ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
(http://i65.tinypic.com/4idfmt.jpg)
- Darin-
เหมียว เป็นเด็กดื้อ เอาแต่ใจนิดๆ และขี้อ้อน
พฤกษ์ เป็นชายหนุ่มเรียบง่าย มองโลกอย่างตรงไปตรงมา อบอุ่นและใจดี
นิยาย feel good ดีต่อหัวใจ ชวนคุณมาอมยิ้มกับความดื้อและช่างตื้อของเหมียวไปด้วยกัน
..♥♥ .•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•♥:::
•.★* สารบัญ *★.•
บทนำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3711926#msg3711926)
ตอนที่ 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3714555#msg3714555) ตอนที่ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3721642#msg3721642) ตอนที่ 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3723127#msg3723127)
ตอนที่ 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3725200#msg3725200) ตอนที่ 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3727954#msg3727954) ตอนที่ 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3728577#msg3728577)
ตอนที่ 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3730324#msg3730324) ตอนที่ 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3732014#msg3732014) ตอนที่ 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3734325#msg3734325)
ตอนที่ 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3736033#msg3736033) ตอนที่ 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3737944#msg3737944) ตอนที่ 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3738517#msg3738517)
ตอนที่ 13 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3739112#msg3739112) ตอนที่ 14 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3740180#msg3740180) ตอนที่ 15 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3740879#msg3740879)
ตอนที่ 16 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3741367#msg3741367) ตอนที่ 17 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3742474#msg3742474) ตอนที่ 18 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3743060#msg3743060)
ตอนที่ 19 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3743644#msg3743644) ตอนที่ 20 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3744098#msg3744098) ตอนที่ 21 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3744702#msg3744702)
ตอนที่ 22 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3746243#msg3746243) ตอนที่ 23 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3746357#msg3746357) ตอนที่ 24 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3746755#msg3746755)
ตอนที่ 25 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3747380#msg3747380) ตอนที่ 26 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3748069#msg3748069)
ตอนที่ 27 [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=62400.msg3748644#msg3748644)
*.:｡ ✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*.:｡✿*
นิยายของดาริน
เรื่องยาว
❀✿ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ♥[ On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60093.0)
《《 Beside ใกล้.ชิด.รัก 》》 [ On Air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57387.0)
✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60800.0)
➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58753.0)
❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55438.0)
*✿ ｡Someone LOVES You ｡✿* [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54516.0)
:::♥• มหารัก •♥::: [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53450.0)
｡❤ STALKER แอบ.หลง.รัก ❤｡ [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=53637.0)
♥ คุณรองประธานกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥ [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52499.0)
♥All For You อีกนานไหม..กว่าจะได้ใจพี่ ♥ [End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51939.msg3306877#msg3306877)
เรื่องสั้น
My Friend The Series ♥ [เรื่องสั้นจบในตอน] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52187.msg3319041#msg3319041)
*.:｡ ✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* *.:｡✿*.:｡✿*
(http://i65.tinypic.com/4idfmt.jpg)
- Darin-
บทนำ
ฝนตกพรำๆ มาตั้งแต่ก่อนเลิกงาน พฤกษ์จอดรถริมรั้วบ้าน หยิบร่มจากเบาะหลังมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นทีเย็นนี้คงไม่ต้องออกไปไหน อากาศแบบนี้ชวนให้พักผ่อนอยู่บ้านมากกว่า เขาหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกง ตัดสินใจส่งข้อความบอกเพื่อนในกลุ่มว่าคงไม่ไปร่วมแจม
ชายหนุ่มเปิดประตูรั้วเหล็กแบบโปร่งความสูงระดับเอวเข้าไป บ้านของเขาอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรที่มีระบบรักษาความปลอดภัยสูง พฤกษ์จึงไม่คิดจะกั้นรั้วรอบขอบชิดให้ชวนอึดอัด เขาชอบแบบโล่ง สบายตามากกว่า
“เมี้ยว” เสียงร้องเบาๆ เรียกสายตาของพฤกษ์ให้มองหา เจ้าแมวสีส้มนอนหนาวสั่นอยู่ใต้พุ่มไม้ พฤกษ์ก้มตัวลงช้อนขึ้นอุ้ม ร่างเปียกปอนหนาวสั่น
“มาจากไหนเรา สั่นมาเชียว”
“เมี้ยว” เหมือนเจ้าเหมียวจะรู้ความ ส่งเสียงเบาๆ พร้อมกับเอาหน้าถูมือของเขา
“ขี้อ้อนซะด้วย” เขามองซ้ายมองขวาก่อนเดินออกไปนอกรั้วบ้าน สายตากวาดมองไปตามบ้านเรือนรอบข้าง ทุกหลังปิดสนิท มีเพียงรถราที่แล่นผ่านไปมานานๆ ครั้ง
“เข้าบ้านก่อนแล้วกัน” พฤกษ์พูดเบาๆ เขาคิดว่าเจ้าเหมียวคงหนาวมาก อย่างน้อยทำให้ตัวอุ่นก่อนค่อยว่ากัน
ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่มาซับให้เจ้าเหมียว ก่อนเปิดเครื่องเป่าผมเป็นลมเย็น เป่าไล่ความชื้นไปตามเส้นขน นึกแปลกใจที่เจ้าเหมียวไม่ขัดขืน มันยืนนิ่งๆ ให้เขาจัดการ
“ปลอกคอไม่มี” พฤกษ์ขมวดคิ้ว ดูจากความสะอาดสะอ้าน ขนาดตัวที่สมบูรณ์และขนนุ่มมือ เป็นไปไม่ได้ที่แมวตัวนี้จะไม่มีเจ้าของ
“อย่ากลัว ฝนหยุดตกเมื่อไหร่จะออกไปตามหาเจ้าของให้” สิ่งที่เขาคิดคือเขาจะไปแจ้งกับทางนิติบุคคลไว้เผื่อมีใครแจ้งหาย หรืออย่างน้อยจะได้ให้เจ้าหน้าที่ประกาศหาเจ้าของ และคงต้องฝากฝังกับยามของหมู่บ้านและคนเฝ้าป้อมยามหน้าทางเข้าเอาไว้ เพราะน่าเจอเจ้าของบ้านโดยตรงมากกว่า
“เมี้ยว~”
“รู้เรื่องเหรอเรา” พฤกษ์ลูบมือไปตามขนนุ่ม เจ้าเหมียวขดตัวเป็นวงกลมเอาหัวมาถูกับมือของเขา
“บ้านอยู่ไหนในหมู่บ้านนี้หรือเปล่า อายุเท่าไหร่แล้วปีหนึ่งถึงไหม” พฤกษ์ถามแล้วหัวเราะตัวเองออกมา เขาก็บ้าคุยกับแมว มันตอบได้ที่ไหนกัน
“เมี้ยว”
“หึๆ น่ารักแบบนี้ป่านนี้เจ้าของคงร้อนใจตามหา” ชายหนุ่มพยายามนึก ถึงเขาไม่สนิทกับเพื่อนบ้านเท่าไหร่ เพราะทำงานเป็นส่วนใหญ่ เวลาอยู่บ้านน้อย แต่เขามั่นใจว่าไม่เคยเห็นเจ้าเหมียวตัวนี้มาก่อน
“ถ้าหาเจ้าของไม่เจอคืนนี้ค้างที่นี่ไปก่อนนะเจ้าเหมียว พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
“เมี้ยว” พฤกษ์อดแปลกใจไม่ได้ นอกจากเจ้าเหมียวจะไม่กลัวเขาแล้วยังเอาแต่เข้าใกล้ เป็นแมวมนุษย์สัมพันธ์ดีจริงๆ
“กินอะไรได้บ้าง” ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมา เขามีความรู้เรื่องการเลี้ยงแมวไม่มาก จึงจำเป็นต้องค้นหาข้อมูลเป็นตัวช่วย อกไก่ต้มน่าจะได้ ชายหนุ่มเบาใจขึ้นเพราะเขาซื้ออกไก่ไว้หลายชิ้นสำหรับทำสเต็ก
“ไม่อดตายแล้วเรา” พฤกษ์อุ้มเจ้าเหมียวเดินตรงไปยังครัว เขาวางมันลงบนโต๊ะอาหาร เปิดตู้เย็นหยิบอกไก่ออกมาสองชิ้น สเต็กไก่สำหรับเขา อกไก่ต้มเปล่าๆ สำหรับเจ้าเหมียว ดินเนอร์เย็นวันฝนพรำ เขามีคู่เดทแล้ว
พฤกษ์เทน้ำลงในชามหลังจัดการอาหารเรียบร้อยแล้ว เขายื่นมันไปตรงหน้า เหมียวส้มใช้ลิ้นเล็กๆ สีชมพูเลียช้าๆ สลับกับเงยหน้าขึ้นมองเขา
“กินไปเถอะไม่ต้องมอง ไม่มีใครแย่ง”
“เมี้ยว” แต่แทนที่เหมียวส้มจะกินน้ำต่อกลับเดินมาหาเขา ขดตัวลงนอนข้างๆ มือ เอาหัวถูไถไปมาคล้ายอยากให้เขาลูบ
“จะเอาอะไร” พฤกษ์ลูบมือไปตามขนนุ่ม
“เมี้ยว~” เหมียวส้มยังเอาแต่ร้อง สลับกับทำเสียงในลำคอคล้ายพึงใจที่เขาลูบเนื้อตัวให้
“คุยเก่งซะด้วย” พฤกษ์ลูบมือไปเรื่อยๆ เขาเป็นคนรักสัตว์แต่ไม่เคยเลี้ยงสัตว์มาก่อนเพราะกลัวไม่มีเวลาให้ แต่เห็นเจ้าเหมียวตัวนี้แล้วนึกอยากเลี้ยงขึ้นมาครามครัน
“ถ้าหาเจ้าของไม่เจอ อยู่ด้วยกันไหม”
“เมี้ยว”
“แต่ฉันไม่มีเวลาให้แกนะ ออกบ้านเช้ากลับบ้านดึก กลางคืนไปเที่ยวบ้าง อยู่ด้วยไหวหรือเปล่า”
“เมี้ยว” ไม่ร้องตอบเปล่าๆ แต่คราวนี้เหมียวส้มใช้สองขากอดแขนเขาเอาไว้ ซบหน้าลงมาบนฝ่ามือ
“แน่ใจ?”
“เมี้ยว”
“ไม่รู้แกเข้าใจที่ฉันพูดไหมแต่ฉันจะถือว่าแกตกลง ถ้าตามหาเจ้าของไม่เจอแกมาอยู่กับฉัน ว่าแต่จะเรียกว่าอะไรดี เจ้าของแกตั้งชื่อให้ว่าอะไร” แน่นอนว่าเหมียวส้มตอบเขาไม่ได้ มีเพียงสายตากลมแป๋วที่มองมา พฤกษ์คิดอยู่ครู่ใหญ่
“ชื่อเหมียวก็แล้วกัน” เขาไม่รู้ว่ามันชอบหรือเปล่าแต่เขาชอบเรียกแบบนี้ พฤกษ์ลูบมือบนหัวเกาให้เบาๆ ก่อนอุ้มลงจากโต๊ะอาหาร
“นอนเล่นไปก่อน ฉันอาบน้ำแล้วจะมาเล่นด้วย”
“เมี้ยว” เหมียวส้มนั่งรออย่างรู้งาน พฤกษ์เริ่มคิดว่าถ้าไม่เจอเจ้าของก็คงดี แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จะพยายามให้ถึงที่สุดก่อน แมวน่ารักแบบนี้เจ้าของคงคิดถึง
แมวสีส้มนั่งนิ่งมองตามร่างสูงใหญ่เดินหายขึ้นไปชั้นบน มันถอนใจออกมาเบาๆ ราวกับคน ก่อนที่ร่างฟูแน่นจะเดินสำรวจไปรอบๆ บ้าน
ชื่อเหมียวเนี่ยนะ พี่พฤกษ์คิดได้แค่นี้เองเหรอ ชื่อจริงชื่อเล่นเขาออกจะเพราะดันมาจบที่ชื่อเหมียว คิดแล้วได้แต่ถอนใจ แต่อย่างน้อย..เหมียวส้มล้มตัวลงนอนกลิ้งอย่างมีความสุข อย่างน้อยเขาก็ได้เข้ามาอยู่ในบ้านของผู้ชายที่เขารัก
กวีแอบชอบพฤกษ์มานาน ชายหนุ่มเป็นพนักงานในบริษัทของบิดา เป็นสถาปนิกที่มีความสามารถสูง และไม่เคยสนใจเขาเลย แม้เขาเพียรพยายามทั้งจีบทั้งให้ท่าอยู่นาน จนคนรู้กันทั้งบริษัทแต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจ ท่าทางเมินเฉยของอีกฝ่ายแสดงออกชัดจนบิดาของเขาถึงกับเอ่ยปากเตือนว่าให้เพลาๆ ลงบ้าง เพราะไม่อยากเสียพนักงานมือดีไป ในเมื่อเป็นคนแล้วไม่รัก เขาก็อยากรู้ว่าถ้าเป็นแมวแล้วพฤกษ์จะรักเขาไหม
หนึ่งในความลับที่คนภายนอกไม่รู้ นั่นคือแม่ของเขาสืบเชื้อสายมาจากครอบครัวที่มีพันธุกรรมผสมผสานระหว่างสองสายพันธุ์ เป็นการถ่ายทอดลักษณะจากรุ่นสู่รุ่น จึงทำให้เขาสามารถแปลงร่างเป็นแมวได้ มันอาจเป็นเรื่องแปลกประหลาดสำหรับคนทั่วไป แต่อย่างน้อยการที่บิดาของเขาซึ่งเป็นมนุษย์ปกติธรรมดาตกหลุมรักและยอมรับในสิ่งที่มารดาของเขาเป็นได้ หนุ่มน้อยก็ยังมีความหวังว่าสักวันพฤกษ์จะยอมรับเขาได้เช่นกัน
บิดาเคยบอกว่าเขาเป็นแมวดื้อ แน่นอนว่าเขาไม่ปฏิเสธ เพราะนอกจากดื้อแล้วเขายังตื้อเก่งอีกด้วย
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
ตอนที่ 18: ความสุข
“เมี้ยวว”
“เดี๋ยว! ฮ่าๆ” พฤกษ์ต้องลดตัวลงนั่งเพราะทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้าไป เหมียวส้มก็เข้ามาพันแข้งพันขาเอาหัวถูไถไปมาไม่หยุด จนเขากลัวว่าจะเผลอเดินเตะโดยไม่ตั้งใจ
“เป็นอะไร ทำไมวันนี้ถึงคึกนัก” พฤกษ์ลูบหัวเหมียวส้มอย่างเบามือ ไม่ต้องรอให้เขาอุ้มเหมียวส้มก็ปีนขึ้นมานั่งบนตักเรียบร้อย
“เมี้ยว” เหมียวส้มยังดีดดิ้นไม่หยุด คึกคักเสียจนพฤกษ์ต้องจับตัวล็อคไว้
“พอๆ อาบน้ำก่อนแล้วจะมาเล่นด้วย”
“เมี้ยว” เหมียวส้มเลียแผล่บบนมือของเขาด้วยทีท่าสงบลง พฤกษ์อุ้มเหมียวส้มลุกขึ้นยืนก่อนพาเดินขึ้นชั้นบน
“ยังไม่หายคึกอีกเหรอ” พฤกษ์เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นเหมียวส้มนอนกลิ้งไปมาบนเตียง มันหมุนตัวมามองเขาก่อนทะลึ่งพรวดขึ้นนั่ งจ้องเขาไม่วางตา
“เหมียวมองอะไร” เหมียวส้มม้วนศีรษะลงกับที่นอน ยกขาหน้าข้างหนึ่งขึ้นปิดตา ก่อนยกออกมองเขาแล้วปิดลงไปใหม่ มันทำซ้ำๆ อยู่สองสามครั้ง ก่อนหมุนตัวเป็นวงกลมคล้ายลูกข่าง
“ฮ่าๆ นี่ถ้าแกไม่ใช่แมว ฉันจะนึกว่าแกถ้ำมองฉัน” พฤกษ์ขำท่าทางของเหมียวส้ม วันนี้เขาลืมหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไป จึงเดินออกมาทั้งอย่างนั้น
พฤกษ์เดินตรงไปยังห้องเก็บเสื้อผ้า เขาหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาเช็ดก่อนหยิบชุดนอนออกมาใส่ หันไปอีกทีเหมียวส้มชะเง้อคอผ่านกรอบประตูเข้ามามอง
“เหมียว!” พฤกษ์แกล้งเรียกเสียงดัง เหมียวส้มสะดุ้งโหยง วิ่งหนีหายไปจากประตู
“ฮ่าๆ” พฤกษ์โคลงศีรษะ แมวของเขาเพี้ยนชะมัด ทำไมนับวันคนกับแมวถึงมีลักษณะท่าทางคล้ายกันเข้าไปทุกที
โครม! พฤกษ์ รีบเดินออกไปดูด้วยความเป็นห่วง เจอหนังสือของเขาร่วงหล่นจากตู้ลงมากองที่พื้น หนังสือขยับเบาๆ ก่อนเหมียวส้มจะโผล่หน้าออกมามอง พอเห็นเขามันรีบมุดกลับเข้าไปที่เดิม
“ตกลงแกกลัวฉันดุเพราะทำหนังสือหล่น หรือแกเขินที่เห็นฉันโป๊กันแน่” พฤกษ์หัวเราะชอบใจ เจ้าเหมียวผลุบๆ โผล่ๆ จนเขาต้องก้มตัวลงไปอุ้มออกมาจากกองหนังสือ
“อยู่นิ่งๆ ห้ามซน ฉันจะเก็บหนังสือ” พฤกษ์วางเหมียวส้มลงบนเตียง
“เมี้ยว” เหมียวดื้อเดินจากกลางเตียงมาทางเขา พฤกษ์เกือบดุ แต่เหมียวส้มหยุดเมื่อเดินถึงขอบเตียง มันทิ้งตัวลงนอนหมอบ ยื่นศีรษะเลยจากขอบเตียงมานิดหนึ่ง นอนมองดูเขาเก็บหนังสือตาแป๋ว
เป็นภาพที่น่ารักเสียจนพฤกษ์ต้องเดินไปหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปไว้ เหมียวส้มติดเขามาก เพราะไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนหรือทำอะไรอยู่ เหมียวส้มจะเดินตามมานอนใกล้ๆ มองเขาเงียบๆ โดยไม่รบกวน และเพราะเหมียวส้มน่ารักแบบนี้ พฤกษ์จึงรักมันมากขึ้นทุกวัน
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่วี น้องเอาน้ำส้มคั้นสดๆ มาให้ ชื่นใจมาก” กรรวีมองแก้วเครื่องดื่มที่น้องชายเอามาวางไว้ให้บนโต๊ะ โดยไม่ยอมเอื้อมมือไปหยิบ
“จะเอาอะไรก็ว่ามา”
“พี่วีอ่า” คนน้องทำเสียงงอน ส่งปากยื่นๆ ให้พี่ชาย
“ตกลงว่าไม่มีใช่ไหมพี่จะได้ดื่มน้ำส้มอย่างสบายใจ ดื่มแล้วห้ามมาขออะไรทีหลังนะ” กรรวีแกล้งเอื้อมมือไปจับแก้ว ได้ผลเพราะกวีรีบตะครุบมือของเขาทันที
“พี่วีวันนี้ไปเป็นเหมียวส้มแทนน้องหน่อยสิครับ”
“หะ!” คำขอนี้ทำเอากรรวีตกใจ “จะบ้าหรือไง”
“นะพี่วี” กวีรีบเดินเข้าไปหาพี่ชายถึงเก้าอี้ ยกมือขึ้นไหว้ระดับอก “นะๆ พี่วี หนเดียว”
“ไม่เอา พี่กับเราเหมือนกันที่ไหน”
“คล้ายๆ น่า พี่พฤกษ์แยกไม่ออกหรอก”
“ไม่! ฟังดีๆ ไม่เด็ดขาด” กรรวีปฏิเสธเสียงแข็ง นึกภาพตัวเองนัวเนีย พันแข้งพันขา กอดรัดกับพฤกษ์แล้วขนลุก
“พี่วีช่วยน้องหน่อยนะ นะๆ แป๊บเดียวเองเดี๋ยวน้องรีบกลับไป”
“เราจะไปไหน”
“เดทกับพี่พฤกษ์” กวียิ้มเขิน แต่ต้องหน้ามุ่ยเมื่อพี่ชายหัวเราะเสียงดัง น้ำเสียงราวกับสะใจอะไรบางอย่าง
“เป็นไงล่ะ หาเรื่องดีนัก”
“พี่วี~ อย่าเพิ่งทับถมน้องสิ น้องกลุ้มจะแย่แล้ว ไม่เคยได้ไปไหนตอนเย็นกับพี่พฤกษ์เลย”
“เฮ้อ” กรรวีถอนใจยาว ทิ้งตัวลงพิงเบาะ มองหน้าน้องชายก่อนพยักหน้าช้าๆ
“เอาเถอะพี่ช่วยเอง เราก็ให้พี่พฤกษ์มาส่งที่บ้านนั่นแหละ เดี๋ยวพี่ขอติดรถพี่พฤกษ์ออกไปข้างนอก จะอ้างว่าจะไปดื่มกับเพื่อนไม่อยากเอารถไป ขากลับเดี๋ยวให้เพื่อนมาส่ง กว่าจะถึงร้านคงพอซื้อเวลาให้เราถึงบ้านพี่พฤกษ์ทัน”
“พี่วีของน้องน่ารักที่สุด” กวีจับมือพี่ชายขึ้นมากอด เอาหน้าแนบลงไปกับฝ่ามือ กรรวียิ้มเอ็นดู ก็มีน้องแบบนี้ใครจะใจร้ายลง
“แค่หนเดียว รีบหาทางจัดการเรื่องนี้ซะ ตอนนี้เรากับพี่พฤกษ์ก็คืบหน้าแล้วไม่จำเป็นต้องอยู่แล้วมั้ง”
“พี่วีไม่ต้องห่วงน้องคิดวิธีไว้แล้ว เดี๋ยวน้องจะขอให้น้าอ้อช่วย หน้าอ้อหน้าตาใจดี น้องจะให้ติดต่อไปว่าเป็นเจ้าของแมว เพิ่งเห็นประกาศมาขอรับแมวกลับ แบบนี้พี่พฤกษ์จะได้ไม่เศร้ามาก ถ้าวิ่งหนีหายไปเฉยๆ พี่พฤกษ์ต้องเป็นห่วงและออกตามหาแน่เลย”
“แต่ยังไงก็คงเศร้า”
“อืม แต่น้องอยู่ทั้งคน กวีคนนี้จะปลอบใจเอง”
“หึ เอาเถอะจะทำอะไรก็รีบทำ” กรรวีไม่เห็นด้วยเท่าไหร่แต่วิธีนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว น้าอ้อเป็นญาติห่างๆ ของแม่ ไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่กันเท่าไหร่ เพราะทางโน้นงานยุ่งมากแต่ก็สนิทสนมกันดี
“ยังๆ น้องขออีกแป๊บนึง”
“จะรออะไรอีก ระวังเถอะ”
“ก็ตอนนี้น้องยังจับพี่พฤกษ์ไม่อยู่หมัดนี่ ต้องแอบล้วงความลับอีกนิดว่าพี่พฤกษ์ตกหลุมน้องหรือยัง”
“เฮ้อ เอา จะทำอะไรก็ทำ รีบๆ หน่อยแล้วกัน”
“ไม่นานแน่นอน น้องของพี่วีน่ารักขนาดนี้พี่พฤกษ์ต้องเป็นของน้องแน่”
“โอ๊ยตรูจะบ้า มีน้องกับเขาสักคนก็...” กรรวีแกล้งยกมือขึ้นกุมขมับ พูดทิ้งไว้ครึ่งๆ กลางๆ ให้น้องชายนึกต่อเอาเอง
“น่ารักที่สุด” กวีส่งยิ้มกว้างให้พี่ชาย อย่างเขาต้องคำนี้เท่านั้น
“ไปน่ารักไกลๆ ไป๊”
“ฮ่าๆ งั้นผมไปทำงานก่อน พักนี้พ่อยิ่งเพ็งเล็งอยู่”
“รู้ก็ดี ทำตัวให้น่ารักเข้าไว้”
“พี่วี”
“หือ?” กวีขมวดคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของน้องชายเปลี่ยนไป จากใบหน้าทะเล้นกลายเป็นจริงจัง “มีอะไรหรือเปล่า”
“ขอบคุณนะครับ ผมรู้ว่าผมทำให้พี่วีลำบากมามาก แต่ผมไม่มีใครจริงๆ ผมขอโทษ”
“บ้าน่า พี่เคยบ่นเหรอ อย่าคิดมาก” กวีปลอบใจน้องชายด้วยเสียงอ่อนโยน
“ขอบคุณครับพี่วี” กวียกมือขึ้นไหว้ ค้อมศีรษะลงต่ำ เขาก้มนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มร่า
“แต่พี่วีพูดผิด พี่วีบ่นผมจนหูชาแล้ว ใครว่าไม่บ่น”
“มานี่มา” กรรวีกวักมือเรียกน้องชาย “คนกำลังซึ้งๆ เดี๋ยวก็ยกเลิกไม่ช่วย ให้อดเดทแห้งเหี่ยวหัวโต”
“โหพี่วี ไม่บ่นก็ไม่บ่น อย่างพี่วีไม่เคยบ่นแม้แต่นิ้ด~เดียว”
“นิดเดียวไม่บ่น บ่นแต่เยอะๆ ใช่ไหม” กรรวีต่อประโยคให้อย่างคนรู้ทันกัน
“ฮ่าๆ ผมไม่ได้พูดนะพี่วีพูดเอง” กวียักคิ้วให้พี่ชาย ก่อนรีบเผ่นออกจากห้องเพื่อกันไม่ให้กรรวีเปลี่ยนใจ เท่านี้เขาก็ได้เดทกับพฤกษ์แล้ว
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ชวนพี่คิดไว้หรือยังว่าอยากไปไหน ทำอะไร” พฤกษ์สตาร์ทรถแล้วแต่ยังไม่ขับออกไป เพราะกวียังไม่ได้บอกเขาว่าอยากไปไหน
“คิดแล้ว”
“กินข้าว ดูหนัง หรือเดินช็อปปิ้ง” พฤกษ์เดาจากวัยของกวี ส่วนใหญ่วัยรุ่นทำอยู่ไม่กี่อย่าง
“ไม่ใช่” กวีส่ายหน้าไปมา ยิ้มอมภูมิ
“พี่ไม่เล่นยี่สิบคำถามนะ บอกมาเร็ว”
“ดักคอผมตลอด” เด็กดื้อค้อนลมค้อนแร้ง แต่ก็ยอมบอกเขาแต่โดยดี
“ไปกินข้าวกับเดินเล่นที่อินดี้ดีไซน์”
“แน่ใจเหรอ” พฤกษ์ขมวดคิ้ว มองหน้ากวีด้วยสีหน้าประหลาดใจ อินดี้ดีไซน์เป็นแหล่งขายของตกแต่งบ้าน งานศิลปะ และของเก่า มีร้านอาหารกับร้านขายเครื่องดื่มเล็กๆ ปะปนอยุ่
“แน่ใจสิครับ”
“เอาใจพี่ใช่ไหม”
“ใช่” กวีพยักหน้ารับ
“กวี” พฤกษ์เรียกกวีเสียงอ่อนโยน เขาคิดว่าเขากับเด็กหนุ่มต้องคุยกัน
“หยุดก่อนครับ” กวียกสองมือขึ้นห้าม “ขอผมพูดก่อนแล้วผมจะปล่อยให้พี่พฤกษ์พูดบ้าง”
“ตกลง”
“ผมรู้ว่าพี่พฤกษ์จะพูดว่าอย่าฝืนทำอะไรที่ไม่ชอบ พี่พฤกษ์คงคิดว่าอย่างผมน่าจะอยากไป กินข้าว ดูหนัง เดินเล่นในห้างมากกว่า ซึ่งก็จริงครับ” กวีรับออกไปตรงๆ
“แต่ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ชอบไปเดินดูของตกแต่งบ้าน มันอาจไม่ใช่สิ่งที่ผมเลือกถ้าคนที่ไปด้วยไม่ใช่พี่พฤกษ์ แต่ในเมื่อใช่ ผมก็อยากให้เราได้ไปในสิ่งที่เราสามารถทำร่วมกันได้” กวีหยุดหายใจนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ
“พี่พฤกษ์ไม่ค่อยชอบไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อยในห้าง ชอบไปซื้อของเมื่อต้องซื้ออะไรสักอย่าง หรือไม่ก็เข้าร้านหนังสือจากเมืองนอกเพื่อดูหนังสือเอาไว้ใช้เป็นไอเดีย ดังนั้นผมก็จะไม่บังคับให้พี่พฤกษ์ทำในสิ่งที่พี่พฤกษ์ไม่ชอบ เอาไว้ผมอยากเดินเล่นเรื่อยเปื่อย เดินดูของไปงั้นๆ แบบที่ชอบทำ ผมก็จะชวนเพื่อนไปเอง จะไม่งี่เง่าบังคับให้พี่พฤกษ์ทำในสิ่งที่ไม่ชอบ ผมอยากให้พี่พฤกษ์สบายใจ”พฤกษ์นิ่งเงียบไป เขาทึ่งกับสิ่งที่ได้ยิน กวีโตขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ตกลงไหมครับ” กวียิ้มหกว้างให้พฤกษ์ ก่อนจะได้รอยยิ้มอ่อนโยนเป็นการตอบแทน พฤกษ์วางมือลงบนศีรษะของเขา ลูบมือไปบนเส้นผมแผ่วเบา
“ตกลง”
“แต่ถ้าพี่พฤกษ์ไปไหนไม่ต้องถามนะว่าผมอยากไปหรือเปล่า อันไหนให้ไปด้วยได้ชวนผมได้เลย ผมแสตนบายตลอดเวลา”
“หึๆ แล้วถ้าเกิดเราไม่ชอบหรือเบื่อล่ะ”
“ไม่มีหรอก”
“แน่ใจเหรอ” พฤกษ์เลิกคิ้ว เขาไม่คิดแบบนั้น มีหลายกิจกรรมของเขาที่พฤกษ์มั่นใจว่ากวีน่าจะเบื่อ ด้วยอายุที่ห่างกันพอสมควรทำให้ไลฟ์สไตล์บางอย่างแตกต่างกัน
“แน่ใจ เพราะผมน่ะแค่ได้นั่งมองพี่พฤกษ์เงียบๆ ก็มีความสุขแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย ดังนั้นต่อให้สิ่งนั้นมันน่าเบื่อแค่ไหน ผมก็ไม่รู้สึกหรอก”
“เรานี่มัน..” สายตารักใคร่ของกวีฉายชัดเสียจนพฤกษ์รู้สึกหัวใจพองโต การเป็นคนสำคัญของใครสักคนให้ความรู้สึกแบบนี้นี่เอง
“ดังนั้นถ้าไม่ลำบากเกินไปได้ชวนผมไปด้วยนะครับ” เสียงอ้อนๆ ของหนุ่มน้อยทำให้พฤกษ์นึกอยากดึงร่างสมส่วนเข้ามากอด ติดตรงที่ว่าตอนนี้พวกเขายังอยู่ในลานจอดรถของบริษัท
พฤกษ์กระแอมออกมาเบาๆ เพื่อปรับน้ำเสียง เขาหันกลับไปมองตรง เปลี่ยนเกียร์ และพูดโดยไม่มองหน้ากวี “อืม ได้สิ”
“ขอบคุณครับพี่พฤกษ์”
“งั้นไปกันเลยนะ”
“ครับผม” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสดใส ถึงพฤกษ์ไม่หันไปมองเขาก็นึกภาพสีหน้าของกวีออก นั่นสิเขาจำทุกอากัปกิริยาของกวีได้แม่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“โห มีของสวยๆ เยอะเลย ผมเคยได้ยินแต่ชื่อยังไม่เคยมา”
“งั้นเรารู้จักได้ยังไง”
“ผมถามพี่เตว่าพี่พฤกษ์ชอบไปเดินที่ไหน แย่จัง หลุดปากให้จับได้ซะแล้ว” คนพูดแอบแลบลิ้น แต่พฤกษ์มองว่ามันน่ารัก
“ต่อไปผมจะตั้งใจทำงาน ถึงผมไม่ได้เรียนทางนี้มาโดยตรงแบบพี่พฤกษ์กับพี่วี แต่ผมก็จะพยายามช่วยงานบริษัทของเราอย่างเต็มที่ ผมจะศึกษาให้เยอะๆ พี่พฤกษ์พาผมไปดูแบบนี้อีกนะ”
“หึๆ “
“หัวเราะอะไรครับ” คนกำลังมีไฟหน้างอเมื่อถูกหัวเราะใส่
“เราอยากให้พี่พาไปหาความรู้หรือเนียนอยากไปเที่ยวกับพี่กันแน่”
“ทั้งสองอย่างเลย” กวีเสียอย่างไม่มีแอ๊บอยู่แล้ว
“เด็กเอ๊ย” พฤกษ์ยกมือขึ้นจับศีรษะของกวีโยกไปมาด้วยความมันเขี้ยว ก่อนปล่อยมือให้ตกลงบนบ่า กลายเป็นว่าพฤกษ์โอบไหล่กวีเดิน
ตึกๆ ตึกๆ แม้มันไม่ใช่การโอบบ่าแบบหนุ่มสาว ออกไปทางเพื่อนกันมากกว่า แต่สำหรับกวีแค่นี้ก็ทำเอาหัวใจของเขาทำงานหนัก
“กวี”
“ครับ”
“ถ้าอยากไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อยแบบที่ว่า ก็บอกพี่ได้”
“เอ๋? แต่พี่พฤกษ์ไม่ชอบนี่”
“ไม่เป็นไร นานๆ ครั้งไปเดินดูผู้คนบ้างก็ดี”
“เอางั้นเหรอครับ พี่พฤกษ์ไม่ต้องตามใจผมก็ได้นะ ผมรู้ว่าพี่พฤกษ์ไม่ชอบจริงๆ”
“เปล่า” กวีแปลกใจที่พฤกษ์พูดแล้วเบือนหน้าไปมองทางอื่น
“แต่เพื่อนเราผู้ชายไม่ใช่เหรอ”
เพื่อนเขา? กวียังงงๆ ยิ่งเห็นสีหน้าแปลกๆ ของพฤกษ์เหมือนเจ้าตัวจะเขินก็ไม่ใช่ คล้ายทำตัวไม่ถูกมากกว่าเขาก็ยิ่งแปลกใจ
เดี๋ยวนะ!! เพื่อน! พฤกษ์ไม่อยากให้เขาไปเดินเล่นกับเพื่อนผู้ชายอย่างนั้นเหรอ กวียิ้มกว้าง หันไปมองพฤกษ์ด้วยดวงตาเป็นประกาย
“พี่พฤกษ์”
“อะไร” คนพูดทำเสียงรำคาญนิดๆ แต่เขาว่าเพราะพฤกษ์ทำสีหน้าไม่ถูกมากกว่า
“เพื่อนผมหล่อด้วยนะ”
“เจ้าเด็กนี่!!”
“ฮ่าๆ”
**เอาปกมาอวดค่า ละมุนถูกใจคนเขียนมาก ><
พี่พฤกษ์กับเหมียวส้ม & พี่พฤกษ์กับนุ้งกวี
สนพ.รักคุณ (https://www.facebook.com/RakKunPublishing/)
(http://i68.tinypic.com/11w6p8y.jpg)
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)
ตอนที่ 27 : คนนี้ของเหมียว [End]
“เหมียว นั่งดีๆ เดี๋ยวตกเก้าอี้”
“เหมียว?” นุ่นชะงักการตักข้าวเข้าปาก มองใบหน้าของพฤกษ์ก่อนหันไปมองกวีด้วยสายตาเป็นคำถาม
“คนไม่มีแฟนก็เป็นแบบนี้ล่ะน้า” นทเห็นรุ่นน้องทำหน้างงเลยรีบเฉลยให้ตามที่ตัวเองเข้าใจ “คู่นี้เขาก็แค่หาคำน่ารักๆ มาเรียกกันไหม อย่างคู่อื่นก็ตัวเล็ก ที่รัก อ้วน อะไรแบบนั้น”
“อ๋อ” นุ่นพยักหน้าเข้าใจ “แต่เฮียช่วยบอกดีๆ โดยไม่กระแหนะกระแหนกันก่อนไม่เป็นใช่ไหม ได้ที่กัดน้องใหญ่”
“ฮ่าๆ มันอดไม่ได้เว้ย เอ็งต้องเข้าใจ”
“ว่าแต่ทำไมต้องเหมียวละพี่พฤกษ์”
“ไปอยากรู้อยากเห็นเรื่องของเขาอีก” เตชิตที่นั่งฟังอยู่ส่ายหัว
“หรือพี่เตไม่สงสัย”
“จะเหลือเหรอ”
“ฮ่าๆ” นุ่นหัวเราะเต็มเสียง มันก็พอกันนั่นแหละว้า
“น่ารักดี” พฤกษ์ตอบยิ้มๆ ไม่ยอมขยายความ
“กวีขี้อ้อนล่ะสิพี่พฤกษ์ ชักอยากเห็นว่าอยู่กันสองคนจะอ้อนขนาดไหน”
โป๊ก!! “โอ๊ย”
“เรื่องของเขาไหม เมื่อกี้ใครบอกนุ่น เสือกอย่างสุภาพอย่าเสือกลามปามสิพี่เต”
“เอ็งสุภาพมากสิ หัวพี่หัวเชื้อเขกลงมาได้ ใครพี่ใครน้องวะ” เตชิตบ่นอุบเมื่อถูกรุ่นน้องเขกหัว เมื่อมีการทำร้ายร่างกายสงครามการเอาคืนระหว่างพี่น้องจึงเกิดขึ้น
กวีลอบสบตากับพฤกษ์ แอบยิ้มขำ ก็ชื่อนี้พฤกษ์เป็นคนตั้งให้เขา ชื่อเชยๆ ที่เขาย่นจมูกเมื่อได้ยิน แต่ตอนนี้กวีกลับชอบมันมาก และพฤกษ์เองก็เรียกจนติดปากไปแล้ว ความลับระหว่างพวกเขาสองคน
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ฝนหลงฤดูหรือไงเนี่ยเปียกหมด” นุ่นบ่นเป็นหมีกินผึ้งเมื่อเดินเข้ามาในบริษัท กวีมองสายฝนที่ตกอยู่ภายนอก นึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา เรื่องราวของเขาเริ่มจากวันที่ฝนโปรยปรายแบบนี้
“พี่นุ่น” กวีเรียกรุ่นพี่ที่กำลังซับน้ำจากเสื้อผ้าเสียงดัง
“อะไร พี่ตกใจหมด”
“ผมโดดงานนะ”
“อ้าว ไหนว่าวันนี้ไม่มีเรียน แล้วนี่ก็ใกล้จะเลิกงานแล้วไม่รอก่อนเหรอ”
“ไม่มีเรียนแต่มีธุระ ไม่สำคัญต่ออะไรเลยนอกจากต่อใจอย่างเดียว”
“แหมใช้คำซะ แล้วใครจะกล้าไม่ให้ไปล่ะยะ จะไปก็ไป”
“ผมจะบอกพี่พฤกษ์ว่าต้องไปทำธุระเรื่องเรียนนะ ฝากพี่นุ่นบอกให้ตรงกันด้วยเผื่อพี่พฤกษ์ถาม”
“ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีใช่ไหม ไม่ใช่พี่ร่วมมือแล้วโดนพี่พฤกษ์ถอนหงอกทีหลังนะ” นุ่นหรี่ตามองน้องเล็กด้วยสีหน้าไม่ไว้ใจ
“ไม่ถอนหรอกน่าผมรับประกัน”
“ก็ได้ งั้นก็รีบไปเดี๋ยวพี่พฤกษ์กลับมาก่อน เมื่อกี้พี่เตโทรมาเห็นบอกว่าออกมากันแล้ว”
“จริงเหรอ งั้นผมไปก่อนนะพี่นุ่น”
“อืม”
กวีรีบออกจากบริษัท เขาส่งข้อความหาพฤกษ์ทันทีที่ขึ้นรถแท็กซี่ ขอให้ไม่เอะใจด้วยเถอะ
“ผมออกไปพบอาจารย์ที่มหาลัยนะครับโดนเรียก เดี๋ยวไปหาที่บ้าน พี่พฤกษ์รีบกลับนะ ผมไปแป๊บเดียว”
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
ฝนตกพรำๆ มาตั้งแต่ก่อนเลิกงาน พฤกษ์จอดรถริมรั้วบ้าน หยิบร่มจากเบาะหลังมองออกไปนอกหน้าต่าง กวีจะกลับได้ไหม พฤกษ์หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาแต่ไม่มีคนรับสาย เขาจึงเปิดประตูลงจากรถ คงต้องรอจนกว่าจะโทรมาเผื่ออยากให้ไปรับ
ชายหนุ่มเปิดประตูรั้วเหล็กแบบโปร่งความสูงระดับเอวเข้าไป หยิบกุญแจบ้านเตรียมไขประตู
“เมี้ยว” เสียงร้องเบาๆ เรียกสายตาของพฤกษ์ให้มองหา เจ้าแมวสีส้มนั่งอยู่ใต้พุ่มไม้ แต่คราวนี้นอกจากมันจะไม่หนาวสั่นแล้ว ข้างหน้ามันยังมีกระดาษขนาดเอสี่ที่เคลือบพลาสติกอย่างดีวางอยู่
พฤกษ์กลั้นยิ้ม เขาทำหน้าเฉยเดินเข้าไปหา ก้มหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน
“ผมน่ารักนะ รับเลี้ยงผมไว้สักตัวได้ไหม” พฤกษ์อ่านเสียงดังออกมา
“เมี้ยว” เหมียวส้มลุกขึ้นยืน มันเอาหน้าแนบกับขาของเขา ถูไถหัวเล็กๆ ไปมา
พฤกษ์ก้มลงอุ้มเหมียวส้มขึ้นด้วยมือข้างเดียว เขาเปิดประตูบ้านเข้าไปด้านใน ไม่อยากให้เหมียวส้มเปียกฝนไปมากกว่านี้
เหมียวส้มสะบัดตัวเพื่อเอาน้ำฝนที่เกาะอยู่ออก มันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาออดอ้อนเหมือนวันแรกที่พบ
“หลงมาจากไหน หิวหรือยัง ลืมไปแกพูดไม่ได้นี่ งั้นกินก่อนดีไหมฉันมีอาหารแมวอยู่ แมวเก่าจอมดื้อหนีออกจากบ้านไปแล้ว”
“เมี้ยว” เสียงของเหมียวส้มเปลี่ยนไป ดูเหมือนกำลังขัดใจตัวเองที่ไม่สามารถต่อล้อต่อเถียงกับเขาได้
“หึๆ เอาเถอะฝนกำลังตกพักอยู่ที่นี่สักคืนก็แล้วกัน”
“เมี้ยว” เหมียวส้มเปลี่ยนมาทำเสียงออดอ้อนเหมือนเก่า เข้ามาพันแข้งพันขาเขาจนต้องหยุดเดิน
“พรุ่งนี้ค่อยพาไปส่งกทม.”
“แง้วว” เหมียวส้มหยุดการอ้อนทันที มันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาคาดโทษ พฤกษ์ชักชอบเวลาที่อีกฝ่ายตอบโต้ไม่ได้ มันน่ารักน่าแกล้งดี
“สงสัยจะเป็นแมวเกเรซะมากกว่ามั้ง” พฤกษ์กอดอก ขมวดคิ้วก้มลงไปมอง ทำหน้าไม่แน่ใจว่าจะเลี้ยงดีไหม
“อยากอยู่ด้วยก็ต้องทำตัวให้น่ารัก ไหนน่ารักหรือเปล่าเรา” ชายหนุ่มช้อนตัวเหมียวส้มขึ้นมาวางบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยกองหนังสือ เขาดึงเก้าอี้ออกนั่ง เหมียวส้มรีบขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ มันเอียงคอน้อยๆ มองเขา พฤกษ์ยื่นมือไปลูบขนสีส้มแซมขาว มันม้วนหัวเข้าซุก พยายามจะแนบหน้ากับฝ่ามือของเขา
“อยากมาอยู่ด้วยกันจริงหรือเปล่า”
“เมี้ยว” เหมียวส้มผงกหัว มันตอบเป็นคำพูดไม่ได้จึงได้แต่แต่ส่งสายตารักใคร่มาหา พฤกษ์ลูบมือบนหัวเล็กๆ ฝนข้างนอกยังตก ท้องฟ้าครึ้ม บรรยากาศสงบเงียบแบบที่เขาชอบ
“เหมียว”
“เมี้ยว”
“เชื่อแล้วว่าเหมียวตัวนี้น่ารักแต่ขอเจออีกเหมียวได้ไหม” พฤกษ์รู้แล้วว่าในความรู้สึกสงบมีความเหงาลึกๆ ซ่อนอยู่ เมื่อครู่เขากลับนึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเด็กแก่แดดและคำพูดเจื้อยแจ้วที่ไม่มีสาระ เขาคิดถึงคนที่อยู่ข้างกัน
“เมี้ยว” เหมียวส้มหยัดตัวขึ้นยืน มันเอียงคอมองเขาน้อยๆ ก่อนกระโดดลงจากโต๊ะ เหมียวส้มหายขึ้นบันไดไปครู่ใหญ่ก่อนกลับลงมา
“พี่พฤกษ์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเสียงห่วงใยนำมาก่อนตัว กวีใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวของเขา ด้านล่างเป็นกางเกงบ๊อกเซอร์ที่มองเห็นเฉพาะเวลาอีกฝ่ายขยับตัว
“เปล่า”
“แปลว่าไม่สนุกใช่ไหมครับ ว้า ผมอุตส่าห์คิดมา เห็นฝนตกเลยนึกถึงวันนั้น กะจะรำลึกความหลังกับพี่พฤกษ์สักหน่อย” กวีดึงเก้าอี้ข้างพฤกษ์ลงนั่ง
“พี่ก็คิดถึง”
“แล้วทำไม?”
“แต่คิดถึงเสียงแจ้วๆ ของเรามากกว่า”
จากสีหน้าสงสัย กวีค่อยๆยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ หัวใจพองโต ความคิดทีเคยเชื่อว่าพฤกษ์ชอบเขาเพราะชอบแมวหายไปทันที วันนี้เขาได้พิสูจน์แล้วว่าพฤกษ์ชอบในแบบที่เขาเป็นจริงๆ
“พี่พฤกษ์~”
“ไม่ต้องทำเสียงอ้อน โดดงานมาใช่ไหม”
“งะ” กวีทำหน้าเซ็ง วางคางลงบนหนังสือของพฤกษ์ที่วางอยู่บนโต๊ะ “ผมออกมาก่อนแป๊บเดียวเอง”
“หึๆ พฤกษ์อดยื่นมือไปดึงจมูกรั้นๆ นั้นไม่ได้
“เหมียว”
“ครับ”
“ทำไมถึงมาเป็นเหมียว” แปลกที่พฤกษ์ไม่เคยถามกวีเรื่องนี้ และกวีเองก็ไม่เคยบอกเล่าความคิดให้เขาฟัง
“อืม” กวีเอียงหน้าแนบหนังสือ นัยน์ตาครุ่นคิด ตอนที่เขาตัดสินใจเรียกว่าไม่ได้คิดอะไรน่าจะถูกต้องกว่า
“ผมรู้สึกสิ้นหวังมั้งครับ ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้พี่พฤกษ์หันมามอง” พฤกษ์ยกมือขึ้นเกลี่ยผมที่ตกลงปรกหน้าผากของกวีออกให้อย่างอ่อนโยน
“ตอนนั้นพี่พฤกษ์กับคุณฤดีมาศเริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ผมกลัว”
“พี่กับฤดีมาศเป็นเพื่อนกัน”
“ถ้าไม่หันมารักผมก่อนก็ไม่แน่หรอกใช่ไหมครับ”
“หึๆ” พฤกษ์ไม่ปฏิเสธ เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าถ้าไม่มีเหมียวส้มมาเป็นตัวกั้นความสัมพันธ์ ระหว่างเขากับฤดีมาศจะเป็นอย่างไร
“ตอนนั้นเราตั้งใจแกล้งฤดีหรือเปล่า” พฤกษ์ถามเมื่อนึกขึ้นได้ กวีเม้มปาก ได้แต่คิดว่าไม่น่าหาเรื่องเข้าตัว
“ก็...” คนพูดพยายามลากเสียงยาว ระหว่างที่สมองกำลังหาคำแก้ตัว
“เอาความจริง”
“ก็ใช่ครับ ก็ผมหวงพี่พฤกษ์นี่” กวีพูดเสียงขึ้นจมูก พฤกษ์มองใบหน้าของเด็กหนุ่ม ถึงยังไงกวีก็ยังเป็นเด็ก แม้เจ้าตัวจะพยายามโตให้ทันเขาแค่ไหนก็ตาม กวีพยายามจนสุดกำลังเพียงเพื่อให้เขาพอใจ ความรู้สึกสงสาร รักและขอบคุณท่วมท้น
“ขอบคุณ”
“อะไรครับ” กวีเลิกคิ้วไม่เข้าใจว่าเขาขอบคุณเรื่องอะไร
“ที่รักพี่มากขนาดนี้”
“พี่พฤกษ์อึดอัดไหม”
“เคยอึดอัด” พฤกษ์ตอบตามตรง “เมื่อไม่ได้รักมันทำให้อึดอัด แต่พอรักแล้วมันทำให้อบอุ่น”
“พี่พฤกษ์” กวีอยากร้องไห้ ดวงตาของเขาแดงเรื่อ กวีลุกขึ้นมานั่งลงบนตักของพฤกษ์โอบมือไปรอบเอว ก่อนทิ้งร่างลงในอ้อมแขนของอีกฝ่ายราวกับคนหมดแรง
“ผมเหนื่อยจัง”
“เป็นอะไร” พฤกษ์มีสีหน้าตกใจ
“เหมือนคนวิ่งถึงเส้นชัยมั้งครับ ในที่สุดผมก็ได้หยุดวิ่งเสียที”
“โธ่เหมียว” พฤกษ์ผละตัวออกเพื่อมองใบหน้าของกวีให้ชัด เขาใช้มือทั้งสองข้างประคองแก้มของหนุ่มน้อย ก่อนประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา
“ไม่ต้องวิ่งแล้วต่อไปเราจะเดินไปด้วยกัน ถ้าเหมียวเดินตามพี่ไม่ทัน บอกพี่พี่จะหยุดรอ”
“ครับ ตกลงครับ” กวีน้ำตาไหล หัวใจของเขาเต็มตื้นไปด้วยความสุข
“หรือถ้าเหมียวจะเดินนำก็ได้นะ แต่รอพี่ด้วย พี่แก่แล้ว”
“ฮ่าๆ พี่พฤกษ์” กวีหัวเราะทั้งน้ำตา ในวันที่สายฝนโปรยปรายและความมืดครึ้มปกคลุมภายนอก โลกของกวีกลับสว่างไสว ความสุขอบอวลอยู่ในอากาศ และความรักอัดแน่นอยู่เต็มหัวใจของเขา
“ตกลงพี่พฤกษ์รับเลี้ยงผมใช่ไหมครับ” กวีทำเสียงอ้อน
“ไม่รับ”
“พี่พฤกษ์อ่า” เล่นตัวอะไรอีกเนี่ย จากซึ้งอยู่ดีๆ หมดกัน
“หึๆ ที่ไม่รับเพราะยังไม่ได้ไปขอ พี่ต้องไปถามก่อนว่าขอแบ่งแมวจากบ้านคุณกานต์มาเลี้ยงสักตัวได้ไหม ทางนี้อยู่คนเดียวเหงา อยากได้แมวมาอยู่ด้วยกัน”
“โธ่เรื่องแค่นี้เอง” เขาก็นึกว่าเรื่องอะไร “ไม่ต้องขอหรอกครับวันนี้ผมขอแทนให้แล้ว พ่อบอกถ้าพี่พฤกษ์ยอมรับเลี้ยง โทรไปบอกกริ๊งเดียวเดี๋ยวพ่อให้พี่วีเอาเสื้อผ้ามาส่งให้”
“ฮ่าๆ”
“พ่อฝากบอกพี่พฤกษ์ว่า..ขออย่างเดียวรับเลี้ยงแล้วห้ามเอาไปคืน”
“หึๆ”
ตกลงรับไหมครับ รับเลี้ยงผมเถอะนะ นะครับ” กวีเอาคางเกยกับอกของพฤกษ์ เงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาอ้อนเต็มกำลัง
“เหมียว”
“ครับ”
“ทำงานบ้านเป็นไหม”
“ไม่เป็น” กวีส่ายหน้ากับอกของพฤกษ์
“ทำอาหารเป็นไหม”
“ได้นิ้ดเดียว”
“ต้มมาม่า ไข่เจียวล่ะสิ”
“เบื่อคนรู้ทัน”
“แล้วทำอะไรได้บ้าง”
“เป็นแฟนพี่พฤกษ์ได้”
“หึๆ”
“เล่นเหมียวซ่อนแอบก็เก่งนะ”
“ฮ่าๆ” พฤกษ์หัวเราะงอหายเมื่อได้ยินเสียงทะเล้นนั้น
“ตกลงไหมครับ” กวีปัดหน้าไปมากับอกแกร่ง แอบแตะริมฝีปากลงบนหัวใจที่เต้นแรงของอีกฝ่าย
“อืม..” พฤกษ์แกล้งทำหน้าคิด เหมือนเขาเองก็ยังไม่มั่นใจ
“พี่พฤกษ์~”
“เดี๋ยวสิพี่คิดอยู่”
“ผมทำอะไรได้อีกตั้งเยอะนะ ผมทำให้พี่พฤกษ์ยิ้มได้ ผมเล่นตลกพอได้ ผม..” เพราะกลัวพฤกษ์ไม่รับเลี้ยง กวีจึงร่ายความสามารถพิเศษออกมา จนพฤกษ์ต้องใช้ริมฝีปากปิดเสียงเจื้อยแจ้วนั้นให้เงียบลง
“พอแล้ว เราไม่ต้องทำอะไร แค่เป็นเหมียวของพี่ก็พอ”
“พี่พฤกษ์~ ผมรักพี่พฤกษ์ที่สุดเลย” กวีจูบไปทั่วใบหน้าของพฤกษ์ก่อนถอนริมฝีปากออก ยกมือขึ้นกอดรอบคออีกฝ่าย “ตกลงรับเลี้ยงผมใช่ไหมครับ”
“อืม”
“เสร็จผมล่ะ”
“เดี๋ยว ฮ่าๆ” เห็นท่าทางเหมือนกำชัยชนะของเด็กแก่แดดแล้วพฤกษ์ได้แต่หัวเราะขำ ชีวิตของเขาต่อไปนี้คงไม่ขาดสีสันอีกแล้ว
“นี่ใครครับ”
“หือ?” พฤกษ์เลิกคิ้วเมื่อกวีชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“นี่ใคร”
“เหมียว”
“ถูกต้องครับ”
“แล้วนี่ใคร” คราวนี้กวีชี้มาที่เขา
“เล่นอะไรของเรา”
“ตอบผมมาก่อน”
“อืม..” พฤกษ์กำลังคิดว่าเจ้าตัวอยากได้คำตอบแบบไหนกันแน่
“แฟนเรา” เขาเลือกคำตอบที่คิดว่ากวีอยากให้
“ก็ใช่ครับ คนนี้น่ะ..” กวีทาบมือลงบนหัวใจของเขาก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้าง “ของเหมียว”
“ฮ่าๆ” พฤกษ์ดึงกวีเอามากอดแนบอก ลูบหัวเล็กๆ ที่ซุกซบอยู่ รอยยิ้มของเขากระจายทั่วใบหน้า พฤกษ์พบว่าแม้จะมีเสียงของกวีเจื้อยแจ้วอยู่ข้างๆ มันก็ยังเป็นวันที่เงียบสงบและผ่อนคลายสำหรับเขาไม่ต่างไปจากเดิม มีเพียงความสุขเท่านั้นที่เพิ่มมากขึ้น
“เหมียว”
“ครับ”
“ไม่ให้กลับไปแล้วนะ”
“โทรหาพี่วีเลย”
“ฮ่าๆ”
กวีอมยิ้มซุกหน้ากับอกของพฤกษ์ ในที่สุดพฤกษ์ก็หนีเขาไม่สำเร็จตกหลุมรักเขาจนได้ ก็บอกแล้วไง ว่า..คนนี้น่ะของเหมียว
✪✣✤✥✦✧ END ✣✤✥✦✧✪
(http://i68.tinypic.com/2im72wz.jpg)
เอารูปปกคนนี้ของเหมียวกับของแถมมาอวดค่า
ใครสนใจเข้าไปดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่เพจของสนพ.รักคุณ ตามลิ้งก์นี้ได้เลยค่ะ >> สำนักพิมพ์รักคุณ (https://www.facebook.com/RakKunPublishing/)
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกยอดอ่านหวังที่ทำให้คนเขียนมีกำลังใจ หวังว่านิยายเรื่องนี้จะทำให้คนอ่านยิ้มได้และมีความสุขนะคะ ขอบคุณค่ะ
สถานีต่อไป Beside ใกล้.ชิด.รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57387.0) / ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60093.0)
และฝากเรื่องใหม่ที่ยังไม่ได้ลงด้วยนะคะ ไม่เกินวันที่ 7 นี้จะเริ่มอัพค่ะ Ma man and his boy บ้านนี้ต้องมีพี่เลี้ยง
Darin ♥ FANPAGE (https://www.facebook.com/Ratidarin-433468596858519/)
Twitter : primdarin (https://twitter.com/primdarin)