-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
********คุยกันสักนิดก่อนอ่านนะคะ สำหรับท่านที่เคยอ่านเรื่องนี้ไปแล้ว แล้วเกิดคำถามว่า อ้าว มันเคยลงแล้วนี่มาลงใหม่ทำไมอีก ใหม่ขอชี้แจงดังนี้...
ใหม่เคยบอกไปว่าจะรีไรท์เรื่องนี้แล้วนำกลับมาลงใหม่อีกครั้ง ซึ่งนี่คือฉบับปรับปรุงค่ะ ถ้าท่านที่เคยอ่านแล้วและรู้สึกว่า "เฮ้ย ฉันอ่านไปแล้วไม่อ่านอีกได้ป่ะ?"
ใหม่ขอตอบว่าได้ค่ะ ตามแต่สะดวก สำหรับคนที่มาไม่ทันฉบับก่อนหน้าก็ค่อยๆอ่านฉบับนี้ไปนะคะ อารมณ์เรื่องแบบเดียวกัน แค่เพียงเปลี่ยนแปลงบทใหม่ที่คิดว่ามันน่าจะดีขึ้นกว่าเดิม(ในความรู้สึกของใหม่เอง)เท่านั้นเองค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามและจดจำกันได้
:pig4:
วันใหม่ค่ะ**********
หัวใจซ่อนรัก
บทนำ
ห้องทำงานส่วนตัวภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ถูกตกแต่งให้เข้ากับบุคลิกเคร่งขรึมของเจ้าของห้อง น้อยคนนักที่จะได้อย่างกรายเข้ามาในนี้หากไม่ได้รับอนุญาต หลังโต๊ะไม้เนื้อดีที่ถูกเคลือบและขัดเสียมันวาบ ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ยืนหันหลังให้ประตูทางเข้า บรรยากาศกดดันแผ่ออกมาจากแผ่หลังกว้างภายใต้สูทสีทึมเทา เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นชายหนุ่มเหลือบมองเพียงหางตา เมื่อรู้ดีว่าผู้ที่เข้ามาเป็นใคร
“คุณอเล็กซ์ครับ...” ชายสูงวัยในชุดพ่อบ้านเอ่ยเรียกบุคคลในห้องที่หันหลังให้ตนอยู่ด้วยท่าทีนอบน้อม
“พ่อบ้านมิลเลอร์ ออกไปก่อน”
เสียงทุ้มสั่งพ่อบ้านโดยไม่ได้หันกลับมา เจ้าของชื่อค้อมตัวด้วยความนอบน้อมก่อนก้าวถอยไปตามคำสั่งโดยไร้ข้อโต้แย้ง สายตาพ่อบ้านเหลือบมองชายอีกคนที่ตนพามาด้วยแววห่วงใย ก่อนจะออกจากห้องไปแล้วปิดประตูลง
คนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูเริ่มอึดอัดกับบรรยากาศกดดันภายในห้อง เมื่อเหลือเพียงตนเองกับผู้เป็นเจ้าของห้องเท่านั้น บุคคลหลังโต๊ะทำงานค่อยหันมาทางเขาเชื่องช้า แต่สร้างความอึดอัดเท่าทวี ดวงตาสีน้ำทะเลที่มองมาทำเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้องเอาเสียเลย
“มานี่”
น้ำเสียงทุ้มต่ำจากร่างสูงใหญ่หลังโต๊ะทำงานเอ่ยเรียกแกมสั่ง ชายหนุ่มผู้ยืนอยู่หน้าประตูจำต้องก้าวเข้าไปหาอย่างขัดไม่ได้ เมื่อมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนเรียกมือหนาก็เอื้อมมาแตะข้างแก้มก่อนลูบขึ้นมาถึงศีรษะที่มีผ้าสีขาวพันเอาไว้รอบ สายตาดุดันมองนิ่ง
“มันน่าทำโทษเสียให้เข็ด”
น้ำเสียงลอดไรฟันกับแววตาเอาจริงเกือบทำให้อีกคนก้าวถอย แต่นั่นก็แค่เกือบ เพราะเขาก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ปล่อยให้เจ้าของห้องสำรวจตรวจตราบาดแผลตรงศีรษะเสียจนพอใจ มือใหญ่บีบปลายคางก่อนบังคับให้เอียงซ้ายขวา
“เป็นบอดีการ์ดประสาอะไร ไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้าง”
ถ้อยคำตำหนินั้นไม่ได้รับการโต้ตอบจาก ‘บอดีการ์ด’ คนที่ว่า เพราะเจ้าตัวเขายังคงนิ่งเงียบ เจ้าของห้องออกจะขัดใจไม่น้อยกับความเงียบของอีกฝ่าย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะใช่ว่าคนตรงหน้าจะเป็นพวกชอบพูดเสียเมื่อไหร่
“ต่อไปมาอยู่กับฉัน เข้าใจไหมอัล?”
สายตาคนถูกสั่งมองมาอย่างมีข้อข้องใจ คนออกคำสั่งจึงต้องถามย้ำอีกหน
“เข้าใจไหม?”
“...ครับ” จำต้องตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม้ใจอยากค้านแต่ก็ค้านได้เพียงในใจ
เมื่อหลายปีก่อน พ่อบ้านมิลเลอร์ คาร์ล ลุงของเขาพามาฝากฝังกับผู้เป็นนายอย่างวิคเตอร์ เฟอร์ริงตัน เจ้าของธุรกิจทางการเงินครบวงจร ผู้ได้ชื่อว่าเป็นจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์กอบโกยผลประโยชน์โดยไม่สนวิธีการ แต่กับลูกน้องในความดูแลเขาไม่เคยตระหนี่ ทุกคนมีความเป็นอยู่ที่ดี หากไม่ลุกขึ้นมาเป็นปฏิปักษ์กับเจ้าพ่อการเงินคนนี้
อัลเบิร์ต คาร์ล ในฐานะหลานพ่อบ้านไม่คิดว่าตนเองจะได้รับโอกาสเข้าศึกษาในโรงเรียนและมหาวิทยาลัยดีๆเหมือนคนอื่น แต่เพราะความเมตตาจากวิคเตอร์ คนที่ใครๆก็เห็นว่าเจ้าเล่ห์และเห็นผลประโยชน์ของตนเองมาเป็นอันดับแรกคนนั้น อัลเบิร์ตจึงได้เข้าเรียนที่เดียวกับลูกชายของวิคเตอร์อย่างอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน เพื่อตอบแทนในบุญคุณนั้นอัลเบิร์ตจึงได้ทำหน้าที่ดูแลอเล็กซานเดอร์มาโดยตลอดจนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัย
ช่วงนั้นเองที่เจฟฟรี่ ดีฟไคล์ถูกส่งมาอยู่ด้วยกันกับทั้งสองคนในฐานะว่าที่บอดีการ์ดข้างกายของอเล็กซานเดอร์ หรือบอดีการ์ดฝึกหัดของเฟอร์ริงตัน ด้วยเหตุที่ว่าการจะทำงานใกล้ชิดต้องรู้จักกันเป็นอย่างดี ได้เห็นมุมดีมุมด้อย พึ่งพาอาศัยและเชื่อใจ คนที่อยู่ข้างกายจะได้ไม่คิดคดทรยศในภายหลัง วิคเตอร์วางหมากเอาไว้เป็นอย่างดี
พวกเขาสามคนพักอยู่ด้วยกันในห้องชุดขนาดใหญ่ใกล้มหาวิทยาลัยที่เรียนอยู่ โดยมีอัลเบิร์ตที่เป็นคนดูแลเรื่องทุกอย่างในที่พัก ส่วนอีกสองหนุ่มออกเที่ยวราตรีไม่เว้นแต่ละวัน จนเรียนจบอัลเบิร์ตจึงได้เข้ารับการฝึกเป็นบอดีการ์ดอย่างจริงจังเพราะวิคเตอร์เห็นหน่วยก้านดีใช้ได้ ทั้งยังซื่อสัตย์ไม่ต่างจากมิลเลอร์ คาร์ลผู้เป็นลุง ในตอนนั้นอเล็กซานเดอร์กลับคัดค้านความคิดของบิดา พอไม่ได้อย่างใจความโกรธนั้นก็มาลงที่อัลเบิร์ต ทำให้ไม่ว่าอัลเบิร์ตจะทำอะไรก็ดูจะผิดใจอเล็กซานเดอร์ไปเสียทั้งหมด
“อเล็กซ์”
บอดีการ์ดหนุ่มเอ่ยเรียกผู้เป็นนายเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่มองนิ่ง แผลที่ศีรษะปวดตุบแต่ก็ยังไม่สามารถไปพักได้ในทันที เหตุเพราะคนตรงหน้าที่ยังไม่มีคำสั่งให้ออกไป พอเอ่ยเรียกสายตาดุก็มองจ้องแล้วบอกเสียงนิ่ง
“พูด”
“ผมอยากพัก... มันเหมือนโลกเอียง”
คนพูดยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย แต่คำพูดที่เอ่ยบอกผนวกกับผ้าพันแผลบนศีรษะที่มีเลือดซึมออกมาเป็นวงก็ทำให้คนฟังตกใจไม่น้อย
“ก็แล้วทำไมไม่รีบไป!”
อัลเบิร์ต คาร์ล มองคนเสียงดังนิ่ง ยังมีหน้ามาตวาดเขาอีก ไม่ใช่เพราะคำสั่งให้รีบมาพบด่วนของเจ้านายอย่างอเล็กซานเดอร์หรืออย่างไรเขาถึงต้องหอบสังขารมาที่นี่ทั้งๆที่ร่างกายไม่พร้อม สายตาที่บอดีการ์ดหนุ่มใช้มองผู้เป็นนายทำให้อีกฝ่ายรู้สึกได้ว่ากำลังถูกตำหนิในใจ
อเล็กซานเดอร์หลับตา กัดฟันกรอดก่อนคว้าแขนบอดีการ์ดหนุ่มลากเข้าไปในห้องที่เขาใช้สำหรับพักผ่อนเวลาลุยงานหนักแล้วสั่งเสียงห้วน
“พัก”
เพียงคำเดียวสั้นๆแล้วเจ้าของร่างกายสูงใหญ่ก็หมุนกายก้าวกลับออกไป อัลเบิร์ตถอนใจเหนื่อยหน่าย จะเดินตามออกไปเพราะอยากกลับไปพักที่ห้องของตนเองเสียมากกว่า
“ถ้ายังดื้อ... นายจะไม่ได้พักทั้งคืน!!”
ราวนกรู้เมื่อเสียงข่มขู่จากผู้เป็นนายดังมา อัลเบิร์ตชะงักกึก ก่อนหมุนกายกลับแล้วขึ้นเตียงหนานุ่มไปนอนตามคำสั่ง ถึงอย่างไรก็ไม่อยากเสี่ยง เพราะอเล็กซานเดอร์ยิ่งไม่ค่อยจะเหมือนใครเขาอยู่
“อย่าให้เห็นว่าลุกออกมา”
ยังมิวายข่มและขู่ซ้ำอีก อัลเบิร์ตถอนใจอีกเฮือกใหญ่ เบื่อคนบ้าอำนาจเต็มที เปลือกตาค่อยปิดลงเพราะหัวเริ่มหมุนมากขึ้นจนจะทนไม่ไหว ช่างมันเถิด อยากบ้าอำนาจสั่งการอะไรก็ช่างแล้ว...
อเล็กซานเดอร์นั่งทำงานอยู่พักใหญ่รู้สึกเมื่อยขึ้นมาจึงปิดแฟ้มงานแล้วพัก บิดกายไล่ความเมื่อยขบเล็กน้อยก่อนลุกจากเก้าอี้ ชายหนุ่มตรงไปยังห้องพักผ่อนโดยลืมไปแล้วว่าให้ใครใช้อยู่ เมื่อเข้าไปถึงได้ชะงักที่เห็นอัลเบิร์ตนอนอยู่บนเตียง กลอกตาหน่ายตนเองที่ลืมไปเสียสนิท
ขาแกร่งก้าวเข้าไปข้างเตียง มองคนหลับนิ่งนาน มือหนาค่อยเอื้อมไปหาแต่ก็ต้องชะงักค้างกลางอากาศแล้วลดลงข้างกาย ก่อนร่างสูงใหญ่จะหมุนกลับ ตรงไปยังโซฟามุมห้องแล้วนั่งลง สายตาดุดันมองมายังคนบนเตียง
‘ความรักมันจะทำให้แกอ่อนแอ อเล็กซ์’
เสียงของผู้เป็นบิดาดังแทรกเข้ามาในความคิด คำพูดกรอกหูซ้ำๆที่เขาไม่เคยอยากจะฟังมัน แต่กลับซึมซับมันไปแล้วอย่างเลี่ยงไม่ได้ อเล็กซานเดอร์ถอนใจยาว ก่อนยืดตัวขึ้นแล้วผละออกจากห้องไปอีกครั้ง
ภายในบ้านลูกหนี้กิตติมศักดิ์ของเฟอร์ริงตัน สมาชิกทุกคนในบ้านถูกต้อนมาอยู่รวมกันที่ห้องโถงกว้าง เจ้าของบ้านและลูกชายถูกจับมัดราวกับกำลังจะถูกโจรปล้นสะดม แต่ผู้ที่ทำเช่นนั้นหาใช่โจรกระจอกที่ไหนไม่ เพราะเขาเป็นถึงทายาทบริษัทการเงินยักษ์ใหญ่อย่างอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตันต่างหาก ใจจริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากเหยียบย่างมาที่แห่งนี้สักนิด ถ้าเพียงแต่คนที่นี่ไม่ได้ไปกระตุกหนวดของเขาเข้า
บอดีการ์ดของเขาคอยยืนคุมสถานการณ์ ขณะที่มือขวาของเขาก็รักษาความปลอดภัยอยู่ไม่ห่าง ที่จริงมันเป็นเรื่องที่เขาไม่ควรจะลงมาจัดการเองด้วยซ้ำ แต่เมื่อนึกไปว่านี่จะเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู เขาก็อยากลงมาร่วมสนุกด้วยสักตั้งเหมือนกัน
กายแกร่งเยื้องย่างเข้าไปใกล้ชายหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มนั้น เขาจำได้ติดตาเชียวล่ะ เจ้าแฮกเกอร์หน้าละอ่อนคนนี้ กล้าปลอมตัวเข้าไปทำงานในบริษัทของเขา มันน่าชื่นชมในความใจกล้า แต่ก็น่าสมเพชในความสิ้นคิด สายตาคมปลาบปรายมองบิดาของชายคนดังกล่าวที่ถูกจับมัดไว้อีกด้านหนึ่ง มุมปากหยักภายใต้ไรเครายกยิ้มหยันกับอาการดิ้นรนอยากเข้ามาช่วยลูกชาย
ร่างสูงใหญ่ค่อยนั่งยองลงตรงหน้า มือหนาบีบคางผู้ไร้หนทางหนี ก้มลงใกล้ กวาดมองใบหน้าและลามลงมายังร่างกายโดยถ้วนทั่ว ยิ่งเห็นแววตาตื่นกลัวของอีกฝ่ายอเล็กซานเดอร์ก็แสยะยิ้ม
“ไม่เลวนี่ น่าสนุกกันสักตั้งนะว่าไหม?”
น้ำเสียงแปร่งปร่าแต่แฝงแววเหี้ยมเกรียมจนคนฟังตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว ชายหนุ่มเพิ่งรับรู้เดี๋ยวนี้เองว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะรับมือ คางของเขาถูกบีบจนเจ็บร้าวทำให้ต้องอ้าปากร้อง ก่อนจะชะงักกึกแทบกลั้นใจตายเมื่อลิ้นชื้นตวัดแลบเลียริมฝีปากของเขา ขณะที่คนทำยังเหยียดยิ้มแสยะอย่างดูแคลน
“อเล็กซานเดอร์ หยุดเถอะฉันขอร้อง อย่าทำอะไรลูกชายฉันเลย เขาไม่รู้เรื่องด้วย” เกินจะทานทนเห็นลูกถูกรังแกได้ ผู้เป็นบิดาจึงละล่ำละลักเพราะห่วงลูก
อเล็กซานเดอร์ขยับลุก ยืดตัวตรงหรี่ตามองนักธุรกิจสูงวัยผู้อยู่ในฐานะลูกหนี้ “ไม่รู้เรื่องหรือ? ทั้งที่ปลอมตัวเข้าไปแฮกข้อมูลจากบริษัทของผมอย่างนั้นน่ะหรือ?”
ชายสูงวัยกลืนน้ำลายหนืดคอ ไร้ข้อโต้แย้งเมื่อมันคือความจริง บุตรชายของเขาเข้าไปขโมยข้อมูลสำคัญจากที่นั่นมาจริงๆ แต่นั่นก็เพราะครอบครัวของเขาไม่มีทางเลือก เฟอร์ริงตันต่างหากที่บีบให้พวกเขาต้องทำเช่นนี้
“ฮิวโก้” น้ำเสียงเย็นเยือกเอ่ยเรียกคนที่เปลี่ยนท่าทีจากละล่ำละลักร้องขอเป็นโกรธกรุ่น ก่อนเอ่ย
“คุณคงไม่คิดว่าการที่บริษัทของผมเสียหายมันจะยกโทษให้กันได้ง่ายๆหรอกใช่ไหม? ลองเลือกดูสิว่าระหว่างให้คุณโดนยำกับให้ลูกชายของคุณ...” ปรายตามองเหยียด “มาสนองผมนิดๆหน่อยๆอันไหนมันดีกว่ากันล่ะ หืม?”
“อเล็กซานเดอร์!! แกมันไม่ใช่คน!!”
ร่างสูงใหญ่ไม่ยี่หระต่อคำด่าทอ ใครก็พูดอย่างนั้น เขามันไม่ใช่คน ไม่มีความเมตตากรุณาให้ใคร ในเมื่อต่างก็รู้ว่าเขาเป็นเช่นไร ทำไมถึงยังก้าวเข้ามาหา ทำไมยังนำพาตนเองตกลงมาในหลุมพรางของเขา แต่พอตกลงมาแล้วกลับโทษเขาสารพัดไม่มองดูตนเอง ตอนมา ใครเขาอ้อนวอนให้มา พอเขาจะเอาคืนกลับด่าทอต่อว่าและสาปส่ง ช่างน่าขำ
ด้านนอกมีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้น บอดี้การ์ดของเฟอร์ริงตันขยับตัวระวังภัย แต่มันก็ช้าไปเมื่อเพียงไม่นานพวกเขากลับกลายเป็นฝ่ายถูกล้อม เจฟฟรี่ มือขวาของอเล็กซานเดอร์กวาดมองรอบด้านที่เต็มไปด้วยชายฉกรรจ์และอาวุธปืนในมือแล้วเอ่ยกับผู้เป็นนาย
“ดูเหมือนจะติดกับ”
เมื่อสถานการณ์พลิกผันให้ลูกหนี้ขี้โกงเป็นต่อ ฝ่ายนั้นก็หัวเราะร่าด้วยความสาใจ “คิดไม่ถึงว่าคนอย่างอเล็กซานเดอร์จะติดกับได้ง่ายดายขนาดนี้”
ฮิวโก้เย้ยหยัน ขณะที่ลูกน้องของเขาเข้ามาปลดเชือกให้ ลูกชายของฮิวโก้เข้ามาอยู่ข้างกายบิดา สายตามองจ้องอเล็กซานเดอร์ที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยราวไม่ทุกข์ร้อน
“นึกว่าตัวเองฉลาดนักหรือไงอเล็กซานเดอร์ ทำไมกับดักง่ายๆแบบนี้ยังก้าวตกลงมาได้ หรือเพราะทะนงตนมากไปจนไม่เฉลียว?” ฮิวโก้ยังเหยียดยิ้มทั้งเย้ยหยันไม่หยุด
“เคยได้ยินไหม?” อเล็กซานเดอร์เอ่ยขึ้นมา
“?”
“คนที่มันพูดมากๆมักจะตายตอนจบ”
“แก!” ราวถูกตบหน้าฉาดใหญ่ ฮิวโก้แทบเต้น ชี้หน้าหนุ่มรุ่นราวคราวลูกที่ยืนค้ำหัวและใช้ถ้อยคำจิกกัดจนเลือดซิบ
“อย่าคุยโอ่...อวดความโง่ของตัวเองนัก เพราะคนที่มันติดกับคือคุณต่างหากฮิวโก้”
จบประโยคโต้กลับของอเล็กซานเดอร์ ฮิวโก้ถึงได้เหลียวมองรอบกายอีกหน นอกจากคนของเฟอร์ริงตันจะเพิ่มขึ้นมายังมีตำรวจอีกส่วนหนึ่งเพิ่มมาด้วย ดวงตาชายสูงวัยเบิกโพลง เมื่อสถานการณ์กลับตาลปัตรอีกครั้ง และครั้งนี้เขาไม่สามารถหาหนทางรอดได้เลย
เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าควบคุมสถานการณ์ การมาถึงอย่างทันท่วงทีเพราะเฟอร์ริงตันติดต่อประสานงานให้มาจับกุมผู้ต้องหาที่เข้าไปขโมยข้อมูลบริษัทยังผลไปถึงการทำลายชื่อเสียงและทรัพย์สินที่สูญหาย ทางตำรวจไม่นึกด้วยซ้ำว่าเฟอร์ริงตันจะติดต่อมา เพราะคนพวกนี้ก็ใช่ว่าจะอยู่ในกฎหมาย ธุรกิจที่ทำอยู่แน่ใจได้แค่ไหนว่าสะอาดหมดจด ทั้งยังเป็นที่จับตามองของนายตำรวจน้ำดีอีกด้วย แต่เมื่อได้รับแจ้งพวกเขาก็ต้องมาทำตามหน้าที่
“ผมว่ามันมีเบื้องหลัง” เจฟฟรี่เอ่ยกับผู้เป็นนายขณะยืนมองการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าพนักงาน
“หึ แน่ล่ะ คนอย่างตาแก่นั่นน่ะหรือจะลุกขึ้นมาทำอะไรแบบนี้ได้เองโดยไม่มีคนหนุน”
“คุณคิดว่าเป็นเขาหรือ?” บอดีการ์ดหนุ่มย่นหัวคิ้วเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถามถึงสิ่งที่รู้ๆกันอยู่
“มันก็มีแค่หมอนั่นที่อยากกำจัดฉัน”
“คงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้”
เจฟฟรี่ว่า พอเหลือบมองผู้เป็นนายก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในลำคอ ดูเหมือนอเล็กซานเดอร์จะฟังที่เขาพูดแต่ก็เหมือนไม่ได้ฟังอยู่ในที เพราะสายตาของเจ้านายหนุ่มกำลังมองใครอีกคนอยู่ จ้องมองนิ่งจนนายตำรวจเจ้าของคดีเดินเข้ามาหาพร้อมบอดีการ์ดอีกหนึ่งนายของเฟอร์ริงตันที่พูดคุยกันอยู่เมื่อครู่ บอดีการ์ดที่เป็นที่ไว้วางใจให้ช่วยจัดการหลายๆเรื่อง อัลเบิร์ต คาร์ล
“จากนี้ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเรานะครับ ขอบคุณมากที่คุณไม่บุ่มบ่ามทำอะไรลงไป”
นายตำรวจคนดังกล่าวยื่นมือมาตรงหน้า อเล็กซานเดอร์เพียงแค่มองโดยไม่คิดจะจับมันเพื่อสานไมตรีแต่อย่างใด จนคนยื่นไมตรีให้ถึงกับเก้อกระดากแล้วลดมือลง
“หมดธุระแล้วผมคงต้องขอตัว” เอ่ยบอกนายตำรวจแต่สายตากลับมองบอดีการ์ดของตนเป็นเชิงบังคับให้เดินตาม
“อ้อ ครับ” นายตำรวจหนุ่มพยักหน้ารับ
“หวังว่าคงเชื่อมือตำรวจอย่างพวกคุณได้”
คำพูดทิ้งท้ายเจ็บแสบไม่เบา ทำเอานายตำรวจหนุ่มถึงกับชะงักงัน ก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วถอนใจแรงๆ ถึงแม้ตอนนี้เฟอร์ริงตันจะให้ความร่วมมือทางด้านกฎหมาย แต่นั่นก็เพื่อรักษาผลประโยชน์ของตนเองเท่านั้น ลองไม่มีเรื่องพวกนี้มาเกี่ยวข้อง สองพ่อลูกที่ตกเป็นผู้ต้องหาในคดีนี้คงถูกปลิดชีวิตไปแล้ว ที่จริงทั้งตำรวจอย่างเขา และฮิวโก้กับลูกชายก็เป็นเพียงหมากในกระดานที่เฟอร์ริงตันวางไว้ล่อเหยื่อก็เท่านั้นเอง
“อ้อยอิ่ง”
อัลเบิร์ตที่ก้าวขึ้นรถมา ยังไม่ทันจะได้นั่งเต็มเบาะน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดก็ดังขึ้นมาจนเขาต้องชะงัก อยากถอนใจสักเฮือกแต่ถึงทำไปก็เท่านั้น รังแต่จะทำให้ถูกโกรธมากขึ้นไปอีก บอดีการ์ดหนุ่มจึงได้เพียงนั่งเงียบไม่อยากเปิดประเด็นให้รำคาญใจ อเล็กซานเดอร์ชอบหาเรื่องเขา ไม่สิ อาจไม่ได้ชอบหาเรื่องแต่เป็นนิสัยมากกว่า เพราะไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ดูจะขัดหูขัดตาคนๆนี้ไปเสียหมด ท่าทางคงเกลียดเขากระมัง เพราะไม่เห็นเป็นเช่นนี้กับบอดีการ์ดคนอื่นเลยสักคน
---------------------
ตึกสูงระฟ้าในค่ำคืนเดียวกันนั้น กระจกกั้นที่สามารถมองเห็นวิวยามค่ำคืนด้านนอกนั้นสะท้อนเงาของชายหนุ่มคนหนึ่ง ลูกน้องของเขาเข้ามารายงานถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเฟอร์ริงตันในวันนี้ มุมปากชายหนุ่มกระตุกด้วยความโกรธเกรี้ยว แก้วไวน์ชั้นดีในมือถูกหมุนเบาๆ เครื่องดื่มสีแดงเข้มในแก้วถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากแล้วสาดลงคอในครั้งเดียว ก่อนที่แก้วใบนั้นจะถูกเหวี่ยงไปกระทบพื้นห้องจนแตกกระจาย
มือหนากำหมัดเกร็งแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ร่างกายเขาสั่นเทิ้มด้วยความแค้นที่แน่นในอก แววอาฆาตมาดร้ายฉายชัดในดวงตา พร้อมเปล่งถ้อยคำปรามาส
“คนอย่างแกรอดไปได้อีกไม่นานหรอก อเล็กซานเดอร์!!”
--------------------
เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์อเล็กซานเดอร์ก็เข้าไปคุยกับผู้เป็นบิดาถึงเรื่องคดีความในวันนี้ที่ตนเองลงไปจัดการ วิคเตอร์แสยะยิ้มกับคำรายงานของลูกชาย เขารู้ดีอยู่แล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นฝีมือใคร อเล็กซานเดอร์เองก็คงเดาได้ ชายสูงวัยมองผู้เป็นลูกก่อนเอ่ยเสียงเย็น
“ถ้ายังไม่เบื่อก็เล่นกับทางนั้นไปก่อนแล้วกันนะอเล็กซ์” มุมปากตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ยกยิ้มหยัน ก่อนที่ผู้เป็นลูกจะออกจากห้องไปวิคเตอร์ก็ยังไม่วายสั่งเรื่องสำคัญ
“อ้อ อเล็กซ์... อย่ายุ่งจนลืมหนูเกวนไปเสียล่ะเจ้าลูกชาย”
อเล็กซานเดอร์ลอบถอนใจกับเรื่องดังกล่าว เกวนอีกแล้วหรือ บิดาของเขาหมายมั่นปั้นมือเหลือเกินที่จะดองกับเจฟเฟอร์สัน โดยการดึงบุตรสาวคนเดียวของทางนั้นเข้ามาพัวพัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จำต้องตอบรับไปอย่างเสียไม่ได้ อารมณ์ที่กรุ่นมาจากข้างนอกยิ่งคุกรุ่นมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อเจอเรื่องยุ่งยากใจ เขาไม่ชอบให้ใครมาสั่ง แม้แต่ผู้เป็นบิดาก็ตาม
ชายหนุ่มออกจากห้องของบิดามาด้วยใบหน้าถมึงทึงจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ สายตาปรายมองผู้หญิงของบิดาที่กรีดกรายผ่านเขาไป สายตาที่เจ้าหล่อนส่งมาให้เขาถูกตอบกลับด้วยความเฉยชา วันนี้มีแต่เรื่องกวนใจ
เมื่อเข้ามาในห้องอัลเบิร์ตก็เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เขาอาบแล้ว อเล็กซานเดอร์เหวี่ยงเสื้อที่ตนเองถอดออกทิ้งไว้แถวนั้นด้วยความหงุดหงิด อัลเบิร์ตเป็นคนตามเก็บให้ เขาทำมันจนชินแล้ว ไม่รู้ว่าที่จริงเขาเป็นบอดีการ์ดหรือพ่อบ้านกันแน่
“อัล”
เสียงเรียกจากในห้องน้ำดังมา เจ้าของชื่อขานรับแล้วจึงก้าวเข้าไปในห้องน้ำกว้าง อเล็กซานเดอร์ที่มีเพียงผ้าขนหนูพันเอวไว้หลวมๆมองมาที่บอดีการ์ดของตน ความหงุดหงิดไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย
“น้ำไม่ร้อน”
อัลเบิร์ตเลิกคิ้วเมื่อได้ฟังปัญหา ก่อนเขาออกไปมันยังร้อนอยู่เลย กะว่าพออเล็กซานเดอร์เข้ามาแช่มันก็คงจะอุ่นพอดี ไม่ร้อนจนเกินไปนัก อัลเบิร์ตโน้มตัวลง เอื้อมมือจะสัมผัสวัดอุณหภูมิน้ำในอ่างอาบน้ำแต่กลับถูกอีกคนผลักลงไปในอ่างขนาดใหญ่นั่นจนเปียกซ่ก
อเล็กซานเดอร์มองบอดีการ์ดหนุ่มที่เปียกปอนเพราะฝีมือตนเองแล้วจึงก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำ ปลดผ้าขนหนูโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ไยดีสักนิด อัลเบิร์ตก้มหน้ามองต่ำ ขยับจะลุกขึ้นแต่โดนกดไหล่เอาไว้
“ก็บอกว่ามันไม่ร้อน” อเล็กซานเดอร์กดเสียงราวคำรามในลำคอ
“ผมก็จะช่วยเปลี่ยนให้ใหม่นี่ไงครับ”
“จะให้ฉันรออีกหรือ?”
“อึ่ก...”
อัลเบิร์ตสะอึกเมื่อมือหนาขยุ้มผมเขาแล้วกระตุกเบาๆให้แหงนขึ้นมา ก่อนที่คำสั่งไร้ซึ่งเหตุและผลจะดังลอดจากริมฝีปากหยักลึก
“ฉันต้องการ-เดี๋ยว-นี้!”
น้ำเสียงกดต่ำ ทั้งร่างกายสูงใหญ่ที่โน้มลงหา รู้ทั้งรู้ว่าต้องเจอแบบนี้แต่อัลเบิร์ตก็หมดทางหนี แม้พยายามหาทางเลี่ยงก็ยังยากจนเกินไปกับความสัมพันธ์แปลกประหลาดที่เกิดขึ้น ไม่ใช่คนรัก เป็นเพียงนายกับลูกน้อง แต่ความสัมพันธ์ที่มีกลับเกินเลย ไม่มีจิตใจผูกสมัครรักใคร่ ไม่มีความรัก ไม่มีเลย...
โปรดติดตามตอนต่อไป
อัพตามสัญญาค่ะ ฉลอง 200 ไลค์ ทีแรกกะว่าสักปีหน้าค่อยเปิดเรื่อง แต่พอเวลามันมีเยอะก็ทำตัวชิลล์เหลือเกิน ฮึ่ก :hao5:
เรื่องนี้ขออัพสัปดาห์ละครั้งนะคะ เพราะฉะนั้นอีกหนึ่งสัปดาห์พบกันค่ะ จุ๊บ :mew1:
ชื่อวันใหม่นะคะ เป็นน้องใหม่ของบอร์ดนี้(เหรอ) ฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนด้วยค่ะ :-[
-
เราเคยเจอกันแล้วนี่นาใช่ป่าว เอามาลงใหม่เหรอคะ
-
กีสสสสสสสสสสส เฮียอเล็กซ์มาแว้วววววววววววววว
:hao7:
-
ขอบคุณที่มาลงให้ก่อนเวลาที่เคยบอกไว้ :mc4:
รออ่านจนถึงตอนที่เคยอ่านค่ะน้องใหม่ ^^
ยังสนุกเหมือนเดิม ชอบๆ / ลงให้จบนะคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ :กอด1:
-
เฮ้ สวัสดีค่ะ
ยินดีที่มาเปิดเรื่องใหม่ (ใหม่จริงๆเหรออออ อิอิ)
รอติดตามนะคะ น้องอัลผู้น่าสงสาร อิชั้นจะเป็นกองเชียร์ต่อไปค่ะ
-
เรื่องใหม่อะ น่าติดตามมากกคะ
เจ้านายเเอบเป็น เอส อะป่าวคะเนี่ย
หนูอัลบอร์ดิการ์แบบหนูทำหน้าที่พิเศษงคะเลยไม่เหมือนคนอื่น อิอิ
-
อเล็กซ์ รัก อัล แต่ก็ต้องหักห้ามใจ จะมีความรักไม่ได้
แต่ก็ละสายตาไปจากอัลไม่ได้ ต้องการให้อัลมาอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา
แสดงออกแต่ด้านร้ายกาจใส่อัล ทำเหมือนต้องการแค่ร่างกาย
สงสารอัลจัง :monkeysad: แล้วอย่างนี้ จะรักกันได้ยังไงนะ
เอาใจช่วยน้องอัล ขอบคุณนะคะ :L2: :3123:
-
เรื่องนี้เคยลงแล้วไม่ใช่เหรอ
-
วิ่ง 4x100 จากเฟสมาเลยค่ะ ฮ่าๆ ><
-
โอ้ว มาแล้วเหรอใหม่ สมกับที่ไม่ได้นอน 5555
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มารอด้วยคนค่ะ :katai5: :katai5: :katai5:
-
สงสารอัล
-
เรื่องนี้กลับมาแล้ว +1 +เป็ด :mc4:
-
ตามมาสงสารอัล อิอิ
-
ดีใจมากๆที่จะได้อ่านคู่นี้ ยังติดใจไม่หาย จากเล่ห์พรางรัก
ขอบคุณๆวันใหม่ที่นำมาลงได้ทันใจคนอ่าน ไม่ต้องรอกันปีหน้า
//ขอพลังดราม่าจงสถิต อิอิ
-
ตามมาจากเรื่องของอลัน
ฮื่ออออ อิตาอเล็กนี่มันยังไง
รักเค้าชอบเค้า แต่ทำร้ายเค้า
เดี๋ยวแม่ปั๊ด!!! 5555
ติดตามอยู่นะคะ คุณนักเขียน > <
สู้ๆค่ะ!!
-
มาจิ้มรอนะวันใหม่
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๑ ซ่อนรักใต้เงาร้าย
หลายปีก่อน ณ คฤหาสน์เฟอร์ริงตัน
มิลเลอร์ คาร์ล พ่อบ้านประจำคฤหาสน์ได้พาหลานชายมาฝากฝังกับผู้เป็นนาย เด็กชายอัลเบิร์ตในวัย 13 แหงนเงยมองความยิ่งใหญ่ของสถานที่ที่ตนเองได้ย่างก้าวเข้ามาด้วยความตื่นตา เสียงของผู้เป็นลุงเอ่ยเรียกให้รีบเดินตามทำให้ตัวผอมโย่งต้องออกก้าวเดินให้ทัน เขาถูกพาเข้ามายังตัวคฤหาสน์ ภายในห้องโถงใหญ่ที่ไม่ว่าหันไปมองทางไหนก็มีแต่ความหรูหราซึ่งบ้านเขาเทียบไม่ติดสักน้อยนิด บนเก้าอี้ยาวฉะลุเนื้อไม้เป็นลวดลายอย่างดี ชายคนหนึ่งพร้อมลูกชายนั่งอยู่ที่ตรงนั้น ดวงตาสีฟ้าของเด็กชายคนดังกล่าวต่างจากผู้เป็นบิดามองมาที่อัลเบิร์ตนิ่ง ไม่มีคำพูดแต่มันกลับทำให้เด็กชายอัลเบิร์ตรู้สึกกดดันยิ่งกว่าอะไร เขาไม่กล้าแม้จะขยับตัวด้วยกลัวจะไม่เป็นที่ถูกใจ
มิลเลอร์แนะนำเจ้านายของตนให้หลานชายได้รู้จักและเข้าไปฝากตัว ครอบครัวของเขาค่อนข้างยากจนจึงต้องรอนแรมมาไกลถึงในเมืองใหญ่อย่างลอนดอน การศึกษาที่มีไม่เท่าคนอื่นทำให้มิลเลอร์ถูกนายจ้างโกงอยู่บ่อยครั้งจนได้มาพบกับคนของเฟอร์ริงตันและได้ทำงานที่นี่ ทำอยู่นานหลายปีจนรู้เรื่องราวของคนในคฤหาสน์นี้เป็นอย่างดีเพราะเป็นที่ไว้วางใจ วันนี้เขาจึงได้ขออนุญาตพาหลานชายมา หวังอย่างยิ่งว่าอัลเบิร์ตจะได้รับความเอ็นดูและให้การศึกษาที่สูงกว่าที่เป็นอยู่ ซึ่งวิคเตอร์ก็ไม่ได้ทำให้ความคาดหวังนั้นผิดไป ซ้ำยังเกินกว่าที่มิลเลอร์หวังเสียอีก เพราะอัลเบิร์ตได้เข้าเรียนในโรงเรียนเดียวกับอเล็กซานเดอร์ บุตรชายของผู้เป็นนายอย่างวิคเตอร์เลยทีเดียว
ตั้งแต่แรกที่เจอกันอเล็กซานเดอร์ก็ไม่ค่อยได้พูดกับอัลเบิร์ต ทำให้หลานพ่อบ้านหงอเสียยิ่งกว่าหงอเพราะไม่รู้จักอีกฝ่ายดีพอ ไม่รู้ว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร มันพาลกลัวไปเสียทุกอย่าง แม้ตัวเขาจะไม่ได้เล็กจ้อย แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าอเล็กซานเดอร์มันยิ่งกว่าเล็กจิ๋ว
ช่วงนั้นเองที่วิคเตอร์มีภรรยาสาวสวยสดเพิ่มเข้ามาในบ้าน อเล็กซานเดอร์ไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายอะไร ก่อนนี้บิดาของเขาก็มีหญิงสาวมากมายรายล้อม จะยกใครออกหน้าออกตาสักคนมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา แค่ต่างคนต่างอยู่ ไม่เข้ามาวุ่นวาย แต่นั่นดูเหมือนเขาจะหวังมากไป เพราะเธอคนนี้ นาตาเซีย ผู้หญิงคนใหม่ของบิดา ดูเหมือนเธอจะเล็งเขาเอาไว้ตั้งแต่แรกที่พบกัน
มันไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับอเล็กซานเดอร์ที่จะมีใครมาหมายตา แต่นาตาเซียที่ถูกบิดายกให้เป็นภรรยา แม้ไม่ใช่ทางนิตินัยเหมือนเช่นมารดาของเขาและมารดาของอลัน แต่ก็ถือว่าเป็นแม่เลี้ยงที่เขาไม่เต็มใจคนหนึ่ง การเข้ามายุ่งวุ่นวายกับลูกเลี้ยงอย่างเขาเกินจำเป็นมันใช่เรื่องดีที่ไหน เพื่อตัดปัญหาทำให้น้อยครั้งนักที่อเล็กซานเดอร์จะกลับมาที่คฤหาสน์ เมื่อเข้ามัธยมปลายเขาก็ไปพักอยู่ที่คอนโดมิเนียมอย่างถาวรมันเสียเลย โดยมีเจ้าหลานพ่อบ้านหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมติดตามมาเป็นลูกไล่
อเล็กซานเดอร์มักออกเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนแทบทุกคืน บอดีการ์ดต้องทำงานหนักโดยใช่เหตุเพราะเขา แต่มีหรือที่เขาจะต้องสนใจ หน้าที่ใคร ใครคนนั้นก็ทำไป มันเป็นเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่เจ้าหลานพ่อบ้านจะมาอยู่กับเขาเสียอีก เขาไม่มีทางจะเปลี่ยนแปลงมัน ไม่มีทาง
นาฬิกาบอกเวลาล่วงเข้าสู่หนึ่งนาฬิกาของวันใหม่ หลานพ่อบ้านที่รออยู่ที่ห้องก็ชะเง้อแล้วชะเง้ออีก ลูกชายเจ้านายของลุงกลับดึกทุกคืน เขาอดห่วงไม่ได้จนต้องอยู่รอ หน้าที่เขาคือดูแลอเล็กซานเดอร์ คุณวิคเตอร์ท่านฝากฝังมาเขาจึงต้องทำมันให้ดี แม้อีกฝ่ายจะไม่อยากได้รับการดูแลจากเขาก็ตาม รออยู่นานจนแทบหลับคนที่เขารอก็เปิดประตูเดินโซซัดโซเซเข้ามาในห้อง เตะร้องเท้าทิ้งไปคนละทางก่อนมาล้มตัวลงนั่งแหมะบนโซฟาตัวที่อัลเบิร์ตนั่งอยู่เมื่อครู่ มองสภาพแล้วท่าจะไม่ไหว อัลเบิร์ตจึงได้ไปหาอะไรมาให้กินพร้อมผ้าเย็นสำหรับเช็ดหน้าเผื่อดีขึ้น
“อเล็กซานเดอร์ ดื่มน้ำหน่อยจะได้รู้สึกดีขึ้น”
อัลเบิร์ตถือแก้วน้ำมาให้แต่อีกฝ่ายไม่ยอมดื่ม มือไม้ป่ายปัดจนน้ำจะหก เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจวางแก้วไว้บนโต๊ะก่อนไปค้นตู้เย็น เมื่อเห็นสิ่งที่ตนเองต้องการริมฝีปากก็ยกยิ้ม มะนาวลูกโตถูกนำมาผ่าแล้วบีบเอาแต่น้ำใส่ในแก้วเล็กๆ อัลเบิร์ตมองผลงานของตนเองแล้วหัวเราะเบาๆ
แก้วน้ำมะนาวเข้มข้นถูกนำมาให้อเล็กซานเดอร์ แน่ล่ะว่าอเล็กซานเดอร์ไม่มีทางดื่มมันแน่ อัลเบิร์ตจึงจัดการจับกรอกปากอีกฝ่ายเสียเลย อเล็กซานเดอร์ตาเหลือก ร้องโวยวายแล้วไอแค่ก อัลเบิร์ตคว้าแก้วน้ำมาให้ดื่ม แต่มือหนาปัดแก้วทิ้งแล้วคว้าคอเขาไปหา ประกบปากลงมารวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ลิ้นสากกวาดตวัดปาดไล้ลิ้นของเขาทำให้รู้รสเปรี้ยวจากปากของอีกฝ่ายไปด้วย อัลเบิร์ตพยายามดันตัวอีกฝ่ายออกห่าง แต่คนเมากลับยิ่งกดแรงกว่าเดิมจนเขาหงายลงไปนอนบนโซฟา มีผู้ชายตัวโตๆทาบทับไม่ให้ดิ้นหนี
“เปรี้ยว อเล็กซ์... มันเปรี้ยว…!” เอ่ยประท้วงตะกุกตะกัก พยายามเบี่ยงหน้าหนีริมฝีปากที่ยังคงตามติดไม่เลิก
“เปรี้ยวที่ไหน หวานจะตาย ไม่งั้นนายจะเอามันมากรอกปากฉันเรอะ!” ดูเหมือนอีกฝ่ายจะแค้นจัด น้ำมะนาวที่เหลือในแก้วจึงถูกเทกรอกปากตัวเองแล้วประกบปากอัลเบิร์ตอีกรอบ
“อื้อ อะ...”
ริมฝีปากหยักบดเบียดเข้าหาไม่ให้คำประท้วงใดหลุดรอดออกมาได้ จากแค่แกล้งกลับกลายเป็นจูบอย่างจริงจังไปตอนไหนไม่รู้ รสจูบแสนประหลาด เปรี้ยวเข็ดฟันแต่ก็ยังอยากจูบ อัลเบิร์ตขยุ้มกำเสื้อของอีกคนแน่น รู้สึกแปลกไปหมดกับสัมผัสที่ได้รับ อเล็กซานเดอร์ค่อยถอนจูบช้าๆ มองเจ้าเด็กโย่งที่นอนหอบแล้วก้มลงไปขบปลายคางเบาๆ
“รสชาติห่วยชะมัด”
เสียงทุ้มออกจะแปร่งเล็กน้อยเอ่ยลอดไรฟันขณะก้มลงจูบต้นคอของคนใต้ร่าง อัลเบิร์ตสะดุ้งเฮือก ดันตัวอเล็กซานเดอร์ออกสุดแรงด้วยความตกใจ ดวงตาฉายแววตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด
“ทำหน้าตาตื่นอะไร นึกว่าตัวเองเป็นสาวน้อยเรอะ?”
อเล็กซานเดอร์ดีดหน้าผากเจ้าหลานพ่อบ้านหน้าตื่น ก่อนขยับลุกเดินโซเซเข้าห้องตนเองไป อัลเบิร์ตกะพริบตาปริบ รีบลุกพรวดแล้ววิ่งเข้าห้องของตัวเองเช่นกัน
เช้าวันต่อมาอัลเบิร์ตก็ยังคงทำอาหารเช้าให้อีกคนตามปรกติ อเล็กซานเดอร์เปิดประตูออกจากห้องนอนมาเห็นเจ้าหลานพ่อบ้านทำอะไรกุกๆกักๆอยู่ในครัว ร่างสูงใหญ่จึงก้าวเข้าไปหาแล้วหยุดยืนอยู่ด้านหลัง
“หิว”
เสียงออกจะแหบเล็กน้อยเอ่ยบอก อัลเบิร์ตชะงักมือกับเสียงที่ดังขึ้นด้านหลัง คงเพิ่งตื่นนอนกระมัง กลิ่นสบู่อ่อนๆหลังอาบน้ำทำให้ใจเด็กหนุ่มเต้นผิดจังหวะ “รอก่อนครับ กำลังจะเสร็จแล้ว...”
คนถูกบอกให้รอเอื้อมมือข้ามไหล่มาหยิบของกิน อัลเบิร์ตสะดุ้ง ยืนนิ่งอยู่ท่าเดิมรอให้อีกฝ่ายผละไป ลมหายใจอุ่นๆที่รินรดต้นคอนั่นยิ่งทำให้อัลเบิร์ตไม่กล้าขยับ อดใจเต้นตุ้มๆต่อมๆไม่ได้ถึงแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ใกล้ชิดขนาดนี้ก็ตาม
อเล็กซานเดอร์มองเจ้าหลานพ่อบ้านที่ยืนตัวแข็งทื่อแล้วยกยิ้มมุมปาก ก้มลงไปใกล้แล้วกดริมฝีปากกับท้ายทอยจนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง หันมามองเขาหน้าตาตื่น
“หิวแล้ว รีบๆล่ะ”
หัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนผละออกไปรอที่หน้าโทรทัศน์ เปิดข่าวช่วงเช้าดูไปเรื่อย เหลียวกลับมามองคนที่กำลังจัดเตรียมอาหารไปวางบนโต๊ะทานข้าวแต่ไม่ได้พูดอะไร ทุกอย่างเป็นไปแบบเดิมๆราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย
------------------
“อเล็กซ์”
อเล็กซานเดอร์หันมาตามเสียงเรียกของเพื่อนในกลุ่ม ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงเรียน และเจ้าหลานพ่อบ้านนั่นก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน แค่นึกถึงก็พาลหงุดหงิดขึ้นมา ถึงจะบอกย้ำกับตนเองว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เขากลับจำได้ไม่ลืมเสียนี่ว่าคืนนั้นเขาทำอะไรกับมันบ้าง เมื่อเช้านี้ก็ด้วย แย่ชะมัด
“เจ้าเด็กโย่งนั่นใคร ฉันเห็นมันตามนายต้อยๆ”
เพื่อนของเขาพยักพเยิด อเล็กซานเดอร์เหลือบมองเจ้าเด็กโย่งที่เพื่อนเอ่ยถึง เดาะลิ้นเบาๆกับท่าทีเจี๋ยมเจี้ยมของมัน เลิกเรียนเจ้าหลานพ่อบ้านก็มายืนรอกลับห้องพร้อมเขา จะไปไหนมาไหนก็พลอยไม่ได้ไปจนหงุดหงิดอยู่แบบนี้
“สนใจหรือไง?”
คำถามของอเล็กซานเดอร์ทำให้เพื่อนตาวาว เด็กหนุ่มทำเสียงหยันในลำคอ ไม่เคยเก็บหางให้พ้นตาคนเขาเสียบ้างเจ้าพวกนี้
“หน้าตามันดูซื่อๆดี... ขอได้ไหมล่ะ?”
สายตาคมปลาบตวัดมองคนพูดจนอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก หลังจากนั้นถึงค่อยยิ้มออกเมื่ออเล็กซานเดอร์บอก
“เอาไปสิ ฉันยกให้... คิดว่าฉันจะพูดแบบนั้นหรือไง?”
รอยยิ้มที่มีหุบฉับ สีหน้าเพื่อนไม่สบอารมณ์เท่าที่ควร
“อยากได้มากหรือไง?” อเล็กซานเดอร์ยังเอ่ยถาม
“อย่าถามเลยถ้านายไม่ให้”
“หึ” เด็กหนุ่มยกยิ้มมุมปากขณะลุกขึ้นยืน สายตามองเจ้าหลานพ่อบ้านที่ยืนกระสับกระส่ายรอเขาอยู่ไม่ไกล
“ขอโทษที คนนี้ยกให้ไม่ได้”
ว่าแล้วอเล็กซานเดอร์ก็ออกเดิน เพื่อนในกลุ่มส่ายหน้าเซ็งอารมณ์ ของที่พวกเขาอยากได้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเอามาให้ได้ แต่หากของชิ้นนั้นมันมีเจ้าของเป็นของอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตันแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะอยากได้แค่ไหนก็ต้องตัดใจ พวกเขาไม่คิดอยากทำให้ตัวเองเดือดร้อนขนาดนั้น เพราะรู้ดีว่าของๆอเล็กซานเดอร์ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตใครก็ห้ามแตะ
อัลเบิร์ตมองคนที่เดินมาหาด้วยความดีใจ เขาไม่กล้าเข้าไปตามเพราะกลุ่มของอเล็กซานเดอร์มันคนละระดับกับเขา แถมแต่ละคนยังมีรังสีความไม่น่าไว้ใจแผ่ออกมาจนรู้สึกได้อีกด้วย
“ยืนเซ่ออยู่ทำไม?”
ความดีใจเมื่อครู่หายวับไปกับตา มาถึงก็ดุเขาเลยอเล็กซานเดอร์นี่
“จะกลับไม่กลับ?”
น้ำเสียงหงุดหงิดเร่งมา อัลเบิร์ตรีบวิ่งตามให้ทัน เขาไม่อยากถูกทิ้งไว้ที่นี่แล้วหารถกลับห้องเองหรอก อเล็กซานเดอร์ชอบทำแบบนั้น นึกจะไปไหนก็ไปเหมือนไม่ได้อยู่ด้วยกันกระนั้น
“คุณอเล็กซ์อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ ผมจะได้ซื้อกลับห้องด้วย” เมื่อขึ้นมานั่งด้วยกันบนรถอัลเบิร์ตก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ ปรกติอาหารแต่ละมื้อเขาคิดเองทำเอง ไม่รู้ว่าอเล็กซานเดอร์ชอบมันไหม
“อย่าทำตัวเหมือนแม่ ฉันไม่ชอบ”
อัลเบิร์ตสะอึกกับคำพูดเรียบๆแต่เหน็บเขาโดยตรงนั้น จากที่ทำใจกล้าเอ่ยถามออกไปตอนนี้ใจดวงน้อยมันห่อเหี่ยวจนพาให้ตัวเล็กลีบ ขยับออกห่างอเล็กซานเดอร์อย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองด้วยหางตา ท่าทีของเจ้าเด็กโย่งมันพาให้เขาอยากเตะส่งมันลงจากรถ
“ถ้าขยับออกไปอีกนิดเดียว ฉันจะให้นายเดินกลับเอง”
ตัวสูงโย่งชะงัก นั่งนิ่งๆไม่พูดไม่จาตลอดทาง อเล็กซานเดอร์เดาะลิ้นขัดใจ ทำเหมือนเขาเป็นยักษ์เป็นมาร พูดอะไรนิดๆหน่อยๆก็กลัวหัวหด ชิ!
การใช้ชีวิตใต้ชายคาเดียวกันของสองหนุ่มก็ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ อเล็กซานเดอร์ก็ยังขยันไปเที่ยวราตรี ปล่อยให้อัลเบิร์ตอยู่เฝ้าห้องไปอย่างนั้น แต่ละวันทักทายกันแทบนับได้ การเป็นฝ่ายเริ่มต้นเข้าหาของอัลเบิร์ตในวันนั้นแต่ถูกตอกกลับด้วยความเย็นชา อัลเบิร์ตก็ไม่กล้าที่จะทำอีก กลัวจะเป็นการตีตนเสมอนาย ต่อให้นั่งทานอาหารเช้าด้วยกันพวกเขาก็ยังแทบจะไม่พูดอะไรกันเลย ช่างเป็นการอยู่ร่วมกันที่ประหลาดดีแท้
ทุกครั้งที่อัลเบิร์ตมารอกลับห้องพร้อมอเล็กซานเดอร์ สายตาแปลกประหลาดจากกลุ่มเพื่อนของอเล็กซานเดอร์ก็มักทำให้อัลเบิร์ตแขยง เขาไม่รู้จุดมุ่งหมายของคนพวกนั้น และไม่อยากจะรู้ จนกระทั่งคืนหนึ่งที่อเล็กซานเดอร์ออกท่องราตรี มันเป็นเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง แม้จะรู้ว่ามันเป็นเช่นนั้นอัลเบิร์ตที่รอจนติดเป็นนิสัยก็ยังคงนั่งรออยู่ทุกคืน คล้อยหลัง กลุ่มเพื่อนของอเล็กซานเดอร์ก็มาที่ห้อง อัลเบิร์ตเปิดประตูออกมาด้วยความมึนงง บอกกับพวกเขาว่าอเล็กซานเดอร์ไม่ได้อยู่ที่นี่ คนกลุ่มนั้นกลับยกยิ้มแสยะ ดูเหมือนเป้าหมายของพวกเขาจะไม่ใช่อเล็กซานเดอร์...
-------------------
อเล็กซานเดอร์กลับจากข้างนอกในเวลาเพียงไม่นาน คลับที่เขาเคยไปแล้วสนุกสุดเหวี่ยงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เดี๋ยวนี้มันกลับกร่อยสิ้นดี ไม่ใช่เพราะคลับแห่งนั้นด้อยคุณภาพ สถานที่มันไม่ได้เปลี่ยน สิ่งที่เปลี่ยนคือใจของเขาต่างหาก แค่คิดว่ามีคนรออยู่ที่ห้องก็พาลหมดอารมณ์เที่ยวแล้ว
เมื่อกลับมาถึงห้องพัก เปิดประตูเข้ามาด้านในแล้วอเล็กซานเดอร์ก็ชะงัก ความเย็นเยียบแล่นปราดไปทั่วทั้งประสาทรับรู้ ขายาวก้าวเร็วไปที่ห้องอัลเบิร์ต ประตูถูกกระชากเปิดรุนแรง สายตาคมกวาดมองไม่พบแม้แต่เงาเจ้าของห้อง อเล็กซานเดอร์เรียกบอดีการ์ดมาถามถึงได้ความว่าอัลเบิร์ตถูกเพื่อนของเขาพาออกไปตอนที่เขาไม่อยู่ เห็นทางนั้นบอกว่าเขาเป็นคนให้มารับ ยิ่งได้ฟังความโกรธยิ่งแล่นริ้ว ดวงตาวาวโรจน์โกรธเกรี้ยว พวกมันคิดจะท้าทายเขา!
ไม่รอช้า อเล็กซานเดอร์ตามไปถึงที่ เขารู้ดีว่าพวกมันชอบสุมหัวกันที่ไหน ทั้งยาเสพติดและสิ่งผิดกฎหมายคนพวกนั้นมีไว้ในครอบครองแทบทุกสิ่ง ถ้าไม่มีผลประโยชน์ร่วมกันเขาไม่คบให้เสียเวลา ห้องชุดของหนึ่งในนั้นคือที่ซ่องสุมชั้นดี เพราะระบบตรวจสอบคนนอกที่ค่อนข้างเข้มงวด ทำให้เป็นที่ที่ปลอดภัยจากจมูกตำรวจ อเล็กซานเดอร์ที่เคยเข้าออกที่นี่มาหลายหน เป็นเรื่องไม่ยากนักที่จะเข้าไปด้านในพร้อมบอดีการ์ดอีกสองนาย เขาคือทายาทเฟอร์ริงตัน การพกบอดีการ์ดติดตัวไม่ใช่เรื่องแปลก แต่สำหรับที่นี่มันก็ต้องมีลูกไม้กันบ้าง
เมื่อมาถึงอเล็กซานเดอร์ก็ไม่คิดจะรอช้าให้เสียเวลาไปมากกว่าที่เป็นอยู่ บานประตูถูกบอดีการ์ดของเขาจัดการลงจนราบ เพียงก้าวเข้าไปในห้องอเล็กซานเดอร์ก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ภาพที่เห็นทำเอาเขาแทบเก็บอารมณ์ไม่อยู่ บนพื้นห้องนั่นอัลเบิร์ตถูกจับขึง ผู้ชายวัยกำดัดรุมล้อมแทบมองไม่เห็น มีเพียงขาเปลือยที่ถูกจับยึดโผล่มา กับสภาพเพื่อนของเขาที่กึ่งเปลือยท่อนล่าง พวกมันมองมาที่เขาด้วยความตื่นตะลึง อเล็กซานเดอร์กำหมัดแน่น จุกไปทั้งอกเมื่อพวกมันผละออกห่างทำให้มองเห็นอัลเบิร์ตในสภาพบอบช้ำ ใบหน้าและริมฝีปากแตกจนเลือดซึม น้ำตาของอีกฝ่ายไหลพรากขณะมองมาที่เขาอย่างขอความช่วยเหลือ
“อเล็กซ์…” หนึ่งในนั้นเอ่ยเรียกเสียงสั่น รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ
สายตาอเล็กซานเดอร์ยังคงจับจ้องอัลเบิร์ตที่หอบหายใจสะท้อน ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดทุกครั้งที่หายใจ ทุกคนภายในห้องกำลังหวาดหวั่นกับสถานการณ์ เหมือนอเล็กซานเดอร์จะไม่สนใจพวกเขา แต่ที่จริงแล้วพวกเขารู้ดีว่าเพียงขยับตัว ดวงตาสีฟ้านั่นหันมาเล่นงานพวกเขาแน่
“อเล็กซ์ ฉันอธิบายได้ คือ…” ชายคนเดิมพยายามจะแก้ตัวในสถานการณ์ที่เลวร้าย แต่อเล็กซานเดอร์มีหรือจะฟัง “อเล็กซ์…”
ผลัวะ!!
หมัดแรกถูกส่งออกไปสุดแรงจนเพื่อนคนนั้นเซลงไปกอง อเล็กซานเดอร์ตามไปกระชากคอมันกลับมากระหน่ำทั้งหมัดทั้งเท้า ก่อนที่จะยกเท้าเหยียบใจกลางร่างของมันจนร้องโอดโอย ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลตอนนี้กลับกลายเป็นสีฟ้าหม่น พวกที่เหลือลนลานใส่กางเกง หมายจะเอาอาวุธเข้าไปช่วยเพื่อนที่ถูกยำ แต่บอดีการ์ดของอเล็กซานเดอร์กลับทำให้พวกเขาชะงักกึก เมื่อปลายกระบอกปืนถูกเล็งมาเพียงแค่เห็นพวกเขาขยับตัว สีหน้าสองบอดีการ์ดดูเรียบเฉยจนเดาอารมณ์ไม่ถูก พวกเขาไม่อยากเสี่ยงแลก ได้แต่มองเพื่อนอีกคนนอนตัวบิดตัวงออยู่ที่พื้น และลำดับต่อไปคงเป็นพวกเขาเองที่กลายเป็นกระสอบทรายให้อเล็กซานเดอร์ซ้อม
อัลเบิร์ตพยายามยกศีรษะขึ้นมามองด้วยสายตาพร่ามัว ความไม่ชัดเจนนั้นทำให้เขาเห็นเพียงอเล็กซานเดอร์เลือนรางและเสียงโอดโอยที่ดังมาไม่ขาดระยะ
“อเล็ก...ซ์...”
เสียงผะแผ่วที่ดังแทบไม่พ้นคอเอ่ยเรียก แต่อเล็กซานเดอร์คงไม่มีทางได้ยิน เขาอยากเรียกให้ดังกว่านี้ แต่มันเจ็บร้าวไปทั้งตัวเหมือนสติจะหลุดลอย ก่อนที่สติรับรู้จะหมดไปอ้อมแขนแข็งแรงของใครบางคนเข้ามาโอบประคองเขา ในความพร่าเลือนนั้นเขาเห็นคนๆนั้นทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เขาพยายามยกมือขึ้นมา แต่มันก็ตกลงข้างตัวเมื่อแรงที่เหลืออยู่หมดลงไป
---------------
อัลเบิร์ตฟื้นมาอีกครั้งก็อยู่ที่ห้องของอเล็กซานเดอร์ในคฤหาสน์เฟอร์ริงตันแล้ว เด็กหนุ่มที่ยังสะลึมสะลือมองรอบด้านงงๆ พ่อบ้านมิลเลอร์เข้ามาดูอาการหลานชาย นำอาหารและยามาให้ ทั้งยังวัดไข้และทำแผลให้หลานด้วยตนเอง อัลเบิร์ตมองผู้เป็นลุงที่ลงมือทำแผลให้เขา ภายในห้องมีแต่ความเงียบ ลุงไม่ได้พูดอะไรและเขาก็ไม่กล้าถาม เพราะรู้สึกได้ว่าลุงของเขาเครียดเอามากๆ
เด็กหนุ่มค่อยเอื้อมไปแตะมือของผู้เป็นลุงที่ทำแผลที่ต้นขาให้เขา พ่อบ้านมิลเลอร์ชะงัก รู้สึกเจ็บในอกจนไม่กล้าจะเงยมองหน้าของหลานชาย กลัวแววตาของเขาจะแสดงความสงสารเวทนาออกมาทำให้หลานชายของเขารู้สึกย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา พ่อบ้านมิลเลอร์ขยับลุกอย่างรู้หน้าที่ อเล็กซานเดอร์เดินเข้ามาหาสองลุงหลาน มิลเลอร์จึงเอ่ยขอตัว ก่อนไปยังกำชับให้อัลเบิร์ตอย่าลืมทานยา เมื่อเด็กหนุ่มรับคำแล้วผู้เป็นลุงจึงออกจากห้องไป
อเล็กซานเดอร์ค่อยนั่งลงบนเตียงข้างอัลเบิร์ต มองสภาพคนเจ็บอยู่นานโดยไม่พูดอะไร มือใหญ่เอื้อมมาหา อัลเบิร์ตเบี่ยงหน้าหลบอย่างไม่ตั้งใจ มือนั้นชะงักพลอยทำให้เขาชะงักไปด้วย ก่อนจะหยุดอยู่นิ่งๆเมื่อเห็นแววบางอย่างในดวงตาสีฟ้านั่น
“ฉัน...”
เพียงเอ่ยคำแรกก็พูดต่อแทบไม่ออก อเล็กซานเดอร์แตะแก้มของอีกฝ่ายแผ่วเบาราวกลัวว่ามันจะช้ำไปมากกว่าที่เป็นอยู่
“ฉันไปทันหรือเปล่า ไปทัน... ใช่ไหม?”
ดวงตาสีเข้มเฉหลบ แค่นึกถึงมันขึ้นมาอัลเบิร์ตก็หายใจติดขัด “พวกเขาบอกว่าคุณยกผมให้พวกเขา”
ลำคอแห้งผากเมื่อเอ่ยถึงสิ่งที่ได้ยินมา ถ้อยคำหยามหยาบเย้ยหยัน เสียงหัวเราะเยาะบาดหู ความกักขฬะของคนพวกนั้นและความสกปรกบนร่างกายของเขา
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ใช่ นายจะเชื่อไหม?” ดวงตาสีฟ้าเว้าวอนไม่ตั้งใจ มือใหญ่กุมมือของอีกคนที่กุมกันอยู่บนตักของเจ้าตัวเขา “ฉันเป็นพวกหวงของถ้านายยังไม่รู้”
คิ้วอัลเบิร์ตขมวด อยู่ด้วยกันมาตั้งนานเขาพอรู้หรอกว่าอเล็กซานเดอร์เป็นคนอย่างไร เด็กหนุ่มมองสบสายตาอีกคนอย่างค้นคว้า
“กับนาย... ฉันก็หวง...”
เอ่ยบอกเช่นนั้นแล้วอเล็กซานเดอร์ก็ฉกจูบอีกฝ่ายรวดเร็ว ดวงตาซื่อเบิกกว้างตกใจ แต่ไม่ได้ผลักเขาออกห่าง อเล็กซานเดอร์มองแววตาสับสนในระยะประชิดเมื่อเอนร่างอีกฝ่ายลงไปบนเตียง ขณะที่ร่างกายสูงใหญ่ของเขาขยับขึ้นมาคร่อมกาย
“นายเป็นของฉัน ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์”
น้ำเสียงเอาแต่ใจเอ่ยบอก เสื้อที่สวมใส่ถูกถอดทิ้งไป เปิดเปลือยกล้ามเนื้อได้รูปสวย อัลเบิร์ตเม้มปาก ใจเต้นผิดจังหวะ มือค่อยยกขึ้นแตะกล้ามเนื้อหน้าท้องของอเล็กซานเดอร์ ซึ่งเจ้าของเขาก็จับข้อมือเอาไว้ก่อนนำพาให้ลูบขึ้นไปยังแผ่นอก หัวใจเด็กหนุ่มเต้นระรัวแรงเมื่ออเล็กซานเดอร์โน้มลงมาหา เพียงริมฝีปากกระกบพบกัน รสจูบแสนดูดดื่มก็พาให้หลงเพ้อ มือหนาลูบคลำฟอนเฟ้นไปตามร่างกายของคนข้างใต้ ใจกลางร่างเสียดสีปลุกเร้าเพลิงอารมณ์
“รับปากมาสิอัลว่าจะอยู่กับฉันไม่ไปไหน จะเป็นของฉันแค่คนเดียว” อเล็กซานเดอร์ราวหลงเพ้อ
“อเล็กซ์... อเล็กซ์...”
อัลเบิร์ตละล่ำละลัก หัวเขาหมุนจากการถูกโจมตีจุดอ่อนไหวบนร่างกาย ปลายเล็บมนจิกบนไหล่หนาเมื่อริมฝีปากร้อนรวบยอดอกแข็งเกร็งแล้วตวัดปาดลิ้นชื้น
“พูดสิอัล”
อเล็กซานเดอร์โลมเล้าไม่หยุดขณะสั่งให้อีกคนรับปากตน อัลเบิร์ตบิดตัวเมื่อความอึดอัดกดแทรกอยู่ในร่างกาย มือหนาดันต้นขาของเขาให้แยกกว้าง ความร้อนเร่าที่เต้นตุบกดแนบก่อนโจนจ้วงเข้าสู่ความคับแน่นจนร่างกายแทบปริแยก อเล็กซานเดอร์คำรามในลำคอ ก้มลงแลกจูบกับอัลเบิร์ตที่ดิ้นพล่านด้วยความเจ็บ มือหนายกสะโพกหนั่นเนื้อขึ้นรับเมื่อตนเองเริ่มขยับหมุนวน ริมฝีปากไม่ละจากการมอบจุมพิตหลอกล่อให้อีกฝ่ายคล้อยตาม ซุกไซ้ดุนดันขณะที่สะโพกสอบโยกคลึง ร่างกายเกร็งเยือกกับความเสียวปลาบที่แล่นสู่ปลายประสาททุกจุด
“อเล็ก...ซานเดอ...ร์”
เสียงครางเรียกชื่อดังแทรกเข้ามาในห้วงอารมณ์ร้อนเร่า ร่างกายร้อนผ่าวจนอยากปลดปล่อยความร้อนรุ่มนี้ให้หมดไป อเล็กซานเดอร์แทรกกายดำดิ่งสู่ความคับแน่น เตียงนอนถูกใช้เป็นสมรภูมิรัก เสื้อผ้าอาภรณ์ที่หล่นเกลื่อนไร้คนสนใจ เมื่อกิจกรรมที่ทำอยู่ตอนนี้มันน่าสนมากกว่าอะไรทั้งหมด เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราย ความร้อนแทรกซึมทุกอณู
สองร่างที่โรมรันกันแทบลืมทุกสิ่ง สะโพกหนั่นแน่นของคนใต้ร่างถูกจับยึด กายหนาหนักทาบทับโถมกระชั้นถี่ มือหนาข้างหนึ่งเอื้อมรั้งให้คนใต้ร่างหันมารับจูบร้อน ขณะที่ขยับสวนกายไม่หยุดพักพร้อมจะปลดปล่อย ลมหายใจขาดห้วงทั้งเสียงคำรามก้องเมื่อร่างกายเกินทานทนไหว สะโพกสอบขยับรัว หูอื้อไปชั่วขณะเมื่อความรุ่มร้อนถูกสาดซัดพัดพาจนตาพร่าด้วยความสุขสม สองร่างเกร็งยะเยือก ก่อนที่คนด้านบนจะทรุดกายลงมาทับอีกคนทั้งตัว ปลายจมูกโด่งกดแนบซอกคอ เสียงลมหายใจหอบแรงดังอยู่ใกล้หู ก่อนที่ร่างนั้นจะลุกจากไปในเวลาต่อมา
อัลเบิร์ตนอนซบหน้านิ่งอยู่บนที่นอน ยังไม่คิดที่จะขยับเขยื้อนไปไหน เจ็บหน่วงไปทั้งตัว หัวก็ปวดจนเกินทนจนต้องอยู่นิ่งๆไปสักพัก เด็กหนุ่มถอนใจยาว ค่อยพลิกกายกลับมานอนหงาย มองเพดานที่มันไม่มีสิ่งน่าสนใจอะไรเลยอยู่ครู่ใหญ่ถึงได้ผล็อยหลับไปอีกหน หยูกยาก็ไม่ได้กินเพราะความบ้าระห่ำของทั้งสองแท้ๆทีเดียว
บนเตียงนอนในเวลาต่อมา อัลเบิร์ตรู้สึกตัวขึ้นมาภายใต้วงแขนกว้าง ออกจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่ตนเองมานอนอยู่ในท่านี้ได้ ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้วไม่รู้ ท่าทางคงค่ำแล้วกระมังอเล็กซานเดอร์ถึงได้ขึ้นมานอนข้างเขา เด็กหนุ่มช้อนสายตาขึ้นมองโครงหน้าคนหลับที่ตนเองอิงแอบแนบชิด ที่เห็นเด่นชัดกับสายตาคงเป็นปลายคางที่เริ่มมีไรเคราบางๆ กับจมูกโด่งเป็นสันสวย สายตาของเด็กหนุ่มไล่มองจนถ้วนทั่วก่อนจะถอนใจออกมาเมื่อนึกถึงสถานะของตนเองในเวลานี้ เป็นอะไรไม่รู้ล่ะ ไม่มีคำนิยาม แค่คำสั่งที่บอกให้อยู่ข้างกายและเป็นของคนๆนี้แค่คนเดียว เขาอาจจะโง่ก็ได้ที่ยินยอม แต่ใจเขารู้ดีว่ามันไม่ใช่
กายแกร่งขยับทำให้อัลเบิร์ตเกร็งตัวขึ้นมาเล็กน้อย กลัวว่าอีกคนจะตื่นขึ้นมา แต่ก็ไม่ใช่ เมื่ออเล็กซานเดอร์เพียงขยับตัวตะแคงพาดแขนกอดเขาเอาไว้ ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดหน้าผาก อัลเบิร์ตชะงักนิ่งอยู่ครู่ใหญ่จึงค่อยสอดแขนพาดโอบเอวหนาของอีกฝ่ายบ้าง ริมฝีปากเผยยิ้มเจือจางขณะหลับตาลงในอ้อมกอดที่อีกฝ่ายเพียงเผลอไผล...
-----------------
ต่อด้านล่างค่ะ :L1:
-
ราวทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกยังคงดำเนินเรื่อยมา ความเคลื่อนไหวทุกอย่างอยู่ในสายตาของวิคเตอร์โดยตลอด จนกระทั่งเข้ามหาวิทยาลัยเจฟฟรี่ ดีฟไคล์ก็ถูกส่งมาอยู่กับทั้งสองคนในฐานะว่าที่บอดีการ์ดคู่กายอเล็กซานเดอร์ รวมทั้งยังเข้าเรียนร่วมมหาวิทยาลัยกับทั้งคู่ด้วย
อัลเบิร์ตมีเพื่อนสนิทในช่วงมหาวิทยาลัยคือปอนด์ เด็กหนุ่มตัวเล็กจากเมืองไทยที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาเรียนไกลถึงลอนดอน ปอนด์ดูจะไม่ถูกกับอเล็กซานเดอร์สักเท่าไร ด้วยความที่รักเพื่อนพ้องทำให้หนุ่มตัวเล็กไม่ชอบใจเอามากๆที่มีคนมากดขี่เพื่อนของตัวเอง เจอหน้ากันทีไรเป็นอันต้องต่อปากต่อคำกับอเล็กซานเดอร์ตลอด เรื่องเถียงปอนด์ไม่เคยแพ้ใคร อเล็กซานเดอร์ที่วางมาดนิ่งอยู่ตลอดเลยหาทางเอาคืนนอกจากการเถียง เห็นว่าหวงเพื่อนนักอัลเบิร์ตจึงกลายเป็นคนที่เขาใช้แก้เผ็ดเจ้าเพื่อนตัวเล็กนั่นให้โกรธจนอกจะแตกตาย
ในวันหนึ่งระหว่างกลับห้อง อเล็กซานเดอร์ให้เจฟฟรี่ลงไปต่อคิวซื้ออาหารที่ร้านอาหารไทยร้านหนึ่ง เจฟฟรี่มองผู้ออกคำสั่งอย่างไม่เข้าใจนัก แต่เมื่อเป็นคำสั่งเขาจึงจำต้องลงไป ร้านอาหารไทยร้านดังกล่าวดูแล้วค่อนข้างเป็นที่นิยม เพราะมีลูกค้าทั้งในร้านและที่ต่อคิวซื้อกลับบ้าน เจฟฟรี่ยืนรออย่างใจเย็น ขณะที่อเล็กซานเดอร์นั่งรอบนรถ ส่งข้อความหาใครบางคนแล้วอมยิ้มเล็กๆ
ภายในร้าน ปอนด์ยกกล่องอาหารตามรายการที่ลูกค้าสั่งเดินไปเดินมาขาแทบขวิด เพื่อนพนักงานที่ตัวโตกว่าเข้ามาช่วยเปลี่ยนให้เขาไปทำหน้าที่รับออเดอร์แทน เด็กหนุ่มตัวเล็กเดินฉิวไปอยู่ประจำเคาน์เตอร์ เขาทำงานอยู่ที่นี่มาได้ระยะหนึ่งแล้ว หารายได้พิเศษระหว่างเรียนดีกว่ารอเงินจากทางบ้านส่งมาให้อย่างเดียว มือเรียวจดยิกตามรายการที่ลูกค้าสั่ง ไม่ได้มองว่าใครมาหยุดยืนเป็นรายต่อมา
“ขยันจังนะครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยกลั้วหัวเราะเล็กน้อย ปอนด์เงยหน้าขึ้นมองฝรั่งตัวโตตรงหน้า ใครวะ?
เจฟฟรี่มองเด็กหนุ่มตัวเล็กที่มีสีหน้ามึนงงสงสัยแล้วทำเสียงขึ้นจมูก กลอกตามองสูงอย่างไม่อยากเชื่อ
“คุณ...จำผมไม่ได้?” เอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
ปอนด์ถอนใจ เท้าสะเอวแล้วเอียงคอเล็กน้อย “ขอโทษทีเถอะนะครับ วันๆผมเจอคนเป็นร้อย คงจำได้หรอกมั้ง ถ้าไม่มีธุระสำคัญอะไรก็ช่วยหลบด้วยครับ ลูกค้าคนอื่นรอคิวอยู่”
โดนตอกกลับมาเช่นนั้นแล้วเจฟฟรี่ก็อยากหัวเราะ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าขำตรงไหน ตัวสูงใหญ่ขยับไปข้างแถว ให้ลูกค้ารายถัดไปได้สั่งอาหารบ้าง สายตามองจ้องเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ทำงานของตนไม่สนใจเขาอีก ออกจะเสียหน้าเล็กๆที่อีกฝ่ายจำไม่ได้ ทั้งที่เขากับอเล็กซานเดอร์ก็อยู่ด้วยกันแทบตลอด จำไม่ได้เลยนี่มันก็มากไป หรือจริงๆแค่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้กันแน่
เมื่อได้ของที่สั่งมาเจฟฟรี่ก็ยังไม่เดินออกไปในทันที อยากคุยกับเพื่อนตัวเล็กของอัลเบิร์ตอีกสักหน่อยแต่อีกฝ่ายดูจะยุ่งจนไม่สนใจ เจฟฟรี่จึงได้เดินกลับไปที่รถ เพราะถึงอย่างไรที่มหาวิทยาลัยก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว
ปอนด์เหลือบมองคนตัวโตที่เดินห่างจากร้านไปแล้วยักไหล่ ใครก็ไม่รู้
“ขอโทษที นานไปหน่อย”
เจฟฟรี่ขึ้นรถมาพร้อมถุงอาหาร เอ่ยขอโทษคนในรถที่ปล่อยให้รอนาน
“เอาเถอะ ไม่ได้รีบ”
อเล็กซานเดอร์บอกอย่างไม่ถือสา เขากำลังอารมณ์ดี รถเคลื่อนตัวออกจากหน้าร้านอาหารช้าๆ เจฟฟรี่มองถุงอาหารแล้วเอ่ยขึ้นมา
“ไม่นึกว่าคุณจะชอบอะไรแบบนี้นะอเล็กซ์”
“ก็ไม่ได้ชอบ”
เจฟฟรี่เลิกคิ้ว ไม่ชอบแล้วให้เขาไปต่อคิวซื้อเพื่ออะไร คำถามนั้นได้รับคำตอบเมื่อมาถึงห้อง วันนี้ฝนท่าจะตก เขาเห็นอัลเบิร์ตยิ้มเสียด้วย ซื้อมาเอาใจกันก็ไม่บอก
เจฟฟรี่ผละเข้าห้องของตนเองไป อเล็กซานเดอร์เดินตามอัลเบิร์ตเข้าครัว รั้งให้หมุนตัวกลับมาหา สายตาของทั้งคู่มองสบ อเล็กซานเดอร์โน้มลงไปจูบริมฝีปากของอีกคน
“ค่าของฝาก” เสียงทุ้มกระซิบบอก
“คิดแพงจัง” อัลเบิร์ตว่า
“ยืนรอตั้งนาน”
“คุณ?”
“เจฟฟรี่น่ะ”
อัลเบิร์ตหลุดขำ โธ่ ก็นึกว่าจะไปยืนต่อคิวซื้อเองเสียอีก อเล็กซานเดอร์มองนิ่งทำให้อัลเบร์ตเลิกคิ้วสงสัย
“ทำหน้าแบบนี้ก็เป็น”
คนตัวโตเฉลย อัลเบิร์ตหัวเราะเบาๆก่อนเลี่ยงไปเอาอาหารในกล่องใส่จาน ก่อนยกออกมาให้ทุกคนได้ทานเป็นมื้อเย็นในวันนี้ การใช้ชีวิตในแบบวันรุ่นทั่วไป ไม่มีอะไรผิดแปลกเกิดขึ้น ถึงอย่างนั้นพวกเขากลับไม่ได้ตระหนักว่าเบื้องหลังความสงบเงียบ พายุร้ายกำลังก่อตัว
-----------------
หลังเรียนจบวิคเตอร์ได้เรียกพบอัลเบิร์ตเป็นการส่วนตัว เมื่อเขามาถึงวิคเตอร์ก็ให้นาตาเซียออกไปจากห้อง หญิงสาวกรีดกรายมาใกล้ สายตาดูแคลนปรายมามองเขา ริมฝีปากอิ่มบิดเบ้เล็กน้อยก่อนก้าวผ่านเขาไปด้วยท่าทีหน้าเชิดคอตั้งราวนางหงส์ อัลเบิร์ตถอนใจเล็กน้อยก่อนก้าวเข้าไปหาวิคเตอร์ ดูท่านาตาเซียจะไม่ถูกชะตาเขาสักเท่าไร
อัลเบิร์ตค้อมศีรษะเป็นการทำความเคารพเมื่อมาหยุดยืนตรงหน้าวิคเตอร์ ชายสูงวัยมองเขานิ่ง ก่อนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“ฉันเห็นว่าเธอไว้ใจได้นะอัลเบิร์ต” น้ำเสียงเรียบเรื่อยที่วิคเตอร์ใช้เริ่มต้นประโยคสนทนาทำให้อัลเบิร์ตเงียบฟังอย่างตั้งใจ
“มิลเลอร์ทำงานที่นี่มานาน และฉันก็ไว้ใจเขา เมื่อเธอเป็นหลานชายของเขา ฉันเองก็ไว้วางใจที่จะให้เธอคอยอยู่ช่วยเหลือลูกชายของฉัน”
ในใจคนฟังเริ่มหวาดหวั่นเมื่อได้ยินเช่นนั้น ราวทำความผิดเอาไว้แล้วถูกจับได้ ไม่รู้ว่าวิคเตอร์จะพูดอะไรกับเขากันแน่ ชายสูงวัยมองท่าทีของเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาอ่านไม่ออก ก่อนเอ่ยต่อ
“ในอนาคตอันใกล้นี้ อเล็กซ์ต้องดำรงตำแหน่งในบริษัทแทนฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันสร้างมาจะเป็นของเขาทั้งหมด ฉันอยากให้เขามีคนที่วางใจได้อยู่ใกล้ๆ คอยสนับสนุนเขา ผลักดันเขาให้เดินไปข้างหน้า ไม่ใช่คนที่จะฉุดดึงเขาให้ต่ำลง”
อัลเบิร์ตสะอึก ชาไปทั้งใบหน้า แม้วิคเตอร์จะไม่ได้เจาะจงว่าสิ่งที่พูดมานั้นคือเขา แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็รู้สึกว่ากำลังถูกตำหนิ
“ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจ ฉันหวังมากไปหรือเปล่าอัลเบิร์ต?” วิคเตอร์จบประโยคด้วยคำถาม
อัลเบิร์ตนิ่งอึ้ง ก่อนที่จะเอ่ยตอบรับเมื่อสายตาคาดคั้นรอคำตอบมองมาที่เขา “ผมจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ท่านโปรดวางใจ”
“ดี ขอบใจมาก ฉันไม่ผิดหวังเลยจริงๆที่รับอุปการะเธอ”
ราวปิดประตูทางออกของตนเอง อัลเบิร์ตรู้สึกหายใจแทบไม่ออก เขากับอเล็กซานเดอร์ ความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังจะเปลี่ยนไป
-------------------
วิคเตอร์มีคำสั่งส่งอัลเบิร์ตเข้ารับการฝึกกับเจฟฟรี่ อเล็กซานเดอร์ที่รู้เรื่องนี้คัดค้านความคิดของบิดา แต่อัลเบิร์ตกลับยอมรับมันและทำตามที่วิคเตอร์บอก
“ทำไมต้องรับปากวิคเตอร์ไปแบบนั้น!?”
อเล็กซานเดอร์กระชากแขนคนที่กำลังนั่งจัดกระเป๋าเตรียมตัวเข้ารับการฝึกหนัก ความโกรธกรุ่นยังคงพุ่งพล่าน ยิ่งเห็นท่าทีไม่ยินดียินร้ายของเจ้าหลานพ่อบ้านเขายิ่งโกรธ
“ผมไม่เห็นเหตุผลที่ต้องปฏิเสธ” อัลเบิร์ตตอบกลับเสียงเรียบ บิดแขนตนเองจากการจับกุม ยัดข้าวของใส่กระเป๋าลวกๆ
“อยากเป็นมากหรือไงบอดีการ์ดน่ะ?” อเล็กซานเดอร์เอ่ยถาม สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ เส้นความอดทนขาดผึง ริมฝีปากหยักเหยียดรอยยิ้ม
“อย่างนั้นหรือ... ก็ดี ถ้าอย่างนั้นลองเอาตัวรอดจากฉันให้ได้ก่อนเป็นไง!”
ตัวสูงถูกผลักลงไปบนเตียง มือหนากดไหล่เอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี อัลเบิร์ตนิ่วหน้า พยายามดันตัวออกห่างแต่อเล็กซานเดอร์กดไว้ทั้งตัว มือคว้าผ้าในกระเป๋ามามัดแขนอัลเบิร์ต
“อเล็กซ์!”
อัลเบิร์ตเรียกอีกฝ่ายด้วยความตกใจ รู้สึกกลัวขึ้นมาเพราะความทรงจำครั้งเก่าที่เกิดขึ้นกับเขาโดยฝีมือเพื่อนอเล็กซานเดอร์ แต่ตอนนี้มันคงเลวร้ายมากกว่า เพราะเป็นอเล็กซานเดอร์ เป็นคนที่เขาไม่คิดจะสู้
“ไม่เชื่อ ไม่ฟังกันเลยใช่ไหม แค่อยู่ข้างๆฉันทำไมทำไม่ได้!” อเล็กซานเดอร์ตะคอกถาม แววตาเจ็บปวด
“ถึงผมจะเป็นบอดีการ์ด ผมก็ยังอยู่ข้างคุณได้” อัลเบิร์ตพยายามให้เหตุผล
“ฉันไม่ได้ต้องการแบบนั้น!”
ริมฝีปากหยักกดจูบรุนแรง ไม่อยากรับฟังคำแก้ตัว เขาไม่ได้ต้องการสถานะนี้ ทำไมไม่เข้าใจ อัลเบิร์ตน้ำตาไหล รู้ว่าอีกฝ่ายเจ็บกับการกระทำของเขา แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธหน้าที่ที่ได้รับมาได้ ในใจเพียงแต่คิดว่าอยากอยู่กับอเล็กซานเดอร์ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม ถ้ามันทำประโยชน์ให้อเล็กซานเดอร์ได้ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ยอม
“อเล็กซ์...”
อัลเบิร์ตผงกศีรษะขึ้นมองอีกคนด้วยความมึนงง เมื่ออเล็กซานเดอร์ที่ตั้งท่าจะหักหาญน้ำใจอยู่เมื่อครู่กลับหยุดทุกอย่างลง ใบหน้าซุกซบกับลาดไหล่ของเขานิ่ง ความเจ็บเสียดทิ่มแทงใจเมื่อเห็นไหล่หนาสั่นไหว ไม่มีคำพูดใด มีเพียงหัวใจของพวกเขาที่มันบีบรัดจนเจ็บปวด
--------------------
อัลเบิร์ตเข้ารับการฝึกตามที่ได้รับปากกับวิคเตอร์เอาไว้ ในช่วงนั้นอเล็กซานเดอร์ก็ได้เข้าทำงานที่เฟอร์ริงตันเต็มตัว เขากลายเป็นคนเย็นชายิ่งกว่าเก่า ด้วยหน้าที่การงานที่ทำไม่ได้ใสสะอาดนัก เขาจึงจำเป็นต้องแกร่งเพื่อปกครองผู้อื่น จนแทบจะกลายเป็นคนไร้หัวใจอย่างที่ใครต่อใครให้ฉายา
งานขึ้นรับตำแหน่งของอเล็กซานเดอร์ อัลเบิร์ตที่กลายเป็นบอดีการ์ดเต็มตัวตามมาคุ้มกันวิคเตอร์ ท่ามกลางพนักงานเป็นร้อยเป็นพัน สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่อเล็กซานเดอร์ คนที่อยู่ไกลจนเอื้อมไม่ถึง ไกลจนเกินเอื้อม
“ต่อไปมาอยู่กับฉัน เข้าใจไหมอัล?”
และครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้พูดคุยกันกลับมีเพียงคำพูดเช่นนี้ที่เขาได้รับจากอเล็กซานเดอร์ แต่ถึงแม้จะเป็นคำสั่งแกมบังคับ แต่อัลเบิร์ตก็ยินยอมที่จะก้าวเข้าไปหาด้วยหัวใจที่ภักดี ภายใต้สีหน้าเรียบเฉยที่เขาสร้างขึ้นมาป้องกันตนเอง มันคือความยินดีที่ได้กลับมาอยู่เคียงข้างคนๆนี้ แม้อีกฝ่ายจะไม่มีทางรับรู้เลยก็ตาม
เสื้อสูทเนื้อดีถูกกางออก ยกค้างไว้ด้านหลังร่างสูงใหญ่ของอีกคน แขนแกร่งสวมเข้ามา อัลเบิร์ตยกสูทตัวดังกล่าวขึ้นเสมอไหล่ของผู้เป็นนาย เมื่อสวมเข้าไปแล้วก็จัดระเบียบให้เรียบร้อย อเล็กซานเดอร์มองลูกน้องแสนชิดใกล้ของตนที่ทำหน้าที่ไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยสักอย่าง แม้จะถูกเขาเอาเปรียบอยู่บ่อยครั้งก็ไม่เคยบ่น ชายหนุ่มยืดตัวตรง ก้าวเดินอย่างสง่าออกจากห้องไป เพื่อไปทำหน้าที่ของตนเองให้ลุล่วง
อัลเบิร์ตมองแผ่นหลังกว้างที่เดินห่างออกไป อเล็กซานเดอร์ในวันนี้คือผู้นำของเฟอร์ริงตัน เป็นคนที่อยู่สูงเกินกว่าที่เขาจะเอื้อมถึงได้อีกต่อไป ไม่ว่าก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะเรียกว่าอะไร หรือแม้กระทั่งตอนนี้ก็ตามแต่ สิ่งที่ควรตระหนักอยู่เสมอคือพวกเขาเป็นนายกับลูกน้อง คืออเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน และอัลเบิร์ต คาร์ล บอดีการ์ดข้างกาย... เพียงเท่านั้น
ทุ่มเททำไปด้วยใจรัก หากแม้นวันใดเขาไม่เห็นค่า จงก้าวออกมาอย่างทระนง
โปรดติดตามตอนต่อไป
สวัสดีทุกท่านอีกครั้ง กลับมาพบกันทุกวันอาทิตย์เน้อ ตอนนี้มันไม่ดราม่าเลยอ่ะ ผิดคอนเซปต์ ไปต้มมาม่ากินก่อน เพิ่มสารดราม่าให้ตัวเอง o18
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาต้อนรับเฮียอเล็กซ์กับหนูอัลผู้น่าสงสารค่ะ
บวกและบวกให้ทุกท่าน :L2:
วันใหม่ค่ะ
ปล. @คุณฟางข้าว กรี๊ดดดด ขอโทษด้วยนะคะ เมื่อคืนใหม่หลับก่อนเที่ยงคืนอีกค่ะ แหะๆ :o8:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารทั้งอัลทั้งอเลกซ์ :ling1:
รอแต่ละคนเปิดใจให้กันค่ะ
ใหม่สู้ๆ :katai4:
-
ดราม่าหน่วงตอนท้ายนี่แหละ อัลน่าสงสารนี่เพิ่งเรียนจบเองอัลยังคงน่าสงสารไปอีกนาน แง๊ แง
-
โอ้ย ! มาม่า :hao5:
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
-
เอามาลงใหม่ก็มาอ่านอีก ชอบบบบ
จะมารอกินมาม่าชามใหญ่ๆ
-
ชอบเลย ส่วนตัวคิดว่า เป็นมาม่าคัพไซส์มินิ ที่ปริมาณพอดีต่อหนึ่งตอน รสชาติกำลังอร่อย
อ่านแล้วคาดว่าคืนนี้อยู่ท้องหลับสบายแน่นอน กลมกล่อมมากๆเลยค่ะ
แต่ถ้าคุณวันใหม่ยังเห็นว่า ต้องต้มเพิ่ม ก็ไม่ขัดข้อง เพราะเป็นของโปรดอยู่แล้ว อิอิ
-
เหมือนได้อ่านเรื่องใหม่เลย มาต่อเยอะๆน๊า อย่าเอามาม่ามาก ท้องจะอืดเอา 5555+ :mew1: :mew1:
-
สงสารอเล็กซ์ สงสารอัล แต่อเล็กซ์ทำไมไม่เข้าใจอัลบ้าง คนสั่งเป็นพ่ออเล็กซ์แล้วอัลจะขัดได้ยังไง
-
อัลน่าสงสารอยู่ดีนะคะเนี่ยย
-
น่าสงสาร เจ็บหน่วงๆ
น่าสงสารทั้งคู่เลย เพราะตาแก่นั่นคนเดียวเลย ฮึ!!!!!
-
ชอบมากกกกก และสงสารอัลมากกกกกกก
ชอบตอนที่อัลคิดว่าอเล็กซ์เป็นคนที่ไม่คิดจะสู้ ฮรือออ อัลจ๋า!
มันบีบๆหน่วงๆ ชอบมากๆ รอตอนต่อไปนะคะ>_<
-
มืดมน อัลก็ยังน่าสงสารอยู่ :ling1:
-
มาเจิมนิยายคุณวันใหม่ ^^
รอตอนต่อไป
ขอบคุณคร่าาาาาา
-
เพิ่งเห็นว่าลงใหม่
เราไปอยู่ไหนมา :z3:
บวกและเป็ดเป็นกำลังใจ
-
กอดต้อนรับ :กอด1: อัลเบิร์ต(อีกครั้ง) ก็ยังน่าสงสารเหมือนเดิม
แต่ดูบรรยากาศตอนแรกซอฟท์กว่าเก่านะ หรือเราคิดไปเอง
ที่แน่ๆคือ เราคงจะไม่ชอบหน้าอเล็กซ์เหมือนเดิมแน่เลย :laugh:
เอาล่ะ มาตั้งต้นกันใหม่ อ่านแล้วก็ยังอยากอ่านอีกอยู่ดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ คิดถึงนะเนี่ย :กอด1:
+1และเป็ดนะจ๊ะๆ
-
อิ่มมาม่าแล้วนะใหม่ 55555555 :mew5:
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๒ ซ่อนหัวใจใต้ปลายกระบอกปืน
เรือนจำแห่งหนึ่งในลอนดอน
ช่วงค่ำคืนที่ฟ้ามืดปรากฏแสงสว่างจากเปลวเพลิงวูบไหว เสียงโห่ร้องและเสียงสัญญาณของรถดับเพลิงดังจนน่าหนวกหู เจ้าหน้าที่ต่างวิ่งวุ่นเมื่อนักโทษเริ่มหาทางแหกคุก การจลาจลที่เกิดขึ้นเพราะพวกนั้นรวมหัวกันแท้ๆทีเดียว
ขณะที่กำลังชุลมุนวุ่นวาย นักโทษพ่อลูกคู่หนึ่งก็หาทางหนีออกจากสถานที่กักกันแห่งนี้ได้สำเร็จ ผู้ร่วมชะตากรรมบางคนถูกจับได้ในขณะที่พวกเขาหาที่ซ่อนตัวได้ทันท่วงที ข้างในนั้นต่างโกลาหลทั้งดับไฟและตามจับนักโทษ กองกำลังเสริมถูกเรียกมาค้นหา สุนัขตำรวจก็ถูกนำมาใช้ สองพ่อลูกจึงต้องรีบจรลีลี้ไกลภายใต้ความมืดมิดในค่ำคืนนั้น
บ้านร้างห่างไกลผู้คน ฮิวโก้ เมอร์นาส นักโทษแหกคุกพร้อมลูกชาย โรเจอร์ เมอร์นาส ใช้มันเป็นที่พักชั่วคราว รอการสะสางความแค้นที่ก่อเกิด ฮิวโก้แค้นใจจนแทบกระอัก เฟอร์ริงตันมันทำกับเขาเจ็บแสบนัก มีประวัติแบบนี้แล้วจะอยู่ในสังคมได้อย่างไร เขาต้องเอาคืนพวกมันให้สาสม
แต่ความคิดนั้นไม่ได้เกิดขึ้นกับผู้เป็นลูกอย่างโรเจอร์ เขาอยากให้บิดาหนีไปตั้งต้นกันใหม่เสียมากกว่า เพราะสู้กับเฟอร์ริงตันไปก็ไม่มีทางชนะแน่
“แกจะให้พ่อยอมเรอะ อย่าขี้ขลาดตาขาวหน่อยเลย!” ฮิวโก้แย้งความคิดลูกชาย ไม่ใช่เพียงเฟอร์ริงตันที่เขาต้องสะสางแค้น คนหนุนหลังที่ทิ้งเขากลางทางนั่นก็เหมือนกัน พอเห็นเขาไม่รอดก็ไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ มันน่าแค้นใจนัก!
“พ่อ มันไม่ใช่เรื่องขี้ขลาดตาขาว พ่อก็รู้ว่าพวกเขายิ่งใหญ่แค่ไหน เราตัวแค่นี้ไม่มีทางสู้ได้ เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้งเท่านั้น... ผมอยากอยู่กับพ่อไปอีกนานๆ อย่าเอาความแค้นมาทำให้ชีวิตเราต่ำลงเลย แค่นี้มันก็แย่พอแล้ว”
โรเจอร์ไม่รู้จะเปลี่ยนความคิดของบิดาได้เช่นไร การแหกคุกของพวกเขาในครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากการวางแผนเอาไว้ล่วงหน้า แต่เพราะเห็นช่องทางที่จะหนีจากเหตุที่นักโทษในเรือนจำลุกขึ้นมาสร้างสถานการณ์ปั่นป่วน พวกเขาจึงฉวยโอกาสนี้มา เพราะไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเลยสักคน แม้แต่คนๆนั้นก็ตาม
“อย่าโง่ไปหน่อยเลยโรเจอร์ คิดหรือว่าโลกความเป็นจริงมันจะสวยหรูอย่างที่แกวาดฝัน ตอนนี้เราคือนักโทษแหกคุก ไม่มีทางที่จะมีชีวิตปรกติสุขอย่างที่แกต้องการได้หรอก... เราไม่เหลืออะไรแล้ว จำไว้!”
ฮิวโก้ตอกย้ำความจริงที่โหดร้ายนั้น โรเจอร์ยังอ่อนเดียงสาเกินไป ไม่มีทางยืนหยัดอยู่ได้แน่หากไม่มีเขา และก็เป็นเขาเองที่พาลูกจมดิ่งลงสู่ก้นบึ้งของความเลวร้ายทั้งหมด เขาใช้ลูกเป็นเครื่องมือเพราะถ้อยคำยุยงจากคนอื่นและความโลภของเขาเอง หากมีสิ่งใดที่เขาจะทำเป็นครั้งสุดท้าย ก็คือการจบความแค้นในใจที่มี แม้จะต้องแลกกับชีวิตของเขาก็ตาม
เฟอร์ริงตันมีธุรกิจทั้งด้านมืดและด้านสว่าง การจะต่อกรกับฝ่ายนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มีคนๆหนึ่งที่ช่วยเขาได้ แม้จะมีคดีติดค้างกันแต่ฮิวโก้ก็จำต้องอาศัยเขา หากไม่ใช่คนนี้แผนการของเขาไม่มีทางสำเร็จเป็นแน่
ชายสูงวัยพรางตัวไปหาพอล เวสส์ เจ้าของธุรกิจด้านการเงินขนาดใหญ่ที่ไม่น้อยหน้าเฟอร์ริงตัน และพอล เวสส์คนนี้ยังเกลียดอเล็กซานเดอร์เข้าไส้ แถมยังหนุนหลังเขาให้ลอบกัดเฟอร์ริงตันจนเขาต้องเข้าไปอยู่ในคุก แม้จะแค้นใจที่พอลเพิกเฉยไม่ยอมยื่นมือเข้ามาช่วยเมื่อตกที่นั่งลำบาก แต่ฮิวโก้ก็จำต้องมาขอให้พอลช่วยเปิดทางให้ตนเองเข้าถึงตัวอเล็กซานเดอร์ เพราะอาศัยแค่เขาที่เป็นเพียงนักโทษแหกคุกที่โดนหมายหัวจากทางการคงไม่มีทางทำได้
“ช่วยคุณแล้วผมจะได้อะไรเมอร์นาส นอกจากจะโดนเฟอร์ริงตันเพ่งเล็งก็เท่านั้น” พอลเอ่ยถามเสียงเอื่อยด้วยนัยดูแคลน
“ทีอย่างนี้ล่ะหัวหดเชียวนะพอล เวสส์ นึกกลัวเฟอร์ริงตันขึ้นมาหรือไง?” ฮิวโก้เย้ยกลับ พอล เวสส์มัวแต่ยอกย้อนให้มันเยิ่นเย้อ น่ารำคาญจริง
“พูดแบบนั้นจะดีหรือเมอร์นาส การที่คุณออกมาจากที่นั่นได้เพราะใคร...? คิดหรือว่าแค่คุณกับลูกจะหนีพ้นหากไม่มีคนคอยช่วย”
พอลพูดเรื่อยเฉื่อยด้วยท่าทีเหนือกว่า ฮิวโก้นิ่งงันเมื่อรับรู้ถึงความจริงข้อนั้น พอลเป็นคนช่วยเขาแหกคุกอย่างนั้นหรือ
“ผมพาคุณออกมาได้ก็ส่งกลับเข้าไปใหม่ได้ ชีวิตในคุกสนุกดีไหมล่ะ?”
มันช่างเป็นประโยคคำถามที่โหดร้าย เขาไม่อยากจะนึกถึงมันเลยด้วยซ้ำกับชีวิตที่ไร้ซึ่งอิสรภาพนั่น มันเลวร้ายจนไม่อยากนึกถึงจริงๆ
“คุณไม่ต้องออกหน้าเรื่องนี้ก็ได้เวสส์ ผมจะจัดการกับเขาเอง ผลประโยชน์มันตกอยู่ที่คุณเต็มๆเลยนี่ แค่คุณเปิดทางให้ผมเข้าใกล้มันได้เท่านั้น” ฮิวโก้สรุปความ เขาไม่ต้องการเสียเวลาอยู่ที่นี่ให้นานกว่านี้ ความจริงอะไรก็ไม่อยากรับรู้ทั้งนั้น
“คุณจะทำอะไร?”
พอลเอ่ยถาม น่าหวั่นสำหรับคนอย่างฮิวโก้ บ้าดีเดือดเช่นนี้อาจทำอะไรสิ้นคิดก็เป็นได้ แต่นั่นมันก็ไม่เกี่ยวกับเขา การกำจัดอเล็กซานเดอร์ให้พ้นทางเขารู้ดีว่ามันทำไม่ได้ง่ายๆ ทุกสิ่งที่ทำไปก็แค่ทำให้อีกฝ่ายแสบๆคันๆเท่านั้น อย่างฮิวโก้ในตอนนี้ที่อยากแก้แค้น การเข้าใกล้อเล็กซานเดอร์ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ชายสูงวัยก็ยอมสละทุกสิ่งเพราะความแค้นมันบังตา
--------------
คฤหาสน์เฟอร์ริงตัน
อเล็กซานเดอร์ออกจากห้องน้ำมาได้ยินเสียงโทรทัศน์จากห้องที่เขาจัดไว้หย่อนใจ ประตูเชื่อมกับห้องนอนของเขา คล้ายกับว่ามันเป็นส่วนหนึ่งที่แยกออกไป อัลเบิร์ตในชุดเสื้อเชิ้ตไม่เรียบร้อยนักยืนกอดอกดูรายงานข่าวในโทรทัศน์สีหน้าเครียด อเล็กซานเดอร์เดินเข้ามาถาม บอดีการ์ดหนุ่มจึงบอกว่าฮิวโก้กับลูกชายแหกคุกออกมาแล้ว เขากลัวว่าสองคนนั้นจะย้อนมาทำร้ายผู้เป็นนาย
“ข่าวนี้เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน รายงานข่าวช้าเกินไปจนน่าเอะใจว่ามันจะไม่ใช่เรื่องปรกติ” อัลเบิร์ตคาดเดาความเป็นไปได้ วันเกิดเหตุมีรายงานถึงสาเหตุและความเสียหาย แต่ไม่ได้รายงานเรื่องนักโทษที่แหกคุกไปได้นั้นมีใครบ้าง
“อย่าเดาให้เสียเวลาเลย” อเล็กซานเดอร์ว่า เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นฝีมือใคร ไอ้หมาลอบกัด พอล เวสส์
“เจ้านั่นมันชอบยืมมือคนอื่นมาโจมตีฉัน”
“แล้วเราควรจะทำยังไงต่อไปครับ?”
“ไม่ต้องทำอะไร”
“?” อัลเบิร์ตคิ้วขมวด จะอยู่เฉยๆเป็นเป้าโจมตีอย่างนั้นหรือ
“เลิกคิดได้แล้ว ไปนอน”
คำสั่งมาอีกแล้ว อเล็กซานเดอร์ตัดบทไปเช่นนั้นแล้วลากแขนบอดีการ์ดกลับห้องนอน จะมัวเต้นเป็นเจ้าเข้าให้พอล เวสส์ได้ใจไปทำไมกัน หรืออยากให้ไก่อย่างฮิวโก้ตื่น? ไม่ เขาไม่ทำเช่นนั้นหรอก ใครอยากมาก็มา เขาพร้อมจะลงมือเชือดแล้ว!
----------------
หลายวันต่อมา บริษัทการเงินเฟอร์ริงตัน
อเล็กซานเดอร์ออกจากบริษัทมาพร้อมบอดีการ์ดคู่กาย สถานการณ์ปั่นป่วนเกิดขึ้นไม่ตั้งตัวกับกลุ่มคนที่พุ่งเข้ามาไม่รู้จุดมุ่งหมาย บอดีการ์ดทุกนายที่คุ้มกันอเล็กซานเดอร์เข้าควบคุมสถานการณ์ ชายคนหนึ่งพุ่งตรงเข้ามาหมายจะจัดการกับอเล็กซานเดอร์ แต่อัลเบิร์ตกับเจฟฟรี่ไวกว่า ปืนถูกลั่นไกออกไปอย่างรวดเร็ว เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็น ชายสูงวัยล้มลงไปกองที่พื้น เมื่อเห็นว่าคนๆนั้นคือใครก็มีเพียงดวงตาสีฟ้าที่มองมาอย่างไร้ความรู้สึก
คนของเฟอร์ริงตันเข้ามาจัดการทุกอย่าง อเล็กซานเดอร์เหลือบมองอีกด้านหนึ่งที่เห็นเงามืดผลุบโผล่ ซึ่งฝั่งนั้นพอเห็นเขาปรายมองก็ผลุบหายไป มุมปากหยักเหยียดยิ้ม
“อัลเบิร์ต!”
เสียงเจฟฟรี่เอ่ยเรียกเพื่อนบอดีการ์ดทำให้อเล็กซานเดอร์ละความสนใจจากเงามืดนั้นมองที่มาของเสียง อัลเบิร์ตบาดเจ็บจากเหตุชุลมุนเมื่อครู่ อเล็กซานเดอร์เดาะลิ้นเบาๆเมื่อดวงตาสีอ่อนของบอดีการ์ดหนุ่มเงยขึ้นมามองสบกับเขาแล้วหลุบต่ำเพื่อหลบสายตา
“ให้มันได้อย่างนี้”
เสียงคำรามในลำคอจากผู้เป็นนายทำให้อัลเบิร์ตไม่กล้าสู้สายตา เขาเป็นบอดีการ์ดแต่พลาดจนบาดเจ็บบ่อยจนอเล็กซานเดอร์คาดโทษเอาไว้แล้วว่าถ้ามีการเจ็บตัวจนเลือดตกยางออกอีกจะถูกทำโทษซ้ำ
เสียงเอะอะเกิดขึ้นทำให้ทั้งสามหนุ่มหันไปมอง โรเจอร์ลูกชายของฮิวโก้กำลังยื้อร่างของบิดาตนจากคนของเฟอร์ริงตัน เขามาไม่ทัน มาห้ามไม่ทัน เพราะไม่คิดว่าผู้เป็นบิดาจะทำถึงขนาดนี้ เอาชีวิตเข้าแลกทั้งที่บิดาน่าจะรู้ดีว่าไม่สามารถทำอะไรคนอย่างอเล็กซานเดอร์ได้ คนของเฟอร์ริงตันกันโรเจอร์ออกห่าง พวกเขาต้องจัดการก่อนที่เรื่องจะไปถึงหูพวกมียศ
อัลเบิร์ตมองโรเจอร์อย่างสลดใจ ก่อนร่างสูงจะขยับเร็วเมื่อเห็นว่าโรเจอร์ล้วงปืนออกมาแล้วเล็งที่ขมับของตัวเอง ก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ลั่นไก อัลเบิร์ตก็ยิงสกัดยิ่งกว่าจับวาง เมื่อปืนในมือหล่นกระเด็นไปไกล โรเจอร์หันมามองที่เขา อัลเบิร์ตนิ่วหน้าเมื่อก้าวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ทรุดนั่งลงกับพื้น
“ชีวิตยังมีค่ามากกว่านี้” บอดีการ์ดหนุ่มเตือนสติ
“ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันเป็นนักโทษแหกคุก พ่อฉันก็มาตายต่อหน้า นายจะยังให้ฉันมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร!”
“เพื่อตัวคุณเอง... การจบชีวิตตัวเองไม่ใช่ทางออกที่ดี มานึกเสียใจทีหลังก็ช่วยอะไรไม่ได้”
“...........”
“ถ้าคุณยังยื้อยุดพ่อคุณอาจจะตายจริงๆก็ได้”
โรเจอร์มองร่างของบิดาที่ถูกนำไปขึ้นรถ อัลเบิร์ตทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นแล้วหันไปบอกคนของเฟอร์ริงตันให้พาโรเจอร์ไปกับพ่อของเขาด้วย ขืนปล่อยไว้ตรงนี้มีแต่จะถูกคนในกฎหมายซิ่วไปเท่านั้น หลังสั่งการบอดีการ์ดหนุ่มก็เดินออกมา ปล่อยให้คนทางนี้จัดการทุกอย่างต่อไป
อเล็กซานเดอร์เพียงแค่มองนิ่ง ไม่พูดอะไรกับสิ่งที่บอดีการ์ดของตนทำลงไป จนกระทั่งขึ้นรถมาด้วยกัน
“คุณไม่แย้งความคิดผมเลย” อัลเบิร์ตเอ่ยขึ้นมาขณะที่นั่งข้างกันกับอเล็กซานเดอร์บนรถที่กำลังแล่นสู่โรงพยาบาล
“จะแย้งเพื่ออะไร” น้ำเสียงเรียบเฉยเอ่ยลอยๆ ไม่ได้หันมามองคนข้างกาย
“คุณโกรธที่ผมปล่อยเขาไป?” บอดีการ์ดหนุ่มคาดเดา
“หน้าฉันมันบอกแบบนั้นหรือ?”
น้ำเสียงยังคงเรียบนิ่งแต่รู้สึกได้ถึงความเคืองขุ่นที่มี อัลเบิร์ตอยากโต้กลับว่าสีหน้าอเล็กซานเดอร์เวลานี้มันยิ่งกว่าบอกเขาแบบนั้นเสียอีก แต่ก็ไม่พูดมันออกไป บอดีการ์ดหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มั่นใจ
“คุณจะว่าอะไรไหมถ้าผม...”
“อย่าแม้แต่จะคิด” อเล็กซานเดอร์สวน
“ผมยังไม่ทันจะพูดเลย...”
“เงียบ”
จำต้องหุบปากเงียบตามคำสั่ง เขาแค่อยากช่วยผู้ชายคนนั้น ถ้าเป็นไปได้อยากให้เขาลุกขึ้นใหม่ได้อีกครั้ง ไม่อยากให้เขาเดินทางผิด
“ความสงสารจะนำหายนะมาสู่ชีวิตนาย”
โดนเหน็บอีกจนได้ อัลเบิร์ตถอนใจ ไม่อยากโต้เถียงให้เหนื่อย เมื่อไปถึงโรงพยาบาลอัลเบิร์ตก็เข้าไปทำแผล ขณะที่อเล็กซานเดอร์โทรหาว่าที่คู่หมั้นอย่างเกวนเพื่อบอกเลื่อนนัดเพราะเกิดปัญหาเล็กน้อยทำให้ต้องมาที่โรงพยาบาล เกวนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจแล้วถามกลับมาว่าเป็นอะไรมากหรือไม่
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก ขอโทษด้วยที่ต้องเลื่อนนัด” เอ่ยบอกกับปลายสายไปเช่นนั้น สายตาจับจ้องบอดีการ์ดของตนที่ออกจากห้องทำแผลมา
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะค่ะ คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
หญิงสาวบอกอย่างโล่งใจ อเล็กซานเดอร์ได้แต่เงียบฟัง เขาน่ะไม่เป็นอะไรหรอก เพราะคนที่เป็นคือบอดีการ์ดของเขาต่างหาก คุยกันอีกครู่หนึ่งทั้งสองจึงต่างวางสายเมื่อเข้าใจเหตุขัดข้องตรงกัน
ดวงตาสีน้ำทะเลมองอัลเบิร์ตที่ถือถุงยาเดินมาหา ริมฝีปากหนาบ่นพึมพำ “เจ็บตัวตลอด ไม่ให้เป็นก็ยังดื้อจะเป็น”
อัลเบิร์ตที่เห็นว่าเจ้านายทำปากขมุบขมิบแต่ไม่ได้ยินว่าพูดอะไรก็มองอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องโดนบ่นตลอด ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเลยหรืออย่างไรกัน
--------------------------
ถ้วยน้ำชาอุ่นร้อนถูกยกขึ้นจิบ ชายชราที่ปรากฏไรหนวดสีดอกเลามีท่าทีครุ่นคิด ไม่ไกลกันนั้นคือพ่อบ้านที่อยู่รับใช้กันมาช้านาน ท่าทีนอบน้อมที่อีกฝ่ายมีให้เสมอทำให้เขาวางใจ หลายเรื่องภายในคฤหาสน์เฟอร์ริงตันพ่อบ้านคนดังกล่าวก็ล่วงรู้ แต่ก็ไม่เคยปากสว่าง
ยิ่งชราลงวิคเตอร์ก็ยิ่งคิดหนัก ความห่วงใยในตัวลูกชายและสมบัติพัสถานยิ่งมีมากขึ้น เขามีลูกชายสองคนที่เกิดจากต่างภรรยา กับภรรยาคนแรกนั้นเธอได้ให้กำเนิดอเล็กซานเดอร์ ร่างกายของเธอไม่แข็งแรงนักทำให้เจ็บป่วยบ่อย หลังคลอดอเล็กซานเดอร์อาการของเธอก็เริ่มทรุด ไม่นานจากนั้นก็เสียชีวิตลง เหลือเพียงเลือดเนื้อเชื้อไขอย่างอเล็กซานเดอร์เป็นสิ่งแทนใจ วิคเตอร์ในวัยหนุ่มเมื่อสูญเสียภรรยาไปก็ทนอยู่ในบ้านที่เต็มไปด้วยเงาของเธอไม่ได้ มันพาลคิดถึงจนเจ็บร้าวในอก ตอนที่เธอมีชีวิตอยู่เขาไม่ได้เป็นสามีที่ดีนัก มีเล็กมีน้อยตามความคึกคะนองของตนเอง วิคเตอร์ทิ้งบ้านไปไกลเพื่อลบเลือนความผิดในใจ ฝากลูกน้อยไว้กับญาติฝ่ายภรรยาให้ช่วยเลี้ยงดู ทำให้ลูกชายคนโตอย่างอเล็กซานเดอร์ไม่สนิทใจกับเขานัก
วิคเตอร์เดินทางมาไกลถึงเมืองไทย การมาพักใจในครั้งนั้นทำให้เขาได้พบกับสาวชาวไทย เธอชื่ออัญชัน เธอเป็นคนอ่อนหวาน แต่เธอไม่เคยอ่อนแอ ออกจะเป็นผู้หญิงเก่งแต่ก็น่าถนอมในเวลาเดียวกัน เขาถูกตาต้องใจเธอแต่แรกพบ สานความสัมพันธ์เรื่อยมาจนได้แต่งงานกันและมีพยานรักคืออเล็กซานเดอร์ แอล เฟอร์ริงตัน หรือ อลัน
ตามวิสัยของเขาการมีเล็กมีน้อยไม่เคยเป็นเรื่องผิด เพราะถือว่าความสำคัญต่างกัน กับมารดาของอเล็กซานเดอร์เธอก็ไม่เคยห้าม วิคเตอร์จึงไม่คิดว่าคุณอัญชันจะคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องดังกล่าว และนั่นมันคือความคิดที่ผิดมหันต์ เมื่อคุณอัญชันทราบเรื่องเข้าก็ยื่นคำขาด หากไม่เลิกกับทางนั้นเธอจะเป็นฝ่ายเลิกกับวิคเตอร์เสียเอง วิคเตอร์ผู้เย่อหยิ่งไม่เคยสำนึกได้ สุดท้ายแล้วเขาจึงเป็นฝ่ายถูกทอดทิ้ง คุณอัญชันใจเด็ดกว่าที่เขาคิด หอบลูกชายวัยแบเบาะจากไปไม่หวนคืน และเขา ตาเฒ่าวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันในวันนี้ ก็ถูกลูกชายคนเล็กเกลียดจนไม่อยากจะมองหน้า
ย้อนคิดถึงความหลังครั้งเก่าแล้วชายชราก็ทอดถอนใจ กี่ปีกันแล้วที่เขาไม่ได้พบหน้าลูกชายคนเล็กเลย ได้แต่ฟังรายงานจากคนที่ตนเองให้ติดตามดูความเคลื่อนไหวของลูกและอดีตภรรยาถึงความเป็นอยู่และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน แต่ละเดือน แต่ละปี
“มิลเลอร์”
“ครับ” พ่อบ้านขานรับพร้อมก้มศีรษะเล็กน้อยรอฟังคำสั่ง
“นายว่าอัลเบิร์ตควรถึงเวลามีครอบครัวแล้วหรือยัง?” ราวถามความเห็น พ่อบ้านมิลเลอร์ชะงัก รอฟัง
“อีกไม่นานอเล็กซ์ก็จะหมั้นกับหนูเกวนแล้ว ถ้าอัลเบิร์ตแต่งงานมีครอบครัวด้วยก็น่าจะดีนะว่าไหม?”
“............” มิลเลอร์ยังไม่ออกความคิดเห็นใดๆ รอให้ผู้เป็นนายเอ่ยจนจบประโยค
“ลูกสาวนายโธมัส สกาเร็ตก็น่ารักดีนะ ครอบครัวนี้กำลังเป็นที่จับตา อาจได้ขึ้นเป็นหนึ่งในสมาชิกสภาในอนาคตข้างหน้า เหมาะกับอัลเบิร์ตทีเดียว เด็กสองคนน่าจะได้ทำความรู้จักกันเอาไว้ หรือนายว่าไง?”
วิคเตอร์ยกถ้วยชาขึ้นจิบท่าทีสบายใจเมื่อเอ่ยจบ พ่อบ้านมิลเลอร์กลับเป็นฝ่ายอึดอัดกับคำถามที่ผู้เป็นนายฝากไว้ เรื่องหลานชายของเขาอีกแล้วหรือ
ข้อความจากวิคเตอร์ถูกถ่ายทอดสู่อัลเบิร์ต บอดีการ์ดหนุ่มนั่งฟังนิ่ง ไม่หือไม่อือ พ่อบ้านมิลเลอร์มองหลานแล้วถอนใจยาว
“ถ้าไม่อยากไปลุงจะไปปฏิเสธให้...”
“ไม่หรอกครับ ลุงอย่าลำบากเลย” อัลเบิร์ตปฏิเสธ เขาไม่อยากให้ลุงต้องหมองใจกับผู้เป็นนาย แค่เขาไปตามที่วิคเตอร์ต้องการเรื่องทุกอย่างก็จบแล้ว
“ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนนะอัล”
น้ำเสียงจริงจังจากผู้เป็นลุงทำให้อัลเบิร์ตเหลือบสายตาขึ้นมอง ก่อนเอ่ยปฏิเสธอีกหน “ผมไม่ได้อดทนอะไร”
“ยิ่งได้ยินแบบนี้ลุงยิ่งรู้สึกผิด”
มิลเลอร์คิดมาตลอดว่าการที่เขาพาหลานมาที่นี่มันถูกต้องหรือไม่ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาใช่ว่าเขาจะไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลานชายกับลูกของนาย รวมถึงความกดดันที่หลานได้รับจากนายของตนอีกทอดหนึ่ง แต่เขาก็ยื่นมือเข้าไปช่วยหลานได้ไม่ถนัดนักเมื่อหลานไม่เอ่ยปาก เขาก็กระดากที่จะเอ่ยถึง
“อย่ารู้สึกผิดเลยครับ ผมขอบคุณลุงเสมอที่ทำให้ผมมีโอกาสมากกว่าเด็กคนอื่นๆในรุ่นเดียวกัน”
พ่อบ้านมิลเลอร์ได้แต่ถอนใจกับคำพูดของคนเป็นหลาน โอกาสที่ได้มามันแลกกับอะไรบ้างล่ะหลานชาย
-------------------
ต่อด้านล่างค่ะ (นิดเดียวเองทำไมมันเกินสองหมื่นล่ะ :ling1:)
-
“นายจะไปดูตัว!?”
น้ำเสียงแตกตื่นของหนุ่มตัวเล็กนำพาสายตาหลายคู่ในร้านอาหารไทยให้หันมามอง แต่เขาหาสนใจ ปอนด์วางจานอาหารลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนตัวโต สีหน้าคาดคั้นให้เพื่อนเล่ารายละเอียดแต่โดยดี
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย?”
อัลเบิร์ตเอ่ยกลั้วหัวเราะ กับปอนด์ พวกเขายังเป็นเพื่อนที่สนิทสุด หนุ่มตัวเล็กยังไม่กลับไทยหลังเรียนจบ ยังคงทำงานที่ร้านอาหารแห่งเดิมในฐานะผู้ช่วยผู้จัดการ เคยจะได้เลื่อนขั้นเป็นผู้จัดการสาขาแต่ปอนด์ขี้เกียจรับภาระพวกนั้น ทำในฐานะผู้ช่วยอย่างนี้สนุกกว่า รอเวลาให้ได้บัตรผ่านเข้าเมืองตลอดชีพค่อยกลับเมืองไทย
“นายสมัครใจไปเองหรือมีคนบังคับ?” ปอนด์ซักไซ้ ดวงตากลมจ้องเพื่อนเขม็ง
“ลองไปดูก็ไม่เสียหาย”
หนุ่มตัวเล็กทำหน้าเซ็งที่เพื่อนตอบไม่ตรงคำถาม “คราวนี้คนพ่อหรือคนลูก?”
อัลเบิร์ตเหลือบมองเพื่อนแล้วยิ้มไม่ตอบ ปอนด์กลอกตาหน่ายใจ เพื่อนของเขาช่างเป็นคนดีอะไรอย่างนี้!
“สองพ่อลูกนี่กดขี่นายอยู่ได้ น่าโมโหจริงๆ”
ปอนด์เท้าคาง หัวคิ้วขมวดมุ่น รู้สึกโมโหแทนเพื่อน คนพวกนั้นร้ายกาจ อ้างบุญคุณหรืออะไรไม่รู้ล่ะ แต่ทำแบบนี้กับเพื่อนของเขาอยู่เรื่อยมันก็มากไป
“อัล”
“หือ?”
“กลับบ้านกับฉันไหม?”
“หือ?” อัลเบิร์ตเลิกคิ้วสูง มองเพื่อนที่ทำหน้าจริงจังอย่างแปลกใจ
“ไปอยู่ด้วยกันเถอะ ที่เมืองไทยน่ะ รับรองว่าชีวิตนายต้องดีกว่าที่เป็นอยู่แน่”
บอดีการ์ดหนุ่มยิ้มขำ ปอนด์หน้ามุ่ยแล้วว่างอนๆ
“ยังจะมาขำ ฉันจริงจังนะ”
“ขอบใจ รู้ว่านายอยากช่วย แต่เราไม่เป็นไรหรอกปอนด์”
“โธ่เอ๊ย” ปอนด์ทำเสียงขัดเคือง กอดอกหน้างอยิ่งกว่าเดิม เป็นแบบนี้ทุกทีอัลเบิร์ตน่ะ
เห็นเพื่อนเป็นแบบนั้นอัลเบิร์ตจึงเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากให้เพื่อนต้องมาคิดมากเพราะเป็นห่วงเรื่องของตนเอง
“จะกลับบ้านบอกใครหรือยัง?”
“ใครที่ไหนเล่า” เสียงสะบัดเพราะยังงอนเพื่อนอยู่
“ยักษ์แถวๆนี้” อัลเบิร์ตยิ้มล้อ
“ยักษ์ก็อยู่ส่วนยักษ์สิ มาเกี่ยวอะไร?”
“ไม่บอกเขา ระวังเขาจะตามไปถึงที่”
“ไม่เห็นกลัว” หนุ่มตัวเล็กเบ้ปาก กลัวที่ไหนเจ้ายักษ์บ้านั่น
อัลเบิร์ตมองเพื่อนแล้วยิ้ม ถ้าเขาเป็นแบบปอนด์บ้างก็คงจะดี เจ้ายักษ์ที่ว่าแม้ไม่ได้หวานกันจนเลี่ยนแต่ก็ให้ความสำคัญสมกับเป็นคนรัก ส่วนเขาจากอดีตจนถึงปัจจุบันไม่ได้มีหลักประกันใดว่าเขาคือคนสำคัญ เขาเคยพอใจกับมันเพียงแค่ได้อยู่ข้างกันเท่านั้นพอ แต่เมื่อเห็นความรักของปอนด์ที่มันต่างออกไปกลับนึกอิจฉาอยู่ลึกๆ อิจฉาที่ความรู้สึกของเขามันไม่มีทางเป็นไปได้แบบปอนด์
-------------------
อัลเบิร์ตไปดูตัวตามที่วิคเตอร์เสนอแกมสั่ง บอดีการ์ดหนุ่มรายงานอเล็กซานเดอร์เพียงขอลาไปทำธุระโดยไม่ได้บอกรายละเอียด ซึ่งอีกฝ่ายก็อนุญาต
สถานที่นัดพบคือห้องอาหารในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง หญิงสาวเป็นลูกคนมีสี ฐานะครอบครัวของเธอค่อนข้างมีอันจะกิน แตกต่างกับอัลเบิร์ตที่ต้นกำเนิดเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาแถวชนบท เธอเป็นคนพูดคุยสนุก ในขณะที่เขาไม่ช่างพูดแต่เธอก็ช่างเอาใจและเข้าใจในจุดนั้น เพราะการแนะนำจากวิคเตอร์ทำให้ครอบครัวของหญิงสาวไม่นึกรังเกียจอัลเบิร์ตที่ฐานะไม่เท่าเทียม เพราะชายหนุ่มได้ชื่อว่าเป็นคนของเฟอร์ริงตันย่อมได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ในภายภาคหน้าอาจได้พึ่งพากันก็เป็นได้
สองหนุ่มสาวออกมาเดินคุยกันในบริเวณสวนของโรงแรม เพื่อที่จะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น รถยนต์ติดฟิล์มดำคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดใกล้จุดที่ทั้งคู่อยู่ หญิงสาวมองอย่างสงสัย ขณะที่อัลเบิร์ตเกร็งตัวเพราะรู้ว่าภายในรถคันนั้นคือใคร
ประตูด้านหลังถูกเปิด อเล็กซานเดอร์ก้าวลงจากรถแล้วเดินเข้ามาหาพวกเขา หญิงสาวข้างกายอัลเบิร์ตรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เจอเล็กซานเดอร์อย่างใกล้ชิดเพียงนี้ หลังจากได้ยินชื่อเสียงเรียงนามและเห็นตามข่าวในแวดวงธุรกิจ แต่สายตาของอเล็กซานเดอร์กลับไม่มองมาที่เธอเลยแม้แต่น้อย
“กลับ”
เสียงทุ้มที่ถูกกดต่ำเอ่ยคำเดียวสั้นๆแต่ต้องทำตามให้ไวว่อง สีหน้าคนถูกสั่งยังคงนิ่งเฉย ทั้งยังไม่ยอมก้าวตามผู้ออกคำสั่งไปเสียอีก หญิงสาวหนึ่งเดียวมองทั้งสองฝ่ายสลับกันไปมาด้วยความมึนงง อเล็กซานเดอร์หยุดเดินแล้วปรายตากลับมามองอัลเบิร์ตที่ยังอยู่จุดเดิมไม่ยอมขยับ แววตาสีฟ้าราวมีประกายไฟปะทุขึ้นมา
เจฟฟรี่มองทั้งสองคนที่ทำศึกทางสายตาแล้วส่ายหน้า เดินเข้าไปหาเพื่อนบอดีการ์ดแล้วเอ่ยบอก “ไปเถอะอัลเบิร์ต เดี๋ยวพายุลง”
“แต่...”
“ทางนี้ฉันจัดการเอง รีบไปก่อนที่อเล็กซานเดอร์จะทำอะไรที่นายคาดไม่ถึง”
เสียงเตือนจากเพื่อนมีหรือที่อัลเบิร์ตจะไม่รับฟัง ชายหนุ่มทอดถอนใจ หันมาหาหญิงสาวที่เป็นคู่ดูตัวของเขาในวันนี้
“ขอโทษด้วยนะครับ”
เอ่ยบอกด้วยความรู้สึกผิดอย่างจริงใจ ก่อนก้าวไปหาอเล็กซานเดอร์ที่ออกเดินต่อเมื่อเห็นว่าบอดีการ์ดของตนยอมจำนนแล้ว หญิงสาวที่เพิ่งเข้าใจสถานการณ์เริ่มโวยวายที่อัลเบิร์ตหักหน้าเธอ เจฟฟรี่หันมามองเธอ สายตาคมดุมองตรงมาทำให้เธอต้องเงียบเสียงลง แววตาเยียบเย็นทั้งที่ริมฝีปากยังยกยิ้มเป็นมิตร ผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัว
“เรามาเจรจาตกลงกันสักหน่อยดีไหมครับคุณผู้หญิง?”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มของผู้ชายตัวโตตรงหน้าพาให้ใจสั่นแปลกๆ หญิงสาวกลืนน้ำลายด้วยความหวาดหวั่น รู้สึกตะครั่นตะครออยากจะหายไปเสียเดี๋ยวนี้ถ้าทำได้
-----------------
ทั้งสองกลับมาถึงเฟอร์ริงตันในเวลาต่อมา อัลเบิร์ตเดินตามผู้เป็นนายไม่ห่าง สีหน้าบอดีการ์ดหนุ่มนิ่งเฉย แต่ภายในใจไม่ได้นิ่งตาม เพราะรู้อยู่ว่าเวลานี้อเล็กซานเดอร์กำลังโกรธ
“ฉันจะไม่ถามว่าทำไม เพราะอย่างนายคงไม่มีเหตุผลไหนนอกจากทำตามที่พ่อฉันสั่ง”
อเล็กซานเดอร์พูดเสียงเรียบเมื่อเข้ามาอยู่ในพื้นที่รโหฐานกันเพียงสองคน การที่บอดีการ์ดข้างกายหายหน้าไปทั้งวันโดยไม่ได้แจ้งว่าธุระที่จะไปทำนั้นมันคืออะไร พลอยทำให้เขาหงุดหงิดงุ่นง่านจนต้องหาคำตอบ และมันก็ไม่ยากเลยที่จะได้มันมา แต่ที่ทำให้เขาควบคุมโมหะและโทสะไม่อยู่คงเพราะคำตอบที่ได้รับคือ... บอดีการ์ดของเขาจะแยกจากเพราะกำลังจะมีครอบครัว
ชายหนุ่มก็รู้ดีถึงเรื่องดังกล่าว รู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของอัลเบิร์ตแต่อดโมโหไม่ได้ ถ้าหากจะปฏิเสธสิ่งที่วิคเตอร์เสนอแกมสั่งอย่างละมุนละม่อมอัลเบิร์ตก็ทำได้ แต่กลับไม่เคยทำมัน ช่างเชื่อฟังบิดาของเขาเสียจริง เพียงเพราะฝ่ายนั้นส่งเสียให้เล่าเรียนเท่านั้นหรือ วิคเตอร์เองก็ชอบยุ่งวุ่นวายกับคนของเขาเหลือเกิน มีอะไรกับอัลเบิร์ตหนักหนากัน ยิ่งคิดอเล็กซานเดอร์ยิ่งไม่ชอบใจ
“บางทีฉันก็สงสัย...” อเล็กซานเดอร์เอ่ยขึ้น แววตาดูไม่น่าไว้ใจ “...ว่านายกับวิคเตอร์มีอะไรนอกเหนือจากนี้หรือเปล่า”
“อะไรนะ?” อัลเบิร์ตย้อนถามเสียงแผ่ว มองดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่มันสะท้อนภาพของเขาด้วยความดูแคลนนั้น ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้จากปากอเล็กซานเดอร์แม้แต่น้อย
“วิคเตอร์เอ็นดูนายมากกว่าใคร ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของนายไม่เลิก ดูแลนายดีกว่าคนอื่น เจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตนายมากจนเกินพอดี... เพราะอะไร?”
“ผมจะรู้ได้ยังไง”
“แน่ใจหรือ?”
อเล็กซานเดอร์ยังไล่ต้อน หรี่ตาเล็กน้อยขณะเอ่ยถาม ความคิดของเขามันติดลบแล้วตอนนี้ ยิ่งเห็นหน้าซื่อๆบอดีการ์ดของตนยิ่งคิดไปไกล ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาใกล้ อัลเบิร์ตมองอย่างหวาดหวั่น ก่อนที่ถ้อยคำร้ายกาจจะหลุดรอดออกมาจากปากของอีกฝ่าย
“นายไม่ได้ทำอะไรๆ... กับพ่อฉันเหมือนอย่างที่ทำกับฉันหรอกใช่ไหม?”
“อเล็กซ์!” อัลเบิร์ตกระแทกเสียง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะมองคนพูดอย่างผิดหวังและเสียใจอย่างที่สุด
“เสียงดังทำไม หรือเพราะมันคือความจริง...” แววตัดพ้อจากดวงตาสีอ่อนทำให้อเล็กซานเดอร์ชะงัก
อัลเบิร์ตหมุนกายกลับจะก้าวออกจากห้อง กระบอกตามันร้อนผ่าว ทั้งเจ็บใจที่โต้กลับไม่ได้ ทั้งเจ็บปวดที่อีกฝ่ายคิดแบบนั้น แต่มือหนากลับเอื้อมคว้ากระชากแขนแรงจนเขาเซถอย
“อย่าเดินหนี!!”
อเล็กซานเดอร์ตะคอกดัง ไม่เคยชอบใจที่มีใครหันหลังให้ในขณะที่ยังคุยกันไม่จบ อัลเบิร์ตสูดลมหายใจเข้าลึก ไม่หันกลับมามองอีกคนเมื่อเอ่ยบอก
“ไม่เคยหวังความสำคัญจากคุณ แต่อย่างน้อยช่วยมองผมเป็นคนบ้าง ไม่ใช่แค่ตัวอะไรสักอย่างไว้รองรับอารมณ์”
ถึงจะทำเป็นเก่งแค่ไหนแต่หัวใจเขาก็เจ็บเป็น และยิ่งเจ็บเมื่อรู้ตัวว่าตนเองกำลังเกิดความโลภ กำลังอยากได้ในสิ่งที่ไม่สมควร ความน้อยเนื้อต่ำใจมันประเดประดังเข้ามาทุกครั้งที่อีกคนไม่เห็นความสำคัญ หรือแม้แต่เวลาที่ได้ยินถ้อยคำดูถูกถากถาง
มือที่กำต้นแขนผ่อนแรงลง อัลเบิร์ตดึงแขนกลับก่อนจะก้าวออกจากห้องไป อเล็กซานเดอร์ควรได้เรียนรู้เสียบ้างว่า... คำพูดที่สักแต่พูด มันทำร้ายคนที่รักเขามากแค่ไหน
โปรดติดตามตอนต่อไป
ผ่านไปอีกหนึ่งตอนด้วยความเชื่องช้า~
ขอบคุณทุกท่านที่ยังคงติดตามกันอย่างเหนียวแน่นกับนิยายรายสัปดาห์เรื่องนี้...ที่มันไม่ดราม่าเลย :z3:
บวกและบวกให้ทุกท่านเช่นเคยค่ะ
วันใหม่ :m13:
-
จ้า ไม่ดราม่าเลยจ้า เล่นเอาปวดใจรุมๆเลยจ้า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ชอบๆ สนุกชวนติดตาม ระทมเบาๆ ห่วงนิดๆ หวงหน่อยๆ
อ่านจบปุ๊บ ทางนี้มีแอบอมยิ้ม ...สมใจแท้
//ตั้งตารอวันอาทิตย์หน้าค่ะ ฮี่ฮี่
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฮึ่ม ขัดใจ! หวงเขาแต่คำพูดแต่ละคำเชือดเฉือนเสียอย่างนั้น!
อัลก็คนนะอเลกซ์! -- อินเกิน ขอสักทีนะอเลกซ์ :beat:
-
สงสารอัล ทำอะไรก็ผิดตลอดตลอดแหละ ชิ!!!
:ling1:
-
อัลยังเจ็บได้อีกกกกกนี่มันยังน้อยไปปปปปปป ฮืออออออ คุณวันใหม่ใจร้าย
-
อ่านจบไปแล้ว แต่ตอนท้ายมันบีบหัวใจจัง
-
ไม่ดราม่า...... ? :fire:
-
เจ็บจิ๊ดๆ กับคำพูดอเล็กซ์
-
มันไม่ดราม่าจริงๆ น่ะเหรอ
หืออออออออออออออ
:hao5:
-
จะมีสิ่งใดที่จะมาฉุดรั้งความเกลียดที่ชั้นมีต่ออเล็กซ์ได้บ้างนะ
ย๊ากก ว๊ากกก โว๊ยยยย :z6:
-
อเล็กซานเดอร์ปากร้าย :m16:
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๓ เส้นแบ่งหัวใจ
หลังเหตุการณ์วันดูตัวของอัลเบิร์ต วิคเตอร์เรียกลูกชายมาพบ ชายชราตำหนิเรื่องที่ผู้เป็นลูกไปขัดขวางการดูตัว อเล็กซานเดอร์เงียบฟังแม้ภายในใจจะต่อต้าน บิดาของเขาเรียกมาตำหนิในเรื่องเล็กน้อยเพียงเท่านี้เองน่ะหรือ เรื่องที่บิดายกมากล่าวอ้างว่าด้วยฐานะทางสังคมของฝ่ายคู่ดูตัวของอัลเบิร์ตนั้นเขาหาได้ใส่ใจ ยังมีใครที่ไหนยิ่งใหญ่กว่าวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันอีกอย่างนั้นหรือ
“ดูแกจะไม่ยี่หระกับคำพูดของพ่อเลยนะอเล็กซ์”
ตาสีน้ำทะเลมองสบกับบิดานิ่ง ไร้ซึ่งคำพูดโต้ตอบใด วิคเตอร์ถอนใจแรง อเล็กซานเดอร์มีท่าทีเช่นนี้กับเขามาแต่ไหนแต่ไร
“เรื่องหนูเกวน เอาใจใส่เขาบ้างนะอเล็กซ์ อย่าให้พ่อต้องพูดซ้ำซาก”
“ไม่เบื่อบ้างหรือวิคเตอร์ ผมฟังทุกวันยังเบื่อเลย” ผู้เป็นลูกประชดกลับ วิคเตอร์กระตุกยิ้ม มองสีหน้าเฉยชาของลูกชายแล้วทำเสียงหึในลำคอ
“พ่อจะให้อัลเบิร์ตไปคุ้มกันหนูเกวน”
อเล็กซานเดอร์ชะงัก มองบิดาราวเห็นตัวประหลาด ก่อนที่หัวคิ้วเข้มจะขมวดปม มายุ่งกับคนของเขาอีกแล้ว “ล้อเล่นใช่ไหม?”
“คิดว่ายังไงล่ะ?” วิคเตอร์ยอกย้อน อเล็กซานเดอร์คิ้วกระตุก
“ดูเหมือนพักนี้พอล เวสส์จะเข้าหาหนูเกวนมากขึ้น พ่อเกรงว่าหนูเกวนจะตกเป็นเป้าได้ง่ายๆ เพราะเจ้าหนุ่มนั่นมันไม่เลือกวิธีการที่จะทำลายเราอยู่แล้ว”
วิคเตอร์ขยายความ ตลอดมาการโจมตีพวกเขาของพอลไม่มีผลกระทบใดที่ทำให้เฟอร์ริงตันสั่นคลอน แต่หากพอลเข้าทางเกวนที่เป็นบุตรสาวตระกูลผู้ดีเก่า หญิงสาวที่เขาหมายมั่นปั้นมือจะให้แต่งงานกับลูกชาย และเธอเองก็ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรกับการแข่งขันทางธุรกิจระหว่างเฟอร์ริงตันกับเวสส์เสียด้วย หากถูกฝ่ายนั้นนำมาใช้เป็นเครื่องมือ สิ่งที่วาดหวังคงพังครืน
“ให้คนอื่นไป”
คำปฏิเสธเรียบๆจากลูกชายทำให้วิคเตอร์มองหน้า มุมปากตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ยกยิ้มแสยะ “พ่อไว้ใจอัลเบิร์ต”
“แต่อัลเป็นของผม” อเล็กซานเดอร์สวน
“หึ” วิคเตอร์หัวเราะลงคอกับท่าทีไม่ยินยอมของลูกชาย “สำคัญมากขนาดนั้นเลย?”
มันเป็นคำถามที่ไร้คำตอบ เมื่ออเล็กซานเดอร์ไม่คิดที่จะตอบมัน
“ถ้าไม่สำคัญอะไรก็ตกลงตามนี้แล้วกัน”
วิคเตอร์รวบรัดสรุปความเมื่อคนเป็นลูกไม่ปริปากยอมรับหรือปฏิเสธ จะให้คนอย่างอเล็กซานเดอร์ยอมรับในสิ่งที่จะทำให้ตนเองตกเป็นรองง่ายๆ นั่นคงไม่ใช่อเล็กซานเดอร์ วิคเตอร์รู้ข้อนี้ดีถึงได้นำมันมาใช้ และมันก็ได้ผลทุกครั้งเสียด้วย
“ถ้าตกลงตามนี้ก็เรียกอัลเบิร์ตมาพบพ่อด้วย”
อเล็กซานเดอร์ขบกรามแน่น อยากตอบโต้เหลือเกินแต่ทำไม่ได้ ร่างสูงใหญ่ผุดลุกแล้วออกจากห้องไปทำตามคำสั่งของบิดา อัลเบิร์ตเข้ามาพบวิคเตอร์ในเวลาต่อมาเพื่อรับคำสั่งให้ไปทำหน้าที่คุ้มกันเกวน เจฟเฟอร์สัน ว่าที่คู่หมั้นของอเล็กซานเดอร์ ซึ่งบอดีการ์ดหนุ่มก็รับคำสั่งแล้วปฏิบัติตามในทันทีเช่นกัน
--------------------
อัลเบิร์ตมาที่คฤหาสน์เจฟเฟอร์สันตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย เกวนมองบอดีการ์ดหนุ่มตรงหน้าเธอนิ่ง เธอไม่ได้อยากมีบอดีการ์ดคุ้มกันอะไรทั้งนั้น ครอบครัวของเธอไม่มีบอดีการ์ดมานานแล้ว อยู่อย่างสงบมาตลอด แล้วคราวนี้มันอะไร เหตุใดเฟอร์ริงตันจึงส่งคนมาคุ้มกันเธอ
“ผมเพียงทำตามหน้าที่ครับ” อัลเบิร์ตตอบเธอเพียงสั้นๆไม่ได้ขยายความต่อ เขาไม่มีหน้าที่มานั่งอธิบายในเรื่องที่ไม่ได้รับมอบหมาย เกวนมองเขาหน่ายๆ หญิงสาวรูปร่างสูงปราดเปรียว ท่าทีมาดมั่นดูเฉลียวฉลาด ช่างเหมาะสมกับอเล็กซานเดอร์
“เอาเถอะ ไหนๆคุณก็มาแล้วฉันคงไล่คุณกลับไปไม่ได้ เพราะคุณทำตามหน้าที่นี่นะ” หญิงสาวกล่าวแกมประชด
“ฉันจะออกไปข้างนอกพอดี ...” เธอเกริ่นนำมาเช่นนั้นแล้วยิ้มเก๋ “บอดีการ์ดขับรถได้หรือเปล่า?”
อัลเบิร์ตลอบยิ้มในใจกับท่าทีของหญิงสาว นึกว่าเธอจะเป็นคนหยิ่งยโสเหมือนคุณหนูบ้านรวยโดยทั่วไปเสียอีก บอดีการ์ดหนุ่มตอบรับในสิ่งที่เธอต้องการ ก่อนจะพาเธอไปข้างนอกตามประสงค์
ทางด้านพอล เวสส์ที่รู้ว่าเฟอร์ริงตันให้บอดีการ์ดมาคอยคุ้มกันเกวนก็ออกจะเจ็บใจที่ถูกดักทาง แต่คนอย่างเขาไม่มีทางยอมล้มเลิกง่ายๆเพียงเท่านี้ เมื่อฝ่ายนั้นเล่นไม้นี้กับเขา พอล เวสส์ก็ยิ่งอยากท้าทาย ชายหนุ่มคิดจะเข้าหาเกวนทั้งที่มีอัลเบิร์ตคอยคุ้มกัน
“คาร์ลคะ วันนี้พาไปที่เดิมหน่อยนะ ฉันอยากคุยกับเจ้าของที่ให้เรียบร้อย”
เกวนในชุดพร้อมออกนอกบ้านก้าวลงบันไดมา อัลเบิร์ตที่นั่งรออยู่ลุกขึ้นรับหน้า ตอนนี้เขากับหญิงสาวดูจะเข้ากันได้ดีขึ้น เกวนไม่ชอบคนจุกจิก ไม่ชอบให้ใครออกคำสั่ง ซึ่งนั่นมีครบในตัวอัลเบิร์ต ไม่ช่างพูดและเป็นที่ปรึกษาได้พอสมควร ทำให้หญิงสาววางใจที่จะให้อัลเบิร์ตทำหน้าที่คุ้มกันเธอต่อไป
“จะทำงานนี้จริงหรือครับ?”
อัลเบิร์ตเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะเกวนให้เขาพาไปดูตึกแห่งหนึ่งเพื่อทำสัญญาเช่าซื้อเปิดร้านผลิตภัณฑ์เครื่องใช้ไม้สอยและของทำมือ ซึ่งเธอศึกษาเรื่องพวกนี้มาพอสมควร แต่บอดีการ์ดหนุ่มยังไม่กล้าถามถึงเหตุผลที่เธออยากทำเพราะไม่ได้สนิทสนมกันมากนัก
เกวนหันมายิ้มให้ก่อนว่า “ไม่คิดว่าคุณหนูบ้านรวยจะอยากทำงานล่ะสิ?”
สิ่งที่เธอพูดไม่ได้ต่างจากที่อัลเบิร์ตคิดเท่าไรนัก เธออยู่สุขสบายแล้วไยต้องมาทำงานให้เหนื่อยหนัก
“สิ่งที่เห็นอาจไม่เป็นอย่างที่คิด... เคยได้ยินไหมคะ?” หญิงสาวยิ้มเศร้าแล้วเดินนำไปที่รถ อัลเบิร์ตจำต้องตัดความสงสัยเรื่องดังกล่าวทิ้งไปเมื่อเธอไม่อยากเอ่ยถึง และมันไม่ได้มีผลกับงานของเขา ก่อนที่บอดีการ์ดหนุ่มจะเดินตามไปเป็นสารถีให้เธอเหมือนเคย
เมื่อมาถึงสถานที่ที่หญิงสาวบอกอัลเบิร์ตก็เข้าไปกับเธอด้วย จนกระทั่งคุยงานตกลงกันเสร็จสรรพถึงได้ออกมา เธอขอไปร้านหนังสืออัลเบิร์ตจึงต้องตามไปคุ้มกัน และที่นั่นทั้งคู่ได้พบกับพอล เวสส์
อัลเบิร์ตก้าวไปด้านหน้าเกวน เบี่ยงกายขวางพอลที่ก้าวเข้ามาหาหญิงสาวเอาไว้ นัยน์ตาสีควันบุหรี่ของชายหนุ่มจากตระกูลเวสส์มองอัลเบิร์ตอย่างไม่พอใจ แต่อัลเบิร์ตก็ยังคงปักหลักไม่ขยับไปไหน พอลทำเสียงหยันในลำคอก่อนเอ่ยถ้อยคำถากถาง
“คนของเฟอร์ริงตันคงไม่รู้จักคำว่ามารยาทสินะ”
ถึงจะถูกว่ากระทบเช่นนั้นแต่อัลเบิร์ตก็ยังคงนิ่ง เกวนมองบอดีการ์ดหนุ่มแล้วหันมามองพอล ริมฝีปากสวยบิดเบ้เล็กน้อยแสดงอาการไม่อยากเสวนากับชายหนุ่มนัยน์ตาควันบุหรี่ผู้นี้
“เจ้านายเขาจะคุยกันไม่รู้หรือ แบบนี้เขาเรียกสะเออะรู้ไหม?” น้ำเสียงดูถูกยังส่งมาให้บอดีการ์ดจากเฟอร์ริงตัน
“ก่อนจะว่าคนอื่นหัดดูตัวเองก่อนถอะค่ะมิสเตอร์เวสส์” เกวนที่เงียบฟังชักจะทนไม่ไหว ขาเรียวก้าวมายืนข้างอัลเบิร์ตพร้อมตอกหน้าพอลเวสส์กลับ
“กลับกันเถอะค่ะ คาร์ล”
หญิงสาวทิ้งสายตาไม่พอใจให้แล้วก้าวออกไปพร้อมอัลเบิร์ต บอดีการ์ดหนุ่มเหลียวกลับมามองพอล เวสส์ที่ยืนกำหมัดแน่นแล้วหันกลับช้าๆ ท่าทีเช่นนั้นกระตุ้นต่อมโมโหของพอล เวสส์มากยิ่งขึ้นไปอีก ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บใจและเสียหน้าที่โดนเกวนตอกกลับเช่นนั้น ในใจหมายมาดว่าสักวันเขาจะต้องเอาคืนให้จงได้!
------------------
ทางด้านอเล็กซานเดอร์ ตั้งแต่วันที่มีเหตุหมางใจกับอัลเบิร์ตพวกเขาก็ยังไม่ได้พูดคุยกันอีกเลย เหมือนความรู้สึกในใจมันตกตะกอนเรื่อยๆจนหนักอึ้ง การเริ่มต้นพูดกันจึงยากยิ่ง แถมอัลเบิร์ตยังไปประจำอยู่ที่คฤหาสน์เจฟเฟอร์สัน ยิ่งยากที่จะคุยเข้าไปใหญ่ นอกเสียจากอเล็กซานเดอร์จะไปหาเกวนที่นั่น พอคิดได้แบบนั้นแล้วอเล็กซานเดอร์ก็ชักเอะใจขึ้นมา เหตุที่วิคเตอร์เจาะจงให้เป็นอัลเบิร์ตเพราะอย่างนี้หรือเปล่า วิคเตอร์ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ นี่คือวิธีให้เขาไปหาเกวนสินะ
คฤหาสน์เจฟเฟอร์สัน
สุดท้ายแล้วอเล็กซานเดอร์ก็จำต้องเดินตามเกมของบิดา เมื่อวันหนึ่งชายหนุ่มได้มาหาเกวนที่คฤหาสน์ บิดามารดาของหญิงสาวต้อนรับขับสู้เขาเป็นอย่างดี เกวนให้คนนำของว่างยามบ่ายไปให้เธอที่สวนสวย เธอจะได้พูดคุยกับว่าที่คู่หมั้นเป็นส่วนตัวสักหน่อย อัลเบิร์ตที่เดินผ่านมาก็เลี่ยงออกไปอย่างรู้หน้าที่ หางตาผู้เป็นนายปรายตาม ก่อนจะหันเหความสนใจมาที่เกวน
“ไม่คิดว่าคุณจะมาหา” หญิงสาวเปรยขึ้นมา รินน้ำชากลิ่นหอมละมุนใส่ในถ้วยให้อเล็กซานเดอร์
“ไม่ดีหรือ?” ชายหนุ่มรับถ้วยชาที่หญิงสาวเลื่อนมาให้พร้อมเอ่ยถามกลับ
“ไม่ใช่ไม่ดีหรอกค่ะ แค่แปลกใจ นานๆคุณจะมาที” เกวนตอบแล้วหัวเราะเบาๆ
อเล็กซานเดอร์ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป เฉยกน้ำชาขึ้นจิบเล็กน้อยพอเป็นพิธี เกวนไม่ใช่คนอ่อนหวานจนอ่อนแอ เธอมีความเป็นตัวของตัวเอง ไม่หลงใหลคลั่งไคล้ไปตามกระแส จะรักชอบใครก็ไม่แสดงออกจนอีกฝ่ายอยากก้าวหนี หากไม่นับรวมปัญหาด้านการเงินของครอบครัวเธอที่ถูกปกปิดเอาไว้ อเล็กซานเดอร์เองก็คิดว่าเธอเหมาะที่จะเป็นนายหญิงของเฟอร์ริงตันเช่นเดียวกับบิดา แต่บิดาของเขากลับมองลึกไปกว่านั้น เรื่องทรัพย์สินไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เพราะสิ่งที่วิคเตอร์ เฟอร์ริงตันต้องการคือชื่อเสียงของตระกูลเธอที่จะมาเกื้อหนุนให้เฟอร์ริงตันยิ่งใหญ่มากขึ้นไปอีกต่างหาก
“บางทีผมคงใส่ใจคุณน้อยไป” อเล็กซานเดอร์เปรยขึ้นมาเมื่อคิดอะไรสะระตะจนมันมาลงเอยที่สิ่งนี้
“คำพูดไม่สมกับเป็นคุณเลย” หญิงสาวยิ้มล้อ
“แบบไหนที่จะสมเป็นผมกัน?”
“แบบที่ไม่ใช่แบบนี้น่ะ” เธอยอกย้อนยียวนแล้วยกยิ้มมุมปาก
“หึ”
การดื่มน้ำชายามบ่ายพร้อมชมบรรยากาศรอบกายของทั้งคู่ดำเนินไปช้าๆ มารดาของเกวนมองภาพนั้นอย่างปลื้มใจ นางวาดหวังกับว่าที่เขยคนนี้เอาไว้มากทีเดียว หากได้ดองกับเฟอร์ริงตันใครบ้างจะไม่ชอบ บ่อเงินบ่อทองทั้งนั้น ใครก็อยากกระโจนเข้าใส่จนตัวสั่น แต่ความโชคดีนั้นมันมาตกที่ตระกูลของสามีนาง ไม่ว่าฝ่ายนั้นจะหวังอะไรจากเจฟเฟอร์สัน แต่สิ่งที่เจฟเฟอร์สันจะได้มามันคุ้มค่ามากกว่าเสีย ขอให้ลูกสาวของนางอย่าทำให้ความหวังของนางต้องล่มก็แล้วกัน
ก่อนกลับอัลเบิร์ตก็ออกมาส่งผู้เป็นนายที่รถ ขณะที่เจฟฟรี่บอดีการ์ดข้างกายของอเล็กซานเดอร์ยืนรออยู่อีกฝั่งของรถ อัลเบิร์ตนิ่ง อเล็กซานเดอร์เองก็ยังเงียบ ไม่มีใครเริ่มต้นพูดอะไรกับใครก่อน บรรยากาศหนักหน่วงลอยวนอยู่เป็นนาน จนแล้วจนรอดอเล็กซานเดอร์ก็ไม่พูดอะไร ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปนั่งในรถ เจฟฟรี่ที่มองสถานการณ์กลอกตามองสูงก่อนถอนใจแล้วตามเข้าไปนั่งคู่คนขับ
อัลเบิร์ตยังคงยืนอยู่ที่เดิม อเล็กซานเดอร์ที่นั่งอยู่ในรถก็ไม่ได้หันกลับมามองอีก แต่รู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ไปไหน รถเคลื่อนตัวออกไปช้าๆพร้อมกับโอกาสคืนดีได้หมดลง
เมื่อกลับมาถึงเฟอร์ริงตัน อเล็กซานเดอร์ก็มาหาบิดาที่ห้องทำงานส่วนตัว ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอให้อัลเบิร์ตได้กลับมาประจำที่นี่แล้วส่งคนอื่นไปทำหน้าที่แทน วิคเตอร์ที่ถือไพ่เหนือกว่าไม่มีทีท่าว่าจะให้กลับ
“เพราะอะไร?” ที่สุดแล้วอเล็กซานเดอร์ก็อดไม่ได้ที่จะถาม อยากรู้ถึงเหตุผลที่แท้จริงนัก
“คำถามนี้มีคำตอบ และคำตอบนั้นมันก็อยู่ที่แกเอง อเล็กซ์” ตาเฒ่าทิ้งปริศนาให้ได้ขบ
“ถ้าพ่อยังเล่นลิ้นไม่เลิก ผมจะไปลากคอหมอนั่นกลับมาเอง” อเล็กซานเดอร์ทิ้งไพ่ ผู้เป็นบิดากลับหัวเราะราวเป็นเรื่องขบขันหนักหนา
“แกไม่ทำอย่างนั้นหรอกอเล็กซ์ พ่อรู้” ท่าทีเหนือกว่าของวิคเตอร์ที่ทำราวกับรู้อะไรอยู่ตลอดเวลานั้นพาลทำให้อเล็กซานเดอร์ไม่ชอบใจ
“เดี๋ยวก็รู้”
ทิ้งท้ายเท่านั้นแล้วอเล็กซานเดอร์ก็จากไป วิคเตอร์มองตามหลังลูกชายแล้วเหยียดยิ้มแสยะ
“ดิ้นไปเถอะอเล็กซ์ หึ”
อเล็กซานเดอร์กลับมาที่ห้องด้วยความหงุดหงิด รู้สึกเหมือนตนเองสูญเสียการควบคุม แสดงอารมณ์ด้านลบออกมามากเกินไปเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อย ชายหนุ่มได้แต่บอกย้ำกับตนเองซ้ำๆให้ควบคุมมันให้ได้ ควบคุมตัวเองให้ได้มากกว่านี้สิอเล็กซานเดอร์
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มาโทรหาอัลเบิร์ต ตอนนี้เขาอยากมีคนคอยตามใจไม่ขัดเขามากไปกว่านี้ พออีกฝ่ายกดรับอเล็กซานเดอร์ก็ออกคำสั่ง
“กลับมาเดี๋ยวนี้”
ทางนั้นเงียบ อารมณ์ที่คล้ายจะสงบลงกลับหงุดหงิดขึ้นมาอีก อ้าปากเตรียมจะต่อว่าอีกฝ่ายแล้ว หากแต่เสียงอัลเบิร์ตกลับแทรกมา
“ไม่ครับ”
อเล็กซานเดอร์คำรามในคอกับคำปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยที่อีกฝ่ายใช้กับเขา อยากลากตัวกลับมาเสียเดี๋ยวนี้แต่กลับทำไม่ได้ เพราะสถานที่ที่อัลเบิร์ตอยู่คือเจฟเฟอร์สัน บ้านของเกวนว่าที่คู่หมั้นของเขา ชายหนุ่มปิดโทรศัพท์แล้วขว้างไปที่เตียง นั่งลงบนเตียงด้วยความโมโห ชักจะเอาใหญ่แล้ว!
อัลเบิร์ตมองมือถือที่อีกฝ่ายวางสายไปแล้วด้วยความเหนื่อยใจ นอกจากคำสั่งแล้วอเล็กซานเดอร์คงใช้คำอื่นไม่เป็น...
-------------------
คฤหาสน์เจฟเฟอร์สันได้ต้อนรับว่าที่เขยบ่อยๆในพักหลังมานี้ จากที่เคยมานับครั้งได้ คราวนี้อเล็กซานเดอร์กลับมาหาเกวนเสียบ่อย พาไปออกงานร่วมกันบ้างตามโอกาส โดยมีอัลเบิร์ตและเจฟฟรี่ตามรักษาความปลอดภัย เจฟฟรี่ที่รู้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างมาแต่ต้นก็ได้แต่สงสารเพื่อน เรื่องช่วยเหลือเขาคงทำอะไรไม่ได้มากกว่าที่เป็นอยู่
“เจฟฟ์” อัลเบิร์ตเอ่ยเรียกเพื่อนบอดีการ์ดที่อยู่ไม่ห่างกันนัก ตอนนี้พวกเขากำลังทำหน้าที่ตามอารักขาผู้เป็นนายกับว่าที่คู่หมั้นในขณะมาเดินเที่ยวในห้างสรรพสินค้าชั้นนำแห่งหนึ่ง และทั้งคู่ก็หยุดอยู่ที่ร้านอัญมณีตามประสาคนมีเงิน
“ว่า?” เจฟฟรี่เลิกคิ้วข้างหนึ่งเชิงถาม
“ถ้าฉันจะเลิกเป็นบอดีการ์ดแล้วไปใช้ชีวิตอยู่ในชนบทเงียบๆนายว่ามันจะดีไหม?”
ราวขอความเห็น แต่ที่จริงมันคือการถามย้ำกับตนเองเสียมากกว่า เมื่อสายตาเขามันมองคู่ชายหญิงตรงหน้านิ่ง เจฟฟรี่ถอนใจเบาแล้วยิ้มบางอย่างเข้าใจ
“เรื่องนี้ถามฉันไม่ได้หรอก เพราะคำตอบมันอยู่ที่ใจของนายต่างหากว่าอยากทำมันไหม”
“นั่นสิ บางทีฉันอาจต้องหาคำตอบให้ได้เร็วๆก่อนที่...”
“ที่?”
อัลเบิร์ตไม่ตอบอะไรไปมากกว่านั้น บอดีการ์ดหนุ่มออกเดินเมื่อผู้เป็นนายกับว่าที่คู่หมั้นกำลังจะออกจากร้านอัญมณี เจฟฟรี่ย่นหัวคิ้วที่อีกฝ่ายทิ้งปริศนาไว้แล้วก็ไม่ตอบ หนุ่มตัวโตส่ายหน้าแล้วก้าวตามให้ทันกัน
อเล็กซานเดอร์เหลือบมองบอดีการ์ดหนุ่มของตนเองที่ก้าวล้ำหน้าไปทำหน้าที่คุ้มกัน ขณะที่เจฟฟรี่เดินเยื้องอยู่ด้านหลัง วันนี้เขามาทำอะไรที่นี่ไม่รู้ ทั้งที่มีงานกองพะเนินแต่กลับพาว่าที่คู่หมั้นมาเดินเที่ยว หรือที่จริงแล้วจุดประสงค์ของเขาจะอยู่ที่บอดีการ์ดด้านหน้านั่นกันแน่ บ่อยครั้งที่ปฏิกิริยาเฉยเมยของอัลเบิร์ตทำให้เขาเกือบๆจะตบะแตกเสียหลายหน อีกฝ่ายยังคงนิ่งเฉยไม่เปลี่ยน ในตอนนี้เขามั่นใจมากว่าอัลเบิร์ตนิ่งกว่าเดิมที่เคยเป็นเสียอีก อาจเพราะยังโกรธเขาอยู่กระมังถึงได้เป็นแบบนี้ แม้จะคิดไปสะระตะแต่ทิฐิที่มันค้ำคอก็ทำให้อเล็กซานเดอร์ไม่สามารถก้าวข้ามไปหาอีกฝ่ายได้ อเล็กซ์ หนอ อเล็กซ์ ไม่ได้รู้เลยว่าการชะล่าใจของเขากำลังนำความวุ่นวายเข้ามาโดยไม่รู้ตัว...
-----------------
ซองเอกสารถูกวางลงตรงหน้าในวันหนึ่ง อเล็กซานเดอร์เลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อปรายมองมัน วิคเตอร์เพียงมองลูกชายนิ่งไม่ได้พูดอะไรจากนั้น ผู้เป็นลูกจึงหยิบมาเปิดดูข้างใน หัวคิ้วเข้มขมวดเมื่อเห็นว่ากระดาษแต่ละแผ่นในนั้นมันบรรจุประวัติและข้อมูลของเด็กหนุ่มชาวไทยคนหนึ่ง อเล็กซานเดอร์เงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นบิดาอย่างมีคำถาม
“เด็กของแอล”
คำตอบเพียงสั้นๆจากบิดากลับทำให้หัวคิ้วชายหนุ่มขมวดปมยิ่งกว่าเก่า แอล คนที่บิดาเอ่ยถึงคือน้องชายต่างมารดาของเขา อเล็กซานเดอร์ แอล เฟอร์ริงตัน
“สืบประวัติเขาขนาดนี้ คิดจะทำอะไร?”
“อยากคุยด้วยนิดหน่อย”
“คุย?”
“ใช่ คุย” ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ยกยิ้มแสยะ “แกจัดการให้พ่อหน่อยได้ไหมล่ะอเล็กซ์?”
อเล็กซานเดอร์ถอนใจหนักๆ เหตุใดยังไปยุ่งวุ่นวายกับน้องชายเขาอีก บิดาของเขาไม่เคยเข็ดเลยจริงๆ อยากให้แอลมาถอนหงอกเอาหรืออย่างไร
“หมดธุระแล้วใช่ไหมครับ?” ชายหนุ่มจะขยับลุก
“ยัง” ผู้เป็นบิดารีบหยุดเอาไว้ อเล็กซานเดอร์จึงได้นั่งลงที่เดิมด้วยสีหน้าเหม็นเบื่อเมื่อบิดาเริ่มจาระไนถึงเรื่องเดิมๆ
“อย่าทำเป็นนิ่งเฉยนะอเล็กซ์ แกก็รู้ว่าพ่ออยากให้แกเป็นผู้นำพาเฟอร์ริงตันให้ยิ่งใหญ่”
“ด้วยการเกาะชายกระโปรงผู้หญิง”
“อเล็กซ์!!”
วิคเตอร์เอ่ยชื่อลูกชายเสียงดังเป็นการปรามในสิ่งที่พูด อเล็กซานเดอร์คว้าซองเอกสารบนโต๊ะและขยับลุกอีกครั้ง
“ผมทราบครับว่าต้องทำอะไร” ชายหนุ่มว่าเสียงเอื่อย
“ก็ดี อย่าได้หลงลืมตัวไป อย่าเป็นเหมือนน้องชายของแก”
อเล็กซานเดอร์ออกจากห้องทำงานของบิดามาด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เอาเอกสารที่ถือติดมือมายัดใส่มือเจฟฟรี่
“ให้ลูกน้องนายจัดการให้ด้วย”
ชายหนุ่มพยายามระงับอารมณ์ จะมีวันไหนที่เขาจะไม่หงุดหงิดกับสิ่งรอบกายและมีความสุขอย่างแท้จริงบ้าง ไม่สิ อย่างเขาเคยรู้จักคำว่าความสุขด้วยหรือ เขากับวิคเตอร์ไม่ต่างกัน ทำอะไรตามแต่ใจ หากคิดว่าใช่มันคือถูก ไม่คิดจะสนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่ ณ เวลานี้ผู้เป็นบิดาเข้ามาวุ่นวายมากเกินไปจนเขาอยากล้มกระดานบิดาให้คว่ำ!
----------------------
ในเวลาต่อมา ห้องนอนภายในคฤหาสน์กว้าง เด็กหนุ่มจากเมืองไทยสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง อเล็กซานเดอร์ยืนกอดอกมองนิ่ง เขากลับจากที่ทำงานเพราะได้รับรายงานจากลูกน้องว่าจับตัว ‘เด็ก’ ของน้องชายต่างมารดามาแล้ว แต่ดูท่าการปฏิบัติงานครั้งนี้จะเกิดการผิดฝาผิดตัว เมื่อคนที่ได้ตัวมานั้นคือคนน้อง ไม่ใช่คนพี่ที่บิดาของเขาต้องการตัว
เด็กหนุ่มบนเตียงช่างแตกต่างจากเขานัก ตัวเพรียวบาง ผิวขาวละเอียด นี่ไม่ใช่เวลามาพินิจพิเคราะห์ แต่ดูเหมือนเขาจะว่างจัดที่ยังคงมองสำรวจตรวจตราไม่เลิก ใบหน้ายามหลับยังดูรั้น อยากจะรู้เสียจริงว่าหากตื่นขึ้นมาแล้วจะเป็นแบบไหน น้องชายของคนที่ยอมทอดกายขัดดอกกับอลัน อาจจะไม่ต่างกันเลยก็เป็นได้ หากเขาเสนอค่าตอบแทนให้เพียงเศษเบี้ยคงรีบตะครุบแทบไม่ทันกระมัง ความคิดด้านลบของอเล็กซานเดอร์ยังคงเส้นคงวา เขาถูกเสี้ยมสอนมาแบบนั้น การมองโลกในแง่ดีไม่ทำให้สามารถยืนอยู่บนโลกธุรกิจได้
คนบนเตียงเริ่มขยับตัว อเล็กซานเดอร์ยังคงปักหลักไม่ไปไหน เมื่อเด็กหนุ่มฟื้นคืนสติขึ้นมาเห็นเขา สายตาหวาดหวั่นก็ปรากฏให้เห็น ริมฝีปากหนายิ้มเหยียดเมื่อเอ่ยคำ
“ยินดีต้อนรับ พิชญ พฤทธาการ”
หลังจากวันที่ได้ทำความรู้จักกันพิชญก็แผลงฤทธิ์จนน่าปวดหัว แต่อเล็กซานเดอร์กลับไม่ได้รำคาญใจที่ได้ต่อล้อต่อเถียง เวลาเห็นเด็กหนุ่มคนนั้นกลัวแต่ทำปากกล้ามันน่าแกล้ง น่าขย้ำให้จมเขี้ยว มีพิชญอยู่ด้วยก็ไม่เลวนัก ชายหนุ่มไม่ได้ไปหาเกวนเท่าก่อนหน้าที่เทียวไปเทียวมาบ่อยๆ แต่ยังคงความสำคัญเอาไว้ในฐานะว่าที่คู่หมั้นตามสมควร
อเล็กซานเดอร์ออกจากห้องที่ให้พิชญอยู่ในกลางดึกคืนหนึ่ง เจฟฟรี่ยังคงทำหน้าที่ของตนเองอยู่ ร่างสูงใหญ่หยุดลงเมื่อสายตาเหลือบเห็นบอดีการ์ดคนสนิทของตนถอนใจ
“อะไร?” เสียงห้วนห้าวเอ่ยถามไม่พอใจนักกับท่าทีของบอดีการ์ดตน
เจฟฟรี่ยักไหล่เล็กน้อย ไม่ตอบคำถามนั้น ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลฉายแววขุ่น ก่อนร่างสูงใหญ่จะก้าวยาวๆเพื่อกลับห้องของตนเองต่อไป เจฟฟรี่ก้าวตามไปส่งเพื่อทำหน้าที่ของตนในวันนี้ให้เสร็จสิ้นลง
--------------------
ความห่างเหินระหว่างอเล็กซานเดอร์และอัลเบิร์ตมีมากขึ้นเมื่อต่างคนต่างปิดกั้น ยิ่งอเล็กซานเดอร์เจอสิ่งถูกใจใหม่ ยิ่งทำให้พวกเขาห่างไกลกันออกไปอีก เมื่อเจออัลเบิร์ตครั้งที่มาเจฟเฟอร์สัน ท่าทีเฉยชาที่เห็นจนชินตายังทำให้เจ้านายหนุ่มขุ่นใจได้ทุกครั้ง
เมื่ออเล็กซานเดอร์จะกลับ ทุกครั้งอัลเบิร์ตจะต้องออกมาส่ง และครั้งนี้ก็เช่นกัน อเล็กซานเดอร์ไม่ได้ขึ้นรถไปเฉยๆอย่างเคย ร่างสูงใหญ่ยังคงยืนเผชิญหน้ากับบอดีการ์ดของตน เพราะเขามีเรื่องอยากบอก
“นายไม่อยู่ก็ดีเหมือนกัน” เป็นการเกริ่นนำที่เรียกความสนใจได้ดี เมื่ออัลเบิร์ตเหลือบสายตาขึ้นมามองเขานิ่ง
“จะได้ไม่มีสายตาแบบนี้ของนายคอยมองเวลาที่ฉันอยู่กับ...คนอื่น...”
อัลเบิร์ตนิ่งงันกับสิ่งที่อีกคนพูดมา คนอื่นที่ว่าหมายถึงใครกัน เขาไม่รู้จุดประสงค์ของอเล็กซานเดอร์คืออะไร แต่หากต้องการให้เขาเจ็บกับคำพูดนั้น ตอนนี้มันสำเร็จแล้ว การที่อเล็กซานเดอร์มีเกวนเป็นคู่หมาย เขาเข้าใจและยอมรับมัน แต่ครั้งนี้อเล็กซานเดอร์กลับตอกย้ำเขาถึงความด้อยค่า ความเจ็บแปลบในใจที่เกิดขึ้นนี้อัลเบิร์ตพยายามอย่างยิ่งที่จะกดมันลงไป
“เขาต่างจากนายมากรู้ไหม?”
“.........” อัลเบิร์ตยังคงเงียบ ทั้งที่ใจมันเจ็บร้าวไปหมด
“ดูแลว่าที่คู่หมั้นฉันให้ดีล่ะ”
ทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นแล้วร่างสูงใหญ่ก็ขึ้นรถไป คงไม่ทันได้เห็น และไม่มีวันได้เห็น น้ำตาที่มันไม่เคยไหลตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตอนนี้มันกำลังไหลเพราะคำพูดไม่กี่คำจากคนร้ายกาจที่ชื่ออเล็กซานเดอร์
“ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะอเล็กซ์” เจฟฟรี่เอ่ยขึ้นมาเมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์เจฟเฟอร์สัน ทิ้งเพื่อนบอดีการ์ดเขาไว้เพียงเบื้องหลัง
“งั้นก็หุบปากไป” อเล็กซานเดอร์ว่า
เจฟฟรี่ถอนใจเฮือกกับการกวนของอีกฝ่ายที่เพียงแค่เขาเอ่ยปากก็สวนกลับมาในทันใด บอดีการ์ดหนุ่มเหลือบมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังแล้วกวนกลับ
“พอดีว่าเกิดอยากยุ่งขึ้นมากะทันหัน”
ตาสีฟ้าปรายมองคนพูด แต่เจฟฟรี่มีหรือจะกลัว เพราะเขามันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว มั่นใจว่ารู้จักอเล็กซานเดอร์ดีพอสมควร รู้ว่าแค่ไหนถึงจะเกินเลยขอบเขตที่ไม่ควรล้อเล่น
“ไม่รู้คุณจะทำร้ายใจอัลเบิร์ตไปทำไม แต่ผมอยากบอกอะไรไว้อย่าง...”
บอดีการ์ดหนุ่มแกล้งเว้นจังหวะ พอเห็นสายตาขวางขุ่นของผู้เป็นนายที่มองจ้องผ่านกระจกมาเจฟฟรี่จึงได้พูดต่อ
“ถ้าคุณยังทำตัวแบบนี้ อัลไปจากคุณแน่”
“ใครสนกัน?” อเล็กซานเดอร์ไม่ยี่หระ
“คุณไง” เจฟฟรี่ตอกกลับ
“เหอะ!”
มุมปากบอดีการ์ดหนุ่มยกยิ้มเมื่อผู้เป็นนายจบการต่อคำกับตนเพียงเท่านั้นแล้วหันออกไปมองนอกรถ พวกปากไม่ตรงกับใจ ปากอย่างใจอย่าง เมื่อเสียไปแล้วจะรู้สึก
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาก่อนเวลาหนึ่งวัน เย้เย~
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์เช่นเคยค่ะ บวกและบวกให้ทุกท่าน :L2:
วันใหม่ค่ะ
อัลยังเจ็บได้อีกกกกกนี่มันยังน้อยไปปปปปปป ฮืออออออ คุณวันใหม่ใจร้าย
แงงงงงงง เค้าเปล่านะ :ling1:
จะมีสิ่งใดที่จะมาฉุดรั้งความเกลียดที่ชั้นมีต่ออเล็กซ์ได้บ้างนะ
ย๊ากก ว๊ากกก โว๊ยยยย :z6:
ส่งฮอลล์คูลไป! :m11:
-
:beat: สำหรับอิตาอเล็กซ์
:กอด1: สำหรับอัล
อย่าร้องน้า ปล่อยไอ้คนปากไม่ตรงกับใจไปเถอะ
สักวันจะรู้สึก :fire:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สงสารอัลเบิตร์จัง
-
สงสารอัลจนไม่รู้จะสงสารยังไง
-
อ่านรอบนี้ด้วยความปวดใจหนักกว่าเดิม
ยังไงซะอัลก็น่าสงสารระดับสิบหัวกระโหลก
ฉบับปรับปรุงใหม่ เรียงเรื่องดีกว่าฉบับเดิมเยอะเลยค่ะ อะไรที่มันไม่เข้าที่เข้าทาง ก็หายไปเยอะ
เนื้อหามันกระชับขึ้นเยอะ และทำให้คนอ่านเจ็บเวลาอ่านหนักกว่าเดิมด้วยค่ะ T^T
-
มาก่อนหนึ่งวันแต่เข้ามาอ่านไม่ได้เพราะเน็ตเจ๊ง
ได้มาอ่านวันอาทิตย์อยู่ดี :ling1:
ถ้าขาคู่ใส่อเลกซ์จะโดนเจฟฟรี่ต่อยไหมคะ หรือยืนมองกลอกตา ^^
(แต่ดิฉันจะเทคตัวไหวไหมนี่ 555)
อัลเอ้ย จะมีวันไหนไม่ถูกเขาทำร้ายจิตใจมั่งเนี่ย
เนื้อเรื่องกระชับ โยงไปถึงเรื่องของน้องแอลได้พอเหมาะ จำได้เป็นฉากๆค่ะ
รอว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป :katai5:
-
พิชญมาแล้ว
อเล็กซ์ใจร้ายไปนะ สงสารอัล มาอยู่กับเจ้มา ห๊ะ!!!! 5555
-
สงสารอัลมากมาย ยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้อีตาอเล็กซ์ :m16: :m16:
ขอให้อัลรีบตัดสินใจไวๆเถอะ เชอะ................. :angry2: :angry2:
-
เจ็บๆหน่วงๆแบบนี้ของชอบเลย
อยากจะให้อัลหนีไปไกลๆ ซะใจดี อยากปากแข็งดีนัก! ชิ!
-
แอร๊ยยยยย น้องพิชญของเจ้ โถวๆๆ มามะ เป่ากระหม่อมทีนึง
ถูกอีตาอเล็กซ์กระทำชำเรา? ไม่เป็นไรนะลูก ถือว่าให้ทาน ชิส์ๆๆๆ
ขอบคุณวันใหม่ค่ะ
ปูลู. ฮอลล์คูลก็เอาไม่อยู่ค่ะวันใหม่ สำหรับผู้ชายที่ชื่ออเล็กซ์ ฮึ่มๆๆ
-
สงสารอัลอ่ะ วิคเตอร์ใจร้ายเกิน
-
นอกจากปากไม่ตรงกับใจ ศักดิ์ศรีค้ำคอ แล้วยัง...
ตอกหน้าด้วยคู่นอนอีกคน!!! ทำประชดเพื่อ!!?!
สงสารอัล แค่นี้ก็เจียมตัวจะแย่แล้ว กระซิกๆ
อยากเร่งเวลาให้อัลหายไปทันตา...จุดนี้อยากเห็นอเล็กซ์เฟลดิ่งดีพมากมาย หึหึ
นี่คือ...กำลังจะต่อกับเล่ห์พรางรักสินะคะ ยังจำได้ดีเพราะเป็นช่วงที่ชอบมากๆ
ตอนนั้นมันเจ็บสุดๆแทนอัลจริงๆ อยากรู้ต่อจากความเดิมมากค่ะ
-
อเล็กซ์นิสัยไม่ดีทำอัลร้องไห้ :angry2:
-
อ่านแล้วคงต้องรบกวนวันใหม่พาคนสองคนไปหาหมอที
คนแรกก็พ่ออเล็กซ์ตัวดี คอเคล็ดเพราะทิฐิมันค้ำอยู่ :m16:
คนที่สองก็อัล เจ็บจนไม่รู้จะรักษาได้หรือเปล่า :m15:
วันใหม่ต้องซาดิสต์แน่เลย ชอบเห็นอเล็กซ์โดนด่าและโดนเกลียด :laugh:
แต่อย่ามารุณกรรมอัลของเรานะ แค่นี้ก็น่าสงสารจะแย่
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
ป.ล. มัวแต่ไปหลงเด็กเอ๊าะๆอย่างน้องต้นน้ำ ก็เลยมาช้า อย่าว่าเค้านะ :o8:
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๔ ตอกย้ำซ้ำรักให้หักใจ
ท่าทีของอัลเบิร์ตที่ดูคล้ายมีเรื่องไม่สบายใจทำให้เกวนที่อยู่ใกล้เขามากที่สุดต้องเอ่ยถามไถ่ อัลเบิร์ตรู้สึกขอบคุณในน้ำใจ แต่สิ่งที่เขากังวลมันคือเรื่องที่บอกใครไม่ได้ โดยเฉพาะเธอ
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วง” ชายหนุ่มยิ้มบาง เอ่ยบอกเธออย่างขอบคุณจากใจจริง
เกวนถอนใจเบา “ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ก็บอกนะคะ”
หญิงสาวยังอดห่วงไม่ได้ ถึงอย่างไรเธอกับอัลเบิร์ตก็รู้จักกันมาสักพักแล้ว ทั้งยังอยู่ด้วยกันตลอด แม้จะเป็นเพียงการทำหน้าที่บอดีการ์ดของอัลเบิร์ตก็ตาม แต่นั่นมันก็คงพอเป็นเหตุผลให้เธอห่วงใยคนใกล้ตัวได้ไม่ใช่หรือ
“มิสเจฟเฟอร์สันครับ” อัลเบิร์ตเอ่ยเรียกอีกฝ่าย “อีกสัปดาห์จะมีคนใหม่มาเปลี่ยนกับผมนะครับ”
“อะไรกัน ทำไมต้องให้คนอื่นมาด้วย” ใบหน้าสวยมุ่ยลง เธอเริ่มสนิทกับอัลเบิร์ตแล้วแท้ๆ คราวนี้เฟอร์ริงตันจะให้คนอื่นมาแทน เพราะอะไรไม่รู้ล่ะ แต่ที่รู้แน่ๆคือเธอต้องเริ่มปรับตัวใหม่กับการต้องมีคนแปลกหน้าคอยติดตามเธอ
“มันเป็น...”
“เป็นคำสั่งน่ะครับ” เกวนดักอย่างรู้ทัน อย่างนี้ทุกที
“ครับ” อัลเบิร์ตอมยิ้มเล็กน้อยอย่างยอมรับตามนั้น เกวนค้อนให้บอดีการ์ดหน้านิ่งที่ตอนนี้กำลังยิ้มขำเธอ
“เอาเถอะ พวกเขาทำอะไรไม่ปรึกษาฉันอยู่แล้วนี่นา”
“เพื่อความปลอดภัยของคุณเองนะครับ”
“รู้แล้ว” หญิงสาวเน้นเสียงแล้วถอนใจอีกเฮือก เหตุผลนี้เธอฟังมาตั้งกี่รอบแล้ว เพื่อความปลอดภัย
ร่างเพรียวผละไปเตรียมข้าวของ วันนี้เธอก็ยังต้องออกไปข้างนอก เพื่อไปยังสถานที่ที่เธอจะเปิดร้าน งานนี้ไม่มีนักออกแบบตกแต่งใดๆ เพราะอยากประหยัดต้นทุนเธอจึงจะเป็นคนออกแบบมันเอง โดยมีอัลเบิร์ตคอยช่วยเหลือ เรื่องนี้เกวนคิดเองทำเองทุกอย่าง ครอบครัวของเธอไม่มีใครเห็นดีด้วยสักคน มารดาของเธอก็ไม่สนับสนุนสักนิด ชอบพูดจากระทบกระเทียบในสิ่งที่เธอทำบ่อยๆ
“จะไปไหนอีกล่ะเกวน?”
ขณะที่กำลังให้คนช่วยยกของขึ้นรถอยู่มารดาของเกวนที่เดินออกมาเจอจึงเอ่ยถาม สายตาหญิงสูงวัยกวาดมอง ลูกสาวของนางไม่อยู่นิ่งจริงๆเชียว
“ไปตึก LC ค่ะแม่” หญิงสาวบอก มารดาของเธอทำตาโต
“อย่าบอกนะว่าลูกจะเปิดร้านบ้าบออะไรนั่น รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่นกันพอดี” เจ้าหล่อนจีบปากจีบคอว่า
“อายทำไมคะ หนูทำงานสุจริต” หญิงสาวโต้มารดาน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“ยังจะมาพูด ลูกกำลังจะหมั้นกับอเล็กซานเดอร์ ทายาทธุรกิจการเงินเฟอร์ริงตันใครๆเขาก็รู้ แล้วอยู่ๆจะไปทำงานงกๆเพื่ออะไร เขาได้ตราหน้ากันพอดีสิว่าลูกแม่ถูกทิ้ง แล้วอีกอย่างนะ ตระกูลเราเป็นผู้ดีเก่า ออกจะมั่งมีทำไมต้องทำงานชั้นต่ำแบบนั้น”
เกวนล่ะอยากบอกจริงว่าคำว่ามั่งมีที่มารดาใช้มันคือเรื่องของอดีต เพราะตอนนี้ครอบครัวของเธอใช้คำนี้ไม่ได้แล้ว แต่นั่นมันคงเป็นการหักหน้ามารดา เธอจึงยั้งปากเอาไว้แล้วตัดบท
“งานชั้นต่ำที่แม่ว่ามันไม่ได้เงินหรือคะ หนูว่าเลิกพูดเรื่องนี้กันดีกว่า”
“เกวน!”
“แม่คะ แม่ให้ครอบครัวเราพึ่งพาเฟอร์ริงตัน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะหมดประโยชน์สำหรับเขาอย่างนั้นหรือ จะพึ่งเขาได้สักแค่ไหนกันเชียว ถ้าเราหมดประโยชน์เขาก็เขี่ยทิ้งเท่านั้น” หญิงสาวให้เหตุผล ให้มารดาของเธอมองในแง่ความเป็นจริง ไม่ใช่ปิดหูปิดตาเชื่อเฉพาะในสิ่งที่อยากเชื่อ
“มันไม่มีวันนั้นถ้าลูกเอาใจอเล็กซานเดอร์ให้มากๆเข้า เรายังมีข้อดีเด่นเยอะแยะ”
เบื่อที่จะฟังมารดาพูดกรอกหูเต็มที เกวนจึงได้พยักหน้าชวนอัลเบิร์ตให้ออกไปกัน อัลเบิร์ตค้อมตัวให้มารดาของหญิงสาวเมื่อเดินผ่านนางไป
“เกวน ฟังที่แม่พูดหรือเปล่า กลับมานี่นะ!”
เสียงหวีดของมารดาไม่ได้ทำให้เกวนหยุด หญิงสาวก้าวขึ้นรถ อัลเบิร์ตปิดประตูให้เธอก่อนประจำที่คนขับเหมือนเคย บอดีการ์ดหนุ่มเหลือบมองผ่านกระจกมองหลัง เห็นหญิงสาวนั่งกุมขมับท่าทางเครียด
“ไม่เห็นเข้าใจสังคมคนรวยเลย” เธอเปรยขึ้นมา อัลเบิร์ตไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ เธอคงอยากระบาย
เมื่อก่อนเกวนก็เป็นแบบนั้น คำว่าสังคมมันค้ำคอ การมีหน้ามีตา การแข่งขันกันในสังคม เรื่องเงินทองมาเป็นที่หนึ่ง อวดร่ำอวดรวย ในวันนี้ที่เธอคิดได้สิ่งเหล่านั้นมันกลับดูน่าสมเพช เข้าใจดีว่าครอบครัวของเธอจมไม่ลงเพราะเธอก็เคยเป็น แต่นับวันบุญเก่าที่บ้านเธอมีก็เริ่มหมดลงเรื่อยๆ ถ้าไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรเลยแล้วรอแต่ความช่วยเหลือจากคนอื่นในขณะที่สมบัติร่อยหรอ สุดท้ายแล้วเรื่องภายในก็คงถูกเปิดเผยในไม่ช้า เธออยากทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้ครอบครัวเธอยืนหยัดได้แม้จะเล็กน้อยก็ตาม
“ฉันก็รวยนี่เนอะ” เธอว่าอีก สีหน้าหม่นหมอง
เมื่อนึกถึงการหมั้นที่ไม่ได้เกิดจากความรัก แต่เธอก็อดยอมรับไม่ได้ว่าอเล็กซานเดอร์เป็นที่หมายปองของใครหลายคน รวมทั้งเธอเองก็ด้วย แม้ใจหนึ่งจะยินดีที่ถูกเลือก แต่อีกใจก็หดหู่เมื่อรู้สึกว่าตนเองราวสิ่งของที่จะหยิบโยนให้ใครก็ได้
“คาร์ลคะ”
“ครับ”
“พาหนีหน่อยสิ”
“ครับ!?” อัลเบิร์ตตกใจ ขณะที่เกวนหัวเราะขบขัน
“ล้อเล่น ถึงอยากจะทำก็ทำไม่ได้หรอก... เฮ้อ ไร้สาระจังฉัน”
น้ำเสียงหญิงสาวซึมลง อัลเบิร์ตเองก็ลอบถอนใจด้วยความโล่งอกที่เธอเพียงล้อเล่น เกวนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว
“ฉันชอบเขานะ ... อเล็กซานเดอร์น่ะ”
ใจอัลเบิร์ตกระตุกแรง น้ำเสียงแผ่วหวิวของเกวนมันช่างบีบหัวใจจนรู้สึกเจ็บหน่วงในอก ชายหนุ่มนิ่งเงียบ เหมือนเรี่ยวแรงมันหดหาย คำถามมากมายเกิดขึ้นมาและจบลงที่คำว่าเขากำลังทำอะไรอยู่...?
สิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้มันผิดพลาด มันไม่ได้มีแค่เขาที่เจ็บ หนำซ้ำมันยังทำให้ผู้หญิงคนนี้เจ็บยิ่งกว่าหากเธอรู้ความจริง ราวเป็นห่วงโซ่ของความเจ็บปวดที่จุดเริ่มต้นของห่วงโซ่นั้นอยู่ที่คนๆเดียว
อัลเบิร์ตผ่อนลมหายใจยาวเมื่อนิ่งคิดแล้วตัดสินใจ ห่วงโซ่ที่มันผูกทุกคนเอาไว้เขาจะต้องจบมัน แม้จะเป็นจุดเล็กๆในห่วงโซ่ไม่มีผลกระทบที่จะทำให้ห่วงนั้นกระเพื่อมไหวจนขาดสะบั้น แต่มันคงทำให้ความรู้สึกหนักหน่วงในใจนี้หายไปเสียที อาจดูขี้ขลาด คล้ายว่าหนีปัญหา แต่เขาอยากทำ อยากจบมันลงด้วยตนเอง
---------------------
ห้องนอนของพิชญในค่ำคืนหนึ่ง อเล็กซานเดอร์ออกจากห้องไปหลังตื่นขึ้นมากลางดึก เขาเผลอหลับในห้องของเด็กหนุ่มคนนี้ไปเสียได้ เมื่อเสียงประตูปิดลงพิชญก็ค่อยลืมตาขึ้นมา ภายใต้ความมืดสลัวมือเรียวกำผ้าห่มแน่น เจ็บใจตัวเองที่เสียท่าอีกแล้ว เสียงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้งทำให้เด็กหนุ่มขว้างหมอนไปโดยไม่ดูว่าใครที่ไหนมา เขากำลังพาล อยากทำลายทุกสิ่งอย่างในราบหากทำได้
“ว๊าย!!”
เสียงร้องของผู้หญิงทำให้เด็กหนุ่มชะงัก มองร่างอวบอิ่มที่เดินนวยนาดเข้ามาด้วยความไม่ถูกชะตา ยิ่งอีกฝ่ายเปิดปากพูดพิชญยิ่งอยากหาอะไรไปอุดมัน ไม่มีคำไหนที่ฟังรื่นหูสักนิด มีแต่ถ้อยคำดูถูกถากถาง เด็กหนุ่มต่อปากต่อคำกับเจ้าหล่อนอยู่หลายยกก่อนจะไล่ออกจากห้อง ยังมีเสียงหวีดร้องแหลมเล็กจนปวดแก้วหูก่อนเจ้าของเสียงจะตึงตังออกไป เด็กหนุ่มถอนใจยาวก่อนทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าซุกหมอน
เสียงแผ่วเบาเล็ดลอดจากริมฝีปากบาง ตัดพ้อคนที่ทำให้ชีวิตตนเองเป็นแบบนี้ ก่อนจะร้องตะโกนอย่างอัดอั้น กำหมัดทุบหมอนอย่างขัดเคือง แล้วนอนนิ่งๆอยู่อย่างนั้น ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมาอีกหน เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งก่อนจะหันกลับไปด่าผู้ที่เข้ามาใหม่ด้วยความหงุดหงิด แต่กลับต้องชะงัก เมื่อผู้ที่ก้าวเข้ามาคือชายสูงวัยผมแซมสีดอกเลากับบอดีการ์ดตัวใหญ่ยักษ์ เด็กหนุ่มนิ่งค้าง กลืนน้ำลายอย่างหวาดๆ ใครกันอีกล่ะนี่!???
“พิชญสินะ?”
น้ำเสียงทรงอำนาจในความรู้สึกเอ่ยถาม เจ้าของชื่อกะพริบตาปริบก่อนตอบรับด้วยความมึนงงปนหวาดหวั่น
“ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบาก คงอยากกลับบ้านสินะ”
น้ำเสียงเดิมยังคงเอ่ยถามเขามา มันก็ใช่ที่เขาอยากกลับบ้าน แต่คุณลุงคนนี้จะพาเขากลับหรือ?
“ฉันจะส่งเธอกลับบ้าน... พร้อมค่าทำขวัญ”
พิชญออกจะดีใจกับประโยคแรก แต่ประโยคปิดท้ายกลับทำเขาคอแข็ง ค่าทำขวัญคืออะไร จะเอาเงินฟาดหัวกันหรือ? บุคคลตรงหน้าน่ากลัว แต่พิชญก็ยังแผลงฤทธิ์ไม่กลัวตาย
“ถ้าลุงจะเอาเงินฟาดหัวก็ไม่ต้อง! ลุงคงไม่รู้จักคำว่าเห็นอกเห็นใจผู้อื่นถึงได้มองว่าจะเอาเศษเงินฟาดหัวแล้วเรื่องก็จบ!”
บอดีการ์ดร่างยักษ์ขยับกาย พิชญผงะถอย แววตาหวาดหวั่นแต่ยังไม่ยอมลงให้ วิคเตอร์ยกมือห้ามคนของตนทำให้หนุ่มร่างยักษ์เหล่านั้นหยุดนิ่ง
“ฉันจะให้คนของฉันไปส่งเธอก็แล้วกัน” วิคเตอร์บอกเช่นนั้น ไม่ยกประเด็นที่เด็กหนุ่มด่าทอมาต่อยอด ชายชราเหลือบสายตามองด้านหลังก่อนเอ่ยเรียกใครอีกคนเข้ามา
“อัลเบิร์ต”
พิชญมองชายหนุ่มที่ก้าวเข้ามาเสริมอีกคน หัวคิ้วขมวดมุ่น เมื่ออีกฝ่ายเงยขึ้นมาสบตาเด็กหนุ่มก็ชะงัก แววตาที่มองมานั่นต้องการสื่ออะไร?
“ฝากจัดการพาเด็กคนนี้ไปส่งให้ถึงที่ด้วย”
วิคเตอร์ออกคำสั่ง อัลเบิร์ตรับคำและพร้อมจะทำตาม การที่วิคเตอร์เรียกตัวกลับและส่งคนอื่นไปทำหน้าที่ดูแลเกวนแทนก็เพื่อการณ์นี้เองหรือ ถึงจะคิดเช่นไรอัลเบิร์ตก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดต้องเป็นเขาที่พาพิชญกลับไทย
หลังสั่งการแล้ววิคเตอร์และคนอื่นก็ออกจากห้องไป อัลเบิร์ตจึงบอกเด็กหนุ่มให้รีบเตรียมตัว เพราะจะต้องออกเดินทางกันภายในคืนนี้เลย หากชักช้าเรื่องรู้ถึงหูอเล็กซานเดอร์มันคงไม่ง่ายที่จะพาพิชญออกไปจากที่นี่
“คุณ”
พิชญเอ่ยเรียกอัลเบิร์ตที่เดินนำหน้าตนเองไปยังรถที่จอดรอท่าอยู่ อัลเบิร์ตเหลียวกลับมามองเด็กหนุ่ม ขณะที่ขายาวยังก้าวต่อโดยไม่หยุดรอ
“จริงๆผมกลับเองก็ได้นะ”
“ถ้าผมไม่พาไปคุณอาจจะออกจากที่นี่ไม่ได้ เพราะตอนที่คุณมาไม่ได้มีเอกสารอะไรยืนยันตัวตนของคุณสักอย่าง”
สิ่งที่อัลเบิร์ตพูดมานั่นก็ถูก เขาถูกลักพามานี่นะ ถ้าถูกตรวจคนเข้าเมืองคงถูกจับเข้าคุกกลับบ้านไม่ได้แน่ แค่คิดเด็กหนุ่มก็ซึมลงไป ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย
“คุณไม่เป็นไรนะ?” อัลเบิร์ตเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีของเด็กหนุ่มไม่สู้ดีนัก
“พวกเขาเห็นชีวิตคนๆหนึ่งเป็นอะไร นึกอยากจะจับตัวมาก็ทำ อยากทำร้ายยังไงก็ได้ อยากจะผลักไสก็ไม่เคยลังเล บ้าชะมัด”
พิชญน้ำตาคลอ รู้สึกเจ็บใจ เจ็บปวด ปนเปกันเต็มไปหมดจนอธิบายไม่ถูก อัลเบิร์ตมองอีกฝ่ายอย่างเห็นใจ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้
“อเล็กซานเดอร์ ไอ้คนเลว...”
อัลเบิร์ตชะงักกับเสียงพึมพำของอีกฝ่าย มองพิชญใช้หลังมือปาดเช็ดน้ำตาแล้วสูดจมูกแรงๆ เด็กหนุ่มคนนี้เอ่ยถึงเพียงอเล็กซานเดอร์ แววตาที่อีกฝ่ายมีมันไม่ได้ต่างจากที่เขาเป็น อัลเบิร์ตนิ่งงันเมื่อคิดว่าเด็กพิชญคนนี้อาจจะมีใจกับอเล็กซานเดอร์ มุมปากบอดีการ์ดหนุ่มเหยียดออกเล็กน้อย รู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมาครามครัน เขาต่างมีใจให้กันก็ดีแล้วนี่
“ผมขอโทษแทนพวกเขาด้วย” อัลเบิร์ตเอ่ยบอก อยากปลอบใจแต่ไม่รู้จะใช้ถ้อยคำไหนดี เพราะตอนนี้หัวใจตนเองยังปลอบประโลมให้มันหายเจ็บไม่ได้เลย
“คุณจะมาขอโทษแทนทำไม บ้ารึเปล่า!?” พิชญแหว “ถ้ากลัวผมจะเหมารวมว่าคุณเลวด้วยก็ไม่ต้อง เพราะผมแยกแยะออกว่าคุณมันแค่ลูกน้อง ต้องก้มหน้าทำตามหน้าที่ที่เขาสั่ง ตาผมไม่ได้บอดถึงจะมองไม่ออกว่าคุณไม่เต็มใจ!”
น้ำเสียงแว้ดๆนั่นอัลเบิร์ตเพียงแต่นิ่งมอง พอจะเข้าใจแล้วว่าเพราะเหตุใดอเล็กซานเดอร์ถึงได้สนใจเด็กคนนี้
“คุณเป็นเด็กดีนะ สักวันคงได้พบกับคนดีๆที่เหมาะสมกับคุณ”
คิ้วพิชญขมวดกับคำพูดของบอดีการ์ดตัวโต เขาไม่ชอบคนที่พูดจาทำนองนี้เลย แต่จะด่าก็ด่าไม่ออก ทำไมแววตาหมอนี่ถึงได้เศร้าหมองแบบนี้กันนะ? แต่ก็อย่างว่า... อยู่กับพวกคนแบบนั้นถ้ามีความสุขก็แปลกแล้ว พิชญได้แต่ค่อนแคะในใจ
หลังจากไปถึงสนามบินที่จอดเครื่องบินส่วนตัวของเฟอร์ริงตัน กัปตันรอทั้งคู่อยู่ก่อนแล้วเพราะได้รับคำสั่งด่วนจากวิคเตอร์ ทั้งสองคนขึ้นไปบนเครื่อง ต่างคนก็ต่างนั่งเงียบไม่ได้คุยอะไรกันอีก จมอยู่ในภวังค์ของแต่ละคนจนกระทั่งไปส่งพิชญถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ
-------------------
เมื่อกลับมาถึงเฟอร์ริงตัน อัลเบิร์ตก็ต้องพบศึกหนัก เมื่ออเล็กซานเดอร์ตามหาพิชญไม่พบและได้ไปเอาเรื่องกับบิดามาแล้วนั้นล่วงรู้ว่าคนที่พาพิชญไปจากเขาคืออัลเบิร์ต ชายหนุ่มหาที่ลงไม่ได้ความผิดทุกอย่างจึงถูกโยนมาให้บอดีการ์ดหน้าซื่ออีกหน
ร่างสูงเซถลาตามแรงเหวี่ยงของผู้เป็นนาย หันกลับมามองสีหน้าถมึงทึงของอีกฝ่ายแล้วอัลเบิร์ตก็พยายามทำใจดีสู้เสือ แม้เสือนั้นจะไม่คิดเมตตาเขาก็ตาม
“กล้าดียังไงถึงพาเขาไป!” เสียงคำรามก้องทำให้อัลเบิร์ตสะดุ้ง
“ผมก็แค่ทำตามคำสั่ง”
บอดีการ์ดหนุ่มกลั้นใจตอบ ไม่ได้จะปัดความผิดให้พ้นตัว หากแต่มันคือความจริงที่เกิดขึ้นต่างหาก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่คิดเช่นนั้น เมื่อริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มดูแคลน
“ไม่มีคำแก้ตัวที่มันดีกว่านี้แล้วใช่ไหม? บอกมาสิว่านายมันพวกขี้อิจฉา จนต้องขี่ม้าสามศอกไปฟ้องวิคเตอร์!!”
สีหน้าอัลเบิร์ตอึ้งกับข้อกล่าวหา เขานี่นะขี่ม้าสามศอกไปฟ้องวิคเตอร์!?
“เพราะนายรู้ไงอัล... นายรู้ว่าวิคเตอร์จะต้องให้พิชญไปถ้ารู้ว่าเขามีความสำคัญกับฉัน!”
ตอกย้ำกันเข้าไป เอาให้เจ็บมากกว่านี้อีก อัลเบิร์ตมองอีกฝ่ายอย่างตัดพ้อ “ผมไม่รู้ว่าตลอดมาคุณเห็นผมเป็นคนยังไง แต่ถ้าคุณจะคิดแบบนั้นผมคงไม่มีอะไรจะพูดอีก”
ร่างสูงจะก้าวหนี แต่อเล็กซานเดอร์กระชากกลับแล้วตะคอกดัง “อย่ามาประชดประชัน ฉันไม่ชอบ!”
“แล้วคิดว่าผมชอบหรือไง!”
“....!!” อเล็กซานเดอร์อึ้งไปเมื่ออัลเบิร์ตโต้กลับ
“พอได้แล้วอเล็กซ์! พอสักที!! จะทำร้ายผมไปถึงไหน มันเจ็บ เจ็บตรงนี้จะตายอยู่แล้ว...”
มือเรียวขยุ้มอกข้างซ้าย น้ำตาคลอคลองหน่วยตาอย่างอัดอั้น อเล็กซานเดอร์นิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูถือเป็นการหย่าศึก อัลเบิร์ตเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อพ่อบ้านมิลเลอร์เปิดประตูเข้ามา บอดีการ์ดหนุ่มสูดจมูกเบาๆ กะพริบตาเพื่อไล่ความรู้สึกที่มันเอ่อท้น พ่อบ้านมิลเลอร์มองทั้งสองคนเพียงผ่าน ก่อนรายงานเรื่องที่ตนเองได้รับคำสั่งมา
“คุณวิคเตอร์ให้อัลเบิร์ตไปพบครับ” บอกอเล็กซานเดอร์ไปเช่นนั้นเป็นการขออนุญาต
อเล็กซานเดอร์คลายมือที่จับแขนอีกฝ่ายไว้แล้วผินกายไปทางอื่น อัลเบิร์ตจึงได้เลี่ยงออกไป พ่อบ้านมิลเลอร์มองหลานชายที่เดินผ่านตนด้วยแววกังวล ค้อมศีรษะให้อเล็กซานเดอร์ก่อนออกจากห้องตามหลังหลานชายมา
“อัลเบิร์ต...”
“ผมไม่เป็นไรครับ”
ยังไม่ทันที่จะทักถามผู้เป็นหลานก็ตอบกลับมาเช่นนั้น พ่อบ้านมิลเลอร์ได้แต่มองตามอย่างห่วงใย ไม่รู้หรืออย่างไรอัลเบิร์ต ยิ่งบอกว่าไม่เป็นไรก็ยิ่งน่าห่วง เห็นเช่นนี้แล้วพ่อบ้านมิลเลอร์ก็ไม่รู้ว่าหลานชายของตนจะอดทนไปได้อีกนานแค่ไหน...
---------------
หน้าคฤหาสน์เฟอร์ริงตัน
เจ้านายหนุ่มกับบอดีการ์ดยืนเผชิญหน้า ดวงตาคนหนึ่งฉายแววบังคับแต่อีกคนกลับดื้อรั้นไม่ยอมทำตาม
“ขึ้นรถ”
คำสั่งจากผู้เป็นนายดังขึ้น แต่คนถูกสั่งกลับไม่ยอมขยับ จะให้เขาไปด้วยทำไมกัน จะไปตามพิชญแล้วจะให้เขาไปเพื่ออะไร คิดบ้างไหมว่าเขาจะเจ็บ หรือต้องการแบบนั้นอยู่แล้ว บอดีการ์ดหนุ่มได้แต่ตัดพ้อเพียงในใจ เพราะเวลานี้ไม่ได้มีเพียงเขาและอเล็กซานเดอร์ รอบกายยังคงมีคนของเฟอร์ริงตันอยู่เต็มไปหมด
อเล็กซานเดอร์กำลังจะออกเดินทางไปเมืองไทยเพื่อตามเด็กหนุ่มคนนั้นกลับมาอยู่ใต้อาณัติ และเขาที่อยู่ในตำแหน่งบอดีการ์ดข้างกายจำต้องติดตามไปด้วย นั่นคือเหตุผลที่อเล็กซานเดอร์ให้มา อัลเบิร์ตไม่เถียงว่ามันเป็นเช่นนั้น เขาไม่มีสิทธิ์บ่ายเบี่ยงเมื่อมันเป็นหน้าที่ แต่เขาไม่อยากไป
ราวกับจ้องตาวัดใจ สุดท้ายแล้วอัลเบิร์ตก็ต้องทำตามคำสั่ง บอดีการ์ดหนุ่มยอมขึ้นรถไปสนามบินกับผู้เป็นนายพร้อมคนคุ้มกันอีกสามนายรวมทั้งเจฟฟรี่ด้วย ในเมื่อไม่สนใจว่าเขาจะเจ็บจะปวดหรืออะไร เขาก็จะไป อยากตอกย้ำตัวเองให้เจ็บหนักๆ มันจะได้เลิก...รัก...คนๆนี้เสียที
บนเครื่องบินส่วนตัว อเล็กซานเดอร์ได้แต่ปวดหัวกับท่าทีกระด้างกระเดื่องของบอดีการ์ดตน แม้ไม่พูดอะไรแต่เขาก็รู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ยินยอม แล้วตอนนี้เขายังมาซ้ำให้มันยิ่งย่ำแย่ ไหนจะตามคนนั้นแล้วยังมาห่วงคนนี้ สิ่งที่ทำมาทั้งหมดนั่นมันบ้าชัดๆ
เพราะอัลเบิร์ตยอมเขาถึงทำ
เพราะอัลเบิร์ตยอมเขาถึงเยียบย่ำ
โดยไม่นึกถึงว่าถ้าวันหนึ่งอัลเบิร์ตจะไม่ยอมขึ้นมา...
ดวงตาสีฟ้าหันมามองคนที่นั่งตัวตรงอยู่ข้างกาย คิ้วเข้มขมวดเมื่อนึกไปว่าวันที่อัลเบิร์ตจะไม่ยอม... ตอนนี้มันคงมาถึงแล้วกระมัง
มือหนาเอื้อมมาบีบมือ อัลเบิร์ตชะงัก เบือนสายตามามองมือที่กุมทับอยู่แล้วเงยมองหน้าคนทำที่ยังคงนิ่งเฉย บอดีการ์ดหนุ่มหลุบสายตาลงต่ำ สิ่งที่ตัดสินใจไปแล้วจะไม่มีวันย้อนคืน...
-----------------
ต่อด้านล่างค่ะ
-
บ้านพฤทธาการในเวลาต่อมา
อัลเบิร์ตมองอเล็กซานเดอร์ชักกะเย่อยื้อยุดกับพิชญด้วยสายตาว่างเปล่า อยากให้ความรู้สึกมันด้านชามากกว่านี้อีก แค่นี้มันยังน้อยไป เขาถึงได้ยังเจ็บอยู่
เพียงเครื่องลงจอดอเล็กซานเดอร์ก็ให้คนขับรถตรงมาที่นี่โดยมีเขาและเจฟฟรี่ติดตามมา ขณะที่ลูกน้องอีกส่วนไปรอที่โรงแรม การจะพาพิชญออกจากที่นี่กลับไม่ง่ายนัก เมื่อพี่ชายของเด็กหนุ่มมาพร้อมบุคคลสำคัญ พี่ชายของพิชญเอาตัวเข้าบังคนเป็นน้องเอาไว้ ดูท่าอเล็กซานเดอร์จะหัวเสียไม่น้อยเมื่อมีคนมาขวาง
“อเล็กซ์?”
น้ำเสียงทุ้มที่ดังมาจากอีกฝั่งทำให้ทุกคนหันไปมอง อัลเบิร์ตมองผู้มาใหม่ด้วยความคุ้นหน้า ก่อนจะเบือนสายตากลับมายังผู้เป็นนายที่หยุดทุกอย่างลงเพียงเพราะเจ้าของเสียงคนนั้นก้าวเข้ามา
อเล็กซานเดอร์มองตอบคนเรียกด้วยสีหน้าเรียบเฉย คนที่เข้ามาใหม่คืออลัน น้องชายของเขาเอง นี่เขาลืมไปได้อย่างไรว่าน้องชายต่างมารดาของเขากำลังคบหาอยู่กับลูกชายคนรองของพฤทธาการ หึ ช่างมาได้จังหวะเหมาะจริงๆ
“มาทำอะไรที่นี่?”
อีกฝ่ายเอ่ยถามอย่างแปลกใจ แต่กลับไม่มีคำตอบจากผู้เป็นพี่ชาย นอกเสียจากการเบือนสายตาไปมองพิชญที่ยืนอยู่ด้านหลังเด็กของอลัน พิชญเองก็มองตอบกลับมาอย่างไม่ยอมกัน
ชายหนุ่มจ้องพิชญอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านพฤทธาการไปราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น อัลเบิร์ตและเจฟฟรี่ก้าวตามผู้เป็นนายออกไปเงียบๆเช่นกัน ทิ้งความสงสัยใคร่รู้ไว้ให้คนในบ้านหลังนั้นขบคิดกันต่อไป
ที่สุดแล้วอเล็กซานเดอร์ก็จำต้องล่าถอย เพราะไม่อยากดึงดันทำอะไรลงไปขณะที่น้องชายของตนเองยังอยู่ เมื่อกลับมาถึงที่พักในโรงแรมแห่งหนึ่งเขาก็ได้แต่หัวเสีย
ยิ่งรอเวลาอเล็กซานเดอร์ก็ยิ่งหงุดหงิด คนที่อยู่ด้วยตอนนี้ก็ทำตัวเป็นท่อนไม้ไร้ความรู้สึก ทุกอย่างมันน่าหงุดหงิดไปเสียทั้งหมด หลังจากเข้าไปอาบน้ำที่อัลเบิร์ตตระเตรียมไว้ให้อเล็กซานเดอร์ก็ตรงมาหาอีกฝ่ายที่กำลังจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ แขนแกร่งสวมกอดร่างบอดีการ์ดของตนเอาไว้จากด้านหลัง กดจมูกกับซอกคอของอีกฝ่าย อ้างับผิวเนื้อไวต่อสัมผัสแล้วดุนลิ้นชื้นให้พอหวามไหว เขาไม่ได้สัมผัสร่างกายนี้มานานแค่ไหนแล้ว เหตุไฉนเพียงแค่แตะต้องภายนอกก็รุ่มร้อนถึงเพียงนี้
ร่างสูงถูกหมุนกลับมารับจูบ รู้สึกกระหายรสสัมผัสนี้จนต้องตักตวงด้วยความเร่งร้อน อัลเบิร์ตขืนตัวเอาไว้ แม้ไม่ยินยอมแต่กลับหลีกหนีไม่ได้ ริมฝีปากหนากดซับจูบหนักหน่วง ละมาที่ลำคอแล้วขบเม้ม ร่างสูงถูกดันไปที่เตียง เพียงแผ่นหลังสัมผัสฟูกอัลเบิร์ตก็ดีดตัวลุก มือหนารีบกดไหล่ไม่ให้หนีไปไหนได้
“ดื้อเรอะ!” เสียงคำรามในลำคอมาพร้อมกับจุมพิตรสปะแล่ม เมื่อฟันกระทบจนอีกคนได้เลือด
“อเล็กซ์!... อเล็กซ์ ไม่...”
แม้จะห้ามปรามแต่อเล็กซานเดอร์ก็ยังปลุกปล้ำจะเอาอย่างใจ อัลเบิร์ตใช้แรงทั้งหมดที่มีเหวี่ยงอเล็กซานเดอร์ลงไปนอนด้านล่าง แต่กลับลุกหนีไม่ได้เมื่อแขนถูกดึงเอาไว้ทั้งสองข้าง ร่างสูงใหญ่ยกยิ้มเย้ยก่อนพลิกกลับให้เขาลงไปนอนจุกที่เดิมอีกหนพร้อมโน้มลงมาซุกไซ้ อัลเบิร์ตอ้าปากกัดไหล่หนาที่โผล่พ้นเสื้อคลุมอาบน้ำที่หลุดลุ่ยจากความชุลมุนเมื่อครู่ อเล็กซานเดอร์ร้องคำรามก่อนจะกัดคอเขาเป็นการตอบแทน มันเจ็บจนน้ำตาเล็ด
“ชอบแบบรุนแรงก็ไม่บอก”
คนพูดยิ้มอย่างเหนือกว่าเมื่อยกตัวขึ้นมามอง อัลเบิร์ตที่จำต้องปล่อยไหล่ของอีกฝ่ายเพราะเจ็บคอเม้มปากแน่น เมื่ออีกฝ่ายไร้หนทางสู้อเล็กซานเดอร์จึงลงมืออย่างย่ามใจ แผ่นอกและที่ลับตาถูกฝากรอยรักเอาไว้จนถ้วนทั่ว ก่อนกดแทรกตัวตนเข้าลึกล้ำ เมื่อเขาขยับโยกกายเสียงครางของคนใต้ร่างที่ถูกกักเก็บไว้ในลำคอทำให้อเล็กซานเดอร์อยากที่จะทำให้มันดังขึ้นเรื่อยๆจนเผลอตัวเผลอใจไปกับเกมรักของเขา แต่ยังไม่ทันยินดีกับชัยชนะของตัวเองให้ถึงที่สุดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาขัด พร้อมเสียงลูกน้องหน้าห้องที่รายงานว่าอเล็กซานเดอร์ แอล เฟอร์ริงตัน มาขอพบ
ร่างสูงใหญ่เดาะลิ้นขัดใจ ของอร่อยลอยอยู่ตรงหน้าแล้วกลับพลาดที่จะได้ชิมเสียนี่ มองอัลเบิร์ตที่เบือนหน้าหนีเขาแล้วอเล็กซานเดอร์ก็ค่อยถอดถอนกาย อีกคนกัดปากนิ่วหน้าแล้วขยับตัวหนี เห็นแบบนั้นแล้วมันน่าจะซ้ำอีกสักที แต่เมื่อตอนนี้น้องชายต่างมารดามารอพบเขาก็จำต้องหยุดทุกอย่างไว้แล้วไปจัดการธุระให้เรียบร้อย ชายหนุ่มจับเสื้อคลุมมาสวมก่อนออกไปพบน้องชายที่ตนเองเอ่ยอนุญาตให้เข้ามาได้
อัลเบิร์ตหนีบขาแน่น ร่างกายยังร้อนผ่าวแต่ใจกลับปวดร้าวเกินทน เมื่อสติสตังกลับมาครบก็ยิ่งรู้สึกแย่กับตนเองมากขึ้น ทั้งที่รู้ดีว่าอเล็กซานเดอร์มาที่นี่เพราะต้องการคนอื่น แต่เขาก็ยังไม่จำ ยังให้ทุกอย่างมันซ้ำรอยเดิมอยู่เรื่อย
มือเรียวจับต้นคอตนเองที่ถูกกัดจนเป็นรอยชัดเจน ลุกไปเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วหาอะไรปกปิดต้นคอเพื่อออกไปเตรียมน้ำท่ารับแขก สายตาน้องชายของผู้เป็นนายมองมาที่เขาจนรู้สึกได้ แต่อีกฝ่ายก็คงแค่สงสัย เพราะไม่นานก็เลิกสนใจแล้วหันไปคุยกับอเล็กซานเดอร์ต่อไป
เรื่องที่อลันมาคุยด้วยทำให้จุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ของอเล็กซานเดอร์ถูกพับเก็บชั่วคราว เพราะอีกฝ่ายสงสัยในการมาของเขา หากเป็นไปได้ไม่อยากมีปัญหากับน้องชายของตนเองสักเท่าไร
--------------
อเล็กซานเดอร์มองบอดีการ์ดคนสนิทที่เดินไปเดินมา หยิบนั่น ทำนี่ อยู่ภายในห้องพักแล้วถอนใจ คนนี้ก็เหมือนกัน ชักมีปัญหากับเขาเยอะขึ้นแล้วทุกวันนี้ หลังจากตอบโต้เขาที่เฟอร์ริงตัน อัลเบิร์ตก็เอาแต่เงียบ ไม่ว่าจะทำอะไร จะไม่พอใจแค่ไหนอัลเบิร์ตก็ยังนิ่งสนิท มันชวนอึดอัดแทบบ้า
บอดีการ์ดหน้าห้องเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาเมื่อได้รับอนุญาต พร้อมรายงานข่าวที่ทำให้อเล็กซานเดอร์ประหลาดใจ บิดาของเขากำลังจะเดินทางมาที่นี่ ชายหนุ่มนึกไม่ถึงว่าวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันจะลงมาจัดการกับเรื่องเล็กน้อยอย่างเช่นว่าลูกชายจะเลี้ยงดูเบี้ยขัดดอกสักคน ท่าทางเด็กหนุ่มคนนั้นจะไม่ธรรมดาเสียกระมัง
เจฟฟรี่เข้ามาในห้อง บอดีการ์ดที่เข้ามารายงานสถานการณ์จึงเลี่ยงออกไป บอดีการ์ดหนุ่มเอ่ยกับผู้เป็นนาย “รู้แล้วสินะ”
“อืม” อเล็กซานเดอร์ตอบกลับเพียงสั้นๆอย่างรู้กัน เจฟฟรี่จึงเอ่ยต่อ
“ท่านมีคำสั่ง”
“หึ ตัวยังมาไม่ถึง คำสั่งมาแล้ว” อเล็กซานเดอร์ว่าเสียงหยัน
“บ้านพักชั่วคราว” เจฟฟรี่บอกแล้วส่งกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กๆให้ “ท่านพักที่นี่ อยากให้คุณไปอยู่ที่เดียวกัน”
กระดาษบนโต๊ะกระจกไม่ได้รับความสนใจจากอเล็กซานเดอร์ ชายหนุ่มถอนใจก่อนเรียกอีกคน
“อัล”
อัลเบิร์ตหันมาตามเสียงเรียก ก้าวยาวๆมาหาโดยไม่ต้องมีคำสั่งซ้ำ ร่างสูงหยุดอยู่ต่อหน้าผู้เป็นนายเพื่อรอคำสั่ง มือหนาเอื้อมหยิบกระดาษที่เจฟฟรี่นำมาให้เมื่อครู่ส่งให้อัลเบิร์ต
“เก็บของ”
คำสั่งเพียงสั้นๆอัลเบิร์ตก็ทำตามอย่างเร็วไว เพียงไม่นานก็พร้อมออกเดินทางไปยังบ้านพักที่วิคเตอร์เช่าเอาไว้ พวกเขาไปถึงก่อนที่วิคเตอร์จะมาได้ไม่นาน เมื่อบิดามาถึงอเล็กซานเดอร์ก็มองด้วยแววหน่ายใจ
“มาถึงนานแล้วหรือคะอเล็กซ์?”
นาตาเซียเอ่ยถาม น้ำเสียงของเธอไม่ว่าจะฟังทีไรชายหนุ่มก็ไม่นึกชอบใจ จะว่าเขามีอคติก็ไม่ผิดนัก
“วิคเตอร์” อเล็กซานเดอร์เอ่ยเรียกบิดา ปรายมองนาตาเซียที่เกาะแขนผู้เป็นบิดาราวตุ๊กแกอย่างมีคำถาม
“เขาอยากตามมาด้วย” เอ่ยตอบลูกชายไปแบบนั้น คนเป็นลูกพยักหน้ารับรู้ก่อนเดินเลี่ยงไป ปัญหาส่วนตัวของบิดาเขาไม่อยากยุ่งด้วย
เมื่ออเล็กซานเดอร์เลี่ยงออกไปแล้วนาตาเซียก็หันมาฉอเลาะเอาอกเอาใจสามีเฒ่าของตนเอง ถึงเธอจะถูกใจอเล็ซานเดอร์ แต่วิคเตอร์ก็ยังเป็นบ่อเงินบ่อทองที่มั่นคงของเธออยู่
วิคเตอร์เองก็รู้ดีว่าภรรยาสาวของตนนั้นคิดหวังอะไร หากเพียงแต่เขาถือว่าต่างมีประโยชน์ร่วมกัน เขาได้ความสุขทางกาย ขณะที่เธอได้ทรัพย์สินเงินทองและหน้าตาทางสังคมเป็นสิ่งตอบแทนไป เรื่องที่เธอหมายตาอเล็กซานเดอร์นั้นเขาจะทำไม่รู้ไม่เห็น เพราะถึงอย่างไรเสียวิคเตอร์ก็เชื่อว่าต่อให้นาตาเซียอยากเสนอ แต่อเล็กซานเดอร์จะไม่มีทางสนอง หากนาตาเซียยังไม่ทำอะไรที่ล้ำเส้นมากกว่าที่เป็นอยู่เขาก็ยังให้เธออยู่ข้างกายได้จนกว่าเธอจะอยากจากไปเอง แต่ถ้าวันใดที่เธอหลงระเริงไปจนกู่ไม่กลับเขาก็พร้อมจะหยิบยื่นความโหดร้ายให้เธอเช่นกัน
---------------
โอกาสที่จะได้ตัวปฏิญญา พฤทธาการมาโดยไม่ให้ลูกชายคนเล็กของเขารู้ดูจะเป็นการยากสำหรับวิคเตอร์ เมื่ออลันให้คนติดตามเด็กคนนั้น แต่วิคเตอร์ก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ หากเรื่องที่เขาทำจะรู้ถึงหูลูกชายเขาก็คงต้องแลก ชายชราสั่งคนของตนให้ไปพาเด็กปฏิญญามาพบ แต่ก่อนที่การนั้นจะสำเร็จกลับมีคนตัดหน้าไปเสียก่อน เมื่อปฏิญญาถูกลักพาตัว เรื่องดังกล่าวถูกรายงานให้วิคเตอร์ทราบในเวลาต่อมา
และเป็นที่แน่นอนว่าอลันต้องเข้าไปช่วยคนรักของตนเอง วิคเตอร์ออกจะเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ปัญหาครั้งนี้มีความเสี่ยงต่อชีวิตลูกชายเขาเป็นยิ่งนัก ชายชราจึงอยู่เฉยไม่ได้ สั่งให้อเล็กซานเดอร์พาคนไปช่วยน้องโดยเร่งด่วน อเล็กซานเดอร์รับคำสั่งนั้น ชายหนุ่มเตรียมคนพร้อมสรรพ ป้องกันภัยทุกอย่างแน่นหนา เฟอร์ริงตันจะไม่มีทางสูญเสีย
อัลเบิร์ตไม่ได้รับอนุญาตให้ตามไป มีเพียงเจฟฟรี่และลูกน้องคนอื่นเท่านั้น ไม่มีคำอธิบายจากผู้เป็นนาย มีเพียงคำสั่งที่ต้องทำตามอย่างเคร่งครัด เมื่อถึงเวลาที่ต้องปฏิบัติการ อัลเบิร์ตที่ตามออกมาส่งก็เอ่ยเรียกคนที่กำลังจะไปขึ้นรถเอาไว้
“อเล็กซ์”
เจ้าของชื่อชะงักก่อนจะหันกลับมามองคนเรียก ความเครียดขึ้งและกดดันจากสิ่งที่กำลังจะไปทำ ทำให้อารมณ์ของอเล็กซานเดอร์ไม่นิ่งนัก
“ระวังตัวด้วย”
ถ้อยคำแสดงความห่วงใยจากบอดีการ์ดหนุ่มทำให้อเล็กซานเดอร์มองอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเรียกให้เดินมาหา “มานี่ซิ”
อัลเบิร์ตเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายงงๆ แขนแกร่งตวัดคว้าร่างบอดีการ์ดหนุ่มมาชิด ก่อนกดจูบรวดเร็ว อัลเบิร์ตดันตัวอีกฝ่ายไว้แต่ริมฝีปากที่บดจูบลงมากลับตามติดปากเขา บังคับให้รับจูบรุนแรงนั้นจนได้
“ฉันไม่ยอมเป็นอะไรง่ายๆหรอก จะอยู่ยงคงกระพันให้นายสาปแช่งฉันทุกวัน”
อเล็กซานเดอร์ถอนจูบ เอ่ยบอกอัลเบิร์ตทีเล่นทีจริง กดจูบปากเจ่อๆนั่นเสียอีกทีก่อนไป ความสัมพันธ์แสนคลุมเครือที่ทั้งคู่มีต่อกัน ในบางมุมที่อเล็กซานเดอร์แสดงออกให้เห็นมันก็ทำให้อัลเบิร์ตไม่อยากที่จะจากไป แต่การที่ยังอยู่ข้างกายคนๆนี้ทั้งที่เขาไม่คิดที่จะเหลียวกลับมามองนั้นมันก็เจ็บปวดเกินทน ใจของเขาที่มันเป็นเพียงก้อนเนื้อก้อนเล็กๆ ถูกกระทบกระแทกทุกวันมันก็เจ็บ ก็ช้ำ และอาจจะหยุดเต้นในสักวันหนึ่งก็เป็นได้
ในที่สุดแล้วการไปช่วยเหลือน้องชายของอเล็กซานเดอร์ในครั้งนี้ก็สำเร็จเสร็จสิ้นแต่โดยดี ชายหนุ่มกลับมาที่บ้านพักหลังใหญ่อย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน ผู้ที่จ้องจะทำร้ายน้องของเขานั้นมีปัญหาทางจิต อยากจะปลิดชีวิตอลันจนยอมแม้กระทั่งตายไปพร้อมกัน โดยวางระเบิดเอาไว้รอบบ้าน เหตุเพราะแค้นฝังใจว่าอลันเป็นหนึ่งในต้นเหตุให้ครอบครัวของฝ่ายนั้นต้องล้มละลายจนผู้เป็นบิดา เสาหลักของครอบครัวต้องฆ่าตัวตายและไม่นานจากนั้นมารดาก็ตรอมใจไปตามกัน ทั้งที่อลันใจดีกว่าเขามาก หากเป็นเขามันคงไม่รอดมาจนทุกวันนี้แน่ อเล็กซานเดอร์อยากจะยิงมันผู้นั้นเสียให้พรุนไปทั้งร่าง กล้าดีคิดมาต่อกรกับเฟอร์ริงตันโดยไม่มองเงาหัวตนเอง
และเมื่อได้เห็นในสิ่งที่น้องชายทำเพื่อคนที่รักแล้วอเล็กซานเดอร์ก็เกิดความสงสัย เด็กคนนั้นไม่ได้มีความเกี่ยวพันทางสายเลือด ไม่ได้เป็นญาติโกโหติกาทางฝ่ายไหนทั้งนั้น แต่อลันกลับเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง อเล็กซานเดอร์พลันฉุกคิดขึ้นมาว่า...หากเป็นเขา เมื่อเจอสถานการณ์เช่นนี้บ้าง... เขาจะยอมเสี่ยงเพื่อใครไหม...?
จุดประสงค์ในการมาไทยในครั้งนี้นั้นอเล็กซานเดอร์ยังไม่ลืม เรื่องพิชญที่ปล่อยไว้จนเวลาผ่านล่วงเลยมาโดยไม่ลงมือทำอะไรสักอย่างนั้น ในวันนี้เขาก็ได้มีคำสั่งออกมาหลังจากให้คนตามเฝ้าดูเด็กหนุ่มมาตลอด
หน้าบริษัทของน้องชายอย่างอลัน รถยนต์ติดฟิล์มดำจอดอยู่ที่มุมหนึ่งเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย สายตาคมมองทางเข้าออกบริษัทนิ่ง เมื่อเห็นเป้าหมายเดินออกมามุมปากหนาก็ยกยิ้ม คนของเฟอร์ริงตันเข้าประชิดตัวเป้าหมายในทันที การปฏิบัติงานใช้เวลาเพียงไม่นานเมื่อที่สุดแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็มาอยู่ในกำมือของเขา
พิชญถูกพาตัวขึ้นมาบนรถ ศีรษะเด็กหนุ่มวางพักอยู่บนตักของอเล็กซานเดอร์ที่นั่งนิ่งสีหน้าเรียบเฉย เบาะนั่งด้านหน้าคือบอดีการ์ดข้างกายของเขาทั้งสองนาย เจฟฟรี่รับหน้าที่ขับรถ ในขณะที่อัลเบิร์ตนั่งเงียบอยู่ข้างกัน
ดวงตาสีอ่อนเหลือบมองผ่านกระจกมองหลัง สบเข้ากับตาสีฟ้าของผู้เป็นนายที่คล้ายว่าจะจ้องอยู่ก่อนแล้วทำให้อัลเบิร์ตเผลอหลบสายตา
“มีอะไร?” อเล็กซานเดอร์เอ่ยถามขึ้นมาลอยๆ พลอยทำให้เจฟฟรี่ชะงักเมื่อนึกไปว่าผู้เป็นนายเอ่ยถามตน
“เปล่าครับ”
เสียงตอบแสนเบาจากเพื่อนบอดีการ์ดที่นั่งข้างกันทำให้เจฟฟรี่ละความสนใจจากคำถามดังกล่าว หันเหความสนใจไปอยู่ที่การขับรถดังเดิม
“เปล่าก็อย่าหันมามองบ่อย มันน่ารำคาญ”
สิ้นคำสั่งอัลเบิร์ตที่เผลอเหลือบมองไปด้านหลังก็มองตรงไปด้านหน้าไม่เหลือบแลกลับไปอีก บรรยากาศภายในรถแสนเงียบงันและกดดันจนแทบหายใจไม่ออก แต่เจฟฟรี่ที่อยู่ร่วมเหตุการณ์ก็ดูจะชินชากับมันเสียแล้ว
อเล็กซานเดอร์มองกระจก สายตาของอีกฝ่ายที่เหลือบขึ้นมามองเมื่อครู่หากเขาไม่มองอยู่ก่อนคงไม่ทันได้เห็น ชายหนุ่มเบือนสายตาไปมองนอกรถ เริ่มไม่เข้าใจตนเองว่ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่
เมื่อรถยนต์แล่นเข้ามาจอดลงที่หน้าบ้านพักอเล็กซานเดอร์ก็ก้าวลงมาจากรถ พร้อมกับที่อัลเบิร์ตอ้อมมาอีกด้านเพื่อที่จะเข้าไปช้อนอุ้มพิชญลงมา แต่อเล็กซานเดอร์กลับก้าวเข้ามาแทรกทำให้อัลเบิร์ตชะงัก ผู้เป็นนายปรายตามองก่อนเข้าช้อนตัวพิชญอุ้มลงจากรถเสียเอง อัลเบิร์ตก้าวหลบเมื่ออเล็กซานเดอร์พาพิชญเดินผ่านหน้าตนเองไป สีหน้าบอดีการ์ดหนุ่มยังคงฉาบทาด้วยความเรียบเฉย ก่อนก้าวตามผู้เป็นนายเข้าไปในบ้านพักหลังใหญ่นั้น
พิชญถูกพามายังห้องนอนห้องหนึ่งภายในบ้าน ชายหนุ่มวางร่างแบบบางที่ตนเองอุ้มมาลงบนที่นอนอย่างเบามือ กิริยาท่าทางเช่นนั้นทำให้คนที่ตามเข้ามาชะงักงัน อัลเบิร์ตไม่เคยเห็นอเล็กซานเดอร์แสดงออกกับใครเช่นนี้มาก่อน เขาหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้อง มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหน่วงที่มันถ่วงอยู่ภายในอก
“จะยืนมองอยู่ตรงนั้นอีกนานไหมอัลเบิร์ต หรือต้องให้ฉันบอกถึงจะรู้ว่าควรอยู่ตรงไหนเวลาฉันมีธุระกับคนอื่น?”
อัลเบิร์ตหน้าม้านกับคำพูดของผู้เป็นนาย เจ็บจนพูดไม่ออก บอดีการ์ดหนุ่มค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนก้าวถอยหลังแล้วหมุนตัวกลับออกจากห้องไป เสียงปิดประตูลงตามหลังแผ่วเบา ดวงตาสีน้ำทะเลไม่ได้มองตาม แต่ก็รับรู้ได้ว่าอีกคนออกไปจากห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สีหน้าอเล็กซานเดอร์เครียดเคร่งจนทำให้บรรยากาศกดดันกระจายไปทั่วทั้งห้อง
‘ถ้าคุณยังทำตัวแบบนี้ อัลไปจากคุณแน่’
เสียงเจฟฟรี่ดังแทรกเข้ามาในห้วงความคิด มือหนากำหมัดแน่นก่อนจะลุกขึ้นแล้วก้าวเร็วๆไปยังประตูห้อง กระชากเปิดมันออกแล้วชะงักเมื่อเห็นเจฟฟรี่ยืนอยู่ตรงนั้นแทนที่จะเป็นอัลเบิร์ต อีกฝ่ายมองเขางงๆ เลิกคิ้วเชิงถาม แต่นอกจากจะไม่อธิบายอะไรแล้วอเล็กซานเดอร์กลับปิดประตูลงปังใหญ่ เจฟฟรี่ทำเสียงประหลาดในลำคอ ก่อนจะฝากลูกน้องของตนให้เฝ้าห้องไว้แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น
อเล็กซานเดอร์กลับเข้ามาในห้องด้วยความว้าวุ่นที่เกิดขึ้นไม่ทราบสาเหตุที่แน่ชัด สายตามองเด็กหนุ่มบนเตียงแล้วนิ่งคิด เขารู้สึกอย่างไรกับเด็กคนนี้ แล้วคนที่เพิ่งก้าวออกจากห้องไปนั้นเล่า ความรู้สึกที่มีให้มันคืออะไร ทุกๆครั้งที่อีกฝ่ายมีปฏิกิริยาบางอย่างมันทำให้ความตั้งใจของเขาคลอนแคลนเหลือเกิน สายตาที่เขามักรู้สึกได้เสมอว่ามองมาที่เขาตลอด สายตาที่เต็มไปด้วยแววตัดพ้อ ผิดหวัง เสียใจ และทุกๆความรู้สึกด้านลบ แต่นั่น คนที่ทำให้มันเกิดขึ้นก็คือตัวเขาเองมิใช่หรือ
ถ้าถามว่าสนใจไหม ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่สน แต่ไม่เคยทำให้มันดีขึ้น มีแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลง ร่างสูงใหญ่ทรุดนั่งลงบนเตียง มือหนาเสยผมตนเองแรงๆ มองพิชญที่ยังไม่ฟื้นคืนสติแล้วถอนใจหนักหน่วงด้วยคิดไม่ตก
หน้าประตูห้องทำงานภายในบ้านพักของวิคเตอร์ มืออัลเบิร์ตยังยกค้างไม่เคาะมันลงไป บอดีการ์ดหนุ่มยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น นิ่ง... นาน... ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้าและแววตาฉายแววเด็ดเดี่ยว การตัดสินใจครั้งนี้ถือเป็นที่สิ้นสุด เขาจะก้าวจากไป จะไม่ย้อนกลับมา ไม่กลับมา...
โปรดติดตามตอนต่อไป
ฮูเร่~ มาอย่างไวเพราะรีไรท์ของเดิม กร๊ากกก :laugh:
ขอบคุณทุกๆท่านที่ยังอยู่ด้วยกันนะคะ จัดบวกไปทุกบวก :L2:
ตอนนี้มันดูเป็นการเล่าเรื่องแบบย้อนความในเล่ห์พรางรักเลยเนอะ ตอนหน้าคงจะมีอะไรที่แปลกใหม่มากกว่านี้แล้วล่ะ ช่วงเวลาที่คาบเกี่ยวกันหมดลงแล้ว //ปาดเหงื่อ :try2:
พบกันใหม่ตอนหน้า...วันไหนไม่รู้เหมือนกันค่ะ ถ้าเสร็จไวก็อัพไวเนอะ^^
วันใหม่ค่ะ
อ่านรอบนี้ด้วยความปวดใจหนักกว่าเดิม
ยังไงซะอัลก็น่าสงสารระดับสิบหัวกระโหลก
ฉบับปรับปรุงใหม่ เรียงเรื่องดีกว่าฉบับเดิมเยอะเลยค่ะ อะไรที่มันไม่เข้าที่เข้าทาง ก็หายไปเยอะ
เนื้อหามันกระชับขึ้นเยอะ และทำให้คนอ่านเจ็บเวลาอ่านหนักกว่าเดิมด้วยค่ะ T^T
ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ขอบคุณที่อินไปกับเราค่ะ ใหม่ยังแอบกังวลว่ามันจะไม่ต่อเนื่องกัน :monkeysad:
อ่านแล้วคงต้องรบกวนวันใหม่พาคนสองคนไปหาหมอที
คนแรกก็พ่ออเล็กซ์ตัวดี คอเคล็ดเพราะทิฐิมันค้ำอยู่ :m16:
คนที่สองก็อัล เจ็บจนไม่รู้จะรักษาได้หรือเปล่า :m15:
วันใหม่ต้องซาดิสต์แน่เลย ชอบเห็นอเล็กซ์โดนด่าและโดนเกลียด :laugh:
แต่อย่ามารุณกรรมอัลของเรานะ แค่นี้ก็น่าสงสารจะแย่
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
ป.ล. มัวแต่ไปหลงเด็กเอ๊าะๆอย่างน้องต้นน้ำ ก็เลยมาช้า อย่าว่าเค้านะ :o8:
เห็นพี่ greensnake บอกให้พาไปหาหมอ แอบตกใจ นึกว่าจะให้พาเฮียไปโรงพยาบาลบ้า กร๊ากก
ปล.ด้วยคน55555 สำหรับท่านที่รอน้องต้นน้ำอยู่คงอีกสักพักนะคะ ไว้ให้น้องตองที่เขียนร่วมกันกับใหม่ว่างก่อนเน้อ ช่วงนี้น้องกำลังสอบอยู่ ถ้าน้องปิดเทอมแล้วเราคงได้เจอน้องต้นน้ำบ่อยขึ้นค่ะ :D
ปล.อีกที ฮอลล์คูลเอาไม่อยู่ รับเย็นเย็นเพิ่มไหมคะ? >w<b
-
ขอบคุณคนเขียนเน้ออออออออ
-
หนีเลย หนีเลย หนีเลย :ped149:
หนีไปให้ไกลๆเลยอัล อย่าให้อเล็กซ์มันหาเจอ :m16:
จะได้สำนึกซะบ้าง ว่าเวลาไม่มีอัลอยู่ มันจะรู้สึกยังไง :3125:
-
อเล็กซ์ใจร้ายจังเลย สงสารอัล
-
โอ้ย น้ำตาซึมอ่ะ สงสารอัลสุดๆ
จับอเลกซ์เบิ้ดกะโหลกสักทีจะตาสว่างไหมเนี่ย!!
ตัดใจเถอะอัล ให้อเลกซ์รับรู้รสการสูญเสียบ้าง เนอะ :katai1:
-
สงสาร อัล อ่ะ อเล็ก ใจร้ายไปแล้วนะ
เชียให้อัลไปไกลๆจากอเล็กเลย หน่วงสุดๆน้ำตาไหล :sad4:
-
มองแล้วฉบับใหม่อเล็กซ์เลวกว่าเดิมนะเนี่ย
อัลเองก็น่าสงสารกว่าเดิม ยิ่งอ่านยิ่งอยากเอารองเท้าปาหน้าอเล็กซ์ T^T
-
โอ๊ย ชีวิตอีเย็น(อัล) กับท่านขุน(อเล็กซ์)
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:o12: สงสารอัล ฮือๆๆๆๆๆๆๆ :m15:
-
ตอนนี้ รู้สึกเจ็บราวกับเป็นอัลซะเองเลย :m15:
อัลทนได้สุดๆแล้วแหละ ไปพักเถอะ หาอะไรทำ :เฮ้อ:
เจ็บมากเลยค่ะตอนนี้ อเล็กซ์โลเลชอบน้องพิชญ์ก็อยู่กะน้องไป
ไม่ต้องมายุ่งให้อัลปวดใจเล่นอีกนะ เจ็บแทนอัลเฟ่ย :a5:
-
และแล้วอัลก็เลือกที่จะไปแล้วสินะ
เตรียมหัวเราะเยาะอเล็กซ์
-
หาสามีใหม่ให้อัลหน่อย คนเก่ามันไม่ได้เรื่อง
-
อ่านแล้วหน่วงแท้ :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
ขอพระรองแสนดีซักคนไว้ปลอบใจอัลได้มั้ยคะ :ling1:
-
ทำไมมันเจ็บปวดไปซะทุกครั้ง ที่อเล็กซ์กับอัลอยู่ร่วมซีนกัน
แล้วเด็กพิชญก็ช่างเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาไปซะทุกเรื่องเลย
จบเรื่องนู้นชอบขึ้นมานิดนึง พอมาเรื่องนี้ทำกราฟตัวเองตกอีกแล้ว แง่งๆ
แล้วทำไมจะต้องมาหลงอเล็กซ์ไปซะทุกคนด้วยเนี่ย หมั่นมาก ลงแส้หนักๆฺนะคะคุณวันใหม่
ชอบมาก แต่แน่นอกใจถลอกแทนอัล แล้วก็ดันยิ้มไปด้วยเพราะอ่านสนุก เอิ๊กๆ บ้าไปแล้ว
ไปซะอัล(แบบชั่วคราว เข้าใจนะ) ทำถูกแล้ว ปล่อยทั้งคู่ไปสู่ประตูสวรรค์(มั้ง) กระซิกๆ
//รออ่านต่อนะคะ มาอัพไม่ให้รู้เนื้อรู้ตัวกันเลย ...วันนี้รู้สึกจะอินไปหน่อยแฮะเรา อิอิ
-
ไปเลยๆ :mc1: เชียร์เต็มที่
-
สงสารอัล
-
อัลลลลล โธ่
-
โอยยย อ่านแล้วก็ยังร้องไห้ไปกับอัลอยู่ดี :monkeysad:
เจ็บหนักๆทีเดียวมันจะได้ตัดใจได้ง่ายขึ้นล่ะมั้งนะ
นึกถึงตอนหน้าแล้วสะใจชะมัด หอบผ้าตามอัลไปดีกว่า
ปล่อยให้เจ้าโคแก่มันเคี้ยวหญ้าอ่อนไปเถอะเนาะอัล
ไม่อยากกล่าวถึงอเล็กซ์ เพราะมันทำให้เราปรี๊ด :m16:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
อ๊ากกกกก อเล็กซ์อะ :m15:
ใจร้ายกะอัลของเค้า (?)
น่าติดตามมากๆ สู้ๆ นะคะคนเขียน ><
-
วันนี้จะมาต่อป่าวน้าาาาา :m7:
-
อัลตัดสินใจได้แล้ว
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๕ ทางแยก
ท่าอากาศยานลอนดอนฮีทโธร์ว
อเล็กซานเดอร์ใช้เวลาไม่นานในการมาถึง หลังจากได้รู้ว่าบอดีการ์ดของตนหนีกลับประเทศพร้อมบิดา ชายหนุ่มตรงดิ่งออกจากสนามบินทันทีไม่มีการรอช้า หากช้ากว่านี้แม้สักนิดบอดีการ์ดข้างกายของเขาอาจหนีไปไกลแล้วก็เป็นได้ ร่างสูงใหญ่กับบรรยากาศอึมครึมที่โอบล้อม รายรอบไปด้วยบอดีการ์ดตัวใหญ่ยักษ์ที่สีหน้าเรียบเฉยไม่แพ้กันเรียกสายตาผู้คนในสนามบินให้หันมามองได้เป็นอย่างดี ก้าวเดินของทุกคนรีบเร่งให้ทันใจนายที่เวลานี้มันล้ำหน้าไปไกลถึงคฤหาสน์เฟอร์ริงตันแล้ว
หน้าสนามบิน อัลเบิร์ตมาถึงในเวลาไล่เลี่ย ขณะที่ชายหนุ่มลงจากรถมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบย่อมบนบ่า อเล็กซานเดอร์ก็กำลังจะไปขึ้นรถที่อยู่อีกฝั่งเช่นกัน แต่แค่เพียงเห็นด้วยหางตา ร่างสูงใหญ่ก็หยุดกึก พลอยทำให้บอดีการ์ดรอบกายตั้งท่าระวังภัยตามไปด้วย อเล็กซานเดอร์นิ่งมองจนแน่ใจ ขาแกร่งก็ก้าวตามไปอย่างไม่รอช้า ใจเขาเต้นกระหน่ำจนเจ็บหนึบ
ฝั่งผู้โดยสารขาออก อัลเบิร์ตที่จัดการเรื่องเอกสารอะไรเรียบร้อยก็ไปหาที่นั่งรอเวลาเครื่องออก ก้นยังไม่ทันแตะเก้าอี้เสียด้วยซ้ำก็มีเงาร่างสูงใหญ่ทอดมาทาบทับ อัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีอ่อนฉายแววตกใจเมื่อเห็นว่าอเล็กซานเดอร์มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าด้วยอาการหอบเหนื่อย อัลเบิร์ตนิ่งอึ้งเพราะไม่ทันตั้งตัว อีกฝ่ายก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง คว้าแขนเขาแล้วดึงให้ลุกขึ้นมา อัลเบิร์ตยึดยื้อไว้ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลฉายแววดุ มันตาวาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อเจ้าของตะคอกดัง
“คิดจะหนีไปไหน!?”
“ผมไม่ใช่คนของเฟอร์ริงตันแล้ว” อัลเบิร์ตโต้กลับ ไม่ตอบคำถามแรกที่อีกฝ่ายตะคอกถามมา
“หึ อย่างนี้ก็ยิ่งดี... มานี่!” ริมฝีปากหยักยิ้มเหยียด กระชากอัลเบิร์ตลากติดมือมา ไม่สนใครหน้าไหนจะหันมามองแม้สักนิด
“อเล็กซ์ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” อดีตบอดีการ์ดเอ่ยประท้วงเสียงตื่น เวลานี้อเล็กซานเดอร์ดูน่ากลัว เขากลัวใจอีกฝ่ายจริงๆ
“นายอยากเริ่มก่อนเองทำไม!” น้ำเสียงไม่ได้ลดระดับความโกรธกรุ่นลงแม้แต่น้อย มันน่าเจ็บใจนักที่บอดีการ์ดเพียงคนเดียวมีอิทธิพลต่อเขามากถึงเพียงนี้
“อเล็กซ์...”
อัลเบิร์ตขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามง่ายๆ แต่ยิ่งยื้อยิ่งเจ็บแขน เพราะอเล็กซานเดอร์ลากเขาเดินดุ่มไม่อนาทรเลยว่าเขาจะเจ็บหรือไม่ ใช่ว่าจะอ่อนแอจนหนีไปไม่ได้ แต่ไม่อยากทำร้ายอีกฝ่ายเท่านั้นเอง เข้าใจกันบ้างสิอเล็กซานเดอร์
อัลเบิร์ตมองหาทางหนีทีไล่ หากยอมกลับไปด้วยคงไม่พ้นต้องเจ็บซ้ำเก่า บางทีอาจมากกว่าเก่าเพราะอเล็กซานเดอร์เป็นพวกฝังใจ รู้ว่าเขาจะตีจากแบบนี้คงไม่ให้อยู่ดีมีสุขแน่ มืออีกข้างจับแขนอีกฝ่ายที่กำลังลากตนเองอยู่ อเล็กซานเดอร์หันกลับมามอง แต่เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็รู้สึกเหมือนโลกเอียงแล้วตีลังกากลับกะทันหัน รู้สึกตัวอีกทีก็ลงมานอนจุกอยู่บนพื้นเสียแล้ว
“ผมขอโทษ”
เอ่ยบอกเช่นนั้นแล้วอัลเบิร์ตก็ก้าวถอยก่อนออกวิ่ง เจฟฟรี่ยกแขนขึ้นเชิงห้ามไม่ให้ลูกน้องทำอะไรเพื่อนตนเมื่อหลายคนขยับ แต่คำสั่งจากผู้เป็นนายให้รีบตามไปจับกลับมาทำให้พวกเขาต้องรีบทำตาม เจฟฟรี่ยื่นมือให้นายจับเพื่อพยุงตัวลุกขึ้น แต่อีกฝ่ายปัดออกแล้วลุกขึ้นมาเองด้วยความหงุดหงิด
ความขุ่นมัวยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อคนของเขากลับมารายงานว่าตามอัลเบิร์ตไม่ทัน เพราะอีกฝ่ายหายเข้าไปในกลุ่มผู้คน อเล็กซานเดอร์กำหมัดแน่น กัดกรามกรอดได้แต่เจ็บใจ
---------------------
อัลเบิร์ตที่หลุดจากการไล่ตามมาได้เรียกรถให้ไปส่งยังที่พักของเพื่อนสนิท เขายังออกจากลอนดอนในตอนนี้ไม่ได้ เพราะอเล็กซานเดอร์คงไม่หยุดให้คนตามเขา
ปอนด์เปิดประตูออกมารับเพื่อนงงๆ เมื่อเพื่อนโทรมาบอกว่าขอมาพักด้วยกะทันหัน หนุ่มตัวเล็กเบี่ยงกายให้เพื่อนตัวโตก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนหาน้ำหาท่ามาให้เพื่อนดื่มแล้วนั่งคุยถามไถ่กันดูถึงที่มาที่ไป จนได้ความว่าเพื่อนของตนลาออกจากเฟอร์ริงตันแล้ว ได้ฟังเช่นนั้นหนุ่มตัวเล็กก็ถึงกับตบเข่าฉาด
“ให้มันได้อย่างนี้! ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว” น้ำเสียงรื่นเริงทั้งสีหน้าสาสมใจทำให้อัลเบิร์ตหรี่ตามองเพื่อนแปลกๆ
“อะไร ดีใจขนาดนั้นเลย?” ชายหนุ่มเอ่ยถามกลั้วหัวเราะ
“แน่นอน ฉันอยากให้นายออกมาจากที่นั่นตั้งนานแล้วนายก็รู้” ปอนด์ยอมรับหน้าชื่นตาบาน
“เออนี่ ยังไงนายก็ออกจากที่นั่นมาแล้ว กลับบ้านกับฉันไหม คราวก่อนที่ฉันถามนายก็เอาแต่ยิ้มไม่ตอบ คราวนี้ต้องตอบตกลงมาเลยนะ”
“บังคับกันนี่” อัลเบิร์ตว่า หัวเราะขำเพื่อน
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะพานายไปซ่อน” สีหน้าหนุ่มตัวเล็กมีลับลมคมใน
“หือ?”
“อเล็กซานเดอร์คงไม่ยอมให้นายไปง่ายๆใช่ไหมล่ะ นายถึงต้องหนีมาที่นี่” เดาเสียถูกเผง “เพราะฉะนั้นฉันจะพานายไปซ่อนเอง รับรองหมอนั่นต้องอกแตกตายเพราะหานายไม่เจอแน่ ฮ่าๆๆๆ”
หนุ่มตัวเล็กหัวเราะท่าทางสะใจเป็นอย่างมาก อัลเบิร์ตได้แต่ทำหน้าประหลาด ดูปอนด์จะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับอเล็กซานเดอร์จนหยดสุดท้ายจริงๆ
ปอนด์ให้เพื่อนไปอาบน้ำให้สดชื่น ตนเองจะทำอาหารไว้รอท่า หลังอาบน้ำเสร็จอัลเบิร์ตก็ออกมาทานอาหารกับเพื่อน ได้คุยกันหลายเรื่อง ความรู้สึกสนิทสนมแบบเดิมๆกลับมาอีกหน หลังต่างฝ่ายต่างทำงานเวลาเจอกันมันก็น้อยลง
“อัล”
“หืม?”
“นายคิดว่าจะตัดใจจากเขาได้ไหม?”
อัลเบิร์ตนิ่งไปครู่หนึ่งกับคำถามจากเพื่อนก่อนเอ่ยเสียงเบา “ไม่รู้สิ”
“ตอบแบบนี้แสดงว่าตัดไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันจะช่วยนายเอง อเล็กซานเดอร์ต้องยอมสยบให้นายแน่”
คำพูดที่ดูมั่นอกมั่นใจของปอนด์ทำให้คิ้วอัลเบิร์ตเลิกสูง “ยังไง?”
“เรื่องนั้นนายแค่ใจแข็งเข้าไว้เป็นพอ เรื่องอื่นฉันจัดการให้” ปอนด์กล่าวสำทับพร้อมยักคิ้วแผล็บ
“อย่าเลย เขากำลังจะหมั้น อีกหน่อยก็แต่งงานมีครอบครัว เกวน เจฟเฟอร์สันเธอเป็นคนดีนะ ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ”
น้ำเสียงซึมลงไปทั้งยังยิ้มเศร้า ปอนด์กัดปาก กลอกตาทำท่าครุ่นคิดก่อนว่า “ถึงนายไม่ทำเธอก็เจ็บ อเล็กซานเดอร์น่ะไม่เหมาะกับการมีครอบครัวแสนสุขหรอก มันต้องเจอคนที่ทำให้เจ็บเจียนตายจนสุดท้ายต้องยอมสยบ แบบนั้นน่ะถึงจะเหมาะ ผู้หญิงคนนั้นคงไม่สามารถทำให้อเล็กซานเดอร์สำนึกได้หรอก”
“ใครจะไปรู้”
“ฉันนี่ไงที่รู้”
เพื่อนตัวโตหันมามอง ปอนด์เลยรีบดักคอ “อย่าถามว่ารู้ได้ไง เอาเป็นว่าเอาอคติส่วนตัวของฉันประกันเลยว่ามันใช่ อย่าคิดมาก เชื่อมือไอ้ปอนด์เหอะ”
อัลเบิร์ตอมยิ้มขำกับการรวบรัดตัดตอนของเพื่อน เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นปอนด์จึงลุกไปเปิด อัลเบิร์ตหันมาเห็นว่าเพื่อนพาเจฟฟรี่เข้ามาก็ขยับลุก หันมามองปอนด์อย่างมีคำถาม
“ไม่ต้องหน้าตาตื่นขนาดนั้น หมอนี่ไม่ได้มาพานายกลับไปหรอก... ใช่ไหมเจฟฟรี่?” หนุ่มตัวเล็กหันมาถามเจฟฟรี่ในท้ายประโยค
เจฟฟรี่ยิ้มมีร้ายแล้วว่า “ใครบอก”
“เฮ่ย”
พออีกฝ่ายตอบกลับมาเช่นนั้นปอนด์ก็ตวัดสายตามามอง น้ำเสียงฟังดูนักเลงมากจนเจฟฟรี่หลุดหัวเราะ ถ้ายังไม่เลิกเล่นปอนด์คงได้วางมวยใส่เขาแน่
“ล้อเล่นน่ะเมียจ๋า” บอดีการ์ดหนุ่มตัวโตเอาเสียงเข้าอ้อน
“เดียะๆ จะได้ลงไปเล่นที่พื้น”
“กลัวจัง” ว่าแล้วก็หัวเราะอารมณ์ดี ปอนด์แยกเขี้ยวใส่ก่อนเดินเลี่ยงออกไปให้เพื่อนเขาคุยกัน
เจฟฟรี่พยักพเยิดให้อัลเบิร์ตนั่งลง อีกฝ่ายมองเขาอย่างระแวงหน่อยๆแต่ก็ยอมนั่งลงที่เดิมแต่โดยดี บอดีการ์ดหนุ่มมองเพื่อนแล้วเผยยิ้ม
“หึ”
“อะไร?” หัวคิ้วอัลเบิร์ตขมวดเมื่ออีกฝ่ายมองเขาแล้วหัวเราะในลำคอ
“เปล่า แค่ไม่คิดว่านายจะกล้า” เจฟฟรี่ว่า เอนหลังพิงพนักโซฟาในท่าทีสบายๆ
“ฉันก็ไม่คิด แต่มันคงถึงที่สุดแล้วมั้ง...” อัลเบิร์ตยิ้มหยันตนเอง ทั้งคู่เงียบไปเล็กน้อยก่อนที่อัลเบิร์ตจะเอ่ยถาม “นายจะบอกเรื่องนี้กับอเล็กซ์ไหม?”
“ไม่หรอก ถ้าเขาอยากเจอนายจริงก็ให้เขาพยายามด้วยตัวเองเสียบ้างก็ดี”
“น่าภูมิใจมีลูกน้องอย่างนาย” แดกดันเพื่อนเล็กน้อย
“อืม จริงๆฉันควรซื่อตรงและก้มหัวให้เจ้านายอย่างอเล็กซ์มากกว่านี้สินะ แต่ไม่รู้สิ คงอยู่ด้วยกันมานานมากไป ไม่ใช่ไม่เคารพหรอก แต่บางทีก็อยากให้โดนเอาคืนเสียบ้าง”
ฟังคำพูดเพื่อนบอดีการ์ดแล้วอัลเบิร์ตก็หัวเราะเบาๆ “ขอบใจ”
เจฟฟรี่พยักหน้ารับคำขอบคุณนั้น อัลเบิร์ตเจ็บมามากพอแล้ว ถึงแม้เส้นทางของพวกเขาสองคนอาจไม่สามารถมาบรรจบพบกันได้ มันก็ยังดีหากต่างคนต่างเจอคนที่ใช่สำหรับตัวเอง หรือหากวันหนึ่งพวกเขาจะมีวันเดินไปด้วยกันได้ เขาก็อยากให้ทั้งคู่ได้พบกับความสุขที่แท้จริงเสียที เปิดหัวใจคุยกันบ้างก็ยังดี ไม่ใช่ก่อกำแพงหนาไว้ปกป้องตัวเองจนทำร้ายอีกคนให้เจ็บปวดเช่นที่ผ่านมา
“เมียจ๋า หายไปไหนนานจัง คิดถึงแล้ว”
“ไอ้บ้า!!”
เสียงตวาดแว้ดมาทันทีที่เจฟฟรี่ตะโกนข้ามห้องไป อัลเบิร์ตยิ้มบาง สองคนนี้น่ารักและน่าอิจฉา ความสัมพันธ์ระหว่างเจฟฟรี่กับปอนด์ดำเนินมาตั้งแต่ตอนเรียนจนตอนนี้ เห็นทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง แต่นั่นมันก็เป็นสีสันหนึ่งที่เกิดขึ้นกับความรัก ไม่เหมือนเขา... อัลเบิร์ตถอนใจเบา มันเทียบกันไม่ได้หรอก เพราะของเขามันเป็นรักข้างเดียวนี่นา
------------------
คฤหาสน์เฟอร์ริงตัน
เมื่ออเล็กซานเดอร์กลับจากทำงานก็ราวพายุลง เพราะเขาหงุดหงิดจนใครก็เข้าหน้าไม่ติด เขาปล่อยมือจากพิชญตามบอดีการ์ดเจ้าปัญหากลับมา แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลวเมื่อมันหลุดมือไปเสียทุกทาง
วิคเตอร์เรียกลูกชายมาพบเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกลับมาถึงแล้ว ทั้งยังอารมณ์ไม่ดี อาละวาดจนคนในคฤหาสน์ขวัญหนี ชายชรามองลูกอย่างหน่ายใจเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาพบด้วยสีหน้าที่ยังไม่คลายความเครียดขึ้ง ไม่ใช่เด็กๆแล้วแต่อเล็กซานเดอร์ก็เอาแต่ใจไม่เปลี่ยน บุคลิกลักษณะภายนอกที่ใครเห็นว่าเคร่งขรึม ก็แค่เพียงฉากหน้า แต่แท้ที่จริงก็แค่หนุ่มอารมณ์ร้อนแสนมุทะลุดุดัน
“ปล่อยเขาไปเถอะ จะกักตัวเขาไว้ทำไมกัน” ชายชราเอ่ยน้ำเสียงเนิบนาบเมื่อรู้ดีว่าลูกกำลังอาละวาดเรื่องอะไรอยู่ ไม่อนาทรกับความโกรธแสนกราดเกรี้ยวของลูกชายแต่อย่างใด
“นั่นมันเรื่องของผมกับเขา ทำไมพ่อต้องยื่นมือเข้ามายุ่งเสียทุกทีไป!”
“พอดีพ่อมันชอบแส่น่ะนะ” วิคเตอร์ว่าเสียงเรียบ
อเล็กซานเดอร์ชะงักเมื่อรู้ว่าตนเองพูดกับบิดาไม่ดีนัก ระบายลมหายใจยาว พยายามจะปรับอารมณ์ให้เย็นลง
“พ่อรู้ว่าอัลเบิร์ตกับแกล้ำเส้นไปไกลแค่ไหนแล้ว”
“เลยให้เขาไปอย่างนั้นสิ?” อดไม่ได้ที่จะประชดประชัน
ผู้เป็นบิดาถอนใจก่อนเอ่ยต่อ “ไม่หรอก มันเป็นความประสงค์ของเขาเองต่างหาก เขาไม่อยากอยู่กับแกอีกต่อไปแล้วอเล็กซ์”
“หึ!”
ช่างเป็นถ้อยคำที่แสนตอกย้ำซ้ำเติมเขา แต่เขาไม่มีทางยอมแน่
“ถึงไม่อยากอยู่เขาก็ต้องอยู่!” อเล็กซานเดอร์ว่าอย่างเอาแต่ตนเองเป็นใหญ่ ขยับจะผละไปแต่คำพูดของบิดากลับทำให้เขานิ่งงัน
“อยู่ด้วยความเกลียดชังหรือ?”
เกลียด... อัลเบิร์ตเกลียดเขาอย่างนั้นหรือ ไม่ ไม่มีทาง!
“เขาไม่มีทางเกลียดผม”
อเล็กซานเดอร์แย้ง แม้จะไม่มั่นใจในสิ่งที่พูดออกไปนัก วิคเตอร์ยกยิ้มมุมปาก สายตาชายชรามองลูกราวเด็กไม่รู้จักโต ซึ่งอเล็กซานเดอร์เกลียดมันเป็นที่สุด
“อย่ามั่นใจนัก การที่อัลเบิร์ตเลือกจะจากไปนั่นเพราะเขาไม่อยากเกลียดแกไม่ใช่หรือ เพราะเขาคงรู้ตัวดีว่าหากอยู่กับแกต่อไปเขาอาจจะเกลียดแกจนให้อภัยไม่ได้อีก”
“อย่ามาขู่ผม! ผมไม่เชื่ออีกแล้ววิคเตอร์!”
ดวงตาสีฟ้าวาววับด้วยความโกรธ ลมหายใจหอบสะท้อนเมื่อพยายามระงับมัน เขาเชื่อฟังและทำตามที่บิดาสั่งมามากพอแล้ว เรื่องนี้เขาจะไม่ยอมให้มันเป็นไปตามที่บิดาต้องการเป็นแน่ ไม่ว่าวิคเตอร์ต้องการอะไรจะไม่มีทางสมหวัง เขาจะตามอัลเบิร์ตกลับมา จะต้องตามกลับมาให้ได้!
--------------------
หมู่บ้านเล็กๆในเคมบริดจ์
อัลเบิร์ตกลับมายังหมู่บ้านของตนหลังลาออกจากการเป็นบอดีการ์ดเฟอร์ริงตัน เพราะได้รับความช่วยเหลือจากปอนด์และเจฟฟรี่เขาจึงรอดพ้นหูตาของอเล็กซานเดอร์มาจนได้ คราแรกที่ตัดสินใจเข้าไปหาวิคเตอร์เขาไม่แน่ใจเสียด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะยอมให้เขาลาออกอย่างง่ายดาย แต่ก็ผิดคาด เมื่อวิคเตอร์ยินยอมและให้ความช่วยเหลือพาเขากลับอังกฤษเสียด้วยซ้ำ เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร แต่ท่าทีที่วิคเตอร์มีหลังได้พบลูกชายคนเล็กและอดีตภรรยาดูจะอ่อนลงไม่น้อย ที่จริงแล้วภายใต้ท่าทีกระด้างและเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม วิคเตอร์ก็เป็นเพียงตาแก่คนหนึ่งที่ต้องการการยอมรับจากลูกก็เท่านั้น เพียงแต่วิธีการของเขามันกลับทำให้ลูกถอยห่างเขาไปทุกที
อเล็กซานเดอร์คงโกรธเขามาก แต่นั่นมันไม่ได้ทำให้จุดมุ่งหมายของเขาเปลี่ยนแปลงไป เมื่อคิดมาดีแล้วว่าต้องถอย เขาก็จะถอย การเดินหน้าไปพร้อมกันกับอีกฝ่ายมันแค่ฝันลมๆแล้งๆ ความเจียมเนื้อเจียมตัวว่าตนเองไม่มีสิทธิ์เขาทนมันมามากพอแล้ว ที่ผ่านมาเรียกว่ารักไหมสำหรับเขามันคือใช่ จะเพราะเหตุผลกลใดไม่รู้ รู้เพียงแต่รักไปแล้วอย่างไม่อาจถอนใจ
ชายหนุ่มเดินทอดน่องไปตามถนนเส้นเล็กของหมู่บ้านพร้อมกระเป๋าใบย่อมบนบ่า เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กเล็กที่วิ่งไล่กันผ่านเขาไปทำให้ริมฝีปากบางยกยิ้ม ผู้คนโดยรอบหันมามองเขาด้วยความสงสัยใคร่รู้ เดินผ่านร้านเหล้าที่เริ่มเปิดทำการเมื่อดวงอาทิตย์คล้อยต่ำอัลเบิร์ตก็หัวเราะเบาๆ เขาเคยมาที่นี่ตอนยังเด็ก มาตามบิดากลับบ้าน ในตอนนั้นเขาและน้องเดินตามกันเป็นพรวน คุณป้าเจ้าของร้านรู้จักกับครอบครัวของเขาดี ไว้โอกาสเหมาะจะแวะมาทักทาย
หมู่บ้านของเขาไม่ได้เจริญอะไรนัก ยังมีมุมที่โหดร้ายแฝงอยู่บ้างประปราย แต่ผู้คนก็มีน้ำใจให้กันพอสมควร เสียงบางอย่างดังแว่วมาเข้าหู อัลเบิร์ตเหลียวหาที่มาของเสียง เพราะคล้ายจะได้ยินแว่วว่ามีคนขอความช่วยเหลือ
สายตาเหลือบไปเห็นที่มุมหนึ่งมีวัตถุน่าสงสัย ร่างสูงค่อยก้าวเข้าไป เสียงที่ได้ยินค่อยชัดขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาก้าวเข้าไปใกล้ คล้ายชายผ้าเก่ามอซอที่โผล่พ้นตรงมุมตึก อัลเบิร์ตก้าวมาหยุดตรงหน้า มองสำรวจคนในชุดขะมุกขะมอม พอเห็นประจักษ์แก่สายตาอัลเบิร์ตก็ถึงกับผงะ ริมฝีปากบางอุทานแผ่วเบา
“โรเจอร์ เมอร์นาส!!?”
----------------
ต่อด้านล่างค่ะ :hao5:
-
“พี่อัล”
เด็กสาวคนหนึ่งที่มีส่วนละม้ายคล้ายอัลเบิร์ตเดินมาหาชายหนุ่มที่นั่งเหม่ออยู่ที่หน้าบ้าน วิกกี้ คาร์ล น้องสาวของอัลเบิร์ต ตั้งแต่กลับมาพี่ชายของเธอก็ดูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไร ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นที่โน่นพี่ของเธอถึงได้เอาแต่เหม่อแบบนี้
“วิกกี้?”
“พี่นั่งเหม่ออีกแล้ว มีอะไรไม่สบายใจหรือคะ?” เด็กสาวนั่งลงข้างพี่ชาย เอ่ยถามด้วยความห่วงใย
“เปล่าหรอก พี่แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย” อัลเบิร์ตบอกปัด ปัญหาของเขาไม่อยากเอามาทำให้ครอบครัวต้องพลอยกังวลไปด้วย ซึ่งวิกกี้ก็คงพอเข้าใจมัน เธอมองหน้าเขาครู่หนึ่งราวค้นคว้า ก่อนพยักหน้าเข้าใจตามที่เขาบอก
ใบหน้าเรียวเล็กเหลียวซ้ายแลขวา ชะเง้อมองภายในบ้านก่อนจะเอ่ยกับพี่ชาย “ผู้ชายคนนั้นน่ะ...”
“ทำไมหรือ?”
อัลเบิร์ตเลิกคิ้วเมื่อเอ่ยถาม ผู้ชายคนนั้นที่น้องสาวของเขาพูดถึงก็คือโรเจอร์ เมอร์นาส เขาพาคนๆนั้นกลับมาที่บ้านด้วย แรกพบหน้ามารดาของเขากรีดร้องด้วยความตกใจ พอเขาอธิบายว่าเป็นเพื่อนที่ตอนนี้ตกที่นั่งลำบากท่านก็ยินยอมให้ความช่วยเหลือหาข้าวหาน้ำมาให้ แต่ดูเหมือนวิกกี้จะยังไม่วางใจ
“เขาเป็นเพื่อนพี่จริงหรือ ไม่น่าไว้ใจเลย หนูไม่ได้ดูถูกคนนะคะ แต่ว่าท่าทางเขาเหมือนไม่ปรกติ” ท้ายประโยคลดระดับเสียงลงมาอีก
อัลเบิร์ตยิ้มขำ “ไม่หรอก เขาก็เป็นคนปรกติเหมือนเรา บางทีอาจเพราะขาดน้ำขาดอาหารมานานเลยดูผอมบักโกรกแบบนั้นเราเลยมองว่าน่ากลัวใช่ไหม?”
“อาจใช่ก็ได้ แต่หนูไม่ไว้ใจเขา”
เธอยังยืนยันในความคิดของตนเอง ครอบครัวของเธอไม่ได้ร่ำรวยอะไร วิกกี้ไม่ได้กลัวนายคนนั้นจะมาปล้นบ้าน แต่กลัวจะมาทำร้ายคนในครอบครัวเสียมากกว่า ในบ้านมีพ่อ มีแม่และน้องชายอีกสองคน หวังว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่ทำอะไรพ่อแม่และน้องๆของเธอนะ
คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไม่ทันไรคนที่เธอกำลังปรักปรำในใจก็มายืนอยู่ใกล้เสียแล้ว อัลเบิร์ตขยับลุก วิกกี้จึงรีบลุกตามแล้วหลบหลังพี่ชาย โรเจอร์ได้ยินที่เด็กสาวพูด เขาเหลือบตามองเธอ เธอกลับแยกเขี้ยวใส่ ชายหนุ่มตัวโตกระแอมเล็กน้อยก่อนพูดกับอัลเบิร์ต
“ขอบคุณสำหรับอาหารและเสื้อผ้า ฉันคงไม่รบกวนมากไปกว่านี้”
“คุณจะไปไหนหรือครับ?”
“ไม่รู้สิ ไปเรื่อยๆ...” เหลือบมองน้องสาวของอัลเบิร์ตแล้วโรเจอร์ก็เน้นเสียงในประโยคถัดมาทำให้เด็กสาวตาโตยิ่งกว่าไข่ห่าน “นักโทษแหกคุกอย่างฉันจะไปที่ไหนได้นอกจากหนีไปเรื่อยๆ”
มือเรียวกระตุกชายเสื้อพี่ชายยิกๆเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นนักโทษแหกคุก คนพูดยกยิ้มกับท่าทีของเด็กสาว อัลเบิร์ตรั้งน้องมายืนข้างกันซึ่งอีกฝ่ายขืนตัวไว้ เธอไม่อยากเข้าใกล้นายคนนั้น พี่นี่ไม่รู้อะไรเลย
“แล้วพ่อของคุณ...?”
อัลเบิร์ตเอ่ยถามถึงฮิวโก้ แม้ไม่อยากสะกิดแต่เพราะไม่เห็นอยู่ด้วยกันจึงเอ่ยถาม โรเจอร์ถอนใจ สีหน้าเรียบเฉยแต่ตาแฝงแววเศร้า
“ตายแล้ว”
คำตอบเพียงสั้นๆทำให้สองพี่น้องตกใจไม่น้อย ยิ่งอัลเบิร์ตยิ่งไปกันใหญ่ เมื่อนึกไปถึงว่าสาเหตุของการเสียชีวิตนั้นมันเป็นเพราะใคร
“คุณคงไม่...”
“แค้นอเล็กซานเดอร์น่ะหรือ?”
ราวโรเจอร์จะอ่านใจเขาออก เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยต่อในส่วนที่เขากลัวจะเอ่ยถึงขึ้นมา อัลเบิร์ตพยักหน้ารับว่าสิ่งที่อีกฝ่ายคาดเดานั้นถูกต้อง
“แค้นสิ...” แววตระหนกจากดวงตาของอีกฝ่ายทำให้โรเจอร์ทำเสียงหึในลำคอ “แต่สาเหตุทั้งหมดมันก็ไม่ได้มาจากเขาคนเดียว เขามีส่วนที่ทำให้มันเป็นไป แต่คนเริ่มคือพ่อฉัน พ่อไม่ได้ตายเพราะกระสุนจากเฟอร์ริงตันก็จริง แต่เพราะเราหนีหัวซุกหัวซุนมาตลอดท่านเลยทนไม่ไหว จะโทษใครได้นอกจากตัวเอง”
คำพูดทุกคำดูจะเป็นการเย้ยหยันตัวเองเสียมากกว่า อัลเบิร์ตมองชายตรงหน้านิ่ง ราวกำลังอ่านใจของอีกฝ่าย เมื่อโรเจอร์มองสบดวงตาเขา อัลเบิร์ตก็ไม่มีหลบ
“จะฆ่าฉันตอนนี้เลยไหมล่ะ นายมันคนของเฟอร์ริงตันนี่ อย่าปล่อยฉันไปนะ เพราะฉันไม่รับประกันว่าจะไม่กลับไปแก้แค้นอเล็กซานเดอร์”
“ผมไม่ทำหรอก”
คำพูดแกมขู่ของอีกฝ่ายได้รับการปฏิเสธที่จะทำตาม โรเจอร์ชะงัก ก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบเฉยกลบทุกความรู้สึกภายใน
“ถ้าผมทำมันก็สมใจคุณน่ะสิ คุณอยากตายแต่ไม่อยากได้ชื่อว่าฆ่าตัวตายเอง คิดจะโยนบาปให้กันหรือไง?”
โรเจอร์หัวเราะเยาะหยันตนเอง วิกกี้กำเสื้อพี่ชายแน่น ผู้ชายคนนี้ไม่ปรกติจริงๆด้วยใช่ไหม
“แล้วนายจะเสียใจ”
ทิ้งท้ายไว้เท่านั้นแล้วโรเจอร์ก็เดินออกไป อัลเบิร์ตมองตามหลังอีกฝ่ายอย่างไม่สบายใจนัก อดเป็นห่วงอเล็กซานเดอร์ไม่ได้ แต่เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายมีคนคอยคุ้มกันแน่นหนาคงไม่เป็นไร บอกตัวเองเช่นนั้นแต่ใจก็ยังคอยพะวงอยู่ไม่คลาย
“พี่คะ” วิกกี้เขย่าแขนเรียกสติพี่ชาย
“ไม่มีอะไรหรอกวิกกี้ เข้าบ้านเถอะ”
อัลเบิร์ตดันตัวน้องเข้าบ้านไป บ้านของเขาไม่ได้ใหญ่โตนัก กับการจุคนถึงห้าคนมันค่อนข้างแออัดไม่น้อย เงินทองที่เขาส่งกลับมาก็เป็นค่าอยู่ค่ากินและค่าเล่าเรียนของน้องๆ ยังไม่ได้มากมีถึงขนาดขยับขยายบ้านใหม่ให้ใหญ่ขึ้น ดังนั้นเขาคงต้องหางานใหม่
มารดาของเขาทำงานที่คลินิกแห่งหนึ่ง ขณะที่บิดารับจ้างทั่วไป ทั้งสองมีปัญหาระหองระแหงกันเรื่อยมา บิดาของเขาออกจะสำมะเลเทเมา แต่หลังจากล้มป่วยเพราะพิษสุราเรื้อรังแล้วมีมารดาคอยดูแลมาตลอดท่านก็เริ่มทำตัวดีขึ้น ครอบครัวดูเป็นครอบครัวมากขึ้น เท่านี้เขาก็พอใจแล้ว
“ปอนด์” อัลเบิร์ตกดโทรศัพท์หาเพื่อนสนิท เมื่ออีกฝ่ายกดรับเขาจึงบอก “เรื่องที่คุยกันไว้... ฉันตกลง”
-------------------
ในขณะที่อัลเบิร์ตกำลังวางใจในชีวิตแสนเรียบง่ายและวางแผนอนาคตของตนเองกับน้องๆอยู่นั้น อเล็กซานเดอร์กลับไม่คิดจะรามือจากอีกฝ่ายแม้แต่น้อย รู้ว่าอยู่ที่ไหนแต่กลับมาลากกลับไม่ได้เพราะวิคเตอร์ราวรู้เห็นเป็นใจ งานหนักงานเบาโยนมาให้เขารับผิดชอบจนหลังอาน อยากโยนมันทิ้งไปไม่แยแส แต่อเล็กซานเดอร์ก็ทำเช่นนั้นไม่ได้ เมื่อบิดาของเขารอหัวเราะเยาะกับความไม่เอาไหน
ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ด้วยความอ่อนล้า ผ่านพ่อบ้านมิลเลอร์ทีไรก็พาลจะนึกถึงหลานพ่อบ้านเสียทุกที เรื่องพิชญที่เขาถ่อไปหาถึงไทยไม่ได้อยู่ในหัว เมื่อเวลานี้หลานพ่อบ้านมีอิทธิพลกับเขามากกว่า อเล็กซานเดอร์กระแทกประตูห้องนอนปิดเสียแรงตามอารมณ์ บางทีเขาอาจต้องการการปลดปล่อย...
คลับหรูที่ประจำของอเล็กซานเดอร์ เขาไม่ได้มาที่นี่เสียนานทีเดียว เมื่อบอกเจฟฟรี่ว่าจะไปที่คลับอีกฝ่ายก็ทำหน้าประหลาดใจเสียอย่างนั้น เมื่อก่อนมาด้วยกันออกบ่อย จะมาประหลาดใจทำไมตอนนี้
รอบกายชายหนุ่มเต็มไปด้วยนวลเนื้อนาง มันชวนวูบวาบดีไม่น้อย สาวสวยที่คลอเคลียอยู่ใกล้ ทั้งแอลกอฮอล์ที่เข้าปากเพิ่มดีกรีความร้อนแรงให้อเล็กซานเดอร์ยิ่งขึ้น เขาต้องการการปลดปล่อยจริงๆนั่นล่ะ แม่สาวผมแดงในอ้อมกอดถูกรั้งมาชิดใกล้ สายตาคนเมาเริ่มพร่ามัวมองภาพเบลอไปหมด ริมฝีปากหยักยิ้มเยิ้มเมื่อกดจูบปากอิ่มของเธอ สาวเจ้าบิดกายอย่างมีจริต สะโพกนิ่มเบียดบดบนหน้าตักจนอเล็กซานเดอร์ครางครึ้มในลำคอ ซุกไซ้ซอกคอสาว ร่างกายเสียดสีจนแทบจะลุกเป็นไฟ มองสบนัยน์ตาสีอ่อนที่ละม้ายคล้ายกับใครบางคนที่เริ่มซ้อนทับขึ้นมา ราวสติที่หลุดลอยกลับเข้าร่างกะทันหัน อเล็กซานเดอร์ผลักแม่สาวทรงโตออกห่างกายแล้วลุกพรวด ก้าวดุ่มออกจากคลับจนบอดีการ์ดตามกันแทบไม่ทัน หญิงสาวยังนั่งมึน ทั้งมึนงงทั้งเสียหน้าจนไม่รู้จะพูดอย่างไร เสียงกรีดร้องอย่างขัดใจดังขึ้นมาเพียงในลำคอ ก่อนเธอจะกระฟัดกระเฟียดไปอีกทาง
อเล็กซานเดอร์ขึ้นมานั่งบนรถ ตามด้วยเจฟฟรี่และบอดีการ์ดอีกหนึ่งคน เจ้านายหนุ่มลูบหน้าตนเองราวเรียกสติ เขามันบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วแน่ๆ
“เจฟฟรี่” เอ่ยเรียกบอดีการ์ดคู่กายเสียงเครียด
“ครับ”
“สั่งกัปตันเดรคเตรียมตัวให้พร้อมด้วย พรุ่งนี้ฉันจะไปเคมบริดจ์!”
-----------------
อเล็กซานเดอร์กลับมาถึงคฤหาสน์ก็สวนกับรถยนต์ของเกวนที่เลี้ยวออกไปพอดี ชายหนุ่มย่นคิ้วด้วยความแปลกใจที่หญิงสาวมา จะว่าไปเขาก็ไม่ได้ดูแลเธอเท่าที่ควรนัก ยิ่งตอนไปไทยยิ่งห่างจากการดูแลเอาใจใส่เธอ เมื่อเข้ามาถามไถ่จากบิดาถึงได้รู้ว่าหญิงสาวเธอมาขอให้ยกเลิกคำสั่งให้คนติดตามเธอ มันไม่สะดวกนัก หากเป็นอัลเบิร์ตก็ยังพอว่าเพราะอีกฝ่ายแม้จะซ่อนความรู้สึกภายใต้สีหน้านิ่งเฉย แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวจนลูกค้าไม่กล้าเข้าร้านเท่ากับคนใหม่ที่วิคเตอร์ส่งไปแทน
เรื่องที่เกวนเปิดร้านขายของเป็นที่วิพากษ์ในหมู่คนในสังคมที่เธอเคยอยู่ แต่เธอไม่สนใจกับคำพูดของคนเหล่านั้น ยังคงดำเนินการทุกอย่างต่อไปจนเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาในที่สุด แม้มีคนมาคอยกระแนะกระแหนบ้าง นาตาเซีย ภรรยาวิคเตอร์เองก็ด้วย แต่เกวนก็ทำหูไปนาตาไปไร่เสีย ถ้าหน้าบางเธอคงยืนหยัดไม่ได้
วิคเตอร์ยังเสนอจะให้คนอื่นไปแทน แต่ทุกคนที่เขานึกออกก็ไม่ได้ต่างจากคนเดิมแม้แต่น้อย มีคนที่พอดูได้ก็คงเป็นเจฟฟรี่ ดีฟไคล์ แต่นั่นมันมือขวาของอเล็กซานเดอร์ ขาดอัลเบิร์ตไปแล้วยังขาดเจฟฟรี่อีกคงไม่ดีนัก
เมื่อเห็นถึงปัญหาหลายอย่างเกวนจึงบอกว่าให้ทำอย่างที่เธอขอ เพราะพอล เวสส์เองก็ไม่มายุ่งกับเธอแล้ว ตั้งแต่คราวที่เธอหักหน้าเขาต่อหน้าอัลเบิร์ต พอล เวสส์ก็ไม่ได้มาวุ่นวายกับเธออีก แต่สิ่งที่เกวนไม่คาดคิดคือพอลเหมือนดั่งคลื่นใต้น้ำที่รอวันซัดโหมไม่ตั้งตัว
เกวนมาที่ร้านหลังกลับจากเฟอร์ริงตัน หญิงสาวจอดรถก่อนเดินมาที่ร้าน เท้าเรียวหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าร้านเธอ ท่าทางวางมาดใหญ่โตพาลทำให้เธอรู้สึกหมั่นไส้ไม่น้อย
ร่างเพรียวก้าวเข้าไปแล้วหยุดตรงหน้า พอล เวสส์ยิ้มมุมปาก นัยน์ตาสีควันบุหรี่จับจ้องหญิงสาว
“ฉันจะบอกคุณอีกครั้งนะคะมิสเตอร์เวสส์ ฉันมีคู่หมั้นแล้ว และไม่คิดจะปันใจให้ใคร หวังว่าคุณจะเข้าใจตรงกัน”
เกวนเอ่ยเสียงราบเรียบ ก่อนจะหมุนกายแล้วเดินเข้าร้านไป พูดไปเช่นนั้นใช่เธอไม่กลัว ทั้งอเล็กซานเดอร์และพอลต่างก็สามารถทำอะไรที่คาดไม่ถึงได้เสมอ
“ยากนักหรือเกวน เจฟเฟอร์สัน...? ก็ดี ยากๆแบบนี้ชีวิตจะได้มีสีสันหน่อย” พอลพึมพำกับตนเอง มือหนาลูบคางอย่างใช้ความคิด ริมฝีปากเหยียดยิ้ม พยักพเยิดให้บอดีการ์ดของตนขวางหน้าร้านเอาไว้ ส่วนตนเองเข้าไปในร้าน หญิงสาวที่กำลังช่วยเด็กในร้านจัดข้าวของคือเป้าหมายของเขา มือหนาเอื้อมรั้งแขน เกวนร้องหวีดด้วยความตกใจ
“ว๊าย!!”
“คุณบังคับให้ผมต้องทำแบบนี้เองนะคนสวย”
ดวงตาหญิงสาวเบิกกว้างเมื่อพอลก้มลงช้อนตัวเธอแบกขึ้นบ่า เด็กในร้านหน้าตาตื่น จะเข้ามาช่วยแต่ก็กลัวผู้ชายตัวโตคนนี้
“พอล เวสส์ ปล่อย!!”
เกวนทั้งทุบทั้งถองแต่ดูจะไม่ได้ผล เมื่อพอลทำราวกับมันไม่ระคายผิวแม้แต่น้อย เธอถูกแบกไปใส่รถราวกับเป็นสิ่งของ ร่างสูงใหญ่โน้มมาหา เกวนกระเถิบถอยไปชนประตูรถ มองพอล เวสส์ด้วยความหวาดหวั่น
“มันช่วยไม่ได้นะ เพราะคุณเป็นคู่หมั้นของอเล็กซานเดอร์ ถ้าไม่รู้จะโทษใคร... ก็โทษหมอนั่นแล้วกัน”
เสียงหัวเราะในลำคอตบท้ายประโยคจากอีกฝ่ายทำให้เกวนจิกเล็บกับมือตนเอง ไม่น่าเลย เธอไม่น่าบอกให้วิคเตอร์เรียกบอดีการ์ดคืนไปเลย จะทำอย่างไรดี ใครก็ได้ ใครก็ได้ช่วยด้วย!!
โปรดติดตามตอนต่อไป
มาแล้วค่าาา ตอนนี้ไม่ดราม่าเลยอ่ะ แง่มๆ :z2:
ขอบคุณทุกท่านที่ยังอยู่ด้วยกันนะคะ บวกและบวกเช่นเคย
วันใหม่ค่ะ :L2:
ปล. ภาคที่แล้วอัลเป็นโสรยา ภาคนี้อัลกลายเป็นอีเย็นไปซะแล้ว กร๊ากก
ขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะคะ อ่านแล้วรู้สึกดีใจสุดๆที่ชอบกัน ขอบคุณมากค่ะ :)
-
นี่ไงที่เขาบอกว่าตีงูต้องให้ตาย ทั้งพอลทั้งโรเจอร์
ก่อเรื่องให้วุ่นวายทันใด!!
ไม่ดราม่ามากดีแล้วค่ะ อิอิ / แต่อยากเห็นอเล็กซ์โดนจัดหนักอีกนิด
แต่ไม่ให้อัลเป็นอะไรนะคะ ^^
วันใหม่สู้ๆต่อไปค่ะ :L1: :กอด1:
-
:call: :call: :call: รอต่อนะคะ ชอบเรื่องนี้มากเลยยยย :m1:
-
อัลจะไปเมืองไทยงั้นหรอ
รอดูว่าอเล็กซ์จะทำยังไงต่อไป สะใจจริงๆ
-
เอร๊ยยยย อัลจะมาไทยแล้ววววว :katai2-1:
มาพักบ้านเรามั๊ย รับรอง อิตาอเล็กซ์ หาไม่เจอแน่นอน
เราจะดูแลอย่างดีเลย 5555 :katai3:
-
เหอะ!!! อเล็กซ์ ชั้นไม่มีทางญาติดีกับแก๊
โถวว น้องพิชญลูกแม่ หมดทุกข์หมดโศกนะลูก
รอดเงื้อมมือมารมาแล้ว ตัดอกตัดใจจากไอ้ผู้ชายเฮงซวยซะ
เริ่มต้นชีวิตใหม่นะ...//แม่ยกน้องพิชญ ^^
ขอบคุณค่ะวันใหม่ ⌒.⌒
-
อยากเห็นอเล็กซ์คลุ้มคลั่ง! จะสมน้ำหน้าเลย เชอะ
อัลหนีมาไวๆนะ >___<
-
:hao5:
-
แง่ง อ่านจนถึงตอนนี้เราก็ยังอยากให้อัลหนีไปให้พ้นมืออเล็กซ์
พระเอกรายนี้ ร้ายกาจไม่เท่า งี่เง่าและปากเน่า
อัล ทำไมนายต้องรักคนแบบนี้ด้วยเนี่ย
-
อัลเอ๊ยเจ็บแล้วจำบ้างปะเนี่ย ความรักทำให้คนตาบอดได้ขนาดนี้ :mew2: :mew2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอให้มีคนมาช่วยเกวนทันนะ
ไม่อยากให้อัลใจอ่อนกับอเล็กซ์ ขอให้มีเหตุให้ง้อยากๆหน่อยนะคะ จะได้เป็นบทเรียน ไอคนหลายใจ ฮึ่ม
-
ไปเลยๆเดี๋ยวไปช่วยอัลเก็บกระเป๋าดีกว่า :z2:
ปล่อยให้อเล็กซ์เค้าฟาดงวงฟาดงาไปเถอะ
ต้องยกนิ้วให้วิคเตอร์ด้วยสิเนี่ย เอาอเล็กซ์อยู่หมัด :hao3:
อย่ามัวมาวิ่งไล่จับอัลอยู่เลย ไปช่วยเกวนดีกว่านะ
ณ เวลานี้ทางเกวนเหตุการณ์น่าเป็นห่วงมากกว่าอีก
ก็ภาวนาขอให้เกวนปลอดภัย เพราะเธอเป็นคนดีคนนึงล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
รอดูรอชมแผนกึ่งร้ายของเจ้าปอนด์ จะย้อนศรท่านอเล็กซ์ได้แค่ไหน
เอาใจช่วยอัลเบิร์ต คือถ้าจะได้ผู้ชายซักคน...ต้องได้ทั้งหมด
รับประทานคนเดียว monogamy เท่านั้นที่ฉันต้องการค่ะ วะฮ่าฮ่าฮ่า
-
อย่าใจอ่อนนะอัล
-
สนับสนุนให้อัลหนี :katai2-1:
จะมีใครมาช่วยเกวนหรือป่าว :a5:
-
อัล สู้ๆ อย่าไปยอมอเล็กซ์นะ หนีไปไกลๆๆๆ
-
ใจแข็งไว้อัล อย่า ยอม อเล็กซ์ ง่ายๆนะ
-
ทำให้อเล๊กกะอักเลือดเลย หมั่นไส้ๆๆๆๆ :m16: :m16: :m16: :fire:
-
อัลมายังอะ รอรับอยู่สนามบินสุวรรณภูมิแล้วเนี่ย :katai2-1:
-
มารอโบกป้ายเชียร์อัลที่ประตู10ค่ะ (ส่วนมากศิลปินออกประตูนี้) :mew3:
-
เข้ามานอนตีพุงรอ55555 :katai5: :katai5:
-
สมน้ำหน้าอเล็กซ์
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๖ หัวใจดื้อรั้น
บ้านหลังเล็กของอัลเบิร์ต สายตาของคนในมุมมืดคอยมองจ้องทุกความเคลื่อนไหว เมื่อเห็นคนในบ้านเปิดประตูออกมาเงานั้นก็หลบวูบ ก่อนจะค่อยโผล่มามองอีกครั้งพร้อมรายงานสถานการณ์ให้ใครอีกคนรู้
อัลเบิร์ตเปิดประตูบ้านออกมาพร้อมน้องๆ ชายหนุ่มจะส่งน้องไปโรงเรียนในเช้านี้ ก่อนที่ตนเองจะตรงไปสนามบินเพื่อข้ามฟ้าไปเมืองไทยพร้อมกับเพื่อนรักอย่างปอนด์ ทั้งหมดเรียกรถที่วิ่งเข้าออกรับคนในหมู่บ้าน เช้านี้ช่างสดใส เช้าที่เขาพร้อมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในที่แสนห่างไกล
เมื่อส่งน้องเรียบร้อยอัลเบิร์ตก็มาต่อรถอีกคันเพื่อให้พาไปยังสนามบิน รถแล่นไปตามทางเรื่อยๆ ผ่านทุ่งหญ้าที่ชาวบ้านเลี้ยงแกะบ้าง ทำไร่กันบ้าง ชายหนุ่มยิ้มบางกับชีวิตแสนธรรมดาท่ามกลางธรรมชาติสวยๆ จนเมื่อเวลาผ่านไปครู่หนึ่งอัลเบิร์ตถึงได้มองรอบกายอีกหน สีหน้าชายหนุ่มดูเครียดขึ้นมาเมื่อรถคันนี้กำลังพาเขาออกนอกเส้นทาง อัลเบิร์ตกระชับกอดกระเป๋าด้วยท่าทีระวังภัย หากจะบอกว่ามันคือทางลัดไปสนามบินย่อมไม่ใช่แน่ เพราะเขาเกิดและเติบโตแถบนี้ รู้เส้นทางดีพอสมควร
มือเรียวค่อยเอื้อมปลดล็อคประตูรถช้าๆก่อนเปิดมันออกโดยไม่ให้คนขับข้างหน้ารู้ตัว แต่เสียงเปิดประตูมันก็ยังทำให้คนขับรู้ตัวจนได้ อัลเบิร์ตเดาะลิ้นขัดใจ เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วทางรอดเดียวคือต้องโดด ชายหนุ่มเปิดประตูรถออกกว้างแล้วกระโจนลงไปข้างทางอย่างไม่กลัวตาย คนขับร้องเสียงหลง รีบหยุดรถจนตัวโก่ง หันขวับกลับมามองด้านหลังก็เหลือเพียงความว่างเปล่าและประตูรถที่เปิดอ้า
เจ้าคนขับสบถด้วยความหัวเสีย ลงจากรถมาดูข้างทางรกร้าง หญ้าแถวนั้นขึ้นสูงพอให้อัลเบิร์ตได้พรางตัว คนขับรถยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาพรรคพวก อัลเบิร์ตจึงอาศัยช่วงที่อีกฝ่ายเผลอนั้นพยายามหนี ค่อยคลานให้เบาที่สุด หัวใจเต้นแรงโลดจนแทบกระดอนออกมา ตอนนี้เขาไม่มีพวก อาวุธอะไรก็ไม่มีเลยสักอย่าง จะเอาอะไรไปสู้ เมื่อคลานออกมาได้สักระยะแล้วอัลเบิร์ตจึงเหลียวกลับไปมองด้านหลัง ไม่เห็นอะไรเลยเพราะพงหญ้ามันบังสายตาเขา ชายหนุ่มตัดสินใจขยับลุกแล้วออกวิ่ง
ปัง!!!!!
เสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้นพร้อมกับร่างอัลเบิร์ตกระตุกเฮือก มันเจ็บมันปวดเท่าไรไม่รู้เพราะตัวเขาชาดิกยันปลายเท้า ก่อนร่างสูงนั้นจะทรุดฮวบลงไปบนพื้นหญ้าแสนรก เลือดแดงฉานไหลลงมาจากไหล่ซ้ายเมื่อกระสุนร้ายฝังใน เท้าหลายคู่ค่อยก้าวเข้ามาใกล้แล้วยืนล้อมตัวเขาเอาไว้ สติอัลเบิร์ตค่อยหลุดลอยไปพร้อมกับความลางเลือนของใบหน้าคนร้าย
อัลเบิร์ตถูกหามมาขึ้นรถโดยชายฉกรรจ์ตัวใหญ่ยักษ์ กระเป๋าเดินทางของชายหนุ่มถูกโยนทิ้งในพงหญ้าอย่างไม่ไยดี ก่อนที่คนร้ายจะพากันขึ้นรถปิดประตู รถแล่นไปตามทาง หนึ่งในนั้นรู้สึกได้ถึงความผิดปรกติบางอย่างเมื่อมองผ่านกระจกมองหลัง บอกกับคนขับว่ามีรถตามพวกตนมา คนขับมองกระจกข้าง เห็นเป็นจริงดังที่อีกฝ่ายว่าหัวคิ้วก็ขมวด หักพวงมาลัยรถไปขอบถนนเพื่อหลีกทางให้รถที่ตามมาแล่นผ่านไป แต่รถคันดังกล่าวไม่มีวี่แววว่าจะผ่านไปแต่อย่างใด กลับไล่บี้เข้ามาใกล้มากขึ้นอย่างไม่น่าไว้ใจ เจ้าคนขับจึงตัดสินใจขับหนี พรรคพวกบนรถก็เตรียมพร้อมรับมือ
ด้วยลักษณะที่แสนเสียเปรียบทำให้รถคันหลังแล่นมาขนาบ อาวุธปืนถูกฝ่ายนั้นนำมาใช้ยิงล้อรถ คนขับหักหลบเข้าประชิดขอบถนน เบี่ยงหลบอีกครั้งเมื่ออีกฝั่งตามเบียดเพื่อให้ฝั่งตัวเองยิงสวน แต่อีกฝ่ายกลับยิงแม่นยิ่งกว่าจับวาง เมื่อกระสุนทะลุล้อรถของพวกมันจนรถหมุนคว้างไม่เป็นทาง สถานการณ์คับขันเมื่อไม่สามารถหยุดรถได้ ประกายไฟจากล้อรถบดถนนน่าหวาดเสียว เสียงหวีดลากยาวเมื่อรถไถลลงไปข้างทาง ก่อนที่มันจะหยุดลงพร้อมควันโขมงในที่สุด
รถอีกคันที่ตามเบียดมาจอดลงไม่ไกล ชายร่างใหญ่ในรถลงมาพร้อมปืนจ่อระวังภัย ต่างเล็งปืนยืนล้อมรถที่เต็มไปด้วยควันโขมงเอาไว้ ประตูรถค่อยเปิดออก ก่อนคนในรถจะก้าวลงมายืนยกมือแสดงการยอมจำนน ชายคนหนึ่งจากฝั่งที่ยืนล้อมอยู่นั้นพยักหน้าให้คนอื่นเข้าไปพาพวกนั้นออกมา แล้วที่เหลือจึงเข้าไปดูสภาพของคนที่เหลืออยู่ภายในรถคันดังกล่าว
อัลเบิร์ตนอนพับอยู่บนพื้นรถใต้เบาะหลัง คงเพราะเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้อีกฝ่ายหล่นลงมาอยู่ในซอกนั้น เลือดจากไหล่ซ้ายยังไหลซึม ริมฝีปากบางซีดเผือดไร้สีเลือด ชายคนเดิมรีบเก็บปืนก่อนจะเข้าไปพยุงให้อัลเบิร์ตลุกขึ้นมา อีกคนที่อยู่ใกล้กันเข้ามาช่วยพาอัลเบิร์ตออกมาจากรถที่สภาพไม่น่าไว้ใจ
รถยนต์อีกคันแล่นมาจอด อเล็กซานเดอร์ก้าวลงมาจากรถด้วยความรีบร้อน เมื่อเห็นสภาพอัลเบิร์ตที่บอดีการ์ดของตนเองพยุงอยู่ก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ชักปืนจากเอวบอดีการ์ดจะยิงหัวคนทำให้มันกระจุย!
แกร๊ก
เจฟฟรี่รีบกดแขนผู้เป็นนายเอาไว้เมื่ออีกฝ่ายจะลั่นไก อเล็กซานเดอร์เกร็งมือจนสั่น ลมหายใจหอบหนักเพราะความแค้นใจมันตีขึ้นมาจนยากจะระงับ ก่อนที่จะกัดกรามกรอด หลับตาแน่นเพื่อข่มใจแล้วผลักปืนคืนให้เจฟฟรี่ ขาแกร่งก้าวไปหาอัลเบิร์ต เข้าไปช้อนอุ้มอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขน ก่อนก้าวเดินสีหน้าถมึงทึงไปที่รถ บอดีการ์ดข้างตัวรถรีบเปิดประตูให้ เจฟฟรี่จึงหันมาสั่งการกับลูกน้องตน
“พาพวกนี้กลับไปสอบสวนที่เฟอร์ริงตัน”
“ครับ!” น้ำเสียงตอบรับแข็งขันจากบอดีการ์ดผู้เป็นลูกน้องตนดังขึ้นพร้อมเพรียง เจฟฟรี่พยักหน้าพอใจแล้วจึงรีบตามนายขึ้นรถไป
บนรถ อเล็กซานเดอร์มองอัลเบิร์ตที่นอนหลับตานิ่งแล้วใจไม่ดี ลูบแก้มอีกฝ่ายแผ่วเบาขณะเอ่ยเรียก
“อัล... อัลเบิร์ต ได้ยินฉันไหม... ลืมตาขึ้นมาสิ... อัล”
ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากอีกคนอเล็กซานเดอร์ยิ่งใจเสีย เสื้อนอกถูกถอดมาห่มกายคนเจ็บ เลือดที่ไหลจากบาดแผลเริ่มจับตัวเป็นลิ่มแข็งขึ้นมา ใบหน้าอัลเบิร์ตซีดเซียวจนอเล็กซานเดอร์ต้องร้องสั่งลูกน้องให้เร่งความเร็วรถเพื่อให้ถึงโรงพยาบาลโดยไว
“ฉันขอสั่งนาย... อย่าเป็นอะไรไปเด็ดขาดนะอัลเบิร์ต... ได้ยินไหม?”
คำสั่งที่มาพร้อมรอยจูบบนหน้าผากไม่ได้ทำให้อัลเบิร์ตรับรู้มัน อเล็กซานเดอร์กระชับอ้อมแขน กอดตัวอัลเบิร์ตแน่น แม้อัลเบิร์ตมักจะเจ็บตัวบ่อยเมื่อตอนเป็นบอดีการ์ด แต่ไม่มีครั้งไหนมากเท่าครั้งนี้สักที มันพาลให้นึกไปถึงเมื่อครั้งที่เขาไปช่วยอัลเบิร์ตจากเพื่อนเลวพวกนั้น หัวใจของเขาแทบหล่นหายเมื่อคิดถึงมัน กลัวคนๆนี้จากไปอย่างไม่มีวันย้อนกลับมา กลัวเหลือเกิน...
โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเคมบริดจ์
อัลเบิร์ตถึงมือหมอในเวลาต่อมาและได้เข้ารับการรักษาอย่างทันท่วงที อเล็กซานเดอร์ได้แต่รออยู่หน้าห้องผ่าตัดด้วยความกระวนกระวาย กระสุนฝังในจนน่าห่วงว่าจะเกิดอันตรายมากไปกว่านี้ เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า จากนาทีแปรเปลี่ยนเป็นชั่วโมง อเล็กซานเดอร์แทบทนรอไม่ไหว อยากเร่งเวลาให้มันเร็วขึ้นกว่านี้ ออกมาสักทีสิวะหมอ!
ราวคุณหมอจะรับรู้ได้ว่าหากช้าอีกเพียงนิดเดียวห้องผ่าตัดอาจถูกมาเฟียบุกก็เป็นได้ เมื่อท่านเปิดประตูออกมาพร้อมกับแจ้งข่าวดีให้ญาติคนไข้ทราบ...
ภายในห้องพักผู้ป่วย อเล็กซานเดอร์นั่งกุมมือคนป่วยอยู่ข้างเตียง ด้านนอกนั้นเจฟฟรี่กำลังโทรศัพท์หาปอนด์เพื่อบอกข่าวเรื่องอัลเบิร์ตเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยทำให้กลับไทยพร้อมปอนด์ไม่ได้ ปลายสายดูแตกตื่นจนเขาต้องบอกย้ำอีกว่าไม่ต้องเป็นห่วงเพราะอัลเบิร์ตถึงมือหมอเป็นที่เรียบร้อย พ้นขีดอันตรายแล้ว
“ผมจะไปเยี่ยมอัล” ปอนด์บอกมาตามสาย ได้ยินเสียงกุกกักเหมือนกำลังค้นของดังมาด้วย
“เฮ้ย มาไม่ได้”
“ทำไม?” ถามกลับน้ำเสียงเริ่มขุ่นเมื่อถูกปฏิเสธความต้องการ
“มาไม่ได้จริงๆที่รัก เพราะว่า...”
“อ้อ รู้ละ” ปอนด์ทำเสียงหึในลำคอกับอาการอ้ำอึ้งของยักษ์บ้า
“ตามนั้น” เจฟฟรี่ยอมรับอย่างที่อีกฝ่ายคาดเดา แม้ไม่ต้องพูดออกมาก็รู้กันดี
หลังวางสายจากเมียรัก ลูกน้องก็เข้ามารายงานเรื่องสำคัญ สีหน้าบอดีการ์ดหนุ่มดูอึ้งกับสิ่งที่ได้ฟัง เข้าไปในห้องพักผู้ป่วยเพื่อที่จะบอกอเล็กซานเดอร์ให้ทราบ เห็นเจ้านายยังคงนั่งเฝ้าอัลเบิร์ตไม่ไปไหนแล้วก็ไม่อยากกวน แต่เรื่องนี้มันจำเป็นต้องบอกและจัดการอย่างเร่งด่วน
“อเล็กซ์”
“ถ้าไม่สำคัญก็เอาไว้ทีหลัง”
ยังไม่ทันที่เจฟฟรี่จะได้รายงานอะไรไป อเล็กซานเดอร์ก็เอ่ยดัก บอดีการ์ดหนุ่มจึงตอบกลับมาเสียงนิ่งพอกัน
“เรื่องนี้สำคัญมาก”
ผู้เป็นนายหันกลับมามองบอดีการ์ดมือขวาของตน ร่างสูงใหญ่ขยับลุก วางมืออัลเบิร์ตลงแผ่วเบาก่อนจะเดินนำออกไปด้านนอกเรื่องราวที่ได้รับรายงานมาถูกถ่ายทอดสู่อเล็กซานเดอร์ พอล เวสส์เล่นไม่ซื่อ ลักพาเกวนไปยังไม่พอ เวลานี้ยังส่งสาสน์ท้ามาถึงเขาให้ไปรับตัวเกวนกลับ ถ้ามันพากลับมาง่ายดายอย่างที่อีกฝ่ายเสนอก็ดีน่ะสิ
อเล็กซานเดอร์ขบกรามกรอด เวลานี้การไปช่วยเกวนสำคัญมากอย่างที่เจฟฟรี่ว่า แต่แล้วอัลเบิร์ตเล่า ชายหนุ่มเหลียวมองประตูห้องผู้ป่วยที่ปิดสนิทแล้วเกิดความลังเลใจ แต่ ณ ตอนนี้เขาจำต้องตัดสินใจให้รวดเร็วที่สุด อเล็กซานเดอร์สูดลมหายใจเข้าลึก สีหน้าเครียดเคร่งเมื่อออกคำสั่ง
“เฝ้าไว้ให้ดี ฉันจะไปจัดการกับหมอนั่นให้มันจบ!”
อเล็กซานเดอร์สั่งมือขวาของตน ก่อนจะก้าวออกไปพร้อมลูกน้องส่วนหนึ่ง เจฟฟรี่มองตามแล้วถอนใจ หันมามองอีกฝั่งที่ยังคงนอนเจ็บอยู่ในห้องแล้วก็ถอนใจอีกเฮือก ชีวิตวนเวียนอยู่แบบนี้ หนีกันไม่เคยพ้นเสียทีนะอัลเบิร์ต
-----------------
อัลเบิร์ตฟื้นขึ้นมาหลังจากนั้น ชายหนุ่มนอนนิ่งด้วยความมึนงงอยู่บนเตียงคนไข้ ร่างกายยังปวดหน่วงเพราะยาลดปวดเริ่มหมดฤทธิ์และแผลยังสดใหม่ ตัวเขาถูกจับนอนตะแคงเพื่อไม่ให้กดทับแผลด้านหลัง อัลเบิร์ตมองสภาพโดยรอบ หัวคิ้วขมวดเมื่อพยายามคิดทบทวน เขาจำได้ว่ามีคนยิงเขา เป็นพวกไหนไม่รู้ ต้องการอะไรจากเขาที่เป็นเพียงคนธรรมดาไม่ได้ร่ำรวยเงินทอง แต่ที่เขารู้ตอนนี้คือต้องหนี
อัลเบิร์ตขยับลุก สบถเบาๆเมื่อขยับตัวไม่ได้อย่างใจ สายน้ำเกลือและเลือดยังเต็มแขน อัลเบิร์ตมองมันนิ่ง ก่อนตัดสินใจแกะแล้วดึงออก อุทานเสียงเบาเมื่อเลือดไหลย้อนออกมาตามรอยเข็ม มือข้างหนึ่งกดไว้เพื่อห้ามเลือด เพิ่งรู้ตัวว่ามันเป็นการกระทำที่โง่จริงๆ นอกจากเจ็บตัวแล้วยังหนีไปอย่างที่ใจคิดไม่ได้อีก คิดหรือว่านอกห้องจะไม่มีคนเฝ้า แต่กว่าสมองจะประมวลผลและทันได้คิดก็ทำมันไปเสียแล้ว โง่จริงอัลเบิร์ต
“ทำอะไรน่ะอัล?”
เสียงทักจากหน้าประตูทำให้อัลเบิร์ตชะงัก เงยขึ้นมองที่มาของเสียงด้วยความตกใจ ก่อนสีหน้าจะแปรเปลี่ยนเป็นความมึนงงเข้ามาแทนที่
“เจฟฟรี่?”
-----------------
เจฟฟรี่ให้พยาบาลเข้ามาทำแผลและเปลี่ยนสายน้ำเกลืออัลเบิร์ตใหม่ เมื่อทำแผลเสร็จพยาบาลก็ออกไป เจฟฟรี่ยืนอยู่ข้างเตียงก่อนจะบอกกับเพื่อน
“ตอนนี้อเล็กซ์ไปช่วยมิสเจฟเฟอร์สัน มันเป็นโอกาสดีที่นายจะหนีไปจากที่นี่”
“เมื่อกี้... นายบอกว่าอเล็กซานเดอร์ไปช่วยใครนะ?” ราวอัลเบิร์ตจะไม่ได้ฟังที่เจฟฟรี่พูดจนจบประโยค เพราะจุดสนใจของชายหนุ่มอยู่ที่ประโยคแรกนั่นต่างหาก
“พอล เวสส์ทำเรื่อง ลักพามิสเจฟเฟอร์สันไป ตอนนี้มีข้อต่อรองให้อเล็กซานเดอร์ไปรับเธอกลับ”
“อเล็กซ์ไปคนเดียวหรือ?” หัวคิ้วอัลเบิร์ตขมวดมุ่น
“ฉันถูกสั่งให้เฝ้านาย” เจฟฟรี่บอก มองเพื่อนที่มีสีหน้ากังวลนิ่ง
“เจฟฟรี่...”
“ไม่ อัลเบิร์ต ฉันต้องอยู่ที่นี่” เจฟฟรี่ขัดขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายเพียงเอ่ยเรียก
อยากหนีไปจากอเล็กซานเดอร์ไม่ใช่หรือ โอกาสมาถึงแล้วนะอัลเบิร์ต แต่ดูท่าเพื่อนของเขาจะไม่อยากหนี เพราะแววตาอ้อนวอนที่ส่งมาให้พร้อมการวอนขอนั่น
“เจฟฟรี่ ขอร้องล่ะ มันอันตรายเกินไป อเล็กซานเดอร์กำลังเดินเข้าสู่กับดักนะ ทำไมนายไม่ไปช่วย”
“นายก็น่าจะรู้ดี คำสั่งก็คือคำสั่ง ที่โน่นก็มีบอดีการ์ดอีกมากมายที่พร้อมจะคุ้มกันอเล็กซ์”
“แต่นายเป็นมือขวา...”
“อัลเบิร์ต” เจฟฟรี่เรียกสติเพื่อน น้ำเสียงเหนื่อยใจ
“เจฟฟรี่ ขอร้องล่ะ ไปช่วยอเล็กซ์เถอะนะ นะเจฟฟ์ ฉันสัญญาจะอยู่ที่นี่ ไม่หนีไปไหนให้นายต้องเดือดร้อน”
อัลเบิร์ตขอร้องอ้อนวอนเพื่อนบอดีการ์ด ห่วงใยความปลอดภัยของอเล็กซานเดอร์ เจฟฟรี่มองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ รู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
“โธ่ อัลเบิร์ต” ถอนใจแรงๆอีกสักเฮือก รู้สึกเหนื่อยกับคู่นี้จริงๆ
เจฟฟรี่ออกไปสั่งการลูกน้องให้เฝ้าอัลเบิร์ตไว้ให้ดี เขาจะไปช่วยนาย ลูกน้องรับปากแข็งขัน บอดีการ์ดหนุ่มจึงรีบออกไปเพื่อให้ทันช่วยผู้เป็นนาย
ส่วนอัลเบิร์ตที่สัญญาไปแล้วว่าจะไม่หนีก็ได้แต่ขอให้ทุกคนไปช่วยเกวนสำเร็จ ขอให้อเล็กซานเดอร์ปลอดภัย แม้ตัวเองจะต้องถูกกักขังเอาไว้อีกหนก็ตาม...
----------------
ทางด้านอเล็กซานเดอร์ที่กลับมาถึงเฟอร์ริงตัน ชายหนุ่มเข้าพบบิดาและพูดคุยหารือกันเพื่อความรัดกุมไม่ให้ถูกตลบหลัง วิคเตอร์มองเกมนี้ของพอลว่าแปลก การส่งข่าวมาให้ลูกชายของตนไปรับว่าที่คู่หมั้นกลับมานั่นย่อมหมายความว่าหลักใหญ่ใจความพอลอยากเย้ยอเล็กซานเดอร์มากกว่าสิ่งอื่น เกวนเป็นเพียงเชื้อกระตุ้นที่พอลคิดว่ามันจะทำให้อเล็กซานเดอร์คลั่ง ผู้ชายคนนี้ชั่วได้ใจจริงๆ
อเล็กซานเดอร์เตรียมคนไปช่วยเกวน พร้อมเต็มที่หากมีการปะทะกันเกิดขึ้น เมื่อไปถึงพอลก็รอส่งเกวนคืนอยู่แล้ว เจฟฟรี่ที่บินตรงจากเคมบริดจ์ตามมาสมทบได้ทันเวลา บอดีการ์ดหนุ่มก้าวมายืนเคียงผู้เป็นนาย อเล็กซานเดอร์มองลูกน้องคนสนิทอย่างมีคำถาม แต่เมื่อตอนนี้สิ่งสำคัญไม่ใช่เรื่องนั้น เขาจึงต้องละมันเอาไว้ เพราะเกวนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เธอต้องการความช่วยเหลือ
นัยน์ตาหญิงสาวแดงก่ำคล้ายผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เห็นเช่นนั้นอเล็กซานเดอร์ก็จ้องพอลราวจะกินเลือดกินเนื้อ อีกฝ่ายกลับยกยิ้มเย้ยหยันพร้อมเอ่ยถ้อยคำเสียดแทง
“มาเร็วดีนะ แต่ก็ยังช้าเกินไปสำหรับคนเป็นคู่หมั้น”
อเล็กซานเดอร์ไม่คิดจะโต้อะไรกลับไป เวลานี้เขาต้องพาเกวนออกห่างจากพอล เมื่อมองสบตาหญิงสาวความรู้สึกเคียดแค้นในตัวพอลยิ่งปะทุ
“ที่จริงแกน่าจะมาได้เร็วกว่านี้ถ้าไม่มัวแต่ไล่ตามใครบางคน...” พอลพูดขึ้นมาอีกราวรู้การเคลื่อนไหวของอเล็กซานเดอร์เป็นอย่างดี นัยน์ตาสีควันบุหรี่ฉายแววดูถูก
“แต่ก็นั่นล่ะนะ แกคงไม่ถือหรอกมั้งอเล็กซานเดอร์หากจะใช้ของเหลือจากฉัน ไม่เช่นนั้นเกวนคนสวยคงน่าสงสารแย่”
แขนแกร่งโอบไหล่เกวนแล้วกระตุกแรงให้เซมาชิด หญิงสาวกำหมัดแน่น ริมฝีปากสั่นระริก ทั้งโกรธ ทั้งอับอายกับถ้อยคำดูถูกของพอล อเล็กซานเดอร์เองก็ทนไม่ไหว ตรงเข้ากระชากคออีกฝ่ายรุนแรง บอดีการ์ดสองฝ่ายขยับตัวทันทีเช่นกัน
“อย่าค่ะอเล็กซ์” เกวนร้องห้าม ทั้งสองคนหันมามองเธอ “อย่าเสียมือกับคนพรรค์นี้เลยค่ะ อะไรที่มันเสียไปก็ถือซะว่าให้หมามันกิน!”
ดวงตาหญิงสาววาวโรจน์ กระแทกเสียงเน้นทุกประโยค พอลมองเธอด้วยแววตาไร้ความรู้สึก
“ฉันจะจำไปจนตาย ว่าผู้ชายที่ชื่อพอล เวสส์มันทำชั่วอะไรไว้กับฉันบ้าง!”
เกวนกำหมัดน้ำตาคลอเบ้า เจ็บปวดกับการกระทำของพอล เธอเจ็บ และเธอจะจำให้ขึ้นใจ ร่างสูงเพรียวหมุนกลับก่อนจะก้าวออกไปขึ้นรถของเฟอร์ริงตัน
อเล็กซานเดอร์ละสายตาจากหญิงสาวมาที่พอล เวสส์ ก่อนที่หมัดหนักๆจะเสยเข้าเต็มรักแบบไม่มีออมแรงจนพอลเซล้ม อเล็กซานเดอร์สะบัดมือเล็กน้อยก่อนที่จะหมุนกายกลับแล้วเดินตัวตรงจากไป คนของเฟอร์ริงตันรีบตามประกบคุ้มกันนายทันที
รถที่อเล็กซานเดอร์นั่งค่อยเคลื่อนตัว พอลลุกขึ้นยืน จับมุมปากของตนเองที่เลือดซึม ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ขณะที่มองตามรถยนต์ที่แล่นลับด้วยสายตาอ่านไม่ออก...
ขณะที่บนรถ เกวนสุดจะกลั้นกับอารมณ์ที่เธอเก็บกดมันเอาไว้ หญิงสาวร้องไห้หนักอย่างไม่อายใคร อเล็กซานเดอร์กอดเธอเอาไว้ เป็นหลักให้เธอร้องไห้กับอกเขา ชายหนุ่มกัดกรามจนขึ้นสัน พอล เวสส์ เขาจะเป็นศัตรูกับมันจนวันตาย!
อเล็กซานเดอร์พาเกวนกลับมายังเฟอร์ริงตัน พ่อบ้านมิลเลอร์จัดคนไปดูแลรับใช้อำนวยความสะดวกให้หญิงสาว เมื่อร้องไห้อย่างหนักทำให้ร่างกายของเธอต้องการการพักผ่อน ดวงตาที่เคยสวยสดใสกลับเป่งบวมจากการร้องไห้ อเล็กซานเดอร์บอกให้เธอพักผ่อน เรื่องอื่นยังไม่ต้องไปคิดถึงมัน เขาจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเอง
แม้จะบอกหญิงสาวไปเช่นนั้นก็ใช่ว่าอเล็กซานเดอร์จะไม่เครียด เขาเครียดหัวแทบแตกเชียวล่ะ ปัญหาหลายอย่างประดังเข้ามาในเวลาเดียวกัน จนเขาไม่รู้ว่าควรแก้ปมไหนก่อนดีมันถึงจะไม่ยุ่งเหยิงไปมากกว่านี้
“สั่งเดรคเตรียมเอาเครื่องออก ฉันจะไปเคมบริดจ์ ให้คนเฝ้าที่นี่และเจฟเฟอร์สันอย่างแน่นหนา อย่าให้แม้แต่มดสักตัวผ่านเข้าไปได้เป็นอันขาด!”
ชายหนุ่มสั่งการรวดเร็ว ลูกน้องของเขาก็รับคำแข็งขันและพร้อมทำตามอย่างฉับไว เขาชะล่าใจ ออกจะประมาทเกินไป ทำให้ทั้งเกวน ทั้งอัลเบิร์ตต่างต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย นี่หรืออเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตัน พอถึงเวลาคับขันกลับปกป้องใครไม่ได้สักคน!
ชายหนุ่มกลับมายังโรงพยาบาลที่เคมบริดจ์อีกหน ร่างสูงใหญ่เข้ามาภายในห้องผู้ป่วย พยาบาลที่เข้ามาถอดสายน้ำเกลือเข็นรถอุปกรณ์ออกไปเมื่อจัดการธุระเสร็จ อัลเบิร์ตเหลือบสายตาขึ้นมองคนที่มายืนอยู่ข้างเตียง
“ช่วยเธอได้ไหมครับ?”
อเล็กซานเดอร์มองคนถามนิ่ง ขณะที่เจ้าของคำถามกำลังรอคำตอบ ริมฝีปากหยักค่อยเอ่ยวาจา
“มัวแต่ห่วงคนอื่น เอาตัวเองให้รอดก่อนไหม?”
พอเปิดปากพูดก็มีแต่ถ้อยคำร้ายกาจ เจฟฟรี่ที่ยืนกอดอกพิงผนังห้องกระตุกยิ้ม ตอนเขาเจ็บล่ะจะเป็นจะตายเสียให้ได้ แล้วพอมาตอนนี้ดูเอาเถอะ ร้ายใส่เขาอีกแล้ว พวกปากไม่ตรงกับใจ
บอดีการ์ดด้านนอกถือถุงใส่เสื้อผ้าเข้ามา อเล็กซานเดอร์รับมาก่อนโยนมันลงบนเตียงข้างตัวอัลเบิร์ต อดีตบอดีการ์ดหนุ่มเพียงเหลือบมองแต่ยังไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมาดูในทันที จนเสียงทุ้มห้าวออกคำสั่ง
“ไปเปลี่ยนชุดซะ เราจะกลับเฟอร์ริงตันกัน”
ดวงตาสีอ่อนเหลือบขึ้นมองเขา อเล็กซานเดอร์จ้องกลับเชิงถามว่ามีปัญหาอะไรกับคำสั่งของเขาอย่างนั้นหรือ อัลเบิร์ตจึงพยายามพูดกันด้วยเหตุด้วยผลอันสมควร
“อเล็กซานเดอร์ พอเท่านี้เถอะนะ เรา...”
“ไม่!”
“............” อัลเบิร์ตจากที่อยากประนีประนอมรอมชอม ตอนนี้ชักอยากเสยปลายคางคนพูดไม่รู้เรื่องให้หน้าหงาย
“หยุดพูดอะไรให้มากความ เพราะฉันไม่คิดจะรับฟังมัน ไปเปลี่ยนชุด!”
เผด็จการไม่เคยเปลี่ยน อัลเบิร์ตส่ายหน้าด้วยความเหม็นเบื่อ เมื่อไรจะแก้หายนิสัยแบบนี้ ชายหนุ่มค่อยๆลุกลงจากเตียง คว้าถุงเสื้อผ้าค่อยๆเดินเข้าห้องน้ำไป ร่างกายเขายังไม่ถึงกับฟื้นตัวอย่างเต็มที่ แต่ไม่ถึงขั้นอ่อนแอจนต้องนอนเป็นผักอยู่ในโรงพยาบาล
อัลเบิร์ตค่อยถอดเสื้อของโรงพยาบาลออก นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บตึงที่แผลด้านหลัง เหลียวกลับไปมองที่กระจกเหนืออ่างล้างหน้า พอขยับแรงเลือดก็ซึม เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังมาเร่ง อัลเบิร์ตอยากหาอะไรปาคนเคาะจริงเชียว จะเร่งไปไหนนักหนา
พอออกจากห้องน้ำมาดวงตาสีอ่อนก็จ้องคนที่ยืนขวางหน้าห้องน้ำเขม็ง ทำอย่างกับในห้องน้ำมันจะมีประตูลับให้เขาหนีไปอย่างนั้นล่ะ
“ชักช้า”
โดนบ่นเข้าอีก อัลเบิร์ตถอนใจเมื่อมือหนาคว้าแขนเขาแล้วลากไปที่ประตู เจฟฟรี่รีบก้าวตาม บอดีการ์ดหน้าห้องค้อมศีรษะเมื่อผู้เป็นนายก้าวออกมา เมื่อคนที่เขาให้ไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายในโรงพยาบาลมาสมทบอเล็กซานเดอร์จึงออกเดินอีกครั้ง ชายฉกรรจ์ที่เดินตามกันเป็นพรวนพาให้ทั้งญาติผู้ป่วยและพยาบาลต่างขวัญผวา หลบสายตาไม่กล้าเงยมองเมื่อคนเหล่านั้นก้าวผ่านไป ก่อนจะลอบถอนใจเมื่ออีกฝ่ายเดินลับสายตาไปแล้ว
สุดท้ายแล้วคฤหาสน์หลังใหญ่ก็มาอยู่ตรงหน้าอัลเบิร์ตอีกครั้ง เหมือนก่อนนี้ที่เขามากับลุงมิลเลอร์ไม่มีผิด แต่ตอนนี้เขาโตแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยที่ตื่นตากับภาพลวงแสนยิ่งใหญ่ สถานที่แห่งนี้มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แม้จะมีบางช่วงเวลาที่มีความสุข แต่มันช่างน้อยนิดนัก ไม่เพียงพอที่จะลบล้างความเจ็บปวดที่สะสมมานานเนิ่นให้มันเจือจางและหมดไปได้
อเล็กซานเดอร์ก้าวมาหยุดด้านหลังอัลเบิร์ต แขนแกร่งโอบไหล่ของคนที่ยืนนิ่งสายตาเหม่อมองคฤหาสน์เฟอร์ริงตัน อัลเบิร์ตเบือนสายตามามองมือที่วางบนไหล่เขา ก่อนหลุบสายตาลงมองต่ำ ในอกเจ็บหนึบเมื่อก้าวเดินตามแรงรั้งของอีกคนเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังใหญ่อีกครา...
โปรดติดตามตอนต่อไป
อ๊ากกกก ใครปาเกิบมา :5779:
มาม่ายังไม่หมดค่ะคุณผู้ชม แต่มันก็ใกล้จะหมดแล้วล่ะ อ่านตอนนี้แล้วอาจจะเกิดคำถามขึ้นมาว่าอัลจะยอมอย่างนี้อีกนานไหม~
อัลบอกมาว่า "อีกไม่นาน" ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ บวกและบวกให้ทุกท่านเช่นเคยค่ะ
วันใหม่ :L2:
อัลมายังอะ รอรับอยู่สนามบินสุวรรณภูมิแล้วเนี่ย :katai2-1:
มารอโบกป้ายเชียร์อัลที่ประตู10ค่ะ (ส่วนมากศิลปินออกประตูนี้) :mew3:
แอร๊ยยยย ขอโทษที่ทำให้รอเก้อค่ะ เก็บป้ายไฟไว้รอตอนต่อไปนะคะ อัลกำลังจะได้ไปไทยในไม่ช้าค่ะ >__<b
ปอลิง. เรื่องทายาทเฟอร์ริงตัน สำหรับท่านที่เคยอ่านก็โปรดลืม ลืมฉันลืมไปก่อน~ เพราะคราวนี้ใหม่เรียงลำดับเนื้อหาใหม่หมดมันอาจจะสลับตำแหน่งกันเล็กน้อย ท่านที่เคยอ่านอาจรู้สึกสะดุดใจก็เป็นได้ที่มันเปลี่ยนไป แหะๆ :o8:
-
อเล็กซ์ :beat: นิสัยปากเสียแก้ไม่เคยหาย!
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ้ากกกก ใหม่มาเงียบๆ ^ ^
ขอไปอ่านก่อนค่ะ แต่เอ ... พี่มีเกิบหลายคู่อยู่นะ! กร๊ากกกก
...................................
โอเช เก็บป้ายไฟเข้ากรุ อิอิ
อ่านแล้วสงสารเกวนมากค่ะ แต่เหมือนพอลจะชอบๆเกวนไม่ใช่หรือคะ
ทำไมทำอย่างนี้ ไม่ดีเลย!
มีความหวังกับประโยคนี้ค่ะ "อีกไม่นาน" -- :เฮ้อ: :กอด1:
-
สุดท้ายก็หนีไม่พ้นอยู่ดี เฮ้ออออออ
-
อีกนิดนะอัล ใกล้ได้เอาคืนแล้ว
-
ปากคอเราะร้าย ฮึ่ม!!!
-
ดื้อจริงๆด้วย :katai1: :katai1:
-
เซ็งอเล็กซ์น้อยลงหน่อยนึง
แต่นะ เมื่อไหร่จะคิดได้ซักทีว่าอะไรสำคัญสำหรับตัวเอง
-
เห้อ......สงสารอัลกับเกวน
-
สงสารเกวน นางเป็นคนดีนะ :hao5:
แต่นายพอล อะไรนั่น น่าจะชอบเกวนจิงๆแหละ แต่สิ่งที่มันทำ มันน่า :z6:
ส่วนอัล ยังไม่มาไทย ไม่เป็นไร อยู่กับอีตาคนปากแข็งนั่นไปอีกซักหน่อยก็ได้ :เฮ้อ:
การกระทำก็ดีอยู่อะนะ แต่พูดแต่ละที มันน่า :beat:
-
อัลลลลลล
คืออ่านกี่รอบก็เศร้า นี่บอกเลย
ขอบคุณ คุณนักเขียนนะคะ :)
-
อ่าว อัลยังมาไม่ถึงไทย :hao4:
พอลนิสัยไม่ดี :z6:
-
เอล็กซ์นี่จริง ๆ เลย
-
ให้มันได้อย่างนี้้สิ! เจ็บตัวแล้วยังต้องมาเสียใจอีก
ทนอีกนิดนะอัล~ TT
-
รอชดมาม่าอีกชาม อเล็กซ์ปากเสียชอบทำอัลเสียใจ
-
เกลียดจริง ไอ้นิสัยของอเล๊กเนี่ย :z3: :z3:
-
บอกเลยว่าทำใจนานมากกว่าจะมาอ่านฉบับรีไรท์
กลัวปวดใจกว่าเก่า แล้วก็จริงๆ ด้วย
สงสารอัลสุดๆ อยากตื๊บอเล็กซ์จริงๆ
-
อ้าว...ยังไงกันล่ะเนี่ย ห่างกันได้ตอนเดียวเอง อเล็กซ์ฉกกลับไปอีกแล้ว!
เอาใจช่วยเมียเจฟฟรี่สู้ๆ เอาไปไทยด่วนๆ
ปล. ปาไปได้หรือคะเกิบเนี่ย 555 ...กรณีคุณวันใหม่หายไปนานๆใช่มั้ยคะ หรือยังไง เอิ๊กๆ :o8:
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๗ ยอมแพ้
โรเจอร์ เมอร์นาสได้เข้ามายังคฤหาสน์ศัตรูของเฟอร์ริงตันในวันหนึ่ง ชายหนุ่มโวยเจ้าของคฤหาสน์ที่ส่งคนไปทำร้ายอัลเบิร์ต เขาแค่บอกให้ไปจับตัวมาเท่านั้น แต่รายงานที่ได้รับกลับเป็นอัลเบิร์ตเกือบเอาชีวิตไม่รอด ยอมรับว่าแผนการทุกอย่างมีจุดเริ่มต้นจากเขาที่เข้าหาศัตรูของเฟอร์ริงตันเพื่อยืมมือมาแก้แค้นอเล็กซานเดอร์ แต่ไม่ได้คิดจะทำร้ายอัลเบิร์ต คาร์ลแต่อย่างใด
“จะโวยวายไปทำไมโรเจอร์ เจ้าบอดีการ์ดกิ๊กก๊อกนั่นเป็นอะไรกับนายอย่างนั้นหรือ?” เจ้าของคฤหาสน์หลังงามเอ่ยถาม ไม่สบอารมณ์กับท่าทางของเจ้าเด็กตรงหน้านี่สักเท่าไร
“ไม่ได้เป็นอะไรกับผม เพียงแต่คุณไม่น่าทำรุนแรงขนาดนี้” โรเจอร์เอ่ยแย้งทั้งให้เหตุผล
“ฉันจะทำมากกว่านี้อีก แค่บอดีการ์ดของเฟอร์ริงตันตายไปสักคนไม่เห็นเป็นไร แต่ถ้ามันจะเป็นก็เพราะนายบอกเองว่าเจ้าคาร์ลนั่นมีความสัมพันธ์พิเศษกับอเล็กซานเดอร์ มันคงแทบกระอักถ้าเจ้านั่นตาย” กล่าวถ้อยคำอย่างไร้ความปรานีจนโรเจอร์ขนลุก
“คุณไม่กลัวว่าอเล็กซานเดอร์จะตามมาฆ่าล้างโคตรถึงที่นี่หรือ หากรู้ตัวคนบงการ”
คำพูดของโรเจอร์ช่างแสลงหู ชายเจ้าของคฤหาสน์พยายามข่มใจไม่ให้สั่งลูกน้องเก็บเจ้าเด็กปากดีนี่ มันยังมีประโยชน์กับเขา อย่างน้อยๆให้มันเป็นแพะรับบาปอีกสักตัวก็ยังดี
“ใครจะมาสงสัยฉันล่ะจริงไหม ระหว่างคนที่อยู่เงียบๆอย่างฉันกับร้ายอย่างเปิดเผยแบบพอล คิดว่าอเล็กซานเดอร์ เฟอร์ริงตันจะสงสัยใครมากกว่ากัน เพราะฉะนั้น ความผิดทุกอย่างพอล เวสส์ก็จงรับไปเสียเถอะ! ฮ่า ๆ ๆ"
เสียงหัวเราะบาดแก้วหูพาให้โรเจอร์หวั่นใจกับคนๆนี้ เขาแค้นอเล็กซานเดอร์ สืบเสาะเรื่องราวต่างๆเกี่ยวกับฝ่ายนั้นเพื่อเอาคืน จนไปพบความลับที่ไม่ลับเรื่องอัลเบิร์ตเข้า เขาอยากแก้แค้นอเล็กซานเดอร์แต่ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกับอัลเบิร์ต หากคนที่เขามายืมมือนั้นจะทำร้ายอัลเบิร์ตจนต้องจบชีวิตลง เขาคงรู้สึกผิด อย่างน้อยๆอัลเบิร์ตก็เคยช่วยเขาเอาไว้ตั้งสองครั้งสองครา
--------------------
คฤหาสน์เฟอร์ริงตัน
นายแพทย์จากโรงพยาบาลดังถูกเชิญตัวมาเพื่อทำแผลให้อัลเบิร์ตโดยเฉพาะ อเล็กซานเดอร์ยืนกอดอกมองการทำงานของคุณหมอหนุ่มแว่นหนา จนคนถูกจับตามองมือสั่นเพราะกดดันกับสายตาสีน้ำทะเลที่มองจ้อง พออัลเบิร์ตเจ็บจนสะดุ้งทีอเล็กซานเดอร์ก็ขยับที พลอยทำให้คุณหมอหนุ่มเหงื่อตกตามไปด้วย
“เอ่อ... มิสเตอร์เฟอร์ริงตัน คุณยืนจ้องแบบนี้ผมทำงานลำบาก...นะครับ”
อเล็กซานเดอร์มองคนพูดเขม็ง ก่อนจะหมุนกายกลับแล้วเดินไปอีกทาง คุณหมอหนุ่มลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อนึกไปว่าอีกฝ่ายยอมออกจากห้องไปแต่โดยดีแล้ว แต่เมื่อหันกลับไปมอง ร่างสูงใหญ่ก็เพียงแค่เปลี่ยนอิริยาบถไปนั่งที่โซฟาแทนเท่านั้นเอง
“จะทำก็ทำไป ถ้าทำไม่ได้ก็ให้หมอคนใหม่มา”
ประโยคง่ายๆจากชายเจ้าของคฤหาสน์ทำให้คนฟังกลืนน้ำลายหวาดๆ อัลเบิร์ตเหลือบมองคนก่อกวน ก่อนบอกกับหมอ
“พอแล้วครับ ไม่ต้องทำแล้ว”
“อ้าว? เอ่อ... แต่แผลคุณถ้าไม่ทำความสะอาดให้ดีอาจติดเชื้อจนมันแย่เอาได้นะครับ” คุณหมอเอ่ยบอก สีหน้าเป็นกังวล
“ช่างมันเถอะครับ เพราะเขาคงต้องการให้แผลผมติดเชื้อจนมันเน่ามากกว่าอยากให้มันหาย”
อเล็กซานเดอร์คอแข็งกับคำเหน็บแนมเรียบๆจากคนเจ็บ คุณหมอหนุ่มผู้เป็นคนกลางออกจะลำบากใจ เมื่ออเล็กซานเดอร์ขยับลุก คุณหมอก็แอบสะดุ้งในใจ แต่เมื่ออีกฝ่ายเพียงทิ้งสายตาเคืองขุ่นแล้วออกจากห้องไปคุณหมอก็ถึงกับผ่อนลมหายใจยาวด้วยความโล่งอก อัลเบิร์ตเองก็ส่ายหน้าแล้วถอนใจเบาๆ ก่อนหันมาบอกหมอด้วยรอยยิ้มบาง
“ทำแผลต่อเถอะครับ”
คุณหมอยังมึนงงเล็กน้อยกับสถานการณ์ ก่อนจะรีบทำแผลให้อัลเบิร์ตจนเสร็จ พอไม่มีคนคอยกดดันแล้วงานเดินเร็วมากทีเดียว หลังจากทำหน้าที่เรียบร้อยพอออกมาข้างนอกก็ปะหน้ากับอเล็กซานเดอร์เข้าอีกหน ร่างหนายังยืนกอดอกอยู่หน้าห้อง ปรายตามามองจนคุณหมอแว่นสะดุ้งรอบที่สิบกว่าๆของวัน
“ครั้งต่อไปไม่ต้องมาแล้วนะคุณหมอ”
เอ่ยบอกเสียงเรียบโดยไม่มีการอธิบายขยายความใดๆต่อ ก่อนจะเดินผ่านคุณหมอหนุ่มเข้าห้องปิดประตู ทางคุณหมอได้แต่เอ้ออ้าไม่ทันทักท้วง พ่อบ้านมิลเลอร์ก้าวเข้ามาในระยะสายตาด้วยท่าทีนอบน้อมก่อนจะเดินตัวตรงนำทางคุณหมอหนุ่มไปส่งที่รถ ให้คนขับรถพากลับโรงพยาบาลให้เรียบร้อย
อเล็กซานเดอร์เข้ามาภายในห้อง เห็นอัลเบิร์ตกำลังสวมเสื้อติดกระดุมก็ยืนมองนิ่ง “หมอนั่นมันคิดอะไรกับนายหรือเปล่า ทำทีนานจริง”
แอบบ่นคุณหมอที่ทำแผลให้คนเจ็บนานเกินความจำเป็นในความรู้สึกเขา
“ยังไม่รู้ตัวอีก?” อัลเบิร์ตว่า
“ฉันไม่ผิด ฉันยืนของฉันอยู่เฉยๆ” คนไม่ผิดใช้สีข้างแถ นั่งลงข้างๆอัลเบิร์ต มองสำรวจแล้วเอ่ยถาม “แผลเป็นยังไง ยังเจ็บอยู่มากไหม?”
“ครับ หมอบอกมันอักเสบ” เอ่ยบอกไปตามจริง อเล็กซานเดอร์มองท่าทีเฉื่อยชาของอีกฝ่ายแล้วคิ้วกระตุกเบาๆ
“แล้วต้องทำแผลอีกทีวันไหน?”
“วันศุกร์ครับ ต้องไปที่โรงพยาบาล”
คนฟังคิ้วขมวด ชักพื้นเสีย “ทำไมต้องไป ฉันให้คนไปรับหมอหรือพยาบาลมาทำที่นี่ก็ได้ นายก็เห็น”
“เผื่อมันเป็นหนอง เครื่องมือเขาก็ครบกว่าด้วย...” เอ่ยบอกไปเช่นนั้นแล้วอัลเบิร์ตก็นิ่ง เมื่ออีกคนหน้าบูดหน้าบึ้งที่เขาไม่ยอมทำตามใจ
“ไม่ไปก็ได้ เดี๋ยวมันหายเร็ว...”
“ช่างประชดประชัน”
จุ๊บ!
ร่างสูงใหญ่เคลื่อนเร็ว ฉกจูบปากคนช่างประชดแรงๆ บดจูบด้วยความหมั่นไส้ปนหมั่นเขี้ยว อัลเบิร์ตทำเสียงประท้วงในลำคอ ดันไหล่หนาให้ออกห่าง แต่อเล็กซานเดอร์ยังดื้อดึง มือเหนียวหนึบกอดเอวคนเจ็บไว้พอหลวมๆขณะที่บดเบียดริมฝีปาก ยิ่งอีกฝ่ายดิ้นหนีไม่ถนัดอเล็กซานเดอร์ยิ่งแกล้งตักตวงเอาตามใจอยาก ก่อนจะจบลงที่การจูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆจนฝ่ายนั้นชะงักนิ่ง
อเล็กซานเดอร์ผละออกมา มองแก้มแดงๆของอดีตบอดีการ์ดของตนเองแล้วอมยิ้ม ทำไมเขารู้สึกว่าหมอนี่น่ารัก ร่างสูงใหญ่ขยับลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนเอ่ยบอกคนที่นั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง
“พักผ่อนซะ ฉันขอไปทำงานที่ค้างไว้สักเดี๋ยว”
อเล็กซานเดอร์ออกจากห้องไปแล้ว อัลเบิร์ตยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ริมฝีปากบางเม้มแน่น หัวใจเผลอเต้นแรงขึ้นมาเพียงครู่ก่อนจะอ่อนแรงลงเมื่อหันกลับมามองความจริงที่เป็นอยู่ เขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะหัวใจพองโตกับเรื่องอะไรแบบนี้
เสียงเคาะประตูดังขึ้น อัลเบิร์ตหันไปมองอย่างสงสัยก่อนเอ่ยอนุญาตให้คนด้านนอกเข้ามาได้ เกวนค่อยเปิดประตูเดินเข้ามาหา อัลเบิร์ตชะงัก แอบหวั่นใจที่เห็นเธอมา เพราะนี่มันห้องของอเล็กซานเดอร์ แต่เขากลับอยู่ที่นี่... บนเตียงของอเล็กซ์
อัลเบิร์ตลุกเดินมาที่โซฟามุมห้อง ผายมือเชิญหญิงสาวให้นั่งลงคุยกัน
“ฉันได้ยินมาว่าคุณบาดเจ็บ” เกวนเกริ่นนำขึ้นมา สีหน้าเธอดูห่วงใยเขาอย่างจริงใจ
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”
“ถูกยิงน่ะหรือคะเรียกว่าไม่เป็นอะไร?” คิ้วสวยขมวด ก่อนจะถอนใจเบา สีหน้าเศร้าหมองลงเมื่อเอ่ยคำพูดต่อมา
“ฉันเองก็แย่พอกันเลย...” น้ำใสคลอหน่วยตาเมื่อนึกถึงในสิ่งที่พูด เกวนกะพริบตาถี่ไล่ความรู้สึก อัลเบิร์ตมองเธอแล้วสะท้อนใจ
“หายไวๆนะคะ ฉันว่าจะมาบอกอเล็กซานเดอร์ว่าจะกลับบ้านสักหน่อย แต่เขาไม่อยู่เสียนี่” เกวนฝืนยิ้ม หญิงสาวขยับลุก มีบางอย่างที่อยากรู้ แต่เธอกลับไม่กล้าพอที่จะถาม
“อเล็กซ์อยู่ที่ห้องทำงานครับ” อัลเบิร์ตบอกเธอไปเช่นนั้น ซึ่งเธอก็ยิ้มรับ
“ค่ะ”
มองรอยยิ้มแบบฝืดเฝื่อนของหญิงสาวแล้วอัลเบิร์ตก็ละอายใจ ไม่สามารถมองเธอแบบเต็มที่ได้ เมื่อเกวนออกไปแล้วห้องก็กลับมาเงียบเหมือนเคย ชายหนุ่มจมอยู่กับภวังค์ของตนเอง เวลานี้ยิ่งเดินต่อไปมันยิ่งถลำลึก หากไม่ถอนตัวถอนใจเสียแต่ตอนนี้ เขาคงไม่มีโอกาสทำมันได้อีก
ภายในห้องนี้ไม่มีเครื่องมือสื่อสารใดๆสักอย่างพอที่จะให้เขาติดต่อกับคนภายนอก นอกห้องมีบอดีการ์ดเฝ้าตามปรกติ เขาสามารถออกไปนอกห้องนี้ได้แต่เรื่องก็คงไม่แคล้วถึงหูอเล็กซานเดอร์จนเกิดปัญหาตามมา คงกะจะขังเขาเอาไว้อย่างเต็มรูปแบบ เพียงแต่ไม่มีโซ่ล่ามก็เท่านั้น หากจะหนีไปไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ เพราะมีคนรอให้ความช่วยเหลือเขาอยู่หลายคนทีเดียว ทุกคนคงสมเพชกับความอ่อนแอของเขาเต็มที
“หึ...” อัลเบิร์ตทำเสียงหยันตนเองในลำคอ เขามันคนน่าสงสารสินะ
-----------------
วิคเตอร์ที่พักหลังไม่ค่อยได้เข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตลูกชายคนโตก็ใช่ว่าไม่รู้ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่ อเล็กซานเดอร์กำลังผูกเงื่อนรัดคอตัวเอง ชายชราเพียงมองดู ไม่คิดจะเข้าไปช่วยหรือซ้ำเติมให้เรื่องมันหนัก เพราะเวลานี้เขาก็มีเรื่องเครียดพอกัน
อลัน ลูกชายคนเล็กโทรมาบอกกับเขาว่านาตาเซียไปก่อเรื่องที่ไทย บอกให้ช่วยจัดการกับเธอด้วย วิคเตอร์ที่ได้ทราบเรื่องก็ร้อนรนทีเดียว ความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีนักระหว่างเขากับลูกมันเริ่มจะดีขึ้น ไม่อยากให้อะไรมากระทบมันให้แย่ลงไปกว่านี้อีก ชายชราจึงรับปากจะจัดการนาตาเซียให้ สั่งคนไปรับตัวเธอกลับมา ก่อนไปที่โน่นเธอบอกกับเขาเพียงว่าอยากจะทำธุรกิจอะไรสักอย่าง พักหลังมาก็มีเรื่องระหองระแหงเง้างอนจนเขาขี้เกียจจะง้อ เพราะเธอคิดว่าเขามีอีหนูคนใหม่และหลงลืมการใส่ใจเธอ
วิคเตอร์ที่ได้ฟังเหตุผลนั้นก็ถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย เขาเหนื่อยเกินพอที่จะมีใครที่ไหนได้อีก ช่วงนี้เขาจ้างนักโภชนาการมาคอยดูแลแนะนำเรื่องอาหารการกินและสุขภาพตามที่คุณอัญชัน มาราดาของอลันแนะนำมาอีกทีหนึ่ง และนั่นคงเป็นสาเหตุให้นาตาเซียคิดว่าเขามีหญิงอื่นเพราะนักโภชนาการเป็นผู้หญิง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคนที่คอยทำหน้าที่ควบคุมอาหารการกินและดูแลเขาก็ยังเป็นพ่อบ้านเก่าแก่อย่างมิลเลอร์ คาร์ลอยู่ดี ภรรยาสาวของเขานี่ช่างไม่ฟังอะไรเอาเสียเลย
ทางด้านอเล็กซานเดอร์ที่ผูกโยงเรื่องคนที่ทำร้ายอัลเบิร์ตเข้ากับเรื่องของเกวนทำให้สรุปได้ว่ามันเป็นการวางแผนของพอล เวสส์ ที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องคิดให้มากความด้วยซ้ำ เพราะหมอนั่นมันหมาลอบกัด จะเป็นใครที่ไหนได้ถ้าไม่ใช่มัน
“คุณโยงเรื่องนั้นมาใส่เรื่องนี้แล้วสรุปแบบนี้ไม่ได้นะอเล็กซ์” อัลเบิร์ตที่นั่งฟังอดีตนายจ้างสรุปความเอ่ยแย้ง
อเล็กซานเดอร์ปรายมองคนพูดแล้วถามกลับ “ทำไมจะไม่ได้ หรือนายคิดว่าใครมันน่าสงสัยมากกว่านี้อย่างนั้นหรือ?”
“เรื่องนั้นผมไม่รู้หรอก แค่ไม่อยากให้คุณตัดสินจากอคติของตัวเอง”
“เข้าข้างมันทำไม หลงเสน่ห์มันหรือไง?”
“คุณนี่”
คำถามกวนประสาทจนอัลเบิร์ตไม่อยากคุยด้วย จะวางแผนอะไรมาพูดให้เขาฟังทำไมไม่รู้ ใช่ว่ารู้แล้วจะไปช่วยอะไรได้สักหน่อย ถูกขังไว้ในห้องนี่ เขาแทบไม่ได้อยู่ที่ไหนนานกว่าเตียงนอน เมื่อไรแผลมันจะหายสนิทสักทีไม่รู้
อเล็กซานเดอร์ร่ายแผนการเอาคืนพอลให้อัลเบิร์ตฟัง รู้ว่าอีกฝ่ายไม่อยากฟังเขาพูด แต่เขาอยากบอกเอาไว้ ไม่รู้อัลเบิร์ตจะเข้าใจจุดประสงค์ของเขามากแค่ไหนนี่สิ แต่จะบอกออกไปตามตรงมันก็ช่างยากเย็น อะไรมันค้ำคออยู่ไม่รู้แน่ น่ารำคาญตัวเองจริง
เพราะวันนั้นที่เขาไปช่วยเกวน พอลได้พูดราวรู้เห็นบางอย่าง ทำให้เขามั่นใจว่าต้องเป็นพอล จะว่าเอาอคติเข้าร่วมตัดสินก็ไม่ผิดนัก ในเมื่อพอลเล่นไม่ซื่อก่อน ทำร้ายเกวนที่ไม่รู้เรื่องอะไรแบบนั้น ถ้าเขาจะเอาคืนมันบ้างก็สาสมแล้ว ทั้งที่คิดเช่นนั้น แต่อเล็กซานเดอร์คงลืมไปว่าตนเองก็กำลังจะนำเกวนมาใช้เป็นเครื่องมือด้วยอีกคน อัลเบิร์ตที่ได้ฟังความคิดของอีกฝ่ายได้แต่ถอนใจ
“อะไร?”
ดวงตาสีฟ้าตวัดมองพร้อมคำถามที่ส่งมา อัลเบิร์ตไม่ได้ตอบคำถามนั้นเพียงแค่ถอนหายใจอีกรอบ อเล็กซานเดอร์จึงโถมกายกดคนกวนประสาทลงบนเตียงแล้วถามซ้ำ
“อะไร ถอนใจแต่พอถามแล้วกลับไม่พูด กวนหรือ?”
“ถึงพูดไปคุณคงไม่ฟัง” อัลเบิร์ตว่าอย่างรู้ดี
“รู้ก็ดี”
นั่นอย่างไรล่ะ ได้ยินเช่นนั้นอัลเบิร์ตก็ถอนใจอีกหน ริมฝีปากอเล็กซานเดอร์กระตุกเมื่อเอ่ยเสียงลอดไรฟัน
“อัลเบิร์ต อยากโดนใช่ไหมฮึ!?”
ใบหน้าคมซุกไซ้ซอกคอหนุ่ม หนวดเคราแข็งๆทิ่มผิวเนื้อทำให้อัลเบิร์ตหดคอหนี เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัด อเล็กซานเดอร์ยกตัวขึ้นหันมองทางประตูแล้วถอนใจเบา ก่อนลุกขึ้นเดินไปเปิด
เกวนมาหา บอกจะกลับเจฟเฟอร์สันแล้วเพราะเธอมารบกวนเสียตั้งนาน ป่านนี้ครอบครัวของเธอไม่รู้จะคิดไปอย่างไรบ้างแล้ว อาจทำให้อเล็กซานเดอร์เดือดร้อนเอาได้หากพวกท่านมาที่นี่
“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก ถ้าครอบครัวคุณจะเร่งรัดให้เราแต่งงานกันเพราะเหตุผลนี้ เพราะถึงอย่างไรอีกไม่นานคุณก็ต้องมาเป็นนายหญิงของที่นี่อยู่แล้ว”
คำพูดของอเล็กซานเดอร์ทำให้เกวนอึ้งไป อัลเบิร์ตเองก็นิ่งงันเมื่อได้ยิน ขณะที่คนพูดกำลังคิดวางแผนการใหญ่
“คุณ... ไม่รังเกียจฉันหรือคะ ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรจะเป็นภรรยาใครได้อีกแล้ว” เกวนเอ่ยถามน้ำเสียงหวาดหวั่น แววตาเธอสับสนจนปิดไม่มิด
“ไม่เกวน ผมไม่เคยคิดว่าคุณน่ารังเกียจ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั่นเพราะคุณถูกรังแก คุณไม่ได้เต็มใจที่จะให้มันเกิด”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยปลอบประโลม อัลเบิร์ตลุกจากเตียงเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตูลงกลอน ไม่อยากได้ยินเสียงสนทนาของทั้งคู่ที่หน้าประตูห้อง
เกวนก้มหน้าลงเล็กน้อย ความสับสนว้าวุ่นในใจไม่ได้คลายลงสักนิด “แต่ฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียเขาไปแล้ว...”
ยิ่งพูดยิ่งสะท้อนใจ สมัยนี้อาจไม่มีใครถือเรื่องพรหมจรรย์เป็นใหญ่ แต่เธอที่รู้แก่ใจดีว่าถูกทำอะไรมาบ้างกลับรู้สึกรับมันไม่ได้เสียเอง เธอจะยังหน้าชื่นตาบานนั่งเชิดหน้าเคียงคู่อเล็กซานเดอร์ได้อีกหรือ หากเป็นเช่นนั้นจะมั่นใจได้อย่างไรว่าในวันหน้าจะไม่ถูกพอล เวสส์ตราหน้าและดูถูกเอาอีก คำพูดของผู้ชายคนนั้นยังดังก้องในหู เธอแทบหลับไม่ลงเมื่อมันยังตามหลอกหลอน พอลไม่ได้ใช้กำลังตบตี แต่เขาใช้ชั้นเชิงที่เหนือกว่าบังคับเธอ แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่เธอก็ให้อภัยพอลไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่เธอไม่มีทางให้อภัยได้ก็คือ...ตัวเธอเอง
“ผมบอกคุณแล้วว่าไม่ต้องคิดมาก ผมจะจัดการทุกอย่างเอง การหมั้นหมายของเราจะไม่ล้มเลิกเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณแน่”
อเล็กซานเดอร์ให้ความมั่นใจกับหญิงสาว เกวนช้อนสายตามองเขา ความยินดีที่เคยเป็นผู้ถูกเลือก ในเวลานี้มันกลับไม่มีเหลืออยู่เลย...
ชายหนุ่มพาเธอกลับไปส่งที่เจฟเฟอร์สัน ได้พูดคุยกับทางครอบครัวของเธอก่อนกลับ ดูทีท่าว่าบิดามารดาของหญิงสาวจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่เขาพาเกวนไปอยู่ด้วยเสียนานวัน โดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่าลูกสาวตนเองถูกพอลลักพา เด็กในร้านถูกข่มขู่จนไม่กล้าบอกใคร ทำให้ข่าวเรื่องเกวนเงียบหายราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ข่าวอยู่ก่อนแต่งของอเล็กซานเดอร์กับเธอกลับผุดขึ้นมาแทน
ครอบครัวเกวนใช้เหตุนี้มาไล่ต้อนเขา อเล็กซานเดอร์เพียงนิ่งฟังที่ทั้งสองพล่าม ก่อนจะเอ่ยปิดท้ายเพียงสั้นๆว่าจะจัดงานแต่งตามที่อีกฝ่ายต้องการให้เร็วที่สุด โดยไม่ได้ถามความเห็นเกวนที่นั่งอยู่ข้างกายแม้แต่น้อย
เกวนจิกเล็บกับมือตัวเองที่สั่นเทา มือเธอเย็นจนซีดเมื่อฟังบิดา มารดา และอเล็กซานเดอร์พูดคุยเรื่องแต่งงานราวกำลังเจรจาธุรกิจค้ากำไรอะไรสักอย่าง ขณะที่ครอบครัวของเธอพอใจในคำตอบของอเล็กซานเดอร์ แต่เธอกลับไม่รู้สึกเหมือนพวกท่านเลยสักนิด
...เธอคือคนนะ ไม่ใช่สิ่งของ...
หลังจากอเล็กซานเดอร์กลับไปหญิงสาวก็ขอขึ้นมาพักบนห้อง ครอบครัวของเธอไม่มีใครซักไซ้อะไรสักอย่าง เพราะกำลังยินดีกับสิ่งที่ใกล้จะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้ เจฟเฟอร์สันกำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกับเฟอร์ริงตัน จะหาใครยิ่งใหญ่เทียมเท่าได้อีก
เกวนทรุดนั่งบนเตียงอย่างหมดแรง ซบใบหน้ากับผ่ามือแล้วสะอื้นแผ่วเบา เสียงโทรศัพท์ภายในห้องดังขึ้น เกวนเงยหน้าขึ้นมามอง มือเรียวปาดน้ำตาก่อนลุกไปรับสาย
“เกวน...”
แกร๊ก!
เพียงได้ยินเสียงเกวนก็รีบวางสายทันทีด้วยความตื่นตระหนก เธอจำเสียงเขาได้ พอล เวสส์!
มือเรียวยกขึ้นปิดหู เดินวนไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกหนหญิงสาวถึงกับสะดุ้ง มองที่มาของเสียงอย่างหวาดหวั่น ก่อนจะถลันไปที่เต้าเสียบแล้วดึงสายโทรศัพท์ออก มองผลงานของตัวเองแล้วเม้มปาก สูดลมหายใจช้าๆแล้วระบายออกแผ่วเบาก่อนยกยิ้ม
ทางด้านพอลที่อยู่ๆสายก็ถูกตัดคาหู ชายหนุ่มถือโทรศัพท์ค้าง เมื่อโทรไปอีกครั้งกลับต่อสายไม่ติดเสียแล้ว พอลสบถ ได้แต่เจ็บใจอยู่คนเดียว
+++++++++++++
ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:
-
อเล็กซานเดอร์กลับมายังเฟอร์ริงตัน ชายหนุ่มตรงมาที่ห้องของตนเอง เมื่อเข้ามาภายในกลับไม่เห็นอัลเบิร์ตอยู่ภายในห้องแล้ว ดวงตาสีฟ้าเบิกขึ้นเมื่อคิดไปว่ามีใครรู้เห็นเป็นใจให้อัลเบิร์ตหายไปอีก ร่างสูงใหญ่พุ่งออกมาจากห้องก่อนตะคอกถามบอดีการ์ดหน้าห้องเสียงดังลั่น
“อัลเบิร์ตไปไหน!!?”
“เอ่อ...”
บอดีการ์ดอ้ำอึ้งหลบสายตา ยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดให้อเล็กซานเดอร์มากขึ้น เมื่อรู้ความจากบอดีการ์ดหน้าห้องแล้วอเล็กซานเดอร์ก็ตรงไปยังที่หมายทันที ความตกใจในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นโกรธกรุ่นเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายท้าทายเขาด้วยการออกมาเดินเพ่นพ่านข้างนอก หรือจะต้องให้จับล่ามโซ่ไว้เลยหรืออย่างไรถึงจะไม่ไปไหนไกลตา
ขายาวที่ก้าวเร็วจนแทบวิ่งหยุดชะงักเมื่อเห็นคนที่ตนเองตามหากำลังคุยอยู่กับอีริค บอดีการ์ดอีกคนของเฟอร์ริงตัน เห็นแล้วก็พาลไม่สบอารมณ์ สองคนนี้ถูกฝึกมาพร้อมกัน ในรุ่นเดียว แต่อีริคเป็นคนที่อัลเบิร์ตสามารถออกคำสั่งได้ เพราะอัลเบิร์ตคือมือซ้ายของเขาทำให้ตำแหน่งของทั้งคู่ลดหลั่นกันไป ก่อนนี้พวกเขาคงสนิทกันพอดู ยิ่งมองการพูดคุยของทั้งคู่อเล็กซานเดอร์ยิ่งแน่ใจ ชายหนุ่มเดินเข้าไปหา อีริคที่เหลือบมาเห็นก่อนค้อมศีรษะคำนับเขาแล้วจึงเดินเลี่ยงออกไป
“ผัวไม่อยู่ มาหาชู้ถึงที่เลยนะ”
เสียงกระซิบเชิงดูถูกข้างหูทำให้อัลเบิร์ตคิ้วขมวดมุ่น กำหมัดหันกลับไปฟาดซีกแก้มคนพูดเต็มแรง มันจะทนไม่ไหวแล้ว!
“อัลเบิร์ต!”
“อะไร!?”
พออีกฝ่ายตวาดมาอัลเบิร์ตก็ตวาดกลับ ดวงตาสีอ่อนวาววับ จ้องตอบอย่างไม่ยอมลงให้ อเล็กซานเดอร์แตะแก้มตนเองที่ถูกฟาด มองอีกคนด้วยความอึ้งผสมมึนงงหน่อยๆ นี่มันอัลเบิร์ตตัวจริงใช่ไหม?
“หลายทีแล้วนะ แทบนับไม่ได้ว่ามันกี่หน ถึงยังไงผมก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว ถ้าวันนี้ผมจะสู้บ้างคงไม่เป็นไรใช่ไหม!?” น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดไม่น้อย มองแววตาเขียวขุ่นนั่นก็พอรู้
“โมโหอะไร?” คนทำความผิดดูจะไม่สำนึก กลับแสดงอาการหงุดหงิดตอบกลับไปเสียอีก หากจะให้อัลเบิร์ตสาธยายถึงที่มาที่ไปของอารมณ์ในตอนนี้คงมีข้อหาหลายกระทงให้แจ้ง
“คุณจะทำอะไรผมไม่เคยแย้งได้สักนิด ขัดไม่ได้สักอย่าง ก็แล้วแต่คุณจะทำเถอะ ผมก็จะทำตามที่ผมอยากทำเหมือนกัน!”
พูดจบอัลเบิร์ตก็เดินออกไป อเล็กซานเดอร์เดาะลิ้น จับมุมปากตนเองที่มันคงแตกจากแรงกระแทกเพราะฤทธิ์โมโหของอีกคนเป็นแน่ ร่างสูงใหญ่เดินตามคนหัวเสียไปกระชั้นชิด เพราะตอนนี้เขาก็กำลังหัวเสียพอกัน เมื่อไม่ทันใจเข้าอเล็กซานเดอร์ก็ลากอีกคนให้เป็นฝ่ายเดินตามมันเสียเลย จับโยนเข้าห้องปิดประตูลงกลอนให้สนิท มองแววดื้อรั้นในดวงตาของอีกฝ่ายแล้วก็อยากจะกำหลาบเสียเดี๋ยวนี้
อัลเบิร์ตถูกผลักจนเซล้มลงไปบนพื้นพรม ร่างสูงใหญ่ตามทาบทับแล้วกดไว้นิ่ง
“ออกไปหามันทำไมฮะ! ใครอนุญาต!?”
ไม่มีการโต้ตอบทางคำพูด แต่แววตาไม่ยินยอมยังฉายชัด อเล็กซานเดอร์ละมือข้างหนึ่งมาบีบคางอัลเบิร์ตแล้วเอ่ยเสียงลอดไรฟัน
“ปากมีไว้พูดก็หัดใช้มันเสียบ้าง ก่อนที่มันจะได้ย้ายไปทำอย่างอื่น!”
ริมฝีปากหนาครอบลงมารุนแรง จูบรุนแรงกักขฬะจนอัลเบิร์ตน้ำตาตก เขาทำผิดอะไรอีก แค่จะลุกขึ้นสู้บ้างยังไม่ได้เลยหรือ หรือยังมีเหตุผลอื่นอีก เพราะเขาไม่เป็นที่ต้องการใช่ไหม ไม่มีความสำคัญใช่หรือเปล่า ถึงได้ร้ายกาจกับเขาแบบนี้
อเล็กซานเดอร์ที่มัวแต่ตักตวงตามแต่ใจตนไม่คิดสนว่าอีกฝ่ายจะยินดีรับมันหรือไม่ มือหนารูดรั้งกางเกงอัลเบิร์ตแล้วดึงออกจนพ้นกาย อัลเบิร์ตอยากปิดหู ปิดตา ปิดทุกการรับรู้แต่มันก็ทำไม่ได้ เมื่อมันรู้สึกถึงสัมผัสของทุกส่วนบนร่างกาย
สัดส่วนแข็งเกร็งขยับถูไถช่องทางรักที่ปิดสนิทไม่ยอมให้เขาเข้าไปเชยชม ก่อนที่จะดันมันเข้าไปโดยไร้การตระเตรียมความพร้อม ร่างกายอัลเบิร์ตหยัดเกร็ง เจ็บไปทั้งร่าง กำปั้นทุบไหล่อเล็กซานเดอร์หนักๆเพื่อให้อีกฝ่ายถอยห่างออกไป ร่างหนุ่มพยายามไถลตัวขยับหนี แต่ยิ่งทำเช่นนั้นมันกลับยิ่งเพิ่มความกำหนัดให้อเล็กซานเดอร์มากยิ่งขึ้น เมื่อส่วนที่ยังเชื่อมกันมันร้อนผ่าวและเสียดสี อเล็กซานเดอร์จับสะโพกคนใต้ร่างไว้มั่นเมื่อขยับตามทุกครั้งที่อัลเบิร์ตถอยหนี ความซ่านเสียวแล่นปราดไปทั้งร่างกาย ยิ่งอัลเบิร์ตขยับหนีเขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งตามแทรกกายเข้าลึกเท่านั้น
แขนแกร่งช้อนใต้สะโพกก่อนรั้งให้ขึ้นมาเกยบนหน้าตัก ผลักดันตัวตนของตนเองเข้าไปเติมเต็มจนมิดในครั้งเดียว อัลเบิร์ตสะดุ้งแรง น้ำตาไหลพราก เจ็บจะตายแล้ว
“อึ่ก เจ็บ... เจ็บ...”
น้ำใสรินไหลลงหางตา ยิ่งอีกคนเอาแต่ได้ คิดแต่จะทำตามแต่ใจเขายิ่งเจ็บ มันเป็นการร่วมรักที่ไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลย อยากหายไปจากตรงนี้ ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว ไม่เอาแล้ว...
“อัล...” อเล็กซานเดอร์ยกกายขึ้นมองคนใต้ร่างเมื่อรู้สึกถึงความผิดปรกติ ความบ้าระห่ำปลิวหาย หลงเหลือเพียงความตื่นตระหนกเมื่อเห็นทุกอย่างกระจ่างชัดแก่สายตา
“อัลเบิร์ต... อัลเบิร์ต!”
ตบแก้มเรียกสติอีกฝ่ายอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าแน่นิ่งไปไม่มีการตอบสนอง ใจอเล็กซานเดอร์เต้นกระหน่ำด้วยความกลัว เหลียวมองรอบกายแล้วเขาถึงได้สติ นี่เขาหน้ามืดตามัวจนทำอะไรลงไปแล้ว...
พ่อบ้านมิลเลอร์ถูกตามตัวมากลางดึกเมื่ออัลเบิร์ตไข้ขึ้น มิลเลอร์เช็ดตัวลดไข้ให้หลานชายขณะที่อเล็กซานเดอร์กอดอกยืนชะเง้อมองอย่างร้อนใจ เมื่อจัดการจนเรียบร้อยดีแล้วเขาจึงได้หันมาหาอเล็กซานเดอร์ด้วยสีหน้านิ่งเฉยอันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว
“หยุดทำร้ายอัลเบิร์ตเสียทีเถอะครับคุณอเล็กซ์ หากไม่รักกันก็ปล่อยเขาไปเถอะ อย่าทำร้ายเขาอีกเลย”
อเล็กซานเดอร์รู้สึกจุกกับคำพูดของพ่อบ้าน ความรู้สึกบางอย่างไหลบ่าอยู่ในใจเขา นัยน์ตาสีฟ้ามองพ่อบ้านนิ่ง
“ไม่ ฉันจะรักหรือไม่รัก เขาก็ไปจากฉันไม่ได้!”
พ่อบ้านมิลเลอร์ถอนใจหนักหน่วงกับถ้อยคำโต้ตอบนั้น ขยับลุกขึ้นยืนแล้วจึงว่าเสียงเรียบแต่แฝงแววจริงจัง
“ผมคงทำได้แค่เตือนว่า... ต่อให้เขารักคุณมากแค่ไหนเขาก็เกลียดคุณได้ อเล็กซ์”
“อย่ามายุ่งกับอัล... มิลเลอร์” อเล็กซานเดอร์กดเสียงต่ำเป็นเชิงข่มอีกฝ่าย
“ผมไม่รับปาก”
พ่อบ้านมิลเลอร์ตอบกลับมาเช่นนั้น ค้อมศีรษะเล็กน้อยอย่างที่เคยทำก่อนออกจากห้องไป หากอาการอัลเบิร์ตไม่ดีขึ้นเขาคงต้องให้ลูกน้องมาสับเปลี่ยนกันคอยเช็ดตัววัดไข้ทั้งคืนนี้
อเล็กซานเดอร์ยืนกำหมัดแน่น มีแต่คนจ้องจะมาพรากอัลเบิร์ตไปจากเขา อย่าได้คิดหวังเลย ต่อให้เป็นอัลเบิร์ตเองก็ตาม ต่อให้หนีไปไกลสุดหล้าเขาก็จะตามกลับมาให้จงได้!
เมื่ออาการป่วยของอัลเบิร์ตเริ่มดีขึ้น อเล็กซานเดอร์ก็พอจะเบาใจได้บ้าง แต่ก็กลับมีอาการอย่างอื่นแทรกมาแทน กลายเป็นคนไม่พูดไม่จา หมายถึงกับเขาน่ะ ไม่ยอมพูดด้วยเลยสักนิด พอเสียงดังเข้าหน่อยก็น้ำตาคลอ ทำเอาเขาจะบ้าวันละหลายรอบ แผนการที่ได้วางเอาไว้เขาก็ต้องจัดการ ห่วงหน้าพะวงหลังจะทิ้งอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง เขามันโลภมากที่อยากได้ทุกทาง ทั้งที่เวลานี้ตัวเขาเองกำลังให้ความสำคัญผิดที่
ของสำคัญ... หากมันไม่หายไปคงไม่รู้ค่า...
-------------------
ข่าวการหมั้นหมายระหว่างอเล็กซานเดอร์และเกวนเผยแพร่ออกสื่อแทบทุกแขนง พวกเขาแถลงข่าวการหมั้นอย่างเป็นทางการก่อนจะแต่งงานกันในไม่ช้านี้ เสียงรายงานข่าวและภาพว่าที่คู่บ่าวสาวทำให้พอลแทบคลั่ง รอยยิ้มเปี่ยมสุขบนสีหน้าว่าที่เจ้าสาวทำให้เขาต้องยกแก้วเหล้าในมือกรอกมันลงคอ รสชาติบาดคอของแอลกอฮอล์ไม่เท่ากับคมมีดที่มันกำลังบาดใจเขาจนเป็นแผลเหวอะ
สภาพห้องนอนที่เกลื่อนไปด้วยขวดน้ำเมา กับสภาพเจ้าของห้องที่เรียกว่าเมาหัวราน้ำก็ไม่ผิด มือหนากำแก้วแน่นก่อนจะขว้างมันออกไปตามความรุนแรงของอารมณ์ที่มี เสียงแก้วกระทบบางสิ่งจนแตกไม่ได้เรียกความสนใจของเขาเท่าภาพบนหน้าจอ
“เกวน... เกวน เจฟเฟอร์สัน เธอทำอะไรกับฉัน”
พอลขยุ้มกำอกซ้าย หงายหลังนอนแผ่บนเตียงขณะที่ริมฝีปากยังพึมพำตัดพ้อหญิงสาวที่ตนเองเคยลงมือทำร้าย แต่ในวันนี้กรรมนั้นมันกำลังคืนสนองเขา มันเจ็บ เจ็บตรงหัวใจเมื่อเห็นเธออยู่ข้างกายคนอื่น...
...ขณะที่พวกเขากำลังมีความสุข จะรู้บ้างไหมว่ามีใครกำลังเจ็บเจียนตายอยู่ตรงนี้อีกคน...
อัลเบิร์ตที่ไม่ได้ไปร่วมงานแถลงข่าวนั่งกอดเข่าบนที่นอน ค่อยปล่อยรีโมทคอนโทรลในมือให้หล่นลงบนเตียงเมื่อสายตามองภาพเคลื่อนไหวในรายการโทรทัศน์ ความเจ็บร้าวในใจที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก
เขาอดทนเพื่อใคร ที่ทำมาตลอดแม้รู้ดีว่าต้องเจ็บก็ยังดื้อดึง ยังดื้อด้าน หัวใจถูกขยี้ซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เจ็บเจียนตายแค่ไหนเขาคนนั้นก็ไม่เห็นจะเคยรับรู้มัน พอหรือยังกับการอดทน พอหรือยังกับความเจ็บปวด หรือต้องรอจนหัวใจมันแตกละเอียดถึงจะเลิกรักแบบโง่ๆเช่นนี้ได้เสียที
“อเล็กซ์... ผมฝืนตัวเองต่อไปไม่ไหวแล้ว... ทำไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ตอนหน้า มาม่าชามสุดท้ายค่ะ จากนั้นจะเปลี่ยนเป็นยำยำจัมโบ้แทน -3- #ผิด
ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามกันอย่างเหนียวแน่นหนึบค่ะ บวกและบวกเช่นเคย :L2:
วันใหม่ค่ะ
อ้าว...ยังไงกันล่ะเนี่ย ห่างกันได้ตอนเดียวเอง อเล็กซ์ฉกกลับไปอีกแล้ว!
เอาใจช่วยเมียเจฟฟรี่สู้ๆ เอาไปไทยด่วนๆ
ปล. ปาไปได้หรือคะเกิบเนี่ย 555 ...กรณีคุณวันใหม่หายไปนานๆใช่มั้ยคะ หรือยังไง เอิ๊กๆ :o8:
อะไรหายไปไหนอ่ะค่ะ :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อเล็กซ์เห็นแ่ก่ตัวมากเลย สงสารอัล
-
อื้อหือ.....อืดมาม่า หน่วงจิตดีแท้ สงสารอัลจริงๆ
-
แง๊ สงสารอัลจับใจ อเล็กซ์ทำอะไรไม่เห็นใจอัลบ้างเลยนะ อยากรับผิดชอบเกวนแต่ก็น่าจะชัดเจนกับอัลนะ ไม่มีใครได้ทุกอย่างหรอก
-
ยิ่งอ่านยิ่งเชียร์ให้อัลกระทืบนะ
หมัดเดียวเองไม่คุ้มเลย -*- มันน่ามีการรวมหัวกันกระทืบอเล็กซ์นะคะคนแต่ง
-
มาเถอะอัล เอาให้อเล็กซ์เป็นบ้าหัวหมุนไปเลย
อเล็กซ์ก็ไม่เคยจะฟังใครเลย มันน่านัก!!
-
อัลเบิร์ต จัดการอเล็ก ไปเลย งี่เง่ามากนัก :z6: :z6: :z6:
-
หนีโลดดดดด เป็นเรื่องที่ต้องทำใจก่อนมาอ่านอีกครั้ง สงสารอัล TT
-
อเล็กซ์ ช้านจะเปรียบแกกับอะไรดีเนี่ย สงสารอัลมากๆๆๆๆๆๆ เอ่อใหม่ เขียนฉากเลิฟๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ อิอิ เวอร์ชั่นนี้ แซ่บเว่อร์
ปล ช่วงนี้เค้างดบริโภคอะไรที่เป็นเส้นๆอ่ะ 555555555
ปล2 โปร์ไฟล์น่ารัก รูปของคู่ไหนเนี่ย
-
โอย ใหม่! อุตส่าห์เก็บไว้อ่านท้ายๆเพื่อให้กระทู้ขึ้นไปอยู่บนๆ
แล้วเป็นไงล่ะ ... น้ำตาไหล สูดน้ำมูกฟืดฟาดอยู่เนี่ย โฮๆ
อย่าอยู่ต่อเลยอัลเอ้ย ปวดใจแทน :mew6:
แต่เดี๋ยวนะ ไอ้ตัวการตัวจริงนี่น่าจะเป็นไอ้เด็กคนนั้นหรือเปล่า
ที่อัลช่วยไว้แล้วปล่อยตัวไปน่ะ (จำชื่อไม่ได้แฮะ) ส่วนพอลก็น่าสงสาร
ว่าแล้วว่าชอบเกวนแต่เข้าหาเขาผิดวิธีอ่ะ
ทำใจรอรับมาม่าอีกชาม(โต) ตอนนี้ขอไปล้างหน้าก่อนล่ะค่ะ :katai5:
-
น้ำตาไหล สงสารอัล :m15:
อเล็กซ์เห็นแก่ตัวมากกกกกกกกกกกกกก
จะเอาทุกอย่าง ไม่ยอมปล่อยอะไรเลย
ความเห็นแก่ตัวมันบังตาจนมองไม่เห็นว่าอะไรที่มันสำคัญที่สุด
เมื่อไหร่อัลจะมีความสุขกะเค้าบ้างงงง :hao5:
-
สงสารอัลมาก ไม่รู้จะพูดอะไรดี ตอนนี้ใจคงเจ็บปวดที่สุด
-
สงสารอัล ไม่ไหว ก็อย่าฝืนต่อไปอีกเลยนะอัล
ปล่อยให้อเล็กซ์มันอยู่คนเดียวไปเลย
อเล็กซ์เอาแต่คิดแก้แค้น คิดนู่น คิดนี่ คิดไปหมด ลืมคิดอยู่อย่างเดียว ความรู้สึกของอัลไง ชิ!!!
-
รอตอนหน้า :katai5: :katai5: :katai5:
-
ยังไม่มีเวลาอ่านเลย แปะไว้ก่อนนะวันใหม่ :กอด1:
+1และเป็ดไปก่อนเลยจ้า
ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนนะอัล หนีโลด
เดี๋ยวเราพาหนี หนีให้ไกลจากคนใจร้าย
เค้าไม่อยู่แล้วจะรู้สึกนะอเล็กซ์ จะสมน้ำหน้าให้
-
อย่าไปทนอัลเบิร์ต อย่าไปทน
รีบๆมาไทยเลย เดี๋ยวจะไปรอรับที่สนามบิน ฮ่าๆๆ
:katai2-1:
-
อเล็กซ์มีศัตรูไปทั่ว
อัลไม่ต้องทนแล้ว หนีเลย o18
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๘ ห่างไกล
เรื่องข้อสงสัยเกี่ยวกับพอลที่อเล็กซานเดอร์ออกจะมั่นใจว่าใช่แน่นั้น ที่สุดแล้วเจฟฟรี่ก็นำข้อมูลที่สอบสวนเค้นถามคนร้ายที่ถูกจับตัวจากเคมบริดจ์มารายงานอเล็กซานเดอร์ในวันหนึ่ง ข้อมูลเกี่ยวกับคนที่ทำร้ายอัลเบิร์ตไม่ใช่พอล แต่เป็นคนอื่น ศัตรูเขามีรอบด้าน จำไม่ได้หรอกว่าสร้างความหมางใจให้ใครบ้าง ในวงการนี้มันไม่เคยมีมิตรแท้และศัตรูถาวรอยู่แล้ว วันนี้เป็นศัตรู พรุ่งนี้อาจมีผลประโยชน์ร่วมกันจนกลายเป็นมิตรสหายขึ้นมาก็เป็นได้
เมื่ออเล็กซานเดอร์ได้ฟังที่เจฟฟรี่บอกก็เหยียดริมฝีปากเล็กน้อยทั้งหัวเราะลงคอเชิงเยาะหยัน “ตาแก่นั่น... เล่นไม่เลิกจริงๆ”
“อยากให้จัดการแบบไหนครับ?” เจฟฟรี่เอ่ยถามแล้วรอคำสั่งจากนาย
“ยัง รอให้มันเผยตัวมากกว่านี้สักหน่อย ฉันจะได้มั่นใจว่าชี้คนร้ายถูกตัว”
“นิ่งนอนใจมากไปหรือเปล่า ผมกลัวว่ามันจะแว้งกัดเราโดยไม่ตั้งตัวแล้วโยนความผิดให้พอล เวสส์อีกหน”
เจฟฟรี่ทักท้วงพร้อมเหตุผล หากมีครั้งถัดไป แน่นอนว่าอเล็กซานเดอร์ต้องพุ่งเป้าไปที่พอลเป็นคนแรก และนั่นอาจร้ายแรงจนถึงขั้นต้องปะทะกันเข้าจริงๆ คนที่จะเสียผลประโยชน์คืออเล็กซานเดอร์และพอล ส่วนคนเสี้ยมกลับได้ประโยชน์ไปแต่เพียงผู้เดียว
“ไม่หรอกเจฟฟรี่ งานนี้ฉันจะถอนรากถอนโคนมันเลย แต่ออกจะเสี่ยงสักหน่อยนายคงไม่ว่ากันใช่ไหม?”
สีหน้าซ่อนเล่ห์แบบที่เจฟฟรี่ไม่ค่อยได้เห็นนักในพักหลังมา เวลานี้กลับผุดขึ้นมาให้บอดีการ์ดหนุ่มขยาดเล่น เวลาอเล็กซานเดอร์ทำหน้าแบบนี้มักมีเรื่องที่คาดไม่ถึงเสมอ เพราะเจ้านายของเขาบ้าบิ่นเกินใคร
อเล็กซานเดอร์สั่งเจฟฟรี่เรียกลูกน้องที่ไว้ใจได้ประชุมวางแผนกันที่ห้องทำงานของตน งานแต่งงานของเขาที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้พวกมันต้องหาจังหวะเล่นงานเขาแน่ ดังนั้นแล้วเขาจึงอยากให้ดูแลให้รัดกุมและตลบหลังมันให้ได้ เขายอมเสี่ยงเอาตัวเข้าล่อ เพราะฉะนั้นแล้วก็จงอย่าให้มันพลาดไปได้แม้แต่นิดเดียว สิ้นคำสั่งบอดีการ์ดก็เหลือบมองหน้ากัน ผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวอาจหมายถึงชีวิตของพวกเขาเลยก็เป็นได้
“อ้อ ฝากเชิญนายตำรวจน้ำดีคนนี้สักหน่อยสิเจฟฟ์ บอกเขาด้วยว่าผลงานชิ้นโบแดงกำลังรอเขาอยู่”
อเล็กซานเดอร์เลื่อนรูปนายตำรวจหนุ่มที่เคยทำคดีฮิวโก้กับลูกชายให้เจฟฟรี่ งานนี้จะไม่ใช่เพียงแค่คนของเฟอร์ริงตันที่จะคอยคุ้มกัน เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องภายในงานแต่ง เพราะยังมีบิดาของเขากับเกวนและผู้ร่วมงานคนอื่นอีก แต่หากเกิดอะไรขึ้นเขาต้องไม่ใช่ฝ่ายเสียผลประโยชน์
เมื่อตกลงกันจนเข้าใจดีแล้วลูกน้องของเขาก็ออกไปทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย อัลเบิร์ตค่อยเดินออกมาจากห้องพักที่เชื่อมต่อกันกับห้องทำงาน อเล็กซานเดอร์เงยมองคนที่เดินมาหยุดตรงหน้า เดี๋ยวนี้จะไปไหนมาไหนเขาต้องพกติดตัวไปด้วย เผื่อหนีหายไปอีกเขาขี้เกียจตามหา
“คุณจะทำแบบนั้นจริงหรือ อเล็กซ์?”
“ใช่ มีอะไรจะแย้งฉันอีกหรือไง?” อเล็กซานเดอร์เอนกายพิงพนักเก้าอี้ทรงสูงในท่าทีสบาย ตาสีฟ้ามองอัลเบิร์ตนิ่งก่อนเอ่ยถามกลับในท้ายประโยค
“มันเสี่ยงเกินไป งานนี้ไม่ได้มีแค่คุณนะ มิสเจฟเฟอร์สันก็อยู่ด้วย”
ถ้อยคำที่โต้ตอบมานั้นทำให้อเล็กซานเดอร์มองจ้องคนพูดแล้วว่าเสียงนิ่ง “ฉันไม่ปล่อยให้เจ้าสาวฉันเป็นอะไรไปหรอกน่ะ”
“มันจะดีกว่านี้ถ้าคุณไม่คิดทำอะไรแผลงๆ” อัลเบิร์ตว่าอีก
“แต่ไอ้ที่นายเรียกแผลงๆนั่น ฉันทำเพื่อนายทั้งนั้น”
“ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้นสักหน่อย!”
“แต่ฉันอยาก!”
“.........” อัลเบิร์ตเงียบ มองอีกคนด้วยแววไม่ใคร่จะพอใจนัก อเล็กซานเดอร์ยืนขึ้น เท้ามือยันโต๊ะแล้วโน้มตัวไปหาคนตรงข้าม
“นายเป็นของฉัน คนที่มันทำร้ายนาย... ฉันไม่เอามันไว้แน่!”
“คุณทำเพื่อตัวเองต่างหาก... อย่าพูดเลยว่าทำเพื่อใคร” เมื่อได้ฟังเหตุผลอัลเบิร์ตก็มองสบสายตาอีกฝ่ายแล้วว่าเสียงเรียบ ก่อนจะผละไป
“จะไปไหน!?”
อัลเบิร์ตชะงัก ก่อนบอกแกมประชด “กลับห้อง กลัวหนีนักก็ล่ามโซ่เอาไว้เลย”
ปัง!
หลังประตูปิดลงอเล็กซานเดอร์ก็พ่นลมหายใจพรืด ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวลงนั่ง รู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ยิ่งดึงดันก็ยิ่งห่างไกล ยิ่งรั้งไว้คนๆนั้นก็ยิ่งอยากหนีหาย
มือหนานวดขมับ เรื่องง่ายสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเขามันกลับเป็นเรื่องที่ยากที่สุด
----------------
ยิ่งใกล้วันแต่งงาน อัลเบิร์ตยิ่งรู้สึกทดท้อหมดแรงกำลังลงทุกที แม้รู้เหตุผลที่อเล็กซานเดอร์แต่งกับเกวนดีว่าเพื่อสิ่งใด นอกจากแก้แค้นพอล เวสส์แล้ว ยังเป็นการรักษาหน้าตาทางสังคมให้หญิงสาวด้วย แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขารู้ดีกว่าว่าที่เจ้าบ่าว นั่นคือเรื่องที่เกวนมีใจให้ อเล็กซานเดอร์คงไม่รู้ หรืออาจจะรู้แต่ไม่ใส่ใจมัน อัลเบิร์ตได้แต่คิดวุ่นวายอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของคนที่นอนหลับอยู่ข้างกาย
“ยังไม่นอนอีก?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามโดยไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง อัลเบิร์ตเหลือบสายตาขึ้นมอง ก่อนหลุบลงต่ำดังเคย
“คิดแผนจะหนีจากฉันอีกหรือไง?”
“.......” ความเงียบยังเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับอัลเบิร์ตเสมอ
“บอกไว้ก่อนเลย ถึงนายจะหนีไปไหนฉันก็จะตามไปลากตัวนายกลับมาอยู่ดี”
“งั้นผมก็จะหนีไปอีก”
“หือ?”
อเล็กซานเดอร์ทำเสียงแปลกใจในลำคอ หรี่ตาก่อนจะลืมขึ้นมามองคนพูด เมื่อครู่เขาได้ยินไม่ผิดใช่ไหม อัลเบิร์ตต่อปากต่อคำกับเขาเสียด้วย
“หนีไปอีกฉันก็จะจับมาขังไว้อีก” แขนแกร่งแกล้งกอดร่างอีกคนแน่นขึ้นเมื่อเอ่ยคำ
“ผมก็จะหนีไปอีก หนีไปอีกเรื่อยๆ” อัลเบิร์ตยังว่าต่อ
“ชอบหนีนักเรอะ!” หน้าคนพูดดูจะเริ่มบูด
“ไม่ได้ชอบ ไม่อยากหนีด้วย ถ้าคุณจะยอมปล่อยไป”
“ไม่มีทาง”
“เพราะไม่มีทางผมถึงต้องหนี หนีไปจนกว่าผมจะตาย ถึงวันนั้นคุณคงตามผมกลับมาไม่ได้อีก...”
“จะบ้าหรือไง ใครให้พูดถึงเรื่องความเป็นความตาย” อเล็กซานเดอร์ดุคนพูดไม่เป็นมงคล คิ้วขมวดไม่ชอบใจ
“คนเราทุกคนวันหนึ่งก็ต้องตาย” อีกคนยังลอยหน้าบอก
“เลิกพูดได้แล้ว นอน!”
“อเล็กซ์”
“ฮื่อ”
“อเล็กซานเดอร์...”
“อัลเบิร์ต! บอกให้นอน!!” อเล็กซานเดอร์ตะคอกเสียงดังเมื่ออีกคนยังกวนใจไม่เลิก ก่อนชะงักไปเมื่อมองแววตาคู่นั้น
“ผมจะไปจริงๆนะ”
“......”
“ไปในที่ที่คุณจะตามไปลากกลับมาไม่ได้... ในที่ที่คุณไม่มีทางหาเจอ...”
“เงียบเสียที!!”
ร่างสูงใหญ่พลิกกลับ กดคนพูดมากลงกับที่นอนขณะที่ตนเองคร่อมอยู่เหนือร่างกาย วันนี้เป็นอะไรไม่รู้ถึงได้พูดไม่หยุดแบบนี้
“จะไม่นอนง่ายๆใช่ไหม จะกวนประสาทกันใช่ไหม งั้นก็อย่านอนมันเลย!”
ว่าจบก็กระชากผ้าห่มผืนหนาโยนทิ้ง เปิดเปลือยผิวเนื้อภายใต้ผ้าห่มนั่นแก่สายตา ก่อนร่างหนาหนักจะโถมลงไปหาทั้งตัว ไม่ต้องนอนมันแล้ว ผ้าห่มก็ไม่ต้อง เขาจะใช้เนื้อตัวเองนี่ล่ะห่มแทนทั้งคืน!!
---------------
ทางด้านเกวน เจฟเฟอร์สัน มารดาของหญิงสาวออกจะตื่นเต้นกับการจะออกเรือนของลูกสาวคนเดียวเป็นยิ่งนัก นางพาลูกไปขัดสีฉวีวรรณเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวเสียยกใหญ่ เกวนดูไม่ยินดียินร้ายกับมันสักเท่าไร รู้สึกตัวเองด้อยค่าเหลือเกินที่ถูกจับโยนไปทางนั้นทีทางนี้ที
เพราะเหตุนั้นทำให้พอล เวสส์สบโอกาสมาหาเกวน ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องอเล็กซานเดอร์ก็ให้คนเฝ้าเจฟเฟอร์สันอย่างแน่นหนา ทั้งเกวนยังไม่ออกไปไหนมาไหนเลยแม้แต่น้อย งานที่ร้านเธอก็ยกให้เด็กช่วยดูแล มีคนจากเจฟเฟอร์สันมาคุมบ้างในบางครั้ง แต่เขากลับไม่เห็นว่าเธอจะปรากฏตัวสักวัน จนกระทั่งวันนี้ที่มารดาของเธอพาออกจากถ้ำมาได้
มารดาของเกวนเลือกขั้นตอนทำสวยหลายอย่างให้ลูกสาว อยากให้ลูกของนางออกมาดูดีที่สุดในวันงาน เรื่องเงินทองอเล็กซานเดอร์ทุ่มให้ไม่อั้น เพราะฉะนั้นแล้วนางจึงเอามาประโคมแต่งสวยให้ลูกสาวอย่างเต็มที่ ว่าที่เจ้าบ่าวจะได้พออกพอใจ
หลังอาบน้ำแร่แช่น้ำนมเป็นสิ่งสุดท้ายอย่างที่มารดาของเธอต้องการเกวนก็เปลี่ยนชุดเพื่อจะได้กลับบ้านกันเสียที เธอเพลียเหลือเกินพักนี้ สงสัยคงเครียดมากไปหน่อย ร่างกายเธอถึงได้อ่อนแอเช่นนี้
เมื่อออกจากห้องเปลี่ยนชุดมาเกวนก็ต้องชะงัก มองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ ยิ่งคนๆนั้นย่างสามขุมเข้ามาหาหญิงสาวยิ่งถอยห่าง มองหาทางหนีทีไล่ ใครปล่อยให้ตาบ้านี่เข้ามา!
พอลก้าวยาวๆเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอ กระชากแขนเรียวรั้งเข้ามาชิดกาย กลิ่นหอมจากกายสาวโชยแตะจมูก ผิวขาวเนียนลื่นมือจากเครื่องประทินที่ทางร้านเพิ่งทำให้ มองดูแล้วเธอมีน้ำมีนวลขึ้นจม คงสุขมากสินะที่จะได้แต่งกับมหาเศรษฐีอย่างอเล็กซานเดอร์ ถึงได้ดูเปล่งปลั่งเสียขนาดนี้ ยิ่งคิดพอลยิ่งหงุดหงิดใจ สิ่งที่เตรียมมาพูดปลิวหาย เหลือแต่อารมณ์ล้วนๆที่ปล่อยให้ปากมันพาไป
“ยกเลิกงานแต่งบ้าๆนั่นไปซะเกวน” พอลกระซิบสั่งราวคำราม สีหน้าเขาดูพร้อมจะขย้ำเธอได้ทุกเมื่อ
“ปล่อยนะพอล เวสส์!”
“ได้ยินที่ผมพูดไหม ยกเลิกงานแต่งไปเดี๋ยวนี้!!”
ชายหนุ่มออกคำสั่งอย่างเอาแต่ใจตน เกวนดิ้นรนหวังให้หลุดพ้น ไม่คิดจะฟังคำสั่งของคนบ้าอำนาจ
“ฉันบอกให้ปล่อยไง!”
“เกวน!” พอลตะคอกเมื่อเธอขืนตัวไม่ยอมอยู่นิ่ง “ผมบอกให้ยกเลิกงานแต่งงานบ้าๆนั่นไปเดี๋ยวนี้! อย่าให้ผมต้องแฉความสัมพันธ์ของเรานะ”
เกวนชะงักกึกกับคำขู่ หยุดนิ่งไร้การดิ้นรน มองพอล เวสส์ด้วยแววผิดหวังอย่างที่สุด พอลเองก็เพิ่งจะได้สติ จะแก้ตัวใหม่ก็ไม่ได้เสียแล้ว แขนเรียวบิดแรงให้หลุดจากการจับกุม ก้าวถอยออกมาเล็กน้อยเมื่อเอ่ยพ้อเสียงเครือ
“คุณอยากทำก็ทำไปเลย ไม่ต้องมาขู่ ฉันรู้ว่าคนอย่างคุณมันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว จะทำลายฉันให้เงยหน้าสู้ใครไม่ได้อีกก็ทำเลย!”
น้ำตาหญิงสาวรื้นขึ้นมาคลอเบ้า รู้สึกเจ็บใจที่ตนเองได้มาพบเจอกับคนแบบนี้ พอลยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อคำสั่งของเขาถูกตอกกลับด้วยน้ำตา ได้แต่ยืนกำมือแน่นเมื่อหญิงสาวเดินผ่านเขาไปโดยไม่เหลียวมองแม้หางตา ชายหนุ่มพิงกายกับผนังราวไร้เรี่ยวแรง
...เขาก้าวพลาดอีกแล้ว...
-----------------
ที่สุดแล้ววันงานก็มาถึง เกวนในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดตานั่งให้ช่างแต่งหน้าทำผมราวเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิต สีหน้าเจ้าสาวที่ควรดูมีความสุขกับวันสำคัญกลับดูซีดเซียว เมื่อเช้านี้เธอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอไม่พร้อมเอาเสียเลย มันไม่เป็นใจให้ลุกขึ้นมามีชีวิตชีวากับการแต่งงานจำยอมในครั้งนี้ เพราะเธอรู้ดีว่าจุดประสงค์ของอเล็กซานเดอร์คืออะไร และจุดประสงค์ของเธอนั้นคืออะไร
“เกวน อย่าทำหน้าแบบนี้ได้ไหม ลูกกำลังจะแต่งงานมีความสุขนะ ยิ้มเข้าไว้สิ ยิ้ม” มารดาของเธอที่เข้ามาดูจ้ำจี้จ้ำไช แต่เธอกลับยิ้มไม่ออก
“แม่คะ หนูเพลียจัง” เอ่ยบอกมารดาเสียงค่อย ผู้เป็นมารดาได้ยินเช่นนั้นก็เข้ามาอังหน้าผากวัดไข้ ไม่ใช่จะมาป่วยวันแต่งงานหรอกนะ
“ตัวไม่ร้อน แม่ว่าคงเพราะยังไม่ได้กินอะไรแน่เลยล่ะสิ เดี๋ยวแม่ให้เด็กเอามาให้”
ผู้เป็นมารดาสรุปความเมื่ออุณหภูมิร่างกายของลูกสาวเป็นปรกติ กุลีกุจอสั่งการด้วยความรื่นเริงในหัวใจเต็มที่ เกวนถอนใจ ยิ้มบางให้ช่างแต่งหน้าที่มองเธออยู่ ฝ่ายนั้นก็ยิ้มเจื่อนๆ แอบนินทาเธอในใจล่ะสิ
สถานที่จัดงานมีเจฟฟรี่คอยควบคุมดูแล งานทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี แขกเหรื่อเริ่มทยอยมาเรื่อยๆ ครอบครัวของพอล เวสส์ในฐานะนักธุรกิจเช่นเดียวกับเฟอร์ริงตันก็มาร่วมงาน สีหน้าพอลดูไม่ชอบใจกับงานนี้นัก แต่ก็จำต้องปั้นหน้าตามบิดามารดามา เพราะมันคือหนทางเดียวที่จะพบกับเกวนได้
เจฟฟรี่คุมลูกน้องให้ดูแลเรื่องความปลอดภัย มีนายตำรวจที่อเล็กซานเดอร์ให้เชิญมาร่วมงานคอยช่วยดูด้วย ลูกน้องของนายตำรวจพากันบ่นลับหลังว่าจะให้พวกตนมาดูแลเจ้าพ่อมาเฟียใหญ่พวกนี้ทำไม คนของเฟอร์ริงตันออกเยอะแยะมากมาย เล่นตลกอะไรกันถึงให้คนในกฎหมายมาคุ้มครองคนนอกกฎหมาย นึกว่าตำรวจไม่มีงานทำหรืออย่างไรกัน
เจฟฟรี่ที่ได้ยินพวกปากรั่วคุยกันก็ได้แต่ส่ายหน้า ถ้าไม่มีคำสั่งจากอเล็กซานเดอร์นึกว่าเขาจะอยากเชิญมาหรืออย่างไร สำคัญตัวผิดกันจริงๆ
ห้องแต่งตัวของอเล็กซานเดอร์
อัลเบิร์ตนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้อง มองร่างสูงใหญ่ที่กำลังแต่งกายเตรียมพร้อมไปร่วมงานในฐานะเจ้าบ่าว ดวงตาสีอ่อนมีแววเศร้า แต่พยายามกดมันเอาไว้ให้มากที่สุดเท่าที่ตนเองจะสามารถ
หลังจากคนที่เข้ามาช่วยอเล็กซานเดอร์แต่งตัวพากันออกจากห้องไป อัลเบิร์ตที่นั่งมองแผ่นหลังกว้างในชุดสีขาวอยู่นานก็ค่อยขยับลุก ก้าวไปหาร่างนั้นแล้วสอดแขนสวมกอดคนๆนั้นจากด้านหลัง ซบใบหน้ากับแผ่นหลังกว้างนิ่ง
“อัล...” อเล็กซานเดอร์ชะงักงัน กายอัลเบิร์ตอุ่น แต่อ้อมกอดนี้กลับให้ความรู้สึกอ้างว้าง
“ขอโทษ ผมขออยู่แบบนี้สักเดี๋ยว...”
น้ำเสียงอู้อี้จากด้านหลังกลับดังสะท้อนเข้ามาในหัวใจ อเล็กซานเดอร์ค่อยแกะแขนที่กอดตนเองออกแล้วหันมาเผชิญหน้า มองแววตาเศร้าแล้วหัวใจแทบหล่นหายตามไปด้วย ไม่เคยเลยที่จะเห็นอัลเบิร์ตยิ้มอย่างมีความสุข แทบไม่มีให้เห็น เขาอยากย้อนเวลากลับไปช่วงที่ยังอยู่ด้วยกันแบบไม่ต้องคิดอะไร ช่วงเวลาที่กลับมาก็เห็นอัลเบิร์ตกำลังวุ่นอยู่ในครัว เวลาซื้อของถูกใจมาให้ก็จะได้จูบหวานๆตอบแทน แต่แล้วช่วงเวลาเหล่านั้นกลับเป็นเขาเองที่ทำลายมันลง อ้างไม่ได้หรอกว่าเพราะหน้าที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ มันเพราะเขาเองต่างหากที่เห็นแก่ตัวไม่ยอมมองให้ลึกลงไปถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย
อัลเบิร์ตก้มหน้ามองปลายเท้า ไม่กล้าสบสายตาของคนตรงหน้า ไม่อยากให้เห็นความอ่อนแอของตนเองขณะที่อีกคนกำลังจะก้าวเข้าพิธีแต่งงานแบบนี้ เขามันคนบาป อดทนมาได้ตั้งนาน อย่าเพิ่งมาหมดเอาตอนนี้จะได้ไหม
ความอุ่นละมุนที่หน้าผากทำให้หัวใจอัลเบิร์ตกระตุกวูบ สั่นไหวรุนแรงกับสัมผัสอ่อนโยนที่ไม่เคยได้รับสักหน เพียงอเล็กซานเดอร์จูบหน้าผากเขา หัวใจไม่รักดีมันก็ไหวหวั่นขึ้นมาอีกแล้ว ทั้งที่มันไม่มีทางจะดีกว่านี้ ไม่มีทางจะสมหวังหากไม่มีคนผิดหวัง ไม่มีทางสมหวังหากไม่มีใครเจ็บ เขาบอกตัวเองว่าพอแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ขออะไรมากไปกว่านี้แล้วไม่ใช่หรือ
อเล็กซานเดอร์มองคนที่ยังก้มหน้านิ่งอย่างตัดใจ อยากกอดให้แนบแน่น แต่ก็ต้องหักห้ามใจเมื่อตนเองกำลังจะไปทำหน้าที่สำคัญ ร่างสูงใหญ่ก้าวห่างออกมา เมื่อหมุนกายจะผละไปอัลเบิร์ตก็เรียกไว้
“อเล็กซ์”
คนถูกเรียกหันมามองเชิงถาม
“ผมขอไปด้วยได้ไหม?”
คิ้วเข้มขมวดปมกับคำขอนั้น “อะไรนะ?”
“ผมอยากไปด้วย อยากไปร่วมงานแต่งของคุณ... ได้ไหม?”
ร่างอัลเบิร์ตถลามาอยู่ในอ้อมกอด เมื่ออเล็กซานเดอร์ทนมองแววตาเศร้านั้นไม่ไหวรวบกอดอีกคนแน่น เขากำลังทำอะไรอยู่ เคยมองบ้างไหมว่าคนๆนี้เจ็บมากแค่ไหน โง่จริงอเล็กซ์
อเล็กซานเดอร์พาอัลเบิร์ตขึ้นรถไปสถานที่จัดงานด้วยกัน มือหนากุมมือของอีกคนไว้มั่น ในตอนนี้เขาไม่สามารถถอยหลังกลับได้แล้ว จะทิ้งทุกอย่างกลางคันไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากปล่อยมือจากอัลเบิร์ตเช่นกัน
พิธีแต่งงานระหว่างอเล็กซานเดอร์และเกวนดำเนินไปอย่างเรียบร้อยเมื่อเจ้าบ่าวมาถึงงาน อัลเบิร์ตที่มาร่วมงานมองทั้งคู่ที่ดูอย่างไรก็เหมาะสมกันมากแล้วได้แต่เศร้าใจ ส่วนเกวนออกจะประหม่ากับงานแต่งในครั้งนี้ ในใจอดรู้สึกผิดไม่ได้เพราะเธอกำลังทำมันเพื่อตอกย้ำความพ่ายแพ้ให้แก่พอล เวสส์ ไม่รู้มันจะได้ผลแค่ไหน หรือเป็นเพียงวิธีโง่เง่าที่มีแต่ทำให้เธอด้อยค่าลงไปอีกเท่านั้น
งานทุกอย่างดำเนินเป็นไปเรื่อยๆ อัลเบิร์ตที่คอยลอบมองคู่บ่าวสาวจนเผลอไผล เมื่อสายตาอเล็กซานเดอร์หันมามองถึงได้เฉหลบตา ได้แต่ด่าตัวเองว่าอย่ามาอาลัยอาวรณ์ในงานแต่งคนอื่นจะได้ไหม
ขณะที่ผู้มาร่วมงานทั้งหลายกำลังมีความสุข มุมหนึ่งของงาน ชายคนหนึ่งเดินหามุมเหมาะที่จะกระทำการบางอย่าง สิ่งที่อเล็กซานเดอร์คาดการณ์ไว้ไม่ได้ผิดไปจากนั้นสักนิด เพราะโรเจอร์และศัตรูในที่มืดกำลังวางแผนจะใช้งานแต่งงานของเขาเป็นเป้าหมายในการลงมือ
“เตรียมการดีแล้วใช่ไหมโรเจอร์ งานนี้นายได้เป็นพระเอกเลยนะ แก้แค้นให้พ่อนายซะ”
คำพูดกรอกหูจากชายสูงวัยผ่านเครื่องมือสื่อสารมาถึงชายคนดังกล่าว ศัตรูในที่มืดของเฟอร์ริงตันที่เขาให้การร่วมมือ เขารู้ว่าตัวเองกำลังถูกหลอกใช้ความแค้นที่มี แต่เขาคนเดียวไม่มีทางสามารถทำอะไรอเล็กซานเดอร์ได้ ถึงต้องพึ่งพาเจ้าคนเล่ห์มากคนนี้
เวลานี้เขาสามารถแฝงตัวเข้ามาเป็นหนึ่งในผู้ร่วมงานได้สำเร็จแล้ว สายตามองจ้องเจ้าบ่าวในงานด้วยแววเด็ดเดี่ยว วันแห่งความสุขของนาย มันจะกลายเป็นวันแห่งน้ำตา อเล็กซานเดอร์!!
พฤติกรรมน่าสงสัยเหล่านั้นไม่ได้รอดพ้นหูตาของมือขวาอย่างเจฟฟรี่ บอดีการ์ดหนุ่มออกคำสั่งกับเครื่องมือสื่อสารเล็กจิ๋วที่ติดใต้ปกเสื้อให้ลูกน้องรายรอบบริเวณเตรียมตัว สายตาคมมองจ้องบุคคลต้องสงสัยไม่ลดละขณะก้าวเข้าไปใกล้ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว ดวงตาบอดีการ์ดเบิกกว้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายล้วงมือไปใต้เสื้อขณะที่สายตามาดร้ายจับจ้องอเล็กซานเดอร์ เจฟฟรี่รีบสั่งการ
“ชาร์จ!!!!!!!”
เปรี้ยงงงงงงงงงงง!!
เสียงหวีดร้องระงมดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงปืน เหตุการณ์ชุลมุนจนไม่รู้เหนือรู้ใต้ แขกที่มาร่วมงานต่างหลบมุมเอาตัวรอดกันจ้าละหวั่น บอดีการ์ดทุกนายทำหน้าที่ป้องกันคุ้มภัยนายอัตโนมัติ นายตำรวจที่ถูกเชิญมารีบกรูเข้ามาช่วยระงับเหตุ
เจฟฟรี่สบถยาวยืดเมื่อมองไปยังผู้เป็นนายที่ทรุดลงไปเพราะคมกระสุน ช่วงขายาวๆจะวิ่งเข้าไปช่วย แต่เสียงปืนอีกนัดกลับดังขึ้นมา ร่างสูงใหญ่หันกลับไปมองเหตุการณ์ ลูกน้องนายตำรวจเป็นคนลั่นไกปลิดชีวิตผู้ร้ายปากสำคัญเสียเอง!
“มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ!?”
เจฟฟรี่หัวหมุนเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน สั่งการลูกน้องรวดเร็วให้จัดการสะสางมันให้เรียบร้อยขณะที่ตนเองวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นนาย เขาทำพลาด เขาทำพลาด! เขาพลาด!!
“อเล็กซ์! อเล็กซ์!!”
เสียงอัลเบิร์ตเรียกคนที่นอนจมกองเลือดด้วยความตระหนก มือไม้ไม่รู้จะวางที่ไหน ไม่กล้าแตะเพราะอีกฝ่ายเลือดไหล ชุดสีขาวถูกชโลมด้วยสีแดงอย่างน่ากลัว ถูกจุดสำคัญหรือเปล่าไม่รู้
เกวนยกมือปิดปากกั้นเสียงร้องด้วยความตกใจไม่ต่างกัน สีหน้าหญิงสาวซีดเผือด พอลแทรกคนรายรอบเข้ามาหาเธอเมื่อเห็นว่าท่าทางของเธอน่าเป็นห่วง บอดีการ์ดดันอัลเบิร์ตออกห่างจากอเล็กซานเดอร์เพื่อที่จะพาเขาไปโรงพยาบาล แต่มือของคนเจ็บกลับคว้าแขนอัลเบิร์ตไว้ ทุกคนชะงัก รวมทั้งอัลเบิร์ตด้วย ชายหนุ่มพยายามรวบรวมสติแล้วช่วยบอดีการ์ดพยุงอเล็กซานเดอร์ขึ้นมา
“อเล็กซ์!” เจฟฟรี่มาถึง มองผู้เป็นนายด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“พาอเล็กซ์ไปโรงพยาบาลเถอะเจฟฟ์ เร็วเข้า”
เจฟฟรี่พยักหน้าเมื่ออัลเบิร์ตเอ่ยเร่ง รับร่างอเล็กซานเดอร์จากอัลเบิร์ตมาสานต่อ ทุกคนทำงานกันรวดเร็วเพื่อพานายส่งให้ถึงมือหมออย่างเร็วที่สุด ไม่สามารถรอรถพยาบาลมารับคนเจ็บได้แล้วในตอนนี้
เมื่อเจฟฟรี่จัดการทุกอย่างให้แล้วอัลเบิร์ตจึงหันมาฝากอีริคช่วยจัดการเรื่องในงานและคดีความต่อ ส่วนตนเองคว้ามือเกวนแล้วพาขึ้นรถตามอเล็กซานเดอร์ไป ระหว่างทางก็ได้แต่เฝ้าภาวนาขออย่าให้เป็นอันตราย เขาอยากไปจากอเล็กซานเดอร์ แต่อยากจากเป็น ไม่ใช่จากตาย...
-----------------
ต่อด้านล่างค่ะ :hao5:
-
อเล็กซานเดอร์นั่งเอนอยู่บนเตียงคนไข้ มองคนเฝ้ากิตติมศักดิ์ที่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างเตียง หลังฟื้นขึ้นมาไม่นึกว่าคนแรกที่ได้เห็นหน้าจะเป็นอัลเบิร์ต นึกว่าจะฉวยโอกาสนี้ทิ้งเขาไปเสียแล้ว
มือหนาเอื้อมมาเกลี่ยข้างแก้ม อีกคนก็ยังคงก้มหน้านิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อสัมผัสใดๆ
“เป็นอะไร?” เอ่ยถามเสียงนุ่มอย่างที่ตนเองยังแปลกใจ เขาทำแบบนี้ก็ได้ด้วยแฮะ หึ
“ผม... กลัวคุณตาย”
คำสารภาพแสนแผ่วเบาทำให้อเล็กซานเดอร์ยิ้มมุมปาก “เหมือนฉันจะเคยบอกนายไปแล้วว่าฉันจะอยู่ยงคงกระพันให้นายสาปแช่งฉันทุกวัน”
ชายหนุ่มยกคำพูดของตนเองเมื่อก่อนนี้มาพูดซ้ำเชิงหยอกเอิน อัลเบิร์ตยังคงก้มหน้าอยู่เหมือนเดิม ไม่ยอมเงยมาสบตากันสักนิด
“เฮ้”
อเล็กซานเดอร์เรียกให้หันมาสนใจ แต่อัลเบิร์ตก็ยังคงก้มหน้าเงียบ
“เงยหน้าขึ้นมามองกันหน่อยสิ จะให้ฉันพูดกับอากาศอยู่แบบนี้หรือไง?”
“.......”
“อัล...”
“ผมกลัวจริงๆนะ กลัวจริงๆ...”
เสียงที่แผ่วยิ่งกว่าเดิมทำให้ใจอเล็กซานเดอร์กระตุกวูบ รั้งอีกคนมาใกล้แล้วโอบไว้ราวจะปลอบประโลมให้หายตกใจกลัว
“เป็นเด็กหรือไง?”
เสียงสะอื้นแผ่วแว่วมาให้ได้ยิน อเล็กซานเดอร์จูบหน้าผากนูน มันเสี่ยงเขารู้ แต่มีแค่วิธีนี้ถึงจะทำให้คนร้ายปรากฏตัวออกมา มองเจ้าเด็กขี้แยที่ซบอกร้องไห้แล้วอเล็กซานเดอร์ก็อยากกอดให้เต็มอ้อมแขน แต่มันก็ทำไม่ได้อย่างใจเพราะแผลผ่าตัดใหม่ยังเจ็บอยู่ ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ลูบกลุ่มผมนุ่มมือแล้วโน้มจูบหน้าผากอัลเบิร์ตอีกหน
หน้าประตูห้อง เกวนก้าวถอยออกมาแล้วค่อยปิดมันลงช้าๆ สีหน้าของเธอไม่สู้ดีนัก แม้พยายามฝืนยิ้มกับตัวเองแต่มันก็ดูเจื่อนเหลือเกิน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนหมุนกายกลับ ขณะที่จะก้าวเดินบานประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับที่อัลเบิร์ตโผล่หน้ามาเรียกเธอไว้
“มิส”
เกวนชะงักกับเสียงเรียก ไม่คิดว่าอัลเบิร์ตจะรู้ว่าเธอมา
“ไม่เข้าไปเยี่ยมอเล็กซานเดอร์หรือครับ?”
หญิงสาวปรับสีหน้าให้ดีขึ้น ใช้รอยยิ้มมากลบเกลื่อนความรู้สึกภายในขณะเอ่ยกระเซ้าแล้วหัวเราะน้อยๆ “พอดีฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอน่ะค่ะ”
อัลเบิร์ตไม่ได้รู้สึกเก้อเขินกับคำแซว ออกจะเจ็บในอกเมื่อคนพูดคือเกวน พอเห็นอีกฝ่ายหน้าเจื่อนไปกับคำพูดของเธอเกวนจึงค่อยหุบยิ้ม บรรยากาศรอบกายทั้งคู่ดูกระอักกระอ่วนชอบกล
“รอผมตรงนี้สักครู่นะครับ”
เกวนเลิกคิ้วแปลกใจเมื่ออีกคนบอกมาเช่นนั้น อัลเบิร์ตหายเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยครู่หนึ่งแล้วจึงกลับออกมา มีหลายเรื่องที่เขาอยากคุยกับหญิงสาว
ทางเดินชั้นล่างตึกหนึ่งของโรงพยาบาล บริเวณกว้างขวางถูกแต่งเป็นสวนสวยให้คนไข้และญาติได้หย่อนใจ น้ำพุกลางลานผลิพุ่งเคล้าคลอเสียงดนตรีเบาๆที่ถูกเปิดกล่อมอารมณ์ อัลเบิร์ตซื้อเครื่องดื่มจากร้านใกล้ๆนั้นมาให้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนม้านั่งในสวน เกวนรับแก้วเครื่องดื่มมาพร้อมเอ่ยขอบคุณ
แก้วเครื่องดื่มที่วางไว้ข้างกายไม่ได้ถูกแตะ เมื่อทั้งคู่ยังคงปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปช้าๆ เกวนไม่กล้าที่จะเอ่ยถามในสิ่งที่ค้างคาใจเพราะกลัวคำตอบ ขณะที่อัลเบิร์ตก็กำลังรวบรวมความกล้าที่จะสารภาพบางสิ่งกับเธอ เขาคิดว่าหญิงสาวคงพอรู้เห็นบ้างแล้ว แต่ไม่พูดถึงมันเท่านั้น
“ช่วยดูแลเขาด้วยนะครับ”
หลังปล่อยความเงียบงันระหว่างกันให้โรยตัวอยู่นานอัลเบิร์ตก็เอ่ยขึ้นมาได้ เสียงดนตรี เสียงน้ำพุ หรือแม้แต่เสียงพูดคุยของผู้คนรอบข้างไม่ชัดเจนเท่ากับเสียงของอัลเบิร์ต ใจเกวนกระตุกไหว ทำให้เธอนิ่งไปกับคำพูดที่เจือรอยเศร้านั้น
“ที่จริงผมไม่ควรพูดคำนี้สินะ เพราะถึงอย่างไรคุณก็ต้องดูแลเขาอยู่แล้ว”
“คาร์ล...” เกวนเรียกคนข้างกายเสียงเบา สะท้อนสะท้านในอกกับถ้อยคำที่ราวกับจะเยาะหยันตัวเองของอีกฝ่าย
“ผมยังไม่ได้อวยพรให้พวกคุณเลย...”
“.......” เกวนน้ำตารื้น อัลเบิร์ตกำลังยิ้มให้เธอ เขาคงไม่รู้ว่าแววตาตัวเองเศร้ามากแค่ไหนในตอนนี้
“ขอให้พวกคุณมีความสุขกับชีวิตคู่ที่กำลังจะดำเนินต่อจากนี้ไป... ขอให้ทุกอย่างราบรื่น... มีเจ้าตัวน้อยแสนน่ารักเป็นโซ่ทองคล้องใจ...”
อัลเบิร์ตกลืนก้อนความรู้สึกลงไป พยายามจะพูดให้จบประโยค
“ไม่ว่าที่ผ่านมาจะเป็นอย่างไร ขอให้... พวกคุณเข้มแข็งและผ่านมันไปได้ด้วยความเชื่อมั่นและเชื่อใจกัน...”
“.........”
“ผมขอโทษ...” อัลเบิร์ตก้มหน้าลง เขาไม่สามารถพูดอะไรต่อจากนี้ได้แล้ว ไม่สามารถยิ้มแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ ไม่ได้แล้วจริงๆ
“คาร์ล”
หญิงสาวเรียกเขาด้วยความตกใจ อัลเบิร์ตช้อนกุมมือของเธอทั้งสองข้างขณะที่เอ่ยคำโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาสบสายตา เขาทำไม่ได้...
“ที่ผ่านมาผมขอโทษจริงๆ อยากให้คุณอภัย... ในสิ่งที่เกิดขึ้น... รัก... และดูแลอเล็กซานเดอร์ให้ดีด้วย... ผมขอโทษจริงๆ”
อัลเบิร์ตบอกย้ำแต่คำว่าขอโทษ ทั้งที่เธอต่างหากที่ต้องขอให้พวกเขายกโทษให้ พวกเขารักกัน เธอรู้ แต่ยังก้าวต่อไปโดยไม่สนใจมัน น้ำตาของหญิงสาวรินไหลเป็นทาง ความเจ็บปวดเหล่านี้เมื่อไรมันจะจบลง...
เกวนกลับมาที่ห้องพักผู้ป่วย อเล็กซานเดอร์หันมายิ้มให้เธอบางเบา สายตาคมชำเลืองหาคนที่ขอออกไปข้างนอก เมื่อไม่เห็นจะกลับมาคิ้วเข้มก็ขมวดเล็กน้อย แต่เมื่อหญิงสาวนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียงอเล็กซานเดอร์จึงปรับสีหน้าให้ดีขึ้น
“เป็นอย่างไรบ้างคะ?” เสียงหวานเอ่ยถามไถ่
“ก็ดี เดี๋ยวคงได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
เกวนพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้เล็กน้อยแล้วเงียบไป อเล็กซานเดอร์รู้สึกตงิดใจอย่างประหลาด ชายหนุ่มเอ่ยถามเธอกลับด้วยความห่วงใยบ้าง
“แล้วคุณ... ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
หญิงสาวส่ายหน้าช้าๆก่อนบอกเสียงค่อย “ไม่ค่ะ”
มือเรียวเอื้อมไปวางทับแล้วกุมมืออเล็กซานเดอร์เอาไว้ สีหน้าหญิงสาวออกจะดูเครียดไปสักนิดเมื่อเอ่ยคำ
“อเล็กซานเดอร์คะ...”
“...?” อเล็กซานเดอร์เลิกคิ้วเชิงถาม เกวนมีท่าทีอึกอักราวไม่ใช่เธอ
“...ถึงอย่างไรเราก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันแล้ว ขอให้ฉัน... ได้ดูแลคุณนะคะ”
“........” หัวคิ้วเข้มขมวดกับถ้อยคำของหญิงสาวตรงหน้า
“ฉันรักคุณค่ะ”
สิ่งที่ได้ยินทำให้อเล็กซานเดอร์นิ่งงัน เขาเชื่อว่าเกวนไม่ได้โกหก แต่มีบางอย่างที่เธอพูดมันไม่หมด อเล็กซานเดอร์มองแววหวั่นในดวงตาของหญิงสาว กุมมือเธอตอบก่อนรั้งเธอเข้ามากอด ขณะที่ในใจกำลังพะวงถึงอัลเบิร์ต คิดว่าจากนี้ทุกอย่างมันจะดีขึ้น แต่ตอนนี้มันกลับยุ่งเหยิงมากกว่าเดิมเสียอีก หางตาเหลือบแลประตูห้องพัก กลัวว่าหากอีกคนมาได้ยินเข้าจะยิ่งถอยห่างเขาออกไปอีก
อัลเบิร์ตยืนนิ่งอยู่ที่หน้าห้องนั้น ข้างกันคือปอนด์ที่จับมือเขาเอาไว้ตลอด แม้จะทำใจเอาไว้ก่อนแล้วแต่เขาก็ยังเจ็บ ความเจ็บปวดนี้ไม่เคยหายไปสักนาที
“นายทำดีแล้วอัล”
ปอนด์บีบมือเพื่อนอย่างให้กำลังใจ สอดมือกุมเอาไว้แล้วรั้งเบาๆให้เพื่อนเดินออกจากจุดนั้นมา ก้าวเดินของอัลเบิร์ตช้าพอๆกับหัวใจที่มันเต้นแผ่วเหลือเกิน ร่างสูงมองตรงไปข้างหน้าขณะที่ขาแม้จะเดินช้าแต่ยังไม่ยอมหยุดก้าว ทุกอย่างมันจบลงแล้ว จบลงเพียงเท่านี้ จบลงพร้อมกับสิ่งสุดท้ายที่ไม่เคยได้พูด และจากนี้คงไม่มีวันได้บอก ...
...ผมรักคุณ อเล็กซ์...
โปรดติดตามตอนต่อไป
http://www.youtube.com/v/qayqSqm9M2k?version=3&hl
ขอบคุณเพลงประกอบจากคุณ bb_b ค่ะ
แงงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
ขอบคุณทุกคน ทุกๆคอมเม้นต์ ทุกบวกหนึ่งและบวกเป็ดนะคะ บวกคืนทุกท่านทุกบวกเช่นกันค่ะ
เรื่องนี้มีแต่คนอยากทำร้ายเฮีย ดังนั้นก็จงจัดไปค่ะ ตอนจบเอาให้เฮียแห้งตายอยู่คนเดียวแล้วให้อัลไปสวีวี่วีอยู่กับสามีใหม่ คึคึ o18
ปล. แฟนคลับอัลเตรียมป้ายไฟค่ะ :hao3:
อเล็กซ์ ช้านจะเปรียบแกกับอะไรดีเนี่ย สงสารอัลมากๆๆๆๆๆๆ เอ่อใหม่ เขียนฉากเลิฟๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ อิอิ เวอร์ชั่นนี้ แซ่บเว่อร์
ปล ช่วงนี้เค้างดบริโภคอะไรที่เป็นเส้นๆอ่ะ 555555555
ปล2 โปร์ไฟล์น่ารัก รูปของคู่ไหนเนี่ย
โปรไฟล์คู่เดียวกับลายเซ็นค่ะ ป๋าอลัน กับ อิหนูเปียว แอร๊ยยย :-[
-
เจ็บแทนอัล
-
ไม่ว่าจะอ่านตอนเก่าหรือรีไรท์ใหม่ก้อยังเศร้าเหมือนเดิม
เรื่องเก่าว่าเศร้าแล้วนะ
รีไรท์ใหม่ โครตตตตตตตตตต หน่วง!
สงสารอัลสุดๆ
'ทุกอย่างมันจบลงแล้ว จบลงเพียงเท่านี้ จบลงพร้อมกับสิ่งสุดท้ายที่ไม่เคยได้พูด และจากนี้คงไม่มีวันได้บอก ...
...ผมรักคุณ อเลกซ์...
เท่านั้นแหล่ะ น้ำตาพรากเลย ปวดใจสุดๆ
:m15: :m15:
-
:m15: สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ
-
จิ้มบวกเป็ดก่อนใหม่ ออกพรรษาที่ไร 5555 ไม่เป็นอันทำงานทำการ
-
คว้ามีดขึ้นมาแล้วจ้วงใส่อเล๊กซ์ไม่ยั้ง
ฮืออออออออออออ ทำได้แค่ในจินตนาการ
ทำไมอัลต้องเสียใจด้วย T___T
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
...ผมรักคุณ อเล็กซ์... สงสารอัลอ่ะ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
เอ่อ พล็อตเรื่องมันเปลี่ยนไปหรือว่ายังไงคะ พอดีลืมเนื้อเรื่องเก่า :hao5:
-
:impress: :impress: :impress:
-
:m15: :m15: สงสารอัล
อัลจะมาไทยกับปอนด์แล้วใช่มั้ย รีบๆมานะ :pig2:
-
อัล! น้ำตากลบตาเลยค่ะ :ling1:
เตรียมป้ายไฟได้แล้วเหรอ ขอไปค้นก่อน ^^
จะออกประตูเก้าหรือสิบ? (ทำเหมือนเคยไป 5555)
-
อัล สงสารอัลที่สุด ฮือออออออออออ
-
น้ำตาไหลก็ตอนที่อัลเดินเข้าไปกอดอเล็กซ์อะ
มันแบบ.. มันเป็นความรู้สึกของอัลจริงๆ ความรู้สึกที่ทนไม่ไหวอีกแล้วอะ
สงสารอัลมาก แต่ก็เฉยๆกับอเล็กซ์อยู่ดี -..-555 เข้าข้างอัล อัลสู้ๆ!
เข้มแข็งนะอัล :o12:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
น้ำตาแตก ฮือๆๆ สงสารอัลเหลือเกิน
งานนี้เ็จ็บกันทุกคน อัลคงคิดว่าไหนๆอเล็กซ์ก็มีเกวนแล้วตัวเองก็คงไม่จำเป็นอีกต่อไป
งานนี้อเล็กซ์น่าจะตอบใจตัวเองได้สักที ส่วนเกวนเหมือนจะเห็นใจเธอนะ แต่รู้ทั้งรู้ว่าเขารักกันแล้วยังทำแบบนี้ เฮ้อ ไม่ไหว
-
โฮ...น้ำตาไหลพราก
-
เจ็บปวด มันหน่วง บีบหัวใจมากจริงๆ
เชื่อว่ามาถึงตอนนี้ทุกคนต่างกำลังเจ็บปวดกับสิ่งที่เป็นอยู่
เฮ้อออออ เพราะนายแท้ๆ อเล็กซานเดอร์
:mew6:
-
อัลลลลลล ฮือออ :hao5:
ไม่เป็นไรนะ ปล่อยอเล็กซ์อยู่กะเมียมันเหอะ ส่วนอัลก็หาซะมีใหม่เบยย :hao7: อิอิ
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
ฮือ................สงสารอัลอ่ะ :m15: :m15: :m15:
อ่านเวอร์ชั่นนี้แล้ว สงสารอเล็กซ์มากขึ้นนะ ต่างจากเวอร์ชั่นก่อนที่หมั่นไส้มาก เกลียดมาน 555 :laugh: :laugh:
-
สงสารอัล :o12:
-
รู้สึกว่าฉบับปรับปรุงใหม่นี่เศร้ากว่าอันเดิมอีกอ่ะ
ตอนนี้นี่บีบหัวใจสุดๆ ปั๊ดโถ่ น้องอัล พ่อคนงามศรีสมรของพี่ เซ็งอิอเล็กซ์จริงๆ :z3: :katai1:
-
ไม่ได้หมดรักแต่หัวใจหมดแรง
http://youtu.be/qayqSqm9M2k
-
ดูสิ มีกี่คนกันที่เจ็บปวดเพราะนายอเล็กซ์ ไม่อยากจะพูด :a14:
ดังนั้นเราสนับสนุนให้หาหนุ่มใหม่ให้อัลโดยด่วน :hao3:
เอาให้รู้กันไปเลยว่าเราก็มีดี ไม่ได้รอนายคนเดียวแห้งเหี่ยวอย่างนี้
ส่วนอเล็กซ์ก็ไปทำหน้าที่สามีและพ่อที่ดีต่อไปเถอะนะ
อัลดูอ่อนหวาน อ่อนไหวกว่าอันเก่าแต่เราก็ชอบทั้งสองแบบ
แล้วก็ยังเคืองอีตาอเล็กซ์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนด้วย :m31:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดน้อย
-
มันเจ็บมากจังเลย แต่ก็ชอบมากจังเลย...ยิ่งเจ็บยิ่งชอบ
เวลาอ่านถึงช่วงโดนๆ แล้ววาบในอก เหมือนใจมันวูบ หล่นๆร่วงๆลงไป
เค้าเรียกกันว่าอะไร? มีคำศัพท์เฉพาะ ไว้เรียกมั้ย? ใครทราบรบกวนบอกที
รู้สึกแบบนั้นบ่อยมากกับเรื่องนี้ ชอบมากเวลาเกิดอาการที่ว่า...
เหมือนมันสามารถการันตีคุณภาพบางอย่าง +1 จัดไปค่ะ อิอิ
-
เคยอ่านเรื่องนี้ไปแล้วรอบนึง มาอ่านอีกทีก็ยังรู้สึกบีบหัวใจเหมือนเดิม
-
วันใหม่จ๋า เค้ายังรออยู่นะ
-
อัลเบิร์ต กำลังบินมาไทยใช่ไหมคะ
เดี๋ยว ไป รอ รับที่สุวรรณภูมิ
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๙ ซ่อนหัวใจให้ไกลรัก
อเล็กซานเดอร์นั่งพิงหัวเตียงคนไข้เหม่อมองนอกหน้าต่างกระจกใส เวลานี้อาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ แต่อัลเบิร์ตก็ยังคงไม่กลับมา เขาไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายคงไปทำธุระที่ไหนสักแห่ง นั่นมันคงเป็นการหลอกตัวเองมากจนเกินไป แต่ก็ไม่อาจยอมรับความจริงได้ว่า... เขากำลังถูกทิ้ง ความคิดหลายอย่างตีกันให้วุ่นในหัว และทุกอย่างต้นเหตุมันก็มาจากเขาแทบทั้งสิ้น
เจฟฟรี่เคาะประตูก่อนเปิดเข้ามา มองผู้เป็นนายที่นั่งเหม่อแล้วก็รู้สึกหม่นมัวตามไปด้วย มีหลายเรื่องที่เขาต้องทำขณะที่เจ้านายยังเจ็บอยู่ ทั้งเรื่องคดีความที่ลูกน้องของนายตำรวจน้ำดีเป็นหนอนเสียเอง ปลิดชีวิตโรเจอร์ที่เป็นพยานปากสำคัญลงต่อหน้าทั้งที่เป็นผู้รักษากฎหมาย นอกจากนั้นยังมีเรื่องที่เขาต้องจัดการนั่นก็คือ... คนตรงหน้าในเวลานี้ สถานการณ์ตอนนี้มันช่างชวนอึดอัดนัก
“ไปส่งเขากลับมาแล้วหรือ?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามโดยไม่หันกลับมามอง เจฟฟรี่เงยมองผู้เป็นนายด้วยความอึ้งเมื่ออีกฝ่ายถามมาเช่นนั้น ก่อนจะก้มศีรษะเล็กน้อยด้วยความรู้สึกผิด
“ผมขอโทษครับ อเล็กซ์”
อเล็กซานเดอร์เงียบ ไม่ได้เอ่ยถ้อยคำตำหนิลูกน้องมือขวาแต่อย่างใดเพราะรู้ดีว่ามันหมดเวลาของเขาแล้ว เวลา... ที่เขาใช้มันเปลืองและไม่เคยเห็นค่า
“เขาบอกกับฉันว่าจะหนีไป ต่อให้ฉันตามเขากลับมาเขาก็จะหนีไปอีก...”
อเล็กซานเดอร์ว่าอย่างนั้น เจฟฟรี่มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้เป็นนายกระทบแสงสีส้มที่ลอดมา ดูเหงาเศร้าอย่างที่ไม่เคยเป็น คนอย่างอเล็กซานเดอร์ก็มีวันอ่อนแอเช่นคนอื่นเหมือนกัน
คนเจ็บบนเตียงระบายลมหายใจยาวราวหมดแรง อัลเบิร์ตจากไปแล้วจริงๆ เสียงที่เคยบอกเขาว่าจะไปในที่ที่เขาตามหาไม่เจอมันดังสะท้อนในหู ผลของการกระทำทั้งหมดมันย้อนกลับมาหาเขาแล้ว ที่สุดแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่ความอดทนของอัลเบิร์ตหมดลง
“อเล็กซานเดอร์... ผมจะไปจริงๆนะ ไปในที่ที่คุณจะตามไปลากกลับมาไม่ได้... ในที่ที่คุณไม่มีทางหาเจอ...”
--------------------
เอกสารรายงานจากนักสืบมือดีถูกอเล็กซานเดอร์ขยำทิ้งไปหลายแผ่น เขาจ้างนักสืบให้ช่วยสืบเสาะหาตัวอัลเบิร์ต แต่ทุกที่ที่ทางนั้นรายงานมามันกลับไร้ซึ่งวี่แวว คนพวกนั้นเล่นตลกอะไรกับเขา รับเงินแต่เหตุใดถึงไม่ได้งาน!
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา อเล็กซานเดอร์เฝ้าตามหาแต่ก็ยังไร้เงา ทุกคนรอบกายไม่มีใครเห็นใจพอจะชี้เบาะแสให้เขาสักคน เขาเหนื่อย เขาท้อจนแทบหมดความพยายาม หลายครั้งที่คิดจะหยุด แต่ใจมันกลับร่ำร้องให้หาต่อ ให้ทำต่อไปจนกว่าจะเจอ อยากพบอีกครั้ง อยากพบเหลือเกินอัลเบิร์ต...
“นายอยู่ที่ไหน จะไม่กลับมาเลยจริงๆหรืออัล...?”
มือหนานวดขมับตนเอง เอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง จากวันเป็นเดือน จากเดือนเลื่อนมาเป็นปี จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่เคยได้พบอัลเบิร์ตสักหน ทุกอย่างในชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงไป อัลเบิร์ตจะรับรู้มันบ้างไหม เขาไม่มีใครแล้ว ไม่มีเลย...
นัยน์ตาสีน้ำทะเลหม่นมัว ทุกตารางนิ้วที่ตาของเขามองเห็นมันเต็มไปด้วยความทรงจำ ไม่มีตรงไหนเลยที่ไม่มีเงาของอัลเบิร์ต แต่นั่นมันก็แค่ความทรงจำ ความทรงจำที่ไม่มีวันย้อนมา...
เจฟฟรี่เห็นผู้เป็นนายหมดอาลัยขนาดนั้นแล้วก็ชักทนไม่ไหว บอดีการ์ดหนุ่มต่อสายถึงปอนด์ ผู้ที่อยู่กับอัลเบิร์ตเป็นคนสุดท้าย และเป็นคนเดียวที่รู้ว่าอัลเบิร์ตอยู่ที่ไหน
“ปอนด์ ผมว่าพอแค่นี้ดีไหม ซ่อนอัลไว้แบบนี้ผมเห็นใจอเล็กซ์นะ”
“อะไร ไม่ทันไรก็ใจอ่อนแล้ว” หนุ่มตัวเล็กบ่นมาตามสาย โทรมานึกว่าจะคิดถึงกัน ที่ไหนได้ เจ้ายักษ์บ้านี่
“ไม่ทันไรที่ว่ามันผ่านมาสามปีแล้วนะ” เจฟฟรี่แย้ง เวลามันผ่านไปเร็วจนเขายังนึกว่าอัลเบิร์ตเพิ่งไปได้ไม่นาน แต่สำหรับอเล็กซานเดอร์คงไม่ใช่
“ชิ!” ปอนด์จิ๊ปากที่ได้ยินเช่นนั้น เจฟฟรี่นี่ขี้ใจอ่อนจริง แค่สองปีสามปีมันจะไปพออะไร
เจฟฟรี่ที่เห็นอีกฝ่ายเงียบไปคิดว่าคงพอจะคุยกันได้จึงเอ่ยต่อรองเสียงนุ่ม “บอกอเล็กซ์ได้ไหมครับที่รัก?”
“ไม่ได้”
“โธ่” บอดีการ์ดหนุ่มครวญ เมื่อปอนด์ปฏิเสธเสียงแข็ง
“เรื่องนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเรานะเจฟฟ์ ถ้าเขาสองคนเกิดมาคู่กันจริงสักวันก็ได้เจอกันเองแหละ” หนุ่มตัวเล็กอ้างโชคชะตาฟ้ากำหนด เบ้ปากเล็กน้อยเมื่อตนเองแค่โป้ปดไปตามเรื่อง
“เราช่วยเป็นเชื้อกระตุ้นไงปอนด์ ให้เขาสมหวังกันเร็วขึ้น” เจฟฟรี่ยังไม่ยอม ยกเหตุผลดีๆมาสนับสนุนคำพูดตนเอง ปอนด์รักเพื่อนมาก ต้องไม่อยากเห็นเพื่อนทุกข์เป็นแน่ ได้ยินเสียงทอดถอนใจจากปลายสายเจฟฟรี่พลอยอยากถอนใจตามไปด้วย ท่าจะยากเสียกระมัง
“อัลเจ็บมาตั้งเท่าไร แค่นี้อเล็กซานเดอร์เจ็บพอแล้วหรือ?”
ไม่ผิดจากที่คิดสักนิด เจฟฟรี่จึงได้ถอนใจสมอยากก่อนบอก “เพราะพวกเขาเจ็บกันมามากไงถึงได้อยากให้มีความสุขกันเสียที”
“ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาแล้วกัน”
ปอนด์ตัดบทแบบนั้นถือเป็นการจบเรื่องที่กำลังสนทนาอยู่ หากมีต่อจากนี้อีกอาจมีการเคืองกันเกิดขึ้น เจฟฟรี่จึงได้แต่ทอดถอนใจอีกหน เมียเขานี่ดื้อจริง
“ห้ามบอกเลยนะ ถ้าคุณบอกล่ะก็...” สั่งสำทับแล้วยังมีคำรามในตอนท้ายอีก
“ไม่กล้าหรอกครับ กลัวจะแย่” เจฟฟรี่หัวเราะในลำคอ น่ากลัวตายล่ะ
“ไว้ใจได้แน่หรือ?” น้ำเสียงจากปลายสายยังคงระแวง
“ได้ค่าปิดปากสักหน่อยรับรองความลับไม่มีกระเด็น”
“หื่น”
“หึ ๆ ”
เจฟฟรี่หัวเราะ ไม่ปฏิเสธข้อกล่าวหา ปอนด์บินไปบินกลับระหว่างประเทศเพื่อทำงานให้ครบกำหนดเวลา มีช่วงลาพักร้อนก็กลับเมืองไทยไปเยี่ยมบ้านบ้างทำให้ห่างกัน ชักคิดถึงแล้วแฮะ
“กลับเมื่อไร?” บอดีการ์ดหนุ่มเอ่ยถามไถ่เป็นการเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่รู้ ไม่กลับแล้ว จะอยู่ที่นี่” ดูเหมือนอีกคนจะงอนแล้ว เรื่องอะไรไม่รู้ แต่เมียเขางอนบ่อยอยู่แล้วเลยไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ได้ทุบเขาสักทีสองทีก็หายงอนแล้ว
“อย่านะ เดี๋ยวตามไปฉกมาจากบ้านเลย... พาอเล็กซานเดอร์ไปด้วย” เจฟฟรี่ขู่กลับบ้าง
“เฮ้ย!” ปอนด์ร้องเสียงหลง ก่อนเสียงโวยวายยาวยืดจะดังมาจนแสบแก้วหู เจฟฟรี่หัวเราะ ไม่ได้หงุดหงิดกับคำต่อว่าโวยวาย
หลังจากอัลเบิร์ตไปได้ไม่นานอเล็กซานเดอร์ก็เคยพาคนไปบุกฟาร์มของครอบครัวปอนด์ บ้านปอนด์ทำธุรกิจฟาร์มโคนม เป็นที่รู้จักกันในวงกว้างพอสมควร เมื่ออเล็กซานเดอร์บุกมาถึงที่ปอนด์เองก็ยอมให้อีกฝ่ายค้นได้ตามสะดวก แต่หากข้าวของเสียหายต้องจ่ายมาสองเท่า อเล็กซานเดอร์ได้แต่มองเพื่อนจอมงกของอัลเบิร์ตด้วยความระอา เขาแค่มาตามหาคน ไม่ได้มาปล้น
ตอนนั้นปอนด์โกรธเจฟฟรี่มากทีเดียวที่พาอเล็กซานเดอร์ไป แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของบอดีการ์ดหนุ่ม เพราะอเล็กซานเดอร์คิดว่าอัลเบิร์ตสนิทกับปอนด์มาก อัลเบิร์ตอาจจะมาที่นี่ก็เป็นได้ ทำให้หลังออกจากโรงพยาบาลก่อนกำหนดทั้งที่แผลยังไม่หายดีอเล็กซานเดอร์ก็ตรงมาที่ฟาร์มเลย แต่สุดท้ายก็เสียแรงเปล่าเมื่อหาไม่พบ ไม่รู้ปอนด์พาไปซ่อนที่ไหน
ส่วนปอนด์ที่เห็นอเล็กซานเดอร์หน้าเสียก็แอบสะใจที่คลาดกันไปอีกครั้ง สมน้ำหน้าอเล็กซานเดอร์ชะมัด เชอะ!
หลังวางสายจากปอนด์ เมื่อหันไปมองอเล็กซานเดอร์ที่กุมขมับด้วยความเครียดแล้วเจฟฟรี่ก็ได้แต่ส่ายหน้าเบา เขาถูกสั่งห้ามไม่ให้บอก ไม่ได้กลัวเมีย แต่แค่เกรงใจหน่อยๆ ช่วยไม่ได้จริงๆนะอเล็กซ์ เรื่องงานเขาช่วยได้เต็มที่ แต่เรื่องหัวใจ... ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจก็แล้วกัน
-------------------
รีสอร์ตนับตะวัน
สถานที่พักทางภาคเหนือของประเทศไทย หน้าหนาวมาเยือนอีกหนในรอบปีที่รีสอร์ตแห่งนี้ได้ถูกสร้างขึ้น ดอกไม้ประจำฤดูกาลออกดอกแข่งกันบานสะพรั่งในยามเช้าที่มีแดดอ่อนทอแสงมา สองข้างทางเดินที่ปูหินอ่อนมีไม้พุ่มเตี้ยและแซมดอกไม้เมืองเหนือดอกเล็กดอกน้อยสลับสับหว่างดูสวยงามทอดยาวสู่ตัวอาคารอำนวยการของรีสอร์ต ต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาและผืนน้ำที่สร้างสรรค์จากความคิดเจ้าของถูกตกแต่งไว้อย่างลงตัว แลดูแล้วเพลินตาเพลินใจ แถมความสะดวกสบายในการพักผ่อนในระดับดีเยี่ยมครบครัน
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กับเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ถูกอุ้มมาด้วยในอ้อมแขน เดินเคียงคู่มากับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ลากกระเป๋าเข้ามาภายในรีสอร์ต ทั้งสามคนตรงเข้าไปหาเจ้าของที่กำลังวุ่นกับการทำงาน เมื่อฝ่ายนั้นหันกลับมาก็ทำหน้าแปลกใจที่เห็นพวกเขา ก่อนเปิดยิ้มให้
“คุณทัชธร”
“สวัสดีครับ คุณคาร์ล” ชายหนุ่มที่ชื่อทัชธรเอ่ยทักทายตอบกลับมา เจ้าของรีสอร์ตนับตะวันก็คืออัลเบิร์ต คาร์ล คนนี้เอง
อัลเบิร์ตมักจะบ่นว่าชื่อของอีกฝ่ายเรียกยาก ทัชธร ลิ้นฝรั่งแบบเขาเรียกอย่างไรก็ไม่ถูกเสียที เจ้าของชื่อเคยให้เรียกตนเองว่าโซล ซึ่งเป็นชื่อเล่น แต่นั่นมันก็ดูจะสนิทสนมกันไปสักหน่อยทำให้อัลเบิร์ตพยายามเรียกทัชธรให้ชินปาก จนสามารถเรียกได้ แม้ไม่ชัดเจนเหมือนเจ้าของภาษาแต่ก็ไม่ได้เพี้ยนไปจากเดิมมากนัก
ตาสีอ่อนมองเลยมาข้างกายของหนุ่มทัชธรคนดังกล่าว เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักกับเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนยิ้มอยู่ข้างกันกำลังเอียงคอมองเขา เมื่อเขายิ้มให้ทั้งคู่จึงยกมือไหว้อย่างมีมารยาทอันดีพร้อมรอยยิ้มสยามเห็นฟันขาววาววับ
“แล้วมายังไงครับนี่ ไม่บอกกันก่อนเลยผมจะได้เตรียมที่พักไว้ให้” อัลเบิร์ตรับไหว้แบบไทยแล้วเอ่ยถามไถ่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เห็นยุ่งๆอยู่ อีกอย่างคนนี้เขาก็จัดการจองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว... อยากมาเที่ยว” ท้ายประโยคแอบกระเซ้าเด็กหนุ่มที่ยืนข้างกาย โยกศีรษะทุยไปมาอย่างหมั่นเขี้ยวเมื่อฝ่ายนั้นย่นจมูกใส่
“ต้าอยากมาเยี่ยมคุณอัลเบิร์ตต่างหากล่ะพี่โซล” เอ่ยแก้ตัวเสียงเง้างอด
ทัชธรซ่อนยิ้มแล้วว่า “แน่ใจ ไม่เที่ยวงั้นสิ?”
“เที่ยว!!” สองเสียงร้องออกมาพร้อมกัน ก่อนที่เด็กหนุ่มคนดังกล่าวกับน้องสาวตัวน้อยจะหัวเราะกันเองที่ใจตรงกันพอดี
“ต้าพาน้องไปเดินดูแถวนี้ได้ไหมครับ?” เด็กหนุ่มเอ่ยถาม สายตากลมมองรอบบริเวณรีสอร์ต น่าถ่ายรูปเก็บไว้จัง
“มาถึงก็เล่นซนเลย” หนุ่มตัวโตว่า
“เปล่าสักหน่อย... เดินดูได้ไหมครับคุณอัล?” หันมาถามอัลเบิร์ตด้วยสายตามีความหวังวิบวับ อัลเบิร์ตอมยิ้มแล้วจึงว่า
“ตามสบายครับ แต่แดดร้อนนะ ใส่หมวกสักหน่อยไหมครับ?”
อัลเบิร์ตหันไปขอหมวกปีกจากพนักงานมาให้ อีกฝ่ายก็รีบยกมือไหว้ขอบคุณเขา
“ขอบคุณครับ”
ร่างสูงเพรียวของเด็กหนุ่มตาโตนั่งยองลงตรงหน้าน้องสาว ก่อนจะสวมหมวกให้น้อง มองแล้วอมยิ้มก่อนบอกว่าน่ารักแล้วจึงจูงมือกันไปเดินเล่นรอบบริเวณนั้น ทัชธรมองตามหลังทั้งคู่แล้วก็ยิ้ม เมื่อหันมาอัลเบิร์ตจึงเชิญชายหนุ่มไปนั่งที่เก้าอี้รับรองแขก เพื่อจะได้พูดคุยกัน
“คุณสบายดีนะครับ?” ทัชธรเอ่ยถามนำไปก่อน
“ครับ ไม่ได้ไปเยี่ยมพวกคุณเลย ต้องขอโทษมากๆ”
“ไม่เป็นไรครับ กิจการกำลังรุ่งเรืองก็แบบนี้ล่ะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ” อัลเบิร์ตแบ่งรับยิ้มๆ
ชายหนุ่มตรงหน้าเขาคนนี้คือเจ้าของไร่องุ่นรณวีร์ ไร่องุ่นที่ใหญ่ระดับต้นๆทางภาคเหนือ และเพราะเขาเป็นคนให้ความช่วยเหลือ รีสอร์ตแห่งนี้ถึงได้ถูกสร้างขึ้นและเปิดให้บริการเป็นผลสำเร็จ
หลังจากมาไทยพร้อมปอนด์ ปอนด์ก็พาเขาหลบอเล็กซานเดอร์เสียทุกทางทำให้ไม่ว่าอเล็กซานเดอร์จะได้เบาะแสเรื่องเขามาจากไหนก็ไม่มีทางหาเจอได้อย่างง่ายดาย จนกระทั่งเขาบอกเพื่อนว่าเหนื่อยกับการเอาแต่หนีแบบนี้แล้ว อยากทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง ปอนด์จึงได้พามารู้จักกับทัชธร อัครบดินทร์
พวกเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ครอบครัวปอนด์ทำธุรกิจฟาร์มโคนม ชื่อฟาร์มภาสกร ขณะที่ทัชธรมีไร่องุ่นและผลิตผลนานา ปอนด์บอกกับเขาว่าคนๆนี้มีเส้นสายเยอะพอดู หากเขาอยากทำอะไรพ่อเลี้ยงไร่องุ่นคนนี้ช่วยเขาได้แน่ อัลเบิร์ตรู้สึกว่ามันเป็นการรบกวน เพราะเขาเองเอาภาระมาให้ปอนด์แท้ๆ แต่ปอนด์กลับยินดีที่จะช่วยเหลือ ปอนด์คือเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาจริงๆ
ทัชธรช่วยเขาเอาไว้หลายเรื่อง เขาที่เป็นคนต่างชาติต่างภาษาได้รับการช่วยเหลือเป็นอย่างดีเช่นนี้ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรได้ ในเวลาเดือดร้อน ยังมีน้ำใจจากคนรอบข้างมอบให้เขาได้มากขนาดนี้มันน่าซึ้งใจ
หลังจากที่ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางอัลเบิร์ตก็ได้ชวนครอบครัวที่อังกฤษมาอยู่ด้วยกัน แต่บิดามารดาของเขาขอแค่มาเที่ยวพักผ่อนเป็นการชั่วคราว ไม่ขอมาอยู่ถาวร เพราะจะมีจะจนอย่างไรก็ขออยู่ที่ถิ่นฐานบ้านเกิดจะดีกว่า อัลเบิร์ตก็ไม่ได้ขัดใจท่านทั้งสอง
ตั้งแต่เขามาอยู่ไทยได้ข่าวจากครอบครัวมาเหมือนกันว่ามีคนของเฟอร์ริงตันมาตามหาเขา แต่ครอบครัวของเขาไม่ได้บอกอะไรไป ได้แต่ถามไถ่ว่าเกิดปัญหาอะไรกับทางนั้นหรือไม่ ซึ่งลุงมิลเลอร์ก็เป็นคนมาอธิบายทุกอย่างแทน แม้มันจะไม่ใช่ความจริงทั้งหมด แต่มันทำให้ครอบครัวของเขาสบายใจ นั่นก็ดีแล้ว...
เมื่อลูกสาวกับน้องชายของทัชธรกลับมาจากไปเดินเที่ยวรอบๆ ทั้งหมดจึงขอตัวไปที่พักกันก่อน อัลเบิร์ตเรียกพนักงานให้นำทางทั้งสามคนไป หลังจากข้าวของถูกนำไปเก็บก่อนหน้าแล้วเรียบร้อย มองเด็กหนุ่มที่กอดแขนอ้อนทัชธรขณะเดินไปข้างกันแล้วอัลเบิร์ตก็ยิ้มบางเมื่อเห็นคนอื่นเขามีความสุขกันดี ทัชธรเป็นพ่อหม้ายลูกหนึ่ง แต่ข้างกายเขาไม่เดียวดายเพราะมีเด็กหนุ่มตาโตคนนั้นคอยเคียงคู่
อัลเบิร์ตถอนใจเบาเมื่อมองย้อนกลับมาที่ตนเอง เขายังไม่รู้เลยว่าเมื่อไรถึงจะสุขได้อย่างคนอื่นเขาเสียที ที่ทำงานเหนื่อยทุกวันก็เพื่อไม่ให้ตนเองฟุ้งซ่าน วันเวลาผ่านมาหลายปีแต่เขาก็ยังไม่ได้มีใครใหม่ หากถามว่ายังรักคนๆนั้นอยู่ไหม ยอมรับว่าบางช่วงเวลาก็นึกถึง ตอนนี้อากาศเริ่มหนาวแล้ว ใจก็อดไพล่นึกไปไม่ได้ จะดูแลตัวเองดีไหม... อเล็กซานเดอร์
--------------------
“คุณจะไม่ไปด้วยกันจริงหรือคะอเล็กซ์?”
เกวนมายังเฟอร์ริงตันเพื่อชวนอเล็กซานเดอร์ไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกัน ข้างกายหญิงสาวมีเด็กชายตัวน้อยนัยน์ตาสีควันบุหรี่ แน่ล่ะว่าคงไม่ใช่ลูกของอเล็กซานเดอร์ แต่เด็กคนนี้เป็นลูกของเธอ ของเธอเพียงคนเดียว
“ไปเที่ยวกันสองแม่ลูกเถอะ เที่ยวให้สนุกนะตัวป่วน” อเล็กซานเดอร์ยกตัวเล็กป้อมมานั่งบนตักก่อนหอมแก้มป่อง หนูน้อยหัวเราะเพราะคนหอมมีเคราครึ้มพาให้จั๊กจี้ หนวดเครานี่ไม่เคยคิดจะโกนจนหน้าตาดูราวมหาโจรแทนนักธุรกิจการเงิน
“แด๊ด หนวดๆ”
เสียงเล็กๆเอ่ยขึ้นมาพร้อมนิ้วชี้จิ้มคางของเขา อเล็กซานเดอร์อมยิ้มก่อนแกล้งใช้แก้มสากเคราครึ้มถูกแก้มอีกฝ่าย เสียงหัวเราะของหนูน้อยทำให้เขาผ่อนคลาย อยากให้มาทุกวันเลยจริงๆ
เกวนมองชายหนุ่มตัวโตเล่นกับลูกของเธอแล้วก็ถอนใจ “พักบ้างนะคะอเล็กซ์ หลายปีมานี้คุณดูเหนื่อยๆ ฉันว่าไปเที่ยวพักผ่อนกับพวกเราดีกว่านะคะ”
เกวนยังเอ่ยชวนซ้ำ อเล็กซานเดอร์ดูเครียดไปเสียทุกเรื่องจนน่าห่วง ตอนนี้ลูกของเธอได้สามขวบแล้ว ถ้าเทียบเวลากับที่คนข้างกายอเล็กซานเดอร์หายไปก็ย่างเข้าสู่ปีที่สี่ เธอยังอดแปลกใจไม่ได้ว่า ช่วงเวลานานขนาดนั้นคนๆหนึ่งจะไปซ่อนตัวอยู่ที่ไหน เหตุใดอเล็กซานเดอร์เฝ้าตามหาก็ยังไม่เจอเสียที แต่เมื่อนึกไปว่าโลกใบนี้มันกว้างใหญ่ อาจมีตรอกซอกซอยมากมายให้เล็ดรอดสายตาไปก็เป็นได้
“ขอบคุณเกวน ผมยังไหว” เสียงทุ้มเอ่ยบอก ก่อนจะเล่นตีมือกับหนูน้อยบนตัก
“เฮ้อ ฉันมองดูคุณแล้วฉันยังเหนื่อยแทนเลยค่ะ เชือกถ้ามันตึงไปมันก็ขาดได้ง่ายนะคะ ผ่อนคลายบ้างเถอะ”
“ผมไม่เป็นไร”
หญิงสาวถอนใจอีกหนเมื่อชายหนุ่มหัวดื้อยังบอกซ้ำคำเดิม “ยังตามหาเขาไม่พบหรือคะ?”
คำถามของเธอคงไปสะกิดใจอีกฝ่ายเข้า เมื่อรอยยิ้มบนใบหน้าค่อยหายไป แทนที่ด้วยเสียงถอนใจเบาๆ “ไม่รู้สิ เหมือนแต่ละคนจะคอยปิดบังซ่อนเร้น”
อเล็กซานเดอร์ยิ้มหยันตนเอง เขาไม่ได้คิดมากไปเอง เพราะเขาส่งคนไปเฝ้าบ้านอัลเบิร์ตที่เคมบริดจ์ คาดเอาไว้ว่ามันต้องมีบ้างที่อัลเบิร์ตจะกลับมาเยี่ยมครอบครัว แต่จนแล้วจนรอดเวลาผ่านล่วงเลยไปก็ยังไม่มีรายงานอะไรจากคนที่เขาส่งไปเฝ้าเลย แม้กระทั่งเรื่องที่ครอบครัวอัลเบิร์ตเดินทางออกนอกประเทศ กว่ารายงานจะมาถึงเขาก็ตอนคนพวกนั้นกลับมาแล้ว พอให้นักสืบสืบเสาะก็ได้ความว่าพวกเขาเพียงไปเที่ยวกันที่เมืองไทยเท่านั้น
“อย่าเพิ่งหมดความหวังค่ะ ฉันเองก็หวังว่าคาร์ลจะกลับมาอยู่ข้างกายคุณในไม่ช้า” หญิงสาวให้กำลังใจ
“หึ” อเล็กซานเดอร์ทำเสียงในลำคอ ยกยิ้มมุมปากอย่างไม่เชื่อว่ามันจะมีทางเป็นไปได้ มือหนาลูบหลังหนูน้อยที่ฟุบหน้านอนซบอกเขาแล้วฮัมเพลงงึมงำ
“ถ้าหากเขากลับมา ถนอมเขาให้ดีๆนะคะ”
ดวงตาสีฟ้าเหลือบขึ้นมองเธอ เกวนยิ้มให้ ทำให้ชายหนุ่มตัวโตเหยียดยิ้มที่ต้องให้เธอมาสอน
“ไปลูก เอวาน”
เกวนเอ่ยเรียกลูกชายที่ซบแก้มกับอกอเล็กซานเดอร์ขณะขยับลุก เจ้าหนูน้อยผงกศีรษะขึ้นมามองมารดาที่ก้มมาหาตนเอง
“เตรียมตัวไปเที่ยวกันเนอะ”
ผู้เป็นมารดาว่าแล้วยิ้ม ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าหงึกเป็นการรับคำ ก่อนจะหันมาหาอเล็กซานเดอร์ที่ให้ตนเองนั่งตักอยู่
“แด๊ด”
“ครับ”
“เอวานจะไปเที่ยว”
“อือฮึ”
“เดี๋ยวเอวานจะเอาของมาฝากฮะ”
“ครับผม”
ริมฝีปากเล็กๆจุ๊บแก้มเขาเบาๆเป็นการบอกลาก่อนยิ้มกว้างจนตาหยี อเล็กซานเดอร์อมยิ้ม ยกตัวหนูน้อยเอวานลงไปยืนข้างเกวน ก่อนจะออกไปส่งทั้งคู่ขึ้นรถกลับเจฟเฟอร์สัน แล้วยืนมองส่งเจ้าตัวเล็กที่ขึ้นรถไปกับหญิงสาวจนรถคันดังกล่าวลับสายตาไป
เขากับเกวน หลังจากแต่งงานกันได้ไม่นานเกวนก็เป็นฝ่ายขอหย่า ด้วยเหตุผลที่ทั้งเขาและเธอต่างรู้ดี เขามันไม่ได้เรื่อง อยากได้ทุกอย่างแต่สุดท้ายก็ต้องเสียไปทุกทาง
“เราควรเดินให้ถูกทางกันเสียที”
เกวนบอกเขามาเช่นนั้นเมื่อเขาถามหาเหตุผลที่เธอจะหย่า ทั้งที่เธอเป็นคนบอกเองว่ารักเขา ทั้งเขาและเธอต่างเลือกหนทางผิดด้วยกันทั้งนั้น แต่ก็ยังดันทุรังฝืนเดินกันต่อ
พวกเขาไม่ได้หย่าขาดจากกันในทันที เพราะขณะนั้นเกวนกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ หญิงสาวรู้ดีว่าไม่ใช่ลูกของอเล็กซานเดอร์ แต่นั่นทำให้อเล็กซานเดอร์บอกยุติการหย่าเอาไว้ เหตุเพราะนักข่าวคงเล่นละเลงสีกันไม่เกรงใจหากรู้เรื่องเข้า คงขุดคุ้ยจนทำให้เกวนเสียหายเข้าไปใหญ่ หม้อข้าวยังไม่ทันดำพวกเขาก็หย่ากันเสียแล้ว ยิ่งมีประเด็นท้องเข้ามาเกี่ยวอาจสาวไปถึงเรื่องของพอล เวสส์อีก
จนกระทั่งเกวนคลอดเอวาน วิคเตอร์เป็นผู้ตั้งชื่อให้หลานชายด้วยตนเอง ชายชรารักและเอ็นดูเด็กคนนี้มากจนเกวนละอายใจ ทั้งที่ไม่ใช่ทายาท ไม่ใช่เลือดเนื้อสายเดียวกันแท้ๆ หญิงสาวขอกลับไปอยู่เจฟเฟอร์สัน เพราะถึงอย่างไรเธอกับอเล็กซานเดอร์ก็ไม่ใช่สามีภรรยากันตามกฎหมายอีกต่อไปแล้ว เมื่อเธอคิดจะมอบอิสรภาพให้ชายหนุ่ม
วิคเตอร์ไม่อยากให้ทำเช่นนั้น แต่เกวนยืนยันหนักแน่น ทั้งยังรับปากจะพาเอวานมาเยี่ยมบ่อยๆ จะบอกกับเอวานว่าปู่ของเขาคือวิคเตอร์ เฟอร์ริงตันคนนี้
“ฉันรักเขามากนะหนูเกวน อยากให้เขาเป็นหลานชายของฉันอย่างแท้จริง”
คำกล่าวของวิคเตอร์ในวันนั้นเกวนยังจำมันได้ เธอรู้สึกขอบคุณจากใจ และยังคงปฏิบัติตามที่ได้ให้สัญญาเอาไว้เรื่อยมา
---------------
เกวนและลูกเดินทางมาถึงที่พักในวันต่อมา เธอได้คำแนะนำเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวจากกลุ่มลูกค้าขาประจำของร้านเธอ ช่วงหน้าหนาวเมืองไทยจะอบอุ่นกว่าอังกฤษ บรรยากาศก็ต่างกันเอามากทำให้เธออยากมาเห็นด้วยตา อยากพาลูกมาเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้าง
ทุกอย่างมันน่าจะดีกว่านี้หากไม่มีพอล เวสส์ตามมาด้วย หญิงสาวมีสีหน้าเบื่อหน่าย พอรู้ว่าเอวานมีดวงตาสีเดียวกับตนเองพอลก็ตามเธอกับลูกไม่เลิก แม้จะบอกไปไม่รู้กี่หนว่าไม่ใช่ลูกของพอล แต่พอลก็ไม่เคยจะฟัง ผู้ชายพวกนี้เข้าใจอะไรกันยากจริง
ค่าใช้จ่ายต่างๆพอลเป็นคนออกให้สองแม่ลูกทั้งหมด เกวนไม่เคยคิดญาติดีกับเขา แม้พอลจะไม่ชอบใจกับสถานะแค่คนจ่ายเงินไม่ใช่ครอบครัวอย่างที่เกวนบอก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เกินกว่านั้น ถ้าไม่มีเอวานมาด้วยหน่อยเขาจะหักคอเกวน เจฟเฟอร์สันจิ้มซอสพริก!
“ทำหน้าอะไรของคุณ ลูกฉันกลัวนะ”
เสียงเกวนแทรกเข้ามาในความคิด พอลหันมามองเธอกับลูก เอวานช้อนสายตามองเขา ตัวเล็กๆหลบหลังเกวนโผล่มาแต่หน้า พอลกะพริบตางงๆ ก่อนปรับสีหน้าให้มันดีขึ้น ลูกเต้าเขากลัวหมด
หญิงสาวดึงลูกถอยห่างจากพอลเมื่อร่างสูงใหญ่นั้นนั่งยองลง พอลส่งสายตาไม่พอใจให้เธอ แต่มีหรือเธอจะสน ก้มลงอุ้มลูกขึ้นมาแล้วเดินจากไปง่ายๆ พอลได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ผู้หญิงอะไร!
เกวนพาลูกเดินตามพนักงานมาถึงที่พัก ปล่อยให้ลูกลงยืนแล้วคุยกับพนักงานเรื่องอาหารที่จะนำมาให้พวกเธอ เพราะเอวานแพ้อาหารบางอย่าง เอวานน้อยเงยมองมารดาคุยกับพนักงานแล้วบุ้ยปากเพราะชักจะเบื่อ ก่อนหันไปหาที่เล่น เห็นเด็กผู้หญิงที่พักบ้านหลังข้างๆกำลังเล่นบอลกับพี่ชายเอวานก็ตาโต รอยยิ้มกว้างแตะแต้มริมฝีปากก่อนตัวเล็กป้อมจะวิ่งออกไป
“เอวาน!”
เกวนหันมาเห็นหลังลูกไวๆรีบเอ่ยเรียก เอวานหันกลับมาหามารดาแต่ขากลับไม่ได้หยุดวิ่งตามทำให้ชนเข้ากับอะไรบางอย่างเต็มรัก ร่างเล็กล้มคะมำก้นจ้ำเบ้า ริมฝีปากเริ่มเบ้ตั้งท่าจะเป่าปี่อยู่รอมร่อ
“เอวาน!”
เกวนรีบก้าวเข้ามาหาลูกชายที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้นหญ้าโดยมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังดูแลอยู่ ลูกของเธอคงวิ่งมาชนเขาเข้า หญิงสาวนั่งลงดูลูก ปัดแข้งปัดขาที่มีเศษดินเศษหญ้าติดออกดูว่ามีแผลตรงไหนหรือไม่ โดยไม่ทันสังเกตชายหนุ่มข้างกาย
“ลูกเป็นอะไรน่ะคุณ?” เสียงพอลเอ่ยถามเมื่อตามมาถึง
“ลูกหกล้มค่ะ แต่ไม่มีแผลอะไร”
หญิงสาวเอ่ยตอบกลับไปอย่างลืมตัว พอลเองก็นิ่งไม่ได้ทักท้วงคำพูดเธอ พอเห็นอีกฝ่ายเงียบหญิงสาวก็ย่นหัวคิ้ว มองพอลแปลกๆ นั่งยิ้มอะไรของเขา
“เอ่อ ... คุณคะ ต้องขอโทษด้วยที่ลูก...”
เกวนที่หันมาสนใจชายหนุ่มคนที่ลูกเธอวิ่งมาชนแล้วจะเอ่ยขอโทษอีกฝ่ายกลับต้องชะงัก ดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากอิ่มขยับเรียกชื่ออีกฝ่าย
“คาร์ล...”
+++++++++++++
ต่อหน้าถัดไปค่ะ :L2:
-
เกวนคาดไม่ถึงว่าจะมาเจออัลเบิร์ตที่นี่ อเล็กซานเดอร์ตามหาแทบจะพลิกแผ่นดินแต่ไม่เจอ แต่บทจะง่ายเธอก็กลับเจออย่างง่ายดายเช่นนี้ โต๊ะไม้หน้าบ้านพักถูกใช้เป็นที่สนทนา พอล เวสส์พาเอวานไปเล่นอยู่ไม่ไกล ปล่อยให้เกวนกับอัลเบิร์ตได้พูดคุยกัน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้น
“ครับ คุณกับครอบครัวสบายดีนะครับ?”
“ค่ะ” ตอบไปแล้วเกวนก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ “คุณอยู่ที่นี่นานแล้วหรือคะ รีสอร์ตใหญ่โตเชียว”
“เป็นปีแล้วล่ะครับ ขอบคุณที่เลือกใช้บริการที่พักของเรานะครับ หวังว่าการบริการจะถูกใจคุณ” อัลเบิร์ตพูดประโยคที่ยาวขึ้นเมื่อกำลังจะหาทางตัดบท
“อืม... ผมยังมีงานที่ค้างอยู่เยอะเลย คงต้องขอตัวนะครับ หากต้องการอะไรบอกกับพนักงานของเราได้ เรายินดีให้บริการครับ”
“เดี๋ยวค่ะคาร์ล...” เกวนรีบทักท้วงเมื่ออัลเบิร์ตขยับลุกจะจากไป แต่ก็ต้องชะงักคำพูดที่จะเอ่ยออกไปเมื่ออัลเบิร์ตเรียกเธอเสียงเรียบ
“มิสซิสเฟอร์ริงตัน”
“.............”
“ถ้าเป็นไปได้... อย่าบอกเรื่องนี้กับอเล็กซานเดอร์นะครับ”
“ทำไมคะ...?”
เกวนไม่ได้แก้คำเรียกของอัลเบิร์ตให้ถูก แต่เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะอเล็กซานเดอร์เจ็บมามากพอแล้ว และคิดว่าอัลเบิร์ตเองก็คงเจ็บไม่แพ้กัน ทั้งคู่ควรจะวางทุกอย่างลงแล้วมีความสุขได้เสียที
นัยน์ตาสีอ่อนของชายหนุ่มตรงหน้ายังฉายแววเศร้า ไม่ว่ามองทีไรเธอก็รู้สึกว่ามันเศร้า เหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่คนๆนี้ขอร้องให้เธออยู่ข้างๆอเล็กซานเดอร์ยังฝังใจ อัลเบิร์ตไม่ได้ร้องไห้ให้เธอเห็น แต่เธอกลับรู้สึกเจ็บยิ่งกว่าการเห็นน้ำตาของเขาเสียอีก
“ทำไมถึงไม่ให้บอกอเล็กซ์ล่ะคะคาร์ล ตอนนี้อเล็กซานเดอร์ไม่เหมือนเดิมแล้วนะ เขาตามหาคุณมาโดยตลอด ให้โอกาสเขาอีกสักครั้งไม่ได้หรือคะ?”
อัลเบิร์ตฟังหญิงสาวพูดแล้วก็ยังนิ่ง เขาไม่อยากคาดเดาสถานะของเธอกับอเล็กซานเดอร์ในตอนนี้ว่าเป็นแบบไหน และเด็กผู้ชายตัวน้อยนั้นคือใคร เพราะเขาตัดมันออกไปจากชีวิตนานมากแล้ว
“ผม... มีคนสำคัญที่สุดอยู่ที่นี่”
“คุณ...”
เกวนนิ่งอึ้งกับคำบอกเล่าของอัลเบิร์ต ที่บอกว่ามีคนสำคัญนั่นหมายถึง... ความหวังของอเล็กซานเดอร์ได้หมดลงแล้วอย่างนั้นหรือ?
“ผมคงต้องขอตัวแล้วครับ ขอให้มีความสุขกับการพักผ่อนในรีสอร์ตนับตะวันของเรา”
อัลเบิร์ตยิ้มให้เธอก่อนที่จะก้าวออกไป สีหน้าเกวนดูสับสน ไม่รู้ว่าจะบอกเรื่องนี้กับอเล็กซานเดอร์ดีหรือไม่ อเล็กซานเดอร์คงดีใจที่หาอัลเบิร์ตพบ แต่เรื่องที่อัลเบิร์ตมีคนอื่นนั้นเล่า เธอจะบอกเขาเช่นไร
เกวนคิดไม่ตกอยู่นานจนกระทั่งตกค่ำ หลังจากพาลูกกลับจากเที่ยวข้างนอกมาพักผ่อน เรื่องที่คิดมาทั้งวันก็ได้ข้อสรุป อย่างน้อย แม้อเล็กซานเดอร์จะไม่ได้กลับมารักกันกับอัลเบิร์ตเช่นเดิม แต่พวกเขายังได้เดินหน้าต่อ อเล็กซานเดอร์เองหากรู้ว่าอัลเบิร์ตมีชีวิตใหม่ที่ดีขึ้นก็คงทำให้เขาเริ่มต้นใหม่กับใครได้อีกหน โทรศัพท์ถูกกดโทรหาปลายสายอีกซีกโลก เมื่ออีกฝ่ายรับเกวนก็กลั้นใจบอก
“อเล็กซ์คะ คุณยังอยากเจอคาร์ลอยู่ไหม?”
อเล็กซานเดอร์วางสายจากเกวนด้วยแววตามีความหวัง เกวนโทรมาบอกว่าเจออัลเบิร์ตแล้ว เขาแทบไม่อยากเชื่อหู ชายหนุ่มเปิดยิ้มได้เต็มที่ในรอบหลายปี หมายมั่นในใจว่าคราวนี้ล่ะ!
“เจฟฟ์ บอกเดรคเตรียมตัว ฉันจะไปไทย”
อเล็กซานเดอร์เปิดประตูห้องทำงานออกไปสั่งการเจฟฟรี่ให้บอกกัปตันประจำเครื่องของเฟอร์ริงตัน เจฟฟรี่เลิกคิ้วงง ทำไมอยู่ๆก็จะไปไทยเสียล่ะ?
“หวังว่าคราวนี้นายจะไม่หักหลังฉันนะเจฟฟรี่”
เจฟฟรี่นิ่งอึ้งกับประโยคเรียบๆที่ผู้เป็นนายกล่าวมา อเล็กซานเดอร์รู้ที่อยู่ของอัลเบิร์ตแล้วสินะ แถมเขายังถูกคาดโทษเสียด้วยที่รู้เห็นเป็นใจพาอัลเบิร์ตไปซ่อน อเล็กซานเดอร์คงรู้มาตลอดแต่ไม่เคยพูดมัน ไม่เคยคาดคั้นให้เขาบอกด้วย แต่ในวันนี้ถูกตอกหน้ามาเช่นนั้นมันเจ็บไปถึงทรวงในเลยไหมล่ะเจฟฟรี่ เฮ้อ
-----------------
รีสอร์ตนับตะวัน
อเล็กซานเดอร์ก้าวลงจากรถมาด้วยความตกประหวั่น แต่เมื่อสายตาคมได้มองโดยรอบแล้วก็ยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ออกจะชื่นชมในความมุมานะของเจ้าของ ไม่กี่ปีทำได้ขนาดนี้ถือว่าเก่ง อดรู้สึกภูมิใจแทนไม่ได้ที่อีกคนประสบความสำเร็จด้านการงานขนาดนี้
ร่างสูงใหญ่พร้อมบอดีการ์ดย่างก้าวเข้ามาในรีสอร์ต บอดีการ์ดร่างยักษ์เข้าไปถามหาอัลเบิร์ตกับประชาสัมพันธ์ของรีสอร์ตนับตะวัน พนักงานที่เห็นท่าทางไม่น่าไว้ใจ แต่ละคนตัวโตแถมยังมีสีหน้าเรียบเฉยติดจะบึ้งตึงอยู่สักหน่อย แถมตัวหัวหน้า หน้าตาก็เต็มไปด้วยหนวดเครารกครึ้ม นั่นทำให้พวกเขากลัวว่าอีกฝ่ายจะมาทำร้ายเจ้านาย พนักงานหนึ่งในนั้นรีบปลีกตัวไปรายงานอัลเบิร์ตทันทีเผื่อหาทางหนีทีไล่
อัลเบิร์ตกำลังพาครอบครัวของทัชธรเดินชมพื้นที่ต่างๆในรีสอร์ต ทั้งยังแนะนำกิจกรรมของที่นี่ให้เด็กๆได้เลือกสรร พนักงานวิ่งหน้าตั้งมาบอกถึงสถานการณ์ไม่น่าไว้วางใจ บอกกับเขาว่ามีคนน่าสงสัยมาขอพบ แต่ห้ามเขาว่าอย่าออกไปจะดีกว่า น่าจะแจ้งความมากกว่า
อัลเบิร์ตหันมามองทัชธรที่มีสีหน้าเคร่งขรึมเมื่อได้ฟังในสิ่งที่พนักงานรีสอร์ตรายงาน ก่อนจะบอกว่าหากอัลเบิร์ตจะไปพบคนพวกนั้นตนเองจะออกไปเป็นเพื่อน
“ต้าไปด้วย!” เด็กหนุ่มตากลมข้างกายเอ่ยขึ้นมาทั้งยังชูมือขอไปด้วย น้องสาวตัวน้อยก็ยกมือในท่าเดียวกัน ทัชธรมุ่นหัวคิ้วให้กับสองตัวป่วน
“เรื่องแจ้งความเอาไว้ก่อนนะ ผมขอไปดูก่อนเผื่อเป็นคนรู้จัก” บอกพนักงานเช่นนั้นแล้วอัลเบิร์ตก็ออกเดิน เขาสังหรณ์ใจอย่างไรไม่รู้ หากเป็นอย่างที่เขาคิด เขาควรทำเช่นไรต่อก็ยังไม่อาจรู้ ขออย่าให้เป็นคนๆนั้นเลย ...
คำขอของเขาไร้ผลเมื่อออกมาเจออเล็กซานเดอร์ อัลเบิร์ตหยุดเดินเพียงเห็นไกลๆว่าคนที่มาพบเขาคือใคร ชายหนุ่มกลืนน้ำลายหนืดคอ สีหน้าไม่สู้ดีนัก ขามันพาเขาก้าวถอย แต่เพราะชนกับทัชธรที่เดินตามมาด้านหลังทำให้สติอัลเบิร์ตกลับคืน เขาจะหนีต่อไปไม่ได้ เขาต้องไม่หนี
ทางด้านอเล็กซานเดอร์ที่ยืนปักหลักรออัลเบิร์ตอยู่หน้าโต๊ะประชาสัมพันธ์ เก้าอี้รับรองมีให้นั่งเขาก็ไม่คิดจะแลมัน ใจมันแล่นไปหาเจ้าของรีสอร์ตนับตะวันแล้ว อยากเจอหน้าเสียเดี๋ยวนี้ ทำไมคนไปตามมันเดินช้าขนาดนี้กัน!
เมื่อหางตาเหลือบแลไปสะดุดกับบางคน อเล็กซานเดอร์หยุดมองนิ่ง ริมฝีปากหยักเปิดยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเด่นชัดกับสายตา ก่อนรอยยิ้มนั้นจะหุบลงเมื่อเห็นชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ข้างกายคนของเขา ดวงตาฉายแววไม่เป็นมิตร สิ่งที่เกวนบอกย้อนเข้ามาในความนึกคิด
“ฉันอยากให้คุณเผื่อใจไว้บ้างนะคะ”
“เผื่อใจ?”
“คาร์ลเขา...”
“.........?”
“เขามีคนรักอยู่ที่นี่แล้วค่ะ”
อเล็กซานเดอร์ขบกรามกรอด คนที่เกวนบอกคือหมอนี่เองหรือ!!?
“อเล็กซานเดอร์...”
เสียงของอัลเบิร์ตเรียกความสนใจให้ละจากเจ้าหนุ่มตัวโตนั่นมาหาเมื่อเจ้าของเสียงเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า เสียงที่เขาไม่ได้ยินมาหลายปี
“อัล...”
อ้อมแขนแข็งแกร่งตวัดคว้าตัวอัลเบิร์ตไปกอดแนบ คนถูกกอดไม่ตั้งตัวเบิกตาโต มองสายตาคนรอบข้างที่พากันอึ้งแล้วก็รีบดันตัวอเล็กซานเดอร์ออกห่าง
“อเล็กซ์ ปล่อย”
“....?” อเล็กซานเดอร์มองอีกฝ่ายงงงันเมื่อถูกดันให้ผละอ้อมกอดออกมา
“คุณมาทำอะไรที่นี่?”
แค่คำทักทายแรกก็ทำให้เขาเจ็บแปลบ ไม่ถามไถ่กันสักนิดว่าสบายดีไหม เป็นอยู่อย่างไร พอเจอหน้าก็เห็นแววว่าจะถูกไล่ให้กลับตั้งแต่ประโยคแรกเสียแล้ว ใจร้ายจริงอัลเบิร์ต
อเล็กซานเดอร์สอดมือเข้ากระเป๋า ยืดตัวตรงเต็มความสูง ถือเป็นการข่มฝ่ายตรงข้ามอยู่กลายๆ ก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปาก
“ไม่น่าถามนะ ฉันก็ต้องมาพานายกลับไปอยู่แล้ว”
อัลเบิร์ตมองคนพูดเขม็ง อเล็กซานเดอร์ก็ยังคงเป็นอเล็กซานเดอร์ ท่าทางหยิ่งยโสไม่เคยเปลี่ยน บ้าอำนาจไม่เคยพอ การเผชิญหน้ากันในรอบหลายปีไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสินะ ไหนกันที่เกวนบอกว่าคนๆนี้เปลี่ยนไปแล้ว เขายังมองไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงเลยสักน้อยนิด
“กลับไป”
“อะไรนะ?” อเล็กซานเดอร์คิ้วขมวด
“ผมบอกให้กลับไป”
“กล้าสั่งฉันหรือ?” ดวงตาสีฟ้าเข้มขึ้นเมื่ออารมณ์ชักจะกรุ่น
“ผมไม่ได้สั่ง แต่ผมไม่ยินดีต้อนรับ!”
อัลเบิร์ตเน้นเสียง สายตาทั้งคู่ฟาดฟันไม่ยอมกัน อเล็กซานเดอร์ไม่ได้เตรียมใจที่จะมาเจออัลเบิร์ตในบทบาทเช่นนี้ ชายหนุ่มขบกรามจนขึ้นสันเมื่อถูกขัดใจแถมไล่ส่ง ลืมจุดประสงค์ของตนเองไปจนสิ้น มันจะมากไปแล้วอัลเบิร์ต คาร์ล!!
“นายกล้าไล่แขกหรืออัล?”
“ผมไม่รับคุณเป็นแขก ต่อให้เอาเงินทั้งเฟอร์ริงตันมาวางก็ไม่เอา!”
อเล็กซานเดอร์พยายามข่มอารมณ์ตนเองเต็มที่ ไม่อยากให้เสียเรื่อง แต่เหมือนว่าอีกคนจะกระตุ้นอารมณ์เขาได้ดีเหลือเกิน เถียงเขาฉอดๆอยู่ได้!
“อย่าให้มันมากนักนะ!”
มือหนากระชากแขนอัลเบิร์ต แต่ก็ต้องชะงักเมื่อชายหนุ่มตัวโตข้างอัลเบิร์ตเอาตัวมากันไว้ อเล็กซานเดอร์มองอีกฝ่ายตาขวาง
“ค่อยพูดกันไม่ดีกว่าหรือครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามเรียบนิ่ง ไม่ได้เต้นไปตามอารมณ์คุกรุ่นของอเล็กซานเดอร์
“ผมว่าไปคุยกันที่ส่วนตัวกว่านี้ดีไหมครับ คาร์ล?”
ทัชธรหันมาถามอัลเบิร์ตที่จ้องอเล็กซานเดอร์ตาแทบถลน เขาเจ็บแขน จะบีบอะไรหนักหนา!
“ครับ” อัลเบิร์ตตอบรับกับข้อเสนอของอีกฝ่าย อยู่ตรงนี้มีแต่จะเป็นขี้ปากคนอื่น แถมยังจะสร้างภาพพจน์ด้านลบให้รีสอร์ตของเขาอีก
ทัชธรจับข้อมือของอเล็กซานเดอร์เป็นเชิงให้ปล่อยแขนอัลเบิร์ต อีกฝ่ายก็สะบัดออก สายตาขวางขุ่นยังส่งมาให้ไม่หยุดหย่อน ทัชธรยักไหล่ ก่อนหันมาบอกเด็กหนุ่มตาโตที่อุ้มน้องสาวแล้วกอดกันแน่น
“ตาต้า พาน้องกลับที่พักก่อนนะ พี่มีเรื่องต้องจัดการ”
เอ่ยบอกไปเช่นนั้นเด็กหนุ่มก็รีบรับคำ ถ้าพี่บอกเขาต้องฟัง สถานการณ์มันไม่น่าไว้วางใจ เขาต้องดูแลลูกแทนพี่ให้ดี เมื่อเด็กหนุ่มพาลูกสาวของเขาออกไปแล้วทัชธรจึงบอกให้อัลเบิร์ตเดินนำไปที่บ้านของอัลเบิร์ตเองเพื่อจะได้พูดคุยกันให้รู้เรื่อง
“ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะที่ทำให้ตกใจ ฝากจัดการทางนี้ด้วย”
อัลเบิร์ตบอกพนักงานของตนเองก่อนจะเดินนำอเล็กซานเดอร์กับทัชธรไปที่บ้านพักของตน พนักงานได้แต่ชะเง้อมองอย่างอยากรู้อยากเห็น อัลเบิร์ตรู้สึกว่าตนเองก้าวพลาดครั้งใหญ่ เป็นแบบนี้แล้วเขาจะเข้าหน้าทุกคนติดได้อย่างไร อยากร้องไห้จริง
อเล็กซานเดอร์ก้าวตามทั้งคู่ไปช้าๆ พยายามปลอบใจตัวเองว่ามันไม่ใช่ แต่แม้ไม่อยากจะคิดมากกลับอดคิดไม่ได้ ดูเหมือนผู้ชายคนนี้จะมีอภิสิทธิ์พิเศษ ไม่ว่าพูดอะไรอัลเบิร์ตก็ดูจะเชื่อไปเสียทุกอย่าง ไม่ดื้อดึงเหมือนเช่นเวลาอยู่กับเขาแม้แต่น้อย
เขาเป็นคนรักของนายจริงๆใช่ไหม... อัล?
โปรดติดตามตอนต่อไป
เฮ~~ ตอนนี้ไม่มีมาม่าล่ะ :hao3:
ขอบคุณทุกคนที่คอยติดตามนะคะ แม้เฮียมันจะไม่ได้เรื่องได้ราว แต่ก็ยังเป็นกำลังใจให้อิหนูอัลสู้ต่อ ขอบคุณมากค่ะ
จัดบวกกันไปทุกบวกค่ะ :L2:
วันใหม่
ปอลิง ตอนนี้มีแขกพิเศษโผล่มา มีใครจำกันได้บ้างไหมคะ > <
ไม่ได้หมดรักแต่หัวใจหมดแรง
http://youtu.be/qayqSqm9M2k
ขอบคุณเพลงประกอบตอนที่แปดจากคุณ bb_b ค่ะ เหมาะมากกก ขอเอาไปแปะท้ายตอนที่แปดนะคะ :hao5:
เอ่อ พล็อตเรื่องมันเปลี่ยนไปหรือว่ายังไงคะ พอดีลืมเนื้อเรื่องเก่า :hao5:
ลืมอันเก่า อ่านอันใหม่แทนก็ได้ค่ะ เหอๆ #โดนโบก :fcuk:
จริงๆเริ่มอ่านใหม่เลยก็ได้ค่ะ เพราะใหม่เปลี่ยนแปลงเนื้อหาเดิมอยู่พอสมควร ความรู้สึกไม่ต่างกัน แต่การดำเนินเรื่องและตัวละครบางตัวก็มีบทบาทที่เปลี่ยนแปลงไปค่ะ :กอด1:
-
ลองเข้าไอ่านอันเก่าได้ประมาณสองสามตอน สิ่งที่เหมือนเดิมคือ อเล็กซ์ยังไงก็คืออเล็กซ์ :laugh:
-
แค่นี้ยังน้อยไป ... :katai5:
-
สมน้ำหน้าอเล็กซ์ :hao7:
แอบสงสารอยู่นิดหน่อย :impress3:
-
สงสารอเล็กซ์ เฝ้ารออัลมา 3 ปี คุณใหม่แอ้มอยากอ่านอันเก่าบ้าง มันอยู่ตรงไหนค่ะ
-
เขาเป็นคนรักของนายจริงๆใช่ไหม... อัล?
อยากจะรู้เหมือนกัน พอล่ะ มาม่า 55555 ช่วงนี้ไม่อยากใช้เส้น
ปล. โปร์ไฟล์น่ารักเหมือนเดิม เค้าคือใครอ่ะใหม่
-
อัลอย่าใจร้ายกับอเล็กซ์นักเลย อเล็กซ์ก็ใจเย็น ๆ สิ
-
ใช่ค่ะ ไม่มีมาม่าถูกต้อง แต่ทำเอาค้างกันสะบั้นหั่นแหลกเลย 555
ตื่นเต้นมาก คนเค้าจะฟาดฟันไฝว้กัน ไม่อยากจะเดา เพราะเริ่มสงสารอเล็กซ์นิดๆ...ที่ท่าจะแห้วกลับไป, รึเปล่า!!!
อ่าาา...เพิ่งติดตามคุณวันใหม่ได้ไม่กี่เรื่องเอง เลยไม่รู้ัจักแขกพิเศษ คงเป็นทัชธรและคณะ
น่าจะมาจากซักเรื่องของคุณแน่เบย เหลืออีก 5 เรื่องที่ทางนี้ยังไม่ได้อ่าน แต่อยากรู้เรื่องกับเค้าด้วยอ่ะ
ไว้มาย้อนตอบนะคะ แปะไว้ก่อน คึคึ
-
คนบ้าอำนาจมันก็ยังเป็นนบ้าอำนาอยู่วันยังค่ำ อัลสู้ ๆ
-
ดีนะเรารู้จักพี่โซลกับน้องต้ามาก่อน ไม่งั้นก็แอบหวั่นใจแทนอเล็กซ์ หึหึ
เอาใจช่วยทั้งคู่เลย จะ 4 ปีแล้ว พอได้แล้วมั้ง
ฮ่าาาา
:mew3:
-
ไม่ว่าจะกี่ปีก็ไม่เปลี่ยนหร๊อก ยังเป็นอเล็กซ์คนเดิม
หึงแทบขาดใจแต่ก็พูดไปคนละทางทุกทีแหละ
นี่ถ้าไม่ติดว่าพี่โซลมีตาต้าน้อยเป็นเจ้าของหัวใจล่ะก็นะ
จะยุให้จีบอัลซะเลย นิสัยตรงข้ามกับอเล็กซ์ทุกอย่าง
งั้นก็แกล้งเล่นละครให้คนนิสัยเสียอกแตกตายก็ดีนะ :laugh:
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ เหมือนได้อ่านเรื่องใหม่เลยล่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เออ จริงของอัล
นี่แกเปลี่ยนไปตรงไหนฟระ อเล็กซ์ -*-
-
ลองเข้าไอ่านอันเก่าได้ประมาณสองสามตอน สิ่งที่เหมือนเดิมคือ อเล็กซ์ยังไงก็คืออเล็กซ์ :laugh:
จริง....รู้สึกว่าบ้ากว่าเดิมด้วย55555
-
จะโทษใครได้อเล็กซ์ นายใจร้ายก่อนเองนะ
หน่วงฝุดๆ เฮ้ออ
-
แค่นี้ยังน้อยไปอเลกซ์
สามปีเอง ชิวๆนะ
เจ็บปวดให้เท่าอัลเบริต์ของชั้นก่อน
แล้วคนอ่านจะยกโทษให้ ชิ!
-
เจ็บเลยซินะะะะ อเล็กซ์
-
ทักทายวันใหม่ค่าาาาาาา
:L2:
-
คือชักจะสับสนกับตัวเองแล้วไง อ่านตอนนี้แล้วก็ดันนนสงสารอเล็กซ์-..-
แต่พอคิดไปคิดมา ถ้าอเล็กซ์ยังไม่ชัดเจนแบบนี้ก็นะ...
สมน้ำหน้าดีกว่า!!! สะใจ!!!! ฮ่าๆๆๆๆ เข้มแข็งไว้อัล! แต่ไม่ต้องใจแข็งมากนะ-..- *เอ๊ะยังไง*
-
ชัดเจนหน่อย อเล็กซานเดอร์
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนที่ ๑๐ รักลวงใจ
อัลเบิร์ตเดินนำอเล็กซานเดอร์และทัชธรมาที่บ้านของตน อเล็กซานเดอร์มองบ้านเจ้าของรีสอร์ตที่ดูเรียบง่ายกว่าที่คิด แต่ก็ร่มรื่นดี ไม่นึกว่าอัลเบิร์ตจะชอบอะไรกระจุ๋มกระจิ๋มขนาดปลูกดอกไม้ต้นเล็กๆในกระถางแขวนเรียงราย ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเมื่อสมองเริ่มจินตนาการภาพตาม
บอดีการ์ดยืนทำหน้าที่คุ้มกันรอบบ้านเมื่ออเล็กซานเดอร์เข้าไปด้านใน ทัชธรบอกให้ทั้งคู่พูดคุยกันให้เข้าใจ เพราะต่างก็โตๆกันแล้วเขาคงไม่ต้องอยู่คุม
“ไปซะได้ก็ดี”
อัลเบิร์ตตวัดสายตามามองคนพูด ยังมีหน้ามาว่าไล่หลังคนอื่นเขาอีก อเล็กซานเดอร์เห็นตาเขียวๆของอีกคนก็ไหวไหล่ ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่ตนเองคาใจ ไม่สนสายตาเขียวขุ่นนั้นแต่อย่างใด
“ตกลงหมอนั่นเป็นอะไรกับนาย?”
“ผมไม่เห็นความจำเป็นต้องรายงานให้คุณทราบ... ช่วยกลับไปด้วยครับ”
เส้นความอดทนของอเล็กซานเดอร์ขาดผึงที่อีกคนเอาแต่ไล่ไม่เว้นว่างขนาดนี้ “หยุดไล่กันเสียทีอัลเบิร์ต!”
“อย่ามาวางอำนาจบาตรใหญ่แถวนี้!”
เมื่ออีกคนเสียงดังใส่อัลเบิร์ตก็โต้กลับ อเล็กซานเดอร์กัดกรามจนขึ้นสันพร้อมกระชากร่างสูงเข้ามาหาเสียแรง
“ห่างกันไม่เท่าไร ดื้อขึ้นจมเลยนะ!”
น้ำเสียงกระชากกระชั้นลอดไรฟันไม่ได้ทำให้อัลเบิร์ตนึกหวั่น ตามองจ้องก่อนเอ่ยคำ “ยังต้องการอะไรอีกหรืออเล็กซ์... คุณต้องการอะไรจากผมอีก เท่าที่ผ่านมามันยังไม่พออีกหรือไง?”
“ไม่ มันไม่พอหรอกอัลเบิร์ต แค่นั้นมันไม่พอ ฉันต้องการทั้งหมด”
คำพูดเอาแต่ได้ทำให้อัลเบิร์ตถอนใจ “ผมไม่มีอะไรจะให้แล้ว”
“แค่นายกลับไปกับฉันเท่านั้นเองอัล”
“เพื่ออะไร? ให้ผมกลับไปเจ็บปวดแบบนั้นอีกเพื่ออะไร?”
“มันจะไม่เหมือนเดิม” อเล็กซานเดอร์ว่า
“ผมยังไม่เห็นว่ามันจะเปลี่ยนจากเดิมตรงไหน คุณก็ยังเป็นแบบนี้ ไม่พอใจอะไรก็ใช้แต่อารมณ์ เอาแต่ใจตนเป็นใหญ่ ไม่เคยถามความคิดเห็นความสมัครใจของใครเลยสักนิด”
“ฉันก็กำลังถามอยู่นี่ไง... กลับไปกับฉันนะ”
อัลเบิร์ตมองคนพูดนิ่ง ไม่เข้าใจอะไรเลยสินะอเล็กซ์
“ถ้าคุณกำลังถามผมก็จะตอบ...” เอ่ยขึ้นมาเสียงนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยพอกันกับคำพูดที่จะสื่อ “ผมไม่กลับไปกับคุณอีกแล้ว ไม่ อีกต่อไป”
ทุกถ้อยคำอัลเบิร์ตเน้นย้ำ แรงบีบที่แขนหนักขึ้นเมื่อเขาเอ่ยจบ ดวงตาสีอ่อนจึงจ้องคนทำเขม็ง ริมฝีปากบางเหยียดขึ้นเป็นรอยยิ้มหยันเล็กน้อยเมื่อเอ่ยคำ
“คุณก็ยังเป็นคุณ ผมบอกแล้ว”
อเล็กซานเดอร์คลายมือเมื่อถูกดักคอมาเช่นนั้น ร่างสูงใหญ่หันไปอีกทาง ลูบหน้าตัวเองแรงๆ พยายามสงบใจ รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อทำอย่างที่เคยทำไม่ได้ ลมหายใจยาวยืดถูกระบายออกมาแทนความอึดอัดที่มี
“จะสี่ปีแล้วนะอัล”
“.........” อัลเบิร์ตเงียบฟังเมื่อน้ำเสียงของอีกฝ่ายฟังดูเหนื่อยล้า
“ฉันเฝ้านับวันเวลาที่จะได้เจอนาย แต่ไม่ได้คิดเผื่อใจว่านายจะปฏิเสธฉันสักนิด ฉันคิดแค่ว่าขอให้ได้เจอ ขอสักครั้ง...”
“...........”
“พอได้มาเจอนายจริงๆ ฉันดีใจ...”
“..........” อัลเบิร์ตกะพริบตา เหลือบมองสูงเมื่อรู้สึกเจ็บลึกๆในอก
“แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่แสนสั้นเมื่อความรู้สึกยินดีนั้นมันแทนที่ด้วยความผิดหวัง... ฉันคิดมาตลอดว่าหากเจอนายฉันจะคุยกับนายดีๆ จะขอให้นายกลับไปด้วยกัน กลับมาอยู่กับฉันอีกครั้ง อยากขอโอกาส...”
“..........”
“แต่สถานการณ์จริงกลับไม่เป็นอย่างที่คิด... ฉันทำมันพัง”
อเล็กซานเดอร์หันกลับมาหา อัลเบิร์ตเบือนสายตาไปทางอื่น ไม่กล้าที่จะมองสบนัยน์ตาสีฟ้านั้นด้วยกลัวตัวเองจะใจอ่อน
“นายรักเขาใช่ไหม?”
คำถามนั้นทำให้อัลเบิร์ตหันกลับมามอง สีหน้าชายหนุ่มมึนงงกับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด หัวคิ้วขมวดเล็กน้อยก่อนจะคลายออกเมื่อนึกได้ว่าคงหมายถึงทัชธร เขาจึงพยักหน้ารับตามที่อีกฝ่ายเข้าใจ
ความเจ็บร้าวแล่นเข้าสู่หัวใจอเล็กซานเดอร์ เมื่อแรกที่อัลเบิร์ตนิ่งไปเขาเกิดความคาดหวัง แต่เมื่อได้รับคำตอบเช่นนั้นความคาดหวังก็พังไม่เป็นท่า ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง ก่อนที่อเล็กซานเดอร์จะเอ่ยขึ้นเพียงแผ่วเบา
“เข้าใจแล้ว”
ร่างสูงใหญ่เดินออกจากบ้านไปไม่มีคำพูดใดต่อจากนั้นอีก อัลเบิร์ตหันมองตามอย่างแปลกใจระคนตกใจ แต่เมื่อนึกได้ว่าเขายอมไปก็ดีแล้ว สีหน้าตื่นตระหนกจึงคลายลง
แต่ยังไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงดังมาจากหน้าบ้าน ชายหนุ่มรีบรุดออกไปดู ตกใจที่เห็นอเล็กซานเดอร์กำลังเข้าคลุกวงในกับทัชธรโดยไร้คนห้าม อัลเบิร์ตมองเจฟฟรี่ที่ยืนนิ่งแล้วก็พาลโมโหเพื่อน ร่างสูงตรงเข้าไปหาชายหนุ่มทั้งสองคนแล้วร้องห้าม
“อเล็กซ์ หยุด... อเล็กซานเดอร์!!”
อัลเบิร์ตรั้งร่างสูงใหญ่ของหนุ่มอังกฤษออกมา ทัชธรมองอีกฝ่ายนิ่ง ปัดเนื้อตัวตนเองเล็กน้อยด้วยสีหน้าเรียบเฉย ขณะที่อเล็กซานเดอร์มองเขาเสียตาขวาง
“ทำอะไรของคุณ?”
อัลเบิร์ตถามมาเฟียใหญ่ที่มาทำตัวใหญ่โตคับรีสอร์ต คนถูกถามดึงแขนออกจากการจับกุมของเขา จับปกเสื้อของตนเองแล้วเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางบอกว่าไม่มีอะไร
“เจฟฟ์ กลับ”
คำสั่งจากผู้เป็นนายได้รับการตอบสนองเร็วไว บอดีการ์ดทุกนายก้าวตามกันไปเป็นพรวน อัลเบิร์ตย่นหัวคิ้ว งงงันกับสถานการณ์ เมื่อชายร่างยักษ์ทั้งหลายเดินห่างไปแล้วอัลเบิร์ตจึงหันมาหาทัชธร
“ขอโทษด้วยนะครับคุณทัชธร” ชายหนุ่มเจ้าของรีสอร์ตกล่าวด้วยความรู้สึกผิด
“หึ ไม่เป็นไรครับ คนขี้หึงก็แบบนี้ล่ะ”
“.......?” อัลเบิร์ตทำหน้างง ทัชธรเลยยกยิ้มแต่ไม่ได้ขยายความอะไรมากไปกว่านั้น
“ผมเองก็ต้องขอตัว ปล่อยเด็กๆไว้ที่บ้านนานแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยบอก เขาว่าจะกลับตั้งแต่เดินออกมาจากบ้านอัลเบิร์ตแล้ว แต่นึกห่วงอยู่เพราะอัลเบิร์ตมีคนเดียวขณะที่อเล็กซานเดอร์มีคนตามติดมาเป็นโขยง เขาจึงได้รออยู่หน้าบ้านเผื่อมีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น
“โอ๊ะ ขอโทษด้วยจริงๆครับ ทำให้คุณเสียเวลาไปด้วยเลย” อัลเบิร์ตกล่าวขอโทษอีกหน เพราะเขาแท้ๆทีเดียวทำให้วุ่นวายกันไปหมด ทัชธรยิ้ม ไม่ได้ว่าอะไรก่อนเดินกลับไปยังที่พัก
อัลเบิร์ตเม้มปาก หันไปมองทางที่อเล็กซานเดอร์กับบอดีการ์ดเดินไป อเล็กซานเดอร์กลับไปแล้ว ยอมกลับไปอย่างที่เขาต้องการให้ทำ แต่ทำไมเขาไม่เห็นมีความสุขเลย เขาต้องการแบบนั้นจริงหรือ?
ชายหนุ่มถอนใจกับความรู้สึกว้าวุ่นของตนเอง ทุกคนต้องก้าวต่อไป เขาเองก็เช่นกัน ในเมื่อเส้นทางที่มีมันไม่สามารถมาบรรจบกันได้ เขาก็ต้องเดินต่อไปตามทางของตัวเอง หนทางที่ไม่มีใครคนนั้นเดินเคียง...
หลังเที่ยวกันจนหนำใจแล้วครอบครัวของทัชธรก็พากันกลับ ไม่นานจากนั้นเกวนกับลูกและพอล เวสส์ก็กลับไปด้วยเช่นกัน ราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความฝัน พอจะมาพวกเขาก็ยกกันมาในคราเดียว พอจะไปก็กลับกันไปหมดในเวลาไล่เลี่ยกัน อัลเบิร์ตเองก็กลับมาทำงานให้ตัวเองดูยุ่งอยู่ตลอดเวลา หลายปีที่เขาทำแบบนี้แต่มันก็ยังไม่สามารถลืมคนในความทรงจำได้ลง เพราะฉะนั้นช่วงเวลาที่เกิดขึ้นและผ่านไปเพียงไม่นานนี้เขาจึงต้องการเวลาทำใจ
แต่ไม่ทันที่อัลเบิร์ตจะได้ปรับให้จิตใจตนเองเข้มแข็งขึ้นมาเหมือนเก่า อเล็กซานเดอร์ก็ถูกพามาที่รีสอร์ตอีกหน โดยเจฟฟรี่บอกกับเขาว่าผู้เป็นนายถูกลอบทำร้ายจนสมองได้รับความกระทบกระเทือน หากปล่อยให้อยู่ที่เฟอร์ริงตันก็กลัวว่าศัตรูจะฉวยโอกาสนี้ทำร้ายอเล็กซานเดอร์เอาอีก บอดีการ์ดหนุ่มจึงได้ขอพามาซ่อนที่นี่เพื่อรักษาตัวให้หาย
อัลเบิร์ตกอดอก เดินวนรอบคนตัวโตที่เจฟฟรี่บอกว่าสูญเสียความทรงจำ มองและมองคนนั่งเหม่อลอยอย่างสำรวจ ก่อนจะหันกลับมาหาเพื่อนบอดีการ์ดของตน
“พากลับไปเถอะเจฟฟ์ ฉันคงช่วยดูแลเขาไม่ได้”
เมื่ออัลเบิร์ตบอกมาเช่นนั้นเจฟฟรี่ก็รีบกดไหล่ผู้เป็นนายเอาไว้เมื่ออีกฝ่ายจะขยับลุก แผนจะแตกก็เพราะเจ้านายของเขาวู่วามนี่ล่ะ
“พากลับไปไม่ได้ ที่โน่นอันตราย” เจฟฟรี่ตีสีหน้าเคร่งขรึม
“ที่นี่ก็อันตรายเจฟฟ์” อัลเบิร์ตเสียงเข้ม มองหน้าเพื่อนนิ่ง “ไม่มีที่ไหนไม่อันตรายหรอก โดยเฉพาะที่นี่ ฉันไม่อยากให้คนสำคัญของฉันพลอยเดือดร้อนไปด้วย”
“นายจะแล้งน้ำใจขนาดนั้นเลยหรืออัลเบิร์ต เวลาไม่กี่ปีเปลี่ยนนายไปถึงขนาดนี้เลยหรือ?” เจฟฟรี่ตัดพ้อแทนผู้เป็นนาย ถูกไล่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้หากเป็นเขาก็คงทนไม่ไหว
“อะไรก็เปลี่ยนแปลงไปได้ทั้งนั้นล่ะ” อัลเบิร์ตตอกกลับอย่างไร้เยื่อใยแล้วไล่ซ้ำ
“พาเขากลับไป” ร่างสูงทิ้งท้ายก่อนจะหมุนกายเดินออกไป
“เออ! อยากให้ไปก็จะไป ไล่อยู่ได้!!”
อัลเบิร์ตชะงักเท้า หันกลับมามองทางต้นเสียงพร้อมเลิกคิ้วข้างหนึ่ง เจฟฟรี่กุมหัว อยากจะตบกะโหลกตัวเองแรงๆเสียหลายๆที ส่วนอเล็กซานเดอร์ที่เพิ่งสำนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปก็แสร้งทำเฉยเสีย
“คนเขาไม่ต้อนรับก็กลับเถอะเจฟฟรี่”
เขาประชดไปแบบนั้นแต่อีกคนกลับพูดมาเพียงสั้นๆว่า...
“เชิญ”
อเล็กซานเดอร์กัดฟันกรอดแล้วเดินตึงตังออกไป เจฟฟรี่ถอนใจเฮือกใหญ่ เมื่อหันมาเห็นอัลเบิร์ตมองอย่างคาดโทษบอดีการ์ดหนุ่มก็ยักไหล่
“ฉันไม่ใช่คนคิดแผน” รีบปฏิเสธให้ความผิดมันพ้นตัว
“ทั้งเจ้านาย ทั้งลูกน้อง เจ้าเล่ห์พอกันนั่นล่ะ”
“เฮ้ อย่าเหมารวมน่า ถ้านายจะคิดแบบนั้นล่ะก็ช่วยโทษคนต้นคิดด้วย” บอดีการ์ดหนุ่มแก้ตัวเสียงรัว เรื่องอะไรเขาต้องรับความผิดไว้คนเดียว
“มันก็พอกันนั่นล่ะ แผนของใครฉันไม่สน ที่ฉันสนคือพวกนายหลอกฉัน”
“..........” เจฟฟรี่กลอกตามองสูง พลางบ่นในใจ ตายละกู
“ฉันรู้ว่านายหวังดีนะเจฟฟ์ แต่ถ้าอเล็กซานเดอร์ยังไม่รู้จักคำว่าใจเขาใจเรา ต่อให้ฉันกลับไปกับเขาอีกกี่ครั้ง ทุกครั้งฉันก็ต้องหาทางหนีอีกอยู่ดี”
“นายก็สอนเขาสิ”
“เลิกคิดถึงเรื่องนั้นไปเลย เขาเชื่อฉันที่ไหน”
“ไม่ เขาเชื่อนายนะ เชื่อฟังทุกอย่าง”
“ไม่มีทาง”
เจฟฟรี่จะอ้าปากคำต่อกับเพื่อน แต่สุดท้ายก็หุบลงแล้วถอนใจแทน “เฮ้อ เมื่อไรพวกนายจะเดินให้ตรงทางเสียที มัวอ้อมไปอ้อมมา หรือจะรอให้ลูกของฉันกับปอนด์โตก่อนหา?”
“พวกนายมีลูกกันได้ด้วยหรือไง?” หางตาอัลเบิร์ตปรายมอง
“มีแน่ จะแซงหน้าพวกนายให้ดู” เจฟฟรี่ยักคิ้วกวนก่อนจะเดินออกไปหาผู้เป็นนายที่หน้าบ้าน
อเล็กซานเดอร์ยืนทำเท่อยู่หน้าบ้าน พอเห็นอัลเบิร์ตเดินตามเจฟฟรี่ออกมาก็ทำเป็นเบือนไปทางอื่น อัลเบิร์ตกอดอกมองเฉย เมื่ออีกฝ่ายก้าวออกจากหน้าบ้านไปเขาก็ส่ายหน้า ไม่รู้คิดอะไรอยู่ถึงได้ทำแบบนี้
“ไหนนายบอกว่ามันจะได้ผลไงเจ้าเตี้ย?”
เมื่อขึ้นรถมาอเล็กซานเดอร์ก็โทรไปโวยคนต้นคิด ปอนด์ที่กลับมาทำงานที่อังกฤษแล้วตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงพัก แอบเบ้ปากใส่คนปลายสายผ่านโทรศัพท์ที่รู้เวลาโทรเสียจริง
“เรียกเตี้ยอีกคำเดี๋ยวบินไปเตะปากถึงที่เลย” คนถูกเรียกว่าเตี้ยพูดผ่านสายมาเสียงเขียว
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง แผนนายมันไม่ได้เรื่อง” อเล็กซานเดอร์ปรามาส ได้ยินเสียงคำรามในลำคอลอดมาตามสาย
“คนไม่ได้เรื่องมันนายมากกว่าอเล็กซานเดอร์ แผนการง่ายๆยังทำเสียเรื่องได้ ห่วย!”
“ให้มันน้อยๆหน่อย อย่าคิดว่าเป็นเพื่อนอัลเบิร์ตแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรนายนะ”
“นึกว่ากลัว? เห็นว่าตัวใหญ่กว่าเลยข่มใหญ่เลยนะ ฉันไม่ช่วยนายแล้ว เชิญนอนแห้งเหี่ยวเฉาตายอยู่ที่เฟอร์ริงตันคนเดียวเถอะ!!”
“เฮ้ย!!”
ตื้ด ตื้ด
วางสายไปแล้ว ร่ายยาวแล้วก็วางสายใส่ อเล็กซานเดอร์ได้แต่ขัดใจ เจ้าเตี้ยนั่น!
โทรศัพท์ถูกโยนไว้บนเบาะข้างๆ สีหน้าอเล็กซานเดอร์ดูไม่สบอารมณ์ เจฟฟรี่ที่นั่งคู่คนขับเหลือบมามองผู้เป็นนายแล้วยิ้มมุมปาก คิดจะต่อกรกับปอนด์คงต้องไปฝึกฝีปากมาใหม่ เขาเป็นคนขอให้ปอนด์ช่วยอเล็กซานเดอร์ ปอนด์ดูไม่อยากช่วยเท่าไร แต่พอยกอัลเบิร์ตมาอ้างหนุ่มตัวเล็กจึงยอมแนะวิธีให้
“มีแต่วิธีนี้ที่จะทำให้คุณเข้าใกล้อัลเบิร์ตได้โดยไม่ถูกตะเพิดกลับ สนใจไหมล่ะ? หรือจะเดินเทิ่งๆเข้าไปหาเขาเลยก็ได้นะ แต่ผมรับรอง คุณจะไม่ได้อัลเบิร์ตกลับมาด้วยแน่”
อเล็กซานเดอร์นึกถึงคำพูดที่ปอนด์เคยบอกพร้อมรอยยิ้มเย้ย คำพูดแค่นั้นเขาก็หลงเชื่อปอนด์แล้ว เขานี่มันโง่จริง ชายหนุ่มได้แต่เข่นเขี้ยวเจ้าเตี้ยตัวแสบอยู่ในใจ เมื่อตนยอมก้าวเข้าไปในบ่วงของเจ้าขนมปังปอนด์จนโดนอัลเบิร์ตเกลียดขี้หน้ามากกว่าเดิม
นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอเล็กซานเดอร์ก็ต้องขยับมานั่งตัวตรงระวังภัยเมื่อรู้สึกว่ารถเริ่มส่ายแปลกๆขณะอยู่บนถนนที่ค่อนข้างลาดชัน หัวคิ้วเข้มขมวดเมื่อเอ่ยถามลูกน้องมือขวา
“รถเป็นอะไรเจฟฟ์?”
คนขับหันมามองหน้าเจฟฟรี่ สีหน้าบอดีการ์ดหนุ่มเครียดขึ้นมาเมื่อหันกลับมารายงานผู้เป็นนายเพียงสั้นๆ
“ท่าจะแย่”
รถเริ่มส่ายมากขึ้น คนขับพยายามบังคับรถไม่ให้หลุดออกนอกเส้นทางเพราะถนนมันลาดชันอย่างที่ว่า ก่อนไปที่นับตะวันเขาตรวจสภาพรถดีแล้วแท้ๆ ไม่นึกว่ามันจะเกิดเหตุเช่นนี้
เจฟฟรี่ตัดสินใจจับพวงมาลัยรถแทนคนขับ มันไม่ถนัดเอาเสียเลย ชายหนุ่มจึงบอกคนขับรถให้ปีนข้ามไปเบาะหลังเมื่อสถานการณ์เข้าขั้นวิกฤต สิงห์นักซิ่งอย่างเขาจะจัดการมันเอง...
ขณะเดียวกันอัลเบิร์ตก็กำลังทำงานของตนอยู่ที่รีสอร์ต ใจมันหวิวๆไม่อยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไรโดยไม่ทราบสาเหตุ จนกระทั่งเสียงวี้ดของพนักงานหญิงดังมาเรียกความสนใจจากเขา ภาพที่เขาเห็นคือเจฟฟรี่วิ่งหน้าตื่นเข้ามา เนื้อตัวเปรอะด้วยเลือด เพียงเท่านั้นหัวใจของอัลเบิร์ตก็แทบหล่นไปอยู่ที่ปลายเท้า...
อัลเบิร์ตมาที่โรงพยาบาลเมื่อเจฟฟรี่ไปส่งข่าว เขาให้เพื่อนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนค่อยตามไป สภาพของเจฟฟรี่มันพาให้เขาหดหู่ แพทย์ผู้ทำการรักษายังไม่ออกจากห้องผ่าตัดมาบอกกล่าวอะไรเลย อัลเบิร์ตที่รออยู่หน้าห้องก็ได้แต่ร้อนรนทำอะไรไม่ถูก
ปอนด์โทรมาหาเพราะรู้ข่าวจากเจฟฟรี่ อัลเบิร์ตบอกสถานการณ์ตอนนี้ด้วยน้ำเสียงร้อนใจ ปอนด์บอกจะถือสายเป็นเพื่อนจนกว่าอเล็กซานเดอร์จะปลอดภัย อัลเบิร์ตได้แต่ขอบคุณที่ในสถานการณ์นี้แม้ปอนด์ไม่ได้อยู่ด้วยเขาก็ยังอุ่นใจได้
การรักษาเป็นไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน เจฟฟรี่ตามมาสมทบที่หน้าห้องผ่าตัด อัลเบิร์ตกำโทรศัพท์แน่น เฝ้าภาวนาขออย่าให้อีกคนเป็นอะไรไป เขาไม่รู้ว่าอเล็กซานเดอร์เจ็บหนักมากแค่ไหน เพราะเจฟฟรี่เพียงบอกว่ารถคว่ำและอเล็กซานเดอร์ถูกนำส่งโรงพยาบาล เพื่อนบอดีการ์ดของเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บเช่นเดียวกัน แต่ไม่หนักเท่า
หลังจากปล่อยให้ญาติคนเจ็บรออยู่นานเนิ่น ที่สุดแล้วพวกเขาก็ได้รับข่าวดี เมื่อการรักษาเป็นไปอย่างเรียบร้อย แต่ยังต้องรอสี่สิบแปดชั่วโมงเพื่อดูอาการก่อนถึงจะสามารถย้ายไปพักที่ห้องปรกติได้ รู้เพียงเท่านั้นก็ทำให้อัลเบิร์ตใจชื้นขึ้นมามากแล้ว ชายหนุ่มยกโทรศัพท์แนบหู ก่อนบอกเพื่อนตัวเล็กว่าอเล็กซานเดอร์พ้นขีดอันตรายแล้ว
อัลเบิร์ตกลับมาที่โรงพยาบาลอีกหนในวันที่ครบกำหนดให้เข้าเยี่ยมได้ อเล็กซานเดอร์ถูกพามาพักที่ห้องพิเศษตามความจำนงของเขาเมื่ออาการไม่มีอะไรน่าห่วง เมื่อมาถึงคนป่วยก็กำลังอาละวาดได้ที่ อัลเบิร์ตเปิดประตูเข้ามาด้วยความตกใจกับเสียงโวยวาย เมื่อคนเจ็บบนเตียงหันมาเห็นเขาก็รีบบอก
“ไล่พวกมันออกไป อย่าให้มายุ่งกับฉัน!!”
คิ้วอัลเบิร์ตขมวด ฟื้นขึ้นมาก็ออกฤทธิ์เลยหรือนี่
“อเล็กซ์ คุณหมอจะตรวจอาการให้ อยู่เฉยๆก่อน” ชายหนุ่มพยายามตะล่อม
“ฉันไม่เป็นอะไร ฉันหายดีแล้ว!!” อีกฝ่ายกลับมองนายแพทย์ผู้ทำการรักษากับพยาบาลที่เข้ามาดูอาการเสียตาขวาง ทั้งหมดจึงได้ยกโขยงกันออกมาจากห้อง
คุณหมอเชิญอัลเบิร์ตที่อยู่ในฐานะญาติคนไข้ไปคุยกันถึงเรื่องดังกล่าวกับสภาวะเสี่ยง ดูเหมือนคนไข้จะได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง ช่วงนี้คงหงุดหงิดที่จำอะไรไม่ได้เลยพาลไปทั่ว อัลเบิร์ตที่ได้ฟังคุณหมอบอกเช่นนั้นก็ถึงกับนิ่งค้าง นี่เรื่องจริงหรือ อเล็กซานเดอร์แกล้งทำเป็นความจำเสื่อมจนสุดท้ายกลับกลายเป็นว่าตอนนี้ความจำเสื่อมจริงๆเสียอย่างนั้น
“คุณคงต้องดูแลคนไข้อย่างใกล้ชิดสักหน่อยนะครับ เพื่อฟื้นฟูความทรงจำที่คนไข้สูญเสียไปในบางส่วน หมอคาดว่าไม่นานก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ครับ” คุณหมออธิบายด้วยน้ำเสียงเอื้ออารี อัลเบิร์ตยิ้มเจื่อนก่อนบอกขอบคุณท่าน
หลังอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลได้ไม่นานอัลเบิร์ตก็ต้องพาคนเจ็บหัวดื้อกลับมาพักที่รีสอร์ต เพราะอเล็กซานเดอร์ไม่อยากอยู่ที่นี่ แต่พอให้กลับมาอยู่ร่วมบ้านอัลเบิร์ตก็ชักเครียด เพราะอเล็กซานเดอร์ตามติดไปไหนไปด้วย เจฟฟรี่ก็ไม่ได้อยู่ช่วยเขาเพราะต้องกลับเฟอร์ริงตันไปสะสางงานที่มันยุ่งเหยิงแทนผู้เป็นนาย คงสักพักใหญ่ๆถึงจะได้กลับมา
อัลเบิร์ตถอนใจหนักหน่วง มองคนตัวโตที่ทำตัวติดกับเขาทุกวันแล้วก็เหนื่อยใจ ลูกน้องของเจฟฟรี่ยังทำหน้าที่คอยคุ้มกันผู้เป็นนาย อัลเบิร์ตให้ทุกคนเปลี่ยนชุดมาใส่ชุดธรรมดาแทนสูทสีโทนเข้มให้หมด มันดูไม่เจริญตาเอาเสียเลยในสถานที่พักผ่อนหย่อนใจเช่นนี้ แขกไปไทยมาได้ตกใจกลัวกันบ้าง แต่ละคนตัวใหญ่ยักษ์ไม่ต่างกันเลยแบบนี้ ซึ่งทุกคนก็ไม่มีใครปฏิเสธความคิดของอัลเบิร์ต ก็รู้อยู่ว่าคนๆนี้เป็นใคร
“ไม่เบื่อบ้างหรือไง เดินตามผมอยู่ได้” อัลเบิร์ตเอ่ยถามคนตัวโตที่เดินตามตนเองต้อยๆ ตัวสูงใหญ่นั่นเดินไปไหนก็เด่นจนเขาตกเป็นเป้าสายตาไปด้วยทุกที
“ก็ฉันรู้จักนายแค่คนเดียว”
คำตอบที่ได้รับทำให้อัลเบิร์ตถอนใจอีกที “รออยู่บ้านเป็นไหมครับ?”
“เบื่อ”
หนุ่มเจ้าของรีสอร์ตกลอกตาหน่ายใจ เขาถามว่าตามเขาไม่เบื่อบ้างหรือกลับตอบไปอีกทาง พอบอกให้รออยู่บ้านก็ว่าเบื่อ จะเอาอย่างไรกับเขากันแน่
“ถ้าอย่างนั้นอยากเปลี่ยนจากมาเฟียใหญ่มาเป็นพนักงานรีสอร์ตบ้างไหม?” ร่างสูงหยุดเดิน หันกลับมามองคนตัวโตที่หยุดตามเขาแล้วเอ่ยถาม
“ขี้เกียจ” อเล็กซานเดอร์ไหวไหล่
“อเล็กซานเดอร์!” อัลเบิร์ตกระแทกเสียง ทำไมเขารู้สึกว่าอีกฝ่ายกวนโมโหมากขึ้น คนอะไรแบบนี้
“กลับบ้านเลยถ้าอย่างนั้น กลับ ไป รอ ที่ บ้าน” อัลเบิร์ตเน้นทีละคำท้ายประโยคอย่างพยายามข่มอารมณ์ จะทนไม่ไหวแล้วนะ!
นัยน์ตาสีฟ้ามองเขานิ่ง สีหน้าเรียบเฉยไม่รู้คิดอะไร ก่อนร่างสูงใหญ่จะหันกลับแล้วเดินกลับบ้านอย่างที่เขาบอก อัลเบิร์ตเลิกคิ้วแปลกใจ สั่งได้ด้วยแฮะ
-------------
ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:
-
วันต่อมาอัลเบิร์ตเตรียมตัวจะออกไปข้างนอกแต่เช้า อเล็กซานเดอร์จะไปด้วยเขาจึงต้องบอกว่าไปทำธุระส่วนตัว แต่อีกคนก็ไม่ยอมฟังเหตุผลจะตามไปด้วยอยู่ดี
อัลเบิร์ตมาพบทัชธรที่ไร่รณวีร์ แอบหวั่นใจอยู่ว่าตนเองจะนำปัญหามาให้ชายหนุ่มอีกหรือไม่ แต่เมื่อเหลือบมองอเล็กซานเดอร์ที่ยืนซ้อนหลังตนเองอยู่ก็เห็นทำหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงท่าทีไม่เป็นมิตรหรือมองทัชธรตาขวางเช่นก่อนหน้านี้อัลเบิร์ตถึงได้เบาใจ ท่าจะความจำเสื่อมจริง
ทัชธรพาอัลเบิร์ตไปที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าและเด็กไร้ญาติ อัลเบิร์ตที่เคยมาทำบุญที่นี่ได้พบกับเด็กชายคนหนึ่งแล้วเกิดถูกชะตา ดวงตาสีเข้มของเด็กน้อยราวมีประกายบางอย่างสื่อออกมาให้เขาเห็นทุกครั้งที่เจอกัน มันบ่งบอกถึงความเข้มแข็งแต่ก็ใสซื่อในคราวเดียว อัลเบิร์ตอยากได้มาเป็นลูก ทัชธรจึงได้แนะนำให้รู้จักกับไตรภพซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของตนเพื่อจะได้ให้คำปรึกษาเรื่องกฎหมายต่างๆ เพราะไตรภพเป็นตำรวจ คงจัดการอะไรได้ง่ายขึ้น เขาอยากรับเด็กคนนี้เป็นลูกบุญธรรมจริงๆ
“ชอบเด็กหรือ?”
เสียงคนข้างกายเอ่ยถามขึ้นมา อัลเบิร์ตละความสนใจจากเด็กๆมามอง ก่อนหันกลับไปทางเดิมแล้วว่า
“คุณไม่คิดบ้างหรือว่าถึงวันหนึ่งก็อยากจะมีใครสักคนคอยอยู่ใกล้ๆ ทั้งเวลาที่สุขและทุกข์ อยากยิ้มได้เวลาเห็นหน้าเขา อยากทำอะไรเพื่อใครสักคน”
“...........”
มีเพียงความเงียบตอบกลับมาจากคนตัวโตข้างกาย อัลเบิร์ตส่ายหน้าเบา จะพูดให้อเล็กซานเดอร์ฟังไปทำไมไม่รู้ คนอย่างนั้นจะไปมีความรู้สึกแบบเขาได้อย่างไรกัน
เมื่อกลับมาถึงบ้านอเล็กซานเดอร์ที่ทนฟังเสียงเล็กแหลมของเด็กๆมาค่อนวันก็บ่นปวดหัว เจอเจฟฟรี่ที่เพิ่งกลับมาถึงได้ไม่นานอัลเบิร์ตจึงบอกให้เจฟฟรี่จัดการหายาให้อเล็กซานเดอร์ทานอีกต่อหนึ่ง
“นี่บ้านนายไม่ใช่หรือ ทำไมต้องใช้คนอื่นทำ นายต้องรู้ดีกว่าคนอื่นสิว่าอะไรมันอยู่ตรงไหน”
อัลเบิร์ตหันมามองคนความจำเสื่อมที่รู้ดีไปหมดทุกเรื่อง เจ้าของบ้านตัวจริงเอาของไปเก็บก่อนจะออกมาหายาให้ทานแล้วนวดขมับให้ที่โซฟานุ่ม จะสบายมากไปแล้ว
“เรารู้จักกันมานานหรือยังอัลเบิร์ต?” เอ่ยถามทั้งที่นอนหนุนตักให้อัลเบิร์ตนวดให้อย่างสบายอารมณ์
“นานแล้วครับ” อัลเบิร์ตตอบกลับไปเพียงสั้นๆ ขณะที่มือยังคลึงขมับของอีกฝ่ายอย่างต่อเนื่อง
“เหรอ แล้วเราเป็นอะไรกันล่ะ ดูพวกบอดีการ์ดพวกนั้นจะไว้ใจให้นายดูแลฉันมากเลยนะ” อเล็กซานเดอร์ยังไม่หมดข้อสงสัย
“ผมเคยดูแลคุณอยู่พักหนึ่ง จนกระทั่งลาออกมาน่ะครับ รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยังครับ?” เอ่ยตอบไปเช่นนั้นก่อนถามไถ่ในท้ายประโยค
“อืม ดีขึ้นบ้างแล้ว ขอบใจ”
เมื่ออีกคนบอกว่าดีขึ้นอัลเบิร์ตจึงยกศีรษะหนักๆออกจากตักของตนเอง เข้าไปล้างมือในครัว เตรียมจะหาอะไรทานรองท้องเพราะต้องไปดูความเรียบร้อยที่รีสอร์ตอีกหนก่อนจะได้กลับมาพักกันจริงๆในวันนี้ อเล็กซานเดอร์เดินตามเข้ามาในครัว ยืนพิงอ่างล้างจานมองอีกคนนิ่ง
“ถามได้ไหม?”
“.........?”
“ทำไมนายถึงลาออก ทำไมถึงไม่ทำหน้าที่ดูแลฉันต่อ?”
อัลเบิร์ตชะงักมือ ไม่ตอบคำถามนั้น จำไม่ได้เขาก็ไม่อยากรื้อฟื้นมัน เมื่ออีกคนไม่ยอมตอบอเล็กซานเดอร์จึงค่อยก้าวมายืนซ้อนหลัง เมื่ออัลเบิร์ตหันกายกลับมาก็อยู่ในการกักกันของอ้อมแขนเขาพอดี
“อเล็กซ์” อัลเบิร์ตเอ่ยเรียกปรามอีกฝ่ายที่เข้ามาใกล้ตนขนาดนี้
“ยังไม่ตอบคำถามฉันเลย” คนความจำเสื่อมทวงถาม อัลเบิร์ตเดาะลิ้นเบาๆ ความทรงจำจะเสื่อมไม่เสื่อมก็เอาแต่ใจเหมือนเดิม
“เพราะผมไม่อยากทำแล้ว ก็แค่นั้น” เขาเลือกที่จะตอบไปเช่นนั้น แต่มันกลับไม่จบเมื่ออเล็กซานเดอร์ยังถามต่อ
“ทำไมล่ะ?”
“อะไรของคุณ จะอยากรู้ไปทำไมหนักหนา!”
“ฉันรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ... แต่นึกไม่ออก” อเล็กซานเดอร์ทำท่านึก คิ้วขมวดแล้วคลายออก
“เดี๋ยวคุณก็นึกออกเองล่ะครับ” อัลเบิร์ตตัดบท อยากให้เลิกพูดถึงมันแต่อีกคนกลับไม่ยอมหยุด
“ฉันอยากรู้ตอนนี้ เหตุผลที่นายไปจากฉัน”
ดวงตาสีอ่อนมองคนพูดเอาแต่ใจ “คุณเป็นคนไม่ดีผมเลยไม่อยากอยู่ใกล้ เท่านี้พอจะเป็นเหตุผลได้ไหม?”
“นาย... เกลียดฉันหรือ?”
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะครับ คุณควรพักผ่อนมากๆ”
อัลเบิร์ตเบือนหน้าหนีเมื่อตอบกลับไปคนละทาง ดันแขนแข็งแรงที่กักตัวตนเองเอาไว้ออก เมื่อก้าวจะไปอีกคนก็คว้าดึงให้หมุนกลับมาหา ริมฝีปากหยักประกบจูบเขาอย่างแม่นยำ ดวงตาอัลเบิร์ตเบิกโพลง ยกแขนดันอกแกร่งไว้แต่อีกฝ่ายก็ยังปล้ำจูบเอาจนได้
“อเล็กซานเดอร์! คุณหลอกผม!!” เมื่อหลุดมาได้อัลเบิร์ตก็ต่อว่าเสียงดังด้วยสีหน้าผิดหวังปนโกรธ
“นายพูดอะไร ฉันแค่อยากจูบ ฉันกับนายเคยทำแบบนี้ใช่ไหม?”
คนฟังกัดปาก ยังมีหน้ามาถามเขาอีก จะเป็นอะไรก็ช่างแล้ว เขาไม่เอาด้วยแล้ว
“กลับไป! กลับไปเลย!! จะความจำเสื่อมหรืออะไรก็ช่าง กลับไปเลย!”
“อะไรของนาย?”
อเล็กซานเดอร์มีสีหน้ามึนงงเมื่ออัลเบิร์ตไล่ แถมยังทั้งผลักทั้งดันให้เขาออกไปอีก เสียงดังโวยวายจากในบ้านทำให้เจฟฟรี่รีบเข้ามาดู พออัลเบิร์ตเห็นว่าเพื่อนมาก็รีบบอกซ้ำ
“พาเขากลับไปเจฟฟ์ พาไปที่ไหนก็ไป ฉันไม่ต้อนรับเขา!”
“เกิดอะไรขึ้น?”
เจฟฟรี่ที่ไม่รู้ความเป็นมาของสถานการณ์เอ่ยถาม สีหน้าบอดีการ์ดหนุ่มมึนงงสงสัย อัลเบิร์ตกัดปากจนเจ็บ ไม่ตอบคำถามใดๆของเพื่อนแต่เลือกที่จะเดินออกจากบ้านไป เจฟฟรี่จึงต้องหันมามองผู้เป็นนายตน
“มองฉันทำไม?”
“คุณทำอะไรเขา?”
“แค่จูบ”
“หา? นี่คุณไม่ได้ความจำเสื่อม?” เจฟฟรี่อุทานเสียงดัง เขาชักจะหัวหมุนจริงๆแล้ว
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น?”
“ก็คุณ... จูบเขา ...” บอดีการ์ดหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจ ในหัวรวบรวมคำพูดไม่ค่อยถูก
“แสดงว่าฉันกับเขาเคยทำแบบนี้มาก่อนใช่ไหม?” อเล็กซานเดอร์ถามต่อ ดวงตามีแววระริกไหวพราวระยับ
“หึ มากกว่านี้อีก”
“จริง?”
คิ้วเข้มเลิกสูงเมื่อเอ่ยถาม เจฟฟรี่มองจ้องเขม็ง ชักทำใจให้เชื่อยากแล้วว่าอเล็กซานเดอร์ไม่รู้เรื่องอย่างที่แสดงออกมาจริงหรือไม่
“ผมว่าคุณพลาดแล้ว โดนไล่แบบนี้จะเอายังไง?”
“ไล่ก็ไล่ไปสิ ฉันไม่ไปหรอก จะอยู่ที่นี่” ท่าทางคนพูดดูไม่ยี่หระ
“เจ้าของบ้านเขาไล่แล้ว”
“ช่างปะไร”
“คุณ...” เจฟฟรี่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก กลอกตาแล้วหัวเราะในลำคอ เฮ้อ คู่นี้นี่มันอะไร
-------------------
ถึงแม้จะถูกไล่หลายหนคนตัวโตก็ยังไม่ยอมไปไหน แถมไม่รู้ว่านึกครึ้มอะไรเช้ามาถึงได้ช่วยรดน้ำต้นไม้ใบหญ้าหน้าบ้าน ผู้ชายตัวโตกับสวนดอกไม้มันดูขัดกันแปลกๆ
อเล็กซานเดอร์หันมาเห็นอัลเบิร์ตที่ยืนมองตนเองอยู่ก็ยิ้มให้เสียกว้างขวาง อัลเบิร์ตแทบเซล้มด้วยความอึ้ง อเล็กซานเดอร์ยิ้มให้เขา ผีเข้าหรือ?
หนุ่มเจ้าของรีสอร์ตส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเลิกสนใจกับความแปลกประหลาดของอีกคนแล้วไปทำงานเสีย เกวนกับเอวานที่ได้ข่าวว่าอเล็กซานเดอร์ได้รับบาดเจ็บจนถึงขั้นสูญเสียความทรงจำพากันบินตรงมาที่นับตะวัน อเล็กซานเดอร์ที่เห็นหญิงสาวกับลูกมาหาก็ส่งยิ้มบางให้
ทั้งหมดพากันมานั่งคุยที่โต๊ะเล็กหน้าบ้าน แดดยามเช้าในหน้าหนาวยังให้ความอบอุ่นได้ดี เอวานซุกอกอเล็กซานเดอร์อย่างที่ชอบทำ ขณะที่มือหนาตบก้นเบาๆเป็นการกล่อม
“คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าคุณจะความจำเสื่อมจริงๆ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงรู้เรื่องตั้งแต่แรก นี่เพิ่งมารู้เอาตอนนี้มันแปลกไปหน่อย” เกวนตั้งข้อสงสัย อเล็กซานเดอร์ยกยิ้มมุมปาก เหลือบสายตาขึ้นมองหน้าเธอเล็กน้อย
“หึ อย่าบอกเขาล่ะ”
ได้ฟังอย่างนั้นแล้วเกวนก็รู้สึกทึ่ง นี่เอาจริงหรือ “ไม่กลัวเขาโกรธหรือคะ เกิดรู้ความจริงขึ้นมา?”
“ช่วยภาวนาหน่อยสิ อย่าเพิ่งให้เขารู้เร็วนัก”
น้ำเสียงเชิงเย้าหยอกจากผู้ชายตัวโตทำให้เธอยิ้มขำ “เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รับผิดชอบนะคะ”
“ผู้สมรู้ร่วมคิด ไม่รับผิดชอบร่วมกันได้หรือ?”
เกวนหัวเราะ ตอนนี้อเล็กซานเดอร์ยังพูดเล่นหัวอยู่ได้ แต่เธอแอบหวั่นใจเวลาอัลเบิร์ตรู้ความจริง ท่าจะศพไม่สวยนะอเล็กซานเดอร์
ขณะที่คนหนึ่งกำลังเล่นกับลูก พูดคุยกันท่าทางมีความสุข ยังมีอีกคนที่ยืนตัวเกร็ง ชาดิกไปทั้งร่างอยู่ไม่ไกล
อัลเบิร์ตกำหมัดแน่น ใครไม่รู้ดลใจเขาถึงได้กลับมาถูกจังหวะเหมาะ เขาจะมาเอาของเพราะวันนี้จะไปทำเรื่องรับบุตรบุญธรรมที่ศูนย์ ไม่นึกเลยว่าจะได้มารับรู้ความจริงแบบไม่ตั้งตัว ร่างสูงเดินออกไปโดยไม่คิดจะเข้าบ้านไปเอาของที่ว่า เห็นเขาโง่เง่าหลอกง่ายใช่ไหมอเล็กซานเดอร์ ล้อเล่นกับความรู้สึกของเขามากจนเกินไปแล้ว
--------------
กระเป๋าใบย่อมถูกนำมาวางลงตรงหน้าอเล็กซานเดอร์เมื่ออัลเบิร์ตกลับมาถึงบ้านในตอนค่ำของวัน ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มองคนที่นำมันมาวางอย่างมีคำถาม
“ข้าวของของคุณผมเก็บใส่ในนี้หมดแล้ว แค่ถือมันแล้วเดินออกไปคงไม่ยากเท่าไรใช่ไหมครับ?”
“อะไรกันอัลเบิร์ต? เล่นอะไรน่ะ?”
“ไม่ได้เล่น ในเมื่อคุณไม่ได้ป่วย... ก็กลับไปเถอะครับ”
อเล็กซานเดอร์นิ่งอึ้งเมื่อได้ฟังถ้อยคำแสนเฉยชาจากอีกคน อัลเบิร์ตรู้แล้ว “อัล...”
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหา แต่อัลเบิร์ตก้าวถอยห่างไม่ยอมให้แตะ
“ทำไมชอบทำแบบนี้เรื่อย เล่นกับความรู้สึกผมมันสนุกนักหรือไง?” อัลเบิร์ตเอ่ยพ้อ
“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น”
“คุณไม่ได้คิด... แต่คุณทำ...”
“นั่นก็เพราะนาย”
“อย่ามาโทษคนอื่น!”
“ไม่ได้โทษ”
“เมื่อกี้คุณพูด”
“ฟังให้จบก่อนได้ไหม!!”
อัลเบิร์ตมองคนเสียงดังนิ่ง แววตาเศร้าพาให้อเล็กซานเดอร์ยั้งปากที่กำลังจะพ่นน้ำคำตามใจตน ทั้งยังเสียงตัดพ้อเพียงแผ่วที่ตามมาอีก
“ตะคอกผม...”
“อัลเบิร์ต ให้ตายเถอะ” อเล็กซานเดอร์อยากจะคลั่งกับน้ำเสียงนั้น มือหนาจับไหล่ของอีกคนไว้มั่นเมื่อเอ่ยคำ “ฟังฉันนะ ฟังให้ดี”
“...............”
“ฉันรักนาย ที่ทำไปทั้งหมดนั่นเพราะรักนาย!”
อัลเบิร์ตนิ่งกับคำสารภาพที่ไม่ชวนหวามไหว “คุณเข้าใจคำว่ารักจริงๆหรือเปล่าอเล็กซ์?... มันไม่ได้สักแต่พูดให้ดูดีเท่านั้นนะ”
สีหน้าจริงจังของอเล็กซานเดอร์ถูกแทนที่ด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจ “อย่าพูดเหมือนฉันเป็นเด็กสามขวบหน่อยเลย”
“คุณแย่ยิ่งกว่าเด็กสามขวบอีกอเล็กซานเดอร์” อัลเบิร์ตแย้งเร็วไว “คุณเข้าใจมันเมื่อไรเราค่อยมาคุยกันใหม่แล้วกัน”
“สี่ปีนี่มันยังไม่พออีกหรือ จะให้ฉันต้องรอไปอีกนานแค่ไหนกัน ฉันไม่อยากรอ!”
ดวงตาสีอ่อนเงยมองด้วยความแน่แน่ว “ผมไม่เคยบังคับให้คุณรอ คุณไม่อยากรอก็ไป เราก็จบกันแค่นั้นเอง มันง่ายจะตายหากคุณจะทำ”
ได้ยินเช่นนั้นแล้วอเล็กซานเดอร์ก็แทบหมดแรง ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็จะไม่ได้กลับมาเชียวหรือ
“ไม่เคยแคร์กันบ้างเลยหรือ ทำไมถึงทำร้ายความรู้สึกกันขนาดนี้?”
“คุณเรียกร้องอะไร ในเมื่อคุณไม่เคยให้มันกับผม แล้วผม... จะเอาที่ไหนไปให้คุณ?”
เจ็บแทบขาดใจกับถ้อยคำของคนที่เขาบอกว่ารัก มันเป็นการเอาคืนที่เจ็บปวดมากสำหรับเขา อเล็กซานเดอร์เอื้อมรั้งคนที่กำลังจะเดินหนีตนกลับมา ใบหน้าคมซุกไซ้ แขนแกร่งกอดรัดจนดิ้นไม่หลุด อย่าไป อย่าหันหลังให้เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาทนไม่ได้
“อเล็กซ์...!!”
อัลเบิร์ตร้องอย่างตกใจ ขืนตัวเอาไว้เต็มกำลังแต่ก็ยังแพ้แรงคนตัวโต ริมฝีปากอเล็กซานเดอร์ไล่ตามติดไม่ว่าเขาจะเบี่ยงหน้าหนีไปทางไหน อัลเบิร์ตกำหมัดแน่น ทุกสิ่งทุกอย่างมันวนกลับมาที่เดิมอีกแล้ว หัวใจเขาเหนื่อยล้าเกินทน อเล็กซานเดอร์ไม่เคยทำความเข้าใจกับคำว่าเริ่มต้น เขาเหนื่อยเหลือเกิน
เมื่อรู้สึกว่าอัลเบิร์ตเลิกต่อต้านอเล็กซานเดอร์จึงคลายอ้อมแขน ริมฝีปากยังขบเม้มซุกไซ้ไปตามผิวเนื้อ มือหนารั้งเสื้อผ้าของอีกฝ่ายให้หลุดพ้นกายในเวลาไม่นาน ก่อนดันร่างที่แทบเปลือยเปล่านั้นให้นอนบนพรมนุ่ม นึกแปลกใจที่อีกฝ่ายยอมโอนอ่อน แต่อารามยินดีมันบดบังความสงสัยไปจนสิ้น
ยิ่งแขนอีกฝ่ายกอดเกี่ยวต้นคอเขา อเล็กซานเดอร์ยิ่งลิงโลดใจ ฝากรอยรักบนผิวกายของอีกคนจนถ้วนทั่ว ลิ้นลื่นตวัดรัวรวบยอดอก หยอกเย้ามันขณะที่มือเลื่อนรั้งรูดเนื้อกายปลุกปั่นอารมณ์คนใต้ร่าง เสียงครางผะแผ่วทำให้เขาซ่านสยิว ยิ่งได้ลิ้มรสที่ห่างหายมาเนิ่นนานร่างกายอเล็กซานเดอร์ก็ยิ่งปวดร้าวจนแทบจะปริแตก
ตาสีอ่อนสบกับดวงตาสีฟ้าที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาของเขานิ่ง สีหน้านิ่งเฉยของอัลเบิร์ตค่อยเปลี่ยนไปทีละน้อยเมื่อเขาค่อยแทรกกาย อเล็กซานเดอร์เกร็งไปทั้งร่างเมื่อความอุ่นนุ่มรัดรึงดูดกลืนความรวดร้าวเข้าไปช้าๆ
อัลเบิร์ตนิ่วหน้า กัดปากตนเองแน่นเมื่ออีกฝ่ายกดกายเข้าหา เจ็บจนหายใจไม่ออก อเล็กซานเดอร์เองก็กลั้นหายใจไปชั่วขณะ มันรัดแน่นฝืดระคายจนพร้อมจะปะทุได้ตลอดเวลา เสียงผ่อนลมหายใจเบาๆดังมาให้ได้ยินเมื่อเขาโน้มกายลงใกล้เพียงลมหายใจกั้น
“อัล...”
เสียงแปร่งปร่าเอ่ยเรียก มือหนาลูบสะโพกแน่นหนั่นที่ตนเองกดแนบกาย อัลเบิร์ตสะดุ้งเฮือกเมื่อความใหญ่โตดันแทรกเข้ามาลึกล้ำยามอีกฝ่ายขยับตัว มือเอื้อมผวาคว้าจับแขนแกร่งเพื่อเป็นหลักยึด
ร่างสูงใหญ่เท้ามือกักตัวอีกคนไว้ โหย่งยกกายมองใบหน้าเหยเกของคนใต้ร่างแล้วลิ้นชื้นก็แลบเลียริมฝีปากแสนแห้งผากของตนเอง ไม่รอช้าเมื่อเขาโน้มลงไปหาความหวาน ริมฝีปากบางที่ถูกเจ้าของกัดคือที่หมาย อเล็กซานเดอร์กดจูบเน้นหนักเพื่อให้อีกฝ่ายยอมคลายแล้วรับเรียวลิ้นที่เขาปาดไล้ สะโพกแกร่งขยับโขยกขย่มเร่งเร้า ต้นขาคนใต้ร่างถูกยกสูงเพื่อแทรกกายถนัดถนี่ ริมฝีปากหนาดูดกลืนเสียงครางเครือระรัวไหวเมื่อไม่ละจุมพิตให้ห่าง ความเคยคุ้นที่เขาเพรียกหา ในที่สุดเขาก็ได้ดื่มด่ำไปกับมันจนแทบหมดเรี่ยวแรง...
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังกระชั้นถี่ ก่อนจะค่อยผ่อนช้าลง ใบหน้าคมซุกซบซอกคอคนใต้ร่าง ความเครียดเกร็งของร่างกายถูกปลดปล่อยทำให้สมองของอเล็กซานเดอร์ว่างเปล่า เสียงสะอื้นแผ่วดังแว่วมาเข้าหู อารมณ์วาบหวามที่เพิ่งผ่านพ้นไม่ทันคลายค่อยปลิวหายเมื่อเขายกตัวขึ้นมามองต้นเสียง
“อัล...” เสียงพร่าแผ่วเอ่ยเรียก ไม่รู้ว่าอีกคนเป็นอะไรไปแต่ในใจกลับบีบรัดจนเจ็บเพราะเสียงสะอื้นที่ลอดมา “อัลเบิร์ต เป็นอะไร ฉันทำนายเจ็บมากหรือ?”
มือหนาจับข้อมืออัลเบิร์ตที่ยกแขนพาดปิดใบหน้าเอาไว้ คนถูกถามส่ายหน้า แต่เขาก็ยังเห็นว่าร้องไห้ ก่อนที่หัวใจจะแทบร่วงเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยบอกปนสะอื้นแผ่ว
“ผมเสียใจ...”
“.............”
“ที่คาดหวัง... ว่าคุณจะจริงใจ...”
“อัล...” อเล็กซานเดอร์ครางอย่างรวดร้าว เขาทำพลาดซ้ำซากไม่เคยจำ
“กลับไปเถอะนะอเล็กซ์ ผมขอร้อง... กลับไปได้ไหม... อย่ามายุ่งเกี่ยวกันอีก...”
แขนแกร่งตวัดร่างอีกฝ่ายมากอดแน่น เจ็บเหลือเกินกับคำผลักไส แต่เจ็บยิ่งกว่าที่เห็นอัลเบิร์ตเป็นแบบนี้ อยากหยุดมันเขาต้องเริ่มที่ตรงไหน ตรงไหนกัน...
โปรดติดตามตอนต่อไป
อัพแล้วค่ะ ได้มาอัพตอนตีสองเพราะใหม่เผลอหลับ ที่จริงมันควรอัพตั้งแต่สามทุ่มครึ่งแล้ว ขอโทษนะคะ :o12:
ขอบคุณทุกคนที่ยังอยู่ด้วยกันเรื่อยมาค่ะ บวกและบวก
วันใหม่ค่ะ
@คุณnunda ทักทายเช่นกันค่ะ :)
@คุณฟางข้าว รูปโปรไฟล์คือหมูน้อยพิกเลตจากนิยายของพี่กวาง libra82 ค่ะ ใหม่วาดแฟนอาร์ตให้พี่เขา มันน่ารักมุ้งมิ้งเลยแอบเอามาใช้เอง ฮาา
อ้อ ลืมบอก ตอนหน้าจบแล้วนะคะทุกท่าน :hao5:
-
แง่งงงงงงงงงง อยากเอามีดปาไปปักหัวใจอเล็กซ์
อินี่มันนนนนนนนนน ไม่เคยสำนึกเลยซักนิดนึง คิดได้ก็ทำไม่เคยได้
อดทนอะไรเพื่ออัลซักครั้งได้มั้ยยยยยยยยยยยยย
-
เฮ้อออ เจ็บกันมามากจริงๆ ช่วงแกล้งความจำเสื่อมน่ารักนะ เสียดายที่ไปไม่รอด อะไรที่เริ่มจากไม่จริงมันก็ไม่จีรัง
-
อเล็กซ์ไม่มีวันเข้าใจหรอก ความอดทนต่ำขนาดนั้นจะไปรู้อะไร
ที่ทำมาทั้งหมดยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของสี่ปีที่อัลเบิร์ตหนีมาเลย
มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลา แต่มันสำคัญที่ความรู้สึกต่างหากเล่า
สงสัยต้องทุบหัวเอาให้ความจำเสื่อมของจริงซะล่ะมั้ง :m16:
จะทำอะไรก็รีบๆเข้าล่ะ เห็นวันใหม่บอกว่าตอนหน้าจบแล้วด้วย
มีเวลาอีกแค่ตอนเดียวนะ นี่ยอมให้เพราะเห็นว่าเป็นพระเอกหรอกนะ :a14:
จะว่าไปก็ใจหาย(อีกแล้ว เป็นทุกเรื่อง) จะจบอีกเรื่องแล้ว
ขอบคุณวันใหม่มากๆจ้า :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
อ่านไปแอบน้ำตาคลอ เจ็บจริงๆ
สงสารทั้งคู่แหละ
:mew2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ฃฃยิ่งกล่าเด็ก 3 ขวบอย่างที่อัลว่าจริง ๆ นั่นแหละ เฮ้ออออ
-
เหนื่อยใจกับนายจริงๆอเลกซ์ :m16:
-
เง้อออ TBC ทำม้ายยยย แงแงๆๆ ToT
อัลล ทำไมทำแบบนี้ ทำไมๆๆ
.
.
.
ไม่ตบไปสักฉาาาด ชิ
อเล็กซ์นี่ก็นะ อดเปรี้ยวไว้กินหวานหน่อยก็ไม่ดั้ยย
ทำแบบนั้นไป อัลยิ่งเตลิดน่ะดิ มาบอกว่ารักเค้า ทั้งที่เพิ่งโกหกความจำเสื่อมเค้าไป พอเค้าจับได้ยังไปบังคับขืนใจเค้าอีก แบบนี้เค้าคงเชื่อว่าเอ็งรักเค้าหรอกนะ ชิ ขัดดดจัยยย วู้ว์!! อุตส่าห์แอบสงสาร แบบนี้มันน่าให้หาไม่เจอสัก 10 ปีไปเรยยย เฮ้ออ แหะๆๆ อินจัด
รอตอนต่อไปอยู่นะคร่าาา คุณ wanmai และขอบคุณสำหรับนิยายด้วยนะค้าา
-
:katai1: :katai1:
-
เฮ้อ! เจ้าเล่ห์ก็เท่านั้น ความอดทนสั้นก็เท่านั้น
แล้วเมื่อไหร่อัลจะไว้ใจได้ล่ะอเล็กซ์ :ling1:
สงสัยตอนจบจะไม่สวยแล้วล่ะมั้งคะใหม่ ไม่เห็นวี่แวว
ว่าจะดีกันได้เลย!
-
ว้้า จะจบซะแล้ว อยากให้ยืดเนื้อเรื่องออกไปยาวๆจัง ชอบเรื่องนี้มากเลย
แม้อเล็กซ์จะเลว(มาก)ไปหน่อยก็ตาม
อยากหยุดต้องเีิริ่มที่ตรงไหนเหรออเล็กซ์ ?
ปั๊ดโถ๊! ที่เรื่องอื่นนี่ฉลาดนัก เรื่องแค่นี้คิดไม่ได้เรอะ ก็เริ่มที่ตัวแกเองนั่นแหละ
ขอบคุณคุณวันใหม่ที่รีไรท์น้า เวลาได้อ่านเรื่องหน่วงๆแล้วมันเพิ่มพลังให้จริงๆ
รอตอนต่อไปจ้า ไม่อยากให้จบเลย
รักวันใหม่นะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆจ้า :mew1:
-
กร๊าซซซซซซซซซซซ
อิเฮียกำลังจิโดนทิ้งใช่มั้ย
:m20:
-
อเล็กซ์สิ่งที่ควรทำก็ไมทำนะ
-
:z3: :z3: :z3:โอ้ยเฮียอเล็กซ์ หัดเข้าใจอะไรบ้างนะคะ
:pig4: :pig4:คนแต่ง
-
อ่านรวดเดียว 10 ตอน :t3: :t3:
สนุกมากเลยค่ะ หน่วงตั้งแต่ตอนแรกเลย :mew6: :mew6:
อเล็กซ์นี่อ่านแล้วของขึ้นทุกที ทำไมถึงทำแบบคนปกติเค้าทำกันไม่ได้นะ :angry2:
รักก็บอกว่ารักสิ มาทำตัวเป็นหนุ่มเกรียน ทั้งๆที่ก็แก่แล้ว :fire: :angry2:5555
ส่วนอัลที่รัก น่าสงสารมาก :sad4: :sad4: :hao5: :hao5: ทำเราร้องไห้ทุกตอนเลยค่ะ
ยิ่งตอนที่บอกลากับเกวนนี่แบบ :hao5: :hao5: น้ำตาทะลักยิ่งกว่าเขื่อนแตกอีก :ling3: :sad4: :sad4:
สนุกมากค่ะ แบบว่านึกว่าดูหนังดูละครอยู่เลย
ไม่ทราบว่าคุณวันใหม่ ได้แต่งเรื่องอื่นๆ ไว้ด้วยรึเปล่าคะ จะไปตามหามาอ่าน ระหว่างรอเรื่องนี้ค่ะ :mew6:
-
เพราะอเล็กซ์ใจร้อน! และเป็นงี้ไง อัลถึงไม่ใจอ่อนให้
สมแล้วเหอะ อเล็กซ์ขี้โกงคนเจ้าเล่ห์ ทำตัวให้มันดีๆหน่อยเซ่!
เค้าสงสารอัลจะแย่แล้วนะ! หึ่ยยยย อเล็กซ์เอ๊ยย!!
-
อัล ไม่เอา ไม่ร้องนะ T.T
-
อเล็กซ์เล่นไลน์มั้ยอ่ะ อยากคิดมุขช่วยง้ออัล
#คนอ่านใจง่ายมาก ปุ๊บปั๊บก็สงสารแล้วเนี่ย
-
มาแล้วววว น้องมาเม้นให้แล้ว คึคึ
อ่านแล้วอยากตบหัวอเล็กซ์สักทีสองที
ทำให้อัลเสียใจตลอดดดดด
ฮึ่มมมม
เป็ดบวกฮร๊าฟฟฟ
น้องขอโทษที่มาอ่านช้า ไม่กล้าอ่านตอนแรกๆง่า กลัวดราม่า ><
-
อเล็กซ์ทำแบบนี้ยิ่งห่างไกลการให้อภัยจากอัล :เฮ้อ:
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนจบ บทสรุปของหัวใจ (ไม่) ซ่อนรัก
อเล็กซานเดอร์กอดอัลเบิร์ตไว้จนอีกฝ่ายหยุดสะอื้น ในหัวเฝ้าครุ่นคิด อัลเบิร์ตเคยเข้มแข็งและอยู่เฉยมาตลอด ไม่ว่าเขาจะทำเรื่องร้ายกาจมากขนาดไหนก็ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้ เขาคิดมาตลอดว่าอัลเบิร์ตแกร่ง แต่มันไม่ใช่ คนๆนี้เปราะบางมากกว่าที่คิด เพราะแบกรับความรู้สึกมากมายที่เขาก่อ หากวันนี้อัลเบิร์ตจะไม่ให้อภัยก็ไม่ผิดเลยสักนิด เขาสมควรได้รับมัน
อัลเบิร์ตดันตัวอเล็กซานเดอร์ออก ขยับถอยห่างไม่ยอมเงยขึ้นมาสบตา ท่าทีเช่นนั้นทำให้อเล็กซานเดอร์มองอย่างหวั่นใจ ไม่อยากได้ยินคำไล่ซ้ำ ความเงียบชวนอึดอัดกั้นกลางระหว่างทั้งคู่ เพียงเขาขยับตัวอัลเบิร์ตก็ถอยออกไปอีกจนชนโซฟาแล้วในตอนนี้ ใจอเล็กซานเดอร์รู้สึกหน่วงและแสนหนัก จำต้องเอ่ยคำแม้ไม่อยากทำมันสักนิด
“ฉันจะไป...”
เสียงของเขาราวลอยไปกับอากาศ เพราะมันไม่ได้กระตุ้นให้อัลเบิร์ตสนใจแม้แต่น้อย เมื่อฝ่ายนั้นยังคงเงียบ แต่เขาก็รู้ว่าได้ยินจึงพูดต่อ
“จะไปอย่างที่นายต้องการ แต่ไม่ใช่เพราะคำว่ารักของฉันมันไม่จริง”
“..........”
“ที่บอกว่ารักมันคือเรื่องจริง ฉันคงพูดมันช้าไป ถึงไม่ได้รับโอกาสจากนายเลย”
น้ำเสียงพร่าสั่นราวไม่ใช่เขา แต่ถึงกระนั้นอัลเบิร์ตก็ยังคงนิ่งเงียบ ร่างสูงนั่นดูเล็กจ้อยเมื่อนั่งกอดเข่าแล้วก้มหน้านิ่ง ความสิ้นหวังแล่นไปทั้งใจอเล็กซานเดอร์ ร่างสูงใหญ่ขยับลุก คว้าเสื้อผ้าที่กองเกลื่อนมาสวม เมื่อหันกลับมามองอีกคนก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆให้เห็น เมื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้วอเล็กซานเดอร์ก็ออกไปข้างนอกพร้อมกระเป๋าที่อัลเบิร์ตเอามาให้ก่อนหน้านี้ บอกเจฟฟรี่เอามันไปใส่ไว้ในรถ พร้อมทั้งสั่งลูกน้องจองตั๋วเครื่องบิน เขาจะไป... ไม่ เขาไม่อยากไปเลย ไม่อยาก...
อัลเบิร์ตออกจากบ้านมาหลังจากนั้น เจฟฟรี่หันมาเห็นก่อนว่าจะเอ่ยทักแต่ก็ชะงักคำเมื่อสีหน้าเพื่อนไม่สู้ดีเท่าไร จะว่าไปผู้เป็นนายของเขาก็ไม่ได้ต่างกันนัก ทะเลาะกันอีกแล้วหรือ?
ร่างสูงเดินผ่านพวกเขาไปราวไม่เห็นว่าอยู่ตรงนี้ อเล็กซานเดอร์สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนผ่อนมันออกมา สมควรแล้วที่จะถูกทำเช่นนี้ สมควรแล้วอเล็กซ์
“เจฟฟ์”
เสียงเรียกทำให้เจฟฟรี่หันไปมอง อัลเบิร์ตหยุดยืนอยู่ไม่ไกล มองตรงมาที่เขาแล้วเอ่ยบอก
“ถ้าหิว ข้าวเย็นอยู่ในตู้นะ”
“...........” เจฟฟรี่เลิกคิ้วกับคำบอกกล่าว บอกเขาหรือบอกใครกัน ยิ่งหันกลับมามองเจ้านายตนบรรยากาศยิ่งชวนอึดอัด
อเล็กซานเดอร์นิ่งอยู่ได้ไม่นาน เมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะผละไปเขาก็ตัดสินใจก้าวไปหา โอกาสสุดท้ายของเขาแล้ว เขาจะใช้มัน แม้มันจะมีเพียงน้อยนิด แต่ขอเถอะ ขอให้เขาได้พูด
มือหนาเอื้อมคว้าแขนของอีกคนไว้ ซึ่งเจ้าของก็หยุดชะงักนิ่ง ความกดดันมันมาตกอยู่ที่เขา เมื่อเริ่มกลัวว่าสิ่งที่ตนเองจะพูดนั้นมันจะได้รับการปฏิเสธตอบกลับมา
“เรา... จะเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้จริงๆหรือ?”
คำถามของเขาทำให้คนตรงหน้าหันกลับมา ดวงตาสีอ่อนที่ฉายแววเศร้าอยู่ตลอดนั้นเงยมองสบ ก่อนที่จะเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้ความหวังที่เหลือเพียงน้อยนิดของอเล็กซานเดอร์พังทลายลงอีกครั้ง
“คุณยังไม่พร้อมกับคำว่าเริ่มต้นหรอกอเล็กซ์ กลับไปอยู่ในที่ของคุณจะดีกว่า อยู่กับคนที่เหมาะสมกับคุณ คนที่ไม่ใช่ผม”
“ฉันทำไม่ได้ ...”
กระบอกตาเขามันร้อนผ่าว อัลเบิร์ตจะรู้บ้างไหมว่าเขาเจ็บมากแค่ไหน เขายอมแล้ว ยอมลงให้ทุกอย่าง ช่วยเห็นใจเขาสักนิดก็ยังดี
“กลับไปเถอะ เรามาได้ไกลที่สุดเพียงแค่นี้...”
“.........” มือหนาจับมือของอัลเบิร์ตแน่น
“อย่าฝืนกันอีกต่อไปเลย”
แทบหมดแรงจะยืนไหว อัลเบิร์ตใจแข็งจนเขาไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว เขามันโง่เง่าจนไร้สิ้นหนทางไป ทำได้เพียงดึงร่างสูงนั้นมากอดแนบกาย ไม่อยากปล่อยมือ เขาไม่อยากทำ
อัลเบิร์ตยอมให้อีกคนกอดอย่างที่อยากทำครู่หนึ่ง ก่อนจะดันร่างหนานั้นออกห่าง สายตาเศร้ามองราวบอกลา ก่อนจะเดินจากมาอย่างอาลัย เขาอยากร้องไห้แต่มันไม่มีน้ำตาสักหยด คงไม่ต่างอะไรกับอเล็กซานเดอร์ ไออุ่นเมื่อครู่ผละห่างไปจนเอื้อมไม่ถึง มีเพียงความเดียวดายที่เข้ามาแทนที่จนร้าวในอกไปหมดแล้ว
เครื่องบินเตรียมทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าในเวลาพลบค่ำ อเล็กซานเดอร์นั่งพิงเบาะข้างหน้าต่างด้วยความเงียบงัน ใจมันร้าวรอนจนแม้แต่หายใจมันก็เจ็บ อัลเบิร์ตเจ็บแค่ไหนกับสิ่งที่เขาทำเขาไม่เคยนึกถึง แต่เวลานี้เขาสำนึกแล้ว สำนึกในวันที่สายไป วันที่อัลเบิร์ตไม่ต้องการเขาอีกต่อไป
รีสอร์ตนับตะวัน
อัลเบิร์ตนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะไม้หน้าบ้าน มองเครื่องบินที่อยู่บนฟ้าไกลลิบ เห็นเพียงแสงไฟกะพริบเพราะมันช่างห่างไกลเหลือเกิน เขาไม่รู้ว่ามันจะใช่เครื่องเดียวกันกับที่อีกคนโดยสารไหม แต่เหม่อมองมันแล้วหัวใจก็พลอยเศร้า จากนี้สิ่งที่ผ่านมามันคืออดีต มันจะกลายเป็นเพียงอดีต มีทั้งดีและร้ายที่เขาจดจำได้ แต่ในวันนี้เขาจะเลือกจดจำในสิ่งที่ดี อย่างน้อยช่วงเวลาหนึ่ง เขากับอเล็กซานเดอร์ก็เคยมีความสุขร่วมกัน แม้มันจะแสนสั้นแต่เขาจะจำมัน เก็บมันเอาไว้ไม่มีวันลืม
...ผมรักคุณ ไม่ว่านานเท่าไรใจมันก็ยังเป็นของคุณ ต่อให้คุณไม่เคยเห็นค่า ต่อให้ผมจะต้องถูกใครต่อใครมองว่าโง่งม แต่ผม... ก็ยังคงรักคุณแค่คนเดียว อเล็กซานเดอร์...
ร่างสูงลุกจากที่นั่งทั้งหัวใจที่มันหนักอึ้ง การก้าวต่อไปคือสิ่งที่เขาต้องทำ อเล็กซานเดอร์เองก็เช่นกัน วันหนึ่งหากได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ไม่ว่าจะในฐานะอะไร เขาจะยิ้มให้... ยิ้มให้กว้างที่สุด... ยิ้มให้กับคนที่เขาเคยรักหมดหัวใจ...
“อัล!!”
อัลเบิร์ตหันกลับมามองตามเสียงเรียกด้วยความตกใจ ผู้ชายตัวโตที่ยืนหอบอยู่นั่น... เขา... ไม่ได้ตาฝาดไปเองใช่ไหม? ชายหนุ่มนิ่งอึ้งจนกระทั่งร่างสูงใหญ่นั้นตรงเข้ามาหาพร้อมอ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดเขาเอาไว้แน่น เสียงหอบยังดังอยู่ข้างหู ก่อนที่มันจะค่อยหายไปเมื่อคนกอดเอ่ยคำ
“ฉันตัดใจไม่ได้ มันทำได้ยากเหลือเกินอัล”
เสียงพร่ำวอนนั้นแทบไม่เข้าหู เมื่อเสียงภายในใจอัลเบิร์ตมันตีกันให้วุ่น เขาได้แต่บอกย้ำกับตนเองว่าห้ามใจอ่อน อย่าใจอ่อนนะอัลเบิร์ต อย่า...
“อย่าผลักไสฉันออกจากชีวิตเลย ฉันทนกับการไม่มีนายไม่ได้อีกแล้ว แม้มันอาจไม่ได้ทำให้ฉันขาดใจตายลงตรงนี้ แต่มันเจ็บเหลือเกินอัลเบิร์ต หากต้องเสียนายไป ...”
หมดสิ้นกันแล้วความเข้มแข็ง อัลเบิร์ตได้แต่ต่อว่าตนเองในใจเมื่อแขนของเขายกขึ้นกอดตอบอเล็กซานเดอร์ ใบหน้าซุกแนบบ่าแกร่ง
“คุณไม่น่ากลับมา ... ผม.. ผมจะตัดใจ... แล้ว...”
อเล็กซานเดอร์กระชับกอดคนพูดเจือสะอื้นนั้นแน่นเข้า ยังทันใช่ไหม เขาตัดสินใจถูกใช่ไหมที่ย้อนกลับมา...
--------------
วันเวลาผ่านพ้นล่วงเลยไป จากวันที่อเล็กซานเดอร์ได้ตัดสินใจย้อนกลับมาขอโอกาสจากอัลเบิร์ตอีกครั้ง และอัลเบิร์ตก็คล้ายจะมีทีท่ายินยอมมอบโอกาสให้ นั่นอเล็กซานเดอร์ถือว่าเป็นโชคดีของเขาที่ไม่ชิงยอมแพ้กลับไปเสียก่อน แม้อัลเบิร์ตจะไม่ได้เปิดโอกาสให้เขาอย่างเต็มที่ แต่เท่านี้ก็ถือว่าดีมากแล้ว
ชายหนุ่มไปกลับระหว่างอังกฤษกับเมืองไทยราวมันอยู่ใกล้กันเพียงไม่กี่กิโลเมตร เขาอยากพาอัลเบิร์ตกลับไปอยู่ด้วยกันเสียที่เฟอร์ริงตัน แต่มันคงไม่ใช่ในเร็ววันนี้ ตอนนี้เขาอยู่ในช่วงสร้างเสริมความเชื่อมั่น ต้องทำตัวให้ดี
อัลเบิร์ตรับเด็กที่ศูนย์มาเป็นบุตรบุญธรรมอย่างที่ตั้งใจไว้ ชื่อของเด็กคนนั้นคือ สายลม ชายหนุ่มชอบชื่อของลูกชายที่ทางศูนย์บอกว่ามันติดมากับเด็กตั้งแต่มาที่ศูนย์ เพราะเขาคิดเสมอว่าการที่คนเราจะได้พบกันมันไม่ใช่เพียงเรื่องบังเอิญ สายลม ลูกชายของเขาเองก็เช่นกัน อัลเบิร์ตไม่คิดจะเปลี่ยนชื่อนั้นเพราะมันเหมาะกับลูกของเขาแล้ว
หน้ารีสอร์ตนับตะวัน รถยนต์ติดฟิล์มดำแล่นเข้ามา ก่อนเลยไปที่บ้านของเจ้าของรีสอร์ต เมื่อรถจอดสนิทดีร่างสูงใหญ่ภายใต้เสื้อโค้ทสีเข้มก็ก้าวลงจากรถมา อัลเบิร์ตที่กำลังสอนการบ้านลูกอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านในยามค่ำหันมามอง หัวคิ้วชายหนุ่มเจ้าของบ้านขมวดกับแขกผู้มาเยือน ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปหาคนที่กำลังก้าวเข้ามาภายในบริเวณบ้านตน ก่อนจะอุทานเบาๆเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนของแขกคนที่ว่า
“อเล็กซานเดอร์ ทำอะไรของคุณ!?” เอ่ยถามด้วยความตกใจมากกว่าอย่างอื่น มาทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าลูกเขากัน
“ขอกอดหน่อย เหนื่อยมาก”
เสียงอู้อี้กับใบหน้าที่ซุกซบบนบ่าทำให้อัลเบิร์ตยืนนิ่ง ลมหายใจอุ่นๆรินรดตรงซอกคอนั่นไม่รู้ตั้งใจไหม แต่ริมฝีปากที่กดลงมานั่นตั้งใจแน่ๆ
“อเล็กซ์!!”
“โอ๊ย!!”
อัลเบิร์ตทุบคนมากเล่ห์ ได้คืบจะเอาศอกเสียทุกที อเล็กซานเดอร์ร้องโอดโอยก่อนจะหัวเราะในลำคอ มองท่าทีปั้นปึ่งของคนที่เดินกลับไปหาลูกแล้วก็ยิ้มกับตนเอง ก่อนก้าวตามไปทักทายเจ้าหนูสายลมที่นั่งเขียนการบ้านไม่สนใจใครอยู่ที่โต๊ะ
สายลมยกมือไหว้เขาแบบไทย ซึ่งเขาก็ยิ้มรับ อัลเบิร์ตสอนลูกให้พูดคุยกันเป็นภาษาอังกฤษ แต่เวลาไปโรงเรียนสายลมก็ยังคงพูดภาษาไทยกับเพื่อนๆและคุณครู เท่ากับว่ารู้สองภาษาหลักตั้งแต่เด็ก พออเล็กซานเดอร์ทักทายพูดคุยเจ้าหนูสายลมจึงไม่มีท่าทีเคอะเขินเพราะฟังไม่ออกแต่อย่างใด ทุกครั้งที่อเล็กซานเดอร์มาที่นี่เขาต้องมาในฐานะแขกที่มาพักในรีสอร์ต แม้อัลเบิร์ตจะไม่ได้ไล่เขาเหมือนก่อนนี้แต่การมาพักในฐานะแขกมันทำให้เจ้าของรีสอร์ตไล่เขาไปไหนไม่ได้ ทำให้เขามั่นใจขึ้นเยอะเลยทีเดียว
อัลเบิร์ตกลับไปตรวจงานที่รีสอร์ตอีกครั้งก่อนจะกลับมานอน เหลืออเล็กซานเดอร์กับสายลมและบอดีการ์ดที่คอยรักษาการอยู่รอบบ้านเท่านั้น ชายหนุ่มนั่งเล่นกับสายลมที่พื้นพรม เจ้าหนูนั่งต่อของเล่นของตนเองไปเรื่อยๆ ขณะที่อเล็กซานเดอร์นั่งพิงโซฟามอง สักพักเด็กชายก็เหลียวหาตัวต่อเพื่อนำมาต่อกันกับที่ตนเองทำค้างไว้ อเล็กซานเดอร์เห็นก่อนจึงหยิบไปยื่นให้ ตาคมเหลือบมามองเขาเล็กน้อยก่อนยื่นมือมารับแล้วเอาไปต่อ ไม่มีใครคุยอะไรกันสักคำ
“วินท์”
อเล็กซานเดอร์เอ่ยเรียกชื่อภาษาอังกฤษของเจ้าหนู สายลมชะงักมือเล็กน้อยก่อนจะวางตัวต่อลงไปอีกเรื่อยๆ
“ชื่อวินท์ใช่ไหม?” ชายหนุ่มยังถามไถ่มาอีก
“สายลม” เด็กชายเอ่ยบอก ไม่ได้หันมามองผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ใกล้
“เรียกยาก”
“ก็อย่าเรียก”
“หึ” อเล็กซานเดอร์ทำเสียงหึในลำคอเมื่อลูกชายอัลเบิร์ตโต้กลับมาเช่นนั้น เขาขยับลุกมานั่งข้างแล้วส่งตัวต่อให้ สายลมละสายตาจากตัวต่อมามอง มือรับเอามาต่อขณะเอ่ยถาม
“อยากสนิทกับผม?”
“ถ้าได้ก็ดี” ผู้ใหญ่ตัวโตยอมรับ
“ทำไมล่ะครับ เพราะพ่อผมหรือ?”
“ก็คงอย่างนั้น”
อเล็กซานเดอร์ไหวไหล่ ดวงตาของเด็กคนนี้ราวกำลังอ่านใจเขา ก่อนคำถามเด็ดจากเด็กชายจะตามมา
“ชอบพ่อผม?”
“มั้ง”
“ตอบแบบนั้นคะแนนคุณติดลบเลยนะครับ” ริมฝีปากบางยกยิ้ม
“แล้วแบบไหนถึงจะเพิ่มคะแนนได้?”
“ต้องบอกว่า ‘รักมาก’ ทำได้ไหมล่ะครับ?”
นี่หรือเด็ก? อเล็กซานเดอร์ถามตนเองในใจ ริมฝีปากหยักเปิดยิ้ม เด็กคนนี้เจ้าเล่ห์ ดูเป็นคนเงียบๆแต่ฉลาดเฉลียว อัลเบิร์ตเลี้ยงมาแบบไหนกัน
“Yes, I love him ... I don't know how long I have been in love with him. I just want him to be my lover. Can you help me?”
“หึ”
เขาพยายามตะล่อมเด็ก แต่เด็กกลับหัวเราะในลำคอเสียอย่างนั้น ตาคมเหลือบขึ้นมองสูงราวส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง อเล็กซานเดอร์เลิกคิ้วก่อนหันกลับไปมองด้านหลัง อัลเบิร์ตยืนกอดอกมองเขาอยู่ เจ้าหนูนี่รู้แล้วสินะ เมื่อครู่หลอกให้เขาพูดหรือ?
“พ่อผมมาแล้ว คิดอะไรก็บอกไปสิครับ” สายลมกระซิบเบา เขาต้องให้เด็กหกขวบสอนเสียแล้วหรือ
“เหอะ” อเล็กซานเดอร์ไม่มีถ้อยคำโต้ตอบใดนอกจากทำเสียงแบบนั้นกลับไป
“ยังไม่ไปอีกหรืออเล็กซานเดอร์?” อัลเบิร์ตเอ่ยถาม มองสายลมที่เก็บของเล่นใส่กล่องเงียบๆ
“อยากให้ไปก็มาลากออกไปเอง”
อัลเบิร์ตหมั่นไส้กับท่าทีของคนพูดเหลือคณา ก้มลงไปดึงลากแขนคนตัวโตที่เกิดจะทำตัวหนักขึ้นมาเสียเฉยๆ มือหนาจับแขนเขาอีกทอดหนึ่งแล้วกระตุกให้เขาล้มลงไป
สายลมหอบของเล่นในกล่องของตนเองลุกออกไป ปิดประตูใส่กลอนเข้าห้องนอนเงียบกริบ อัลเบิร์ตที่ล้มมาทับอีกคนก็พยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แต่ยิ่งดิ้นเจ้าของอ้อมแขนยิ่งกอดรัดแน่นเข้า
“อูย หัวกระแทก สมองจะเสื่อมไหมนี่?” อเล็กซานเดอร์ทำเป็นโอดครวญทั้งที่ในใจกระหยิ่มยิ้มย่อง ไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้กอดอัลเบิร์ตนานๆแบบนี้
“ให้มันเสื่อมไปให้หมดเลยยิ่งดี ทั้งสมอง ทั้งข้างล่างนี่!”
อัลเบิร์ตกระแทกเสียง แต่คนถูกว่าประชดกลับยิ้มระรื่น “หึ ไม่ดีมั้ง”
“อเล็กซ์ปล่อยได้แล้ว เป็นตุ๊กแกหรือไง มือเหนียวจริง” อัลเบิร์ตขืนตัวจะลุก แต่คนมือตุ๊กแกก็ยังกอดแน่นหนึบ มองคนทำไม่รู้สึกรู้สาตาคว่ำ
“คนบางคนพอเห็นว่าสั่งเราได้ก็สั่งจริ๊ง”
แอบบ่นไปแบบนั้นเมื่อลุกขึ้นมานั่ง พออัลเบิร์ตจะลุกหนีมือหนาก็จับแขนไว้ อีกฝ่ายเลยหยุดชะงักอยู่ตรงนั้น
“อย่าเอาแต่ขับไสไล่ส่งกันเลย หันหน้ามาคุยกับฉันบ้าง ฉันยอมลงให้นายทุกอย่างแล้วนะ”
“...........” อัลเบิร์ตเงียบ ลดอาการขัดขืนลงเมื่ออีกคนพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ในเมื่อเราต่างก็ไม่สามารถมีใครใหม่ได้ เราจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ไม่ได้เลยหรือ?”
“...........”
“ฉันหวังมากไปหรือไง?”
“...........”
“นายกลัวอะไร กลัวฉันจะทำแบบเดิมอีกใช่ไหม ไม่ถนอมน้ำใจนาย ดีแต่ทำให้เจ็บช้ำไม่รู้กี่ครั้งกี่หน นายกลัวมันจะเป็นแบบนั้นใช่หรือเปล่า?”
“ผมแค่อยากให้คุณเลือกให้ถูกทาง ไม่ใช่ตัดสินใจผิดมาทางนี้แล้ววันหนึ่งก็นึกอยากจะถอย”
ที่สุดแล้วเขาก็หันกลับมาเผชิญหน้า มองอเล็กซานเดอร์อย่างไม่มั่นใจกับอนาคตข้างหน้า เรื่องที่เขากังวลคือเหตุการณ์ในอดีตที่เขาไม่อาจลืมมัน มันอาจเกิดขึ้นมาในอนาคตซ้ำอีกหากวันหนึ่งอเล็กซานเดอร์คิดได้ว่าเพียงอยากเอาชนะเขามากกว่าจะรักกันอย่างจริงใจ ยอมรับว่าเขาหวั่นใจ ไม่มั่นใจกับความรู้สึกของอีกฝ่าย
“ฉันเดินมาทางนี้ตั้งนานแล้วอัล ตั้งแต่ที่เราเจอกัน อาจจะหลงทาง อาจจะแวะข้างทางบ่อยเกินไปสักหน่อย แต่เมื่อฉันคิดได้ฉันก็ยังมุ่งหน้ามาทางนี้ไม่เปลี่ยน” อเล็กซานเดอร์ให้ความมั่นใจ
“คุณรู้ใช่ไหมอเล็กซ์ว่าโอกาส... มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้มา”
“รู้ และฉันก็กำลังเฝ้ารอมันอย่างมีความหวัง”
อัลเบิร์ตมองแววตาของอีกคนนิ่ง ก่อนจะเอ่ยบอกช้าๆแต่คนฟังก็ได้ยินมันชัดเจนทุกคำ
“ครั้งสุดท้ายแล้วอเล็กซ์ จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว”
อเล็กซานเดอร์คว้าอัลเบิร์ตมากอดแน่น ความหนักอึ้งที่แบกเอาไว้ราวปลิวหายเพียงคำพูดประโยคเดียวของอัลเบิร์ตเท่านั้น “ฉันถือว่านายพูดแล้ว ห้ามคืนคำเด็ดขาดนะอัล”
“ผมไม่ใช่คนสับปลับแบบนั้นสักหน่อย”
อ้อมแขนนี้ที่เคยมีเพียงความหนาวเหน็บและเจ็บร้าว วันนี้อัลเบิร์ตกลับสัมผัสถึงความอบอุ่น คงเพราะใจของเขาเปิดรับความรู้สึกของอีกฝ่าย
สายลมเปิดประตูออกมาในขณะที่ผู้ใหญ่กำลังอยู่ในบรรยากาศหวานแหวว อัลเบิร์ตรีบดันอเล็กซานเดอร์ออกห่างจนอีกฝ่ายหงายหลังลงไปนอน
“อ้าว ขอโทษครับ”
เด็กชายพูดเพียงเท่านั้นแล้วปิดประตูกลับเข้าไปในห้องเหมือนเดิมราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น สองหนุ่มด้านนอกหันมามองหน้ากันก่อนหัวเราะเบาๆ เหมือนโลกที่แสนหม่นมัวมันค่อยๆสว่างขึ้นมาอีกนิด แม้จะนิดเดียวแต่ก็ทำให้ใจคนรออเล็กซานเดอร์ชุ่มชื้นไม่เบา
----------------
ต่อด้านล่างค่ะ :กอด1:
-
หลายปีต่อมา ณ คฤหาสน์เฟอร์ริงตัน
เสียงหัวเราะของเด็กชายดังประสมกับเสียงโวยวายของอเล็กซานเดอร์แทบจะได้ยินกันจนทั่วทั้งคฤหาสน์ อัลเบิร์ตยืนกอดอกมองผู้ชายตัวโตวิ่งไล่เด็กผู้ชายตัวป้อมที่สวมหมวกคลุมผมเตรียมอาบน้ำพร้อมกอดขวดสบู่ ชายหนุ่มกุมขมับเมื่อทั้งคู่วิ่งวุ่นไปเสียรอบห้อง สายลมโผล่หน้าเข้ามามอง เมื่อเด็กชายตัวป่วนในห้องหันมาเห็นก็วิ่งมาเกาะขาเขา สายลมย่อตัวลงอุ้มตัวป้อมๆนั้นเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำอย่างง่ายดาย อเล็กซานเดอร์ถึงได้ยืนปาดเหงื่อแล้วถอนใจเฮือกด้วยความโล่งใจปนเหนื่อย
“เลี้ยงลูกนี่มันไม่ง่ายเลยนะ” คนตัวโตบ่น
“ถอดใจแล้วหรือครับ?”
อัลเบิร์ตเอ่ยถามหน้านิ่งทั้งที่ในใจลอบยิ้มขำ คนตัวโตเดินเข้ามาหา รวบเอวอัลเบิร์ตมากอดก่อนเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า
“ยัง แต่อยากได้คนช่วยเลี้ยง”
“แม่บ้านเต็มคฤหาสน์”
อีกคนเฉไฉทำไม่รู้ความหมายที่อเล็กซานเดอร์จะสื่อทำให้ร่างสูงใหญ่นั้นโน้มหน้าลงมาใกล้ “ไม่ได้อยากได้แม่บ้าน อยากได้คนนี้”
“ค่าจ้างแพงนะครับ”
“ทุ่มหมดตัวเลย”
เสียงทุ้มหยอดหวาน เห็นอีกคนอมยิ้มแล้วก็อดใจไม่ไหว ริมฝีปากหยักโน้มมาหา แตะกลีบปากบางผะแผ่ว...
“พ่อ แชมพูเข้าตาเซย์”
สายลมโผล่พรวดออกมาจากห้องอาบน้ำจนทั้งคู่แยกกันแทบไม่ทัน เด็กชายมองอเล็กซานเดอร์ที่ทำเบือนสายตาไปทางอื่นกลบเกลื่อนความรู้สึกเก้อกระดากแล้วกลั้นยิ้ม ก่อนผลุบหายเข้าห้องน้ำไปอีกครั้งโดยมีอัลเบิร์ตตามเข้าไปช่วยดู อเล็กซานเดอร์ที่ทันเห็นว่าสายลมอมยิ้มขำตนเองก็ส่ายหน้ายิ้มๆ ร้ายจริงๆเจ้าลูกคนนี้
หลังจากความสัมพันธ์ระหว่างเขาและอัลเบิร์ตพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นทุกวัน อเล็กซานเดอร์เองได้เรียนรู้ที่จะรับฟังมากกว่าออกคำสั่ง พยายามมีเหตุมีผลมากกว่าเดิม แม้แรกๆมันจะดูกระท่อนกระแท่นจนแทบจะไปไม่รอด แต่อัลเบิร์ตก็ยังใจดีมองข้ามมันไป อัลเบิร์ตบอกกับเขาว่าไม่ใช่คนใจดีหรือใจกว้างอะไร เพียงแต่เข้าใจว่าเขาพยายามแล้ว แม้วันนี้อาจทำได้ไม่ดีนัก วันหน้ามันอาจจะดีมากกว่าวันนี้ก็เป็นได้ แม้มันจะฟังดูราวเป็นประโยคหลอกเด็กแต่เขากลับพยายามเพื่อที่จะให้อีกฝ่ายดีใจที่เขามีพัฒนาการ มองย้อนกลับไปทีไรก็นึกขัน เขาแย่ยิ่งกว่าเด็กสามขวบอย่างที่อัลเบิร์ตบอกจริงๆนั่นล่ะ
วิคเตอร์ บิดาของเขาที่ชราลงทุกวันมีเอวานเป็นหลานชายคนโปรด เมื่อเห็นบิดารักและเอ็นดูเอวานเขาก็ดีใจ แต่นั่นคงไม่ใช่สิ่งที่วิคเตอร์ต้องการมากที่สุด เพราะการที่เฟอร์ริงตันไร้ทายาทสืบสกุลมันยังเป็นปมในใจของชายชราที่อเล็กซานเดอร์ต้องแก้ไข ทั้งเขาและน้องชายอย่างอัลนต่างก็ไม่สามารถมีทายาทสืบสกุลได้เมื่อต่างก็มีคู่ครองเป็นชาย วิคเตอร์ไม่เข้ามาก้าวก่าย ไม่ห้ามหรือขัดขวาง อเล็กซานเดอร์รู้ว่าบิดาตนคงเหนื่อยมามากพอแล้ว สุดท้ายแล้วเขาจึงได้ใช้วิธีหาแม่อุ้มบุญ เขาทำให้บิดาได้มากที่สุดก็เท่านี้ หากจะให้เขาแต่งงานอยู่กินกับหญิงอื่น เขาไม่สามารถทำมันได้อีกต่อไปแล้วจริงๆ
เซย์ คือลูกที่เกิดจากการอุ้มบุญ สายเลือดเพียงหนึ่งเดียวของเขา เด็กชายอเล็กซานเดอร์ เซย์ เฟอร์ริงตัน นัยน์ตาสีฟ้าเหมือนเขาไม่มีผิดแผก เจ้าเด็กตัวป้อมที่ซนยิ่งกว่าลิง
ตอนนี้อเล็กซานเดอร์เหมือนมีลูกแล้วสามคน ทั้งเอวาน ที่แม้ไม่ใช่สายเลือด แต่เขาก็รักไม่แพ้ใคร แถมยังเป็นหลานชายคนโปรดของคุณปู่วิคเตอร์อีกต่างหาก อีกทั้งสายลม ลูกชายของอัลเบิร์ตที่เขาตู่เอาว่าเป็นลูกของตนเอง แถมสายลมยังไม่ทำให้ผิดหวัง ยอมเรียกเขาว่าแด๊ดอย่างที่เอวานเรียกด้วย และอีกหนึ่งหน่อ เซย์ สายเลือดหนึ่งเดียวที่ถอดแบบกันมาแทบทุกอย่าง นึกไม่ถึงว่าวันหนึ่งคนอย่างเขาจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมเช่นนี้ได้
หลังความวุ่นวายในห้องน้ำผ่านพ้นไปเซย์ก็ยังมีพลังล้นเหลือ เกวนพาเอวานมาเล่นด้วยที่คฤหาสน์ไอ้ตัวเล็กยิ่งชอบใจ ขึ้นขี่คอพี่ไม่ยอมลง ซนยิ่งกว่าลิงอย่างที่อเล็กซานเดอร์ว่าไม่มีผิด แต่พอมองเกวนนี่มีการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ตาสีฟ้าส่องประกายแพรวพราวเชียว เห็นแววเจ้าชู้แต่เด็กกันเลยทีเดียว
“เอวานจะนอนที่นี่ไหมลูก?”
อเล็กซานเดอร์เอ่ยถามลูกชายคนโต เอวานหันมามองมารดาเชิงถาม ซึ่งเกวนก็ยิ้มให้ เด็กชายจึงหันมายิ้มบอกตกลงในทันที
“ครับ”
พี่ชายคนโตโยกหัวน้องเล็กที่นั่งเตะขาไปมาอยู่ข้างๆ บรรยากาศครอบครัวที่แม้จะแปลกในสายตาคนอื่น แต่กับพวกเขามันกลับเต็มไปด้วยความสุขอย่างที่หาอะไรมาแทนไม่ได้
เกวนกลับบ้านไปหลังจากนั้น หอมแก้มลูกซ้ายขวาแล้วบอกให้เป็นเด็กดี เอวานตะเบ๊ะรับคำ เซย์ทำท่าทางตามพี่ชายอย่างตรงเป๊ะทุกองศาทำให้เกวนหยิกแก้มตัวแสบด้วยความหมั่นเขี้ยว ขณะที่สายลมยืนมองเฉยก่อนยกมือไหว้ลาเกวนเมื่อเธอหันมายิ้มให้เขา
ตกค่ำ ลิงทโมนทั้งสามหน่อพอหมดแรงก็นอนเรียงกันเป็นแถว อัลเบิร์ตหัวเราะกับสภาพนอนก่ายกันผิดหัวผิดหางไปหมด เขาห่มผ้าให้ลูกๆก่อนจะลุกกลับไปที่ห้อง เพียงเข้ามาในห้องนอนแล้วปิดประตูลงตัวของเขาก็ถูกคว้าไปกอด
“อเล็กซ์! ทำอะไรนี่!?”
มือเรียวดันแขนแกร่งของคนที่ไม่ใช่แค่กอดแต่ทั้งจูบทั้งหอมมั่วไปหมดออก แต่ก็ยังคงโดนรัดแน่นไม่ยอมปล่อย ทั้งยังมีเสียงกระซิบเจ้าเล่ห์เจ้ากลข้างหูมาอีก
“ลูกหลับหมดแล้ว”
“แล้วไง?” อัลเบิร์ตเหลือบมอง
“ถึงเวลาพ่อของลูกบ้างสิ” ว่าอย่างนั้นแล้วอเล็กซานเดอร์ก็หอมแก้มคนในอ้อมแขนฟอดใหญ่
“ไหนบอกอยากจ้างมาดูแลลูกไงครับ?” อัลเบิร์ตท้วง
“อยากให้ดูแลพ่อด้วยนี่ครับ” กระซิบเย้าหยอกแล้วงับใบหูบาง อัลเบิร์ตหดคอหนี รู้สึกสยิวซ่านกับการเล้าโลมแบบนี้
“อัล”
“หืม?”
มือหนาสอดเข้ามาลูบแผ่นอกภายใต้เสื้อนอน ริมฝีปากหยักอุ่นร้อนซุกไซ้คอพาให้อารมณ์เคลิบเคลิ้มคล้อยตาม ยิ่งสัมผัสสากระคายจากมือหนาที่วนลูบสะกิดตุ่มไตอัลเบิร์ตยิ่งหัวหมุนแทบฟังอีกคนพูดไม่ได้ศัพท์ ทุกส่วนของร่างกายเขามันไวต่อสัมผัสจนน่าโมโห
“ฉันดีใจนะที่ได้โอกาสจากนายอีกครั้ง ต่อไปถ้าฉันทำอะไรไม่ดีนายบอกฉันได้นะ ฉันฟังนายทุกอย่าง...”
“อืม... อเล็กซ์ เดี๋ยว...”
หัวเขาหมุนไปหมดแล้ว เมื่ออเล็กซานเดอร์ชักพาอารมณ์หวามไหวจนกู่ไม่กลับ ร่างสูงถูกทอดกายลงบนที่นอนนุ่ม ริมฝีปากร้อนดูดดุนยอดอกแข็งชันสู้ลิ้น มือหนาก็ยังคงทำหน้าที่ปลุกเร้าอารมณ์คนใต้ร่างได้อย่างดีเยี่ยม
“ไหนว่าจะฟังไง...” อัลเบิร์ตประท้วงเมื่อถูกปั่นหัวหนักขึ้น กำข้อมืออเล็กซานเดอร์ที่กอบกุมกลางร่างกายตนแล้วดันออกห่าง
“ฟังอยู่” คนเจ้าเล่ห์ว่าขณะที่เลื่อนกายลงต่ำ โพรงปากรับรสเนื้อร้อนเข้ามาจนอีกคนสะดุ้งเฮือก
“คนโกหก...” อัลเบิร์ตพ้อ พยายามหยัดกายถอยห่างแต่มือหนากลับรั้งสะโพกเขาไว้แน่น ศีรษะทุยซุกอยู่กลางร่าง อัลเบิร์ตครางเสียงหลงเมื่อลิ้นร้ายตวัดไล้ความรวดร้าวของตน
“อเล็ก... ซ์ ... ผมจะแย่...”
เสียงกระเส่าพาเอาอเล็กซานเดอร์แทบคุมตัวเองไม่อยู่ ร่างสูงใหญ่โน้มคร่อมเหนือกาย มองสบดวงตาสีอ่อนที่ทอประกายปรารถนา ขณะที่ค่อยผลักดันตัวตนเข้าไปเชื่องช้า
“ไม่เป็นไรใช่ไหม...?”
คำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใยของคนที่ทอดกายลงทาบทับทำให้อัลเบิร์ตส่ายหน้า ยกแขนโอบคล้องคอหนาเมื่อริมฝีปากเผยออ้ารับจูบร้อนเร่า ความคับแน่นทำให้ร่างสูงใหญ่ขยับตัวลำบาก แต่ทุกครั้งที่ผลักดันเข้าลึกร่างกายเขาแทบปริแตก
อัลเบิร์ตกอดร่างหนาหนักแน่นเมื่ออีกฝ่ายโยกกายถาโถม ต้นขาเบียดสะโพกที่กระทั้นกายเข้าหาไม่หยุด ยิ่งอเล็กซานเดอร์เร่งเร้าเขาก็กลับยิ่งยกสะโพกรับทุกจังหวะ
“อเล็กซ์ อเล็กซ์...”
“อา... อัล รัดแน่นไปหมด...”
อเล็กซานเดอร์ครางครึ้มกับความรัดรึงที่เขาโปรดปราน ชายหนุ่มกัดฟันแน่น กระทั้นกายเข้ามารุนแรง เสียงเนื้อกายเสียดสีกระทบกันพาให้หูอื้อตาลาย ความเร่งเร้าระรัวแรงส่งความรู้สึกเขาขึ้นสูง ชายหนุ่มคำรามก้องเมื่อความรู้สึกทั้งมวลพุ่งทะยานจนแตะปลายฝัน ความรัดรึงดูดดึงเขาจนแทบถอดถอนกายไม่ออก แขนแกร่งกอดรัดร่างสูงที่กระตุกเกร็งยะเยือกเอาไว้แน่น อัลเบิร์ตของเขา หัวใจเพียงดวงเดียวของเขา...
เตียงนอนที่ผ่านสมรภูมิรักจนยับย่นไม่มีคนสนใจจะจัดมันใหม่ แค่ขยับตัวก็เมื่อยแล้ว อเล็กซานเดอร์เท้าข้อศอกพยุงตัว ยกกายตะแคงข้างมองคนหลับ มือหนาลูบกลุ่มผมหยักศกนุ่มมือก่อนโน้มไปจูบหน้าผากนูน พวกเขาเดินวนหลงทางกันมาไกล กว่าจะได้มีความสุขกันอย่างแท้จริงมันนานเหลือเกิน ต้องโทษที่เขาเองทำอะไรไม่นึกถึงใจอัลเบิร์ต หากที่ผ่านมาอัลเบิร์ตไม่มีความอดทนมากพอเขาคงไม่มีโอกาสได้มาเริ่มต้นกันใหม่แบบนี้
“อเล็กซ์...”
“หืม?”
อยู่ๆคนหลับก็เรียกเขาขึ้นมา อเล็กซานเดอร์เลิกคิ้วแปลกใจ ละเมอหรือเปล่า?
“.............”
“.............”
ท่าทางจะละเมอจริง เพราะเขารอฟังอยู่ว่าจะพูดอะไรต่อแต่อีกคนกลับหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่อง อเล็กซานเดอร์หัวเราะในลำคอ หัวใจออกจะอิ่มเอมที่แม้แต่ยามหลับอัลเบิร์ตก็ยังละเมอเรียกเขา ร่างสูงใหญ่ทอดกายลงนอนข้าง รั้งเอวสอบเข้ามาชิด แขนแกร่งโอบกอดเอาไว้แล้วถอนใจเบาด้วยรอยยิ้ม
“จะไม่ทำให้เสียใจอีกแล้ว สัญญา”
จบบริบูรณ์
จบลงไปอีกหนึ่งเรื่องแล้วนะคะสำหรับเรื่องนี้ ตอนจบเหมือนมันจะไม่สุดเท่าไหร่เนอะ ตอนแรกใหม่เขียนแซดเอนด์ล่ะ แต่สุดท้ายก็แก้ มันอาจโดดไปโดดมาสักหน่อย แต่นั่นมันจะช่วยปูทางไปหาตอนพิเศษค่ะ บอกไว้ก่อนเลยเผื่อมีคนถาม "เรื่องนี้มีตอนพิเศษค่ะ" 5555
ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันมาจนจบเรื่องนะคะ ขอบคุณมากๆ บวกและบวกปิดท้ายเรื่องค่ะ :L2:
รายชื่อนักอ่านใหม่ยังไม่ได้รวมเลย เดี๋ยวรวมแล้วจะเอามาไว้ที่ตอนพิเศษแทนนะคะ วันนี้คงไม่ทัน จ้องคอมจนตาลายแล้ว ^^''
ท้ายนี้ก็ต้องขอขอบคุณเล้าเป็ด บ้านหลังใหญ่แสนอบอุ่น และขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนที่ติดตามกันเสมอมา
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
วันใหม่
ปล. ขอบคุณพี่อัจ Cinquain ที่ช่วยตรวจภาษาอังกฤษให้ใหม่ด้วยค่ะ :L1:
-
:z1: :hao7:
-
โหยยย ชอบตอนจบสุดๆอ่ะ :impress2:
-
อ่านไปลุ้นไป :o8:
อเล็กซ์ทำตัวดีขึ้น o13
-
ดีแล้วค่ะที่ไม่จบแบบเศร้าแค่นี้หนูอัลก็เจ็บช้ำจะแย่อยู่แล้ว ขอบคุณคุณวันใหม่ที่รีไรท์เรื่องนี้อีกครั้งนะคะ :กอด1:
หน่อสุดท้ายของเฟอร์ริงตันนี่ท่าทางจะแสบสันต์น่าดู
-
:m1: ตอนจบน่ารัก อัลมีความสุขกับเขาซะทีนะ :กอด1:
-
สนุกมากๆค่ะ
:L2: :L2:
:กอด1: :กอด1:
-
ยินดีกับอัลด้วยจ้ะ
ปล.สายลมน่ารัก อิอิ
-
สุดยอดมากค่ะ o13 o13
ชอบมากเลยตอนที่อเล็กซ์ตัดสินใจทิ้งศักดิ์ศรีทิ้งทุกอย่างของตัวเอง
เป็นรอบที่ล้าน เพื่อกลับมาอ้อนวอนอัลเมื่อตัดใจไม่ได้ คือแบบมันดู
ยิ่งใหญ่นะในความรู้สึก ทำให้เรานึกถึงประโยค นี้ ค่ะ
"หากสุดท้าย เธอไม่เปลี่ยนใจ (เปลี่ยนใจ)
ไม่เป็นไร ใจฉันก็ไม่ยอม (เปลี่ยนใจ)
ก็ต่อให้ฉันหยุดหัวใจ
คงต้องรอให้โลกหยุดหมุนไปก่อน"
จากเพลงนี้
http://www.youtube.com/watch?v=HYHDWQ_pw14
ดูอบอุ่นและดีใจกับครอบครัวนี้จริงๆ :mew1:
รอตอนพิเศษค่ะ :mew3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ้ากกก ใหม่! ประโยคนั้นที่พูดกับสายลมก็นึกว่าพูดกับดินฟ้าอากาศ
ที่แท้พูดกับลูกสายลม! ชอบสายลมมากค่ะ ท่าทางจะนิ่งแบบมีมาดน่าดู
ด้วยความยินดีเช่นกันค่ะ :L1:
ขอตอนพิเศษเล้ย! ^_^ (ไม่กดดันเลยค่ะใหม่ 555)
ขอบคุณเรื่องรันทดที่จบอย่างมีความสุขนี้นะคะ :กอด1:
-
และแล้วก็ได้พบกับความสุขจริงๆซะทีนะอเล็กซ์ อัล
:mew1:
เด็กๆแสบจริงๆ โดยเฉพาะเจ้าตัวเล็กสุด ฮ่าาาา
-
จบแล้ว
ตอนพิเศษเอาหวานๆหน่อยนะคะ
โศกมาตั้งแต่ต้นเรื่องเลย
-
:mew4: อ่านจบแล้ว เป็นเรื่องที่เขียนดีมากจริงๆค่ะ
ต้องบอกก่อนเลยว่าชอบภาษาที่เขียนมากๆ
อ่านแล้วไม่สะดุดเลย สวยงามจริงๆ เนื้อเรื่องก็ดราม่ามาก เข้มข้นสุดๆเลยคะ
ขอบคุณคุณนักเขียนที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ :L2:
-
แล้วอัลก็มีความสุขอีกครั้ง หลังจากที่ระทมทุกข์มานาน
นอกจากจะให้โอกาสอเล็กซ์แล้วยังเป็นการให้โอกาสตัวเองอีกด้วย
ถือว่าเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ กลายเป็นคุณพ่อลูกสามไปแล้ว
สายลมแม้ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขแต่เราว่าเหมือนอเล็กซ์มาก
บุคลิกอย่างนี้เป็นหนุ่มเมื่อไรสาวได้ตามเป็นพรวนแน่เลย
ส่วนเซย์ สมกับเป็นน้องเล็ก น่ารักน่าเอ็นดูโตไปหัวบันไดบ้านไม่แห้งซะล่ะมั้ง
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ แล้วก็สัญญาแล้วนะว่าจะมีตอนพิเศษ :กอด1:
ป.ล. +1และเป็ดจ้า
ป.ล.ล. อยากติดตามชีวิตสามหนุ่มน้อยเหล่านี้จังเลย
-
จบแล้วเย้ๆ
รักอัลที่สุดเลยยยย
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขจริงๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ เป็นแนวที่ถูกใจ
ชอบเรื่องนี้จัง ชอบวิธีเขียนและโครงเรื่องของคุณวันใหม่มากๆๆๆๆ
ขอบคุณนะคะ รออ่านตอนพิเศษต่อค่ะ (แอบอยากอ่านแบบแซดเอนดิ้งด้วย อิอิ)
ปล. หวังลึกๆไว้ว่า คุณวันใหม่จะดึงเืรื่องไปถึง 40-70 ตอน แต่...จบซะแล้วอ่ะ ฮึกๆๆ
-
ขอบคุณอเล็กซ์ที่ยอมลงมาเยอะมากๆเลย
จากนี้ต้องใจเย็นและฟังคนอื่นให้มากขึ้นนะ โดยเฉพาะอัล :z1:
ชอบเรื่องนี้มากกกก >____< มันหน่วงๆบีบๆ อ่านแล้วอินมาก
เป็นกำลังให้คุณวันใหม่นะคะ >< :กอด1:
-
อิชั้นหายไปนานเลย
ตามอ่านๆๆ ^^
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนพิเศษคั่นเวลา อดีต
“เบศ! จะรีบเดินไปไหนหา!?”
ทางเดินหน้ารีสอร์ตนับตะวัน พิชญ พฤทธาการยืนเท้าสะเอวมองชายหนุ่มตัวโตที่ก้าวยาวกว่าตนจนเดินไปไกลแล้วด้วยสายตาเขียวขุ่น ฝ่ายนั้นหยุดเดิน หันกลับมามองเขาแล้วอมยิ้มก่อนเดินย้อนกลับมาหา
“ก็พีไม่อยากให้เบศจับมือเอง” ชายหนุ่มตัวโตอ้างหน้าตาเฉย มือหนายื่นไปตรงหน้าพิชญ
“ชิ”
พิชญเดาะลิ้นขัดใจก่อนวางมือบนมือของอีกฝ่าย ซึ่งทางนั้นก็ยิ้มแป้นอย่างน่าหมั่นไส้ นิ้วใหญ่สอดกุมมือเขาก่อนรั้งเบาๆให้เดินไปข้างกัน คราวนี้คนตัวโตยอมเดินช้าลงเมื่อมีพิชญเดินข้าง
“แกล้ง” พิชญว่า ซึ่งอีกคนก็หัวเราะเบาๆอย่างไม่ปฏิเสธ
นานๆทีพวกเขาจะมีวันได้หยุดตรงกันสองหนุ่มจึงถือโอกาสมาเที่ยวให้ไกลหน่อย แต่ไม่ถึงขั้นบินไปต่างประเทศเพราะไม่ได้หยุดนานขนาดนั้น และเหตุที่เลือกพักที่นับตะวันเพราะสถานที่แห่งนี้มีความสำคัญบางอย่าง
รีสอร์ตนับตะวันถูกออกแบบและสร้างโดยพฤทธาการกรุ๊ป ไม่รู้เป็นเรื่องบังเอิญหรือโชคชะตาที่ทำให้พิชญได้มาพบกับเจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้ ครั้งแรกที่เจอกันเขาตกใจไม่น้อยเลย
อินทีเรียดีไซน์หนุ่มจากพฤทธาการ เมื่อถูกว่าจ้างให้มาทำโครงการใหญ่อย่างการทำรีสอร์ตแบบอนุรักษ์ธรรมชาติทางภาคเหนือ ในทีแรกเขาก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจอยู่หรอก แต่พอมาเจอผู้ว่าจ้างกลับรู้สึกอยากถอยเอาเสียดื้อๆ เพราะคนๆนั้นคือคนของเฟอร์ริงตัน คนของอเล็กซานเดอร์
“ผมอัลเบิร์ตครับ ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้ง”
ในวันนั้นพิชญอยากหนีกลับตั้งแต่มาถึง แต่แล้วทุกสิ่งก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขากลัว อัลเบิร์ตคนนี้ไม่ได้จะมาดึงเขากลับสู่ความมืดมน และเมื่อได้รู้ว่าอีกฝ่ายลาออกจากที่นั่นมาแล้วพิชญก็ไม่แปลกใจเลย ใครจะอยู่กับคนอย่างอเล็กซานเดอร์ได้นานกัน
หลังรีสอร์ตนับตะวันถูกสร้างจนเสร็จสมบูรณ์และได้ให้บริการนักท่องเที่ยวทั้งไทยเทศ ผู้มีส่วนร่วมอย่างพิชญก็ได้มาพักที่นี่อยู่บ้างเช่นกันเมื่อมาภาคเหนือ เวลาเข้ามาพักทีก็รู้สึกภูมิใจที่ได้เห็นผลงานตนเองเป็นรูปเป็นร่างเช่นนี้ เจ้าหมาน้อยตัวโตนามภูเบศวร์ นายแพทย์หนุ่มจากโรงพยาบาลดังก็มักติดสอยห้อยตามมาเที่ยวอยู่ทุกที ครั้งนี้เองก็เช่นกัน ดูเหมือนทั้งคู่จะสนิทสนมกันเป็นพิเศษ
พิชญและภูเบศวร์มาเช็คอินเข้าพักเป็นขณะเดียวกันกับที่อัลเบิร์ตกำลังตรวจงานที่เคาน์เตอร์จึงได้พูดคุยถามไถ่กัน เสียงคุ้นหูดังมาให้ใครอีกคนที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ได้ยิน ร่างสูงใหญ่นั้นหันกลับมาทางต้นเสียง เพียงเห็นหน้าเขาก็ชะงักงัน อัลเบิร์ตที่กำลังพูดคุยกับแขกพิเศษปรายตามองคนด้านหลังที่นิ่งไปแต่ไม่ได้เอ่ยทักท้วงหรือพูดอะไรออกมา เพราะตนเองก็เห็นแล้วว่าพิชญก็อึ้งไปเช่นกัน
เจ้าของรีสอร์ตยิ้มให้ลูกค้าคนพิเศษก่อนบอกพนักงานให้พาทั้งคู่ไปยังที่พัก เมื่อพิชญกับภูเบศวร์เดินห่างไปแล้วคนแถวนี้ก็เผลอก้าวออกไปหน้าเคาน์เตอร์ อัลเบิร์ตหันกลับทำงานต่อเหมือนไม่เห็น เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้อเล็กซานเดอร์ว้าวุ่นไปคนเดียว
ระหว่างเดินมายังที่พักพิชญก็มีท่าทีแปลกไปจนภูเบศวร์จับสังเกตได้ เมื่อมาถึงห้อง เก็บของเสร็จภูเบศวร์ถึงได้ถามว่าคนๆนั้นเป็นใคร ทำไมพิชญถึงได้มีท่าทีแปลกไป อีกฝ่ายกลับบอกมาว่าไม่มีอะไรโดยไร้คำอธิบาย ภูเบศวร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยถามตรงจุด
“เขาใช่ไหม?”
“อะไร?”
“ผู้ชายคนนั้น คนที่พีเคยรัก...” พูดเองแล้วก็พลอยเจ็บเองจนต้องเบือนสายตาหนี
“ไม่ได้รัก!” พิชญตอบกลับมาเสียงดัง
“ก็ได้ ไม่ได้รัก แต่เคยรู้จักกันแบบลึกซึ้ง”
ของในมือถูกขว้างออกมาใส่คนตัวโตที่ปากเสียพูดไม่เข้าหู หน้าคนขว้างข้าวของบึ้งตึงแสดงให้รู้ว่ากำลังไม่พอใจกับคำพูดนั้นอย่างมาก
“ไม่ต้องมาทำเป็นโกรธ ผมต่างหากที่ต้องโกรธพี”
“เรื่องอะไรไม่ทราบ ถ้าเรื่อง ‘รู้จักกันแบบลึกซึ้ง’ นายน่าจะโกรธตั้งแต่เริ่มคบกับฉันแล้วนะ มาโกรธตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยหรือไง?” คนตัวเล็กกว่ากวน
“ไม่ได้โกรธเรื่องนั้น แต่โกรธที่พีมีท่าทีเหมือนยังลืมเขาไม่ลง”
คนตัวโตเอ่ยเสียงค่อยไม่สมกับตัว พิชญมองท่าทางเงื่องหงอยนั่นแล้วก็พ่นลมหายใจแรงๆ ไอ้หมาบ้า พาลทำให้เขาโกรธไม่ลง ร่างเพรียวก้าวเข้าไปหา ช้อนสายตามองเจ้าหมาขี้ใจน้อย
“เป็นถึงคุณหมอ อย่าทำตัวบ๊องแบบนี้น่า” มือเรียวกุมแก้มอีกคน “อาจยังไม่ลืม แต่ไม่ได้หมายความว่ารักเหมือนคนนี้สักหน่อย”
คำพูดเอาใจกันทำให้หมาน้อยตัวโตกลั้นยิ้มแทบไม่ทัน แต่อีกคนก็ยังทันได้เห็น พิชญบุ้ยปากกับลูกเล่นของภูเบศวร์
“พอใจยังเล่า”
แขนแกร่งคว้าเอวร่างเพรียวมากอด รอยยิ้มกว้างเกลื่อนใบหน้าไม่ปิดบัง
“พอใจมากเลยครับ รักพีที่สุดเลย” จูบแก้มคนน่ารักเป็นการแสดงให้เห็น พิชญทุบแขนแกร่งแล้วหัวเราะขำหมาน้อยที่หางกระดิกระริกระรี้
“ไอ้บ้า”
-----------------
“ฉันไม่เห็นเคยรู้ว่านายกับพิชญสนิทกันขนาดนั้น”
อเล็กซานเดอร์เอ่ยขึ้นเมื่อกลับมาที่บ้านกับอัลเบิร์ต ร่างสูงกำลังล้างปิ่นโตที่ใส่กับข้าวจากรีสอร์ตมาให้สายลม เด็กชายนั่งทานข้าวอยู่ที่โต๊ะไม่ได้สนใจผู้ใหญ่ที่กำลังมีบรรยากาศมาคุ อัลเบิร์ตล้างปิ่นโตจนเสร็จแล้วคว่ำไว้บนชั้นให้สะเด็ดน้ำถึงได้หันมาหาอเล็กซานเดอร์
“ถ้าคุณรู้แล้วจะทำไมหรือครับ?” เอ่ยถามกลับไปเช่นนั้นแล้วชายหนุ่มก็เดินเลี่ยงอีกคนไปเช็ดมือ
“ก็ไม่ทำไม แค่แปลกใจ”
“แล้วไงล่ะครับ ในเมื่อตอนนี้คุณรู้แล้ว นอกจากแปลกใจคุณรู้สึกยังไงอีก?”
“หมายความว่าไง?” คิ้วเข้มขมวดกับคำถามนั้น
“เปล่า ผมก็แค่แปลกใจที่คุณร้อนรนขนาดนี้” อัลเบิร์ตย้อนเอาบ้าง นัยน์ตาเศร้าเบือนไปทางอื่น ไม่สบสายตาสีฟ้านั้น “ไปทานข้าวเถอะครับ ผมจะไปทำงานต่อแล้ว”
อเล็กซานเดอร์คว้าจับแขน อัลเบิร์ตยืนนิ่ง ยังคงมองตรงไปข้างหน้าไม่หันมามองคนจับสักนิด
“ฉันไม่ได้รู้สึกมากไปกว่าแปลกใจที่นายสนิทกับเขา อาจมีตกใจที่เจอเขาที่นี่ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น” อเล็กซานเดอร์พยายามอธิบาย แต่ดูท่าว่ามันจะไร้ผลเมื่ออีกคนตอบกลับมาเพียงสั้นๆ
“ผมเข้าใจ”
“เข้าใจว่าอะไร?”
“เข้าใจว่าคนที่เคยรู้จักกันมาก่อนมันไม่แปลกที่จะยังมีความรู้สึกดีๆให้กัน”
“อัล...”
“ผมบอกว่าเข้าใจไงอเล็กซ์ เลิกพูดเรื่องนี้สักที!”
อเล็กซานเดอร์ดึงอัลเบิร์ตเข้ามากอด ได้ยินเสียงถอนหายใจของคนในอ้อมกอดดังมาผะแผ่ว
“ถ้าคุณ...”
“ไม่ ฉันตัดสินใจแล้ว ไม่มีทางกลับคำหรอก บอกว่ารักก็คือรัก วันนี้ยังไม่เชื่อไม่เป็นไร วันหน้ายังมีอีก จะพยายาม”
อัลเบิร์ตนิ่งกับคำพูดของอเล็กซานเดอร์ ไม่มีการโต้ตอบกันหลังจากนั้นอีก หากอัลเบิร์ตเงียบ ให้อเล็กซานเดอร์พึงระลึกเอาไว้เสมอว่าอีกฝ่ายกำลังโกรธ หรือไม่ก็ยังอยู่ในอารมณ์ที่อยากไล่เขาไปให้ห่างสายตา
อัลเบิร์ตกลับไปทำงานแล้วอเล็กซานเดอร์ก็ได้แต่นั่งทอดถอนใจ สายลมที่นั่งอยู่ไม่ไกลกันปรายตามามองก่อนเอ่ยถามลอยลม
“ทะเลาะกันอีกแล้วหรือครับ?”
“ใช้คำว่า ‘อีกแล้ว’ อย่างนั้นหรือ?” อเล็กซานเดอร์มุ่นคิ้วกับคำถาม
“ผมว่าผมใช้ถูกแล้วนะครับ” สายลมซ่อนยิ้มในสีหน้าเมื่อตอบกลับมาหน้านิ่ง
“นี่แด๊ดกับพ่อเราทะเลาะกันบ่อยขนาดนั้นเลย?” อเล็กซานเดอร์ทำน้ำเสียงราวไม่อยากจะเชื่อ เด็กชายสายลมจึงได้ขยายความให้กระจ่าง
“เปล่า แต่แด๊ดทำให้พ่อผมโกรธบ่อย”
“...........?” คำตอบนั้นพาเอาคิ้วอเล็กซานเดอร์ขมวดมากกว่าเก่า มันต่างกันตรงไหน?
ชายหนุ่มถอนหายใจอีกหน มีเสียงถอนใจเลียนแบบเขาดังมาใกล้ตัว อเล็กซานเดอร์หันไปมอง ไอ้แสบตัวเล็กนี่เอง นอนกลางวันตื่นแล้วรึ หอบหมอนข้างใบเล็กลงมาด้วย ลูกใครหว่า
“ล้อเลียนแด๊ดหรือ หืมมม ไอ้ตัวเล็ก”
ชายหนุ่มยกตัวเล็กป้อมของลูกชายขึ้นมานั่งตักแล้วฟัดแก้มป่อง เสียงหัวเราะของลูกทำให้อารมณ์ที่ดิ่งลงเหวของเขาดีขึ้นมาได้หน่อย
“หิว”
เสียงเล็กๆเอ่ยบอกทำให้คนเป็นพี่ชายกับคุณพ่อหัวเราะ ไอ้ตัวเล็กพอตื่นมาก็บ่นว่าหิว สายลมลูบผมน้องที่กระดกเพราะนอนทับ เซย์ผมหยักศกเหมือนอัลเบิร์ตแต่สีอ่อนกว่า สายลมชอบขยำมันเล่น มันนุ่มมือดี
อเล็กซานเดอร์เข้าครัวไปหาอะไรมาให้ลูกทาน อัลเบิร์ตเตรียมไว้ให้แล้วก่อนออกไปทำงาน สายลมยกน้องลงจากตักให้นั่งทานข้าวดีๆ คอยเช็ดปากให้เวลาน้องทำเลอะ อเล็กซานเดอร์มองภาพนั้นแล้วยิ้ม เขาพยายามที่จะปรับปรุงตัวแล้ว แต่เหตุใดถึงได้มีแต่เรื่องเข้ามาไม่หยุดหย่อน เขาท่าจะแย่กว่าเด็กสามขวบอย่างที่อัลเบิร์ตว่า
“สายลม~ ฮาโหลหลานรักอยู่ไหมเอ่ย?”
เสียงดังมาจากหน้าบ้านทำให้สายลมลุกออกไปดู ปอนด์เข้าบ้านมากับเจฟฟรี่ที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ด้านนอก เด็กชายยกมือไหว้ ปอนด์เลยยีหัวด้วยความเอ็นดู
“อ้าว นายก็อยู่ด้วยหรือ?”
หนุ่มตัวเล็กเอ่ยถามเมื่อเห็นอเล็กซานเดอร์อยู่ในบ้านด้วย คนถูกถามคิ้วกระตุก เจฟฟรี่อยู่ที่นี่นั่นแสดงว่าเขาก็ต้องอยู่ในบ้านนี้ไม่ใช่หรือ เจ้าเปี๊ยกนี่จะกวนกันใช่ไหม
“ได้ยินว่าคนแถวนี้ทำให้เพื่อนฉันโกรธอีกแล้ว ท่าจะไม่สำนึกจริงๆ” ปอนด์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา บิดปากเล็กน้อยเมื่อปรายมองคนแถวนี้ที่ว่า
“เงียบปากไปเลยเตี้ย ถ้านายยุอัลแม้แต่คำเดียวฉันสั่งเก็บนายแน่” อเล็กซานเดอร์คำรามขู่
“กลัวไหม? ถามว่าฉันกลัวไหม? อิโธ่”
เจฟฟรี่มองความเก๋าของคนรักแล้วส่ายหน้า ตัวก็แค่นี้ยังทำเก่ง เขากับปอนด์คบกันมาหลายปี เมื่อไม่นานมานี้ปอนด์เพิ่งพาเขาไปที่ฟาร์ม ไปเจอครอบครัวของปอนด์ แม้หนุ่มตัวเล็กจะไม่ได้บอกกับครอบครัวถึงความสัมพันธ์ที่มันก้าวไปไกลแต่ก็แอบแง้มหน่อยๆพอให้ที่บ้านรับรู้ เจฟฟรี่คาดว่าบิดาของปอนด์ก็คงรู้แล้วเพราะเจอหน้าเขาทีไรท่านก็ดูจะเขม่นเขาอยู่ในที
เรื่องครอบครัวของเจฟฟรี่เองไม่เคยมีปัญหากับเรื่องนี้ เพราะบอดีการ์ดหนุ่มก็ใช่ว่าจะอายุอานามน้อยๆแล้ว เรื่องพวกนั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่ใครจะเข้ามาก้าวก่าย เพียงแต่บอกให้รับรู้ พาไปพบบ้างตามแต่โอกาส เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
ครอบครัวเขาเป็นครอบครัวใหญ่ บางทีการใส่ใจกันมันอาจไม่ทั่วถึง เจฟฟรี่ก็เป็นหนึ่งในส่วนที่ถูกมองข้าม เขาไม่ใช่พวกชีวิตมีปัญหาถึงขนาดต้องเรียกร้องความสนใจด้วยการทำตัวให้ตกต่ำ ชีวิตเขายังดำเนินไปอย่างอยู่ดีมีสุข ตอนนี้ยิ่งสุขที่มีปอนด์มาอยู่เคียงข้าง เหมือนถูกเติมเต็ม อาจมีทะเลาะกันบ้างตามประสา แต่เพราะมีปอนด์เขาถึงได้ไม่เคยเหงา ไม่เคยมองว่าอดีตที่ผ่านมามันไม่ดีแต่อย่างใด
“ปอนด์หยุดพักร้อนกี่วัน?”
อัลเบิร์ตเอ่ยถามเพื่อนเมื่อพาเซย์ขึ้นมานอนบนห้องหลังกลับจากที่ทำงานช่วงหัวค่ำ อเล็กซานเดอร์กับสายลมอยู่ข้างล่าง ขณะที่เจฟฟรี่กับลูกน้องทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่รอบๆบ้าน
“ครึ่งเดือน ว่าจะอยู่กับนายสักอาทิตย์ คิดถึงมาก”
อัลเบิร์ตหัวเราะ “เมื่อไรจะกลับมาอยู่ที่ไทย?”
“คิดอยู่ แต่ยักษ์บ้ายังไม่มีแผนจะเลิกเป็นบอดีการ์ดแล้วเปลี่ยนมาเป็นโคบาลเลย”
“คุยกันแล้วหรือ?”
“ยังหรอก ถ้าจะกลับมาจริงๆคงไม่พ่วงเจฟฟรี่มาด้วย เพราะทางนั้นก็คงอยากทำงานที่รัก” สีหน้าหนุ่มตัวเล็กดูหมองลง ลูบผมเซย์ที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียงเบาๆ แม้จะเข้าใจดีแต่ก็อดเหงาไม่ได้
“นี่”
“หืม?” ปอนด์เลิกคิ้ว
“มีความลับจะบอก”
“อะไร เดี๋ยวนี้หัดมีลับลมคมในนะพ่อศรีสมรของฉัน”
นิ้วเรียวบีบคางเพื่อนอย่างหยอกเย้า อัลเบิร์ตส่ายหน้าขำก่อนกระซิบบอกความลับที่ว่า พอได้ฟังแล้วปอนด์ก็เลิกคิ้วเชิงถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เมื่ออัลเบิร์ตพยักหน้ายืนยันตัวเล็กก็ขยับลุกจากเตียงพุ่งไปเปิดประตูวิ่งลงบันไดไปหน้าบ้าน อัลเบิร์ตตามไปดูที่ระเบียงห้อง เห็นเพื่อนตัวเล็กโดดกอดจนเจฟฟรี่ตั้งรับแทบไม่ทัน
เสียงของเพื่อนดังมาให้ได้ยินถึงด้านบน ไม่รู้จะต่อว่าหรืออะไรเพราะมันปนๆกันไปหมด แต่จับใจความได้ว่าดีใจที่เจฟฟรี่จะมาอยู่ที่ไทยด้วยกันในไม่ช้านี้ เห็นอย่างนั้นแล้วอัลเบิร์ตก็ยิ้ม จนถึงตอนนี้เขาก็ยังนึกอิจฉาเจฟฟรี่กับปอนด์ไม่เปลี่ยน อยากมีความรักแบบเรียบง่าย คู่นี้มักทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยแต่ก็เข้าใจกันดี
ชายหนุ่มหันมามองอเล็กซานเดอร์ที่ขึ้นมาบนห้องเพราะเห็นปอนด์วิ่งไปหน้าบ้าน ร่างสูงใหญ่ก้าวมาหาที่ระเบียง
“มีเรื่องอะไรกันหรือ?”
อัลเบิร์ตยังคงเงียบ เดินเลี่ยงเข้าห้องไปไม่ตอบคำถาม อเล็กซานเดอร์หน้าเจื่อนไปนิด ยังไม่หายโกรธเขาอีกหรือ คนมันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ทำไมยังทำมึนตึงใส่กันอยู่อีก เขาชักสงสัยว่าเคยทำอะไรถูกใจอัลเบิร์ตบ้างไหม พยายามแล้วก็ยังเป็นแบบนี้ก็ชักจะท้อเหมือนกัน
อเล็กซานเดอร์จะกลับลงไปชั้นล่างเพราะถึงอยู่บนนี้อัลเบิร์ตก็ไม่คิดจะพูดกับเขา ร่างสูงใหญ่หยุดเดินเมื่อถึงประตูห้อง เหลือบมามองคนในห้องเล็กน้อย ไม่มีเสียงทักท้วง ไม่ห้ามกันเลยสักนิดเดียว โธ่เว้ย! อเล็กซานเดอร์ได้แต่เดินปึงปังลงไปเพราะความใจแข็งของอีกคน
---------------
หลังจากนั้นก่อนที่แขกพิเศษทั้งคู่จะกลับอัลเบิร์ตได้ชวนพิชญและภูเบศวร์มากินเลี้ยงที่บ้านตน อเล็กซานเดอร์ถึงกับอึ้ง เล่นกันแบบนี้เลยหรือ?
พิชญเองเมื่อเห็นอเล็กซานเดอร์อยู่ด้วยก็อึดอัดไม่แพ้กัน แต่เพราะมีมือของคนตัวโตข้างกายคอยกุมมืออยู่ตลอดทำให้สามารถเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายได้ พยายามปลอบใจตนเองว่าเขาต้องผ่านมันไปได้น่า
อัลเบิร์ตให้บอดีการ์ดที่รักษาการอยู่รอบบ้านมายกอาหารไปทานกันด้วย โต๊ะถูกนำไปวางเพื่อสะดวกต่อการกินดื่ม ส่วนพวกตนก็ตั้งโต๊ะกันตรงหน้าระเบียงที่ยื่นออกมาจากตัวบ้านนั่นเอง สายลมมานั่งร่วมโต๊ะด้วย ส่วนน้องเล็กอย่างเซย์หมดแรงข้าวต้มสลบเหมือดไปแล้วอเล็กซานเดอร์จึงได้อุ้มไปนอนบนห้อง
นั่งดื่มกินพูดคุยกันอยู่สักพักพิชญก็ขอไปเข้าห้องน้ำ ปะหน้ากับอเล็กซานเดอร์ที่ลงมาจากชั้นบน ต่างชะงักและรู้สึกเก้อกระดาก หากจะทักทายว่าสบายดีไหมมันก็ดูไม่เหมาะอย่างไรไม่รู้ พิชญเดินเลี่ยงไป โดยมีสายตาของอีกคนมองตาม
อเล็กซานเดอร์ถอนใจ เขาอยากพูดอะไรสักอย่างแต่กลับพูดไม่ออก ชายหนุ่มเดินออกมาสมทบที่โต๊ะอีกครั้ง มองอัลเบิร์ตที่นั่งอยู่ข้างลูกชายไม่หันมาสนใจเขาสักนิดแม้ว่าเขาจะนั่งลงเบียด เจ้าเตี้ยปอนด์ก็เจื้อยแจ้วอยู่คนเดียว พอเมาแล้วรั่วอย่าบอกใคร
“ลุงปอนด์ เมาแล้วนะครับ” สายลมเตือนคนที่เริ่มเลื้อยเพราะเมาหนัก
ปอนด์ยกนิ้วแตะปากตนเองแล้วพูดกับหลาน “จุ๊ๆ สายลม พูดไม่เพราะเลยลูก มาเรียกลงเรียกลุง เรียกพี่ได้ไหม~ แล้วพี่จะให้ตังค์กินหนมสิบพาน เรียกคุณอาโล๊ดมาห้าพัน เอิ๊ก เรียกลุงเลิกกัน ไม่ได้สักพันนะหลานนะ อึ่ก!”
มือเรียวกุมปิดปากตัวเองเมื่อร้องเพลงมั่วซั่วไปตามประสาคนเมา หันมาหาเจฟฟรี่ที่นั่งเป็นหลักให้พิงอยู่ข้างๆ
“เจฟฟ์...”
“ครับ”
“จะอ้วก” หนุ่มตัวเล็กสะอึกเบาๆ เอามือปิดปากไว้ขณะที่เอนตัวซุกเจฟฟรี่เมื่อรู้สึกปั่นป่วนมวนท้องขึ้นมา
“ก็เล่นกินเยอะแบบนี้ไง” เจฟฟรี่บ่นคนรัก แต่ขณะเดียวกันก็ช่วยลูบหลังให้ คนถูกบ่นจิ๊ปาก เทน้ำหนักตัวไปหาเจฟฟรี่เต็มที่ด้วยความมึนล้วนๆ
“เป็นตัวอย่างไม่ดีให้หลานรู้ไหมนี่” มือหนาบีบจมูกของปอนด์ที่มันแดงพอๆกับหน้า
“บีบทำไม หายใจไม่ออก!” มือเรียวปัดออกพร้อมต่อว่า คอพับคออ่อนจะแย่ยังทำเก่ง
“เดี๋ยวพาปอนด์ไปนอนก่อนนะอัล ท่าจะไม่ไหวแล้ว” เจฟฟรี่หันมาบอกอัลเบิร์ต พยุงคนเมาลุกขึ้นก่อนช้อนอุ้มพาดบ่า
“อืม เดินดีๆล่ะ” บอกกับเพื่อนแล้วอัลเบิร์ตก็หันมาหาสายลมบ้าง “ง่วงหรือยังลูก?”
“นิดหน่อยครับ”
มือเรียวลูบผมนุ่มเบาๆ “ก่อนนอนลมอาบน้ำอีกรอบนะ กลิ่นอาหารติดตัวเดี๋ยวไม่สบายตัว มดจะขึ้นเตียงด้วย”
“ครับ” สายลมรับคำ ลุกจากเก้าอี้แล้วจูบแก้มอัลเบิร์ตอย่างที่เคยทำ “ราตรีสวัสดิ์ครับพ่อ”
“ราตรีสวัสดิ์ ดูน้องด้วยนะลม”
“ครับ”
เด็กชายเดินขึ้นบ้านไป สวนกับพิชญที่ออกมานั่งรวมกับทุกคน หมดเสียงเจื้อยแจ้วของคนเมาอย่างปอนด์แล้วบรรยากาศก็แสนอึดอัดเพราะความเงียบงันที่เกิดขึ้น เมื่อเหลือกันอยู่แค่สี่คน
“คุณภูเบศวร์ครับ” อัลเบิร์ตเอ่ยเรียกแทรกความเงียบขึ้นมา
“ค... ครับ?”
“กับแกล้มจะหมดแล้ว ช่วยผมยกออกมาเพิ่มได้ไหมครับ?”
คำถามนั้นทำให้ทุกสายตาหันมามองคนพูด อัลเบิร์ตทำมองไม่เห็น จ้องตรงเพียงภูเบศวร์ที่ตนเองกำลังพูดด้วยเท่านั้น
“อ้อ ได้ครับ”
ชายหนุ่มตัวโตรับคำ ก่อนทั้งสองคนจะพากันลุกจากโต๊ะแล้วเดินเข้าครัวไป พิชญเหลือบมองคนที่นั่งตรงข้าม สบตากันโดยไม่ตั้งใจเมื่ออีกฝ่ายก็มองเขาอยู่ก่อนแล้ว เวลานี้เหลือกันอยู่แค่สองคน จะเลี่ยงไปไหนก็ไม่ได้เสียแล้ว
บนห้องนอน เจฟฟรี่แบกคนเมาเข้ามา จับถอดเสื้อผ้าแล้วพาเข้าห้องน้ำ ขืนนอนทั้งอย่างนี้คงไม่ไหว ร่างเล็กนั่งพิงขอบอ่าง แต่พอโดนน้ำก็ร้องโวยวายใหญ่จะดิ้นหนี พาให้เจฟฟรี่เปียกไปด้วย
“ถ้าไม่อยู่นิ่งๆจะปล้ำแล้วนะ” เสียงทุ้มข่มขู่ข้างหูบาง จับแขนเรียวไพล่หลังให้อยู่นิ่ง น้ำจากฝักบัวไหลนองพื้นจนเปียกไปหมดเพราะขี้เมาตัวเล็กนี่แท้ๆ
“ขู่?” คนเมาทำเสียงขึ้นจมูก ไม่กลัวคำขู่แต่อย่างใด
“ไม่ได้ขู่ จะทำจริงๆ”
ลิ้นสากตวัดเลียใบหูบางแล้วงับเบาๆ พลิกร่างเล็กหันกลับมาแล้วดันลงไปในอ่างน้ำ ดวงตากลมปรือปรอย ไม่รู้จากฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะอยากยั่ว
“ไม่เห็นกลัว”
แขนเรียวรั้งต้นคอหนาลงมาหา ริมฝีปากอิ่มเผยออ้ารับปากร้อนที่ครอบคลุม ส่งลิ้นลื่นเข้าโลมไล้พัวพัน เจฟฟรี่ถอดเสื้อผ้าให้พ้นกาย มันเปียกแล้วนี่จะใส่มันไปทำไม สองกายเปลือยเปล่าพันตู ขยับโยกขย่มกายท่ามกลางไอน้ำที่พวยพุ่งคลุ้งทั่วห้อง...
หน้าบ้าน อเล็กซานเดอร์กับพิชญต่างนั่งเงียบ ยิ่งเวลาค่อยเดินไปช้าๆความหนักหน่วงยิ่งถ่วงพวกเขาให้อึดอัดมากขึ้นทุกที สุดท้ายพิชญจึงตัดสินใจจะลุกไปตามภูเบศวร์ในครัว
“เดี๋ยวพิชญ”
เพียงร่างเพรียวขยับลุกอเล็กซานเดอร์ก็รั้งไว้ พิชญชะงัก ยืนนิ่งอยู่กับที่ ขาพลันก้าวไม่ออก...
ขณะเดียวกันที่ในครัว อัลเบิร์ตยืนนิ่งอยู่มุมหนึ่ง ขณะที่ภูเบศวร์กอดอกยืนพิงขอบโต๊ะมองอีกคนที่อยู่ในครัวด้วยกันโดยไร้คำพูดจา เขาพอรู้ว่าอีกฝ่ายให้เขาเข้ามาด้วยทำไม เขาเลยรอจนกว่าจะถึงเวลาที่คนตรงหน้าจะบอกให้ออกไป
“ขอโทษด้วยนะครับที่ดึงตัวคุณออกมาด้วยกันแบบนี้” อัลเบิร์ตเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
“หึ ไม่หรอกครับ ผมเข้าใจ พวกเขาคงมีเรื่องต้องเคลียร์ใจกันสินะ”
“ผมสร้างปัญหาให้พวกคุณหรือเปล่า?” เอาเข้าจริงๆอัลเบิร์ตก็ชักไม่แน่ใจกับสิ่งที่ตนเองทำ หากภูเบศวร์กับพิชญเกิดผิดใจกันขึ้นมาเพราะเรื่องนี้เขาจะทำเช่นไร
“ถ้าปัญหาจะเกิดมันก็คงเกิดจากความไม่เชื่อใจกันของคนสองคนมากกว่าครับ”
ภูเบศวร์ตอบกลับมาเพียงเท่านั้น รอยยิ้มบางดูอบอุ่นเช่นคำพูด แม้จะเป็นเพียงประโยคสั้นๆแต่กระแทกใจอัลเบิร์ตจนเจ็บหนึบ เขาไม่เชื่อใจอเล็กซานเดอร์อย่างนั้นหรือ ที่ทำแบบนี้เพราะยังไม่เชื่อใจใช่ไหม หากค้นลงไปในส่วนลึกคงต้องตอบว่าใช่ ผ่านมากี่ปีแล้วอัลเบิร์ต ยังหวาดระแวงอยู่อีกหรือ แล้วเมื่อไร เมื่อไรกันถึงจะมีความสุขอย่างแท้จริงเสียที
“อัล”
อัลเบิร์ตหันขวับไปมองตามเสียงเรียก อเล็กซานเดอร์ก้าวเข้ามาดึงแขนออกจากห้องครัวไป ร่างสูงถลาตามด้วยความงงงัน ภูเบศวร์เองก็งงไม่แพ้กัน ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นพิชญค่อยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก แขนแกร่งวาดออกกว้างเพื่อรับร่างเพรียวนั้นเข้ามากอดแล้วลูบหลังเบาๆ
“คุยกับเขาแล้วหรือ?” ภูเบศวร์เอ่ยถามคนในอ้อมแขนที่ซุกหน้านิ่ง
“นายมันบ้า” เสียงอู้อี้ต่อว่ามาแทนคำตอบ
“อ้าว อยู่ๆมาว่าเบศทำไมอ่ะ?” คนตัวโตถามกลับกลั้วหัวเราะ
“ทิ้งฉันไว้กับคนพรรค์นั้นได้ไง หมาบ้า!”
“หึๆ เบศเชื่อว่าพีจัดการได้” คางแกร่งวางบนศีรษะทุยเมื่อเอ่ยคำ ขณะที่มือก็ลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆ
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย” พิชญดันตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง ต่อว่าหน้าเง้า
ภูเบศวร์ยิ้ม ยังคงไม่คลายอ้อมกอดทั้งหมด มือหนาเกลี่ยแก้มอีกคนแผ่วเบา
“กลับห้องเรานะ”
“...อื้อ”
ใบหน้าเรียวพยักรับคำ ภูเบศวร์ยิ้มบาง จับมือพิชญแล้วพากลับที่พัก ที่ยอมให้คุยกับผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ไม่หวั่นใจ เขาไม่ได้กลัวพิชญเปลี่ยนใจ แต่เพราะกลัวว่าคนๆนี้จะเจ็บ กลัวเหลือเกินหากมีใครทำให้พิชญเจ็บ เขายอมทุกอย่างหากทำให้ได้อยู่ข้างกาย ได้คอยดูแล สิ่งตอบแทนก็ขอเพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้ม... เขายอมทำทุกอย่างเพื่อรอยยิ้มนี้เท่านั้น
‘รักพีนะ รักมาก’
++++++++++
ต่อด้านล่างค่ะ
-
อัลเบิร์ตถูกดันชิดประตูเมื่อมันถูกปิดลงจากฝีมืออเล็กซานเดอร์ ริมฝีปากหยักฉกจูบรวดเร็วแทบไม่ทันตั้งตัว เบียดบดความนุ่มหยุ่นรุนแรงอย่างลืมตัว อัลเบิร์ตดันอกแกร่งเมื่ออีกฝ่ายรุนแรงเหลือเกิน เขาเจ็บระบมไปหมดแล้ว
“อเล็กซ์ เจ็บ”
เสียงประท้วงเพียงแผ่วแต่นั่นก็ทำให้อเล็กซานเดอร์ได้สติ ยอมหยุดตัวเองลง ริมฝีปากหยักคลอเคลียกลีบปากบางที่เจ่อบวมจากฤทธิ์จูบของตน ก่อนจะกอดอัลเบิร์ตแน่นเมื่อนึกถึงสิ่งที่คุยกับพิชญ
“ขอโทษ”
เขาเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน ฝ่ายนั้นเงียบ ไม่แม้แต่จะหันมามอง
“ฉันทำร้าย ทำลายเธอ ขอโทษจริงๆ”
พิชญนิ่งเงียบ พยายามสะกดความพุ่งพล่านในใจ หันมามองร่างสูงใหญ่ที่เอ่ยขอโทษตน
“ผมทั้งโกรธทั้งเกลียดคุณที่ทำเหมือนผมเป็นของเล่น... เหมือนเป็นสิ่งของไว้รองรับอารมณ์ พอหมดประโยชน์ก็เขี่ยทิ้งไม่มาเหลียวแลมันเลย ใจผมเจ็บ ผมแค้นใจแทบบ้า!”
“.........” อเล็กซานเดอร์เงียบฟัง ยอมรับทุกความเกลียดชังที่อีกฝ่ายมีให้
“แต่นั่นมันเป็นอดีตไปแล้ว ถึงผมจะเกลียดคุณ แค้นคุณไปก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตผมดีขึ้น มีแต่จะแย่ลงเพราะคิดถึงเรื่องของคุณตลอดเวลา และเจ็บ... ตลอดเวลา”
ยิ่งพูดพิชญยิ่งจมดิ่งลงไปในความทุกข์ตรมที่ตนเองเคยมี อเล็กซานเดอร์มองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด เขาทำร้ายเด็กคนนี้มากมายจริงๆ เขาทำร้ายทุกคนอย่างไม่น่าให้อภัย
“ผมพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่...”
ร่างเพรียวพึมพำกับตนเองแล้วจะผละไป มือหนาเอื้อมมาจับแขนเอาไว้ทำให้เขาชะงัก
“ขอโทษ...”
“เลิกพูดเสียที ผมลืมมันไปแล้ว จากนี้ไป ทั้งคุณและผม ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป ไม่รู้จักกัน เราไม่รู้จักกัน!!”
พิชญบิดแขนแล้วเดินหนีไป อเล็กซานเดอร์ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมก่อนถอนใจออกมา รู้สึกตนเองเป็นคนน่าสมเพช เขากำลังทำอะไรอยู่ พิชญบอกแล้วว่าต่อแต่นี้ไปเราคือคนไม่รู้จัก สิ่งที่ติดค้างอยู่ภายในใจมันควรจะจบลงได้แล้ว เขาจะพยายาม พิชญเองก็มีคนที่ดูแลเขาแล้ว ต่างคนต่างก็มีคนที่ตนเองต้องให้ความสำคัญ เขาทำอัลเบิร์ตเจ็บปวดมาตั้งมาก นึกถึงข้อนี้แล้วอเล็กซานเดอร์ก็เจ็บปวด
อดีตเขาย้อนกลับไปแก้ไขมันไม่ได้ ทำให้ใครต่อใครไม่เจ็บปวดไม่ได้ ทำไม่ได้จริงๆ...
“อเล็กซ์”
เสียงอัลเบิร์ตดังแทรกเข้ามาในความคิด แขนแกร่งกระชับกอดแน่นเข้าเมื่อขานรับ “อื้อ”
“......?” คิ้วอัลเบิร์ตขมวด มือเรียวยกขึ้นลูบแผ่นหลังกว้างที่เริ่มสั่น
“อัล ขอโทษ ฉันขอโทษ...”
แขนเรียวยกขึ้นกอดร่างหนาให้แน่นขึ้นอีกนิด เสียงทุ้มหวานแว่วกระซิบปลอบ “ไม่เป็นไรอเล็กซ์ ลืมมันเถอะ เรื่องที่ผ่านมา ลืมให้หมด ผมเองก็จะลืม แล้วเรามาเริ่มกันใหม่นะ นับหนึ่งกันใหม่”
ยิ่งได้ยินเช่นนั้นอเล็กซานเดอร์ก็ยิ่งกอดอัลเบิร์ตแน่น จะมีใครดีเท่านี้อีก อัลเบิร์ตยอมเขาตั้งเท่าไร เขามันโง่เง่า ขอโทษจริงๆอัล ยกโทษให้คนโง่คนนี้ด้วย
---------------
“ดีกันแล้วหรือครับ?”
สายลมกำลังป้อนข้าวเซย์ เพราะเจ้าตัวเล็กอยากออกไปเล่นข้างนอกไม่ยอมทานข้าว สายลมจึงว่าถ้าทานข้าวหมดจะพาไปเล่นที่ไกลๆ ถ้าไม่ทานก็ได้เล่นแค่หน้าบ้าน
“อือฮึ”
อเล็กซานเดอร์ตอบรับกับข้อสันนิษฐานของเด็กชายที่ถูกเผง ร่างสูงใหญ่นั่งลงข้างลูก เซย์ใช้ส้อมพลาสติกประจำตัวจิ้มไส้กรอกชิ้นเล็กในจานแล้วยื่นมาให้ อเล็กซานเดอร์จึงงับเข้าปาก ขยี้ผมนุ่มด้วยความเอ็นดูปนหมั่นเขี้ยว
“วันนี้ไม่ไปโรงเรียนหรือไงเรา?” เอ่ยถามสายลมที่มัวแต่ป้อนข้าวน้องจนตอนนี้สายโด่งแล้ว
“วันนี้หยุดครับ เตรียมตัวสอบวันหนึ่ง แด๊ดลืม?”
“เออ จริงด้วย” เพิ่งนึกได้ว่าสายลมบอกตั้งแต่เมื่อวานว่าวันนี้ไม่ได้ไปเรียน กำลังเตรียมตัวสอบหรือ ลูกชายเขาเป็นผู้ใหญ่แล้วแฮะ จะขึ้นชั้นประถมปีที่สี่แล้วสิ เวลาช่างผ่านไปเร็วจริง เอวานก็กำลังจะขึ้นประถมหก คงเหลือแต่เจ้าตัวเล็กที่เพิ่งสองขวบครึ่ง จะโตทันพี่ๆเขาไหมนี่
มือหนาลูบผมหยักศกของลูกชายคนเล็ก เจ้าตัวยิ้มแก้มป่องเพราะข้าวเต็มปาก ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ หัวแม่มือปาดเม็ดข้าวที่ติดแก้มให้ อัลเบิร์ตหัดให้ลูกทานข้าว ทานอาหารไทย แต่สำหรับเซย์ต้องมีไส้กรอกชิ้นเล็กๆหรือไม่ก็ไข่ดาวไว้ให้จิ้มกินเองด้วย เพราะมีส้อมส่วนตัว ท่าทางจะหวงมากเพราะอัลเบิร์ตเป็นคนเลือกให้ ดูๆไปแล้วทั้งเขาทั้งเซย์นี่หวงของพอกัน
“อยากไปไหนไหม? แด๊ดพาไป” เอ่ยถามสายลม เด็กชายก็เหลือบตาขึ้นมองแล้วถาม
“แด๊ดเป็นคนแถวนี้หรือไง?”
“โห่ ไม่ต้องเป็นคนแถวนี้ก็พาไปได้น่า”
“ไม่ดีกว่าครับ จะอ่านหนังสือ”
“ตั้งใจเรียนแบบนี้ท่าทางจะเก่งนะ เทอมที่แล้วได้เกรดเท่าไร?”
“บอกแล้วจะตกใจ” สายลมอมยิ้ม ขณะที่ผู้เป็นบิดาเลิกคิ้วแย้มยิ้มไม่ต่างกัน
“ขนาดนั้นเลย?”
เด็กชายยิ้มมุมปาก อเล็กซานเดอร์หัวเราะในลำคอ โยกศีรษะทุยไปมา สายลมเหลือบไปเห็นอัลเบิร์ตถือปิ่นโตเข้ามาในบ้านเลยลุกขึ้นไปหา
“ป้านวลทำอะไรทานครับวันนี้?” เด็กชายตามบิดาเข้ามาในครัว เขย่งดูของในปิ่นโตที่บิดากำลังแกะออกมาวาง
“มีของโปรดลมด้วยนะ”
สายลมอมยิ้มเมื่อเห็นว่ามีของชอบของตนเอง ก่อนจะหันไปเรียกน้องที่ยังจิ้มไส้กรอกในจานเล่นเพราะเริ่มอิ่ม
“เซย์ มานี่”
ใบหน้าเล็กหันขวับมาหาพี่ชาย ก่อนจะรูดตัวลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งเข้าครัว
“เซย์ อย่าวิ่งครับ เพิ่งทานข้าวอิ่มเดี๋ยวจุกลูก”
อัลเบิร์ตรับตัวป้อมๆที่วิ่งตื๋อเข้ามาในครัวไว้พร้อมเอ่ยเตือน อเล็กซานเดอร์ก็เดินตามเข้ามาสมทบอีกคน มองอัลเบิร์ตหากระดาษมาเช็ดปากให้ลูกคนเล็กแล้วก็ยิ้ม
“อัล”
“ครับ?”
“อยากไปเยี่ยมครอบครัวที่โน่นไหม?”
อัลเบิร์ตเงยขึ้นมองคนถามแล้วยิ้มบาง “คิดอยู่เหมือนกันครับ อยากพาลมไปเจอพวกท่านด้วย เห็นกันแต่ทางเน็ต เนอะ”
มือเรียวขยี้ผมลูกชายพร้อมพยักพเยิด สายลมเงยมองบิดาแล้วยิ้มให้ วางจานข้าวลงบนโต๊ะแล้วเริ่มทานของที่ตนเองชอบด้วยความเอร็ดอร่อย
อเล็กซานเดอร์ก้าวเข้ามาใกล้อัลเบิร์ต เซย์เคี้ยวขนมบัวที่ได้จากพี่ชายหนุบหนับ นิ้วเล็กๆฉีกขนมใส่ปากตัวเอง เคี้ยวแล้วก็ยิ้มตาหยี อัลเบิร์ตหัวเราะ ก่อนหันมามองอเล็กซานเดอร์ที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ
“อยากให้ไปอยู่ที่โน่นด้วย”
อัลเบิร์ตยิ้มบางกับเสียงอ้อนของคนตัวโตก่อนตอบแบ่งรับแบ่งสู้ “สักวันหนึ่งอาจมีโอกาสนั้นนะครับ”
“อยากให้มันมาถึงเร็วๆจัง กลัวแก่ตัวกว่านี้แล้วจะไม่มีแรงกอดนาย”
คนฟังหัวเราะขำ สายลมทำเป็นไม่เห็นว่าสองพ่อกำลังหวานกัน ก้มหน้าก้มตาทานข้าวของตัวเองไป เซย์ปัดมือไปมาเมื่อขนมหมด ตาโตๆมองอเล็กซานเดอร์ที่โน้มมาจูบแก้มอัลเบิร์ต ริมฝีปากเล็กมันแผล็บยกยิ้มก่อนจะเอาแบบบิดาบ้าง ปากมันย่องจนแก้มอัลเบิร์ตมันไปด้วย
“เซย์ ทำอะไรของลูกนี่”
อเล็กซานเดอร์ไม่รู้จะดุหรือจะขำ เจ้าตัวเล็กหัวเราะชอบใจ มือป้อมแปะแก้มอัลเบิร์ตยิ่งมันไปกันใหญ่ เห็นอย่างนั้นแล้วอเล็กซานเดอร์ก็เอื้อมมือจะอุ้มเซย์ออกมาเพื่อให้อัลเบิร์ตไปล้างหน้าล้างตาเสีย แต่มือป้อมๆนั้นกลับขยุ้มเสื้ออัลเบิร์ตไม่ยอมปล่อย แถมซบแก้มกับไหล่อัลเบิร์ตนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ยอมเอนไปหาอเล็กซานเดอร์แม้แต่น้อย
อัลเบิร์ตก้มมองหัวกลมๆที่ซบกับไหล่ตนแล้วก็ยิ้ม “ไม่เป็นไรอเล็กซ์ เดี๋ยวผมพาเซย์ไปล้างมือด้วย คุณอยู่นี่ล่ะ”
ร่างสูงเดินออกจากห้องครัวไปโดยมีลูกลิงเกาะคอ เจ้าตัวร้ายยิ้มกว้างส่งมาให้ผู้เป็นบิดาที่ยืนอึ้ง อเล็กซานเดอร์หันมามองสายลมที่ไหวไหล่หน่อยๆแล้วชายหนุ่มก็ส่ายหน้าขำ มีแต่ตัวแสบทั้งนั้น
ปอนด์ลงจากชั้นบนมาหลังจากนั้นด้วยอาการเมาค้าง อัลเบิร์ตจึงต้องอยู่ดูแลเพื่อนเพราะเจฟฟรี่ก็ต้องทำหน้าที่ดูแลอเล็กซานเดอร์อีก อเล็กซานเดอร์จึงอาสาช่วยดูแลหน้ารีสอร์ตให้ ตอนยังอยู่ที่นี่ก็อยากช่วยอัลเบิร์ตบ้าง แม้งานตัวเองจะท่วมหัวก็เถอะ เพื่อเมีย เขายอม
พิชญและภูเบศวร์มาเช็คเอาท์ เห็นอเล็กซานเดอร์ประจำการอยู่ก็ชะงักไป ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้ามาหาเพื่อทำธุระให้เสร็จสิ้น
“จะกลับแล้วหรือ?” อเล็กซานเดอร์เอ่ยถามไถ่
“ครับ เบศเขาลางานนานไม่ได้”
“เป็นคุณหมอสินะครับ”
“ครับ” ภูเบศวร์ตอบรับเมื่ออีกฝ่ายหันมาถามตน ก่อนทั้งคู่จะผละมาเมื่อพนักงานทำเรื่องเช็คเอาท์ให้เรียบร้อย
“พิชญ”
อเล็กซานเดอร์ก้าวตามมาเรียกพิชญเอาไว้ ร่างเพรียวหันกลับมาด้วยใจหวาดหวั่น ภูเบศวร์กุมมือเรียวไว้อย่างให้กำลังใจทำให้พิชญคลายอาการเกร็งลงไป
“โชคดีนะ”
พิชญพยักหน้ารับกับคำพูดของอีกฝ่าย “คุณก็เช่นกัน”
อเล็กซานเดอร์มองคนที่เดินจากไปแล้ววางทุกอย่างที่ค้างอยู่ในหัวใจลง คนที่ครั้งหนึ่งเคยพบเจอ เคยผูกพัน แม้จะเป็นทางร่างกายแต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่รู้สึกอะไร แต่นั่นมันคือสิ่งที่ ‘เคย’ เกิดขึ้น และสิ่งนั้นมันก็ทำให้คนที่รักเขาที่สุดต้องเจ็บช้ำมาอย่างยาวนาน จนถึงวินาทีนี้มันผ่านมานานเนิ่นแล้ว เขาจะจบทุกสิ่งทุกอย่างลงและเริ่มต้นใหม่ด้วยหัวใจที่ไม่มีเงาของใครเจือปนให้คนที่เขารักต้องระคายนับตั้งแต่นี้
“พี”
“หืม?”
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“เรื่องอะไร?” พิชญเลิกคิ้ว
“เรื่องเขา”
พิชญนิ่งไปเล็กน้อย ช้อนมองภูเบศวร์ที่มีสีหน้าไม่สบายใจ “ถ้าฉันเจ็บ... นายจะช่วยรักษาไหม?”
มุมปากคนตัวโตยกเป็นรอยยิ้มบาง “ผมนายแพทย์ภูเบศวร์ พร้อมจะรักษาหัวใจให้คุณพิชญตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงครับ”
“ต๊อง”
“หึๆ”
สองมือกุมกันค่อยก้าวไปข้างหน้าช้าๆ พิชญเงยมองภูเบศวร์แล้วยิ้ม ไม่รู้สึกว่าตนเองตัดสินใจผิดพลาดที่มอบหัวใจให้คนๆนี้ดูแล
“ขอบคุณนะเบศ ขอบคุณที่รักกัน หมาน้อยที่รักของฉัน”
“ด้วยความยินดีครับ”
...ไม่ว่าอดีตจะเป็นเช่นไรไม่สำคัญอีกแล้ว ขอแค่ปัจจุบันนี้... ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ พิชญ...
อเล็กซานเดอร์กลับมาที่บ้านหลังปฏิบัติภารกิจแทนศรีภรรยาเป็นที่เรียบร้อย เซย์นอนหลับบนโซฟา มีสายลมนั่งอ่านหนังสือสอบอยู่ใกล้ๆน้อง อัลเบิร์ตที่เดินมาอุ้มลูกคนเล็กจะพาไปนอนข้างบนหันมาเห็นอเล็กซานเดอร์ก็ยิ้มให้ ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาหา ริมฝีปากหยักกดจูบปากบางเร็วๆก่อนผละออกไป อัลเบิร์ตเลิกคิ้วงงพร้อมเอ่ยถามไถ่
“เป็นอะไรครับ?”
อเล็กซานเดอร์เพียงยิ้มเฉยไม่ตอบอะไร คนถามจึงส่ายหน้าเบาๆก่อนพาลูกขึ้นไปนอน อเล็กซานเดอร์หันมามองสายลมที่วันนี้ยังคงนั่งอ่านหนังสือไม่ทักท้วงอะไรเหมือนเช่นทุกทีแล้วนั่งลงข้างๆ
“ไงไอ้หนู?”
“ไม่ไง” เด็กชายไหวไหล่
“หึ”
“อารมณ์ดีก็ดีแล้ว”
มือหนาขยี้ผมเจ้าเด็กรู้มาก ลุกตามอัลเบิร์ตขึ้นบ้าน สายตาคมของสายลมน้อยมองตรงไปข้างหน้าขณะที่สมองกำลังครุ่นคิด ส่ายหน้าเบาก่อนริมฝีปากจะเผยยิ้มออกมา
“จริงๆก็รักกันดีนี่ เฮ้อ”
:L1: :L1: :L1:
ตอนพิเศษคั่นเวลาจริงๆค่ะ แต่กินเวลาแต่งนานมาก Orz
เขียนเสร็จแล้วเพิ่งสังเกตว่าทั้งเรื่องอิเซย์มีแต่กินกับนอนเท่านั้นเอง :D
ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ บวกและบวกเช่นเคย
รายชื่อนักอ่านที่ขอยกยอดจากตอนจบมาขอบคุณที่ทู้นี้ค่ะ
ขอบคุณ...
คุณiamnan , คุณkrappom , พี่อัจ cinquain , คุณheangsure , คุณjinjin283
คุณTIKA_n , คุณbun , คุณgrimace , คุณfangkao , คุณfay 13
คุณhoney honey drop , คุณmaru , คุณtaroni , คุณthreetanz , คุณwargroup
คุณikoolpaul , คุณMagician , คุณ○TeaCafé○ , คุณthichanorit , คุณnunda
คุณpuppyluv , พี่greensnake , คุณWoonMyuk , คุณleknoey , คุณfuku
คุณzazoi , คุณMK , คุณexoplanet , คุณioohja , คุณnaruxiah
คุณMaytbb , คุณNus@nT@R@ , คุณneruko07 , คุณcheyp , คุณheartless code
คุณcatoblivious , คุณbulldog17 , คุณpunthipha , คุณlizzii , คุณraluf
คุณfollowme , คุณnnaon , คุณZalzah_iP , คุณKhunToOk , คุณzelesz
คุณbb_b , คุณiforgive , คุณmiyuujung , คุณammchun , น้องตอง udongjay
คุณiamoumm
ขอบคุณอย่างมากมายค่ะ :L2:
ปล. หวังลึกๆไว้ว่า คุณวันใหม่จะดึงเืรื่องไปถึง 40-70 ตอน แต่...จบซะแล้วอ่ะ ฮึกๆๆ
โห 40-70 ตอนเลยเหรอคะ ความสามารถยังไม่ถึงค่ะ ไว้มีพล็อตดีๆอาจถึงในสักวัน (หวังว่าค่ะ ฮาา)
ป.ล.ล. อยากติดตามชีวิตสามหนุ่มน้อยเหล่านี้จังเลย
รอติดตามนะคะพี่ greensnake เด็กน้อยจะโผล่มาเรื่อยๆค่ะ >__<
-
อดีตแก้ไขไม่ได้แต่เมื่อทำความเข้าใจกันแล้ว
อดีตก็คืออดีตต่อไป สบายใจแล้วทุกๆฝ่าย
ชอบสายลมมากค่ะและเห็นด้วยว่าอิเซย์ได้แต่กินกับนอน 555
อ่านจบแล้วเหมือนกับจะมีตอนพิเศษที่ไปเมืองนอกด้วยกันอีกหรือเปล่าน้า :mew3:
ขอบคุณวันใหม่ค่ะ :กอด1: (ตอนแรกหาแทบตาย ตกมาหน้าสี่แน่ะ!)
-
อดีตของอเล็กซ์กับพีนี่เป็นอะไรที่เศร้านะ ไม่แปลกเลยว่าทำไมอัลถึงยังไม่ไว้ใจ
ชอบคำพูดของเบศมาก ไม่น่าเชื่อว่าจะคิดอะไรแบบนี้ได้ 55555555
รอติดตามสามหนุ่มน้อยน๊าาาาาาาาา
-
พีกับเบศ เราแอบเชียร์อยู่ลึกๆ วันใหม่จ๋าเปิดเรื่องใหม่เหอะ เอาคู่นี้นะ o13 o13
-
:o8:นึกว่าจะมีมาม่าชามโตซะแล้ว
พีน่ารักมากกกกกกก หมาน้อยยิ่งน่ารักอีก เข้าใจและเป็นกำลังใจให้พีตลอดเลย น่ารักมากจริงๆ
ส่วนอัล อยากจะกรี๊ด >_____< นับหนึ่งกันใหม่เนอะ คราวนี้เอาให้ลูกๆบ่นไปเลยว่าพ่อกับแด๊ดจะหวานไปไหนกัน
ชอบตอนที่น้องจุ๊บแก้มอัล น่ารักมากๆๆๆๆ เด็กซน! ><
ขอบคุณคุณวันใหม่นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ^_____________^
-
สงสารพีพอๆกับอัล ยินดีมากที่ในที่สุดพีก็มีเบศข้างกาย เชื่อใจและรักในตัวตนของพี มีความสุขกันสักทีเนอะ^^
-
แอบหลงรักเจ้าตัวแสบซะแล้วสิ
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจ็บมากเพราะรักกันมากนะ
-
สงสารพิชญอ่ะ ตอนนั้นเรายังคิดว่าสองคนนี้ต่อไปต้องมีซัมติงแน่ๆ ถ้าไม่ใช่มีอัลแล้ว เราคิดว่าคงได้คู่กัน
ดีใจที่พิชญ ได้คู่ที่ดีนะ ไม่งั้นน่าสงสารเป็นคนถูกกระทำคนเดียวเลย ส่วนอเล็กก็มีอัลแล้วอ่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เบศพีน่ารักดี
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะวันใหม่
เห็นพิชญ์ยิ้มแย้มมีความสุขได้ ก็ดีใจไปด้วยนะ
อย่างที่เคยบอก ไม่รู้ทำไมถึงผูกพันกันตัวละครนี้นัก
ขอบคุณเบศมาก นายช่วยพิชญ์ได้มากจริงๆ
ขอบคุณอีกทีจ้า //นันดา แม่ยกน้องพิชญ์ ^^
-
rewritten version นี่มีลูกด้วยกันด้วย
น่ารักกกกก ><
-
น่ารักจัง
-
:mew1: ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
-
:m1: เซย์น้อยน่ารัก
-
ดราม่าเกือบทั้งเรือง แต่พอตอนจบก็หวานละมุนดี แอบจิ้นรุ่นเล็กอีกแล้วอ่ะ ต่อเรื่องของเซย์กับสายลมได้ไหมอ่ะ อุต๊ะลืมไปว่าพี่น้อง :hao7:
-
เป็นมาม่าที่อร่อยมากๆ อยากกินอีกค่า
-
น่ารักมากเลยเรื่องนี้ แม้แรกๆจะดราม่าไจซะเยอะ แต่ตอนท้ายก็หวานอยู่(มั้ง?) 5555 พวกเด็กก็น่ารัก ชอบเซย์ที่สุด ดูซนๆน่าหยิกที่สุด # มีตอนพิเศษมาต่ออีกเยอะๆนะครับผม
-
เป็นเรื่องที่อิ่มมาก มีมาม่าแล้วตามด้วยของหวาน o13
-
เอามารีไรท์ใหม่แล้วดีขึ้นเยอะเลย เป็นเรื่องยาวขนาดกลางที่อ่านได้สนุก (ทั้งๆ ที่รู้ตอนจบแล้ว)
ตัดส่วนเยิ่นเย้อออก เพิ่มรายละเอียดที่น่าสนใจ บุคลิกของตัวละครดูกลมขึ้นมาก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ (ตามอ่านอย่างเงียบๆ เน้)
++++ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลย ชอบตอนแรกๆมาก ปวดหนึบหัวใจดี บางตอนอ่านก็ร้องไห้เลย
-
ตามมาอ่านและบวกถึงกระทู้นี้เลย :z2: ก็ว่าอยู่ว่าหายไปไหนย้ายมาอยู่นี่เอง
อยากจะหัวเราะอเล็กซ์จริงๆ หมดมาดคนขี้เก๊กไปเลย :laugh:
แถมยังมีตัวช่วยเป็นลูกๆอีก แต่เรื่องก็จบลงด้วยดี แฮปปี้ทุกคน
เราเองก็แฮปปี้นะ คู่น้องพีกับเบศว์ก็น่ารัก ปอนด์กับเจฟก็แรงดีไม่มีตก
เอาล่ะ! มานับถอยหลังรอเรื่องต่อไปกันดีกว่า :hao3:
ขอบคุณวันใหม่มากๆค่ะ รอเรื่องต่อไปอยู่นะจ๊ะ :กอด1:
+1และเป็ดส่งท้าย
-
:กอด1: ชอบจังจบแบบนี้ แบบว่ามีความสุข :m1: ขอบคุณมากค่ะ
-
ดราม่าหนักมากครับเรื่องนี้ อ่านแล้วเครียดพอสมควร แต่ก็หยุดไม่อยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณมากๆๆครับ
-
ดีใจมากค่ะที่ได้อ่านตอนพิเศษ แต่ทำเอาของขึ้นเบาๆ 555
เพราะถือหางหนูอัลเบิร์ตสุดฤทธิ์สุดเดช เลยมีหมางๆพิชญไม่ยอมหาย อเล็กซ์ก็ดูไม่สะบั้นกับคดีนี้
รู้สึกกังวลแทนอัลตลอด ดูเยื่อใยยังมี ดูไม่ระเบิดลง ให้แตกดับต่อกัน (คนอ่านแอบโหด)
ยังคิดว่าถ้าไม่มีหมอภูเบศวร์...สงสัยงานนี้จะจบไม่สวย อิอิ
ถูกใจสายลมที่สุดๆๆๆ เท่ห์แต่เด็ก อ่านขาดซะไม่มี, ขอดันขึ้นแท่นพระเอกนะคะ อึ๊บๆ
ขอบคุณคุณวันใหม่ค่ะ +1 เย้ๆ
-
ยังไงความเชื่อใจก็เป็นสิ่งสำคัญเนาะ
เราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ
แอบเสียดายที่จบแล้ว สั้นจังง
รอคุณวันใหม่เปิดเรื่องใหม่แล้วกันนะคะ ;)
-
เรื่องสนุกมากคะ เพิ่งได้อ่าน :mew1:
-
อ่านสองวันจบเลย สนุกมากครับ ขอบคุณมากๆครับทีี่เขียนเรื่องดีๆ ให้ได้อ่าน
ถ้ามีเรื่องใหม่จะรอติดตามผลงานนะครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
แล้วจะมีต่อรุ่นลูกด้วยหรือเปล่าคะ เอวาน สายลม กับหนูเซย์ อยากอ่านค่ะ
ปอลิงจุด จะรอเรื่องต่อต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ o13 :bye2:
-
เคลียร์ทุกอย่าง o13
สายลมฉลาดแต่เด็ก
-
จะรออ่านสามเรื่องสามรส ของพ่อหนุ่มน้อยสามมุมนะคะคุณวันใหม่ :man1:
ปอลิง. แต่สงสัยว่ามันอาจจะมีน้อยกว่าสามเรื่อง..... เพราะมันต้องมีใครกินกันเอง กร๊ากกกกกกกก :hao7:
-
:z13: ใครกันหนอ
-
พาร์ทสายลม สนุกมากๆ จนอยากอ่านเรื่องยาวเลย ^^
รอเฮียกลับอิหนูอัลด้วยคน
*************************************
เพิ่งเคยได้อ่านเรื่องของคุณวันใหม่ โดยเริ่มจากเรื่องนี้เลย ชอบมากๆอ่านแรกๆอยากฆาตกรรมพระเอกสุดๆ
หลังจากนั้นกำลังตามเก็บทุกเรื่อง ชอบมั่กมาก จะมีรวมเล่มเรื่องไหนหรือรีปริ้นอีกมั้ยเอ่ย
-
แป่ววว ไม่ใช่สายลมกะเซย์หรอออ :mew2:
แอบจิ้นจริงๆนะ 5555
-
แอบจิ้นผิด :mew1: :mew1: :mew1:
-
กิ๊ดดดดดด อยากอ่านต่อแล้วว สายลมพาใครพาน้อ~ คึคึ
ชอบมากกกกกอีกแล้ววววว ชอบที่สายลมมีลูห์อยุ่ข้างๆ
ให้ความรู้สึกเท่ห์ๆและน่าเกรงขาม โอร๊ยยยย กิ๊ดแปดตลบ ฮาๆ
ส่วนอัลกับอเล็กซ์ไม่ต้องพูดถึงเลย รักกันมากขึ้นไปทุกวัน >.<
อเล็กซ์สุดยอดมาก ลูกเมียข้าใครข้าแตะ อิอิ
สายลมมีการแซวด้วยนะ ตอนจุ๊บๆกันนะ น่ารักมากๆ อัลน่ารักจริงจังอะ
โอรยยยย อยากอ่านอีกเยอะๆแล้วสิคุณวันใหม่ >.< ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ :กอด1:
-
สนุกอ่ะ มาต่อเร็วๆ น่ะค่ะ (อยากให้เขียนเป็นเรื่องยาวจัง) :hao5:
-
อร๊ายยย นี่มันเปิดเรื่องใหม่ชัดๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ปล.ชื่อเกาะตกลงจะเกาะศีตศิลาหรือเกาะสิมันตรา เอ่ยย
-
อร๊ายยย นี่มันเปิดเรื่องใหม่ชัดๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ปล.ชื่อเกาะตกลงจะเกาะศีตศิลาหรือเกาะสิมันตรา เอ่ยย
แอร๊ยยย ปล่อยไก่ นึกว่าแก้หมดแล้ว แฮ่ >/////<
สิมันตรา เป็นชื่อที่ตั้งตอนแรกน่ะค่ะ แล้วมาเปลี่ยนเป็น ศีตศิลา สรุปแล้วเราจะใช้ ศิลา แล้วกันนะคะ จะได้เรียกง่ายๆ : )
ขอโทษที่ทำให้สับสนค่ะ แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยดูให้ด้วยค่ะ คนเขียนตาลาย :D
พาร์ทสายลม สนุกมากๆ จนอยากอ่านเรื่องยาวเลย ^^
รอเฮียกลับอิหนูอัลด้วยคน
*************************************
เพิ่งเคยได้อ่านเรื่องของคุณวันใหม่ โดยเริ่มจากเรื่องนี้เลย ชอบมากๆอ่านแรกๆอยากฆาตกรรมพระเอกสุดๆ
หลังจากนั้นกำลังตามเก็บทุกเรื่อง ชอบมั่กมาก จะมีรวมเล่มเรื่องไหนหรือรีปริ้นอีกมั้ยเอ่ย
รวมเล่ม เคยรวมเรื่อง เล่ห์พรางรักไปแล้วค่ะ ยังไม่มีแพลนรีปริ้นต์เน้อ
ส่วนจะมีรวมเล่มเรื่องไหนอีกก็เรื่องนี้เลยค่ะ หัวใจซ่อนรัก ประมาณปี 57 นี่ล่ะค่ะ
กำลังแต่งตอนพิเศษให้ได้เยอะๆอยู่ค่ะ เพราะตอนหลักมันน้อยไป555
ขอบคุณที่ชื่นชอบค่ะ : )
-
o13
-
เซอร์ไพรส์มากๆ กับตอนพิเศษที่ไม่ธรรมดา
สายลมจะหล่อไปไหนคะ มาดแมนไม่ผิดพ่อสักนิด
อยู่บนเกาะก็กลายเป็นนายน้อยผู้น่าเกรงขาม
อะไรก็ไม่เท่าคำทำนาย อยากเห็นเนื้อคู่สายลมจังเลย
มาแบบไม่ธรรมดาสมกับเป็นเนื้อคู่นายน้อยซะจริงๆ
สายลมเปิดตัวได้สวยงามอย่างนี้ อีกสองหนุ่มจะขนาดไหน
บ้านนี้น่าจะได้สะใภ้สองกับเขยอีกหนึ่งนะ ว่าไหม? :laugh:
ขอบคุณวันใหม่มากๆค่ะ :กอด1:
จิ้มบวกไปหนึ่งที แถมเป็ดให้อีกหนึ่งตัว
-
ว้าว อ่านยาวจุใจมาก
:mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอสายลมจ้า :กอด1:
-
มาแบบยาว อ่านกันจุใจ ^^
สายลมสมเป็นลูกมาเฟีย กลัวแต่ไม่แสดงออก
ชอบตอนที่สิงโตสยบให้ค่ะ มันบ่งบอกถึงพลังบางอย่าง
ขอบคุณมากค่ะ / รอตอนของลูกชายคนถัดไปและตอนของอัลกับอเล็กซ์ค่ะ :กอด1:
-
สนุกมากค่ะ อยากอ่านสายลมต่อ อิอิ
-
เนื้อคู่สายลมจะเป็นใครหนอ :mew2: :hao5:
-
มาเม้นแล้วววว ฮูเล่~~~~
นี่คือเรื่องใหม่ นี่คือเรื่องใหม่ ย้ากกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านหนู(?)ลมแล้วสิ พี่ใหม่จ๋าาาาาาาาาา
ยิ่งอ่านยิ่งปลื้ม ยิ่งอ่านยิ่งชอบ คึคึ
สายลมที่หล่อเหลาของน้องงงงง
เป็ดบวกฮะ
-
ต่อเป็นภาคใหม่เลยเถอะค่าาาาาาาาาาาาาาาาา
ยาวๆ เลย อิอิ ขอบคุณล่วงหน้าเลยได้มั้ยเนี่ย XD
-
รอๆๆๆๆๆ
:impress2:
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ สนุกมากเลย
รออ่านตอนพิเศษตอนต่อไปนะคะ^^
-
เปิดเรื่องใหม่เลยเถอะ อยากอ่านสายลมนานๆ
-
จำได้ว่าอ่านตอนยังไม่รีไรท์
หนูเซย์จะโดนวางยา แต่คนวางยา
เองกลับพลาดซะ...มันน่าอ่านน๊า...
ต้องจัดมาทั้ง 3 พี่น้องเลยนะหนู
อีวานก็ต้องไม่น้อยหน้า...ตามต่อไป..
-
อืม อ่านรวดเดียวทั้งคืน
ก็ว่าดีอยู่เลยอ่านเรื่อยๆ
แต่มาเจอตอนสายลมแบบนี้ ผิดหวังสุดๆ
เซงมาก ไม่น่าอ่านเลย
-
สายลมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กินหญ้าอ่อนแน่ๆงานนี้ มามะ มาเปิดเรื่องใหม่กันเถอะ
-
เพิ่งสมัครไอดีใหม่มา พอเสร็จปุ๊ป ก็ตามมาอ่านตอนพิเศษปั๊ป แหมมมม่ เร้าใจไม่แพ้คู่พ่อเลยนะหนุ่มน้อย โฮะๆๆๆ
ยกมือประกาศ ข้าน้อยคือหนึ่งในผู้ที่จิ้น 3 P สามพี่น้อง เลยแอบเสียดายนิดๆ ที่สายลมไม่ข้องเกี่ยว เพราะฉะนั้นขอไปลงความหวังที่เอวานกับอิเซย์นะคะคนเขียนนนน
ปอลอลิง. เปิดเรื่องใหม่เลยไม่ได้เหรอตะเองงงงงง
-
โอยยยยย ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่ะ><
คือตอนแรกอเล็กซ์ที่ปากแข็งไม่รู้ใจตัวเองจนน่าตบมาก (โดนองครักษ์เก็บ ห้าๆ)
กว่าจะเข้าใจและรักกันทำเอาหน่วงไปหลายตอย
แล้วก็มีครอบครัวสุขสันต์ โอ้ยยยมีนน่ารักมากแบบมีลูกๆ เฮ้อออชอบมากเลยอะคะ
แล้วนี่สายลมแกไปเก็บใครมา คู่แกใช่ไหม555
ปล.รอต่อไปค่ะ
-
คู่อเล็กกับอัลก็ว่าจะลงตัวก็ลุ้นแล้วลุ้นอีก นานทีเดียวนึกว่าจะจบไม่ฉอปปี้ซะแล้ว พอรักกันน่ารักเลยคู่นี้
มีลูกน่ารักด้วย ตั้ง 3 คน เอวาน สายลม เซย์ เอวานก็คงอยู่บ้านของเกวน
สายลมก็เป็นนายน้อย งั้นเซย์ก็เป็นมาเฟียต่อ นึกว่าไม่สายลมก็เซย์แล้วนะเนี่ย ถ้าไม่มีเรื่องครอบครัวสายลมตามหา
น่าสงสารปู่ของสายลม 555 อดมีทายาท เพราะหลานสะใภ้เป็นผู้ชาย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอตอนพิเศษของ เอวาน กับ เซย์ ด้วย :katai4: :hao3: :katai5:
เรื่องของสายลมก็ยังไม่อิ่มเลยยยย อยากอ่านต่อ ออกแฟนตาซีนิดๆด้วย ชอบบบ :mew1:
อยากให้มีโมเมนต์ สามพี่น้องอยู่ด้วยกันตอนโตจัง :mew2:
-
สนุกอ่ะ เรื่องใหม่นี่ก็จะเอาสามหน่อไปเป็นพระเอกใช่ไหมน้อออ รอค่ะรออออ
-
เอวานน่ารักจังเลยคะ เด็กๆก็โตเป็นหนุ่มกันหมดแล้ว
ได้อ่านตอนนี้แล้วอยากอ่านตอนเต็มๆของสองคนนี้ซะแล้วสิ
จะคอยอย่างใจจดใจจ่อเลยนะคะ
ขึ้นชื่อว่า คุณ wanmai แล้ว เขียนนิยายออกมาได้ดีทุกเรื่องเลยจริงๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
ขอเขกหัวตัวเองก่อน! หาที่หน้าแรกตั้งนานกว่าจะนึกออก
ว่ามันต้องอยู่ในห้องนิยายที่จบแล้วนี่หว่า :ling1:
สนุกมากค่ะใหม่ ชอบเอวานที่สุด อิอิ กลิ่นแก้วก็น่ารักมาก :mc4:
แต่เด็กของสายลมคือคนไหนนะ ลูกของแอลอีก จำไม่ได้อ่ะ!!
สงสัยต้องกลับไปทบทวน ^_^
เป็นกำลังใจให้ใหม่กับน้องตองปั่นน้องต้นน้ำนะคะ :กอด1:
-
สรุปตระกูลนี้ได้สะใภ้3 เลยงั้นสินะ ฮ่าๆๆๆๆ
แล้วว่าที่สะใภ้แต่ละคน มีแต่ชวนไอ ทั้งน้านนนน คุก คุก คุก...
พวกมาเฟียกินเด็ก กะจะเป็นอมตะกันรึไง? ฮ่าๆๆๆๆ
-
เอวานกินเด็ก เค้าชอบบบบบบ
กลิ่นแก้วน่ารักมาก
รออ่านเปิดเรื่องใหม่นะคะ
-
แล้ววันใหม่ก็ไม่ทำให้เราผิดหวัง ตอนพิเศษตอนนี้ทำเอาเราแทบสลบ
เอวาน พ่อหนุ่มมากเสน่ห์ มาเสร็จเด็กน้อย(มาก)เข้าให้แล้ว :z1:
การพบกันของทั้งคู่มันทำให้เราน้ำตาซึม แบบว่าไม่คิดว่าจะเจอกันอย่างนี้
ถ้ากลิ่นแก้วไม่เจอเอวาน ก็ไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นยังไง จะมีชีวิตอยู่ไหม :เฮ้อ:
แต่นั่นก็ผ่านไปแล้วล่ะเนอะ ตอนนี้กลิ่นแก้วมีความสุขดีก็ดีแล้วล่ะ
สรุปคือทั้งสายลมและเอวานต่างก็เป็นคนรักเด็กทั้งคู่สินะ :z2:
ส่วนเซย์.......ใครจะคิดว่าโตมาจะเดินตามรอยพี่ๆทั้งสองกันล่ะ
ก็ตอนเด็กน่ะน่ารักงอแง จนเราคิดว่ายังไงอเล็กซ์ต้องได้ลูกเขยแน่
แม้จะผิดหวังไปบ้าง :laugh: แต่กลิ่นแก้วก็มาชดเชยกันได้น่า
ว่าจะรออย่างสงบ แต่เอามาอ่อยกันอย่างนี้มันจะรอไม่ไหวเอานะ :ling1:
นี่ยังเหลือน้องเล็กอีกคน รอดูว่าเซย์จะแพรวพราวขนาดไหน
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดให้หนูกลิ่นแก้ว
ป.ล. ใกล้ปีใหม่แล้วอวยพรล่วงหน้าเลยแล้วกันนะจ๊ะ
ขอให้วันใหม่สุขภาพแข็งแรงทั้งกายและใจ มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต
เราจะสมหวังก็ต่อเมื่อเราลงมือทำ สิ่งที่คิดและที่ทำไว้ขอให้สมหวังนะคะ
-
อูยยย ตั้งหน้าตั้งตารอเลยอย่างนี้น่ะ
ของชอบมากๆๆๆๆๆ คึคึคึคึ นี่มันฟินยิ่งกว่าได้กินขนมหวานอีก
กลิ่นแก้วตัวน้อยๆ คึคึ หอมหนอ นุ่มหนอ น่ารักหนอ คุกหนอ
ก๊ากกกกกกกกกก ฟินจนปริ่มแล้วค่ะคุณวันใหม่ คุกอะไรเราม่ายสนแว้ว อิอิ
โอร๊ยยย หลงน้องด้วยแล้วสิ คึคึคึ อิจฉาเอวานนน!555555 :hao7:
-
ลูกชายบ้านนี้กินเด็กหมดเลย เด็กมันกรุบกริบจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
แต่เอวานนี่ไอคุกๆๆๆ มากสุดนะ ก็เด็กมันยั่ว ฮา
ชอบๆ อยากอ่านต่อทุกคนเลย และก็ยังรักหนูอัลกับเฮียอเล็กที่สุดเหมือนเดิม
************************************************************
:mc4: Happy new year 2557 คนแต่งค่ะ ขอให้ร่ำรวย มีความสุขมากๆจ้า
-
เอวานกินเด็ก อั้ยยยยยยย
อายุเท่าลูกได้เลยน๊าาา 555
ตัวละครอีกตัวที่รู้สึกชอบมา คือพอล ยิ่งพอรีไรท์ใหม่
ยิ่งชอบพอล มาเฟียจริงๆ เสียดายเป็นของมาดามเกวน ฮ่าๆ
-
อร๊ายยย~ เรื่องของเอวานท่าจะแซบค่ะ
เด็ก 12 เอ๊งงง~
>.<
-
เอวาน ระวัง คุกๆๆๆ
ด้วยนะคะ
ในอนาคต คาดว่าน้องแก้ว คงจะสเน่ห์แรงไม่เบา
รอติดตามค่ะ
-
คุกๆๆๆๆ คุกอยู่ทางนู้นเอวานจ๋าาาาาาา แต่ก็ดีนะ กินเด็กก็ดี มาแบบกรุบกรอบอะไรแบบนี้ โฮะๆๆๆ o18 :laugh:
รออ่านตอนของอิเซย์ด้วยใจรัก :กอด1:
ปอลอ.ขอถามซักนิดค่ะคนเขียน ไม่ทราบว่าต่อจากนี้เรื่องราวของสามหนุ่ม จะทำเป็นเรื่องใหม่ หรือว่าจะมาเป็นแค่ตอนพิเศษคะ
-
ติดตามๆ >.< กลิ่นแก้วจะกลายเป็นดอกไม้กินได้! :z1:
-
ไอคุกไอคุกๆๆๆ
ฮาาาาาา
เอวาน กินเด็กมากเลยนะนั่น คึคึ
ระวังโดนจับก็ได้กินเด็กนะ
เอวานน่ารักจุง งื้อออออออออออออ
แต่ก็ยังรักลมอยู่ดี รออ่านเรื่องหนู(?)เซย์บ้าง
เย้ๆๆๆๆ
-
ชอบเอวานอ่ะ อยากอ่านทุกคนเลย
-
บวก เม้น จิ้มมม :z13:
เริงร่า ลั้ลลา กับคู่อิเซย์ ดูน่าสนใจมากกว่าคู่อื่น นี่บอกเลย ขอวอนพี่วันใหม่ โปรดอย่ามาม่า เนื่องจากอิ่มแล้วจากเรื่องคู่พ่อ :sad4:
คู่สายลม อันนี้ก็น่าติดตามแบบเวรี่ เวรี่มัช ดูลึกลับ แลดูมีมนต์ขลังแปลกๆ ฮ่าๆๆๆ
ส่วนคู่เอวาน.... กรุบกรอบเลยสิพ่อคุณ
ขอคำนวณอายุคร่าวๆนะคะ เอวานรับกลิ่นแก้วมาตอนประมาณ 7 ขวบ ขณะที่ลุงเอวานอายุ 28 สายลม 25 และอิเซย์ 18
ปัจจุบัน กลิ่นแก้วตอนนี้ 20 ลุงเอวานก็ประมาณ 41 น้องเขยสายลมก็ 38 กับคู่ของทายาทเกาะศิลายังไม่ทราบรูปพรรณสันฐานแน่ชัด มาที่น้องเขยเซย์ก็อยู่ที่ 31 โจรน้อยก็ไม่ทราบแน่ชัด รู้แค่ว่าอยู่มหาวิทยาลัย (รึเปล่า?) ถ้าอยู่ก็คิดว่าน่าจะอยู่ประมาณปีแรกๆ แนวๆเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกเพื่อเรียนต่ออะไรทำนองนั้น คงราวๆ 19 ไม่ก็ 20 ต้นๆค่ะ
เรียงจากความมั่วล้วนๆ ผิดพลาดยังไงขออภัยนะคับผม! :z2:
-
พอกันทั้งจอมโจรน้อยทั้งอิเซย์ คู่นี้ท่าทางจะมันกว่าเพื่อนนะคะ >_<
ว่าแต่เขียนแยกเรื่องของแต่ละคนแล้วเราจะได้อ่านของใครก่อนน้อ ^^
-
โอยยย~~
อยากอ่านเรื่องของแต่ละคนแบบว่าไม่ไหวแร้ววว
>.<
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ^^
-
น่าอ่านทั้ง3คู่เลย รีบแต่งนะ
-
เดวาใช่มั้ย
อยากอ่านเรื่องเต็มของทุกคนเลยจริงๆๆๆๆ
-
แอร๊ยยยยย อิเซย์มันโดนหลอกกกก กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
สมน้ำหน้าจริงๆเชียว เรื่องนี้ปลื้มทั้งสองคน ชอบทั้งเซย์แล้วเดวา
เดวาาน้อยจอมแสบ งื้ออออออออออ รออ่านแทบทนไม่ไหวแล้วอ่ะพี่ใหม่
แต่ยังไงเจ้าสายลมก็ยังเป็นที่หนึ่งอยู่เสมอ คึคึ
-
ทีนี้แหละเซย์เอ๋ย! ต้องจับให้ได้ไล่ให้ทันแล้วนะ คึคึ
โอร๊ยยยย น่าอ่านหมดทุกคู่ แต่แอบเทใจให้ตัวเล็กๆ หอมๆ กิ๊ดดดด น่ารักน่าฟัด!
รอตอนของอัลกับอเล็กซ์นะคะคุณวันใหม่ >.< :hao7:
-
กรี๊ดดดด อยากอ่านของเอวาน กินเด็กเค้าชอบบบบ หลงเด็กเงี้ยยยยย
-
ท่าทางคู่นี้จะแสบสันต์กว่าใครเพื่อน กะล่อนกับเจ้าเล่ห์มาเจอกัน
เตรียมตัวโดนทับถมจากพี่ชายทั้งสองได้เลยเซย์เอ๋ย :laugh:
สงสัยจะเลิกเจ้าชู้เพราะมัวแต่เอาเวลาไปไล่จับโจรน้อยนี่แหละ
มีของตัวเองก็ดีเหมือนกัน จะได้เลิกแกล้งเด็กของเอวานเขาสักที :hao3:
เรื่องใหม่จะเป็นคู่ไหนก่อนเราไม่เกี่ยง เพราะน่าชมทั้งสามคู่เลย
เอาเป็นว่ารอติดตามผลงานอยู่นะจ๊ะ
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
มาแล้วอีกหนึ่งหนุ่ม โดนเล่นจนได้ สงสัยเป็นเพราะคำสาปแน่ๆ
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณวัว ขอให้มีความสุข ไม่เจ็บ รวยๆๆๆๆ
-
ขอโทษนะคะเขียนชื่อคนแต่งผิด แต่เราก็ชอบเรื่องนี้มากนะ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
ชอบเซย์ อยากอ่านคู่เซย์ต่ออออออออ
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
อินโทรน่าสนุกหมดเลย รอติดตามนะคะ
-
รออ่านแบบเต็มๆ
:mew1:
-
สนุกมากค่ะ ชอบตั้งแต่รุ่นลูก ถึงรุ่นพ่อ
-
สนุกน่าอ่านทั้งสามพี่น้องเลย จะรอน้า^^
แต่คู่สามนี่ทันกันสุดๆ เซย์อาจหายเบื่อ จนต้องกุมขมับแทน ฮา
-
ติดตามเรื่องสาวของสามหนุ่มคะ
-
รออ่านเรื่องเต็มของทั้ง3คน :z2: :L2:
-
น่าติดตามแระน่าสนใจเป็นที่สุด อยากอ่านแล้ว อ่ะ :mew6:
-
รอติดตามทั้งสามเรื่อง :impress2:
-
รออ่านเลยค่ะ
-
ท่าจะมันส์แฮะคู่ของอิตาเซย์กับโจรน้อยเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ
เปิดเรื่องใหม่ของสามหน่อไปเลยครับ รออ่านๆๆ อิอิ
:katai4: :mew1: :hao6:
-
อ่านจบแล้ว เย่~
นิยายสนุกมากเลย แรกๆเราสงสารอัลมาก
เพราะอเล็กซ์ทำร้ายจิตใจตลอด รักอัลแต่ก็ไม่ถนอมอัลเลย
กว่าสองคนนี้จะลงเอยลุ้นแทบแย่
ส่วนสามแสบทั้งสามก็ชอบมาก
จะติดตามอ่านเรื่องยาวด้วยนะคะ
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนพิเศษ ๔ หวง
รีสอร์ตนับตะวันในวันนี้ได้ต้อนรับคณะนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่เข้ามาดูงาน เพราะอัลเบิร์ตเคยตกลงกับทางมหาวิยาลัยเอาไว้ว่าจะให้ความร่วมมือด้านการศึกษาจากสถานที่จริง เมื่อเหล่านักศึกษามาถึงชายหนุ่มจึงต้องคอยดูแลอำนวยความสะดวกให้ คอยแนะนำเรื่องต่างๆภายในรีสอร์ตเพื่อให้เกิดประโยชน์ต่อตัวนักศึกษามากที่สุด
จนกระทั่งถึงมื้อเที่ยงอัลเบิร์ตก็ได้ให้แม่ครัวเตรียมอาหารไว้เลี้ยงทั้งคณาจารย์และนักศึกษา วัตถุดิบที่นำมาทำอาหารรับมาจากชาวบ้านในแถบนี้แทบทั้งนั้น ผักผลไม้สดใหม่ถูกส่งมายังรีสอร์ตนับตะวันทุกเช้า นายฝรั่งของที่นี่เขาให้ราคาดี ไม่โก่งราคาเหมือนที่อื่นทำให้ชาวบ้านอยากทำการค้าด้วย มีของดีๆก็มักนึกถึงนายฝรั่งก่อนใครเพื่อน
“วัตถุดิบที่เรานำมาประกอบอาหารล้วนสดใหม่ รีสอร์ตเรามีผักปลอดสารจากชาวบ้านแถบนี้ที่มีเกษตรตำบลเข้ามาดูแลใกล้ชิด ตัวแทนของหมู่บ้านก็ได้เข้าร่วมกลุ่มเกษตรพัฒนา ทำให้พืชผักของที่นี่มาจากธรรมชาติจริงๆ สารเคมีเป็นส่วนน้อยทำให้ไม่มีตกค้างจนเกิดอันตรายกับร่างกายของผู้บริโภค”
อัลเบิร์ตอธิบายเพิ่มเติมเมื่อพนักงานนำอาหารมาวางบนโต๊ะ หัวใจของการทำงานบริการเรื่องพวกนี้ก็สำคัญไม่ต่างกัน ถือเป็นจุดแรกเริ่มเลยก็ว่าได้
“มิน่าคนที่นี่ถึงดูสุขภาพดี” หนุ่มนักศึกษาคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่อัลเบิร์ตเอ่ยแนะ “แล้ว... ไม่ทราบว่าทานของพวกนี้แล้วจะทำให้หน้าเด็กเหมือนเจ้าของรีสอร์ตไหมครับ?”
ดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนี้จะสนใจอัลเบิร์ตเป็นพิเศษ เพราะตลอดการพาทัวร์รอบรีสอร์ตมักแอบหยอดอัลเบิร์ตอยู่เรื่อยๆ อัลเบิร์ตก็ได้แต่ยิ้มไม่ต่อความยาวสาวความยืด หนุ่มนักศึกษาคนดังกล่าวท่าทางจะเป็นพวกชอบคนที่อายุมากกว่า และดูท่าว่าจะถูกใจนายฝรั่งของคนแถวนี้เข้าเสียแล้ว
“อันนี้ก็ไม่ทราบ คงต้องลองดูนะครับ” อัลเบิร์ตยิ้มให้คนถาม ก่อนจะหันไปบอกทุกคนบนโต๊ะเมื่ออาหารพร้อมแล้ว “เชิญตามสบายครับ”
ร่างสูงก้าวออกไปโดยมีสายตาของหนุ่มนักศึกษาคนเดิมมองตาม เสียงเพื่อนนักศึกษาแซวกันเองดังแว่วมาเข้าหูว่าฝ่ายนั้นท่าจะหลงเขาเข้าแล้ว อัลเบิร์ตโคลงศีรษะแล้วถอนใจเบาๆอย่างไม่คิดอะไร
เขาน่ะไม่คิด แต่เด็กมันไม่ใช่ เพราะคราวต่อมาเด็กหนุ่มคนเดิมก็ยังมาขอข้อมูลทำงานส่งอาจารย์บ่อยๆ อัลเบิร์ตที่เห็นเป็นเด็กก็ไม่ได้คิดอะไร แต่อเล็กซานเดอร์ที่มาเจอเข้าก็ชักจะทนไม่ไหวเพราะเด็กมันเล่นปีนเกลียวแบบไม่เกรงใจ วอนนัก!
---------------
กระเป๋าเดินทางใบย่อมถูกบอดีการ์ดนำมาเก็บในตัวบ้าน ขณะที่เจ้าของกระเป๋าอย่างอเล็กซานเดอร์คว้าตัวอัลเบิร์ตขึ้นชั้นบนไปแล้ว ร่างสูงถลาตามแรงรั้งก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างเมื่ออีกฝ่ายดันตัวเขาให้หงายลงไปนอนแล้วขึ้นคร่อมเหนือร่างกาย
“ท่าทางอารมณ์ไม่ดี” มือเรียวแตะข้างแก้มสากไรเครา ตาสีอ่อนมองสบนัยน์ตาสีฟ้าที่ฉายแววเคืองขุ่น
“มากเชียวล่ะ”
อเล็กซานเดอร์ยอมรับ เขากำลังหงุดหงิดได้ที่เลยทีเดียว เสื้อถูกถอดออกพ้นกาย ก่อนมือหนาจะละมาปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดซิปลง เปิดเผยความใหญ่โตให้ปรากฏแก่สายตา
อัลเบิร์ตหลุบสายตาลงมองมันเพียงครู่เดียวแล้วเงยขึ้นมองหน้าอเล็กซานเดอร์ มือหนาคว้ามือของเขาสัมผัสความร้อนที่เต้นตุบรอการปลดปล่อย ขณะที่ร่างสูงใหญ่ค่อยโน้มลงมาจูบ อัลเบิร์ตเผยอปากรับเมื่ออีกฝ่ายนาบจูบร้อน ลิ้นลื่นรุกเร้าขณะที่ข้อมือเขาถูกบังคับให้ขยับรูดรั้งความร้อนรุม เสียงครางครึ้มในลำคอดังขึ้นด้วยความพึงใจเมื่อความอุ่นของอุ้งมืออัลเบิร์ตทำให้ใจกลางร่างกายคัดเคร่งคึกจัด
ริมฝีปากหนาเบียดจูบหนักหน่วง ขยับสะโพกเน้นหนักให้เนื้อกายสัมผัสกับมืออุ่นๆอย่างเต็มที่ มือหนาลูบต้นขาของคนใต้ร่าง ก่อนยกแยกมันจนชิดอก เปิดเปลือยเนื้อตัวของอีกฝ่ายให้สามารถแทรกกายเข้าไปได้อย่างถนัดถนี่ ชายหนุ่มกัดฟันกระแทกกายเข้าไปจนสุดแล้วถอดถอน เนื้อกระทบเนื้อจนร่างกายแทบมอดไหม้ด้วยไฟอารมณ์ เหงื่อกาฬผุดพราย ลมหายใจหอบกระชั้นรุนแรงมากขึ้น มากขึ้น แทบทนไม่ไหว
มือหนาช้อนสะโพกตึงแน่นมาแนบชิด ขย่มกายกระชั้นไม่ฟังเสียงห้ามที่ปะปนกับเสียงครางเครือ เล็บมนจิกครูดแผ่นหลังกว้างเมื่อเขาส่งกายเข้าลึกล้ำ ก้มลงดูดปากบางที่เผยออ้า เก็บกักเสียงครางครั้งสุดท้ายเมื่อร่างกายกระตุกเกร็งยะเยือกไหวรุนแรง ลาวารักหลั่งรด เสียวปลาบจนต้องถอนจูบแล้วร้องคำราม
อัลเบิร์ตเหนื่อยหอบกับบทรักรุนแรงที่เพิ่งผ่านพ้น แผ่นอกกระเพื่อมไหวเมื่อพยายามปรับการหายใจของตนเองให้เป็นปรกติ คนด้านบนก้มลงมาจูบ แนบนาบริมฝีปากแล้วดูดดึงปลายลิ้นเขา อัลเบิร์ตครางประท้วงเพราะกำลังเหนื่อย ทุบไหล่หนาให้ละริมฝีปากห่างออกไป เสียงหัวเราะในลำคอดังมาให้ได้ยินอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนร่างสูงใหญ่จะพลิกกายลงไปนอนแผ่บนเตียง
อัลเบิร์ตขยับลุกขึ้นมา จะลุกไปล้างเนื้อล้างตัว สะดุ้งเบาๆเมื่อมือหนาเอื้อมมาบีบก้น หันมามองคนทำที่นอนยิ้มอารมณ์ดีอย่างคาดโทษก่อนเดินไปห้องน้ำ จนเสร็จธุระออกมาจึงเอ่ยถามคนบนเตียงที่นอนเอกเขนกเสื้อผ้าไม่ยอมใส่
“คราวนี้ถามได้ไหมครับ?” อัลเบิร์ตเกริ่นนำเพราะก่อนหน้านี้ดูอเล็กซานเดอร์อารมณ์ไม่ดีจนไม่คิดจะเอ่ยปากถามว่าเป็นอะไร
คนถูกถามถอนใจก่อนบอกออกมาสั้นๆ “หึง”
“ว้าว ตรงจัง”
อัลเบิร์ตแสร้งทำประหลาดใจขณะที่อมยิ้มน้อยๆเมื่อเอ่ยล้อ อเล็กซานเดอร์เอื้อมมือมารั้งแขนให้นั่งลงข้างๆ อัลเบิร์ตจึงค่อยนั่งลงบนขอบเตียงแล้วหันมามอง
“เด็กมันดูดี แต่ฉันมั่นใจว่ารักนายมากกว่ามันแน่ๆ”
รอยยิ้มบางผุดขึ้นมาบนริมฝีปากอัลเบิร์ต “คุณก็เครียดแม้กระทั่งเรื่องนี้นะอเล็กซ์”
“ไม่เครียดได้หรือ รู้ตัวไหมว่ามีน้ำมีนวลขึ้น”
“ดำแบบนี้น่ะหรือดูมีน้ำมีนวล” เอ่ยย้อนกลับไปกลั้วหัวเราะหน่อยๆ เขาไม่ใช่คนผิวขาว เรื่องมีน้ำมีนวลท่าจะไม่ใช่
“ใครว่าเมียฉันดำ ดูสิ รัศมีมาดามมาเฟียเกาะเชียว” คนตัวโตลุกขึ้นมานั่ง เชยคางคนรักในเชิงหยอกล้อแล้วจูบแก้มเบาๆ
“ไม่เอาแล้วอเล็กซ์ ผมล้างตัวแล้ว” เอ่ยปรามเมื่อริมฝีปากร้อนๆนั้นไม่หยุดแค่แก้ม ยังเลยมาที่ใบหูและซอกคอ “...แก่แล้ว เก็บแรงไว้ทำอย่างอื่นบ้างเถอะครับ”
“..........” อเล็กซานเดอร์ชะงัก มองตาสีอ่อนที่ระริกไหวด้วยแววขบขันแล้วเข่นเขี้ยว หน้าซื่อๆนี่มัน...
มือหนากระตุกให้อีกคนหงายหลังลงบนที่นอน ก่อนโถมทับอย่างมันเขี้ยว หน้าซื่อตาใสแบบนี้ต้องจับฟัดเสียให้เข็ด!
------------------
ได้ฟัดคนหน้าซื่อจนหนำใจแล้วก็ดูเหมือนว่าอเล็กซานเดอร์จะอารมณ์ดีขึ้น ปล่อยให้คนรักนอนพักอยู่บนห้องส่วนตนเองก็ลงมาหาลูกชายคนรองที่ชั้นล่าง สายลมที่เพิ่งกลับจากโรงเรียนมากำลังนั่งทำการบ้านอยู่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงที่โซฟาอีกตัว เด็กชายยกมือไหว้ก่อนทำการบ้านของตนเองต่อ
อเล็กซานเดอร์ลุกไปหาอะไรมาดื่ม พร้อมเทน้ำผลไม้ใส่แก้วมาให้ลูกด้วย เมื่อเดินกลับมาวางแก้วน้ำไว้ให้ลูกสายตาก็สะดุดเข้ากับแผ่นพับที่วางอยู่ข้างกองหนังสือ มือหนาหยิบมันมาดู ทิ้งตัวลงนั่งแล้ววางแก้วน้ำในมือเพื่อเปิดดูรายละเอียดด้านใน
“งานของจังหวัดหรือ?” อเล็กซานเดอร์พึมพำกับตัวเองเมื่อพลิกดูรายละเอียดด้านในแล้วได้ข้อสรุปมาเช่นนั้น
“แด๊ดอยากไปร่วมงานด้วยไหมล่ะครับ?” สายลมเงยหน้าขึ้นมาถาม
“หือ อย่างนั้นก็ดีเหมือนกันนะ เราไปเดินเที่ยวกันสามคนพ่อลูกน่าสนุกดี” อเล็กซานเดอร์ทำท่าคิดก่อนพยักหน้าเห็นดีด้วย ถ้าพาเซย์มาด้วยก็คงจะดี แต่เซย์ยังไม่ปิดภาคเรียน น่าเสียดาย
“วันสุดท้ายมีแข่งเอทีวี พ่อสนับสนุนเงินรางวัลส่วนหนึ่งให้กับการแข่งขันด้วย” สายลมบอก
“จริงหรือ ไม่เห็นเคยรู้”
“ก็แด๊ดไม่ค่อยได้มาตรงกับช่วงนี้ เจ้าภาพเขาขอมาให้ช่วยๆกัน พ่อเลยร่วมด้วย”
“อ้อ” ผู้เป็นบิดาทำเสียงรับรู้ อัลเบิร์ตเป็นนายฝรั่งแสนใจดีนี่ ไม่น่าแปลกใจหากจะเข้าร่วมงานการกุศลทั้งหลายที่ถูกเชื้อเชิญชวน
“แด๊ดเคยแข่งอะไรแบบนี้ไหมครับ?”
“เอทีวีหรือ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วกับคำถามก่อนบอก “อืม... ไม่เคยหรอก พ่อเราเขาไม่ชอบให้ทำอะไรผาดโผน เพราะชีวิตแด๊ดมันก็แขวนอยู่บนเส้นด้ายอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว หึๆ”
นึกถึงสมัยก่อนตอนยังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนอเล็กซานเดอร์ก็หัวเราะหึๆ หากเวลานั้นอยู่กับเจฟฟรี่แค่สองคนคงพากันไปทำแต่เรื่องเสี่ยงๆ แต่เพราะมีหลานพ่อบ้านหน้าซื่อนั่งรอกลับห้องอยู่ทุกวันทำให้จะไปไหนมาไหนต้องคอยนึกถึงอยู่ตลอดจนไม่สามารถทำอะไรดังใจอยากได้ทั้งหมด ยิ่งเห็นตาเศร้าๆที่มองมาเวลาเขาทำอะไรไม่คิดจนเจ็บตัวยิ่งไม่อยากทำมันซ้ำอีก
“แด๊ดกับพ่อรู้จักกันมาแต่เด็กเลยหรือครับ?” เด็กชายเอ่ยถามอย่างใคร่รู้
“ก็ไม่เชิง ประมาณมัธยมต้นมั้งถ้าจำไม่ผิด”
“รักกันแต่เด็กเลยหรือครับ?”
“อะไร วันนี้เป็นไอ้หนูจำไมหรือ?” ผู้เป็นบิดาหรี่ตามองยิ้มๆ
“อยากรู้เฉยๆ”
มือหนาเอื้อมมายีหัวเด็กขี้สงสัย ก่อนจะเอ่ยเรียกอัลเบิร์ตที่เดินลงมาจากชั้นบน
“จะไปไหน?”
“ทำงานสิครับ ยังไม่ถึงเวลาเลิก” ตอบกลับไปง่ายๆแล้วจะเดินออกจากบ้าน
“ไม่ต้องเลย กลับขึ้นไปนอนพักไป” มือหนาคว้าต้นแขนอัลเบิร์ตแล้วจะลากกลับขึ้นชั้นบน
“ไม่เอา”
“อย่าดื้อ”
“อเล็กซ์ นี่งานผมนะ จะให้เสียการปกครองหรือไง?” อัลเบิร์ตขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมเดินตามง่ายๆ ทำให้ยักแย่ยักยันกันอยู่ตรงเชิงบันได
“ก็ร่างกายนายมันไม่พร้อม” เขาให้เหตุผลที่ฟังขึ้นที่สุด
“เพราะใครล่ะ”
“เพราะนายไง”
“..............” ตาเขียวๆตวัดมองเมื่อถูกโยนความผิดมาให้หน้าตาเฉย เพราะเขาที่ไหนกัน บ้าไปแล้ว
“อย่ามายั่วกันน่า” อเล็กซานเดอร์ว่า
“ยั่วที่ไหน คุณนี่” ไม่รู้จะโต้ตอบคนหน้าตายอย่างไรดีแล้ว
“ไปนอนพัก”
“ไม่ไป อเล็กซ์อย่ามาบังคับ”
คราวนี้คนถูกบังคับเสียงแข็งตอบโต้ อเล็กซานเดอร์หยุดดันหลังของอีกฝ่าย มองสีหน้าแสนดื้อดึงนั่นแล้วชายหนุ่มก็ย่อตัวลงแล้วช้อนใต้สะโพกอุ้มคนดื้อขึ้นมา
“อเล็กซ์!!” อัลเบิร์ตร้องเสียงหลง เกาะบ่าแกร่งเอาไว้แน่นเพราะตกใจ
“เรียกทำไม”
ริมฝีปากหยักยิ้มกวน ดวงตาสีฟ้าพราวระยับด้วยความครื้นเครงใจ อัลเบิร์ตได้แต่ฮึดฮัด ขัดใจตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ ต้องปล่อยให้คนตัวโตอุ้มขึ้นบ้านไป
สายลมเหลือบไปมองเมื่อศึกระหว่างสองพ่อสงบลง เด็กชายยักไหล่ ก่อนปิดสมุดการบ้านแล้วเก็บข้าวของขึ้นบ้านไปด้วยอีกคน
--------------
เมื่อส่งภรรยาที่รักไปพักผ่อนได้ดังที่ต้องการแล้วอเล็กซานเดอร์ก็มาประจำการที่รีสอร์ตแทน ต้องให้เขาบังคับถึงยอมนอนพักได้ ว่าจะจัดหนักให้อีกสักทีจะได้หายดื้อกับเขาบ้าง แต่มันไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก เพราะมันอาจทำให้เสียงานจริงๆถ้าเขาติดลมบนจนไม่อยากลุกมาทำงานแทน
เจ้าเด็กนั่นมาหาเมียเขาอีกแล้ว แม้ไม่สบอารมณ์แต่ด้วยฐานะรักษาการแทนเจ้าของรีสอร์ตเขาก็จำต้องสะกดความไม่พอใจเอาไว้ แล้วอยู่รับหน้ามันแทน ไม่ให้ไปกวนเวลา ‘เมีย’ ของเขาพักผ่อน
“สวัสดีครับ” ภิวัฒน์เอ่ยทักทายฝรั่งตัวโตที่วันนี้มาทำงานแทนคุณคาร์ลของตน
“สวัสดี วันนี้จะมาขอข้อมูลอะไรอีกหรือ?” อเล็กซานเดอร์ทักทายกลับไปพร้อมคำถาม
“พอดีผมต้องถามเอากับคุณคาร์ล คงไม่สะดวกใจที่จะบอกกับคุณที่ไม่ใช่เจ้าของนับตะวัน”
ท่าทีเด็กหนุ่มยั่วโมโหจนอเล็กซานเดอร์ต้องระวังอารมณ์ตัวเองให้มาก ไม่ให้ไหลไปตามการก่อกวนนั้นจนเสียถึงอัลเบิร์ต
“อัลเบิร์ตคงไม่สะดวกมาตอบคำถามให้เธอหรอกไอ้หนู”
“ดูคุณหวงคุณคาร์ลจังเลยนะครับ”
“เรื่องปรกตินี่ คนรักที่ไหนเขาก็ทำกัน” ตอบกลับไปตามตรง หากเป็นคนอื่นคงเข้าใจไปนานแล้ว แต่เจ้าเด็กตรงหน้าเขานี่มันหน้ามึนกว่าที่คิด ยังคงยอกย้อนเขากลับมาอีก
“ไม่เห็นคุณคาร์ลเคยบอกว่ามีคนรัก”
“แล้วมันจำเป็นต้องบอก ‘คนอื่น’ ด้วยหรือ?”
“มันเชื่อได้ยากนะครับคุณว่าไหม บางครั้งคนบางคนก็สำคัญตัวผิด”
อเล็กซานเดอร์กัดกรามกรอด พูดดีด้วยก็แล้ว อ้อมก็แล้ว ตรงก็แล้วมันยังไม่ยอมจบ จะเอาอย่างไรแน่หา!
“ที่พูดนี่คือจะไม่เลิกมาวุ่นวายกับคนของฉันอย่างนั้นสินะ” อเล็กซานเดอร์พยายามข่มใจเมื่อเอ่ยถามกลับไปตรงประเด็น
“ถ้าคุณคาร์ลไม่เอ่ยปาก มันคงยากที่ผมจะฟังคุณ”
ภิวัฒน์ยิ้มกวนโทสะคนมองก่อนจะเดินออกไป อเล็กซานเดอร์ทำเสียงเหอะกับการท้าทายของเด็กหนุ่มคนนั้น ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม! คิดจะมาแย่งเมียเขา เร็วไปร้อยปีโว้ย!!
----------------
เมื่อวันงานจังหวัดวันสุดท้ายมาถึง ครอบครัวของอเล็กซานเดอร์ถึงได้มาร่วมงาน เพราะมีการแข่งขันเอทีวีด้วย น่าสนใจกว่าวันอื่นๆ แถมอัลเบิร์ตยังเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนเงินรางวัลจึงควรมาในวันนี้ที่สุดแล้ว
ภายในงานมีทั้งของกินของใช้ละลานตา กิจกรรมน่าสนใจมากมายถูกจัดขึ้นเพื่อเชิญชวนนักท่องเที่ยวให้มาเที่ยวที่จังหวัดนี้มากขึ้น สามพ่อลูกเดินเที่ยวงานสบายๆ บอดีการ์ดจากเฟอร์ริงตันคอยคุ้มกันไม่ห่าง แต่พยายามทำตัวกลมกลืนกับคนในพื้นที่เพราะอัลเบิร์ตสั่งไว้ กลัวคนมาเที่ยวเขาจะตกใจเอาที่มีบอดีการ์ดชุดดำมาเดินตามเป็นพรวนในงานด้วย
การแข่งขันรถเอทีวี (All-Terrain Vehicle) หรือ ควอดไบค์ (quad-bike) เป็นรถที่สามารถบุกป่าฝ่าดงได้ไม่มีหวั่น ด้วยเครื่องยนต์แบบเดียวกับมอเตอร์ไซค์ทำให้ความเร็วและคล่องตัวมีอยู่มาก ล้อทั้งสี่ก็ช่วยในเรื่องทรงตัวทำให้ลดการแรงกระแทกและการเกิดอุบัติเหตุเมื่อเข้าโค้งได้ดีกว่ามอเตอร์ไซค์ การแข่งขันแนวผาดโผนจึงเป็นที่สนใจของเหล่าคนขับเอทีวี และมันถูกจัดขึ้นเป็นกิจกรรมที่มีเป็นประจำในทุกปี กลุ่มคนรักความตื่นเต้นก็ต่างสมัครเข้าแข่งขันกันหนาตา
แม้เอทีวีจะเป็นรถที่มีความปลอดภัยในการขับขี่ในระดับหนึ่ง แต่เมื่อมันถูกนำมาใช้ในการแข่งขันก็ใช่ว่าใครจะขับก็ได้ เรื่องความชำนาญในการขับขี่เป็นสิ่งสำคัญ หากไม่เคยฝึกซ้อมมาอย่างดีคงยากนักที่จะลงแข่งได้
ภิวัฒน์เป็นหนึ่งในผู้ร่วมแข่งขัน เด็กหนุ่มอบอุ่นร่างกายก่อนลงแข่ง เขาอยู่ชมรมคนรักเอทีวี ร่วมแข่งมาก็หลายสนามแล้ว ขณะที่กำลังเตรียมตัวกันอยู่ก็เหลือบไปเห็นอัลเบิร์ต เด็กหนุ่มคิดจะเข้าไปทักทายแต่เมื่อเห็นว่าศัตรูหัวใจของตนเดินมาด้วยอารมณ์ดีๆก็ชักจะขุ่น ยิ่งเมื่อตาสีฟ้านั่นหันมาเห็นภิวัฒน์ยิ่งขุ่นมัว เมื่อเห็นอัลเบิร์ตเดินแยกไปกับเด็กผู้ชายอีกทางหนึ่งภิวัฒน์ก็คว้าชุดที่ใส่สำหรับแข่งพร้อมหมวกนิรภัยเดินดุ่มไปหาอเล็กซานเดอร์ทันที
“สวัสดีครับคุณลุง”
อเล็กซานเดอร์ปรายมองเจ้าของเสียงอย่างไว้ท่าที เขาเห็นตั้งแต่มันมองเมียเขาตาวาวนั่นแล้ว ดีที่คนของเขาไม่เห็นมันแล้วเดินออกไปที่อื่นกับลูกก่อน
“ไม่นึกว่าคุณจะชอบดูอะไรแบบนี้นะครับ”
“............” อเล็กซานเดอร์ได้แต่ฟังแล้วเงียบไว้เพราะไม่อยากมีปัญหากับเด็ก ก็เหมือนหมาเห่าใบตองแห้ง เดี๋ยวมันเหนื่อยมันก็หยุดเอง
“อยากจะลองลงแข่งดูสักตั้งไหมครับ ท้าทายความกล้า”
ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเมื่อมองลูกไม้ของเด็กหนุ่มตรงหน้าออก หัวเราะลงคอเบาๆ ท่าทางจะเป็นพวกอยากได้อะไรก็ต้องได้สินะ แต่เผอิญว่าเขามันเป็นประเภทเดียวกันเสียด้วยสิ
“กลัวหรือครับคุณลุง?” หนุ่มนักศึกษายิ้มเย้ย “อ้อ ที่จริงผมไม่น่าถาม”
ภิวัฒน์หัวเราะในลำคอ สายตาแสดงออกให้เห็นว่ากำลังปรามาสชายหนุ่มตรงหน้า ซึ่งอีกฝ่ายก็ก้าวเข้ามาใกล้เขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ความสูงใหญ่ของหนุ่มต่างชาติเมื่อมายืนเทียบกันแบบนี้ก็สูงค้ำหัวเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
“รู้อะไรไหม บางทีคนเราอาจตายได้ง่ายๆก็เพราะปาก”
“หึ” เด็กหนุ่มทำเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่นึกเกรง
“เด็กอย่างเธอคงใช้มันเปลืองมากจนไม่รู้ว่ามันจะนำภัยมาถึงตัว” อเล็กซานเดอร์ยังคงกล่าวด้วยความเรียบเรื่อย
“.........”
“อยากแข่งใช่ไหมไอ้รถนี่?” ตาสีฟ้าปรายมองรถเอทีวีที่จอดอยู่รายรอบ ขณะที่เด็กหนุ่มตรงหน้าจ้องเขาเขม็ง
“ได้” น้ำเสียงคล้ายจะคำรามในคลำคอตอบตกลงก่อนหันไปหาเอริค “เอริค”
“ครับ”
บอดีการ์ดหนุ่มก้าวไปรับชุดและหมวกนิรภัยจากภิวัฒน์ ก่อนนำมันมาให้ผู้เป็นนาย คำท้าทายของเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมทำให้อเล็กซานเดอร์ต้องมาทำเรื่องบ้าระห่ำทั้งที่เลยวัย หากอัลเบิร์ตรู้เข้าไม่รู้จะว่าอย่างไรบ้าง
ทางด้านอัลเบิร์ตที่แยกไปเดินเที่ยวงานกับลูกชายเมื่อรู้สึกว่าจะห่างจากอเล็กซานเดอร์มาไกลแล้วจึงพากันมาเดินหา บอดีการ์ดส่วนหนึ่งคอยคุ้มกันเขาและลูก ขณะที่เอริคคุ้มกันอเล็กซานเดอร์ คนยิ่งเยอะมักจะยิ่งอันตรายจนต้องระวังกันให้มาก
การแข่งขันเอทีวีกำลังเริ่ม รถที่ร่วมแข่งกำลังจะออกตัว เสียงบิดเครื่องดังกระหึ่ม อัลเบิร์ตจูงแขนสายลม สายตาก็คอยมองหาอเล็กซานเดอร์ท่ามกลางกลุ่มคนมากหน้า เห็นเอริคยืนอยู่ข้างสนามชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปหาแล้วถามไถ่
“อเล็กซ์ล่ะ?”
เอริคหันมามองเพื่อนที่ตอนนี้อยู่ในฐานะคนสำคัญของนายแล้วจึงหันไปทางนักแข่งรถในสนาม อัลเบิร์ตเลิกคิ้วงง หันไปมองตามสายตาเพื่อนบอดีการ์ดแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อพอจะเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายจะบอกดวงตาสีอ่อนก็เบิกขึ้นแล้วหันมามองเอริคอย่างตกใจ
“นั่น...”
เอริคพยักหน้าแม้อัลเบิร์ตไม่ได้พูดอะไรออกมาเป็นประโยค เมื่อรู้เช่นนั้นแล้วอัลเบิร์ตก็ถึงกับหน้าซีด
“เรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมอเล็กซ์ถึงไปอยู่ที่นั่น?”
“รับคำท้าของเด็กที่มาติดพันคุณ” บอดีการ์ดหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบ
“อะไรนะ!?”
อัลเบิร์ตย้อนถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ชายหนุ่มจะเข้าไปห้าม แต่นักแข่งในสนามก็กำลังบิดคันเร่งเสียงดังใส่กัน พออ้าปากจะเรียกไว้เสียงปืนเริ่มการแข่งขันก็ดังขึ้นกลบเสียงเขาไปหมด
ปัง!!
รถเอทีวีออกตัวกันจนฝุ่นตลบ คันของอเล็กซานเดอร์แล่นผ่านหน้าอัลเบิร์ตไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
“อเล็กซ์!!!!” อัลเบิร์ตได้แต่ร้องตาม เพราะถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็คงไม่ได้ยินได้ฟังแล้ว “โธ่เอ๊ย! บ้ายุอะไรแบบนี้”
บ่นพึมพำกับตัวเองแล้วอัลเบิร์ตก็ได้แต่ชะเง้อมองตามด้วยความเป็นห่วง คนของเจ้าภาพผู้จัดงานมาเชิญเขาไปนั่งดูการแข่งขันในพื้นที่ที่ได้จัดไว้เพราะเขาคือหนึ่งในผู้สนับสนุนเงินรางวัล แต่อัลเบิร์ตห่วงอเล็กซานเดอร์เกินกว่าจะนั่งติดเลยปฏิเสธไป
อเล็กซานเดอร์เคยบอกกับสายลมว่าเขาไม่เคยแข่งขัน ไม่เคยทำเรื่องผาดโผน นั่นเขาไม่ได้โกหก เพียงแต่บอกไม่หมดก็เท่านั้น สมัยเรียนเพราะไม่อยากเห็นอัลเบิร์ตต้องทำหน้าเศร้าเพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับเขา อเล็กซานเดอร์จึงไม่ได้ทำเรื่องพรรค์นั้น เจฟฟรี่จึงเป็นสิงห์นักบิดอยู่คนเดียวขณะที่เขาเป็นคนนั่งดู
รถของอเล็กซานเดอร์ขับตีคู่ขึ้นมาเมื่อเกือบถึงโค้ง เส้นทางออกจะขรุขระทำให้เขาต้องระวังให้มาก ต้องประคองสมาธิให้ดีไม่วอกแวกไปกับการยั่วยุของภิวัฒน์ที่แซงขึ้นมาแล้วเบียดรถของเขา อเล็กซานเดอร์เร่งความเร็วของรถขึ้นอีกเมื่อผ่านช่วงตีโค้งวนรถกลับ เขาไม่ได้จะเอาแชมป์ แค่อยากสั่งสอนเด็กปากดี ยิ่งใกล้ถึงเส้นชัยรถทั้งสองคันยิ่งขับเคี่ยวไม่มีใครยอมใคร ไม่สนใจรถคันอื่นว่าจะแซงไปไกลหรือรั้งท้ายอยู่ตรงส่วนไหน เมื่อเห็นท่าไม่ดีภิวัฒน์จึงหักปาดหน้าอเล็กซานเดอร์ เขาไม่น่าประมาทคนๆนี้เลยจริงๆ
รถของเด็กหนุ่มแซงขึ้นไปอีกครั้ง เสียงเชียร์รอบสนามไม่ดังเข้าหูเมื่อเส้นชัยอยู่ไม่ไกลแล้ว เขาจะพลาดแม้สักเสี้ยวนาทีไม่ได้ ภิวัฒน์มุ่งตรงสู่เส้นชัยด้วยความลำพอง แต่ก็ช้าไปเพียงเสี้ยววินาทีเมื่ออเล็กซานเดอร์ปาดหน้าเข้าเส้นชัยไปเสียก่อน ดวงตาสีฟ้าเหลียวมามองเขา เขาไม่เห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าแบบไหนภายใต้หมวกนิรภัยนั่น แต่เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้มเยาะเขาอยู่เป็นแน่!
ทั้งเจ็บใจ ทั้งเสียหน้าที่พ่ายให้กับคนที่ตนเองท้าทายและดูหมิ่น ภิวัฒน์ลงจากรถมาด้วยอาการฮึดฮัด ดวงตาเขียวขุ่นมองอเล็กซานเดอร์ที่ก้าวเข้ามาหาอย่างไร้ความเป็นมิตร
“จะบอกอะไรให้นะไอ้หนู ต่อให้เธอเจออัลเบิร์ตก่อนฉัน ทุกอย่างมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก เพราะถึงยังไงอัลเบิร์ตก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี ของอย่างนี้มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลาที่พบกัน แต่มันขึ้นอยู่ที่การเลือกของอัลเบิร์ตต่างหาก และเขา... เลือกฉัน”
เสียงทุ้มกล่าวทิ้งไว้เท่านั้นแล้วเดินออกไป ภิวัฒน์มองตามแผ่นหลังกว้างของผู้ชนะแล้วกำหมัดแน่น ยิ่งเห็นอัลเบิร์ตก้าวเร็วเข้าไปหาคนๆนั้นด้วยความเป็นห่วง แถมบ่นคนตัวโตยกใหญ่ที่ทำอะไรไม่คิดให้ดี กลับไปถ้าบ่นปวดตัวจะไม่นวดให้เลย แม้ไม่อยากยอมแพ้แต่ภิวัฒน์ก็จำต้องยอมรับว่าเขาไม่สามารถแทรกกลางระหว่างคนทั้งสองได้.... ไม่ใช่เพราะเป็นเด็ก... ไม่ใช่เพราะมาทีหลัง... แต่เป็นเพราะคนกลางอย่างอัลเบิร์ตไม่เคยคิดจะเลือกเขาเลยต่างหาก
---------------
ต่อด้านล่างค่ะ :katai2-1:
-
“โอยยยยยย”
เสียงครางโอดโอยดังมาเป็นระลอกตั้งแต่กลับรีสอร์ตมา อัลเบิร์ตทำเป็นไม่สนใจ ทำอย่างกับว่าตัวเองยังหนุ่มยังแน่น แก่แล้วไม่เจียมสังขารก็นอนโอดโอยไปเถอะ
“อัล ปวดไปทั้งตัวเลย”
เมื่อเสียงโอดโอยไม่ได้ผลคนตัวโตจึงเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีใหม่ อัลเบิร์ตเหลือบมองก่อนเอ่ยถามกลับไปเสียงเรียบ
“ไปหาหมอไหมครับ? ให้เอริคพาไป”
“ไม่ แค่นายช่วยนวดก็พอ”
“ผมไม่ใช่หมอนวด” เอ่ยปฏิเสธทันควัน
“นายไม่ใช่ แต่นวดให้หน่อยไม่ได้หรือไง โอย~”
ยังมีการร้องโอดโอยตบท้ายเสียอีก อัลเบิร์ตที่กำลังจะโต้กลับไปต้องหยุดชะงักเมื่อสายลมเดินโฉบมาพร้อมหลอดยาทาแก้ปวดในมือ เด็กชายวางหลอดยาไว้บนโต๊ะก่อนเดินจากไปแบบเนียนๆ ช่างเข้ากันดีเหลือเกิน ทั้งคนรักทั้งลูกชาย
“พ่อครับ” สายลมยังโผล่หน้ามาเรียก
“อะไรอีก?”
“เปล่าครับ แค่จะบอกว่าตามสบาย” เด็กชายอมยิ้มก่อนเดินออกไปแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ
อัลเบิร์ตได้แต่เข่นเขี้ยว เมื่อเลี่ยงไม่ได้แล้วจึงคว้าหลอดยามาถือแล้วสั่งคนตัวโต
“คว่ำ”
อเล็กซานเดอร์อมยิ้ม นอนคว่ำลงตามที่สั่ง อัลเบิร์ตเลิกชายเสื้อของเขาขึ้นเลยบ่าก่อนบีบครีมแก้ปวดใส่มือแล้วมาทาบนหลัง ฝ่ามืออุ่นๆนวดคลึงให้เบาๆ ไม่กล้าลงน้ำหนักแรงเพราะเห็นก่อนหน้านี้ร้องโอดโอยบางทีอาจช้ำข้างในก็ได้
“อา... เยี่ยมเลย... แรงอีกนิดสิอัล”
อัลเบิร์ตชะงักมือ ใบหน้ารู้สึกร้อนผะผ่าวขึ้นมากับเสียงของอเล็กซานเดอร์ที่มันพร่าสั่นเกินปรกติ ทำไมต้องทำเสียงแบบนั้นด้วยไม่รู้
“พอแล้ว” คนตัวโตพลิกกายกลับมา จับข้อมือทั้งสองข้างของอัลเบิร์ตไว้แล้วยกตัวขึ้นจุ๊บริมฝีปากบาง “ขอบคุณ”
อัลเบิร์ตพยักหน้างงๆ มือยังคงค้างอยู่กลางอากาศเมื่ออเล็กซานเดอร์ยังไม่ปล่อยข้อมือ หัวคิ้วอัลเบิร์ตขมวด สายตาหลุบมองต่ำลงแล้วชะงักกึก รีบตวัดขึ้นมามองหน้าอเล็กซานเดอร์แทบไม่ทัน
“จริงๆตรงนั้นก็ปวดอยู่นิดหน่อย” อเล็กซานเดอร์ไหวไหล่ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาบนใบหน้า
“อเล็กซ์...”
อเล็กซานเดอร์กระตุกข้อมืออัลเบิร์ตให้ถลาลงมา อัลเบิร์ตจำต้องใช้ศอกดันที่นอนไว้เพราะมือตนเองเลอะ ไม่อยากจับให้มันเปื้อนเปรอะไปกันใหญ่
“อเล็กซ์ ปล่อย ผมจะไปล้างมือ” พยายามดันตัวลุกแต่อ้อมแขนแข็งแรงกลับเกี่ยวเอวเอาไว้
“อย่าเพิ่งสิ” ริมฝีปากหยักคลอเคลียข้างใบหูบางและสองแก้ม อัลเบิร์ตเบี่ยงหน้าหลบแล้วประท้วงอึกอัก
“เหม็นกลิ่นยาทาแก้ปวด”
“อือ” คนตัวโตทำเสียงรับรู้แต่ยังซุกไซ้ไม่เลิก
อัลเบิร์ตหดคอด้วยความสยิวปนจั๊กจี้ “จ... จะแปะแผ่นแก้ปวดด้วยไหมครับ?
“ไม่ล่ะ หายแล้ว” จบคำอเล็กซานเดอร์ก็พลิกกลับให้คนด้านบนลงไปนอนอยู่ด้านล่าง ใบหน้าคร้ามคมก้มลงซุกไซ้คนที่เอาแต่ดิ้นหนี
“เดี๋ยว มือเลอะ” อัลเบิร์ตยังร้องท้วง เหยียดแขนออกห่างตัวทั้งบิดกายหนีคนที่กำลังลงมือรังแก
“ช่างมัน”
“ไม่เอา เหนียวมือ”
“อย่าขัดใจน่า”
“บอกว่าไม่เอา อเล็กซ์ หยุดก่อน....! อ๊าาาา” คนเสียเปรียบร้องเสียงหลงเมื่ออีกคนรวบดูดยอดอก ลิ้นร้อนตวัดทั้งปาดไล้จนอัลเบิร์ตสะอื้นฮักด้วยความซ่านสยิวกาย
“อือออ มือเลอะ...”
อเล็กซานเดอร์หยุดทุกการกระทำเมื่อคนใต้ร่างยังพะวงกับมือไม่หาย ยกกายขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อมองหน้าอีกฝ่าย ถูกปลุกอารมณ์จนหน้าแดงขนาดนี้แล้วยังนึกถึงเรื่องอื่นได้อีก
“นายนี่น้า” อเล็กซานเดอร์เดาะลิ้นอย่างหมดคำพูด ไม่รู้จะโกรธหรือขำดี
ร่างสูงใหญ่ยอมลุกออกมาแต่โดยดี อัลเบิร์ตจึงลุกขึ้นนั่งแล้วใช้นิ้วคีบชายเสื้อตัวเองให้ลงมาปิดหน้าท้องก่อนผละไปล้างมือในห้องน้ำ อเล็กซานเดอร์นั่งมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกตามเข้าไปแบบเนียนๆ เสียงล็อกประตูห้องน้ำดังขึ้นทำให้อัลเบิร์ตหันกลับมามอง อเล็กซานเดอร์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนพุ่งไปหาแบบไม่เกรงใจ...
-----------------
ภิวัฒน์ยังคงมาหาอัลเบิร์ตที่รีสอร์ต บอกเจ็บใจแย่ถ้าแพ้ลุงอย่างอเล็กซานเดอร์ สองหนุ่มต่างวัยจ้องตากันแบบไม่มีใครยอมใคร คนกลางอย่างอัลเบิร์ตได้แต่ยิ้มแหย ร่างสูงเซไปหาคนข้างกายเมื่อถูกแขนแกร่งดึงเข้าไปชิดติดข้างเอว นัยน์ตาสีอ่อนช้อนมองคนตัวโตที่มีสีหน้าถมึงทึงขึ้งเครียด อัลเบิร์ตไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ทำหน้าปุเลี่ยนกับสถานการณ์ เขาไม่ใช่สาวน้อยหน้ามนนะ มาแย่งกันเพื่ออะไร?
“มันกล้ามาประกาศศึกกับฉัน ไม่รู้เสียแล้วว่าอเล็กซานเดอร์คนนี้เป็นใคร!” เมื่อนักศึกษาหนุ่มกลับไปแล้วอเล็กซานเดอร์ก็แทบทุบโต๊ะด้วยความหัวเสีย
“นี่คุณคงจะไม่ทำอะไรเขาหรอกใช่ไหมอเล็กซ์?” อัลเบิร์ตเอ่ยถามอย่างหวั่นใจ เพราะดูเหมือนว่าอเล็กซานเดอร์จะพยายามอดทนจนถึงที่สุดแล้ว
“ทำ!”
“อเล็กซ์! อย่าบ้านะ” ร้องห้ามเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาเสียน่ากลัวแบบนั้น
“ไม่บ้าได้หรือ มีไอ้เด็กที่ไหนไม่รู้มาประกาศเย้วๆว่าจะแย่งเมียฉัน ไม่ให้มันกินลูกตะกั่วก็ดีแค่ไหนแล้ว!!”
อัลเบิร์ตนิ่งไปอย่างพูดไม่ออก ท่าจะโมโหของจริงแล้วสิ ชายหนุ่มยิ้มเจื่อน ลูบแขนปลอบให้คนตัวโตใจเย็นลง
“อ... อเล็กซ์ ใจเย็นๆนะ แค่เด็กน่ะ เขาไม่รู้เรื่องอะไรหรอก คุณเป็นผู้ใหญ่แล้วใจกว้างหน่อยสิครับ นะ”
นอกจากปลอบแล้วยังแถมอ้อนตบท้ายเสียอีกด้วย อเล็กซานเดอร์ปรายตามามองหน้าอัลเบิร์ต เห็นสีหน้าเป็นกังวลของคนรักแล้วเขาก็ถอนใจแรง
“แค่ครั้งนี้นะ มีครั้งหน้าฉันจัดมันแน่!”
‘อูย’ ได้แต่ร้องอุทานในใจ มือเรียวเอื้อมไปลูบหลังกว้างให้อารมณ์เย็นลง อย่ามาอีกเลยภิวัฒน์ เขาล่ะหวั่นใจแทนจริงๆ
------------------
คนเขาก็ออกจะห่วงหวงจนแสดงออกมาให้เห็นขนาดนั้น แต่ก็ยังมีเด็กมึนทำเป็นไม่เห็นไม่เข้าใจ เมื่อวันต่อมาภิวัฒน์เจ้าเก่ายังคงสะพายกระเป๋าโน้ตบุ๊กมาหาอัลเบิร์ตเหมือนเดิม จนคนขี้หวงร่ำๆว่าจะจัดหนักให้สมใจอยากกับความท้าทายที่เด็กมันมี
“อย่าเชียวอเล็กซ์”
อเล็กซานเดอร์ถอนใจแรงกับเสียงห้าม เสียงที่เขาจำต้องฟังเสียด้วย ร่างสูงใหญ่เดินลับเข้าตัวบ้านไป ปล่อยให้อัลเบิร์ตต้อนรับขับสู้หนุ่มนักศึกษาตามลำพัง
ภิวัฒน์มองคนที่เดินเลี่ยงไปแล้วก็ยิ้มมุมปาก ก่อนเดินไปหาอัลเบิร์ตแล้ววางข้าวของลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวที่ประจำ ขณะที่นำโน้ตบุ๊กตัวเก่งออกมาวางเด็กหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมา
“ผมเคยสงสัยว่าคุณรักคนแบบนั้นเข้าไปได้ยังไง... เอ่อ ผมไม่ได้หมายความในทางไม่ดีนะครับ แค่สงสัยว่าเขามีดีอะไรพอให้คุณรัก” เด็กหนุ่มเอ่ยแก้ความเข้าใจเมื่อคำพูดของตนอาจทำให้เจ้าของรีสอร์ตรู้สึกไม่ดี
อัลเบิร์ตไม่ได้ถือสา ริมฝีปากเจือรอยยิ้มบางเมื่อตอบกลับไป “บางทีคำว่า ดี หรือ ดีที่สุด ก็ไม่ได้ทำให้คนๆหนึ่งรักใครอีกคนได้หรอกครับ อเล็กซ์เขาก็เป็นแบบที่คุณเห็น แต่ถึงเขาจะเป็นแบบนั้นเขาก็รักผมกว่าใคร นั่นคงเป็นหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ผมเองก็รักเขา”
“ไม่คิดว่าคนแบบนั้นจะรักใครเป็น”
ประโยคที่อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นมาทำให้อัลเบิร์ตยิ้ม ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปอีก เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดให้ใครฟัง แค่คนสองคนรู้กันก็พอ ที่ผ่านมาเขาและอเล็กซานเดอร์ก็ใช่ว่ามีแต่เรื่องดี เคยเจ็บปวดเจียนตาย เสียน้ำตาไปตั้งเท่าไรกว่าความสุขในวันนี้จะมาถึง และเมื่อได้มันมาแล้วเขาไม่คิดว่าจะมีสิ่งใดมาทดแทนได้อีกหากต้องเสียมันไป เขารักอเล็กซานเดอร์ และอเล็กซานเดอร์ก็รักเขา เราต่างมีความหวังดีให้แก่กันและกัน คอยเป็นคู่ทุกข์คู่ยาก สุขบ้าง ดิบบ้างเป็นบางครั้ง แต่นั่นล่ะคือรสชาติของชีวิตคู่
อัลเบิร์ตนั่งตอบคำถามของภิวัฒน์อยู่พักใหญ่ อเล็กซานเดอร์ที่พยายามสงบใจอยู่ในบ้านก็ชักจะสงบไม่ไหว ตัวสูงใหญ่ลุกออกมาร่วมวงสนทนาเพราะเห็นว่ามันนานเกินไปแล้ว และภิวัฒน์ก็ปิดโน้ตบุ๊กของตัวเองไปแล้ว ตอนนี้น่าจะเป็นการคุยกันนอกเหนือจากเรื่องงานเสียมากกว่า
“มาบ่อยเกินไปไหมนักศึกษา?”
อเล็กซานเดอร์ส่งเสียงทักมา ทิ้งตัวลงนั่งข้างอัลเบิร์ตแล้วพาดแขนไปด้านหลังราวโอบอีกคนไว้กลายๆ อัลเบิร์ตหันมายิ้มให้คนข้างกาย คนตัวโตยิ้มตอบก่อนดวงตาสีฟ้าจะเบือนไปมองภิวัฒน์
“ผมต้องหาข้อมูลนี่ครับ” หนุ่มนักศึกษาว่า
“ที่อื่นไม่มีหรือครับ ทำไมต้องมาแต่นับตะวัน?” อเล็กซานเดอร์ย้อนกลับไป ริมฝีปากภิวัฒน์กระตุกเป็นรอยยิ้มกวนเมื่อเอ่ยตอบกลับมา
“ก็ผม ‘ชอบ’ ที่นี่” เน้นคำว่าชอบจนอีกฝ่ายคิ้วกระตุก
“เฮ้อ เกรงว่าจะทำได้แค่นั้นนะครับนักศึกษา เพราะที่นี่... มีเจ้าของแล้ว”
“ผมไม่ถือครับ” ภิวัฒน์สวนหน้าตาย
“อ...”
“อเล็กซ์”
อัลเบิร์ตรีบแทรกเมื่ออเล็กซานเดอร์ทำท่าจะของขึ้นในไม่ช้า ทำให้คนที่กำลังจะอ้าปากตอบโต้กับเด็กต้องเงียบปากลง เพราะอัลเบิร์ตฉีกยิ้มเป็นการปราม ถ้ายังไม่หยุดเดี๋ยวนางเสือได้กางเล็บตะปบหน้าแหกแน่
“คุณภิวัฒน์มีอะไรจะสอบถามเพิ่มเติมอีกไหมครับ?” หันมาถามแขกผู้มาเยือนเมื่อปรามคนตัวโตเอาไว้ได้แล้ว
“ไม่มีแล้วครับ ขอบคุณที่สละเวลามาตอบข้อข้องใจให้ผมตั้งมากมาย”
“ไม่เป็นไรครับ ถือว่าช่วยๆกัน ผมเองก็ไม่ใช่คนในประเทศนี้ เข้ามาอาศัยแผ่นดินอยู่ก็อยากทำประโยชน์คืนกลับไปบ้าง”
อัลเบิร์ตตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม ซึ่งภิวัฒน์ก็ยิ้มตอบกับความคิดนั้น หนุ่มนักศึกษาเก็บข้าวของ ก่อนสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า
“ขอโทษที่มารบกวนเสียหลายครั้งครับ”
อัลเบิร์ตลุกขึ้นยืนแล้วผงกศีรษะรับเมื่ออีกฝ่ายบอกลา ภิวัฒน์เดินออกไปแล้วอเล็กซานเดอร์จึงลุกขึ้นมายืนข้างๆอัลเบิร์ตบ้าง
“เขากลับไปแล้ว อารมณ์ดีขึ้นมาบ้างหรือยังครับ?” เอ่ยเย้าคนหน้าบูด
“ยัง” น้ำเสียงห้วนห้าวออกจะโมโหหน่อยๆเสียด้วยซ้ำ ร่างสูงใหญ่โน้มก้มไปกระซิบข้างหูอัลเบิร์ต ตาสีอ่อนตวัดมามองก่อนว่า
“หื่น”
“ไม่ปฏิเสธ” ตอบกลับไปหน้าตาเฉยจนอัลเบิร์ตนึกหมั่นไส้
“คุณนี่มัน... อื้อออออ”
ถูกคว้าไปจูบปากอย่างไม่ตั้งตัวจนต้องร้องประท้วงในลำคอ ริมฝีปากหยักกดลงมาก่อนอ้างับริมฝีปากล่างของอีกคนแล้วดูดเบาๆอย่างหยอกเย้า เฝ้าคลอเคลียริมฝีปากบางอยู่ครู่หนึ่งก่อนผละออกมา
“ถ้านายเปลี่ยนใจไปจากฉัน ฉันคงขาดใจตายแน่อัล”
หน้าผากกว้างก้มลงมาชนหน้าผากอัลเบิร์ต ชายหนุ่มช้อนมองนัยน์ตาสีน้ำทะเลที่อยู่ไม่ห่างกันสักนิดแล้วจึงตอบกลับไม่ดังนัก
“...ถ้าในหัวใจของคุณยังมีผมอยู่ มันก็จะไม่มีวันนั้น”
“...........”
“หัวใจของคุณคือตัวกำหนดคำว่า ‘เรา’ ”
มือหนากุมแก้มคนรัก เกลี่ยเบาๆเมื่อมองสบสายตาของอีกฝ่ายยามให้คำสัญญา “ฉันรักนาย... มันจะไม่มีวันเปลี่ยน ไม่ว่านับจากนี้ไปอีกกี่ปี... กี่สิบปี... หัวใจของฉันก็จะยังอยู่กับนายเสมอ”
อัลเบิร์ตยิ้มบางกับถ้อยคำหวานหู ค่อยปิดเปลือกตาลงรับจุมพิตแสนหวานจากหัวใจที่เคยซุกซ่อนคำว่ารักเอาไว้ตลอดมา ในวันนี้หัวใจดวงนั้นไม่ต้องเก็บงำและซ่อนเร้นอีกต่อไป เพราะมันถูกมอบให้เขา... ถูกวางเอาไว้ข้างหัวใจของเขา นับจากนี้ไป...
จบตอนพิเศษ
ในที่สุดเฮียก็ได้ออกเต็มบทเสียที หลังจากถูกลูกๆแย่งซีน ฮาาา
ขอบคุณทุกท่านที่คอยติดตามกันมาตลอดค่ะ บวกและบวก :L2:
วันใหม่
ปล. @พี่อัจ อยากรู้ว่าเรื่องไหนจะเปิดตัวก่อน ลองเข้าไปส่องคัฟเวอร์เพจดูค่ะ >_< (กลยุทธหลอกล่อคนเข้าไปส่องเพจ 555)
@คุณ - lloJ!จิ้a - เด็กเยอะท่าจะสับสน ใหม่เลยเรียงอายุของแต่ละคนในตอนพิเศษของอิเซย์มาให้ค่ะ เพราะใหม่ก็ต้องพิมพ์ไว้ตอนท้ายเรื่องตลอด สับสนเหมือนกัน กร๊ากก
เอวาน 36
สายลม 33
เซย์ 26
กลิ่นแก้ว 20
เด็กของสายลมกับโจรน้อยยังไม่เปิดเผย ตามนี้ค่ะ :กอด1:
-
สนุกทุกตอนจริงๆ
-
จะรอเรื่องใหม่ :hao7:
-
:m4: ให้เฮียอเล็ก เฮียอดทนได้ดีมากเลย ถ้าเป็นแต่ก่อนเด็กนี่โดนตื้บไปแล้ววว
ชอบเฮียกับหนูอัลรักและเข้าใจ หลังจากผ่านอะไรๆมาแทบกระอัก
*******************************************************
อยากได้เพจนักเขียน ขอลิ้งหน่อยได้มั้ยค่ะ :m13:
-
ถ้าแต่งเรื่องลูกแล้วอย่าลืมเอาลิงค์มาให้ด้วยนะ
-
หวานไม่เกรงใจลูกๆเลย :mew3:
-
มีความสุขที่ได้อ่านจริงๆ ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
อัลกับอเล็กชนะเลิศ ปลาบปลื้มกับตอนพิเศษมากๆ ขอบคุณค่า :mew1:
-
ดีนะภิวัฒน์ไม่โดนลูกตะกั่วหรือโดนยำ
เพราะเกรียนแถมปากดีอีก โชคดีจริงๆ
-
:L2: :pig4:
-
ขี้หึงจริง ๆ พ่อคุณ
รักมากก็ต้องหวงมากสิเนาะ >.<
-
พ่อลูกเข้ากันดีจริงๆ ฮ่าๆ
-
ยังไม่ได้ไปอาบน้ำ! 555 กระโดดเข้ามาอ่านคร่าวๆก่อน (อดไม่ได้ >_<)
อเล็กซ์หึงโหดแต่กำไรเห็นๆ
หวาย สงสัยต้องตามไปส่องเพจแล้วค่ะ ฮา! ^^
-
โอ๊ย หวานทดแทนความอึมครึมที่ผ่านมาทั้งเรื่องเลยค่ะ
ยังกับคนละคนกันเลยนะเนี่ย
ดีแล้วที่เปลี่ยนตัวเองเป็นแบบนี้นะเนี่ย สายลมนี่มีมาเพื่อขโมยซีนทุกรอบเลยนะ XD
-
อัลมีเด็กมาเต๊าะ>____< แซ่บเฟ่ออะ
แล้วดูอเล็กซ์หึงดิ น่าร๊ากกกกกเนาะ ชอบสองคนนี้มากๆอะ
อดีตเอาไว้เป็นบทเรียนจริงๆ ดูแลกันและกันแบบนี้ตลอดไปนะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ รอติดตามเรื่องต่อไปน๊าคุณวันใหม่
:กอด1:
-
เด็กมันกวนมากๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เป็นตอนพิเศษที่หวานมากกกก คึคึ
แอบหวั่นว่าเด็กนั่นจะถูกเฮียเปาหัวซธแล้วสิ วอนไม่เข้าเรื่องจริงๆเลยนะ
คึคึ สายลมแอบออกมานิดนึง ปลื้มจุง
รู้ใจแด็ดที่สุดเลยนะเด็กคนนี้ ฮ่าๆๆๆ
-
เกรงใจคู่เด็กๆเค้าบ้าง แต่ยังขี้หึงไม่เปลี่ยนเลย อิเฮียนี่ คิดถึงสุดๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่เฮียแอบใจเย็นขึ้นนะเนี่ย
-
น่ารัก ชอบทุกคู่จ้า
-
:mew1:
-
:mew1: :mew1: หวานแบบ Expresszo 2 ชอต ใส่น้ำตาล 1 ช้อนชานะตอนนี้
-
เฮียใจเย็นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะเนี่ย(หรือกลัวเมียไม่รัก อิอิ)
ถ้าเมื่อก่อน เจ้าหนูภิวัฒน์คงได้ไปนอนคุยกับรากมะม่วงแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าๆๆๆ
-
ตอนนี้เรียกรอยยิ้มไปทั้งตอน :heaven
-
อยากจะกรี๊ดให้กับคนแก่ขี้หึง >///< ยิ่งแก่ก็ยิ่งออกอาการนะอเล็กซ์
พอๆกับอัลเบิร์ตเลย ยิ่งแก่ก็ยิ่งมีเสน่ห์ ฟีโรโมนหอมฟุ้งไปทั่ว :o8:
นี่ถึงขั้นเด็กมหา'ลัยเลยเหรอ สมควรแล้วที่อเล็กซ์จะงุ่นง่านอย่างนั้น
แต่เอาน่า ใครมาชอบก็ไม่สำคัญว่าอัลเบิร์ตรักใครต่างหากล่ะเนาะ
นี่คือจบจริงๆ ไม่มีมาให้อ่านอีกแล้วใช่ไหมวันใหม่ :hao5:
อดใจรอรุ่นลูกๆทั้งสามก็ได้ แม้ว่าจะอยากอ่านมากก็ตาม :ling1:
ขอบคุณวันใหม่มากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดส่งท้ายจ้า
-
หัวใจซ่อนรัก
ตอนพิเศษ ๕ คนของหัวใจ
แต่ไหนแต่ไรมาอเล็กซานเดอร์มักเป็นพวกหวงของ อะไรก็ตามที่ได้ชื่อว่าเป็นของของเขา ไม่ว่าจะคน สัตว์ หรือสิ่งของ หากเขาไม่ทิ้งใครก็อย่าคิดมาแตะ คดีเก่าอย่างเรื่องเด็กมาติดพันอัลเบิร์ตยังไม่จบกันง่ายๆ และอัลเบิร์ตยังย้ำนักย้ำหนาว่านั่นเด็ก อย่าไปทะเลาะด้วย เพราะอย่างไรเสียตัวอัลเบิร์ตเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับฝ่ายนั้น ตบมือข้างเดียวมันไม่มีทางดังอยู่แล้ว เอาเวลาไปคิดอย่างอื่นที่มีประโยชน์มากกว่ามานั่งหวงห่วงตนจะดีกว่า
“สมมตินะอัลเบิร์ต สมมติว่ามีคนเข้ามาวุ่นวายกับฉันบ้างนายจะหึงหวงฉันไหม?” เอ่ยถามเพราะดูเหมือนจะไม่ใส่ใจกันมากเกินไปแล้ว
“ไม่รู้สิ เรื่องมันยังไม่เกิดผมบอกไม่ได้หรอก” อีกคนก็ตอบกลับไปง่ายๆ ออกจะกวนเสียด้วยซ้ำในความรู้สึกของคนฟัง
“แล้วถ้ามันเกิด...?”
“ผมก็คงต้องถามคุณว่า...”
“ว่า...?” อเล็กซานเดอร์ย้ำถามและรอฟัง นัยน์ตาสีอ่อนเบือนมามองเขา ก่อนที่เจ้าของดวงตาจะหันมาทั้งตัวพร้อมคำตอบที่ทำให้เขานิ่งงัน
“ว่าคุณ... หมดรักผมแล้วหรือยัง?”
แขนแกร่งรั้งคนพูดเข้ามากอด ถามเองกลับเจ็บเสียเองเมื่อได้ฟังคำตอบ จมูกโด่งซุกซบกับลาดไหล่ขณะที่ลำแขนกอดร่างสูงเอาไว้แนบกาย
“คิดจะลองใจผมหรืออเล็กซ์?”
“ฉันเปล่า”
“ผมไม่รู้หรอกว่าอันไหนเล่นอันไหนจริง แต่ถ้ามันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นเมื่อไร ผมจะขอเชื่อแล้วกันว่ามันคือเรื่องจริง”
แขนแกร่งยิ่งกอดรัดแน่นเข้า เขาไม่น่าเริ่มเรื่องเลยจริงๆ ต่อไปหากจะคิดจะทำอะไรคงต้องระวังให้มาก อัลเบิร์ตอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้เขาควรจะจำใส่ใจเอาไว้ให้มั่น
-----------------
เตียงนอนกว้างในห้องนอนของอัลเบิร์ตเล็กลงไปถนัดตาเมื่อมีคนตัวโตอีกคนมานอนด้วยกัน แต่เจ้าของห้องก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรกับอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบกอดยามหลับใหล ในค่ำคืนนี้ทุกคนคงหลับสบายกันไปหมดแล้ว คงมีแต่อเล็กซานเดอร์ที่ยังคงลืมตาตื่นภายใต้ความมืดสลัว เพราะเขาคิดไม่ตกกับบางสิ่งบางอย่าง
ในเวลาที่ต้องการกำลังใจจากใครบางคน ยามเมื่อเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน กับผู้คนมากมายทั้งในสังคมและแวดวงธุรกิจ เขาต้องการมีใครสักคนมาคอยเติมพลัง แต่คนๆนั้นก็อยู่ไกลเหลือเกิน อยู่ห่างไกลจนทดท้อ
ก่อนหน้านี้เขาไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องมีใครมาคอยพยุงจิตใจ นั่นเพราะมีอัลเบิร์ตคอยอยู่เคียงข้าง แม้กระทั่งวันที่อัลเบิร์ตจากไป เขาต้องทนเดียวดายมาหลายปีจนได้หัวใจดวงนี้กลับมา แต่มันก็ยังไม่สมบูรณ์ เพราะทั้งเขาและอัลเบิร์ตอยู่ห่างกันเช่นนี้ เคยหลายหนที่ขอให้ไปอยู่ด้วยกันที่เฟอร์ริงตัน แต่คำตอบที่ได้ก็ยังคงเดิมคือยังไม่ถึงเวลา
“นอนไม่หลับหรืออเล็กซ์?” อัลเบิร์ตขยับตัวลุกขึ้นมา เอ่ยถามน้ำเสียงยังดูงัวเงียอยู่สักหน่อย
“อืม คิดอะไรวุ่นวายไปหมด” ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นมานั่ง สีหน้าดูเครียดพอกันกับน้ำเสียง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ? เกิดอะไรขึ้น?”
ตาคมหันมามองคนข้างกาย อัลเบิร์ตดูห่วงใยเขา ใช่ มันเป็นเช่นนั้นเสมอ เขาควรพอใจแค่นี้ไม่ใช่หรือ แต่ทำไมเขายังโลภโลภา ยังอยากได้อะไรที่มากกว่านี้
“อัล”
“ครับ?”
“เมื่อไรเราจะได้อยู่ด้วยกันจริงๆเสียที เมื่อไรนายจะยอมไปอยู่ที่โน่นกับฉัน ไม่ต้องเสียเวลาบินไปบินกลับอยู่แบบนี้ เมื่อไรกัน?”
“..........” คำถามจากอเล็กซานเดอร์ทำให้อัลเบิร์ตนั่งเงียบ ใบหน้าหมองหม่นก้มต่ำ คำถามง่ายๆแต่ตอบยากเหลือเกิน
“มันตอบยากมากเลยหรือไง?” คนตัวโตตัดพ้อ เมื่อเห็นอัลเบิร์ตเงยหน้าขึ้นมาราวจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วริมฝีปากบางก็งับลงไม่ยอมเปล่งเสียงใดออกมาอเล็กซานเดอร์ยิ่งน้อยใจ
“ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันนายก็คงจะไม่รู้สึกอะไร”
ร่างสูงใหญ่ผุดลุกลงจากเตียง อัลเบิร์ตผวาคว้าดึงชายเสื้ออีกคนเอาไว้ แววตาตัดพ้อและเสียใจเงยมองคนที่หันหลังให้ มือกำขยุ้มชายเสื้อจนสั่นเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมหันกลับมา มันสำคัญมากหรืออย่างไร เขาไม่ใช่เด็กๆที่ไม่ต้องมีอะไรรับผิดชอบ เขามีหน้าที่การงาน มีลูก เขาไม่เคยบอกว่าอเล็กซานเดอร์ไม่สำคัญ เพราะสำคัญเขาถึงต้องคิดให้หนัก เขาทิ้งนับตะวันไม่ได้ มันก็เหมือนกับที่อเล็กซานเดอร์ทิ้งเฟอร์ริงตันไม่ได้
อเล็กซานเดอร์ยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่ ขณะที่อัลเบิร์ตก็ไม่ยอมปล่อยชายเสื้ออีกฝ่ายไปเหมือนกัน ร่างสูงใหญ่ค่อยหันกลับมาหา ก่อนจะนั่งลงบนเตียงแล้วสวมกอดอัลเบิร์ตที่นั่งเงียบไว้ในอ้อมแขน
“ขอโทษที่ใส่อารมณ์กับนาย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างรู้สึกผิด
“.........”
“ฉันเครียด ขอโทษนะ...” ริมฝีปากหยักจูบขมับคนในอ้อมแขน
อัลเบิร์ตซบหน้านิ่งกับไหล่กว้าง ยกแขนขึ้นกอดตอบเมื่อเอ่ยบอกเสียงเครือ “อย่าบอกว่าผมไม่รู้สึกอะไร ผมแคร์คุณมากกว่าใคร ถ้าคุณลืมก็ช่วยจำมันใหม่...”
“ฉันรู้ ฉันโง่เอง ไม่โกรธนะ หืม?”
ผละออกมามองสบสายตาเศร้าแล้วเอ่ยถามเสียงนุ่ม อัลเบิร์ตส่ายหน้าเบาก่อนหลุบสายตามองต่ำ มือหนาเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมา จุมพิตริมฝีปากบางเบาๆแล้วกระซิบชิด
“I’m sorry, really sorry.”
“It’s nothing...”
อเล็กซานเดอร์รู้ดีว่าเพราะมีอัลเบิร์ตเขาถึงเปลี่ยน เพราะมีคนสำคัญทำให้เขาเรียนรู้ ทั้งเซย์ เอวาน และสายลม ทุกคนต่างสำคัญสำหรับเขาทั้งนั้น กับคนอื่นเขาจะเป็นอย่างไรไม่สำคัญ แต่กับครอบครัวเขาจะถนอมให้ดีที่สุด
วิคเตอร์เองยังแปลกใจที่เขาเปลี่ยนแปลงไปได้ขนาดนี้ ที่จริงไม่มีใครไม่แปลกใจหรอก แม้แต่ตัวเขาเองก็ตาม ความรักไม่ได้ทำให้อ่อนแอเหมือนอย่างที่วิคเตอร์ว่า แต่มันกลับเป็นพลังยิ่งใหญ่คอยผลักดันเขาอยู่ไม่ห่าง รู้สึกได้แม้อยู่ไกลกันแค่ไหน มีคนคอยรักคอยห่วง และเขาเองก็รู้จักห่วงคนอื่นมากขึ้นโดยที่ไม่ต้องมีใครมาสอน แต่มันออกมาจากความรู้สึกข้างใน ความรู้สึกของสิ่งที่เรียกว่า ...รัก
----------------
อเล็กซานเดอร์กลับมาทำงานที่อังกฤษหลังหมดวันลาที่ได้จากวิคเตอร์ ถึงแม้เวลานี้วิคเตอร์จะวางมือจากงานทุกอย่างแล้วส่งมอบให้เขาเป็นคนจัดการดูแล แต่เรื่องวันหยุดยาวหรือลาพักร้อนเขาก็ยังต้องรอการเห็นชอบจากบิดาอยู่ดี เพราะอย่างไรเสียเฟอร์ริงตันก็สำคัญไม่ต่างจากเรื่องอื่นใด เขามักถูกอัลเบิร์ตบ่นเรื่องใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ก็คนมันอยากเจอถึงต้องไปหาอยู่บ่อยครั้ง ถ้าแน่จริงมาอยู่ด้วยกันเลยสิจะได้ไม่ต้องบินไปบินกลับอยู่แบบนี้ เหอะ!
หลังเลิกงานชายหนุ่มก็ไปรับลูกชายที่โรงเรียน เสน่ห์พ่อหม้ายยังใช้ได้ดี สาวน้อยสาวใหญ่ต่างหมายปองต้องจิตนึกพิสมัย ยิ่งตอนนี้ดูเป็นคุณพ่อที่แสนดีก็ยิ่งมีคนอยากเข้าหา อยากมาดูแลดามใจให้ อดีตมาดามเฟอร์ริงตันอย่างเกวนคงไม่มีทางย้อนกลับมาแล้ว พวกสังคมไฮโซไฮซ้อเหยียบกันให้มิดว่ากลิ่นหอมของแม่กระดังงาลนไฟทำให้หมู่ภมรอย่างพอล เวสส์มาตามขายขนมจีบไม่หยุดหย่อน
ตอนนี้เจฟฟรี่ผู้เป็นมือขวาไม่ได้อยู่ที่เฟอร์ริงตันแล้ว เพราะบอดีการ์ดหนุ่มเพิ่งออกไปสร้างครอบครัวใหม่กับปอนด์เมื่อไม่นานมานี้ ไปเป็นโคบาลหนุ่มอยู่ในฟาร์มโคนมภาสกร มีความสุขกับชีวิตเรียบง่าย อยู่กับธรรมชาติป่าเขาลำเนาไพรไปแล้ว
อเล็กซานเดอร์เองก็ใช่จะไม่มีคนเข้าหา แต่แปลกที่เขาไม่วูบวาบไปกับใครที่ไหนเลย เกวนบอกว่าต่อมเจ้าชู้ของเขามันฝ่อแล้ว เพราะต่อมกลัวเมียมันเห็นเด่นชัดเสียยิ่งกว่า นั่นเขาได้แต่หัวเราะ มันอาจจะจริงอย่างที่เธอว่าก็ได้ เพราะเดี๋ยวนี้จะทำอะไรก็เกรงใจภรรยาสุดที่รักไปเสียหมด ท่าต้องเข้าสมาคมเดียวกันกับเจฟฟรี่เสียแล้ว สมาคมเกลียมัว
อเล็กซานเดอร์พาเซย์แวะร้านของเกวนก่อนกลับ เอวานก็กลับจากโรงเรียนแล้วเหมือนกัน หนุ่มน้อยมาอยู่ที่ร้านก่อนกลับบ้านพร้อมมารดาหลังร้านปิด สินค้าในร้านของเกวนยังคงเป็นของทำมือเสียส่วนใหญ่ แม้มันจะดูมั่นคงดีแล้วแต่เธอก็ยังไม่คิดขยายร้านให้แยกย่อยไปมากกว่านี้ เพียงแต่เพิ่มเนื้อที่ให้ดูกว้างขวาง เพื่อให้ง่ายต่อการเลือกซื้อของลูกค้ามากขึ้นก็เท่านั้น
“นึกยังไงคะวันนี้ถึงแวะมาได้”
หญิงสาวเอ่ยทักเมื่อยกแก้วกาแฟหอมกรุ่นมาให้อเล็กซานเดอร์ที่ยืนพิงเคาน์เตอร์มองลูกชายสองคนทำการบ้านอยู่บนโต๊ะเล็ก
“คิดถึงมั้ง” ชายหนุ่มว่า ยิ้มมุมปากหน่อยๆเมื่อรับแก้วกาแฟมาแล้วยกขึ้นจิบ
“ปากหวาน ถ้าฉันสาวกว่านี้สักสิบปีคงเคลิ้มไปกับคารมของคุณ”
อเล็กซานเดอร์หัวเราะในลำคอ เขากับเกวนยังคุยกันถูกคอ เท่าทันกันดี การมาหาเธอมันก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาผ่อนคลาย ไม่ต้องปั้นหน้าทั้งวัน อยากพูดอะไรก็พูด
“หนาวไหมคะอเล็กซ์?” อยู่ๆเกวนก็เอ่ยถามขึ้นมา ที่จริงฤดูกาลนี้มันก็ชวนให้หนาวสั่น เพราะหิมะโปรยปรายลงมาจนทุกพื้นที่ขาวโพลนไปหมด
“ก็พอดู”
“เหงาด้วยหรือเปล่า?”
“หึ ยิ่งกว่า” ริมฝีปากหยักยกยิ้ม รสขมปร่าไหลผ่านลำคอเมื่อเขายกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีกอึก
“หาสาวสักคนมานอนกอดสักคืนไหมคะ?” คนถามอมยิ้มล้อเลียน
“เป็นข้อเสนอที่ดี แต่เสี่ยงจะถูกเชือด”
ไม่คิดว่าอเล็กซานเดอร์จะตอบกลับมาเสียตรงขนาดนั้นทำให้หญิงสาวหัวเราะร่วน
“คาร์ลเป็นคนดีค่ะ” เธอว่า
“รู้”
“ฉันอิจฉาคุณจัง”
“ขอโทษด้วยที่เป็นคนน่าอิจฉา” ตอบกลับหน้าตายจนเกวนหมั่นไส้
“แหม ไม่ค่อยเท่าไรเลยนะคะ”
“หึ” ชายหนุ่มยกยิ้ม ไม่ปฏิเสธ
ทั้งคู่คุยกันพักหนึ่งก่อนที่อเล็กซานเดอร์จะพาเซย์กลับเฟอร์ริงตันในเวลาต่อมา ชายหนุ่มพาลูกเข้าไปหาวิคเตอร์เมื่อกลับถึงคฤหาสน์แล้ว ปู่กับหลานเขารักกันดี นอกจากเอวานจะเป็นหลานรักแล้ว เซย์นี่หลานรักยิ่งกว่า ขออะไรปู่วิคเตอร์ยอมให้จนหมดหน้าตัก
พักหลังมานี้วิคเตอร์ดูสงบขึ้นเยอะ คงวางใจกับเรื่องของเขาและเฟอร์ริงตัน ทั้งยังมีเซย์มาเป็นผู้สืบทอดต่อคงทำให้เบาใจไปหลายเปาะ ชายชรายังคงติดต่อพูดคุยกับอดีตภรรยาอย่างคุณอัญชัน มารดาของอลัน ทั้งคู่ดูเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หากวิคเตอร์คิดได้เร็วกว่านี้พวกเขาคงอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่มันคือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว ไม่อาจกลับไปแก้ไขอะไรได้ ทุกคนต่างเรียนรู้จากสิ่งที่ผิดพลาดและไม่กลับไปทำมันซ้ำอีก
อเล็กซานเดอร์ถอดเสื้อหนาวเมื่อเข้ามาในห้องส่วนตัวของตนแล้ว ใจไพล่นึกไปถึงสิ่งที่เกวนพูด
‘หนาวไหมคะอเล็กซ์?’
....
‘เหงาด้วยหรือเปล่า?’
...
ชายหนุ่มยิ้มเศร้า ‘เหงาสิ เหงามาก’
ร่างสูงใหญ่ก้าวไปยังหน้าต่างห้อง มองออกไปด้านนอกที่เริ่มมีหิมะสีขาวโปรยปรายลงมาตามช่วงฤดูแล้วก็ทอดถอนใจ
‘จะคิดถึงฉันบ้างไหมอัลเบิร์ต?’
-----------------
แม้หิมะไม่ได้โปรยเช่นอังกฤษ แต่ความหนาวเย็นของยอดดอยก็ทำให้อัลเบิร์ตหนาวไม่ต่างกัน แม้อุณหภูมิไม่ติดลบ แต่ในหัวใจกลับหนาวเหน็บ ความคุ้นชินจากอ้อมกอดอบอุ่นมันทำเขาเสียนิสัย
‘คิดถึง ผมคิดถึงคุณ... อเล็กซ์’
“พ่อครับ”
อัลเบิร์ตหันมามองสายลมที่เอ่ยเรียกตน เด็กชายทำหน้าตกใจ ก่อนเอ่ยถาม
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” สายลมเข้ามาถามไถ่อย่างห่วงใย
อัลเบิร์ตทำหน้างงที่ลูกดูแตกตื่นขนาดนั้น “พ่อไม่ได้เป็นอะไร ลมนั่นล่ะเป็นอะไร?”
สายลมนิ่งไปนิด ก่อนอ้อมแอ้มบอก “ก็พ่อ... น้ำตาไหล”
คนถูกทักนิ่งอึ้ง ยกมือแตะข้างแก้มตนเอง น้ำตามันไหลอย่างที่สายลมบอกจริงด้วย
“ลมมันแรงน่ะ ตามันแห้งน้ำตาเลยไหลออกมา” อัลเบิร์ตยิ้มกลบเกลื่อน
“งั้นเข้าบ้านเถอะครับ” เด็กชายรั้งมือบิดาตนให้เดินเข้าบ้าน
อัลเบิร์ตเดินตามแรงดึงของลูกชายไปช้าๆ เขานี่มันบ้า ถึงกับร้องไห้เป็นไปได้อย่างไรกัน
“สายลม ขึ้นไปแต่งตัวไปลูก เดี๋ยววันนี้พ่อไปส่งที่โรงเรียน” มือเรียวลูบศีรษะลูกก่อนเดินแยกไป
สายลมมองตามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไปกดเบอร์โทรข้ามประเทศ
“เมเดๆ เกิดเรื่องแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นเมเด!” สองทหารเสือรับสายโดยพร้อมเพรียงเมื่อสายลมเปิดประชุมสาย
“แล้วทางโน้นเป็นไง มีวอกแวกไปหาสาวที่ไหนไหม?” สายลมเอ่ยถามกลับไปถึงคนสำคัญทางโน้นอีกหนึ่งคน
“ไม่มีแม้แต่หางตา” เซย์ตอบกลับมาเสียงใส
“เยี่ยมมาก”
“แล้วนายล่ะลม ที่ว่าเกิดเรื่องหมายถึงอะไร?” เอวานรีบถาม
“อืม...”
“ว่าไงล่ะ อย่ามัวอ้ำอึ้ง”
“นั่นสิๆ” เซย์ช่วยเร่งด้วยอีกคนเมื่อพี่ชายคนรองมัวแต่อมพะนำ
“ทางนี้ท่าจะคิดถึงหนัก อืม... ร้องไห้นิดหน่อย”
“ร้องไห้!” สองเสียงร้องประสานจนสายลมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างหู
“บอกแด๊ดเหอะ”
“ไม่ได้”
“ทำไมเล่า ต้องบอก... อ๊ะ แด๊ด!”
“หา!!? แด๊ดเหรอ!!?”
“สลายตัวเร็ว”
เอวานรีบบอก สามทหารเสือรีบวางสาย เซย์เอาโทรศัพท์ยัดใต้หมอนก่อนนั่งตัวเกร็งอยู่บนเตียง เมื่ออเล็กซานเดอร์เปิดประตูเข้ามาจึงหรี่ตามองอย่างจับพิรุธ
“คุยกับใคร?”
“ใครครับ?”แสร้งทำหน้าซื่อ
อเล็กซานเดอร์กอดอก มองเด็กแกล้งทำซื่อ “แด๊ดได้ยินเสียงเซย์เหมือนคุยกับใครอยู่ในห้อง”
“เอ่อ... เซย์ เซย์เล่นเกม” โพล่งออกไปแล้วพยักหน้าหงึกหงักยืนยันว่าใช่
อเล็กซานเดอร์เหลือบมองนาฬิกา “ตอนนี้?”
พอเห็นว่าดึกมากแล้ว ท่าทางจะหลอกผู้เป็นบิดาไม่ได้เซย์จึงใช้ลูกไม้อื่น “เซย์จะนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์ครับแด๊ด”
ตลบผ้าห่มคลุมหัวแล้วนอนเงียบ อเล็กซานเดอร์เลิกคิ้ว เท้าสะเอวแล้วสั่นหน้าก่อนดึงผ้าห่มลงมาคลุมแค่อกเดี๋ยวลูกหายใจไม่ออก มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มแล้วจึงออกจากห้องไป
เซย์ดีดตัวขึ้นมานั่ง ถอนใจเฮือกด้วยความโล่งอก เกือบแผนแตกแหนะ เฮ้อ
.
.
“คุยกับใครน่ะลม?”
เสียงทักจากด้านหลังทำให้สายลมที่เพิ่งวางสายจากพี่น้องอีกสองแสบสะดุ้ง หันมามองผู้เป็นบิดาที่เปิดประตูห้องเข้ามาแล้วก็นิ่งไปนิด ก่อนส่ายหน้า
“ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดอีก?” อัลเบิร์ตเอ่ยทักเมื่อเห็นลูกยังอยู่ชุดเดิมไม่ใช่ชุดนักเรียนอย่างที่ควรจะเป็น
“อ่า ผมกำลังจะเปลี่ยนครับพ่อ ขอเวลานิดหนึ่ง” เด็กชายยิ้มแห้งเมื่อเอ่ยแก้ตัวไปเช่นนั้น
“รีบเข้าล่ะ จะได้ไปทานข้าว เดี๋ยวพ่อไปส่งโรงเรียน”
“ครับ”
อัลเบิร์ตพยักหน้ารับก่อนออกจากห้องไป สายลมพรูลมหายใจยาว รีบก้าวไปหาชุดนักเรียนที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้วรีบสวมใส่เพื่อลงไปทานข้าวก่อนไปโรงเรียนในเช้านี้ เขาก็ลืมนึกไป ที่นี่เช้า ที่อังกฤษมันก็ดึก ไม่รู้เซย์จะแก้ตัวกับอเล็กซานเดอร์ว่าอย่างไรบ้าง
สองพ่อลูกนั่งทานข้าวเช้าด้วยกันเงียบๆ สายลมเหลือบมองบิดาตนบ่อยๆด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเอ่ยทักถาม
“พ่อ”
“หือ?”
“ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
อัลเบิร์ตชะงักกับคำถาม ก่อนยิ้มบางแล้วเอ่ยตอบ
“ไม่” มือเรียวเอื้อมไปยีผมลูกที่ยังคงมีสีหน้าห่วงใย “ไม่เป็นไรหรอก รีบทานเข้าเดี๋ยวสาย”
อัลเบิร์ตพาลูกไปโรงเรียนก่อนกลับมาทำงานของตนเองต่อ ขากลับค่อยให้คนของรีสอร์ตกับบอดีการ์ดไปรับลูกอีกที วันนี้เขารู้สึกร้อนๆหนาวๆแปลกๆ เมื่อเช้าก็ร้องไห้ด้วย ผิดวิสัยจนนึกแปลกใจตัวเอง
---------------
สายลมกลับเข้าบ้านมาหลังเลิกเรียน ปรกติอัลเบิร์ตจะเอาของว่างมาให้เวลาเด็กชายกลับมา แต่วันนี้ไม่เห็นว่าผู้เป็นบิดาอยู่ที่บ้าน หรือจะอยู่ที่หน้ารีสอร์ต?
เด็กชายจะเอากระเป๋าไปเก็บ สะดุดตากับกล่องอาหารบนโต๊ะ แสดงว่าอัลเบิร์ตกลับมาแล้ว แล้วไปไหนกัน สายลมเดินเข้าไปในครัว ชะงักกึกเมื่อเห็นร่างที่นอนอยู่บนพื้นด้านหลังโต๊ะ เด็กชายตาเบิกโต รีบก้าวเข้าไปหาด้วยความตกใจ
“พ่อ พ่อครับ”
ใจสายลมสั่นเมื่อตัวอัลเบิร์ตร้อน ทั้งยังหอบหายใจหนักด้วย เด็กชายทำอะไรไม่ถูก แขนเล็กช้อนศีรษะบิดาขึ้นมา ร้องเรียกบอดีการ์ดหน้าบ้านให้รีบเข้ามาช่วย
“ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาหน่อย เร็วๆเข้า!”
อัลเบิร์ตถูกพาส่งโรงพยาบาลในเวลาต่อมา เมื่อถึงมือหมอแล้วก็พอจะเบาใจไปได้บ้าง สายลมนั่งเฝ้าบิดาเมื่อถูกย้ายมาอยู่ห้องพิเศษแล้ว เสียงประตูเปิดออกทำให้สายลมหันไปมอง เด็กชายยิ้มเมื่อเห็นว่าใครที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง
เมื่อได้พักผ่อนอัลเบิร์ตก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาในช่วงบ่ายของอีกวัน หัวยังคงปวดอยู่บ้าง มือเรียวยกขึ้นกุมแล้วชะงักเมื่อเห็นสายน้ำเกลือ เขาอยู่ที่โรงพยาบาลหรือนี่ ร่างสูงขยับลุก สายลมที่ออกจากห้องน้ำรีบเข้ามาหา ช่วยปรับเตียงให้บิดาได้นั่งสบายขึ้น
“ขอบใจลูก” เสียงแหบเอ่ยบอกแล้วกระแอมเล็กน้อยเมื่อรู้สึกคอแห้ง สายลมจึงเทน้ำในเหยือกใส่แก้วมาให้เขาจิบ
อเล็กซานเดอร์เปิดประตูเข้ามา สองพ่อลูกหันไปมอง ร่างสูงใหญ่ตรงเข้ามากอดอัลเบิร์ตที่นั่งอึ้งปนมึนงงอยู่บนเตียง
“อเล็กซ์ มาได้ยังไง?”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก”
คนตัวโตผละออกมามองตา มือหนาประคองสองแก้ม นิ้วเกลี่ยแก้มอัลเบิร์ตที่เงยมองตนอยู่ สีหน้าซีดเซียวจนน่าห่วงเหลือเกิน
“นายมันดื้อ ต้องรอให้เป็นหนักขนาดนี้เลยหรือถึงปริปากพูด รู้จักดูแลตัวเองบ้างสิ”
“มาถึงก็ดุ” คนป่วยหน้าเง้า รู้สึกน้อยใจง่ายกว่าปรกติเมื่อเป็นช่วงเวลาอ่อนแอ อย่ามาว่ากันเชียว
อเล็กซานเดอร์ถอนใจเบา อัลเบิร์ตเคยดูแลเขามาตลอด แต่เขาไม่เคยต้องดูแลอีกฝ่ายแบบนี้เลย แม้แต่ตอนบาดเจ็บจากการทำหน้าที่บอดีการ์ด อัลเบิร์ตก็ยังคงดูแลตัวเองตลอด เขาบกพร่องต่อคนๆนี้จริงๆ
“ฉันเป็นห่วง”
“ห่วงก็บอกว่าห่วงสิ ลำบากมากหรือไง”
อเล็กซานเดอร์เลิกคิ้วแปลกใจ ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้ม “งอแงจังเลย หืม”
หัวแม่มือลูบแก้มคนงอแงก่อนเอ่ยถามเสียงนุ่ม
“หิวไหม?”
“..........” คนป่วยส่ายหน้าเบาเป็นการปฏิเสธ
“แล้วรู้สึกเป็นไงบ้าง ปวดหัวไหม หรือไม่สบายตัว?”
“ไม่...”
“ง่วงล่ะ?”
“...........” ส่ายหน้าซ้ำอีกหน ดวงตายังมองคนถามไม่ละไปไหน
เห็นบิดาตนมีคนดูแลแบบนั้นแล้วสายลมก็ค่อยเลี่ยงออกมานอกห้อง ต่อสายถึงพี่น้องอีกสองแสบที่อังกฤษเป็นการด่วน
“เมเดๆ”
เพียงทักไปสองเสียงทางโน้นก็ดังประสาน
“เป็นไงบ้างสายลม!?”
“ทุกอย่างราบรื่นดี”
ได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกดังมา ก่อนที่เอวานจะเป็นคนสรุปผล
“ภารกิจเสร็จสิ้น”
“.............”
สามทหารเสือนิ่งไปนิดก่อนหัวเราะ เมื่อภารกิจลับดูแลหัวใจให้คุณพ่อเสร็จสิ้นลงด้วยดี
.
.
--------------
ต่อด้านล่างค่ะ :mew3:
-
“คุณยังไม่ได้บอกเลยว่ามาได้ยังไง?”
อัลเบิร์ตยังถามไถ่เอาความ เมื่ออเล็กซานเดอร์ช่วยพยุงไปเข้าห้องน้ำแล้วพากลับมาที่เตียง มือเรียวรับแก้วน้ำจากอเล็กซานเดอร์มาดื่มอีกนิดก่อนส่งกลับคืน หมอบอกให้ดื่มน้ำมากๆ น้ำเปล่าดีกับร่างกาย ทำให้ฟื้นตัวเร็วด้วยหากร่างกายได้รับน้ำเพียงพอ
“ลูกๆบอกนายไม่สบาย” ชายหนุ่มตอบคำถามขณะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง
“ลูก?”
“ทั้งสามคนนั่นล่ะ เขาโทรส่งข่าวกัน”
“............” อัลเบิร์ตมีสีหน้าแปลกใจแล้วยิ้มออกมา เจ้าสามแสบ
“อยากกินอะไรไหม เดี๋ยวฉันไปซื้อมาให้”
“อาหารโรงพยาบาลก็มี”
“กินแบบนั้นเบื่อตาย”
อัลเบิร์ตหัวเราะเบาๆ อเล็กซานเดอร์คงนึกถึงช่วงเวลาที่ตัวเองอยู่โรงพยาบาล ถึงได้ทำหน้าเบื่อแทนเขาแบบนั้น คนป่วยผ่อนลมหายใจเมื่อรู้สึกเหนื่อยจากการหัวเราะเพียงเล็กน้อยนั้น
“หรืออยากให้ป้าแม่ครัวที่รีสอร์ตทำให้ เขารู้ใจนายนี่” อเล็กซานเดอร์ยังเสนออย่างเอาใจ
อัลเบิร์ตยิ้มบางก่อนบอก “ไม่ต้องหรอกอเล็กซ์ ลำบากคนอื่นเขาเปล่าๆ”
“ลำบากอะไรกัน นายเป็นนายจ้างนะ ป่วยแบบนี้จะไม่มีใครสนใจเลยหรือ แล้วนี่เขามาเยี่ยมนายบ้างหรือยัง?”
“ยังหรอก คงยังยุ่งกันอยู่ ผมสั่งให้เขาดูแลที่รีสอร์ตให้เรียบร้อยเองล่ะ”
ได้ฟังเช่นนั้นคนตัวโตก็ถอนใจ ห่วงแต่งานแบบนี้สิถึงได้ล้มป่วยเข้าให้ มีเมียบ้างานก็แบบนี้ล่ะนะ ต้องทำใจ
อเล็กซานเดอร์ให้คนเอาเสื้อผ้าข้าวของมาให้ตนที่โรงพยาบาลเพื่อนอนเฝ้าอัลเบิร์ต แม้คนป่วยจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่เขาก็ไม่วางใจหรอก คำว่าไม่เป็นไรของอัลเบิร์ตมันเชื่อไม่ได้ ก็ไม่ใช่เพราะไม่เป็นไรหรอกหรือถึงต้องมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนี้
“อเล็กซ์ ผมอยู่ได้” คนป่วยยังบอกย้ำเจตนา
“แต่ฉันอยู่ไม่ได้” อเล็กซานเดอร์สวนกลับเสียงเข้ม “ให้กลับไปนอนที่รีสอร์ตโดยทิ้งนายไว้คนเดียว ฉันทำไม่ได้”
“อ...”
“เงียบ เลิกพูดได้แล้ว ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง หือ?”
ร่างสูงใหญ่โน้มก้มอยู่เหนือเตียงนอน คนป่วยที่ถูกสั่งให้นอนทั้งที่ยังไม่ง่วงได้แต่นอนกัดปากตัวเองเบาๆแล้วเบือนสายตาไปทางอื่น ไม่มองสบแววล้อเลียนจากนัยน์ตาสีน้ำทะเลลุ่มลึกนั้น
ความอุ่นจากริมฝีปากหยักที่กดจูบลงมาบนหน้าผากทำให้อัลเบิร์ตชะงัก นัยน์ตาสีอ่อนช้อนมองสบด้วยหัวใจที่เต้นแปลกไปกับความอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมีให้
“นอนพักเสีย ฉันจะอยู่ข้างๆนาย จะดูแลเหมือนอย่างที่นายเคยทำให้ฉันมาตลอด”
อัลเบร์ตค่อยปิดเปลือกตาลงช้าๆเมื่ออีกคนโน้มก้มลงมาจูบหน้าผากอีกหน น้ำเสียงทุ้มนุ่ม ไม่ตะคอก ไม่ประชดประชัน ทำให้เขาน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกว่าตนเองอ่อนแอเหลือเกินในเวลานี้ พออเล็กซานเดอร์มาดีด้วยน้ำตาก็พาลจะไหล
“พักผ่อนนะ”
มือหนาลูบผมคนป่วยเบาๆ อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ เขาจึงห่มผ้าให้แล้วนั่งอยู่ข้างๆไม่ไปไหน
------------------
อังกฤษ ณ บริษัทการเงินของเฟอร์ริงตัน
พายุใหญ่พัดถล่มจนลูกน้องใกล้ชิดแทบอยู่กันไม่ได้ เมื่ออเล็กซานเดอร์อารมณ์ไม่ดีมาหลายวันแล้ว และวันนี้ดูเหมือนจะถึงที่สุดของการอดทนทำให้ไม่ว่าใครก็เข้าหน้าไม่ติด หวิดจะไม่มีชีวิตรอดออกมาจากห้องทำงานของท่านประธานใหญ่กันหลายคน แต่เมื่อยังคงมีงานที่ค้างอยู่ต้องนำเสนอ เหล่าพนักงานก็จำต้องส่งตัวตายตัวแทนเข้าไป และเอริคคือผู้โชคดีคนนั้น เพราะเอริคคือมือขวาของอเล็กซานเดอร์ ต้องไม่เป็นไรอย่างแน่นอน
“ทำไมต้องเป็นผม ผมเป็นบอดีการ์ดไม่ใช่พนักงานบริษัท” เอริคเอ่ยถามกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ถือว่าช่วยกันเถอะค่ะคุณสวอนเนอร์ ถ้าไม่ใช่คุณพวกเราก็ไม่รู้จะพึ่งใครที่ไหน” มีเสียงสนับสนุนเอ่ยขึ้นมา คนอื่นก็เห็นดีเห็นงามด้วยกันไปหมด
“ไม่ใช่ธุระ” บอดีการ์ดหนุ่มบอกปัดอย่างไร้เยื่อใย
“โธ่ คุณสวอนเนอร์ นึกว่าเห็นใจพวกเราสักนิดเถอะค่ะ หรือจะให้หญิงสาวบอบบางร่างน้อยอย่างดิฉันเข้าไปรับพายุลูกใหญ่แบบนั้นกัน ไม่สงสารกันบ้างเลยหรือคะ?”
เลขานุการสาวใหญ่ทั้งอ้อนทั้งวอน ส่วนที่เหลือก็ทำสายตาน่าสงสาร เอริคเหลือบมองคนที่บอกว่าตนเองตัวบางร่างน้อย เท่าที่ดูมันท่าจะไม่ใช่เสียกระมัง เพราะไม่เห็นจะมีส่วนไหนที่น้อยอย่างที่ว่ามาเลยสักนิด
“ผมคงช่วยอะไรไม่ได้...”
“คุณสวอนเนอร์!!” พนักงานต่างร้องอย่างหมดหวัง
“แต่คิดว่าคนๆนี้อาจช่วยให้เจ้านายอารมณ์ดีขึ้น”
“ใคร!!!?”
เอริคไม่ตอบคำถามนั้น แต่ยกโทรศัพท์มาต่อสายถึงบุคคลที่จะช่วยพวกตนได้ในสถานการณ์คับขัน...
ประเทศไทย ณ นับตะวัน
อลัเบิร์ตกลับมาที่รีสอร์ตหลังหมออนุญาตให้กลับมาพักที่บ้านได้ พนักงานของรีสอร์ตพากันออกมาต้อนรับด้วยความดีใจ ยินดีที่นายฝรั่งของพวกตนหายป่วยดีแล้ว อเล็กซานเดอร์ไม่อยู่เพราะต้องกลับไปทำงานเหมือนกัน ครั้งล่าสุดที่ได้คุยเมื่อไม่กี่วันมานี้ก็ดูจะหงุดหงิดอยู่หน่อยๆที่ไม่ได้ขยับตัวไปไหนเลย ยิ่งใกล้สิ้นปีเฟอร์ริงตันยิ่งทำงานกันหนัก
เมื่อกลับมาถึงบ้านสายลมก็ถือโทรศัพท์มาให้ อัลเบิร์ตรับมาแบบงงๆ ก่อนยกขึ้นแนบหู หัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงปลายสาย
“กลับบ้านแล้วสินะ?”
“ครับ” เอ่ยตอบขณะเดินเลี่ยงออกไปคุยที่อื่น
สายลมมองตามยิ้มๆ ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วเปิดโทรทัศน์ดูไปพลางๆ
“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงห่วงใยยังไถ่ถามมาตามสาย
“ครับ”
“หึ พูดเป็นแต่ครับหรือ?”
“เปล่าครับ” อัลเบิร์ตกัดปากตนเองเบาๆ รู้สึกขัดเขินแปลกๆทั้งที่คบกันมาก็ตั้งนานแล้วแท้ๆ
“ดูแลตัวเองนะอัล ฉันเป็นห่วงรู้ไหม?”
“ครับ”
ยังตอบกลับแบบเดิมทำให้อเล็กซานเดอร์เอ่ยเรียกเสียงเข้ม
“อัลเบิร์ต”
“ก็...”
เมื่ออีกคนอึกอักอเล็กซานเดอร์ก็หัวเราะ ดูอารมณ์ดีจนลูกน้องแปลกใจ เพราะก่อนหน้าที่จะเอาโทรศัพท์เข้าไปให้คุยนั้นราวกับพายุถล่ม แผนการของเอริคได้ผลจริงๆ ทำให้พายุสงบกลายเป็นลมพัดโชยอ่อนได้
‘Miracle!’
นัยน์ตาสีฟ้าปรายมองลูกน้องที่ยืนออกันอยู่ตรงประตู ทำให้ทางนั้นพากันหลบตากันเป็นทิวแถว ถึงจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วแต่ก็ยังน่ากลัวอยู่ดี
อเล็กซานเดอร์ละความสนใจจากลูกน้องของตนมาคุยโทรศัพท์ต่อ ฟังเสียงของคนที่อยู่อีกฟากฝั่งแล้วเขาก็พลอยเบาใจ เพราะไม่ได้อยู่ดูแลจนถึงวันออกจากโรงพยาบาล แถมไม่ได้ไปรับกลับ เขาออกจะกังวลและหงุดหงิดตัวเองที่เฝ้าพะวง
“อเล็กซ์...”
“หืม?” ขานรับในลำคอเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยเรียกมาตามสาย
“รักคุณนะ”
“............” คนฟังนิ่งอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินแบบกะทันหัน ไม่ทันได้ตั้งตัวแบบนี้ทำเอาเขาตื่นเต้นแปลกๆ
“ขอบคุณที่ยังคงทำตามสัญญา”
เสียงเพียงแผ่วเบาที่เอ่ยบอก แต่มันเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณดังเช่นที่เอื้อนเอ่ย เพราะอเล็กซานเดอร์ในวันนี้แม้จะยังคงเป็นอเล็กซานเดอร์คนเดิม แต่สิ่งที่เคยให้สัญญา ที่เคยบอกจะไม่ทำให้เสียใจ อเล็กซานเดอร์ก็พยายามอย่างยิ่งที่จะทำมันไม่แค่เพียงปากพูด เขาเห็นแล้วถึงความพยายามนั้นในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา ถึงได้ขอบคุณที่อีกฝ่ายยังคงไม่ลืมมัน
“อืม... รู้อะไรไหมอัล...”
“........?”
“ฉันใช้เวลานานเหลือเกินกับการเรียนรู้เรื่องเล็กน้อย...”
“..........”
“นายคือคนเดียวที่อยู่ในหัวใจของฉันตลอดมา ตั้งแต่แรก... ตั้งแต่วันที่ได้รู้จักกัน”
“........” อัลเบิร์ตเงียบฟัง จดจำทุกถ้อยคำที่อีกคนพูด
“ฉันเฝ้าถามตัวเองว่าถ้าเกิดเราเจอกันในฐานะที่ต่างออกไป เราจะยังเป็นเราแบบนี้ไหม ทุกคำตอบที่ได้คือ... ใช่”
“..........”
“เพราะถึงแม้ฉันจะได้เจอนายในสถานะใด ฉันก็คงจะรักนายอย่างนี้เหมือนเดิม”
ริมฝีปากบางระบายยิ้มอ่อนเมื่อฟังจบ “ขอบคุณ”
“ขอบคุณเรื่องอะไร ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ เพราะโอกาสจากหัวใจนายมันทำให้ฉันยังคงยืนอยู่ข้างนายได้จนตอนนี้”
อเล็กซานเดอร์สารภาพความในใจจนหมดเปลือก ห่างกันแบบนี้เขายิ่งคิดถึง อยากเห็นว่าอีกฝ่ายจะทำสีหน้าแบบไหนเวลาฟังเขาพล่าม จะยิ้มยินดีหรือเบื่อหน่าย หรือตีสีหน้าเฉยเมยอย่างที่เคยทำ
“อเล็กซ์ ขอบคุณที่รักผม ขอบคุณที่... ทำอย่างที่พูด... ตลอดมา...”
เสียงนุ่มๆที่ตอบกลับมาให้ชื่นใจทำให้อเล็กซานเดอร์ยิ้ม หัวใจรู้สึกอุ่นขึ้นมาเพียงได้ฟังเสียง
“I need to hug you now.” เอ่ยกระซิบบอกตามที่หัวใจเรียกร้อง อยากกกกอดให้สมใจรักสมัครใคร่
“... me too.” อาจเป็นเพราะบรรยากาศที่แปลกไปถึงได้ทำให้อีกคนตอบกลับมาเช่นนั้น อยากกอด มันคือสิ่งที่ต้องการที่สุดในเวลานี้
“Can I kiss you?”
เสียงกระซิบแปร่งปร่ายังดังอยู่ข้างหู ใบหน้าคนฟังร้อนผ่าวเมื่อตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดังไปกว่ากระซิบ
“yeah...”
อเล็กซานเดอร์ยิ้มบาง มอบจูบหวานส่งผ่านโทรศัพท์มาให้อีกคนที่อยู่ไกลกันอีกซีกโลก นับวันเขาจะยิ่งรักและผูกพันกับคนๆนี้มากขึ้น คนนี้... คนของหัวใจเพียงหนึ่งเดียว
“I love you, My wife.”
---------------
หลังสะสางงานทุกอย่างเรียบร้อย อเล็กซานเดอร์ก็พาลูกชายทั้งสองจากอังกฤษมาที่นับตะวัน ช่วงหยุดยาวเด็กๆบ่นเบื่อเขาเลยถือโอกาสพามาด้วย เพราะงานจังหวัดคราวที่ผ่านมาไม่ได้ไปด้วยกัน คราวนี้มากันพร้อมหน้าเด็กๆคงได้สนุกกันอย่างเต็มที่ เสียงแจ๋วๆของเด็กๆตอนพาไปเที่ยวทำให้อเล็กซานเดอร์และอัลเบิร์ตหัวเราะและยิ้มได้ การมีใครสักคนเป็นคนสำคัญ และเราอยากทำทุกอย่างเพื่อเขา นั่นคือความสุขที่หาอะไรมาแทนไม่ได้เลย
เที่ยวเล่นกันจนเหนื่อยทั้งวันแต่ดูเหมือนว่าสามทหารเสือแห่งเฟอร์ริงตันจะยังไม่จุใจพอ เพราะยังพากันไปบุกไร่องุ่นรณวีร์เสียอีกแห่งเป็นการปิดท้าย ทำให้บิดาทั้งสองต้องเหมาผลิตผลจากไร่รณวีร์กลับมาที่รีสอร์ตกระบุงโกย
“กินให้หมดนะ ถ้ากินไม่หมดพ่อจะตี” อัลเบิร์ตยืนกำกับเด็กซนทั้งสามที่นั่งหน้าบูดอยู่บนโต๊ะทานข้าว
“อาอัลโหด” เอวานว่า
“ไม่โหดได้หรือ เล่นหยิบโน่นหยิบนี่มาเต็มไปหมดแบบนี้”
“แด๊ดตังค์เยอะ”
สายลมช่วยผสมโรงกับพี่ชาย เอื้อมไปตักเค้กสตรอเบอร์รี่ที่ได้มาจากไร่รณวีร์เข้าปาก ไร่รณวีร์มีทั้งองุ่นหลายสายพันธุ์และสตรอเบอร์รี่ลูกโตหวานฉ่ำจนมันอดใจไม่ได้ต้องซื้อมาลองชิม สองพี่น้องเซย์กับเอวานก็พากันพยักพเยิดตามกันอย่างเห็นด้วยกับสายลมเต็มที่
“ไม่ได้ขี้เหนียว แต่ต้องรู้จักพอประมาณเข้าใจไหมครับ ของบางอย่างเราซื้อมาเก็บไว้นานก็เสียเปล่าๆ อยากกินเราค่อยซื้อ ของสดๆใหม่ๆมันอร่อยกว่าไม่ใช่หรือไงครับ?” อัลเบิร์ตอธิบายด้วยเหตุผล สามทหารเสือพยักหน้ากันหงึกหงักเมื่อเห็นจริงตามนั้น
“ก็จริง”
อเล็กซานเดอร์ยืนมองคนรักสอนลูกยิ้มๆ เดี๋ยวนี้คล่องแล้ว เป็นคุณพ่ออย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งยังเป็นคุณอาอัลเบิร์ตขวัญใจเด็กๆอีกตำแหน่ง
“ฟังคุณอาเขาไว้นะครับเด็กๆ”
คนตัวโตยิ้มล้อเมื่อเดินเข้ามาหา อัลเบิร์ตปรายตามองก่อนเอื้อมมือไปบิดเอวคนล้อให้เนื้อเขียว
“โอ๊ย!!”
อเล็กซานเดอร์เอียงตัวหลบ ก่อนคว้าอีกฝ่ายเข้ามากอดเพื่อป้องกันตัว อัลเบิร์ตได้แต่ดิ้นขลุกขลักอย่างขัดใจเมื่อทั้งอเล็กซานเดอร์และเด็กชายทั้งสามพากันหัวเราะเฮฮา เข้ากันดีเหลือเกินพ่อลูกบ้านนี้ เขาโดนแกล้งอยู่คนเดียว ฮึ!
ตกกลางคืนพยากรณ์กันว่าจะมีดาวตกให้เห็นในช่วงนี้ รีสอร์ตนับตะวันเป็นจุดที่ดีเพราะเห็นท้องฟ้ากว้างได้อย่างชัดเจน หลังทานข้าวพ่อลูกบ้านนับตะวันและเฟอร์ริงตันจึงพากันออกมานั่งดูดาว มีผ้าห่มคลุมกายคนละผืนสองผืน
อัลเบิร์ตหอบเสื้อกันหนาวกับเครื่องดื่มอุ่นๆไปให้บอดีการ์ดที่ยังทำหน้าที่ของตนอยู่ไม่ไกล เมื่อนายยังไม่นอน พวกเขาก็หลับไม่ได้ แม้ยามหลับยังต้องระวังภัยคงเหนื่อยกันพอดู เพราะเขาก็เคยทำหน้าที่นั้น อาจจะหนักกว่าบอดีการ์ดธรรมดาทั่วไปด้วยซ้ำเพราะต้องดูแลทั้งงานราษฎร์งานหลวง
“เซย์ ลากผ้าห่มไปไหน มานี่” เอวานกวักมือเรียกเจ้าตัวเล็กที่เดินลากผ้าห่มวนไปวนมา คลุมตัวกลมบ๊อกอย่างน่าขัน
อเล็กซานเดอร์ที่กำลังปูผ้านวมบนพื้นตรงชานไม้หน้าบ้านหันมามองลูกๆแล้วก็หัวเราะอารมณ์ดี พื้นมันเย็น ปูผ้าทับอีกสักทีจะได้นั่งกันอุ่นๆอย่างเต็มที่
“เอ้า สามทหารเสือ มานั่งตรงนี้เร็ว”
ชายหนุ่มเอ่ยเรียกลูกชายทั้งสาม เด็กๆหันมามองก่อนวิ่งมาหาเขาแล้วนั่งจุ้มปุ๊กเรียงสามคลุมผ้ากันตัวกลม ร่างสูงใหญ่นั่งลงฝั่งหนึ่งโดยมีอัลเบิร์ตที่เดินกลับมาจากเอาของไปให้บอดีการ์ดนั่งขนาบลูกๆอีกข้าง เจ้าตัวกลมเป็นดักแด้ตรงกลางส่งเสียงเจื้อยแจ้วเมื่อเงยมองบนฟ้าแล้วเห็นดาวระยิบระยับในคืนฟ้าเปิด พอเห็นดาวตกทีก็ร้องกันฮือฮาแล้วสะกิดกันให้ดู
อากาศหนาวในช่วงปลายปี ขณะที่อุณหภูมิเกือบติดลบ ทุกคนในบ้านนี้กลับรู้สึกอบอุ่น อเล็กซานเดอร์เท้าแขนไปด้านหลัง ก่อนเลื่อนมือไปกุมมืออัลเบิร์ตที่วางอยู่อีกฝั่งโดยมีลูกทั้งสามนั่งคั่น ทั้งคู่ต่างยิ้มให้กันเมื่อกระชับอุ้งมือของตนมากขึ้น ไม่จำเป็นต้องเอาใจกันมากมายผิดวิสัย แค่ยังรู้สึกว่าต่างฝ่ายต่างรักและมีช่วงเวลาดีๆแบบนี้บ้างก็ดีที่สุดแล้ว
จบบริบูรณ์
ตอนพิเศษสุดท้ายที่จะลงในเล้าแล้วนะคะ หลังจากนี้พบกันในหนังสือเด้อ ((เดี๋ยวกลับมาบวกให้อีกทีค่ะ ไปทำธุระแป๊บ))
ขอบคุณที่ติดตามเป็นกำลังใจให้กันตลอดมา เพราะมีทุกคนเรื่องนี้จึงดำเนินมาถึงตอนจบได้
จะบอกว่ารักเฮียอเล็กซ์มากเลย ถึงแม้เฮียจะเป็นคนแบบนี้ก็เถอะ แต่เพราะกว่าเราจะส่งเฮียถึงฝั่งมันยากเหลือเกิน เผชิญปัญหาหลายอย่างมาด้วยกัน จนท้อ จนอยากหยุด อยากหนีไปไม่เขียนต่อแล้ว
แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่เป็นเช่นนั้น เพราะกำลังใจจากทุกคนที่ให้เรามาจนถึงวันนี้ ต้องขอบคุณมากจริงๆค่ะ
เฮียอเล็กซ์ ทอล์ค
Thank you very much.
Although sometimes you are angry. Because I was behave an idiot.
but that...
Because you care for me and my wife.
I don't upset, but thankful that worried us.
I'll take care of Albert. I will make the best, I promise.
:pig4: :pig4: :pig4:
#มั่วอิ้ง ต้องขออภัย แฮ่ :D
------บวกเรียบร้อยค่ะ---------
-
ไฮ้ น่ารักกกกกกกก รอเรื่องต่อไปจ้า
-
อ่าาา จบแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกครั้งนะคะ
รอเรื่องของนายน้อยสายลมอยู่น๊าาาาาาาาาาาาาา :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
น่ารักมากๆ น่ารักมากๆ
อยู่กันอย่างนี้นานๆนะเธอ
-
รอหนังสือนะ อยากได้มากเรื่องนี้ แม้ตอนแรกจะหน่วงแต่เรารู้ว่าสุดท้ายแล้วมีความสุข คนอ่านก็มีความสุขด้วย^^
ความรู้สึกที่ได้อ่านตั้งแต่แรกคืออเล็กมันอีเดียตมากจริงๆ ทำให้อัลเสียใจมากๆตั้งหลายครั้ง
อ่านไปโมโหไป ยุในใจตัวเอง ฮา ให้อัลหนีไปไกลๆ แล้วอัลก็หนีไปจริงๆนั่นแหล่ะ อเล็กถึงได้รู้ใจตัวเองซะที
และก็ต้องขอบคุณนักเขียนมากๆที่ไม่ให้อัลให้อภัยง่ายเกินไป สมใจคนอ่านอย่างเรา
จนเฮียแสดงความจริงใจออกมา ทำให้อัลยอมให้อภัยและกับมารักกันมีครอบครัวที่มีความสุข
โดยเฉพาะตอนสุดท้าย ที่นอนดูดาวด้วยกัน มันให้ความรู้สึกถึงความเป็นครอบครัวมากจริงๆ
อยากให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันจัง
:pig4: นักเขียน
-
ประทับใจมากค่ะ ขอบคุณคนแต่งมากนะค่ะ :mew1:
-
น่ารัก อบอุ่น อ่อนโยน :-[ :-[
รออ่านเรื่องของสามทหารเสือ นะคร๊าาาาาา :mew1:
-
ครอบครัวอบอุ่น :o8:
เฮียดูเป็นคนดีขึ้นมาเยอะเลย :laugh:
-
ครอบครัวอบอุ่น :กอด1: :กอด1: รอหนังสือนะคะ
-
อเล็กซ์แสดงออกได้อย่างอบอุ่น
ทำเราน้ำตารื้น~
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
เป็นตอนพิเศษที่อบอุ่นหัวใจ~^^
-
แล้วตกลงว่าอัลได้ไปอยู่กับอเล็กรึป่าว
-
โอย เมเดๆ แก้มจะแตกแล้ว :impress2:
ชอบตอนนี้มากมายค่ะ อเล็กซ์นุ่มนวลขึ้นเยอะเพราะอัลสินะ
สามทหารเสือจงเจริญด้วย! :mc4:
รออุดหนุนหนังสือนะคะ (บรรจงเก็บตังค์พับใส่ซอง ^^)
Last but not least, thank you so much for a wonderful story.
It seems like we go through highs and lows with them all.
You always make my day, Wanmai. I'm grateful. :L1:
-
สามทหารเสือนี่มันน่ารักซะจริง ๆ
-
แฮปปี้
-
HAPPY ENDING
ฮูเล่ อ่านแล้วแบบซึ้งอ่ะ
น้ำตาจะไหล อเล็กทำได้สะที
หลังจากรอคอยมานาน พิสูจน์ตัวเองได้แล้ว
ปลื้มคู่นี้ รักกันนนนนนน
-
อยากอ่านเรื่องแยกแล้วอ่าาาาาาาา :mew1:
-
ประทับใจจริงๆ
จบได้ดีมาก
รักสามทหารเสือ รอสามทหารเสือน๊า ฮ่าๆๆ
-
น่ารัก
-
สงสารอเล็กไปๆมาๆ
-
สามทหารเสือ ครอบครัวอบอุ่น รอหนังสือนะใหม่แจ้งข่าวด้วยนะจ๊ะ โมเม้น อิเฮียนี่ อยากให้มีพิเศษอีกอ่า อัลนี่เปลี่ยนผู้ชายกระด้างให้นุ่มนวลได้ คิดภาพตามแล้ว โรแมนติกสุดๆ
-
กิ๊ดแปดตลบไม่พอสำหรับความหวาน>_<
หลังจากที่อยากจะโบกเฮียมาเกือบทั้งเรื่อง ต้องขอบคุณทั้งอเล็กซ์และอัล
พยายามมาด้วยกันจนมีวันนี้ได้ ปริ่มมากบอกเลย
อยากอ่านหนังสือ รอหนังสือด้วยคนค่ะ อิอิ
รอสามทหารเสือด้วย โฮกมากไม่ไหวแล้วค่ะ อดใจรอแทบไม่ได้
ขอบคุณคุณวันใหม่สำหรับนิยายดีๆที่น่าประทับใจเรื่องนี้นะคะ ชอบมากๆ
เป็นกำลังใจให้สำหรับนิยายเรื่องต่อไปนะคะ รอเด็กๆอยู่น๊า~ :กอด1:
-
อายจัง เราก็นึกว่าตอนที่แล้วตอนสุดท้ายซะอีก :o8:
เห็นจบอย่างนี้แล้วอยากได้หนังสือมากกกอด
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้สงสัยแทบฉีกหนังสือทิ้งอ่ะ :laugh:
อ่านตอนจบ(จริงๆ) นี้แล้วก็ยิ้มไม่หุบกับความน่ารักของบรรดาพ่อๆ
แล้วก็ความแสบสันต์ของสามทหารเสือ(น้อย)
ลูกๆสามัคคีกันอย่างนี้พ่อๆจะเลิกรักกันได้ยังไง เสมือนกาวใจ
แต่ส่วนหนึ่งก็เพราะตัวอเล็กซ์เองด้วยแหละ
นี่เห็นแก่ความดีตอนหลังหรอกนะถึงได้เอ่ยถึงเนี่ย :jul3:
ขอบคุณวันใหม่มากๆค่ะ อย่าทิ้งกันนานนะ คิดถึง :กอด1:
+1และเป็ดส่งท้ายจ้า
-
อ่านตอนจบแล้วน้ำตาซึม :mew4:
รอของสามหนุ่มเฟอร์ริงตันนะคะ :L2: :กอด1:
-
:-[
อ๊าย!!!!!!!! น่ารักอะ
รอเรื่องของสามหนุ่มด้วยใจจดจ่อ
:mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอบคุณน่ะค่ะ ที่แต่งให้อ่าน
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วมีความสุขค่ะ
-
o13 รอดูหน้าปกหนังสือนะคะ :กอด1:
-
น่ารักมากเลยจ้า อ่านแล้วรู้สึกอิ่มใจจริงๆ ค่ะ กรี๊ดดดดดดดด :-[
ขอบคุณคุณวันใหม่สำหรับเรื่องราวดีๆ จ้ะ :กอด1:
-
:pig4:
-
ทำไมอ่าน ตอนพิเศษ ของเด็กๆ ไม่ได้ละคะ มันหายไปไหนอ่า TT
-
อยากจะกรีกร้องกู่ก้อง เกลียดอเล็ก เกลียดโคตร เกลียดมาก อัลอะ ยอมทำไม ฮืออออ เจ็บใจ เจ็บใจมากก เสียใจสุดๆๆ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วหยุดไม่ได้ อ่านแล้วต้องอ่านต่อๆไปเรื่อยจนจบ
สนุกมากค่ะ ครบทุกรสเลย เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่อยู่ในหัวใจเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ ที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆแบบนี้ให้ได้อ่าน เป็นกำลังใจให้ค่า ^____^
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
-
ชอบเรื่องนี้ ร้องไห้ หลายตอนมาก มันปวดใจแทนอัลค่ะ
-
สนุก มากๆๆๆ อ่านรวดเดียวจบ เรื่องนี้สุดๆๆ จริงๆๆ เจ็บๆๆ หน่วงๆๆ ไปกับอัล ทั้งเรื่อง แต่ได้ความรู้สึกอบอุ่นตรงตอนพิเศษ ขอบคุณคุณคนแต่งมากๆๆ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สนุกดี แต่หน่วงมากๆๆๆๆๆๆ
กว่าจะลงเอยกันได้ ดีใจที่ทั้งสองคนได้รักกันสักที
:pig4: :mew1:
-
กว่าจะจบ เล่นเอาเหนื่อยเลย ฮู้วววว อ่านรวดวันเดียว
สงสารอลันมากเลยกับความรักครั้งนี้ แต่ก็ดีที่จบลงอย่างสวยงาม เย้
-
:pig4: :pig4:
-
ตัวประกอบเรื่องนี้เด่นมาก 555 ตั้งแต่พ่อบ้านไปจนถึง เกวน เจฟ ปอนด์ ฯ ยิ่งมาเจอแก๊งค์เด็กน้อย เขี่ยรุ่นพ่อตกขอบไปเลยทีเดียว สายลมมาแรงสุดๆ :-[
-
อเล็กซ์นี่ ท่าจะโรคจิต เห็นอัลเบิร์ตเสียใจแล้วชอบ
ดีนะ ที่หลัง ๆ มาเริ่มรู้ตัว :hao5:
-
สนุกมากครับ แต่กว่าจะลงเอยกันได้ ...... เฮ้อ
ขอบคุณครับ
-
อ่านทั้งคืนเลยยย ชอบมากค่ะ :hao7:
ขอบคุณมกนะคะสำหรับนิยายดีๆ :mew1:
-
อ่านทีแรกขัดใจกับพระเอกมาก แต่พอได้กลับมารักกันอีกที ทำตัวน่ารักขึ้นเยอะเลย
ยิ่งตอนพิเศษสุดท้าย ยิ่งหลงหลังสามแสบ ไปด้วย
-
สนุกสมกับการที่มีคนตามหา สนุกมาก
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดราม่าทั้งเรื่อง แต่ตอนพิเศษหวานจะมดขึ้นเต็มเลย ฮ่าๆๆๆ ชอบสามทหารเสือจริงๆ :o8:
-
ถึงจะมีมาม่า แต่ก็ชอบมากกกกก
-
:L2: :pig4: :pig4:
-
อ่านแล้วแอบเครียด แต่ก็สนุก
-
โรแมนติคสุดๆ ไปเลยค่ะ :-[
แม้ตอนแรกจะมีอุปสรรคมากมายมาขัดขวาง
ภาษาเขียนสวยงามลื่นไหลดีมากค่ะ
ขอบคุณที่สร้างสรคค์นิยายดีๆ มาให้อ่านนะคะ :L2:
-
ดราม่ามาตลอดเรื่อง แต่มาหวานเอาตอนท้าย แล้วมาหวานเยิ้มในตอนพิเศษ เอาป็นว่าสนุกมาๆเรื่องนี้ ชอบ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบอัล ติ่งอัล เสียดายนิดนึงตรงที่ช่วงแยกจากอเล็กซ์ อยากให้อัลเจอใครสักคนที่ทำให้รู้สึกหวั่นไหวเหมือนที่อเล็กซ์รู้สึกกับพิชญบ้าง ไม่ใช่อะไรนะแต่อยากให้พระเอกมันเจ็บปวดแบบสุดๆถ้ารู้ เกลียดมัน!! ชิ!! 555+ :katai3: :hao3:
ปล.ชอบตอนพิเศษมากค่ะ น่ารักเว่อร์~ ให้อเล็กซ์มันหึงเยอะๆ ดีแระ :hao6: :katai2-1:
-
:L1:
-
ถ้าเราเป็นอัล เราจะไม่มีวันใจอ่อนและกลับไปอยู่ไปรักไปให้ตัวเองเจ็บกับอเล็กอีก ถ้าคนที่เขาให้ความสำคัญกับเราเห็นเราเป็นคนพิเศษจริงๆนะ เขาจะไม่มีวันหวั่นไหวไม่ว่าคนนั้นจะดีแค่ไหน เขาจะไม่มีวันทำร้ายให้คนสำคัญต้องเสียใจ อเล็กไม่มีคุณสมบัติของพระเอกอ่ะ ไม่มีอย่างแรง เกลียด :beat: :katai1:
-
ชอบเรื่องนี้มาก น่ารัก
-
เพิ่งได้อ่าน สุดยอดอีกเรื่องหนึ่เลย
ภาษาดีมากเลยค่ะ
เราชอบพล็อตอ่ะ ดำเนินเรื่องดีเลย
แต่รู้สึกช่วงที่ห่างกันเร็วไปหน่อย
แต่ชอบเรื่องนี้จริงๆเลย บรรยายดีมาก
ตอนบีบก็บีบจริงๆ ตอนหลังมาก็ละมุนๆ อบอุ่น
สื่ออารมณ์ เข้าถึงความรู้สึก
เป็นกำลังใจในคนเขียนนะคะ
-
:3123:
-
น่ารักกกค่ะ
แม้ตลอดทั้งเรื่องจะหนักหน่วงด้วยความสงสารอัล
และมืดหม่นไปด้วยคำก่นด่าสาปแช่งถึงความโง่งมของอเล็ก
แต่ชอบที่อัลใจแข็งใจเด็ดพอจะทิ้งอเล็กมา ชอบที่อัลรักตัวเอง
ชอบที่อเล็กได้รับบทเรียนที่เกือบจะสายไป มันคุ้มค่านะ บทเรียนทำให้เราไม่พลาดซ้ำๆ
อเล็กได้ชดใช้ผลกรรมอย่างสาสมแล้วในความคิดเรานะ
ตามหาอัลเป็นคนบ้าอยู่เป็นปีๆ โดนที่คนรอบตัวก้รู้เห็นเป็นใจไม่ให้หาเจอ
และทั้งๆที่รู้อย่างนั้นก้ยังหาไปเรื่อยๆ ชอบที่เมื่อรู้ตัวก้มุ่งมั่นมากๆไง
ชอบตอนจบแบบนี้ตอนพิเศษแสนหวาน แม้จะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกันอีก แต่แบบนี้ก้มีความสุขดีแล้ว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
น่ารักมากเลยค่ะ เพจชื่ออะไรคะพี่วันใหม่ อยากไปติดตามค่า ชอบภาษาที่เขียนมากค่ะ 55555555
-
:hao5: มันอบอุ่นดีจริง กว่าจะลงเอย แอบหน่วงอยู่นาน
-
ตอนจบดีมากๆอบอุ่นดีจังอ่านตอนแรกปวดใจไปอัลแต่อเล็กซ์ก็น่ารัก
-
:o8: ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ มากกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: แต่บางทีก็หมั่นไส้อเล็ก 55555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: สายชอบความหน่วง ต้องเรื่องนี้เงย :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
o13 :katai2-1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบประโยคนี้จัง o13 o13 o13 o13
" ทุ่มเททำไปด้วยใจรัก หากแม้นวันใดเขาไม่เห็นค่า จงก้าวออกมาอย่างทระนง "
-
เราชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ทุกอย่างดีงามไปหมด แต่อย่างเดียวที่ไม่ชอบคือพระเอกค่ะ สาเหตุมาจากตอนที่พิชญเข้ามามีบทบาทนั่นแหละ อเล็กในตอนนั่นอาจจะยังไม่รู้ใจตัวเองมากพอก็เลยหวั่นไหวไปกับพิชญแบบนั้น แต่ช่วงเวลาที่สองคนนั้นกำลังอินเลิฟกัน อัลเห็นตลอดอัลเจ็บตลอด แล้วทำไมในท้ายที่สุดอัลต้องได้กับอเล็กด้วยอะ
เราอยากให้อัลได้กับผู้ชายสักคน ผู้ชายธรรมดาก็ได้ที่เค้ามีสายตาไว้มองอัลคนเดียว ไม่ใช่อเล็กที่โลเลหลายใจแบบนี้ คำพูดที่อเล็กพูดใส่อัลตอนหลงพิชญเราจำทุกคำเลยนะ โครตเจ็บ ทำไมอเล็กต้องมีความสุขด้วย ทำไมต้องสมหวังหปสะทุกอย่าง เกลียดมัน555555
เราอินแหละคนเขียนและเราก็ยืนยันคำเดิมว่าอเล็กแม่งไม่คู่ควรกับความรักของอัล เราอ่านจนเห็นเป็นลูกคนนึงละเลยรู้สึกแรงไปหน่อย สุดท้ายขอบคุณคนเขียนค่ะ รักน้องอัล
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)