-
........... ขอบคุณบอร์ดเซ็งเป็ดที่เิปิดโอกาสให้นักเขียนได้โพสนิยายของตนเองนะครับ และขอบคุณคนอ่านที่ทำให้คนเขียนมีความสุข......... ขอบคุณสำหรับกำลังใจและการกดคะแนนให้........
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
***********************
สวัสดีครับผู้อ่านที่น่ารักเป็นอย่างยิ่งทุกๆ คน
ขอบคุณที่เสียวสละเวลาเ้ข้ามาอ่านนิยายที่คุณคฑาวุธเขียนและผมโพสนะครับ
พิมพ์และโพสมาหลายเรื่องแล้ว ขอบอกว่าลายมือเขายังท้าทายความสามารถในการพิมพ์เหมือนเดิมครับ
เช่นเคย ผมยังทำวิดยานิพนไม่จบ แต่ก็ยังทำอยู่ด้วยความมีสติ เวลาเบื่อและทนมันไม่ไหวก็จะมาโพสนิยายล่ะ แต่หากเห็นหายๆ ไปหน่อยก็มีเหตุผลอยู่ 5 กรณีนะครับ คือ 1. ปั่นวิดยานิพน 2 หลับ 3 ไปกินข้าว 4 ไปเที่ยว และ 5 คิดไม่ออกสมองตื๊อเขียนไม่ค่อยออกขี้เกียจพิมพ์ไม่มีเวลาพิมพ์ไฟล์หายแฟลชไดรฟ์เสียอินเทอร์เน็ตดาวน์คอมพิืวเตอร์เดี้ยงหาเควายไม่เจอและเผลอใจไปกับสิ่งล่อลวงอื่นๆ อันจะส่งผลกระทบต่อการโพสนิยายในระยะเวลาอันรวดเร็ว
เรื่องนี้คิดชื่อยังไม่ออก ขอตั้งว่า เจ้าชู้นัก หลอกให้รักซะเลย ไปก่อนนะครับ อ่านไปซักห้าหกบทจะขอความกรุณาและเมตตาช่วยตั้งชื่อเรื่องให้
ขอบคุณครับ (คนที่เลิกเจ้าชู้: ร่างทรงของคฑาวุธ) :z1:
ตัวละคร
ธีรดนย์ - ประธานคณะกรรมการบริหาร บริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่ บริษัทผลิตเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ระดับแนวหน้าของประเทศ และเจ้าของคลับ The Dazzle คลับหรู หล่อ รวย เท่ ค่อนข้างหลงตัวเอง
วิธวินท์ - วิศวกรคอมพิวเตอร์เน็ตเวิร์ค ที่หมั่นใส้ประธานบริษัทรูปหล่อขี้เก๊ก บุคลิก นิ่ง ขรึม แต่กวนอารมณ์ได้หน้าเรียบๆ
เต้ย - เลขานุการคู่ใจธีรดนย์ สนุกสนานร่าเริงและ "หวังดี" ต่อเจ้านายเพื่อให้อำลาจากการเป็นสมาชิก "สมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทย"
ศรายุธ - หุ้นส่วนบริษัท Network Solutions ผู้ีมีสีหน้าแสดงอารมณ์อยู่แบบเดียวและชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ แต่ไม่ประสีประสาเรื่องความรัก
ภมร - หุ้นส่วนบริษัท Network Solutions ขอบร่อนไปร่อนมา่หาิิชิม "น้ำหวาน" ทั่วราชอาณาจักร แต่หารู้ไม่ว่ากำลังถูกใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้น
ภิรายุ - เจ้าของโรงเรียนอนุบาลผู้เบิกบาน ยิ้มได้ทั้งวัน รักเด็ก และ หลงรักผู้ใหญ่ที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือเช่นกัน
สาริน อนล บอย วศิณ พศวัต เรียว ธีรกานต์ ศตวรรษ วีรเดช ก้อง โต้ง เจมส์ นุวัต เจสัน รังสิต ทิน วิช สุทธิพงศ์ แมน เทวิน พเนศวร์ เค ต่อลาภ นรเศษฐ์ ฐาปนัท ฯลญ - อาหารว่างยามหิวของธีรดนย์ :pigha2:
:กอด1:
(http://upic.me/i/v0/pic_intro.jpg)
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
-
^
^
อะไรกันนี่ คนแต่งน่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดด
:mc4: ปูเสื่อรอนะคะ
-
แค่โคครงเรื่องก้อมันแล้ว
เป็นกำลังจัยให้คับ :L2:
-
เรื่องใหม่มาแล้ววว
เตรียมเสื่อกับหมอนมานอนรอจร้า
-
+1คะแนนที่900 รับขวัญเรื่องใหม่ น้องพี่สุดยอดขยันจริงๆ เรื่องนี้แค่
หนังตัวอย่างน่าลุ้นแล้ว จะคอยดูว่าพระเอกคนไหนจะเจ้าชู้มากกว่ากัน :จ้อบจัง1:
-
:L2:
-
1
วิธวินท์เหลือบตามองนาฬิกาข้อมือแล้วเงยหน้าขึ้น มือขวาบิดเร่งความเร็วส่งพลังให้มอเตอร์ไซด์คู่ชีพทะยานไปข้างหน้า เขามีเวลาเหลือเพียงไม่ถึงสิบห้านาทีต้องไปให้ถึงตามนัดกับผู้อำนวยการแผนกคอมพิวเตอร์ของบริษัท Kunanon Brewery บริษัทผลิตเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์อันดับต้นๆ ของประเทศ
การจราจรค่อนข้างโล่ง วิธวินท์นึกขอบคุณโชคที่เข้าข้างเขา วันนี้เขาต้องแก้ไขระบบเครือข่ายส่วนขยายระบบใหม่ที่บริษัทคุณานนท์ได้ว่าจ้างให้บริษัทของเขาทำการติดตั้งเมื่อเดือนที่แล้วและเกิดมีปัญหาขึ้นมา ช่างของบริษัทแก้ไขแล้วหลายครั้งแต่ก็ยังเป็นปัญหาอยู่ เขาจึงต้องไปจัดการเอง
ผ่านสี่แยก ถนนมุ่งหน้าไปยังบริษัทคุณานนท์เปลี่ยนเป็นถนนเดินรถเพียงสองช่องทาง เขาแซงรถยนต์คันแล้วคันเล่า จนกระทั่งมาจ่อท้ายรถสปอร์ตสีแดงหรูหราคันหนึ่งซึ่งเขาไม่รู้จักยี่ห้อ
...รถนอก ทรงแปลกประหลาดไม่เคยเห็น ขับความเร็วปานกลาง แต่ขวางถนนอยู่ จะแซงก็แซงไม่ได้...
วิธวินท์เอียงศรีษะมองออกไปทางด้านขวาของรถสปอร์ตหรูเพื่อดูระยะห่างของรถในช่องทางอีกด้านที่วิ่งสวนมา แล้วเหลือบตามองกระจกมองหลังเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีรถกำลังจะแซงเขา วิศวกรหนุ่มจึงเปลี่ยนเกียร์แล้วบิดเร่งความเร็ว แต่ทันใดนั้น รถสปอร์ตก็ขยับเบี่ยงออกทางด้านขวาเพราะเร่งแซงจักรยานยนต์ที่วิ่งอยู่ชิดถนนด้านซ้าย วิธวินท์เสียจังหวะ ต้องลดความเร็วลงเพราะมีรถสวนทาง หลังจากนั้น เขาแซงอีกครั้ง คราวนี้ไม่สำเร็จอีก รถสปอร์ตเร่งความเร็วขึ้น เขาเร่งตาม พยายามแซงครั้งแล้วครั้งเล่าก็ยังแซงไม่ได้ วิธวินท์เริ่มอารมณ์เสีย เขาต้องการไปให้ได้เร็วกว่านี้ ส่วนรถสปอร์ตก็ดูเหมือนจะเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกัน
...จะแข่งหรือยังไงวะ...
วิธวินท์กะพริบไฟหน้ารถส่งสัญญาณ แต่เจ้าของรถสปอร์ตยังไม่สนใจหลีกทางให้ วิธวินท์จึงแซงอีกครั้งแล้วบีบแตรเสียงดัง
เสี้ยววินาที เขาเห็นชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเป็นคนขับ สวนแว่นกันแดด ขับรถมือเดียว วิธวินท์บิดเร่งความเร็วเต็มที่ แต่รถสปอร์ตก็เร่งความเร็วตาม คราวนี้วิธวินท์มั่นใจแล้วว่าเจ้าของรถจงใจแข่งกับเขา
...เอาสิ มาแข่งกันหน่อย รถหรูราคาสิบกว่าล้านกับมอเตอร์ไซด์คันไหนจะเร็วกว่ากัน...
วิธวินท์เหลือบมองกระจกหลังของรถสปอร์ต เห็นสติกเกอร์สีดำแปะอยู่มีข้อความว่า "สมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทย"
...คนเจ้าชู้...เฮอะ คนกวนอารมณ์สิไม่ว่า...
วิธวินท์เร่งลดความเร็วลงแล้วเบี่ยงออกด้านซ้าย จับตามองข้างหน้าด้วยความระมัดระวังและกะระยะห่างด้วยความช่ำชอง จากนั้นเร่งความเร็วถึงขีดสุด ตะบึงรถคู่ชีพเบียดแซงขึ้นทางด้านซ้าย และเป็นจังหวะใกล้ถึงทางแยกที่จะเลี้ยวไปยังถนนส่วนบุคลลซึ่งแยกเข้าบริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่ วิศวกรหนุ่มตัดสินใจชั่วเสี้ยววินาที ทะยานมอเตอร์ไซด์คันเก่งปาดหน้ารถสปอร์ตหรู แล้วพุ่งข้ามถนนเลี้ยวขวาเข้าถนนที่มุ่งตรงเข้าไปยังบริษัท
เสียงห้ามล้อดังลั่น รถสปอร์ตสีเพลิงคันนั้นเลี้ยวขวาเช่นกัน แต่ต้องชะลอเมื่อข้ามถนนมาถึงอีกฟากเพราะกะจังหวะผิด ประตูด้านขวาเบียดกับเสาไฟฟ้าที่อยู่ปากซอยถนนแคบๆ วิธวินท์ชะลอจักรยานยนต์แล้วจอด หันไปมองรถสปอร์ตคันนั้นชั่วขณะ ก้มหัวให้ช้าๆ แล้วเร่งเครื่องหายไป
...เขาชนะ งานนี้เขาชนะ แซงได้แบบหวุดหวิด แบบที่ภมรเพื่อนของเขาที่นั่งทำงานอยู่ในสำนักงานต้องบ่นเสียยกใหญ่ว่าขับรถเสี่ยงอันตราย...
...ปกติก็ไม่เสี่ยงหรอก แต่หมั่นใส้ผู้ชายคนนั้น เกะกะขวางทางอยู่ได้ แล้วนี่คิดจะแข่งกับเขา โดนไปแบบนั้นคงเข็ดไปหลายวัน...
ธีรดนย์ตบพวงมาลัยอย่างฉุนเฉียว ไม่ใช่เพราะโกรธที่รถเขาเบียดกับถังขยะข้างเสาไฟฟ้า แต่เพราะเขาแพ้สิงห์มอเตอร์ไซด์ที่จงใจซิ่งแข่งเขามาตั้งแต่ผ่านสี่แยก หน้ำซ้ำ ยังจอดรถ หันมาทำท่าเยาะเย้ยเขาอีกต่างหาก
...นี่ถ้าไม่ก้นสวย เขาเป็นได้เร่งเครื่องตามเบียดคืนแล้ว...
ขณะที่กำลังขยับรถถอย โทรศัพท์ก็ดัง ธีรดนย์กดปุ่มบนพวงมาลัยเพื่อรับสาย เสียงเลขาของเขาดังขึ้นทันที
"อยู่ไหนครับ สายสามนาทีแล้ว"
"คุณเต้ย แค่สามนาที ทำไมรีบโทรมาตาม" ธีรดนย์เสียงห้วน
"ถ้าสามนาทีคุณยังมาไม่ถึงประตูบริษัท ก็หมายความว่าเข้าประชุมสายเกินสิบนาทีเป็นอย่างน้อย เพราะกว่าจะมาถึง กว่าจะจอดรถ กว่าจะเดินเข้ามา กว่าจะ..."
"อีกสามนาทีถึงประตูรั้วบริษัท เดี๋ยวจะรีบจอดรถ รีบเดิน" ธีรดนย์ประชด "อ้อ ขอแวะห้องน้ำอีกหนึ่งนาทีนะ รวมแล้วผมจะสายเท่าไหร่ก็บวกเลขเอาเองก็แล้วกัน บอกที่ประชุมให้รอด้วย อย่าเพิ่งเลิกประชุมซะก่อน แล้วก็ไม่ต้องไปรายงานให้เจ้าคุณพ่อฟังล่ะ"
ธีรดนย์ตัดสายสนทนาโดยไม่รอให้อีกฝ่ายพูดต่อ เต้ย เลขาของเขาที่เป็นเสมือนคู่ใจและคู่กัดในเวลาเดียวกันชอบเร่งเขาอยู่เป็นประจำเวลาไปทำงานสาย และที่สำคัญ เป็นคนสนิทของพ่อที่ได้รับมอบหมายมาให้ "ช่วย" กำกับดูแลเขาให้ทำงาน จนเขาต้องตั้งฉายาให้ว่า "นกสองหัว"
ทันที่ที่ธีรดนย์เดินเข้าไปในออฟฟิส "นกสองหัว" ที่วันนี้เซ็ตผมจนหัวตั้งก็รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาพร้อมยื่นแฟ้มให้แล้วอธิบายเรื่องงานให้ฟังราวกับท่องจำจนขึ้นใจ
"ขอหายใจก่อนนะเต้ย" ธีรดนย์มองแฟ้มแล้วเดินเข้าห้องทำงาน
"สิบห้านาทีแล้วนะครับ" เต้ยทำหน้ามุ่ย มือยังยื่นแฟ้มให้เจ้านายเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมรับไปเสียที
"เจ็บใจจริงๆ ไม่เคยเจ็บใจแบบนี้มาก่อน" ธีรดนย์เดินไปยังโต๊ะทำงานพลางบ่นพึมพำ "แล้วทำไมแอร์มันไม่เย็น ไม่ได้เปิดเอาไว้ตั้งแต่เช้าหรือ"
"มาถึงก็เปิดเลยครับ เจ็ดโมงสี่สิบห้า จนถึงตอนนี้ก็หนึ่งชั่วโมงเต็มพอดี ที่ไม่เย็นเพราะคุณร้อนมาต่างหาก ดูซิ เหงื่อซึมไปหมดเลย" พูดเสร็จ เลขาคนเก่งก็ยื่นกระดาษเช็ดหน้าให้ แต่ธีรดนย์ไม่สนใจ อีกฝ่ายเลยทำท่าจะเช็ดให้ ทว่า เจ้านายเอียงหน้าหนี ตามองออกไปนอกหน้าต่างโดยบังเอิญ และยืนนิ่งเพราะเห็นอะไรบางอย่าง
"อืม ยืนอยู่นิ่งๆ แบบนี้ล่ะดีแล้ว" เต้ยซับเหงื่อให้เจ้านายจนได้ แต่กลับแปลกใจที่อยู่เฉยๆ ธีรดนย์ก็นิ่ง ปกติเจ้านายหนุ่มไม่เคยนิ่งให้เขาทำอะไรได้สะดวก
"อะไรครับ" เต้ยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ พยายามมองจุดที่เจ้านายมอง
"รถใคร" ธีรดนย์ถามเสียงเข้ม
"รถมอเตอร์ไซด์สิครับ"
"รู้แล้ว ผมไม่ได้ถามว่ารถอะไร เห็นสองล้อแบบนั้นมันคงเป็นรถเก๋งไปไม่ได้หรอก ผมถามว่ารถใคร ไม่ได้ฟังที่ถามหรือไง" ธีรดนย์ดุ
"รอสักครู่นะครับ จะไปสอบถามมาให้" เต้ยพยักหน้าแล้วทำท่าจะผละจากไป แต่หันกลับมาถามคนที่อยากรู้ว่า "อยากรู้ตอนนี้เลยไหมครับ หรือถ้าไม่ด่วน รอรับคำตอบหลังประชุมได้หรือเปล่า"
ธีรดนย์ทำเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอเพราะโดนคุณเลขาประชด ชายหนุ่มยื่นมือออกไปพร้อมพูดสั้นๆ ว่า "แฟ้ม" แล้วกระดิกนิ้ว ส่งสัญญาณว่า 'เร็วๆ เข้า'
เลขาหนุ่มยื่นของสำคัญที่เตรียมเอาไว้ให้แล้วตั้งแต่บ่ายวานนี้ให้เจ้านายแล้วเดินตามอย่างเร่งรีบเพราะอีกฝ่ายก้าวเท้ายาวๆ ออกไปทันทีที่ได้รับแฟ้มเอกสาร
"การประชุมครั้งนี้คำตอบคือเยสโนโอเคเท่านั้นนะครับ งานนี้คุณพ่อไม่อยากให้ยืดเยื้อ" เต้ย 'มอบหมายงาน' เจ้านายหนุ่ม
"ขอบคุณสำหรับการเป็นพรายกระซิบ" ธีรดนย์ตอบกลับเสียงเรียบ "ทำไมไม่มาประชุมเองซะเลย"
"ท่านไม่ว่าง ต้องไปตีกอล์ฟกับรองนายกฯ"
"พ่อได้ไปตีกอล์ฟ แต่ลูกชายต้องเข้าประชุม โลกนี้ไม่ยุติธรรม" ธีรดนย์ถอนหายใจ แล้วหันมาสั่งงานเสียงเข้ม "หาตัวมาให้ได้ว่าใครเป็นเจ้าของมอเตอร์ไซด์คันนั้น พอรู้เรื่องแล้วสั่งให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลมาหาผม"
"เขาเปลี่ยนชื่อเป็นผู้อำนวยการฝ่ายทรัพยากรมนุษย์แล้วครับ" เต้ยตอบยิ้ม จงใจแกล้งยั่วเจ้านายที่ทำเสียงฮึ่มฮั่มอย่างขัดใจอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินลับหายไปจากประตูหน้าห้อง
หิวข้าว ไปทานข้าวก่อนะครับ แล้วเจอกัน :-)
(http://upic.me/i/35/pic_votewarning.jpg)
-
o13 วิธวินท์ เริ่ดดดดปาดหน้าซะ เก่งจริงๆ
รถแพงแล้วไง เกะกะเนอะ อิอิ
ส่วนคุณธีรดนย์คะ เต้ยที่คือแม่คนที่สองชิมิคะ จิกมากมาย
คนลื่นๆก็ต้องเจอคนคุมเข้มเรื่องงานทุกฝีก้าวแบบนี้ล่ะีดีแล้ว
เอิ่ม...สาบานได้ว่าเป็นเจ้านายเต้ย ไปๆมาๆเหมือนเป็นลูกน้องเต้ยเลยอ่ะ หุหุ
-
:L2:
-
:L2: มาต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ ตอนแรกก็ท่าทางจะสนุกแล้ว
-
ว้า ได้กด 902 ให้พี่นายอ่ะ
ตามต่อนะ ...
-
น่าหนุกอ่ะ
-
+1ให้ตอนใหม่ของคนเจ้าชู้
-
ว้าว ๆ ๆ
เเอบหนีงานมาจิ้ม :z13:
เรื่องใหม่อีกเเว๊วว เย้ ๆ :jul3:
นายเอกเรื่องนี้ เปรี้ยวจริง ๆ
-
สนุกอ่ะพี่นาย
เอาอีกๆ :impress2:
-
ต่อบทที่ 1
การประชุมวันนี้เคร่งเครียดมาก หลังเลิกประชุมธีรดนย์เดินไปหลังบริษัท หามุมเงียบเพื่อสูบบุหรี่ก่อนที่เลขาตัวดีจะโทรตาม ปกติเขาแทบไม่สูบบุหรี่ นอกจากจะเกิดอาการเซ็งหรือเครียดจนถึงขีดสุด
บุหรี่หมดมวน ธีรดนย์โทรหาภูริ ดาราหนุ่มวัยรุ่นที่มาติดพันเขา คุยเล่นสนุกๆ จนสบายใจขึ้นแล้วจึงเดินกลับออฟฟิส ตั้งใจจะกลับไป "จัดการ" เจ้าของสิงห์มอเตอร์ไซด์ขาซิ่งคั้นนั้นให้จบเรื่องไป
ประธานบริษัทหนุ่มรูปหล่อใช้ทางลัดผ่านใต้อาคารหลังหนึ่ง มือล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์ของวศิณ นักร้องหนุ่มที่เพิ่งชนะการประกวด The Shining Star 7 ซึ่งบริษัทเขาเป็นสปอนเซอร์ใหญ่ วศิณพบกับเขาในงานเลี้ยงแสดงความยินดีที่จัดให้แก่ผู้ได้รับรางวัลและกลายมาเป็น "เด็กใหม่" ของเขาได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว
ธีรดนย์กำลังจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูแต่ก็พลันชะงักด้วยความตกใจเพราะจู่ๆ ก็มีประแจขนาดใหญ่ตกลงมาเฉียดศีรษะเขาไปเพียงนิดเดียว ผู้บริหารบริษัทหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองด้วยความขุ่นเคืองแล้วอึ้งไปชั่วขณะ ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่บนรางเหล็กซึ่งน่าจะเป็นรางสายไฟกำลังมองลงมาที่เขา แขนขวาห้อยอยู่กับรางเหล็กอีกราง และยื่นมือขาวๆ อีกข้างลงมาแล้วขอให้เขาส่งประแจให้
...ฮึ ลิงน้อยรูปหล่อ...
"รู้ไหมเกือบโดนหัวผม" ธีรดนย์ขมวดคิ้ว
"ขอโทษครับ แต่รู้ครับว่าไม่โดน เพราะไม่งั้นคงได้ยินเสียงร้องลั่นไปแล้ว ช่วยส่งประแจให้หน่อยครับ"
"ซ่อมอะไร" ธีรดนย์ถามเสียงห้วน
"คอมพิวเตอร์" เสียงนั้นตอบสั้นๆ
"คอมพิวเตอร์อะไรไปอยู่บนนั้น" ธีรดนย์ถอนหายใจเพราะรู้ว่าเจอคน "กวน" เข้าให้แล้ว
...ช่างแผนกคอมพิวเตอร์หรือนี่ มีพนักงานหน้าตาดีขนาดนี้ด้วยหรือ ตาคม คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดง บอกว่าเป็นดาราแอบปลอมตัวเข้ามาถ่ายหนังเขาก็จะเชื่อ ที่สำคัญ อืม ก้นสวย...
"ผมซ่อมระบบเน็ตเวิร์ค สายออฟติคอลกับสวิชเชอร์มีปัญหา เซิฟเวอร์หาไอพีไม่เจอก็เลยต้องปีนขึ้นมาอยู่บนนี้" เสียงคนที่อยู่ข้างบนอธิบายเนิบนาบ "ช่วยส่งประแจให้ด้วยครับ"
ธีรดนย์เงียบเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มพูดสักคำ จึงก้มลงหยิบประแจที่วางอยู่บนพื้นแล้วยื่นส่งให้
"เขย่งเท้าหน่อยสิครับ"
...แน่ะ ยังมาสั่งอีก นี่รู้หรือเปล่าว่าเขาเป็นใคร...
"มาทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่ อยู่แผนกคอมพิวเตอร์หรือแผนกช่าง" ธีรดนย์ถาม แล้วก็รู้สึกสงสัยเพราะเมื่อมองชัดๆ ก็เห็นว่าช่างคอมพิวเตอร์คนนี้ไม่ได้แต่งชุดช่างอย่างที่เขาเห็นพนักงานคนอื่นๆ แต่งกัน
"เมื่อเช้าครับ เพิ่งทำงานได้หนึ่งชั่วโมงกับอีกสามสิบนาทีพอดีๆ ไม่ขาดไม่เกิน"
"ทำงานเสร็จแล้วไปเจอผมด้วย ชั้นสาม ตึกหน้าสุด ถามหาคุณเต้ย ขาใหญ่ประจำบริษัท" ธีรดนย์เขย่งเท้า ยื่นประแจให้ช่างหนุ่มคนนั้นแล้วเดินจากไปเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไม่ต้องรับก็รู้ว่าเป็นใครเพราะเขากำหนดเสียงเรียกเข้าเฉพาะสำหรับเบอร์ของ "ขาใหญ่" ที่มักจะโทรตามเขาทันทีที่การประชุมเสร็จสิ้น
ทันทีที่รับสาย เลขาคนเก่งก็รายงานผลการปฏิบัติงานให้ฟัง ธีรดนย์ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูด
"ไม่มีในสารบบครับ ไม่ใช่รถพนักงาน"
"แล้วรถใคร" ธีรดนย์เปรย
"เอ่อ อันนี้ต้องใช้เวลาหน่อย" เต้ยตอบ "แต่ว่าคุณจะอยากรู้ไปทำไมครับ"
"ช่างเถอะ" ธีรดนย์พูดเสียงห้วนแล้วสั่งงานต่อ "คุณเต้ย หาดูให้หน่อยสิว่าแผนกคอมพิวเตอร์มีใครมาทำงานใหม่หรือเปล่า ผู้ชาย อายุไม่น่าจะเกินสามสิบปี หน้าตาดี"
"ไม่มีครับ" เต้ยตอบทันที
"หาเร็วจังเลยนะ" ธีรดนย์เหน็บแนม
"คนล่าสุดที่เข้ามาทำงานอายุสามสิบอัพ อ้วนเตี้ยหัวค่อนข้างล้านแต่งงานแล้ว ถ้ามีหนุ่มหล่อเข้ามาทำงาน ไม่มีวันผ่านตาผมไปได้หรอก" เต้ยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะทำเสียงตกใจ "อ๊ะๆ อย่าบอกนะว่าสมภารจะกินไก่วัดช่วงหาดารากินไม่ได้"
"ปากหรือนั่น เดี๋ยวก็ไล่ออกซะเลย คนอย่างธีรดนย์หรือจะขาดอาหาร" ธีรดนย์ทำเสียงดุ
"คุณธีร์ครับ ประชุมเสร็จแล้ว จะกลับถึงออฟฟิสเมื่อไหร่ครับ มีนัดตอน 11 โมงนะครับ" เต้ยเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย
"อีกห้านาที ไม่ต้องจับเวลานะ" ธีรดนย์พูดเสร็จก็วางสายโดยไม่รอให้เลขาทักท้วงเช่นเคย
แม้จะรับประทานอาหารกลางวันเสร็จและทำงานล่วงไปจนถึงเวลาบ่ายสามโมง ธีรดนย์ก็ยังไม่ลืมคำสั่งของตัวเองที่สั่งให้ "ช่างคอมพิวเตอร์" คนนั้นขึ้นมาหาหลังทำงานเสร็จ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มยังลอยไปลอยมากวนใจเขาอยู่ตลอดบ่าย แต่เรื่องของมอเตอร์ไซด์นักซิ่งคนนั้นเขาลืมไปแล้ว จนกระทั่งลุกขึ้นยืนไปบิดเอวอยู่ใกล้หน้าต่างแล้วมองลงไปด้านล่างจึงนึกขึ้นได้
...หายไปไหนแล้ว มอเตอร์ไซด์หายไป ลืมไปเสียสนิท รู้อย่างนี้น่าจะบอกให้ยามกักตัวเอาไว้...
...แล้วนี่ช่างคอมพิวเตอร์หน้าหล่อทำไมไม่มารายงานตัวกับเขาอีก...
...เอ แต่ว่าเต้ยบอกว่าแผนกคอมพิวเตอร์ไม่มีพนักงานใหม่หน้าตาดีนี่นา คนล่าสุดก็อ้วนเตี้ยตามที่เลขาเขาบอก...
ธีรดนย์เดินตรงไปที่ประตู ทันทีที่เปิดออกไป เต้ยก็หันขวับ กำลังอ้าปากจะถาม ธีรดนย์จึงรับยกมือขึ้นห้าม
"อย่าถาม และไม่ต้องตามด้วย"
"ไม่ถามครับ แต่เล่าให้ฟัง บ่ายสี่โมงตรง มีนัดกับ Mr. von Bergis นะครับ จากนั้นนิสิตจุฬา แล้วก็ Mr. Kumiyama ตอนค่ำ ทานข้าวกับ Chevron เสร็จแล้วจะไปเที่ยวกับนักร้องน้องรักที่ไหนก็ได้"
"ทำไมต้องนัดอะไรมากมายกันวันเดียวด้วย" ธีรดนย์โวยวาย
"นัดนี้ย้ายมาจากอาทิตย์ที่แล้วนะครับ เพราะคุณบอกว่าไม่ว่าง ต้องไปเที่ยวกับ..."
"อย่าๆ ไม่ต้องมาเหน็บแนมกันอีก" ธีรดนย์ห้าม "ยกเลิกเด็กจุฬา แล้วทำไมผมต้องไปทานข้าวกับ Chevron มาเกี่ยวอะไรกับเรา เขาขายน้ำมัน เราขายเหล้า"
"เชื่อมความสัมพันธ์ อันนี้ต้องไปถามมารเก็ตติ้ง" เต้ยยักไหล่ "แต่นิสิตจุฬายกเลิกไม่ได้นะครับ นี่เลื่อนเด็กมาตั้งสองสามครั้งแล้ว สงสารเด็กกำลังทำวิจัย ผมก็ศิษย์เก่าจุฬา เห็นใจกันหน่อยเถอะ"
"มิสเตอร์ คาวา..."
"คูมิยาม่า" เต้ยแก้ให้ถูก "นั่นก็ยกเลิกไม่ได้เหมือนกัน เพราะ..."
"เพราะอะไร" ธีรดนย์ถามทันที รู้ว่าเลขาจงใจทิ้งท้ายไม่จบประโยคเพราะอยากให้เขาตั้งใจฟัง
"เพราะออเดอร์ใหญ่มากมายมหาศาลล้านแปด"
ธีรดนย์ถอนหายใจแล้วเดินหนีไปโดยเร็ว ได้ยินแต่เสียงเลขาผู้ไม่เคยเหนื่อยที่จะพูดลอยตามหลังมา ตอนนี้เขาต้องไป "ดู" ซักหน่อยว่า ช่างคอมพิวเตอร์คนนั้นทำไมไม่มารายงานตัวกับเขาเสียที
...หรือว่ายังทำงานไม่เสร็จ ทำอะไรตั้งแต่เก้าโมงเช้าจนถึงบ่ายสามโมง...
ธีรดนย์เดินมาหยุดอยู่ที่จุดที่เขาเกือบจะโดนประแจตกใส่หัว แล้วเดินไปเรื่อยๆ โดยมีรางเหล็กเหนือศีรษะเป็นตัวชี้ทาง เขาเดินมาไกลพอสมควรจนเกือบจะถึงด้านหลังของอาคาร จึงเห็นว่ามีคนสองคนกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่
"ใครให้สูบบุหรี่ในบริเวณตึก" ธีรดนย์เอาเรื่อง เด็กหนุ่มร่างผอมผิวคล้ำกับอีกคนอ้วนผิวขาวทำท่าอึกอักแล้วรีบทิ้งบุหรี่ลงกับพื้น
"ผมเป็นประธานบริษัท คุณสองคนเป็นใคร" ธีรดนย์เสียงดุ หน้าดุ
"เอ่อ เรา ผม เอ่อ เป็นช่างคอมครับ" เด็กหนุ่มผิวคล้ำละล่ำละลัก
"ซ่อมอะไร"
"เดินสายเน็ตเวิร์คครับผม" ช่างอีกคนตอบแทนเพื่อน
"ที่ปีนขึ้นไปเดินสายบนนั้นใช่หรือเปล่า" ธีรดนย์ชี้ขึ้นไปบนรางเหล็กที่เมื่อเช้าเขาเห็น 'ลิง' หน้าตาดีห้อยตัวอยู่ข้างบนและไม่ระวัง ทำประแจหล่นเกือบตกใส่หัว
ช่างหน้าอ่อนทั้งสองคนพยักหน้า ธีรดนย์จึงถามว่าทำงานที่บริษัทใช่หรือไม่แต่ทั้งสองบอกว่าเป็นช่างจากข้างนอกได้รับการว่าจ้างมาทำงาน
"ทำตั้งแต่เมื่อเช้าเลยหรือ" ธีรดนย์พยายามโยงเข้ากับชายหนุ่มหน้าหล่อคนเมื่อเช้า
"เปล่าครับ พวกผมเพิ่มมาตอนเที่ยง ตอนเช้าวิศวกรใหญ่เป็นคนมา"
...วิศวกรใหญ่ น่าจะใช่ ท่าทางมีการศึกษาสูง ไม่ดูเงอะงะเหมือนเด็กสองคนนี้...
"คนที่หน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ ใช่หรือเปล่า"
ช่างคอมพิวเตอร์ทั้งสองพยักหน้า "คุณวิธวินท์ วิศวกรใหญ่ เป็นเจ้าของบริษัทด้วยครับ พรุ่งนี้ก็มาอีก"
...อืม งั้นดีแล้ว ชื่อวิธวินท์หรือ เจ้าของบริษัทเสียด้วย มิน่า กล้าจงใจขัดคำสั่งเขาที่ให้ไปพบ...
...จะเป็นยังไงนะ หากเขายกเลิกว่าจ้างการทำงาน เปลี่ยนบริษัทใหม่...
**จบบทที่ 1***
สุขสันต์วันหยุดสุดสัปดาห์นะครับ
(http://upic.me/i/7j/pic_letsfallinlove.jpg)
-
บอสของคุณเต้ยขาใหญ่เนี่ย เหนื่อยตรงไหนนะ
อั๊ยยยยยยสงสารคุณเต้ย แต่สงสัยคุณเต้ยจะถนัดจิก นายเยี่ยงบ่าวแบบนี้อิอิ
ส่วนพ่อหนุ่มก้นสวยนั่น คนเราจำหน้าได้รองลงมาจากจำได้ว่า "ก้นสวย"คนบร้าๆๆๆๆๆ
ถ้ารู้ว่ามาทำงานแล้ว ก้นโดนลวนลาม คงได้มีการเอาประแจประเคนศีรษะกันอีกรอบแหงมๆ
อั๊ยยยยยยย คิวของคุณธีรดนย์นี่เรียงยาววมั่กๆ สงสัยไอ้ที่สนใจที่สุดคงเป็นรายการสุดท้ายสินะ
ไปเที่ยวกับนักร้องน้องรัก ไม่แปลกใจล่ะว่าเป็นเจ้าชู้ตัวพ่อ สับรางคุยโทสับเป็นว่าเล่นเลยแหะ
สู้ๆคะคูณนายยยยยยยยยยยยยย
906
-
เริ่มเรกก็สนุกละครับ
-
มาเจิมแล้วค่อยอ่าน
:mc4:
+1
-
:m11: เจี๊ยกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
o13
-
เอาแต่ใจจังนะพ่อพระเอก :z6:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ว้าวววววววววววววววววววววววววววววววว
เรื่องใหม่แค่บทแรกก้อโดนอย่างจัง อยากเห็นลิงน้อยจัง จะน่ารักขนาดไหนนะ
-
:mc4: ฉลองเรื่องใหม่ให้พี่นาย
เปิดเรื่องมาก็เตรียมฟัดกันแล้ว เรื่องนี้ไฟท่วมเล้าแน่ ๆ เลย
+1 เป็นกำลังใจให้นะครับ พี่นาย
ปล. สุขสันต์วันสุดสัปดาห์เช่นกันครับ
-
เรื่องนี้มาอ่านตั้งกะตอนแรกเลย :jul3: :jul3:
แต่เอ.....ใครเป็รเจ้านายกันแน่หว่า
สงสัยงานนี้เลขา..เป็นใหญ่ :laugh:
-
ลงชื่อต้อนรับเรื่องใหม่ด้วยคน ^^
-
เรื่องใหม่ ฤ พี่นาย :pig4: :pig4:
-
จิ้มเรื่องใหม่คับบบบบ :z13:
-
เรื่องเก่าเพิ่งจบเรื่องใหม่ก็ตามมาแล้ว แน่ใจเหรอค่ะเนี่ยว่าไม่ว่าง
อนึ่งเรื่องนี้ขอฉากncบ้างนะค่ะ
-
+1 ให้กับเรื่องใหมาค่ะ :L2:
แล้วขอบอกว่า ชอบมากๆเลย เปิดเรื่องมาก็อยากอ่านต่อแล้ว โฮก
อยากรู้ว่าจะทำยังไงกันต่อไปเนี่ย แล้วคุณวิธวินท์ก็ไม่น้อยหน้านา
เป้นถึงท่านประธานอีกบริษัทนึงเลยทีเดียวนะเนี่ย :o8:
-
โอ้! เลขาฯ ผู้สามารถ
:L2:
-
บอสใหญ่ขี้วีนนิดๆแบบนี้จะเป็นนายเอกหรือพระเอก อิิอิ
-
พ่อลิงน้อยรูปหล่อ :-[
-
+1 ให้กับเจ้านายที่แสนเอาแต่ใจนายนี้นะคร้าบ
ต้องสนุกแน่ๆเลยเรื่องนี้ คอยเอาใจช่วยดีกว่า
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:mc4:
:กอด1: ต้อนรับพ่อหนุ่มขี้วีน
สงสัยว่าอนาคต จะกลายเป็น...
เหมียวน้อยเชื่องๆ อ่ะดิ้ :laugh:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเรื่องใหม่ น่าสนุกมากมาย :mc4: :mc4: :mc4:
-
:mc4: เรื่องใหม่
ธีรดนย์ อักษร " ธ " เหมือนนายตำรวจเลย ท่าทางจะเจ้าชู้พอๆกัน
-
อืม...ก้นสวยด้วย
น่าจะมีหลักฐานซักรูปนะครับ อยากเห็น
:haun4: :haun4: :haun4:
-
เป็นนายจ้างที่เอาแต่ใจ มันน่า :z13:นัก
-
น่าติดตามมากกกกกกก เจอกันอีกเร็วๆนะ ลิงน้่อยยย :-[
-
2
ธีรดนย์ออกจากห้องพักของวศิณเอาเมื่อตอนใกล้เที่ยงคืน วันนี้เป็นวันอันยาวนานของเขา รู้สึกเพลียและง่วงนอนมาก ตอนแรกคิดว่าจะค้างกับวิศิณแต่นึกว่าพรุ่งนี้เช้าต้องไปทำงานเขาก็อยากจะกลั้นใจตาย
คุณเต้ย เลขาคนเก่งยังอุตส่าห์ส่งข้อความสั้นมาเตือนเขาว่าเก้าโมงเช้าต้องประชุม แถมด้วยการย้ำว่า "กรุณาตื่นให้ทัน ไม่งั้นเต้ยจะโทรตาม"
...ไม่รู้จะประชุมอะไรนักหนา พ่อนะพ่อ แม่นะแม่ ไม่รู้จะแยกกันอยู่คนละประเทศทำไม น้องชายก็มาแต่งงานและฮันนี่มูนอะไรยาวนานขนาดนี้ เขาต้องทำงานหนักอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน จะตายอยู่แล้ว...
ธีรดนย์กำลังจะเปิดประตูรถ พลันหูได้ยินเสียงกระหึ่มของมอเตอร์ไซด์คันใหญ่จึงหันขวับไปมอง ในใจนึกภาพสิงห์นักบิดที่แข่งกับเขาเมื่อเช้าขึ้นมาทันที
รถคันนั้นแล่นเข้าไปจอดด้านข้างรถโฟร์วีลด์คันใหญ่ ธีรดนย์ยืนเพ่งมองอยู่ชั่วครู่แล้วเดินเข้าไปหา ตั้งใจจะอ้อมไปอีกด้านเพื่อดูหน้าของเจ้าของรถ แต่ครั้นไปถึงก็เห็นว่าคนขับมอเตอร์ไซด์หายตัวไปแล้ว
ธีรดนย์เดินย้อนกลับไปยังบันไดของคอนโดมิเนี่ยมสูงเจ็ดชั้น พยายามมองหาคนที่สวมเสื้อผ้าคล้ายกับคนที่ขับมอเตอร์ไซด์ เมื่อครู่เขาไม่ได้สังเกตเครื่องแต่งกายเพราะเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ มอเตอร์ไซด์คันนั้นก็กำลังแทรกเข้าไปด้านข้างรถยนต์คันใหญ่และลับตาเขาเสียแล้ว
ผู้บริหารหนุ่มเดินขึ้นไปบนคอนโดมิเนี่ยม หันซ้ายหันขวา มองเห็นหญิงสาวสองคนกำลังเดินไปตามทางเดิน ในมือถือถุงพลาสติก ส่วนทางเดินอีกด้านหนึ่ง เป็นชายร่างผอมกะหร่อง กำลังเดินไปพลางโทรศัพท์ไป ธีรดนย์จึงเดินลงบันได แล้วมองไปรอบๆ อย่างเซ็งๆ ก่อนจะก้าวลงไปจนถึงพื้น ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับรถโฟร์วีลด์คันใหญ่วิ่งผ่านหน้าของเขาไปด้วยความเร็วพอสมควร แต่เขาทันมองเข้าไปในรถและเห็นคนขับ
...ชายหนุ่มคนนั้นเอง ใช่แน่ๆ โลกทำไมกลมแบบนี้...
ธีรดนย์รีบเดินออกไปยืนอยู่บนถนน มองตามรถสีดำคันนั้น และจดจำหมายเลขทะเบียนรถ ในใจหมายมั่นว่า พรุ่งนี้หลังจากเลิกประชุม เลขาคนเก่งที่มีความสามารถในการสืบหาข้อมูลได้เก่งยิ่งกว่าตำรวจจะต้องบอกเขาได้ว่าใครเป็นเจ้าของรถ
เช่นเคย ทุกครั้งที่มอบหมายงานอะไรให้ที่เป็นเรื่องส่วนตัว เลขาผู้มีความสามารถเหนือคนอื่นใดจะต้องถามเหตุผล
"บอกเต้ยมาก่อน ว่าคุณต้องการรู้ไปทำไม" เลขาของธีรดนย์ถามทันทีที่ได้รับมอบหมายงานพิเศษ
"เต้ย ใครเป็นเป็นเจ้านาย" ธีรดนย์ถามเสียงเย็นยะเยียบ คนที่เป็นลูกน้องชี้นิ้วมายังเจ้านาย แต่ใบหน้ายังสงสัย ไม่ยอมหลบตา "แต่เต้ยคิดว่าตัวเองน่าจะมีสิทธิ์รู้ เพราะว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัว ไม่ใช่เรื่องงานของเต้ยโดยตรง"
"ถึงเรื่องงานคุณก็ถาม ไม่ต้องเอาเหตุผลนี้มาอ้างหรอก"
"ไม่บอกให้ครบถ้วนกระบวนความ ระวังได้ข้อมูลผิดๆ นะครับคุณดนย์" เลขา 'ขู่' เจ้านาย
"เขาขับรถปาดหน้าผม แล้วเปิดกระจกออกมาตะโกนด่าด้วย" ธีรดนย์ถอนหายใจ
"ใครปาดหน้าใครก่อนก็ไม่รู้เนอะ" เต้ยพึมพำ
ธีรดนย์ทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วคว้าแฟ้มเอกสารเดินไปห้องประชุม ส่งเสียงย้ำให้เลขาหาข้อมูลให้ได้ก่อนการประชุมเสร็จสิ้น
ธีรดนย์ไม่แปลกใจที่ได้คำตอบจากเลขาคนเก่ง เขาค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองจำไม่ผิด แต่เขาก็ต้องการคำตอบที่มีการยืนยันความถูกต้อง
"รถบริษัท Network Solutions จดทะเบียนในนามนิติบุคคล เพราะฉะนั้นก็ค้นหาได้ยากว่าใครเป็นคนเปิดกระจกออกมาตะโกนด่าเจ้านายตามที่เจ้านายพูด" เต้ยเอียงหน้า ทำท่าวิเคราะห์ข้อมูล
...เอ๊ะ พูดแบบนี้ยังไงกัน ตามที่เขาพูด เต้ยหมายความว่ายังไง...
"นี่ว่าผมสร้างเรื่องงั้นสิ" ธีรดนย์เสียงเข้ม เท้าแขนทั้งสองลงบนโต๊ะของเลขา
"โอ๊ะ เต้ยพูดผิดตรงไหนต้องขอโทษนะครับ ไม่ได้ตั้งใจ แล้วนี่จะให้ทำยังไง โทรไปลุยเลยไหมครับ หาตัวให้ได้ว่าใครเป็นคนขับเมื่อคืนนี้ กล้าดียังไงมาตะโกนด่าประธานบริษัทระดับชาติ"
"กำลังประชดผมหรือหรือเปล่า" ธีรดนย์ชักไม่แน่ใจ เขายอมรับว่าบางทีเขาก็ตามเต้ยไม่ทันเพราะเลขาของเขาฉลาดยิ่งกว่ากรด
"เปล่า ผมหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ" เต้ยทำหน้าจริงจัง พลันนึกอะไรได้บางอย่างจึงเลิกคิ้วอุทานขึ้นมาวา "เฮ้ย บริษัทนี้วางระบบคอมพิวเตอร์ใหม่ให้เรานี่นา"
...เข้าล๊อค ดัดหลัง 'ลิงรูปหล่อ' คนนั้นที่บังอาจขัดคำสั่งเขา...
"ยกเลิกการว่าจ้างเลย ผมไม่พอใจมาก เมื่อวานยังทำประแจหล่นใส่หัวผมเกือบหัวแตก ไม่ขอโทษซักคำ หนำซ้ำยังบอกให้ผมเก็บประแจให้ บอกให้ขึ้นมาหาบนห้องก็ไม่ขึ้นมา จงใจขัดคำสั่ง" ธีรดนย์ได้ที
...แล้วไปสั่งเขาได้ยังไง ไม่ใช่พนักงานในบริษัท คุณธีรดนย์นี่ชักจะพาลใหญ่แล้ว...
"จะดีหรือครับ เรื่องไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารมากมาย เขาก็ไม่ได้ผิดมหันต์ที่ต้องทำกันถึงขนาดนี้ เรื่องงานเขาก็ไม่บกพร่อง เรื่องนี้จะว่าไปก็เป็นเรื่องส่วนตัว เล่นกันเป็นรายบุคคลไม่ดีหรือครับ แบบนี้เสี่ยงโดนฟ้อง" เต้ยทำหน้าที่เป็นสามัญสำนึกให้เจ้านายอารมณ์ร้อน
"ตามเจ้าของบริษัทมาพบผมให้ได้" ธีรดนย์สั่งแล้วเดินเข้าห้องปิดประตูปัง ปล่อยให้เลขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ศรายุธสูดลมหายลึกๆ แล้วผลักประตูประจกบานใหญ่เข้าไปในห้องของประธานบริษัทคุณานนท์บริวเวอรรี่ที่กว้างขวางมาก ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้กับประตูสีดำสนิทซึ่งเขาคาดว่าเป็นห้องทำงานของประธานบริษัทรีบลุกขึ้นมายิ้มกว้างต้อนรับแล้วทักทายเขาด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
"รบกวนคุณศรายุธรอสักครู่นะครับ ท่านประธานกำลังมา จะรับกาแฟซักถ้วยก่อนดีไหมครับ"
ศรายุธปฏิเสธแล้วกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเดินไปนั่งคอยที่โซฟาหน้าใกล้ๆ กับโต๊ะทำงานของชายหนุ่มซึ่งตามมานั่งข้างๆ
"คืออย่างนี้ครับ เจ้านายผมเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง ยังไงวานรบกวนคุณศรายุธใจเย็นๆ นะครับ ถ้าอธิบายให้ชัดเจน คุณธีรดนย์คงจะเข้าใจ" เต้ยกรุยทางเอาไว้ก่อนเพราะรู้จักเจ้านายของตัวเองดี ธีรดนย์เป็นคนใจร้อนและตัดสินใจเฉียบขาด หากศรายุธคุยอะไรไม่ถูกใจจะทำให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่เท่าที่เลขาหนุ่มเห็นเจ้าของบริษัทเน็ตเวิร์กที่นั่งรออย่างใจเย็น เขาก็ลดความกังวลลงไปได้มาก ศรายุธดูเป็นผู้ใหญ่และนิ่ง ท่าทางอ่อนโยน
...อายุน่าจะสามสิบกลางๆ ผิวเข้ม แต่ดูเนียนสะอาด ใบหน้าเกลี้ยงเกลามาก หวีผมเรียบ ใส่สูทเนี้ยบ เน็คไทผูกตึงพอดีๆ สีเข้ากับสูท รองเท้าหนังสีดำมันขลับ มือใหญ่แข็งแรง วางประสานกันนิ่ง ท่าทางมั่นคง แน่วแน่ และดูอบอุ่น...
...รอยยิ้มชวนมอง...
เสียงประตูเปิดออกแรงๆ เช่นเคย เต้ยสะดุ้ง เสียงเปิดประตูดังขนาดนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณธีรดนย์ผู้มีลักษณะตรงข้ามกับคุณศรายุทธผู้เพียบพร้อม
"คุณธีรดนย์ครับ คุณศรายุธ บริษัท Network Solutions มารอแล้วครับ" เต้ยรีบลุกขึ้น หันไปแนะนำผู้มาพบ แล้วมองหน้าเจ้านายที่ขมวดคิ้วและทำหน้างงๆ เหมือนกับจะผิดหวัง หรือ "ไม่เชื่อ" ว่าศรายุธคือเจ้าของบริษัท "หรือ" ไม่คิดว่านี่คือคนที่เขาอยากจะพบตัว
สัญชาตญานของเต้ยทำงานเร็วและแม่นยำมาก แค่นี้เขาก็รู้ว่าธีรดนย์ไม่อยากจะคุยกับศรายุธ และเขาก็จะต้องยุ่งแก้ปัญหาอีกแล้ว เจ้านายของเขาอ่านง่าย มองตาเดียวก็รู้ใจ
ไม่ถึงสิบนาที ศรายุธก็เดินออกมาจากห้องของธีรดนย์ซึ่งไม่เดินออกมาส่งแขกเช่นเคย เต้ยลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา เห็นสีหน้าไม่สู้ดีของศรายุธแล้วอยากจะร้องให้ ทว่า เขายังรู้สึกได้ว่าใบหน้าเคร่งขรึมของชายหนุ่มยังดูอ่อนโยน แม้รู้ว่าคง "โดน" ธีรดนย์ "เล่นงาน" ไม่ใช่น้อย
"ไว้ผมจะช่วยคุยกับคุณธีรดนย์ให้นะครับ" เต้ยพูดเสียงนุ่ม อดสงสารศรายุธไม่ได้
"ผมเข้าใจคุณธีรดนย์ครับ แล้วผมจะส่งคุณวิธวินท์มาหาให้เร็วที่สุด" ศรายุธพูดเสียงสุภาพ กล่าวขอบคุณเต้ยที่เข้าใจ แล้วรีบขอตัวกลับเพราะมีนัด
เต้ยยืนคิดอยู่ชั่วครู่ ในใจอยากจะเข้าไปถามเจ้านายถึงข้อสงสัยที่แวบขึ้นมาในหัว แต่ก็ยั้งใจไว้ได้ เพราะรู้ว่าอีกไม่นาน คนที่ชอบหาเรื่องคนอื่นก็คงเดินออกมาสั่งให้เขาทำอะไรให้อีกแล้ว
"เต้ย เข้ามาหาผมหน่อยซิ" ยังไม่ทันจะได้ทำอะไร เสียงอินเตอร์คอมก็ดังขึ้น เต้ยอมยิ้ม แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้อง
...ขอดัดหลังเจ้านายหน่อยเถอะ คุณศรายุธสุภาพอ่อนโยนแบบนั้น ทำไมมาทำกันแบบนี้ได้ ตอนนี้บ้าเลือดอยู่คนเดียวเถอะ เขาจะไปหาข่าวจากแผนกคอมพิวเตอร์...
ขณะที่ปิดประตูกระจกบานใหญ่ เลขาหนุ่มก็ได้ยินเสียงห้าวๆ เรียกชื่อของตนอีกครั้งดังกว่าเดิม
...ทำหน้ายักษ์อยู่ในห้องนั่นล่ะ คุณธีรดนย์...
ณ บริษัท Network Solutions
'ตัวปัญหา' นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างไม่ทุกข์ร้อนใจ เท้าวางพาดอยู่บนโต๊ะทำงาน มีเจ้าของบริษัท 'อีกคน' กำลังยืนบ่นอยู่ใกล้ๆ
"ว่าไงพ่อตัวดี ไปทำอะไรอีท่าไหนเข้าล่ะ เขาถึงได้เรียกเจ้าของบริษัทให้ไปพบ จะยกเลิกสัญญาจ้างงาน" ศรายุธยืนมองวิธวินท์ที่เอาแต่นั่งฟัง
"อย่ากลัวไปหน่อยเลยอายุธ อยู่เฉยๆ เขามายกเลิกไม่ได้หรอก เหตุผลอะไร เพราะผมทำประแจหล่นเฉียดหัวและไม่ไปพบเขาตามคำสั่งแค่นี้นะ คุณธีรดนย์อะไรเนี่ยสติไม่สมประกอบ ลองยกเลิกสิ ได้ฟ้องร้องกันมันส์แน่" วิศวกรหนุ่มยักไหล่ พูดเสียงเรียบ
"ทำไมอยากมีเรื่องกับเขานัก" ศรายุธส่ายหน้า
"ผมไม่ได้อยากมีเรื่อง อาก็เห็นชัดๆ ว่าเขาหาเรื่องเรา ผมขอโทษเขาไปแล้ว แต่ถ้าจะเล่นเรื่องงาน ขึ้นศาลเราก็ชนะ เราทำงานเรียบร้อยขนาดนั้น"
"ใช่" ศราวุธลากเสียงอย่างเข้าใจ "แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องนะวินท์ กว่ามันจะจบก็อีกนาน ไม่มีเรื่องกันจะดีกว่า ไปขอโทษเขาเถอะนะ"
"ก็บอกว่าอยากคุยกับเจ้าของบริษัท เจ้าของบริษัทก็ไปแล้ว จะเอาอะไรอีก" วิธวินท์ทำเสียงเหนื่อยหน่าย
"เขาเจาะจงว่าเจ้าของที่หน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ เขารู้ได้ยังไงว่าเราเป็นเจ้าของบริษัท ไหนบอกว่าคุยกันไม่กี่ประโยค แค่บอกให้เขายืนประแจขึ้นมาให้ นี่ไม่ได้เถียงกับเขาใช่ไหม"
"ผีบอกมั๊ง" วิธวินท์ยักไหล่
"วินท์ อาไม่ได้พูดเล่นนะ คุณเลขาของเขาก็รับปากจะช่วยพูด แต่ฝ่ายเราก็ต้องเข้าไปหาเขาเพราะเขาเป็นลูกค้า เป็นคนจ้างเรา"
"ลูกค้าสำคัญที่สุด ผมรู้ แต่ลูกค้าไม่ค่อยเต็มแบบนี้ถึงผมไปขอโทษก็คุยกันไม่รู้เรื่อง" วิธวินท์ยกเท้าลงจากโต๊ะ ลุกขึ้นยืน เตรียมตัวออกไปทำงาน
"พรุ่งนี้นะ อาขอร้อง ถ้างานนี้พังเราเสียรายได้ไปหลายสิบล้าน" ศรายุธทำหน้าจริงจัง
"คร้าบ ครับ" วิธวินท์รับคำ คว้ากระเป๋าเครื่องมือ แล้วเดินทอดน่องไปยังประตู ก่อนจะหันหน้ายิ้มกับหุ้นส่วนที่ศักดิ์เป็นอาของเขา เพราะฝ่ายนั้นยังย้ำว่า "คุยกับเขาดีๆ อย่ากวน ใจเย็นเข้าไว้ เขาไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่คงฉุนหน่อยเท่านั้นเอง พยักหน้าให้มากกว่าส่ายหน้าเข้าไว้"
"ครับพ่อ" วิธวินท์พยักหน้าแล้วเปิดประตู รีบเดินหนี 'พ่อ' ที่อายุห่างเพียงสิบปี
...ขี้เก๊ก ท่าทางหลงตัวเอง คิดว่าตัวเองใหญ่ ชอบออกคำสั่ง แล้วจะคุยกันรู้เรื่องไหม่เนี่ย...
วิธวินท์พยายามนึกภาพของท่านประธานบริษัทบริวเวอรี่ ก่อนจะมัดกระเป๋าเครื่องมือเข้ากับหลังเบาะมอเตอร์ไซด์คู่ชีพ แล้วบึ่งรถตรงไปยังโรงเรียนอนุบาลปุ้มปุ้ยของภิรายุ เพื่อนสมัยเรียนมัธยมปลายเพื่อช่วยติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์ให้ในราคา 'พิเศษ'
โรงเรียนอนุบาลชื่อน่ารักบรรยากาศร่มรื่นมากเพราะเจ้าของเป็นคนชอบต้นไม้ ภิรายุเป็นคนใจเย็น มีอยู่อารมณ์เดียวคือยิ้มแย้มอยู่แทบจะตลอดเวลาจนบางครั้งวิธวินท์ล้อว่าเวลานอนหุบยิ้มหรือเปล่า ชายหนุ่มเจ้าของโรงเรียนเป็นคนอ่อนโยน รักเด็ก และประหยัด
...ประหยัดมาก จนจ้างวิธวินท์ทำงานด้วยเงินแค่สองหมื่น...
"มีงบจ้างได้สองหมื่นเองนะวินท์ ตอนนี้ต้องรัดเข็มขัด เด็กๆ ทานจุมาก" ภิรายุพูดเนิบนาบ หันไปมองเด็กนักเรียนที่กำลังเล่นกัน
"เข็มขัดต้องเส้นยาวมาก ดูแต่ละคนสิ น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นอนุบาลช้างน้อย ไม่ก็อนุบาลฮิปโปน้อย หรือไม่ก็ เอ๊ะ แต่ว่าปุ้มปุ้ยนี่ก็ออกแนวอวบๆ ป้อมๆ อยู่แล้วนี่นะ" วิธวินท์อดล้อไม่ได้ "มีแต่เจ้าของโรงเรียนนี่ล่ะ ตัวไม่เคยโตซักที"
"เรากินจุ วินท์ก็รู้"
"กินแล้วหายไปไหนหมด กี่ปีๆ ก็ตัวบางๆ เท่าเดิม"
วิธวินท์กับภิรายุเดินมาหยุดยืนหน้าห้องที่จัดเตรียมไว้เป็นห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ เจ้าของโรงเรียนผายมือแล้วเดินนำเข้าไปในห้อง วิศวกรที่เดินตามเข้ามาเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นคอมพิวเตอร์สีขาวตั้งเรียงรายกันอยู่ข้างใน
"คอมพิวเตอร์ยี่สิบเครื่อง แล้วเชื่อมโยงกับห้องพักครูและเครื่องที่ตั้งอยู่ในห้องเรียนให้หมด แล้วให้มีระบบส่งข้อความถึงกันได้ แบบว่า เราคีย์เข้าไปจากเครื่องที่ห้องเรา แล้วหน้าจอทุกเครื่องก็ขึ้นตัวหนังสือ ประมาณว่า เอ๊าเด็กๆ เลิกเล่นคอมพิวเตอร์และไปนอนกลางวันกันได้แล้ว" ภิรายุพูดเล่น แล้วหัวเราะชอบใจกับมุขของตัวเอง
"เครื่องแอปเปิ้ลหมดเลยนะ มีเงินซื้อเครื่องแพง แต่มีเงินจ้างแรงงานแค่สองหมื่น" วิธวินท์เบ้ปาก
"บอกแล้วไงว่าเราจะเจียดเงินเอาไว้ซื้อขนมให้เด็ก"
"เลี้ยงดียิ่งกว่าพ่อแม่ เด็กอ้วนหมดแล้ว" วิธวินท์ส่ายหน้า เดินไปเอามือลูบคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่เอี่ยม "แล้วนี่เสียเงินไปเยอะละสิ เล่นเปลี่ยนครั้งใหญ่แบบนี้ เกลือหายไปจากตัว ไม่จืดหมดหรือ"
"ไม่ ยังเค็มเหมือนเดิม เพราะเป็นเงินบริจาค" ภิรายุหัวเราะชอบใจ
"อ้าว แล้วให้เราสองหมื่นนี่นะ" วิธวินท์โวยวาย
"เขาให้แต่คอมพิวเตอร์ ไม่ได้รวมระบบเน็ตเวิร์ค"
"สรุปแล้วนายลงทุนแค่สองหมื่น" วิธวินท์ชูสองนิ้ว ทำตาโต ภิรายุพยักหน้ายิ้มๆ แล้วขอร้องเพื่อนอีกครั้ง ซึ่งเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายก็คงไม่ปฏิเสธ
"เอาให้ทันวันคริสต์มาสนะ เราจะให้เด็กดูซานตาคลอสกระโดดไปมาในจอคอมพิวเตอร์พร้อมๆ กัน จะได้ทำท่าตาม มีท่ากวางเรนเดียร์ด้วย อยากดูไหมวินท์"
"ไม่ ไม่อยากดู" วิธวินท์ส่ายหน้าทันที
"วันนั้นสปอนเซอร์ก็จะมาด้วย เราต้องจัดการทุกอย่างให้พร้อม เราตั้งใจจะเชิญประธานบริษัทมาเลยทีเดียว ไม่ใช่แค่ผู้จัดการฝ่ายนะ บริษัทนี้เขาต้องการทำประโยชน์ให้กับสังคม เลยให้คอมพิวเตอร์เรามา ทีนี้เขาก็อยากได้ข่าวได้ภาพไปลงหนังสือ เป็นการประชาสัมพันธ์บริษัท อ้อ เราเชิญดารามาด้วย มีนักร้องมาร้องเพลงแล้วแจกขนมเด็กๆ ผู้ปกครองก็จะออกร้านขายของ วินท์จะเอาป้ายบริษัทมาตั้งก็ได้นะ เป็นการโฆษณาบริษัท เราให้ตั้งข้างหน้า เห็นชัดๆ ไม่คิดเงินหรอก" ภิรายุอธิบายยืดยาวเช่นเคย
"คิดก็เกินไปแล้ว" วิธวินท์ส่ายหน้าอีกครั้ง "จะเร่งให้ แต่ว่าตอนนี้ทำระบบให้บริษัทไม่เต็มเต็งอยู่ อาจจะยุ่งหน่อย แต่ก็จะเร่งเต็มที่"
"บริษัทอะไรชื่อแปลกๆ" ภิรายุไม่เข้าใจ ซึ่งสำหรับวิธวินท์แล้วเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ภิรายุจะตามเขาไม่ทัน แต่หากพูดเรื่องตัวเลขและรายได้ สมองของภิรายุทำงานเร็วมาก
"รักเด็กจังเลย โดยเฉพาะเด็กอ้วนจ้ำม่ำ" ภิรายุหันไปยิ้มอย่างสุขใจ มองไปรอบอาณาจักรเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยเด็กๆ น่ารัก
...โลกของภิรายุสดใสและเจอแต่สิ่งดีๆ มาตลอด คนอะไร ยิ้มอยู่ได้ทั้งวัน แต่โลกของเขานี่สิ ไม่อยากจะพูด โดยเฉพาะพรุ่งนี้เช้าที่จะต้องไปเจอคนขี้เต๊ะคนนั้น...
ธีรดนย์หันไปยิ้มให้สาริน นายแบบหนุ่มที่กำลังมีชื่อเสียงจากภาพยนต์โฆษณาหลายชิ้น หลังจากสนุกสนานกันในผับเขาก็ชวนชายหนุ่มมาขับรถเล่น กินลมชมวิวไปเรื่อยๆ ก่อนจะไปจบลงที่อพารต์เมนท์หรูของเขาเช่นเคย
คืนนี้ถนนโล่ง บรรยากาศดี
แต่...
...อะไรวะ...
ธีดนย์หันขวับไปมองด้านข้างเพราะได้ยินเสียงบีบแตรดังลั่น แล้วหันตามเสียงรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ที่ปาดหน้าเขาไปด้วยความเร็วสูง
อะไรบางอย่างสั่งให้มือและเท้าเขาทำงาน ธีรดนย์กดเปลี่ยนเกียร์ เท้ากระทืบคันเร่ง ส่งกำลังขับให้เครื่องยนต์หกสูบ 3,000 ซีซีของอินฟินิตี้ G37x สีดำสนิทของเขาให้พุ่งไปข้างหน้า
ใช้เวลาไม่นาน ธีรดนย์ก็เข้าใกล้มอเตอร์ไซด์คันนั้น
...BMW ซะด้วย ไม่ใช่ย่อย...
ธีรดนย์เร่งเครื่อง ตั้งใจจะแซงสิงห์มอเตอร์ไซด์คันนั้นให้ได้แต่ทันใดก็เปลี่ยนใจ
...ก้นสวย ก้นแบบนี้เขาจำได้ คู่แค้นเขานั่นไง...
ครั้นเหลือบไปตาไปมองข้างๆ ธีรดนย์เห็นสารินหลับตาปี๋ มือยึดที่จับข้างประตูแน่น ท่าทางจะไม่ไหว
"คุณดนย์" สารินเรียกชื่อคนขับเสียงสั่น
คนขับมอเตอร์ไซด์คันนั้นหันมามองรถคันที่ตามมาใกล้แวบหนึ่งแล้วปาดออกช่องทางขวาคล้ายจะเปิดทางให้ แต่ธีรดนย์รู้ว่าไม่ใช่เพราะจะให้ทางเขา แต่เป็นสัญญาณ 'ท้าแข่ง' เพราะทันทีที่เปลี่ยนช่องทางเดินรถ นักบิดจอมกวนก็เร่งความเร็วทันที
...เจอกันหน่อยเถอะ...
ธีรดนย์เปลี่ยนเกียร์ เร่งความเร็วขึ้นถึง 150 กิโลเมตรต่อชั่วโมง รู้สึกเลือดสูบฉีดจนร้อนถึงใบหน้า มือควบคุมพวงมาลัยอย่างคล่องแคล่ว หลบหลีกรถที่อยู่บนท้องถนน พยายามตาม BMW 1200S คันนั้นให้ทัน
...ฝีมือไม่เบาแฮะ นี่ถ้าขับมอเตอร์ไซด์เหมือนกันก็คงมันส์กว่านี้...
"ผมจะไม่ไหวแล้ว" สารินคราง
ธีรดนย์ถอนหายใจ จำต้องผ่อนความเร็วลงเพราะเสียงของนายแบบหนุ่มฟังดูท่าทางไม่ไหวจริงๆ แต่ทันทีที่ลดความเร็ว ธีรดนย์ก็กัดฟันอย่างขุ่นเคืองเมื่อมองไปข้างหน้าเห็นคู่แข่งของเขาลดความเร็วลงทันทีเช่นกัน
...แน่ะ มีปาดไปปาดมาเยาะเย้ยเขาอีก คิดว่าเขาอ่อนข้อให้หรือ นี่ถ้าไม่มีสารินมาด้วยและเขากำลังจะไปสนุกกัน เขาไม่ยอมให้เด็ดขาม ถนนโล่งๆ สามเลนแบบนี้ จะชนะอินฟินิตี้และธีรดนย์ก็ให้มันรู้ไป...
***********2**********
อืม...ก้นสวยด้วย
น่าจะมีหลักฐานซักรูปนะครับ อยากเห็น
(http://upic.me/i/zd/macho_biker_motoblog_01.jpg)
-
สนุกมากมาย อ่านแล้วล้นไปด้วยเลย
เมื่อไหร่จะได้เจอกันจังๆสักทีนะ
ขอมอบ :L2: ให้กับภาพก้นสวย5555555555555555
-
ติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยคร่า อยากรู้ว่าหนุ่มซิ่งทั้งคู่เจอหน้ากันแล้วจะฟัดกันสนุกสนานขนาดไหน โฮกกกก!! :-[
-
:-[ เจอกันจังๆซะทีเหอะ
-
555 เจอกันกี่ทีก็แพ้ตลอด แบบนี้สงสัยจะจะแพ้ไปจนจบอีกแน่ๆ อิอิ
-
ดูท่างานนี้ ไม่มีใครยอมใครแน่ ๆ เลย
อ่านเรื่องนี้จบ คงได้รู้ว่า เสือ กับ สิงห์ ใครจะเป็น
เจ้าแห่งความเร็วกันแน่ เริ่มต้น ก็สนุกแล้วครับ
ขับเขี้ยวกัน ทั้งความเร็ว และไหวพริบด้วย
-
แหมมชอบจริงๆ มีนักซิ่ง 2 คน
แต่จะดีกว่านี้ ถ้าวันนี้สารินไม่มาด้วย
จะได้รู้กันไปใครเก่งกว่ากัน
แต่ไง มอไซด์ ก็เก่กว่าอยู่แล้ว :laugh: :laugh:
-
ชอบ ๆ ๆ ๆ ๆ o13 o13 o13
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
:3123: :3123: :3123:
-
ม่ายผิดหวังจริงๆที่ติดตามคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
อ่านแล้วมีความสุข
ยิ้มแก้มจะปริแล้น สไตล์คุณคฑาวุธที่ทั้งฮา ทั้งสนุก o13
ธีรดนย์ก็นะ เหมือนเป็นพวกจิตหลอนเลยอ่ะ เหนหรือได้ยินเสียงรถมอ'ไซด์
ไม่ได้ ลงทุนเดินดูเลยนะเนี่ย เหอะๆๆ เจอกับเจ้าของบริษัทสมใจมากล่ะสิ
ขู่เค้าได้ขู่เค้าเอา คุณเต้ยยังไม่เชื่อน้ำคำของบอสตัวเองเลยคะ ดักทางไว้สุดฤทธิ์
เต้ยสะดุ้ง เสียงเปิดประตูดังขนาดนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก
คุณธีรดนย์ผู้มีลักษณะตรงข้ามกับคุณศรายุทธผู้เพียบพร้อม
>> อาหารตาคุณเต้ย คุณเลขารักเจ้านายตัวเองมาเลยนะนั่น
เปรียบซะเห็ฯภาพเลยอ่ะ :laugh: คุณเต้ยจะมีคู่มั๊ยอ่ะอิอิ
ส่วนวินธ์ พ่อหนุ่มก้นสวย โดยอาสั่งซะทุกอย่างเลยอ่ะ มีการบอกใ้ห้
พยักหน้ามากกว่าส่ายหัวด้วยอ่ะ คุณอาคะ ลูกค้ารายนี้เนี่ยอย่าพยักหน้าส่งๆ
ไม่ได้นะคะ เด๋วคุณอาจะได้ หลานเขยมาแทน ลูกค้ารายใหญ่ :z1:
ปล.รูปร่องมะม่วง เห็นแล้ว ขอยาดมได้มั๊ยคะ รถคันเล็กไป หรือว่า กางเกงมันโหลดต่ำเกินไป
เฮ้ออออ
+1 คะให้อดีตคนเลิกเจ้าชู้จะได้มีมะเอีย สมใจสักที
-
ก้น.... o22
-
:3123:
-
เฝ้าตามอย่างกระชั้นชิด
-
เย้ๆๆๆ มีเรื่องใหม่ออกมาแล้ว
ท่าทางออกแนวคู่กัดนะคะ
คงสนุกน่าดุ รออ่านตอนต่อไปเลยค่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก ขำกลิ้งกับรูปท้ายค่ะ
-
เอ่อ.....พี่นายครับ o22
รูปนี่รีเควสมันช่าง .... อวบอิ่มดีเเท้
:sad4: :sad4: :sad4:
-
บทที่ 3 ครับ
3
ธีรดนย์มาถึงที่ทำงานโดยเลขาไม่ต้องโทรมาตาม แต่ทันทีที่เดินเข้าสำนักงานและยื่นหมายเลขที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆ ให้ เต้ยก็บ่นทันที
"โดนมอเตอร์ไซด์ที่ไหนตะโกนด่ามาอีกแล้วล่ะครับ"
ธีรดนย์ชะงัก รู้สึกทึ่งในความฉลาดของเลขาหนุ่มเพราะเขายังไม่ได้พูดอะไรด้วยซ้ำ "รู้ได้ยังไง"
"ทะเบียนมอเตอร์ไซด์ดูง่ายจะตาย และคุณธีรดนย์ก็คงรู้ว่ารถจักรยานยนต์ในกรุงเทพฯ มีจำนวนมากกว่ารถยนต์นั่งส่วนบุคคลสี่ประตู"
"แต่ก็คงไม่เกินความสามารถของคุณเต้ยผู้เก่งกาจและรวดเร็ว" ธีรดนย์ชมแล้วตามด้วยคำสั่งเฉียบขาด "ก่อนสิบโมง ออกจากห้องประชุมให้ได้คำตอบ"
เต้ยไม่โต้ตอบ ก้มหน้ามองโต๊ะแล้วทำปากขมุบขมิบ มือหยิบเอกสารออกมาเปิดดู รอให้เจ้านายเดินออกไปให้พ้นๆ โต๊ะทำงาน
"แล้วเจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์นั่นมาหรือยัง" ธีรดนย์ตะโกนถามออกมาจากในห้องทำงาน เลขาหนุ่มถอนหายใจเบาๆ แล้วตอบกลับ ซึ่งทำให้ผู้เป็นเจ้านายรีบเดินย้อมออกมายืนเท้าสะเอวหน้าโต๊ะเขาทันที
"แล้วทำไมไม่รอ แล้วทำไมมาตั้งแต่เช้า แล้วนี่เขาไปไหน บอกให้กลับมาอีกหรือเปล่า" ธีรดนย์เสียงเข้ม
"เขาไม่รอเพราะรอนานแล้วและรอไม่ไหว ที่มาแต่เช้าเพราะคุณบอกว่าต้องการพบด่วน ตอนนี้เขาไปทำงานต่อ แต่จะกลับมาอีกหรือไม่เขาบอกว่าไม่แน่ใจ เบอร์มือถือเต้ยลืมถาม" เลขาตอบทันทีไม่ติดขัดพร้อมแถมให้อีกหนึ่งคำตอบ "แล้วจะให้เอาเรื่องไหนก่อนครับระหว่างมอเตอร์ไซด์กับช่างคอม"
ธีรดนย์ยืนนิ่ง ใช้ความคิด เหลือบมองเลขาด้วยสายตาขุ่นๆ ฝ่ายนั้นทำหน้านิ่ง ดูตั้งใจฟังคำสั่งเต็มที่ แต่มือขยุกขยิก
"ทำอะไรเต้ย" ธีรดนย์ถามเพราะยังตัดสินใจไม่ได้
"เปล่า" เลขาตอบ มือพับกระดาษแล้วสอดเข้าใต้แฟ้ม
"เอาทั้งสองอย่างพร้อมกัน เลิกประชุมให้ได้คำตอบ ถ้าพอใจ บ่ายวันนี้กลับบ้านได้ก่อนเวลา" ธีรดนย์ถอนหายใจแล้วก้าวเดินจะออกไปนอกห้อง แต่เลขาร้องถามว่าจะไปไหน
"ก็ไปประชุมสิ"
"แฟ้มครับ แล้วรู้หรือว่าประชุมที่ไหน"
ธีรดนย์ยังยืนอยู่ที่เดิม ยื่นแขนออกมา ส่งสัญญาณให้เลขารีบวิ่งเอาแฟ้มเอกสารให้ แล้วถามว่า "วันนี้มีรหัสหรือเปล่า นายใหญ่ว่ายังไง"
"แล้วแต่คุณครับ แต่จะตัดสินใจยังไงก็ขอให้คำนึงถึงผลประโยชน์ของบริษัทเป็นหลัก" เต้ยตอบเป็นการเป็นงาน "เหล้ามาก่อนน้ำ"
"เมื่อไหร่พ่อกับทินจะมาทำงานซะที" ธีรดนย์ถามแต่ไม่ฟังคำตอบ เดินเนือยๆ ออกไปจากห้อง ปล่อยให้เลขาหนุ่มหน้าตี๋มองตามยิ้มๆ
เต้ยรู้ว่าธีรดนย์ไม่ชอบงานนี้ แต่เท่าที่ทำงานมาด้วยกัน เขาก็เห็นว่าเจ้านายเป็นคนเก่งคนหนึ่ง แต่ต้องควบคุมดูแลอย่างใกล้ชิด
ธีรดนย์แตกต่างจากน้องชายโดยสิ้นเชิง เขาเคยทำงานกับทินพงษ์อยู่ช่วงหนึ่ง แม้จะยอมรับว่าทำงานด้วยง่ายกว่าเพราะทินพงษ์ทำงานเก่งและทำแต่ 'งาน งาน งาน' ไม่ต้องคอยแก้ปัญหาเรื่องส่วนตัว แต่เป็นเลขาให้ธีรดนย์ก็เรียกได้ว่า 'มันส์' ที่สุดเท่าที่เคยทำงานกับผู้บริหารมา
...คนอะไร มีเรื่องได้ทุกวัน...
...แล้วนี่อะไรนักหนากับมอเตอร์ไซด์ซิ่งและช่างคอมพิวเตอร์หน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ อย่าบอกนะว่าธีรดนย์เปลี่ยนสเป็คจากดารา นักร้อง หรือนายแบบมาเป็นเด็กช่าง...
วิธวินท์สะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อเสียงจากคอมพิวเตอร์ที่เขาใช้ทดสอบระบบดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าการตรวจสอบข้อมูลเสร็จสิ้น เวลาทดสอบระบบเขาจะใช้เวลาขณะที่คอยให้งานเสร็จ นั่งพักผ่อนด้วยการงีบหลับแทนที่จะอ่านหนังสือหรือทำอย่างอื่น เวลากว่าสองชั่วโมงที่นั่งอยู่ในห้องเครือข่ายคอมพิวเตอร์จบสิ้นลง การแก้ปัญหาระบบเครือข่ายครั้งนี้ง่ายกว่าที่คิด วิธวินท์ไม่จำเป็นต้องมาทำงานที่นี่อีกแล้ว ส่วนที่เหลือก็ให้ลูกน้องเป็นคนเก็บงานได้
วิศวกรหนุ่มลุกขึ้น เก็บของ เดินออกจากห้องกระจกสีชา แวะคุยกับเจ้าหน้าที่แผนกคอมพิวเตอร์ของบริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่ก่อนจะผลักประตูออกมายืนหน้าห้องแล้วถอนหายใจเบาๆ เมื่อนึกถึงว่าจะต้องย้อนกลับไปที่ตึกหน้าเพื่อเข้าพบ 'ขอโทษ' ประธานบริษัท
วิธวินท์เดินไปทางเดินช้าๆ นึกอะไรเรื่อยเปื่อย รวมถึง "ภูมิหลัง" ของ "ท่านประธานบริษัท" ที่สอบถามจากเจ้าหน้าที่ประจำห้องคอมพิวเตอร์
"คุณธีรดนย์ดุครับ แต่ก็ใจดี" เจ้าหน้าที่ชายหญิงสองคนช่วยกันเล่าถึงเจ้านาย
"เวลาตัดสินใจทำอะไรคุณธีรดนย์เฉียบขาดและเด็ดขาดมาก ใครๆ ก็กลัว แต่ก็เป็นคนมีเหตุผล" จินตนา สาวห้าวที่เรียบจบจากสถาบันเดียวกันกับวิธวินท์เสริม "เป็นคนตรงไปตรงมา ถ้าทำงานดีนะ พี่ให้รางวัลจนตาเหลือก"
"ตาเหลือกยังไงวะ" เพื่อนรวมงานถาม
"แกไม่เคยทำงานดีเลยไม่รู้ แบบว่า แกได้รับรางวัลแล้วต้องตาโต อ้าปากค้าง เพราะไม่นึกว่าท่านประธานจะใจป้ำให้รางวัลเยอะขนาดนั้นนะสิ แต่อย่าทำผิดก็แล้วกัน โดนหนักยิ่งกว่าหนัก" จินตนาทำท่าเชือดคอตัวเองให้ดูประกอบคำพูด
...ดุแต่ใจดี จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่เท่าที่เขาได้รู้จัก เขาคิดว่าอารมณ์ร้ายไม่มีเหตุผลมากกว่า...
...จะอะไรนักหนากับเขา แค่ทำประแจหล่นเฉียดหัวก็เป็นเรื่อง...
ธีรดนย์แทบจะตะโกนออกมาดังๆ เมื่อเดินออกจากห้องประชุม วันนี้แทนที่จะถกกันเพียงหนึ่งชั่วโมงกับสิบห้านาทีตามที่วางแผนกันไว้ แต่กลับใช้เวลาถึงสองชั่วโมงกว่า แถมยังตกลงกันไม่ได้อีก ซึ่งก็หมายความว่าเขาต้องประชุมเรื่องเดิมอีกครั้ง
...แบบนี้ไม่ไหวแล้ว หากไม่ได้ออกไปสูดอากาศนอกบริษัทเขาต้องขาดใจตายแน่...
...พศวัต...ชวนพศวัตไปหาอะไรดื่มดีกว่า แต่เอ๊ะ ยังก่อน เมื่อคืนที่ผับ ดาราลูกครึ่งญี่ปุ่นหน้าใหม่ชื่อเรียว สอดเบอร์โทรศัพท์เข้ากระเป๋าสตางค์เขาตอนที่จ่ายค่าเหล้า ไปสนุกกับเรียวดีกว่า ก่อนจะดาราหนุ่มจะช้ำเสียก่อน...
ธีรดนย์ยิ้มออก มือหยิบกระเป๋าธนบัตรและโทรศัพท์ออกมา เตรียมตัวกดเบอร์ของดาราหนุ่มวัยรุ่นก่อนที่คุณเต้ยคนเก่งจะโทรตาม
ทันทีที่ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูและมองออกไปนอกหน้าต่างยังลานจอดรถหน้าตึก ธีรดนย์ก็ตาค้าง มือที่จับโทรศัพท์ลดลงทันใดเมื่อเห็นคนที่เขากำลังสั่งให้เลขาตามตัว
สองครั้งที่มอเตอร์ไซด์คันนั้นแข่งกับเขา ครั้งแรกไม่ทันได้สังเกตยี่ห้อและทะเบียนรถ แต่ที่แน่ๆ วิ่งเข้ามาจอดที่บริษัท แต่คืนนั้น ตอนที่แข่งกันบนถนนกลางดึก ธีรดนย์มั่นใจว่าใช่คนเดียวกัน และตอนนี้ มอเตอร์ไซด์คันเดิม คนขี่คนเดิม กำลังจะสตาร์ทเครื่องขับรถออกไป
...ต้องหยุดให้ได้ กักตัวไว้ให้ได้ อย่างน้อยก็เรียกค่าเสียหายที่ทำให้รถ Aston Martin DB9 ของเขาครูดกับถังขยะเป็นรอย...
...และเห็นหน้าตาจะๆ ซักที ทุกทีเห็นแต่บั้นท้าย...
แต่ก็สายเกินไป ธีรดนย์สบถออกมาอย่างฉุนเฉียวเมื่อรู้ตัวว่าคงไม่ทันนักซิ่งคนนั้นเพราะเขายืนอยู่บนชั้นสี่ของตึก และโทรศัพท์ของเลขาคนเก่งก็ไม่ว่าง ครั้นจะย้อนกลับเข้าไปใช้โทรศัพท์ในห้องประชุมเพื่อโทรบอกยามหน้าประตูให้กักตัวเอาไว้ก็ไม่ทันการณ์ เขาจึงต้องยืนมอง BMW คันนั้นเคลื่อนออกไปช้าๆ
...เจ็บใจนัก...
...แต่ก้นสวยจริงๆ ให้ตายสิ...
ธีรดนย์ยิ่งอารมณ์เสียมากกว่าเดินเมื่อกลับถึงออฟฟิสแล้วเลขาบอกว่าเจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์กลับไปแล้ว หนำซ้ำข้อมูลของมอเตอร์ไซด์จอมกวนคันนั้นก็ไม่ได้เรื่อง
"เขารอตั้งเกินครึ่งชั่วโมงเลยนะครับ ไม่บ่นซักคำ นั่งนิ่งเงียบเหมือนตุ๊กตา แต่เขาก็ต้องไปทำงานเพราะนัดลูกค้าอีกรายเอาไว้ เต้ยก็เลยกักตัวเอาไว้ไม่ได้"
"แล้วนี่อะไร" ธีรดนย์เปลี่ยนประเด็นมาเป็นเรื่องมอเตอร์ไซด์
"จดทะเบียนชื่อฝรั่ง" เลขาตอบ
"คนขับคนไทยชัดๆ ไม่ไทยก็จีน ไม่ก็ญี่ปุ่น คนขับเป็นคนเอเชีย ไม่ใช่ฝรั่ง ผมจำทะเบียนได้ไม่ลืม" ธีรดนย์กระชากเสียง
"สงสัยเขาจดทะเบียนในชื่อพ่อเขามั๊ง" เต้ยสันนิษฐาน จงใจกระทบกระเทียบเจ้านายที่อารมณ์เสียจนลืมนึกเหตุผล "คุณดนย์ครับ รถจดทะเบียนชื่อใคร แต่ก็ไม่ใช่ว่าเจ้าของเขาจะเป็นคนขับนะครับ เขาให้ใครขับก็ได้ แม้แต่ให้เช่า หรือให้เช่าซื้อ แต่เป็นการเช่าซื้อที่ยังไม่โอนกรรมสิทธ์ให้..."
"พอๆ" ธีรดนย์ยกมือขึ้นห้าม
"แล้วจะให้เชิญเจ้าของรถมาพบหรือเปล่าครับ" เต้ยตีหน้าซื่อ
เจ้านายหันมามองด้วยสายตาที่ทำเหมือนจะบีบคอเลขา แล้วพูดเสียงเย็นว่า "สั่งยามหน้าประตูเอาไว้ รถคันนี้เข้ามา ไม่ว่าใครขับ ส่งขึ้นมาหาผม"
"แล้วคุณดนย์จะไปไหน คืนนี้มีงานเลี้ยงนะครับ" เต้ยถามโดยไม่รอช้าเมื่อเจ้านายเดินออกไปทันทีที่พูดเสร็จ
"อย่าโทรตามนะเต้ย วันนี้พอแค่นี้" ธีรดนย์พูดโดยไม่หันกลับไปมองคนที่นั่งยิ้มๆ อยู่หลังโต๊ะ
...โทรตามไม่ได้ ใช้เอสเอ็มเอสเอาก็แล้วกัน...
เลขาหนุ่มยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรศัพท์หาเจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์ 'อีกคน' ที่นั่งอยู่ในสำนักงาน เพื่อขอทำนัดให้เจ้านายที่ยังไงๆ ก็คงต้องเจอช่างคอมพิวเตอร์หน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ คนนั้นให้ได้
...เขาก็จะได้คุยกับศรายุธด้วย คนอะไร เสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง พูดเป็นจังหวะเนิบนาบ เซ็กซี่ที่สุด...
...ธีรดนย์ลอยไปลอยมานานเกินไปแล้ว ถึงเวลาที่จะลาออกจากการเป็นประธานสมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทยเสียที...
เจสันพลิกตัวไปซบอกคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ และยกมือลูบไล้แผ่นท้องแข็งแกร่งของธีรดนย์ บ่ายนี้เขาไม่ได้ออกไปไหนเลยเพราะทันทีที่ธีรดนย์มาถึง เขาก็ถูกลากขึ้นเตียง บทรักเร่าร้อนทำให้เขาแทบสำลักความสุข
"คุณดนย์ หิวข้าวหรือยังครับ" เจสันคลอเคลียอยู่กับซอกคอของชายหนุ่มเจ้าของไนท์คลับ The Dazzle คลับหรูชั้นนำของกรุงเทพฯ ที่รับเฉพาะสมาชิกในแวดวงสังคมชั้นสูง
"อือ..." ธีรดนย์ครางเสียงอืออาแล้วขยับพลิกตัวนอนตะแคง
"ผมหิวข้าวแล้ว เราออกไปหาอะไรทานกันเถอะครับ" เจสันหมายถึง...นี่ก็ใกล้ค่ำแล้ว เราเตรียมตัวไปคลับกันเถอะ...
ธีรดนย์ยังครางอืออาเช่นเคย ราวกับเห็นว่าต้องการนอนอยู่เฉยๆ ยิ่งกว่าทำสิ่งใด ทั้งที่เมื่อสี่ชั่วโมงที่ม่านมานั้นระเริงรักกับนักร้องหนุ่มหน้าใหม่ถึงสองครั้งสองครา
"จะทุ่มแล้วนะครับ" เจสันเริ่มหน้ามุ่ยเพราะหิวจริงๆ
"ผมยังไม่หิว" ธีรดนย์เสียงอู้อี้
"อาบน้ำเถอะ พออาบน้ำเสร็จเดี๋ยวก็หิว ไปอาบน้ำด้วยกันนะ ผมจะถูตัวให้ แล้วจะทำให้คุณดนย์สบายตัวด้วย" เจสันจูบต้นคอของคนที่เอาแต่นอน
"อือ..."
นักร้องหนุ่มถอนหายใจเบาๆ แล้วผละจากร่างที่เขาหลงไหล หันไปมองธีรดนย์อีกครั้ง ก่อนจะลงจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำ ในใจก็นึกอยากจะไปกระชากผ้าห่มออกจากธีรดนย์แล้วลากให้มาอาบน้ำแต่งตัวแต่เขาก็ไม่กล้า
เขาไม่อยากเสียธีรดนย์ไป เขายอมรับว่าติดใจผู้บริหารหนุ่มรูปหล่อคนนี้มาก แม้เขาจะเคยคิดว่าอยากจะคบกับธีรดนย์จริงจัง แต่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้
ธีรดนย์เป็นคนเจ้าชู้ และมีใครพร้อมๆ กันหลายคน สับเปลี่ยนกันไปเรื่อย การจะเป็นแฟนของธีรดนย์นั้นยากยิ่งกว่าจะเข็นอัลบั้มเพลงชุดแรกของเขาให้ดังในต่างประเทศและติดอันดับเพลงหนึ่งในสิบของเอ็มทีวีด้วยซ้ำ
...แต่เขาต้องอาศัยธีรดนย์ คลับ The Dazzle นั้นหรูมาก นักร้องดังๆ บางคนยังขอมาร้องเพลงที่คลับด้วยซ้ำเพราะต้องการ "โชว์" ตัวเอง คนที่มาเที่ยวคลับแต่ละคืนนั้นเป็นระดับผู้บริหาร หากการแสดงของเขา "เข้าตา" เจ้าของค่ายเพลง หรือผู้บริหารระดับสูงในแวดวงบันเทิง โอกาสรุ่งของเขาก็มีมาก...
เมื่อออกจากห้องอาบน้ำ เจสันยังเห็นธีรดนย์นอนหลับอยู่ ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมา ขณะที่กำลังยืนมองหุ่นสมบูรณ์แบบของธีรดนย์ โทรศัพท์ของผู้บริหารหนุ่มก็สั่น เจสันหันไปมองและหยิบขึ้นมาดู แม้เวลาจะผ่านไปเกือบหนึ่งนาที คนโทรเข้าไม่ยอมวางสาย เจสันจึงเขย่าตัวของคนที่นอนหลับอุตุอยู่บนเตียง
"อะไรเล่า..." ในที่สุดธีรดนย์ก็ลืมตาขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"โทรศัพท์คุณเข้าสิกกว่าครั้งได้แล้วมั๊งครับ" เจสันยื่นโทรศัพท์ให้ แล้วนั่งนิ่งๆ มองชายหนุ่มรับโทรศัพท์ไปจากมือ ฝ่ายนั้นมองหน้าจอและถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะกดรับสาย
"เต้ย คนกำลังนอน โทรมากวนทำไม นี่ไม่ใช่เวลางานนะ เดี๋ยวก็ไล่ออกซะนี่" ธีรดนย์พูดเสียงเข้ม
เจสันแอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะนึกว่าเป็น "เด็ก" คนอื่นๆ ของชายหนุ่ม
...
"ทำไมต้องเป็นตอนนี้" ธีรดนย์เสียงดังขึ้น ท่าทางกำลังจะเริ่มอารมณ์เสีย
...
"พอๆ ไม่ต้องจับเวลานะ" ธีรดนย์ตอบสั้นๆ ห้วนๆ แล้วโยนโทรศัพท์ลงกับเตียงหลังจากได้ยินเสียงคนในสายพูดยืดยาว
"จะไปแล้วหรือครับ" เจสันหน้ามุ่ย เดาได้ทันทีว่าที่ทำงานโทรมาตามธีรดนย์
"เลขาผมโทรมาตาม" ธีรดันย์หันมาโอบเอวนักร้องหนุ่ม "ผมลืมไปงาน"
"งั้นก็อย่าไปสิ ไปคลับคุณกันดีกว่า สนุกกว่าเป็นไหนๆ ไปงานน่าเบื่อ" เจสันโน้วน้าวอีกฝ่าย
"พูดอีกก็ถูกอีก แต่ผมต้องไป เลขาผมต่อรองว่าไปกล่าวปิดงานก็ยังดี จะบ้าตายอยู่แล้ว ทำงานตั้งแต่เช้ายันค่ำ" ธีรดนย์บ่น ไม่มีท่าทีจะลุกขึ้นมา
"งั้นผมว่าคุณไปอาบน้ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทัน พอไปกล่าวปิดงานแล้วค่อยไปคลับก็ได้ ผมจะไปรอที่คลับ" เจสันก้มหน้าลงมาจูบคนที่นอนอยู่บนเตียง
"คืนนี้ไม่อยากไป" ธีรดนย์เบ้ปาก
"ทำไมล่ะครับ คุณเป็นเจ้าของก็ต้องไปดูแลกิจการของตัวเอง"
"เมื่อคืนก่อนผมไปแล้ว ทุกอย่างก็เรียบร้อยดี มันอยู่ตัวแล้ว ไม่ต้องดูมากก็ได้ ผู้ช่วยผมเขาเก่ง คืนนี้ผมจะไปขับรถเล่น"
...เผื่อได้แข่งกับมอเตอร์ไซด์คันนั้นอีก...
ธีรดนย์อมยิ้ม อดนึกถึงความตื่นเต้นที่เมื่อคืนที่ผ่านมาไม่ได้ เขาอยากจะเบียดมอเตอร์ไซด์คันนั้นให้ตกขอบถนน เข้าไปกระชากหมวกนิรภัยออก แล้วดูหน้าชายหนุ่มลึกลับคนนั้นชัดๆ อะไรบางอย่างบอกเขาว่า "ขาซิ่ง" คนนั้นคงหน้าตาดีไม่น้อย
...ก็หุ่นดีและก้นสวยขนาดนั้น หน้าตาก็คงน่ารักบ้างล่ะน่า...
"ผมอยากไป เบื่อจะแย่อยู่แล้ว" เจสันออดอ้อน ขยับร่างเปลือยเปล่าเสียดสีกับอีกฝ่าย "แต่ถ้าคุณไม่ไปคลับ ผมก็ไปนั่งรถเล่นกันคุณดีไหมครับ"
...ไม่เอา เดี๋ยวเหมือนสาริน พอซิ่งรถปาดไปปาดมาหน่อยก็ทำท่าจะอ๊วก...
"ผมว่าเจไปคลับเถอะ จะโทรไปบอกนุวัฒน์ให้ คืนนี้ แบ้งค์ นิตินัย ขึ้นร้องเพลงเชียวนะ ไปดูสิ ถ้าได้ขึ้นร้อง ผมอยากให้เจทำให้ดีกว่าแบ้งค์" ธีรดนย์หลอกล่อ
ได้ผล เจสันตาโต ดีใจสุดขีด "จริงหรือครับ เมื่อไหร่ล่ะ เดือนหน้าเลยดีไหม คุณดนย์ใจดีที่สุดเลย"
"เดี๋ยวก่อนสิ ดูตารางก่อน เจก็รู้ว่าตารางมันเต็มเหยียดมาก ต้องหาช่องว่างให้ได้ก่อน แต่ว่า ตอนนี้มาทำตามสัญญาก่อนนะ" ธีรดนย์ยิ้มพราว
"สัญญาอะไรครับ" นักร้องหนุ่มทำหน้างงเพราะไม่เข้าใจ
"ก็เมี่อกี้บอกว่าถ้าผมอาบน้ำ จะทำให้ผมสบายตัวยังไงล่ะ" ธีรดนย์ดึงผ้าห่มให้หลุดออกจากร่าง แล้วดันไหล่นักร้องหนุ่มให้ต่ำลง
"บ้าจริงคุณดนย์นี่ เมื่อกี้ได้ยินใช่ไหม แต่ก็ไม่ยอมลุก เอาแต่นอน ที่ผมพูดนั่นหมายความว่า ถ้าคุณอาบน้ำ ในห้องน้ำ ไม่ใช่ก่อนอาบน้ำ" เจสันทำหน้างอน แต่มือเลื่อนต่ำลงเกาะกุมความเป็นชายของคนที่นอนอยู่ข้างล่างและขยับเปิดทางให้สะดวก
"น่า นะ จะก่อนจะหลังมันก็เหมือนกัน" ธีรดนย์ยิ้มมุมปาก หลุบตาลงมองคนที่เอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธแต่ก็ยอมเลื่อนตัวต่ำลงไปตามแรงผลักของมือเขา
"เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเนี่ย สองครั้งเมื่อตอนบ่ายยังมีพลังเหลืออยู่อีกหรือครับ" เจสันถามเสียงกระเส่าก่อนจะหยุดพูดเพราะปากไม่ว่าง
"อืม" ธีรดนย์แอ่นตัว ไม่ตอบนักร้องหนุ่มเพราะเขาพูดไม่ออก ในใจนึกแต่ว่า ในบรรดาคนที่เขามีอะไรด้วย หากจัดอันดับ เจสันเข้าถึงรอบสิบคนสุดท้ายในการทำให้เขา "สบายตัว"
...แล้วคนหน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ คนนั้นล่ะ จะเข้าถึงรอบตัดเชือกหรือเปล่านะ หากปากแดงๆ ที่เขาเห็นตอนที่นั่งห้อยตัวอยู่บนรางเหล็กใต้ตึกมาทำหน้าที่แทนเจสันตอนนี้ จะเบียดเจสันให้ชิดซ้ายไปเลยได้หรือเปล่า...
"โอว..."
ธีรดนย์บอกตัวเองอยู่เสมอว่า เต้ยคือเลขานุการที่เก่งและรู้ใจเขาที่สุด แม้บางครั้งเขาอยากเอื้อมมือไปบีบคอชายหนุ่มบ้างแต่เมื่อนึกถึงความสามารถในการทำงานที่หาใครเทียบไม่ได้แล้วก็อดใจได้ทุกครั้งไป
แต่ครั้งนี้ นอกจากจะอยากบีบคอเลขาให้แหลกคามือแล้ว ธีรดนย์ยังอยากจะฉีกออกเป็นชิ้นๆ
"คุณดนย์ต้องขอบคุณเต้ยด้วยซ้ำ ที่พยายามจนสุดชีวิตให้แค่ขึ้นพูดปิดงาน แล้วนี่รู้ไหม เต้ยต้องรับหน้าคนไม่รู้ต่อกี่คนตอนที่คุณยังไม่มา" เลขาเถียง
"แล้วทำไมต้องเป็นผม คนอื่นก็มี รองประธาน ผู้อำนายการแผนก ผู้จัดการ ซุปเปอร์ไวเซอร์ ก็มอบหน้าที่ให้ไปสิ" ธีรดนย์กระดกเหล้าพรวดเดียวหมดแก้ว
"เดี๋ยวก็เมาแอ๋ขึ้นพูดไม่ได้หรอก" เต้ยส่ายหน้า
"ถ้ารู้ว่าเป็นงานแบบนี้ไม่มาเด็ดขาด ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง จะแย่อยู่แล้ว" ธีรดนย์บ่น
"หมดแรงมากกว่ามั๊ง"
"หมายความว่ายังไง" ธีรดนย์ขมวดคิ้ว
"ทำงานมาด้วยกันตั้งนาน เต้ยดูออกนะ ที่แวบไปตั้งแต่บ่าย คุณพาเด็กไปออกกำลังกาย แล้วหลับสบายไปจนลืมนัด โทรตามก็ไม่รับสาย กว่าจะรับก็กดเบอร์จนมือหงิก พอรับโทรศัพท์ก็เสียงงัวเงีย กว่าจะมาถึงงานก็ใช้เวลาเกินจริง หลังรับโทรศัพท์คงต่อกันอีกรอบหนึ่งใช่ไหมล่ะ ขนาดนี้ยังมาถึงงานเลทยิ่งกว่าเลท แล้วหน้าผ่องขนาดนี้ ได้ขับของเสียออกจากร่างกายมาเยอะละสิ"
"ช่างจินตนาการจังเลยนะเต้ย" ธีรดนย์เบ้ปาก จะหาใครฉลาดเกินเลขานุการของเขาไม่มีอีกแล้ว
"คุณดนย์ครับ ทำใจดีๆ เอาไว้ อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ไปร่อนราตรีต่อได้แล้ว"
"มีแต่คนแก่ ใส่แว่นตากันหนาเตอะ ดีนะไม่แบกหนังสือกันมาด้วยคนละเล่มสองเล่ม" ธีรดนย์หันไปมองรอบๆ พยายามบอกตัวเองว่าฝันไปที่มายืนอยู่กลางงานเลี้ยงปิดการประชุมทางวิชาการของมหาวิทยาลัยที่บริษัทของเขาเป็นผู้สนับสนุนเงินทุนในการก่อสร้างห้องปฏิบัติการในด้านการวิจัย
"เฮ้อ เวรกรรม" ธีรดนย์ถอนหายใจ
...รู้ยังงี้ไปคลับกับเจสันดีกว่า ตอนที่เต้ยโทรไปปลุก มัวแต่เงียเงีย ลืมถามไปว่างานเลี้ยงอะไร...
"ผมไปเดินเล่นนะ เดี๋ยวกลับ"
"คุณดนย์ ไม่ได้นะ อย่าหายตัวไปเด็ดขาด" เต้ยทำตาตื่น รีบคว้าข้อมือเจ้านายไว้
"ไม่หรอกน่า จะเดินไปเดินมาในงานนี่ล่ะ"
"พอเต้ยขึ้นเวที ให้คุณเดินไปข้างหน้าอย่ารีรอ พอพิธีกรประกาศเชิญ คุณก็เดินขึ้นไปอย่างสง่า และอย่าดื่มเหล้าจนหน้าแดง" เลขาซักซ้อมความเข้าใจกับเจ้านาย
"เข้าใจแล้ว" ธีรดนย์ยกแก้วเหล้าแก้วใหม่ในมือขึ้นดื่มจนหมด แล้วหันไปคว้าอีกแก้วมาถือไว้
"แก้วนี้แก้วสุดท้ายเถอะนะครับ" เต้ยทำหน้าอ้อนวอน "ขอร้องล่ะ"
"ได้ แต่ขอร้องเหมือนกันว่าเลิกพูดอะไรคล้องจองกันได้แล้ว" ธีรดนย์ต่อรองแล้วผละจากเลขาหนุ่มไปโดยเร็วเพราะคิดว่าตัวเองเห็นใครบางคนที่ "น่ามอง" ยืนอยู่ใกล้ประตูทางออก
ภิรายุหมุนแก้วในมือพร้อมจ้องมองเขม็งราวกับพิจารณาส่วนประกอบของน้ำส้มที่รสชาติเปรี้ยวจนทำให้เขาตาสว่าง วันนี้เขามาร่วมงานเลี้ยงตามคำชวนของเพื่อนที่เป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัยชื่อดังและเพื่อที่จะได้พูดคุยกับผู้ใหญ่ในวงการศึกษาบางคนที่เพื่อขอคำปรึกษาเรื่องการปรับปรุงหลักสูตรในโรงเรียน
"เบื่อเหมือนกันหรือครับ" เสียงห้าวๆ ดังขึ้นใกล้หู ภิรายุสะดุ้ง แก้วเครื่องดื่มแทบจะหลุดจากมือ แต่ครั้นหันหน้าไปมองเจ้าของคำทักทาย เจ้าของโรงเรียนอนุบาลก็ต้องตาค้าง
"ผมเบื่อจะแย่อยู่แล้ว ไม่นึกว่าจะเจอคนที่เบื่อเหมือนกัน"
...เขาไม่เบื่อ เพียงแต่คุยจนเหนื่อยและคอแห้ง ก็เลยมายืนพัก...
"ครับ เบื่อเหมือนกันครับ" ภิรายุยิ้มกว้างตามแบบฉบับของตัวเอว นัยน์ตาเป็นประกายแบบที่ใครๆ ก็ชมว่าเป็นตัวแทนของประเทศไทยไปโฆษณาคำขวัญ สยามเมืองยิ้มได้เลย
"คุณเบื่อ แต่รอยยิ้มคุณไม่ได้บอกว่ารู้สึกยังงั้น" ธีรดนย์มองอย่างไม่เชื่อสายตา รอยยิ้มของชายหนุ่มร่างบางตรงหน้าเหมือนพลุที่จุดความสว่างไสวให้กับท้องฟ้ายามค่ำคืน
...คนอะไร ยิ้มสวยจริงๆ หน้าขาว คิ้วเข้ม ตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อย...
...น่ารัก...
"รอยยิ้มแบบเบื่อๆ ไงครับ" ชายหนุ่มร่างเล็กที่สูงเพียงไหล่ของธีรดนย์หัวเราะเสียงใส
"ถ้าคุณไม่เบื่อ คุณจะยิ้มสวยกว่านี้อีกกี่เท่านะ" ธีรดนย์ส่งสายตาวิบวับให้อีกฝ่าย รู้สึก "ปิ๊ง" ชายหนุ่มขึ้นมาทันใด
"ก็คงยิ้มปากกว้างถึงใบหู"
ธีรดนย์หัวเราะกับอารมณ์ขันของคนน่ารักตรงหน้า ความเบื่อที่สะสมมาตั้งแต่เดินเข้างานและเห็นหน้าเลขานุการหายไปสิ้น
"ผมว่าเราไปคุยกันไล่ความเบื่อนอกข้างนอกดีกว่าครับ ยืนมานาน ปวดขาจะแย่" ธรดีนย์ชวน
"เอ่อ..." ภิรายุทำท่าลังเล แต่ใบหน้าก็ยังเจือรอยยิ้ม "คือว่าผม..."
"ขอรับรองว่าออกไปคุยกับผมข้างนอกแล้วคุณไม่เบื่อแน่ๆ ถ้าเบื่อ ผมให้เตะหนึ่งที"
"ไม่กล้าหรอกครับ กลัวเจ็บขา" ภิรายุหัวเราะเบาๆ แล้วพยักหน้า เดินนำผู้ชายตัวโตออกไปนอกห้องบอลลูม ทันทีเดินถึงประตู เสียงโทรศัพท์ของธีรดนย์ก็ดังขึ้นพร้อมกับการสั่นของเครื่องที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง ธีรดนย์ตั้งใจว่าจะไม่รับโทรศัพท์แต่คนที่โทรเข้าไม่ยอมวางสาย ผู้บริหารหนุ่มขี้เบื่อจึงรู้ได้ทันทีว่าใครโทรมา
"คุณเต้ย ขอเวลานอกซักหน่อยได้ไหม" ธีรดนย์กัดฟัน เค้นเสียงใส่โทรศัพท์
"อย่าเลยเถิดจนลืมภารกิจนะครับเจ้านาย" เลขาเตือน
"นี่มองผมอยู่ตลอดเวลาเลยใช่หรือเปล่า" ธีรดนย์แทบจะตะโกน
"ก็ถ้าไม่มองคุณก็หายสิ อีกประมาณสิบห้านาทีเท่านั้นนะครับ มาพูดให้มันจบๆ ไป แล้วคุณจะพามิสเตอร์สยามเมืองยิ้มคนนั้นไปขึ้นสวรรรค์ที่ไหนก็ตามใจ เต้ยไม่อยากรู้" เลขาหนุ่มทำเสียงฉุนเหมือนกัน
ธีรดนย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้ววางสายไปเฉยๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับชายหนุ่มหน้าเด็กที่หันมายิ้มให้เขาอีกแล้ว
...คนอะไร ยิ้มสวยเป็นบ้า ปากบางๆ เวลายิ้มทำให้เขาอยากมองไม่เบื่อ และปากบางๆ แดงระเรื่อนี้ หากได้สัมผัสส่วนนั้นของเขาจะเยี่ยมยอดขนาดไหน...
...แล้วนี่ หุ่นบางๆ แบบนี้ หากไม่ได้เสื้อผ้าแล้วจะ...
...โอ๊ย จะบ้าแล้ว ทำไมเป็นแบบนี้ เจอใครน่ารักทีไร อดคิดอะไรทะลึ่งไม่ได้ทุกที...
****3****
-
ตายแล้ว พระ นาง คลาดกันทุกทีสินะ เฮ้อออออออ
ถ้าเจอกันคราวนี้ คุณดนย์คงไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วแน่ๆคงจะจัดการ
ลากพ่อหนุ่มนักซิ่งจอมท้า มาลงโทษซะให้เข็ดแน่ๆ
กรี๊ดดดดดดดภิรายุจะเส็ดคุณดนย์มั๊ยเนี่ย
หลงเดินตามคำชวนแบบนี้ ท่าจะรอดยาก ครึๆ
o13 เยี่ยมยอดมากมายคะ สู้ๆนะค ะ
-
เจ้าชู้เหมือนสารวัตอธิคมเลยอ่ะ
-
+1
ให้ แล้วปะกันเถอะนะ พระนาง??อ่ะ :impress2:
-
ตาคุณดนย์นี่เจ้าชู้จริงๆเลย = ="
ถ้าได้เจอกับคุณวินแล้วจะเป็นไงน้อ o18
-
ขุนแผน2009ป่าวเนี่ย
-
ตาดนย์นี่จะเป็นอะไรดี ขุนแผน2009 หรือว่า เต็กกอเวอร์ชั่นใหม่ อิอิ
เจ้าชู้แบบนี้ป้าขอผ่าน แต่ว่าตามอ่านอยู่นะจ๊ะ
-
โคตรแห่งความเจ้าชู้มากว่า สารวัตรอธิคมอีกละมั้งเนี่ย
แต่ชอบคุณเลขาจัง แสบได้ใจ 555
-
ระวังรถไฟจะชนกันนะครับ คุณดนย์
ขอบคุณครับ พี่นาย +1 ให้อีกเช่นเคย เกิน 900 แล้วได้เมียยัง
-
เจ้าชู้แบบนี้ นายวิน คงลำบากแย่
-
เพลย์บอยตัวพ่อจิงๆ
-
ชอบเต้ยจังเลยค่ะ
สุดยอดเลขา :m20:
-
ขุนแผนยุคใหม่ใช่มั้ยเนี่ย
คุณดนย์นี่เด็กในลิสต์ยาวเป็นหางว่าวจริงๆ เลย
แล้วใครเป็นนายเอกกันแน่อ่ะ
เชียร์วิธวินทร์ขาดใจอ่ะ
พ่อลิงน้อย คิคิ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
มาต่อเร็วๆ นะ ...
-
อย่างนี้ไม่เรียกเจ้าชู้ธรรมดาๆ โคตะระเจ้าชู้เลย :laugh:
ปล.ท่าทางความเจ้าชู้จะมาจากประสบการณ์จริงของคนแต่ง :jul3:
-
อย่างนี้ไม่เรียกเจ้าชู้ธรรมดาๆ โคตะระเจ้าชู้เลย :laugh:
ปล.ท่าทางความเจ้าชู้จะมาจากประสบการณ์จริงของคนแต่ง :jul3:
เอาอีกและ อะไรไม่ดีก็คนแต่ง ก็แค่จำๆ เขาเล่ามา เคยมีแฟนจริงจังมาแล้วแค่ห้าคนจะเรียกว่าเจ้าชู้ไ้ด้ยังไงคร้าบบบ :serius2:
4
วิธวินท์ตั้งใจรอจนกว่าภิรายุจะมาตรวจงานที่เขาทำเสร็จแล้วบางส่วน แต่รอจนเที่ยง เพื่อนก็ยังไม่โผล่ ผู้ช่วยครูใหญ่โรงเรียนอนุบาลปุ้มปุ้ยเดินเข้ามาดูเขาทำงานในห้องปฏิบัติการคอมพิวเตอร์เป็นระยะๆ สลับการวิ่งออกไปดูแลความเรียบร้อยในโรงเรียน วันนี้โรงเรียนของภิรายุครูไม่มาสองคน อะไรๆ ก็เลยยิ่งวุ่นวาย
"ผมทำเสร็จไปบางส่วนครับ แต่วันนี้ต้องพอแค่นี้ก่อน ตอนบ่ายมีงานที่อื่น พรุ่งนี้บ่ายๆ จะมาจัดการห้องนี้ให้เสร็จ" วิธวินท์หันไปพูดกับผู้ช่วยครูใหญ่ร่างท้วมท่าทางใจดีที่เดินเข้ามาหาแล้วยื่นแก้วน้ำเย็นให้
"ครูใหญ่ไม่รู้หายไปไหน โทรตามตั้งหลายครั้งก็ไม่เปิดเครื่อง ไม่เคยหายไปไม่บอกแบบนี้เลยนะคะ ดิฉันกังวลใจเหลือเกิน"
"คงติดธุระมั๊งครับ รออีกหน่อย ถ้าหลังเที่ยงแล้วไม่มาค่อยว่ากันอีกที" วิธวินท์ตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ ในใจรู้สึกห่วงภิรายุเช่นกันเพราะปกติเพื่อนของเขาจะมาถึงโรงเรียนตั้งแต่เช้าก่อนเด็กนักเรียนจะมาถึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งวันนี้เพื่อนก็รู้ว่าเขาจะมาติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์ให้เป็นวันแรก แต่อีกใจหนึ่งก็ปลอบว่า วันนี้เป็นวันพุธ ภิรายุอาจไปทำธุระและลืมโทรศัพท์ หากเป็นเช้าวันจันทร์แล้วไม่มาทำงานโดยไม่บอกใครนั่นสิแปลก
วิธวินท์ขอตัวกลับ แต่เมื่อเดินพ้นประตูห้องก็ชะงักเมื่อมองออกไปไกลๆ เห็นรถสปอร์ตหรูสีบรอนซ์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดที่ลานจอดรถด้านหน้าโรงเรียนและภิรายุลงจากรถด้านฝั่งผู้โดยสาร สวมเสื้อเชิ้ทสีขาวไม่ผูกเน็คไท ในมือถือเสื้อสูทสีเดียวกันกับกางเกง
"นอนหลับสบายจนตื่นสายลืมบรรดาหมูน้อยที่โรงเรียนอนุบาลเลยหรือภิรายุ" วิธวินท์ตะโกนถามเพื่อนที่เดินเข้ามาใกล้จะถึงระเบียงหน้าอาคารชั้นเดียว
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่" ภิรายุถาม แล้วก้มหน้า ต่างไปจากปกติที่เคยยิ้มกว้าง ลอยหน้าลอยตา
"ก็เพิ่งมาถึง" วิธวินท์เดินไปใกล้ ตั้งใจจะดักเพื่อนเอาไว้ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเดินหนี "ไปค้างกับคนขับรถหรูคันนั้นใช่หรือเปล่า ชักจะเหลวไหลใหญ่แล้วนะ ปล่อยให้เด็กเคารพธงชาติโดยไม่มีอาจารย์ภิรายุยิ้มแป้นพาร้องเพลง"
"เปล่า" ภิรายุเงยหน้าขึ้นมายิ้ม
"เราว่าโรงเรียนนายน่าจะเปลี่ยนชื่อใหม่แล้วล่ะ"
"ชื่ออะไร"
"อนุบาลแพนด้า" วิธวินท์ยิ้ม แล้วก้มลงสำรวจเพื่อนที่แสร้งทำเป็นหัวเราะขำ
"เรามีธุระนิดหน่อย พอดีเจอเพื่อน เขาก็เลยมาส่ง" ภิรายุให้เหตุผลแล้วหันหลังเดินไปยังห้องพัก
"เพื่อนชื่ออะไร เรารู้จักหรือเปล่า"
"ไม่รู้จักหรอก เพื่อนเคยเจอกันที่ยิม ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ เขาผ่านมาแถวนี้ เจอเราที่สี่แยกก็เลยมาส่ง" ภิรายุโกหก ทั้งที่รู้ว่าตัวเองทำได้ไม่ดีและวิธวินท์ไม่มีทางเชื่อ
...จะให้เขาบอกอย่างไรได้ว่าเมื่อคืนไปทำอะไรมา...
วิธวินท์ทำท่าเลิกสนใจแล้วรายงานให้เพื่อนฟังเกี่ยวกับเรื่องการทำงานติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์และบอกว่าจะมาทำงานต่อพรุ่งนี้บ่าย ภิรายุพยักหน้ารับทราบแล้วเดินเข้าห้องทำงาน
"เดี๋ยวนี้ใส่สูทมาทำงานด้วยหรือ" วิธวินท์ลองจับผิดเพื่อนอีกครั้ง แต่ก็รีบพูดต่อว่า "อ๋อ ลืมไป ห้องทำงานนายแอร์มันเย็นนี่นะ"
"ฮื่อ" ภิรายุรับคำสั้นๆ
"เราไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน" วิธวินท์กล่าวอำลา แล้วตามด้วยคำเหน็บแนมอีกหนึ่งประโยค "ก่อนมาทำงานรีดเสื้อผ้าหน่อยนะคุณครูใหญ่ เสื้อยับยู่ยี่แบบนี้ เดี๋ยวเด็กนักเรียนเอาเยี่ยงอย่าง"
ภิรายุทำปากยื่น ทำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะยิ้มอายๆ ให้วิธวินท์ โบกมือไล่ให้วิศวกรหนุ่มออกไปจากห้อง แล้วจึงทรุดตัวลงนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้หนังสีเบจตัวใหญ่ ในใจล่องลอยไร้จุดหมาย
ภาพร่างกายกำยำของชายหนุ่มรูปหล่อคนเมื่อคืนเด่นชัดในห้วงคำนึก บทรักเนิบนาบแต่เร่งเร้าทำให้เขาไม่อยากจะลืม รสจูบที่ทำให้เขาตัวแทบละลาย ตอนนี้ยังทำให้ริมฝีปากเขารู้สึกอุ่นๆ อยู่ไม่จาง
...นี่เขากำลังจะตกหลุมรักหรือนี่...รักแรกพบ...
...ตกหลุมรักผู้ชายท่าทางเป็นหนุ่มเจ้าสำราญที่ชวนเขาไปนอนค้างดื้อๆ หลังจากคุยกันแค่ไม่ถึงชั่วโมง และเขาก็ยอมไปด้วยง่ายๆ โดยไม่คิดรอบสามให้ยาก...
...แต่คำพูดของธีรดนย์นี่สิ...
...ผมไม่ชอบการผูกมัด...
ธีรดนย์เดินเข้ามาในสำนักงานเอาเมื่อเวลาหลังเที่ยง คุณเลขาคนเก่งไม่อยู่ที่โต๊ะ พอเปิดประตูเข้าห้องทำงานก็ได้กลิ่นน้ำมันอโรม่าหอมจางๆ และได้ยินเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ
...นี่ถ้ามีคนหน้าตาน่ารักซักคน นุ่งกางเกงชั้นในตัวเดียวนวดให้เขา คงสบายเหมือนได้ขึ้นสวรรค์...
...ผิวขาวๆ เนียนๆ หน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ เหมือน...
...บ้าจริงๆ ทำไมใบหน้าของ "ลิงหนุ่ม" คนนั้นยังตามมารบกวนจิตใจเขาอยู่อีก...
ธีรดนย์ศีรษะแรงๆ ดังต้องการสลัดให้ภาพของช่างคอมพิวเตอร์คนนั้นออกไปจากหัว
...แต่เอ๊ะ นี่สั่งให้มาหาตั้งหลายครั้งแล้ว ทำไมยังไม่มาอีก ที่ขู่ว่าจะยกเลิกสัญญาจ้างงานวางระบบคอมพิวเตอร์นี่ไม่กลัวกันเลยหรือนี่...
ธีรดนย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ "ทาสรับใช้" แล้วถามคำถามที่เขาต้องการคำตอบทันที
"เต้ยต่างหากที่ต้องถามคุณ ไม่มาทำงานก็ไม่โทรมาบอก โทรไปก็ไม่ติด จนเที่ยงเต้ยก็ต้องทานข้าวนะครับ แต่วันนี้เต้ยขอกลับช้าหน่อยเพราะมาทานข้าวกับลูกค้า" เลขาหนุ่มส่งเสียงทันทีที่เจ้านายถามว่าหายไปไหน
"คุณต้องพบลูกค้าด้วยหรือ"
"คุณดนย์คงไม่ทราบมาก่อนว่าผมต้องรับหน้าลูกค้าทั้งในและนอกสถานที่" เต้ยทำเสียงเย็นชา "เวลาเจ้านายผิดนัด"
"แล้วนี่คุณคนนั้นเขาจะมาพบผมเมื่อไหร่" ธีรดนย์เปลี่ยนเรื่อง เวลาโดนเลขาประชดเสียงเย็นเขาจะเปลี่ยนเรื่องทันที
...เป็นเลขาหรือเป็นผู้ปกครองก็ไม่รู้ นี่คงถือว่าคุณพ่อให้ท้ายเลยกล้ากับเจ้านายขนาดนี้...
"ใครครับ" เต้ยถาม แต่ธีรดนย์รู้ว่าอีกฝ่ายแกล้งทำเป็นไม่รู้
...อย่างเต้ยนั่นหรือจะไม่รู้ ฉลาดขนาดนั้น จับโน่นชนนี่เก่งไม่มีใครเกินล่ะ...
"ก็จะใครซะอีกล่ะ" เจ้านายกวนได้พอๆ กัน
"เท่าที่ผมทราบ คุณดนย์มีคู่กรณีอยู่สองคน นักซิ่งนิรนามก้นสวย กับช่างคอมพิวเตอร์ปากแดง"
"รู้ได้ยังไงว่าเขาก้นสวย" ธีรดนย์เสียงเข้ม ชักจะพิศวงในประสิทธิภาพสมองของเลขาว่ามีมากเกินไปเสียแล้ว
"ก็ถ้าไม่สวยคุณคงไม่ซิ่งรถไล่ตามเขาหรอก สิงห์นักบิดเวลาโน้มตัวตอนขับรถเร็วๆ ส่วนที่คนอย่างคุณมองก็คงไม่มีส่วนอื่นแล้วล่ะ หรือว่าคุณดนย์มองเขาที่อื่น ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย" เต้ยทำเสียงใสซื่อไร้เดียงสา
"คุณเต้ยครับ" ธีรดนย์ผ่อนลมหายใจช้าๆ พยายามอดทนจนใกล้จะถึงที่สุด
"เขามาแล้ว ตั้งแต่เช้า ผมก็ตามคุณเช่นเคย" เต้ยขึ้นเสียง "แต่คุณก็..."
"งั้นรีบกลับออฟฟิส แล้วตามให้ผมอีกที"
"คราวนี้เป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมครับคุณธีรดนย์" เต้ยต่อรอง
"เร็วๆ เข้า" ธีรดนย์เร่งแล้ววางสายโทรศัพท์ แล้วหันซ้ายหันขวาอย่างหงุดหงิด รู้สึกว่าโดนขัดใจ
...ไม่ใช่เต้ยที่ขัดใจ แต่ขัดใจเพราะ...
...ขัดใจเพราะ...
...เพราะอะไรวะ ทำไมรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้...
-
การี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ภิรายุพ่อคนยิ้มสวยเส็ดคนเจ้าชู้ประตูรั่วซะแล้ว อุกรี๊ดดดดดดดด
แล้วดูท่าพ่อหนุ่มนี่ก็หลงดนย์น่าดูนะ ถึงขนาดลงทุนโกหกเพื่อนร้ากเลย
555 ครูใหญ่ผู้มีจิตใจดี โกหกคนไม่ขึ้นเอาซะเลยนะ
อิอิรึว่าเพื่อนร้ากมีความสามารถในการจับผิดกันแน่เนี่ย เหอะๆ
สงสารคุณเต้ยอ่ะ อะไรๆก็เต้ย 555
สู้ๆนะคะ
-
คุณธีรดนย์ครับ สุดยอดเลยครับ เรื่องงานก็เด็ดขาดก็จริง แต่ เรื่องบนเตียงไม่แพ้ใครจริง ๆ นะครับเนี่ย
พี่นายครับ ผมว่า ผมก็อ่านพระเอกเจ้าชู้มาไม่มากก็น้อย แต่ ไม่เคยอ่านใคร เจ้าชู้ได้เหมือน คุณธีรดนย์
เลยนะครับ ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเจ้าชู้จะน้อยไม่หรือป่าวด้วยซ้ำ :fire:
อยากเชียร์ให้วิทวินท์ คู่กับ ภิรายุให้รู้แล้วรู้รอดแล้วนะครับเนี่ย
แล้วถ้าวิทวินท์เจอกับธีรดนย์ ผมว่าคงมีเฮน่าเลย ถ้าหากรู้ว่า ภิรายุไปทำอะไรมา ถึงแม้ว่า ภิรายุ
กับวิทวินท์จะเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ก็มีความห่วงใยกันไม่ใช่น้อย
สงสารภิรายุเหมือนกันนะครับ ผอ.ที่สุดแสนจะ
อยากรู้จังเลยว่า ธีรดนย์จะลายออกหรือป่าวถ้าเจอวิทวินท์ o18
-
โหคุณธีรดนย์ มากมายได้อีกนะครับ :oo1: :oo1: :oo1:
ผมรู้สึกว่าจะมากมายกว่าพระเอกหลายๆเรื่องของคุณ katawoot นะครับผม:laugh: :laugh:
ผมติดตามเรื่องที่คุณแต่งหลายเรื่องแล้วครับผม
ยอดเยี่ยมครับ o13 o13 o13
มาต่อเร็วๆนะครับ
รอ
รอ
รอครับ
-
แวะมา :oo1: คนเลิกเจ้าชุ้ (รึป่าว) 923 ครั้ง
สบายใจล่ะไปดีกว่า :z2: วิธทวินท์มาให้ทำโทษซะดีๆ
-
ตัวละครแต่ละตัว ช่างได้ใจจริงๆ
-
ทำไมภิรายุใจง่ายจัง
ขัดกับบุคลิกอย่างแรง
รอตอนต่อไปครับ
-
เอาละเว้ยงานนี้
ทำไมภิรายุใจง่ายจังอ่ะ เฮ้อ
แล้วเมื่อไหร่วิธวินทร์จะเจอกับธีรดนย์อ่ะ
ถ้าเจอกันคงหนุกน่าดู
มารอตอนต่อไปจ้า
เป็นกำลังใจให้นะ ...
-
คลาดกันตลอดดดด
ชาติไหนจะได้เจอกันเนี่ย :serius2:
แล้วถ้าเกิดว่าเจอกันแล้ว พาลไปทำให้โลกกลม
ไปทำอะไรภิรายุไว้ล่ะเนี่ยคู๊ณณณณณณ
คนนี้เป็นอธิคมเบอร์ 2 หรือไร ?
หรือจะยิ่งกว่าเนี่ย = =' :z10:
-
ตอนเค้าเจอกัน อิอิ คู่นี้ต้องมันสุดๆแน่ๆเลยละคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
โอ้ย กรี้ด เป็นชั้นจะมิมาพบมานแน่นอนเลย
ผิดนัดตลอด เอาแตใจนิ น่าจะเอาคืนซะให้เข็ด
อ้อ อีกย่างเปลี่ยนป้อ จายเป็นว่าเล่นเลย :เฮ้อ:
น่าเห็นใจนายเอกนะเนี่ย อย่านี้ต้องเอาให้เข็ดไปเลยที่เดียว
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ทำไมภิรายุใจง่ายจัง ขัดกับบุคลิกอย่างแรง รอตอนต่อไปครับ
ประเด็นนี้ดีมากครับ ขอบคุณที่แสดงความเห็น แบบว่า ภิรายุนั้นหวานซ่อนเปรี้ยว ติ๋มแต่ก็ไม่ได้โบราณ พอเจอธีรดนย์รูปหล่อคารมดีจีบซึ่งหน้าก็ยอมเขาเลย พอดีเคยเจอคนแบบนี้มาแล้วอ่ะ เรียบร้อยสุดๆ แต่เวลา... อืมม ไม่พูดดีกว่า
อ่านต่อบทที่ 4 เลยก็แล้วกัน
บทที่ 4 - ต่อ
ศรายุธนั่งคอยวิธวินท์อยู่ในสำนักงานจนเกือบหกโมงเย็น ครั้นเห็นชายหนุ่ม 'หน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ' คนที่เขารู้จักมาตั้งแต่เป็นวัยรุ่นเดินเข้ามาก็ยกเมื่อส่งสัญญาณให้เข้ามาหาในห้อง
"วินท์" อาหนุ่มเรียกชื่อหุ้นส่วนผู้มีศักดิ์เป็นหลานแล้วถอนหายใจเบาๆ
"ผมไปแล้ว เขาไม่อยู่เอง" วิศวกรหนุ่มโยนเป้ลงบนพื้น แล้วนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่สีขาวใกล้ประตู
"รู้หรือว่าอาจะพูดเรื่องอะไร"
"ก็เรื่องอะไรถ้าไม่ใช่ไปขอโทษคนจิตป่วนคนนั้น" วิธวินท์เอนตัว ยกเท้าขึ้นวางพาดบนโซฟา
"ถอดรองเท้าก่อนสิ"
"ครับๆ" วิธวินท์ตอบเสียงเนือยๆ แล้วใช้เท้าแต่ละข้างถอดรองเท้าอย่างเซ็งๆ ก่อนจะพูดต่อว่า "ไปทีไรก็เจอแต่เลขา แล้วเลขาก็ติดต่อเจ้านายตัวเองไม่ได้ งานก็ไม่ทำ ดีแต่หาเรื่อง"
"เขานัดให้ไปเจอพรุ่งนี้ตอนบ่ายสองโมงตรง" ศรายุธบอกเวลานัด
"ผมไม่ว่าง ต้องไปทำระบบให้ภิรายุ"
"เอาเรื่องนี้ให้จบก่อน นี่อาแทบไม่ได้ทำงาน ทางโน้นโทรมาตามเหมือนพนักงานขายประกันเลยรู้หรือเปล่า"
"ผมไม่ได้ทำอะไรผิด แค่ทำประแจหล่น โชคร้ายเขาเดินมาใกล้ๆ เอง ตกใส่หัวรึก็ไม่ใช่ รู้ยังงี้น่าจะเอาให้ลงกลางกระหม่อม ไหนๆ ก็จะต้องไปขอโทษแล้ว" วิธวินท์เสียงอู้อี้เพราะพลิกตัวหน้าซุกเข้ากับเบาะโซฟา
"ดูพูดเข้า" ศรายุธลุกขึ้นเดินไปยืนกอดอกมองคนที่ทำท่าจะหลับบนโซฟาแล้วพูดขึ้นว่า "อย่ามานอนตรงนี้นะ กลับไปนอนบ้าน ทำอะไรเหมือนคนปกติธรรมดาเขาซะบ้าง แล้วเรื่องมอเตอร์ไซด์"
"ผมจะขับระมัดระวัง" วิธวินท์รีบแทรก "ผมรอภมร ว่าจะไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อน"
"จะกลับดึกหรือเปล่า"
"ผับเลิกก็กลับ ตอนนี้ขอนอนเอาแรงก่อน" วิธวินท์ขยับตัวหาจุดสบาย แล้วนอนกอดอก ไม่สนใจอาหนุ่มที่ยืนส่ายหน้าอยู่ใกล้ๆ
"เราอายุ 27 แล้วรู้ไหม ทำเป็นเด็กเพิ่งจบอยู่ได้ อาว่าซื้อรถซักคันเถอะ เลิกขับมอเตอร์ไซด์ซะ มันอันตราย แล้วไม่ต้องเถียงนะว่าขับรถบริษัทก็ได้ รถบริษัทก็เอาไว้ใช้ในกิจการบริษัท ใช้เรื่องงาน หรือไม่ก็เวลาจำเป็น พอซื้อรถแล้วก็ซื้อคอนโด จะได้มีสินทรัพย์เป็นชิ้นเป็นอัน เราไม่ใช่ยิบซีจะได้ย้ายอพาร์ตเมนท์บ่อยๆ ต่อจากนี้ไป อาไม่ให้มานอนที่บริษัทอีกแล้วนะ" ศรายุธเริ่ม 'สั่งสอน' หลานหนุ่ม
"ครับพ่อ" วิธวินท์รับคำสั้นๆ แล้วซุกหน้าลงกับเบาะโซฟามากกว่าเดิมเหมือนจะให้ศีรษะจมหายเข้าไป "แล้วพ่อก็แค่อายุ 37 ปีเองนะครับ"
"เป็นห่วงหรอกถึงได้พูด" ศรายุธส่ายหน้าแล้วเลิกกวนคนที่กำลังพักผ่อนเก็บแรงไว้ออกไปสังสรรค์กับเพื่อน จากนั้นเดินออกไปนอกห้อง หยิบผ้าห่มบางๆ ที่ซุกอยู่บนโซฟาสีดำข้างโต๊ะทำงานของวิธวินท์แล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง
วิธวินท์หลับไปแล้ว หลับง่ายยิ่งกว่าใคร ศรายุธค่อยๆ คลุมผ้าห่มบนร่างสูงใหญ่ที่นอนขดตัวอยู่บนโซฟาแล้วเดินไปปรับลดอุณหภูมิแอร์ให้เย็นน้อยลง จากนั้นกลับมายืนมองหลานหนุ่มเงียบๆ ครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้องทำงานเพื่อกลับบ้าน
หน้าคลับหรู The Dazzle เสียงเพลงดังกระหึ่มเป็นจังหวะเร้าใจ ภมรส่ายหัวยึกยัก โยกไหล่ไปมาเข้ากับเสียงดนตรี มองหาเพื่อนที่อาจจะยืนรออยู่หน้าประตู วิธวินท์ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังเพื่อน เริ่มจะรอไม่ไหว
"ทำไมไม่เข้าไปรอข้างใน ตรงนี้ร้อนจะตาย" วิธวินธ์บ่น
"เข้าได้หรือ" ภมรหันหน้ามาตอบ "นายแต่งตัวแบบนี้ การ์ดหน้าประตูไม่ให้เข้าหรอก ต้องอาศัยบารมีของไอ้บารมีมัน"
"ทำไม แต่งตัวแบบนี้มันแย่ตรงไหน"
"มันไม่แย่ แต่มันไม่หรู บอกว่าให้ไปหาซื้อชุดเด็ดๆ มาไว้ซักชุดก็ไม่เชื่อ" ภมรส่ายหน้า หันไปมองเพื่อนอีกคนต่อไป
"แล้วทำไมจะต้องมาคลับนี้ด้วยก็ไม่รู้ ไกลก็ไกล" วิธวินท์บ่น
"The Dazzle เลยนะวินธ์ ขนาดดาราบางคนยังเข้าไม่ได้เลยนะ รู้หรือเปล่า จะเข้านี่ไม่ใช่แค่เสียเงินค่าผ่านประตูนะเพื่อน ต้องเสียเงินก้อนใหญ่เป็นสมาชิกเพื่อที่จะมีสิทธิ์ได้เสียเงินค่าผ่านประตูเลยนะ รู้ไว้ซะด้วย" ภมรหันมาทำหน้าภูมิใจ
"เหล้าที่นี่กินแล้วฉี่ออกมาเป็นทองคำหรือไง" วิธวินท์เบ้ปาก ยักไหล่ แล้วหันไปมองรอบๆ อย่างเซ็งๆ ถูกภมรลากแขนไปโดยเร็วเมื่อเห็นบารมีกับกลุ่มเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน
"คุณวิธวินท์ครับ ทำไมเป็นแบบนี้" บารมีมองเพื่อนจากหัวจรดเท้า ก่อนจะหันไปทำหน้าดุใส่ภมร "ทำไมเอ็งไม่จับวินท์แต่งตัวก่อนมาวะ"
"มันมีชุดที่ไหน" ภมรโวยวาย
"แล้วนี่จะได้เข้าไหมเนี่ย" บารมีถอนหายใจ
"ก็ไหนบอกว่าใหญ่ไงล่ะไอ้บา" เพื่อนอีกคนพูด
"ใหญ่พอพาคนไม่ได้เป็นสมาชิกสองคนเข้าน่ะได้อยู่ แต่ไม่ใหญ่พอจะให้เด็กช่างกลเข้าโว๊ย" บารพีหันไปโวยวายใส่เพื่อนที่กล้าดูถูก
"แล้วทำยังไงดีล่ะ" ภมรทำหน้ามุ่ย "ลองดูก่อนดีไหม"
"ไม่ต้องลองให้เมื่อย" แพทริค ลูกครึ่งผิวคล้ำที่ยืนอยู่ข้างๆ วิธวินท์ก้มลงมองวิศวกรหนุ่มแล้วเสนอแนะว่า "อย่างนี้ต้องเข้าประตูหลัง"
"ไอ้บ้า" วิธวินท์ยกศอกขึ้นจะถองคนที่อยู่ใกล้
"อ้าว จริงนะ ไม่ได้ทะลึ่ง" แพทริครีบยกมือห้าม
"จริงอย่างที่มันพูด" บารมีพยักหน้าเห็นด้วย แล้วบอกให้แพทริคจัดการให้เรียบร้อย วิธวินท์เลยถูกลากไปด้านข้างของคลับหรูที่มีขนาดใหญ่โตมโหฬารจนต้องแหงนหน้ามอง
"แกเข้าทางนี้ เราจะคุยกับเฮียเขาให้ พอเข้าไปได้แล้ว เดินออกไปจนถึง The Center Arena นะ อย่าหลงทางล่ะ ทีนี่กว้าง มีหลายฟลอร์ สังเกตง่ายๆ คือมันจะกว้างที่สุด เพดานสูงมากพอๆ กับตึกร้อยชั้น แล้วมีโคมไฟใหญ่มาก พอไปถึง หาเสาที่อยู่ใกล้บาร์เหล้าที่สุด แล้วยืนคอยตรงนั้น แล้วดูเสาดีๆ เสาที่เราจะไปเจอกันจะเป็นเสาที่เพนท์รูปเทพจูปีเตอร์ อย่าหลงไปยืนคอยที่เสาอื่นเด็ดขาด อ้อ แล้วอย่าขึ้นไปชั้นบน เดี๋ยวจะหน้าแหกลงมา" แพทริคอธิบายซักซ้อมความเข้าใจกับชายหนุ่มที่ทำหน้าเซ็งๆ
"มีแผนผังให้ด้วยไหมแพท" วิธวินท์ประชด
"ไม่มี ลืมขอมาจากรีเซฟชั่นว่ะ" แพทริคยักไหล่แล้วหันไปยิ้มทักทายเจ้าหน้าที่ประตูร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหน้าอย่างสนิทสนม หลังจาก 'ฝากฝัง' วิธวินท์แล้วก็รีบเดินจากไป ปล่อยให้ชายหนุ่มทำหน้าเซ็งๆ อยู่กับชายหน้าดุที่ดึงประตูเปิดแล้วชี้ให้เข้าไปข้างใน
"ผ่านห้องนักดนตรีแล้วเลี้ยวขวา เดินออกไปข้างๆ เวที ดูโคมไฟคริสตัสใหญ่ๆ เอาไว้ อย่าขึ้นชั้นบน" เจ้าหน้าที่ประตูย้ำแล้วปิดประตูเสียงดัง ทิ้งให้วิธวินท์ยืนนิ่งอยู่คนเดียว มองทางเดินกว้างประมาณสองเมตรที่ทอดยาวไปจนถึงประตูสีเงินที่อยู่ห่างออกไปประมาณยี่สิบเมตร
...กว่าจะได้ฉลองวันเกิดเพื่อน ทำไมมันยุ่งยากแบบนี้ แล้วนี่ถ้าเราหลงทาง จะหาทางออกได้ยังไงละเนี่ย...
วิธวินท์อมยิ้ม แล้วเดินช้าๆ ไปตามทางเดินเพื่อเข้าไปในคลับที่เรียกได้ว่า ใหญ่ หรู และแพงที่สุดในประเทศ
-
แสดงว่าคลับไฮโซมากมายเลยดิครับ
แต่งตัวเซอๆหมดสิทธิอาดิ
ต้องเข้าข้างหลังด้วย...........หวาดเสียว....อิอิอิ
-
จะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่ากำลังเข้าถ้าเสือ อิอิ
-
อิอิ เด็กช่างกล โอ้ยขับมอเตอร์ไซค์ แต่งตัวโหดๆ
นายวิน กับพระเอกของเรามันเข้ากันตรงไหนเนี่ย
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ถ้าหลงเข้าห้องหุ้นส่วนหญ๊ายหญ่าย แล้วออกมาสภาพไม่ปกติล่ะก้อ
คงโทษใครไม่ได้นะคะคุณวินธ์ อั๊ยยยยยยยยยยยยยย
สู้ๆค้าบบบ
-
หนุกดีครับ ^^
-
:jul3: จะพยายามสะกดจิตตัวเองแล้วกันว่าคนแต่งไม่เจ้าชู้เล้ยย แค่ไปฟังเค้าว่ามาทั้งน้าน
แต่พระเอกเรื่องนี้..เจ้าชู้มากไปป่าวเนี่ย...น่ากลัวจริงๆ :sad4:
-
หรูขนาดนี้ เด็กช่างกลจะถูกโยนออกมาก่อนได้กระดกเหล้าป่าวเนี่ยะ
-
:impress2: ลุ้นๆๆ วินธ์จะเจอกะอะไร
+1ให้นะค่ะ :impress2:
-
ขอบคุณที่กดคะแนนให้นะครับ ได้เก้าร้อยกว่า ตื่นเต้นจริงๆ ให้ตายสิ
มาต่อบทที่ 4 จนจบครับ
ถ้าว่างจะเอาคำแปลเพลงที่อยู่ในบทนี้มาโพสให้นะครับ
เมื่อก้าวพ้นจากห้องนักดนตรี วิธวินท์ก็ได้ยินเสียงร้องเพลงของนักร้องที่มีน้ำเสียงก้องกังวาน ไพเราะจนเขาเร่งเท้าเดินให้พ้นด้านข้างของเวทีเพราะต้องการเห็นตัวคนร้อง ทันทีที่ออกมายืนในห้องโถงที่ชายหนุ่มเชื่อว่าเป็น The Center Arena ตามที่เพื่อนบอกเพราะเห็นโคมไฟคริสตัลขนาดใหญ่มากกล้างห้องที่เพดานสูงมากจนเกือบต้องแหงนคอตั้งบ่าขึ้นไปมอง วิธวินท์ก็ตะลึง คลับนี้ใหญ่จริงๆ เฉพาะโคมไฟนั้นก็เหมือนว่ามีใครเอาจานบินมนุษย์ต่างดาวไปแขวนไว้ นักร้องสาวสวยร่างสูงโปร่งในชุดปักเลื่อมระยิบระยับยืนเด่นอยู่กลางเวทีกำลังครวญเพลงสะกดคนฟัง วิธวินท์ฟังไม่รู้เรื่อง แต่เขารู้สึกขนลุก แล้วก็ต้องอึ้งเมื่อเห็นภาพบนจอขนาดยักษ์ เพราะไม่นึกฝันว่านี่คือนักร้องดังระดับนานาชาติ ตัวจริงเสียงจริง
Je le sens
Je le sais
Quand t'as mal à l'autre bout de la terre
Quand tu pleures pendant des heures
Sur mon coeur je pourrais hurler
Le jurer même si je ne vois rien
D'où je suis je sens ton chagrin
Quand je me vois
Sans tes mains
Sans tes bras je ne peux plus respirer
Et j'entends si souvent
Le chant du vent
Qui vient pour me ramener
Vers tes landes sous ton ciel d'Irlande
เมื่อเสียงเพลงจบลง เสียงปรบมือก็ดังกึกก้อง นักร้องกล่าวขอบคุณ ไฟบนเวทีหรี่ดับลง แล้วเพลงจังหวะเต้นร่ำก็ดังกระหึ่ม แสงสีวูบวาบจนวิธวินท์ต้องยืนนิ่งปรับสายตาครู่ใหญ่ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อ "เดินทาง" ค้นหา เสาเพ้นท์รูปเทพจูปีเตอร์ที่อยู่ใกล้บาร์เหล้า
...จูปีเตอร์นี่หน้าตาเป็นยังไงนะ คิดว่าตัวเองเคยเห็น แต่ตอนนี้ไม่ค่อยแน่ใจแล้ว ถ้าเพนท์รูปบิล เกตต์ หรือสตีฟ โจบส์ก็คงหาง่าย...
...แล้วทำไม่ย้ำนักหนาว่าไม่ให้ขึ้นชั้นบน...
วิธวินนท์เดินไปเรื่อยๆ สอดส่ายสายตาหาจุดนัดพบ พร้อมๆ กับมองหญิงชายแต่งตัวหรูหราที่ยืนสังสรรค์กันอยู่ มองไปกลางฟลอร์เต้นรำก็เห็นว่าหนุ่มสาวกำลังวาดลวดลายกันอย่างสนุกสนาน
...เอ...หาบาร์เหล้าไม่เจอ ทำยังไงดี...
...หากขึ้นไปยืนบนที่สูง น่าจะมองหาได้ง่ายขึ้น...
ถ้าศรายุธมายืนอยู่ใกล้ๆ และเห็นวิธวินท์กำลังก้าวขึ้นบันไดที่เป็นกระจกใส คุณอาหนุ่มของวิศวกรคอมพิวเตอร์ก็คงส่ายหน้าแล้วบ่นว่า “บอกไม่ฟัง ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ”
วิศวกรหนุ่มก้าวเท้าช้าๆ รู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยอยู่ในอวกาศเพราะบันไดกระจกหนานั้นใสแจ๋วจนมองเห็นทุกอย่างใต้เท้า วิธวินท์ยิ้มอย่างถูกใจ รู้สึกชอบการออกแบบของคลับหรูแห่งนี้ขึ้นมาทันที แต่ทว่า เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นชายร่างใหญ่สองคนยืนกอดอกทำหน้าบึ้งแข่งกับยักษ์วัดแจ้งและยักษ์วัดโพธิ์อยู่เหนือบันได
“ห้ามเข้า ขึ้นมาได้ยังไง ชั้นบนซุปเปอร์วีไอพีเท่านั้น” ยักษ์วัดแจ้งเสียงห้วน ยกมือขึ้นห้ามไม่ให้วิธวินท์ก้าวเท้าต่อ
“ผมหลงทาง” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ
“หลงหรือแอบเข้ามา” ยักษ์วัดโพธิ์ตะคอก “ออกไป เข้ามาได้ยังไง ใครปล่อยเข้ามา”
ทันทีที่พูดจบ ยักษ์ทั้งสองก็ก้าวเข้ามาล๊อคแขนวิธวินท์แล้วหิ้วปีกเดินลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว
“ค่อยๆ สิ เดี๋ยวกระจกบันไดแตก” วิธวินธ์โวยวาย “ผมเป็นแขกมาเที่ยว คุณทำกับแขกแบบนี้ได้ยังไง”
“แขกกำมะลอนะสิ จะออกไปดีๆ หรือให้โยนออกไป” ยักษ์ตัวที่อยู่ด้านซ้ายของวิธวินท์เสียงกร้าว
“อยากเจ็บตัวหรือไงไอ้น้อง ที่นี่ไม่ใช่ผับเพื่อชีวิต ออกไปเดี๋ยวนี้เลย” ยักษ์ตัวที่อยู่ด้านขวาเสียงเข้มไม่แพ้อีกคน
ธีรดนย์แหงนหน้ามองเพดานอย่างเบื่อๆ ก่อนจะเอียงหน้าไปมองร่างสูงโปร่งของพเนศวร์ ไฮโซหนุ่มทายาทเจ้าของสายการบิน Trans Asian Airlines ที่เป็นคู่ควงและคู่นอนของเขาคืนนี้
“ฮึ ไหนว่าคลับหรู ไม่นึกว่าเด็กช่างกลจะแอบย่องเข้าคลับคุณได้” พเนศวร์ละสายตาขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์แล้วหันมายิ้มขำๆ ให้กับเจ้าของคลับหรูที่นั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้หนังตัวใหญ่
“หมายความว่ายังไง” ธีรดนย์ถาม
“มาดูสิครับ การ์ดชั้นซุปเปอร์วีไอพี Dusitia กำลังหิ้วแขกที่ไม่ได้รับเชิญออกไปทิ้งหน้าคลับ”
ธีรดนย์ลุกขึ้นแล้วเดินมาก้มดูจอของกล้องระบบรักษาความปลอดภัยจึงเห็นชายร่างใหญ่กับหิ้วชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งไปที่ประตูทางออก
“ผมจะไล่การ์ดประตูหน้าออกให้หมด” ธีรดนย์เค้นเสียงแล้วเดินกลับไปที่เก้าอี้ แต่ทันใดก็ชะงัก เดินกลับมายืนมองภาพในจออีกครั้ง แล้วกวาดสายตามองภาพในจออื่นๆ ที่จับภาพโถงประตูทางออกมุมต่างๆ
...หน้าคุ้นๆ...
เจ้าของคลับ The Dazzle ขยับตัวไปทางด้านขวาเพื่อดูจอภาพของกล้องตัวสุดท้ายที่จับภาพใบหน้าของ “ผู้บุกรุก” ได้ใกล้และชัดเจนที่สุด ก่อนจะตาลุกวาบ แล้วรีบล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งผู้ช่วยคนสนิท แต่อีกฝ่ายไม่รับสาย
“อย่าเพิ่งนะ อย่าเพิ่ง” ธีรดนย์จ้องหน้าจอภาพนิ่ง ลุ้นให้นิวัฒน์ผู้ช่วยมือขวาของเขารับสาย “นิวัฒน์ รับสายสิวะ รับสิ”
พเนศวร์หันไปมองคนที่ยืนรอโทรศัพท์อย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมธีรดนย์ต้องออกอาการถึงขนาดนี้
“โธ่โว๊ย” เมื่อนิวัฒน์ไม่รับสาย ธีรดนย์จึงเปลี่ยนใจ ก้าวเท้าไปที่ประตูทิ้งให้คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ มองตามด้วยสายตาฉงน
ธีรดนย์ใช้ลิฟทิ์ด่วนพิเศษเฉพาะผู้บริหารซึ่งอยู่หน้าห้องควบคุม ไม่ถึงสิบยี่สิบวินาทีเขาก็ลงมาถึงทางเดินด้านข้างคลับที่นำไปสู่ทางออกฉุกเฉินด้านหน้าใกล้ประตูทางเข้าออกหลัก
“นิวัฒน์ คนที่การ์ดกำลังลากไปฟร้อนท์ดอร์ กักตัวเอาไว้ อย่าเพิ่งปล่อยออกไป” ธีรดนย์สั่งผู้ช่วยๆ ทันทีที่ฝ่ายนั้นรับโทรศัพท์แล้วเปิดประตูฉุกเฉิน วิ่งออกนอกตึกแล้วอ้อมไปด้านหน้าคลับอย่างรวดเร็ว
...แต่ช้ากว่าการ์ดของเขาเสียแล้ว...
ไม่ถึงครึ่งนาที นิวัตน์รายงานว่าสั่งการ์ดไม่ทัน คนที่แอบเข้ามาในคลับถูกนำตัวออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้ว
...เสียดาย ถ้ากักตัวได้ เขาจะเอาเรื่องให้น่าดู จะปรับเป็นเงินซักหมื่น ข้อหาบุกรุกสถานที่ ดูซิว่าคนหน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ คนนั้นจะว่ายังไง...
...คิดจะลองดีกับธีรดนย์ ไม่ง่ายนักหรอก...
...รอดตัวไปได้ แต่หลักฐานมี คอยดูนะ ตอนที่มาขอโทษเขาที่บริษัท จะเปิดไฟล์วีดีโอตอนการ์ดหิ้วปีกไปโยนทิ้งหน้าประตูให้ดู...
ธีรดนย์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะตีหน้ายักษ์ เดินออกไปที่โถงด้านหน้าเพื่อจัดการกับเจ้าหน้าที่หน้าประตูทางเข้า
วิธวินท์เดินเข้าไปในห้องทำงานของภิรายุ เห็นเพื่อนนั่งเหม่อจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปยืนหน้าโต๊ะแล้วทุบเสียงดังจนเจ้าของโรงเรียนอนุบาลสะดุ้งตกใจ
“เล่นอะไรน่ะวินท์” ภิรายุดุ แต่ถึงดุก็ยังอดทำหน้ายิ้มๆ ไม่ได้
“ฝันกลางวัน ฝันถึงเจ้าของรถสปอร์ตที่มาส่งวันนั้นใช่หรือเปล่า” วิธวินท์ล้อยิ้มๆ
“ใช่ ยอมรับก็ได้ อยากได้ยินแบบนี้ใช่ไหมล่ะ” คนฝันกลางวันยิ้มกว้าง ทำตาลอย แล้วถามโพล่งออกว่า “วินท์ นายเชื่อในรักแรกพบหรือเปล่า”
“เชื่อตายล่ะ” คนที่ถูกถามเบ้ปาก
“ก็เพราะวินท์ไม่ใช่คนโรแมนติกนี่นา”
“เราไม่เชื่อหรอก อะไรกัน พอเจอกันแค่แป๊บเดียวจะรักได้ยังไง ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา”
“เราเจอเขาตั้งสามสิบนาที” ภิรายุยิ้มหวาน ทำตาฝันเฟื่อง
“จะบ้าหรือคุณภิรายุ” วิธวินท์ตาเหลือก “อย่าบอกนะว่าเจอกันครึ่งชั่วโมง นายก็ไปนอนกับเขา แล้วค้างคืนด้วยกันจนมาทำงานสายเอาครึ่งวัน ทิ้งหมูน้อยที่โรงเรียนให้นั่งคอยกันหน้าสลอน”
“ก็ไม่เชิง พอไปถึงบ้านเขาก็นั่งคุยกันอยู่เหมือนกัน ก่อนที่เขาจะทำเหล้าหกใส่เสื้อเรา” ภิรายุยิ้มอายๆ ตัดสินใจที่จะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฟังคร่าวๆ เพราะตัวเองเริ่มอึดอัดทนไม่ไหว หากเขาไม่ได้ระบายความรู้สึกที่อยู่ข้างในออกมาคงต้องขาดใจตายแน่ และอีกอย่าง วิธวินท์ก็คงล้อไม่ยอมหยุด
“สรุปว่านายโกหกที่เจอเพื่อนตรงสี่แยกแล้วให้เขามาส่ง” วิธวินท์พยักหน้าเป็นสรุปเรื่องราว
“เราขอโทษ ตอนนั้นเราสับสน ตั้งตัวไม่ติด อย่าโกรธเลยนะวินท์นะ”
“โกรธไม่ลงหรอก แต่เป็นห่วง กลัวจะอกหัก นายท่าทางเป็นเอามาก นั่งทำตาลอยทั้งวัน” วิธวินท์ยิ้มขำๆ เมื่อเห็นอาการของเพื่อน
“เขาเป็นคนที่น่ารักมาก อ่อนโยนแต่เร่าร้อน นุ่มนวลแต่เข้มแข็ง เซ็กซี่ โรแมนติก รูปร่างหน้าตาไม่มีที่ติ รวยด้วยนะ”
“ตอนสุดท้ายนี่ล่ะสำคัญ” วิธวินท์สรุป
“เปล่านะ ไม่ใช่อย่างนั้น เราไม่ได้ชอบเขาที่ฐานะ เราชอบเขาเพราะว่าเขาทำให้เรารู้สึกเป็นคนพิเศษ ทำให้เรารู้สึกตัวลอย เบาหวิวเหมือนนุ่น เหมือนกำลังเดินอยู่บนปุยเมฆ เราก็เห็นว่า ในเมื่อถูกใจกัน เจอคนที่เราชอบมากตั้งแต่แรกพบแบบนั้นแล้วจะรออะไรอีก เราก็เลยตัดสินใจ” ภิรายุยิ้มกว้าง ทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นมาทำท่าประกอบคำพรรณา
“เป็นเอามาก” วิธวินท์ถอนหายใจแล้วก้าวเดินตรงไปยังประตูห้อง แต่ภิรายุเรียกเอาไว้และถามเรื่องการวางระบบคอมพิวเตอร์
“เดี๋ยวมาทำต่อให้ วันนี้ต้องไปขอโทษคนบ้าชอบหาเรื่องซะก่อน เล่นสั่งมาว่าให้ไปพบให้ได้บ่ายสองโมงตรง ไม่งั้นจะยกเลิกสัญญาจ้างงาน” วิธวินยักไหล่ ท่าท่าไม่เกรงกลัว “คนบ้า” คนนั้นแม้แต่นิด
“อย่าไปหาเรื่องกับเขานะวินธ์ ไม่มีเรื่องนั้นดีกว่ามีเรื่องนะ เวลาไปคุยกับเขาก็ให้พยักหน้ารับว่า ครับๆ เอาไว้ก่อน ส่วนจะยังไงนั้นก็เก็บไว้ในใจ ลูกค้าสำคัญ ต้องมาก่อนเหนือสิ่งอื่นใด”
“ครับผม คุณอาภิรายุ นายนี่พูดเหมือนคุณอาศรายุธเลยนะ” วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งอีกฝ่ายให้นั่งฝันกลางวันต่อถึงชายหนุ่มคนนั้น
...คนที่ทำให้ภิรายุนอนฝันถึงเกือบทั้งคืน...
******4****
(http://upic.me/i/2s/monkey.jpg)
-
สำหรับ ภิรายุ คงไม่มีคำไหนที่จำกัดความได้ว่า "เป็นเอามาก"
เหนื่อยใจแทน นี้ขนาดรู้นะครับว่า ธีรดนย์เป็นคนอย่างไง ถึงมีอะไรกันแล้ว
แต่ก็ไม่มีการผูกมัด ก็ฝันซะขนาดนั้น และ ต่อไปจะเป็นอย่างไงเนี่ย
ตอนต่อไป เสือกับสิงห์คงได้เจอกันแน่เลย เห็นฝั่งโน้นเข้ากำชับมา
ให้ไปพบให้ได้ แล้วดูท่าน่าจะ เล่นงาน ซะ ไม่ว่าจะเป็นหลักฐานต่าง ๆ
สงสัยคงดุเดือดไม่น้อย ชักอยากอ่านแล้วซิครับ
พี่นายครับ เพลงที่ดังขึ้นใน The Dazzle Club เป็นเพลงภาษาฝรั่งเศส ป่าวครับ
รู้สึกว่าตัวสะกดคุ้น ๆ ยังไงถ้ามีเพลง หรือ มีคำแปล ก็ช่วยเอามาลงด้วยนะครับ
เอาเป็นว่า กด+1 ให้พี่นายด้วยดีกว่า เป็นกำลังใจให้นะครับ :L2:
-
เป็นแบบนี้เพื่อนเขาไม่แตกคอกันเหรอค่ะเนี่ย
:sad4:
-
โหยยยยยยอิการ์ดทำไมทำกับลูกค้าแบบนี้หละ
อีกหน่อยนะจะเดินเข้ามาในคลับในฐานะแขกซูปเปอร์ของซุปเปอร์วีไอพีให้ดู
คอยดูนะบังอาจมาลากคุณวินท์ออกนอกคลับได้ยังไงเสียมารยาท
ส่วนภิรายุ เฮ้ออเพ้อเป็นเด็กม.ต้นเลยอ่ะ ตกหลุมคนเจ้าชู้เ้ข้าอย่างจัง
คนอย่างคุณดนย์รึจะใช้ขอไรไซเคิล คนของเมื่อวานก็เป็นอดีตที่ลืมและถูกทิ้งเสมอ
แบบนี้ต้องเจอคนจริงต้องออกล่าชนิดที่คุกเข่าอ้อนวอนขอค.รักกันเลยทีเดียว
อั๊ยยยยยยยยยยยคนเจ้าชู้ :z6:
ปล. รูปค่างรึชะนีเนี่ย หน้าตาน่าเอ็นดู
-
:เฮ้อ:สุดท้ายก้อคลาดอีกจนได้
จนกันคงสนุก เสือกะสิงห์ :laugh:
-
แปลเพลงครับ
เพลงฝรั่งเศสครับ ชื่อ Si tu m'aimes ร้องโดย Lara Fabian เพลงตัดมาแค่ครึ่งเดียว ผิดพลาดประการใดขอโทษด้วยนะัคร้าบ
Je le sens
Je le sais
Quand t'as mal à l'autre bout de la terre
Quand tu pleures pendant des heures
Sur mon coeur je pourrais hurler
Le jurer même si je ne vois rien
D'où je suis je sens ton chagrin
Quand je me vois
Sans tes mains
Sans tes bras je ne peux plus respirer
Et j'entends si souvent
Le chant du vent
Qui vient pour me ramener
Vers tes landes sous ton ciel d'Irlande
ทุกคืน
ทุกวัน
ฉันพร่ำสั่งหัวใจให้ลืมและจากไป
เพื่อจะไม่เจ็บปวดอีก
แต่ใย...ในส่วนลึก
ผนึกเธอเอาไว้จนแนบแน่น
และไม่มีวันจะทิ้งรักครั้งนี้ไปได้
ฉันเคยเชื่อว่าจะก้าวต่อไป
และพบคนใหม่
ให้พักพิงใจ
ใครก็ได้...ใครก็ได้
แต่ไม่นานก็ตระหนัก
รักนี้ มอบให้ใครไม่ได้อีกแล้ว
ไม่ว่าแห่งใด
ภาพเธอฉายทาบทับเต็มท้องฟ้า
โอ้ เธอคือชีวิต
และฉันพร่ำอธิษฐาน
ถึงวันจะได้เธอกลับมา
...เพื่อรักกันอีกครั้ง...
-
มา +1 ให้อีกทีนะคร้าบ
ผมชอบจัง ตรงที่ม่ายเจอกันซักทีเนี่ย ลุ้นดีนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เจอกันเมื่อไหร่ คงฉะปากกันน่าดู o18
-
มา +1 ให้อีกทีนะคร้าบ ผมชอบจัง ตรงที่ม่ายเจอกันซักทีเนี่ย ลุ้นดีนะคร้าบ
ได้ลุ้นแน่ครับ :pigha2:
ต่อบทที่ 5 นะครับ
5
ธีรดนย์เอนศีรษะลงกับเบาะรถเบ็นซ์คันหรู ถอนหายใจออกมาเบาๆ ขณะที่เลขาผู้เก่งกาจที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้หมดสภาพ ควักยาดมขึ้นมาสูดดม
เจ้านายได้กลิ่น จึงลืมตาขึ้นแล้วเอียงหน้ามาถามว่า "แค่นี้จะเป็นลมแล้วหรือคุณเต้ย"
"ก็เล่นพากันไปยืนตากแดดแบบนั้น จะไม่ให้ผมหน้ามืดได้ยังไง คราวหลังไม่ต้องเอาผมไปด้วยนะ คนงานประท้วง ไม่ใช่เรื่องของเลขา" เต้ยอ้าปากพ่นลมหายใจ
"ทำไมจะไม่ใช่ จำคำสาบานที่ให้กับคุณพ่อไม่ได้หรือว่า คุณจะอยู่เคียงข้างผมตลอด และช่วยผมทำงานไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย จะดูแลผมระหว่างที่พ่อกับทินไม่อยู่"
"รวมถึงช่วยเรื่องบรรดาคู่นอนคุณด้วยใช่ไหม วันนี้ผมโดนสารินโทรเฉ่งย่อยยับเพราะคุณไม่ต้องการเจอหน้าอีก"
"ใครบอก" ธีรดนย์หลับตาพริ้ม "ผมเพียงแค่อยากให้เขาพักร้อนซักสองสามเดือน ตอนนี้ผมเจอคนใหม่ สดและใสกว่า ก็ต้องทุ่มเวลาให้เต็มที่หน่อย"
"ถ้าเป็นเรื่องงาน เต้ยไม่เคยหวั่น แต่เรื่องแบบนั้น เต้ยไม่ถนัด เขายังมีหน้ามาหาว่าเต้ยจะเก็บคุณไว้กินคนเดียว บ้าที่สุด คิดได้ไง อย่างเต้ยนี่หรือจะกินคุณ แค่คิดก็ท้องอืดแล้ว" เต้ยเบ้ปาก
"น้อยๆ หน่อยนะคุณเต้ย นี่รู้ไหมกำลังพูดกับใคร"
"พูดกับคุณธีรดนย์ เจ้านายผมเองครับ"
"ไม่ใช่แค่นั้นนะ" ธีรดนย์ลืมตาขึ้นมา ผงกศีรษะขึ้นมาจากเบาะ หันไปมองหน้าเลขาที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกซึ่งไม่ใช่เพราะอายแต่เพราะวันๆ แทบไม่เคยตากแดด "คุณกำลังพูดกับชายหนุ่มรูปหล่อเสน่ห์แรง ที่ใครๆ ต่างก็หมายปอง แล้วผมก็ส่ายหน้าหรือพยักหน้ากับใครก็ได้ทั้งนั้น"
"ทำไมหลงตัวเองแบบนี้" เต้ยถอนหายใจ
ธีรดนย์อมยิ้มอย่างภูมิใจแล้วบ่นว่า "แล้วนี่เลิกดมยาดมซะทีได้ไหม กลิ่นฉุนจะตาย"
"ก็ผมจะไม่ไหวอยู่แล้ว"
"รู้จักออกจากห้องแอร์ซะบ้าง วันๆ เอาแต่นั่งทำหน้าหล่อ เอ๊ะ หรือนั่งทำหน้าสวย"
"คุณธีรดนย์พูดแบบนี้ก็เกินไป เท่าที่ทราบ ผมมัวแต่ยุ่งทำอะไรไม่เป็นเรื่องให้เจ้านายอยู่นะครับ"
"แล้วอย่าลืมรายงานให้คุณพ่อทราบล่ะ ว่าลูกชายคนโตพ่อทำผลงานอะไรไว้ จะได้รู้ว่าผมก็ทำงานเป็น และจัดการปัญหาอะไรได้ดียิ่งกว่าใคร" ธีรดนย์เปลี่ยนเรื่องทันทีที่เลขาทำเสียงเย็นชา
"จะรายงานให้ทราบทุกอย่างเลยครับ ว่าท่านประธานคนใหม่ขู่ว่าจะไล่พนักงานที่ประท้วงออกทุกคนหากไม่กลับเข้าทำงาน และหากใครเลิกประท้วง จะให้เงินคนละหนึ่งพันบาท นี่เสียเงินไปเป็นแสน"
"แค่แสนเดียวนะเต้ย แลกกับผลประโยชน์ที่จะหายไปเป็นล้าน เป็นคุณจะทำแบบผมไหมล่ะ เสียเวลาพูดอะไรนาน ร้อนแดดก็ร้อน นี่ถ้าไม่ห่วงว่าคุณจะเป็นลม ผมไม่ยอมตัดสินใจแบบนั้นหรอก"
"ถ้าคุณห่วงว่าผมจะเป็นลม ก็คงไม่ลากผมออกไปที่โรงงานด้วยหรอก" เต้ยสวนกลับทันที "แต่ก็ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง ผมซึ้งในความมีน้ำใจของคุณดนย์มาก"
"ไม่ต้องมาประชด" ธีรดนย์เอนศีรษะลงกับพนักพิงเบาะรถแล้วหลับตาลงอีกครั้ง "แล้วนี่ทำไมพ่อจะต้องไปตีกอล์ฟที่บาหลีด้วย"
"ท่านไปตีกอล์ฟกับประธานบริษัท Rising Sun Beverage และ ซีอีโอ ของเซียมซีกรุ๊ป"
"คงเขย่าเซียมซีกันสนุกละสิท่า แล้วทินล่ะ เมื่อไหร่จะฮันนี่มูนเสร็จซะที ป่านนี้ไม่ได้ลูกเป็นโหลแล้วหรือ"
"ปากหรือนั่น" เลขาค้อนเจ้านาย
"เต้ย ผมจะไม่ไหวแล้วนะ ถ้าเจออะไรแบบนี้อีก ต้องแย่แน่ๆ" ธีรดนย์ส่ายหน้า
"ขาย The Dazzle ทิ้งสิครับ แล้วก็มาทำที่นี่เต็มตัว มีคนอยากได้อยู่ตั้งหลายคน คุณวิ่งรอกทำงานสองที่ไม่ไหวหรอก"
"จริงสิ หนึ่งเดียวก็เหลือทน" ธีรดนย์พยักหน้าเห็นด้วย "แล้วยังมีเลขาสองคนอีกต่างหาก "
"คุณดนย์" เต้ยทำหน้าบึ้ง เสียงเข้ม
"แต่ที่คลับเงินดีนะเต้ยนะ"
"ก็ห่วงแต่เงิน" เต้ยทำเสียงเห็นใจ แต่ประโยคต่อมาทำให้คนฟังต้องสะดุ้ง "กับอาหารที่มาพร้อมกันเงิน"
...อะไร หมายความว่ายังไง เลขาเขาพูดอะไรมีความหมายแฝงอีกแล้ว...
ธีรดนย์กำลังจะหันหน้าไปเอาเรื่อง แต่ทันใดก็สะดุ้งเพราะเต้ยก็อุทานขึ้นมาเสียงดัง
"โอ๊ย ตายแล้ว ลืมไปเสียสนิท"
"ใครตาย แฟนตายหรือ มีกับเขาด้วยหรือคุณเต้ย" ธีรดนย์หัวเราะเบาๆ
"คุณธีรดนย์ครับ อย่ามาดูถูกกันนะ ผมจะหาแฟนให้ได้เยอะกว่าคุณก็ยังได้"
"น้อยๆ หน่อย รู้หรือเปล่าว่าแฟนผมมีกี่คน นิ้วมือกับนิ้วเท้ามีพอนับได้ไหมล่ะ นับไหวหรือเปล่า" เจ้านายท้าทาย
"เหล่านั้นไม่เรียกว่าแฟน เขาเรียกว่าคู่ขา แฟนกับคู่นอนมันต่างกันนะครับเจ้านาย แต่ก็อย่างว่า พูดไปก็ไม่เข้าใจเพราะคุณไม่มีหัวใจ คนอย่างคุณธีรดนย์รูปหล่อพ่อรวย คงไม่รู้จักความรักกับเขาหรอก"
"ใครว่า"
"จริงนะ เต้ยกล้าเอาหัวเป็นประกัน คนอยางคุณดนย์ไม่มีวันหาแฟนได้ แฟนที่หมายถึงคนรักนะครับ แฟนที่ไม่ใช่แค่คนที่คุณจับเขาถอดเสื้อฟ้าแล้วกระโดดขึ้นคล่อมหลังแต่เพียงอย่างเดียว เสียวแล้วก็เลิก" เต้ยเบ้ปาก
"ผมหมายถึงพ่อรวยต่างหากล่ะ ผมรวยของผมเอง แค่มรดกคุณปู่กับคุณย่าและคุณตากับคุณยายที่ให้ผมคนเดียวห้าสิบเปอร์เซ็นต์ กับรายได้จาก The Dazzle พ่อก็เทียบไม่ติด และคุณานนท์บริวเวอรี่นี่ก็เป็นของผมสามสิบเปอร์เซนต์"
"สงสารคุณทิน" เต้ยถอนหายใจ "ช่วยพ่อทำงานมาตั้งแต่ยังไม่จบมัธยมปลายแล้วได้แค่สามสิบเปอร์เซ็นต์ ส่วนคุณมีแต่สำมะเลเทเมา จบปริญญาจากเมืองนอกแล้วก็มาหลอกปู่ย่าตายายให้หลงรัก เปิดคลับมอมเมาประชาชน แล้วต้องทนมาทำงานบริษัทพ่อ"
"เต้ย ชักจะมากไปแล้วนะ" ธีรดนย์ถลึงตา "เขาเรียกว่าให้โดยเสน่ห์หา"
"คุณทินมาก่อนคุณ ผมทำงานกับคุณทินมาก่อน แต่คุณแย่งผมมา" เลขาคนเก่งทำตาค้อนเจ้านาย
"จะกลับไปไหมล่ะ ถ้าทินกลับมา จะส่งคืนไปทำงานกับทิน จะได้นั่งแคะเล็บทั้งวัน"
"โอ้โห เท่จัง" จู่ๆ เต้ยก็เปลี่ยนสีหน้าเบื่อๆ เป็นตื่นเต้นปนชื่นชม หันขวับมองออกไปนอกหน้าต่างรถทันที ธีรดนย์ลืมตา ผงกหัวขึ้นแล้วหันตามเลขาคู่ใจที่นั่งอยู่ทางด้านขวา แต่แล้วก็ต้องเด้งตัวขึ้นมา หันไปเกาะเบาะหลัง มองตามท้ายรถมอเตอร์ไซด์ที่วนทางไปด้วยความเร็วสูง ซึ่งตอนนี้เห็นแต่ท้ายรถไกลๆ
"มองก้นเขาอีกละสิ" เลขาคนเก่งเบ้ปาก
"ปากหนอปาก เดี๋ยวรอให้ทินกลับมาก่อนเถอะ"
"ส่งผมกลับไปทำงานกับคุณทินระวังจะเสียใจภายหลัง อยากจะรู้นัก เลขาคนใหม่จะรับมือคุณได้ซักกี่น้ำ ฝ่ายบุคคลคงต้องทำงานหนักกว่าเดิมเป็นสองเท่าเพราะมัวแต่หาเลขาใหม่ให้คุณทุกสองอาทิตย์"
"เขาเปลี่ยนชื่อเป็นผู้อำนวยการแผนกทรัพยาการมนุษย์แล้วไม่ใช่หรือคุณเลขา" ธีรดนย์ได้ที
คุณเลขาไม่ตอบ แต่ทำตาค้อนและเสียงฮึดฮัดในลำคอเพราะโดนย้อน
หลังจากที่ "ปะคารม" กันแล้วพอให้หายเบื่อ เจ้านายและเลขาที่ปากคอทันกันจึงต่างคนต่างนั่งนิ่งเงียบอีกครั้งหนึ่งเป็นเวลาหลายอึดใจ จนใกล้จะถึงประตูทางเข้าบริษัท ธีรดนย์จึงพูดขึ้นมาว่า
"แต่เอ๊ะ มอเตอร์ไซด์คันนั้น สวนทางเราไปเมื่อกี้ก็หมายความว่า น่าจะออกจากบริษัทเรานี่นา"
"เพราะนี่คือถนนเข้าบริษัทเรา" เต้ยเสริม
"แล้วทำไมไม่เตือนผม" ธีรดนย์คำราม
"เต้ยเตือนแล้วคุณจะให้คนขับรถยูเทิร์นไล่ตามเขาไปหรือไง แค่สวนทางกันเราก็หันไปมองตามจนคอหมุนได้ร้อยแปดสิบแปดองศา คงตามทันหรอก" เลขาไม่ยอมแพ้
"แล้วทำไม่ไม่กักตัวเอาไว้ตามที่สั่ง" ธีรดนย์พ่นลมหายใจออกมาอย่างฉุนเฉียว
"เอ่อ เรื่องนี้เต้ยไม่ทราบ แล้วเต้ยจะไปหาข้อมูลให้" เลขาเสียงอ่อน
"ไม่ต้อง" ธีรดนย์ปฏิเสธห้วนๆ "แค่สั่งให้ยามหน้าประตูขึ้นไปหาผม"
"เรื่องแค่นี้ไล่เขาออกไม่ได้นะครับคุณธีรดนย์ เขามีสิทธิ์ฟ้องกระทรวงแรงงานได้นะ"
"ทำตามที่บอกเถอะ"
"ได้ครับเจ้านาย ผมถูกจ้างให้มาทำตามที่สั่งอยู่แล้วนี่ เรื่องไล่จับมอเตอร์ไซด์เอย เรื่องตาม..." เต้ยชะงักเหมือนนึกอะไรได้บางอย่างแล้วจึงพึมพำเบาๆ ว่า "เรื่องตามเจ้าของบริษัทปากแดงคนนั้นมาพบ"
"คุณเต้ย" ธีรดนย์เสียงเข้ม ทำหน้ายักษ์ใส่เลขาที่ขยับไปจนชิดประตูรถอีกด้าน
"เต้ยลืม เต้ยอุทานขึ้นมาแล้วเมื่อกี้ แต่คุณมาสบประมาทว่าเต้ยไม่มีปัญญาหาแฟน เลยไม่ได้บอกว่านึกอะไรออก"
ธีรดนย์ถอนหายใจเสียงดัง แล้วส่ายหน้า หันมามองเลขาด้วยสายตาขวางๆ อีกครั้ง
"รู้แล้วครับ จะตามให้ใหม่อีกรอบ"
"เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้" ธีรดนย์ชี้นิ้วสั่ง
"แต่ยังไงก็ต้องหลังจากมะรืนนี้ล่ะ สุดสัปดาห์นี้คุณมีคิวเต็มเหยียด โดยเฉพาะงานประชุมทวิภาคีผู้ประกอบการภาคเอกชนกับภาครัฐฯ งานนี้เหลวไหลไม่ได้ รัฐมนตรีพาณิชย์เอย รัฐมนตรีคลังเอย ใครต่อใครใหญ่ๆ ทั้งนั้นเอย และไปไกลถึงหัวหินเอย"
"ทำไมนะทำไม" ธีรดนย์คราง
"เดี๋ยวก็ได้เจอตัวแล้วครับ ระหว่างนี้ ผมจะหารูปภาพเอาไว้ให้ดูต่างหน้า"
"ผมหมายถึงประชุม" น้ำเสียงธีรดนย์อ่อนระโหยโรยแรง เอนศีรษะลงกับเบาะรถและหลับตาลงช้าๆ อีกครั้ง
"ไปนวดไหมครับ ผมรู้จักสปาดีๆ ที่นวดได้เก่งมาก รับรองว่าจะทำให้คุณดนย์ผ่อนคลาย เสมือนเป็นคนใหม่เลยทีเดียว แต่สปาที่นี่นวดเฉยๆ ไม่มีนาบนะครับ"
"ไม่ไป"
เต้ยอมยิ้ม มองใบหน้าคมสันของเจ้านายหนุ่มด้วยสายตาขำๆ รู้สึกทั้งสงสารทั้งหมั่นใส้ ทั้งอ่อนใจทั้งเป็นห่วง
...ธีรดนย์ ท่าทางเจนจัดช่ำชอง แต่เรื่องรู้จักความรักยังห่างไกลยิ่งนัก...
...หมั่นใส้ที่ช่างเจ้าชู้และเจ้าสำราญนัก เปลี่ยนคู่นอนใหม่เป็นว่าเล่น เข้าทำนองได้แล้วทิ้ง แต่ก็น่าสงสารที่จะหาคนที่รักจริงนั้นคงยาก คนที่คบกับธีรดนย์ต่างก็หวังผลตอบแทนจากชายหนุ่มทั้งนั้น...
...เจ้าชู้นัก ต้องทำให้ตกหลุมรักใครซักคนแบบหัวปักหัวปำ จะได้รู้สึกเสียบ้าง ทำคนอื่นมาเยอะ คราวนี้คนเจ้าชู้ระดับประธานสมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทยต้องได้รับบทเรียน...
...นักซิ่งหน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ นี่ล่ะเป็นเครื่องมือ...
ทันที่ที่รับโทรศัพท์ ศรายุธก็ต้องอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงสดใสร่าเริงของ 'คุณเลขา' ที่โทรมาหาเขาวันละสามสี่ครั้ง
"ผมต้องขอโทษคุณศรายุธมากเลยครับที่โทรมารบกวนบ่อยครั้ง คุณธีรดนย์เจ้านายผมตอนนี้ชักไม่แน่ใจแล้วว่าช่างคอมพิวเตอร์คนที่ขอให้มาพบนั้นใช่คนเดียวกันกับคุณวิธวินท์หรือเปล่า"
"เท่าที่บอกลักษณะมาก็น่าจะใช่ครับ เพราะช่างของเราที่เข้าไปทำงานก็มีไม่กี่คน" ศรายุธตอบเสียงนุ่มเช่นเคยโดยที่ไม่รุ้ว่าปลายสายอีกด้านหนึ่งกำลังยิ้มกว้างทำตาเคลิ้มเพราะหลงเสน่ห์เสียงทุ้มๆ ของตัวเอง
"คุณศรายุธมีรูปภาพของคุณวิธวินท์ซักรูปไหมครับ ผมจะให้คุณธีรดนย์ดู ให้แน่ใจว่าถูกคน ไม่ยังงั้นจะเสียเวลาคุณวิธวินท์มากหากมาแล้วปรากฏว่าผิดตัวเหมือนครั้งที่คุณศรายุธมา ผมไม่อยากโดนเจ้านายดุด้วย" เต้ยขอรูป 'จำเลย' มาให้เจ้านาย
...ไม่ใช่แค่ทำประแจหล่นเฉียดหัวและจงใจขัดคำสั่งที่ให้ขึ้นมาพบ แต่รวมถึงแอบเข้าไปในคลับหรูโดยไม่จ่ายเงินค่าสมาชิกและค่าผ่านประตูอีกต่างหาก...
ศรายุธอึกอัก ไม่แน่ใจว่าควรจะตัดสินใจอย่างไร แต่คุณเลขาถือโอกาสตอนที่ชายหนุ่มลังเล อ้อนวอนเสียงอ่อนพร้อมยกเหตุผลต่างๆ ขึ้นมาอธิบาย จนเจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์ต้องตอบตกลง และสัญญาว่าจะส่งให้ทางอีเมล์
"ทางโทรศัพท์ดีกว่าครับ สะดวดกว่า ส่งมาที่เบอร์ของเต้ยนะครับ 081-825-0707"
"ผมส่งไม่เป็น" ศรายุธอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา ทำให้คนฟังหัวเราะร่า แล้วล้อว่าทำงานบริษัทคอมพิวเตอร์แต่ส่งรูปภาพผ่านโทรศัพท์มือถือไม่เป็น
"ผมบริหาร ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก โดยเฉพาะเรื่องโทรศัพท์มือถือ"
"ถ้าว่าง เต้ยจะสอนให้" เลขาคนเก่งเสนอตัวช่วยเหลือ
"เมื่อไหร่ครับ" ศรายุธเผลอหลุดปากถาม ทำให้อีกฝ่ายนิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบว่า
"เอ่อ ยังไม่ทราบครับ แต่ว่า..." เต้ยอึกอัก เกิดสมองตื๊อขึ้นมาเฉยๆ "อืม ก็คงอีกไม่นานครับ"
"ถ้ายั้งงั้น ตอนนี้ผมจะส่งให้ทางอีเมล์ไปก่อน" ศรายุธสรุป เต้ยตอบรับแล้วบอกลักษณะของรูปที่อยากให้ศรายุธส่งให้ แต่อีกฝ่ายกลับมีคำถาม
"ไม่เอารูปที่เป็นทางการหรือครับ"
"เอารูปที่ตัวตนปกติดีกว่าครับ จะได้เหมือนตัวจริง"
"ตัวจริงของวิธวินท์ก็เรียบๆ นิ่งๆ รูปภาพแบบที่คุณเต้ยอยากได้ไม่ค่อยมีหรอกครับ หายาก" ศรายุธพยายามนึกภาพตาม
"ต้องมีบ้างสิครับ รูปที่ยิ้มไร้เดียงสา หรือเอียงหน้าทำตาเล่นกล้อง รูปแบบนั้นใครๆ ก็ถ่าย นี่ถ้าตอนนี้ว่างนะ เต้ยอยากจะไปช่วยคุณนั่งเลือกด้วยซ้ำ แต่ว่าต้องเร่งทำงานให้เจ้านาย นี่จะบีบคอเต้ยอยู่แล้ว ตอนที่มาพบคุณธีรดนย์ คุณศรายุธก็เห็นว่าเจ้านายเต้ยดุ"
"ครับๆ ผมจะรีบจัดการ"
"ขอบคุณมากนะครับ เต้ยไม่รู้จะตอบแทนคุณศรายุธยังไงดี" เลขานุการของธีรดนย์ทำเสียงจริงจังแล้วขอบคุณศรายุธอีกครั้งก่อนจะวางสายไป ในใจก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าศรายุธก็ดูจะชอบเขาอยู่เหมือนกัน
...ตอบแทนด้วยตัวของเขา ศรายุธจะยอมรับหรือเปล่าก็ไม่รู้...
...ถ้าทุกอย่างสำเร็จ สองบริษัทนี้จะได้มีความสัมพันธ์กันแน่นแฟ้นซะที...
ธีรดนย์หยิบแฟ้มเอกสารแล้วเดินออกมาจากห้องทำงาน หันไปมองโต๊ะของเลขานุการก็เห็นว่าฝ่ายนั้นกลับไปแล้ว ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นกระดาษแปะอยู่ด้านหลังของจอคอมพิวเตอร์มีข้อความเขียนด้วยลายมือเป็นระเบียบต่างจากลายมือของเขาโดยสิ้นเชิงว่า "อย่าลืม อย่าเที่ยวและเมาจนลืมประชุมพรุ่งนี้ที่หัวหินนะครับ จะส่ง SMS ไปเตือน"
...เรื่องเที่ยวและเมานั้นไม่ลืมหรอกคุณเต้ย เรื่องไปประชุมก็ไม่ลืม แต่เรื่องไปแล้วเบี้ยวนี่ไม่รับประกัน...
เย็นวันศุกร์ หลังเลิกงานธีรดนย์ไม่เคยว่าง ข้างกายจะต้องมีใครซักคนอยู่ด้วยเสมอ แต่คืนนี้ขอยกเว้นเพราะไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ดึก และพรุ่งนี้ต้องเดินทางไปต่างจังหวัด ชายหนุ่มจึงไปถึงคลับ The Dazzle เวลาห้าทุ่มเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย และเพื่อ 'ย้ำ' กับยามหน้าประตูว่า หากมี 'ใคร' แอบเล็ดลอดเข้าไปในคลับได้ ให้ 'ส่ง' ขึ้นไปหาเขาที่ห้องทำงาน
...จะขังลิงรูปหล่อคนนั้นไว้ในห้องซะเลย สั่งให้ไปพบที่ทำงานก็ไม่เคยเลยที่จะทำตาม...
...และเขาก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเต้ยหรอกว่าให้วิธวินท์ไปพบ เต้ยเห็นเขาเป็นคนเจ้าอารมณ์และเรื่องมากเกินเหตุ แค่เรื่องเล็กน้อยก็เรียกเจ้าของบริษัทมาพบและขู่ว่าจะเลิกจ้างงาน ที่บอกว่าตามวิธวินท์ เขาคิดว่าเต้ยไม่ทำตามคำสั่ง...
...เต้ยจะไปรู้อะไร ที่บอกว่ารู้ใจเขา ไม่จริงทุกอย่างและไม่จริงทุกครั้งไปหรอก ตอนนี้เขาคิดอะไรอยู่ ต่อให้มีสองเต้ยก็นึกไม่ออก นี่คงไม่รู้หรอกว่า ภาพใบหน้าคนที่เกือบทำประแจหล่นใส่หัวเขานั้นล่องลอยอยู่รอบๆ คอยรบกวนจิตใจเขาบอกไม่ถูก...
...ทำไม...
...วันนั้นใต้อาคารค่อนข้างมืด พอเขาชะงักเพราะมีอะไรหล่ลงมาเฉียดศีรษะและเงยหน้าขึ้นไป แสงสะท้อนจากด้านนอกสะท้อนเข้าไปที่หน้าของ 'ลิงรูปหล่อ' ที่นั่งห้อยตัวอยู่บนรางเหล็ก เห็นแต่หน้าขาวๆ ลอยอยู่เหนือศีรษะ ตาโตคมกริบ ดูเศร้าๆ และรั้นในเวลาเดียวกัน แต่ก็เป็นประกายน่าค้นหา คิ้วเข้มปลายเฉียงขึ้นด้านบนแสดงให้เห็นถึงความ 'ดื้อ' จมูกโด่งเป็นสัน ปลายเชิดนิดๆ...
...ปากอิ่มเต็ม แดงระเรื่อ น่าจูบ...
ขณะที่ธีรดนย์กำลังคิดถึง 'ลิงปากแดง' อยู่เพลินๆ ก็ต้องสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น ผู้บริหารหนุ่มถอนหายใจเบาๆ และรับโทรศัพท์เสียงเข้ม
"คุณเต้ย นี่หกโมงจะทุ่มแล้ว มีอะไรจะสั่งเสียผมไม่ทราบ"
"เปล่าสั่งครับ ใครจะไปกล้า ผมเพียงแต่โทรมาเรียนเตือนให้ทราบว่า คืนนี้ก่อนหกทุ่ม คุณดนย์อย่าปิดมือถือ และห้ามลบเอ็มเอ็มเอสผมโดยไม่เปิดอ่านเด็ดขาด เพราะถ้าทำเช่นนั้น คุณจะเสียใจจนอยากจะกัดลิ้นตัวเอง และผมก็จะไม่ส่งอีกเป็นรอบสอง" เลขาสั่งเจ้านายด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ไม่ต้องโทรตามนะ คืนนี้จะไปคลับ จับนักร้องมาฝึกร้องเพลงและนอนด้วยซักคน" ธีรดนย์เสียงเข้ม
"พูดซะเห็นภาพ" เลขาช่างจินตการหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดประโยคต่อมาแล้ววางสายไปดื้อ "น่ารักจริงๆ คนอะไร เดี๋ยวรอรับเอ็มเอ็มเอสผมนะครับเจ้านาย"
ธีรดนย์ยืนขมวดคิ้วเพราะความงงผสมกับความช๊อคที่โดนชมว่าน่ารัก
...จะบ้าหรือเต้ย อย่าบอกนะว่ามาหลงเสน่ห์เขาอีกคน ทำงานมาด้วยกันไม่เห็นมีวี่แวว อยู่เฉยๆ จะมาชอบเขาหรือนี่ ไม่เอาด้วยหรอก ได้เป็นโรคประสาทตายพอดี...
...แต่เอ็มเอ็มเอสอะไร...
...หรือว่าเป็นรูปที่เต้ยถ่ายตัวเองแล้วส่งมาอวดเขา ไปกันใหญ่แล้ว ลองดูสิ ถ้าเลขาส่งรูปเซ็กซี่ตัวเองให้เจ้านายดู เขาจะไล่ออกจริงๆ ด้วย...
ธีรดนย์ส่ายหน้า ก้าวขึ้นรถ แล้วขับออกไป ครั้นถึงป้อมย้อมก็นึกได้ว่าเลขาหัวแข็งยังไม่ส่งยามขึ้นไปพบ เขาเลยลดกระจกรถลง เล่นงานยามจนสามคนที่นั่งอยู่ในป้อมยามประตูบริษัทหน้าซีด ตัวสั่นงันงก
"ครั้งนี้จะเมตตา แต่ครั้งหน้าโดนหนัก จำเอาไว้ มอเตอร์ไซด์คันนั้นมา ให้ส่งตัวขึ้นไปหาผมทันที" ธีรดนย์สั่งแล้วทะยานเบนซ์เอสคลาสสีดำคันใหญ่ออกไปอย่างเร็ว ปล่อยให้ยามทั้งสามคนมองตามด้วยสีหน้าเหมือนกลัวจะถูกประหารชีวิต
*********5***********
(http://upic.me/i/ql/pic_money.jpg)
-
^^
^^^
จิ้มๆๆ นั่งเฝ้าเรื่องกันเลย :laugh:
ดูท่าคุณดนย์จะตกหลุมลิงน่ารักนะนั่น :-[
-
:m3: ชอบคุณเต้ยเป็นที่สุด ลูกล่อ ลูกชน ลูกอ่อย ลูกอ้อน
เริ่ดดดดดดดดดดดดด ขุดมาใช้ปราบเจ้านายจอมปลาไหล
แล้วก็เพื่อแผ่ คุณอาของวินธ์ด้วย อั๊ยยยยยยงานนี้มีได้เสียแน่ๆ
ถึงจะคลาดกันเป็นรอบที่ร้อยแล้ว แต่ว่าแค่เห็นเสี้ยวหน้ากับ ก้นสวยเนี่ย
ถึงขนาดทำให้บอสคุณเต้ยอยากจะจับลิงหนุ่มมาบูชายัญให้ได้เลยนะเนี่ย
เหอะๆ อยากปราบลิงมากล่ะสิท่า เหอะๆ สมกับที่คุณเต้ยว่าไม่มีผิด คู่นอน
เกลื่อนบ้านเกลื่อนเมือง แต่แฟนจริงๆสักคนไม่ยังกะเห็น แบบนี้คุณเต้ยชนะแหง่มๆ
ถ้าคุณเต้ยมีเวลาอ่อยอ่ะนะ เฮ้อออออทำงานกับเจ้านาย ต้องทั้งจิกทั้งกัด มันส์เป็นที่สุด
ส่วนอิเจ้านาย เฮ้อออออออ คุณเต้ยบอกว่าทำงานกับคุุณทินไม่เห็นเป็นแบบนี้ แล้วเห็นใจ
คุณทินมากอีก 555 อ่านแล้วฮาโคด แสดงว่าเป็นคนเอาถ่านจริงๆคุณดนย์เนี่ย อิอิ
ช๊อบชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ตอนนี้คุณเต้ยก็เอารูปให้บอสดูต่างหน้าได้แล้นนนนนนนนเลิศมากๆคะ อิอิ
+1 ให้คนเคยเจ้าชู้ได้แล้วคร่าาาาาาาาาาา กรี๊ดดดดดดด
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ไหวแล้วววววววววววววววว
ชักชอบคุณเลขาล่ะ น่ารักไปไหนเนี่ย :impress2:
แล้วจะเจอกันเมื่อไหร่ ลุ้นคลาดกันไปมาแบบนี้ อันที่จริงก็สนุกดี o13
+1 ให้พี่นายค่ะ
-
จะหาคุณเลขาดี ๆ แบบนี้ได้ที่ไหนน้า.............. o13
เป็นเจ้าหน้ารักตายเลยคุณเต้ย................. :man1:
รู้ใจคุณเจ้านายไปซะทึกเรื่อง........... :oo1:
ว่าแต่เมื่อคุณธีรดนย์จะเจอคุณวิธวินท์ซักทีครับ
......คุณ katawoot .....
รอ
รอ
รอ
ครับ
-
ตอนนี้ พูดได้คำเดียวเลยครับว่า ชอบเต้ยจังเลยยยยยยยยยยย
-
เเล้วจะได้เจอกันสักทีครับคนหนึ่งมาคนหนึ่งไป
-
ทำงานยุ่งๆ วุ่นๆ มาทั้งวัน
กลับรู้สึกนิ่ง สบาย อยุ่หน้าจอคอมพ์
ปล่อยใจล่องลอยกับจินตนาการ
ปล่อยสายตาผ่านตัวหนังสือ
รุ้สึกว่าเป็นเวลาที่ดีที่สุดของวันเลย
ขอบคุณ
เจ้สอง :bye2:
-
+1 ให้อะครับ
เรื่องกำลังน่าลุ้น
-
ตามมาลุ้นด้วยคน
-
เล่นซ่อนแอบกันหรือเปล่า พี่นาย
แคล้วคลาดกันตลอดแต่ก็ดีได้ลุ้นกันตลอด
สงสารแต่คุณครู่ใหญ่ จะผิดใจกับเพื่อนรักหรือเปล่าน้อ
+1 ให้พี่นาย ไม่เห็นตอบเลย ได้เกิน 900 แล้วไม่เห็นเอาเมียมาโชว์ :jul3:
-
เล่นซ่อนแอบกันหรือเปล่า พี่นาย แคล้วคลาดกันตลอดแต่ก็ดีได้ลุ้นกันตลอด สงสารแต่คุณครู่ใหญ่ จะผิดใจกับเพื่อนรักหรือเปล่าน้อ +1 ให้พี่นาย ไม่เห็นตอบเลย ได้เกิน 900 แล้วไม่เห็นเอาเมียมาโชว์
ขอบคุณครับที่ กด ผม เมียยังไม่มีัครับ 1000 นะ ไม่ใช่ 900 คะแนน ได้ 1000 เมื่อไหร่ก็ถึงฤกษ์หาคู่ใจ ใครอยู่ใกล้ตัวตอนคะแนนถึงพัน จะโดนฟัน เอ๊ย โดนจีบ :z1:
บทที่ 6 ครับผม
6
วิธวินท์ละมือจากแป้นคอมพิวเตอร์เมื่อรู้สึกว่ามีคนมายืนอยู่ข้างหลังซึ่งเขาเดาได้ทันทีว่าเป็นใคร ยังไม่ทันที่ฝ่ายนั้นจะถามคำถาม วิศวกรหนุ่มก็รีบตอบก่อนว่า
"ผมไปแล้วนะครับ ไม่อยู่อีกเช่นเคย นั่งรอเกือบชั่วโมง นี่คงคิดว่าผมว่างมากเลยมาเล่นอะไรแผลงๆ แบบนี้"
"อารู้แล้ว" ศรายุธพูดเสียงเรียบ "แล้วก็..."
"อย่าบอกนะว่าเขาให้คุณเลขาโทรมาสั่งให้ไปพบอีก"
"เขาโทรมาขอโทษ"
"เจ้านายโทรมาเอง หรือให้เลขาโทรมา หรือเลขาโทรมาเองเพราะเป็นหน้าที่" วิธวินท์ย่นจมูกอย่างไม่ชอบใจ
"ใครโทรมาก็ช่างเถอะ ยังไงๆ ก็..."
"อายุธ งานการไม่ต้องทำแล้วนะ วันๆ จะต้องไปขอโทษเขาเรื่องประแจตกเฉียดหัวนี่น่ะ รู้ยังงี้ น่าจะเอาให้หัวแตก จะได้ซื้อกระเช้าผลไม้ไปเยี่ยมกราบขอโทษที่โรงพยาบาลซะทีเดียว"
"วินท์" ศรายุธเสียงเข้มขึ้น แล้วนั่งลงบนโต๊ะทำงานของวิศวกรหนุ่มที่นั่งทำหน้ามุ่ยมองหน้าจอคอมพิวเตอร์
"อีกครั้งเดียวเท่านั้น แล้วไม่ต้องมาขอร้องผมอีก ผมจะไปพบเขาอีกครั้งเดียว ไปคราวนี้ไม่ได้เจอ ผมจะไม่ไปอีก จะเลิกจ้างก็ให้มันรู้ไป ผมจะฟ้อง" วิธวินท์เสียงแข็ง "แล้วผมจะส่งนุ๊คเข้าถล่มระบบเน็ตเวิร์กบริษัทนั้นให้ย่อยยับไปเลย"
"เดี๋ยวก็ได้โดนตำรวจจับ" ศรายุธทำหน้านิ่งเรียบ หลุบตาลงมองชายหนุ่มที่เริ่มกดดูรูปภาพมอเตอร์ไซด์
"ไม่โง่ให้ตำรวจตามรอยเจอขนาดนั้นหรอก"
"แล้วเลิกคิดจะหามอเตอร์ไซด์คันใหม่ได้แล้วนะ อาบอกแล้วว่ามันอันตราย" ศรายุธทำเสียงเข้ม
"ผมเคยชนที่ไหน"
"ไม่เคยชน แต่ที่แข่งกับรถสปอร์ตสีแดงแล้วเขาต้องแถไปเบียดเสาไฟฟ้าล่ะ เกิดเขาเอาเรื่อง เรียกร้องค่าเสียหายจะเอาเงินที่ไหนไปจ่าย"
"มือมันคนละชั้น นักแข่งตัวจริงเขาไม่ไปเรียกร้องค่าสีถลอกจากคู่แข่งหรอกครับ" วิธวินท์ยักไหล่ "เดี๋ยวจะไปตบปากภมร ชอบพูดมากดีนัก"
"วันอังคาร เก้าโมงเช้านะ ไปพบคุณธีรดนย์แล้วขอโทษเขาซะให้เรียบร้อย แล้วอาจะให้คนอื่นไปเคลียร์งานให้จบ พอเขาจ่ายเงินมาเราก็ไม่ต้องไปเกี่ยวข้องอะไรกับบริษัทนั้นอีกแล้ว" ศรายุธสรุปแล้วลุกขึ้น ก่อนจะหันมาเตือนหลายชายตัวโตอีกครั้ง "อาเป็นห่วง ไม่อยากให้ขับรถเร็ว มันอันตราย ถ้าไม่ห่วงก็ไม่เตือนหรอก"
"รู้แล้วครับ" วิธวินท์แหงนหน้าขึ้นยิ้มประจบให้ผู้ที่อยากเป็นทำตัวเป็นพ่อคนที่สอง "นี่ถ้าพ่อกับแม่ผมรู้ว่าลูกชายคุณน้าแพรวพรรณอยากดูแลผมมากขนาดนี้ทั้งที่เป็นญาติห่างๆ กันถึงสิบชั้น ท่านคงมีความสุขมาก"
ศรายุธยิ้มตอบแล้วตบบ่าของวิธวินท์เบาๆ ก่อนจะพูดว่า "และถ้าพ่อกับแม่บนสวรรค์รู้ว่าลูกชายคนเดียวดื้อและรั้น แถมชอบเสี่ยงอันตรายขนาดนี้ ก็คงอยากตีก้นให้เจ็บๆ"
"ก็ดีเหมือนกัน ผมไม่เคยโดนลงโทษมานานมากแล้ว" วิธวินท์ยิ้มกว้าง
"ทำเป็นพูดเข้า ถ้าโดนตีจริงๆ จะว่ายังไง"
"ใครจะมาตีผม อายุธหรือไง" วิธวินท์เลิกคิ้ว เอียงหน้า ทำตาท้าทาย
"อย่าลืมนะวินท์นะ ไปขอโทษเขาให้เรียบร้อย ทำให้อาสบายใจซะหน่อย" ศรายุธเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินจากไป
"คร้าบ ครับ" วิธวินท์รับคำแล้วแล้วยิ้มมุมปาก ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ตามองพื้น เห็นภาพใบหน้าคมเข้มของผู้ชายใส่สูทสีเข้มที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
...ตาคมกริบดูดุ แต่ก็ปนกรุ้มกริ่ม ท่าทางเจ้าชู้ไม่ใช่เล่น...
...รู้ยังงี้ตอนที่ยื่นมือลงไปรับประแจ น่าจะแกล้งทำหล่นใส่หัว หมั่นใส้จริงๆ...
เต้ยยิ้มอย่างถูกใจเมื่อได้ยินเสียงคนที่รับสายโทรศัพท์ของเขา ตกเย็นเขาโทรหาศรายุธอีกครั้ง เพื่อยืนยันวันและเวลาที่จะให้วิธวินท์มาพบคุณธีรดนย์ รวมถึงขอบคุณที่ส่งรูปภาพของวิธวินท์ให้
"ผมต้องขอโทษที่โทรมารบกวนคุณศรายุธบ่อยๆ แต่ว่า..."
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือว่าเป็นการรบกวน คุณธีรดนย์เป็นลูกค้าคนสำคัญ" ศรายุธรีบแทรกเสียงนุ่ม "แต่ยังไงฝากให้คุณเลขาช่วยดูแลคุณวิธวินท์ด้วย รายนี้ค่อนข้างใจร้อนและพูดจาตรงไปตรงมา คนจบวิศวกรคอมพิวเตอร์ก็แบบนี้ล่ะครับ"
...คุณธีรดนย์ก็ตรงไปตรงมาเหมือนกันครับ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ อีกต่างหาก คงได้เถียงกันมันส์แน่ๆ เขาถึงยังไม่ให้เจอกันไงล่ะ...
...รอก่อน รอเวลาเหมาะๆ ก่อน ยังมีอะไรบางอย่างที่เต้ยต้องทำซะก่อน เพื่อให้แน่ใจว่าธีรดนย์ 'พร้อม' แล้วจริงๆ...
"คุณศรายุธดีขนาดนี้ ผมอยากจะเลี้ยงขอบคุณ ถ้าไม่ได้คุณ ผมต้องโดนเจ้านายดุที่ทำงานไม่ได้ตามที่สั่ง" เต้ยทำเสียงอ่อน
"ไม่เป็นไรครับ เพื่อลูกค้า"
"คุณศรายุธถือคติเพื่อลูกค้าอะไรก็ทำได้ใช่หรือเปล่าครับ เหมือนบริษัทของเราเลยครับ" เต้ยหัวเราะสดใส ในสมองรีบวางแผน 'เผด็จศึก' หนุ่มใหญ่หน้านิ่งอย่างศรายุธให้ได้ เพราะนานๆ ทีถึงจะพบกับใครที่เรียกได้ว่าเป็นสเป็คของเขา
"ถ้ายังงั้นกลับจากหัวหิน ผมอยากจะขอเชิญคุณศรายุธไปทานอาหารที่ The Dazzle อย่าปฏิเสธนะครับ ถือเสียว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยเหลือผม"
"เอ่อ..." ศรายุธอึกอัก
"ถ้าไม่อยากมาคนเดียว เชิญคุณวิธวินท์มาเป็นเพื่อนก็ได้ครับ ผมจะได้เลี้ยงขอโทษคุณวิธวินท์ด้วยเลย" เต้ยเล่นเกมรุก ไม่ให้ศรายุธตั้งตัวได้
...คราวนี้ล่ะ โลกนี้จะได้เป็นสีชมพู...
...มีความสุขจริงๆ เลยที่จะได้จับคนมาคู่กัน เป็นเลขาก็แล้ว เป็นพี่เลี้ยงก็แล้ว คราวนี้ขอเป็นกามเทพซักครั้งเถอะ...
ธีรดนย์นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่คนเดียวในห้องควบคุมงานอย่างเซ็งๆ คืนนี้เขาไม่มีคน 'เคียงข้าง' อย่างเช่นทุกคืน เมื่อออกจากบริษัท ชายหนุ่มกลับบ้านไปนอนพักเอาแรง แล้วมาทำงานต่อที่คลับโดยแวะห้องทำงานของฝ่ายบริหารงานเพื่อเซ็นเอกสารก่อนเป็นอันดับแรก ธีรดนย์มีห้องทำงานอยู่ชั้นบนสุด แต่เขามักจะไม่ค่อยขึ้นไปเท่าใดนัก นอกจากต้องการเวลาส่วนตัวเพื่อทำงานโดยไม่มีใครรบกวน เมื่อมาถึงคลับ เขามักจะมานั่งอยู่ในห้องที่เขาเรียกว่า 'ห้องควบคุมงาน'
"คุณดนย์ดูเครียดนะคะ" คุณมณฑา เลขาสาวใหญ่เจ้าของใบหน้านิ่งเรียบพูดขึ้นมาเบาๆ
"น่าเครียดไหมละ" ธีรดนย์ยักไหล่
"เครียดที่ได้คลับมีรายได้เพิ่มขึ้นหรือคะ" คุณมณฑาตอบเสียงเรียบ ธีรดนย์เงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มบางๆ อดนึกเปรียบเลขาที่คลับกับคุณเลขาที่บริษัทไม่ได้
...สองคนนี้ต่างกันโดยสิ้นเชิง หากเป็นเต้ยพูด เขาจะหาว่ากระทบกระเทียบ แต่นี่เป็นคุณมณฑาที่แทบไม่เคยยิ้มเลย เขากลับเห็นว่าแสดงความห่วงใย...
...เต้ยก็ห่วงใย แต่มักจะห่วงใย 'แรง' ไปหน่อยแทบทุกครั้ง...
...น่าสลับที่ทำงานให้เลขาของเขาทั้งสองคน...
"คุณธีรดนย์น่าจะหาแฟน จะได้ดูดีมีความสุข"
"ผมดูมีความทุกข์มากหรือไง" ธีรดนย์เลิกคิ้วแปลกใจที่เห็นเลขาแสดงความเห็นเรื่องส่วนตัวซึ่งน้อยครั้งมากจะได้ยินอะไรแบบนี้ออกมาจากปากของมณฑา
"ความสุขที่ไม่ใช่ความสนุกแต่เพียงอย่างเดียวไงคะ" มณฑาตอบสั้นๆ แล้วรับเอาแฟ้มเอกสารไปจากมือ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ
ธีรดนย์อยากจะเอ่ยปากถามต่อเพื่อขยายความ แต่เลขาผู้เรียบนิ่งของเขาก้มหน้าลงทำงานต่อให้เสร็จและเตรียมตัวจะกลับบ้าน ธีรดนย์เลยไม่อยากกวน
...เขาก็มีความสุขดี ไม่เห็นจะทุกข์ตรงไหน เหนื่อยหน่อยที่ต้องทำงานสองที่ แต่ทุกอย่างก็ดูเรียบร้อยดี ปวดหัวบ้างก็ตอนที่เลขาของเขากวนอารมณ์...
...รวมถึงมอเตอร์ไซด์ขาซิ่งคนนั้นด้วย...
...แล้วมาทำอะไรที่บริษัทเขาตั้งสามครั้งสามครา...
...อ้อ ไหนจะลิงน้อยปากแดงหัวดื้อคนนั้นด้วยล่ะ นี่ไงสิ่งกวนใจเขา...
...ตราบใดที่ 'กระชาก' หมวกกันน๊อคของนักบิดคนนั้นไม่ได้เขาก็ไม่หายอารมณ์เสียหรอก อยากจะรู้นักว่าหน้าตาจะไปกันได้กับก้นสวยๆ หรือเปล่า...
...และตราบใดที่วิธวินท์ไม่มาพบเขาตามคำสั่ง เขาก็คงยังไม่หายขุ่นเคืองเหมือนกัน อยากจะรู้นักว่า เมื่อเดินเข้ามานั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานและเอ่ยคำขอโทษ หน้านิ่งๆ กวนๆ นั้นจะเป็นยังไง นี่ยังไม่รวมถึงตอนที่เขาเอาภาพตอนที่แอบเข้าไปในคลับแล้วโดนยาวหิ้วปีกออกมาโยนทิ้งหน้าคลับนะ...
...แค่คิดก็สนุกแล้ว...
...แต่ทำไมเขามีความรู้สึกแปลกๆ ว่ามีอะไรเกี่ยวข้องกันระหว่างสิงห์นักบิดกับหนุ่มปากแดงคนนั้น...
...ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ...
คืนนี้เหตุการณ์ที่ The Dazzle เรียบร้อยเช่นทุกคืน นิวัตผู้ช่วยคนสำคัญของเขาเดินเข้ามารายงานเรื่องของคืนนั้นที่วิธวินท์แอบเข้ามาในคลับ
"ยามประตูด้านข้างครับ สงสัยคงซี้กับนักเที่ยว เลยยอมให้เข้ามาได้ จะให้ไล่ออกไหมครับ" นิวัตถาม
"ไม่ต้อง แต่ถ้าเกิดขึ้นอีกครั้งให้ออกไปเลย" ธีดนย์หน้าเคร่ง "จ่ายเงินชดเชยตามปกติ"
นิวัตพยักหน้ารับคำ ทำท่าอึกอึกอยู่ชั่วครู่แล้วพูดขึ้นว่า "เอ่อ แล้วก็คุณ แมน เมธัส ขอพบครับ"
"ใคร" ธีรดนย์ถาม แล้วหันไปมองโทรศัพท์เมื่อได้ยินสัญญาณเตือนว่ามีข้อความส่งเข้ามา
"นักร้องที่ร้องคืนนี้ไงครับ คุณดนย์เป็นคนเลือกเอง"
"อ้อ" ธีรดนย์ทำท่านึกออก แล้วหันไปมองโทรศัพท์อีกครั้งเมื่อมีสัญญาณดังขึ้นมาอีก
"ถ้าไม่อยากพบ ผมจะไปบอกว่าคุณดนย์มีแขก" นิวัฒน์เสนอทางออกเพราะเห็นท่าเจ้านายเนือยๆ
"เขาดังหรือเปล่า" ธีรดนย์ถาม แล้วหันไปมองโทรศัพท์อีกครั้ง
...เต้ย เล่นอะไรกันนี่ ชักจะเอาใหญ่แล้ว ดีนะเนี่ย เลขาอีกคนของเขาที่ The Dazzle ตรงข้ามกับเลขาที่บริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่โดยสิ้นเชิง นี่ถ้าคุณมณฑาเล่นส่งข้อความถึงเขาสามครั้งติดๆ กันแบบนี้เขาต้องบ้าแน่
"กำลังดังครับ และท่าทางจะดังแบบฉุดไม่อยู่ TrackMark กำลังจะทำอัลบั้มชุดที่สองให้ทั้งที่เพิ่งออกอัลบั้มชุดแรกได้ไม่ถึงปี ตอนนี้ได้ร้องเพลงประกอบภาพยนต์ฟอร์มยักษ์"
"งั้นก็เชิญเข้ามาได้" ธีรดนย์พยักหน้า แล้วหันไปมองโทรศัพท์อีกครั้งเมื่อมีสัญญาณดังขึ้นเป็นครั้งที่สี่
...เต้ยนะเต้ย ถ้าเป็นรูปภาพของเลขาเขาโพสท่าน่าหมั่นใส้ พรุ่งนี้เขาจะส่งให้ไปทำงานที่คลังสินค้าจริงๆ เลยคอยดูสิ...
ธีรดนย์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดเรียกดูข้อความแรกในจำนวนสี่ข้อความทันที แต่ทันใดก็อ้าปากค้าง ตาค้าง
"เป็นไปได้ยังไง" ธีรดนย์พึมพำ แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูใกล้ๆ เพื่อดูภาพให้ชัด ก่อนจะรีบกดดูข้อความต่อไป ซึ่งทำให้ตะลึงมากกว่าเดิม
...ภาพที่สี่เขาชอบมากที่สุด นัยน์ตาท้าทาย เอียงหน้า แก้มขาว ปากอิ่มเต็มแดงระเรื่อเผยอนิดๆ...
...นี่หรือ ลิงน้อยที่ห้อยตัวอยู่บนรางเหล็กวันนั้น...
...น่าฟัดจริงๆ ให้ตายสิ...
ธีรดนย์กดเบอร์ของเลขาคนเก่งทันที แต่สายของเต้ยไม่ว่างเขาจึงกดดูรูปภาพทั้งสี่ภาพของวิธวินท์อีกครั้ง อดยิ้มอย่างถูกใจไม่ได้
...นี่ถ้าเป็นรูปแบบที่คนหลายคนชอบ 'แอบถ่าย' กัน จะเป็นยังไงกันนะ พรุ่งนี้เขาคงต้องให้รางวัลซุปเปอร์เลขาที่เก่งเหนือใครคนนี้ซะแล้ว...
"คุณธีรดนย์ครับ" เสียงเรียกเบาๆ ทำให้ธีรดนย์เงยหน้าขึ้นมา หันไปมองเจ้าของเสียงจึงเห็นชายหนุ่มรูปหล่อหุ่นดียืนยิ้มอยู่กลางห้อง
แมน เมธัส ดูหน้าอ่อนกว่าที่เขาคิด นักร้องหนุ่มสวมชุดหนังรัดติ้ว เสื้อสีเนื้อไม่มีแขน เผยให้เห็นกล้ามแกร่ง ผิวขาวสะอาด
"ผมอยากจะมาขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้ร้องเพลงที่ The Dazzle" เมธัสยิ้มกว้าง สายตาพราวระยับ ธีรดนย์รู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มพึงใจเขา
...อืม เขาก็พึงใจเมธัสเช่นกัน...
"เสียดายผมไม่มีโอกาสได้ดู วันนี้ผมมาคลับช้าไปหน่อย" ธีรดนย์ทำหน้าเสียดายแล้วเชิญให้ชายหนุ่มนั่ง
"พรุ่งนี้ผมก็ร้องอีกครับ" เมธัสตอบยิ้มๆ แล้วนั่งลงใกล้ๆ ธีรดนย์ที่มองชายหนุ่มไม่กระพิบตา ชุดรัดติ้วของเมธัสทำให้เขาจินตนาการไปต่อไหนถึงไหน
"พรุ่งนี้ผมต้องไปหัวหิน มีประชุมสำคัญกับทางรัฐบาล ไม่ทราบว่าคุณเมธัสรู้หรือเปล่าว่าผมทำงานสองที่"
"ทราบครับ คุณธีรดนย์คงยุ่งมาก" เมธัสขยับตัว แบะขาออกเล็กน้อยเพราะท่าทางคงนั่งไม่ถนัด ยิ่งเป็นการเปิดเผยให้สายตาธีรดนย์ได้สำรวจรูปร่าง
เสียงโทรศัพท์ได้รับข้อความของธีรดนย์ดังขึ้นอีกครั้งทำให้เจ้าของคลับหรูอดหันไปมองไม่ได้ ทั้งๆ ที่สายตากำลังสำรวจอาหารตาเบื้องหน้า
...อย่าบอกนะว่าเป็นรูปที่ห้าของลิงหนุ่มคนนั้น...
"แต่ผมยินดีมาร้องที่ The Dazzle เสมอครับถ้าคุณธีรดนย์ต้องการ ต้นสังกัดผมเขาเปิดโอกาสเต็มที่ ใครๆ ก็รู้ว่าที่นี่หรูมาก และไม่มีนักร้องคนไหนปฏิเสธได้หรอกครับ"
...หรือจะให้ไปร้องให้ฟังส่วนตัวเขาก็ไม่ขัดข้อง...
เมธัสขยับตัวอีกครั้ง คราวนี้เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ราวกับจะเปิดเผยให้ธีรดนย์สำรวจร่างกายเขาได้ตามสบาย
"ถ้ายังงั้น เดือนหน้าร้องอีกซักคืนสองคืนดีไหมครับ" ธีรดนย์เสนอ
ได้ผล เมธัสตาลุกวาบด้วยความดีใจ ก่อนจะโน้มตัวมาข้างแล้วกล่าวขอบคุณธีรดนย์ยกใหญ่ พร้อมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ชายหนุ่มผิดหวัง
"ผมไม่ผิดหวังแน่ คุณเมธัสยอมเยี่ยมขนาดนี้ ใครๆ ก็ต้องชอบ" ธีรดนย์อมยิ้ม แล้วเชิญให้นักร้องหนุ่มมาเป็นแขกร่วมดื่มกับเขาวันศุกร์หน้า
"จะได้คุยกันเรื่องการแสดงเดือนหน้าด้วย" ธีรดนย์สรุป "แต่ว่า เดือนหน้าที่คลับมีธีมเป็นดนตรีเบาๆ คุณเมธัสออกแนวร๊อค"
"ปรับได้ครับ ผมจะลดการแสดงให้ซอฟท์ลง เป็นป๊อบร๊อคหวานๆ ในอัลบัมมีเพลงช้าอยู่สองสามเพลง"
"แต่ชุดหนังรัดติ้วคงต้องถอด" ธีรดนย์อมยิ้ม "เอ่อ ผมหมายความว่าอาจต้องเปลี่ยน"
...ถอดตอนนี้ได้ยิ่งดี...
"ได้ครับ แล้วแต่คุณธีรดนย์จะสั่ง" เมธัสยิ้มกว้าง แสดงท่าทางว่า 'ยอม' ทุกอย่าง
...เฮ้อ ถ้าคนหน้าขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดงคนนั้นยอมเขาแบบนี้หน่อยก็คงดี...
...แล้วนี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมา คุยกับเมธัส แต่เขากลับนึกถึงรูปภาพสี่รูปที่เพิ่งได้เห็นไปเมื่อครู่ แล้วนี่ข้อความที่ห้าที่เข้ามาจะเป็นรูป 'เด็ด' หรือเปล่าก็ไม่รู้...
******6***********
-
โอ้ยคุณเต้ยนี่ร้ายกาจจริงๆ แบบนี้ให้คิดถึงกันมากๆแล้วค่อยรักกัน ดีคร้าบ ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคร้าบ มาต่อเร็วดีจังเลย อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
o18 คุณเลขาเก่งมากๆๆ o13
เอาให้คุณดนย์คลั่งแล้วค่อยเจอกันดีกว่านะ 555
ลุ้นๆๆ คุณดนย์หลงรูปซะล่ะ แต่ยังคงความเจ้าชู้55555
-
พระเอกเราเจ้าชู้มากนักนะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เต้ยสู้ ๆ
ขนสดเต้ยส่งแค่รูปภาพ 4 รูป ยังทำให้ คุณดนย์ละเมอถึงขนาดนี้
แล้วถ้าเต้ยสามารถทำให้คุณรักคุณวินท์ได้ คงจะสนุกไม่น้อย
อยากอ่านต่อแล้วอะ ฮิฮิ
-
ขอดูรูปมั่งจิ
จะได้เห็นว่าลิงปากแดงเป็นยังงัย
อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
นักร้องเดินมาให้สอนร้องเพลงถึงที่บอสของคุณเต้ยนี่
ถ้าไม่เจอรูปลิงน้อยสี่แอ็คแบบนั้นก็คงตะครุบแล้วชิมิคะ
แต่นี้ยังมองๆให้เหยื่ออ่อยให้เต็มที่เลย แนวเพลงก็เปลี่ยนได้
ชุดหนังก็สลัดได้ ขอแค่คุณธีรดนย์พอใจ เฮ้ออออ่อยแบบเปิดไฟเขียว
ผ่านตลอดแบบนี้ "ถึงเวลาสนุกแล้วสิ"
คุณดนย์อย่าลืมไปตบรางวัลให้ซุปเปอร์เลขานะคะ คุณเต้ยทำงาน
คุ้มจะตายรู้ใจไปซะทุกอย่าง อย่ามาว่าเต้ยนะว่า ห่วงใย "แรง" นะ
ตัวเองฤทธิ์เยอะซะขนาดนี้ คุณเต้ยเค้าต้องจิก ต้องเร่ง ต้องตบพฤติกรรม
บอสให้เข้าที่เข้าทาง คุณเต้ยไม่ได้หวังอะไรเล้ยยยยยยยย
แค่ได้โคงานกับคุณอายุธ เพื่ออ้อนนนนนขอความเห็นใจว่าเจ้านายที่นี่ "ดุ๊ ดุ"
รุนแรงกับเลขาตัวเองสารพัด ทั้งๆที่ความจริง บอสจะโดนอมหัวอยู่แล้ว
งานนี้เต้ยได้ทั้งขึ้น ทั้งร่อง อั๊ยยยยยยย รักเต้ย
ปล. ขอบคุณคะคุณนายยยยยยย อ่านเรื่องนี้ทุกวันๆ มีความสุขทุกวันจริงๆให้ตายสิ
เอากำลังใจไปก่อนนะคะ ส่วนภาระกิจ"เสียตัว " เอ้ย ได้แฟนนั่น เด๋วจะมากดให้นะคะ
-
คุณดนย์นี่ยอดเจ้าชู้จริงๆ ก็ได้เลขาที่พอๆกันรับมือกันไเ้สบายๆ
-
เอาเลยค้าบ ซุปเปอร์เลขาเต้ย ปั่นเจ้านายให้รู้สำนึกเสียบ้าง จะได้เลิกเจ้าชู้ซะที o13
-
รักเต้ย รักเต้ย รักเต้ย :กอด1:
จะน่ารักไปไหนนนนนนนนนน
เจ้าเล่ห์ด้วย หุ หุ
-
ขนาดของหวานมาล่อหน้าเเล้วยังเคลิ้มกับรูป " เมนคอร์ส " ซะขนาดนี้
คราวนี้คงตกหลุมรักลิงน้อยซะเเว๊วววว :-[
ป.ล. เเต่กลัวจะมีปัญหาตามมาก็เพราะไอ่ความเจ้าเจ้าชู้นิเเหละ :m16:
-
ไอ้ผมก็ไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้นะ แต่ว่าเห็นใจคนเ้จ้าชู้หน่อยเถอะ เขาก็พยายามปรับปรุงตัว ที่จริงมันก็ไม่ได้เป็นความผิดของเขาโดยตรงนะที่เกิดมาเจ้าชู้ มันเป็นเรื่องผิดปกติในระดับดีเอ็นเอ
ยังไงๆ ก็เอาใจช่วย เชียร์ธีรดนย์และคนเขียน เอ๊ย เีชียร์ธีรดนย์หน่อยนะคร้าบบ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านและกดคะแนนให้นะครับ ขอบคุณสำหรับความเห็นทุกความเห็นนะครับ
(http://upic.me/i/dv/lionchasingzebraonmotorcycle747724.jpg)
-
เิอิ่ม... คุณวิธวินท์นั่น ก้นลายรึคะ น่าสงสารจัง ทำไมใช้ม้าลายแทนคุณวินท์ล่ะคะ
ไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :serius2:
ส่วนนักล่า ก็ดูจะเหมาะสมดีมากกกกกกกกคะ
-
อยากให้คุณดนย์ตะครุบคุณลิงปากแดงได้ซะทีค่ะ จะได้รบ ๆ รัก ๆ กันซะที
คุณเลขาน่ารักจังะ แอบลุ้นคู่คุณเลขากะคุณอาอีกคู่นะคะ :m1:
-
7
ธีรดนย์แอบย่องออกมาจากห้องประชุมก่อนการประชุมเลิก เขาเบื่อที่จะต้องประชุมกับเจ้าหน้าที่รัฐบาล โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นการประชุมสัมนาระดับชาติที่ประกอบไปด้วยการประชุมย่อยกลุ่มเล็กๆ ที่กินเวลาถึงสองวันเช่นนี้
โชคดีที่เลขาของเขาเอาแต่นั่งจดบันทึก มีผู้ช่วยของเขาอีกสามคนนั่งคั่น โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องเอาไว้ตลอดการประชุม เขาจึงออกมาจากห้องได้โดยไม่ต้องโดนดักคอเอาไว้ให้เสียอารมณ์
แต่ธีรดนย์ก็อารมณ์เสียจนได้ เมื่อโทรศัพท์หาริคกี้ ดาราหนุ่มลูกครึ่งที่เขานัดมาเจอกันที่หัวหินแล้วไม่มีคนรับสาย
...อย่ากระนั้นเลย หาตัวสำรองดีกว่า...
...โดโด้นั่นไง จำได้ว่าจะมาร้องเพลงในงานดนตรีที่หัวหิน บ่ายวันนี้เบื่อๆ ทำอะไรสนุกๆ กับนักร้องน้องรักดีกว่า ตอนเย็นค่อยลองโทรหาริคกี้อีกซักครั้ง...
ภมรนั่งหน้าบึ้งอยู่ในร้านกาแฟ ปากก็บ่นว่าร้อนจนแสบหน้าไปหมด ส่วนวิธวินท์นั่งเงียบๆ อยู่ไม่ไกล มองบารมีกับภมรเถียงกันเช่นเคย
"แกไม่รู้จะมาทำไม บ่นอยู่ได้" บารมีส่ายหน้า
"ใครจะรู้ว่ามันร้อนขนาดนี่วะ รู้ยังงี้ขับรถเก๋งแอร์เย็นๆ มาก็ดี นี่ถ้าไม่มีงานเทศกาลดนตรีแจ๊ซไม่มาเด็ดขาด เจ้าวินท์ก็ขับเร็ว จะรีบไปไหนก็ไม่รู้" ภมรปรายตามามองวิธวินท์อย่างขวางๆ
"แกขับช้าต่างหาก" บารมีแก้ตัวแทนเพื่อน "เป็นผู้ชายภาษาอะไร บ่นอยู่ได้ ไอ้วินท์ไม่เห็นพูดมากเหมือนแก"
"ก็นั่นมันขาซิ่งนี่หว่า ซิ่งจนเจอดีไม่เห็นหรือ เฉี่ยวกับรถสปอร์ตหรูเกือบเสียเงินเป็นหมื่น เขาจะแจ้งความหรือเปล่าก็ยังไม่รู้"
"แจ้งก็ไม่กลัว" วิธวินท์ยักไหล่
"จะฟ้องอายุธ นายขับรถฉวัดเฉวียนน่าหวาดเสียว" ภมรชี้หน้าเพื่อน
"เชิญ" วิธวินท์ท้า "ยังกับว่าวิธวินท์กลัวคุณศรายุธนักนี่"
"พอแล้ว เดินทางต่อ" บารมีห้าม แล้วลุกขึ้น หันมาพูดกับวิธวินท์ว่า "คุมความเร็วที่ 120 นะวินธ์ เดี๋ยวโดนตำรวจจับ"
"100 เดียวไม่ได้หรือ" ภมรร้อง ทำหน้าตาอ่อนล้าเต็มทน
"ไอ้ผึ้ง ยิ่งช้ายิ่งตากแดดนาน เดี๋ยวได้ตัวไหม้เกรียมหรอก เร็วเข้า อย่าช้า เดี๋ยวไม่ทันดูวง The Exodus ร้องเพลง" บารมีเร่งแล้วเปิดประตูเดินนำหน้าชายหนุ่มทั้งสองออกจากร้านกาแฟ โดยมีภมรเดินบ่นตามหลังไปเช่นเคย
เพื่อความสนุก ธีรดนย์ยอมเดินทางไปหา "ตัวสำรอง" ของเขาพักซึ่งอยู่ที่โรงแรมริมหาดชะอำ โดโด้บอกว่าคิวร้องเพลงของตัวเองคือเที่ยงคืน และตอนนี้มีเวลา "สนุก" เหลือเฟือ
"คุณดนย์อย่าเห็นผมเป็นแค่ของเล่นนะครับ พอได้กินผมแล้วก็ตอบแทนกันบ้าง" โดโด้ต่อรอง
"ตอบแทนยังไง" ธีรดนย์ถามทั้งๆ ที่รู้อยู่ว่านักร้องหนุ่มต้องการอะไร
"ผมอยากเป็น The Voice of December ที่ The Dazzle" นักร้องหนุ่มเรียกร้อง
"งั้นก็ต้องฟาดฟันกับอีกหลายคนนะครับ เพราะเท่าที่ผมรู้มีคนต้องการขึ้นเวทีช่วงคริสต์มาสถึงปีใหม่อยู่หลายคน แล้วผมคิดว่าเขาเลือกกันไว้แล้ว" ธีรดนย์บอกปัด เขารู้ว่าที่คลับ เดือนธันวาคมและมกราคมนั้นเป็นช่วงเวลาที่เรียกได้ว่าเป็นเวลาทอง และเป็นเวลาที่นักร้องดังๆ อยากจะขึ้นร้องเพลงบนเวที The Dazzle มากที่สุดเพราะคลับจะเต็มไปด้วยบุคคลชั้นนำในวงการบันเทิง ไม่เฉพาะในประเทศเท่านั้น แต่มีบุคคลระดับ "วีไอพี" มาจากทั่วเอเชีย โอกาสที่ "โฆษณา" ตัวเองต่อผู้บริหารระดับสูงในวงการบันเทิงต่างประเทศนั้นจึงเป็นสิ่งที่นักร้องต้องการไขว่คว้า
"แต่คุณเป็นเจ้าของ ลองคุณได้เลือก ใครจะกล้าขัด"
"เอาไว้ผมจะลองคุยดู" ธีรดนย์รับปากเอาไว้ก่อน "แต่ผมก็ต้องฟังเสียงผู้บริหารคนอื่นๆ ด้วยเหมือนกัน"
"คิดถึงคุณดนย์จังเลย รีบมานะครับ ผมจะอาบน้ำคอย" นักร้องหนุ่มทำเสียงออดอ้อน เลิกพูดเรื่องการร้องเพลงเพราะไม่อยากจะเซ้าซี้ธีรดนย์มากนัก
"เอาไว้อาบด้วยกันดีกว่า ผมจะถูสบู่ให้" ธีรดนย์ทำเสียงทุ้งต่ำ แล้วหัวเราะชอบใจ ก่อนจะวางสาย แต่โทรศัพท์กลับดังขึ้นมาทันใด
ริคกี้โทรศัพท์มาบอกว่ามาสาย กำลังจะขับรถออกจากเพชรบุรีเพราะมีเรื่องกับมอเตอร์ไซด์ขาซิ่งที่ขับปาดไปปาดมาจนรถของตัวเองเบียดกับถังขยะข้างถนน ทำให้ธีรดนย์อดนึกถึงสิงห์นักบิดคนนั้นไม่ได้
"อืม ถ้ายังงั้นเราเจอกันพรุ่งนี้เช้า" ธีรดนย์หาทางออก ตามองตรงไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังเพราะกำลังเข้าโค้ง และรถคันข้างหน้าเปลี่ยนช่องทางเดินรถโดยไม่เปิดสัญญาณไฟ
"ทำไมล่ะครับ นี่อีกชั่วโมงผมก็ถึงหัวหินแล้ว ไหนคุณบอกว่าจะแวบออกมาสนุกกันในสระว่ายน้ำที่โรงแรม" ริคกี้ทำเสียงหงุดหงิด
"ผมก็แวบออกมาแล้ว แต่ก็ต้องแวบกลับเข้าไปอีก เลขาผมวิ่งมาตาม มีเรื่องสำคัญ คุณก็รู้ว่าเลขาผมร้ายขนาดไหน กระดิกตัวไม่ได้เลยถ้าเป็นเรื่องธุรกิจที่อาจทำให้สูญเสียรายได้เข้าบริษัท"
"คุณก็บอกว่าเลขาทำให้คุณปวดหัวจะตายมาหลายครั้ง ทำไมยังไม่ไล่ออกไปซะที"
...ไล่คงออกหรอก อย่างเต้ยนั่นหรือจะกลัว เป็นลูกรักพ่อเขามาตั้งแต่เรียนจบเข้ามาทำงานใหม่ๆ...
"นี่ผมก็คิดๆ อยู่เหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้เรื่องงานมันสำคัญ ต้องประชุมจนค่ำ เลิกประชุมผมต้องไปทานข้าวกับรัฐมนตรีพาณิชย์ กว่าจะเสร็จคงดึก" ธีรดนย์หาทางออก
"ไปทานข้าวเฉยๆ คุณไม่ได้ไปนอนกับรัฐมนตรีฯ ด้วยนี่นา ห้าหกทุ่มคุณก็มาเจอผมที่ผับก็ได้นี่ ทำไมต้องรอถึงพรุ่งนี้"
"ทานข้าวกับพวกรัฐมนตรีก็ไม่ได้เสร็จง่ายๆ นะครับ"
...ตื๊อจริงโว๊ย เดี๋ยวพ่อก็ทิ้งซะเลยนี่...
"กินข้าวหรือกินคน ทำไมต้องนานขนาดนั้น" ริคกี้อดเหน็บแนมหนุ่มเจ้าสำราญรูปหล่อไม่ได้
"กินรัฐมนตรีทั้งเกือบคณะเลยมั๊ง" ธีรดนย์ประชด "ผมไม่ได้อยากไปนะ แต่ต้องไปเพราะมันมีผลต่อธุรกิจ เลขาผมเกาะตัวผมแจ ไม่ยอมให้ผมแวบเด็ดขาด คุณก็รู้ว่าเต้ยจิกเก่งขนาดไหน" ธีรดนย์ทำเสียงเหนื่อยหน่าย โยนความผิดให้เลขาอีกครั้ง แล้วเงียบไปชั่วครู่
"เมื่อไหร่คุณจะไล่ออกซะที" ริดกี้ทำเสียงฉุนเมื่อนึกถึงคู่ปรับที่คอยขวางเขากับธีรดนย์ "คุณจะไปเที่ยวจะไปอะไรกับผม เป็นต้องได้ถูกขัดแข้งขัดขา"
"มันก็เรื่องงาน ผมก็ต้องเข้าใจว่าเขาต้องทำงาน" ธีรดนย์แก้ตัวให้เลขาหลังจากใส่ร้ายมาแล้ว "ถ้าไม่ได้เต้ยผมก็แย่ แต่คุณก็ต้องเข้าใจว่าเลขาผมเขากวนใจผมมากเวลานัดเรื่องธุรกิจ นี่ผมต้องไปตีกอล์ฟกับประธานสภาหอการค้าเอเชียด้วยนะ เต้ยเพิ่งเอาตารางยาวเหยียดมาให้ผม"
...เชื่อได้หรือเปล่านี่ ธีรดนย์ ตอนนี้คงพยายามสับรางอยู่ละสิ เกลียดนัก คนเจ้าชู้...
ริคกี้ถอนหายใจ จำต้องยอมปล่อยธีรดนย์ ดาราหนุ่มบอกตัวเองว่า เจอกันตอนดึกก็ยังดี เลิกจากผับแล้ว จะได้ลากธีรดนย์ไปนอนด้วยเสียเลย
"คุณดนย์ ผมจะไปถ่ายละครที่สก๊อตแลนด์ตั้งหนึ่งเดือน มาอำลากันหน่อยสิครับ" ริคกี้เปลี่ยนมาทำเสียงอ้อนเพราะเห็นธีรดนย์เงียบไป "ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว นะ นะ"
"งั้นก็เจอกันตอนหกทุ่มก็ได้ ผมจะแวบออกมาจากงานเลี้ยง" ธีรดนย์จำต้องยอมผ่อนปรน ในหัวเริ่มนึกเปลี่ยนแผนเพราะจำได้ว่าโดโด้ต้องขึ้นร้องเพลงตอนหกทุ่ม กว่าจะเสร็จก็ตีสอง
...เฮ้อ ตกลงคืนนี้จะนอนกับใครดี...
...หรือพร้อมกันทั้งสองคน แต่โดโด้กับริคกี้คงไม่ยอม สองคนนี้ท่าทางไม่ค่อยจะถูกกัน...
ธีรดนย์อมยิ้มเมื่อนึกถึงอะไรแผลงๆ ก่อนที่จะเบิกตากว้างเมื่อมองข้ามไปอีกฝากของถนน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ริคกี้ทำเสียงอ้อนว่า "ผมยังไม่มีโรงแรมพักเลย"
"ริคกี้ เอาไว้ค่อยคุยกัน ผมมีเรื่องด่วน ท่านนายกฯ อยากจะคุยกับผม แค่นี้ก่อนนะ" ธีรดนย์รีบวางสาย มือหักพวงมาลัยรถเข้าช่องทางเดินรถขวาสุดเตรียมกลับรถ
"ขอดูก้นหน่อยเถอะ ว่าใช่พ่อตัวแสบหรือเปล่า" ธีรดนย์พึมพำอยู่คนเดียว มองมอเตอร์ไซด์สามคันที่วิ่งผ่านไปด้วยความเร็วสูงในเวลาเดียวกันที่รถเขาจ่ออยู่ตรงที่กลับรถ
...หนึ่งในสามคันคือ BMW แน่ๆ และหากเดาไม่ผิด จุดหมายปลายทางก็น่าจะเป็นงานเทศกาลดนตรีที่หัวหิว...
...สองวันนี้หัวหินไม่น่าเบื่อซะแล้ว มีเกมแมวไล่จับหนูให้เล่น...
ธีรดนย์ยิ้มมุมปากแล้วกระทืบเท้าเร่งความเร็วเบนซ์เอสคลาสของเขาให้ทะยานไปข้างหน้า ลืมนัดที่จะไป "สนุก" กับคนที่รออาบน้ำพร้อมเขาที่ชะอำเสียสิ้น
...ตำรวจหายไปไหนหมด ทำไมไม่มาจับชาซิ่ง มอเตอร์ไซด์วิ่งเร็วขนาดนี้ รอดมาถึงชะอำได้ยังไง...
ธีรดนย์เร่งความเร็วขึ้นอีกเมื่อเห็นว่ามอเตอร์ไซด์ทั้งสามคันนั้นเริ่มทิ้งห่าง รถของเขาคันใหญ่และไม่คล่องตัว หนำซ้ำเขาต้องคอยหลบหลีกรถที่วิ่งช้าๆ การจราจรฝั่งที่มุ่งหน้าไปหัวหินค่อนข้างหนาตากว่าอีกด้าน
...อย่าบอกนะว่าจะตามไม่ทัน...
ธีรดนย์ถอนหายใจเมื่อเห็นรถโดยสารประจำทางสีฟ้าวิ่งอยู่เลนซ้ายข้างหน้า มีรถเก๋งคันเล็กตีคู่อยู่เลนกลาง และรถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้ออยู่เลนขวา
...บ้าจริงๆ เต่าสามคันกำลังแข่งกัน...
ชายหนุ่มบีบแตรเสียงดังและกระพริบไฟขอทาง แต่รถกระบะไม่มีท่าทีจะเร่งความเร็ว ธีรดนย์จำต้องมองท้ายมอเตอร์ไซด์ทั้งสามคันทะยานลับหายไปกับตา แต่ทันไดก็นึกอะไรได้บางอย่าง เขามีเพื่อนเป็นตำรวจอยู่ที่หัวหิน บางทีพันตำรวจตรีนเรศว์อาจจะช่วยได้
...ช่วยดักนักซิ่งให้หน่อยเถอะ...
ไปล่ะ ไปดูหนัง The Transformers (หุ่นยนต์แปลงเพศ) ก่อนนะคร้าบบ แล้วเจอกัน
:bye2: :z2:
-
^^ จิ้มๆๆ แถม +1
เจอนักซิ่งล่ะ คราวนี้จะจับหนูได้ไหม
ลุ้นดีจังแฮะ :laugh:
-
แง แง
ตอนนี้ ไม่เห็นเต้ยเลยอะ พี่นาย คิดถึงเต้ยแล้วอะ
คู่ของคุณวินท์กับ คุณดนย์ พักไว้ก่อนดีกว่า ตอนนี้ของเชีรย์
คู่ของเต้ย กับอายุธก่อนนะครับ
+ 1 ให้กับพี่นายด้วยดีกว่า เล่น โพสให้ วันละ 2 ตอนขนาดนี้อะ
-
เริ่มจะจำชื่อกิ๊กของคุณดนย์ไม่ไหวแล้วขนาด6ตอนปาไปกี่คนแล้ว ทางผ่านเยอะเหลือเกิน
กว่าจะลงเอยกับลิงปากแดง จะมีอีกกี่คนเนี่ยพ่อคุ้ณ :try2:
-
คุณดนย์เนี่ย กระร่อนตัวพ่อเลยนะ
ลื่นเป็นปลาไหล ขับรถอยู่แท้ๆ ยังมีเวลาวางแผนสับรางโน่นนี่นั่น
อั๊ยยสมกะเป็นประธานสมาคมจริงๆ 55 ไม่ได้อยู่ในโรงแรมแ้ท้ๆแต่
สะตอได้เป็นวรรคเป็นเวร อิอิทาานข้าวกับรมต.ทั้งตัวเลยคะ
นี่แบบริคกี้ตอแย แถมตามทันแบบระยะเผาขนแบบนี้นะ
อิคุณดนย์ก็ลื่นไปได้เรื่อยๆ สงสารเต้ยจัง ไม่เกี่ยวก็โดนลากไปด้วยทุกเรื่อง
อั๊ยย ป่านนี้คงจามแย่แล้ว 5555
เิอิ่มแต่ว่าลงทุนขับรถตามไปดูก้นสวยๆเลยรึคะ เนี่ยถ้าไม่หล่อ
รวยแล้ว แถมที่เส้นตำรวจเนี่ย จะทันกินคุณวินย์ไม่คะ
+1 ให้คุณนายยยยยยยยได้แล้ว เย้ๆๆๆ
-
มีเกมแมวไล่จับหนูด้วยยยย
แต่จะจับได้รึป่าววว
-
แล้วผลจะเป็นอย่างไรหละเกมส์นี้
ลุ้นๆๆๆๆๆ
-
คราวนี้ถ้าสารวัตรดักได้ก็ได้เจอกันเสียที
แต่ท่าทาง อาจจะไม่ได้แฮะ ฮ่าๆ :laugh:
-
จะใช้ตำรวจดักจับ สงสัยกินแห้วแน่ ๆ
เป็นกำลังใจให้พี่นาย ต้องครบ 1000 หรือครับ เอาจะช่วยกดทุกครั้งที่อ่าน
แต่ครั้งนี้ ยังกดไม่ได้เพราะพึ่งกดไปเมื่อเช้า เป็นกำลังใจให้เฉย ๆ และรอลุ้นคนจะได้เมีย :z2:
-
มั่วมากๆระวังเอดส์สายพันธุ์ใหม่เน้อ
-
ตอนหน้าเจอกันจะๆซักทีเถ๊อะ
สาธุ!
-
พี่นายใจร้าย เมื่อไหร่จะได้เจอกันซักทีนะเนี่ยยยยยยยยย :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
อย่าเข้าโรงผิดไปดู transgender แทนนะคับ อิอิ
-
o9 o9 o9 อยากดูเหมือนกันนะ เดี่ยวเสาร์นี้แว๊ป ไปดูดีก่า
อ่ะ...ต่อๆๆๆ เข้าเรื่อง อายมาก็หลายเรื่องแล้วนะเนี่ยของคุณคฑาวุธเนี่ย
เดินเรื่องได้สนุกดี นี่ก็ลุ้นอยู่ว่าจะเจอกันเมื่อไร เหือนดูละครเลย
ชวดกันไป ชวดกันมา ไม่เจอซะที่ จะ 7 ตอนอยู่แล้ว แล้วอย่างนี้ จะจบเมื่อไรละเนี่ย
เท่าที่อย่าผ่านๆๆ มา ไม่ค่อยเกิน 20 ตนอก่าๆๆ เลยนะ น้อยที่ ถึง 30 ง่ะ
เอออ....หรือตอนหลังจะเดินเรื่องเร็วอะ มะเอานะ เราอยากได้เนื้อเน้นๆๆ อะ :m13: :m13:
ปล. รออ่านอยู่ทุกวันแหละ รอ รอ รอ :z13:
-
เอ้า +1 ให้อีกที ก็อยากให้เค้าเจอกันซักทีอะคร้าบ ได้โปรดนะคร้าบ
ได้โปรดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ยังไม่มาโพสอีกเหรอครับ พี่นาย สงสัย เป็นเหตุผลที่ให้ไว้แน่เลยอะ
5 กรณีนะครับ คือ 1. ปั่นวิดยานิพน
2 หลับ
3 ไปกินข้าว
4 ไปเที่ยว
5 คิดไม่ออกสมองตื๊อ เขียนไม่ค่อยออก ขี้เกียจพิมพ์ ไม่มีเวลาพิมพ์
ไฟล์หาย แฟลชไดรฟ์เสีย อินเทอร์เน็ตดาวน์ คอมพิืวเตอร์เดี้ยง
หาเควายไม่เจอและเผลอใจไปกับสิ่งล่อลวงอื่นๆ อันจะส่งผลกระทบต่อการโพสนิยายในระยะเวลาอันรวดเร็ว
อยากอ่านแล้วอะ อยากอ่านอะ :serius2:
-
อย่าเข้าโรงผิดไปดู transgender แทนนะคับ อิอิ
ไม่ต้องเสียเงิน 120 บาทค่าตั๋วดูหรอกครับ แค่ส่องกระจกก็ได้ดูฟรีแล้ว :m20:
แต่ภาคสองนี่ค่อนข้างน่าเบื่อนะ ได้หัวเราะลึกๆ แต่ฉากเดียว
ต่อ บทที่ 7 จนจบครับ
แรกที่คิดว่าตัวเองโชคดีเพราะพันตำรวจตรีนเรศว์บอกว่ากำลังเข้าเวรตั้งด่านตรวจอยู่ก่อนถึงทางแยกเข้าอำเภอหัวหิน แต่ธีรดนย์ก็ต้องอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อไม่ถึง 15 นาทีเพื่อนก็โทรมาบอกข่าวร้าย
"พอเห็นนามสกุลก็ต้องปล่อยไปว่ะดนย์"
"หมายความว่ายังไง นามสกุลใหญ่มากจนนายไม่กล้าแตะเลยหรือวะ ไหนว่าตัวเองคุมหัวหิน" ธีรดนย์โวยวาย
"นั่นก็ใช่ แต่นี่มันนามสกุลรอง ผบช. ภาค 7 เลยนะเพื่อน"
"นามสกุลอะไร" ธีรดนย์กระชากเสียง "บอกชื่อและนามสกุลมา ดูซิว่าจะใหญ่กว่าคุณานนท์หรือเปล่า"
"ธาวินธำรง" นเรศว์ตอบ "วิธวินท์ ธาวินธำรง"
"อะไรนะ" ธีรดนย์ตะโกน
...ขาซิ่งคือลิงรูปหล่อปากแดงคนนั้นหรือนี่...
...อะไรจะแจ๊คพอตขนาดนี้...
"ไอ้เรศว์ นายสืบหาตัวให้เจอ ต่อให้พลิกแผ่นดินหัวหินตามหาก็จงทำ ถ้าสำเร็จ จะให้เข้า The Dazzle พร้อมเหล้าฟรี 1 ปี และจะแนะนำดารานักร้องให้ซักสองสามคน"
"สืบขาดใจเลยเพื่อน" นเรศว์รีบรับคำโดยไม่ต้องคิด "ว่าแต่ว่านายไม่ทำอะไรเขาใช่หรือเปล่า ญาติรองผู้บัญชาการภาคเลยนะดนย์ อีกอย่าง ยังเด็กอยู่แท้ๆ ท่าทางสุภาพเรียบร้อย อ่อนน้อมถ่อมตน แล้วไม่เห็นจะเป็นแก๊งค์กวนเมืองที่ไหนตามที่นายบอก"
...ฮึ รู้จักลิงหล่อขาซิ่งน้อยไปซะแล้วเพื่อนเอ๋ย...
"นายไม่รู้อะไรอย่าพูด เอาเถอะ ขอรับประกันวาไม่ทำอะไรไม่ดีหรอก เรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัว เรื่องของศักดิ์ศรี"
"อย่าลืมคำสัญญาก็แล้วกัน"
ธีรดนย์ยิ้มเหี้ยม เบี่ยงรถข้ามเลนเพื่อกลับรถไปยังเส้นทางเดิมเพราะนึกได้ว่ามีคนรออาบน้ำด้วยกันที่ชะอำ
...หนีธีรดนย์ไม่พ้นหรอกพ่อลิงปากแดงเอ๋ย...
...มาประชุมนอกสถานที่คราวนี้ไม่เสียเที่ยวจริงๆ...
บารมีถือขวดเบียร์สองขวดเดินแทรกผู้ชมคอนเสิร์ตกลับไปยังที่นั่ง ภมรเมาพับไปตั้งแต่เที่ยงคืน เขากับวิธวินท์ต้องลากไปนอนที่โรงแรมแล้งกลับมาใหม่
ขณะที่ยืนชะเง้อมองหาวิธวินท์ บารมีก็สะดุ้งเมื่อมีคนตบไหล่แรงๆ พอหันไปก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนที่เขาเคยคุ้นเคยมาเป็นอย่างดี
"เลี้ยงเบียร์ใครหรือคุณบารมี"
"เพื่อน" บารมีตอบสั้นๆ
"เพื่อนหรือเหยื่อรายใหม่" อีกฝ่ายยิ้มเยาะ
"เพื่อนก็เพื่อนสิ จะโกหกไปทำไม"
"นั่นสินะ คนอย่างบารมีหรือจะโกหก ใจซื่อมือสะอาดขนาดนั้นโกหกได้ยังไง" คนพูดทำหน้านิ่งเรียบแล้วจบประโยคว่า "มีแต่หักหลัง"
บารมีถอนหายใจแล้วพูดเสียงเหนื่อยหน่ายว่า "คุณเต้ยครับ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ช่วยลืมมันหน่อยได้หรือเปล่า"
"คนที่เป็นผู้กระทำก็ลืมได้ง่ายสิ" เต้ยเชิดหน้ามองหน้าบารมี "แต่คนที่ถูกกระทำเขาไม่ลืมง่ายๆ หรอก"
"แค่ครั้งเดียวในชีวิต จะไม่ยกโทษให้กันเลยหรือ" บารมีเสียงเข้ม
"ควรหรือเปล่าล่ะ" เต้ยยิ้มเยาะ
"ควรสิ คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ได้ตั้งใจตอนไหน" เต้ยทำเสียงเข้ม จ้องตาบารมีนิ่ง "ก่อนหรือหลังจากที่ทำไปแล้ว"
"เต้ย"
"เอาเถอะ ผมจะเห็นแก่อดีตและความทรงจำที่เราทำไว้ร่วมกันในรูปแบบภาพเคลื่อนไหว"
"เต้ย อย่านะ" บารมีเสียงห้วน
"อย่าอะไร พูดออกมาชัดๆ ให้เข้าใจง่ายๆ"
"ผมพลาดไป"
"เต้ยก็พลาด" เต้ยพูดสวน "พลาดที่โดนคุณหลอก ส่วนคุณ พลาดที่ลืมโทรศัพท์"
"เรื่องมันผ่านมาแล้ว"
"รู้ ทำไมจะไม่รู้ แต่พอเห็นคุณแล้วมันอดเจ็บใจไม่ได้"
"แล้วจะให้ผมทำยังไง ผมหมุนเข็มนาฬิกาย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องในอดีตไม่ได้นะ" บารมีก้มลงมองชายหนุ่มหน้าขาวที่เบือนหน้าออกไปมองด้านข้าง
"ไม่ต้องทำอะไรหรอก" เต้ยยักไหล่ นิ่งไปชั่วครู่แล้วหันหน้ามามองบารมีด้วยสายตาเยือกเย็น "อยู่เฉยๆ อย่าให้รู้ว่าจะไปหลอกใครอีก และแต่อย่าแต่งงานแล้วกัน เพราะวันแต่งงานคุณ ผมจะไปโบสถ์แล้วยกมือตะโกนตอบคำถามเวลาบาดหลวงถามคำถามสำคัญ"
"อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ" บารมีถอนหายใจเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายก็ใจถึงไม่ใช่ย่อย
"สัญญาก็คือสัญญานะบารมี อย่าลืมสิ"
"งั้นก็รีบเรียกร้องออกมาเร็วๆ จะได้จบๆ กันไป" บารมีเสียงแข็ง "ถ้าคุณยังไม่ยอมจบก็ทำให้มันจบเถอะ"
"ยังก่อน ขอให้ขวัญผมกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวเสียก่อน" เต้ยพูดจบก็เดินจากไปดื้อๆ ปล่อยให้บารมียืนกัดฟัดกรอดๆ อยู่คนเดียว
วิธวินท์หันไปมองคนที่กระแทกตัวนั่งลงข้างๆ ด้วยสายตาฉงนเพราะบารมีเปลี่ยนไปกระทันหัน ชายหนุ่มเป็นคนสนุกสนาน น้อยครั้งที่จะแสดงอาการอารมณ์เสียอย่างที่เห็น
"ไปทะเลาะกับใครมา แค่ไปซื้อเบียร์แค่นี้เอง" วิธวินท์ถาม
"เปล่า พอดีเจอคนรู้จักพูดกวนอารมณ์" บารมีตอบเสียงขุ่น ยกขวดเบียร์ขึ้นกรอกปาก
"เราว่านายไปพูดกวนอารมณ์คนอื่นมากกว่ามั๊ง" วิธวินท์พูดยิ้มๆ
"แล้วแต่จะคิด" บารมียักไหล่แล้วเอนตัวลงนอนกับพื้น วิธวินท์ก้มลงมองแล้วหันไปสนใจการแสดงบนเวทีต่อ ไม่นาน บารมีก็ถามขึ้นมา
"กลับกันกี่โมงวินท์"
"อยากกลับก็กลับไปก่อน เราจะรอฟังวง Deft Punk เล่นก่อนค่อยกลับ" วิธวินท์ตอบ
"ทำไมชอบเพลงแปลกๆ แบบนั้นด้วยนะ จะเป็นแจ๊ซก็ไม่ใช่ เล่นเพลงอะไรก็ไม่รู้"
"ก็เป็นคนแปลกๆ แบบนี้ล่ะ จะทำไม"
"ก็เพราะแปลกนี่ไง เราถึงได้..." บารมีพึมพำแล้วเปลี่ยนเรื่อง "แล้วใครจะนอนกับภมรเนี่ย เราไม่นอนกับมันนะ กลัวโดนปล้ำ"
"แล้วไม่คิดหรือว่าเราจะคิดเหมือนนาย" วิธวินท์หัวเราะเสียงเบา ปรายตามองบารมีที่นอนหงายมองเขาอยู่แวบหนึ่งแล้วหันไปสนใจนักดนตรีบนเวทีต่อ
"นายกลัวภมรปล้ำเหมือนกันหรือ" บารมีลุกขึ้นนั่ง "ถามจริงเถอะ ภมรนี่มันเป็นหรือไม่เป็น เห็นทำท่าเจ้าชู้ประตูดิน แต่ก็ไม่เห็นเอาจริงซักที เห็นมองทั้งเป้า มองทั้งก้น มองทั้งอกผู้หญิง ก็เลยยิ่งงงว่ามันเป็นแบบไหนกันแน่"
"เราไม่ได้กลัวภมร" วิธวินท์พูดยิ้มๆ
บารมีหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วนิ่งเงียบ ยกเบียร์ขึ้นดื่มอึกใหญ่ ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันมาพูดกับวิธวินท์เสียงเรียบว่า "ก็ได้ เราขอยอมรับ เราเป็นไบ แต่นายมั่นใจได้ว่าเราไม่ทำอะไรนายหรอก"
"เมาหรือเปล่า" วิธวินท์เอียงหน้าถาม
"สรุปแล้วคืนนี้ต่างคนต่างนอน แต่ว่ามีแค่สองห้องแล้วจะทำยังไงดีล่ะ" บารมียักไหล่ ยกเบียร์ขึ้นดื่มต่อ
"เรานอนกับภมรก็ได้ นายจะได้นอนคนเดียวสบายใจ" วิธวินท์ตอบเบาๆ "แล้วไม่ต้องมาสารภาพความในใจอะไรตอนนี้กลางคอนเสิร์ต เราไม่ได้โง่ ใครเป็นอะไรแบบไหนเรามองออก"
"เก่งจริงตัวแค่เนี๊ยะ" บารมีหัวเราะ
วิธวินท์ยักไหล่แล้วลุกขึ้นยืน ก้มลงถามบารมีว่าจะเอาเบียร์อีกหรือเปล่า
"เอามาอีกสองขวดเลยนะ แล้วนี่จะไปไหน"
"ไปห้องน้ำ" วิธวินท์ตอบสั้นๆ แล้วเดินจากไป ปล่อยให้บารมีมองตามอย่างครุ่นคิด
...เขากลัวตัวเองต่างหากวินท์...
...เขาไม่ใว้ใจตัวเอง...
********* end o chapter 7************
(http://upic.me/i/tf/naked.jpg)
-
8
ธีรดนย์เดินออกจากเต้นท์วีไอพีเพราะเริ่มรู้สึกเบื่อที่จะต้องคุยกับคนในวงการบันเทิงที่เอาแต่ถามเขาเรื่องคลับ The Dazzle โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคลับได้รับเลือกให้เป็นสถานบันเทิงหรูอันดับหนึ่งของเอเชีย เขารู้ว่าดาราหลายคนต้องการเป็นพรีเซ็นเตอร์คนใหม่ของคลับ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มนธิกา ดาราสาวชื่อดังที่แสดงออกอย่างเปิดเผยว่าพึงใจเขา
ธีรดนย์ต้องการฟังเพลง แต่การนั่งอยู่ในเต้นท์วีไอพี แม้อยู่ใกล้และมองเห็นเวทีได้ชัดเจนที่สุดก็ไม่ทำให้เขาได้ฟังเพลงอย่างสบายอารมณ์เพราะมีแต่คนคุยกัน ชายหนุ่มจึงเดินมาหยุดยืนอยู่ที่ด้านหน้าของเวทีเพื่อชมการแสดงของวงดนตรีฟิวชั่นแจ๊ซจากญี่ปุ่นบรรเลงจนจบแล้วจึงเดินออกไปหาซื้อเครื่องดื่มเย็นๆ
วันนี้เขาดื่มเหล้ามากพอแล้ว และไม่อยากรู้สึกปวดหัวในตอนเช้าตรู่เพราะมีประชุมกับรัฐมนตรีกระทรวงพาณิชย์และประธานหอการค้าไทยตอนสิบโมงเช้า
ผู้บริหารหนุ่มกวาดตามองไปรอบๆ แล้วรู้สึกเริ่มจะตาลาย งานเทศกาลดนตรีครั้งนี้มีผู้มาร่วมงานเป็นจำนวนมากจนสถานที่จัดงานดูคับแคบไปถนัดตา ตอนนี้เขาสังเกตได้ว่าผู้ชมส่วนมากเป็นคนหนุ่มสาววัยทำงาน
...ไม่น่าเชื่อ ดูเด็กๆ กันทั้งนั้น น่าจะอายุยี่สิบต้นๆ ไม่ถึงสามสิบ...
...อย่าบอกนะว่าอายุ 34 ปีอย่างเขาดูแก่แล้วสำหรับงานแบบนี้ แปลกจริง ดูสิ มองไปทางไหนก็มีแต่เด็กๆ ที่ดูเหมือนเพิ่งเริ่มทำงานใหม่...
...แต่หาหน้าตาถูกใจไม่ได้เลยซักคน พักหลังชักจะเบื่อดารากับนักร้องซะแล้ว เพราะคนเหล่านั้นมักจะออกมาพิมพ์เดียวกัน...
...แต่เอ๊ะ คนนั้นดูหน้าตาเข้าที ตัวสูงกว่าคนอื่น แต่หน้าเด็ก แปลกดี...
...ตาโต จมูกโด่ง คิ้วเข้ม และ...
...เฮ้ย นั่นมันลิงรูปหล่อปากแดงขาซิ่งคู่ปรับเขานี่นา...
ธีรดนย์รีบก้าวเท้าไปข้างหน้า มือแหวกคนที่ยืนขวางทางเพื่อตรงไปยังคนที่เขาอยากเจอตัวเป็นที่สุด
...คอยดูนะ จะเดินไปจ๊ะเอ๋ข้างๆ ให้ตกใจจนขวัญหายเลยล่ะ...
...แต่นี่จะจำหน้าเขาได้หรือเปล่า เคยเห็นหน้ากันไม่กี่นาที...
...ต้องจำได้สิ เขายังจำหน้าวิธวินท์ได้เลย...
ความสงสัยของธีรดนย์ได้รับคำตอบภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเมื่อเข้าใกล้เป้าหมายและอีกฝ่ายหันมาเห็นชายหนุ่มร่างสูงกว่าคนรอบข้างที่กำลังจ้องมาตาไม่กะพริบ
วิธวินท์เลิกคิ้วอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าจะหันไปเจอคนที่เขาไม่อยากเจอตัวเป็นที่สุด สัญชาตญาณสั่งให้หันหลัง ก้าวขาเดินหนีไปทันที
...ท่าทางเอาเรื่อง ขอหลบไปก่อนเถอะ ไม่อยากเจอหน้าท่านประธานขี้เก๊กชอบหาเรื่องคนตอนที่ตัวเองใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นแบบนี้...
วิศวกรหนุ่มพยายามเบียดแทรกผู้คนย้อนกลับไปทางบูธขายของที่มีคนเดินกันขวักไขว่ สลับกับการหันไปมองคนที่เดินตามหลังมา เมื่อเห็นว่าผ่ายนั้นใกล้เข้ามามากแล้วจึงเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นกว่าเดิม
...อย่าให้ถึงกับต้องวิ่งเลยนะ...
...แล้วนี้จะมาบังคับให้เขาขอโทษกลางงานเทศกาลดนตรีกันเลยหรือนี่ คุณธีรดนย์อะไรนี่กัดไม่ปล่อยจริงๆ อะไรกันนักหนา ตัวก็สูง มองอะไรก็เห็นได้ชัด ส่วนเขาก็สูงเด่นเกินคนอื่นด้วยเหมือนกัน...
ทันใด วิธวินท์คิดอะไรได้บางอย่างจึงย่อตัวลงเพื่อทำตัวให้เตี้ยกว่าคนอื่นแล้วค่อยๆ ลัดเลาะย้อนกลับไปทางเดิมเพราะคิดว่าฝ่ายที่ตามเขาคงมุ่งไปข้างหน้าเรื่อยๆ
ธีรดนย์ชะงักแล้วสบถออกมาด้วยความขุ่นเคืองเมื่อเห็นอีกฝ่ายหลบเขาได้เสียดื้อๆ
...ฉลาดนักนะพ่อตัวดี แล้วนี่จะหาเห็นได้อย่างไรกัน บ้าจริงๆ ตามทีไรไม่เคยได้ซักทีนึง...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมกับสั่นเป็นจังหวะ ธีรดนย์ไม่สนใจ ยังคงพยายามสอดส่ายสายตาก้มลงมองหาคนฉลาดคนนั้นต่อไป แต่โทรศัพท์ดังไม่หยุด ชายหนุ่มจึงคิดว่าคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเลขานุการคนเดียวที่ไม่เหมือนใคร
"หยุดตามซะทีเถอะเต้ย นี่จะตีหนึ่งแล้วนะ" ธีรดนย์ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงเพลง
"ใครตามนายวะดนย์" เสียงห้าวๆ ของสารวัตรนเรศว์ตะโกนตอบกลับมา
"อ้าว โทรมาทำไม" ธีรดนย์ถามเสียงขุ่น
"ก็โทรมารายงานให้ทราบว่าเจอพาหนะที่ผู้ต้องหาหน้าเด็กคนนั้นใช้ในการหลบหนีพรานล่าเหยื่อใจร้ายอย่างนายแล้วนะสิ" นเรศว์หัวเราะ
"ล๊อคล้อเอาไว้เลย อยู่ที่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้" ธีรดนย์ตาลุกวาบ "ตอนนี้เจ้าตัววิ่งหลบเราอยู่ในงาน นายส่งกำลังเจ้าหน้าที่ตำรวจมาช่วยล้อมตัวเอาไว้อย่าให้หนีเล็ดลอดไปได้เด็ดขาด"
"เฮ้ย ทำยังงั้นได้ยังไง" นเรศว์เสียงหลง "ทำเหมือนเป็นอาชญากรข้ามชาติ เด็กเขาทำความผิดอะไรวะ"
...ผิดที่ขัดคำสั่งเขายังไงล่ะ ผิดที่แอบเข้าไปในคลับของเขา และตอนนี้ก็ผิดที่จงใจหลบหนีเขาซึ่งหน้า...
"ไม่ต้องถาม ทำตามที่บอกเถอะ อยากกินเหล้าฟรีแล้วได้เดทกับดาราหรือเปล่า" ธีรดนย์เอาความบันเทิงมาล่อ
"โธ่ดนย์ ถึงเราเป็นตำรวจเราก็มีคุณธรรมนะโว๊ย อยู่ดีๆ จะให้ไปล๊อคล้อรถเขาได้ยังไง เขาก็จอดในที่จอดถูกต้องตามกฏหมายทุกอย่าง" นเรศว์แย้ง
ธีรดนย์พ่นลมหายใจอย่างฉุนเฉียวเพราะหาวิธวินท์ไม่เจอเสียที ส่วนเพื่อนก็มาขัดใจ
"ถ้ายังงั้นนายให้คนสะกดรอยตามว่าพักที่ไหน"
...เขาจะตามไปหาถึงที่...
...แต่เอ๊ะ ถ้าเขาเป็นฝ่ายไปหาวิธวินท์ก็หมายความว่าเขาเป็นฝ่ายที่ด้อยกว่าสิ เขาสั่งให้พ่อตัวดีไปพบที่ห้องทำงานนี่นา...
...วิธวินท์ต้องทำตามความประสงค์ของเขา...
...บ้าจริงๆ เขาอยากเจอหน้าเดี๋ยวนี้ให้ได้...
...แต่ว่ารู้จักที่พักเอาไว้ก็ไม่เสียหลาย เขาจะลองแว๊บไปดูหน้า แล้วคอยรอเวลาที่วิธวินท์ไปพบที่บริษัท เต้ยบอกว่าเช้าวันอังคารได้นัดให้เรียบร้อยแล้ว...
ธีรดนย์วางหูโทรศัพท์แล้วเดินกลับไปที่เต้นท์วีไอพี เลิกคิดที่จะไล่ตาม "ลิงรูปหล่อ" คนนั้น ในใจคิดว่าพาริคกี้ไปหาความสำราญที่ห้องพักโรงแรมดีกว่า
...ยังไงๆ วิธวินท์ก็ต้องเข้าไปพบเขาอยู่ดี...
แต่ทว่า ความคิดหนึ่งกลับฉายวาบขึ้นมาในหัว
...ตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไป วิธวินท์เจ้าของบริษัทคอมพิวเตอร์หน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ คนนั้นไม่ได้เป็นแค่วิศวกรที่มาทำงานระบบเครือข่ายในบริษัทเขาและทำประแจตกเฉียดหัวแล้วขัดคำสั่งเขาเท่านั้น แต่เป็นสิงห์นักบิดที่จงใจแข่งรถและปาดหน้ากระชั้นชิดจนรถคันงามของเขาเบียดถังขยะเป็นรอยเสียหาย
...วิ่งไปไล่จับถึงที่พักก็ไม่ถือว่าเสียหน้า ถือซะว่าเป็นเกมแมวไล่หนูที่ชักจะสนุกขึ้นทุกที...
บารมีบ่นเป็นวรรคเป็นเวรเมื่ออยู่เฉยๆ ก็โดนวิธวินท์ลากออกมาจากงาน
"ไหนว่าจะอยู่ต่อ แล้วนี่ทำไมอยู่ๆ ก็อยากจะกลับ"
"ง่วงนอนแล้ว" วิธวินท์ตอบสั้นๆ เช่นเคย
"เรายังไม่ง่วง เราอยากเมา" บารมีสะบัดแขน
"แล้วใครจะแบกนายกลับโรงแรม" วิธวินท์เอียงหน้าเพราะโดนขัดใจ
"จะนอนมันที่ชายหาดนี่ล่ะ" บารมีเล่นบทดื้อ
"ตามใจ" คนที่อยากกลับที่โรงแรมยักไหล่ เดินลิ่วตรงไปที่รถแล้วสตาร์ทเครื่อง ส่งผลให้บารมีวิ่งตามมาหยุดยืนข้างๆ
"เอาจริงหรือวินท์" บารมีส่ายหน้า
"เคยพูดเล่นที่ไหน เร็วเข้า จะไปหรือไม่ไป ถ้าตามไปทีหลังนายนอนกับภมรนะ" วิธวินท์หันซ้ายหันขวาราวกับกลัวว่า "คนตัวสูง" ที่ชอบหาเรื่องคนซึ่งตามเขาอยู่เมื่อครู่จะมาพบ
"ไปแล้วจ้าคุณพี่" บารมีถอนหายใจแล้วขึ้นนั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ของตัวเอง
ทันทีที่ชายหนุ่มทั้งสองเคลื่อนรถออกพ้นลานจอดรถ นายตำรวจนอกเครื่องแบบคนหนึ่งก็เดินหน้ามุ่ยเข้ามายืนกวาดตามองลานจอดรถ มือขวาถือโทรศัพท์ก่อนจะพูดเสียงอ่อยว่า "หายไปแล้วว่ะดนย์ เมื่อกี้จอดอยู่แถวนี้ แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว"
พูดจบ นเรศว์ก็ดึงมือที่จับโทรศัพท์ออกห่างจากหูเพราะคนที่อยู่ปลายสายตะโกนลั่น ครั้นกะเวลาว่าอีกฝ่ายลดเสียงลงบ้างแล้วนายตำรวจหนุ่มจึงแนบโทรศัพท์เข้ากับหูแล้วพูดต่อ
"เถอะน่า จะตามให้ หัวหินไม่ได้กว้างจนหาไม่เจอหรอก มอเตอร์ไซด์เท่ขนาดนั้นสังเกตง่าย เดี๋ยวก็เจออีก นายนี่อะไรกันนักกันหนา"
...นี่ถ้าไม่มีเหล้าฟรีในคลับหรูกับการได้รู้จักดาราหรือนักร้องสาวสวย เขาไม่มีวันมาช่วยธีรดนย์ทำเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก ให้ตายเถอะ"
การประชุมทางการค้าสิ้นสุดลงเอาเมื่อเวลาใกล้เที่ยง ตอนบ่ายเป็นการตีกอล์ฟระหว่างผู้บริหารระดับสูงกับรัฐมนตรีกระทรวงต่างๆ แต่หลังจากทานอาหารกลางวันร่วมกัน ธีรดนย์กำลังเตรียมตัวจะแวบหาย โชคไม่ดี เลขาตาไวรีบปรี่เข้ามาหา แล้วทำหน้าตาเหนื่อยหน่าย
"คุณดนย์ จะไปไหนอีก" เต้ยเสียงอ่อนใจ
"ไปอาบน้ำ"
"อาบเสร็จแล้วก็แต่งตัวไปตีกอล์ฟใช่หรือเปล่าครับ" เลขาถามเสียงเรียบ ทำหน้าตาอยากรู้คำตอบจากปากเจ้านายทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบในใจธีรดนย์คืออะไร
"เต้ย ทนประชุมมาตั้งนาน ขอไปผ่อนคลายบ้างเถอะ" ธีรดนย์ทำหน้าเหนื่อยหน่ายไม่แพ้เลขา
"คุณก็รู้ว่าการเจรจาทางธุรกิจในก๊วนกอล์ฟมักจะประสบความสำเร็จในอัตราที่สูงกว่าตอนอื่น" เลขาเตือน
"เราตีกอล์ฟกับรัฐมนตรี ไม่ใช่กับยี่ปั๊ว" ธีรดนย์พยายามแถไปให้ได้
"คุณดนย์ครับ อดทนต่ออีกนิดเดียว แค่บ่ายนี้เท่านั้น ตอนงานเลี้ยงไม่ต้องไปก็ได้" เต้ยพยายามต่อรอง "อดเปรี้ยวไว้กินหวาน ไปตีกอลฟ์ตอนบ่าย ตอนเย็นคุณก็ว่าง จะไปตีก้นนักร้องที่ไหนก็ได้ หรือจะพานักร้องไปลองไมค์ของตัวเองเพื่อฝึกร้องเพลงก็สะดวก"
ธีรดนย์ถอนหายใจ แม้เขาจะรู้ดีว่าการไปตีกอล์ฟกับคณะรัฐมนตรีนั้นสำคัญ แต่ตอนนี้ใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้วเพราะอยากไปเล่นเกม "แมวไล่จับหนู" มากกว่า แต่ท่าทางเลขานุการผู้ห่วงเรื่องงานจะไม่ยอม
"นะครับ อดทนอีกนิด จะให้เต้ยกราบก็ยอม"
"งั้นหรือ" ธีรดนย์ได้ความคิดอะไรบางอย่าง
...จริงสิ มีเต้ยทั้งคน ให้แท๊กทีมกับนเรศว์เป็นแมวไล่ต้อน "หนูปากแดง" ไว้รอเขา ตีกอล์ฟเสร็จ เขาจะไปตี "หนู" แทน...
เต้ยถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อรถกระบะคันเก่าของพันตำรวจตรีนเรศว์จอดลงหน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง คนขับลงไปสอบถามเจ้าหน้าที่รีเซฟชั่นแล้วเดินหน้ามุ่ยกลับมาที่รถ เปิดประตูขึ้นมานั่งเคาะพวงมาลัยอย่างใช้ความคิด
"ผมว่าผู้หมวดกลับไปบอกคุณดนย์ว่าหาไม่เจอซะก็สิ้นเรื่อง" เต้ยเสนอทางออกง่ายๆ
"สารวัตรครับ ผมเลื่อนยศจากร้อยตำรวจโทเป็นพันตำรวจตรีมาตั้งนานแล้ว" สารวัตรนเรศว์แก้ยศให้ถูก
"แล้วทำไมยังขับรถคันเก่าแบบนี้อยู่ละครับ ถ้าเป็นสารวัตรก็น่าจะรวยแล้ว ตำรวจเขาหาเงินเก่งไม่ใช่หรือ" เต้ยทำหน้าสงสัย
"อ้าว ดูหมิ่นเจ้าพนักงาน เดี๋ยวผมจับเข้าคุกซะนี่" นเรศว์ขู่ แต่คนที่นั่งข้างๆ หาได้กลัวไม่
"แอร์ก็ไม่ค่อยเย็น แล้วนี่เราจะตระเวนไปอีกนานแค่ไหน" เต้ยถอนหายใจ ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่ไปตกลงกับธีรดนย์เมื่อตอนบ่าย
"ไม่เข้าใจคุณดนย์เพื่อนผู้กองจริงๆ" เต้ยพึมพำ
"ผมก็ไม่เข้าใจเจ้านายคุณเหมือนกัน" นายตำรวจบ่นแล้วนึกอะไรได้บางอย่าง "อ้อ คุณต้องเรียกผมสารวัตร ผู้กองนี่ก็ยศน้อยไปหนึ่งขั้น"
"ครับผู้กำกับ" เต้ยแถมยศให้สารวัตรหน้าขาวที่ห่วงความถูกต้องเรื่องยศเป็นอย่างยิ่ง แต่คราวนี้คนที่ได้ยศไปฟรีๆ หนึ่งขั้นกลับไม่แก้ให้ถูก
"แล้วนี่คิดว่าจะตามหาเขาเจอหรือเปล่าครับ"
'ว่าที่ผู้กำกับ' ถอนหายใจแล้วตอบวา "คนเยอะมากเพราะเป็นเทศกาลดนตรี ผมเกรงว่าเราอาจจะใช้เวลานานกว่าปกตินิดหน่อย"
"แล้วปกติสารวัตรใช้เวลากี่ชั่วโมงในการตามหาคนหน้าขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดง ขี่มอเตอร์ไซด์ BMW ล่ะครับ" เต้ยถามเสียงเข้ม
"ใจเย็นๆ สิครับ คุณจะรีบไปไหน"
"รีบไปสปา แก้ผ้าให้คนนวด แล้วจิบอะไรเย็นๆ ก่อนจะไปนอนอ่านหนังสือที่ริมสระว่ายน้ำ จากนั้นก็นอนพักเอาแรงไว้เมาในงานเทศกาลดนตรีคืนนี้" เต้ยรีบตอบ "แทนที่จะมานั่งอยู่ในรถเบนซ์เสริมแหนบคู่"
"พูดซะเสียหมดเลย อยากดื่มเหล้ามากคืนนี้ผมเลี้ยงยังได้" นเรศว์ทำตาขุ่น ปรายตาไปมองหนุ่มเมืองกรุงหน้าขาวแล้วออกรถ
"สารวัตรนเรศว์ครับ ไม่ลองไปตามเกสท์เฮาส์ดูหรือครับ คุณแวะแต่โรงแรมแบบนี้เมื่อไหร่จะเจอ ผมว่าคนขับมอเตอร์ไซด์จากกรุงเทพฯ มาหัวหินเขาไม่น่าจะพักโรงแรมนะ เขาน่าจะพักที่ไหนที่มันมีอิมเมจแปลกและแตกต่างไปจากปกติ ถ้าไม่ยังงั้นเขาก็คงขับรถเก๋งมาแล้วล่ะ"
"การเข้าพักที่ไหนนี่มันเกี่ยวอะไรกับการขับรถ" นเรศว์เอียงหน้าคิด
"เกี่ยวสิ ทำไมจะไม่เกี่ยว อย่างคนขับกระบะก็คงพักบังกาโลมุงกระเบื้องลอนคู่ คนปั่นจักรยานก็อาจกางเต้นท์นอนริมหาด ส่วนคนนั่งรถทัวร์ก็อาจซุกหัวนอนตามชานชาลา" เต้ยแดกดัน แล้วหันออกไปมองนอกรถ ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ เลยไม่เห็นว่าคนขับหันมามองขำๆ
...คนอะไรพูดได้ไม่หยุด หน้าหวานเหมือนผู้หญิง นี่ถ้าจับแต่งหน้าทาปากก็คงสวยน่าดู...
...แล้วนี่เมื่อไหร่จะเจอเด็กคนนั้น ถ้าหาตัวไม่ได้ คงอดได้กินเหล้าฟรี แล้วยังไม่ได้เดทดาราอีกต่างหาก เฮ้อ...
"ถ้าหาไม่เจอก่อนห้าโมงเย็น สารวัตรต้องเลี้ยงเหล้าผมจนกว่าผมจะเมา และขอบอกว่าผมดื่มเหล้าและคอแข็งมาก" เต้ยหันมาทำหน้านิ่งใส่นเรศว์
"ได้เลย แต่มีข้อแม้" นเรศว์พยักหน้า "สัญญาก่อนว่าคุณต้องหยุดบ่นจนกว่าจะถึงห้าโมงเย็น"
"โอเค ห้าโมงเย็น ถ้าไม่เจอก็เลิก" เต้ยพยักหน้ารับแต่ก็ยังต่อรองอยู่ "ผมจะรับมือคุณธีรดนย์เอง"
สารวัตรหนุ่มหน้าขาวพยักหน้าแล้วหันไปมองถนน แต่ไม่ถึงอึดใจก็ต้องปรายตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้นมาว่า
"ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณยังทนขับรถแบบนี้อยู่ได้ ผมว่าขับมอเตอร์ไซด์ยังดีกว่า อย่างน้อยก็ได้ลมเย็นธรรมชาติ ถ้าสารวัตรจะซื้อรถใหม่บอกผมนะ ผมรู้จักเซลส์ขายรถอยู่หลายคน มีของแถมเพียบ ผมจะช่วยคุยให้เขาแถมแอร์ซักสองตัว"
"ไม่ได้คิดจะรักษาสัญญาเล๊ย" นเรศว์ส่ายหน้าแล้วเลี้ยวรถเพื่อเข้าถนนที่ตรงไปยังโรงแรมแห่งต่อไป
*********8********
-
:z13:
จิ้มคนแต่งจ๊ะ ขอบคุณมาก ขยันลงจริงๆ
-
ในที่สุดก้อเจอะกันล่ะ
555 แต่ยังเป็นแมวไล่หนูอยู่ หนูวินธ์นี่แสนรู้จริงๆๆๆ
-
และแล้วก็ได้เจอกัน
แต่ว่าแมวเนี่ยเจ้าชู้มากมาย
ยังมีหาเศษหาเลยขั้นเวลาได้อีก
สามารถสุดๆๆๆ :call: :call: :call: o13 o13
หนูน้อยต้องโดนตะปบแน่เลย
-
:3123:
-
ไวจริง ๆ นะคุณวินธ์แต่ก็นะ จะให้จับง่าย ๆ มันก็กะไรอยู่
ฝากเล่นคุณดนย์ซะให้เข็ดด้วยนะครับ คุณวินธ์ ส่วนคุณเต้ย
มีอะไรกับบารมี กันเนี่ย แต่ไม่เป็น เชียร์ต่อไป
เต้ย สู้ ๆ
จะได้ถึง 1000 เร็ว ๆ +1 ให้พี่นายต่อดีกว่า
:กอด1: ก่อนลานะคร๊าบบบบ
-
:haun4: :haun4: :haun4:
ตามล่าหาความจริง
อิอิ
:really2: :really2:
-
ตามมาทันแล้ว...ดีใจจังเล้ยยยยยยยยยย
-
หุหุ แล้วอย่างนี้จะตามหาหนูปากแดงเจอมั๊ยเนี๊ย
แต่ว่าชอบเต้นอ่า บ่นเก่งมากๆ
-
อ่านแล้วจิ้นคู่เต้ยกับสารวัตรเลยอ่า
:call: ขอคู่นี้เถอะค่ะ สาธุ!
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ดีมากค้าบ ให้เห็นหน้าแว๊บๆๆๆ แล้วหายตัวไป อิอิ
สมน้ำหน้านายพรานจอมล่าให้หากันต่อไปนะคร้าบ อย่าเพิ่งท้อละคร้าบ สู้เว้ย......
:oni2: :oni2: :oni2:
-
พบกันยากจริงๆ สงสัยต้องวิ่งอ้อมเขาอีกซัก500ลูก รอบต้นไม้อีกซัก200 คงจะเจอ :laugh:
-
ตัวละครออกมาครบทุกตัวหรือยังครับคุณนาย
รอตอนต่อไปนะครับ
-
ป่านนี้คุณดนย์คงจะลงเเดงตาย
:m20: :m20:
ได้เห็นเเวบๆละคงเก็บเอาไปฝันละม๊างงง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
คู่พระเอกนายเอกคงไม่ต้องสืบว่าใครเป็นใคร
แต่เลขาเต้ยของเค้าจะคู่กับใครเนี๊ยะน่าสน
-
ตามกันต่อไปว่าเมื่อไหร่จะได้เจอ
แต่ยังไง ก็ไม่พ้นวันอังคาร :z1:
+1 เพิ่มแต้มให้พี่นาย คนอยากได้เมีย :z2:
-
เต้ยได้รางวัลปากจัดแห่งปีไปครองเลยคับ อิอิ
-
เมื่อไหร่จะเจอจังๆ
-
กรี๊ดดดดดดดด คุณเต้ยมีค.หลังกับบารมี อั๊ยยยยยยยยยยย
คุณเต้ยพูดซะแบบว่าแค้นฝังหุ่น จะไม่ไปเผาผีกันเลยมากกกกกก
ส่วนบารมีหวังฟันเพื่อนอั๊ยยยยรอไปก่อนเหอะ หุหุ
ช๊อบชอบจนป่านนี้ยังจับลิงน้อยไม่สำเร็จ อิอิ สมน้ำหน้า
แบบนี้แหละ ยิ่งยาก ยิ่งมีคุณค่ามากกว่าน้ำอัดลม 5555
แล้วแถมฉลาดอีกต่างหากจะรู้มั๊ยว่ามีคนดิ้นพล่านๆๆอยากได้ๆๆๆๆๆๆ
คุณวินธ์ นามสกุลหญ่ายมาฟัดเล่นๆให้หายอยาก อยู่เลาๆ 555
ทั้งเพื่อนทั้งเลขาพากันลำบากไปหมด ในชีวิตเคยคิดเห็นใจ คุณเต้ยของคนอ่านบ้างมั๊ญเนี่ย 55
คุณสารวัตรอย่าว่าคุณเต้ยนะ คุณเต้ยบ่นเพราะค.จำเป็นในหน้าที่การงาน
เพราะได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีจากบอสคุณเต้ยไง คุณเต้ยเลยแลดูพูดและเสียดสี
เก่งไปนิดส์ แต่ความน่ารักกินขาดชนะเลิศศศศศศศศศศศ
+1ให้คนอยากมีเมียคะ
-
เฮ่อ นิยายคุณ katawoot นี่ อ่านกี่เรื่องก็ติดเนอะ ยิ่งเรื่องนี้ นายเอกหน้าลิงด้วย โอวววว ไม่ไหวแล้ว ผมแพ้คนหน้าลิง
รออ่านตอนต่อไปนะคับ
ป.ล. พี่นายเป็นแฟนเพลง daft punk ด้วยเหรอคับ อ่านจากสำนวนการแต่งนิยายแล้ว ไม่ให้เลยนะเนี่ย ท่าทางต้องไปเจอกันซะหน่อยแล้วมั้งคับแบบนี้ หุหุ
-
หนุกๆๆ อะ มาลุ้นต่อ
-
มายัง มายัง มายัง
อิอิ มารอนะคร้าบ
พ่อนักบิดไปไหนแล้วละเนี่ย
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ยังมะมาเหรอ
-
สอบเสร็จรึยังครับ เอาใจช่วยคนแค่งให้หายยุ่งไวไว
-
สอบเสร็จหรือยังคร้าบ เอาใจช่วยคนแต่งให้หายยุ่งไวๆ
-
ว๊า......
เมื่อไหร่พี่นายจะเรียนจบ จะได้มาลงให้น้องๆที่น่าสงสารอย่างผมได้อ่านกันเเบบจุใจ
:call: :call: :call: :call:
ป.ล. พี่นายฟัง Daft Punk ด้วยเหรอครับ แนะนำเพลง Harder Better Faster Stronger เลยครับ มึนๆดี
-
อายุ34 แล้วหรออะ
แก่จังง
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน อ่านสะใจเลย
อย่างลุ้นอ่ะ ในที่สุดก็ได้เจอกันละ
แต่นะ แมวจับหนู หนุกน่าดูเลย
รอค่ะรอ
เป็นกำลังใจให้นะ .. :L2:
-
โอย กว่าจะเจอกันทั้งที
ทำไมไม่เจอกันไปเลยหนอ ต้องมาคลาดกันอีกที
เมื่อไหร่จะได้เจอพ่อลิงปากแดงละเนี่ย
:z3:
-
o13 o13 o13
:z2: :z2: :z2:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ ขอบคุณทุกท่านที่เ็ป็นห่วงเรื่องเรียนครับ ไม่ได้สอบครับ แค่กำลังทำวิดยานิพน
วันนี้ไปตรวจสุขภาพประจำปีมาครับ หมอบอกว่าสบายดี ตับไตไส้พุงทุกอย่างยังอยู่ดีมีสุข เหตุผลก็เพราะไม่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ แต่ต้องลดคอเลสเตอรอลลงมาอีกนิด
ก็ขอให้ทุกท่านมีสุขภาพทีดีนะคร้าบบบ
9
วิธวินท์ลอยคลออย่างมีความสุขอยู่ในสระว่ายน้ำของโรงแรมหรู ภมรกับบารมีนอนหลับสบายอยู่บนเก้าอี้ริมสระ ไม่มีวี่แววว่าจะลงน้ำทั้งที่เป็นคนชวน ชายหนุ่มหน้าเข้มคนหนึ่งอายุไล่เลี่ยกับวิธวินท์แอบมองวิศวกรร่างสูงอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่ลงสระแล้วแต่วิธวินท์ไม่สนใจเพราะรู้ตัวว่าบ่อยครั้งตัวเองเป็นจุดสนใจของคนทั่วไป ความสูง 180 เซ็นติเมตรและรูปร่างดีเพราะออกกำลังกายสม่ำเสมอนั้นดึงดูดสายตาคนได้ไม่ยาก แต่วิธวินท์รู้ว่าใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเขานั้นต่างหากที่ดึงดูดความสนใจคนให้มองมากกว่า
ตัวโตแต่หน้าเด็ก ดูแปลกไปจากคนอื่นๆ ยิ่งเมื่อตัดผมสั้นเกรียนก็ยิ่งดูเด็ก ตอนแรกเขาไม่เคยชอบรูปลักษณ์ของตัวเอง แต่หลังๆ ความคิดก็เริ่มเปลี่ยนไป
นานเข้า ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มให้และทำท่าจะเข้ามาคุย แต่ทันใดก็ยินเสียงคนกระโดดน้ำดังตูมใกล้ๆ แล้วใบหน้าของบารมีก็โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ
"ถอยไป เพื่อนข้าใครอย่าแตะ" บารมีพูดเบาๆ กับวิธวินท์แล้วหัวเราะลั่น ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มคนนั้นราวจะบอกว่า 'อย่าเข้ามาใกล้'
"ขำตายล่ะ" วิธวินท์เบ้ปาก "แล้วนี่คิดยังไงถึงลงน้ำ"
"ก็ร้อนสิ นอนตากแดดแล้วชักร้อน" บารมียิ้มกว้างแล้วโผตัวออกว่ายตีกรรเชียงข้ามไปอีกฟากหนึ่งของสระแล้วกวักมือเรียกให้วิธวินท์ตามไป
คืนนี้อยู่จนสว่างเลยนะวินท์ ขอเมาซักวันเถอะ" บารมีพูดขึ้นเมื่อวิธวินท์ว่ายตามมาถึง "อย่ารีบลากกลับเหมือนเมื่อคืน"
วิธวินท์ยังไม่ตอบ ในใจกำลังถกเถียงกันอยู่ เสียงหนึ่งบอกว่าคืนนี้คงไม่โชคร้ายเหมือนคืนที่แล้ว คนเยอะแยะไม่น่าจะบังเอิญเจอกับธีรดนย์อีกครั้ง ส่วนอีกเสียงก็แย้งว่า ยิ่งไม่อยากเจอก็จะยิ่งเจอ
"ว่าไงวินท์ คิดมากอยู่ได้ หรืออยากจะจู๋จี๋กับภมร" บารมีล้อยิ้มๆ
"ปากไม่ดี" วิธวินท์ทำเสียงดุแล้วว่ายน้ำท่ากบไปอีกฟากหนึ่งของสระ โดยมีบารมีตามไปติดๆ
"เราว่านายลองทดสอบภมรหน่อยก็ดีนะ เอาให้แน่ใจว่าภมรเป็นหรือไม่เป็น" บารมียังไม่เลิกสงสัยเกี่ยวกับเพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกัน
"ทดสอบเองสิ"
"ไม่กล้าว่ะ กลัวมันเป็นจริงๆ ขึ้นมาแล้วจะแย่" บารมีทำท่าหวาดกลัว
"คิดอะไรไร้สาระ" วิธวินท์บ่นแล้วโผตัวว่ายน้ำอีกหนึ่งรอบสระด้วยท่าผีเสื้อ คราวนี้บารมีไม่ว่ายตามเพราะเริ่มจะเหนื่อย จึงยืนรอให้วิธวินท์ว่ายกลับมาอีกรอบ
...ใช่สิ คิดอะไรไร้สาระ แต่เขาก็อยากมั่นใจว่าภมรที่ทำงานบริษัทเดียวกันกับวิธวินท์แถมยังเป็นหุ้นส่วนกันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด...
...กลัวจริงๆ ตอนนี้ความกลัวเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ไม่รู้ว่าทำไม...
เต้ยลงจากรถกระบะของพันตำรวจตรีนเรศว์แล้วเดินเข้ามาในโรงแรมอย่างอ่อนระโหยโรยแรง ชายหนุ่มตั้งใจว่าจะรีบกลับห้องพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตรงไปสระว่ายน้ำ เมื่อเดินไปครึ่งทาง เลขาหนุ่มก็เปลี่ยนเส้นทางเดินไปใกล้สระว่ายน้ำก่อนเพื่อสำรวจจำนวนแขกที่อยู่ในสระ แต่พอใกล้ถึงก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเห็นใครที่เขากับนายตำรวจเจ้าของรถกระบะติดฮีทเตอร์เสียเวลาตามหาตลอดบ่าย
...เหนื่อยเปล่าจริงๆ อย่าบอกนะว่าวิธวินท์พักที่โรงแรมนี้...
"คุณเต้ย" วิธวินท์อุทาน ท่าทางตกใจเล็กน้อยเมื่อหันมามองเห็นชายหนุ่มร่างบางที่เดินตรงรี่เข้ามาหา
"โลกกลมจังเลยนะครับคุณวิธวินท์ พักอยู่ที่นี่เหมือนกันหรือครับ" เต้ยทักเสียงใส
"ใช่ครับ แล้วคุณ..."
"คุณธีรดนย์ไม่ได้พักที่นี่หรอกครับ รายนั้นต้องหรูสุด พักที่โรงแรมลึกลับสัมผัสที่หก ซิกธ์เซนส์ ซ่อนสุดชีวิต" เต้ยพูดเสร็จก็หัวเราะร่ากับมุขตลกของตัวเอง
"แล้วไม่ต้องคอยดูแลเจ้านายหรือครับ"
"โอ๊ย รายนั้นเขาคงอยากไล่ให้ผมไปอยู่โรงแรมกลางเกาะไกลๆ ด้วยซ้ำ" เต้ยเบ้ปาก แต่ก็ยังทำหน้ายิ้มๆ ก่อนจะบอกอะไรให้วิธวินท์ได้รู้ตรงๆ "คุณธีรดนย์ตามหาคุณอยู่ครับ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าคุณคือนักซิ่งคนนั้นที่แข่งความเร็วกับเขาหลายครั้งแล้วตัวเองก็แพ้ทุกครั้ง"
"แข่งความเร็ว หมายความว่ายังไงครับ" วิธวินท์ขมวดคิ้ว ทำหน้างง
"คุณไม่รู้หรือ" เต้ยทำหน้าแปลกใจ "รถสปอร์ตสีแดงที่คุณปาดหน้าจนคุณดนย์ขับเบียดถังขยะข้างถนนทางเข้าบริษัท อีกครั้ง กลางดึง ถนนรัชดา แล้วก็ล่าสุด จากชะอำมาหัวหินเมื่อวานนี้" เต้ยบอกความจริงแต่ขยักเรื่องที่ธีรดนย์บอกว่าวิธวินท์แอบเข้าไปใน The Dazzle
"ผมไม่ทราบ"
"จะทราบได้ยงไง ก็เขาเห็นแต่ข้างหลังคุณนี่นะ" เต้ยหัวเราะแล้วแอบก้มลงมอง 'ด้านหลัง' ของวิธวินท์ในกางเกงข้าสั้นเปียกน้ำ
...มิน่า ธีรดนย์ถึงได้เป็นเอามาก...
"แล้วที่ตามหาม คุณธีรดนย์จะเอาเรื่องผมหรือครับ" วิธวินท์ถาม แต่ใบหน้าไม่มีท่าทีกังวัลแม้แต่นิด
"เปล่าหรอกครับ" เต้ยเข้าข้างเจ้านาย ตามมาด้วยการนินทา "แต่คุณดนย์นี่เขามีนิสัยแปลก ชอบเอาชนะ และยอมไม่ได้ถ้าตคัวเองจะกลายเป็นผู้แพ้ ซึ่งคุณดนย์ก็ต้องยอมรับความจริงเสียบ้าง ใครจะชนะได้ตลอดเวลาใช่ไหมครับ เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า"
"ผมไม่ได้คิดจะแข่งรถกับคุณดนย์หรอกครับ แต่เวลาอยู่บนถนน ถ้ามีใครคิดจะอยากแข่งกับผม ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน"
...คิดเอาไว้แล้วเชียว คุณดนย์นั่นล่ะเป็นคนหาเรื่อง เป็นคนเริ่มก่อน...
"คุณวิธวินท์อย่ายอมนะครับ คุณดนย์ควรได้รับบทเรียนเสียบ้าง" เลขาแปรพักต์ไม่เข้าข้างเจ้านาย
"หมายความว่า..."
"ต้องอย่าให้เขาจับได้ ผมหมายความว่า ช่วยทำให้คุณดนย์ยอมรับความจริงหน่อยเถอะ ว่าจะทำอะไรตามใจไม่ได้ทุกครั้งไปหรอก คนๆ นี้เอาแต่ใจจนเคยตัว"
"แต่คุณดนยั่งให้ผมไปพบเพื่อขอโทษเช้าวันอังคารนี้" วิธวินท์ทำหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงว่าจะต้องไปพบคนที่ชอบหาเรื่องคนอื่นคนนั้น
"โอ๊ย ตายแล้ว ผมลืมไปเสียสนิท คุณดนย์ต้องไปสิงคโปร์เรื่องธุรกิจ สงสัยคงต้องเลื่อน" เต้ยทำหน้าตกใจ
"แต่ว่า..."
"ไว้ผมจะโทรไปนัดใหม่นะครับ"
วิธวินท์ถอนหายใจเบาๆ แล้วพยักหน้าก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำเพราะเพิ่งจะว่ายน้ำเสร็จ เลขาเจ้าเล่ห์ยืนมองชายหนุ่มหน้าอ่อนร่างสูงจนด้วยสายตาชื่นชม ในใจอยากจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพด้านหลังของวิธวินท์นัก เพราะรู้ว่าหากธีรดนย์ได้เห็นภาพที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ เจ้านายเขาคงแทบคลั่ง
ธีรดนย์นอนแผ่หราอยู่บนเตียงในโรงแรมด้วยความเหนื่อยปนเบื่อ เสร็จตีกอล์ฟเขาได้รับข่าวร้ายจากนเรศว์กับเต้ยว่าตามหาวิธวินท์ไม่พบ
“เต้ยกับสารวัตรตามหาทุกโรงแรมแล้วก็ไม่พบ เหลือแต่โรงแรมจิ้งหรีด” เลขารายงานเมื่อตอนบ่าย
“แน่ใจหรือเต้ย ไม่ได้หลอกให้ผมไปตีกอล์ฟ แล้วคุณกับนเรศว์ก็แอบไปทำอะไรกันแล้วมาบอกผมว่าหาไม่เจอ”
“จะบ้าหรือคุณดนย์ ดูถูกกันมากเกินไปแล้ว อย่างเต้ยนั่นหรือ สองหางตาก็ไม่แลตำรวจ อีกอย่าง สารวัตรนเรศว์ก็เป็นชายแท้ๆ และไม่ใช่สเป็คของเต้ยแม้แต่นิด” คุณเลขาทำเสียงถือดี
“ผู้ชายแท้ล่ะตัวดี พวกนี้อยากลองทั้งนั้น”
“คุณดนย์ ถ้าให้ต้องมีอะไรกับสารวัตรนเรศว์ เต้ยยอมมีอะไรกับคุณดีกว่า แต่ไม่ว่าจะ ‘ถ้า’ อีกกี่ ‘ถ้า’ เต้ยก็บริโภคผู้ชายเจ้าชู้ไม่ลงหรอก กลัวกระดูกติดคอ เต้ยชอบแบบ...”
“แบบติ๋มๆ ทำไมผมจะไม่รู้ ชอบกินแกงจืด มีต้มย้ำอร่อยๆ ไม่รู้จักกิน ไร้รสชาติ”
“อยากได้รสชาติแล้วเป็นไงล่ะ ตอนนี้ต้องนอนแห้งที่โรงแรม” เต้ยทำเสียงเยาะๆ “แต่เอ๊ะ ไม่สิ อย่างคุณคงนอนเซ็งไม่เป็นหรอก เพราะอีกหน่อยคุณก็มีคนมาช่วยให้สบายตัว แล้วไม่โทรหาเต้ยอีกนะ จะไปสนุกกับงานเทศกาลดนตรี คืนนี้มีคนจะเลี้ยงเหล้าเต้ยฟรี อ้อ คุณดนย์ ผมว่าทำใจเรื่องคุณวิธวินท์ซะเถอะ เขาคงเป็นแบบเดียวกับเต้ย ซึ่งก็คือ ชอบรับประทานสเต็คเนื้อดีมีคุณภาพ แทนที่จะทานต้มยำรสจัดที่มีคนลองชิมกันไม่รู้กี่ปากต่อกี่ปาก”
...ปากร้าย มิน่า ถึงได้เป็นเลขาที่คนที่มาติดต่องานคนไหนไม่กล้าหือ...
...เต้ยนะเต้ย ว่าเขาซะเสียหมดเลย...
...ธีรดนย์นี่ล่ะจะรับประทานสเต็คเนื้อดี เนื้อขาวๆ ใสๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ เคี้ยวให้อร่อยแล้วจะคายทิ้ง...
...วิธวินท์ หน้าตาอย่างนี้ ตัวจริงจะเป็นยังไงนะ เห็นแต่แวบๆ ไม่เคยเห็นจังๆ ซักครั้ง...
ธีรดนย์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดดูรูปภาพทั้งสี่รูปของวิธวินท์ เขายอมรับว่าชายหนุ่มในรูปนั้นหน้าตาดุถูกใจเขา แม้จะดูเด็กไปนิด หากหน้าตาน่ารักแบบนี้เขาไม่เกี่ยง
...แต่จะว่าไป หากเทียบกับดารา นักร้อง หรือนายแบบคนอื่นๆ ที่เขาเคยคบ วิธวินท์ก็ไม่เรียกว่าหน้าตาดีเกินหนุ่มๆ เหล่านั้นซักกี่คน แต่ไม่รู้สิ มีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดใจเขา อะไรที่ดึงดูดใจตั้งแต่แรกพบ เขาบอกไม่ได้ว่าทำไม...
...เพิ่งเรียนจบใหม่ เป็นถึงหุ้นส่วนบริษัทคอมพิวเตอร์เน็ตเวร์กนี่ไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน...
...รูปสุดท้ายนี้น่าจูบจริงๆ เอียงหน้าท้ากล้อง ปากเผยอนิดๆ ต่างจากใบหน้าที่ลอยเด่นเหนือคนอื่นๆ ในงานดนตรีเมื่อคืนนี้ ใบหน้าที่ค่อนข้างตกใจ คิวเข้มเลิกขึ้นสูง ตากลมโตเบิกกว้างขึ้น ปากแดงๆ เผยอเล็กน้อย แสงไฟตกแต่งร้านขายเครื่องดื่มกะพริบระยิบส่องกระทบใบหน้าเปียกเหงื่อของวิธวินท์เป็นประกาย อยากจะบอกว่าใบหน้าของชายหนุ่มเมื่อคืนนี้ดูเหมือนกวางน้อยที่ตกใจกลัว...
...เฮ้อ คราวนี้มีรูปภาพใบหน้า ‘กวางหล่อ’ อีกภาพมาคอยรบกวนจิตใจเขา...
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ธีรดนย์ลุกขึ้นอย่างเนือยๆ เดินไปเปิดประตู ริกกี้ยืนยิ้มอยู่หน้าห้องแล้วรีบโผเข้ากอดเขาทันใด ปากก็พร่ำว่าคิดถึงจนแทบจะทนไม่ไหว
“เมื่อคืนคุณเบี้ยว หายไปไหนมา” ริกกี้ถาม
“รถผมโดนมอเตอร์ไซด์เฉี่ยว” ธีรดนย์โกหก เมื่อคืนนี้เขาอารมณ์เสียจนอยากจะอยู่คนเดียวหากหาก พอนเรศว์โทรมาบอกเขาว่ารถของวิธวินท์หายไปแล้วเขาก็แทบบ้า ร่ำๆ จะวิ่งไปเตะเพื่อนที่ไม่รู้จักให้ลูกน้องเฝ้า ‘เป้าหมาย’ ให้ดี
“คืนนี้ให้ผมค้างด้วยนะครับ” ริกกี้ออดอ้อน บดเบียดตัวเข้ากับธีรดนย์อย่างเร่าร้อน
“คืนนี้ผมจะออกไปเที่ยว ประชุมเสร็จแล้ว แต่ตื่นเช้าผมต้องรีบกลับเข้ากรุงเทพฯ เลยเพราะมีงาน” ธีรดนยปฏิเสธ ริกกี้เบ้ปากอย่างไม่พอใจเพราะรู้ดีว่านี่คือคำตอบเลี่ยงๆ ของชายหนุ่มที่บอกว่า...ไม่ คืนนี้ผมอยากนอนคนเดียว...
“คุณเบื่อผมแล้วใช่หรือเปล่า” ริกกี้เปลี่ยนเป็นตีหน้าเศร้า
“เบื่อที่ไหน” ธีรดนย์ซุกไซร้ซอกคอดาราหนุ่ม “ถ้าเบื่อจะชวนให้มาสนักกันหรือครับ”
“สนุก พอสุขสมใจแล้วคุณก็ไม่สนผม ทิ้งให้เหงาอยู่คนเดียวตอนกลางคืน” ริกกี้พูดเสียงงอนๆ
“อย่างคุณหรือเหงา เมื่อคืนนี้คงปาร้ตี้โต้รุ่งสิไม่ว่า”
“อยากปาร์ตี้กับคุณ” ริกกี้เสียงกระเส่า
ธีรดนย์ใช้นิ้วเกี่ยวขอบกางเกงผ้ายืดของดาหราหนุ่มให้ต่ำลง มือสองข้างตะปบลงบนบั้นท้ายเนียแน่นแล้วขย้ำเบาๆ ปากและลิ้นเริ่มไม่อยู่นิ่ง ซอนไซร้ไปตามซอกคอขาวสะอาดของริกกี้ที่แหงนหน้าด้วยความเสียวซ่าน
ธีรดนย์ไม่รีรอต่อไปอีกแล้ว ตอนนี้เลือดของเขาสูบฉีดรุนแรง อารมณ์ปรารถนาคุโชน มือหนึ่งละจากบั้นท้ายงอนๆ ของริกกี้แล้วสอดเขาใต้เสื้อกล้ามสีขาวของชายหนุ่ม ฟอนเฟ้นร่างกายที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่งของอีกฝ่ายอย่างเมามัน ก่อนจะถลกเสื้อของชายหนุ่มขึ้นเหนืออกแล้วก้มหน้าลงฉกลิ้นเข้ากับกับติ่งเล็กๆ บนหน้าอกกว้างทั้งสองข้างทำให้ริกกี้สะดุ้งเฮือกแล้วร้องครวญครางออกมาดังกว่าเดิม
ไม่นาน เสื้อผ้าของดาราหนุ่มก็หลุดออกไปจากร่าง หลังจากนั้น ธีรดนย์จัดการกับเสื้อผ้าตัวเองให้เหลือแต่ตัวเปลือยเปล่าอวดความบึกบึนกำยำเต็มที่ ก่อนจะดึงตัวริกกี้ไปที่เตียงเพื่อบรรเลงเพลงรักให้ถึงใจ
...แต่ว่า...
...บ้าจริง ไปไกลๆ สิลิงน้อย กำลังฟัดกับริกกี้อยู่ทำไมโผล่หน้ามากวน...
ธีรดนย์ผงกศีรษะขึ้นสูดลมหายใจลึกๆ มองหน้าคมเข้มของดาราลูกครึ่งที่นอนหลับตาพริ้มรอรับการสัมผัสเร่าร้อนจากเขา
...คิดซะว่าเป็นขาซิ่งคนนั้นก็แล้วกัน...
ธีรดนย์หลับตาแล้วก้มหน้าลงไปหาคนที่นอนเผยอปากรอเขาอยู่ ภาพใบหน้าของวิธวินท์แวบขึ้นมาในหัวอีกครั้ง ภาพแรกเป็นภาพที่เขาเห็นขายหนุ่มครั้งแรก ตอนที่ห้อยตัวอยู่บนรางเหล็กใต้อาคาร ตามมาด้วยภาพอีกสี่ภาพที่เต้ยส่งมาให้ทางโทรศัพท์ ปิดท้ายด้วยภาพล่าสุดที่เขาเห็นวิธวินท์ทำหน้าตกใจก่อนจะหายตัวไปท่ามกลางคนชมคอนเสิร์ต ภาพเหล่านั้นผัดเปลี่ยนเวียนไปเวียนมาไม่หยุดหย่อน และจวบจนถึงช่วงสุดท้ายที่เขาโถมตัวเข้าหาริกกี้ไม่ยั้ง ภาพของวิธวินท์ยิ่งชัดขึ้น คราวนี้ทั้งหกภาพเปลี่ยนไปตามตามจังหวะที่เขาขยับตัวกระแทกกระทั้นริกกี้ จนเมื่อร่างกายเขากระตุก ภาพของชายหนุ่มจึงจบลงด้วยภาพจากจินตนาการที่เขาเห็นวิธวินท์เปลือยเปล่านั่งคร่อมอยู่บนเบาะมอเตอร์ไซด์ ทะยานไปบนถนนแล้วมีเขาขับรถตาม
...โอย ไม่ไหวแล้ว ทำไมอยากได้วิธวินท์อย่างนี้...
“นี่ถ้าไม่เป็นห่วง ผมไม่มากับคุณดนย์เด็ดขาด” เต้ยบ่นแล้วเร่งความเร็วแซงรถบรรทุกที่วิ่งอยู่ช่องทางเดินรถซ้ายสุด “สภาพดูไม่ได้ แสดงว่าเมื่อคืนคุณแทบไม่ได้นอนเลย”
...จะได้นอนยังไง เมื่อคืนนี้เจอทีเด็ด พอบรรเลงเพลงรักกับริกกี้อย่างรุนแรงจนริกกี้บ่นว่าเขาตายอดตายหยากมาจากไหนเขาก็ออกไปเที่ยวงานเทศกาลดนตรีแล้วได้ดาราหนุ่มจากเกาหลีติดมือกลับมาที่โรงแรม เห็นเงียบๆ แต่ที่ไหนได้ พอถอดเสื้อผ้าเท่านั้นล่ะ เร่าร้อนยิ่งกว่าริกกี้สองคนรวมกัน เขาโดนรีดพลังไปจนหมด...
“พลังยังเหลืออยู่” ธีรดนย์เสียงเบา เอนตัวนอนอยู่บนเบาะข้างคนขับ “ขับรถให้นิ่มๆ นะคุณเต้ย”
“เต้ยจะส่งใบขอโอเวอร์ไทม์สำหรับการขับรถเข้ากรุงเทพฯ ให้คุณนั่งในครั้งนี้ จะว่าเต้ยไม่เหนื่อยก็ไม่ได้นะ เมื่อคืนนี้เต้ยก็แทบไม่ได้นอนเหมือนกัน” เลขาผู้กลายมาทำงานตำแหน่งพนักงานขับรถบ่นพึมพำ
...เมื่อคืนโดนหนักเหมือนกัน คนอะไร แรงเยอะเป็นบ้า ปากว่าไม่เคย ที่ไหนได้...
เต้ยเผลออมยิ้มเมื่อนึกถึงคืนที่ผ่านมา
“มาประชุมที่หัวหินคราวนี้เหนื่อยจริงๆ” ธีรดนย์ทำเสียงอ่อนแรง
“โดนริกกี้กับโดโด้รีดพลังไปจนหมดละสิ รีดคนละที หรือพร้อมกันละครั้งเจ้านาย” เลขากระแทกเสียงใส่เจ้านาย
“พูดอะไรโจ่งแจ้งจังเลยนะคุณเต้ย เรทอาร์เข้าไปทุกทีแล้ว” เจ้านายท้วง
“ก็ชีวิตคุณดนย์มีเรทอื่นไหมล่ะ ไม่อาร์ก็เอ็กซ์” เต้ยยักไหล่ ธรดนย์ไม่ตอบ ปรับเบาะขึ้นมานั่งตัวตรงแล้วหันมาเร่งเลขาที่ขับรถอย่างใจเย็น
“เร็วอีกหน่อยสิเต้ย เมื่อไหร่จะถึงกรุงเทพฯ ไม่ได้ขับรถหนีไล่จับเต่านะ”
“ผมถือคติ ถึงไม่ช่างไม่ถึงก็ช่าง ไมได้คิดจะไปฟันนักร้องน้องรักที่ไหนนี่ รีบทำไม” คุณเลขายักไหล่
“ชักจะมากขึ้นทุกวันแล้วนะ” ธีรดนย์ทำตาขวาง อยากเอื้อมมือไปตบปากเบาๆ เพราะยามอยู่นอกออฟฟิสนั้นปากคอร้ายกาจมากขึ้นกว่าเดิม
“เต้ยต้องปรับตัว อยู่กับคุณทินเต้ยไม่พูดมากและกัดเจ็บแบบนี้หรอก” เลขาปากเก่งยักไหล่
“ทินอีกแล้ว รักทินขอบทินจะย้ายให้ไปอยู่กับทิน รอเขากลับจากฮันนี่มูนซะก่อนเถอะ” ธีรดนย์เสียงเข้มแล้วถอนหายใจ “แล้วนี่เมื่อไหร่ทินจะกลับ ทำไมนานนัก แค่ฮันนี่มูน พอไปถึงฝรั่งเศสแล้วก็รีบทำๆ กันให้ได้ลูกซักคนแล้วก็น่ารีบกลับมา เบื่อทำงานที่นี่จะแย่อยู่แล้ว”
“ถึงคุณทินกลับ แต่คุณดนย์ก็ยังเป็นประธานคณะกรรมการบริหารอยู่นะครับ อย่าลืม” เลขาเตือน
“เป็นแต่ตำแหน่ง รับแต่เงินปันผล เรื่องงานจะมองให้ทินทำ” ธีรดนย์ยักไหล่ ส่วนเลขาที่ ‘รักทินชอบทิน’ กำลังจะอ้าปากเถียงแต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อผู้เป็นเจ้านายทำตาตื่นขึ้นมาทันใด
“เต้ย เร็วเข้าๆ เร่งเร็วเข้า” ธรดนย์ส่งเสียงลั่น
“หา อะไรนะ” เลขาทำหน้าเลิ่กลั่ก
“เหยียบเข้าสิ เร่งตามให้ทัน” เจ้านายชี้มือให้คนขับดูมอเตอร์ไซด์สามคันที่เพิ่งแซงรถเบ็นซ์ S500 ขึ้นหน้าไปทางด้านซ้าย
“ไม่เอานะ เต้ยไม่ชอบขับเร็ว”
“เต้ย นี่เบ็นซ์ เอส 500 นะ ไม่ใช่แดวู เร่งเครื่องเดี๋ยวนี้” ธีรดนย์สั่ง
“ถึงเป็นเฟอรารี่ เต้ยก็ไม่เร่ง” เลขายังดื้อ ไม่ยอมทำตาม
“งั้นจอดข้างทางเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า” ธีรดนย์เร่งเลขา “เร็วๆ เข้าสิเต้ย เดี๋ยวจะตามไม่ทัน”
“คุณนี่เป็นเอามาก จะซิ่งรถไล่ตามเขาทุกครั้งไป อะไรนักหนา” เต้ยโวยวาย แต่ก็พยายามเบี่ยงรถเข้าเลนซ้ายสุด ตามองกระจกมองหลังอย่างระมัดระวัง ปากก็พูดพึมพำว่า “อย่าเพิ่งแซงซ้ายมาสิวะ ไอ้...”
ธีรดนย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะเลขามัวแต่เชื่องช้าไม่ทันใจ พอรถจอดข้างทางธีรดนย์รีบเปิดประตูวิ่งอ้อมมาด้านคนขับแล้วสั่งเลขารีบวิ่งไปเปลี่ยนที่นั่ง
“เร็วสิเต้ย” ธีรดนย์ตะโกนเร่ง
“เร็วแล้วคร้าบ” เต้ยตาลีตาเหลือกอ้อมรถขึ้นไปนั่งบนเบาะคนขับและยังไม่ทันได้ปิดประตู คนขับใจร้อนก็ออกรถ
“พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย” เต้ยพึมพำ มือดึงเข็มขัดนิรภัยคาดเอวแล้วนั่งหลับตาปี๋ “ขออย่าให้ลูกอ๊วกใส่เสื้อ DKNY กับ Armani ของแท้ตัวใหม่เลยนะ”
“คิดหรือว่าจะรอด” ธีรดนย์คำราม ตามองตรงไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น
“คุณดนย์ เต้ยยังไม่มีแฟนนะ” เลขาคนเก่งตอนนี้หน้าซีดเพราะเจ้านายเร่งความเร็วรถขึ้นจนน่ากลัว “ยังไงก็ไม่ทันหรอกคุณดนย์ เขาแซงไปตั้งนานแล้ว”
“เดี๋ยวก็ไปติดไฟแดง” ธีรดนย์ตอบห้วนๆ
“แล้วไง คุณจะลงไปจับเขาใส่กุญแจมือหรือไง”
“เดี๋ยวก็รู้”
“คุณดนย์ เต้ยยังไม่มีแฟนนะ” เลขาคนเก่งตอนนี้หน้าซีดเพราะเจ้านายเร่งความเร็วและขับรถปาดไปปาดมาจนน่ากลัว “ยังไงก็ไม่ทันหรอกคุณดนย์ เขาแซงไปตั้งนานแล้ว”
“เดี๋ยวก็ไฟแดง” ธีรดนย์ตอบห้วน “ยังไงผมก็ไม่ปล่อยให้หายไปอีก”
“แล้วไง คุณจะลงไปจับเขาใส่กุญแจมือหรือไง”
“เดี๋ยวก็รู้” ธีรดนย์เค้นเสียงออกมาจากริมฝีปาก
ไม่นาน สิ่งที่ธีรดนย์พูดก็เป็นความจริงๆ รถติดไฟแดง มอเตอร์ไซด์สามคันจอดอยู่เลนซ้ายสุด มีรถกระบะจอดอยู่ด้านหลัง โชคดี รถเบ็นซ์ของธีรดนย์แล่นเข้าจอดช่องกลางข้างๆ มอเตอร์ไซด์ทั้งสาม ผู้ขับขี่คันหน้าสุดหนมามองพอดี ครั้นเห็นว่าใครกำลังมองอยู่จึงยกมือขึ้นทักทาย
เต้ยยิ้มรับแล้วรีบหันไปทางธีรดนย์ด้วยความตกใจที่ฝ่ายนั้นเปิดประตูรถเดินอ้อมไปหาวิธวินท์
“ว่าไง พ่อตัวดี” ธีรดนย์ส่งเสียงแต่ทันใดก็ต้องชะงักแล้วอ้าปากค้างและตาค้างที่อยู่ๆ มอเตอร์ไซด์ BMW สีน้ำเงินพุ่งทะยานผ่าไฟแดงหายไปต่อหน้าต่อตาด้วยความเร็วสูง
“เฮ้ยวินท์” บารมีซึ่งจอดรถอยู่ข้างๆ ตะโกน แล้วหันมามองชายหนุ่มร่างสูงที่ลงจากรถเบ็นซ์เดินเข้ามาใกล้
“คุณเป็นเพื่อนเขาหรือ” ธีรดนย์ถาม
“เอ่อ...” บารมีอึกอัก หันไปมองเพื่อนที่จอดรถอยู่เยื้องไปทางด้านหลังก่อนจะพยักหน้า แล้วสองหนุ่มก็พร้อมใจกันเร่งเคลื่องเลี้ยวซ้ายหนีไปหน้าตาเฉยเช่นกัน
“อะไรวะ” ธีรดนย์อุทานด้วยความหงุดหงิด ยกมือขึ้นเท้าสะเอวมองตามอย่างไม่เชื่อสายตา
“จะไฟเขียวแล้วนะคุณดนย์ เดี๋ยวก็ตามไม่ทันหรอก” เสียงเลขาผู้ห่วงใยดังขึ้นจากด้านหลัง ธีรดนย์หันไปมองมาขวางจึงเห็นว่าคนที่ลดกระจกลงมารียกเขานั้นทำหน้ายิ้มๆ อย่างสะใจ
“คอยดูเถอะ อย่าให้เจออีกนะ” ธีรดนย์บ่นพึมพำเมื่อกลับเข้ามานั่งในรถ “แสบจริงๆ เลย”
“ก็เขาคงกลัวคุณ อยู่เฉยๆ ลงรถเดินเข้าไปจะเอาเรื่อง เป็นใครก็ต้องหนี” เต้ยเข้าข้างมอเตอร์ไซด์
“ไฟแดงเลยนะเต้ย เขาผ่าไฟแดงไปดื้อๆ เลยนะ ด้วยความเร็วร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมงเลยมั๊ง” ธีรดนย์ตบพวงมาลัยอย่างหงุดหงิด “แล้วนี่เมื่อไหร่ไฟมันจะเขียวซักทีวะ”
“น่าจะเร่งเครื่องยกล้อเหมือนในหนัง” เต้ยอมยิ้ม “ไม่น่าเชื่อนะวาเด็กสุภาพเรียบร้อยอย่างคุณวิธวินท์จะใจถึงขนาดนี้”
“สุภาพเรียบร้อย ฮึ พูดออกมาได้” ธีรดนย์เบ้ปาก
“ตอนที่มานั่งเฝ้ารอพบคุณทุกครั้งเขาก็สุภาพมากเลยนะครับ เงียบ นิ่ง เยือกเย็น พูดจาดีด้วยล่ะ อ่อนน้อมถ่อมตน น่ารัก ไม่มีท่าทีจะเป็นคนชอบหาเรื่องคนอี่นก่อนเลย”
“คุณคิดว่าผมหาเรื่องเขาก่อนงั้นสิ”
“เปล่าพูดนะ ก็แค่อธิบายลัษณะของเขาทั่วๆ ไป ซึ่งลักษณะที่เห็นนั่นนะ คนที่จะหาเรื่องคนอื่นก่อนไม่น่าจะใช่คุณวิธวินท์”
“เต้ย” ธีรดนย์เรียกชื่อเลขาเสียงเข้ม
...ไม่ว่าจะพูดใหม่แบบไหน ลงท้ายเต้ยก็กระทบกระเทียบเขาอยู่ดี...
...วิธวินท์ เจอกันอีกคราวนี้จะจับตีก้นซะเลย นี่นะหรือสุภาพเรียบร้อย เต้ยพูดออกมาได้ ก็เห็นๆ อยู่ว่าเป็นยังไง...
...ร้ายที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมาเลยล่ะ...
*********************************9******************
-
ไม่ได้จิ้มก้นพี่นายมานาน
945 แล้ว อยากหื่น ๆ มั่งอ่ะ
-
เจอประชิดตัวขนาดนี้ยังหนีไปได้เลย อิอิ
-
คุณดนย์จะกินลิงน้อยคงต้องไปฝึกปรับระดับวิทยายุทธใหม่ อิอิ
-
ขนาดเจอจะ ๆ อย่างนี้ ยังปล่อยให้หนี ไปได้ อยากนี้เรียกว่า ฝีมือ
ลดน้อยถอยลงแล้ว หรือป่าวครับ คุณดนย์
แถมยังมียืมหน้าคนอื่น เข้าปฏิบัติการด้วย มันน่านักนะเนี่ย
กลับไปกรุงเทพฯ เต้ยจะเหนื่อยอีกแน่ ๆ เลย เป็นกำลังใจให้เต้ยนะครับ
ก่อนไป +1 ให้พี่นายอีกดีกว่า :L2:
วันนี้ไปตรวจสุขภาพประจำปีมาครับ หมอบอกว่าสบายดี ตับไตไส้พุงทุกอย่างยังอยู่ดีมีสุข
เหตุผลก็เพราะไม่ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ แต่ต้องลดคอเลสเตอรอลลงมาอีกนิด
นี่ขนาดไม่มีใครทำอาหารยังต้องลด คอเลสเตอรอลนะเนี่ย :pigha2: (ล้อเล่นนะครับ)
-
เฮ้ออทั้งเจ้านายและลูกน้องเสียน้ำตามๆกัน 55555 :pighaun:
การี๊ดดดดดดดดดคุณสารวัตรเสร็จคุณเต้ยแล้ว อั๊ยยยยยยยยย
ขาดทุนชิมิคะสารวัตร แร๊งเกิ๊น
ส่วนคุณดนย์คระจินตนาการชั่งบรรเจิดน่าสงสารริคกี้จริง
ถ้าได้รูปที่เต้ยถ่ายบันท้ายผ้าเปียกแนบเนื้อเนี่ยไม่ลงไปดิ้นๆ สั่งให้คุณเต้ยไปจับ
คุณวินท์ขัีงที่Dazzleแน่ๆ
คุณวินท์หนีทำไมล่ะนั่นคุณดนย์ยิ่งคลั่งเข้าไปใหญ่
ยิ่งยากยิ่งอยากได้อยากเอาชนะ 555 งานนี้มีคุณเต้ยเป็นแบคด้วย
คงไม่ง่ายสมใจคุณดนย์หรอก
แต่เห็นเต้ยกัดจิกคุณดนย์แล้วสงสารอ่ะ แบบว่าจิกซะคุณดนย์สะอึกแล้วก็
กระอักเลือดเลยอ่ะปากกัดเจ็บจริงๆ คุณเต้ยเนี่ย มีการแก้ตัวด้วยว่าต้องเปลี่ยนไปตามสภาพแวดล้อม 55
แบบนี้ถ้ามีแฟนแนวแกงจืดเนี่ย ไม่ขย่ม..เอ้ยข่มแฟนแย่เลยเหรอ 5555
คุณนายเลิสเลออลังการมากๆคะ ช๊อบชอบ อ่านแล้วมีค.สุขแก้มจะปริอีกล่ะ
+1 จัดไปคะ จะได้มีเมียซะที
-
:pigha2: ใกล้แค่นี้ ยังจับไม่ได้อ่ะคุณดนย์ ยิ่งมีคุณเต้ยเป็นแบค :laugh:
คุณดนย์ลงแดงแน่ๆๆ
ทั้งเจ้านายทั้งเลขา แรง :o8:
+1 ค่ะ รอตอนต่อไป :L2: :L2:
-
ผ่านไป 9 ตอนล่ะ แต่คู่นี้คุยกันยังไม่ถึง 15 นาทีเลย :เฮ้อ:
-
เกือบจับได้แล้ว หนีรอดไปจนได้
เจ้าแมวเหมียว...........อดตามเดิม :m20: :m20: :m20:
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ยังเล่นซ่อนแอบกันต่อไป
+1 เพิ่มให้พี่นายอีกนะครับ
-
เจอกันแล้วก็คลาด
ต้องยังงี้สิน่า ให้คุณดนย์ไม่ได้ดั่งใจบ้าง
จะได้รับรู้ว่าไม่ง่ายเลย o18
-
เมื่อรัจะเจอกานอะ
เหมือนหนังแขกเลย
วิ่งไล่จับกัน
-
เฮ้อแจ๋วจริงนะลิงน้อย
อย่าให้พลาดโดนจับนะคร้าบ
โอ้ยแหกไฟแดงด้วย อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
อีก 50 จะครบพัน
รอแต้มที่พัน
อยากมีแฟนวุ้ย
-
สนุกมากเลยอ่ะคับ
ชอบดี
๕๕๕
-
คุณดนย์ต้องหัดพกกะปิไว้ด้วย เผื่อจะเอาเจ้าลิงน้อยอยู่ อิอิ
-
คุณดนย์จะลงแดงตายก็งานี้แหละว้า
เจอกันทีไรคลาดกันทุกทีอ่ะ
ลุ้นต่อไป
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ... :L2:
-
เมื่อไรจะได้ปะกันเสียที
ส่วนเลขาก็พูดแปลกๆนะ ตกลงเมื่อคืนโดนใครฟาดไปเหรอคับ
-
ไม่ทันอีกแล้ววววว
งั้นขอคู่คุณเลขาเต้ยกับคุณสารวัตรบ้างน่ะ
เชียร์คู่นี้ค่ะ
:o8:
-
คุณดนย์ต้องหัดพกกะปิไว้ด้วย เผื่อจะเอาเจ้าลิงน้อยอยู่ อิอิ
ทำไมต้องพกกะปิถึงจะจับลิงน้อยได้อ่ะครับ
อีกนิ๊ดส์เดียวพระเอกกับนายเอกก็ได้เจอกันแล้วครับ
เจอกันแทบทุกบทแล่ะ นี่จะครึ่งเรื่องแล้ว คนเขียนก้ลุ้นเหมือนกัน :pigha2: นี่กำลังหนักใจอยู่ว่าจะให้เสียตัวกันยังไง เรื่องมันไ่ม่ค่อยเอื้อต่อการร่วมรักกันเลยอ่ะ เซ็ง เขียนไปก็กุมขมับไปด้วย :เฮ้อ:
10
“ใครวะวินท์” ภมรรีบปรี่เข้ามาถามวิธวินท์หลังจากรวมตัวกันได้อีกครั้ง
“คุณธีรดนย์ ประธานบริษัทเหล้าเจ้าปัญหานั่นไง” วิธวินท์ตอบเสียงห้วน แล้วยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม ท่าทีไม่ได้ทุกข์ร้อน
“แล้วทำไมต้องหนี” บารมียืนเท้าสะเอวเอียงหน้ามอง ‘หัวหน้าทีม’ ที่พาหนี
“หล่อไม่หยอกนะ” ภมรชม
“ไมได้หนี แค่ไม่ให้เขาตามทัน” วิธวินท์ยักไหล่
“ไปก่อเรื่องอะไรไว้ละสิ จะฟ้องอายุธ” ภมรชี้หน้า
“แค่ไม่อยากคุยด้วย ที่หัวหินก็ทีนึงแล้ว หาเรื่องอยู่ได้” วิธวินท์บ่น แล้วยกน้ำอัดลมขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะขว้างกระป๋องเปล่าลงถังขยะ
“แล้วคุณธีรดนย์นี่เป็นใคร” บารมีถาม “คนไล่จีบนายหรือ เสน่ห์แรงนักนะ หน้าตาแบบนี้ยังมีคนมาชอบอีก”
“ปากเสีย พูดอะไรไม่เข้าหู” วิธวินท์ทำเสียงดุใส่บารมีที่ยืนหน้าตึงอยู่ใกล้ๆ
ภมรมองสองคนสลับกันแล้วรีบห้ามทัพ “แกไปเดือนร้อนอะไรด้วยบารมี ก็รู้ว่าวินท์มันชอบทำอะไรบ้าๆ แบบนี้”
“เกิดรถพุ่งมาชนว่าไง ผ่าไฟแดงแบบนั้นมันอันตราย ไม่ห่วงตัวเองบ้างเลย” บารมีเสียงเข้ม หน้าเข้ม “จากนี้ถึงกรุงเทพฯ เราจะนำเอง นายตามหลัง แล้ววินท์อยู่ท้ายสุด”
“จริงด้วย” ภมรหันไปหาวิธวินท์อีกครั้ง “ทำอะไรเสี่ยงตาย แค่ไม่อยากพูดกับผู้ชายรูปหล่อแค่คนเดียวนี่นะ เป็นเราไม่ได้ จะทิ้งมอเตอร์ไซด์เอาไว้แล้วขึ้นไปนั่งรถเบนซ์ซบไหล่แล้วไหลมาซบตักเข้ากรุงเทพฯ พร้อมกันซะเลย”
“ได้ยินไหมวินท์ เราจะเป็นคนนำขบวน” บารมีย้ำ
“ได้ยินแล้ว ไม่ได้หูหนวกนะ” วิธวินท์กรอกตาไปมาราวกับเอือมระอาเพื่อน
“ดูมัน” ภมรส่ายหน้า “ใครได้ไปเป็นแฟนปวดหัวตายห่า”
“จะจับมัดเอาไว้ไม่ให้ไปไหน ไม่ก็ให้เป็นคนซ้อนท้าย” บารมีบ่นพึมพำแล้วหันหลังเดินไปที่ร้านกาแฟ ทิ้งให้ภมรมองตามงงๆ
...เป็นอะไรของมันวะเนี่ย บารมีทำท่าแปลกๆ ดูอารมณ์เสียเกินเหตุ...
...แล้วทำไมจะต้องมาให้วินท์ซ้อนท้าย มันคงยอมหรอก...
ธีรดนย์กระแทกหูโทรศัพท์ลงกับเครื่องอย่างฉุนเฉียวภายหลังจบการสนทนากับศรายุธ วันนี้ ‘คุณอา’ ของวิธวินท์โทรมาขอโทษเขาที่หลานชายมาพบไม่ได้ตามนัด
“พอกลับจากหัวหินก็นอนซมทั้งวัน ตัวร้อนไม่สบายมากครับ”
...แล้วผู้ปกครองก็เลยต้องโทรมาลาโรงเรียนให้งั้นสิ
...อย่าให้รู้นะว่าศรายุธถึงกับโกหกเพื่อนหลาน นี่วิธวินท์คงไปอ้อนอาหนุ่มละสิว่าไม่อยากมาพบเขาที่บริษัทตามคำสั่ง...
...เจ้าเล่ห์จริงๆ นี่หรือเด็กหนุ่มที่สุภาพเรียบร้อยของเต้ย ซ่าขนาดนี้ ป่วยกับเขาได้ที่ไหน...
“สงสัยคงเป็นไข้เพราะขับมอเตอร์ไซด์ตากแดด แล้วก็เล่นน้ำทะเลทั้งวัน”
... เป็นไข้หรือ ไข้อะไร ไข้สำออยมากกว่า...
...รักหลานจังเลยนะคุณอาศรายุธ เอาเถอะ จะยอมให้อีกซักครั้ง แต่วันศุกร์นี้อย่าได้คิดจะรอดตัวไป สิบโมงตรง วิธวินท์จะต้องมานั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานเขาให้ได้ ไม่งั้นก็อย่าหวังว่าเขาจะเซ็นเช็คหลายล้านค่าวางระบบเน็ตเวิร์กบริษัท และต่อให้เขาต้องมานอนที่ออฟฟิสเพื่อรอเวลาสิบโมงเช้าเขาก็จะทำ...
ภิรายุเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ วิธวินท์ที่กำลังทดสอบระบบคอมพิวเตอร์ วันนี้ทั้งวันชายหนุ่มทำงานแทบไม่หยุดพัก วิธวินท์เป็นคนทำงานเร็ว อีกไม่นานก็คงเสร็จ
“ทันวันงานคริสต์มาสแน่นะวินท์” ภิรายุยื่นหน้าเข้าไปถาม
“ทันสิ” วิธวินท์ตอบ “แล้วเงินสองหมื่นก็เตรียมไว้ให้เรียบร้อยในวันส่งมอบงานด้วยนะ”
“งก” ภิรายุว่าเพื่อนยิ้มๆ
“ใครงกกันแน่” วิธวินท์ยิ้มตอบ “ว่าแต่นายเถอะ ระหว่างนี้อย่าแอบหนีเที่ยวล่ะ สายของเรารายงานว่าครูใหญ่มาทำงานสายหลายวัน แล้วพอใกล้เสร็จเราอยากให้มาดูงานว่าถูกใจหรือเปล่า ไม่อยากจะมาแก้ตามหลัง”
“เหมือนบริษัทเจ้าปัญหานั้นใช่หรือเปล่าวินท์” ภิรายุหัวเราะ “แต่เราเชื่อใจวินท์นะว่าทุกอย่างต้องออกมาเรียบร้อย วินท์ไม่เคยทำให้เราผิดหวัง”
“เกิดมาเพื่อรับใช้เพื่อนนี่” วิธวินท์เท้าความถึงอดีตสมัยเรียน
“ใช่ เกิดมาเพื่อเสียสละให้เพื่อน จะหาคนดีอย่างวิธวินท์ได้ที่ไหน ทำความดีไม่เคยหวังผลตอบแทน” ภิรายุชื่นชมเพื่อนแล้วหัวเราะร่าเริง
“แต่สองหมื่นยังต้องการอยู่นะ”
“รู้แล้วน่า เงินแค่สองหมื่นสบายมาก แล้วเราจะช่วยโฆษณาให้ด้วย จะสรรเสิญเยินยอให้สปอนเซอร์ฟังด้วยล่ะ ไม่แน่ เขาอาจจะจ้างบริษัทวินท์ไปทำระบบคอมพิวเตอร์ให้เขา บริษัทเขาใหญ่มากเลยนะ”
"พอๆ ไม่ต้องพูด ไม่อยากจะฟัง" วิธวินท์พูดยิ้มๆ แล้วหันไปมองเด็กน้อยตัวเล็กที่ยืนออกันอยู่หน้าประตู ตาแป๋วแหววเป็นประกายอยากรู้อยากเห็น ภิรายุจึงเดินไปหาเด็กๆ แล้วอธิบายให้ฟังถึงระบบคอมพิวเตอร์และคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่ พร้อมกับระเบียบการใช้
“แล้วทุกคนต้องแบ่งกันเล่น ห้ามใครใช้เวลาเกินโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้น ครูจะให้อดขนมกันทุกคน ทั้งคนอ้วนคนผอม” ภิรายุขู่เด็กยิ้มๆ จากนั้นจึงให้เด็กถามคำถามซึ่งมีมือเล็กๆ หลายมือ ยกขึ้นทันที ตามด้วยเสียงใสแจ๋วดังระเบ็งเซ็งแซ่ ส่วนภิรายุก็ตอบคำถามโดยไม่เบื่อสลับกับเสียงหัวเราะร่าเริงสดใส
...ใครจะน่ารักเท่าภิรายุไม่มีอีกแล้ว แบบนี้น่าจะจับคู่กับศรายุธ คุณอาของเขาจะได้มีใครซักคนในชีวิตเสียที อายุก็มากแล้ว...
วิธวินท์ยิ้ม ตั้งใจจะหาทางให้ศรายุธกับภิรายุได้สนิทกันอย่างจริงจังเสียที คนเจ้าระเบียบและเป็นผู้ใหญ่เกินอายุอย่างศรายุธน่าจะได้คนที่สนุกสนานร่าเริง มองโลกในแง่ดีอย่างภิรายุคอยดูแลแทนที่จะภิรายุจะบาดเจ็บจากรวยเจ้าสำราญที่ขับรถสปอร์ตราคาแพงคันนั้น
วิศวกรหนุ่มปรายตาไปมองเพื่อนที่ยืนอยู่ท่ามกลางเด็กอนุบาลแล้วหันกลับมาทำงานต่อให้เสร็จโดยเร็วเพราะบ่ายนี้เขามีงานด่วนที่ต้องไปแก้ไขระบบคอมพิวเตอร์ให้สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง
คลับหรู The Dazzle ที่ยักษ์เฝ้าบันไดเคยโยนเขาออกมาแล้ว
...คราวนี้ไม่ต้องแอบเข้าไป แต่เดินเข้าไปอย่างสง่าผ่าเผย...
ใกล้ถึงเวลาบ่ายสี่โมง ธีรดนย์โทรศัพท์ไปที่คลับอีกครั้งเพื่อคุยกับนิวิตผู้ช่วยที่เปรียบเสมือนเป็นมือขวาของเขาเพื่อสอบถามความคืบหน้าเรื่องระบบคอมพิวเตอร์ของคลับที่กำลังมีปัญหา
“ช่างมาถึงแล้วครับ บริษัทคอมพิวเตอร์ส่งวิศวกรใหญ่มาเอง ตอนนี้กำลังแก้ไขอยู่ คาดว่าไม่เกินหกโมงเย็นก็น่าจะเสร็จทันคลับเปิด” นิวัตรายงาน
“ผมจะไปถึงห้าโมง บอกให้คุณมณฑาเรียกพนักงานประชุมด่วน” ธีรดนย์สั่งงานแล้วเดินออกมานอกห้อง มองหาเลขาคู่ใจ แต่เต้ยไม่อยู่จึงเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานอีกครั้งเพื่อโทรศัพท์ตาม
“เต้ยอยู่ในห้องน้ำ เต้ยต้องปัสสาวะเหมือนกันนะครับ” เลขาพูดเสียงเรียบ
“ผมต้องการแฟ้มของงานแข่งรถที่พัทยา เมื่อไหร่จะได้” ธีรดนย์ถาม
“คุณเพิ่งให้มาร์เก็ตติ้งเอาไปแก้”
“ไปตามมาเร็ว” ธีรดนย์ใจร้อน
“ฉี่ก่อนได้ไหมครับ” เลขาถาม
“รีบๆ เข้า ผมต้องรีบไปคลับ” ธีรดนย์เร่ง ทำเป็นไม่ได้ยินที่เลขาจงใจ ‘กวน’
“ช่างเขากำลังซ่อมระบบอยู่ เดี๋ยวก็เสร็จ คุณดนย์ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ช่างเขาเก่ง เต้ยรู้”
“รู้ได้ยังไง” ธีรดนย์ถามทั้งที่ในใจก็นึกอยู่แล้วว่าเวลามีเรื่องฉุกเฉิน ไม่มนฑาก็นิวัตต้องโทรศัพท์มาถามเลขาคุณานนท์บริวเวอรี่ของเขา
“ก็ เอ่อ...” เต้ยอึกอัก “ก็ คือว่า...”
...แกล้งอึกอักละสิ อย่างคุณเต้ยเลขาของเขาหรือจะจนคำพูด...
“คุณมณฑาโทรมาถามเบอร์โทรศัพท์บริษัทคอมพิวเตอร์ เธอบอกว่าบริษัทที่บริการอยู่รู้สึกว่าจะไม่ค่อยดีแล้ว ผมเลยแนะนำวิศวกรคอมพิวเตอร์หน้าอ่อน เอ๊ย หน้าใหม่ไฟแรงเก่งๆไป คุณดนย์คุณต้องขอบใจผมด้วยซ้ำ”
“รีบไปตามแฟ้มพัทยาจากมาร์เก็ตติ้งให้เร็วที่สุด ผมจะเซ็นงานแล้วจะรีบไป”
...วิศวกรคอมพิวเตอร์เก่งๆ หรือเต้ย...
...คราวนี้ไปไหนไม่รอดแน่พ่อลิงน้อยขาซิ่ง จะห้อยตัวซ่อมสายคอมพิวเตอร์อยู่บนหลังคา The Dazzle เขาก็จะไปจับตัวให้ได้...
ทันทีที่ธีรดนย์ถึงคลับ นิวัตกับมณฑาก็เข้ามารายงานเรื่องความคืบหน้าของการแก้ไขข้อผิดพลาดของระบบคอมพิวเตอร์
“ช่างต้องไล่สายเคเบิลครับ ระบบที่เป็นปัญหาคือเรื่องไฟอย่างเดียว ใน Dusitia ไม่มีปัญหา ไฟใน The Arena แก้เสร็จแล้ว แต่ปัญหาตอนนี้คือคอมพิวเตอร์สั่งปิดเปิดไฟทางเดินและควบคุมไฟฉุกเฉินไม่ได้” นิวัตรายงาน
“ระบบยังใหม่อยู่เลยนะนิวัต ทำไมมันเสียได้” ธีรดนย์เสียงเข้ม แล้วหันไปสั่งงานเลขาที่เดินอยู่ข้างซ้าย “คุณมณฑาครับ เรียกบริษัทที่ติดตั้งระบบเข้ามาคุยกับผม เอา MD นะ ไม่ต้องให้คนอื่นมา”
“กี่โมงดีคะ ที่นี่หรือที่...”
“ที่นี่ วันเสาร์สิบโมง ตอนบ่ายผมต้องไปบริษัท” ธีรดนย์ตอบสั้นๆ เงีบบไปชั่วครู่แล้วถามขึ้นว่า “แล้วทำไมจ้างบริษัทอื่นมาซ่อม”
“บริษัทนี้ทำงานเร็วกว่าค่ะ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ดีกว่า คุณเต้ยแนะนำมา” มณฑาตอบ
“เราหมดสัญญา system maintenance กับบริษัทเดิมเมื่อไหร่”
“เดือนหน้าครับ” นิวัตตอบ
“ไม่ต้องต่อสัญญา ถ้าบริษัทนี้ทำดีก็เรียกเขามาคุยในรายละเอียด ชื่อบริษัทอะไรนะ” ธีรดนย์ต้องการย้ำเพี่อความมั่นใจ
“Network Solutions ค่ะ บริษัทเดียวกันที่ติดตั้งส่วนขยายระบบคอมพิวเตอร์ที่คุณานนท์บริวเวอรี่” เลขาของธีรดนย์ประจำ The Dazzle ตอบ
...ฮึ บริษัทของลิงรูปหล่อ...
...แล้วตอนนี้คงกำลังห้อยโหนอยู่บนรางเหล็กเพื่อเช็คสายคอมพิวเตอร์อยู่ละสิ...
“แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน” ธีรดนย์ถามโพล่งขึ้นมา
“ใครครับ” นิวัตเลิกคิ้วถาม
“วิศวกรที่ซ่อมคอมพิวเตอร์”
“เช็คสายเคเบิลอยู่บนแคทวอล์คเหนือทางเดินเข้า Dusitia ครับ” นิวิตรีบตอบ
...ได้การ คราวนี้หนีไปไหนไม่ได้...
...เดี๋ยวเจอกัน...
********end o 10**********
-
จะเจอกันแล้ว จะเจอกันแล้งว จะเจอกันแล้ว ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ลุ้นคร้าบลุ้น อิอิ จะบ้าป่าววะเราเนี่ย
:oni2: :oni2: :oni2:
-
คราวนี้จะรอดได้อีกไหมเนี่ย..............
ตื่นเต้น..................
ลุ้น..............
-
:z1: รอตอนเจอกันจังๆซะที แคล้วคลาดกันไปตลอด
ชีวิตจริงเจอแฟนยากๆแบบนี้รึเปล่าค่ะคุณคฑาวุธ :laugh:
-
ในที่สุดก้อใกล้จะเจอกันล่ะ ถ้าไม่มีอะไรมาขัดข้องนะ :laugh:
ทำม้าย ทำไม ต้องมีเหตุให้หนูวินธ์เข้าใกล้เสืออย่างคุณดนย์อยู่เรื่อยๆๆนะ
คราวนี้ถ้าจับไม่ได้ คุณดนย์คงคลั่ง o18 o18
-
:z1: รอตอนเจอกันจังๆซะที แคล้วคลาดกันไปตลอด
ชีวิตจริงเจอแฟนยากๆแบบนี้รึเปล่าค่ะคุณคฑาวุธ :laugh:
โอ๊ยเจ็บ
M@nfaNG ทำไมเอื้อนเอ่ยวาจาโหดร้ายแบบนี้ :L3:
-
รู้สึกว่าคุณดนย์ จะจับเจ้าลิงน้อยแล้วอะ
คุณวินท์หนีเร็วเข้าครับ แต่เอ๋...
คุณวินท์จะจับคู่ให้อายุธกับภิรายุ แล้วเต้ยอะครับ
:o12:
-
จะเจอกันแล้ว ลุ้นๆๆ
รู้สึกไม่ค่อยชอบภิรายุแปลกๆแฮะ :try2:
-
ลิงแพ้ทางกะปิไง อิอิ
-
อุกรี๊ด เส้ดแน่ๆคุณวิศวกรปากแดง ก้นจะแดงด้วยป่าวมะรู้
มาเยือนถึงถิ่นโดนจับขังแน่ๆ อิอิ
คุณดนย์ลุยเลยคะถ้ารอดไปได้อีกครา จะจับคนแต่งมาโบย :beat: 555
-
ซินเดอเรล่า หนีเจ้าชาย จังนะเรื่องนี้อ่ะ
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
ตามให้เจอนะ ท่านเจ้าชาย
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:3123:
-
จะเจอกันมะเนี่ย คลาดกันหลายทีแล้ว
-
รีบโพสรีบไปสปาแล้วล่ะ bye bye แล้วเจอกันใหม่ ใครอยาก :beat: :z6: ก็เชิญไปทำคุณคฑาวุธนะครับ ผมเป็นคนโพสเฉยๆ :z1: :pigha2:
11
ธีรดนย์มอบหมายงานให้ผู้ช่วยคนสำคัญและเลขานุการแล้วเดินแยกตัวขึ้นไปบนชั้นสามเพื่อตรงไปยังบันไดที่นำขึ้นไปสู่พื้นที่ใต้หลังคาเหนือชั้นพิเศษสำหรับสมาชิกคลับระดับซุปเปอร์วีไอพี
ขณะที่กำลังเดินขั้นบันไดแคบๆ สู่ชั้นบน ธีรดนย์ก็อดคิดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเวลามีปัญหาระบบคอมพิวเตอร์ช่างจะต้องปีนขึ้นไปไล่สายเคเบิลบนรางเหล็กที่แขวนอยู่เหนือเพดาน แต่คราวนี้เขาชอบใจที่ ‘วิศวกรใหญ่’ เป็นคนขึ้นไปเอง
...ลิงรูปหล่อหน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ อีกแล้ว...
...ดูซิจะทำหน้าอย่างไรหากรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของคลับ...
ไม่นาน เจ้าของคลับหรูก็มาหยุดยืนอยู่บนแคทวอล์คใต้หลังคาเหนือส่วนที่เป็นทางเข้า Dusitia ครั้นแหงนหน้าขึ้นไปเหนือศีรษะก็มองเห็นร่างของชายหนุ่มที่อยู่ในชุดช่างสีกรมท่ากำลังก้มหน้าง่วนอยู่กับสายเคเบิ้ล
...แน่ะ ฮัมเพลงซะด้วย ทำงานอารมณ์ดีจังเลยนะ นี่จะรู้หรือเปล่าว่าเสือร้ายมายืนจ้องเขมือบอยู่ข้างล่าง...
...ห้อยตัวแบบนั้นไม่กลัวตกหรือยังไงนะ...
...อืม แต่ก้นสวยเหมือนเคย...
ธีรดนย์เผลออมยิ้มเมื่อมองขึ้นไปเห็นบั้นท้ายแน่นๆของชายหนุ่มที่ทำใหเขาหัวหมุนมาสองอาทิตย์กว่า ในใจอดไม่ได้ที่จะนึกภาพเปลือยเปล่าของชายหนุ่มนักซิ่งกำลังห้อยโหนอยู่ใต้หลังคา แล้วมีเขานอนเปลือยแผ่หรารออยู่ข้างล่าง ควันสีขาวค่อยๆ เจือจาง เผยให้เห็นใบหนาขาวๆ ของวิธวินท์กำลังมองลงมาที่เขาด้วยตาวาบหวาม ปากแดงๆ เผยอขึ้นช้าๆ แล้วเรียกชื่อเขาด้วยเสียงกระเส่า
...ช่วยไม่ได้ รูปร่างหน้าตาถูกใจเขานี่ ขอแอบคิดอะไรทะลึ่งหน่อยเถอะ...
“คุณวิธวินท์” ธีรดนย์กระแอมแล้วเรียกชื่อวิศวกรหนุ่มเสียงดัง ฝ่ายที่ถูกเรียกสะดุ้งสุดตัว หันหน้ามาก้มมองคนที่ยืนเท้าสะเอวแหงนหน้ามองอยู่เบื้องล่าง ตาคมกริบเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจพร้อมๆ กับดวงตาของธีรดนย์ที่เบิกกว้างขึ้นด้วยเช่นตกัน และตามมาด้วยเสียงร้องดังลั่น
...โอ๊ย...
...เจ็บ เจ็บจริงๆ โลกหมุนในทันใด ทุกอย่างพร่าเลือนไปหมด...
...โอย อย่าบอกนะว่าเขาโดนประแจหล่นลงกลางหัว...
...วิธวินท์...ทำไม...
เต้ยเดินตรงไปที่ห้องคนไข้หมายเลข 1976 แล้วเอื้อมมือจะเปิดประตูแต่เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูเปิดออกแล้วพยาบาลร่างท้วมเดินออกมาจากห้อง ในมือลากเสาสเตนเลสห้อยขวดน้ำเกลือที่มีรอบโค้งงอตรงกลางเสาออกมาด้วย
"ผมมาเยี่ยมคุณธีรดนย์ครับ" เต้ยแจ้งความประสงค์ แล้วก้มลงมองเสาน้ำเกลือ "เกิดอะไรขึ้นครับ"
"คนไข้นะสิคะ ขนาดเจ็ยยังมีแรงทำให้เสาน้ำเกลือหัก พยาบาลไม่เคยพบเคยเจอ"
...เขาเคยเจอ บ่อยด้วย คนที่จะทำแบบนี้ได้มีอยู่คนเดียวนี่ล่ะ...
เต้ยยิ้ม รอให้พยาบาลเดินจากไปแล้วจึงเปิดประตูเข้าไปเยี่ยม 'คนเจ็บ'
...ทั้งสงสาร ทั้งขำธีรดนย์ คราวที่แล้วโชคดีที่ประแจหล่นเฉียดหัว คราวนี้โดนไปเต็มๆ จนไม่ได้สติต้องหามส่งโรงพยาบาล...
...ฝีมือคนหน้าขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดง คนเดิม...
“ผมจะเอาเรื่องวิธวินท์ จะฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายซักสองสามแสน ข้อหาจงใจทำร้ายร่างกายจนได้รับบาดเจ็บสาหัส” ธีรดนย์พูดทันทีที่เห็นหน้าเลขา
“ระบบคอมพิวเตอร์ซ่อมเสร็จตอนหนึ่งทุ่มนิดๆ ครับ ทุกอย่างเรียบร้อยทันเวลาคลับเปิดได้ตอนสี่ทุ่ม ฝีมือเยี่ยมมาก จะหาช่างคอมพิวเตอร์เน็ตเวิร์กไหนเก่งเท่านี้ไม่มีอีกแล้ว” เต้ยรายงานความเป็นไปที่คลับ
“ยังดีนะหัวไม่แตก” ธีรดนย์ยกมือขึ้นคลำศีรษะตัวเอง
“นี่ถ้าไม่ได้คนเก่งอย่างคุณวิธวินท์ป่านนี้แขกที่มาเที่ยวคงยืนรอกันหน้าคลับ ทุกอย่างคงป่วนไปหมด” เต้ยยังสรรเสริญเยินยอวิธวินท์
“หรือว่าเขาจงใจกะจะเอาผมให้หัวแตกจริงๆ” ธีรดนย์หรี่ตา
“เต้ยแนะนำว่าให้ยกเลิกสัญญากับบริษัทเดิมแล้วจ้าง Network Solutions ดูแลระบบให้ The Dazzle ซะเลย” เลขากับเจ้านายยังพูดคนละเรื่อง
“อย่าเพิ่งให้จ่ายเงินค่าซ่อมระบบนะ รายการนี้ผมไม่เซ็นเช็คจ่ายเงินเด็ดขาด” เข้าของคลับหรูทำเสียงเข้ม
“ได้ยินคุณนิวัตเล่าว่าคุณวิธวินท์เขาวิ่งตาเหลือกลงมาตามคนไปช่วย พอมีคนพาคุณไปโรงพยาบาลแล้วก็ปีนขึ้นไปทำงานต่อ”
“จนป่านนี้ยังไม่ยอมมาเยี่ยมขอโทษผม โทรมาถามอาการหน่อยก็ไม่มี” ธีรดนย์ส่ายหน้าด้วยความไม่พอใจ
“คุณไม่ได้เจ็บอะไรมาก”
“ลองมาโดนบ้างไหมล่ะ” ธีรดนย์มองเลขาตาขวาง
“ยังดีนะที่เป็นซองหนังใส่เครื่องมือ มีประแจเล็กๆ กับไขควงไม่กี่อัน คุณก็ช่างหาอะไรเล่น อยู่ดีๆ ก็ไปจ๊ะเอ๋ให้เขาตกใจ ดีนะที่คุณวิธวินท์ไม่ตกลงมา สูงขนาดนั้นได้คอหักตาม” เลขาดุเจ้านาย
“พอหรือยังคุณเต้ย” ธีรดนย์เสียงเรียบ “นี่ขนาดผมล้มตึงถูกหามส่งโรงพยาบาล พ่อคุณยังนั่งทำงานต่อหน้าตาเฉย ไม่ตระหนกตกใจมือไม้สั่นบ้างเลยหรือ”
“เขาเป็นคนมีสมาธิดี แบบนี้ไงครับถึงเรียกว่ามืออาชีพ ในสถานการณ์น่าตกใจแบบนั้นยังทำงานต่อได้อย่างมีประสิทธิภาพ ถ้าไม่ทำงานต่อ ระบบก็ไม่เสร็จ คลัยจะเปิดได้ยังไง ขายหน้าตายล่ะ The Dazzle ต้องปิดฉุกเฉินคืนวันพฤหัสบดี เพราะเปิดไฟไม่ได้” เลขาบริษัทผลิตเหล้าจีบปากจีบคอพูด
“อ๋อ ที่ผมโดนเครื่องมือตกใส่หัวนี่ผมเป็นหนี้บุณคุณเขาหรือ” ธีรดนย์กระชากเสียง ตาขุ่นเคืองที่คนซึ่งควรจะเป็นฝ่ายเขากลับเข้าข้าง ‘ฝ่ายโน้น’
“เปล่า เขาเป็นหนี้ชีวิตคุณดนย์ที่ไม่ตกลงมาคอหัก” เลขาพูดกระทบกระเทียบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ภมรหัวเราะจนน้ำตาเล็ดเมื่อได้ยินวิธวินท์เล่ารายละเอียดของ ‘อุบัติเหตุ’ ที่เกิดขึ้นกับธีรดนย์ให้ฟังโดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังยืนกอดอกพิงประตูฟังอยู่ด้านหลัง
“ตาเขาโตเหมือนไข่ห่าน ปากอ้ากว้างจนนกบินเข้าได้ทั้งตัว เสียงร้องดังยิ่งกว่าไมโครโฟนอีก นึกภาพแล้วอยาจะเลิกดูวีซีดีตลกคาเฟ่เลยล่ะ” วิธวินท์หัวเราะประกับภมร
“หน้าตาแตกต่างไปจากคนที่ลงมาจะเอาเรื่องเราที่สี่แยกเพชรบุรีโดยสิ้นเชิงใช่หรือเปล่า” ภมรหัวเราะไม่ยอมหยุด
“นี่คงนอนกัดฟันกรอดๆ เพราะโกรธเรา”
“ได้หาหมอฟันต่ออีกโรค” ภมรเสริม
“รอให้ถึงตอนไปขอโทษเขาก่อนเถอะแล้วจะหัวเราะไม่ออก” เสียงศรายุธดังขึ้นข้างหลังเมื่อฟังมาจนพอแล้ว แต่หุ่นส่วนบริษัทอีกสองคนที่นั่งหัวเราะกันอยู่ยังคงคุยกันต่อ
“ทำเป็นเรื่องสนุก คุณธีรดนย์ต้องนอนโรงพยาบาลเลยนะวินท์” ศรายุธผลักไหล่ภมร แล้วหันไปตบแก้มวิธวินท์เบาๆ
“อายุ” วิธวินท์เบี่ยงหน้าหนี “ไม่ใช่เด็กแล้วนะ เลิกตบแก้มผมซะที”
“รู้หรือเปล่าว่าผมลัพท์เป็นยังไง” ศรายุธถาม
“เขาไม่ได้เจ็บเท่าไหร่หรอก ที่นอนโรงพยาบาลเพราะหมอแค่อยากดูอาการ แล้วเงินเขาก็เหลือเฟือ เลยนอกพักอยู่เฉยๆ สุดสัปดาห์แทนที่จะไปตากอากาศที่หัวหิน” วิธวินท์อธิบาย
“วินท์ไม่ได้จงใจแกล้งทำประแจตกใส่หัวเขาจริงๆ หรอกนะ” ศรายุธทำเสียงเรียบ “เห็นพูดมาหลายครั้ง”
“เปล่านะครับอายุธ ผมก็พูดไปยังงั้นเอง แต่คราวนี้เขาโชคร้ายเอง มีที่ไหน อยู่เงียบๆ คนเดียวก็มีคนมากระแอมเรียกชื่อให้ตกใจ”
“คุณเลขาโทรมานัดวันให้ไปพบเจ้านายเขาต้อนสิบโมงเช้าวันพุธ คุณธีรดนย์ให้เคลียร์นัดอื่นๆ ทุกอย่าง เลื่อนการประชุม บอกว่าจะเข้าออฟฟิสตอนเช้าเพื่อมานั่งรอเวลานัด” ศรายุธพูดเสียงเรียบ ใบหน้าเคร่งขรึม
“มาทำงานได้แล้วหรือ” ภมรยังคงหัวเราะเบาๆ
“คงถือไม้เท้าช่วยเดินเพราะยังมึนๆ อยู่ เดินไม่ตรงทาง” วิธวินท์เสริมแล้วยิ้มมุมปาก
“นายต้องไปขอโทษเขาพร้อมกับผู้ปกครอง” ภมรแนะนำ แล้วหัวเราะหนักกว่าเดิม
“คุณธีรดนย์อะไรนี่ ยังไม่เลิกคิดอีก” วิธวินท์เบ้ปาก
“เขายับยั้งการจ่ายเช็คเงินสิบกว่าล้าน ค่าจ้างส่วนขยายระบบคอมพิวเตอร์ของคุณานนท์บริวเวอรี่ก็ถูกแช่แข็งเอาไว้” ศรายุธบอกข่าวร้ายข่าวแรก
“โอ๊ยตายแล้ว” ภมรผู้ห่วงเรื่องเงินยิ่งกว่าสิ่งใดยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเอง
“จะบ้าหรือ” วิธวินท์ลุกขึ้นยืน น้ำเสียงไม่พอใจมาก
“ค่าซ่อมระบบที่ The Dazzle เขาก็ไม่เซ็นเช็ค” ศรายุธแจ้งข่าวร้ายข่าวที่สอง
“ฟ้องเลยอายุธ” วิธวินท์เสียงกร้าว
“ตามเข้าไปคุยกับอาในห้อง” ศรายุธถอนหายใจเบาๆ แล้วหันหลังเดินกลับเข้าห้องทำงาน
“ฟ้องก็อีกเป็นปีๆ กว่าจะจบเรื่อง” ภมรเบ้ปาก “ไม่มีเรื่องจะดีกว่านะวินท์ เพื่อปากเพื่อท้องของพวกเรา”
“ยังจะมาพูดอีก เมื่อกี้ฟังไปก็หัวเราะสนุกสนาน” วิธวินท์ยกสันมือขึ้นทำท่าจะฟาดเพื่อน แล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินตามศรายุธเข้าไปในห้องทำงาน เตรียมฟังคำเทศนาและการโน้วน้าวใจแกมบังคับที่จะให้เขาไปขอโทษคนจิตป่วน
...แย่จริงๆ คนอะไร ชอบหาเรื่องเป็นที่หนึ่ง ธีรดนย์นี่จงใจจะเกิดมาเป็นคู่ปรับเขาแท้ๆ เชียว...
ธีรดนย์นอนพลิกตัวไปมาอย่างเบื่อหน่าย วันจันทร์เขาไม่ได้ไปทำงานเพราะโดนทั้งพ่อทั้งเลขาห้าม แต่ว่าเต้ยก็ถูกเขาดุที่โทรศัพท์ไปรายงานพ่อ กระนั้น คุณเลขาผู้ไม่เคยและไม่มีวันจนมุมก็หาเหตุผลมาอธิบายแย้งจนได้
“คุณพ่อจะได้รู้ว่าคุณทำงานหนักมากทั้งสองที่จนเพลียและเบลอ ทำสารพัดอย่างแม้กระทั่งขึ้นไปตรวจงานช่างคอมใต้หลังคาด้วยตัวเอง ที่นี้คุณพ่อก็จะเห็นใจ แล้วกลับมาทำงานช่วยคุณโดยเร็ว...
...รอดตัวไป แม้จะเข้าข้างเขาบ้างแต่เต้ยก็ไม่ลืมเหน็บแนม...
...พเนศว์ คู่ขาอีกคนของเขาก็รู้เรื่องจึงบอกว่าจะมาดูแลเขาถึงที่บ้าน...
...ดูแลเขาด้วยการจับถอดเสื้อผ้าแล้วขึ้นคร่อมละสิ ไม่ไหวแล้ว ขอพักซักหน่อยเถอะ พเนศว์เรี่ยวแรงเยอะและอารมณ์จัดเหลือเกิน ชอบเล่นบทรักแผลงๆ ขืนมาตอนนี้เขาอาจพิการ...
...เจ็บใจวิธวินท์จริงๆ ตอนนี้ชักไม่แน่ใจว่าสิ่งที่หล่นลงมาใส่หัวเขานั้นเป็นอุบัติเหตุจริงหรืออุบัติเหตุหลอก แล้วนี้ก็ยังทำเย็นชา เป็นคนทำเขาบาดเจ็บ สองวันที่อยู่ในโรงพยาบาล ไม่ไปเยี่ยมแม้แต่นิด มีศรายุธไปขอโทษเขาคนเดียว เกิดอะไรขึ้นก็ต้องให้คุณอาเป็นคนออกหน้าแทน…
...ที่ไม่เห็นมาเยี่ยมขอโทษเขาที่โรงพยาบาลก็คงเพราะคุณอาหน้าจืดไม่บังคับ มีหลานดื้อรั้นแบบนี้น่าสงสารศรายุธ...
...คอยดูนะ พอมาพบเขาที่บริษัทตามที่เขายื่นคำขาดและขีดเส้นตายเอาไว้ วิธวินท์ก็จะมีประเด็นที่จะต้องขอโทษเขาเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง...
ธีรดนย์ลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินออกมานอกห้องนอนหยุดยืนอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ ก่อนจะเดินไปยืนเกาะราวระเบียง มองออกไปยังท้องฟ้าเบื้องนอก ลมเย็นๆ พัดมาปะทะใบหน้า อากาศเช้าวันนี้สดชื่น หน้าหนาวมาเยือนกรุงเทพฯ นานแล้วแต่ความเย็นเพิ่งมาเยือนเมื่อใกล้จะปลายเดือนธันวาคม
...แม้วันนี้อากาศดี แต่เขากลับรู้สึกเบื่อ ดูหดหู่อย่างไรก็ไม่รู้...
...วันนี้เขาไม่อยากออกไปไหนเสียแล้ว อยากมีใครมาอยู่เป็นเพื่อน ลอยคลอในสระว่ายน้ำด้วยกัน แล้วเดินคลอเคลียกันไปรอบๆ อาณาจักรส่วนตัวของเขาที่ชั้นบนสุดของตึกที่พักอาศัย The River Heights...
...ภิรายุ...
...คมยิ้มสวย ร่าเริ่ง อ่อนโยน และคุยสนุก อยู่กับภิรายุแล้วสบายใจ และดูท่าทางจะทำอาหารให้เขาทานได้ ช่วงนี้เขาไม่อยากทานข้าวคนเดียวและเบื่อที่จะออกไปทานอาหารนอกบ้านทุกมื้อ...
...และที่สำคัญ ไม่ขัดใจเขา...
…ไม่เหมือนวิธวินท์...
...คนอะไร ดื้อรั้นเป็นที่หนึ่ง จงใจจะเกิดมาเป็นคู่ปรับเขาแท้ๆ เชียว...
...นี่ถ้าหน้าตาไม่ถูกใจตั้งแต่แรกพบ เขาไม่ปล่อยให้ลอยนวลหรอก...
...อ้อ เพราะก้นสวยด้วยถึงยอมให้...
...ปากอิ่มเต็ม แดงระเรื่อ แก้มป่องนิดๆ จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ตาคมแฝงประการหลายหลาย ทั้งไร้เดียงสา ทั้งดื้อรั้น ทั้งดูเศร้าๆ ทั้งเอาเรื่อง แต่ดูๆ ไปก็น่ารักเหมือนกัน...
หลังจาก ‘จัดการ’ พ่อตัวดีที่พักหลังขยันสร้างเรื่องปวดหัวให้เขาต้องตามแก้ ศรายุธก็โทรศัพท์ไปแจ้งต่อคุณเต้ยเพื่อยืนยันว่า ‘ผู้ต้องหายินดีมอบตัว’
...“เพื่อบริษัทนะผมถึงยอมทำ ที่ผมจะไปขอโทษคุณธีรดนย์นี่ไม่ได้หมายความผมยอมรับผิด เพราะผมไม่ได้ผิดอะไร”...
กระนั้น แม้ศรายุธจะยืนยืนเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าวิธวินท์จะไปพบธีรดนย์ตามวันและเวลาที่ ‘เจ้านายสั่ง’ แต่เต้ยก็ยังอยากจะพบศรายุธเพื่อ ‘ซักซ้อมความเข้าใจ’ กันก่อนถึงวันนัด ด้วยการขอให้มาเจอกันที่ร้านอาหาร
“ผมจะได้สอนคุณยุธส่งรูปทางมือถือด้วย” เต้ยให้เหตุผล
ศรายุธเดินเข้ามาในสวนอาหาร “ระเบียงดาว” ที่มีบรรยากาศสบายๆ สายตามองหาชายหนุ่มหน้าขาวร่างบางที่ยิ้มสดใสร่าเริงเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว ขณะที่กำลังมองหาคุณเลขาอยู่นั้น ศรายุธก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆ มีคนเข้ามาทักจากทางด้านหลัง
“อายุธจำผมได้ไหมครับ”
“ภิรายุ” ศรายุธเอ่ยเสียงเบาพร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “ทำไมจะจำไม่ได้”
“ไม่ได้เจอกันเป็นปีๆ เลยนะ”
“ได้ยินวินท์บอกว่าภิรายุยุ่งกับเรื่องโรงเรียน” ศรายุธพูดแล้วหันไปมองรอบๆ ก่อนจะถามต่อว่า “มาทานข้าวคนเดียวหรือครับ”
“เปล่าครับ” ภิรายุส่ายหน้ายิ้มๆ “มากับเพื่อน เขาเบื่อก็เลยชวนผมมาทานข้าวเป็นเพื่อน เขาทานข้าวคนเดียวไม่ได้”
“ไม่เหมือนวินท์ รายนั้นทานง่าย ได้ข้าวจานเดียวก็นั่งทานที่บันไดขึ้นออฟฟิสได้แล้ว” ศรายุธพูดถึงหลานชาย
“แปลกนะ วินท์ไม่เหมือนอายุธ และก็ไม่เหมือนผมด้วย แต่ทำไมไปกันได้” ภิรายุพูดยิ้มๆ เช่นเคย ทำให้ศรายุธอกนึกเปรียบกับใบหน้าของอีกคนไม่ได้ซึ่งเต็มไปด้วยร้อยยิ้มสดใสเช่นกันเพียงแต่คล่องแคล่งกว่า
“อาว่าเราเกิดมาเพราะมีโชคชะตาร่วมกันเลยไปกันได้ทั้งที่แตกต่างกัน” ศรายุธยิ้มอ่อนโยนเช่นเคย “ว่างๆ จะนัดกันไปทานข้าวพร้อมกันทั้งสามคน”
ภิรายุรับปากแล้วขอตัวไปหาเพื่อน ศรายุธจึงเดินเข้าไปข้างในของสวนอาหารด้านที่ติดกับบึงใหญ่ จึงเห็นเต้ยกำลังยกมือขึ้นโบกทักทาย
เลขาหนุ่มดูแปลกตาเพราะผมค่อนข้างยุ่งไม่ได้จัดทรง สวมเสื้อยืดและกางเกงกีฬาขายาว ส่วนศรายุธนั้นอยู่ในชุดทำงานผูกเน็คไทเรียบร้อย
“คุณยุธดูเท่จังเลยครับ” เต้ยชม ประกายตาชื่นชมอย่างที่พูด
“ขอบคุณครับ ผมก็แต่งตัวแบบนี้ทุกวัน”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าเป็นคุณอาของคุณวิธวินท์ บอกว่าเป็นพี่ชายถึงจะพอเชื่อ” เต้ยเท้าคางมองคนตรงหน้าด้วยแววตาหลงไหลอย่างเปิดเผย ทำให้ศรายุธยิ้มเขินๆ เพราะไม่เคยพบใครแสดงท่าทางสนใจเขาตรงๆ แบบนี้มาก่อน
“ที่จริงอายุเราห่างกันแค่สิบปี”
“จริงหรือครับ” เต้ยทำตาโต “งั้นคุณยุธก็อายุแค่ 34 เท่าๆ กับคุณดนย์”
“เปล่าครับ ผม 37 กำลังจะ 38” ศรายุธยิ้มเขินอีกแล้ว
“ฮ้า ไม่น่าเชื่อ งั้นคุณวิธวินท์ก็อายุ 27 ย่าง 28 แล้วสิ รู้ไหมครับ คุณดนย์ว่าหลานคุณยุธเป็นเด็กเพิ่งจบใหม่”
“วินท์เขาหน้าเด็กครับ ให้ใครเดาก็เดาไม่ถูก เวลาเขาใส่เสื้อแขนสั้นสีขาวกับกางเกงสีดำยิ่งดูเป็นนิสิต” ศรายุธหัวเราะเบาๆ เมื่อพูดถึงหลานหนุ่มตัวโต
“คุณดนย์ฉุนใหญ่ที่โดนเด็กจบใหม่ลูบคม” เต้ยพูดแล้วหัวเราะเสียงใส “แต่ถ้ารู้ว่าคุณวินธ์อายุจะ 28 ปีแล้วก็คงหายฉุนลงไปเยอะ”
“คุณดนย์เขาโกรธและไม่ชอบวินท์มากขนาดนั้นเลยหรือครับ วินท์บ่นว่าคุณดนย์หาเรื่องเขา” ศรายุธทำหน้าขรึม กังวลใจ
“คุณยุธไม่รู้อะไร” เต้ยลดเสียงลงแล้วโน้วตัวมาข้างหน้า ทำประหนึ่งว่ากำลังจะเล่าความลับให้ศรายุธฟัง “เต้ยจะเล่าอะไรให้ฟัง เต้ยทำงานอยู่กับคุณดนย์มาได้ก็ช่วงหนึ่งแล้ว แต่ก่อนเป็นเลขาให้คุณพ่อคุณดนย์แล้วเปลี่ยนมาทำงานกับคุณทิน น้องชายผู้น่ารัก ก่อนที่จะถูกผลักใสไล่ส่งให้มารองรับคุณดนย์จนเท่าทุกวันนี้ ตั้งแต่รู้จักกันมา คราวนี้เต้ยเห็นว่าคุณดนย์แปลกไปจากที่เคยเป็น ซึ่งเป็นสัญญาณว่ากำลังมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น”
“ผมไม่เข้าใจ” ศรายุธทำหน้างง
“เดี๋ยวคุณก็เข้าใจเอง เต้ยจะคอยป้อนข้อมูลให้คุณยุธทีละน้อย เราต้องทำงานกันเป็นทีม” คุณเลขาทำเสียงจริงจัง ส่วนศรายุธยังทำหน้าไม่เข้าใจเช่นเดิม
“คุณยุธมีแฟนหรือยังครับ” อยู่เฉยๆ เต้ยก็ถามโพล่งขึ้นมา ทำให้ศรายุธยิ้มเขินๆ แล้วเผลอยกมือขึ้นเกาศีรษะ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ว่าอากัปกิริยาแบบนี้ทำให้อีกฝ่ายยิ่งหลงไหลมากกว่าเดิม
“ผมเอ่อ...”
“แล้วคุณยุธอยากมีแฟนหรือเปล่า”
“ก็...” ศรายุธยิ่งเขินมากกว่าเดิม
“อ้าว ถามใหม่ก็ได้ ทำไมคนถึงอยากจะมีแฟน” เต้ยเปลี่ยนคำถาม
“ก็...เอ่อ...คิดว่าอยู่คนเดียวนานก็คงเหงา มีใครซักคนมาเป็นเพื่อนคู่ใจก็จะทำให้มีความสุข” ศรายุธตอบเสียงเบา
“เหงาและเบื่อ” เต้ยพยักหน้า “คุณดนย์กำลังอยู่ในขั้นวิกฤติ พอมีอะไรมาทำให้ตื่นเต้น ท้าทาย คุณดนย์เลยมีปฏิกิริยาแปลกๆ”
“คุณเต้ยหมายความว่า...” ศรายุธเริ่มจะเข้าใจ
“แล้วตอนนี้คุณยุธเหงาและเบื่อบ้างไหมครับ” เต้ยเปลี่ยนเรื่องกระทันหัน
“ก็...เอ่อ...” ศรายุธอึกอักอีกครั้ง
“ผมก็เหงาและเบื่อเหมือนกัน” เต้ยทำหน้าประกอบคำพูด “เห็นไหมครับ คนเราในสภาพปัจจุบันตอนนี้ ต้องการใครซักคนมาอยู่เคียงข้าง มาเป็นเพื่อน มาแบ่งปันความสุขและความทุกข์ในชีวิต มาเป็นเพื่อนคู่ใจ มาทำให้กันและกันมีความสุขอย่างที่คุณยุธพูด”
“ครับ” ศรายุธพยักหน้าเห็นด้วย
“คุณยุธอยากให้หลานมีความสุขไหมครับ” เต้ยถามเสียงจริงจัง ใบหน้าจริงจังอย่างที่พูด
“แต่ผมก็ไม่เห็นว่าวินท์เขาจะเหงาหรือเบื่อนะครับ เขาก็เป็นของเขาแบบนี้เอง ดูเงียบๆ นิ่งๆ มีโลกส่วนตัวเล็กๆ คนก็เลยคิดว่าเขาอาจจะ...”
“แน่ใจหรือครับว่าเขาไม่เหงา” เต้ยแทรก “คุณยุธไม่ได้อยู่กับเขาตลอดเวลา”
...เฮ้อ แบบนี้ต้องฝึกกันอีกนาน ศรายุธนี่ท่าทางเก่งเรื่องบริหารธุรกิจ แต่เรื่องบริหารความรักนี่ดูไม่ค่อยจะช่ำชอง...
...แบบนี้เซ็กซี่ที่สุดเลย ผู้ชายติ๋มๆ ไม่เจนจัด แค่เห็นหน้าและท่าทางของศรายุธ เขาก็แทบจะถึงจุดสุดยอด คนอะไร ไม่รู้ตัวเองว่าน่ารัก...
ศรายุธเผลอขมวดคิ้วทำท่าคิด เต้ยจึงถือโอกาสตอกย้ำความมั่นใจว่า “คุณยุธครับ คนอายุจะ 28 แล้วไม่ควรจะอยู่คนเดียวนะครับ”
...คนอายุย่าง 38 ก็ไม่ควรจะยังโสดเช่นกัน...
...ส่วนคนอายุ 34 ปีอย่างธีรดนย์นั้นไม่รู้จะเรียกว่าอย่างไร จะว่าโสดก็ไม่ใช่ จะว่าไม่โสดก็ไมเชิง แต่ที่แน่ๆ คือไม่สด ธีรดนย์ควรจะรู้จักความรักกับเขาสักครั้งและมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแบบจริงจังเสียที ที่เป็นอยู่ตอนนี้ขวางหูขวางตาเต้ยเหลือเกิน...
“คุณยุธรักหลาน ต้องทำให้หลานมีความสุข” เต้ยตอกย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
******11*****
(http://upic.me/i/35/pic_votewarning.jpg)
-
อยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ให้
เจอออออออออออออออออออออ
กันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
สักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ที
-
คุณนายเป็นมาโซรึ 55 โดนคนอ่านทำร้ายยังชอบอกชอบใจ อั๊ยย
กะจะไปจับลิงน้อยกลับได้ประแจมากินแทน เฮ้อน่าสงสารเป็นที่สุด :m20:
จะเรียกร้องค.เห็นใจจากคุณเต้ย คุณเต้ยยังทำเป็นเมินซะนี่ มีการโบ้ยว่า
คุณดนย์ทำให้คุณวินท์ตกใจก่อนทำไมล่ะ ป่วยแล้วต้องมานอนเบื่อคนเดียวแบบนี้
ลิงน้อยยังไม่มาขอโทษขอโพยเลยอ่ะ จริงๆเลยคู่นี้
ส่วนคุณเต้ยนอกจากจะไปจัดการบริหารค.รักให้บอสแล้ว
ยังจะจัดการคุณอายุธกินซะด้วยสิ ไวไฟมากๆคุณเต้ย
ถามคำถามตรงไปตรงมา จีบแบบไม่ต้องถามเลยว่าจะยอมให้จีบมั๊ยอะไรแบบนี้
เสร็จคุณเลขาคนเก่งของคุณดนย์แน่ๆคะคุณอายุธ อีกหน่อยดองกันก็สบายเลยเนอะ อิอิ
ตอนแรกคิดว่าุคุณวินท์จะรู้สึกผิดบ้างอะไรบ้าง ที่ไหนได้เห็นเป็นเรื่องโจ๊กซะนี่
แบบนี้ก็แย่จิ คุณวินท์จะตกหลุมรักพ่อคาสโนว่าของคุณเ้ต้ยได้ไงเนี่ย
ปล. ถึงคนแต่งจะมาโซ แต่เราก็ยังอยากให้มีเมียเป็นตัวเป็นตนนะคะ +1 จัดให้คะ
-
เอาเลย จับคู่ให้เลย
รออยู่
-
+1 ค่ะ
สะใจคุณดนย์เจ็บตัว555 ดีนะหนูวินธ์ไม่ตกมา
เป็นการพบแบบเจ็บๆๆจริงๆๆ :pigha2:
รอลุ้นการจับคู่ค่ะ คุณเต้ยเก่ง o13 o13
-
ว้าว ๆ
เต้ยกะสารวัตร
ภิรายุกะอายุธ
:haun4:
ป.ล. คนเเก่มีเสน่ห์อย่างนี้นี่เอง
-
ต้องอย่างนี้ซิครับ คุณเต้ย รวดเร็วและชัดเจน
สมแล้วที่เป็นเลขา มีวาทศิลป์เป็นเลิศเลยครับ
ส่วนอายุธ ก็....น่ารักที่สุดเลยอะ ดูเงอะงะมากเลยครับ
แถมอายแบบไม่รู้ตัวอีก จับให้อยู่หมัดนะครับคุณเต้ย
เป็นกำลังใจต่อไปนะครับพี่นาย ช่วงนี้ +1 ให้กับพี่นายดีกว่า
เห็นโพสให้ทั้งเช้า ทั้ง บ่ายขนาดนี้
ก่อนไป :กอด1: :L2: ดีกว่า
-
+1 ค่ะ
อ่านไปแล้วคุณอายุทกับคุณเต้ยก็เหมาะดีน่ะ
แต่อีกใจก็ยังแอบเชียร์คุณเต้ยกับสารวัตร
:laugh:
-
โอยยยยยยยยยยย
ชอบคุณเต้ยจริงจัง
คราวที่แล้วแค่เฉียด คราวนี้ตกเต็มๆ
น่ารักจริงๆ :laugh:
-
อ้อ นึกว่ากำลังสอบ ขอโทษคร้าบ ยังไงก็เอาใจช่วย เผื่อพี่นายเบื่อนั่งทำthesis ก็มานั่ง ปั่นเรื่องคุณลิงกับหมาป่าอย่างคุณดนย์ ต่อนะคร้าบ
-
ตอนหน้าม่ายรอดแน่เจ้าลิงน้อย อิอิ
มรอนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ลิงน้อยน่าจะม่ายรอด
ดลย์ มีตัวช่วยตั้งสองคนอะ
-
o22 ไม่มั่นใจเลยนะ
ว่าถ้าวินได้กับอีตาดนแล้วจะมีความสุขไปได้ยังไง
เสือไม่มีวันสิ้นลาย เกลียดคนเจ้าชู้จริงๆ ขออย่าได้พบได้เจอเลยชาตินี้
เจ้าประคู้ณณณ ขอให้ดนไม่ได้เจอวินไปเรื่อยๆ :call:
กร๊ากกกกกก
ดูซิว่าไอ้คู่นี้มันจะไปลงเอยกันได้ยังไง
-
หวังว่าตอนเจอกัน ลิงน้อยปากแดงคงไม่กระโดดขาคู่แสกหน้าดลย์หรอกนะ :laugh:
ขอบคุณที่เอามาให้อ่านค่า :3123:
-
คุณเลขาเต้ยสุดยอดดด o13
ลื่นปรื๊ดๆๆ ยิ่งกว่าปลาไหล :laugh: เหมือนใครหว่า???
-
จะได้เจอกันมั๊ยเนี่ยยยยย :oo1:
-
เต้ยเนี่ยยยยย ถ้าเป็นตัวร้าย คงน่ากลัวที่สุด อิอิ
-
ตามทันแล้วววววววว อ่านมา 2-3 เรื่อง นิยายของคุณคทาวุธมีแต่คนเจ้าชู้เนอะ อิอิ :laugh: บ่งบอกว่าคนเขียนเจ้าชู้อ่ะป่าว
-
ว่าไปแล้วคุณเต้ยนี่ร้ายลึกกว่าคุณดนย์อีกนะ อิอิ
-
ตามทันแล้วววววววว อ่านมา 2-3 เรื่อง นิยายของคุณคทาวุธมีแต่คนเจ้าชู้เนอะ อิอิ :laugh: บ่งบอกว่าคนเขียนเจ้าชู้อ่ะป่าว
ไม่เคยเจ้าชู้เลยซักครั้งเดียวครับ
แต่ว่ารู้นะ ว่าคนอ่านส่วนมากนั่นน่ะชอบคุณเจ้าชู้ ยอมรับกันซะเถอะ
คุณเลขาเต้ยสุดยอดดด o13
ลื่นปรื๊ดๆๆ ยิ่งกว่าปลาไหล :laugh: เหมือนใครหว่า???
นั่นสินะ คุณ M@nfaNG คิดออกแล้วบอกหน่อยนะครับ
12
หลังเที่ยง งานไม่ค่อยยุ่ง เต้ยนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มองหน้าจอคอมพิวเตอร์พร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่วนธีรดนย์ผู้เป็นเจ้านายนั่งทำงานเซ็งๆ อยู่ในห้อง
...งานก็เสร็จแล้ว เบื่อไม่มีอะไรทำ เข้าไปคุยกับคุณธีรดนย์คนเจ้าชู้ดีกว่า...
เลขาขี้เบื่อลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปในห้องเจ้านาย แต่ทันทีที่เดินเข้าไปถึงกลางห้อง คนที่กำลังยืนกอดอกทำหน้าเคร่งมองออกไปนอกหน้าต่างก็รู้สึกตัว หันมามองเลขาช้าๆ ทำท่าตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่ชั่วครู่แล้วจึงพูดขึ้นว่า "เต้ย ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม"
"ได้สิครับ ผมเกิดมาเพื่อช่วยคุณดนย์อยู่แล้ว"
"ไม่ต้องมาประชด"
"เปล่าประชด" เต้ยทำหน้าไร้เดียงสา
"ช่วยแบ๊คอัพข้อมูลจากโทรศัพท์เข้าคอมพิวเตอร์ให้หน่อย" ธีรดนย์พูดเบาๆ
"เจ้านายกลัวรูปภาพหายหรือครับ" เต้ยยื่นหน้าเข้ามาถาม
"ใช่ ผมกลัวเผลอลบรูปของวิธวินท์ กลัวโทรศัพท์หาย กลัวว่าแผ่นเมมโมรี่ของเครื่องจะพัง อยากได้ยินคำตอบแบบนี้ใช่หรือเปล่า"
"แหม ถามดีๆ ไม่เห็นต้องดุ" เลขาแบมือออกเพื่อรับโทรศัพท์ ก่อนจะถามต่อว่า "แล้วเบอร์ที่ไม่ค่อยได้ใช้โทรจะให้จัดการลบทิ้งให้ด้วยไหมครับ"
"บอกให้แบ๊คอัพก็แบ็คอัพเถอะ" ธีรดนย์ถอนหายใจเบาๆ
"ได้ครับ" เต้ยพยักหน้ารับคำแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบ
ครั้นกลับมาถึงโต๊ะเลขาผู้มีความสามารถพิเศษทางด้านเทคโนโลยี่ก็เปิดรูปภาพใหม่ที่เพิ่งได้จากหุ้นส่วนคนหนึ่งของบริษัท Network Solutions
...รูปที่ห้า ให้ธีรดนย์เอาไว้ดูเล่นๆ คราวนี้ไม่ต้องส่งเอ็มเอ็มเอส แต่ส่งทางอีเมล์ ให้ได้ดูภาพใหญ่ๆ เต็มจอ รูปถ่ายสดๆ ริมสระว่ายน้ำที่หัวหิน ไม่หลงวิธวินท์ก็ให้มันรู้ไป...
เต้ยพิมพ์ข้อความสั้นเพื่อส่งอีเมล์ให้เจ้านาย และไม่ลืมแนบรูปภาพที่เพิ่งได้รับมา เมื่อช่วงพักกลางวัน เขาโทรศัพท์ไปที่บริษัทคอมพิวเตอร์เพื่อ 'จีบ' ศรายุธแต่โชคร้ายที่หนุ่มใหญ่ใจดีไม่อยู่จึงได้พูดกับภมร หุ้นส่วนอีกคนที่ดูท่าจะรู้ความเป็นไประหว่าง "สองบริษัท" เป็นอย่างดี และ 'โชคดี' ที่ภมรนั้นมีความคิดสร้างสรรค์และหัวสมัยใหม่มากกว่าศรายุธยิ่งนัก เขาจึงได้รูปภาพ 'ดีๆ' จาก ‘แนวร่วมคนใหม่’ มาอีกหนึ่งภาพ
...แค่ภาพเดียว แต่เป็นภาพเด็ดที่สุดในจำนวนสี่ภาพที่ 'คนขี้เก๊ก' วางฟอร์มบอกให้เขาแบ็คอัพข้อมูลโทรศัพท์มือถือให้...
...อยากดูรูปคนหน้าขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดงบนหน้าจอแบบเต็มๆ ก็ไม่ยอมพูด...
พอ 'ทำงาน' เสร็จ เลขาผู้ทรงประสิทธิภาพก็นั่งเท้าคางคอยให้เจ้านายเดินออกมาจากห้องทำงาน เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที ธีรดนย์ก็เปิดประตูออกมาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ แต่เต้ยรู้ว่าเจ้านายพยายามทำหน้าขรึมไว้เพราะยังคงอยากรักษา 'ฟอร์ม'
...ประกายตาปิดเอาไว้ไม่มิดหรอกคุณดนย์เอ๊ย...
...ประกายตาที่อยากจะถามเขาว่า "มีอีกหรือเปล่า"...
"ครับ" เต้ยทำหน้าเป็น เลิกคิ้วถามเจ้านายแบบเดิมๆ เหมือนเวลาที่ธีรดนย์กำลังจะสั่งงาน
"เสร็จหรือยัง" ธีรดนย์ถามเบาๆ
"ยังครับ" เต้ยตอบ "แบ็คอัพโทรศัพท์นี่ต้องใช้เวลาพอสมควรนะครับ"
"ถ้าเสร็จแล้วก็เอาไปวางไว้บนโต๊ะผม" ธีรดนย์สั่งแล้วหันหลังจะเดินกลับเข้าไปในห้อง
"จะรีบเอาทั้งสี่รูปไปเทียบกับรูปที่ห้าให้เห็นชัดๆ บนหน้าจอหรือครับคุณดนย์" เต้ยส่งเสียงถาม
ธีรดนย์ชะงัก แล้วก็เดินต่อ ส่วนเลขาก็พูดต่อเช่นกันว่า "วันนี้หนังใหม่เข้า อยากจะขออนุญาตคุณดนย์ออกก่อนเวลาซักสองชั่วโมง"
"อือ" ธีรดนย์ทำเสียงรับรู้แล้วเดินเข้าห้องไป
...ป่านนี้คงเอียงคอดูรูปอยู่จนคอเคล็ดละสิ แล้วนี่จะรู้วิธีหมุนรูปให้ตั้งตรงหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคุณเจ้านาย...
"เต้ย" เสียงอินเตอร์คอมดังขึ้นทันใด
"ครับ" เต้ยตอบรับยิ้มๆ
"วิธีหมุนรูปทำยังไง" ธีรดนย์ถามเสียงเรียบ
เต้ยยิ้มมุมปากแล้วบอกวิธีปรับการมองภาพของโปรแกรมคอมพิวเตอร์ด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน ทั้งที่ในใจอยากจะตอบว่า ..."ยากนักก็จับจอคอมพิวเตอร์หมุนซะก็สิ้นเรื่อง"...
...ธีรดนย์พร้อมหรือยังนะ จะได้นัดให้คุณศรายุธส่ง 'จำเลย' มาขึ้นศาล...
อีกสิบนาทีจะถึงเวลาที่ขออนุญาตเจ้านายกลับบ้านก่อน เต้ยก็นึกได้ว่าต้องส่งอีเมล์ถึงหัวหน้าแผนกทุกแผนกเพื่อเตือนเรื่องหัวข้อการประชุมของวันศุกร์ ชายหนุ่มจึงลงมือพิมม์ข้อความโดยไม่รอช้า
แต่ทว่า มือเรียวขาวสะอาดที่กำลังขยับอย่างคล่องแคล่วอยู่แป้นพิมพ์หยุดชะงัก คนที่กำลังเร่งพิมพ์เงยหน้าขึ้นช้าๆ ส่งสายตาถามคำถามมายังคนที่ยืนเท้าเอวอยู่หน้าโต๊ะ
"เต้ย" ธีรดนย์ถามเสียงเรียบ ใบหน้านิ่งเรียบแปลกไปจากที่เลขาหนุ่มเคยเห็น
"ครับ" เลขาตอบรับสั้นๆ
"คุณคิดว่าผมหล่อไหม"
"ก็หล่อดี" เต้ยตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นกัน ไม่รู้สึกแปลกใจที่เห็นธีรดนย์อยู่เฉยๆ ก็เปลี่ยนไป เพราะรู้ว่าเจ้านายคนนี้มีอะไรไม่คาดฝันอยู่ได้ตลอด
"ทำไมไม่หลงรักผม"
...ตอนนี้แปลกใจแล้วล่ะ...
"จะบ้าหรือคุณดนย์" เต้ยเปลี่ยนสีหน้าและน้ำเสียงทันที "คิดอะไรเพี๊ยนๆ"
"คุณคิดว่าผมไม่หล่อ ไม่รวย ไม่เท่ ไม่เซ็กซี่ จนอยากจะกระโจนเข้าใส่ผมเลยหรือ อยู่ด้วยกันทุกวันขนาดนี้ไม่หลงเสน่ห์ผมเลยหรือไง คุณรู้ไหม ใครต่อใครอยากได้ผมทั้งนั้น ดารา นักร้อง นายแบบ นางแบบ ไฮโซ แม้แต่ลูกค้าที่มาติดต่องานยังอยากจะงาบผมเลยนะ" ธีรดนย์เริ่มเสียงดังขึ้น หน้าตาใกล้จะกลับมาเป็นแบบเดิมที่เลขาเคยคุ้นเคย
"เต้ยยังไม่เคยเห็นคุณเปลือย จะรู้ได้ยังไง" เต้ยพูดเสียงเรียบ ยกมือขวาขึ้นเท้าคาง มือซ้ายหยิบดินสอมาหมุนเล่น
"บ้าจริงๆ" ธีรดนย์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ มองซ้ายมองขวาอย่างฉุนเฉียว
"จะให้ทำนัดกับหมอให้ไหมครับ" เลขาคนเก่งโพล่งออกมา "สมิติเวช หมอชนะชล ออกตรวจวันศุกร์ เต้ยเรคคอมเมนต์หมอคนนี้ จบจากอเมริกา หน้าใสๆ ขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ เหมือนกัน หลับตาซักหน่อย คุณก็แยกความแตกต่างไม่ออกหรอก"
"เดี๋ยวโดนไล่ออก" ธีรดนย์กระแทกเสียงแล้วเดินหนี
"ขู่มาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นจะเอาจริง มัวแต่ทำยึกยักท่าโน้นท่านี้อยู่ได้ ไม่แน่จริงนี่นา" เต้ยบ่นพึมพำเบาๆ หากเจ้านายที่กำลังเดินจะถึงประตูได้ยิน จึงหันมาสั่งลูกน้องเสียงเข้มว่า
"ตามตัวมาให้ได้นะคุณเต้ย ต่อให้ต้องส่ง รปภ. ไปดักตีหัวแล้วอุ้มตัวมาก็ต้องทำ"
"รปภ. จะไปทำอะไรได้ครับคุณดนย์ แบบคุณวิธวินท์นี่ต้องหน่วยคอมมานโด" เต้ยตอบแล้วก้มหน้าลงมองแป้นพิมพ์ หัวเราะคิกคัก ไม่สนใจเจ้านายที่ทำหน้าเป็นยักษ์ก่อนจะกระแทกประตูห้องทำงานปิดเสียงดังสนั่น
...ต้องเจอแบบนี้ ธีรดนย์จะได้สำนึก...
เต้ยรอชั่วครู่ แล้วมือก็พิมพ์ต่อ หากไม่ใช่พิมพ์งานที่ค้างอยู่ แต่เป็นข้อความในอีเมล์
"ผมก็คิดว่าคุณดนย์หล่อ เท่ เซ็กซี่ไม่มีใครเทียบอยู่เหมือนกันนะครับ แต่ว่า ผมไม่ชอบคนเจ้าชู้ ขี้เต๊ะ ขี้เก๊ก และหลงตัวเอง ผมเลยปลอดภัยไป ไม่ต้องมาตกเหวรักเหมือนใครบางคน แต่ที่สำคัญก็คือ คุณไม่ใช่สเป็คผม ต่อให้ยืนแก้ผ้าอยู่ตรงหน้า ผมก็จะวิ่งไปขึ้นรถและเร่งเครื่องหนีไปให้ไกล Have a good day"
เลขาหนุ่มยิ้มมุมปาก หยิบโทรศัพท์ กระเป๋าธนบัตร และกุญแจรถ จากนั้นกด "ส่ง" เมล์ให้คนที่คงกำลังนั่งหน้าบึ้งอยู่ในห้องแล้วก็รีบเดินไปที่ประตูก่อนที่ "คนรูปหล่อ" จะเด้งตัวผึงจากเก้าอี้เดินออกมาเอาเรื่อง
...หลังจากดูหนังกับศรายุธเสร็จ เขาถึงจะคุยกับ 'คุณอา' ผู้อ่อนโยนให้ส่ง 'คุณหลาน' ผู้ดื้อรั้น มาพบ 'คุณเจ้านาย' ผู้ที่ชอบ 'หาเรื่อง' และกำลังใกล้จะคลั่ง
...ตอนนี้ธีรดนย์พร้อมแล้วล่ะ...
แล้วคนอ่านพร้อมหรือยังฮับ :z1:
(http://upic.me/i/i1/pic_givemepoints.jpg)
-
วินพร้อม
ดนพร้อม
เต้ยพร้อม
คนเขียนพร้อม
คนโพสพร้อม
คนอ่านพร้อมมมมมมมมมมมมมม
จัดมาเลยครับ
เอาบ่ายนี้นะคร๊าบบบบบบบบบ :impress2:
-
พร้อมด้วยคน
o13
-
เมื่อไหร่แมวกับหนูจะได้คุยกันสักที่ครับ
รอนะครับ
-
คนอ่านเค้าพร้อมตั้งแต่ยังไม่เปิดเครื่องคอมแล้วคุณคฑาวุธ(ต้นแบบปลาไหลปรื๊ดๆๆๆ) :jul3:
-
มาต่อซะให้จบ
ทานข้าวกลางวันกันให้อร่อยนะครับ
ธีรดนย์แล่นรถเข้าไปจอดหน้าตึกช้าๆ พร้อมกับอมยิ้มมุมปากเมื่อเห็นมอเตอร์ไซด์ BMW คันคุ้นตาจอดอยู่ก่อนแล้ว หน้ำซ้ำยังจอดในช่องจอดรถผู้บริหารอีกด้วย
...ช่องจอดของประธานคณะกรรมการบริหารบริษัท คนอะไร นี่ไม่เคยคิดกลัวใครเลยหรือนี่...
ประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทคุณานนท์ลงจากรถแล้วเดินมายืนมองมอเตอร์ไซด์สีน้ำเงินด้วยใบหน้ายิ้มๆ มือลูบไล้เบาะราวกับจะสัมผัสไออุ่นของเจ้าของรถที่เคยนั่งอยู่บนเบาะสีดำ
...ในที่สุด วิธวินท์ก็ไม่รอด ต่อให้หลบหลีกหรือซิ่งเก่งแค่ไหนก็ต้องมานั่งคอยพบเขาในห้องทำงานอยู่ดี...
...อยากจะเห็นหน้าชัดๆ นัก ว่าจะรั้นขนาดไหน...
ธีรดนย์เดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีเข้าไปในตึกอำนวยการซึ่งห้องทำงานของเขาอยู่บนชั้นสาม เลขาของเขามาทำงานก่อนแล้วเช่นเคยและกำลังนั่งก้มหน้าจัดของอยู่บนโต๊ะ ทันที่ที่เปิดประตูเข้าไป เต้ยก็เงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองประตูห้องทำงานของเขา เป็นการสื่อสารให้ทราบว่า
...จำเลยอยู่ในห้องแล้ว...
"ใช่แน่นะเต้ย ไม่มีการเล่นตลกอะไรนะ" ธีรดนย์ยังไม่มั่นใจ จึงถามย้ำด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
"จริงแท้แน่นอนครับ คุณศรายุธหุ้นส่วนบริษัทที่มีศักดิ์เป็นอาช่วยเกลี้ยกล่อมมาแล้วเป็นอย่างดี ขาดแต่ไม่ได้คุมมาด้วยตัวเอง" เต้ยตอบด้วยใบหน้าเคร่งขรึมเช่นกัน แต่ใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เพราะกลัวว่าสองคนนั้นจะทะเลาะกันแล้วตัวเองต้องกลายมาเป็นคนตามล้างตามเช็ดเช่นเคย
"ดี" ธีรดนย์พยักหน้าพร้อมกับพูดสั้นๆ "แล้วจะให้โบนัสเพิ่มอีกหนึ่งเดือน"
"ขอเปลี่ยนเป็นตั๋วท่องเที่ยวรอบโลกดีกว่าครับ" เต้ยเรียกร้องแล้วนั่งลงกับเก้าอี้ ทำท่าพร้อมที่จะเริ่มทำงาน แต่ปากพึมพำเบาๆ พอให้เจ้านายได้ยินว่า "ดีได้ ร้ายเสีย"
ธีรดนย์เหลือบตามองเลขาเจ้าคารมแล้วเอื้อมมือไปแตะลูกบิดประตู อมยิ้มอีกครั้งหนึ่งกับชัยชนะ ก่อนจะดันประตูเปิดช้าๆ เพื่อไปเจอกับ "ลิงหนุ่มนักซิ่ง" คนที่ชื่อวิธวินท์ซึ่งกว่าจะมาพบเขาได้ตามคำสั่งก็ช่างยากเย็นยิ่งนัก
วิธวินท์นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของเขา ผมตัดสั้นเกรียน จากด้านหลังทำให้ธีรดนย์สังเกตว่าชายหนุ่มเป็นคนตัวใหญ่ไม่ใช่น้อย
...ตอนที่เห็นขับมอเตอร์ไซด์ดูเหมือนจะรูปร่างเพรียวๆ แต่ก้นสวย...
...แล้วตอนนี้ล่ะ เห็นชัดๆ วิธวินท์จะถูกใจเขาหรือเปล่า...
'จำเลย' ที่มานั่งรอรู้สึกตัวว่ามีคนเดินเข้ามาในห้องจึงลุกขึ้นแล้วหันมามองช้าๆ ธีรดนย์เผลอกลั้นหายใจเมื่อเห็นชายหนุ่มยืดตัวขึ้นเต็มความสูงซึ่งเกือบเท่าเขา แผ่นหลังค่อนข้างกว้าง แขนยาว ขายาว และที่สำคัญ
...ก้นสวยจริงๆ ด้วย...
"สวัสดีครับ" วิธวินท์ยกมือขึ้นสวัสดีธีรดนย์ ทำให้ผู้บริหารหนุ่มยกมือรับไหว้แทบไม่ทันเพราะไม่นึกว่า 'ตัวร้าย' อย่างวิธวินท์จะยกมือขึ้นไหวเขาอย่างเรียบร้อย
"ในที่สุดคุณก็มา" ธีรดนย์เดินเข้าไปใกล้ มองหน้าของ 'ลิงน้อยรูปหล่อปากแดง' ที่เขาได้เพียงแต่เห็นผ่านๆ มาหลายครั้ง
ดวงตากลมโต คิ้วเข้มปลายเฉียงขึ้นด้านบน จมูกโด่ง ปากแดง เหมือนกับที่เขาเคยเห็นครั้งแรกยังไงยังงั้น เพียงแต่ตอนนี้เขาสังเกตเพิ่มว่าแก้มของวิธวินท์นั้นขาวเนียนและแดงระเรื่อเล็กน้อย
...ฮึ ลิงแก้มป่อง เอ๊ะ ไม่สิ เรียกว่าลิงแก้มแดงถึงจะถูก...
"ผมมาขอโทษที่ทำให้คุณธีรดนย์ไม่พอใจและไม่ได้มาพบตามที่สั่ง อีกทั้งยังขับรถปาดหน้าทำให้รถของคุณได้รับความเสียหาย และทำประแจตกใส่หัวให้ได้รับบาดเจ็บต้องเข้าพักรักษาตัวในโรงพยาบาล" วิธวินท์พูดเบาๆ ด้วยน้ำหนักโทนเสียงเดียวกัน ใบหน้าเรียบนิ่ง ยืนท่องประโยคที่เตรียมมาเป็นอย่างดี
...นี่คุณอาศรายุธคงจับฝึกพูดมาล่ะสิ...
"ช่างเถอะ" ธีรดนย์ยักไหล่ "เมื่อขอโทษแล้ว ผมก็ไม่ติดใจอะไรอีก"
"ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มหน้าอ่อนกว่าอายุค้อมศีรษะแล้วหมุนตัวเพื่อจะก้าวเดินออกไปจากหน้าโต๊ะทำงานของผู้บริหารบริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่
"เดี๋ยวสิ" ธีรดนย์ห้ามเอาไว้
"ครับ" คนที่มาขอโทษพอเป็นพิธีแล้วจะรีบกลับเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้ว
"ผมอยากให้คุณดูอะไรนี่หน่อย" ธีรดนย์ยิ้มมุมปาก แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้หนังตัวใหญ่ กดเรียกแฟ้มข้อมูลขึ้นมาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์
วิธวินท์ยังยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ที่เดิม จนธีรดนย์หันมาเลิกคิ้ว เอียงหน้าแล้วชี้หัวมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ส่งความหมายแฝงคำสั่งกลายๆ ให้ชายหนุ่มหน้าเรียบเดินอ้อมมาดูสิ่งที่อยู่บนหน้าจอ วิศวกรหนุ่มจึงก้าวเท้ามาช้าๆ และหยุดยืนอยู่แค่มุมโต๊ะ
"มาดูใกล้ๆ" ธีรดนย์หันไปมอง ส่งสายตา 'สั่ง' อีกฝ่ายให้ก้มหน้าลงมาดูหน้าจอที่ตอนนี้เขาเปิดแฟ้มภาพเคลื่อนไหวที่เจ้าหน้าที่ร่างยักษ์ The Dazzle กำลังหิ้วชายหนุ่มหน้าขาวคิ้วเข้มคนหนึ่งออกมาข้างนอก
ธีรดนย์สูดลมหายลึกๆ ช้าๆ เมื่อวิธวินท์ก้มลงมองหน้าจอคอมพิวเตอร์
...กลิ่นตัวหอม เฮ้อ อยากเอาจมูกไซร้ซอกคอจังเลย...
วิธวินท์ดูภาพเพียงไม่กี่วินาทีแล้วก็ยืดตัวขึ้นและยืนนิ่งไม่พูดไม่จา
ธีรดนย์เผลอถอนหายใจแล้วหมุนเก้าอี้ไปมองคนร่างสูงที่ยืนตรงเหมือนทหารและถามขึ้นว่า "นั่นใช่คุณหรือเปล่า"
"ครับ" วิธวินท์ตอบสั้นๆ
"คุณเข้าไปได้ยังไง" ธีรดนย์เอนตัวพิงเก้าอี้ เอียงหน้ารอฟังคำตอบ แต่คนที่ยืนนิ่งไม่ยอมตอบคำถาม ธีรดนย์จึงพูดต่อว่า "คุณรู้ไหมว่าคลับผมต้องเสียเงินค่าสมาชิกปีเป็นแสนๆ และไม่ใช่ใครก็จะไปสมัครได้นะ ต้องได้รับเชิญ พอได้เป็นสมาชิกแล้ว จะเข้าไปก็ต้องเสียค่าผ่านประตูอีกที และชั้นบนที่คุณขึ้นไปนี่เป็นส่วนของซุปเปอร์วีไอพี ซึ่งมีชื่อเรียกว่า Dusitia"
"คุณจะแจ้งตำรวจจับผมข้อหาบุกรุกหรือครับ" วิธวินท์ถามเสียงเรียบ
"เปล่า" ธีรดนย์ยักไหล่ "ผมไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น"
วิธวินท์ยังคงยืนนิ่งเงียบ รอฟังธีรดนย์พูดต่อ พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ตอบโต้คนที่ชอบหาเรื่องเพราะเขาสัญญากับศรายุธไว้แล้วว่าจะมาขอโทษเพื่อให้เรื่องนี้จบไปโดยเร็ว แต่ชายหนุ่มไม่นึกว่าจะมีประเด็นใหม่โผล่ขึ้นมา
...โชคร้าย ที่ธีรดนย์เป็นเจ้าของ The Dazzle คืนนั้นเขาไม่น่าขึ้นไปชั้นบนของคลับเลย แล้วนี่ก็คงหาเรื่องเขาต่อไม่หยุดหย่อน ว่างมากหรือยังไงนะ...
"แต่โชคร้าย มีแขกแจ้งความ" ธีรดนย์ส่ายหน้า ถอนหายใจลึกๆ
"ผมไม่ได้ทำอะไร ยังขึ้นไม่พ้นบันไดขั้นสุดท้ายด้วยซ้ำก็เจอยามตัวใหญ่สองคนนั่น ไม่ได้รบกวนแขกวีไอพีของคุณเลย" วิธวินท์พูดยาวขึ้น นัยน์ตาลุกวาบขึ้นมาทันที
...ตาดุซะด้วย ท่าทางไม่เบา...
ธีรดนย์ยิ้มบางๆ ทำเป็นไม่สนใจฟังอีกฝ่าย แต่ประโยคถัดไปแทบจะทำให้วิธวินท์ระเบิดเสียงออกมา
"คืนนั้นสร้อยข้อมือของแขกคนหนึ่งหาย สร้อยเพชรราคาไม่น้อย" ธีรดนย์ทำหน้าเคร่งขรึม
"ผมไม่ได้ขโมย แค่เดินขึ้นบันไดไปไม่กี่ขั้น" วิธวินท์เสียงกร้าว
"ผมก็ไม่ได้ว่าคุณขโมย อย่ามีอารมณ์สิครับ" ธีรดนย์ใจเย็น เริ่มรู้สึกสนุกที่ได้ยั่วคนหน้านิ่ง "แต่คุณต้องมองอย่างผู้ใหญ่ที่มีเหตุผล"
"มองยังไง"
"อาจจะเป็นใครก็ได้ พนักงานเสิร์ฟ ยาม บาร์เทนเดอร์ หรือแม้แต่แขกด้วยกัน และหากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา ก็ต้องมีการเอาภาพบันทึกจากกล้องทีวีวงจรปิดมาดู" ธีรดนย์เงียบไปชั่วครู่ แล้วโน้มตัวมาข้างหน้า มองใบหน้าขาวสะอาดของชายหนุ่มหน้าเด็กที่กำลังเม้มปากสะกดอารมณ์ พร้อมกับพูดต่อว่า "และเห็นว่าการ์ดหิ้วคนแต่งตัวเฮ้วๆ ที่แอบเข้ามาในคลับออกไปข้างนอก คุณคิดว่าตำรวจจะสงสัยใคร"
"สงสัยผม" วิธวินท์ก้มลงมองตาธีรดนย์อย่างแน่วแน่ "คุณก็สงสัยผม ถ้ายังงั้นรออะไร จับผมส่งตำรวจ เข้าเครื่องตรวจเท็จเลยสิ"
...ใจถึงแฮะ แบบนี้น่าสนุก...
ธีรดนย์ลุกขึ้น ยักไหล่ ทำเหมือนอยากจะเลิกพูดเรื่องเมื่อครู่ "ไม่ต้องหรอก แค่สร้อยเพชรไม่กี่ล้าน ผมใช้คืนแขกก็ได้"
"ถ้าคุณจะให้ตำรวจไปสอบปากคำผมก็โทรไปหาคุณศรายุธ" วิธวินท์เสียงเข้ม
"แค่นี่ล่ะ เชิญ" ธีรดนย์ผายมือ 'เชิญ' ให้วิธวินท์กลับไปได้
คนที่คิดว่าตัวเองโดนไล่ไม่รอให้เจ้าของห้อง 'เชิญ' ซ้ำสองจึงหันหลังขวับแล้วเดินตัวตรงไปที่ประตูโดยเร็ว ไม่รู้ว่า ฝ่ายที่ 'เชิญ' นั้นยืนมอง 'ด้านหลัง' ของตัวเองตาเป็นมัน
...นี่แค่เริ่มต้นหรอกพ่อลิงน้อยนักซิ่ง หนทางของเรายังอีกยาวใกล...
ธีรดนย์นั่งลงบนเก้าอี้ช้าๆ หันไปมองจอคอมพิวเตอร์ยิ้มๆ เมื่อเห็นภาพของคนที่โดนหิ้วออกไปทิ้งหน้าคลับกำลังทำท่าจะสู้กับยามร่างยักษ์
...แน่ะ ขนาดนั้นยังฤทธิ์มากอีก ร้ายจริงๆ...
...คราวนี้ล่ะได้หายเบื่อ ขอเผด็จศึกหนุ่มปากแดงที่แสนดื้นรั้นซักหน่อยเถอะ ดูซิ จะจัดเข้าอันดับได้ที่เท่าไหร่ในบรรดาของเล่นขบเคี้ยวที่เขาได้ลิ้มลอง...
*****12*****
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
คุณดนย์ร้ายนักเชียว แกล้งหาเรื่องเจ้าลิงน้อย อิอิ
-
อ้าววววว ปั้นน้ำเป็นตัวนี่หว่า ไม่แฟร์นะแบบนี้
อิหนูวินเล่นมันให้หลังหักเลยนะหนู
แต่ถ้าจะให้ดี เอาแบบว่าอกนายดนหักจะดีที่สุด
เล่นให้หนัก เกลียดนักคนเจ้าชู้ o18
-
เฮ้อ คุณเต้ยสุดยอดจริงๆ เหมือนมานั่งอยู่กลางใจคุณดนย์ยังไงยังงั้น
ไอ้เรื่องหมุนรูปเนี่ย :m20: ฮาสุดๆ คนทำไม่เป็นน้อ ใครจะเชี่ยวและเก่งเท่า
คุณเต้ยล่ะ สุดๆจริงๆ ป่านนี้คุณดนย์คงเสร็จ รูปในเมลไปแล้นมั้ง 55555
คุณดนย์พร้อม คุณเ้้ต้ยอนุญาต จัดการส่งคุณวินท์เข้าถ้ำเสือได้เลยอ่ะ
งานนี้อยากรู้เหมอนกันว่าใครจะเสร็จใครกันแน่ :laugh:
ปล. รูปเจ้าหนุ่มนั่นเชิญชวนให้กด จริงๆ เหอะๆๆ แต่เวลานี้ยังกดมะได้รออีกนิดนะคะคุณนาย :กอด1:
-
ชอบตอนนี้จริงๆ
แต่เสียดายบวกให้ไม่ได้เพราะยังไม่ถึง 24 ชม.
:m31:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบตอนนี้จริงจัง คุณดนย์ก็หลงเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย
มีมาถามว่าหมุนรูปยังไง ฮ่าๆ :laugh:
เรื่องกำลังสนุกทีเดียวเชียว
+1 ให้ค่ะ
-
คุณดนย์ อยากแกล้งเจ้าลิงน้อยขนาดที่ต้องปั้นน้ำเป็นตัวด้วยเหรอเนี่ย
จากร้ายธรรมดาเป็นเริ่มเป็นร้ายกาจแล้วนะ :angry2:
เจ้าลิงน้อยอย่างยอมแพ้นะ สู้เค้า
ส่วนคุณเต้ย น่ารักอีกแล้ว แต่ดูท่าต้องมีคอยช่วยเป็นกองหนุนให้กับ
เจ้าลิงน้อยหน่อยก็ดี ท่าทางเจ้านายคุณเต้ยจะเอาเจ้าลิงน้อยเป็น
ของเล่นแล้วกัน
ช่วยพี่นาย + 1 ให้เป็นกำลังใจแล้วกัน
-
o22 เล่นแรงอ่ะ มีเคืองนะแบบนี้ข้อหาผู้ต้องสงสัยเลย
-
สงสารนายเอกจัง :monkeysad:
เจ้สอง :bye2:
-
ไม่รู้ใครจะปั่นหัวใครกันแน่ จริงไหมพี่นาย 555.....
ไม่ต้องขู่ ไม่ต้องอ้อน ก็กดให้นะ +1 นะ :z2:
-
+1 ให้อีกทีนะคร้าบ ม่ารู้เพราะอะไรชอบเรื่องนี้จัง
น่าสงสารวิธอะคร้าบ
ใจร้ายกับลูกลิงจังเลยนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ไม่น่าเชื่อหนุ่มฮอต เซ็กซี่ นั่งตำแหน่งประธานกรรมการ โลวเทคเหลือเกินพ่อคู๊ณณณณณณณณ :z3:
เกลียดคนเจ้าชู้ :beat:
เดวจะรุ้สึก โดนวินปั่นหัว หุหุ
ปล. ไม่เคยเจ้าชู้สักนิดเดียว นี่ไม่เคยนิดเดียว แต่เคยมากๆป่าวจ้ะ :laugh:
-
+1 ให้กับความใจร้ายของคนแต่ง
-
เคี้ยวเจอของแข็งแน่ๆงานนี้
-
โอ๊ย!! ทำมาพูดดีอีตาดลย์...วิทวินธ์ไม่ได้หรอกย่ะอันดับของขบเคี้ยว
เพราะอีตาดลย์จะเทิดทูนขึ้นเหนือหัวในฐานะตัวจริงยิ่งกว่าจริงอ่ะดิ :3123:
หมั่นไส้ตาดลย์ ขอหน่อยเหอะ :laugh:
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ :3123:
-
o18 เจอกันแล้ว เย้ๆ
+1 ค่ะ ของเล่นชิ้นใหม่เหรอ :laugh: ใครจะเป็นของเล่นของใคร :m20:
รอลุ้นต่อไปว่าคุณดนย์จะทำไรหนูวินธ์
:L2:
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้พบสบหน้ากันแล้น
คดีใหม่ล่าสุดที่โดนยัดเยียดเนี่ย น่าสงสารคุณวินท์จริงๆอ่ะ
โดนคนเจ้าเล่ห์ ใส่ร้ายยยยยยยยย ไม่ยอม :serius2:
แบบนี้คงต้องเจอคนเจ้าชู้บ่อยๆและถี่ๆแน่ๆ อั๊ยยยยยยยยยยยย :oo1:
ปล.+1 ให้คนแต่งคะ มีมะเอียไวไวนะคะ
-
อ่านแล้วชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆ o13 o13 o13 แต่เกลียดคนเจ้าชู้จัง
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก เจอกันแล้ว
แหม แหม มาหาว่าลิงสุดหล่อเป็นขนมขบเขี้ยว
อย่าเผลอเอาขนมขึ้แท่นบูชาซะล่ะ 55555
-
ดีใจจังเลย ได้เจอกันซักที
-
เจ้าชู้อย่างนี้ทำให้หลงรักซะให้เข็ด
-
สวัสดีครับ โทษทีมาโพสช้าเพราะไปให้หมอฟัน เ๊อ๊ย ไปทำฟันอยู่ครับ วันนี้รอบแรก ทำอุ้งปากด้านซ้าย อาทิตย์หน้าอุ้งปากขวา อาทิตย์ถัดไป หน้าบน อีกอาทิตย์ก็ล่างซ้าย คิวหมอยาวมาก นัดได้อาทิตย์ละครั้งแล้วก็ต้องเว้น
มีลูกสอนลูก มีหลานสอนหลาน ให้เรียนหมอฟันนะครับ
13
บารมีหน้ามุ่ยเมื่อโดนคนที่อยู่ๆ ก็อยากจะเข้าไปเที่ยวในคลับ The Dazzle ขู่เข็ญให้พาเข้าไปให้ได้ในวันเสาร์ที่จะถึง วิธวินท์ถึงกับมาหาเขาที่ทำงานแล้วชวนไปเที่ยวกันเพียงสองคน
"ยังไม่เข็ดอีกหรือวินท์ โดนโยนออกมาครั้งนั้นแล้วนี่จะเสี่ยงให้เราโดนยกเลิกสมาชิกหรือไง"
"เรารู้ว่านายรักเพื่อน" วิธวินท์ชม "และเราก็รู้ว่านายเก่ง เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถของบารมีหรอกใช่หรือเปล่า"
"แล้วนี่เกิดเฮี๊ยนอะไรขึ้นมาถึงอยากไปเที่ยว จำได้ว่านายไม่ชอบไม่ใช่หรือ" บารมียกมือขึ้นแตะหน้าผากของวิธวินท์ที่เรียบเอียงหน้าหนี
"คราวก่อนไปแล้วติดใจ"
"ภมรรู้โดนด่าตายที่ไม่ชวนมัน" บารมีบ่นอุบอิบ
"เราไม่พูด นายไม่พูด จะรู้ได้ยังไง"
"แบบนี้ต้องมีสิ่งตอบแทน" บารมียิ้มกว้าง "นายมาช่วยเราทำงานซักสองสามวัน"
"บ้าหรือ ไปคลับแค่คืนเดียว แลกกับแรงงานสองสามวัน ไม่ยุติธรรม"
"ค่าสมาชิกรายปีหลายแสนเลยนะคร้าบ" บารมีเสียงดัง "แล้วค่าผ่านประตูก็หลายพัน นายได้เข้าฟรี แล้วยังจะมาเรียกร้องความยุติธรรมอะไรอีก อีกอย่าง ถ้าโดนโยนออกมาอีกล่ะ เกิดเขารู้ว่าเราพาเข้า บารมีจะซวยรู้หรือเปล่า"
"เป็นสมาชิกคลับหรู ค่าสมาชิกปีเดียวส่งเด็กขยันเรียนคนหนึ่งจบมหาวิทยาลัยได้" วิธวินท์กรอกตา ทำเสียงเข้มใส่บารมี
"แล้วถ้างั้นมาให้เราพอเข้าอีกทำไม รู้หรือเปล่าว่ามันก็เสี่ยงเหมือนกัน ถ้าไม่มีอะไรตอบแทนให้คุ้มเราก็ไม่ค่อยอยากเสี่ยง" บารมีเบป้าก ทำหน้ากังวลใจยิ่งนัก
"ได้ เราจะล้างไวรัสใสคอมพิวเตอร์ที่บริษัทนายทดแทนสามวัน"
"คุ้มมากเลยล่ะ"
"แล้วจะให้ทำไง" วิธวินท์เอียงหน้าถาม
"เอางี้" บารมีนั่งนิ่งอยู่ชั่วครู่เพื่อใช้ความคิด "อืม ไปเป็นเพื่อนเราเล่นเวคบอร์ดที่บางนา แล้วเล่นโกคาร์ด แล้วโยนโบวลิ่ง แล้วก็อะไรดีว๊า..."
"บ้าหรือเปล่า"
"ไปเป็นลูกคู่ให้เราได้สั่ง ได้แสดงความเป็นผู้นำ แล้วห้ามเถียงอะไรทั้งสิ้น ทำตัวเป็นแมวน้อยเชื่องๆ คอยเดินตาม แล้วเป็นคนนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์" บารมียิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นันย์ตาวิบวับคล้ายเด็กจะได้ของเล่นถูกใจ
"บารมี นายมีปัญหาทางจิตแล้วนะนี่" วิธวินท์ยกมือชี้หน้าบารมี
"เพราะทุกครั้งเวลาเราไปกับใครต้องเป็นฝ่ายรองมือรองเท้าเขาทุกที" บารมีทำหน้ามุ่ย แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง "แต่ก่อนอื่น วินท์ต้องไปเปลี่ยนลุคส์เสียใหม่ ขืนไป The Dazzle ด้วยภาพลักษณ์แบบที่เป็นอยู่นี่ได้โดนโยนออกมาแน่ๆ"
"ต้องทำขนาดนั้นเลยหรือ"
"ก็แล้วอยากเข้าไปทำไมล่ะ คลับหรู ก็ต้องแต่งตัวหรู ถ้าไม่อยากเสียเงินเยอะ ซื้ออาร์มานี่ปลอมก็ได้ ดีเคเอ็นวายก็มี เดี๋ยวเราพาไปช้อป" บารมีลุกขึ้น คว้ามือเพื่อนให้เดินตาม
"เดี๋ยวนี้เลยหรือ"
"เสียดาย ถ้าผมวินท์ยาวจะพาไปทำผมด้วย แต่นี่ตัดสั้นซะเกรียนขนาดนี้ทำอะไรไม่ได้แล้ว" บารมีขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อน
วิธวินท์ยอมให้บารมีลากออกมานอกบริษัทเพื่อไปหาซื้อเครื่องแต่งตัวเสียใหม่ ขณะที่กำลังจะขึ้นรถสปอร์ตสีเหลืองสดของลูกชายเจ้าของโรงแรม The Gates บารมีก็หันมามองวิศวกรคอมพิวเตอร์จากหัวจรดเท้าแล้วถอนหายใจ
"งานนี้คงเสียเงินและเสียเวลาไม่ใช่น้อย ทั้งตัวเลยนะเนี่ยวินท์ จากรองเท้าถึงปลายผมจริงๆ"
"หยุดพูดได้แล้วบารมี จะไปก็ไปเถอะ" วิธวินท์ทำท่าฮึดฮัด
"คิดยังไงอยากจะไปเที่ยว The Dazzle" บารมีถามอีกครั้ง
...คิดเล่นอะไรสนุกๆ ละสิ ถามได้...
...ดูซิว่าหากเขาโดนยามหิ้วปีก โยนออกมานอกคลับครั้งที่สอง ธีรดนย์จะทำหน้าอย่างไร...
...และหากโดนครั้งที่สามล่ะ...
...ดูถูกเขาดีนัก จะปั่นหัวให้หัวหมุนเลยคอยดูสิ...
เมธัสหันไปมองเจ้าของ The Dazzle ด้วยสายตาเซ็งๆ ธีรดนย์ดูแตกต่างไปจากเมื่อวานโดยสิ้นเชิง วันนี้ชายหนุ่มดูเนือยๆ มาถึงคลับก็เอาแต่นั่งอยู่เฉยๆ สลับกับการยกโทรศัพท์มือถือมากดดูเล่น นานๆ ถึงจะเงยหน้ามายิ้มบางๆ ให้เขาบ้าง
...ที่จริงๆ ธีรดนย์คนที่อยู่ในห้องนอน ต่างจากคนที่แต่งตัวเรียบร้อยนอกห้องนอนเช่นกัน บนเตียง ชายหนุ่มรูปหล่อช่างอ่อนโยนและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน บทรักเนิบนาบสลับรุนแรง ปากหวาน มีเสน่ห์ เวลาธีรดนย์พร่ำรำพันอยู่ข้างหูเขารู้สึกเหมือนล่องลอยขึ้นสวรรค์ แต่เมื่ออยู่นอกห้อง กลับเหมือนอยู่ในโลกของตัวเองที่ใครก็ผ่านเข้าไปไม่ได้...
ประตูห้องควบคุมเปิดออก นิวัตน์ผู้ช่วยของธีรดนย์เดินเข้ามาหาแล้วกระซิบอะไรบางอย่างซึ่งทำให้เจ้าของคลับหรูลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปก้มมองจอคอมพิวเตอร์ของระบบรักษาความปลอดภัยด้วยใบหน้าเคร่งขรึมแล้วจึงยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"ให้จัดการเลยไหมครับ" นิวัตถาม ค่อนข้างแปลกใจที่เห็นเจ้านายอมยิ้มเมื่อเขาเดินเข้ามารายงานสถานการณ์ที่มีคน 'แอบ' เข้ามาในคลับอีกแล้ว
"ไม่ต้อง คราวนี้เข้ามาได้ยังไง"
"ประตูหน้าเลยครับ มากับแขกคนหนึ่งที่สนิทกับการ์ดหน้าประตูมาก"
"การ์ดก็ไม่กลัวซักที" ธีรดนย์ส่ายหน้าช้าๆ "ให้ออกไปเลย"
"ได้ครับ" นิวัตพยักหน้าแล้วหันหลังเดินกลับไปที่ประตู แต่ก็ต้องชะงักเมื่อธีรดนย์ส่งเสียงตามมา
"การ์ดนะที่ออก ไม่ใช่คนที่แอบเข้ามา"
นิวัตเลิกคิ้วเล็กน้อยเพราะไม่ค่อยเข้าใจการตัดสินใจของเจ้านาย
"ส่วนคนที่ชอบของฟรี ผมจะจัดการเอง คราวที่แล้วไม่เข็ด คราวนี้แต่งองค์ทรงเครื่องจนเป็นคนใหม่"
"ไม่เข็ด..." นิวัตพึมพำ
"จำไม่ได้หรือนิวัต นั่นน่ะคนเดิมนะ คนที่แต่งตัวเฮ้วๆ ใส่กางเกงคาร์โก้เมื่อคืนก่อนที่การ์ดหิ้วปีกลงไปจาก Dusitia " ธีรดนย์ยิ้มเหี้ยม แล้วพยักหน้าอนุญาตให้นิวัตออกไปได้ ก่อนจะหันไปหานักร้องหนุ่มที่ยืนทำฟังอยู่เงียบๆ
"ผมต้องไปจัดการเรื่องปัญหาบางอย่าง คุณไปหาอะไรดื่มที่ Dusitia นะครับ"
"แล้วคืนนี้" เมธัสหมายความว่าคืนนี้เขากับธีรดนย์จะลงเอยที่ไหน
"คืนนี้ผมต้องกลับไปนอนบ้าน พรุ่งนี้เช้าตรู่มีธุระต้องคุยกับพ่อ" ธีรดนย์ยื่นมือไปจับแขนนักร้องหนุ่มแล้วจูงให้เดินตามไปที่ประตู ก่อนจะหันมาโอบร่างเมธัสเอาไว้ในอ้อมแขนเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นทำหน้ามุ่ย "ไว้ค่อยเจอกัน ตอนนี้ผมมีธุระด่วน"
"คุณทำธุระเสร็จแล้วก็ค่อย..."
"ธุระนี้เรื่องสำคัญ อาจต้องใช้เวลา" ธีรดนย์ก้มลงจูบแก้มของเมธัสแล้วพูดปลอบไม่ให้น้อยใจเพราะยังไงๆ เมธัสก็เป็นคนพิเศษของเขาอยู่แล้ว
นักร้องหนุ่มเดินออกจากห้อง ธีรดนย์เดินย้อนกลับมาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ มองดูภาพจากกล้องที่จับภาพ 'แขกที่ไม่ได้รับเชิญ' ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า "สวัสดีครับวิธวินท์ อยากเข้ามาในคลับนัก คืนนี้เข้ามาเป็นดาวซักคืนเถอะ แต่เข้ามาแล้ว อย่าหวังจะได้เดินออกไปแบบสบายใจ"
"ขอต้อนรับ The Super VIP คนใหม่ จากนี้ไปเดือนธันวาคมและมกราคมของทุกปี ทุกคืนวันเสร์ เมื่อเวลาเที่ยงคืน สปอตไลท์จับอยู่ที่ใคร คุณคือคนพิเศษของ The Dazzle กรุรายืนอยู่นิ่งๆ อย่าขยับตัว" จู่ๆ เสียงประกาศก็ดังขึ้นทั่ว The Arena ฟลอร์เต้นรำขนาดใหญ่กลางคลับ ก่อนจะตามด้วยเสียงนับถอยหลังพร้อมด้วยเสียงของแขกที่มาเที่ยวนับตาม แสงไฟเริ่มหรี่ลงจนมืดสลัว จากนั้นแสงสปอตไลท์ก็ฉายวูบวาบประหนึ่งกำลังหาตัวผู้ได้รับเลือกเป็นแขกซุปเปอร์วีไอพีคนใหม่
"เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง..."
เมื่อนับถึงสอง เสียงปรบมือและเสียงเป่าปากโห่ร้องแสดงความยินดีก็ดังกึกก้องเมื่อลำแสงของดวงไฟขนาดใหญ่ส่องลงมาจับอยู่ที่ร่างสูงขอบชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสูทสีขาวทรงพอดีตัวทันสมัยผู้ที่ยืนนิ่งอยู่กลางฟลอร์เต้นรำด้วยสีหน้างงๆ
"วินท์" บารมีอุทาน ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ จากนั้นเปลี่ยนเป็นหน้ามุ่ยเมื่อเสียงประกาศดังขึ้น
"ขอเชิญ The VIP คนใหม่ขึ้นมาบน Dusitia เพื่อรับบัตรและการต้อนรับระดับ World Class จากเรา ขอบคุณครับ"
สิ้นเสียงผู้ประกาศ ดนตรีจังหวะเต้นรำดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง แสงไฟวูบวาบฉายไปมา ภาพของวิธวินท์ยังปรากฏบนจอขนาดยักษ์ที่แขวนอยู่กลางฟลอร์เต้นรำ แล้วหมุนไปรอบๆ โคมไฟคริสตอบขนาดใหญ่ สลับการตัวหนังสือกะพริบว่า Welcome Super VIP
...ไปดีกว่า ไม่อยู่แล้ว นึกว่าจะโดนจับโยนออกมาสนุกๆ ที่ไหนได้ กลายเป็นซุปเปอร์วีไอพีหน้าตาเฉย ธีรดนยกำลังเล่นอะไรอยู่นี่...
วิธวินท์ตะโกนบอกบารมีว่าจะกลับแล้ว อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างขัดใจจึงถูก 'ซุปเปอร์วีไอพี' คนใหม่ลากออกไปนอกฟลอร์เต้นรำเพื่อที่จะคุยกัน กระนั้นก็ยังสื่อสารกันไม่ถนัด บารมีจึงจูงวิธวินท์ไปหน้าห้องน้ำ
"ไหนๆ ก็เข้ามาแล้ว รีบกลับทำไม"
"เขาจับได้แล้ว นายจะยังอยู่หรือ ไม่รู้อะไรซะบ้างเลย" วิธวินท์กระชากเสียง
"แต่ว่านายได้เป็นซุปเปอร์วีไอพีนี่นา เราว่าสปอตไลท์มันสุ่มหานะ พอดีส่องลงตรงที่นายยืน"
"แล้วไง พอเราเดินขึ้นเวทีไปรับมงกุฏ กรรมการก็จะบอกว่า เอ้า ไอ้นี่ แกเข้ามาได้ยังไง ไม่ใช่สมาชิกนี่หว่า" วิธวินท์ส่ายหน้า แล้วพูดต่อว่า "จะอยู่ก็อยู่เถอะ เรากลับแล้ว"
"วินท์ ไม่เอาน่า กำลังสนุก ถ้าไม่อยากเป็นวีไอพีไม่ต้องขึ้นไปก็ได้ อยู่เต้นรำกับเราต่อเถอะ" บารมีทำหน้าอ้อนวอน "อุตส่าห์มาเที่ยวด้วยกัน นายเป็นคนบังคับให้เราพามาเองนะ"
"แล้วนี่ก็บังคับให้พากลับ" วิธวินท์เสียงห้วน
"จริงๆ เล๊ย" บารมีส่ายหน้าเพราะรู้อยู่ว่าวิธวินท์นั้นเป็นคนหัวแข็ง ลองได้พูดอะไรแล้วยากที่จะเปลี่ยนใจ
บารมียกมือขึ้นเกาศีรษะอย่างหงุดหงิดแล้วเดินนำเพื่อนออกมาจากหน้าห้องน้ำ แต่ครั้นใกล้จะถึงหน้าบาร์เหล้าใน The Arena สองหนุ่มก็ต้องชะงักเมื่อการ์ดร่างยักษ์สองคนและชายหนุ่มหน้าเคร่งในชุดสูทสีขาวเดินเข้ามาขวางทาง
"เชิญทางนี้ครับ" ชายในชุดขาวผายมือ
"เชิญไปไหน" วิธวินท์ถาม
"Dusitia ห้อง Royal Super VIP ครับ" ชายชุดขาวตอบชัดเจน "The Dazzle ยินดีต้อนรับคุณวิธวินท์"
"ซุบเปอร์วีไอพีผมไม่เป็นก็ได้ พอดีผมกำลังจะกลับบ้าน"
"อย่าเพิ่งกลับเลยครับ ดื่มเครื่องดื่มพิเศของเราซะก่อน CEO ของคลับรอมอบบัตรซุปเปอร์วีไอพีให้คุณอยู่"
"บอกแล้วไงว่าไม่เป็น" วิธวินท์เสียงเข้มขึ้น
"เราอยากให้คุณเป็น" ชายหนุ่มในชุดขาวก็เสียงเข้มขึ้นเช่นกัน ท่าทางจะไม่ยอมให้วิธวินท์กับบารมีเดินจากไปโดยง่าย เจ้าหน้าที่ของคลับคนนี้ใบหน้าเรียบนิ่ง แต่ตาแข็งกร้าวพร้อมที่จะสั่งการ์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้ขยับตัวทันที่หากสองหนุ่มคิดจะ 'หนี'
"คุณบารมีเชิญสนุกต่อได้เลยครับ" ชายในชุดขาว 'ไล่' บารมี
...เอาวะ ไหนๆ ก็เหยีบบถ้ำเสือแล้ว ไปทักทายเสือหน่อยจะเป็นไรไป...
วิธวินท์ยักไหล่ แล้วเดินตามชายชุดชาวไปโดยมีการ์ด์ร่างยักษ์เดินตามหลัง ทิงให้บารมียืนมองดวยใบหน้ายากจะบรรยาย
ชั้นบนของคลับที่มีชื่อเรียกกันว่า Dusitia นั้นตกแต่งอย่างหรูหราในแบบไทยประยุกต์ ดังจะเลียนแบบสวรรค์ชั้นดุสิตเพราะวิธินท์เหลือบไปเห็นตัวหนังสือภาษาไทยสีทองที่อยู่บนผนังด้านขวามือเมื่อเดินขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายมายืนบนพื้นกระจกสีดำสนิทที่สองแสงระยิบระยับเหมือนมีไฟดวงจิ๋วนับพันดวงกะพริบอยู่ใต้พื้น
ทางเดินทอดยาวประมาณสิบกว่าเมตรมีผ้าม่านสีดำปักลายไทยสีทองเปล่งประกาย เพดานสูงมากจนวิธวินท์กะว่าน่าจะสูงเกือบสิบเมตร เมื่อสุดทางเดิน ชายหนุ่มก็ต้องเบิกตากว้างเพราะชั้นบนนี้กว้างมากเกินครึ่งหนึ่งของ The Dance Arena ชั้นล่าง ต่างกันตรงที่หลังคาเป็นกระจกใสรูปโดมขนาดมหึมา มองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนและพระจันทร์เต็มดวง
"เชิญห้อง Royal VIP ครับ" ชายในชุดขาวผายมือแล้วนำวิธวินท์เดินไปทางด้านขวา วิศวกรหนุ่มเดินตามช้าๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ เห็นแขกของคลับแต่งกายหรูหราท่าทางบ้างก็ยืนคุยกัน บ้างก็เต้นรำกันเป็นคู่ๆ หลายคนเป็นดารานักร้องที่เขารู้จัก รวมถึงดาราต่างประเทชื่อดังอีกสามคนที่ยืนคุยกันอยู่ใกล้ๆ กับน้ำพุ
...หรูหราจริงๆ มิน่า วันนั้นเขาใส่เสื้อเชิร์ทกับกางเกงคาร์โก้ขึ้นบันไดมายังไม่ถึงขั้นสุดท้ายด้วยซ้ำก็โดนหิ้วปีกออกไปโยนทิ้งหน้าคลับ
...คราวนี้ได้รับเชิญขึ้นมา...
...ไปห้อง Royal Super VIP ซะด้วยสิ ที่นี่มีวีไอพีกี่ระดับกันนะ...
"ไม่เข้าไปด้วยกันหรือครับ" วิธวินท์หันไปพูดกับชายชุดขาวที่เดินมาส่งเขาถึงที่แล้วเปิดประตูออก รอให้เขาเดินเข้าไป
"พูดด้วยก็ไม่พูด ไม่มีมารยาท" วิธวินท์พึมพำเบาๆ อยู่คนเดียวเมื่อชายหน้าเคร่งขรึมเดินจากไป จากนั้นจึงเดินเข้าไปในห้องที่จัดไว้ต้อนรับ Super VIP คนแรกที่ได้รับเลือกจากไฟสปอตไลท์
...ธีรดนย์เจ้าใจเล่น อยากรู้นักว่าเดือนมกราคมใครจะได้รับเลือก คืนวันเสาร์ตอนหกทุ่ม สงสัยแขกที่มาเที่ยววิ่งไล่ตามสปอตไลท์กันจ้าละหวั่น...
...คอยดูนะ ถ้าทำอะไรเขา และหากเขารอดไปได้ จะส่งไวรัสเข้ามาทำลายระบบคอมพิวเตอร์ของ The Dazzle ให้พังทั้งระบบ...
"คุณวิธวินท์" เสียงห้าวๆ ดังขึ้น "วีไอพีของผม"
"คุณต้องการอะไร" วิธวินท์หันขวับไปยังต้นเสียง
"คุณต่างหากต้องการอะไร ถึงใจกล้าแอบเข้ามาในคลับของผม" ธีรดนย์ตอบเสียงเรียบ
"ผมไม่ได้แอบ ผมเดินเข้าประตูหน้าอย่างสง่าผ่าเผย" วิธวินท์เถียง
ธีรดนย์อมยิ้ม เดินเข้ามาใกล้ มือล้วงกระเป่าอย่างใจเย็นแล้วหยุดยืนห่างจากวิธวินท์ประมาณสองก้าว
"การ์ดที่ประตูหน้าต้องโดนผมไล่ออกโดยไม่ได้รับเงินชดเชยแม้แต่บาทเดียว"
"คุณทำได้อยู่แล้ว คุณเป็นนายจ้าง"
"ส่วนคนที่พาคุณเข้ามาก็จะโดนยกเลิกสมาชิกและห้ามเข้า ชื่ออะไรนะ" ธีรดนย์เอียงหน้าทำท่าคิด "บารมีใช่หรือเปล่า ลูกชายคุณบวรณ์ เจ้าของโรงแรงชื่อดัง"
"นั่นคุณก็ทำได้ คุณเป็นเจ้าของคลับนี่"
"น่าอาย ถูกไล่ออกจากคลับ ถูกปฏิเสธการเป็นสมาชิก เรื่องแบบนี้ในแวดวงไฮโซเขากลัวกันมากเลยรู้ไหม" ธีรดนย์พูดยิ้มๆ
"ไม่รู้ครับ ผมไม่ได้อยู่ในแวดวงไฮโซ" วิธวินท์ยักไหล่
"และถูกปรับเป็นเงินจำนวนไม่น้อยเพราะทำผิดกฏการเป็นสมาชิกซุปเปอร์วีไอพี"
วิธวินท์เลิกคิ้ว ไม่นึกว่าบารมีจะเป็นสมาชิกคลับ 'อีกระดับ'
"อยากจะรู้ไหมครบว่ากี่บาท แต่คู่ควงของคุณเขาคงมีเงินพอจ่าย ไม่ต้องกังวลแทนเขาหรอก กังวลแทนตัวเองเถอะ" ธีรดนย์ยิ้มหยัน
"เลิกเยิ่นเย้อซะทีเถอะครบ จะเอายังไงก็ว่ามา" วิธวินท์ใกล้จะหมดความอดทน ใบหน้าและรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของธีรดนย์ทำให้เขารู้สึกหมั่นใส้
"เปล๊า" ธีรดนย์ยักไหล่ "ผมไม่ได้จะเอายังไง คุณได้รับเลือกเป็นซุปเปอร์วีไอพี ก็แค่นั้น ผมเชิญคุณมารับบัตรสมาชิก แล้วให้การต้อนรับในฐานะเจ้าของคลับที่โดนคุณทำประแจหล่นใส่หัวตั้งสองครั้งสองครา"
"ครั้งเดียวครับ ครั้งเดียวที่โดน ทั้งที่ผมอยากให้เป็นทั้งสองครั้ง"
"อ๋อ นี่คุณคงคิดแบบนี้มาตลอดละสิ แล้วครั้งที่โดนจริงๆ นี่ตั้งใจใช่หรือเปล่า" ธีรดนย์กัดฟัน เสียงเข้มขึ้นมาทันใด
"ช่วยไม่ได้" วิธวินท์ยักไหล่
"แต่เรื่องที่คุณแอบเข้ามาคราวนั้นเป็นคนละกรณี" ธีรดนย์หันหลังเดินไปที่บาร์เหล้า หยิบแก้วเครื่องดื่มมายื่นส่งให้วิธวินท์แต่ชายหนุ่มยืนเอามือไพร่หลัง ไม่ยอมรับแก้วที่ธีรดนย์ยื่นให้
"ตกลงคุณจะไม่รับ" ธีรดนย์เลิกคิ้วข้างเดียว
"ไม่ ผมไม่อยากจะมาเที่ยวที่นี่ ที่มาคืนนี้ก็เพราะนึกสนุก แต่คิดว่าคงไม่ไหวแล้ว ผมมาเที่ยวที่แบบนี้ไม่ได้หรอก อย่างผมต้องผับตะวันแดงแถวนวมินทร์ สนุกมีชีวิตมากกว่าที่นี่เยอะเลย" วิธวินท์ยักไหล่ เบ้ปาก ทำหน้ากวนๆ
"ดูถูก"
"ดูถูกดีกว่าดูผิด" วิธวินท์ยิ้มมุมปาก รู้สึกสะใจเล็กน้อยที่ทำให้ธีรดนย์อารมณ์เสียได้ "นี่ผมไปได้หรือยังครับ"
"เชิญ" ธีรดนย์ผายมือไปยังประตู
...ทำไมง่ายแบบนี้ ก็แค่นี้ล่ะ ธีรดนย์ก็ไม่เห็นมีฤทธิ์เดชอะไร...
วิธวินท์หมุนตัวช้าๆ เดินตัวตรงไปยังประตู แต่เมื่อเอื้อมมือจะดึงประตูก็ต้องชะงักเมื่อเสียงของธีรดนย์ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
"ถ้าคุณยอมเป็นสมาชิก ผมจะไม่ไล่คุณบารมีออก และจะเซ็นเช็คค่าวางระบบคอมพิวเตอร์ที่บริษัทและค่าซ่อมระบบคอมพิวเตอร์ที่ The Dazzle รวมทั้ง..." ธีรดนย์จงใจไม่พูดคำสุดท้าย เพราะตั้งใจว่าจะเก็บไว้เป็น 'ไม้ตาย' ไว้จัดการกับวิธวินท์ในอนาคตหากเกิดดื้อรั้นจนคุมไม่อยู่
...อยากชกหน้าธีรดนย์จังเลยให้ตายสิ...
"ผมไปพบที่บริษัทคุณแล้วตามที่คุณสั่ง" วิธวินท์หันมาทำเสียงแข็ง
"ตอนนั้นผมเสนอเงื่อนไขนี้หรือครับ" ธีรดนย์ยักไหล่ ยกเหล้าขึ้นจิบแล้วก้มลงมองแก้วเหล้าของตัวเองอย่างใจเย็น
วิธวินท์กัดฟัน ถอนหายใจลึกๆ ใบหน้าของศรายุธฉายวาบขึ้นมาในความคิดก่อน ตามมาด้วยใบหน้าของบารมีและคนอื่นๆ ในบริษัท
...คิดว่าตัวเองจะชนะได้ง่ายๆ หรือ แข่งรถยังแพ้เขาทุกที ธีรดนย์ก็เก่งเฉพาะในห้องปิดที่มีผนังรอบด้านแบบนี้ล่ะ...
...วิธวินท์เคยยอมใครที่ไหนล่ะ...
******13********
ขอถามหน่อยครับ
คุณจะอยู่กับใคร จะเลือกใคร
ระหว่างคนที่ใจคุณรัก กับคนที่เหมาะสมและคู่ควร :sad11:
(http://upic.me/i/om/catwaiting.jpeg)
-
+1 เลยค่ะ
ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ค่ะสำหรับคู่นี้
-
:serius2: ยังเดาเกมส์บอสของคุณเต้ยไม่ได้เลยนะเนี่ย
ว่าต้องการอะไรมากไปกว่าการที่ยอมให้คุณวินท์ยอมเป็นสมาชิกคลับ
เพื่อแลกกับอะไรหลายๆอย่างแบบนี้ เพราะดูยังไงๆคุณวินท์ก็ได้มากกว่าเสียอยู่แล้ว
แต่ถ้ายอมเป็นเมมเบอร์คลับ แล้วคุณดนย์จะได้อะไรล่ะ คิดๆๆๆๆ :z3:
นอกจากตอนนี้มีอำนาจสั่งโน่น บังคับนี่ให้คุณวินท์ยอมทำตามที่ตัวเองต้องการอ่ะ
แค่นี้คุณวินท์ทำให้ได้อยุ่แล้วล่ะ เอิ่ม แต่ผลร้ายที่จะตามมานั่นสิ
แผนคุณดนย์คงไม่ตื้นๆชิมิ กลัวประสาทจริงๆ คนที่ไม่เคยยอมคนแต่ดื้อหัวชนฝา
ต้องมาเป็นไก่รองบ่อนคนเจ้าเล่ห์แถวนี้ อิอิ คุณวินท์คงคันมือคันไม้น่าดู น่าจับคุณดนย์
กดอยู่ใต้ร่างเนอะ :m20:
ส่วนเมธัสก็นะน่าสงสารจังเจอคำตอบปฏิเสธแบบมีจูบปลอบแบบนี้ เจอมุกนี้รายไหนรายนั้น
ยอมซะ ไม่มีหือไม่มีอือกับคุณดนย์แน่ๆ คุณดนย์นี่ร้ายจริงๆ (คนแต่งคงร้ายกว่ามีจูบปลอบใจด้วย
มุกนี้สุโค่ยยยยจริงๆ)
ปล.ส่วนคำถามนั้น มนุษย์ถูกสร้างมาให้ทำตามใจตัวเองต้องการ ดังนั้นก็คงเลือกอยู่กับคนที่ตัวเองรักล่ะมั้ง
เพราะถึงอีกฝ่ายจะเป็นยังไง ยังไงก็เลือกแล้ว ดีชั่วแล้วแต่เวรแ่ต่กรรมล่ะมั้ง
ขอให้หายเจ็บที่โดนฟัน เอ้ย ทำฟันไวไวนะคะ
-
เอาแล้วไง
อยู่ๆก็ใส่ๆ แบบนี้ ระวังเถอะคุณดนย์ วิธวินท์เค้าก็เลือดร้อนเหมือนกันนะ
ส่วนคำตอบของจะเลือกอยู่กับใคร ?
ก็ต้องตอบง่ายๆเลยอ่ะพี่นายว่า ...
คับที่อยู่ง่าย แต่คับใจ อยู่ยากนะเคอะ
+1 ค่ะ
-
:z3: แผนอะไรของมันวะนายดน น่าปวดหัวแทนนายวินจริงๆ เจอคนแบบเน้ :เฮ้อ:
ส่วนคำถามนั่น ตอบง่ายนิดเดียวครับ คนที่เรารักแน่นอน
-
หวัดดี คับ พี่ นาย
พึ่ง เข้า มา อ่าน สนุก มากกกกก
แต่ มัน จบบทที่ 13 หรือ 14 งะ งง o18
o13
o13
-
อิจฉาคนที่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักจังเลย :sad11:
บทที่ 14 ครับผม
วิธวินท์พยามยามใช้ความคิดอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะแก้เกมธีรดนย์ วิศวกรหนุ่มคิดว่าหากฝ่ายนั้นจะเจ้าเล่ห์ เขาก็ต้องรัดกุมที่สุดเพราะไม่อยากจะโดนหลอกอีกเหมือนคราวที่โดนศรายุธบังคับให้ไปเข้าพบขอโทษธีรดนย์ถึงห้องทำงาน
“ตกลงครับ ผมจะยอมเป็นสมาชิกที่คลับของคุณตามที่คุณต้องการ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจทำไมว่าอยู่ดีๆ คุณก็ให้ผมเป็นสมาชิกซุปเปอร์วีไอพีฟรี ทั้งที่ปกติต้องเสียเงินจำนวนมาก แต่เพื่อให้แน่ใจ ผมขอให้คุณทำเป็นลายลักษณ์อักษร”
“มีบัตรก็พอแล้ว แค่โชว์บัตรเจ้าหน้าที่ก็ให้คุณผ่านประตู”
“ใครจะไปรู้ว่าคืนนี้พอผมกลับบ้าน พรุ่งนี้มาเที่ยวอีก คุณอาจจะเปลี่ยนใจไม่ให้บัตรสมาชิกผม” วิธวินท์พูดตรงไปตรงมา
“ก็ได้ ถ้าไม่เชื่อใจกันขนาดนั้นผมก็จะออกบันทึกข้อความให้คุณ” ธีรดนย์ยักไหล่
“ไม่ใช่แค่เม็มโมครับ” วิธวินท์แทรก “ขอเป็นสัญญามีลายเซ็น”
“มากเกินไปแล้วคุณวิธวินท์ แค่กระดาษมีลายเซ็นผมก็พอแล้ว” ธีรดนย์เสียงเข้ม เดินเข้ามาใกล้ “เอาตอนนี้เลยไหมล่ะ”
วิธวินท์พยักหน้า นึกสนุกขึ้นมาทันใด จึงพูดเติมว่า “และนอกจากจะจ่ายเงินที่ค้างอยู่ตามใบแจ้งหนี้แล้ว ผมขอเสนอให้ภมรเพื่อนของผมได้เป็นสมาชิกด้วย”
“คุณเรียกร้องมากเกินไป”
...อยากได้ลายลักษณ์อักษรหรือ ได้สิ จะพิมพ์ให้ไปก่อน จากนั้นเขาจะเซ็นและ ‘ผนึก’ สัญญาด้วยตัวเขาเอง คอยดูเถอะพ่อลิงน้อย...
“เราสามคน ผม บารมี และภมรเป็นเพื่อนสนิทกัน ผมไม่อยากให้ภมรซึมเศร้าที่ต้องนั่งมองผมกับบารมีเข้ามาเที่ยวในคลับของคุณ ภมรเขาคลั่งไคล้ที่นี่มาก และผมห่วงความรู้สึกของเพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนบริษัท ล้มลุกคลุกคลานมาด้วยกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ผมแคร์เพื่อนมาก”
...นี่ไงจุดอ่อนของเขา...
...รักเพื่อน และห่วงความรู้สึกของเพื่อน ซึ่งที่จริงแล้วก็ใช่ เขาจงใจจะให้ธีรดนย์รู้ความจริงข้อนี้ และหากธีรดนย์ต้องการเล่นกับเขาก็คงวิ่งไปแกล้งภมรเพราะคิดว่าเขาจะยอมให้ทุกอย่างเพื่อเพื่อน เหมือนที่เอาเรื่องไม่ยอมเซ็นเช็คค่าจ้างวางระบบและซ่อมระบบคอมพิวเตอร์ไปขู่ศรายุธ แต่เขาจะซักซ้อมกับภมร เล่นแผนซ้อนแผน ธีรดนย์จะมาบีบเขาไม่ได้อีกหรอก เชื่อเถอะ...
“ดื่มหน่อยสิครับ ดื่มกับผมซักแก้วแล้วค่อยขึ้นไปบนออฟฟิสผม คุณจะได้สัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษรตามต้องการ” ธีรดนย์เดินเข้ามาใกล้ ดันทุรังยื่นแก้วเหลาให้วิธวินท์จนได้ พร้อมกับผายมือให้เดินกลับมานั่งที่โซฟากลางห้อง
“เดี๋ยวมะรืนนี้จะให้คนนำบัตรของคุณภมรไปส่งที่บริษัท” ธีรดนย์อมยิ้ม มองหน้าเรียบนิ่งของวิธวินท์แล้วกลั้นหายใจชั่วครู่เพราะความปรารถนาพุ่งขึ้นมาทันใด
...ยิ่งดื้อกับเขา ก็ยิ่งทำให้เขาคลั่ง อยากกระชากชายหนุ่มเข้ามากอด แล้วถอดเสื้อผ้าออกจากร่างเดี๋ยวนี้ และเชยชมให้สมใจ...
... เขาอยากจะเห็นก้นสวยๆ อยากรู้ว่าจะใกล้เคียงกับที่จินตนาการไว้หรือเปล่า นี่จะทนไม่ไหวแล้ว...
“หรือจะให้คุณภมรมารับเอง ผมจะได้ต้อนรับสมาชิกใหม่” ธีรดนย์หัวเราะเบาๆ แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มพรวดเดียวหมด
...นั่นไง ว่าแล้วเชียว คิดไว้ไม่ผิด ธีรดนย์กะจะจัดการกับภมร...
...แต่รู้จักภมรน้อยไปซะแล้ว ไม่มีใครรู้จักภมรดีเท่าวิธวินท์หรอก หากธีรดนย์คิดแบบนั้นกับภมรจะต้องเสียใจภายหลัง...
บารมีหมดสนุกเพราะเห็นว่าวิธวินท์หายขึ้นไปชั้นบนของคลับนานแล้ว ครั้นทนไม่ไหวจึงเดินขึ้นไปเพื่อจะตามหาวิธวินท์แต่การ์ดร่างยักษ์สองคนที่ทางเข้า Dusitia ก้าวเท้าเข้ามาใกล้ แม้จะดูท่าทางสุภาพแต่บารมีรู้ว่าทั้งสองคนพร้อมที่จะ ‘กร้าว’ ถ้าจำเป็น
...หรือถ้านายสั่ง...
...เจ็บใจธีรดนย์นัก นี่ทำอะไรวิธวินท์หรือเปล่าก็ไม่รู้...
“ผมมาตามเพื่อน และคุณสองคนก็คงรู้ว่าผมเป็นสมาชิกซุปเปอร์วีไอพีเหมือนกัน” บารมีเสียงเข้ม มือล้วงกระเป๋า ใบหน้าบึ้งตึง
“ทราบครับ เรารู้จักสมาชิกของ Dusitia ทุกคน รวมถึงคนที่ไม่ใช่แม้แต่สมาชิกคลับด้วยซ้ำ ตอนนี้เรากำลังรอคำสั่งคุณธีรดนย์ ขอความร่วมมือคุณบารมีรอสักครู่” การ์ดร่างสูงใหญ่พูดเสียงเรียบ ใบหน้าปราศจากอารมณ์
“คุณขู่ผมหรือ”
“เปล่าครับ” การ์ดอีกคนพูดขึ้นมา “แต่คุณบารมีก็คงทราบว่าสมาชิกคลับห้ามนำคนที่ไม่ได้สมาชิกเข้าโดยไม่ได้รับการอนุญาตล่วงหน้าจากฝ่ายบริหาร”
“ผมลาออกยังได้ แต่ตอนนี้ผมต้องการพบเพื่อนผม คุณวิธวินท์อยู่ไหน” บารมีเชิดหน้าท้าทาย
“คุณธีรดนย์ให้การต้อนรับอยู่ครับ ท่านบอกว่าให้คุณรอไปก่อน”
“อีกห้านาทีเท่านั้น ไม่งั้นผมจะไปแจ้งตำรวจข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว” บารมีไม่รู้จะทำอย่างไรจึงขู่การ์ดร่างยักษ์ทั้งสองคน โดยหวังว่าอาจจะเข้าไปถึงหูของธีรดนย์บ้าง ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าตำวจในท้องที่คงทำอะไรเจ้าของคลับใหญ่และหรูหราขนาดนี้ไม่ได้
...ความรวย ทำให้ทุกอย่างง่ายเข้า และจัดการเคลียร์ทุกอย่างได้เสมอ ทำไมเขาจะไม่รู้ ในการทำธุรกิจ พ่อกับเขาก็เคยใช้วิธีการนี้บ่อยครั้งเหมือนกัน...
วิธวินท์เดินมาหยุดยืนอยู่เชิงบันได มองขึ้นไปด้านบนแวบหนึ่งแล้วหันมามองธีรดนย์ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ธีรดนย์บอกว่าหากจะอยากได้สัญญาที่เป็นลายลักษณ์อักษรก็จะพิมพ์ให้ แต่เมื่อเดินมาถึงตรงนี้ วิธวินท์ก็เกิดลังเลขึ้นมาเสียเฉยๆ
“คุณนำขึ้นไปสิครับ” วิธวินท์พูด
“คุณกลัวอะไร กลัวผมจะแทงคุณข้างหลัง ฆ่าปิดปากหรือครับ” ธีรดนย์หัวเราะเบาๆ “ไหนบอกว่าอยากได้สัญญา”
“คุณนำทางไปห้องทำงานของคุณ มันแปลกตรงไหน”
“ผมกลัวคุณหนี คุณขึ้นไปก่อน ผมจะได้แน่ใจว่าคุณไม่เกิดใจฝ่อ หันหลังวิ่งหนีหายไป” ธีรดนย์ทำหน้าเข้ม พูดออกไปตรงๆ
“เรื่องอะไรผมต้องหนี ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่เคยทำอะไรผิดมาตลอด โดนหาเรื่องทั้งนั้น” วิธวินท์ยักไหล่แล้วก้าวขึ้นบันไดไปโดยเร็ว
...ไม่ได้กลัวหนีหรอกวิธวินท์ ผมอยากดูก้นคุณตอนขึ้นบันได้ต่างหาก...
ธีรดนย์ยิ้มมุมปาก สายตาจับอยู่ส่วนล่างของชายหนุ่มที่ก้าวฉับๆ ขึ้นบันได กางเกงสีขาวพอดีตัวทำให้เขาเห็นรูปร่างของวิธวินท์ได้ชัดขึ้น
...โอย มือสั่น จากเอื้อมมือไปตะปบแล้วบีบขย้ำจังเลย ให้ตายสิ...
เมื่อเข้ามาให้ห้องทำงาน ธีรดนย์เดินอ้อมไปนั่งหลังโต๊ะทำงานแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ หันมาถามวิธวินท์ว่าต้องการดื่มอะไรหรือเปล่า วิศวกรหนุ่มส่ายหน้า ยืนตัวตรงอยู่ใกล้ประตู ไม่ยอมขยับเท้าแม้ธีรดนย์จะผายมือให้นั่งรอที่โซฟา
“ผมพิมพ์ช้า รอนานหน่อยนะครับ” ธีรดนย์ใช้นิ้วจิ้มแป้นคอมพิวเตอร์ทีละตัว “ไม่เคยพิมพ์อะไรเอง มีแต่เลขาทำให้”
วิธวินท์ยืนรออย่างอดทนเพราะรู้ว่าธีรดนย์จงใจแกล้งถ่วงเวลา จวบจนผ่านไปเกือบห้านาที เจ้าของคลับหรูก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะพิมพ์สัญญาเสร็จ วิธวินท์ซึ่งตอนนี้เหลือความอดทนเพียงน้อยนิดจึงถามขึ้นเสียงห้วนว่า “ใกล้จะเสร็จหรือยังครับ”
“อ้าว เฮ้ย เป็นอะไรไป” ธีรดนย์เคาะแป้นคอมพิวเตอร์แล้วอุทานอย่างตกใจ ตาเบิกกว้างมองจอคอมพิวเตอร์แล้วส่ายหน้า
“อยู่ดีๆ ก็หายไปหมดเลย มาช่วยดูหน่อยสิครับคุณวิศวกรคอมพิวเตอร์” ธีรดนย์เงยหน้าขึ้นมาเรียกวิธวินท์ ส่ายหน้าเซ็งๆ ยกแป้นคอมพิวเตอร์ขึ้นแล้วกระแทกลงกับโต๊ะทำงาน “อุตส่าห์พิมพ์ตั้งนาน”
“ว่าไงครับ” ธีรดนย์เลิกคิ้วถามเมื่อเห็นว่าวิธวินท์ยังยืนอยู่ที่เดิม “อยากได้สัญญาก็มาดูคอมพิวเตอร์ให้หน่อย”
วิธวินท์ถอนหายใจแรงๆ แล้วเดินมายืนข้างเก้าอี้ของธีรดนย์รอให้เจ้าของโต๊ะลุกขึ้นแต่อีกฝ่ายก็ยังนั่งเฉยจนเขาต้องพูดออกมาว่า “ขยับไปสิครับ”
“ผมไม่ขยับออกคุณก็เอื้อมมือเข้ามาได้ไม่ใช่หรือ” ธีรดนย์เล่นบทกวนอารมณ์
“ผมทำงานไม่ถนัด” วิธวินท์เสียงแข็ง ขมวดคิ้วใส่ธีรดนย์ที่นั่งทำหน้านิ่งๆ
“ได้” ธีรดนย์พูดสั้นๆ ลุกพรวดแล้วก้าวเท้าออกห่างเก้าอี้ทันที วิธวินท์ผงะเพราะไม่คิดว่าจู่ๆ ธีรดนย์จะลุกขึ้น จึงขยับถอยหลังเปิดทางเพราะคิดว่าธีรดนย์จะผ่านหน้าเขาไป แต่เจ้าของห้องกลับทำยึกยัก ก้าวถอยหลังเพื่ออ้อมหลังเขาออกไปทำให้สะดุดขากันจนเกือบเสียการทรงตัว
วิธวินท์เซไปกระแทกกับร่างของธีรดนย์ ด้านหลังของเขาเอนแนบอยู่กับร่างสูงกำยำของอีกฝ่าย ตัวแนบกัน แผ่นหลังกับแผ่นอก บั้นท้ายกับหน้าขา และที่สำคัญ แขนซ้ายของธีรดนย์โอบเอววิธวินท์เอาไว้หลวมๆ ราวจะยึดไว้ไม่ให้ล้ม มือขวาของวิธวินท์นั้นเล่า แกว่งไปทางด้านหลังเพราะความตกใจเพราะกลัวล้มเช่นกันเลยโดนคนที่อยู่ข้างหลังจับเอาไว้แน่น
ธีรดนย์รู้สึกราวกับไฟช๊อต ร่างของเขากระตุก ไออุ่นจากตัวของวิธวินท์ถ่ายเทเข้าสู่ร่างกายของเขาในทันใด และเพียงเสี้ยววินาที เขาก็ถือโอกาสเอียงหน้าเข้าสัมผัสต้นคอขาวสะอาดหอมกรุ่นของ ‘ลิงหนุ่ม’ คนที่รบกวนจิตใจเขามาตลอด จมูกโด่งคมของเขาแตะผิวเนียนใต้ใบหูของวิธวินท์ ไฟที่กำลังช๊อตอยู่ยิ่งรุนแรงขึ้น ส่งผลให้เขารู้สึกถึงความร้อนวูบวาบที่วิ่งจากจมูกลงไปจนถึงหน้าท้อง แล้วระเบิดประจุตรงหน้าขา ก่อนจะพุ่งดิ่งลงไปถึงปลายเท้า รู้สึกเหมือนจะเข่าอ่อน
...หากธีรดนย์มีญาณวิเศษอ่านใจคนได้ก็คงรู้ว่าวิธวินท์เองก็รู้สึกเช่นกัน...
...สัมผัสเพียงนิด ทำให้จิตใจหวั่นไหว...
“โอ๊ย” เสียงธีรดนย์ร้องขึ้นเบาๆ เมื่อวิธวินท์สะบัดแขนแล้วเบี่ยงตัวออกอย่างรวดเร็วทำให้ศอกซ้ายกระแทกเข้าที่ท้องของเขาอย่างจัง
...อุบัติเหตุหรือแกล้งทำนี่วิธวินท์ ศอกแหลมเป็นบ้า เล่นเอาจุกเล็กๆ...
...แต่ของเขาไม่ใช่อุบัติเหตุ ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ ธีรดนย์จงใจครับพ่อลิงน้อย...
“เอาไว้คุณค่อยส่งสัญญาให้พร้อมๆ กับบัตรของภมรก็แล้วกัน ดึกแล้ว ผมจะกลับบ้าน” วิธวินท์พูดเสียงเรียบ ยืนตัวตรงอยู่หน้าโต๊ะทำงานของธีรดนย์ ทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่กลัวผมโกงหรอกหรือ” ธีรดนย์อมยิ้ม
“กับคุณ ผมต้องเสี่ยง” วิธวินท์พูดเสียงเย็น แล้วเดินไปที่ประตูแต่กลับเปิดไม่ได้จึงหันขวับมามองธีรดนย์ตาขวาง
“เป็นอะไรครับ” ธีรดนย์เลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย
วิธวินท์ไม่พูด แต่หันหน้าไปมองประตูแล้วหันกลับมามองเจ้าของห้องด้วยสายตาฉุนๆ ธีดนย์ยังทำหน้างงแล้วเดินไปบิดลูกบิดประตูแล้วบ่นว่า “เป็นอะไรของมัน”
“ประตูคุมด้วยระบบคอมพิวเตอร์ใช่ไหมครับ” วิธวินท์ถามเสียงเข้ม จ้องธีรดนย์อย่างขุ่นเคือง
“คุณซ่อมระบบคอมพิวเตอร์ยังไงล่ะ” ธีรดนย์ยักไหล่ โยนความผิดให้วิศวกรคอมพิวเตอร์
“ตอนที่ผมเข้ามาทำ มันเป็นเรื่องระบบไฟ” วิธวินท์ตอบ
“ประตูนี่ก็มีระบบไฟนะครับ”
“ผมหมายถึงไฟส่องสว่าง” วิธวินท์กระชากเสียง “ระบบของที่นี่แยกกัน ไฟกับเสียงไม่เกี่ยวกัน แล้วประตูก็อีกระบบ”
“ระบบคงเสีย” ธีรดนย์ถอนหายใจแล้วยกโทรศัพท์ขึ้น รอให้คนรับสายแต่ก็ไม่มีใครรับ จึงเดินกลับไปที่โต๊ะ “สงสัยเราคงต้องติดอยู่ในห้องนี้ซักระยะ”
“คุณธีรดนย์ คุณเล่นตลกอะไร” วิธวินท์เสียงเข้มขึ้น ในใจเริ่มสงสัยพฤติกรรมของธีรดนย์
“ผมเล่นตลกอะไร” ธีรดนย์ทำหน้าสงสัย อดสอดมือเข้าไปสัมผัสปุ่มเล็กๆ กลมๆ ใต้โต๊ะทำงานไม่ได้ เพียงกดเบาๆ หนึ่งครั้งประตูก็จะเปิดออกโดยง่าย “คุณเก่งคอมพิวเตอร์ คุณมาแก้ระบบให้หน่อยสิ เครื่องนี้เข้าเน็ตเวิรก์ได้ แต่ผมไม่รู้ว่าจะควบคุมทุกอย่างจากตรงนี้ได้ทั้งหมดหรือเปล่า”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ห้องทำงานคุณดูไฮเทคขนาดนี้ ต้องมีการวางระบบไว้เป็นอย่างดี และห้องนี้ก็น่าจะเรียกได้ว่าเป็นห้องคอนโทรล” วิธวินท์หันไปมองรอบ ส่วนในใจก็เหน็บแนมว่า
...แล้วก็คงเป็นห้องเชือดด้วยกระมัง ไม่แน่ อาจจะมีปุ่มซ่อนอยู่ พอกดปุ่ม เตียงขนาดใหญ่ก็อาจโผล่ขึ้นมากลางห้อง แล้วเพดานก็มีแผ่นกระจกเลื่อนเข้ามาชิดกันเหนือเตียง นอนมองขึ้นไปก็เห็นคนอยู่บนเตียงชัดเจน เจ้าชู้ระดับประธานชมรมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทยที่รวยนักรวยหนาอย่างธีรดนย์มีหรือจะไม่ใช้เงินทำอะไรแบบนี้...
“เชิญสิครับ” ธีรดนย์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินออกมายืนอยู่มุมโต๊ะ ทำเป็น ‘เปิดทาง’ ให้วิธวินท์เข้าไปนั่งทำงานได้อย่างสะดวก
...อย่าให้หาเจอนะว่าเล่นอะไรตลก พ่อจะตัดระบบทิ้งให้วอดวายหมดเลยคอยดูสิ...
วิธวินท์เดินเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานของธีรดนย์แล้วตรวจสอบโปรแกรมที่อาจเป็นโปรแกรมควบคุมระบบคอมพิวเตอร์ วิศวกรหนุ่มใช้เวลาไม่นานก็ตรวจสอบพบระบบไฟประตูของคลับทั้งหมด จากนั้นจึงค้นหาประตูห้องทำงานของธีรดนย์แล้วทำการทดสอบ
“ไม่มีปัญหาอะไรนี่นา” วิธวินท์พูดขึ้นเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองธีรดนย์แต่ปรากฏว่าเจ้าของคลับตอนนี้นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาสีดำขนาดใหญ่
วิธวินท์เดินไปเปิดประตูห้องเพื่อความมั่นใจ ชะโงกหน้าออกไปมองทางข้างนอกก็ไม่เห็นใคร ได้ยินเพียงเสียงเพลงแว่วมาจากชั้นล่าง จากนั้นจึงเดินย้อนกลับเข้าไปยืนมองธีรดนย์ ใจหนึ่งอยากจะปลุก แต่อีกใจหนึ่งอยากจะทิ้งให้นอนอยู่ในห้องคนเดียว
ใบหน้าคมเข้มของธีรดนย์ดูสงบนิ่ง ขอบตาคล้ำเล็กน้อยเพราะคงทำงานหนักทั้งกลางวันและกลางคืน อกกว้างสะท้อนขึ้นลงเพราะหายใจเป็นจังหวะ
ยามหลับ ธีรดนย์ดูเหมือนหนุ่มน้อยไร้พิษสง วิธวินท์ส่ายหน้าช้าๆ ประหนึ่งไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคนเดียวกันกับคนที่ไล่ตามจับเขาอย่างไร้สาระ ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคนหลงตัวเองที่ชอบหาเรื่องเขายิ่งนัก ไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือประธานบริษัทผลิตเหล้ายักษใหญ่ของประเทศ และเป็นเจ้าของคลับใหญ่และหรูที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา
“มาแอบยืนมองผมอย่างหลงไหลทำไมครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นเบาๆ วิธวินท์สะดุ้งเล็กน้อย เห็นธีรดนย์กำลังตาปรือ ยิ้มมุมปาก มองขึ้นมาประสานสายตากับเขาด้วยประกายวิบวับ
...และไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคนที่หลงตัวเองอย่างยิ่ง...
วิธวินท์เบ้ปาก แล้วหันหลังกลับ เดินตรงไปยังประตูห้องทำงานของธีรดนย์โดยไม่พูดไม่จา ปล่อยให้ชายหนุ่มผู้ที่เพิ่งจะตื่นจากงีบหลับผงกศีรษะขึ้นมองตามด้วยใบหน้ายิ้มๆ
...ใกล้แล้ว เสร็จธีรดนย์แน่ๆ ไม่เกินสิ้นเดือนนี้หรอกวิธวินท์เอ๋ย...
...ระวังตัวเอาไว้เถอะ...
***** 14 *****
-
อย่าไปยอมคนแบบนั้นน่ะ พ่อลิงน้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สิ้นเดือนเหรอ คิดว่าคืนนี้ซะอีก
-
:laugh: เฮ้อไม่รู้จะฮาใครดี
คุณดนย์ก็นะ นิดๆหน่อยๆ ก็เอา อยากเห็นก้นเค้ายอมลงทุน
อ้างเหตผลค่างๆคูๆไปงั้น เฮ้ออ คุณวินท์คะอยากให้รู้ไว้ผู้ชายคนนี้
อันตรายรอบตัวมากๆแม้คุณแค่หันหลังให้เค้า เค้าก็อยากจะเขมือบบั้นท้ายงามๆของคุณแล้น อิอิ
บอสคุณเต้ยเจ้าแผนการจริงๆ โน้นนี่นั้นมากๆ แต่เรื่องเซนสัญญาอะไรนั่น จะผนึกอะไรไปอีกล่ะ
งานนี้ต้องเป็นคู่เวรคู่กรรมกับคุณวินท์อีกนานล่ะนะกว่าจะได้เสีย :-[
นี่ขนาดคุณวินท์ใช้ความนิ่ง เงียบ สยบค.หื่นแล้วนะ ยังไม่พ้นเลยพ่อคุ๊น
เล่นกะจะกินคุณวินท์ทุกท่วงท่าเลยนะ ไอ้เรื่องล้มนั่นอีก มุกลวนลามเป็น
ผู้ร้ายหนังไทยไปได้ อิอิ คุณดนย์คะตอนนี้อ่ะปล่อยคุณวินท์ไปแล้ว
แล้วจะตามจับเค้าได้ง่ายๆอีกเหรอ
แต่สะกิดเรื่องรักเพื่อนล่ะนะ ถ้ารู้ว่า จุดอ่อนของคุณวินท์ไม่ใช่แค่เพื่อนที่ชื่อภมรแล้วก็บารมี
แต่เป็นเพือนที่ชื่อ ภิรายุ ล่ะ คุณดนย์จะมีแผนการอะไรมั๊ยเนี่ย ไม่อยากให้เพื่อนผิดใจกันนะ :z3:
o13 เยี่ยมมากๆคะคุณนายยยยยยยยย
-
ตามมาทันแล้ว :mc4:
...
อ่านแล้วแบบ ...แอบอยากให้ หนุ่มหลงตัวเองเสร็จพ่อลิงน้อยมากกว่ายังไงไม่รู้แฮะ :laugh:
รู้สึกว่า ถ้าวินท์เสร็จคุณดนย์มันก็ธรรมดาไปหน่อย o18
แบบว่า เข้าทำนอง พระเอกได้นายเอก แล้วไม่รู้ว่ารัก แล้วก็เกือบเสียไป อะไรทำนองนั้น
อยากเห็นวินท์ปราบคุณดนท์ได้จริง ๆ ก่อนจะขึ้นเตียงอ่ะ ...เอิ๊กกกกกกกกกกกก
...
หรือลงเอยกะบารมีไปซะเลย :laugh:
-
o18 ดีออกนะ วินป็นคนรักเพื่อน แบบนี้ถ้ารู้เรื่องของภิรายุที่ตกเป็นเหยื่อของนายดนไปแล้ว ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ 555+ สะใจจริงๆเว้ยยยยยย
-
คงกินยากอยู่นะ
ไม่ใช่ของหวานนี่นา
สิ้นเดือนก็คงไม่ได้เเอ้มร๊อกกกกกก
:laugh:
-
โฮกกกกกกกก
ลุ้นเหลือเกินค่ะ ไม่รู้จะเอาใจช่วยใครดี
อิอิอิอิ
-
:laugh: :laugh: ไม่รู้จะเชียร์ดี 555 แต่เข้าข้างหนูวินธ์ :m20:
ลุ้นๆ ว่าตอนสิ้นเดือนคุณดนย์จะได้แอ้มไหม
+1 วันนี้2ตอนกันเลย :L2: :L2:
-
+เป็นกำลังใจให้เสมอครับ+
-
อย่าเชียวนะครับ เจ้าลิงน้อย
อย่าหลงรักอย่างคุณดนย์นะ สำหรับตอนนี้
มีแผนการมากเหลือเกินคนอะไรก็ไม่รู้
มีการเอาเพื่อนเจ้าลิงน้อย มีข่มขู่ด้วย
คนดนย์เนี่ย น่ากลัวเหมือนกันนะครับเนี่ย
แถมยังชอบเอาชนะด้วย อย่างนี้ ลิงน้อย
สู้ ๆ ครับ :mc4:
ต้อง +1 ให้ก่อนไป
-
ลุ้นคอดๆๆ
เป็นกำลังใจให้ครับผม
-
พระเอกหลงตัวเองอย่างแรง
แต่อยากรู้จังว่าภมรร้ายแค่ไหน
-
วิธคร้าบ เราต้องอดทนนะคร้าบอย่าให้เค้ามา............ง่ายๆนะคร้าบ
อย่าให้เหมือน.............นะคร้าบ อิอิ
รออ่านต่อดีกว่าชอบให้ค้างนักเชียว
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ใครจะเสร็จใครก่อน...........
-
ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกตาดลย์...ยื้อเข้าไว้วินท์เอ๋ย
ให้ตาดลย์มันทรมาน...ให้มันคลุ้มคลั่งไปเลย โอ๊ย!! เชียร์วินท์สุดชีวิต
ขอบคุณไรท์เตอร์จ้ะ :3123:
-
คลับนี่มีจริงๆไม๊เนี่ย ดูแบบว่าไฮโซเริดเหลือเกิน
เริ่มกังวลแทนพ่อลิงปากแดง คุณดนย์แสบเหลือรับจริงๆ แถมลามดเป็นที่สุด :z1:
-
ใครจะได้กินใครหล่ะงานนี้
-
คุณดนย์นี่เหมือนแมวตะครุบหนู จับได้แล้วก็ปล่อย ตะปบเล่นตั้งนาน กว่าจะกิน
นี่ไม่รู้ว่าเจ้าลิงน้อยจะเจออะไรอีก กว่าจะถึงวันเชือด อิอิ
-
เอาให้เจ็บปวดไปถึงกระดูกดำเลย ลิงน้อย
ให้รู้ซะมั่งว่า เงินและอำนาจไม่อาจบันดาลได้ตามใจทุกอย่าง
จริงหรือเปล่าพี่นาย คนอยากมีเมีย แต่ยังตัดสินใจไม่ได้ :jul3:
+1 ให้แล้วนะ :z2:
-
กิ๊กเเยะเพิ่มลิงไปอิกตัวจะไหวเหรอ
-
ธีรดนย์นี้สุดๆ ไปเลย
-
ไม่ได้เจ้าชู้อย่างเดียวนะเนี่ย................
เจ้าเล่ห์ด้วยมากมายด้วย............
-
สวัสดีตอนสายๆ ครับ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่รักและเป็นห่วงธีรดนย์นะครับ
บทที่ 15
ภมรกระโดดตัวลอยเมื่อได้รับฟังข่าวดี ส่วนบารมีนั้นนั่งฟังเงียบๆ ในใจพยายามคิดหาเหตุผลที่ธีรดนย์ทำอย่างที่วิธวินท์เล่าให้ฟัง
"แต่คนแบบนี้ไว้ใจไม่ได้ เขาต้องกำลังคิดอะไรไม่ดีอยู่ นี่คงแค้นมากที่เราเข้าไปกระตุกหนวดเสือได้ถึงสองครั้ง" วิธวินท์เตือน
"ก็แล้วทำไมเขาให้บัตรสมาชิกเราล่ะ" ภมรยังไม่รู้เรื่องอยู่ดีเพราะมัวแต่ดีใจ
"เขาหลอกล่อให้เราเข้าไปหาเขาเพื่อที่จะหาทางแกล้งได้โดยง่าย เพราะฉะนั้นเราจะต้องวางแผนให้เฉียบคม ต่อสู้กับพลังอธรรม" วิธวินท์มุ่งมั่น "คุณธีรดนย์อะไรนี่ต้องเอาประเด็นรักเพื่อนหรือทำเพื่อเพื่อนมาเป็นจุดโจมตีเราแน่ๆ ด้วยการมาวุ่นวายอะไรกับนาย"
"ภมรจะแกล้งอ่อนระทวย ทำหน้าหวาดกลัว วิธวินท์ขี่ม้าขาวมาช่วย คุณธีรดนย์ก็จะบีบให้วิธวินท์ยอมแพ้โดยเอาภมรเป็นตัวประกันต่อรอง แต่ภมรก็สะบัดแขน ยืดตัวขึ้นอย่างทรนงแล้วแสดงให้คุณรูปหล่อพ่อรวยเห็นว่า เราเหนือกว่า" ภมรคิดวางแผนเพิ่มเติมแล้วหัวเราะขัน
"อย่าไปยุ่งกับเขาเลยวินท์" บารมีหน้าเคร่ง "สนุกนักหรือไงได้เล่มเกมอะไรแบบนี้"
"ก็แค่อยากดัดหลังคนหลงตัวเอง" วิธวินท์ยักไหล่
"เล่นกับไฟ"
"จะดับไฟให้เหลือแต่ขี้เถ้าคอยดูเถอะ" วิธวินท์เสียงแข็ง นัยน์ตาไม่ยอมแพ้
"วินท์ก็พูดถูกที่บอกว่าเขากำลังคิดอะไรไม่ดี" บารมีพูดเสียงเนือยๆ "และก็พูดถูกอีกที่บอกว่าเขาไว้ใจไม่ได้ เขากำลังคิดอะไรอยู่ เรามองออก"
"เราก็มองออก" ภมรแทรก "คุณธีรดนย์กำลังคิดจะฟันไอ้วินท์"
"ปากไม่ดี" วิธวินท์เอื้อมมือออกไปเพื่อตบปากเพื่อน ภมรกระโดดหนีไปยืนหลบอยู่หลังบารมีแล้วร้องออกมาว่า "บารมีจ๋า ช่วยผึ้งด้วย"
"ถอยไปนะ อย่ามาจับ" บารมีปัดมือของภมรออกเมื่อฝ่ายนั้นทำท่าจะโอบเอว
"ช่วยปกป้องเราหน่อยสิบารมี เอาร่างกายแข็งแกร่งสมชายชาตรีของนามมากขวางกั้นซาตานที่กำลังจะทำร้ายเรา ถ้านายปกป้องเราได้ จะยอมเป็นของนายคนเดียว...ซะที" ภมรหัวเราะสนุกสนาน
"ไอ้บ้า ทะลึ่ง"
"หรือนายไม่อยากได้เรา แต่นายแอบอยากได้คนอื่น" ภมรแกล้งทำหน้ามุ่ย
"ปากหนอปาก เดี๋ยวได้โดนต่อย" บารมีหันไปเงื้อหมัดจะต่อยภมรจริงๆ
"เฮ้อ ปัญญาอ่อน" วิธวินท์ส่ายหน้า ถอนหายใจแล้วเดินไปที่รถ โดยมีบารมีรีบตามมาใกล้ๆ ส่วนภมรยังคงหัวเราะขำอยู่ไม่ยอมเลิก
"จะไปไหนวินท์" ภมรถาม
"จะไปไหนมายุ่งอะไรด้วย" วิธวินท์ขมวดคิ้ว
"ถามดีๆ " บารมีหน้าเจื่อนที่อยู่ๆ ก็โดนดุ
"จะไปหาภิรายุ ไปทำงานให้เสร็จ" วิธวินท์ลดน้ำเสียงให้อ่อนลง
"ภิรายุ คนที่ทำโรงเรียนใช่หรือเปล่า"
"นั่นล่ะ คุยกับภิรายุถึงได้สาระหน่อย คุยกับนายสองคนแล้วปวดกระโหลก" วิธวินท์หยิบหมวกนิรภัยแล้วขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์
"คุยกับเราสิ ไม่ต้องไปคุยกับภมร เราอยากให้วินท์ปวดกระโหลกที่ไหน" บารมียิ้ม สายตาเริ่มเปล่งประกายบางอย่างชัดเจนขึ้น
วิธวินท์ก้มหน้ามองถังบรรจุน้ำมันรถมอเตอร์ไซด์นิ่งอยู่ชั่วครู่ราวกับตรึกตรองอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นพูดกับบารมีด้วยเสียงราบเรียบ
"อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะบารมี"
"ทำไมล่ะ" บารมีถามกลับด้วยเสียงเรียบเช่นกัน
"ก็รู้อยู่ว่าอะไรเป็นอะไร" วิธวินท์ตอบแล้วสตาร์ทรถ เข้าเกียร์ทะยานรถออกไปโดยไม่พูดอะไรต่ออีก ทิ้งให้บารมียืนมองตามจนสุดสายตา
...เราไม่ได้คิดอะไรบ้าๆ สิ่งที่เราคิดจะเรียกว่าบ้าได้ยังไง แต่ถ้าจะหาว่าบ้า เราก็บ้ามานานเกินเยียวยาแล้ว นายไม่รู้หรอกวินท์...
"ถ้าเราแต่งงานได้ วันนี้เราก็คงจะบอกวินท์ว่าเรากำลังจะหมั้น" ภิรายุยิ้มกว้างแล้วนั่งลงข้างวิธวินท์ที่กำลังทดสอบระบบอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ "เราตัดสินใจแล้ววินท์ เราพร้อมจะกระโจนลงไปในห้วงเหวแห่งความรัก แม้เราจะรู้ว่ามันน่ากลัวและอาจถูกสายน้ำเชี่ยวพัดพาเราไปกระแทกโขดหินแห่งความทุกข์เราก็ไม่กลัว"
"อือ" วิธวินท์พยักหน้า
"แต่สายน้ำเชี่ยวก็เย็นฉ่ำ บางช่วงก็ไหลเอื่อย เราลอยคลอหรือตีกรรเชียงมองท้องฟ้าสีครามสดใส แล้วก็หลับตาลงซึมซับเอาความสุขช่วงนั้น" ภิรายุยิ้มอย่างเคลิบเคลิ้ม "เรายอมแลกมันกับความทุกข์ที่อาจจะเกิดขึ้นบ้าง"
"ถ้าเป็นเราจะยืนทำกระแสน้ำอุ่น" วธิวินท์ยักไหล่
"รักมันก็ต้องเสี่ยงบ้าง เราไม่เคยเจ็บไม่เคยทุกข์ ชีวิตมีแต่ความสุขและราบรื่นมาตลอด ถือซะว่าคราวนี้เป็นการผจญภัยครั้งแรกในชีวิตของเรา" ภิรายุไม่สนคำพูดห่ามๆ ของเพื่อน
"อยากผจญภัยระวังหลงป่านะ" วิธวินท์เตือน
"หลงป่าก็ช่าง คิดแบบนี้สิ ในป่ามีออกซิเจนเยอะ ความอุดมสมบูรณ์จะทำให้เราสดชื่น สิ่งดีไม่ดีมันแทรกอยู่ด้วยกันนั่นล่ะ เราพร้อมแล้ว ถ้าไม่ยังงั้นเราก็ไม่ยอมไปนอนกับเขาหรอก"
"ทำไมไวไฟยังงั้นคุณภิรายุ เสียอิเมจหมดเลย"
"อย่าคิดว่าเราไร้เดียงสานะ" ภิรายุหัวเราะเสียงดัง
"เลิกคิดแล้ว" วิธวินท์ยิ้ม "ตั้งแต่รู้จักกันมา มองนายผิดไปจริงๆ"
"เราอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง วินท์" ภิรายุยักไหล่
"โลกแห่งความรัก" วิธวินท์เติม "แต่คนนั้นของนายล่ะ อยู่โลกเดียวกันหรือเปล่า ไม่ใช่เขาปล่อยให้นายถูกสายน้ำเชี่ยวกรากพัดพาไปคนเดียวหรอกนะ ที่นี้ตอนที่จะลอยคลอดูท้องฟ้าอย่างเดียวดายน่ะ คงไม่ค่อยสุขเท่าไหร่"
"โอ้โห พูดอุปมาเปรียบเทียบก็ได้ด้วยแฮะ"
"ไม่ได้รู้จักภาษาคอมพิวเตอร์อย่างเดียวนะ" วิธวินท์ทำท่าภูมิใจ
"เขาว่าคนเราเมื่อมีความรักก็มักกลายเป็นกวี" ภิรายุพูดยิ้มๆ
"แต่อกหักก็เป็นนักกลอนได้เหมือนกัน" วิธวินท์เติมความแล้วถามเพื่อนว่า "แล้วนี่เป็นใครชื่ออะไรเมื่อไหร่จะบอกเสียที"
"เดี๋ยว รอเดี๋ยว ถ้าพร้อมเปิดตัวจะแนะนำให้รู้จักตัวเป็นๆ ก่อนใครเลยล่ะ" ภิรายุอมยิ้ม นัยน์ตาฝันเฟื่อง
"เราไม่อยากให้นายเสียใจ เป็นห่วง เคยเห็นแต่รอยยิ้ม อยากเก็บหน้านายเอาไว้ให้โลกมันสดใสนานๆ สงสารพวกหมูน้อยทั้งหลายด้วย" วิธวินท์หันไปมองเด็กจ้ำม่ำที่วิ่งผ่านหน้าห้องคอมพิวเตอร์
"เราไม่ทิ้งเด็กหรอก แต่สมมุตินะว่าหากเราอกหัก เราก็อาจจะเสียใจ นั่นเป็นเรื่องธรรมดา แต่คงไม่สติแตก หมดอาลัยตายอยากจนปิดกิจการโรงเรียนหรอกน่า อีกอย่าง มีวิธวินท์ผู้เข้มแข็งและรักเพื่อนคอยเป็นกำลังใจให้ เราก็คงกลับมายืนหยัดได้เหมือนเดิม เลิกกังวลไปร้อยแปดพันอย่างได้แล้ว" ภิรายุตบไหล่วิธวินท์ "ว่าแต่ว่า ระบบคอมพิวเตอร์เสร็จทันงานคริสต์มาสแน่นะ เราเชิญคนสำคัญๆ มาเยอะ กลัวเสียหน้า"
"นี่นะไม่กังวล บอกแต่เขา ตัวเองเริ่มจะขมวดคิ้วแล้วเนี่ย เอ๊า ยิ้มเร็วเข้า เดี๋ยวโลกไม่สดใส" วิธวินท์ล้อเพื่อน แล้วสองหนุ่มก็หัวเราะประสานกันดังก้องไปทั่วห้อง
เต้ยลงจากรถแล้วก้าวเดินข้ามถนนอย่างคล่องแคล่ว วันนี้เขาตั้งใจมาชวนศรายุธไปทานอาหารเย็นด้วยกันเพื่อขอบคุณที่ช่วยเหลือเรื่อง 'ส่งตัว' วิธวินท์ไปหาเจ้านาย หลังจากวันนั้นแล้วธีรดนย์อารมณ์ดีขึ้นเยอะ คนอื่นๆ รอบข้างก็พลอยมีความสุขไปด้วยเพราะไม่โดน 'พายุรูปหล่อ' พัดถล่มเหมือนสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา
...ศรายุธดูเหมือนจะรู้ว่าเขาชอบ แต่หากจะให้เป็นคนเริ่มจีบก่อนอย่างที่ควรจะเป็นคงไม่ได้การ กว่ารถไฟขบวนธรรมดาอย่างศรายุธจะแล่นมาหาเขาก็คงรอจนหลับไปหลายตื่น เขาต้องเป็นรถไฟหัวกระสุนชินคันเซ็นวิ่งเข้าชน ศรายุธไม่รอดแน่...
...แต่เอ๊ะ มีอุปสรรคมากีดขวาง...
...ใครนั่งอยู่กับศรายุธ...
"คุณเต้ย มาพบอายุธหรือครับ" วิธวินท์เดินเข้ามาในห้องจากประตูด้านหลังของออฟฟิส เลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่เห็นเลขาของธีรดนย์ยืนอยู่กลางห้อง แต่งตัวเนี้ยบตรงกันข้ามกับเขาและภิรายุที่นั่งคุยอยู่กับศรายุธในห้อง
"ครับ ผมมาเชิญคุณยุธไปทานอาหารเย็นเพื่อเลี้ยงขอบคุณ" เต้ยยิ้มกว้างแล้วหันไปมองศรายุธ
"อีกหน่อยก็คุยกันเสร็จครับ" วิธวินท์พูดเบาๆ มองไปยังศรายุธกับภิรายุ และแอบสังเกตุเห็นแววตาไม่พอใจของเลขาหนุ่ม "เชิญนั่งก่อนสิครับ"
"ทำงานกันเย็นเลยนะครับ จนป่านนี้คุณศรายุธยังมีนัดประชุมกับลูกค้า"
"ไม่ใช่ลูกค้าหรอกครับ ภิรายุเป็นเพื่อนผม รู้จักกับอายุธมานานแล้วเหมือนกัน แต่พักหลังๆ ไม่ค่อยเจอกัน ที่จริงวันนี้จะชวนกันไปทานอาหาร อายุธคงทำงานจนเบลอเลยนัดซ้อน ถ้ายังงั้นไปด้วยกันทั้งหมดเลยนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ ไม่ได้เจอกันนานคงอยากคุยเรื่องเก่าๆ ถ้าผมไปด้วยก็ดูแปลกๆ เพราะจะคุยไม่สะดวกแล้วผมก็ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรด้วย" เต้ยรีบตอบ
ยังไม่ทันที่วิธวินท์จะเอ่ยอะไรออกมา ประตูห้องทำงานของศรายุธก็เปิดออก ภิรายุเดินนำออกมาก่อนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย มีศรายุธตามมาติดๆ แต่เมื่อเห็นเต้ยลุกขึ้นยืนแล้วก้าวออกมาทางด้านข้างเพราะวิธวินท์ยืนบังอยู่ก็ต้องเลิกคิ้วแปลกใจ
"เต้ยต้องขอโทษคุณยุธที่มาโดยไม่ได้นัด" เลขาหนุ่มยิ้มกว้างแล้วหันไปหาภิรายุซึ่งวิธวินท์รีบแนะนำให้รู้จัก ในใจนึกเปรียบเทียบกับ 'ชายหนุ่ม' คนล่าสุดของธีรดนย์ทันที
...ยิ้มสวย สดใสร่าเริง ยิ้มอยู่ได้ตลอดเวลา อยู่ใกล้ๆ แล้วเหมือนได้รับการบำบัดทางจิตอีกแบบ เพลินดี...
คำบอกเล่าสั้นๆ ของเจ้านายดังขึ้นมาในหัว
...แต่อีกคน ถามสองคำตอบคำเดียว กวนอารมณ์ ดื้อรั้น น่าตี...
...คนที่สองที่ธีรดนย์เล่าให้ฟังนี่คือวิธวินท์แน่ๆ ล่ะ แต่คนแรกอดคิดไม่ได้ว่าบุคลิกเหมือนภิรายุ...
หลังจากวิธวินท์ไปพบขอโทษธีรดนย์ที่ทำงาน เจ้านายของเต้ยก็อดไม่ได้ที่จะ 'นินทา' ชายหนุ่มสองคนให้เขาฟัง แล้วถามความเห็นว่า หากเป็นเขาจะเลือกใคร คำตอบที่ให้ธีรดนย์ไปทำให้เจ้านายหัวเราะลั่นแล้วบอกว่า เราสองคนนี่ไม่เหมือนกันจริงๆ เลยนะเต้ย...
...ใครจะไปเหมือนธีรดนย์ล่ะ...
"ไปทานข้าวด้วยกันนะครับคุณเต้ย ร้านอาหารอร่อยไม่ไกลจากที่ออฟฟิสหรอกครับ ไม่ค่อยหรู แต่อร่อยมาก" เสียงศรายุธปลุกให้เต้ยตื่นจากภวังค์
"ครับ" ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปฏิเสธกับวิธวินท์แล้วแต่เลขาคนเก่งกลับพยักหน้าตอบตกลงกับศรายุธง่ายๆ
...เขาอยากจะสังเกตภิรายุ อยากจะรู้ว่าบุคลิกหน้าตาแบบนี้จะเหนือกว่าเขาซักเท่าใด...
...วิธวินท์ก็นะ ดูท่าทางจะเชียร์เพื่อนจนออกนอกหน้า ทำอย่างกับว่าอยากจะให้คุณอาของตัวเองมีเหย้ามีเรือน ฮึ เราอุตส่าห์ช่วยเรื่องธีรดนย์ แต่มาทำตัวเป็นมารผจญทางรักเต้ยหรือนี่...
ศรายุธยืนรอวิธวินท์กับภิรายุหน้าร้านอาหาร มีเต้ยยืนสงบนิ่งอยู่ข้างๆ คืนนี้เลขาหนุ่มผู้คล่องแคล่วดูเงียบ และแปลกไปจากที่เคยเห็นพูดจาฉะฉาน
"ไม่สบายหรือเปล่าครับคุณเต้ย หรือว่าอาหารไม่อร่อย" ศรายุธถามเสียงนุ่ม
...กำลังงอน ไม่รู้หรือ ฉุนวิธวินท์ หมั่นใส้ภิรายุ งอนศรายุธ...
..หึงด้วย...
"รู้สึกปวดศีรษะนิดหน่อยครับ" เต้ยยกนิ้วขึ้นคลึงขมับ "นี่ไม่รู้จะขับรถกลับถึงบ้านหรือเปล่า บ้านผมอยู่ใกลมาก พรุ่งนี้ต้องไปผจญกับอารมณ์คุณดนย์ต่อ ตอนนี้ที่บริษัทกำลังเครียดมาก คุณยุธก็คงเห็น เวลาคุณดนย์ร้ายนี่เต้ยแทบจะโดนบีบคอ"
"จอดรถทิ้งไว้หน้าบริษัทผมก็ได้ครับ นั่งแท๊กซี่กลับบ้านดีกว่า" ศรายุธพูดโดยไม่ทันคิดให้ดี
...บ้าหรือ แทนที่จะบอกว่าจะไปส่ง มาให้เขานั่งแท๊กซี่กลับ ที่จริงเขาอยากให้พูดว่า งั้นไปนอนบ้านผมก็ได้ แต่อย่างศรายุธคงไม่มีวันพูด เป็นธีรดนย์ไม่ได้ คงอุ้มไปขึ้นรถแล้วพาไปฉีดยาให้หายป่วยไปแล้ว...
"ไม่เป็นไรครับ ผมนั่งรถเมล์กลับก็ได้" เต้ยอดประชดไม่ได้
"จริงสิ บ้านคุณเต้ยอยู่ที่ไหนครับ" ศรายุธหน้าเสีย
...สงสัยคงรู้สึกตัวแล้วสิว่าไม่น่าพูดอะไรไม่ได้เรื่องแบบนั้น...
"จรัญสนิทวงศ์ครับ" เต้ยตอบแล้วรอฟังคำพูดของศรายุธที่อาจจะพูดว่า...ใกล้บ้านผม เดี๋ยวผมจะไปส่งเอง
"ภิรายุอยู่สาธรครับ"
...อยากต่อยศรายุธจริงเลย นี่จะพูดต่อว่า งั้นก็ติดรถภิรายุไปก็ได้ยังงั้นสิ...
"ไม่อยากรบกวนคุณภิรายุหรอกครับ สงสัยคุณวินท์กับคุณภิรายุอยากจะไปเที่ยวกันสองต่อสอง เห็นเขาสนิทกันมาก" เต้ยรีบตอบ
"อ๋อ สองคนนั้นเขาเป็นเพื่อนกันครับ ไม่ได้เป็นอะไรกันแบบนั้น" ศรายุธหัวเราะ
"แสดงว่าคุณยุธจะให้ผมติดรถคุณภิรายุไปใช่ไหมครับ ส่วนคุณก็กลับพร้อมหลานชาย" เต้ยทนไม่ไหว บอกใบ้ให้ศรายุธรู้ว่าควรทำอย่างไรในสถานการณ์ที่เขาปวดหัวไม่สบาย
"เอ่อ ผมกับวินท์ไม่ได้พักอยู่ด้วยกันครับ รายนั้นพักอพาร์ทเมนท์ แต่ก็อยู่ไม่ค่อยเป็นที่เป็นทาง ชอบแอบมานอนที่บริษัท" ศรายุธยังไม่เข้าใจความต้องการของเต้ยอยู่ดี
"นอนที่บริษัท" เต้ยทวนคำ แล้วเก็บเอาไว้เป็นข้อมูลในสมอง
"บ้านผมอยู่ใกล้ๆ บริษัท" ศรายุธพูดต่อ แล้วหันหลังไปมองว่าวิธวินท์กับภิรายุที่เข้าห้องน้ำเดินตามออกมาหรือยัง
"คุณยุธไปส่งเต้ยหน่อยนะครับ"
...ไม่ไหวแล้ว จะรอให้พูดเองคงไม่มีโอกาสได้ยิน...
"เอ่อ ครับ" ศรายุธลงท้ายด้วยเสียงสูง ดังจะเป็นการถามคำถามย้ำว่าตัวเองได้ยินชัดเจนหรือไม่
...ดีนะเต้ยไม่ถามว่า ขอไปนอนด้วยหน่อย ไหนๆ ก็บ้านใกล้ที่ทำงานแล้วนี่นา...
"แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ" เต้ยเบือนหน้าออกไปด้านข้างแล้วยกมืออีกข้างขึ้นกดเบ้าตา ก่อนจะสะบัดศีรษะเพื่อให้ทำให้ตัวเองรู้สึกสดชื่นขึ้น
...แค่นี้ศรายุธก็เสร็จเต้ย...
"ได้ครับ" ศรายุธรับคำสั้นๆ
*********15*********
ใครชอบคนเจ้าชู้บ้างยกมือขึ้น :z1:
-
^
^
:z13: คนเจ้าชู้ 965 จะได้มะเอีย แล้น
เด๋วมาดิทนะคะ ไปอ่านก่อน
*******************
การี๊ดดดดดดดดดดดคนที่แสนร้ายตัวจริงไม่ใช่ใครที่ไหนเลย
คุณเต้ยของคุณดนย์นี่แหละ ร้ายจริงๆ โบ้ยความผิดทุกสิ่งอย่างให้เจ้านาย
ว่าโดนใช้คำงานหนัก จนปวดหัว 555 คุณดนย์เหลือภาพลักษณ์ที่ดีอะไรบ้างเนี่ย
แล้วอ่อยให้คุณยุธไปส่ง ส่งอายุธคะ เอิ่มช้ามากกกกกกกรถไฟของคุณอายุธที่ใช้ฟืนอยู่ชิมิคะ
ไม่ทันใจคุณเต้ยเลยอ่ะ คุณเต้ยต้องกุยทางเอง เปิดทาง เปิดสัญญาณเองเสร็จสรรพ
เจอคำถามตรงๆไป อั๊ยยยยยยย ไม่รอดหรอกคะคุณอาขา
ส่วนภิรายุ เฮ้อ หลงคุณดนย์ม๊ากมาก คือมองโลกในแง่ดีจริงๆเลยอ่ะ
แล้วแบบนี้ถ้าสักวันมีคนพลากรอยยิ้มพริมใจที่คุณวินท์รักนักรักหนาไปเนี่ย
ไอ้เจ้าหนุ่มคนนั้นคงไม่รอดมือคุณวินท์ไปแน่ๆ ตอนนี้ภิรายุกำลังตกในห่วงค.รัก
อะไรๆก็ดี แต่จริงๆแล้วถ้าลองกระโดดลงไปเล่น แล้วผิดหวังขึ้นมา จริงๆมันอาจจะเจ็บ
มากกว่าที่จินตนาการไว้ก็ได้นะคคุณภิรายุ
"บารมีจ๋า ช่วยผึ้งด้วย"
>> :m20: ภมรน่ารักอ่ะ
ปล. สู้ๆคะคุณนายยยยยยย ช๊อบชอบ อ่านแล้วอารมณ์ดีทั้งวัน ขอบคุณฮับ
-
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ o13
...
เริ่มกังวล ...ถ้าสองหนุ่มต้องมาแย่งคุณดนท์กันนี่ ...เสียดายเพื่อนกันน่ะ
แล้วเกิดเสร็จเฮียไปทั้งสองคน แล้วจะมองหน้ากันติดได้ยังไงเนี่ย ? :serius2:
...
ตอนนี้เริ่มเชียร์ (ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า คงยาก) บารมีอย่างจริงจัง กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :-[
-
ไม่ชอบครับคนเจ้าชู้ ..............
เพราะตัวเองก็เจ้าชู้อยู่แล้วครับ :laugh: :laugh: :laugh:
มาต่อเร็วๆนะครับ
รอ
รอ
ขอบคุณครับ
-
ถ้าลิงน้อยรู้ว่าเพื่อนตัวเองเสร็จคุณดนท์แล้วนี่ สงสัยจะเล่นงานถึงปางตายแน่ ขนาดนี้ยังเล่นไล่จับกันอยู่เลย
-
ยกมือ..ชอบคนเจ้าชู้ แต่ไม่เอาเป็นแฟน 5555+
แต่เริ่มสงสารอายุทธ..ท่าจะไม่พ้นเงื้อมมือคุณเลขาแน่ๆ :z1:
-
คงอยู่ในวังวนนี้อีกนาน :laugh:
ตกลงคุณเพื่อนบารมีมาแนวเพื่อนรัก รักเพื่อนเหรอเนี่ย
คุณครูนี่ท่าจะหลงเอามากๆๆ :เฮ้อ:
อยากรู้จริงว่าถ้าหนูวินธ์รู้ว่าคนที่ภิรายุหลงนี่เป็นคุณดนย์นี่จะมันส์ขนาดไหน o18
แล้วจะมีคนมาหลงหนูวินธ์อีกไหมอ่ะ :impress2:
คุณเต้ยแรงดีจัง คุณอายุธนี่ช้าดีแท้ 555
ปล.วันวันได้แต่นั่งเฝ้านิยายเรื่องนี้ เหอๆๆๆ
ลุ้นต่อไป
ปล.2 ลืมตอบ ไม่ชอบอ่ะคนเจ้าชู้ เหอๆๆๆๆ
-
คุณเต้ยจับหนุ่มแบบง่ายๆเลยนะ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ชอบคุณเต้ยยยยยยยยยย :impress2:
บอกว่าเจ้านายยังงั้นยังงี้ ตัวเองก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย
ไม่น่าจะรับมือเจ้นายอย่างคุณดนย์ได้อย่างไร :laugh:
คุณเต้ยรุกยังงี้คุณยุธจะหนีไปไหนได้ อิอิ
แล้วอีกอย่าง ภิรายุ เค้าอยู่กับวังวนคนเจ้าชู้อย่างคุณดนย์โน่น (http://www.thaiboyslove.com/webboard/Smileys/Smilies/sang.gif)
ไม่รู้ว่าถ้าวินท์รู้จะเป็นเรื่องอีกมั้ยเนี่ย
เพื่อนตัวเองแท้ๆ โดนไปเสียแล้ว o18
+1 ที่ 966 ให้ค่ะ
-
ชอบเต้ยจัง...รุกได้ใจมากๆ กล้าได้อีก
แล้วนี่เพื่อนสนิทต้องมามีปัญหากันเพราะตาดลย์มั้ยเนี่ย เฮ้ออ...
ขอบคุณไรท์เตอร์จ้า :3123:
-
บอกแล้วเต้ยเนี่ยแหละ ตัวร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
คุณเต้ยนี่แสบจริง น่ารักง่ะ
จะพิชิตใจตาทึ่มคุณอาของนายวินธ์ได้มั้ยน้อ:impress2:
ส่วนภิรายุนี่ เห็นอาการแล้วรู้สึกอนาถใจจริงๆ
เชียร์นายวินธ์ต่อไป นายวินธ์สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถ้านายดนย์เล่นไม่ซื่อก็ควงบารมีเย้ยไปเลย :z1:
-
เห็นแววว่าภิรายุจะเศร้ามาไกลๆ
-
เเล้วสารวัตรไปไหนละอ่ะ? :serius2:
ป.ล. ไม่ชอบคนเจ้าชู้ครับ เพราะเจ้าชู้อยู่เเล้ว :laugh:
-
วันนี้เรื่องของ เต้ยสนุกมากเลยครับ
แต่เอ๋....
อายุธ ซื่อนะดีแล้ว แต่ไม่ต้องขนาดนี้ ก็ได้
จะทำตัวน่ารักไปถึงไหนเนี่ย จะบ้าตาย
คุณเต้ยอุตส่าห์บอกใบ้ให้แล้ว เปิดทางให้แล้วด้วย
ก็มองเลยไปซะงั้น ชักอยากรู้แล้วซิว่า อายุธเค้า
รู้เรื่องที่เต้ยกำลังจะจีบอายุธหรือว่า ทำเป็นไม่รู้ว่า
เต้ยกำลังจะจีบเค้ากันแน่ พี่นายว่าไงครับ :m31:
สงสัยช่วงหลังรันทดแน่เลย ถ้าได้เห็นน้ำตาของภิรายุ
โลกคงหดหู่แน่เลยอะ แต่ถ้าเป็นน้ำตาของเต้ย
โลกแตกแน่เลยตรู :เฮ้อ:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
๕๕๕
เต้ยนี่ก็แรงอยู่นะ
-
งัดออกมาเลยครับคุณเต้ย มีเท่าไรใส่ไปเต็มที่เลยครับ
มารยา 10000 เล่มเกวียนเนี้ย...เอาใจช่วยคับ
-
+1 ให้ก่อนเป็นกำลังใจ จะได้ถึงหลักสี่เร็วๆ
หายไปไม่เท่าไหร่ จบเรื่องหมูปิ้ง ก็มาต่อเรื่องใหม่เลยเหรอ
ยังไม่ได้อ่าน แต่มาปักหมุดก่อน อิอิ
-
มาลุ้นต่อ :z2:
-
พอกันเลยทั้งเจ้านายทั้งเลขา อิอิ
เจ้าชู้โคตรๆอะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เหยียบคนเจ้าชู้ :z6:
เต้ยสู้ๆ นี่ถ้าวินรุ้ว่าเพื่อนโดนงาบไปแล้วจะทำไงเนี่ย
-
ศรายุทนี้ทือจิงๆ
ขอบคุณที่มาต่อครับ
-
แวะมากดคนเคยเจ้าชู้ +1 969 อุกรี๊ดดดดด
แวะมาเชียร์คุณเต้ยให้จัดการคุณอายุท ให้อยู่หมัด เพราะดูท่าหนีไปไหนไม่ได้แล้วด้วย หึหึ
ส่วนคุณดนย์ก็นะ รีบๆรุกล่ะคะเด๋ซเจอคุณวินท์สวนหมัดเข้าไป
-
เต้ย.....แรงส์
เอออ .... แล้วตกลงคุณดนนี่ พี่แกจะเอาไงแน่เนี่ย มีโลเล
เดี่ยว ปั๊ดส์ :z6:
-
:oo1:อัพๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อรุณสวัสดิ์ครับ หวังว่าสุดสัปดาห์คงมีความสุขกันดี ใครได้หยุดยาวก็ขอแสดงความดีใจด้วยนะครับ ผมต้องมานั่งหง่าวเฝ้าออฟฟิส :-( ก็เลยโพสนินายให้อ่านซะเลย (ฟะ)
16
เมื่อนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนังบอกเวลา 16.30 น. วิธวินท์รีบคว้าเป้สีดำวิ่งลงมาจากชั้นสองของอาคารสำนักงานบริษัทแล้วขึ้นคร่อมมอเตอร์โซด์ที่จอดอยู่ด้านหน้า วันนี้เขาตั้งใจจะไปอยุธยาเพื่อดูที่ดินผืนหนึ่งที่ศรายุธบอกว่ามีคนจะขาย
..."อยู่กลางทุ่งนา หน้าฝนพอปักกล้าก็จะกลายเป็นทุ่งนาสีเขียวกว้างสุดลูกหูลูกตา เห็นยอดเจดีย์สีอิฐอยู่ใกลๆ วินท์ต้องชอบ"...
ศรายุธบอกวิธวินท์ถ่ายภาพมาหลายๆ มุม แต่หลานหนุ่มทักว่า "ก็เห็นทุ่งนารอบๆ ขนาดนั้นมันจะมีมุมไหนบ้างละครับ เพราะไม่ว่าถ่ายรูปด้านไหนมันก็น่าจะเหมือนกัน"...
พูดเสร็จ วิธวินท์ก็โดนตบแก้มเบาๆ แล้วถูกไล่ออกจากห้องทำงาน
วิศวกรหนุ่มอมยิ้มเมื่อนึกถึงการสนทนาระหว่างเขากับศรายุธซึ่งพยายามโน้วน้ามให้เขาซื้ออสังหาริมทรัพย์ให้ได้
...ยังกับว่าพอซื้อที่ดินแล้วเขาจะกลายเป็นผู้ใหญ่ คอยดูสิ พอซื้อที่ดินแล้วก็จะมาเซ้าซี้ให้ปลูกบ้าน แล้วก็จะบังคับให้ซื้อรถยนต์ และถ้าเป็นไปได้ก็คงให้เขาแต่งงานมีลูกมีเต้ากระมัง...
...แต่งได้ก็ดีสิ ใครไม่อยากมีคนรักบ้างล่ะ อยู่ๆ ไปก็เบื่อและเหงาเหมือนกัน...
...แต่ใครล่ะ เราชอบใคร เขารักใคร...
...หรือว่า..."
"คุณธีรดนย์" วิธวินท์อุทานเบาๆ เมื่อรถมอเตอร์ไซด์ Ducati GT1000 วิ่งเข้ามาจอดลงข้างๆ แล้วถอดหมวกนิรภัยพร้อมยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาด
"เข่งกันไม๊" ธีรดนย์ยักคิ้ว
วิธวินท์ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาแล้วออกรถช้าๆ โดยไม่พูดอะไร ปรายตาไปมองก็เห็นว่าธีรดนย์ตามมาติดๆ เสียง Ducati ดังกระหึ่มปานเครื่องบินลำเล็ก
...อย่าบอกนะว่าจะตามเขาไปอยุธยา...
"คุณจะไปไหน" ธีรดนย์ตะโกนถาม
"จะรู้ไปทำไม" วธิวินท์ตอบ
ไม่รู้ก็ได้" ธีรดนย์ยิ้ม "แต่ว่าคุณไปไหน ผมไปด้วย"
วิธวินท์ส่ายหน้า มือตบกระจกบังลงหน้าหมวกนิรภัยลงแล้วเร่งความเร็วทันใด ส่วนธีรดนย์นั้นก็ตามมาติดๆ
เมื่อออกนอกเมือง วิธวินท์บิดส่งกำลังให้เครื่องยนต์ทำงานอย่างเต็มที่ ส่วน 'รถผู้ติดตาม' ก็ไม่ยอมแพ้ ทำความเร็วตามอย่างไม่ลดละ วิธวินท์ชี้นิ้วไปข้างหน้า ส่งสัญญาณว่าให้อีกฝ่ายแซง แต่ธีรดนย์ยังรักษาความเร็วเท่าเดิม ชายหนุ่มจึงลดความเร็วลง
...ธีรดนย์ก็ลดความเร็วลงด้วย...
...กวนจริงๆ เลย นี่มาเล่นเกมอะไรอีก...
วิศวกรหนุ่มชะลอรถแล้วจอดข้างทาง ถอดหมวกนิรภัยออกแล้วหันหน้าไปมองคนที่ตามมาด้วยสายตาอ่อนอกอ่อนใจ
"คุณจะตามมาทำไม"
"คุณวิธวินท์ครับ ผมตามคุณมาครึ่งทางแล้วยังจะมาถามอะไรอีก" ธีรดนย์ห่อไหล่ แบะแขนสองข้างออก ทำท่าเหมือนฝรั่ง
"ผมหมายความว่าขับตามอยู่ได้ คุณแซงไปสิ ผมไม่ชอบให้ใครมาขับจี้แบบนี้"
...แต่ผมชอบขับไปดูก้นคุณไปด้วย เพลินดี...
ธีรดนย์อมยิ้มแล้วพยักหน้าหงึกหงักเหมือนเข้าใจ "อ๋อ ไม่ชอบโดนจี้ก้น"
"คุณนำไป" วิธวินท์สั่ง
"ผมไม่รู้ว่าคุณจะไปไหน จะนำได้ยังไงล่ะ" ธีรดนย์ยักไหล่ทั้งที่จริงรู้แล้วว่าชายหนุ่มกำลังมุ่งหน้าไปอยุธยา
"ผมจะไปอยุธยา"
"ก็บอกมาแค่นี้ล่ะ" ธีรดนย์สวมหมวกนิรภัย "ออกรถสิครับ"
"คุณไปก่อนสิ" วิธวินท์ชี้ศีรษะไปข้างหน้า 'สั่ง' ให้ท่านประธานบริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่เป็นคนนำ
"ผมจะตามคุณ ผมไม่ไว้ใจ พอผมเป็นคนนำคุณอาจแอบกลับรถซิ่งหนีไป" ธีรดนย์พูดตรงๆ
"ผมไม่ใช่เด็กนะ จะได้เล่นอะไรแบบนั้น"
"อ๋อ ไม่ใช่เด็ก แล้วที่คุณย่อตัวลงให้ตัวเตี้ยเพื่อหลบผมที่หัวหินคราวนั้นคือไม่ได้ทำอะไรเป็นเด็กหรือ คุณคลานอยู่บนพื้นทรายแอบผมใช่หรือเปล่า"
"ใครจะทำอะไรไร้สาระแบบนั้น คุณจะเข้ามาหาเรื่องผมนี่ ผมก็ต้องหนี" วิธวินท์ยักไหล่ ทำเสียงพูดเสมือนว่าเป็นเรื่องไม่สำคัญ
"รู้ได้ยังไงว่าผมหาเรื่อง"
"ดูตาคุณก็รู้"
"เก่งนักนะ" ธีรดนย์ยิ้มพราว "แล้วตอนนี้บอกมาซิว่าตาผมรู้สึกยังไง หาเรื่องหรือว่าหา..."
ธีรดนย์พูดยังไม่จบ คนที่เก่งในการอ่านสายตาคนก็พุ่งรถออกไปทันที ปล่อยให้คนตาเจ้าชู้อ้าปากค้างแล้วส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"จริงๆ เล๊ย ลูกใครหว่า ทำไมดื้อยังงี้" ธีรดนย์บ่นพึมพำแล้วเร่งเครื่องตามไป
...หนีไปไหนไม่พ้นหรอกวิธวินท์ มาทำให้ผมชอบแล้วเรื่องจะหนีไปนั้นไม่มีทาง...
บารมีเดินหน้าบึ้งลงจากบริษัท Network Solutions มีภมรเดินตามมาช้าๆ ปากก็พูดกระทบกระเทียบเขาไม่หยุดจนอยากจะหันไปหาอะไรอุดปาก
"พอดีภมรตาดีแอบเห็นจากหน้าต่างห้องทำงาน รู้สึกว่าจะเป็นรถยี่ห้อ Ducati เลยนะเพื่อน ลงทุนจริงๆ คุณธีรดนย์"
"หุบปากซะทีเถอะภมร" บารมีหันไปดุเพื่อน
"หาอะไรมายัดปากสิจะได้หยุดพูด เอาอะไรในตัวนายก็ได้" ภมรหัวเราะก๊าก แล้วรีบก้มตัวหลบมือของบารมีที่เหวี่ยงมาทันใด
"เลิกมาทำหมาหยอกไก่กับเพื่อนได้แล้วภมร โดนเข้าไปจริงนายจะกรามค้าง" บารมีน้ำเสียงหงุดหงิด "แล้วนี่ทำไมไปกันสองต่อสอง ไหนว่าไม่ชอบหน้าคนรวยนั่น"
"นายก็รวยไม่ใช่หรือ" ภมรแย้ง "แต่ว่าคุณธีรดนย์นี่เขามีลูกตื๊อใช่ย่อยเหมือนกันนะ ท่าทางอยากกินไอ้วินท์จริงๆ เราว่าไม่เกินอาทิตย์หน้านี่ล่ะ ไอ้วินท์เสร็จ"
"เสือหิว คนเจ้าชู้ พอได้กินแล้วก็จะรีบคายทิ้ง วินท์ต้องระวังตัวให้ดี นายก็ด้วย ไม่ห่วงเพื่อนบ้างเลย มองไม่ออกหรือว่านายธีรดนย์นั่นเจ้าชู้ตัวพ่อเลยนะ" บารมีกระชากเสียงด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
"นายดูห่วงเพื่อนมากเลยนะ" ภมรพยักหน้าหงึกหงักทำเป็นเข้าใจความรู้สึกของบารมี
"เราเป็นเพื่อนวินท์ก็ต้องห่วงวินท์"
"ห่วงหรือหวงก็ไม่รู้น๊อ" ภมรพึมพำ บารมีหันขวับไปมองเพื่อนตาขวางแล้วเดินออกประตูหน้าบริษัทไป ภมรเดินตามไปช้าๆ แล้วถอนหายใจเบาๆ เพราะตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าบารมีนั้นแอบชอบวิธวินท์มากขึ้นทุกวัน แต่ก่อนเขาแค่สงสัย วันนี้อาการบารมีชัดเจนมาก
"บารมี เราถามนายตรงๆ นะ" ภมรเดินเข้ามาใกล้แล้วทำหน้าจริงจัง
"เราชอบวินท์" บารมีพูดขึ้นมาทันที "นายไม่ต้องถามแล้ว อยากรู้ก็จะพูดตรงๆ แอบชอบมานานก่อนที่นายจะสังเกตได้เสียอีก"
บารมีสตาร์ทรถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่แล้วขับจากไปโดยเร็ว ภมรมองตามด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ แล้วบ่นพึมพำ
"ยุ่ง ยุ่งชิบหาย ชักจะไปกันใหญ่แล้ว ไอ้วินท์จะรู้ตัวไหมเนี่ยว่ามันเริ่มอีรุงตุงนังที่คนใกล้ตัวมาเป็นแบบนี้ ทั้งที่รู้ตัวและยอมรับ ทั้งที่ไม่รู้ตัวและคงไม่ยอมรับ ทั้งที่กะจะเอาแต่ฟันแล้วทิ้ง ปวดหัวจริงๆ ให้ตายสิ"
วิธวินท์อมยิ้มเมื่อปรายตาไปมองเจ้าของบริษัทใหญ่และคลับหรูนั่งอยู่บนม้านั่งที่ทำด้วยไม้เก่าๆ ในเพิงริมถนนโรยกรวด ท่าทางหิวจัด
...อยากตามมาอยุธยานัก เป็นไงล่ะ อยู่กลางทุ่งแบบนี้ อย่าพูดถึง 'ดินเนอร์' เลย น้ำก็ไม่มีจะให้ดื่ม...
...กลัวเขาหนี ไม่ยอมแม้แต่จะขับรถไปหาซื้อน้ำดื่ม...
"เมื่อไหร่คุณจะเสร็จ" นานเข้าธีรดนย์ทนไม่ไหว ร้องถามออกมาจากใต้เพิงมุงสังกะสี น้ำเสียงฟังดูเหนื่อยล้า วิธวินท์แอบเห็นอีกฝ่ายยกมือขึ้นลูบท้องหลายครั้งแล้ว
...เฝ้าได้เฝ้าไป...
"ผมต้องรอเจ้าของที่" วิธวินท์พูดด้วยน้ำเสียงปกติ
"จะซื้อที่ดิน แค่ถ่ายรูปก็น่าจะพอ เอาไว้คุยกันทางโทรศัพท์สิ ไม่ได้ซื้อวันนี้ ไม่เห็นต้องเจอกับเจ้าของที่ดินทันทีเลย" ธีรดนย์แนะนำ ในใจอดนึกถึงเต้ยไม่ได้ว่าเลขาของเขาจัดการกิจธุระเกือบทุกอย่างทางโทรศัพท์ทั้งนั้น
"ถ้าเบื่อก็กลับไปก่อนสิครับ นี่ก็จะค่ำมืดแล้ว คุณต้องไปดูแลคลับไม่ใช่หรือ ระวังจะมีคนแอบเข้าคลับโดยไม่เสียเงินอีกนะ" วิธวินท์เหน็บแนมพร้อมกับยิ้มเยาะมุมปาก
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ธีรดนย์แกล้งทำเสียงหัวเราะ แต่ใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่ได้แสดงอาการขำแม้แต่น้อย
...ถ้าใครจะแอบเข้าคลับก็มีอยู่คนเดียวนี่ล่ะ เปิดคลับมาตั้งนาน วิธวินท์แอบเข้าคลับสองครั้งสองครา จับได้แล้วยังทำปากแข็ง ให้เป็นสมาชิกฟรีก็ยังมาโยกโย้อีก ไม่รู้หรือว่าคนอื่นเขาเข้าคิวยาวรอเป็นสมาชิก...
"คุณว่าที่สวยไหมครับ" จู่ๆ วิธวินท์ก็หันไปถามความเห็น
"ถ้าเอาไว้ปลูกข้าวหรือปลูกผักก็สวยดี เข้าได้กับที่ของคนอื่นรอบๆ" ธีรดนย์ประชด
"ผมจะปลูกบ้าน" วิธวินท์พูดโดยไม่สนใจอีกฝ่าย "บ้านไม้ชั้นเดียวหลังเล็กๆ ระเบียงหน้าบ้านกว้างๆ มีสนามหญ้าสีเขียว ต้นไม้ใหญ่ซักสี่ห้าต้น แล้วก็ขุดบ่อเลี้ยงปลา"
"จะไปทำงานยังไง"
"ก็ขับรถไป เดี๋ยวเดียวก็ถึงกรุงเทพฯ" วิธวินท์ยักไหล่
"แล้วตอนนี้พักที่ไหน" ธีรดนย์ถือโอกาสหลอกถามที่อยู่
"คุณจะรู้ไปทำไม"
"จะขอไปนอนบ้านด้วยมั๊ง" ธีรดนย์ยักไหล่
"คุณธีรดนย์" วิธวินท์เสียงเข้มขึ้น ลืมตัวไปชั่วครู่ว่าจะต้องพยายามทำหน้าเรียบนิ่งเข้าไว้ แต่เวลาโดนยั่ว โดยเฉพาะธีรดนย์เป็นคนยั่ว เขาไม่รู้ว่าทำไมจึงอดหงุดหงิดไม่ได้
"อยู่คนเดียวไม่กลัวหรือ" ธีรดนย์เปลี่ยนกลับมาถามเรื่องเดิม
"กลัวทำไม ไม่มีอะไรน่ากลัว แถวอยุธยาไม่มีเสือหิวหรอกครับ" วิธวินท์ยักไหล่อีกครั้ง เบ้ปากเล็กน้อย แล้วทำเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ
"ตกลงคุณจะซื้อหรือเปล่า" ธีรดนย์ทำเป็นไม่ได้ยินที่โดนกระทบกระเทียบ ในใจก็คิดว่าเสือหิวคนนั้นจะเป็นใครล่ะ ถ้าวิธวินท์ไม่ได้หมายถึงธีรดนย์
...เดี๋ยวก็จับกินจริงๆ ซะเลยนี่ ปากดีนัก กำลังหิวอยู่พอดี...
"ผมก็ชอบนะ แต่ราคามันแพงไปหน่อย" วิธวินท์ถอนหายใจเบาๆ
"กี่ล้าน"
"สองล้าน" วิธวินท์เผลอทำปากยื่นและส่ายหัวดุกดิก ทำให้ธีรดนย์เลิกคิ้วมองแล้วอมยิ้มมุมปากที่เห็นกิริยาเหมือนเด็กของวิศวกรหนุ่ม "ถ้ากู้ธนาคารได้ซักล้านหก ผมก็มีสี่แสนโปะ แต่ถ้าให้น้อยกว่านั้นก็ไม่ไหว"
"ขายมอเตอร์ไซด์สิ คงได้สองแสนกว่า เป็นหนี้ธนาคารยิ่งน้อยยิ่งดี" ธีรดนย์แนะนำ
...ไม่ก็มาเป็นหนี้ธนาคารธีรดนย์แทน จะไม่คิดดอกเบี้ยเป็นเงิน แค่เอาตัวมาขัดดอกก็พอแล้ว...
"ไม่เอา ผมรักของผมจะตาย" วิธวินท์สั่นหัว
"นอกจากมอเตอร์ไซด์แล้ว คุณรักอะไรอีก" ธีรดนย์ถาม
"รักใครต่างหาก" วิธวินท์หันมามองหน้าธีรดนย์ "ผมเป็นคนรักคน ไม่ได้รักแต่วัตถุ"
"ไม่ต้องกระทบกระเทียบผมก็ได้" ธีรดนย์เสียงเข้ม "ผมรัก Aston Martin สีแดงคันที่คุณปาดหน้ากระชั้นชิดจนรถผมเบียดถังขยะ ผมรัก Benz S 500 สีคันที่ขับออกงาน รักพอร์ช์ 911 สีบรอนซ์ที่ผมขับตอนกลางคืน รักแลนด์ครูซเซอร์ที่ใช้เวลาไปต่างจังหวัดลุยๆ"
"แล้วคุณรัก Ducati ใหม่เอี่ยมคันนี้ที่คุณคงซื้อมาด้วยเงินสดใช่ไหมครับ" วิธวินท์ชี้ไปที่รถของธีรดนย์ "หรือคุณแค่คิดว่ามันจำเป็นเพราะต้องใช้เป็นพาหนะขับไล่ตามผม แล้วอีกหน่อย คุณไม่ต้องไล่ ก็กลับไปขับรถที่คุณมีอยู่แล้ว ไอ้ Ducati คันนี้ก็ไม่จำเป็นอีก ความรักคุณก็หมดไป หรือ...บางทีคุณก็ไม่เคยรักมันเลย อย่างว่าละนะ มันก็แค่พาหนะที่คุณต้องใช้ประโยชน์จากมันแค่ช่วงหนึ่งเท่านั้น" วิธวินท์พูดยาวกว่าที่เคย
...ดึงมาจูบปากซะเลยดีไหม ปากแดงๆ นี่ช่างปากดีนัก...
ธีรดนย์หรี่ตามองวิธวินท์อย่างค้นหา ชายหนุ่มทั้งสองจ้องตากันนิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาทำลายความเงียบ
"คืนนี้ไม่ไป แต่ถ้ามีอะไรสำคัญก็โทรมาหาผม" ธีรดนย์พูดสั้นๆ เพียงประโยคเดียวหลังรับโทรศัพท์แล้วจึงหันมาพูดกับวิธวินท์ว่า "ผมหิวแล้วนะ เราไปหาอะไรทานกันเถอะ"
"คุณไปก่อนก็ได้ ไม่ต้องมาทานพร้อมกับผมหรอก หรือกลัวผมหนี แล้วคุณจะไล่ตามหาไม่เจอ"
"ฮึ" ธีรดนย์ทำเสียงในลำคอแล้วเดินออกไปยืนเท้าสะเอวอยู่ที่ริมคลองเล็กๆ ซึ่งไหล่ผ่านที่ดินอีกด้านหนึ่งติดกับทิวต้นมะพร้าว
"ผมไม่ทานก็ได้ ดูซิใครจะทนหิวได้นานกว่ากัน"
...คุณดนย์เป็นคนชอบเอาชนะ คนๆ นี้แพ้ไม่ได้หรอก อย่าให้ได้รู้สึกว่าจะแพ้เลยนะ จะแสดงฤทธิ์เดชออกมาทันที ทำทุกวิถีทางที่จะให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ...
เสียงคุณเต้ย เลขาผู้ทรยศเจ้านายดังขึ้นในหัวของวิธวินท์ บ่ายวันนี้เต้ยโทรศัพท์มาคุยกับศรายุธแต่เขาเป็นคนรับสายแทนจึงได้ยินเรื่องราวบางอย่างจากปากของเลขา
...
"คุณดนย์เอาเงินสดไปซื้อมอเตอร์ไซด์ขับเล่น คงคิดว่าขับรถเก๋งไล่คุณไม่ทัน คุณวินธ์ช่วยจัดการให้ด้วยนะครับ"
"ทำไมต้องเป็นผม" วิธวินท์ถาม
"เพราะคุณเป็นคนเดียวที่ทำให้คุณดนย์ออกอาการ"
…
...ฮึ ออกอาการ...
...ออกอาการแบบไหนล่ะที่เขาอยากเห็นจากธีรดนย์...
...แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้กำลังออกอาการหงุดหงิดหรือโมโหหิวและซึมที่โดนว่าตรงๆ...
…"ช่วยดัดนิสัยให้หน่อยนะครับ เต้ยขอร้อง พนักงานจะได้ทำงานอย่างสงบสุข ไม่ต้องคอยหวาดผวาทุกวันตั้งแต่เก้าโมงเช้าถึงห้าโมงเย็น"…
...ถ้าต้องดัด นิสัยแรกก็คือนิสัยหลงตัวเอง จากนั้นก็คือนิสัยเจ้าอารมณ์ ส่วนนิสัยเจ้าชู้เอาไว้เป็นตอนสุดท้ายเพราะท่าทางต้องใช้ความพยายามและเวลานานมาก...
...คิดว่าหล่อ เท่ มีเสน่ห์กว่าคนอื่น แบบนี้ต้องเอาให้หนักๆ...
*****16****
-
เย้....เย้.....................
ได้แหย่ทวารคนเคยเจ้าชู้ด้วย ดีใจจัง
อยากรู้อะครับ ที่เลิกเจ้าชู้นี่ เพราะว่ากลับตัว หรือกระสุนหมดครับ
หรือว่าเกิดขี้เหร่ขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุทำให้เจ้าชู้ไม่ออก
หรือว่าเมียดุ....หรือว่า เอ่อ...อ.......อ............อ................
หรือว่ารอผมคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(ช่างกล้านะมรึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง)
ฮี่ ฮี่
:m20: :laugh:
-
:กอด1: :กอด1:
คุณนายนั่งเฝ้าออฟฟิต แล้วลงนิยาย เราก้อเฝ้าเหมือนกันงั้นนั่งรอตอนต่อไป :laugh: :laugh:
คุณดนย์ลงทุนมากๆๆ ซื้อรถใหม่กันเลย รุกเลยสุดๆๆ
ตกลงคุณบารมีชอบวินธ์แล้วภมรชอบใครหว่า งง
-
วิธจะดัดนิสัยคนเจ้าชู้ยังไงหน้อ.....
ขอบคุณครับคุณ katawoot ที่มาต่อ
-
เย้....เย้.....................
ได้แหย่ทวารคนเคยเจ้าชู้ด้วย ดีใจจัง
อยากรู้อะครับ ที่เลิกเจ้าชู้นี่ เพราะว่ากลับตัว หรือกระสุนหมดครับ
หรือว่าเกิดขี้เหร่ขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุทำให้เจ้าชู้ไม่ออก
หรือว่าเมียดุ....หรือว่า เอ่อ...อ.......อ............อ................
หรือว่ารอผมคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(ช่างกล้านะมรึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง)
ฮี่ ฮี่
:m20: :laugh:
พูดถึงใครเหรอครับ ง๊งงง :m28: :m17:
-
:laugh: หุหุหุ คุณดนย์ดลดัดนิสัย แน่ๆๆๆๆ o18
-
+เป็นกำลังใจให้เสมอและตลอดไปครับ+
-
หุหุ
972 :z1: เด๋วไปอ่านก่อน
******
เลขาผู้รักนายเหนือสิ่งอื่นได้ โทรมาเผา เอ้ย รายงานคุณวินท์ซะเส็ดสรรพเลยอ่ะ
เฮ้ออออ ถึงว่าคุณวินท์ตอกซะไม่ไว้หน้าอินหน้าพรหม แทงกลางใจดำซะ
หงะสงสารคนเจ้าชู้นะนั่น อิอิ
งานนี้ใครจะกินใคร ใครจะปราบใครเนี่ย ในเมื่อคุณดนย์ออกอาการอยากจะกิน
แต่คุณวินท์ออกอาการอยากจะปราบและกำราบ
คู่นี้นัวเนียกันเมามันส์แน่ๆ อั๊ยยยยยช๊อบชอบ
สงสารบารมีนะอยากจะกินเพื่อนแต่ว่า เฮ้ออออคุณวินท์ไม่มีทีท่าว่าจะเล่นด้วยเลยอ่ะ
ผึ้งเพื่อนรักก็ช่างยั่วจริงๆ อิอิ
-
อะนะไปเดทกันกลางทุ่งนา เดี๋ยวมีฝนตกต้องไปหลบฝนในกระท่อมไม๊เนี่ย หุหุ :z1:
-
คุณดลย์นี่ทุ่มทุนสร้างน่าดูนะ จะดูก้นลิง ต้องลงทุนถอยDucati อิอิ
-
งานนี้ คุณวินท์ เอาให้หนักเลยครับ แบบไม่ต้องยั้ง
แต่ดูท่าฝ่ายคุณดนย์ ก็บ่ ยั้นเหมือนกันนะครับ
แต่เริ่มพันกันยุ่งวุ่นวายแล้วนะครับเนี่ย
คนนี้รักคนนั้น คนั้นรักคนโน้น แถมคนโน้นรักคนนี้
ชัก งง แล้ว สู้ต่อไปแล้วกันนะ คนวินท์ :เฮ้อ:
ส่วนคุณเต้ย ก็สู้ ๆ เหมือนเดิมนะครับ
+1 อีกทีดีกว่า ก่อนไป :กอด1:
-
17
หนุ่ม รัฐภาคย์ นายแบบชื่อดัง นั่งมองธีรดนย์ที่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารไม่พูดไม่จาเหมือนอดอยากมาหลายวัน เย็นวันนี้ธีรดนย์โทรศัพท์มาหาเขา บอกว่าเหงา อยากเจอ อยากทานอาหารด้วย และอยากมีใครสักคนเป็นเพื่อน แต่ครั้นเจอกัน เขากลับรู้สึกว่าตัวเองมานั่งมองธีรดนย์ทานข้าว ท่าทางไม่ได้เหงาอย่างที่พูด
“อร่อยไหมครับคุณดนย์” หนุ่มถามเสียงค่อย
“อือ” ธีรดนย์พยักหน้าแล้วทานอาหารต่อ
“โถ น่าสงสาร ทำงานหนักจนไม่มีเวลาทานข้าว” นายแบบชื่อดังทำเสียงอ่อนโยน
“ปวดหลังด้วย ปวดมากๆ” ธีรดนย์พูดแล้วนิ่วหน้า
“นี่คงนั่งทำงานทั้งวัน” หนุ่มทำหน้าเห็นใจ”คุณจะทำงานหนักไปถึงไหน แค่นี้ก็รวยจะแย่อยู่แล้ว อยากได้อะไรอยากซื้ออะไรก็ไม่มีปัญหา หรือคุณจะซื้อ Mega Track Records ที่กำลังหานายทุนคนใหม่อยู่ครับ”
“ผมกำลังหาเงินซื้อที่ดิน ผมมองที่แถวอยุธยาเอาไว้” ธีรดนย์ตอบ นัยน์ตาลุกวาบ นึกอะไรบางอย่างได้ทันใด
...เสียเงินแล้วหลายแสนซื้อมอเตอร์ไซด์มาขับซิ่งไล่ตามวิธวินท์ คราวนี้เขาจะใช้เงินซักสองล้านซื้อทุ่งนาอยุธยา แล้วโก่งราคาขายต่อให้วิธวินท์ตาเหลือก...
...ไม่สิ ขายให้น้องชายเขาถูกๆ ให้วิธวินท์ตาเหลือกเพราะความเสียดาย ภรรยาของทินกำลังคิดจะหาซื้อที่ดินนอกเมืองพอดีเพื่อทำโกดังเก็บสินค้า...
“เงินก็เยอะแยะ ไม่เห็นต้องทำงานหลังขดหลังแข็ง แค่เอาเงินไปซื้อที่ดินไม่กี่ล้าน” หนุ่มหัวเราะเบาๆ “แล้วที่ปวดหลัง อยากให้ผมนวดให้หรือเปล่า ผมนวดเป็นนะ”
“ผลัดกันนวดดีกว่า” ธีรดนย์ยิ้มกรุ้มกริ่ม “นวดแล้วก็นาบเลย”
“บ้านะ คุณดนย์พูดอะไรก็ไม่รู้” หนุ่มทำหน้าอาย
“อย่าอายไปหน่อยเลย”
“แล้วนวดกับนายเสร็จแล้ว คืนนี้ไปเที่ยวกันนะครับ” นายแบบหนุ่มชวนเพราะรู้ว่าคืนนี้ที่คลับ The Dazzle มีคนจากวงการบันเทิงไปเที่ยวมากมายเพราะตรงกับคืนสุดท้ายของงานเทศกาลภาพยนต์ที่จัดขึ้นที่กรุงเทพฯ เขาอยากรู้จักกับผู้ใหญ่ในวงการบันเทิงเพราะเริ่มจะเบื่ออาชีพนายแบบ และคิดว่าการได้เข้าไปในคลับหรูของธีรดนยนั้นจะช่วยให้ตัวเองได้โอกาสที่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งการได้ขึ้นไปบนชั้นซุปเปอร์วีไอพี
“คืนนี้เหนื่อยจังเลย ผมว่าเรานอนนาบกันเล่นที่ริมสระน้ำบ้านผมดีกว่า วันหลังค่อยไป” ธีรดนย์ยักคิ้ว ส่งยิ้มเจ้าชู้ให้นายแบบหนุ่มรูปหล่อ
“คุณก็เห็นผมเป็นแค่เครื่องระบายความใคร่” หนุ่มทำหน้างอน
...ถ้าให้ยอมรับอย่างลูกผู้ชายนั้นก็ ‘ใช่’ แต่ทำยังไงได้ เขาอยากปลดปล่อยนี่นา หลังจากแยกกับวิธวินท์แล้วเขาก็อยากมีอะไรกับใครซักคน หนุ่มรูปร่างหน้าตาใกล้เคียงกัน ตัดผมสั้นเกรียนเหมือนกันอีกต่างหาก เวลาเขาจับหนุ่มนอนคว่ำแล้วขึ้นคร่อม จะได้จินตนาการว่ากำลังควบมอเตอร์ไซด์ยี่ห้อ ‘ลิงปากแดง’...
“ก็ได้ ถ้าคุณดนย์อยากจะเจอผมเพื่อนวดกับนายสองอย่าง ผมก็จะยอมให้ก็ได้ เพราะผมรักและหลงคุณดนย์จนถอนตัวไม่ขึ้น ยังไงๆ ผมก็ต้อง...”
“โธ่ อย่าพูดแบบนี้สิครับ” ธีรดนย์ทำเสียงหวาน “ผมไม่ได้คิดแต่เรื่องแบบนั้นอย่างเดียวนะ บ่ายนี้นั่งทำงานจนหลังขดหลังแข็ง หิวข้าวก็หิว กว่าจะออกจากออฟฟิสได้ก็แทบแย่ คุณรู้ไหม ไม่รู้เป็นอะไร ภาพใบหน้าคุณก็แวบขึ้นมา”
“ภาพผมเปลือยละสิ ไม่ก็...”
“ใส่กางเกงว่ายน้ำ รู้หรือเปล่า ผมเก็บ Image เล่มนั้นที่คุณถ่ายแบบชุดว่ายน้ำเอาไว้ที่ทำงานเลยนะ เวลาเบื่อๆ ก็เอามาเปิดดู เกือบจะทำร้ายตัวเองในออฟฟิสก็ตั้งหลายครั้ง” ธีรดนย์อมยิ้ม ก้มหน้าลงทานอาหารต่อแล้วเหลือบตาขึ้นมองหนุ่มที่อมยิ้มเหมือนกัน
“ขอให้จริงอย่างที่พูดเถอะ”
“จริงสิ ผมยังอยากจะเก็บไว้ในคอมพิวเตอร์เลย จะได้เปิดขึ้นมาดูง่ายๆ แต่ผมยังหาวิธีเอารูปจากแม็กกาซีนเข้าไปไว้ในคอมพิวเตอร์ไม่ได้” ธีรดนย์ทำตาวาบหวามใส่นายแบบหนุ่ม “เว้นแต่ว่า...”
“ไม่เอานะ น่าเกลียด” หนุ่มถลึงตาใส่คนที่กำลังคิดอะไรทะลึ่ง
“อะไรน่าเกลียด ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย” ธีรดนย์แกล้งทำเป็นงง
“ดูแต่ตา ไม่ต้องเก็บเอาไว้”
“ถ้ายังงั้น คืนนี้ผมจะดูให้เต็มตา แล้วจะสำรวจด้วยมือและปากให้ทั่วทุกตารางนิ้ว ห้ามขัดใจผมนะ”
“เคยขัดใจคุณที่ไหน จะเล่นอะไรแผลงๆ ผมก็ไม่เคยบ่น แต่คุณดนย์น่ะ ชอบขัดใจผมอยู่บ่อย” หนุ่มเบ้ปาก เมินออกไปมองด้านข้าง
“ฮื่อ อย่างอนสิครับ ถ้างอนมากเดี๋ยวคืนนี้ผมจะง้อแบบไม่ยั้งนะ” ธีรดนย์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปเรียกบริกรเพื่อสั่งให้เติมเครื่องดื่ม
...ถ้าวิธวินท์ยอมเขาแบบที่หนุ่มยอมให้ทุกอย่างก็ดีสิ จะจับตัวพลิกไปพลิกมายังไงก็ได้ บอกให้ทำอะไรก็ทำตามไม่อิดออด...
...บอกให้ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์แล้วเอนตัวลงแนบถังน้ำมันก็ทำตาม...
...เฮ้อ เมื่อไหร่ฝันจะเป็นจริงซักที จะบ้าตายอยู่แล้ว วิธวินท์นะวิธวินท์ ทำไมรบกวนจิตใจเขาแบบนี้ ชักจะเบื่อที่ต้องหาใครมาเป็นตัวแทนเต็มทีแล้วนะ...
ธีรดนย์แปลกใจที่คืนวันอาทิตย์แขกของ The Dazzle เยอะมากกว่าคืนที่ผ่านมาทั้งที่เป็นคืนวันเสาร์และเป็นวันสุดท้ายของงานเทศกาลภาพยนต์เอเชียแปซิฟิก คืนนี้บรรดาคนในวงการบันเทิงทั่วเอเชียยังมาเที่ยวเป็นจำนวนมาก นิวัตรายงานว่าแขกจากต่างประเทศระดับวีไอพีหลายคนติดใจ ยอมยืดเวลาอยู่กรุงเทพฯ ต่ออีกหนึ่งคืนเพื่อหาความสำราญจากคลับของเขา
นิวัตกับชลธีผู้ช่วยคนสำคัญของธีรดนย์เป็นคนต้อนรับแขกและดูแลความเรียบร้อย เขามักไม่ค่อยเปิดเผยตัวเท่าใดนักนอกจากกับคนที่รู้จักกันอยู่แล้ว
คืนที่ผ่านมาธีรดนย์เหนื่อยมากและอยากพักผ่อน หลังจาก ‘ออกกำลังก่อนนอน’ กับรัฐภาคย์แล้วก็หลับเป็นตาย ดังนั้น คืนนี้เขาจึงชดเชยให้นายแบบหนุ่มด้วยการพามาเที่ยวคลับและแนะนำให้รู้จักกับผู้กำกับภาพยนต์คนหนึ่งแล้วแยกตัวขึ้นมานั่งอยู่ในห้องควบคุมงานเช่นเคย และได้ ‘เห็น’ อะไรบางอย่างที่ขัดหูขัดตาเขาเป็นอย่างมาก
แผงจอคิวเตอร์กว่าสิบจอแสดงภาพจากกล้องเกือบร้อยตัวที่จับภาพมุมต่างๆ ในคลับ และจอสุดท้ายทำให้ธีรดนย์กดแช่ภาพเอาไว้และยืนจ้องด้วยใบหน้าบึ้งตึงอยู่เป็นนาน
...รู้อย่างนี้ไม่น่าให้บัตรสมาชิกวีไอพีแก่ภมรเพื่อนของวิธวินท์เลย เพื่อนหรือแฟนก็ไม่รู้ เกาะกันแจยิ่งกว่าตอนที่เขาเห็นมากับบารมีเสียอีก ท่าทางสนิทสนมกันมากจนเกินเพื่อน มิน่า ถึงได้เป็นหุ้นส่วนบริษัทกัน...
...แล้วตกลงวิธวินท์มีอะไรกับใครกันนี่ระหว่างบารมีและภมร หรือทั้งสองคนเลย...
...เห็นท่าท่างนิ่งๆ เงียบๆ ไวไฟเหมือนกันนะพ่อตัวดี...
ภมรหันไปมองรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจเมื่อเห็นดาราและนักร้องเดินกันขวักไขว่ คืนนี้เป็นคืนพิเศษ คลับจึงอนุญาตให้แขกที่เป็นดารานักร้องและผู้มีชื่อเสียงขึ้นมาใน Dusitia ได้โดยไม่จำกัดเฉพาะสมาชิกระดับซุปเปอร์วีไอพี ภมรเป็นคนคลั่งดารา พอได้ใกล้ชิดกับดาราคนโปรดก็เลยตื่นเต้นจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้
“อย่าเอามือไปตบก้นเขาเด็ดขาดนะภมร เดี๋ยวโดนยักษ์วัดโพธิ์กับยักษ์วัดแจ้งจับโยนออกไป” วิธวินท์เตือนแล้วหันไปมองการ์ดร่างยักษ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ทางเดินออกไปยังด้านหน้าของชั้นซุปเปอร์วีไอพี เขารู้สึกได้ว่าชายร่างยักษ์ทั้งสองคนจำเขาได้
“ไม่น่าเชื่อว่าเราจะเห็น อาซุมิ นากามูร่า กับ เซอิโกะ คูโดะ ตัวเป็นๆ เดินเฉียดเราไปห่างแค่ยื่นจมูกเข้าไปชนแก้มได้” ภมรยังพูดเสียงตื่นเต้นไม่หาย
“อย่าออกนอกหน้านัก มีกล้องจับอยู่ อายเค้า” วิธวินท์เตือนเพื่อน ในใจนึกถึงผู้ชายคนหนึ่งที่อาจยืนดูกล้องวงจงปิดอยู่ที่ไหนซักแห่งในคลับเพราะยังจำได้ถึงวันที่เขาได้รับเลือกเป็นซุปเปอร์วีไอพีโดยการสุ่มเลือกจากไฟสปอตไลท์
...โกหกหน้าด้านๆ แขกก็ช่างตื่นเต้นว่าสปอตไลท์จะฉายลงมาที่ตัวเอง ให้เขาเดานะ ธีรดนย์คงยืนมองอยู่หน้าจอทีวีวงจรปิด แล้วชี้เลือกมาที่เขา แล้วสั่งให้สปอตไลท์ส่องลงมาที่วิธวินท์ และอย่าให้ถูกบารมีที่ยืนอยู่ข้างๆ คลับนี้ไฮเทคมาก และเขารู้สึกว่าถูกจับตามองทุกฝีเก้า คืนนั้น ขนาดบารมีลากเขาไปยืนคุยหน้าห้องน้ำ ธีรดนย์ยังรู้ ลูกน้องสามคนเดินตรงมาหาเขากับบารมีเหมือนกับว่ารู้จุดที่เขายืนอยู่อย่างไม่ต้องค้นหาให้ยาก...
...อยากดูนัก จะทำให้ดู...
“ภมร ถามจริงๆ เถอะ นายคิดว่าเราหน้าตาดีพอดึงดูดใจคนได้หรือเปล่า” วิธวินท์ถามเพื่อน ภมรหันมาทำตาเหลือก แล้วหัวเราะเสียงดัง
“ไอ้บ้า เมาหรือเปล่าเนี่ย มาถามอะไรตอนนี้”
“หล่อพอที่จะทำให้นายเปลี่ยนใจหันมาชอบเราเหมือนที่บารมีกำลังเพี๊ยนอยู่หรือเปล่า” วิธวินท์ยิ้ม เอื้อมมือไปดึงแขนภมรให้เข้ามาชิดตัว
“เฮ้ย วินท์ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ” ภมรทำหน้าเลิ่กลั่ก “แกดื่มอะไรเข้าไปวะ”
“ไม่รู้” วิธวินท์ส่ายหน้า แล้วแกล้งเซเล็กน้อย “รู้แต่ว่าหน้ามันร้อนมาก เหล้าแรงจริงๆ”
“เฮ้ย อย่าล้มนะ” ภมรยกมือขึ้นประคองเพื่อน แล้วหันขวับไปมองดาราสาวชาวเกาหลีในชุดวาบหวามที่เดินผ่านไป แต่วิธวินท์รีบยกมือจับหน้าของภมรให้หันมาแล้วพูดว่า
“ไปนั่งพักในห้องนั้นกันเถอะ”
“เข้าไปได้ด้วยหรือ” ภมรเลิกคิ้วถาม
“ได้สิ เป็นซุปเปอร์วีไอพีแล้วเข้าได้ทุกที่บนชั้นนี้”
“ถ้างั้นจะพานายไปส่ง นั่งพักให้รู้สึกดีขึ้น แล้วเราจะเข้าไปดูอีก ตอนนี้ขอไปเดินตามดูดาราซักหน่อย เผื่อจะโชคดี คืนนี้ได้กินของหวานอวบๆ อึ๋มๆ” ภมรยักคิ้ว หันไปมองนักร้องชาวญี่ปุ่นอีกคนที่เดินผ่านแล้วทำตาโตเพราะเห็นตัวอย่างประกอบคำพูดแบบจะๆ
วิธวินท์อมยิ้มแล้วส่ายหน้าเมื่อเห็นว่าภมรชักจะออกอาการมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจก็คิดว่าคืนนี้เขาคงได้กลับบ้านคนเดียวเป็นแน่แท้ เพราะยังไงๆ ภมรก็คงไม่พลาดโอกาสในคืนนี้ที่จะได้มีประสบการณ์กับดาราหรือนักร้อง
ธีดนย์แทบจะยกมือขึ้นทุบจอคอมพิวเตอร์เมื่อเห็นภาพของชายหนุ่มสองคนกำลังจู๋จี๋กันแล้วยังชี้ชวนพากันเดินเข้าไปใน The Rommadee ซึ่งเป็นส่วนที่ห้ามสูบบุหรี่และมีเก้าอี้นอนขนาดใหญ่เป็นส่วนตัวให้แขกได้เข้าไปนั่งพักคุยกันและหลบหนีจากความวุ่นวายภายนอก
...ภมรถึงกับโอบวิธวินท์ไม่อายใครเลยหรือ ส่วนวิธวินท์นั้นเล่าก็จับแก้มแล้วทำท่าจะโน้มคอลงมาจูบด้วยซ้ำ แล้วนี่คงเข้าไปทำอะไรกันในห้อง เสียดาย เป็น The Rommadee ซึ่งไม่มีกล้องวงจรปิด...
...ฮึ่ม อาทิตย์หน้านี้ล่ะ จะสั่งให้คนติดกล้องเพิ่ม...
ธีรดนย์เดินออกมาจากคลับอย่างเซ็งๆ แล้วเดินเลยไปยังลานจอดรถ ตอนแรกเขาคิดจะเข้าไปที่ The Rommadee ด้วยซ้ำและเดินส่องดูตามโซฟาแต่ละตัวเพื่อหาวิธวินท์ แต่ในที่สุดก็เปลี่ยนใจเพราะเจ้าหน้าที่ประจำห้องรายงานเขาว่ามีชายหนุ่มหน้าอ่อนร่างสูงนั่งอยู่เพียงคนเดียว ส่วนอีกคนที่เข้าไปด้วยกันนั้นออกมาแล้ว
ในห้องนั่งพัก The Rommadee นั้นเป็นโซฟาทรงกรมขนาดใหญ่ขนาดเส้นผ่าศูนยกลางสองเมตรมีพนักพิงสูงท่วมตัวเกือบรอบ และมีม่านริ้วไหมสีขาวเป็นแพห้อยลงมาคลุมรอบโซฟาคล้ายกับมุ้งทรงกลม ไฟสลัว เงียบสงบ บรรยากาศโรแมนติก เหมาะสำหรับเอาไว้นั่งพักคุยกัน หรือพลอดรักกัน
วันนี้ลานจอดรถเต็มไปด้วยรถหรูราคาแพงเช่นทุกคืนจนเห็นมีการจอดรถซ้อนคันอยู่บ้าง ลานจอดรถของ The Dazzle นั้นกว้างมากจนต้องมีรถกอล์ฟเอาไว้บริการพาแขกไปยังรถหรือแม้กระทั่งพนักงานรับจอดรถเองต้องยืนประจำอยู่ตามจุดต่างๆ เมื่อแขกเดินออกมาจากประตูด้านในของคลับจะมีเจ้าหน้าที่ใช้วิทยุสื่อสารแจ้งไปยังพนักงานที่ประจำอยู่แต่ละส่วนของลานจอดแล้วนำรถมารอไว้ด้านหน้า
...ตอนนี้ใกล้กับหัวมุมลานจอดรถด้านใน มีมอเตอร์ไซด์ระดับหรูหราจอดอยู่ไม่กี่คัน และหนึ่งในนั้นคือ BMW สีน้ำเงินของขาซิ่งคนนั้น...
...วิธวินท์สวมสูทสีขาวขับมอเตอร์ไซด์มาเที่ยวไกลถึงนี่พร้อมกับภมร ไหนบอกว่าไม่ได้จะอยากมาคลับของเขา นี่คงจงใจมายั่วให้เขาหึงละสิ...
...จะเป็นยังไงนะ หากวิธวินท์สนุกสนานอยู่ในคลับ พอออกมาก็พบว่ามอเตอร์ไซด์แสนรักของตัวเองหายไป พ่อลิงน้อยก็คงโวยวายและมาเอาเรื่อง ให้เขาสืบสวน เขาก็จะพาขึ้นไปบนห้องควบคุม ให้ดูภาพจากโทรทัศน์วงจรปิดหลังคลับเลิก อยู่ด้วยกันสองต่อสอง...
...ไม่มีมอเตอร์ไซด์ วิธวินท์ก็ซิ่งไม่ได้ คราวนี้จะจับมานั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ใหม่เอี่ยมของเขาซะเลย จะบิดเร่งความเร็วให้แรงเต็มที วิธวินท์จะได้กอดเอวเขาแน่นๆ แล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลัง...
...ท่าทางน่าสนุก...
******** 17 ********
สุขสันต์วันหยุดครับ
(http://upic.me/i/6a/7l037.gif)
ขอไปซิ่งมอเตอร์ไซด์ให้หายซ่าก่อนแล้วจะรีบกลับมาโพสตอนที่ 18 และ 19 ซึ่งรับรองว่าหลายคนต้องชอบแ่น่ๆ เพราะผู้เขียนยังรู้สึกจั๊กกะจี้หัวใจเลย อิ อิ :z1:
(http://upic.me/i/s4/a6ebf206d53a1a92dccd908c825fc608.jpg)
ขอบคุณที่เสียสละเวลามาอ่านและกดคะแนนนะครับผม
-
ชอบมอเตอร์ไซค์ :m20:
นึกภาพคนสองคนขี่มอเตอร์ไซค์ตามกันออกเลย o13
-
ที่อยุธยา ทุ่งนาแบบนี้คนเจ้าชู้แบบนั้น จะไปทนอยู่ได้มั้ยน่ะ อิอิ
-
:laugh:โฮะๆๆ คุณดนย์ เอาทุกวิถีทางจริงๆๆ
มอไซด์ได้ใจจริงๆๆๆ :m20: :m20:
รอค่ะ :กอด1: :กอด1:
-
อยากเห็นวินทร์ซ้อนมอไซด์คุณดนย์จริงๆ
-
เหอะๆคุณดนย์เล่นกับใครไม่เล่น จะเอาลูกชายสุดที่รักของวินท์ไปซ้อนเหรอ
เดี๋ยๆ เด๋วจะโดนมิใช่น้อย หวังให้เค้ามานั่งคร่อมรถเอาหน้าซบหลัง
ตื่นๆๆ นะคุณดนย์ ถ้ารถหายคุณวินท์เล่นงานคลับหน้าแหกแน่ๆ
บังอาจมาลูบคมเสือ อิอิ เอิ่มแต่ว่าคุณวินท์มาคลับทำไมนะมาเป็นเพื่อนผึ้งน้อยแค่นี้เหรอ
หรือว่า ติดใจ บวกเหงาๆ แล้วก็แรงยุจากภมรน้อยด้วยอ่ะ มีแอ็คติ้งสู้กล้องด้วยนะ
คุณวินท์จะยั่วกันไปแล้ว
ปล.คุณนายยยยมาโปรยแล้วบอกว่า จั่กจี้หัวใจเนี่ย จั่กจี้ยังไงหนอออออออออ
เอาแค่เบาะๆพอนะคะอย่าถึงคั้นเกาหัวใจซะถลอกปอกเปลือก :z1: อิอิ
อ่านแล้วมีความสุข ช๊อบชอบคะ :L2:
-
แผนสูงจริงๆเลย คนเจ้าชู้ แต่ชอบที่โดนวินตอกกลับเรื่องซื้อมอเตอไซค์จัง ไม่สำนึกเร้ยยยย :3125:
-
คุณดนย์ระวังจะฝันค้างก็แล้วกัน เล่นกับลิง ลิงกัดหูนะบอกให้
-
o18 หุหุหุ กลัวว่าแผนจะล่มซะนี่สิ
-
รอตอนต่อไปคับป๋ม :z1:
-
เพี้ยง!!! ขอให้แผนทุกอย่างของคนดนย์ล้มเหลว
ชักเริ่มเป็นเอามากแล้วนะคุณดนย์
ขนาดต้องกลั่นแกล้ง โดยการซ้อนรถกันเลยเหรอครับ
น่าจะให้คุณวินท์แกล้งซะให้เข็ด (แต่ดูถ้าจะไม่ค่อยเข็ดด้วยซิ) :fire:
-
คุณธีรดนย์นี่คิดแผนชั่วร้ายอีกและ
-
ดนย์ระวังโดนเอาคืนน่ะ
ส่วนอีกคนก็ยั่วเก่งๆจริง
-
โห o_O"
คุฯดนยฺ ลงทุนไปไหนคะเนี่ย :laugh:
-
มาลุ้นต่อว่าเมือรัยวิธวิน จะเสร็จธีรดล :oo1:
-
กลัวว่าแผนของคุณดนย์จะไม่สำเร็จ แล้วก็ยังอาจโดนเจ้าลิงน้อยย้อนเอาอีกด้วย อิอิ
ป้าอยากซิ่งมอไซแบบในรูป อิอิ
-
มารอคน up กลับจากซิ่งมอร์ไซต์ :-[
-
คิดจะเอามอร์เตอร์ไซด์ไปซ้อนแล้วลิงน้อยกลับไงอะ
คงต้องโหนสายไฟฟ้ากลับแล้วมั้ง :m20: :m20: :m20:
ยังแกล้งได้อีกนะคุณดนย์
มาต่อด้วยนะครับ
รอ :z13: :z13: :z13:
-
:L2: มารออ่านตอนใหม่ อยากจั๊กกะจี้บ้าง
-
เริ่มมมมจาลงแดงเหมือนชาวบ้านแร่ะ :sad4: :sad4:
อิ อิ อิ เฝ้ารอต่อไป เหอๆ :o12:
-
อยากให้เค้าซ้อนท้าย แต่จะทำให้รถเค้าหาย มันจาซึ้งเร้ออออออออออออออออ
ทำไมไม่ออดอ้อนแบบหวานๆอ่ะ
ตื้อเด่ะ ตื้อ เออ รู้น่า ว่า หล่อ รวย เลือกได้
แต่ตื้อคนนี้หน่อยไม่ได้หรือไง
ซื้อที่ปลูกเรือนหออะเด่ะ
น้องเค้าอยากได้ที่ ยังจะมาค้ากำไรอีกนะ เฮ้อออออออออออออ
:serius2: :angry2:
-
977 แล้ว เย้ๆๆๆ
สุขสันต์วันอาสาฬหบูชาคะ
-
:monkeysad: ยังไม่มาเหรอ ย่องมาดู
เฮ้อ :เฮ้อ: คิดถึง :-[
-
มาแล้วนิ เห็นอยู่แวบ ๆ มาลงซะดี ๆ
-
ชอบจินตนาการป๋าดลย์ตอนท้ายจริงๆ คนเราก็เพ้อไปได้เนอะ :m20:
วิธวินท์ต้องดัดนิสัยป๋าแกให้ได้นะ เชียร์ขาดใจ
จะรออ่านต่อว่าเขาจะดัดนิสัยกันยังไง จะกุ๊กกิ๊กกันขนาดไหน อิอิ :impress2:
ขอบคุณที่มาต่อจ้า :3123:
-
มาแล้วนิ เห็นอยู่แวบ ๆ มาลงซะดี ๆ
แอบอ่านทาง ไอโฟนครับ โพสไม่ใด่้ วันหยุดที่บ้านไม่มีเน็ต คิดถึงคนอ่านจนแทบไม่เป็นอันกินอันนอน
-
คนอ่านก็คิดถึงคุณครับ แต่ไม่รู้คุณคือคนใหน
เพราะถ้าเดินสวนกัน คงไม่รู้จักหรอก
แต่ชอบนิยาย ชอบน้องวินท์ ชอบคุณดนย์
ชอบคนเขียนคร้าบบบบบบบ
ให้กำลังใจเต็มร้อยยยยยยยยยยยยยย
-
มารออ่านแล้วเนี่ย ม่ายหยงม่ายหยุดมันแล้ว อิอิ
ได้โปรดมาเร็วๆนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
มาหลอกให้เราอยาก... :a5: แล้วจากไปซะงั้นเลย
18 กับ 19 เนี่ย ท่าทางจะ :z1: :z1:
-
เย้....เย้.....................
ได้แหย่ทวารคนเคยเจ้าชู้ด้วย ดีใจจัง
อยากรู้อะครับ ที่เลิกเจ้าชู้นี่ เพราะว่ากลับตัว หรือกระสุนหมดครับ
หรือว่าเกิดขี้เหร่ขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุทำให้เจ้าชู้ไม่ออก
หรือว่าเมียดุ....หรือว่า เอ่อ...อ.......อ............อ................
หรือว่ารอผมคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
(ช่างกล้านะมรึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง)
ฮี่ ฮี่
:m20: :laugh:
พูดถึงใครเหรอครับ ง๊งงง :m28: :m17:
อย่างนี้ไม่เรียกว่า เจ้าชู้ ไม่รู้ตัวแล้วมั้ง
ต้องเรียกว่า เจ้าชู้แล้วยังไม่รู้สึกตัวอีก
:mc4:
เอาไป หนึ่งจิ้มเลย
ปล. ชอบแนว Love finally จัง อ่านแล้วฮาดี
น่าจะเปลี่ยนไปเขียนลงหนังสือตลก ประเภทต๋วยตูน นะ อิอิ
-
:z13: 981 สินสอดพร้อมอ่ะยังคะ
-
ลุ้นๆๆๆ ใกล้จาหนึ่งพันแระ
กรี้ดดดดดดดดดดดดด
-
รออยู่นะครับ
-
+ แต้ม 982 จะพันละๆ
ขออะไรเด็ดๆ โดนๆ สักทีเถ๊ อะ
:กอด1:
-
มารอคุณ คทาวุธ สุดที่รัก(ของแฟนเค้าโน่น ไม่ใช่โผม โผมไม่รู้นจักเค้า ชอบแต่ผลงานคร้าบบบบบบ)
สงสัยไปเที่ยววันหยุดเน๊อะ
อย่างเราทำอะไรไม่ได้ นอกจาก รอ....รอ...........รอ.......และ..................................................................รอ
จับเจ่าอยู่หน้าจอเนี่ยะ....ใครไม่มาไม่เป็นไร จะรอ
อย่าลืมนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ
ว่า...............................................ผมรอ
นิยาย คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
รอลุ้นๆๆๆๆๆๆอ่านต่อไป :L2: :L2:
-
อรุณสวาทครับ
ขอบคุณทุกท่านที่กดคะแนนให้นะครับ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านและเป็นกำลังใจ วันหยุดผมก็ไปต่างจังหวัดครับ แต่แอบใช้มือถือเข้ามาอ่านคอมเมนท์ ตื่นเต้นมากคะแนนใกล้จถะถึงหนึ่งพันแล่ะ รู้สึกเหมือนตอนอายุจะบรรลุนิติภาวะเลยอ่ะ มันรอ มันลุ้นสุดๆ :z1:
18
วิธวินท์ยืนมองธีรดนย์กับผู้ชายหน้าเคร่งที่ท่าทางจะเป็นคนสนิทกำลังเดินออกมาจากประตูหน้าคลับ The Dazzle ในใจอดคิดไม่ได้ว่าที่มอเตอร์ไซด์ของเขากับของภมรหายไปนั้นโดนแกล้ง ตำรวจเจอมอเตอร์ไซด์ของภมรแล้วที่ใต้ทางด่วนไม่ไกลจากคลับเท่าใดนัก ตอนนี้ภมรกำลังเดินทางไปกับตำรวจเพื่อยืนยันความเป็นเจ้าของ ส่วน BMW ของเขานั้นยังหาไม่เจอ และเขาคิดว่าคง ‘ไม่เจออีกนาน’
“ผมจะพาขึ้นไปดูกล้องวงจรปิดที่ห้องควบคุม คุณไม่ต้องเป็นห่วง ทางคลับเรายินดีรับผิดชอบ” ธีรดนย์พูดเสียวจริงจัง ใบหน้าเคร่งขรึมต่างจากที่วิธวินท์เคยเห็นประจำ
“รถผมมีประกัน” วิธวินท์ยักไหล่
“คุณไม่เสียดายเลยหรือ” ธีรดนย์เบิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นวิธวินท์โวยวายอย่างที่เขาคาดหวัง
“เสียดาย แต่ตอนนี้ผมทำอะไรได้ล่ะนอกจากคอย”
“ถ้ายังงั้น เชิญครับ”ธีรดนย์ผายมือให้วิธวินท์เดินกลับเข้าไปในผับ
“เอาไว้ดูวันพรุ่งนี้ก็ได้ครับ” วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วบอกธีรดนย์ว่าดึกมากแล้ว เขารู้สึกเพลียและง่วงนอน “แล้วลานจอดรถกล้องจับทุกมุมด้วยหรือ ตรงที่ผมจอดรถมันค่อนข้างมืด”
“นิวัต ให้ตรวจเช็คไฟ เพิ่มไปมุมอับให้สว่างขึ้น แล้วเรียกบริษัทเข้ามาดูว่ากล้องไม่ครอบคลุมพื้นที่ตรงไหนบ้าง” ธีรดนย์หันไปสั่งงานผู้ช่วยซึ่งวิธวินท์จำได้ว่าเป็นชายคนเดียวกับที่ ‘บังคับเชิญ’ เขาให้ขึ้นไปพบธีรดนย์คืนวันที่เขาได้รับเลือกจากสปอตไลท์เป็นซุปเปอร์วีไอพีคนใหม่
“ไปดูกันซักหน่อยเถอะครับ” ธีรดนย์พูดอีกครั้ง
“ไม่ใช่หนังการ์ตูนนะครับ กว่าจะดูภาพจากกล้องหมดก็ใช้เวลานาน เสร็จตีสี่ตีห้าพอดี” วิธวินท์แย้งแล้วหันหลังจะเดินหนีไปเฉยๆ
“คุณวิธวินท์” ธีรดนย์เรียกแล้วเดินตาม
“ลงบันทึกประจำวันเอาไว้แล้ว ตำรวจก็ท่าทางสนิทกับคุณมาก ยังไงก็ต้องตามหารถ ได้คืนหรือไม่ได้นั้นอีกเรื่อง แต่ผมคิดว่าขโมยกิ๊กก๊อกที่บังอาจเอารถผมไปคงจะกลัวความผิดโทษประหารเอารถมาคืนในไม่ช้า” วิธวินท์หันมาพูดกับธีรดนย์เสียงเย็นยะเยียบ
“คิดยังงั้นได้ก็ดีเหมือนกัน คิดทางบวกดีกว่าคิดทางลบ” ธีรดนย์พยักหน้าเห็นด้วย
...เก่งไม่ใช่เล่นแฮะ คนแบบนี้เขาชอบ เอาเป็นว่ายกนี้ให้วิธวิท์ชนะไปก่อน...
“ผมไปส่ง” ธีรดนย์เปลี่ยนเรื่อง
“ไม่ต้องครับ ขอบคุณ ผมกลับแท็กซี่ได้” วิธวินท์ตอบเสียงเรีบบแล้วเร่งฝีเท้ายาวและเร็วขึ้น
“ที่นี่คลับหรูนะครับ ไม่มีแท็กซี่มาจอดเข้าคิวรอรับแขกเลิกเหมือนแถวสีลมหรือที่อื่นนะ” ธีรดนย์เดือน
“ถ้าไม่มีมอเตอร์ไซด์ผมก็เดิน สองขาผมก็มี ไม่เห็นจะกลัวอะไรเลย” วิธวินท์เสียงเข้ม ยักไหล่อย่างไม่กังวลใจ
“เก่งให้ตลอดเถอะ” ธีรดนย์พึมพำอยู่คนเดียว มองร่างสูงของวิศวกรหนุ่มที่เดินตัวตรงจากไปช้าๆ แต่สายตาเจ้าของคลับหรูที่กลายมาเป็นขโมยกิ๊กก๊อกอดเลื่อนต่ำลงมามองด้านหลังของชายหนุ่มไม่ได้
...วิธวินท์ ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ ขโมยกิ๊กก๊อกจะกลายมาเป็นโจรใจโฉดปล้นฆ่าข่มขืนเข้าซักวัน...
เต้ยอมยิ้มเมื่อเห็นธีรดนย์เดินเข้ามาในสำนักงานด้วยท่าทางอิดโรย เจ้านายทักทายเลขาสั้นๆ แล้วทำท่ายกแก้วขึ้นใส่ปากเป็นสัญญาณบอกว่าต้องการกาแฟหนึ่งแก้ว เลขาหนุ่มพยักหน้าแล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้นทันทีเพื่อสั่งกาแฟให้เจ้านายตามต้องการ ความจริงเขาเคยชงกาแฟให้ธีรดนย์ แต่เจ้านายที่เป็นคนตรงไปตรงมายิ่งกว่าเจ้านายคนเก่านักให้ความเห็นว่า “กระเดือกไม่ลง”
...
“คุณทินยังบอกว่าอร่อย”
“สำหรับทินอะไรก็อร่อยทั้งนั้นล่ะ ใส่น้ำตาลหนึ่งก่อนคุณบอกว่าหวานมากพอแล้วเขาก็ว่าหวานตาม ผมเป็นคนจริงใจ” ธีรดนย์กระแทกเสียง
“ปากร้ายต่างหาก” เต้ยทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ
“ต่อจากนี้ไปอย่าได้ชงกาแฟให้ผมอีกนะ” ธีรดนย์สั่ง
“เต้ยถนัดแต่ชงเหล้า”เลขาแก้ตัว
“มอมเหล้าผู้ชายสิไม่ว่า” เจ้านายประชด
“แน่น๊อน ยกเว้นเอาไว้คนเดียวที่ไม่มีวันจะเสียเหล้าให้เป็นเด็ดขาด” เลขายักไหล่แล้วหุบปากทันที ละไว้ในฐานที่เข้าใจว่า ‘คนเดียว’ คนนั้นคือใคร
...
เมื่อสั่งกาแฟจากร้านประจำแล้วขีดเส้นตายให้พนักงานมาส่งภายในห้านาทีและจัดของบนโต๊ะทำงานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เลขาหนุ่มก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปเคาะประตูห้องเจ้านายเบาๆ ก่อนจะผลักเข้าไปเพราะเมื่อครู่เขากดอินเตอร์คอมแล้วธีรดนย์ไม่ตอบรับ
ผู้บริหารหนุ่มนอนหงายอยู่บนโซฟา มือก่ายหน้าผาก หลับตาพริ้ม ขาซ้ายวางพาดอยู่บนเบาะ ส่วนขาขวากางออกทอดวางอยู่บนพื้นห้อง
“หมดสภาพ แบบนี้เรียกว่าเสือร้ายหมดสภาพ” เต้ยพึมพำ ยืนเอียงหน้ามองธีดนย์แล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องใส่ตัว รักเขาชอบเขาทำไมไม่บอกเขาไปตรงๆ ทำอะไรเป็นเด็ก มาหาเรื่องแกล้งเขาเล่นสนุกแบบนี้เมื่อไหร่จะได้ลงเอยกันเสียที อย่าให้เต้ยต้องมอมยาทั้งสองคนแล้วลากขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยกันนะ”
“บ่นอะไรเต้ย” ธีรดนย์พูดขึ้นมาเบาๆ ตายังหลับพริ้ม
“เปล่า”เต้ยยักไหล่ “เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือครับ เลิกจากคลับแล้วกลับไปอาบน้ำออกมาทำงานเลยหรือไง อีกหน่อยคุณจะไม่ไหว คอยดูสิ”
“ช่างผม”
“แล้วเมื่อไหร่จะเอามอเตอร์ไซด์ไปคืนเขา” เลขาผู้ห่วงใยถามแล้วสะดุ้ง ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวโดยอัตโนมัติเพราะคนที่นอนอยู่บนโซฟาดีดตัวผึงขึ้นมานั่ง
“รู้ได้ยังไง ใครบอก ใครมันกล้า” ธีรดนย์เสียงเข้ม ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
“คุณยุธ” เต้ยทำหน้าเจื่อน
“คุณยุธมารู้อะไรด้วย” ธีรดนย์ขมวดคิ้ว รู้สึกงงเป็นที่สุด
“คุณยุธโทรมาปรับทุกข์ว่าหลานกลับบ้านไปน้ำตาซึม ไม่ยอมหลับยอมนอนเพราะมัวแต่ออกตามหามอเตอร์ไซด์สุดที่รักที่หายไป อ้อ ที่ถูกขโมย เต้ยไม่ใช่คนโง่ คุณวินท์ก็คงไม่ใช่คนโง่ ถ้ามอเตอร์ไซด์คุณวินท์หายจากลานจอดรถ The Dazzle หัวขโมยก็มีอยู่คนเดียว ใครก็มองออก มีแต่คุณนั่นล่ะที่คิดว่าคนอื่นจะไม่รู้ แผนเห่ยๆ คิดได้ไง” เลขายิ้มเยาะ
“อ๋อนี่หลอกว่าผมโง่หรือ จะมากไปแล้วคุณเต้ย รู้ไหมว่ากำลังพูดกับใครอยู่” ธีรดนย์ทำตาขวาง
“ทราบครับว่าคุยกับคุณธีรดนย์” เต้ยทำเสียงเย็นชา “แต่คราวนี้คุณทำเกินไป ทำร้ายจิตใจคุณวินท์มาก สนุกนักหรือไง คุณกำลังจะทำให้คุณวินท์เกลียดคุณ แทนที่จะรัก”
“พอแล้วเต้ย พอแล้ว” ธีรดนย์ลุกขึ้น เดินไปเปิดหน้าต่างห้องทำงานให้ลมพัดเข้ามา “ไม่ต้องมาสั่งสอน”
“เปล่า เต้ยแค่ทำหน้าที่แทนเสียงเล็กๆ ที่ควรจะดังขึ้นข้างหูคุณเวลาคิดจะทำอะไรไม่เข้าท่า”
“จะว่ากันแรงเกินไปแล้วนะเต้ย ไม่ต้องมาว่าผมไม่มีสามัญสำนึกหรอก เดี๋ยวก็ไล่ออกซะเลย” ธีรดนย์พูดเสียงเข้ม ตาเพ่งมองออกไปนอกห้องแต่ทว่าไร้จุดหมาย
“เอะอะก็ไล่ออก ถ้าคุณไล่เต้ยออก จะไปทำงานเป็นเลขาให้บริษัทคุณยุธ เอ๊ะ ไม่ใช่สิ บริษัทคุณวินท์ แล้วเต้ยจะช่วยกระชับความสัมพันธ์ของคุณวินท์กับหุ้นส่วนอีกคน ให้เป็นทั้งหุ้นส่วนบริษัทและหุ้นส่วนรัก” เลขาหนุ่มผู้ไม่เคยกลัวถูกไล่ออกท้าเจ้านาย
“ไอ้หน้าอ่อนนั่นหรือ เทียบธีรดนย์ไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ทั้งฐานะ ทั้งรูปร่างหน้าตา ทั้งลีลาและขนาด” ธีรดนย์เค้นเสียงผ่านไรฟัน นึกภาพใบหน้าของภมรแล้วเจ็บใจยิ่งนัก
“เขาใกล้ชิดกันนะครับ ทำงานนั่งโต๊ะติดกันทุกวัน โตมาด้วยกัน เขาได้...” เต้ยจงใจพูดไม่จบประโยค แต่ครั้นเห็นธีรดนย์ยืนนิ่งทำเป็นไม่สนใจ เลขาช่างยั่วจึงพูดขึ้นว่า “เอ๊ะ คุณคงไม่สนใจจะรู้ งั้นเต้ยหยุดพูดดีกว่า คุณคงรำคาญเสียงเลขาเต็มทนแล้ว”
“จะพูดก็พูดมาเถอะคุณเต้ย ไม่ต้องท่ามาก” ธีรดนย์ละสายตาจากนอกหน้าต่าง หันมาทำตาเขียวใส่เลขาแล้วหันกลับไปมองนอกหน้าต่างเช่นเดิม
“เรื่องมอเตอร์ไซด์หายเมื่อคืนทำให้เขาใกล้ชิดและเห็นอกเห็นใจกัน คุณวินท์นั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์คุณภมรออกตามหารถตัวเอง คุณยุธเล่าให้ฟังว่าเขาเห็นคุณภมรมาส่งวินท์ที่บ้าน แล้วยืนกอดกัน คุณภมรหอมแก้มคุณวินท์ด้วย คุณยุธเลยเลี่ยงไปเพราะง่วงนอน ตื่นเช้าขึ้นมาก็ยังเห็นมอเตอร์ไซด์จอดอยู่ แต่คุณยุธก็รีบมาทำงานเลยไม่ได้ปลุกหลาน”
วิธวินท์หันขวับมามองเลขา จ้องตาเขม็งเพราะต้องการตรวจสอบว่าเต้ยพูดล้อเล่นกับเขาหรือไม่ ส่วนเต้ยนั้นยืนนิ่ง จ้องตาเจ้านายกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน
...รู้จักเต้ยน้อยไปคุณธีรดนย์ คนอย่างเต้ย ตำรวจเอาเข้าเครื่องจับเท็จก็ไม่มีทางกินเต้ยลงหรอก...
“ช้าๆ ไม่ได้พร้าสองเล่มงามนะครับคุณดนย์ แต่ชิ้นเนื้อหน้าใสๆ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดง จะถูกคาบไปบริโภคเสียก่อน ต่อให้คุณเป็นราชสีห์ก็ไปแย่งคืนมาไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณกำลังจับปลาตัวหนึ่งไว้ในมือ แล้วอีกข้างพยายามคว้าอีกตัวหนึ่งที่ดิ้นไปดิ้นมาไม่ยอมให้จับง่ายๆ” พูดเสร็จ เลขาเจ้าคารมก็เดินตรงไปที่ประตูเพื่อปล่อยให้เจ้านายได้ไตร่ตรองคารมของเขาอยู่คนเดียว แต่เมื่อใกล้ถึงประตูก็อดหยอดคำพูดกวนๆ ไม่ได้ว่า “จะให้ช่วยเรื่องเอาของที่ขโมยมาไปคืนเจ้าของก็บอกเต้ยนะครับ ยินดีรับใช้”
“ไม่ต้อง” ธีรดนย์ตอบเสียงห้วน ตายังมองไปนอกหน้าต่าง
เสียงประตูห้องทำงานปิดเบาๆ ธีรดนย์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเดินไปที่โต๊ะทำงาน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อประตูเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าขาวๆ ของคุณเลขาโผล่เข้ามา
“สุดสัปดาห์หน้า คุณยุธพาพนักงานไปเที่ยวพักผ่อนประจำปีที่เกาะกลางทะเล เขาชวนเต้ยไปด้วยล่ะ แต่ว่าเต้ยคงไปพักโรงแรมเดียวกันพวกพนักงานบริษัทเขาไม่ได้เพราะจะดูน่าเกลียด”
“ที่ไหน ไม่ต้องเล่นมุข” ธีรดนย์ถามเสียงเข้ม
“เต้ยยังไม่มีที่พักหรูๆ โรงแรมธรรมดาก็เต็มหมดแล้วเพราะเป็นวันหยุดยาว” เลขาเอียงหน้า ทำท่าครุ่นคิด
ธีรดนย์ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ ก้มมองพื้นห้องอย่างอดทนแล้วค่อยๆ เงยหน้าขึ้น หรี่ตามองคนหน้าขาวที่ทำหน้าเรียบนิ่งโผล่เข้ามาที่ประตูห้องทำงาน
“อยากอยู่ห้องสวีทหรือบังกาโลที่มีสระว่ายน้ำส่วนตัว จะให้จองให้ด้วยไหม” ธีรดนย์ถามช้าๆ ชัดๆ
“เต้ยเป็นคนจองก็ได้” เลขายิ้มกว้าง น้ำเสียงร่าเริง “ส่วนของคุณต้องบังกาโลเป็นสัดส่วน มีรั้วรอบขอบชิด มีสระว่ายน้ำ แล้วก็มีจากุซซี่ทั้งอินดอร์และเอาท์ดอร์ โอเค้”
ธีรดนย์ไม่ตอบ หันหน้าหนีช้าๆ แล้วเดินไปนั้งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ตามองหน้าจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะเอื้อมมือไปกดเปิดรูปภาพวิธวินท์ใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวนอนยิ้มกว้างอยู่ริมสระว่ายน้ำ
...สระว่ายน้ำส่วนตัว จากุซซี่ทั้งในห้องและนอกห้องหรือ จะได้ว่ายน้ำและแช่จากุซซี่คนเดียวหรือสองคน ตอนนี้ชักไม่แน่ใจซะแล้ว...
...หาตัวสำรองเอาไว้เหมือนเคยสิธีรดนย์ หากอารมณ์ค้างก็มีคนทดแทน...
...จะบ้าหรือ เดี๋ยวก็เสียเรื่อง เกิดฝ่ายนั้นรู้ เขาไปไม่อยากเสียวิธวินท์ไป...
...อะไรนะ ไม่อยากเสียวิธวินท์ นายบ้าไปหรือเปล่า เป็นเอามาก แค่คนธรรมดาๆ คนเดียว กินยากกินเย็นขนาดนี้เลิกดีกว่า ดารา นักร้อง นายแบบ หรือไฮโซคนอื่นๆ ที่พร้อมกระโจนลงสระด้วยหรือนอนรอในจากุซซี่มีถมเถ และหากเบื่อดารา อยากอยู่กับคนธรรมดาที่ไม่หรูหราฟู่ฟ่าก็มีภิรายุ รอยยิ้มสวยๆ บุคลิกเยือกเย็น ฉลาด น่ารัก คุยเพลิน อยู่ด้วยแล้วสบายใจ...
...แล้วทำไมเขานึกถึงแต่วิธวินท์ หรือเป็นเพราะเขายังไม่ได้วิธวินท์ตามแรงปราถนาเลยทำให้รู้สึกว่าเป็นการท้าทายและอยากได้ใจจะขาด แต่ลึกๆ เขารู้สึกว่า แม้จะได้วิธวินท์แล้ว เขาก็ยังคิดว่าอยากจะได้แล้วได้อีกไม่เบื่อ เมื่อเขาใกล้กัน รู้สึกร่างกายมีปฏิกิริยาทางเคมีเกิดขึ้นอย่างประหลาด...
...หรือนี่เรียกว่ารักแรกพบ เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เขาก็ได้แต่นึกถึงวิธวินท์อยู่ตลอด...
...ไม่ใช่หรอก รักแรกพบมีที่ไหน เขารักใครไม่เป็น เขาอยากสนุกอย่างเดียว...
...โอย ทำไมมันสับสนวุ่นวายและทรมานอย่างนี้ ทำไมนะ ทำไม...
ศรายุธเดินออกมายืนอยู่ข้างๆ วิธวินท์ที่นั่งกดดูภาพมอเตอร์ไซด์ในคอมพิวเตอร์ไปเรื่อย หลานหนุ่มของเขารู้แล้วว่าเขามายืนอยู่ข้างๆ แต่ก็ยังนั่งเฉยไม่พูดไม่จา
“ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน มอเตอร์ไซด์ถูกขโมยทั้งคัน” ศรายุธบ่น
“เดี๋ยวก็ได้คืน” วิธวินท์ยักไหล่ น้ำเสียงมั่นใจยิ่งนัก
“ภมรนั่นน่ะโชคดี ตำรวจหาเจอภายในคืนนั้น ขโมยคงเปลี่ยนใจ แต่ของวินท์นี่สิ อาจจะไม่โชคดีเหมือนภมรก็ได้นะ อาบอกแล้วว่าให้ขับรถยนต์”
“รถหายมันน่าเสียดายกว่ามอเตอร์ไซด์นะครับ” วิธวินท์หันมาทำหน้ายิ้มๆ ใส่ศรายุธแบบไม่เชื่ออาหนุ่มพูดเช่นนี้
“รถมันขโมยได้ยากกว่า มีที่ล๊อคพวงมาลัย ล๊อคเกียร์ แล้วขับไปไหนมาไหนก็ปลอดภัยกว่า ฝนตกก็ไม่เปียก” ศรายุธให้เหตุผล
“ผมมีเสื้อกันฝน” วิธวินท์ยักไหล่อีกครั้ง ดันทุรังตอบจนได้
“แล้วเรื่องที่ดินว่ายังไง” ศรายุธเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นว่าจะเสียแรงพูดเรื่องมอเตอร์ไซด์เหนื่อยเปล่า
“อ้อ จริงสิ” วิธวินท์ทำหน้านึกได้แล้วลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะของภมร “ภมรส่งเอสเอ็มเอสมาบอกว่ามีโน๊ตโทรศัพท์จากเจ้าของที่ดิน ไอ้นี่เวลาจดโน๊ตให้ใคร ไม่เคยเลยที่จะเอามาวางไว้ให้บนโต๊ะ ไม่รู้มันจะจดทำไม อะไรวะ”
วิธวินท์บ่นพลางยกกระดาษที่ภมรบันทึกข้อความโทรศัพท์เอาไว้ขึ้นมาอ่าน แต่ตอนท้ายต้องอุทานเสียงดังด้วยความหัวเสียเมื่ออ่านข้อความ
ศรายุธเดินเข้าไปหาแล้วดึงกระดาษแผ่นเล็กเขียนด้วยลายมือโย้เย้ของภมรมาอ่านแล้วหันไปพูดกับหลายชายที่กำลังยืนหน้าบึ้งอยู่วา “ก็ไหนบอกว่าไปดูที่แล้วคุยกับคนขายเรียบร้อย”
“ผมดูแล้ว คุยแล้ว ตกลงกันเรียบร้อย ผมแค่ขอให้เขารอธนาคารอนุมัติ เขาก็บอกว่าไม่มีปัญหา”
“ทำสัญญาจะซื้อจะขายกันหรือเปล่า” ศรายุธถาม
“สัญญาอะไรนะ” วิธวินท์ทำหน้างง แต่ไม่รอฟังคำตอบ “แล้วนี่มาขายให้คนอื่นได้ยังไงวะ แล้วใครบ้ามาซื้อที่ดินนั่นตัดหน้าผม เจ็บใจนัก”
“ช่างเถอะ หาที่ไหม่” ศรายุธวางกระดาษลงบนโต๊ะ
“ช่างได้ยังไง คุยกันแล้ว ผมชอบที่ผืนนั้น อยู่เฉยๆ มาหักหลังกันแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหน แบบนี้ต้องเจอกันหน่อย” วิธวินท์โวยวายลั่น ตาลุกโชนเพราะความโกรธ เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองเพื่อหยิบโทรศัพท์จะโทรไปเอาเรื่องกับเจ้าของที่ดิน
“วินท์ เขาขายไปแล้ว ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ มีประโยชน์อะไรไปทะเลาะกับเขาทางโทรศัพท์” ศรายุธเตือนเสียงอ่อนโยน เดินเข้าไปแตะไหล่หลายชายแล้วบีบเบาๆ เพื่อให้คลายความฉุนเฉียว
“ใครบอกจะทะเลาะทางโทรศัพท์ ผมจะโทรนัดให้ไปเจอกัน แล้วทะเลาะกันหน้าต่อหน้า” วิธวินท์เสียงกร้าว
“เราทำอะไรไม่รัดกุมเอง ไม่ได้เซ็นสัญญา แค่ตกลงกันปากเปล่า ถ้ามีคนมาซื้อแล้วให้ราคาดีกว่าหรือจ่ายเงินเลย เจ้าของที่เขาก็ต้องขาย
“ผมอยากได้” วิธวินท์กระแทกเสียง
“อาพร่ำบอกให้ซื้อตั้งนาน พอกลายไปเป็นของคนอื่นแล้วมาเสียดาย อยากได้มากจนทนไม่ไหวหรืออยากเอาชนะ โทรไปมีเรื่องกับเขามันจะได้อะไรขึ้นมา” ศรายุธเตือน “เดี๋ยวอาหาใหม่ให้ก็ได้ ที่ดินสวยๆ เยอะแยะ”
“เซ็งจริงๆ เลย อุตส่าห์ตัดสินใจแล้ว” วิธวินท์หน้ามุ่ย
“น่า นะ กลับจากไปเที่ยวแล้วค่อยคิดเรื่องที่ดินอีกที ตอนนี้ไปหาอะไรทานก่อน” ศรายุธละมือจากไหล่วิธวินท์แล้วตบแก้มชายหนุ่มเบาๆ วิธวินท์เอียงหน้าหนีแล้วทำปากยื่นไม่พอใจ พร้อมพูดว่า
“อายุธ ผมไม่ใช่เด็กนะ อายุ 27 ย่าง 28 แล้ว ยังมาตบแก้มผมเป็นเด็กๆ อยู่ได้”
“วินท์เป็นเด็กของอาอยู่ดีล่ะ” ศรายุธหัวเราะเบาๆ “เด็กโข่ง”
“ผมโตแล้วนะ คอยดูสิ ผมจะซื้อที่ดินให้ได้ด้วยตัวเอง อายุธไม่ต้องมาช่วยผมเลย ผมจะหาที่สวยๆ เอง แล้วจัดการเองทุกอย่าง จากนั้นก็จะสร้างบ้านเองด้วย” วิธวินท์ทำท่าทางมั่นใจ
ศรายุธมองวิธวิทน์ยิ้มๆ แล้วบอกว่าเขาจะคอยดู แต่ก็ท้าทายชายหนุ่มว่าจะทำได้จริงอย่างที่พูดหรือเปล่า
“ได้สิ มีอะไรที่วิธวินท์ทำไม่ได้บ้าง” วิศวกรผู้อยากมีที่ดินพูดเสียงหนักแน่น
“ต้องให้ได้อย่างนี้สิ สมกับที่เป็นวิธวินท์หัวดื้อจริงๆ”ศรายุธยกแขนขึ้นโอบไหล่ร่างสูงใหญ่ของหลานชายที่เป็นญาติห่างๆ แล้วดึงเข้ามากระแทกไหล่ของตัวเอง
“เพียงแต่ว่า ถ้าธนาคารอนุมัติให้เงินน้อยแล้วมันไม่พอ อายุธก็ค่อยช่วยผมตอนนั้น” วิธวินท์พูดเสียงกลั้วหัวเราะ
“เจ้าเล่ห์” ศรายุธหัวเราะประสาน แล้วยกมือขึ้นผลักศีรษะของวิธวินท์จนอีกฝ่ายแกล้งทำเป็นเซไปด้านข้างก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่เปิดประตูเข้ามาช้าๆ
“เล่นอะไรกันน่าสนุก” ภมรอมยิ้ม มองอากับหลานกำลังหยอกล้อกันแบบที่เขาไม่เคยเห็นมานานแล้ว
“ไอ้ผึ้งงาน ไม่เห็นบอกเรื่องที่ดินเลย” วิธวินท์เอาเรื่องภมร
“อ้าว ก็จดโน๊ตไว้ให้แล้ว” ภมรทำหน้าเหรอหรา
“แล้วไม่บอกว่าเป็นโน๊ตอะไร เกือบลืมอ่าน แล้วแกก็ไม่เอาไปวางบนโต๊ะ นี่ถ้าอายุธไม่พูดเรื่องที่ดินขึ้นมาก็ไม่รู้”
“จะไปว่าเขาทำไมวินท์ ตัวเองจดโน๊ตแล้วอ่านรู้เรื่องเหมือนภมรหรือเปล่าล่ะ” ศรายุธหันไปปรามหลานชายด้วยใบหน้ายิ้มๆ ยกมือขึ้นผลักท้ายทอยของชายหนุ่ม จนอีกฝ่ายแกล้งเซไปจะกระแทกภมรที่รีบหลบโดยเร็ว
วิธวินท์หัวเราะแล้วหันไปผลักอกศรายุธแล้วพูดว่า “อย่างน้อยผมก็เอาโน๊ตไปวางบนโต๊ะอาทุกครั้งล่ะ”
“ใช่และเกือบทุกครั้ง อาก็ต้องขยำทิ้งถังขยะเพราะอ่านไม่ออกหรืออ่านไม่รู้เรื่อง” ศรายุธโต้
“จบคอมพิวเตอร์มานะ ไมได้จบเสมียนสำนักงาน”
“อ้าว แกว่าใครเป็นเสมียน” ภมรที่ยืนมองอาหลานอยอกกันอดโวยวายไม่ได้ “แล้วนี่หยอกกันสนุกเพราะเรื่องโน๊ตโทรศัพท์กันนี่นะ ไปกันใหญ่แล้ว”
“เดี๋ยวอาจะส่งวินท์ไปฝึกเขียนโน๊ตให้รู้เรื่อง”
“ไปฝึกกับคุณเต้ยหรือครับ” วิธวินท์ล้อศรายุธ
“อย่าเลย ไปฝึกกับคุณเต้ยนั้นน่ะต้องฝึกวิธีการพิชิตใจชาย” ภมรแทรกแล้วหัวเราะเสียงดัง “แต่ผมว่าไอ้วินท์ไม่ต้องฝึกก็มัดใจใครบางคนได้อยู่แล้ว”
“หุบปาก” วิธวินท์หันมาชี้หน้าภมร “ถ้าไม่อยากปากมีสี”
“เดี๋ยวสิ ให้กินข้าวก่อนแล้วค่อยต่อย” ภมรรีบตอบ
“งั้นไปทานข้าวกัน วินท์จะได้ต่อยภมรเร็วๆ วันนี้อาเลี้ยง” ศรายุธชวน
“วินท์นั่งซ้อนท้ายกอดเอวเรานะ ตอนนี้มอเตอร์ไซด์โดนโจรรูปหล่อ เอ๊ย โจรเจ้าเล่ห์ขโมย ซิ่งไม่ได้”ภมรยักคิ้วล้อเลียน
“เดี๋ยวก็ได้คืนแล้ว ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวโจรก็ต้องคืนรถคอยดูสิ แต่ตอนนี้เราขอนั่งรถอายุธดีกว่า คุณอาต้องรับผิดชอบขับรถให้คุณหลานนั่ง”
“มีอามันดีอย่างนี้นี่เองใช่ไหมวินท์” ศรายุธผลักวิธวินท์อีกครั้งแล้วหัวเราะเบาๆ
“เป็นอาก็ต้องดูแลหลานให้อยู่ดีกินดีมีความสุขสิครับ”
“ไปกันหรือยัง หิวแล้วนะ หยอกกันอยู่ได้” ภมรเร่งเมื่อเห็นว่าอาหลานเอาแต่คุยกันและหัวเราะ ไม่ได้มีท่าทีเร่งรีบ
...สนุกกันเรื่องโน๊ตโทรศัพท์กับเรื่องมอเตอร์ไซด์หายนี่นะ...
...เฮ้อ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ไม่เข้าใจจริงๆ เป็นอะไรกันไปหมดนะ...
***********
-
:z13: :z13:
แถม +1
สุดท้ายก้อยังไม่ได้แอ้ม555 แถมยังจะเกลียดขี้หน้าไปซะอีกนะคุณดนย์ :laugh:
-
คนอ่านก็คิดถึงคุณครับ แต่ไม่รู้คุณคือคนใหน
เพราะถ้าเดินสวนกัน คงไม่รู้จักหรอก
แต่ชอบนิยาย ชอบน้องวินท์ ชอบคุณดนย์
ชอบคนเขียนคร้าบบบบบบบ
ให้กำลังใจเต็มร้อยยยยยยยยยยยยยย
ถ้าชอบเดินตลาดนัดข้างถนนก็อาจสวนกันครับ แต่ถ้าไปเดินสยามกับสีลมอาจไม่สวนกัน :pigha2: :pigha2: แต่ถ้าสวนกันก็รู้แน่ ผู้ชายตัวสูงใหญ่ 183 ซ.ม. เดินชนร่มของแม่ค้าตลาดนัดอยู่บ่อยๆ ท่าทางเรียบๆ ติ๋มๆ สุภาพ นุ่มนวล อ่อนโยน เดินอมยิ้มมองสิ่งต่างๆ รอบกายด้วยสายตาซื่อๆ สังเกตไม่ยากหรอก :really2: (แต่มีคนบอกบ่อยๆ ว่าเหมือนครูพละ :sad11:
เซ็งไปเลย :เฮ้อ:
19
ธีรดนย์ยืนเด่นอยู่หัวเรือยอท์ชขนาดกลางสีขาว มือถือกล้องส่องทางไกลกำลัง “สำรวจ” กลุ่มพนักงานบริษัทคอมพิวเตอร์อย่างสนใจ เขายืนส่องกล้องอยู่ได้สิบกว่านาทีแล้วแต่ไม่มีวี่แววว่าจะเห็น “ลิงหน้าใส” คนที่เขาอุตส่าห์เสียเงินค่าโรงแรมเป็น “ค่าง้างปาก” เลขาให้บอกว่าพนักงานบริษัท Network Solutions นั้นพักที่ไหน
นานเข้าธีดนย์ทนไม่ไหว จึงโทรศัพท์ไปสอบถามเลขาเจ้าแผนการณ์ที่นอนเล่นอยู่ริมสระว่ายน้ำโรงแรมหรู
“มาสิครับ เต้ยกล้าเอาหัวเป็นประกัน ถ้าคุณวินท์ไม่มา คุณดลย์มาลากคอเต้ยออกไปโยนทิ้งหน้าโรงแรมได้เลย งานนี้รับรองว่าไม่เสียดายเงินที่จ่ายค่าโรงแรมให้เลขาคนเก่งแน่นอน” เต้ยรับประกันเสียงมั่นใจ
“เลขาหน้าเลือด จะช่วยให้เจ้านายขึ้นสวรค์ยังคิดค่าตอบแทนอีก”
“คุณคิดแค่นั้นจริงๆ หรือ คิดจะเคี้ยวแล้วคาย แค่นั้นจริงๆ หรือครับ”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าถูกใจแค่ไหน” ธีรดนย์ยักไหล่ “ถ้าถูกใจก็เคี้ยวนานและหลายครั้ง ถ้าไม่ถูกใจก็ต้อง...”
“เต้ยไม่น่าช่วยคุณเลย” เลขาแทรกก่อนที่เจ้านาจจะพูดจบ
“แต่ก่อนก็ช่วย อย่ามาทำเป็นเลขามีคุณธรรมหน่อยเลย”
“แต่ก่อนเต้ยจำต้องทำ เพราะถ้าไม่ทำคุณก็จะเซ้าซี้จนไม่เป็นการทำงานทำการ คราวนี้เต้ยอยากทำ” เลขาหนุ่มรีบอธิบาย “คุณรู้ไหม แม้ว่าคุณวินท์จะพยายามหาแฟนให้อา อุตส่าห์พาเพื่อนมาแนะนำให้คุณยุธถึงที่ทำงาน และทำท่าจะขวางทางรักเต้ย เต้ยก็ยังอดทนไม่ฉุนคุณวินท์ เห็นไหมครับ เต้ยต้องอดทนแค่ไหน ต้องทำหน้าชื่นอกตรม ซึ่งที่จริงเต้ยจะเชิดใส่คุณวินท์ก็ได้ แต่เต้ยเห็นแก่คุณ ถ้าเป็นยังงี้เต้ยก็รู้สึกอยากจะ...”
“อยากนวดสปาใช่ไหมคุณเต้ย จะเอาอะไรอีก ไม่ต้องพร่ำรำพันอ้อมไปอ้อมมา จะเอาอะไรพูดออกมาตรงๆ บอกมาครั้งเดียวให้หมด” ธีรดนย์รู้ทัน หากเลขาลำเลิกบุญคุณแบบนี้ สิ่งที่ตามมาคือ ‘ค่าตอบแทน’
...นี่เขาจะต้องเสียเงินอีกมากแค่ไหนเพื่อให้ได้กินวิธวินท์...
...กับคนอื่น อย่างมากที่สุดก็แค่ให้เป็นสมาชิกคลับฟรี และแนะนำให้รู้จักแขกคนสำคัญของคลับเขาก็ได้คู่นอนแล้ว และแต่ละคนก็ไม่เคยขัดใจเขา จะจับพลิกคว่ำพลิกหงายยังไงก็ได้ หนำซ้ำยังตามตื้อเขาอีกต่างหาก...
...แต่กับวิธวินท์ เสียมาแล้วสองล้านหกแสดเจ็ดหมื่นบาท รวมถึงค่าสปาของเลขาอีกห้าพันบาทเป็นอย่างน้อย...
...ถ้าธีรดนย์ไม่ได้แอ้มวิธวินท์ล่ะน่าดู...
วิธวินท์ปิดประตู้ห้องพักแล้วเดินไปตามทางเดินช้าๆ ไม่สนใจที่ภมรโทรศัพท์มาเร่งให้รีบลงไปรวมตัวกับคนอื่นๆ ที่ชายหาดหน้ารีสอร์ทเพื่อทำกิจกรรมร่วมกัน ชายหนุ่มบอกเพื่อนว่าจะไปว่ายน้ำดูประการังแทนที่จะมาเล่นเกมวิ่งสามขาปัญญาอ่อนบนหรือเล่นเหยียบลูกโป่ง
วิธวินท์เดินเลี่ยงไปอีกด้านหนึ่งของชายหาด ยืนบิดตัวยืดเส้นยืดสายมองทะเลอยู่ชั่วครู่แล้วขยับกางเกงขาสั้นให้เข้าที่เพราะรู้สึกคับ ในใจรู้สึกเสียดายที่น่าจะซื้อกางเกงที่ตัวใหญกว่านี้ จากนั้นชายหนุ่มร่างสูงก็เดินลุยลงไปในทะเลช้าๆ ตามองไปข้างหน้าเห็นเรือสีขาวขนาดกลางลอยลำอยู่ไม่ไกลมากนัก วิธวินท์เคยฝันอยากจะแล่นเรือออกไปไกลๆ กลางทะเล แล้วแวะเที่ยวตามเกาะแก่งสวยงามให้หนำใจ และค้างคืนบนเรือ นอนดูท้องฟ้ายามค่ำคืน ฟังเพลงเบาๆ เคล้าไปกับเสียงสายลมพัดเอื่อย
ธีรดนย์ลดกล้องส่องทางไกลลงแล้วยิ้มชอบใจ รู้สึกว่าไม่เสียเที่ยวที่มาจอดเรือดักซุ่มมองวิธวินท์ ซึ่งตอนนี้กลายร่างเป็นโลมาหนุ่มทันทีที่ลงน้ำ แต่อย่างเดียวที่ขัดใจเขาก็คือแทนที่วิธวินท์จะสวมกางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วให้ดูเป็นอาหารตากลับสวมกางเกงขาสั้น แม้จะค่อนข้างรัดรูป แต่เขาก็คิดว่าเกะกะสายตายิ่งนัก
...คิดแล้วอยากจะกระโดดลงน้ำว่ายไปจ๊ะเอ๋กันกลางทะเล ดูซิว่าจะหนีเขาอีกหรือเปล่า แต่ถ้าหนี เขาก็จะแปลงร่างเป็นฉลามร้ายไล่งับโลมาน้อยปากแดง แล้วลากขึ้นมาเคี้ยวเล่นบนเรือ...
นักธุรกิจหนุ่มผู้อยากเป็นฉลามถอดเสื้อออกทันใดแล้วดึงกางเกงขาสั้นสีเบจลง เผยให้เห็นร่างกายกำยำสวมเพียงกางเกงว่ายน้ำสีกรมท่าตัวเดียว
...ขอไล่จับโลมาเล่นซักหน่อยเถอะ...
(http://upic.me/i/yd/dsc00787.jpg)
หาคนมาซ้อนท้าย :z1:
-
เหมือนๆจะไปจีบเค้า แต่ก็ไปขโมยรถ ซื้อที่ดินตัดหน้า อย่างนี้มันน่า :beat:ไม๊เนี่ย
-
ไล่จับกันน้ำ ท่าทางจะเหนื่อยนะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดไล่จับกันในน้ำด้วย
สาธุ.........ขอให้จับได้.........โอมเพี้ยง
-
ต่อบทที่ 19 ให้จบครับ แล้วจะขอลาไปหาหมอฟันรอบที่สอง ขอบคุณทุกท่านที่กดคะแนนให้นะครับ
(http://upic.me/i/vh/dsc00786.jpg) ยังหาคนมาซ้อนท้ายอยู่อ่ะ :z1:
วิธวินท์ตีเท้าเป็นจังหวะ มือแหวกน้ำไปข้างหน้าช้าๆ สายตามองลงไปยังท้องทะเลเบื้องล่างที่อุดมไปด้วยประการังหลากสี ปลาตัวเล็กตัวน้อยว่ายไปมาอย่างอิสระเสรี บางตัวว่ายเข้ามาใกล้เขามากจนอยากเอื้อมมือไปจับหยอกล้อ แต่ขณะที่กำลังเพลินเพลินอยู่กับธรรมชาติสวยงามก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ มีคนมุดน้ำลงมาใต้ท้องเขาแล้วดำดิ่งลงไปก่อนจะพลิกตัวหงายขึ้นมาแล้วยกมือขึ้นทักทายอย่างคุ้นเคย
...ธีรดนย์แน่ๆ มาไกลถึงเกาะกลางทะเลทำไมจะต้องมาเจอธีรดนย์อีก...
...เจ็บใจอายุธนัก นี่คงปล่อยข่าวให้เลขาของธีรดนย์รู้...
วิธวินท์ใช้มือกวักน้ำเปลี่ยนเส้นทางแล้วตีเท้าแรงขึ้น สองแขนจ้วงน้ำว่ายหนีอย่างรวดเร็ว แต่เขาได้ยินเสียงคนที่ว่ายน้ำตามมาตีเท้าแรงพอๆ กัน
...มาแข่งกันหน่อยเถอะ แข่งรถไม่เคยเห็นจะชนะเขาซักครั้ง แข่งว่ายน้ำกันซักหน่อยจะเป็นไรไป ไม่รู้หรือว่านักกีฬาว่ายน้ำของมหาวิทยาลัยคนนี้ยังครองสถิติว่ายน้ำระยะไกลอยู่จนถึงปีปัจจุบัน เหรียญทองก็ได้มาหลายเหรียญ...
วิธวินท์ว่ายน้ำออกนอกฝั่งไกลออกไปเรื่อยๆ ชำเลืองหันมามองธีรดนย์ที่ว่ายตามมาติดๆ เป็นบางครั้งแล้วก็เริ่มทิ้งระยะห่างจนผ่านหน้าเรือสีขาวออกไปประมาณหนึ่งร้อยเมตร จากนั้นจึงพลิกตัวตีกรรเชียงมองดูธีรดนย์ที่ว่ายตามหลังเขามาแล้วหยุดนิ่ง
“ช่วยด้วย” ธีรดนย์ร้อง ยกมือขึ้นทำท่าราวกับว่ากำลังจมน้ำ
...อย่ามาทำเป็นเจ้าเล่ห์ ว่ายไม่ทันแล้วจะให้เขากลับไปช่วย จากนั้นก็จะแกล้งนัวเนียแต๊ะอั๋งเขาสิไม่ว่า ดูจากหน้าตาทางทางของธีรดนย์แล้วไม่น่าไว้ใจ...
วิธวินท์เบ้ปากแล้วกำลังจะพลิกตัวว่ายน้ำต่อ แต่ก็เริ่มสังสัยว่าตัวเองอาจจะคิดผิดเมื่อเห็นธีรดนย์จมน้ำและหายไปต่อหน้าต่อตา วิศวกรหนุ่มมองอยู่เกือบครึ่งนาทีแล้วก็รู้สึกใจไม่ดี จนเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งนาทีวิธวินท์ก็แน่ใจว่ามีอะไรผิดปกติจึงตัดสินใจว่ายน้ำย้อนกลับไป
“คุณธีรดนย์” วิธวินท์ร้องเรียกเมื่อถึงจุดที่เห็นธีรดนย์จมลงไป “คุณธีรดนย์อย่าเล่นอะไรตลกนะ”
วิธวินท์มุดหน้าลงไปในน้ำเห็นธีรดนย์นอนกางแขนกางขากำลังจมลงในน้ำลึกลงไปเรื่อยๆ จึงไม่รอช้า กลั้นหายใจเต็มที่แล้วดำดิ่งลงไปดึงธีรดนย์ขึ้นมาก่อนที่จะสายเกินไป
เมื่อขึ้นพ้นผิวน้ำ วิศกรหนุ่มอดีตนักว่ายน้ำเหรียญทองกีฬามหาวิทยาลัยลากตัวนักธุรกิจหนุ่มไปยังเรือที่ลอยลำอยู่ไม่ไกลเพราะคิดว่าตัวเองคงไม่สามารถพาอีกฝ่ายไปถึงชายหาดได้
วิธวินท์โผเข้าเกาะเชือกของสมอเรือเอาไว้แน่นเพราะต้องการพักชั่วครู่ มือซ้ายพยุงธีรดนย์ที่ใบหน้าปริ่มน้ำ แล้วหันไปเรียกเสียงดังว่า “คุณธีรดนย์ ได้ยินผมหรือเปล่า"
คุณธีรดนย์ ตอบสิ ได้ยินไหม” วิธวินท์ถามซ้ำ “คุณดนย์ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ”
วิธวินท์พูดจบก็รู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นธีรดนย์ลืมตามขึ้นช้าๆ ดูเหมือนรับรู้ที่เขาเรียก
“ผมจะพาคุณขึ้นเรือ ทำใจดีๆ เอาไว้” วิธวินท์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ หลังจากหยุดพักได้ชั่วไม่กี่วินาที จากนั้นจึงผละออกจากเชือกของสมอแล้วว่ายไปด้านท้ายเพื่อหาบันไดที่จะขึ้นเรือ ใช้เวลาไม่นานเขาก็ลากตัวธีรดนย์ขึ้นเรือได้อย่างทุลักทุเล
วิศวกรหนุ่มนอนแผ่หราหอบหายหนักๆ อยู่ชั่วครู่แล้วพลิกตัวลุกขึ้นมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างร่างที่นอนแผ่เหยียบยาวอยู่บนพื้นเรือ ธีรดนย์สวมกางเกงว่ายน้ำตัวเล็กสีน้ำเงินเข้ม ต้นขาบึกบึน แข็งแกร่ง เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ อกกว้างกำยำอย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ หน้าท้องแบนราบ แต่ตอนนี้ไม่หายใจ...
...ก้มหน้าลงมาสิโลมาน้อย มาผายปอดให้ผมหน่อย ขอสัญญาว่าจะไม่สอดลิ้นเข้าไปในปากหรอก...
ธีรดนย์นอนนิ่ง กลั้นหายใจ รอเวลาที่จะได้รับการปฐมพยาบาลเบื้องต้น
...โอ๊ย ทำไมมือหนักอย่างนี้...
ธีรดนย์ร้องอยู่ในใจเมื่อวิธวินท์เริ่มทำการปฐมพยาบาล
...ปั๊มหน้าอกอย่างเดียวไม่ได้นะวิธวินท์ เรียน CPR มาจากไหน เขาต้องมีการผายปอดแบบปากประกบปากด้วยนะ...
“คุณดนย์ คุณดนย์ครับ อย่าเป็นอะไรนะ ฟื้นสิ"
...ฟื้นแน่ๆ ไม่ต้องห่วง แต่ขอประกบปากก่อน และชอบจริงๆ เวลาวิธวินท์เรียกชื่อเขาคำเดียว...
...แต่ว่าจะกลั้นหายใจไม่ไหวแล้วนะ รีบเป่าปากเร็วเข้า เมื่อกี้อยู่ใต้น้ำ กลั้นหายใจตั้งนาทีกว่า เกือบทำลายสถิติเดิมสมัยเรียน...
...ประกบปากซะทีสิโว๊ย...
ธีรดนย์ใกล้จะทนไม่ไหว แรงกระแทกจากมือวิธวินท์ไม่ใช่เบาๆ ส่วนมือของเขาเองกำแน่นเพราะต้องเกร็งตัวไว้ เท้าใกล้จะเป็นตะคริว ในใจก็นับเวลาไปเรื่อยๆ จนคิดว่าใกล้จะถึงหนึ่งนาทีครึ่ง
ในที่สุด...
...อืม...เปียกๆ เย็นๆ ผสมอุ่นๆ กลิ่นหอม รสหวานปนเค็ม...
ธีรดนย์อยากจะยิ้มยิ่งนักเมื่อความต้องการของเขาได้รับการสนองเพราะในที่สุดวิธวินท์ทำตามขั้นตอนสำคัญของการผายปอดเสียที ส่วนในหัวก็นึกภาพตามขณะที่วิธวินท์ก้มต่ำลงมาประกบปากเขา
...หน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ แต่ตอนนี้ดวงตากลมโตคู่นั้นคงกำลังทำตาตื่นๆ อยู่กระมัง...
...เอหรือว่าหลับตาพริ้ม เวลาผายปอดเขาไม่หลับตาพริ้มตอนเป่าปากกันนะ...
ธีรดนย์อยากลืมตาขึ้นมามองให้หายสงสัยแต่ก็ยังไม่กล้าเพราะไม่อยากให้การผายปอดเสร็จสิ้นเร็วเกินไปนัก...
...เป็นไงล่ะวิธวินท์ ได้ประกบปากผมซะที รู้จักธีรดนย์น้อยเกินไปซะแล้ว คราวหน้าจะดูดปากซะเลย แล้วกวาดลิ้นให้ทั่วโพรงปากเลยคอยดูสิ...
“คุณดนย์” วิธวินท์เรียกเสียงเบา มือยังคนปั๊มหัวใจธีรดนย์ต่อแล้วตามด้วยการเป่าปาก
...เฮ้ย ไม่ได้นะ พอแล้ว ตอนนี้ร่างกายส่วนล่างของเขากำลังเริ่มทรยศเจ้าของ...
ธีรดนย์เริ่มจะทนไม่ไหว ทั้งกลั้นหายใจและทั้ง ‘อดกลั้น’ สัมผัสจากวิธวินท์ทำให้บางส่วนในร่างกายเริ่มขยับตัวมีปฏิกิริยา
...พอแค่นี้ก่อนนะจ๊ะโลมาปากแดง สงสามวิธวินท์และสงสารตัวเองด้วย เพราะหากส่วนนั้นของเขาเกิดผงาดขึ้นมามากกว่านี้เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง...
ธีรดนย์ขยับตัว แอ่นหน้าอกขึ้น ทำท่าจะสำลักน้ำแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ทำเป็นรู้สึกตัว ก่อนจะพลักตัวนอนตะแคงตัวงอ ไอออกมาแรงๆ ประกอบการแสดง
“คุณดนย์ เป็นยังไงบ้างครับ” วิธวินท์ถามอย่างห่วงใย มือจับต้นแขนแกร่งของธีรดนย์ พยายามชะโชกหน้ามองใบหน้าของชายหนุ่มร่างกำยำที่นอนงอตัวอยู่กับพื้นเรือซึ่งพยายามซ่อนหน้าที่กลั้นยิ้มกับซ่อนความแข็งแกร่งเบื้องล่าง
“หนาว...” ธีรดนย์คราง
“รอเดี๋ยวนะ ผมจะไปหาผ้าห่มให้” วิธวินท์พูดรีบลุกเดินไปด้านข้างของเรือ ธีรดนย์เหลือบตามองตาม ไล่สายตาจากปลีน่องขาวสะอาดของวิธวินท์สูงขึ้นไปยังต้นขากำยำไม่แพ้เขา และหยุดนิ่งที่ก้นงอนๆ ภายใต้กางเกงขาสั้นสีเขียวสดเปียกน้ำลู่ติดตัวทำให้เห็นเป็นรูปร่างชัดเจน
...โอย อยากคลานไปกระชากกางเกงวิธวินท์ลงมานัก...
ศรายุธยืนมองพนักงานบริษัทกำลังเล่นเกมกันอย่างสนุกสนานบนชายหาด นึกได้ว่าไม่เห็นวิธวินท์ตั้งแต่เริ่มต้นจึงหันไปถามภมรที่ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ
“เขาก็คงไปหาโลกส่วนตัวของเขาเหมือนเคยล่ะ อย่าไปตามเลยครับ” ภมรตอบแล้วตะโกนเชียร์คนที่กำลังเล่นเกม
“อุตส่าห์มากับพนักงาน ก็ต้องมาเล่นเกมกระชับความสัมพันธ์ด้วยกัน ภมรไปตามมาที” ศรายุธสั่ง
“มันคงยอมมาหรอก อายุธก็รู้นี้ว่าหลานรักตัวเองนั้นดื้อขนาดไหน ให้ผมไปตามไปเซ้าซี้ เดี๋ยวก็โดนมันเตะ” ภมรส่ายหน้า
"วินท์บอกหรือเปล่าว่าจะไปทำอะไร" ศรายุธถาม
"ผมไม่รู้" ภมรส่ายหน้าแล้วหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นพนักงานที่กำลังเล่นขี่ม้าส่งเมืองกันอยู่ล้มคว่ำลงกับพื้นทราย
"วินท์อยู่คนเดียวใช่ไหม"
"อ้าว ก็คนเดียวสิครับ แล้วจะให้มันอยู่กับใคร" ภมรตอนเร็วๆ แล้วหันไปสนใจชมการเล่นสนุกกันของพนักงาน
...ถ้าไม่อยู่คนเดียวเขาก็พอจะรู้ว่าอยู่กับใคร คุณเต้ยบอกว่าตอนนี้ธีรดนย์ต้องการเร่งสปีดเต็มพิกัดเพื่อจับวิธวินท์ให้ได้...
...แต่อย่าให้ถึงขนาดต้องปล้ำกันเลยนะ เขาเป็นห่วงหลาน...
“เอาล่ะ เมื่อคุณดีขึ้นแล้วผมก็จะกลับ” วิธหันมาพูดกับธีรดนย์ที่กำลังนอนห่มผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่อยู่บนเก้าอี้อาบแดด
“ทำไมรีบไป ผมยังขับเรือไปส่งคุณไม่ไหวหรอกนะ เจ็บน่องน่าดู เมื่อกี้คงเป็นตะคริวด้วย” ธีรดนย์ตอบเบาๆ แหงนหน้ามามองวิธวินท์ที่ยืนกอดอกค่อนมาทางด้านบนของเก้าอี้อาบแดดที่เขาเอนตัวนอนอยู่อย่างสบาย
“ผมว่ายน้ำกลับก็ได้ แค่นี้เอง” วิธวินท์ยักไหล
“ไหวหรือครับ คุณช่วยผมจนเหนื่อย ผมกลัวคุณจะหมดแรง เกิดจมน้ำไปจะว่ายังไง ผมเป็นห่วง” ธีรดนย์ทำเสียงอ่อนโยน ในใจเริ่มคิดเปลี่ยนบุคลิกและกลยุทธ์ใหม่เพราะเห็นว่าท่าทางอวดดี หาเรื่อง และหลงตัวเองอย่างที่ผ่านๆ มาไม่น่าจะได้ผลในการ ‘ได้ตัว’ วิธวินท์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นชายหนุ่มแสดงความอ่อนโยนและห่วงใยขณะที่ช่วยชีวิตเขาไว้จากการ ‘แกล้งจมน้ำ’
...ลองทำตัวอ่อนโยน นุ่มนวล พูดจาออดอ้อน ลองดูซิว่าจะทำให้วิธวินท์ใจอ่อนได้บ้างหรือเปล่า...
“ไม่จมหรอก ผมเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของมหาวิทยาลัยเชียวนะ จากเรือคุณไปถึงชายหาดแค่นี้ ถือว่าจิ๊บจ๊อยมาก” วิธวินท์มั่นใจ
...ผมก็นักดำน้ำตัวยงเหมือนกัน แล้วสถิตกลั้นหายใจใต้น้ำของผมก็ยังไม่มีเพื่อนๆ คนใหนทำลายสถิติได้...
“นั่งคุยกันก่อนสิครับ ขอให้ผมรู้สึกดีขึ้นอีกหน่อย จะขับเรือไปส่งหน้ารีสอรท์” ธีรดนย์ยิ้มบางๆ นัยน์ตาพราวระยับ
“คุณรู้หรือว่าผมพักที่ไหน”
“ผมก็เดาเอา” ธีรดนย์ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน
“แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง”
“ผมเช่าเรือ”
“ผมหมายความว่าใครบอก”
“โธ่ ใครบอกก็ช่างเถอะครับ รู้แต่ว่าผมอยากมา” ธีรดนย์ยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำเสียงนุ่ม “ถึงมาแล้วเกือบจมน้ำตาย แต่ผมก็โชคดีที่ได้คุณมาช่วยชีวิต ผมเป็นหนี้ชีวิตคุณ จะว่าไป คุณจะทวงชีวิตผมก็ได้เพราะถ้าไม่ได้คุณ ผมก็คงจะนอนตายเป็นเจ้าชายนิทราใต้มหาสมุทร”
...จะตายแล้วยังจะให้ตัวเองเป็นเจ้าชายอีก เป็นผีทะเลเฝ้าทะเลสิไม่ว่า แล้วนี่จะมาไม้ไหน มาไม้นุ่มนวลอ่อนโยนหรือ ไม่เชื่อหรอก...
“ผมจะขับเรือไปส่งคุณให้ถึงฝั่ง รออีกนิดนะ ใกล้พระอาทิตย์ตกดินแล้ว รอดูด้วยกันเสียก่อน” ธีรดนย์ทำเสียงอ้อน
“บอกแล้วว่าไม่ต้อง ผมไม่ชอบพูดเซ้าซี้” วิธวินท์เสียงเข้ม พลางเดินไปที่กราบเรือ เตรียมตัวจะลงน้ำ
“คุณจะกระโดดลงตรงนั้นเลยหรือ ไปท้ายเรือแล้วค่อยๆ หย่อนตัวลงน้ำดีกว่า” ธีรดนย์แนะนำ
“คุณเลิกจู้จี้เถอะน่า ผมเป็นนักกีฬากระโดดน้ำมาก่อน แค่นี้เอง” วิธวินท์ส่ายหน้า ทำท่าระอาใจยิ่งนัก
...เป็นนักกีฬาอะไรมาบ้างละเนี่ย ทำไมเล่นกีฬาหลายอย่างนัก แต่ที่แน่ๆ คงเป็นนักกีฬาแข่งมอเตอร์ไซด์ทางเรียบมาด้วย...
“เย็นนี้ทานดินเนอร์ด้วยกันไหมคับ” ธีรดนย์ไม่ยอมเสียโอกาส
“ไม่” วิธวินท์ต้องสั้นๆ คำเดียว มือหยิบแว่นตาว่ายน้ำขึ้นมาสวม
“ผมอยากทานข้าวกับคุณ ไม่งั้นไม่ขับเรือมาไกลขนาดนี้หรอก”
“คุณตามมาจากกรุงเทพฯ ทำไม” วิธวินท์หันมาถาม
“คุณถามผมแล้ว และผมก็ตอบไปแล้ว”
“ถามอีกก็ตอบอีกเถอะ คุณและคุณเต้ยวางแผนกับอายุธใช่หรือเปล่า”
“เปล่านะ มันเป็นเหตุบังเอิญ”
“ฮึ บังเอิญ” วิธวินท์เบ้ปาก “บังเอิญคุณดำนำลงไป แล้วยกมือทักทายผมอยู่ใต้น้ำ เลิกทำอะไรเป็นเด็กได้แล้วนะคุณธีรดนย์ อายุคุณก็คงไม่น้อยแล้ว เป็นถึงเจ้าของโรงเหล้า”
“ว่าคลับผมซะเสีย” ธีรดนย์พยายามควบคุมอารมณ์และรักษามาดนุ่มนวลอ่อนโยนตามที่คิดเอาไว้
“ผมมาเที่ยวกับเพื่อนพนักงานบริษัท จะสนุกกับเพื่อน ผมไม่มีเวลามาเป็นเพื่อนเล่นคุณหรอก” วิธวินท์หันมาพูดเสียงเข้มก่อนจะกระโดดลงไปในน้ำทันทีที่พูดจบ ไม่เปิดโอกาสให้ธีรดนย์ตอบกลับแม้แต่คำเดียว หรือถึงมั้จะตอบโต้ วิธวินท์ก็คงไม่ได้ยินแล้ว
ธรีดนย์ขยุ้มผ้าเช็ดตัว กระชากออกจากร่าง แล้วลุกขึ้นพรวดไปยืนเท้าสะเอวมองคนที่ว่ายน้ำกลับเข้าฝั่งด้วยสายตามาดมั่น ปากเม้มอย่างขัดเคือง
...ฮึ อุตส่าห์ทำเป็นอ่อนโยนให้ เลยถือโอกาสข่มเขาหน้าตาเฉย แล้วยังว่าเขาเจ็บแสบ...
...ไม่มีเวลาเป็นเพื่อนเล่น...
...ใครจะอยากให้เป็นเพื่อนเล่น อยากให้เป็นเพื่อนนอนต่างหาก...
...อยากให้เป็น....อยากให้เป็น...
...อยากให้เป็นอะไรดีวะ...
********end of chapter 19********
-
จิ้มๆ
คนไม่บริสุทธิ์ :m20:
-
พระเอกมันร้ายจริงๆ - -"
-
เกลียดคนที่เห็นคนอื่นเป็นของเล่นอ่ะ
-
โหเล่นไล่.......จับกันในน้ำด้วยอะ
ไล่จับหรือไล่ปล้ำวะ....น่าสงสัย :-[ :-[ :oo1: :oo1:
คุณวิธคงต้องแปลร่างเป็นปลาไหลบ้างแล้วหละ
จะได้ลื่นๆจับไม่ได้ :m20: :m20: :m20:
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
-
คุณดนย์ ก่อหลายคดีแล้วนะครับ ขโมยมอเตอร์ไซค์ แล้ว
ยังแกล้งจมน้ำอีก ชักจะก่อการอุกอาจแล้วนะครับ
ขนาดโดนคุรเต้ยว่าซะขนาดนั้นแล้ว.....
คุณวินท์ครับ เอาให้หนักเลยครับ มาขโมยของรัก
ของหวงได้ แถมยังเจ้าเล่ห์มาทำเจ้าคารมอีก
โดนเมินเสียบ้างก็ดีนะครับ
เป็นกำลังเป็นทุกคนครับ ยกเว้นคุณดนย์ :m20:
-
o13
อืหนูวินท์สู้ๆเว้ย
อย่าไปยอมนายสัปดนนั่นง่ายๆนะ
หมั่นไส้มันมากๆ เอาให้ลงแดงตายไปเลย
o18
-
ตามมาอย่างกระชึ้นชิด
อยากโดน(หมอ)ฟันบ้าง
-
ตามมาอย่างกระชึ้นชิด
อยากโดน(หมอ)ฟันบ้าง
เราอยากฟันหมอ แต่หมอตัวเล็กนิดเดียวและมีเมียแล้ว :pigha2: :pigha2:
-
เราไม่อยากโดนไรทั้งนั้น ยกเว้น อยากโดนเป็นเจ้าของ อยากมีคนจับจอง
แม้เธอได้ครอบครอง เป็นเจ้าของใจดวงนี้.............
ทำไมดนย์ไม่กระโดดตาม โห่ย...ไม่ได้เรื่องเลย ดินเนอร์ก็อด...แล้วไงล่ะทีนี้
เหี่ยวแห้งบนเรือยอช์ทหรูแบบนี้ เสียชื่อหมด แต่เอ๊ะ..........
เฮ้ยยยยยยยยยยยย................วินท์กระโดดหนีแบบนี้อ่ะ ถูกแล้ววววววววววววววว
ได้ไง ได้ไง จะมาแอบกินกลางทะเล ไม่ใช่ปลาหมึกนะจะได้ตกเอาง่ายๆอ่ะ
แน่จริง เอมมอไซค์มาคืนเด้.............จาให้หอม (คิดแทนวินท์ ฮี่ ฮี่)
คนเขียนเหรอ ที่สูง ร้อยแปดสาม นี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จาสูงไปใหนฟะ (แต่ขอบอก ตะรูชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ)
:กอด1: :m20: :L2:
-
ตามมาอย่างกระชึ้นชิด
อยากโดน(หมอ)ฟันบ้าง
เราอยากฟันหมอ แต่หมดตัวเล็กนิดเดียวและมีเมียแล้ว :pigha2: :pigha2:
งั้นฟันป้าขวัญดีกว่า ตัวกำลังพอดีแปดสิบโลเอง อิอิ
-
วางแผนตลอดเลย สงสัยจะเป็นพ่อขุนแผน :z1:
-
ตามมาอ่านแล้ว o13
ขอบคุณที่มาต่อนะค้าบ ...ยาวตั้ง 2 ตอนแน่ะ
...
คุณดนย์ยังคงความเป็นคุณดนย์ ในหัวไม่มีเรื่องอื่นเลย ...เวรกรรม :seng2ped:
...
แต่อ่านไปนาน ๆ เริ่มไม่ชอบทุกคนในเรื่องยกเว้นคุณวินเอาจริง ๆ จัง ๆ :laugh:
คุณดนย์นี่ไม่ต้องพูดถึงเลย ...คนอย่างนี้ถ้ามีตัวตนจริง ๆ ...น่าจะเป็นผู้ร้ายมากกว่าพระเอก ...เพราะดูแล้ว แกเองอาจจะมีข้อดีอยู่บ้าง แต่ขนาดนี้ยังคิดแต่จะเอาชนะ ...คุณดนย์ประทับใจเจ้าลิงแก้มแดง เพราะเรื่องอื่นนอกจากเรื่องหน้าตากับอยากเอาชนะนิสัยบ้างมั้ยน้อ ? ...อาจจะทำให้ไม่เบื่อมั่ง เพราะยังจับไม่ได้ ไล่ไม่ทัน ...แต่ ...ยิ่งนานไป ยิ่งมีแผน เราว่า มันยิ่งดูน่าเชื่อน้อยลงไปทุกทีว่า แกจะรักคนที่ตามขึ้นมาได้ นอกจากอยากนอนด้วยเฉย ๆ เพราะได้มายาก :angry2:
เพราะจนป่านนี้ยังคิดแต่จะให้ยอม จะตามยังไง จะชนะยังไง จะมองตรงไหน ...หึ หึ หึ
...เกือบจะลืมไปแล้วว่า แววตาของลิงน้อยที่ก้มหน้าลงมาตอนทำประแจตกน่ะ มันประทับใจคุณดนย์อยู่ในซักตอนยึง ...ท่าทางมันจะเลือนหายไปตอนตาม ๆ แบบหนัง India กันเนี่ยแหละ ...กร๊ากกกกกกกก
เต้ยนี่ ...เจ้าวางแผนดี ...แต่เต้ยวางแผนแรก ๆ น่ารัก หลัง ๆ ไม่ไหวละ ...มันแบบ เริ่มเหมือนว่า เต้ยไม่มีความจริงใจให้กับใครทั้งนั้น :laugh:
อายุทธนี่ก็แปลก ...วางแผนให้คนที่ตัวเองก็ไม่คิดว่าดี มาทำให้หลานชายชอบ :angry2:
ภมรก็ผู้ชายธรรมดา ดูเป็นคนปกติที่สุดในหนุ่ม ๆ ที่โผล่ออกมาตอนนี้
...
ท่าทางว่า เรื่องคงไปแตกหักเอาตอนวัน X'Mas ที่มีงานของโรงเรียนภิรายุล่ะมั้ง
แล้วคงมีการเสียสละ แย่งชิง ฯลฯ กันตามระเบียบ
-
:z1: :z1: :z1:
แผนเยอะจริ๊ง
-
ชอบหนูวินธ์จริงๆ แบบนี้ล่ะมันส์
ลิงน้อยหน้าขาวปากแดงนึกถึงคนนี้ขึ้นมาเลย
(http://img386.imageshack.us/img386/2717/pic01as7.gif)
(http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A8049348/A8049348-43.jpg)
(http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A8049348/A8049348-164.jpg)
ปล.ไม่รู้จะมีใครคิดเหมือนเราบ้าง
-
ลิงน้อย รูปหล่อ น่าร๊ากกกกกกก :o8: +1
-
:กอด1: รักคุณเต้ยจัง
คุณเต้ยจะรู้มั๊ยนะว่ามีคนนินทาหาว่า เชี่ยวเรื่องจับปู้ชายยยยยอั๊ยยยยยโดนใส่ร้ายยยยเนอะๆ เลขาของคุณดนย์ออกจะรักนวลสงวนไว้ให้คนที่น่ารับทาน อย่างเช่นคุณยุธ
โธ่ๆน่าสงสารพ่อลิงน้อยปากแดง โดนคนใจร้ายขโมยรถสุดที่ร้ากกก
คงต้องใช้ค.อดทนปราบคนเจ้าเล่ห์สินะ ถึงจะเรียกร้องค.สนใจและเรียกค.อ่อนอกอ่อนใจ
จากคุณดนย์ได้ เหอะๆว่าแผนนี้ใช้ไม่ได้ผลหรอก แล้วนี่คุณเต้ยก็แสนจะฉลาด จะล่อให้ร้ากหรือว่า จะล่อลวงให้เกลียดขี้หน้ากันแน่เนอะๆ
แล้วมาเล่นน้ำป๋อมแป๋มคนเดียวแบบมะกัวโดนฉุดแบบนี้ เสร็จถ้ำมองแน่ๆ อุปกรณ์พร้อมซะขนาดนั้น เหอะๆพ่อลิงน้อยก้นสวยจะรอดไปไหนเสีย :z1: กุงเกงก็รัดได้ใจ 555
+1 ให้แล้วนะคะ สินสอดพร้อมรึยังคะ ป่านนี้หนุ่มๆผิวขาวๆปากแดงๆคงอยากซ้อนท้ายจะแย่
คนอ่านก็คิดถึงคุณครับ แต่ไม่รู้คุณคือคนใหน
เพราะถ้าเดินสวนกัน คงไม่รู้จักหรอก
แต่ชอบนิยาย ชอบน้องวินท์ ชอบคุณดนย์
ชอบคนเขียนคร้าบบบบบบบ
ให้กำลังใจเต็มร้อยยยยยยยยยยยยยย
ถ้าชอบเดินตลาดนัดข้างถนนก็อาจสวนกันครับ แต่ถ้าไปเดินสยามกับสีลมอาจไม่สวนกัน :pigha2: :pigha2: แต่ถ้าสวนกันก็รู้แน่ ผู้ชายตัวสูงใหญ่ 183 ซ.ม. เดินชนร่มของแม่ค้าตลาดนัดอยู่บ่อยๆ ท่าทางเรียบๆ ติ๋มๆ สุภาพ นุ่มนวล อ่อนโยน เดินอมยิ้มมองสิ่งต่างๆ รอบกายด้วยสายตาซื่อๆ สังเกตไม่ยากหรอก :really2: (แต่มีคนบอกบ่อยๆ ว่าเหมือนครูพละ :sad11:
เซ็งไปเลย :เฮ้อ:
>>>
แต่ว่าเรื่องรูปพรรณสัณฐานนั่น หนุ่มที่เดินตลาดนัดนั่นคือคุณนาย หรือคุณคฑาวุธ หรือ คุณภิรายุล่ะคะ
จะได้ตีถูกตัว 555 แต่ถ้ากรณีสุดท้าย จะฉุดเลย
-
+1 ให้อีกทีนะคร้าบ
ตามไปถึงท้องมหาสมุทร คงเหลือแต่บนท้องฟ้าให้หนีแล้วละคร้าบ อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอและตลอดไปครับ
-
ตามมาถึงขนาดนี้แล้ว ก็นับได้ว่าความพยายามเป็นเลิศ
-
เมื่อไรดนย์จะรู้จักความรักน่ะ
-
เจ้าเลห์ เหมือนใครน้า
+1 ให้พี่นาย เป็น 989 และนะครับใกล้ได้เมียแล้ว
ว่าแต่หาได้แล้วหรือพี่นาย :jul3:
-
นางเอกยังก่ะพิมพ์ลภัส
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ปู้ชายห้าร้อยเล่มเกวียน :z3:
กลั้นหายใจจะขาดใจตายอยู่แล้วยังจะเอาอีก
ไม่ได้ผากปอดแต่ได้ กลิ่นลมหายใจก็ยังดีฟ่ะ
เฮ้อออไก่อ่อนก็บอกมา 5555 เป็นพระเอกหนังไทยได้ไม่นาน
จะกลายร่างเป็นตัวร้ายจอมหื่นแล้วเรอะ อิอิ
ทำตามที่เต้ยแนะนำตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องอั๊ยยยยยยยยยยย
เจ้าชายเฝ้าทะเลหรือว่าผีหื่นทะเลกันแน่
ปล.เข้ามาเม้นอีกรอบเพราะอ่านมะจบตอน กรี๊ดดดดดดดดด
-
มาเชียร์น้องวินท์ สู้ สู้ เอาคืนนายดนย์ให้เจ็บๆหน่อย :z2:
หมั่นไส้จริงๆ โดยเฉพาะคนแต่ง
ไปให้หมอฟัน ขอให้ไฟดับ ตอนกำลังทำฟันอยู่ :z2:
5555 :z13:
-
ชอบหนูวินธ์จริงๆ แบบนี้ล่ะมันส์
ลิงน้อยหน้าขาวปากแดงนึกถึงคนนี้ขึ้นมาเลย
(http://img386.imageshack.us/img386/2717/pic01as7.gif)
ปล.ไม่รู้จะมีใครคิดเหมือนเราบ้าง
อยากกินนิชชิน หวาน มัน กรอบ
น่ารักเนอะ แ่ต่วิธวินท์ในความคิดผมคิ้วเฉียง ดุๆ ดื้อๆ หน่อยนึงและแมนกว่านี้ แต่ว่าน้องนิชคุณนี่ก็น่ารักดีเนอะ คนอะไร น่ากิน จับมาแต่งหน้าทาปากนี่คงสวยน่าดู
ขอบคุณสำหรับความเห็นทุกท่านนะครับ โดยเฉพาะคุณ here
มีอะไรติชมก็ช่วยส่งมาหน่อยนะครับ เพราะจะได้ปรับปรุง ตอนนี้เขียนไปเยอะและทำวิดยานิพินด้วย ไหนจะตระเวนหาเมียอีก เลยชักเบลอๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยกดคะแนนให้นะ ใกล้จะถึง 1000 แล้ว แต่ยังไม่มีแววสมหวังซะที คนที่เราชอบเขาก็ทำเฉยๆ อุตส่าห์ส่ง เอสเอ็มเอสบอกความในใจก็ทำเป็นเฉไฉ
เฮ้อ สงสัยต้องใช้วิธีเขียนชื่อทุกคนที่รู้จักใส่กระดาษแล้วเลือกขึ้นมา 1 ชื่อ ได้ชื่อใคร คนนั้นก็ต้องโดนผมปล้ำทำเมีย :pigha2:
20
ศรายุธเดินเข้ามาในล๊อบบี้โรงแรมเมื่อเวลาสิบห้านาทีหลังเที่ยงคืน แล้วมุ่งตรงไปยังเคาท์เตอร์พนักงานต้อนรับเพื่อรับกุญแจห้อง แต่ยังไม่ทันจะถึงก็ต้องชะงักเพราะจู่ๆ ก็มีคนก้าวเข้ามาขวางทาง
"อายุธ หายไปไหนมา"
"วินท์ ทำไมยังไม่นอนอีก" ศรายุธเลิกคิ้วแปลกใจ ไม่ตอบคำถามหลานหากตั้งคำถามฝ่ายนั้นแทน
"นอนได้ยังไง มาเที่ยวนะ หกทุ่มเป็นเวลาออกไปท่องราตรี"
"แล้วทำไมยังไม่ไป" ศรายุธถาม
"ก็เพราะมารออายุธไง"
"อาไม่ไปด้วยหรอก จะนอน" ศรายุธทำท่าหาว "ไปกันเองเถอะ แต่อย่ากลับดึกนักนะ อย่าดื่มเหล้าจนไม่ได้สติ แล้วบอกภมรด้วยว่าให้เตรียม..."
"ทำไมหัวยุ่ง เสื้อปล่อยชายข้างเดียว อาไปทำอะไรมา" วิธวินท์เปลี่ยนเรื่องถาม
ศรายุธก้มลงมองตัวเองแล้วหันหน้าไปมองด้านข้างเพราะต้องการหลบตาหลานชายที่ยืนทำหน้านิ่งเรียบอยู่ตรงหน้า วางท่าราวกับว่าเขาเป็นเด็กหนีเที่ยว
"ปกติอายุธเอาเสื้อเข้าในกางเกง"
"อามาเที่ยวทะเลนะวินท์ ไม่ต้องเรียบร้อยขนาดนั้นก็ได้ แล้วที่ผมยุ่งก็เพราะลมทะเลมันพัด นี่จะมาจับผิดอะไร" ศรายุธอธิบายยิ้มๆ
"ไม่ได้จับผิดหรอก เพียงแต่แปลกใจที่เห็นแวบหายไปทันทีหลับทานข้าวเย็นเสร็จ เจ้าของบริษัทไม่อยู่สนุกกับลูกน้อง"
"วินท์กับภมรก็อยู่ เจ้าของบริษัทมีสามคน"
"แต่อาเป็นผู้ใหญ่สุด ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าถึงเราเป็นหุ้นส่วนกันสามคน แต่ผมกับภมรก็ยกให้อายุธเป็นประธานบริษัท"
"แล้วนี่จะรู้ให้ได้ใช่ไหมว่าอาไปไหนมา" ศรายุธถอนหายใจเบาๆ มองหน้าวิธวินท์ที่ไม่มีทีท่าว่าจะหลบจากการขวางทาง
"ไปหาคุณเต้ยใช่หรือไม่ นัดคุณเต้ยมาที่เกาะด้วนใช่หรือเปล่า"
"เปล่า" ศรายุธตอบปฏิเสธทันที
"เปล่านี่คือตอบคำถามแรกหรือตอบคำถามที่สองของผม" วิธวิณท์ทำหน้าบึ้งแล้วถามต่อว่า "แต่คุณเต้ยรู้ใช่ไหมว่าเรามาที่นี่ แล้วบอกให้คุณธีรดนย์ตามมาด้วย"
"อาไม่รู้"
"ไม่รู้ว่าคุณเต้ยรู้ หรือไม่รู้ว่าคุณธีรดนย์มา หรือไม่รู้ไม่เห็น"
"ทั้งสองอย่างนั่นล่ะ นี่อากลายเป็นจำเลยใช่หรือเปล่าวินท์" ศรายุธยังทำหน้ายิ้มขันกับการซักไซร้ไล่เลียงของหลานชาย
"คุณธีรดนย์มาที่นี่ ถ้าเจ้านายรู้ก็เป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากเลขาบอก และถ้าเลขารู้ก็คงต้องรู้จากคนที่เขาสนิทสนมด้วย และในบริษัทเรา คุณเต้ยเขาก็สนิทกับอายุธมากที่สุด ซึ่งผมไม่ค่อยจะอยากเห็นด้วย" วิธวินท์ยืดกอดอก เอียงคอพูดกับศรายุธช้าๆ
"เดือนร้อนวินท์มากนักหรือ"
"เปล่า ผมแค่เป็นห่วง"
"อะไรนะ เป็นห่วง เป็นห่วงอาเรื่องอะไร อาต่างหากที่ต้องเป็นห่วงวินท์"
...เป็นห่วงกลัวคุณธีรดนย์จะทำอะไรวินท์แล้วทิ้งให้เสียใจ...
"ผมเอาตัวรอดได้ แต่อายุธนั่นล่ะจะไม่รอด รู้หรือเปล่าว่าตัวเองกำลังเจอกับอะไร"
"เจอกับอะไรหรือวินท์" ศรายุธแกล้งถาม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหลานชายตัวดีกำลังจะพูดอะไร เขารู้ว่าวิธวินท์อยากให้อาของตัวเองลงเอยกับภิรายุเพราะเหตุผลที่ว่าเหมาะสมกัน
"เฮ้อ" วิธวินท์แหงนหน้าขึ้นถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะพูดว่า "ก็เจอกับนักล่านะสิ"
"หมายความว่ายังไง"
"อายุธ" วิชวินท์เดินเข้ามาใกล้แล้วมองตาศรายุธนิ่ง "อายุธไม่ทันคุณเต้ยหรอก แล้วอาก็ไม่เหมาะกับเขา คุณเต้ยเปรี้ยวและสมัยใหม่มาก ไม่รู้ว่าเขาจะจริงใจและจริงจังกับอายุธแค่ไหน อาจจะหลอกให้อายุธฟันเขาแล้วเขาก็ทิ้ง อายุธก็จะตกหลุมรักคุณเต้ยแล้วก็ต้องมาเศร้าภายหลัง คนที่เหมาะสมกับอายุธคือ..."
"ภิรายุ" ศรายุธแทรก "ทำไมอาจะไม่รู้ว่าวินท์พยายามจับคู่ให้อา แต่อย่าลืมนะวินท์ ความเหมาะสมกับใจรักมันคนละเรื่อง ถ้าเป็นวินท์ จะเลือกอะไร"
"ความเหมาะสมสิ สองคนต้องไปกันได้ มีอะไรเหมือนๆ กัน เข้ากันได้ ทันกัน"
"แน่ใจได้ยังไงที่ว่าคุณเต้ยจะหลอกอาแล้วก็ทิ้ง"
"แสดงว่าอายุธกะจะได้คุณเต้ยแล้วทิ้งเหมือนกันหรือ" วิธวินท์สรุป
"โธ่วินท์ ทำไมชอบคิดอะไรเอาเองไปเรื่อย" ศรายุธส่ายหน้า "ไร้สาระ คิดอะไรก็ไม่รู้ พูดอะไรไม่เข้าเรื่อง ไป๊ ไปเที่ยวได้แล้ว"
ศรายุธหัวเราะออกมาแล้วยกมือขั้นจะตบแก้มหลานหนุ่มเบาๆ อย่างที่เคยทำ แต่หลานชายตัวโตรีบเอียงหน้าหลบแล้วขยับตัวออกไปด้านข้างพร้อมบ่นว่า "เอาอีกแล้ว จะตบแก้มผมอีกแล้ว บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ นี่ก็กลางล๊อบบี้ ไม่อายบ้างหรือไง"
"วินท์เป็นเด็กของอาเสมอ ถึงตัวโตเป็นยักษ์ก็ยังเป็นเด็กสำหรับอา"
"เด็กอย่างนี้ก็ยังทันคน ผู้ใหญ่อย่างอายุธนั่นล่ะระวังตัวเอาไว้ เดี๋ยวได้โดนหลอกให้เจาะไข่แดงเขาแล้วถูกเขาทิ้ง" วิธวินท์เตือน ทำหน้าห่วงใยศรายุธอย่างจริงจัง
"ครับ จะระวัง" ศรายุธยิ้มมุมปาก มองวิธวินท์ด้วยสายตาขำๆ ที่หลานห่วงเขาจนเกินเหตุ ก่อนจะเอื้อมมือไปผลักไหล่หลานชาย "อารู้วิธีใส่ถุงยางอนามัย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"
"ผมกลัวว่าอาจะตกเป็นของคุณเต้ยโดยประมาท เดี๋ยวจะมีเรื่องยุ่งยากตามมา" วิธวินท์เบ้ปาก
ศรายุธศีรษะ ทำหน้าระอาใจกับพฤติกรรมของหลานชาย หากในใจพูดกับวิธวินท์ว่า
...สายไปแล้วล่ะวินท์ มันเริ่มจะยุ่งแล้วล่ะ...
...วินท์ไม่รู้อะไรหรอก ไม่รู้จริงๆ..
ภมรส่ายหน้าอย่างระอาใจเมื่อคนที่เขากำลังพูดโทรศัพท์ด้วยไม่ยอมวางสายเสียที บารมีบ่นใหญ่ว่าวิธวินท์ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ว่าเป็นโทรศัพท์มือถือหรือโทรศัพท์ในห้องพัก ครั้นรู้ว่าภมรกับวิธวินท์กำลังจะไปเที่ยวผับกัน บารมีถึงกับบอกว่าจะตามมาด้วย
"แกจะบ้าไปแล้วหรือบารมี นี่บนเกาะนะ แล้วนี่ก็หกทุ่ม แกอยู่กรุงเทพฯ คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง" ภมรโวยวาย
"แล้วนายนอนห้องเดียวกันกับวินท์หรือเปล่า" บารมีถาม
"เออสิวะ ไปไหนก็นอนกับไอ้วินท์นี่ล่ะ นอนกันมาตั้งนานแล้ว เอ็งจะมาหึงอะไรตอนนี้ เพื่อนกันนะโว๊ย" ภมรเสียงดังกว่าเดิม
"แล้วตกลง นายชอบผู้ชายหรือชอบผู้หญิง" บารมียังคงซักต่อ
"ไอ้บารมี แกนี่เป็นเอามาก อยากจะรู้จริงๆ หรือ ไปถามวินท์ดูสิ" ภมรแกล้งทำเสียงเข้ม "รับรองว่าคำตอบที่ได้รับ แกต้องกระอักเลือด"
"ภมร อย่าให้รู้นะว่าแกทำอะไรวินท์ ไม่งั้นเราเลิกเป็นเพื่อนกัน" บารมีขู่
"ไม่ต้องมาขู่ข้าหรอก ข้าจะไปทำอะไรไอ้วินท์มันได้ โดนมันเตะปากแตกล่ะสิ คนที่จะทำมันคือคุณธีรดนย์โน่นแน่ะ ไล่จับไอ้วินท์เหมือนแมวไล่จับหนู เอ๊ะ ไม่สิ เหมือนเสือหิวไล่จับกวาง" บารมีหัวเราะชอบใจ
"ธีรดนย์ ธีรดนย์ไปโน่นด้วยหรือ ไปได้ยังไง"
"คงไม่ได้เดินมามั๊ง ข้าคิดว่าเขาขับรถมา รวยแบบนั้นน่าจะมีรถหลายคัน ไม่ก็ขับเรือยอท์ช แกก็รู้ว่าไอ้วินท์ชอบล่องเรือไปกลางทะเล" ภมรทำเสียงเยาะๆ "บารมี ถ้าแกไม่มีเรือยอท์ช อย่าหวังว่าจะได้แอ้มวิธวินท์เนื้ออ่อน"
"ไอ้..." บารมีเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะร่าของภมร เขารู้ว่าเพื่อนแกล้งยั่ว แต่อีกใจหนึ่งก็อดกังวลไม่ได้ ขณะนี้บารมีรู้สึกทรมานมาก ตั้งแต่ยอมรับความรู้สึกที่แท้จริงของตนที่มีต่อวิธวินท์แล้วเขายิ่งร้อนรุ่ม
"เอาเถอะ เพื่อเห็นแก่เอ็ง ข้าจะดูแลไอ้วินท์อย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แต่ถ้าเกิดมีเผลอมากัดมันบ้าง ข้าจะตบยุงให้ ลูบผิวเนียนสะอาดของวินท์ให้หายเจ็บแล้วทายาให้ด้วย แกไม่ต้องห่วง" บารมีทำเสียงนุ่มนวลแล้วรีบวางสาย ในใจก็บ่นต่อว่า ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะยุ่งเหยิงวุ่นวายกว่าที่คิด
...ชอบกันพัลวันไปหมด คนนี้ชอบคนโน้น ส่วนคนโน้นก็ชอบคนนั้น แล้วคนนั้นก็ดันมาชอบคนนี้...
...ยุ่ง ยุ่งจริงๆ คุณเต้ยเองที่ทำท่าจะเป็นกามเทพ ตอนนี้ตัวเองก็ดูเหมือนจะกลายเป็นกามเทพขี้โกงไปเสียนี่ สงสัยภมรต้องแสดงฝีมือซะแล้ว...
วิธวินท์นั่งอยู่บนขอบกระถางต้นไม้ขนาดใหญ่หน้าผับ ในมือถือขวดเบียร์ที่พร่องไปแล้วครึ่งขวด ส่วนภมรยังสนุกอยู่ข้างใน ไม่มีทีท่าจะกลับง่ายๆ ชายหนุ่มมานั่งสูดอากาศบริสุทธิ์เพราะในผับเล็กๆ นั้นอบอวลไปด้วยควันบุหรี่
วิศวกรหนุ่มยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกหนึ่งอึก ตั้งใจว่าพอเบียร์หมดขวดก็จะเข้าไปลากตัวภมรกลับโรงแรม แต่มือที่ยกจับขวดเบียร์อยู่นั้นค่างเติ่งเมื่อมองไปเห็นร่างสูงใหญ่ของคนที่คิดว่าตัวเองรูปหล่อและมีเสน่ห์ยิ่งกว่าใครเดินเข้ามาหา
...ธีรดนย์ เมื่อไหร่จะเลิกล้มความตั้งใจก็ไม่รู้ ดูไม่ออกหรืออย่างไรว่าเขากับตัวเองไม่เหมาะสมกัน...
...คนเรา จะเอาเรื่องหัวใจมาพิจารณาไม่ได้หรอก ต้องดูเรื่องอื่นด้วย เขากับธีรดนย์มีวิถีชีวิตที่แตกต่างกัน...
"ถูกทิ้งหรือครับ" ธีรดนย์ถามยิ้มๆ
"นี่หรือวิธีทักคนของคุณ" วิธวินท์อดตอบโต้ไม่ได้
"ถ้าไปเที่ยวกับผม จะไม่ปล่อยให้คุณนั่งเหงาอยู่คนเดียว" ธีรดนย์ทำตาเจ้าชู้อย่างเปิดเผย ตอนนี้เลิกคิดที่จะอ้อมค้อมแล้วเพราะวิธวินท์ฤทธิ์มากนัก และที่สำคัญได้ประกบปากกับเขาแล้ว ก็ถือว่าเป็นของเขาไปแล้วกว่าห้าเปอร์เซ็นต์
"ใช่ คงไม่ทันได้เหงาหรอก" วิธวินท์ยิ้มเยาะแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่ม "เพราะผมคงขาดใจตายก่อน"
"วิธวินท์" ธีรดนย์เสียงเข้ม รู้สึกหน้าตึงที่โดนสบประมาทเพราะคนอย่างเขาไม่เคยเลยที่จะมีใครปฏิเสธ
"ครับผม คุณธีรดนย์" วิธวินท์เลิกคิ้ว ทำหน้ามีคำถามว่า...มีอะไรไหม มีปัญหาอะไร...
"ลองดูหน่อยไหมล่ะ อย่าดีแต่พูด แต่ผมว่าคุณไม่กล้าหรอก เพราะคุณกลัวพ่ายแพ้ต่อเสน่ห์ของผม" ธีรดนย์ยิ้มเยาะเหมือนกัน ตอนนี้เริ่มจะจับจุดวิธวินท์ได้แล้วว่าเป็นคน 'ยั่วขึ้น' พอๆ กับเขาที่ทนไม่ได้และต้องการเอาชนะหากมีใครมาสบประมาท 'เสน่ห์' ของตัวเอง
"คุณนี่หลงตัวเองจริงๆ" วิธวินท์ส่ายหน้า ทำเสียงเหนื่อยหน่าย
"ผมไม่เรียกว่าหลงตัวเอง ผมเรียกว่ารู้จักตัวเอง" ธีรดนย์ยืดอกขึ้น ทำท่ามั่นใจในตัวเองเป็นอย่างยิ่ง "ผมท้าได้เลยว่า หากผมเดินเข้าไปในผับนั่น ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผมจะกลับออกมาพร้อมใครซักคนข้างกาย"
"ครึ่งชั่วโมงเลยหรือ" วิธวินท์ทำท่าตกใจ
"วิธวินท์"
"อะไรครับ เรียกอยู่นั่น คุณไม่เห็นต้องทำท่าไม่พอใจ เอายังงี้ ไหนๆ คุณก็พูดออกมาแล้ว ทำให้ผมดูเป็นขวัญตาหน่อยเถอะ" วิธวินท์ท้า
ธีรดนย์ยกมือขึ้นเท้าสะเอว แล้วเบือนหน้าออกไปด้านข้าง ถอนหายใจแรงๆ ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะหันมาหาวิธวินท์ที่นั่งมองไปรอบๆ ทำทีไม่สนใจว่าธีรดนย์กำลังออกอาการหงุดหงิด
"นี่คุณกำลังพนันกับผมหรือ" ธีรดนย์ถามเสียงต่ำ จ้องต้องวิธวินท์นิ่ง"
วิศวกรหนุ่มไม่หลบตา ทั้งที่เริ่มไม่แน่ใจในการท้าทายธีรดนย์ ลึกๆ เขาต้องต้องยอมรับว่าธีรดนย์มีเสน่ห์จริงอย่างที่ฝ่ายนั้นพูด
...แต่เขาแพ้ไม่ได้ หากธีรดนย์ชอบเอาชนะนัก เขาก็จะทำให้แพ้ซักครั้ง...
"คุณคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์ และดึงดูดใครก็ได้ แต่ลักษณะอย่างคุณดึงดูดแต่พวกหวานๆ ติ๋มๆ เท่านั้นล่ะ ลองโปรยเสน่ห์หาห้าวๆ เข้มๆ แมนๆ ซักคนให้ดูซิ" วิธวินท์ท้า
"ระวังแพ้นะวิธวินท์" ธีรดนย์ยิ้มเหยียด "คุณจะเดินพันด้วยอะไร"
"ไม่รู้" วิธวินท์ยักไหล่
"จูบจริงๆ หนึ่งครั้ง" ธีรดนย์เสียงเข้ม ใบหน้าจริงจัง "ขอซักหนึ่งครั้งเถอะ ผมจะพิสูจน์ให้คุณดูว่า คุณจะติดใจจนลืมไม่ลง"
"มั่นใจในตัวเองมากเลยนะ"
"ไม่มั่น ไม่ใช่ธีรดนย์" คนที่มั่นใจในลีลาการจูบของตัวเองตอบทันที "ลังเลละสิท่า ไม่แน่จริงนี่"
"ถ้าไม่ได้ คุณห้ามมาตื๊อผมอีกตลอดชีวิต" วิธวินท์ตอบเสียงเข้ม
"ราคาต่อรองทำไมมันห่างกันยังงั้นล่ะวิธวินท์ จูบเดียวกับเลิกตื๊อตลอดชีวิต ไม่แฟร์นี่นา แบบนี้เขาเรียกว่าเดิมพันของคนขี้ขลาด" ธีรโดย์โวย
"แบบไหนของคุณจะเรียกว่าแฟร์" วิธวินท์ถามเสียงห้วน
"งั้นผมขอเพิ่ม ในเมื่อเดิมพันคุณสูงขนาดให้ผมเลิกตื๊อตลอดชีวิต สิ่งตอบแทนมันน่าจะมากหน่อย"
"บอกมาเลย ไม่ต้องเยิ่นเย้อ" วิธวินท์ใกล้จะหมดความอดทน
"ถ้าผมทำไม่ได้ ผมสัญญาว่าจะไม่ตื๊อคุณอีกต่อไป แต่ถ้าผมทำได้" ธีรดนย์เว้นช่วง แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นเบียร์อ่อนๆ จากปากของวิธวินท์ "ถ้าผมทำได้ คุณนอนกับผม"
...ไม่ตื๊อคุณอีกต่อไป ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เจอกันอีกเลยนะพ่อโลมาน้อย เขาเป็นนักธุรกิจ ทำอะไรต้องมีแผนสำรองเผื่อพลาด...
วิธวินท์นิ่งอึ้ง ไม่นึกว่าธีรดนย์จะเรีรยกร้องมากขนาดนั้น
"ว่าไง กลัวละสิท่า ไม่แน่จริงนี่" ธีรดนย์เหยียดปาก ส่ายหน้า ทำท่าระอาใจ
"ได้" วิธวินท์พยักหน้า "ผมจะเริ่มจับเวลาทันทีที่คุณเดินเข้าประตูผับ"
...นอนด้วยกัน ได้สิ นอนด้วยกันไม่ได้หมายความว่าจะร่วมรักกันนี่พ่อเสือหิว เขาต้องมีทางออกเตรียมเอาไว้เผื่อแพ้พนัน...
**********20*********
-
เอาแล้วไง
พนันครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก 555
ตามลุ้นกันต่อไป
:z13: :z13: แถม+1
-
555...มันต้องอย่างนี้สิ ถึงจะเรียกว่าสมน้ำสมเนิ้อ
-
ขอเชียร์คุณธีสุดใจค่ะกรี๊ดดดดดดดดดดดดด
+1สำหรับแต้มที่ 991 (เค้าชอบเลขนี้หุ หุ)
-
คราวนี้เล่นกันแรงส์สสสส เพี้ยงขอให้ไม่สำเร็จ ดัดนิสัยคนหลงตัวเองมั่ง :jul3:
-
มาเชียร์น้องวินท์ สู้ สู้ เอาคืนนายดนย์ให้เจ็บๆหน่อย
หมั่นไส้จริงๆ โดยเฉพาะคนแต่ง
ไปให้หมอฟัน ขอให้ไฟดับ ตอนกำลังทำฟันอยู่
อ้าว ทำไมมาหมั่นใส้คนแต่ง พาลแล้วนะเนี่ย :serius2:
แต่เสียใจ การทำฟันผ่านไปได้ด้วยดี แต่ต้องไปอ้าปากให้หมออีกสองรอบ สิริรวมแล้วไปอ้าทีละชั่วโมงครึ่ง 4 ครั้ง
และคิดว่าเก้าอี้ทำฟันมีแบตฉุกเฉินนะ สมัยนี้เขามี UPS ไฟฟ้าสำรองแล้วคร้าบ
อืม แล้วอีกอย่าง ทำไมไม่มีใครเชียร์ธีรดนย์เลยอ่ะ เขาเป็นพระเอกน๊า เรื่องคดีรัก เห็นเชียร์สารวัตรอธิคมกัน
-
โหเดิมพันสูงมากมาย................ได้จะคุมมเสียปะเนี่ย
หรือว่ามีแต่ได้กับได้............... :oo1: :oo1: :oo1: :m20: :m20:
เดิมพันครั้งนี้ใครจะชนะนะ...........อยากรู้ :-[ :-[
มาต่อเร็วๆนะ
-
หวังว่า พี่นายคงไม่เจ้าชู้เหมือน ตัวเอกของเรื่องนะครับ คิดได้ไง คาแรกเตอร์แบบนี้ นายดนย์นี้น่ากลัวจริงๆ
-
สมเป็นนักธุรกิจกันจริง ๆ นะครับเนี่ย
มีการเสนอตกลงกันดุเดือนกันเหลือเกิน
กะว่า ไม่เราจบเค้าก็จบกิจการกันเลยนะเนี่ย
แต่ก็ดีครับคุณวินท์ ก็จะเสี่ยงซักหน่อย
แต่ก็คิดว่าผลกำไรน่าจะคุ้มกันการลงทุน
คุณดนย์น่าจะมีใครซักคนที่สามารถ
จัดการควบคุมได้บ้าง
-
:z1: เจ้าเล่ห์กันทั้งคู่เลยนะ
ส่วนคุณเต้ยนี่แอบไปทำไรกะอายุธมาอ่ะ อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆ :impress2:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
รายงานตัวซุ่มอ่านมาตลอด และทุกเรื่อง :L2:
ฮ่าๆๆๆ สมกันจริงๆ
ไม่มีใครยอมใครเลย
เจ้าเล่ห์พอกัน
รอตอนต่อไปนะค่ะ
ดูสิใครจะแพ้ใครจะชนะ :jul3:
-
ครึๆ แต่ละคนมีแผนสำรองตลอดศก
เหอะๆอยากได้ตัวเค้ามากๆจริงๆนะเนี่ยคุณดนย์
นี่ถ้าดิ้นตีขาคุ่กับพื้นได้คงทำไปแล้วน อั๊ยยยยยย
จีบหนุ่มเข้มๆ รึ อั๊ยยยยยยทำลานสถิิติให้ได้นะคะ
ส่วนคุณเต้ยยยยยยยยยอั๊ยยยยยยโดนใส่ร้าย วินท์ของอายุธปากร้ายจริงๆ
"คุณเต้ยเปรี้ยวและสมัยใหม่มาก ไม่รู้ว่าเขาจะจริงใจและจริงจังกับอายุธแค่ไหน
อาจจะหลอกให้อายุธฟันเขาแล้วเขาก็ทิ้ง อายุธก็จะตกหลุมรักคุณเต้ยแล้วก็ต้องมาเศร้าภายหลัง"
>> ว่าที่หลานสะใภ้ใส่ร้ายยยยยยยยย หลอกให้โดนฟัน อั๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
แก้ข่าวด้วยนะ รักจริงหวังโดนแต่งชิมิคะคุณเต้ยยยย
ปล.ใกล้พันแล้น มะเอียกำลังจะหมุนๆๆๆๆ :z2:
-
วุ้ยยยยย
ใกล้ความเป็นจริงแระ
ลุ้นคอดๆๆๆ
-
พนันครั้งนี้ เดิมพันกันตายไปเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ขวยเขิน สะเทิ้น อาย (สะดีดสะดิ้งมาก) :-[
แหะ แหะ แหะ ...แบบว่า ไม่ได้ตั้งใจจะใส่นะคะ เผอิญเป็นคนไม่ชอบคนแบบนายดนย์นี่เอามาก ๆ อยู่แล้วด้วยมั้ง ...เลยองค์ลงมากไป :o8:
...
ไม่ใช่อะไรหรอกค้าบพี่คนเขียน ...เราชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยนะ o18 ...เลย ...ไม่อยากให้มันเหมือนเรื่องไหน ๆ ที่มันเดาได้ ที่มันมีทางตามปกติของมัน ...งงมั้ยเนี่ย ??!
:laugh:
...
เค้าว่า นักเขียนเรื่องเล่าเนี่ย ...พอเขียนนาน ๆ ไปแล้ว มักไม่สามารถฉีกกรอบของตัวเองได้
คือ setting เปลี่ยน situation เปลี่ยน ...ระดับอายุของตัวละครก็อาจจะเปลี่ยน ...แต่ที่เปลี่ยนยากคือ character ของตัวเอก ที่ไม่ว่าจะขับรถ Jeep เก่า ๆ เสียคาสะพานข้ามแม่น้ำ หรือ ขี่ BMW ...เราก็ยังมองได้ออกว่า นายเอกตัวนี้ คือ ตัวใกล้เคียงกับนายเอกตัวเก่าของเรื่องเดิม
จะด้วยชอบลักษณะตัวละครแบบนี้ หรือชอบคนลักษณะแบบนี้เลยเอามาเขียน หรืออะไรก็แล้วแต่ ...สรุปคือ comfortable ที่จะวางตัวละครตัวนึงออกมาแบบนั้น
เหมือนเราเองที่เขียนเรื่อง ...แต่จะกี่เรื่องก็ไม่เคยทำใจให้คู่เอกนอกใจกันได้ แบบว่า จะกี่ปี ๆ ก็รอไปเหอะ มั่นคงสุด ๆ ...อะไรทำนองนั้น
แบบว่า ไม่ค่อยได้ออกจาก comfort zone น่ะเอง
งง และ ไร้สาระ ตามปกติ :sad4:
หึ หึ หึ
...
ที่แน่ ๆ เรารู้แล้วว่า คุณดนย์เนี่ย ...เฮียเอานิสัยบางอย่างมาจากไผ ?:
"ถ้าผมทำไม่ได้ ผมสัญญาว่าจะไม่ตื๊อคุณอีกต่อไป แต่ถ้าผมทำได้" ธีรดนย์เว้นช่วง แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นเบียร์อ่อนๆ จากปากของวิธวินท์ "ถ้าผมทำได้ คุณนอนกับผม"
พี่คนเขียน: เฮ้อ สงสัยต้องใช้วิธีเขียนชื่อทุกคนที่รู้จักใส่กระดาษแล้วเลือกขึ้นมา 1 ชื่อ ได้ชื่อใคร คนนั้นก็ต้องโดนผมปล้ำทำเมีย
:laugh:
...
ลาไปเที่ยวเล่นต่างรัฐ weekend ค้าบ :bye2:
-
:a5: พนันคราวนี้จะออกหมู่หรือจ่า ต้องลุ้นต่อ
คนเขียนหายปวดฟันเร็ว ๆนะคะ ไปหาหมอหรือยัง
ถ้ายังขอให้เจอหมอหนุ่ม ๆ หล่อ ๆ น่ารักน่ากิน อิอิ :z2:
-
สงสัยคนเขียนเเอบไปเคี้ยวเด็ก ฝันผุเลย :laugh:
ป.ล. เหลืออีก 4 เเต้ม ใครจะเป็นผู้โชคร้าย ! เอ๊ย โชคดี น่าเสียดาย ผมโหวตไม่ได้ o18
-
โห...วินก็แสบ
แค่นอนเฉยๆ o13
-
+1 ค่ะ ตอนหน้าแบบด่วนๆเลยน่ะค่ะ
ค้างมากกกกกกก
-
:pig4: ขอบคุณครับ เรื่องนี้ก็ไม่ทิ้งลายเจ้าชู้อีกนะเนี่ย
-
ให้ได้นอนก่อนเห๊อะ...เดี๋ยวก็รู้ว่าจะเฉยหรือไม่เฉย ฮี่ ฮี่..............
ถ้าได้นอนแล้วคุณดนย์ทำอะไรไม่ได้ ก็ขอให้ไปผ่าตัดแปลงเพศเลยยยยยยยยยยยยยยย
แต่เราเชื่อน้ำแข็งกินได้เลยว่า มีน่ะ ไม่มากก็น้อย
ว่าแต่ว่า จะได้นอนอ๊ะเปล่าเหอะ
:oo1: :m20: :z3:
-
โดนละคร้าบลิงน้อย
พนันอะไรกันก็ม่ายรู้
มันจะต้องเกิดอะไรซักอย่าง อิิอิ เกิดอะไรน้ามารอดูกันนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
โอ้ว.............. สองคนนี่ชี่งเหมาะสมกันยิ่งนัก :m20: :m20: :m20:
สนุก อ่ะจ๊ะ ตอ่ไวๆๆ นะ
ปล. +1 ให้แล้วนะจ๊ะ
-
เป็นเกมที่น่าติดตามมากกกก
-
พี่นายใกล้ 1000 แล้วนะ +1 ให้เป็น 998 ใครจะเป็นคนกด 1000 ให้พี่นายน้า.....
ในความคิดผม ที่ไม่เชียร์ คุณดลย์ เพราะหมั่นไส้ในความมั่นใจจนเกินไป สู้เชียร์ คุณวินธ์
ให้จัดการกับความยโส โอหัง ของคุณดลย์ ดีกว่า เข้าใจ๋..
-
ทำไม๊ทำไม พระเอกต้องเจ้าชู้ :z3:พี่นายเรื่องหน้าขอเป็นแนวเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออะไรงี้ได้ป่าว อิิอิ
หมั่นไส้คนหลงตัวเองงงงงง
-
เข้ามานั่งรอจน o19 o19 o19
มาต่อเร็วๆนะครับ
:z13: :z13: :z13:คุณแต่งครับ :m20: :m20:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เผลอจิ้มแต้มที่ 1000 อะ
ทำยังงัยดี
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
เข้ามาบวกเฉยๆๆ :jul3: :jul3:
-
เจ๋งสุดๆ อ่านแล้ว..ชอบมาก ขอบคุณนะครับสำหรับนิยายดีๆ o13
-
แสบทั้งคู่ !! :impress2:
-
พอกันเลยทั้งคู่
เดิมพันครั้งนี้มันแน่นอน
เป็นกำลังใจให้ค่ะ .. :L2:
-
พนันอย่างนี้สิ มันดี
-
o18 เจ้าเล่ห์กันทั้งคู่ แล้วสรุปใครจะเสร็จใครเนี่ย ???? หึ หึ หึ :oo1:
-
ผีพนันเข้าสิง...ก็เลยมีอะไรๆมันสๆ ตามมา...อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :mc4: :mc4:
1002 แล้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
อย่าลืมที่สัญญาใจกันไว้นะคะ
ทั้งเรื่องแต่งเมีย
กับเรื่องตอนพ่อตะวันน้อยเผด็จศึกอ่ะคะ
อย่าลืมนะคะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
อ่าาา อ่านไปสองวันตามทันซะละ... เรื่องนี้หักเหลี่ยมกันน่าดูนะคับเนี่ย ตัวเอกแต่ละคนท่าทางร้ายกาจทุกคนไป เจ๋งจังคับพี่ท่าน ว่าแล้วก็อยากทำงานเหมือนเต้ยนะเนี่ย ท่าทางชีวิต จะมีสีสรรค์ เหอ เหอ
:-[
-
แย๊กกกกกกกกกกกกกก
มาต่เลยพี่นาย ลุ้นนะเนี่ย
พนันครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
กลัวว่าจะเสียทีเค้าอ่ะเด้ พ่อลิงน้อย :impress2:
-
มาเชียร์น้องวินท์ สู้ สู้ เอาคืนนายดนย์ให้เจ็บๆหน่อย
หมั่นไส้จริงๆ โดยเฉพาะคนแต่ง
ไปให้หมอฟัน ขอให้ไฟดับ ตอนกำลังทำฟันอยู่
อ้าว ทำไมมาหมั่นใส้คนแต่ง พาลแล้วนะเนี่ย :serius2:
แต่เสียใจ การทำฟันผ่านไปได้ด้วยดี แต่ต้องไปอ้าปากให้หมออีกสองรอบ สิริรวมแล้วไปอ้าทีละชั่วโมงครึ่ง 4 ครั้ง
และคิดว่าเก้าอี้ทำฟันมีแบตฉุกเฉินนะ สมัยนี้เขามี UPS ไฟฟ้าสำรองแล้วคร้าบ
อืม แล้วอีกอย่าง ทำไมไม่มีใครเชียร์ธีรดนย์เลยอ่ะ เขาเป็นพระเอกน๊า เรื่องคดีรัก เห็นเชียร์สารวัตรอธิคมกัน
นอนอ้าให้หมอฟัน ๔ ครั้ง@ ๑ ชั่วโมงครึ่ง ไม่เหมื่อยขา เอ้ย เมื่อยปากแย่เลยเหรอ
ที่เค้าไม่เชียร์ธีรดนย์ เพราะเค้ารู้ว่า ธีรดนย์ ก็คือโคลนนิ่งของ Katawoot ไง อิอิ
จิ้มไม่ทันที่ ๑ พัน เดี๋ยวไปกดลบให้เหลือ ๙๙๙ ดีกว่า
ล้อเล่นนนนนนนะ :z2:
เอาไปแต้มที่ ๑๐๐๓ แล้วกัน o13 :pig4:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เผลอจิ้มแต้มที่ 1000 อะ ทำยังงัยดี
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ใครเป็นคนกดแต้มหนึี่งพัน คนนั้นต้องเป็นเมียผม :m23:
ขอบคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกท่านที่ให้กำลังใจและติดตามอ่านและช่วยกดคะแนนนะครับ ถ้าจะกรุณา ก็หาเมียให้ซักคนด้วยนะ เพราะจนป่านนี้ก็ยังไม่มีวี่แวว อุตส่าห์ลดคุณสัมบัติก็ยังไม่มีใครสนใจผู้ชายที่น่ารักอ่อนโยนนุึ่มนวลสุภาพเรียบร้อยเป็นพ่อบ้านที่ดีอย่างผมเลย :L3:
บทที่ 21
ศรายุธนอนแผ่หราหมดแรง หายใจหอบถี่ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อคนที่นั่งอยู่บนหน้าท้องเขาขยับตัวบดเบียดอย่างหนักหน่วงอีกครั้งก่อนจะฟุขหน้าลงกับอกเขา
แม้จะกลับมาโรงแรมแล้ว แต่เต้ยก็ตามมาเพราะทนคิดถึงเขาไม่ไหว ศรายุธบอกว่าเพิ่งเจอกันตอหัวค่ำ แต่อีกฝ่ายแย้งว่านั่นแนแค่การโหมโรง แต่ตอนนี้คือการ 'เอาจริง'
...หนักหน่วง เร่าร้อน และดุเดือดอย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน...
"เต้ยมีความสุขที่สุด คุณยุธล่ะครับ" เต้ยเสียงอู้อี้ ปากเม้มติ่งหูของศรายุธแล้วขบเบาๆ
"ครับ" ศรายุธตอบสั้นๆ
"ครับนี่หมายความว่ายังไง หมายความว่ามีความสุขเหมือนกันหรือเปล่า" เต้ยสงสัย
"ครับผม"
"พูดสั้นๆ อีกแล้ว" เลขาหนุ่มผู้เร่าร้อนเงยหน้าขึ้นมาทำตางอนๆ มองชายหนุ่มผู้เคยหวีผมเรียบตลอดเวลา แต่เวลานี้นอนหงายอยู่บนเตียง ผมยุ่งเพราะโดนเต้ยขยี้ ใบหน้าคมเข้มเหงื่อเต็มหน้าทั้งที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ
"มีความสุขสิครับ คุณเต้ยก็เห็นว่าผมสุขขนาดไหน"
"ไม่นึกเลวว่าคนนิ่งเงียบ เคร่งขรึมเยือกเย็นอย่างคุณยุธจะดุเดือดได้เหมือนกัน" เต้ยอมยิ้มเมื่อถึงนึกบทรักที่ผ่านมาสองครั้งสองคราในคืนเดียว
ครั้งแรกเมื่อหัวค่ำนั้นอ่อนโยน นุ่มนวล เนิบนาบ แต่ครั้งที่สองเมื่อหลังเที่ยงคืนเร่าร้อนราวไฟสุม
"เต้ยไมได้คิดจะเล่นๆ กับคุณยุธนะครับ เต้ยจริงจัง คุณยุธอย่าเห็นเต้ยเป็นแค่ของเล่น เป็นแค่ทางผ่านนะครับ เพราะถ้าเป็นเป็นยังงั้น เต้ยคงเสียใจแทบไม่เป็นผู้เป็นคน เต้ยไม่เคยเจอใครที่ถูกใจขนาดนี้มาก่อน" เต้ยออดอ้อน มือเขี่ยหน้าอกของอีกฝ่ายเบาๆ
"ครับ" ศรายุธตอบสั้นๆ อีกแล้ว
"คุณคิดยังไงครับ"
"ผม..." ศรายุธสะอึก วินาทีนี้อะไรบางอย่างแวบเข้ามาในหัวโดยไม่คาดคิด ทำให้เขาลังเลที่จะตอบชายหนุ่มร่างบางที่นอนทับอยู่บนตัวเขา
"ไม่ได้คิดอะไรกับเต้ยแน่เลย ถึงกับอึ้ง" เต้ยทำเสียงงอน
"ไม่ใช่นะครับ ผมเพียงแต่" ศรายุธพยายามนึกหาคำพูดเหมาะๆ "เอ่อ คุณก็รู้ว่าผมพูดไม่เก่ง"
"ถ้างั้นก็อย่าเพิ่งพูด เต้ยไม่เร่งรัดคุณหรอก เต้ยรู้ว่าตัวเองตรงไปตรงมามาเกินไป แต่เต้ยเป็นคนเปิดเผย คิดยังไงก็พูดยังงั้น ใช้มารยาไม่เป็น ในใจก็ได้แต่หวังว่าคุณคงมองเห็นความจริงใจของเต้ยบ้างและเก็บเอาสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราคืนนี้ไปคิด" เลขาหนุ่มผู้ใสซื่อพูดเสียงอ่อนโยน "แต่ถ้าคุณไม่อยากคบเต้ยอีกแล้ว ก็ให้บอกมาตรงๆ นะครับ เต้ยจะได้ทำใจไปตามทางของเต้ย ก่อนที่จะถลำลึกกับคุณจนถอนตัวไม่ขึ้น"
"อย่าพูดแบบนี้สิครับ" ศรายุธพูดเสียงนุ่มแล้วพลิกตัวชายหนุ่มลง ประคองกอดเอาไว้ในอ้อมอก แล้วจูบพรมใบหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดว่า "ผมไม่ใช่คนแบบนั้น"
"เต้ยรู้ เต้ยมองคนไม่ผิด คุณยุธเป็นคนดี เป็นผู้ใหญ่ เป็นคนรับผิดชอบ เป็นคนจริงจัง และรู้ดีว่าอะไรเหมาะกับตัวเอง และคงเห็นความจริงใจของเต้ยแน่นอน เต้ยอยากจะพูดว่ารักคุณหมดหัวใจ แต่ว่าเต้ยอยากจะรอให้แน่ใจก่อน เพราะว่านี่มันเร็วเกินไป เดี๋ยวคุณจะหาว่าเต้ยง่ายและไม่มีค่า แต่เต้ยทำตามหัวใจของตัวเอง อีกไม่นาน เต้ยเชื่อว่าหัวใจดวงนี้ก็คงมั่นใจในความรักอย่างไม่ต้องสงสัย" เลขาหนุ่มผู้มั่นคงในรักยื่นปากไปจูบคางของศรายุธแล้วซุกหน้าเข้ากับซอกคอของชายหนุ่ม "แล้วหัวใจคุณยุธล่ะครับ พอจะพิจารณาเต้ยบ้างได้ไหม"
"ครับ" ศรายุธตอบสั้นๆ แล้วกอดเต้ยเอาไว้แน่น
...ผมกำลังคิดอยู่ ขอเวลาผมซักหน่อยนะครับคุณเต้ย ผมกำลังพิจารณา...
วูบหนึ่งวิธวินนท์อยากจะวิ่งหนีธีรดนย์ไปเสียเดี๋ยวนี้แล้วซ่อนตัวไม่ได้คนหลงตัวเองคนนี้หาเจอ ไม่ถึงยี่สิบนาที ชายหนึ่มที่คิดว่าตัวเองรูปหล่อและมีเสน่ห์กว่าใครก็เดินออกมาจากผับพร้อมชายหนุ่มรูปหล่อคนหนึ่ง มาดแมนและห้าวจนเขาแทบไม่เชื่อสายตา
ธีรดนย์ยักคิ้วให้ แล้วเดินตรงมาหาวิธวินท์ พร้อมกับแนะนำให้รู้จักหนุ่มมาดเข้มที่เดินมาด้วยกันแทบจะไหล่ชนไหล่
"วิน ผมขอแนะนำให้รู้จักคุณวิธวินท์คับ ชื่อคล้ายกันเสียด้วย คุณวิธวินท์ครับ นี่คุณอัสวิน เพื่อนใหม่ของผม" ธีรดนย์ยิ้มพราวแล้วหันไปพูดกับอัศวิน "คุณวิธวินท์เป็นคู่ค้าธุรกิจของผม เพิ่งทำสัญญาค้าขายกันครับ มูลค่าสูงลิ่ว"
อัศวินบอกว่าแปลกใจที่คนอายุน้อยอย่างวิธวินท์เป็นนักธุรกิจระดับประเทศแล้ว
"ผมเห็นคุณวิธวินท์นึกว่าเพิ่งเรียนจบ" อัศวินพูด
"คุณวินท์จบมัธยมปลายมานานมากแล้วครับ" ธีรดนย์รีบแทรก ตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ประกายตาวิบวับเมื่อมอง 'เด็กจบใหม่'
"ผมอายุ 27 กำลังจะ 28 แล้วครับ" วิธวินท์ตอบเสียงเรียบ
ธีรดนย์เลิกคิ้ว อึ้งไปชั่วขณะเมื่อรู้อายุของวิธวินท์
"อายุเท่ากับผมเลย แต่ผมดูแก่กว่า" อัศวินหัวเราะ
"คนละสไตล์กันครับ คุณวินสไตล์ห้าวเข้ม แต่คุณวิธวินท์สไตล์..."
...พูดให้ดีๆ นะธีรดนย์...
วิธวินท์เผลอกลั้นหายใจรอฟังที่ธีรดนย์กำลังจะพูด แต่ผ่านนั้นกลับหยุดพูดเสียเฉยๆ แล้วเปลี่ยนเรื่องใหม่
"ผมว่าดึกแล้ว ถึงเวลานอนกันเสียที คุณวิธวินท์คงง่วง อยากกลับโรงแรมจะแย่" ธีรดนย์พูดน้ำเสียงห่วงใย แต่นัยน์ตาลุกวาบดั่งจะทวงสัญญา แล้วหันไปยิ้มกว้างให้อัศวิน "วินพักที่ไหนครับ"
"White Sand Resort ครับ พักคนเดียว" อัศวินตอบยิ้มๆ
...วินพักที่ไหนครับ White Sand Resort พักคนเดียว...
...หมั่นใส้ทั้งสองคนเลยให้ตายสิ...
"คุณวิธวินท์พักที่ Palm Beach Resort ห้อง Palm Beach Villa ครับ" ธีรดนย์บอกอัศวิน แต่หันหน้ามาทางวิธวินท์ "นอนคอย เอ๊ย นอนพักผ่อนให้สบายนะครับ"
ธีรดนย์พูดกับวิธวินท์ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนด้วยใบหน้ายิ้มๆ แต่สายตาคบกริบคู่นั้นคาดคั้น ดังจะย้ำว่า...นอนคอยอยู่นั่นล่ะ อย่าไปไหนเด็ดขาด
"อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน อย่าขี้ขลาดหนีไปซะก่อนล่ะ" ธีรดนย์กระซิบพร้อมยื่นคีย์การ์ดให้วิธวินท์ แล้วรีบผละไปกับชายหนุ่มมาดเข้ม เดินเคียงคู่กันหายไปในความมืดสลัวของถนนริมหาด ไม่นานได้ยินเสียงสตาร์ทรถดังกระหึ่มแล้วลับหายไป
:really2:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เผลอจิ้มแต้มที่ 1000 อะ ทำยังงัยดี
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ใครเป็นคนกดแต้มหนึี่งพัน คนนั้นต้องเป็นเมียผม :m23:
:try2:โชคดีที่เป็นคนกด 1001 เกือบไป เอิกซ์ซซซซ
-
:m15: โอ๊ะ โอ๋ น้องวินเราแพ้ซะล่ะ
คุณดนนี่ช่างเก่งเนอะ เอาคนชื่อวินเช่นกันอีก o18
ลุ้นๆๆ ว่าน้องวินจะรอดไหม :o8:
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
คุณวินท์แพ้พนันแล้วอะ....... หนีแล้วครับคุณวินท์ หนีเลย
ซะงั้น แต่ถ้าทำอย่างนั้นก็เสียฟอร์มแย่เลย
จะทำไงดีนะ จะมีพระเอก(ไม่ใช่คุณดนย์นะ)ขี่ม้าขาวมาช่วยหรือป่าวเนี่ย
คุณเต้ย!!!!! รวดเร็ว ทันใจอย่างกับประกันภัยเลยนะครับ
แต่จะเร็วไปไหเนี่ย แล้วอายุธกำลังพิจารณา....อะไรเหรอครับ
กำลังลำดับหรือเทียบเคียงอะไรหรือป่าว
จะตามดูอย่างกะชั้นชิดเลยคับ
+1 ให้อีกแล้วครับพี่นาย
-
โดนแน่คราวนี้ ไม่พลาดแล้วล่ะมั้ง
-
:a5: กรี๊ดดดดดดดดดดเอ็นซีน่ารักๆของคุณเต้ย
คุณเต้ยออนท๊อป กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณอายุธขาได้คุณเต้ยแล้วรับผิดชอบทั้งตัวและหัวใจน้อยๆของคุณเต้ยด้วยนะคะ
เห็นมะ คุณอาไม่ต้องทำไร คุณเต้ยทำเอง อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุณเต้ยนี่ น่ากัวจริงๆน่ากัวกว่าบอสตัวเองหลายเท่านัก
ชงเอง ตบเอง ปูเอง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ถ้าคุณอายุธไม่รับรัก คุณเต้ยก็คงจะเสียใจไม่เป็นผู้เป็นคน
เห็นมั๊ยคะเปิดโอกาสให้คุณอาพิจารณาได้เต็มที่ถ้าไม่พอใจสินค้า โทกลับมาได้ภายใจหนึ่งชั่วโมง
โปรโมชั่นแบบนี้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :m25: :pighaun: คุณเต้ยน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกก
ส่วนคุณวินท์ ไปนอนคอยให้คุณดนย์เสร็จกิจกับคุณวินก่อนนะคะ ชั่วโมงหนึ่ง ไม่ยากหรอก เด๋วก็เส็ด :m20:
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เผลอจิ้มแต้มที่ 1000 อะ ทำยังงัยดี
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ใครเป็นคนกดแต้มหนึี่งพัน คนนั้นต้องเป็นเมียผม :m23:
>>>>>>.กรี๊ดดดดดดดดดดดด
กดบวกวันละนิดจิตแหร่มเลย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3:
คุณดนย์ชนะนายวิธจนได้ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แล้วจะรอดไหมเนี่ย ....งานเข้าอย่างแรง............
ปล.แต่มีรมณ์เสียนิดหนึ่ง............เล่นไปกันคนอื่นก่อนแล้วค่อยกลับมาหาเรา(นายวิธ)......
อารมณ์เสีย......อย่างแรง.....
นายวิธอย่าให้เขาห้องนะ :m20: :m20: :m20:
-
คริคริ คุณเต้ยเด็ดดวงจริงๆ
ไปแอบเขมือบคุณอาเค้าซะละ
ทดลองสินค้าแล้วคุณอาขาจะพิจารณาอะไรอีก
ส่วนหนูวินท์
ไม่ต้องกลัวครับ
สัจจะไม่มีในหมู่โจร
เราอย่าไปยอมมัน
ไปกับหนุ่มเข้มแล้วยังกะจะกลับมาต่ออีก สกปรกที่สุด :m31:
-
นอนเฉยๆ วิน สู้ๆ อย่าให้ดนย์ได้แตะต้อง กระซวกไส้เรยยยยยยยยย :laugh:
คุณอา เส็จเต้ยยแล้วววว ขำอ่ะ วินกลัวคุณอาโดนหลอกให้ไปเจาะไข่แดงคนอื่นแล้วถูกทิ้ง โถ เค้ามีแต่โดนหลอกเจาะไข่แดง =='
แต่ๆ เอากันก่อนแล้วค่อยมานั่งพิจารณาเนี่ย ข้ามขั้นน่าดู คุณเต้ยไวไฟ ไม่รอใครเลย :o8:
-
คุณเต้ยกินอายุทธไปแล้ว น้องวินธ์รู้หรือยัง อิอิ
-
คั่ก คั่ก คั่ก
พันฮ่า ......
-
เอาเข้าไป เฮ้อ อยากรู้จริงๆว่า คนเจ้าชู้จะโดนปราบยังไง
-
ลุ้นจริงๆว่าหนูวินธ์จะทำยังไง
:call:
-
แอร๊ยยย...เขาจะไปนอนด้วยกันแล้ว :z1:
จะได้นอนเฉยๆ อย่างที่วินคิด หรือนอนไม่เฉยอย่างที่ดลย์คิด
จินตนาการเริ่มบรรเจิด...อยากอ่านครึ่งหลังแล้วอ่ะ
ว่าแต่...นู๋เต้ยแรงส์มาก หม่ำอายุธไปซะแล้ว
รอลุ้นกามเทพภมรด้วย...จะยุส่งวินได้เท่าเต้ยยุส่งดลย์หรือเปล่า??
อุ๊ย!! ลุ้นหลายเรื่องจริงวุ้ย...ยังไงก็รออ่านตอนต่อไปอยู่จ้า
:3123: :3123:
-
โอ๊ยยยยยย :serius2:
ค้างง่ะ
คุณคทาวุธ มาต่อเถอะนะค้าบ
ไม่งั้นจะ
.
.
.
.
.
.
:interest:
-
นอนรอคนเจ้าชู้ไปกด :t3:
-
เอาซะแล้วสิเนี่ย
วิธวินท์ก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า .. . กำลังท้าใครอยู่ :laugh:
จนแล้วจนรอด ใครที่คุณดนย์จะได้ . .. ก็ต้องได้สินะเนี่ย ,,
นอนรอเลย คืนนี้ไม่พลาดแน่ๆ ,, ~
+1 ที่ 1007 ค่ะ *
-
นี่หล่ะนะ...ผลของการพนัน บอกแล้วว่ามันทำให้เราเสีย(ตัว)จนได้...555
-
แหมม คุณเต้ยพูดได้ดีจริงๆๆๆ
วินก็อย่ายอมคุณดนย์ ง่ายๆ
คนเจ้าชู้ต้องเอาให้เจ็บ
-
เต้ย สุดๆเลย พูดได้แบบ คนฟังเคล้มมมมมมมมมมมม
-
ม่ายหลับม่ายนอนมันแล้วละคร้าบ
รออ่านครึ่งหลัง.........ถ้าม่ายมาต่อ
นอกจากม่ายนอนแล้ว...จะม่ายกินอะไรอีกด้วย
ให้รู้กันไปว่าจะใจร้าย อิอิ ( ลดน้ำหนักพอดี ) มาต่อเร็วๆนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ดูเหมือนว่า "คุณวิธวินท์" จะงานเข้า :z1:
-
:really2: มารอลุ้นนายลิงน้อย
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เผลอจิ้มแต้มที่ 1000 อะ ทำยังงัยดี
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ใครเป็นคนกดแต้มหนึี่งพัน คนนั้นต้องเป็นเมียผม :m23:
มารอรับการมีสามีครับ
ตื่นเต้นอะ
สงสัยจะได้เสียพร้อมหนูวิน
55555555
:oo1: :oo1:
-
^^
^^
จิ้มคุณพูห์ ตัดหน้าพี่นาย :z2:
ตกลงพระเอกกะนายเอกจะได้กันจริง ๆ แล้วหรือครับ พี่นาย
คงไม่ง่ายหยั่งงั้นมั้ง เอาเป็น+1 เพิ่มให้พี่นาย ยังไงก็เกิน 1000 แล้ว
และไม่ต้องกลัวตกเป็นเมียพี่นายด้วย คุณพูห์เตรียมตัวเข้าหอ ได้แล้ว :mc4:
-
มีสิบนิ้วก็กดบวกให้คนแต่งเรื่องนี้ไม่จุใจ
เจ้สอง :bye2:
-
นิสัยของคนเจ้าชู้ ถ้าเราวิ่งหนีมันจะวิ่งตาม ถ้าไปวิ่งตามมันจะวิ่งหนี
แต่ถ้าอยากปราบคนเจ้าชู้ ไม่ต้องวิ่งตามแล้วก็ไม่ต้องวิ่งหนี
ยืนอยู่เฉย ๆ นั้นแหละ มันเข้ามากะลิ้มกะเหลี่ยเมื่อไร กระทืบให้ลงไปกองอยู่ตรงนั้นเลย
คราวนี้ก็ไปไหนไม่ได้แล้วครับพี่น้อง :z6: :z6:
มุขนี้เหมือนเคยใช้ กับใครบางคน ทามมายนึกไม่ออก ??? ลองไปถามคนใกล้ตัวดูดีกว่า เผื่อจะจำได้ o18
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เผลอจิ้มแต้มที่ 1000 อะ ทำยังงัยดี
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ใครเป็นคนกดแต้มหนึี่งพัน คนนั้นต้องเป็นเมียผม :m23:
มารอรับการมีสามีครับ
ตื่นเต้นอะ
สงสัยจะได้เสียพร้อมหนูวิน
55555555
:oo1: :oo1:
จะแต่ง หรือ หนีตาม อย่าลืมแจกการ์ด อยากไปร่วมเป็นสักขีพยานด้วย
5555
:z2: :z2: :z13: :z13:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
อรุณสวาทครับผู้อ่านที่รักและเคารพทุกท่าน ขอโทษนะครับที่มาต่อช้า พอดีก็เจอเรื่องเดิมๆ อ่ะครับคือพิมพ์อยู่ ไม่ได้เร็วเท่าไหร่นัก สาเหตหลักก็คือพิมพ์ได้ช้าและอ่านลายมือึคนเขียนไม่ค่อยออก แต่จะให้เขียนไปโดยการพิมพ์ทันทีเลยก็ไม่สะดวกเพราะต้องถือคอมพิวเตอร์ไปไหนมาไหนด้วย คือถ้าหาช่วงว่างได้แล้วนึกเรื่องออกก็จะควักสมุดออกมาเขียนๆ ทันที ตอนนี้เขียนได้ถึงบทที่ 26 แล้ว และสุดสัปดาห์หน้าอาจได้ไปตากอากาศที่ต่างจังหวัด ช่วงนั้นเคลิ้มๆ จะได้เขียนให้จบไปเลย
ขอบคุณที่กดคะแนนให้นะครับ
และขอบคุณที่รักและสงสารและเป็นกำลังใจให้ธีรดนย์และผู้เขียนนะครับ :pig4: :กอด1:
ต่อบทที่ 21 จนจบครับ
ใบหน้ายิ้มถูกใจของธีรดนย์เมื่อเห็นวิธวินท์ยืนรออยู่ที่หน้าวิลล่าสวีทของโรงแรมเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มหน้าอ่อนพูด ธีรดนย์อยากจะกระโดดเข้าไปบีบคอ 'พ่อโลมาน้อย' ยิ่งนัก
"มันก็อาจเป็นไปได้ว่าคุณจ้างผู้ชายคนนั้นให้ออกมาด้วย" วิธวินท์พูดหน้านิ่งๆ
"เจ้าเล่ห์นัก คุณนี่เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย" ธีรดนย์โวยวาย
"หรือคุณไม่เจ้าเล่ห์" วิธวินท์เถียง
"ผมเดินเข้าไปในผับก็มีคนมองแล้ว แค่หันซ้ายหันขวาหน่อยเดียวก็หาคนที่สนใจผมได้ นี่ผมยังไม่ได้บอกนะว่าผมเป็นใคร ไม่ได้บอกว่าเป็นเจ้าของที่บริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่กับ The Dazzle ผมแค่พูดว่าพักอยู่ที่ Palm Beach Resort ห้อง Palm Beach Villa มาพักผ่อนสุดสัปดาห์ นอนเล่นตอนกลางวันแล้วบ่ายๆ ก็แล่นเรือยอช์ทเล่น แค่นี้ผู้ชายคนนั้นก็สนใจเผมแล้ว อันที่จริง ผมไม่ต้องบอกว่าพักที่ไหนหรือขับเรือยอช์ท แค่หน้าตาเพียวๆ ยังไม่ได้โชว์หุ่นด้วยซ้ำไป ผมก็คว้าอัศวินได้"
"คุณก็ใช้เงินซื้อเหมือนเดิม" วิธวินท์เบ้ปากหลังจากฟังธีรดนย์พูดเสียยืดยาว
"จำเดิมพันของเราได้ไหมครับ ท่องให้ผมฟังหน่อยสิวิธวินท์ หรือว่าเป็นคนขี้โกงและความจำไม่ดี นึกแล้วเชียวว่าคุณต้องเล่นแบบนี้ อยากจะให้แน่ใจใช่ไหมว่า ผู้ชายห้าวๆ เข้มๆ แมนๆ คนนั้นผมได้จริงๆ ผมถ่ายคลิปเอาไว้ด้วย อยากจะดูไหม" ธีรดนย์เสียงเข้ม ควักโทรศัพท์ออกมา
"บ้า ทำอะไรบ้าๆ ลามก"
"เล่นกันคุณต้องรัดกุม" ธีรดนย์ยกโทรศัพท์ขึ้น ตั้งท่าจะเปิดให้วิธวินท์ดู "ว่าไงวิธวินท์ ท่องคำสัญญาให้ผมฟังหน่อยสิ ผมจำได้ว่าเราตกลงกันแบบนี้ ถ้าผมทำไม่ได้ผมจะไม่ตื๊อคุณอีกเลยตลอดชีวิต แต่ถ้าผมทำได้..."
ธีรดนย์เลิกคิ้ว รอฟังวิธวินท์
"ผมจะนอนกับคุณ" วิธวินท์กระแทกเสียง
"งั้นเชิญ จะรอช้าอยู่ใย" ธีรดนย์ผายมือให้วิธวินท์เดินเข้าประตูวิลล่าสวีทสุดหรู
วิธวินท์เบ้ปาก ทำหน้ามุ่ย แล้วเดินเข้าไปใน Palm Beach Villa อันหรูหราที่มีบริเวณกว้างมากจนเขาอดหันไปมองรอบๆ ด้วยตื่นตาตื่นใจไม่ได้
"ไม่ต้องมัวแต่ชื่นชมสระว่ายน้ำกับสวยสวย ไม่ต้องคิดจะดื่มด่ำกับบรรยากาศ ห้องนอนอยู่ทางโน้น เร็วเข้า" ธีรดนย์เร่ง
...อยากนอนกับผมนักใช่ไหม ได้เลย นอนก็นอน...
วิธวินท์นึกสนุก มือถลกเสื้อยืดแล้วถอดออกจากตัวทันที เผยให้เห็นท่อนบนเปลือยเปล่า อวดสายตาธีรดนย์ที่หันขวับมามองตาค้าง
"วิธวินท์"
ธีรดนย์ตะลึง ยืนมองคนหน้าขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดงคนที่เขาเห็นครั้งแรกแล้วเก็บไปคิดและติดตาติดใจตั้งแต่เริ่มต้น ตอนนี้ ยืนอวดแผ่นอกเปลือยเปล่า ขาวเนียนสะอาดอยู่ตรงหน้า และเอียงคอมองเขาอย่างท้าทาย
ธีรดนย์กลืนน้ำล้าย สองตาเก็บภาพของวิธวินท์เอาไว้ในความทรงจำ ไม่อยากจะละสายตามองที่อื่น แต่ใจกลับสั่งให้สองตาลดต่ำลง มองหน้าทองแบบราบ ผิวขาวเนียนของคนที่เขาเคยเรียกในใจว่า 'พ่อลิงน้อย' ซึ่งตอนนี้เปลี่ยนเป็น 'โลมาน้อย' ไปซะแล้ว
...ให้ตายสิ เขาเผลอเลียริมฝีปาก...
...วิธวินท์ เข้าใจที่ผมส่งสายตาให้ใช่ไหม ผมมองส่วนล่างของคุณ หมายความว่าให้ถอดกางเกงออกด้วย แล้วหันหลังมาให้ดูหน่อย...
วิธวินท์คงเข้าใจสายตาของธีรดนย์ ชายหนุ่มปลดเข็มขัดแล้วปลดตะขอและทำท่าจะรูดซิบกางเกงยีนส์...
ธีรดนย์อึ้ง
...โอย จะเป็นลม...
คนที่ยืนรอดู 'การเปลื้องผ้า' ใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แรงปรารถนาพุ่งกระฉูดแทบจะฉุดไม่อยู่ ธีรดนย์เคยผ่านใครต่อใครมาเยอะแยะ แต่วิธวินท์ทำให้เขาพุ่งพล่านมากที่สุด!
เขาไม่เข้าใจว่าทำไม!
"เดี๋ยวสิครับ ผมจำได้ว่าเราเดิมพันกันว่าผมจะนอนกับคุณ ใช่หรือเปล่า" วิธวินท์ทำลายความเงียบ
"คุณธีรดนย์" วิธวินท์เรียกชื่อของอีกฝ่ายที่ยืนนิ่ง ไม่พูดไม่จา ครั้นได้ยินเสียงเรียกก็พนักหน้าช้าๆ
"นอนก็นอน แต่นอนเฉยๆ นะ คุณห้ามมาแตะเนื้อตัวผมเด็ดขาด เดิมพันย่อมเป็นเดิมพัน สัญญาย่อมเป็นสัญญา ตกลงกันไว้ยังไงก็ให้เป็นยังงั้น"
...อยากจะฆ่าวิธวินท์นัก...
"เจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์ที่สุด" ธีรดนย์เค้นเสียงออกมาจากไรฟัน
"กับคุณต้องแบบนี้ คุณบอกว่าต้องการนอนกับผม ผมก็จะรักษาสัญญานั้น หวังว่าคุณเป็นนักเลงจริง และเป็นลูกผู้ชายพอ" วิธวินท์เสียงเข้ม "ถ้าคุณผิดสัญญา เราก็ไม่ต้องมาเจอกันอีกเลยตลอดไป"
...แบบนี้เอาเดิมพันแรกดีกว่า จูบหนึ่งครั้ง แต่เจ้าเล่ห์อย่างวิธวินท์ก็คงหาข้ออ้างมาเฉไฉเอาตัวรอดจนได้ เช่นจูบหนึ่งครั้งไม่ได้หมายความว่าจูบปากนะ จูบตรงไหนก็ได้ ผมให้คุณจูบหลังมือของผมก็แล้วกัน...
"ได้" ธีรดนย์พยักหน้าแล้วถอดเสื้อตัวเองออกบ้าง ก่อนจะนำวิธวินท์เข้าไปในห้อง "ผมชอบนอนถอดเสื้อผ้า คุณจะใส่ทั้งกางเกงยีนส์นอนก็ตามใจ ตามมาสิครับ ยืนนิ่งอยู่ทำไม ผมง่วงแล้ว"
...ยอมให้ก่อนหรอก นอนก็นอนวะ อย่างน้อยก็มีดิ้นพลิกตัวไปถูกกันบ้างหรอกน่า นอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันนี่...
...ซวยจริงเลยธีรดนย์ คราวหน้าต้องให้รัดกุมกว่านี้ บางทีอาจถึงต้องร่างสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษร กับวิธวินท์ต้องจับให้มั่น บีดให้แน่น ไม่ให้หลุดมือเด็ดขาด...
ภมรเดินโผเผออกมาจากผับ สองตามองหาวิธวินท์แต่ไม่พบ จึงเดินย้อนกลับเข้าไปเพื่อที่สนุกต่อ แต่ทันใดนึกสนุก
"ไอ้วินท์หาย อยู่ในผับด้วยกัน หันมาอีกที มันหายไปแล้ว ไม่รู้หนีไปนอนกับคนแปลกหน้าที่ไหน" ภมรทำเสียงราบเรียบ แล้วต้องรีบดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหูเพราะคนที่อยู่ในสายตะโกนลั่น
"จะไปรู้ได้ไงวะ ไม่ใช่พี่เลี้ยงมันนะ จะได้คอยดูมันตลอดเวลา" ภมรเสียงดังขึ้น
"แต่มันอาจจะกลับโรงแรมไปแล้วก็ได้ ท่าทางเมาๆ แต่เวลาเมานี่ไอ้วินท์มันน่ารักจริงๆ ให้ตายสิ ตาเยิ้ม ปากแดงๆ อมยิ้มอยู่ตลอดเวลา แก้มงี้แดงเชียว สมมุติว่าข้าเห็นเดินโซเซอยู่ข้างถนนล่ะก็ แกเอ๊ย ข้าไม่กลัวติดคุกหรอก จะลากมันขึ้นรถไปข่มขืนให้สะใจ" ภมรพูดยิ้มๆ แล้วดึงโทรศัพท์ออกห่างอีกที
"ใจเย็นๆ เอาไว้ก่อนเพื่อน รออีกหน่อย จะโทรไปโรงแรม เผื่อไอ้วินท์กลับถึงโรงแรมแล้ว แต่ว่ามันอาจจะไม่รับโทรศัพท์นะเพราะคงนอนกันอยู่ เอ๊ย หมายความว่า มันคงนอนอยู่ ท่าทางไม่ไหวซะขนาดนั้น พอเข้าห้องได้คงกระโดดขึ้นเตียงกันเลย" ภมรอมยิ้มเมื่อนึกภาพตาม
"บารมี อย่างห่วงไปเลยน่า ไอ้วินท์มันเก่ง มันเอาตัวรอดได้ แต่กลับโรงแรมคนเดียวไม่มีข้าไปเป็นเพื่อน แกจะห่วงมันทำไมนักหนาวะ" ภมรปลอบคนที่อยู่กรุงเทพฯ
"อ้าวก็ข้าสนุกอยู่ บอกแล้วไงว่าพอหันมาอีกทีมันก็หายไปเฉยๆ มันคงไม่อยากให้รู้ว่าไปทำอะไรกับใครที่ไหน" ภมรหัวเราะเบาๆ
"พอแค่นี้นะ ข้าต้องไปแล้ว เด็กรอ" ภมรรีบตัดสายโทรศัพท์หลังจากยั่วบารมีให้คลั่ง รู้ว่าฝ่ายนั้นคงกระหน่ำโทรไปหาวิธวินท์ที่โรงแรมจนสายแทบไหม้และพนักงานต่อโทรศัพท์ของรีสอร์ทคงไม่มีโอกาสได้นั่งเบื่อกลางดึก
...แต่โทรยังไงก็คงไม่ได้พูดกับวิธวินท์หรอกบารมีเอ๋ย เพราะไอ้วินท์มันกำลังเข้าห้องหอ...
...เฮ้อ เพิ่งรู้ว่าการเป็นกามเทพมันมีความสุขแบบนี้เอง ยุ่งกันนัก เขานี่ล่ะจะทำให้ทุกอย่างลงตัว ครบคู่กันให้หมด...
...รวมทั้งกามเทพขี้โกงคนนั้นที่กำลังจะทำให้เรื่องมันยุ่งเหยิงกว่าเดิม ภมรจะทำให้สมหวังในความรักเอง...
วิธวินท์ยืนมองตัวเองในกระจกอย่างครุ่นคิด ตอนนี้เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าตัวเองคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมมากับธีรดนย์ ก่อนหน้าโน้น หากเจออะไรแบบนี้ เขาคงตัดสินใจทันทีว่าวิ่งหนีดีกว่าและจะไม่ขอเกี่ยวข้องกับธีรดนย์ แต่ครั้งนี้รู้สึกประหลาดซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
...ธีรดนย์ตื๊อเขามากเกินไป ทำอะไรมากกว่าที่ควรจะทำ ทั้งที่ต้องการแค่จีบเล่นสนุก ไม่เห็นจะต้องลงทุนอะไรมากมายขนาดนี้ แต่ก็อย่างว่า คนรวยคงทำอะไรแผลงๆ จนเป็นนิสัย...
"วิธวินท์ นอนบนเตียงนะครบ ไม่ใช่นอนในห้องน้ำ เมื่อไหร่คุณจะออกมา" เสียงธีรดนย์ตะโกนเรียกพร้อมเสียงเคาะประตูเบาๆ
วิธวินท์ถอนหายใจ ปลดผ้าเช็ดตัว หยิบเสื้อและกางเกงมาสวมแล้วเปิดประตูห้องน้ำ แต่ก็ต้องหันหน้าหนีโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นธีรดนย์ยืนสวมกางเกงชั้นในสีขาวตัวเดียวอยู่ตรงหน้า
"ผมรออาบน้ำจนง่วง แล้วนี่เข้าไปตั้งนาน คุณยังไม่อาบน้ำอีกหรอก จะนอนทั้งตัวเหนียวๆ หรือยังไง"
"ผมอาบแล้ว เชิญคุณตามสบาย" วิธวินท์หลีกทางให้ ธีรดนย์เลิกคิ้ว แล้วก้มลงมองคนที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยจากหัวจรดเท้า พร้อมกับหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะใช้มือเกี่ยวกางเกงชั้นในของตัวเองรูดลงหน้าตาเฉย
...เอาจริงแฮะ นี่วิธวินท์จะนอนทั้งที่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์จริงๆ หรือนี่ แต่อย่างหวังเลย ยังไงๆ เขาก็จะให้ถอดเสื้อผ้าให้ได้...
...รอก่อนเถอะพ่อโลมาน้อยแก้มแดง ตอนอายนี่ดูน่ารักกว่าเดิม แบบนี้เขาเริ่มจะรู้สึกว่าวิธวินท์ก็น่าจะมีใจกับเขาบ้างแล้ว...
"ทำเป็นอาย" ธีรดนย์พึมพำแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ปิดประตู ก่อนจะเริ่มฮัมเพลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ในใจก็คิดต่อไปว่า ในเมื่อวิธวินท์ลูกเล่นกันเขาแบบนี้ก็จะแกล้งให้สนุกเพราะอยากเห็นวิธวินท์หน้าแดงอีก
...เดี๋ยวก็ได้เห็นหนุ่มรูปหล่ออย่างธีรดนย์เปลือยจะๆ เต็มสองตา คอยดูสิ ไม่หลงธีรดนย์ก็ให้มันรู้ไป...
************end of 21*********
-
^
^
^
เอ่อ....อ....................
เค้าอยากเป็นจิ้งจกในห้องนั้นอ่ะ ทำไงดี
-
พ่อผึ้งงานรูปงามโทไปยั่วบารมีพรุ่งนี้เช้าแบนแน่ๆ
โทษฐานไม่ดูแลหุ้นส่วนให้ดีๆ เหอะๆแล้วยังโทไป
ให้คนอยู่กรุงเทพอยู่ไม่เป็นสุขอีก เฮ้ออออออออออ
ส่วนพ่อลิงน้อยๆ คงไม่เส็ดลงเนอะแต่หัวใจด้วยน้อยๆ
ก็คงไม่รอดอ่ะนะตัวปลอดภัยแต่ใจโดนข่มขืนไปแล้น555
เจอพ่อคนหลงตัวอ่อยแบบไม่หวงตัวแบบนี้ดูสิจะไปได้กี่น้ำ
สู้ๆนะคะคุณนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
o18 o18
โฮ๊ะๆๆ เจ้าเล่ห์พอกันทั้งคู่
นู๋วินรอดไปอีกยกล่ะ แต่ก้อมีหวั่นไหวบ้างเล็กน้อย
ลุ้นๆๆ อ่านเรื่องนี้ลุ้นแทบใจวาย :m20:
-
Greettttttttttttttttttttttttttttttttttttttt :-[
นอนเฉยๆจริงหรอ ใครจะทนไม่ไหวก่อนกัน55555
-
เอาอย่างนี้เลยครับคุณวินท์ ขึงลวดแล้วผูกไว้กับ เครื่องปั้นไฟ
ถ้าเข้ามา มีได้ผมชี้แน่ ๆ :m20:
จะรอดตัวไหมเนี่ยงานเนี่ย
-
ยั่วยวนให้สำเร็จนะคุณดนย์ :impress2:
อย่าเผลอไปยั่วโมโหพ่อโลมาน้อยแทนละกัน :z1:
-
แรงอ่ะ จะเปลือยต่อหน้าเลยหรอ
-
ว้อยยยยย
อยากกลายร่างเป็นโคมไฟ
จะได้เกาะติดเหตุการณ์
ขอบคุณที่มาต่อครับ
-
มีหวังนายวินได้เจี๋ยนให้เป็ดกินเเน่เลย
ถ้าเผลอไปเเอ้ม
เเต่เอ๊! จะเจี๋ยนหรือว่าจะ.....
:z2: :z2:
-
โคมไฟก็มีคนตัดหน้าไปแล้ว จิ้งจกก็ไปแล้ว
งั้นป้าขอเป็นแจกันในห้องก็แล้วกัน
รออ่านต่อ อิอิ
-
จับเจี๋ยนแล้วโยนทิ้งทะเลเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:z1: :z1:
รออ่านต่อ
-
ใครจะเสร็จใครหว่า :pigha2:
-
งั้นขอเป็นผ้าห่มแล้วกันนนนน
:laugh:
หลงตัวเองหนักเลยนะนี่ธีรดนย์
-
:o8: อายอ่ะ นอนโป๊ด้วย
-
คนอะไรมันจะหลงตัวเองขนาดนี้ :o10:
-
คอยดูเถอะ ตัวเองจะแก้ผ้านอนเอง ธีรดนย์ต้องทนไม่ไหว
นอนกระสับกระส่ายแหง๋แซะ = ='X
-
เมื่อไรพ่อพระเอกของเรา จะเลิกหลงตัวเองสักที
-
สุดท้าน คุณดนย์คงต้องตระกายฝาแหงง
ยังไงโลมาน้อย คงเอาตัวรอดได้ :z1:
-
อิอิ เป็นเจ้ คงต้องท่อง มรรานุสติ เข้าไว้ :call: เ
น่าเปื่อยหนอ
เนื้อเปื่อยหนอ
เอ็นเปื่อยหนอ
ท่อนเอ็นเป็นแท่งๆ หนอ o22
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ มันออกไปแบบนั้นได้ยังไง :pighaun:
-
ลิงน้อยจะแก้เกมยังไง กับพ่อคนเจ้าชู้คนนี้น้า...
สงสัยๆๆๆ
ผึ้งน้อยก็เหลือเกิน ไปแกล้งยั่วท่านบารมีได้
เดี๋ยวก็ได้ขี่มอร์ไซด์มาหรอกกก
-
เชียร์ธีรดลย์อ่ะ จะผิดมั๊ย
สงสารไง เห็นแพ้วิธวินท์อยู่ตลอด
จะได้ผลัดกันรุก ผลัดกันรับไง :z1:
ปล.ผมว่าเรื่องนี้พี่นายเดินเรื่องอืดๆ (แบบพุงพี่) ไปหน่อยป่าวครับ :z13:
-
สู้ๆคร้าบคุณดลย์
ผมว่าทุบให้สลบแล้วปล้ำเลยดีกว่าคร้าบ เร็วดี
:oni2: :oni2: :oni2:
-
o18 หุหุหุ ไม่ใช่โดนขังอยู่ในห้องน้ำทั้งคืนนะจ๊ะ o22
-
เชียร์ธีรดลย์อ่ะ จะผิดมั๊ย
สงสารไง เห็นแพ้วิธวินท์อยู่ตลอด
จะได้ผลัดกันรุก ผลัดกันรับไง :z1:
ปล.ผมว่าเรื่องนี้พี่นายเดินเรื่องอืดๆ (แบบพุงพี่) ไปหน่อยป่าวครับ :z13:
ชอบปล.นี้จัง 5555 เห็นภาพเลยว่าคงจะอืดดดดดดดดดดด มากกกกกกกก
-
เอ้า สู้ๆคร้าบ
-
เชียร์ธีรดลย์อ่ะ จะผิดมั๊ย
สงสารไง เห็นแพ้วิธวินท์อยู่ตลอด
จะได้ผลัดกันรุก ผลัดกันรับไง :z1:
ปล.ผมว่าเรื่องนี้พี่นายเดินเรื่องอืดๆ (แบบพุงพี่) ไปหน่อยป่าวครับ :z13:
ผมก็เชียร์ธีรดนย์ครับ
ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำ ตอนกลางเรื่องจะอืดไปนิดเพราะพระเอกกำลังจีบนางเอก แต่อีกหน่อยก็เร็วครับ แบบว่าตอนนี้กำลังขึ้นเนิน รถคันนี้ใ้ช้ดีเซล ไ่ม่มีวาวล์ผกผันเหมือนกระบะวีโก้เลยไปช้าๆ
แต่ว่า เคยเห็นพุงผมเหรอ? แอบมาดูตอนไหนเนี่ย
ถ้าจะให้เดินเรื่องแบบพุงผมนะ เรื่องนี้ไม่ออกมาแบบนี้หรอก :m20:
บทที่ 22
วิธวินท์นั่งอยู่บน Daybed ใกล้กับประตูกระจกเลื่อนที่เปิดออกไปยังระเบียง มองออกไปนอกห้องรอเวลาธีรดนย์จะอาบน้ำเสร็จ ไม่นาน ชายหนุ่มก็ได้กลิ่นสบู่อ่อนๆ และรู้ได้ทันทีว่าเจ้าของห้องพักยืนอยู่ข้างหลัง เสียงธีรดนย์หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
"อย่าบอกนะว่าคุณจะนอนทั้งที่ยังใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ ไม่คิดว่ามันตลกหรือ"
ธีรดนย์ยื่นเสื้อคลุมให้ แต่วิธวินท์ยังนั่งนิ่ง "รับไปสิ อย่างน้อยใส่กางเกงชั้นในก็ได้ เป็นปราการด่านสุดท้าย เผื่อผมละเมอขึ้นมาตอนกลางคืน"
"สัญญาต้องเป็นสัญญา"
"แน่น๊อน ผมรักษาสัญญาเสมอ รับรองว่าจะไม่ถูกเนื้อถูกตัวคุณแม้แต่นิด"
...ทั้งที่อยากกระโจนใส่ใจจะขาด แบบนี้มันทรมานกันชัดๆ...
...แต่เขาก็ยอมรับการทรมานนี้แต่โดยดี...
ธีรดนย์จ้องมองวิธวินท์จากด้านหลังด้วยสายตายิ้มๆ รู้สึกอิ่มเอมอย่างประหลาด ในใจกำลังต่อสู้กันระหว่างแรงปรารถนาสองแบบที่กำลังเกิดขึ้น แบบแรก คือความต้องการทางกาย ต้องการปลดปล่อย ต้องการอยากได้วิธวินท์แบบที่เขาทำกับคู่นอนคนอื่นๆ แต่แรงปรารถนาอีกอย่างกำลังก่อตัว เขาต้องการวิธวินท์ในแบบที่ไม่รู้สึกกับใครมาก่อน แต่เขาก็บอกตัวเองว่าต้งอหักห้ามใจ หากเขาทำอะไรเกินเลยจากที่ชายหนุ่มยื่นคำขาดเอาไว้ เขากลัวว่าจะมองหน้าวิธวินท์ไม่ติดและอาจต้องเสียชายหนุ่มไป
...ซึ่งเขาไม่อยากให้เกิดขึ้น...
...เขาต้องการวิธวินท์มากจริงๆ ต้องการแบบที่มากไปกว่าความต้องการทางเพศธรรมดา แต่ในขณะเดียวกันก็อยากได้วิธวินท์มาก อยากได้มาก...
"รับไปซะทีสิครับ ดึกมากแล้วเราจะได้นอนกัน"
วิธวินท์ถอนหายใจแล้วยื่มมือไปรับเสื้อคลุมจากธีรดนย์โดยไม่หันไปมอง แต่เพราะเขาไม่รับให้ดีหรืออีกฝ่ายแกล้งก็ไม่ทราบได้ เสื้อคลุมหล่นลงกองบนพื้น วิธวินท์จึงก้มลงหยิบโดยอัตโนมัต
เสื้อคลุมสีขาวกองอยู่แทบเท้าของธีรดนย์ วิธวินท์เผลอมองปลีน่องแกร่ง ต้นขากำยำ และที่เหนือขึ้นไปนั้นเล่า...
แต่ทันใดวิธวินท์ก็เบือนหน้าออกไปมองด้านข้าง ลุกขึ้นแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำ กระนั้น จากหางตาก็ยังเห็นธีรดนย์ยืนเปลือยกายเช็ดผมอยู่อย่างไม่รู้สึกอายแม้แต่นอน
...แผ่นอกกว้าง หน้าท้องแบบราบ กล้ามแกร่งขึ้นเป็นลอน และต่ำลงไปนั้นเล่า...
วิธวินท์ปิดประตูเสียงดัง สลัดภาพของธีรดนย์ออกจากหัว แล้วยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อคลุมสีขาวสะอาด ชายหนุ่มพับเสื้อและกางเกงอย่างเรียบร้อยและตั้งใจจะถือออกไปวางกองไว้ข้างเตียงใกล้ตัว ในใจอดนึกไม่ได้ว่าธีรดนย์อาจจะแอบมาเอาไปซ่อนเพื่อนแกล้งไม่ให้เขามีเสื้อผ้าใส่กลับในตอนเช้า
...ยังมีหน้ามาว่าเขาเจ้าเล่ห์ ถ้าเขาเจ้าเล่ห์ งั้นจะเรียกธีรดนย์ว่ายังไงดีล่ะ เพราะคนที่ยิ่งกว่าเจ้าเล่ห์ตอนนี้คงยืนเปลือยกายรอแกล้งเขาอยู่กระมัง...
วิธวินท์ชะงักเมื่อกำลังจะเปิดประตู ก้มลงมองตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้สวมกางเกงชั้นในสีขาวตัวเดิมที่ธีรดนย์ล้อว่าใส่ใว้ให้เป็นปราการด่านสุดท้าย แต่ในที่สุดวิธวินท์ก็ตัดสินใจถอดกางเกงชั้นในเพราะทนไม่ได้ที่จะต้องสวมเสื้อผ้าและชั้นในตัวเดิมหลังอาบน้ำ
...ถ้าธีรดนย์จะทำอะไรเขาก็คงทำไปแล้วตั้งแต่เข้ามาในห้อง นี่คงแค่คิดจะแกล้งเขาเล่นให้สนุก...
...สับสนจริงๆ เลย ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วธีรดนย์คิดอะไรและรู้สึกยังไงกับเขา และไม่แน่ใจว่าเขาเองคิดยังไงหรือรู้สึกยังไงกับธีรดนย์ด้วย แต่ที่แน่ๆ รู้สึกหมั่นใส้คนเจ้าชู้หลงตัวเองอยู่นิดๆ เหมือนกัน...
หลังจากหายเงียบเข้าไปในห้องน้ำเป็นนานสองนาน วิศวกรหนุ่มก็ค่อยๆ เปิดประตูออกมา ธีรดนย์นอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว ผ้าหุ่มสีขาวผืนใหญ่คลุมอยู่เหนือเอวเล็กน้อย เผยให้เห็นแผ่นอกกว้าง ต้นแขนล่ำสัน ใบหน้าคมเข้มมองมาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
"มีผ้าห่มผืนเดียว ต้องห่มด้วยกัน ตามข้อตกลงที่ว่าจะต้องนอนด้วยกัน เสียดายไม่มีหมอนข้าง จะได้เอามากลั้นกลางเตียงเหมือนในหนัง" ธีรดนย์หัวเราะเบาๆ
วิธวินท์เบ้ปาก เดินอ้อมไปอีกฟากของเตียง โยนเสื้อกับกางเกงลงบนพื้นแล้วจัดกระชัดเสื้อคลุมให้แน่น ปรายตามองคนเจ้าเล่ห์ที่ยิ้มพราวไม่มีท่าทีจะง่วงนอนทั้งที่เป็นเวลาดึกมากแล้ว
"รัดแน่นระวังหายใจไม่ออกนะครับ"
วิธวินท์ทำเป็นไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่าย ในใจก็คิดว่าพูดได้พูดไป แต่อย่ามาถูกเนื้อตัวเขาก็แล้วกัน ไม่เช่นนั้นเขาจะถือว่าผิดสัญญา และจะเดินออกจากห้องทันที
"คุณตื่นเช้าหรือเปล่า ผมมักจะตื่นมาตอนตีห้าครึ่ง เข้าห้องน้ำ แล้วค่อนนอนต่อ" ธีรดนย์ถาม
"ผมตื่นเช้า หกโมงก็จะไปแล้ว" วิธวินท์ตอบเสียงเรียบแล้วนั่งลงบนเตียง
"จะไปได้ยังไง คุณบอกว่าเรานอนด้วยกันหนึ่งคืน แต่พอดีกลับมาถึงโรงแรมดึกไปหน่อย ต้องมีการต่อเวลา คุณต้องนอนกับผมให้ครบแปดชั่วโมงซึ่งเป็นระยะเวลามาตรฐานของการนอน"
"ตามใจ" วิธวินท์ยักไหล่ ค่อยๆ สอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม แล้วเอนตัวลงนอนริมสุดของเตียง
"ระวังตกเตียงนะวิธวินท์" ธีรดนย์เตือนแล้วหัวเราะเบาๆ คนที่ต้องจำใจมานอนห้องคนอื่นทำหน้าบึ้งและนิ่งเงียบ หลับตาลงไม่สนใจธีรดนย์อีกต่อไป มือเผลอดึงผ้าหุ่มมาจนเกือบถึงใต้คาง
"ปิดไฟเลยนะ" ธีรดนย์ถามความเห็นแต่ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ ชายหนุ่มพลิกตัวขึ้นมา ดันมือซ้ายไว้ข้างตัววิธวินท์ ยกตัวสูง ส่วนแขนขวายกข้ามหน้าวิธวินทืไปเพื่อจะปิดไฟ เข่าซ้ายวางอยู่ข้างเอวของวิศกรหนุ่ม ส่วนเท้าขวายกข้ามมาวางอยู่ข้างเข่าอีกข้างของวิธวินท์
วิศวกรหนุ่มนอนตัวแข็ง แทบจะกลั้นหายใจเพราะร่างเปลือยเปล่าของธีรดนย์กำลังคล่อมตัวเขาอยู่ ลมหายใจอุ่นๆ ของ 'ชีเปลือย' รูปหล่อกระทบหน้าผาก สองตาคมกริบมองลงมา ปากได้รูปของธีรดนย์กำลังอมยิ้มขันๆ ก่อนจะพูดออกมาว่า "ผมจะปิดไฟเฉยๆ ไม่ถูกเนื้อตัวคุณเลย เห็นไหมล่ะ"
วิธวินท์นอนนิ่ง จ้องตาธีรดนย์เขม็ง ราวกับจะขู่ว่า 'อย่าเด็ดขาดนะ ไม่งั้นเจอดี'
"ราตรีสวัสดิ์นะครับ เจอกันพรุ่งนี้เช้า" ธีรดนย์ทำปากส่งจูบให้ แล้วดับไป แต่ไม่ดึงตัวกลับไปที่เดิมของตัวเองในทันที วิธวินท์รู้ว่าชายหนุ่มที่คิดว่าตัวเองหล่อและเร้าใจยิ่งนักยังคงคล่อมตัวเอาไว้อีกหลายอึดใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแรงๆ
"โอ๊ว โทษทีครับ ลืมตัว นึกว่านอนคนเดียว" ธีรดนย์ทำเสียงตกใจที่เผลอทิ้งตัวลงนอนทำให้อีกฝ่ายรำคาญ
...อดทน อดทน อดทน เดี๋ยวอีกหน่อยก็หลับกันแล้ว...
วิธวินท์ท่องเอาไว้ในใจ พยายามจะข่มตาให้หลับ แต่เวลาผ่านไปกว่าสิบนาทีตัวเองก็ยังลืมตาโพลงในความมืด ธีรดนย์ยังคงพลิกตัวไปมา ทำเสียงอืออาในลำคอสลับกับถอนหายใจ จนในที่สุดก็ทำลายความเงียบขึ้นมา
"วิธวินท์ ผมนอนไม่หลับ"
"คุณก็หยุดดิ้นซะที" วิธวินท์ดุเสียงเข้ม
"คุณก็นอนไม่หลับเหมือนกันหรือ" ธีรดนย์ถาม
"ถ้าคุณหยุดดิ้นผมก็จะหลับ"
"แน่นะ"
วิธวินท์ไม่ตอบ นอนอยู่ท่าเดิมทั้งที่ไม่ชอบนอนตะแคง เขารู้ว่าธีรดนย์นอนอยู่ใกล้มากเพราะรู้สึกถึงไออุ่นใต้ผ้าห่มแผ่ออกมาจากคนที่อยู่ข้างๆ หากพลิกตัวเป็นนอนหงาย ร่างกายก็จะถูกเนื้อต้องตัวกันสมใจธีรดนย์
"แต่ผมคงหลับได้ยาก ปกติผมนอนคนเดียว ไม่ชินกับการมีคนอื่นมาอยู่ข้างๆ ถ้าไม่ได้...ฮื่อ..." ธีรดนย์ทำเสียงอู้อี้ แล้วพลิกตัวตอนตะแคงซ้อนอยู่ข้างหลังวิธวินท์ "วิธวินท์ นอนหลับให้สบายนะ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะเล่นตุกติก แค่ได้นอนข้างๆ กันแบบนี้ผมก็พอใจแล้วล่ะ"
...ตอแหล ไม่ชินกับการมีคนนอนด้วย พูดร้อยครั้งจะไม่เชื่อพันครั้ง อย่างธีรดนย์คงนอนคนเดียวไม่ได้ละสิท่า...
"ราตรีสวัสดิ์นะครับ" ธีรดนย์กระซิบข้างหูวิธวินท์แล้วก็ต้องร้องเสียงดังเพราะถูกศอกขวากระแทกสีข้างอย่างแรง
"โอ๊ยจุก ทำผมทำไม๊" ธีรดนย์ทิ้งตัวลงนอนหงาย มือกุมท้อง
"บอกแล้วว่าอย่าแตะเนื้อต้องตัวผม จะพูดราตรีสวัสดิ์ก็พูดแต่ปาก มืออย่ามาจับ" วิธวินท์ตะคอก
"ผมไม่ได้แตะ" ธีรดนย์แก้ตัว
"คุณจับก้นผม" วิธวินท์เสียงดัง
"ผมแค่วางมือลง"
"มันก็เหมือนกัน"
"ไม่เหมือน ผมไม่ได้แตะเนื้อตัวคุณ จำที่ตัวเองพูดได้ไหม ไม่ให้แตะเนื้อตัว ผมวางมือลงบนผ้าหุ่มที่คลุมตัวคุณอยู่ ไม่ได้ถูกตัวคุณเลย" ธีรดนย์อธิบายยิ้มๆ สายตาวิบวับในความมืด
"อีกครั้งเดียว ผมจะเดินออกนอกห้องทันที" วิธวินท์ยื่นคำขาด
"ครับๆ กลัวแล้วครับ" ธีรดนย์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ แล้วขยับตัวออกห่าง "จะพลิกตัวนอนหงายก็ได้นะวิธวินท์ เตียงมันกว้างอยู่เหมือนกัน นอนตะแคงนานๆ มันหายใจไม่สะดวก ไม่ได้เปลี่ยนท่าเดี๋ยวเหน็บกิน"
...คืนนี้คงไม่ต้องนอนกันแล้ว ธีรดนย์นี่กวนจริงๆ เลย...
...คิดผิด คิดผิดจริงๆ ที่ยอมมาที่นี้ในคืนนี้...
...แล้วมาทำไมล่ะวิธวินท์ มาทำไม ไม่ชอบหน้าคนหลงตัวเองคนนี้แล้วมาทำไม...
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :L3:
-
^
^
^
^
จิ้มพี่นาย
ครั้งแรกในชีวิต
:haun4:
:-[ ตอนต่อไป
ขอ NC
ได้มั๊ยค้าบ
o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อีกนิดนะอีกนิด เส้นค.หื่นจะกระจุยแล้น 55555
:oo1: :oo1: อย่าพึ่งจับกดนะคะ
ทำแบบนี้ล่ะ :pighaun: ร้ายจริงๆคนหื่น
คร่อมไปทั้งยังงั้นเลยนะพี่คุณ มะไหวแล้น
ไมให้ถูกเนื้อต้วตัว แต่พี่แกเล่นเอาร่างชีเปลือยมาคร่อม
ใจแกว่งมั๊ยคะ คุณวินท์ :-[ โดนข่มขืนทางจิตใจ อั๊ยยยยยยยยย55
o13 สุดยอดมากๆคะคุณนาย
-
ไม่ได้แตะตัวจริงๆนะคุณวิน เพราะว่าวางนอกเสื้อ
ฮ่าฮ่าฮ่า .. . คุณธีรดนย์เนี่ยได้ใจจริค่ะ :impress2:
คืนนี้คงไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันล่ะ
ต่อปากต่อคำกันขนาดนี้ ，， *
:z2:
แล้วเมื่อไหร่ ，， จะได้กันเนี่ย
55555555555555555+
-
คุณสามีครับ
ใจร้ายจริงๆๆๆ
ตัดตอนได้ใจร้ายมาก
รีบมาต่อโดยด่วน
ขอบคุณครับ
-
o18 หึหึหึ ยอมๆๆๆไปเถอะ คนอ่านรอ อิอิ
-
:o8: :-[ :impress2:
นู๋วินหวั่นไหว เล่นตัวไปอีกหน่อยดีกว่านะ ให้คุณดนย์ลงแดงก่อน
:laugh: :laugh:
-
:o8: มารอลุ้นครับ อย่างนี้ไม่ได้นอนกันพอดี
-
แหม...ตาดลย์ทำมาเป็นยั่ววินท์ ทั้งๆที่ตัวเองอ่ะนะความอดทนต่ำเตี้ยเรี่ยดินขนาดนั้น
ใครจะทนไม่ได้ก่อนกันล่ะเนี่ย ระหว่างคนยั่วกับคนโดนยั่ว
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่า :serius2:
-
:sad4: ไม่เปลี่ยนหัวเรื่องเลยไม่รู้ว่ามาต่อ เกือบไม่ได้อ่านวันนี้แล้วซิน่า
จะนอนกันหลับไม๊เนี่ยพี่น้อง เล่นแง่กันอยู่อย่างนี้
ตื่นเช้าขึ้นมากลายเป็นช่วงช่วงกะหลินฮุ่ยแน่ๆ :jul3:
-
,k9jvg
,k
มาต่อเร็วๆนะครับ
เป็นที่ผมชอบอ่านนะครับ
เพราะว่า เรื้อหาติดอยู่เหมื่อนกันนะครับ ขอบคุณครับ
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ โอ้ยสนุกจัง
กว่าดนย์จะจับวินท์มาขึ้นเตียงได้ ลุ้นซ้า
ตอนนี้นอนเตียงเดียวกันแล้ว
และเราเชื่อว่าฝีมืออย่างดนย์ต้องฝากรอยประทับใจอะไรซักอย่างไว้ให้วินท์ลืมไม่ลงแน่ๆ
รออ่านตอนหน้าอยู่นะคะ
-
:z1: คุณธีรดนย์ เปลื้องผ้าแล้ว โลมาน้อย เหลือบเห็นแล้วด้วยทั้งหน้าท้อง และอิอิ
ต้องช่วยส่งที่วัดสัดส่วนให้มั๊ย จาได้ตัดสินใจถูกว่าจะเอายังไงกับชีวิต :haun4:
-
:m20:
ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล :laugh:
...
แอบแปลกใจกับท่าทางแปลก ๆ ของคุณอายุธด้วย o22
...
พี่คนเขียนลืมเปลี่ยนหัวข้อรึเปล่าคะ ...มันยังเป็นตอนที่ 21 อยู่เลยเด้อ :bye2:
-
จะนอนหลับได้ยังไงกันหละครับ คุณวินท์
กังวลทั้งเลยอย่างนี้หนะ แถมคุณดนย์
ยังคอยแกล้ง มีแววต่าวิววับ ถามกลางความมืด
มีตังหาก มีไหร่จะครบ 8 ชั่วโมงสำหรับการนอน
ตามมาตรฐานนะ เหนื่อยจัง
-
เปลี่ยนชื่อแล้วหายไปไหนคะเนี่ยพี่นายยยยยยย
-
อะ อ้าว มาแต่หัว ตัวไม่มาซะงั้น
:fire:
-
โอย ลุ่นจนหัวจัยจะวายตายแร้วววว
คุณคนเขียนมาด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แอร๊ยยย
-
ต่อด่วนจ๊ะ :z3:
-
ชอบปล่อยให้คนอ่านค้าง
ขอให้คนแต่ง กับ คนโพส ค้างงงงงงงบ้าง
พักนี้เป็นอะไรไม่รู้ชอบแช่งงงงงงงคน 5555
แต่ไม่เคยได้ผลซักที :z3:
:z13:
-
ห้ามใจกันไหวได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
วันนี้ตกงานวันแรกในชีวิตครับก็เลยยังไ่ม่ได้พิมพ์ต่อ มาเก็บของใส่กล่องและเคลียร์โต๊ะทำงานให้คนใหม่เขามานั่งเลยแอบใช้คอม รอหน่อยนะครับ เดี๋ยวจะไปหาอินเทอร์เน็ตคาเฟ่โพสตอนต่อไปเร็วๆ นี้ล่ะ แต่วันนี้ไม่ได้ทำอะไรเลย เ็ก็บแต่ของและเคลียร์คอมพิวเตอร์ (แบบว่าต้องไล่ลบรูปโป๊และวิดีโอคลิปที่อยู่ในคอมให้หมดอ่ะ เดี๋ยวคนใหม่ที่มาทำงานแทนตำแหน่งผมเขาจะตกใจเมื่อใช้เครื่องและค้นหาไฟล์งานเก่าๆ แล้วเจออะไรดีๆ งานใหญ่เลยนะ)
ขอกำลังใจหน่อยนะครับ ตอนนี้กำลงเหงา :monkeysad:
-
ให้กำลังใจคุณคฑาวุฒิค่ะ สู้ๆนะคะ
แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น :L2:
-
อารมณ์เดียวกับคุณคฑาวุฒิเลย :m15:
:กอด1:
-
เศรษฐกิจไม่ดีก็เป็นงี้
เป็นกำลังใจให้พี่นะคับ
นิยายพี่สนุกมากๆ
-
เป็นกำลังใจให้นะครับ ขอให้ได้งานใหม่ในเร็ววันนี้นะครับ
ผมเอาใจช่วยครับ สู้..สู้..
:L2:
-
มาให้กำลังใจคุณคฑาวุธคะ
สู้ๆนะคะ คนดีมีความสามารถอย่าพึ่งท้อนะคะ
:L2: :man1:
-
สู้ๆค่ะ :z7: :110011:
ยังไงๆก็แต่งนิยายขายรอไปพลางๆดีไม๊ค่ะ จะรออุดหนุน :L2:
-
พี่นาย ล้อเล่น หรือ เอาจริง เนี่ย
เป็นห่วง พี่นายนะ :n1:
-
แวะมาให้กำลังใจครับ อย่าท้อถอยและเสียกำลังใจนะ ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นกันไปครับ ไม่ทราบว่าเรียนจบด้านไหนมาอะครับ เผื่อมีงานที่เกี่ยวข้องจะได้แจ้งให้ทราบ :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับคุณ นาย
สู้ๆๆครับ :3123: :3123:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :L1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
แค่บทนำก็น่าอ่าน..
-
มาให้กำลังใจเหมือนกัน สู้สู้...flighting !!! งานที่ดีกว่ารอเราอยู่.. :กอด1:
-
คุณดลย์ นี่ร้ายจริงๆ แกล้งวินอีกแล้ว
แต่ชอบแฮะ แกล้งบ่อยๆ ก็ดี
หนูวินจะได้ทำตัวน่ารักๆๆๆ
:กอด1: คนแต่งจร้า
-
:L2: :3123: :L2:
เข้ามาให้กำลังใจค่ะ สู้ๆนะ ชีวิตไม่สิ้นหวังก็สู้กันไปค่ะ
-
กด-ดัน กันสุดๆไปเลย
-
สู้ สู้ คุณคฑาวุธ คิดว่าได้พักร้อนชั่วคราว
และอาจเป็นโอกาสดีที่จะให้คุณคฑาวุธได้ทำหลายอย่างที่อยากทำ แต่ทำไม่ได้เพราะต้องทำงานประจำก็ได้ คนมีความสามารถอย่างคุณคงมีอะไรอีกหลายอย่างที่อยากทำ สะดุดครั้งนี้ ยืนให้ได้ไวไวนะค่ะ
ในวิกฤต ก็มีโอกาสนะค่ะ สู้ สู้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ตกงานจะกลัวไร จริงมะ มีธีรดนย์ทั้งคน เป็นถึงเจ้าของคลับใหญ่โต
และทั้งโรงงานเบียร์ด้วย ไม่มีร๊อกคำว่าตกงาน แค่ลาพักร้อนเองละม้างงงงงงงงงงงงง
เฮ้อออออออออออออออออออ....อ........อ..................อ
เศรษฐกิจแบบนี้มันก็ดีไปอย่างเนอะ
ชีวิตอยู่กับการลุ้นระทึกตลอดเวลา สุดท้ายก็งานเข้า สู้ๆนะคร้าบบบบบบบบบบ
เหงาก็ส่งข่าวมา ผมอยู่ข้างคุณอยู่แล้วคร้าบบบบบบบบบบบ
เรามาเจอกันที่เล้าเนี่ยะ เพื่อนเต็มไปหมดเลยครับ
สู้ๆ อีกครั้งครับผม :กอด1: :กอด1:
-
:m15:
ยังไงก้อสู้ๆๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
เหงาๆๆก้อแวะมานะค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
พึงเข้ามาอ่านสนุกตั้งแต่ตอนแรกเลย :m4:
:angry2:ของว่างของธีรดนย์จะเยอะไปหนาย :m13:แบ่งมาสักคนสิกำลังหิวพอดี :z1:
-
น่าสงสาร เมียก็ยังหาไม่ได้ ยังมาตกงานอีก :m15:
ทำเป็นมาล้อเล่น ไม่สนุกด้วยนะครับ พี่นาย :z1:
เป็นกำลังใจให้ คนอยากตกงานแถมซ้ำหาเมียก็ยังไม่ได้ :jul3:
+1 ให้แล้วกัน เพื่อ 1500 อาจได้เมีย ฟิ้ว......
-
เห.... เอ..... :serius2:
:really2:
-
สู้ๆ นะครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะครับ
อย่าเพิ่งท้อนะครับ ในเล้านี้ยังมีกำลังให้คุณนายเสมอครับ
:L2:
-
สู นะจ๊ะ
เออ..แบบว่าเครียดเลยเนอะ ที่ออกจากงานอะคะ
เราก็เลยจะมาเตือนว่า
ให้ไปขึ้นทะเบียนเป็นผู้ประกันตนกรณีว่างงานซะนะคะ
ภายใน 30 วันนับจากวันออกจากงาน
ลาออก ได้ 30 % ของเงินเดือนเน้อ ฐานเงินเดือน สูงสุด 15000 บาท ได้ 90 วัน
ถูกเลิกจ้าง ได้ 50 % ของเงินเดือนเน้อ ฐานเงินเดือน สูงสุด 15000 บาท ได้ 180+60 = 240 วัน
สามารถขึ้นทะเบียนได้ที่ สำนักจัดหางาน ทุกเขตทั่วประเทศ
อย่าลืมนะจ๊ะ ฝากบอกคนอื่นๆ ด้วย เดี่ยวเสียสิทธิ์
แต่ถ้าทราบแล้วก็ ขอโทษที่รบกวนนะจ๊ะ
ปล. ถ้างานที่ทำไม่มีประกันสังคมก็อดนะจ๊ะ
-
นี่ขนาดนอนด้วยกันนะคร้าบเนี่ย
อุปสรรคมันเยอะจริงๆนะคร้าบ
สู้ต่อไปนะคร้าบคุณดนย์
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เป็นกำลังใจให้นะครับ พี่
:L2:
-
ยังไงก็อย่าเพิ่งท้อละครับ
จะเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
:L1:
-
น่าสงสาร เมียก็ยังหาไม่ได้ ยังมาตกงานอีก :m15:
ทำเป็นมาล้อเล่น ไม่สนุกด้วยนะครับ พี่นาย :z1:
เป็นกำลังใจให้ คนอยากตกงานแถมซ้ำหาเมียก็ยังไม่ได้ :jul3:
+1 ให้แล้วกัน เพื่อ 1500 อาจได้เมีย ฟิ้ว......
ตกงานจริงนะ ไม่ได้พูดเล่น วันนี้เอากุญแจออฟฟิส กุญแจเซฟ กุญแจสารพัดกุญแจมาให้เจ้านายแล้วมานั่งอธิบายเรื่องเงินเรื่องบัญชีให้เจ้านายฟัง แล้วมานั่งคุยกับฝ่ายบุคคลเขาก็อธิบายเรื่องเงินต่างๆ ให้ฟัง เดือนนี้โชคดีมาก เขาบอกว่าจะไม่หักภาษี ครั้งแรกในชีวิตที่จะได้รับเงินโดยไม่ถูกหักภาษีไปบำรุงประเทศอันเป็นที่รัก
ขอบคุณทุกท่านที่ให้กำลังใจครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านและลงคอมเมนท์ อ่านแล้วเพลิ๊นเพลิน ตอนนี้ยังไม่ค่อยลงตัว หาที่ใช้เน็ตไม่ได้ คอมที่บ้านอยู่เฉยๆ มันก็พักร้อน เปิดขึ้นมาเป็นหน้าจอสีขาว ยังไม่ได้พิมพ์ต่อเลยครับ ครั้นจะสแกนสมุดที่เขียนด้วยลายมือก็สงสารผู้อ่านสูงวัยทุกท่านที่คิดว่าจะอ่านด้วยความลำบาก เจ้านายก็เสนอว่าจะซื้อคอมให้เป็นของขวัญตอนออก ผมก็ช่างหยิ่งพูดไปว่าไม่ต้องหรอก ผมไม่ได้ต้องการอะไร ขอแค่ความทรงจำที่ดีและจดหมายรับรองก็พอแล้ว (รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป้นนางเอกละครยังไงยังงั้น) ก็ขอเวลาวันนี้ค่ำๆอาจจะได้โพสนะครับ แต่บ่ายนี้ขอไปสปานวดให้สบายก่อนแล้วก็จะเอามอเตอร์ไซด์ไปแต่งซิ่ง งานใหม่ก็มีมาแล้วครับ แต่ผมขอเวลาให้เขารออีกนิด ขอทำใจและพักซักหน่อย แล้วคนที่เคยติดต่อเรื่องธุรกิจกันก็บอกมาว่าสามีเขาก็กำลังหาคนทำงาน แต่ต้องเดินทางไปประเทศต่างๆ ประมาณ 4 ครั้งต่อเดือน กลัวนั่งเครื่องบินปวดเอวจริงๆ อายุมากเกินจะตะลอนๆ ไปทั่วทวีปแล้ว ตอนนี้จะเอานิยายเรื่องนี้และวิดยานิพนให้จบครับแล้วค่อยคิดจะหางานทำ เพราะรักคนอ่านที่สุด และรักตัวเองมาเป็นที่สอง
รักแล้วรอกันหน่อยนะ :กอด1:
(อ้อนขนาดนี้ ไม่รักและเอ็นดูคฑาวุธก็ให้มันรู้ไป)
:z1:
-
:กอด1:
-
นึกว่าไชยา มิตรชัยมาเอง
อ้อนซะแม่ยกพ่อยกเคลิ้มเลยคะ พ่อพระเอกลิเก๊ ลิเก 555
ดีใจคะพี่คุณนายไม่ได้คิดมากอะไร ถือว่าเป็นการพักผ่อนชั่วคราวแล้วกันนะคะ
ไปทำสปาให้สบายตัว เนื้อตัวจะได้นุ่มนิ่ม น่าลูบ น่าคลำ
แต่ว่าเจ้านายเสนอตัวซื้อคอมให้ แล้วคุณนายไมนางเอ๊ก นางเอกแบบนี้ล่ะคะ
ของฟรีก็รับไปก่อนเถอะ เอิ๊ก นั่นไม่ใช่ประเด็น
ปากหวานเป็นคุณดนย์แบบนี้เนี่ย คนอ่านตัวลอยแล้วแถมยังเป็นโรคเบาหวานอีกนะคะ :-[
สู้ๆนะคะคุณนาย ชีวิตยังไม่สิ้น ก็ดิ้นดิ้นดิ้นดิ้นดิ้นดิ้นดิ้น กันต่อไปนะคะ
-
งานใหม่ก็มีมาแล้วครับ แต่ผมขอเวลาให้เขารออีกนิด ขอทำใจและพักซักหน่อย แล้วคนที่เคยติดต่อเรื่องธุรกิจกันก็บอกมาว่าสามีเขาก็กำลังหาคนทำงาน แต่ต้องเดินทางไปประเทศต่างๆ ประมาณ 4 ครั้งต่อเดือน กลัวนั่งเครื่องบินปวดเอวจริงๆ อายุมากเกินจะตะลอนๆ ไปทั่วทวีปแล้ว ตอนนี้จะเอานิยายเรื่องนี้และวิดยานิพนให้จบครับแล้วค่อยคิดจะหางานทำ เพราะรักคนอ่านที่สุด และรักตัวเองมาเป็นที่สอง
รักแล้วรอกันหน่อยนะ :กอด1:
(อ้อนขนาดนี้ ไม่รักและเอ็นดูคฑาวุธก็ให้มันรู้ไป)
:z1:
รู้เลยล่ะว่า แก่ เพราะ
นั่งเครื่องบินนานๆแล้วปวดเอวมาก และพักนี้ขี้บ่นจริงๆ :z2:
:z13:
-
อ้อนกันขนาดนี้คนอ่านหลงกันตายไปเลย
ได้งานใหม่แล้วก็ดีใจด้วยค่ะ :impress2:
แต่ถ้าเอาคะแนนนิยมไปแลกซาละเปาเซเว่นได้ก็ดีเนอะมีตั้ง1000กว่าแน่ะ :laugh:
-
อ้อนซะขนาดนี้ก็ดูเอ็น เอ๊ย! เอ็นดูจริงๆ :m15:
ถ้าได้งานที่ว่านี่เเล้ว จะมีใครมาลงนิยายหนุกๆอย่างงี้อีกอ่ะ :sad4:
-
มา่ต่อบทที่ 22 ให้จบนะครับ
งานใหม่ยังไม่ได้ทำหรอกครับ มีเสนอมาให้แต่ขอทำใจซักระยะก่อน และคิดว่ารับจ้างทำเป็นจ๊อบๆ น่าจะดีกว่า แต่ไ้อ้งานเดินทางครึ่งทวีปเดือนละสามสี่ครั้งนี่ต้องคิดหนักมากๆ เงินเยอะ แต่เขาก็คงต้องเรียบร้องจากเราเยอะเหมือนกัน ใช่ป่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้นะครับ ขอบคุณทุกคนที่กดคะแนนให้
แต่ที่แน่ๆ พอออกจากงานที่ทำเป็นเวลาเซ็นชื่อเข้าออก ไปพักกลางวันตามเวลาเป๊ะ มีเวลาว่างเยอะขึ้นมาก ได้แวะไปนั่งกินโจ๊กหมูตอนเช้า ไม่ต้องขับรถไปกินเข้าเช้าไปด้วย มือขวาขับรถ มือซ้ายกินข้าว ตอนเย็นก็มือขวาขับรถ มือซ้ายทานของว่าง ไม่ใช่เพราะยุ่งจนไม่มีเวลากินข้าวเย็น แต่เพราะเลิกงานแล้วหมดแรงและหิวมาก รอถึงบ้านไม่ไหว เลยต้องคว้าอะไรในตู้เย็นที่ออฟฟิสไปกินระหว่างทาง
ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการทำงานนะครับ อย่าให้สาหัสขนาดผู้เขียน :pighaun: คิดดูนะ บางครั้งทำปากกาตก นั่งลงเก็บ พอได้ยินคนเดินเข้าออฟฟิสมาก็นั่งเงียบกับพื้น ทำเป็นไม่อยู่ในห้อง รอจนออกไปแล้ว ค่อยลุกขึ้นมา เพราะวันนั้นสู้กับคนไม่ไหวแล้ว คิดแ้ล้วก็สงสารตัวเอง
บ่นซะนาน ขอโพสครึ่งหลังของบทที่ 22 ให้จบนะครับ และบทที่ 23 จะรีบๆ ตามมานะ เรื่องนี้คิดว่ามีทุกรส รสเปรี้ยวหวานน่าจะมีแล้ว รสเจ็บๆ ขมๆ เดี๋ยวจะตามมา :เฮ้อ:
*********************
...คืนนี้คงไม่ต้องนอนกันแล้ว ธีรดนย์นี่กวนจริงๆ เลย...
...คิดผิด คิดผิดจริงๆ ที่ยอมมาที่นี้ในคืนนี้...
...แล้วมาทำไมล่ะวิธวินท์ มาทำไม ไม่ชอบหน้าคนหลงตัวเองคนนี้แล้วมาทำไม...
...ปล่อยไปก่อน ตอนนี้เป็นทีของธีรดนย์ อย่าให้ถึงคราวของเขาบ้าง จะเอาให้คลั่งเลยทีเดียว...
'ที' ของวิธวินท์มาถึงเร็วดังใจนึก เช้าตรู่ ธีรดนย์ยังนอนแผ่หราอยู่บนเตียง ส่วนวิธวินท์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว
"คุณธีรดนย์ครับ ตื่นเถอะ ผมจะไปแล้ว" วิธวินท์จงใจปลุกคนที่บอกว่าตื่นแต่เช้า
"หือ จะไปแล้วหรือ" ธีรดนย์งัวเงียลืมตาขึ้นมามองวิธวินท์ช้าๆ
...หน้าขาวใส คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดง มองลงมาดูเขาตาแป๋วเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรกไม่มีผิด...
...วิธวินท์ ผม...
"ขอบคุณนะครับสำหรับเมื่อคืนที่รักษาสัญญา" วิธวินท์ยิ้มให้ ในใจนึกสนุกอยากทิ้ง 'อะไร' บางอย่างให้ธีรดนย์เก็บไปคิด
"หือ อะไรนะ" ธีรดนย์งง ไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มพูดกับเขาดีๆ
"แล้วเจอกันที่กรุงเทพฯ " วิธวินท์ก้มหน้าลงมา ยื่นมือไปแตะแก้มสากๆ ของคนที่นอนอยู่บนเตียง แล้วดึงมือกลับช้าๆ ปลายนิ้วลากผ่านริมฝีปากของธีรดนย์อย่างแผ่วเบา เรื่อยจนถึงต้นคออีกด้านและแผ่นอก ส่งผลให้คนที่นอนอยู่มองตามตาปริบๆ
...โอว นี่หรือคือสัมผัสของวิธวินท์...
...เมื่อกี้เขาลืมหายใจ...
"วิธวินท์" ธีรดนย์ครางเสียงแผ่ว ยันตัวลุกขึ้น ศอกตั้งอยู่บนเตียง มองตามชายหนุ่มร่างสูงที่เดินไปยังประตูด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะลุกวาบขึ้นด้วยความถูกใจเมื่อวิธวินท์ก้มลงผูกเชือกรองเท้า แล้วยืดตัวขึ้นยืน หันมายิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปจากประตู ในใจของธีรดนย์พองโตเพราะรู้สึกว่าชายหนุ่มแสดงท่าทีอ่อนโยนกับเขา ในใจบอกตัวเองว่า เมื่อคืนที่ผ่านมานั้นคุ้มค่ามาก มีความสุขยิ่งกว่าพาคู่นอนคนแล้วคนเล่าไประเริงรักด้วยที่บ้าน
...ชักจะยังไงๆ ซะแล้ว นี่ไม่ใช่แค่ความต้องการ 'อยากได้' ตัวของวิธวินท์อย่างที่เขาคิดไว้ในตอนแรก เขาอยากได้มากกว่านั้น อยากได้มากกว่าตัว...
...เกิดอะไรขึ้นกับเขา เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็นแบบนี้...
วิธวินท์ตักข้าวต้มหมูสับเข้าปากช้าๆ ตามองภมรที่นั่งทานอาหารเงียบๆ เช่นกัน รู้สึกแปลกใจที่เพื่อนไม่ถามว่าเมื่อคืนทำไมเขาไม่กลับไปนอนที่ห้องพักโรงแรม
"เมื่อคืนหลับสบายไหมภมร" วิธวินท์ตัดสินใจภามก่อน
"หา อะไรนะ" ภมรเงยหน้า เลิกคิ้ว ตาหลุกหลิก
...แค่นี้ก็รู้แล้วว่าภมรก็ไม่กลับมานอนโรงแรมเหมือนกัน...
"เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย เลยไม่ค่อยรู้สึกตัว" ภมรยิ้มแหยๆ
"แล้วกลับโรงแรมได้ยังไงล่ะ คลานกลับมาหรือต้องรอให้รู้สึกตัวก่อน"
"จะรู้ไปทำไม" ภมรตอบเสียงห้วนแล้วหันไปมองคนที่เดินตรงมาที่โต๊ะพร้อมกันบ่นพึมพำ "อะไรกันล่ะที่นี้"
วิธวินทห์หันตามจึงเห็นว่าศรายุธเดินเข้ามาหาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ชายหนุ่มรู้สึกได้ทันทีว่าคุณอาหนุ่มของเขากำลังอารมณ์ไม่ดี
"ไหนบอกว่าดูแลตัวเองได้ เมื่อคืนหายไปไหนกันมาทั้งสองคน" ศรายุธเสียงเข้ม มองวิธวินท์กับภมรสลับกันไปมา
"ไอ้วินท์" ภมรหันมาถลึงตาใส่เพื่อน "แหม เมื่อกี้ซักไซร้ไล่เลียงเหมือนเราหายไปคนเดียว แกก็ด้วยหรือ"
"วินท์ อาเป็นห่วงแทบแย่" ศรายุธใบหน้าเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"โธ่ ผมโตอายุย่าง 28 ปีแล้วนะครับ เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย เลยไม่ค่อยรู้สึกตัว" วิธวินท์โอดครวญ ยืมคำพูดของภมรมาใช้ "ผมก็เลยไม่ได้กลับโรงแรมเพราะอันตราย พอดีผมเช่ามอเตอร์ไซด์ขับไปเที่ยวผับท้ายเกาะ"
"แล้วพักที่ไหน" ศรายุธถาม หากในใจอยากพูดต่อว่า 'พักกับใคร'
...ขออย่าให้เป็นธีรดนย์เลย...
"พักกับคุณธีรดนย์มั๊ง" ภมรตอบแทน
"ปากเสีย เดี๋ยวโดนตบปากแตก" วิธวินท์หันไปถลึงตาใส่เพื่อน ยกหลังมือขึ้นทำท่าจะตบภมรจริงๆ
"อายุธครับ ช่วยภมรด้วย ผมจะเก็บปากไว้กินส้มตำตอนกลางวัน" ภมรเอียงหน้าหนี ทำท่าจะซบไหล่ศรายุธที่ไม่มีสีหน้าล้อเล่นด้วย
"อาไม่อยากให้วินท์ไปยุ่งอะไรกับคุณธีรดนย์ อาไม่ค่อยไว้ใจเขา" ศรายุธพูดเสียงเรียบ
"อ้าว" ภมรอุทานแล้วทำหน้าเหรอหรา
"ผมไม่ได้อยากจะยุ่งกับเขานักหรอกื อายุธนั่นล่ะเอาเขามายุ่งกับผม นี่มาเที่ยวกันคุณธีรดนย์ยังมาโผล่กลางทะเล อายุธโดนคุณเต้ยหลอกใช้เป็นเครื่องมือหาหนุ่มใส่ปากเจ้านาย" วิธวินท์เบ้ปาก ทำหน้าตึงเหมือนกัน
"อาเผลอพูดอะไรออกไปเฉยๆ ไม่นึกว่าคุณเต้ยจะไปวางแผนกับคุณธีรดนย์ อาไม่ได้คิดว่าเขาจะ..."
"งงไปหมดแล้ว" ภมรพูดแทรก มองหน้าอาหลานอย่างงงๆ
"คุณเต้ยถามนั่นถามนี่จนอาพูดอะไรออกไปไม่ทันระวัง" ศรายุธแก้ตัว
"บอกแล้วไงว่าอายุธตามคุณเต้ยไม่ทัน ไม่เหมาะกัน"
"วินท์ อาเป็นห่วง ไม่อยากให้วินท์ตกเป็นของเล่นของคุณธีรดนย์ ออกห่างเขาเสียเถอะ"
"ผมหนีเขาเหนื่อยจะตามอยู่แล้ว ไม่ต้องมาบอกผมหรอก" วิธวินท์ทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ
"ผมก็ว่าคุณดนย์ไม่ได้แย่อะไร จริงอยู่ เขาเจ้าชู้แต่เขาก็ลงทุนมากนะ ถ้าไม่ชอบวินท์มากจะทำอะไรขนาดนี้หรือ คนเจ้าชู้หวังจะเคี้ยวเล่นน่ะ เขาไม่ลงทุนเป็นล้านๆ หรอก" ภมรรีบพูดแล้วรีบหุบปาก ทำตาโต มองออกไปทางด้านข้าง
"อย่าบอกนะว่าเขาลงทุนซื้อเรือมาจอดดักอยู่กลางทะเล" วิธวินท์เข้าใจไปอีกอย่าง
"จะบ้าหรือ ใครจะทำอะไรขนาดนั้น" ภมรรีบปฏิเสธ "เราพูดเว่อร์ไปยังงั้นเอง ประเด็กก็คือ เขาใจถึงมากและท่าทางมุ่งมั่นเกินกว่าจะจีบเล่นประเภทฟันครั้งเดียวแล้วทิ้ง คุณธีรดนย์นี่แปลกๆ เอาการอยู่นา"
"เขาเห็นเป็นการท้าทายละสิ คนหล่อและรวยอย่างเขา มั่นใจในตัวเองมากๆ อย่างเขา อยากได้ก็ต้องได้" ศรายุธพูดขึ้นมา
"อายุธเปลี่ยนไปนะ นึกว่าเชียร์คุณดนย์ ไหงอยู่ดีๆ มากลับลำแบบนี้" ภมรเอียงหน้าถาม ทำท่าสงสัย
"อาไม่ได้เชียร์ ก็แค่ตอบคำถามคุณเต้ย และก็..."
"อาไม่ทันคุณเต้ย บอกแล้วว่าไม่เหมาะกัน ให้หันมามองภิรายุก็ไม่เชื่อ" วิธวินท์กระแทกเสียง "ของดีมีอยู่กับตัวไม่เห็นคุณค่า"
"แต่ว่า..." ศรายุธทำท่าจะเถียงแต่ภมรรีบแทรกขึ้นมาเสียก่อนเพราะเริ่มรู้สึกว่าการคุยกันจะกลายเป็นการเถียงกันเสียแล้ว
"พอเถอะๆ อย่ามาเถียงกันเรื่องนี่เลย ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ และเสียงเรียกร้องของหัวใจ"
...เสียงเรียกร้องของหัวใจหรือภมร เสียงเรียกร้องของหัวใจหรือ มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหรอก...
ศรายุธหันไปมองภมรด้วยสายตาเยือกเย็น ก่อนจะหันไปมองรอบๆ ราวกับจะแสดงให้เห็นว่าตัวเองก็อยากจะหยุดการสนทนาเรื่องนี้แล้วเช่นกัน
วิธวินท์ถอนหายใจเบาๆ แล้วนั่งเงียบชั่วครู่ก่อนจะลุกขึ้นและบอกว่าจะไปหยิบผลไม้กับน้ำส้มคั้น ภมรลุกตาม ส่วนศรายุธนั้นมองสองหนุ่มเดินไปด้วยสายตาครุ่นคิด
...เกิดอะไรขึ้น เขาไม่อยากให้ธีรดนย์มายุ่งวุ่นวายกับวิธวินท์อีกแล้ว...
คำถามของเต้ยเมื่อคืนนี้ยังดังก้องอยู่ในหัว
..."แล้วหัวใจคุณยุธล่ะคับ พอจะพิจารณาเต้ยบ้างได้ไหม"
คำตอบของเขาที่ไม่พูดออกมาก็ดังก้องเช่นกัน
..."ผมกำลังคิดอยู่ ขอเวลาผมอีกนิดนะคุณเต้ย ผมกำลังพิจารณา มันมีหลายเรื่องต้องคิด หลายอย่างต้องทำ...
...หลายคน...
****end of chapter 22****
-
รักเสมอและจะรักนานๆ :กอด1: ทำสิ่งที่มุ่งหวังให้สำเร็จด้วยดีนะคะ ชีวิตต้องมีคลื่นลมบ้าง คิดซะว่าเป็นสีสันชีวิต ==;
พี่นายแก่ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย (เนียนเรียกพี่ทันที) มีโอกาสได้บิน 4 ครั้งต่อเดือน แหมอุตสาห์ดีใจ ว่าจะฝากซื้อของ :laugh:
ไม่แน่นะพี่อาจได้เมีย ณ แดนไกล
------
เมนต์ไม่ทัน อ่านตอน 22
ทำตามเสียงเรียกของหัวใจไม่ดีตรงไหนอ่ะคะอายุธ
-
" มือขวาขับรถ มือซ้ายกินข้าว ตอนเย็นก็มือขวาขับรถ มือซ้ายทานของว่าง "
ระวังอ้วนนะครับ อันตรายด้วย รีบๆหาคนป้อนได้เเล้วนะครับ :laugh: :laugh:
-
คุณวินท์แสบนัก เอามือลูบๆ ไล้ๆ เนี่ยเป็นรางวัล
ของคนหื่นที่รักษาสัญญาชิมิคะ ทำแค่นี้หัวใจคุณดนย์ก็เต้นผิดจังหวะแล้วล่ะ
เหอะๆๆๆ ต่อไปพ่อจะไมได้ตามจีบเพื่อหวังฟันแล้วล่ะ แต่จะเอาทั้งตัวทั้งใจเลยนะคุณวินท์ระวังตัวด้วย
ส่วนนุ้งผึ้งหายไปทำอะไรกับใครมาล่ะ เช้ามาเลยทำตัวเป็นพระเอกมิวสิคซะงั้น อิอิ
สงสัยท่าจะค้างและแฮงก์หนักนะเมื่อคืนอ่ะ อิอิ
คุณอายุธขา คุณอาเปลี่ยนไปนะคะ ไม่ช่วยคุณเต้ย
แล้วจะเอาข่าวไปให้คุณดนย์สั่นสะท้านได้ยังไงล่ะคะ อั๊ยยยยยยยยยยย
-
อายุธนี่แอบชอบใครบ้างเนี่ย
-
ชอบน้องวินจัง
-
:L2: :L2:
-
รู้ล่ะ ที่นายดนย์รักษาสัญญาได้เพราะอะไร
ก็พี่ท่านไปปลดปล่อยมากะหนุ่มเข้มคนนั้นไปแล้วนี่เนอะ อิโด่ นึกว่าแน่ o16
-
ยังไม่ทำงานก็นอนตีพุงงงกะทิไปก่อน ถือว่าพักผ่อนชาร์จแบ็ตค่ะ
หายเหนื่อยแล้วค่อยลุยต่อดีไม๊ค่ะ
ระหว่างนี้ก็ขอบทกุ๊กกิ๊กของวินกับดนย์ซักตอนสองตอน
เผื่อเขียนแล้วคนแต่งจะได้กระชุ่มกระชวยขึ้นดีไม๊ค่ะ :L2:
-
ลิงน้อยยั่วได้ใจนะ :m20: :m20: :m20:
เป็นกำลังใจให้คุณนายนะครับ :L2: :3123: :3123:
-
กวางน้อยวินท์รอดเสือหิวอย่างดนย์มาได้อย่างไม่น่าเชื่อ แถมตอนตีจากมีการยั่วให้อยากอีกต่างหาก
ร้ายนักนะ ระวังเถอะ เสือดนย์เค้าลุกขึ้นมาเอาจริงแล้วนะ
อายุธ นี่ แอบรักวินท์อยู่รึเปล่าน้า ขนาดถลำตัวไปกับแม่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์เต้ยแล้วยังมีอาลัยอาวรณ์โน้นนี่ มันดูแปลกๆน้า
-
ยังทันเป็นกำลังใจให้คุณไรท์เตอร์เรื่องงานมั้ยคะเนี่ย...เอาเป็นว่าสู้ๆ ละกันนะคะ
จริงๆ เป็นฟรีแลนซ์ก็ดีนะ สนุก ตื่นเต้น!!!! ชวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันต่อไปเนอะ
มาเข้าเรื่องนิยายดีกว่า อ่านตอนนี้แล้วอยากจะบอกว่าวินท์น่าร้ากกกก :impress2:
มีแต๊ะอั๊งตาดลย์ก่อนกลับด้วย อิอิ หลงจนโงหัวไม่ขึ้นกันเลยงานนี้ <-- :call:
ส่วนอายุทนี่แปลกๆ อ่ะ เหมือนจะแอบชอบใครอยู่ ...หลายคน... น่าหนักจายยยย
ยังลุ้นให้กามเทพภมรทำงานสำเร็จอยู่นะ...จับให้ได้ครบทุกคู่ไปเลย
ขอบคุณที่มาต่อจ้า :3123:
-
อายุธ อะไรคือ หลายคนอะ
แปลว่ามีคำตอบอยู่แล้ว แต่ก็อะไรบางอย่าง
คั่นไว้อะดิ ชักอยากรู้แล้วซิ เห็นเป็นครเปิดเผย
แต่กลับมี ลับลมคมในด้วยเหรอเนี่ย อายุธ
ส่วนคุณวินท์ ท้าทายคุณดนย์ซะขนาดนั้นเลย
สุดยอดเลยนะครับ
+1 ให้กับพี่นาย พร้อมเป็นกำลังใจให้ทั้งเรื่อง
นิยายและเรื่องงานนะครับ
-
:กอด1:
:L2:
น่ารักอ่ะฉากตอนเช้า
+1ค่ะ
-
ให้เค้ารักกันนะคร้าบคุณอา ได้โปรด
รอให้คนรักกันดีกว่า......มีความสุขดี อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
คุณอาจะคิดเผื่อหลานด้วยเลยหรอคะเนี่ย.......555+
หนูวินตลกจัง....จะไปบังคับคุณอาได้ยังไงหละ...ก็เค้าชอบคนนู้นนนน.........
ที่หนูวินโปรยสเน่ห์ทิ้งไว้ตอนออกมาจากห้องเนี่ย....รับรองว่าคุณธีรดนย์ตามมาหาถึงที่แน่ๆคะ....555+
-
ขอบคุณนะครับ
สำหรับ "ใจ" ที่มีให้กับนักอ่านทุกๆ คน
แม้ว่ายังมีปัญหากับงาน
ขอบคุณจริงๆ ครับ
จะติดตามอ่านผลงานต่อไปเรื่อยๆ ครับ
o13
-
คำออดอ้อนก็ใช้ได้ แต่ทำไมไม่มีคนหลงกล ?
รีบหาคำตอบด่วน พี่นาย +1 ให้แล้วก็ ... :oni1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
อายุทธนี้ยังไงเนี่ยยยยยยยยยยยยย
-
สงสัยอายุธ จะแอบชอบวิทวินธ์ :serius2:
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
ทำไมมันดูวกวนวุ่นวายขนาดนี้นะ
-
อายุทธเอ๋ย เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า แล้วค่อยคิดจะมายุ่งเรื่องของหลาน
ลิงน้อยยั่วก่อนจากได้ใจป้ามั่กๆ อิอิ
-
หลายคนของอายุธนี่ใครค่ะ
-
:serius2: มาทำให้อยากแล้วจากไปหรือคับ
ค้างอ่ะมันค้าง
-
แล้วอายุธ จะทำไรต่ออ่ะ
ไหนจะเรื่องตัวเอง ไหนจะหลาน
เฮ้อออ เปนผู้ใหญ่นี่มันลำบากเนอะ
-
ให้กำลังใจคนแต่งนะคะ สู้ๆ
น้องวินยั่วได้้ใจมากเลยค่ะ 555 ป่านนี้นายดนย์คงกำลังคลุ่มคลั่งยกกำลัง 2 แล้วมั้ง :laugh:
ว่าแต่อายุทธนี่เริ่มแปลกๆ แล้วนะเนี่ย คิดไรอยู่อะ o18
-
แวะมา :z13: คนโสด แต่ไม่สด :m20:
-
คุณสามีครับ
เหนื่อยนักก็พักสักหน่อยครับ
ไปชาร์จแบตให้เต็ม แล้วค่อยกลับมาลุยกับปัญญา
จะเป็นกำลังใจให้นะครับ
:L1:
-
ขอบคุณหลายๆ ที่เขียนเรื่องสนุกๆ ให้อ่านครับ คลายเครียดดีครับ และขอให้คุณพี่สนุกกับงานใหม่ด้วยเด้อครับ
-
ตามอ่านได้ไม่กี่ตอนเองคับ สนุกมาก แต่หมั้นไส้พระเอกอะเจ้าชู้โคตรมันน่า :beat:
ส่วนอีโมนี้สำหรับคนแต่งคับ :กอด1: :L2:
-
อายุธ นี่แก่ ออกแนว แปลกๆๆนะ :m16: :m16: น่าสงสัย
-
ไม่ได้เข้ามาพักนึง ...เพิ่งเห็นเรื่องงานของพี่คนเขียน o22
...แต่เท่าที่ดู ...ตอนนี้น่าจะแค่ขอพักซักนิด แล้วก็มีงานดี ๆ น่าสนใจให้เริ่มใหม่เมื่อพร้อม ...เป็นกำลังใจให้นะพี่ o13
...
ตอนนี้น่ารักว่ะ ...ไป ๆ มา ๆ คุณดนย์จะรู้ตัวว่า หลงรักเจ้าลิงแก้มแดง เอาซะก่อนที่เจ้าลิงจะรู้ตัวเองซะแล้ว o18
...ส่วนเรื่องอายุธ เคยคิดเล่น ๆ เอาไว้ตั้งแต่เห็นแกชอบแต๊ะอั๋ง ...เอ้ยยยย จับแก้ม คุณวินด้วยความเอ็นดูว่า เออ อายุธนี่คิดอะไรเกินเลยอ๊ะป่าวเนี่ย :laugh:
...
ตอนนี้ที่ลุ้น คือ ภมร เนี่ยแหละ
รู้สึกเหมือนว่า ภมร รู้จักคนแทบทุกคนดีกว่า ตัวของคนพวกนั้นอีก ...แล้ว ...รู้สึกแหม่ง ๆ เหมือนบางทีภมรก็ชอบใครซักคนอยู่
ภมรนี่ 'ลึก' กว่าที่เห็น แต่พี่คนเขียนยังไม่เผยความคิดออกมารึเปล่าน้อ ??!
ส่วนที่ยังงงคือ เต้ย
คนนี้ ...ไม่รู้สิ ...อ่านมากี่รอบ ก็จินตนการไม่ออกว่า เต้ยรักอายุธจริง ๆ ??!
ขนาดอ่านทั้งความคิด อ่านทั้งคำพูด อ่านทั้งการกระทำ ...งุงิ งุงิ ...แต่ก็ยังคิดไม่ได้ว่า เต้ยรักอายุธ :laugh:
...หรือเพราะ คน 'แบบเต้ย' ที่เคยเจอมาทำให้คิดได้แบบนี้ ...จิตประหวัดไปเองแหง ๆ :laugh:
-
:laugh: บอกได้เลยว่า THE BEST!!!!!!!!
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
o13
-
มาดันรอคุณคฑาวุธค่า
คิดถึงคนอ่านบ้างไม๊เนี่ย :really2:
-
มีข่าวฝากมาครับ
ตอนนี้คุณคนเขียน(คฑาวุธ) อยากใช้ชีวิตให้ช้าลงหน่อย และถือโอกาสกลับบ้านพร้อมกับการค้นหาตัวเอง :sad11: ส่วนที่บ้านนั้นก็หาอินเตอร์เนทต่อลำบากจริงๆ ก็เลยอยากจะพักการต่อเรื่องนิยายที่เข้มข้นไว้ซักพัก แล้วจะมากลับมาต่องานประมาณอาทิตย์หน้าน่าจะได้
และเพราะลืมร่ำลาแบบชั่วคราวกับผู้อ่านทุกท่าน :serius2:ก็เลยได้กำชับให้ส่งข้อความนี้ต่อผู้อ่านทุกคน เพื่อที่จะได้รับทราบข่าวคราว (เห็นมะว่าเป็นห่วงคนตามอ่านขนาดไหน :m15:) พร้อมกับกำชับนักหนาว่าอย่าลืมส่งความห่วงใยไปให้คนเขียนด้วยนะคับ จะได้เป็นกำลังใจให้กลับมาต่องานเขียนเร็วๆ
คุณคนเขียนคิดถึงผู้อ่านทุกคนครับ :-[ ......... คอยติดตาม บทที่ 23 เร็วๆนี้และอย่าลืมกันนะคับ :pig4:
<On behalf of Katawoot>
-
รับแซบคร๊าบบบบบบบบบบ
กลับบ้านไปพักผ่อนดีแล้วค่ะ ได้เจอครอบครัวคนที่คุ้นเคย มันจะทำให้เรารู้สึกดีอย่างมาก
เป็นการเติมพลังให้กับชีวิตของตัวอย่างดีที่สุด และเมื่อจิตใจพร้อม ร่างกายพร้อม ค่อยกลับมาสู้กันใหม่ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สู้ สู้ :L1:
สำหรับนิยายดีๆสนุกอย่างนี้ไม่มีทางลืมหรอกค่ะ รอได้เสมอ พักผ่อนให้เต็มที่นะค่ะ
-
จะปัดกวาดบ้านเรือน ถูกพื้นกาทู้รออย่างขมักเขม่นทีเดียวจ้า
กลับบ้านพักใจให้สบายนะ ชาร์ตแบตเต็มเมื่อไหร่กลับมาสู้ต่อ ยังไม่สาย :กอด1:
-
:m15:คิดถึงคนเขียน :L1:
คิดถึงนู๋วิน คิดถึงทุกคน :impress3:
พักผ่อนเยอะๆๆน้า จะนับวันรอค่ะ
:กอด1:
-
คิดถึงคุณวินท์นะครับ คงไม่ได้เจอกันอีกจนกว่า พี่นาย
จะค้นหาตัวเองพบ (ซะงั้น) แย่จังเลยนะครับแต่ :z1:
คงอีกไม่กี่วันเอง เดี๋ยวก็คงได้เจอแล้ว จะตั้งหน้า ตั้งตา
รอคอยอย่างใจจดจ่อเลยครับ และที่สำคัญที่ขาดไม่ได้เลย
คงต้องคิดถึงคนเขียนแน่ ๆ เลย
คิดถึงพี่นาย (พี่คฑาวุธ)นะครับ ค้นหาตัวเอง อย่านานนักนะครับ
ถ้านานหน่อยก็ส่งข่าวมาบ้างเน๋อ....
:L2:
เป็นกำลังใจให้นะครับพี่นายนะครับ
-
:pig4: ขอบคุณครับคุณนายเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
แวะมาให้กำลังใจครับ
สู้ๆ นะครับ ปัญหามีไว้แก้นะครับ
:L2:
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
:sad4:
ตั้งอาทิตย์แนะ
สงสาร ลูก.... ตาดำๆ ด้วยนะพี่นาย
:impress:
:oni3:
:oni3:
555 จงเปลี่ยนใจๆ
-
รับทราบ รับปฏิบัติ ครับผม
:z2:
-
เป็นกำลังใจให้และรอการกลับมาของพี่นายนะคะ
เหนื่อยนักก็พักซักหน่อยเนอะ
^^
-
สู้สู้นะคะคุณนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คนอ่านรอได้ ไปพักสมอง พักกายพักใจ
มีแรงมีกำลังมีเวลาแล้วค่อยมาต่อก็ได้คะ
เน้อ สู้สู้ค้าบ
-
the sky up country in my hometown is so beautiful. Feeling so relaxing and missing you all readers. Thank you for all your kind words. Its so nice to read ur replies. I will post the next chapter as soon as i arrive bangkok. Love u all. (sorry i post in english bcause i use a mobile phone)
-
สนุกมากมาย o13 :serius2:
-
ตามมาทันแล้วและรับทราบทุกประการ
-
OK. :bye2:
-
><
-
รับทราบและรออ่านค่ะ :L2:
-
:sad4:
ในที่สุดก็ตามทัน อิอิ
สนุกมากๆค่ะ o13
รออ่านอยู่ค่ะ
:z1:
-
เข้ามานั่งรอครับ :o11: :o11: :o11:
จิ้มคุณนาย :z13: :z13: :z13:
-
รับทราบครับผม พี่นาย
ถ้าจะให้ดีเอารูปทีไปเที่ยวมาฝากน้องๆบ้างนะครับ
:pig4:
-
waiting for your next chapter
See you soon
I wrote in English because I would like to share my word to you also 5555
+1 for your support.
-
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
อะไรยังไงหลายคน หลายเรื่อง ชักอยากรู้แล้วซิ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ... :L2:
-
เจ้านายคร้าบบบบบบบบบบบบบบ
มาได้แย้วน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
พักนานไปเดี๋ยวขึ้นสนิมหมดนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
เพิ่งเริ่มอ่านเมื่อเช้ามืด กว่าจะอ่านทัน ใช้เวลาไปหลายชั่วโมงเหมือนกันแฮะ แหะๆ
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า ตัวละครเยอะ แต่ก็มีบทบาทกันแทบทุกคนเลยอะ บางคนก็มีความหลังกันมาก่อน บางคนก็คิดอะไรลึกลับซับซ้อน ชื่นชมคนแต่งจริงๆครับ ที่วางพล็อตเรื่องได้ดีมากๆเลยอะ
เชียร์คุณดนย์สุดใจเลย :z1:
ว่าแต่ อายุธนี่ก็แปลกๆเหมือนกันนะเนี่ย ยิ่งตอนล่าสุดนี่ ออกแนวหึงหวงหลานชายซะงั้น
รออ่านตอนต่อไปนะคร้าบบบบ เป็นกำลัวใจให้ครับ :L2:
-
:L2: :L2:
:ped149: :ped149:
มารอตอนต่อไป ทุกวัน
-
:really2: มานั่งเล่นรอค่ะ
-
เฝ้ารอนู๋วินธ์
คิดถึงคนเขียน :L2:
-
อยู่เป็นกำลังใจให้นะพี่นาย
-
ชื่อนายอ่ะ ชื่อเหมือนพี่ชายเราเลย พี่เราก็ชื่อพี่นาย และพี่ก็เป็นฮีโร่ของเราด้วย
คิดถึงมากๆเหมือนกัน
ชมเดือน ชมดาว สูดอากาศบริสุทธิ์เสร็จ ใบหน้าอวบอูมเต่งตึงดูดีแล้ว
ก็รีบกลับมานะคร้าบบบบบบบบบบบบบ
คนทางนี้จะจิกตีกันแย้วเน้อ
เสียงระงมเต็มเล้าเลย กลับมาเก็บไข่ไปขายด้วยนะ
(เล้าเป็ด ก็ต้องมีไข่เป็ดสิคร้าบบบบบบบ) ฮี่ ฮี่
รอ๑ รอ๒ รอ๓ รอ๔ รอ รอ รอ และ รอ
:m22: :a14: :c4:
-
ยังไม่กลับมาอีกเหรอครับ ชักเหมือนขาดอะไรสักอย่างในชีวิตแล้วนะ :m20:
รีบกลับมาเร็ว ๆ นะครับ
-
คิดถึงหนูวินธ์จังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :call:
-
+ คะแนนที่ 1039
:-[
แบบว่า เป็นผีสิงนิยายพี่นายอยู่นาน (แบบว่าทุกเรื่องอ่ะน่ะ ตั้งแต่คุณนุ แระ และก็ตามอ่านทุกเรื่องที่คนแต่งคือ katawoot)
แล้วอยากบอกพี่นายว่า นิยายของพี่นายทำให้โอ๋ยังต้องกลับมาตายรังที่เล้าเป็ด
ที่มาเม้นท์ให้ตอนนี้ก็เพราะว่าอยากจะเป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ (จริงๆแล้วก็ตั้งใจจะเม้นท์ให้นานแล้วอ่ะ แต่แบบว่ารออะไรอยู่ก็ม่ายรู้อ่ะ :m5: )
ตอนนี้หนูเองก็มีเรื่องปลงอยู่ได้อย่าง "ทุกความสุขย่อมแฝงไว้ด้วยทุกข์ ทุกความทุกข์ก็แฝงไว้ด้วยความสุขเช่นกัน" งงป่ะ :m29:
สู้สู้น่ะค่ะ
-
คุณนาย หายไปไหน :serius2:
มานั่งรอครับ :o11: :o11::z13: :z13:
-
สวัสดีครับ คิดถึงคนอ่านมากมาย ไปเยี่ยมพระมารดาที่ต่างจังหวัดครับ บรรยากาศดีมาก ดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้ายามกลางคืน ทำให้ไ่ม่ค่อยอยากกลับกรุงเทพฯ เพราะอยู่ีต่างจังหวัดนี่สบายจริงๆ เก็บผักเก็บหญ้าหลังบ้านกินได้ไม่ต้องซื้อ ไม่อดไม่อยาก ถึงเวลาก็มีคนมาเชิญไปทานข้าว ต่างจากอยู่กรุงเืทพฯ ราวฟ้ากับดิน ตอนนี้กำลังเป็นคนว่างงานก็เลยไม่ค่อยได้ใช้อินเทอร์เน็ตนะครับ ชีวิต "ช้า" ลงกว่าเดิมเยอะมาก ไม่ต้องเร่งรีบทุกวัน ตอนเช้าขับรถไปทำงานก็กินข้าวไปด้วย มือขวาขับรถ มือซ้ายกินเข้า คิดแล้วสยอง ไม่รู้ตัวเองทนมาได้ยังไงตั้งนาน
ตอนนี้เลยมีเวลาเขียนนิยาย ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำอีกหลายๆ อย่าง เช่น แต่งมอเตอร์ไซด์ อิ อิ
ขอบคุณทุกคนสำหรับกำลังใจนะครับ คนเขียนสู้อยู่แล้ว ไม่เคยยอมแพ้หรอก ผู้อ่านที่น่ารักทุกคนก็สู้ๆ เช่นกันนะครับ
โพสแล้วก็ขอไปซิ่งมอเตอร์ไซด์เล่นซะหน่อย บ๊าย บาย เจอกันใหม่เมื่อได้เล่นอินเทอร์เน็ต เร็วๆ นี่ล่ะ ไม่นานหรอก เพราะคิดถึงคนอ่านเหมือนกัน :pig4:
บ่ายนี้อ่านบทที่ 23 ต่อกัน นะ เรื่องชักเ้ข้มข้น คนร้ายกลายเป็นดี คนดีกลายเป็นเพี๊ยน
ความรักนี่มีอานุภาพยิ่งนัก ทำให้คนเป็นอะไรไปได้ต่างๆ นาๆ :เฮ้อ: แต่ก็ยังอยากมีรักกันอยู่นั่นล่ะ มนุษย์หนอมนุษย์
บทที่ 23
เต้ยวางแฟ้มลงบนโต๊ะของธีรดนย์แล้วถอนหายใจเบาๆ ตั้งแต่กลับจากทะเลธีรดนย์เปลี่ยนไปมากกว่าเดิม วันนี้ทั้งวันเจ้านายแทบไม่ทำงาน นัดต่างๆ ก็ยกเลิก เอาแต่นั่งและนอนในออฟฟิส ถามอะไรก็ไม่ค่อยพูดและไม่ตอบโต้เขาเจ็บแสบเช่นทุกวัน
เลขาหนุ่มเดินออกมาจากห้องทำงานของเจ้านาย เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ธีรดนย์ผลักประตูกระจกด้านหน้าสำนักงานเดินเข้ามาช้าๆ แล้วตรงเข้าห้องทำงานของตัวเองโดยไม่พูดไม่จา
...สรุปว่าไม่สำเร็จ นี่คงยังไม่ได้แอ้มวิธวินท์เช่นเคย อุตส่าห์พากันตามไปถึงเกาะกลางทะเลธีรดนย์ก็ยังไม่คืบหน้าถึงไหน...
...ดี ออกมาแบบนี้ก็ดี อีกหน่อยธีรดนย์ก็คงถอดใจ...
เต้ยนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ไม่เข้าใจว่าทำไมธีรดนย์ดูเปลี่ยนไปเช่นนี้ แต่ทันใดเสียงอินเตอร์คอมก็ดังขึ้น ธีรดนย์เรียกเขาให้เข้าไปพบในห้อง พร้อมให้นำโฉนดที่ดินอยุธยาที่เพิ่งซื้อมาเข้าไปด้วย
“มอเตอร์ไซด์ที่ขโมยมาสารวัตรกำธรแจ้งเจ้าของให้ไปรับที่สถานีตำรวจแล้วครับ” เต้ยรายงานทันทีที่ไปยืนอยู่หน้าโตะเจ้านายที่ทำหน้าเคร่ง
“ประกาศขายที่ดินผืนนี้นะ ซักล้านหก พอมีคนซื้อเข้ามาก็มารายงานผมว่าใครซื้อ” ธีรดนย์สั่ง
“คุณดนย์ ซื้อมาสองล้านแล้วขายล้านหกนี่นะ ขาดทุนย่อยยับสี่แสน” เต้ยทักท้วง
“ที่ดินใครเต้ย” ธีรดนย์เลิกคิ้ว ทำตาดุ
“ที่ดินคุณวินท์ แต่คุณไปซื้อตัดหน้าสนุกๆ” เต้ยกระแทกเสียง
“แล้วสัญญาดูแลระบบคอมพิวเตอร์ที่คลับก็เรียกให้เขามาคุยแล้วตกลงกันเลย” ธีรดนย์สั่งงานต่อ
“เขานี่คือใครครับ” เต้ยถาม
“คุณเต้ย” ธีรดนย์เสียงเข้ม เม้มปากมองเลขาอย่างอดทน
“คุณดนย์คงลืมไปว่ามีเลขาอยู่สองคน” เลขา 'ภาคกลางวัน' พูดเสียงแข็ง
“บอกก็ทำเถอะน่า” ธีรดนย์น้ำเสียงหงุดหงิด
“คุณลงทุนมากขนาดนี้เลยหรือ แค่อยากได้เคี้ยวเล่นแล้วโยนทิ้งต้องทำขนาดนี้หรือครับ ตอนแรกก็สมาชิกวีไอพีของคลับฟรีๆ แล้วก็มอเตอร์ไซด์ราคาบ้าเลือด ซึ่งตอนนี้จอดอยู่ที่ไหนคุณก็คงไม่รู้ ซื้อทุ่งนามาขายต่อขาดทุน เช่าเรือยอท์ชไปยืนส่องดูฉลามหนุ่มกลางทะเล แล้วแกล้งทำเป็นจมน้ำ”
“รู้ได้ยังไง”
“มีอะไรบ้างที่เต้ยไม่รู้” เลขาผู้เก่งกาจพูดลอยหน้าลอยตา
“อย่าลืมห้องพักหรูของโรงแรม Beach Front Millenia และสปาราคาบ้าเลือดสองคอร์สสิคุณเต้ย” ธีรดนย์ประชดเลขา
“แล้วคุณเบิกเงินทำไมอีกหลายหมื่นแสนล้าน” เต้ยถามประชดเช่นกัน
“เงินใครเต้ย”
“เงินคุณธีรดนย์สิครับ” เต้ยตอบคำถามเจ้านายที่มักจะถามแบบนี้เวลาไม่พอใจ “อย่าบอกนะวาคุณจะลงทุนกับเกมแมวไล่จับหนูด้วยเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้”
...ธีรดนย์เป็นเอามาก ท่าทางจะไม่รามือจากวิธวินท์ง่ายๆ...
“อย่ารู้เลย” ธีรดนย์ถอนหายใจ แล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ หลับตาลงเหมือนต้องการหยุดการสนทนากับเลขาเดี๋ยวนี้
“เต้ยไม่เห็นด้วยที่คุณจะทุ่มขนาดนี้ มันเปล่าประโยชน์ คุณทำแบบนี้คุณไม่ได้หัวใจเขาหรอก ถ้า...ถ้านะ ถ้าคุณไม่คิดจะจริงจัง”
“ผมทำผิดตั้งแต่ต้นเลยใช่ไหมเต้ย”
“ผิดตั้งแต่ไปหาเรื่องบีบบังคับให้เขามานั่งขอโทษคุณอยู่หน้าโต๊ะทำงานแล้วล่ะ เมื่อไหร่จะเลิกเอาชนะเสียที เมื่อไหร่คุณจะจริงจัง จะรอจนกว่าคุณไม่มีโอกาสหรือไง คุณอายุ 34 จะ 35 แล้วนะครับ เลือกเอาซักคนสิ เลือกคนที่เป็นไปได้ เลือกคนที่เหมาะกับคุณ” เต้ยพูดเสียงเข้มแล้วหันหลังเดินออกจากห้องเจ้านายทันทีเมื่อพูดจบ ปล่อยให้คนที่ได้รับคำแนะนำยกมือขึ้นก่ายหน้าผากแล้วลืมตาขึ้นมาช้าๆ เหม่อมองเพดานอย่างครุ่นคิด
...ผมกำลังเลือก ทำไมผมจะไม่เลือก เต้ยไม่รู้หรอกว่าตอนนี้อะไรมันเริ่มจะยุ่งกว่าที่คิด เลขาเขารู้ดีนัก อะไรๆ ก็รู้ไปทุกอย่าง แต่จะรู้ไหมว่าตอนนี้เขากำลังลำบากใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต...
...แล้วนี่เต้ยหมายความว่ายังไงที่บอกว่าเลือกเอาซักคนที่เป็นไปได้และเหมาะกับเขา...
ธีรดนย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งแล้วเอื้อมมือไปจะกดอินเตอร์คอมเพื่อถามให้หายข้องใจ แต่เขาก็หดมือกลับ
...เอ หรือว่าเต้ยรู้ ต้องรู้แน่ๆ เลขาของเขาเหมือนมีตาทิพย์ นี่คงรู้เรื่องที่เขาคิดว่าตัวเองเท่านั้นรู้เพียงคนเดียว...
ธีรดนย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองอยู่ชั่วครู่แล้วกดโทรศัพท์ไปยังหมายเลขของคนที่โทรมาหาเขาหลายครั้งตั้งแต่เมื่อวาน
...ภิรายุ จะเกิดอะไรขึ้นหากวิธวินท์รู้ว่าเขามีอะไรกับเพื่อนรักของตัวเอง และภิรายุเองก็ดูท่าทีว่าจะถลำลึกไปกับเขามากจนเขาไม่อยากจะนึกถึงตอนที่ตัวเอง ‘เลือก’ อย่างที่เต้ยแนะนำ...
...ภิรายุดูบอบบางเหมือนแก้วเจียระไน ส่วนวิธวินท์เหมือนก้อนหิน...
...ถ้าแก้วแตกจะเหลืออะไรเล่า แล้วเขาก็คงถูกก้อนหินขว้างหัวเพราะวิธวินท์คงไม่อยู่เฉย...
...เขากลัววิธวินท์เกลียดเขา...
เต้ยนั่งอึ้งเมื่อเห็นเอกสารในแฟ้มซึ่งได้รับจากแผนกประชาสัมพันธ์เมื่อกลางอาทิตย์ที่แล้ว ตอนนั้นเขายุ่งมากเลยไม่ได้อ่านอย่างละเอียดเพราะผู้จัดการประชาสัมพันธ์อธิบายให้เขาฟังสั้นๆ ว่าเป็นเรื่องการบริจาคคอมพิวเตอร์ให้กับโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เขาจึงรอเก็บเอกสารเข้าแฟ้มแต่เพียงอย่างเดียว
ตามกำหนดการเดิม คุณทินบอกว่าจะไปร่วมงาน แต่ฝ่ายประชาสัมพันธ์เพิ่งแจ้งว่าคุณทินขอเปลี่ยนให้ธีรดนย์ไปแทน
…ภิรายุกับโรงเรียนอนุบาลชื่อตลกๆ โรงเรียนแห่งนี้ภิรายุ อัศวเมศว์เป็นผู้อำนวยการ เพื่อนของวิธวินท์ที่พยายาม ‘นำเสนอ’ ให้ศรายุธก็ชื่อภิรายุ บุคลิกอ่อนโยน ร่าเริง ยิ้มสวย ธีรดนย์เคยเล่าให้ฟังว่าคบกับหนุ่มยิ้มพิมพ์ใจ เป็นครูอนุบาล และตอนนี้เขาก็นึกได้ว่าคืนที่บังคับธีรดนย์ให้ไปร่วมงานเลี้ยงผู้บริหารการศึกษาครั้งหนึ่งที่เจ้านายบ่นว่าน่าเบื่อและเกือบเบี้ยวไม่ขึ้นไปกล่าวปิดงานบนเวที คืนนั้นเขาเห็นธีรดนย์เดินออกไปกับชายหนุ่มร่างบางคนหนึ่งที่เขาล้อว่าเป็นมิสเตอร์สยามเมืองยิ้ม...
...น่านึกออกตั้งนานแล้ว มิน่า หางคิ้วกระตุกบ่อยๆ มาหลายอาทิตย์ ถ้าวิธวินท์รู้ว่าธีรดนย์กะจะฟันเพื่อนตัวเองแล้วทิ้ง พ่อลิงน้อยของธีรดนย์ต้องควันออกหูแน่ๆ...
...แต่วิธวินท์พยายามจับคู่เพื่อนให้กับคุณอาของตัวเอง...
...ถ้ายังงั้นภิรายุก็เป็นคู่แข่งเขาสิ...
...คู่แข่งที่เขาแพ้ไม่ได้...
เพื่อความมั่นใจ เลขาหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเจ้านายที่นั่งเซ็งอยู่ในห้องเพื่อยืนยันข้อมูล ทั้งที่ค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าตัวเองคิดถูกว่าธีรดนย์ก็คงกำลังปวดขมับอยู่เพราะเหตุผลนี้กระมัง
...คุยกับธีรดนย์เสร็จ เขาตั้งใจจะโทรอีกสองสามเบอร์ เพื่อตรวจสอบให้แน่นอนตามวิธีการที่เลขาผู้ทรงประสิทธิภาพพึงกระทำ..
เต้ยเม้มปาก มือกำพวงมาลัยรถแน่น ตาจ้องมองชายหนุ่มสองคนที่เดินออกมาจากประตูชั้นหนึ่งของอาคารพาณิชย์ที่เป็นตั้งของบริษัท Network Solutions ในใจอดนึกเสียดายไม่ได้ว่าควรจะโทรศัพท์มาหาศรายุธก่อนเมื่อเขาออกจากที่ทำงาน
...หากโทรมาก่อน ศรายุธคงตกลงไปทานอาหารเย็นกับเขา แทนที่จะออกไปกับภิรายุ อุตส่าห์จะมาทำให้เซอร์ไพรซ์...
...หรือไม่ เขาก็คงไม่ต้องเห็นภาพนี้ ภาพที่ภิรายุยิ้มกว้างสดใส ภาพที่ศรายุธยิ้มกว้างไม่แพ้กัน ภาพที่บาดใจเขาเหลือเกิน...
...วิธวินท์แน่ๆ วิธวินท์ต้องเป็นคนตื้อคุณอาของตัวเองแน่ๆ ศรายุธคงไม่เป็นคนชวนภิรายุให้มาหาถึงที่ทำงาน และภิรายุก็คงไม่มาเอง ไม่สนใจศรายุธเพราะตัวเองก็มีธีรดนย์อยู่...
...แต่หากภิรายุมีสองใจล่ะ ชอบทั้งคู่ ศรายุธก็อาจเป็นเหมือนกัน อาจจะเผลอชอบภิรายุก็ได้ ยิ้มสวย สดใสร่าเริง ใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข คนหัวอ่อนอย่างศรายุธคงพ่ายแพ้ต่อเสน่ห์ของคนยิ้มหวาน...
...แต่ศรายุธไม่น่าจะเป็นคนเจ้าชู้ ไม่น่าจะมีสองใจ รักใครก็น่าจะรักจริง รักคนเดียว...
...โอย ทำไมปวดหัวอย่างนี้ ทำไมรู้สึกหึงรู้สึกหวงยิ่งนัก...
ทันใด เลขาหนุ่มผู้สับสนก็สะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ครั้นเหลือบตาไปมองคนที่โทรศัพท์มาหาก็อดต่อว่าไม่ได้
“คุณดนย์ ทำไมปล่อยให้เด็กตัวเองมายุ่งกับแฟนคนอื่น” เต้ยเปิดฉาก ลืมไปสนิทว่ากำลังพูดกับเจ้านาย
“ใคร ทำไม มีอะไร ยุ่งอะไรกับผม แล้วนี่รู้ได้ยังไง” ธีรดนย์ถาม
“คุณภิรายุนะสิ มาอยู่กับคุณยุธของผม” เต้ยเสียงเข้ม “นี่ผมกำลังจอดรถมองอยู่ บ้าจริงๆ คุณยุธเปิดประตูรถให้ด้วย ขึ้นนั่งรถเองไม่เป็นหรือยังไงนะ”
“ลงไปตบเลยสิเต้ย” ธีรดนย์ยุ
“คุณดนย์ อย่ามาล้อกันนะ เต้ยไม่แฮ้ปปี้เลยนะ” เลขาแหวใส่เจ้านาย
“สรุปแล้วชอบคุณศรายุธหน้าจืดนั้นจริงหรือ”
“อย่ามาว่าคุณยุธของเต้ยนะ”
“ว่าไงเต้ย” ธีรดนย์ย้ำ
“สรุปแล้วคุณชอบคุณวินท์หรือคุณภิรายุ” เต้ยย้อน “จะเลือกใครก็เอาให้แน่ เต้ยยอมให้คุณในฐานะที่เป็นเจ้านาย พอคุณตัดสินใจแล้วเต้ยจะตัดสินใจบ้าง”
“ตัดสินใจอะไรยังไง” ธีรดนย์ถาม
...ตัดสินใจว่าจะให้คุณได้กับใครนะสิคุณดนย์คนดี เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเต้ย คนของตัวไม่รู้จักเก็บไว้ให้ดี ตอนนี้จะหาว่าเต้ยพาลไม่ได้นะ เรื่องรัก ยอมกันได้ที่ไหน...
...หากวิธวินท์อยากให้ภิรายุเป็นแฟนคุณอาของตัวเองเสียจริง เขาก็จะให้ธีรดนย์เป็นแฟนภิรายุให้สิ้นเรื่อง ส่วนศรายุธ ต้องเป็นของเขาเท่านั้น...
วิธวินท์จอดรถมอเตอร์ไซด์คู่ชีพแล้วเดินไปยังบันไดทางขึ้นคอนโด แต่ทันใดก็ต้องชะงักเมื่อเห็นชายหนุ่มสองคนเดินออกมา เขารู้จักทั้งสองคนดี คนหนึ่งรู้จักส่วนตัว แต่อีกคนหนึ่งรู้จักในฐานะที่เป็นดารา และเมื่อชายหนุ่มสองคนนั้นมองเห็นเขา คนที่รู้จักเขาเป็นส่วนตัวก็ชะงักเหมือนกัน
ธีรดนย์ตาค้าง ขยับตัวออกห่างสารินโดยอัตโนมัติ มองวิธวินท์ด้วยสายตารู้สึกผิดและอยากจะอธิบาย แต่วิธวินนท์เดินผ่านไปเงียบๆ ทำเป็นไม่รู้จัก ธีรดนย์จึงหันไปบอกให้สารินไปรอที่รถ ก่อนจะหันหลังเดินตามชายหนุ่มไปทันก่อนจะขึ้นลิฟท์
“วิธวินท์ เดี๋ยวก่อนสิ”
“ผมง่วงนอน เอาไว้คุยกันวันหลัง” วิธวินท์เสียงห้วน มือกดลิฟท์แล้วล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะหันหน้ามาพูดกับธีรดนย์ว่า “อันที่จริง เราก็ไม่เห็นมีอะไรต้องคุยกัน”
“มีสิ ผม...”
“ไม่นึกว่าสาริน ดาราขวัญใจผมจะเป็น...อือ...เป็นเอ่อ” วิธวินท์เอียงหน้าคิด “ถ้าเขาเป็นอะไรกับคุณนี่จะเรียกว่าเขาเป็นอะไรดีนะ”
“เป็นทางผ่าน ผมตอบให้ก็ได้” ธีรดนย์พูด
“คุณนี่เดินทางบ่อยนะ สงสัยต้องเดินทางทุกคืน” วิธวินท์พูดยิ้มๆ หากทว่าเป็นยิ้มเยือกเย็น ไม่รู้ตัวเองว่าทำไมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นธีรดนย์ควงคู่มากับดาราหนุ่มชื่อดัง
“อย่าเดินทางผ่านมาทางผมก็แล้วกัน” วิธวินท์พูดแล้วก้าวเข้าไปยืนในลิฟท์ที่เปิดออกมา
“ผมจะเดินทางไปหาคุณแล้วพาไปด้วยกัน” ธีรดนย์พูดน้ำเสียงหนักแน่น ไม่สนใจที่วิธวินท์ยิ้มเยาะมุมปากแล้วกดให้ลิฟท์ปิดทันทีที่เขาพูดจบ
ธีรดนย์ยืนมองประตูลิฟท์อยู่นานหลายอึดใจ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่หน้าอาคารที่พักช้าๆ พลางสบถเบาๆ ที่คืนนี้ตัวเองซวยเหลือทน
...คืนนั้นเขาเห็นวิธวินท์ที่หน้าคอนโดแห่งนี้ ตอนนั้นเขายังไล่ตามจับวิธวินท์อยู่ น่าจะนึกออกว่าวิธวินท์อาจพักอยู่ที่นี่ หรืออย่างน้อยมาหาเพื่อนหรือญาติ และเขาก็ไม่ควรจะมายุ่งอะไรกับสารินอีกที่คอนโดของดาราหนุ่ม...
..หรือบางทีก็ไม่ควรจะยุ่งอะไรกับใครที่ไหนอีก ถ้าเผื่อเกิดซวยอย่างคืนนี้จะทำยังไงดี...
...โอย บ้าจริงๆ ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ ทำไมรู้สึกแคร์ความรู้สึกของวิธวินท์แบบนี้ ทำไมรู้สึกแย่แบบนี้...
...ทำไม ทำไม ทำไม...
หลังจากอาบน้ำเสร็จและกำลังเช็ดตัว เสียงกริ่งหน้าห้องพักก็ดังขึ้น วิธวินท์เดินไปส่องดูที่ช่องมองประตู เห็นหน้าของ รปภ. ประจำตึกจึงเปิดประตูออกไปถามว่ามีเรื่องอะไร แต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ รปภ. ร่างผอมผิวคล้ำแทบจะทำให้วิธวินท์ตะโกนลั่น
“คุณธีรดนย์ เล่นอะไรบ้าๆ” วิธวินท์เสียงห้วน หันไปมอง รปภ. ตาขวาง แต่ฝ่ายนั้นไม่รอให้ถูกด่า รีบเดินหนีไปเสียก่อน
“ผมมาขอโทษ” ธีรดนย์เสียงอ่อน
“เสียเงินไปเท่าไหร่ล่ะ ยามถึงยอมพาคุณขึ้นมา” วิธวินท์ส่ายหน้า ใจหนึ่งอยากจะดันประตูปิด แต่อะไรบางอย่างทำให้เขายังคงยืนต่อปากต่อคำกับธีรดนย์เพราะอยากจะรู้ว่าฝ่ายนั้นจะหาข้อแก้ตัวอะไร
“เสียเท่าไหร่ก็จะยอมเสีย ผมไม่อยากกลับไปนอนบ้านทั้งๆ ที่คุณยังเข้าใจผิด”
“ผมเข้าใจผิดอะไร”
“เรื่องผมกับสาริน” ธีรดนย์ตอบ “ผมกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน”
“เชื่อแล้วครับ” วิธวินท์รีบพูดทันทีพร้อมพยักหน้ารับรู้ “ผมไปนอนได้แล้วใช่ไหม”
“ขอเข้าไปหน่อยสิ” ธีรดนย์ขอดื้อๆ
“คุณคิดว่าไง” วิธวินท์เอียงหน้าถาม
“ผมปวดฉี่” ธีรดนย์จนปัญญา ไม่รู้จะยกเหตุผลอะไรมาอ้าง
“แล้วก็คงอยากดื่มกาแฟด้วยใช่ไหม”
“ง่วงนอนด้วย” ธีรดนย์อมยิ้ม ในใจพองโตเพราะวินาทีนี้เขารู้สึกแล้วว่าวิธวินท์ไม่ได้โกรธเขามากอย่างที่กลัว ตอนแรกคิดเอาไว้ว่าทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาเห็นว่าเขายืนอยู่ข้างๆ รปภ. ที่ ‘ยืมหน้า’ มาให้ช่วยกดกริ่งหน้าประตูแล้วละก็ วิธวินท์คงกระแทกประตูปิดใส่หน้าเขา
...แต่วิธวินท์ก็ยืนต่อปากต่อคำเขาอยู่เป็นนานสองนาน ทั้งที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หยดน้ำยังเกาะอกพราว ปลายติ่งสีแดงระเรื่อบนแผ่นอกลุกชูชัน หน้าท้องแบนราบ ขาว เนียน สะอาด น่า...
ปัง!
เสียงประตูปิดดังสนั่น
...ว้า ไม่น่าเลียริมฝีปากเลยเรา วิธวินท์ก็ช่างรู้ตัวเร็วเหลือเกิน...
***End of Chapter 23****
ลองเดากันดูหน่อยนะ ว่าใครคู่กับใคร
เรื่องนี้ 33 ตอนจบครับ ยาวกว่านี้ไม่ไหวแล้ว เหนื่อย ตอนนี้เขียนถึงตอนที่ 30 แล้วครับ แต่พิมพ์็ได้อย่างช้าๆ และใจเย็น เพราะจอคอมพิวเตอร์มันเล็กมาก มองนานๆ แล้วตาลาย
-
:mc4: :mc4:
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆต้อนรับกลับสู้เล้าคะคุณนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไปอ่านก่อนนะคะ เด๋วมาดิท
**********************
อดรับทาน เหอะๆ :m20: แผนสูงแต่ลืมเก็บหาง หุหุ
คุณวินท์เค้าจับรังสีหื่นได้เร็วพอๆกับไฮยีน่าได้กลิ่นซากเหยื่อนั่นแหละคะ หุหุ
มาหาเด็กเลยโดนว่าที่เด็กจับได้เลย โส น้ำ หน้า เป็นที่ซู้ดดดดดดดดดดด
ส่วนคุณเต้ยยยยยยยยควัยออกหูเลยนะเนี่ย แต่ตอนที่คุณดนย์ยุไปให้ตบภิรายุเนี่ย
ฮาอ่ะ คุณเต้ยเค้าฉลาดย่ะ อยากมากก็แอ๊บตามไปทำเป็นว่า บังเอิ๊ญ บังเอิญ อะไรแบบนั่น หุหุ
จะได้ไปจับปฏิกิริยาของพ่อยอดขมองอิ่มของคุณเต้ยไง ว่าแค่ร์กันบ้างมั๊ยคุณยุธของเต้ย อิอิ
เสน่ห์ร้อยเล่ห์มารยาที่หว่านไปนั่นอ่ะ ได้ผลกับคนที่แสนจะนิ่งเฉยๆแบบคุณอายุธได้บ้างมั๊ย
เชียร์คุณเต้ยนะคะ ของของเรายังไงก็ต้องเป็นของๆเรานะคะ คุณเต้ยลุยเลยคะ อิอิ
ขอบคุณคุณนายนะคะ สู้ๆนะคะ คนอ่านรอได้เสมอ
เอิ่มแต่ว่า คุณนายจะไปเป็นเด็กแว๊นแล้วเหรอคะ หาสก๊อยหนุ่มได้ยังอ่ะ :laugh:
-
รออ่านนานมาก
-
เข้ามากดบวกให้เพราะรักตัวหนังสือ อิอิ
-
ขอบคุณพี่นายที่มาต่อครับ o13
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆกลับมาแล้ว อิอิ
-
จะรอต่อไปนะครับ
-
ต้อนรับการกลับมา :3123: :3123:
-
ประตูโดนหน้าเต็มๆเลยปะนะ :m20: :m20: :m20:
ขอบคุณคราบบบบบบบบบบคุณนายที่มาต่อ :impress2: :impress2:
จะรอตอนใหม่ต่อนะครับ :z13: :z13:ด้วย
-
มารอด้วยคนจ้า
-
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
น่ารัก
-
ภาวนาให้เต้ยอย่าใจร้าย...อย่าเอาภิรายุมายัดเยียดให้ตาดลย์เลย :call:
อ่านมาถึงตอนท้ายได้แต่นั่งขำ อากัปกิริยาตาดลย์คงจะแจ่มแจ้งน่าดู
คนเราก็กล้าทำเนอะ ฮ่าๆๆ :m20:
ขอบคุณที่มาต่อจ้า :3123:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ยินดีต้อนรับกลับเล้าคร้าบ
เค้าจะรักกันเมื่อไหร่ละคร้าบเนี่ย อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
เรื่องนี้สนุกจริงๆ
หลายคู่ชู้ชื่นมากมาย
ชอบคับคนแต่งแต่งดีมาก
ชอบตั้งแต่คดีรัก และก็วุ่นรัดสถาปนิคแล้วคับ
o13
-
สงสารภิรายุเหมือนกันนะ
-
:m25:
ชอบมากค้าบบบบ .....
ธีรดนย์ เริ่มจริงจังแล้วดิ่
ส่วน วิธวินท์ ก็เริ่มหวั่นไหวแล้ว
อ๊าก ๆๆๆๆๆๆ
มาต่อไวไวนะค้าบบบบ
-
วิธวินท์ น่ะของธีรดนย์ แน่นอนอยู่แล้ว
แต่ภิรายุ ขอให้อายุทธ เป็นคนดูแลล่ะักัน
เต้ย..แรง คงหาใหม่ได้เรื่อยๆ
หายไปนาน กลับมามีฉาก น่ารัก ๆ ให้ได้ยิ้ม
ก็ขอให้มาต่อเร็วนะคะ :call:
:L2: :L2:
-
:mc4: ตอนรับการกลับมาค่ะ :L2:
ส่วนที่ถามว่าใครจะคู่กลับใครนั้น ไม่ขอเดาดีกว่า
ขอเพียงอย่างเดียวคุณ ดนย์ ต้องคู่กับ ลิงน้อยเท่านั้น 55555
-
:impress3: ดีใจที่กลับมาค่ะ
คิดถึงงงงงงงงงน้องวินธ์ คุณเลขาเต้ย คุณดนย์ แล้วก็ คุณนายยยยยด้วย
-
ขอบคุณที่มาต่อครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
กรรมกำลังตามสนองคนเจ้าชู้ จะได้รู้ว่าการรอคอยบางอย่าง เงินมันซื้อไม่ได้
ทำท่าหื่น โดนดัง ปั้ง โส น้า น่า :z2:
+1 ให้พี่นาย นะครับ สบายเลยนะกลับบ้าน ไปกินนมแม่
ใกล้แม่ สุขใจหาใดเหมือน จริงเปล่าพี่นาย :กอด1:
-
:กอด1:
เย้ กลับมาแล้ว
แต่เรารู้ตัวช้าเหอๆๆๆ ลงเมื่อวานเห็นเมื่อกี้ :sad4:
o13 o13
-
ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นและการต้อนรับนะครับ อย่าลืมกดคะแนนด้วยนะจ๊ะ เกินหนึ่งพันมาเยอะแล้วก็ยังไม่สมหวังดังใจได้เมียมาเชยชมซักที สงสัยคงได้อยู่เป็นโสดจนตาย :m15:
ในนิยายเขารักกัน เดี๋ยวก็แต่งให้เหมือนคนเขียนซะเลยนี่ อิจฉาธีรดนย์ อิจฉาวิธวินท์ อิจฉาทุกคนในเรื่อง
บทที่ 24 มาแล้วครับ
24
เช้าวันศุกร์ เต้ยของอนุญาตเจ้านายทำงานสายโดยให้เหตุผลว่าต้องไปทำธุระเกี่ยวกับเรื่องการต่อทะเบียนรถ แต่ความเป็นจริง ธุระของเลขาหนุ่มอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลของคนที่กำลังจะมาขวางทางรักเขา
ภิรายุดูแปลกใจเมื่อเห็นเต้ยมาหาถึงที่ทำงาน หลักจากทักทายกันสั้นๆ เลขาหนุ่มผู้ถนัดพูดอะไรตรงไปตรงมาก็เข้าเรื่อง
"คุณภิรายุครับ ผมอยากจะขอถามคุณตรงๆ ว่าคุณจะเลือกใครระหว่างคุณธีรดนย์กับคุณศรายุธ" เต้ยหยุดชั่วครู่แล้วพูดต่อ "อย่าหาว่าผมไม่มีมารยาทเลยนะครับ ผมอยากจะให้ทุกอย่างมันชัดเจน ถ้าคุณเลือกคุณยุธ ผมจะได้ถอยออกไปเพราะคิดว่าคุณคงมาก่อนก็ควรจะได้ไปก่อน แต่หากคุณยังมีอะไรกับคุณธีรดนย์ ผมก็คิดว่าตัวเองก็น่าจะได้รับโอกาสจากคุณยุธบ้าง"
"ผมกับอายุธไม่ได้มีอะไรกัน" ภิรายุตอบเสียงเบา
"นั่นสิ ผมก็ว่าอย่างนั้น" เต้ยพยักหน้ารับรู้ "แต่การที่เห็นคุณออกไปเที่ยวกับคุณยุธ มันทำให้ผมสับสนว่า เอ๊ะ จะเอายังไงกันแน่"
"ผมมีเรื่องคุยกับอายุธ" ภิรายุให้เหตุผล
"ผมรักคุณยุธ" เต้ยยอมรับ "ส่วนคุณยุธจะรักผมหรือยังผมไม่ทราบแน่ชัด แต่ถ้าคุณยุธไม่มีอะไรมาเบี่ยงเบนความสนใจ ผมคิดว่า ไม่นานคุณยุธก็คงจะ..."
"ผมเข้าใจ" ภิรายุแทรก "อายุธเป็นคนดี คุณเต้ยจะโชคดีที่สุดหากได้อายุธเป็นแฟน"
"ผมรู้ว่าการมาคุยกับคุณอาจเป็นการเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง แต่ผมรอไม่ได้ ผมทนไม่ได้ที่จะนั่งนึกนั่งกังวลว่าคนที่ผมรักจะกลายเป็นของคนอื่น คนที่เหนือกว่าผมทุกอย่าง"
"คุณสบายใจได้เลยครับ" ภิรายุตอบยิ้มๆ
"แต่คุณวินท์ดูเหมือนจะเชียร์คุณกับคุณยุธมาก" เต้ยทำหน้ากังวล
"วินทก็แค่คิดว่าเราเหมาะสมกัน หนึ่งเพราะเคยรู้จักกันมาก่อน สองเพราะมีนิสัยคล้ายกัน และเพราะหวังดีต่อเพื่อน อยากให้เพื่อนมีความสุข" ภริยาพูดเนิบนาบ ใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อพูดถึงเพื่อนรัก
"คุณวินท์รักเพื่อนก็ไม่ผิด แต่คุณภิรายุครับ ความเหมาะสมกับความรักมันไปด้วยกันไม่ได้เสมอไปหรอก เราต้องเลือกอะไรซักอย่าง" เต้ยทำหน้าจริงจัง
"เลือกได้ด้วยหรือครับ" ภิรายุถามเสียงเบา ราวพูดกับตัวเอง
"เลือกได้สิ คุณภิรายุเป็นคนดี อ่อนโยน สดชื่น ร่าเริง คุณรู้ไหม คุณดนย์บอกว่าอยู่กับคุณแล้วสบายใจ ผ่อนคลายและมีความสุข นั่นเป็นสัญญาณที่ดีต่อความสัมพันธฺ" เต้ยพูดให้กำลังใจ "แต่คุณก็ต้องเข้าใจว่า คุณดนย์นั้นเป็นคนเจ้าชู้มาก่อน มันอาจจะใช้เวลาซักระยะที่เจ้านายผมจะปรับตัวเป็นคนดี แต่ผมขอบอกได้เลยในฐานะที่ทำงานใกล้ชิดกัน ว่าเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมาคุณดนย์ดูเปลี่ยนไป เขาอายุมากขึ้น ผ่านอะไรมาหลายอย่าง ผมรู้ว่าเขากำลังอิ่มกับความสนุกสุขสำราญตามประสาคนมักมาก เอ๊ย คนเจ้าชู้ และตอนนี้กำลังต้องการอะไรที่จริงจังมากขึ้น ไม่ใช่แค่ชิมขนมหวาน แต่เป็นการทานอาหาร"
"คุณดนย์คงไม่อยากทานแกงจืด แต่ต้องการต้มยำ" ภิรายุหัวเราะเบาๆ อดนึกถึงวิธวินท์ไม่ได้ หากเปรียบเทียบกัน เพื่อนเขามีสีสันมากกว่า และแม้แต่คนอย่างคุณเต้ยเองเหมือนกันก็ดูน่าสนใจกว่า คนลักษณะแบบนี้อย่างไรเล่าทำให้ธีรดนย์อิ่มอร่อยกับอาหารรสเด็ดมากกว่า
"คุณภิรายุครับ เคยได้ยินไหม ความอ่อนโยนนุ่มนวลทำให้คนคุ้มคลั่งรู้สึกสงบลงมาได้ คุณดนย์เปรียบเหมือนคนไม่มีสติ ความนุ่นนวลของคุณจะเรียกสติคนบ้าให้กลับมา ความดีของคุณจะทำให้คุณดนย์เป็นผู้เป็นคน" เต้ยให้กำลังใจเสียงหนักแน่น ทั้งที่เขาเองก็ไม่ค่อนแน่ใจเท่าใดนัก
...ใครจะเอาธีรดนย์อยู่ ผู้ชายที่เหมือนไฟกองใหญ่ น้ำแข็งเย็นๆ อย่างภิรายุถจะดับธีรนดนย์ได้จริงหรือ...
...แต่วิธวินท์เหมือนน้ำมัน เขาอยากจะเปรียบวิธวินท์เป็นน้ำมัน หากสองคนนี้รักกันอาจจะลุกโชนได้จริงอยู่ แต่อีกหน่อยก็คงจะมอดดับ ไม่นานธีรดนย์ก็อาจทะเลาะกับวิธวินท์และลงเอยด้วยการเลิกลา ภิรายุนี่สิจะเป็นน้ำเย็นบรรเทาความเร่าร้อนให้ผ่อนคลายตลอดไป...
"ผมไม่กล้าคิดว่าตัวเองจะเก่งขนาดนั้น คุณดนย์เขาก็มีจุดยืนของเขา" ภิรายุตอบยิ้มๆ ตามแบบฉบับ
"คุณภิรายุ สู้หน่อยสิครับ" เต้ยกระตุ้น "ความดีจะชนะใจเจ้านายผมได้ ธรรมะย่อมชนะอธรรม" เต้ยเปรียบเทียบให้เจ้านายเป็นฝ่ายอธรรม
...ธีรดนย์คู่กับภิรายุ วิธวินท์ให้ไปคู่กับบารมี ส่วนศรายุธก็มาคู่กับเขา ท่องเอาไว้นะเต้ย เห็นไหมล่ะ มีคู่กันทุกคน ไม่มีใครแพ้ มีแต่คนชนะ แบบนี้ดีแล้ว เพราะหากธีรดนย์ไปคู่กับวิธวินท์แล้วภิรายุจะคู่กับใครเล่า คู่กับเขาหก็ไม่ได้ ถ้าไม่คู่กับศรายุธก็บารมี แต่หากภิรายุไปคู่กับศรายุธ แล้วเขาล่ะ จะให้เอาบารมี ไม่มีวันหรอก แต่หากภิรายุไปคู่กับบารมี เขาก็คู่กับศรายุธ...
...แต่บารมีชอบวิธวินท์ สองคนนั้นอายุไล่เลี่ยกันและสนิทกัน จากเพื่อนกลายเป็นแฟน ไม่มีอะไรเหมาะเจาะเท่านี้อีกแล้ว หากวิธวินท์เปิดใจอีกหน่อย การรักบารมีก็ทำได้ง่ายกว่าให้บารมีเปลี่ยนใจหันมามองภิรายุซึ่งรักธีรดนย์...
...ภิรายุน่ารัก ใครอยู่ด้วยก็น่าจะหลงรักได้ไม่ยาก ธีรดนย์ก็เห็นดูมีความสุขเมื่อพูดถึงภิรายุ เวลาพูดถึงหนุ่มยิ้มสวยที่อยู่ด้วยแล้วทำให้รู้สึกโลกสว่างสดในธีรดนย์ดูอ่อนโยน ไม่เหมือนตอนที่ทำท่าฮึ่มฮั่มใส่วิธวินท์ นั่นแต่ต้องการเอาชนะ....
...แบบนี้เหมาะที่สุดแล้ว เชื่อเต้ยสิ เต้ยทำอะไรไม่เคยพลาด จะเป็นกามเทพให้ทุกคนเอง...
บารมีเดินเข้าไปในผับแล้วตรงเขาไปหาเต้ยทันที คืนนี้เขาแปลกใจที่เต้ยนัดให้ออกมาพบเพื่อคุยธุระสำคัญ แต่เมื่อได้ยินสิ่งซึ่งคนที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วยในอดีตพูดออกมาบารมีก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความหวั่นใจ
"ทำไม คิดว่าจะทำไม่ได้หรือ แบบนี้ล่ะลงตัวที่สุด" เต้ยพูดกับบารมีหลังจากอธิบายทุกอย่างให้ฟัง "คิดดูนะบารมี คุณกับวิธวินท์เหมาะสมกัน คุณธีรดนย์ต้องได้น้ำเย็นอย่างภิรายุมาคอยช่วยบรรเทาความบ้า คุณยุธต้องการผมมาทำให้ชีวิตมีสีสัน"
"แต่ธีรดนย์จะยอมหรือ ผมมองว่าเขาชอบวินท์ค่อนข่างมาก" บารมีพูดเสียงค่อย ขมวดคิ้ว ยอมรับว่าตัวเองกังวลใจไม่น้อย
"ยอมแพ้ซะแล้ว ยอมแพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง" เต้ยเบ้ปาก "ผิดหวังจริงๆ เลย จะบอกอะไรให้ คุณดนย์ก็แค่กะจะเอาชนะวิธวินท์ ได้แล้วทิ้งเท่านั้น"
"ผมยังไม่ได้บอกว่ายอมแพ้ซักหน่อย" บารมีเสียงกร้าว ตวัดตาขึ้นมองอีกฝ่ายทันที
"งั้นก็เอาวิธวินท์มาเป็นแฟนให้ได้" เต้ยเสียงกร้าวไม่แพ้กัน "จำสัญญาได้หรือไม่ คุณบอกว่าจะทำอะไรก็ได้ชดใช้ผม ตอนนี้ผมขอทวงสัญญา"
บารมีพยักหน้า ในใจบอกตัวเองว่าที่จะแย่งวิธวินท์มาเป็นของตัวไม่ใช่เพราะต้องชดใช้ความผิดที่เคยทำต่อเต้ย แต่เพราะอยากให้เป็นเช่นนั้นจริงๆ
...เขากับวิธวินท์ จากเพื่อนกลายเป็นแฟน...
เต้ยทำหน้าอ่อนใจเมื่อรู้ว่าธีรดนย์จะไม่ไปประชุมกับตัวแทนจำหน่ายสินค้าประจำภาคตะวันออกที่ระยอง เจ้านายทำงานเป็นปกติมาแล้วหลายวัน แต่เช้าวันนี้ก็เกิดทำตัวมีปัญหาขึ้นมาเฉยๆ
"ทินมาทำงานวันนี้ ให้ทินไปสิ" ธีรดนย์ยักไหล่ เอนตัวพิงเก้าอี้ ยกเท้าพาดบนโต๊ะทำงาน ตามองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่
"คุณทินเพิ่งมาทำงานวันแรก ต้องเคลียร์อะไรต่ออะไร" เลขาให้เหตุผล
"เต้ย วิธวินท์ตกลงจะทำงานวางระบบคอมพิวเตอร์ที่คลับหรือเปล่า" ธีรดนย์เปลี่ยนเรื่อง
"เต้ยไม่ทราบ เต้ยไม่ใช่เลขากะกลางคืนของคุณนะครับ" เต้ยยักไหล่ นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน แต่ครั้นนึกได้ว่ากำลังประจันหน้ากับรองเท้าคู่ใหญ่ของเจ้านายก็ลุกขึ้น ลากเก้าอี้มานั่งข้างโต๊ะ
"โทรไปถามคุณมณฑาให้ที ว่าเรื่องวางระบบคอมพิวเตอร์ใหม่ถึงไหนแล้ว" ธีรดนย์ทำเป็นไม่ใส่ใจที่เลขาพูดกวน
"โอ้โห ต้องวางระบบใหม่กันเลยหรือ เป็นเงินหลายหมื่นแสนล้านเลยนะนั่น" เต้ยตาเหลือก
"คลับใคร เงินใครเต้ย แล้วไหนว่าไม่ใช่เลขาภาคกลางคืน มากังวลอะไรกับการดำเนินงานของคลับผม" ธีรดนย์ทำเสียงเย็น
"แล้วทำไมต้องเป็นคุณวินท์ รู้ไหมคุณกำลังทำตัวจะหาเรื่องเขาอีกแล้วนะ คุณยุธจะส่งใครไปทำงานมันก็เรื่องของเขา ที่บริษัทนั่นก็มีมือวางอันดับสองเก่งไม่แพ้คุณวินท์" เต้ยเตือน ตอนนี้เริ่มไม่อยากให้ธีรดนย์ใกล้ชิดวิธวินท์ ที่พูดว่าธีรดนย์คิดจะหาเรื่องวิธวินท์ที่จริงไม่ได้คิดเช่นนั้น ในใจกลับตระหนักว่าธีรดนย์พยายามจะหาทางมาเกี่ยวพันกับวิธวินท์เพื่อให้ได้ต้องมีเรื่องใกล้ชิดกัน
"ไหนคุณบอกว่าวิธวินท์เป็นวิศวกรเก่งที่สุดของบริษัท"
"เอ่อ อันนี้เต้ยว่าไปตามเนื้อผ้า คุณภมรที่เป็นมาร์เก็ตติ้งบอกมาว่ายังงั้น เต้ยก็ถ่ายทอดให้คุณฟังตามหน้าที่" เลขาทำหน้าไม่รับรู้
"ผมจะเอาวิธวินท์ ถ้าไม่ได้วิธวินท์ทำก็ไม่ต้องจ้างบริษัทนี้" ธีรดนย์พูดเสียงห้วน เล่นบทเจ้านายเด็กดื้อ
"เอ่อ อันนี้มาบอกเต้ยทำไมไม่ทราบ เต้ยเป็นเลขาคุณานนท์บริวเวอรี่นะครับ คุณมณฑากับคุณธนิตแป็นผู้ช่วยคุณที่ The Dazzle"
ธีรดนย์ไม่ตอบเลขา ดึงเท้าลงไปวางบนพื้นแล้วดีดตัวลุกขึ้นจะเดินออกจากห้อง เลขาลุกตามทันทีแล้วถามเสียงหลง
"คุณดนย์ครับ ตกลงเรื่องประชุมที่ระยอง"
"บอกแล้วไงว่าให้ทินไป" ธีรดนย์โบกมืออย่างหงุดหงิด
"ก็บอกแล้วว่าคุณทินเพิ่งมาทำงาน แล้วเรื่องนี้ก็..." เต้ยรีบเดินตามเจ้านายที่ตรงลิ่วออกนอกห้องทำงาน
"ให้คุณปุ๊คุณป๋องคุณแป๋งคุณแป้งที่ไหนไปก็ได้ ทำไมจะให้ประธานบริษัทไป"
"ก็ตกลงกันแล้ว อีกอย่าง เราไม่เคยไปพบตัวแทนจำหน่ายภาคตะวันออกเลย คุณไพบูลย์หัวคะแนนของเราก็เปรยมาว่าอยากคุยกับคุณเป็นเรื่องเป็นราวประเด็นที่เบียร์ช้างบีบให้พวกร้านค้ารับเฉพาะเบียร์กับโซดาของเขา ถ้ามีของเราด้วยทางโน้นจะงดส่งให้"
"ทำยังงั้นได้ยังไงวะ" ธีรดนย์โวยวาย
"ก็กำลังทำอยู่ ตอนนี้ตัวแทนจำหน่ายกำลังระส่ำระสาย ถ้าเห็นคุณไปและให้ความมั่นใจกับเขาว่าเราไม่ยอมแน่ เขาก็จะได้สบายใจขึ้นมาบ้าง แล้วคุณไพบูลย์ก็ขาใหญ่คุมชลบุรี มีอิทธิพลคุมสายภาคตะวันออก เขาไปคุยกับคนอื่นๆ ช่วยเราได้"
"เต้ยมาเป็นประธานบริษัทเองเลยดีไหม" ธีรดนย์หยุดยืนที่ประตูสำนักงาน มือกำลังจะผลักประตูกระจกบานใหญ่ออกไป
"ได้สิ งั้นคุณเป็นเลขาผม ลองผลัดกันซักหนึ่งไตรมาสดูก็ได้ คุณจะได้รู้สึก" เลขาทำเสียงเย็นเช่นเคยเมื่อเริ่มไม่พอใจและอ่อนใจกับความดื้อของเจ้านาย
"ผมไม่อยู่เต็มวันนะ ไปเช้าบ่ายกลับ แล้วจัดการเรื่องอเจ็นด้าให้กระชับ ไม่ต้องมามีเสวนาสังสรรค์อะไรกัน เอาแต่เนื้อๆ" ธีรดนย์สั่ง
"โธ่ ก็ต้องกินกันบ้างสิ" เต้ยหน้ามุ่ย
"จะกินก็กินไป ผมไม่กิน เสร็จแล้วจะกลับเลย" ธีรดนย์กระแทกเสียงแล้วผลักประตูออกไป แต่ก็รีบหันกลับมาหาเลขาทันทีพร้อมกับพูดว่า "ไม่ต้องถามว่าจะไปไหน แล้วไม่ต้องโทรตามด้วย"
...จะไปเฝ้าวิธวินท์อีกละสิ เขารู้หรอกว่าธีรดนย์ไปจอดรถดักวิธวินท์อยู่หน้าบริษัท แล้วนี่ แผนเปลี่ยนคู่ธีรดนย์ให้ไปคู่กับภิรายุจะสำเร็จไหมเนี่ย...
...ถ้าภิรายุไม่ได้คู่กับธีรดนย์ วิธวินท์ต้องจับเพื่อนใส่พานถวายคุณอาแน่ๆ ภิรายุท่าทางเป็นคนหัวอ่อน ยิ่งผิดหวังจากธีรดนย์ก็ยิ่งเศร้า ต้องหาหลักยึด ส่วนศรายุธโดนตื๊อหน่อยก็อ่อนแล้ว เป็นสุภาพบุรุษขนาดนั้นก็คงเห็นใจภิรายุและรับดูแลหัวใจของเพื่อนหลาน เขาก็จะไร้คู่...
เต้ยถอนหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องความรักวุ่นๆ ที่กำลังยุ่งเหยิงมากกว่าเดิม ความรู้สึกหึงหวงศรายุธเพิ่มขึ้นทวีคูณ
...ไม่ได้หรอก เขาเสียศรายุธไปไม่ได้ เขารักศรายุธ...
...เขารักศรายุธ เขารักศรายุธ เขามั่นใจแล้ว...
คืนที่ผ่านมาวิธวินท์แอบมานอนที่บริษัท ศรายุธเดินทางไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ตั้งแต่เย็นเลิกงานวันศุกร์เลยไม่ต้องห่วงว่าคุณอาหนุ่มจะมาเจอที่บริษัทและบ่นว่าเขาเป็นเด็กไม่รู้จักโต ชอบมาใช้โซฟาในห้องทำงานเป็นที่หลับที่นอน
เช้าวันหยุด วิศวกรหนุ่มเลยเข็นรถมอเตอร์ไซด์แสนรักที่เพิ่งได้คืนมาจากที่โดนขโมยออกมาเช็ดทำความสะอาด วิธวินท์อดนึกถึงใบหน้าของ 'ขโมยกิ๊กก๊อก' ที่บังอาจขโมย BMW ของเขาไม่ได้ ในใจก็ฉุนที่ธีรดนย์เล่นอะไรแผลงๆ
...แต่กลับอมยิ้ม!
...เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาไม่โกรธธีรดนย์!
...แค่ฉุน แต่ก็ไม่โกรธ...
...ไหนจะเรื่องแกล้งเขาสารพัด มาถึงตอนนี้ ตอนที่กำลังเช็ดถูมอเตอร์ไซด์อยู่ขณะนี้ เขากลับไม่โกรธ!
ความคิดของวิธวินท์ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงรถสปอร์ตที่จอดลงหน้าบริษัท พร้อมกับร่างของบารมีก้าวลงมาจากรถสีแดงเพลิง ใบหน้ายิ้มแย้ม ร่างสูงโปร่งของคนที่เคยเป็นเพื่อนกันเดินมาหยุดยืนมองมอเตอร์ไซดค์คันสวยที่เจ้าของกำลังก้มหน้าก้มตาขัดถูอย่างตั้งใจ
"โชคดีมากเลยที่ได้กลับคืนมา" บารมีพูดยิ้มๆ
"ตำรวจเขาเก่ง ตามเดี๋ยวเดียวก็ได้คืน" วิธวินท์ต้องยิ้มๆ เช่นกัน
"สภาพเยี่ยมเลยนะ ไม่มีรอยขูดขีดแม้แต่นิด ขโมยมันคงระวังสุดชีวิตเพราะรู้ว่าเป็นรถที่วินท์รักมาก" บารมีนั่งยองๆ ลงข้างวิธวินท์ มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของชายหนุ่มที่กำลังเช็ดล้อรถจนขึ้นมันวาว
"ไม่ต้องมาพูดกระทบเลยนะคุณบารมี" วิธวินท์เสียงเย็น
"เขาทำแบบนั้นทำไมวินท์" บารมีถามเสียงเรียบนิ่ง "คิดว่ามันสนุกนักหรือไง"
"ไปถามเขาสิ"
"วินท์ต้องเอาเรื่องนะ จะมาทำกันแบบนี้ไม่ได้ คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหน" บารมีหน้าเคร่ง ขบฟันแน่นเมื่อพูดถึงมารหัวใจของเขา
"มันไม่มีหลักฐานว่าเขาเอาไป" วิธวินท์ตอบเบาๆ ตายังจ้องมอเตอร์ไซด์อย่างพิจารณา มือเช็ดถูรถไม่ยอมหยุด บารมีเห็นท่าทางเรียบนิ่งของวิธวินท์จึงเปลี่ยนเรื่องพูด
"ไปเที่ยวระยองกันเถอะวินท์ ไปขับรถเล่น แล้วแวะทานอาหารที่โรงแรมของไอ้ป้อง เห็นบอกว่าปรับปรุงใหม่เสร็จแล้ว ให้แฟนไปดูแลที่นั่นด้วยนะ วินท์จะได้ทักทายน้องจอย เขาบ่นคิดถึงวินท์อยู่เหมือนกัน"
"ป้องให้จอยไปดูโรงแรมหรือ คิดยังไง ดูค่ายมวยให้พ่อที่กรุงเทพฯ ก็ดีอยู่แล้ว" วิธวินท์แปลกใจ
"ก็คิดไม่เข้าท่านะสิ แต่พ่อแต่งงานกันแล้ว น้องจอยเขาก็เปลี่ยนไปนะ คล่องแคล่ว หวานขึ้นกว่าเดิม พูดจาคะขาเป็น สงสัยอยากช่วยสามีทำงาน" บารมีหัวเราะแล้วรีบสรุป "ตกลงไปกันนะวินท์ ดินเนอร์กับจอยเสร็จก็กลับ ไปให้กำลังใจน้องเขาหน่อย"
...เราจะทำเป็นรถเสีย แล้วนอนค้างกันที่ระยองซักคืน...
บารมีกลั้นใจฟังคำตอบจากวิธวินท์ซึ่งนั่งนิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่แล้วพูดว่า "ชวนภมรไปด้วย"
"ภมรไปกาญจนบุรี" บารมีตอบ
...เขาส่งไปเอง เอาของมาล่อ ภมรรีบคว้า หลงกลเขาทันที ป่านนี้คงสนุกสนานกับเหล่าบรรดาดารานักร้องที่ร่วมกันไปจัดกิจกรรมโลกสวยด้วยมือเรา ณ ริมแม่น้ำแคว ตกเย็นมีปาร์ตี้ริมสระ ภมรคลั่งดารา พอเขาให้ไปแทน ฝ่ายนั้นก็รีบตอบตกลง...
วิธวินท์โวยวายว่าทำไมภมรไม่บอกและไม่ชวนแม้แต่คำเดียว บารมีรีบแก้ตัวให้เพื่อนแล้วรวบรัดให้วิธวินท์ไปเที่ยวระยองด้วยกัน ครั้นชายหนุ่มพยักหน้าบารมีก็แทบกระโดดกอด 'อดีตเพื่อน'
...เขารักวิธวินท์ ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าเขารักวิธวินท์มาก ไม่ว่าจะต้องทำอะไร เขาก็จะทำเพื่อให้ได้วิธวินท์มาเป็นของเขา...
*****end of chapter 24*****
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แย่ๆแน่ๆคุณดนย์ เต้ยไม่อยู่ข้างคุณแล้วนะ
แต่หันไปร่วมมือกับบารมีรวบหัวรวบหางคุณวินท์แทน
อั๊ยยยยยยยยยยยย เรียก 191 ทันมั๊ยเนี่ย เด๋วรถด่วนขบวนสุดท้ายต้องชนกันแน่ๆ เฮ้ออออออ
คุนเต้ย แร๊งมากกกกกกกกกกกก
-
ว้าววว
เอาจริงซะเเล้วว
:-[
-
:กอด1:คนแต่ง กลับมาก้อขยันกันเลย
เต้ยช่างแผนการจริงๆๆ
o13 o13
-
กลับมาแล้วววววววว
ทุกคนแน่ใจหมดล่ะว่ารัก
ทีนี้อยู่ที่ตัวคนสามคนที่โดนจับคู่ล่ะฮ่าๆ
-
เต้ยจอมวางแผนจริงๆ
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส คุณนายกลับมาแล้วพร้อมกับหนูวินธ์ถึง 2 ตอนรวด
ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ :laugh: :laugh:
-
คุณเต้ยกำลังจะทำให้เรื่องยุ่งเหยิงมากกว่าเดิม :เฮ้อ:
สุดท้ายคนเราก็รักแต่ตัวเอง
ตอนนี้รู้สึกแย่กับคุณเต้ยมากๆจริงๆ
-
:serius2: อ้าวคุณเต้ยทำไมทำเยี่ยงนี้ เดี๋ยวก้อไม่เชียร์ซะเลย ชริส์ อรสปทส.
-
ชักจะวุ่นไปกันใหญ่แล้ว
-
รู้สึกว่าที่แผนการยุ่งเนี่ยเพราะยานเต้ยนี่ละ
:fire:
คนกำละงจพไปได้ด้วยดีเข้าที่เข้าทาง
มาทำเป็นเรื่อง เห็นแก่ตัว :fire:
-
เต้ยจ้าาาา ระวังนะ อะไะๆ มักไม่เป็นไปตามใจต้องการหรอกนะ
-
แร๊งง
-
หวัดดีครับพี่นาย ผมเป็นแฟน(นิยาย)ของพี่มานานแหละ ตามอ่านทุกเรื่อง แต่ไม่ได้เม้นท์ซักที(นิสัยไม่ดี) ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ :L2: :L1:และก็มา up บ่อยๆด้วยนะคร้าบผมคิดถึง :-[
ส่วนเรื่องแฟนถ้าไม่รังเกียจจะรับผมไว้พิจารณา ก้อได้นะครับ :กอด1:
-
ตกลง เต้ยเป็นผู้กำหนดหรือว่าใครจะได้กับใคร พี่นาย
มารอดูความเจ้าคิด เจ้าวางแผนของเต้ยว่าจะสำเร็จสักกี่ เปอร์เซ็นต์
มาดูว่าผู้กำกับจะจัดการคู่ให้ลงตัวยังไง รอตอน 25 อยู่นะครับพี่นาย
ขอบคุณและเป็นกำลังใจในการหาภรรเมีย แต่กด + ยังไม่ได้ เพราะยังไม่ 24 ชม.
ไงก็ติดไว้ก่อนละกัน
ปล. สงสัยจะได้ภรรเมียก็คราวนี้ เห็นรีบนเสนอตัวแล้ว พี่นายยยยย..........
-
หวัดดีครับพี่นาย ผมเป็นแฟน(นิยาย)ของพี่มานานแหละ ตามอ่านทุกเรื่อง แต่ไม่ได้เม้นท์ซักที(นิสัยไม่ดี) ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ :และก็มา up บ่อยๆด้วยนะคร้าบผมคิดถึง
ส่วนเรื่องแฟนถ้าไม่รังเกียจจะรับผมไว้พิจารณา ก้อได้นะครับ
ขอบคุณครับ คิดถูกแล้วครับ ว่าแต่ว่าคุณสมบัติครบตามที่กำหนดหรือเปล่าน๊อ :z1:
ขอบคุณและเป็นกำลังใจในการหาภรรเมีย แต่กด + ยังไม่ได้ เพราะยังไม่ 24 ชม.ไงก็ติดไว้ก่อนละกัน
ปล. สงสัยจะได้ภรรเมียก็คราวนี้ เห็นรีบนเสนอตัวแล้ว พี่นายยยยย..........
ถ้าในที่สุด ถ้า รี บน (ryler) ไม่ยอม คุณ wan ต้องรับผิดชอบเป็นตัวแทนนะ
แต่เอ๊ะ จำได้ว่าเราหมั้นแล้วนี่หว่า คุณ junrai_hyper กดคะแนนที่ 1000 นี่นา จะเรียกว่านอกใจได้หรือเปล่าเนี่ย :pigha2:
ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะครับ ขอเพิ่มคุณสมบัติภรรเมียอีกหนึ่งข้อคือ "ยอมเป็นสก๊อยด์เป็นครั้งคราวเวลาครึ้มอกครึ้มใจอยากซิ่งมอเตอร์ไซด์" :z1:
-
อรุณสวัสดิ์ครับ
บทที่ 25 มาแล้ว อาจสะกดผิดเยอะหน่อยนะครับเพราะพิมพ์เน็ตบุ๊คเครื่องจิ๋ว ตาลายและอ่านต้นฉบับไม่ค่อยออก :m20:
25
หลังจากเลิกประชุม ธีรดนย์ก็เดินลิ่วออกนอกห้องโดยมีเลขาหนุ่มแทบจะวิ่งตามมาติดๆ เพราะขาสั้นกว่าและธีรดนย์นั้นเดินเร็วมาก
"เร็วๆ เข้าสิคุณเต้ย ผมจะรีบกลับ" ธีรดนย์เร่ง
"ถ้าเต้ยมีสี่ขาคงวิ่งไปรอที่รถแล้วล่ะ" เต้ยกระแทกเสียง มือหอบแฟ้มเอกสารพะรุงพะรัง "จะรีบไปไหนก็ไม่รู้ ไหนว่าวันนี้คุณจะไม่ไปคลับ"
...จะรีบไปดักตื๊อวิธวินท์แล้วชวนออกไปทานอาหารเย็นด้วยกัน และหากวิธวินท์ดื้อ เขาจะขู่ว่าจะไปชวนภิรายุ ทานอาหารกับภิรายุเสร็จก็จบลงบนเตียงที่บ้าน วิธวินท์ต้องไปกับเขาแน่...
"โอ๊ยตาย เต้ยลืมของ" เลขาหนุ่มอุทานเสียงดังแล้วหันรีหันขวาง
"คุณเต้ย" ธีรดนย์เสียงหงุดหงิด พ่นลมหายใจแรงๆ อย่างหัวเสีย
"ก็คนมันลืม" เลขาทำท่ายึกยักจะส่งของที่อยู่ในมือให้เจ้านาย แต่อีกฝ่ายยืนเท้าสะเอวตีหน้ายักษ์อยู่ไม่มีทีท่าจะยื่นมือออกมารับ เลขาขี้ลืมจึงต้องหอบของวิ่งกลับไปทางเดิมโดยมีเสียงเร่งของเจ้านายดังตามหลังไป
ธีรดนย์ยกข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วถอนหายใจ เดินออกมายังล๊อบบี้ช้าๆ แต่เมื่อเหลือบตาไปมองด้านขวามือก็ต้องชะงัก เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นคนที่เดินออกมาจากลิฟท์
"วิธวินท์" ธีรดนย์คราง แต่สายตาพลันเปลี่ยนเป็นลุกโชนเมื่อเห็นคนที่เดินตามหลังชายหนุ่มออกมา
วิธวินท์เดินตัวตรง ก้าวขายาว ตามองไปข้างหน้าไม่สนใจใคร รวมถึงชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสูทสีเทาเข้มที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองอยู่ด้วยสายตาขุ่นเคือง
แต่คนที่เห็นธีรดนย์คือบารมี!
"อ้าว สวัสดีครับคุณธีรนดนย์" บารมีหันไปมองตามวิธวินท์แวบหนึ่ง แล้วเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะทักธีรดนย์ "พักโรงแรมนี้เหมือนกันหรือครับ โรงแรมพ่อเพื่อนผมเอง เราพักห้องพาโนราม่าสวีท เห็นวิวทะเลเกือบรอบห้องเลยครับ คราวหน้าคุณธีรดนย์น่าจะลองดูบ้าง เห็นโค้งหาดกับพระอาทิตย์ตกดิน วิวสวยมากแทบลืมหายใจ นี่จะรีบทานข้าวแล้วขึ้นไปนอนที่ระเบียงรอซันเซ็ต"
"ผมไม่ชอบพักโรงแรม ถ้าอยากจะนอนดูพระอาทิตย์ตกทะเล ผมจะสร้างบ้านริมทะเลซักหลัง" ธีดนย์ตอบเสียงห้วน
"อ๋อ คุณธีรดนย์ชอบลงหลักปักฐาน ไม่ชอบมาพักชั่วคราวแล้วก็ไป" บารมีพยักหน้าทำเป็นเข้าใจ
"ใช่ ผมไม่ได้อยากแค่เชยชมชั่วคราวแล้วก็เลิก แต่ผมชอบมีเป็นของตัวเอง ไม่ต้องการแบ่งให้คนอื่นใช้ร่วมเหมือนห้องพักโรงแรม" ธีรดนย์ขยับเท้ามาข้างหน้าเพื่อเผชิญหน้าบารมีที่ทำหน้าท้าทายอยู่ไม่ห่าง
"งั้นขอให้โชคดี ผมก็ไม่ชอบเชยชมชั่วคราวเหมือนกัน แต่ผมชอบเปลี่ยนบรรยากาศ" บารมีตอบเสียงเข้มแล้วหัวเราะเบาๆ จ้องตาธีรดนย์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้อีกฝ่ายยืนกัดฟันกรอดๆ เพราะโดนหนุ่มรุ่นน้องท้าทายซึ่งหน้า
...เปลี่ยนบรรยากาศ เชอะ เปลี่ยนบรรยากาศหลังธีรดนย์ละสิ คราวที่แล้วเขาได้เปลี่ยนบรรยากาศกับวิธวินท์ นอนเตียงเดียวกัน ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันด้วยซ้ำ ได้ทำเหมือนเขาไหมล่ะ...
...บ้าจริงๆ รู้สึกสมเพชตัวเองเป็นที่สุด วิธวินท์กับบารมีมาเปลี่ยนบรรยากาศด้วยกันที่โรงแรมริมทะเล คงไม่ได้ต่างคนต่างนอนเหมือนเขาหรอก...
...แล้ววิธวินท์จะเจ้าเล่ห์กับบารมีเหมือนที่ทำกับเขาหรือเปล่า...
...แต่หากมีใจกับเขาบ้าง แล้วทำไมมาทำอะไรแบบนี้กับบารมีได้ ไหนท่าทางหวงตัวนัก...
...หึง หวง เจ็บใจ อยากจับวิธวินท์มาตีก้นนัก...
วิธวินท์หันไปมองหาบารมีจึงเห็นว่าฝ่ายนั้นเดินทอดน่องตามมาไม่มีทีท่าเร่งรีบแม้แต่น้อย ชายจึงตะโกนเร่ง บารมีแย้งว่าไม่เห็นต้องรีบกลับกรุงเทพฯ
"น้องจอยอุตส่าห์ชวนให้พักที่นี่ซักคืน" บารมีหน้ามุ่ย
"ไม่อยากอยู่ อยากกลับกรุงเทพฯ"
"ทำมา อยู่กับเรามันน่าเบื่อมากหรือไง" บารมีทำเสียงน้อยใจ "ตอนนั้นก็ไปเที่ยวหัวหินด้วยกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน แล้วตอนนี้ทำไมรีบกลับกรุงเทพฯ ถ้ากลัวนักว่าเราะจะทำอะไรก็นอนคนละห้องคนละชั้นก็ยังได้"
"จะไปหรือยังบารมี" วิธวินท์ทำเสียงเหนื่อยหน่าย "ยืดยาดอยู่นั่นล่ะ"
"ไปก็ได้" บารมีหน้าตึง เดินไปที่รถแล้วเปิดประตู แต่กลับยืนนิ่งชั่วครูแล้วตัดสินใจพูดอะไรบางอย่างกับวิธวินท์
"เมื่อกี้ที่มาช้าเพราะเราทักคุณธีรดนย์ เห็นมากับดาราคนหนึ่ง จำชื่อไม่ได้ หน้าตาดีเชียว เขาตกใจด้วยล่ะที่เห็นเรา พอเราทัก ดาราคนที่มาด้วยก็กระโดดออกห่างแทบไม่ทัน จะปิดบังทำไมไม่ไปไกลๆ ก็ไม่รู้นะ"
"แล้วมาบอกทำไม" วิธวินท์ทำเสียงเย็นแล้วบอกให้บารมีขึ้นรถ
"ก็แค่เล่าให้ฟัง" บารมีทำเสียงอ่อน ขับรถออกจากลานจอดรถหน้าโรงแรม และหยุดพูดกวนใจวิธวินท์
...ขอโทษนะวินท์ ถ้าไม่รักวินท์ เราก็ไม่ทำอะไรน่าเกลียดแบบนี้หรอก...
...เพราะรัก เราทำได้ทุกอย่าง และเราคิดว่าไม่ผิดมากด้วย อย่างน้อย เราก็ปกป้องวินท์ไม่ให้กลายเป็นเหยื่อจิ้งจอกอย่างธีรดนย์...
"โอย จะรีบไปไหน" เต้ยตาลีตาเหลือกวิ่งมาที่รถเบ็นซ์สีดำของธีรดนย์ แล้วเอื้อมมือไปดึงประตูด้านคนขับให้เปิดออกก่อนจะอุทานออกมา "อ้าว ก็ไหนว่าให้ผมขับให้นั่งเพราะไม่มีอารมณ์จะขับเอง"
"ขึ้นรถเร็วเข้า" ธีรดนย์เสียงเข้ม มือขวากำพวงมาลัยแน่น มือซ้ายวางอยู่บนกระปุกเกียร์เตรียมพร้อมจะออกรถเต็มที่
"คุณดนย์ ให้เต้ยขับเถอะ" เลขารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เมื่อเห็นหน้าบึ้งตึงของเจ้านาย ธีรดนย์เอียงศีรษะชี้ไปด้านซ้ายเป็นการ 'สั่ง' ให้เลขารีบขึ้นรถ เต้ยจึงรีบอ้อมไปอีกด้านแล้วขึ้นนั่งโดยไม่รอให้ธีรดนย์เร่งอีกครั้ง
"พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย" เลขาพึมพำ
"คาดเข็มขัดให้เรียบร้อย แฟ้มโยนไปไว้เบาะหลัง" ธีรดนย์เตือน มือเข้าเกียร์แล้วเร่งออกรถอย่างรวดเร็ว
"คุณดนย์ อารมณ์เสียเต้ยขนาดนี้หรือ เต้ยขอโทษ เอกสารมันเยอะ เต้ยลืม" เต้ยทำตาปริบๆ
"เจ็บใจนัก เจ็บใจจริงๆ" ธีรดนย์พึมพำแล้วเหยียบเบรกเมื่อถึงถนนใหญ่หน้าโรงแรม รอให้รถจักรยานยนต์คันหนึ่งผ่านหน้าไปก่อนจึงพุ่งทะยานเบนซ์เอส 500 ออกไปจนได้ยินเสียงล้อรถครูดกับพื้น
เลขานั่งเงียบเพราะรู้ว่าตอนนี้เจ้านายกำลังโกรธจัดเกินที่เขาคาดคิด ธีรดนย์นิ่งและเงียบ ปากเม้มเป็นเส้นตรง
...ตาขวางเหมือนผีเข้า แค่นี้ทำเป็นโกรธ ก็รู้อยู่ว่าไม่ชอบเวลาขับรถเร็วๆ ปาดไปปาดมา ลองดูสิ มาทำแบบนี้กับเลขาสุดที่รักผู้แสนดี แล้วลองทำอารมณ์เสียใส้เต้ยจนถึงกรุงเทพฯ เดี๋ยวได้โดนเลขาดัดหลังให้เจ็บแสบ...
...แล้วนี่ จะอะไรนักหนากับวิธวินท์ ตื๊อมาจนป่านนี้แล้วยังไม่ได้แอ้มก็น่าจะเลิกล้มความตั้งใจได้แล้ว อย่าบอกนะว่าคนไร้หัวใจอย่างธีรดนย์จะมาตกหลุมรัก จ้างให้ก็ไม่เชื่อ ธีรดนย์นี่ทำไมชอบเอาชนะไม่จบสิ้น...
ธีรดนย์ร้องเสียงหลงเมื่อโดนฝ่ามือของคนที่นอนอยู่ใต้ร่างแกร่งกำยำฟาดเข้าที่ต้นคอและตามมาด้วยหน้าอก
"เกลียดคุณที่สุด หยุดเดี๋ยวนี้นะ เอาออกไป" เมธัสตวาด มือผลักหน้าอกและแผ่นท้องแกร่งของธีรดนย์ให้ขยับตัวออกแล้วพยายามดิ้นหนี
"อะไรเล่า ผมกำลังจะเสร็จแล้ว" ธีรดนย์ทำเสียงหงุดหงิด
"คุณดนย์ หยุดนะ" เมธัสดิ้นแรงขึ้นแล้วดันตัวธีรดนย์สุดแรง "ผมไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ให้คุณ"
"แมน อย่าดิ้น" ธีรดนย์เสียงห้วน ยังไม่ยอมหยุด เอวยังพยายามขยับตัวโถมใส่นักร้องหนุ่มเป็นจังหวะแรงและเร็วขึ้น
"กำลังทำอะไรกับผม แต่คุณครวญครางเรียกชื่อคนอื่น อยากมีอะไรกับเขานักก็ไปหาเขาสิ มายุ่งกับผมทำไม ไปหาวิธวินท์ของคุณโน่น" เมธัสตวาด ทำตาแดงๆ ใบหน้าบึ้งตึง
ธีรดนย์ชะงักแล้วหยุดนิ่ง ยอมถอนตัวออกมาจากเมธัสที่รีบพลิกตัวหนีลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำ กลับจากระยอง ธีรดนย์ชวนนักร้องหนุ่มมาหาความสุขกันในห้องพักของโรงแรมหรู บทรักของเขาหนักหน่วงเร่าร้อน เมธัสตอบสนองเขาอย่างถึงใจ แต่สวรรค์ก็ล่มเมื่อเขาเผลอเรียกชื่อวิธวินท์
...เฮ้อ เป็นเอามาก หลับตาลงก็เห็นแต่ใบหน้าคนคนเดียวลอยไปลอยมา แถมด้วยก้นขาวๆ และรอยสักรูปม้าป่าที่ต้นขาด้านขวา...
...คืนนั้นที่วิธวินท์แพ้พนันมานอนกับเขาที่โรงแรม เขาแอบลุกขึ้นมากลางดึก โลมาน้อยหลับสนิทจึงไม่รู้ว่าเขาถลกเสื้อคลุมขึ้นมาเปิดดูส่วนที่คิดว่าตัวเองชอบมากที่สุดในตัววิธวินท์ แต่ทว่า ใบหน้าอ่อนเยาว์ของชายหนุ่มที่นอนหลับตาพริ้มกลับตรึงตาตรึงใจเขามากกว่า...
...วิธวินท์ปากแดงจัด นุ่มและหอมหวานยิ่งกว่าปากของใคร แค่ได้ประทับจูบเบาๆ เพียงไม่กี่วินาที เลือดในกายเขาก็สูบฉีดแรง ความปรารถนาที่อัดแน่นอยู่ในตัวแทบจะพุ่งทะลักออกมาเสียให้ได้ เขาต้องลุกเข้าไปสงบสติอารมณ์ของตัวเองในห้องน้ำเป็นนานสองนาน...
...เมื่อไหร่จะได้จูบจริงๆ แทนที่จะต้องเจ้าเล่ห์แกล้งทำเป็นจมน้ำให้วิธวินท์ผายปอด และแอบจูบบตอนที่นอนหลับ...
...เมื่อไหร่ นานแค่ไหน แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว...
แม้ใจอยากไปหาวิธวินท์แต่เลิกงานวันนี้ธีรดนย์ก็มายืนอยู่ตรงหน้าอาคารเรียนชั้นเดียวของโรงเรียมอนุบาลชื่อน่ารักๆ ขณะนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้ว ภิรายุยังนั่งทำงานอยู่ในห้องตามที่ รปภ. บอก ธีรดนย์จึงถือโอกาสเดินดูรอบๆ โรงเรียนอันร่มรื่น ในใจอดนึกเสียดายแทนภิรายุไม่ได้ว่าอีกไม่นานสถานที่แห่งนี้คงเหลือเพียงความทรงจำ
ภาพของวิธวินท์เดินออกมาจากลิฟท์ของโรงแรมหรูตามหลังมาด้วยบารมียังคงติดตาธีรดนย์อยู่อย่างลบไม่ออก ในใจอดนึกภาพต่อไปไม่ได้ว่า วิธวินท์กับบารมีอาจมีอะไรกัน พอหมดแรงแล้วก็ออกมาจากห้องพัก ลงมาข้างล่างเพื่อทานอาหาร ก่อนจะกลับขึ้นไปนอนเล่นที่ระเบียงห้องพักเพื่อชมพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าอย่างที่บารมีพูด
...รอยยิ้มของภิรายุสดใสมาก เขายอมรับว่าอยู่กับภิรายุแล้วสบายใจ บุคลิกลักษณะของภิรายุทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย อยู่ใกล้ๆ แล้วมีความสุข และวันนี้เขามาหาชายหนุ่มเพื่อที่จะตอกย้ำให้ตัวเองเชื่อว่า นี่คือความสุขที่เขาต้องการ ภิรายุคือคนที่เข้ามานั่งอยู่ในหัวใจเขา ไม่ใช่วิธวินท์ที่เอาแต่จะวิ่งหนี หรือแม้กระทั่งซิ่งมอเตอร์ไซด์หนี...
...หรือว่าบารมีแกล้งยั่วโมโหเขา โมเมเอาว่ามาพักค้างคืนกับวิธวินท์ อย่างพ่อลิงน้อยนั่นหรือจะยอมนอนกับบารมี วิธวินท์ชอบเขาต่างหาก...
...ภิรายุจะเป็นส่วนที่เติมเต็มให้ชีวิตเขาได้ ภิรายุจะคอยดูแลเขา คอยอยู่เคียงข้างทำให้เขาหายเหงา เขายอมรับว่าพักหลังมานี้เขารู้สึกเหงามาก...
...หรือเขาคิดไปเอง แต่เขาก็อดคิดไม่ได้ว่าวิธวินท์ก็พอจะชอบๆ เขาบ้าง หากแต่ยังวางมาดอยู่ ใครล่ะจะไม่ขอบธีรดนย์ ใครๆ ก็ชอบเขา วิธวินท์ก็น่าจะชอบเขาด้วย ภิรายุยังชอบเขา...
...ไม่สิ ภิรายุรักเขาต่างหาก รักและพร้อมที่จะใช้ชีวิตด้วยกัน เขาไม่ต้องกลุ้มอกกลุ้มใจอะไรเลยหากมีภิรายุเป็นแฟน ไม่ต้องคอยอารมณ์เสียเมื่อมีคนขัดใจ ภิรายุเป็นผู้ตามที่ดี ไม่เหมือนวิธวินท์ที่ไม่ยอมลงให้เขาบ้างเลย...
...แต่เขาไม่ได้แค่ชอบวิธวินท์ ตอนนี้คิดว่ารู้สึกมากกว่านั้นเสียแล้ว...
...และกับภิรายุล่ะ รู้สึกกับภิรายุมากแค่ไหน...
ไม่นาน ภิรายุก็ลงมาจากอาคารเรียน ยิ้มกว้างให้ธีรดนย์มาแต่ไกล รอยยิ้มสดใสทำให้ธีรดนย์มองเพลิน แต่ก็แอบทอดถอนใจเมื่อนึกถึงอีกคนหนึ่ง
...เพื่อนรักของภิรายุ...
...ทำไม ทำไมจะต้องเป็นภิรายุ ทำไมภิรายุเกิดจะต้องมาเป็นเพื่อนของวิธวินท์ แล้วนี่ที่เขามาอยู่ตรงนี้เพื่อพิสูจน์ใจตนเอง จะได้อะไรขึ้นมา...
...ภิรายุกับวิธวินท์เป็นเพื่อนสนิทกัน...
..."เขาชอบคิดว่าผมเป็นเด็ก เป็นน้อง หรือเป็นคนที่เขาต้องคอยปกป้องดูแล แต่มีเพื่อนแบบนี้ก็ดีนะครับ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมารังแกเพราะมีขาใหญ่คอยจัดการคนไม่ดีที่มาทำร้ายผม"...
ภิรายุถอนหายใจเมื่อนึกถึงตอนที่ภิรายุเคยเล่าให้ฟังถึง 'เพื่อนผู้แสนดี'
...คนไม่ดีที่จะทำร้ายภิรายุก็คงเป็นธีรดนย์นี่ล่ะ จะเป็นใครไปได้เล่า...
"คุณดนย์รอจนเบื่อและละสิ" ภิรายุยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ยิ้มโชว์ฟันขาวสะอาด ตาเป็นประกายเจิดจ้า
"รอจนท้องกิ่วไปหมดแล้ว" ธีรดนย์ตอบยิ้มๆ "ไปทานข้าวกับเถอะครับ แล้วนี่จัดสถานที่ทุกอย่างเรียบร้อยพร้อมสำหรับงานคริสต์มาสหรือยัง"
"ใกล้แล้วครับ ทุกอย่างพร้อมเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ ระบบคอมพิวเตอร์ก็พร้อมอวดให้ผู้บริจาคได้ชื่นชมยินดี" ภิรายุยิ้มแสดงความขอบคุณให้ผู้บริจาคที่ยืนอยู่ข้างๆ "ขอบคุณมากนะครับที่บริจาคเครื่องคอมพิวเตอร์ให้โรงเรียนผม จนป่านนี้ผมยังแปลกใจไม่หายว่าทำไมเป็นโรงเรียนของเรา"
"บริษัทผมมีนโยบายใหม่ เราต้องการบริจาคให้โรงเรียนในกรุงที่มีฐานะดี"
"ไม่หรอกครับ ตอนนี้โรงเรียนของเรากำลังเจอมรสุม คุณดนย์ก็รู้ อีกไม่ถึงปีก็ต้องย้าย นี่ถ้าคนวางระบบคอมพิวเตอร์คนเก่งรู้เข้าคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่เสียเวลาทำระบบให้ด้วยค่าจ้างราคาถูก แต่ก็ต้องรื้อ" ภิรายุยิ้มบางๆ ทั้งที่กำลังพูดถึงเรื่องปัญหาของโรงเรียนที่เพิ่งเกิดขึ้น
"มีอะไรให้ผมช่วยบ้างก็บอกนะครับ" ธีรดนย์ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ตามองหน้าใสๆ ของภิรายุแล้วอดเปรียบเทียบกับ 'เพื่อน' ที่หน้าใสเหมือนกันของชายหนุ่มไม่ได้
...วิธวินท์จะทำหน้ายิ้มๆ เหมือนภิรายุหรือเปล่าหากสมมุติว่าอาคารเช่าของบริษัทตัวเองโดนเจ้าของที่เรียกคืน...
...พ่อตัวร้ายคงโวยวายแล้วท้าตีท้าต่อยละสิ ท่าทางไม่ยอมใครแบบนั้น จะให้มายิ้มรับปัญหาอย่างภิรายุไม่มีทางหรอก...
...แต่คนแบบนี้ไม่ใช่หรือที่เขาควรจะเอามาเป็นแฟน ภิรายุช่างอ่อนโยน น่ารัก แต่ว่า...
"ขอบคุณครับ แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างก็ยังโอเคอยู่ ผมเชื่อว่าเราจะผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปได้ ผมกำลังคุยต่อรองกับเจ้าของที่ มันคงมีทางออกที่ดีได้"
"ไม่น่าเชื่อ ตัวเล็กๆ แต่เข้มแข็งน่าดู" ธีรดนย์ชม
"ผมทำโรงเรียนเพราะใจรักครับ แล้วคุณดนย์ล่ะครับ ทำเพราะรักด้วยหรือเปล่า"
"ที่ไหนครับ" ธีรดนย์เลิกคิ้วถาม "บริษัทหรือคลับ จะบอกให้นะ ผมไม่ได้ทำเพราะใจรักทั้งสองแห่งนั่นล่ะ"
ภิรายุทำหน้าแปลกใจแล้วรอฟังธีรดนย์พูดต่อ เขาคิดอยู่เสมอว่าผู้ชายเจ้าสำราญอย่างธีรดนย์นั้นเหมาะแล้วที่จะเป็นเข้าของคลับหรู
"ผมทำเพราะพ่อบังคับ เพราะมันมีอยู่แล้ว พอโตขึ้นมา จบมหาวิทยาลบก็มาทำต่อ คลับนี่ผมเทคโอเวอร์มาจากเพื่อนสนิทของพ่อ ซึ่งก็อ้อนวอนแกมบังคับให้ทำนั่นล่ะ" ธีรดนย์ยักไหล่ ก่อนจะหันไปเปิดประตูรถให้ภิรายุ "จริงๆ แล้วผมอยากจะเป็นนักบิน"
"นักบิน" ภิรายุอุทานอย่างไม่เชื่อหู
"แต่เราก็ไม่เคยได้สิ่งที่ตัวเองต้องการซักที" ธีรดนย์พึมพำแล้วผายมือเชิญให้ภิรายุขึ้นรถ
...ใช่ ผมเห็นด้วย มันยากมากที่จะได้ทุกสิ่งที่ตนเองต้องการ แต่ผมก็ยังมีความหวัง ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ สิ่งที่เราต้องการก็คงต้องเป็นของเราสักวัน...
ภิรายุยิ้มบางๆ นั่งรอให้ธีรดนย์ขึ้นนั่งประจำที่คนขับ ในหัวเริ่มคิดเกี่ยวกับชีวิตรักของเขากับธีรดนย์ และอดดึงวิธวินท์เข้ามาเกี่ยวด้วยไม่ได้ พรุ่งนี้เขานัดให้เพื่อนมาหาที่โรงเรียน และตั้งใจจะแนะนำให้รู้จักกับธีรดนย์เสียทีก่อนจะถึงวันงานคริสต์มาส เขาไม่อยากให้วิธวินท์มารู้จักกับคนที่เขารักในวันงานอันยุ่งเหยิง ทั้งยังไม่แน่ใจว่าเพื่อนจะโวยวายใส่เขาหรือเปล่าหากรู้ว่า ‘ผู้ชายคนนั้น’ ของเขาคือธีรดนย์ เขารู้ว่าวิธวินท์คงไม่เห็นด้วยแน่ๆ หากจะเลือกผู้ชายลักษณะอย่างธีรดนย์เป็นคนรัก
...คนที่เขารัก แต่รักเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้...
ภิรายุยังจำคำพูดของธีรดนย์ครั้งแรกที่พบกันได้ คำพูดสั้นๆ ยังติดหูและตรึงอยู่ในใจ ชายหนุ่มตระหนักดีว่าการได้รักธีรดนย์อาจจะไม่สมหวังและเสียใจเพราะธีรดนย์เป็นคนเจ้าชู้และท่าทางไม่ได้คิดจะจริงจังกับความรัก แต่ภิรายุก็ยังอยากจะลองดู เขาเคยพูดกับวิธวินท์ว่าตัวเองพร้อมที่กระโดดลงไปในห้วงเหวแห่งรัก พร้อมที่จะสู้กับสายน้ำอันเชี่ยวกรากถ้าหากว่าความรักจะพัดพาเขาไปไกลแสนไกล พร้อมมที่จะเผชิญอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้น และหากคุณเต้ยพูดจริง ความดี ความอ่อนโยน ความสดใสร่าเริงของเขาอาจทำให้ธีรดนย์รักเขาก็ได้
...มีรักก็ต้องมีทุกข์ เมื่อเขาได้รักแล้ว ก็อยากจะรู้ว่า รักกับทุกข์ อย่างไหนจะมากกว่ากัน...
******25****
-
ความรักมันไม่เข้าใครออกใครจิงๆๆๆ
ความรักมีหลากหลายรูปแบบ..................
อยู่ที่แต่ละคนจะเลือกรักแบบไหน.............
ขอบคุณครับ คุณนายที่มาต่อให้ น่ารักมากมาย :man1: :man1:(คนแต่งนะ)
มีแต่คนเจ้าแผนการทั้งนั้นเลยนะครับคุณนาย
แล้วนายวิธวินจะมีแผนการไรกับเค้าไหมครับ
-
อรุณสวัสดิ์ พี่ยายยย เอ้ย พี่นายย 5555+
+1 ให้ถึงหมื่น
-
แย่แน่ๆพระเจ้า ถ้าได้เจอกัน อิคุณดนย์ไม่ต้องเผานะ
ลอยอังคารอย่างเดียว ภิรายุจะแนะนำให้รู้จักกันเฮ้ออออออออ
จะสงสารใครดีล่ะเนี่ย คดีของคุณดนย์ยิ่งแยะๆอยู่ ได้ตายคาเท้าคุณวินท์แน่ๆ
อีกอย่างบารมีก็กรอกหูไว้ซะขนาดนั้น เหอะๆๆๆ
ส่วนคุณเต้ยก็นะ ถ้าขืนยังยั่วให้บอสโกรธทุกวันๆแบบนี้ เต้ยเองก็คงได้อายุสั้นพอกัน
เฮ้อออออออ แต่ตอนนี้แคร์ค.รู้สึกของหนุ่มน้อยที่อยากเรียนรู้คำว่า "รัก" ซะเหลือเกิน
-
:really2: ยุ่งอีรุงตุงนัง ดีสนุกดีค่ะ
-
10 โมงสวัสดี.....ครับ
-
สงสารภิรายุจัง ถ้ารู้ว่าจิงๆธีคิดยังไง
-
แต่คนที่ฟันกำไรเหนาะๆคือคุณดนย์ มีแต่ได้
เสียแค่เหงื่อกับน้ำเท่านั้น ฮี่ ฮี่...........
เอาเป็นว่าเดี๋ยวให้วินธ์จัดการ
:oo1: :z1: :m20:
-
เข้ามาอ่านรวดเดียว ...โอ้ o22 พี่นายแปะมัน 3 ตอนติดเลย
ขอบคุณมากค่ะพี่ ...อ่านเพลินเลยแหละ o13
...
คิด ๆ ดูว่า ใครจะลงเอยกับใคร
...อันนี้ ...มันแล้วแต่คนเขียนนิ :laugh:
คนอ่านเลือกได้ด้วยฤ ? :m20:
...
แต่ถ้าให้มองว่า ...ลงเอยแล้วจะมีความสุขขนาดไหน ? ...สุขจริงมั้ย ? ...อันนี้ ...จากตอนล่าสุด
ถ้า ภิรายุ ลงเอย กะคุณดนย์ ...สงสัยต้องมีเรื่องเกี่ยวกับนักบินอะไรนี่มาเกี่ยวแหง ๆ
ถ้าไม่ว่า มันเป็นการทำให้คุณดนย์หันมามองภิรายุอย่างจริงจัง ก็เป็นตัวเฉลยว่า คุณดนย์รักใครจริง ๆ
เรื่องในนิยายจะเป็นยังไงไม่รู้
แต่คนอย่างคุณดนย์ ถ้ามีตัวตนจริง ๆ ...จะมีความสุขแท้จริงได้กับคนที่คุณดนย์รักเท่านั้นแหละ
ในขณะทีคนอย่างภิรายุ การได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก ก็เป็นความสุข ...เหมือนเวลาเค้าได้ดูแลเด็ก ๆ ...แต่จะมีความสุขจริง ๆ ...คนคนนั้นต้องรักภิรายุด้วยอ่ะ
แล้ว ...คุณดนย์ไม่ได้รักภิรายุแบบคนรักอ่ะ อาจจะนอนด้วยกัน แต่เฮียน่าจะชอบเค้าแบบ ชอบเพราะความดี
ถ้าสองคนต้องมาลงเอยกันจริง ๆ ...ก็คงอยู่ด้วยกันได้ แต่คุณดนย์น่าจะสุข ๆ ออกจะหนักไปทาง 'เกรงใจ' ในความเป็นคนดีซะจนไม่กล้าทำให้เสียใจ ...ไม่ใช่เพราะรักแบบนั้น
ภิรายุก็ ...มีความสุขที่ได้ดูแลคนที่ตัวเองรัก ...แต่ ...จะสุขกว่ามั้ยน้อ ที่จะได้อยู่กับคนที่รักเราแบบนั้นด้วยเหมือนกัน ?
สองคนนี้ มองภายนอกคงไปกันได้ เป็นคู่ที่อบอุ่น ถ้อยทีถ้อยอาศัย ...แต่จะสุขได้จริง ๆ ซักเท่าไหร่กันเชียว
ในเมื่อคุณดนย์แกคงนอนกับภิรายุแล้วคิดถึงเพื่อนรักภิรายุเนี่ยนะ ?
เผลอ ๆ นอน ๆ กันไปแล้วเกิดละเมอ เกิดพูดอะไรออกมา ... :laugh:
...
ตอนนี้คุณวินธ์ก็รักคนเจ้าชู้เข้าให้แล้วด้วยซ้ำ แถมคนเจ้าชู้ก็รักเจ้าลิง แบบรู้ตัวแล้วซะอีก ...ถึงจะเริ่มโง่หลอกตัวเองอยู่หน่อย ๆ ว่าอยู่ใกล้กับคนดี ๆ แล้วจะรักเค้าได้ก็เหอะ
...
ถ้ามองกันจริง ๆ แล้ว ...มันก็ควรจบลงโดยที่คนบางคนไม่ได้มีคู่เป็นตัวเอกในเรื่อง อย่างบารมี ภมร ...ไม่มีคู่ในเรื่องไม่ได้หมายความว่า ไม่ happy ไปตลอดชีวิตนี่หว่า :laugh:
...
มาเรื่องคุณเลขา ...เราว่า ...มันจะเกินเลขาไปมากมายแล้ว
แล้ว ...character ของเต้ยมันชักจะห่างไกลคนจริง ๆ ไปนิด ไม่ใช่ในแง่ว่า รักใครแล้วกลายเป็นร้าย แต่ในแง่ว่า ...มันเป็นเลขาภาษาอะไรวะ ทำขนาดนี้แล้วเจ้านายยังไม่เอาออก ??!
แถม ...มันออกจะผิดจรรญาบรรณคนทำงาน ที่ควรต้องแยกให้ได้บ้างว่า หน้าที่ ความเคารพ ฯลฯ ในงาน ต่อเจ้านาย ...มันควรจะต้องมีกันบ้าง :angry2:
...
แล้วก็คงยังเชื่อไม่ได้อยู่น่ะเอง ว่า เต้ยชอบคุณอาเข้าจริง ๆ ...ถ้าบอกว่า รัก 'concept' ของความเป็นคุณอาจนไม่อยากให้ใครมาแย่ง ล่ะก็ ...เออ นะ
ที่ไม่น่าเชื่อกว่านั้น ...คือคุณอาเนี่ยแหละ ...ว่าถ้าแสนดีจริงดังว่า แล้วถ้ามารู้ตอนหลังว่า เต้ยทำอะไรไปบ้าง แล้วจะยังชอบอยู่
ถ้าเต้ยลด 'ความรักแบบแปลก ๆ' มากลับตัวได้ก่อน ก็คงน่าจะ work อยู่
...
จริง ๆ แล้ว มันก็ไม่จำเป็นต้องครบคู่ เข้าคู่กันทุกคนใช่บ่พี่คนเขียน ?
ความรักจริง ๆ สำหรับบางคน ...น่าจะหลายคนในเรื่องนี้ด้วยซ้ำ มันอาจต้องไปหาเอาดาบหน้ามากกว่าแฮะ o18
...
อาจจะหายไปพักนะคะ หนูย้ายที่อยู่ไปรัฐอื่น weekend นี้น่ะค่ะ กว่าจะให้เค้าติด internet คงพักนึง
แต่จะรีบกลับมาอ่านทันทีที่เข้าได้เลยล่ะ :bye2:
-
เรื่องมันจะวุ่นวายไปกันใหญ่ ความรักนี้หนอ
คุณวินก็เริ่มมีใจให้คุณดย์ แต่คุณดนย์กลับไม่มั่นใจไปหาภิรายุอีก
รักด้วยสมองกันทั้งนั้น :เฮ้อ:
อยากให้คุณเต้ยเสียใจมากที่สุดในเรื่องนี้ :m16:
-
o7
ในที่สุดพี่นายก็กลับมา
แล้วสรุปใครจะคู่ใครเนี่ย
:oni3:
จงมาๆ ต่อ
-
เรื่องวุ่นวายดีจริงๆ
-
เด็ดสะระตี่ละงานนี้
-
อยากเป็นนักบิน
ดรีมเวิล์ดเปิดรับสมัครอยู่นะคับ..อิอิ
-
o18 งานเข้าแน่ๆๆงานนี้ หึหึหึ
-
คุณดนย์เตรียมตัวให้ดีก็แล้วกัน
เจ้าลิงน้อยแก้มแดงจะออกลายอะไรอีกหรือเปล่า อิอิ
-
ความจริงเชียร์บารมีนะ 555 (แฟนคลับธีรดนย์อย่าเพิ่งหาอะไรมาขว้างเรานะ) แต่เรื่องนี้คงไม่ใช่คราวของบารมีแหง
เรื่องภิรายุก็อีรุงตุงนัง
พี่นายช่างสรรหาตัวละครมาปั่นป่วนหัวใจ :z10:
-
ความรัก คือ เรื่องของการเข้าๆ ออกๆ หรอคะ?
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์
เจ้เพิ่งทราบ :o8:
-
ปวดหัวแล้วคร๊าบบบพี่นาย
คนที่เรารัก ดันไปรักคนอื่น ส่วนคนที่เราไม่ได้รัก
กลับมารักเราซะงั้น เหนื่อยแล้วเนี่ย
ดูท่าน่าจะวุ่นป่วยสุดเลยครับเนี่ย
-
เหมือนเรื่องยุ่งๆกำลังจะเกิดขึ้นอีกสินะเนี่ย
คู่ที่เต้ยจัดไว้ ไม่เวิร์คอ่ะ ต้องจัดใหม่ เป็น ดนย์-วินท์ ภิรายุ-อายุธ ส่วนเต้ยก็เลือกเอา ว่าจะกลับไปคู่บารมีที่เป็นวัวเคยขาม้าเคยขี่กันมาก่อน หรือไปคู่กับสารวัตรนเรศว์ก็ได้ หุ หุ หุ
-
สนุกดีอะเรื่องนี้
ตอนแรกนึกว่าจบแล้วซะอีก เลยลงทุนอ่านทั้งวันเลย ปราหฎยังไม่จบ
อยากอ่านต่อน้า
รีบมาต่ออีก สิบตอนเร็วๆน้า :monkeysad:
-
:เฮ้อ: เรื่องมันชักวุ่นวายไปกันใหญ่แล้วนะครับ ตกลงยังคาดเดาได้ยากสินะครับ แต่ภีรายุก็น่าสงสารจังนะ
-
อดห่วงภิรายุไม่ได้
:เฮ้อ:
-
ดูวุ่นวายไปหมด แล้วใครจะมาคู่กับใครล่ะเนี่ย
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
ผมชอบStory นี้มากเลย
-
เล่นกับไฟกองใหญ่ ภิรายุ ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ
ไปเชื่อกับคำพูดของเต้ย ใจหนอใจ
ปล. พี่นายผมคงรับผิดชอบไม่ไหวมั่งครับ
แล้วที่เพิ่มคุณสมบัติ อีกข้อนะ ชักสงสัยแล้วว่า
จริง ๆ พี่นายอยากมีภรรเมียหรือเปล่าน้า...... :z2:
-
พี่นาย หายไปหลายวัน
ที่แท้กลับบ้านนี่เอง วันนี้เข้ามาดู
พี่นายมาต่อให้แล้ว 3 ตอน ดีใจมากมาย
แต่ยังไงเราก็ขอเชียร์ ดนย์+วินท์
เหมือนเดิมนะ ไม่เปลี่ยนใจอ่ะ :กอด1:
-
:3123: :3123:
เต้ยจอมวางแผนจิ๊งๆๆๆ
-
อรุณสวัสดิ์ good morning ครับ มาต่อบทที่ 26 แล้วนะครับ
ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะครับ
26
วิธวินท์ยิ้มให้เด็กชายอ้วนจ้ำม่ำสองคนที่เอาแต่ยืนมองเขาตาไม่กะพริบ วันนี้เขามารับเงินค่าจ้างติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์แต่ต้องนั่งรอเพราะเพื่อนมีประชุมครู เสร็จจากภิรายุแล้ววิธวินท์ตั้งใจว่าจะไปว่ายน้ำแล้ววก็จะไปเรียนฟันดาบที่ศูนย์ฝึกกีฬาที่สนามกีฬาแห่งชาติ
เด็กสองคนยังไม่ยอมไปไหน วิธวินท์จึงกวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ๆ 'หมูน้อยทั้งสอง'ตัดสินใจอยู่ชั่วครู่แล้วเดินเข้ามาหาช้าๆ แต่ก็ต้องตกใจวิ่งหนีไปทันทีเมื่อวิธวินท์ทำท่าปีศาจร้ายยกมือขึ้นกางแล้วทำตาเหลือกแยกเขี้ยวใส่
วิศวกรหนุ่มผู้ชอบหยอกล้อเด็กๆ หัวเราะชอบใจแล้วเอนตัวพิงพนักม้านั่งหินอ่อนก่อนจะหุบยิ้มทันทีเมื่อได้ยินเสียงห้าวๆ ดังขึ้นข้างหลัง
"แม้แต่เด็กก็ไม่เว้น"
...เฮ้อ ทำไมจะต้องตามาหลอกมาหลอนกลางวันแสกๆ ด้วยนะ...
วิธวินท์ถอนหายใจเพราะจำเสียงได้ แต่ก็ยังไม่หันไปมองคนพูดซึ่งเดินเข้ามาใกล้มากแล้วยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ข้างม้านั่ง
"ถนัดนักนะเรื่องแกล้งคนอื่น นี่ถ้ามีเด็กแบเบาะอยู่แถวนี้คงทำหน้าผีดิบหลอกเด็กจนร้องให้"
...เสียดายเขายืนอยู่ข้างหลัง ไม่ได้เห็นหน้าตาวิธวินท์ตอนหลอกเด็ก...
ธีรดนย์หายใจเข้าลึกๆ เมื่อวิธวินท์ลุกขึ้นยืนช้าๆ แล้วหันมาเผชิญเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย กลิ่นหอมและไออุ่นจากตัวชายหนุ่มทำให้เขาต้องเบือนหน้าออกไปด้านข้างเพราะกลัวว่าตัวเองจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มขาวสะอาดที่เขาชอบนึกว่าเป็น 'ลิงแก้มป่อง' มาตลอดหลายวันนี้
"คุณจะตามมาหาเรื่องผมทำไมก็ไม่รู้" วิธวินท์เสียงเย็น
"เปล๊า" ธีรดนย์ยักไหล่ "ผมมาหาคนอื่น"
"คุณธีดนย์ครับ"
วิธวินท์หันขวับเมื่อได้ยินเสียงภิรายุ แล้วหันมามองธีรดนย์อีกครั้ง ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาของคนเจ้าชู้ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาดเรียงรายเป็นระเบียบ ต่างจากเวลายิ้มให้เขาที่เป็นยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่วิธวินท์เห็นว่านัยน์ตาของธีรดนย์นั้นไม่ได้ส่องประกายระยิบระยับเหมือนที่ได้เห็นเวลาฝ่ายนั้นยิ้ม
"วินท์ ขอโทษนะที่ให้รอนาน" ภิรายุเดินยิ้มกว้างเข้ามาใกล้แล้วหยุดยืนอยู่ระหว่างสองหนุ่มร่างสูงที่ก้าวถอยห่างออกจากกันโดยทันใด
"โอ้โห รู้สึกเหมือนเป็นคนแคระ" ภิรายุหัวเราะเบาๆ แหงนหน้ามองชายหนุ่มทั้งสองที่ยืนขนาบข้าง "คุณดนย์ครับ นี่ไงครับวิศวกรที่ติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์ให้กับโรงเรียนผมด้วยราคามิตรภาพ"
วิธวินท์หน้าตึง ภิรายุยังไม่ต้องแนะนำให้รู้จักกับธีรดนย์เขาก็พอจะเดาออกว่า ‘ผู้ชายคนนั้น’ ของภิรายุก็คงคือสุดยอดคนเจ้าชู้คนนี้ ส่วนธีรดนย์ทำหน้านิ่งเรียบ ทำเหมือนเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี
...หมั่นใส้นัก นี่ธีรดนย์จะรู้มาก่อนหรือเปล่าว่าเขากับภิรายุเป็นเพื่อนรักกัน...
ภิรายุแนะนำชายหนุ่มทั้งสองให้รู้จักกัน ธีรดนย์ยื่นมือออกไปเพื่อจับมือทักทายแต่วิธวินท์กลับยกมือไหว้ แล้วแบมือขอรับเงินจากภิรายุซึ่งยิ้มเจื่อนๆ พูดกับเพื่อนเสียงค่อยแล้วเหลือบไปมองธีรดนย์อย่างอายๆ "ตอนนี้เลยหรือวินท์"
"จะรีบไป"
"เดี๋ยวก่อนสิ ทานข้าวด้วยกันก่อน"
"ไม่อยากขัดคอ" วิธวินท์พูดเบาๆ แล้วหันหน้าไปยิ้มเย็นๆ ให้ธีรดนย์ "คุณธีรดนย์คงอยากทานข้าวกับคุณภิรายุสองต่อสอง"
"มีคนที่สามไปด้วยก็ไม่เป็นไรครับ เพื่อนคุณภิรายุก็เหมือนเพื่อนผม ผมจะให้ความสนิทสนมเช่นกัน" ธีรดนย์ตอบ
"สนิทกันไว้ก็ดีครับ" ภิรายุแทรก "วินท์เป็นวิศวกรที่เก่งมากเลยนะครับคุณดนย์ ติดตั้งระบบให้ผมแป๊บเดียวก็เสร็จ ถ้าบริษัทคุณดนย์ต้องการช่างคอมพิวเตอร์เก่งๆ ที่รับผิดชอบเรื่องงานยิ่งกว่าชีวิต ผมขอแนะนำบริษัทของวินท์ งานยากๆ ผานมาหมดแล้ว บริษัทนั้นที่ยากแสนยากวินท์ก็ผ่านมาหมดแล้วใช่ไหมวินท์ บริษัทอะไรนะที่วินท์บอกว่าต้องไปพบกับท่าน..."
"เรากลับก่อนนะ สวัสดีครับคุณธีรดนย์" วิธวินท์ตัดบทแล้วเดินแยกไป
"อ้าว ไม่เอาเงินหรือ" ภิรายุถาม ยื่นมือไปคว้าแขนเพื่อนไว้
"เอาไว้วันหลัง"
"งั้นมะรืนนี้มางานนะ เอาโบรชัวร์บริษัทมาแจกด้วย แล้วไม่ให้นามบัตรคุณดนย์หรือไง" ภิรายุเตือน
"วันนี้ไม่ได้เอามา" วิธวินท์ตอบสั้นๆ
"งั้นมาวันงานก็ได้ รู้ไหม คุณดนย์เป็นเจ้าของบริษัทที่บริจาคคอมพิวเตอร์ให้เราล่ะ โลกมันกลมจริงๆ เลยนะวินท์" เสียงภิรายุสดใส ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเช่นเคย
วิศวกรคอมพิวเตอร์หน้านิ่งยิ้มเรียบๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อนแล้วเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์คู่ชีพที่จอดอยู่ไม่ห่าง อดบ่นในใจไม่ได้
...อยากให้โลกแบน จะได้ผลักธีรดนย์ให้ตกโลกไปเลย...
ธีรดนย์นอนลืมตาโพลงมองเพดานอยู่เงียบๆ แล้วหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เขายอมรับว่าภิรายุทำให้เขาสบายใจ ชายหนุ่มเป็นสดชื่นร่าเริง คุยสนุก ทำให้เขายิ้มได้เกือบตลอดเวลา รอยยิ้มสดใสบริสุทธ์ของภิรายุมองได้ไม่เบื่อ หากให้เขาเปรียบภิรายุกับดารา นักร้อง หรือนายแบบที่เขาเคยผ่านมา เขาก็จะเลือกอยู่กับภิรายุมากกว่า ดารานักร้องเหล่านั้นเหมือนเป็นหมากฝรั่ง อร่อยตอนเคี้ยว แต่ไม่นานก็หมดรสชาติ แต่ภิรายุดูแตกต่างไป เหมือนผลไม้รสดี
...แต่เขาก็ยังไม่รู้สึกอิ่ม...
...เฮ้อ ภิรายุนี่ก็ถูกใจเขามากแล้ว ทำให้เขารู้สึกมีความสุขอย่างที่คุณมนฑาเลขาของเขาเปรียบเปรยว่า 'สุข' ไม่ใช่ 'สนุก'...
...แล้วมันมีความสุขอะไรมากกว่านี้อีกเล่า...
...นี่เขาคิดผิดหรือคิดถูกที่ใช้เวลาคืนนี้อยู่กับภิรายุเพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าเขาจะลืมภาพใบหน้าของใครบางคนได้หรือเปล่า...
ภิรายุพลิกตัวหันหน้าไปมองนอกประตูห้องนอนหรูหราของธีรดนย์ก็เห็นเจ้าของเพนท์เฮ้าส์ยืนถือแก้วเครื่องดื่มยืนอยู่ริมสระว่ายน้ำ แอร์ในห้องนอนเย็นจัดแต่ผ้าห่มผืนใหญ่ทำให้เขาอบอุ่น แม้จะอุ่นน้อยกว่าตอนที่อยู่ในอ้อมกอดของธีรดนย์ก็ตาม
...ใบหน้าของเขารู้สึกเย็น...
...และหัวใจของเขาก็รู้สึกเย็นยะเยียบด้วยเช่นกัน...
...ธีรดนย์ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้ล่องลอยไปบนปุยเมฆนุ่มๆ อย่างที่เขาเคยพร่ำรำพันให้วิธวินท์ฟังก็จริงๆ แต่เขาก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า ชายหนุ่มมีแต่ตัว...
...หัวใจอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้...
...หรือเขาจะไม่มีวันได้หัวใจของธีรดนย์จริงๆ อย่างที่เคยหวั่น...
...ผมไม่ชอบการผูกมัด...
คำพูดของธีรดนย์ตอนที่นอนกับเขาครั้งแรกยังดังก้อง
เต้ยถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเคาะประตูห้องเจ้านายแล้วผลักประตูเดินเข้าไป ธีรดนย์นั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้หนังสีเบจตัวใหม่ ก้มลงมองเอกสารที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ ส่วนอีกสองสามแผ่นวางอยู่บนพื้น
...สงสัยอาละวาดอยู่คนเดียว แต่ยังไงก็อย่าให้ถึงกับยกเก้าอี้ทุ่มหน้าต่างกระจกเลย...
"มีอะไรเต้ย"
"มีแขกสำคัญมาขอพบครับ ชื่อคุณ..." เต้ยตอบเสียงเรียบ
"บอกแล้วไงว่าไม่อยากเจอใคร" ธีรดนย์แทรกเสียงห้วน
เลขาไม่ตอบอะไร เอาแต่ยืนนิ่ง จนเจ้านายต้องเงยหน้าขึ้นมามองแล้วเลิกคิ้วถามคำถามจึงพูดออกมาเบาๆ ว่า "ถ้างั้น ผมจะไปบอกให้คุณวิธวินท์กลับไป"
"แล้วทำไมไม่บอกว่าใครมาพบ" ธีรดนย์เสียงห้วนมากกว่าเดิมเพราะเวลาอารมณ์ขุ่นมัวขนาดนี้เลขาก็ยังกวนได้หน้านิ่งๆ
"ก็คุณไม่ให้เต้ยพูดจบ" เต้ยบ่นพึมพำแล้วเดินออกจากห้อง
ธีรดนย์สูดลมหายใจ สีหน้าเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ รู้สึกโลกสดใสขึ้นมาอีกนิด แต่ทว่า ผู้บริหารหนุ่มนั่งรอจนเกินหนึ่งนาที 'แขกคนสำคัญ' ก็ยังไม่เปิดประตูเข้ามาเสียที จึงกดปุ่มอินเตอร์คอมอย่างกระแทกกระทั้น
"เต้ย"
"ครับๆ" เสียงเลขาตอบรับทันที
ธีรดนย์ไม่พูดอะไรต่อ ยุติการสื่อสารแต่เพียงเท่านั้น แล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ 'รอ' อย่างอึดอัดโดยมีสาเหตุอยู่สามประการคือ หนึ่ง แปลกใจที่จู่ๆ วิธวินท์ก็มาหาถึงที่ทำงาน และ สอง เขารู้ว่าเลขาจงใจเล่นสงครามประสาทให้เขารอ และสาม ตอนนี้วิธวินท์รู้แล้ว่าเขามีอะไรกับภิรายุเพื่อนของตัวเอง
...นี่คงบอกวิธวินท์ว่า 'ยืนรอซักครู่นะครับ แล้วค่อยเข้าไป ให้คุณดนย์คิดถึงจนคลั่งซักสองนาที'...
...มันน่าไล่ออกนัก...
เสียงประตูเปิดและถูกผลักเข้ามาช้าๆ ธีรดนย์โน้มตัวมาหยิบปากกาแล้ววางศอกลงบนโต๊ะทำงานก้มหน้าอ่านเอกสาร ในใจก็นับจำนวนก้าวที่แขกผู้มาเยือนกำลังเดินมาที่โต๊ะ ครั้นแน่ใจว่าวิธวินท์มาหยุดยืนหน้าโต๊ะจึงเงยหน้าขึ้น
...หน้าขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ปากแดง แก้มป่องอีกต่างหาก วันนี้วิธวินท์ดูเปลี่ยนไป แต่งตัวซะเรียบร้อย เหมือนเด็กจบใหม่กำลังมาสมัครทำงาน นี่หรือ คนอายุ 27 ปี วิศวกรใหญ่คนเก่งและหุ่นส่วนบริษัท...
"เชิญนั่งครับ" ธีรดนย์ผายมือเชิญ
"ไม่เป็นไรครับ ผมมาพูดธุระสั้นๆ เดี๋ยวก็ไปแล้ว" วิธวินท์ตอบเสียงเรียบเช่นเคย
"ผมอยากให้นั่ง"
"ผมอยากยืน"
"ตามใจ" ธีรดนย์ยักไหล่ โยนปากกาลงบนโต๊ะแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ มือประสานอยู่บนหน้าอก เอียงหน้ารอฟัง 'ธุระ' ของคนที่พักหลังมักจะเข้ามารบกวนจิตใจเขาหนักข้อขึ้นทุกวัน
"ผมอยากให้คุณเลิกยุ่งกับภิรายุ" วิธวินท์เริ่มพูดธุระ
"หึงหรือ" ธีรดนย์เลิกคิ้ว "หรือว่าหวง"
"ภิรายุเป็นคนดี จิตใจบริสุทธ์ ไม่ควรจะโดนทำร้ายแบบนี้ ผมรู้จักภิรายุมานาน เพื่อนผมคนนี้มีแต่รอยยิ้ม ผมไม่อยากเห็นเขาร้องให้"
"รักเพื่อนจริงนะ" ธีรดนย์พูดเบาๆ แล้วหันไปมองหน้าต่าง ทำท่าเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วกลับมามองวิธวินท์ที่ยังคงยืนนิ่ง "แต่ผมยังไม่เบื่อ"
"คุณธีรดนย์" วิธวินท์ประกายตาแข็งกร้าว เสียงเข้มขึ้น "คุณก็มีคนอื่นเยอะแยะ จะเอาใครที่ไหนก็ได้ ทำไมต้องเป็นภิรายุ"
"ใครที่ไหนก็ได้งั้นหรือ" ธีรดนย์ถาม
"หล่อและรวยอย่างคุณ เลือกได้ไม่ใช่หรือ เพราะฉะนั้น ยกเว้นภิรายุไว้ซักคนเถอะ คนที่พร้อมสนุกกับประธานบริษัทผลิตเหล้าและเจ้าของคลับหรูหราที่สุดนั้นมีเยอะแยะ" วิธวินท์พูดพร้อมยักไหล่ แต่ใบหน้าเบือนออกไปด้านข้าง
"คุณพูดเพราะห่วงเพื่อน"
"สงสาร" วิธวินท์ตอบทันที
"ถ้าผมมีคนใหม่ ผมก็จะพยักหน้าตกลง" ธีรดนย์ยิ้มมุมปาก "ก่อนที่ภิรายุและผมจะถลำตัวหลงไหลกันไปมากกว่านี้"
"คุณนั่นหรือจะหลงไหลไปกับภิรายุ คุณแค่อยากจะเคี้ยวเล่นแล้วคายทิ้งต่างหาก ตอนนี้คงเบื่อดาราล่ะสิ เลยคิดว่าครูโรงเรียนอนุบาลนั้นก็ทำให้เพลิดเพลินได้เหมือนกัน ถือว่าเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ" วิธวินท์พูดยาวขึ้นกว่าปกติ
...เปลี่ยนบรรยากาศหรือ มาว่าเขาได้ ทีตัวเองไปเปลี่ยนบรรยากาศริมทะเลกับบารมีล่ะ...
"อืม" ธีรดนย์พยักหน้าช้าๆ จงใจ 'กวน' อารมณ์วิธวินท์ "เอาเป็นว่า..."
ความอดทนของวิศวกรคอมพิวเตอร์ใกล้จะหมดลง ใบหน้ากรุ้มกริ่มของธีรดนย์นั้นขวางหูขวางตาเขาเป็นที่สุด ตอนนี้เขาอยากจะคว้าไขควงซักอันจิ้มเข้าไปในดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้น
...ธีรดนย์จงใจเว้นวรรคห่างให้เขากลั้นใจรอฟังคำตอบ...
"ผมไม่ตกลง" ธีดนย์พูดออกมาในที่สุด
วิธวินท์พ่นลมหายใจออกมาสั้นๆ แรงๆ แล้วหันหลังเดินกลับไปที่ประตูทันที ในใจรู้สึกเสียเวลาที่อุตส่าห์มาคุยกับคนเจ้าชู้อย่างธีรดนย์
"แต่ถ้าคุณมาเป็นแฟนผม" ธีรดนย์ส่งเสียงตามมา "ผมจะเลิกตอแยคุณภิรายุ"
"จะบ้าหรือ" วิทวินท์หันขวับ ตาลุกวาบ
"ตอนนี้เพิ่งคบกัน ถ้าแยกกัน เพื่อนคุณก็คงไม่ค่อยเฮิร์ทเท่าไหร่ ผมเองก็ยังไม่ได้บอกรักเขาหรือแสดงอะไรให้เห็นว่าหลงไหลมากมาย แต่ผมเชื่อว่าเพื่อนคุณจะตกหลุมรักผมอย่างไม่ต้องสงสัยและถอนตัวไม่ขึ้นหากผมจะ หวาน มากกว่านี้ซักสองสามเท่า ไม่เคยมีใครรอดผมไปได้หรอก ผมเป็นคนเสน่ห์แรง ร้อยทั้งร้อย หลงผมทั้งนั้น" ธีรดนย์หัวเราะเบาๆ
"หลงตัวเอง"
"รวมทั้งคุณด้วย วิธิวินท์" ธีรดนย์จ้องหน้าวิธวินท์นิ่ง
...เอาวะ แบบนี้ต้องดับเครื่องชน ธีรดนย์จะแพ้ก็ให้มันรู้ไป...
วิธวินท์เร่งความเร็ว BMW คู่ใจกลับที่บริษัท รู้สึกฉุนเฉียวยิ่งนัก คำพูดสุดท้ายของธีรดนย์ยังดังก้องอยู่ในหู
...ร้อยทั้งร้อย หลงผมทั้งนั้น รวมทั้งคุณด้วย...
...ฝันไปเถอะ...
ทันทีที่ถึงบริษัท วิศวกรเน็ตเวิร์กคอมพิวเตอร์ก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาข้างโต๊ะทำงานที่ยึดมาเป็นของตัวโดยมีภมรคอยเหน็บแนมอยู่ทุกวัน
วันนี้ก็เช่นเคย เสียงภมรดังขึ้นทันทีที่เดินเข้ามาเห็นคนที่นอนกอดอกหลับตาอยู่ในชุดเรียบร้อยแปลกตาไปจากปกติ
"ทำงานสบายจังเลยนะ ไม่ถึงเวลาเลิกงานก็นอนซะแล้ว เดี๋ยวจะไปฟ้องอายุธ"
"ไอ้คนช่างฟ้อง" วิธวินท์พูดเบาๆ ทั้งที่หลับตา
"ตกลงแพ้มาสิเนี่ย" ภมรหัวเราะในลำคอ "แล้วจะไปยุ่งกับเขาทำม๊าย ก็รู้อยู่ว่าเขาเจ้าชู้ ไม่เคยได้ยินหรือว่ารักคนเจ้าชู้ น้ำตาจะเช็ดส้นเท้า"
"หยุดพูดได้แล้วผึ้ง"
"ไปรับรักคนที่เขาแอบรักเราดีกว่า ได้บุญด้วย ช่วยดึงคนขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความทุกข์" ภมรยังไม่หยุด
วิธวินท์นิ่งเงียบ เลิกต่อปากต่อคำภมรเพราะรู้ว่าอีกไม่นานฝ่ายนั้นก็คงเหนื่อยหยุดพูดไปเอง
...แอบรักหรือ ไปรับรักคนที่แอบรักเขาหรือ เขาทำไม่ได้ เขาไม่ได้รัก มาบังคับใจกันง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง...
...ความรัก ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก...
****26****
-
อยากรู้ว่าวินจะตอบยังไง
พี่นาย
มาต่อเหอะ :call:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
อิคุณดนย์เล่นแบบนี้เลยรึ จะข่มคุณวินท์มากไปแล้วนะนั่น
อยากให้เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด กันเพราะตัวเองเรอะ โหย หลงตัวมาว่ามีค่ามากกว่าความ
สัมพันธ์ฉันท์เพื่อนของสองหนุ่มนั่น น่า :z6: :beat: :z6: เจ้าชู้ไม่เท่าไหร่อ่ะนะ
แต่ถ้าเห็นแก่ตัวแบบไม่แคร์ใครเนี่ย น่าจับเจี๋ยนนัก
คุณวินท์อย่ายอมนะ ถึงเราจะรักเพื่อนแต่การเอาตัวเองมาล่อแทนเพื่อนให้อิคุณดนย์มันสมใจเนี่ย
เป็นค.คิดที่มะแนวเลยอีกอย่างจะทำให้คนแบบนั้นลำพองตัวมากขึ้นสิไม่ว่า
งานนี้ต้องใช้แผนเด็ดขั้วหัวใจคนเจ้าชู้ เหอะๆ
ส่วนภิรายุเฮ้ออออออ ได้มาแต่ตัวแต่หัวใจไม่ได้มางั้นเหรอ เฮ้อๆ
ถ้ารุ้ว่าอิคุณดนย์ยื่นเงื่อนไขอะไรให้เพื่อนวินท์เนี่ย ยังจะรักคนแบบนี้อยูป่าวอ่ะคุณภิรายุ
+1 จัดให้คะ
-
ดนย์เจ้าเล่ห์จริงๆ
สงสารภิรายุอะ
-
เครียดดีแท้
มั่นใจจนน่าหมันไส้จริง ๆ
แล้วจะเป็นยังไงต่อ
-
ยื่นข้อเสนอใจร้ายจังเลย วินน่าจะตอกใส่หน้ากลับไปนิด ถ้ายอมเป็นแฟนด้วย ภิรายุก็เจ็บเพระาเพื่อนสนิทเหมือนกันอยู่ดี :เฮ้อ:
พี่นายใจร้ายยยยยย
-
:กอด1: :L2:
-
โลกเราเล่นตลกได้เสมอเลยนะครับ
ถ้าความรักมันบังคับกันได้ ก็ดี
คงไม่ต้องมีใครต้องเสียใจ
แล้วทีนี้คุณวินท์จะทำไงดีหละเนี่ย
แต่ที่คุณดนย์พูดมากเนี่ย อย่าไปหลง
เค้าง่าย ๆ นะครับ มั่นใจตัวเองซะขนาดนั้น
น่าหมั่นไส้ที่สุดเลย เชียร์คุณวินท์อยู่นะครับ
ส่วนคุณภิรายุ น่าสงสารจังเลยนะครับ
ได้แต่ตัวเค้า แต่หัวใจไปอยู่ไหนไม่รู้
กอดกับน้ำแข็งยังจะเย็นน้อยกว่าไหมเนี่ย เหนื่อยจัง :เฮ้อ:
-
เข้ามากรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดเรื่องนี้ด้วยคน หนึ่งบวกจัดไป อิอิ
เจ้สอง
-
เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้รวดเดียวยาวเลย ... ยังสนุกเสมอ เหมือนทุกๆเรื่อง
เท่าที่อ่านเรื่องของคุณคฑาวุธมาทั้งหมดแล้ว
รู้สึกว่า ผู้ชายนี่ มีความคิดน่ากลัวจังเลยน๊า ... แต่ก็ยังน่าสนใจ เอริ้กก ๆ :laugh:
พระเอกทุกเรื่องมีเสน่ห์ ร้าย เจ้าชู้ น่ามอง ... น่าหมันเขี้ยว ... แต่ก็มีเอกลักษณ์
แต่คุณดนย์เนี่ย น่าตีมากกๆ ... อยากตีให้หนักเลยเชียว ... อิอิ
-
เสร็จตาธีรดนย์ชัวร์
-
จะมากไปมั้ยเนี่ย ไม่ว่ายังไงแบบนี้ภิรายุก็เสียใจทั้งนั้นแหละ คิดแล้วน่าจับเจื่อนดองเหล้านัก
-
กรี๊ดดดดดดด คุณดนย์ เล่นมุขงี้เลยน้องลิงแก้มป่องจะหนีไปไหนได้เสียยยยย
อยากอ่านตอนที่ทั้งสองคน ต้องเล่นบทแฟนกันจริงๆ
ถ้าจะมันส์ ตีกันตลอดแน่ อิ อิ o13
-
เข้ามารอตอนต่อไป
:impress2:
-
๓๓ ตอนจบเนี่ย
จำนวนตอน คืออายุคนแต่งหรือเปล่าคะ
5555
-
:impress2: :impress2: เริ่มมีอาการ...
-
วิธวินท์ตัดสินใจลำบากเลยนะเนี่ยข้อเสนอแบบนี้
ข้อเสนอของคนเจ้าชู้มักมีแต่ได้กับได้ :m31: :m31:(สำหรับคุณดนย์)
น่าสงสารภิรายุมากๆๆๆๆๆ
ขอบคุณครับคุณนายที่มาต่อ แต่อยากให้เยอะกว่านี้อะ :z13: :z13: :z13: :z13:
-
ภิรายุก็รู้ว่าคุณดนย์ไม่จริงจังกับตัวเองแน่ๆ สงสารเหมือนกันนะเนี่ย
รอตอนต่อไปค้าบ :L2:
-
ดนย์ใจร้ายกับภิรายุมาก ไม่มีใจให้กันไม่ว่าเพราะของแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้ แต่ใช้ภิรายุเป็นเครื่องต่อรองกับวินธ์ นี่เข้าขั้นเลวแล้วน้า
-
ชักจะยุ่งเหยิงไปกันใหญ่ล่ะ
-
คุณดนย์นี่เจ้าเล่ห์ตัวพ่อเลยนะ
สงสารภิรายุนะ
-
มาถึงจุดนี้ก็ต้องตัดสินใจแล้วนะวินธ์ว่าจะปล่อยเพื่อนไปเผชิญกรรม
หรือตัวเองจะเผชิญเอง :laugh:
-
เเล้วภิรายุจะลงเอยกะใครอ่ะ
น่าสงสารจิง ๆ
:o12:
-
หวัดดีครับพี่นาย ผมเป็นแฟน(นิยาย)ของพี่มานานแหละ ตามอ่านทุกเรื่อง แต่ไม่ได้เม้นท์ซักที(นิสัยไม่ดี) ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ :และก็มา up บ่อยๆด้วยนะคร้าบผมคิดถึง
ส่วนเรื่องแฟนถ้าไม่รังเกียจจะรับผมไว้พิจารณา ก้อได้นะครับ
ขอบคุณครับ คิดถูกแล้วครับ ว่าแต่ว่าคุณสมบัติครบตามที่กำหนดหรือเปล่าน๊อ :z1:
ขอบคุณและเป็นกำลังใจในการหาภรรเมีย แต่กด + ยังไม่ได้ เพราะยังไม่ 24 ชม.ไงก็ติดไว้ก่อนละกัน
ปล. สงสัยจะได้ภรรเมียก็คราวนี้ เห็นรีบนเสนอตัวแล้ว พี่นายยยยย..........
ถ้าในที่สุด ถ้า รี บน (ryler) ไม่ยอม คุณ wan ต้องรับผิดชอบเป็นตัวแทนนะ
แต่เอ๊ะ จำได้ว่าเราหมั้นแล้วนี่หว่า คุณ junrai_hyper กดคะแนนที่ 1000 นี่นา จะเรียกว่านอกใจได้หรือเปล่าเนี่ย :pigha2:
ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะครับ ขอเพิ่มคุณสมบัติภรรเมียอีกหนึ่งข้อคือ "ยอมเป็นสก๊อยด์เป็นครั้งคราวเวลาครึ้มอกครึ้มใจอยากซิ่งมอเตอร์ไซด์" :z1:
คุณสามีครับ ผมรอคุณมารับไปแว้นอยู่นะครับ
ผมนะภรรเมียตัวจริงเสียงจริงของคุณนะครับ
ชิชิ
-
พี่นายกลับมาต่อให้หลายตอนเลยนะครับ
อ่านมาจนถึงตอนที่ 26 แล้วคุณดลก็ยังไม่คืบหน้า
คุณเต้ยก็ยังคงเจ้าเล่ห์ตรงไปตรงมาเหมือนเดิม
ลองคุณเต้ยคิดจะเป็นศรัตรูกับใครแล้ว นี่น่ากลัวนะครับ
สงสารก็แต่คุณวิน อีกไม่นานก็คงตกหลุม คุณดล
รอตอนต่อไปนะครับ
-
กลับมาต่อเยอะๆ นะคับ อิอิ ขอบคุนค้าบ :laugh:
-
ตกลงสถานเดียว
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ดูท่าทางจะไม่ได้เป็นแฟนกันง่ายๆ มั้งเนี่ย
-
งานนี้คนที่น่าสงสารที่สุดน่าจะเป็นภีรายุ
เพราะถ้าหากว่าธีรดนย์ กับ วิธวิน คบกันจริงๆ
อีกคนก็เพื่อนรักอีกคนก็เป็นคนที่ตัวเองรัก
งานนี้บอกได้คำเดียวเลยว่าสงสารภิรายุจริงๆเลย
:เฮ้อ:
-
สงสารภิรายุ :m15:
ไม่รู้ว่าวินจะตอบว่ายังไง...ลุ้นอยู่นะเคอะ
ขอบคุณที่มาต่อค่า :3123:
-
งานเข้าแล้วพี่นาย ภรรยาตัวจริงแสดงตัวแล้ว
ไหนว่ายังหาไม่ได้ :jul3: โส น้า น่า เล่นเหวี่ยงแห หาภรรเมียที่กดคะแนนที่ 1000
เจอของจริงเลย แจกการ์ดเมื่อไหร่อย่าลืมบอกนะครับ :z2:
-
o18 หึหึ หึ หึ ถึงคราว ลิงแก้มแดง
แปลงร่าง เป็น คิงคอง เพื่อปกป้อง ภิรายุ มา
แล้วจะรู้สึก :z6:
-
:mc4:อ่านทันแล้ว พร้อมเข้ามาสมัครเป็นแฟน(นิยาย)คุณนาย
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น ตอนแรกเหม็นหน้าพระเอก แต่ตอนนี้แอบเชียร์ให้คู่กับวิน
ขอบคุณทีแต่งเรื่องสนุกๆให้อ่าน จะรออ่านตอนต่อไปคับ :bye2:
-
เง้อออออ
มันส์มากมายอ่ะ
สงสารภิรายุ และวิทวินท์
อินมากไปป่าววะกรู....
มาต่อเร็วๆๆนาคัฟ
-
:เฮ้อ: น่าสงสารภีรายุนะครับ
-
ไม่ว่าจะปล่อยให้ภิรายุคบกับดนย์ต่อ หรือวินท์ยอมเป็นแฟนดนย์ ยังไงก็ทำให้ภิรายุเจ็บทั้ง 2 ทางอยู่ดีอะ เพราะถ้าปล่อยให้ 2 คนนั้นคบกันต่อไป ก็ใช่ว่าจะคบกันได้ตลอดรอดฝั่ง 100%
รอคนแต่งมาเฉลยดีกว่า :L2:
-
ภิรายุคู่กับบารมี
ดีมะ
:oo1:
:-[
-
บทที่ 27 มาแล้วครับ โทษทีนะมาโพสสาย เมื่อเช้าไปซิ่งมอเตอร์ไซด์เล่นอยู่อ่ะนะ
รักใครเกลียดใครในเรื่อง เชียร์และด่ากันได้ตามสบายนะครับ แต่ขอให้รักคนเขียนอย่างเดียวก็พอ :กอด1:
27
ภิรายุหันไปยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มร่างสูงที่จอดมอเตอร์ไซด์อยู่ข้างรั้วสีขาวใกล้กับเครื่องเล่นม้าหมุนแล้วเรียกให้เพื่อนมาช่วยแขวนป้ายพลาสติก
“ตัวสูงๆ ช่วยแขวนให้มันตรงหน่อย ให้ครูพละตาเหล่แขวนเบี้ยวทุกอัน นี่เราต้องมาตามแก้” ภิรายุพูดไปหัวเราะไป
วิธวินท์รอจนช่วยภิรายุแขวนป้ายเสร็จจึงเริ่มพูดเรื่องที่ตัวเองย้อนกลับมาหาที่โรงเรียนอนุบาลอีกครั้งแทนที่จะมาในวันงานคริสต์มาสประจำปี ภิรายุฟังสิ่งที่วิธวินท์พูดอย่างสงบ ใบหน้านิ่งเรียบ พยายามควบคุมอารมณ์
“เรารู้ดีว่าเขาเป็นคนเจ้าชู้ ไม่เคยคิดที่จะจริงจังกับใคร” ภิรายุพูดขึ้นหลังจากที่ฟังอยู่นาน
...ผมไม่ชอบการผูกมัด...
คำพูดของธีรดนย์เมื่อพบกันครั้งแรกยังดังก้องอยู่ในหู แต่ตอนนั้นเขาไม่สนใจเพราะตัดสินใจว่าจะปล่อยใจให้เป็นอิสระสักครั้งเพราะอยู่ในกรอบมานานเต็มที
...ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในกรอบต่อไปอีกแล้ว แต่ทว่าอยู่ในกรงขัง...
...กรงหัวใจ...
...เขาตกหลมรักธีรดนย์จนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว...
“คุณธีรดนย์คนนี้ล่ะที่ตามตื๊อตามจีบเรามาแต่แรก คงจะพร้อมๆ กับที่คบนายด้วยมั๊ง รู้ไหม สติกเกอร์แปะกระจกหลังรถเขาเขียนว่า ประธานสมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทย นี่เฉพาะตัวหนังสือนะ ยังไม่ได้รวมถึงพฤติกรรมของเขาด้วยซ้ำ” วิธวินท์ทำเสียงหยัน “ภิรายุ รักคนเจ้าชู้ สิ่งที่จะได้มีแต่ความเจ็บช้ำน้ำใจ นายเลิกยุ่งกับเขาเสียเถอะ เขามีกี่คนก็ไม่รู้ นายเป็นคนที่เท่าไหร่ก็บอกไม่ได้”
ภิรายุถอนหายใจ ไม่พูดอะไรต่อ หันไปมองสถานที่จัดงานด้วยใบหน้าเศร้าๆ โดยมีวิธวินท์ยืนอยู่ข้างๆ
“นายเหมาะสมกับอายุธ ถ้าอยากมีความรักจริงจัง ทำไมไม่พิจารณาอายุธล่ะ” วิธวินท์พูดขึ้นหลังจากเงียบไปชั่วครู่
“ความรักกับความเหมาะสมไปด้วยกันได้เสมอไปหรือวินท์” ภิรายุพึมพำโดยไม่มองหน้าเพื่อน
“แล้วรักคุณธีรดนย์มากขนาดไม่อาจเปลี่ยนใจมองใครได้เลยหรือไง อายุธไม่ดีพอที่จะทำให้นายมีความสุข หรือทำให้รู้สึกว่าชีวิตรักมั่นคงเลยใช่ไหม ภิรายุ นี่ไม่ใช่หรือคือสิ่งที่ตัวเองต้องการ เลิกเสียเดี๋ยวนี้เถอะ ก่อนที่มันจะสายเกินไป ก่อนที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครไม่ได้” วิธวินท์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเพื่อน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลาของภิรายุตอนนี้เศร้าหมองอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“เรารักเขา” ภิรายุพูดเสียงเบา น้ำเสียงเริ่มสั่น
“เขารักนายหรือเปล่า” วิธวินท์ถามกลับทันที “แล้วจะอยู่แบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่ภิรายุ ถามตัวเองหน่อยสิว่าจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่”
“ทำไมมั่นใจนักว่าเขาไม่ได้รักเรา” ภิรายุหันมาถามเพื่อนด้วยสายตาเจ็บปวด “หรือเขารักคนอื่นแล้ว”
“คนอย่างนั้นรักใครได้ รักใครเป็น มีหัวใจกับเขาที่ไหน เรากล้าท้าได้เลยว่าคุณธีรดนย์ไม่ชอบการผูกมัด ชีวิตเขาต้องการความสนุกหรือความสุขชั่วคราว หรือนายจะเถียง” วิธวินท์พูดเสียงกร้าว
“วินท์” ภิรายุครางเสียงแผ่ว เบือนหน้าหนีซ่อนหยดน้ำตาที่กำลังเริ่มเอ่อล้น
“เราขอโทษที่พูดตรงไปตรงมา” วิธวินท์เสียงอ่อนลง แต่ในใจกลับพูดต่อว่า
...เราขอโทษที่ไม่ได้พูดออกมาหมด เรายังไม่กล้าพอที่จะบอกว่าคุณธีรดนย์ร้ายขนาดยื่นข้อเสนอให้เรายอมเป็นแฟนเพื่อแลกเปลี่ยนกับการเลิกยุ่งกับนาย เราไม่อยากทำให้นายเจ็บมากไปกว่านี้...
...แต่จริงๆ แล้วนี่มันคืออะไร...
...อะไร อะไร อะไร...
...เกลียดธีรดนย์นัก คนๆ เดียวเข้ามาทำให้ทุกอย่างวุ่นวายไปหมด...
...ทำไมต้องเป็นภิรายุ ทำไมนะ ทำไม...
ธีรดนย์ทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นฟุตบาธแล้วใช้ปลายเท้าขยี้ให้ดับ หันไปมองประตูบริษัทของวิธวินท์อย่างเซ็งๆ แล้วหันไปมองถนน รอเวลาที่ชายหนุ่มที่แอบเข้ามาเล่นตลกกับหัวใจของเขาจะกลับมาที่บริษัทตามที่เลขาประจำสำนักงานยืนยัน
วิธวินท์ไม่ยอมรับเงื่อนไขของเขา และคงไป 'ปฏิบัติการทางจิตวิทยา' กับภิรายุเพราะฝ่ายนั้นก็ปฏิเสธนัดที่เขาชวนไปทานอาหารเย็นด้วยกัน
...เขาจึงต้องมาหาคนทานอาหารด้วยไกลถึงนี่...
...ดีหรือไม่ดีก็ไม่รู้ การที่ภิรายุถอยออกไปก็น่าจะเป็นการดีนี่นา นี่แสดงว่าภิรายุเสียสละให้เพื่อนหรืออย่างไร...
...วิธวินท์เอ๋ย หนีเขาไม่พ้นหรอก ในเมื่อปฏิเสธกันซึ่งหน้าแบบนี้ เขาก็จะเร่งเครื่องเต็มลูกสูบ ไล่ตามจับมาขังเอาไว้ในหัวใจซักระยะ บอกแล้วไง ร้อยทั้งร้อย ไม่มีใครรอดจากเขาได้ซักคน...
...รวมถึงวิธวินท์ด้วย...
...ซิ่งเก่งขนาดไหนก็ไม่พ้นธีรดนย์หรอก คอยดูสิ...
ธีรดนย์หันขวับไปมองถนนเมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ดังมาแต่ไกลแล้วก็ต้องขบกรามแน่น คนขับไม่ใช่วิธวินท์ แต่คนซ้อนท้ายมานั้นใช่
...กอดเอวกันอีกต่างหาก...
"บารมี" ธีรดนย์พึมพำเสียงเข้ม เผลอกัดฟันกรอดๆ เมื่อเห็นคนขับและคนซ้อนท้ายถอดหมวกนิรภัย
ทั้งสองหนุ่มไม่ได้แสดงสีหน้าตกใจเพราะคงเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าบริษัทตั้งแต่ก่อนจอดรถแล้ว แต่ครั้นวิธวินท์ลงจากมอเตอร์ไซด์ ธีรดนย์ก็ยิ่งกัดฟันแรงขึ้นกว่าเดิมเมื่อหลุบตาลงมองต่ำลงเห็นบารมีเอื้อมมือไปคว้ามือของวิธวินท์มาจับไว้
"เลิกเป็นสิงห์นักบิดแล้วหรือครับคุณวิธวินท์" ธีรดนย์ทักยิ้มๆ "แต่ผมว่าซ้อนท้ายน่าจะสบายกว่านะ มีคนขับให้นั่ง"
"คุณธีรดนย์มีธุระอะไรครับ" วิธวินท์ถามเสียงเรียบ
...แน่ะ ยังไม่ยอมดึงมือออกจากมือของบารมีอีก...
"เปล่า ผมแค่ผ่านมา เลยแวะทักทายคุณศรายุธ คุยเรื่องงานที่จะจ้างให้รื้อระบบคอมพิวเตอร์ที่คลับ" ธีรดนย์พูดแล้วหันไป 'หาเรื่อง' กับอีกคนที่บังอาจแสดงความเป็นเจ้าของคนที่เขาพึงใจ
"คุณบารมีมาช่วยงานบริษัทคอมพิวเตอร์หรือครับ"
"ผมเป็นหุ้นส่วนคนใหม่" บารมีตอบสั้นๆ รู้สึกอยากจะดึงมือวิธวินท์ขึ้นมาจูบด้วยซ้ำ
ธีรดนย์หน้าตึงแล้วเปลี่ยนเป็นอมยิ้ม กล่าวแสดงความยินดี จากนั้นจึงขอตัวกลับ แต่ไม่ลืมทิ้งคำพูดไว้ให้สองหนุ่มได้คิด
"บริษัท Network Solutions นี่เนื้อหอมนะครับ ใครก็อยากมาเป็นหุ้นส่วน รวมทั้งผม ที่อยากจะฮุบเอาไว้คนเดียว และถ้ามีคู่แข่งจะมาแย่งชิงธุรกิจ ผมก็จะจัดการให้เรียบ"
บารมีหรี่ตา ขมวดคิ้ว เม้มปากด้วยความขุ่นเคืองที่โดนธีรดนย์ขู่ ส่วนวิธวินท์นั้นยังยืนทำหน้าเรียบนิ่งเป็นปกติ ไม่แสดงอารมณ์ได้ แต่เมื่อธีรดนย์เดินจากไป ก็ดึงมือออกจากมือของ 'เพื่อน'
"เราคิดว่าภมรอยู่ข้างใน ถ้าจะคุยเรื่องงานก็รีบๆ เข้าเถอะ นี่จะมืดแล้ว เราต้องรีบไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล" วิธวินท์พูดเนิบนาบ
"เรากลับก่อนนะวินท์" บารมีกล่าวเบาๆ แล้วเดินไปที่รถทันทีโดยไม่หันกลับมามอง แต่เมื่อขึ้นนั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ยังไม่ทันได้สวมหมวกนิรภัยก็นิ่งอยู่ชั่วครู่ ทำท่าจะหันมาพูดกับ 'เพื่อน' ที่ยืนมองเขาอยู่เงียบๆ ทว่า ก็เปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้าย
...จบกันแค่นี้ เขาทนไม่ได้แล้วที่จะอยู่ในสภาพแบบนี้ วิธวินท์ยอมให้เขาจับมือเมื่ออยู่ต่อหน้าธีรดนย์ แต่ครั้นฝ่ายนั้นเดินจากไปก็ดึงมือออกทันที แบบนี้มันหมายความว่ายังไง ที่จะบอกว่าจะทำทุกวิถีทางให้วิธวินท์มาเป็นของเขานั่นคงจะเจ็บมากกว่าสุข แค่นี้เขาก็มองออกว่าสองคนนี้กำลังงอนกัน...
...หมายความว่ายังไง หมายความว่าวิธวินท์ตัดสินใจแล้ว หมายความว่าสองคนนี้มีใจให้กันยังงั้นหรือ...
ธีรดนย์เคลื่อนรถออกไปช้าๆ ในจังหวะเดียวกันที่มอเตอร์ไซด์คันใหญ่ของบารมีวิ่งผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว แต่เขาทันเห็นได้ว่าคนขับหันมามองเขาแวบหนึ่ง แม้หมวดนิรภัยปิดบังใบหน้า แต่ธีรดนย์รู้ว่าสายตาไม่เป็นมิตรของบารมีนั้นแข็งกร้าว และถ้าหากบารมีสามารถกระโจนเข้าขย้ำเขาได้เหมือนเสือ ฝ่ายนั้นก็คงทำไปแล้ว
เพลงจากเครื่องเสียงในรถดังขึ้นเบาๆ ธีรดนย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ส่งสายตามองผ่านกระจกหลังเห็นวิธวิทน์กำลังเดินหายเข้าไปในประตูบริษัท แล้วก็ต้องถอนหายใจแรงๆ อีกที
...ร้อยทั้งร้อย หลงเสน่ห์ผมทั้งนั้น รวมทั้งคุณด้วย...
...เฮ้อ คราวนี้ไม่น่าจะง่าย แต่อย่างไรก็ตาม ขออย่าให้ต้องพูดใหม่ว่าเก้าสิบเก้าในร้อย หลงเสน่ห์ธีรดนย์ทั้งนั้น ยกเว้นไว้คนเดียว ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็คงเสียใจน่าดู...
Lovers with their arms entwined
Silhouettes against the light
A warm bed is waiting as they head home
After staying up all night
For them the city is magic
That's all they've ever known
I wish I could find the magic
But I'm scared and I'm feeling so alone
ความมืดเริ่มคืบคลานเข้าปกคลุมกรุงเทพฯ แสงไฟจากท้องถนนเริ่มสว่างขึ้น สองข้างทางคนกำลังสัญจรกลับบ้าน ธีรดนย์หันไปมอง เห็นคู่รักเดินจูงมือกัน ทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
...บ้าจริงๆ แล้วเพลงนี้ทำไมจะต้องมาเล่นตอนนี้ด้วย...
ธีรดนย์เอื้อมมือจะไปเปลี่ยนเพลง แต่เมื่อแตะปุ่มสีดำของเครื่องเสียงราคาแพงก็ชะงัก ปล่อยให้เพลงเศร้าสร้อยต่อไป เสียงนักร้องคนโปรดที่เป็นเอกลักษณ์ถ่ายทอดความหดหู่ออกมาได้กินใจจนทำให้เขารู้สึกว่ามีก้อนแข็งจุกอยู่ที่คอ
Oh, city streets
The stories that they tell
Oh, city streets
They can be heaven, they can be hell
Oh, city streets
The stories they have known
Oh, city streets, city streets, city streets
เพลงจบ คนขับที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยลูบไล้โลโก้ของรถยนต์บนพวงมาลับเบาๆ ก่อนจะชะลอรถเพื่อจอดรอสัญญาณไฟจราจรที่ทางแยกแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ของใครที่อาจจะเป็น 'เพื่อนคลายเหงา' ให้เขาได้ในคืนนี้
...โดโด้ไม่ว่าง กำลังเดินทางไปงานอะไรซักอย่างเพื่อร้องเพลง เรียวกำลังถ่ายละครและคงเสร็จดึกมาก สารินไม่เปิดโทรศัพท์ แมน เมธัส บอกว่าอยู่ที่งานเอ็มทีวีที่สิงคโปร์...
ธีรดนย์ถอนหายใจแล้วกดเบอร์ของริคกี้แต่ก็นึกได้ว่าดาราหนุ่มไปถ่ายทำภาพยนต์ที่ต่างประเทศ จึงวางโทรศัพท์ลง แล้วเคลื่อนรถเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่ครั้นรถเคลื่อนไปได้ไม่นานธีรดนย์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีก
...ใครดีวะ พักหลังเขาลบเบอร์ไปแล้วหลายคนซะด้วยสิ...
...เอา เจษฎาก็แล้วกัน ไม่ค่อยพูดมาก จะได้ไม่รู้สึกรำคาญ...
เจษฎารับสายทันทีที่ธีรดนย์กดเบอร์ แต่คำตอบทำให้คนที่ไม่มีใครปฏิเสธได้อย่างธีรดนย์ต้องอึ้ง เจษฎาบอกว่ามาหาเขาไม่ได้เพราะ...
"เสียใจครับ ผมมีแฟนแล้ว ผมเจอรักแท้ เป็นทหารอากาศยศนาวาอากาศโท ตอนนี้อยู่อู่ตะเภา มาฮันนี่มูน" เจษฎาหัวเราะเบาๆ แล้วเหน็บแนมธีรดนย์ว่าเหงามากจนไม่มีอะไรทำหรือยังไง
"ผมเป็นลำดับที่เท่าไหร่ครับคุณดนย์ หนึ่งในสิบหรือเปล่า กดโทรศัพท์มากี่ครั้งแล้ว"
"ไม่ต้องพูดเลยเจษฎ์"
"เจ็ทครับ ไม่ใช่เจษฎ์ ลืมชื่อเล่นผมไปแล้วยังจะมาโทรมาชวนไปเล่นจ้ำจี้กันอีก" เจษฎาพูดกลั้วเสียงหัวเราะ "คุณลองกดโทรศัพท์ไล่ต่อไปอีกซักหน่อยเดี๋ยวก็หาคนนอนด้วยได้แน่ๆ"
"โหดร้ายมาก" ธีรดนย์ตัดพ้อ
"ว่าแต่คนอื่น ทีตัวเองล่ะ" เจษฎาโต้ "ผมว่าคุณหาแฟนเป็นตัวเป็นตนซักทีเถอะคุณดนย์ เดี๋ยวนี้โรคภัยไข้เจ็บมันเยอะ"
...ร้ายมาก ไม่นึกว่าเจษฎาจะปากร้ายขนาดนี้ เห็นเป็นคนไม่ค่อยพูด ตอนนี้เปลี่ยนไปเยอะ ปฏิเสธเขาอย่างไม่เหลือเยื่อใย...
...แต่ตอนที่เขาปฏิเสธคนอื่นก็ไม่มีเยื่อใยด้วยเหมือนกันนี่นะ...
...ร้อยทั้งร้อย ยอมผมทั้งนั้น รวมทั้งคุณด้วย...
...อย่าบอกนะว่าต้องพูดว่า สองในร้อย ไม่ยอม...
ธีรดนย์ตบพวงมาลัยอย่างหงุดหงิดเมื่อโทรอีกสองเบอร์ก็มีเพียงสัญญาณโทรศัพท์บอกว่าไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้
...คนสุดท้ายแล้วนะ ขอแค่ให้มีใครทานข้าวเย็นด้วยก็พอแล้ว ไม่ต้องถึงขนาดไปนอนด้วยก็ได้ แล้วนี่เพลงยังจะร้องอยู่ได้...
As I walk away
My world comes tumbling down
That's alright
You'll go home again without me
Where will I go tomorrow
It doesn't matter, if you want me to stay
Should I turn around, come back to you
Or should I keep on walking away
...เต้ยก็แล้วกัน เลขามาทานข้าวกับเจ้านายไม่เห็นจะแปลก...
"เต้ยไม่ว่าง กำลังจะทำโยคะ นี่จุดเทียนหอมไว้เต็มห้องหมดแล้ว กำลังเคลิ้มๆ คุณดนย์กลับบ้านลองนั่งสมาธิดูสิครับ เผื่อจะช่วยได้" เลขาเสียงเจื้อยแจ้วทันทีที่ธีรดนย์ชวนออกมาทานข้าว
"ช่างเถอะ" ธีรดนย์ตอบสั้นๆ
"ไม่งั้นก็ไปคลับ เจอแสงไฟวูบวาบกับคนหน้าตาดีๆ เดี๋ยวคุณก็สบายใจเอง" เต้ยแนะนำต่อ
"ขอบใจ" ธีรดนย์กระแทกเสียง
...ช่วยได้มากเลยนะ เต้ยก็โหดร้ายพอๆ กับเจษฎา...
I kept going on, when going on
Made no real sense at all
But it's no good now, it's all clear to me
Now that my back is against the wall
How will you get through tomorrow
...โอยไม่ไหวแล้ว...
ธีรดนย์เอื้อมมือไปปิดเพลง แล้วจบการสนทนากับเลขาใจร้ายที่ปากดีทั้งอยู่ในและนอกบริษัท
"เต้ยบอกแล้ว ดีได้ ร้ายเสีย อย่ารอให้เสียไปก่อนแล้วมาวิ่งตามไล่เอาคืนทีหลัง ตอนที่วิ่งไล่จะเอาเขามันสนุกต่างกันกับตอนที่วิ่งไล่จะเอาเขากลับมานะเจ้านาย"
ประโยคสุดท้ายของเลขายังดังก้องอยู่ในหัวของธีรดนย์ ยิ่งเมื่อปิดเพลงแล้วในรถเงียบสนิท เสียงในหัวก็ยิ่งดัง แถมเขาคิดว่าเห็นภาพใบหน้าขาวๆ ของเลขาเจ้าปรัชญาลอยไปมาอยู่บนกระจกหน้ารถ
"เลือกเอาซักคน คุณมีคู่เยอะเกินไปแล้ว คู่หมายถึงคนสองคนนะ ไม่ใช่เป็นโขยง"
...ชักจะมากไปแล้วเต้ย น้องชายเขากลับมาจะส่งกลับไปเป็นเลขาเจ้านายที่พูดวันละแค่สิบประโยค...
โครม!!
เสียงดังสนั่นดังขึ้นด้านหลังรถพอร์ช 911 ของธีรดนย์ พร้อมการกระตุกแรงๆ แล้วรถสปอร์ตหรูสีบรอนซ์ของเขาก็พุ่งไปกระแทกรถแท๊กซี่สีเขียว-เหลืองที่อยู่ด้านหน้า
...ให้ตายสิธีรดนย์ เซ็งกว่านี้คงไม่มีอีกแล้วล่ะ...
*****27*****
(http://www.google.co.th/images?q=tbn:BDXuCjKaiEFR5M::mybikeshop.files.wordpress.com/2007/12/honda-cb400-super-four-05-1.jpg)
-
พ่อพระเอกเราเหมือนพวกขี้เหงา เหมือนคนขาดความอบอุ่นจริงๆๆๆ
ชอบจริงๆที่เจษฎ์กับเต้ยพูด หุหุหุ แสบเข้าไปถึงทรวง
วินท์ก็ท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆๆซะด้วย
ถืองานเข้าอย่างแรง...
-
รักคนแต่งจัง มี CB1300 มาให้ดูด้วย
อ่า งานนี้ คุณดลย์ แย่แน่ จะเอากลยุทธ์อะไรไปใช้กับวินท์ล่ะทีนี้
-
สมน้ำหน้า คนเจ้าชู้
-
เวรกรรม!!!
:เฮ้อ:
-
พูดได้คำเดียวว่า...โส..นะ..น่า
-
ช่าย
บอกได้คำเดียวว่าสมน้ำหน้า
-
จะสมน้ำหน้าคุณดนย์ดีไหมนี้ :m20: :m20: :m20:
-
^
^
^สมน้ำหน้าน่ะเหมาะที่สุดแล้วค่ะ
อ่านจบก็คิดเหมือนทุกคนเลย :laugh:
มีความสุขมากเลยที่นายดนย์โดนทุกคนทิ้ง
กร๊ากกกกก คนอ่านซาดิส :jul3:
-
เงื่อนไขของธีรดนย์ เป็นดั่งใจคิด
แต่ชอบวิธวินท์ที่ไปพูดกับเพื่อนตรงๆ
มาส่ง :L2: กำลังใจให้คนแต่ง อย่างเคย
เพราะยังไม่มีสิทธิกดคะแนน :monkeysad:
ได้รับสิทธิวันใด จะใช้สิทธินั้น ทันทีค่ะ
-
งานเข้าล่ะ รถชน
ธีรดนย์เหมือนครขี้เหงาเล้ย
-
มีแววจะได้ไปกินข้าวกับแท็กซี่ หรือคนที่นั่งในแท็กซี่ดี
-
อย่าบอกนะว่าวิธวินเป็นคนชนนท้านรถธีรดนย์นะ
ถ้าเป็นอย่างนั้นงานนี้มันส์แน่นอน
o13
-
โถถถถถถถถถถถถถถถ คุณดนย์ เหงาล่ะสิ
สมน้ำหน้า เจ้าชู้นัก
เลิกให้หมดแล้วกลับไปตั้งต้นใหม่ไป๊ o18
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ใครเอ่ย ? ชนท้ายคนเจ้าชู้
ตอนแรกก็สะใจอยู่น้า แต่พออ่านแต่ละรีพลาย ชักสงสารคุณดนย์แล้วซิ
ทำไมมีแต่คน ไม่ชอบคุณดนย์เลย รวมทั้งผมด้วย แต่ก็ว่านะ คนเรามันเปลี่ยนกันได้
เป็นกำลังใจให้นะครับ คนอยากมีภรรเมีย พยายามต่อไป ขับมอเตอร์ไซด์ ตะเวนหาภรรเมีย :jul3:
-
น่างสงสารคงเหงาน่าดูเลย
-
:t2: :t2:
ถึงเวลาที่ต้องเลือกใครสักคนจริงๆสักที...เเล้วสินะ
-
โอ้โห ทำไม วันนี้มีแต่คนน่าสงสาร
บารมี ภิรายุ คุณวิน ... ไม่เว้นแม้กระทั่ง เสือดนย์
ลึกๆแล้วแอบ สงสารบารมีจับใจเลย ... โดยเฉพาะตอนที่บอกว่า
"แค่นี้เขาก็มองออกว่าสองคนนี้กำลังงอนกัน"
เป็นเพื่อน นี่มัน วางตัว วางหัวใจลำบากจังเลยเน้อ
รู้สึกจะมี เต้ย คนเดียว ที่ยังใช้ชีวิตเป็นปกติ :laugh:
เอาน่า เสือดนย์ รถโดนชนก็ดีแล้ว ... ดีกว่าไปนอนเหงาคนเดียวที่บ้าน :laugh:
-
ถึงเวลาดวงตก อิอิ พ่อคนขี้เหงา
-
โหยบารมี ตัดใจซะแล้น อะไรกันเนี่ยเห็นคนเค้าประชดประชัน
ใช้เราเป็นเครื่องมือนิดๆหน่อยๆก็ถอนตัวซะแล้ว เหอะๆๆ ดีล่ะ อิคนเจ้าชู้จะได้เสียบบบบบบบซะที
ส่วนภิรายุ เศร้าได้อีก เจ็บที่สุดก็คงเป็นตอนที่เราไม่ทันรู้ตัวว่าเราได้ตกหลุมรักไปจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วสินะ
ถ้ารู้ คนๆเดียวที่อิคุณดนย์อยากทั้งผูกทั้งมัดด้วยเป็นใคร ภิรายะจะมีรอยยิ้มสดใสเป็ฯเด็กน้อยไร้เดียงสาได้อยู่รึป่าวนะ
คุณดนย์โทไปหาเด็กแล้วโดนตอกกลับมาแล้วโทหาเต้ยอีกเนี่ยนะ กลัวตายไม่สงบรึไงคะเฮ้อออออออ
เต้ยอ่ะมีไว้โทหายามฉุกเฉินนะคะไม่ใช่โทหายามที่ตัวเองกำลังนอยด์ระยะสุดท้ายยยยยยยยย :laugh:
บางที่คุณดนย์อาจเป็นพวกมาโซก็ได้นะเนี่ย ให้เต้ยใช้คำพูดกรีดเนื้อถึงจะได้รู้สึกตาสว่างสมองโล่งขึ้นมาอะไรแบบนี้
+1 จัดให้เด็กแว๊นคะ หาสกอยได้ยังอ่ะคะ เหอะๆๆๆ
-
คืนนี้พ่อคนเจ้าชู้หาคนร่วมเตียงไม่ได้ซักคน ดี จะได้รู้ซะมั่งว่าเวลาโดนคนทิ้งแล้วรู้สึกยังไง
ปล. ชอบคนเจ้าชู้ไว้เป็นกิ๊ก แต่ถ้าคิดเป็นตัวจริง ไม่เอาค่ะ
-
เค้าว่าจะเสนอตัวแต่เมื่อคืนแล้วหล่ะ แต่คิดอีกที ไม่ดีก่า
ไม่รู้จะสุข หรือทุกข์มากกว่ากัน เนอะ
ไม่อยากรักตัวตาดนย์ อยากได้หัวใจ แต่คงยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องวินธ์เอาไปซะแร้ววววววววววววววว
:sad11:
ดีใจกะน้องวินธ์ด้วย
และรอตอนต่อไปนะคร้าบบบบบบบบบบบบ
:L2: ให้คนแต่ง
-
อุ๊ย..ชนตูด
-
+1 จัดให้เด็กแว๊นคะ หาสกอยได้ยังอ่ะคะ เหอะๆๆๆ
ยังเลยอ่ะ แต่เมื่อคืนแถวบ้านมีปิดถนนแข่งรถด้วย เด็กแว๊นเป็นร้อยๆ เต็มไปหมด อยากไปร่วมชมแต่ง่วงน่าดูเลยกลับบ้านนอน นึกว่าจะตีหัวเด็กแว๊นมาเปลี่ยนเป็นสก๊อยซ้อนท้ายเราซักคน :เฮ้อ: :z1: เลยโสดต่อ :jul3: :m20:
บทที่ 28 ใกล้ถึงปลายทางของเรื่องแล้วนะครับ งานนี้มีเสียน้ำตากันหลายคน ตอบจบยิ้มกันไม่ออกแล่ะ
28
ธีรดนย์จอดรถหน้าบ้านไม้สีขาวหลังเล็กของภิรายุ ชายหนุ่มเคยชวนเขามาบ้านหลายครั้งแล้วแต่เขาก็ผัดผ่อนทุกครั้ง วันนี้เขาต้องคุยกับภิรายุให้รู้เรื่องอย่างเป็นทางการ จากนี้ต่อไป เขาต้องการมุ่งความสนใจไปที่เรื่องเดียว ไปที่คนเดียว นั่นก็คือวิธวินท์
บ้านหลังเล็กของภิรายุรายล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ทันทีที่เขายืนอยู่หน้าบ้านยังไม่ทันได้กดกริ่งด้วยซ้ำ ภิรายุซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ก็หันมาเห็นแล้วเดินมาเปิดประตูให้พร้อมส่งยิ้มบางๆ
ทุกครั้ง รอยยิ้มของภิรายุสดใส ตาเป็นประกาย แต่บ่ายนี้กลับเป็นรอยยิ้มเยือกเย็นปนเศร้า ชายหนุ่มเปิดประตู้รั้วให้ธีรดนย์แล้วเชิญไปนั่งที่เก้าอี้สนามใต้ต้นไม้ร่มรื่น เมื่อธีรดนย์เกริ่นว่ามาคุยเรื่องระหว่างเขากับภิรายุและวิธวินท์ ชายหนุ่มผู้ยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่เป็นนิจก็รีบแทรก ไม่รอให้ธีรดนย์พูดจบ ภิรายุต่อว่าธีรดนย์ว่าโลเล จับปลาสองมือ
“ถ้าคุณจะเลือกผมก็ต้องหยุดตื๊อหยุดจีบวินท์ แต่หากคุณเลือกวินท์ก็ต้องอย่ามายุ่งกับผม” ภิรายุพยายามทำเสียงหนักแน่น
“แสดงว่าคุณไม่อยากเห็นหน้าผมอีกแล้วหรือ” ธีรดนย์ถาม
“คุณจะรักคนกี่คนกับคุณดนย์ เมื่อไหร่คุณจะพอ หัวใจคุณมีกี่ห้อง หรือคุณไม่เคยมีหัวใจเลย” ภิรายุเสียงขื่น พยายามฝืนทำเป็นเข้มแข็ง แต่รู้ดีว่าตัวเองเป็นคนอ่อนแอ ที่เคยคิดว่าพร้อมที่จะเผชิญความเจ็บปวด แต่ครั้นพอเจอกับความเจ็บปวดเพียงแรกเริ่มเขาก็แทบจะทนไม่ได้ ไม่กล้าที่จะสู้ต่อ
“เรื่องนี้มันค่อนข้างซับซ้อน ผมอยากขอให้คุณเข้าใจผมบ้าง ผมเป็นอย่างนี้มาตลอดชีวิต คุณก็น่าจะพอมองออก พอตอนนี้มาเจอคุณกับวิธวินท์ ผมก็ต้องปรับตัว ต้อง...”
“หัวใจผมมีดวงเดียว ห้องห้อง รักเดียว และให้คุณไปแล้ว จะเอาโยนทิ้งที่ไหนก็ได้ ตามใจ แต่หัวใจของวินท์ คุณอย่าทำแบบนั้น” ภิรายุแทรก ตั้งใจที่จะเป็นผู้พูดให้มากที่สุด เพราะเกรงว่าหากให้ธีรดนย์อธิบาย เขาอาจจะใจอ่อน เวลานี้ เขาไม่มั่นใจตัวเองเลย เวลานี้ เขาตระหนักว่าตัวเองอ่อนไหวมาก และเวลานี้ เขาพอจะมองออกว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร
“ผมจะได้หัวใจของเขาหรือ”
“ถ้าคุณให้วินท์ หากใจตรงกัน วินท์ก็ต้องให้คุณ ผมรู้จักเพื่อนผมดี” ภิรายุตอบ น้ำตาใกล้จะไหลลเต็มที
“แสดงว่าคุณจะเสียสละให้เพื่อน” ธีรดนย์พูดเสียงเบา
“ผมทำเพื่อนวินท์ได้ทุกอย่าง” ภิรายุพูดหนักแน่น “และวินท์ก็ทำทุกอย่างเพื่อผมได้เหมือนกัน คุณคือคนกลาง แต่ถ้าคุณเลือกวินท์แล้ววินท์ไม่ตกลงกับคุณ ก็อย่ากลับมายุ่งกับผมเด็ดขาด ผมไม่รับเดนใคร”
ธีรดนย์เดินออกจากรั้วบ้านสีขาวหลังเล็กไปที่รถด้วยความรู้สึกด้านชาและเหมือนโดนทิ้ง แทบไม่เชื่อว่าจะได้ยินภิรายุซึ่งท่าทางเป็นคนหัวอ่อนพูดอะไรเช่นนั้น
...ผมไม่รับเดนใคร...
...นี่เขาเป็นเศษเดนหรือ ใครๆ ก็อยากได้เขาทั้งนั้น ดารา นักร้อง นายแบบ ไฮโซ ใครต่อใครก็อยากได้เขา แต่ทำไมภิรายุถึงได้ตัดใจจากเขาได้ง่ายๆ แบบนี้ หนำซ้ำ ยังว่าเขาเจ็บแสบ...
...แล้ววิธวินท์ล่ะ พ่อลิงน้อย พ่อโลมาน้อย พ่อลิงแก้มป่อง พ่อนักซิ่ง จะผลักไสไล่ส่งเขาแบบนี้หรือเปล่า...
...เขามั่นใจว่าวิธวินท์เองก็มีใจให้เขาแล้ว มองตาก็รู้ แต่ระหว่างวิธวินท์กับภิรายุนั้นเป็นอะไรที่พิเศษ เขาอยากจะเชื่อว่าสองคนนั้นต้องคิดจะเสียสละให้เพื่อน และหากต่างคนต่างคิดเหมือนกัน เขาก็แย่สิ ภิรายุตัดเขาออกจากชีวิต สละเขาให้วิธวินท์เพราะคงจะคิดว่าเหมาะสมกันมากกว่า ส่วนวิธวินท์ก็อยากให้เพื่อนสมหวัง พูดนักพูดหนาว่าคนดีๆ อย่างภิรายุจะทำให้เขารักได้ไม่ยาก วิธวินท์ไม่ต้องการให้เพื่อนเสียใจ สละเขาให้ภิรายุ ต่างคนต่างทำแบบนี้ เขาก็ยืนอยู่ตรงกลาง ไม่ได้ใครแม้แต่คนเดียว...
...แต่คนอื่นๆ ก็มีเยอะแยะ คนที่พร้อมและคนที่อยากจะเป็นแฟนเขามีเยอแยะ...
...ไม่ เขาไม่ต้องการใคร ตอนนี้เขาต้องการเพียงคนเดียว...
เต้ยนั่งนิ่งอยู่ข้างทินพงษ์ อดีตเจ้านาย น้องชายผู้ต่างจากธีรดนย์ราวฟ้ากับดิน วันนี้งานคริสต์มาสของโรงเรียนอนุบาลปุ้มปุ้ยของภิรายุจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสนุกสนานพร้อมกับพิธีรับมอบการบริจาคคอมพิวเตอร์ การแสดงน่ารักหลายชุดของเด็กตัวเล็กๆ จบลงพร้อมกับเสียงปรบมือดังกึกก้อง จากนั้นทินพงษ์ขึ้นไปกล่าวมอบคอมพิวเตอร์เพื่อการศึกษาให้กับโรงเรียน โดยมีภิรายุยืนอยู่ข้างๆ เพื่อรับมอบการบริจาค ศรายุธมาร่วมงานด้วย นั่งคู่กับวิธวินท์และบารมีซึ่งค่อนข้างเงียบขรึมจนแปลกใป ภมรเป็นพิธีกรบนเวที คุยจ้อจนคนฟังเพลิน
...ภิรายุดูยิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย ท่าทางไม่มีความทุกข์ใดๆ แม้แต่น้อยทั้งที่เขารู้ว่าธีรดนย์กับภิรายุคงจบกันแล้ว เจ้านายเขาจมอยู่ในกองไฟที่กำลังลุกไหม้ตนเอง ใครก็เข้าหน้าไม่ติด วันนี้ทินพงษ์เลยโดนเขาลากมาเป็นตัวแทน...
...ภิรายุอ่อนโยน แต่ก็ดูเข้มแข็ง บุคลิกอบอุ่น ใจเย็น ดูแลเด็กๆ และทุกคนในงานได้เป็นอย่างดี เขายอมรับว่าการได้อยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มคนนี้ทำให้รู้สึกสบายใจ แม้จะพยายามบอกตัวเองว่านี่คือคู่แข่งของเขา คนที่อาจจะมาคว้าศรายุธไป และบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่า คนที่เหมาะสมกับศรายุธนั้นคือภิรายุนั่นเอง...
เมื่อพิธีรับมอบการบริจาคคอมพิวเตอร์เสร็จสิ้นก็เป็นการเล่นเกมส์สนุกสนานของเด็กๆ ส่วนผู้ใหญ่ก็ยืนสนทนากันอยู่เป็นกลุ่มๆ ศรายุธยืนอยู่กับกลุ่มพนักงานบริษัทของตัวเอง แต่ไม่นานก็ปลีกตัวมาหาเต้ยที่ยืนอยู่เงียบๆ คนเดียว
“คุณเต้ยเบื่อหรือครับ” ศรายุธถาม รอยยิ้มอ่อนโยนทำให้เต้ยรู้สึกหวั่นไหวในใจอย่างช่วยไม่ได้
“เต้ยน้อยใจต่างหาก” เลขาหนุ่มทำหน้าน้อยใจอย่างที่พูด
“น้อยใจเรื่องอะไรหรือครับ”
“ไม่ได้น้อยใจเรื่องอะไร” คนขี้น้อยใจตอบ “แต่น้อยใจคน”
“แล้วน้อยใจใคร” ศรายุธเลิกคิ้วถามด้วยความอยากรู้
“น้อยใจคุณวินท์” เต้นทำเสียงน้อยใจมากกว่าเดิม ทั้งที่จริงอยากพูดว่า ‘ก็น้อยใจคุณนั่นล่ะ ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีก’
“วินท์ทำอะไรให้คุณเต้ยไม่สบายใจหรือครับ เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้”
...จัดการตัวเองเถอะ ศรายุธนะศรายุธ เมื่อไหร่จะรู้สึกเสียทีว่าเขาคิดยังไง...
...แบบนี้นะหรือที่ว่าศรายุธเหมาะกับภิรายุเพราะเป็นคนเรียบๆ นิ่งๆ อ่อนโยน อบอุ่น ทำอะไรก็เนิบนาบเหมือนกัน...
...แล้วร้ายๆ อย่างเขานี่ล่ะ เหมาะกับใคร เคยมีคนพูดว่าคนที่ร้ายๆ ต้องเหมาะกับคนที่ทันกัน...
...วิธวินท์เหมาะกับบารมี ดูยังไงก็เหมาะกับบารมี ไม่เหมาะกับธีรดนย์แม้แต่นิด...
...ส่วนธีรดนย์เหมาะกับภิรายุ...
...อ้าว ก็ภิรายุเหมาะกับศรายุธแล้วนี่นา โอ๊ย จะบ้าตาย ทำไมมันยุ่งแบบนี้ แล้วในหัวเขาจะต้องมาถกเถียงกันเองทำไมละนี่...
“โกรธผมหรือครับ” ศรายุธถามเสียงเบา เริ่มจะรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติเพราะเห็นอีกฝ่ายขมวดคิ้ว เม้มปาก ทำหน้าง้ำ
“เปล่า ผมโกรธตัวเอง” เต้ยส่ายหน้า “โกรธและเกลียดตัวเองที่มารักคุณ แต่คุณยุธไม่ได้รักผมเลย”
“โถ อย่าพูดแบบนี้สิครับ” ศรายุธทำหน้ากังวล
“ถ้ายังงั้น จะให้พูดยังไงล่ะครับ” เต้ยเอียงหน้าถาม “งั้นผมถามคำถามดีกว่า บอกมาสิว่าคุณยุธรักใคร หรือว่ารักคุณภิรายุ”
“เปล่า...”
“แสดงว่าคุณรักผม” เต้ยสรุป จ้องหน้าศรายุธนิ่ง
“คุณเต้ยอย่าเพิ่งเร่งรัดผมเลย เราเพิ่งคบกันได้ไม่นาน”
“เต้ยกลัวมีคนจะมาแย่งคุณไป ผู้ชายดีๆ อย่างคุณหาไม่ได้ง่ายๆ เต้ยปิ๊งคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอแล้ว เต้ยเป็นคนปากตรงกับใจ คิดยังไงก็พูดยังงั้น ทำยังงั้น ไม่เคยหลอกตัวเอง และไม่คิดจะหลอกตัวเองด้วย” เต้ยแสดงทีท่าหนักแน่นก่อนจะถามต่อว่า “คุณยุธล่ะครับ”
“ผมขอเวลา” ศรายุธพูดเสียงค่อย ในใจพูดต่อว่า เขาขอเวลาจริงๆ ขอเวลาอีกซักหน่อย ขอเวลาคิด ตอนนี้ในใจเขาสับสบไปหมด
เลขาหนุ่มกำลังจะอ้าปากพูดต่อแต่ก็ถูกแทรกด้วยวิธวินท์ที่วิ่งเข้ามาดึงแขนศรายุธแล้วบอกว่าให้ไปถ่ายรูปกับภิรายุเพราะทุกคนได้ถ่ายรูปหมดแล้ว
“คุณวินท์ครับ อยู่คุยกับผมก่อนสิครับ” เต้ยพูดกับวิธวินท์ ส่งสายตาให้ศรายุธเป็นเชิงขอร้อง
ศรายุธแยกตัวออกไป ปล่อยให้วิธวินท์ยืนอยู่กับเต้ย ซึ่งเมื่ออยู่กันตามลำพังแล้ว เลขาหนุ่มก็เปิดประเด็นการสนทนาขึ้นมาทันทีว่าเขารักศรายุธ ซึ่งฝ่ายนั้นก็มีใจให้เขาและไม่มีทีท่าว่าจะชอบภิรายุซึ่งรักธีรดนย์อย่างเห็นได้ชัด
“คุณรักคุณดนย์หรือเปล่า ตัดสินใจให้แน่ จะเอายังไงก็เอา ในเมื่อผมกับคุณภิรายุเปิดเผยและเชื่อฟังหัวใจของตัวเอง ก็ปล่อยให้สองคนนี้ได้สมหวัง” เต้ยพูดชัดถ้อยชัดคำ “คุณกำลังขวางทางความสุขของเพื่อน และขวางทางความสุขของผมด้วย ถ้าคุณยังไม่ชัดเจน ยังไม่แน่ใจ ยังตัดสินใจไม่ได้ ก็ถอยไป และวางมือซะ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ คุณภิรายุก็จะเสียสละคุณดนย์ให้คุณ แต่ผมไม่ยอกเสียสละคุณยุธให้ใครหรอกนะ”
...แฟนข้าใครอย่าแตะ ผู้ชายของเต้ย ใครอย่าแย่ง...
“อายุธรักคุณเต้ยหรือครับ” ในเมื่อเต้ยตรงไปตรงมา วิธวินท์ก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน
“แล้วคุณยุธรักคุณภิรายุหรือเปล่า” เต้ยตอบโต้ “คุณภิรายุล่ะ รักคุณยุธไหม”
วิธวินท์อึ้งไปชั่วครู่ เลขาหนุ่มที่เตรียมตัวมาเป็นอย่างดีจึงรีบพูดต่อว่า “คิดให้ดีๆ นะคุณวินท์ เรื่องผมกับคุณยุธ สมมุติว่าคุณยุธยังไม่ได้รักผม แต่ผมก็เชื่อแน่ว่ามีใจให้ผมอยู่บ้างแล้วเพียงแต่ยังไม่ตัดสินใจแน่ชัด คุณก็คงรู้ว่าคุณอาของตัวเองเป็นคนเนิบนาบ ค่อยคิดค่อยทำ ผมรักคุณยุธ ผมแสดงออกให้เห็นชัดเจน หากคุณยุธมีผมคนเดียวในชีวิต ผมเชื่อว่าทุกอย่างก็คงไปได้ด้วยดี อย่างน้อยก็ฝ่ายหนึ่งรักฝ่ายหนึ่งล่ะ แต่คุณยุธกับคุณภิรายุ สองคนนั้นไม่ได้รักกันเลย รักกันข้างเดียวก็ไม่ได้รัก”
“ผมไม่ได้บังคับอายุธ” วิธวินท์ปฏิเสธ
“คุณพยายามจับคู่สองคนนั่น”
“ผมเห็นว่าเขาเหมาะสมกัน”
“ส่วนผมก็เห็นว่าคุณเหมาะสมกับบารมี” เต้ยปล่อยหมัดเด็ด
“ผมไม่ได้รักบารมี”
“แต่บารมีรักคุณ แม้รักข้างเดียวแต่ก็รักคุณ เห็นไหมล่ะ ความเป็นไปได้ที่ความสัมพันธ์จะพัฒนาให้ดียิ่งขึ้นไปในอนาคตก็ยังมีมากกว่าคุณยุธกับคุณภิรายุซึ่งก็ไม่ได้มีใจให้กันเลย” เต้ยให้เหตุผล “ต่างคนต่างคิดว่าคนนั้นเหมาะสมกับคนโน้นคนนี้ งั้นลองบอกมาซิว่าผมเหมาะสมกับใครถ้าไม่ใช่คุณยุธ”
วิธวินท์นิ่ง มองตาเลขาหนุ่มผู้มีท่าทีไม่ยอมแพ้ด้วยความครุ่นคิด ทันใด อะไรบางอย่างแวบเข้ามาในหัว
“คุณเหมาะกับคุณดนย์”
“จะบ้าหรือ” เต้ยโวยวายเสียงลั่นจนคนที่ยืนอยู่รอบๆ หันมามอง “ใครจะไปอยากได้คุณดนย์ คนแบบนั้นน่ะ”
“งั้นภิรายุก็ไม่เหมาะกับเจ้านายคุณ” วิธวินท์พูดเสียงเย็น ถือโอกาสที่เต้ยลืมตัวปล่อยหมัดเด็ดของตัวเองบ้าง “คุณก็รู้ ยังไงๆ ภิรายุก็เอาคุณดนย์ไม่อยู่ คุณพยายามยัดเยียดภิรายุให้คุณดนย์ก็เหมือนส่งเพื่อนผมลงนรก”
“พูดแรงไปหรือเปล่า คุณดนย์มาได้ยินเข้าคงไฟแลบออกจากหู” เต้ยเสียงแข็ง เจ็บใจตัวเองที่พลาดให้วิธวินท์ย้อน ก่อนที่สมองอันว่องไวจะสั่งการให้พูดต่อว่า “แต่ผมรู้ว่าอย่างคุณดนย์ใครจะเอาอยู่ คุณก็รู้เหมือนกันใช่ไหมคุณวิธวินท์”
วิธวินท์ไม่ตอบ หันหน้าออกไปมองกลุ่มเพื่อนๆ ในบริษัทที่กำลังถ่ายรูปกับเด็กนักเรียนร่างอวบที่อยู่ในชุดกวางเรนเดียร์น่ารัก
“คุณวินท์ครับ ลองฟังหัวใจตัวเองซักนิด” เต้ยเสียงอ่อนลง “หัวใจของผมร่ำร้องเรียกชื่อคุณยุธ คุณก็ไม่ได้จงเกลียดจงชังผม จะให้ผมสมหวังไม่ได้หรืออย่างไร สมมุติว่าคุณภิรายุไม่สมหวังกับคุณดนย์ แต่คนดีๆ อย่างนั้นก็ต้องพบใครซักคนที่เหมาะสมกับเขา ไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นคุณยุธซึ่งกำลังใกล้จะลงเอยกับผมแล้ว”
วิธวินท์ถอนหายใจ ยิ่งคุยกับเต้ยยิ่งมองไม่เห็นทางออก และที่สำคัญ เลขาคนเก่งของธีรดนย์นั้นดูมุ่งมั่นมากและท่าทางไม่ยอมแพ้
“คุณวินท์ครับ อะไรที่มันยังไม่ลงตัวก็รอมันซักระยะหนึ่งค่อยจัดการก็ได้ แต่อะไรที่กำลังจะลงตัวก็ให้อันนี้จบๆ ไปก่อน เหมือนแก้ปัญหาที่ละเปราะไง ผมกับคุณยุธพร้อมแล้วและมีศักยภาพที่สุด พอคู่นี้จบ ตัวแปรก็จะหายไปสอง คู่อื่นก็ค่อยดึงเข้ามาผูกกัน ท้ายที่สุด ทุกคนก็จะมีความสุข” เต้ยใช้วิชาที่เรียนมาและประสบการณ์ที่เคยโน้มน้าวเจ้านายเวลาทำตัวดื้อดึงมาใช้กับวิธวินท์
...เขาไม่ได้เห็นแก่ตัว ไม่ได้เข้าข้างตัวเองจนเกินเหตุ เขาเพียงแต่พูดไปตามที่เห็น...
วิธวินท์นั่งเงียบอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน ความคิดจมอยู่กับสิ่งที่เต้ยพูด เขายอมรับว่าบางอย่างเขาก็เห็นด้วย โดยเฉพาะเรื่องจับคู่ศรายุธกับภิรายุ สองคนนั้น ต่างคนต่างไม่รักกัน ความเป็นไปได้ที่จะลงเอยกันมีน้อยมาก คู่ที่รักกันข้างเดียวยังดีเสียกว่า ยกตัวอย่างบารมีเป็นต้น หากบารมีดีกับเขาจนถึงที่สุด ก็อาจเป็นไปได้ว่าเขาจะใจอ่อนบ้าง
...ถ้าเพียงแต่ใจเขายังว่างอยู่ ไม่ได้เป็นของใคร...
“ว่าไงคุณวิธวินท์ นั่งนิ่งเป็นหุ่นอยู่ได้ คืนนี้จะกลับไปนอนบ้านหรือเปล่า นอนนี่ไม่ได้นะ อายุธกำลังขึ้นมา โดนดุแน่” ภมรยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้หู จึงโดนวิธวินท์ผลักหน้าออกให้พ้นๆ
“ทำไมอายุธกลับมานี่อีกล่ะ” วิธวินท์เบ้ปาก
“ก็กลับมาดูหลานรักไง ว่าโดนมากี่แผล เถียงกับใครไม่เถียงไปเถียงกับคุณเต้ย รายนั้นเอกอัครราชทูตไทยประจำสหประชาชาติก็ยังต่อรองได้ไม่เก่งเท่า” ภมรยักไหล่ วิธวินท์หันไปมองเพื่อนตาขวางแล้วไล่ภมรออกนอกห้อง ฝ่ายนั้นโวยวายว่าตัวเองก็เป็นหุ้นส่วนเจ้าของบริษัทเหมือนกัน มีสิทธิ์ที่จะนั่งอยู่ในห้องทำงานแห่งนี้เช่นกัน
ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสองจะทะเลาะกันเสียงดังมากกว่าเดิม กรรมการผู้มีศักดิ์เป็นอาของวิธวินท์ก็เดินเข้ามา ภมรหันไปฟ้องศรายุธทันทีว่าวิธวินท์จะนอนที่บริษัท
“ปากไม่ดี เดี๋ยวได้โดนต่อยหรอก” วิธวินท์ชี้หน้าภมร
“เห็นไหมอายุธ เอะอะไอ้วินท์ก็จะต่อยผม นักเลงแบบนี้ไงถึงไม่มีใครมารักมาชอบ” ภมรโวยวาย แต่นัยน์ตาวิบวับ “เป็นอายุธล่ะ จะรักมันลงไหม”
“พูดอะไรไร้สาระ” ศรายุธส่ายหน้าให้ภมร แล้วหันไปพูดกับวิธวินท์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “วินท์กลับไปนอนบ้านนะ”
“วินท์ นี่ที่ทำงานนะไม่ใช่ที่นอน” ภมรแทรก แล้วรีบหลบหลังศรายุธเมื่อคนที่โดนว่าเอื้อมมือไปหยิบที่ทับกระดาษบนโต๊ะ “อายุธจ๋า ช่วยภมรด้วย หลานอามันจะฆ่าผม”
“ภมร หยุดแหย่เพื่อนซะที” ศรายุธทำเสียงอ่อนอกอ่อนใจหันไปพูดกับวิธวินท์อีกว่า “วินท์ คืนนี้คืนคริสต์มาส อยากไปฉลองไหม”
“ไม่ครับ ผมจะกลับบ้านนอนพัก วันนี้เหนื่อย” วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้น หยิบเป้มาถือ เตรียมตัวจะกลับ
“แต่ผมอยากฉลอง” ภมรยื่นหน้าเข้ามาหาศรายุธ “อายุธเลี้ยงข้าวเย็นผมหน่อยสิ ไปเดี๋ยวนี้เลย หิวข้าวแล้ว”
ศรายุธทำท่าอึกอัก แต่ภมรไม่ยอมท่าเดียว ทำเสียงและหน้าตาออดอ้อนจนศรายุธปฏิเสธไม่ได้ โดนภมรลากแขนไปประตู ก่อนออกจากห้อง ภมรขยิบตาให้วิธวินท์พร้อมพูดว่า “นอนหลับฝันดีนะจ๊ะวินท์ บรรยากาศเงียบ ที่นอนนุ่ม แอร์เย็น น้ำไฟสะดวก วินท์ต้องฝันดีแน่ เมอรี่ คริสต์มาส ขอให้ได้ของขวัญถูกใจจากซานตาคลอส”
วิธวินท์ส่ายหน้า แล้วเดินตามไปที่ประตู รอจนภมรกับศรายุธลงบันไดชั้นสองไปแล้วจึงหันกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะโยนกระเป๋าไปกองอยู่บนพื้นใกล้โซฟาสีดำตัวใหญ่ที่เขายึดเป็นของตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร
...บรรยากาศเงียบ ที่นอนนุ่ม แอร์เย็น น้ำไฟสะดวก อย่างที่ภมรพูดก็คือห้องนี้ล่ะ นี่เป็นรหัสลับระหว่างเขากับภมรที่บอกว่า...คืนนี้นอนที่ออฟฟิสนะ...เพราะห้องพักเขาแอร์เย็นๆ ร้อนๆ มาอาทิตย์กว่าแล้ว บ่นให้ภมรฟังจนรายนั้นต้องยกมืออุดหูทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องนอนไม่ค่อยหลับ...
…‘เราว่าไม่ใช่เรื่องที่นอนแข็ง แอร์ไม่เย็น ข้างห้องเสียงดังหรอกวินท์ ที่แกนอนไม่หลับเพราะฟุ้งซ่านมากกว่า’…
วิธวินท์อมยิ้มเมื่อนึกถึงคำพูดของภมร ในใจอดขอบคุณเพื่อนไม่ได้ที่รีบลากศรายุธออกไป
...เขาโชคดีที่มีเพื่อนดีๆ หลายคน โชคดีที่แต่ละคนรักและช่วยเหลือซึ่งกันและกันมาตั้งแต่สมัยเรียนและไม่เคยทิ้งกัน โชคดีที่ในชีวิตมีแต่คนรักและห่วงใย...
...แต่ว่า เขากำลังจะทำร้ายภิรายุหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขาจะทำอย่างไรดี ภิรายุรักธีรดนย์ ส่วนธีรดนย์ก็ไม่ยอมเลิกลาจากเขาเสียที ภิรายุจะเสียใจเพียงใดหากรู้ว่าธีรดนย์ต้องการอะไรจากเขา ครั้นเขาจะเสียสละธีรดนย์ให้ภิรายุล่ะ จะเป็นอย่างไร ภิรายุจะมีความสุขหรือเปล่า...
...แต่ภิรายุเองก็คงอาจกำลังคิดอะไรแบบที่เขากำลังคิดอยู่ก็ได้ คุณเต้ยพูดถูก ถ้าอะไรระหว่างเขากับธีรดนย์ยังไม่ชัดเจน ภิรายุคงต้องเลือกที่จะถอย เพื่อลดตัวแปรที่จะทำให้สถานการณ์ยุ่งยาก...
...ไม่ ภิรายุเสียใจที่ไม่ได้สมหวังกับธีรดนย์นั่นก็แย่พอแล้ว แต่หากต้องเห็นคนที่ตัวเองรักมาเป็นของเพื่อนรัก เพื่อนของเขาคงเสียใจหนักกว่าเดิม...
...เขาไม่เคยทำให้เพื่อนเสียใจ และเขาไม่อยากทำด้วย เขาทำไม่ได้...
*28***
-
แย่ล่ะ ทำไมตอนนี้กลายเป็นคนดีผู้เสียสละกันหมดเลยเน้อ ><
กำลังเข้มข้นเลยค่ะ ตามอ่านทุกวันเลย
ลุ้นๆๆๆๆๆ :-[
-
ช่วงที่ยังไม่ลงตัวเนี่ยมันนัวพันกันไปหมด
ดนย์รีบหาวิธีรุกฆาตวินธ์ได้แล้ว พอลงตัวสักคู่หนึ่งทุกอย่างจะได้ชัดเจนขึ้น
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
เรื่องราวมันชักจะอีรุงตุงนังไปเรื่อยๆแล้วเนาะ แรกๆก็คลับคล้ายคลับคลาว่าจะคลี่คลาย แต่ก็ยังมีปมให้แก้อีกอยู่ดี เฮ้อ...
-
อ่านวันเดียวเลย
หนุกมากกกกกกก
ชอบวิน
-
:m31:
เกลียดคนโลโล จับปลาหลายมือ
-
o18
-
ทุกคนเป็นแบบเดียวกันหมด จับปลาหลายมือ แสร้งทำเป็นนางเอกเสียสละให้เพื่อน
แล้วก็ ปากแข็งไม่ตรงกับใจ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
:เฮ้อ:
-
อิรุงตุงนังกันไปหมดเลยเนอะ
-
เรื่องมันพันกันยุ่งไปหมด
ความรักของเพื่อน ความรักของตัวเอง คุณวินท์จะเลือกอะไรน้า
-
ล่าสุดอ่านแล้วก็ :เฮ้อ:
แต่้เรื่องนี้ คนแต่ง ให้บท วิธวินท์ o13
ทั้งรูปร่างหน้าหน้าตา ฉลาด เจ้าเล่ห์ น่ารักได้ใจ
เรื่องนี้ ถ้าจบแบบให้เพื่อนดูแลเพื่อน
หรือให้ คุณอายุธ ดูแลหลานรักไปตลอด จะเป็นไงนะ o22
อยากให้ เต้ย :o12:
ชอบที่คนแต่ง ใช้วิธีเขียนสรุปบอกเหตุการณ์
หรือบอกเล่าเหตุผล ก่อนเข้าเรื่อง เข้าบทสนทนา
ไม่เยิ่นเย้อ อ่านได้เรื่องกระชับ ฉับไว ค่ะ
:L2: :L2:
-
ลุ้นจนเหนื่อยจริงๆ ตกลงจบเรื่องจะมีใครได้สมหวังไหมเนี่ย 555 :เฮ้อ:
-
อะนะ
ทำไมถึงเป็นคนดีกันขนาดนี้
ชอบเต้ยอะ ดูซื่อตรงกะความรักดี
-
บร๊ะเจ้า ~!!! o22
เกิดอะไรขึ้น ... ตอน 28 นี่ เป็นช่วง วิเคราะห์เจาะลึกสภาพหัวใจ กันรึไงค่ะเนี่ย
โยงคนโน้นไปโยงคนนี้มา ... โอ๊ยยย อ่านแล้วเวียนหัว
ว่าแต่ ... ใจคอ คุณวินท์ จะนอนฉลองคริสมาสเงียบๆคนเดียวจิงเหรอเนี่ย ... เหงาไปป่ะ
-
29 คร้าบบบ
วินจะเสียตัวไหม
-
คนดีกันหมดทุกคน
เห็นแก่ตัวกันบ้างก็ได้แหม่ = =
-
o18 o18 งานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนเข้า
-
:serius2: แย่แล้ว ๆ
คุณดนย์จะม้ายมีใครเอาแล้ว
ฉมน้ำหน้า อิอิ
-
:เฮ้อ: เฮ่ออออีรุงตุงนัง เอาเป็นว่ารักคนแต่งดีกว่า :กอด1:
ว่าแล้วก็ตอนต่อไป มาไวๆ มาไวๆ :call:
-
รางวัลเสียสละดีเด่น จะให้ใครดีล่ะทีนี้
-
อยากกอดปลอบบบบบบบคุณภิรายุ เจ๋งมากๆๆๆๆๆๆๆๆเด็ดขาดจริงๆ
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ก็ยื่นคำขาดซะเลยสิ เรามีดีไม่จะเป็ฯที่จะต้องเป็นตัวเลือกให้ใครมาจับโน้น
ชนนี่ ถ้าใครจะรักก็ต้องรักที่เราเป็ฯเราสิใช่มะ ถึงแม้ว่าไอ้คนที่เรารัก เค้าจะไม่เห็นหัวใจดวงน้อยๆก็ตาม
ไม่เสียชื่อที่เป็นเพื่อนรักกันมากับคุณวินท์ ถึงดูเหมือนจะอ่อนแอแตกง่าย แต่อย่างน้อยๆภูมิคุ้มกันคุณภิรายุ
ยังแรงดีไม่มีตก เสียสละให้เพื่อนวินท์ แต่ตัวเองก็ไม่ยอมเป็นของตายให้ใครมาเลือกเพราะว่าต้องเลือก แน่นอน
รักคุณภิรายุจัง ส่วนคุณวินท์ถ้าคิดว่าทำแบบนั้นแล้วไม่ฝืนตัวเองก็ทำไปน่ะ เฮ้ออออออออออออออ
ส่วนบอสคุณเต้ย ซดน้ำใบบัวบกซักถังมั้ยคะ ท่าทางจะช้ำใจหนักเอาการ โสมมมมมมมมมมน้ำหน้าเป็นที่สุด เหอะๆ
ตอนนี้จะใช้ลูกตื้ออะไรอีกล่ะในเมื่อใครก็เห็นไส้เห็ฯพุงหมดแล้วอ่ะ สงสัยคราวนี้ได้นอนเหี่ยวแห้งอยู่ที่เก้าอี้ให้คุณเต้ย
สังเวชอเนจอนาจใจแน่ๆเลย ชริๆ
ส่วนคุณเต้ยยยยยยยยยยยยยย แม่นักเจรจาต่อรองยอดเยี่ยม ร้อยเล่ห์มารยาท พูดแทงใจดำล่ะเก่งเป็นที่หนึ่งไม่มีใครเกิน
คุณอายุธคะ ถ้าขอเวลามากๆล่ะก้อระวังเต้ยทนไม่ไหวจับลักพาตัวไปอยู่เกาะกันสองต่อสองเพือเร่งปฏิกิริยาเคมีของคุณอานะคะ
อิอิ รักคุณเต้ยจัง จัดการได้อยู่หมัดมากกกกกกกกกกกกกก
o13 o13 เด็กแว๊นอยากเป็นสก๊อยซะเอง เฮ้อออออไม่เกรงอายุอานามกันบ้างเลยนะคะ อย่าลืมซื้อกางเกงคืบเดียวใส่นะคะเด็กแว๊นคงชอบ :m20:
+1 จัดให้คะ รักคุณเต้ยยยยยยยยยยยยยกับผึ้งน้อย (จะมีเนื้องอกมั๊ยเนี่ย )
-
ยิ่งใกล้จบยิ่งยุ่งมากขึ้นจริง ๆ นะครับพี่นาย
แถมดูท่าน่าจะน้ำตาไหลเป็นโอ่งอีกแล้วครับท่าน
สำหรับเรื่องนี้ เตรียมเชียร์และปลอมใจสำหรับ
ตัวละครสำหรับเรื่องนี้ดีกว่า :laugh:
-
เรื่องนี้คิดชื่อยังไม่ออก ขอตั้งว่า เจ้าชู้นัก หลอกให้รักซะเลย ไปก่อนนะครับ อ่านไปซักห้าหกบทจะขอความกรุณาและเมตตาช่วยตั้งชื่อเรื่องให้
ขอบคุณครับ (คนที่เลิกเจ้าชู้: ร่างทรงของคฑาวุธ) :z1:
ตัวละคร
ธีรดนย์ - ประธานคณะกรรมการบริหาร บริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่ บริษัทผลิตเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ระดับแนวหน้าของประเทศ และเจ้าของคลับ The Dazzle คลับหรู หล่อ รวย เท่ ค่อนข้างหลงตัวเอง
วิธวินท์ - วิศวกรคอมพิวเตอร์เน็ตเวิร์ค ที่หมั่นใส้ประธานบริษัทรูปหล่อขี้เก๊ก บุคลิก นิ่ง ขรึม แต่กวนอารมณ์ได้หน้าเรียบๆ
เต้ย - เลขานุการคู่ใจธีรดนย์ สนุกสนานร่าเริงและ "หวังดี" ต่อเจ้านายเพื่อให้อำลาจากการเป็นสมาชิก "สมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทย"
ศรายุธ - หุ้นส่วนบริษัท Network Solutions ผู้ีมีสีหน้าแสดงอารมณ์อยู่แบบเดียวและชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ แต่ไม่ประสีประสาเรื่องความรัก
ภมร - หุ้นส่วนบริษัท Network Solutions ขอบร่อนไปร่อนมา่หาิิชิม "น้ำหวาน" ทั่วราชอาณาจักร แต่หารู้ไม่ว่ากำลังถูกใช้เป็นเครื่องมือแก้แค้น
ภิรายุ - เจ้าของโรงเรียนอนุบาลผู้เบิกบาน ยิ้มได้ทั้งวัน รักเด็ก และ หลงรักผู้ใหญ่ที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือเช่นกัน
อเล็กซ์ - ถือคติ หากไ่ม่รักผม ต้อง "จมดิน" สถานเดียว อย่ามาหลอกให้เสียวแล้วทิ้งไป อเล็กซ์ยอมไม่ได้
สาริน อนล บอย วศิณ พศวัต เรียว ธีรกานต์ ศตวรรษ วีรเดช ก้อง โต้ง เจมส์ นุวัต เจสัน รังสิต ทิน วิช สุทธิพงศ์ แมน เทวิน พเนศวร์ เค ต่อลาภ นรเศษฐ์ ฐาปนัท ฯลญ - อาหารว่างยามหิวของธีรดนย์ :pigha2:
:กอด1:
(http://upic.me/i/v0/pic_intro.jpg)
พอดีว่าง เห็นว่าจะจบแล้ว เลยมาถามว่า เมื่อไหร่ อเล็กซ์จะออกมาเสียที หรือว่าเป็นชื่อเล่นของตัวละครตัวไหนอ่ะ
ว่าด้วยก็ (จับ) กด คนแต่ง ๑ ที อิอิ
-
อันเเน่เริ่มมีใจเเล้ว...เเต่ไม่รู้จะทำยังไง :L2:
-
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าคุณดลดีเนี่ย
ภิรายุเป็นคนดีกว่าที่คาด
นึกว่าเรื่องมันจะวุ่นกว่านี้
แต่ภิรายุ ก็ยังรักเพื่อนมากกว่า น่านับถือจริงๆ
เต้ยเองก็อย่าร้ายให้มากนัก บังคับแต่คนอื่น
ปล อายุธมีซัมติ้งกับวิน หรือเปล่าคับ?
-
วันนี้ไม่มาต่อเหรอ :monkeysad:
อยากรู้ คืนคริตส์มาส จะมีอะไรเซอร์ไพรส์ น้องวินท์
-
เอาละเหวย
เริ่มงงกับชีวิตเเย๊ววว :serius2:
-
วินธ์รับรักบารมี เสียสละคุณดนย์ให้ภิรายุซะ จบ ถ้าอยู่ไม่ได้ทั้ง 2 คู่ก็จบ แล้ววินธ์กับคุณดนย์ก็คบกัน เจ๋งเป้ง จบ ง่ายดีเนอะ (ชีวิตเป็นเรื่องที่เข็มขัดสั้น(.......))
-
อ่านบททนี้แล้วรู้สึกเหมือนตาดลย์เป็นระเบิดที่ใครๆ ก็พยายามโยนไปให้ไกลๆ ตัว
จากคนที่เคยเนื้อหอม แมลงวัน เอ๊ย! คนอื่นๆ ตอมกันให้หึ่ง
กลายเป็นบุคคลที่ไม่เป็นที่ต้องการ ทำใจซะนะตาดลย์ :laugh:
แต่เรารู้สึกแปลกๆ เหมือนว่าอายุทจะรักวินท์นะ แอร๊ยยย!!! วุ่นกันไปหย่ายยย
ขอบคุณที่มาต่อจ้า :3123:
-
รอความชัดเจนอยู่นะ
-
:serius2: อยากอ่านตอนที่ 29 แล้วอ่ะ
ตามเข้ามาดูทุก เช้า สาย บ่าย ค่ำ แต่
พี่นายยังไม่มา เฮ้อออออ...ชีวิต....ลุ้นๆๆ
:กอด1: รักคนแต่งนะคับปายยยยยและ
-
พี่นาย
มัยมันอีรุงตุงนังเงี้ย
เรื่องมากนัก 6p ไปเลย :laugh:
-
ใครก็ได้มาช่วยแก้ปมนี้หน่อย
-
พี่นาย รีบมาเร้วววววว
-
ถ้าไม่มาตอนนี้ แล้วนายจะเสียใจ เพราะว่า......
เราจะปิดคอมฯและออกไปกินสุกี้แล้วววววววววววววววววววว
-
ถึงตอนนี้เครียดเลยครับคุณนาย.............. :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เครียดพอๆกับข้อสอยที่ไปสอบมาเมื่อวานเลย....... :เฮ้อ: :เฮ้อ::z3: :z3:
รีบมาต่อนะครับคุณนาย........รอครับ :o11: :o11: :o11:
-
ยังไม่มาต่อ :monkeysad:
แต่มีกำลังใจส่งให้เหมือนเดิม :L2:
-
when are u gonna upload new chapter a?
Come online from my cell phone all day loei! Thought u would come in de morning!
Upload quickly naaaa kab!
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
ตอนนี้ยุ่งเป็นลิงแก้แห แล้วพี่นาย
อ่านรีพลายแล้วหรือยังพี่นาย จะมีคนจะจับพี่นาย กด
ถ้าโดนกด ก็กลายเป็นภรรเมีย อดได้ภรรเมียเลย :z2:
เป็นกำลังใจให้นะครับ +1 ให้อีกเช่นเคย
-
ขอบคุณที่ "กด" ให้คะแนนผมนะครับ กดให้คะแนะน่ะชอบ แต่กดอย่างอื่นไม่เอานะ มันผิดทำนองคลองธรรม
ขอโทษนะครับที่ไม่ได้มาต่อตั้งสองวัน คือว่ามันมีเหตุ ตอนนี้กำลังติดเทอร์โบ thesis อยู่ครับ งานรอบแรกที่ส่งอาจารย์ไป ได้ feedback กลับมาแล้วทำให้เอามือนั่งกุมหัว แทบจะอยากไปสมัครสอบเอ็นทรานซ์เรียนปริญญาตรีใหม่ให้สิ้นเรื่อง แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้มีหนังสือกองอยู่ประมาณสิบเล่มต้องอ่านภายในหนึ่งอาทิตย์ และต้องแก้งานอีกบานเบอะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสองหน้าสุดท้ายที่แทบจะร้องไห้กระซิกๆ ไป แก้ไปด้วย ในใจก็นึกฉุนว่า ไม่รู้ เช็คสเปียร์จะเกิดมาทำไม (วะ)
พอทำ thesis จะอ๊วกแล้วก็เกิดอารมณ์จะโพสนิยาย จึงลงมือพิมพ์ไปอย่างอารมณ์ดีเพราะคิดถึงคนอ่านสุดๆ เพราะคนอ่านน่ารักกว่าใครๆ จึงได้บทที่ 29 มาหน้าครึ่ง
ช่วงนี้ช้าหน่อยนะครับ เพราะผู้เขียนอยากเรียนจบ ป โท (โดยไม่ต้องใช้เวลาเท่ากับตอนเรียน ป ตรี) (อีกอย่าง ลายมือของอีตา คฑาวุธ ก็อ่านยากอ่านเย็น ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเขียนนิยายด้วยปากกากับกระดาษฟะ)
ราตรีสวัสดิ์ครับ
บทที่ 29 “เอาจริง”
ธีรดนย์แหงนหน้าขึ้นมองอาคารพาณิชย์สูง 4 ชั้นที่ใช้เป็นสำนักงานของบริษัท Network Solutions ขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่ม และเขาก็โชคดีที่ “พวก” ของเขาคนหนึ่งในบริษัทแห่งนี้ได้สั่งให้ยามรักษาความปลอดภัยเปิดประตูให้เขาเข้าไป
เลขาคนเก่งของเขาก็เคยบอกว่าวิธวินท์ชอบแอบมานอนที่บริษัท ส่วนภมรก็ยืนยันว่าคืนนี้วิธวินท์ไม่ออกไปฉลองคริสต์มาสและตอนนี้กำลัง “ขัดคำสั่ง” ของศรายุธ แอบมานอนที่ห้องทำงาน
ห้องทำงานชั้นสองเปิดไปสว่าง เสียงเพลงร๊อคดังแว่วออกมาจากด้านใน ธีรดนย์ชะเง้อมองด้านในหาคนที่เขาอยากเจอแต่วิธวินท์ไม่ได้อยู่ในห้องจึงบิดลูกบิดประตูเบาๆ และดึงออกมาได้โดยง่าย ในใจก็นึกขอบคุณในความโชคดีของตัวเอง ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นเหมือนเด็กหนุ่มกำลังแอบทำสิ่งที่ผู้ปกครองห้าม
...วิธวินท์จะทำหน้าอย่างไรหากเห็นเขามาโผล่อยู่กลางห้องทำงานที่ตัวเองใช้เป็นห้องนอน...
...ยังไงก็ตาม คงไม่ถึงวิ่งไล่เตะเขาออกจากห้องหรอกนะ เขาไม่ได้มาทำอะไรชั่วร้ายซักหน่อย แค่จะมาชวนไปฉลองคริสต์มาส...
...ใจแข็งนัก แบบนี้ต้องตื้อ...
วิธวินท์ยืนอยู่หน้ากระจก เอียงแก้มด้านขวาดูรอยแผลเป็นที่กำลังจางลง จากนั้นหยิบโลชั่นขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าช้าๆ ก่อนจะยิ้มยิงฟันให้ตัวเองแล้วหันไปหยิฐกางเกงบ๊อกเซอร์สีขาวตัวเล็กมากสวม วิศวกรหนุ่มตากผ้าเช็ดตัวไว้บนราวแล้วเดินก้มหน้าเข้าไปในห้องทำงานที่คืนนี้จะกลายเป็นห้องนอนส่วนตัวเช่นเคย สายตามองหาเสื้อกล้ามสีฟ้าอ่อนตัวโปรดที่หยิบออกมาจากเป้แต่ลืมวางไว้ที่ไหนซักแห่ง
วิธวินท์ฮัมเพลงเบาๆ อย่างอารมณ์ดี เครื่องเสียงเล่นเพลง “เพียงเธอคนเดียว” ของ แบงค์ นิตินัย นักร้องชื่อดังที่เพิ่งจะออกอัลบั้มชุดใหม่ ตอนแรกเขาไม่เคยฟังเพลงของนักร้องหนุ่มหน้าใสเพราะคิดว่าร้องเพลงรักหวานๆ แต่พอได้ฟังก็ชอบเพราะน้ำเสียงเต็มไปด้วยพลัง ขัดกับหน้าตาและบุคลิก
“ก็เพราะมีเธอคนเดียว จึงไม่เหลียวมองใคร
เพราะมีเธอในใจ ทุกวัน ทุกคืน
ฉันจึงทนสู้ไป ไม่เคยหวั่น
ขอเพียงได้เธอนั้น ฉันก็...
วิธวินท์ชะงัก อ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นและมองเห็นชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลายืนอมยิ้มอยู่กลางห้องแล้วยักคิ้วให้
“คุณธีรดนย์ เข้ามาได้ยังไง” วิธวินท์ถามเสียงห้วน
ธีรดนย์ไม่ตอบ เอียงศีรษะชี้ไปที่ประตูราวจะบอกว่าเขาก็เข้ามาทางประตูนั่นเอง ก่อนจะหันกลับมาอมยิ้ม ส่งสายตาแพรวพราวให้กับคนที่นุ่งกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเล็กตัวเดียงยืนอยู่กลางห้อง
“เมอรี่ คริสต์มาสครับ ซานตาคลอสน้อย เอ๊ะ หรือว่าคุณเป็นกวางเรนเดียร์” ธีรดนย์ยิ้มพราว สองตามองวิธวินท์จากหัวจรดเท้า “แต่ผมว่าน่าจะเป็นสโนว์แมน”
...ขาวเนียนจริงๆ ให้ตายสิ...
“ออกไปเดี๋ยวนี้” วิธวินท์ไล่
“อ้าวไล่แขกแบบนี้เลยหรือวิธวินท์ คนอุตส่าห์มาเมอรี่ คริสต์มาส ผมจะมาชวนไปหาอะไรดื่มฉลองกันซักหน่อย” ธีรดนย์เลิกคิ้ว
“ผมไม่ฉลอง ผมจะนอน” วิธวินท์หันซ้ายหันขวา มองหาเสื้อจะหยิบมาสวม ในใจนึกฉุนธีรดนย์ยิ่งนัก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอายที่ฝ่ายนั้นมองจนตาเยิ้ม
...น้ำลายไหลเชียว มาทำหน้าเจ้าชู้แบบนี้ อยากจะกระโดดเข้าไปต่อยหน้ายิ้มๆ ของธีรดนย์นัก...
“ผมจะพาคุณไปฉลอง” ธีรดนย์ยืนกราน
“ราตรีสวัสดิ์” วิธวินท์ไล่แขกเสียงห้วน แล้วหันกลับเดินออกไปยังประตูด้านหลังของออฟฟิสเพราะต้องการหนีหน้าธีรดนย์ หรือไม่ก็ไปหาเสื้อมาสวมเสียก่อน หลังจากนั้นจะออกมา “ไล่” ธีรดนย์อีกครั้งหากฝ่ายนั้นไม่ยอมไป
เดี๊ยะมีต่อ... ตอนนี้จะตีหนึ่งแล้ว ง่วง ขอไปนอนล่ะครับ นอนตีสองกว่ามาหลายวันแล้ว
-
+1 ค่ะ
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณดนย์บุกถึงที่เลยเชียว :haun4:
ตอนต่อไปจะเป้นยังไงบ้างเนี่ย :o8:
ทำงานหนัก พักผ่อนเยอะๆนะพี่นาย :L2:
-
ตาดนย์บุกถึงห้องนอน ถ้ายังไม่ได้กินอีกละก็
เลิกเป็นพ่อนักรักเถอะ โดนจับตอนดีกว่านะ อิอิ
-
สุดยอด บุกไปถึงรังนอน
-
คุณดนย์ของเค้า น่ารักที่สุด ตื้อเท่านั้นค่ะ
บุกมาขนาดนี้ ลุยโลดอย่าถอย
-
เอาล่ะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยเสือบุกมาถึงถิ่น
คุณดนย์ถ้ามะไ้ด้อะไรกลับไปเลยก็ "อ่อน" เต็มที่ล่ะนะ
มันต้องได้อะไรบ้างล่ะ สักฟอดดดดดดดดดดดดก็ยังดี จัดให้ไวนะคุณดนย์
ปล.คุณนายยยยยยยสู้ๆนะคะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
-
บุกมาขนาดนี้เเล้ว..ต้องจัดไปอย่าให้เสียเที่ยวน่ะ o13 o13 o13
-
รุกวินธ์ระยะประชิดตัวแบบหายใจรดต้นคอเลยนะดนย์
เอ้า จะคอยดูว่าจะตื้อได้ซักแค่ไหน ก้อทางโน้นไล่ป่าวๆออกจะขนาดนั้น
แนะนำให้ปล้ำเลยค่ะ อร้าย พิมพ์อะไรลงไป ก้อมันดึกแล้วนี่คะ อาจจะมีเพื้ยนๆกันบ้าง แต่ยังยืนยันให้ปล้ำเลย
-
ฉลาม....บุก :m20:
-
ลุ้น...ลุ้น อยากให้วินธ์ โดน :oo1: จัง อิอิ
ไม่รู้หื่นไปเปล่าวะกรู ยังไงก็เชียร์คุณดนย์ต่อไป
แต่ขอบอกว่าค้างมากมายอ่ะ พี่นายรีบมาต่อไวไวนะ
แต่อย่าลืมรักษาสุขภาพตัวเองด้วยนะ มินิเป็นห่วงคับ :L1:
-
มีไส้ศึกอยู่ภายใน บริษัท ฯ ด้วย
สงสัยคราวนี้คงรอดยาก แต่ที่เจ็บใจ เพื่อนรัก ... นายภมรตัวดีก็เป็นไปกับเขาด้วย
เอาพี่นายสู้ ๆ จะเป็นมหาบัณฑิต มันต้องยากหน่อยนะครับ หรือจะเอาแบบที่เค้าแซวกันว่า
" เงินครบ จบแน่ " อย่างที่หลาย ๆ แห่งเค้าทำกันอยู่ :ped149: นะครับ เป็นกำลังใจให้เสมอ
ถ้าอยากจะคลายเครียด ก็มีต่อนิยายบ่อย ๆ นะครับ :z2:
-
อ๊าก... มันค้างนะขอรับ จะยังไงต่อเนี่ย ดนย์จะทำสำเร็จไหม ลุ้นๆๆๆ
-
อื๋อ............ข้าพเจ้าตื่นมาค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ง่ะ.....คาง ข่าง ข้าง ค้าง ขาง
พี่นายยยยยยยยยยยยยย
ตืานมาก่อนเร้วววววววววววววววววว
เรื่องนอนเรื่องเล็กนอนเมื่อไหร่ก็ได้นี่นา ตื่นมาอัพก่อนเร้ววววววววววววว
คนดีของผม นะนะนะนะนะนะนะนนะ
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:a5: :serius2:
-
จะรอดไหมเนี่ย :haun4:
o22
-
โห........ค้างอย่างแรง........... :z3: :z3: :z3:
ไม่อยากคิดนะบ๊อกเซอร์สีขาว :haun4: :haun4: :haun4:
คุณนายครับรีบมาต่อนนะครับอย่าทำให้คนอ่านค้างงงงงงงงงงงงงง :m31: :m31:
ขอให้ทำ thesis ผ่านนะครับ :3123: :L2: :3123: :L2: :กอด1:เป็นกำลังใจให้ครับ
+1
-
...งอล
-
กีสสสสสสสสสสสสสสสสสส ทำตัวเป็นโจรย่องเบาระวังเจอเป่าดับน่ะค้าบบบบบบบ
-
จะได้ขี่กวางเรนเดียร์..หรือเขี่ยสโนว์แมนเล่น?
-
มารอ
:oo1:
-
ค้างงงงง คับ
เล่นปล่อยค้างไว้แค่นี้เลยเหรอคับ
ใจร้ายมากเลยพี่
คุณดลแอบบุกเข้าถ้ำเสือ เอ๊ะหรือถ้ำกวาง
แล้วก็เห็นอะไรดีๆ เยอะแยะเลย
ลุ้นตอนต่อคับ
-
รออยู่แล้วค่า
-
คุณดนย์ มันจะเกินไปป่าวเนี่ย บุกมาถึงที่ทำงานยามวิกาล แถมยัง
มาอมยิ้มมองคนตัวขาว ๆ ใส่บอกเซอร์อยู่กลางห้องอีก
เดี๋ยวเถอะ :laugh:
พี่นาย Thesis สำคัญก็จริงครับ แต่ สุขภาพก็สำคัญไม่แพ้กันนะครับ
อย่าหักโหมเกินกำลังหละคร๊าบบบบ เดี๋ยวจะไม่จบ ป. ตรี เพราะ
ร่างกายไม่อำนวยนะครับ :กอด1:
-
ผมไปเที่ยวเขาค้อมาสองสามวันกลับมา สงสารคุณครูจังเลยคร้าบ
มิตรภาพของเพื่อนนี่มันมากจริงๆนะคร้าบ ยอมได้แม้กระทั้งสิ่งที่ต้องทำให้ตัวเองเสียใจ
อย่าทำให้เพื่อนเสียใจนะคร้าบ จัดการคุรดนย์ซะ.......กวางน้อย อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
แวะมาจิ้มเด็กแว๊นคะ 1069
เลขสวยเกิ๊น
สู้นะคะ :L2:
-
สู้ๆ กับการปลุกปั้นธีทิสนะคะ มันเหนื่อยยากเราเข้าใจ แต่ผลลัพธ?น่าชื่นใจคุ้มค่ากัน
ปล.เกลียดคนโลเลลลลล
-
เอาล่ะเหวย
บุกถึงถิ่นเสือเลยวันนี้ คุณดนย์จะได้เรื่องมั้ยน้อ :z1:
-
:L2: :L2:
:ped149: :ped149:
-
กวางน้อยจะเสร็จนายพรานอย่างธีรดลย์ไม๊เนีย :L2:
-
ต่อเร็วๆๆๆๆ
คาฟ.....
ใจจาขราดดดดดดด
-
o9 ไม่ยอมแอบมาดูเค้าโป๊เงียบๆ
ถ้ามาเร็วกว่านี้ก็เห็นหมดเลยซิ เพิ่งหยิบบ๊อกเซอร์มาใส่เอง :fcuk:
-
บุกถึงถิ่นจะได้เรื่องมั้ยอ่ะ ? ใจกล้าจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ...
รออยู่นะคะ ... :L2:
-
จะเป็นยังไงต่อไป แอร๊ยยย :haun4: คิดไปไกลแล้วอ่ะ
-
เสร็จแหง๋ :z1:
ธีรดนย์ สู้ สู้ :laugh:
-
ขอโทษที่ทำให้อารมณ์ค้างกันนะครับ แต่ในชีวิตจริงไม่เคยทำให้ใครค้างหรอกครับ :pigha2:
ขอบคุณสำหรับความเห็นและกำลังใจ ตอนนี้ต้องอ่านหนังสือสิบกว่าเล่มภายในหนึ่งอาทิตย์ครับ เคยกันไหมครับที่ส่งงานอาจารย์แล้วส่งกลับมาพร้อมกากบาทและมีแสตมป์สีแดงใหญ่ขนาดเท่า A4 บอกว่า "ทำใหม่"
อยากจะร้องให้ แต่พอดีเป็นคนชอบสู้ตายไม่เคยถอย ก็เลยยืดหน้าอย่างทรนงแล้วชูสองนิ้ว เอียงหน้า ทำแก้มป่องนิดๆ แล้วพูดว่า "สู้ตายฮ่ะ"
ตอนที่เหลือของบทที่ 29 มาแล้วครับ ขอบคุณครับที่เชียร์ผม เอ๊ย ธีรดนย์ :pigha2: ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ชีวิตมีก็มีวิวัฒนาการของมันบ้างล่ะนะ :เฮ้อ:
บทที่ 29 ต่อ
“ราตรีสวัสดิ์” วิธวินท์ไล่แขกเสียงห้วน แล้วหันกลับเดินออกไปยังประตูด้านหลังของออฟฟิสเพราะต้องการหนีหน้าธีรดนย์ หรือไม่ก็ไปหาเสื้อมาสวมเสียก่อน หลังจากนั้นจะออกมา “ไล่” ธีรดนย์อีกครั้งหากฝ่ายนั้นไม่ยอมไป
แต่ทันใดนั้นไฟก็ดับ ธีรดนย์กับวิธวินท์อุทานขึ้นพร้อมกันแล้วตามด้วยเสียงดังโครม และเสียงร้องของธีรดนย์เพราะคงเดินชนโต๊ะหรืออะไรซักอย่าง
“คุณธีรดนย์ กลับไปซะเถอะ ดึกขนาดนี้แล้วคุณมาวุ่นวายอะไรที่นี่” วิธวินท์ตะโกนไล่
“กลับได้ยังไง มองไม่เห็นทาง อูยเจ็บ” เสียงธีรดนย์ตอบในความมืด
“คุณยืนอยู่เฉยๆ อย่าขบัย เดี๋ยวจะเดินชนของเสียหาย”
“เออนี่ คุณกลัวของพัง แทนที่จะห่วงว่าผมจะเจ็บตัว” ธีรดนย์บ่น
“คุณจะมาทำไมก็ไม่รู้” วิธวินนท์บ่นเช่นกัน พลางเดินคลำทางออกไปทางด้านหลังของสำนักงานเพื่อตรวจดูระบบไฟ
“วิธวินท์ จะหนีไปไหน” ธีรดนย์ร้องตามเมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มห่างออกไป
“ผมจะหนีที่ไหนเล่า ผมจะไปดูไฟ”
“อย่าทิ้งกันไว้แบบนี้สิ ผมกลัวความมืด” ธีรดนย์เสียงอ่อน
“จะบ้าหรือ เป็นผู้ใหญ่ ตัวโตขนาดนี้ กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง” วิธวินท์บ่นเสียงดัง
“ถ้าบอกว่ากลัวผีก็จะหาว่าผมไร้สาระเกินไป”
“อยู่เฉยๆ ตรงนั้นล่ะ” วิธวินท์ไม่สนใจเพราะคิดว่าธีรดนย์อาจแกล้งพูด วิศวกรหนุ่มเดินไปที่ประตูแล้วออกไปจากห้อง มุ่งตรงไปยังตู้ไฟ แสงไฟจากนอกอาคารส่องเข้ามาพอให้เขามองเห็นทาง ไม่นานก็มาหยุดยืนอยู่หน้าตู้ควบคุมไฟ วิธวินท์ผลักแผงควบคุมไฟให้ไปอยู่ที่ตำแหน่ง “ON” ไฟสว่างวาบขึ้นมาไม่ถึงสามวินาทีแล้วก็ดับลงอีกเพราะเบรกเกอร์ดีดกลับมาเช่นเดิม วิธวินท์สบถอย่างอารมณ์เสียพร้อมได้ยินเสียงโครมครามในห้องทำงาน จึงส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความระอาที่ธีรดนย์ไม่ยอมเชื่อ
...คนอะไร ดื้อเป็นเด็กแบบนี้ น่าจะให้อยู่ในความมืดนานๆ กลัวความมือจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้...
...แล้วนี่มาทำไม ที่บอกว่าจะมาชวนเขาไปฉลองคริสต์มาสนั้นสงสัยเป็นข้ออ้าง ที่จริงแล้วคงตั้งใจว่าจะมา...
...เฮ้ย จะบ้าหรือ นี่กะจะมาเผด็จศึกเขาถึงนี่เลยหรือนี่ เล่นกันขนาดนี้หรือไง ช่างกล้านัก แล้วใครเปิดให้เข้ามาในบริษัทวะ ยามหรือจะกล้าถ้าไม่มีใครสั่งเอาไว้...
...ต้องมีใครเป็นใส้ศึกแน่ๆ ไม่น่าจะใช่อายุธ ผู้ต้องสงสัยคนเดียวก็คงเป็นภมร เจ็บใจนัก ไอ้ผึ้งงาน เจออีกทีละน่าดู...
“วิธวินท์ ช่วยด้วย” เสียงธีรดนย์ร้องดังออกมาจากห้องทำงาน ตามด้วยเสียงโครมครามอีกครั้ง
วิธวินท์เบ้ปาก แล้วแก้ไขตู้ควบคุมไฟอย่างใจเย็นจนเรียบร้อย ไฟสว่างขึ้นและใช้งานได้เช่นเดิม วิศวกรหนุ่มจึงคว้าเสื้อที่แขวนอยู่หน้าห้องน้ำมาสวมแล้วเดินกลบไปที่ห้องทำงาน ตั้งใจว่ายังไงก็จะจัดการไล่ธีรดนย์ออกไปให้ได้
แต่เมื่อเข้ามาในห้อง วิธวินท์ก็เกือบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มมาดเท่ หลงตัวเอง ที่คิดว่าหล่อเร้าใจกว่าใครนอนหงายอยู่กลางห้อง มีจอคอมพิวเตอร์และสายระโยงระยางวางพาดอยู่หน้าอกและหน้าทอ้ง กล่องใส่อุปกรณ์อิเลคทรอนิกส์กองอยู่บนหน้าขา แฟ้มและกระดาษกระจัดกระจายอยู่บนพื้น
“คุณทำอะไร” วิธวินท์กระชากเสียง ทำหน้าดุ ทั้งที่พยายามกลั้นหัวเราะ
“ผมก็ล้มนะสิ ถามได้” ธีรดนย์น้ำเสียงหงุดหงิด พยายามหยิบสิ่งที่อยู่บนตัวออก
“คุณทำข้าวของผมเสียหาย ซีพียูกับจอคอมพิวเตอร์คงพักแล้ว”
...ดีนะที่พรินเตอร์ไม่หล่นลงมาทับหัว ถ้าเครื่องนั้นไม่ใหญ่และหนัก เขาก็อยากให้หล่นใส่ธีรดนย์เสียจริงๆ...
“ผมยินดีชดใช้ มาช่วยผมก่อนสิวิธวินท์”
“พูดไม่มีหางเสียงเลย”
“วิธวินท์จ๋า ช่วยผมหน่อยสิจ๊ะ” ธีรดนย์ประชดทันที แต่ไม่รอให้อีกฝ่ายเข้าไปช่วย มือยังพยายามดึงสายต่อคอมพิวเตอร์ออก ส่วนวิธวินท์ก็โวยวายว่าจะทำให้ของเสียหายและจะทำให้สแกนเนอร์กับอุปกรณ์ต่อพ่วงชิ้นอื่นๆ หล่นลงมาด้วย
“คุณต่อสายอะไรระโยงระยางเยอะแยะไปหมด ทำไมไม่รู้จักใช้ไร้สายกับเขาบ้าง” ธีรดนย์บ่น และในที่สุดก็เอาตัวออกมาจากความยุ่งเหยิงได้
“พังหมดเลย” วิธวินท์ถอนหายใจ แล้วส่ายหน้า เดินเข้าไปก้มเก็บสิ่งของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ลืมนึกไปว่าตัวเองใส่เสื้อตัวโคร่งและกางเกงตัวเล็ก และอีกคนที่นอนหงายอยู่บนพื้นก็แอบมองตาเป็นมัน
“ขอเปลี่ยนจากการขอโทษเป็นการชดใช้นะครับ” วิธวินท์พูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย จึงไม่เห็นว่าธีรดนย์อมยิ้ม นัยน์ตาวิบวับ
“พาออกไปซื้อคืนนี้ยังได้เลย”
“ใครที่ไหนเขาขายกัน”
“วิธวินท์” ธีรดนย์เสียงเบา “ไปหาอะไรดื่มกันเถอะ ผมอยากฉลองคริสต์มาส”
“เละเทะอย่างนี้จะไปไหนได้ยังไง ผมต้องเก็บของให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวโดนอายุธด่าตายเลย”
“แล้วค่อยมาเก็บ” ธีรดนย์ต่อรอง
“ไม่ได้หรอก คุณอยากจะดื่มอยากจะฉลองก็ไปคนเดียว” วิธวินท์ส่ายหน้า
“ผมอยากฉลองกันคุณ” ธีรดนย์เสียงนุ่ม เอื้อมมือไปกุมมือของวิธวินท์ที่กำลังหยิบสายคอมพิวเตอร์ท่าวางอยู่บนพื้น ชายหนุ่มดึงมือกลับทันทีแล้วเงยหน้าขึ้นมาทำตาดุใส่คนที่ฉวยโอกาสตอนเผลอ
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ” คนโดนแต๊ะอั๋งทำเสียงห้วน
“ทำไมล่ะ ผมทำแบบนี้มันผิดตรงไหน ผมแสดงความในใจออกมาไม่เห็นแปลก คุณสิ คิดยังไง จะเก็บงำเอาไว้ทำไม” ธีรดนย์พูดเสียงเรียบ ตาจับอยู่ที่แก้มแดงๆ ของชายหนุ่มที่เขาเฝ้าจีบอยู่หลายเดือนแล้ว
“อยากให้ผมแสดงอารมร์จริงๆ หรือ” วิธวินท์พูดขึ้นเสียงเย็นหลังจากเงียบไปชั่วครู่ “ได้เลย ผมอยากให้คุณเลิกยุ่งกับผมเพราะผมไม่ต้องการให้เพื่อนเสียใจ และผมอยากให้คุณจริงจังกับภิรายุ คนดีๆ อย่างนั้นคุณจะต้องเสียดายหากปล่อยให้หลุดลอยไป หรือถ้าคุณไม่คิดจะจริงจัง ก็เลิกยุ่งกับเพื่อนผม เลิกยุ่งกับผม เลิกยุ่งกับเราทั้งสองคน”
“ผมบอกแล้วไงว่าหากคุณยอมเป็นแฟนผม ผมจะไม่ยุ่งกับภิรายุ”
“คุณนี่พูดไม่รู้เรื่อง” วิธวินท์ถอนหายใจเสียงดัง
“ก็คนมันชอบซะแล้วจะให้ทำยังไง” ธีรดนย์ยักไหล่
“คุณมันคนหลายใจ ชอบใครไปทั่ว มั่วไม่เลือก”
“อย่ามาว่ากันขนาดนี้นะวิธวินท์” ธีรดนย์เสียงเข้มขึ้น
“ยังน้อยไปสำหรับประธานสมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทย อย่ามาพูดว่าผมว่าคุณน้อยไป ถ้าถึงขนาดคุณติดสติกเกอร์ไว้บนรถแบบนี้ มันก็ต้องสื่อถึงตัวตนคุณบ้าง ไม่ให้เชื่อไม่ได้หรอก นี่ยังไม่นับพฤติกรรมของคุณนะ”
“ถ้าคุณสังเกต จะเห็นว่าพฤติกรรมของผมเปลี่ยนไป และผมก็เอาแต่ตื๊อคุณไม่เลิกลา ทำไมล่ะวิธวินท์ เคยคิดไหมว่าทำไม แล้วไอ้สติกเกอร์บ้าๆ นั่นนะ ผมดึงทิ้งออกไปตั้งนานแล้ว จะดูไหม จะพาไปดูที่โรงรถที่บ้านคืนนี้เลย รถคันนั้นตั้งแต่คุณขับปาดหน้า ผมก็ไม่ค่อยขับ” ธีรดนย์อธิบาย
“รถยังมีตั้งหลายคัน แล้วประสาอะไรกับ...” วิธวินท์กระแทกเสียงแล้วรีบหยุด “ช่างเถอะ”
“รู้นะว่าจะพูดอะไร” ธีรดนย์พูดเบาๆ วิธวินท์ไม่ฟัง พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วลุกขึ้นตั้งใจจะเดินออกไปทางประตูหลังของออฟฟิสอีกครั้งแต่ธีรดนย์คว้าข้อมือเอาไว้
“วิธวินท์ให้โอกาสผมบ้าง”
“โอกาสอะไร คุณตั้งใจจะฟันผมให้ได้สิไม่ว่า” วิธวินท์กระชากเสียง
“นั่นก็ใช่ ผมยอมรับ แต่ไม่ได้คิดจะฟันแล้วทิ้งนะ” ธีรดนย์ทำหน้าจริงจัง “ที่บอกว่าให้โอกาส คือให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเอง”
“ว่าคุณฟันแล้วจะทิ้งจริงหรือเปล่าใช่ไหม” วิธวินท์แทรก “ฝันไปเถอะ ถ้าไม่รัก ไม่ได้ผมหรอก”
“ถ้าผมรัก คุณจะยอมเป็นของผมหรือ” ธีรดนย์โต้กลับเสียงกร้าว “คุณจะให้ผมพิสูจน์หรือเปล่าล่ะ”
“คนบางคนไม่รู้จักความรักหรอก” วิธวินท์หันขวับมามองหน้าธีรดนย์ “ ผมเบื่อจริงๆ เลยไอ้เรื่องรักใครข้างเดียวนี่ กี่คนต่อกี่คนที่ต้องเจ็บปวดกันเพราะเรื่องนี้ แต่ที่แน่ๆ คนใกล้ตัวผมกำลังทรมานอยู่ทุกคืนเพราะคนที่เขารักเอาแต่ลอยไปลอยมาหาความสนุกอยู่ทั่วเมือง”
“วิธวินท์” ธีรดนย์เสียงเข้ม ขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน รู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจยิ่งนัก
...ไม่เคยเลยที่จะรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบหัวแบบนี้ วันนั้นที่โดนภิรายุว่าไม่ต้องการรับเดนใคร เขาก็เจ็บพอสมควร แต่ตอนน้ ถ้อยคำเชือดเฉือนของวิธวินท์ทำให้เขาเจ็บยิ่งกว่า...
...ทำไม ไม่คิดว่าเขาจะจริงจังหรือรักใครเป็นบ้างหรือไง เขาก็มีหัวใจเหมือนกันนะ...
...แต่เรื่องรักใครข้างเดียวนี่อย่าหวังเลย เขาไม่มีวันรักใครข้างเดียวหรอก ยังไงๆ วิธวินท์ก็ต้องรักเขาให้ได้...
“ถ้ายังงั้น คืนนี้ผมก็คงได้ฉลองคริสต์มาสเหงาๆ คนเดียว” ธีรดนย์ทำหน้าสลด คอตก เปลี่ยนแผนใหม่ ในใจอยากทำให้วิธวินท์รู้สึกผิดที่ผลักใสเขาขนาดนี้ “เมอรี่คริสต์มาสนะครับวิธวินท์ นอนหลับฝันดี ฝันถึงคนที่คุณรักนะ ผมขอโทษที่มารบกวน”
...ราตรีสวัสดิ์สำหรับคืนนี้นะพ่อเรนเดียร์น้อย ธีรดนย์ไม่ยอมหยุดแค่นี้หรอก ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาก็จะพิสูจน์และเคลียร์ตัวเองแล้วเดินหน้าเต็มตัว อย่าคิดจะมาหลอกให้รักแล้วหักอก ไม่ยอมหรอก...
***29********
(http://upic.me/i/pk/coat1.jpg)
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
แผนนี้ใช้กันหนูวินได้แน่หรอ
:o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดคุณดนย์โดนซะมาให้เค้าพูดแทงใจดำโดยแท้
คุณวินท์ไม่อ่อนเป็นขี้ผึ้งรนไฟบ้างเลยนะนั่นอ่ะ เฮ้ออออออออออ
สู้เค้านะคนเจ้าชู้วววววววววววววววววววประตูดินรักจริงแต่การฟันคือฝันกันสูงสุด อิอิ
สู้ๆนะคะคุณนายยยยยยยยยยยยยยยยย :L2:
โหยยยยยยยยยรูปบั้นท้ายขาวจั๊วววววว แง่มๆ
-
โฮ โฮ โฮ สงสารคุณดนย์
สู้ต่อไปอย่าไปยอมแพ้นะ
-
น่าสงสารจังเลยอ่ะ เหมือนไม่ใครเห็นใจเลย อิอิ
-
น้องวินธ์ต้องเล่นงานให้หนัก
ถึงแม้จะเชียร์คุณดนย์
แต่ก็อยากให้รู้สำนึกถึงผลของความเจ้าชู้
จะได้เข็ด :beat: จริงไม๊คับพี่นาย :bye2:
-
555 เอาจิงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
นึกว่าจะห่อเหี่ยวซะล่ะพ่อพระเอก
ด้านได้อายอด ก็อดทนต่อไปแล้วกันนะคุณดนย์ :laugh:
-
คุณดนย์ไปบวชเถอะ อิอิ
-
น้องวินธ์ต้องเล่นงานให้หนัก ถึงแม้จะเชียร์คุณดนย์
แต่ก็อยากให้รู้สำนึกถึงผลของความเจ้าชู้
จะได้เข็ด :beat: จริงไม๊คับพี่นาย :bye2:
จะไปรู้เหรอคร้าบบบ คนเจ้าชู้เขาสำนึกกันเป็นด้วยหรือ อันนี้แค่สงสัยอยากรู้นะ ไม่ได้อะไรหรอก
-
แหมมมมม...ไม่รู้จัสงสารหรือว่าจะสมน้ำหน้าดี :L2: :L2:
-
ทำไมน้องวินไม่ยอมใจอ่อนบ้างเลยน้า ><
สู้เค้านะคุณดนย์!!
อยากอ่านฉากสวีทเร็วๆ จังค่ะ จะจบอยู่แล้วยังไม่เห็นวี่แววเลย :o12:
-
ช่าย
วิธวิน ฝากบอกว่า "ไม่สน" :laugh :laugh:
ล้อเล่นๆๆๆ รอสมหวัง หรือ สมหวังผู้อ่านอย่างเดียวก็ได้ คือ วิธวินโดน.....
รีบมา แล้วโชคดีกับรายงานนะคับ
-
อุตส่าห์ตามเข้าไปในรัง ยังไม่หวานมากพอที่จะได้กินอีก คุณดนย์เอ๊ยยยยยยยยยยยย
สงสัยจะเคยกินง่ายๆมากไป เลยไม่ค่อยมีความพยายามมากนัก ธ่อ
น้องวินย์อย่ายอมง่ายๆนะครับ
เดี๋ยวฟันเสร็จเข้ากลีบเมฆไปล่ะแย่เลย
เอาให้หมอบราบคาบแก้ว คลานเข่าเข้ามาหาดีกว่า
อย่างคุณดนย์ต้องจับถอดเขี้ยว ถอดเล็บ มัดให้แน่นหนาเหมือนปู
แล้วค่อยเชือดนิ่มๆนะน้องวินย์ จะจับเสือมันต้องพร้อมด้วยอาวุธครบมือนะคร้าบบบบบบบบ
ส่วนคุณดนย์ ถ้าคิดจะหยุดและลงเอยกับคนนี้ ต้องเปลี่ยนพฤติกรรมอีกเยอะเลย
อยากให้คู่นี้ลงเอยด้วยดีและหวานฉ่ำมากๆเลยครับ
-
o18 สันดอนมันขุดง่าย สันดาน(เจ้าชู้)มันขุดยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
มาดูกันต่อว่า ประธานสมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทย จะจัดการกับเรื่องความรักของตัวเองยังไง
ว่าแต่ว่า ไม่เคยเจ้าชู้นะจริงหรือ พี่นาย
+1 ให้เป็นกำลังใจในการหามุขให้คุณดนล์ พิชิตใจ หนุ่มวิธ
-
:เฮ้อ: ยังไม่มีแววว่าจะสมหวังเลยนะเนี่ย
-
อุตส่าห์มาแล้ว
น่าจะได้อะไรกลับไปบ้าง
คุณดนย์เนี่ย :เฮ้อ:
-
คุณดนย์ เจ้าเล่ห์จริงๆ
-
แล้วคุณดนย์จะเคลียร์ตัวเองอย่างไรหน้อ............ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ออกจะมากมายซะขนาดนั้น :m16: :m16: :m16:
ถึงคุณนายรูปประกอบสวยมาก o13 o13
รักคุณนาย :กอด1: :กอด1:
+1
-
ตื้อต่อไป..
-
คุณดนย์ไปไม่จิงหรอก ... แหม ไม้แข็งไม่ได้ เลยจะใช้ ไม้อ่อนล่ะสิ
ถ้าคุณดนย์ไม่เคยกิ๊กกั๊ก กับภิรายุมาก่อน อะไรมันอาจจะง่ายกว่านี้เน๊อะ
ลองคิดเล่นๆว่า คุณดนย์ เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ... แล้ว คุณคฑาวุธ จะเจ้าเล่ห์ขนาดไหนกันน๊า :laugh:
-
เล่นบทอ้อนอีกแล้วนะครับ คุณดนย์
คุณวินท์อย่าไปสนใจเลย อีกไม่นานคงเลิกไปเองมั้ง
-
ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก้อเอาด้วยกล
ไม่ได้ด้วยมนต์ เอาด้วยคาถา
ขุดมาทุกกระบวนท่าเลยคนย์ อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะตื้อครองโลกได้ขนาดไหน ความจริงเคล็ดลับมัยอยู่ที่อยากได้หัวใจวินธ์ก้อแค่เอาใจมาแลกเท่านั้นเอง
-
กรรมตามทันยิ่งกว่าติดจรวดสมน้ำหน้าคนเจ้าชู้ :z6:
-
คุณดนย์ไปไม่จิงหรอก ... แหม ไม้แข็งไม่ได้ เลยจะใช้ ไม้อ่อนล่ะสิ
ถ้าคุณดนย์ไม่เคยกิ๊กกั๊ก กับภิรายุมาก่อน อะไรมันอาจจะง่ายกว่านี้เน๊อะ
ลองคิดเล่นๆว่า คุณดนย์ เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ... แล้ว คุณคฑาวุธ จะเจ้าเล่ห์ขนาดไหนกันน๊า :laugh:
คฑาวุธไม่ได้เศษเสี้ยวของธีรดนย์เลยครับ
บทที่ 30
ธีรดนย์เดินไปตามทางเดินในคลับช้าๆ เพื่อตรวจตราดูความเรียบร้อย ช่างของบริษัท Network Solutions เริ่มเข้ามาทำงานวางระบบคอมพิวเตอร์ใหม่ได้กว่าห้าวันแล้ว วันนี้เมื่อเสร็จงานจากบริษัทเขาก็รีบตรงมาที่คลับ เผื่อจะมีโอกาสได้เจอกับ ‘วิศวกร’ คุมงาน หลังจากที่คลาดกันมาหลายวัน แต่ครั้นนิวัตผู้ช่วยของเขาชี้ตัวให้รู้ว่าวันนี้วิศวกรคุมงานเป็นใคร ธีรดนย์ก็หน้าบึ้ง
“คุณวิธวินท์มาแค่สองสามวันแรก มาไม่เป็นเวลา เข้ามาดูเดี๋ยวเดียวแล้วก็ออกไป คนมาประจำคือคุณอนุชิต คุณภมรบอกว่าเก่งไม่แพ้กัน คุณดนย์จะคุยกับคุณอนุชิตไหมครับ”
“ไม่ต้อง” ธีรดนย์ส่ายหน้าแล้วนิวัตเรื่องอื่นไปเรื่อยๆ จนถึงเรื่องที่คุณบรรณวิทย์ เจ้าของคลับคู่แข่งที่ทาบทามขายหุ้นให้ธีรดนย์
“ผมบอกไปแล้วว่าคุณดนย์ยังไม่สนใจ แต่ทางโน้นก็ไม่มีท่าทีจะเลิกตื๊อครับ” นิวิตสรุปรายงาน “คิดว่าคุณบรรณวิทย์จะส่งลูกชายมาเจรจาอีก”
“คราวนี้ถ้ามาอีกก็ให้พบผม เดี๋ยวจะคุยเอง” ธีรดนย์พูดสั้นๆ แล้วหยุดยืนมองวิศวกรร่างเล็กที่ยืนสั่งงานช่างอยู่ไม่ไกลนัก ในใจอดประชดประชันศรายุธไม่ได้ว่าช่างมีความสามารถหาลูกน้องหน้าเด็กได้ดีนักเชียวเพราะอนุชิตนั้นหน้าอ่อนพอๆ กับวิธวินท์ ดูผ่านๆ เหมือนจบมัธยมปลายมาใหม่ๆ ด้วยซ้ำ
...นี่ไม่สนข้อเสนอแกมขู่ของเขาเลยหรือนี่ เขาบอกว่าถ้าวิธวินท์ไม่ได้เป็นวิศวกรคุมงานนี้เขาก็จะไม่จ้าง แต่กลับหลอกเขาด้วยการให้วิธวินท์มาทำงานแค่สองสามวันแรกแล้วก็ให้คนอื่นเป็นคนรับผิดชอบโครงการ...
...ศรายุธไม่กล้าขัดเขาหรอก แต่วิศวกรนี่สิ คงไม่กลัวเขาแม้แต่นิด...
ธีรดนย์หยิบโทรศัพท์ออกมากจากกระเป๋ากางเกง เพื่อโทรไป ‘ต่อว่า’ วิศวกรมือหนึ่งของบริษัทคอมพิวเตอร์เจ้าปัญหา
ธีรดนย์เดินขึ้นมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องสำนักงานชั้นสองของบริษัท Network Solutions ขณะนี้เป็นเวลาหกโมงเย็น พนักงานกลับกันหมดแล้ว เหลือแต่วิธวินท์อยู่คนเดียวในห้องผู้บริหาร ชายหนุ่มนั่งก้มหน้าเขียนอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะ และคงเปิดเพลงดังลั่นเพราะธีรดนย์ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาเป็นเพลงร๊อคจังหวะหนักหน่วง
...จะมาทิ้งเขาง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้หรอก ไม่ต้องมาเล่นบทผู้เสียสละเด็ดขาดเลยนะวิธวินท์ อยู่ดีๆ จะมาผลักไสไล่ส่งให้ไปเป็นของภิรายุไม่ได้...
ธีรดนย์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อจะเข้าไปเผชิญหน้ากับวิธวินท์เพราะรู้ว่าคงจะคุยกับชายหนุ่มไม่ได้ง่ายๆ นัก จากการคุยกันทางโทรศัพท์เมื่อตอนบ่าย วิธวินท์ยังไม่ยอมเปลี่ยนความคิดที่จะผลักไสให้เขาไปคู่กับภิรายุ ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็เอาแต่ยืนกรานว่าไม่อยากให้ภิรายุเสียใจ
วิธวินท์เป็นคนแข็ง เด็ดเดี่ยว และดื้อรั้น และที่สำคัญสนิทและรักเพื่อนมาก
...ภิรายุเป็นคนดี เป็นคนน่ารัก คุณควรจะเปิดใจพิจารณาเพื่อนของผมให้ลึกซึ้งมากกว่านี้...
...เขารู้ แต่เขาไม่ได้รักนี่นา...
เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป ธีรดนย์ก็ได้ยินเสียงเพลงดังลั่น วิธวินท์ยังไม่รู้ว่ามีคนเดินเข้ามาจนกระทั่งธีรดนย์ไปยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน วิศวกรหนุ่มจึงรู้สึกตัว เงยหน้าขึ้นมามองด้วยแววตาสงบนิ่ง
“วิธวินท์ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย” ธีดรนย์พูดเสียงดังแข่งกับเสียงดนตรี ยกมือส่งสัญญาณให้ชายหนุ่มลดความดังลง แต่วิธวินท์นั่งเฉย ธีรดนย์หันมองหาเครื่องเสียงเพื่อจะลดความดังเองแต่นึกได้ว่าวิธวินท์คงเปิดเพลงจากคอมพิวเตอร์จึงเดินอ้อมไปหลังโต๊ะ วิธวินท์ลุกขึ้นทันทีราวกับจะขวางกั้นเขาไม่ให้เข้าใกล้
“ปิดเพลงสิครับ ผมมาคุยด้วย” ธีรดนย์ทำหน้าเคร่ง แต่วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วเดินไปที่ประตู ธีรดนย์เดินตาม ในใจอยากคว้าร่างสูงใหญ่นั้นมากอดเอาไว้แล้วรัดให้แน่น วิธวินท์จะได้ขาดใจตายคาอกของเขาเสียเลย
“ว่ามา” วิธวินท์หันมาพูดกับธีรดนย์เมื่อเดินออกมาจากห้องแล้วยืนอยู่เหนือบันไดของห้องโถงเล็กๆ หน้าห้องทำงาน
...ดูเอาเถอะ แม้จะคุยกันก็ยังกวนได้ขนาดนี้ แค่ลดเพลงลงให้ค่อยหรือปิดเพลงก็ได้แต่ก็ไม่ยอมทำ...
“คุณหลบผมทำไม” ธีรดนย์ถาม
“ผมไม่ได้หลบ” วิธวินท์ยักไหล่เช่นเคย
“แล้วทำไมไม่ไปทำงาน”
“อายุธเปลี่ยนให้คนอื่นไปทำแทน”
“ผมไม่อนุญาต” ธีรดนย์เสียงแข็ง “ผมไม่ไว้ใจ ระบบคอมพิวเตอร์ของคลับสำคัญมาก จะส่งคนอื่นไปทำไม่ได้เด็ดขาด ต้องเป็นคุณเท่านั้น”
“นี่หรือเรื่องที่คุณอยากจะมาคุยกับผม” วิธวินท์ทำเสียงเยาะๆ แล้วเดินไปจะลงบันไดธีรดนย์ยื่นมือไปขวางเอาไว้ ชายหนุ่มเลยหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับอีกฝ่ายว่า “อย่ามาเล่นแกล้งกันแบบนี้เลย ในสัญญาก็ไม่ได้ระบุว่าใครจะต้องเป็นคนทำ คุณไม่ต้องมาเล่นสกปรกนะ ไม่งั้นผมจะยุให้อายุธฟ้อง”
“เชิญ ผมไม่กลัวหรอก” ธีรดนย์ยักไหล่
“คุณชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่ ตั้งแต่ตอนแรกแล้วที่ขู่ว่าจะไม่ยอมจ่ายเงินค่าติดตั้งระบบที่บริษัทและค่าซ่อมระบบที่คลับถ้าผมไม่เข้าไปพบเพื่อขอโทษคุณเรื่องไม่เป็นสาระ ถ้าไม่สงสารอายุธ ไม่ห่วงพนักงาน ผมก็ไม่ทำหรอก แต่ตอนนี้ ผมไม่ยอมคุณหรอกจะบอกให้”
“คุณไม่รู้จริงๆ หรือว่าทำไม” ธีรดนย์ลดเสียงลง เอียงหน้ามองวิธวินท์ที่ก้มหน้ามองบันไดลงสู่ชั้นหนึ่ง
“คุณเบื่อ เลยหาอะไรเล่นสนุก”
“ไม่รู้จริงๆ หรือทำไมผมถึงได้ตามตอแยคุณนัก”
“คุณไม่ชอบหน้าผมที่แข่งรถกับคุณและชนะทุกครั้ง แล้วยังทำประแจตกใส่หัวคุณอีก และไม่ยอมทำตามคำสั่งของคุณ” วิธวินท์ตอบเสียงเบา
“ปากแข็ง” ธีรดนย์ขยับเข้าไปใกล้ แต่วิธวินท์ขยับออกห่างไปยืนอยู่เหนือบันไดขั้นแรก ทำทีราวกับว่าจะกระโจนลงบันไดทันทีหากต้องการวิ่งหนีธีรดนย์
“คุณเจ็บใจที่ผมแอบเข้าไปในคลับของคุณโดยไม่จ่ายเงินได้ถึงสองครั้ง”
“รู้แล้วว่าผมคิดยังไง แต่ก็ยังทำเป็นดื้ออีก” ธีรดนย์อมยิ้ม “ถ้าอยากให้ผมพูดตรงๆ ผมก็จะพูด”
วิธวินท์ขยับตัว ก้าวลงบันไดทันที แล้ววิ่งลงบันไดไปต่อหน้าต่อตาธีรดนย์ซึ่งรีบตามลงไปไม่รอช้า
“วิธวินท์ เลิกวิ่งหนีผมได้แล้ว” ธีรดนย์ร้องบอกแต่อีกฝ่ายทำเป็นหูทวนลม กระโจนพรวดเดียวชั้นล่างแล้วผลักประตูออกไปข้างนอก
“วิธวินท์ หยุดคุยกันก่อนสิ อย่ามาเดินหนีกันไปเฉยๆ แบบนี้นะ คุณนี่ยังไง คนคุยด้วย เดินหนีไปแบบนี้เขาเรียกว่าไม่มีมารยาท ต้องบอกให้อายุธทำโทษซะแล้ว”
“อายุธไม่กล้าหรอก” วิธวินท์ตอบโดยไม่หันมามอง เดินช้าๆ ไปตามฟุตบาธหน้าอาคารสำนักงาน
“ผมก็ว่างั้นล่ะ อายุธของคุณอ่อนไป เอาคุณไม่อยู่ ผมนี่ล่ะจะเป็นคนทำแทน” ธีรดนย์เร่งความเร็วจนเดินทันอีกฝ่าย ไหล่เกือบชนไหล่ “คุณหนีผมไปไหนไม่ได้หรอกวิธวินท์ ผมไม่เลิกพยายามที่จะตามคุณหรอก ยิ่งหนีผมก็จะยิ่งตาม เรื่องที่จะโละผมให้ภิรายุนั้นอย่าหวังเลย ผมไม่ใช่สิ่งของที่คุณจะมาโยนให้ใครได้ง่ายๆ ผมไม่ได้รักภิรายุ”
วิธวินท์หยุดเดินทันใด หันหน้ามาเผชิญกับธีรดนย์ด้วยสายตาแข็งกร้าวแล้วพูดว่า “คุณทำร้ายภิรายุ รู้อยู่ว่าภิรายุรักคุณแต่คุณก็ยังทำกับเพื่อนผมได้ลง ผมไม่ต้องการเห็นเพื่อนมีความทุกข์ ไม่ต้องการเห็น...”
“ผมบังคับใจภิรายุไม่ได้ แล้วใครก็บังคับใจผมไม่ได้ คุณก็บังคับใจผมไม่ให้ชอบคุณไม่ได้” ธีรดนย์พูดแทรกเสียงเข้ม ใบหน้าเคร่งขรึม
“อย่ามาพูดว่าคุณชอบผม”
“คุณชอบผมเหมือนกัน ยอมรับเสียเถอะ เลิกใจแข็งได้แล้ว”
“หลงตัวเอง” วิธวินท์กระชากเสียง
“หลอกตัวเอง” ธีรดนย์ตอบ
“คุณไปซะเถอะ ผมไม่อยากพูดกับคุณ” วิธวินท์หันหน้าหนีแล้วเดินต่อไปโดยเร็ว
ธีรดนย์ไม่ได้เดินตามแต่ส่งเสียงตามมาว่า “อย่าคิดอะไรไม่ได้เรื่องสิ วิธวินท์ ไม่ต้องมาเล่นบทเพื่อนผู้เสียสละ ถึงคุณบอกให้ผมเลิกยุ่งกับคุณและหากผมทำตามที่คุณบอก นั่นไม่ได้หมายความว่าภิรายุจะสมหวัง เพื่อนคุณยิ่งจะทุกข์มากกว่าเดิม เพราะภิรายุรู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
“ไปไกลๆ เลยไป ไปหาเอาที่อื่น” วิธวินท์หันขวับมาตะโกนไล่ธีรดนย์แล้วเร่งฝีเท้าขึ้น ในใจอยากจะสั่งให้ขาวิ่งหนีให้เร็วกว่านี้
“ยอมผมซะเถอะ”
คำพูดสุดท้ายของธีรดนย์ที่วิธวินท์ได้ยินนั้นดังก้องอยู่ในหัวเมื่อชายหนุ่มเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง เสียงแตรรถดังลั่นเมื่อเขาวิ่งตัดหน้าแล้วกระโดดขึ้นไปยืนบนฟุตบาธถนนอีกด้าน วิธวินท์หันมามองธีรดนย์อีกแวบหนึ่งก็เห็นว่ายังยืนล้วงกระเป๋ามองเขาอยู่ไม่ยอมเดินไปไหน
...ยอมผมซะเถอะ...
...ฝันไปเถอะ มาสั่งกันง่ายๆ แบบนี้ได้หรือ วิธวินท์เคยยอมใครที่ไหน แค่บอกว่าชอบแล้วจะให้เขาใจอ่อน ไม่มีวันเสียหรอก...
...มาเพียงแค่จะบอกว่าชอบแค่นี้หรือ อยากต่อยปากธีรดนย์นัก ถ้ามาเพียงแค่จะบอกอย่างนี้ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลย...
ภิรายุปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินตรวจดูความเรียบร้อยของห้องต่างๆ ก่อนจะเดินลงมาหยุดยืนอยู่หน้าอาคารหลังเล็ก พระอาทิตย์กำลังตกดิน ความมืดเริ่มแผ่ขยายเข้ามาครอบคลุมอาณาจักรเล็กๆ ของเขาที่เขารักแสนรักและตอนนี้กำลังจะกลายเป็นของคนอื่น
บ่ายวันนี้เจ้าของที่ดินที่เขาเช่าทำโรงเรียนได้มาคุยเพื่อเร่งรัดให้เขาตัดสินใจ เขามีเวลาเพียงไม่ถึงปีที่จะย้ายออกและหาที่ดินแห่งใหม่หากยังต้องการเปิดโรงเรียนต่อไป เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ แม้แต่วิธวินท์และเพื่อนๆ ก็ไม่รู้ แต่พรุ่งนี้ เขาต้องประกาศให้ทุกคนรู้ในที่ประชุมเพื่อขอความเห็น
“ทำไมกลับค่ำครับ”เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังทำให้ภิรายุสะดุ้ง แล้วปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มก่อนจะหันไปมองคนที่เขาคิดถึงอย่างมากตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา
“ผมมีหน้าที่เป็นภารโรงด้วยครับ ต้องคอยปิดห้อง” ภิรายุยิ้มกว้าง เดินเข้าไปหาธีรดนย์ช้า การที่ได้ห่างธีรดนย์ไปช่วงหนึ่งทำให้เขาทำใจได้มากขึ้น
“ไปทานข้าวด้วยกันไหม ผมอุตส่าห์มาชวนถึงที่แบบนี้ ลองดูซิว่าจะปฏิเสธผมอีกหรือเปล่า” ธีรดนย์พูดยิ้มๆ
“ถ้าบอกว่าผมกำลังอดอาหาร...”
“ไม่เชื่อหรอก อย่างคุณต้องทานให้เยอะกว่านี้จะได้ตัวโตขึ้นซะที”
ภิรายุหัวเราะเบาๆ แล้วออกเดินตรงไปที่รถฮอนด้าแจ๊ซสีแดงคันเล็กที่จอดอยู่ข้างรั้วของสนามเด็กเล่นโดยมีธีรดนย์เดิมตามไปติดๆ
“ว่าไงครับ ผมกำลังรอคำตอบอยู่” ธีรดนย์ถามยิ้มๆ
“ไม่มีใครทานข้าวด้วยแล้วหรือครับถึงได้มาชวนผม คุณดนย์มีคนอยากทานข้าวด้วยเยอะแยะ”
“นี่คือเหตุผลที่คุณหลบหน้าผมหรือ”
“ผมไม่ได้หลบ ผมก็อยู่ที่โรงเรียนตลอด ช่วงนี้กำลังยุ่งๆ เด็กใกล้จะสอบ”
“เด็กโรงเรียนอนุบาลนี่นะ”
“เดี๋ยวนี้มันพัฒนาครับ สอบคัดเลือกเข้า ป. หนึ่งก็ยังมี เราต้องเตรียมเด็กตัวน้อยๆ ให้พร้อมกับการเผชิญโลกกว้าง”
...เหมือนเขาที่ต้องพร้อมเผชิญกับสิ่งที่เกิดขึ้น...
วิธวินท์มองใบหน้าเหล่อเหลาคมเข้มของธีรดนย์ที่ดูสงบนิ่ง ใบหน้าที่เขาหลงไหล ใบหน้าที่เขาเฝ้าฝันถึงอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าที่เขาจะไม่มีวันลืมทั้งที่บอกตัวเองเสมอว่าต้องลืมให้ได้
“อะไรก็ต้องเปลี่ยนแปลงครับ เด็กอนุบาลก็ต้องเข้า ป. หนึ่ง” ภิรายุหันไปมองรอบ ตาจับอยู่ที่เครื่องเล่นม้าหมุน ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดต่อว่า “สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราอยู่ตอนนี้ก็ต้องเปลี่ยน ผมรอการเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่โชคร้ายที่มันมาเร็วกว่าที่คาด”
“หมายความว่ายังไง คุณคิดว่า...”
“ผมแอบหวังนิดๆ ว่าคุณคงคิดจริงจังกับผมและไม่เห็นผมเป็นแค่ใครที่คลายเหงาให้คุณ แต่ความจริงก็คือความจริง ผู้ชายเจ้าชู้นั้นแก้อยาก ไม่ได้เปลี่ยนไปง่ายๆ เหมือนเด็กอนุบาลไปเข้าเรียน ป. หนึ่ง แต่สิ่งที่เหมือนกันอยู่อย่างก็คือ พอเด็กจะจากเพื่อนเก่าเขาก็ร้องไห้ แต่พอเจอเพื่อนใหม่ก็สนุกสนาน”
“คุณคิดว่าผมจะเปลี่ยนไปง่ายๆ ยังงั้นหรือ”
“งั้นคุณมาที่นี่เพราะอะไรล่ะครับ ผมคิดว่าต้องมากกว่าจะมาชวนผมทานข้าวแน่ๆ”
“ผม...” ธีรดนย์อ้ำอึ้ง ไม่เคยนึกเลยว่าเขาจะรู้สึกลังเลที่จะพูดอะไรที่อยู่ในใจกับภิรายุ ทั้งที่ตัดสินใจมาแล้วว่าจะมาจัดการเรื่องความสัมพันธ์กับภิรายุให้เด็ดขาด แต่พอเห็นใบหน้าหวานๆ ตากลมโต รอยยิ้มสวยๆ ของภิรายุ เขาก็รู้สึกสงสาร ไม่กล้าพูดอะไรให้เด็ดขาด ไม่อยากเห็นภิรายุร้องให้
“ผมไม่อยากทำร้ายวินท์” ภิรายุปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึม “วินท์เสียสละให้ผมมามากแล้ว คอยช่วย คอยดูแล คอยปกป้องผมมาตลอด ถ้าคุณยังเหยียบเรือสองแคมอยู่แบบนี้ ซักวันคุณก็จะตกน้ำและจมลงไป ใครก็จะช่วยคุณไม่ได้”
“วิธวินท์เขาไม่เคยแคร์หรอก” ธีรดนย์เม้มปากเมื่อนึกถึงใบหน้าเย็นชาของอีกฝ่าย
“แค่นี้ก็รู้แล้วว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับผมมากไปกว่าเพื่อนคลายเหงา” ภิรายุเสียงขื่น แต่เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มเศร้า “คุณดนย์ครับ ถ้าคุณไม่คิดจะเลือกผม ก็อย่าเทียวมายุ่งกับผมเลย มันลำบากใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่สิ สามฝ่ายด้วยซ้ำ”
“ผมขอโทษ ที่ผ่านมาผมขอโทษ คุณเป็นคนที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ ที่ผมเคยผ่านมา”
“แล้วอีกหน่อยผมก็จะผ่านไป แล้วอีกหน่อยวินท์จะผ่านไปด้วยไหมครับ” ภิรายุถามเสียงจริงจัง “คุณดนย์ คุณจะปล่อยให้ทุกอย่างผ่านคุณไปครั้งแล้วครั้งเล่ายังงั้นหรือ”
“สรุปแล้วคุณจะไม่ไปทานข้าวกับผม” ธีรดนย์ยิ้มบางๆ
“ไม่ครับ ผมต้องตัดใจ ไม่อย่างนั้นผมจะลืมคุณไม่ได้ ผมขอร้องว่าอย่ามาหาผมอีกจะได้ไหม ผมไม่อยากให้มันยุ่งยากไปมากกว่านี้” ภิรายุก้มหน้า พูดกับธีรดนย์ช้าๆ ชัดๆ น้ำเสียงเริ่มมะสั่น น้ำตากำลังจะไหล
“ผมไม่อยากจากคุณไปแบบนี้”
“ไปซะเถอะครับ” ภิรายุเปิดประตูรถ เตรียมตัวขึ้นนั่ง ตอนนี้เขาใกล้จะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
“ภิรายุ” ธีดนย์ครางเสียงเบา ไม่เคยคิดว่าคนอย่างเขาจะถูกปฏิเสธ วันนี้วันเดียวเขาโดนไล่สองครั้ง
วิธวินท์ตะโกนไล่เสียงเข้มว่า “ไปไกลๆ เลยไป” ส่วนภิรายุพูดเบาๆ อย่างนุ่มนวล
...สองคนที่เขารู้สึกพิเศษด้วยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน กับคนอื่นที่เขาเคยผ่านมา คนเหล่านั้นมีแต่พยายามจะจับเขา ดาราและนักร้องที่หน้าตาดีมีชื่อเสียงไม่เคยเลยที่จะมีใครไล่เขา แต่คนธรรมดาๆ สองคนที่ไม่เคยออกทีวีแม้แต่ครั้งเดียวกลับไล่เขาไปไกลๆ
...ไปไกลๆ เลยไป...
...จะให้เขาไปไหนล่ะ ก็เขาไม่อยากไปนี่นา...
ศรายุธจอดรถแล้วรีบเดินเข้าไปในผับด้วยความร้อนรน น้ำเสียงของภิรายุที่โทรหาเขานั้นฟังดูเศร้าสร้อย ไม่เหมือนคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก ที่สำคัญ นี่เป็นครั้งแรกที่ภิรายุโทรชวนเขาให้ออกมาพบกลางคืน ในสถานที่ที่เขาไม่เคยคิดว่าภิรายุจะมา
ผับเล็ก มีคนนั่งอยู่ไม่กี่คนเพราะเป็นคืนวันอังคาร และเวลายังไม่ดึกเท่าใดนักสำหรับนักเที่ยว ภิรายุนั่งนิ่งอยุ่บนเก้าอี้สตูลหน้าบาร์เหล้า ตาก้มลงมองแก้วเครื่องดื่มในมือ และหันมายิ้มบางๆ ให้ศรายุธเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้
“อย่าบอกนะว่าชวนพี่ออกมาดื่ม” ศรายุธยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“เอาเป็นว่าชวนออกมานั่งคุยดีกว่าครับ” ภิรายุตอบ
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ” ศรายุธถาม
“เรื่องหัวใจ” ภิรายุหัวเราะเบาๆ แล้วยกแก้วขึ้นดื่ม ศรายุธมองเงียบๆ รอบให้เพื่อนของหลานพูดต่อ
“อายุธครับ ตอนนี้อายุธมีใครอยู่หรือเปล่า”
“ถามทำไมหรือ” ศรายุธเลี่ยงที่จะตอบว่าเขามีความสัมพันธ์กับเต้ยในระดับหนึ่งแล้ว แม้จะยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกัน แต่การได้เสียกันหลายครั้งนั้นก็ทำให้ผู้ชายหัวเก่าอย่างเขารู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบต่อการกระทำ แม้ลึกๆ เขาเริ่มรู้สึกสับสนกับอะไรบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในใจ
“คือผมมานั่งคิดถึงเรื่องที่วินท์มาเชียร์อายุธกับผม ทำเหมือนว่าจะอยากให้เราสองคนเป็นแฟนกัน บอกว่าเราเหมาะสมกัน และหากให้โอกาสที่จะศึกษากันและกัน บางทีเราอาจจะ...”
“ยังไงก็อย่าไปเชื่อวินท์มากนัก รายนั้นชอบคิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย”
“ผมอยากจะให้โอกาสตัวเอง” ภิรายุพูดเสียงแผ่วเบา ใบหน้าเรียบนิ่ง ตาจับอยู่ที่ขวดเหล้าซึ่งตั้งางบนชั้นวางหลังเคาท์เตอร์บาร์
“พี่ดีใจที่ภิรายุคิดได้แบบนั้น” ศรายุธพูดเสียงนุ่มนวล เอื้อมมือไปดึงแก้วเหล้าออกจากมือภิรายุเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นกำลังจะยกขึ้นดื่มอีกครั้ง
ภิรายุปล่อยแก้วแต่โดยดี หันมายิ้มอ่อนโยนให้อาหนุ่มของวิธวินท์ มองตาศรายุธชั่วครู่ แล้วพูดขึ้นมาว่า “และผมอยากจะร้องพี่ยุธให้โอกาสผมบ้าง”
“ภิรายุ” ศรายุธอุทาน
“บางทีคนเราก็หลงมองอะไรที่ไม่เหมาะสมกับตัวเอง ความรักกับความเหมาะสม น่าจะไปด้วยกันหรือเปล่าครับ” ภิรายุเลิกคิ้วถามแต่ก็ไม่รอฟังคำตอบ ชายหนุ่มยกมือเรรียกบริกรให้เก็บเงิน แล้วหันมาชวนศรายุธให้ออกไปเดินเล่นข้างนอกผับเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ยามค่ำคืน
เต้ยชะลอรถเมื่อคิดว่าตัวเองเห็นร่างคุ้นตาของใครคนหนึ่งที่ริมถนน แต่เมื่อเข้าใกล้ก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ตามมาด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองเมื่อเห็นคนอีกคนที่เดินอยู่ข้างๆ
...ไม่ได้นะ อย่าคิดว่าจะมาแย่งศรายุธไปจากเขา...
“คุณยุธ” เต้ยจอดรถ ลดกระจกลงแล้วตะโกนเรียก ศรายุธหันขวับทันที ครั้นเห็นว่าเป็นใครก็ทำหน้าตกใจ แต่ก็รีบปรับสีหน้าโดยเร็ว
“มาเดินเล่นกันหรือครับ หรือจะกลับบ้าน ให้ผมไปส่งดีไหม” เต้ยพยายามฝืนยิ้ม
“ผมเอารถมา” สรายุธตอบสั้นๆ
...อ๋อ นี่หมายความว่าเป็นคำตอบเลี่ยงๆ ว่า ใช่ ผมมาเดินเล่น มาเดินคุยกันกับภิรายุ มาปลอบภิรายุ...
...ไม่นึกเลยว่าศรายุธจะทำอะไรแบบนี้ได้ นึกว่าจะเป็นคนเงียบๆ ไม่เจ้าชู้...
เลขาหนุ่มรีบลงจากรถทันที แล้วเดินอ้อมไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มทั้งสอง ยิ้มกว้างให้อย่างเป็นมิตร ทั้งที่อยากจะกระชากแขนศรายุธลากไปขึ้นรถหนีจากภิรายุเสียตอนนี้
“ดีจังเลยที่เจอคุณสองคน ผมกำลังอยากหาเพื่อนดื่มเหล้าแก้เหงาอยู่พอดี อุตส่าห์ขับรถมาตั้งใกล ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอคนรู้จักกัน”
“พอดีผมกำลังจะกลับครับ” ภิรายุยิ้มให้แล้วเดินแยกออกไป ศรายุธหันตามแล้วอ้าปากกำลังจะห้าม แต่ภิรรายุรีบห้ามเอาไว้
“อายุธไปเป็นเพื่อนคุณเต้ยเถอะครับ ผมจะกลับไปเอารถ ไปก่อนนะครับคุณเต้ย” ภิรายุหันหลับแล้วเดินจ้ำอ้าวจากไปทันที โดยมีสายตาสองคู่มองตามด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน
“ไม่นึกว่าคุณยุธจะเจ้าชู้ก็เป็น” เต้ยยิ้ม ทำท่าทีว่ากำลังขำศรายุธ แต่นัยน์ตากลับไม่ได้สื่อออกมาแบบนั้น
“ผมนั่นหรือเจ้าชู้” ศรายุธหัวเราะแห้งๆ “พอดีผม เอ่อ ภิรายุชวนผมมาคุย เขามีเรื่องไม่สบายใจ”
“เรื่องคุณธีรดนย์ ผมรู้ คุณภิรายุรักคุณธีรดนย์ และตอนนี้กำลังงอนกัน” เต้ยยักไหล่ ทำหน้าตาอ่อนอกอ่อนใจเมื่อพูดถึงเจ้านาย
“งอนกัน” ศรายุธขมวดคิ้ว
“คุณธีรดนย์กำลังสับสน เขายืนอยู่ตรงกลางระหว่างคนสองคนที่เขาถูกใจ ตอนนี้ก็คงกำลังมองและตัดสินใจอยู่ว่าจะเลือกใครดีระหว่างคุณวิธวินท์กับคุณภิรายุ”
“จริงหรือครบ” ศรายุธไม่อยากจะเชื่อ ในใจเขาคิดมาตลอดว่าธีรดนย์นั้นชอบวิธวินท์มากกว่าภิรายุ
“ถ้าคุณวินธ์กับคุณภิรายุไม่รู้จักกันหรือไม่ถูกัน เรื่องก็คงง่ายเข้า ไม่น่าลำบากใจเท่ากับที่เป็นเพื่อนกัน”
“คุณเต้ยหมายความว่ายังไงครับไ
“หมายความว่า” เลขาหนุ่มพูดช้าๆ แล้วจงใจถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เฮ้อ เต้ยไม่อยากจะพูด”
“พูดมาเถอะครับ”
“คุณยุธครับ ถ้าคุณยุธเป็นคุณวินท์หรือคุณภิรายุคนใดคนหนึ่ง ถ้ามารักผู้ชายคนเดียวกันคุณจะทำยังไง แต่ผมสงสัยอยู่นะว่า คุณวินท์รักคุณดนย์หรือเปล่า ถ้าหากว่ารัก จะรักมากเท่าคุณภิรายุหรือไม่น๊อ” เต้ยเอียงหน้า ทำท่าคิดไตร่ตรอง
“อันนี้ผมยังไม่ทราบ” ศรายุธพึมพำ
“แล้วหากใครคนหนึ่งผิดหวัง ใครจะเสียใจมากกว่ากัน ใครจะทนได้มากกว่ากัน ใครจะตัดใจได้เร็วกว่ากัน ใครจะบาดเจ็บมากจนแทบจะทนไม่ไหว ใครเข้มแข็งกว่ากันที่จะรักษาแผลรักให้หายได้เร็วไว” เต้ยหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะปล่อยหมัดเด็ด “ใครจะเสียสละให้ใคร”
...วิธวินท์สิ คำตอบชัดเจนอยู่แล้ว ศรายุธไม่ต้องคิดแม้แต่นิด วิธวินท์กับภิรายุ สองคันนั้นไม่มีทางแย่งธีรดนย์กันหรอก คำถามของเขานั้นตอบได้ง่ายที่สุด...
...ใครจะเสียสละให้ใคร...
“คุณวินท์ยังมีคุณบารมีหรือไม่ก็คุณภมร” เต้ยพูดต่อ
“ภมรกับวินท์เป็นเพื่อนรักกัน แล้วอีกอย่าง ภมรก็ไม่ได้เป็น เอ่อ เป็นเหมือนเรา” ศรายุธรีบพูดแทรก “ท่าทางเขาเป็นแบบนั้นเอง ชอบหลอกให้คนเข้าใจผิด”
“อ้าว” เต้ยตกใจ คราวนี้ตกใจมากๆ ไม่ได้แกล้งทำ เพราะเขาคิดมาตลอดว่าภมรนั้นเป็นฝ่ายรับด้วยซ้ำ
“ผมมองผิดไปจริงๆ แต่ผมมองคุณบารมีไม่ผิดใช่ไหมครับ” เต้ยถามย้ำเพื่อความมั่นใจ
ศรายุธส่ายหน้า แต่ฝ่ายที่ถามก็ยังต้องการความชัดเจนจึงถามว่าการส่ายหน้าของศรายุธหมายความว่าอย่างไร
“บารมีชอบวินท์ครับ แอบชอบมานานแล้ว แต่เพิ่งเปิดเผยความรู้สึก”
“น่าสงสารคุณภิรายุ” เต้ยถอนหายใจ “มีรักกับเขาครั้งแรกก็ต้องเจ็บปวดเสียแล้ว เหลืออยู่อีกนิดเดียว นิดเดียวเท่านั้นความฝันก็จะเป็นจริงเพราะพักหลังนี้คุณดนย์เปลี่ยนไปมากแทบเป็นคนละคน เต้ยยังตกใจอยู่เลยนะเนี่ยที่เห็นเจ้านายทิ้งความเจ้าชู้ แม้ไม่หมดร้อยเปอร์เซ็นต์แต่ก็มีแววว่าจะกลายเป็นโจรกลับใจ แต่คุณเต้ยก็คงจะกลายมาเป็นผู้ที่เสียสละให้เพื่อน ถ้าเป็นเต้ย ต้องเจออะไรเหมือนกัน เต้ยก็คงแทบจะ...”
“คุณธีรดนย์เปลี่ยนไปขนาดนั้นหรือครับ” ศรายุธรีบถาม หลังจากที่อยู่นาน
เลขาเจ้าคารมพยักหน้าแล้วพูดต่อวา “คนที่โชคดีได้ครอบครองหัวใจคนที่เลิกเจ้าชู้ไปก็คงเป็นคุณวินท์ที่ช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก”
“วินท์ยังไม่ได้หลงรักคุณดนย์เท่าภิรายุหรอกครับ และคนที่รักเพื่อน ยอมให้เพื่อน ทำเพื่อเพื่อนได้ก็คือวินท์นั่นล่ะ เขาเป็นอย่างนั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” ศรายุธพูดถึงหลานหนุ่มด้วยเสียงเบาๆ นัยน์ตาครุ่นคิด
...เขาไม่อยากให้วินท์เป็นของธีรดนย์...
...ถ้าเพียงแต่วินท์ไม่ได้รักธีรดนย์...
...ถ้าเพียงแต่...
...ถ้า...
“คุณวินท์เป็นคนน่ารัก ใครได้ใกล้ชิดก็ต้องรักได้ง่ายๆ หน้าตาก็ดี มีเสน่ห์ อีกหน่อยก็คงมีใครมาชอบอีก หรืออย่างน้อยก็มีคุณบารมีซึ่งรอคอยด้วยความหวัง แต่คุณภิรายุนี่สิ ไม่รู้ว่ามีใครหรือเปล่า ถ้าผมเป็นคุณยุธ ผมจะช่วยให้คุณภิรายุมีความสุข” เต้ยพูดเสียงหนักแน่น และหากเป็นพนักงานขาย ตอนนี้ก็กำลังปิดการขาย
ศรายุธเงียบ ถอนหายใจเบาๆ นัยน์ตาเหม่อลอย ครุ่นคิด คำพูดบางคำของเต้ยดังก้องอยู่ในหัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งประโยคที่บอกว่า ใครได้ใกล้ชิดวิธวินท์แล้วก็ต้องรักได้ง่ายๆ
เลขาหนุ่มเจ้าแผนการณ์ลอบมองใบหน้าคมเข้มของคนที่เขารักแล้วรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ศรายุธโอนอ่อนตามแนวคิดของเขาแล้ว
“คุณยุธครับ เราต้องช่วยคุณภิรายุกับคุณดนย์นะครับ” เต้ยพูดเบาๆ ใกล้หูของศรายุธ “คนที่มีใจให้กัน ควรได้รักกันอยางสมหวัง”
...ใช่ คนที่มีใจให้กัน ควรได้อยู่ด้วยกัน...
...เขามีใจให้ใคร และมีใจให้ใครมากกว่ากัน...
*******30**********
(http://upic.me/i/ng/coat2.jpg)
-
เกลียดคุณเต้ยจัง วันนี้ยิ่งเกลียดมากกขึ้น
เรื่องจะยิ่งวุ่นวายไปกันใหญ่กับความเห็นแก่ตัวของคุณเต้ย :เฮ้อ:
-
ป๊าดดด ตอนที่ 30 เข้าไปแล้ว ... ยังมองไม่เห็นวี่แววความลงตัวเลย เฮ้อออ :เฮ้อ:
ดูจะเวิ่นเว้อหนักขึ้นทุกวัน ... คุณเต้ยก็ชักจะยังไง ๆ ... อายุธก็เหมือนกั๊กๆวินย์ ... โอ๊ยยย ปวดเฮด
จะสงสาร รึ สมน้ำหน้า คุณดนย์ดีน๊า
โอมมม เพี๊ยงงงง คุณวินย์จงใจอ่อน :กอด1:
-
คิดถึง พ่อลิงน้อยปากแดง ที่ซู้ดดดดดดดด :impress2:
-
อิคุณดนย์ขอ :beat: หน่อยเหอะๆ จะมาจีบเค้า
หรือมาจับโจรกันแน่ย่ะ คุณวินท์ก็เดินหนีเป็นเท้าเป็นสเก็ตเลยนะ
ไล่แล้วไล่อีก เฮ้อออออออเค้าเป็นคนนะคะคุณวินท์ไล่ได้ไล่ดีจริงๆ
ส่วนอิคุณดนย์ก็ตื้อบ้าตื้อบออะไรเนี่ย มาแทบทื้อๆก็เจอโดนไล่แบบทื้อๆเหมือนกัน
คนวางหมากต้องเป็ฯคุณเต้ยอีกแล้วล่ะสิ
ส่วนคุณภิรยุของคนอ่านนนนนนนโอ๋ๆๆๆๆ :m15: ปัญหาเยอะจริงๆเลยอ่ะน่าเ็ห็นใจ
เรื่องหัวใจยังไม่เคลียร์แผลยังไม่หายมาเจอ อิคนทำให้อกหักมาชวนไปโ่น่นนี่
ชริๆๆๆ ตอนที่ออกปากไล่อ่ะ เจ็บมั๊ยคะคุณภิรายุ :sad4: กับเพื่อนที่ก็ต่างเสียสละให้
แก่กัน งานนี้อิคุณดนย์ไปลาบวชเหอะๆ :เฮ้อ:
+1 จัดให้คะ
-
ดูสิในที่สุดเพราะคนเจ้าชู้ ทุกคนก็ต้องเสียใจกันหมด
-
คุณเต้ย เจ้าเล่ห์ ไปมั้ย!!? :beat: ตอนนี้ ไม่มีอะไรลงตัวเลยสักอย่าง
ทีแรกอยากให้คุณเต้ยลงเอยกับคุณอายุทธสักที แต่ตอนนี้ไม่ล่ะ
เชียร์ให้ผิดหวังมากกว่า ชอบวางแผนดีนัก น่าจะมีใครมาซ้อนแผนนะเนี่ย ฮึ่มมมมม...
คุณวินธ์ วิ่งหนีทุกตอนเลยค่ะ ฮา... จะจบแล้วก็จะวิ่งต่อไป ไร้วี่แววการลงเอยสิ้นดี เอิ้กๆ
สู้ๆ ค่ะคุณคฑาวุธ :3123:
-
น่าสงสารดูท่าทางไม่เห็นแววความสมหวังเลย
-
คือตอนแรกก็ชอบคุณเต้ยดีอยู่หรอก
แต่ตอนนี้ชักแบบ เรื่องจะยุ่งยากก็เพราะคุณเต้ยนี่ล่ะ (=^=)
แหม่ ~~ :serius2: :serius2:
รู้ได้ไงว่าคุณดนย์เค้าชอบภิรายุมากกว่า
จะเชียร์ให้ตัวเองไม่มีศัตรูหัวใจล่ะเซ่ แฮ่ (='=)
มีใครคิดเหมือนเรามั้ย ??
ดูเหมือนอายุธจะชอบวินท์เลยอ่ะเนี่ย ~ งื่ออออ คิดไปเองมั้ยวะคะ .. .. .
ไม่น่าจะใช่หรอก ,, มั้ง ? ใช่มั้ย ? o18
วิธวินท์วิ่งหนีตลอดเลย คือชอบเค้าก็ว่ามา อย่าช้า
ฮ่าฮ่า ,, ไม่งั้นคุณเต้ยแกจะวางแผนอะไรอีกไม่รู้เนี่ย งื่ออออ ,,
ต่างคนเค้าก็ต่างเสียสละ ,, คุณเต้ยเองก็รู้อยู่แก่ใจ
แต่ตัวคุณเต้ยเอง ไม่คิดจะเสียสละบ้างเลยหนอ ~ *
-
มีความรุ้สึกว่าอายุธแอบชอบวินธ์ยังไงไม่รุ้สิ จินตนาการบ้าบอๆ เริ่มทำงาน
ชอบเวลาภิรายุตอกดนย์จัง เจ็บไปถึงทรวง เหอเหอ :z3:
-
ไปกันใหญ่แล้วละคร้าบ
พันตูกันมั่วไปหมดแล้ว
เดี๋ยวก็เจ็บกันทั่วหน้าหรอกคร้าบ
เป็นห่วงทุกๆท่านนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
ใกล้ถึงวันแม่แล้วอย่าลืมกอดคุณแม่แล้วบอกรักนะคร้าบ รักทุกคนนะครับ
-
อายุทชอบวินท์หรอเนี่ย!!!! :serius2:
อย่าให้มันปั่นป่วนไปกว่านี้เลย คนอ่านที่อินมั่กมากอย่างเรา เครียดตามเลยทีเดียว
สุดท้ายเต้ยก็จะเจ็บตัวเพราะเชียร์ภิรายุเนี่ยแหล่ะ อายุทจะเก็บวินท์ไว้
ถ้าเต้ยรู้ตัวเมื่อไหร่คงได้อกแตกตาย ชักดิ้นชักงอ
ส่วนตาดลย์ ขอแสดงความเสียใจล่วงหน้า
ศัตรูหัวใจดลย์เยอะเหลือเกิน กองหนุนหลายพันธุ์กันหมด :laugh:
-
:pig4: กว่าจะจบได้นี่คงวุ่นวายดีพิลึก
-
คุณเต้ยนี่ชักจะมากเกินไปแล้วนะคับเนี่ย
ทำเอาหมั่นไส้เลย
แรกๆก็ชอบอยู่หรอกนะคับ
ปล. ยังคิดอยู่ว่าอายุธกับวินมีซัมติ้งกัน ^^
-
มีแต่คนที่สับสนตัวเองอะไม่ชัดเจน
ที่ชัดเจนก็เจ้าแผนการ
คุณนายครับเครียดเลย :m16: :m16:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
หนุกมั๊กก มัก คั้บ
-
มึนครับมึน :really2: มีเรื่องให้ถอนหายใจได้อีก
แล้วใครจะได้กับใครวะเนี่ยะ..... :z3:
-
ขนาดใกล้จะจบแล้ว ยังเดาไม่ถูกเลยครับว่า
จะเป็นไงต่อไปดูคุณเต้ย ก็ดูท่าจะไม่ปล่อยอายุธ
แต่ทำอย่างนี้มันเกินไปหรือป่าวนะ
คุณดนย์ การที่ไม่ได้รักเค้า แต่ตามไปดูแล
เอาใจใส่เค้า ทำให้เค้าตัดใจลำบาก ทั้ง ๆ ที่
คุณดนย์ก็มั่นใจว่าตัวเองชอบใครแล้วเนี่ย
มันเห็นแก่ตัวนะครับ
+1 ให้พี่นายดีกว่า
-
:angry2: เต้ย แกจะเจ้ากี้เจ้าการไปไหน ที่จริงทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น หมั่นไส้โว้ย :beat:
คุณคธาวุธแต่งได้หนุกมาก o13
-
รู้สึกรำคาญคุณเต้ย ผิดมั้ยค่ะ??
-
ยังมองไม่เห็นเลยว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป
ชักจะไปกันใหญ่แล้ว หรือว่าอายุธมีซัมติ้งกับวินท์อ่ะ
ไม่ยอมๆ เชียร์คุณดนย์ขาดใจ ฮ่า
รอตอนต่อไปจ้า .. :L2:
-
ดนย์เอ้ย ยังไม่เป็นมีวี่แววว่าจะจับลิงแก้มแดงได้เลยสักกะติ๊ส หนีไวชะมัด จับได้เมื่อไหร่กอดไว้กับตัวเลยนะคะ
-
คิดเล่น ๆ สุดท้ายคุณเลขา เจ้าแผนการ คงโดนโลกหล่นทับ
ถ้าใช่ ช่วยจัดการหน่อยเถอะพี่นาย
เป็นกำลังใจให้คิดแผนการพิชิตใจ วิธ ให้คุณดลย์ด้วย
แต่ห้ามภิรายุธ เสียใจมากนะครับ
-
สงสารภิรายุ :o12:
สงสารคุณวิน :m15:
สงสารคุณดลย์ :monkeysad:
ทำไมมันยุ่งอย่างนี้ :serius2: :serius2:
-
คุณเลขา..ช่วยทำหน้าที่เฉพาะในเวลางานได้ไหม
ยุ่งเป็นยุงตีกันแล้ว..
-
:angry2:
โกรธคุณเต้ย
มาเชียร์อายุธกับุคุณยุดีกว่า
-
คุณอาแอบรักวินหรอ
ยุ่งเหยิงเลย
-
อรุณสวาทครับ ตอนที่ 31 มาแล้วครับ วันสองวันนี้จะพิมพ์ที่เหลือให้จบนะครับ เพราะหลังจากนั้นจะไม่อยู่อีกนาน และที่สำคัญต้องไปเข็นวิดยานิพนให้เสร็จ
เอ่อ ถามหน่อยครับ ใครมีบทละครเรื่องอวสานของเซลส์แมน และ นางนวล ไหมครับ หรือรู้ว่าที่ไหนมีละครดีๆ แสดง ผมต้องไปตระเวนดู เก็บข้อมูลมาประกอบวิดยานิพน :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: หวังว่าเทอมนี้คงได้จบซะที
31
ริกกี้นั่งมองธีรดนย์ด้วยสายตาครุ่นคิด ตอนแรกเขาหลงดีใจที่ธีรดนย์ชวนออกมาเที่ยว ทันทีที่กลับถึงเมืองไทยและเห็นข้อความในโทรศัพท์มือถือเขาเกือบจะวิ่งมาหาธีรดนย์แต่อะไรบางอย่างห้ามเขาเอาไว้ ตลอดเวลาที่ถ่ายภาพยนต์อยู่ต่างประเทศเขารู้สึกแปลกใจตัวเองที่คิดถึงธีรดนย์อย่างทุรนทุรายทั้งๆ ที่เตือนตัวเองอยู่เสมอว่า ธีรดนย์ก็คือธีรดนย์ ไม่เคยคิดที่จะมีความสัมพันธ์จริงจังกับใคร ส่วนเรื่องรักนั้นไม่ต้องพูดถึง แต่เมื่อคืนวานที่เขาเปิดโทรศัพท์และเห็นข้อความว่า “คิดถึง อยากเจอ” ข้อความสั้นๆ กลับจุดประกายแห่งความหวังขึ้นมา
...เพียงเพื่อที่จะมีลมมาพัดให้มอบดับภายในเวลาไม่ถึงครึ่งคืน...
...ธีรดนย์มีแต่ตัว หัวใจไม่มี...
...ไม่เคยมีหัวใจเลยหรือว่าหัวใจให้ใครไป...
“คุณชวนผมมานั่งมองสระว่ายน้ำทำไมหรือครับดนย์” ริกกี้ตัดสินใจถาม “ถ้าอยากมานั่งมองสระว่ายน้ำ นั่งดูที่บ้านคุณก็ได้ ไม่เห็นต้องมาไกลถึงขนาดนี้ เสียเงินตั้งหลายพันด้วย”
ธีรดนย์หันมายิ้มบางๆ แล้วเอื้อมมือมาจับมือของดาราหนุ่ม “งอนหรือ ผมขอโทษ ผมกำลังคิดอะไรเพลิน”
“ดนย์ คุณอกหักหรือครับ” ริกกี้ยิ้มขื่นๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะถามธีรดนย์ออกไปได้แบบนั้น “ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าถามคุณแบบนี้”
“ผมนั่นหรืออกหัก” ธีรดนย์เลิกคิ้ว ไม่มีแววตาขี้เล่นอย่างที่ริกกี้เคยเห็น
“อ้อ ลืมไป คุณไม่มีหัวใจนี่นา จะอกหักได้ยังไง แต่ที่คุณเอาแต่นั่งเย็นชาอยู่แบบนี้ ช่วยไม่ได้ มันทำให้ผมต้องคิด” ริกกี้ยักไหล่
“ริกกี้ คิดยังไงกับผม” ธีรดนย์เงียบไปชั่วครู่แล้วถามขึ้นมา
“คุณต่างหาก คิดอะไรกับผม ตอนนี้นะ คิดอะไร แต่เมื่อก่อนนั่นน่ะผมรู้ คุณก็คิดว่าผมเป็นแค่ของหวานเอาไว้กินเล่น”
“โธ่ อย่าคิดแบบนั้นสิ แต่คุณก็รู้นี่นาว่าเราคบกันแบบไหน คุณเองก็...”
“ใช่ ผมก็มีคนอื่นบ้าง ขอโทษที่ผมพูดออกไปแบบนั้น เอาเป็นว่าประเด็นนั้นตัดทิ้งไปซะ แต่ว่าตอนนี้เอาประเด็นนี้ เอาตอนนี้ ตอนที่คุณพาผมออกมาวันนี้ บอกว่าคิดถึง อยากเจอ คุณหมายความว่ายังไง”
“เรามาเป็นแฟนกันเถอะ” ธีรดนย์พูดโพล่งขึ้นมา
“อะไรนะ” ริกกี้อุทานเสียงดัง ตาเหลือก ปากค้าง ไม่นึกว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของผู้ชายเจ้าชู้ระดับหัวหน้าสมาคมคนเจ้าชู้แห่งทวีปเอเชีย
“ผมอยากมีแฟน อยากคบใครซักคนจริงจัง อยากมีความสัมพันธ์แบบคู่รัก” ธีรดนย์มองหน้าริกกี้นิ่ง
ริกกี้อึ้งไปนาน มองหน้าธีรดนย์อย่างไม่เชื่อสายตา และทันใดก็สะบัดหน้าพรืดแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ เค้นเสียงใส่ธีรดนย์ว่า “คุณจะไปไหนก็ไป ผมจะตัดใจจากคุณให้ได้ ซึ่งไม่ยากหรอก เพราะผมยังไม่ได้รักคุณ แต่ถ้าต้องการเซ็กส์ ใครที่ไหนก็ให้ผมได้”
ธีรดนย์ถอนหายใจยาว ขบกรามแน่น มือกำจนเล็บจิกเข้าไปในอุ้งมือ อยากจะโขกศีรษะลงบนโต๊ะอาหารยิ่งนักเมื่อตระหนักได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
...แม้แต่ริกกี้ก็ไม่อยากจะรักเขา ปฏิเสธเขาอีกคน ไล่เขาเหมือนวิธวินท์กับภิรายุไล่...
...จะมีคนรักมันยากขนาดนี้เลยหรือ...
...เมธัส สาริน ต้น พเนศวร์ หนุ่ม เรียว โดโด้ อั๋น เจฟฟรี่ ต้องมีซักคนที่จะยอมเป็นแฟนเขาสิน่า พอเขามีแฟนแล้วจะควงไปเย้ยวิธวินท์ให้เห็น อยากไล่เขาให้ไปพ้นๆ ดีนัก...
การประชุมมาราธอนตลอดทั้งบ่ายทำให้ธีรดนย์แทบหมดเรี่ยวแรง ไม่นึกเลยว่าการนั่งอยู่เฉยๆ แล้วใช้สมองตัดสินใจเรื่องทางธุรกิจจะดึงเอาพลังของเขาออกไปจนหมดตัว เต้ยก็ไม่ต่างกัน คราวนี้เขาให้เลขาเขาประชุมด้วย ตั้งใจจะให้เป็นเป็นคนจดบันทึกให้เขาโดยเฉพาะเพราะรู้สึกว่าบางครั้งตัวเองใจไม่อยุ่กับเนื้อกันตัว แต่เขาก็สังเกตว่าบางครั้งเลขาผู้คล่องแคล่วของเขานั่งเหม่อเป็นบางครั้ง พอออกจากห้องประชุม เต้ยก็เดินนำหน้ากลับออฟฟิส ท่าทางเร่งรีบ ธีรดนย์เดินไปทันที่หน้าประตูทางเข้าสำนักงานจึงถามด้วยความอยากรู้
“มีนัดกับหนุ่มที่ไหนคุณเต้ย ทำไมรีบนัก”
“หนุ่มใกล้ตัวครับ” เต้ยตอบแล้วผลักประตูกระจกบานใหญ่เข้าไป
“คุณศรายุธหรือ” ธีรดนย์ถามยิ้มๆ
“ใช่” เลขาหนุ่มหันมาตอบเสียงเรียบ “วันนี้เต้ยจะคุยกับคุณยุธให้รู้เรื่อง ว่าจะเลือกเต้ยหรือคุณภิรายุ”
“ฮื่อ” ธีรดนย์ทำเสียงรับรู้แล้วเดินเลยตรงไปที่ประตูห้องทำงานแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเลขาดังตามมา
“แล้วคุณก็ควรจะชัดเจนเสียที หากคุณยุธเลือกคุณภิรายุแทนที่จะเลือกเต้ย คุณก็อย่าหวังว่าจะได้สมหวังกับคุณวิธวินท์”
“อ้าว” ธีรดนย์หัวขวับ “ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ พูดแบบนี้ก็สวยสิ”
“คุณวินท์พยายามเชียร์เพื่อนให้อา และตอนนี้ก็ใกล้จะสำเร็จเพราะคุณภิรายุกำลังน่าสงสาร คุณยุธเป็นคนใจอ่อน หากคุณภิรายุเจ็บช้ำเพราะโดนคนใจดำหักอก ไม่แน่ว่าคุณยุธอาจจะเห็นใจ” เต้ยพูดเสียงจริงจัง
“มันเกี่ยวอะไรกับว่าผมจะพลาดหวังจากวิธวินท์”
“เกี่ยวสิครับ คุณคิดหรือว่าภิรายุเจ็บแล้ววิธวินท์จะดีใจ หันมาหาคุณ เพราะไม่ว่าคุณยุธจะเห็นใจภิรายุยังไง ผมก็ไม่ยอมแพ้” เลขาผู้มุ่งมั่นหยิบกระเป๋าและโทรศัพท์ เตรียมตัวจะออกจากสำนักงาน
“ถ้าคุณยุธเลือกภิรายุ ผมจะดับเครื่องชน” เต้ยทำหน้าเยือกเย็น “ชนทั้งภิรายุ ชนทั้งวิธวินท์ของคุณ ชนทุกคนที่ขวางทางผม”
“ต้องเอาเขาให้ได้หรือคุณเต้ย พูดตรงๆ นะ ผมว่าคุณศรายุธไม่เหมาะกับคุณหรอก เขาเหมาะกับภิรายุ”
“คุณก็ไม่เหมาะกับวิธวินท์” เต้ยตาลุกวาบ ทำหน้าง้ำ “วิธวินท์ไม่เหมาะกับคุณ”
“งั้นผมเหมาะสมกับใคร แล้วถ้าวิธวินท์ไม่เหมาะกับผมแล้วจะเหมาะกับใคร”
“บารมี” เต้ยยิ้มหยัน “และตอนนี้บารมีก็กำลังทำคะแนนทิ้งคุณไม่เห็นฝุ่น ผมว่าคุณเลิกยุ่งกับวิธวินท์เสียเถอะ นี่ก็หลายเดือนแล้วคุณยังไม่ได้คืบหน้าไปถึงไหน แค่ได้หลอกให้เขาผายปอด น่าสมเพธที่สุด กอดน่ะได้กอดหรือยัง อย่างมากคุณก็คงได้แค่แอบจับมือ”
“ดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะเต้ย” ธีรดนย์เสียงห้วน ทำท่าจะกระโดดเข้าบีบคอเลขาปากดี
“ผมมองใครไม่เคยพลาด วิธวินท์กับบารมีมีใจให้กันอยู่บ้างแล้วเพราะเป็นเพื่อนกันมาก่อน แล้ววิธวินท์ก็ไม่ชอบคนเจ้าชู้ ถ้าผมเป็นวิธวินท์ ผมก็จะเลือกบารมีอย่างไม่ลังเล อายุเท่ากัน คุยกันรู้เรื่อง ขาซิ่งมอเตอร์ไซด์เหมือนกัน แล้วก็จริงจังในความรักเหมือนกัน ไม่ใช่กะจะฟันแล้วทิ้งเหมือนใครบางคน” เต้ยพูดเสียงเข้ม แต่ในใจอดรู้สึกเจ็บไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตที่เคยเกิดขึ้น ตอนนั้นบารมีทิ้งเขาไปเพราะเหตุผลง่ายๆ ว่าที่บ้านบังคับให้แต่งงานและต้องเลือกครอบครัวก่อนความรัก
“ใครว่าผมจะฟันแล้วทิ้ง”
“ต๊ายตาย เต้ยไม่ยักกะรู้” เลขาทำเสียงน่าหมั่นใส้ “คุณดนย์นี่นะรักจริงหวังแต่ง”
“ผมจะคว้าวิธวินท์ให้ได้คอยดูสิ ผมจะทำให้วิธวินท์รักผม ให้มันรู้ไปว่าธีรดนย์ทำให้ใครหลงรักไม่ได้” ธีรดนย์เสียงกร้าว นัยน์ตามุ่งมั่น
“คุณก็แค่นี้ มีแต่จะเอาชนะคนอื่น ที่พยายามยื่นข้อเสนอ บีบให้บริษัทนั้นส่งวิธวินท์ไปทำระบบคอมพิวเตอร์ที่คลับ นี่ก็คงจะ...”
“ผมจะเอาชนะใจวิธวินท์ คอยดูก็แล้วกัน” ธีรดนย์แทรกเสียงกร้าว
“แล้วทำแบบนี้คุณจะได้อะไรขึ้นมา สนุกนักหรือไงที่จะเอาชนะเขาแบบนี้ มีความสุขมากหรือที่จะได้แล้วทิ้ง” เต้ยส่ายหน้า ใกล้จะหมดความอดทนกับธีรดนย์ ตอนแรกก็นึกสนุกที่เคยช่วยเจ้านายให้จีบคนหน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ ที่ธีรดนย์เอาแต่เพ้อถึง ซึ่งเขาเติมอีกคำเข้าไปเองด้วยว่า ‘ก้นสวยๆ’ แต่ทว่า ตอนนี้เขากลับรู้สึกหมั่นใส้ธีรดนย์ยิ่งนัก นึกอยากให้คนเจ้าชู้คนนี้โดนทุกคนปฏิเสธให้สิ้นเรื่อง
...จะว่าไปธีรดนย์ก็ทำกรรมมาเยอะ ไม่เคยจะเห็นจริงจังอะไรกับใคร อยู่ดีๆ จะมาจริงจังกับวิธวินท์เขาไม่เชื่อหรอก อยากได้เขาจนตัวสั่นสิไม่ว่า พอได้ยากหน่อยก็จะเป็นจะตาย ออกอาการหนักเกินปกติ เห็นไหมล่ะ บอกว่าชอบวิธวินท์มาก แต่ตัวเองก็ไปสร้างเรื่องยุ่งๆ กับภิรายุ แล้วถึงขนาดนี้ก็ยังไม่เลิกตอแยฝ่ายนั้น โทรไปหาอยู่ได้ แล้วเรื่องที่ดินนั่นก็อีก ทำเลดีๆ ในเมืองแบบนั้นจะขายราคาถูกให้เอาไปสร้างโรงเรียนอนุบาล ธีรดนย์เพี๊ยนไปใหญ่แล้ว สงสัยไฟฟ้าในสมองคงช๊อต...
“ใครว่าผมจะทิ้งวิธวินท์” ธีรดนย์พูดห้วนๆ “วิธวินท์ต้องเป็นของผม ใครหน้าไหนมาขวาง ผมจะจัดการให้เรียบ ไอ้บารมีหน้าจืดนั่นผมก็จะเขี่ยให้พ้นทาง คุณก็อย่ามาขวางผม”
“แสดงว่ายังไงๆ คุณก็ไม่เลือกภิรายุ” เต้ยถามเสียงราบเรียบ หรี่ตาเรียวเล็กมองเจ้านาย
“ผมไม่ได้รักภิรายุนะเต้ย ถ้าไม่ได้รักจะให้เลือกได้ยังไง เลิกยัดเยียดให้ผมซะที เรื่องหัวใจ ผมเลือกเองได้”
“แสดงว่าคุณเลือกวิธวินท์”
ธีรดนย์ไม่ตอบ มองหน้าเลขาครู่หนึ่งแล้วเดินกลับเข้าห้องทำงาน ปล่อยให้เต้ยยืนนิ่งเงียบ ในใจรู้สึกร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
...ธีรดนย์เลือกวิธวินท์ ธีรดนย์รักวิธวินท์จริงๆ อย่างนั้นหรือ บ้ากันไปใหญ่แล้ว...
...ธีรดนย์ดูจริงจังมาก ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน และที่แน่ๆ ไม่เลือกภิรายุ...
...ภิรายุก็จะเคว้ง วิธวินท์ก็ต้องช่วยเพื่อนให้หายเจ็บปวด คนที่จะดามอกก็คงหนีไม่พ้นศรายุธนักบุญ...
...ศรายุธของเขา...
...เขายอมไม่ได้ เขาแพ้ไม่ได้ แพ้ภิรายุไม่ได้ แพ้วิธวินท์ไม่ได้ และตอนนี้ธีรดนย์ก็ประกาศออกมาแล้วว่าใครหน้าไหนมาขวางตัวเองกับวิธวินท์ก็จะจัดการให้เรียบ...
...จัดการเต้ยหรือ เฮอะ ไม่ง่ายนักหรอก...
ปกติเต้ยไม่ใช่เป็นคนขับรถเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งการขับรถในกรุงเทพฯ แต่เย็นวันนี้โชคดีที่การจราจรค่อนข้างโล่ง และอารมณ์ก็กำลังคุกรุ่น เขาจึงขับรถฮอนด้าแจ๊ซคันเล็กของตัวเองปาดไปปาดมา ตั้งใจจะรีบไปให้ถึงบริษัทของศรายุธให้เร็วที่สุด
...เผื่อได้เห็นอะไรดีๆ อีก คราวที่แล้วเห็นเดินออกมาจากบริษัทกับภิรายุ คิดแล้วยังรู้สึกฉุนไม่หาย ศรายุธนี่ก็น่าตีนักเชียว ไม่รู้จะเอายังไง เที่ยงวันนี้ยังออกไปทานอาหารกับภิรายุ นี่ถ้าไม่โทรมาสืบเรื่องราวในบริษัทตอนกลางวันก็คงไม่รู้...
...แล้วตกลงภมรจะเป็นฝ่ายไหนกันแน่ หรือว่าจะแกล้งให้เราอกแตกตาย แล้วอีตาภมรนี่ก็ดูเหมือนจะเชียร์ให้วิธวินท์ได้ลงเอยกับธีรดนย์เสียจริง...
...ศรายุธเป็นคนอ่อน หากภิรายุออดอ้อนใช้มารยาเหมือนเขาหน่อยก็คงใจละลาย เพราะว่าแม้ไม่ใช้เล่ห์กล ภิรายุก็เป็นคนน่ารัก ใครได้ใกล้ชิดด้วยก็คงเผลอตัวเผลอใจไม่ยาก...
...อ้าว มาว่าตัวเองใช้มารยาได้ยังไง แล้วทำไมจะต้องคิดว่าใครอยู่ใกล้ภิรายุก็ต้องชอบกันทุกคน ธีรดนย์ยังไม่เห็นหลงเลย...
...แต่หากไม่มีวิธวินท์ก็ไม่แน่ หรือหากธีรดนย์ได้วิธวินท์แล้วก็ไม่แน่เช่นกัน ตอนนี้ธีรดนย์ยังไม่ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการจากวิธวินท์เฉยๆ คนเรา ยิ่งยาก ยิ่งอยากได้ นิสัยของธีรดนย์เป็นยังไงเขารู้ดี แต่ศรายุธนี่สิ ดูเหมือนว่าจะมองออกทะลุปรุโปร่ง แต่คิดไปคิดมา เขาก็มองศรายุธไม่ค่อยออกเพราะเป็นคนค่อนข้างเก็บความรู้สึก ไม่เหมือนธีรดนย์ รายนั้นแค่มองตายังไม่ทันอ้าปากก็รู้ว่าจะพูดอะไร แล้วเวลาพูดก็ไม่ต้องใช้สมองคิดตีความให้ยาก ธีรดนย์กับเขานั่นเหมือนๆ กัน ต้องชนะให้ได้ ต้องเอาให้ได้ อะไรที่อยากได้ก็ต้องได้ ไม่งั้นไม่ยอม...
ไม่นานเลขานักสู้ก็จอดรถหน้าอาคารสี่ชั้นซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัท Network Solutions พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ไฟตามถนนเปิดสว่าง อากาศปลายเดือนธันวาคมเริ่มเย็น อีกไม่กี่วันจะถึงวันหยุดสิ้นปี
...เขาอยากชวนศรายุธไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง หนีจากเรื่องยุ่งๆ ที่กำลังเกิดขึ้น...
รปภ. ที่ได้ขนมเป็นของฝากจากเต้ยสองครั้งแล้วยิ้มต้อนรับทันทีที่เห็นชายหนุ่มร่างบางเดินเข้าไปหาพร้อมกับยื่นกล่องขนมให้ ยังไม่ทันที่เต้ยถาม ยามร่างผอมวัยกลางคนก็รายงานว่าศรายุธยังทำงานอยู่ที่ห้องทำงานชั้นสอง เต้ยกล่าวขอบคุณแล้วขึ้นบันไดไปช้าๆ ยิ้มบางๆ เมื่อนึกภาพใบหน้าของศรายุธ ในใจอดขำตัวเองไม่ได้ที่มาหลงไหลชายหนุ่มผิวเข้มท่าทางเรียบๆ นิ่งๆ พูดจาเนิบนาบ
...คุณอาของวิธวินท์ บุคลิกหน้าตาท่าทางอย่างนี้นี่นะเป็นอาของวิศวกรหนุ่มที่ดื้อรั้นไม่ใช่เล่น คนแรกที่ปั่นหัวธรดนย์คนเจ้าชู้จนเพี๊ยนไปน่าใจหาย...
...อากับหลาน ท่าทางอายุไม่ค่อยต่างกันเท่าไหร่นัก แต่ศรายุธก็ดูเหมือนจะคุมวิธวินท์อยู่ เก่งถึงขนาดบังคับให้วิธวินท์ยอมไปพบขอโทษธีรดนย์ได้ถึงที่ทำงาน...
...อากับหลาน ที่....
เต้ยหยุดกึกที่ใกล้กับหน้าต่างมุมห้องทำงานห้องใหญ่บนชั้นสอง ภมร วิธวินท์และเลขาประจำสำนักงานนั่งทำงานรวมกันอยู่ในห้องนี้ ส่วนศรายุธมีห้องทำงานแยกต่างหาก แต่ว่าตอนนี้นั่งหมิ่นๆ อยู่บนขอบโต๊ะทำงานของวิธวินท์ที่นั่งมองจอคอมพิวเตอร์เหมือนกำลังดูอะไรเรื่อยเปื่อย
...ปากแดงๆ ยิ้มกว้าง เหมือนกำลังขำอะไรซักอย่างที่ศรายุธกำลังพูด ส่ายหน้าช้าๆ เหมือนจะแย้งกับผู้เป็นอาซึ่งยิ้มกว้างเช่นกัน...
...ใบหน้าของศรายุธนั้นไม่ได้หล่อเหลามากนักหากเทียบกับธีรดนย์ หรือแม้กระทั่งบารมี หรือชายหนุ่มคนอื่นๆ ที่เขาเคยคบ แต่เขาบอกไม่ถูกว่าทำไมชอบศรายุธมาก...
...ศรายุธที่เย็นนี้ดูร่าเริงยิ่งนัก...
...ศรายุธที่ยกมือขึ้นตบแก้มวิธวินท์เบาๆ...
เต้ยยืนนิ่ง ก่อนจะถอยหลังไปอีกสองก้าว ตามองเข้าไปในห้อง มือที่จับโทรศัพท์อยู่เริ่มกำแน่น
วิธวินท์แหงนหน้ามองผู้เป็นอา แลบลิ้นล้อเลียน แล้วหัวเราะ ก่อนจะดันเก้าอี้ที่นั่งอยู่ให้ถอยหลังออกไป ส่วนศรายุธก็โน้วตัวตาม ยกมือขึ้นผลักหน้าผากของหลานเบาๆ วิธวินท์เอียงหน้าหลบ แล้วลุกขึ้นยืน เดินไปที่โต๊ะใกล้ๆ แล้วค้นหาอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่เจอ จึงเดินไปอีกโต๊ะหนึ่ง และย้อนกลับมาที่เดิม ตลอดเวลา มีศรายุธมองตามด้วยสีหน้าอ่อนโยน
...ศรายุธมองตามวิธวินท์ทุกฝีก้าว หลานเดินไปเดินมาหาของอยู่ในห้อง คนที่เป็นอานั่งอยู่บนโต๊ะ มองตามด้วยสายตาเป็นประกาย ขนาดเขายืนแอบมองอยู่นอกห้องยังเห็นประกายตาพราวระยับของศรายุธ...
...โอ...ไม่...ไม่นะ ไม่...
เต้ยหันหลัง เดินลงบันไดไปช้าๆ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร สายตาของศรายุธนั้นชัดเจนมาก เขาพยายามบอกตัวเองว่าสิ่งที่เห็นคือการหยอกล้อระหว่างคนสนิทกัน ระหว่างอาที่เอ็นดูหลาน ระหว่างคนที่...คนที่...คนที่...
...ไม่ใช่ภิรายุหรอกหรือนี่...
...ไม่ใช่เขาหรอกหรือนี่...
...ที่ศรายุธบ่ายเบี่ยง ขอเวลาคิด ก็คงเป็นเพราะ...
...บ้าจริงๆ เลย บ้าที่สุด ทำไมต้องเป็นแบบนี้...
...แล้วที่วิธวินท์ไม่ยอมตกลงปลงใจไปกับธีรดนย์ล่ะ เพราะอะไรหรือ แค่เพราะที่ไม่ชอบคนเจ้าชู้ หรือมีเหตุผลอื่น...
...อยากให้ธีรดนย์มาเห็นนัก...
...อยากให้ธีรดนย์เห็นนัก...
เต้ยยืนอยู่หน้าประตูทางออกบริษัท สูดลมหายใจลึกๆ แล้วหันหลังกลับ เดินขึ้นไปบนชั้นสองของบริษัท Network Solutions อีกครั้ง คราวนี้ แต่ละก้าวที่ปีนขึ้นไปบนบันไดทำให้เขากัดฟันจนเจ็บ มือกำราวบันไดแน่นแล้วออกแรงดึงตัวเองให้ขึ้นไปช้าๆ ปากเม้ม หายใจแรง คิ้วขมวด สองความคิดในสมองพยายามถกเถียงกันว่าควรก้าวต่อไปอีกดีหรือไม่
...แค่ที่เห็นเมื่อกี้นั้นไม่พอหรือ...
...เขาต้องการยืนยันให้แน่ใจ เขาเป็นเลขานุการของเจ้านายที่ไม่เหมือนใครในประเทศ นิสัยเขาต้องยืนยันข้อมูลที่ได้มาให้แน่นอนทุกครั้งไม่เคยพลาด...
*****31****
(http://upic.me/i/ak/metee.jpg)
-
คุณดนย์ - ประธานสมาคมคนอกหักแห่งประเทศไทย
คุณเต้ย - เลขาสมาคม
อิอิ
-
:laugh: :laugh:
เป็นไงล่ะคุณเต้ย
มีความหลังกับบารมีนี่เอง อกหักแล้วก็ไปรักษาแผลใจกันซะนะ
-
ป๊าปปปปปปปปปปปปป ว่าแล้วไหมล่ะ :call:
อาหลานไม่ธรรมดา
-
มันดูวุ่นวายไปหมดเลยคราวนี้
-
ตูว่าแล้วววววววว
ซื้อหวยไมไม่ถูกงี้ฟะ !!!
ตอนที่แล้วยังบอกเลยว่าไม่ใช่รักหลานตัวเองล่ะ = =
-
o22 o22 อาหลานเค้ามีซัมติ้งกันจริงๆด้วย
สงสารก็แต่คุณดล
ถ้ารักจริงไม่ต้องไปหาคนอื่นมาควงแก้ขัดจะได้ไหม
ทำตัวแบบนี้แล้วหมั่นไส้จริงๆด้วย
เต้ยก็ยังคงเป็นตัวร้ายเหมือนเดิม
-
อ้าวววววววววววววววววววววววววววว งานเข้าอย่างรุนแรง อา-หลาน เนี่ยน่ะ
แบบนี้รายอื่นรับประทานแห้วกันหมดไร่แน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เต้ยเห็นแค่นี้ก็รู้คำตอบเลยใช่มะ
โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ที่แท้อาก็ติดหลานตัวเองนี่เอง ทั้งรัก ทั้งเอ็นดู เลย
ให้่คำตอบเต้ยได้ไม่เต็มปากว่าจริงๆแล้วรู้สึกกับเต้ยยังไง
จริงๆแล้วอายุธกำลังหลอกตัวเองอยู่รึป่าว :angry2: :serius2:
แต่อายุธคงไ่ม่รู้หรอกว่าสายตาที่ใช้มองวินท์อ่ะแค่เพียงคนอย่างคุณเต้ย
ที่หลงรักอายุธมองเห็นแค่นั้น เค้าก็แปลความหมายจากสายตานั้นได้แล้ว
ไม่ต้องให้อายุธพูดออกมาทั้งหมดหรอก "ดวงตาเป็นหน้าต่างของทุกสิ่ง"
บางที่เต้ยอาจจะรู้และเข้าใจอะไรๆดีกว่าอายุธเองซะด้วยซ้ำที่กำลังปิดบังค.รู้สึก
หรือเก็บกดความรู้สึกรักหลานในรูปแบบที่ไม่ควรเกิดขึ้น
แล้ววินท์ล่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดที่ขับไล่ไสส่งเนี่ย เป็นเพราะลึกๆแล้ว
ก็มีค.รู้สึกแบบนี้เหมือนกันรึป่าวนอกจาก รักเพื่อนแล้วเนี่ย
กรี๊ดดดดดดดด คุณหลานติดคุณอา :z3: :z3:
หวยพลิกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
+1 จัดได้แล้น
สู้ๆคะ ขอให้ทุกวันคือวันที่ดีๆของคุณนายยยยยยยยยยย
-
พี่นาย สุดยอดเรื่องนี้
ขอบคับ
IE
-
ทำไมเรื่องมันถึงได้ยุ่งอย่างนี้
-
หุหุหุหุ และแล้วก็เป็นไปอย่างที่คิดไว้จริง ๆ คุณอาผู้ใจดี รักหลานชายผู้น่ารัก
น่าซื้อหวย จะได้รวย ๆ
-
คุณเต้ยคร้าบ...ถึงเวลาแล้วคร้าบ
จัดการพูดคุยให้เด็ดขาดเลยคร้าบ
ปล่อยไว้นานมันไม่ดีนะคร้าบ
เต้ยสู้เว้ยยยยยยยยยยยยยยย อิอิ
:oni2: :oni2: :oni2:
ใกล้วันแม่แล้วนะคร้าบอย่าลืมบอกรักคุณแม่นะคร้าบ
-
เอาแล้วไงอาหลานคู่นี้
-
ว่าแล้วเชียวว่าอา-หลานคู่นี้มันบรรยากาศแปลกๆ
แถมอาก็ห่วงหลานแบบแปลกๆ อีกต่างหาก
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ความจริงแอบเชียร์คู่นอยู่ี้เหมือนกันนะเนี่ย :mc4:
-
อิเต้ยนี่เพ้อเจ้อชะมัด
-
พันกันเข้าไป..เนื้อเรื่อง
กว่าจะแก้ได้สงสัยอีก 1,000 กว่าตอน
-
:laugh: :laugh: :laugh:
เครียดดดดดดดด
จะยังไงต่อละทีนี้
ปล.แอบเชียร์คู่อาหลาน :o8: :a5:
-
ร่วมตกใจไปพร้อมกับเต้ยครับ o22
อายุธ มองคุณวินท์สายตาเป็นประกาย โอ้... ไม่
ที่อ่านมาเนี่ย ยุ่งแล้วนะ แล้วเนี่ย ยุ่งกว่าเดิมอีก
อ่านแล้วแถบคลั่ง.....
ก็ดีคับเต้ย ยังไงก็คุยกับอายุธให้รู้เรื่องกันเลยก็ดีครับ
คำว่า รัก กับ ความรับผิดชอบ มันไม่ได้เดินไปพร้อมกัน
เหมือนกับคำว่า รัก และ เหมาะสม นะ
ถ้าเป็นอย่างที่ตาเห็นเมื่อกี้ ก็ ......ทำใจซะเถอะคำ
:เฮ้อ:
-
กะไว้แล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้ ทำไมซื้อหวยหรือมั่วข้อสอบไม่เดาถูกแบบนี้น้า
เห็นอายุธแปลกๆ กับวิทธ์มาตั้งนาน
หึหึ หลังจากนี้เรื่องคงยุ่งเป็นเท่าตัว แต่แอบเชียร์คู่อาหลาน นะเอ่อ แบบว่าหมั้นไส้อิตาคุณดนย์ ถึงหลังๆ มาจะดูน่าสงสารก็เถอะส่วนเต้ย แรกๆ ชอบมากกกกก ทำไมหลังๆมาเปลี่ยนเป็นหมั้นไส้ไปได้ก็ไม่รู้
-
:z3: สงสานเต้ยจัง รัก ยอมวางแผนซะอย่างดี
คุณอานี่ก็เหลือเกิน...รักวิน ชอบวิน ยังไปลึกซึ้งกะเต้ยอีก
แอบคิดเล็กๆว่า คุณอาเห็นเต้ยเป็นคนเปรี้ยวคงไม่คิดอะไรมากที่ลึกซึ้งกัน
...ผ่านมา แล้วผ่านไป...
แต่ผิดเพราะเต้ยจิงจัง เลยปวดหัว สบสน :serius2:
-
เรือล่มในหนอง ทองจะไปไหนเน๊อะ
-
ป๊าดดด ช็อคคคค o22
นึกว่าใกล้จะจบแล้วเรื่องราวคงเริ่มคลี่คลาย ... แต่ที่ไหนได้
นี่มัน อิรุงตังนังกว่าเก่าอีกไม่ใช่เรอะ
แล้วนี่ คุณเต้ย จะวาดแผนภูมิ โยงเส้นจับคู่ ยังไงดีล่ะเนี่ย :z3:
อายุธ น้ำนิ่งไหลลึก มาเหนือเมฆ เชือดนิ่มๆ คมในฝักจริง ๆ :เฮ้อ:
-
เอิ๊กกกก
ตายละ ทำไมมันหักมุมได้รุนเเรงอย่างงี้
กว่าจะลงตัวได้
อย่างงี้คุณดนย์ไม่ตายทั้งเป็นเหรอนี่
ป.ล. คนเขียนใจร้ายจัง :o12:
-
ความสับสน ขัดแย้ง ในนิยายเรื่องนี้ สร้างความวุ่นวายให้บอร์ดด้วย
พี่นาย รีบมาเคลียร์ด่วน ตกลงอามองและคิดกับหลานหยั่งงั้นจริง ๆ หรือครับ
+1 ให้พี่นายนะครับ รีบต่อด่วน
-
+ ไปแรงๆ 1 ที ไงล่ะคุณเต้ย อ่านเกมพลาดถึงขั้นเสียสะมีทีเดียว
ว้าวๆๆ ..แล้ววินท์ก็ไม่น่าจะไม่รู้นะ..เรื่องอายุทเนี่ย :-[
อายุทจ๋า..แอบรักหลานตะเองจริงๆ ด้วย แต่ท่าทางไม่น่าจะสมหวังมั้ง??
ขอบคุณที่เอามาต่อจ้า :3123:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ว้าว ว้าว ว้าว
อากะหลาน :z1:
เชียร์โลด :laugh: หมั่นตับคนเจ้าชู้
แต่เอ อีกใจก็อยากให้คู่กับธีรดนย์
งั้น 3p ละกัน อากะหลาน บวก ธีรดนย์ :haun4:
-
คิดอยู่เหมือนกันว่าศรายุธแอบรักวินธ์ เพราะสายตาอ่อนโยนที่มองวินธ์ตลอดเวลา
รักต้องห้ามแบบนี้เคลียร์ไม่ยากหรอกเต้ย
รวบรวมความกล้าหน่อยเข้าไปเคลียร์เลย ตอนนี้แหละถึงเวลาดับเครื่องชนของจริง
-
เจออย่างงี้ ช็อคไปเลยล่ะสิเต้ย หึ หึ หึ
-
เข้ามาให้กำลังใจพี่นาย :L2:
และ...
มานั่งรอ :o11:
-
:z3:
ทำใมถึงป็นอย่างนี้
:serius2:
คุณคฑาวุธแกล้งกันใช่มั๊ย :angry2:
:o11:
มานั่งรอ
-
ขอบคุณนะครับที่เป็นกำลังใจ
อ่านบทที่ 32 ต่อกันนะครับ ใกล้จบแล้วล่ะ
32
เต้ยนั่งมองสายน้ำที่กำลังไหลเอื่อย มือกำโทรศัพท์แน่น อยากโทรหาศรายุธแต่ก็ไม่กล้า เขาลางานฉุกเฉินโดยให้ให้เหตุผลว่าต้องการมาเยี่ยมพ่อที่ป่วยเป็นไข้หวัด บ้านริมคลอง ลมเย็นเอื่อยๆ นักท่องเที่ยวนั่งเรือผ่านไปมาโบกไม้โบกมือทักทายเป็นระยะๆ ทำให้เขาสบายใจขึ้นมาบ้าง เลขาหนุ่มผู้ซึมเศร้าตั้งใจว่าจะพักอยู่ที่อัมพวากับครอบครัวสักสองวันแล้วค่อยกลับเข้ากรุงเทพฯ ไปเผชิญเรื่องราวยุ่งๆ ต่อไป ตอนนี้ขอนั่งเงียบๆ ไตร่ตรองอะไรเสียก่อน แต่เขาก็นั่งเงียบได้ไม่นานเมื่อเสียงเรียกดังขึ้นด้านหลัง
“อาเต้ยเอ๊ย มาหม่ำข้าวได้แล้วลูก”
“แม่ บอกว่าอย่าเรียกแบบนี้” เต้ยตะโกนตอบกลับ “เรียกชื่อเฉยๆ ก็ได้ เรียกแบบนี้เต้ยเคืองนะ”
“หรือจะให้เรียกชื่อจริง” ผู้เป็นมารดายิ้มกว้าง เดินเข้ามาใกล้
“อย่านะ” เต้ยหันไปทำตาดุใส่มารดา
“เป็นอะไร มาเยี่ยมบ้านก็เอาแต่อยู่คนเดียว แม่เห็นนั่งเงียบตั้งนาน อย่าคิดกระโดดคลองนะลูก เดี๋ยวนักท่องเที่ยวเขาจะไม่มาดูหิ่งห้อยที่ต้นลำพูหน้าบ้านเรา”
“แม่ก็...” เต้ยทำหน้าง้ำ “คนกำลังหนักใจ เปลี่ยวเหงา เศร้าซึม ยังจะมาพูดเล่นอีก”
“เรื่องรัก หนักอกนักก็พักไว้ก่อน” มารดานั่งลงข้างๆ แล้วโอบไหล่ลูกชายคนกลาง
“พักก็โดนคืนอื่นงาบไปสิ ไม่ได้หรอก คนนี้เต้ยชอบ ขนาดเฝ้าอย่างดียังโดนเลย” เลขาหนุ่มพูดเสียงเศร้าๆ
“แค่ชอบหรือ”
“รัก เต้ยรัก” เต้ยเปลี่ยนเป็นเสียงหนักแน่น “รักแรกพบ”
“งั้นพามาให้แม่ดูตัวหน่อยสิ ให้คนในครอบครัวช่วยตัดสินใจ”
“ไม่ได้หรอก ลองได้พามาดูสิ เขาได้วิ่งหนีกันพอดี บ้านเราเหมือนใครที่ไหน” เต้ยส่ายหน้าเร็วๆ
“นั่นสิ ลูกแม่เหมือนใครที่ไหน”
“ชมหรือด่านี่แม่” เต้ยทำหน้ามุ่ย “แต่เต้ยยังไม่รู้เลยว่ามันจะลงเอยยังไง เขาดูลังเลยังไงก็ไม่รู้ และอีกอย่าง มีคนพยายามจับคู่เขากับคนอื่น หาว่าเหมาะสมกัน แต่เขาก็ดูเหมือนว่าจะมีใจให้กับพ่อสื่อพ่อชัก เฮ้อ ใครจะเหมาะสมกับคุณยุธมากกว่าเต้ย คนนิ่งๆ เงียบๆ แบบเขา ต้องมีสีสันให้ชีวิตใช่ไหมแม่ เต้ยนี่ล่ะ จะเป็นรุ้งสีสวยให้กับเขา ลองได้อยู่กับคนเงียบๆ เหมือนกันสิ เหงาปากตายเลย วันๆ ก็คงมีแต่นั่งมองตากันเหมือนปลากัด น่าเบื่อตาย”
เต้ยพูดเรื่อยเปื่อย แต่ในหัวนึกภาพของศรายุธหยอกล้อกับวิธวินท์ในออฟฟิส อดอิจฉาไม่ได้
...แบบนั้นไม่เรียกว่าน่าเบื่อหรอก ดูยังไงๆ ก็ไม่น่าเบื่อ...
...ศรายุธไม่ได้รักวิธวินท์ แค่อาหยอกหลาน แค่คนสนิทกันเล่นล้อกันเล่นๆ...
“บางครั้งเราอยู่ในวังวนของมันก็มองมันไม่ออกนะลูก” มารดาพูดเสียงอ่อนโยน “ให้คนนอกเขามองให้ก็ไม่เลวนะ”
“คนนอกอย่างวิธวินท์นี่นะ ตัวเองก็ไม่รู้ใจตัวเอง แล้วยังจะมาจับคู่ให้คนอื่น” เต้ยพยายามทำเสียงเข้ม หารู้ไม่ว่าน้ำเสียงที่ออกมาผู้เป็นแม่รู้สึกได้ว่าลูกชายนั้นพูดเสียงขื่น
...วิธวินท์อยากให้อาตกลงปลงใจกับเพื่อนเพราะต้องการให้ปลอบภิรายุที่อกหักมาจากธีรดนย์ ยังไงวิธวินท์ก็ไม่ยอมมีอะไรกับอาของตัวเองหรอก ทำแบบนั้นได้ยังไง มันผิดทำนองคลองธรรม ศรายุธก็น่าจะตระหนักถึงข้อนี้ และเมื่อวิธวินท์พยายามผลักศรายุธให้ภิรายุก็คงไม่สมหวังเพราะภิรายุคงไม่ลืมธีรดนย์...
...แล้วทำไมเขาต้องพยายามผลักให้ธีรดนย์ลงเอยกับภิรายุนะ เพราะยังไงๆ เจ้านายเขาก็ไม่ยอม ไม่มีทางสำเร็จแม้แต่นิด...
...โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งสับสน ยิ่งปวดหัว...
“แล้วคนนอกอย่างแม่ล่ะ” มารดาพูดยิ้มๆ “หรืออย่างพ่อ หรืออย่างพี่ชาย พี่สาว”
“โอ๊ยไม่เอา พี่ตั๋มนะเรอะ เห็นตอนที่เขาเจอคุณดนย์แล้วไม่อยากจะคิด” เต้ยโวยวายลั่น
“ตั๋มเขาตาดี” ผู้เป็นมารดายิ้มเมื่อพูดถึงลูกชายคนโตที่ต่างจากคนกลางราวฟ้ากับดิน
“ตาถั่ว ตาเหล่ ตาเข ตาส่อน ตาไม่มีแวว” เต้ยเบ้ปากเมื่อนึกถึงพี่ชายคนโตและคำพูดของพี่ที่ทำให้เขาต้องตะโกนโวยวายลั่นบ้านเมื่อครั้งที่ธีรดนย์แวะมาส่งเขาเยี่ยมพ่อซึ่งตกบันไดขาหักเมื่อต้นปี ธีรดนย์กำลังจะขึ้นรถ ถึงกับเดินย้อนกลับมายืนมองอยู่ที่หน้าบันไดบ้านเพื่อถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย
...พี่ตั๋มพูดบ้าๆ เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นได้หรอก ไม่เคยอยู่ในหัวฉลาดๆ ของเต้ยเลยแม้แต่นิด เต้ยไม่อยากตกนรกทั้งเป็น...
“เฮ้อ แม่ มันทรมานจังเลย เต้ยสับสนไปหมดแล้ว” เลขาหนุ่มถอนหายใจ แล้วเอนศีรษะไปพิงไหล่ของมารดา มือก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมามอง “อยากโทรไปหาเขา แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมเต้ยถึงไม่กล้า”
“ถอยไปหนึ่งก้าว มองภาพให้ชัด ปรับโฟกัสให้คม อย่าจมอยู่กับความคิดเดียว ทางออกมันมีหลายทาง สิ่งที่เราคิดว่ามันใช่ตอนนี้ ที่จริงอาจเป็นภาพลวงตา หาใช่ทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด” มารดาแนะนำ
“จำคำพูดใครมาละนี่” เต้ยทำหน้าแปลกใจที่ได้ยินมารดาพูดอะไรเช่นนี้
“คำพูดนักปรัชญาคนหนึ่งที่แม่รู้จักดี”
“อย่าบอกนะว่านักปรัชญาตั๋มตึ๋งหนืด” เต้ยอมยิ้ม
“แล้วพี่เคยคิด เคยพูด เคยทำอะไรผิดหรือเปล่าล่ะลูก” แม่ของเลขาปากดีแก้ต่างให้ลูกชายคนโต
“เต้ยว่าแม่แอบไปเก็บพี่ตั๋มมาเลี้ยงแหงๆ ไปได้มาจากบ้านทรายทองหรือเปล่า หรือจากโรงพยาบาลศิริราช บางทีเขาอาจเป็นลูกศาสตราจารย์ปรัชญาของธรรมศาสตร์ก็ได้นะแม่” เต้ยพึมพำแล้วหัวเราะเสียงเบาประสานกับมารดา เสียงเรือหางยาวแล่นผ่านไปช้าๆ ลมเย็นพัดมาเอื่อยๆ ดังจะช่วยบรรเทาความรุ่มร้อนในใจของเลขาหนุ่มผู้กำลังเศร้าซึม
วิธวินท์ขับรถออกจากบริษัทช้าๆ ไม่นานก็เห็นว่ามีคนขับตาม เขาเหลือบไปมองไม่กี่ครั้งก็รู้ว่าเป็นธีรดนย์จึงเร่งความเร็วขับหนี แต่ฝ่ายนั้นก็ตามมาอย่างไม่ลดละ นานเข้าวิธวินท์ชักจะทนไม่ไหวจึงแวะเข้าปั๊มน้ำมันและหายเข้าไปในห้องน้ำอยู่นาน ออกมาก็เห็นธีรดนย์นั่งคล่อมรถอยู่บน Ducati สีแดง รออยู่อย่างใจเย็น วิธวินท์จึงเดินไปที่ร้านกาแฟ ธีรดนย์ไม่ตามแต่จอดรถไว้ชิดกันแล้วเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อแล้วออกมายืนดื่มเครื่องกาแฟกระป๋องอยู่หน้าร้าน ปรายตาหันไปมองวิธวินท์ที่นั่งดื่มกาแฟอยู่เป็นครั้งคราวจนวิศวกรหนุ่มทนไม่ไหวที่ธีดนย์กำลังเล่นสงครามประสาท จึงเดินออกมาเอาเรื่อง
“คุณจะเอายังไง” วิธวินท์กระชากเสียง “มาตามติดอยู่แบบนี้ไม่เบื่อหรือไง ทำไมไม่ไปดูแลกิจการโรงเหล้าของคุณ”
“คุณจะไปไหน” ธีรดนย์ไม่สนใจที่วิธวินท์ถาม
“ผมจะกลับบ้านนอน คุณเลิกตามผมได้แล้ว” วิธวินท์ตอบห้วนๆ
“จะกลับบ้าน แล้วขับรถวนไปวนมารอบเมืองแบบนี้นี่นะ” ธีรดนย์เลิกคิ้ว ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“ก็ถ้าคุณไม่ตาม ผมก็คงถึงบ้านแล้วล่ะ”
“ก็ถ้าคุณไม่หนี คุณก็คงถึงบ้านแล้ว ผมตามจีบ คุณจะหนีทำไมก็ไม่รู้ ยอมเป็นแฟนผมซะเถอะ” ธีรดนย์ขอดื้อๆ
“จะบ้าหรือคุณธีรดนย์ ที่เราพูดๆ กันมานี่คุณไม่ฟัง ไม่ยอมรับอะไรเลยใช่ไหม” วิธวินท์โวย
“ผมฟังหัวใจผม คุณล่ะ วิธวินท์ คุณฟังอะไร ฟังเสียงหัวใจตัวเองหรือเปล่า” ธีรดนย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ตาประสานกับวิธวินท์นิ่ง
“ไม่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้กับผม มันเลี่ยน ผมแสดงจุดยืนแล้วว่า...” วิธวินท์ชะงัก เกิดไม่แน่ใจขึ้นมาเฉยๆ ว่าควรจะพูดต่อดีหรือไม่ ภาพใบหน้าของภิรายุแวบขึ้นมาในหัว
...เสียงของหัวใจตัวเองนั้นเขาได้ยิน แต่เขาก็ไม่อยากฟัง เพราะมันบอกสิ่งที่ขัดแย้งกับสมองยิ่งนัก...
...หากเขาทำตามใจตนเอง ผลที่จะออกมาก็มีทั้งดีและไม่ดี แต่ที่แน่ๆ มันจะทำให้คนเสียใจหลายคน และดูท่าว่าผลด้านลบจะมากกว่าด้านบวก...
"คุณคิดว่าตัวเองหล่อล่ำเซ็กซี่และใครต้องหลงรักคุณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรวยของคุณจะเป็นส่วนเสริมดึงใครให้เข้าหา แต่สำหรับผม คุณก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พอหันไปมองแล้วก็ไม่อยากหันไปอีก" วิธวินท์พูดช้าๆ ชัดๆ แล้วกลั้นหายใจ เบือนหน้าออกไปด้านข้าง ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม ก่อนจะปิดฉากการสนทนากับธีรดนย์ว่า “ไปจากชีวิตผมซะเถอะ”
“วิธวินท์” ธีรดนย์คราง รู้สึกเหมือนถูกฆ้อนทุบหัว หูอื้อ แทบไม่ได้ยินเสียงใดๆ รอบข้าง วิธวินท์พูดเสร็จก็รีบเดินไปที่รถ สวมหมวกนิรภัยแล้วขับรถออกไปโดยเร็ว ทิ้งให้ธีรดนย์ยืนอึ้งอยู่คนเดียว ก่อนจะเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์คันหรูอย่างคนไร้เรี่ยวแรง
กลางดึกคืนวันเสาร์ ในห้องนอนที่ตกแต่งด้วยโทนสีม่วงอ่อน ชายหนุ่มร่างบางยืนเท้าสะเอวมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กำยำที่นอนแผ่ไร้สติอยู่บนเตียง
“เฮ้อ จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีนะ” เต้ยยืนมองธีรดนย์แล้วถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปปรับความเย็นของแอร์ให้ลดลงแล้วเดินออกไปยังห้องครัวเพื่อต้มน้ำ แล้วกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งพร้อมกับผ้าเย็น
“ไม่นึกเลยว่าพ่อเทพบุตรเจ้าชู้จะโดนหักอกแบบนี้” เลขาหนุ่มวางผ้าเย็นบนศรีษะของเจ้านาย “แต่อย่าคิดนะว่าเต้ยจะเช็ดตัวให้ ไม่มีทางหรอก”
“วิธวินท์” ธีรดนย์พลิกตัว มือยกขึ้นปัดผ้าเย็นออกจากหน้าผาก แล้วดึงทิ้งเสื้อของตัวเองราวกับอยากจะถอดเสื้อ
“อย่านะคุณดนย์” เลขาปัดมือเจ้านาย “ให้นอนพักเฉยๆ อย่ามาถอดเสื้อในห้องผมนะ”
“ภิรายุ” ธีรดนย์ครางเบาๆ
“บ้าจริงๆ คนอะไรไม่รู้ จะเพ้อทั้งทีก็เพ้อถึงคนสองคน แล้วเมื่อไหร่จะได้แฟนเป็นตัวเป็นตนซักทีเนี่ย” เต้ยโวยวาย พยายามดึงผ้าเย็นออกมาจากใต้แก้มของธีดนย์
“เต้ย”
“เฮ้ย ไม่เอานะ อย่าเอาเต้ยเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย” เลขาหนุ่มตาเหลือก “เต้ยไม่อยากมาเป็นของเล่นขบเคี้ยวของคุณ”
เต้ยดึงผ้าเย็นออกมาได้แล้วรีบเดินออกนอกห้องพร้อมบ่นพึมพำ “คิดผิดหรือคิดถูกว๊าที่พาคุณดนย์มาบ้าน เกิดบ้าลุกขึ้นมาปล้ำเราจะทำยังไง รู้ยังงี้ไม่ยอมออกไปดื่มเหล้าเป็นเพื่อนด้วยหรอก เวลางานก็ต้องดูแล เลิกงานก็ต้องดูแล แล้วนี่เมื่อไหร่คุณทินกับคุณพ่อจะมาดึงตัวเต้ยกลับไปไปทำงานด้วย จะได้พ้นๆ คุณดนย์ซะที คนอะไรก็ไม่รู้ ไม่เหมือนใครที่ไหน คิดว่าตัวเองหล่อล่ำ เจ้าเสน่ห์นัก คราวนี้เป็นไงล่ะ ถลาลงจากฟ้าเป็นเหยี่ยวปีกหัก อยากจะรู้นักว่าโดนใครปฏิเสธก่อนกันระหว่างวิธวินท์กับภิรายุ”
เลขาหนุ่มผู้ต้องดูแลเจ้านายที่เมามายไม่ได้สติเดินไปชงกาแฟแล้วนั่งดื่มเงียบๆ ในใจครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ตอนแรกเขาตั้งใจจะพาธีรดนย์ไปสิ่งที่บ้าน แต่ในที่สุดก็เปลี่ยนใจพากลับมาที่คอนโดของตัวเองเพราะคิดว่าคงสะดวกกว่าและนึกได้ว่าการจะขึ้นไปบนที่พักของธีรดนย์นั้นต้องใช้ลิฟท์โดยสารเฉพาะที่ขึ้นไปถึงชั้นเพนท์เฮาส์ซึ่งเฉพาะเจ้าของห้องเท่านั้นที่จะใส่รหัสกดลิฟท์ขึ้นไปได้
“จะหาที่อยู่ทั้งทีก็ให้มันยุ่งยาก” เต้ยบ่นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ “แล้วนี่จะนอนยังไง รู้ยังงี้ซื้อคอนโดที่มันเป็นสองห้องนอนก็ดีหรอก”
...นิวัต จริงสิ นิวัตเป็นคนสนิทของธีรดนย์ ถ้าเจ้านายเมา ทำไมไม่เรียกนิวัตมาพาธีรดนย์ไปล่ะ ไปนอนบ้านไม่ได้ก็ไปนอนที่คลับ ห้องทำงานของธีรดนย์มีเตียงนอนนี่นา ห้องอาบน้ำก็มี ลืมนึกไปเสียสนิท...
เต้ยคว้าโทรศัพท์มากดเบอร์ของนิวัต ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ทันใด แต่คำตอบที่ได้รับทำให้เต้ยเกือบจะร้องตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ
“คุณนิวัต พูดยังงี้ได้ยังไง คุณดนย์ก็เจ้านายคุณนะ เจ้านายเมา ลูกน้องต้องพาไปนอนสิ”
“คุณก็เป็นเลขาคุณดนย์ ผมกำลังขับรถกลับบ้าน แฟนผมรออยู่ แล้วคุณดนย์ก็อยู่ที่บ้านคุณแล้ว จะทำอะไรให้ยุ่งยากทำไม” นิวัตตอบแล้วรับบอกว่าต้องวางสายแล้วเพราะมีอีกสายหนึ่งเรียกเข้ามาซึ่งอาจะเป็นสายของแฟนตัวเอง
“ให้มันได้ยังงี้สิ” เต้ยบ่นเมื่อกดตัดสายโทรศัพท์ นั่งดื่มกาแฟจนหมดแล้วจึงเดินย้อนกลับไปที่ห้องนอนเพื่อดูธีรดนย์
เจ้านายของเขาตอนนี้ถอดเสื้อเรียบร้อยแล้วและนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง กางแขนกางขาเต็มเตียง ท่าทางกำลังหลับสบาย
“คุณดนย์” เต้ยก้มลงเขย่าตัวธีรดนย์ แต่คนที่เมาหลับไปแล้วไม่ขานรับ
“บ้าจริง นี่ถ้าไม่ใช่เจ้านายไม่ให้นอนเตียงนะเนี่ย แล้วกางเกงก็รัด อย่าคิดนะว่าเต้ยจะถอดให้” เต้ยบ่นอยู่คนเดียว หากในใจลังเลอยู่ชั่วครู่ แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะพยายามพลิกตัวธีรดนย์ให้นอนหงาย
“หนักชิบหาย”
ไม่นาน เลขาคนเก่งก็ประสบความสำเร็จ ธีรดนย์นอนแผ่หราอยู่บนเตียง อกกว้างอุดมไปด้วยมัดกล้ามสะท้อนขึ้นลงตามจังหวะหายใจ หน้าทองแบนเรียบเห็นเป็นลอน ตะขอกางเกงถูกปลดออกแล้วและรูดซิบลงพอให้เห็นขอบกางเกงชั้นในสีขาว
“เก่งเหมือนกันนี่นะ เมาพับขนาดนี้ยังถอดเสื้อกับปลดตะขอกางเกงของตัวเองได้ แล้วเก่งอย่างนี้ทำไมไม่มีปัญญาแอ้มวิธวินท์” เต้ยเอื้อมมือไปยังหน้าขาของธีรดนย์เพื่อจับซิป แต่ทันใดก็หดมือกลับ
“เป้าตุงเหมือนกัน นี่นะหรือสิ่งที่พวกดารานักร้องหลงไหลได้ปลื้ม ตรงนี้เองหรือ ไม่ใช่ตรงหัวใจหรือไง” เต้ยบ่นคนเดียวต่อไป แต่ในใจนึกถึงใบหน้าหวานๆ ยิ้มสวยๆ ของอีกคนซึ่งตอนแรกเขาคิดว่ากำลังจะมาเป็นอุปสรรคความรักของตัวเอง แต่ใบหน้าของวิธวินท์ก็เข้ามาแทนที่ ไล่ภาพของภิรายุออกไปจากหัวของเขาจนสิ้น
...ศรายุธมีใจให้วิธวินท์...
...ธีรดนย์ผิดหวังจากวิธวินท์ เขาผิดหวังจากศรายุธ เลขากับเจ้านาย ไปนั่งดื่มเหล้าด้วยกัน ธีรดนย์พร่ำรำพัน แต่เขานั่งฟังเสียเป็นส่วนมาก...
...ธีรดนย์ดูอาการหนักกว่าเขา นี่ยังแปลกใจอยู่เลยว่าตัวเองไม่ได้ฟูมฟายเหมือนดารามิวสิควีดีโอ...
“เขาไล่ผมเหมือน เหมือน เหมือน...” เต้ยจำได้ถึงภาพที่ธีรดนย์คร่ำครวญ
“อ๋อ เต้ยเข้าใจแล้วว่าเหมือนอะไร” เลขาพยักหน้า ทำเป็นเข้าใจสิ่งที่เจ้านายพยายามพูด ก่อนจะโดนฝ่ายนั้นดุที่บังอาจมาคิดว่าเจ้านายเหมือนสุนัข
“เปล่านะ เต้ยเข้าใจว่าคุณเหมือนราชสีห์บาดเจ็บ” เต้ยยักไหล่
...ส่วนเขาเหมือนอะไรล่ะ หลงระแวงภิรายุ ความจริง ศรายุธนั้นแอบชอบหลานตัวเอง...
...แอบชอบ หรือหลงรัก แล้ววิธวินท์จะรู้ว่าอาของตัวเองคิดยังไงหรือเปล่านะ และที่สำคัญ จะรู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับอาหรือเปล่า...
...ศรายุธมีใจให้วิธวินท์...
...ธีรดนย์ก็มีใจให้วิธวินท์...
...เขารับไม่ได้...
เต้ยถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงการสนทนากับธีรดนย์เมื่อหลายชั่วโมงที่ผ่านมา ในใจคิดไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องของตัวเองและของเจ้านาย พลางถอนหายใจเป็นระยะๆ เมื่อตระหนักได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันวุ่นวายจนไม่อยากจะแก้ปม
...ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะธีรดนย์โดนวิธวินท์ทำประแจหล่นเฉียดหัวนั่นล่ะ แล้วธีรดนย์ก็โดนสะกดจิตด้วยใบหน้าขาวๆ คิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ ปากแดงๆ...
...เฮ้อ อะไรนักหนา...
...เรื่องคงไม่ยุ่งขนาดนี้ถ้าไม่มีภิรายุเข้ามาเกี่ยวด้วย และท่าทางคงน่าหนักใจไม่ใช่น้อย ไม่งั้นคงไม่เพ้อออกมาสองชื่อติดๆ กันหรอก อุตส่าห์เคยช่วยเรื่องวิธวินท์ คุณดนย์ก็ยังทำเสียเรื่อง...
...ถ้าไม่บีบให้วิธวินท์มาขอโทษถึงบริษัท เขาก็คงไม่ต้องตกหลุมรักศรายุธ แล้วถ้าธีรดนย์ไม่เจ้าชู้ก็คงไม่ไปยุ่งกับภิรายุ ขนาดไปงานเลี้ยงของนักวิชาการ ยังได้หนุ่มติดไม้ติดมือกลับบ้าน ธีรดนย์นี่สร้างแต่ปัญหาจริงๆ เลย ใครได้เป็นแฟน คงปวดหัวจนแทบระเบิด มิน่า วิธวินท์เลยไม่ตกลงปลงใจด้วยซักที...
...แต่หากวิธวินท์ไม่เอาธีรดนย์ล่ะ แล้วถ้าศรายุธเผยความในใจให้วิธวินท์รู้เหมือนกับที่บารมีทำ จะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ต้องผิดหวังจากศรายุธอีกละสิ...
...เอาล่ะ ขณะที่ธีรดนย์กำลังอยู่ตรงกลางระหว่างวิธวินท์กับภิรายุ เขาจะผลักให้เลือกซักข้าง จะมาเหยียบเรือสองแคมแบบนี้ไม่ได้ ธีรดนย์ต้องรักใครซักคน เอาให้แน่ จริงจังซักที เขาสงสารเจ้านายของเขาเหลือเกิน และทำแบบนี้ก็ได้ประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย ธีรดนย์ก็จะมีความสุข เขาก็จะได้ลงเอยกับศรายุธ...
...อ้าว แล้วภิรายุล่ะ...
...บารมี...บารมีนั่นไง ถ้าแอบรักเพื่อนอย่างวิธวินท์ได้ก็น่าจะแอบรักภิรายุซึ่งบางทีอาจจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันก็เป็นได้ ความจริงแล้วบารมีก็ไม่เห็นจะคืบหน้าเรื่องความรักกับวิธวินท์เท่าไหร่เลย เพราะอะไรนั่นหรือ ก็เพราะวิธวินท์ไม่ได้มีใจด้วย...
...ลงตัวแล้ว สบายใจ นอนดีกว่า...
เต้ยยิ้มออกหลังจากนั่งไตร่ตรองอยู่นาน ชายหนุ่มลุกขึ้นรูดซิปกางเกงของธีรดนย์ลงมาแล้วดึงกางเกงสีดำของเจ้านายออกมาจนสุดปลายเท้า คนเมาขยับตัวไปมาแล้วพยายามจะกางขาแต่เขารีบจับข้อเท้าธีรดนย์เอาไว้และถอดกางเกงจนเสร็จเรียบร้อย อดเงยหน้ามองขึ้นสูงไปเกินต้นขากำยำของเจ้านายไม่ได้
...คุณดนย์นะคุณดนย์ คุณคนเดียวทำให้ทุกอย่างยุ่งวุ่นวายไปหมด เดือดร้อนเต้ยต้องคอยจัดการทุกอย่างให้เหมือนเคย เป็นคนเจ้าชู้เหมือนเดิม ไม่ต้องไปรักใครเลยจะดีกว่าไหมเนี่ย...
******32******
(http://upic.me/i/e5/6a00d8341c730253ef00e54f8fe9988833640wi.jpg)
-
^
^
^
ได้จิ้มแล้ว
คุณเต้ยพอเถอะ เหนื่อยบ้างไหม..
-
ดูท่าน่าจะยุ่งได้อีกนะครับ
เอาโน้นบวกนี่ เท่ากับนั้น ปวดหัวจังเลย
-
เอาเต้ยคู่กับคุณดลย์เลย
สมกันดี
o18
-
หยุดทุกอย่าง หยุดให้หมด เลิกคิดเลิกทำ
จะได้เลิกปวดหัว เต้ยทำแค่ที่ใจเต้ยต้องการก็พอ
คู่อื่นให้เค้าทำกันเอง
o18
-
คุณเต้ยจบ การจัดการ เหรอครับ
เล่นซะงงเลย
:laugh:
-
คุณดนย์ความพยายามน้อยไปหน่อย
น่าจะตื้อลิงปากแดงให้หนักกว่านี้นะ
-
ให้ฮาน่ะ ให้ได้กับเต้ยเลย สมน้ำสมเนื้อดี สะใจ อิอิ
-
แบบนี้ต้องให่เต้ยคู่กับคุณดนย์
-
คุณเต้ยถ้าไม่อยากคิดมากปล้ำคุณดนย์ซะ
คราวนี้ทุกอย่างก้จะสงบ คามดาวๆๆๆๆ พี่ตั้มคงมองกาลไกลจริงๆ
ได้เสียกันก็หมดเรื่อง อิอิ
สู้ๆนะคะคุณนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ร้ากเต้ยจริงๆ +1 จัดให้คะ
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
คุณเต้ยจัดการคุณดนย์ให้เรียบร้อยสิ จัดการกดให้อยู่ อิอิ
-
ให้เต้ยคู่กับดนย์ก็ดีเหมือนกันนะ รับรองปราบอยู่หมัด ส่วนยุทก็ปล่อยโสดไป บารมีคู่กับวิน 555
-
คุณเต้ย ไม่วางแผนได้มั้ย
ประโยคที่ว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเนี่ย
-
อะไร อะไร กำลังจะชัดเจน
-
คิดมากนักงั้นเ้ต้ยก็คู่คุณดลเลยดีกว่า ชอบนะเนี่ย เลขาปากจัดกับเจ้านายเจ้าชู้ อิอิ :laugh:
-
เเละเเล้ว..เจ้านาย..กะเลขาจอมวางเเผน..ก็ลงเลยกันไปซะเลย..หมดเรื่อง...อีรังตุงนัง :z2: :z2:
-
เข้ามาส่งความคิดถึงและ ๑+
ปล. เต้ยน่ารักเนอะ :-[
เต้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :impress2:
เจ้สอง
-
ตามวิธวินท์มาทั้งเรื่อง แล้วจะให้มาจบกะเต้ยเนี่ย บทมันดูขัดแย้งพิกล
-
^^
^^
^^
จิ้มเจ้สอง 3 จึ๊ก สบายไป
พี่นาย ตกลงยังคิดไม่ออกอีกหรือว่าใครคือตัวปัญหา
จับยัดใส่ไปเลย เลขากับเจ้านายนะ สมกันดี ทันกันตลอด
รอตอนต่อไปอยู่นะพี่นาย +1 ให้เช่นเคย
-
ถ้าทุกอย่างเป็นอย่างที่เต้ยคิดก้อดีน่ะซิ เรื่องรักพัวพันกันยุ่งเหยิงไปหมดจะได้มีทางออกบ้าง
-
อ่านๆไปเริ่มสงสารคุณดลย์ ดูเป็นคนไม่มีใครต้องการเลย
-
:เฮ้อ: อีรุงตุงนัง
เอาเป็นว่ารักคนแต่งดีกว่า สบายใจ :กอด1:
-
คนเชียร์เต้ยกะตาดลย์เยอะจัง...ถ้าลงเอยกันจริงๆ มีฮาเลยงานนี้ :m20:
มันยุ่งอีรุงตุงนังกันไปหมด ยิ่งอ่านความคิดเต้ยยิ่งมึน
ขานั้นพยายามจับคู่คนอื่นเขาจริงๆ เลย คิดมากก็ยิ่งปวดหัวนะเต้ยเอ๊ย
ขอบคุณที่มาต่อจ้า... :3123:
-
:เฮ้อ: โลกนี้ช่างวุ่นวายเสียจริง
-
o22
ยิ่งอ่านยิ่งงง
แต่ยิ่งงงก็ยังอ่าน555
:angry2:
คุณเต้ยหยุดคิดเรื่องคนอื่น
สนใจแต่เรื่องตัวเองดิ
-
อ่านตอนนี้แล้ว คิดเหมือนหลายๆคนเลยอะครับ ว่างานนี้ ไม่แคล้ว ได้คู่เจ้านาย+เลขาแน่ๆเลยอ่ะ
เหอ เหอ เหอ
ปล.อยากรู้จัง ว่าพี่ของเต้ย บอกกะเต้ยว่าไง เกี่ยวกับคุณเจ้านายคนนี้
-
คุณดนย์คู่เต้ย :a5:
คุณวินธ์คู่อายุธ o22
ภิรายุทรคู่บารมี :serius2:
:fire: :fire: :fire:
-
สับสนมากมายเลยครับคุณนาย :z3: :z3: :z3:
-
เข้ามาเสนอหน้าตามหน้าที่ภรรยาที่ดี
สู้ๆนะค้าบบบ
-
เอาเต้ยคู่กับคุณดลย์เลย
สมกันดี
o18
เห็นด้วย!!
-
สวัสดีครับ ตอนสุดท้ายมาแล้วครับ แล้วก็จะขอลากิจไปต่างจังหวัดซักพักตามประสาคนตกงานนะครับ นี่คือดราฟทืที่หนึ่งนะครับ ไว้มีเวลาจะขัดเกลาภาษา แก้ตัวสะกด แล้วรีทัชให้เรียบร้อยสวยงาม
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านและเป็นกำลังใจนะครับ ขอบคุณที่กดคะแนน ขอบคุณที่ลงคอมเมนท์ ผู้เขียนอ่านทีไรก็ยิ้มได้ทุกที คลายเหงาไปได้เยอะ
ขอให้มีความสุขทุกคนนะครับ :pig4: :pig4: :กอด1:
33
วิธวินท์จอดรถมอเตอร์ไซด์ข้างรถเล็กซัสสีดำคันใหญ่แล้วมองอย่างสงสัย ในใจอดคิดไม่ได้ว่าน่าจะเป็นรถของธีรดนย์เพราะรายนั้นมีรถหลายคันจนเขาแปลกใจว่าคนๆ เดียวขับรถอะไรมากมาย
...แต่ธีรดนย์มาทำไม มายุ่งอะไรอีกกับภิรายุ ไหนภิรายุบอกว่าตัดใจจากธีรดนย์ได้แล้ว และธีรดนย์เองพักหลังก็มาจีบเขาแบบรุกหนักกว่าเดิมและประกาศออกมาว่าไม่ได้รักและยังไงๆ ก็ไม่เลือกเพื่อนของเขา แต่ทำไมยังมายุ่งกับภิรายุ...
วิธวินท์ก้าวเท้ายาวขึ้น เร่งเดินให้ถึงห้องทำงานของภิรายุไวๆ ในใจรู้ว่ากำลังมีอะไรบางอย่างผิดปกติ
...สีหน้าของธีรดนย์ครั้งล่าสุดที่มาตื๊อเขานั้นดูแปลกๆ...
วิธวินท์ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาทีก็มาถึงห้องทำงานของเพื่อน จริงดังคาด รถคันนั้นเป็นของธีรดนย์ ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคนที่เข้ามาทำให้ชีวิตของคนหลายคนยุ่งเหยิงกำลังยืนหันหลังให้เขา และบดบังร่างของภิรายุเกือบมิด
“คุณดนย์ มาทำไม” วิธวินท์ถามเสียงดังเมื่อเดินเข้ามาใกล้
ธีรดนย์สะดุ้งและหันหน้ามา แล้วทำท่าอึกอัก ภิรายุรีบหันหน้าหนี แต่ช้าเกินกว่าที่วิธวินท์ทันได้มองเห็นใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจตอนนี้กำลังร้องไห้
“คุณทำอะไรภิรายุ ทำไมมายุ่งกับภิรายุอีก” วิธวินท์ถามเสียงห้วน ก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิม แล้วเอื้อมมือจะไปดึงแขนภิรายุออกมาจากด้านหลังของธีรดนย์ซึ่งรีบยกมือขึ้นขวาง
“ผมไม่ได้ทำอะไร ผมแค่มาคุยธุระกับคุณภิรายุ”
“แล้วทำไมร้องไห้” วิธวินท์เสียงกร้าว เอียงตัวมองเพื่อนที่ยืนก้มหน้าสะอื้น “ภิรายุ บอกเรามาว่าคุณดนย์ทำอะไร”
“วิธวินท์ ผมจะไปทำอะไรคุณภิรายุ มาถึงก็จะเอาเรื่องผมให้ได้หรือไง”
“ทำไมคุณจะไม่ทำ คุณเข้ามาในชีวิตและมาเล่นกันความรักและหัวใจของคนดีๆ คนหนึ่ง คุณไม่รู้หรอกว่ามันทำให้เขาเจ็บปวดแค่ไหน” วิธวินท์พูดพร้อมกับยกนิ้วจิ้มหน้าอกของธีรดนย์แรงๆ
“วินท์ พอเถอะ” ภิรายุรีบแทรกขึ้นมา แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามฝืนยิ้ม
“คุณถอยไป” วิธวินท์สั่งธีดรนย์ซึ่งยอมขยับตัวให้พ้นทางโดยง่าย
“กลับเถอะ” วิธวินท์คว้าข้อมือเพื่อนแล้วดึงให้เดินตาม ก่อนจะหันมาพูกับธีรดนย์เสียงเข้ม “ออกไปจากชีวิตเพื่อนผม อย่ามาทำร้ายภิรายุอีก”
“วินท์” ภิรายุท้วง “คุณดนย์ไม่ได้...”
“ไม่ได้ทำร้ายนาย แล้วที่ร้องไห้นี่เพราะอะไร”
“เพราะเจ้าของที่ดินโรงเรียนนี้ต้องการที่คืน” ธีรดนย์ตอบแทนเจ้าของโรงเรียน
“คุณดนย์ อย่านะครับ” ภิรายุรีบห้าม
วิธวินท์หันขวับมาจ้องหน้าภิรายุอย่างไม่เชื่อสายตา หูได้ยินเสียงของธีรดนย์พูดว่า “คุณภิรายุครับ จะปิดเพื่อนไปทำไม ในเมื่อวิธวินท์ก็เป็น...”
“ทำไมไม่บอกเรา” วิธวินท์แทรก ไม่สนใจที่จะฟังธีรดนย์ต่อ “ทำไมบอกเขาแต่ไม่บอกเรา ทำไมเขารู้แต่เราไม่รู้”
“เราไม่อยากจะ...” ภิรายุขมวดคิ้ว ท่าทางอึดอัด ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“แล้วร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรือ เราไม่เชื่อหรอก” วิธวินท์เสียงห้วน แล้วหันไปเอาเรื่องธีรดนย์ต่อ “ผมรู้จักเพื่อนผมดี ภิรายุเป็นคนเข้มแข็ง แม้โรงเรียนจะถูกยึด เพื่อนผมก็ไม่มีวันร้องไห้ คุณไม่ต้องมาเบี่ยงเบนให้ผมเข้าใจผิดว่าที่ภิรายุร้องไห้อยู่นี่เพราะเสียดายโรงเรียน ไม่ใช่เพราะคุณทำให้ร้องไห้”
“ใช่ ผมทำให้คุณภิรายุร้องไห้ พอใจหรือยัง” ธีรดนย์เสียงเข้มขึ้น “แต่ความจริงก็คือความจริง เพื่อนคุณก็ดูเหมือนจะยอมรับความจริงได้แล้ว”
“พอเถอะวินท์ ช่างเถอะ” ภิรายุขอร้อง ทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
“ไปรอเราที่รถ” วิธวินท์บอกภิรายุ นัยน์ตาแน่วแน่
“วินท์” ภิรายุเม้มปาก มองตาวิธวินท์อย่างอ้อนวอนเพราะไม่ต้องการให้มีเรื่อง
“เราจะตกลงกับเขาให้รู้เรื่อง” วิธวินท์พูดเสียงค่อย บีบข้อมือของเพื่อนเบาๆ นัยน์ตาเยือกเย็น
ภิรายุถอนหายใจ แล้วก้มหน้าเดินไปช้าๆ ยอมทำตามที่วิธวินท์บอก สายตาของวิธวินท์นั้นแน่วแน่ การที่ได้รู้จักสนิทสนมกันมาเป็นเวลานานและฝ่ายนั้นคอยปกป้องดูแลมาตลอดทำให้ชายหนุ่มฟังเพื่อนแต่โดยดี
ครั้นภิรายุเดินพ้นไปแล้ว วิธวินท์ก็หันมาเผชิญหน้ากับธีรดนย์ต่อ
“คุณก็รู้ว่าผมไม่คิดจะทำร้ายภิรายุ ผมรู้ว่าภิรายุเป็นคนดี และ...”
“และเป็นเหมือนคนอื่นๆ ที่คุณได้แล้วทิ้ง คนเจ้าชู้อย่างคุณก็คิดอยากลองของแปลกใหม่ พอสมใจ พอรู้รสแล้ว ก็หาคนอื่นต่อไป” วิธวินท์สวนกลับ ไม่รอให้ธีรดนย์ได้อธิบาย
“คุณมองผมในแง่ร้าย”
“ผมไม่ต้องการให้คุณทำร้ายเพื่อนผม”
“งั้นหรือ ดูคุณห่วงภิรายุมากเลยนะ” ธีรดนย์เค้นเสียง หรี่ตาลงช้าๆ แล้วพูดเสียงค่อยลงว่า “หรือห่วงตัวเอง”
“เราเป็นเพื่อนกัน ผมคอยดูแลปกป้องภิรายุมาตลอด” วิธวินท์ยังคงพูดเสียงห้วน ไม่สนใจประโยคสุดท้ายของธีดนย์
“คราวนี้คุณจะปกป้องเขาอีกหรือ คุณทำไม่ได้หรอกวิธวินท์ ภิรายุรักผม แต่ผมไม่ได้รักเขา เพราะฉะนั้นเขาก็จะต้องเสียใจเป็นธรรมดา คุณจะปกป้องเขาไม่ให้เสียใจไม่ได้ คุณทำได้แค่ปลอบ”
“ใครก็รักภิรายุได้ทั้งนั้น คนดีแบบนี้ จิตใจบริสุทธิ์ จริงใจ นุ่มนวล อ่อนโยน ใครอยู่ใกล้ก็สบายใจ ถ้าคุณยอมให้โอกาส เปิดใจตัวเองหน่อย ทิ้งความเจ้าชู้ของคุณ หรือไม่ก็ลดลงมาซักครึ่งหนึ่ง ยอมที่จะเรียนรู้ศึกษากันและกันให้ลึกซึ้ง คุณก็จะรักภิรายุได้ไม่ยาก” วิธวินท์โน้วน้าวธีรดนย์
“ถ้าไม่มีคุณ นั่นอาจจะใช่” ธีรดนย์พูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ
“คุณธีรดนย์” วิธวินท์พึมพำเสียงเบา
“ผมไม่ใช่สิ่งของ อย่ามาบริจาคผมให้ใคร” ธีรดนย์เสียงเข้มขึ้น เดินเข้ามาประชิดตัววิธวินท์ อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังตะลึง ยกมือขึ้นจับต้นแขนทั้งสองข้างของชายหนุ่มแล้วดึงเข้ามาหาตัว
“ผมรักคุณ ผมไม่ได้รักภิรายุ ถึงคุณจะผลักใสผมให้เพื่อน หรือสลัดผมทิ้งไป คุณจะแน่ใจได้หรือว่าผมจะกลับไปหาเขา” ธีรดนย์เสียงอ่อนลง น้ำเสียงต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
“คุณรักใครได้ด้วยหรือ” วิธวินท์พึมพำราวพูดกับตัวเอง
“ผมก็มีหัวใจนะวิธวินท์” ธีรดนย์มองตาชายหนุ่มอย่างอ้อนวอน “คุณต่างหากที่ต้องให้โอกาส ยอมเปิดใจตัวเองและมองผมเสียใหม่ ถ้าผมไม่คลั่งคุณขนาดนี้ ผมจะตามตอแยคุณทำไม ผมจะทำอะไรงี่เง่าไร้สาระแบบที่คนทั่วไปไม่ทำหรือ ผมไม่ทุ่มทุนมหาศาลหรือพยายามมายาวนานขนาดนี้เพื่อได้ใครแล้วทิ้งหรอก”
ภิรายุผละกระถางต้นไม้ต้นใหญ่ใกล้มุมเสาแล้วเดินตรงไปที่รถช้าๆ ใบหน้าเยือกเย็น รู้สึกตัวเบาหวิวเหมือนจะลอยหายขึ้นไปบนฟ้า คำพูดของธีรดนย์ยังดังก้องอยู่ในหัว ทั้งคำพูดก่อนที่จะวิธวินท์จะมา และหลังจากที่วิธวินท์มาถึงแล้ว
...คำพูดที่เขาเพิ่งได้ยินสดๆ ร้อนๆ...
เมื่อถึงรถ ชายหนุ่มหันกลับไปมองอาคารเรียนชั้นเดียวที่เพิ่งเดินจากมาด้วยสายตาเรียบนิ่ง แล้วหันไปมองรถมอเตอร์ไซด์ของวิธวินท์ที่จอดอยู่เคียงข้างรถเล็กซัสสีดำคันใหญ่ของธีรดนย์
...ตอนนี้ใช่ไหมคือตอนที่เขากำลังถูกกระแสน้ำเชี่ยวกรากพัดร่างให้ลอยไปกระแทกโขดหิน เขาเคยพูดกับวิธวินท์ว่าตัวเองพร้อมที่จะกระโจนลงไปในหุบเหวแห่งความรัก ยอมแลกที่จะเจอความทุกข์เพื่อให้รู้สึกถึงความสุข แม้จะเป็นช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เคยบอกตัวเองว่าเตรียมใจไว้แล้วเพราะรู้ว่าธีรดนย์เป็นคนเจ้าชู้และไม่ชอบการผูกมัด แต่ทว่า ตอนนี้เขาไม่แน่ใจแล้วว่ามันจะคุ้มกันหรือเปล่าเพราะดูเหมือนว่าช่วงเวลาทุกข์อาจจะยาวนานและเข้มข้นกว่า เวลานี้ ไม่ใช่แค่น้ำพัดลอยไปกระแทกไปอัดอยู่ในซอกหิน แต่โดนซุงท่อนใหญ่ที่ลอยมากับน้ำเชี่ยวอัดเข้าไปซ้ำ...
...ไม่ยุติธรรมเลย ไม่ยุติธรรมสักนิด...
...ทำไม...
...ครั้งแรกของเขา ทำไมต้องเป็นวิธวินท์ ทำไม...
ศรายุธเบิกตากว้างอย่างแปลกใจเมื่อเดินเข้าไปในผับแล้วเห็นภิรายุนั่งดื่มอยู่ที่เคาท์เตอร์บาร์ท่าทางหงอยๆ คืนนี้เขามีนัดกับเพื่อนที่นานๆ ทีนัดกันมาสังสรรค์ แต่เขามาถึงเร็วกว่าที่คิด
ภิรายุสวมเสื้อเชิร์ทสีขาวกางเกงสีเบจเช่นเคย นั่งนิ่งมองออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้สึกตัวแม้ว่ามีคนเข้ามานั่งข้างๆ จวบจนศรายุธเอื้อมมือมาดึงแก้วออกไปจากมือ ชายหนุ่มจึงหันหน้ามามองช้าๆ ครั้นเห็นว่าเป็นใครจึงยิ้มกว้างออกมา แต่ศรายุธเห็นว่ารอยยิ้มที่เคยสดใสของภิรายุนั้น ตอนนี้เป็นยิ้มเศร้าสร้อย
“พี่จะไม่ถามว่าทำไมมานั่งดื่มเหล้าคนเดียว” ศรายุธพูดเสียงนุ่ม
“นี่นะไม่ถาม อายุธพูดแบบนี้ รู้ไหมครับว่าผมได้ยินยังไง” ภิรายุยิ้มแล้วเอื้อมมือไปดึงแก้วคืนจากศรายุธ
“บอกมาซิ จะเหมือนกับที่พี่คิดไว้หรือเปล่า หรือจะเหมือนกับที่วินท์จะพูดไหม”
“พูดว่า บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ามานั่งดื่มเหล้าทำไม ไม่รู้หรือว่าเหล้ามันไม่ดีต่อร่างกาย” ภิรายุเลียนเสียงเหมือนวิธวินท์
“วินท์ไปล้อให้ฟังละสิ” ศรายุธส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะปรับให้เป็นเคร่งขรึม แล้วถามเพื่อนของหลานชายด้วยเสียงจริงจังว่า “แต่เมื่อเข้าใจคำถามแล้ว ก็ตอบพี่มาหน่อยซิ”
“เปล่า ไม่มีอะไร ผมแค่อยากดื่ม” ภิรายุส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วยกแก้วขึ้นจิบเหล้าต่อ
“เขาไม่เรียกว่าดื่ม เขาเรียกว่าจิบ” ศรายุธหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบาร์เทน์เดอร์แล้วพูดกับภิรายุต่อ “ถ้างั้นพี่จะดื่มเป็นเพื่อน”
“อายุธ ทำไมเรียกตัวเองว่าพี่ ไม่เรียกว่าอาเหมือนเวลาคุยกับวินท์” ภิรายุถามโพล่งขึ้นมา
“ก็เราไม่ใช่อาหลานกันนี่ พี่เห็นภิรายุเป็นน้อง” ศรายุธยักไหล่
“อายุธลองมองผมเป็นอย่างอื่นหน่อยได้ไหม” ภิรายุจ้องตาศรายุธชั่วครู่แล้วหันไปดื่มเหล้าต่อ คราวนี้พรวดเดียวหมดแก้ว แล้วทำหน้าเหยเก
“ดื่มเหล้าไม่เป็นก็ยังคิดจะลองอีก ระวังเถอะจะเมาไม่รู้เรื่อง พรุ่งนี้จะรู้สึกปวดหัวแทบจะระเบิด คอยดูสิ” ศรายุธเตือนเช่นเคย
“นะครับพี่ยุธ” ภิรายุยิ้มออดอ้อนเหมือนเด็กอ้อนผู้ใหญ่
“ถ้าไม่มองเป็นน้องจะให้มองเป็นอะไรล่ะ” ศรายุธถาม รู้สึกแปลกใจที่จู่ๆ ภิรายุก็ถามอะไรแบบนี้ “นี่ใกล้จะเมาแล้วใช่ไหมถึงได้พูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง”
“อยากจะรู้จังว่าเวลาเมา คนลืมทุกอย่างได้จริงหรือเปล่า ทำไมเห็นชอบเมากันนัก” ภิรายุทำหน้าสงสัย
“พอเถอะ พี่จะพากลับบ้าน” ศรายุธยกมือห้ามบาร์เทนเดอร์ที่เดินเข้ามารับออเดอร์เพิ่มจากภิรายุที่ยกมือขึ้นเรียก
“อายุธเริ่มจะทำตัวเป็นอาผมอีกคนแล้วนะเนี่ย” ภิรายุส่ายหน้าแล้วยกมือเรียกบาร์เทนเดอร์อีกครั้งและสั่งเครื่องดื่มจนได้ “ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ผมรู้จักโลกมนุษย์แล้วเป็นอย่างดี ไม่ใช่คุณหนูผู้ไม่ประสีประสาอีกต่อไป ไม่เข้าใจจริงๆ เลยว่าทำไมเราต้องเจ็บก่อนถึงจะรู้จักว่าความ...”
ศรายุธนั่งนิ่งฟังสิ่งที่เพื่อนของหลายชายจะพูด แต่ภิรายุก็หยุด ไม่พูดต่อ ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันมาหาศรายุธแล้วถามคำถามที่ทำให้ศรายุธอึ้ง “อายุธรู้สึกใช่ไหมครับว่าวินท์พยายามจับคู่ให้กับเรา วินท์บอกผมว่า ผมเหมาะกับอายุธและคงจะเข้ากันได้ อายุธรังเกียจผมไหมครับ”
“เอ่อ...ไม่ ภิรายุก็เป็นคนดี” ศรายุธเสียงเบา
“ผมก็คิดมาตลอดว่าอายุธเป็นคนดี เป็นผู้ใหญ่ อ่อนโยน นุ่มนวล จริงจัง รักและห่วงใยคนอื่น ดูแลคนอื่นได้ ใครได้ไปเป็นแฟนคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก ผู้ชายอย่างนี้ ไม่น่าจะหลงเหลืออยู่ในยุคนี้อีกแล้ว ไม่ได้ว่าอายุธเชยนะ แต่ผมกำลังบอกว่าอายุธเป็นคนที่พิเศษ” ภิรายุยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วหันไปขอบคุณบาร์เทนเดอร์ที่ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้
“ไม่เอานะ หยุดดื่มเถอะ เดี๋ยวเมา” ศรายุธเอื้อมมือไปดึงแก้วเหล้าจากมือภิรายุ “เหล้านี้แรง”
“กลัวอะไร เมาก็มีคนพากลับ หรืออายุธจะทิ้งผมไว้ที่นี่” ภิรายุยิ้มกว้าง ดึงเหล้ากลับคืนแล้วยกขึ้นดื่ม ก่อนจะกระแทกแก้วเหล้าลงบนเคาท์เตอร์แล้วอุทานเสียงดังว่าทำไมรุนแรงแบบนี้
“บอกแล้วไม่เชื่อ”
“มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งปรู๊ดจากสมองลงไปที่หัวใจ เหมือนถูกไฟซ๊อตจนสะท้านไปทั้งตัว มิน่า คนถึงชอบดื่มเหล้า” ภิรายุสะบัดหัว มือเอื้อมไปคว้าเหล้าแก้วเดิมแล้วยกจ่อปาก แต่ศรายุธรีบแย่งแล้วบอกให้พอ
“ขอผมอีกนิดเดียว ให้หมดแก้วนี้แล้วผมจะพอ นะครับพี่ยุธ” ภิรายุทำเสียงออดอ้อน นัยน์ตาเริ่มฉ่ำเยิ้ม หัวเราะเสียงดังแล้วยื่นปากเข้าไปหาแก้วเหล้าแล้วดึงดันดื่มจนได้แม้จะมีเหล้าหกบ้างเพราะศรายุธพยายามดึงออกจากปาก
“หยุดเดี๋ยวนี้เลย ไป กลับบ้านกัน” ศรายุธลุกขึ้น จับแขนภิรายุให้ลุกตาม แล้วหันไปจ่ายเงินให้พนักงานประจำเคาท์เตอร์
“ไม่ ไม่กลับ ผมจะเมา”
“วินท์รู้จะต้องโดนดุแน่เลย” ศรายุธเอาวิธวินท์มาขู่
“ไม่กลัววินท์แล้ว” ภิรายุส่ายหน้า “ไม่สนวินท์อีกแล้ว”
ศรายุธดึงแขนภิรายุให้เดินตาม ชายหนุ่มไม่ขัดขืน เดิมตามศรายุธมาช้าๆ และเซไปเซมาบ้างหากศรายุธพาเลี้ยว
“อายุธ ผมยังไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากกลับ ไม่อยากอยู่คนเดียว” ภิรายุเสียงสั่นเมื่อออกมายืนอยู่หน้าประตูผับ
ศรายุธถอนหายใจแล้วหันไปมองชายหนุ่มผู้ที่เขาเคยเห็นแต่รอยยิ้มร่าเริงอยู่เป็นนิจ ตอนนี้ภิรายุยืนก้มหน้าคอตก โอนเอนไปมาโดยมีเขายืดต้นแขนเอาไว้
“อายุธอย่าทิ้งผมนะ”
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
บารมีถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ลมพัดกระโชกเข้ามาวูบหนึ่งแล้วหยุด รอบตัวเงียบสงัดจนได้ยินเสียงหายใจของคนสองคนประสานกัน
“ว่าไงบารมี จะถามครั้งเดียวเท่านั้นนะ” วิธวินท์พูดขึ้นมาเบาๆ “จะมาเป็นแฟนกันไหม”
“เราก็จะตอบครั้งเดียว” บารมีมองหน้าวิธวินท์นิ่ง แล้วหันกลับไปมองสายน้ำเบื้องหน้าที่สงบนิ่ง ต่างจากในใจของเขาที่กำลังพุ่งพล่าน “แต่ก่อนอื่น เราขอถามวินท์ก่อนว่าคิดดีแล้วหรือ”
“มาถามคำถามนะ ไม่ได้มาตอบคำถาม” วิธวินท์ยังยืนอยู่ที่เดิม จับตามองแผ่นหลังกว้างของบารมี
“ไม่” บารมีพูดขึ้นหลังจากเงียบไปหลายอึดใจ “คำตอบคือไม่”
“ทำไม”
“ทำไมหรือวินท์” บารมีหันมามองวิธวินท์ช้าๆ “เพราะวินท์ไม่ได้รักเรานะสิ เราทนอยู่ในสภาพแบบนั้นไม่ได้หรอก ตอนแรกเราก็คิดจะแย่งมา คิดจะทำทุกวิถีทางให้วินท์เป็นของเราให้ได้ แต่แค่ครั้งแรกที่เราเห็นวินท์กับเขามองตากัน เราก็รู้ว่าไม่ควรเลย ไม่ควรเลยจริงๆ ไม่ควร”
“อีกหน่อยก็รักกันได้เอง จีบกันซักหน่อย” วิธวินท์พูดเสียงเบา หันไปมองสายน้ำเบื้องหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ในใจเริ่มตระหนักได้ว่าคืนนี้ไม่น่าตัดสินใจชวนบารมีออกมาเพื่อทำอะไรงี่เง่าแบบนี้เลย
“เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว” บารมีเริ่มเสียงสั่น ขบกราม มือกำหมัดแน่น ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ “ถึงมันไม่เหมาะสม แต่ก็ช่างมันเถอะ ความรัก ไม่จำเป็นต้องสนอะไรหรอก รักที่หัวใจสิวินท์ ไม่ใช่ความควรไม่ควร”
เช้าวันจันทร์วันนี้เป็นวันที่ยุ่งมาก ยิ่งสายงานยิ่งยุ่ง เต้ยผลักแฟ้มเอกสารออกจากตรงหน้าแล้วลุกขึ้นบิดตัวด้วยความปวดเมื่อย ก่อนจะเดินออกไปจากออฟฟิสเพื่อไปห้องน้ำ แต่เมื่อก้าวเท้าออกมาจากประตูห้องก็ชะงัก เพราะชายหนุ่มผิวเข้มคนหนึ่งเดินมาหยุดยืนขวางทางไว้
“คุณเต้ยครับ”
“ครับ” เลขาหนุ่มตอบสั้นๆ แล้วเดินทอดน่องเข้าไปหาศรายุธ
“ผมโทรหาคุณตั้งหลายครั้ง” ศรายุธยิ้มบางๆ ท่าทางอึกอักก่อนจะถามขึ้นว่า “คุณหลบหน้าผมทำไม”
“เปล่าหลบ เต้ยก็นั่งทำงานอยู่ที่บริษัทนี้ทุกวัน” เต้ยยักไหล่
“ผมโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด”
“โทรศัทพ์เต้ยเสีย”
“ผมโทรมาออฟฟิส”
“ไม่เห็นมีใครจดโน๊ต” เต้ยยักไหล่อีกครั้ง
“โกรธอะไรผมหรือครับ” ศรายุธทำหน้าเศร้า “บอกผมหน่อยสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ คุณถึงได้หายไปแบบนี้”
“ตอนนี้เต้ยกำลังยุ่ง ไหนจะเรื่องงาน ไหนจะเรื่องชีวิตรักคุณดนย์ เต้ยต้องคอยทำงานให้เจ้านาย ทั้งในเวลาและนอกเวลาทำงาน” เลขาหนุ่มทำหน้าอ่อนใจเมื่อพูดถึงเจ้านายที่ร้ายไม่เหมือนใคร
“ผมมาพบคุณดนย์เรื่องงานระบบคอมพิวเตอร์ที่คลับ แต่ไม่เห็น...”
“อ๋อ จะพบคุณดนย์ต้องนัดล่วงหน้านานๆ นะครับ ไม่ค่อยอยู่หรอก ออกไปวิ่งไล่จับมอเตอร์ไซด์ซิ่งกวนเมืองอยู่บ่อย ตอนนี้เขากำลังเป็นเอามาก”
“ไม่เห็นคุณ” ศรายุธเสียงเบา ตามองหนุ่มร่างบางที่ยกมือขึ้นกอดอก หย่อนเข่าซ้ายเล็กน้อย เคาะเท้ากับพื้น มองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้จะทำอะไร
“แล้วนี่ตกลงคุณมาหาคุณดนย์หรือเต้ย” เลขาหนุ่มถาม “อยากจะพบใครก็เลือกเอาซักคนนะครับ อย่าโลเล”
“คุณโกรธผมเรื่องภิรายุใช่ไหมครับ”
“เต้ยจะไปโกรธคุณเรื่องคุณภิรายุทำไม” เต้ยยักไหล่ ทำเสียงเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ “ใจคนเรามันห้ามกันไม่ได้ กายก็ยิ่งไม่ได้ใหญ่ เต้ยรู้ว่าคุณต้องการเวลาตัดสินใจ”
“ผม...” ศรายุธอึ้ง พยายามคิดหาคำพูดจะมาอธิบาย ตอนนี้เขารู้สึกหนักใจและกำลังตำหนิตัวเองที่ทำเรื่องยุ่งยาก ใจที่เคยสับสนยิ่งรู้สึกยุ่งเหยิงมากกว่าเดิม
“เต้ยมาคิดๆ ดู เต้ยก็คงต้องการเวลาตัดสินใจเหมือนกันล่ะ เต้ยอาจจะไวไฟไปหน่อย เร่งรัดคุณเกินไปอย่างที่คุณว่า บางที เต้ยอาจต้องพิจารณาใหม่ ไม่ใช่คิดแต่เรื่องจะรัก รัก รัก อย่างเดียว เต้ยลืมนึกถึงความเหมาะสม ความถูกต้องทำนองคลองธรรม จะรักด้วยหัวใจอย่างเดียวและดันทุรังไม่ได้ ต้องดูความควรไม่ควรด้วย และดูให้ชัดว่าคนที่เราบอกว่ารักนั้น ที่จริงเขาอาจมีใครคนอื่นอยู่ในหัวใจ”
“หมายความว่า...” ศรายุธมองตาเลขาหนุ่มด้วยสายตาเศร้าๆ
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นล่ะ” เต้ยยิ้มมุมปาก “เราต้องรักคนที่เหมาะกับเรา”
ธีรดนย์โยนแฟ้มลงบนโต๊ะ แล้วกระแทกตัวลงกับพนักพิงเก้าอี้แรงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าด้วยความเหนื่อยอ่อนและทั้งกายและใจ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปกดอินเตอร์คอมเรียกให้เลขาเข้ามาเอางานไปแก้
“ไม่ต้องถามผมนะว่าแก้ยังไง ผมวงปากกาแดงให้แล้วว่าตรงไหน” ธีรดนย์กระแทกเสียงแล้วลุกขึ้นยืน เดินตรงไปที่ประตู เป็นจังหวะเดียวกันที่เลขาสาวสวยเดินเข้ามาและเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นเขากำลังจะเดินออกจากห้องทำงาน
“ไม่ต้องถามว่าผมจะไปไหน และไม่ต้องโทรตาม คนโทรมาบอกให้โทรมาใหม่” ธีรดนย์สั่งสั้นๆ แล้วเดินออกไป
“แล้วนัด...” เลขาอ้าปากถาม แต่ก็ต้องรีบหุบเมื่อเจ้านายหันขวับมาทันที
“นัดใหม่สิคุณบีม ถ้าผมไม่อยากเจอใครก็หมายความว่าให้นัดใหม่ จะพรุ่งนี้มะรืนนี้หรือสัปดาห์หน้าก็นัดเถอะ” ธีรดนย์เสียงเข้ม “จะยกเลิกนัดให้หมดเลยก็ตามใจ”
เลขาสาวสวยระดับนางสาวไทยทำหน้ามุ่ย ถอนหายใจยาวๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะของเจ้านายที่มีเอกสารวางระเกะระกะ ในใจก็อดด่าตัวเองไม่ได้ว่าคิดผิดที่สมัครใจย้ายจากแผนกการตลาดมาเป็นเลขานุการคนใหม่ให้ท่านประธานบริษัทรูปหล่อ แค่ไม่ถึงอาทิตย์เธอก็อยากจะฆ่าตัวตายวันละหลายหน
เต้ยรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์เพื่อเร่งทำงานให้เจ้านายทั้งที่ฝ่ายนั้นบอกว่าไม่ต้องรีบทำก็ได้ แต่เขาต้องการทำงานให้เสร็จโดยเร็ว บ่ายวันนี้เขาต้องไปรับรถที่อู่ เลยต้องเผื่อเวลาให้มากหน่อยต้องการไปนั่งเฝ้าและกดดันให้ช่างรีบทำให้เสร็จตรงเวลานัด
เมื่อใกล้จะพิมพ์งานเสร็จ เต้ยรู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน แต่เลขาหนุ่มของรองประธานบริษัทก็ยังไม่เงยหน้าขึ้น แค่ปรายตาเหลือบไปมองแค่เสี้ยววินาที เห็นเพียงกางเกงและได้ยินเสียงหายใจ เขาก็รู้ว่าเป็นใคร และนึกภาพออกได้ว่าตอนนี้กำลังยืนกางขา กอดอก เอียงคอ หรี่ตา เม้มปาก ทำหน้าดุ
“ทินอยู่ไหมเต้ย” เสียงห้าวดังขึ้น เลขารองประธานฯ น้องชายของประธานบริษัทพยักหน้าแล้วพิมพ์งานต่อ
“แล้วนี่เขาใช้งานไม่ได้เงยหน้าเงยตาขึ้นมามองดูโลกแบบนี้เลยหรือ”
เต้ยส่ายหน้าเล็กน้อย และกำลังจะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับ ‘แขก’ ของเจ้านายแต่เสียงอินเตอร์คอมดังขึ้นเสียงก่อนจึงรีบยื่นหน้าไปพูดใกล้ๆ กับเครื่องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ครับคุณทิน มีอะไรให้เต้ยทำหรือครับ”
“ยังไม่มีครับ เอกสารของงานหัวหินแจ๊ซที่ให้พิมพ์ คุณเต้ยไม่ต้องรีบก็ได้นะครับ ที่บอกว่าพรุ่งนี้ เป็นบ่ายๆ ก็ได้” เจ้านายพูดเสียงอ่อนโยน
“เต้ยทำใกล้จะเสร็จแล้วครับ อีกไม่ถึงห้านาทีจดหมายนี้จะวางที่บนโต๊ะ แต่ตอนนี้มีการขัดจังหวะ” เต้ยตอบเสียงนุ่มนวล “เต้ยจะรีบทำ เพราะรู้ว่าถ้าเจ้านายสั่งงานลูกน้อง ก็คงต้องการได้ ณ เวลาเดี๋ยวนี้ เต้ยไม่อยากถูกไล่ออก”
“ฮึ” เสียงอดีตเจ้านายดังขึ้นทันที
“คุณดนย์จะพบคุณทินก็เชิญเลยนะครับ คงไม่ต้องให้เลขาหน้าห้องไปเปิดประตูพาเข้าไปหรอกมั๊ง” เต้ยเงยหน้าขึ้นพูดกับธีรดนย์
“ปากดีนักนะเต้ย เดี๋ยวให้ทินไล่ออกซะเลย” ธีรดนย์ก้มหน้าลงมา
“คุณทินไม่กล้าหรอก คุณทินรักเลขาคนนี้จะตาย คุณพ่อคุณก็ไม่มีวันไล่เต้ยออก เพราะเต้ยทำงานเก่ง” เต้ยลอยหน้าลอยตา
“เก่งทุกอย่างเลย”
“ไม่เก่งก็ไม่ใช่เต้ย”
“เก่งนักทำไมไม่เป็นเลขาท่านประธาน มาเป็นเลขารองประธานทำไม” ธีรดนย์เสียงอ่อนลง
“ก็ท่านประธานเขาไม่อยากได้เต้ยนิ” เลขารองประธานยักไหล่
“ทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้เต้ย” ธีรดนย์พูดขึ้นหลังจากนิ่งไปชั่วครู่ “ยังไงเราสองคนก็หนีกันไม่พ้น คิดไปคิดมานะ เราทำกรรมมาด้วยกัน คุณก็คงต้องติดอยู่กับผมนี่ล่ะมั๊ง”
“ก็เพราะคิดอย่างนี้สิถึงได้...” เต้ยสวนกลับ แต่ก็รีบหยุดพูดทันที “คุณอย่ามายุ่งกับเต้ยเลย ช่างมันเถอะ ตอนนี้เต้ยมาทำงานกับคุณทินสบายจะตาย ไม่ต้องรีดเค้นสมองส่วนพิเศษในหัวมาสู้กับเรื่องสารพัดเรื่อง”
“กลับไปทำงานด้วยกันเถอะ” ธีรดนย์เปลี่ยนมาเป็นเสียงอ่อนโยน “ผมจะไม่ไหวแล้วนะ อยู่กับทินน่าเบื่อจะตาย ตัวเองก็เคยพูดไม่ใช่หรือว่า ชีวิตมันต้องมีสีสัน”
“สีสันมันเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตครับคุณธีรดนย์คนเจ้าชู้รูปหล่อล่ำกำยำเสน่ห์แรง คิดซะว่า มันเป็นประสบการณ์ชีวิตมันส์ๆ ที่ผ่านเข้ามาให้เราได้เรียนรู้ แล้วชีวิตมันก็ต้องดำเนินต่อไป”
“ไม่คิดหรือว่าชีวิตมันควรย้อนมาเป็นแบบที่มันเคยเป็นก่อนประแจตกใส่หัว ทำให้มึนไปพักหนึ่ง” ธีรดนย์เสียงทุ้ม เท้าแขนลงบนโต๊ะ
เต้ยยิ้มบางๆ แล้วลุกขึ้น มองหน้าเจ้านายคนเก่าแล้วพูดว่า “ตอนนี้เต้ยคิดว่าคุณไม่ใช่แค่มึนนะ เต้ยคิดว่าคุณน่ะ เพี๊ยนไปแบบสุดๆ หยุดไม่อยู่ กู่ไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่ไหวซะแล้ว”
“น่า นะ ถ้ากลับไปจะขึ้นเงินเดือนให้ อยู่กับทินเหงาปากจะตาย เดี๋ยวน้ำลายบูด คุณเป็นคนชอบพูดชอบจำนรรจาหาวิธีแก้ปัญหาสารพัดไม่ใช่หรือ” ธีรดนย์เอียงหน้าอมยิ้ม พูดล้อเลียนเลขา “ผมสัญญาว่าจะรับโทรศัพท์ทุกครั้งที่โทรตาม”
“เต้ยไม่โทรตามคุณอีกแล้ว คุณจะไปวิ่งไล่ตามจับเด็กแว๊นซ์ที่ไหนเมื่อไหร่อย่างไรเต้ยก็ไม่สน” เลขาหนุ่มเบ้ปาก แล้วเดินไปที่ประตูห้องทำงานของท่านรองประธานบริษัท
“ไม่กลับไปแล้วจะเสียใจนะเต้ย ไม่มีเจ้านายที่ไหนเหมือนผมอีกแล้วล่ะ แบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ ในโลก ประสบการณ์ชีวิตเฟสที่สอง มันส์กว่าเฟสแรก” ธีรดนย์พูดแล้วหัวเราะหึๆ ในลำคอ ก่อนจะเดินออกไปจากออฟฟิส
“ใครจะไปหลงตัวเองแบบคุณ” เต้ยเบ้ปาก “คิดว่าตัวเองเจ๋งที่สุด ตอนนี้เป็นไงล่ะ เสือร้ายไม่เหลือลาย จะเรียกว่าเป็นแมวเหมียวก็ไม่ใช่ เรียกว่าหนูแฮมสเตอร์ปั่นกงล้อน่าจะถูกกว่ามั๊ง”
เต้ยส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วผลักประตูห้องทำงานคุณทินเข้าไปเพื่อปรึกษากับท่านรองประธานบริษัทเรื่องพี่ชายคนเดียวที่นับวันจะทำตัวแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆ
...ธีรดนย์ก็คือธีรดนย์ คนพันธ์พิเศษ ไม่มีเขาคอยดูแลทั้งในและนอกออฟฟิส ชีวิตธีรดนย์ก็คงยุ่งเหยิงไม่จบไม่สิ้น...
...สมน้ำหน้า เจ้าชู้นัก โดนหลอกให้รักแล้วเป็นไงล่ะ หมดสภาพไม่เหลือเค้าธีรดนย์คนเดิม...
...เฮ้อ หัวใจคนกับเรื่องความรักนี่มันยุ่งจริงๆ เลย นี่จะเจออะไรกันอีกก็ไม่รู้...
...รู้แต่ว่า ความรักกับความเหมาะสม มักจะไม่ค่อยไปด้วยกัน และที่สำคัญ พอรู้ใจตัวเองแล้ว แทนที่จะรู้สึกมีความสุขเต็มร้อย มันกลับมีทุกข์แทรกเข้ามาให้รู้สึกเจ็บนิดๆ เป็นครั้งคราว...
...แต่...ก็ไม่เห็นจะมีใครเข็ดสักคน...
*****33*****จบ****33****
-
บทสุดท้าย
หมายความว่าไรคะ
งงอะ
-
:a5:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
มันคืออะไร คงไม่จบแบบนี้นะ o22
-
เฮ๊ยยย ช็อคคคค o22
คุณคฑาวุธ จะไปจังหวัดหนายยย ... กลับมาก่อนนนนน ... กลับมาเคลียร์ให้รู้เรื่องงงงงง
จบแบบนี้ ขัดเคืองใจอย่างแรงงงงงงง
อะไรเนี่ย อุส่าปวดหัว ช่วยคุณเต้ยจับคู่อยู่หลายรอบ ... สุดท้าย กินแห้วกันไปซะทุกคน
สรุปแล้ว นี่มันเรื่อง มะรุมมะตุ้ม รุมรักวิธวินท์ ใช่มั้ยเนี่ย
โอ๊ยยยยยยย ๆ ๆ ๆ กลับมา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
“สีสันมันเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตครับคุณธีรดนย์คนเจ้าชู้รูปหล่อล่ำกำยำเสน่ห์แรง
คิดซะว่า มันเป็นประสบการณ์ชีวิตมันส์ๆ ที่ผ่านเข้ามาให้เราได้เรียนรู้ แล้วชีวิตมันก็ต้องดำเนินต่อไป”
“ไม่คิดหรือว่าชีวิตมันควรย้อนมาเป็นแบบที่มันเคยเป็นก่อนประแจตกใส่หัว ทำให้มึนไปพักหนึ่ง”
ธีรดนย์เสียงทุ้ม เท้าแขนลงบนโต๊ะ
ชอบจังเลย ..... ชีวิตแบบประแจมาโฉบเฉี่ยวแถวหัวเนี่ย .... :กอด1:
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
หักมุมสุดฤทธิ์
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อะไรกันเกิดอะไรขึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
-
งงอ่ะ กลับมาเคลียร์กันก่อน
-
เฮ้ย...จบแล้วจริงดิ
ตกลงอกหักกันทุกคน อิอิ
-
มันคือจบภาคแรก ของนิยายชุดใช่ไหมครับ ( หวังไว้ :call: )
ยังไงมารอตอนต่อๆไปนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
ปล. สมัครเป็นสก๊อยได้ไหมครับเนี่ยะ :o8:
เดินทางดีๆนะครับ o13
-
สรุปเเล้ว ไม่มีใครลงเอยกันซะเลย ?
ผมว่าเดี๋ยวจะสับสนเหมือน นายเเทน นะครับ
มีเเต่คนมารุมรัก เเต่ถ้าคิดในเเบบที่ว่า คนเขียนให้เดาเอาว่า ใครจะลงเอยกะใคร
ก้พอจะเดาออกได้ จากคำพูดของเเต่ละคนในบทนี้
ปล. เพราะฉะนั้น มาต่ออีกซักหน่อยเหอะ พี่นาย ผมจะลงเเดงเเย๊ววว :sad4:
-
จบเหมือนไม่จบ สรุปแล้วอายุทกับภิรายุเป็นไงเนี่ย อยากให้เต้ยหันมาสปาร์ดท่นประธานมาจังเลย
พี่นายกลับมาก๊อนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
อย่าเพิ่งไปนะพี่นายยย ~
ไม่เคลียแบบนี้อ่ะ โฮฮฮ
แต่ทิ้งท้ายไว้ก็พอเดาออก
คุณดนย์กะวินท์ คุณเต้ยกะอายุธ
ถูกมั้ยฟระ = =
ไม่รู้แหล่ะ กลับมาเลยย
-
แง มาทิ้งกันแบบนี้ได้ไงคะคุณนาย ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้อ่ะ
ทิ้งไว้ให้จิ้นเองหลายปมเหลือเกิน มาต่อภาคสองเร็วๆนะคะ
-
อ่านจบแล้วบอกได้คำเดียวว่างง :really2: :really2:
ถึงจะสังหรณ์ใจมาตั้งแต่ตอนที่ 30 แล้่วว่า งานนี้อาจไม่มีใครได้กับใครเลยก็เถอะ เพราะลักษณะแต่ละคนมันจับคู่กันแล้วท่าจะไม่รอดสักคู่จริงๆ
แต่พอมาอ่านตอนจบจริงๆ แบบไม่จบ แล้วมัน
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกก :z6: :z6: :z6:
-
เฮ้ย...จบแล้วจริงอ่ะ เศร้าเลยกินแห้วกันไปหมด เฮ้อ :z3:
แต่ก็ซะใจดี โลกนี้จะได้มีคนโสดมาอยู่เป็นเพื่อนเจ๊เพิ่มขึ้น กร๊ากกกกกกกกกกกก :laugh:
-
ไม่เคลียค่ะๆ
:sad4:
-
นี่คือดราฟทืที่หนึ่งนะครับ .................แล้ว2 อะคร๊าบ ๆๆๆๆ
จะไปไหนซะแล้วอะคร๊าบบบบบบ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
กลับมานะ กลับมา อย่าไปนานนะ
ปล.รีบกลับมาเคลียร์เลยด้วย คาใจอย่างแรงเลยเนี่ย :m16: :m16: :m16:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: มันไม่เคลียร์เลยซักกะติ๊ด
-
:pig4: ดูเหมือนยังไม่จบเลยครับ
-
เอ้อ :a5: :a5: :a5:ช็อค o22 o22
อึ้งมากมายเลยครับคุณนาย
-
“คิดว่าตัวเองเจ๋งที่สุด ตอนนี้เป็นไงล่ะ เสือร้ายไม่เหลือลาย จะเรียกว่าเป็นแมวเหมียวก็ไม่ใช่ เรียกว่าหนูแฮมสเตอร์ปั่นกงล้อน่าจะถูกกว่ามั๊ง”
อันนี้ฮาค่ะ "หนูแฮมสเตอร์ปั่นกงล้อ" :m20: :m20: :m20:
พี่นาย.. ไปไหนนน กลับมาก่อน.. :dont2:
ปล.คุณดนย์กับเต้ยต้องมีอะรัยกันแน่ๆ :a5:
-
:sad5: พี่นายเอาซะงงเลยอะ
จบแล้วเหรอครับ จะมีตอนพิเศษหน่อยไหมอะ
คือแบบว่า.....
ไม่มีใครสมหวังกันเลยเหรอครับ ยังคาใจอยู่เลยอะ
-
จากที่เคยกดบวกให้อย่างสม่ำเสมอ ก็จะมากดลบเอาก็อีตอนจบนี่แหละ
จบแบบ จบ ได้อีก
ตูจะบ้าตาย :jul1:
เจ้สอง
-
คนอ่านรักคุณเต้ย อยากให้คุณเต้ยได้ตกร่องปล่องชิ้นกับเนื้องอกที่คุณเต้ยอยาก..ด้วย
แล้วนี่คุณเต้ยหายงอนบอสแล้วชิมิคะ ดีสมน้ำหน้าตอนนี้ถึงจะเห็นค.ดีของเต้ยอ่ะเนอะ
มาง้อให้กลับไปทำงานถึงที่ รักคุณเต้ยจังๆๆๆๆ
สมน้ำหน้าคุณอายุธ เหอะๆแล้วจะมาหาคุณเต้ยทำไมก้ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่คุณเต้ยหลุดพ้นจาก
วงจรชีวิตตัวเองคะ เชอะๆๆๆๆๆ ไปหาภิรายุจิ ไปปลอบใจกันให้พอ เราก็รัคุณภิรายุนะ
แต่หมั่นไส้คุณอายุธ แทนตัวเองว่าพี่ แหวะ เชอะๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ได้คิดอะไรชิมิ อย่าให้รู้ๆๆๆๆๆ
ส่วนคุณดนย์ เพี้ยนไปอย่างทีุ่คุณเต้ยว่าจริงๆ เฮ้อออการลงทุนที่คุ้มรึ่ปาวก็ไม่รู้หรือว่าจะศุนย์ป่าวกันนะ
ส่วนคุณวินท์เล่นอะไรเหมอนเดะๆ เรื่องค.รักมันบังคับกันไม่ได้หรอกนะ จะให้บารมีมาเออออด้วยอะไรแบบนี้อ่ะ
ไม่ใช่มาชวนเล่นขายข้าวแกงนะ ถึงจะบังคับบารมีได้อ่ะ
+1 จัดให้คะ คุณนายขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ เที่ยวให้สนุกขอให้เจอเดะแว๊นหล่อที่คุณคู่ควรด้วยนะคะ :laugh:
-
วิทยานัพนธ์ ถูกอาจารย์ให้ "ทำใหม่" :angry2:
เพราะฉะนั้น นิยายเรื่องก็ต้อง "เขียนตอนจบใหม่" :z3:
เพราะที่จบมา มันเหมือนไม่จบ คนอ่านค้างเติ่งอยู่บนคานแล้ว :a5:
:z13: :z10:
-
เออ ผมให้คนแต่งไปจัดการธุระได้ตามสบายเลยคร้าบ แต่กลับมาเมื่อไหร่ มาเขียนต่อเรื่องนี้ด้วยนะครับ จบแบบนี้ ผมยังไม่ค่อยเข้าใจนักอ่ะ
-
o22 เล่นกันแบบนี้อีกแล้วคุณคฑาวุธ
ขอเขวี้ยงประแจใส่หัวคนแต่ง จะใจร้ายมั้ย :fcuk:
ไปที่ไหนไม่รู้ แต่กลับมาแล้วขอตอนจบแบบใหม่ได้มั้ยค่ะ :z3:
จบกันแบบนี้ ไม่ไหวจะเคลียร์
ไม่ใช่แล้ว ไม่เลย ไม่ยอมมมมมม
กลับมาเถิดแฟนนิยายให้อภัยแล้ว :dont2:
-
:fire:
จบแบบนี้ได้งายยยยยยย
-
นึกว่าจะสมหวัง(งั้นเอาคุณสมหวังไปแทนละกันกั๊กๆๆๆ)
-
มันค้างๆคาๆ งงๆยังไงไม่รู้อ่ะพี่
เค้าไม่ขออะไรมากนะคะ
ขอตอนพิเศษได้มั้ยค้า :monkeysad:
-
อ่าว...เชียร์ใครไป ไม่ได้กันเลยสักคู่
เอาแบบนี้จริงๆ เหรอจ้ะ...มันไม่มีซัมติ้งรองอีกเลยเหรอ
ความเหมาะสมกับความรักมันไปกันไม่ค่อยได้...เหมือนจะเป็นต้นตอของเรื่องนี้นะ
แต่ตาดลย์กับหนูวินท์ไม่มีหวังเลยเหรอ คำถามเต็มหัวไปหมด :serius2:
ยังไงก็...
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่า :3123: :3123:
-
ชอเรียนเชิญคุณดนย์ไปรับตำแหน่งประธานชมรมคนอกหัก
ตามด้วยตุณเต้ยไปเป็ยเลขาชมรม
คุณยุเป็นเหรัญญิก
คุณอายุทธเป็นที่ปรึกษา
แล้วตำแหน่งสำคัญ นายวินธ์เป็นเด็กแว้นประจำชมรม
อิอิ
-
จบแบบนี้เป็นการสนองอารมณ์ ตัวเองหรือเปล่าพี่นาย
ในเมื่อตัวเองยังหาภรรเมียไม่ได้ ตัวละครทั้งหมดก็สมควรไม่ได้ใช่เปล่า
เปลี่ยนใจยังทันนะครับ +1 เป็นการล่อให้เปลี่ยนใจครับ :z2:
-
จบ o22
จบแบบนี้ ตูจะบร้า :z3:
สงสัยงานนี้มีภาคสอง งั้นกลับมาต่อเลย o11
-
เฮ้ย ตามอ่านมาตั้งนาน
ไม่ได้ให้จบแบบนี้นะเฟร้ยยยยยย
เอาดีๆ
กลับมาต่อให้จบเน้
:angry2: :serius2:
+1 ให้กับความป่วง
-
:serius2: เง้อออออ....จบแล้วจริง ๆ เหรอคับ
ผมพยายามจะทำความเข้าใจนะ แต่สงสัยจะโง่....เกิน
ตกลงความรักของธีรดนย์มันแห้วใช่ไหมคับ
ถ้าพี่นายเห็นใจช่วยทำให้กระจ่างหน่อยนะคับ คือมันงงกับชีวิตมากมายอ่ะคับ
:กอด1: ร๊ากกกกกคนแต่งมากมายคับ
-
ไหงเป็นแบบนี้อ่ะ
มาต่อเร็วๆ นะคะ
หักมุมได้อีกอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ .. :L2:
-
สรุปคือจบแล้วใช่มั๊ยค่ะเนี๊ย :really2: :really2:
เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ยังงงๆ อยู่
หวังว่าจะมีตอนพิเศษหรือภาคต่อนะค่ะพี่นาย
-
โอ๊ะ โอ๊ะ โทษทีครับที่ทำให้อารมณ์ค้างกันทั่วหน้า คือพอโพสไปก็กำลังจะขัดเกลาให้มันสวยงามอยู่พอดี แต่ GI Joe มันฉายก่อนก็เลยรีบไปดูและยุ่งๆ อยู่กับการเตรียมตัวไปต่างจังหวัดเพื่อไปวันแม่ครับก็เลยยังไม่ได้เข้ามา retouch ตอนจบให้มันสวยๆ พอดีๆ ขีดๆ เขียนๆ เอาไว้ในกระดาษ กลับถึงต่างจังหวัดก่อนะครับ จะกลับมาโพสต่อให้หายข้องใจ
รักทุกคนนะครับ
:กอด1:
-
^
^
^
จิ้มคนแต่ง :z13:
:กอด1:
-
มาช่วยขยายความด้วย..
-
ได้ net แล้ว เข้ามาอ่านรวดเดียวหลายตอนเกิน
...
คลับคล้ายคลับคลา ว่า พี่คนเขียนบอกว่า มีทั้งหมด 33 ตอน
...แต่มารู้ตัวอีกที o22
...
...
รอพี่มา 'retouch' นะพี่ :impress2:
...
แต่ขอเดาเอามัน จาก draft แรกของเฮีย :o8::
- บารมีสุดที่รัก อกหัก ...จะเรียกว่า อกหักมั้ย ไม่รู้ ...ก็เป็นคนปฎิเสธคุณวินธ์ทั้ง ๆ ที่ตัวเองอกหักน่ะแหละ :กอด1:
- ภิรายุน่าจะตัดสินใจลอง ๆ มอง อายุทธ
- อายุทธ อย่างน้อยในช่วง 1 อาทิตย์ก่อนฉากจบ คงเคยลอง ๆ มองภิรายุ แต่จะเลิกมองแล้วหรือยังสองจิตสองใจอยู่ ...เดาจากที่เจอเต้ย แล้วคิดว่า สับสนมากขึ้น คาดว่า ...คงกำลังจับปลาสองมืออยู่เป็นแน่แท้ :laugh:
- เต้ยคง ...อันนี้ไม่ชัวร์ ...แต่น่าจะเริ่มตัดใจจากอายุทธแล้วล่ะ ...เพราะงั้นถ้าอายุทธยังมอง ๆ ภิรายุอยู่ ...งานนนี้ก็คงมีคนเลือกทางเดินให้เรียบร้อย
- คุณวินธ์ น่าจะฉลาดขึ้น หลังจากโดนบารมีตบหน้าเรียกสติ ด้วยคำพูด ...คงรู้แล้วแหละว่า รัก คือ รัก ...เหมาะสมมั้ย ? ...บางทีมันเป็นแค่ตัวบ่งบอกว่า หนทางรักมันจะราบรื่น หรือคดเคี้ยว ก็แค่นั้น
- คุณดนย์ ตามคำบรรยายของพี่คนเขียน ...เปลี่ยนไปมากเหมือนกัน (แม้จะมีอาจจะเบื่อ ๆ อยากกลับไปเป็นตัวเองก่อนที่ประแจจะตกเฉียดหัว แต่จากคำพูดเต้ย ...คงจะยาก)
จากคำพูดเต้ยที่ว่า ช่วงนี้ คุณดนย์ไปซิ่งบ่อย ไม่ค่อยอยู่บริษัท ...พูดตั้ง 2 ครั้ง
...วินธ์ น่าจะลองให้โอกาส คุณดนย์อยู่นะ ไม่งั้นอย่างน้อยคุณดนย์ก็ยังไม่ละความพยายามน่ะแหละ
แต่
...
...
- ...ภมรหายไปไหน ??!
ไม่ใช่และ ๆ
...
มีที่มันสะดุดอ่ะพี่คนเขียน:
- ตกลงเต้ยเปลี่ยนมาทำงานกะคุณทินแล้ว ...แล้วทำไมเวลาคุยกะอายุทธ แล้วยังบอกว่า ยุ่งเพราะเรื่องคุณดนย์อ่ะคะ ? ...หรือนั่นคือ คนละวันกับที่อายุทธมาหา ??!
- ความรู้สึกเราเอง เราว่า อย่างคุณดนย์ต้องได้เลขาอย่างเต้ย ...แต่นั่นก็คุณดนย์คนเก่านะ ไม่ใช่คนนี้
...ถึงยังไง ...จะคนเก่าหรือคนนี้ เราก็ยังว่า สองคนนี้อาจจะ temporary hooking up ...แต่ ...ระยะยาวไม่ work อ่ะ
คนอย่างคุณดนย์ เหมาะกับแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกัน
เต้ยก็เหมือนกัน
...เหมาะจะเป็น Batman & Alfred (เขียนงี้ป่าวไม่รู้ :P) น่ะใช่ ...แต่ไม่เหมาะจะเป็นแฟน
ที่ทำให้รู้สึกแปลก ๆ ...คือ คำบรรยายมันก้ำกึ่งมาก เราอ่านแล้วเอา inner ตัวเอง คุณดนย์น่าจะคิดถึงเต้ยแบบคิดถึงมือขวา
แต่บาง shot มันชวนคิดว่า ...เอิ่มมมมมม หรือเฮียคิดอะไรกะเต้ยป่าววะ ??!
...
ถ้าจริง งั้นก็สงสารเด็กซิ่งที่เฮียไปตามอยู่น่ะสิ :laugh:
...
แต่ถ้าที่เดา ๆ มาถูก ...งั้นตอนนี้ คุณดนย์ก็กลายเป็นคนที่หลุดจาก stereotype (เริ่มหัดรักให้เป็น)
ในขณะที่เต้ยกลายเป็นคนที่เห็นความหมายของความรักน้อยลงอย่างน่าเสียดาย (เราต้องรักคนที่เหมาะสม ...กลายเป็นจะรักไม่เป็นซะนี่)
...
รอพี่คนเขียนดีกว่า ...งงงวย :bye2:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
จะรออ่านตอนที่เคลียร์กว่านี้ :impress2:
-
อ่านถึงคำว่า จบ แล้ว เอ๋อไปเลย พอได้สติ ก็คิดไปว่า เอาอีกแล้ว... เรื่องของแทน (วุ่นนัก รุมรักสถาปนิกหนุ่ม) ก็จบแบบไม่ค่อยเคลียร์ไปรอบนึงละ มาเจอเรื่องนี้จบไม่เคลียร์อีกเหรอเนี่ย
แต่พอมาเห็นอีกโพสต์ที่ว่า จะมีฉบับรีทัชออกมาอีก ไว้รออ่านอีกรอบละกันครับ
-
แวะมา :oo1: เต้ย
รักเต้ยจัง
-
ว่าเเล้วก็รอพี่นายมาโพสท์อีกที
:o11:
-
:o11:
มารอ draft2
:เฮ้อ:
เหมือนเด็กมีปัญหาเลยตรู
-
เอาใจช่วยคนแต่งนะค่ะเรื่องหน้าที่การงาน
เป้นกำลังใจให้ค่ะ o13 o13
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีที่มีให้อ่าน :pig4: :pig4:
-
:L1: :L1: :L1: จะรอ..ร๊อ..รอ
-
:bye2: รอเรื่องต่อไป จ๊า จบแบบนี้ชอบจัง เหมือนชีวิตจริง ที่มีสมหวัง และผิดหวัง :z2:
-
อะไรกันนี่ ??? :a5:
-
เฮ็อ เห็นเม้นต์แล้วไม่กล้าอ่าน ค้างไว้ละกัน ท่าจะไม่ดีกับหัวใจ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านลิงน้อยหลายวัน
ลิงมีคู่ซะแล้ว(จบ)
ขอบคุณคนแต่ง ขยันแต่งจนจบไปอีกเรื่อง :L2:
จะรอเรื่องต่อไปนะ (ข่าวว่ายังอ่านเรื่องนี้ไม่จบ ฮา)
ปล.
เพิ่งมาอ่านต่อได้ครึ่งเรื่อง
เจอคำผิดประปราย
แต่คำเนี้ย บทที่ 18 "ผมจะโทรนัดให้ไปเจอกัน แล้วทะเลาะกันหน้าต่อหน้า"
คิดว่าใช้คำว่า "ซึ่งๆ หน้า" ดีกว่านะ
-
ดัน ดัน ดัน :3129:
-
:z10: :z10:
-
เอากำลังใจมาฝากเจ้าของเรื่องครับ
:L2: :L2: :L2:
-
จบแบบให้คิดเองอีกแล้วนะคับ
:o12:
-
ทำไมจบแบบนี้
ค้างคา
:angry2: :serius2:
-
:undecided: :undecided: :undecided: :undecided: :undecided:
-
ง่ะ....
งงได้อีก...
ตกลงแบบนี้เเค้าเรียกว่าจบได้มั๊ยเนี่ย
-
:angry2: :angry2: :angry2:
:really2: :really2: :really2:
,มาลงให้เคลีร์ยเลย
:z3: :z3:
-
:beat: :beat: :beat:
:z6: :z6: :z6: :z6:
:z10: :z10: :z10: :z10:
:z13: :z13: :z13:
:jul1:
:jul1:
-
retouch
:call:
:call:
:call:
-
:m32:
-
อย่าบอกนะ
ว่าป่านนี้ได้สก๊อยไปซ้อนท้ายเเล้วลืมมารีทัช
พี่นายใจร้าย! :sad4:
-
คิดฮอดดดดดดคุณเต้ยจังๆๆๆ :man1:
:z13: คุณนาย อึ๊บๆๆๆ
-
จบแบบนี้ จริง ๆ ใช่ไหม
-
เมื่อไหร่จะกลับมาค่ะเนี่ย ... อิอิ
ชิ่งไปแล้ว หรือว่า ทำการบ้านไตร่ตรองตอนจบแบบใหม่อยู่คะ ... หายไปน๊านนานนน
ไม่ยอมนะเนี่ย
อุส่าเหนื่อยลุ้นจับคู่มาตั้งนาน แล้วสุดท้ายแห้วกันถ้วนหน้า ...
o22 o22
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านลิงน้อยหลายวัน
ลิงมีคู่ซะแล้ว(จบ)
ขอบคุณคนแต่ง ขยันแต่งจนจบไปอีกเรื่อง :L2:
จะรอเรื่องต่อไปนะ (ข่าวว่ายังอ่านเรื่องนี้ไม่จบ ฮา)
ปล.
เพิ่งมาอ่านต่อได้ครึ่งเรื่อง
เจอคำผิดประปราย
แต่คำเนี้ย บทที่ 18 "ผมจะโทรนัดให้ไปเจอกัน แล้วทะเลาะกันหน้าต่อหน้า"
คิดว่าใช้คำว่า "ซึ่งๆ หน้า" ดีกว่านะ
ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำ "หน้าต่อหน้า" คิดว่าคิดมาจากภาษาอังกฤษ face to face :m20: อย่าหาว่ากระแดะเลยนะ บางคำบางสำนวนมันก็คิดมาจากภาษาอังกฤษก่อนแล้วค่อยออกเป็นภาษาไทย เพราะตอนนี้กำลัง "มวยปล้ำ" อยู่กับงานแปลที่ stone มากๆ อยู่อ่ะครับ ดราฟท์ที่สองของวิดยานิพนเสร็จแล้วก็เลยได้เข้ามาส่งงานอาจาร์ยที่กรุงเทพฯ เลยได้ใช้เน็ต :sad11: ช่วงที่หายไป ก็ไปอยู่กับพระมารดาที่ต่างจังหวัดครับ ไม่มีเน็ต วันดีคืนดีก็ขับรถเข้าเมืองไปเยี่ยมพี่สาวที ก็ได้ใช้เน็ตเช็คจดหมายอีเลกทรอนิคส์ แต่เข้าเว็บนี้ไม่ได้อ่ะครับ คอมพิวเตอร์มันอยู่กลางร้านเลยทีเดียวเชียว เปิดคอมทีไร เจ้าหลานชายก็จะเอาคางมาเกยไหล่แล้วมองตาแป๋วด้วยความอยากรู้อยากเห็นแบบเด็กวัยย่างเข้าวัยรุ่น :เฮ้อ:
ป.ล. สนใจตรวจคำผิดทั้งเรื่องป่ะครับ จะตบรางวัลด้วยการพาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ซิ่งรอบกรุงเทพฯ แล้วไปดูแสงจันทร์วันเพ็ญส่องสะท้อนต้องผิวน้ำแม่น้ำเจ้าพระยาเป็นประกายระยิบระยิบแถวสะพานพระรามเก้า :z1:
-
33 Retouched
วิธวินท์จอดรถมอเตอร์ไซด์ข้างรถเล็กซัสสีดำคันใหญ่แล้วมองอย่างสงสัย ในใจอดคิดไม่ได้ว่าน่าจะเป็นรถของธีรดนย์เพราะรายนั้นมีรถหลายคันจนเขาแปลกใจว่าคนๆ เดียวขับรถอะไรมากมาย
...แต่ธีรดนย์มาทำไม มายุ่งอะไรอีกกับภิรายุ ไหนภิรายุบอกว่าตัดใจจากธีรดนย์ได้แล้ว และธีรดนย์เองพักหลังก็มาจีบเขาแบบรุกหนักกว่าเดิมและประกาศออกมาว่าไม่ได้รักและยังไงๆ ก็ไม่เลือกเพื่อนของเขา แต่ทำไมยังมายุ่งกับภิรายุ...
วิธวินท์ก้าวเท้ายาวขึ้น เร่งเดินให้ถึงห้องทำงานของภิรายุไวๆ ในใจรู้ว่ากำลังมีอะไรบางอย่างผิดปกติ
...สีหน้าของธีรดนย์ครั้งล่าสุดที่มาตื๊อเขานั้นดูแปลกๆ...
วิธวินท์ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาทีก็มาถึงห้องทำงานของเพื่อน จริงดังคาด รถคันนั้นเป็นของธีรดนย์ ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคนที่เข้ามาทำให้ชีวิตของคนหลายคนยุ่งเหยิงกำลังยืนหันหลังให้เขา และบดบังร่างของภิรายุเกือบมิด
“คุณดนย์ มาทำไม” วิธวินท์ถามเสียงดังเมื่อเดินเข้ามาใกล้
ธีรดนย์สะดุ้งและหันหน้ามา แล้วทำท่าอึกอัก ภิรายุรีบหันหน้าหนี แต่ช้าเกินกว่าที่วิธวินท์ทันได้มองเห็นใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มอยู่เป็นนิจตอนนี้กำลังร้องไห้
“คุณทำอะไรภิรายุ ทำไมมายุ่งกับภิรายุอีก” วิธวินท์ถามเสียงห้วน ก้าวเข้ามาใกล้กว่าเดิม แล้วเอื้อมมือจะไปดึงแขนภิรายุออกมาจากด้านหลังของธีรดนย์ซึ่งรีบยกมือขึ้นขวาง
“ผมไม่ได้ทำอะไร ผมแค่มาคุยธุระกับคุณภิรายุ”
“แล้วทำไมร้องไห้” วิธวินท์เสียงกร้าว เอียงตัวมองเพื่อนที่ยืนก้มหน้าสะอื้น “ภิรายุ บอกเรามาว่าคุณดนย์ทำอะไร”
“วิธวินท์ ผมจะไปทำอะไรคุณภิรายุ มาถึงก็จะเอาเรื่องผมให้ได้หรือไง”
“ทำไมคุณจะไม่ทำ คุณเข้ามาในชีวิตและมาเล่นกันความรักและหัวใจของคนดีๆ คนหนึ่ง คุณไม่รู้หรอกว่ามันทำให้เขาเจ็บปวดแค่ไหน” วิธวินท์พูดพร้อมกับยกนิ้วจิ้มหน้าอกของธีรดนย์แรงๆ
“วินท์ พอเถอะ” ภิรายุรีบแทรกขึ้นมา แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามฝืนยิ้ม
“คุณถอยไป” วิธวินท์สั่งธีดรนย์ซึ่งยอมขยับตัวให้พ้นทางโดยง่าย
“กลับเถอะ” วิธวินท์คว้าข้อมือเพื่อนแล้วดึงให้เดินตาม ก่อนจะหันมาพูกับธีรดนย์เสียงเข้ม “ออกไปจากชีวิตเพื่อนผม อย่ามาทำร้ายภิรายุอีก”
“วินท์” ภิรายุท้วง “คุณดนย์ไม่ได้...”
“ไม่ได้ทำร้ายนาย แล้วที่ร้องไห้นี่เพราะอะไร”
“เพราะเจ้าของที่ดินโรงเรียนนี้ต้องการที่คืน” ธีรดนย์ตอบแทนเจ้าของโรงเรียน
“คุณดนย์ อย่านะครับ” ภิรายุรีบห้าม
วิธวินท์หันขวับมาจ้องหน้าภิรายุอย่างไม่เชื่อสายตา หูได้ยินเสียงของธีรดนย์พูดว่า “คุณภิรายุครับ จะปิดเพื่อนไปทำไม ในเมื่อวิธวินท์ก็เป็น...”
“ทำไมไม่บอกเรา” วิธวินท์แทรก ไม่สนใจที่จะฟังธีรดนย์ต่อ “ทำไมบอกเขาแต่ไม่บอกเรา ทำไมเขารู้แต่เราไม่รู้”
“เราไม่อยากจะ...” ภิรายุขมวดคิ้ว ท่าทางอึดอัด ไม่รู้จะพูดอะไรดี
“แล้วร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรือ เราไม่เชื่อหรอก” วิธวินท์เสียงห้วน แล้วหันไปเอาเรื่องธีรดนย์ต่อ “ผมรู้จักเพื่อนผมดี ภิรายุเป็นคนเข้มแข็ง แม้โรงเรียนจะถูกยึด เพื่อนผมก็ไม่มีวันร้องไห้ คุณไม่ต้องมาเบี่ยงเบนให้ผมเข้าใจผิดว่าที่ภิรายุร้องไห้อยู่นี่เพราะเสียดายโรงเรียน ไม่ใช่เพราะคุณทำให้ร้องไห้”
“ใช่ ผมทำให้คุณภิรายุร้องไห้ พอใจหรือยัง” ธีรดนย์เสียงเข้มขึ้น “แต่ความจริงก็คือความจริง เพื่อนคุณก็ดูเหมือนจะยอมรับความจริงได้แล้ว”
“พอเถอะวินท์ ช่างเถอะ” ภิรายุขอร้อง ทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
“ไปรอเราที่รถ” วิธวินท์บอกภิรายุ นัยน์ตาแน่วแน่
“วินท์” ภิรายุเม้มปาก มองตาวิธวินท์อย่างอ้อนวอนเพราะไม่ต้องการให้มีเรื่อง
“เราจะตกลงกับเขาให้รู้เรื่อง” วิธวินท์พูดเสียงค่อย บีบข้อมือของเพื่อนเบาๆ นัยน์ตาเยือกเย็น
ภิรายุถอนหายใจ แล้วก้มหน้าเดินไปช้าๆ ยอมทำตามที่วิธวินท์บอก สายตาของวิธวินท์นั้นแน่วแน่ การที่ได้รู้จักสนิทสนมกันมาเป็นเวลานานและฝ่ายนั้นคอยปกป้องดูแลมาตลอดทำให้ชายหนุ่มฟังเพื่อนแต่โดยดี
ครั้นภิรายุเดินพ้นไปแล้ว วิธวินท์ก็หันมาเผชิญหน้ากับธีรดนย์ต่อ
“คุณก็รู้ว่าผมไม่คิดจะทำร้ายภิรายุ ผมรู้ว่าภิรายุเป็นคนดี และ...”
“และเป็นเหมือนคนอื่นๆ ที่คุณได้แล้วทิ้ง คนเจ้าชู้อย่างคุณก็คิดอยากลองของแปลกใหม่ พอสมใจ พอรู้รสแล้ว ก็หาคนอื่นต่อไป” วิธวินท์สวนกลับ ไม่รอให้ธีรดนย์ได้อธิบาย
“คุณมองผมในแง่ร้าย”
“ผมไม่ต้องการให้คุณทำร้ายเพื่อนผม”
“งั้นหรือ ดูคุณห่วงภิรายุมากเลยนะ” ธีรดนย์เค้นเสียง หรี่ตาลงช้าๆ แล้วพูดเสียงค่อยลงว่า “หรือห่วงตัวเอง”
“เราเป็นเพื่อนกัน ผมคอยดูแลปกป้องภิรายุมาตลอด” วิธวินท์ยังคงพูดเสียงห้วน ไม่สนใจประโยคสุดท้ายของธีดนย์
“คราวนี้คุณจะปกป้องเขาอีกหรือ คุณทำไม่ได้หรอกวิธวินท์ ภิรายุรักผม แต่ผมไม่ได้รักเขา เพราะฉะนั้นเขาก็จะต้องเสียใจเป็นธรรมดา คุณจะปกป้องเขาไม่ให้เสียใจไม่ได้ คุณทำได้แค่ปลอบ”
“ใครก็รักภิรายุได้ทั้งนั้น คนดีแบบนี้ จิตใจบริสุทธิ์ จริงใจ นุ่มนวล อ่อนโยน ใครอยู่ใกล้ก็สบายใจ ถ้าคุณยอมให้โอกาส เปิดใจตัวเองหน่อย ทิ้งความเจ้าชู้ของคุณ หรือไม่ก็ลดลงมาซักครึ่งหนึ่ง ยอมที่จะเรียนรู้ศึกษากันและกันให้ลึกซึ้ง คุณก็จะรักภิรายุได้ไม่ยาก” วิธวินท์โน้วน้าวธีรดนย์
“ถ้าไม่มีคุณ นั่นอาจจะใช่” ธีรดนย์พูดช้าๆ ชัดถ้อยชัดคำ
“คุณธีรดนย์” วิธวินท์พึมพำเสียงเบา
“ผมไม่ใช่สิ่งของ อย่ามาบริจาคผมให้ใคร” ธีรดนย์เสียงเข้มขึ้น เดินเข้ามาประชิดตัววิธวินท์ อาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังตะลึง ยกมือขึ้นจับต้นแขนทั้งสองข้างของชายหนุ่มแล้วดึงเข้ามาหาตัว
“ผมรักคุณ ผมไม่ได้รักภิรายุ ถึงคุณจะผลักใสผมให้เพื่อน หรือสลัดผมทิ้งไป คุณจะแน่ใจได้หรือว่าผมจะกลับไปหาเขา” ธีรดนย์เสียงอ่อนลง น้ำเสียงต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง
“คุณรักใครได้ด้วยหรือ” วิธวินท์พึมพำราวพูดกับตัวเอง
“ผมก็มีหัวใจนะวิธวินท์” ธีรดนย์มองตาชายหนุ่มอย่างอ้อนวอน “คุณต่างหากที่ต้องให้โอกาส ยอมเปิดใจตัวเองและมองผมเสียใหม่ ถ้าผมไม่คลั่งคุณขนาดนี้ ผมจะตามตอแยคุณทำไม ผมจะทำอะไรงี่เง่าไร้สาระแบบที่คนทั่วไปไม่ทำหรือ ผมไม่ทุ่มทุนมหาศาลหรือพยายามมายาวนานขนาดนี้เพื่อได้ใครแล้วทิ้งหรอก”
ภิรายุผละกระถางต้นไม้ต้นใหญ่ใกล้มุมเสาแล้วเดินตรงไปที่รถช้าๆ ใบหน้าเยือกเย็น รู้สึกตัวเบาหวิวเหมือนจะลอยหายขึ้นไปบนฟ้า คำพูดของธีรดนย์ยังดังก้องอยู่ในหัว ทั้งคำพูดก่อนที่จะวิธวินท์จะมา และหลังจากที่วิธวินท์มาถึงแล้ว
...คำพูดที่เขาเพิ่งได้ยินสดๆ ร้อนๆ...
เมื่อถึงรถ ชายหนุ่มหันกลับไปมองอาคารเรียนชั้นเดียวที่เพิ่งเดินจากมาด้วยสายตาเรียบนิ่ง แล้วหันไปมองรถมอเตอร์ไซด์ของวิธวินท์ที่จอดอยู่เคียงข้างรถเล็กซัสสีดำคันใหญ่ของธีรดนย์
...ตอนนี้ใช่ไหมคือตอนที่เขากำลังถูกกระแสน้ำเชี่ยวกรากพัดร่างให้ลอยไปกระแทกโขดหิน เขาเคยพูดกับวิธวินท์ว่าตัวเองพร้อมที่จะกระโจนลงไปในหุบเหวแห่งความรัก ยอมแลกที่จะเจอความทุกข์เพื่อให้รู้สึกถึงความสุข แม้จะเป็นช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เคยบอกตัวเองว่าเตรียมใจไว้แล้วเพราะรู้ว่าธีรดนย์เป็นคนเจ้าชู้และไม่ชอบการผูกมัด แต่ทว่า ตอนนี้เขาไม่แน่ใจแล้วว่ามันจะคุ้มกันหรือเปล่าเพราะดูเหมือนว่าช่วงเวลาทุกข์อาจจะยาวนานและเข้มข้นกว่า เวลานี้ ไม่ใช่แค่น้ำพัดลอยไปกระแทกไปอัดอยู่ในซอกหิน แต่โดนซุงท่อนใหญ่ที่ลอยมากับน้ำเชี่ยวอัดเข้าไปซ้ำ...
...ไม่ยุติธรรมเลย ไม่ยุติธรรมสักนิด...
...ทำไม...
...ครั้งแรกของเขา ทำไมต้องเป็นวิธวินท์ ทำไม...
ศรายุธเบิกตากว้างอย่างแปลกใจเมื่อเดินเข้าไปในผับแล้วเห็นภิรายุนั่งดื่มอยู่ที่เคาท์เตอร์บาร์ท่าทางหงอยๆ คืนนี้เขามีนัดกับเพื่อนที่นานๆ ทีนัดกันมาสังสรรค์ แต่เขามาถึงเร็วกว่าที่คิด
ภิรายุสวมเสื้อเชิร์ทสีขาวกางเกงสีเบจเช่นเคย นั่งนิ่งมองออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้สึกตัวแม้ว่ามีคนเข้ามานั่งข้างๆ จวบจนศรายุธเอื้อมมือมาดึงแก้วออกไปจากมือ ชายหนุ่มจึงหันหน้ามามองช้าๆ ครั้นเห็นว่าเป็นใครจึงยิ้มกว้างออกมา แต่ศรายุธเห็นว่ารอยยิ้มที่เคยสดใสของภิรายุนั้น ตอนนี้เป็นยิ้มเศร้าสร้อย
“พี่จะไม่ถามว่าทำไมมานั่งดื่มเหล้าคนเดียว” ศรายุธพูดเสียงนุ่ม
“นี่นะไม่ถาม อายุธพูดแบบนี้ รู้ไหมครับว่าผมได้ยินยังไง” ภิรายุยิ้มแล้วเอื้อมมือไปดึงแก้วคืนจากศรายุธ
“บอกมาซิ จะเหมือนกับที่พี่คิดไว้หรือเปล่า หรือจะเหมือนกับที่วินท์จะพูดไหม”
“พูดว่า บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ามานั่งดื่มเหล้าทำไม ไม่รู้หรือว่าเหล้ามันไม่ดีต่อร่างกาย” ภิรายุเลียนเสียงเหมือนวิธวินท์
“วินท์ไปล้อให้ฟังละสิ” ศรายุธส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะปรับให้เป็นเคร่งขรึม แล้วถามเพื่อนของหลานชายด้วยเสียงจริงจังว่า “แต่เมื่อเข้าใจคำถามแล้ว ก็ตอบพี่มาหน่อยซิ”
“เปล่า ไม่มีอะไร ผมแค่อยากดื่ม” ภิรายุส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วยกแก้วขึ้นจิบเหล้าต่อ
“เขาไม่เรียกว่าดื่ม เขาเรียกว่าจิบ” ศรายุธหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบาร์เทน์เดอร์แล้วพูดกับภิรายุต่อ “ถ้างั้นพี่จะดื่มเป็นเพื่อน”
“อายุธ ทำไมเรียกตัวเองว่าพี่ ไม่เรียกว่าอาเหมือนเวลาคุยกับวินท์” ภิรายุถามโพล่งขึ้นมา
“ก็เราไม่ใช่อาหลานกันนี่ พี่เห็นภิรายุเป็นน้อง” ศรายุธยักไหล่
“อายุธลองมองผมเป็นอย่างอื่นหน่อยได้ไหม” ภิรายุจ้องตาศรายุธชั่วครู่แล้วหันไปดื่มเหล้าต่อ คราวนี้พรวดเดียวหมดแก้ว แล้วทำหน้าเหยเก
“ดื่มเหล้าไม่เป็นก็ยังคิดจะลองอีก ระวังเถอะจะเมาไม่รู้เรื่อง พรุ่งนี้จะรู้สึกปวดหัวแทบจะระเบิด คอยดูสิ” ศรายุธเตือนเช่นเคย
“นะครับพี่ยุธ” ภิรายุยิ้มออดอ้อนเหมือนเด็กอ้อนผู้ใหญ่
“ถ้าไม่มองเป็นน้องจะให้มองเป็นอะไรล่ะ” ศรายุธถาม รู้สึกแปลกใจที่จู่ๆ ภิรายุก็ถามอะไรแบบนี้ “นี่ใกล้จะเมาแล้วใช่ไหมถึงได้พูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง”
“อยากจะรู้จังว่าเวลาเมา คนลืมทุกอย่างได้จริงหรือเปล่า ทำไมเห็นชอบเมากันนัก” ภิรายุทำหน้าสงสัย
“พอเถอะ พี่จะพากลับบ้าน” ศรายุธยกมือห้ามบาร์เทนเดอร์ที่เดินเข้ามารับออเดอร์เพิ่มจากภิรายุที่ยกมือขึ้นเรียก
“อายุธเริ่มจะทำตัวเป็นอาผมอีกคนแล้วนะเนี่ย” ภิรายุส่ายหน้าแล้วยกมือเรียกบาร์เทนเดอร์อีกครั้งและสั่งเครื่องดื่มจนได้ “ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ผมรู้จักโลกมนุษย์แล้วเป็นอย่างดี ไม่ใช่คุณหนูผู้ไม่ประสีประสาอีกต่อไป ไม่เข้าใจจริงๆ เลยว่าทำไมเราต้องเจ็บก่อนถึงจะรู้จักว่าความ...”
ศรายุธนั่งนิ่งฟังสิ่งที่เพื่อนของหลายชายจะพูด แต่ภิรายุก็หยุด ไม่พูดต่อ ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันมาหาศรายุธแล้วถามคำถามที่ทำให้ศรายุธอึ้ง “อายุธรู้สึกใช่ไหมครับว่าวินท์พยายามจับคู่ให้กับเรา วินท์บอกผมว่า ผมเหมาะกับอายุธและคงจะเข้ากันได้ อายุธรังเกียจผมไหมครับ”
“เอ่อ...ไม่ ภิรายุก็เป็นคนดี” ศรายุธเสียงเบา
“ผมก็คิดมาตลอดว่าอายุธเป็นคนดี เป็นผู้ใหญ่ อ่อนโยน นุ่มนวล จริงจัง รักและห่วงใยคนอื่น ดูแลคนอื่นได้ ใครได้ไปเป็นแฟนคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก ผู้ชายอย่างนี้ ไม่น่าจะหลงเหลืออยู่ในยุคนี้อีกแล้ว ไม่ได้ว่าอายุธเชยนะ แต่ผมกำลังบอกว่าอายุธเป็นคนที่พิเศษ” ภิรายุยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วหันไปขอบคุณบาร์เทนเดอร์ที่ยื่นแก้วเครื่องดื่มให้
“ไม่เอานะ หยุดดื่มเถอะ เดี๋ยวเมา” ศรายุธเอื้อมมือไปดึงแก้วเหล้าจากมือภิรายุ “เหล้านี้แรง”
“กลัวอะไร เมาก็มีคนพากลับ หรืออายุธจะทิ้งผมไว้ที่นี่” ภิรายุยิ้มกว้าง ดึงเหล้ากลับคืนแล้วยกขึ้นดื่ม ก่อนจะกระแทกแก้วเหล้าลงบนเคาท์เตอร์แล้วอุทานเสียงดังว่าทำไมรุนแรงแบบนี้
“บอกแล้วไม่เชื่อ”
“มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งปรู๊ดจากสมองลงไปที่หัวใจ เหมือนถูกไฟซ๊อตจนสะท้านไปทั้งตัว มิน่า คนถึงชอบดื่มเหล้า” ภิรายุสะบัดหัว มือเอื้อมไปคว้าเหล้าแก้วเดิมแล้วยกจ่อปาก แต่ศรายุธรีบแย่งแล้วบอกให้พอ
“ขอผมอีกนิดเดียว ให้หมดแก้วนี้แล้วผมจะพอ นะครับพี่ยุธ” ภิรายุทำเสียงออดอ้อน นัยน์ตาเริ่มฉ่ำเยิ้ม หัวเราะเสียงดังแล้วยื่นปากเข้าไปหาแก้วเหล้าแล้วดึงดันดื่มจนได้แม้จะมีเหล้าหกบ้างเพราะศรายุธพยายามดึงออกจากปาก
“หยุดเดี๋ยวนี้เลย ไป กลับบ้านกัน” ศรายุธลุกขึ้น จับแขนภิรายุให้ลุกตาม แล้วหันไปจ่ายเงินให้พนักงานประจำเคาท์เตอร์
“ไม่ ไม่กลับ ผมจะเมา”
“วินท์รู้จะต้องโดนดุแน่เลย” ศรายุธเอาวิธวินท์มาขู่
“ไม่กลัววินท์แล้ว” ภิรายุส่ายหน้า “ไม่สนวินท์อีกแล้ว”
ศรายุธดึงแขนภิรายุให้เดินตาม ชายหนุ่มไม่ขัดขืน เดิมตามศรายุธมาช้าๆ และเซไปเซมาบ้างหากศรายุธพาเลี้ยว
“อายุธ ผมยังไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากกลับ ไม่อยากอยู่คนเดียว” ภิรายุเสียงสั่นเมื่อออกมายืนอยู่หน้าประตูผับ
ศรายุธถอนหายใจแล้วหันไปมองชายหนุ่มผู้ที่เขาเคยเห็นแต่รอยยิ้มร่าเริงอยู่เป็นนิจ ตอนนี้ภิรายุยืนก้มหน้าคอตก โอนเอนไปมาโดยมีเขายืดต้นแขนเอาไว้
“อายุธอย่าทิ้งผมนะ”
บารมีถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ลมพัดกระโชกเข้ามาวูบหนึ่งแล้วหยุด รอบตัวเงียบสงัดจนได้ยินเสียงหายใจของคนสองคนประสานกัน
“ว่าไงบารมี จะถามครั้งเดียวเท่านั้นนะ” วิธวินท์พูดขึ้นมาเบาๆ “จะมาเป็นแฟนกันไหม”
“เราก็จะตอบครั้งเดียว” บารมีมองหน้าวิธวินท์นิ่ง แล้วหันกลับไปมองสายน้ำเบื้องหน้าที่สงบนิ่ง ต่างจากในใจของเขาที่กำลังพุ่งพล่าน “แต่ก่อนอื่น เราขอถามวินท์ก่อนว่าคิดดีแล้วหรือ”
“มาถามคำถามนะ ไม่ได้มาตอบคำถาม” วิธวินท์ยังยืนอยู่ที่เดิม จับตามองแผ่นหลังกว้างของบารมี
“ไม่” บารมีพูดขึ้นหลังจากเงียบไปหลายอึดใจ “คำตอบคือไม่”
“ทำไม”
“ทำไมหรือวินท์” บารมีหันมามองวิธวินท์ช้าๆ “เพราะวินท์ไม่ได้รักเรานะสิ เราทนอยู่ในสภาพแบบนั้นไม่ได้หรอก ตอนแรกเราก็คิดจะแย่งมา คิดจะทำทุกวิถีทางให้วินท์เป็นของเราให้ได้ แต่แค่ครั้งแรกที่เราเห็นวินท์กับเขามองตากัน เราก็รู้ว่าไม่ควรเลย ไม่ควรเลยจริงๆ ไม่ควร”
“อีกหน่อยก็รักกันได้เอง จีบกันอีกซักหน่อย” วิธวินท์พูดเสียงเบา หันไปมองสายน้ำเบื้องหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ในใจเริ่มตระหนักได้ว่าคืนนี้ไม่น่าตัดสินใจชวนบารมีออกมาเพื่อทำอะไรงี่เง่าแบบนี้เลย
“เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว” บารมีเริ่มเสียงสั่น ขบกราม มือกำหมัดแน่น ใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ “ถึงมันไม่เหมาะสม แต่ก็ช่างมันเถอะ ความรัก ไม่จำเป็นต้องสนอะไรหรอก รักที่หัวใจสิวินท์ ไม่ใช่ความควรไม่ควร”
เลิกงาน เต้ยรีบไปหาศรายุธที่บ้านเพราะโทรศัพท์ไปที่บริษัท เลขานุการของศรายุธบอกว่าเจ้านายกลับไปก่อนเวลาเพราะมีแขกที่บ้าน วินาทีแรกที่ได้ยินว่าศรายุธ 'มีแขก' เต้ยอดนึกถึงใบหน้าขาวๆ ของวิธวินท์ไม่ได้ เลขาหนุ่มให้เหตุผลกับตัวเองว่า ช่วยไม่ได้ที่เขาต้องคิดอคติเพราะวิธวินท์ก็ออกจากออฟฟิสก่อนเวลาเช่นกัน
...เขาจะแอบไปดูให้เห็นกับตา ว่าอาหลานรีบเลิกงานกลับไปแอบเจอกันที่บ้าน คราวที่แล้ว คิดว่าจะอยู่กับภิรายุที่ทำงาน แต่กลับเป็นวิธวินท์แทน และเขาก็เห็นประกายตาของศรายุธ คราวนี้ เขาขอยืนยันข้อมูลให้ถูกต้องเป็นครั้งที่สาม เอาให้แน่ๆ ว่าศรายุธรักชอบวิธวินท์จริงๆ...
เต้ยจอดรถหัวมุมหน้ารั้วบ้านหลังที่ติดกับบ้านของศรายุธ แล้วเดินไปข้างหน้าช้าๆ รู้สึกแปลกที่ใจเต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ แต่เขาก็คิดอย่างมาดมั่นว่า ทันทีที่ไปยืนอยู่หน้าประตู มองเข้าไปก็คงจะเห็นรถมอเตอร์ไซด์คันสวยของวิธวินท์จอดอยู่ข้างๆ รถวอลโว่สีเงินของศรายุธ
...อยากจะรู้นักว่าศรายุธจะทำหน้าอย่างไร ส่วนเขาจะทำหน้าบึ้ง แล้วถามวิธวินท์ไปตรงๆ ว่า ตกลงรักใครชอบใคร ระหว่างคุณอาของตัวเองกับธีรดนย์...
...แต่ว่า...
...ทำไมไม่เห็นมีรถมอเตอร์ไซด์หรือรถของศรายุธ ไม่มีรถจอดอยู่สักคัน ศรายุธอยู่คนเดียว ไม่มีคนรับใช้ แต่มีคนยืนรดน้ำต้นไม้อยู่...
...ภิรายุ...
เต้ยไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจึงหันหลังเดินกลับไปที่รถทันทีที่เห็นภาพนั้น รู้สึกตัวเบาหวิว สมองงุนงง ปากเม้มจนเจ็บ มือกำแน่น กร้ามเนื้อทั่วสรรพางค์กายตึงเครียด
...ควรจะดีใจสิที่ไม่ใช่วิธวินท์อย่างที่กลัว...
...ดีใจกะผีนะสิ เจอภิรายุที่ผิดหวังมาจากธีรดนย์ ดีใจก็บ้าแล้ว ที่คิดไว้ไม่ผิดเลย ศรายุธรับหน้าที่เป็นนักบุญคอยปลอบขวัญคนอกหัก และนำมาปลอบกันถึงบ้าน เขานึกภาพภิรายุออก นุ่มนวลอ่อนโยนอย่างนี้ ก็คงทำกับข้าว กวาดบ้านถูบ้าน รดน้ำต้นไม้ให้ ส่วนจะปูที่นอน เตรียมผ้าเช็ดตัวให้ศรายุธอาบน้ำ แล้วเตรียมชุดนอนวางไว้ที่ปลายเตียงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่กล้าจินตนาการ แต่ที่แน่ๆ ศรายุธก็คงอดเปรียบกับเขาไม่ได้...
...ภิรายุสวมเสื้อผ้าตัวโคร่ง นี่มันหมายความว่ายังไง...
...ศรายุธรีบกลับบ้าน ทั้งที่ปกติมักจะทำงานจนถึงเย็น นี่มันหมายความว่ายังไง...
...มีเขาอยู่ทั้งคน แล้วยังปันใจให้วิธวินท์ และคงปันกายให้ภิรายุด้วย นี่มันหมายความว่ายังไง...
...ภิรายุเสียใจ และคงร้องไห้ซบอกศรายุธ ฝ่ายนั้นเป็นคนใจดี อ่อนโยน ก็คงปลอบกัน...
เต้ยหยุดเดิน ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ยืนไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของคนที่ตอนนี้เขาเริ่มคิดว่าชักจะออกลายเป็นคนเจ้าชู้เสียแล้ว
"ผมยังกลับไม่ถึงบ้านเลยครับ คงอีกครึ่งชั่วโมง" ศรายุธตอบเสียงนุ่ม หลังจากที่ได้ยินเต้ยบอกว่าจะมาหาที่บ้าน
"อีกซักชั่วโมงดีกว่าครับ" ศรายุธสรุป
"ทำไมต้องชั่วโมงล่ะครับ" เต้ยถาม "หรือว่าคุณยุธไม่สะดวก อ้อจริงสิ พอถึงบ้าน คุณยุธคงต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ล้างหน้าล้างตา จัดการนั่นนี่ให้เรียบร้อยก่อนสินะ เต้ยลืมไป มัวแต่คิดอยู่เรื่องเดียวว่าจะไปหา"
"เอ่อ คือผมมีแขก ก็เลยไม่ค่อยสะดวก พอไปถึง คุยธุระแล้วเขาก็กลับ คุณเต้ยมาจะได้ไม่มีใครขัดจังหวะ" ศรายุธหัวเราะเบาๆ ก่อนจะชวนกันทำกับข้าวทานกันสองคน
"น่าจะชวนแขกคุณยุธทานด้วยกัน" เต้ยทำเสียง
"อย่าเลยครับ ทานกันสองคนเราดีกว่า" ศรายุธแย้ง
...อ๋อ แน่สิ ใครจะอยากให้รถไฟชนกันล่ะ...
...ไม่คิดเลย เรียบๆ นิ่งๆ อย่างศรายุธจะเป็นแบบนี้ได้ ไม่เคยมีวี่แววเจ้าชู้ให้เห็นแต่บทจะจับปลาสองมือก็ทำได้อย่างแนบเนียน ไม่ใช่สิ ไม่ใช่สองมือ ศรายุธเอาปากคาบไว้อีกหนึ่งตัว เขา วิธวินท์ และภิรายุด้วย...
...ศรายุธก็เจ้าชู้เหมือนธีรดนย์นั่นล่ะ เจ้าชู้เหมือนกัน เพียงแต่รูปแบบแตกต่างกัน รายนี้เจ้าชู้แบบเงียบๆ แต่ธีรดนย์เจ้าชู้แบบโจ่งแจ้ง...
...แล้วนี่ ทำไมเขาต้องมายืนอยู่ตรงกลางระหว่างผู้ชายเจ้าชู้สองคนนะ ทำไม...
ธีรดนย์เดินฮัมเพลงเข้ามาในสำนักงานแต่พอเห็นเลขาคนเก่งผู้เต็มไปด้วยชีวิตชีวานั่งเหม่ออยู่ก็ทำให้รู้สึกแปลกใจยิ่งนัก และที่สำคัญ เช้านี้เต้ยไม่โทรศัพท์ตามเขาเช่นเคยทั้งที่เขามาทำงานสายมากทั้งที่มีประชุมช่วงเช้า
"จ้างให้มาทำงานแต่มานั่งเหม่อ เดี๋ยวก็ไล่ออกซะเลย" วิธวินท์เท้ามือลงบนโต๊ะของเลขา
เต้ยรู้สึกตัว เงยหน้าขึ้นมามองธีรดนย์ด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แล้วเอื้อมมือไปหยิบหนังสือพิมพ์ส่งให้ ไม่ต่อปากต่อคำเช่นเคย
"เป็นอะไรเต้ย นั่งเหม่อถึงหนุ่มคนไหนอยู่อีก" วิธวินท์อมยิ้ม "อ้อ ลืมไป ก็คงคนเดียวในหัวใจเต้ยสินะ ไม่รู้จะถามทำไม"
"เปล่า" เต้ยตอบปฎิเสธเสียงเบา แล้วทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่พูด
"ประชุมกี่โมง" ธีรดนย์เปลี่ยนเรื่อง
"สิบโมงครึ่งครับ เรื่องตลาดญี่ปุ่นกับเกาหลี แฟ้มอยู่ที่ห้องประชุมแล้ว มาร์เก็ตติ้งเตรียมไว้ให้ คุณดาริณทร์จะนั่งข้างคุณดนย์ เผื่อจะมีอะไรที่คุณอยากถามระหว่างประชุม ต้องให้เต้ยเข้าไปจดบันทึกส่วนตัวให้ไหมครับ แต่วันนี้คุณทินประชุมด้วย คุณบุษบาคงจดบันทึกให้ละเอียดยิบ"
"บุษบายังไม่หยุดอีกหรือนี่ น้องผมแต่งงานไปแล้วนะยังไม่เลิกชอบอีก" ธีรดนย์บ่น
"ทำไงได้ครับ คนมันชอบไปแล้วนี่ เลิกกันได้ง่ายๆ ด้วยหรือ" เต้ยตอบเสียงเบา ยักไหล่ แล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ
"นั่นสินะ" ธีรดนย์เหลือตามองนาฬิกาแล้วเดินออกจากห้องไป แต่เมื่อถึงประตูก็ต้องหยุดกึกเมื่อได้ยินเสียงเลขาดังขึ้น ชัดถ้อยชัดคำ
"คุณดนย์ครับ เต้ยอยากขอกลับไปทำงานกับคุณทิน"
"อะไรนะ" ธีรดนย์หันขวับ
"คุณทินยุ่งมาก งานเยอะ ต้องอยู่เย็นบ่อยๆ คุณเอื้องอยากให้เต้ยไปทำแทนคุณบุษบา เธอไม่ค่อยสบายใจที่ให้อยู่ใกล้สามี" เต้ยอธิบายเหตุผลเสียงเรียบ
"เอื้องคิดเองหรือเต้ยคิดให้ เอื้องไม่เข้ามายุ่งเรื่องที่บริษัทหรอก ไม่ต้องยกเหตุผลไม่เข้าท่ามาอ้างหน่อยเลย" ธีรดนย์เสียงเข้ม เดินย้อมกลับมายืนเท้าสะเอวอยู่ตรงหน้าเลขา ก้มหน้ามองด้วยสายตาดุๆ
"คุณก็ไม่ต้องการเต้ยแล้วนี่ ทุกอย่างก็เข้าที่เข้าทาง ลงเอยกันเรียบร้อยแล้ว ไม่มีเต้ยก็ไม่เห็นเป็นไร"
"ลงเอยที่ไหน ยังต้องวิ่งรอก เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว" ธีรดนย์ทำเสียงหงุดหงิด
"ใครบอกให้คุณวิ่ง คุณหาเรื่องเหนื่อยเอง"
"เต้ย"
"เต้ยอยากกลับไปเป็นเลขาให้คุณทิน คุณก็รู้ว่าคุณทินทำงานเหนื่อยแค่ไหน แล้วคุณทินก็ต้องกลับบ้านเย็นๆ ทั้งที่เพิ่งแต่งงานใหม่ แล้วคุณเอื้องก็กำลังท้อง ต้องดูแลภรรยา ถ้าได้เลขาเก่งๆ ก็จะช่วยได้เยอะ" เต้ยอธิบาย
"รู้ได้ยังไงว่าเขาท้อง"
"แหม เขาไปฮันนี่มูนกันเดือนกว่าๆ คงไม่ได้ไปนั่งมองตากันหรอก" เลขาหนุ่มทำตาค้อนแล้วกลับมาพูดย้ำประเด็นเดิม "คุณทินงานเยอะมาก ทำแทบไม่ไหว ต้องได้เต้ยไปช่วย ทุกอย่างถึงจะราบรื่น"
"ผมเป็นประธานนะคุณเต้ย ทินเป็นรองประธาน"
"แต่คุณก็ไม่ได้คุมการเงิน ไม่ได้คุณเชลส์โดยตรง ไม่ได้คุมเอ็ชอาร์ ไม่ได้คุมโรงงาน" เต้ยแย้ง
"อ๋อ กำลังจะบอกว่าคนที่เป็นประธานจริงๆ แล้วคือทินใช่ไหมล่ะ" ท่านประธานเริ่มเสียงดัง
"คุณเป็นคนพูดเองว่า มีอะไรก็ให้คุณทินทำ" เต้ยลอยหน้าท้าทายเจ้านาย "คุณก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีเต้ยแล้ว ให้ไปช่วยคุณทินน่าจะดีกว่า คุณทินกำลังหนัก ไม่สงสารน้องบ้างหรือครับ"
"ตามใจ" ธีรดนย์พูดออกมาเสียงห้วนหลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่ "อย่าร้องไห้ซมซานวิ่งกลับมาล่ะ จะหาเลขาใหม่ซักคน เอาหน้าตาจุ๋มจิ๋มพูดจาฉอเลาะเสนาะหู ว่าแต่ว่า บ่ายนี้ผมมีนัดสำคัญหรือเปล่า บ่ายสามโมงผมจะต้องไปแล้วนะ ถ้ามีนัดก็ยกเลิกให้หมด เอากุญแจมอเตอร์ไซด์ไปวางไว้บนโต๊ะให้ด้วย อ้อ อย่าลืมหมวกกันน๊อค"
...เชิญ อยากจะได้ใครก็ไปหาเอาเลย...
เต้ยเบ้ปาก ทำหน้าง้ำ มองตามธีรดนย์ด้วยความฉุน ในใจนึกอยากจะเอื้อมมือลงไปในกล่องข้างโต๊ะ หยิบหมวดกันน๊อคราคาเกือบสองหมื่นมาขว้างเจ้านายตามหลัง
...เชิญไปหาความสุขสนุกสนานนอกออฟฟิสเลย ไม่มีเต้ยแล้วจะรู้สึก...
-
ต่อ
เช้าวันจันทร์เป็นวันที่ยุ่งมาก ยิ่งสายงานยิ่งยุ่ง เต้ยผลักแฟ้มเอกสารออกจากตรงหน้าแล้วลุกขึ้นบิดตัวด้วยความปวดเมื่อย ก่อนจะเดินออกไปจากออฟฟิสเพื่อไปห้องน้ำ แต่เมื่อก้าวเท้าออกมาจากประตูห้องก็ชะงัก เพราะชายหนุ่มผิวเข้มคนหนึ่งเดินมาหยุดยืนขวางทางไว้
“คุณเต้ยครับ”
“ครับ” เลขาหนุ่มตอบสั้นๆ แล้วเดินทอดน่องเข้าไปหาศรายุธ
“ผมโทรหาคุณตั้งหลายครั้ง” ศรายุธยิ้มบางๆ ท่าทางอึกอักก่อนจะถามขึ้นว่า “คุณหลบหน้าผมทำไม”
“เปล่าหลบ เต้ยก็นั่งทำงานอยู่ที่บริษัทนี้ทุกวัน” เต้ยยักไหล่
“ผมโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด”
“โทรศัทพ์เต้ยเสีย”
“ผมโทรมาออฟฟิส”
“ไม่เห็นมีใครจดโน๊ต” เต้ยยักไหล่อีกครั้ง
“โกรธอะไรผมหรือครับ” ศรายุธทำหน้าเศร้า “บอกผมหน่อยสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ คุณถึงได้หายไปแบบนี้”
“ตอนนี้เต้ยกำลังยุ่ง ไหนจะเรื่องงาน ไหนจะเรื่องชีวิตรักคุณดนย์ เต้ยต้องคอยทำงานให้เจ้านาย ทั้งในเวลาและนอกเวลาทำงาน” เลขาหนุ่มทำหน้าอ่อนใจเมื่อพูดถึงเจ้านายที่ร้ายไม่เหมือนใคร
“ผมมาพบคุณดนย์เรื่องงานระบบคอมพิวเตอร์ที่คลับ แต่ไม่เห็น...”
“อ๋อ จะพบคุณดนย์ต้องนัดล่วงหน้านานๆ นะครับ ไม่ค่อยอยู่หรอก ออกไปวิ่งไล่จับมอเตอร์ไซด์ซิ่งกวนเมืองอยู่บ่อย ตอนนี้เขากำลังเป็นเอามาก”
“เข้าไปที่ออฟฟิสก็ไม่เห็นคุณ” ศรายุธเสียงเบา ตามองหนุ่มร่างบางที่ยกมือขึ้นกอดอก หย่อนเข่าซ้ายเล็กน้อย เคาะเท้ากับพื้น มองซ้ายมองขวาอย่างไม่รู้จะทำอะไร
“แล้วนี่ตกลงคุณมาหาคุณดนย์หรือเต้ย” เลขาหนุ่มถาม “อยากจะพบใครก็เลือกเอาซักคนนะครับ อย่าโลเล”
“คุณโกรธผมเรื่องภิรายุใช่ไหมครับ”
“เต้ยจะไปโกรธคุณเรื่องคุณภิรายุทำไม” เต้ยยักไหล่ ทำเสียงเหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญ “ใจคนเรามันห้ามกันไม่ได้ กายก็ยิ่งไม่ได้ใหญ่ เต้ยรู้ว่าคุณต้องการเวลาตัดสินใจ”
“ผม...” ศรายุธอึ้ง พยายามคิดหาคำพูดจะมาอธิบาย ตอนนี้เขารู้สึกหนักใจและกำลังตำหนิตัวเองที่ทำเรื่องยุ่งยาก ใจที่เคยสับสนยิ่งรู้สึกยุ่งเหยิงมากกว่าเดิม
“เต้ยมาคิดๆ ดู เต้ยก็คงต้องการเวลาตัดสินใจเหมือนกันล่ะ เต้ยอาจจะไวไฟไปหน่อย เร่งรัดคุณเกินไปอย่างที่คุณว่า บางที เต้ยอาจต้องพิจารณาใหม่ ไม่ใช่คิดแต่เรื่องจะรัก รัก รัก อย่างเดียว เต้ยลืมนึกถึงความเหมาะสม ความถูกต้องทำนองคลองธรรม จะรักด้วยหัวใจอย่างเดียวและดันทุรังไม่ได้ ต้องดูความควรไม่ควรด้วย และดูให้ชัดว่าคนที่เราบอกว่ารักนั้น ที่จริงเขาอาจมีใครคนอื่นอยู่ในหัวใจ”
“หมายความว่า...” ศรายุธมองตาเลขาหนุ่มด้วยสายตาเศร้าๆ
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นล่ะ” เต้ยยิ้มมุมปาก “เราต้องรักคนที่เหมาะกับเรา”
ธีรดนย์ส่ายหน้าด้วยความระอาใจเมื่ออเล็กซ์ ลูกชายคนโตของแอนโธนี่ เจ้าของคลับ Stream คู่แข่งของเขาทำเสียงไม่พอใจ แล้วเดินกระแทกเท้าไปที่รถออดี้สปอร์ตสีเงินที่จอดอยู่ไม่ไกล
"แล้วคุณจะเสียใจ" อเล็กซ์หันมาทำเสียงเข้มใส่ธีรดนย์ "เราอุตส่าห์พิจารณาคุณเป็นคนแรก ถ้าคุณปล่อยหุ้นของ Stream ให้ไปอยู่ในมือ The Endless ของสิงคโปร์ ทางนั้นทุ่มเงินทำ Stream ให้แซงหน้าคุณแน่"
"ผมไม่เสียใจหรอก ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน" ธีรดนย์พูดเสียงเข้ม แล้วหันหลังจะเดินเข้าประตูด้านข้างของคลับ The Dazzle
บ่ายนี้อเล็กซ์มาคุยกับเขาเพื่อโน้วน้าวให้เขาซื้อหุ้นใหญ่ของ Stream กิจการของครอบครัวซึ่งพ่อของอเล็กซ์ตื้อเขามานานแล้ว แต่เขาก็บอกปัดมาตลอด คราวนี้ส่งอเล็กซ์มาหาถึงคลับเพราะคิดว่าลูกชายจะทำสำเร็จ อเล็กซ์ดูมั่นใจมาก คงคิดว่า การที่เคยมีความสัมพันธ์กันมาช่วงหนึ่งเมื่อต้นปี จะทำให้เขาใจอ่อนได้ แต่เมื่อเขาไม่แคร์ อเล็กซ์ก็แปลงร่างจากหนุ่มน้อยน่ารัก กลายเป็นตัวอิจฉาอารมณ์ฉุนเฉียวทันที
ธีรดนย์ยักไหล่ เลิกสนใจเรื่องที่เพิ่งทำให้เขาหงุดหงิด และทันใดก็ต้องรีบหันขวับ เมื่อได้ยินเสียงรถห้ามล้อครูดกับพื้นถนนดังลั่น พร้อมๆ กับเสียงจากปลายท่อมอเตอร์ไซด์ยี่ห้อ BMW ที่มีเสียงคำรามเป็นเอกลัษณ์ไม่เหมือนใคร ตามมาด้วยเสียงดังโครมใหญ่
"วิธวินท์"
ธีรดนย์วิ่งไปที่หัวมุมอาคารส่วนที่มีหลังคาต่อเนื่องไปยังลานจอดรถในร่มด้านข้างคลับ เขาเห็นยามรักษาการณ์ที่อยู่ใกล้ที่เกิดเหตุวิ่งอยู่ข้างหน้า และครั้นไปถึงก็ได้ยินเสียงอเล็กซ์โวยวาย
"ขับรถยังไงไม่ดูทาง อยากจะตายหรือยังไง"
"คุณขับเร็วมาก ถ้าผมไม่หลบ ป่านนี้คงชนกันไปแล้ว" เสียงคุ้นหูของธีรนดย์ดังไม่แพ้กัน
"ชนสิดี จะได้เหยียบให้เละ" อเล็กซ์น้ำเสียงเอาเรื่อง
"อ้าว พูดยังงี้ก็สวยสิ มอเตอร์ไซด์ผมเสียหาย ผมก็เจ็บ"
"อยากได้ค่าเสียหายใช่ไหม อย่าฝันไปหน่อยเลย บาทเดียวก็ไม่ให้หรอก" อเล็กซ์ตะคอก แล้วหันมาเห็นธีรดนย์ จึงรีบฟ้อง "คุณดนย์ครับ ช่างไฟฟ้าคลับคุณจะขมขู่เอาเงินค่าเสียหายจากผม ขับมอเตอร์ไซด์ปาดหน้า แล้วยังมาหาเรื่อง"
"วิธวินท์ เป็นอะไรหรือเปล่า" ธรดนย์ไม่สนใจฟังอเล็กซ์ เดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มที่กำลังยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างมอเตอร์ไซด์ที่ล้มอยู่บนพื้น
"คุณดนย์" อเล็กซ์พึมพำเสียงเบา รู้สึกเจ็บใจที่ธีรดนย์ไม่มองเขาเลย แต่กลับตรงรี่เข้าไปหาชายหนุ่มหน้าขาวตรงหน้าอย่างห่วงใย ทำเหมือนจะเข้าไปอุ้มยังไงยังงั้น
"อย่าหวังว่าจะได้เงินค่าเสียหายฟรีๆ" อเล็กซ์เสียงลั่น
"จะไปไหนก็ไป" ธีรดนย์หันมามองอเล็กซ์ตาขวาง เสียงกร้าว ทำเหมือนจะยกมือชี้หน้า แต่ก็รีบหันกลับไปหาวิธวินท์แล้วเลิกสนใจคนขับรถสปอร์ตใจร้อน
"เจ็บตรงไหนบ้าง" ธีรดนย์เสียงอ่อน แต่วิธวินท์ไม่ตอบ ก้มลงดึงมอเตอร์ไซด์ขึ้นมา แต่ทว่าทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ อเล็กซ์ขึ้นรถ แล้วกระแทกประตูปิดเสียงดัง ก่อนจะทะยานรถออกไปอย่างรวดเร็ว
ธีรดนย์หันไปสั่งยามให้ยกรถแล้วเข็นไปจอดให้เรียบร้อยและไปตามธนิต ผู้ช่วยคนสนิทให้มาพบ วิธวินท์เดินตามไปสำรวจความเสียหายของรถ ทำหน้าเหมือนจะขาดใจเพราะเห็นรถคันโปรดมีรอยบุบหลายแห่ง ธีรดนย์ยืนเท้าสะเอวอยู่ใกล้ๆ มองด้วยสายตาขัดเคือง
"ผมว่าห่วงตัวเองก่อนเถอะวิธวินท์ รถนะซ่อมได้ ตอนนี้เจ็บตรงไหนบอกผม จะได้พาไปหาหมอ"
"ผมจะเอารถไปอู่" วิธวินท์ตอบโดยไม่มองหน้าธีรดนย์ ก้มลงสำรวจรถมอเตอร์ไซด์สุดที่รัก ลืมนึกไปว่าธีรดนย์ยืนอยู่ข้างหลัง
"คุณรักรถมากกว่า..." ธีรดนย์พูดเสียงเบา อดหลุบตาลงมองบั้นท้ายงอนๆ ของอีกฝ่ายไม่ได้ รู้สึกว่าหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยืนชิดร่างกายอุ่นๆ ของวิธวินท์ และที่สำคัญ คนที่เขาคลั่งไคล้กำลังโก้งโค้งมองมอเตอร์ไซด์อย่างไม่สนใจสิ่งอื่น
"ไปหาหมอเถอะ ผมจะให้ลูกน้องจัดการให้" ธีรดนย์พูดเสียงต่ำ รู้สึกหายใจขัดขึ้นมาทันใด ตอนนี้เขายืนเกือบชิดด้านหลังของวิธวินท์ รู้สึกอยากจะก้มลงมากระซิบข้างหู พาขึ้นรถไปหาหมอเสียเดี๋ยวนี้
วิธวินท์ส่ายหน้า แล้วเอื้อมมือไปจะขยับรถ แต่ก็ต้องห่อไหล่ แทบจะปล่อยมือจากรถ ธีรดนย์ต้องเอื้อมมือไปช่วยจับเพราะมอเตอร์ไซด์คันใหญ่เกือบจะล้ม
"อย่าขยับนะวิธวินท์ เดี๋ยวได้โดนรถล้มทับทั้งสองคน" ธีรดนย์รีบพูด เพราะตอนนี้เขาโอบร่างของชายหนุ่ม มือทั้งสองข้างจับแฮนด์มอเตอร์ไซด์ทั้งสองข้างช่วยพยุงเอาไว้ วิธวินท์เม้มปาก ไม่พูดอะไร แล้วปล่อยมือทั้งสองข้าง ก่อนจะย่อตัวลงแล้วมุดถอยหลังออกมาจากใต้แขนของธีรดนย์
"เจ็บแล้วยังทำอวดดีอีก แต่ขยับรถก็ทำไม่ได้ ยังคิดจะขับรถไปอู่" ธีรดนย์บ่น ตั้งรถมอเตอร์ไซด์ให้เรียบร้อย
"ผมกลัวว่า..." วิธวินท์แย้ง
"ไม่หายหรอกครับ" ธีรดนย์รีบแทรก "ผมรับรองด้วยเกียรติว่าจะไม่มีใครกล้าแตะรถคุณเลย"
"คราวที่แล้วจอดอยู่ดีๆ ยังหาย คราวนี้จะแน่ใจได้ยังไงว่าโจรกระจอกที่ไหนจะไม่มาขโมยรถผม" วิธวินท์กระแทกเสียง
"พี่โจรเขาคงชอบและหลงไหลคุณ เอ่อ รถคุณมั๊ง เขาเลยอยากได้ไปขี่" ธีรดนย์ยักไหล่ แอบเบือนหน้าออกไปอมยิ้ม ก่อนที่จะหันกลับไปทำหน้าเข้ม มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของวิธวินท์ที่ยังคงมองรถตัวเองอย่างอาลัยอาวรณ์
"วิธวินท์ ขอร้องล่ะ ขอซักครั้ง ไปหาหมอเถอะ ผมจะพาไป" ธีรดนย์ทำเสียงอ่อน แล้วรีบยกนิ้วขึ้นชี้เป็นสัญญาณว่าไม่ให้อีกฝ่ายเถียง "อ๊ะ อ๊ะ อย่าเพิ่งปฏิเสธ อย่าเพิ่งเถียง ผมขออ้อนวอนให้คุณไปเถอะนะ ข้อร้องอย่าเถียงผมเลย ยอมทำตามที่ผมขอซักครั้ง ผมขอร้องจริงๆ ครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น ให้ผมทำอะไรให้คุณบ้าง ทดแทนกับสิ่งที่ผมเคยทำไม่ดีกับคุณมา เช่นตอนที่บังคับให้คุณมาขอโทษผมที่บริษัท และกล่าวหาว่าคุณจงใจทำประแจตกใส่หัวผม นะครับ นะ ขอครั้งนี้เถอะนะ"
วิธวินท์ทำท่าอึดอัด ประหนึ่งว่ากำลังตัดสินใจ มองหน้าธีรดนย์ที่ทำหน้าอ้อนวอนอย่างหงอยๆ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ แล้วหันไปมองรอบๆ เพื่อหลบตาอีกฝ่าย จึงไม่เห็นว่าเจ้าของคลับที่อยากจะรับผิดชอบต่ออุบัติเหตุครั้งนี้นักหนา กำลังอมยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ
และหากวิธวินท์มีญาณวิเศษอ่านใจธีรดนย์ได้ก็คงได้ยินอีกฝ่ายพูดว่า
...ฮึ ในที่สุด วิธวินท์ก็ได้ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ของเขาแล้ว ไม่เสียทีซื้อ Ducati มาแพงๆ คราวนี้ล่ะ จะบิดเร่งเครื่องให้กอดเอวเขาแน่นๆ แล้วเบรกแรงๆ...
ธีรดนย์ไม่อาจทนต่อไปได้อีกแล้ว ตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาล วิธวินท์พูดไม่ถึงสิบประโยค จนถึงตอนนี้กำลังนั่งรอจ่ายเงิน ชายหนุ่มก็นั่งนิ่งเงียบเหมือนรูปปั้น
"มีเงินไหมวิธวินท์ ถ้าไม่มีผมจ่ายให้ก่อนก็ได้นะ" ธีรดนย์ไม่รู้จะคุยอะไรอีกแล้ว เพราะไม่ว่าเขาจะพูดอะไร วิธวินท์ก็แทบไม่ตอบ เอาแต่พยักหน้าหรือส่ายหน้า
"เดี๋ยวเขาก็เรียก คนไข้เยอะ มันก็ช้าเป็นธรรมดา" ธีรดนย์ปลอบ "แต่ผมว่านี่รอนานเกินไปจริงๆ ล่ะ ชักจะหิวข้าวแล้ว เสร็จนี่ไปทานข้าวกันนะ ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน"
"ไม่ต้อง" วิธวินท์ปฏิเสธ "ผมกลับแท็กซี่ได้"
"พูดได้แล้วหรือ" ธีรดนย์อมยิ้ม เงยหน้ามองชายหนุ่มข้างๆ ที่ลุกขึ้นเดินไปยังตู้เครื่องดื่มหยอดเหรียญ ธีรดนย์เดิมตามไปยืนพิงอยู่ข้างตู้ มองวิธวินท์ตาไม่กะพริบ
"รู้ไหมว่าทำไมผมอยากพาคุณมาหาหมอ" ธีรดนย์ถาม มือล้วงกระเป๋ากางเกงหาเศษเหรียญเพื่อ 'ช่วยสมทบทุน' ให้วิธวินท์ที่ล้วงกระเป๋ากางเกงหาเงินอยู่เงียบๆ
"ทำไมคุณยังไม่เลิกยุ่งกับผมซะที" วิธวินท์พูดเสียงเรียบ
"คุณก็รู้ว่าทำไม" ธีรดนย์พูดเสียงเรียบเช่นกัน "จำได้ไหม วิธวินท์ คุณบอกว่าถ้าไม่รักคุณ ผมก็ไม่มีทางได้คุณหรอก ตอนนี้ผมบอกรักคุณแล้ว เพราะฉะนั้น..."
"คนเราน่ะพูดยังไงก็ได้" ธีรดนย์สวน มองหน้าธีรดนย์ด้วยสายตาเยือกเย็น
"ก็นี่ไง กำลังทำอยู่ด้วยนี่ไง คุณให้โอกาสผมสิ ให้โอกาสผมบ่อยๆ" ธีรดนย์พูดหนักแน่น "อ้อ แล้วไม่ต้องมาเล่นบนเพื่อนผู้แสนดีมาเสียสละผมให้ใคร ผมไม่ได้รักภิรายุ จะให้บอกกี่ครั้ง ผมต้องการเป็นแฟนกันคุณ ไม่ได้อยากเป็นแฟนกับใคร เข้าใจหรือเปล่า"
วิธวินท์ไม่ตอบโต้ ก้มลงมองเหรียญห้าบาทในมือของธีรดนย์แล้วเงยหน้าขึ้น หยอดเหรียญของตัวเองลงในช่องจนครบ ก่อนกำมือทุบปุ่มเลือกเครื่องดื่มอย่างกระแทกกระทั้น
"เดี๋ยวเครื่องเขาก็พังหรอก" ธีรดนย์พูดยิ้ม "เห็นไหมล่ะ เราเหมาะสมกัน ใครจะว่าเราไม่เหมาะกันยังไงก็ช่าง ผมไม่สน แต่ผมว่าเราเหมาะกันที่สุด แม้ตอนใช้ตู้หยอดเหรียญเราก็ทำเหมือนกันเลย คุณหยอดเหรียญเล็กก่อนหยอดเหรียญใหญ่แล้วกำมือทุบเลือกเครื่องดื่มเหมือนผม แม้คุณจะไม่ยอมรับเหรียญห้าบาทจากมือผมก็เถอะ แต่คุณก็น่าจะรู้ว่าผมกำลังยื่นสิ่งที่เป็นของผมให้ จะรับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้"
"ยังไม่ถึงเวลา" วิธวินท์ก้มลงหยิบกระป๋องเครื่องดื่ม แล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม ธีรดนย์เดินตามไปนั่งลงข้างๆ แล้วหันไปกระซิบข้างหูวิธวินท์ว่า
"ต้องการเวลานานเท่าไหร่วิธวินท์ ผมรอไม่ได้มากนักหรอกนะ ไม่ใช่ว่าไม่อยากรอ แต่เพราะว่ามันใจจะขาด เอาเป็นว่าผมจะรอจนกว่า..."
ธีรดนย์ไม่ทันได้พูดจบ วิธวินท์ก็รีบลุกขึ้นเมื่อเจ้าหน้าที่การเงินเรียกชื่อ ชายหนุ่มตรงไปที่เคาท์เตอร์ทันที โดยมีธีรดนย์เดินตามไปติดๆ เช่นเคย
"หนีผมไปไหนไม่พ้นหรอก แม้จะมีอุปสรรคมากมาย ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกจะบอกให้" ธีรดนย์พูดเสียงเบา ศอกขวาวางอยู่บนเคาท์เตอร์ เอียงหน้ามองวิธวินท์ที่กำลังนับเงินจ่ายให้พนักงาน "แต่อย่าทรมานกันนานมากนัก อย่างน้อยก็ให้ไอเดียผมหน่อย ว่าจะผมจะทรมานเป็นระยะเวลาแค่ไหน"
"คนอกหักเขาก็ต้องการเวลาซักพัก" วิธวินท์พูดเบาๆ เร็วๆ รีบผละออกจากเคาท์เตอร์จ่ายเงิน แล้วไปยืนเกาะอยู่หน้าเคาท์เตอร์จ่ายยา คราวนี้ธีรดนย์ไม่เดินตาม แต่เดินกลับไปนั่งคอยอยู่บนเก้าอี้ กางแขนออกวางพาดเก้าอี้ตัวข้างๆ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง มองร่างของ 'พ่อลิงน้อย' ของเขาด้วยใบหน้ายิ้มๆ รู้สึกว่าหัวใจพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
...ต้องมีตัวเร่งปฏิกิริยาให้ภิรายุมีใครซักคนสิน่า เขาไม่ยอมทนทรมานนานเกินไปหรอก แค่นี้ก็จะแย่แล้ว...
...วิธวินท์...ธีรดนย์เป็นคนใจร้อน ยิ่งตอนนี้ยิ่งไม่อยากรอแม้แต่นิด ขากลับนี่ล่ะ เขาจะบิดเร่งความเร็วเป็นสองเท่า หัวเด็ดตีนขาดก็จะไปส่งบ้านให้ได้ และยังไงๆ ก็จะเข้าไปส่งถึงในห้อง อะไรๆ มันต้องคืบหน้าบ้างสิ ได้ดื่มน้ำเย็นซักแก้วก็ยังดี มาหลอกให้รักแล้วนี่น่า จะหลอกให้รอนานๆ ธีรดนย์ไม่ยอมหรอก...
ธีรดนย์โยนแฟ้มลงบนโต๊ะ แล้วกระแทกตัวลงกับพนักพิงเก้าอี้แรงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าด้วยความเหนื่อยอ่อนและทั้งกายและใจ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปกดอินเตอร์คอมเรียกให้เลขาเข้ามาเอางานไปแก้
“ไม่ต้องถามผมนะว่าแก้ยังไง ผมวงปากกาแดงให้แล้วว่าตรงไหน” ธีรดนย์กระแทกเสียงแล้วลุกขึ้นยืน เดินตรงไปที่ประตู เป็นจังหวะเดียวกันที่เลขาสาวสวยเดินเข้ามาและเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นเขากำลังจะเดินออกจากห้องทำงาน
“ไม่ต้องถามว่าผมจะไปไหน และไม่ต้องโทรตาม คนโทรมาบอกให้โทรมาใหม่” ธีรดนย์สั่งสั้นๆ แล้วเดินออกไป
“แล้วนัด...” เลขาอ้าปากถาม แต่ก็ต้องรีบหุบเมื่อเจ้านายหันขวับมาทันที
“นัดใหม่สิคุณบีม ถ้าผมไม่อยากเจอใครก็หมายความว่าให้นัดใหม่ จะพรุ่งนี้มะรืนนี้หรือสัปดาห์หน้าก็นัดเถอะ” ธีรดนย์เสียงเข้ม “จะยกเลิกนัดให้หมดเลยก็ตามใจ”
เลขาสาวสวยระดับนางสาวไทยทำหน้ามุ่ย ถอนหายใจยาวๆ แล้วเดินไปที่โต๊ะของเจ้านายที่มีเอกสารวางระเกะระกะ ในใจก็อดด่าตัวเองไม่ได้ว่าคิดผิดที่สมัครใจย้ายจากแผนกการตลาดมาเป็นเลขานุการคนใหม่ให้ท่านประธานบริษัทรูปหล่อ แค่ไม่ถึงอาทิตย์เธอก็อยากจะฆ่าตัวตายวันละหลายหน
เต้ยรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์เพื่อเร่งทำงานให้เจ้านายทั้งที่ฝ่ายนั้นบอกว่าไม่ต้องรีบทำก็ได้ แต่เขาต้องการทำงานให้เสร็จโดยเร็ว บ่ายวันนี้เขาต้องไปรับรถที่อู่ เลยต้องเผื่อเวลาให้มากหน่อยต้องการไปนั่งเฝ้าและกดดันให้ช่างรีบทำให้เสร็จตรงเวลานัด
เมื่อใกล้จะพิมพ์งานเสร็จ เต้ยรู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน แต่เลขาหนุ่มของรองประธานบริษัทก็ยังไม่เงยหน้าขึ้น แค่ปรายตาเหลือบไปมองแค่เสี้ยววินาที เห็นเพียงกางเกงและได้ยินเสียงหายใจ เขาก็รู้ว่าเป็นใคร และนึกภาพออกได้ว่าตอนนี้กำลังยืนกางขา กอดอก เอียงคอ หรี่ตา เม้มปาก ทำหน้าดุ
“ทินอยู่ไหมเต้ย” เสียงห้าวดังขึ้น เลขารองประธานฯ น้องชายของประธานบริษัทพยักหน้าแล้วพิมพ์งานต่อ
“แล้วนี่เขาใช้งานไม่ได้เงยหน้าเงยตาขึ้นมามองดูโลกแบบนี้เลยหรือ”
เต้ยส่ายหน้าเล็กน้อย และกำลังจะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับ ‘แขก’ ของเจ้านายแต่เสียงอินเตอร์คอมดังขึ้นเสียงก่อนจึงรีบยื่นหน้าไปพูดใกล้ๆ กับเครื่องด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ครับคุณทิน มีอะไรให้เต้ยทำหรือครับ”
“ยังไม่มีครับ เอกสารของงานหัวหินแจ๊ซที่ให้พิมพ์ คุณเต้ยไม่ต้องรีบก็ได้นะครับ ที่บอกว่าพรุ่งนี้ เป็นบ่ายๆ ก็ได้” เจ้านายพูดเสียงอ่อนโยน
“เต้ยทำใกล้จะเสร็จแล้วครับ อีกไม่ถึงห้านาทีจดหมายนี้จะวางที่บนโต๊ะ แต่ตอนนี้มีการขัดจังหวะ” เต้ยตอบเสียงนุ่มนวล “เต้ยจะรีบทำ เพราะรู้ว่าถ้าเจ้านายสั่งงานลูกน้อง ก็คงต้องการได้ ณ เวลาเดี๋ยวนี้ เต้ยไม่อยากถูกไล่ออก”
“ฮึ” เสียงอดีตเจ้านายดังขึ้นทันที
“คุณดนย์จะพบคุณทินก็เชิญเลยนะครับ คงไม่ต้องให้เลขาหน้าห้องไปเปิดประตูพาเข้าไปหรอกมั๊ง” เต้ยเงยหน้าขึ้นพูดกับธีรดนย์
“ปากดีนักนะเต้ย เดี๋ยวให้ทินไล่ออกซะเลย” ธีรดนย์ก้มหน้าลงมา
“คุณทินไม่กล้าหรอก คุณทินรักเลขาคนนี้จะตาย คุณพ่อคุณก็ไม่มีวันไล่เต้ยออก เพราะเต้ยทำงานเก่ง” เต้ยลอยหน้าลอยตา
“เก่งทุกอย่างเลย”
“ไม่เก่งก็ไม่ใช่เต้ย”
“เก่งนักทำไมไม่เป็นเลขาท่านประธาน มาเป็นเลขารองประธานทำไม” ธีรดนย์เสียงอ่อนลง
“ก็ท่านประธานเขาไม่อยากได้เต้ยนิ” เลขารองประธานยักไหล่
“ทำไมต้องโกรธกันขนาดนี้เต้ย” ธีรดนย์พูดขึ้นหลังจากนิ่งไปชั่วครู่ “ยังไงเราสองคนก็หนีกันไม่พ้น คิดไปคิดมานะ เราทำกรรมมาด้วยกัน คุณก็คงต้องติดอยู่กับผมนี่ล่ะมั๊ง”
“ก็เพราะคิดอย่างนี้สิถึงได้...” เต้ยสวนกลับ แต่ก็รีบหยุดพูดทันที “คุณอย่ามายุ่งกับเต้ยเลย ช่างมันเถอะ ตอนนี้เต้ยมาทำงานกับคุณทินสบายจะตาย ไม่ต้องรีดเค้นสมองส่วนพิเศษในหัวมาสู้กับเรื่องสารพัดเรื่อง”
“กลับไปทำงานด้วยกันเถอะ” ธีรดนย์เปลี่ยนมาเป็นเสียงอ่อนโยน “ผมจะไม่ไหวแล้วนะ อยู่กับทินน่าเบื่อจะตาย ตัวเองก็เคยพูดไม่ใช่หรือว่า ชีวิตมันต้องมีสีสัน”
“สีสันมันเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตครับคุณธีรดนย์คนเจ้าชู้รูปหล่อล่ำกำยำเสน่ห์แรง คิดซะว่า มันเป็นประสบการณ์ชีวิตมันส์ๆ ที่ผ่านเข้ามาให้เราได้เรียนรู้ แล้วชีวิตมันก็ต้องดำเนินต่อไป”
“ไม่คิดหรือว่าชีวิตมันควรย้อนมาเป็นแบบที่มันเคยเป็นก่อนประแจตกใส่หัว ทำให้มึนไปพักหนึ่ง” ธีรดนย์เสียงทุ้ม เท้าแขนลงบนโต๊ะ
เต้ยยิ้มบางๆ แล้วลุกขึ้น มองหน้าเจ้านายคนเก่าแล้วพูดว่า “ก็ไม่เห็นคุณจะเข็ด ตอนนี้เต้ยคิดว่าคุณไม่ใช่แค่มึนนะ เต้ยคิดว่าคุณน่ะ เพี๊ยนไปแบบสุดๆ หยุดไม่อยู่ กู่ไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่ไหวซะแล้ว”
“น่า นะ ถ้ากลับไปจะขึ้นเงินเดือนให้ อยู่กับทินเหงาปากจะตาย เดี๋ยวน้ำลายบูด คุณเป็นคนชอบพูดชอบจำนรรจาหาวิธีแก้ปัญหาสารพัดไม่ใช่หรือ” ธีรดนย์เอียงหน้าอมยิ้ม พูดล้อเลียนเลขา “ผมสัญญาว่าจะรับโทรศัพท์ทุกครั้งที่โทรตาม”
“เต้ยไม่โทรตามคุณอีกแล้ว คุณจะไปวิ่งไล่ตามจับเด็กแว๊นซ์ที่ไหนเมื่อไหร่อย่างไรเต้ยก็ไม่สน” เลขาหนุ่มเบ้ปาก แล้วเดินไปที่ประตูห้องทำงานของท่านรองประธานบริษัท
“ไม่กลับไปแล้วจะเสียใจนะเต้ย ไม่มีเจ้านายที่ไหนเหมือนผมอีกแล้วล่ะ แบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ ในโลก ประสบการณ์ชีวิตเฟสที่สอง มันส์กว่าเฟสแรก” ธีรดนย์พูดแล้วหัวเราะหึๆ ในลำคอ ก่อนจะเดินออกไปจากออฟฟิส
“ใครจะไปหลงตัวเองแบบคุณ” เต้ยเบ้ปาก “คิดว่าตัวเองเจ๋งที่สุด ตอนนี้เป็นไงล่ะ เสือร้ายไม่เหลือลาย จะเรียกว่าเป็นแมวเหมียวก็ไม่ใช่ เรียกว่าหนูแฮมสเตอร์ปั่นกงล้อน่าจะถูกกว่ามั๊ง”
เต้ยส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วผลักประตูห้องทำงานคุณทินเข้าไปเพื่อปรึกษากับท่านรองประธานบริษัทเรื่องพี่ชายคนเดียวที่นับวันจะทำตัวแปลกประหลาดขึ้นเรื่อยๆ
...ธีรดนย์ก็คือธีรดนย์ คนพันธ์พิเศษ ไม่มีเขาคอยดูแลทั้งในและนอกออฟฟิส ชีวิตธีรดนย์ก็คงยุ่งเหยิงไม่จบไม่สิ้น...
...สมน้ำหน้า เจ้าชู้นัก โดนหลอกให้รักแล้วเป็นไงล่ะ หมดสภาพไม่เหลือเค้าธีรดนย์คนเดิม...
...เฮ้อ หัวใจคนกับเรื่องความรักนี่มันยุ่งจริงๆ เลย นี่จะเจออะไรกันอีกก็ไม่รู้...
...รู้แต่ว่า ความรักกับความเหมาะสม มักจะไม่ค่อยไปด้วยกัน และที่สำคัญ พอรู้ใจตัวเองแล้ว แทนที่จะรู้สึกมีความสุขเต็มร้อย มันกลับมีทุกข์แทรกเข้ามาให้รู้สึกเจ็บนิดๆ เป็นครั้งคราว...
...แต่...ก็ไม่เห็นจะมีใครเข็ดสักคน...
*****33*****จบ****33****
-
พี่นายมาแล้ว
:z13:
จิ้มก่อนอ่าน
อิอิ
-
:serius2:
ค้างอ่ะ
มีภาค 2 ช่ายม้ายยยยยย
-
จบแบบนี้ ต้องมีภาคต่อ :z3:
-
อยากจะเป็นลม ...... อยากจะเป็นลมยกกำลังสอง :z3:
ถึงจะรู้สึกสมูธและแฮปปี้กว่าเดิมขึ้นมาบ้าง ... แลดูมีความหวังขึ้นมาบ้าง
แต่ก็ ... เฮ้อออ ... ความรัก มันไม่เข้าใครออกใครจริง ๆ
อดไม่ได้ ที่ต้อง +1 ให้กับความอลหม่าน และ อึดอัด
ไม่ว่าจะจบยังไง .... ก็ยังชอบ พระเอกแบบเสือร้าย สไตล์คุณคฑาวุธเสมอ :กอด1:
...รู้แต่ว่า ความรักกับความเหมาะสม มักจะไม่ค่อยไปด้วยกัน และที่สำคัญ พอรู้ใจตัวเองแล้ว แทนที่จะรู้สึกมีความสุขเต็มร้อย มันกลับมีทุกข์แทรกเข้ามาให้รู้สึกเจ็บนิดๆ เป็นครั้งคราว...
^ ^ ^ ประโยคปิดท้ายของพาร์ทนี้ .... กินใจดีค่ะ ... แต่ชอบแบบเดิมมากกว่าแฮะ v v v
... ไม่คิดหรือว่า ชีวิตมันควรย้อนมาเป็นแบบที่มันเคยเป็น ก่อนประแจตกใส่หัว ทำให้มึนไปพักหนึ่ง ...
-
บทส่งท้าย
เต้ยทำหน้าเข้ม มองหน้าบารมีด้วยความฉุนเฉียว ในใจอยากกระโดดเข้าไปขย้ำคออีกฝ่ายยิ่งนัก บ่ายวันนี้เขานัดให้บารมีมาเจอกันที่สวนใต้สะพานพระรามแปด เพื่อคุยกันถึงเรื่องความรักวุ่นๆ ของคนสามคู่ บารมียืนฟังเขาอยู่นาน แต่พอเขาสรุปการสนทนา ฝ่ายนั้นก็แย้งขึ้นมาทันที
"คุณเลิกยุ่งกับเขาดีกว่า ให้เขาเลือกทางเดินของเขากันเอง คุณกำลังจะทำให้ทุกอย่างวุ่นวายเฉยๆ" บารมีเสียงแข็ง
"มันยุ่งเพราะคุณทำงานกับวิธวินท์ไม่สำเร็จ ตอนนี้เป็นไงล่ะ กับภิรายุคุณก็ไม่สำเร็จ"
"ผมไม่ได้รักภิรายุ" บารมีปฏิเสธเสียงดัง
"ตอนนี้ยัง แต่ต่อไปก็ไม่แน่ คุณไม่เห็นหรือว่าภิรายุเป็นคนน่ารัก เปิดใจตัวเองหน่อย" เต้ยยังพยายามโน้วน้าว "ทำไมไม่ยอมลืมวิธวินท์"
"ทำไม่ไม่อยากให้วินท์ลงเอยกับคุณธีรดนย์นัก" บารมีหันมาจ้องตาเต้ย
"ใครว่า ก็ช่วยคุณดนย์อยู่นี่ไง"
"โดยการจะผลักผมให้ภิรายุใช่หรือเปล่า โดยการพยายามทำอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม"
"แล้วทำไม่ชอบจะมาจมอยู่กับอดีต อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปสิ คนใหม่ก็มีอยู่" เต้ยกระแทกเสียง
"อดีตบางอย่างเราก็ไม่อยากจะลืม ไม่อยากจะทิ้งมันไป" บารมีหันไปมองแม่น้ำที่กำลังไหลเอื่อย น้ำเสียงอ่อนโยน มือล้วงกระเป๋ากางเกง ยืนนิ่งไม่ไหวติง
"แต่คุณก็ไม่อยากย้อนอดีตไปนานเกินไป ผมรู้ว่าอดีตบางอย่างคุณอยากจะลบมันออกไปแทบทุกลมหายใจ ขอให้ทำสำเร็จเร็วๆ นะ" เต้ยพูดเสียงเข้ม แล้วหันหลังกลับเดินไปที่รถทันที
บารมีกัดฟัน ถอนหายใจแรงๆ มือที่ล้วงอยู่ในกางเกงกำจนแน่น จากนั้นจึงค่อยๆ หันไปมองร่างของ 'อดีต' คนหนึ่งของเขาที่กำลังก้าวขึ้นนั่งบนรถ
...อดีตอย่างคุณผมก็ไม่อยากลืมหรอกเต้ย อย่าเข้าใจผมผิดแบบนั้น ผมเพียงแต่ต้องการเวลา...
วิธวินท์กวาดตามองรั้วลวดหนามที่ขึงรอบที่ดินผืนกว้างตรงหน้าแล้วหันไปมองเพื่อนสนิทที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ โดยมีภมรเดินตามมาติดๆ
"อ้าว ดูแค่นี้หรือ" ภมรถาม
"จะให้ดูอะไรอีก มันก็มีแค่ดินกับหญ้า แล้วก็รั้วลวดหนาม จะให้วิเคราะห์มันด้วยหรือไง ไม่ได้กำลังดูจานบินมนุษย์นะ" วิธวินท์ตอบห้วนๆ
"ปากหนอปาก" ภมรส่ายหน้า "ปากแบบนี้น่าโดนตบจูบ"
"ได้ค่านายหน้ามาเท่าไหร่ภมร ถึงมาเซ้าซี้อยู่ได้"
"เปล่า ก็เห็นว่านายพลาดจากครั้งแรก คราวนี้เจ้าของเขาอยากขายจริงๆ อุตส่าห์ลดให้เหลือล้านหกตามที่นายเคยอยากได้ ก็เลยพามาดู"
"ทำไมอยู่ๆ เขาอยากขาย ก็เพิ่งซื้อไปได้ไม่กี่เดือน แล้วซื้อไปราคาสองล้านมาขายขาดทุนสี่แสนนี่นะ" วิธวินท์ทำเสียงครุ่นคิด
"เขาร้อนเงิน" ภมรรีบตอบ "โทรมาเสียงร้อนรนเลยล่ะ พอเขารู้ว่าที่ผืนนี้เป็นผืนที่นายอยากได้ เขาก็เลยลดให้สุดๆ คือว่าเขาหมุนเงินไม่ทัน แล้วต้องใช้เงินด่วน ตัดสินใจเลยนะวินท์ โอกาสงามๆ อย่างนี้หาไม่ได้ง่ายๆ นะเพื่อนรัก"
"คิดไปคิดมาก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไรดี" วิธวินท์มองที่ดินแล้วถอนหายใจ
"อ้าว ก็สร้างบ้านอย่างที่เคยคิดไง"
"อยากเปลี่ยนใจแล้วล่ะ เช่าคอนโดอยู่ก็สบายดี เบื่อวันไหนก็แอบไปนอนที่ออฟฟิส" วิธวินท์ยักไหล่
"แต่เจ้าของที่เขากำลังแย่นะวินท์ ต้องการเงินด่วน นายไม่สงสารเขาบ้างหรือ"
"อยากขายนักก็ให้เขามาติดต่อคุยกับเราเอง" วิธวินท์ยักไหล่อีกครั้งแล้วสตาร์ทเครื่องมอเตอร์ไซด์ "เราจะกดราคาลงให้เหลือซักล้านสอง"
"คนกำลังลำบาก ยังมาใจร้ายอีก" ภมรบ่นพึมพำ "อยากให้เขาให้ฟรีเลยไหมล่ะ จะช่วยไปคุยให้"
"ขึ้นรถสิภมร อยากนอนเฝ้าที่ให้เจ้าของหรือไง" วิธวินท์เร่งเพื่อน หรี่ตามมองภมรอย่างฉุนๆ
...เจ็บใจนัก รอให้เจ้าของที่กลับจากต่างประเทศก่อนเถอะ เขาจะคิดบัญชีพร้อมดอกเบี้ย...
ภิรายุหันไปมองคนที่กำลังลงจากรถแล้วยกมือขึ้นโบกทักทาย ศรายุธยิ้มกว้างมาแต่ไกล ในมือถือขวดน้ำมาสองขวด
"ร้อนไหมภิรายุ พี่ซื้อน้ำมาฝาก ดื่มซะ จะได้เย็นๆ" ศรายุธยื่นขวดน้ำให้ชายหนุ่ม "ที่สวยมากเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่กลางเมือง นี่คงต้องใช้ทุนมหาศาล คิดดีแล้วหรือที่จะย้ายโรงเรียนมาที่นี่"
"คิดดีแล้วสิครับ ผมไม่อยากโดนไล่ที่อีกแล้ว" ภิรายุพยักหน้า น้ำเสียงมั่นใจ
"เป็นหนี้แบงค์เยอะมากเกินไปก็ไม่ไหวนะครับ ขยับออกไปไกลอีกนิดก็ไม่น่าไม่ลำบากเท่าไหร่ ถ้าโรงเรียนเราดีจริง ผู้ปกครองก็ต้องส่งลูกมาเรียนที่เรา แล้วอีกหน่อยก็มีหมู่บ้านเกิดขึ้น คนก็เยอะขึ้น ไม่กี่ปี นอกเมืองก็เจริญ" ศรายุธเสนอความเห็น
"เจ้าของที่เขาใจดีลดราคาให้ครับ" ภิรายุอมยิ้ม ยกขวดน้ำเย็นขึ้นดื่ม
"หมายความว่ายังไง" ศรายุธถาม
"ก็หมายความอย่างที่พูด"
"นี่คือที่ของ..." ศรายุธเสียงเบา
"อย่าไปบอกวินท์นะ" ภิรายุมองตาศรายุธ "ผมรู้ว่าไม่ควรทำ แต่ผมก็ไม่หยิ่งขนาดนั้นหรอก เพื่อโรงเรียนของผม และเพื่อ..."
ภิรายุหยุดไปชั่วครู่ สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วพูดต่อว่า "อย่างน้อย นี่ก็เป็นเครื่องเตือนใจ ว่าเขาอยู่ใกล้ๆ ผม"
"ทำไมยังไม่ลืมเขาซะที"
"อีกนานครับ" ภิรายุยิ้มเศร้าๆ "เรารักใครแล้ว ไม่ใช่ว่าจะตัดใจได้ง่ายๆ นะครับอายุธ หรือจะเถียง"
"ไม่ ไม่เถียงหรอก พี่รู้ พี่เข้าใจที่ภิรายุพูด" ศรายุธก้มหน้ายิ้มบางๆ ให้ภิรายุ แล้วหันไปมองที่ดินกว้างขนาดประมาณสองไร่อย่างพิจารณาแล้วชวนอีกฝ่ายคุยเรื่องแผนผังการก่อสร้างอาคารเรียน
"แล้วจะหลอกให้วินท์วางระบบคอมพิวเตอร์ให้ถูกๆ หรือเปล่า" ศรายุธถามแล้วหัวเราะเบาๆ
"อ๋อ แน่นอน ผมต้องประหยัดงบทุกอย่าง ตอนนี้ที่ต้องการคือสถาปนิกกับวิศวกรก่อสร้างที่คิดราคาถูก"
"พี่รู้จักเพื่อนของเพื่อนที่จบสถาปัตย์ เดี๋ยวจะติดต่อให้" ศรายุธพูดขึ้น "มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้เลยนะ"
"ครับอายุธ" ภิรายุธยกมือขึ้นตบต้นแขนศรายุธเบาๆ "ไม่มีอายุธ ผมก็คงทำโรงเรียนไม่สำเร็จ"
"อย่าลืมวินท์กับภมรด้วยสิ"
"บารมีด้วย" ภิรายุหัวเราะ แล้วถอนหายใจเบาๆ "เฮ้อ ผมนี่โชคดีจังเลยที่มีแต่เพื่อนดีๆ"
"พี่ไม่ใช่เพื่อนนะ" ศรายุธแย้ง
"ครับ ทราบแล้ว อาของวินท์ก็เหมือนอาของผม งั้นยกอายุธให้เป็นผู้ใหญ่ ที่ปรึกษากิตติมศักด์ของโรงเรียนอนุบาลปุ้มปุ้ยก็แล้วกัน"
"พูดซะแก่เลยนะ แล้วไม่ต้องเรียกว่าอาก็ได้ เรียกพี่ก็พอ" ศรายุธอมยิ้ม
"ครับอายุธ"
"เอ๊ะ ทำไมยังล้อเลียน" ศรายุธทำหน้ามุ่ย แล้วหัวเราะประสานกับภิรายุ ก่อนจะแตะแขนให้ชายหนุ่มเดินตาม เพื่อตรวจดูบริเวณรอบๆ
เต้ยเดินกระแทกเท้าขึ้นไปบนสถานีตำรวจอำเภอหัวหินด้วยอารมณ์คุกรุ่น ทันทีที่พบกับร้อยเวร เลขาหนุ่มก็โวยเสียงลั่น
"ข้างฟุตบาธไม่เห็นมีสีขาวแดง คุณมาเขียนใบสั่งให้ผมได้ยังไง เห็นว่าเป็นฮอนด้าแจ๊ซใช่ไหมล่ะ ถ้าผมขับเบ็นซ์ทะเบียนใหญ่ๆ มาจอด คุณก็คงไม่กล้าเขียนใบสั่งหรอก"
"อ้าว คุณ ดูหมิ่นเจ้าพนักงาน ถึงขับเบ็นซ์ก็เขียนครับ" ร้อยเวรหน้าอ่อนตอบกลับทันที
...กล้าก็เอาสิ รู้ยังงี้ขับ เบ็นซ์เอส 500 ทะเบียน สส 777 ของธีรดนย์มาก็ดีหรอก จะจอดมันตรงมุมเลี้ยวเข้าประตูโรงพักซะเลย...
"ใครเขียนใบสั่งผม ลายมือก็อ่านไม่ออก ไปเรียกมาคุยกันหน่อยซิ" เต้ยเสียงแข็ง ตอนนี้กำลังโกรธ เห็นช้างตัวเท่าหนู
"เฮ้ย สารวัตรเขียนเองเลยนี่หว่า" ร้อยเวรคว้าใบสั่งไปจากมือของชายหนุ่มที่ยืนทำหน้าบึ้งตึง "สารวัตรยังไม่กลับเข้ามา คุณไปนั่งรอก่อน หรือไม่ก็เสียค่าปรับตอนนี้เลย"
"ไม่เสีย ผมไม่ได้จอดรถผิดกฏจราจรที่ไหน ทำแบบนี้ได้ยังไง ประพฤติหน้าที่โดยมิชอบนี่นา" เลขาหนุ่มที่หนีความตึงเครียดในกรุงเทพฯ มาพักผ่อนชายทะเลโวยวาย มือเท้าสะเอว ตาขวาง จ้องหน้าร้อยเวรที่ตอบกลับเสียงอ่อนลงกว่าเดิมว่า
"เขาเรียกว่าปฏิบัติหน้าที่ครับ"
"คุณโทรตามตำรวจที่เขียนใบสั่งงี่เง่านี่ให้ผมเดี๋ยวนี้เลย ผมจะไปสปา ไม่มีอารมณ์จะมารอหรอก" เต้ยเริ่มจะทนไม่ไหว รู้สึกใบหูร้อนๆ ประหนึ่งว่ากำลังมีไฟจะพุ่งออกมา
"ไม่ต้องตาม ไม่ต้องรอแล้วครับ" ร้อยเวรยิ้ม มองข้ามไหล่ของของประชาชนเลือดร้อนไปด้านหลัง เต้ยหันขวับ แล้วเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นคนที่ยืนกอดอก เอียงหน้ามองเขาอยู่ด้วยสายตาขำๆ
"คุณนี่จริงๆ เลย ไม่กลัวตำรวจจับเข้าคุกหรือไง"
"กลัวก็ไม่กล้าบุกมาถึงนี่หรอก" เต้ยตอบเสียงแข็ง "หมวดใช่ใหมที่เขียนใบสั่งอ่านไม่รู้เรื่องนี้ให้ผม"
"สารวัตรครับ อย่าลดยศกันฮวบฮาบแบบนี้สิ" นายตำรวจที่ถูกเรียกว่าหมวดตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มๆ
"อ๋อ เลยใหญ่พอที่จะเขียนใบสั่งให้ใครก็ได้งั้นสิ ผมไม่ได้จอดรถผิดกฎ..."
"ตรงหัวมุมสี่แยก ไม่ผิดกฏจราจรหรอกครับ แต่ผิดกฏหมาย" สารวัตรหนุ่มแทรก
"ข้างฟุตบาธทาสีชมพูขาวด้วยใช่ไหม คุณเลยเขียนใบสั่งผม" เต้ยประชด
"มันเคยเป็นสีแดงขาว ฝนตกมานานหลายปี สีมันเลือนหมดแล้วเลยมองกันไม่เห็น" นายตำรวจยักไหล่ "แต่เอาเถอะ เพื่อเห็นแก่การที่เราเคยเมาด้วยกันและเคยรู้จักกันมาคืนหนึ่ง ผมจะยกเลิกค่าปรับ"
"เป็นความกรุณาอย่างยิ่ง" เต้ยหยิบใบสั่งบนโต๊ะขึ้นมาฉีก ร้อยเวรที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เชื่อสายตาและกำลังจะอ้าปากทักท้วง แต่สารวัตรที่เขียนใบสั่งยกมือขึ้นห้ามแล้วแตะแขนชายหนุ่มหน้าหวานที่มีอารมณ์ตรงข้ามกับใบหน้าให้เดินห่างจากโต๊ะร้อยเวร ก่อนจะพูดว่า "ฉีกใบสั่งผิดกฏหมายนะคุณ"
"จับเลยสิครับ ตอนนี้กำลังว่างๆ เอาผมไปนั่งสงบสติอารมณ์ในห้องขังซักชั่วโมงคงหายอารมณ์เสีย" เต้ยกระแทกเสียง แล้วหันหลังกลับ กำลังจะเดินลงจากสถานีตำรวจ
"เดี๋ยวสิคุณ ผมว่าเราไปกินเหล้าให้อารมณ์ดีกันเถอะ ผมออกเวรพอดี"
"ผมจะไปสปา" เต้ยหันไปตอบสั้นๆ ยักไหล่ แล้วเดินลงจากบันได้ เลิกสนใจสารวัตรหน้าเข้มเพื่อนของธีรดนย์
...เจ้าชู้ ทำไมเต้ยจะต้องเจอแต่คนเจ้าชู้ ไปไหนก็มีแต่คนหลายใจ เมื่อไหร่จะเจอคนรักเดียวใจเดียวซะที...
...หลายใจ ว่าแต่คนอื่นหลายใจ แล้วตัวเองล่ะ ทำไมตอนนี้กำลังคิดถึงคนสองคนพร้อมๆ กัน บ้าจริงๆ เลย...
พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า อุณหภูมิลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว แตกต่างจากบ่ายวันนี้อย่างเห็นได้ชัด อากาศสดชื่น แต่วิธวินท์กลับถอนหายใจอย่างหงุดหงิดเมื่อก้มหน้าลงมองมอเตอร์ไซด์คู่ชีพ และยิ่งหงุดหงิดยิ่งขึ้นเมื่อหันหลังไปมองชายร่างสูงที่ตามเขามาจากกรุงเทพฯ ซึ่งตอนนี้นั่งดื่มกาแฟอยู่อย่างสบายอารมณ์
"วิธวินท์ ไปหากาแฟมาดื่มซักถ้วยเถอะ จะได้อารมณ์เย็นลงมาบ้าง เอาไหม ผมจะซื้อให้" ธีรดนย์ส่งเสียง
วิธวินท์ไม่ตอบ ยกเท้าขึ้นเตะล้อรถเบาๆ แล้วล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ศูนย์บริการอีกครั้ง แต่คำตอบที่ได้รับ ยิ่งทำให้เขาฉุนเฉียวเพิ่มขึ้น
"ช่างควรจะทำงานกันยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ใช่หรือ ไหนโฆษณาว่า ไม่ว่ารถจะเสียอยู่ที่ไหนของประเทศไทย คุณจะไปถึงภายในสามสิบนาที" วิธวินท์เค้นเสียงใส่โทรศัพท์
"อะไรนะ เย็นวันอาทิตย์แล้วเป็นยังไง คุณจะให้ผมรอจนถึงวันจันทร์ได้ยังไง แล้วรถยกไม่มีซักคันเลยหรือ" วิธวินท์เสียงเข้มมากกว่าเดิม หันซ้ายหันขวาอย่างหงุดหงิด
"ได้เรื่องยังไงคุณรีบโทรมาเลยนะ" วิธวินท์กรอกเสียงใส่โทรศัทพ์แล้วกดวางสาย ก่อนจะหันไปมองมอเตอร์ไซด์ที่จอดหมดสภาพอยู่ใกล้ๆ แล้วหันไปมองธีรดนย์ที่เดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆ
"เย็นวันอาทิตย์ไม่มีช่างที่ไหนเขาจะมาซ่อมรถไกลถึงบนเขาหรอก อย่าอารมณ์เสียไปหน่อยเลยวิธวินท์ ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว มาชื่นชมกับธรรมชาติกันดีกว่า"
"รถผมดีๆ มันเสียได้ยังไง" วิธวินท์เสียงห้วน "คุณมาแกล้งอะไรผมหรือเปล่า"
"อ้าว อย่ามาพาลกันสิ" ธีรดนย์โวยวาย "ผมก็ขับตามคุณมาตั้งแต่กรุงเทพฯ ได้ไปแตะรถคุณที่ไหนกัน พูดแบบนี้ เรียกว่าหมิ่นประมาทกันได้นะ"
"ทำไมต้องมาใกลถึงขนาดนี้ด้วย" วิธวินท์บ่น
"คุณเป็นคนมาเองนะ วิธวินท์"
"คุณตามผมทำไมก็ไม่รู้ ถ้าคุณไม่ตาม ผมก็ไม่มาไกลถึงขนาดนี้หรอก" วิธวินท์ตำหนิอีกฝ่าย
"เอ๊า พาลกันเข้าไป" ธีรดนย์ส่ายหน้า "คุณก็เลิกหนีผมซะที อะไรนักหนา คนไล่ตามเอาหัวใจมาให้ ก็หนีอยู่นั่น เป็นไงล่ะ มอเตอร์ไซด์ของตัวเองเก่าแล้ว มันก็ไม่ไหวนะสิ"
"คุณธีรดนย์" วิธวินท์ทำเสียงอ่อนใจ "ที่เราคุยกัน คุณจะไม่ฟังเลยใช่ไหม"
"คุณพูด เราไม่ได้คุย" ธีรดนย์ตอบเสียงจริงจัง "คุณพูดเองทั้งนั้น นี่ก็เดือนกว่าๆ แล้ว คนอกหักต้องใช้เวลาทำใจนานเท่าไหร่กันเชียว หรือคุณคิดจะโกงผม จะมาเจ้าเล่ห์กับผม จะหลอกผมหรือเปล่า"
"ใครจะเจ้าเล่ห์ได้เหมือนคุณ" วิธวินท์กัดฟัน "จะให้พูดไหมว่าคุณทำอะไรไว้บ้าง"
"ผมหิวข้าวแล้ว ไปทานข้าวกันเถอะ อย่ามัวแต่อารมณ์เสียเรื่องรถ นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้ว สมมุติว่ามีช่าง กว่าจะมาถึงก็ชั่วโมง จะซ่อมได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถึงซ่อมได้ก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมง แล้วกว่าจะเข้ากรุงเทพฯ อีก ขับรถกลางดึกอันตราย ผมว่านอนที่นี่ก็แล้วกัน" ธีรดนย์เบี่ยงประเด็น
"คุณอยากนอนก็นอนไป"
"ดื้อจริงๆ เลยนะวิธวินท์" ธีรดนย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ "เพราะคุณไม่อยากอยู่ใกล้ๆ ผมใช่ไหม กลัวห้ามใจไม่ได้ละสิ"
"หลงตัวเอง" วิธวินท์ทำหน้าบึ้ง
"ผมเชื่อในตัวเองมากกว่า รู้ว่าตัวเองคิดยังไง และไม่ดันทุรัง ไม่ฝืนใจตัวเอง พอมั่นใจแล้วว่าตัวเองคิดยังไงผมก็ทำอย่างที่คิด" เสียงธีรดนย์จริงจัง สองตามองวิธวินท์นิ่ง "รู้ไหมตอนนี้ผมคิดอะไรอยู่"
วิธวินท์หันไปมองอีกฝ่าย เลิกคิ้วขึ้นช้าๆ ดังจะถามว่าธีรดนย์คิดอะไร
"ผมก็คิดอยากจะกอดและจูบคุณสิ ถามได้" ธีรดนย์หัวเราะเบาๆ แล้วเดินตามวิธวินท์ที่เดินหนีทันทีที่ได้ยินเขาพูดจบ
...หน้าแดงได้อีกนะ ปกติแก้มแดงอยู่แล้ว ตอนนี้ใบหูก็แดงด้วย...
"วิธวินท์ จะหนีไปไหนอีก ผมหิวข้าวแล้ว ไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ รถจอดไว้ตรงนี้ล่ะ ผมจะจ้างให้คนช่วยเฝ้าให้" ธีรดนย์เดินมาทันชายหนุ่มที่ยืนหน้าง้ำอยู่หน้าร้านขายเครื่องดื่ม แล้วทำเสียงอ่อนโยน "นะ วิธวินท์ ขอร้องเถอะ ผมอุตส่าห์ตามมาไกลถึงนี่แล้ว คุณก็ใช่ว่าจะเกลียดผม ไปทานข้าวให้สบายใจก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที ถ้าทางเซอร์วิสเซ็นเตอร์หาช่างไม่ได้จริงๆ ผมจะไปเหมารถบรรทุกหกล้อแถวนี้เอารถคุณเข้ากรุงเทพฯ คืนนี้เลย คุณติดรถไปกับเขาก็ได้ ไม่เกินหกทุ่มก็ถึง แต่ว่าตอนนี้ ทานข้าวกันก่อนนะ ลืมมันไปซักสี่สิบห้านาที ทานข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อย"
"ตรงนี้มีอยู่ร้านเดียว ท่าทางไม่อร่อยด้วย" วิธวินท์พูดขึ้นมาสั้นๆ
"ตรงเชิงเขาเห็นมีอยู่ร้านนึง บรรยากาศดี ท่าทางน่าอร่อย ไปเถอะ เดี๋ยวคนจะเต็มร้านซะก่อน" ธีรดนย์ชวน
"กลางป่ากลางเขาขนาดนี้คงเต็มร้านได้หรอก" วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์ของธีรดนย์แล้วขึ้นคล่อมรอเจ้าของรถ
"ผมขับ"
"ผมขับ คุณชอบเบรกยึกยัก ผมไม่ชอบ" วิธวินท์เถียง
"นี่รถผม" ธีรดนย์ไม่ยอม
"จะกินข้าวหรือไม่กินครับ"
ธีรดนย์ยืนนิ่งเพื่อตัดสินใจอยู่ชั่วครู่ก็นึกอะไรออก จึงรีบยื่นกุญแจรถให้วิธวินท์โดยเร็ว แล้วกระโดดขึ้นนั่งซ้อนท้าย ก่อนจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูชายหนุ่ม
"ขับนิ่มๆ นะวิธวินท์ ผมไม่เคยซ้อนท้ายใครลงเขาชันๆ ซักที ผมกลัว"
วิธวินท์ไม่ตอบ สตาร์ทรถแล้วออกตัวช้าๆ ก่อนจะเร่งเครื่องเมื่อรถเข้าทางตรง อมยิ้มกับชัยชนะที่ได้รับในครั้งนี้ เขารู้ว่าธีรดนย์ต้องการให้เขามาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ของตัวเอง แต่คราวนี้เขาจะเป็นคนขับ และจะพาธีรดนย์ฉวัดเฉวียนบนภูเขาให้เวียนหัวไปเลยทีเดียว
แต่คนซ้อนท้ายคิดอีกอย่าง
...ได้ซ้อนท้ายก็ดีเหมือนกัน วิธวินท์ไม่รู้อะไร เขาจะกอดเอวให้แน่น แล้วเบียดตัวให้ชิดแผ่นหลัง สองขาจะกดแนบเข้ากับด้านหลังของวิธวินท์...
...ขออย่างเดียว อย่าเพิ่งให้ส่วนนั้นของร่างกายเกิดดื้อขึ้นมาล่ะ ไม่อยากโดนผลักให้ตกรถ...
...อีกไม่นานหรอกวิธวินท์เอ๋ย ธีรดนย์จะต้องได้มากกว่านี้ ไหนๆ ก็หาว่าผมเจ้าเล่ห์แล้ว จะขอร้ายให้ถึงที่สุด เรื่องจ้างคนทำให้ BMW เสียนี่จิ๊บจ๊อย แค่นี้ธีรดนย์ไม่รู้สึกผิดหรอก...
...จะรอดเงื้อมมือธีรดนย์ได้ก็ให้มันรู้ไป...
:L1: The END :L1:
-
จ๊ากกก มี ก๊อกสอง ... ค่อยยังชั่ว ... :impress2:
แหม มีมาหยอดให้ลุ้นเป็นระลอก ... พ่อลิงปากแดงเริ่มหวั่นไหวแล้วใช่มั้ยเนี่ย
ชื่นใจกับบทส่งท้ายจริงๆเลยค่ะ
เรื่องต่อไปจะมี คุณเต้ย กะคุณสารวัตรมั้ยน๊า .... อิอิ
:กอด1: :กอด1:
-
จามีภาค 2 ต่อไหมเนี่ย
-
:110011: :z7: รอตอนหน้า จบอะไรกัน....ไม่ย๊อมมมมม
-
:L2: เยี่ยมไปเลยครับ....รอผ่านภาค 2 ท่าทางจะสนุก....
:mc4:
-
โปรแกรมหน้าที่อาจจะมาต่อเมื่อทำวิดยานิพนเสร็จครับ
ที่ขีดๆ เขียนๆ ไว้มีสามเรื่องครับ
เกมหัวใจ – เพื่อนรัก หักเหลี่ยมรัก
ภีรวัส – หนุ่มลูกครึ่ง รูปหล่อ ฉลาด ซ่อนความร้ายกาจไว้ภายใต้ใบหน้ายิ้มๆ งานประจำคือเป็นนักวิจัยอิสระ งานอดิเรกคือหลอกให้หนุ่มหลงรักแล้วหักอก
อิศรา – ช่างภาพหนุ่มที่รูปหล่อยิ่งกว่านายแบบแฟชั่น ซ่อนความร้ายกาจไว้ภายใต้บุคลิกร่าเริงสนุกสนาน งานประจำทำเมื่ออยากอยากทำ แต่งานอดิเรกคือหลอกให้หนุ่มหลงรักแล้วหักอกแข่งกับภีรวัสเพื่อนสนิท
เกมการแข่งขันครั้งสำคัญเริ่มต้นขึ้นอย่างไม่คาดฝันเมื่อทั้งสองตกรถเที่ยวสุดท้ายแล้วมีนายทหารหนุ่มรูปหล่อชื่อพันโทวรุฒน์ขับรถผ่านมา
ภีรวัสกับอิศราเป็นเพื่อนสนิทกัน และชอบเล่นเกมหลอกให้รักแล้วหักอกแข่งกันมาตลอด
กฎของเกมนี้มีอยู่ว่า แต่ละคนจะมีเวลากับเป้าหมายคนละหนึ่งอาทิตย์สลับกันไป ช่วงเวลาที่คนหนึ่งกำลัง 'กระทำภารกิจพิชิตใจหนุ่ม' อยู่นั้น อีกคนหนึ่งจะเข้ามาวุ่นวายก่อกวนไม่ได้เด็ดขาด ห้าม 'นอน' กับเป้าหมายภายในเดือนแรก และต้องเลิกภายในสามเดือน และที่สำคัญ "ห้ามตกหลุมรัก" คำขวัญ - ใช้รูปร่างหน้าตาเป็นอาวุธ ใครสะดุดต้องสะกดให้หลงรัก และเมื่ออีกฝ่ายบอกรักแล้ว...ต้องทิ้ง และห้ามหวนกลับไปคบกันอีก... แต่เมื่อเป้าหมายใหม่ของเพื่อนรักทั้งสองเป็นนายพันหนุ่มรูปหล่อคมเข้ม ห้าว เท่ มากกว่าเป้าหมายคนเก่าๆ กฏที่มีไว้จึงถูกแหกกระจุยกระจาย การแข่งขันสนุกๆ จึงกลายมาเป็นการสู้รบแบบกองโจรแบบเอาเป็นเอาตาย เรื่องวุ่นๆ จึงตามมาอีกนับไม่ถ้วน ที่แย่กว่านั้น พันโทวรุตม์ ที่ซ่อนความร้ายกาจภายใต้ใบหน้ายิ้มๆ เป็นสุภาพบุรุษ รู้ทันสองหนุ่มที่อาจหาญมากระตุกหนวดเสือ เกมตลบหลังจึงเริ่มขึ้น
-
คุณดนย์ก็คงต้องตามจับก้นลิงไปเรื่อยๆ อิอิ
-
ก็ยังแอบ... ไม่เคลียร์ แต่ก็ ดู มีหวังกว่าเก่า นะคะ
สนับสนุนให้มีก๊อกสองค่ะ ฮ่าๆ ตอนพิเศษก็ยังนี่เน้อ
จบแล้วแต่ยังค้างคาใจเยอะเลยค่ะื :serius2:
-
อ้าว ยังค้างกันอยู่อีกเหรอครับ :sad11:
ตกลงจะให้ธีรดนย์เสียบวิธวินท์ให้ได้หรือไงนี่ :เฮ้อ:
เอา บทพิเศษ โปรเจ็คหน้า ไปอ่านแก้เซ็งกันก่อนนะครับ อยากจะทิ้งไว้ให้อ่านเล่น จะได้คิดถึงผู้เขียน ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีกช่วง ตอนนี้ชีวิตชีพจรลงเท้าครับ อยู่ไม่ค่อยเป็นที่ ก็คนมันตกงานนี่นา ต้องกระเสือกกระสนหาที่ไป
คิดถึงกันบ้างนะครับ ผมคิดถึงคนอ่านทุกคนเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่กดให้คะแนนผม :z1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
The Power of Love : ความรัก...ช่างทำให้คนเป็นแบบนี้ไปได้น๊อ 1
อธิคมยกข้อมือขึ้นดูเวลาบนหน้าปัทม์นาฬิกาแล้วหันไปมองเพื่อนคู่หูที่ยืนดื่มเบียร์อยู่ใกล้ๆ ท่าทางไม่ทุกข์ร้อน ก่อนจะหันไปมองด้านหน้าร้านอาหารเพราะชายหนุ่มคนที่ตามเขามาตลอดครึ่งบ่ายนี้กำลังยืนมองเขาอยู่สนใจ
"คม ข้าว่าเข้ากรุงเทพฯ ไม่ทันแน่ๆ เลยว่ะ แบบนี้เอ็งตกเครื่องบินแน่ๆ" ธงรบเดินเข้ามาใกล้ เอียงหน้าเข้ามาพูดแล้วดื่มเบียร์เข้าไปอึกใหญ่ "เอ็งแน่ใจนะว่าสายของเอ็งนัดให้มารอตรงนี้"
"วะ เอ็งคิดว่าข้าฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องหรือไงไอ้ธงหัก" อธิคมหันไปตะคอกเพื่อน
"พูดด้วยดีๆ" ธงรบเบ้ปาก ทำตาขวาง "เขาแล่งใต้ หูเอ็งอาจไม่ชิน"
"หุบปากเลยธงรบ กำลังอารมณ์ไม่ดี"
"ไอ้ขี้กลัว" ธงรบพึมพำแล้วขยับออกห่างรัศมีมือและเท้าของเพื่อนเอื้อมถึง
"เอ็งหมายความว่าไง" อธิคมหันไปเอาเรื่อง
"เปล๊า" ธงรบยักไหล่ "ก็แค่สายอาจจะเบี้ยว แต่เอ็งก็ทำเป็นหงุดหงิดเกินเหตุ ข้าก็เลยคิดว่าเอ็งไม่ได้ฉุนเรื่องนี้ แต่กลัวว่าจะขึ้นเครื่องไม่ทัน คุณนุกลับถึงบ้านก็ไม่เจอเอ็ง เพราะเอ็งกลับบ้านไม่ได้ แล้วคุณนุก็จะรู้ว่าเอ็งมาที่นครฯ เรื่องคดีที่เขาบ่นว่ากลัวเอ็งถูกยิงอีก ทั้งที่เอ็งบอก เอ๊ย ไม่ใช่สิ ทั้งที่เอ็งโกหกว่าไม่ได้ทำคดีนี้แล้ว"
"ฉลาดวิเคราะห์นักนะ เอาอะไรคิดเนี่ยะ ข้าคิดว่าแกไม่มีสมองซะอีก" อธิคมเหยียดปากว่าเพื่อน
"ข้าใช้สมองก็เป็นนะโว๊ย ไม่ใช่ใช้ไอ้นั่นเป็นอย่างเดียว" ธงรบหัวเราะเสียงดัง แล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มพรวดสุดท้ายจนหมดกระป๋อง ก่อนจะหันมาพูดกับอธิคมว่า "เฮ้ย คม ระหว่างรอ ข้าว่าเอ็งไปล่อไอ้หนุ่มคนที่จ้องเอ็งตั้งแต่อยู่ในร้านอาหารไปพลางๆ ก่อนเถอะว่ะ เห็นอ่อยมาตั้งนาน ข้าว่าเขาตามให้ท่าเอ็งแหงๆ บ่ายนี้เจอกันตั้งสองครั้งแล้วนะเพื่อน"
"ไอ้ลามก ไอ้เลว" อธิคมหันไปทำท่าจะเตะเพื่อนที่ทำหน้าทะเล้น
"โถ พ่อคนดี" ธงรบหัวเราะไม่ยอมหยุด "แหมทำเป็นลืมอดีต แต่ก่อนแกเป็นคนพูดประโยคนี้นี่หว่า ข้าจำได้ ชวนยิกๆ อยู่ประจำ ทำเป็นลืม แกจำตอนที่ไปสอบปากคำคดีฆ่าหั่นศพวิศวกรที่โรงพยาบาลบางปะกงได้ไหมว่ะ ที่เรารอแล้วรอเล่า พยานก็ไม่โผล่ซะที แกก็เลยชวนข้าพาหมอไปฟันที่บ้านพักแพทย์ ข้ายังจำได้ไม่ลืมเลยนะเพื่อน หมออะไรวะ ห้าวเข้มสุดๆ แต่พอถอดเสื้อผ้าออกเท่านั้นล่ะ เอ็งเอ๊ย ข้าไม่อยากจะเซด ว่าแต่ว่า ข้ายังสงสัยอยู่ว่ะ ว่าหมอคนนั้นเขาปิ๊งเอ็งหรือปิ๊งข้าก่อน"
อธิคมส่ายหน้า เลิกสนใจฟังธงรบที่เอาแต่พูดเจื้อยแจ้ว ตอนนี้เขาห่วงเรื่องสำคัญอยู่สองเรื่อง นั่นก็คือสายของเขาที่นัดให้มาพบ และการจับเครื่องบินเที่ยวสุดท้ายกลับกรุงเทพฯ ให้ได้เพราะต้องไปรับอนุภาพที่กลับจากต่างประเทศให้ทัน
เขายอมรับว่าสิ่งที่ธงรบพูดนั้นเป็นความจริง เขากังวลเรื่องคดีนี้พอๆ กับที่กลัวว่าอนุภาพจะรู้ว่าเขาดันทุรังทำคดีต่อ อาทิตย์ที่แล้วเขาถูกลอบยิงที่ปราณบุรีขณะที่ขับรถพาอนุภาพไปทำธุระ แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงการยิงขู่ แต่เขาก็วางใจไม่ได้
"เอ็งไม่เอา ข้าเอาเอง" ธงรบพูดขึ้นมาเบาๆ แล้วเดินผิวปากผ่านหน้าอธิคมย้อนกลับไปที่ร้านอาหาร
"ข้าจะฟ้องอาทิตย์"
"เชิญ" ธงรบยักไหล่ "ถ้าแกตามตัวอาทิตย์เจอ แล้วพ่อตะวันน้อยยอมคุยกับแก หรือไอ้วุธ ยอมปล่อยให้อาตี๋มาให้เจอแก อาทิตย์ไม่สนใจจะฟังเรื่องของข้าหรอกคม"
ธงรบเบ้ปาก ทำท่าไม่สนใจคำพูดของอธิคม ก่อนจะเดินตรงไปหน้าร้านอาหารช้าๆ แล้วยกมือขึ้นโบกให้อธิคมโดยไม่หันหลังกลับมามองเมื่อเพื่อนรักพูดตามหลังว่า "หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ เลยธงรบ เดี๋ยวก็ได้ซวยอีกหรอก"
เวลาผ่านไปพอสมควร สายของจึงโทรศัพท์มาด้วยเสียงตื่นเต้นว่าตัวเองโดนสะกดรอยเลยไม่กล้ามาพบตามนัด
"สารวัตรรอผมค่ำๆ ได้หรือเปล่า ตอนนี้ผมต้องกลับเข้าร้านก่อน ผมออกมานานแล้ว เดี๋ยวนายจะสงสัย" สายของอธิคมถาม
"ไม่ได้หรอก ผมต้องกลับกรุงเทพฯ คืนนี้ติดต่อกันอีกที อย่าลืมจับตามองเฮียเฮงดีๆ ก็แล้วกัน"
อธิคมสอดโทรศัพท์เข้าในกระเป๋ากางเกงแล้วเหลียวมองหาธงรบ พร้อมกับถอนหายใจด้วยความฉุนเฉียวที่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ บางทีพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้เขาอาจจะต้องลงใต้อีก และอีกอย่าง ตอนนี้ธงรบก็หายตัวไปพร้อมกับหนุ่มหน้าอ่อนคนนั้นเสียแล้ว
ชายหนุ่มคนนั้นท่าทางยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยอยู่ด้วยซ้ำ รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวจัด ตาเรียวเล็ก คิ้วเข้ม จมูกโด่ง แบบที่ธงรบชอบ
ธงรบไม่รับโทรศัพท์ อธิคมสบถด้วยความหงุดหงิด ยกข้อมือขึ้นดูเวลาอีกครั้ง เข็มนาฬิกาดูขยับเดินเร็วกว่าปกติ เขามีเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงครึ่งก่อนเที่ยวบินสุดท้าย แต่โชคก็เข้าข้าง อธิคมเหลือบตามองไปเห็นรถโตโย้ต้าพราโด้สีดำสนิทจอดอยู่ด้านในสุดของลาดจอดรถอันร่มรื่นของสวนอาหารริมแม่น้ำที่เป็นสถานที่นัดพบกับสายของเขา เพียงเห็นท่อนขาของคนที่กำลังขึ้นนั่งบนเบาะหลังรถ อธิคมก็จำได้ว่าเป็นธงรบเพื่อนรักที่ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นเพื่อนตัวปัญหา
ทันที่ทีเดินถึงรถโฟร์วีลด์คันหรู อธิคมก็แนบหน้าเข้ากับกระจกด้วยความมั่นใจว่าจะเห็นธงรบกับชายหนุ่มหน้าตี๋คนนั้น จริงดังคาด ธงรบกำลังดึงชายเสื้อออกจากกางเกง ชายหนุ่มคนนั้นเอนเบาะลงจนราบเรียบ แล้วเอื้อมมือมาแตะเข็มขัดของธงรบ ก่อนที่ทั้งสองจะสะดุ้งเมื่ออธิคมตบกระจกรถแรงๆ
"อะไรวะ" ธงรบตะโกนลั่นอยู่ในรถ
"ไอ้เสากระโดง ไอ้ลามก กลางวันแสกในลานจอดรถร้านอาหารเอ็งก็ยังไม่เว้น ออกมาเดี๋ยวนี้ เราต้องรีบไปสนามบิน" อธิคมตะคอก ทำท่าจะเอื้อมมือเข้าไปดึงคอเสื้อธงรบที่ค่อยๆ ลดกระจกลงมาพอให้ได้ยินเสียงเพื่อน
"มารคอหอย ก็นึกว่าเอ็งตกเครื่องแล้วแน่ๆ นี่หว่า นี่จะทันหรือคม" ธงรบโวยวายเสียงไม่ค่อยดังเท่าไหร่นัก
"หวัดดีครับ" ตี๋หนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ทักคนที่มาขัดจังหวะ ไม่มีท่าทีว่าจะอายที่โดนจับได้ว่ากำลังจะปฏิบัติกามกิจกันกลางวันแสกๆ มือขาวสะอาดลูบไล้ต้นขาธงรบเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้อธิคมอย่างเปิดเผย
"เร็วเข้า มีเวลาแค่ชั่วโมงยี่สิบนาที" อธิคมเร่ง
"แล้วเอ็งหารถได้หรือยัง" ธงรบเปิดประตูออกมาอย่างระมัดระวังเพราะไม่แน่ใจว่าจะโดนเพื่อนที่กำลังยืนทำหน้าดุอยู่ๆ ชกเข้าให้หรือไม่
"ยัง ข้าถึงได้เร่งเอ็งนี่ไงว่ะ"
"เขาต้องเช็คอินอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมงก่อนเครื่องออก แล้วนี่ยี่สิบนาทีจะถึงสนามบินได้ยังไง" ธงรบบ่นพลางลงจากรถ แต่ทันใดนัยน์ตาก็ลุกวาบเพราะนึกอะไรได้บางอย่าง จึงหันหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ
"น้องอาตี้ครับ ช่วยไปส่งพี่ที่สนามบินหน่อยได้ไหมครับ จะได้ไม่เสียเวลาเรา"
...ไม่เสียเวลาเรา หมายความว่ายังไงวะธงรบ เรานี่คือเอ็งกับข้า หรือเอ็งกับพ่อหนุ่มคนนี้...
"คม ขึ้นรถ เอ็งขับ" ธงรบสั่ง หลังจากหนุ่มน้อยพยักหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆ
"ต้องมีค่าจ้างนะครับ" อาตี้เรียกร้อง นัยน์ตาเป็นประกายวิบวับ
"พี่จะจ่ายเอง ไม่ต้องห่วง" ธงรบหัวเราะ แล้วหันไปเร่งอธิคม "เร็วสิวะไอ้คม ยืนเซ่ออยู่ได้ เดี๋ยวไม่ทันเครื่องบินโดนดุไม่รู้ด้วยนะ"
"ข้าต้องกลายเป็นคนขับรถให้เอ็งหรือวะ" อธิคมถอนหายใจ ส่ายหน้า แล้วเดินขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ ยื่นมือไปรับกุญแจจากหนุ่มน้อยเจ้าของรถที่ถือโอกาสลวนลามอธิคมเล็กน้อยด้วยการลูบท่อนแขนของนายตำรวจหนุ่ม
"น้องอาตี้ อย่าไปยุ่งกับคนขับรถเลยครับ ไม่มีปฏิกิริยาหรอก" ธงรบห้าม แล้วร้องโวยวายเพราะคนขับรถกระชากรถออกอย่างรวดเร็ว "เฮ่ย ขับดีๆ สิวะ เดี๋ยวรถน้องเขาพัง"
"พี่เขาตายด้านหรือครับ" อาตี้ถาม ท่าทางอยากรู้จริงๆ
"ก็ทำนองนั้นล่ะ" ธงรบพยักหน้า "เขาจำศีล ละกิเลสมาหลายปีแล้วครับอาตี้ แต่พี่ยังตัดไม่ขาด"
"ว๊า น่าเสียดาย" อาตี้ทำหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้ง "แล้วนี่ทำไมต้องรีบกลับกันจังครับ อาตี้คิดว่าจะชวนไปเที่ยวรีสอร์ทอาตี้อยู่พอดี"
"เอาไว้คราวหน้านะจ๊ะ ตอนนี้คนขับรถต้องกลับไปรับพ่อ เอ๊ย รับแม่ที่สนามบิน เดี๋ยวไม่ทัน โดนกักบริเวณ หรือไม่ก็โดนห้ามเข้าบ้าน หรือบางทีอาจถูกห้ามกินข้าว" ธงรบให้เหตุผล
"หุบปากเดี๋ยวนี้นะไอ้เสาธง" คนขับรถทำเสียงเข้ม
"โห ทำไมแม่ดุจังเลยครับ ห้ามกินข้าวเลยหรือ" อาตี้อุทาน ทำหน้าตกใจ แต่มือไม่อยู่สุข สำรวจร่างกายนายตำรวจหนุ่มช่างพูดผู้ที่ไม่เคยคิดจะหวงตัวแม้แต่น้อย
"อือ เบาๆ" ธงรบพึมพำ
"แล้วตกลงสารวัตรชื่อธงรบ หรือเสาธงล่ะครับ" อาตี้ทำหน้าสงสัย
"เสากระโดง" ธงรบตอบเบาๆ แล้วหัวเราะ "หลักฐานก็มีอยู่เห็นๆ"
"สารวัตรธงรบชักธงสู้ซะแล้ว" อาตี้กระซิบแล้วหัวเราะชอบใจ "จะเสาธง เสากระโดง ผมก็ชอบทั้งนั้น แล้วเพื่อนสารวัตรล่ะครับ ชื่ออะไร ทำไมหน้าดุ๊ดุ"
"ชื่ออนุภาพครับ" ธงรบตอบเบาๆ
"อ้าว เมื่อกี้เห็นสารวัตรเรียกว่า คม"
"อ๋อชื่อเล่นน่ะครับ" ธงรบตอบ แล้วทำเป็นไม่สนใจที่เห็นอธิคมชำเลืองมองผ่านกระจกมองหลังด้วยสายตาขวางๆ
"ชื่อเหมือนเฮียผมเลย" อาตี้พูดแล้วขย้ำบีบสิ่งที่อยู่ในมือด้วยความมันเขี้ยว ทำให้เจ้าของเสากระโดงสะดุ้งโหยง
"ค่อยๆ สิจ๊ะ เดี๋ยวเสาหัก" ธงรบปรามคนที่กำลังทำตาปรือ เผยอปาก แสดงท่าทีว่าอยากจะทักทายเสาธงคู่กายของเขาด้วยริมฝีปากอย่างเต็มที
"เฮียผมชื่อคมกฤษณ์ หน้าตาดุๆ เหมือนกันนี่ล่ะ แต่หล่อสู้เพื่อนพี่สารวัตรไม่ได้"
"อะไรนะ" อธิคมอุทาน
"เบาๆ จ๊ะ อย่ามันเขี้ยวมากนักสิ"
"ล้นมือจริงๆ" หนุ่มน้อยชม
"รับรองคุณภาพ" ธงรบอวด
"นะๆ" อาตี้พยักหน้าขอธงรบในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
"เอ่อ" ธงรบอ้ำอึ้ง กำลังตัดสินใจว่าจะยอมให้ทุกอย่างเลยเถิดไปมากกว่านี้ดีหรือไม่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนนั้นเขาจะไม่ยั้งเลย ซึ่งความจริงสถานการณ์แบบนี้เขากับอธิคมเคยผ่านมาหมดแล้วในสมัยที่พากัน "ท่องหาความสำราญ" เขากับอธิคมเคยผลัดกันเป็น 'คนขับ' ด้วยซ้ำ และ 'ปฏิบัติการบนเบาะหลัง' ก็โลดโผนยิ่งกว่าการนั่งล้วงกันกันแบบนี้
...แต่เมื่ออธิคมขับรถชนท้ายรถอนุภาพ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด...
...และเมื่ออธิคมขอร้องแกมบังคับให้เขา 'กำจัด' คู่แข่งที่เป็นหนุ่มน้อยหน้าตี๋คนนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด...
...ไม่สิ ยังไม่เปลี่ยน ตอนนี้เขาก็กำลังหาความสนุกเหมือนที่เคยทำในอดีตสองสามปีที่แล้ว อาทิตย์ไม่ได้มีอิทธิพลต่อเขามากขนาดที่จะให้เขาเปลี่ยนจากเสือเป็นแมวเหมือนอธิคม...
...จริงหรือธงรบ...
...อาทิตย์ไม่ได้สนใจเขาอีกแล้ว ไม่แคร์เขาอีกแล้ว เขาไม่มีโอกาสได้อาทิตย์กลับคืนมาอีกแล้ว บ่ายวันอาทิตย์แบบนี้ พ่อตะวันรอนของเขาก็คงนั่งอยู่ในอ้อมกอดของอาวุธ นั่งคอยดูตะวันตกดินกันอยู่ที่ระเบียงข้างบ้านหลังใหญ่ของอาวุธ ไอ้เพื่อนตัวร้าย ไอ้เพื่อนตัวแสบ ไอ้มารหัวใจ ไอ้...
"เฮ่ย" ธงรบสะดุ้ง เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรเปียกๆ เย็นๆ แตะที่ปลายเสาธงของตัวเองซึ่งตอนนี้โดดงัดออกมาจากกางเกงตั้งเด่นท้าทายหนุ่มน้อยรักสนุกคนนี้
"อืม" อาตี้ทำเสียงอืออาในลำคอแล้วก้มหน้าลง เผยอปากครอบเอาของรักของหวงของธงรบเข้าไปทันที
"อย่านะอาตี้" ธงรบเอามือช้อนคางของชายหนุ่มแล้วดันขึ้น แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าขัดขืน ปากเม้มเอาไว้ไม่ยอมปล่อย
"ไม่เอาน่า พอก่อนๆ" ธงรบพยายามขยับตัวหนี
"ทำไมล่ะ" อาตี้ช้อนตาขึ้นมองอย่างขัดใจ มือยังเกาะกุมเสาธงของธงรบเอาไว้แน่น แล้วบีบเบาๆ เป็นจังหวะ "ไม่เห็นแข็งเหมือนตอนแรกเลย"
...ถือโอกาสตอนที่เรานั่งนิ่งเผลอนึกถึงอาทิตย์ งัดออกมาจนได้ แล้วนี่มันไม่ปึ๋งปั๋งทั้งๆ ที่น้องเขามือชั้นเซียนขนาดนี้ก็คงเพราะ...
...อย่าบอกนะว่าเพราะอาทิตย์...
...บ้าจริงๆ เลย...
-
"ไอ้ธง" อธิคมกระชากเสียง เมื่อได้ยินเสียงกุกกักบนเบาะหลังแล้วชำเลืองมามองและเห็นว่าอะไรเป็นอะไร
"ข้าห้ามแล้วโว้ย" ธงรบเสียงอ่อน มือปัดป้อง พยามยามจับเสาธงของตัวเองดันเข้าไปในกางเกง "น้องจ๋า อย่าเพิ่งนะจ๊ะ เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุเลอะเทอะ มันจะไม่งาม"
"ทำไมอ่ะ" อาตี้ทำเสียงขัดใจ "เมื่อกี้ก็เห็นจะสู้ พอผมจะเอาจริง พี่สารวัตรก็ถอย"
"คือว่า"
"คุณอาตี้ครับ เลี้ยวซ้ายหรือขวาครับ" อธิคมถามเสียงดัง เบรกรถเมื่อถึงทางแยกจนเกือบหัวคะมำ ครั้นชายหนุ่มบอกว่าเลี้ยวขวา อธิคมจึงถามต่อว่า "พี่ชายคุณทำธุรกิจอะไรครับ"
"หลายอย่างครับ ให้เช่าห้องเย็น ให้เช่าตู้คอนเทนเนอร์ ขนส่ง ขายเหล้า ขายปืน ขายหวยด้วย" อาตี้พูดไปหัวเราะไป แล้วหันไปทำตาเยิ้มใส่ธงรบที่รูดซิปกางเกงเรียบร้อย แต่ก็โดนชายหนุ่มหน้าใสปัดมือออกแล้วล้วงมือของตัวเองเข้าไปใต้เข็ดขัด
"เอ๊า เอาซะให้พอ ตามใจ อยากจะทำยังไงก็ทำ" ธงรบทำเสียงย้อมแพ้
"ผมกำลังสนใจเช่าตู้คอนเทนเนอร์ขนของจากใต้ขึ้นกรุงเทพฯ พอดี" อธิคมเปรย
"ขนอะไรวะคม" ธงรบขยับตัวขึ้นเพื่อจะนั่งตัวตรง แต่ก็ต้องเอนตัวเหมือนเดิมเมื่อคนที่กำลัง 'สำรวจ' ความยาวของเสาธงใช้มือดึงหัวเข็มดึงลงพร้อมดันอกให้แอ่นตัวอยู่ในท่าเดิม
"พี่ธงอย่าขยับสิ"
"คร้าบ ครับ จะทำอะไรก็ทำ ตามใจ ไม่ขัดแล้ว"
"ขนพระอาทิตย์ซักดวงมั๊ง" อธิคมพูดกระทบกระเทียบ
"เข้าใจเล่นมุขนะเอ็ง" ธงรบเบ้ปาก ส่วนอาตี้หัวเราะขำแล้วพูดว่าคนขรึมๆ หน้าเคร่งๆ ดุๆ อย่างอธิคมก็พูดอะไรตลกเป็น
"มันขรึมที่ไหน ไม่เห็นตอนมันซ่าเฉยๆ หรอก น้องอาตี้ไม่รู้อะไร" ธงรบบ่นอุบอิบ
"พี่คมเอาเบอร์มาสิครับ พอคุยกับเฮียแล้วผมจะโทรไปบอก ตอนนี้เฮียไม่อยู่ ไปธุระ รู้สึกว่าจะไปเช็ดของที่โกดังบนเกาะขาม ไปเกาะนี้ทีไรติดต่อไม่ได้ทุกที เกาะขามนี่คงไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ผมยังเคยคิดนะว่าจะไปจับเข่าคุยกับ ส.ส. สุชาติ ให้ใช้เส้นวิ่งเต้นเอาเสาส่งสัญญาณโทรศัพท์มาตั้งให้รู้แล้วรู้รอด"
"น้องอาตี้นี่รู้จักคนเยอะนะครับ" ธงรบยักคิ้วให้อาตี้แล้วหันไปยักคิ้วให้อธิคมที่หันมาสบตาแวบหนึ่ง
"ประชาสัมพันธ์จังหวัดยังรู้จักคนสู้ผมไม่ได้" อาตี้ทำหน้าภูมิใจ "ใครทำอะไรกับใครอย่างไรที่ไหนเมื่อไหร่ อาตี้รู้ได้หมด"
"ไม่แน่ว่ามะรืนนี้ผมอาจลงใต้อีก" อธิคมพูดเสียงเบา
"จริงหรือครับ มาคนเดียวหรือว่า..." อาตี้อุทานด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"มากับพี่ครับ เราสองคนเป็นเพื่อนกัน ไม่เคยทิ้งกัน เพื่อนพี่ไม่กล้ามาคนเดียวหรอก เขากลัว" ธงรบพูดยิ้มๆ
"ตัวใหญ่ ห้าวเข้ม แมนขนาดนี้จะกลัวอะไร"
"กลัวใจตัวเอง"
"แล้วพี่ธงไม่กลัวหรือครับ" อาตี้ทำตาหวาน "หรือพี่กลัวแต่กาย ใจไม่มีจะให้กลัว"
"ธงรบเป็นผู้ช่วยผมครับ ที่ว่าจะมาด้วยกันเพราะต้องช่วยผมทำงาน" อธิคมแทรกขึ้นมาด้วยเสียงคาดคั้น เป็นที่เข้าใจดีกันระหว่างเขากับธงรบเท่านั้นว่าอะไรเป็นอะไร
"เฮ่ย เอางั้นเลยหรือคม"
"ก็งั้นสิ ถ้าเอ็งไม่ช่วยข้า แล้ว...ที่ไหนจะช่วยวะ" อธิคมตอบ
"เปลืองเนื้อเปลืองตัวอีกแล้วซิเรา" ธงรบถอนหายใจ
"พูดอะไรกันอาตี้ไม่เห็นรู้เรื่องเลย" ชายหนุ่มหน้าขาวทำหน้าสงสัย แต่ก็เปลี่ยนเป็นสีหน้าตื่นเต้นทันทีที่นึกได้ว่าสองหนุ่มรูปหล่อจะกลับมาอีกในไม่ช้า "ครั้งต่อไปพักด้วยนะครับ อย่างมาแบบรีบๆ เหมือนวันนี้นะ อาตี้จะต้อนรับทั้งสองคนให้อิ่มไปเลย"
"ต้อนรับอะไรให้อิ่ม พี่กินไม่ค่อยเยอะหรอกนะครับ พี่กำลังไดเอ็ต" ธงรบออกตัวทั้งที่เข้าใจว่าชายหนุ่มหมายความว่าอย่างไร แล้วบุ้ยปากไปยังอธิคมแล้วพูดว่า "คนที่กินเยอะนั่นน่ะ คนนั้น กินได้กินดีไม่เคยอิ่ม แม่ครัวเขาบ่นอยู่ทุกวัน"
อาตี้หัวเราะร่าแล้วพูดว่าธงรบพูดอะไรตลกอีกแล้ว หลังจากนั้นก็เจื้อยแจ้งวางแผนต่างๆ ว่าจะต้อนรับชายหนุ่มทั้งสองอย่างไรบ้าง จนอธิคมจอดรถหน้าอาคารผู้โดยสารสนามบิน ตี๋หนุ่มอารมณ์ดีก็ยังไม่หยุดพูด
"อย่าลืมนะครับพี่สารวัตร บอกว่าจะมาก็ต้องมานะครับ อาตี้จะคอย"
"ครับๆ" ธงรบพยักหน้า หันไปคว้านิตยสารมาถือไว้ในมือ "ซื้ออุปกรณ์ต้อนรับไว้เยอะๆ ก็แล้วกัน แล้วหนังสือนี่พี่ขอนะครับ"
"เร็วๆ เข้าธงรบ" อธิคมหันมาเร่ง แล้วกล่าวขอบคุณเจ้าของรถ ก่อนจะเดินลิ่วเข้าไปในอาคารผู้โดยสารขาออก โดยมีธงรบวิ่งเหยาะๆ ตามมา มือถือนิตยสารแนบเป้ากางเกง
"เป็นอะไรวะธงรบ" อธิคมหันมาขมวดคิ้ว ก่อนจะปรายตาลงมองแล้วส่ายหน้าเพราะเข้าใจสถานกรณ์ของธงรบทันที "เอาตั๋วเครื่องบินมา"
"ล้วงไม่ถนัด" ธงรบยักคิ้ว
"ไอ้หอกธง เร็วๆ เข้า อย่ากวนตีน เดี๋ยวได้โดนเตะกลางสนามบินหรอกเอ็ง" อธิคมยื่นมือไปดึงนิตยสารออกจากมือของธงรบ
"เฮ่ยคม อายเค๊า" ธงรบโวย
"แกรู้จักอายเป็นด้วยหรือ" อธิคมเหยียดปาก ยื่นนิตยสารกลับให้ธงรบที่รีบกระชากออกจากมือ
"ใครจะไปหน้าด้านเหมือนแก เดินลงจากเครื่องบินทั้งๆ ที่เป้าตุง แอร์สจ๊วตมองตามจนตาเหลือก ข้าจำได้นะโว๊ย ตอนไปภูเก็ตกับน้องโบ้ทครั้งนั้นน่ะ ครั้งที่แกโดนแฟนน้องเขาตามไปต่อยที่ล๊อบบี้โรงแรม เรื่องนี้ยังไม่ได้เล่าให้คุณนุฟังเลย"
"ก็ลองเล่าดูสิ ข้าจะส่งคลิปเสียงวันนี้ไปให้อาทิตย์ฟัง" อธิคมกระชากตั๋วเครื่องบินออกมามือของธงรบแล้วยื่นให้พนักงานสาวสวยที่เคาท์เตอร์ที่ทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นมือผู้โดยสารยื่นตั๋วให้
"ปิดเช็คอินแล้วค่ะ" พนักงานเสียงห้วน
"กรุณาด้วยเถอะครับ ผมมาทำคดีสำคัญ นี่ก็รีบมาอย่างที่สุดแล้วครับ ถ้าไม่กลับกรุงเทพฯ เย็นนี้ ผู้กำกับเอาผมตายแน่ๆ" อธิคมก้มหน้าลงอ้อนวอนพนักงานสาวที่เงยหน้าขึ้นมามอง แล้วเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่เห็นใบหน้าของนายตำรวจหนุ่ม
ธงรบยื่นหน้าหล่อๆ เข้าไปช่วยอีกแรง พร้อมฉีกยิ้มกว้าง "นะครับคุณคนสวย เห็นหน้าคุณก็รู้ว่าใจดี ถ้าไม่ได้ขึ้นเครื่อง ผมต้องแย่กว่าเพื่อนผมอีก เพราะผมแฟนผมต้องยำผมเละแน่ที่กลับบ้านไม่ตรงเวลา"
"แหม น่าจะให้ตกเครื่องทั้งสองคน" พนักงานสาวค้อน ทำตาประหลับประเหลือก แต่ทว่ากลับยิ้มมุมปากบางๆ พร้อมกับรับตั๋วไปจากมือของอธิคม
"มะรืนนี้ก็จะมาอีกครับผม ถ้าจะตกเครื่องขอตกเครื่องมะรืนนี้ดีกว่าครับ จะได้มีเวลาเตรียมตัว นะครับคุณปริศนา" ธงรบทำเสียงอ่อนเสียงหวาน "ว่าแต่ว่าควรตกเครื่องเที่ยวไหนดีละครับ"
"ถ้าวันอังคารก็เที่ยวห้าโมงเย็นค่ะ" ปริศนาพูดเสียงค่อย ก่อนจะหัวเราะคิกคัก แล้วรีบเช็คอินให้นายตำรวจทั้งสอง อธิคมยืนนิ่ง มองไปรอบๆ ปล่อยให้ธงรบคุยเจื้อยแจ้วกับพนักงานจนได้บัตรผ่านขึ้นเครื่อง
"ผู้หญิงก็ไม่เว้นนะเอ็ง" อธิคมหันไปว่าให้ธงรบที่ตอนนี้เดินแกว่งแขนอย่างสบายอารมณ์โดยไม่ต้องห่วงว่าจะต้อง 'ปกปิด' ความ 'น่าอาย' ของตัวเอง
"ลืมอดีตไปแล้วหรือเพื่อน" ธงรบยักคิ้ว อมยิ้ม แล้วหันหน้าไปมองชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินสวนกัน พร้อมกับค้อมศีรษะให้
"ยิ่งอยากจะลืม เอ็งก็จะยิ่งขุดมันขึ้นมา" อธิคมหันไปทำเสียงเย็นใส่เพื่อน "เอ็งนี้มันวอนหาเรื่องจริงๆ ไม่ใช่เพราะเอ็งสำส่อนไม่เลิกแบบนี้หรือไง อาทิตย์ถึงได้วิ่งไปซบอกเพื่อนแก"
"ไอ้วุธไม่ใช่เพื่อนข้าต่อไปอีกแล้ว" ธงรบกระแทกเสียง "ไอ้วุธมันเป็นมารหัวใจ ป่านนี้มันคงได้อาทิตย์ไปเรียบร้อยแล้ว"
"หลายครั้งด้วยมั๊ง ภายในไม่ถึงสามเดือน เร็วกว่าเอ็ง ที่ใช้เวลาปีกว่าๆ" อธิคมยักไหล่ "สงสารตี๋น้อยของเอ็ง คงเจ็บจนน้ำตาไหลพราก"
"ไอ้คม ไอ้ปากหมา" ธงรบชกหัวไหล่เพื่อน "ทับถมข้าเข้าไป ทีเอ็งข้าไม่เห็นจะ..."
"ไม่เห็นจะอะไรธงรบ" อธิคมหันขวับมาถลึงตาใส่ธงรบ "ตอนข้านอนเจ็บที่แพร่ ขยับตัวไม่ได้ หูข้าได้ยินหมดทุกอย่างเลยนะโว้ย ข้าอยากจะลุกขึ้นมาเตะเอ็งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง บุญนะที่ข้าเลิกล้มความคิดที่จะกระทืบเอ็งหลังจากหายดีแล้ว"
"ข้าไปว่าอะไรเอ็ง" ธงรบปากแข็ง แต่น้ำเสียงอ่อนลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นทำหน้าเคร่งแล้วถามอธิคมว่า "แต่เอ็งว่าไอ้วุธมันจะรักษาสัญญาไหมวะ เอ็งเชื่อที่ไอ้วุธมันพูดหรือเปล่า เอ็งรู้จักมันดีกว่าข้า เอ็งบอกหน่อยสิ"
"ไม่รู้" อธิคมยักไหล่ ส่ายหน้า แล้วยื่นบัตรผ่านขึ้นเครื่องให้พนักงาน แล้วหันมาส่งสายตาเร่งธงรบที่ทำท่าจะชวนพนักงานของสายการบินคุย
...ธงรบไม่เคยเข็ด ไม่เคยเปลี่ยน หรือแม้จะเปลี่ยนก็เปลี่ยนได้ไม่หมด ถ้าเพียงแต่ธงรบมีความมุ่งมั่นในการเปลี่ยนตัวเองในแบบที่มุ่งมั่นตื๊อเป็นแฟนอาทิตย์ อะไรๆ ก็คงลงเอยได้ดีกว่านี้ ส่วนอาวุธจะรักษาสัญญาหรือไม่นั้นหรือ คำตอบนี้ง่ายมาก เขารู้จักอาวุธดี รู้จักดีมาก เขาชื่นชมในความเป็นตัวตนของอาวุธพอๆ กับโกรธในสิ่งที่อาวุธทำ...
...พูดออกมาได้ว่าจะไม่ยุ่งกับคุณนุ ตราบใดที่คุณนุเป็นแฟนเขา...
...เพื่อนบ้าที่ไหนมายื่นเงื่อนไขแบบนี้...
...พูดออกมาได้ว่า เมื่อใดที่เห็นคุณนุร้องไห้ จะเข้ามาแย่งคุณนุไปจากเขาทันที...
...แล้วนี้เขาเชื่อที่อาวุธพูดหรือเปล่า...
...ถามอะไรบ้าๆ วะธงรบ...
"โอยเหนื่อย คราวหน้า อย่าไปกลับเร่งรีบแบบนี้เลยนะคม อย่างน้อยก็ค้างซักคืน ถ้าได้นอนบนเตียงนุ่มๆ มีคนนวดคลายเส้นให้ก็คงดีเนอะ" ธงรบถอนหายใจเมื่อนั่งลงบนเบาะติดทางเดินบนเครื่องบินที่กำลังจะออกเดินทางสู่กรุงเทพฯ
"นวดให้เส้นเอ็นเอ็งตึงสิไม่ว่า" อธิคมเหน็บแนมแล้วพยักเพยิดให้ธงรบมองไปข้างหน้า "นั่นไง สจ๊วตคนนั้นไง คงอยากนวดให้ผู้โดยสารอย่างเอ็งเพิ่มหลังจากให้ดื่มกาแฟ"
"เขามองเอ็งหรือมองข้าวะ อยากรู้นัก" ธงรบเอ็นศีรษะลงบนพนักพิง มองไปยังสจ๊วตหนุ่มที่แอบปรายตามามองชายหนุ่มรูปหล่อทั้งสองที่นั่งอยู่ท่ามกลางผู้โดยสารวัยกลางคนและสตรี เที่ยวบินนี้ผู้โดยสารไม่มาก และผู้โดยสารหนุ่มมาดเท่หน้าตาคมเข้มสองคนนี้ยิ่งดูโดดเด่น
"เมื่อกี้ในรถไม่เสร็จ เอ็งลองทายดูซิ ว่าบนเครื่องบินข้าจะเสร็จหรือเปล่า" ธงรบหัวเราะเบาๆ ถามอธิคมโดยที่สายตายังมองอยู่ที่พนักงานหนุ่มหน้าหวานที่กำลังเดินตรวจตราความเรียบร้อย
"พระอาทิตย์ดวงเดียวของโลกกำลังลับขอบฟ้าว่ะธง ดูโน่นสิ สวยจริงๆ" อธิคมขยับศอกกระแทกเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เข้าใจว่ากระทบนะเอ็ง เดี๋ยวนี้ปากคอร้ายลึกเหมือนไอ้วุธเข้าไปทุกที" ธงรบเบ้ปาก แต่ก็อดปรายตาไปมองนอกหน้าต่างเครื่องบินไม่ได้
"สวยจริงๆ ด้วย สวยจนน่ากระโดดออกจากเครื่องบินไปกอดพระอาทิตย์ให้หายคิดถึง" ธงรบแกล้งพูดให้เพื่อนได้สะใจที่ประชดเขาได้เจ็บแสบนัก
"เมื่อไหร่จะไปซักทีวะ" อธิคมบ่น หันมองไปรอบๆ เครื่องบินราวกับใกล้จะหมดความอดทนเต็มที
"เอ็งเป็นอะไรวะคม วันนี้หงุดหงิดชิบหาย คนที่หงุดหงิดควรจะเป็นข้าต่างหาก" ธงรบบ่น ขมวดคิ้วมองเพื่อน ก่อนจะทำหน้านึกอะไรออก "อ๋อ รู้แล้ว เอ็งกลัวกลับไปรับคุณนุไม่ทัน โว๊ย กลัวเมียขนาดนี้เชียว"
"ข้ารักหรอกธงรบ" อธิคมปฏิเสธ "ข้าไม่ได้กลัว"
"เฮ้อ" ธงรบแหงนหน้ามองไฟสัญลักษณ์ใต้ช่องเก็บสัมภาระ "ความรักนี่มันทำให้มนุษย์เป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยหรือวะ"
อธิคมหันไปมองพ่อคนช่างพูดที่พอพูดเสร็จก็เงียบ หยุดพูดให้รำคาญหู และหยุดหันไปทำตาแพรวพราวกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน แต่ไม่หยุดขยับตัวยุกยิก จนเขาอดไม่ได้ที่จะยกศอกกระแทกเข้าไปหนึ่งที กระนั้น ธงรบก็ไม่พูดอะไรซักคำ แต่กลับนั่งนิ่ง อธิคมจึงเลิกสนใจเพื่อนแล้วยกมือขึ้นกอดอก หลับตาลง นึกถึงใบหน้าเศร้าๆ ของคนที่ไปต่างประเทศเป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้ว
...กลัวคุณนุหรือ ไม่ได้กลัว ธงรบพูดอะไรก็ไม่รู้ เขากลัวอาวุธต่างหาก กลัวว่าอาวุธจะเป็นอาวุธคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน...
...อาวุธที่พูดคำไหนเป็นคำนั้น เพื่อนที่เขาทั้งรักทั้งเกลียด...
อธิคมจมอยู่ในความคิดของตนเอง จนไม่รู้ว่าเพื่อนคู่หูที่นั่งอยู่ข้างๆ นั้นลืมตาขึ้นแล้วเอียงหน้ามาทางเขาช้าๆ แต่ทว่า ธงรบมองเลยออกไปนอกหน้าต่าง ดูภาพสวยงามของธรรมชาติยามอาทิตย์อัสดง และหากอธิคมมีญาณวิเศษอ่านใจผู้โดยสารในเครื่องบินลำเดียวกันได้ ก็คงรู้ว่า เพื่อนสนิทผู้นั่งอยู่ข้างๆ ที่รู้ใจกันยิ่งนักก็กำลังนึกถึงเรื่องเดียวกัน ต่างกันเพียงอย่างเดียวที่อธิคมนึกถึงอนุภาพ และธงรบนึกถึงอาทิตย์ โดยมีตัวแปรคนเดียวกัน
...อาวุธ ที่แกเป็นคนจริงจัง เคยพูดคำไหนเป็นคำนั้น คราวนี้ขอซักครั้งได้ไหมวะ ขอให้แกผิดคำพูดได้หรือเปล่า ขอให้แกไม่ใช่อาวุธคนเดิมซักครั้งจะได้ไหม อย่างน้อยก็ตอนที่อาทิตย์ยังไม่ลับฟ้าหายไปจากชีวิตของข้า...
ธงรบถอนหายใจเบาๆ แล้วมองไปนอกหน้าต่างจนเครื่องบินยกตัวขึ้นจากรันเวย์แล้วกลับลำเลี้ยวไปตามเส้นทางบินเข้าสู่กรุงเทพฯ ภาพพระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าเปลี่ยนไปอยู่อีกด้าน นายตำรวจหนุ่มหันหน้าตามไปมองอีกฟากหนึ่งของเครื่องเพื่อมองภาพสวยงามของธรรมชาติที่เขาอยากเก็บเอาไว้ในความทรงจำ แต่ไม่นาน ผู้โดยสารสองคนที่นั่งติดหน้าต่างก็โน้มตัวออกมาจากเบาะ บดบังสายตาของเขา ธงรบรอให้หนุ่มสามทั้งสองคนนั้นเอนตัวลงพิงกับเบาะเช่นเดิม แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าทั้งสองจะเปลี่ยนอริยาบทเพราะกำลังคุยกันอย่างออกรส
ธงรบอยากลุกขึ้นเดินไปบอกให้คู่รักคู่นั้นเอนตัวนั่งคุยกันดีๆ ยิ่งนัก จะได้ไม่บดบังทัศนียภาพนอกหน้าต่าง ในใจรู้สึกก็อาลัยอาวรณ์ถึงชายหนุ่มที่ขโมยหัวใจของเขาไปทั้งดวง
...อาทิตย์ ทำไมโหดร้ายกับเขาจังเลย อยู่ใกล้แสนใกล้ แต่เขาก็แตะต้องไม่ได้ เหมือนกับภาพพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าที่ควรจะมองเห็นทางหน้าต่าง แต่ก็มีคนมาขวางทาง แค่จะมองอย่างชื่นชมก็มองไม่ได้...
...ความรัก ทำไมทำให้ทรมานได้ถึงขนาดนี้ ถ้ารู้อย่างนี้ ไม่รักซะก็ดีหรอก...
***1***
-
อยากอ่านต่อออออออออออออ
-
เรื่องใหม่ก็อยากอ่านอ่ะ :z3: เรื่องที่แล้วก๋อยากเสียบ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :z3: :z3:
-
:impress2:
โฮะ ๆ ๆ ๆ นั่งรับวันรอ ตอน Retouch เสียตั้งนาน. . .
สุดท้ายก็มาลงจนได้ โย้!!!
บทพิเศษเรื่องต่อไปก็ โฮกกก ฮากกก น่าอ่านมากๆค่ะ
แต่เรื่องนี้ก็อยากได้มีตอนพิเศษอีกกระจึ๋งนึงจัง อยากอ่านอีก อยากอ่านอีก
-
คู่หลักดูเหมือนจะลงตัวแล้ว รอเวลาอีกนิดวิธวินทร์ก็ไปไหนไม่รอดแหง แค่คู่รองๆ ลงไปนี่ สรุปคือ แห้วโดยถ้วนหน้าใช่ไหมคะ เหอเหอ :sad4:
ชีพจรลงเท้าบ่อยๆช่วงนี้ ดูแลตัวเองด้วยนะคะพี่นาย
-
ยังไม่เคลียร์ๆ
ขอตอนพิเศษอีกนิดค่า
อยากให้เคลียร์ความสัมพันธ์อีกนิดดด
-
+1 ให้พี่นาย :mc4:
ยังไงตอนนี้ก็ยังค้างอยู่ดีอ่ะค่ะ o18
เพราะงั้นรีบมาเคลียร์เลยนะพี่นาย
มีภาค 2 ต่อเลย :z3:
-
คุณนายครับ ไม่เคลียร์เลยอะ :z3: :z3: :z3: :z3:
ค้าง :m31: :m31: :m31:หลายเรื่องเลยครับ
มาต่อด้วยนะครับ
-
ยังคางง่ะ ทำไม ไม่ให้ จบที่เตียงง่ะ :laugh:
บนมอไซมันปวดหลังนะ :jul3:
-
มันก็ยังไม่กระจ่างอยู่ดีอ่าาาา :m31: ตกลงมีภาคต่อใช่มั้ยคะ เครียด งง สับสน
ปล ภาคใหม่ เอาเต้ยคู่กับคุณดลไปเลยเหอะ หมั่นไส้เด็กแว๊น คู่นี้คู่กันท่าจะมันส์
-
:pig4: ขอบคุณครับ แต่ก็ยังเหมือนไม่จบยังไงไม่รู้
-
ปล่อยคุณดนย์กับวินธ์เขาซิ่งมอไซกันไปเถอะ
อยากอา่านเรื่องใหม่แล้วจ๊ะ อิอิ
-
:m4: :m11:
ดีใจที่สุดคุณเต้ยของคนอ่านชนะเลิศทุกสนาม
จัดการทั้งประธานสมาคนคนเจ้าชู้และคนถูกใส่ร้ายว่าเจ้าชู้ สะใจจริงๆ
งานนี้คุณเต้ยได้ไปเต็มเล่นบทคนรักผู้ซื่อสัตย์ ถอยออกมาหนึ่งก้าว
ให้อายุธได้เลือกว่าตกลงหนะจะกินใครกันแน่ระหว่างหลานชายตัวเองและ
เพื่อนหลานที่ต้องการคนปลอบอยู่ณ นาว เหอะๆในเมื่ออายุธไม่เลือกเต้ยเลือกให้ก็ได้
ทำแบบนี้อ่ะนะ เ้ข้าทางมากคะคุณเต้ย ถึงคุณเต้ยจะออกมาเพราะยอมแล้วจริิงๆ
แต่คนอ่านอยากจะกัดลิ้นตาย ร้อยทั้งร้อยคุณอาคระยอมซะเหอะคะเอาหัวใจมาให้
คุณเต้ยซะดีๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ส่วนบอสอยากจะหัวเราะให้ฟันหัก อิอิสงสารคุณบีมอ่ะโดนโขกสับจริงๆงานคงทำได้ดีระดับนึงนั่นแหละ
แต่อิคุณดนย์มันเล่นเหวี่ยงแบบไม่สนใจใครเนี่ย โคดน่าสงสารคุณบีมเลย
อิอิท้ายสุดก็ต้องมาจากง้อคุณเต้ย ดีๆๆสมน้ำหน้า เอาเงินมาล่ออีก
มีสัญญาด้วยว่าจะไม่ดื้อ เฮ้อออออออประธานบริษัทไรฟ่ะเนี่ย ได้อย่างใจคุณเต้ยจริงๆ
ส่วนคุณดนย์ หึหึสำเร็จแล้วซินะ คุณวินท์บอกแล้วว่า คนอกหักก้อต้องการเวลา
แสดงว่ารออีกนิดนะ จะใ้ช้แผนโฉดอะไรอีกล่ะ อิอิ ปล้ำคงมะไ้ดหรอก มะมันส์
ภาครีทัชระบบสัมผัส กรี๊ดดดดดดดดดจุใจ แผนพลิกไปพลิกมา อิอิ
สู้ๆนะคะ ไปสูบอากาศบ้านเกิดมาหน้าตาคงใสเด้งพิลึก :m20:
+1 จัดให้คะ
-
เอาเต้ยของเดี๋ยนไปไว้ที่ไหนคร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงใครคะ สองคนเนี้ย รวมเอาตาบารมีเข้าไปด้วยหรือเปล่าคะ หรือว่าตาสารวัตรคนใหม่นั้น
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยส์ สับสนๆ
แล้วสรุปภิรายุได้กับคุณอาหรอคะ? ไม่อยากจะเชื่อเลยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:z3: :z3: :z3:
ทำไมทำกับคนอ่านแบบนี้
จะเอาคุณเต้ยยยยยยยยยยย :angry2: :serius2:
ใครจะได้คุณเ้ต้ยไปล่ะ ไม่ยอมนะ
คุณเต้ยได้รับสารวัตรภูธรเหรอ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
มะเอาๆ คุณอายุธถอดใจแล้วเหรอเนี่ย กรี๊ดดดดดดดดดด :angry2: :serius2: :fire:
**********************
ตอนพิเศษอธิคมกับธงรบ
:เฮ้อ: น่าสงสารคนมะเสร็จ กรั่กๆ แต่ค.รักยังคงซับซ้อนต่อไป
พ่อตะวันรอนก้อไปนอนรอที่อกคนอื่นแล้น โส น้ำ หน้า พิลึก
ก็ตัวเองยังแร๊ดดดดดดดดไม่สร่างแบบนี้ พ่อตะวันน้อยกลอยใจของคนอ่าน
จะทนอยู่เนอะ ปกติใจก็แข็งยังกับหินอยู่แล้ว สงสัยต้องให้ธงรบ
สาหัสอาการปางตายซะก่อนล่ะมั้งถึงออกจากอกอาวุธได้เนี่ย เวงของกรรมแท้ อิอิ
ส่วนคนกัวเมียนั่น น่ารักมะมีความสร่างแต่โกหกเมียว่าเลิกทำงานเสี่ยงๆแต่ถ้า
เกิดดวงดีโดนอีกละก้อ คราวนี้คงต้องจับช้อนหยอดน้ำข้าวต้มเองนะ พ่อคนเกียมัว
ช๊อบชอบ จะค้างมะค้างชอบทั้งนั้นคะ อิอิคนแต่งมะเสร็จคนอ่านเข้าใจ เอิ๊ก
-
อยากรู้ว่าสรปุแล้วจะรักกันยังไงอ่ะ
-
อ่านบทส่งท้ายจบแล้ว ค่อยยิ้มได้หน่อย :z1:
รออ่านเรื่องต่อไปนะคร้าบบบบ :L2:
-
เหมือนมันอยู่แค่กลางๆเรื่องอยู่เลยอ่า :sad4:
จิ้นต่อเองจนจบก็ได้ :m14:
อิอิ
บายๆ :bye2:
-
โอ๊ยยยยยยย
พี่นายเรื่องเก่ายังไม่เคลียร์
เอาเรื่องใหม่มา :oni2:ซะงั้น
-
ยังไงก็จะตามอ่าน
-
ความรักที่ยังไม่ลงตัวของนิยายเรื่องนี้ เป็นการจบที่สมบูรณ์ตามจินตนาการของผู้เขียน ใช่เปล่า พี่นาย
ส่วนที่สปอยเรื่องใหม่ไว้นะ จะรออ่านอย่างใจจดใจจ่อนะครับ
และแล้ว ศาลาวัดทั้งสองก็กลับมาให้แฟน ๆ ได้รับรู้ถึงคนเคยเจ้าชู้ กำลังคิดอะไรอยู่
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย ในการทำวิทยานิพนธ์ เสร็จเร็ว ๆ นะครับ :pig4:
ปล. เลขสวนนะครับ 1100
-
จบแบบให้ลุ้น
หรือคุณนายสนับสนุนให้ใช้จินตนาการ
แต่แบบนี้พอรับได้ เพราะใจเชียร์ธีรดนย์กับวิธวินอยู่แล้ว
จบปุ๊ปเรื่องใหม่มาจ่อเลย คุณนายน่ารักจัง อยากกดบวกให้แต่คะแนนตัวเองไม่ถึง
งั้นเอาเป็นนี่ไปละกัน :กอด1: คิดถึงคุณนายเหมือนกัน :bye2:
-
เรื่องใหม่ (หรือเปล่า) ไม่ขึ้นกระทู้ใหม่ เหรอค่ะ
บทที่ 33 Retouch น่าจะเป็น Rewrite ดีดว่า 5555 :z2:
:z13:
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณนะค้าบ :mc4:
แต่ อยากอ่าน อธิคม กะ อนุภาพ ต่อค้าบบบบบบบบบบบ
อยากอ่านฉาก :oo1: ด้วยอะ
:laugh:
-
ว้าวววว
เกมรักนี่เคยไปอ่านในเว็บที่คุณคฑาวุธเขียนไว้นิดหน่อย
รู้สึกว่าโลเกชั่นนี่ จ.น่านเหมือนเดิมอ่ะป่าวคับ
เเต่เพื่อนรักสองคนนั่น เเต่ละคน เเรงจริง ๆ :laugh:
ป.ล. เอาสารวัตรทั้งสองมาต่อซักหน่อยนะพี่นาย
ป.ล. 2 อยากได้ตอนที่วิธวินธ์ตกลงปลงใจกะคุณธีรดนย์จัง :monkeysad:
-
นึกว่าจะมีฉากได้กันเสียอีก
ขอบคุณครับที่รัก
-
นึกว่าจะมีฉากได้กันเสียอีก
ขอบคุณครับที่รัก
ไม่ถนัดเขียนฉากได้กันอ่ะครับ
ไม่ถนัดเขียน
-
^
^
แต่ถนัดด้านการลงมือทำหรือป่าว
-
:z2: แวะมาดูความเคลื่อนไหว ซะหน่อยวันนี้ หุหุ
-
:110011: จะเอาคุณเต้ยยยยยยยยยยยยย :z7:
คนดีๆอย่างคุณเต้ย ต้องสมหวังจิ :serius2:
-
:110011: จะเอาคุณเต้ยยยยยยยยยยยยย :z7:
คนดีๆอย่างคุณเต้ย ต้องสมหวังจิ :serius2:
เชียร์เต้ยจังเลยนะ สงสัยเหมือนตัวเองใช่ไหมล่ะ
อิ อิ ขอจบเรื่องนี้ตรงนี้ได้เลยไหมเนี่ย ยิ่งเขียนนานเรื่องก็ยิ่งยืด ตอนพิเศษถ้ามีก็คงเป็นเหตุการณ์เดิมๆ ที่ธีรดนย์ขับมอเตอร์ไซด์ไล่ตามวิธวินท์ บอกตามตรง ผู้เขียนเองก็นึกภาพไม่ค่อยออกว่าจะให้ :oo1: ได้ยังไง
เฮ้อ :เฮ้อ: :sad11:
เรื่องต่อไป เอาเรื่องของสาวรัตรธงรบชักธงรักดีไหมครับ แต่ว่ามันก็คงเหมือนเรื่องนี้ล่ะ คือพระเอกไล่ตามกะจะฟันนายเอกให้ได้ แต่ก็แห้วทุกที
ลองมาเปลี่ยนเป็นเรื่องนายเอกพยายามไล่ให้พระเอกฟันดีป่ะ :m20: (แต่ไม่ว่าเขียนยังไงๆ ก็คล้ายๆ กับเรื่องเดิมล่ะ) :pigha2: :pigha2: งั้นเปลี่ยนมาเป็นเรื่อง คฑาวุธถูกรุมรักดีกว่า
:กอด1: :กอด1:
Bye bye ครับ
-
:z13: :z13: :z13:
เปลี่ยนมาเป็นเรื่อง คฑาวุธถูกรุมรักดีกว่า
อันนี้นี้ความต้องการส่วนตัวรึเปล่าจ๊ะ
:pigha2:
-
:z1: อ่านไม่ทัน แต่ก้อยังติดตาม
ท่าทางจะไม่จบง่ายๆๆซะแล้วมั่ง
:bye2:
-
:110011: จะเอาคุณเต้ยยยยยยยยยยยยย :z7:
คนดีๆอย่างคุณเต้ย ต้องสมหวังจิ :serius2:
เชียร์เต้ยจังเลยนะ สงสัยเหมือนตัวเองใช่ไหมล่ะ
อิ อิ ขอจบเรื่องนี้ตรงนี้ได้เลยไหมเนี่ย ยิ่งเขียนนานเรื่องก็ยิ่งยืด ตอนพิเศษถ้ามีก็คงเป็นเหตุการณ์เดิมๆ ที่ธีรดนย์ขับมอเตอร์ไซด์ไล่ตามวิธวินท์ บอกตามตรง ผู้เขียนเองก็นึกภาพไม่ค่อยออกว่าจะให้ :oo1: ได้ยังไง
เฮ้อ :เฮ้อ: :sad11:
เรื่องต่อไป เอาเรื่องของสาวรัตรธงรบชักธงรักดีไหมครับ แต่ว่ามันก็คงเหมือนเรื่องนี้ล่ะ คือพระเอกไล่ตามกะจะฟันนายเอกให้ได้ แต่ก็แห้วทุกที
ลองมาเปลี่ยนเป็นเรื่องนายเอกพยายามไล่ให้พระเอกฟันดีป่ะ :m20: (แต่ไม่ว่าเขียนยังไงๆ ก็คล้ายๆ กับเรื่องเดิมล่ะ) :pigha2: :pigha2: งั้นเปลี่ยนมาเป็นเรื่อง คฑาวุธถูกรุมรักดีกว่า
:กอด1: :กอด1:
Bye bye ครับ
คุณเต้ยของคนอ่าน นี่ สรุป ต้องใช้เวลานานนนนในการตัดสินใจจะรักอีกครั้งรึคะ
หรือว่า ใจของคุณเต้ย ยอมแพ้แล้น อะไรกันเนี่ย :serius2:
ส่วนคู่โน้น ไปปล้ำกันตามสะดวกเคอะ :a14:
ส่วนรุมร้ากกกกกกกกคนแต่ง o18 อิิิอิ
-
ขอแบบ สารวัตร กับ ตี๋น้อย รักกันได้ป่ะ พี่นายคร้าบ
-
:L2: :pig4: :L2: คนแต่ง
ชอบคุณดนย์ กะ วิธวินท์ มาก
เป็นคู่ที่เปิดเผย จริงใจ แต่ร้ายลึก
ไม่รู้จะเรียกว่า ฉลาดหรือ เจ้าเล่ห์ดี
อยากอ่านคู่นี้ต่ออีก
ถ้าเป็นไปได้มาต่อตอนพิเศษอีกนะคะ จะรออ่านค่ะ :call:
ขอบคุณอีกครั้ง
มาเม้นท์ช้าไปมาก :m5:
-
:110011:นู๋อยากได้ นู๋อยากได้ นู๋อยากได้ คะ นู๋อยากได้ คุณเต้ย :z7:
:z13: กระซวกคุณนายยยยยยแต่เซ็ง :laugh5:
-
เรื่องสนุกมากมาย
แต่ก็ซับซ้อนน่าเวียนหัว สรุปตอนจบได้แน่ๆจริงๆสงสัยจะเหลือคู่เดียว
เขียนดีจริงๆค่า
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน :กอด1:
-
สงสารเต้ย เป็นตัวละครโปรดในเรื่องนี้เลย
-
อิ อิ ขอจบเรื่องนี้ตรงนี้ได้เลยไหมเนี่ย ยิ่งเขียนนานเรื่องก็ยิ่งยืด ตอนพิเศษถ้ามีก็คงเป็นเหตุการณ์เดิมๆ ที่ธีรดนย์ขับมอเตอร์ไซด์ไล่ตามวิธวินท์ บอกตามตรง ผู้เขียนเองก็นึกภาพไม่ค่อยออกว่าจะให้ :oo1: ได้ยังไง
เฮ้อ :เฮ้อ: :sad11:
อันนี้เค้าก็คิดไม่ออกเหมือนกันอ่ะพี่คนเขียน :laugh3:
อยากให้คุณดนย์ถูกปล้ำ ก็ ...อาจโดนสมาชิกคนอ่านรุม :z6: ได้
...
อ่านฉบับ 'retouched' แล้ว มันชัดเจนขึ้นเนอะ
ว่า ...แห้วมันทุกคน ยกเว้นคู่เอก o3
...
เรื่องนี้เราชอบคุณวินธ์มาก ๆ เลยแหละ แม้ว่า เค้าจะโผล่มาแล้วถูก 'มอง' จากมุมมองของคนอื่น
รู้สึกว่า เป็นคนที่เหมือนจะมั่น แต่พอมาถึงความรักของตัวเองแล้ว ...กลัวที่จะรัก ไงไม่รู้
จะว่าไป คุณดนย์ นี่ รู้จักตัวเองมากกว่าอีกคนเยอะ o17
...
แต่อยากอ่านตอนที่สองหนุ่มไปขี่มอเตอร์ไซต์เที่ยวกันไป ตีกันไป จีบกันไปอยู่เหมือนกันแฮะ :-[
-
จบไปแบบค้างคาใจพอสมควร
ดนย์จะพิชิตใจลิงน้อยวินธ์ได้รึเปล่าหรือต้องใช้ความพยายามไล่ล่าอย่างไม่จบไม่สิ้น
ถ้าจะให้ดีมีตอนพิเศษมาอัพเดทจะดีมากๆนะคะ
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้ แล้วจะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ
-
อ๊า... อ่านจบจนได้ อิอิ
สนุกมากเลยค่ะ
ชอบเต้ยนะ เป็นตัวละครที่ คิดยังไงทำอย่างนั้น
เลยทำให้แอบสงสารเต้ย ที่ดันไปรักเขามาก แต่เขาก็ไม่ได้รักตอบ
ส่วนคุณดนย์ สู้ต่อไปนะ 555
-
บทส่งท้าย
Wittawin Chapter 35
วิธวินท์ชะลอรถมอเตอร์ไซด์คู่ชีพจอดหน้าร้านสะดวกซื้อในสถานีบริการน้ำมันเล็กๆ ริมถนน รถของเขาเร่งความเร็วไม่ขึ้น ทำเสียงกึกกักๆ เหมือนจะดับ ชายหนุ่มรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันใด ในใจอดระแวงไม่ได้ว่าอาจโดนธีรดนย์แกล้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่ขับรถออกมาเที่ยวต่างจังหวัดแล้วธีรดนย์ตามมาและรถเสียงจนต้องค้างคืนด้วยความจำเป็น แต่คราวนี้เขาวางแผนไว้เป็นอย่างดีเพราะได้ติดต่ออู่เอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่า หากรถเกิดเสียขึ้นมา อู่จะส่งช่างมาซ่อมเป็นการด่วน เสียเงินเท่าไหร่ก็ยอม นอกจากนั้น เขายังสั่งภมรเอาไว้ด้วยว่าวันนี้จะต้องอยู่บ้าน ทำตัวให้ว่าง และต้อง 'พร้อม' ที่จะมารับเขาได้ทันทีที่ติดต่อไป
"รถเป็นอะไรอีกแล้วล่ะวิธวินท์" ธีรดนย์ถามเมื่อจอดรถ Ducati คันงามของตัวเองลงข้างๆ ทำหน้าตาเป็นห่วงเป็นใย
"เร่งไม่ขึ้น ไม่รู้เป็นอะรไร สงสัยลูกลอยถังน้ำมันมีปัญหา มันชอบเป็นบ่อยๆ" วิธวินท์ทำหน้ามุ่ย
"ก็บีเอ็มนี่นะ" ธีรดนย์ยักไหล่ ทำหน้าเอือมแล้วยักคิ้วให้อย่างน่าหมั่นใส้ "เอาไหม จะซื้อ Ducati ให้ซักคัน"
วิธวินท์ยิ้มเยาะแล้วปรายตามอง 'คนรวย' ที่มีเงินเหลือเฟือและชอบใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายกับเรื่องไร้สาระ
"ขอบคุณครับ แต่ผมว่าเอาเงินของคุณไปบริจาคให้สมาคมคนตาบอดจะดีกว่า ได้บุญด้วย ผมเป็นคนตาดี มองเห็นอะไรได้ชัดเจน"
"ใจดีแล้วยังมาเหน็บแนมกันอีก" ธีรดนย์ยังไม่รู้สึกสะทกสะท้านที่โดนว่า "ไหนดูซิ รถมันเป็นอะไร"
"คุณดูรถเป็นด้วยหรือ" วิธวินท์เลิกคิ้วถาม
"ผมไม่ได้ขายเหล้ากับเบียร์เป็นอย่างเดียวนะ" ธีรดนย์ตอบ "นอกจากเติมน้ำมันรถเป็นแล้ว อย่างอื่นก็พอทำได้"
"ลืมไปว่าเก่งและชำนาญเรื่องรถ" วิธวินท์ยื่นกุญแจให้ธีรดนย์แล้วเดินหายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ
เมื่อวิธวินท์กลับออกมาจากร้านก็เห็นธีรดนย์ยืนเท้าสะเอวทำหน้ายุ่งมองรถ BMW สีน้ำเงินของวิศวกรหนุ่มแล้วส่ายหน้า
"ผมว่าคุณขายต่อซะเถอะ เสียแล้วเสียอีกแบบนี้ถึงซ่อมก็เหมือนโยนเงินทิ้งไปเปล่าๆ"
"ช่างเถอะ" วิธวินท์ทำเป็นไม่สนใจรถ "คนขายของบอกว่ามีโรงแรมเล็กๆ อยู่ตรงโน้น ผมว่านอนพักเอาแรงซักคืน พรุ่งนี้เช้าค่อยจัดการกับมัน"
...เฮ่ย เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย ทำไมไม่ต้องให้ชวนเลย วิธวินท์พูดจริงหรือพูดเล่น...
"จะดีหรือวิธวินท์ เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอามา" ธีรดนย์ทำหน้าขรึม ทั้งที่ในใจลิงโลดเป็นที่สุด
...ตอแหลที่สุด เรื่องเจ้าเล่ห์นี่คงไม่มีใครเกินธีรดนย์แล้วล่ะ...
"เงินมี กลัวอะไร ที่นี่เขามีขายทุกอย่าง เสื้อผ้าไม่เห็นจำเป็นต้องใช้ ซื้อเฉพาะชั้นในเอาไว้ใส่พรุ่งนี้" วิธวินท์ยักไหล่
"ไม่จำเป็นต้องใช้" ธีรดนย์นัยน์ตาวิบวับขึ้นมาทันที "หมายความว่าเราจะนอนเปลือยกายกันใช่ไหม"
...คุณนอน ไม่ใช่ผม...
"หรือคุณจะใส่ชุดขับมอเตอร์ไซด์นอน" วิธวินท์ยิ้มบางๆ ยกน้ำอัดลมกระป๋องขึ้นดื่มๆ แล้วโยนลงถังขยะใกล้ๆ ธีรดนย์มองตามแล้วชมว่าแม่น
หลังจากหาผ้ามาคลุมรถเสร็จ ธีรดนย์จึงเดินตามวิธวินท์เข้าไปในโรงแรมเล็กๆ และเห็นว่าชายหนุ่มกำลังรับกุญแจสองดอกมาจากพนักงานจึงโวยวายขึ้นว่า
"วิธวินท์ จะเปิดโรงแรมสองห้องให้เปลืองเงินทำไม"
"ผมนอนกรน" วิธวินท์ทำหน้านิ่ง แล้วยื่นกุญแจให้คนที่กำลังยื่นทำหน้าบึ้ง
"ผมไม่ถือ" ธีรดนย์ทำตาขุ่น รู้สึกไม่พอใจ ยังไม่ยอมยื่นมือไปรับกุญแจจากอีกฝ่าย แต่กลับหันไปมองหาพนักงานโรงแรมที่หายตัวไปทันทีที่ได้รับเงินค่าห้อง
"โรงแรมจิ้งหรีด พนักงานก็ไม่มี" ธีรดนย์บ่น ชะเง้อมองหาพนักงานเพราะต้องการอยากจะเปลี่ยนห้อง
"ผมเหนื่อย จะนอนพักซักหน่อย ตื่นมาซักหกโมงครึ่งค่อยไปหาอะไรกิน" วิธวินท์พูดแล้วเดินไปยังห้องพักทันที ปล่อยให้ธีรดนย์ยืนหงุดหงิดอยู่หน้าเคาท์เตอร์ส่วนต้อนรับของโรงแรม มองตามวิธวินท์อย่างขุ่นเคืองใจ
...เอาวะ ดึกๆ ค่อยไปเคาะประตูห้อง ไม่ก็ปีนหน้าต่างเข้าหาซะเลย...
วิธวินท์ค่อยๆ ย่องออกจากห้อง มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังเพราะกลัวว่าจะโดนจับได้ ขณะนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น เขานั่งอยู่ในห้องพักตั้งแต่บ่ายสองโมงครึ่ง รอเวลาให้ผ่านไปเสมือนว่ากำลังนอนกลางวันตามที่บอกธีรดนย์ วิธวินท์โทรศัพท์ไปบอกให้ภมรขบรถมารับที่ปั้มน้ำมันและสั่งให้อู่ซ่อมรถมายกรถกลับกรุงเทพฯ
ทางสะดวก วิธวินท์ใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็เดินออกมาจากโรงแรม จากนั้นรีบจ้ำอ้าวตรงไปยังสถานีบริการน้ำมันที่ห่างไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร ระหว่างทางก็โทรศัพท์ตามภมรอีกครั้ง เพื่อนของเขารับสายด้วยความหงุดหงิด
"นายจะเร่งทำไม เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ตอนนี้อยู่แยกวังมะนาว รอหน่อยสิโว๊ย"
"เร็วๆ เข้าภมร" วิธวินท์เร่ง อดหันไปมองด้านหลังไม่ได้เพราะกลัวว่าธีรดนย์จะรู้ตัวว่าโดนหลอกให้นอนโรงแรมคนเดียว
"จ้าคุณพ่อ หนูกำลังรีบสุดชีวิต จะเหยียบให้มิดคันเลยล่ะ" ภมรทำเสียงประชดแล้ววางสายไป
...ฮึ อยากตามดีนัก ชอบแกล้งเขาจริงๆ เลย โดนกับตัวเองซะบ้าง ตอนนี้เขาแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ว่าธีรดนย์ต้องเป็นตัวการทำให้รถเขาเสีย สองครั้งที่ผ่านมารถเสียใกล้ที่พัก ครั้งนี้ก็เหมือนกัน อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนั้น...
เมื่อถึงปั๊มน้ำมัน วิธวินท์ก็เดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อลูกอมและน้ำดื่มแล้วเดินมานั่งรอที่ม้านั่งหินอ่อนใกล้ๆ กับจุดล้างรถ เวลาผ่านไปอีกสิบห้านาที วิธวินท์ร้อนใจจึงโทรศัพท์ไปหาภมรอีกครั้ง ยังไม่ทันจะพูดอะไรภมรก็โวยวายเสียลั่นว่า
"ใกล้จะถึงแล้ว อีกห้ากิโลกับอีกสองร้อยสามสิบห้าเมตร อะไรนักหนาวู๊ย เอ็งจะรีบเข้ากรุงเทพฯ ไปทำไมกันวะ"
"เป็นคนใช้แกทั้งปี นี่ขับรถมาจากกรุงเทพฯ เลยนะวินท์ ไม่ได้ขับมาจากนครปฐม" ภมรกระแทกเสียง "นี่ถ้าอยากจะให้ถึงเร็วก็อย่าโทรมาบ่อยนัก ขับรถไปรับโทรศัพท์ไปมันอันตรายโว้ย อีกห้านาทีก็ถึงแล้ว"
วิธวินท์วางสายโทรศัพท์ มองไปรอบๆ เห็นแต่พนักงานของสถานีน้ำมันและรถจอดอยู่อีกสามคัน ในใจนึกถึงภาพที่ธีรดนย์เดินไปเคาะประตูห้องพักของเขาแล้วชวนไปทานข้าว
..."ผมชอบนอนกลางวันเปิดทีวีทิ้งเอาไว้ คุณอย่ากวนผมนะ ตื่นมาแล้วจะไปเคาะประตูห้องคุณเอง"...
..."ทานข้าวแล้วเราไปหาที่เงียบๆ นั่งคุยกันนะวิธวินท์ ผมมีอะไรจะคุยด้วย เรื่องสำคัญ ถ้าไม่ได้บอกคุณวันนี้คงนอนไม่หลับ"...
...เขาจะบอกอะไรเรา แล้วทำไมไม่คุยตอนก่อนจะเข้าห้องพัก ตอนนั้นก็เห็นยืนมองเราอยู่หน้าห้องเป็นนานสองนาน...
วิธวินท์เผลอถอนหายใจ หากธีรดนย์จะเคาะประตูห้องเขาก็คงได้ยินแต่เสียงทีวีที่เปิดทิ้งเอาไว้ และคงใช้เวลานานหลายนาทีกว่าจะรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง และหากรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องก็คงไปเดินหาเขาทั่วโรงแรม
...ธีรนดย์จะคิดหรือเปล่าว่าเขาหนีมานั่งอยู่ตรงนี้ แล้วก็กำลังจะแอบเข้ากรุงเทพฯ...
วิธวินท์คิดไปต่างๆ นาๆ แต่ก็ต้องหยุดทันทีเมื่อรถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำติดฟิมล์ทึบแล่นเข้ามาจอดตรงหน้า วิศวกรหนุ่มลุกขึ้นช้าๆ บอกไม่ถูกว่าทำไมรู้สึกลังเลขึ้นมาทันใด ในใจนึกถึงภาพใบหน้าของธีรดนย์อีกครั้ง
...หากรู้ว่าเราหายตัวไป คนเจ้าเล่ห์คนนั้นจะทำหน้าโกรธๆ อย่างที่เคยเห็นประจำ หรือทำหน้าเคร่งขรึม แล้วควรจะสะใจหรือสงสารดี...
"วินท์ ขึ้นรถซะทีสิ" กระจกติดฟิมล์ดำของโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์ลดลง เสียงของภมรดังออกมาจากข้างใน วิธวินท์เปิดประตูรถแล้วขึ้นนั่งช้าๆ ก่อนจะพยักหน้าให้ภมรออกรถ
"ติดเทอร์โบไปเลยนะวินท์ แต้ถ้ากลัวไม่เร็วทันใดก็มาขับเองก็แล้วกัน" ภมรพูดโดยไม่หันมามอง "แล้วไม่กลัวรถมอเตอร์ไซด์หายหรือ ขโมยมันยิ่งชุมอยู่ด้วย ไว้ใจใครไม่ได้เลยนะรู้ไหม"
...ถ้าจะมีขโมย ก็คงมีอยู่คนเดียวนั่นล่ะ ขโมยที่ชื่อธีรดนย์...
"สั่งให้รถยกมาเอาไปแล้ว" วิธวินท์ตอบ
"รถสุดที่รักขนาดนั้นยังยังกล้าทิ้งได้นะ ไม่เสียดายของรักของหวงบ้างเลย ถ้าเป็นเราจะรอจนกว่าจะเห็นกับตาว่ารถยกมาเอาไปแล้วจริงๆ อยู่กับเขา ใช้เวลากับเขาอย่างคุ้มค่า กว่าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ เขาไม่ได้ทำผิดตรงไหน ซื่อสัตย์กับเรามาตั้งนาน อยู่ดีๆ ก็มาทิ้งกันไว้" ภมรแสดงความเห็นยืดยาว
"หยุดพูดเถอะภมร ขับรถอย่างเดียวได้ไหม ไม่อยากฟัง"
"จ้า" ภมรทำเสียงล้อเลียน "เราก็แค่เป็นห่วงรถที่โดนเจ้าของทิ้งเอาไว้"
วิธวินท์นั่งนิ่ง นึกถึงทั้งรถทั้งคนซึ่งทิ้งเอาไว้ที่โรงแรมเล็กๆ ริมถนน คำพูดของภมรยังรบกวนจิตใจ เขายอมรับว่าห่วงรถ แต่ตอนนั้นเขาอยากแก้เผ็ดธีรดนย์บ้าง ธีรดนย์ตื๊อเขามานานย่างเข้าเดือนที่เก้าแล้ว จนตอนนี้ก็ไม่เลิกเสียที
ในเวลานี้ ธีรดนย์คงนั่งเซ็งๆ อยู่ในห้อง หิวข้าวจนท้องกิ่วเพราะรอทานข้าวพร้อมกับเขา หรือไม่ก็กำลังหัวเสียตามหาเขาอยู่กระมัง
...ธีรดนย์จะรู้หรือเปล่าว่าเขาหนีเข้ากรุงเทพฯ ไปแล้ว และจะโกรธแค่ไหนเมื่อรถยกไปถึงโรงแรมแล้วยกรถเขากลับกรุงเทพฯ...
...ธีรดนย์คงแทบอยากจะชกกำแพงเมื่อรู้ว่าโดนเขาตลบหลัง แล้วคงจะเลิกตามตื๊อเขาเสียที...
...จริงหรือ...
...เฮ้อ คงไม่หรอก ท่าทางธีรดนย์เอาจริง...
...เอาจริงอย่างนั้นหรือ เขารักเราจริงหรือ หน้าอย่างนั้นนะจะรักใครเป็น...
...เป็นสิ เก้าเดือนนี่ยังไม่พอที่จะพิสูจน์ใจของธีรดนย์หรือไง...
"ภมร เลี้ยวกลับข้างหน้านี้นะ" วิธวินท์พูดขึ้นมาเบาๆ หลังจากนั่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่
"อะไรอีกล่ะ"
"บอกก็ไปเถอะน่า อย่าถาม" วิธวินท์ทำเสียงหงุดหงิด
"ดุจริงแฮะ พักนี้เป็นอะไร ดุได้ดุเอา" ภมรส่ายหน้า "ดุแบบนี้ระวังไม่มีใครเอานะ"
"ยูเทิร์น" วิธวินท์สั่ง "กลับไปส่งที่โรงแรม เราจะไปเฝ้ารถ กลัวรถหาย"
"จริงหรือ" ภมรทำหน้าไม่เชื่อ "รักรถขนาดนั้นจนยอมเปลี่ยนใจเลยหรือวินท์ นายนี่เปลี่ยนใจวันละร้อยหน ตัดสินใจอะไรไม่เด็ดขาดเลย ให้เราขับรถมาจากกรุงเทพฯ ตั้งใกล เหนื่อยจะแย่รู้หรือเปล่า ถ้ากลับไปส่งที่โรงแรมแล้วเกิดเปลี่ยนใจอีก ภมรไม่ย้อมกลับไปรับอีกแล้วนะ" ภมรบ่นเป็นหมีกินผึ้งอีกนานกว่าจะหยุด จนในที่สุดก็มาถึงโรงแรม วิธวินท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลงจากรถ พร้อมกับพูดสั้นๆ ประโยคเดียวว่า
"ขับรถดีๆ นะ"
"จ้า ขอบใจที่ให้มารับนะวินท์" ภมรส่งเสียงตามชายหนุ่มที่เดินดุ่มๆ เข้าไปในโรงแรมโดยไม่หันกลับมามอง "จะขอบใจเพื่อนซักคำก็ไม่มี"
ภมรอมยิ้ม มองตามวิธวินท์จนลับสายตาก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "ไม่รู้ว่าคุณรักมันลงได้ยังไง ปากคอแบบนี้ น่าโดนต่อยวันละหลายหน"
เสียงกุกกักดังขึ้นด้านท้ายรถ ชายหนุ่มตัวใหญ่แขนยาวขายาวที่นอนขดตัวอยู่บนเบาะช่วงที่สามของโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์ค่อยๆ โผล่หน้าขึ้นมาพร้อมครางเสียงอ่อย
"โอย ไม่ไหวแล้ว ปวดขาปวดเอวไปหมด"
"คุณดนย์ครับ นี่คุณตั้งใจจะนอนขดตัวอยู่ที่เบาะหลังไปจนถึงกรุงเทพฯ เลยหรือ" ภมรหันไปถาม
"คงไม่หรอก แบบนั้นเหน็บกินตายพอดี ผมกะว่าอีกหน่อยจะโผล่ขึ้นมาจ๊ะเอ๋วิธวินท์" ธีรดนย์ยักไหล่ พับเบาะแถวหน้าลงแล้วเก้าข้ามมาจากแถวหลังสุดอย่างทุลักทุเล
"ได้โดนมันถีบลงจากรถพอดี" ภมรเบ้ปาก ทำหน้าหวาดกลัว เสมือนว่าวิธวินท์นั่งอยู่ในรถด้วย
"ผมไม่ยอมให้วิธวินท์ทำแบบนั้น"
"มันจะถีบผมนะสิ มันคงหันไปถีบคุณไม่ถึง" ภมรหัวเราะเบาๆ ตามองธีรดนย์ที่ทำหน้าเหยเกขณะที่ลงจากรถแล้วยืนบิดตัวยืดเส้นยืดสาย
"ขอบคุณมากนะครับคุณภมร แล้วผมจะคุยกับบริษัทโปรแอคชั่นเรื่องวางระบบเครือข่ายให้ รับรองว่าบริษัทคุณได้งานไปแน่ๆ"
"ขอบคุณครับ แต่ที่ผมทำนี่เพราะอยากช่วยเพื่อนกับช่วยคุณเฉยๆ นะครับ ไม่ได้คิดว่าเป็นการตอบแทนทางธุรกิจหรืออะไร" ภมรออกตัว
"คนเรามันต้องช่วยเหลือเกื้อกูลกัน อย่าคิดมากเลยครับ เรายังต้องพึ่งพากันอีกนาน" ธีรดนย์ยิ้มบางๆ แล้วยกมือขึ้นโบกอำลา แล้วหันหลังเดินเข้าไปยังโรงแรม
"อย่าให้ถึงขนาดต้องมอมยาไอ้วินท์แล้วแบกไปวางไว้บนเตียงรอคุณก็แล้วกัน มาจนถึงขนาดนี้แล้ว คุณก็รวบหัวรวบหางไอ้คนเกเรให้ได้ซะที" ภมรพูดยิ้มๆ อยู่คนเดียวแล้วออกรถ จุดหมายอยู่ที่รีสอร์ทหรูบนชายหายชะอำที่เจ้าของเป็นเพื่อนกับธีรดนย์
...ตกลงเพื่อนของเขาก็โดนธีรดนย์ตลบหลังใช้แผนซ้อนแผนจนได้ คนดื้อๆ อย่างได้วินท์มันต้องโดนแบบนี้ล่ะ...
วิธวินท์เดินมาหยุดยืนนิ่งเงียบอยู่หน้าห้องพักธีรดนย์ครู่หนึ่งแล้วเคาะประตู แต่เจ้าของห้องก็ไม่เปิดออกมาเสียที ชายหนุ่มจึงเคาะดังขึ้นๆ
"คุณธีรดนย์ หิวข้าวแล้ว ไปทานข้าวเถอะ" วิธวินท์เริ่มอ่อนใจ เคาะประตูมาตั้งนานธีรดนย์ก็ยังเงียบ
"ผมทานแล้ว" เสียงห้าวๆ ดังขึ้นด้านหลัง วิธวินท์สะดุ้ง หันหน้าไปมองธีรดนย์ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ไม่ไกล ใบหน้านิ่งเงียบดูเคร่งขรึมต่างจากที่เคยเห็น "ผมตามหาคุณตั้งนานแต่ก็ไม่เจอ ตั้งใจจะรอทานด้วยกันแต่ผมก็ทนหิวไม่ไหว หวังว่าคุณคงไม่โกรธที่หนีไปทานก่อน แต่คุณก็คงไม่สนอยู่แล้วนี่ เพราะท่าทางก็ไม่ได้จะอยากทานกับผมเท่าไหร่"
"ผมไปเดินเล่น" วิธวินท์ให้เหตุผล ถอยห่างออกจากประตู เปิดทางให้ธีรดนย์
"ครับ" ธีรดนย์พยักหน้าแล้วไขกุญแจ "หน้าโรงแรมมีรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวอร่อยดีเหมือนกัน เดินไปอีกหน่อยก็มีบะหมี่ แต่คุณคงรู้แล้ว ไปเดินเล่นมาตั้งนานนี่"
วิธวินท์ไม่ตอบ ยืนมองจนธีรดนย์เข้าไปห้องไปและปิดประตูเบาๆ แล้วส่ายหน้าช้าๆ เพราะไม่นึกว่าจะเห็นธีรดนย์ทำงอน
...นี่ถ้าโดนทิ้งไว้ที่นี่ทั้งคืนเพราะเขาหนีเข้ากรุงเทพฯ คงโกรธจนหน้าแทบจะไม่อยากมองหรืออาจจะไม่พูดกับเขาไปอีกนาน...
...นี่ไม่ใช่หรือที่เขาต้องการ นั่นก็คือให้ธีรดนย์เลิกมายุ่งกับชีวิต เขาก็ไม่ต้องห่วงว่าภิรายุจะมาเสียใจที่เห็นคนที่ตัวเองรักมาชอบเพื่อน...
...แต่ภิรายุก็ดูเหมือนทำใจได้แล้ว ตอนนี้ก็กำลังสานสัมพันธ์กับบารมี...
...ไม่จริงหรอก อีกใจหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าภิรายุยังตัดใจไม่ลง...
ธีรดนย์ยืนเท้าสะเอวอยู่กลางห้อง พยายามใช้ความคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป ในใจรู้สึกทั้งฉุนที่โดนวิธวินท์หลอกทิ้งไว้ที่นี่ ทั้งรู้สึกใจพองโตที่ฝ่ายนั้นเปลี่ยนใจกลับมา
...แบบนี้ก็แสดงว่าวิธวินท์มีใจให้เขามากขึ้นกว่าเดิม งั้นก็น่าจะถึงเวลาแล้วล่ะสิ นี่ก็เก้าเดือนแล้ว เขาไม่เคยรออะไรจากใครนานแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต...
...วิธวินท์ต้องไม่รอดแน่ ยังไงๆ ธีรดนย์ก็ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หลุดมือ คราวหน้าคงหลอกวิธวินท์ไม่ได้อีกเพราะดูเหมือนว่าพ่อลิงน้อยหน้าขาวจะรู้ตัวแล้วว่าโดนแกล้งและคงระวังตัวมากกว่าเดิม...
ธีรดนย์มองไปรอบๆ ห้องพักของโรงแรมเล็กๆ เตียงขนาดใหญ่ไม่สมดุลกับพื้นที่ห้องเล็กๆ ตั้งอยู่ติดกับหน้าต่างบาใหญ่ พรมสีเทาเก่าจนได้กลิ่นอับโต๊ะไม้สีเขียวซีดมีรอยสีถลอกอยู่ชิดผนังด้านซ้ายใกล้กับประตูห้องน้ำที่ต้องกดชักโครกถึงสามครั้ง แอร์ในห้องก็ไม่เย็น แต่กระนั้น ธีรดนย์บอกตัวเองว่าโดยรวมๆ แล้วเขาก็พอจะทนนอนในห้องพักของโรงแรมเก่าๆ แบบนี้ได้ แต่หน้าต่างบานใหญ่มากแบบนั้นคงทำให้เขานอนหลับลำบากเพราะแสงไฟจากข้างนอกสาดเข้ามามากจนเกินไป ผ้าม่านบางๆ สีขาวไม่ช่วยกันแสงได้เลย เขาชอบนอนในห้องมืดๆ ไม่มีแสงรบกวน เปิดแอร์เย็นฉ่ำแล้วห่มผ้าหน้าๆ
...เอาวะ แอร์ไม่เย็นแต่อีกหน่อยก็คงเย็นเพราะฝนกำลังจะตก...
เสียงฟ้าร้องครืน ลมกระโชกแรง ไม่ถึงห้านาทีฝนก็กระหน่ำลงมาอย่างหนัก ธีรดนย์เดินไปที่หน้าต่างเพื่อดูว่าฝนจะสาดเข้ามาตามกรอบหน้าต่างแล้วซึมเข้ามาในห้องหรือไม่
แต่ทันใดก็นึกอะไรบางอย่างได้
...ยังไงๆ คืนนี้ก็ต้องได้นอนกับวิธวินท์...
ธีรดนย์เปิดหน้าต่างออกแล้วเดินไปยืนพิงประตู มองฝนที่กำลังสาดเข้ามาในห้องอย่างยิ้มๆ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วลูบกระเป๋าธนบัตรอย่างแผ่วเบา พร้อกมันบอกตัวเองในใจว่า
...ไหนๆ ก็โดนวิธวินท์เหน็บแนมอยู่บ่อยๆ ว่าชอบใช้เงินเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ คราวนี้ขอใช้ซักสองสามพันปิดปากพนักงานโรงแรมเพื่อให้ได้นอนกับวิธวินท์เถอะ...
วิธวินท์ละสายตาจากจอโทรทัศน์ไปมองประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะแรงๆ แล้วถอนหายใจเพราะรู้ว่ามีคนเดียวที่จะกล้ามาเคาะประตูห้องเขาเสียงดังสนั่นแบบนี้
"คุณมีปัญหาอะไรอีก" วิธวินท์เปิดประตูออกแล้วถามคนที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่หน้าห้อง
"ผมขอนอนด้วย" ธีรดนย์พูดโพล่งออกมาแล้วรีบอธิบาย "ฝนสาดห้องผมเปียกหมดทั้งห้อง นอนไม่ได้เลยนะวิธวินท์ ผมไม่ได้อยากมากวนคุณหรอก แต่มันจำเป็น"
"ทำไมเปียก" วิธวินท์ถาม
"ผมฉี่รดมั๊ง" ธีรดนย์ประชด "บอกแล้วไงว่าฝนมันสาด"
"ทำไมให้มันสาด เวลาฝนตกคุณเปิดหน้าต่างได้ยังไง"
"ผมเปิดทิ้งไว้ให้มันระบายอากาศตั้งแต่ก่อนออกไปเร่ร่อนตามหาคุณแล้วก็ลืมปิด" ธีรดนย์ให้เหตุผล
"แล้วตอนผมกลับมาแล้วคุณไม่ได้..."
"ไม่ได้ปิด" ธีรดนย์รีบแทรก "ผมก็ออกไปเดินเล่นเหมือนกัน พอฝนตกก็รีบวิ่งกลับโรงแรม"
"ทำไมไม่เปียก" วิธวินท์ทำหน้าสงสัย
"ผมวิ่งเร็ว ทันพอดีฝนตก ผมนั่งเซ็งๆ อยู่ที่ล๊อบบี้ตั้งนาน ยังไม่อยากเข้าไปในห้องเล็กๆ อับๆ แต่พอเข้าไป ห้องก็เปียกและไม่เหลือสภาพ ไม่เชื่อคุณไปดูสิ" ธีรดนย์อธิบายแล้วเดินตามวิธวินท์ไปยังห้องของตัวเองวิธวินท์เปิดประตูห้องออกแล้วยื่นหน้าเข้าไปมองแวบเดียวก่อนจะหันมามองธีรดนย์
"ไปเปิดห้องใหม่สิครับ เงินมีเยอะแยะ เหมาโรงแรมเลยยังได้" วิธวินท์แนะนำ
"หาว่าผมใช้เงินสุร่ยสุร่ายละสิ" ธีรดนย์เบ้ปาก "ห้องมันเต็มหมดแล้ว"
"เติมได้ยังไง โรงแรมแบบนี้นะเต็ม" วิธวินท์ทำหน้าไม่เชื่อ
"คุณไปถามรีเซฟชั่นสิ" ธีรดนย์ท้า
วิธวินท์หันหลังเดินตรงไปยังด้านหน้าโรงแรมทันที ไม่นานก็เดินกลับมาด้วยใบหน้าฉุนๆ แล้วเอียงคอมองธีรดนย์ที่กำลังยืนพิงผนังทำหน้านิ่งเรียบ
"วิธวินท์ ช่างเถอะ ผมจะทนนอนห้องเปียกๆ แบบนั้นก็ได้ มุมห้องด้านที่ใกล้กับประตูพรมคงไม่เปียกมั๊ง ขอยืมแค่หมอนใบเดียวก็พอ" ธีรดนย์ทำหน้าเคร่งขรึม เลิกที่จะกวนใจอีกฝ่าย
"งั้นรอเดี๋ยว" วิธวินท์พูดห้วนๆ แล้วเดินไปที่ห้องตัวเอง
...เฮ่ย เอาจริงหรือนี่ คนอะไร ไร้หัวใจ ไม่มีความสงสารกันบ้างเลย ใจคอจะให้เขานอนบนพื้นพรมเก่าๆ ข้างประตูจริงๆ หรือ...
ธีรดนย์เม้มปากสลับกับกัดฟันด้วยความไม่พอใจ หรี่ตามองตามวิธวินท์อย่างขุ่นเคืองผสมน้อยใจเมื่อนึกภาพวิธวินท์เดินกลับมาพร้อมกับหมอนหนึ่งใบที่จะให้ยืม
ประธานบริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่และเจ้าของคลับหรูหรา The Dazzle ยืนทำท่าฮึดฮัดอยู่กลางทางเดินแคบๆ ของโรงแรมเป็นเวลาหลายนาทีก่อนจะเดินเนือยๆ กลับไปยังห้องพักของตัวเอง แต่เมื่อถึงหน้าห้องก็ต้องหันขวับเมื่อได้ยินเสียงของวิธวินท์ดังขึ้น
"เข้ามาได้แล้วครับ"
"ผมหรือ" ธีรดนย์ไม่เชื่อหูตัวเอง หันไปถามย้ำ ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
"คงงั้นมั๊ง" วิธวินท์ยักไหล่ ไม่สบตาธีรดนย์
...อ๋อ เข้าไปจัดห้องนี่เอง เรารึตกใจนึกว่าจะเข้าไปเอาหมอนมาให้ยืมจริงๆ เข้าใจเล่นนะวิธวินท์...
...เดี๋ยวเถอะ พอเข้าไปในห้องได้แล้วพ่อจะปล้ำซะเลย...
...เฮ้อ ในที่สุด วันที่เขารอคอยก็มาถึง...
o22
-
กรี้ดดดดดดดดด ตอนนี้เราอมยิ้มอยู่นะ เฮ้อ คิดว่าจะปล่อยให้จบแบบค้างคาจริงๆ ขอบคุณที่มาต่อบทส่งท้ายให้นะคะ
------------------------------------------------------------------
เราว่าวินท์เริ่มใจอ่อนอ่อนใจกับลูกตื้อของดนย์แล้วหล่ะ ถ้าเป็นแต่ก่อนนี้ กะอีแค่ทิ้งไว้คนเดียวที่โรงแรม แล้วจะโกรธก้อโกรธไป ไม่เห็นจะแคร์ แต่เดี๋ยวนี้มีแอบเปลี่ยนใจด้วย
จังหวะนี้แหละดนย์ ปล้ำเลย
-
:3123: :3123: :3123:
อิอิ
ขอบคุณหลายๆ แล้วจะติดตามตอนต่อไปเน้อ
บ๊ะบาย
:impress2: :impress2:
-
หุหุ คนเจ้าเจ้าแผนการ คงได้ปล้ำหรอกนะคะ
คุณวินท์เค้าคงยอมหรอก นอนกันคงละฟากแหงๆ ชิส์ไม่ได้แอ้ม
แต่สงสารผึ้งน้อยนะนั่น คุณวินท์ก็เหลือเกินให้เพื่อนขับรถเหนื่อยมาแบบเปลืองน้ำมันอ่ะ
เฮ้อออออออ
+1 ให้คุณนายคะ
-
...เฮ้อ ในที่สุด วันที่เขารอคอยก็มาถึง... :fire: :fire: :fire: :fire:
ตกลงมันจะมาถึงไหมเนี่ย อ้ายวันที่รอคอยเนี่ย :z3: :z3:
กลับมาต่อเลยนะ กลับมาต่อเลย :m31: :m31: :m31:
-
ต่อ
...อ๋อ เข้าไปจัดห้องนี่เอง เรารึตกใจนึกว่าจะเข้าไปเอาหมอนมาให้ยืมจริงๆ เข้าใจเล่นนะวิธวินท์...
...เดี๋ยวเถอะ พอเข้าไปในห้องได้แล้วพ่อจะปล้ำซะเลย...
...เฮ้อ ในที่สุด วันที่เขารอคอยก็มาถึง...
ธีรดนย์ยืนมองห้องพักของวิธวินท์พร้อมกับทำหน้าอิจฉาที่ชายหนุ่มได้ห้องพักที่ดีกว่า แต่ม่านหน้าต่างบานกว้างก็ยังเป็นม่านผ้าสีขาวหม่นบางๆ เหมือนกัน เพียงแต่ไม่มีแสงไฟจากด้านนอกสาดเข้ามาตรงๆ เหมือนฝั่งห้องเขา วิธวินท์ปูผ้าลงบนพื้น มีหมอนกับผ้าห่มวางไว้อย่างเรียบร้อย ธีรดนย์ชี้นิ้วลงบน ‘ที่นอน’ ที่วิศวกรหนุ่มจัดไว้แล้วมองไปที่เตียง
“คุณนอนบนเตียงก็ได้ ผมจะนอนบนพื้นเอง” วิธวินท์บอก
“ได้ไง ผมเป็นผู้ชาย ผมนอนบนพื้นก็ได้” ธีรดนย์แย้ง
“ผมก็ผู้ชายเหมือนกัน” วิธวินท์โต้กลับเสียงเข้ม “อย่าเรื่องมากไปหน่อยเลย”
...ปากอย่างนี้ใช่ใหมที่ภมรบอกว่าปากคอร้ายกาจและน่าโดนต่อยวันละหลายหน แต่เขาว่า ปากแดงๆ แบบนี้น่าโดนดูดปากวันละหลายหน หนละนานๆ ต่างหาก...
ธีรดนย์ยักไหล่ เลิกต่อล้อต่อเถียงเพราะกลัวโดนไล่ออกจากห้อง วิธวินท์นั่งลง สนใจดูโทรทัศน์ ทำเสมือนว่าอยู่คนเดียว แต่ในที่สุดก็ปรายตาธีรดนย์ที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง
“ฝนฟ้าคะนองแบบนี้ยังจะดูทีวีอีก” ธีรดนย์ตำหนิ
“อย่ามาทำตัวเป็นอายุธนะคุณธีรดนย์ ผมจะดูทีวีมันก็เรื่องของผม”
...ให้มันได้ยังงี้สิ ถ้ามัวแต่ดูทีวีแล้วเมื่อไหร่จะได้จู๋จี๋กันละจ๊ะวิธวินท์...
ธีรนดยน์ไม่ตอบ เดินไปหน้าห้องน้ำแล้วถอดเสื้อออก ตามด้วยกางเกง พลันเสียงของวิธวินท์ก็ดังขึ้น
“คุณจะทำอะไร”
“ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำสิครับ” ธีรดนย์หันไปมองคนถาม มือจับกางเกงที่ค้างอยู่ที่หัวเข่า
“ทำไมไมไปถอดในห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวก็มี” วิธวินท์สั่ง
“ผมอยากถอดตรงนี้ คุณอย่าเรื่องมากนักเลย จะดูทีวีก็ดูไปเถอะ มายุ่งอะไรกับร่างกายของผมนัก” ธีรดนย์แกล้งทำเสียงหงุดหงิด
วิธวินท์ทำตาขวางแล้วหันไปดูโทรทัศน์ต่อ แต่ธีรดนย์รู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจโทรทัศน์
...อุตส่าห์แก้ผ้าโชว์ อยากมองจะแย่สิท่า แต่ทำเป็นหลบตา รูปหล่อหุ่นดีอย่างธีรดนย์ใครก็อยากมองกันทั้งนั้น ไปให้ดูใกล้ๆ ดีกว่า...
“ผมไม่มีเสื้อผ้าจะใส่” เสียงของธีรดนย์ดังขึ้นใกล้ๆ วิธวินท์ซึ่งนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น
วิศวกรหนุ่มลืมตัว เงยหน้าขึ้นมามองจึงเห็นว่าธีรดนย์ยืนสวมกางเกงชันในสีขาวตัวเดียวยืนตระหง่านค้ำหัวเขาอยู่ข้างๆ มือเท้าสะเอว ก้มหน้าลงมามองด้วยนัยน์ตาพราวระยับ
“คุณธีรดนย์” วิธวินท์ทำเสียงหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นยืน ก้าวถอยหลังออกห่างธีรดนย์โดยอัตโนมัติ
“ครับวิธวินท์” ธีรดนย์ทำเสียงอ่อนโยน
“คุณจงใจยั่วโมโหผมหรือไง” วิธวินท์ทำหน้าดุ เสียงดุ
“ใครว่า ใครจะอยากไปยั่วโมโหคุณ” ธีรดนย์ปฏิเสธหน้านิ่งๆ แต่นัยน์ตาวิบวับตรงข้ามกับคำพูด “ถ้ายั่วสวาทคุณก็ว่าไปอย่าง”
“ถ้ายังอยากจะนอนในห้องนี้ก็แต่งตัวให้มิดชิด”
“ผมไม่มีเสื้อผ้า ไม่ได้ใส่บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดอุลตร้าแมนใต้ชุดขับมอเตอร์ไซด์เหมือนคุณนี่นา” ธีรดนย์แก้ตัว
“เดี๋ยวผมจะไปหาเสื้อผ้ามาให้” วิธวินท์ขยับเท้าจะเดินไปที่ประตูแต่ธีรดนย์คว้ามือเอาไว้
“ไม่ต้องหรอกครบ ปกติผมชอบนอนไม่ใส่เสื้อผ้าอยู่แล้ว”
“คุณธีรดนย์”
“วิธวินท์” ธีรดนย์เสียงอ่อน นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นเว้าวอน “เลิกรังเกียจกันได้แล้วน่า จนถึงขนาดนี้แล้วคุณจะยังทำปั้นปึ่งใส่ผมทำไม คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ”
“แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องใส่กางเกงในตัวเดียวเดินไปเดินมา”
“จริงสินะ” ธีรดนย์พยักหน้าเห็นด้วยและใช้มืออีกข้างเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในดึงลงไปช้าๆ “ต้องเปลือยใช่ไหมล่ะ อยู่ในห้องส่วนตัวไม่เห้นจำเป็นต้องใส่เสื้อผ้า”
“ทะลึ่ง”
“ทำยังกับว่าคุณไม่เคยเห็นผมเปลือย” ธีรดนย์ยักคิ้ว
“อุจาด” วิธวินท์เสียงห้วน ยกมือผลักอกธีรดนย์ ฝ่ายนั้นแกล้งทำเป็นเซถอยหลังแต่ก็ดึงมือวิธวินท์ไปด้วย
“คุณธีรดนย์ ปล่อยนะ ไม่งั้นโดน...”
“โดนอะไร ทำไม คุณจะต่อยหรือจะเตะผม เอาเลยสิ เอาให้หนำใจ ทำร้ายจิตใจผมไม่พอ คุณจะทำร้ายร่างกายผมก็ได้ ผมยอม” ธีรดนย์นั่งลงบนขอบเตียง เงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าน้อยใจ
“อย่ามาพูดแบบนี้นะคุณธีรดนย์
“วิธวินท์ครับ ถ้าผมไม่รักคุณอย่างจริงใจและจริงจัง ผมก็ไม่อดทนรอคุณมาจนขนาดนี้หรอก นี่ถ้าเป็นผู้หญิงท้อง ป่านนี้ก็คงกำลังเบ่งคลอดกระมัง จนเก้าเดือนแล้วคุณยังไม่ใจอ่อนกับผมอีกหรือ จะกลัวภิรายุเสียใจไปถึงไหน ป่านนี้คงกำลังปลูกต้นรักกับบารมี ผมคลั่งไคล้คุณจะตาย รักคุณจะแย่อยู่แล้ว โดนโขกสับยังไงก็ยอม เสียเงินไปมากแค่ไหนก็ไม่เสียดาย เพียงแค่จะได้อยู่กับคุณ แต่ผมรู้แล้วว่าคุณใจแข็งมาก ไม่อ่อนให้ผมซักนิด ไม่รักผมซักนิด ไม่สงสารซักนิด” ธีรดนย์รำพัน ยกมือขึ้นโอบโอววิธวินท์ที่ยืนอยู่ข้างเตียง แล้วแนบหน้าเข้ากับสะโพกของชายหนุ่ม
...ต้องเล่นไม้นี้ ใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลก็ต้องใช้ไม้อ่อน ต้องออดอ้อนให้ถึงที่สุด ทำเป็นยอมวิธวินท์ ทำเป็นรู้สึกผิด เพราะคนดื้นรั้นอย่างนี้ทำเป็นจะเอาชนะไม่ได้ วิธวินท์ไม่ชอบให้ใครทำเป็นเหนือกว่า ลองเชื่อภมรซักครั้ง ขอให้ได้ผลด้วยเถอะ...
“ใครว่า” วิธวินทืพึมพำเสียงเบามาก
“ผมขอโทษนะวิธวินท์ ผมรู้ว่าผมทำไม่ดีมามาก ทำให้คุณไม่พอใจก็ไม่น้อย แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพราะผมต้องการอยู่กับคุณ ผมรักคุณ”
...เป็นไงล่ะ หมัดเด็ดของเขา ถึงกับอึ้งไปเลย วิธวินท์ต้องยอมเขาแน่ๆ...
...เอ๊า เติมอีกซักหน่อย...
“แม้คุณจะไม่รักผมก็ไม่เป็นไร ได้อยู่กับคุณผมก็พอใจแล้ว”
“คุณพูดจริงหรือ”
“จริงสิครับ” ธีรดนย์ทำหน้าเศร้า “คุณอย่าผลักใสไล่ส่งผมเลยนะ ผมแค่อยากจะกอดคุณให้เต็มอ้อนแขนซักครั้ง ทุกทีได้แต่แอบเอามือแตะเนื้อต้องตัวยามเผลอ รู้สึกสมเพธตัวเองจริงๆ เลย ไม่นึกเลยว่าธีรดนย์คนที่เคยมีแต่คนชอบ ต้องมาทนรักเขาข้างเดียวแบบนี้”
“เรียกคนที่เคยเจ้าชู้มากกว่ามั๊ง” วิธวินท์กระแทกเสียง พยายามเบี่ยงตัวให้พ้นธีรดนย์ที่โอบรัดเอวเขาแน่นขึ้น แก้มของธีรดนย์ที่แนบอยู่กับสะโพกของเขาเริ่มขยับไปมา ร่างกายรู้สึกร้อนผ่าวเพราะกางเกงบ๊อกเซอร์นั้นเนื้อผ้าบางเบา
“ถูกเด็ดแขนเด็ดขาหมดแล้วนะวิธวินท์ จะว่ายังงั้นก็ถูก ผมเคยเจ้าชู้ แต่ตอนนี้ผมรักเดียวใจเดียว ผมอยากจริงจังกับชีวิต กับความรัก ผมอายุมากแล้ว ปล่อยให้นานกว่านี้หัวใจผมอาจด้านชาจนรู้จักความรักไม่เป็น ตอนนี้ผมกำลังดื่มด่ำกับความสุขแห่งการค้นพบหัวใจตนเอง อย่าทำร้ายผมด้วยการขยี้หัวใจของผมทิ้งเลยนะ” ธีรดนย์ออดอ้อน
“พอเถอะคุณธีรดนย์” วิธวินท์ปราม ยังพยายามขยับตัวหนีธีรดนย์ไม่หยุดเพราะอีกฝ่ายหันหน้าเอาจมูกโด่งๆ ซุกไซร้บั้นเอวของเขา
“ผมขอยอมตาย จะฆ่าผม จะทำร้ายผมยังไงผมก็ยอม ถ้าผมตายเพราะรักคุณ เพราะอยากกอด เพราะอยากจูบคุณ ผมก็คงตายตาหลับ”
“ชักจะเลี่ยนเกินไปแล้วนะคุณธีรดนย์” วิธวินท์เบ้ปาก แล้วก็ต้องอุทานขึ้นมาเบาๆ เมื่อถูกดึงให้นั่งลงบนตักของธีรดนย์ วิศวกรหนุ่มสะดุ้งเมื่อกระแทกเข้ากับอะไรแข็งๆ จึงพยายามโหย่งตัวเอาไว้ แต่อ้อมแขนแข็งแรงของธีรดนย์รัดเอาไว้แน่นมาก ในขณะเดียวกันก็ซุกหน้าเข้ากับซอกคอของเขา สัมผัสของธีรดนย์เว้าวอน ออดอ้อน หายใจหอบเหมือนกำลังพยายามอดกลั้นเอาไว้อย่างสุดกำลัง
“วิธวินท์จ๋า อย่าทรมานผมต่อไปอีกเลย” ธีรดนย์เสียงแหบพร่า พยายามดันร่างของวิธวินท์ให้ลงนอนบนเตียง
“อย่านะ” วิธวินท์ห้าม พยายามฝืนตัวเอาไว้ทั้งที่ใกล้จะพ่ายแพ้ต่อทั้งแรงสัมผัสของธีรดนย์และต่อใจตนเอง เขายอมรับว่าตัวเองมีใจให้ธีรดนย์มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่านัก
...ไม่งั้นเขาจะกลับมาที่โรงแรมอีกทำไม...
“ห้ามได้ที่ไหนเล่าวิธวินท์ ความรักห้ามกันได้ที่ไหน ฆ่าผมให้ตายดีกว่าจะห้ามไม่ให้ผมกอดจูบคุณ” ธีรดนย์เผยอปากแล้วทำตามที่พูด ทาบปากร้อนผ่าวลงใต้ใบหูขาวสะอาดของวิธวินท์แล้วลากริมฝีปากสัมผัสผิวเนียนของชายหนุ่มจนถึงใต้คาง
“อย่าครับ” วิธวินท์ห้ามเสียงสั่น
“นะวิธวินท์นะ อย่าเกลียดกันอีกเลย” ธีรดนย์อ้อนวอนเสียงกระท่อนกระแท่น อารมณ์กำลังกระเจิดกระเจิง
“ใครเกลียดคุณ” วิธวินท์พึมพำ มือยกขึ้นจับไหล่ของธีรดนย์เอาไว้ ตั้งใจจะผลักออกแต่สองแขนหมดแรงเลยเปลี่ยนมาเป็นวางมือทาบไว้บนหน้าอกของธีรดนย์ไว้เฉยๆ
“แต่คุณก็ไม่ได้รักผม” ธีรดนย์บดริมฝีปากหนักขึ้น แขนกอดรัดร่างแกร่งของวิศวกรหนุ่มจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน
“ใครบอก” วิธวินท์พึมพำ เสียสั่นพร่าหลุดหายเข้าไปในลำคอ หมดแรงเพราะโดนธีรดนย์โลมเล้าอย่างต่อเนื่อง
“วิธวินท์ครับ” ธีรดนย์เสียงทุ้มต่ำ ดันตัววิธวินท์ลงนอนบนเตียง “เป็นของผมนะวิธวินท์นะ”
วิธวินท์ส่ายหน้า แต่ธีรดนย์ไม่สนใจ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสตัวชายหนุ่มมากว่าแค่จับมือถือแขน ธีรดนย์หายใจหอบ ใกล้จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ มืออยากจะกระชากเสื้อผ้าของชายหนุ่มออกแล้วเปลือบกายด้วยกันทั้งคู่เพื่อสัมผัสอันลึกล้ำมากกว่านี้
ธีรดนย์หยั่งเชิงด้วยการสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดบางๆ ของวิธวินท์แล้วลูบไล้แผ่นท้องแบนเรียบแข็งแกร่ง ผิวกายของวิธวินท์เนียนลื่นน่าสัมผัส ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกแล้วจับข้อมือของคนที่ลุกล้ำเอาวไ แต่ธีรดนยืไม่ยอมหยุด ดันมือสูงขึ้นจนทาบมือลงบนแผ่นอกแน่นของวิธวินท์ปลายนิ้วเขี่ยยอดอกเบาๆ จนแข็งเป็นไต หน้าท้องบดเบียดกับบั้นท้ายแน่นๆ ของวิธวินท์ซึ่งเขาหลงไหลมาตลอดจนแทบคลั่ง
ข้างนอกโรงแรมเล็กๆ ริมถนนหลวงพายุฝนกำลังโหมกระหน่ำ ข้างในห้องพักก็ไม่ต่างกัน พายุรักกำลังก่อตัวและกำลังโหมกระพือเพราะสัมผัสเร่าร้อนทว่าอ่อนโยนของชายหนุ่มทั้งสอง ธีรดนย์พยายามกระตุ้นวิธวินท์จนอารมณ์กระเจิดกระเจิง ร่างสองร่างกอดรัดกันแน่น อากาศเย็นลงแต่ร่างแกร่งสองร่างกลับเหงื่อโชก หายใจหนักหน่วงผสมเสียงร้องครางด้วยความหฤหรรษ์ในรถรัก
“ผมขอนะวิธวินท์” ธีรดนย์เสียงกระเส่า
“อือ” วิธวินท์คราง แหงนหน้าหลับตาพริ้ม
ธีรดนย์ยิ้มกว้างอย่างถูกใจแล้วก้มลงกระซิบข้างหูของวิธวินท์ก่อนที่จะแกล้งร้องโอยเพราะโดนอีกฝ่ายตบแก้มเบาๆ
“ผมจะค่อยๆ” ธีรดนย์พูดอย่างนุ่มนวล ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหากางเกงของตัวเอง พอเห็นวางกองอยู่บนพื้นหน้าห้องน้ำจึงรีบวิ่งไปคว้าแล้วกลับมาที่เตียง ควักเอา ‘อุปกรณ์สำคัญ’ ออกมา
“คุณไปเอามาจากไหน” วิธวิณท์ถาม
“ก็...” ธีรดนย์อึดอัด จะให้บอกได้อย่างไรว่าเขาไปหาจ้างให้พนักงานโรงแรมออกไปหาซื้อมาให้ตอนที่ ‘ฆ่าเวลา’ รอให้ฝนสาดเข้ามาในห้องจนเปียก
“คือพอดีผมเผลอติดมาด้วย”
“คุณกะอยู่แล้วสิ” วิธวิณท์เบ้ปาก ทำตาค้อน
“ก็ไม่ดีหรือครับ ไม่งั้นเปลืองโลชั่นแย่” ธีรดนย์ยิ้มหวาน ตาเยิ้มด้วยอารมณ์ปรารถนา
“เจ้าเล่ห์ที่สุด เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน”
“ก็แฟนดื้อและร้ายแบบนี้ ผมก็ต้อง...”
“ใครเป็นแฟนคุณ” วิธวินท์กระชากเสียง
“ก็คุณไง” ธีรดนย์ยักคิ้ว “หรือคุณแค่คิดว่าน้ำแตกแล้วแยกทาง”
“ทะลึ่ง”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมจริงจัง ไม่ได้แค่คิดว่าจะฟันคุณแล้วทิ้งนะ” ธีรดนย์ทำหน้าจริงจัง
...เพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจนะวิธวินท์ ผมจะไม่ใช้เครื่องป้องกัน เราจะได้สัมผัสกับอย่างเป็นธรรมชาติและใกล้ชิดกันอย่างถึงที่สุด...
...แต่ถ้าจำเป็นก็มีเตรียมเอาไว้แล้ว...
“แต่ก่อนคิดใช่ไหมล่ะ”
“เปล่านะ” ธีรดนย์ส่ายหน้า “วิธวินท์ ผมรักคุณจริงๆ นะ ผมอยากจะเป็นแฟนกับคุณ มาเป็นแฟนกันเถอะ”
“แน่ใจหรือครับ” วิธวินท์หรี่ตาถาม
“แน่ใจสิ ไม่งั้นจะทำขนาดนี้หรือ”
“ทำขนาดนี้ ทำอะไร” วิธวินท์เลิกคิ้วสงสัย
“ก็...ยอมทนรอมาตั้งนานไงครับ” ธีรดนย์รู้ตัวว่าตัวเองเกลือบเผลอพลั้งปาก “แต่ตอนนี้อย่าทรมานผมต่อไปอีกเลยนะวิธวินท์”
“คุณรู้ไหม คนจะเป็นแฟนกันนี่มันไม่ง่ายนะ มันต้องมีข้อตกลงร่วมกันหลายอย่าง”
“ยังไงก็ได้” ธีรดนย์พยักหน้ายอมรับ ตอนนี้เขายอมทุกอย่าง ขอเพียงแต่ได้วิธวินท์เป็นของเขา จะให้เซ็นโอนกิจการบริษัทกับคลับให้ก็ยอม
“แล้วค่อยคุยกันนะ ตอนนี้เรามันนั่นกันก่อนเถอะ” ธีรดนย์ยิ้มกว้าง นัยน์ตาเต้นระริกด้วยความสุข เริ่มซุกไซร้ซอกคอเนียนสะอาดของวิธวินท์ซึ่งคราวนี้ยอมโอนอ่อนผ่อนตามโดยง่าย
“ถ้าคุณนอกใจผมเมื่อไหร่ ผมจะฆ่าคุณให้ตายกับมือ” วิธวินท์พูดเสียงเข้ม
“เสียใจด้วยนะวิธวินท์ ผมคงไม่ยอมให้คุณเป็นฆาตรกรหรอก” ธีรดนย์ยักคิ้ว ก้มหน้าลงมาประทับจูบบนแก้มแดงระเรื่อของชายหนุ่มที่เขารักจนหมดหัวใจ
“รักผมไหมวิธวินท์ รักผมบ้างหรือเปล่า รักซักนิดไหมครับ” ธีรดนย์ออดอ้อน มือและปากไม่หยุดนิ่ง สัมผัสร่างกายวิธวินท์อย่าหลงไหล เมื่อเห็นว่าฝ่ายที่ถูกบอกรักไม่ยอมตอบเสียทีจึงถามซ้ำแล้วซ้ำอีกจนวิธวินท์พยักหน้าธีรดนย์จึงยอมหยุดเซ้าซี้ จากนั้นก็เริ่ม ‘ปฏิบัติการรัก’ ต่อ
ในที่สุด ธีรดนย์ก็สมหวังหลังจากต้องรอคอยมานานจนแทบอ่อนใจ ตลอดเวลาเขามีแต่ความหวั่นใจ กลัวว่าจะไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้ เวลานี้ วิธวินท์นอนอยู่อ้อมกอดของเขา หมดฤทธิ์จะหนีเขาอีกแล้ว และเขาก็ไม่ต้องระดมความคิด ทำตัวเจ้าเล่ห์ หลอกล่อวิธวินท์ต่อไปอีก ส่วนเรื่องข้อตกลง ข้อกำหนด กฏ หรือระเบียบวิธีปฏิบัติในการเป็นแฟนกัน ไม่ว่าจะเรียกยังไงเขาก็พร้อมที่จะยอมรับ เพราะเขารักวิธวินท์เข้าไปเสียแล้ว
แต่ทว่า ดั่งสวรรค์แกล้ง หรือวิธวินท์แกล้งก็ไม่ทราบได้ เมื่อวิศวกรหนุ่มลดมือลงไปเกาะกุมความเป็นชายอันแข็งแกร่งของธีรดนย์แล้วพูดอะไรบางอย่างออกมาก็ทำให้คนที่กำลังดีใจเพราะสมหวังต้องตะโกนเสียงลั่นว่า
“อะไรนะ ไม่ได้นะ ไม่นะวิธวินท์ จะบ้าหรือไง” ธีรดนย์ตาโต ส่ายหน้าไปมา
“ใหญ่ขนาดนี้ ผมไม่ไหวหรอก” วิธวินท์ขมวดคิ้ว ส่ายหน้า ท่าทางหนักใจ
“อะไร ไม่เคยเลยหรือ” ธีรดนย์ขมวดคิ้วเช่นกัน
“เคย แต่ขนาดนี้ ผมไม่ไหว”
“โธ่ อย่าทำกันแบบนี้สิวิธวินท์ แบบนี้อารมณ์ค้างนะ ไหนๆ จะยอมกันแล้วก็ยอมให้ถึงที่สุดเลยสิ” ธีรดนย์ทำเสียงโอดครวญ “จะให้ทำข้างนอกได้ยังไง”
“ใช้มือกับปากก็พอแล้ว ถ้าคุณไม่เสร็จ ผมก็จะนอนหนีบขาให้ คืนนี้คืนแรก ผมให้คุณมากกว่านี้ไม่ได้หรอก” วิธวินท์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แสดงว่าคืนอื่นก็...” ธีรดนย์ทำเสียงคาดคั้น ตั้งใจจะต่อรอง
“คืนอื่นก็คืนอื่น ค่อยคุยกันอีกที แต่คืนนี้ ไม่” วิธวินท์เสียงแข็ง หน้าเข้ม “ผมกลัวเจ็บ”
...เอาก็เอาวะ ข้างนอกก็ข้างนอก แต่คนอย่างธีรดนย์ไม่ยอมง่ายๆ หรอก ซักวันจะเข้าข้างในให้ได้ และทำกันแบบไม่มีอะไรมาขวางกั้นความสุขให้รำคาญใจ...
...ร้ายจริงๆ เลยวิธวินท์ แต่ร้ายแบบนี้ล่ะเขาชอบนัก คอยดูนะ โดนธีรดนย์ปรนเปรอจนความสุขล้นทะลัก ขี้คร้านจะมาขอให้เขาทำซ้ำแล้วซ้ำอีก ตอนนั้นล่ะ ธีรดนย์จะเล่นตัวมั่ง เขาจะพูดว่า ผมจะใช้นิ้วให้ไปก่อนก็แล้วกัน วิธวินท์จะต้องรักต้องหลงธีรดนย์จนขาดธีรดนย์ไม่ได้...
“วิธวินท์ ใช้ปากให้หน่อยนะ”
“ผมปวดฟัน”
“อะไรกัน นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้”
“เดี๋ยวผมเปลี่ยนใจนะคุณธีรดนย์ หยุดบังคับกันได้แล้ว”
“ลิ้นก็ยังดี”
“หึ” วิธวินท์ทำเสียงในลำคอ ส่ายหน้าเล็กน้อย
“เฮ้อ งั้นผมทำเอง เห็นแก่ตัว ไม่ตอบแทนกันบ้างเลย ของแบบนี้มันต้องถ้อยทีถ้อยอาศัยกันสิ” ธีรดนย์แกล้งถอนหายใจ ก่อนจะเริ่มใช้ปากและลิ้นของตัวเองปรนเปรอวิธวินท์ที่สะดุ้งเฮือกแอ่นกายขึ้นทันทีเมื่อโดนสัมผัส ธีรดนย์อมยิ้ม แล้ว ‘บรรเลง’ เพลงรักอย่างสุดฝีมือ
...อืม ท่าทางคงไม่ต้อง ‘รอ’ ถึงคืนอื่นแล้วมั๊ง คืนนี้ล่ะ เขาก็จะสัมผัสวิธวินท์ให้ ‘ลึกซึ้ง’...
...มาทำให้เขารักแล้วนี่ ยังไงๆ วิธวินท์ก็ต้องเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ...
***The End, really***
-
:-[
ยังอ่านไม่จบอ่ะค่ะ
แต่อยากบอกว่า คุณ Katawoot เขียนดีมากๆ
สามารถเขียนให้พวกเจ้าชู้ดูน่ารักได้(ไง)อ่ะ...
เราชอบเรื่อง ตำรวจฯ มากเลยอ่ะ...สารวัตรธงรบอ่ะ...
ถึงจะเท่ห์น้อยกว่าอธิคม แต่น่ารักกว่า...เอิ๊กกกกๆๆ
ส่วนเรื่องนี้...ชอบนางเอก :o8:
อ่านได้แค่8(รึ 9 ตอนหว่า) กะลังพยายามอ่านให้ทันเรื่องล่าสุดอยู่อ่ะนะ
แต่เมื่อไหร่ไม่รุ... :laugh:
เปนกำลังใจให้คุณKatawootนะคะ
เขียนเรื่องแบบหนุกหนานงี้อ่ะดีอ่ะ...ชอบๆ :impress2:
-
:mc4: :m11: :m1:
จนแล้วจนรอดก็ได้ .... กันแล้วนะคะ
โหยยยยคุณธีรดนย์ขนมุกลูกล่อลูกชนมาทุกสำนัก
หมดกรุประธานสมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทยยังคะเนี่ย
คุณวินท์ยอมใจอ่อนแล้วเนอะ คือว่าเป็นการเบิกทางที่ดี
เอิ๊ก ตะล่อม ตอแหล เอ้ย ตอแยไม่เรื่อยๆล่ะ
ไม่ยอมฟูลคอร์สวันนี้ วันข้างหน้ายังมีอีกถมเถแต่ว่า...
คุณธีรดนย์จะรอได้ป่าวเหอะนั่นอีกเรื่อง รอจนตะกายข้างฝ่าไปเลยอิอิ
คู่นี้เลิศศศศศศศศศศศ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1: :man1:
คุณนาย อย่าลืมคู่คุณเต้ยนะคะ นะๆๆๆๆๆอยากอ่านๆยังไงก็จะรอนะคะ
-
แอร๊ยยยทำไมมีต่อด้วยล่ะ ตัดใจไปแล้วนะ
แต่ขอต่อได้อีกก็ดีนะคะ ขอร้อง :z3:
-
:give2: โหยยยย บทส่งท้ายเรียกรอยยิ้มได้มากมายค่ะ ... ทำไมธีรดนย์น่าหมันเขี้ยวได้ขนาดนี้น๊า
วิธวินท์ ก็น่ารักน่าเอ็นดู เล่นตัวได้มีเสน่ห์ชะมัด ... ใส่เสื้อยืดอุลตร้าแมนซะด้วย
เป็นคู่ที่สูสี เหมาะสม ปะทะคารมได้ใจ ... น่ารักอะไรเช่นนี้ :-[
+1 ให้กับตอนจบค่ะ ... น่ารักได้ใจมากกกกๆจิงๆ .... แต่จะน่ารักกว่านี้น๊า ถ้ามีตอนพิเศษอีกซักตอน อิอิ
-
กะลังอ่านคร้าบบบบ :mc4:
พี่ฮะขอนายเองที่เจ้าชู้มั้งดิคร้าบ :laugh:
-
กะลังอ่านคร้าบบบบ :mc4:
พี่ฮะขอนายเองที่เจ้าชู้มั้งดิคร้าบ :laugh:
เรื่อง สถาปนิกหนุ่ม (วุ่นนัก รุมรักคนหลายใจ) ไงครับ
นายเอกทั้งเจ้าชู้ทั้งแรด อิ อิ อิ คว้าพระเอกไปสี่คนพร้อมๆ กัน
แต่ว่าลิงก์อยุ่ไหนไม่รู้แล้ว ไปดูหมวดนิยายที่จบแล้ว หรือหมวดนิยายเรียงตามชื่อผู้เขียนนะครับ
ขอบคุณครับ
-
หุหุหุ
ในที่สุดก็...
-
อร๊ายยยย
อุตส่าห์รอคอยมานาน :haun4:
ธีรดนย์เยี่ยมสุดๆ o13
ขอบคุณพี่นายค่ะ :bye2:
-
:m1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่าอ่านครับ
...
-
o13 :กอด1: :L2:
-
เหะๆๆๆ เสร็จสนได้ :z1: :z1: :z1:
-
ขอบคุณสำหรับความชัดเจนนนพี่นาย 555
ในใจยังแอบเชียร์เต้ยอยู่เลยนะ โธ่ :L2:
-
เฮ้อ ลุ้นจนตัวโก่ง :impress2: :impress2:
-
สู้เขา..สู้เขา..อีกนิดเดียว
-
o13 o13 o13
-
อ่านเล่นเพลินๆ พอให้หายคิดถึงกันนะครับ
Love, Finally - Special
ธีรดนย์ละสายตาจากจอภาพทีวีของระบบรักษาความปลอดภัยแล้วหันหลังไปมอง 'วิศกรคอมพิวเตอร์' ที่นั่งทำงานอยู่เงียบๆ ได้กว่าชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่เข้ามาซ่อมระบบเครือข่ายในห้องควบคุม วิธวินท์ไม่พูดแม้แต่คำเดียว เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน ทำเสมือนว่าไม่มีเจ้าของคลับ The Dazzle อยู่ในห้องด้วย
“วิธวินท์ อีกนานหรือเปล่ากว่าจะเสร็จ" ธีรดนย์เดินเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วถามเสียงเบาหลังจากที่ทนยืนและนั่งอยู่เฉยๆ มานานกว่าชั่วโมง
วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วทำงานต่อ ธีรดนย์จึงเดินอ้อมไปยืนอยู่ด้านหลังของชายหนุ่ม โน้มตัวและก้มหน้าลงมาจนคางแทบจะเกยไหล่ของวิธวินท์
“ง่วงนอนแล้วนะวิธวินท์ ถ้ายังไม่เสร็จ พรุ่งนี้มาทำต่อก็ได้"
วิธวินท์ส่ายหน้าอีกครั้ง ธีรดนย์ทำท่าหงุดหงิดแล้วพูดว่า "เป็นใบ้ก็ไม่ได้เป็น จะพูดอะไรบ้างก็ไม่มีใครว่านะ"
วิธวินท์ยังเงียบเช่นเคย ธีรดนย์ลากเก้าอี้มานั่งข้างโต๊ะใกล้วิศวกรหนุ่มแล้วมองใบหน้าขาวๆ ด้วยสายตายิ้มๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“จงใจซ่อมช้าๆ เพื่อจะได้นั่งอยู่กับผมนานๆ ใช่เหรือเปล่าวิธวินท์"
“ผมไม่อยากเข้ามาที่นี่อีก เลยจะทำให้เสร็จๆ" วิธวินท์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ถ้าระบบเสียอีกคุณก็ต้องมา สัญญาการดูแลระบบระหว่างบริษัทคุณศรายุทธกับ The Dazzle ทำไว้อย่างนั่น" ธีรดนย์จงใจเน้นเสียงว่าบริษัทคอมพิวเตอร์นั้นมีศรายุทธเป็นเจ้าของคนเดียว
“สัญญาทาส" วิธวินท์พูดเสียงเบา ตามองคอมพิวเตอร์ มือพิมพ์คำสั่งบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว
“ผมไม่ได้ไปบังคับคุณอาของคุณให้เซ็นสัญญานะครับ" ธีรดนย์เน้นเสียงแสดงสถานภาพของศรายุธ "แล้วคุณภมรก็เป็นคนเสนอสัญญาให้ผมพิจารณาเอง"
“คุณบีบอายุธกักหลอกล่อภมร" วิธวินท์เงยหน้ามามองธีรดนย์แวบหนึ่งแล้วก้มหน้าทำงานต่อ
“อย่ามากล่าวหากันนะ เดี๋ยวฟ้องหมิ่นประมาทซะเลย เคยทำอะไรเจ้าเล่ห์แบบนั้นที่ไหน ผมทำธุรกิจอย่างโปร่งใส ตรวจสอบได้" ธีรดนย์ปฏิเสธ เหลือบมองนาฬิการ อีก 15 นาทีจะเป็นเวลาสี่ทุ่ม คืนนี้ค่อยข้างเงียบ ที่คลับไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเพราะธนิต มือขวาของเขาดูแลเป็นอย่างดี
คืนนี้เขายอยากจู๋จี๋กับวิธวินท์ เขาคิดถึงวิธวินท์มาก อาลัยอาวรณ์ถึงครั่งแรกและครั้งล่าสุดที่เขาได้มีอะไรกับชายหนุ่ม ผ่านมากว่าสามอาทิตย์ พ่อลิงน้อยปากแดงก็ยังไม่ยอกให้เขา 'รุกล้ำ' อีกเป็นครั้งที่สอง เหตุผลง่ายๆ ของวิธวินท์คือ 'กลัวเจ็บ'
...จะเจ็บอะไรนักหนา แกล้งยั่วให้เขาคลั่งสิไม่ว่า เขาก็สัญญาแล้วว่าจะนุ่มนวล วิธวินท์ก็เอาแต่ส่ายหัว...
...แต่คืนนี้ล่ะ เขาจะเผด็จศึกวิธวินท์ 'จริงๆ' ให้ได้ซักที ไอ้แค่จะให้ทำกันข้างนอกเหมือนครั้งแรกนั้นไม่เอาหรอก อะไรมันก็ต้องมี 'พัฒนาการ' กันบางสิ...
ธีรดนย์เดินตามวิธวินท์ออกมานอกคลับ ตรงไปยัง 'ช่องจอดรถพิเศษ' ของวิธวินท์ซึ่งเป็นช่องเล็กๆ ใกล้ทางเข้าคลับด้านหลังที่กว้างพอจอดมอเตอร์ไซด์ได้ คราวนี้วิธวินท์ล่ามโซ่มอเตอร์ไซด์ไว้กับท่อเหล็กข้างเสา ราวกับว่ากลัวรถจะหาย มิใยที่ธีรดนย์จะยืนยันว่าจะให้พนักงานดูแลเป็นพิเศษ
“ผมไปส่งนะ" ธีรดนย์พูดขณะทีเดินตามวิธวินท์ใกล้จะถึงที่จอดรถ "ไม่เคยไปส่งคุณที่บ้านซะที"
“ผมมีรถ" วิธวินท์ตอบ
“มีรถแล้วไปส่งไม่ได้หรือไง"
“ไม่เคยให้ใครไปส่ง" วิธวินท์ยักไหล่
“ก็ให้ผมไปส่งเป็นคนแรกสิ" ธีรดนย์เร่งฝีเท้าจนทันวิธวินท์ เอียงหน้ามองชายหนุ่มร่างสูงที่เดินตัวตรง ก้าวเท้าเป็นจังหวะ "เป็นแฟนกันแล้ว ต้องให้แฟนไปส่งบ้าง"
“เราเป็นแฟนกันแล้วหรือครับ" วิธวินท์เลิกคิ้ว "มีอะไรกันแค่ครั้งเดียว ต้องเป็นแฟนเลยหรือครับ"
“อ้าว พูดยังงี้ได้ไง" ธีรดนย์เสียงดัง เอื้อมมือจะไปจับแขนของวิธวินท์ "พอได้ผมแล้ว คุณจะซิ่งหนีง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ"
วิธวินท์ไม่ตอบ เบี่ยงแขนหลบธีรดนย์ ก้มลงไขกุญแจที่ล่ามโซ่มอเตอร์ไซด์เอาไว้ แล้วขึ้นนั่งคล่อมรถคู่ชีพ ทำหน้านิ่ง มองตรงไปข้างหน้า ก่อนจะหันมาพูดกับธีรดนย์ซึ่งยืนเท้าสะเอวเอียงคอมองเขาอยู่ข้างรถ
“ผมไม่ชอบคนเจ้าชู้"
“ผมลอกสติกเกอร์ประธานสมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทยออกจากกระจกหลังรถแล้ว" ธีรดนย์พูด
“คนเรา ถ้าจะมีความสัมพันธ์กันแบบคู่รัก มันก็ต้องมีบรรทัดฐาน" วิธวินท์พูดต่อ
“ผมเลิกเจ้าชู้แล้ว ตั้งแต่เจอคุณ เอ่อ ไม่ใช่สิ ตั้งแต่ผมบอกว่ารักคุณ ผมก็ไม่มีใคร"
“งั้นหรือครับ" วิธวินท์เอียงหน้า เลิกคิ้ว
“ไม่เชื่อหรือไง"
“ผมไม่ได้อยู่กับคุณตลอดเวลา จะไปรู้ได้ยังไง" วิธวินท์ยักไหล่ ทำเสียงไม่เชื่อ
“มาอยู่ด้วยกันสิ จะได้เห็นกับตา" ธีรดนย์โน้มตัว ก้มหน้าเข้ามาใกล้
“ไม่จำเป็นหรอก แค่ได้ยินมาหูเดียวก็พอจะรู้"
“หมายความว่าไง จำทำหูเบาเชื่ออะไรใครง่ายไม่ได้นะ" ธีรดนย์ขมวดคิ้ว
...เต้ยแน่ๆ เลขาของเขาดูเหมือนจะโกรธอะไรเขาซักอย่าง พักหลังทำท่าปั้นปึ่งใส่เขาอยู่บ่อยๆ เต้ยต้องโทรศัพท์ไปหาวิธวินท์เพื่อดิสเครดิตเขาแน่ๆ ตอนแรกๆ ช่วยเขาให้จีบวิธวินท์ ตั้งแต่พลาดจากศรายุทธ เต้ยก็ทำท่าแปลกๆ...
“วิธวินท์ ผมช่วยไม่ได้นะถ้ามีคนมาหลงเสน่ห์ผม คุณก็รู้ว่าผมทั้งหล่อทั้งรวยทั้งเร้าใจ ใครๆ ก็อยากได้ผม" ธีรดนย์พูดหน้าตาเฉย
“หลงตัวเอง คุณนี่หลงตัวเองไม่เคยเลิก" วิธวินท์ส่ายหน้า
“อย่าเบี่ยงเบนประเด็นสิ" ธีรดนย์ไม่สนใจที่โดนว่า "ของแบบนี้ปรบมือข้างเดียวไม่ดัง แม้จะมีใครมาให้ท่าผม ผมก็ไม่สน บอกแล้วไงว่าเลิกหมดแล้ว ผมอยากจะปรบมือกับคุณคนเดียว"
วิธวินท์ถอนหายใจแล้วติดเครื่องมอเตอร์ไซด์ ในใจก็เตือนตัวเองว่าเขาไม่อยากเสี่ยง เขาไม่กล้าเสี่ยง เสี่ยงกับธีรดนย์คนเจ้าชู้ ธีรดนย์คนเจ้าเล่ห์ ธีรนดนย์คนที่ทำทุกวิถีทางเพื่อนให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
“วิธวินท์" ธีรดนย์เอื้อมมือมาจับกระจกมองหลังของ BMW สีน้ำเงินของวิศวกรคิ้วเข้มแล้วพูดว่า "คุณห้ามไม่ให้คนมาสนใจผมไม่ได้นะ บางคนเขาต้องการผมเพราะผลประโยชน์ จะมาบอกว่าผมยังไม่เลิกเจ้าชู้หรือมีคนอื่นเพราะมีคนมาตื๊อผม จะเหมาเอาแบบนั้นมันไม่แฟร์นี่นา ผมยังไม่หึงคุณกับภมรเลย"
“จะบ้าหรือ ผมกับภมรเป็นเพื่อนกัน" วิธวินท์ส่ายหน้า
“คุณศรายุทธผมก็ไม่หึง เห็นไหมล่ะ"
...หึงจะตาย ทำงานอยู่ด้วยกันทุกวัน หึงจนจะหน้ามืออยู่แล้ว ยิ่งวิธวินท์ยอมฟังศรายุทธคนเดียวเขายิ่งระแวง...
“ผมกับอายุทธไม่มีอะไรกัน"
“กับบารมีผมก็ไม่หึง"
...อยากฆ่าบารมีทิ้งจริงๆ จะได้ไม่มีหอกข้างแคร่ให้กังวลใจ ไม่รู้วันดีคืนดีบารมีจะหวนกลับมายุ่งกับวิธวินท์หรือเปล่าก็ไม่รู้...
“บารมีกับผมก็เป็นเพื่อนกัน เราไม่ได้มีอะไรกัน ไม่เคยมีอะไรกัน" วิธวินท์ถอนหายใจดังๆ
“ผมกำลังจะบอกคุณว่า คนจะเป็นแฟนกันมันต้องเชื่อมั่นในกันและกัน คุณจะมาหาว่าผมไม่เลิกเจ้าชู้ไม่ได้เพียงเพราะว่ามีคนมาเกาะแกะผม ซึ่งผมห้ามคนเหล่านั้นหมดทุกคนไม่ไหวหรอก คุณก็รู้ว่าเสน่ห์ดึงดูดใจของผมมันแรง"
“พอเถอะ" วิธวินท์ส่ายหน้า
“ทำไม จะหาว่าผมหลงตัวเองอีกล่ะสิ ผมก็ว่าไปตามเนื้อผ้า" ธีรดนย์ยักไหล่
“ผมจะกลับบ้าน" วิธวินท์ตัดบทเสียงเรียบแล้วขยับรถ
“ผมจะตาม หนีได้หนีไป ยังไงวันนี้จะไปส่งที่บ้านให้ได้ ถึงไม่ได้ขับรถไปส่งก็จะขับรถตามก้นงอนๆ ไปส่ง" ธีรดนย์พูดแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์ เมื่อมีคนรับสายจึงสั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด้วยเสียงดังฟังชัด จงใจให้วิธวินท์ได้ยิน
“นั่นใครพูด อ้อ มานพหรือ นี่ผมธีรดนย์ อย่าเพิ่งให้รถมอเตอร์ไซด์บีเอ็มสีน้ำเงินออกไปนะ จนกว่ารถผมจะถึงป้อมยาม"
“คุณธีรดนย์" วิธวินท์โวยวาย
“รอกันก่อนสิ ให้ผมขึ้นรถก่อนคุณค่อยออกรถได้" ธีรดนย์ยกนิ้วชี้ขึ้นตั้งตรง ส่ายไปมาหน้าวิธวินท์ เป็นสัญญาณว่าให้ชายหนุ่มรอ ขณะที่เขาเดินถอยหลังไปอย่างระมัดระวัง วิธวินท์เร่งเครื่องมอเตอร์ไซด์แต่ก็ยังไม่ออกตัว ธีรดนย์ตะโกนเรียกชื่อชองชายหนุ่มพร้อมกับทำหน้าขึงขัง ก่อนจะหันหลังวิ่งเหยาะๆ ไปที่รถและเปิดประตูพอร์ช 911 ของตัวเองอย่างรวดเร็ว ในจังหวะเดียวกัน ในจังหวะเดียวกันกับที่ธีรดนย์ปิดประตูรถ วิธวินท์ก็ทะยานBMW ออกจากช่องจอด ตรงไปยังด้านหน้าคลับ โดยมีพอร์ชคันงามตามไปติดๆ
“มานพ ขอดูบัตรมอเตอร์ไซด์ด้วยนะว่าเขาแลกบัตรหรือเปล่่า ถ่วงเวลาเอาไว้ ถ้าผมยังไปไม่ถึงป้อมอย่าเพิ่งให้มอเตอร์ไซด์บีเอ็มสีน้ำเงินออกถนนใหญ่เด็ดขาด" ธีรดนย์สั่งการขณะเร่งความเร็วตามวิธวินทื
...ถึงคอนโดเขาจะบุกเข้าให้ห้องให้ได้ อยากท้าทายธีรดนย์มากใช่ไหมพ่อลิงน้อย คืนนี้ล่ะต้องเสร็จธีรดนย์แน่ๆ ธีรดนย์คนรูปหล่อจะทำ 'ฟูลคอร์ส' ให้ดู เอาให้ลืมไม่ลงเลยทีเดียวล่ะ...
*****
-
วุ้ย! ได้อ่านตอนพิเศษแล้ว
สู้ ๆ นะท่านประธานชมรมฯ
มาต่อให้จบนะคะ :L1:
-
โหย........เอาอีกเเละคู่นี้..เมื่อไหร่จะหวานเจี๊ยบซะทีเนี่ย..สู้ๆๆๆ
-
:laugh: เรื่องนี้ มันจบไม่ลงจริง ๆ แฮะ
ก็พ่อลิงปากแดง น่ารัก น่าหยิก น่าฟัด ขนาดน๊าน
สงสัยว่า ถ้ามิชชั่นของธีรดนย์ยังไม่สำเร็จ ก็คงได้ตามอ่านตอนพิเศษกันไปเรื่อยๆแน่เลย :-[
+1 ค่ะ ชักหลงรักคู่นี้ซะแล้วค่ะ
-
ค้าง อย่างรุนแรง มาต่อ ด่วย เร ยย ย :serius2:
อยาก อ่าน หวานๆๆ ๆ
:z3:
-
อะรายยยยยยย
สั้นจังวุ้ย :o12:
อ่านแล้วยิ่งคิดถึงนะสิ
.
.
.
รอ
ปล.ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้า :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อะไรกัน คุณเต้ยของคนอ่านโดนฟันแล้วฟันเลยรึเนี่ย
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดคุณอายุธไร้น้ำยาแย่ๆๆๆแค่นี้ก็ทำให้คุณเต้ยมาเป็นของตัวเองอย่าง
เด็ดขาดไม่ได้ ชิส์จะ :beat: ใครดีระหว่าง คนแต่งกับคนโพส หรือคุณอายุธกัน :a14: :a14:
ส่วนคุณธีรดนย์ หึหึ แค่เอาสติกเกอร์ออกก็ถือว่าลงจากตำแหน่งแล้วรึคะ
คิดง่ายๆแบบนี้ คงเรียนมะจบคอร์สกับคุณวินท์ทั้งชาติแหละชิส์
มีการห้ามคนอื่นมายุ่งกับตัวเองไม่ได้ แต่ตัวเองสาบานต่อหน้าขวดเหล้า
ว่าเลิกเจ้าชู้แล้วจริงๆ เอิ๊กซ์ บอกแบบนี้คงได้แต่มองล่ะวะไอ่ก้นขาวๆงอนๆเนี่ย :m14:
มีอำนาจแต่ในอาณาจักรของตัวเองนั่นแหละว้า เอิ๊กซ์
พอออกจากถ้ำก็ลูกแมวเห็นๆ
+1 จัดให้คะ
จะเอาคุณเต้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ดิ้นๆๆๆๆๆๆๆ o9 o9 o9
-
:-[ ว้ายยยย
ยังมีอีกเหรอคร้า...
สเปเชียลเยอะๆเลยคร่า....ชอบบบบบบบบบบ
-
หลงรักคู่นี้ซะแล้ว
+1 นะครัฟ
-
หลงรักคู่นี้ซะแล้ว
แล้วไม่รักผู้เขียนซักนิดเลยหรือครับ
-
น่ารักมากเลยคะ คู่นี้ :z2:
ถึงพริกถึงขิง กินกันไม่ลงเลยจริง
หลงรักคู่นี้ซะแล้ว
แล้วไม่รักผู้เขียนซักนิดเลยหรือครับ
ใครไม่รัก แต่เค้ารักนะ ~~~~ :กอด1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งชอบวิน น่ารักไปไหนเนี่ย
อิอิอิ *
-
:serius2:
อ๊ากกกก พี่นายอะมาไม่บอก
กดบวกให้กำลังใจวินครับ
-
เพิ่งอ่าน เกมหัวใจ " เพื่อนรักหักเหลี่ยมรัก " จบเอง....
อยากบอก พี่นายว่า ตั้งเเต่อ่านนิยาย ในบอร์ดมา....
นู๋ รู้สึกดั้ยว่า เรื่องของพี่ เป็น นิยาย ที่เป็น นิย๊ายยย....นิยาย จิงจิง....
ชอบอ่ะค่ะ.....รักทุกตัวละคร....รัก อนุภาพ อธิคม อาวุธ ธงรบ อาทิตย์ ภีรวัส อิสรา แทน กฤษณะ ภูวนัย
รักทูกกกกโค้นนนนน.....อ้าวววว ลืม....รัก พี่นาย ด้วย....เกือบปัย...แหะๆ....
-
o13 เป็นน้องใหม่จ้า
อ่านจนจบแล้วชอบจัง ไม่สามารถคาดเดาเรื่องได้เลย ลุ้นตลอดว่าจะจบอย่างไร
สนุกมาก ชอบคุณเต้ยอะ ตอนSpecial หน้าขอคุณเต้ยได้ไหมคะ จะรออ่านจ้า
-
ขอบคุณครับ
เดี๋ยวมีตอนจบที่เป็นตอนจบจริงๆ ของเรื่องนี้ครับ ขอเวลาพิมพ์หน่อย ตอนนี้ขอไปซิ่งมอเตอร์ไซด์และโยคะซะก่อน
นิยายผมเป็นนิยายจริงๆ ครับ เพ้อฝัน ฝันเฟื่อง ขอหลุดไปจากโลกมนุษย์ซักหน่อยเถอะ ทุกวันเจอแต่เรื่องเครียดๆ อยู่แล้ว
แต่นิยายที่ออกแนว realism ก็มีนะครับ แต่ไม่กล้าโพส กลัวคนอ่านร้องให้ไม่มีความสุข
-
มานอนรอคุณนาย สงสัยต้องค้างคืนเสียแล้ว
อย่าลืมให้ผู้พันธงรบสมหวังเสียที ถูกคุณนายลงโทษนานแล้ว พอได้แล้วมั้ง
ขอให้วิดยานิพน เขียนได้ลื่นไหล สมองแล่นปราดเหมือนพล๊อตนิยายนะคร๊าบ
-
Wittawin Chapter 36 - Epilogue
เมื่อก้าวขึ้นถึงบันไดขั้นบนสุดของชั้นสองอาคารสำนักงานบริษัท Network Solutions ธีรดนย์ก็ชะงักเพราะเห็นวิธวินท์เดินหน้าบึ้งออกมาจากประตูห้องทำงาน วิศวกรหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองธีรดนย์แวบหนึ่งแล้วเหวี่ยงเป้สีดำขึ้นพาดบ่า พลางเดินลงส้นเท้าหนักๆ ตรงมาที่บันได
“โกรธอะไรใครหรือวิธวินท์ มีอะไรหรือเปล่า" ธีรดนย์ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วหยุดชั่วครู่ประหนึ่งจะรอให้ธีรดนย์ซึ่งยืนขวางบันไดไว้ขยับเปิดทางให้
“ใครรังแก บอกผมมาเดี๋ยวนี้ ผมจะจัดการให้"
“อายุธ" วิธวินท์พูดสั้นๆ แล้วพยายามเบียดตัวผ่านธีรดนย์
...ศรายุธทำอะไรพ่อลิงน้อยของเขา บังอาจมาข่มเหงวิธวินท์หรือนี่ ต้องเจอกันหน่อยแล้ว...
“รออยู่นี่นะ เดี๋ยวจัดการให้" ธีรดนย์บอกวิธวินท์ ชี้มือลงที่พื้นให้อีกฝ่ายรอแล้วรีบเดินเข้าไปในออฟฟิสของบริษัท จุดหมายคือห้องทำงานของศรายุธ อาหนุ่มของวิธวินท์ ชายหนุ่มซึ่งตอนนี้เขาถือว่าเป็น 'แฟน' ของเขาแล้ว แม้วิธวินท์มักจะทำเป็นไม่รับรู้เท่าไหร่นัก
“ผมแค่ห้ามไม่ให้นอนค้างที่ออฟฟิส แล้วบอกให้เก็บของออกจากโซฟาเพราะภมรบ่นว่าเขาไม่ได้นั่ง สองคนนี้ทะเลาะกันเหมือนเด็ก" ศรายุธอธิบายเนิบนาบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าเคร่งขรึมเมื่อธีรดนย์เปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วถามเสียงห้วนว่า 'คุณอา' รังแกอะไร 'คุณหลาน'
“คุณธีรดนย์ครับ ผมจะไปรังแกอะไรวินท์" ศรายุธส่ายหน้า "วินท์เป็นหลานผมซึ่งผมต้องคอยดูแล"
“อย่าดูแลเกินหน้าที่ก็แล้วกัน" ธีรดนย์ย้ำ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่ค่อยจะไว้ใจศรายุธเท่าใดนัก "วิธวินท์บอกว่าคุณรังแกเค้า"
“คุณโดนหลอกแล้วล่ะ" ศรายุธยิ้มเยาะมุมปาก ธีรดนย์สังเกตว่าตั้งแต่เขาแสดงออกอย่างเปิดเผยว่าเป็นแฟนวิธวินท์ ศรายุธก็ดูท่าทางไม่ค่อยเกรงเขาเหมือนครั้งที่รู้จักกันแบบที่เขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัท
...ตอนนี้คงคิดว่าธีรดนย์เป็นหลานเขยละสิ จะมาทำตัวเป็นอาเขาอีกคนหรือยังไง...
“หมายความว่ายังไงโดนหลอก" ธีรดนย์ถามเสียงเข้ม
“คุณรีบตามไปเถอะ วินท์หลอกให้คุณเข้ามาเอาเรื่องผม ป่านนี้ก็คง...”
ธีรดนย์ไม่รอฟังจนจบ หันหลังขวับวิ่งออกจากห้องทำงานของศรายุธและกระโดดลงบันไดทีละสองขั้น ผลักประตูด้านหน้าออกไปยังฟุตบาธริมถนนโดยเร็วจึงทันได้เห็นท้ายรถมอเตอร์ไซด์ของวิธวินท์อยู่ลิบๆ
...ร้ายจริงๆ ทำกับแฟนได้ลงคอ อุตส่าห์จะมาชวนไปทานข้าว ยังจะหนีอีก...
ธีรดนย์วิ่งไปที่รถ ในใจมุ่งมั่นอย่างเต็มที่ว่าจะต้องตามวิธวินท์ให้ได้ วันนี้ถนนโล่งมาก วิธวินท์จะไปไหนรอด จะหนีพอร์ช 911GT 245 แรงม้าของเขาได้ก็ให้มันรู้ไป
...จับตัวได้จะบีบคอถามซะเลยว่าทำไมชอบให้เขาตามไล่จับดีนัก แล้วที่โดนไล่ไม่ให้นอนออฟฟิสถ้าไม่มีที่นอนก็ไปนอนเพนท์เฮาส์ของเขาก็ได้...
...ธีรดนย์จะกล่อมให้หลับคาอก...
ธีรดนย์ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็ทันมอเตอร์ไซด์ของวิธวินท์ แต่อดคิดไม่ได้ว่า 'พ่อลิงน้อยขาซิ่ง' คิ้วเข้มปากแดงคนนี้ลดความเร็วลงเพื่อให้เขาตามทัน วิธวินท์ตีคู่กับพอร์ชสีบรอนซ์ของเขาไปจนใกล้ถึงทางแยกแล้วชะลอรถจอดข้างทาง ถอดหมวกนิรภัยออก กอดเอาไว้กับอก และนั่งรอบนเบาะบีเอ็มดับบลิวสีน้ำเงินคันเก่ง ธีรดนย์จอดรถแล้วเดินลงไปหา ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร วิศวกรจอมซิ่งก็พูดขึ้นว่า
“คุณจะตามมาทำไม เกะกะถนน"
“แล้วจะหนีทำไมล่ะพ่อคนเก่ง สนุกนักหรือไง" ธีรดนย์หน้าเข้ม ยกมือขึ้นเท้าสะเอวเอียงคอพูดกับ 'พ่อคนเก่ง'
“ผมหิวข้าว จะรีบไปกินข้าว" วิธวินท์ยักไหล่
...หนีธีรดนย์สนุกจะตาย สนุกพอๆ กับหนีตำรวจเวลาถูกไล่จับความเร็ว...
“แล้วทำไมต้องโกหกว่าอารังแก" ธีรดนย์เอาเรื่อง
“ผมไม่ได้โกหก คุณถามเองว่าใครรังแก ตอนนั้นผมกำลังฉุนอายุธ ก็เลยพูดไปไม่ทันได้คิด"
“นี่วิธวินท์" ธีรดนย์เดินเข้ามาใกล้ "ถ้าไม่มีบ้านอยู่ก็มาอยู่กับผมเถอะ"
“ผมเช่าหอพัก มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง"
“แล้วทำไมชอบไปนอนออฟฟิส"
“แอร์เย็น" วิธวินท์ตอบสั้นๆ
ธีรดนย์ถอนหายใจ บางทีเขาก็ไม่เข้าใจวิธวินท์เท่าใดนัก วิธวินท์ดูเป็นผู้ใหญ่ บุคลิกเงียบขรึม พูดน้อยและนิ่ง เป็นตัวของตัวเอง แต่ดูอีกทีก็เหมือนเด็กดื้อไม่ยอมโต ซ่าส์และเป็นนักเลงพอตัว กล้าได้กล้าเสีย แต่ในขณะเดียวกันก็ดูเหมือนสับสนอะไรบางอย่าง
“แอร์บ้านผมเย็นมาก จะเปิดให้เย็นเฉียบจนหนาวสะท้านเหมือนขั้วโลกเหนือยังได้" ธีรดนย์อวด "ลองไปดูซักครั้งสิแล้วจะชอบ มีสระว่ายน้ำด้วยนะ ปรับอุณหภูมิร้อนเย็นได้ด้วย ห้องผมชั้นบนสุด เดินออกจากห้องนอนก็เป็นระเบียงกว้างมีสระว่ายน้ำลอยฟ้าเลยล่ะ มองลงมาเห็นแสงสีกรุงเทพฯ อยากไปไหมวิธวินท์"
วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้นเสียงราบเรียบ "คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ ผมจะไปหาอะไรกิน"
“ทานด้วยกันสิ ผมมาชวนไปทานข้าวเย็น คิดถึง" ธีรดนย์เสียงอ่อนลง นัยน์ตาบ่งบอกความรู้สึก "ผมจองโต๊ะที่ร้านลองเดอวูเอาไว้แล้ว วันนี้เชฟจากฝรั่งเศสมาทำอาหารพิเศษให้ทาน"
“ผมจะกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดท่าน้ำ" วิธวินท์ส่ายหน้า "ไม่ต้องจองที่ให้ยุ่งยาก"
“วิธวินท์" ธีรดนย์ทำเสียงอ่อนใจ "เชฟจากฝรั่งเศสเชียวนะ เขาบินมาแค่สามวัน คนอยากทานอาหารฝีมือเขาต้องเข้าคิวรอเลยรู้หรือเปล่า ไม่ใช่ใครจะได้ทานด้วย นี่เขาส่งบัตรเชิญให้เฉพาะผู้บริหารบริษัทใหญ่ๆ เท่านั้นนะถึงจะมีสิทธิ์ได้จองโต๊ะ พลาดคราวนี้ต้องบินไปถึงฝรั่งเศสถึงจะได้ทาน"
“ก๋วยเตี๋ยวเปิดขายทุกวันเช้าถึงค่ำ จะกินเมื่อไหร่ก็ได้ แค่เดินเข้าไปนั่ง" วิธวินท์ยกหมวกนิรภัยกำลังจะสวมศีรษะ ธีรดนย์รีบยกมือขึ้นใช้นิ้วชี้ดันปลายหมวกของชายหนุ่มเอาไว้ยังไม่ให้สวม แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้และพูดว่า
“วิธวินท์ ผมเหงามาก ทำแต่งาน เครียดแทบตาย สมองใกล้จะระเบิดอยู่แล้ว แค่อยากจะทานข้าวกับคุณในบรรยากาศเงียบๆ อาหารอร่อยๆ ที่ผมโปรดปราน ช่วยสงเคราะห์ให้คลายเหงาหน่อยเถอะนะ ถือซะว่าทำบุญ ขอร้องล่ะ" ธีรดนย์ทำหน้าหงอยๆ "พรุ่งนี้ผมจะขอไปทานก๋วยเตี๋ยวเป็ดกับคุณบ้าง แบบว่าถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน นะวิธวินท์นะ"
...เสร็จธีรดนย์ เห็นสายตาลังเลของวิธวินท์แล้วคราวนี้พ่อลิงน้อยต้องใจอ่อนไปทานข้าวกับเขาแน่ อ้อนต่ออีกซักหน่อย แค่นี้ก็เรียบร้อย...
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ก๋วยเตี๋ยวเป็ดกับอาหารฝรั่งเศษเชียวนะคุณวินท์
ไม่ใจอ่อนไปทานเป็นเพื่อนคุณแฟนหน่อยเหรอ
หนีไปโน้นนี่อยู่เนี่ย ไม่เหนื่อยรึไงหรือที่หนีไปไหนทั่วอ่ะ
เพราะรู้เต็มอกว่ามีคนตามมาพะเน้าพะนอคะเนี่ย
แหมๆๆๆๆ ท่าทางแอร์ที่ออฟฟิศจะเย็นมากกว่าที่อื่นๆนะคะ
ถึงได้ิติดใจนัก จนขนาดคุณอาไล่แล้วไล่อีกก็ไม่ยอมไป
อายุธขาไม่ต้องไล่หรอกคะดูท่า อยากจะมีคนลักพาตัวไป
นอนในบ้านที่แอร์เย็นจนเข้ากระดูกอยู่รอมร่อแล้ว
เฮ้ออออ อิคุณธีรดนย์อยากกินเกี๊ยวเป็ดของคุณวินท์เปลี่ยนบรรยากาศชิมิคะ
:กอด1: :กอด1:
ปล. รักคุณเต้ย รีเควสคุณเต้ยนะคะ พรีสสสสสสสสสสสสสสสสส :call: :call:
-
คุณดนย์น่ารักอะ
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกใช่ปะ
-
:o8:
พี่นายอะ
อยาก :กอด1:คนแต่งจอมขยัน
-
อยากไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดท่าน้ำกับ วิธวินท์:laugh:
ปอลอ อาหารฝรั่งเศษมันเลี่ยน คุณธีรดนย์ ครั้งหน้าลองชวนไปกินส้มตำสิ o18
o13 คุณนายขยันจริงๆๆๆชอบๆๆ
-
อ้อนอีก..อ้อนอีก :impress2: :impress2: :impress2:
-
:-[ ลิงน้อยใจอ่อนซะที
-
ดนย์ตื้อวินธ์สุดใจจริงๆ อ้อนไว้อย่างนี้แหละดีแล้ว วินธ์อ่อนลงมาเยอะแล้ว ที่สำคัญถ้าได้เค้าทั้งตัวและหัวใจแล้วต้องหยุดเจ้าชู้อย่างเด็ดขาดนะดนย์
-
อยากไปด้วยจังงงงงงง ,,
-
อยากไปด้วยจังงงงงงง ,,
จาไปขัดคอเขาทำมาย (ไปกับผู้เขียนดีกว่า จะพาซิ่งมอเตอร์ไซด์ไปกินปลาช่อนเผาเกลือที่สวนอาหารริมทุ่งแล้วไปส่งถึงบ้าน) :pigha2: :z1: o18
ในที่สุดเรื่องนี้ก็จบอย่างแฮ้ปปี้เอ็นดิ้งแบบสุดๆ ซะที
ต่อ
...เสร็จธีรดนย์ เห็นสายตาลังเลของวิธวินท์แล้วคราวนี้พ่อลิงน้อยต้องใจอ่อนไปทานข้าวกับเขาแน่ อ้อนต่ออีกซักหน่อย แค่นี้ก็เรียบร้อย...
วิธวินท์หันไปมองคนทำท่าเก้ๆ กังๆ ขณะที่นั่งลงยนเก้าอี้ไม้ตัวเตี้ยๆ หน้ารถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวเป็ดริมท่าน้ำ เมื่อวานเขายอมไปทานอาหารฝรั่งเศสกับธีรดนย์ที่ร้านหรู วันนี้ธีรดนย์จึงมาทานก๋วยเตี๋ยวรสเด็ดกับเขา
“สะอาดหรือเปล่านี่วิธวินท์ ดูท่าทาง เอ่อ...” ธีรดนย์หันไปมองรอบๆ ทำหน้าผะอืดผะอม
“คุณอยากกินเองนะ" วิธวินท์ยักไหล่ เบือนหน้าออกไปมองด้านข้าง แอบทำหน้าขำๆ ธีรดนย์แต่งตัวเนี๊ยบ แม้จะถอดเสื้อสูทและเน็คไททิ้งไว้ในรถ แต่ชายหนุ่มรูปหล่อที่ภูมิใจในรูปลักษณ์ของตัวเองนักหนาก็ดูไม่ค่อยเข้ากับสถานที่รับประทานอาหารเย็น
“เฮ่ย รองเท้าเปื้อน" ธีรดนย์ก้มหน้าลงมองรองเท้าตัวเอง "เมื่อกี้ผมเห็นแมลงสาบด้วยล่ะ"
“เจ้านี้อร่อย" วิธวินท์อวดสรรพคุณ "ขายมาสามสิบกว่าปีแล้ว"
“ขอให้อร่อยจริงเถอะ ถ้าไม่อร่อยล่ะน่าดู"
“ถ้าไม่อยากกินก็ไปนั่งคอยในรถก็ได้นะครับ" วิธวินท์พูด
“อยากสิ" ธีรดนย์ทำตาค้อนๆ "ขี้งอนจังเลย"
“ลองกินอะไรแบบนี้บ้าง จะได้มีภูมิต้านทานเชื้อโรค"
“ทานเสร็จแล้ว ไปนอน เอ๊ย นั่งคุยกันที่คอนโดคุณนะ" ธีรดนย์เปลี่ยนเรื่อง อมยิ้มให้วิธวินท์
“เมื่อวานผมไม่ได้ไปคอนโดคุณ ไม่เห็นต้องทำเป็น แบบว่าถ้อยทีถ้อยอาศัยกันนี่นา" วิธวินท์ท้วง เน้นเสียงเมื่ออ้างอิงถึงคำพูดที่ธีรดนย์เคยพูด
“บ้านผมไม่เรียกว่าคอนโด" ธีรดนย์เอียงหน้า มองวิธวินท์ด้วยหางตา แล้วทำเสียงภูมิใจ "เขาเรียกว่าเพนท์เฮาส์"
“อ๋อ บ้านที่ทาสี" วิธวินท์พยักหน้า ทำเป็นเข้าใจ
“ผิด เพนท์เฮาส์ ไม่ใช่เพนท์เฮาส์" ธีรดนย์พยายามออกเสียงคำสองคำให้ต่างกัน ก่อนจะถอนหายใจแล้วยิ้มขำๆ
“ก็ไม่เห็นมันต่างกัน" วิธวินท์ยักไหล่ "บ้านใครก็ทาสีทั้งนั้นล่ะ
“ผมอยากเห็นว่าคุณอยู่ยังไง ทำไมชอบไปนอนออฟฟิสให้คุณอาหน้าจืดดุอยู่บ่อยๆ" ธีรดนย์ทำเสียงอ่อนโยน
“อายุธไม่ได้ดุ"
“ไล่ก็ได้เอ๊า"
“ไม่ได้ไล่" วิธวินท์เถียง "แค่บอกให้กลับไปนอนบ้าน"
“กวนจริงๆ เลย" ธีรดนย์เบ้ปาก แล้วหันไปมองเด็กสาวซึ่งเดินเข้ามาถามว่าเขากับวิธวินท์จะสั่งเครื่องดื่มอะไร
“ขอไวน์แดง ชาโตว์ เลอบลัว" ธีรดนย์ตอบ
“แฟนต้าน้ำแดงกับโค้ก" วิธวินท์พูดแทรกขึ้นมาแล้วเบ้ปากใส่ธีรดนย์ "ที่นี่รถเข็นข้างทางนะครับ ไม่มีเครื่องดื่มหรูๆ แบบนั้นหรอก"
“ไม่เข้าใจอารมณ์ขันของผมหรือไง เห็นหน้าเด็กคนเมื่อกี้หรือเปล่า เอ๋อไปเลยล่ะ" ธีรดนย์หัวเราะชอบใจ
“ตลกจัง" วิธวินท์ชมด้วยใบหน้าและน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“วิธวินท์" ธีรดนย์เรียกอีกฝ่ายด้วยเสีียงอ่อนโยน "ผมอยากทานข้าวเย็นกับคุณทุกวัน แบบที่ชวนกันไปดีๆ ไม่ต้องให้ขับรถไล่ตาม แต่ก็ไม่ใช่นั่งริมถนนหน้ารถเข็นก๋วยเตี๋ยวแบบนี้ทุกวันนะ นานครั้งๆ น่ะได้ แต่ว่า...”
“ผมก็ไปกินในร้านอาหารหรูๆ ทุกวันไม่ได้เหมือนกัน" วิธวินท์พูดสวนขึ้นมา
“ผมจ่ายเอง ผมมีเงินจ่าย" ธีรดนย์ตอบ
“รู้แล้วว่ารวย" วิธวินท์ส่ายหน้าให้คนรวย "แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น"
“ประเด็นคืออะไรล่ะ" ธีรดนย์เลิกคิ้ว "ประเด็นคือคุณพยายามเลี่ยงผมใช่ไหม แต่ประเด็นของผมก็คือเรื่องการทานอาหารด้วยกัน บางทีเราไปทานในร้านหรู บางทีเราไปทานร้านธรรมดา ทานในห้าง หรือรถเข็นข้างถนนแบบนี้ ซื้อใส่ถุงไปทานที่บ้าน ใส่ตะกร้าไปทานปิกนิก ทำอาหารกันเอง เข้าใจไหมวิธวินท์ ที่ผมกำลังสื่อสารกับคุณอยู่นี่ เข้าใจผมหรือเปล่า"
“คุณทำอาหารเป็นหรือไง" วิธวินท์เอียงหน้าถาม เลิกคิ้วข้างเดียว
“เลิกคิ้วข้างเดียวเป็นด้วยหรือวิธวินท์ ไม่เคยเห็นทำมาก่อนเลย" ธีรดนย์ยิ้มกว้าง "ไหนทำให้ดูอีกทีซิ น่ารัก"
“คุณธีรดนย์" วิธวินท์ขมวดคิ้ว เรียกอีกฝ่านเสียงเข้ม "คุณนี่จริงๆ เลย"
“ผมทำอาหารไม่เป็นหรอก แต่ถ้าอยากทานอาหารฝีมือผม ก็จะไปหัดทำซักสองสามอย่าง ผมรู้จักโรงเรียนทำอาหารฝรั่งเศส ค่าเรียนไม่กี่หมื่นหรอก ผมจะไปลงเรียนซักเดือนเพื่อมาทำให้คุณทาน ไม่เห็นหรือว่าผมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคุณขนาดไหน ขอชีวิตบางส่วนของคุณให้ผมบ้างสิ จะมัวแต่สร้างกำแพงกั้นผมอยู่ทำไม คุณยังกลัวอะไรอยู่อีกวิธวินท์"
วิธวินท์อึ้ง ไม่นึกว่าจู่ๆ ธีรดนย์จะทำหน้าและเสียงจริงจังขึ้นมา
...สร้างกำแพงและกลัวยังงั้นหรือ จริงหรือเปล่า เขากลัวที่จะมีความสัมพันธ์กับธีรดนย์แบบคนรักใช่ไหม...
...แน่ล่ะ ประวัติธีรดนย์โชกโชนแบบนี้ ใครไม่กลัวก็บ้าแล้ว...
...แต่ธีรดนย์เปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นแทบจะเป็นคนละคนกับตอนที่เขาเจอครั้งแรกๆ ยกเว้นเรื่องหลงตัวเอง ขี้โอ่ จะเอาอะไรให้ได้ดังใจ และเจ้าเล่ห์ ที่ยังคงเหมือนเดิม...
ก๋วยเตี๋ยวสองชามวางลงตรงหน้า กลิ่นหอมฉุย ธีรดนย์ยังคงเอียงหน้ามองวิธวินท์อยู่ไม่วางตา วิศวกรหนุ่มหน้าขาวเอื้อมมือไปหยิบช้อนและตะเกียบส่งให้ธีรดนย์ แต่ฝ่ายนั้นกลับไม่รับไป
“วิธวินท์ เราสองคนไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้วนะ" ธีรดนย์เสียงอ่อนโยน หยิบช้อนและตะเกียบจากกล่องที่อยู่ด้านขวามือของตัวเองส่งให้วิธวินท์ "คุณเข้ามาในชีวิตผม ซึ่งผมเต็มใจและดีใจมาก และผมอยากเข้าไปในชีวิตคุณบ้าง"
“กินเถอะครับ เดี๋ยวจะเย็น" วิธวินท์รับช้อนและตะเกียบจากธีรดนย์ ขณะที่อีกฝ่ายก็รับสิ่งเดียวกันไปจากมือของเขา
“กินเสร็จแล้วไปนั่งคุยกันนะ" ธีรดนย์พูดเบาๆ ก้มหน้ามองชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง ไม่กี่วินาทีวิธวินท์ก็ได้ยินเสียงอุทานขึ้นมาว่า "ร้อนฉิบหาย ไหนบอกว่าเดี๋ยวเย็น"
“ขอเดินย่อยอาหารก่อน แถวนี้ลมเย็นดี"
“บ้านผมก็แอร์เย็น เพนท์เฮาส์เลยนะวิธวินท์ เพนท์เฮาส์ที่หมายถึงชั้นบนสุดของตึก แล้วตึกนี้ก็สูง 77 ชั้น เดินออกจากระเบียงห้องนอนก็เป็นสระว่ายน้ำลอยฟ้าเชียวล่ะ ลมเย็นยิ่งกว่าข้างถนนเสียอีก" ธีรดนย์ 'อวด' ที่พักของตัวเองอีกครั้ง "มีทีวีแอลอีดีจอยักษ์ด้วย ขนาด 52 นิ้ว เครื่องเสียงนากาชิม่าซุปเปอร์ดิจิตอลเซอร์ราวด์ ชอบดูทีวีไม่ใช่หรือ ดูดีวีดีก็ชัด แผ่นบลูเรย์ทั้งนั้น จะดูจากฮาร์ทดิสค์เอ็ชดีเอ็มไอก็ได้"
“หอพักผมก็มีพัดลม ทีวีก็มี เคเบิ้ลก็มีตั้งสามสิบกว่าช่อง ฟรีอีกต่างหาก อยากดูหนังเรื่องอะไร โทรไปให้เขาเปิดให้ดูก็ได้"
“มีฝักบัวกับน้ำอุ่นให้อาบหรือเปล่่าล่ะ" ธีรนดนย์ถาม
“ขอน้ำปลาหน่อยครับ" วิธวินท์เลิกเถียงกับธีรดนย์เรื่อง 'สิ่งอำนวยความสะดวก' ที่บ้าน ชี้นิ้วไปที่ขวดน้ำปลาซึ่งตั้งอยู่ทางด้านขวามือของ 'คนรวย'
“อย่าใส่เค็มนักนะ" ธีรดนย์เตือนพลางหยิบขวดน้ำปลาส่งให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะถามขึ้นมาว่า "เมื่อไหร่ไวน์แดงของผมจะมาซักที"
“เขาคงไปหาซื้อหรือไม่ก็กำลังหมักอยู่มั๊ง" วิธวินท์ยักไหล่
“นั่นไงล่ะ ถ้าไปทานร้านอาหารฝรั่งเศสป่านนี้ก็ได้ไวน์แดงแล้วล่ะ จะให้มีคนยืนเล่นไวโอลินให้ฟังยังได้เลย" ธีรดนย์แกล้งทำเสียงเบื่อหน่ายแล้วหันหน้าไปอมยิ้มให้คนที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ มือซ้ายวางลงบนต้นขาของวิธวินท์ ลูบเบาๆ แล้วชักมือกลับ
จากนัั้นทั้งสองหนุ่มต่างทานอาหารของตัวเองเงียบๆ จนเกี๋ยวเตี๋ยวเกือบจะหมดชาม ธีรดนย์จึงพูดขึ้นมาเบาๆ โดยไม่หันหน้าไปมองวิธวินท์ว่า
“วิธวินท์ คืนนี้ขอไปนอนด้วยหน่อยนะ นอนคนเดียวไม่หลับ"
“ร้อนนะครับ แอร์ไม่ค่อยเย็น" วิธวินท์ตอบ หลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่
“ไหนบอกว่ามีพัดลม" ธีรดนย์หัวเราะหึๆ ในลำคอ ตามองชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเอง มือพยายามเขี่ยผักออก
“พัดลมเสีย"
“โกหก"
“บ้านคุณแอร์เย็นไม่ใช่หรือ"
Imagine me and you, I do
I think about you day and night, it's only right
To think about the guy you love and hold him tight
So happy together
If I should call you up, invest a dime
And you say you belong to me and ease my mind
Imagine how the world could be, so very fine
So happy together
I can't see me lovin' nobody but you
For all my life
When you're with me, baby the skies'll be blue
For all my life
Me and you and you and me
No matter how they toss the dice, it has to be
The only one for me is you, and you for me
So happy together
*****THE REALLY END*****
-
:m1: :m3:
กินเตี๋ยวบ้านๆก็โรแมนติกได้ อั๊ยยยยยยยยยอิคุณธีรดนย์
ไวน์แดงมาช้าเพราะหมักอยู่ซดน้ำแดงไปก่อนนะคะคุณธีรดนย์
จริงๆแล้วจะกินอาหารแพงหรืออาหารบ้านมันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่ากินกับใครหรอกเนอะ :กอด1:
ขอบคุณคะคุณนายยยยยยยยยยยยยยยยยย :กอด1:
-
จบจริง จริง แล้วช่ายป่าว...555 ขออีกตอนนะครับ แบบ nc แรงๆเลยครับ
-
คุณดนย์หวานอะ ขนาดกินเกี๋ยวเตี๋ยวเป็ดข้างทางนะเนี้ย
จบสะแล้ว
คุณนาย ขอคุณเต้ยด้วยนะคิดถึงคุณเต้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอบคุณมากคะ :bye2:
-
ไม่เห็นหรือว่าผมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคุณขนาดไหน ขอชีวิตบางส่วนของคุณให้ผมบ้างสิ
ชอบท่อนนี้ครับ เหมือนขอแต่งงานเลย :impress2:
หวานๆ อย่างนี้เดี๋ยว พ่อลิงน้อยก็ละลายพอดี
-
ก๋วยเตี๋ยวเป็ดข้างทางธีรดนย์ก็ทำได้
แล้วสั่งไวน์แดง ก็แฟนต้าน้ำแดง ไม่ก็แดงโซดาไปก่อนแล้วกัน ฮ่าๆ
ขนาดกินกันข้างทางยังแสดงความเป็นคุณดนย์จริงๆ *
แล้วงี้สรุปว่า วันนี้ใคตจะไปนอนบ้านใครเนี่ย
บ้านแอร์เย็นๆ หรือบ้านที่พัดลมเสียกันล่ะ ,,
^^
พีเอส ,, พี่นายจะพาเค้าไปจิงอะ
เด๋ววันไหนอาบน้ำแต่งตัวรออ ก๊ากกก!
-
ยอมยอมไปเหอะ ลิงน้อย :serius2:
-
:impress2:
ตกลงไปนอนบ้านไหนกันล่ะคร้าบบบบบบบบบบบบบ
-
จบ ไม่ จบ :m28:
จบแบบมีงื่อนไข รึป่าวคะ:m21:
คงต้องแวะมาบ่อยๆ :m7:
:pig4: :L2:
-
คุณน้านายที่รักครับ
...
ไม่ทราบจะจบ จะจบมาหลายครั้งละ
...
จบจริงหรือยังครับเนี่ย
...
-
เอาจริงใชเปล่าคะ คุณคฑาวุธ :jul3: :jul3: :jul3: จบแน่นะ
หรือว่า เรื่องจบอารมณ์ไม่จะอ่ะ :laugh: :laugh:
-
จบจริงสุดๆ ครับ
ประโยคสุดท้ายก็บอกแล้วอ่ะ ว่าอะไรเป็นอะไร
ป.ล. เรื่องของเต้ยขอเวลาหน่อยนะครับ เพราะตอนนี้มีอารมณ์เหงาๆ ซึมๆ เลยคิดอะไรแบบเต้ยไม่ได้ ก็ เลยเขียนไม่ออก
ขอบคุณทุกท่านนะครับ
-
ขอบคุณค่ะที่มาหยอดให้อ่านพอคิดถึงกัน :pig4:
มาอีกนะคะจะรอเรื่องของเต้ยก็ได้ของคุณนายเองก็ดี 555+ :laugh:
-
จบก็ได้ :serius2:
แต่ขอตอนพิเศษเยอะๆได้อ่ะป่าว :z1:
ชอบคุณดลย์อ่ะ :กอด1:
ขอบคุณ(สำหรับตอนพิเศษ :m17:)ค่ะพี่นาย ที่เขียนเรื่องดีมากให้อ่าน
o1
-
จบได้แบบขาดใจ ทรมานจิตด้วยอะคุณนายครับ
คราวหน้าเอาเรื่องของคุณนายบ้างจิ.......
จะรอครับ
ขอบคุณครับที่มีเรื่องดีให้อ่าน :L1: :L1: :L1: รักนะอีคึ อีคึ อีคึ :กอด1: :กอด1:
-
ทรมานคนอ่านอีกแล้ว
คิดว่าจะมีต่อที่ห้องๆๆๆ
ขอบคุณ ที่ทำให้คนอ่านยิ้มตาม :-[
-
:z2: งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~!!~
น่ารัก แต่อยากอ่านต่อ อยากอ่านต่อๆ
ตอนต่อจาก นี้~~~ :impress2: กดดันคุณนายมาก เอิ๊กๆ
แต่ว่า น่ารักมากๆเลยคะ 555+
ปล. อ่านงานของคุณนายแต่ละคร สเปคชอบคนก้นงอน ใช่ไม๊คะ
-
ขอบคุณคุณนายนะคะที่มาเติมเต็มส่วนจบให้สมบูรณ์ขึ้น
แต่เราอยากอ่านตอนพิเศษอีกนะคะ จะเป็นห้องแอร์เย็น หรือห้องพัดลมเสียก้อได้ค่ะ
-
:serius2:
มาต่ออีกนิดนะพี่นาย
ขอตอน :m10:
ซักตอนเหอะ
-
:haun4: :haun4:
อีกนิ๊สนึง..สิ..
-
ตามมาอ่านอีกเรื่องค่ะ
สนุกมากๆ เลยนะคะ
นับถือคนแต่งมากๆ เลยค่า
-
คู่นี้ น่ารักเกินกว่าจะยอมให้จบได้ ... ยังไม่มีฉากที่รอคอยเลยเน๊อะ :-[
เป็นการขอร่วมชีวิตที่โรแมนติกที่สุด ในบรรยากาศที่ธรรมด๊าธรรมดาที่สุดเลยนะคะ
"คุณเข้ามาในชีวิตผม ซึ่งผมเต็มใจและดีใจมาก และผมอยากเข้าไปในชีวิตคุณบ้าง" :กอด1:
-
:oo1: บทที่คิด ฮี่ฮี่ ไปจิ้นได้อีกเยอะ สรุปแล้ว แอร์บ้านดลย์เย็นเนอะ ใช่ป่ะวิน
เอ้อ ใจแข็งชะมัดยากกเลย ลุ้นไปกะคุณดลย์สุด ๆ กว่าจะได้มา ดูจิ คลอดลูกพอดี
ปล.แอบสงสารเต้ยเนอะ อาไรก็ไม่เข้าที่เลย ออกจาน่ารักสะขนาดนั้น อายุธไม่คิด
จะรื้อฟื้นบ้างหรอค่ะ หรือสารวัตรดี อิอิ ก็คนอื่นเค้าก็แฮปปปี้หมดแล้วนี่นาเนอะ
-
เพิ่งอ่านจบ...
ขอบคุณมากครับ...
-
ตามมาอ่าน(อีกเรื่อง)น่ะครับพี่นาย เนื้อหาน่าสนใจ ชวนติดตาม(เหมือนเดิม) เป็นกำลังใจให้เขียนนิยายออกมาเรื่อยๆน่ะครับ จะตามอ่านไป ไม่มีถอย :3123: :3123:
ปล.เหมือนเดิม นี้ ผมหมายถึง น่าสนใจน่ะ ไม่ใช่น่าเบื่อ
-
ชอบครับ ผู้เขียนมีความคิดสร้างสรรยอด
ตัวแสดงมีความคิดหลากหลาย
ผมชอบ เต้ย ตรงไปตรงมาดี
-
ชอบครับ ผู้เขียนมีความคิดสร้างสรรยอด
ตัวแสดงมีความคิดหลากหลาย
ผมชอบ เต้ย ตรงไปตรงมาดี
ขอบคุณครับ อย่าลืมอ่านเรื่องอื่นด้วยนะคร้าบ ถ้าชอบแล้วโฆษณาปากต่อปากด้วยนะครับ :z1:
:pig4:
-
อ๊ากกกกก จบแร้วววววว
พระเอกเจ้าชู้ได้ใจแม่ยกมากคร่า
แต่ก้อย่างว่านะคะ คนที่เคยมีแต่คนชอบ คนเอาใจใส่
พอจะมีรักทั้งที กับทำไรไม่ถูก
แฮปปี้ แอนดิ้งก้ดีแร้วคะ ไม่อยากให้เศร้ากัน
:L2: มอบให้ผู้แต่งคะ
-
น่ารักมากกกกกกก คุคุ
ตอนสุดท้ายนี่คุยกันงุงิงน่ารักเป็นที่สุด
เสียอย่างเดียว อ่านมาจนจบ(จริงๆ) ยังไม่มีตอนแบบว่า.. :haun4:เรยอ่า
หุหุ
-
สองวันผ่านไป
อ่านมาถึงแล้วคับ
เย้
เย้
เย้
ยังติดตามนะคับ
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
น่ารักจัง
:-[
-
อยากได้ตอนหวานๆกันบ้าง แบบรักกันแล้ว หวานกันเต็มที่น่ะค่ะ :-[ เพราะนี่เหมือนยังระแวงๆกันอยู่เลย :o8:
-
ว้าว น่ารักดีค่ะ
เสียดายที่จบแล้ว จะคอยติดตามเรื่องใหม่ต่อไปนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :) :L2:
-
:กอด1: ขอกอดไรเตอร์หนึ่งที
นั่งอ่านเรื่องนี้ มิเป็นอันทำงานเลยค่ะ
สนุกมากๆเลย
ตอนแรกๆ ลุ้นมากๆ กว่าพระกับนางจะเจอกัน
สุดท้ายพระเอก-นายเอกของเราก้อแฮปปี้
อยากอ่านตอนหวานๆบ้างอ่ะค่ะ :impress2:
แล้วก้อ อยากอ่านเอ็นซีด้วย หึหึ :oo1: แอบหื่นนน
ขอบคุณมากๆนะค่ะ :pig4:
อ่านเรื่องของคุณ คฑาวุธเป็นเรื่องที่ 4 ติดต่อกันแล้วค่ะ
ชอบทุกเรื่องเลยค่ะ o13 (โดยเฉพาะเรื่องที่จบแบบไม่ค้าง :L2:)
-
:-[ ชอบมากมายค่ะ
ลุ้นตัวโก่งเลยเจงๆ กว่าพระเองกะนายเองจะเจอกาน โหวปาไปจะครึ่งเรื่อง 55+
(ไม่เคยอ่านเืรื่องที่คลาดกันไปมานานขนาดนี้)
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ น่ารักๆ นะคะ อิอิ
จะตามอ่านเรื่องต่อๆไปค่ะ ฮี่ๆ
:กอด1:
-
:L2:...เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อไปนะคะ
แต่ก็ยังไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลยอ่ะ ^6^
แบบว่าชอบมากมาย
-
น่ารักสุดๆเรยค่ะ
ขอบคุงมากนะค่ะที่นำนิยายดีๆอย่างนี้มาหั้ยอ่านกัน :pig4:
-
เรื่องนี้ตลกสุดๆเลย
พระเองเราหน้าด้านได้อีก
อยากเปลี่ยนชื่อให้เลย
เวลาคิดอะไรกับนายเองแต่ละอย่างนี่ฮาๆทั้งนั้นเลย
ชอบจังนายเองนิ่งๆแบบนี้ ดูเท่ห์ไปอีกแบบ
ขอบคุณนะจ๊ะ สนุกมากเลย นั่งอ่านหนึ่งวันเต็มเลย
o13 o13 o13
-
งงเลยที่ภิรายุไปคู่กะบารมี ทั้งๆที่ตอนแรกเหมือนจะให้คู่กับภมร อิอิ
พระเอกนิสัยทะเล้นดีคะ แต่เราก็รู้สึกสงสารพระอกนะที่โดนหลอกใช้ไปกลายๆแบบนอนด้วเยพระหลงเสน่ห์กับเพราะมีคลับดัง นอนใช้ไต่เต้า
มุมนี้ก็น่าสงสาร แต่ข้องใจกับคู่เต้ยจังยากให้มีมาต่อจังคะแบบว่า อายุธนะทำกันได้
วิธวินทร์ นายเอกเราน่ารักมาก อิอินิสัยน่าค้นหาได้ตลอดเลยให้ตายสิ
ขอบคุณนิยายหนุกๆนะคะ
บั้นท้ายที่น่าจับ แหมๆ เอาพระเอกเราใจคอไม่อยู่กะเนือ้กะตัวเลยให้ตายสิ
บั้นท้ายจ๋า พอจับแล้วเป็นไงพ่อดลย์เอ๋ย :impress2:
o13 o13
-
อ่านจบแล้ว หนุกดี
นายเอกเรานี่ก็ใจแข็งจริง ๆ อยากอ่านบทที่หวาน ๆ กะ ดลน์บ้างจัง
สุดท้ายคนเจ้าชู้ก็โดนเด็ดแขนเด็ดขา :laugh:
คิดแล้วเชียวว่า อายุธต้องแอบชอบหลานตัวเอง
ส่วนเต้ย ตอนแรกก็ชอบอยู่หรอก พอมาหลัง ๆ อ่าวไหงเหมือนตัวร้ายยังไงไม่รู้
เพื่อตัวเอง ไปพูดใส่ไฟ จับคู่คนนั้นคนนี้ไปหมด :beat:
แต่ลงท้าย พยายามเท่าไหร่ สุดท้ายก็คว้าได้แต่ลม
เอาเหอะ ซักวันอาจจะเจอเนื้อคู่
แต่คู่นี้เนี่ยสิ มาโคจรกันได้ไง :m21: บารมี - ครูอนุบาลปุ้มปุ้ย
ตอนแรกนึกว่าจะได้อายูธมาปลอบจวยซะอีก เอิ้กกกกกก
ส่วนภมร ก็เป็นตัวสร้างสีสรรนะเนี่ย เป็นผู้ช่วยพระเอก อิอิ
:pig4:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
พี่นายเก่งมากๆเลยครับ แต่งได้เยี่ยมทุกเรื่อง
-
เอิ่มมมมมมมมม รบกวนถามครับ แล้วเวลาบวกเขากดตรงไหนกันครับ คือว่าผมโง่อ่ะ
-
เอิ่มมมมมมมมม รบกวนถามครับ แล้วเวลาบวกเขากดตรงไหนกันครับ คือว่าผมโง่อ่ะ
ยังบวกไม่ได้ครับ ต้องรอให้โพสไปเยอะๆ ก่อนถึงจุดหนึ่ง แล้วก็คงจะมีสัญลักษณ์เครื่องหมาย + มาให้กดเล่นมั๊งครับ
(ตอนนี้ถ้าอยากกด ต้องไปหากดอย่างอื่นรอไปก่อน)
-
ตกหลุมรักวินท์อีกคน
น่ารักมากๆ :L1:ขอบคุณมากๆครับ
-
:z2:
อ่านรวดเดียวตั้งแต่บ่ายยันตี 3 พรุ่งนี้สอบ ฮาาาา
เรื่องสนุกมากค่ะ แอบงงค้างคาไปนิด
วินน่ารักจัง :-[
-
สนุกจังเลยคร้าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
สนุกมากจริง ๆ
จะติดตาต่อไป
-
:L2:ขอบคุณมากค่ะ สนุกจัง :L2:
-
ยอดเยี่ยมที่สุด ... o13
จะว่าไปวิธวินท์ก็แพ้ลูกตื้อเนอะ คุณธีรดนย์ก็สุดยอด :mc4:
แต่รู้สึกไม่เคลียร์คู่ของคุณเลขาเต้ยกะอายุธ น่าจะมีต่อสักนิดนะคะ :oo1:
แล้วไปมายังไง ทำให้ตอนนี้ภิรายุกำลังปลูกต้นรักกับบารมีล่ะ :กอด1: ไม่น่าเชื่อเลยนะ
-
สนุกคับ ขอบคุณน๊า :3123:
-
หนุกนะค๊าบบบบ
-
น่ารักๆๆๆๆๆๆๆ น่ารักที่สุดเลยค่ะ :oni2:
อ่านรวดเดียวจบภายในวันเดียว งานการไม่ยอมทำ 555+
ชอบมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ :yeb:
-
อ่านรวดเดียวเลยสนุกมาก o13
แต่กี่เรื่องก็มีแต่เจ้าชูทุกเรื่อง :z2:
อย่างนี้บ่งบอกถึงคนแต่หรือเปล่าน้า :laugh:
-
o13 o13
สนุกมากเลยค่ะ ยังมีเรื่องอื่นๆ อีกหรือเปล่าค่ะ ไปตามดูในรายชื่อคนแต่ง ไม่เห็นมีเรื่องนี้เลย
มาเจอโดนบังเอิญจริงๆ
-
o13
สนุกมากเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ
:L2:
-
อ่านนจบแล้วอิอิ
สนุกมาเลยครับยิ้มได้ทั้งเรื่อง ขอบคุณมากนะครับบบ :call:
-
:pig4:
อ่านจบลงด้วยความสนุก ขอบคุณไรเตอร์จ้ะ
-
เหนื่อยแทนเต้ยนะ
คือเราว่าเค้าไขว่คว้ามากไป
แต่พระเอกร้ายสุดๆ นายเอกใจแข็งสุดๆเหมือนกัน
-
วินน่ารักมากเลยอะ
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะค่ะ :3123:
-
เขียนได้น่ารัก สิ่งธรรมดาบางครั้งกลับโรแมนซ์ติกอย่างมหัศจรรย์
-
แอบมาเก็บตกอ่านค่ะ
สนุกและเจ้าชู้เช่นเคยสำหรับนามปากกาผู้เขียนท่านนี้
-
แอบมาเก็บตกอ่านค่ะ
สนุกและเจ้าชู้เช่นเคยสำหรับนามปากกาผู้เขียนท่านนี้
ขอบคุณครับ
แต่เอ๊ะ ทำไมต้องมีเจ้าชู้ล่ะ
-
ลุ้นพระเอกตั้งแต่ต้น
จบแล้วยังคงลุ้นต่อ
แอบเห็นใจคนเจ้าชู้กลับใจ(รึเปล่า?) ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพราะรักแท้
สนุกจัง ขอบคุณมากจ้า
-
สนุกมากเลย อ่านไปอมยิ้มไป
แต่อยากให้มีต่ออีกหน่อยซัก2-3ตอน เรื่องตอนที่ไปบ้านทาสีน่ะว่าเรื่องราวมันมีอะไรต่อจากนั้นบ้าง :-[
แล้วก็เรื่องของคุณเต้ยด้วยนะ สรุปแล้วว่าใครจะได้ดูแลหัวใจของเต้ยย
ขอบคุณคนแต่ง+คนโพส มากๆ :pig4:
-
อ๊า กิ๊สส ดีใจอะ จบแบบเกือบและ เกือบจะแฮบปี้สุดๆและ ถ้ามาต่อตอนวินนี่ยอมนะ แฮบปี้สุดๆไปเลย แต่วินก็ไม่ต้องยอมก็ได้นะ ถ้ากลัวเจ็บ เราจะยอนวินเอง ฮะๆๆๆ ชอบอะชอบวิธวินท์ อยากโดนวิธวินท์ :-[
ตอนแรกแอบเซงเห็นตอนจบแบบไม่รีทัชแล้วเซงสุดๆ นึกว่าจะเหมือนกับเรื่องเกมรัก กะ สถาปนิก ที่จบไม่ค่อยจะดีเลยยยย เรื่องแบบว่าตอนแรกมาแบบสนุกมากกก น่าติดตาม อ่านๆๆ อ่านไม่หยุด สนุกสุดๆ แต่พอใกล้จะจบ เห้ย อะไรวะ เนี่ย อะไรยังไง หลายเรื่องและ ฮะๆๆ ถ้าไม่มีตอนพิเศามาเสริมคงขาดใจตายยย โดยเฉพาะเรื่องสถาปนิกอะ ค้างคามากกกก
ไงก็ขอบคุณคุณคฑาวุธมากครับ เก่งจริงๆ แต่งหลายเรื่องเลย แนวคล้ายๆกัน แต่ผมก็ชอบทุกเรื่อง ผมชอบแนวนี้ แนวแบบว่า ตำรวจ,เจ้าชู้ แต่ชอบแบบนายเอกเสน่ห์แพรวพราว คนรุมตอม อิอิ
ใจจริงอยากให้ทุกเรื่องของคุณคฑาวุธเป็น Endless story มากเลยครับ มาต่อให้อ่านเรื่อยๆ ไม่มีวันจบ คิดถึงคุณอธิคมกะคุณอนุภาพมากครับ ^^
-
มาอ่านแบบรวดเดียวจบ :mc4:
สนุกมากก o13
แต่นอกจากคู่หลักแล้ว :เฮ้อ:
คู่อื่นๆทำไมเป็นยังงี้!!! :o12:
-
กว่าจะลงตัวเหนื่อมาก :เฮ้อ:
-
อ่านจบแล้ว อยากอ่านตอนพิเศษต่ออีกอ่ะคับ :-[
ชอบนิสัยรั้นๆ ผู่ใหญ่ๆ ดื้อๆ แบบวินท์มากกกกกเลย
น่ารักน่ากอดที่สู๊ดดดดดดดดดดดดด :impress2:
ส่วนนายดนย์สุดท้ายก้อถอดลาย ถอดเขี้ยวเล็บ จนไม่เหลือคาบประธานสมาคมเจ้าชู้คนเดิมเลย :m20:
กด+ให้คับ :pig4:
-
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปลื้มมากเลยครับเรื่องนี้
-
ทำไมจบแบบนี้อ่ะ
ยังเหมือนค้างๆ อยู่เลย
-
โอ้ว วววววววววววว ตามอ่านจบสักที
ลุ้นมาก กกกกกกกกกกกกก กว่าจะลงเอยได้
แต่ว่าจบแล้วจริงๆหรอคร่า าาาาต่ออีกหน่อยไม่ได้หรอ ออ
มันค้างน๊า าา :z1:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆค่ะ
-
อ่านจบแว้ววว ขอบคุณคร๊าบที่แบ่งปันเรื่องดีๆให้อ่าน ^^
-
อิอิ ชอบจัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หนุกดี
ตามอ่านทุกเรื่องเลย
เจ๋งจิงไรจริง
o13
ขอบคุณครับ
-
สนุกมากเลยค่ะ
คู่นี้เขาไม่ค่อยหวาน
แต่แซ่บมาก จิกกัดกันตลอด
นิยายทุกเรื่องของคุีณคฑาวุธ แนวนี้หมดเหรอค่ะ
เอาไว้จะไปตามอ่าน
ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากเลยค่ะ
คู่นี้เขาไม่ค่อยหวาน
แต่แซ่บมาก จิกกัดกันตลอด
นิยายทุกเรื่องของคุีณคฑาวุธ แนวนี้หมดเหรอค่ะ
เอาไว้จะไปตามอ่าน
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณครับที่อ่าน
ก็เขียนแนวนี้ล่ะครับ แนวที่คนเขียนน่่ารักๆ อ่ะ
หนังสือรอหน่อยนะครับ ตอนนี้กำลังจะย้ายบ้าน ปีที่ผ่านเจอสึนามิพัดกระหน่ำหลายลูก ใกล้จะตั้งหลักได้แล้ว ถ้ารักกันก็รออ่านกันหน่อยนะคร้าบผม รักคนอ่านทุกๆ คนเลยครับ (โดยเฉพาะคนที่น่ารักๆ)
-
ขอบคุณครับ สำหรับนิยายดีๆ สนุกมากครับ
-
+1 ให้ค่ะ
ถึงเรายังอ่านนิยายของคุณคฑาวุธไม่ครบทุกเรื่อง แต่จากที่อ่านมานี่ชอบทุกเรื่องเลย
อ่านแล้วลุ้น ตัวละครหลากหลายดีด้วย
เป็นนิยายที่ตัวพระเอกเจ้าชู้ตัวพ่อจริงๆ
แต่คุณคฑาวุธเขียนให้ดูน่ารัก จนเราอยากจะเชียร์ได้
(ถึงจะแอบหมั่นไส้(ไม่)นิดหน่อย555)
เราอยากซื้อนิยายเก็บมั่งจัง แต่ยังไม่มีตังเป็นของตัวเอง T T
แต่อีกไม่นานเราจะมีงานทำละ คงจะมีเงินซื้อนิยายมาเก็บบ้าง :เฮ้อ:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
-
อ่านจบแล้ว
ชอบนิยายของ katawoot มาก
ชอบพระเอกแบบเจ้าชู้ เจ้าเล่ห์อะ
o13
-
คิดถึงเต้ย
:o12: :o12: :o12: :o12:
อยากอ่านเรื่องเต้ยยยยยย
:กอด1:
สนุกมากค่ะ
-
หนุกดี อยากอ่านต่อจังเยย ลุ้นมากเลยนะ เขียนต่อเร็วๆล่ะ นาย
-
ไม่มีคลายแมกเลยอะแต้ละบท
-
กว่าจะลงเอยกันได้ ลุ้นแทบแย่
-
ตกหลุมรักคุณดลย์สุดๆเลย ไม่ผิดหวังเหมือนเคยนะครับ อ่านแล้วติดใจเหมือนเรื่องอื่นๆเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ ^^
-
สนุกมากเลยฮ๊าฟฟฟฟ :L2:
:pig4: ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟ
-
บ้านคุณแอร์เย็นนี่
แสดงว่ายอมไปนอนด้วยใช่มั้ย :man1: :man1: :man1: :man1:
-
กรี๊ดดดดดดดด ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
รอเต้ยยยยยยยยยยยยยยย ! อยู่นะคะ :sad11:
:L2:
-
สนุกอ่ะ :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
อีตาธีรดนย์ อ่านมาได้15ตอนไม่มีความน่าเชียร์ให้เป็นพระเอกเลยแม้แต่น้อย
ตั้งแต่อ่านนิยายมาไม่เคยมีเรื่องไหนที่เราเชียร์พระรองมาก่อน มีเรื่องนี้เรื่องแรกนี่แหละที่แอบเชียร์บารมี หมั่นไส้อีตาธีรดนย์ ขอสกายคิกอีตาธีรดนย์ซักที :z6: :z6: โอบกอดเต้ย :กอด1:
-
จบแบบงงไปนิด แต่ก็ดูเหมาะสมกันดีนะ
เมื่อไหร่จะยอมใจอ่อน ยอมเค้าไปเถอะ
-
ขอบคุณนะครับสำหรับเรื่องราวดี ๆ ที่นำมาแบ่งปัน ^ ^"
เรื่องนี้อ่านแล้วรู้สึกเครียดบางเวลา และหมั่นไส้พระเอกมาก 55555 แต่ประทับใจในตัวนายเอกเป็นคนที่มีจุดยืนในตัวเอง สุขุม คิดก่อนจะทำอะไร และก็ชอบคุณเต้ย อยากรู้เหมือนกันว่าท้ายที่สุดแล้วคุณเต้ยจะได้คู่กับใคร ^ ^"
คุณภิรายุเป็นคนดีมาก ๆ อยากให้มีคนแบบนี้บนโลกเยอะ ๆ โลกคงจะสดใสขึ้นเยอะเลย 5555555
ชอบตอนจบแบบนี้นะครับ สามารถทใำ้เราคิดต่อได้อีกว่าเรื่องราวจะเป็นยังไง และคิดได้หลายรูปแบบเสียด้วย
:L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
หนุกมาก :mc4:
-
สนุกมากๆค่า o13 :bye2:
-
ไม่รู้สิสำลับผมนะเห็นว่ามันยังมีหลายอย่างที่ยังไม่ได้คำตอบเหมือนกับว่ายังค้างคาอยู่เลียอีกอย่างหนื่งตัวนายเอกไม่มีมุมของความเจ้าชู้เลียแม้แต่นิดเดียวหน้าจะมีสักตอนบ้างเพื่อให้รู้ว่านายเอกไม่เสยท่าให้พระเอกไงในชีวิดจรีงไม่มีไครยอมรับคนแบบพระเอกได้แน่แต่ก่วเป็นกำลังใจให้คนแต่งมากๆนะครับ
-
พึ่งได้่อ่าน น่ารักจัง
คุณดลย์ เหมือนจะเจ้าชู้ แต่เบากว่าเซ็ทคุณตำรวจเยอะเลย ชะนักติดหลังไม่แรงมาก พ่อลิงก้นสวยเลยไม่ต้องไปสู้รบปรบมือ
อ่านแล้วยิ้ม ดราม่าไม่มาก มีแต่จะกระตุกใจเพราะตึกว่าคนแต่งจะจบๆหลายรอบนี่แหละ อิอิ
แต่แอบเสียดาย ยังไม่มีฉากขนมอไซต์เลย อุตส่าห์เป็นแฟนตาไซส์ของพระเอกเลยนะ
เปลือยบนมอไซต์ วู้วว อยากเห็น :haun4:
-
เริ่มเรื่องก็น่าติดตามแล้วครับ
-
สนุกมากกค่ะ ติดตามผลงานคุณคฑาวุธทุกเรื่อง แต่ก็ยังพลาดเรื่องนี้ อิอิ
คิดถึงนะคะ แวะมาเขียนอีกนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
:mew6:
สนุกมากจ้า
อีตาพระเอกนี่น่าสงสารอ่ะ
กว่าจะได้หัวใจนายเอก
แต่เค้ารอเต้ยอ่ะ
-
ก่อนอื่น ขอบอกก่อนเลย เราชอบสำนวนการแต่งของเตงมากกกก....
:katai2-1: อ่านมาจนจบ... แต่อย่าโกรธเค๊านะ ถ้าเค๊าจะบอกว่า เค๊ายังงงๆ อ่าาา
มันไม่เคลีย ยังไงไม่รู้...อยากรู้ชีวิตของเต้ย กับหนุ่มยิ้มสวย แล้วคู่เอกของเรา ก็ยังไม่เห็นรักกันเลย
ทำรู้สึกเหมือนยังไม่รักกัน เหมือนมันยังไม่จบ 555
แต่ยังไง เราก็ชอบนะคะ... เนื้อเรื่องน่าสนใจดี ภาษาที่ใช้เหมาะ สุภาพอ่านแล้วสบายตา ไม่ค่อยหยาบเท่าไร
ไม่ใช่ว่าเรา อ่านคำหยาบไม่เป็นนะ...แต่ส่วนตัว เราชอบประมาณนี้มากกว่าค่ะ ^^
:-[ :-[
-
+ 1
วินธ์น่ารักมากๆอ่ะ คิกๆ แต่คุณดนย์ก็นะ เจ้าชู้ไปไหน
เหมือนคู่นี้จะยังไม่ลงเอยกันง่ายๆ แอบจิ้นคู่สารวัตกับคุณเต้ยไปแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆ :hao7:
-
ขอบคุณค่ะคุณฑทาวุธ นิยายน่ารักดี แต่ยังจบสั้นไปนะคะ
อยากอ่านต่ออีก มาเขียนตอนพิเศษอีกนะคะ รออ่านค่ะ
:pig4:
-
พึ่งได้มาอ่านสนุกมากๆเลย o13
-
พระเอกน่ารัก เจ้าชู้แต่น่ารัก
หลงรัก หลงเสน่ห์
-
ถ้าไม่มีตอนพิเศษนี่แทบร้องไห้เลย เอาจริงๆคือร้องไปแล้วล่ะ พอตอนพิเศษมาค่อยดีขึ้นหน่อย เดาอะไรไม่ได้เลย ผิดหวังจนปวดใจจริงๆ เสียดายเวลาอ่านค่ะ อย่าว่าหนูเลยพูดจริงๆ ถ้ามีการวางพล็อตไว้ก่อนนี่แบบนี้ใจร้ายมาก หรือว่าเราจะเข้าไม่ถึง เจ็บปวด
-
รอ รอ รอ รอ (หวังเล็กๆให้มีตอนพิเศษอีก ) :z13: :z2:
.
.
.
สนุกมากเลยคะ แต่หน่วงและค้างสุดๆเลย(มั่ง) ขอแบบ บอกรัก1ฉาก NC 1ฉาก แล้วจบได้ไหมคะ คือรู้สึกว่าค้างแปลกๆ :sad4:
-
:mew1: