโดยรอบไปด้วย เขาเคยตาบอดมาก่อนทำไมเขาจะไม่เข้าใจอารมณ์และความรู้สึกของอีกคนตอนนี้ แม้ว่าจะอยากมองเห็นเท่าไหร่ก็ไม่สามารถมองเห็นได้ มันทรมานนะกับการอยู่ในโลกที่แสนมืดมนแบบนั้น
“ดูนายจะเข้าใจคนตาบอดดีนะ”
“เข้าใจสิครับก็ผม...”
“ขอขัดจังหวะหน่อยนะครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับนายน้อยน่ะครับ” ไม่ทันที่หมอกจะพูดจบประโยตเซนก็เดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มงานเล่มหนาเหมือนทุกครั้ง หมอกพยักหน้ารับก่อนจะทำท่าจะเดินออกไปเพราะเขาเป็นคนนอกมันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะมานั่งฟังความลับทางธุรกิจอะไรแบบนี้
“อ๊ะ” หมอกสะดุ้งทันทีที่มือหนาคว้าข้อมือเขาเอาไว้
“นั่งอยู่นี่แหละ” หมอกทำหน้างุนงงทันทีก่อนจะมองไปที่เซน เซนยิ้มรับพร้อมพยักหน้าเป็นเชิงว่าหมอกอยู่ได้ ร่างบางจึงนั่งลงที่เดิม
“เรื่องประชุมที่ญี่ปุ่นครับ” เซนพูดขึ้นก่อนจะอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการประชุมที่จะมีในสามวันช้างหน้าและก็เหมือนทุกครั้งที่โนอาร์ให้เซนเป็นคนเข้าประชุมแทน ซึ่งเซนก็รับหน้าที่นั่นแต่โดยดีแม้ว่าในใจอยากจะบอกให้ผู้เป็นนายกลับมาดำรงตำแหน่งเสียที
“คุณเซนดูงานยุ่งมากเลยนะครับ” หมอกพูดขึ้นหลังจากที่เซนกลับไปแล้ว
“อืม...ก็ทำแทนฉัน” โนอาร์ตอบเสียงเรียบ หมอกเชิดปากใส่อีกคนที่ตอบออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทั้งๆตัวเองเป็นคนทำให้คนอื่นเดือดร้อนแท้ๆ
“แต่คุณควรที่จะกลับมาทำงานนะครับ”
“พูดแบบนี้กะจะให้ยอมผ่าตัดสินะ” หมอกเม้มปกานิดๆที่อีกคนรู้ทัน
“แล้วเคยคิดมั่งมั้ยครับว่าจะผ่าตัดหรือว่าทิฐิยังค่ำคออยู่” หมอกว่าอย่างประชดประชันนิดๆ เพราะหลังจากที่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดจากปากอีกคนเขาเองก็พอเข้าใจความรู้สึกของอีกคนได้แม้ว่าในใจจะอยากให้อีกคนได้ผ่าตัดก็ตาม
“คนขี้ประชด” โนอาร์ว่าก่อนจะยื่นมือมาบีบปากอีกคน
“อื้ออออ แกล้งผมทำไมเนี่ย” หมอกว่าพร้อมกับเอามืออีกคนออกจากปากตัวเอง โนอาร์หัวเราะเบาๆที่ได้แกล้งอีกคน หมอกชะงักไปทันทีกับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของอีกคน นี่เป็นครั้งแรกหรือเปล่าที่อีกคนยิ้มและหัวเราะที่ออกมาจากใจจริงแบบนี้ อวัยวะในหน้าอกด้านซ้ายของหมอกเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง เต้นแรงเสียจนเจ้าตัวแอบกลัวว่าอีกคนจะได้ยินมัน
“ชิ แล้วคุณเคยคิดบ้างมั้ยล่ะว่าจะผ่าตัด?” หมอกถามอีกคนอีกครั้ง
“ไม่เคยคิด...” โนอาร์ตอบ หมอกหน้าเศร้าลงไปทันที ก็นะ...ต่อให้เขาโน้มน้าวใจอีกคนแค่ไหนแต่ก็ถ้าเจ้าตัวไม่อยากผ่าตัดเขาก็คงบังคับอะไรไม่ได้
“...แต่ตอนนี้เริ่มคิดแล้วล่ะ” หมอกมองหน้าอีกคนอีกครั้งทันทีก่อนจะเผยยิ้มกว้าง
“จริงเหรอครับ!”
“อื้ม เพราะกำลังคิดว่าถ้ามองเห็น...” มือหนายื่นมาไล้ที่ใบหน้าใสเบาๆทำให้หมอกชะงักไปทันที ใบหน้าใสร้อนผ่าวขึ้นมาทันที จังหวะหัวใจที่ยังคงเต้นไม่คงที่กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง
“...ฉันคงได้เห็นหน้านาย”...โนอาร์อยากจะตบปากตัวเองทันทีที่เผลอพูดอะไรเลี่ยนๆออกไปตามที่ใจคิดทั้งๆที่เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะอีกคนงั้นเหรอที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้? โนอาร์กล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าเขารู้สึกดีกับฟ้า ใจหนึ่งก็รู้สึกคุ้นเคยกับอีกคนแปลกๆ คุ้นเคยเหมือนกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อนแต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเขาไม่เคยรู้จักชื่อหรือแม้กระทั่งเจออีกคนมาก่อน จากความรู้สึกดีที่สะสมเพิ่มพูนขึ้นทุกๆวันทำให้เขารู้สึกว่าหัวใจของเขามันเริ่มไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว มันกำลังจะไปเป็นของอีกคนโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
“คืนนี้ให้ผมอ่านเรื่องไหนดีครับ” เสียงใสถามขึ้น ซึ่งเป็นแบบนี้ทุกวันที่หมอกจะเข้ามาอ่านหนังสือให้โนอาร์ฟังก่อนนอน ซึ่งกลายเป็นความเคยชินของร่างสูงไปเสียแล้วที่ต้องได้ยินเสียงใสๆของอีกคนก่อนนอน
“เอาเรื่อง...เจ้าชายน้อย?” โนอาร์ว่า หมอกยิ้มรับเพราะเขาเองก็ชอบอ่านเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน วรรณกรรมเรื่องเจ้าชายน้อยเป็นวรรณกรรมที่สะท้อนให้เห็นถึงการโลกในมุมต่างๆ บางสิ่งเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่คิดหรือแม้แต่ว่าอย่าด่วนตัดสินใจอะไรไปก่อน เสียงใสค่อยๆอ่านวรรณกรรมให้อีกคนได้ฟังซึ่งทำให้โนอาร์เพลิดเพลินไม่น้อยอีกทั้งยังพลอยได้คิดตามในสิ่งที่ได้ฟังด้วย ก่อนที่ร่างสูงจะชะงักไปเมื่ออีกคนอ่านมาถึงจุดที่ทำให้เขาคิดได้ว่า ไม่ควรปิดบังความรู้สึกที่แท้จริง เพราะเราอาจจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญไป
“คุณโนอาร์ครับ” หมอกเรียกอีกคนเมื่อเห็นว่าอีกคนนิ่งไป
“ไม่อยากฟังแล้วเหรอครับ หรือว่าจะให้ผมเปลี่ยน...อื้อออ” เสียงหวานถูกดูดกลืนไปในลำคอทันทีที่มือหนาคว้าคอเข้าจูบ หมอกเบิกตากว้างด้วยความตกใจมือไม้อ่อนแรงไปหมดจนเผลอปล่อยหนังสือในมือลงบนเตียง ตากลมค่อยๆหลับลงและปากบางก็เผยออกให้อีกคนได้สอดแทรกลิ้นเข้ามาเชยชิมความหวานภายใน ลิ้นหนาเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงปนอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆถอนออก
“ฉันรักนาย...ฟ้า” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูทันทีแต่แทนที่หมอกจะดีใจกับคำพูดที่ออกมาจากปากของอีกคนแต่ใบหน้าใสกับเศร้าลงทันที ฟ้างั้นเหรอ? จริงสินะ...ตอนนี้เขาคือพี่ฟ้า คือพี่ฟ้าที่เป็นคู่แต่งงานของคุณโนอาร์ เขาลืมเรื่องสำคัญเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน เขาลืมไปได้ยังไงว่าเขาเป็นใครและกำลังทำอะไรอยู่
“เอ่อ...”
“ยังไม่ต้องตอบรับความรู้สึกของฉันก็ได้แต่ฉันขอได้มั้ย...” โนอาร์เว้นวรรคก่อนจะคว้ามือบางของอีกคนมาจับไว้
“...วันที่ฉันมองเห็น ฉันอยากเห็นหน้านายเป็นคนแรก”...หมอกกลับมาที่ห้องด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วอก ทั้งๆที่มันควรจะเป็นฉากรักโรแมนติกเหมือนนิยายเล่มละ199 ที่ว่าพระเอกสารภาพรักกับนางเอกและอยากเจอนางเอกเป็นคนแรกอะไรแบบนี้แต่นี่มันไม่ใช่...เรื่องราวของเขาไม่ได้สวยงามแบบนั้น เพราะเขาคือหมอก...ไม่ใช่พี่ฟ้า! ซึ่งการที่โนอาร์พูดแบบนั้นเท่ากับว่าอีกคนจะผ่าตัด งั้นแปลว่ามิชชั่นของเขากำลังจะคอมพลีสแล้วแต่แทนที่เขาจะดีใจเขากำลังไม่รู้สึกแบบนั้นเลย
แหมะ
น้ำใสๆไหลลงมาจากตากลมกระทบที่หลังมือของหมอกจากหนึ่งหยด เป็นสองหยดสามหยอดก่อนที่จะไหลลงมาเป็นสาย
“ฮึก” หมอกสะอึกสะอื้นออกมาก่อนจะใช้มือทาบเบาๆที่บริเวณอวัยวะหน้าอกด้านซ้าย เขากำลังสงสารหัวใจตัวเอง สงสารหัวใจที่ดันไปหลงรักคนที่ไม่สมควรรักเข้าให้แล้ว สงสารหัวใจตัวเองที่ไม่ว่ายังไงรักครั้งนี้ก็ไม่มีวันสมหวังได้
“ฮึก...ขอโทษนะหัวใจ”
มาม่ากำลังคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ 555555 น่าจะพอเดาได้นะคะหลังจากที่โนอาร์มองเห็นแล้วจะเป็นยังไงต่อ อยากให้มันดรม่ากว่านี้แต่ไม่รู้จะแต่งได้หรือเปล่าแต่จะพยายาม อิๆ
____จางบิวคี้____
-
อ้ากกกกกกกก
-
ไม่เอามาม่าได้มั้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31: :m31:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
Poor Boy 11
วันนี้เป็นวันที่โนอาร์จต้องเข้ารับการผ่าตัด ซึ่งตอนแรกร่างสูงจะต้องผ่าตัดที่โรงพยาบาลที่ฮ่องกงแต่เพราะคนที่เป็นนายใหญ่ของบ้านต้องการให้ลูกชายมาดูแลงานที่ประเทศไทยหลังจากที่ผ่าตัด จึงได้ทำการเปลี่ยนโรงพยาบาลกะทันหัน ตอนแรกโนอาร์ก็ทำท่าไม่พอใจแต่พอหมอกพูดประมาณว่าเขาเองก็อยากกลับไทย ร่างสูงจึงยอมแต่โดยดี ทำให้การผ่าตัดเลื่อนเป็นพรุ่งนี้แทน
"ถ้าถึงประทศไทยแล้วนายจะกลับบ้านนายเลยหรือเปล่า" โนอาร์ถามขึ้นขณะที่อยู่บนเครื่องบินส่วนตัว การเดินทางครั้งนี้มีแค่โนอาร์ หมอกและเซนเท่านั้น
"เอ่อ...น่าจะครับ" หมอกตอบซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเขาควรจะทำยังไงต่อ เขาควรกลับไปบ้านเพื่อบอกให้พี่ฟ้าตัวจริงมาหาอีกคนหรือทำตามใจตัวเอง ที่ว่าอยากจะอยู่กับอีกคนแบบนี้ไปเรื่อยๆ
"คืนนี้อยู่กับฉันไม่ได้เหรอ" เสียงทุ้มพูดออดอ้อนจนหมอกรู้สึกหัวใจกระตุกร่างบางหันไปมองร่างสูงด้วยนัยน์ตาสั่นระริก
"ครับ ผมจะอยู่กับคุณ" เพราะมันเป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะได้อยู่ใกล้ๆกับคุณแบบนี้...พอมาถึงโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ หมอกก็ดูแลโนอาร์ในห้องพักพิเศษสุดหรูโดยวันนี้นายใหญ่หรือพ่อของโนอาร์ยังไม่เดินทางเข้ามาทำให้หมอกใจชื้นขึ้นมานิดนึง เขากลัวเรื่องมันจะบานปลายไปกันใหญ่ ขนาดเซนคนสนิทของโนอาร์ เขายังไม่รู้จะทำยังไงดีหากถึงวันที่พี่ฟ้าสวมรอยกลับมาเป็นตัวเอง ในใจก็ภาวนาให้เซนกลับฮ่องกงไปเหมือนที่โนอาร์เคยบอกว่าอีกคนต้องดูแลงานในส่วนของที่ฮ่องกง
"ทำไมเงียบ" โนอาร์ถามขึ้นเมื่อบรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบ
"ผมแค่...คิดอะไรเพลินๆน่ะครับ" หมอกตอบกลับแต่ใบหน้าใสกลับเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
"คิดถึงวันพรุ่งนี้หรือเปล่า...วันที่ฉันจะมองเห็น" โนอาร์ถามยิ้มๆ
"พูดเป็นเล่นน่ะครับ คุณผ่าตัดพรุ่งนี้ ใช่ว่าแผลจะหายเลยเสียหน่อย" หมอกอดขำๆกับความคิดใจร้อนของอีกคน
"มันก็จริง...แต่ฉัน..." โนอาร์เว้นวรรคก่อนจะหันหน้ามาทางหมอก
"...อยากเห็นหน้านายเร็วๆ เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้" ตากลมสั่นระริกทันทีกับคำพูดของอีกคน ในใจเจ็บปวดไปหมด อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่สามารถทำได้
"ผม...ก็อยากให้คุณมองเห็นผมเหมือนกันครับ" โนอาร์ยกยิ้มกับคำพูดของอีกคน มือหนาค่อยๆเอื้อมมาจับที่ใลหน้าของหมอกเอาไว้ ก่อนจะไบ้ตั้งแต่คิ้วเรียว ตากลม จมูกโด่งรั้นก่อนจะมาหยุดที่ริมฝีปากบางที่เขาเคยลิ้มรสชาติของมันมาแล้วว่าหวานขนาดไหน
"จูบนะ" โนอาร์ว่าสั้นๆก่อนจะประกบริมฝีปากลงมา หมอกเปิดปากตอบรับจูบของอีกคนอย่างเต็มใจ ลิ้นหนาเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงและอ่อนโยนจนหมอกสั่นไปทั้งหัวใจ
"ฉันรักนาย…ฟ้า" ผมก็รักคุณครับ...หมอกทำได้เพียงแค่พูดในใจเท่านั้น...เช้าวันต่อมา...โนอาร์เข้าผ่าตัดตั้งแต่เก้าโมงเช้า ช่วงเวลานั้นหมอกก็ขอตัวกลับบ้านทันทีในใจก็ภาวนาให้อีกคนปลอดภัยแต่ก็นะ...เขาเองก็เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนยังไงอีกคนก็ปลอดภัยแน่ๆ หมอไทยไม่แพ้หมอชาติใดในโลกหรอก
"หมอก" เสียงของผู้เป็นพ่อทักขึ้นทันที่หมอกเดินเข้ามาในบ้าน หมอกยกยิ้มก่อนจะโผเข้ากอดพ่อทันที
"คิดถึงพ่อจังเลยครับ"
"อื้ม...พ่อก็..."
"กลับมาแล้วเหรอ?" เสียงของคุณผู้หญิงของบ้านดังขึ้นทำให้หมอกกับพ่อผละออกจากกัน
"พี่ฟ้า" หมอกอุทานอย่างตกใจทันทีที่เห็นฟ้าเดินตามหลังผู้เป็นแม่ของอีกคนมา หมอกทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที
"พ่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ" ผู้เป็นพ่อพูดคลายความสงสัยให้กับหมอก
"พ่อรู้เหรอครับ?"
"ใช่ พ่อแกรู้ทั้งหมด เพราะฉะนั้นเรื่องแผนการณ์ก็ไม่ต้องปิดบังอะไรกันอีกวันนี้คุณโนอาร์เข้ารับการผ่าตัดใช่มั้ย?" หมอกพยักหน้ารับเป็นคำตอบ
"ก็ดี! งั้นหลังจากที่คุณโนอาร์ผ่าตัดเสร็จฉันจะพาฟ้าเข้าไปหาคุณโนอาร์"
"แม่ครับ แต่..." ฟ้าทำท่าจะแย้งออกมา
"แต่อะไร...ลูกมีหน้าที่ต้องสวมรอยกลับเป็นตัวเองให้เร็วที่สุด แม่เชื่อว่านายใหญ่ต้องเข้าไปที่โรงพยาบาลแน่ๆ หน้าที่ของว่าที่สะใภ้อย่างลูกคือต้องไปรับหน้า"ฟ้าทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันทีในขณะที่หมอกได้แต่ก้มหน้าก้มตาสะกดกั้นความรู้สึกไม่ดีในใจเอาไว้ มันก็ถูกแล้วนี่ที่เรื่องราวต้องเป็นแบบนี้
"ส่วนแก เก็บตัวอยู่บ้านสักพัก ถ้าอะไรเข้าที่เข้าทางค่อยเสนอหน้า" หมอกพยักหน้ารับก่อนจะหันไปพูดกับพ่อเพื่อขอตัวไปพักผ่อนเนื่องจากเมื่อคืนเขานอนไม่หลับทั้งคืน...ร่างบางเดินเข้ามาในห้องที่เขาจากไปนาน ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนจะปล่อยน้ำตาลงมาอีกครั้ง
"ฮึก..."…หลายวันผ่านไป…
"ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆนะครับ" โนอาร์ทำตามคำสั่งของผู้เป็นหมอแม้ว่าอยากจะรีบลืมตาขนาดไหนก็ตาม หลังจากที่ผ่าตัดเข้าก็ต้องพักฟื้นเกือบสัปดาห์เพื่อรอให้แผลผ่าตัดหายดี คนที่เขาอยากเจอก็ไม่ได้มาหาเขาที่โรงพยาบาลอีกเลย มีแต่เซนที่บอกเขาว่าฟ้าแวะมากับผู้เป็นแม่ในวันที่เขาเข้าผ่าตัดซึ่งมาเพียงแปบเดียวแม้แต่เซนเองก็ไม่ได้เจอแต่หลังจากนั้นอีกคนก็ไม่ได้มาอีก เขาไม่เข้าใจว่าอีกคนหายไปไหน
"มองเห็นมั้ยครับ" หมอถามขึ้น โนอาร์ค่อยๆเปืดเปลือกตาขึ้นและภาพแรกที่เขาเห็นก็คือใบหน้าของหมอแทนที่จะเป็นใบหน้าของใครอีกคน ตาคมกวาดสายตาไปทั่วห้องก็พบว่ามีแค่เซนและพยาบาลเท่านั้น
"ฟ้าล่ะ?" โนอาร์ถามแทนที่จะตอบคำถามของหมอพร้อมกับคิ้วหนาที่ขมวดมุ่น
"ยังไม่เห็นเข้ามาครับนายน้อย" เซนตอบกลับ โนอาร์ทำหน้าไม่พอใจทันทีกับคำตอบที่ได้รับ
"แล้วเขาล่ะ?" โนอาร์ถามถึงผู้เป็นพ่อบ้าง
"นายใหญ่จะเข้ามาตอนบ่ายครับ เอ่อ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ งานที่ฮ่องกงมีปัญหานิดหน่อย" โนอาร์พยักหน้ารับเพราะรู้ดีว่าเซนต้องดูแลกิจการที่ฮ่องกงแทนเขา...หลังจากเซนและคณะแพทย์ออกไปในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ โนอาร์นั่งทำหน้าบึ้งตึงตลอดเวลาจนประตูห้องเปิดออก
"มองเห็นแล้วสินะ" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้น
"พ่อคงจะมาถามแค่นี้สินะ" โนอาร์พูดเสียงเรียบ
"เปล่า...ฉันจะมาเรื่องคู่แต่งงานของแกด้วย" โนอาร์ชะงักไปทันทีกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ
"เข้ามาสิ" สิ้นเสียงของนายใหญ่ประจำตระกูล ร่างบอบบางก็เดินเข้ามาในห้องพักฟื้นทันที โนอาร์มองคนตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบว่าคนที่เขากำลังเห็นอยู่ตอนนี้คือคนที่เขากำลังรออยู่ใช่มั้ย?
"คุยกันไปละกัน ฉันคงไม่ขัดจังหวะ" พ่อของโนอาร์ว่าก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้ฟ้ายืนทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ต่อหน้าอีกคน เขายอมรับว่าอีกคนหล่อเหลามาก ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงจะหลงใหลได้ปลื้มไปแล้ว แต่ไม่ใช่ตอนนี้...ตอนที่ในใจของเขายังคิดถึงใครบางคนอยู่ทุกวี่วัน
"นายคือฟ้าสินะ" โนอาร์พูดขึ้น รู้สึกตื่นเต้นแบบแปลกๆที่ได้เจอหน้าอีกคน
"ครับ" ฟ้าตอบสั้นๆ โนอาร์ขมวดคิ้วนิดๆ
"ไม่สบายหรือเปล่า ฉันว่าเสียงนายแหบๆ" ฟ้ายืนเหงื่อตกทันทีกับคำถามของอีกคน แม้ว่ารูปร่าง ขนาดตัวของเขากับลูกเมียน้อยนั่นจะพอๆกันแต่ใช่ว่าเสียงจะเหมือนกันเสียหน่อย
"เอ่อ...ครับ ผมป่วยน่ะ กล่องเสียงอักเสป" ฟ้าโกหกออกมาเท่าที่จะคิดได้ โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะเรียกอีกคนให้เข้าไปหาใกล้ๆ
"อ๊ะ" ฟ้าสะดุ้งและร้องออกมาทันทีที่แขนแกร่งรวบเอวเขาเข้าไปใกล้ๆ
"ในที่สุดฉันก็ได้เจอนาย...ฟ้า"...ฟ้ากลับไปแล้วแต่โนอาร์ยังคงนั่งยิ้มอยู่อย่างนั้น แม้ว่าจะรู้สึกว่าอีกคนดูแปลกไปก็เถอะแต่สำหรับเขาแค่เป็นอีกคนเขาก็สุขใจแล้วโนอาร์ตัดสินใจว่าจะมาดูแลกิจการที่ไทยแทนที่จะกลับไปที่ฮ่องกง ไม่ใช่เพราะพ่อแต่เป็นเพราะใครอีกคน ที่เขาอยากอยู่ใกล้ๆ
ครืดๆๆ
เสียงโทรศัพท์ของโนอาร์ดังขึ้น มือหนากดรับทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเซนที่โทรเข้ามา
"มีอะไร?"
("นายน้อยเจอคุณฟ้าหรือยังครับ?") โนอาร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดของอีกคน
"อืม เจอแล้ว ทำไม?"
("คือ...") เซนเงียบไปแต่โนอาร์กลับได้ยินเสียงบางอย่างเล็ดรอดอกมาแต่เขากลับได้ยินไม่ชัดเจน
"อะไรของมึงวะเซน"
("เปล่าครับๆ ผมแค่โทรมาถาม ผมกำลังจะไปฮ่องกง หลังจากที่ผมเคลียร์งานที่นั่นเสร็จ ผมจะกลับมาเป็นผู้ช่วยของนายน้อยที่นี่ครับ") โนอาร์งุนงงเล็กน้อยกับคำพูดของคนสนิท
"เออๆ ตามใจ ไงก็ฝากเคลียร์งานที่นั่นด้วย" พูดจบโนอาร์ก็กดวางสายไปทันทีแม้ว่าในใจจะอดแปบกใจกับคำพูดและน้ำเสียงของเซนไม่ได้ เพราะสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ไม่แปลกที่โนอาร์จะรับรู้ถึงความผิดปกตินี้
"เสียงเหมือนมึงกำลังมีอะไรปิดบังกูเลย" โนอาร์พึมพำพร้อมขมวดคิ้ว ก่อนที่มือหนาจะกดโทรศัพท์โทรออกไปที่เบอร์ของใครบางคน
"เออ กูเอง...ช่วยอะไรกูหน่อย...กูอยากให้มึงจับตาดูไอ้เซนให้หน่อย กูว่ามันแปลกๆไป"
พระเอกของเราโง่ใช่มั้ย? 555555 ยอมรับในความโง่ครั้งนี้ อิๆ ดราม่ายาวไปค่า ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้____
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
กรี๊ดดดดด เกลียดอีแม่มาก เกลียดมากถึงมากที่สุด :m31: :m31: :m31:
-
อ้ากกกกกกกกก สงสารหมอก รออ่านตอนต่อไปนะ
-
Poor Boy 4
( Zen x Fah )
ฟ้ารู้สึกไม่ดีอย่างมากที่แม่ยังคงบังคับให้เขาแต่งงานกับคนที่ชื่อว่าโนอาร์ เขารู้ว่าถ้าเขาแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นธุรกิจและการลงทุนจะเป็นไปอย่างราบรื่นแต่มันไม่ได้เกิดจากความรักนี่! เขาจะต้องแต่งงานและใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เขาไม่รักงั้นเหรอ?พอคิดถึงเรื่องนี้ใบหน้าของอีกคนก็ลอยขึ้นมา นี่มันก็ผ่านไปหลายต่อหลายวันที่เขากลับมาไทยแต่ในใจของฟ้าก็ยังคงคิดถึงเซนเสมอ ฟ้าอยากจะลองสู้กับความรักของตัวเองสักตั้งหนึ่ง แม้จะยังไม่มั่นใจเต็มร้อยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับใจของเขาตอนนี้มันคือความรักแต่เซนคือผู้ชายที่เขารู้สึกด้วยแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน เขามั่นใจในข้อนี้
“แม่ครับ” ฟ้าที่เดินตามหลังผู้เป็นแม่ลงมาจากชั้นบนของบ้านเรียกขึ้น ผู้เป็นแม่หันมาทำหน้าเป็นเชิงถาม ฟ้ากัดปากนิดๆอย่างครุ่นคิดว่าเขาควรเริ่มพูดจากตรงไหนดีแต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรเขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนที่คุ้นหูกำลังคุยกับพ่ออยู่ทำให้เขาและแม่เดินไปดูทันที
"กลับมาแล้วเหรอ?" เสียงของคุณผู้หญิงของบ้านดังขึ้นทำให้หมอกกับพ่อผละออกจากกัน
"พี่ฟ้า" หมอกอุทานอย่างตกใจทันทีที่เห็นฟ้าเดินตามหลังผู้เป็นแม่ของอีกคนมา ฟ้าเองก็ตกใจเหมือนกันที่เด็กนี่กลับมาบ้าน
"พ่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้วล่ะ" ผู้เป็นพ่อพูดคลายความสงสัยให้กับหมอก
"พ่อรู้เหรอครับ?"
"ใช่ พ่อแกรู้ทั้งหมด เพราะฉะนั้นเรื่องแผนการก็ไม่ต้องปิดบังอะไรกันอีกวันนี้คุณโนอาร์เข้ารับการผ่าตัดใช่มั้ย?" หมอกพยักหน้ารับเป็นคำตอบ ฟ้าเบิกตากว้างทันทีกับสิ่งที่พึ่งรับรู้ หมายความว่ายังไงที่คนๆนั้นยอมผ่าตัด เขาเคยได้ยินมาว่าอีกคนไม่ลงรอยกับผู้เป็นพ่อและไม่ยอมผ่าตัดเด็ดขาด อีกทั้งยังไม่ชอบใจเขาเท่าไหร่เรื่องการแต่งงานที่ถูกบังคับ
"ก็ดี! งั้นหลังจากที่คุณโนอาร์ผ่าตัดเสร็จฉันจะพาฟ้าเข้าไปหาคุณโนอาร์"
"แม่ครับ แต่..." ฟ้าทำท่าจะแย้งออกมา
"แต่อะไร...ลูกมีหน้าที่ต้องสวมรอยกลับเป็นตัวเองให้เร็วที่สุด แม่เชื่อว่านายใหญ่ต้องเข้าไปที่โรงพยาบาลแน่ๆ หน้าที่ของว่าที่สะใภ้อย่างลูกคือต้องไปรับหน้า"ฟ้าทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที ตากลมภายใต้อายไลน์เนอร์เหลือบไปมองทางหมอกทันทีก็เห็นว่าอีกคนทำหน้าเศร้าหมอง หมายความว่ายังไงกัน
"ส่วนแก เก็บตัวอยู่บ้านสักพัก ถ้าอะไรเข้าที่เข้าทางค่อยเสนอหน้า" หมอกพยักหน้ารับก่อนจะหันไปพูดกับพ่อเพื่อขอตัวไปพักผ่อน ทำให้ในห้องรับแขกเหลือเพียงฟ้าและพ่อแม่เท่านั้น
“คงรู้หน้าที่แกแล้วนะ” ผู้เป็นพ่อหันมาพูดกับฟ้าด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เพราะตั้งแต่วันนั้นพ่อก็ทำเย็นชากับเขาตลอด จนฟ้ารู้สึกน้อยใจว่าเรื่องแค่นี้พ่อต้องโกรธเขาขนาดนี้เลยเหรอ? พ่อไม่เคยรักเขาเหมือนกับรักไอ้ลูกเมียน้อยนั่นเลยหรือไง พอคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาความรู้สึกไม่พอใจที่มีต่อหมอกก็ปะทุขึ้นมา ใบหน้าเศร้าหมองของอีกคนที่เห็นเมื่อกี้ก็ทำให้ฟ้าแอบสงสัยว่าอีกคนต้องมีซัมติงอะไรกับคุณโนอาร์แน่ๆ ก็ดี...ในเมื่อความรักของพ่อมันแย่งจากเขาไปได้ เขาก็จะแย่งความรักของผู้ชายคนนั้นจากมันมาเหมือนกัน!
“ครับ พ่อไม่ต้องห่วง ผมจะสวมรอยกลับไปเป็นตัวเองให้แนบเนียนที่สุด” ฟ้าว่าพร้อมมองหน้าพ่ออย่างจริงจัง
“ดีมากลูกแม่ คุณเองก็ดูลูกรักของคุณให้อยู่ในสายตาดีๆละกัน ถ้าความแตกขึ้นมาฉันจะถือว่าเป็นเพราะมัน!”...วันนี้เป็นวันที่โนอาร์ผ่าตัด แม่ของฟ้าพาฟ้ามาที่โรงพยาบาลตอนสายๆเพื่อหวังจะมารับหน้ากับผู้เป็นพ่อของโนอาร์หรือที่รู้จักกันในนามนักธุรกิจใหญ่ว่าคุณเฉิน
“คุณเฉินสวัสดีค่ะ ฟ้าไหว้คุณเฉินสิลูก” ฟ้ายกมือไหว้หนุ่มร่างใหญ่ท่าทางทรงอำนาจตรงหน้าอย่างนอบน้อมทันที เฉินรับไหว้เด็กหนุ่มตรงหน้าก่อนจะพูดขึ้น
“นี่เหรอว่าที่คู่แต่งงานของโนอาร์?”
“เอ่อ...ครับ”
“หึๆ เธอทำได้ดีมากที่ทำให้มันยอมผ่าตัด ตามที่ตกลงกันไว้นะคุณหญิง เรื่องการลงทุนของเราเป็นไปตามนั้น” แม่ของฟ้ายิ้มกว้างทันทีเพราะเท่ากับว่าภาวะเศรษฐกิจในครอบครัวของเธอกำลังจะฟื้นสภาพ เพราะเมื่อสามเดือนก่อนบริษัทของตระกูลเกิดปัญหาใหญ่เรื่องการขาดทุน ทำให้สภาพเศรษฐกิจในบริษัทฝืดเคืองและถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆอาจจะล่มจมได้เพราะฉะนั้นทางออกคือต้องหานายทุนรายใหญ่ในการลงทุน ซึ่งคนๆนั้นก็คือคุณเฉิน ซึ่งเคยทำธุรกิจกับครอบครัวเธอมาก่อนแต่มีข้อแม้ในการลงทุนครั้งนี้ว่าฟ้าต้องทำให้โนอาร์ยอมผ่าตัดและกลับมาเป็นผู้บริหารที่ประเทศไทยให้ได้ ถ้าไม่เช่นนั้นคุณเฉินจะไม่ยอมลงทุนให้ ซึ่งเรื่องนี้ทำให้คนเป็นสามีของเธอเครียดมาก พอรู้ว่าเธอแอบเอาหมอกไปสวมรอบจึงโกรธไม่น้อย แม้ปากจะบอกว่ากลัวมีปัญหาตามมาแต่ในใจเธอคิดว่าคงเป็นห่วงไอ้ลูกเมียน้อยนั่นน่ะแหละ!
“ขอบคุณคุณเฉินจริงๆค่ะ เอ่อ...แล้วเรื่องแต่งงาน” ฟ้าเบิกตากว้างทันทีกับคำถามของผู้เป็นแม่
“หึๆ เอาไว้ให้เจ้าตัวเขาจัดการเองก็แล้วกัน งั้นฉันขอตัวก่อนแล้วกันว่าจะเข้าไปคุยกับหมอ” ฟ้ากับผู้เป็นแม่บอกลาคุณเฉินทันที พอคุณเฉินออกไปฟ้าก็หันมาหาผู้เป็นแม่ทันที
“เรื่องแต่งงานนั่น...”
“ลูกไม่ต้องห่วงยังไงลูกก็ได้แต่งงานกับคุณโนอาร์แน่ๆ”
“ไม่ใช่นะครับแม่ใช่แบบนั้น...” ฟ้ารีบปฏิเสธออกมาทันที ผู้เป็นแม่ขมวดคิ้วมุ่นรอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อครู่หายไปทันที
“หมายความว่าไง?”
“คือ...คือฟ้า...”
“ไม่ว่าแกจะมีเหตุผลอะไรก็ตามแต่นี่มันคือคำสั่ง...แกต้องแต่งงานกับคุณโนอาร์! เพื่อบริษัท เพื่อครอบครัวและเพื่อ...อยู่เหนือไอ้ลูกเมียน้อยนั่น!” ผู้เป็นแม่ว่าอย่างจริงจัง ฟ้านิ่งไปทันทีกับคำพูดของผู้เป็นแม่ ก่อนจะพยักหน้ารับแม้ว่าในใจจะคัดค้านเรื่องที่เกิดขึ้นก็ตาม ผู้เป็นแม่ยกยิ้มอีกครั้งก่อนจะลูบหัวของลูกชายสุดที่รัก
“ดีมากลูกแม่ ไม่ผิดหวังจริงๆที่แม่มีฟ้าเป็นลูก”...ทางด้านของเซน...เขามาเฝ้าผู้เป็นนายตั้งแต่เช้าพอผู้เป็นนายเข้ารับการผ่าตัดเขาก็ออกมารอข้างนอก พออกมาก็เห็นพวกลูกน้องคนอื่นๆที่รู้จักกันดีทักทายด้วยความสนิทสนม
“เออพี่เซนๆ เมื่อกี้ผมเจอคุณฟ้า คู่แต่งงานของนายน้อย โหยยย อย่างแจ่มอ่ะ” ลูกน้อยคนหนึ่งพูดขึ้น
“คุณฟ้ามางั้นเหรอ?” เซนขมวดคิ้วถามนิดๆ
“ใช่พี่ๆ มากับแม่เขาน่ะ เจอกับนายใหญ่ด้วยแต่คงไม่ได้รอเจอนายน้อย” เซนพยักหน้ารับแม้ว่าจะอดแปลกใจไม่ได้ที่อีกคนไม่รอเจอผู้เป็นนายของเขา พูดถึงคุณฟ้า เขาก็ดีใจที่อีกคนมาทำให้นายน้อยของเขามีความสุข คุณฟ้าเป็นคนน่ารัก จิตใจดีและอ่อนโยน ไม่แปลกที่จะทำให้จิตใจอันเย็นชาของนายน้อยเขาอุ่นลงขึ้นมาได้ พอพูดถึงคุณฟ้าในใจของเขาก็แอบคิดถึงอีกคนที่ชื่อเหมือนกัน นับตั้งแต่วันนั้นเขาไม่ได้เจอกับฟ้าอีกเลย แม้ว่าตอนนี้เขาจะมาไทยซึ่งใกล้ตัวอีกคนก็ตามแต่ใช่ว่าเขาจะมีเวลาว่างที่จะตามหาอีกคน แม้ว่าหัวใจจะเรียกร้องแค่ไหนแต่หน้าที่ของเขามันก็ต้องมาก่อน เขาเชื่อว่าถ้าพรหมลิขิตมีจริง เขากับอีกคนคงได้เจอกันอีก
พลั้ก
“อ๊ะ...ขอโทษ...เซน” ขณะที่กำลังเดินไปลานจอดรถเซนก็ชนกับใครบางคนเข้าพอได้สบตากับคู่กรณีเซนก็ชะงักไปทันที ไม่ใช่แค่เซนสิแต่เป็นอีกคนด้วยเช่นกันที่ชะงัก
“ฟ้า...” ฟ้ายิ้มกว้างทันทีที่เจอคนตรงหน้า ร่างบางโผกอดอีกคนอย่างไม่รีรอจนเซนอดตกใจไม่ได้
“คิดถึง” เสียงหวานพูดขึ้นสั้นๆแต่กลับเป็นคำที่ซึมลึกลงในใจของเซนเลยทีเดียว เมื่อกอดจนเต็มรักฟ้าก็ค่อยๆผละออกมามองหน้าอีกคน
“หายไปไหนมา” เซนถามขึ้นด้วยภาษาไทยที่เขาเองก็พอพูดได้แม้ว่าจะไม่ชัดเท่าไหร่นัก ปกติตอนที่เจอกันที่ฮ่องกงเขาจะคุยกันเป็นภาษาอังกฤษมากกว่า
“ขอโทษ...ไม่ได้อยากหายไปแต่...” ฟ้ากัดปากพร้อมทำหน้าครุ่นคิด เขาไม่สามารถบอกความจริงกับเซนได้ ยังไงก็บอกไม่ได้เด็ดขาด!
“เอ่อ...มีธุระทางบ้านด่วนจริงๆ รีบจนไม่ได้แม้กระทั่งบอกลา แถมยังลืมโทรศัพท์เอาไว้อีก โชคชะตาเล่นตลกเนอะว่ามั้ย?” ฟ้าอดยกยิ้มมุมปากนิดๆไม่ได้เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใช่...เล่นตลกให้เขาเจอกับคนตรงหน้าในวันที่เขารู้ว่าเขาต้องแต่งงานกับใครอีกคน
“แต่ก็เล่นตลกให้เราเจอกันอีกไม่ใช่หรือไง?” เซนเลิกคิ้วถามกลับพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก ฟ้าจึงค่อยๆยิ้มออกมาอีกครั้ง
“นั่นสิ...แล้วคิดว่าโชคชะตาจะเล่นตลกอะไรกับเราอีกมั้ย?” ฟ้าเลิกคิ้วถามอีกคน เซนส่ายหน้าเบาๆก่อนจะใช้มือเกี่ยวเอวบางของคนตรงหน้าเข้ามาในอ้อมกอดฟ้าหัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันทีกับระยะใกล้ชิดระหว่างเขากับอีกคน
“ไม่รู้หรอก แต่ที่รู้...” เซนเว้นวรรคก่อนจะมองหน้าฟ้าอย่างจริงจัง
“...ต่อให้เล่นตลกยังไง ผมก็ไม่ปล่อยคุณให้ไปไหนอีกแล้ว”...หลายวันผ่านไป...ฟ้ารู้สึกว่าตัวเองมีความสุขไม่น้อยตั้งแต่ที่เจอเซนวันนั้น เขาสองคนแลกเบอร์ติดต่อกันเอาไว้แม้ว่าตอนนี้อีกคนจะกลับไปเคลียร์งานที่ฮ่องกงอยู่ก็ตาม
“คุยอะไรกับใครน่ะ” ผู้เป็นแม่ทักขึ้นทำให้ฟ้ารีบวางโทรศัพท์ทันที
“คุยกับเพื่อนครับแม่” ผู้เป็นแม่พยักหน้ารับนิดๆก่อนจะนั่งลงข้างๆฟ้า
“พรุ่งนี้คุณโนอาร์จะเอาผ้าพันแผลออกแล้วนะ ไปหาเขาด้วยล่ะ” ฟ้าเบิกตากว้างทันทีด้วยความตกใจ
“อะ...อะไรนะครับ?”
“พรุ่งนี้...ลูกต้องไปหาคุณโนอาร์ที่โรงพยาบาล”...วันต่อมา...ฟ้ามาถึงโรงพยาบาลก็ได้พบกับอีกคนที่เขาเองก็ไม่เคยเจอหน้ามาก่อนแม้จะอดยอมรับไม่ได้ว่าอีกคนหล่อเหลาเอาการไม่น้อย ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงจะไม่คิดมากกับการแต่งงานครั้งนี้แน่ในเมื่อคู่แต่งงานเขาทั้งหล่อทั้งรวยแบบนี้แต่ตอนนี้เขา...ให้ตายสิ เขาควรจะทำยังไงต่อไปดี ฟ้าอยู่คุยกับโนอาร์ที่โรงพยาบาลไม่นานนักเพราะเขาอ้างว่าเขากำลังป่วยไม่สบายกล่องเสียงอักเสบ เขารู้แหละว่ามันเป็นคำโกหกที่โง่มากแต่ทำยังไงได้ล่ะเขาคิดออกแค่นี้นี่!
“เซน” ฟ้าเบิกตากว้างทันทีที่เปิดประตูห้องพักฟื้นของโนอาร์ออกมาแล้วเจอเซนยืนอยู่ข้างหน้า อีกคนมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาจนฟ้ารู้สึกได้ ทำไมกัน...หรือว่าเซนได้ยินที่เขาคุยกับโนอาร์
“คุยกันหน่อย” ฟ้าเดินตามเซนมายังลานจอดรถทันทีก่อนจะขึ้นไปบนรถของอีกคนที่ที่นั่งข้างคนขับ
“อธิบายมา” เซนว่าเสียงนิ่งและเย็นเฉียบจนฟ้าหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง
“ระ...เรื่องอะไร?”
“เฮอะ นี่คุณยังกล้าถามเหรอว่าเรื่องอะไร! ก็เรื่องที่คุณชื่อฟ้าเป็นคู่แต่งงานของนายน้อยไง!!” เซนตะคอกใส่ฟ้าเสียงดัง ฟ้าเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับคำพูดที่ออกมาจากปากของอีกคน นายน้อยงั้นเหรอ?
“ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันเรื่องอะไรกันแน่แต่ผมจะบอกนายน้อยว่าคุณฟ้าตรงหน้าผมตรงนี้ไม่ใช่คนเดียวกับที่อยู่ที่ฮ่องกง! ผมไม่ยอมให้คนโกหกหลอกลวงอย่างคุณมาโกหกนายน้อยผมแน่!” เซนว่าพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที ฟ้าหน้าซีดเผือดทันทีเมื่อเห็นว่าอีกคนโทรหาโนอาร์จริงๆ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความกังวล ถ้าความแตกขึ้นมา เรื่องธุรกิจบ้านเขามันก็ต้อง...
“ขอร้อง...อย่าบอกนะ” ฟ้าคว้ามือของเซนมาจับไว้ทันทีพร้อมมองหน้าอีกคนด้วยสายตาเว้าวอน ตากลมสั่นระริกทันที เซนมองหน้าอีกคนอย่างเย็นชาขณะที่คุยกับนายน้อย เขาโกรธมาก! โกรธที่สุดกับความจิรงที่พึ่งได้รับรู้ แต่มากกว่าความโกรธคือความเจ็บปวด เจ็บปวดที่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังจะแต่งงานกับนายน้อยของเขา!
“ฮึก เซน” ฟ้าเรียกชื่ออีกคนอีกครั้ง เซนกำโทรศัพท์แน่นจนรู้สึกเจ็บมือไปหมดหัวใจกระตุกอย่างแรงเมื่อเห็นน้ำตาของอีกคน
“เปล่าครับๆ ผมแค่โทรมาถาม ผมกำลังจะไปฮ่องกง หลังจากที่ผมเคลียร์งานที่นั่นเสร็จ ผมจะกลับมาเป็นผู้ช่วยของนายน้อยที่นี่ครับ” เสร็จพูดตอบนายน้อยไปก่อนจะวางสาย ฟ้าร้องไห้ออกมาทันทีกับคำพูดของอีกคน เซนไม่บอกโนอาร์แล้วใช่มั้ย?
พลั้ก!
มือหนาต่อยเข้าที่พวงมาลัยรถอย่างแรงจนฟ้าสะดุ้ง
“ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ! คุณตอบมาสิว่าทำไม!!” เซนตะคอกใส่ฟ้าเสียงดัง ซึ่งฟ้าก็พึ่งเคยเห็นอารมณ์ฉุนเฉียวของอีกคนครั้งแรก
“ฮึก...ขอโทษ...ขอโทษ”
ดราม่าวนไปทั้งคู่หลักคู่รองค่ะ แง้งงงงงงงงงง คือที่เซนนางไม่บอกเพราะนางรักฟ้าเห็นแล้วก็ใจอ่อนไรงี้ แต่จะใจอ่อนได้นานแค่ไหนต้องติดตามนะคะ!!
___จางบิวตี้____
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
สมกับเป็น poor boy ดราม่าหมด ทั้งคู่หลัก คู่รอง
-
Poor Boy 12
…หลายวันผ่านไป...หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลมาหลายวันแล้วก็ถึงวันที่โนอาร์ต้องเริ่มเข้าทำงานที่บริษัทในสาขาของประเทศไทยเสียที ร่างสูงเข้าไปทำงานในตำแหน่งรองผู้บริหารเพราะตำแหน่งผู้บริหารยังคงเป็นชื่อของพ่อเขาอยู่ หลายวันที่ผ่านมาเขาก็พยายามติดต่อกับฟ้าตลอดแต่ดูเหมือนอีกคนจะแปลกไป แปลกในที่นี้ก็คืออีกคนทำตัวห่างเหินจากเขา เขาไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร? หรือเพราะคืนนั้น...คืนที่เขาสารภาพความในใจออกไป อีกคนไม่ได้คิดเหมือนกันงั้นเหรอ? แต่แล้วทำไม?
“เอกสารครับนายน้อย” โนอาร์หลุดจากภวังค์ทันทีเมื่อเสียงของลูกน้องคนสนิทดังขึ้น โนอาร์มองหน้าเซนนิดๆก่อนจะรับเอกสารมาอ่านก่อนจะเซนลายเซนลงไป
“เดี๋ยว” โนอาร์เรียกเซนเอาไว้
“ครับ”
“ช่วงนี้มึงดูเครียดๆนะ” โนอาร์ถามขึ้นเพราะสังเกตได้ว่าลูกน้องคนสนิทแปลกไป จากที่ให้คนคอยตามดูเซนก็พบว่าอีกคนแปลกไปจริงๆและดูเหมือนว่าอีกคนกำลังคุยๆกับใครบางอยู่ซึ่งตอนนี้เขายังสืบได้ไม่แน่ชัดว่าคือใคร
“เปล่าครับ แค่งานเยอะนิดหน่อย” เซนตอบเสียงเรียบอย่างปกติ
“ถ้ามึงยืนยันคำนั้นกุก็จะไม่ซักไซ้แต่ถ้าไม่...” โนอาร์เว้นวรรคก่อนจะมองหน้าเซน
“...มีอะไรก็บอกกูได้ ยังไงมึงก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งของกู”...ทางด้านของหมอก...หมอกกลับมาช่วยงานในบริษัทของผู้เป็นพ่ออย่างแต่ก่อน หน้าที่หลักก็คืองานด้านเอกสารภาษาอังกฤษและตอนนี้ก็เพิ่มด้วยภาษาจีน พอมองตัวอักษรพวกนี้ทีไรในใจของหมอกก็คิดถึงใครบางคนขึ้นมาทันที เขาไม่รู้ว่าเรื่องราวระหว่างคุณโนอาร์กับพี่ฟ้าเป็นยังไงบ้างหรือบางทีคนทั้งคู่...อาจจะคบกันแล้ว เพียงแค่คิดแค่นั้นอวัยวะในหน้าอกด้านซ้ายของหมอกก็เต้นแผ่วลงทันที
“น้องหมอกคะ...น้องหมอกคะ!” หมอกสะดุ้งทันทีก่อนจะหันไปหาหญิงวัยกลางคนที่มีตำแหน่งเป็นเลขาส่วนตัวของพ่อเขา
“ครับ...พี่อัง”
“ใจลอยไปถึงไหนคะเนี่ย” อังว่าขำๆพร้อมมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความเอ็นดู ไม่เพียงแค่อังเท่านั้นที่เอ็นดูหมอกแต่เป็นพนักงานทั้งบริษัทต่างหากที่เอ็นดูหมอก หมอกเป็นเด็กน่ารัก มีมารยาทและตั้งใจทำงานแม้ว่าตัวเองจะเป็นลูกชายของท่านประธานแต่กลับไม่เคยถือตัวและทำงานในตำแหน่งล่างๆที่ปกติแล้วลูกชายอย่างหมอกคงได้นั่งแท่นรองประธานได้อย่างสบายๆ
“คิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะครับ ว่าแต่พี่อังมีอะไรหรือเปล่าครับ?” หมอกเลิกคิ้วถามขึ้น
“อ๋อ...นี่ค่ะแฟ้มงานโครงการใหม่ที่บริษัทร่วมหุ้นกับบริษัทWeida ความจริงเป็นหน้าที่ของพี่ที่ต้องเอาแฟ้มไปส่งให้กับทางโน้นแต่ว่าเย็นนี้พี่มีงานด่วนจริงๆค่ะเลยอยากวานน้องหมอกให้จัดการให้หน่อย” หมอกใจเต้นรัวทันทีเมื่อได้ยินชื่อบริษัทของตระกูลใครอีกคน
“เอ่อ...”
“พี่ไหว้เลยก็ได้ค่ะน้องหมอก พี่ไปไม่ได้จริงๆ มันเป็นความผิดของพี่เองที่นัดลูกค้าในเวลานี้” หมอกกัดปากพร้อมมองหน้าที่เต็มไปด้วยความของหญิงวัยกลางคนตรงหน้า แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าตอนนี้อีกคนอยู่ไหนหรือทำอะไร แต่ในเมื่อเขาถูกกีดกันให้ออกห่างจากอีกคน เขาก็จะทำเช่นนั้น เขารู้เหตุผลมันดี ถ้าหากความแตกขึ้นมามันจะเกิดผลกระทบใหญ่ขนาดไหนกับบริษัทและฐานะทางเงินทางบ้านของเขา แม้ว่าในใจจะโหยหาอยากเจออีกคนแค่ไหน อยากจะเดินไปบอกอีกคนแค่ไหนว่าเขาคือใครแต่ก็ไม่สามารถทำได้
“งั้นก็ได้ครับ” และความใจอ่อนของหมอกก็ชนะทุกสิ่ง...หมอกมายืนอยู่หน้าตึกสูงที่มีป้ายตัวใหญ่บอกว่าที่นี่คือตึกของบริษัทWeida หมอกสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่พลางคิดในแง่ดีว่าคงไม่มีเรื่องบังเอิญให้เขาเจอกับอีกคนแน่ บริษัทตั้งใหญ่โต คนเดินเข้าเดินออกกันมากมายยังไงก็ไม่ทางได้พบกัน
“คือว่าผมเอาแฟ้มเอกสารมาจากบริษัท...น่ะครับ” หมอกติดต่อที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ทันทีที่มาถึง
“งั้นเชิญที่ห้องรับรองชั้น8เลยค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะประสานงานขึ้นไป” หมอกพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปตามที่ประชาสัมพันธ์สาวบอกทันที...พอขึ้นมาถึงชั้น8ตามที่ประชาสัมพันธ์สาวบอกก็มีพนักงานหญิงหน้าตาดีคนหนึ่งมาต้อนรับเขาก่อนจะจัดที่นั่งให้เขารอที่ห้องรับรองก่อนที่เจ้าตัวจะเข้าไปยังห้องที่เขียนข้างหน้าว่ารองประธานบริษัท
“ขออนุญาตค่ะท่านรอง” โนอาร์เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารทันทีกับเสียงอขงเลขาหน้าห้อง
“พอดีว่ามีพนักงานมาจากบริษัท...น่ะค่ะ เอาเอกสารเกี่ยวกับโครงการที่กำลังจะร่วมหุ้นกันมาให้ท่านรองช่วยพิจารณาค่ะ”
“งั้นเชิญเขาเข้ามา” เลาขาสาวพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปทันที
“เชิญข้างในเลยค่ะ” หมอกพยักหน้ารับก่อนจะเดินถือแฟ้มเข้าไปข้างในทันทีร่างบางมองเก้าอี้พนักพิงตัวใหญ่ที่กำลังหันออกไปอีกฝั่งซึ่งเป็นกระจกใส สามารถมองเห็นบรรยากาศรอบนอกได้อย่างชัดเจน หมอกรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้ไม่เห็นอะไรแบบนี้ นี่ขนาดแค่ตอนเย็นยังสวยขนาดนี้ถ้าตอนกลางคืนจะสวยขนาดไหนกันนะ
ครืด
เสียงหมุนเก้าอี้ดังขึ้นก่อนที่ใบหน้าหล่อของรองประธานบริษัทจะปรากฏแก่สายตาของหมอก
ตุบ!
แฟ้มเอกสารล่วงพื้นทันทีที่หมอกเห็นหน้าคนตรงหน้าอย่างชัดเจน ซึ่งไม่ใช่เพียงหมอกคนเดียวที่ตกใจหนักขนาดนี้เพราะตอนนี้โนอาร์ก็อึ้งไม่แพ้กัน...หมอก เขาจำใบหน้าน่ารักแบบนี้ได้ดีแม้ว่าเวลาจะผ่านมาหลายปีก็ตาม ใบหน้าที่ไร้เดียงสา ที่ทำให้คนไร้หัวใจอย่างเขาหัวใจเต้นแรงเพียงเพราะคำว่ารักแรกพบ เขาเฝ้าเพียรพยายามตามหาอีกคนแต่กลับไม่เคยพบแต่ในวันนี้...เขาพบอีกคนแล้ว พบในวันที่หัวใจของเขา...เป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว...พอได้สติหมอกก็รีบลนลานเก็บแฟ้มที่ล่วงลงพื้นทันที เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อดีเมื่อคนที่เขาทั้งอยากเจอและไม่อยากเจออยู่ตรงหน้า เขาอยากเจออีกคน อยากรู้ว่าอีกคนเป็นยังไงบ้าง การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีใช่มั้ยและไม่อยากเจออีกคนเพราะ...มันไม่สมควร เขาที่เป็นแค่เงาของพี่ฟ้าไม่สมควรที่จะเจออีกคน
“คุณสินะที่มาจากบริษัท...” โนอาร์ถามขึ้นพยายามควบคุมเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ แม้ว่ามันจะสั่นก็ตาม ในใจอยากจะดึงอีกคนเข้ามากอด กอดแรงๆให้คุ้มกับช่วงเวลาที่อีกคนหายออกไปจากชีวิตของเขา ให้คุ้มกับเวลาหลายปีที่เขาตามหาอีกคนแต่ตอนนี้...เขาทำได้เพียงแค่นั่งมองหน้าอีกคน แล้วทำเหมือนเราไม่เคยเจอกันมาก่อน หมอกไม่ตอบแต่กลับเอาแฟ้มมาวางที่โต๊ะของโนอาร์แล้วทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยว” หมอกชะงักทันทีกับเสียงของอีกคนแต่ร่างบางก็ไม่ได้หันหน้ากลับมา
“คุณจะยังกลับไม่ได้ถ้าผมยังไม่ได้เซ็นไม่ใช่เหรอ?” หมอกกัดปากทันทีกับคำพูดของอีกคน มันก็จริงอย่างที่อีกคนบอกแต่ตอนนี้...เขาไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับอีกคนจริงๆ เขากลัว...กลัวว่าจะเผลอทำความลับที่ซุกซ้อนไว้แตก หมอกค่อยๆหันหน้ากลับมาก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ตรงหน้ากับโนอาร์แต่ตากลมก็พยายามไม่สบตากับอีกคน
“ไม่คิดว่าพนักงานจากบริษัท...จะเป็นใบ้”
“ผมเปล่านะ” หมอกรีบปฏิเสธออกมาทันที โนอาร์ที่แกล้งหยั่งเชิงอีกคนเล่นก็อดที่จะยกยิ้มมุมปากไม่ได้ แต่เดี๋ยวนะ...เสียงแบบนี้ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยมัน
“งั้นเหรอ? งั้นช่วยอธิบายถึงโครงงานนี้ให้ผมฟังหน่อย” หมอกเบิกตากว้างทันทีกับคำพูดของอีกคน ไม่ได้นะ...เขาทำแบบนั้นไม่ได้ เพียงแค่เสียง เขาก็กังวล กังวลว่าอีกคนจะจำมันได้
“ผม...แค่กๆ ผมไม่ค่อยสบาย เสียงไม่ค่อยมี แค่กๆ งั้นผมจะให้พนักงานคนอื่นมาอธิบายทีหลังก็แล้วกันนะครับ” หมอกว่าแสร้งไอค่อกแค่กแล้วดัดเสียงตัวเองให้แหบลง โนอาร์ขมวดคิ้วนิดๆกับท่าทางของอีกคน
“งั้นผมจะรอกว่าคุณหายดีมั้ย?” หมอกเบิกตากว้างอีกครั้งกับคำพูดของอีกคนใบหน้าใสที่กำลังทำหน้าตกใจทำให้โนอาร์รู้สึกเอ็นดูขึ้นมาแปลกๆ อีกคนไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆแม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปกี่ปี
“ผม...”
“ผมพูดเล่น ทำแบบนั้นคงทำให้คุณลำบากแย่” โนอาร์ว่าขำๆก่อนจะตวัดปากกาเซ็นลงที่ช่องอนุมัติ หมอกมองอีกคนอย่างงุนงงเมื่ออีกคนไม่อ่านเนื้อหาเลยสักนิดแต่กลับเซ็นอนุมัติง่ายๆ
“หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันนะครับ” โนอาร์ว่าก่อนจะยื่นแฟ้มกลับคืนให้หมอกก่อนจะยื่นมาเพื่อจับกับอีกคน หมอกชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะยื่นมือไปจับกับอีกคนเพื่อไม่ให้ดูเสียมารยาท ความอบอุ่นจากมือหนาแทรกซึมเข้ามาในหัวใจของหมอกทำให้ร่างบางหัวใจเต้นรัว ตากลมเผลอสบเข้ากับตาคมของอีกคน ซึ่งมันทำให้โนอาร์เองก็อดที่จะใจกระตุกขึ้นมาไม่ได้เหมือนกัน!
เจอกันแล้วค่า!!!! หวังว่าคงจะรวดเร็วทันใจใครหลายๆคนเนอะ จะบอกว่าดราม่ากำลังผ่านไปจะเชื่อมั้ย? 555555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ >___<
___จางบิวตี้___
-
มาม่า ชามใหญ่ไหม? อย่าเยอะนะ เดี๋ยวท้องแตก
สองคนเจอกันแล้วดีใจจัง ไม่เป็นไรเนอะ เจอกันบ่อยๆเดี๋ยวก็จำได้เอง พอจำได้อย่าแกล้งน้องนะ
-
อ้ากกกกกกกกก
-
มาลงชื่อรอคับ :z2:
-
Poor Boy 13
หลังจากที่กลับมาจากบริษัทของโนอาร์ หมอกก็กังวลมาตลอด กังวลว่าอีกคนจะจำเขาได้แม้ว่าอีกคนจะไม่ได้มีท่าทางแบบนั้นก็ตาม หมอกเริ่มกลัวหัวใจตัวเอง กลัวว่ามันเผลอไปแสดงออกอะไรออกไปให้อีกคนรับรู้ ทางที่ดีเขาต้องเลี่ยงการพบเจอกับอีกคนเป็นดีที่สุด!
"กลับมาแล้วเหรอ" ผู้เป็นพ่อทักขึ้นเมื่อเห็นหมอกกลับมาถึงบ้าน
"ครับพ่อ พ่อทานข้าวหรือยังครับ" หมอกถามขึ้นเพราะเวลานี้เป็นเวลาข้าวเย็นของบ้านแต่ทำไมบ้านถึงเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่แบบนี้
"ยัง รอเรานั่นแหละ คุณหญิงกับพี่ฟ้าไม่อยู่น่ะ" หมอกพยักหน้ารับก่อนจะรีบเอาของขึ้นไปเก็บแล้วลงมากินข้าวกับผู้เป็นพ่อทันที
"พ่อมีเรื่องอยากจะคุยกับเรา" หมอกเงยหน้าขึ้นมาสบตาผู้เป็นพ่อทันที
"อะไรเหรอครับ?"
"เรื่องโครงการที่เราร่วมหุ้นกับWeida เขาเลือกหมอกให้เป็นผู้ช่วยดูแลโครงการนี้" หมอกเบิกตากว้างทันทีกับสิ่งที่ได้ยิน หมายความว่ายังไงกัน?
"แต่พ่อครับคือ..."
"พ่อรู้ว่าคุณโนอาร์เป็นคนควบคุมโครงการนี้ แต่เขาเลือกมาแล้วพ่อเองก็ปฏิเสธไม่ได้และก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นหมอก" ผู้เป็นพ่อว่าด้วยสีหน้ากังวลไม่แพ้กัน
"ผมกลัวว่าเรื่องนั้น..."
"ไม่ต้องกังวลนะ เราแค่ทำตัวตามสบาย ยังไงความลับนั้นก็ไม่มีทางถูกเปิดเผยแน่" หมอกกัดปากอย่างกังวล เขาจะทำแบบนั้นได้อย่างไร จะทำตัวตามสบายได้ยังไง ในเมื่อแค่เห็นหน้าอีกคนหัวใจเขาก็เต้นแรงเจียนจะระเบิดออกมาแล้ว!...วันต่อมาหมอกและผู้ช่วยอีกสองคนต้องมาที่บริษัทWeida ตั้งแต่9โมง เพื่อเข้าร่วมประชุมโครงการรถยนต์นำเข้าจากฮ่องกง ซึ่งประธานในการประชุมครั้งนี้คือโนอาร์นั่นเองพอเริ่มประชุมโนอาร์ก็ให้ตัวแทนจากบริษัทคู่ค้าโดนมีหมอกเป็นตัวแทนกล่าวนำเกี่ยวกับโครงการนำเข้ารถครั้งนี้ แม้ว่าจะตื่นเต้นและประหม่าเพราะดวงตาคมคู่นั้นหมอกก็พยายามสะกดกั้นมันเอาไว้และอภิปรายได้ดีอย่างกับมืออาชีพโนอาร์มองร่างบางที่กำลังกล่าวอภิปรายอย่างไม่ละสายตา มุมปากหนากระตุกยิ้มอย่างพึงพอใจ...หลังจากที่ประชุมเสร็จก็มีการรับประทานอาหารร่วมกัน หมอกอยากจะปฏิเสธแต่นั่นก็เป็นการเสียมารยาทไม่น้อยทำให้เขาต้องมานั่งทนอึดอัดกับสายตาคมที่มองมาที่เขาไม่ลดละอีกครั้ง
"ดูเหมือนคุณจะประหม่าผมนะ" โนอาร์พูดขึ้นหลังจากที่รับประทานอาหารร่วมกันเสร็จ หมอกที่กำลังจะออกจากห้องรับประทานอาหารก็ชะงักทันที
"ผมเปล่าครับ" หมอกหันมาตอบสั้นๆ
"งั้นเหรอ งั้นแปลว่าปาร์ตี้คืนนี้คุณจะมา?" หมอกทำหน้างุนงงทันทีกับคำพูดอีกคน
"ปาร์ตี้กระชับมิตรไง ปกติบริษัทของผมถ้าลงทุนร่วมกับใคร นอกจากจะทานอาหารร่วมกันแล้ว ก็มักจะดื่มร่วมกัน" โนอาร์ว่าด้วยท่าทางสบายๆต่างจากหมอกที่เริ่มกัดปากอย่างครุ่นคิด เขาพยายามตีตัวออกห่างอีกคนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่ทำไมกันนะ...ทำไมอีกคนต้องพยายามเอาตัวเองเข้ามาหาเขา
"ผม..."
"ผมคิดว่าคุณจะตกลงนะ เพื่อความสัมพันธ์ของบริษัทเราทั้งคู่" โนอาร์ว่าพร้อมยกยิ้ม หมอกมองอีกคนด้วยแววตาขุ่นเคืองนิดๆ เพราะถ้าอีกคนพูดแบบนี้ก็เท่าว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลยไง!
"ครับ!" หมอกกระแทรกเสียงนิดๆก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที โนอาร์มองตามแผ่นหลังบางพร้อมกระตุกยิ้ม
...NN Club...
หมอกมองภาพตรงหน้าอย่างไม่คุ้นเคยนัก เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยมาสถานที่แบบนี้และก็ไม่เคยคิดจะมาอีกด้วย ร่างบางเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับพนักงานที่เป็นผู้ช่วยสามคนก่อนจะสอบถามหาห้องวีไอพีที่ทางบริษัท Weida เป็นผู้จองไว้แล้ว
"มากันแล้วค่าบอส" เลขาของโนอาน์พูดขึ้นเมื่อเห็นหมอกและผู้ช่วยอีกสามคนเดินเข้ามา โนอาร์ขยับตัวเว้นที่ให้หมอกมานั่งข้างๆ หมอกมองอย่างชั่งใจแต่ก็ต้องไปนั่งข้างๆอีกคนอย่างรักษามารยาท
"เดี๋ยวพี่ชงให้นะคะ" เลขาของโนอาร์ว่าก่อนจะจัดการชงเครื่องดื่มให้หมอกและผู้ช่วยทันทีโดยที่หมอกแย้งไม่ทัน ให้ตายสิ...เขาดื่มไม่เป็นนะ ไม่เคยดื่มมาก่อนด้วย
"ของคุณหมอกเอาอ่อนๆพอ" หมอกหันไปมองคนตัวสูงข้างกายที่หันไปสั่งเลขาทันทีและเป็นจังหวะเดียวกับที่ตาคมหันมาสบกับตากลม หมอกหัวใจเต้นรัวจนต้องรีบหันหน้าหนี ให้ตายสิ...ไม่ชอบเลย ไม่ชอบที่เป็นแบบนี้เลย โนอาร์มองอีกคนอย่างไม่เข้าใจนักว่าทำไมชอบหลบสายตาเขา ทั้งๆที่อีกคนเป็นฝ่ายจำเขาไม่ได้หรือบางที...อาจจะไม่ได้จำตั้งแต่แรก พอคิดถึงเรื่องนี้โนอาร์ก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา มือหนาหยิบเหล้ากระดกเข้าปากรวดเดียวจนลูกน้องส่งเสียงโห่แซว
"เจ๋งครับบอสๆ คุณหมอกไม่ประลองบ้างเหรอครับ?" พนักงานชายของโนอาร์ว่าก่อนจะหันมาหาหมอก หมอกทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกแต่พอเห็นใบหน้ายุยงของผู้ช่วยของตัวเองจึงกระดกเหล้าเข้าปากหมดแก้วเช่นกัน รสขมๆของแอลกอฮอล์ทำให้หมอกหน้าเหยเกรขึ้นมาแต่ก็ดูน่ามองไม่น้อยสำหรับโนอาร์ นี่เขาเริ่มเมาแล้วหรือไง? ทำไมถึงได้อยากมองแต่อีกคนอยู่แบบนี้…สองชั่วโมงผ่านไป...ตอนนี้ทุกคนในห้องแทบจะหมดสภาพทุกคนยกเว้นหมอกที่ดื่มไปนิดเดียว ร่างบางเป็นคนสั่งเลิกปาร์ตี้แล้วบอกให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับได้โดยที่เขาจะให้คนที่บ้านขับรถมารับ ตากลมมองไปที่ร่างสูงที่นั่งพิงกับพนักพิงโซฟาด้วยสภาพสติไม่เต็มร้อยนักเพราะดื่มไปเยอะพอสมควร หมอกกัดปากอย่างครุ่นคิดเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี
"คุณโนอาร์ครับๆ" หมอกใช้มือสะกิดอีกคนแต่โนอาร์ก็ยังนิ่งจนหมอกต้องเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อหวังเขย่าอีกคนแรงๆ
"คุณโนอาร์ครับ...เฮ้ย!" หมอกร้องออกมาทันทีที่มือหนาเกี่ยวเอวเขาจนล้มไปนั่งลงบนหน้าตักอีกคน หมอกเบิกตากว้างด้วยความตกใจทำท่าจะลุกขึ้นแต่มือหนาก็ยึดเอวเขาไว้แน่นแล้วตาคมก็ค่อยๆลืมขึ้นมา
"ปล่อยผมนะ" หมอกว่าหน้าตื่น
"คุณโนอาร์ ผมบอกให้ปล่อยผมไง" หมอกว่าพรเอมกับทึ้งมืออีกคนที่จับเอวเขาเอาไว้ โนอาร์นิ่งไม่ตอบอะไรออกมาเอาแต่มองหน้าหมอก จนหมอกหงุดหงิดมากขึ้น
"ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ! คุณกำลังลวมลา...อื้อออ" เสียงหวานถูกดูดกลืนไปทันทีที่มือหนาใช้อีกมือคว้าคออีกคนเข้ามาจูบ หมอกเบิกตากว้างด้วยความตกใจพร้อมกับทุบตีให้อีกคนปล่อยแต่โนอาร์ไม่ปล่อย ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากบางก่อนจะเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงจนหมอกหัวใจเต้นรัวและหมดเรี่ยวแรงเลยทีเดียว เมื่อจูบจนพอใจโนอาร์ก็ค่อยๆถอนจูบออกมาพร้อมกับใช้นิ้วเกลี่ยน้ำใสๆที่มุมปากบางอย่างอ่อนโยนจนหมอกหน้าแดงก่ำ
"ฟ้า..." เสียงทุ้มครางชื่อหนึ่งออกมาเบาๆทำให้หมอกชะงักไปทันที หมอกรีบดันอีกคนออกและลุกออกจากตักกว้างด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ โนอาร์หมดสติไปอีกครั้งซึ่งนั่นก็ดีสำหรับหมอกมาก เขาคงไม่สามารถมองหน้าอีกคนได้ต่อไปแน่ๆ เพราะตอนนี้หัวใจของเขามันเจ็บเหลือเกิน ยิ่งชื่อของพี่ฟ้าที่ออกมาจากปากอีกคนก็ยิ่งทำให้เขาแน่ใจว่าจูบเมื่อกี้มันคือความเผลอไผลเท่านั้น อีกคนกำลังเมาจนเผลอเห็นภาพซ้อนเท่านั้น ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลลงมาจากดวงตากลม หมอกยกมือขึ้นปาดมันออกเบาๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาใครบางคน
"พี่ฟ้าครับ มาที่NN Club หน่อยได้มั้ยครับ?" หมอกไม่รู้หรอกว่าจะอธิบายกับพี่ฟ้ายังไง ทั้งเรื่องตอยนี้หรือเรื่องงาน แต่ที่รู้คือเขาควรคืนผู้ชายตรงหน้าให้เจ้าของที่แท้จริง...ฟ้ามาถึงNN Club ด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมหมอกโทรหาให้เขามาที่นี่ร่างบางเดินขึ้นมายังห้องวีไอพีก่อนจะเบิกตากว้างนิดๆที่เจอหมอกอยู่กับโนอาร์
"ทำไม?"
"ผมจะเล่าให้พี่ฟ้าฟังทุกอย่างเอง แต่ช่วยพาเขากลับได้มั้ยครับ" หมอกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือนิดๆ ฟ้าไม่ได้พูดอะไรตอบมาก่อนจะเดินเข้าไปพยุงโนอาร์โดยมีหมอกช่วยพยุงอีกข้างมาที่รถ
"แกอย่าลืมว่าแกต้องเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง" ฟ้าว่าขณะที่พาโนอาร์ขึ้นรถไปแล้ว
"ครับ" หมอกตอบกลับพร้อมก้มหน้า
"งั้นแกก็กลับเองละกัน ฉันไม่ได้จะกลับบ้าน" ฟ้าว่าก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป หมอกหัวใจกระตุกอีกครั้งกับคำพูดของพี่ชายต่างมารดา พี่ฟ้าไม่ได้จะกลับงั้นเหรอ? งั้นคืนนี้ทั้งคู่คงอยู่ด้วยกันใช่มั้ย?...ฟ้ามาส่งโนอาร์ตามที่อยู่ที่พึ่งขอจากเซนเมื่อครู่ ร่าบางค่อยๆพยุงร่างสูงขึ้นไปยังห้องสูทสุดหรูที่อยู่บนชั้นบนสุดของคอนโดใจกลางเมือง
พรึ่บ
ฟ้าผลักอีกคนให้นอนบนโซฟาก็จะเป่าปากออกมาด้วยความเหนื่อย ร่างบางทำท่าจะหันหลังกลับแต่มือหนาก็คว้าข้อมือเขาไว้ก่อน
"ฟ้า..." เสียงทุ้มครางชื่อเขาเบาๆ ฟ้าขมวดคิ้วพร้อมกับทำท่าจะแกะมืออีกคนออกแต่โนอาร์กลับกระชากอีกคนอย่างแรงจนร่างบางเซไปปะทะแผงอกกว้าง ฟ้าเบิกตากว้างอย่างตกใจทันที
"ปล่อยผมนะ!" ฟ้าโวยวายพร้อมกับพยายามดิ้น
"ฟ้า..." อีกคนครางชื่อเบาๆอีกครั้งแต่ฟ้าก็ไม่หยุดดิ้น ร่างบางพยายามทึ้งแขนของอีกคนจนในที่สุดก็หลุดออก ฟ้าถอนหายใจออกมากับฤทธิ์ของคนเมาก่อนทำท่าจะหันหลังกลับอีกครั้งแต่ต้องชะงักเพราะคำพูดต่อมาของอีกคน
"...ฉันรักนาย"
กินมาม่ากันให้ท้องแตกตายกันไปเล้ย! 555555 เป็นเรื่องที่แต่งยากมากเลยจริงๆค่ะเลยมาช้าตลอดแต่อยากให้ติดตามกันยันจบเนอะๆๆ
___จางบิวตี้____
-
กรี๊ดดดดดด อิโนอาห์ เมื่อไหร่จะรู้ความจริงกันซะทีเนี่ย
-
เกลียด แกล้งน้อง :fire:
-
ม่ายยย
-
ม่ายยยยยยยยยย สงสารหมอกที่สุด :katai1: :katai1: :katai1:
-
Poor Boy 5
( Zen x Fah )
บรรยากาศบนรถระหว่างเซนกับฟ้าเต็มไปด้วยความเงียบ เซนขับรถมายังคอนโดของตัวเองก่อนจะจอดแล้วลงไปโดยไม่ได้สนใจคนที่มาด้วย ฟ้ารู้สึกหน่วงในใจไม่น้อยแต่ก็เดินตามอีกคนไป เขาไม่อยากแยกกับอีกคนทั้งๆที่ยังอึมครึมใส่กันอยู่ เขารู้ว่าเขาเป็นคนผิดแต่เขาก็มีเหตุผล เขาอยากอธิบายเหตุผลทุกอย่างให้เซนได้รู้และอยู่ที่ว่าเซนจะเชื่อและรับได้มั้ย ถ้าไม่...เขาก็พร้อมที่จะถอยห่างออกมาเอง
"คุยกันหน่อยได้มั้ย?" ฟ้าที่เดินตามเซนเข้ามาในห้องพูดขึ้น เซนชะงักก่อนจะหันกลับมามองหน้าฟ้านิ่งๆ
"ฉันขอโทษ...ฉันรู้ว่าเรื่องนี้นายคงโกรธ หรือไม่อาจจะเกลียดฉันไปแล้วแต่ฉัน...ฉันไม่เคยอยากจะทำแบบนี้ ไม่เคยอยากจะสวมรอยแบบนี้ ฉันยอมรับว่าฉันคือคนที่ต้องแต่งงานกับโนอาร์จริงๆ แต่ฉันกลับให้น้องชายสวมรอยไปดูแลโนอาร์ และพอเรื่องทุกอย่างมันลงตัวฉันก็กลับมาสวมรอยเป็นตัวเองอีกครั้ง ถ้าให้เลือก...ฉันก็ไม่อยากทำแบบนี้ จริงๆนะ" ฟ้ามองหน้าเซนด้วยแววตาเว้าวอนเพื่อให้อีกคนได้เชื่อในตัวเขา เซนนิ่งไปสักครู่ก่อนจะถามออกมาเสียงเรียบ
"ไม่อยากทำแล้วทำทำไม?"
"ฉัน...ปฏิเสธแม่ไม่ได้" ฟ้าค่อยๆขยับฝีเท้าเดินเข้าไปหาอีกคน มือบางจับมืหนามาจับเอาไว้แล้วมองหน้าอีกคนอย่างเว้าวอนอีกครั้ง
"เชื่อฉันเถอะนะ ฉันไม่ได้อยากทำจริงๆ"
"งั้นคุณก็ต้องบอกนายน้อย คุณจะมาทำเหมือนนายน้อยเป็นพวกโง่เง่าแบบนี้ไม่ได้!" เซนว่าเสียงเย็นขึ้นมา ที่เขาโกรธมากก็คืออีกคนกำลังหลอกนายน้อย หลอกนายท่าน หลอกทุกคน ส่วนตัวเขา...มันมีแค่ความเสียใจเท่านั้น
"ฉัน..." ฟ้ากัดปาก
"ถ้าคุณบอกไม่ได้ ผมจะเป็นคนบอกเอง!" เซนว่าพร้อมสะบัดมือฟ้าออก ฟ้าเจ็บปวดไปที่หัวใจไม่น้อยกับการกระทำของอีกคน นัยน์ตากลมที่กรีดด้วยอายไลน์เนอร์สั่นระริกทันที เขาจะทำยังไงดี...เขาไม่อยากให้คนตรงหน้าเป็นแบบนี้ แต่เขา...เขาขัดแม่ไม่ได้ เขาทำให้แม่ผิดหวังไม่ได้
"ขอเวลาหน่อยได้มั้ย...นะ...ขอเวลา ฮึก" เซนชะงักไปอีกครั้งที่เห็นน้ำตาอีกคนเขารู้เขามันบ้า บ้าที่ใจอ่อนทุกครั้งที่เห็นน้ำตาคนๆนี้
"ให้ตายสิ! ผมแม่ง...หยุดร้องไห้ ผมไม่ชอบน้ำตาของคุณ" เซนสบถออกมาก่อนจะเดินเข้ามาเป็นฝ่ายเช็ดน้ำตาให้อีกคน ฟ้าช้อนตามองอีกคนด้วยหัวใจเต้นรัวก่อนจะใช้แขนโอบต้นคอหนาแล้วเขย่งปลายเท้าประกบจูบอีกคนทันที เซนไปรอให้อีกฝ่ายเป็นฝ่ายนำอยู่นาน ร่างสูงสอดแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากบางก่อนจะเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊วบขึ้นมา คนทั้งคู่แลกจูบกันอย่างดูดดื่มก่อนจะพากันไปยังเตียงนอนแล้วร่างสูงก็เป็นฝ่ายผลักร่างบางลงเตียงก่อนจะขึ้นคร่อม
"อ๊ะ...อื้อ" ฟ้าครางออกมาเบาๆ เมื่ออีกคนซุกไซ้ที่ซอกคอของเขา ทั้งขบกัด ดูดเม้มจนเกิดรอย มือหนาก็ถอดเสื้อของอีกคนออกจนพ้นทางก่อนจะไล่ลงมาครอบครองที่ยอดอกสีชมพูที่ล่อตาล่อใจ
"อ๊ะ...อื้อ...อื้อ...อ๊ะ...อ๊ะ" ฟ้าครางออกมาด้วยความเสียวเสียว ยิ่งลิ้นหนาที่ละเลงบนยอดอกยิ่งทำให้เสียววูบไปทั่วช่องท้อง มือหนาถอดกางเกงและชั้นในของอีกคนออกจนร่างบางเปลือยเปล่าก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายจากยอดอกเป็นซอกขาอ่อนที่สร้างความเสียวซ่านให้ฟ้าอีกครั้ง
"อ๊ะ" ฟ้าสะดุ้งเมื่อนิ้วเรียวค่อยๆสอดเข้าไปที่ข่องทางด้านหลังของเขา จากหนึ่งนิ้วก็เป็นสองนิ้ว สามนิ้วตามลำดับ เมื่อเห็นว่าช่องทางของอีกคนพร้อม เซนก็ละไปถอดเสื้อผ้าจนร่างกายเปลือยเปล่าเช่นกัน
"เดี๋ยว..." ฟ้าใช้มือดันหน้าท้องอีกคนไว้ก่อน เซนมองอย่างไม่เข้าใจ
"...ให้ฉันเป็นฝ่ายทำนะ" ฟ้ามองอีกคนด้วยสายตาที่เซนคิดว่ายั่วยวนไม่น้อยร่างสูงพยักหน้าก่อนจะเป็นฝ่ายนอนลงบนเตียง ร่างบางเปลี่ยนตำแหน่งมาขึ้นคร่อมอีกคนก่อนจะค่อยๆยกตัวกดสะโพกลงไปที่แก่นกายของอีกคน
"อ๊ะ...อ๊า" ฟ้าร้องออกมาทันทีที่เซนกระแทกสะโพกสวนขึ้นมาทำให้แก่นกายใหญ่สอดเข้ามาลุกจนรู้สึกจุก ฟ้าแช่ค้างให้ช่องทางคุ้นชินก่อนจะค่อยๆขยับตัวบนตัวของอีกคน
"อ๊ะ...อ๊ะ...อื้อ...อ๊า...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า" ฟ้าครางไม่ขาดปากด้วยความเสียดเสียวมือบางลูบไล้แผงอกและกล้ามหน้าท้องของอีกคนไปมา บวกกับใบหน้าหวานที่เชิดขึ้น
"อื้มม" เซนครางในลำคออย่างพึงพอใจเช่นเดียวกันก่อนจะยื่นแขนไปโน้มคออีกคนลงมาประกบจูบ ทั้งคู่แลกจูบกันอย่างดูดดื่มโเยที่ช่วงล่างยังคงขยับสอดรับกันจนในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมา
"อ๊า!!"…หลังจากที่บทรักจบลงสองร่างก็นอนกอดก่ายกันบนเตียง ฟ้านอนเกยอยู่บนแผงอกกว้างของเซนโดยที่เซนก็กอดอีกคนเอาไว้เช่นเดียวกัน
"ซน" เซนว่าก่อนจะจับมือบางที่ลูบไล้ไปตามแผงอกและเลื่อนลงไปที่กล้ามหน้าท้องของตัวเองไว้เพราะกลัวว่าอะไรๆที่ทันสงบแล้วมันจะตื่นขึ้นมาอีก
"ซนอะไร เปล่าเสียหน่อย" ฟ้าว่าพร้อมยิ้มนิดๆ
"จะกลับตอนไหน?" เซนถามขึ้นท่ามกลางความเงียบอีกครั้ง ฟ้าขมวดคิ้วแล้วมองอีกคนด้วยความน้อยใจทันที
"ไล่เหรอ? ไม่อยากให้อยู่ด้วยงั้นเหรอ?" ว่าเสร็จร่างบางก็ทำท่าจะลุกจากเตียงทันทีแต่เซนก็คว้าเอวบางไว้เสียก่อน
"ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น"
"แล้วหมายความว่าแบบไหนล่ะ?" ฟ้ายังคงหน้างอ เซนกระตุกยิ้มนิดๆกับท่าทางของอีกคนก่อนจะดึงปากบางที่เชิดขึ้นเบาๆ
"อายุขนาดนี้แล้วยังขี้งอนหรือไง ไม่ใช่เด็กๆเสียหน่อย"
"แล้วงอนไม่ได้หรือไง ก็ดูนายพูดสิ...คนอุตส่าห์อยากอยู่ด้วยนานๆ" ประโยคหลังฟ้าอุบอิบคนเดียวในลำคอแต่เซนก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน
"ว่าไงนะ?" เซนถามอย่างแกล้งๆอีกครั้ง ฟ้าเชิดปากใส่อีกคนอีกครั้งแต่เซนก็เด้งตัวขึ้นไปประกบจูบอีกคน ฟ้าชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะเผยยิ้มออกมา
"คนขี้แกล้ง" ฟ้าว่าพร้อมตีแผงอกอีกคน
"หึๆ ก็คุณมันน่าแกล้ง" เซนว่าด้วยนัยน์ตาเจ้าเล่ห์ก่อนที่มือหนาจะสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วลูบไล้ขาเรียวขาวของอีกคนเบาๆแต่ก็ทำให้ฟ้าขนลุกซู่ไม่น้อย ตากลมสบเข้ากับตาคมก่อนที่ทั้งคู่จะเลื่อนใบหน้าเข้าหากันจนริมฝีปากทาบทับกันอีกครั้งและบทรักก็เริ่มขึ้น...เซนมาส่งฟ้าที่โรงพยาบาลเพราะอีกคนต้องกลับมาเอารถ แม้ในใจอยากจะประวิงเวลาอยู่ด้วยกันต่ออีกสักหน่อยก็ตามแต่เขาเองก็ยังมีงานที่เคลียร์ไม่เสร็จและอาจตะต้องบินกลับไปที่ฮ่องกง ฟ้ากับเซนบอกลากันพอลับหลังร่างบางไปเซนก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเครียด นี่เขากำลังทำอะไรอยู่? กำลังเล่นชู้กับว่าที่คู่แต่งงานของนายน้อยงั้นเหรอ? แม้จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแต่สถานะของฟ้าก็คือว่าที่คู่แต่งงานของนายน้อยของเขาอยู่ดี เขาควรทำยังไงดี...หลายวันผ่านไป...ช่วงนี้ฟ้าไม่ได้เจอกับเซนเนื่องจากอีกคนต้องกลับไปเคลียร์งานที่ฮ่องกง ความคิดถึงถาโถมเข้าหาฟ้าอย่างจังแม้ว่าจะได้คุยกันผ่านทางไลน์แต่มันก็ไม่เหมือนได้เจอหน้ากัน แม่ของฟ้ายังคงพยายามยัดเยียดให้เขาไปมาหาสู่โนอาร์โดยที่ฟ้าก็ปฏิเสธได้บ้างไม่ได้บ้างอย่างเช่นวันนี้เป็นต้น
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย จะออกไปหาคุณโนอาร์ทั้งที" ผู้เป็นแม่พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกชายสุดที่รักสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อต้องออกไปกินข้าวกลางวันกับโนอาร์ที่ออกจากโรงพยาบาลได้หลายวันแล้ว
"ฟ้าบอกแม่แล้วว่าฟ้ายุ่งๆ" ฟ้าอ้าง ความจริงเขาก็ยุ่งนิดๆแหละ ช่วงนี้กำลังลงทุนเปิดกิจการห้องเสื้อเป็นของตัวเอง เขาก็ไม่ได้มีความรู้ด้านนี้หรอก เพียงแค่มีเซ้นส์ด้านการแต่งตัวเลยอยากทำธุรกิจ โดยที่ผู้เป็นพ่อของเขาก็โอเคด้วยเพราะดีกว่าอยู่ว่างๆแม้ว่าผู้เป็นแม่จะขัดใจไม่น้อยที่เขาไม่ยอมเข้าบริษัท
"มันจะยุ่งอะไรนักหนา ไปได้ละ แล้วโทรบอกแม่ด้วยล่ะว่าเป็นยังไงบ้าง"...ฟ้ามาตามนัดของโนอาร์ที่ร้านอาหารในห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมือง โนอาร์ยกยิ้มนิดๆที่เจออีกคน
"ไม่เจอกันหลายวันเลยนะ" โนอาร์เป็นฝ่ายทักขึ้นก่อน
"พอดีผมยุ่งๆน่ะครับ" ฟ้าตอบสั้นๆพลางหยิบเมนูมาเปิดอ่านดู
"เห็นแม่นายบอกว่านายทำธุรกิจห้องเสื้อ? ไม่คิดว่านายจะมีความสนใจด้านนี้" โนอาร์ถามอย่างสนอกสนใจเพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันที่ฮ่องกงไม่เคยได้ยินอีกคนพูดเรื่องนี้มาก่อน
"เอ่อ...พึ่งเริ่มสนใจน่ะครับ ไม่มีอะไรมากหรอก" ฟ้าตอบปัดๆเพราะกลัวว่าขืนพูดอะไรมากไปแล้วจะทำให้อีกคนสงสัยระหว่างฟ้าที่อยู่ที่นี่กับฟ้าที่อยู่ที่ฮ่องกง
"งั้นเหรอ? งั้นสูทออกงานพรุ่งนี้คงต้องให้นายช่วยเลือกแล้วล่ะ?" ฟ้าเลิกคิ้วนิดๆกับคำพูดของอีกคน
"ผมงั้นเหรอครับ?" โนอาร์พยักหน้ารับยิ้มๆ...หลังจากที่กินข้าวด้วยกันเสร็จ โนอาร์ก็เดินนำฟ้ามายังห้องเสื้อที่ปกติตระกูลของเขาจะมาตัดสูทที่นี่ ร่างสูงส่งสายตาประมาณว่าให้ฟ้าเป็นคนช่วยเลือกให้ ฟ้าพยักหน้ารับก่อนจะเดินเลือกสูทให้เหมาะสมกับอีกคน
"งานที่ว่างานอะไรครับ?" ฟ้าถามข้อมูลกับอีกคน
"งานวันเกิดหุ้นส่วนน่ะ" ฟ้าพยักหน้ารับก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเลือกสูท โนอาร์มองอีกคนยิ้มๆแม้ว่าจะรู้สุกดีที่ได้เจออีกคนแต่กลับรู้สึกถึงความแปลกไปของอีกคนห่างเหิน? คำๆนี้ผุดขึ้นมาในหัวโนอาร์เป็นคำแรกแต่ร่างสูงพยายามไม่คิดมาก
"อันนี้น่าจะเหมาะนะครับ คุณไปลองดูสิครับ" ฟ้าว่าพร้อมยื่นเสื้อสูทสีดำดูดีให้ร่างสูง โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปในห้องลองเสื้อทันทีโดยที่ฟ้ายังคงเดินวนไปวนมาในร้านก่อนจะไปชะงักกับแผนกเนคไทที่มีมากมายหลากหลายรูปแบบ
"สวยจัง" ฟ้าหยิบเนคไทสีเทาอันหนึ่งขึ้นมาพร้อมกับนึกถึงใบหน้าอีกคนที่ไม่ได้เจอหลายวัน เห็นอีกคนบอกว่าอีกไม่กี่วันจะกลับมาที่ไทย งั้นซื้อเนคไทเป็นของขวัญต้อนรับหน่อยดีมั้ย? ฟ้ายกยิ้มกับความคิดตัวเองก่อนจะหยิบเนคไทดังกล่าวเดินไปคิดเงินโดยมีสายตาคมของโนอาร์จับจ้องอยู่ตลอดเวลา
ให้เวลาฟ้าหน่อยนะคะ นางขัดแม่นางไม่ได้ ส่วนโนอาร์นางไม่ได้โง่นะ อย่าพึ่งด่า555555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะเริ่มรู้ความจริงก็เพราะเนคไทเนี่ยหล่ะ
-
หน้าตบทั้งแม่ทั้งลูก อย่างงี้ต้องตบล้างน้ำ หมั่นไส้
-
สงสารหมอกกกก คงมีความรู้สึกเป็นเงาของฟ้ามากอะ
:mew4:
-
Poor Boy 14
วันนี้หมอกต้องเข้าประชุมร่วมกับทางบริษัท Weida อีกครั้ง ซึ่งทางฮ่องกงกำลังจะส่งส่วนประกอบของรถมาที่ไทย ซึ่งมีบริษัทของพ่อของหมอกเป็นผู้ร่วมหุ้นในการประกอบรถที่ไทยในครั้งนี้
"ไม่ค่อยได้นอนเหรอคะน้องหมอก หน้าโทรมๆ" ผู้ช่วยของหมอกถามขึ้นทำให้หมอกที่กำลังนั่งรถไปที่
บริษัทWeidaสะดุ้งขึ้น
"เอ่อ...ครับ อ่านเอกสารดึกไปหน่อยน่ะครับ" หมอกอ้าง ความจริงเขาคิดมากเรื่องของโนอาร์จนนอนไม่หลับต่างหาก จากวันที่ไปปาร์ตี้ด้วยกันก็ผ่านมาสามวันแล้วแต่รสสัมผัสของอีกคนก็ยังตราตรึงอยู่ที่ริมฝีปากของหมอกไม่เสื่อมคลาย แม้จะรู้ว่าวันนั้นอีกคนกลับคอนโดไปกับพี่ฟ้า ซึ่งเป็นตัวจริงของอีกคน
"แหม...ขยันจริงๆเลยนะคะ ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะน้องหมอก ยังไงทางฝ่ายนั้นก็มีแต่คนเก่งๆ เราแค้ไปนั่งฟังเท่านั้นเอง" หมอกพยักหน้ารับเพราะเขารู้ว่าอีกคนเก่งจริงตามที่ผู้ช่วยบอก ใบหน้าหล่อที่จริงจังเสนอในตอนนำเสนอโครงการสะกดสายตาทุกคนให้หันมอง ไม่สิ...นอกจากสะกดสายตาแล้วก็ยังสะกดหัวใจเขาอีกด้วย...หมอกมาถึงบริษัท Weida ในตอน9โมงครึ่งก่อนเวลาประชุมครึ่งชั่วโมง หมอกและผู้ช่วยมานั่งรอที่ห้องรับรองก่อนจะพบกับร่างสูงของใครคนหนึ่งที่หมอกก็ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเนื่องจากครั้งก่อนคนๆนี้ไม่ได้เข้าประชุม
"คุณหมอกคะ นี่คุณอัศวินค่ะ เป็นหัวหน้าฝ่ายวิศวกรรมในการประกอบรถในครั้งนี้ค่ะ" พนักงานสาวคนสวยพูดขึ้นพร้อมแนะนำร่างสูงหน้าตาท่าทางดูดีให้กับหมอก
"สวัสดีครับ" หมอกกล่าวทักกลับอย่างมีมารยาท
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณหมอก" อัศวินว่าพร้อมยื่นมือมาทำท่าจะจับกับอีกคนหมอกลังเลอยู่สักครู่ก่อนจะยื่นมือไปจับอีกคนพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร...การกระทำดังกล่าวตกอยู่ในสายตาคมตลอดเวลา โนอาร์ขมวดคิ้วมุ่นกับสิ่งที่เห็นรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาแปลกๆ ทั้งๆที่อีกคนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาสักนิด ก็แค่เคยจูบ...ใช่ เขาพอจะจำเรื่องราวคืนนั้นได้ลางๆว่าเขาจูบอีกคน รสจูบที่หอมหวานละมุนลิ้นทำให้รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด และเมื่อฟ้ามารับเขากลับเขาก็จัดการยืนยันความในใจตัวเองจึงบอกรักอีกคนไป แต่แทนที่หัวใจจะเต้นแรงแบบแต่ก่อนมันกลับมีแต่ความนิ่งงันเท่านั้น โนอาร์กำลังสับสน สับสนกับหัวใจตัวเอง...การประชุมดำเนินไปกว่าสองชั่วโมง หลังจากที่เสร็จก็เหมือนทุกครั้งที่ต้องรับประทานอาหารร่วมกัน โนอาร์สังเกตตลอดเวลาว่าขณะที่ประชุมอัศวินหัวหน้าวิศวกรรมของบริษัทของเขาเอาแต่จับจ้องมองหมอกตลอดเวลา ซึ่งเขาพอจะมองออกว่าอีกคนกำลังสนใจร่างบางนั่น
"คุณหมอกครับ ประชุมเมื่อครู่ไม่เข้าใจตรงไหนถามผมได้นะครับ" อัศวินพูดขึ้นขณะที่กำลังเดินไปที่ห้องอาหารด้วยกัน
"ผมเองก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องวิศวกรรมเท่าไหร่แต่พอจะเข้าใจที่คุณอัศวินอธิบายครับ" หมอกกล่าวตามจริงไม่ได้เยินยอแม้แต่น้อย
"งั้นเหรอครับ ฮ่ะๆ แต่ว่าคุณหมอกเรียกผมว่าวินเฉยๆก็ได้ครับ เรียกอัศวินมันเป็นทางการไป" อัศวินว่ายิ้มๆ หมอกเองก็พยักหน้ารับ เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าดูเป็นกันเองดี อย่างน้อยเวลาที่ทำงานด้วยกันก็คงไม่อึดอัด...ตลอดเวลารับประทานอาหารร่วมกันอัศวินก็คอยตักโน่นตักนี่ให้หมอกตลอดจนโนอาร์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะหัวคิ้วกระตุกหลายครั้ง รู้สึกไม่พอใจ หงุดหงิดใจไปหมด
"เดี๋ยวมา" โนอาร์บอกกับเลขาก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตามร่างบางที่กำลังเดินไปทางห้องน้ำ ร่างสูงมาหยุดรออีกคนซึ่งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าตามมาทำไม
"อ๊ะ" หมอกเบิกตากว้างอย่างตกใจที่เปิดประตูห้องน้ำมาเจอคนที่เขาไม่ต้องการที่จะเจอ
"ขอทางหน่อยครับ" หมอกพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนขวางทางเขาอยู่
"อัศวินมันเจ้าชู้ ม่อไปเรื่อย" โนอาร์พูดขึ้น หมอกเงยหน้ามองอีกคนอย่างงงๆ
"อะไรนะครับ?"
"ผมจะบอกคุณให้นะว่าที่อัศวินมันทำท่าเอาอกเอาใจคุณ มันก็แค่ม่อไปเรื่อย"โนอาร์ว่าเสียงเรียบ
"ช่างเขาสิครับ ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย" หมอกว่าพร้อมกลับพยายามจะเดินเลี่ยงอีกคนแต่โนอาร์ก็ไม่ยอมเดินมากันทางอีกฝั่ง จนหมอกเงยหน้ามองอีกคนด้วยแววตาขุ่นเคืองนิดๆ
"ไม่ได้คิดอะไร? แต่ไม่ปฏิเสธ เขาเรียกว่าอ่อยนะคุณ" โนอาร์ว่าพร้อมกลั้วลิ้นในปาก
"ผมไม่ได้อ่อยนะครับ" หมอกว่าอย่างไม่ค่อยพอใจ
"งั้นคุณก็ควรปฏิเสธอย่างจริงๆจังๆ"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณครับ?" หมอกถามกลับอย่างไม่เข้าใจทำเอาโนอาร์ชะงัก
"ผม..."
"ขอบคุณสำหรับความหวังดีที่เตือนนะครับแต่ผมยังยืนยันคำเดิมว่ามันไม่เกี่ยวกับคุณ" หมอกว่าพร้อมทำท่าเดินหนีอีกคนแต่คำพูดเมื่อครู่ไปสะกิดอารมณ์ขุ่นเคืองของโนอาร์ได้เป็นอย่างดี ว่าแล้วมือหนาก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ก่อนจะโยนอีกคนไปกระทบผนังอย่างแรง
"โอ๊ย! ผมเจ็บนะ!" หมอกว่าด้วยความเจ็บ
"คุณบอกว่ามันไม่เกี่ยวกับผมสินะ?" โนอาร์ถามด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบพร้อมกับรอยยิ้มเหยียดที่มุมปาก
"ใช่! มันไม่เกี่ยวกับคุณ!" หมอกว่าอย่างปากเก่งแม้ว่าในใจจะกลัวอีกคนตอนนี้ไม่น้อย
"งั้นผมจะทำให้มันเกี่ยวเอง!" สิ้นเสียงทุ้มริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาทันทีหมอกเบิกตากว้างด้วยความตกใจพร้อมดีดดิ้นทุบตีอีกคนให้ปล่อยแต่มีหรือที่โนอาร์จะปล่อย ริมฝีปากหนายัดเยียดจูบที่ร้อนแรงให้อีกคนอย่างระบายความโกรธเมื่อพอใจจึงผละออก
พรึ่บ
เพี้ยะ!
มือบางตบเข้าที่ใบหน้าหล่ออย่างแรง ตากลมสั่นระริกพร้อมหน่วงคลอไปด้วยหยาดน้ำตาจนโนอาร์ใจกระตุก
"คนเลว" หมอกว่าก่อนจะวิ่งหนีออกไปทันที โนอาร์ถอนหายใจออกมาพร้อมกับเอามือขึ้นมาลูบหน้าอย่างไม่เข้าใจตัวเอง นี่เขาเป็นบ้าอะไร เขาทำอะไรลงไป แม่งเอ๊ย! ...หลังจากร่างสูงทำการกระทำที่อุกอาจกับหมอก ร่างบางก็วิ่งหนีออกมาทันทีปากบางยังคงบวมแดงจากการกระทำของอีกคน แม้ว่าจะเจ็บแต่คงเจ็บไม่เท่าหัวใจตอนนี้หรอก
"คุณหมอก" อัศวินเรียกอีกคนทันที หมอกชะงักก่อนจะรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วหันไปหาอีกคน
"ครับ?"
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เหมือนวิ่งหนีอะไรมา" อัศวินถามด้วยความเป็นห่วงแม้ว่าจะเจอกันแค่วันแรกแต่สำหรับอัศวินคนตรงหน้าน่าสนใจไม่ใช่น้อย และไม่ใช่แบบสาวๆหรือหนุ่มน้อยคนก่อนๆที่เขาเจอ แต่อีกคนน่าทะนุถนอม น่ากอดแน่นๆเอาไว้ในอ้อมกอดมากกว่าวันไนต์สแตนแบบแต่ก่อนมา
"พอดี...เอ่อ...จะรีบกลับบริษัทน่ะครับ พอดีมีงานเลยรีบๆ" หมอกอ้างไปเรื่อยอีกครั้ง
"งั้นให้ผมไปส่งมั้ยครับ?" อัศวินเสนอตัวทันที หมอกทำหน้าลังเลนิดๆแต่พอเหลือบไปเห็นคนใจร้ายก็รีบตอบรับคนตรงหน้าทันที
"งั้นรบกวนด้วยนะครับ" อัศวินยิ้มรับอย่างเต็มใจก่อนจะผายมือให้อีกคนไปหมอกพยักหน้ารัยก่อนจะเดินไปกับอีกคนทันที โนอาร์มองภาพคนสองคนที่เดินไปด้วยกันด้วยความรู้สึกเจ็บหน่วงในใจ บางทีเขาก็คิดว่าที่เขาเป็นแบบนี้เพราะเขายังฝังใจกับหมอกที่เป็นรักแรกของเขา แต่เขารักฟ้านี่? ใช่...เขาคิดแบบนั้น เพราะตลอดเวลาที่อยู่ที่ฮ่องกง ฟ้าเป็นคนทำให้เขาได้กลับเข้ามาในโลกที่สดใสอีกครั้งแต่ทำไมตอนนี้...มันเกิดอะไรกับหัวใจของเขากันแน่...หลายวันผ่านไป...วันนี้โนอาร์มีนัดดินเนอร์กับฟ้า หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน ร่างสูงเป็นฝ่ายขอมารับอีกคนที่บ้านเพราะกะว่าจะมาส่งด้วย
"เชิญนั่งรอก่อนนะคะ คุณฟ้าแต่งตัวอยู่ค่ะ" ป้าแม่บ้านบอกกับโนอาร์ก่อนจะวางแก้วน้ำให้กับแขกคนพิเศษของบ้าน โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะกวาดสายนาสำรวจบ้านของอีกฝ่ายไปด้วย
"ใครมาเหรอครับป้า...อ๊ะ" หมอกที่พึ่งเดินออกมาจากในครัวชะงักทันทีที่เห็นอีกคน โนอาร์เองก็ชะงักพร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างสำรวจ ปกติเวลาเจอหมอกเขาจะเห็นแต่อีกคนใส่ชุดทำงานอย่างเป็นทางการแต่พอเห็นใส่ชุดอยู่บ้านสบายๆบวกกับผ้ากันเปื้อนสีฟ้า ผมยุ่งเล็กน้อย ยิ่งทำให้ดูน่ารักไม่น้อย
"แขกของคุณฟ้าน่ะค่ะคุณหมอก"
"อ่อ หมอกว่าเรากลับไปเตรียมอาหารกันต่อเถอะครับ หมอกจะได้ไปตามคุณพ่อด้วย" หมอกว่าก่อนจะรีบเดินกลับเข้าไปในห้องครัวทันที แม้ว่าโนอาร?จะรู้ว่าหมอกทำงานที่บริษัทของพ่อฟ้าแต่เขากลับไม่เข้าใจว่าทำไมอีกคนถึงอยู่ที่บ้านหลังนี้
"ขอโทษที่ให้รอนะครับ" ความคิดของโนอาร์สิ้นสุดลงเมื่อฟ้าเดินลงมา โนอาร์พยักหน้ารับนิดๆก่อนจะพาอีกคนไปที่รถทันทีโดยไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีดวงตากลมโตมองตามคนทั้งคู่ไปด้วยนัยน์ตาสั่นระริก
"แฟนคุณฟ้านี่หล่อมากเลยนะคะคุณหมอก เหมาะสมกันมาก" ป้าแม่บ้านพูดขึ้น
"ใช่ครับ...เหมาะสมกันมาก"...ที่ร้านอาหาร...เพราะท่าทางนิ่งๆไปของโนอาร์ทำให้ฟ้ารู้สึกแปลกๆขึ้นมา มันก็ไม่ได้อึดอัดอะไรหรอกนะเพราะเขาเองก็มักจะเงียบๆใส่อีกคนเช่นกันแต่ตอนนี้รู้สึกว่าอีกคนจะมีอะไรอยู่ในใจมากกว่า
"ดูคุณมีเรื่องให้คิดนะครับ" ฟ้าเปิดประเด็นขึ้น
"นิดหน่อยครับ...เออจริงสิ ผมไม่เคยถามอะไรเกี่ยวกับตัวคุณเลยนี่ ไม่แปลกใช่มั้ยถ้าผมจะถาม" ฟ้าเลิกคิ้วทำหน้างุนงงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
"คุณมีพี่น้องด้วยเหรอ?" ฟ้าชะงักไปทันทีกับคำถามของโนอาร์ เขารู้ว่าโนอาร์เจอหมอกแล้วและหมอกก็ยังติดเรื่องที่ต้องเล่าให้เขาฟังเอาไว้ อยู่ๆถามแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ ฟ้าเริ่มนั่งไม่ติด
"เอ่อ...จะว่ายังไงดีล่ะครับ น้องชายต่างแม่น่ะครับ" โนอาร์นิ่งไปสักครู่ก่อนจะพยักหน้ารับ งั้นแปลว่าหลายปีที่ผ่านมาที่เขาพยายามตามหาหมอกที่ภูเก็ตแล้วพบว่าแม่ของหมอกเสียแล้วแต่เจ้าตัวกลับหายไปคือมาอยู่กับพ่อสินะ โนอาร์หัวเราะในลำคออย่างขมขื่นนิดๆ ทั้งๆที่อีกคนอยู่ใกล้ตัวแค่นี้เขากลับหาไม่เจอแต่ในวันที่หาเจอเขากลับมีใครอีกคนไปเสียแล้ว
"ทำไมเหรอครับ?" ฟ้าถามกลับอย่างสงสัยทันที
"เปล่าหรอกครับๆ แค่สงสัยว่าทำไมคุณหมอกที่เป็นตัวแทนของบริษัทคุณถึงมาอยู่ที่บ้านคุณได้" ฟ้าชะงักทันทีกับคำตอบของโนอาร์ หมอกเป็นตัวแทนของบริษัทงั้นเหรอ? งั้นทั้งคู่จะต้องได้เจอกันบ่อย โนอาร์จะจำหมอกได้มั้ย? หรือหมอกจะหลุดอะไรไปหรือเปล่า? ให้ตายสิ...ตอนนี้เขารู้สึกร้อนรนไปหมด! โนอาร์มองท่าทางและสีหน้าของฟ้านิ่งๆ โดยที่พอจะดูออกว่าอีกคนกำลังกระวนกระวายอะไรบางอย่าง มันต้องมีอะไรแน่ๆ ซึ่งเขาจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้คาใจต่อไป มือหนากดโทรศัพท์ส่งข้อความหาเซนทันที
‘สืบเรื่องคุณฟ้าให้ที’
ให้เซนสืบจะได้เรื่องมั้ยเนี่ย 55555 ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้___
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ สงสารหมอก ถ้าอัศวินดีก็จีบๆ เป็นแฟนกันไปเลย
-
เอาแล้ววววว รู้ความจริงซะทีเถอะ อึดอัดกันไปหมด
-
Poor Boy 15
หลังจากที่กินข้าวด้วยกันเสร็จโนอาร์ก็แวะมาส่งฟ้าที่บ้าน ซึ่งร่างสูงก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องคอยมองหาอีกคนทั้งๆที่คนที่ตัวเองรักอยู่ใกล้ๆแท้ๆ โนอาร์บอกไม่ถูกว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกอย่างไรเพราะใจเขามันบอกว่าเขารักฟ้า แต่พอได้อยู่กับฟ้าจริงๆมันกลับเฉยชาราวกับว่าไม่มีความรู้สึกนั้นมาก่อนแต่กับอีกคน...ใช่ หมอกเป็นรักแรกของเขา แต่เวลาหลายปีที่ผ่านมามันน่าจะทำให้ความรู้สึกในหัวใจลดน้อยลงไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมกันนะ...นอกจากจะไม่ลดลงแล้วมันกลับเหมือนจะปะทุและเพิ่มขึ้นมา...วันนี้หมอกต้องเข้ามาคุยงานที่บริษัท Weida เนื่องจากโปรเจ็คการนำเข้าส่วนประกอบรถยนต์มีปัญหานิดหน่อย แม้จะอยากหลีกเลี่ยงแค่ไหนแต่หมอกก็มีความรับผิดขอบพอที่จะไม่ทำแบบนั้น แม้ว่าต้องเจอหน้าอีกคน คนที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงไปพร้อมกับความเจ็บปวด
"คุณหมอกครับ" อัศวินกล่าวทักทายขึ้นทันทีที่เจออีกคน หลังจากที่เจอกันวันนั้นเขาก็ไม่ได้ติดต่อร่างบางไปเลยเนื่องจากงานยุ่งและคิดว่าอีกฝ่ายคงยุ่งไม่ต่างกันเพราะฉะนั้นในเมื่อวันนี้มีโอกาสได้พบกัน เขาเลยตั้งใจจะชวนร่างบางไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อ
"สวัสดีครับคุณวิน" หมอกทักทายอีกคนกลับด้วยรอยยิ้ม
"วันนี้ถ้าเลิกประชุมคุณหมอกมีธุระที่ไหนต่อหรือเปล่าครับ?" อัศวินถามขึ้นหมอกทำท่านิ่งคิดไปสักครู่ก่อนจะตอบออกมา
"น่าจะไม่มีนะครับ คุณวินมีอะไรหรือเปล่าครับ?" อัศวินทำท่าอ้ำๆอึ้งๆเล็กน้อยอย่างรู้สึกประหม่า ทั้งๆที่แต่ก่อนเขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับคู่ควงคนไหน แปลว่าคนตรงหน้ามีอิทธิพลกับหัวใจของเขาจริงๆ
"เอ่อ...ถ้าผมจะชวนคุณหมอกไปทานข้าว...เอ่อ..." หมอกยิ้มเล็กๆกับท่าทางของ
"ได้ครับแต่พอเลิกประชุมผมขอสั่งงานผู้ช่วยสักครู่นะครับ" อัศวินยิ้มกว้างทันทีกับคำตอบของอีกคน ซึ่งหมอกเองก็ยิ้มรับ ที่เขาตอบรับคำชวนของอีกคนไม่ได้หมายความว่าเขากำลังอ่อยหรือมีใจให้คนตรงหน้า เพียงแค่เขารู้สึกว่าคุณอัศวินเป็นคนดี สามารถเป็นเพื่อน เป็นพี่ชายคนหนึ่งของเขาได้...หลังจากที่เลิกประชุมหมอกก็ไปกินข้าวกลางวันกับอัศวินตามคำเชิญชวน ซึ่งวันนี้การประชุมไม่ได้น่าอึดอัดใจสำหรับหมอกเนื่องจากใครบางคนไม่ได้เข้าร่วมประชุมด้วยเนื่องจากมีธุระสำหรับ ซึ่งหมอกคิดว่าเป็นเรื่องดีสำหรับเขา เพราะเขาจะได้ไม่ต้องมานั่งเกร็งกับดวงตาคมคู่นั้นที่มองมาที่เขาราวกับว่าต้องการค้นหาอะไรบางอย่างซึ่งมันทำให้เขาหวั่นใจ เขากลัว...กลัวความลับจะถูกเปิดเผย กลัวความในใจจะพลั่งพรูออกมา
"คุณหมอกทานนี่นะครับอร่อยมาก" อัศวินว่าพร้อมกับตักอาหารให้ร่างบางหมอกกล่าวขอบคุณนิดๆก่อนจะตักข้าวเข้าปาก ดวงตากลมกวาดมองไปทั่วร้านอาหารหรูก่อนจะต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาพร้อมหนุ่มวัยกลางคนท่าทางจะเป็นนักธุรกิจคู่ค้า โนอาร์เองก็ชะงักเช่นกันที่หันมาเจอหมอกก่อนจะเผลอขมวดคิ้วไม่รู้ตัวเมื่อเห็นว่าอีกคนมากับใคร
"นั่งนี่กันเถอะครับ" ประวิทย์คู่ค้าของบริษัทของโนอาร์พูดขึ้น โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะในโซนที่มองเห็นหมอกและอัศวินได้อย่างชัดเจน หมอกรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าดวงตาคมกำลังมองมาที่เขา หมอกพยายามทำเหมือนไม่สนใจแต่เขาก็ไม่สามารถทำมันได้เลย
"อ๊ะ" หมอกสะดุ้งนิดๆเมื่อนิ้วเย็นๆของใครบางคนแตะเข้าที่มุมปากของเขา
"ข้าวติดปากน่ะครับ" อัศวินว่ายิ้มๆหลังจากที่เขี่ยเม็ดข้าวออกจากมุมปากบางจะว่าเขาแต๊ะอั๋งก็ได้แต่อีกคนน่ารัก น่าเอ็นดูราวกับเด็กๆทำให้เขาอดใจไม่ไหวที่จะเผลอแตะต้องอีกคน
"เอ่อ...ขอบคุณครับ" หมอกว่าด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนนิดๆเพราะเหลือบไปเห็นว่าดวงตาคมยัวคงจ้องมาที่เขาอย่างไม่ลดละ! ...โนอาร์รู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อยที่เห็นว่าอัศวินแตะต้องหมอก ทั้งๆที่เขาไม่ควรรู้สึกแบบนี้เพราะไม่มีสิทธิ์อะไรแต่เขาก็ไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ มันว้าวุ่น ร้อนรุ่มไปหมดจนแทบจะระเบิดออกมา
"คุณโนอาร์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" ประวิทย์ถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นโนอาร์นิ่งเงียบไป
"เปล่าครับๆ แค่คิดอะไรนิดหน่อย"
"โถ่ ยังหนุ่มยังแน่นแบบนี้คิดอะไรเยอะแยะครัย ผ่อนคลายบ้างดีกว่า ถ้าไม่รังเกียจคืนนี้ไปดื่มกับผมมั้ยครับ?" ประวิทย์ชวนขึ้นเพราะก็คุ้นเคยกับโนอาร์ดีเนื่องจากเป็นคู่ค้ากันมานานและพบกันบ่อยๆ โนอาทำท่าครุ่นคิดไปสักครู่ก่อนจะพยักหน้าตกลง
"ก็ดีเหมือนกันครับ" เพราะเขาเองก็อยากดื่มให้มันลืมๆความรู้สึกแปลกๆในหัวใจตอนนี้เหลือเกิน!...ร้าน MN...โนอาร์มาถึงร้านเหล้ากึ่งผับในตอนสามทุ่มตามเวลานัดของประวิทย์ ซึ่งคู่ค้าของเขาได้เปิดห้องวีไอพีรอไว้แล้ว
"สวัสดีครับ" โนอาร์กล่าวทักทายประวิทย์และผู้ชายอีกสามคนที่เขาเองก็รู้จักเพราะเป็นคู่ค้ากัน บรรยากาศในห้องวีไอพีเต็มไปด้วยความเฮฮาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ประวิทย์ที่เป็นคนอัธยาสัยดีอยู่แล้วก็ชวนคุยนั่นคุยนี่ไม่ทำให้บรรยากาศเครียดแต่ถึงจะเป็นแบบนั้นโนอาร์กลับไม่ได้สนุกไปด้วย ร่างสูงเอาแต่นั่งเงียบๆกระดกเหล้าเข้าปากดังนั้นเมื่อผ่านไปเกือบสองชั่วโมงโนอาร์ก็เริ่มมึนๆขึ้นมา
"คุณโนอาร์ท่าทางจะเมาแล้วนะครับ" ประวิทย์ทักขึ้นเมื่อเห็นว่าหนุ่มนักธุรกิจรุ่นน้องหน้าแดงก่ำดูท่าทางไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
"ม่ายยย มาววว" โนอาร์ว่าออกมาเสียงยาน ประวิทย์ทำท่าเครียดๆนิดๆเพราะคิดว่าหากโนอาร์เมาแบบนี้คงไม่สามารถขับรถกลับได้แน่ ดังนั้นหนุ่มวัยกลางคนจึงถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ของอีกคนขึ้นมาเพื่อจะโทรตามเลขาไม่ก็บอดี้การ์ดส่วนตัว
"โทรหาหมอกห้ายหน่อยย" โนอาร์พูดขึ้น ประวิทย์ทำหน้างุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมกดโทรออกไปยังเบอร์โทรที่เมมชื่อไว้ว่าหมอก
("สวัสดีครับ") ปลายสายรับสายด้วยน้ำเสียงงุนงงเล็กน้อย
"สวัสดีครับคุณหมอก เอ่อ...ผมประวิทย์นะครับ เป็นคู่ค้ากับคุณโนอาร์ พอดีคุณโนอาร์เมามากครับ ไม่สามารถกลับเองได้" ประวิทย์ว่าก่อนจะหันไปมองหนุ่มนักธุรกิจรุ่นน้องที่ร้องครางเบาๆในลำคอถึงชื่อคนปลายสายซึ่งเขาเดาว่าต้องเป็นสำคัญมากแน่ๆ
("เอ่อ...คือผม")
"คุณโนอาร์เป็นคนบอกให้ผมโทรหาคุณ ยังไงก็รบกวนหน่อยนะครับ ผมอยู่ที่ร้าน MN ห้อง 802ครับ"...หลังจากที่วางสายจากคู่ค้าของโนอาร์หมอกก็นั่งกำโทรศัพท์มือถืออย่างครุ่นคิด เขาควรทำยังไงดี เขาไม่พร้อมที่จะไปเจออีกคน แต่...อีกคนก็เมาไม่สามารถกลับได้ ให้ตายสิ...เขาเองก็ไม่มีคุณเซนเอาไว้โทรติดต่อเสียด้วยสิส่วนพี่ฟ้า...อีกคนไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ หมอกนั่งถอนหายใจออกมาก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะโบกแท็กซี่ไปยังร้าน MN ทันที
"เอ่อ...ขอโทษนะครับ" หมอกพูดขึ้นหลังจากที่เปิดประตูเข้ามาในห้องวีไอพี802 ทุกสายตาพากันหันมามองหมอกเป็นตาเดียว
"คุณหมอกใช่มั้ยครับ?" ประวิทย์เป็นคนทักหมอกขึ้น หมอกพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปหาโนอาร์ที่นั่งเอนหลังพิงพนักพิงด้วยใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ซึ่งดูท่าทางจะเมาหนักกว่าครั้งก่อน
"เดี๋ยวผมช่วยพยุงนะครับ" ประวิทย์พูดขึ้นก่อนจะเข้ามาช่วยหมอกพยุงโนอาร์ลงไปก่อนที่หมอกจะเรียกแท็กซี่เพื่อไปส่งอีกคนตามที่อยู่ที่ได้มาจากประวิทย์...ตากลมมองคนข้างกายด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้เมาหนักขนาดนี้ ร่างสูงครางอื้ออึงในลำคอไม่ได้ศัพท์ก่อนจะเอนหัวมาซบไหล่ของหมอกจนร่างบางสะดุ้ง
"คุณโนอาร์..." หมอกเรียกชื่ออีกคนแผ่วเบา
"หมอกก..." ร่างสูงครางเรียกชื่อในลำคอซึ่งชื่อที่ได้ยินทำให้หมอกหัวใจเต้นรัวชื่อเขางั้นเหรอ...ทำไมถึงเป็นชื่อเขา?...หลังจากที่มาถึงคอนโด หมอกก็พยุงอีกคนขึ้นไปบนห้อง ร่างบางวางอีกคนบนเตียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อหาผ้าชุบน้ำเพื่อเช็ดหน้าเช็ดตัวให้อีกคนได้อีกคนได้นอนหลับสบายมากขึ้น
"อื้มมม" โนอาร์ครางในลำคอเบาๆเมื่อความเย็นชื้นแตะลงบริเวณลำคอ หมอกค่อยๆแกะกระดุมเสื้ออีกคนออกพร้อมกับแตะผ้าลงบริเวณแผ่นอกกว้างและหน้าท้องแกร่งแม้ว่าจะอดขวยเขินกับหุ่นอีกคนไม่ได้แต่เขาก็พยายามจะไม่มองมัน
"อ๊ะ" หมอกสะดุ้งเมื่อมือหนาคว้าข้อมือเขาไว้ ตาคมค่อยๆลืมขึ้นมาสบเข้ากับตากลมทำให้หมอกหัวใจสั่น
"คุณโนอาร์...คือผม...เฮ้ย!" หมอกร้องออกมาทันทีที่อีกคนกระชากเขาอย่างแรงจนร่างบางล้มไปเกยอยู่บนแผงอก หมอกทำท่าจะผละออกแต่ร่างสูงไม่ยอม ร่างสูงจับตัวอีกคนให้พลิกลงไปนอนอยู่บนเตียงก่อนที่อีกฝ่ายจะขึ้นคร่อม
"คุณโนอาร์..." หมอกเบิกตากว้างอย่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อวัยวะในอกเต้นรัวเจียนแทบจะระเบิดออกมา
"ทามมาย..." โนอาร์พูดออกมาเสียงยานๆ หมอกมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ
"...ทามมายถึงได้มาอยู่นายความคิดโผมตลอดเวลา"
"ผม..." หมอกตาสั่นระริกกำลังคำพูดของอีกคน คุณโนอาร์รู้ใช่มั้ยว่าเขาคือหมอก คือหมอกที่ไม่ใช่ตัวแทนของพี่ฟ้า
"โผมจาบ้าตายอยู่แล้ว จาบ้าตาย..." โนอาร์พึมพำออกมาพร้อมมองหน้าหมอกอย่างจริงจัง
"...เพราะคุณ" สิ้นเสียงทุ้มริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาทันที หมอกเบิกตากว้างอย่างตกใจพยายามจะขัดขืนแต่กลับกลายเป็นว่าเปิดปากให้อีกคนได้สอดแทรกลิ้นเข้ามาเชยชิมความหวานด้านใน ลิ้นหนาเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงแต่ทว่าอ่อนโยน จากมือบางที่เคยผลักไสกลายเป็นโอบรอบคออีกคนแล้วจูบตอบอีกคนไปเช่นกัน หัวสมองของหมอกขาวโพลนไปหมดไม่สามารถรับรู้แล้วว่ากำลังทำอะไรอยู่พอรู้ตัวอีกทีเขาและอีกคนก็ร่างกายเปลือยเปล่าแล้ว
"คุณโนอาร์..." หมอกเรียกอีกคนพร้อมกับดันร่างสูงออก เขารู้ว่าตอนนี้เขากับอีกคนกำลังจะทำอะไร เขาทั้งคู่กำลังทำเรื่องที่ผิดมาก ผิดจนไม่สามารถให้อภัยได้
"ทำไม?" โนอาร์ที่เริ่มสร่างเมาถามพร้อมขมวดคิ้ว
"ผม...ผมคือหมอก" หมอกว่าเสียงสั่น
"ผมรู้...รู้ว่าคนตรงหน้าผมคือใคร" โนอาร์ว่าพร้อมกับใช้นิ้วเกลี่ยที่แก้มใสเบาๆ
"แต่เราไม่ควร..." นิ้วเรียวแตะที่ปากบางเป็นเชิงให้หยุดพูด
"ผมรู้...แต่ผมหักห้ามตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆ"
ขอตัดก่อนนะคะ 555555 ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์แต่ง NC จริงๆ ตอนหน้ามีแน่นอน อย่ามีเอาระเบิดมาปาบ้านกันนะคะ 5555555
___จางบิวตี้___
-
เค้าจะได้กันแล้ว
-
Poor Boy 6
( Zen x Fah )
วันนี้หลังจากที่เลิกงานที่ห้องเสื้อของตัวเองแล้วฟ้าก็ขับรถตรงมาที่คอนโดของใครบางคนทันที ร่างบางมองกล่องเนคไทข้างตัวยิ้มๆพรางจินตนาการใบหน้าของอีกคนยามที่เห็นเนคไทที่เขาเลือกให้
ติ๊งต่อง
ฟ้ากดออดที่หน้าห้องอีกคนและรอไม่ถึงสามนาทีร่างสูงผู้เป็นเจ้าของห้องก็เดินมาเปิดประตูให้เขาด้วยท่าทางงุนงงไม่น้อยที่เจอเขา
"มาไงเนี่ย" เซนทักขึ้นด้วยความแปลกใจที่เจออีกคนที่นี่ เพราะปกติถ้าร่างบางจะมาหาต้องโทรหาไม่ก็ไลน์บอกเขาก่อนกันเขาไม่อยู่ ซึ่งเขาเองก็พึ่งกลับมาไทยเมื่อตอนสายๆของวันนี้นี่เอง
"อยากมา" ฟ้าตอบยิ้มๆก่อนจะถือวืสาสะเดินเข้าไปในห้องอีกคนทันที เซนปิดประตูก่อนจะเดินตามร่างบางมานั่งที่โซฟา
"อ่ะ" ฟ้ายื่นกล่องเนคไทให้ร่างสูง
"หืม?" เซนเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
"เห็นว่าช่วงนี้ออกงานบ่อยเลยเลือกมาให้" เซนรับกล่องจากมือฟ้าไปก่อนจะไปแกะออกก่อนที่เนคไทสีเทาเรียบหรูจะปรากฏแก่สายตาคม
"ชอบมั้ย?" ฟ้าถามยิ้มๆ
"มันอยู่ที่ว่าคนให้คือใคร ก็ชอบหมด" ฟ้ายิ้มเจินทันทีกับคำพูดของร่างสูง
จุ๊บ
"ปากหวาน" ฟ้าว่าหลังจากที่จุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากหนา เซนยกยิ้มก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคน
"แค่จุ๊บเองเหรอ?" ฟ้าช้อนตาสบเข้ากับอีกคนและแรงดึงดูดระหว่างคนทั้งคู่ก็ทำให้ริมฝีปากหนาประกบลงมาที่ริมฝีปากบางทันที แขนเรียวโอบรอบคออีกคนอัตโนมัติพร้อมกับจูบตอบไปเช่นกัน ลิ้นหนาเกี่ยวพันกับลิ้นบางอย่างร้อนแรงจนเกิดเสียงชื้นแฉะของน้ำลายแลดูหยาบโลนแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนทั้งคู่ผละออกจากกันแม้แต่น้อย แหงะแหละ...ไม่ได้เจอกันหลายวันแค่จูบแค่นี้เห็นทีว่าคงจะไม่พอ ว่าแล้วร่างสูงก็ช้อนตัวอีกคนอุ้มท่าเจ้าสาวเดินเข้าไปในห้องนอนแล้ววางลงบนเตียงโดยที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่ยังไม่ผละออกจากกัน
"อื้มมม" ฟ้าครางในลำคอเบาๆพร้อมกับขยุ้มผมของอีกคนอย่างระบายความวาบหวามในช่องท้อง เซนค่อยๆผละริมฝีปากออกก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ซอกคอขาว
"อ๊ะ...อื้อออ" ฟ้าครางในลำคอเบาๆอย่างพึงพอใจ มือบางก็ซุกซนไม่น้อย ทั้งลูบ ทั้งไล้ ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อของอีกคนออกจนหน้าท้องแกร่งปรากฏแก่สายตา
"ใจร้อน" เซนว่ายิ้มๆก่อนจะบีบจมูกบางเบาๆอย่างหยอกๆ
"ก็คนมันคิดถึง" ฟ้าว่าพร้อมมองอีกคนอย่างเชื้อเขิญ เซนหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะถอดเสื้อของอีกคนออก
"เดี๋ยวจะทำให้หายคิดถึงเลย" สิ้นเสียงทุ้มปากหนาก็ประกบลงมาอีกครั้ง ร่างสองร่างกอดก่ายกันจนไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน รู้ตัวอีกทีร่างสองร่างก็เปล่าเปลือยเสียแล้ว
ติ๊งต่อง
เสียงออดจากหน้าห้องทำให้ทั้งฟ้าและเซนชะงักไปทันที เซนขมวดคิ้วอย่างเซ็งๆก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอวไว้แล้วออกไปที่ประตูทันทีโดยฟ้าก็คว้าผ้าห่มมาปิดตัว
"นะ...นายน้อย" เซนเบิกตากว้างทันทีที่เจอโนอาร์ก่อนจะรีบปรับสีหน้าอย่างรวดเร็วเพราะกลัวอีกคนจับโกหกได้
"กูมารบกวน?" โนอาร์เลิกคิ้วถามนิดๆเมื่อเห็นชุดที่เซนใส่มาต้อนรับ ไหนจะรอยกรีดเล็บที่แผงอกกว้างนั่นอีกทำให้พอจะรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่
"เอ่อ...นิดหน่อยครับ"
"งั้นกูขอเข้าไปแปบ รับรองไม่เข้าไปรบกวนเด็กมึงแน่" โนอาร์ว่าขำๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้องของเซนทันที เซนเดินตามโนอาร์ไปด้วยความกังวล ตอนนี้ในหัวเขายุ่งเหยิงไปหมด ทั้งสับสน วุ่นวายและกังวล
"นี่แฟ้มงานที่กูจะให้มึงจัดการ ยังไงก็ดูแลโปรเจ็คนี้แทนกูที กูจะไปดูแลอีกโปรเจ็คนึง" โนอาร์ว่าพร้อมยื่นแฟ้มงานให้กับเซน
"ครับ"
"หึๆ กูมาแค่นี้แหละ ขอโทษที่รบกวนละกัน ฝากบอกเด็กมึงด้วย" โนอาร์ว่าพร้อมตบไหล่เซนเบาๆ ตาคมเหล่มองเข้าไปในห้องนอนของเซนนิดๆก็เห็นว่าคนบนเตียงนอนเอาผ้าคลุมตัวเองอยู่ ร่างสูงเองก็ไม่ได้สนใจอะไรก็เลยเดินออกจากห้องเซนไปในที่สุด พอลับหลังผู้เป็นนายเซนก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะยีหัวตัวเองจนยุ่งไปหมด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ แล้วเขากำลังทำอะไรอยู่ เล่นชู้งั้นเหรอ?
"เซน..." พอเห็นเซนเดินเข้ามาในห้องฟ้าก็ครางเรียกชื่ออีกคนเบาๆ เขารู้ว่าเมื่อกี้ใครมาเพราะเขาได้ยินเสียงอย่างชัดเจน เขาเองก็ตกใจไม่น้อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งตกใจ ทั้งหวาดกลัว
"คุณกลับไปก่อนดีกว่า" เซนว่าเสียงเรียบ
"เซนแต่..."
"ผมบอกให้กลับไปไง!" ฟ้าสะดุ้งทันทีกับคำพูดของเซน ตากลมสั่นระริกพร้อมมองอีกคนอย่างตัดพ้อ
"ทำไมต้องเสียงดังใส่"
"ผม..." เซนยืนนิ่งพร้อมทำหน้าเคร่งเครียด
"นายคงทนไม่ไหวแล้วสินะกับความสัมพันธ์แบบนี้" ฟ้าพูดส่งท้ายก่อนจะลุกออกจากเตียงแล้วใส่เสื้อผ้าทำท่าจะออกไป
"ไม่มีใครทนได้กับคำว่าชู้หรอก" ฟ้าชะงักทันทีกับคำพูดของเซน ตากลมสั่นระริกก่อนปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมา หัวใจรู้สึกเจ็บปวดไปหมด เซนเองก็เช่นกัน ถ้าเลือกได้เขาอยากหลุดออกจากวังวนนี้ อยากเลิกรักคนๆนี้ เลิกคำผิดแบบนี้เสียที ฟ้าไม่ได้พูดอะไรต่อร่างบางเดินออกไปทันที
"ฮึก" พอถึงรถฟ้าก็ปล่อยน้ำตาลงมาอีกครั้ง ความรู้สึกผิด รู้สึกขอโทษ รู้สึกเสียใจถาโถมเข้ามาไม่ยั้ง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ควรปล่อยแกคนไปหรือควร...เดินหน้ายอมรับความจริง...หลังจากที่มีปัญหากันวันนั้นฟ้าก็ไม่ได้ติดต่อกับเซนเกือบสัปดาห์หนึ่งแล้ว ร่างบางเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ก็พยายามทำงานที่ห้องเสื้ออย่างหนักจนแทบจะไม่มีเวลาพัก ไม่ให้ตัวเองได้ฟุ้งซ่านเรื่องอีกคน ฟ้าพยายามหลีกเลี่ยงการติดต่อจากโนอาร์หลายต่อหลายครั้งจนโดนแม่ด่าซึ่งวันนี้เขาไม่สามารถเลี่ยงได้จริงๆ...พอมาถึงร้านอาหารบรรยากาศระหว่างฟ้ากับโนอาร์ก็เต็มไปด้วยความเงียบทำให้ฟ้ารู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาแปลกๆจึงต้องเป็นฝ่ายชวนอีกคนคุย
"ดูคุณมีเรื่องให้คิดนะครับ" ฟ้าเปิดประเด็นขึ้น
"นิดหน่อยครับ...เออจริงสิ ผมไม่เคยถามอะไรเกี่ยวกับตัวคุณเลยนี่ ไม่แปลกใช่มั้ยถ้าผมจะถาม" ฟ้าเลิกคิ้วทำหน้างุนงงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
"คุณมีพี่น้องด้วยเหรอ?" ฟ้าชะงักไปทันทีกับคำถามของโนอาร์ เขารู้ว่าโนอาร์เจอหมอกแล้วและหมอกก็ยังติดเรื่องที่ต้องเล่าให้เขาฟังเอาไว้ อยู่ๆถามแบบนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆ ฟ้าเริ่มนั่งไม่ติด
"เอ่อ...จะว่ายังไงดีล่ะครับ น้องชายต่างแม่น่ะครับ" ฟ้าตอบสั้นๆ พยายามไม่เล่ารายละเอียด
"ทำไมเหรอครับ?" ฟ้าถามกลับอย่างสงสัยทันที
"เปล่าหรอกครับๆ แค่สงสัยว่าทำไมคุณหมอกที่เป็นตัวแทนของบริษัทคุณถึงมาอยู่ที่บ้านคุณได้" ฟ้าชะงักทันทีกับคำตอบของโนอาร์ หมอกเป็นตัวแทนของบริษัทงั้นเหรอ? งั้นทั้งคู่จะต้องได้เจอกันบ่อย โนอาร์จะจำหมอกได้มั้ย? หรือหมอกจะหลุดอะไรไปหรือเปล่า? ให้ตายสิ...ตอนนี้เขารู้สึกร้อนรนไปหมด! โนอาร์มองท่าทางและสีหน้าของฟ้านิ่งๆ โดยที่พอจะดูออกว่าอีกคนกำลังกระวนกระวายอะไรบางอย่าง มันต้องมีอะไรแน่ๆ ซึ่งเขาจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้คาใจต่อไป มือหนากดโทรศัพท์ส่งข้อความหาเซนทันที
‘สืบเรื่องคุณฟ้าให้ที’...ทางด้านของเซนพอได้ข้อความจากโนอาร์ก็ชะงักไปทันที เขารู้ว่าผู้เป็นนายของเขาพอจะดูออกว่าคุณฟ้าที่อยู่ที่ฮ่องกงกับคุณฟ้าที่อยู่ที่ไทยต่างกัน แต่แค่ยังไม่มั่นใจเท่านั้น เซนกำโทรศัพท์ในมือแน่นด้วยความตึงเครียดไม่รู้เขาเองควรจะทำยังไง จะเลือกความถูกต้องหรือจะเลือกคนที่รัก ตาคมเหลือบไปเห็นกล่องเนคไทที่อีกคนซื้อให้พร้อมกับหัวใจกระตุกขึ้นมา ขอโทษนะฟ้า...แต่ผมไม่อยากปล่อยให้มาคาราคาซังแบบนี้ต่อไปอีกแล้ว...ขณะที่ประชุมเซนรู้สึกว่าโนอาร์มองมาที่เขาบ่อยมาก เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ในใจก็อดประหม่าขึ้นมาไม่ได้เพราะวันนี้เขาตั้งใจจะบอกความจริงกับผู้เป็นนาย หลังจากที่เลิกประชุมเซนทำท่าจะเดินเข้าไปหาโนอาร์ที่ห้องประชุมแต่โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นก่อน ตาคมมองรายชื่อที่โทรเข้ามานิ่งๆก่อนจะกดรับ
("ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย?")...ฟ้านั่งรออีกคนที่เขาเป็นฝ่ายโทรนัดด้วยความรู้สึกหน่วงๆในใจ หลายวันที่ไม่ได้เจอกันมันทำให้ฟ้าตัดสินใจได้ว่าเขาควรจะทำอะไรบางอย่าง ทำให้เรื่องระหว่างเขากับเซนไม่เป็นแบบนี้
"คุณมีธุระอะไรกับผม?" เซนถามขึ้นพร้อมกับนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามกับฟ้า
"คือฉัน...ฉัน..." ฟ้าทำท่าครุ่นคิดเพราะสิ่งที่เขาเตรียมมา เขาคิดสะระตะมาตลอดหลายวันและคิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้แล้ว เซนเมื่อเห็นอีกคนนิ่งไปก็คิดได้ว่าเขาเองก็ควรจะบอกอะไรกับอีกคนเช่นเดียวกัน สำหรับเขามันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว เขาไม่อยากทำความผิดไปมากกว่านี้อีกแล้ว
"ผมจะบอกความจริงกับคุณโนอาร์"
"ฉันจะบอกความจริงกับโนอาร์"
เรื่องราวใกล้ละๆ อย่าพึ่งเบื่อกันก่อนนะ 55555 จะพยายามอัพบ่อยๆเน้ออออ
___จางบิวตี้___
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ใกล้ละ
-
ถ้าพีะเอกรู้ความจริงขึ้นมา จะเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ย นางเอกจะโดนอะไรไหม
-
เบื่อฟ้า รำคาญ นางดูนิสัยเสียเหมือนแม่ ได้แม่มาจริงๆ
เราไม่ชอบอ่ะ เราชอบเซนนะ แต่เราไม่ชอบฟ้า อึดอัดใจตัวเอง5555555555555
-
Poor Boy 16
"ผมรู้...แต่ผมหักห้ามตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆ" สิ้นเสียงทุ้มริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาอีกครั้ง ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากบางพร้อมกับเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงแต่ทว่าอ่อนโยน หมอกครางเบาๆในลำคอพร้อมกับจูบตอบอีกคนเช่นกัน ริมฝีปากหนาค่อยๆถอนจูบจากอีกคนก่อนจะเลื่อนลงมาที่ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวของอีกคนก่อนจะเลื่อนลงมาที่ยอดอกสีชมพูที่ชูชันล่อตาล่อใจ
"อ๊ะ" หมอกสะดุ้งทันทีที่ลิ้นหนาแตะเข้าที่ยอดอกของเขา
"อื้ออ" หมอกร้องครางออกมาด้วยความเสียดเสียวเมื่ออีกคนเลียวนรอบอกตั้งแต่รอบฐานยันยอดอก หมอกจิกมือลงกับผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความเสียว ยิ่งปากหนาค่อยๆพรมจูบตามหน้าท้องของเขาก็ยิ่งรู้สึกวูบวาบไปหมด
"ยกขาหน่อย" โนอาร์ว่าก่อนจะขบเม้มตาซอกขาอ่อนของอีกคนจนเกิดรอยแดงจางๆ หมอกหอมหวานไปทั้วตัว ไม่ว่าจะส่วนไหนก็น่าสัมผัสจนเขาอยากจะตีตราจองคนๆนี้เอาไว้เป็นของเขาคนเดียว หมอก...เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
"อ๊ะ" หมอกสะดุ้งอีกครั้งเมื่ออีกคนสอดนิ้วเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง ความรู้สึกไม่คุ้นชินทำให้หมอกเกร็งตัว
"อย่าเกร็งนะ" โนอาร์ว่าพร้อมมองหมอกด้วยสายตาอ่อนโยน หมอกพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายลงทำให้โนอาร์สามารถขยับนิ้วได้ จากหนึ่งนิ้วก็เป็นสองนิ้วสามนิ้วตามลำดับ เมื่อเห็นว่าช่องทางของอีกคนพร้อมแล้วโนอาร์ก็ถินนิ้วออกก่อนจะหยิบถุงยางอนามัยมาสวมเพราะเขาไม่อยากทำให้อีกคนไม่สบายตัวอีกทั้งยังหยิบเจลมาทาที่ช่องทางของอีกคน
"ผมจะทำเบาๆนะ" โนอาร์มองกับหมอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอีกครั้ง มือหนาจับเข้ากับมือบางก่อนจะค่อยๆกดแก่นกายลงไป
"อื้อ...จะ...เจ็บ" หมอกว่าเสียงเครือพร้อมกับเกร็งตัว เนื่องจากรู้สึกเจ็บและคับแน่นไปหมด โนอาร์ชะงักก่อนจะโน้มตัวลงไปมอบจูบหวานๆให้กับอีกคนเพื่อให้อีกคนผ่อนคลาย หมอกค่อยๆผ่อนคลายลงทำให้โนอาร์สามารถสอดใส่เข้าไปจนมิด
"อื้อออ" หมอกครางในลำคอเมื่อส่วนปลายของอีกคนสัมผัสเข้ากับจุดเสียวภายใน
"ขยับล่ะนะ" โนอาร์ว่าหลังจากที่ถอนจูบ สะโพกสอบค่อยๆขยับเข้าออกช้าๆเพื่อให้อีกคนได้ปรับตัวก่อนจะเปลี่ยนจังหวะเป็นเร็วขึ้นจนหมอกแอ่นสะโพกตามแทบไม่ทัน
"อ๊ะ...อื้อ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า...อื้อ...อ๊ะ..." เสียงหวานครางไม่ขาดปากเพราะความเสียดเสียว มือบางจิกเล็บเข้าที่ไหล่หนาเพื่อระบายความเสียวอย่างห้ามไม่อยู่
"อื้มมม" โนอาร์เองก็ครางในลำคอด้วยความเสียดเสียวไม่แพ้กัน สะโพกสอบขยับรัวและแรงขึ้นเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน หมอกแอ่นสะโพกรับอีกคนจนตัวงอ
"จะ...อื้อ...แล้ว...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า!!" ว่าแล้วหมอกก็ปลดปล่อยออกมาก่อนที่โนอาร์จะปลดปล่อยออกมาเช่นเดียวกัน...หมอกหลับไปแล้วแต่โนอาร์ยังคงนั่งอยู่บนเตียง เขาสร่างเมาแล้วและเขาก็รู้ตัวว่าเมื่อกี้เขาทำอะไรลงไป เขารักหมอกใช่มั้ย? เขาพยายามถามใจตัวเองดูหลายครั้ง เขาชอบมองหาอีกคน อยากพูดคุยกับอีกคนแม้ว่าอีกคนจะพยายามหลบหน้าเขาก็ตาม เขาหึง เขาไม่พอใจเวลาที่อัศวินใกล้หมอกเหตุผลมากมายขนาดนี้เขาคงไม่สามารถปฏิเสธหัวใจตัสเองได้อีกแล้วสินะ มันก็ใช่ว่าเขาเคยรักแต่ทำไมความรู้สึกนั้นมันถึงได้กลับมาอย่างรวดเร็วราวกับว่ามันไม่เคยจางหายไป แล้วฟ้าล่ะ?...เขามั่นใจว่าตลอดเวลาที่อยู่ฮ่องกงเขารักฟ้าแต่พอตอนนี้...
"เฮ้อ" โนอาร์ถอนหายใจออกมาอย่างเครียดๆก่อนจะมองไปที่ร่างบางที่เข้าสู่นิทราแล้ว มือหนาเกลี่ยปอยผมบริเวณหน้าผากของอีกคนเบาๆก่อนจะโน้มตัวลงไปจุ๊บที่หน้าผากขาว
"ฝันดีนะ"...โนอาร์ลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พบว่าคนข้างกายยังคงหลับอยู่แสงแดดที่สาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาเบาๆกระทบเข้ากับใบหน้าขาวทำให้หมอกดูขาวใสยิ่งไปกว่าเดิม โนอาร์ยกยิ้มกับภาพสวยงามตรงหน้าก่อนจะใช้มือเกลี่ยใบหน้าของอีกคนอีกครั้ง ไล่ตั้งแต่คิ้ว ดวงตา จมูกและริมฝีปาก
"นี่มัน..." โนอาร์ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น ว่าแล้วร่างสูงก็ค่อยๆหลับตาแล้วเกลี่ยที่ใบหน้าหวานอีกครั้งโดนไล่ตั้งแต่คิ้ว ดวงตา จมูกและริมฝีปากตามลำดับ
"ไม่จริง..." โนอาร์ลืมตาจึ้นพร้อมมองคนที่นอนหลับอยู่ด้วยความตกใจ ฟ้าไม่สิหมอก หมอกคือคนที่อยู่กับเขาที่ฮ่องกง! เขาจำได้ ประสาทสัทผัสเขาบอกมา เขาจำได้! คิ้วแบบนี้ ดวงตาแบบนี้ จมูกแบบนี้และริมฝีปากแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมอยู่ๆหมอกกับฟ้าถึงได้สลับตัวกันและทำไม...ทำไมคนตรงหน้าถึงได้ใจร้ายทำหมางเมินเขาทั้งๆที่เรา...รักกัน…...หมอกค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกปวดสะโพก ร่างกายเขาไม่ได้เปลือยเปล่าเพราะอีกคนใส่เสื้อผ้าให้เขาแล้ว เขารู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นเพราะเขาเองก็เผลอไผลไปกับอีกคน หมอกรู้ว่ามันผิดมาก เขากำลังทำบาปแต่เขาก็ไม่สามารถหักห้ามความรู้สึกของตัวเองได้ เขารักโนอาร์ ไม่ว่าจะพยายามตัดใจแค่ไหนเขาก็ยังคงรักอีกคน
"ตื่นแล้วเหรอ? หิวมั้ย?" โนอาร์ว่าพร้อมกับเดินเข้ามาหาอีกคน
"ครับ...เอ่อ...ผมว่าผมจะกลับแล้ว" หมอกว่าพร้อมทำท่าจะลุกขึ้นแต่เพราะความเจ็บเสียดทางด้านหลังทำให้ร่างบางเซไปดีที่โนอาร์มารับไว้ทันไม่งั้นเขาคงล้มไปกองกับพื้นแน่ๆ
"ดื้อ" โนอาร์ว่าออกมา หมอกหันขวับไปหมอกอีกคนทันที
"ผมเปล่านะ" หมอกเถียงกลับ
"ถ้าไม่ดื้อคุณก็ควรกินอะไรก่อน นี่จะเที่ยงอยู่แล้ว"
"แต่..."
"ไม่มีแต่ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่ห้องน้ำ พอจัดการตัวเองเสร็จค่อยไปกินข้าว"โนอาร์ว่าอย่างเผด็จการก่อนจะรวบตัวหมอกอุ้มท่าเจ้าสาวสร้างความตกใจให้หมอกไม่น้อย
"คุณโนอาร์!" หมอกร้องเสียงหลง
"คุณเดินไม่ไหวหรอกให้ผมอุ้มละกัน" โนอาร์ว่ายิ้มๆก่อนจะเดินพาอีกคนไปที่ห้องน้ำทันที...หลังจากที่ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จร่างสูงก็พาหมอกมายังโต๊ะอาหารหมอกมองข้าวต้มกุ้งหน้าตาน่ากินนิดๆ กลิ่นหอมของมันช่างเรียกน้ำย่อยในกระเพาะของเขาได้เป็นอย่างดีตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะกลับเลยกลับกลายเป็นว่าไม่สามารถปฏิเสธอาหารตรงหน้าได้
"กินสิ" หมอกพยักหน้ารับก่อนจะลงมีกินอาหารตรงหน้า
"อ๊ะ" หมอกสะดุ้งทันทีที่มือหนาแตะเข้าที่มุมปากของเขา
"กินเป็นเด็กเลย" โนอาร์ว่ายิ้มๆพร้อมกับเช็ดเม็ดข้าวที่มุมปากบางออก หมอกมองหน้าอีกคนด้วยหัวใจเต้นรัว เต้นรัวด้วยความสุขผสมกับเต้นหน่วงๆด้วยความทุกข์ นี่เขากำลังทำอะไรอยู่...เขากำลังมีความสุขกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่แต่งงานของพี่ชายงั้นเหรอ? แค่เมื่อคืนเขายังบาปอย่างไม่รู้จะบาปยังไงแล้ว
"ทำไมกินนิดเดียว" โนอาร์ถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนวางช้อน
"ผมว่า...ผมควรกลับได้แล้ว" หมอกว่าเสียงเรียบพร้อมลุกขึ้นทำท่าจะเดินไปที่ประตู
พรึ่บ
มือหนาคว้าข้อมือบางไว้
"ไม่...เราต้องคุยกันก่อน" โนอาร์ว่าด้วยน้ำเสียงจริงจัง หมอกหันมามองหน้าอีกคนด้วยนัยน์ตาสั่นระริก
"เราไม่มีอะไรต้องคุยกันหรอกครับ ส่วนเรื่องเมื่อคืน..." หมอกเว้นวรรคก่อนจะเงยหน้ามองหน้าโนอาร์อย่างจริงจัง
"...ถือเสียว่าฝันไปนะครับ" โนอาร์กำมืออีกคนแน่นด้วยความไม่พอใจกับสิ่งอีกคนพูดออกมา
"รู้ตัวมั้ยว่านายพูดอะไรออกมา!" สรรพนามที่เปลี่ยนไป น้ำเสียงที่แข็งกร้าวให้หมอกเจ็บหน่วงที่หัวใจไม่น้อยแต่ทำยังไงได้ ทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว เขาหักห้ามใจ เขาต้องเป็นฝ่ายจากไป
"ผมรู้ครับ...เรื่องเมื่อคืนมันผิดมาก ผมไม่อยากบาปไปมากกว่านี้แล้ว" หมอกสบตาอีกคนด้วยความเว้าวอน มือบางค่อยๆแกะมือหนาออกก่อนจะหันหลังทำท่าเดินไปที่ประตู
พรึ่บ
ร่างสูงกอดเข้าที่ด้านหลังอีกคนทันที
"ไม่...ฉันไม่ให้นายไป" โนอาร์ว่าอย่างเอาแต่ใจ หมอกน้ำตาคลอ
"ได้โปรด...ปล่อยผมไป" หมอกว่าเสียงเครือ น้ำใสๆจากดวงตากลมโตไหลลงมากระทบหลังมือของโนอาร์
"ไม่มีทาง...นายเป็นเมียของฉัน ต่อให้นรกฉันก็ไม่มีทางปล่อยนายไป" โนยังคงยืนยันคำเดิมแล้วกอดอีกคนแน่นกว่าเดิม หมอกร้องไห้ออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ เขาควรทำยังไงดี ควรกอดอีกคนตอบหรือควรผลักไสอีกคนไป แต่ไม่ว่าจะทางไหนเขาก็เจ็บปวดไม่ต่าง
"ฮึก...อย่าทำแบบนี้เลยครับ ฮึก...คุณรักพี่ฟ้า ฮึก คุณไม่ได้รักผม"
"ฉันรักนาย ไม่ว่าจะเป็นนายที่อยู่ตรงนี้หรือนายคนที่อยู่ที่ฮ่องกง" หมอกไปทันทีกับคำพูดของอีก
"ฮึก...คุณ..." โนอาร์ปล่อยแขนจากเอวบางก่อนจะจับอีกคนให้หันมาหน้า ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาทำให้โนอาร์หัวใจกระตุก มือหนายกขึ้นมาน้ำตาบนใบหน้าอีกคนอย่างแผ่วเบาด้วยความอ่อนโยน
"ฉันรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว นายมันใจร้าย...ใจร้ายที่โกหกฉัน" โนอาร์ว่าพร้อมมองอีกคนอย่างตัดพ้อ หมอกร้องไห้ลงมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิด เขาไม่ได้อยากทำแบบนั้น ไม่เคยอยากทำเลยสักนิด
"ฮึก...ผม...ผม..."
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแค่ฟังฉัน..." โนอาร์ว่าพร้อมเชยคางอีกคนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา
"...ฉันรักนาย และนายก็รักฉัน จำไว้" หมอกพยักหน้ารับก่อนจะโผกอดอีกคนทันที
"ฮึก ผมรักคุณ ฮึก แม้ว่าผมจะพยายามตัดใจจากคุณแค่ไหน ผมก็ยังรักคุณฮึก" โนอาร์ยกยิ้มพร้อมกับลูบหัวอีกคนเบาๆ
"ขอสั่งอย่างเผด็จการเลยว่า...ห้ามตัดใจจากผมอีกรู้มั้ย?" โนอาร์ว่าเสียงทุ้มพร้อมกับใช้สรรพนามเดิมอีกครั้ง
"ครับ ฮึก ต่อให้ไม่สั่ง ฮึก ก็ไม่ทำแล้ว ฮึก" โนอาร์ยิ้มอีกครั้ง หัวใจพองโตจนคับอก ร่างสูงค่อยผละร่างบางออกก่อนจะมองหน้าอีกคนอย่างจริงจัง
"ส่วนเรื่องที่ผมรู้แล้ว ผมจะทำเงียบไปก่อน..." หมอกทำหน้างุนงงทันทีกับคำพูดของอีกคน
"...ผมอยากจะรู้ว่าแม่เลี้ยงของคุณจะทำยังไงต่อไป" หมอกทำหน้าเครียดๆทันทีเพราะเป็นห่วงกลัวว่าอีกคนจะทำร้ายครอบครัวของเขา แม้ว่าพวกเขาจะเป็นฝ่ายผิดที่ไปโกหกอีกฝ่ายก็ตาม
"หน้าเครียดเชียว...ผมไม่ได้จะทำอะไรหรอก...ผมแค่อยากรู้ว่าแม่เลี้ยงของคุณต้องการอะไรกันแน่ ผมว่าไม่ใช่แค่ช่วยเหลือบริษัทของพ่อคุณแน่นอน" ใช่...โนอาร์สังเกตมาสักพักและให้คนตามสืบแม่เลี้ยงของหมอกอยู่ หญิงสาวเหมือนกำลังมีความลับอะไรปิดบังไว้และความลับที่ว่าเกี่ยวกับ...ต้าตง ศัตรูอันดับหนึ่งของตระกูลเขา!
ดราม่ากำลังจะจากไปแล้วหรือเปล่า? 555555 ใกล้จะจบแล้วยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้___
-
โนอาห์น่าจะบอกเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อนด้วยนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ลุ้นๆๆจนตัวโก่งเลย...พระเอกรู้แว้ววว...ยังไงต่อละ....รักคนแต่งมาลงไวๆนะคะ
-
Poor Boy 7
( Zen x Fah )
หลังจากที่ออกไปพบเซนฟ้าก็กลับบ้านทันที เซนยังคงมีท่าทางเฉยชากับเขา แม้ว่าเขาจะบอกกับอีกคนแล้วว่าเขาจะเป็นฝ่ายบอกเอง ถ้าเรื่องนี้จะมีคนผิด เขาอยากเป็นคนที่รับความผิดนั้นเพียงแค่คนเดียว
"แม่!" ฟ้าร้องเสียงหลงทันทีที่เห็นผู้เป็นแม่โดนผู้ชายชุดดำตัวใหญ่จับตัวไว้ก่อนจะถูกตบอย่างแรงจนเลือดกลบปาก
"ฟะ...ฟ้า"
"อย่าคิดที่จะเบี้ยวนายอีก เพราะต่อไปกูจะไม่ได้แค่ตบแต่กู..." ทั้งฟ้าและผู้เป็นแม่เบิกตากว้างทันทีที่เห็นกระบอกปืนที่จ่อเข้าที่หน้าท้องของแม่
"...จะจัดการมึงด้วยไอ้นี่" พูดจบชายชุดดำก็เดินออกไปทันที ฟ้าวิ่งเข้าไปดูแม่พร้อมกับร้องไห้ออกมา
"ฮึก มันเรื่องอะไรกันครับแม่" ผู้เป็นแม่มองหน้าลูกชายอย่างกระอักกระอ่วนความลับที่เธอปิดบังมากำลังจะต้องถูกเปิดเผยแล้วสินะ...
"สิบล้าน!!" ฟ้าเบิกตากว้างทันทีหลังตากที่ผู้เป็นแม่เล่าถึงสาเหตุที่ถูกทำร้ายให้ฟัง แม่ของเขาติดการพนันอย่างหนักจนเป็นหนี้ของมาเฟียฮ่องกงเจ้าของบ่อนสิบล้าน ซึ่งนี่เป็นสาเหตุที่แม่พยานามทำทุกวิถีทางให้เขาได้แต่งงานกับโนอาร์ เพราะไม่ใช่แค่เรื่องบริษัทของพ่อแต่เป็นเรื่องของเงินใช้นี้อีกด้วย
"แม่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ฟ้าต้องช่วยแม่นะๆ ไม่งั้นมันฆ่าแม่แน่" ผู้เป็นแม่ว่าด้วยความหวาดกลัว ตัวสั่นเทาไปหมด ฟ้ามองหน้าแม่ด้วยนัยน์ตาสั่นระริก ทั้งๆที่เขาตั้งใจจะเปิดเผยความจริงกับโนอาร์แต่กลับกลายเป็นว่าเขาไม่สามารถได้ เขาเหมือนคนน้ำท่วมปาก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"ฟ้า..."
"แม่มีแผนฟ้าๆ แผนที่จะเร่งรัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด ฟ้าต้องทำตามที่แม่บอกนะๆ เพื่อแม่นะฟ้า เพื่อแม่" ผู้เป็นแม่จับมือฟ้าแน่นพร้อมเขย่าไปมา ฟ้ามองหน้าแม่ก่อนจะพยักหน้ารับ
"ดีมากลูกชายของแม่ แม่รักฟ้าที่สุด" ผู้เป็นแม่ว่าก่อนจะดึงฟ้าเข้าไปกอด ฟ้าน้ำตาไหลลงมาอีกครั้งพร้อมกับขอโทษใครบางคนในใจ...ขอโทษนะเซน ขอโทษจริงๆ...ทางด้านของเซนหลังจากที่แยกกับฟ้าก็กลับมาบริษัทและก็พบว่าโนอาร์เรียกพบเขา เซนเดินเข้าไปในห้องผู้เป็นนายทันทีก็พบว่าโนอาร์กำลังรอเขาอยู่
"นายน้อยมีอะไรหรือเปล่าครับ?" เซนถามขึ้น
"มึงรู้ใช่มั้ยเซนว่ากูรู้จักมึงดีแค่ไหน" เซนชะงักไปนิดกับคำถามของผู้เป็นนาย
"ครับ ผมรู้ดีครับ"
"ถ้ามึงมีเรื่องอะไรที่ปิดบังกูไว้ กูขอให้พูดออกมา เพราะถ้ากูรู้ด้วยตัวเองมึงจะรู้ใช่มั้ยว่ามึงจะโดนอะไร?" เซนนิ่งไปทันทีกับคำพูดของผู้เป็นนาย เมื่อกี้ที่ไปพบฟ้าฟ้าเป็นคนตกลงกับเขาว่าจะเป็นฝ่ายบอกโนอาร์ถึงความจริงทั้งหมดเอง
"ผม..."
"กูมีอะไรกับหมอก" โนอาร์พูดขึ้น เซนเงยหน้ามองผู้เป็นนายอย่างตกใจทันที
"นายหมายถึง..."
"และกูก็คือรู้ว่าเขาคือฟ้าคนที่ดูแลกูที่ฮ่องกง" เซนนิ่งงันไปทันทีเหมือนกับโดนไม้หน้าสามฟาดแรงๆที่หัว หมายความว่า...นายน้อยรู้ความจริงแล้วงั้นเหรอ? ตั้งแต่ตอนไหน เมื่อไหร่กัน!
"กูไม่ถามว่ามึงรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่แต่สิ่งที่กูอยากรู้คือ..." โนอาร์เว้นวรรค ก่อนจะมองหน้าอีกคนอย่างจริงจัง
"...มึงเป็นอะไรกับฟ้า" เซนยืนนิ่งไปทันทีกับคำถามที่ถูกถามขึ้น ในหัวของเขากำลังสับสนไปหมดว่าควรตอบอย่างไรดี
"ผม..."
"คงไม่ใช่แค่คนรู้จักกันเฉยๆสินะ" โนอาร์ยังคงไล่ต้อนต่อ
"ครับ...ผมกับคุณฟ้าเรามีความสัมพันธ์กัน" เซนตอบพร้อมมองหน้าโนอาร์อย่างจริงจัง เขารู้ว่าความผิดของเขามันหนักหนามากแต่เขาก็พร้อมที่จะยอมรับมันเขาเป็นลูกผู้ชายพอที่จะไม่หนีความจริง
"หึๆ ดี! ยอมรับง่ายๆก็ดี" โนอาร์ยกยิ้มมุมปาก เซนทำหน้างุนงงกับท่าทางของผู้เป็นนาย
"ทำไมนาย..."
"กูจะทำอะไรได้ในเมื่อมึงรักกับฟ้าและกูเองก็ไม่ได้รักฟ้า แต่มึงยังมีความผิดที่ปิดบังเรื่องหมอกกีบกูอยู่นะอย่าลืม" เซนรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที เขาไม่คิดเลยว่าเรื่องราวมันจะจบลงอย่างง่ายดายขนาดนี้ บางทีความจริงมันก็คือสิ่งไม่ตาย หากเรากล้าที่จะเผชิญมันบางทีทันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
"ครับ นายจะลงโทษยังไงผมก็ได้ ผมยอมรับ"
"อีกเรื่อง...มึงอย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับฟ้า" เซนทำหน้าสงสัยทันที
"ทำไมครับนาย?"
"กูกำลังสงสัยว่าแม่ของฟ้ามีความสัมพันธ์กับไอ้ต้าตง เพราะกูไม่คิดว่าที่ฟ้าต้องแต่งงานกับกูเป็นแค่เรื่องการลงทุนเท่านั้น"...วันนี้โนอาร์ได้รับคำเชิญจากฟ้าให้มากินข้าวเย็นที่บ้านของอีกคน โนอาร์ตอบรับอย่างไม่ต้องคิดเพราะเขาเองก็ต้องการที่จะเข้าไปในบ้านของอีกคนอยู่แล้ว เขาต้องรู้ให้ได้ว่าแม่ของฟ้ามีส่วนเกี่ยวข้องอย่างไรกับต้าตง...ทางด้านของฟ้า วันนี้เขาต้องดำเนินตามแผนการของแม่ก็คือจับโนอาร์ให้อยู่หมัด ฟ้ารู้สึกไม่ดีไม่น้อยที่ต้องทำแบบนี้ เขาไม่ได้รักอีกคนและเขาก็พอจะรู้ว่าอีกคนเองก็ไม่ได้รักเขา อาจจะรักฟ้า...แต่เป็นฟ้าคนที่ดูแลตอนที่อยู่ฮ่องกงต่างหาก แต่เพื่อแม่ เพื่อชีวิตของแม่ยังไงเขาก็ต้องทำ
“วันนี้บ้านเรามีงานอะไรเหรอครับ ผมเห็นป้าแม่บ้านเตรียมอาหารเยอะเลย”หมอกที่พึ่งกลับมาจากบริษัทถามฟ้าขึ้น ฟ้าหันไปมองหมอกนิดๆก่อนจะตอบออกมาเสียงเรียบ
“คุณโนอาร์” หมอกชะงักไปทันทีที่ได้ยินชื่ออีกคน
“แล้วแกคงจะรู้หน้าที่ตัวเองนะว่าไม่ต้องเสนอหน้าลงมา” ฟ้าออกคำสั่ง หมอกพยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นห้องไป...โนอาร์มาถึงบ้านฟ้าในตอนหกโทงเย็น ฟ้าออกไปต้นรับอีกคนหน้าบ้านพร้อมกับผู้เป็นแม่ ซึ่งวันนี้ผู้เป็นประมุขของบ้านไม่อยู่เนื่องจากมีประชุมด่วนทำให้อาหารมื้อเย็นมีผู้ร่วมโต๊ะเพียงสามคนเท่านั้น
“ดิฉันดีใจมากเลยนะคะที่คุณโนอาร์ให้เกียรติมาทานอาหารที่บ้านของเรา” แม่ของฟ้าจีบปากจีบคอพูดขึ้น
“ด้วยความยินดีครับ” โนอาร์ตอบยิ้มๆ
“เออจริงสิ แม่ให้ป้าแม่บ้านทำของหวานให้คุณโนอาร์ด้วย ฟ้าเข้าไปเอามาสิลูก” ผู้เป็นแม่พยักเพยิดหน้าให้ลูกชาย ฟ้าลุกออกจากเก้าอี้ไปก่อนจะเดินเข้าไปในครัวที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ร่างบางมองซ้ายมองขวาก่อนจะหยิบซองยาในกระเป๋ากางเกงมาใส่ลงในถ้วยขนมหวานของอีกคน ยาที่ว่าก็คือยานอนหลับ ใช่แล้วล่ะ...แผนการของแม่ของเขาคือจัดฉากให้ดูเหมือนเขากับอีกคนมีอะไรกัน เพื่อจะเร่งงานแต่งงานให้เร็วขึ้น เขารู้ว่ามันเป็นแผนที่สิ้นคิดมากแต่ทำไงได้ตอนนี้เขากับแม่เหมือนหมาจนตรอก ไม่สามารถหาหนทางได้ดีไปกว่านี้แล้ว
“เดี๋ยวฟ้าคุยกับคุณโนอาร์ไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ขอตัวก่อน” ฟ้ามองผู้เป็นแม่อย่างงุนงงนิดๆเพราะสีหน้าของผู้เป็นแม่ดูแปลกไป
“ทานสิครับ อร่อยนะครับ” ฟ้าว่าพร้อมเลื่อนถ้วยขนมหวานไปตรงหน้าโนอาร์โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะตักขนมหวานเข้าปาก ฟ้าเองก็กินเช่นกันเพื่อไม่ให้ดูมีพิรุธ
“จริงสิ ผมว่าผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน” ฟ้าชะงักไปทันทีพร้อมมองหน้าโนอาร์
“เรื่องอะไรเหรอครับ?”
“เรื่องของคุณ...กับเซน”
เคร้ง
ฟ้าปล่อยช้อนหลุดมือทันทีก่อนจะมองหน้าโนอาร์ด้วยความตกใจ หมายความว่ายังไงหรือว่าเซนบอกกับคุณโนอาร์ไปแล้ว ฟ้าหน้าซีดมือสั่นไปหมดไม่กล้าแม้แต่จะเงยขึ้นไปมองหน้าโนอาร์
“ผมจะไม่ถือโทษโกรธคุณเรื่องนี้ถ้าคุณยอมบอกมาว่า...” โนอาร์ชะงักไปนิดหนึ่งเพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมาแปลกๆ ฟ้ามองท่าทางของอีกคนก็พอจะรู้ว่ายาที่เขาใส่ไปเริ่มออกฤทธิ์แล้ว โนอาร์สะบัดหัวไปมาก่อนจะมองหน้าฟ้าอีกครั้ง
“...ถ้าคุณยอมบอกว่า...” โนอาร์รู้สึกปวดหัวมากจนต้องยกมือขึ้นมาจับ ร่างสูงพยายามสะบัดหัวไปมาก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับลง
“คุณโนอาร์...คุณโนอาร์” ฟ้าสะกิดพร้อมพยายามเรียกอีกคนแต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆจากร่างสูง
“หลับไปแล้วใช่มั้ย? งั้นตามแผนเลย” ผู้เป็นแม่เดินเข้ามาอีกครั้ง ฟ้าพยักหน้ารับก่อนจะช่วยผู้เป็นแม่พยุงร่างสูงไปยังห้องนอนของตัวเอง...พอมาถึงห้องนอนฟ้ากับผู้เป็นแม่ก็ช่วยกันถอดเสื้อผ้าโนอาร์ออก ก่อนที่ฟ้าเองจะถอดเสื้อผ้าแล้วไปนอนข้างๆอีกคนเช่นกัน
“อีกสักพักพ่อคงจะกลับมา ฟ้าทำตามแผนเลยนะ ฟ้าต้องทำว่าฟ้ากับโนอาร์ตั้งใจจะมีอะไรกัน เข้าใจมั้ย?” ผู้เป็นแม่ออกคำสั่งเสียงแข็ง
“แม่ครับ...ทำแบบนี้มัน...”
“แม่ถอยหลังไม่ได้อีกแล้วนะฟ้า ไม่งั้นแม่ต้องตายแน่ๆ ฟ้าเข้าใจแม่ใช่มั้ย” ฟ้าพยักหน้ารับ
“งั้นแม่ออกไปก่อนนะ” พูดจบผู้เป็นแม่ก็ออกไปทันที ฟ้ามองคนข้างกายด้วยความรู้สึกผิด เขาเองก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้แต่มันคือความจำเป็น เขาจำเป็นจริงๆ...ผู้เป็นประมุขของบ้านกลับมาถึงบ้านในตอนสองทุ่มก็เห็นผู้เป็นภรรยานั่งอยู่ที่ห้องรับแขก
“คุณโนอาร์มาบ้านเราไม่ใช่เหรอ อยู่ไหนล่ะ?” ผู้เป็นสามีถามขึ้น
“นั่นน่ะสิคะ ฉันก็ปล่อยให้เด็กๆได้พูดคุยกัน ลงมาอีกทีก็หายกันไปไหนแล้ว” ผู้เป็นภรรยาตอบด้วยสีหน้าประมาณว่าตัวเองไม่รู้จริงๆ
“อ้าวหมอก เห็นพี่ฟ้ากับคุณโนอาร์มั้ยลูก?” หมอกที่เดินลงมาจากชั้นบนของบ้านชะงักไปทันทีกับคำถามของผู้เป็นพ่อ ปากบางกำลงัจะเอ่ยตอบว่าไม่เห็นแต่ตากลมพลันไปเห็นอะไรบางอย่างล่วงอยู่
“นี่มัน...ผ้าเช็ดหน้าคุณโนอาร์นี่ครับ” หมอกพูดขึ้นก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของอีกคนที่ขั้นบันไดขึ้นมาทันที ผู้เป็นพ่อขมวดคิ้วทันทีก่อนจะรีบเดินขึ้นไปยังห้องนอนของฟ้าทันทีโดยมีผู้เป็นภรรยาตามไปด้วย หมอกเดินตามไปด้วยความรู้สึกแปลกๆในใจ อย่าให้เป็นอย่างที่เขาคาดเดาเลยนะ
แอดดดดด
“ทำอะไรกันน่ะ!” ผู้เป็นพ่อถามเสียงดังเมื่อเห็นว่าฟ้ากำลังโน้มตัวลงไปทำท่าจะจูบโนอาร์โดยที่ทั้งคู่เปล่าเปลือยอยู่บนเตียง
“พ่อ...แม่”
น้ำเน่าประดุจละครหลังข่าวมากค่า 555555 คงมีคนเดาเนื้อเรื่องกันออกนะคะ แต่อย่าคิดว่าจะจบแค่นี้ แม่ของฟ้ายังร้ายได้อีก!
___จางบิวตี้___
-
น้ำเน่ามากกกกก
-
เพลียกับสองแม่ลูกสงสัยดูละครหลากสีเยอะเกินไป##เชิญรับยาช่อง 2 ค่ะ
-
Poor Boy 17
หมอกรู้สึกดีใจไม่น้อยที่โนอาร์บอกว่าจำเขาได้แต่ในความดีใจก็ยังมีความกังวลว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปในเมื่อพี่ฟ้าคือคนที่ต้องแต่งงานกับคุณโนอาร์ วันนี้หมอกมาทำงานตามปกติและเห็นว่าช่วงบ่ายต้องเข้าไปเอาแฟ้มงานที่บริษัทWeida ตั้งแต่วันที่เขามีสัมพันธ์เกินเลยกับคุณโนอาร์เขาก็ไม่ได้เจออีกคนอีก นับๆดูแล้วก็เกือบสัปดาห์ มีเพียงข้อความชองอีกคนที่ส่งมาหาซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเจ้าตัวไปแอบเอาเบอร์โทรเขามาจากไหน เอามาได้อย่างไร
"อ้าวคุณหมอก" หมอกหันไปตามเสียงเรียกทันทีก็พบว่าเป็นอัศวินนั่นเองที่เรียกเขา เขาเองก็ไม่ได้เจออีกคนมาหลายวันเช่นเดียวกัน อัศวินเพียงแค่โทรมาถามสารทุกข์สุขดิบเขาไม่ถึงห้านาทีก็วางสายถือว่าเป็นปกติของคนรู้จักแม้ว่าหทอกจะพอดูออกว่าอีกคนไม่ได้คิดกับเขาแค่นั้น แต่เขาก็จะพยายามขีดเส้นแย่งให้ชัดเจน ไม่เป็นการให้ความหวังหรือตัดขาดเยื่อใยแบบตรงๆจนเสียเพื่อนดีๆคนหนึ่งไป
"สวัสดีครับคุณวิน" หมอกยิ้มรับและทักทายกลับ
"คิดอยู่แล้วว่าวันนี้คุณหมอกต้องมา เห็นฝ่ายบัญชีบอกว่าเตรียมเอกสารให้ทางคุณอยู่"
"ใช่ครับ แค่แวะมาเอาเอกสารนิดหน่อยเท่านั้น"
"เอ่อ...แล้วเย็นนี้..."
"คุณหมอกคะ คุณโนอาร์ให้เข้าไปได้เลยค่ะ" ไม่ทันที่อัศวินจะพูดจบเลขาของโนอาน์ก็เดินเข้ามาหาหมอกแล้วพูดขึ้น หมอกพยักหน้าก่อนจะหันไปบอกลาอัศวิน
"งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" อัศวินยิ้มรับพร้อมกับโค้งตัวให้อีกคนนิดๆแม้ในใจจะเสียดายไม่น้อยที่ไม่ทันได้ชวนอีกคนไปกินข้าวเย็นด้วยกัน...หมอกเดินเข้ามาในห้องทำงานของโนอาร์พร้อมกับกวาดสายตามองหาอีกคนแต่ก็พบกับความว่างเปล่าไหนเลขาบอกว่าอยู่ในห้องไงแล้ว...
พรึ่บ
"อ๊ะ" หมอกสะดุ้งทันทีเมื่อถูกกอดจากด้านหลัง
"คิดถึง" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยกระซิบข้างหูบางทำเอาร่างบางใจสั่นระรัว ยิ่งจมูกโด่งพยายามซุกไซ้เบาๆที่ซอกคอขาวก็ยิ่งทำให้จั๊กจี้เข้าไปใหญ่
"คุณโนอาร์...จะ...จะทำอะไรครับ"
"คิดถึงไง ผมคิดถึงคุณ" โนอาร์ตอบก่อนจะจับหมอกให้หันหน้ามาประชันกันและไม่ทันที่หมอกจะพูดอะไรริมฝีปากหนาก็ประกบลงมา หมอกเบิกตากว้างด้วยความตกใจแต่เพียงครู่เดียวก็หลับตาลงตอบรับจูบหวานๆของอีกคน
"อื้อออ พอก่อนครับ" หมอกว่าพร้อมค่อยๆดันอีกคนออก โนอาร์ยอมผละออกอย่างเสียดายแม้ว่าจะอยากเชยชิมริมฝีปากหวานต่ออีกสักนิดก็ตาม แหงแหละ...เขาไม่ได้เจออีกคนตั้งหลายวันเพราะงานยุ่ง ยังคงคิดถึงร่างกายนุ่มๆ กลิ่นกายหอมๆที่เขาเคยกดกอดไว้ตลอดคืนอยู่ทุกวันและยิ่งพอรู้ว่าอีกคนคือใคร หัวใจเลยไม่ยุ่งยากที่จะรักอีกต่อไป
"ผมมาเอาเอกสารนะครับ" หมอกว่าพร้อมส่งค้อนให้อีกคนไปหนึ่งทีที่อยู่ๆก็จู่โจมเขาแบบไม่ทันตั้งตัว
"รีบกลับเหรอ?" โนอาร์ถามก่อนจะเดินมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองโดยมีหมอกเดินตามมาด้วย
"มีงานต้องเคลียร์ต่อน่ะครับ" หมอกพูดตามความจริง ถึงเขาจะเป็นผู้ดูแลโครงการที่ร่วมหุ้นกับบริษัท Weida แต่เขาเองก็ยังคงช่วยงานเอกสารของบริษัทอยู่
"ไปกินข้าวกันมั้ย?" โนอาร์ชวนขึ้นพร้อมมองหน้าอีกคน
"แต่..."
"ทำไม?" โนอาร์ขมวดคิ้วมุ่นทันทีที่หมอกทำท่าจะปฏิเสธ
"อย่าพึ่งได้หรือเปล่าครับ...ผมหมายถึง...เรื่องของเรา" หมอกว่าพร้อมมองหน้าอีกคนอย่างเป็นกังวล อย่างที่บอกแม้ว่าเขาสองคนจะใจตรงกัน รักกันแต่ใช่ว่าเรื่องราวจะถึงตอนจบ คุณโนอาร์ยังอยู่ในฐานะคู่แต่งงานของพี่ฟ้าและคุณหญิงแม่ของพี่ฟ้าต้องไม่พอใจมากแน่ๆหากรู้เรื่องของเขากับคุณโนอาร์ แค่นี้เขาก็โดนเกลียดมากพอแล้ว เขาไม่อยากจะโดนเกลียดมากไปกว่านี้อีกแล้ว
"ให้ตายสิ เมื่อไหร่มันจะจบ" โนอาร์สบถขึ้นมาเบาๆเพราะเขาเองก็ยังไม่สามารถสืบหาได้ว่าสาเหตุที่แม่ของฟ้าอยากให้เขาแต่งงานกับฟ้าคืออะไร ซึ่งมันเกี่ยวข้องกับไอ้ต้าตงแน่ๆ
"รอหน่อยนะ...ผมจะรีบให้มันจบให้เร็วที่สุด" โนอาร์พูดขึ้นพร้อมมองหน้าหมอกอย่างจริงจัง เขาเองก็พอรู้ว่าหมอกก็ลำบากใจเช่นกัน
"ครับ...ผมจะรอ"...วันนี้โนอาร์ได้รับคำเชิญจากฟ้าให้มากินข้าวเย็นที่บ้านของอีกคน โนอาร์ตอบรับอย่างไม่ต้องคิดเพราะเขาเองก็ต้องการที่จะเข้าไปในบ้านของอีกคนอยู่แล้ว เขาต้องรู้ให้ได้ว่าแม่ของฟ้ามีส่วนเกี่ยวข้องอย่างไรกับต้าตง ซึ่งต้องเข้าถ้ำเสือเท่านั้นเขาจึงจะได้ลูกเสือ!...ทางด้านของหมอกพอกลับมาถึงบ้านก็ต้องงุนงงเล็กน้อยเมื่อวันนี้พวกป้าแม่ครัวได้จัดทำอาหารชุดใหญ่ที่ปกติแล้วจะทำเพียงไม่กี่อย่างเท่านั้นจึงถามฟ้าขึ้น
“วันนี้บ้านเรามีงานอะไรเหรอครับ ผมเห็นป้าแม่บ้านเตรียมอาหารเยอะเลย”หมอกที่พึ่งกลับมาจากบริษัทถามฟ้าขึ้น ฟ้าหันไปมองหมอกนิดๆก่อนจะตอบออกมาเสียงเรียบ
"คุณโนอาร์จะมากินข้าวที่นี่" หมอกชะงักไปทันทีที่ได้ยินชื่ออีกคน
“และแกคงจะรู้หน้าที่ตัวเองนะว่าไม่ต้องเสนอหน้าลงมา” ฟ้าออกคำสั่ง หมอกพยักหน้ารับก่อนจะเดินขึ้นห้องไป...โนอาร์มาถึงบ้านฟ้าในตอนหกโทงเย็น ฟ้าออกไปต้อนรับอีกคนหน้าบ้านพร้อมกับผู้เป็นแม่ ซึ่งวันนี้ผู้เป็นประมุขของบ้านไม่อยู่เนื่องจากมีประชุมด่วนทำให้อาหารมื้อเย็นมีผู้ร่วมโต๊ะเพียงสามคนเท่านั้น
“ดิฉันดีใจมากเลยนะคะที่คุณโนอาร์ให้เกียรติมาทานอาหารที่บ้านของเรา” แม่ของฟ้าจีบปากจีบคอพูดขึ้น
“ด้วยความยินดีครับ” โนอาร์ตอบยิ้มๆแจ่เป็นเพียงรอยยิ้มที่ปากไม่ใช่ที่ดวงตา
“เออจริงสิ แม่ให้ป้าแม่บ้านทำของหวานให้คุณโนอาร์ด้วย ฟ้าเข้าไปเอามาสิลูก”สิ้นคำสั่งผู้เป็นแม่ฟ้าก็ลุกออกจากโต๊ะไปในครัวทันที โนอาร์หันมามองผู้เป็นแม่ของฟ้านิดๆแล้วถามขึ้น
"คุณหญิงคิดยังไงกับเรื่องของผมกับฟ้าครับ"
"ดิฉันก็ต้องยินดีสิคะ ทั้งคู่รักกัน เหมาะสมกันอย่างกะกิ่งทองใบหยกขนาดนี้"แม่ของฟ้าจีบปากจีบคอพูด
"รักงั้นเหรอครับ? นั่นสินะครับผมรักฟ้ามาก เพราะเขาดูแลผมอย่างดีที่ฮ่องกงทำให้ชีวิตของผมไม่จมอยู่กับความเจ็บปวด" โนอาร์ว่าพร้อมลอบสังเกตใบหน้าของแม่ของฟ้าที่ชะงักไปนิด
"ฮ่ะๆๆ งั้นเหรอคะ? ดีจังเลยนะคะ"
"ว่าแต่...คุณหญิงเองก็คุ้นเคยกับฮ่องกงดี รู้จักต้าตงมั้ยครับ? เบื้องหน้านักธุรกิจใหญ่ที่เบื้องหลังเป็นมาเฟียเลือดเย็นที่ฆ่าครอย่างกะผักกะปลา" แม่ของฟ้าหน้าซีดเผือดทันทีที่ได้ยินชื่อนี้ โนอาร์สังเกตเห็นก็กระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ น่าจะเดาได้ว่าแม่ของฟ้าต้องเป็นหนึ่งในลูกหนี้ของต้าตงแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่มีสีหน้าหวาดกลัวขนาดนี้
“เดี๋ยวฟ้าคุยกับคุณโนอาร์ไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ขอตัวก่อน” ไม่ทันที่ผู้เป็นแม่จะตอบฟ้าก็เดินมาพอดี ผู้เป็นแม่เลยหาข้ออ้างลุกออกไปทันที ฟ้ามองแม่อย่างงุนงงก่อนจะนั่งลง
“ทานสิครับ อร่อยนะครับ” ฟ้าว่าพร้อมเลื่อนถ้วยขนมหวานไปตรงหน้าโนอาร์โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะตักขนมหวานเข้าปาก
“จริงสิ ผมว่าผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน” ฟ้าชะงักไปทันทีพร้อมมองหน้าโนอาร์
“เรื่องอะไรเหรอครับ?”
“เรื่องของคุณ...กับเซน”
เคร้ง
ฟ้าปล่อยช้อนหลุดมือทันทีก่อนจะมองหน้าโนอาร์ด้วยความตกใจ โนอาร์เองก็สบตาฟ้าเช่นกัน
“ผมจะไม่ถือโทษโกรธคุณเรื่องนี้ถ้าคุณยอมบอกมาว่า...” โนอาร์ชะงักไปนิดหนึ่งเพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมาแปลกๆ
“...ถ้าคุณยอมบอกว่า...” โนอาร์รู้สึกปวดหัวมากจนต้องยกมือขึ้นมาจับ ร่างสูงพยายามสะบัดหัวไปมาก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับลง...ผู้เป็นประมุขของบ้านกลับมาถึงบ้านในตอนสองทุ่มก็เห็นผู้เป็นภรรยานั่งอยู่ที่ห้องรับแขก
“คุณโนอาร์มาบ้านเราไม่ใช่เหรอ อยู่ไหนล่ะ?” ผู้เป็นสามีถามขึ้น
“นั่นน่ะสิคะ ฉันก็ปล่อยให้เด็กๆได้พูดคุยกัน ลงมาอีกทีก็หายกันไปไหนแล้ว” ผู้เป็นภรรยาตอบด้วยสีหน้าประมาณว่าตัวเองไม่รู้จริงๆ
“อ้าวหมอก เห็นพี่ฟ้ากับคุณโนอาร์มั้ยลูก?” หมอกที่เดินลงมาจากชั้นบนของบ้านชะงักไปทันทีกับคำถามของผู้เป็นพ่อ ปากบางกำลงัจะเอ่ยตอบว่าไม่เห็นแต่ตากลมพลันไปเห็นอะไรบางอย่างล่วงอยู่ ในใจรู้สึกสั่นไหวไม่น้อยเมื่อเดาได้ว่าอีกคนต้องขึ้นไปข้างบน...แล้วขึ้นไปทำอะไรกัน?
“นี่มัน...ผ้าเช็ดหน้าคุณโนอาร์นี่ครับ” หมอกพูดขึ้นก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าของอีกคนที่ขั้นบันไดขึ้นมาทันที ผู้เป็นพ่อขมวดคิ้วทันทีก่อนจะรีบเดินขึ้นไปยังห้องนอนของฟ้าทันทีโดยมีผู้เป็นภรรยาตามไปด้วย หมอกเดินตามไปด้วยความรู้สึกแปลกๆในใจ อย่าให้เป็นอย่างที่เขาคาดเดาเลยนะ
แอดดดดด
“ทำอะไรกันน่ะ!” ผู้เป็นพ่อถามเสียงดังเมื่อเห็นว่าฟ้ากำลังโน้มตัวลงไปทำท่าจะจูบโนอาร์โดยที่ทั้งคู่เปล่าเปลือยอยู่บนเตียง หมอกอึ้งไม่น้อยกับภาพตรงหน้าอวัยวะในอกของเขาบีบคั้นจนเจ็บปวด ทำไม...หมอกได้แต่ถามว่าทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมคุณโนอาร์กับพี่ฟ้า...น้ำใสๆไหลลงมาจากตากลมทันทีก่อนที่หมอกจะหันหลังเดินออกไปโดยในหัวของเขาไม่รับรู้เรื่องใดๆอีกแล้ว ตอนนี้เขากำลังเจ็บ...เจ็บแทบจะขาดใจ
ดราม่าอีกแล้วววววว 55555 ใกล้จะจบแล้วขอดราม่าอีกนิดนะคะให้ตรงกับคอนเซ็ป อิๆ จบแฮปปี้แน่นอนค่า
___จางบิวตี้___
-
ไม่ชอบฟ้าเลย เห็นแก่ตัวต่อให้อ้างว่าทำเพื่อแม่ก็เถอะ สาธุขอให้เชนเกลียดฟ้า ให้ฟ้าอกแตกตายผูกคอตายไปเลย (อินเกิดไปไหมเนี้ย ก็เค้าสงสารหมอกอะ)
-
น้ำเน่าจริงๆ 555
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอให้เซนเกลียดฟ้า หมอกไม่เข้าใจโนอาร์ผิด
-
:pig4: รออ่านตอนต่อไปนะ เอาใจช่วยหมอก
-
Poor Boy 8
( Zen x Fah )
บรรยากาศในบ้านตกอยู่ในความเงียบทันที ผู้เป็นพ่อมองหน้าฟ้ากับโนอาร์ที่พึ่งได้สติสลับกันไปมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"คุณโนอาร์ต้องรับผิดชอบลูกฟ้านะคะ ถึงจะผู้ชายทั้งคู่แต่ลูกฟ้าก็เป็นคนมีหน้ามีตาทางสังคม ยังไงดิฉันก็ปล่อยเลยตามเลยไม่ได้แน่ๆ" แม่ของฟ้าพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ โนอาร์พอจะประติดประต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ว่าเขาถูกวางยาและจัดฉาก ซึ่งสิ่งที่แม่ของฟ้าต้องการก็คงไม่พ้น...
"คุณโนอาร์ต้องเลื่อนงานแต่งงานเข้ามาให้เร็วที่สุดนะคะ" โนอาร์กระตุกยิ้มมุมปากทันทีที่แม่ของฟ้าพูดต่อ ส่วนฟ้าก็นั่งก้มหน้านิ่งๆไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองหน้าผู้เป็นพ่อเพราะรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่ทำลงไป
"คุณโนอาร์ว่าไงครับ?" พ่อของฟ้าถามขึ้นบ้างด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
"ผมตกลงครับ" ฟ้าทำหน้าตกใจทันทีกับคำตอบของโนอาร์ โดยที่ผู้เป็นแม่ได้ยิ้มย่องในใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...ข่าวเลื่อนงานแต่งงานระหว่างโนอาร์กับฟ้ากระจายออกไปอย่างรวดเร็ว อีกทั้งงานก็ได้เริ่มมีการจัดเตรียมขึ้น ทั้งเรื่องสถานที่ ชุด ของชำร่วย แขกผู้ร่วมงาน บลาๆๆ วันนี้ฟ้าต้องมาลองชุดแต่งงานที่ร้านตัดชุดประจำของตระกูลโนอาร์ ร่างบางมานั่งรอได้เกือบยี่สิบนาทีร่างสูงก็เดินเข้ามาแต่แทนที่จะเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของเขากลับเป็น...
"เซน" ฟ้าเบิกตากว้างทันทีที่เห็นเซนเดินเข้ามาในร้าน
"คุณโนอาร์ไม่ว่างเลยให้ผมมาวัดตัวแทนเพราะขนาดตัวเท่ากัน" เซนพูดขึ้นเสียงเรียบก่อนจะเดินนำเข้าไปส่วนในของร้านอย่างเย็นชาจนฟ้ารู้สึกเจ็บปวดไปหมดเขารู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ เขารู้อยู่แล้วว่าเซนต้องเกลียดในสิ่งที่เขาทำ แต่เขาหลีกเลี่ยงมันไม่ได้ เขารักแม่ รักมากกว่ารักตัวเอง
"เชิญคุณเจ้าสาวค่ะ" พนักงานสาวพูดขึ้นทำให้ฟ้าลุกขึ้นและเดินตามร่างสูงเข้าไป บรรยากาศระหว่างคนสองคนตกอยู่ในความเงียบ ต่างฝ่ายต่างปล่อยให้พนักงานวัดตัวให้โดยที่ฟ้าพยายามหันไปมองหน้าอีกคนแต่เซนกลับยืนทำหน้านิ่งอย่างไม่สนใจ
"เสร็จแล้วค่ะ เดี๋ยวถ้ามีอะไรเพิ่มเติมทางเราจะติดต่อไปนะคะ" พนักงานสาวว่าก่อนจะถืออุปกรณ์เดินออกไปเป็นสัญญาณว่าการวัดตัววันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
"เดี๋ยวสิเซน" ฟ้าพูดขึ้นพร้อมกับคว้าข้อมืออีกคนเอาไว้
"..." เซนหันมามองหน้าอีกคนนิ่งๆ
"คือว่า...เรื่องนี้มัน..."
"ผมไม่อยากรู้เพราะระหว่างคุณกับผม..." เซนเว้นวรรคก่อนจะมองหน้าฟ้าอย่างจริงจัง
"...เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก" สิ้นเสียงทุ้มมือหนาก็แกะมือบางออกจากข้อมือก่อนจะเดินออกไป ฟ้าน้ำตาไหลลงมาทันทีก่อนจะทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับปล่อยโฮออกมา มันก็สมควรแล้วที่คนเลวๆอย่างเขาต้องเจอแบบนี้ สมควรแล้วจริงๆ...
"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ วันนี้วันแถลงข่าวงานแต่งงานนะ" แม่ของฟ้าพูดขึ้นขณะที่อยู่ในห้องแต่งตัวเตรียมตัวสำหรับงานแถลงข่าวที่จะมีขึ้นในหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า
"แม่ครับ...แบบนี้มันดีแล้วจริงๆเหรอครับ?" ฟ้าถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ
"ดีสิ! นี่แกรู้มั้ยว่าสินสอดที่ได้มามันทำให้ฉันเอาไปใช้หนี้จนหมดแล้ว" ฟ้าทำตาโตทันทีกับคำพูดของผู้เป็นแม่ สินสอด? เดี๋ยวนะ...เขายังไม่ได้แต่งงานเลยแต่ทำไม?
"แม่...ทำไม?"
"คุณโนอาร์เขาจัดการเรื่องนี้ให้ล่วงหน้าไง หึๆ สงสัยเขาคงหลงแกมากจริงๆ"ฟ้าทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันทีกับคำพูดของผู้เป็นแม่ แม่ของเขายังไม่รู้ว่าคุณโนอาร์รู้ความจริงทั้งหมดแล้วว่าคนที่ดูแลคุณโนอาร์ที่ฮ่องกงไม่ใช่เขาเพราะคุณโนอาร์รู้เรื่องของเขากับเซนแล้ว
"เอาล่ะๆ จะถึงเวลาละ ฉันจะออกไปก่อนแกค่อยตามไปละกัน" พูดจบผู้เป็นแม่ก็เดินออกไปทันทีทิ้งให้ฟ้านั่งทำหน้าเคร่งเครียดคนเดียวอยู่ในห้องเตรียมตัว...บรรยากาศในงานแถลงข่าวเต็มไปด้วยนักข่าวมากมายเพราะทั้งสองตระกูลก็เป็นคนดังในสังคมทั้งคู่ โนอาร์และฟ้าเดินออกมาจากห้องเตรียมตัวมาตรงที่นั่งแสงแฟลตจากกล้องราคาแพงก็ปะทะเข้าที่หน้าคนทั้งคู่อย่างจังทันทีหลายต่อหลายครั้งก่อนที่คำถามแต่ละคำถามจะเริ่มขึ้น
"คุณโนอาร์เจอกับคุณฟ้าได้ไงครับ?"
"ที่ฮ่องกงครับ ฟ้าเขามาดูแลผมตอนผมป่วย" โนอาร์เป็นคนตอบ ส่วนฟ้าก็ได้แต่นั่งเงียบเท่านั้น
"แล้วอะไรทำให้คุณโนอาร์รักคุณฟ้าคะ?"
"เพราะเขาเป็นคนจิตใจดี ใจเย็น ทำให้คนใจร้อนอย่างผมเปลี่ยนไป ทำให้คนจิตใจหยาบกระด้างแบบผมอบอุ่นขึ้นมาครับ" นักข่าวยิ้มรับทันทีกับคำตอบของฝ่ายเจ้าบ่าวแม้จะอดสงสัยนิดๆไม่ได้ว่าทำไมฝ่ายเจ้าสาวถึงได้นั่งทำหน้าอมทุกข์แบบนี้ฟ้ากำลังรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจไม่น้อยกับสิ่งที่โนอาร์พูดออกมา เขาไม่ได้รู้สึกดีเลยเพราะรู้ดีว่าคนที่โนอาร์หมายถึงคือหมอกไม่ใช่เขา เขาพึ่งมาเข้าใจก็วันนี้ว่าการเป็นเงาของคนอื่นมันเป็นยังไง
"แล้วคุณฟ้าล่ะครับ..."
"พอเถอะครับ" ฟ้าพูดขึ้นท่ามกลางความงุนงงของนักข่าวและพ่อแม่ของฟ้า
"..." โนอาร์หันมาเลิกคิ้วใส่ฟ้านิ่งๆ
"คุณโนอาร์เลิกแสดงเถอะครับ เลิกทำให้ผมอึดอัดใจเถอะครับ คุณเก่งมากที่ใช้วิธีนี้บีบผม คุณเก่งมากจริงๆ" นักข่าวทำหน้างุนงงยิ่งกว่าเดิมทันที ส่วนแม่ของฟ้าก็ทำหน้าเคร่งขรึมทันทีกับคำพูดของลูกชาย
"แกพูดอะไรของแกกันฟ้า"
"พอเถอะครับแม่...ฟ้าทนกับความผิดในใจไม่ได้อีกแล้ว...พี่ๆนักข่าวครับ มันจะไม่มีงานแต่งงานใดๆเกิดขึ้นครับ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลามาในวันนี้นะครับ" พูดจบฟ้าก็ลุกออกไปทันที แม่ของฟ้าโวยวายทันทีก่อนจะรีบวิ่งตามลูกชายไปส่วนโนอาร์...
"ตามนั้นครับ :)"...
"แกทำบ้าอะไรลงไปรู้ตัวมั้ยฮะ!" แม่ของฟ้าโวยวายทันทีพร้อมกับมองหน้าลูกชายด้วยความโกรธ
"รู้ครับ เพราะรู้ฟ้าเลยทำ" ฟ้าตอบพร้อมมองหน้าผู้เป็นแม่ตาสั่นระริก
"แกนี่มัน...ไอ้ลูกบ้า! ไอ้ลูกไม่รักดี! ไอ้ลูกทรพี!" ผู้เป็นแม่ทับตีฟ้าอย่างแรงอย่างระบายอารมณ์ฟ้าไม่ได้ปัดป้องใดๆได้แต่ร้องไห้ออกมา รู้สึกผิดกับแม่แต่เขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำมันคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว หลายวันที่ผ่านมาเขาต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิด ต้องจมอยู่กับความกังวลว่าเขาควรจะทำยังไงต่อไป เขารู้ว่าคุณโนอาร์ตั้งใจบีบครั้นเขาโดยการจัดงานแถลงข่าวในวันนี้ เพราะถึงเขาจะเลว จะร้ายแร่ไหนแต่เขาก็ไม่ได้หน้าด้านพอที่จะหน้าชื่นตาบานยิ้มรับในสิ่งที่คุณโนอาร์พูด ว่าตัวเองเพราะความจริงคุณโนอาร์กำลังพูดถึงหมอก เขาไม่ได้ใจแข็งพอที่จะเมินใบหน้าเคร่งเครียดของผู้เป็นพ่อที่ก็คงจะทนกับความรู้สึกผิดในใจไม่ได้เช่นกันเพราะฉะนั้นเขาจึงเลือกทางนี้...ซึ่งน่าจะเป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว
"ทำอะไรของคุณน่ะ! หยุดนะ!" ผู้เป็นพ่อเข้ามาพร้อมกับจับตัวภรรยาไว้ทันที
"ฉันจะตีมัน ตีไอ้ลูกไม่รักดีนี่ให้ตายไปเลย!!" ผู้เป็นภรรยาว่าเสียงดัง
"เลิกบ้าสักทีเถอะคุณหญิง! ฟ้าทำถูกแล้ว!"
"ไม่จริง! มันจะทำถูกได้ยังไง ทำแบบนี้ถ้าคุณเฉินไม่พอใจ เอาสินสอดคืนล่ะ?ฉันไม่มีคืนหรอกนะ!!" ผู้เป็นสามีขมวดคิ้วแล้วมองหน้าภรรยาทันที
"หมายความว่ายังไง? ไม่มี?" ผู้เป็นภรรยาอึกอักทันทีเนื่องจากเผลอหลุดปากออกไปด้วยความโมโห
"ฉัน...คือฉัน..."
"คุณหญิงติดหนี้พนันต้าตงครับ เลยเอาเงินสินสอดที่ผมให้ไปใช้หนี้เรียบร้อยแล้ว แถมยัง...เอาข้อมูลเรื่องการนำเข้ารถของเราไปบอกกับต้าตงอีกด้วย" โนอาร์เดินเข้ามาพร้อมพูดขึ้น แม่ของฟ้าเบิกตากว้างทันทีกับสิ่งที่ได้ยิน ความลับที่สองที่เธอปิดบังไว้!
"มะ...แม่" ฟ้ามองหน้าแม่อย่างตกใจ
"ว่าไงนะคุณหญิง! คุณก็รู้ว่าสองตระกูลนี่เขาไม่ถูกกันนี่!"
"ก็...ฉัน...ก็ฉันไม่มีทางเลือกนี่! ต้าตงมันบังคับฉัน! ถ้าฉันไม่ทำมันจะไม่ให้เวลาผ่อนหนี้ฉัน ฉันเลยไปขู่เอาแผนงานจากไอ้ลูกเมียน้อยนั่น ฉัน...ฉัน...ฉันโดนบังคับ! ฉันไม่ผิดนะ!" ฟ้ามองแม่ตัวเองทั้งน้ำตาด้วยความผิดหวัง แม่ทำแบบนี้ไม่เพียงแต่ทำร้ายตระกูลของคุณโนอาร์แต่กลับทรยศธุรกิจของครอบครัวอีกด้วย ฟ้ารู้สึกผิดหวัง ผิดหวังอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน
"ผม...ผมพึ่งทราบเรื่องนี้จริงๆครับ ผมขอโทษจริงๆนะครับ" พ่อของฟ้าว่าด้วยความรู้สึกผิดถ้ายกมือไหว้อีกคนได้เขาคงไหว้ไปแล้ว
"ผมจะไม่เอาความเรื่องนี้ครับแต่สำหรับเรื่องพันธะระหว่างผมกับฟ้า..."
"เราไม่มีพันธะกันตั้งแต่แรกอยู่แล้วครับพ่อ ฮึก มันเป็นแผนของฟ้ากับแม่ ฮึกฟ้าขอโทษครับพ่อ ฮึก พ่อทำความผิดอีกแล้ว" ผู้เป็นพ่อทำหน้าตกใจอีกครั้งที่ได้ยินก่อนจะหันไปมองหน้าโนอาร์
"ผมพอจะทราบครับเพราะฉะนั้นผมขอให้เรื่องงานแต่งงานของเราสองตระกูลยุติลงนะครับเพราะผมรักหมอกไม่ได้รักฟ้า"
"คุณรู้?" ไม่เพียงแค่พ่อฟ้าที่ตกใจ แม่ของฟ้าเองก็ตกใจเช่นกัน
"ครับ ผมพึ่งรู้ความจริงไม่นาน ผมไม่อยากจะเอาความให้มันบานปลาย ผมอยากขอแค่ให้คุณอาอนุญาตเรื่องผมกับหมอกก็พอ" พ่อของฟ้าพยักหน้ารับเพราะเขาเองก็พอจะรู้ว่าหมอกเองก็รักคุณโนอาร์เช่นกันและคิดว่าความลับนี้มันควรจะจบลงเสียที…หลังจากที่งานแถลงข่าวจบลงฟ้าก็ต้องรอจนกว่านักข่าวจะกลับไปจนหมดจึงจะสามารถออกไปได้ ตอนนี้เขาไม่พร้อมที่จะสู้หน้าใครทั้งนั้นเพราะชื่อของเขาอาจจะกำลังถูกพูดถึงอย่างหนักในตอนนี้ ฟ้ารู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เขาเลือกเองแต่เขากลับรู้สึกว่ารับมันไม่ค่อยได้และไม่พร้อมที่จะสู้ต่อ
“คุณโนอาร์ให้ผมมารับคุณกลับ” เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ฟ้าที่นั่งอยู่ในห้องเตรียมตัวคนเดียวหันไปมอง
“เซน” ฟ้าครางชื่ออีกคนเบาๆ
“เชิญครับ” เซนผายมือให้อีกคนโดยที่ใบหน้าหล่อยังคงนิ่ง เย็นชาไม่เปลี่ยนแปลง
“เซน...เราจะไม่คุยกันก่อนเหรอ?” ฟ้าถามขึ้นด้วยสายตาเว้าวอน ตอนนี้เขายอมหมดทุกอย่าง ยอมขัดคำสั่งผู้เป็นแม่ ยอมโดนตราหน้าว่าล้มงานแต่งงาน ยอมเป็นขี้ปากคนอื่นเพียงเพราะคนตรงหน้า เพราะคนตรงหน้าจริงๆ
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ” เซนยังคงยืนยันคำเดิมแล้วหันหลังทำท่าจะเดินออกไป
พรึ่บ
ฟ้าโผเข้ากอดอีกคนจากด้านหลังทันที
“ฮึก...อย่าทำแบบนี้....ฮึก...อย่าหันหลังให้กันแบบนี้...มันเจ็บนะ”
“ปล่อยเถอะครับ” เซนว่าพร้อมพยายามแกะมือฟ้าออก ฟ้าส่ายหน้าไปมาพร้อมกอดอีกคนแน่นเท่าที่จะแน่นได้
“ไม่...ฮึก...ไม่ปล่อย...ฉันจะไม่ปล่อยนายไป”
“ได้โปรด...” เซนว่าเสียงแผ่วพร้อมกับพยายามแกะมือฟ้าอีกครั้ง
“...อย่าทำให้ผมเกลียดคุณไปมากกว่านี้เลย”
คงจะสะใจสมาคมคนเกลียดฟ้านะคะ 555555 คือยังคิดๆอยู่ว่าคู่นี้จะให้จบแฮปปี้ดีมั้ย? ฟ้าไม่ใช่คนเลวนะคะยังยืนยันคำเดิมแต่นางโดนแม่จูงจมูกให้เดินเนอะ 55555 ใกล้จะจบแล้วยังไงก็ฝากติดตามด้วยเน้อออออ
___จางบิวตี้___
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หายไปหลายวันเลย
ก็สงสารฟ้าอยู่นะ แต่ยังหมั่นไส้อยู่
-
ทั้งสงสารทั้งหมั่นใส้นางอ่ะ อยากจบ แฮปปีี
่แต่ขอดัดนิสัยนางก่อน ให้แบบนางปรับปรุงตัวแล้วผ่านไปนานๆค่อยแฮปปี้อ่ะ ถ้าเราเป็นเซนเจอแบบนี้ให้ยกโทษเลยก้รับไม่ได้อะ :hao4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
Poor Boy 18
คุณโนอาร์กำลังจะแต่งงานกับพี่ฟ้านี่เป็นสิ่งแรกที่หมอกรับรู้เป็นอย่างแรงในตอนเช้าของวัน หมิกไม่รู้ว่าเมื่อคืนเรื่องราวมันเป็นยังไงต่อเพราะเขาไม่สามารถยืนทนดูคนที่ตัวเองรักนอนเคียงข้างกับพี่ชายในสภาพนั้นได้ หัวใจมันเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดขนาดตอนนี้ก็ยังคงเจ็บไม่เสื่อมคลาย
"หมอกโอเคนะลูก" ผู้เป็นพ่อถามขึ้นขณะที่กำลังร่วมโต๊ะอาหารเช้าด้วยกันสองคน
"คะ...ครับ?" หมอกเลิกคิ้วถามกลับนิดๆ
"เรื่องของคุณโนอาร์กับฟ้า" หมอกชะงักไปนิดก่อนจะฝืนยิ้มออกมาทั้งๆที่นัยน์ตาเศร้าไม่น้อย
"มันถูกต้องแล้วล่ะครับ ยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนี้" หมอกพยายามกลืนก้อนสะอื้นของตัวเองลงคอไม่ให้เผลอปล่อยความอ่อนแอออกมาอีก แค่เมื่อคืนเขาก็ร้องไห้หนักจนปวดตาไปหมด เขาหมดแรงแล้ว หมดแรงที่จะเสียใจแล้วจริงๆ
"หมอกไปพักผ่อนมั้ยลูก?" หมอกมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างงงๆ
"พ่ออยากให้หมอกไปพักผ่อนให้สมองมันผ่อนคลาย หมอกเองก็ทำงานหนักมาตลอด ถือว่าพักร้อนในตัวมั้ย?" หมอกกัดปากทำท่าครุ่นคิดก่อนจะยอมพยักหน้าตกลงในที่สุด
"งั้นหมอกขอกลับไปหาแม่นะครับ"...ทางด้านโนอาร์...หลังจากที่ได้บอกว่าจะเลื่อนงานแต่งงานกับฟ้าเข้ามา ร่างสูงก็จัดการส่งสินสอดล่วงหน้าให้กับทางแม่ของฟ้าทันทีเพราะพอจะรู้ว่าสิ่งที่แม่ของฟ้าต้องการคืออะไร อีกทั้งยังให้คนเฝ้าจับตาดูแม่ของฟ้าเวลาที่ไปหาต้าตงทุกฝีเก้า เพราะเขาเชื่อว่าการที่ไอ้ต้าตงกำลังเปิดกิจการนำเข้ารถยนต์เช่นเดียวกับเขามันไม่ใช่ความบังเอิญแน่ และเชื่อว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับแม่ของฟ้าเช่นกัน!
"นี่คือเอกสารที่คนของเราที่แฝงตัวในบริษัทต้าตงแอบขโมยมาให้ครับ" เซนพูดขึ้นพร้อมกับยื่นเอกสารให้โนอาร์ทันที โนอาร์รีบรับมาเปิดก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่าโครงสร้างบริษัท โครงสร้างโรงงานหรือแม้กระทั่งลักษณะชิ้นงานเหมือนกับบริษัทของเขาไม่มีผิด!
"มันก็อปของเราจริงๆด้วย" โนอาร์กัดฟันกรอดด้วยความโมโห
"คุณโนอาร์คิดว่าคุณหญิงมีส่วนเกี่ยวข้องแค่ไหนครับ?" เซนถามขึ้น
"ไม่มากก็น้อย เพราะเอกสารนี้ทางเรากับทางนั้นมีคนละชุด และมันก็ไม่ยากเลยหากคุณหญิงจะเอามันจากหมอกไปให้ต้าตง" พอพูดถึงชื่ออีกคนโนอาร์ก็ต้องชะงักทีนทีเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืนเขาก็ยังไม่ได้เจอหมอกเลย โทรไปอีกคนก็ไม่รับสาย เขาอยากจะอธิบายทุกอย่างให้อีกคนได้ฟัง ยอมรับว่าเขาเองก็พลาดแต่ในความพลาดอย่างน้อยมันก็ทำให้เขาเข้าถึงแม่ของฟ้ามากขึ้น
"แล้วเรื่องงานแต่ง นายน้อย..."
"เดี๋ยววันลองชุด มึงไปลองชุดแทนกูด้วยละกัน" เซนชะงักไปทันทีกับคำพูดของผู้เป็นนาย
"ผม..."
"กูรู้ว่ามึงโกรธในสิ่งที่ฟ้าทำแต่ก็นะ...เขามีทางเลือกไม่มากหรอก กูไม่ได้บอกให้มึงให้อภัยเขาแต่กูอยากให้มึงใช้ใจไตร่ตรองดูว่ามึงรักเขามากพอที่จะมองข้ามความเลวร้ายของเขาไปได้มั้ย?" ...หมอกเดินทางมาถึงภูเก็ตถึงในตอนบ่ายๆของวันร่างบางส่งข้อความหาผู้เป็นพ่อว่าตัวเองถึงอย่างปลอดภัยก่อนจะปิดเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดเพื่อปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกซะ เขารู้ว่าอีกไม่กี่วันจะถึงวันแถลงข่าวงานแต่งงานของคุณโนอาร์กับพี่ฟ้าเพราะฉะนั้นเขาจึงไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น อยากอยู่เงียบๆ รักษาแผลใจของตัวเองลำพัง หมอกมาถึงบ้านที่เป็นความทรงจำระหว่างเขากับแม่ ตากลมมองบ้านตรงหน้าด้วยนัยน์ตาสั่นระริก บ้านทรุดโทรมไปมากเพราะขาดคนทำนุดูแลแต่ดีหน่อยที่ก่อนไปเขาได้ฝากป้าข้างบ้านไว้บ้าง ไม่เช่นนั้นสภาพคงดูไม่ได้ยิ่งกว่านี้ หมอกไขกุญแจเข้าไปในบ้านก็พบว่าทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านยังคงเหมือนเดิม วางไว้ตำแหน่งเดิมราวกับตอนที่แม่ยังอยู่กับเขา หมอกใช้เวลากว่าหลายชั่วโมงในการทำความสะอาดบ้านและเตรียมตัวจะออกไปจ่ายตลาดเพื่อเตรียมอาหารเย็นสำหรับตัวเองคืนนี้
"หมอกกกก เอ็งเองรึ? นี่ป้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?" เสียงของป้าใจดังขึ้น ซึ่งป้าใจรู้จักกับหมอกและแม่ของหมอกเป็นอย่างดี
"ใช่จ่ะป้า หมอกเอง" หมอกตอบรับด้วยรอยยิ้ม
"เป็นไงบ้าง หายหน้าหายตาไปหลายปี ป้าคิดถึงเอ็งไม่น้อยเลย กลัวว่าไปอยู่กับทางบ้านโน้นจะไม่สุขสบายใจ" ป้าใจว่าอย่างเป็นห่วง
"หมอกสบายดีจ่ะป้า ช่วงนี้เหนื่อยๆเรื่องงานพ่อเลยอยากให้หมอกได้พักร้อนหมอกเลยเลือกกลับมาบ้านจ่ะป้า" หมอกว่าตามความจริง
"ดีแล้วๆ มาๆวันนี้มาซื้ออะไร ป้าจะแถมให้เยอะเลย"
"ขอบคุณครับป้า" หลังจากที่จ่ายตลาดเสร็จหมอกก็กลับมาบ้านแต่ระหว่างทางก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกับว่ามีสายตาจับจ้องมาที่เขาตลอดเวลาแต่ก็นั่นแหละ...มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เขาอาจจะคิดไปเอง...หลายวันผ่านไป...วันนี้เป็นวันแถลงข่าวงานแต่งงานของโนอาร์และฟ้า หมอกจำได้ดีแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่อยากจำแค่ไหนก็ตามร่างบางยังคงนั่งเหม่อมองไปที่ท้องทะเลโดยปล่อยสมองไปว่างเปล่า พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน วันๆนี้กำลังจะผ่านไป หมอกไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เรื่องราวทั้งหมดจะผ่านไปราวกับวันๆนี้เสียที เขาไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว เพราะยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งเสียใจไม่รู้จักจบจักสิ้น
"ขอนั่งด้วยคนสิ" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้หมอกหันไปมองอย่างตกใจทันทีก่อนที่ตากงมจะเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของร่างสูงชัดๆ
"คะ...คุณโนอาร์" โนอาร์กระตุกยิ้มรับก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงที่ม้านั่งริมชายหาดข้างๆอีกคน
"คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ แล้วเรื่องงานแต่ง..." นิ้วเรียวของคนตัวสูงยื่นมาแตะปากบางเอาไว้เบาๆ
"ก่อนจะถาม ฟังผมเล่าอะไรก่อนดีมั้ย?" หมอกนิ่งไปก่อนจะพยักหน้ารับ โนอาร์กระตุกยิ้มบ้างก่อนจะเอามือออกจากปากบางของอีกคน
"หลายปีก่อนผมเคยถูกลอบทำร้ายจากศัตรูของพ่อ ผมเกือบเอาชีวิตไม่รอดและคิดว่าต้องตายแน่ๆหากผมไม่ได้พบกับคนใจดีคนหนึ่งที่ช่วยผมไว้..." โนอาร์เริ่มเล่า หมอกก็นั่งนิ่งตั้งใจฟังอีกคนอย่างดี
"...คนๆนั้นช่วยผมทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นคนดีหรือเลว ช่วยผมทั้งๆที่ไม่สามารถมองเห็นแม้แต่ใบหน้าของผมด้วยซ้ำ" หมอกชะงักไปทันทีกับเรื่องราวของอีกคน เดี๋ยวนะ...ทำไมเรื่องนี้มัน?
"คุณโนอาร์..."
"ชู่วว อย่าพึ่งขัดสิ ผมยังเล่าไม่จบ" โนอาร์ว่าก่อนจะเริ่มเล่าต่อ
"...ผมตกหลุมรักคนใจดีคนนั้นเพียงแค่ไม่กี่วัน แม้ว่าผมจะถูกพาตัวกลับไปผมก็สัญญากับตัวเองว่ายังไงก็จะมาหาเขาให้ได้ แต่เรื่องราวมันไม่ง่ายเมื่อพ่อของผมกีดกันเรื่องราวระหว่างผมกับเขาและต่อมาก็เกิดเรื่องราวร้ายๆกับผม...ผมเสียแม่ผมก็ตาบอด ผมปิดกั้นตัวเองจนกลายเป็นคนเย็นชา ผมแทบจะลืมความรักในใจที่มีต่อคนใจดีคนนั้นไปหมดถ้าหากเขา...ไม่กลับมาหาผมอีกครั้ง" หมอกนั่งนิ่งหัวใจเต้นรัวกับเรื่องราวที่อีกคนเล่า เขาพอจะจับต้นชนปลายเรื่องราว คุณโนอาร์คนนี้คือคนเดียวกับคุณโนอาร์เมื่อห้าปีก่อน เขาเข้าใจถูกจริงๆใช่มั้ย?
"แล้วทำไมคุณไม่บอกผมล่ะครับ ทำไมไม่บอกว่าคุณคือคนนั้น ทำไมถึงใจร้ายไม่บอกผม คุณนี่มัน...อื้ออออ" เสียงหวานถูกดูดกลืนไปในลำคอทันทีที่มือหนาเชยคางอีกคนขึ้นจูบ หมอกหลับตาพริ้มตอบรับจูบของอีกคนอย่างเต็มใจ หัวใจที่เคยหน่วงชาด้วยความเจ็บปวด ค่อยๆดีขึ้นจนแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง
"อื้มมม...พอก่อนครับ" หมอกค่อยๆดันอีกคนออกเพราะเริ่มหายใจตามไม่ทันโนอาร์ยอมผละออกแม้ว่าจะเสียดายไม่น้อยที่ต้องละออกจากริมฝีปากหวานๆของอีกคน
"แล้วเรื่องแต่งงานล่ะครับ จะไม่อธิบายหน่อยเหรอ?" หมอกถามอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจังเพราะมันเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้เขากังวลใจอยู่ตอนนี้
"อธิบายสิ...แต่ขออีกจูบนะ" สิ้นเสียงริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาอีกครั้ง...อีกครั้ง...และอีกครั้งจนกว่าโนอาร์จะพอใจ…หมอกรู้สึกตกใจไม่น้อยหลังจากที่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดจากปากโนอาร์ทั้งเรื่องการยกเลิกงานแต่งงาน เรื่องศัตรูของคุณโนอาร์ที่ชื่อต้าตงและเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าคุณหญิงจะไปร่วมมือกับต้าตงเขาเองก็โง่ที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับบริษัทกับคุณหญิงไป
“ผมขอโทษนะครับเรื่องข้อมูลนั่น” หมอกพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณเสียหน่อย อย่าโทษตัวเองสิ” โนอาร์ว่าพร้อมกับลูบหลังมืออีกคนเบาๆเพราะไม่อยากให้คนตัวบางคิดมาก
“แต่ถึงแบบนั้น ผมก็...” หมอกยังคงทำหน้าลำบากใจ
“ไม่เอา ไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว...ไปหาอะไรกินกันดีกว่า ผมหิวจะแย่ละ” โนอารืว่าก่อนจะลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าหมอก หมอกมองมือหนาก่อนจะเหลือบขึ้นไปมองใบหน้าหล่อ ริมฝีปากบางค่อยๆเผยยิ้มก่อนจะวางมือลงบนมือของอีกคนแล้วลุกขึ้นก่อนที่คนทั้งคู่จะจับมือกันเดินไปตามชายหาดท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินโดยไม่ได้สังเกตว่ามีสายตาหนึ่งคู่กำลังมองมาที่เขาทั้งคู่
“ครับนาย...ถูกคนอย่างที่ยัยคุณหญิงบอกแล้วล่ะครับ เด็กคนนั้นเป็นคนรักของไอ้โนอาร์จริงๆ”
เรื่องราวยังไม่จบอย่าพึ่งดีใจกันไปปปปปปปป 555555 อินังคุณหญิงนางยังกัดไม่ปล่อยนะคะ จะเป็นยังไงต่อไปฝากติดตามด้วยเน้อออออออ
___จางบิวตี้___
-
อีนี่ กัดไม่เลิก
-
อีคุณนายยังไม่เข็ดอีกนะ
-
นังคุณนายยยนยนย
-
Poor Boy 9
( Zen x Fah )
เมื่อวานเซนมาส่งฟ้าที่บ้านในช่วงค่ำๆก่อนที่ร่างสูงจะกลับไปโดยที่ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมากจากปากหนาอีก ฟ้าอยากติดต่อ อยากจะไปหาแต่เพราะคำพูดสุดท้ายของอีกคนมันทำให้เขาไม่กล้าพอที่จะเสนอหน้าไปเจออีกคน เขาไม่อยากให้เซนเกลียดเขาไปมากกว่านี้อีกแล้วเพราะแค่นี้...มันก็เจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว
"จัดการมันเลยค่ะ ทั้งไอ้เด็กนั่น ไอ้โนอาร์ ลูกน้องของมัน คุณต้าตงต้องจัดการให้สิ้นซากนะคะ" ฟ้าชะงักไปทันทีกับสิ่งที่แอบได้ยิน แม่ของเขากำลังแอบคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ ซึ่งถ้าหูของฟ้าไม่เพี้ยน คนๆนั้นคือ...ต้าตง ศัตรูของคุณโนอาร์ ฟ้ายืนกัดปากกำมือแน่นอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นแม่กำลังจะทำ แม่เขายังต้องการอะไรอีก ให้มันจบแบบนี้ไม่ได้เหรอ?
"ค่ะ...ตามที่อยู่ที่ฉันให้ไปเลยค่ะ ฉันเชื่อว่าไอ้โนอาร์มันต้องไปหาไอ้เด็กนั่นแล้ว" พูดจบแม่ของฟ้าก็วางสายไปทันทีก่อนจะกรีดยิ้มร้ายมุมปาก เธอจะไม่ยอมให้เรื่องราวมันจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งแน่ๆ เพราะถ้าลูกชายของเธอไม่ได้ ไอ้ลูกเมียน้อยมันก็ต้องไม่ได้ และไม่ว่าใครก็ต้องห้ามมีความสุขในเมื่อเธอไม่มี! ท่าทางของผู่เป็นแม่ทำให้ฟ้าร้อนใจไม่น้อยร่างบางรีบหยิบโทรศัพท์กดโทรหาเซนทันทีเพราะคิดว่าอีกคนต้องอยู่กับโนอาร์แน่ๆ แต่จนแล้วจนเล่าร่างสูงก็ไม่รับสายของเขา ให้ตายสิ...ได้โปรดได้โปรดรับสายเขาหน่อยได้มั้ยเซน...ทางด้านของเซน...เขาบินตามผู้เป็นนายมาที่ภูเก็ตหลังจากที่เคลียร์เรื่องราวเกี่ยวกับงานแต่งงานให้เสร็จ แม้ว่าโนอาร์จะอนุญาตให้เขาพักผ่อนตามอัธยาศัยแต่เขากลับไม่ทำแบบนั้น เขาเป็นบอดี้การ์ดไม่ว่ายังไงก็ต้องติดตามผู้เป็นนายตลอดเวลา
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เซนหันไปมอง รายชื่อสายที่โทรเข้าทำให้เซนหัวใจกระตุกไปทันที ยิ่งนึกถึงใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาพร้อมกับแขนเรียวที่กอดเกี่ยวเขาเอาไว้ เขารู้ว่าอีกคนรู้สึกยังไงกับเขาเพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน แต่เขากลับยอมรับในสิ่งที่อีกคนทำไม่ได้ เขารู้สึกผิดหวัง แต่ที่ผิดหวังมากที่สุดก็คงจะเป็นผิดหวังในตัวเองที่ทำใจให้อภัยคนที่ตัวเองรักไม่ได้เสียที ฟ้ายังคงโทรเข้ามาไม่ขาดสายแต่เซนก็ยังคงใจแข็งไม่กดรับก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดเครื่องในที่สุด ขอเวลาหน่อยนะ...ขอเวลาตลอดสองสามวันที่จะอยู่ที่นี่ ขอเวลาทบทวนกับตัวเองและเขาจะเป็นฝ่ายกลับไปหาอีกคนเอง...เพราะความร้อนใจทำให้วันต่อมาฟ้าติดต่อผู้เป็นพ่อถึงที่อยู่ของหมอกและจองตั๋วบินมาที่ภูเก็ตทันที อย่างน้อยเขาขอให้ทันเวลา เขาอยากจะทำดีชดใช้อะไรให้ทุกคนบ้าง พอถึงภูเก็ตฟ้าก็ขึ้นรถมายังโรงแรมที่เช็คจาก GPS ของโทรศัพท์เซนแล้วพบว่าอีกคนพักอยู่ที่นี่ทันที เขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่แม่ของเขาคุยโทรศัพท์หมายถึงอะไร แต่เขาต้องมาเตือนก่อน ไม่ว่าจะมีใครเชื่อหรือไม่เชื่อเขาก็ตาม
พลั้ก
ตุบ
เพราะมัวแต่รีบเดินอย่างไม่ดูทางทำให้ฟ้าชนกับใครบางคนเข้า ร่างบางกำลังจะเงยหน้าเพื่อขอโทษขอโพยอีกคนแต่ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อได้เห็นหน้าอีกคนชัดๆ
"เซน..." เซนเองก็ชะงักไม่น้อยที่เจออีกคนที่นี่
"มาทำอะไรที่นี่?" เซนถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำเอาฟ้าหัวใจกระตุกทันทีแม้ว่าจะเตรียมใจกับท่าทางที่เฉยชาของอีกคนไว้แล้วแต่พอเจอเข้าจังๆมันก็อดที่เจ็บปวดไม่ได้
"คือฉัน...ฉัน...ฉันมีเรื่องสำคัญจะมาบอกมันเกี่ยวกับ..."
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ของเซนดังขึ้นขัดจังหวะก่อนทำให้ทั้งเซนและฟ้าชะงัก มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดรับทันที
"ครับนายน้อย...อะไรนะครับ!!...ได้ครับ ผมจะรีบไป" พูดจบเซนก็วางสายทำท่าจะวิ่งออกไปทันทีแต่ฟ้าก็วิ่งมาดักหน้าไว้ก่อน
"เกิดอะไรขึ้นน่ะเซน?" ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจไม่แพ้กันเพราะจากที่ได้เห็นท่าทางของอีกคนแล้ว เขายิ่งหวั่นใจ ยิ่งกลัวว่ามันจะเป็นสิ่งที่เขากลัว
"คุณหมอกถูกจับตัวไป" ฟ้าเบิกตากว้างทันทีกับคำตอบที่ได้ยิน
"แม่..." เสียงหวานครางออกมาแผ่วเบาพร้อมกับร่างกายที่เริ่มไร้เรี่ยวแรง
"หมายความว่าไง?" เซนขมวดคิ้วถาม ฟ้ามองหน้าอีกคนด้วยนัยน์ตาสั่นระริก
"แม่ของฉัน...ฮึก...เป็นคนบอกที่อยู่ของหมอกกับต้าตง"...บรรยากาศบนรถตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเซนที่เร่งเหยียบคันเร่งอย่างแรงเพื่อจะได้ไปถึงบ้านของหมอกเร็ว ความจริงร่างสูงจะไม่ยอมให้ฟ้าตามมาด้วยแต่ร่างบางขอร้องจะตามมา เพราะในใจมีลางสังหรณ์ว่าแม่ของเขาต้องมาที่นี่ด้วยแน่ๆ
"ฟ้า?" โนอาร์เลิกคิ้วขึ้นทันทีที่เปิดประตูรถมาเจอฟ้านั่งอยู่ข้างๆคนขับ
"ให้ผมตามไปด้วยนะครับ" ฟ้าหันมาพูดกับโนอาร์ ตากลมยังคงแดงก่ำเพราะพึ่งผ่านการร้องไห้มา โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะขึ้นรถแล้วสั่งให้เซนขับรถไปยังจุดนัดพบที่นัดกับต้าตงเอาไว้
"ไอ้ต้าตงมันนัดกูคนเดียว มึงรออยู่นี่ ถ้าเห็นท่าไม่ดีเข้าไปเลย" โนอาร์หันมาสั่งกับเซนก่อนจะเดินเข้าไปทันที ฟ้ามองตามร่างสูงไปด้วยความเป็นห่วงไม่น้อยเพราะเขาไม่สามารถคาดเดาในสิ่งที่แม่ของเขากับต้าตงวางแผนได้เลย เขาอยากจะหยุดผู้เป็นแม่ อยากจะให้เรื่องนี้มันจบสิ้นเสียทีแจ่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี
"ขอโทษ" เสียงหวานพูดขึ้นทำให้เซนที่นั่งอยู่ข้างๆชะงัก
"..." ไม่มีเสียงทุ้มตอบใดๆกลับมา
"ขอโทษในสิ่งที่แม่ของฉันทำ ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยเลย แต่ฉัน...ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะชดใช้กับเรื่องนี้ยังไง สิ่งที่ฉันทำได้ก็คงมีแค่คำว่าขอโทษเท่านั้น"
ปัง!
เสียงปืนดังขึ้นทำให้เซนและฟ้าตกใจไม่น้อย ร่างสูงหยิบปืนขึ้นมาก่อนทำท่าจะวิ่งเข้าไปโดยไม่ลืมหันมากำชับร่างบางเอาไว้
"อยู่ในนี้อย่าไปไหน" พูดจบร่างสูงก็วิ่งออกไปทันที ฟ้ามองตามอีกคนไปด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตัดสินใจลงจากรถแล้ววิ่งตามอีกคนไปทันที...เสียงต่อสู้ดังขึ้นทำให้ฟ้าที่วิ่งตามมาหวั่นใจไม่น้อย ตากลมพยายามกวาดหาเซน โนอาร์หรือไม่ก็หมอกก็พบว่าหมอกถูกผู้ชายร่างสูงหน้าตาออกแนวจีนๆกำลังจับไว้แล้วมีปืนจ่อที่หัวและข้างๆของผู้ชายคนนั้นก็คือ...
"แม่..." ฟ้าครางเสียงแผ่วในลำคออย่างรู้สึกเจ็บปวดไปหมด แม่ของเขากำลังจะทำอะไรกันแน่ทำไมถึงได้จ่อปืนไปทางโนอาร์และเซนที่ตอนนี้สภาพสะบักสะบอมไม่น้อย ฟ้ามองภาพตรงหน้ามือสั่นระริกก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปที่191ทันที บางทีเขาควรเลือกสิ่งที่ถูกต้องเสียที
"มาพร้อมหน้าพร้อมตากันก็ดีฉันจะได้ให้คุณต้าตงจัดการพวกแกทีเดียว" แม่ของฟ้าพูดขึ้นพร้อมกรีดยิ้มร้าย มือยังคงกำปืนแน่นแล้วชี้ไปทางโนอาร์และเซน
"คุณหญิงต้องการอะไรกันแน่?" โนอาร์กัดฟันถาม
"ทุกอย่าง! ฉันต้องการทุกอย่าง...แต่ในเมื่อแกให้ฉันไม่ได้ ใครก็ห้ามได้แกโดยเฉพาะไอ้ลูกเมียน้อยนี่!" แม่ของฟ้าว่าเสียงดัง
"จัดการมันเลยมั้ยคะคุณต้าตง" ก่อนจะหันไปถามต้าตง
"หึๆ เตรียมตัวลงนรกซะไอ้โนอาร์" ต้าตงว่าพร้อมเปลี่ยนเป้าหมายปลายกระบอกปืนจากหัวของหมอกเป็นโนอาร์ แม่ของฟ้าเองก็เช่นเดียวกันที่จ่อปืนไปทางเซน
"ตายซะพวกมึง!"
ปัง
ปัง
"ฟ้า!!"
"คุณโนอาร์!!" เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อฟ้าวิ่งเข้ามาบังกระสุนแทนเซนส่วนกมอกที่พยายามวิ่งเข้ามาบังกระสุนแทนโนอาร์แต่ร่างสูงก็พลิกตัวกลับจนตัวเองโดนยิง
ปังๆๆ
ก่อนเสียงปืนจากเจ้าหน้าที่ตำรวจจะดังขึ้น ต้าตงรีบวิ่งหนีไปกับลูกน้องทันทีต่างจากแม่ของฟ้าที่ยืนมือสั่นระริกที่รู้ว่าตัวเองยิงลูกชายไปเมื่อกี้นี้
"ทำไมทำแบบนี้! คุณบ้าไปแล้วหรือไง!" เซนโวยวายทันทีพร้อมกอดฟ้าเอาไว้ตาคมสั่นระนิกไปหมดยิ่งเมื่อเห็นว่าแผ่นหลังบางมีเลือดไหลออกมาเยอะแค่ไหน
"ขอโทษ..." ฟ้ายังคงพึมพำคำนี้ออกมา
"ไม่ต้องขอโทษคุณไม่ได้ทำอะไรผิด คุณไม่ผิดทั้งนั้นฟ้า คุณไม่เคยผิด" เซนว่าพร้อมกับดึงอีกคนไปกอดแนบอก
"ฟะ...ฟ้า" แม่ของฟ้าเดินเข้ามาหาลูกชายด้วยร่างกายสั่นระริก ฟ้าเหล่สายตาไปมองผู้เป็นแม่น้ำตาไหล
"แม่ครับ..."
"ฮึก ฟ้า...ทำไมทำแบบนี้ ฮึก ฟ้า...ฮึก ฟ้าลูกแม่"
"แม่ครับ..." ฟ้าค่อยๆเอื้อมมือไปจัลมือผู้เป็นแม่เอาไว้
"...หยุดเถอะนะครับ อึก...พอเถอะครับ...อย่า อึก ทำความผิดอีกเลย" ฟ้าว่าทั้งน้ำตา ความเจ็บแล่นจากแผ่นหลังทำให้เรี่ยวแรงในร่างกายแทบไม่มี ในสมองเริ่มขาวโพลน
"อดทนไว้นะฟ้า คุณต้องไม่เป็นอะไร" เซนว่าเมื่อเห็นว่ารถพยาบาลมาถึงแล้ว
"ฉันชดใช้...อึก ฉันชดใช้ให้ทุกคนแล้ว อึก...เซน...อย่าเกลียดฉันเลยนะ อึก...อย่าเกลียดฉัน ฉันรัก...อึก...ฉันรักนาย" สิ้นเสียงฟ้าก็หมดสติไปทันที เซนเบิกตากว้างด้วยความตกใจพร้อมเรียกอีกคนเสียงดังแต่ฟ้าก็ไม่ได้สติขึ้นมาแล้ว ร่างสูงอุ้มร่างบางไปยังรถพยาบาลทันที ส่วนผู้เป็นแม่ของฟ้าก็ช็อคไปทันทีกับท่าทางแน่นิ่งของลูกชายมองปืนสีดำที่หล่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนจะ...
ปัง
ยิงเข้าที่ขมับตัวเอง
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ อาจจะจบแบบแปลกๆ ตัดๆไปหน่อยแต่หมดมุขแล้วจริงๆค่ะ ยังไงก้ฝากติดตามด้วยนะคะ
___จางบิวตี้___
-
ตายซะอี......(หยาบเกินไม่อยากพิมพ์)
ตอนนี้สงสารฟ้าขึ้นมาเลยอ่ะ
-
สงสารฟ้า ะตายไหม อย่าตายน้าาา :hao5:
-
Poor Boy 19
คืนนี้โนอาร์ตัดสินใจนอนกับหมอกที่บ้าน โดยสั่งให้เซนที่พึ่งบินตามมาที่ภูเก็ตพักที่โรงแรมไป เพราะเขาต้องการใช้เวลาอยู่กับร่างบางสองคน
"ค้างที่นี่เหรอครับ?" หมอกถามย้ำทันทีหลังจากที่อีกคนบอกว่าคืนนี้จะนอนค้างกับเขาที่นี่
"ใช่...ทำไม? ไม่อยากให้ผมค้างด้วยเหรอ?" โนอาร์ถามกลับพร้อมตีหน้าเศร้า
"เปล่านะครับๆ แค่...กลัวคุณจะลำบาก" หมอกว่านามที่ใจคิด บ้านของเขาไม่ได้มีเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ ที่นอนก็เป็นเพียงฟูกเก่าๆ เขากลัวอีกคนจะนอนแล้วปวดหลังเปล่าๆ
"ผมไม่ลำบากหรอกนะ แต่ถึงจะลำบากถ้ามีคุณผมก็อยู่ได้" โนอาร์ว่าพร้อมกับจับมือบางมากุมไว้ นาคมสบเข้ากับตากลมอย่างลึกซึ้งจนหมอกหัวใจเต้นระรัว
"คนปากหวาน" หมอกอุบอิบเบาๆแต่โนอาร์ก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน
"หวานไม่หวาน งั้นลองชิมดูละกัน" สิ้นเสียงทุ้มริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาทันที หมอกเบิกตากว้างนิดๆก่อนจะกลับตาพริ้มตอบรับจูบของอีกคนอย่างเต็มใจ ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากบางพร้อมเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงปนอ่อนโยน ร่างสูงจับอีกคนอุ้มท่าเจ้าสาวโดยที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากกันก่อนจะพาอีกคนมายังที่นอนทันที
"คะ...คุณโนอาร์" หมอกครางในลำคอเบาๆทันทีหลังจากที่อีกคนถอนจูบและเปลี่ยนมาขึ้นคร่อมเขาแทน
"ผมรักคุณ" คำบอกรักบวกกับแววตาจริงจังของอีกคนทำให้หมอกตัวอ่อนระทวยไปหมด ริมฝีปากบางถูกประกบจูบอีกครั้งและทุกอย่างก็เป็นไปตามที่โนอาร์ชักจูง
"อ๊ะ..." หมอกสะดุ้งเมื่ออีกคนกัดเข้าที่ยอดอกของเขา ตอนนี้ร่างบางเปือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดๆปกปิดส่วนร่างสูงมีเพียงบ็อกเซอตัวเดียวที่ปกปิดกาย
"คุณหวานไปทั้งตัว" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูก่อนที่ปากหนาก็ซุกไซ้ดูดดุนซอกคอขาวจนเกิดรอย ก่อนจะเลียวนมาจบที่ยอดอกสีชมพูที่ชูชันล่อตาล่อใจอีกครั้ง
"อ๊ะ...อื้อ..." หมอกครางออกมาเมื่ออีกคนค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง ความรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมทำให้ร่างกายเกร็งขึ้นมาอัตโนมัติ
"อย่าเกร็งนะ" ร่างสูงว่าก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วที่สองและสามเข้ามไปตามลำดับและเมื่อเห็นว่าช่องทางอีกคนพร้อมก็เอานิ้วออกและแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่า
"อ๊ะ...อ๊า!" แก่นกายใหญ่สอดแทรกเข้าไปในช่องทางของอีกคนก่อนจะแช่ตัวให้อีกคนได้ปรับตัวก่อนจะเริ่มขยับเข้าออก
"อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อื้อ...อ๊า" เสียงหวานครางไม่ขาดปากพร้อมกับมือบางที่โอบคออีกคนเอาไว้ โนอาร์มองใบหน้าหวานที่เชิดขึ้นด้วยแรงอารมณ์อย่างพึงพอใจก่อนจะกระแทกตัวเข้าออกแรงขึ้นจนหมอกแอ่นสะโพกรับแทบไม่ทัน
"อื้อ...อ๊า...คุณ...อ๊ะ...อ๊า...คุณโนอาร์" เสียงหวานครางชื่ออีกคนออกมาพร้อมกับตากลมที่ช้อนมองอีกคนด้วยแรงอารมณ์จนโนอาร์อดใจไม่ไหวโน้มตัวลงไปจูบปากอีกคนแรงๆ
"พร้อมกันนะ" โนอาร์ว่าหลังจากถอนจูบก่อนจะขยับสะโพกสอบเข้าออกรัวจนในที่สุดทั้งคู่ก็ปลดปล่อยออกมา
"อ๊า!!" ...หมอกลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พลว่าตัวเองนอนหนุนแขนของอีกคนอยู่ ตากลมไล่มองใบหน้าหล่อคมที่กำลังนอนหลับอยู่ก่อนจะใช้มือไล้แก้มอีกคนเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขารักคนๆนี้ได้มากมายขนาดนี้ ยิ่งพอได้รู้ว่าอีกคนคือโนอาร์คนเดียวกับเมื่อ5ปีก่อน หมอกก็ยิ่งดีใจ ดีใจที่หัวใจของเขามันเป็นของอีกคนมานานแล้วและไม่ว่าเวลาจะผ่านไปขนาดไหนหัวใจของเขาก็ยังเป็นของอีกคน หมอกค่อยๆผละตัวเองจากอ้อมกอดของตัวเองมาจัดการตัวเองก่อนจะเปิดตู้เย็นดูก็พบว่าวัตถุดิบในการเตรียมอาหารมีไม่เพียงพอ ร่างบางเลยตัดสินใจว่าจะไปจ่ายตลาดเสียหน่อย แม้ว่าจะยังเจ็บๆขัดๆที่ช่องทางด้านหลังอยู่บ้างแต่เขาก็ยังพอไหว ร่างบางเขียนโพสอิทแปะเอาไว้กับตู้เย็นก่อนจะถือกระเป๋าเงินเดินออกไปทันที...ไม่รู้ว่าหมอกรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าตลอดทางที่เดินไปตลาดเขารู้สึกว่ามีสายตากำลังจดจ้องมาที่เขา ร่างบางพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแต่ก็ยังคงรู้สึกว่าสายตานั้นก็ติดตามเขามาไม่ห่าง ว่าแล้วหมอกก็วิ่งทันทีก่อนจะรู้สึกว่ามีฝีเท้ากำลังวิ่งตามเขามา
"ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย" ร่างบางพยายามร้องขอความช่วยเหลือทันทีแต่ไม่ทันที่จะมีใครได้ยิน ผู้ชายร่างใหญ่สองคนก็วิ่งเข้ามาประชิดตัวหมอกก่อนจะ...
"อื้อออ" โปะยาสลบร่างบางจนหมอกหมดสติไปในที่สุด...โนอาร์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างบางที่เขากกกอดอยู่เมื่อคืนไม่อยู่เสียแล้ว ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเดินออกไปบริเวณตัวบ้านก็พบโพสอิทสีชมพูซึ่งมีลายมือของอีกคนเขียนบางอย่างเอาไว้
‘ไปตลาดเดี๋ยวมานะครับ’ โนอาร์อ่านเสร็จก็ยกยิ้มเบาๆ คนอะไรดื้อชะมัดขนาดเมื่อคืนถูกเขารังแกจนระบมไปทั้งตัวยังจะอุตส่าห์ออกไปจ่ายตลาดทำอาหารเช้าให้เขาอีก...เวลาผ่านไป...โนอาร์เริ่มกังวลขึ้นมาแปลกๆเมื่อผ่านไปกว่าชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววคนตัวบางจะกลับมาเลย โนอาร์อดที่จะเป็นห่วงอีกคนขึ้นมาไม่ได้ไปเป็นลมล้มป่วยที่ไหนหรือเปล่า? โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไป ให้ตายสิ...
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ของโนอาร์ดังขึ้นทำให้ร่างสูงหยิบมากดรับทันที
"ฮัลโหลว"
("หึๆ สวัสดีโนอาร์") โนอาร์ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเสียงของศัตรู
"ต้าตง"
("นึกว่าจะจำเสียงกันไม่ได้เสียแล้ว หึๆ")
"แกมีอะไร โทรมาหาฉันทำไม?" โนอาร์ถามเสียงขุ่น
("ไอ้ฉันน่ะไม่มีหรอกแต่...เอ้า พูดสิ มันอยู่ในสาย")
("คุณโนอาร์...ช่วยหมอกด้วย") โนอาร์ชะงักไปทันทีที่ได้ยินเสียงของอีกคน
"หมอก!...ไอ้ต้าตง มึงจับหมอกไปไว้ไหน มึงอย่าทำอะไรหมอกนะเว้ย!" โนอาร์โวยวายเสียงดังทันที
("หึๆ กูจะยังไม่ทำอะไรคนรักของมึงหรอก แต่ภายในหนึ่งชั่วโมงถ้ามึงไม่มาตามที่กูนัด...กูจะให้ลูกน้องกูลิ้มรสความขาวใสของคนรักมึง") พูดจบต้าตงก็กดวางสายไปทันที โนอาร์สบถออกมาเสียงดังด้วยความแค้นก่อนที่โทรศัพท์ของโนอาร์จะสั่นเนื่องจากมีข้อความเข้า
‘มาที่ kkk คนเดียว ถ้ามึงเอาคนอื่นมาด้วย กูไม่รับรองความปลอดภัยของคนรักมึง’ ...โนอาร์ตัดสินใจโทรบอกเซนถึงเรื่องของหมอกก่อนจะให้ลูกน้องคนสนิทพามายังสถานที่นัดพบและก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เจอฟ้าที่นี่
"ไอ้ต้าตงมันนัดกูคนเดียว มึงรออยู่นี่ ถ้าเห็นท่าไม่ดีเข้าไปเลย" โนอาร์หันมาสั่งกับเซนก่อนจะเดินเข้าไปทันที ร่างสูงมองซ้ายมองขวาอย่างสำรวจสถานที่ตรงหน้าซึ่งเป็นตึกร้างเก่าๆบริเวณหลังชายหาด ไม่มีใครผ่านไปผ่านมานับว่าน่าจะถูกปล่อยให้ร้างรามาเป็นเวลานาน
"ในที่สุดก็มาได้นะ" เสียงทุ้มของต้าตงดังขึ้นทำให้โนอาร์หันไปมอง
"หมอก!" ร่างสูงเรียกชื่อคนรักทันทีที่เห็นหมอกเดินออกมาพร้อมกับต้าตงและ...แม่ของฟ้า
"หมายความว่ายังไงกันคุณหญิง?" โนอาร์ขมวดคิ้วมุ่นมองหน้าแม่ของฟ้าอย่างจริงจัง
"ก็อย่างที่คุณเห็น...ในเมื่อลูกชายของฉันไม่ได้คุณ ก็อย่าหวังว่าไอ้ลูกเมียน้อยอย่างมันจะได้" แม่ของฟ้าว่าด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับจ่อปลายกระบอกปืนไปที่หมอกที่ยืนตัวสั่นน้ำตานองหน้า
"คุณหญิงต้องการอะไรกันแน่ แล้วแกต้องการอะไรต้าตง" โนอาร์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ...โปรเจ็คนำเข้ารถของแก"
"แต่แกก็เอาข้อมูลของโครงการฉันไปก็อปปี้แล้วนี่" โนอาร์ว่าพร้อมกำมือแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
"ก็อปปี้แต่ในก็ไม่ได้ผลดีเท่าของจริงว่ามั้ย? เพราะฉะนั้นถ้าแกไม่อยากให้คนรักของแกเป็นอะไร แกต้องเซนโอนโปรเจ็คนำเข้ารถของแกให้กับบริษัทฉัน"
"อย่านะครับคุณโนอาร์" หมอกร้องค้านออกมาทันที โปรเจ็คนี้มีความสำคัญสำหรับบริษัท Weida และบริษัทของพ่อเขามาก กว่าจะมีโปรเจ็คนี้ กว่าที่มันเป็นรูปเป็นร่าง ต้องใช้เวลาไม่น้อยแต่จะให้คนเลวๆมาชุปมือเปิบไปแบบนี้ไม่ได้
"ถ้าฉันโอนให้แก แกจะไม่ทำอะไรหมอกใช่มั้ย?"
"ใช่...ฉันจะไม่ทำมัน"
ตุบ
"เซนซะ...ก่อนที่ปืนในมือมันจะลั่นใส่หัวคนรักของแก" ต้าตงว่าพน้อมกับโยนปากกาและเอกสารสัญญาไปตรงหน้าของโนอาร์ หมอกร้องไห้ส่ายหน้าทั้งน้ำตา เขาไม่อยากให้อีกคนตกลง เขาไม่อยากให้สิ่งที่อีกคนพยายามมาถูกเอาไปง่ายๆ
"อย่านะครับคุณโนอาร์!"
ปัง
"โอ๊ย!" หมอกร้องออกมาทันทีที่ถูกยิงเข้าที่หัวไหล่ขณะที่ดิ้นขัดขืนทำท่าจะวิ่งไปหาโนอาร์ โนอาร์มองต้าตงด้วยความแค้นก่อนจะหยิบปืนออกมาทันทีโดยที่มีเซนวิ่งเข้ามาสมทบ
"มาพร้อมหน้าพร้อมตากันก็ดีฉันจะได้ให้คุณต้าตงจัดการพวกแกทีเดียว" แม่ของฟ้าพูดขึ้นพร้อมกรีดยิ้มร้าย มือยังคงกำปืนแน่นแล้วชี้ไปทางโนอาร์และเซน
"คุณหญิงต้องการอะไรกันแน่?" โนอาร์กัดฟันถามพร้อมมองหมอกที่ถูกต้าตงคุมตัวไว้
"ทุกอย่าง! ฉันต้องการทุกอย่าง...แต่ในเมื่อแกให้ฉันไม่ได้ ใครก็ห้ามได้แกโดยเฉพาะไอ้ลูกเมียน้อยนี่!" แม่ของฟ้าว่าเสียงดัง
"จัดการมันเลยมั้ยคะคุณต้าตง" ก่อนจะหันไปถามต้าตง
"หึๆ เตรียมตัวลงนรกซะไอ้โนอาร์" ต้าตงว่าพร้อมเปลี่ยนเป้าหมายปลายกระบอกปืนจากหัวของหมอกเป็นโนอาร์ แม่ของฟ้าเองก็เช่นเดียวกันที่จ่อปืนไปทางเซน
"ตายซะพวกมึง!"
ปัง
ปัง
"ฟ้า!!"
"คุณโนอาร์!!" เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อฟ้าวิ่งเข้ามาบังกระสุนแทนเซนส่วนหมอกที่พยายามวิ่งเข้ามาบังกระสุนแทนโนอาร์แต่ร่างสูงก็พลิกตัวกลับจนตัวเองโดนยิง ก่อนที่ตำรวจที่ฟ้าแจ้งไว้จะเข้ามาสมทบ
"คุณโนอาร์ๆๆ อย่าเป็นอะไรนะครับ" หมอกร้องไห้ออกมาทันทีพร้อมกับกอดอีกคนแนบอก โนอาร์มองหมอกพร้อมกับลูบไล้ที่ใบหน้าหวานแผ่วเบา
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"
"ฮึก ผมไม่เป็นอะไรครับ ฮึก คุณโนอาร์ก็ต้องห้ามเป็นอะไรนะครับ ฮึก โปรด" หมอกว่าทั้งน้ำตา โนอาร์ยกยิ้มมุมปากเบาๆกับคำตอบยืนยันว่าร่างบางไม่เป็นอะไร
"คุณไม่เป็น...อึก อะไร...ผมก็ดีใจ"
"ฮือออ อย่าพูดแบบนี้สิครับ ฮึก คุณเองก็ต้องไม่เป็นอะไร ฮึก หมอกรักคุณ ฮึกอย่าเป็นอะไรนะครับ" หมอกร้องไห้หนักเมื่อเห็นว่าอีกคนมีสีหน้าไม่ค่อยดีเพราะเสียเลือดมาก รถพยาบาลก็พึ่งมาถึงและกำลังจะเข้ามาปฐมพยาบาลร่างสูง
"ผมก็รักคุณ...หมอก" สิ้นเสียงทุ้มร่างสูงก็หมดสติไปทันที
"คุณโนอาร์!! ฮืออออ คุณโนอาร์!!"
มีความดราม่าไม่จบไม่สิ้น 555555 ตอนหน้าจบแล้วนะคะ จบสวยแน่นอนไม่ต้องห่วงเน้ออออออออ
___จางบิวตี้___
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
Poor Boy 10 End
( Zen x Fah )
ฟ้าถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล เซนนั่งอยู่หน้าห้องด้วยจิตใจว้าวุ่น ทั้งคนรัก ทั้งผู้เป็นนายตอนนี้อาการหนักพอๆกัน ส่วนคุณหญิงแม่ของฟ้า...เขาเองก็ไม่คิดว่าอีกคนจะต้องมาจบชีวิตลงด้วยการฆ่าตัวตายแบบนี้...หลายชั่วโมงผ่านไป...
แอดดด
"ฟ้าเป็นยังไงบ้างครับหมอ?" เซนถามขึ้นทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ผู้เป็นหมอมีสีหน้าไม่ดีนักทำให้ร่างสูงไม่สบายใจทันที
"การผ่าตัดไม่มีปัญหาอะไรครับเพียงแต่...กระสุนถูกจุดสำคัญ คนไข้เสียเลือดไปมาก หมอไม่แน่ใจว่าคนไข้จะได้สติเมื่อไหร่หรือบางทีอาจจะ..."
"อาจจะอะไรครับหมอ?"
"...อาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปเลยก็ได้ครับ" สิ้นเสียงของหมอ ร่างกายของเซนก็ชาวาบไปทันที ผู้เป็นหมอกล่าวขอตัวพร้อมกับอนุญาตให้เซนเข้าไปเยี่ยมอีกคนได้ เซนจึงไม่รอช้ารีบเข้าไปหาอีกคนทันที...ร่างบางของฟ้านอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงมีอุปกรณ์โยงยางมากมายบ่งบอกว่าอีกคนอาการสาหัส ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงคนไข้พร้อมกับมือหนาที่คว้ามือบางขึ้นมากุมไว้
"คุณต้องฟื้นนะฟ้า...ต้องฟื้นขึ้นมาเจอผมนะฟ้า" เซนว่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออดที่โทษตัวเองไม่ได้ที่เป็นสาเหตุให้อีกคนเป็นแบบนี้ ถ้าฟ้าไม่วิ่งมาบังกระสุนให้เขาอีกคนก็คงไม่เป็นแบบนี้ คนที่สมควรนอนอยู่บนเตียงไม่ควรเป็นฟ้าแต่คสรที่จะเป็นเขามากกว่า
"ขอโทษ...ผมขอโทษ" เสียงทุ้มว่าอีกครั้งพร้อมกับยกมือบางของคนที่ไม่ได้สติขึ้นมาแนบแก้ม น้ำใสๆไหลรินลงมาจากดวงตาคู่คมอย่างไร้เสียงสะอื้นแต่ใครจะรู้ว่าภายในใจของเซนเจ็บปวดแค่ไหน...ฟ้ายังคงหลับใหลไม่เปลี่ยนแปลงแม้จะผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว พ่อของฟ้าย้ายตัวอีกคนเข้ามารักษาในกรุงเทพฯ พร้อมกับจัดพิธีศพให้กับผู้เป็นภรรยาอย่างสมฐานะ แม้จะถูกตราหน้าว่าเลวหรือร้ายแค่ไหนแต่คุณหญิงก็เป็นเมียของเขา เป็นแม่ของลูกของเขา เขาได้ทำหน้าที่สามีให้ถึงที่สุดแล้ว
"นายไปพักเถอะเดี๋ยวฉันเฝ้าฟ้าเอง" พ่อของฟ้าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเซนมาเฝ้าฟ้าตั้งแต่เช้า ไม่สิ...เซนมาเฝ้าฟ้าตลอด แม้ว่าจะมีงานแต่ก็เอางานมานั่งทำที่ห้องพักฟื้นทำให้พ่อของฟ้ารับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้คงรักฟ้ามากและจากที่ได้ฟังจากปากของเซน ฟ้าเองก็รักผู้ชายคนนี้มากเช่นกัน
"ผมไหวครับ" เซนว่า ความจริงเขาไม่อยากจะพลาดสายตาจากร่างบางแม้แต่วินาทีเดียว แม้จะรู้ว่าอีกคนยังคงหลับใหลไม่ได้สติแต่เขาก็อยากอยู่กับอีกคน อยากอยู่ข้างๆอีกคน
"งั้นก็ตามใจ แต่ถ้ายังไงก็ติดต่อฉันมาละกันนะ" พ่อของฟ้าว่าก่อนจะเดินออกไป เซนลุกออกจากโซฟาแล้วเดินมาหาอีกคนที่ยังนอนหลับใหลไม่ได้สติ มือหนาจับมือบางขึ้นมากุมไว้
"ตื่นได้แล้ว หลับไปนานแล้วรู้มั้ย?"...หลายวันผ่านไป...วันนี้เซนต้องบินไปดูงานที่ฮ่องกงแทนโนอาร์ที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน ใจจริงเขาไม่อยากไปเพราะอยากอยู่กับฟ้า แต่หน้าที่ก็ยังต้องเป็นหน้าที่และเขาก็ไม่สามารถละทิ้งมันได้
"คุณเซนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ หากพี่ฟ้าฟื้นผมจะรีบติดต่อไป" หมอกพูดขึ้นขณะที่มาส่งเซนที่สนามบินพร้อมกับโนอาร์ เซนพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าเกทไป
"สงสารคุณเซนนะครับ" หมอกหันไปพูดกับคนรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กๆ
"ความรักมันก็ต้องมีอุปสรรคบ้าง เรื่องของเรากว่าจะมีวันนี้ได้ก็ผ่านอะไรมามากมายไม่ใช่หรือไง หืม?" หมอกพยักหน้ารับเพราะเขาเองก็เจ็บช้ำมามากมายกว่าที่จะมีวันนี้ได้
ครืดๆ
เสียงโทรศัพท์ของหมอกดังขึ้น ร่างบางหยิบขึ้นมากดรับทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของผู้เป็นพ่อที่โทรเข้ามา
"ครับพ่อ...อะไรนะครับ?...พี่ฟ้าฟื้นแล้วเหรอครับ?...ครับๆ แล้วหมอกจะรีบไปครับ" วางสายเสร็จหมอกก็หันไปยิ้มกว้างให้โนอาร์ทันที
"พี่ฟ้าฟื้นแล้วครับคุณโนอาร์"...ฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นผู้เป็นพ่อคนแรก ฟ้าไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหนเพราะเหตุการณ์สุดท้ายที่เขาจำได้คือเขาวิ่งเข้าไปรับกระสุนแทนเซน
"คุณพ่อครับ..."
"เป็นไงบ้างลูก เจ็บตรงไหน ปวดตรงไหนหรือเปล่า?" ผู้เป็นพ่อถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแห่งความเป็นห่วง ฟ้าส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนจะถามขึ้น
"คุณแม่ล่ะครับ?" ผู้เป็นพ่อชะงักไปทันทีกับคำถาม แม้จะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางปิดบังลูกชายได้แน่ๆแต่ขืนบอกไปตอนนี้ฟ้าที่พึ่งได้สติคงต้องช็อคแน่ๆ
"คือ..."
"พี่ฟ้าครับ!" หมอกวิ่งเข้ามาในห้องพักฟื้นทันทีก่อนที่โนอาร์จะเดินตามมาติดๆฟ้าพยายามมองหาอีกคนที่คาดว่าน่าจะปลอดภัยแต่ก็ไม่เห็นทำให้ใบหน้าหวานสลดลงทันที บางที...เซนอาจจะไม่อยากเจอเขา
"พี่ฟ้าเป็นยังไงบ้างครับ? พี่ฟ้าหลับไปนานมากเลยนะครับ" หมอกว่าด้วยใบหน้าเป็นห่วง ฟ้ามองคนที่มีศักดิ์เป็นน้องด้วยความหน่วงๆในใจ ทั้งๆที่อีกคนดูเป็นห่วงเป็นใยเขาแต่เขา...กลับไม่ชอบและทำร้ายอีกคนเสียมากมาย
"ฉันโอเคแล้ว" ฟ้าตอบสั้นๆ หมอกยกยิ้มทันทีกับคำตอบของผู้เป็นพี่
"พี่ฟ้าครับคุณเซน..."
"แม่ล่ะ? พ่อครับ พ่อยังไม่ได้ตอบเลยนะครับว่าแม่ไปไหน?" พอหมอกพูดถึงชื่ออีกคนฟ้าก็แทรกขึ้นทันที เขาไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรู้ว่าอีกคนไม่อยากเจอเขาขนาดไหน ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีกับคำถามของฟ้า ฟ้ามองทุกคนอย่างแปลกใจและรู้สึกกังวลในใจขึ้นมาทันที
"พ่อครับ?"
"ฟ้าฟังพ่อนะลูก..." ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาที่ข้างๆเตียงนอนก่อนจะจับมือลูกชายคนโตเอาไว้ ฟ้ามองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยนัยน์ตาสั่นระริก เหมือนกับบางอย่างในใจบอกว่ามันเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
"...แม่เขาไปสบายแล้ว แม่รู้สึกผิดที่ยิงฟ้า เลยฆ่าตัวตายที่ที่เกิดเหตุ"...ฟ้าไม่พูดกับใครมาสามวันแล้วตั้งแต่รู้เรื่องแม่ของตน ร่างบางนั่งนิ่งซึมเศร้าทั้งวันจนผู้เป็นพ่อกังวลไม่น้อยเลยได้ปรึกษากับจิตแพทย์ให้เข้ามาช่วยดูแลและก็ได้ความว่าฟ้ากำลังปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกหลังจากที่ได้รัยเรื่องราวที่สะเทือนจิตใจอย่างหนักสิ่งเดียวที่จะสามารถรักษาฟ้าได้ก็คือเวลา...เวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่งเอง
"ฟ้า...พรุ่งนี้ฟ้าจะได้กลับบ้านแล้วนะลูก"
"..." ไม่มีสัญญาณใดๆตอบกลับมาแต่ผู้เป็นพ่อก็รับรู้ว่าฟ้าได้ยินที่เขาพูด
"วันนี้พ่อมีประชุมจะเข้ามาอีกทีเย็นๆ เดี๋ยวจะมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนฟ้านะลูก"ผู้เป็นพ่อว่าพร้อมลูบหัวลูกชายแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไป ฟ้ายังคงนั่งนิ่งนัยน์ตาเลื่อนรอยไปนอกหน้าต่าง ภายในใจเจ็บปวดจนอยากจะร้องไห้แต่มันกลับไม่มีน้ำตาสักหยดไหลลงมา
แอดดด
เสียงเปิดประตูห้องไม่ได้รับความสนใจใดๆจากร่างบางบนเตียง ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดเตียงพน้อมกับมองใบหน้าหวานอย่างสำรวจ เซนกลับมาแล้วและก็รับรู้เรื่องของฟ้าจากหมอกแล้วว่าตอนนี้สภาพจิตใจอีกคนย่ำแย่แค่ไหน
"ฟ้า..." เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้ฟ้าหันมาสนใจทันทีก่อนที่ตากลมจะเบิกขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าคนตรงหน้า...เซน
"ผมรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังเจอเรื่องที่กระทบจิตใจอย่างหนักแต่คุณต้องสู้นะ...คุณเอาชนะความเจ็บปวดจนฟื้นขึ้นมาได้แล้ว ผมเชื่อว่าเรื่องนี้คุณจะชนะมันได้อีกครั้ง" เซนว่าพร้อมกับจับมือบางมากุมไว้ ฟ้านัยน์ตาสั่นระริกเพราะไม่คิดว่าเซนจะมาหาเขา ใบหน้า แววตา น้ำเสียงของอีกคนแตกต่างจากที่เขาคิด เหมือนกับว่าเขากำลังได้เซนคนเดิมกลับคืนมา
"..." ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากบางแต่เซนก็รับรู้ว่าอีกคนเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ตากลมค่อยๆหลั่งน้ำตาออกมาแต่ไร้เสียงสะอื้น เซนตกใจไม่น้อยกับท่าทางของอีกคน มือหนายกขึ้นมาปาดน้ำตาจากใบหน้าหวานทันที
"อย่าร้อง...ได้โปรด..." เซนว่าพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ร่างบางที่ยังคงรินไหลลงมาไม่ขาด
"ไม่ว่าคุณจะเจ็บปวดขนาดไหน ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ...ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีกแล้วฟ้า" ยิ่งคำพูดของเซน น้ำตาของฟ้าก็รินไหลลงมามากขึ้นก่อนที่ร่างบางจะโผเข้ากอดร่างสูงทันที เซนกอดตอบอีกคนแนบอกอย่างอ่อนโยน
"กลับมาเป็นฟ้าคนเดิมของผมเร็วๆนะ...ผมรักคุณ"...ฟ้ากลับมาอยู่บ้านแล้วสภาพจิตใจของฟ้าก็ยังคงเหมือนเดิมคือยังคงซึมเศร้าแต่ดีขึ้นตรงที่ยังมีการพยักหน้ารับเวลาตกลง หรือส่ายหน้าเวลาปฏิเสธ ซึ่งเรื่องนี้คงต้องขอบใจเซนที่เป็นคนดูแลฟ้าอย่างใกล้ชิดจนร่างบางเริ่มเปิดตัวเองทีละนิด
"วันนี้เลิกประชุมช้า ผมเลยมาช้า" เซนพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดเมื่อตัวเองมาถึงบ้านอีกคนช้ากว่าทุกวัน ปกติหลังเลิกงานห้าโมงเย็นเซนจะมาขลุกตัวอยู่กับฟ้าที่บ้านอีกคนจนดึก เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วแต่วันนี้ประชุมกินเวลานานไปหน่อยเขาเลยมาถึงบ้านอีกคนในตอนค่ำ
".." ฟ้าไม่พูดอะไรแต่กลับทำหน้าบึ้งตึงใส่ร่างสูง เซนกระตุกยิ้มนิดๆกับใบหน้าบึ้งตึงของอีกคนเพราะถือว่าอย่างน้อยอีกคนก็มีปฏิกิริยาตอบสนองแทนที่จะนิ่งเฉย
"ผมขอโทษนะ คราวหน้าจะไม่ทำแบบนี้ ดีกันนะครับ" เซนว่าพร้อมยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าอีกคน ฟ้าเม้มปากนิดๆก่อนจะยอมยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับร่างสูง เซนยิ้มกว้างทันทีก่อนจะจับมือบางไว้แล้วโน้มหน้าลงมาจุมพิตที่มือขาว
"ขอบคุณที่ให้อภัยผมนะ" ฟ้ารู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาแปลกๆกับสายตาหวานหยาดเยิ้มของร่างสูงและรู้สึกว่าใบหน้าหล่อค่อยๆขยับเข้ามาจนในที่สุดปากหนาก็ประกบลงมา เซนไม่รุกรานอีกคนเพียงแค่จูบเบาๆที่ริมฝีปากก่อนจะค่อยๆถอนออก
"ผมรักคุณนะฟ้า...หายไวๆนะครับ" เซนว่าหลังจากที่ถอนจูบ ฟ้านัยน์ตาสั่นระริกก่อนจะโผกอดอีกคน ความอัดอั้นตันใจที่ปิดตัวเองมาหลายวัน ความโศกเศร้าเสียใจ ความรู้สึกผิดค่อยๆมลายหายไป ฟ้ารู้ว่าการที่เขาปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย ไม่ว่ายังไงแม่ของเขาก็ไม่มีทางกลับมา เขาเองก็ต้องเดินต่อไป ขนาดเซนที่เคยลั่นวาจาว่าเกลียดเขา อีกคนยังกลับมาหาเขา มาอยู่ข้างๆเขา เขายังมีพ่อ มีหมอกที่เป็นน้องชาย ชีวิตของเขายังไม่จบ...มันยังต้องเดินต่อไป
"ไม่ว่าจะยังไงคุณยังมีผมนะฟ้า...เราจะมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันนะ" เซนว่าพร้อมกอดอีกคนตอบ ฟ้าพยักหน้ารับ ตากลมหลั่งน้ำตาลงมาหนึ่งหยดก่อนที่เสียงหวานจะค่อยๆเปร่งออกมาแผ่วเบา
"ฟ้ารักคุณ"
End
จบจ้า!! จบจริงไม่ติงนัง 555555 อาจจะตัดจบได้น่าตบมากแต่ตั้งใจไว้แบบนี้จริงๆค่ะ ความจริงจะจบไม่แฮปปี้ด้วยแต่กลัวโดนระเบิดปาบ้านเลยจบแบบนี้ดีกว่า ฟ้าไม่ใช่คนดีค่ะแต่ก็ไม่ใช่คนเลว เพราะฉะนั้นบทเรียนนี้น่าจะเหมาะสมที่สุด ตอนหน้าคู่หลักตอนจบนะคะ ฝากติดตามด้วยค่า!!
___จางบิวตี้___
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตัดจบแต่ก็โอเคแหละ ล่ะมั้ง
-
Poor Boy 20 End
หมอกยังคงนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างใจจดใจจ่อหลังจากที่โนอาร์ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน แม้ว่าหมอกเองก็โดนยิงเช่นกันแต่แผลเขามันแค่ถากๆพอทำแผลเสร็จเขาก็ขอคุณหมอมานั่งรออีกคนที่หน้าห้องฉุกเฉินยังไม่ยอมกลับห้องพักฟื้นของตัวเอฝ เขาเป็นห่วงคุณโนอาร์ไม่น้อย ไหนจะพี่ฟ้าอีกแต่ตอนนี้พี่ฟ้ามีคุณเซนเขาเลยวางใจ
แอดดด
เสียงเปิดประตูห้องฉุกเฉินดังขึ้นพร้อมกับหมอและพยาบาลเดินออกมา หมอกรีบเข้าไปหาผู้เป็นหมอทันทีด้วยความร้อนใจ
"คุณโนอาร์เป็นยังไงบ้างครับหมอ?"
"คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่ยังไม่ฟื้นเพราะยาสลบ หมอว่าคุณเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะนะครับ คุณเองก็บาดเจ็บเหมือนกัน"
"แต่ผมอยากเจอเขา..."
"ตอนนี้ยังไม่ได้ครับ รอให้ย้ายอีกคนไปห้องพักฟื้นธรรมดาก่อนนะครับ" หมอกพยักหน้ารับตามคำสั่งของหมอก่อนจะยอมกลับไปยังห้องพักฟื้นของตัวเอง...โนอาร์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ร่างสูงพยายามเรียบเรียงเรื่องในหัวก่อนจะนึกออกได้ว่าหมอกโดนยิง ว่าแล้วร่างสูงก็รีบลุกทำท่าจะลงจากเตียงทันทีแต่เสียงหนึ่งก็พูดขึ้นก่อน
"แกจะไปไหน?" โนอาร์ชะงักทันทีก่อนจะหันไปทางต้นเสียง
"พ่อ..."
"เดี๋ยวฉันจะย้ายแกไปพักฟื้นที่กรุงเทพ" ผู้เป็นพ่อว่าขณะที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในมือไม่ได้เงยหน้ามามองลูกชายแต่อย่างใด
"ผมจะไปหาหมอก"
"เด็กนั่นปลอดภัยดี ส่วนคู่แต่งงานของแก..."
"ผมกับฟ้าเราไม่ใช่คู่แต่งงานกันแล้ว พ่อก็น่าจะรู้" ใช่...เรื่องของเขากับฟ้าในงานแถลงงานออกจะดังไปทั่วเมือง ไม่มีทางที่พ่อของเขาจะไม่รู้
"ฉันรู้ แต่แกจะเอายังไงต่อ" ผู้เป็นพ่อว่าก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ในมือแล้วหันมามองหน้าลูกชาย
"ผมรักหมอก ผมจะแต่งงานกับหมอก ยังไงหมอกก็เป็นลูกชายของหุ้นส่วนพ่อเช่นกัน หวังว่าพ่อจะไม่ขัดขวางเรื่องของเราอีก"
"ได้...แต่แกต้องพิสูจน์ตัวเองให้ฉันเห็นว่าโปรเจ็คนำเข้ารถมันจะประสบความสำเร็จ แล้วฉันนี่ล่ะ...จะไปสู่ขอเด็กนั่นให้แกเอง" โนอาร์ยกยิ้มทันทีกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ อย่างที่บอกเขากับพ่อไม่ลงรอบกันมาเป็นปี เจอหน้ากันนับครั้งได้และไม่เคยมีครั้งไหนที่จะคุยกันดีๆเลย เนื่องจากพ่อไม่เคยเข้าใจเขา แต่ครั้งนี้...บางทีความสัมพันธ์ของเขากับพ่ออาจจะกำลังเริ่มกลับมาประสานกันอีกครั้งก็ได้...หมอกออกจากโรงพยาบาลแล้วและก็มาช่วยผู้เป็นพ่อจัดการเรื่องงานศพของแม่เลี้ยงของเขา เขารู้ว่าตอนนี้สภาพจิตใจผู้เป็นพ่อกำลังย่ำแย่ ต้องเสียคุณหญิงไปแถมพี่ฟ้าก็อาการหนักยังไม่ได้สติ หมอกรู้สึกสงสารพี่ฟ้าไม่น้อยหากตื่นมารับรู้เรื่องแม่ของตัวเองสำหรับเขาพี่ฟ้าไม่ใช่คนไม่ดีแต่พี่ฟ้าทำทุกอย่างตามความต้องการของผู้เป็นแม่ ไม่ว่าจะผิดจะถูกยังไง พี่ฟ้าก็พร้อมที่จะทำเพื่อแม่เสมอ เขาว่าเขาเข้าใจความรู้สึกนี้เพราะเขาเองก็เช่นกัน หากแม่ของเขายังอยู่แล้วเขาต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อแม่ ไม่ว่าจะดีจะเลวยังไงเขาก็พร้อมที่จะทำเพื่อแม่
"คิดอะไรอยู่เหรอหมอก?" ผู้เป็นพ่อทักขึ้นหลังจากที่ออกไปส่งแขกจนหมดวันนี้เป็นวันสวดพระอภิธรรมวันสุดท้าย พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันฌาปนกิจแล้ว
"คิดเรื่องพี่ฟ้าครับพ่อ หมอกสงสารพี่ฟ้า" หมอกว่าเสียงเศร้า ผู้เป็นพ่อถอนหายใจออกมาก่อนจะลูบหัวลูกชายคนเล็กเบาๆ
"ทุกอย่างมันเป็นไปตามกฎแห่งกรรมลูก ทุกอย่างมันจะผ่านไปเชื่อพ่อ"...วันนี้เป็นวันฌาปนกิจคุณหญิง มีแขกมากมายมาร่วมงาน หมอกได้ทำหน้าที่ต้อนรับแขกและส่งแขกกับผู้เป็นพ่อจนพิธีเสร็จ
"คุณโนอาร์..." หมอกครางชื่ออีกคนเบาๆในลำเมื่อเห็นร่างสูงที่เขาไม่ได้เจอหลายวัน เขารับรู้ข่าวของอีกคนจากคุณเซนแต่ก็ไม่มีโอกาสไปหาอีกคนเลยเพราะยุ่งๆกับเรื่องพิธีศพของคุณหญิง
"คนใจร้าย" โนอาร์ว่าออกมา
"ผม..."
พรึ่บ
ไม่ทันที่หมอกจะพูดจบร่างสูงก็ดึงอีกคนเข้าไปกอดทันที หมอกเบิกตากว้างอย่างตกใจแต่ก็ยอมยืนนิ่งให้อีกคนกอด
"ผมคิดถึงคุณ" เสียงทุ้มว่า หมอกหัวใจสั่นระรัวกับคำพูดของอีกคนก่อนจะตอบออกไป
"ผมเองก็คิดถึงคุณครับ"…เรื่องราวร้ายๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว หมอกกลับมาทำงานที่บริษัทและต้องคอยเข้าออกบริษัท Weida อยู่บ่อยๆเนื่องจากการร่วมหุ้นส่วนของโปรเจ็คนำเข้ารถ ซึ่งตอนนี้โครงการประสบความสำเร็จอย่างมาก มีนักลงทุนหลากหลายประเทสให้ความสนใจและขอลงทุนร่วม บริษัทของพ่อหมอกตอนนี้ก็ฟื้นตัวขึ้นมาเนื่องจากได้เงินเกื้อหนุนจากโปรเจ็คนำเข้ารถ ส่วนฟ้าตอนนี้แม้ว่าสภาพจิตใจจะยังคงอ่อนแออยู่บ้างแต่เพราะมีเซนดูแลอย่างใกล้ชิดหมอกเลยหมดห่วง
“วันนี้เราต้องเข้าไปประชุมที่บริษัท Weida ค่ะ” หมอกพยักหน้ารับคำพูดของผู้ช่วยก่อนจะรวบรวมแฟ้มเอกสารเกี่ยวกับโปรเจ็คนี้เพื่อไปร่วมประชุมที่จะมีขึ้นในตอนบ่าย...การประชุมผ่านไปด้วยดีซึ่งการประชุมครั้งนี้ก็หนีไม่พ้นข่าวดีเกี่ยวกับโปรเจ็คที่ตอนนี้กำลังจะขยายตัวไปยังประเทศในโซนยุโรปเพราะมีนักลงทุนต่างชาติสนใจและร่วมลงทุน
“คุณหมอกเชิญพบผมที่ห้องทำงานด้วยครับ” หมอกชะงักไปทันทีที่โนอาร์พูดขึ้นก่อนที่ร่างบางจะเดินตามร่างสูงไปยังห้องทำงานของอีกคนทันที เพราะเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นโนอาร์กับหมอกก็เป็นเพียงผู้ร่วมหุ้นของสองบริษัทเท่านั้นน้อยคนนักที่จะรู้ว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน
“อื้อออออ” พอเข้ามาในห้องทำงานของโนอาร์ร่างบางก็ถูกร่างสูงดึงเข้าไปจูบทันที ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากบางก่อนจะเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงจนหมอกรู้สึกวูบวาบไปหมด
“พอ...พอก่อนครับ” หมอกว่าพร้อมกับค่อยๆดันร่างสูงออกเพราะเริ่มหายใจตามไม่ทัน
“คิดถึงจัง” หมอกหน้าแดงทันทีกับเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหู
“ก็คอลหากันทุกวัน ยังจะคิดถึงอีก” หมอกว่าพร้อมย่นจมูกใส่อีกคนนิดๆ เขากับอีกคนกำลังอยู่ในช่วงงานรัดตัวทั้งคู่จึงไม่ค่อยมีเวลาเจอกันแต่ก็คอลหากันทุกคืนจนเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาทั้งคู่ไปแล้ว
“คอลมันก็แค่เห็นหน้าแต่มันจับต้องไม่ได้นี่” โนอาร์ว่าพร้อมกับกระชับอ้อมกอดอีกคนแน่นก่อนจะพาอีกคนเดินไปยังเก้าอี้แล้วนั่งลงโดยมีคนตัวบางนั่งอยู่บนหน้าตัก
“งื้ออออ เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็นหรอกครับ” หมอกว่าอย่างเขินๆ เพราะนี่มันที่บริษัทไม่ใช่ที่บ้านหรือที่คอนโดของอีกคน
“ไม่มีใครเข้ามาหรอกน่ะ เชื่อผม” สิ้นเสียงทุ้มปากหนาก็ประกบลงมาอีกครั้งหมอกหลับตาพริ้มตอบรับจูบของอีกคนอย่างเต็มใจ
ก็อกๆ
แอดดด
ตุบ
“ขอโทษค่ะ” เลขาสาวว่าอย่างตกใจก็จะรีบลนลานออกไปทันทีเมื่อเห็นฉากสวีทระหว่างเจ้านายกับผู้ร่วมหุ้นส่วน
“งื้อออออ ไหนว่าไม่มีใครเข้ามาไงครับ” หมอกว่าอย่างเขินๆหลังจากที่ถอนจูบ
“งั้นผมคงต้องตักเตือนเลขาเสียหน่อยที่เข้ามาขัดจังหวะเรา” โนอาร์ว่าพร้อมทำหน้าจริงจัง
เพี้ยะ
“ตักเตือนตัวเองดีกว่าครับที่หื่นไม่เลือกที่” หมอกว่าพร้อมกับตีที่แผงอกกว้างของอีกคนเบาๆ โนอาร์ยกยิ้มนิดๆกับคำพูดของคนบนหน้าตัก
“งั้นวันหยุดนี้...มานอนที่คอนโดผมนะ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู หมอกหน้าแดงทันทีเพราะพอจะเข้าใจความหมายของอีกคน
“คนหื่น!”...แม้ว่าจะว่าอีกคนว่าหื่นแต่วันหยุดหมอกก็มานอนกับอีกคนที่คอนโดตามที่คนตัวสูงออดอ้อน บทรักอันร้อนแรงเกิดขึ้นทันทีที่ร่างบางก้าวขาเข้ามาในห้อง โนอาร์บอกได้คำเดียวว่าคิดถึงร่างบางหอมหวานของอีกคนเป็นอย่างมาก ร่างสงเอาแต่ใจกับหมอกไปหลายครั้งจนร่างบางแทบจะสลบคาแผงอกกว้าง
“เหนื่อยมั้ย?” โนอาร์ถามขึ้นหลังจากที่จับคนตัวบางใส่เสื้อผ้าแล้ว
“เหนื่อยสิครับ คุณรังแกผมตั้งเยอะ” หมอกว่าพร้อมย่นจมูกใส่ร่างสูง โนอาร์ยกยิ้มนิดๆก่อนจะบีบจมุกเล็กของอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
“ก็คุณมันน่ารังแกนี่หน่า”
“นิสัยไม่ดี ชอบรังแกผม” หมอกยังคงย่นจมูกใส่อีกคน
จุ๊บ
“เพราะรักหรอกถึงได้รังแก” โนอาร์ว่าหลังจากที่จุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากบางของหมอก หมอกหน้าขึ้นสีทันทีเพราะคำบอกรักและการกระทำที่แสนจะอ่อนโยนของร่างสูง
“ผมก็รักคุณครับ” หมอกเองก็บอกรักอีกคนกลับเช่นกัน หลังจากที่ได้เคลียร์กันตั้งแต่อยู่ที่ภูเก็ตหมอกก็คิดเสมอว่าในเมื่อเขาได้มีโอกาสที่ได้รักอีกคน เขาก็ควรจะบอกรักอีกคนให้อีกคนได้รับรู้ถึงความารู้สึกข้างใน คิดย้อนกลับไปว่ากว่าที่เขาทั้งคู่จะมีวันนี้ได้ต้องผ่านอุปสรรคกันมามากมายเพราะฉะนั้นหมอกจะไม่ปากหนัก ปากแข็งอีกต่อไปแล้ว
“หมอก...” เสียงทุ้มเรียกชื่อพร้อมกับมือหนาที่จับมือบางไปกุมไว้ หมอกเลิกคิ้วมองหน้าอีกคนอย่างงงๆเมื่อตาคมมองมาที่เขาอย่างจริงจัง
“...แต่งงานกันนะ” หมอกเบิกตากว้างทันทีก่อนที่ตากลมจะสั่นระริก
“วะ...ว่าไงนะครับ”
“แต่งงานกันนะ แต่งงานกับผมนะครับ” หมอกพยักหน้ารัวทันทีก่อนจะโผตัวเข้ากอดอีกคนทันที โนอาร์กอดตอบอีกคนเช่นกัน
“ฮึก ผมดีใจ ฮึก ดีใจมากเหลือเกิน” หมอกว่าทั้งน้ำตา ซึ่งไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจเหมือนที่ผ่านมาแต่กลับเป็นน้ำตาแห่งความตื้นตันใจที่กักเก็บไว้ไม่อยู่
“ต่อจากนี้ไป...เราจะมีความสุขด้วยกันนะ เรื่องร้ายๆที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เราจะกลายเป็นของกันและกันนะ” หมอกพยักหน้ารับกับคำพูดของร่างสูงพร้อมกับกระชับอ้อมกอดอีกคนแน่นขึ้น สองหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ความสุขที่เอ่อล้นจนไม่สามารถจะบรรยายออกมาได้ รู้เพียงแต่ว่าเขาทั้งคู่ผ่าอุปสรรคมามากเสียเหลือเกิน ถึงเวลาแล้วใช่มั้ย?...ถึงเวลาที่พวกเขาจะมีความสุขกันเสียที
End
จบแล้วจ้า!!!! จบแบบบ้านๆ ง่ายๆแบบนี้แหละเนอะ 555555 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งแล้วตันบ่อยมากเพราะตอนคิดพล็อตคิดแค่ผิวเผินไม่ได้ลงลึก ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันจนจบนะคะ ไม่ทิ้งกันกลางทางเสียก่อน 555555 จบเรื่องนี้แล้วเฟิร์นมีผลงานใหม่2เรื่อง Honey รักนี้หวานกว่าน้ำผึ้ง กับ King Of Satan มาเฟียร้าย ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^
___จางบิวตี้___
-
จบแบบบ้านๆ แต่ฟินไปแปดบ้าน :impress2:
-
จบแว้วววว ขอบคุณนะ. ตามเรื่องอื่นต่อ. :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านทุกเองสนุกทุกเรื่องเลยคะ คนแต่งแต่งเก่งมาก ชอบผลงานมากๆนะคะ o13
-
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องนี้มีแต่คนไม่ชอบฟ้า แต่ทำไมเราชอบฟ้ามาตั้งแต่เริ่มแรกเลยหว่า
-
พระเอกอบอุ่นจังงงง ชอบค่ะ
:pig4:
-
จบ......
จบได้กระฉับดีจัง
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
:pig4:
-
:pig4: สนุกมากกกกก :pig4:
-
ดราม่า เคล้าน้ำตา ประหนึ่วละครหลังข่าว
อ่านแล้วเพลินมากค่ะ ^^
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
อ่านเพลินมากค่ะ ดีใจกับหมอกจริงๆที่กลับมามีชีวิตที่สดใสและได้เจอคนดีๆคนที่รักแบบโนอาร์
คู่กันแล้วไม่แคล้วกันจริงๆ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
ขอบคุณค่ะ ^^
-
เสียงร้องไห้ของอีกคน เสียงด่าของอีกคนกันนะ
โอ๊ยยยยย คะแนนติดลบไปแล้วค่ะอิคุณโนอาร์!!!! เรื่องราวอาจจะรวบรัดไปหน่อยนะคะเพราะเวิ่นเวอร์มาหลายตอนแล้ว ยังไงก็
จะเว้นที่ไว้มากมายอย่างนี้เพื่ออะไร???
-
“ดีมากลูกแม่ คุณเองก็ดูลูกรักของคุณให้อยู่ในสายตาดีๆละกัน ถ้าความแตกขึ้นมาฉันจะถือว่าเป็นเพราะมัน!”
หัวหน้าครอบครัวขี้หมาอะไรขนาดนั้น เอากะโปรงเมียใส่เดินเถอะ ถุย 3 times
-
หญิงสาวเหมือนกำลังมีความลับอะไรปิดบังไว้และความลับที่ว่าเกี่ยวกับ...ต้าตง ศัตรูอันดับหนึ่งของตระกูลเขา!
สาวตรงไหน ตรงไหนสาว
-
สนุกมากค่ะ แอบสงสารฟ้าเพราะแม่จริงๆที่ทำให้ฟ้าต้องเป็นคนน่าสงสารดีที่ยังมีเซนคอยให้กำลังใจ :pig4:
-
:pig4:
-
:pig4: